Full text of "De Homericae elocutionis vestigiis aeolicis"

See other formats

Google 


This is a digital copy of a book that was preserved for generations on library shelves before it was carefully scanned by Google as part of a project 
to make the world's books discoverable online. 

It has survived long enough for the copyright to expire and the book to enter the public domain. A public domain book is one that was never subject 
to copyright or whose legal copyright term has expired. Whether a book is in the public domain may vary country to country. Public domain books 
are our gateways to the past, representing a wealth of history, culture and knowledge that's often difficult to discover. 


Marks, notations and other marginalia present in the original volume will appear in this file - a reminder of this book's long journey from the 
publisher to a library and finally to you. 


Usage guidelines 
Google is proud to partner with libraries to digitize public domain materials and make them widely accessible. Public domain books belong to the 


public and we are merely their custodians. Nevertheless, this work is expensive, so in order to keep providing this resource, we have taken steps to 
prevent abuse by commercial parties, including placing technical restrictions on automated querying. 


We also ask that you: 


-* Make non-commercial use of the files We designed Google Book Search for use by individual 
personal, non-commercial purposes. 


and we request that you use these files for 


* Refrain from automated querying Do not send automated queries of any sort to Google's system: If you are conducting research on machine 
translation, optical character recognition or other areas where access to a large amount of text is helpful, please contact us. We encourage the 
use of public domain materials for these purposes and may be able to help. 


-* Maintain attribution The Google "watermark" you see on each file is essential for informing people about this project and helping them find 
additional materials through Google Book Search. Please do not remove it. 


* Keep it legal Whatever your use, remember that you are responsible for ensuring that what you are doing is legal. Do not assume that just 
because we believe a book is in the public domain for users in the United States, that the work is also in the public domain for users in other 
countries. Whether a book is still in copyright varies from country to country, and we can't offer guidance on whether any specific use of 
any specific book is allowed. Please do not assume that a book's appearance in Google Book Search means it can be used in any manner 
anywhere in the world. Copyright infringement liability can be quite severe. 


About Google Book Search 


Google's mission is to organize the world's information and to make it universally accessible and useful. Google Book Search helps readers 
discover the world's books while helping authors and publishers reach new audiences. You can search through the full text of this book on the web 
a[nttp: //books . google. con/] 


A - €. " 


e v 
fe ur Poit — 
zs 
ES a Pur Ay 
Águrfs rove cm Z^ y ouyp 
£ 


£4 QM m 


DE 


HOMERICAE ELOCUTIONIS 


VESTIGIIS AEOLICIS — 


DISSERTATIO 
INAUGURALIS PHILOLOGICA 
QUAM | 
CONSENSU ET AUCTORITATE 


AMPLISSIMI PHILOSOPHORUM . ORDINIS 


IN 
ALMA UNIVERSITATE LITTERARIA 
FRIDERICA GUILELMA 


AD 
SUMMOS IN PHILOSOPHIA HONORES 
RITE: CAPESSENDOB 
DIE XX. M. MARTII A. MDCCCLIIY. H. III. 
PUBLICE DEFENDET 
AUCTOR 


GUSTAVUS H 


THURINGUS. 


à SS HUENEM f , 
vel At uve : 


ADVERSARIORUM MUNERE FUNGENTUR: 


CURTIUS BRUCHMANN, pz. Purr. 
CAROLUS MICHAELIS, pn. PHIL. 
ARMINIUS PATZIG, cAND. PHIL. 


* BEROLINI, MDCCCLXXV. .. 


Q yz, 5s— 


ADOLPHO KIRCHHOFFIO 


PRAECEPTORI CARISSIMO 


SACRUM, 


DE 


HOMERICAE ELOCUTIONIS VESTIGIIS AEOLICIS. 


Cum veteres quicunque studium et ingenium ad res gram- 
" mátieas contulerunt in Homericis carminibus, ex quibus ut 
omne principium sumpserunt sic in linguae Graecae discrepantias 
inceperunt inquirere, plures dialectos adhibitas esse satis con- 
fidenter statuissent, — qua in re subsidiis sane severioris dis- 
ciplinae et in primis ratione quae aetatum demum decursu ex- 
colitur historiam linguae et dialectorum contemplandi quam 
maxime destituti non raro errarunt et in universum parum pla- 
num atque liberum profecerunt iudicium —— inter recentiores 
passim ea opinio increbruit, Homerum linguam priscam et om- 
nibus Graece loquentibus etiamtum communem neque iam in 
dialectos discissam usurpasse ideoque aut Aeolicae aut Doricae 
dialecto formas quas Ionicus poeta inde esse mutuatus censendus 
esset, nec posse neo debere adsignari; quam amplexi sunt Haxr- 
lessius *) Gedickius ?) Heynius ?) Buttmannus ^) Bernhardyus 5) 
Matthiaeus 9) ali. Atque idem senserat Burgessius qui Homero 
Aeolismum h. e. ,,Aeolicam sive Doricam antiquam et fere pri- 
maevam Graeciae dialectum et ceterarum principem et quasi 
matrem quam loquebantur non una gens, sed antiqui universi 
Graeci" vindicavit ") quam sententiam non debebat Osannus in 


1) In Fabric. bibl. Graec. I. p. 564. ) 

2) in Promptuario litter. et artium Berolin. I. 2. p. 22 (a. 1782). 

8) v. Iliad. tom. VIL. p. 712. 

4) in gramm. Graec. ampl. 12. $. 1. 4. p. 3, 8. 107. n. 8*"*). p. 506, 

5) v. hist. litter. Graec. I5. p. 29. 

6) in gramm. Graec. I. p. 9. 

7) Conferas eius adnot. ad Dawesii miscell. critic. p. 399. 406; usus 
sum editione Harlessiana. 


l 


2 


Anecdoto Romano p. 285. magna laude efferre; tamen eam plu 
fovebant ut Ribbeckius in huius libri eensura$) atque con 
Ahrensium protulit censor eius grammaticae Graecae 9). P 
fecto qui eam secuti sunt omnes antiquae linguae reliquias ] 
vestigiis Aeolicis venditare poterant. Rectius sane si quid vid 
de hac re iudicarunt Giesius et Ahrensius, viri doctissimi et 
Graecae linguae dialectis egregie meriti; diserte scilicet uterq 
diversarum dialectorum usum quem Harlessius lyricorum demt 
-7  mgetati tribuit, et mistam quandam speciem in carminibus Hom 
ricis agnovit 19). Etiam Ribbeckii sententia l. 1. eunctanter qc 
dem eo inclinavit, ut ante Homericam aetatem singulas dialect 
separatim se corroborasse ut possent discerni, crederet. Hi 
pre igitur placitum mihi quoque prae ceteris adridere nunc pra 
moneo cum quaestionem de Aeolismo Homerico instituendam a: 
que singula Aeolica vestigia conlegenda et pertractanda mihi pr« 
posuerim, quod etsi essé videtur operae pretium, cum satis ad 
.eurate tum continua explanatione & nullodum motum esse vide 
ram. Nam quae dissertatio , de Aeolismo Homerico" a. 1865 
Halis Sax. prodiit Theodori Ameisii, me illud consilium conci 
pientem fugerat neque prius in manus incidit quam totam fer 
materiem congessi m&£námque commentationis partem absolvi 
támeh cum vidissem in multiá quidem rebus iudicium utriusque 
nostrum non dissentire, sed neque omnia neque ea quae ill 
exposuerát, e sententia mea disputata esse qua re eius in con- 
pluribus locis rationem habere cogor, propositum abiciendum 
non esse putavi neque rem retraetare dedignatus sum. In qua 
maxime Giesii Ahrensii — quorum libris quod extremae partes, 
quarum in tali quaestione cuivis haud parvum movetur desi- 
derium, taten exspectatio evanuit, non poterant addi, valde 
dolemus — G. Curtii aliorum quorum nomina et quid iis de- 
beam suis locis laudabo, meritis me adiutum esse vix est quod 
plane moneam. Sed priusquam nunc ad ipsam disputationem 
accedam, cum viri docti quid sit Aeolicum aliquantum inter se 
dissentiant, idcirco non supervacaneum mihi videtur sententiis 


8) cf. Iahnii annal. vol. 66. p. 9. 9) ibid. p. 852. 
10) Giese, de dial. Aeolic. p. 72. 149. Ahrens, de diall. linguae Graec. I. 
p. IX., in gramm. dial. Homerie. et Atticae 8. 1. p. 3, ed. alt. Gotting. 1869. 


3 , 
perlustrandis paululum inmorari, quo videamus quid sit Aeolis- 
mus Homericus et certam diiudicandi normam accipiamus. 
Quamquam iam diu, certe medio saeculo quinto, cum uni- 

versa Graecorum institutionis ratio niteretur lectione carminum 
cum poetarum aliorum tum Homeri, exstiterant qui in legendi 
usüm vocabula recondita conlegerent variasque voces disponerent 
interpretarunturque, inter quos Homeri glossographos ! 1!) primus 
videtur fuisse Democritus Abderita 12), Aeolensium vero poeta» 
rum eommemorandi sunt Dicaearchus Messenius Callias Mytile- 
naeus Chamaeleo Heraeleota !9), aliorum alii, tamen nemo ante 
Alexandrinos de singularum dialectorum discrepantiis et proprie- 
tatibus examinandis adeuratiusque desoribendis cogitavit, sed 
sub Zenodoti demum aetatem hi illorum commentariis instruoti 1 *) 
totam quae est de dialectis disciplinam excitarunt cuius in funda- 
mentis iaciendis maxime Dionysius Iambus eiusque discipulus 
Aristophanes Byzantius videntur elaborasse *5). Iam vero prae- 
cipue primo a. C. n. saeculo in dialectorum tractatione et multos! 
et bonos grammaticos studia occupata habuisse nomina docent 
Seleuci Homerici ? 9) Tyrannionum ! *) Aristoclis Rhodii 19) Phi- 
loxeni!?) Pamphili ?9) aliorum inter quos omnium acerrimum 

11) v. Lehrsii librum de Aristarchi stud. Homer. p. 35? sq. et Graefen- 
hanii hist. philolog. antiqu. l. p. 187—190. 530—587. 

12) cf. Sengebusch. diss. Hom. I. p. 52. 135. 

13) de Heraclide Pontico quem Eustathium laudasse Giesius dixit p. 37, 
erravit, cf. not. 29. 

14) v. Lehrs p. 43. 

15) cf. Nauckii fragm. Aristoph. Byz. p. 2. 69. 73, Graefenhanium I. 
p. 543 sq. praeter Wolfii Proleg. p. CCVI, Sengeb. p. 54. Rectissime autem 
hoc argumento usus Hellanicum grammaticum qui de quarundam formarum 
dialecto praeceperat, a vetusto historico eiusdem nominis segregavit Sturzius, 
Hellan. Lesbii fr. p. 30 —34, cui omnes cum Wolfio p. CXCIII. n. 64. et 
Grauerto in comm. quae est: über die homer. Chorizonten in Mus. Rhen. 
vet. I. (1827) p. 208, assensum praebuerunt. 

16) cf. Graefenhan. III. p. 203. | 

17) v. Planer, de gràmm. Tyrannione in progr. gymn. Ioachimici Berol, 
&. 1852. p. 8. 9. 

18) v. Maur. Schmidt, Didymi Chalcent. fr. p. 25. 

19) v. M. Schmidt. in Philol. IV. 630 sq. VI. 660—666. — Sengeb, 
p. 34. 


20) v. Graefenhan. III. p. 205. . 
]* 


' 4 


dialectorum investigatorem se praestitit Trypho Alexandrinus 
qui zegl zGv zog Ouroo ÓiÉxvov xci Ziuov(óg xol IIwócoo: 
xol "dixu&vi x«l Toig «Ao: Avgixoig libros conposuerat ? !). 
Tametsi igitur quas sententias de origine et condicione dialecto- 
rum antiquiores probaverint, quid eorum opera in hac disciplina 
profecerit, plerumque ignoramus, id constat eos dialectos earum 
tantum gentium quae poesin et litteras excoluerant singulatim 
curasse b. s. Ionicam Atticam Doricam Aeolicam (et Tryphonem 
nescio an propter Corinnam Boeoticam ??)) atque suo quamque 
nomine adpellasse. Ac mihi quidem e Tryphonis loco sto 
za9Qv Atcov S. 11: nQocrí8srar: 0à vo Ólyauua xad ve "Inct 
xai JioltUGi xoi 4feQitDoi. xal 7daxoot xol Bororoig??) satis 
probabile fit ipsi non modo non usum verum etiam notionem 
nominis Aeolicoi qua omnes Graeci praeter Dores Iones Atticos 
conprehenderentur, plane ignotam fuisse; quam opinionem ex 
historica interpretatione vetustae fabulositatis repetitam suspicor 
'& Strabone ? *) primum dialecticis rationibus extrinsecus obtrusam 
esse. ls enim cum persuasum haberet tot Graecorum stirpes 
fuisse quot dialectos, secundám illam grammaticis usitatam quat- 
tuor dialectorum divisionem quae totam linguae discrepantiarum 
copiam el visa est ampleoti, rem sic instituit ut Aeolicae dialecto 
multo maior quam ceteris ambitus adtribueretur, quod luculente 
exposuit Ahrensius I. p. 2 simul videns p. 288, eum Dieaearchi 
Messenii si minus verba at certe dispositionem adscivisse. Atque 
iuxta Dicaearchi verba quae in fragmento Bíov 'EAiaóog exstant 
apud M. Fuhrium, Dic. Mess. quae supersunt, Darmstad. 1841. 
p. 147, Hesiodi fragmentum e catalogis ductum (X XXII. ed. alt. 


21) v. A. de Velsen, Tryphon. Al. frg. p. 1 sq. Sengeb. p. 33. 134. 

23) cf. Giesium p. 46. 

23) Hunc in Ahrensii libro I. p. 80 non integrum transcriptum nescio 
eur Christius in fundam. phonolog. Graec. p. 172 pro corrupto iudicaverit, 
si ipse Museum Cantabrig. inspexit; scilicet Ahr. eius quod exciderat, II. 
p. 508 partem subpleverat; plenum etiam exhibet Savelsbergius de Digammo 
p. 9; porro falsus est G. Rennerus, de dial. antiqu. Graec. poesis elegiac. et 
iambicae in Curt. Stud. I. 1. p. 145, qui illi testimonio nihil tribuendum esse 
censuit. 

24) VIII c. 1. p. 518, cf. Ahrens. I. p. 1. Gies. p. 67 sq. E. Curtium 
híst. Graec. I*. p. 623. 24. (a. 1874). 


5 


Goettling.) &dposuisse iuvabit, quo eluceat eum nihil aliud quam 

mythicam genealogiam ad linguae partes adaptasse: 

Hesiodi Dicaearchi 
"EMwqvoc 8. éyévovto Septovoxólot jaotec "EMwwse gtv yap slot 
Aépóc t& HoU3ó; t& xol Alolog trmtoydourge. — tQ YÉvet xol rate quao 
AloXi8at 8^ éyé£vovco 3sptorórolot Bacjes &AXqyltovoty, do' ^EANT- 
Kpvn3ceüg 50 'Atáuae xol Zlcoupog alolop jte vog: 'ASTatot 8b oi tqv 
Xalkewcó; t' &ótxog xal UmépSupoc IIepojpne. "Attociy xatovtoovreg ' Az- 
vexob nuéy ciot t6 Yévct, 
Taig Ob Buüéxrotg arttxl- 
Covotw doreo Acpteic piv 
ol adxó Adpov tfj puvi 
Supltouct: aloXMovor SE 
ol dà AlóAou, idtovct 5k 
ol dxO "Iovog toU, Xov- 
|. Sov QUVtEG. 

Dicaearchi quidem locum optime Giesius p. 57 sq. commentatus 
est ac Fuhrius p. 386 — 388 satis seriptorum testimoniis illu- 
stravit. Soilicet cum contra Athenjenses disputaret qui genuinam 
linguam Hellenicam sibi potissimum adscribere solerent, eorum 
gentem et linguam tribus quae alioqui distinguebantur sicut & 
Menandro et Heraelide Pontico 35) Dores Aeoles Iones, adiunxit. 
Strabo igitur ut in mythis .nomini Aeoli singuli heroes Cretheus 
Athamas Sisyphus Salmoneus Perieres qui Ioloi Orchomeni Co- 
rinthi in Elide in Messenia dicebantur regnasse, quibus postea 
alii addebantur?9), subnexi sunt, sic earum gentium quae extra 
et intra isthmum non ad Dores lones Atticosque pertinebant, 
linguas inde adpellavit dialectum Aeolicam quae item atque 
Aeolus inter Hellenis filios ?") antiquissima credebatur.  Prae- 
terea enim monendum est, quod Fuhrius p. 395. 391. recte ad- 
notavit ipse Strabonis non inmemor, Dicaearchum loco qui paulo 
post legitur, cum Euripide consentientem et Dorum et Xuthum, 
Achaei et lonis patrem, non Hellenis sed Aeoli filios fecisse 
eamque ob rem Dores Iones Áchaeos cum Aeolensibus conpre- 
hensos ab Aeolo deduxisse, maxime Achaeos Aeolieae stirpi 
adcensuisse, unde explicatur si Strabo eos qui Hesiodo et aliis 


25) v. Fuhrii 1l. p. 388. 396. Ahrens. I. p. 2. 
26) Fuhr. p. 395. 
21) cf. locum Photii e bibl. I. 185 a Fuhrio p. 381 sq. adlatum. 


6 


potius cum Ionibus cohaerere visi sunt (v. Scohoemanni an: 
quit. Graec. I?. p. 90. n. 2), .4iolwxov FOvyog nominavit. Qui 
quidem origines ex Aeolidarum cognatione petitae etsi nu 
quam historica aetate valuerunt, tamen qua erant Graeci rel 
gione fabularumque studio, etiam ab historicis ?*9) interdum cert 
consilio propagatae sunt atque gliscente Graeciae interitu stu 
diosissime a scriptoribus (Strabone Plutarcho Pausania) pro 
ferebantur et a civitatibus adamabantur (cf. e. g. titulum Magne- 
sium altero p. C. n. saeculo scriptum, c. i. G. IT. n. 2910, Boeckhii- 
que adn. p. 580). Nempe et cum Aeolici nominis usu quod 
historicis temporibus in Asianis solum Aeolensibus haeserat, et 
eum grammaticorum veterum consuetudine Strabonis adpellatio 
pugnat, in qua postea ut ipsum Aeoli nomen est quasi ineno- 
dabile aenigma, ut dixit O. Muellerus, Orchom. p. 140., Aeolicae 
dialecti significatio vacillabat. 

Etiam grammaticos qui post C. n. de dialectis egerunt, Theo- 
dorum Gadarenum Apollonium Dysceolum Minuüum Irenaeum 
alios ??) quorum commentarii ad dialectos explicandas conparati 
mature perierant, verisimile est cum Tryphone aliisque fecisse, 
Herodianum autem Technicum solum de Lesbiorum ratione lo- 
quendi cogitasse e reliquiis satis adparet; paucissima contra sunt 
quae ad Boeoticam dialectum spectantia a& Prisciano Etymologis 
Scholiastis Ioanne Grammatico Gregorio Corinthio Aeolica vo- 
eantur99).  Prodigii igitur simile est quod recentiores?!) 
ampliorem quam artiorem notionem Aeolicae dialecti maluerunt 
conprobare; at plures tacite utramque mente finxerunt. GSal- 
masius enim etsi linguam priseam vel Thessalicam primum in 
Ilonicam et Aeolicam dialectos discessisse, tum Atticam ab illa 
et ab hac Doricam distinctas esse statuit, quae antes eaedem 
fuissent sicut Strabo quattuor dialectos ad soAerav 4tOión et 

— 98) v. Thucyd. VII. 57. III. 2. 

29) Heraclidem Alexandrinum qui Eustathio magnam materiam sub. 
peditavit (v. Fabrie. bibl. Gr. I. 476), et Parmenonem quo referam non 
habeo; illa deljbasse satis est, cum longum sit et a proposito alienum, con- 


tinuam historiae grammaticorum particulam contexere. 
30) cf. Ahrens. I. p. 175, 1; 180, 5; 191, 5; 193, 5; 201 et 1; Gies. 


p. 37. n. 
31) Plurimas sententias recensuit Giese p. 56— 65. 


1 


ZAiolíón revocaverat, tamen dixit Aeolicam nihil aliud a Dorica 
divisisse quam ,,Aeoliorum in Àsiam commigrationem", aperte et 
antiquam Aeolicam et Asiaticam agnoscens ??). Inter alios3?) 
latius fusiusque de dialectorum principiis Burgessius disputa- 
verat. Arbitratus igitur neque suam cuique regioni dialectum 
propriam esse habendam neque propter magnam inter se necessi- 
tudinem quamquam singularem ullo limite posse circumsoribi, eas 
diversarum linguae aetatum indicia esse (p. XVI. XVIII. 399) 
sio pronuntiavit p. XV: ,, Graecam linguam antiquissimam haud 
ita diversam fuisse et florente Acolica ut postea vocabatur (intell.: 
,A. sive Doricam quam loquebantur antiqui unisersi Graeci* 
p. 406) nondum illo dialectorum discrimine insignitam, itaque 
nondum nomina 44iolíóog, '"Iadog, '44r0íóog innotuisse, verum 
hasce dialectos ab antiquissima lingua et deinde adeo ab Aeolica 


profeotas et varintas esso"; praeterea Áeolicam Achaeis vindi- 


eavit qui Boeotiam ocoupassent et in Argolide et Laconia con- 
stitissent atque cum Heraclidae redissent in Peloponnesum, ex- 
pulsi in loniam vel Achaiam et Atticam confugissent, quare 
eorum sermo cum vetere et Ionum Aegialensium et Atticorum 
lingua, inter quas varietates non distinxit, valde permistus esset, 
pergens ,,quod Aeoles (scil. Achaei) incohassent, Iones qui ante 
Aeoles in Asia consedissent, ulterius provexisse ut lonica dia- 
lectus — brevi exculta Aeolicam vicinam (i. e. Asiaticam) post 
se relinqueret intervallo" p. 400. 401. 404. Itaque de eius sen- 
tentia Asiaticam Aeolidem &b Achaeorum Aeolismo migratio 
non mutavit neque vario colore infecit. lam qu&m confusa sit 
expositio et quantum Aeolicae dialecfi nominis abusus valeat 
videmus; neque minus quae de Aeolismis Homerieis disseruit 
p. 406. 407. XVL, quas varietates loquendi ab aliis ad diversas 
dialectos relatas ,,Ànon quasi ex diversis linguis, sed ex incon- 
stantia linguae et dialectorum cognatione" repetere voluerat, 


82) Vid. comm. de Hellenist. p. 412. 417. 422. 428. 438. 

33) Dissertationes Viteberg. ap. Fabric. VL p.164 laudatas: Ch. Th. 
Schwartziit de eausis dialectorum, speciatim Graecarum (a. 1702) et I. I. Fer- 
beri: suspiciones historico-technicae de dialectis Graecis ex consideratione 
originum migrationumque Graecarum nationum collectae' (a. 1709) inspicere 
non licuit. 


- — ——— D —— —— — oc 


8 . 


nugae sunt, — Alii contra sive linguam inter tres praecipua 
partes, ,,Doricam sive Aeolicam" Ionicam Atticam distribuerun 
Maittairius ?4) Piersonus $5) Harlessius ?9), sive inter duas, Do. 
rioam et lonicam Hermannus ?7) Sturzius?9) Buttmannus ? 9), 
Dorieae dialecto palmam antiquitatis tribuerunt Iamblichum in 
Vit. Pythag. c. 34 secuti*?): opoloyovpívog (sio pro vulg. 
-utvov Kiesslingius cum Koenio) óà ài £xorígag rv ÍGroQuOv 
GvvaytGOo; r0 mosovravqv sive: vv OiclÉxzov TQv 2fogíóc, 
uera Óà zasrqv ytvícOa, vxv AloMóa *1); Sturzius adeo Aeolicam 
post longinqüam demum migrationem in Asia natam et excultam 
esse cum Salmasio acceperat, cui suo iure Giesius adversatus est 
p.62. 68. Hio scilicet linguae Pelasgieae in Hellenismum quem 
dixit (p. 73. 132) conformatae duas aetates posuit, quarum priori 
ante Heraclidarum reditum lonismum Dorismum Aeolismum, 
alteri historicae quattuor dialectos Atticam Ionicam Doricam 
Aeolicam ex illis propagatas tribuit: sed quamvis ipse tres 
notiones recensens p. 370. 208 grammaticorum de psilosi testi- 
moniis coactus et in Aeolismorum Homericorum enumeratione 
(p. 196) solum Asiaticam dialectum intellexisset, Strabonis de- 
finitionem amplecti et Aeolismi plures species maluit agnoscere 
p. 144. 149. (v. Boeckh. ad c. i. g. I. 717.) Primus igitur Ahren- 
sius Strabone refutato tralaticiaque quattuor dialectorum parti- 
tione missa perplexum acervum Aeolicarum deminuit, cum Eleam 
et Arcadicam pro peculiaribus haberet, solum Aeolensium Boe- 
otorum Thessalorum Aeolicam dialectum vocaret stirpiumque 
mediam Graeciam habitantium, non genere quidem Doricarum, 
& Doride non distingueret; vellem tamen hoc de Boeotica quoque 
statuisset sicut iam Gedickius l.l. p. 18 Boeotos mature cum 
Doribus artissime coaluisse censuerat. Sed ne ea quidem opinio 


34) de dial l. Graec. p. XXX. XXXII. 

85) ad Moerin p. XXVI. 36) ap. Fabrice. VI. p. 165. 

37) de Graec. linguae dial. in opusc. I. p. 131 sq. 

88) ap. Maittair. p. XXXIIL, de dial. Maced. p. 12. 

89) in gramm. Gr. ampl. 8. 1. p. 1. 

40) laudarunt eum Sturzius ap. Maitt. XXXIV. et Giesius r p. 65. 

41) Iambliehum Hesiodi ordinem qui l.l. inter filios Hellenis Dorum in 
primo loco posuit, respexisse coniecit Bergkius in hist. litt. Graec. I, p. 64, 


n. 40. 


9 


viris doctis probata fuit. Sic Bergkius i?) post eum Strabonis 
descriptionem laudavit atque G. Curtius, vir eruditissimus, apertis 
verbis?) praemonens no de vera pristina unitate et inter se 
conexu et Aeolismi et Acolieae gentis desperaretur, nomen Pseu- 
daeolicarum sb Ahrensio propositum, cum esset ut nostrates 
solent philosophe loqui, mere negativum, repulsavit; quod 
crimen vereor ne omnino ipsi Aeolismo possit intendi, quae vox 
mon unam propriam dialectum designat sed eas linguno Graecae 
varietates diversis locis servatas quae non pertinent ad alias dia- 
lectos ao distinctione certa carent, conprehendit. Nequo tamen 
similitudines quae Aeolicas dialectos consociare dicuntur, tanti 
valent neque quicquam aliud indicant quam eas eiusdem linguao 
esso partes, quae saepissime locis a se distantibus sine ulla ad- 
finitate et interoursu stirpium pari via iisdemque rebus efficien- 
tibus in parem modum progressae easdemque mufationes passae 
sunt. Itaque cum de antiquissimo sermone nihil conpertum 
habeamus neque e communione gentium fabulis celebrata ad dia- 
lectos Graecas quicquam lucri coniecturis eliciatur, ex lingua 
ipsa qualis est cognita ipsorum iudicio usi rationes earum defi- 
niamus ao pariter et ab eodem tempore earum primordia rope- 
iamus necesse est. Quamquam vero quisque ab gravissima 
aetate ac pluribus gentium migrationibus longinquis referta qua 
tota paene Graecia radicitus inmutabatur, Ionibus qui in Asia 
consederant peculiarem et ab Altica distinctam dialectum ad- 
tribui, nemo sedis coelique mutatione atque permistione plu- 
xium nationum, Achaeorum Ionum, olim in Peloponneso et in 
Euboea habitantium, Locrensium Thessalorum in primis Boeoto- 
rum44), qui in Asiae septentrionali ora intima coniunctione 


42) ibid. p. 52. 

43) in comment. actis litter. Gotting. a. 1862 p. 483—498 inserta: Be- 
merkungen zur griechischen Dialectologie p. 487. Eo duce Gelbkius in Curt, 
Stud. v.IL p.8—42 Aeolicarum systema sic conposuit inter Thessalicam 
Boeoticam Eleam Arcadicam Cypriam Lesbiacam, ut Arcadica (quae orta 
est ex Ionum sermone ante migrationes frente) quasi vinculum esset quo 
septentrionales et australes coniungerentur. (v. p. 42. 21.) 

44) vid. Plehn, Lesbiac. p. 39., O. Muellerum, Orchom. p. 398, et bist 
litt. Graec. L p. T5. 185, E. Curtium list, Graec. I4. p. 1115q., Bergk. 
p. 461. n.43. 


10 


copulati Aeolenses nuncupabantur, prorsus novam dialectum et 
& cuiusque patrio sermone diversam effectam esse eodem modo 
statuerat praeter Salmasium Sturziumque. Ergo quamvis de 
Aeolica gente *5) nihi] adfirmaverim, in dialectos amplum no- 
minis Aeolici ambitum nullo iure tralatum esse eaque de cqusa 
plane exterminandum contendo; atque ne cum Ahrensio quidem 
facio *9), sed dumtaxat de Lesbiorum et Ásianorum Aeolensium 
locutione, sicut placet Kirchhoffio, Aeolicam dialeotum intellego. 
Pono igitur hanc per longinquum considendi tempus iam 
ante Homericornm carminum aetatem satis viguisse et excultam 
fuisse, ut inde eorum Ionica elocutio Aeolicum quendam colorem 
iraheret. Cum tamen cognitio nostra antiquae linguae qualis 
fuerit nulla sit, quia neque versienlus neque lapillus ullius dia- 
lecti qui illa, non dico, aequiperet vetustate sed non nimis cedat, 
&d nostram memoriam transmissus est, formae quae ibi cum prin- 
eipalis dialeoti regulis pugnant ideoque vel ad prisca tempora 
relegandae vel dialectis adsignandae sunt, internosci et describi 
nequeunt, nisi leges Aeolidis quam traditam accepimus ex Alcaei 
et Sapphus poetarum fragmentis minoribus et titulis qui post 
Ahrensii libum aliquantum aucti sunt*") et grammaticorum 


45) Videsis Schoemanni rationem 1. l. p. 91. 

46) Quod v. d. I. p. 4. n. 12. sententiam testimonio gramiatiei Lei- 
densis qui Herodotum I. 142. vécotoac vpórouc rapavoyémov Ionicae dialecti 
fuisse exhibentem secutus (cf. Koenium in Schaeferi ed. Gregor. Corinth. 
p. 491) praeter has p. 629 Aeolicae dialecti tres pexamtooctc solus memo- 
ravit p. 689, quas Giesius p. 54 temporum progressu natas esse autumavit, 
ipse tribns diversis gentibus vindicavit, fulciri voluit, verendum est ne gram- 
matieus Herodoti verba falso interpretatus sit, quae cum unam eandemque 
Iadis formam illarum regionum certissimis titulis traditam habeamus, de 
humilioribus popularis pronuntiationis diseriminibus h. s UroBtatpéoeot voxt- 
xaig quibuscum dialecti Aeolica Thessaliea Boeotica omnino nequeunt con- 
parari, accipienda videntur esse. (cf. Graefenhan. l.l. I. p. 183.) 

47) Huc cadunt inscriptiones ab Al. Conzio in Itinere Lesbiac. a. 1865 
editae, quarum duas Ssauppius in Gotting. progr. &. 1870, omnes Waldius 
in diss. Berolin. a. 1871: ,Additamenta ad dialectos Aeolicam et Thessal. 
cognoscendas' tractavit, titulus Erythrseus, de quo egit Kennerus in actis 
academ. Vindob. LXXI. p. 885 sq., Cyriaci Anconitani inscriptionum Lesbiac.  . 
sylloge inedita, quam nuper publici iuris fecit Kaibelius in Ephem. Epigraph. 
vol. II. fasc. 1. p. 1sq. (a. 1874). 


11 


testimoniis sibi satis constantem, et Iadis Homerica aetate mul- 
fum recentioris sic reciprocantur ut ex iis normam et quasi 
amussim sumamus atque lucem in illas tenebras refündi patiamur. 
Quod quidem dialecti Graecae non prorsus inter se distant neque 
consuetudines alius ab alia plane alienae sunt, cavendum esse 
pátet ne nimis incertae et lubricae opiniones admittantur neve 
temere alterius proprietates ex altera trahantur. Qua in re inter 
ea vestigia quae vel certissime vel summa cum probabilitate ad 
Aeolidem, minime quod clamabatur antiquissimam dialectum sed 
quod Hirzelius libello ad Aeolicae dialecti rationem diiudican- 
dam scripto (Lips. a. 1862) scite et subtiliter evioit, ceteris 
non vetustiorem, pertinentia ex hae recepta esse debent, et 
inter archaismos si uti lice£ hac voce a grammaticis usurpata, 
quam adenratissima distinctio fiat necesso est, quae apud veteres 
quorum rationem bene Giesius p. 40. adumbravit, desideratur. 
Verbo etiam tango quod Dorismos Homericos, quos hi falea 
specie externa plerumque adducti indicabant ac recentiores iuxta 
Aeolismos uno nomine accipiebant), cum eodem (p. 40. 72.) 
plane respuendos esse censeo quia eum earum condicio omnino 
non intellegitur, tum talium formarum aliunde expeditur melior 
explanatio, 

In disponenda materia quae in hanc quaestionem cadit, 
equidem it& versandum esse existimavi, nt in priore parte sin- 
gula vestigia Aeolica ex carminibus Homericis conligerem, et 
adfectiones certis terminis quales in tanta testimoniorum penuria 
possunt erui, definirem et formas describerem, qua in re non 
vereor ne nubem pro Iunone amplecti videar, si sedes quas 
voces in versibus obtinent, ubi e re videtur, adcurate indicabo, 
in altera de condicione et causa eorum dissererem. Sed si qua 
me fugerint vel nonnulla de utilitate desperans consulto omisero, 
aut in aliis rebus longior fuero, auf in aliis in errorem invitus 
incidero, veniam mihi non esse defuturam confido. 


48) Sengebuschius in Iahn. ann. vol. 67. p. 209. 200. 


Pars prior. 
Recensio vestigiorum Aeolieorum. 


8$. 1. De accentu prsemonenda. 


Singula Aeoliea vestigia quae in Homericis carminibus 
leguntur sub examen vocanti exordium dedit accentus cuius 
ratio non alio fundamento nititur nisi grammaticorum prae- 
ceptis. Scilicet ne vera pronuntiatio linguae Graecae emorientis 
plane e memoria evanesceret, carmina notis prosodiacis distin- 
guebantur si minus ab Aristophane Byzantio quamvis accentuum 
inventore dicto, at maxime ab Aristarcho !) atque a posterio- 
ribus qui haud raro multum arbitrio grassati sunt et ineptis 
judiciis indulserunt quae de vocum formatione atque origine 
fecerant. Itaque cum accentuum condicio intellegi nequeat nisi 
de formis ipsis disputatio fit, quam sequentibus paragraphis 
instituam, hoc loco paucissimis eos qui ad Aeolidis regulam 
spectant, indicabo. 

Aeolenses igitur ab omnibus Graecis distabant quod accen- 
tus a fine-vocum quam maxime retraxerunt exceptis praeposi- 
tionibus et coniunetionibus, qua re ultimae syllabae interdum 
mutilabantur. Haec vero flegUrme rv vrOvov quam soholiast; 
in Bekk. anecd. gr. IL. p. 662, 28 và cic qovijg dgyoworQono 
explicuit, recentiores autem plerumque propter linguae Latinae 
cum Aeolide cognationem quam plurimi praedicabant, at nemo 
sollerter demonstravit, ex antiquissima lingua repetebant?), 
rectius ad recentiores dialecti Aeolicae proprietates revocanda 


1) V. Goettling. de accent. p. 10. —  Lehrs. Arist. p. 250 sq. Nauck, 
Aristoph. p. 10. Lentz praef. ad Herodiani Technici reliqu. p. XXXVII. 

2) cf. Goettling. p. 28. Boeckh. ad c. i. g. L. p. 718*. Giese p. 204. 
Bergk. p. 62, 89. Ameis p. 13. 


18 


est quod Hirzelius de dial Aeol. p. 61 indieavit. Ut autem 
grammatici quae vocabula Aeolica esse putabant, retracto ac- 
centu insiruebant, ita neglegentiores propter hune ipsum accen- 
tum quaedam Aeolics nominabant, sicut Tzetzes (v. Ahr. I. 
p. 284) &yvi et 0gyvia (&yviav T. 254. — &yvidg E. 642. Z.391. 
&yvicl f. 388. y. 487. 497. À. 12. o. 185. 296. 471 in eodom 
versu Ogyvr sp. 327. Ogyviav 1. 327. x. 167.), de quibus Hero- 
dianus megl xaSoAujg mQocoUíeg I. p. 530, 30 statuit: órà uiv 
Énselveven üEvvdutvov. mag "oci, ori 0b fagiveros xal cvor£A- 
Aere. (cf. Goettling. de aco. p. 139, qui cum Eustathio Ggyvie ot 
&yvia veteri Atticne dialecto vindicare maluit, item Bergk. p. 76. 
n. 70.); cautior sane erat Herodianus, qui mgl '"Ihuxxijg s9oco- 
Oíag ad IJ. 305 mgl voU róvov roU Vmosixov züg Os dveyiy- 
voGxtww disquirens, z. xa9oA. mgocoU. L. 468 ubi de accentu 
indicativorum praeteritorum qui in initio vocalem natura longam 
habentes etiam ir conpositis accentum servant, loquitur, Uzóeiétv 
O. 227. m. 42. 4nónxov IL 305 non, sicut cUvoida aliaque, 
Aeolieum vocavit (cf. Goettl. p. 47. 50 et Larochium in libro 
inscripto: die homerische Textkritik im Alterthum, Lips. 1866, 
p. 404). Sed formae quarum Aeolismus eos fugerat, vulgarem 
praebent accentum qui onm in accentibus prorsus ab eorum 
auctoritate pendeamus neque ab inveterata consuetudine de- 
flectere debeamus, etiamsi ille nunc evincatur, servandus videtur 
esse, nisi & quibusdam iam veterum Aeolicus recte commen- 
datus fuit. 

1) Primum huc facit accentus quem Aristarchus nomina- 
tivis unríere, dxdxgrm, eügione adpinxit eiusque obtemperans | 
auctoritati paradosis servavit quamquam ceterae in « exeuntes 
formae sic'seribebantur: vegekyegéra, Gvtgommysoéra, ínnóro, 
Íxziháxa, xvevogaire ot aljurd, jmvrd ; dissensio quidem erat 
inter grammaticos sed non mutabant accentum.  Lobeckius vero 
in Paralip. p. 184 illum uríere a perira dilatatum habuisse sec. 
schol. ad .4. 175. 508, sed dxdxwre et eUgVoza contra regulam 
scripsisse probavit, neque Lehrsius Arist. p. 259 sq. certiora 
statuit; latent sane argumenta Aristarchi, nisi quid ex iis quae 
grammatici in universum de nominativis in e censuerint, elici 
possit. ($. 11. 2) Neque testatum est Aristarchum de Aeolica 


14 


barytonesi cogitasse, quod Ámeisius p. 14 9) eonfidentius posuit 
suspicans, eum illa tria ex Aeolica poesi derivasse, oeteris vero 
vulgarem accentum inposuisse quia earum etiam exstaret forma 
in ge, easque secundum illarum analogiam conformatas esse exi- 
stimasse. Sed res maxime dubia est; licet tamen fortasse nunc 
eum Eustathio p. 57, 4. 75, 19—37 in illis Aeolicum accentum 
agnoscere (Bergk. p. 90, n. 102), si idem his vindicari debet. 
(cf. praeterea Reiziü adn. ad Wolfii Hesiod. Theog. v. 914, quam 
Sehaeferus adscripsit ad Greg. Corinth. p. 97/8.) 

2) Male Ameis voces fragog, eyvoic, «vAig Aeolieum ac- 
centum habere voluit; neque satis constat utrum xí8egic pro 
xi&udqa et aÀxi quod vulgari instructum est, pro &Àxjj Aeolioum 
fuerit. (S. 18, 5.) 

3) Inter adieotiva formas Homericas («mg et fev contra 
Aristarchi et Herodiani auctoritatem Aeolice scribendas esse 
censeo. (S. 13, 8.) 

4) Recta sane barytonesis est pronominum Aeolicorum &g- 
ute &upui üups Vuutg UMpL Uput; lovis igitur error Eustathii 
verbis p. 951, 8 (v. Ahr. I 125, 8. Laroche p. 369) inest: s 
ób voU vui dvrotOa wílocig xal Ofvrovqoig (leg. fagvt.) xoi 
X dv ejvQ OvmÀong voU u) xal v ixxom vo) v 4loÀíov siolv. 

(8. 2. II. 1. $. 7. II. 2, 14). 

5) Verba in ui cum in Aeolica dialecto quam maxime froe- 
quentata essent, grammaticos non raro in errorem adducebant 
ut vulgaria pro Aeolicis haberent. Sie Heraclidi*) quod Ty- 
ra&nnio 5) B. 350 restituerat gg: in initio versus, ffegvrovog 
"lolixoregov visum erat quia co toU qo tO ZioAxov gqui 
esset, etsi debuit peépui audire (v. Giese 210, 219); at Tyrannio 
qui minorem operam dialectis sed summam prosodiae navavit (v. 
Lehrs Ar. p. 252, Planer p. 7, 10—24), etiam illio de enclisi 
verbi gp cogitaverat, quod placuit Lehrsio, quaest. epic. p. 126, 

Bekkero, sohed. Homer. I. p. 87, Goettlingio de aoc. p. 393. 
Eorum autem qui rg eig gui vnélofov Jlolwa tivoi, imuóg 


$) Pater eius in append, ad «. 10. IV. p. 72 idem protulit adstipulans. 

4) ap. Eustath. 1613, 18 (Ahr. I. 17. n. 31. 134. n. 1. Laroch. p. 3973.) 

5$) cognomine Maior, qui fuit Ciceronis amieus, v. Planer, p. 3. 6, Ber- 
nays, die Dialoge des Aristoteles p. 81. 150. 


15 


moÀd za eUrdv tügíGxeroi tlg ju, sententias Herodianus z. 
róv sig gu, II. 825, 3. 10 sq. inprobavit his verbis: loriov ài 
Üri Pyyeron dxó mÀdorov ui] Ovra Liolixd* xol ydo dzà zóvov 
xel daó wiMorog wel dx yQugig xol dzó mveiparog xol àmó 
zoGórgrog GvÀlefv xci dx tv nomrorÜmmv. (Gies. p. 348. 
Ahr. 17.) 

Formae didois9w vel Aeolice scriptae óí0o:gOe ratio am- 
bigua erat et apud veteres et apud recentiores; quod autem 
nonnulli in zi8eig óijoig aliis eiusmodi accentum retraxerunt, 
mulla iusta causa adest. v. S. 18, 10. 

Etiam formae dxdyqyc89or, dAdlno9ei, dxeyiptvoc, dAclj- 
u£vog, diolóxr]uar a plerisque pro Aeolicis praesentibus ven- 
ditabantur, quamquam vera erant perfecta, quorum vis mox 
quasi torpescebat. ($. 18, 2.) &Air/jusvog praesens videtur esse. 

6) Tamen iusti Aeolismi sunt formae dzovgeg cuius inusi- 
tatum accentum multi in dzovgdg mutabant (v. in Passovii lexic. 
s. dzavgdo, Westphalium in gramm. Gr.I. 2. p. 285 quem 
laudat Curtius de Verbo linguae Graec. L. (1873) p. 193), atque 
xexljyovrsc, quod in schol. Harl. ad &. 30 alibique in penultima 
habet acutum (v. M. Schmidt, Didym. p. 207). (S. 3. IL. 3. 
$.18, 11. 8.17, 6.) 

Herodianus porro unicam formam Zyejyogówi, pro qua 
lygnyíg9e. exspectes, diserte huc retulit in xa. ag. I. 467: 
e:ouiiovoi rà lygyyogdci (olov K. 67) Ori magaxtiuévov Qv 
mQomagolUverei* mQb oU Pom eimtv, Ori AioMBog icri Owa- 
Aéxtov xal rovrov qdgw dvififae vov vóvov, et zr. ' Itax. mo. II 
69 (x. zra9. IL. p. 246, 350): rà dygijyog9s ávéyvousv z90ag0- 
EOvovrsg, ovx ijv 0£: — uíav uévro. ágoguiv og 1o QUva- 
Gc mpomugobívGOow, rà i. rà rd eig Oc: íjyovra, vj vg Gvi- 
Aefj magelgyóutva, uj meg dAXg wi QwodéxrQ ógGOon T] vij 
loli, vérog9c, uéuop8ct, ÉpOogOar* ü9sv insi x] magaAnbie 
iolxoriga iyfvero, w«i ó róvog ópolog roig maguxtindvoig 
(cf. Ahr. L p. 16. n. 25); sed in his vocalis « Aeolicam muta- 
tionem passa est, non &. Fortasse auctori Doloneiae qui v. 419 
lyenyóg9eo, admisit, forma tribuenda est neque in melioribus 
partibus legitur jygryog8e H. 371. X. 299 (cf. Lachmann, Be- 
iracht. über Homer's Ilias. p. 24. 80); possunt autem e perfecto 


T 


iyoxyoge derivatae esse cf. Buttmann. gr. Gr. IL. p. 158 et 
Lobeck. add. ib. et p. 25. (8. 8. II. 3.) 

&Gutvog pro 49uévog Ameisius p. 12 esse voluit. (8$. 5. I. 2.) 

7) Restant adverbia quaedam inter quae de &uvó:ig et «A- 
Avüig nulla est dubitatio quin recte iudicaverit Herodianus zr. 
xaO. mo. L p. 512: vd ÓP *À V zagolgyóusva mQonagobóvera:, 
&ÀÀvóig, &uvÓte, et p. 541, 10 sq., zv. 'IÀ. zo. ad I. 6. (II, 62, 38): 
&uvOig — ibeigírog volrgv àxo rovg Éyt& vov. óbtiav- — xal 
inel lolixg 9 zoom, xol 0 róvog 4iolixOg xol t0 mvtÜue. — 
"miGpvycodg v. S. 5. L, S. 8. IIL 3. 

De evreg adverbio quo iure Linderus in Philolog. XII. 
p. 985 seripserit: (quod — sedes accentus mutata Aeolismum 
redolet, non mirum videatur in Homero quippe qui Aeolicae 
subinde dialeoti exempla praebere reperietur nescio. 


Caput primum. 
De spiritu consonisque. 


8$. 2. De spiritu. 

Aeolensium spiritus asperi evitatio quam veteres gram- 
matici ad unum omnes prorsus valuisse testificati sunt9), inter 
recentiores lis est artioribusne cancellis cireumscribenda sit an 
tota accipienda.  Ahrensius quidem sic pronuntiavit I. 24, 28: 
,Aeoles Ásianos cum reliquis Graecis fere communem habuisse 
asperum e s velj natum, contra aliis de causis recentiore tem- 
pore in aliis dialectis additum respuisse' quam legem plerique 
probarunt (v. Kuehner. gr. Gr. ed. II. p. 97, alios); alii non di- 
iudiearunt; ali, Giesium ") dico (p. 369—374) et Bergkium in 
poet. lyric. IIT. 8. p. 876, veteres secuti nullum asperi spiritus 
usum Aeolensibus rectius concesserunt. Nam perquam veri 
simile est hanc proprietatem quam bene ille p. 209 adtenua- 
tionem status cuiusdam originarii (eine relative Entartung) 


6) cf. Giese p. 339—862. 268. 
7) Ameisius p. 7 caecutiebat dicens Giesium p. 338 grammaticis fidem 


non habendam docuisse, quae Seidleri fuerat persuasio. 


17 


fuisse atque vi coeli illius regionis mollitiem quandam efficientis 
ortam esse deseripsit, non hio illic sed ubique in usu fuisse, 
quacum non male Romanensium consuetudo conparatur (Mat- 
thiae. gr. Gr. p. 49, 3, G. Curt. in lineamentis etymol. Graec. 
ed. IIL p. 636, Hirzel ll p.41). Cum autem spiritus asper 
Aluplicis generis sit, primum scilicet genuinus qui e spirantibus 
$.v.j ortus est, deinde adulterinus qui studio eius quodam in 
sermone vulgari et nonnullis dialectis recentiore tempore receptus 
est, necesse est etiam psilosis duo genera distinguamus quod dis- 
crimen nescio an nonnulli veterum perspexerint cum alter scho- 
liasta ap. Bekk. l.l Aeolenses propter ró vs gawijg dgjouó- 
Toomov admisisse rjv wulórure rw mvevudrav, quod cadit in 
adulterinorum spirituum evitationem, alter eos (Bagvvrixouc xal) 
tpikorixodc, intr] voic GO evearégoic yalgovor 9) fuisse dixisset, 
quod rectum est quia pro genuinis lenis usum novaverunt (conf. 
Hirzel. p. 41 sq.). — Sod etiam Iones uloruxol (Eust. 1564, 9, 
Gies. p. 890) adpellati sunt quia apud eos studium asperi ge- 
nuini subprimendi si minus Acolenses aoquiperavit, at magis 
magisque late manavit; neque Ias adulterini valde amans fuerat 
quem nulla dialectus magis quam Attica adamavit (cf. Giese, 304, 
Curt. etym. p. 639). Sic grammatici ex Homero mox Ionicae 
mox Aeolicae psilosis exempla adtulerunt, qui etiam in hao 
quaestione valde prono iudicio usi esse reperiuntur. cf. Ahr. 21. 
n.4. E.g. Gpafo ab Eustathio p. 913, 44 Ionicum vocatur quod 
conpositum est ex &pc pro Gduo (simul) ct &&ov (Curt. et. 357, 
erravit Giese p. 305), pro Attico dpe£a; item valet de Homerica 
voce dpafióg (X. 146) et Doriea (Ahr. IL. 37) pro Attic. &ga- 
Érzóg; schol. Q. ad àxíeriov [. 265 adnotavit: lexr 7j Gwvalotg] 
Tonica déxeG8at et. oxi conferens (cf. Doricum Ficríu, Ahr. II. 
55). Sed falso Herodianus huic voci ézqhGrns Eur. Cycl. 19. 
addidit (. ze9. IL 379), quod ex antiquo 74og (pro eFéltoc) 
genuinus lenis servatus est; cf. Lobeck. ad Ai. v. 805. p. 295. 
ed.IIL; nam Atticum et Ionicum quod semel exstat 9. 271, 
Jioc adulterinum habet spiritum (v. Giese, p. 282. 283, Curt. 
p. 371. 642, de Verb. p. 144). Porro Ionica sunt aUróótov 


8) ef. Giese p. 204. 207, eliam p. 906. 


18 


8. 449 (Giese 391; vox óó0g olim a littera 6 incepisse dicitur, 
Gies, 248. Curt. 226. 637), oÀ1og pro 0Aog (cf. sarvas, lat. sollus, 
p. 503), odgog pro Attico 0gog, (cf. 0gFog, 0gfoc, p. 642, Kirch- 
hoff. Stud. z. Gesch. des griech. Alphab. p. 80. ed. II. 1867), 
sllnovg iuxta EAE, (a rad. FsA. Curt. p. 334), l0iov v. 204 quod 
non recte Curtius p. 500 Aeolicum dixit, iuxta íógog (a& rad. 
6F:ió, Curt. p. 227. 638), ixutvog .4. 479. B. 420. 4. 7 quod cum 
Íxvéouot (Fix) conponitur, (Curt. p. 132, de Verb. p. 189), alia 
plurima quae non moror. Atque lonicam, non Aeolicam existimo 
psilosin vocis 0gz5b (D. 38, quae cum verbo sarpümi, £gzo 
eohaeret (Curt. p. 249) etsi ógzat£ legitur ap. Sapph. f. 78, 2; 
104, 2, sed Doricum est 0Qzo5 ap. Theocr. VII. 146 et Atticum 
spud Eurip. Hipp. v. 221 in anapaestis; etiam ap. Hesiod. 
£ x. 4. 466 pro codicum OQgz5xe« (sic Goettl) Koechly lenem 
soripsit. Certo autem et antiqua et vulgaris est adtenuatio spi- 
ritus e littera initiali c orti in praefixo collectivo &- vel ó-: 
quod praebent &órlgog acAoyog &xoistg &xolov8og (s Onoxí- 
AevOog v. Platon. Cratyl. c. 22. D.) oiezgg B. 765 pro oFtrze — 
non e digammo ortum est ut sentiebat Christius p. 194, sed 
post illius exitum conpensationis causa insertum est, v. Curt. 
p. 326 — vel óergs quod schol Arat. v. 19 male Dorica syn- 
cope pro oposryc explicuit quem Lobeckius elem. path. I. p. 362 
gatis confutavit, 0995 B. 765. Omazgoc 74. 257. M. 371?) quod 
non melius propter syncopen (cf. schol. prior. loc.) Doricum 
audit apud Pseudo- Plutarch. vit. Homeri c. 8 vel ap. auctor. 
ztQi 'Ouwgov Óioléxrov ap. Maittair. — Sturz. p. 477 aliosque 
(v. Giese, 422), cum in Attiea dialecto sicut in vulg. &ua 
duagti Ouov, etiam hie asper resedeat in aeg et d890oc 
(Giese, p. 304, 422, Christ. 76, 135, Curt. 365) quod pro Zeno- 
doti lectione «89dog Aristarchus Homero inpegit (v. Lehrs. p. 381, 
Bpitzner ad AX. 38, Goettling. de acc. p. 295, Laroche p. 180). 
Sed neque Giesium in &- et 0- Aeoliemum statuentem laudo 
neque eos qui voces apud Homerum usitatissimas 1606, cui 


9) Ameisius p. 9. 20 somniavit cum diceret eas formas Aeolica muta- 
tione ó-pro d-prae se ferre, inepte addens poetam sic praefixum ab qg-pri- 
vativo voluisse discernere; Aleaeus quidem (fr. 37, 8) exhibuit d -O)ÀEEG 
(Curt. 502.) et Aeoliea est vox auctrjs pro oletrjc, de qua infra dicam. (n. 13.) 


19 


S F-in fronte fuisse [juce clarius evineunt skr. svádus, lat. 
suavis, theod. suazi (v. Giese, 249 sq., Curt, 214/5) et xuag, 
cuius origo nondum est enucleata (Curt. 544), pro vulgari rjovij 
(quae non est apud Homerum) et qjuége Aeolicam psilosin passas 
esse contendunt, Curtium p. 500 et Larochium p. 270; neque 
enim Herodiani auctoritas sufficit qui vocem oc, quam Trypho 
propter 4jóeG8ex aspero (v. Velsen. fr. p. 7), Ptolemaeus autem 
Ascalonita et Alexion (cf. schol. A. ad I. 6) leni instruxerunt, 
lenem habere sicut omnia bisyllaba vocabula a vocali natura 
longa incipientia docuit in symposio IT p. 904, 23 sq. addens: 
oro ài xal rà jpg ueracyqnariiOly xo vo) (ju£pa dic xol cà 
j)og Alolmdg dmo rijg wOovij, (osempelros — tO 3Aog Oecvv- 
S£); tamen neque antiquiores formae zog et 7peg ab recen- 
tioribus descendunt et Aeolica dialectus conformasset ádog (cf. ddv 
Ale. 36, 3. Sapph. 2, 3. áóígavov S. 61) et gap (cf. Dorica 
imdusgoc, mtumráusQog quae Ahr.IL. p. 40 e Pindaro adtulit); 
haee quoque psilosis ad priseam Indem pertinet. Commemoro 
etiam adverbium avrog sexcenties apud Homerum obvium in 
quo enucleando grammotici valde occupati fuerant ita ut mox 
lenem, mox asperum confirmarent; Eustathius quidem illum 
probans psilosin p. 187, 20, 235, 5 Aeolicam, contra p. 1755, 12 
oblitus quid antea scripsisset Ionicam vocavit; minus recte Butt- 
mannus in Lexil I*, p. 33 —39 inter aUrog et airo discri- 
men quod pusillum est, odorabatur, probabilius autem hoc ab 
e«jróg derivatur, qua de re egerunt Hermannus, op.I. p. 338 
—42 et Linderus p. 391. 

Quibus exemplis satis demonstravi necesse esse, ut exqui- 
sitius discernatur. 


L. antiquioris Aeolicae psilosis exempla Homerica: 

1) Aeolici pronominis formas &upec dup Gaps primigeni- 
tum lenem servare skr. asmat docet; itaque asper vulgaris 
formae zusig subditicius est magnaque cum probabilitate quod 
adridebat G. Curtio p. 642, ex analogia pronominis secundae 
personae originem traxit, cum aliorum opinioni qui eum o & 
natum et in fronte positum esse voluerunt (Curt. 640. de Verbo 

2* 


20 


40), nimis desit veri species; de formae cog spiritu infra bre- 
viter exponam. $. 9, 4. 

2) Evxqiog et tUaÓr quae grammatici hue referunt (Ahr. 
p. 21. n. 3), antiquiora sunt quam ut cum aspero scribantur qui 
postea demum e delitescente digammo remansit, v. 8. 3. I. 1. 
sed illud neque Aeolicum neque pro Féxqog est, cf. S. 3. III. 2. 

3) Herodianus bene lapsus est oum T7. 80 9ffidÀÀuv pro- 
. posuisset m. x«8oÀ. zo. l. 545 et "IA. mg. IL p. 111 disputans: 
T0 V zo05g ÀÍbeog &gyov Óncvvtro: mÀqv vOv 4lolxóv. r0 v- 
Balls spiloréov: Éar, yag 4lolixóv. Scilicet apocope praeposi- 
tionum quae in Aeolide latissime viguit, tamen per omnium 
dialectorum consuetudines fundebatur maximeque poetis usitata 
fuit, eum in hanc suspicionem abripuit, quae aliis etiam placuit, 
cf. ztol 'Ousjg. 01aÀ. p. 478, Eust. 1172, 39. de spiritu voculae 
vz0 (cf. upg) v. Curt. p. 272. 640. 

4) Scholiastes ad E. 487 Hesiodeum accusativum wv 
(e. 426) qui Aeolicam flexionem sequitur, (v. Herodian. z. xAlc. 
óvopuer. II. p. 760, 8—12, Goettling. ad 1, Ahr. I. p. 118, n. 3, 
jin commentatione: über die Mischung der Dialecte in der grie- 
chischen Lyrik quae est in actis conventus philologorum Ger- 
maniae XIII Gottingae habiti p. 55—80. edd. a. 1858. p. 73) 
respiciens formam Homericam eict ZiloAtxóg leni scriptam esse 
retulit, cui vulgaris lectio aliique grammatici (Herod. z. xa$oà4. 
7:9. I. p. 539, 8. sz. óg8oyo. II. 480, 32), asperum vindicarunt. 
Tamen uf lenis reliquis testimoniis confirmatus quem nunc edi- 
tores probaverunt, etiam apud Homerum ex Aeolismo repetatur, 
Hesiodea formatio nullam causam admovet, sed quia radix «z- 
ab initio aspiratione caruit nihil obstat quominus antiquam psi- 
losin ladis ipsius propriam fuisse statuamus. (cf. Giese p. 414 
— 416.) 

5) Nescio an huc referam vocem ítQ0g cuius asperum Gie- 
sius p. 410 propter Hesych. glossam fieí(goxec [fgexsg e digammo, 
alii secundum indog. isaras — /egóg sibilante transposita expli- 
euerunt, Curtius autem postgenitum habuit (cf. &upec), quem 
sequor quia longum :, quod saepe apud Homerum exstat (v. íegov 
j3pocg alia, cf. schol. ad. II. 407: [egóv iy99v- Aéytt Tovgav iy 
Toig 7tégl doyaleg d&veyvoGeog Ói* TO TOv mwojiqrav Pixrvuv 


21 


z101Àd vexev ro-pérgov), sed plerumque correptum est, littera 6 
cum conpensatione eiecta videtur ortum esse. (cf. Hom. $jUg et 
Pic pro icvc, Curt. p. 351.) Aeolicum igitur erat Zoog (Ahr. I. 
26, 103), in carminibus autem Homerieis et vulgarem et con- 
tractam formam (foóc, forÜc E. 10. IT. 604. 1. 198, fori E. 94. 
9. 181. z. 198. v. 251, lont IN. 819. O. 237. II. 582. X. 616. 
Q. 494), etiam apud Anacreontem (fr. 149) facri legimus, cum 
in pedestri Ionico sermone formam non contractam usque ad 
quartum saeculum tritam fuisse certissime tituli demonstrent, 
quare valde dubium est, num iure Herodoti editores contractam 
scribant quae in titulis demum dimidio fere saeculo post illius 
aetatem adparet!?). Giesius videlicet p. 409 sq. cum praeter 
certum lenem vocis lom$ quam Hesiodus quoque &. 212 et He- 
rodotus IL c. 65, 67 praebent, etiam scripturae lgs)g lpóg ve- 
Btigia apud grammaticos reperisset, arbitratus Aeolicam non 
solum contractionem sed etiam psilosin in Homeri elocutione 
adhibitam fuisse poctam formas ab (rg-Íncipientes saepius qui- 
dem usurpasse, sed ubi metri commoditas flagitasset, eas ab 
io-Aeolicas, non quae scriberentur Íg-, admisisse statuit sic 
locutus: Sprachformen bei Homer, die nach irgend einem 
aeolischen Princip gebildet sind, haben statt des spiritus asper 
den lenis gleichfalls nach aeolischer Sitte'! Quam sententiam 
parum stare posse existimo. Nam primum nimis confisus est 
analogiae vocis lé utpote pro antiquiore /Zgef positae, euius 
eontractionem, apud Gregor. Corinth. de dial. Ion. $. LX VI. ed. 
Schaef. p. 475 Ionioam audientem, (sicut ubique de psilosi quo- 
quo statuebatur, of. Spitzner. ad O. 237, 2. 616), re vera factam. 
esse nuper non sine veri specie Legerlotzius in Kuhnii ann. VIII. 
P.47—49 in dubitationem vocavit suspicatus Tomé e FdgFaf 
natum ac populari demum originatione ad adiectivum (s9óg quasi 
cognatum adplicatum et in ífgeé transformatum esse; quod si 
pro veri simili accipitur, praestat Ionicam vocare psilosin. Tum 
vero satis clare auetor lexici smsgl avevuéraw p. 229 ed. Valck. 
dixit, Ígóg, ígsUg aliaque vocabula non alia de causa a non- 
nullis zagoAóyog leni instructa esse, quam quod essent Gvyxo- 

10) Videas Ermani diss. de titulor. Ionic. dial. in Curtii Stud. vol. V. 
p. 297. 


22 


mívva xard AloÀtig (cf. Tzetz. Epex. Il. p. 88, 26. Herm.) sicut 
0Qótv &QOoc, quae non magis pro durósv eguócag Aeolicam 
syneopen passa esse quam ígog ígeíov (fomb) docuit ipse xocoiv 
dc lv và Ogueg Ogg daslv cvosiv (sc. ' Imvixsjv v. Gregor. Cor. 1.) 
statuens, Ac profecto quivis haud inmemor quantum Aeolicam 
synoopen grammatici in deliciis habuerint, credo, hanc solam 
ilis causam fuisse consentiet; sed inter pronuntiationem, "vel 
Íegog vel íg0g, non tantum interest discrimen, ut apud Ionicos 
poetas contractam formam iam ex ipsorum consuetudine in vul- 

garis stationem succedere potuisse non concedamus, quamobrem 

non quicquam Giesii opinionem habere quo se tueatur, arbitror, 

eui probabilitatis colorem argumentatione non satis induxit. 

6) Quod apud Homerum, ut id hoc loco obiter notem, — 
nam voci vzzoc adulterinum asperum inhaerere notissimum est 

(v. Giese, p. 332, Curt. 421, 641) —, nominativi Aeolici qui 
dicuntur, ízzxora et Lzxw«Àere nusquam lenem acceperunt, iure 
hine conlegi potest, Alexandrinos qui spiritus adpinxerant, eos 
Aeolismo nondum vindicasse. 

7) Consulto verbum cygsív quod Aeolicum esse pro afotiv 
contendunt (v. Giese 2834, Ahr. I. 25), in quo asperum e muta 
littera y 8dtenuatum esse Christius p. 109, Kuhnium in ann. II. 
p. 270 secutus, volüit, eaque quae &b hoe descendunt mitto, 
quia 8. 4 explicatius de eo loquar. 

IL. recentioris Aeolicae psilosis exempla: 

A. 1) In pronominibus vuuseg Ugut vVpps asper, qui in 
vulg. vutig evanidae j spirantis vice fungitur pro skr. jusmat 
(aliter Christ p. 109. 152 posuit), leni cessit,. quem apud Home- 
rum quoque grammatici probarunt praeter Tyrannionem Maio- 
rem sec. auctor. zr. zvevuor. p. 236: r0 4 maoqg Affeog agyov 
ÓacUvezat. — zÀQv vov Uujsg vrl ToU vusic A4lolixdg. dÀÀa Oud 
TOv Gv ÓuO8ívra xavova 0 Tugovviov zagd và moni gvvs 
r0 Vugutg. (v. Giese p. 410, Lobeck. Parall. P 84, Planer p. 9, 
Laroche p. 369.) 

B. 2) Z2 in asperum debilitatum reperimus in vulg. aga, 
hune gutem in lenem mutatum et Ionice in cuota, et Aeolice 
in Homerico adverbio &uvóig, quam scripturam Aristarcho Ptole- 
maeo Álexioni probatam Nicia et Pamphilo invitis (cf. schol. 4. 


23 


ad L. 6) Herodianus merito strenue defendit z. xao. mq. L. 
p. 512, 15: &uvüig dlolixóv Éyov có mvsüua et p.541: Guvüig 
pioríov xaírow megd ró Gue ytvóuevov, ime Alolixov qugox- 
zijox &vsEoro, cf. zr. "Iluex. n. ad 4. 576. T. 114. n.'Ovos. 
mg. 9. 659. zx. a9. IT. 205, 30, Graefenhan. de dial. epic. p. 41, 
Giese, p. 419—420. 

3) Ad verbum GAiouer (lat. silio) ex Homero singulares 
formae &Aro et dÀco pertinent (quamquam Kuhnius ann. V. 
p. 206 ad ili eas retulit), quarum lenis multis grammati- 
eorum locis testatus (v. Laroche p. 185), ad Aeolidis proprie- 
tatem remittitur Tamen argumenti loco male protulerunt syn- 
copen Aeolicam (An. Ox. III. 347, 25, Eustath. 145, 40 (1916, 
55), etsi aliis locis v. 918, 27 sicut in yévro IV. 26 apud schol. 
4agixóv xol AloAióv audiente Doricam eam esse agnovit), quae 
nusquam facta est, v. Ahr. L 21, 3, 108, 3. Sed augmentum 
quod utpote Doricum (v. Buttmann. gr. Gr. II. p. 109, Goettling. 
de acc. p. 48) Bekkerus in sched. Homer. II. p. 11 reformidavit, 
ad Acolismum fovendum pronum reddit iudicium; neque igitur 
ii qui Aeolicam psilosin venditabant, Curtius et. p. 50011), 
Ameisius p. 12 me habebunt refragantem, quamquam et ipsa 
participia Zxidlusvog H. 13. o. 320. imdlprvog H.260. 4.421. 
M. 404. N. 529. 531. E. 220. 7. 305, uerdAusvog E. 336. 4. 538, 
M.308. N. 362. A. 443. "E. 345, xuztndAuzvog 41. 94 (semper 
in tertio et quarto pede versuum), in quibus causa Aeolismi 
nbest, lenem praebent, qui num ex analogia formae diro repe- 
tendus esset, Curtius de verb. p. 131 ambigebat, atque asper 
in coniunotivo Glerat 4. 192. 211, &Agre: OD. 536 apud gram- 
maticos (v. Buttmannum l.l), et in oonposito icriero M. 438. 
II. 558 apud schol. ad post. locum dubitationi fuit obnoxius; de 
substantivi formarum GApori 9. 128. GAuaci 8. 103 psilosi cogi- 
tavit Thierschius in gramm. Graec. inpr. Homeric. . 171. 4. 

Ameisius porro voci dÀro adiectivum dGuzvoc, uf, esset part. 


11) Paulo aliter tamen vix melius v. d. de Verb. p. 131. diro ad 
tempus antiquissimum relegavit, quo in Graecitate universa augmentum 
sient in ling. sanscrit. et pers. etiam d fuisse, nondum in e abiisse statuit, 
cf. Ahrens. I p. 229, Curtium, Erlaeut. p. 96, G. Hartel, stud. Hom. in 
actis acad. Vindob. LXVIII. 1871 p, 463. 


24 


perf. verbi joue: pro sj64évog quod Herodiano placuerat, Aeo- 
lismi loco subnexuit. 

C. 4) Grammatico in An. Ox. I. p. 174, 1 ad Foóor (K. 503. 
5A. 261. o. 360). 4iolixGg socorditer adscribenti aures praebere 
non liceí, quem de psilosi vocis Egów, cui stirps erat Fegy-, 
(Curt. p. 171. 569, Bekker. in ann. ed. II. p. 473: malim Fégóo:) 
cogitasse patet, quia apud Herodotum £9óo seribebatur (v. Lo- 
beck. ad Ai. v. 905. p. 329 ed. IIL., Kuehner gr. Gr. ed. II. 
8. 22. 9. p. 101; de Homero v. Laroche p. 258). 

60) Neque fide magis digni sunt grammatici, quorum prae- 
ceptum in schol 44 ad 44. 413 sjuümcéov v0 Éloav, Ort dioAi- 
xoríon x xAcig traditur; videntur enim nugari de Aeolica fle- 
xione (v. S. 17. 1). Rectius autem Buttmannus in lexi). II. p. 140 
ed. II. psilosin verbi eblÀo, quod digammo erat instructum (v. 
p. 126, Giese, p. 274, Curt. p. 334) Ionibus, aspirationem At- 
ticis vindicavit. — 

6) Herodiani zr. 'IÀ. z9. 4. 469, II. p. 28, 17 de voce £gov 
placitum cg .4iolixov spiüoréov, etsi nusquam asper adfuit, 
nescio an ad grammaticorum de litterae o psilosi regulam sicut 

in zoAevgivog (S. 3. IL. 1) redeat. 


8. 3. De digammo. 

Aeolieae maxime dialecti proprius fuit transitus digammi 
in vocalem v, quae cum antecedente vocali in diphthongum con- 
fluxit, cum in reliquis dialectis spirans et geminationem ocon- 
sonarum ef vocalium productionem aut efficere aut satis incon- 
stanter temporum progressu neglegere soleret; neque scio an 
non iure haee consuetudo, quae veteres grammaticos ad unum 
omnes in falsam pleonasmi opinionem abripuit, Aeolidi, cui eam 
ob rem etiam nunc Hirzelius p. 39. 40. 62 recte prae ceteris 
dialectis et lingua Homerica antiquitatis palmam tribuit, solum 
praeter Cyprieam dialectum vindicanda sit. Nam in reliquis 
vocibus quae ex tota Graecitate huc referuntur (v. Christium 
p. 188/9. 192—193, Curt. p. 514—517), primum videndum est, 
ubi v productioni suppletoriae vel epenthesi debeatur, tum ad- 
curatissime necesse est dispiciatur, utrum pristinum consonum 
digamma re vera in vocalem v, quacum habet artissimam necos- 


25 


situdinem c£ summam pronuntiandi similitudinem, solutum sit, 
an genuinum v ex antiquitate resederit, — quod nescio an 
etiam apud Boeotos in fojov fovzss: (Giesius p. 126 de dig. 
consono bic intellexit) propter nominativum foü-c — güu-s 
(Christ. p. 114, Curt. 436, 517), "4ggevav-idac (Curt. Erl. p. 51), 
"Agtvo (v. Ahr. I. p. 171) et apud Dores in Laconico n. pr. titulo 
recenti tradito Zlaveyjra (v. Ahr. IL. p. 51) factum sit ante vo- 
cales, saepius vero ante evanidam sibilantem, sicut in Aeoll. 
formis era pro aUcaze — aures et Homer. ot«ra (et 4. 109 
Dac? v. Curt. Erlaeut. p. 70. ed. IL), zidgave (Ahr. I. 36. 38) — 
zwQavG-ir pro Hom. zegjuw 4. 142. IL. 159. 3. 690. r. 208. 
3. 404 ei Att. zdozie (cf. Curt. et. p. 374, Brugmani diss. de 
gr. l productione suppletoria, Stud. IV. p. 143/4), ew (ap. 
Sapph. fr. 18. 45. 153) pro «sog — auróra (cf. Hirzel. p. 19, 40, 
Curt. in Kuhn. ann. I. p. 30, et p. 372, Stud. vol. II. p. 178), in 
vulgaribus ej «jog sUc ab eadem radice pro eUG-c eUGo 
(Curt. p. 370), jso pro yz/c-o (cf. gus-tare Christ. 65, Curt. 
p. 167, de verb. p. 221), xgovo pro xgovo-c (cf. got. hrausjan), 
dxoím1?) pro d-xojG-o (cf. got. hausjan, quode videsis Del- 
brueckium in Kuhnii ann. vol XVI. 271/2 disputantem) — 
denique an vocalis v ex syllaba Fa (cf. Aeol. míavgeg — tzc- 
Fagrc. Gies. p. 196, vulg. ÜÓop a rad. vad, Curt. p. 233. 640, 
alia plurima), etiam ex fe vel Fo demum contracta sit, quam 
praebent eifo pro dFébe, Curt. p. 358, Christ. p. 188. 189, 
aUgiov & stirpe dFsg-pro archaico &yg E. 864. q. 143, v. 144. 
vel Ionico s£gioc .4. 497, 557. I7. 1. 52. (zjot), Curt. Stud. II. 
179, Christ. 241, dürpsyjv iuxta derue — &fFtrue, looot à. 261 
juxia &eco pro &FeGa, v. Curt. in Kuhn. ann. I. p. 29, et p. 361, 


19) Si recta sit haec originatio, formae dxovj quae apud Homerum 
sexies in fne versuum II. 634, Q. 308, 8. 701. e, 19, E. 179. p.43 exstat 
et apud posteriores pootas Homerum imitatos (cf. Steph. Thesaur. L 1. 
p. 1280), quam Eustathius p. 1079, 40 propter Homericum videlicet usum 
lonicam vocavit — nam xoi) et Ionicum est (Herod. I. c. 38) et Atticum —, 
Curtius autem p. 517 inter Acolismos epicos retulit, condicio sit eadem atque 
vocis auc, aliarum: sed utrum v quod tum in 7 abiit vel eliminatum est, 
hie Ionico an Aeolico modo — neque enim moreris lonicam terminationem 
quac Aeolicis stirpibus saepe subnexa est — conservatum sit, perdiffücile 
est ad decernendum, — 


26 


gr. Gr. 8. 327, 17, p. 174. ed. X, de verb. p. 276. 280 (cf. S. 9. 9). 
Sed rem quam ne perspicere quidem ubique lice, non meum 
est longius persequi. 
Utut haec se habet, si minus v genuinum, at certe v ex 
F ortum inter vocales in antiquissima Ionica dialecto (v. Gies. 
p. 283) locum non habuisse, sed semper vel cum vel sine con- 
pensatione eiectum esse mihi quidem veri simillimum est, quare 
quae digammi in v soluti exempla ex Homero Hesiodoque sug- 
geruntur, e& pro iustis Aeolicis vestigiis habere non dubito 
neque vereor ne in Christii crimen veniam quod dixit p. 192: 
diejenigen, welche, um dem Homer und Hesiod das Digamma 
streitig zu machen, auch noch bei dem jetzigen Standpunkt 
der Sprachforschung, hier von einem pleonastischen Zusatze 
oder von aeolischen Dialectformen sprechen, verkennen 
einer Grille zu Lieb den sprachlichen Organismus. Con- 
feras quae in parte altera generatim de digammo disserui. 

De pronuntiatione quidem utrum ilud v vocalia an con- 
Sonae vim habuerit, propter nonnullos Alcaei et Pindari locos 
sine ulla iusta causa disceptatum fuit, quam rem recoquere piget. 
ef. Curt. p. 018. Scilicet vera diphthongus effecit longam syl- 
labam eamque in Homero, postea et genuinum v et v ex For- 
tum debiltatum est et excidit, ut syllaba fieret brevis,  Falsus 
autem est Bavelsbergius qui de dig. p. 14 F ,,ante mutas tantum 
consonas in v vocalem mutatum esse" probavit eUxmog respiciens. 

L Digamma in v transiit ante vel inter vocales: 

1) Homericum evoóe 3 340. P 647. s. 28 (quintum pedem 
obtinens) exstat pro F-oFaó-e. Quam mutationem sic viri dooti 
expediebant, ut formam £FFaóov subponerent, neque expli- 
cantes, unde F duplicatum esset, et in analogiam vocantes He- 
Siodeam formam xava£eig s. 666. 693, quasi esset pro xaFFatoig 
i e. xavFobo:c, Heynius ad Il. tom. VIL. p. 736, Buttmannus, 
gr. Gr. II. p. 97. 114, Goettlingius v. 666, alii, quorum opinio 
ne nune quidem post Giesii egregiam disputationem p. 252—255 
ete. plane explosa est (v. Christ. p. 249, Ameis. p. 19). Minime 

enim vis consona digammi ita praevalet, ut aliam litteram ad 
se adplieari patiatur, cum potius ipsum ad praecedentem recli- 
netur, sicut récoegsc pro véGFoagsc. Itaque oportebat ut consonae 


21 


quarum natura a digammi abhorrebat, ante hoc eliderentur; 
praepositionis igitur xazd forma zar- in «e mutilata est ut in 
xdxreve Z. 164. xeGye9s 4. 702. xecrogvUca g. 32, arcad. xa- 
£z, Aleman. xeflaivo (v. Gies. p. 254, Christ. p. 73) ita ante FF 
in xa-Fáfe:g, ut hie sit formarum ordo: foFaüsv ÉFodev tÜaüsv 
(cf. Curt. in actis Gotting. 1862 p. 497. Stud. II. 188, Christ. 255) 
et xer(w)Féberg xaFdbe:g zevdieig. Etiam Bekkerus dupli- 
eatum digamma inprobavit (v. sched. Homer. I. p. 135) ipse qui- 
dem ponens syllabam primam formae £Feózv et accentu et arsi 
productam esse, v. Leskien, de Bekkeri ratione p. 40, Hartel. 
l e. p.399. Concinit vero Aeolismus Homericus sÜade, cuius 
pleonasmi testimonia grammaticorum Ahrens. I. p. 36, n. 11 in- 
dicavit, cum Aeolieis formis sidAexsv süfüoxev sU (Ahr. I. 
p. 101, n. 2, IL p. 340. 503. 509) eiie (cf. à-víderog Ahr. I. 
37) quod Balbilla in epigr. XIX. 11. (Ahr. IT. p. 578) scrip- 
serat Bergkiusque e coniectura ap. Sapph. fr. 2, 7 restituit. 
Apud Homerum quoque olim pluribus locis, ubi nune est laude 
E. 13, Z. 235 eto, sÜide exstitisse Nauckius in Mélanges Gréco- 
Romains (Bulletin de l'acad. de St. Petersb., 1863. p. 409) suspi- 
catus est, eui fidem Curtius de Verb. p. 123 non denegavit. — 

2) Alterum est verbum awgvcav 4. 459 — B. 422, cs- 
QVovra 0. 325, aJfovov M. 261, cuius rationem Doederleinius 
in glossar. Hom. IIL. p. 225 s. n. 2290 scite perspexit: dvafFs- 
Ga, — dvFtgicat — dFigíca: — «b:9icui, bene addens di- 
gamma nasalem exterminasse sicut mutam in xatFa£etc, cf. Curt. 
p.515; etiam hic falso duplex digamma subponitur, cf. Amei- 
sium p. 19, qui eos qui ad£ovcav pro a9 Éovcav esse voluerant 
(cf. Buttmannum gr. II. p. 470) refutavit, Peter. de dial. Pindari 
p. 26. (Halis, 1866 diss. inaug.). Savelsbergius vero p. 12 « pro- 
theticum esse credidit quod e. g. habes in certa Alemanica forma 
absgou£vor, quae est Aeolica vice vulgaris detgopévar (v. Bergk. 
ad hymn. in Dioscuros pag. II. v. 29, p. 836 ?; sed Ale. fr. 78, 2 
&dogtt praebet ac Sapph. fr. 91, 3 &£ggarz), cf. Curt. p. 331 de 
verb. p. 117; alii aliud statuerunt, v. Christ. p. 37. 263. Veteres 
jam pleonasmum Aeolicum odoratos esse Ameisius ex schol. ad 
44. 459 enucleavit, ubi verbum sacrificandi modum Cumaeorum 
proprium significare finxerunt grammatici. 


28 


3) Avíago: IN. 41 conpositum est cum a- praefixo intensivo 
Aristarcho iudice (Lehrs p. 144) aut prothetico (Savelsb. p. 11) 
aut rectius negativo (Curt. p. 515) et verbo iey5y, cui erat di- 
gamma in fronte (v. Buttm. gr. IL p. 468, alios); ne digamma 
geminatum esse aceiperetur, praemonuit Bekkerus, sched. Hom. I. 
p. 136 (cf. Leskien. p. 40). v. Giese p. 272. Conparavit i&m 
Ahrensius p. 38 cum Aeolica glossa ej[Óerog !?). 

. . 4) Christius p. 192 adiectivum &yavoc addidit in quo multi 
grammatici pleonasmum indicarunt: Et. M. auctor p. 6, 26 quem 
ex Orione hausisse Bastius ad Gregor. Corinth. p. 612 vidit: 
dyavO0g, zeQa vO Gyopat &yaO0g xal zÀcovocuG JfioÀuxc TOU v 
dyavóg. 0 OB rOvog roU dyavog ovx Alokxóg (-*0c?) cg v«og 
(Sic pro vatcg) vevoc, (Ahr. I. 36. n. 11), Eustathius p. 919, 28 
evícyot conferens, Tzetzes ad Hes. s. 666, alii (cf. Steph. Thes. I. 
p. 224, Ahr. I. p. 37. n. 11). ÉScilicet d-yovog ad radicem yeF- 
(Curt. p. 163) pertinens et ex huius et ex terminationis Fo-g 
digammo (cf. cervus pro xeoeFoc, Curt. p. 535) satis explicatur; 
potest igitur dyaF0g Aeolice in ey«vóg abiisse pro e&yaog quod 
non legimus. Atque Aeolismi favor aliquantum firmamenti habet 
ex usu vocis quae apud Atticos non legitur (cf. de Aeschyl. 
Pers. versu 959 quem Schuetzius et Hermannus spurium iudi- 
earunt, Dindorf. in Steph. Thesaur.); usurpavit eam solus Ho- 
merus nec non semper in certa versuum sede posuit formulae 
instar a quo Hesiodus, Pindarus bis, Theocritus semel mutuati 
sunt (v. Thesaur). Nominativus igitur plur. &yevol: xmgvxtg d. 
I.268, 6. 418, 8:odxovreg à. 1. 281, zojuvijeg o. v. 71, Todeg 
d. H. 386. K. 563. II. 108, Gaelqxsc d. E. 55. v. 120. 304, uvg- 
oerzijoec &. B. 209, 0. 681, E. 180. 699, q. 174. 232, accus. plur. 
ayavovc: Qolvixog à. v. 272, uvnorijgag d. B. 247. o. 325. v. 488. 
13) Item Aeolicum est avtty;, quod legitur apud Hesych. in aver] 
tÓv autoctíj et uev), O aurocetre: Mapoóa;, quod Lobeckius el. path. I. 
p. 362, n. 11 Aeolicum esse pro óer*jco, Maur. quidem Schmidtius in Hes. IV. 


p. 194 ad gl. 107 Boeotieum pro oictr; autumarunt, equidem avri scri- 


bendum esse contenderim, ut Schmidt indicavit, cuius correctioni avFetoUe 
pro Laconico aUrtrtoUg procedere nequit. Aucrrc igitur digamma praebet 
solutum, quod excidit in detrjg (cf. glossam decéa: trà t qut Éta yt 
vwj.eva), et idem notat atque Hom. olecxjc et recens oetrje (v. Lobeck. 1. c. I. 
p. 43, glossas: olevéaq* icotréaq opa xag et oetéuo, v. Curtium p. 196. 514). 


29 


496. q. 58. 213. 4. 171. sj. 63, accus. sing. dyevóv, 4 534 de 
Thoante, E 625 de Aiace, $2251 de Dio dictus constanter finem 
obtinent, sed reliqui casus, genetivus dyavoi cum heroum nomi- 
nibus iunctus: E. 277. 649. Z. 23. K. 392. M. 117. X. 501. 
O. 446. P. 284. 557. Z. 16. 0. 579. fj. 308. e. 1. 4. 492, gen. 
plur. dyevóv "Inzopólyov N. 5, nomin. femin, dyavi Iltgos- 
qóveie à. 213. 226. 635 (sed nomen "4yovi Nereidis in v. spurio 
2.42, Hesiod. th. 246 in fine est praeter accus. "4yavyjv xoi 
mdpryov th. v. 976), superlativ. dyevórarov foóvrov o. 229, ne 
"no quidem loco excepto sedem habent post zoírov zgojeiov; 
neque Hesiodus sancitam conlocationom violavit qui ibidem 
dyavob fr. 29, 1, dyevdv th. 461, sed dyavoí in fine th. 632 
exhibuit. 

Accentus vero vulgaris minime obstat; scilicet Alexandrini 
vocem nondum ex Aeolide derivarunt. Scribitur etiam pro libr. 
lectione dylaóg sec. Barnesium in Sapph. fr. 26, 4, quod Berg- 
kius subditicium censuit p. 886. 

5) Redeo ad verba: río similia apud Homerum obvia 
Aeolismum suadere videntur. Aeolenses igitur pro vulg. à 
dixerunt je/o, in quo digamma inter vocales in v transiit 
(v. Emidsdqv ap. Sapph. fr. 2, 15. devonévoig ivàrón (coni) in 
certis titulis (Ahr. I. p. 37) àeiz: ap. Conzium p. 29, 26, tab. XIL. 
A. v. 19). Ab hae quidem formatione, quae ab vulgari usu mul- 
tum distat, non possunt discerni quae apud Homerum legimus 
praesentis et imperfecti exempla, quare ea Aeolismis adnumero: 
Jürírto in formula defvuvr, od vi Ovuóc Hiedero Datrüg clone 
44.4068. 602. B. 431. H.320. 3. 56. s. 479. v. 425, quae bis 
alia est: Bcypog 3ciero Qatróc onc 4. 48. 9. 69, Qevcon "E. 484. 
Qestro, m. 73. 9. 137. dei a. 254. Orvolero B. 128. E, 202, 
Orvéc8o T. 122. ózisoDci IN. 310. dsvónsvog X. 492. Orvóusvov 
4. 184. T. 472. 0. 264. üevou£vovg I. 294. Jüzóso P. 142. üsv- 
£g8nv O. 127. Oríov9' B. 709. imü:ouc: 3. 670. o. 371. &m- 
üríecn B. 229. E. 636. imürvoufvovg E. 77. imtüsósr 2). 385, 
quibus addi potest adiectivum émidevrg E. 481. M. 299. à. 87. 
inijevéc T. 180. inidtveig I. 225. IN. 622. imütvésg g. 185. 253. 
c. 171. Tamen ad alteram stirpis formam, quam Aeolis aver- 
sabatur, Ó£Fj quam perbene G. Curtius iuxta Aeolicam 0£Fay — 


30 


ósvo antiquo tempore fuisse vidit (de verb. p. 881), redeunt 
dócéqocv 1(483.) 540. (Éünarv c. 100), Gevrjota, f. 192. E. 510, 
ósvsoeaOo, N. 786. (yy. 128), de quibus infra (8. 17. 7) dicam, 
quia etiam v pro F demonstrant, sed non pro duplice 7, ut 
opinabatur Buttmannus gr. Gr. II. p. 152. n. Vulgaris autem 
et Atticae dialecti usus ab hac verbum Óéo et Ófouet conforma- 
verat pro ó£Fjo et ÓfFjouc:; adeo etiamnunc Atticae formae 
exstant ósío, cuius participium Ósiv ap. Lysiam xar. 4AxilieÓ. 
8.7, Xen. Hell VII, 4. 39. (Lvrxov xal r0 mÀtiv &vtl vro 
zÀéov, Osiv &vrl voU Óéov, Gregor. Corinth. de dial. Attic. 8. 72, 
p. 140) & Buttmanno gr. I. S. 105. n. 22. p. 492 et Goettling. 
de acc. p. 46 inmerito suspectatum, Udsenerus in Iahn. ann. 
vol. 91. p. 245 (a. 1865) a Curtio p. 300 laudatus recte agnovit, 
et Ór(ouat, (cf. Ósíqro, moogósímvoa, Óstouévg quae Bauppius in 
comm. de duabus inscription. Lesbiac. (Gotting. 1870) p. 25 ex 
titulo de munimentis Athenarum a C. O. Muellero edito ad- 
scripsit, sed falso pro óevopar — Ó£Fouar in plebeculae sermone 
mansisse ab antiquis temporibus putavit) —- Pergo ad verbum 
4í£o. Conparantur igitur Aeolica praesentia yevo Orvo mevo 
zyevo vtvo (Ahr.l. p. 37), quae digamma in v versum. prae 
se ferunt, cum lonicis yeío (gtlovow Hes. th. 83. éygeín i. 10) 
Oelo (Oey Z. 507. Osce K. 487. II. 186. *P. 310. y. 112. 370. 

0. 202, sed 8égei: 22 601. 8£ew B. 188. 74. 616. 5.854. P. 119. 
698. 89. 123. &. 501. o. 308) zxÀclo (nàÀclew I. 418. o. 34. màsl- 
ovrsg 7. 968, sed zÀéÉov H. 88) zveío (mwelsu P. 44. o. 130, 
nvslovcav 0. 446. inwuwveigow 0. 357. éninxvelovoa E. 69. dxo- 
zvslov 41.524. N. 654. àzoxvslovca Z. 182. eonvelovca:Ó. 406) 
velo (quod non legimus), quae sunt pro recentioribus ef vul- 
garibus zo 4$éco mío zvéo vío; Christus nimirum p. 194. 
211. 271— 4 cum alis (Graefenh. de dial. epic. p. 16) F'int 
mutatum esse credidit, contra quos optime Curtius et. p. 524 
—52'7 disputavit, sonum et e priscae litteraturae tralatione repe- 
tens quamquam productione suppletoria facta ubique lonice 7 
scribendum fuit, cf. Stud. II. p. 133 adn., Brugman. Stud. IV. 

p. 139. 165. Quare v. d., nuper ab Hartelio p. 429 notatus, etiam 

hie iure duas stirpis formas distinxit; nam de Verbo p. 222 
 Aeoliea zÀsvo zvevo pro zÀAéFe stvíFo esse posuit, Ionjca 


d- 


51 


vero zÀeío aveo eto. sicut yalo daío xao xlelo ad primi- 
genias formas, syllabam ja quae inerat etiam verbis denomi- 
nativis (v. p. 360 — 362), adhibentes, zl£Fjo smvéEj revo- 
cavit, cf. p. 299. Sed, ut ad rem propius accedam, quae 
apud Homerum Aeolicam litterae v prosthesin passae esse cro- 
debantur a grammaticis formae aoristi (de jeUevreg v. Gregor. 
Cor. de dial. Aeol. $. 16. p. 591), cum Aeolicis praesentibus non 
debent conferri. Ex brevioribus scilicet stirpibus qv-zÀv-zvv- 
alterae vocali & inserta augebantur (Christ. p. 652. 71), quae 
in vulgari flexione setis adparent; sed ab hoo sono amplif- 
eationis diphthongus Acolicorum praesentium diversa fuit, qua 
de re audias Hirzelium exponentem p.39: "gem, e/o otc. ent- 
halten doch nur scheinbar den reinen Steigerungslaut ev. Denn 
das Sanskrit, wo z. B. aus wrz. bhà im praesens bhavámi wurde, 
zeigt deutlich, dass die Steigerungslaute sv und ev nur bei 
folgendem Consonanten, nicht aber bei folgendem Vocal 
vollkommen zum Vorschein kamen und dass wir auch im Griech. 
als die ursprünglichste Praesensform von qv, yíFwe (ghavámi) 
nicht z:/e anzunehmen haben. Itaque aoristi formae: Zyevev 
1.1.9156. T.222. 9). 445, 0. 216. imi — l'ysvev B. 395. v. 54. 
xaxd —ljevev O. 50. m. 286. 4. 433. c. 188. iv—Eyevev y. 40. C. 77. 
v. 260. spl — Éyevev E. 716. 9.282. gei! P. 2770. 0. 584. s. 492. 
1.210. jrüe q. 15. gtüsv wp. 150. jrUsv Umo m. 47. xatd — ye 
P. 619. o. 527. dxó — yeev 3. 20. 85. ivy — yeüev f. 380. ix? — yeüev 
y. 289. sgl —18tv v. 189. geoutv o. 81. Éyevav 1: 270. 1. 174. 
a. 146. y. 258. 338. g. 270. «y. 256. 2x1 — Eyevav E. 618. n. 338. 
GOv — ljevav Z. 269. «dà — jeUav X. 436. 3. 463. ysio coni. f. 222. 
(cf. M. Schmidt. Did. p. 188/89, Laroche, Textkr. p. 95) geóg 
Emi E. 165. qeUouev H. 336. yeiociw .H. 86. yeUov p. 354. qev- 
ávrov à. 214. yeUas E, 45. À. 75. a. 291. geVavrec 3E. 257. 9. 801. 
Uu. 14. Hrforo E. 314. H. 68. 4tíaro 2. 94. c. 317. difjevav 
H.316. y. 456. &. 427. s. 421. lveysloro v. 387. ànfysve a. 136. 
4. 52. m. 172. (». 368), o. 135. g. 91. Exueümi 92. 303. ixe- 
ggéaro s. 257. 487. woxiyeve 'U. 282. q. 42. warfysvrv E. 194. 
0. 385. M. 158. zereyeón "P. 408. 1. 206. xareyeUct H. 461, 
mepljeve p. 162. zwtoljsvtv y. 437. 1. 140. msgusUeg K. 294. 
Q. 319. y. 384. megrgeón y. 426. dndyeve 1. 843. E. 49. Guvéyeve. 


CCS 4 


22 


O. 363. 473. cvyysvar 9. 139. non v ex F' ortum inter vocales, 
sed genuinum v ante consonantem retinuerunt, quae mox labe- 
factata postea elidebatur: nam fzevcoa in Éytve, adeo in £ys« 
mutatum est (cf. Éysev Z. 419. Éysav 2. 347. $1. 799. 9.. A36. 
cvygysag O. 366), cf. Curtii l. de tempor. et modis, (1846) p. 288. 
Tamen quaerendum est, utrum illud servatum v ex Ionismo an 
ex Aeolismo habeat explicationem, quam difficultatem non ex- 
pedio; sane si sjog pro evog contuleris, lonieum Éygs alia 
exspectabis. Haesit etiam Ameisius p. 18, qui Hesychii glossám 
csUm, iüiobe: Bororoí admovit. — Sed pro illorum copia mirum 
est quod semel pxaese&tis forma obecurrit in vetere Odysseae 
parte: zegryeveror f. 232 (—— 1j. 159); cur non magis secundum 
analogiam zsregiytíevoi? Certe aut haec ex aoristis transformata 
est in usum epicum auf testimonio est, eos ex Aeolismo deri- 
vatos esse. — 

Unicum porro verbum csvo est quod solum & poetis usur- 
patum est, cf. Curt. de verb. p. 223. Homerica autem carmina 
has formas exhibent: csó« T. 189. osvev 74. 294. E. 835. ctUk 
Z. 138. cesUav [. 89. Écorva E. 208. EFocsve 44. 147. X. 418. 
c:vg 41. 298. ctvag O. 681. osvav Z. 505. H.208. A. 227. 
&. 51. Gevovzat I. 26. 71. 415. osvotzo P. 468. 2. 148. cevapevog 
X. 92. é&cssVavro 21. 548. O. 2'72. dcGsvovro semper in versu 
exeunte B. 808: 1. 80. 41. 167. 419. X. 146. £. 456. o. 466, 
inisosUcoOo, O. 347. imugsvm s. 421. imicotvag b. 399. Hio 
quoque nihil licet adfirmare neque habeo quid statuam de 
aj.evepqv (GAevou X. 285. GAevaro I: 360. H. 254. 4. 860. X. 462, 
Q. 67. v. 305. dÀAsVav v. 300. gkevaro IN. 184. 404. 508. II. 610. 
P. 3085. 526. X.92'14. óAtvavro y. 260. GÀseveror E. 400. o. 29. 
dirvac8o: u. 159. 269. 274. cÀevautvog E. 444. O. 228. II.711. 
T. 981. 1. 271. éÀevautvov E. 28. cAevausvos u. 157) et qeaumv 
(éA£qzos 0. 396. GAeipe8a. E. 34. Z. 226. Moto v. 868. aMacóe 
8. 114. aÀfacOa, NN. 436. 513. T. 302. :P. 340. 605. 1. 274. 411. 
z. 471), cf. Curt. temp. p. 288, Savelsberg. de dig. p. 13, Christ. 
p. 193. 

IL  Digamma in v versum est ante liquidam Q: 

1) Inter Aeolica vestigia cadit adiectivum voÀevQivog, de 
quo schol. 4 ad E. 289 sic tradit: "4olaragyog spilot v0 Q. ov gap 


3o 


quo. cuvOsrov Ósi vosiv Ov GymuarwGuOv, dila xovo amAjv Év- 
votav, tOv svtoÀuov xol (oyvoov. Ouolog ÓÀ xol 4oioroguvms. 
Tovpov 0à covOsrov avro ixÓfysroi, moQc r0 voÀoOv xol cwv 
(wv, Ouoiog và vavoózo0c« ravavzxoda. Merito autem Lehrsius 
p. 309. Eustathio p. 548 sic exponenti: Éorwv ovv ix voU (uvog 
voÀdowog xol mAtovacuud ioluxd vo) v voÀevgivoc cg GQnxvog 
ebonxroc. 0:0 xol rÀv zoÀetv of uiv hpllovv r0 Q voU roÀav- 
pivoc, Gg xol Aoíorooyoc: oí Ói iÓvcvvov fidem denegavit; 
luculentum testimonium habemus quo elucet posteriores Ari- 
starchi rationibus saepe suo Marte nova argumenía quasi sub- 
Struxisse e dialectis. (cf. init. part. alter.) Trypho igitur velag- 
Qivoc fuisse et suo iure interaspirationem adhibendam esse credi- 
derat (cf. Eust. 524, 9. Philemon. p. 150 ap. Larochium. p. 419); 
Bed non recta est derivatio et magis quam scriptura raAevóivoc 
placet Eustathii ratio, qua id minime pro veAeogtvog sed pro 
valo- Forvog (cf. Hoffmann, quaest. Homeric. I. 8. 84, 2. p. 137 
(1842) ,qui elypeum sustinet"), digammo vocis Qivog vel Aeol. 
jotivoc (v. Giese p. 191/2. Ahrens II. p. 56. Christ. p. 178. Hartel. 
p. 995) soluto, ortum esse accipitur. (cf. raAe- zvO»jg, coàÀa- 
sQyóg oÀa-mtÍgtoc vaÀo-poov.) Asper ergo cum vulgo litterae o 
e digammo inhaereat, hic locum habere nondum potuit, de qua 
re Giesius p. 334. (328) et Velsenius fr. Tryph. p. 65 monue- 
runt — Vocem quam quater legimus E. 289. — T. 78. X. 267. 
— H.239. ad Aeolidem referendam esse in propatulo est, si 
Aeolica etonxtoc sUocyy (Ahr. I. 39) et Ioniea cdógxvoc B. 490. 
JN.3'1. 860. ,. 56. 68. O. 20. T. 150. Q. 447. 9. 215. x. 4. 
Éóónye similia inter se conferuntur. ef. Savelsberg p. 15/6. etiam 
valedóivog exspectes. 

2) Ita se habet vox xoAevgoq quam nescio quo iure Ahren- 
sius IL p. 29 Atticae dialecto tribuerit pro xoAc-Foot — ,fustis 
laqueo instructus  *P. 845. est igitur Aeolismus. cf. Hoffmann. 
ll. p.188. Savelsberg. Curtium p. 327. 515. Christ. p. 192. 
Hartel. p. 895. 

3) Aliud certissimum, ut mihi quidem videtur, huius Aeo- 
licae rationis exemplum non possum silentio praeterire: ezovgoec 
&zqvUoo, quas formas primus Ahrensius in Zimmermanni Diariis 
Antiquit. Stud. 1836 p. 8018q. vocalem v ex digammo natam 

à 


34 


praebere x«vefeig tUaÜtv avara tToÀevgiog conferens scite 
perspexit. cf. Savelsb. p. 16. Supra iam de accentu monui 
(8. 1. 6) atque reliqua Aeolismi indicia infra (8.18. 11) ex- 
planabo. 
His perlustratis restat ut de vocibus disseram, quae etiam 
ante alias consonas digamma in v solvisse dieuntur Nam si 
grammaticis probatissimis, ut Herodiano, quod par est aures 
praebemus, solum ante o illud factum est: of. x. «8. II. p. 271. 
z. Gvvrab. tQv Groigtov p. 401, 25 (v. Schol. ad Dion. Thrac. 
in Bekk. An. II. 684): e/ó6ac;v oí Aioleig moocr.Ófvoar vO v 
qovitvrog inuptgouívov, — cvpgovov 0f ixiptgonévov ov5£- 
z0tt ngogtiOfaciw V of AioAeig: v0 yap vocog voloog, xai "OÀvp- 
zog Ovàvpzog m0V0vixe £idi xal ovx 4iolix d. co) 0à g àma- 
gsgouévov zoAAoa546 mgogriDÉéac:. v0 V ol A4loAsig olov eUgnxroc- 
&Qogxrog yag: OWÀov oov 0c govsiv icti xal o9 cvp- 
9govov 10 Q, quod rectissime disputavit Ahrensiusque I. 37 
probavit. Sed non huic Christius p. 192 debuit praeferre auctori- 
tatem Heraclidis, incauti sane grammatici et ad ineptias pro- 
elivis, qui tradidit ap. Eust. p. 391: .4ioAsig v & mgogiOÉvrsg 
vO V, O6 quow gíovagyog zegoriD tlg v0 &vaQ avao (cf. Christ. 
p. 264) óoÀog Óaviog logev lovysv, Afyovoww oro xai gpaoxo 
qavU0xo xal uera ToU Q qoavoxo, cf. Ahr. L 37. n. 13; quae 
num Aristarchi sententia fuerit valde dubito. Vulgo autem 
hue referuntur haec: | 
IIL 1) sUÀgge "P. 481. quod Hesychius sic interpretatus 

est: fuavreg. vla, Afysron mago vO tlleioDo, vaig qeoolv (Sav. 
p.14); hoc autem lonieum audire Curtius p. 516 adseverat; 
Scholiastes vero cod. B. praeter svmga slAmga adtulit quod veri- 
loquii causa fictum videtur. 4vAqoc porro Epicharmus adhibuerat 
(Ahr. IL. 50), unde elucet vocalem « vel & protheticam esse, 
post quam digamma in v solutum esse adfirmant Savelsberg. 
p. 16. Curtius p. 581. Leskien l.l p. 40. Sed cum radix sit 
FtÀ- (cf. p. 016. 334. de verb. p. 334), fortasse a forma iFt- 
Aqoov proficiscendum est, ut v ex Ft contractum putetur; simi- 
liter autem videtur evAef (ad stirpem Felx- pertinens, Curt. 
p. 131. $25. 528. 531. Leskien p. 15. 36) non ex Ga, sed 


35 


ex dFrÀ-a-E ortum esse pro Dorico dia Homerico vel Ionieo 
dÀE (OÀxe N. 707. c. 374) Attico &Àol. — 

2) Aeolicum audit adiectivum Homericum tixglog 4. 554. 
P. 371. y. 268. E. 479. pro vulg. f«glog quod est in versibus 
-E. 759. 806. Z. 70. 0. 512. I. 370. .4. 75. O. 194. P. 340. 
B. 311. 4. 182. qu. 301. v. 423. &. 91. 467. x. 314. Q. 478. q. 259. 
289. 309, cf. Ahr. L 37, n. 13; sed illis grammaticulis male 
auscoltavit Ameisius p. 17. Neque Apollonius neque Herodianus 
voci ex Aeolidis consuetudine lucem adferre voluerunt; de spi- 
ritu autem hic sie scripsit z. "JA. rg. ad 4. 554. IL. p. 29: vd 
sÜxmov quoUrer xatd ÓVo lóyouc wol Ort ró U imtvriÜdutvov 
Aoi rd ÜeGvvóutve guwijtvre, 0pog oUgog, 0Aog o)Aog, xol Orr 
4j tv OipSoyyog imipsgouévov cvugavov qiloUrei, svi, süyy, 
tÜgoc. Post Thierschium vero, qui gr. Gr. $. 161. p. 211 ZF- 
xmog pro É-xPwiog latin. quietus quod aliam habet radicem 
(Curt. p. 139) conparans falso enucleare studuit quia nusquam 
v vel f' consonas explosivas transilit, Butmannus aliam ex- 
plicandi viam ingressus est, qui in lexil L p. 1374. vocem 
fxnlos digamma habuisse (de quo nune satis constat, v. Ahr. 
IL p.41.40) atque abhinc vocali e protheticn adsumpta ZFé- 
xrÀog exstitisse rectissime vidit; sed syncopen factam esse et F 
ante x sieut in sÜedrv in vocalem versum autumavit ut fleret 
BFixnlog ÉFwwlog tÜxniog, quam opinionem probabant Curtius 
p.130. 181. Ameisius p. 18. Alii vero ebxmlog i. e. ÜFwylog 
metathesi digammi tum in v soluti ex Féxmioc, unde spiritus 
haesit in fxgiog, natum voluerunt, Giese p. 271. Savelsberg 
de dig. p. 47. Christ. p.49. 937. alii. Sed utriquo explication 
diffüdere licet; ex mea igitur ratione v ex syllaba Fe contra- 
etum est, ut ZFÉxmog statim in sÜxnlog transiret. 

3) Agmen claudat forma ravesaoów & 464. quam Eusta- 
thius p. 631. 46 iol rpomij sicut Ümrog ex ómwog quod 
sibi finxit episcopus, óvvpe ex Gvou« extricavit (cf. Ahr. L. 
p.83. n. 15) Etsi vero Ahrensius IL p. 506 in secundae de- 
elinationis terminationibus apud Aeolenses o certissime servatum 
esse docuerat, Ameisius p. 22 hane Aeolicam mutationem agnovit. 
in conparationem advocans Boeotica n. pr. Zejuelog Zawvwgd- 
r&ig (Ahr. I. 202) Meinekiique incertam emendationem XovAeicde 

3* 


36 


(cf. Ahr. II. 506), et Ahrensium qui ev ex «o contraetum dixit 
corrigens. Hoc idem in mentem venit Brugmano in Curt. 
Stud. IV. p. 155, qui in Zev- vocalem v digammi vices sus- 
tinere pro ZaF- probavit. Equidem et ravovmoóa et nomina 
Boeotieca neque o Áeolice in v mutatum neque F in v solutum 
prae se ferre ratus eos solum qui in illa voce v pro Fo ex- 
plieuerunt (ut Doederleinius in gloss. I. n. 215. H. Weber etym. 
Unters. p. 63. Curtius et. 515/6) recte iudieasse puto; item 
Zav- ex ZaFo repetendum videtur; nam owog quod est Ioni- 
eum (ad Homeri imitationem retulit Rennerus in Stud. I. 1. 
p. 188 ceaógoov e Phocyl. 9. 1, cf. Theocr. 28, 14) et Aeolicum . 
(v. Ahrens. in Mus. rhen. nov. I. p. 384. 1842 et Hesychii glos- 
sam: GaoiteQog — &7:0 ztQtrovUzov cuoc Z4loÀuxo), Ahr. T. p. 284) 
et Atticum (cf. enoggoGovvyc in titulo ex urbanis muris a The- 
mistocle conditis mense Aug. a. 1873 adlato v. 5. cuius ecty- 
pon Kirchhoffius benigne nobiscum communicavit in societate 
Graeca *)) intermedium digamma habuisse patet e forma cdog 
(cf. &ya- vog xsga-0c xgava-0g toÀa-0g Curt. p. 585). fed 
sine iusta causa Doederleinius III. n. 2104. 2380 -coelevgivog 
(pariter Duentzerus in Iahnii annal. v. 95, 1867: die metrische 
Verlüngerung bei Homer' p. 371) et xeAaUgoq e rcAaFOpwoc 


et xaAaFogow derivavit. — 


8$. 4. De spirante / pro y posita. 

Paucis de verbo «ygéo adnotabo, quod Aeolicum esse pro 
vulg. eígéo viri docti precario fidem facere moliti sunt. Notie- 
simum quidem est Aeolenses solum «eygsív sensu eodem qui 
inerat verbo eígtiv constanter, nusquam aeígeiv adhibuisse !*). 
Etsi autem nemo ignoravit, vocem de qua agitur toti linguae 
Graecae omnibusque dialectis (de Aeol. Boet. Dor. v. Ahr. I. 
p. 74. 174. IL. 112) communem fuisse, tamen verendut est ne 


*) cf. act. academ. Berol. ei. a. p. 155. 
14) Non recte iudico Conzium in tit. Erythraeo ap. Kennerum, p. 840. 


l. 49/50 pro certa seriptura AUPEOENTA (linea in O evanuit) lectionem 
& ductu iusto plus abhorrentem aipz3évta proposuisse; neque eius coniec- 
turam probat inmixta lonica forma atpéctog l. 31, quae explicatur, quod 
titulus Erythris, in urbe non Aeolica, « lapicida Ionico Aeolidis ignaro exa- 


ratus est, vel recentiori aetati tribuenda est. 


En 
ea ex Aeolismo in vulgarem sermonem inrepsisso neve Ho- 
mericae formae quae cum hac stirpe cohaerent: &ygsi E. 765. 
H.459. 4.519. E 971. q. 176. qui pristinus impérativus 
(cf. Archil. fr. 5, 3) in interiectionis vim sicut &yr apud Home- 
rum abierat, éygeió" v. 149 (semper in initio versuum positum). 
&ye u. 330. j, 306. (de venatione) zvgayou Z. 477. y. 434. 
fodygia Z. 407. 9. 462. fdiyori E. 698. Z. 46. 4. 181. fooyosiz 
K. 378. ávdügéygie A. 509. Bodygue M. 22. m. 296. uorjyoie 
$9. 332. mávaygog E. 487, oüréygero 7. 149. (hymn. in Mero. 
v. 474. 489) zaluvéygsrov 4. 526. (,nou plus semel legitur in 
Theocriti carmine Aeolico 29, 28", Ameis. p. 38) ex Aeolica 
consuetudine derivatae esse tacite credantur (cf. C. F. Ameis. 
ad z.148, in append. ad sw. 296. IIL p. 68). Itaque aut ex 
dygéo ortum putabatur oíoéo muta in vocalem soluta aut illud 
ex hoc vocali in consonam versa, cf. Koen. ad Gregor. Cor. 
p. 590. (Boeckh, c. i. G. IL p. 850 ad n. 3524, 6) Buttm. lexil. I. 
p.193. Giese p. 234. Ahrens in Zimmerm. Diar. 1836 p. 803, 
de di&l Aeol p. 25 eto., in Mus. rhen. L. p. 394 ad Sapph. 
fr. 75 B. alios. Aliter Christius Aeolioum dygém per syncopen 
ex &ytpío p. 41 atque ex eo vulgare aígfo muta cui etiam 
asperum deberi credidit p. 109 extrita per productionem sup- 
pletoriam p.62 (37) merito repetiisse sibi visus est, quae deri- 
vatio plus uno nomine inepta ot perversa est. Etiam Bergkius 
(in hist. litt. Gr. p. 58. n. 20) antiquissimum verbum dygsiv 
omniumque Graece loquentium proprium e primigeno dgiéo, 
unde metathesi effectum esset afgfo et vocali in y transmutata 
vel dyelo vel dgyío(), quod apud Hom. v. 149 Antimacho 
placuisse videretur, progerminasse credidit, quam originationem. 
Ameisius p. 37 fusius disputando analogia recentioris Aeolicae 
pronuntiationis, qua spirans labialis F ante g in mediam labia- 
lem f in foíf« fgóSov etc. in vocum initio mutabatur, fulcire 
studuit ponens foífe:Foífo — dygéo: Gjofo.  Perplexa sane 
ratio est; primum quod in initio vocum valet confidenter in 
media voce admisit, tum duas mutationes simul statuit sed non 
excusavit: metathesin ot transitum spirantis in consonam; ex- 
spectet quidem aliquis dgyéo pro dgjfo (sicut Ilígyoue pro 
Ilagiepe, Ahr. p. 56. n. 24), nullo vero modo dyg£o; at raris- 


98. 


sime vix e labente Graecitate certa exempla illus mutationis 
exiricantur, v. Curt. p. 559. His temptaminibus circumspectis 
nihil xéstat nisi ut in eorum sententiam eamus, qui duas di- 
versissimas stirpes in Graecae lingua fuisse contenderunt, quod 
concessit etiam Kuhnius in ann. II. p. 271; cf. Curt., p. 161. 
Quod eti&m notione paululum a se distabant (cf. Buttm. lexil.), 
ponendum est Aeolicam dialectum duas notiones unius verbi 
ambitu conlegisse. Sed plane nihil in earum necessitudinem 
facere debet quod ayomus et e(geiv recenti tempore eandem 
flexionem secuta sunt: g97uo: et zooayenuévo (c. i. G. 3524, 6, 
Ahr. Ll. p. 62), sed qgé8wv (cf. Curt. de vexb. p. 876) et eygs- 
Sévstg (c. i. g. 2166, 28 ubi E planum est sec. Dodwellianum 


apographum, et in tit Eryth. ]. 49). 


8$. 5. De sibilante. 


I. 6. 
1) Z in fronte vocum ante 4 positum quamquam secun- 


dum Athenaei et Antiattieistae testimonium: guvyoea 7 GuUQv« 
zaQ .4ioltUow (v. Lobeck. el. path. I. p. 130, Sapphb. fr. 163, 
Ahrens. II. 504) Aeolenses abiecerunt, etiam retentum esse Sap- 
phus forma éuíxgog (fr. 34, Ahr. I. p. 73), quae semel reperitur 
in Homericis quoque carminibus P. 757 (praeter hymn. in Ven. 
p. 115), testis est itemque Aeolismus Homerieus émi-ouvysqog 
y. 195. à. 672, quem pro poyegGg cum scholiasta, ad priorem 
locum verba & Boeckhio sic correcta adnotante: GuvysqGg ie 
10 pétQov mzagsílgmvoi, iolwog à Éaviw, imimóvog, cum Buti- 
manno (ib. in not. Matthiaeo gr. Gr. S. 10. 15. p. 64 oontra 
soholiastam ad ó. 672 àzo rdv ézicuvyouívov et Eustathium 
p. 1463, 47 (781, 37) imixoveg óóvvmoGg xol dg simt» xav. 
GrixOc derivantem non dubito agnoscere; mire Doederleinius 
in gloss. IIL. p. 81. n. 2046 ineptit illud pro ézifa-poytodg 
dietum credens. Quod Apollonius Rhodius cuuyegdg 4. 380. 
Guvytgr 4. 1065. ouvyrgo raro, B. 374 et 244 ex Ruhnkenii 
emendatione praebet, id ad imitationem refero. Voci vero uoyt- 
goc 6 adhaesisse (cf. Christ. p. 86) discimus ex Hesychii glossa 
GuoysgOv: Gxinoóv, ixifoviov: poy8no0v, cuius lemma non 
ignoro in Thesaur. l. Gr. VII. p. 496 utpote librarii errore pro- 


39 


eusum esse addubitatum, sed recte ut videtur M. Schmidtius 
2d v. defendit Cyprium atque ad Euklum chresmologum rele- 
gandum esso arbitratus (cf. Hartel. p. 398). 

Sed cavendum est ne illam 6 mox retinendi mox abiciendi 
proprietatem quae communi linguae Graecae lege nititur (conf. 
exempla quae suggessit Lobeckius 1. l. p. 120—132, Curt. p. 644, 
Hirzel. p. 40) certae dialecti finibus describamus; neque igitur 
dialectorum discrimen intercedit inter formas oxíüvacOwi et 
xiüvac9at (cf. Duentzer. l. l. p. 367). 

2) Ex euphoniea lege qua subsequens consona anteceden- 
tem sui similem vel convenientem reddebat mollioris pronun- 
tiationis causa ante u dentales in 9 mutabantur; Aeolidem tamen 
concursum litterarum óÓp non aversatam esse elucet e forma 
zvxdüutvog B. fr. 56 et grammaticorum testimoniis. Auctorem 
nimirum z. 'Opfjo. ÓimÀ. p. 478 Homerica exempla lUutv óóyrj 
quae pugnant cum usu Aítico Aeolica vocantem mitto, sed id 
solum propter dcuevog tango quod Aeolicum perf. partic. esse 
creditur. In Et. autem Magn. p. 155, 28 (v. Lentz. Herod. 
7. ma9. IL 358) sic traditur: 4jóo v0 sUppalvo, 0 maOwxóg 
magexelusvog donor, 7j ueroga] "jSu£vog xal deurvog vgomij oU 3j 
tlg à- Tiwig 0b Myovos, ur] elvas. uezogrv 0r: cat. af 109 moga- 
x&ufvou urroyck mupobivovrci* zoóg oUg gausv, Ori Myovotv 
of vegvixol (int. Herodianum) peroyjw selves magoxep£vov &nà 
ro) jjüo dSuévog xard Gvoroljv &curvoc x«l Gpa jj cvorolgj 
dvefifaos zv rovov xol moomagoivvire:, ad quae verba Len- 
izius Herodianum item GÀuzvog ex Àufvog natum putasse ad- 
didit, quod aoristi videtur esse sicnt Oppevog; Ameisius contra 
p.28 « longum esse opinatus est. Neque vero quicquam de 
quantitate lioet statuere pro certo neque de Aeolismo, quem 
suadere possunt si minus accentus, quem forsan ex obscurata 
participii notione explices, tamen spiritus et usus Homericus 
(nam cpsvog ix $avdror) formulae instar T. 350. in exitu 
atque ücuzvor ix Savdroio i. 63. 560. x. 134 in initio positum 
est, praeter quod in medio versu partis & Lachmanno con- 
temptae A. 108 legimus dauévo), constat propter & quod Aeolicae 
rationi refragatur, nisi credere mavis Ggusvoc pro &pevog 
rhapsodorum ore ad usitatam pronuntiationem adplicatum esse; 


40 


nescio an etiam iuxta iÓueve) NN. 273. 0.200. 498. q&. 154 
apud Homerum fuerit xexadufvoc, quod praebet Pindarus Ol. I. 
v. 27 (v. Curt. de verb. p. 188), non Aeolieum vel Dorigum 
(Eustath. p. 214, 22, v. Ahr. II. 109) sed ex epico archaismo 

vel lonismo servatum, pro xsxacuévog 4. 339. 0. 725. 815, for- 

tasse. propter vulgatum et Atticum usum (cf. Aesch. Eum. 766. 

Aristoph. equit. v. 685) in Ionica carmina illato. 

IL oc. 

1) Bibilantis geminatio.quae oritur vel concursu alterius c 

vel spirantis alicuius (7, F) adsimilatione, cum saepe in Aeolica 
dialecto conspicua esset ubi aliae dialecti simplex 6 adhibebant, 
sicut quaeque alia duplieatio etiam in Homericis vocibus gram- 
maticis inferioris notae Aeolica fuit (GveOrmAeciecuov vel zÀso- 
vaguOv Ói€ vO uérQov vocantibus, quae stultissima ariolatio ad- 
hue nondum plane obmutuit); Herodianus nempe tale Aeolismi 
indicium aversatus est sic verba faciens zv. ma. II. 306: rivig 
ÓÀ «pulov0: x0 Ovri xol vd Aowxa, .iolxov dvadimiaciaGuOv 
oloutvor £ivat. Óià roUro 0à xol dvamíumovor, vovg rOvovg. dÀÀ« 
ovx Éowv o Óumiaciacuog iml vovrov 4ioluxóg, dA LüOiog avrOv 
vÀV &vogogixQv. ztag ioÀsic: Óà vÀv cusroafoAov ylvsra, — 
idv ovv frsgov ÓimiocincuOv smeQ abroig sUQmc, TQ xowo Zyoj- 
davro xci oUx ió[ogo imoígsav: tl otv magexolovOsi roig dva- 
qoguxoig tO OrmAacin(sOÓat, xo:ov xal ov vtgg Owdixrov jorív, 
olov zroiog 07:z:010c, Tt000g Or:z:00c, 0Goc 00006, —- Faeras Éootva, 
(cf. Eust. 655, 18: xal óà xol Zuxshixóv slvat v0 Éaoevai, o) uqv 
Alolxóv Aéyovoiw), similia monvixog, ovx 4iohxdg diola, v. 
p. 304. zx. óp80y9. p. 511/2, oui iudicio non iuvat aliquid ad- 
didisse. : 

2) Regula qua grammatici persaepe (cf. Ahr. I. p. 67) spud 
Aeolenses zt in G6 mutatum esse tradunt Homeriea aliaque 
exempla conparantes Aeolicis quae tenemus refutatur; sed non 
intellegitur unde illa profecta sit. Nuno constat verba mígGo 
00c0pot xogvoco ivígoo ad antiquiorem formam stirpis in s 
exeuntis redire, quod tum per labislismum qui dicitur totius 
linguae Graecae proprium in zr; transformatum est, & qua 
stirpe recentiore descendunt verba mézvo Oro xoQvmo vix: 

- cf. Curt. et. p, 418. 425. 621, de temp. et mod. p. 105—107, 


4l 


de verb. p. 234 sq. 311); praestat, igitur grammaticis diffidere. 
Xodem cadit nominativus ficticius có 0cGoc o quo Homericus 
daoalis rà óGsz derivabatur etsi in Aeolide dualis non erat: 
Bagsvezos. o) uóvov xa8ózt Zlolxóv doni slve, v. Herodian. m. 
xa. mg. I. p. 208, 20. (v. S. 12. 4). 

HL & 

1) Duplex c ab Aeolensibus et a Tarentinis in f mutatum. 
esse grammnaíici satis perplexe clamitant, e quorum ratione Ho- 
mericum yerbum vífe Tarentinum est pro Aeolico víoso quod 
pro vulg. vímrm esse voluerunt (saepissime soilicet ad unam 
vocem expediendam plurium dialectorum proprietates admoven- 
tur), cf. Et. M. 605, 24. Ahr.I. p. 46. II. p. 101; sed Herodianus 
cautius egit quod sensit: rd 03 vífa oix Zyfvero ix voU lolo 
vico, v.in An. Ox. L 291, 24 — s. za9. IL. p. 377. Quod 
autem illic additum est: ojdémoze ydg vd weg avrog (4i.) 0o 
6G rgímovotw tic f, recte Lentzius in nof. suspicatus esse vide- 
tur, Epimerismorum consarcinatorem id de suo adiecisse, onm. 
alias Herodianus ipse eius adfectionis exempla ex Alcai et 
Sapphus carm. subpeditaret zw. uovyg. MEsoc, 23. IL p. 929, 
(m. xa8. mp. I. p. 442, 18, p. 535, 9; sr. Óuggóvov 292, 17, II. 
p.14, 5; m. za. IL p. 378): Üxrafov (A. fr. 27) ix 0b voü 
xoio9 jv zoU Emrnccov- rà 0b ajzó iml voU mÀd[o- imtmAdfovreg 
(S. fr. 18) dvrl ro) immd(Gcovrtg, ubi « longum esse, non cor- 
reptum adnotavit. Ahrensius quidem I. p. 46, 85 Aeolicas for- 
mas agnovit, etsi e titulis lux non adportatur. Hunc igitur 
Aeolismum quibusdam Homericis locis Aristarchum intellexisse 
discimus ab Epimer. auotore in An. Ox. I. 149, s. v. Éeriv qui 
admirabiliter vocabula confudit: ix roU zÀG «ei ró midfo, dc 
10 xgifo- rà mÀdfo ix ro) mico Alomos (? leg. Alolzc) 
oUro ydg xol "Moicregyog z0 'Ouxgov dvíyvo ixrirwuivog xi- 
ueri mQyQ mÀdfero! s. 389 dvrl voU imlycotro: xol ydg qucw 
imuígov "Oumpog iBxyeizei* maMidóó9:ov (scil xGud) 8É Quv 
abnc mitev' e. 430. d ufvroi oiv] dvyvocig ovorélÀe r0 d, 
dxüsgonévy và. inlavàzo (cf. schol. P. Q. ad. «. 389)* 2xupéoti yàp 
oUro xexd zolid zw9dv dióo xerd móvrov s. 377. imi ufvrow 
ToU "AydMdog: md duovg xuOín:g0sv OD. 269 rà iniqsct, 
Wilov Aioleie (L-4Gc). cf. Lehrs. adn, ad Horod. tria scripta 


42 


emend. p. 77. Lobeckius vero Aristarcho credidit in el. path. I. 
p. 287 sic locutus: ,s), ut Nitzschio ad Od. e. 889 et mihi 
visum est, màidfo proprie idem signiflest ao xiyoco, alpha 
longum esse oportet atque Aeolismum fovebat Rumpfius in 
Iashn. ann. v. 93 (1866) p.97. fed nemodum demonstravit 
zÀeto re vera Aeolica ila mutatione de qua parum constat 
pro sm66w ortum esse neque de quantitete vocalis « certi quid 
eonperire licet. . Adparet autem verba xào[m et zrjsoco, quae 
posteriore usu notionis paululum inter se discrepant, ab eadem 
stirpe zÀex- descendere; illud igitur ex màdyyo per zeójo 
(Curt. p. 566) factum est, in hoc consonae finali nasalis prae- 
ludebatur: zc —v-xjo (cf. lat. plango), quae evanescens effecit 
productionem suppletori&m: szgsco. Itaque non minus veri- 
simile est, duobus verbis in lingua vulgari eandem notionem 
olim inhaesisse, id quod Lobeck. ad Ai. v. 598. p. 241 dixit: 
fit eredibile verba máAdfm, zA5yvvui, zqgcco non minus inter se 
eognata esse quam germanica illa schlagen (mÀgGctv), ver- 
schlagen (nÀefswy vel intr. anschlagen (cf. Buttmann. gr. Gr. II. 
p. 268). cf. Curt. in Philol. ITI. p. 3, et. p. 260, de verb. p. 320. 
Ahr. gramm. dial. Att. et Hom. 8. 61. n. 5. p. 77. Potuit 
sane fieri, 'ut Homerica aetate mAáfo ibi etiam adhiberetur, ubi 
excultior usus recentioris temporis zÀqy600 potius postularet. 
Ergo non negans in Aeolidis usu fortasse solum fuisse ze 
pro duobus zefc et A560, quae res grammaticos in errorem 
induxit, ut zàd(o. Aeolice ex altero versum crederent, eam 
mutationem non modo incertam sed Aeolismum futilem esse 
iudico. 
Etiam comparativum vzoÀA(tov Z. 519 nescio an grammatici 
inter Aeolismos retulerint; Herodianus scilicet zr. 'lA. sg. tres 
TUZOvg comparativi enumerans ó4ífov oiwíov ó-Acccv (cf. Me- 
gov ap. Hesych., Curt. p. 346. 624) dixit: va óà Óvo oc umi- 
mtGev &lc ( xol. &meveMéoOn v0 Üliov. oUrmg ovv dojmuavicapev 
xal 10 péijov, Aíyo Ób word vv avvqv vgomx5v TOv Orowov. 
Quod vero grammatici 0Aifov pro óÀiyov tradunt fuisse aut apud 
Aeolenses (v. Aelium Dionys. ap. Eust. p. 1160, 17) aut apud 
Thessalos (v. Apionem et Herodorum ap. Eust. p. 329, 12) aut 
in recentiore lade (v. Heraclidem Alex. ap. Eust. p. 1643, 2), 


43 


nugati esse credantur (v. Gies. p. 51. Ahr. L p. 219 et n. 2), 
licet ipse Herodianus de msgvfóreg QD. 6. 528. 532. X. 1 (quod 
cum gvawixóg AN. 102. aliis Curtius p. 448. 566 recte à Ufa 
1. 2.140. O. 62, 366. 5. 269. p. 438 pro gvyi derivavit) sio 
exponens reperiatur z. a9. IL p. 265, 4: &mo roU mépvye 5j 
ueroyr méQvyte* 0 yoUv Jdixaiog utruriÜrlg TO G elg v word 
màtoveguóv Érígov y quoi megüyyov, oi 0b vediregot "Toveg zi & 
dvri roU y yoGvrai, Or» xol rà gym gufo xol r0 mípvya 
mégvfa roi tO migvyorsg wtqvÜóreg werd vv aUrv dvriGrorjlav 
ael rà óMyov iifov Myovsn. Noque.OM[av pro óMyjov ad 
recentioris Iadis usum pertinet (v. Bergk. hist, litt. Gr, T. p.69. 
n. 46) sed ad antiquissimum; atque bene probatur vetusto titulo 
Attico in corp. inscr. Attic. a Kirchhoffio a. 1873 edito I. n. 1. 
B.32, ubi legimus O. EIZOZI ab eodem egregie in dàeífoci 
restitutum novissimaque Anglorum conlatione lapidis confir- 
matum; cum forma óAc/fov, ubi et est pro t-]- r, conferas ueífav 
pro u£yjov vocalis « epenthesi (sicut eígéo pro dgjo Curt. 
p. 509. 633) ortum, cf. Curt. de tempor. ct modis p. 91. 

2) Mutatio ài in f Aeolensibus quam maxime peculiaris 
fuit, sed etiam a vulgari usu minime abhorruit (cf. ZeUc pro 
jeg Curt. p. 562, verba in -dfe, -ífe quae primigenio vel 
parasitioo à adsumpto nata sunt, p. 565. 573—5, de verb. 
p.335—7. 347, m&fóg pro médio etc). Neque desunt Ionic 
exempla: nam dgí.(gióg quod est iuxta dglómleg, I. 244. 
2.219.921. 519. X. 27. u. 453, a Bekkero in sched. Hom. T. 
p.291 cum sebol L ad B. 318 perperam pro dgíc-OwAog aut 
a Buttmanno in lexil I. p. 240. nuda mutatione 9 in f vel 
p. 244 inaudito transitu F in c pro dgi-F(f)Sylog intellectum, 
exstat pro doídjnloc (Curt. p. 565. Christ. p. 51) atque d-(tnloc 
B.318 pro d-Fímlog B. 455. E. 880. 897. I. 43. 44. 155. 

' 8.309. z. 29. y. 165. w. 308. diójog G. 220, parasitica spi- 
rante adhibita (Curt. p. 605 sq.), sicut fogxdc ap. Herodot. IV. 
192 iuxta jogxeg ib. VIL. c. 79; de fdzeóov ap. Xenophanem, 
quam formam ,Doricam vel Aeolicam" non iusto inlatam esse 
& scriba in carmen poetae Colophonii atque similiorem adiectivo 
quam substantivo esse Hermannus dixit in Antiquit. stud. diar. 
IV. (1837) p. 321, Doederleinius autem in gloss. vol. III. p. 255 


44 


s. n. 2348 secundum Hesychium Pottium alios pro Ó:ezrt£Oo» 
interpretatus est, dubitavit Ebelius in Kuhnii ann. VI. p. 890, 
qui £ e Ó natum rectius posuisse videtur; Óc«zedov est f. 2. 
0. 627. x. 227. 4. 419. 576. 9. 169. 4. 188. 309. 455 (cf. Hartel. 
p.394); émifagslog tamen 1. 525 et émifagéleg!9) I. 516. 
f. 330, quod eum zl et f«- esse conpositum Herodianus zr. 
xaO. xo. I. p. 233 et m. 1A. II. p. 67 sibi persuasit, cum veri- 
loquium nondum sit enodatum (cf. Doederl. III. p. 230. s. n. 2296 
de ójegíluv derivantem), atque efmync 4. 486. O. 25. 658. 
P. 741. e. 3, quod Doederl. II. p. 279. s. n. 890 nimirum in 
cÓimyrc dissolvit contorte interpretatus quem secutus est Ameis. 
p. 90, praetermittere satius duco.  Fatendum autem est in 
Iade hunc transitum solitarium esse. — Apud Homerum qui- 
dem saepissime adhibitum est praefixum 6a- extra conpositionem 
inusitatum, quod pro méya vel szoÀv est grammaticis atque 
alterum egi- vel igi- aequiperat, cuius vulgaris forma erat Ót«- 
(cf. quae posteriores praebent óivxosmQog Ówxupóg ÓuxvOog Óid- 
zvoog, et Alcaicum faómiog fr. 18, 8 cum Homerico óisÓmAs- 
gevro í. 37). Quare grammatici iam de Aeolismo cogitarunt, 
inter quos audias Et. M. auct. p. 407, 1]. 6 sio disputantem: 
fa8toc — ilolixdg yéyovtv: of yag ZloAsig xo 0w fe pool, 1.17 
ad £dxorog* 9j Qid - rgoOs6tg — cotzxou£vg vno Alolémv ylvezat 
fa-og Oiagsync [egàeyze, — Oteusvuc fautvze, quibus male 
Ahrensius, Hartungium de particulis l. Gr. I. p. 350 £a- cum 
&ya- conponentem perperam secutus (I. p. 46, in gramm. dial. 
Attic. et Hom. S. 127. n. p. 166), fidem denegavit. . Equidem 
adiectiva fe8tog fexoroc Levosp:c fegàsygc Ceyowmio fexgi9) 


15) Scribebatur érigageldc qui accentus omnino ratione caret, cf. He- 
rodian. x. xo9. xp. I. p. 233, m. 'IA. II. p. 67, Buttmann. gr. Gr. II. p. 835. n., 
Goettling. de acc. p. 384; recte igitur contra Aristarchi et quae eum iusto 
plus secuta est paradosis auctoritatem (v. Lehrs. p. 259) Bekkerus cum 
Herodiano (v. schol. Pal. ad t. 380. v. 'O8. mo. II. 146) mutavit. 

16) Hoc recte .additum esse docent Hesychii glossae Cypricae (et* 
Btvet xal mvct vel ocobpo vvet et Gaévtec: Tveovtec quas Schmidtius recte 
pro Stxet (Stxmot) et BtaévrEQ esse vidit, Curt. p. 564 (cf. contra Butqot 
Ovxxvet et Hom. Our vel 8tàet c. 478. x. 490) et boxjc^ peyaAoe nytcov, 
.KoÀuzvou,. Inmerito ergo Lobeckius in elem. path. I. p. 100, parall. p. 158 
haesitans simplexne esset (dct Qaévteg Qorje an conpositum ut (ogd)iew 


45 


confidenter ex Aeolica poesi remansisse (cf. part. alteram) con- 
ienderim, etsi Alexandrini his quattuor vulgarem accentum. in- 
posuerunt, itaque omnia loniea esse iudicarunt. Maxime autem 
in his Aeolismis conlocatio evincit speciem formulerum; con- 
stanter enim (d9:og fdxorog (arc a secundi pedis thesi in- 
cipiunt atque feyomyc fagiey)c initium versuum obinent, cum 
solum ferogre bis cum illis, identidem cum his faciat: 
Klo» vs faOémv 4. 38. 452.  feyoudv dvíumv E. 526. 
Nicdv ve fa8&gv B. 308. Éeyoric veMé8ovoi M. 347. 360. 
Koicáv ve La9éqv B. 520. feyontig ylyvovro. N. 684. 
Quoác vr [eOfog 1. 151. 2993. fagiryitg reMOovoi QD. 465. 
Gc T &vtuoc fexc M. 157. 

& à' dvtuoc [emo t. 367. 

docev Éxi fev veuov p. 813. 

gaíng xs féxorov T. 220. 

TajQov Lerospiov H. 223. fargegéog (piixog) à. 451. 
eii ferospíow cidÀmv E. 19. ^ fargegéav alyüv E. 106. 

Omisi Kvégows f«9£o: O. 432 in fine positum quam 
clausulum praebet versus 192 Hesiod. Theog., cum formula 
omnino perversa sit; epitheton igitur Cillae, urbis Acolicae in 

" Troade sitae (v. Herod. L. c. 149), proprium nescio an e primo 
carmine idque subsequente priori parte quam Lachmannus po- 
suit a poetis catalogi ad Boeotic. Nisam et Phocic. Crisam 
atque a recenti auctore octavi carminis (cf. Lachm. Betrachtung. 
p. 26) ad Messen. Pheras translatum sit, in Odyssea autem 
vox quae granditatem quandam redolet et habet augusti spe- 
ciem, nulli urbium nomini addita est. De Aeolica forma £v 
v. $.18,8. 

Neque eam opinionem inpediunt quae glia apud alios pootas 
leguntur: fapévyoe Hes. th. 928, teusvjg hymn. in Mero. 307, 
Pind. N.IV. 13, Soph. Ai. 137, faminfrs Aesch. Pers. 316, 
Antipat. in Anth. Palat, VII. 75, 1, £ézvgoc Aesch. Prom. 1084, 


illam rationem praetulit quia neque praepositio Za- reperiretur cum vocali 
verbi confluens nisi forte in sermone plebeio, neque a longum, quod idem 
haberent non contracta ejayjg OvgYjs, quicquam indicaret. Probavit antem 
conpositionem Herodianus et auctor Et. M. atque dubitationes aegre tulit 
Christus p. 151. 


46 


faxolog in adesp. hymn. Anth. Pal. IX. 524, 7, feyotioc Theocr- 
25, 6, fayovcog Eurip. Alc. 501. Iph. Taur. 1111. Anon. ERhes. 
v. 870. 439, tenàovtog (— ÓiaxAovroe E. M. 407, 7) Eur. Andr. 
v. 1282, adeo Herod. I. c. 32 (of. Steinii adn.) qui nonnumquam 
poetarum voeum amator deprehenditur, faggog feptyyrge He- 
Sych.; haec quidem omnia —  Lobeckius parall. p. 158 eom- 
munem dixit morem $«- pro óia- usurpandi — ad Homericorum 
carminum imitationem referenda vel ad eorum analogiam con- 
formata esse habenda existimo; vox tamen (&xogog ex Me- 
nandri Leucadia (cf. Meineke, fr. c. G. v. IV. p. 160 ed. mai.) 
servata, ad quam in E. M. p. 407, 28 "Arzxóg xel A4iolwóg 
adscriptum est, si recte M. Schmidtius in Kuhnii ann. v. IX. 
p. 367 fexogsio 9vala "4gpgoüízgg — Ouxogtie ex Hesychio ad 
Cypricam dialectum remisit, fortasse eadem fut Cypriea. Neque 
multum nominibus propriis non Lesbiacis ZoeAevxog et Zexvv- 
Sog quod Curtius p. 564 Aeolice pro 4fiawevéog (vol von 
Bürenklau') positum esse suspicabatur effiótur; in hac autem 
enucleatione id mirum est, quod Z initiale simplicis solum 
sibilantis vioe fungitur neque usquam vocalem antecedentem 
producit (cf. Saguntum): B. 634. «. 246. 1. 24. s. 128. (v. 181) 
z. 250 (cf. Christ. p. 87. 146. Hartel. p. 410 sq.); vocalem etiam 
Aeolieam v pro « sine iusí& causa in voce "Oluuzog (Aegz-) 
esse voluit et. p. 250, quod notavit Hirzelius p. 18 not. 

Cum pro fa- bis in Homericis carminibus legatur óa- 
in Óaoxiog O. 273. s. 470 quod veteres, velut Trypho (v. Ahr. 
I. p. 107), Aeolicum propter probatam syncopen (e óacvoxig) 
esse opinabantur, atque in óegoiwog B. 308. K. 23. 4, 474. 
Ócgoivtog 2. 538 quae Aeschylus ex Homerico studio admisif 
in Pers. 316. Prom.4v. 1022, recte dialectorum discrimen inter- 
cedere statuitur. Quod vero Ameis. p. 30 &d rem inlustrandam 
Boeotica Zsvg Óvyov contulit quippe ratus illa ab his ad car- 
mina lonica propagata esse, dubito num apta de causa id 
voluerit; poterat sane etiam Lacones adferre (Ahr. II. 95); 
Ahrensius quidem ipse óc quod 4fíoAtxóg e £e repetitur in E. M. 
248, 17, ad Boeoticam dialectum retulit p. 175. n. 1. Sed potest 
Aeolice spirans extrita esse, si Curtium p. 581 Homericum iovo 
A. 218. 0.325. 2.359. T. 71. e. 154. 1. 184. 4. 260. £. 16. 21. 


4 


c. 940. z. 464. &. 208 et Sapphicum óevoig fr. 82 e ójavm 
expedientem sequimur vel Christium p. 260 cum hoc ex ieia 
petito d«gorvóg et üiagoióg conparantem; atque ex lade ipsa 
quoque ille mos excusationem habet, quem Curtius et Ionicae 
et Atticae dialecto vindicavit p. 568. 581. Sed haec hactenus. 

Aeolicam mutationem [ógc pro Tto fictam quae scholiastae 
cod. Lips. ad B. 191 adrisit (Ahr. p. 175, 1), vel paragogen 
litterae £ quam schol ad «. 42 et E. M. 168, 15 auctor sta- 
tuerunt in verbo árV[o, aliasque alucinationes piget recoxisse. 


$.6. De mutarum oonsonarum mutatione. 


Paucissima sunt quae huc pertinent vocabula in quibus 
apud Homerum Aeolico modo tennes vel mediae vel aspiratae 
loca inmutasse dicuntur. 

L Tenes: 

1) z pro x. Breviter difficillimam quaestionem ab Ameisio 
p. 34 iam motam, unde Homerici poetae formas dzcmoiog óm- 
zwO6 eic. ndscivisse existimandi sint, cum in reliqua Iade ab 
Archilochi aliorumque iambographorum temporibus (cf. Renner 
in Curt, Stud. L. 1. p. 154—157) formae multo antiquiores &xac 
Óxoioc xori etc. in quibus originaria gutturalis consona (Curt. 
p.417. 425 sq. 446. Bergk. hist. litt. p. 855) haesit usitatae 
fuerint, tango, de qua nihil enucleavi; certe gutturalis dupli- 
estio Gxxmg pro &-xFug (cf. lat. quis got. hvas) nusquam de- 
prehenditur, praeter Tarent. Itxog pro /zog (Curt. p. 416. 421). 

2) » pror. Dialecti Graecae linguae eo modo distinguun- 
iur, quo primigenias explosivas consonas emolliebant; sic ge- 
muinam gutturalem quam servavit lingua Sanscrita in multis 
vocibus aliae per dentalismum in r (Ionica Dorica Attica), aliae 
(Aeolica Boeotica) per labialismum in s vertebant. Eiusmodi 
igitur in Homerica elocutione iustus Aeolismus est vox zíGvgsc 
e katvüras formata quam legimus iuxta lonioum réccagsg (cf. 
$. 15, 2). 

Cum item Aeolenses zjjiv: pro z/jiooz pronuntiaverint (Ahr. 
p.41. Hirzel 14), Homerieum adiectivum rqWyerog T. 175. 
E.158. L 143. 285. 478. N.470. 0.11. z. 19, ut et apud 
veteres et recentiores varias passum explicationes (v. Bnttm. 


48 


lexil. IL. p. 176, Geist. disquis. Homer. in Seebod. et Iahn. &nn. 
vol. suppl. I. (a. 1831) p. 612), ita nondum certo enucleatum, 
neque cum Lobeckio iu parall. p. 119 (v. C. F. Ameis. ad Ó. 11 
in app.l. p. 43) ab Aeolica forma r4Àv pro tyie, quam A pol- 
lonium sibi finxisse Ahrens. I. p. 155. n. 8 iudicavit, repetere 
neque Áeoliea v pro vulg. o mutatione quam fovebant Amei- 
sius p. 22 et Gelbkius in Curt. Stud. II. p. 19, extricare de- 
bemus; egregie profecto Sonnius in Kuhnii ann. XIV. p. 331. 
n. 1 priorem partem vocis tgÀvyerog evolvit conlato sanscr. 
kárus (— carus) vertens: jbenvenuto' (Curt. p. 447). 

In fine stirpium sicut in Ózro pro 00couct (rad. óx-) aliis, 
labialismus in voce zuzs Aeolica cuius genetivus zéuzov ap. 
Ale. fr. 33, 7 legitur (Ahr. I. p. 128) conspicuus est pro vul- 
gari zív:t. Hano ob eausam Homericum srtuzaootva, 9. 412 
apud schol. E quidem falso Doricum (Ahr. II. p. 80) sed apud 
schol. P. et Q. Aeolicum audit, quod rectius sit, equidem tamen 
confirmare non ausim. Neque enim hic labialismus certo dia- 
lectorum vinculo coerceri videtur, cum sreuzofo vel àveztu- 
z«fo vulgare sit apud Aeschyl. Eum. 748. seuszocr5c Aesch. 
Pers. 981. zeuzeg apud Platonem et Xenophontem, utrumque 
sane poetarum in elocutione imitatorem, sed zevroí[m et mtvrog 
apud Plutarchum demum posterioresque deprehendatur.. Idem 
valet de scsuzoolov 44. 463. y. 460, ubi Pseudo - Herodotus, 
de vit. Hom. c. 37 in Westermanni Biogr. p. 20 et Eustathius 
p. 135, 38 ,,4iolixr] AfEig xa80 9 10016 adnotaverunt; Cumaei 
scilicet, veru quinque dentibus instructo in sacrificiis usi esse 
dicuntur, quod Ameisius p. 29 commentum iure putat. Sed 
Aeolismo non obstat levis auctoritas qua óffelog traditur Aeolice 

00slog fuisse, cum Doricum sit (v. Ahr. I. p. 42. II. p. 81) 
atque in grammaticorum sententiam facere potest conlatio Sap- 
phiei zspzeflomo fr. 98, 2 et Attici zsvroflolov (apud Ranga- 
béum, antiquités Hellén. L p. 47. n. 56. 4. 45. 57. B. 14 ex- 
stat ztvzofolov), quod ut idem est vocabulum ita aliam ad- 
scivit notionem (quinque oboli); ceterum semper Aíticl xtvra- 
yel zevrse- in conpositione adhibuerunt, apud Pindarum. sane 
etsi Dores oum Atticis conspirant, legimus zcegztaueoog fluctuante 


eodieum lectione Ol. V. 6. Rem igitur in suspenso relinquo. 


49 


IL Mediae. y vel à. 

Inter formas xvígeg quae saepius est in carminibus Ho- 
mnericis, yvópog ab Aristotele primum usurpatem, óvógog et 
Aeschyleam (Choeph. 52. cant) et Simonideam et apud Home- 
rum in adiectivis Ovogroóg l. 16. IL. 4. v. 269. o. 50 et lo- 
Gvegrjc 0. 135. 1. 426 conspieuam, £ógog huic usitatissimam, quae 
parem habent significationem, intercedere dialectorum discrimen 
grammatici veteres et recentiores reote iudicant, tamen quale 
sit ponendum neque testimonia neque tituli ostendunt, cf. Curt. 
p.487. 658. Herodianus igitur z. dg8oyo. IT. 487, 18 pro yvó- 
€og Aeolenses dixisse Óvógog dmó voU doveic9e: rd vígm opi- 
matus est, quod Hesychius s. v. Óvogegóv repetiit; hoc quidem 
testimonio fretus Ameisius p. 36 voces Aeolicas esse somniavit 
atque grammaticis 9vógog Doricum vocantibus, quibus Ahrens II. 
p. 109 (v. p. 80. n. 1) propter Cretioum &àvóv pro dyvóv po- 
situm (cf. Curt. p. 658. n.) credidit, denegavit fidem. Sed pri- 
mum usus voois Óvogegóg quae est ut taceam de tragicis, apud 
Hippocratem (v. Passovii l), eius opinioni refragatur, tum su- 
spicio non reprimitur, Herodianum vel qui auctor fuit, in futili 
originatione de Aeolica syncope cogitasse pro dovógog vel simili. 
Mire autem Pottius etym. Forsch. IL p. 807, quem laudat 
Savelsbergius in Hoeferi ann. doctrin. linguae III. p. 99, àvógog 
et £ópog cum ó« et fa- conposita esse voluit (— £(v)ógog). 
Magis fortasse yvógog, quod Heraclides ap. Eust. 1722, 24 
iolxóv nominavit propter pleonasmum litterae y, Ahrensius 
vero p. 73 Aeoliee euphoniae causa pro rudiore óvógog positum 
existimavit, confirmatur Aeolica forma yvógallov (cf. Buttm. gr. 
Gr. I p. 102), in qua item y ex x mitigatum est. (v. xvépallov, 
Curt. 487); sed mutatio quae nasalis vi efficitur singularis est. 
ltaque de hac re nihil constat neque quisquam demonstret, 
óvoggóv ab Iadis consuetudine alienum esse. 

IIL Aspiratae: pro 9. 

Multo certius de hae Aeolica mutatione diiudicari potest 
(of Ahr. I. 42. Curt. p.442) 1) Luculentum autem Acolismi 
exemplum est vox gj pro 97g, quae in nominis proprii vim 
se corroboravit de Centauris posita: qgolv dgeczelorst 4, 268. 
piüprg B. 743; item. Pindarus P. IIT. 4. IV. 119. fr. 147 jp 

4 


50 


pro 935o dixit Aeolice, ubi de centauro sermo est (v. Peter d 
dial. Pind. p. 20); sed alias ubi de bestiis agitur et H.omeru 
vocem $79 adhibuit et Aleman in fr. 60, 4: 650tc OQs0osc«o. 
ceteroqui eiusmodi Aeolismorum amator (of. polveig pro ovo: 
fr. 24, 1 zolsqoivog e Bergkii coniectura fr. 84, 2, Ahr. IJ. 
p. 81, de mistione dialectorum apud lyricos p. 68/9).  Ahren- 
sius vero I. p. 219 vocem Thessalicoam habuit quia Centauri in 
Thessalia habitabant, atque Ameisius p. 30 fabulas de iis vul- 
gatas & Thessalis ad Iones esse propagatas censuit. fSed Thes- 
salismus non magis placet quam Aeolismus; certe erat apud 
Aeolenses quoque et fabula et vox, ita ut de e& non aliter 
iudicandum sit quam de reliquis; cf. Hesychii glossam gJosc 
of Kévravgoi Alolixàg, et nola €uola Aloltig; v. Herodian. II. 
6g90yg. II. p. 599, 2 et schol. L. ad 4. 268. 

2) Pari modo legebatur o. 221 gàhyjerou, nune vulgari 
verbo 84lpsrer oblitteratum, quod et apud Homerum et apud 
Theocritum (gAífezat 15, 76) (Eustathius p. 101, 46. 1817, 33 
(cf. schol. cum Buttmanni adn.) planis verbis inter Aeolismos 
retulit. Soholiastae autem testimonio corrupto opem adtulit 
Duentzerus de Zenod. stud. Hom. p. 60, oui recte adstipulatus 
est Schmidtius Didym. p. 209. ÉSocilicet Zenodotus probavit for- 
mam Aeoliam quam reperit, Aristarchus nimirum Atticismi 
studiosus praepropere eam eliminasse evidenter deprehenditur; 
sane metrum non formam postulavit. Quo nuno iure post 
Wolfium recentiores eam expunxerint non patet nisi ex Ar- 
starchomania. (c. Osann. An. p. 286. Ribbeck. in lahn. ann. 

v. 66. p. 11). 

3) Contra semper $4&o apud Homerum est, pro.quo pico 
Aeolicum fuisse perperam Gregor. Corinth. de dial. Aeol. S. 41. 

p. 614 et gramm. Meermann. p. 641 testantur, cum essei 4fr- 
vixóv, contra 9idv Elqvixov (v. Moerin p. 392. Eust. p. 102. 
1039. Lobeck. Rhemat. p. 30. Passov. s. v. gie); gcc etiam 
ex Hippocrate quem pura lade usum esse neque alienas formas 
inmiseuisse constat (v. Giese. p. 153) adfertur. — 

Ad &xpqvog ciroio I. 163 (297. 320. 846) schol B ad- 
seripsit: dxqjv J4loleig zv &owíav, quod quo iure diotum sit 
indagare nequeo ne veriloquium quidem perpeetum habens. 


d 51 


Fortasse illud commentum de diverso usu est propter litterarum. 
mutationem positam; veniat enim in mentem alicui Creticam 
glossam quam M. Schmidtius vol I. p. 595 restituit: dipqvóc- 
&airog pro dxpwvog respicienti tenuem pro aspirata ei Aeolicam. 
esse visam (of. Ahr. L. p. 43); sed huic suspioioni nihil tribuere 
praestat. 


$. 7. Deliquidarum geminatione. 


Nunc transeo ad eas formas Homericas quae aut recte aut 
perperam ex Aeolensium insigni liquidarum duplicatione repe- 
funtur. Notissimum enim est apud eos in mediis vocibus, in 
quibus liquidae eum spirantibus 6, /, F' concurrebant quae in 
reliquis dialectis evanescentes antecedentis syllabae vocalem pro- 
ducebant, constanter adsimilationem factam esse, nisi « vocalis 
adfuit ante liquidas (Ahr. L 55); vocales igitur quae ante con- 
sonarum adfectionem fuerant integrae remanserunt!?), qua de 
re optime disseruit Hirzelius p. 29 — 32. Cum sic Aeolicam 
rationem artioribus cancellis describamus, patet nullo modo 
duplieationem liquidarum quae est post vocales protheticas velut 
augmentum aut in commissura duarum vocum conpositarum 
hue posse referri. Grammatici videlicet ut mutarum ita om- 
nem liquidarum geminationem ex Aeolico usu derivandam esse 
inepte autumabant, in quam rem libeat Gregorium Corinthium 
de Aeol. dial. $. 34. p. 609 loquentem audivisse: ojro: mdvza 
zà cóugove OimAecid[ovcw iml àv foeyíav- dc cà lvvent, 
Évrn, xfvvoc, x«l d Guo. 

Quamquam £vvq Sapphicum pro imperfecto verbi véo vel 
vijut — É-cvm recte se habet (Ahr. IL. 504), tamen ea causa 
apud Homerum non sufficit ut Z»veov (D. 11, quod falso Hoff- 
mannus in Iliadis libris et X. a. 1864 editis L p.260. II. 8 


1T) Egregie falsus est O. Schneiderus in Callimach. L. p. 314. qui in 
Üovela. dotes nés qos JXemlva vocalem liquida geminata cor- 
reptam origine longam fuisse disputavit; sed recte vidit dvSéJleto quod 
eod. in hymno in Del. v. 248 praebent defenditque Meinekius utpote Aeoli- 
enm cum iis nequire conferri; scilicet vulg. cDow est pro ZFzAoy atque 
dvSeÜsxo esset Aeolice dyrijero (cf. jov Ahr. L p. 90); v. Piev Sapph. 
51, 2. Élexo (sic B!) Ale. 68. mapeAóusvog ap. Conzium XII. A. 7. 

4* 


52 ' 
eontra veterum auctoritatem ex évévtov contractum, ineptius 
etiam Duenizerus in Iahn. ann. v. 95. p. 370 pro Éveov utpote 
&rsis vi productum esse voluerunt, ex É-0vcov ortum (cf. Kuhn. 
in ann. II. p. 268. Curt. et. p. 297. de verbo p. 113. 222. 
Rumpf in Iahn. ann. v. 93. p. 75. Christ. p. 80. 85. 274 alios) 
aut Éuuogs quod Aeolicum audit in An. Ox. III. p. 264, 1 pro 
£-suoge (Curt. p..309. Ahrens. gramm. 8. 85. n. 3. p. 108, v. 
Buttmann. gr. I. p. 316) Aeolicum essa iudicemus, cum ea ratio 
nihil aliud redoleat nisi antiquitatem sicut in 000og puéccoc 
O7ctOg etc. Ceterum non ignarus sum alios Fupoge tiíueQuot 
(cf. Aeol. né£uog8e: Ahr. I. 147) e metathesi pro ueu- explicare 
maluisse Pottium II. p. 388 Doederleinium in gloss. II. s. n. 576 
Brugmanum in Curt. Stud. IV. p. 102; quae disceptatio nostram 
rem minime tangit. Suní vero etiam formae &Aiafe quae Aeolica 
fuit auctori zr. 'Ousjo ÓioÀ. p. 478 Fupa9c aliae quibus prorsus 
non quantum scimus inhaesit duplex consona; adhuc autem lis 
est utrum eae e falsa analogia (v. Curt. Erl. p. 483, Stud. IV. 479) 
&n e continua liquidarum pronuntiatione (v. Hartel p. 396) 
duplieatam habeant consonam; sed temere Christius p. 83 ut 
alios mittam, propter ipsum Homerieum usum ad fictieiam for- 
mam fylefs confugit, v. Brugmanum p. 123. 
Item in commissura geminatio non debet Aeolica vocari. 
Nam Evvezs quod simplex esse inter recentiores Buttmannus 
lexil. I. p. 270 Bekkerus sched. Hom. I. p. 164  Larochius 
p. 256 frustra defenderunt pro ivoézm exstat (cf. lat. in-sece, 
theot. segjan, Curt. p. 427); sed cum vis acris sibilantis iam 
esset labefactate et in spirantis potestatem aboluisset, non po- 
terat servari évofzo, sed spirans &d antecedentem consonam 
reclinata et antiquo more adsimilata est. Addo adiectivum Zvvo- 
Gíyotoc pro év-Foolyaiog (Curt. p. 244. Savelsb. de dig. p. 49) 
quod Áeolicum vocatur a Diacono ad scut. Herc. 102 ap. Ahr. I. 
64. n. 52. Offensio scilicet in eo est quod duas rationes spi- 
rantem conpensandi ingressi sunt poetae Homerici: adsimilatum 
F deprehendimus in évvocíyatoc (semel et vicies in Iliade, quin- 
quies in Odyss), extrusum autem sine conpensatione in évo- 
GiyO9wv (ter et vicies in IL, duodevicies in Od.), contra pro- 
ductionem efficiens Ionice in tívooígvAlog B. 632. 757. 1. 22, 


53 


sicut etiam formae Évvee (v. Christ. p. 34) sivarog fvorog fluo- 
tuant; Hesychius quidem fvvocig ivvoclj8cv ivvoclpvAog ser- 
vavit. Quam inconstantiam diverse viri docti explicare vel 
effugere studuerunt. Audacissime autem Bekkerus qui in car- 
minibus Homericis formarum aequabilitatem nimis adfectavit 
(v. sched. Hom. I. p. 212: die homer. Sprache braucht gleich- 
bedeutende Formen nur dann neben einander, wenn sie dem 
metrischen Gehalte nach verschieden sind), cum Ias syllabam 
productam elv- postularet, propter sivocigvAlog singularem cod. 
Vindob. lectionem f. 310 seeutus ubique eivooíyetog restituit 
(cf. l.l p.33. 164), quod sane eum antiquae orthographiae 
more non pugnat; Lehrsius vero s/vooíyetog propter diphthon- 
gorum fere aequisonarum zie: viciniam minus placuisse eaque 
de causa liquidam duplicem esse praelatam imaginatus ost. At 
quis de Graecorum euphoniae sensu ex nostra ratione recte di- 
iudicaverit? Melius Lehrsii opinioni Friedlaenderus in Iahn. 
ann. v. 79. (1859) p. 824 suspicionem subnexuit, propter évo- 
Gíj9ov formae sonum fortasse Zvvocíyatog dictum fuisse ut pro- 
nuntiatio duarum vocum cognatarum concordaret. Plerumque 
metri causa ii qui priscam litteraturam Ionica mutaverunt pro 
arbitrio hic adsimilationem illi productionem conpensátoriam 
adhibuisse putantur (cf. Ahrens. gramm. 8. 146. p. 170. Ameis. 
p. 33), quod praefracte negari nequit. Sed veri simile est non 
plane pro arbitrio sed secundum traditam pronuntiationem am- 
bigua antiquioris alphabeti signa transposita esse, quare mihi 
quidem inconstantia illa, qua iuxía antiquius Zwvogiyerog simul 
recentius elvocípvAAog adparet, transitum quendam ab antiquiore 
ad recentiorem aetatem elocutionis Homericae videtur indicare. 
Recte autem Ameisius duplicationem ex Aeolica praepositionis 
1i forma dvy- (Ahr. I. p. 56), pro qua Ias praebet siv-, repetere 
noluit; neque vero ad hanc necesse est remittatur eivdArog vel 
tlvódiog, cum ea productio facta esse videatur littera & quae 
fuerat in fronte vocum Gg (cf. sal, Curt. p. 500) et ó0óg (S. 1) 
extrita, neque ad Aeolieum cvv»- pro Gv»l ab Ahr. I. p. 57 
propositum (etiam Alcaicum dovvvérqui, v. Bergk. not.ad fr. 18, 
redit ad &ovv-jfrqui; de verbi gui littera initiali v. Curt. in 
Philol IIL p. 7, et. p. 552) Homericum ovvveyig M. 26. i. 74 


54 


quod servatum est in cod. Ven. 4. (Laroche p. 354), vel vulgo 
scriptum Gvveyig relegandum est quia verbi Pym spirans, cuius 
vis apud Homerum non torpuerat (v. 8. 12, 2), antiquo, non 
Aeolidis proprio modo adsimilationem vel vocalis productionem 
effecit; of. praeterea Hartel. p. 455. 457. — fSed ne in mediis 
quidem vocibus hane consuetudinem Aeolicae dialecti finibus 
coerceri docent verba fvvvut pro fovvpt (Ahr. I. p. 52) xpr- 
pevvvus pro xoegdovuut faAÀo GlAopgor vavzíAlouat ov£Alo ógfllo 
(augeo) pro eje etc. (v. Curt. de tempor. et mod. p. 98), for- 
tasse Fgoo in quo quid sibi velit duplex o ambiguum est (Curt. 
de verb. p. 207), et n. p. Boggac pro Ionieo Bogémc (i. h. pri- 
stino Fogjag ut Curtius p. 325. 555 coniecit). 'Og£llo quidem 
quod significat ,,debeo" et Fog grammatici ad Aeolidem revocare 
moliti sunt; hoo igitur grammaticuli quorum doctrinam Eusta- 
thius p. 1648, 12 (756, 32 adfert Ahrens I. p. 53. n. 11) ad- 
ripuit, Aeolicum pro sigo, nimirum Aeolica aphaeresi pro pOeioo 
esse ineptius statuerant, quibus Herodianus verbum unicum esse 
notans adversatus est z. xo9. sg. I. p. 452/8 (v. v. novo. A££. 
B. 43, 10. II. p. 948/9): simo oóv 4dlolxov, tyvqvfov. ví abzoo 
sv xoivóv, o) ydg avró r0 qOsigo og olovroí vivsg. — — Pro 
vulgari autem ógeíÀe quod, non per epenthesin litterae ; sed 
per productionem suppletoriam.ortum, posterior usus adhibuit, 
ut quae Curtii sententia est p. 630, & verbo aequisono ógé£Alo 
(&augeo) posset distingui (cf. Brugman. p. 121. 126), saepissime 
in Homericis carminibus legitur antiquior et iusta forma ógflAo: 
yosiog —óqéllsves y. 367. novjeyor óp£Mla 9,332. Cocyor 0gélAtg 
6. 462. (in fine versus bis) zosiog, vó — OgslAsv q. 17 et im- 
perfectum 0gsAÀsv (2 debebat) 4, 358. óqélAsze T. 200. 0gsÀov 
6.312. dgtikovy Z. 350, àg — Gpsliov £2, 164. dgslisg 0, 472. 
al9  ogslÀsg E. 84. OqslÀs E. 19. P. 686. ai9" ogsli c. 401. 
oc Got H, 890. £. 68. oc dàptlAe X. 481, (cf. Buttm. gr. II. 
p. 261, Matthiae. gr. 8. 245. I, p. 629. C. F. Ameis in app. I. 
p. 39 ad y. 367) iuxta aoristum 0gelov egriov etc, (cf. imper- 
feetum Ogsitv ap. Hesiod. s. 174), Scholiasta videlicet. cod. 44 
ad 44. 353. adscripsit: OgsAlev: Optilev 4loluxdig og yeigeg q£opsg; 
etiam Matthiae p. 630 de Aeolica pronuntiatione cogitavit atque 
agnovit Aeolismum Ribbeckius in Tahnii ann. v. 66. p. 11 lo- 


55 


eutus hunc ne Aristarchum quidem sustulisse. Potest sane 
Aeolicum esse pro ógs/ÀAo, tamen sana Aeolismi causa non 
magis adest quam in vulgaribus fÀio crélÀo ot poetica voce 
dgio (augeo) (praesens adhibuit Hesiodus ógélie, e. 14. 412. 
ógélày t. 495. ógéllorg s. 33. imperat. ügelie &. 213 semper in 
fine, Aeschylus ógélieru: Sept. 193. 249, Pindarus Ógfliuv 
P.IV.260, Theocritus 17, 78 ógellóuzvor, adeo Ogslie 25, 120 
quod iuxta dizage pro aoristo habendum est; praebet etiam Hip- 
ponax vocem), quam ipsam Aeolismo tribuere possis (cf. infra). 
Sed dg£AÀe fortasse antiquior et Ionica forma erat pro recen- 
tiore ógrílm. Atque cum haec ipsa apud Homerum ex Ari- 
starchi recensione ter reperiatur in eodem carmine: jgsiog 
dgller' 24. 686 — 698. josiog Ogzilov .4. 688, puto, servanda 
est praesertim oum Lachmannus hane partem interpolatoribus 
esse tribuendam scite perspexerit, qui facillime iuniorem suae 
aetatis formam inopinantes contra antiquorum poetarum usum 
poterant admovere. Quare valde ambigo num recte Buttman- 
nus in gramm. II. p. 261. not.*) sic pronuntiaverit: dass dies 
Verbum bei Homer bald dgsíAo, bald dg£lio goschrieben wird, 
ist natürlicherweise ein alter Ueberlieferungsfehler' atque etiam 
in his tribus locis ógélào scribendum proposuerit, quod nuno 
recepit Bekkerus in altera editione atque olim Curtius de tempor. 
et mod. p. 92 probare maluit, etsi , post À positum epenthesin 
passum esse in hae voce ipse (sicut Christ. p. 51) crediderat; 
fuisset scilicet genuina diphthongus per EI scribenda. 

Certa igitur exempla sunt haec 

I. progressivae adsimilationis: 

Optat, aor. qui € consonam propriam habuit, legitur Ógél- 
Auev zóvov aimiv IL. 651 et ópélinsv móvov Gujuv B. 334 ex- 
iremis in versibus pro genuino óg£Acetv vel vulgari ógelAetev, 
quod vidit Buttmannus in gr. Gr. IL p. 262 opinatus hoc & 
rhapsodis ovitatum esso quia de dgeíhm potuisset cogitari; di- 
serte autem Lobeckius ad l. et Ahrens. in gramm. $.62.n.l. 
p. 79 Aeolismum agnoverunt. Sed mirum est quod etiam aliae 
formae eiusmodi adperent. Iam Curtius in Iahnii ann. vol. 67 
(1852) p. 15 &Édgslev o. 18 pro aoristo interpretatus huo re- 
tulit; atque B. 420 móvov à' diíacrov ügeizv iuxta aoristum 


56 


lürxro et x.174 praeter Os9x legimus Ófuag Óà' dris xal 
Hp«v, ubi licet non pro certo confirmaverim aoristos praestat 
intellegere; sed Homerum sane Theocritus 25, 120 imitatus est 
qui post diracs statim 0geslÀe adhibuit Homericam vocis sedem 
post toírov vgoyaiov usitatam (0g£AAa I. 62. T. 242. ópéAAtusv 
Il. 681. óg&liuv o.21. ógfllo0: 4. 510. ógéllovoa 4. 445. 
o9&sro 3U, 524. E. 233; solum O. 383 praeter B. 420 in fine 
est) observans; etiam in versu 44. 510: Ogg &v 4getol |víov 
duov tícociw , ógllloclv vé € tiuij aoristi coniunctivus solus 
aptus est. 
IL regressivae adsimilationis: 
l1) In adiectivis ex stirpibus in tg derivatis et suffixo -vog 
formatis vulgo littera c explosa productio, apud Aeolenses vero 
Spirantis labentis $idsimilatio facta est, of. de Ogsvvog qosvvoc 
Ahr. I. p. 52. Iure igitur v. d. de mistione diall p.65 yevoo- 
gaífvvov inter Anacreontis, p. 72. de dial. Aeol. p. 284 gaetvvog 
xAstvvog xslaüsvvog inter Pindari Aeolismos enumeravit (of. Peter 
de dial. Pind. p. 17). Homericus autem usus ut semper gatos 
et xsÀaóeivOg ita tamen coysvvog I. 141. 198. Z. 424. 2. 529. 
588. o. 472 (cf. doysa- v5c) et dorfrvvog praebet E. 659. 864. 
N. 425. 580. X. 466 post penthemimerin, 6. 488. I. 474. X. 309 
in fine versuum (ef. £oefoc v. Ahr. in gramm. S. 141. p. 177 et 
Leskien. in Curt. Stud. v. II. p. 101); in Odyssea non. exstat 
neque unquam reperitur woyewog neque égrfeiwdg quod con- 
Spiraret cum ZAseivog eimewwog zevecwvog GAsyewoc dgavtiwog aliis. 
Herodianus quidem quamquam saepius de Aeolicis formis gati- 
jog parevvóg xthaüsvvóg mentionem fecit (zr. 09O0yo. p. 532, 17. 
597, 14), tamen zr. *e9. xo. I. p. 175 vulgarem probavit earum 
accentum. JDuse vero quas posui Áeolica vestigia habenda sunt, 
inter quae cgytvvog Aeolico nomine "4oyevyoscce: pro vulg. 
' AgywovGGer testato (s. xo. II. p. 477, 27) confirmatur, cf. Doe- 
derlein. gloss. Hom. I, p. 211. n. 325. et Ahrens. in gramm. l. ]. 
Ubi autem Pindarus et Attici tragici (v. patvvog Soph. Ai. v. 843, 
Eur. An. v. 1086. 1146. Bacch. v. 631. Cycl. 353, Anon. Bhes. 
v. 59, cf. Gerth. diss. de dial. tragic. in Curt. Stud. v. ], 2. 
p. 268, égysvvog Eur. Iph. Anl. v. 574, alia) Aeolicam formam 
adhibuerunt, ibi eos orationem vel ad Homeri vel Aeolicorum 


51 
lyrieorum eloceutionem adeommodasse non inmerito accipias. — 
Sed ápavvóg I. 527. 573. s. 18 quod redit ad stirpem Zgag- in 
igag-róg perspicuam, quia Aeolica exempla vocalem « prae se 
ferentia desunt, vulgare esse statuo. 

2) Aeolica pronomina duusg et Uppec e sanscr. formis as- 
mat et jusmat orta cum etiam in lonicis carminibus saepius 
locum habeant; ex Aeolica poesi remansisse cuivis, spero, veri- 
simile est, cf. Giesium p. 196. Locos indicabo 8. 14. 

3) Neque alia condicione utitur infinitivus verbi substantivi 
luusvor Aeolicus ex Popsver natus pro quo ex Ionica ratione 
exspectet aliquis zluevet (v. Ahrens. de coniug. in ui Hom. p. 31) 
Ionibus tamen ignotum. BServatus videlicet est iuxta elvos Éuzvat 
Éusv propter commoditatem quam versui dactylico praebuit: 


4. 117. 287. B. 129. 216. 249. 
183. 1.44. 220. 4.142. Z. 208. 
444. 488. H. 15. 0. 246. K. 562. 
4. 784. M. 260. NN. 269. 631. 
817. 0.112. II. 144. P. 97.181. 
111.367. 548. T. 96, 391. 416. 
4D. 186. 405.469 (570). 3. 459. 
470. 619. 791. Q2. 259 (615). 


0.83. 172. 217.933.377. B. 142. 
0.98. 387. 667. [. 48. 200. 
qw. 322. $9. 181. A. 287. 4983. 
p. 275. v. 249. E. 189. m. 58. 
224. 475. o. 196. 352. 416. 
c. 218. 261. 354. 382. v. 385. 
591. v. 35. 90. g. 332. 336. 
"y. 125. 135. c. 25. 224. 269. 


210. 
zaglppsvak Z. 472. 8. 640. Hénpevet Z. 100. uevuusvas. Z. 91. 
Diphthongus autem finalis elisa est ante vocales in Zuusv' 2. 364; 
E392. m. 419. v. 289. 1, 210, ubi apostrophum libris constanter 
traditam Ahrensius in l. diss. p. 10, 31, eum terminationem in- 
finitivi -uzv apud Homerum non legi nisi pone brevem syl- 
labam observasset, iure strenue defendit eandem in 8S. fr. 2, 2 
uusv' e libris revocans (v. L p.146); cur vero nunc prorsus 
neglegatur non adsequor; certe enim quod Pindarus Ol. VII. 56. 
XIIL 62. P.IV. 98. VI. 42 (v. Peter p. 65 not) fuusv ante 
consonas conlocare ausus est, inde non efficitur in Homericis 
carminibus apostrophum. esse exterminandam neque quia uev 
ea caret v. 64. 191 (v. Bekker. in censur. Wolf. Hom. — sched. 
Hom.I. p.44). Credo igitur Aeolicam formam fupzv' a poetis 
Homerum imitantibus interdum non recte esse adhibitam. Tamen 
displicet mihi alia Ahrensii opinatio quam in Philol vol III. 


o8 


p. 231 ,de hiatu apud elegiacos Graecorum poetas antiquiores" 
disputans his verbis in medium protulit &d Theognid. v. 960 
(de quo videsis Rennerum Stud. I. 2. p. 52): apud Homerum 
quidem Fuuev scribitur, non slusv. At Fuutv, cum geminata 
littera p Aeolioam dialeetum prae se ferat, nihilominus non est 
Aeolieum ; nam Aeoles inflnitivi terminatione -uev nusquam "usi 
sunt. Quare ipsum Homerum e/utv pronuntiasse existimo. In 
antiquissimis autem libris fuerat EMEN, quod utroque trahi 
polerat. Hoc quidem iudicium si sequimur, sane necesse esf 
idem de Fupcvor valeat atque siutver restituamus quippe Dori- 
eum (v. Ahr. Il. p. 322). Sed unde, quaeso, formae Doridis 
propriae in elocutionem Ionicorum carminum inrepserint? Af 

ipse longiorem formam tlutvei in suspicionem voesvit. Itaque 

eum certa argumenta plane desint, opinionem parum stare posse 

arbitratus Aeolismos defendo. 

In eius infinitivi analogiam quod ut detrimentum quod esse 
videbatur temporis.reconcinnarent geminatione, scripserunt iu- 
utvat T. 365 (Hermannum in opusc. I. p. 242 secuti Bekkerus, 
v. sched. Hom. I. p. 94 et Dindorfius) dupusvas Q. 70. fsvyviu- 
usv IL. 14$ (v. Bekker. p. 69. Buttmann. gr. I. $. 107. n. 28. 
p. 515), etymologicis causis inprobandum est atque iam Lobeckio 
minime adridebat in pathol. elem. I. p. 268. "4utvoei igitur a 
verbo puro derivavit, cum alpha productum contraotionis in- 
dicium praeberet, pro e£uevet itemque Cevyvüusv explicuit quippe 
a fevyvéo declinatum; tamen formas in -vo adiunctas ab Ho- 
merico usu et aetate abhorrere Giesius p. 10, 110 reote monuit; 
brevem autem vocalem v legimus fevyvvuevat I: 260. fevyvunsv 
O.120. Vides igitur vulgarem et legitimam formam ubicunque 
possit adhiberi; hic tamen noli eum Duenizero in Iahn. ann. 
v.l p.370 metri causa vocalem productam existimare, cum alia 
etiam explicatio pateat. Nam ad Aeolicae quam vocant con- 
iugationis modum pertinet, modo fevyvüutv! scribas quod Spitz- 
nerus probavit Ahrensiusque in l. diss. p. 10 commendavit, simi- 
liter atque &ooputvot Hes. s. 22, quod Lobeckius iam bene cum 
aptÀwpcver yonutvar aliis consentire viderat, ipse quidem dgov- 
uevat contractum pro doocuevot probans, of. Buttm. gr. I. S. 106. 
5n. 16. p. 489; paulo aliter Curtius cgovuevat in Kuhnii ann. III. 


59 


p. 77 ex ágov-éuevat contractum (of. et. p. 319) esse voluit, quod 
etiam in larvas pro ever de verb. p. 175 accepit. Kruegerus 
igitur in gr. Gr..8. 37. 3, 1. p. 101. 2oifusves 3. 470 contulisse 
satis habuit aque repudiavit Tptver Larochius (videsis etiam 
Hartelium p. 464); &utver Christius p. 265. longum a habere 
ex &Futver, quod ad antiquam coniugationem vocali copulativa 
carentem relegavit, accepit fortasse recte nisi &uevet cum doa 
nivar ad flexionem im ju spectet, de qua infra dicendum est. 
v. $.18. I. 

4) Pro vulgari verbo xzücSor et xrjaav (motvxrijuov E. 618. 
dxrwuov I 126. 268) apud Dores mácuo0or et muav in usu 
fuerunt (Ahr. IL p. 108. Bergk. hist. litt. Gr. L. p. 57. n. 17). 
Apud Homerum igitur zoiuxdpovog 4. 489 legimus (y. Butt- 
mann. gr. Gr. IL p. 263. n. Ahrens. L p. 61), quod si recte 
réstitutum est, pro iusto Dorismo Homerico intellegi dobet. 
Neque enim cum Lobeckio facio autumante parall p. 452, 
molvmáumv ab Ionico Sejumv non distare sed ad effugiendam 
zwjue nominis similitudinem a poeta Ionice fictum esse (tale 
discrimen etiam inter 8x et sd ut possent discerni fuisse Diet- 
richius in Kuhn. ann. X. p. 436 statuit), quia stirps m& nihil ad 
ladem pertinet. Sed Dorismos in Homerica elocutione recte se 
habere mihi nunquam persuadebo. Atque Doricae formae me- 
moria tenuissima est contra antiquam et satis flde dignis codi- 
cibus ODEGHLMNOS (y. appar. erit. ed. Larochian. Il. Lips. 
a. 1873) ab Hesychio aliunde optime testatam scripturam zoiv- 
zdpuovog, quae sane exquisitior est quam ut veterum criticorum 
errore vel lapsu inperiti alionius librarii textui obtruss possit 
videri. Scholia autem 4D praebent: muera ydg xalsirwi zaQd 
Zlagirebos zd xrüpore ixrevouévov oU &, cod. L.: záugoro aod 
Auieüst vd xvipere* leg 0) xal Aloluxóv lori ài vd Oio uj 
(sie etiam placuit Eust. 493, 44 et Passovio in lex. s. v. zroiuz.). 
Huius vero memoria hoc loco mihi quidem resuscitanda esse 
atque contra Ahrensium propter radicem z« in nulla dialecto 
ndpp vel solvjdppaw extitisse posse contendentem defendenda 
videtur). Nam cum in lingua Sanscrita et Latina eiusdem 


*) Apud alios poetas Dorica forma recta est; quod autem etiam hic 
codices plerumque is praebent, grammaticos et librarios ex Homerica serip- 


60 


stirpis altera forma additamento quodam (,, Wurzeldeterminativ** 
v. Curt. et. p. 60— 66, comm. quae inscribitur: zur Chronologie 
der indogerm. Sprachforschung, in aot. soc. litter. Saxon. vol. V. 
(1867) p. 206—211) amplificata adpareat in verbis pat-jé (herr- 
sche) pat-ni (Herrin) atque pot-ens compo(t)s potiri, adeo in 
ipsa Graecitate in Ós0x0:-gg s00-:1c conspicua sit (v. Curt. et. 
p. 265), non quicquam, credo, obstat quominus Aeolidi stirpem 
7ztar- fuisse usitatam concedamus, quae sane segreganda est sb 
altera Graeca radice mzaer- verbi zaréouai vel mac- praesemtig 
z000t00c, (Hesych.), v. Leskien. in Curt. Stud. II. p. 121. Curt. 
de verb. p. 315; (nmeoac8c, — xt15Gac£ar in libris interdum 6 
duplici scriptum est, vitiose, ut dixit Dindorf. in Thesaur. v. VI. 
p.642). Itaque ze: zer conferas cum dju:djut di:dip (Curt. 
p. 222. 63) di: Gr vvz :vvzs za : zta6€ (v. Curt. de verbo p. 273. 
282. et p. 64), quare zepgov e z&-uov facillime nasci potuit, 
(cf. xadupogog pro xeruogoc, v. Lobeck. path. I. p. 362). Ne- 
que quod solum cum spirantibus liquidae eoncurrentes adsimi- 
lationem passae sunt, id illam derivationem cassam reddit. Haud 
igitur raro r finale in G mutatum est, cf. Ósox0r-gg et zx00-:g 
alia, de qua re Curtius in Stud. v. II. p. 171 disputavit: der 
Austausch zwischen T- und S-SBtümmen liegt ja auch bei eini- 
gen neutralen Stümmen vor: rtgor und vtQec, xtgor und xsgag, 
egregie explanans vulgarem productionem suppletoriam solum 
consonis continuis, non explosivis eiectis factam esse (v. Erlüut. 
p.95). Sed Aeolica dialectus etsi Ó € ante gu, ut vidimus, mi- 
nime aversabatur, tamen eum lade et Atthide 6 pro antiquo et 
Dorico 7 commune habuit (Ahr. I. p. 44); itaque aliquo iure 
ponere debemus zweruov etiam Aeolice in zacuov atque hoo in 
7iGpuuov esse transformatum 19). Moneo autem in plane ean- 
dem coniecturam iam ante me alia via Brugmanum in adcura- 


.tur& in hunc errorem delapsos esse probabile est; 'Tzetzes ad Lycoph. 
v. 354 mexapévm adscripsit sic a Bachm. p. 86 emendatus: Év y yparéov: 
oi 8E peraypagete oux ol Ort xaSóvteg O00 ug Ypqpouot, de oux clbóteq 
Ott 8lyx voUtov tO xa paxpóv éott. 

18) Nescio an huc nomina propria facere possint II&pjp.ov quo. Q. 250 
aliquis Priami ex Hecuba filius adpellatur, atque ab Herod. VII. c. 183 Scy- 
rius quidam notatur, Zapamapgquv quod M. Schmidt. Did. p. 318 e Paus. V. 


61 


tissima de Gr. l. productione suppletoria' diss. p. 100 incidisse, 
qui de Dorico zápe et vulg. mij sic exhibuit: ,ex mde et 
m&Üua antea quam in zépupe transierunt zdGuo factum esse 
veri simillimum est^, ibidem linguae inconstantiam qua mox 
T vel 9 ante p servatur mox in 6 mutatur mox productio oritur 
notans. Hac sane ratione omnis offensio delabitur. Atque vo- 
calem brevem sicut in égieg (v. Gies. p. 147. Ahr. I. 61. Curt. 
p.641; stulte Ameisius p. 23 « longum dixit) legimus, quam 
Lobeckius ll n. 79 semper ante liquidam geminatam esse vo- 
luerat atque in Aeolide etiam Seidlerus in mus. Rhen. ant. 
vol. III. p. 180 iam a Boeckhio in c. i. G. II. p. 189 correctus. 


Caput secundum. 
De vocalibus. 


$.8. De vocalibus brevibus. 

Antequam singula exempla adnofabo, in quibus vocalis 
Aeolicam adfectionem passa est, id cavendum esse moneo ne 
Graecae linguae libertatem vocales emolliendi varioque colore 
imbuendi angustioribus finibus describamus neve ea e singularis 
dialecti consuetudine repetamus quae iam priusquam lingua in 
dialectos discessit certam speciem adscivisse putanda sunt atque 
in vulgari sermone erant usitata. Initium igitur capio a vocali 

L a«. 

-4) e servatum pro s. 1) In adverbiis loci Aeolenses ge- 
nuinum e retinuisse quod vulgo in & adtenuatum fuit satis 
multa exempla certissime docent: mgóc8« ÉvtgOa &rs99a UnsoOn. 
mic9« alia (v. Ahr. L p. 153. Hirzel p. 9). Unica vero eius- 
modi forma in Homericis carminibus reperitur quam ipse Ahren- 
sius primus indicavit in gramm. $. 100. n. 4. p. 138: Üzeu8a 
0.520. 0. 271. X. 141 atque loco praepositionis Z. 421. 0. 255; 
non inmerito eam inter Aeolica vestigia enumeraveris. 

21, 15 adtulit, IIapgówoy quod Kaibelius in Hermae vol. VIII. p. 428 in 


cippo Boeotico legere vult, quamquam litterae evanidae spatium partem 
solum dimidiam unius M deletam esse indicat. 


62 


B) « in & debilitatum esse cuius mutationis causa erant 
liquidae À 9 satis constat in Aeolide; neque vero huius pro- 
prietates in Homero desunt. 

2) A voce Aeoliea 9égooc pro 9ao6oc iam veteres ad unum 
omnes reote famosum nomen Gooírgc B. 212. 244. 246 deri- 
varunt; cf. schol .f. ad v. 212: ewoparozemolyra: v0 Ovouc 
xega tO Ofogog A4lolixov et schol. L. Herod. sm. xiíc. óvoyg. II. 
686, 32: Odgcog ümsQ doriv A4iohuxdg 94QUog, iE oU xal Gtg- 
círge, AiBéponc cóvOsrov ylverat. Nomen autem 4410£oaqgc 
(v. Hermann. ad Aesch. Suppl. v. 65) B. 157. 253. 9. 68. o. 451 
in schol Ambros. ad primum loeum '^4Ai9égong soriptum est 
(cf. Buttmanni not); eandem mutationem praebent O:olloyoc 
P. 216. Q. 209 et IIolvOtgotíóne y. 287, sed adiectivum moàAv- 
$agogc P. 156. T. 37. v. 887 vulgare est neque alteram Aeoli- 
cam adfectionem eius vocis: $900;0g pro 99acog (Ahr. p. 76. 
Hirzel p. 10) adhibent nomina Homer. 69ecvómguog (-ggÀog) 
II. 463. Ogocvurónc 1.81. K. 225. 5. 10. I1. 321. P. 378. 705. 
4j. 99. 414. 442. 448. Quae si conparamus, illa Aeolica esse 
euivis concedendum est atque ex Aeolieis carminibus, quibus 
si minus Oegoíloyoc "Ar8égonc IIoAvOsoos(ónc at certe Orooirue 
(nimirum e096ízag vel Géociva) ut Muellenhoffius in libro egregio 
quem inscripsit Deutsche Alterthumskunde p. 26 scite coniecit, 
celebratus fuit, ad Iones propagata, quod luculentum est exem- 
plum neque metri ratione excusatur, (v. Bergk. hist. litt. Gr. 
p. 854. n. 141). — Quo iure Bergkius p. 16. n. 17 nomen T'ia- 
Lov pro TeAeucv Aeolicum vocaverit nescio. Etiam apud Ar- 
cades Paphios Boeotos (Ameis p. 20 e tit. Boeot. c. 1. 1539 nomen 
G:o6cvópizog adtulit) eadem valuit ratio de qua disputavit Gelb- 
kius de dial Arcad. p. 18—13. 

3) Ne Iones quidem hane mutationem ignorasse formae 
Éoomv vécotgec Herodoteae clare conmonstrant; sed ne ex ipso 
Ionismo Homerica reliqua exempla repetamus inpedit quod anti- 
quiof las originariam vocalem in ríGGageg &Qorv mordicus tuetur; 
est igitur eur pro certo adfirmemus hane debilitationem in ea 
sub Herodoti demum aetatem manasse, quod recte iam Giesius 
p. 196 perspexit. Hoc cum b sit necesse est cum eo ffr 
89ov O. 14. u. 94 vocem, quacum apte conferas Arcad. fior. 


63 


gov dfgeSgov (Ahr. I. p. 292. Curt. in Iahn. ann. v. 83. (1861) 
p. 591, et. p. 486, in comm. quae inest actis soc. litt, Saxon. 
vol XVI. (1864): über die Spaltung des A-Lautes, tab. IV. 
JB. 4. p. 39) pro Attic. et vulg. Bdgefhooy (— lat. gurges), Aeoli- 
cam sapere indolem probemus; Herodotus scilicet VII. c. 133 
habet Bgegov. Tamen f£Asuva (O. 484. 489. X. 206 in fine) 
quod descendit a fdàie (Curt. et. p. 433) vulgare est sicut 
Bíoc, neque usquam fieuvov legitur, cf. Aesch. Ag. 1496. 
1520, Eur. Androm. v. 1136. 

4) Converto me ad praefixa dgi- et Zgr- quae adiectivorum 
significationi inerementum addunt (cf. schol. K. 305: tà lgr- ydg 
uógiov. nl voU peydlov ví9erei dg xci £a-, Hesych. &gl molU, 
u£ya, loyvoüv et dgl usydiec) apud Homerum invicem saepis- 
sime usitata. Quaeritur enim qualis eorum sit distinctio. Re- 
otissime autem de ea quantum video Didymus iudicavit, cuius 
e libris zegl ze0dv Herodianum in E. M. 148, 8 (z. ze8. II. 
147. Lentz) hausisse M. Schmidtius p. 344 intellexit: domsdó- 
69m 4j &yev miÜivi| xtd Gvyxomrv mega rà dgi- Gvyxtiuévq. 
ménovOe Ó£, va anualvurer yj ayov gal] 000g: 0000 ydo icuv 
inÍ9srov: ménovs 03 ónolog và Fo8voie Alolxóc, Zgiüvoic ydg 
dj utydlo 9uolc* oUrac "Homürevóc x«l Zíóvuog. De vocabulis 
quidem num recte statuerint quaerere mito; id tamen adparet 
eos àgi- Aeolioum existimasse pro dgi-, quod equidem utique 
probaverim. Sane inepte in E. M. 142, 15 grammaticus de Do- 
riea forma nugatus est: v| zzgl zoóOsoig übvvouévr Gnuaiva cà 
migiGGGg xal daguxi POst rofmeraw vÓ E clg à, vvine 0b geni 
10 E elg à, &émoftdÀe 0 xov dgydg cUngovov, olov u£jot &ygi* 
mih Zfogikdg dol (— sUysQdg, icyvodg &yov l 32), atque 
p.374, 15: dgl imídómua- megd ró msgí; Stephano vero in 
Thes. III. p. 2012 Ep vocativus nominis alicuius &grc fuit. —Ve- 
ferum qui diversis dialectis praefixa vindicabant inmemor fuit 
Buttmannus qui primus inter recentiores in ea discernenda 
euram inpendit in lexil. L. p. 138, miratus seilicet in unius eius- 
demque dialecti usu mox ági- mox igi- fuisse. Qua admira- 
tione in eam sententiam abductus est voculas radicitus a se 
distare, ut dgi- ad stirpem quae inest vocibus &geíov diGrog 
relegaret, &gi- autem nihil aliud quam egv- esse crederot, illud 


64 


vertens ,bene'" hoc ,.late". fed egregie lapsus est; digamma 
enim quod in sUgUg vocis (skr. varu-s Curt. p. 323) fronte certe 
pro Fígvg haesisse putavit, etsi eius in carminibus ante ég«- 
vigentis nec vola nec vestigium (minime Jfegioav doifodaxe 
B. 841 hue potest trahi, de qua productione v. Hartelium 
p.454; sed forsan auctor catalogi Troum e genetivo 2fagíong 
igifoaxog P. 301 male transmutavit) reperitur, e mythico no- 
mine :Hegífow, quod pro 'Esoífo:a i. e. 'EFsolfoix esse voluit 
ésínocw FrÜva adferens, ei satis visum est constare, quod argu- 
mentum nihili est. Itaque non modo non digamma evicit quod 
et voluit et debuit demonstrare, sed etiam de transitu vocalis 
v in v insolito ne verbo quidem dixit neque discrimen notionis 
quod esse putavit planum esse potuit confirmare. Re autem 
vera formae non & 8e dispescendae sunt; quare Buttmanni origi- 
nationem prorsus reicio. En fac ut doi- quod indubie cum 
radice «g- in Graecitate latissime patente (v. Curt. p. 317) co- 
haeret Aeolice abierit in égi- atque memineris hoe, cum Bemper 
in sollemnibus obeurrat formulis, perfacile posse ab Aeolensium 
poesi ad Ionicum usum esse quasi delapsum, omnis scrupulus, 
eredo, evanescet unde Buttmannus illam coniecturam cepit, quae 
paululum Curtio et. p. 72 adridebat. Simile quid etiam Berg- 
kius in hist. litt. p. 864. n. 144 viderat, qui égi- non propter 
zíGG:Qec Éoowv ad ladem sed potius ad antiquissimam linguam 
Graecam pertinere pronuntiavit Arcadicum nomen 'Eoíov con- 
parans, pristinum autem d&gi- ubicunque formulae certa me- 
moria sancitae defuissent, maioris dignitatis sonique granditatis 
eausa a poetis esse praelatum censuit. Sed utut de hac opi- 
nione cogitas, hoc tamen veri simillimum videtur £gi- esse Aeoli- 
eum &gi- lonicum praefixum, quamquam Aeolica dialectus for- 
mam non subpeditat. — lLeguntur autem haec: a) post heph- 
themimerin: égievgevag tzzovg K. 305. P. 496. 2. 280. *P, 171. 
dgiavyeveg Vumxot 24. 159. — — Zoímgsg évaigor I: 878. O. 332. 
N. 421. 3E. 6. i. 172. 555. x. 471. u. 199. 897. £. 249. dolnoag 
éraígovg 1. 100. 193. x. 387. 405. 408. 5. 259. o. 428. v. 273. 
(Ér&govc) doíngac ayslgag I. 47. dgímoog £raigog 44. 266. &pínoov 
&oi00v a. 846. 8. 62. 47119). — d9lnv dgífoov ixnoiuqv I. 363, 


19) Vox ad eandem radicem gp- pertinet (Curt. p. 317), cuius formatio 


65 


Tooíqv lgífaAov ixovro Z. 67, Toolnv &plfoov in£cOnv 7.215. 
Zgsoinw dolfolov ixorro 5. 34. cxidog 8^ dolfmlov ügovgav 
€. 232, quam formulam et sedem mutarunt recentiores imita- 
tores 1.329 werd Tolg» ipífoÀov in fine et D. 154 sl&' ix 
Ileiovígg dgifjhov — adhibentes, — 9àv igixvüfa üàga I^ 65. 
T. 265. daívuv? igixvüfa Qaira Q2 802. y. 66. v. 26. (v. 280). 
re/qovr! lgrevüfe Oeira x. 182, sed de personis in Nekyia 
OSrív lgmkvüa rixve à. 631. (v. Kirchhoff. Odyss. p. XVIL), 
T'aíng imwxvüfog vídv . 576, tamen post tertii pedis caesuram 
item de filio in versu a Bekkero sub textu posito X. 327 4- 
voUc igurvüfog atque 44. 225: Bos dgrvodog (nÉtgov), cf. Hes. 
th. 988 admissum, — Zgrómiéec üfovc K. 867. (cf. Hes. th. 30). 
(Hovog) igiSwiig Heímg P. 53 sed dÀodtv igijyhímv E. 90. in 
fine, cuius carminis auctor plurima admovit singularia (v. Geistii 
disquis. Hom. Hauptium ad Lachmann. p. 106), — b) post 
penthemimerin: ix T&gvge épifoexog sükmiovOtwv E. 44. ix 
Ileiovíng igidilexog tlphoóSsv P.350. i» Opjpeye lpitilexoc 
sliyhovOnv T. 485. HE "Acxaviqc igfiaxoc IN. 198. &xà agl- 
eng 3gifoiioxog P. 301. xexliévy lgifoioxog Tjmugoio v. 235. dv 
QD$iy loifalexi A. 155. iv Gejfxn foifillec 41. 222. ii Tolg 
lpiBshoxi Z. 315. Il. 461. 9.86. Tgoljv dpiBAaxa I: 74. qui 
versus paululum mutatus est 257, 4doicev lgifoewa B. 841 
de quo iam monui, Zexíyv dgijoihaxa P. 172. a Bekkero un- 
cinis inclusum, DG/qv à* Z&xópnv Mpifollaxe I. 479. ubi nomen 
verbo interposito male segregatum est, — Zgiovvioc 9. 360. 440. 
"Eguiíag igwojviog 92.457. "Egutíav &giovwuow Q2. 679 pro quo 
T. 72 in fine est igioswioc 'Eguijc atque inter duos versus in- 
cidit àgiosvwe | 'Egueíag T. 34/5. — 8. 322/33?), —  dpriuoto 


nomini"Opmpos inesse putatur. Sed quod Sengebuschius in diss. Hom. IL. 
p. 90 obstare censuit, quia nusquam Aeoles et Dores "Oy poc pronuntiaverint, 
ineptum est; notissima nempe Graecorum consuetudo est formam nominum 
propriorum ubique conservandi neque pro cuiusque dialecti regulis traus- 
mutandi, ut exempla adferre supervacaneum sit; quis poetarum, quaeso fingas, 
celeberrimum Homeri nomen quale in universorum Graecorum auribus haesit, 
Homarum reddere ausus sit?  Aeolicum esset dplápoc. 

20) Fortasse dptouvtoz (— dptFóvioz, Brugman. 1.1. p. 174) Alo)oxarépag 
debuit seribi dpuvios; metri cansa vocalem produetam esse Bekkerus, sched. 
Hom. p. 980 censuit, 


D] 


66 


40vGoio I. 126. 268, sed bis post trithemimerin ubi alias his ad- 
iectivis nullus locus datus est eyi'óà' EÉyov éolzuov O. 361 et 
alylà^ Frovo! igíruov B. 487. — c) post tertium trochseum: 
ipigOevéog (410g) IN. 54. T. 355. d». 184. 06.289. (cf. Hes. th. 4, 
sed op. 416 post L) — oíyóovmzoc mocoic "Honc H. 411. K. 329. 
N. 154. I1. 88. 8. 465. o. 112. 180. dgiydoszoro (/fi0g) E. 672. 
(Zqvóg) M. 285. igíyÓovzxoi mo0tg Vmmov 41.152, sed d) post 
primum trochaeum: Zqvog igiyóovnov O. 293 (cf. Hes. th. v. 41). 
— Zwvóg loifosuévto N. 624. —  otvov igiavaqulov 1. 111. 358. 
— e) in versu exeunte: eigovouc éigióovmov $2. 323. y. 498. 
o. 146. 191. vx' ai8ovon 2giüovzo y. 399. «345. v. 176. 189. 
motouGv igióovmov x.515 sed praeter T. 50 &iàor iw' dxreov 
igi0oUxov ubi vox in medio versu est, — oov — ipiuvxov 
T. 497. P. 775. BoXc igiyvxovc o. 235 (v. Hes. op. v. 790). 

Contra wQi- exstat in his conpositis quae a) post heph- 
themimerin conlocata sunt: dGgiüsíxtrog cvógov 1. 248. dpr- 
ütixtrov dvüpgGv X.390 quae pars spuria est, doideíxevov slvai 
À. 540. zevrov Ggiüsíxere Àav 8.382. 401. (1.2. 4. 855. 378. 
v. 98. b) post tertium trochaeum: «egipoeü£a (ócvía) "7. 240. 
(equa) sp. 225. doipoaóic (axjuo) 4D. 326. 4. 126. 9. 217. v. 78. 
273. — &giogoÀe (ovóOv) o. 196. — &gizoenén Z. A71. 3I. 453. 
agumoené' O. 309. &gumpenísg I. 441. 9. 890. dovmoeség 8. 176. 
1. 22 quare auctor octavi carminis quod posuit Lachmannus male 
versum 6.556 sic incepit: peívez' cgumoeméo.  Vacillat autem 
duorum adiectivorum sedes: eoífgio: N. 244. X.27. — dol. 
qvoro. IN. 72 post tertium trochaeum, tamen c) post primum his 
locis reperiuntur: dig 2.219. 221. agicÀo 2.519. &gi- 
tuloc u. 453. (B. 318 nunc effyoc scribitur, v. Curt. et. p. 605), 
— (étie Ó' doíyvovog O. 490. 0. 207. ósia à' cgiyvoyvr f. 108. 
Qeia Ó' aglyvov' icri f. 300. g. 265 atque d) in prima thesi 
"s doíyvore Gvgdra og. 375. Etiam Hesiodus egióeíxeroc th. 532. 
548 praeter v. 385, éótia Ó' dgífmioc op. 6 (in initio) item 
posuit, praeterea éguxrvzov '"Evvooiyalov th. 930. dgixvuzo 'E. 
th. 441. &gíxrvzov 'E. th. 456 post tertium, dgicuegeyoio Zftóg 
th. 815. vavgov lo«fovzso th. 832 post primum trochaeum habet; 
egíonue autem legitur in spurio v. 12 hym. in Mere. 

C) a in o offuscatum ut maxime in Aeolica dialecto (v. Ahr. 


e 


61 


I. 76 sq. Hirzel p.10)?!) ita non minus in vulgato sermone 
adparet, quod demonstrant ó- pro &- collectivum OQgyeuog óyxog 
Oyuog iuxta &oyo &yxov &yco (v. Buttm. lexil. L. p. 117. Curt. 
et. p. 179. 126. 161) onàoregog quod cum ezoà0g confertur (Curt. 
p. 424; Aeolieum ezodog v. S. fr. 46. 78, 2. 83. 121, Theocr. 29, 
25, Ahr. I. p. 142) iovédg quae vox cum &v9oc (in Aeolide non 
mutato, Ahr. II. p. 506, v. A. 39, 6. 45. 61. 83, S. 54, 3. 78, 3. 
94, 2. 121) ut videtur recte coniugata est a& Curtio in Iahn. 
ann. vol. 67. p. 18, alia. Quare dubitatio fit num iure Aeolica 
consuetudo in Homerieis formis agnosci debeat; unum certe 
exemplum, puto, hue facit. 

9) Pro lectione ab Aristarcho probata quae mune est in 
textu megóeAig cod. Ven. praebet zogóoàícv N. 103. mogócAioc 
P. 20. mogóüclig 0. 573 (quod Dindorfius solum 9. 457 retinuit) 
ef. Laroche p. 331/2; zegóeAéqv I: 17. K. 29 invenies. Veteres 
vero qui in discrimine detegendo elaboraverunt sicut nebulo ille 
Apio (v. Lehrs quaest. epic. p. 1 sq.) speciosa procuderunt com- 
menta (v. Passov. lex. Spitzner. ad JN. 103. Lentzü not. ad 
Herod. II. p. 563, 24); recentiores forsitan aptius de dialectorum 
varietate cogitaverunt, scilicet Spitznerus et Kuehnerus (gr. Gr. 
p. 106 ed. II! zegóoÀig Atticum 7:09óaÀig Ionicum fuisse cen- 
suerunt; praestat tamen hanc formam quae ut expellatur Ari- 
starchi auctoritas minime subpetit, cum Buttmanno in gr. l. 
S8. 27. n. 20. p. 102 et Ameisio p.20 pro Aeolismo habere. 

6) Licet praepositio &»« Aeolice audiat óv vel à, tamen 
existimo d-vegUtww iustum Aeolismum esse, in quo sonus fuscus 
quia « cum v in diphthongum coaluit non adsciscatur. S. 19. 

D) a in v mutatum. Z' vocalis usu Aeolenses a vulgari 
sermone maxime decessisse videntur, quamquam mutatio.a totius 
linguae Graecae indole non aliena erat. 

7) Certum inmixtae Aeoliege dialecti documentum quod 


.SHerodiano iam extra dubitationis aleam erat positum agnosco 


adverbium &pvóig et a prima thesi: M. 384. N.336. T. 114. 
&. 467. u. 413. 415. — £. 805 et à secunda incipiens K. 300. 524. 


21) Forma otpatayóg ter in tit. Erythr. 1. 2. 9. 38 obvia abusu in- 
ferioris aetatis satis explicatur, v. Ahr. p. 80; otpcrayot recta est apud 
Conz. tab. VIII. 2. 1. 7. 13. 

5 e 


68 


N. 843. T.158. 374. 0.659; ergo per falsam analogiam imi- 
tatores in tertia I. 6 et in quarta *P. 217 conlocarunt. Praeter 
accentum (S. 1. 7) et spiritum (8.2. II. 2) Herodianus diserte 
Aeolicam vocalis « offuscationem factam esse tradidit 7. xa. 
zQ. Ll. p. 541, 12: é&yosjv ovv eyuaótg vi sivor oig qauadig, voor] 
óà iyfvero voU a slg 10 v, og 10 Gdgxec OUQxeg, cof. x. a0. II. 
p. 951, 18, ad 7. 6. II. p. 63, schol. ad T. 114, Giesium p. 419 sq.; 
sed non video cur Curtius et. p. 474, Erlaeut. p. 76 et Wege- 
nerus de casuum nonnullorum Graecorum Latinorumque historia 
p. 19 (diss. inaug. Berol. 1871) v pro o esse dixerint; olxaóic 
autem Ahrensius in mus. Rhen. nov. I. p. 384 etiam Aeolidi 
vindieavit. Ceterum vix aliquis Ugvóig vel 0uvóig exspectabit ; 
nam prior vocalis integra est si altera mutatur, cf. Sengebusch. 
IL. p. 98. 

8) Cum in Homericis carminibus praeter réosegsg legatur 
míOvgtg, perspicitur iAm sa&tis e mutatione consonarum lonicam 
poesin hie antiqui Aeolismi esse tenacem. Tamen Hesychius 
praebet méccvgrg cui viri docti fidem habere maluerunt quam 
Homericae formae et Aeolieae zíGvgsg quam in epigramm. XXI, 
6 exhibuit Balbilla. Explieant igitur zíGGvosc Aeolicam muta- 
tionem pati pro récoegeg vel vérFagsg, míovgsg autem vocalem 
v ex Fa contractam habere sicut yvvy pro yFeva??) dóoQ pro 
Faó- c)ob pro oFegb (Christ. p. 27. 259), quod e. g. Hirzelio 
p. 18 placuit; sed cui in una voce eiusdem adfectionis duae ex- 
planationes possint probari? Melius profecto Giesius iudicavit 
ratus p. 118. 196. Aeolicam dialectum post Homericam aetatem 
iu féGvgte vel nzíovosg geminationem secundariam adscivisse ut 
niccvQte existeret sicut Lat. quattuor (v. Curt. et. p. 445, qui 
idem de pello tollo statuit de temp. et mod. p. 113). Aliam 
autem viam nuper Westphalius (method. gramm. d. gr. spr. I. 
p. 122' qui etiam simplicem solum, non duplicem litteram 6 
defendi posse vidit, ingressus est eamque me iudice falsam; 
nam zéo(c)voeg vel mícvgeg e zerv(o)oeg vocali e extrita et 
digammo in v soluto natum putavit anomalam vocem xvov 

22) Perperam Herodianus Yuvy| pro yov rpomíj toU o elg v AloluxGk 
ortum esse dixit, quam originationem Lentzius praef. p. XXX non debuit 
probare probatamque proclamare. 


69 


xvvoc conparaus (Gies. p. 117). Itaque cum omnibus rationibus 
parum procedat neque Giesianae reperiantur analogiae in Graeca 
lingua, libenter cum Ahrensio facio adfirmante I. p. 79, II. 
p. 581, de mist. diall. p. 74 apud Hesychium errorem esse; etiam 
Dorica forma vérrogsc et Ahrensio II. p. 279 et Allenio in Curt. 
fSitud. III. p. 224 inprobanda videbatur. 

Cum reliqua inmerito hue trahantur: cxvgog É. 112 pro 
6xágogc (Gelbke p. 21) quia vulgare est, uvxeogcu (resono) iuxta 
pxoàv usuüxvia (balo), Bgvycopo: (rugio) iuxta FBooys avifoaye 
(resono erepo) (Ahr. I. p. 78) quae diversa sunt verba ,,a diversis 
sonis naturalibus duota^ (Ameis. p. 21), statim persequar ad 
vocales. 

Il. & et ; de quibus vix est quod dicam. 

1) Dubium est utrum adtenuatio : pro € quam in Homerico 
Aeolismo zíGvorg deprehendimus, Ionica quod Giesius accipere 
voluit (ef. Aeol. 4éAitor pro yíAio: EAMag4 pro ?AaO4 xvévvo pro 
xtivvvui vulg. éoría pro Ion. Dor. fovía (fovíg v. 304, Christ. 
p. 26. Meister. Stud. IV. p. 375) an Aeolieca vocetur (cf. río 
S. fr. 104. vios 1. 168. pro Hom. réo etc., Ahr. I. p. 80); etei 
minime veterum grammaticorum more mistam dialectum in una 
voce licet agnoscere, sane minutula est diversitas quam facillime 
ex lonica Aeolieae vocis pronuntiatione repetere possumus, v. 
Curtium p. 665. 

2) Hic Ameisius p. 21 notandus est quod in adiectivis con- 
positis óAp(yovog ósréAsgrog formam ónl, cuius vocalis origo 
obscura est (v. Curt. p. 665), Aeolicam pro ópà nominavit; nam 
nulla causa est quod 5c uévros 4ioAtig xol iv amAijj mQogoge 
Óia ToU i «)r0 dzogaívovrow cf. Herod. mz. uov. A£&. II. p. 932, 
20. m. zt«9. IL. p. 855. s. oynucz. II. p. 486. Ahrens. I. p. 80. 

3) Apud Aeolenses € in o abiisse parum constat cuius mu- 
tationis unicum exemplum Ahrens p. 80 ógocrc pro iggevo esse 
cognovit; nam OQ7srov est pro dozmétov et OrQO0qo pro Orgego, 
v. Ahr. II. p. 505 sq. Allen. p. 220, fortasse autem yvogolov 
est pro xvépallov (v. 8.6. IT); tamen iygqyog9o: vix licet ab 
ea repetere (S. 1. 6). 

III. o. 

Voecalis o offuscationem in v Aeoles magno cum studio 
adfectarunt, cuius certa exempla ex Homero habeo haec; 


10 


1) Adieotivum émacevrego: quod legimus semper post pri- 
mum trochaeum 4. 383. . 423. 427. (8.277). M. 194 — I7. 418. 
x. 966 etsi docoríQo exstat g. 572 in initio v. 506 in altero 
pede, Aeolicum est de quo Herod. v. pov. c£. 21, 26. II. p. 928 
(m. xa8. xo. I. 195, 7. xa98. IL. p. 364) sio adnotavit: ov» Ere; 
qudixOv T0 v, ix ÓÀ rov dogorígov idrgamg, et schol. 24 ad 
44. 888: Ailoluxov dGriwv* dogov, docOreQoc* doGvtrtgog e0g Ovojux 
Ovvpue, v. Eustath. p. 631, 45. 1901, 52. C. F. Ameis. ad zz. 366. 
IIT. p. 70. Curt. Erl. p. 75 et. p. 180. Sed etiam Aeschylus 
in Choeph. v. 426 émzecGvrtgorgifsj scripsit, quod ex Homerico 
Aeolismo fictum est, cf. Lechner. de Aeschyli stud. Homerico, 
1862. p. 11. 

2) Item formula Aeolic& in epicis carminibus remansit &àÀ- 
Avóig &AMog 71. 486. P. 729. eAivóig oàÀàm M. 461. s. 71. E. 188. 
&ÀÀvOug cg N. 279. &. 369. &. 458. aAÀvüig GAÀqv à. 386. dÀ- 
Àvóig &ÀÀov £. 35. sub versuum exitum; tamen secundum ef ter- 
tium pedem obtinet in partibus posterioribus 24. 745. &AAvóig 
&iiog, item &. 25 atque &Aivó:g e&AÀa (5. 503. 

3) His émicuvysgg adverbium cui vulgaris accentus in- 
positus est pro uoyegoc a&ddere non dubito y. 195; Aeolicum 
videlicet uvyig erat pro guoyig (Ahr. L. p. 82). 8. 1, 7. 5, 1. Ad- 
mirabiliter sane Doederleinius I. p. 228 s. n. 3851 o in v mufa- 
tum esse opinatus est, si qua vocalis in voce evanuissetf, e 
qua ariolatione posuit: émicuvysgdg pro émifeuoyegOg imacov- 
vtQor pro émiacoortQo, vyAvyerog pro &roAoyerog ivóvxéog (III. 
p. 80) forsitan pro ivóoxtvegc. En, egregiam rationem! 

Incerta vel falsa puto haec esse exempla. Consulto omisi 
quae conposita videntur cum Aeolica forma óvvua: Ouovvpog 
dvovvuoc Óvgoivvuog éxovvuog vovvpuog (wu. 222. v. 239. E. 182). 
vovvuvog (M. 70. N. 227. A. 70) pro vovvp(e)vog (Curt. p. 630), 

quia non modo 0vvue etiam ad Dores et Boeotos pertiriet (Ahr. II. 
p. 1283. 518), sed illa vulgaria atque Attica sunt. Sed non cum 
Apollonio Dysceolo z. é$vrovvp. p. 3 ubi de pronominum adpel- 
latione contra Cumanum disputavit, ea ex Aeolide in vulgatum 
usum recepta dixerim: éxgevyovrag qaot v0 ioluxov vovg mgl 
Kopavov avrovouaocíog xeAsiv, slye vo uàv Ovvpa 0U xowov, vo 
0à Ovoue. Naí, aÀÀd qoo: xol GÀÀa weza vo POog óOvtia 


11 


stagercsOtv: — si yag to magsigÜvovta vQv Óinlixrov oUx iv 
vQ xoÜolov, Gmab ÓÀ nov, ióov ydg xexoktvog quioisvog Gievos, 
&ÀÀa vo Evinvog (19 & '"Iaxóg nÀAtovégav) xol Gqoóocg dqoguuoc 
&gogíe, $v. Ó& vo onmmuavge gor «Qe xoi rnv edvrovvulov azot 
£íQ5j69o:. Tamen exempla non apte elegit, nam nominum pro- 
priorum alia est condicio neque est Atticae vocis psilosis Ionica 
sed pristina et originaria. Tum addit: zég óà ovyl ysoímg 
ZAloliwxóv clogssro, v0 [eQovvgog xoi Fr, vo Oucvvuog Óacvvo- 
(va; In universa quidem Graecitate ea vocalis valuit non e 
singularis dialecti proprietate, sed e communi linguae indole; 
Curtius autem p. 667 euphonicam fuisse causam, quae summa 
cum cautela sane admovenda est tamen & grammaticae rationi- 
bus non prorsus abhorret, credidit ut evitaretur concentus voca- 
lium atque iam veteres grammatici 0voue notabant o ior: uo- 
vs9josc* ovOlv yag sg ua AQyov oj$Óérsgov cmÀoUv iv roig Q0 
rélovc Óvo cvAAafeig Óói000v Üy& ro 0: —  Aioltig Ób Ovvua 
Afyovisg avro axoÀvovo, voU nQgoxtiutvov yyov cf. Herod. z. 
xe9. ng. I. p. 353, 13. et z. xa8. IL. 364 ubi vox a véuo deri- 
vatur: évolóyog ovv oí 4loÀsg Ovvpa ÀAfyovow.  Adcedit quod 
apud Homerum alias in 0vope vel ovvouo ovouaivo ovouoaxivtog 
(X. 51) i&ovouaxAgóqv (X. 415) secundum vulgarem usum nativa 
vocalis integra servata est. — Neque magis «yvgic (congregatio) 
iuxta ayogc (contio) Aeolismus est, quod clamant grammatici; 
at recte Ahrensius p. 83. 159 vidit. Nam diversa sunt voca- 
bula atque notione distent, quam nescio an^*in Aeolide una 
forma &yvegig susceperit sicut eyomu: pro &yosiv et oloeiv. — Mi- 
nime o in v Aeoliea ratione versum est, sed communi mutatione 
v e genuino € (v. Curt. p. 563) vel a (Curt. de verb. p. 307 ubi 
3«0-yaí(oo conponitur, et. p. 667) offuscatum est in Homericis 
et vulgaribus vocibus &yvgic 11. 661. 9). 141. y. 81. eyvorato 
(v. 284.) dyvgrwg cyvouog onunyveig (T. 142) 0umyvoioocto, 
z. 376. nevgyvgig aliis, quamquam in Aeoliois titulis zevayvoí- 
agyov ap. Kaibel. XXIV. 3. p. 6. et tevmgyvgiogzncovto XXII. 3. 
p. 9 legitur, cf. Christ. p. 28. — Recensentur porro inter Aeolis- 
mos Homericos non certis de causis hae formae v pro s vel o 
prae se ferentes: vxdfjgvya s. 319 iuxta fBo£gew (v. Buttm. lexil. 
IL. p. 111 sq., cf. evaféfoUy:v P. 54. ebullit; sine causa Zeno- 


12 


dotus évefflooyev o ixsi evofgoEtie u. 240 voluerat, quia &vec- 
.Beozo (absorbeo) aliud est verbum, atque male Duentzerus de 
Zenod. p. 126 et Larochius p. 213 de féfgvya cogitarunt) etsi 
Aeoles o ex € natum non mutabant (Ahr. I. 84) et apud Hero- 
dotum ipsum VIL 130 vox legitur óiexQvotoy 0.227. 44. 275. 
585. M. 439. N. 149. P. 247. 748. iuxta óiaxgó Homero usi- 
tatissimum (v. Christ. p. 28. Ameis. p. 21) vel & Ó:auegig deri- 
vatum, zgo8fivuvov Il. 537. K. 15. N. 130 (rexQaOflvpvov 
O. 479. 4. 122) iuxta 0éltuvov, eicvuvygrge 9. 258, Lesbiacs 
sane adpellatio pro eicouv5vgc, quocum Bergkius in hist. litt. 
I. p. 115. n. 169 contulit afoog, eicvpvitqo $2. 347. Aiovuvoc 
44. 308, nwpezog 4.254. Z.118. K. 475. 41.65. 758. NN. 616. 
2.607. X.66. 203. !L. 373. 768. B. 20. 0. 685. «. 133. v. 18. 
116 pro zoopezog (mv8uoroc, Christ. p. 73), dovgyog I. 647. 
$2). 7167. & Gógog descendens (v. Curt. p. 424, qui p. 652 Zango 
— Uomzgo pro Sog: dictum esse coniecit, v. Hartel. p. 425), 
Ziovgog Z. 153. 4. 593 quod per reduplieationem e sogog ortum 
dicunt (v. Curt. p. 424. Bergk. p. 16. n. 17, p. 342. n. 90), 
"Egvga B. 328. Z.159. N.301. O. 531. «. 259. p. 328. iuxta 
Égogoc, a Curtio p. 668. 670. Ameisio p. 21. 22 aliis. Item 
Gelbkius p. 19 zevzewig elevuvgcng zevqyvoic "Euge Zíovgog — 
Zípvgoc in vulgari sermone atque praeter zíovosc &AÀvoig 
imacc/rtgog etiam &GUgmÀog zUparog ryÀvysrog apud Homerum 
Aeoliea esse credidit; etiam v vocalem adverbiorum zavv ef 
zoyjyv Curtius p. 473 -Aeolieam sicut in Guvéig et dAAvOig vo- 
eavit quod refutat Wegenerus p. 21. Mihi quidem omnia hoc 
loco pra&etermittenda videntur. Neque dignus est qui audiatur 
Duentzerus cum in Hoeferi annal. II. p. 193 Zvóvxéog (52. 438. 
$4. 256. x. 450. £5. 337. o. 491. 542. Q. 56. 111. 113. r. 195. 
o. 212. 271. 390 primum pedem, *PU. 90. $2. 158. —3 187. x. 65. 
&.62. 109. o. 305, incipiens secundum), quode v. Velsenium 
Tryph. p. 99. Curt. et. p. 611, de verbo p. 221, Aeolicum di- 
xerit pro iv Óoxp, cf. Doederl. III. p. 80. Nimis absurde Eust. 
p. 1901, 47 longum v vocis uvvy g. 111 ex uov5y 4iolxóg 
xara rt OvyQOw BagUv tOvov xal vgoxsv toU 0 cg Ovvua alia 
propter Aleaei uvvautvog (fr. 89) derivavit, (v. Curt. p. 302, 
Hirzel. p. 26). 


18 


8.9. De vocalibus longis. 


IL « pro s. 

4 productum antiquioris originis apud Dores et Aeoles 
constanter retinebatur, apud Iones vero aliosque Graecos in 3 
mutabatur. Sed videndum est quo tempore haec consuetudo in 
lonica et Attica dialecto in locum antiquae pronuntiationis suc- 
cesserit. lam Homeriea aetste in Iade pro «e fuisse carmina 
satis docent, quamquam nonnullae formae hoc etiam prae se 
ferunt quae ne temere ad Aeolicam vel Dorieam dialectum 
relegentur opus est cautione; sed in Attica vetere dialecto, 
quoniam etiam apud tragicos nonnullae vere Atticae formae 
fxari ómaÓ0g Óagóv aliae leguntur, « recentiori vocali * multo 
posteriori tempore cessisse perquam veri simile est (v. Muellen- 
hoff, deutsche Alterth. p. 58). Itaque statuendum est colonos 
Graecos qui in Asiae regionibus maritimis constitissent, non- 
dum « aspernatos esse, sed pedetemptim illam dilatatam vocalis 
pronuntiationem se conroborasse; atque cum poetarum elocutio 
quae est in carminibus Homericis nullo modo tota ex Aeolica 
poesi pependisse putanda sit, sed sine dubio quam maxime ad 
eam dictionem quam exceoluerant perantiqua colonorum car- 
mina vel e Graecia deportata vel inter migrationes pancta ad- 
plieata sit, huic antiquioris Ionismi statui ex Homero nonnulla 
licet vindicare (cf. alt. part.). 

Hue refero 1) vocem $ta quae sexcenties obcurrens in 
omnibus inclinamentis antiquam vocalem mordicus servavit; est 
scilicet poetioa neque unquam in pedestri sermone reperitur 
qui semper 7] coc adhibuit, 

2) nomina propria 4iveíeg (Aivéag IN. 541) 'Egutíeg (Eg- 
Míag E.390) quod etiam apud Arcades (Ahr. I. p. 232) hae- 
serat, 4vysíog (44. 700) Navoixda, 

3) vevei- vel vav- formam cui longum e inest (v. Curt. 
Erl. p. 51. Hartel. p. 463), in conpositis saepe usitatam, pro qua 
Ilonieam vqvoi facile quispiam exspectat (v. Herod. qui Attica 
vavol Ionica vmgvci Aeolica va«soc: conlatis x. óg80yg. II. 
p. 553, 18 sio pergit: ví ojv; ovx olósv "Opmoog tov vavol; 
vai, iv avvOEcs dero NavoíOooc xal vavolxAvzog): Navol6oog 


14 


(f. 7. q. 56. 62. 8.565.) Navoixeea (f. 17. 4. 12.) Navgolónec 
(9. 116.) Navrevg (9. 112.) atque vavoixAvrog vavoixAtzog vav- 
Àogoc vavpayog voUtei voavrllegSa, similia, quae profecto ne 
umbra quidem est causae cur Bergkius litt. hist. p. 864. n. 141. 
Ameisius p. 23, 39. Gelbkius p. 16 Aeolismo adtribuere volue- 
rint 'Eguüg autem in S. fr. 51, 2. legitur neque apud Hero- 
dotum in conpositione vqv- vel »qvei- usitatum erat (cf. New- 
6:9o0goc III. c. 60); neque JNevcoixee cum Aeolica fabula sed 
cum Phaeacea quae erat Ionum (Muellenh. p. 48) necessitudi- 
nem habuit, cf. alt. part. 

4) Hoc loco mentionem inicio formae wuog quae plerum- 
que pro Dorismo Homerico venditata grammaticis magna faees- 
sebat negotia: v«uov Z. 414. 0.178. apag K.448. N.96, ubi 
ultimam contra Doridis consuetudinem productam esse schol. 
statuit, duT7v Il. 880. (ubi auetor rec. Bekkeri cggav scripsit), 
ewig À. 166. 481; atque Z. 214. 6.178 de una persona ad- 
hibita est, sicut TMírtgog apud posteriores epicos (Lehrs. qu. 
ep. p. 260) vel zueig apud tragicos (e. g. Soph. O. C. 347). Apud 
eosdem ctiam euog et in canticis (Aesch. Sept. 417. Suppl. 105. 
Choeph. 428. 437. Soph. Ant. 865 euo pro éug a Triclinio 
1141 eu« a Boeckhio Philokt. v. 863 éu& pro jug a Din- 
dorfio restitutum, Eurip. Alc. 3996. Androm. v. 1174. Iph. Taur. 
v. 149. 1141. Troad. 592) et in diverbio (Aesch. Sept. 654. 
Suppl. 322. atque singulariter certo ap. Soph. El. 279. 588. 1496. 
Phil 1314. Eurip. Iph. Aul. 1454. Hel. v. 581; sed pluraliter 
El. 555) reperitur. Quo ex usu grammatici levem adripuerunt 
opinionem, cgo; littera «€ in « mutata et producta formam singu- 
larem esse pro éuog atque lenem spiritum adpinxerunt ieut 
Demetrius Pseudo- Herodianus sec. schol B. V. ad Z. 414 in 
epimerismis scholiastes D ad 6. 178 Doricam vocans. Sed 
Apollonius atque Herodianus z. JA. zo. II. p. 57 apud Home- 
rum euog Doricum statuerunt idque per metaschematismum pro 
quértooc natum iudiearunt quare asperum tacite probaverunt, 
ef. Ahr. IT. p. 262. n. 29, 382. n. 3. Lentz. praef. p. XXIII. In 
eodicibus autem et Homeri et tragicorum nunc scriptura spiritus 
valde fluctuat. Sed num forma pog unquam in Graecitate, 
vel apud Atticos asperi amantissimos fuerit, aliquanta subit dubi- 


15 

tatio; itaque melius placet suspicio lenem vel temeritati gram- 
maticorum vel oscitantiae librariorum inputandum esse. Re- 
etissime igitur quantum video Ahrensius II. p. 264 eum in 
Laconicis etiam contra librorum auctoritatem damnavit atque 
apud Homerum quidem Apollonium secuti sunt Buttmannus gr. 
Gr. I. p. 29. Thierschius gr. Gr. p. 338. Spitznerus ad Z. 414. 
Bekkerus Kuehnerus p. 462 Larochius; Dindorfius solus Z. 414. 
0.178. K. 448. duog cum codicibus excudit. De tragicis for- 
tasse idem ponendum est; ceterum in saeculo quinto veram 
rationem formae iam oblitteratam fuisse &tque asperum Jeni 
cessisse accipi potest, quem explicandi modum quispiam for- 
sitan praetulerit. Tamen vereor ut merito Ellendtius in lex. 
Sophocl. I p.99. Doricum eguog et Atticum cuog distinguens 
Blomfieldum vituperaverit quia inconsiderate Aesch. Sept. v. 413 
(417. Dind. cuius ed. V. Poet. scenicor. secutus versus semper 
indico) «óc contra disertum scholiastae ad Z. 414 testimonium 
scripsisset. Plane autem eadem condicione utitur forma vpog 
quae solum extra Doridem apud Homerum et apud tragicos 
exstat. Dorismum ergo qui dieitur iure ab Homerica elocutione 
pariter atque a tragieorum diverbiorum sermone 8lienum con- 
tendimus.  Ahrensius quidem in gramm. $.39. n. 6. p. 37 olim. 
Aeoliea pronomina sicut cuueg put cue Uujtg etiam Oupuog 
et Uppog scripta sed tralaticia lectione oblitterata esse suspi- 
eatus estí, quod neque antiquae orthographiae mos vetat et 
possunt suadere lenis et duplicis litterae u vestigia quae in co- 
dieibus adparent; sed praestat rem cum Graefenhanio gramm. 
dial. epic. p. 42 in suspenso relinquere. Certissimum utique et 
tutissimum videtur accipere cuoc aeque ex Attica et Ionica 
vetere poesi, quod de $«€ probabile est, servatum esse. — 

5) Inepte schol. P. ad «y. 8, 9 '4zxtigoín Zoixóg vel Aioli- 
xGc pro Hntigorixr positum sed Toxóg correptum esse opi- 
natus est. 

6) Cum Iadis proprietate pugnat particula uev quam Bek- 
kerus constanter exterminavit, ef. sched. Hom. l1. p. 62. Fried- 
laender. in Iahnii ann. v. 79. p. 823. Kayser in Philol. XVIII. 
p. 672. Hic igitur formas uev quam schol. Viet. ad O. 10. 
Eustath. p. 691, 46 Dorieam nuneuparunt, u5v uiv quod in 


16 


schol. P ad s. 478 cvvtovolufvov "laxe audit, diversarum. dia- 
lectorum usu segregatas esse posuit et de illa sic pronuntiavit: 
gne Form, die seinem Idiome entweder aus alter Zeit ver- 
: blieben oder durch den Verkehr oder durch Wanderungen zu- 
getragen war' p.674. Antiqua certo poesis quasi hereditate eum 
tradiderat poetis Homericis; in dubitatione sane versamur utrum 
ex LIonie& an ex Aeolioa eam adripuerint; scilicet si idem iudi- 
cium valet atque de particulis af, xé (8. 20. 3), &i non debet at 
potest ab Aeolensibus propagata esse. Legebatur autem ante 
Bekkerum his locis: B. 370. 4. 512. E. 765.895. H. 4659. 
6.373. M.318. N.354. 414. & 464. O. 16. 476. 508. II. 14. 
P. 41. 415. 429. 448. 538. X. 304. P, 441. 4. 8344. 9. 470; sed 
multo rarius erat uxv .4. 802. B.291. T. 45. "W. 410. $2). 52. 
À. 982. 598. x. 440. | 

7) De formis &Gutvoc et midi quae Aeolicae fuisse cre- 
duntur pro «Gcuívog et mAW406o quid censeam iam indicavi in 
S. 1. II. 3, 5. I. 2. III. 1. 

8) Unieum fortasse certius huius Aeolismi exemplum Ho- 
mericum cum Ameisio et Gelbkio agnoverim formam Aro cuius 
accentum quamvis certissime confirmatum Bekkerus mutavit ut 
syllaba brevis esset: cro (v. $.2. II. 3), qua re reote nullius 
fidem accepit (v. Rumpf. in Iahn. ann. v. 81. p. 667. Laroche 
Z. f. óstr. Gymn. vol. XI. p. 533). Etiam spiritus lenis maxime 
ex Aeolismo patet; Aeolicum autem augmentum prae se ferunt 
in titulis &yov (Ahr. p. 84) Gvveyeyt (ap. Conzium XII. C. 24) 
atque ap. S. fr. 55 ipsius verbi de quo agitur forma áAioua». 
Conferas igitur cÀco 11.754. &Àro 4.532. I'929. 4.125.419. 
E. 111. 494. Z. 103. 4. 211. M. 81. 390. (IN. 749). IT. 4277. 738. 
755. 2. 616. T. 62, 353. £2. 469. 572. q. 388. 4. 80, GÀ? N. 611. 
Q. 174. ixólro (v. Buttm. IL. p. 109, Bekker: Émeàro) N. 643. 
d. 140. vx:g&Àro T. 827. ig&ÀAro M. 466. N. 679. cum vulgari 
ioxAoro quod bis tantum obcurrit M. 438 II. 558.  Speciem 
autem formulae ex hoc conloeationis conspectu cognosces: dÀro 
yepüts ter decies in versuum clausula est, semel &Àro Ovgo[t 
(2. 572), éco et cÀro nude positum (4. 125. 3. 80) quintam 
obtinet sedem, quater autem (0M. 390. Z2. 616. T. 62. 353) 


11 


tertiam, in quam semper fere conpositorum altera pars incidit; 
vÀv solum in initio atque 44. 532. &àro in altero pede conloca- 
tum est et ioaAro in fine N. 679. 

9) Sed quae reliquae formae e productum habent, non 
minus ad Aeolieam consuetudinem referri nequeunt, dico in 
quibus « breve productione suppletoria in longum mutatum est. 
Quod quamquam in reliqua lade 5 factum est aut spirantibus 
explosis earumque vi exstineta rursus in « correptum est, 
tamen ipsum ad veter$m Ionismum sive archaismum Homericum 
pertinere diiudico: &tca rv. 342. déGeusv y. 151. pro &Ftce 
(v. Curt. 361) iuxta tcov y. 490. o. 188. (&£ce, o. 40), ubi 
Ameisius sine causa Aeolicum augmentum esse autumavit, (of. 
Bekk. sched. Hom. II. p. 11), atv O. 252. cie K. 532. D. 388. 
juxta diev 74. 463. diov X. 222. (Curt. p. 360, sed in gramm. 
Gr. 8$. 235 D. p. 88 de augmento temporali cogitavit) ex aF 
rad. &qo E. 864. y. 143. v. 144 iuxta Hom. q£goc 1j£o: et Ionio. 
19e quod Buttmannus in lexil I. p. 109 ex Hippocrate adtulit, 
(v. Curt. Stud. II. p. 179 qui ex Homero Ionica Gopi aícoo 
conparavit) Óvcose sv&wc Care, licet hoc aliis de causis Aeoli- 
cum esse crediderim etiam sine digammo in v emollito pro 
Cevgc sicut aUrAÀa (cf. vgog vatoc:), atque Zenodoteum Gag 
8. 470 (pro Ionico 50?) forsitan propter accentum et declina- 
tionis formam (v. Ahr. I. 121) pro «vag Aeolismus fuerit, ácíóm 
euius digamma e Boeotico titulo formis QewUaeFvóog rgeyoFvóoc 
alis (Ahr. I. p. 171) satis constat sed plerumque apud Aeoles 
(v. Ahr. I. 38, dtióe, S. fr. 26, 3) neglectum est et apud Ho- 
merum constanter uno versu excepto g.519, in quo Homerum 
avsíóc pronuntiasse credidit Bergkius in hist. litt. p. 868. n. 181 
sine ulla salubri ratione Aeolismum carminibus inculcans. Pror- 
sus ad ipsius Ionismi antiquitatem faciunt nomina 'I&oveg ubi 
fuit digamma, ^4ixu&cv ubi spirans J inerat, alia quae Bek- 
kerus sched. Hom. I. p. 47 conlegit, genetivi in -&o et .acv 
verba in -ào (Gnpaàcv À. 584. x&v&ov I: 25. 11.758. 2. 162) 
sicut uecoivEQo Aoc (Aoti m. 74. iUc K. 498) vxvoo, de qua re 
optime egerunt Curtius in Stud. v. IIT. p. 386—388. de verb. I. 
p.212. 356—9. Brugmanus IV. p. 181—185, 


18 


lI. Vocalis *& nihil praebet memoratu dignum nisi quod 
grammatici sgepius illud Aeolicum esse pro « monuerunt.. 

1) Inepte schol. V. zóÀmgog QD. 516. pro m0àtg 24ioAixog 
admissum esse voluit; scilicet zoÀgog exstat pro molsjyoc atque 
ad veterem Ionismum spectat (v. Herod. m. óg9oyg. p. 602: 
Qoxsov B. 517. 04 ro) q xara roUg moleioUg lovac olg Gvvr- 
yOg xéjomro: 0 moujtug olov 'Ayiijog 4. 1. Bgwosog 4. 892, et 
z. xÀíc. üvou. II. p. 673: flacijog, Ouoiog Óà xol meQe oic 
&oyolotc Adlolróo,.v, in quibus / antecedentis vocalis produc- 
tionem effecit; de Attico ox3jog v. Gerth. Stud. I. 2. 214); sróAtoc 
autem recentior est forma et Ionica et Aeolica. 

2) Herod. z. zo$. IL p. 363 sic disputavit de adiectivo 
vyÀqtqe: ebv iori t[«vnscoi, si ro vqiwrüe. dxmO0 ro) dAictiv 
yiyovs, vo 0» GAirriv Óta. z00 i yodgeroi, mg r0 vmgrog Óuc 
toU 4j yodgeroi; ouv oUv sixtiv, Ori ivo] Aloluxdg rO v sig 
T0 1. oUrOg yaQ TO dxrivtg xoi vO wipvOriov Oi voU 9 zzQO- 
qégovtei of 4oÀsig. Bed nuno rectius vmituótg legitur, v. 
C. F. Ameis. ad z. 317. III. p. 69. Laroch. p. 184/5. 

3) Item evexsyuev H. 262. *E. 507. explicatur v. za. II. 
180: ix ro xo zogtvouet ÓrxÀAociaGu oO xixío xol vgorcij 4loAixi 
(pro '"Iovixij in E. M. 103, 22, sic post Ahrens. p. 95. n. I. 
seripsit Lentzius) roU : sig qw. wspus 5. 455, quod vix recte se 
habet, tamen quomodo vox nata sit nescio; Curtius quidem de 
temp. et mod. p. 90 intensivam formam verbi xío agnovit. 

4) Non aliter scholiastae cod. A ad I7. 524. xoíuuaov 4ioÀ- 
xov &vtl roU xoluicov fuit. De re Schuetzius ad Aesch. Sept. 
v. 9. p. 195 haec adnotavit ,,xouu&v sopire antiquissimis serip- 
toribus ut Homero usitatum. Postea frequentius fuit xoiifew. 
Stanleius Eustathii observationem ad X5. 236 laudavit, qui hoc 
quoque versiculo usus est, ut eos qui putabant Aeolice apud 
Homerum xoíugóov pro xoíuicov dictum esse refutaret.' 

5) Perverse forma émxflolog B. 319 quam Porphyrius At- 
ticam vocavit, Aeolice pro ézífolog esse dicebatur, v. Ahr. I. 
95. Christ. p. 26. 

6) Invicem Eustathius p. 697, 33 male mióof (8. 47) xov 
iveMeyv AloÀunjv ix ro mnàüv derivavit; sed inter stirpem 


19 


 smióe- et verbum zwóco nulla intercedit necessitudo (Curt. 
p. 601). 

II. 42$. 

4. 1) Ad Aeolicam voealis o in v mutationem quam gram- 
matici exemplis yelvvm vel qfAvva (Bergk. S. fr. 169. p. 924, 
fr. 46. p. 892) pro gclovy (Ahr. I. p. 97. Hirzel p. 15) et zéx- 
tov pro.zéxzvv conprobarunt, quam nunc etiam in nomine Kvpq - 
pro Koíug Kopuw vel Kopw agnoscunt Curtius et. p. 139. Hir- 
zelius p. 20. Gelbkius p. 23 in glossa Hesychii óo9vvec pro 
$980vsc (nares) M. Sechmidtius vol. III. p. 438 in glossa u)uag 
pÀpoc Curt. et. p. 314, veteres ingenti consensu adiectivum Ho- 
merieum «uupuov speotare sibi persuaserant quorum iudicium 
ex Hesychio nune firmamentum habet; cf. Herod. sx. ma. II. 
370: of Ói mega v0 upuog xara orépnoiv Guoguoc (quod eandem 
significationem habet apud Simon. fr. 4. Aeschyl. Pers. v. 185. 
Theoer. 18, 25. Herodot. II. c. 177) euvpov xogeovvOtrov: tO 
0i & sig v cg vo qslovg yelovg saga Xomgoi.  Notionem 
autem Homerus ipse satis interpretatus est altera forma àuo- 
Mnroc quae legitur M. 109 (scut. Herc. v. 102), cf. uópog p. 86; 
atque praeter hane (v. Eust. 317, 46) &uouog (Eust. p. 1857, 
45) eye80c (v. schol. A. ad 4.4923) de arcu cusumrog xol 
vyuge (schol. D. ad O. 463) de saltatione ejomroc* For. Ó£ vic 
xai Qovig 0oyy0ic (schol A. V. ad. N. 637) explicandi causa 
adposuerunt grammatioi et scholiographi; contrarium igitur voci 
v. 832. emqvre v. 329 est. Atque de usu eius Eust. p. 1857, 43 
laudavit haec: xeAdg Goo csoqusloro, vro rv moaÀaiov, Oti vO 
&pUuOV 7tQOgo7toic MOvVOLG xpoixoig ixiOtro:, myovv Ovqvdv 
ivóobov dvOgmrov doriv imíO:srov. Vox igitur quam Pindarus 
et posteriores epici ex Homero mutuati sunt, tragici vero nun- 
quam usurparunt, his locis exstat de personis adhibita: nomi- 
nativus est in fine: uevric euvuov 4. 92. 4. 99. 291. T'Antxoc 
ápjuov B.876. A. 426. (depre) &ainov E. 9. Ttüxgog duv- 
uev GO. 273. 292. Mtvélaoc duvuov N. 641. vulc &uvumv X. 444. 
víog cuvpov II. 197. 0. 789. (Avríloyog) aouvuov y. 111. Kiv- 
rÓvqgoc GuUuOv 9. 123. semel sicut omnes casus obliqui et nom. 
plur. post tertium trochaeum: epuuUuov Belitoogpovrmc Z. 190. 
dusuovog ir5oog 4.194. 1. 518. 835. wuvuovoc ilexíóno 


80 


II. 140. 854. &uvpovog "vrüógoio "P. 592. 0. 187. 1. 468. 
o. 16. auvuovog Z4lyíoSoi c. 29. duvuovoc "Mixivóoto 9. 118. 
419. dpovoc dvügog &xorziv q. 825. &pyopovoc Adyyíono E. 247. 
(nomine praeposito) (Ilergoxio:o) cuvuovoc. P. 10. 379. 4g1Arjog 
c«pouovoc P.186. X. 113. (11. 854). Ili$yoc &pvpovog T. 206. 
À. 494. 505.  Nuigjoc cuUgovoc 24. 692. ^"'Oóvogog duvuovoc 
B. 225. E. 159. m. 100. o. 156. v. 304. 456. v. 209. 231. 9. 99. 
Zaluovijoc euvuovog à. 236. (2. v' adixog — Hes. fr. 32, 5). TcÀa- 
pOvoc &uvuovog À. 553. moió0c apvuovog 9. 85. Ovyargoc euv- 
povog 9. 4. zergog duvpovog w. 29. Baecioc duvpovog r. 109. 
«uvpovi Bovxoliov. Z. 22. àuvuovt Hovivóauavri M. 88. 5 469. 
dpvpovi üGxtv éraíoro P. 698. cuvuovi IIqveloneín o. 194. àuu- 
pove IInksiovo B. 674. 770. 1. 181. 698. K. 323. P 380. X.278. 
À. 470. 551. o. 18. &uvpova Brllegogovrgv Z. 155. 216. &pU- 
uova I'ogyvóiovoa 0.302. duvuovo Iovivóduavra 4. 57. N.790. 
epvuove Zhionivv 4.420. duvuova Zdtvxaliova N. 451. duu- 
uove Iljóecoy te, II. 152. (Achillis equus) dpvgovo 7faouéüovra 
T. 236. 8. 117. auvpova IItíoso víov T. 484 (Piyuov). &yvuovo 
(révusv) &xowiw Z. 374. v. 42. àpvpuova uyrsga rérumg o. 15. 
&uUuova vsixte xovgqv *«.303. víov auvuova 4. 89. E. 169. 
Z. 55. 0. 546. Fragov éyvp ova tU. 137. Dolgxtc Guvpovtg 9. 498. 
mzwiósg duvuoveg K. 170. A. 115. T. 231. (mvyuogor) cuUpovec 
$. 246. uev auvpovag Ai9ionsjeg 4. 493. (qvioyovc) &uvpuovac 
41. 161; tum de rebus in fine legitur oíxog 00. cqvtiog xal auv- 
pov c. 232. wijtig &vpov s. 414. atque post tertium trochaeum 
(eivog) duvpov E. 508. Guvuovoc OoyqOuoio N. 637. p. 146. 
divpovog &oxcog avAgc 1. 442. 459. uiv auvuovo K. 19. xova 
Svuov cuvpova Il 119. x. 50. s. 237. duvuovea FÉoya iÓvlog 
I. 198. 270. 44. 245. c. 278. &pvpuova Egya iÓviav I. 263. — 
Qua exemplorum copia, credo, adfirmare licet reliquos versus 
ubi vox ante ultimum pedem conlocata est recentioribus Ho- 
meridis tribuendos esse qui formulae speciem parum perspectam 
habuerunt: Z. 171 vx &gvpowt mounmij, O. 463: iv duvuowi 
róbo, uw. 2601: apvpova viov, o. 80: dpvuova vuufov, atque 
T. 332: 0g Ó av euvpov eUróg Éy xol duUuova siÓj, pu. 167, 
ubi in schol H. o$gog «uvuov est, nuno dzwxuov legitur. 
Ergo ex ea quoque argumentandi ratione quam e propriae 


81 


sedis obDservatione derivamus aliquid emolumenti redundat ut 
voeem pro cerlissimo vestigio ex Aeoliea poesi in carmina 
Homerica recepto iudicandam. esse contendamus ; probavit autem 
Aeolismum rectissime Curtius p. 668.  Offensio vero erat viris 
doelis quod o. 29 Aegisthus, homo sceleratissimus, eodem no- 
mine honorabili decoratus est; Eustathius quidem p. 1857, 43 
sjo locutus est: &uvuov xol AlyuO0g xol frtgoi, qoUÀo ulv 
&licoc, Gpouo: Ób xar dvÓgíav 1j yfvog dj ri vow0Urev, quam 
interpretationem C. F. Ameisius &dripuit ab H. Webero in Philol. 
XVI. p. 712. 713 sic notatus; ,,o. 29 ist «uUpov falsch erklürt 
naeh der herrsehenden Tradition, es heisst ,stark' und hüngt 
mit eé&vvo zusammen, dadurch füllt die an der Stelle gegebene 
zü feine Unterscheidung weg' (quam originationem Hirzelius 
quoque fovere videtur p. 26) atque: ,v. 42 kehrt «usuaovo in 
dem Sinn: unbescbolten wieder, der etymologisch nicht zu 
exklüren ist." Sed vereor ne cum optimo praeceptore meo facere 
non possim; neque enim quicquam Aeolismo obstare video 
neque intelego quomodo «uvuev aptius ab duuvo descendat. 
Serupulum autem quem loco inesse nemo negabit convenien- 
tissime expellit Kirehhoffii, viri praestantissimi, egregia obser- 
vatio quam in scholis proposuit, versus c. 290—831 pessime ex 
0. 187 —89 transoriptos atque nomen '4fvzi4oyoi0 inepte in 4Afiy(- 
680:0 mutatum esse, cuius argumentum in eo maxime versatur 
quod aliis locis semper post versum rois: Óà uj8cv oye xt. 
skatim verba ipss dicentis addita sunt. 

2) Dubitanter hue traxerim nomen Gogxv» quo in Iliade . 
Phrygum dux, in Odyssea marinus deus eignificatur. Lobeekius 
in paral. p. 200 adnotavit: nomina in vv terminate pauca 
sunt — largius multo prolixiusque fluunt substantivo in o». 
De ilüs igitur apud Herod. s. xe9. so. I. 18, 14 accipimus 
haee: sa eig vv Anyovza faguvevot é&asoézog nac voig A4lokeUouv 
Qóouvy Iióirvv Iooruv Korvv Kazvv uoovv rtóxtvv xivÓvv, e 
quibus z. za9. II. 369 sec. Arcadium Korvv Kemvv uo0vv 
xlvóvv et m. xAc. óvop. IL. 628 sec. Choeroboscum lloAzvv Ko- 
vuv Kanvy tvíxvuv x(vóvy desiderantur. Korvv et Kexvv ignota, 
Keérmvg et Koórvg notissima esse Lobeokius addidit, quod etiam 
yalet de Iloisv»; itaque ex Herodiani disciplina concludere licet 

6 


82 


aocusativos pro nominativis sumptos esse neque dubius sum 
quin gen. lloàrüvoc ad Goo»xvvog m. Ónoóv. IT. p. 10, 19 ar- 
bitrio adaptatus sit; xívóvv vero quo Alcaeus usus esse dieitur 
(Ahr. I. p. 121), cuius genetivue xívóvvog perdyrvo: elg e9Oeiov 
xal ylvtvoat 0 xívóvvog Gams O dado ToU sjageg xol O spepéc 
x1À., v. mr. «Alo. ovop. II. p. 727, 28, atque uoGvv quod forsitan 
vox peregrina fuit?5), segreganda videntur; remanent igitur 
praeter réxrGv quod in reliquis easibus brevem habet vocalem 
(Ahr. I. 98: i, Bergk. fr. S. 91, 2: o), Gógxvv et I'ógrvv quae 
fortasse Aeolica fuerunt pro Qéexov et lO0Qrov; sed etiam 
Creticae urbis nomen minus premo. Legitur autem Goguéva 
P.312. dQogxivog «. 72. v. 96, 845. (Hes. th: 336.) Géorxve 
B. 862, contra accusativus Oooxv» P. 218. 318. (th. 237 in 
fine et Dogxvi th. 270. 333) ante consonas, ut de vocalis quam- 
titate dubitari possit; Herodianus vero brevem eam esse reote, 
oredo, «x.'IÀ. wo. lI. p. 105 posuit: éc fórgvv, dm tüOslac vlc 
elc c Aqyovane (x. xo. óvop. II. p. 720, 20: &xo tov 0 Q6Qxve); 
ad Dóoxova ibidem sic adscripsit: 5) aérrevexs] dr evOslag vf 
elg v. t0. 0À soiobvov ÜÓtov soimvuxíjc (ejcatroc xei 9 lUQrova 
elvis) B. 646. dno ríe lIUgrvv tiOtlag, 0 0à T'ogvuv axo c5jg 
lOgrvc. m. xc. ovou. II. 790, 22); IUQtóvoc praetere& repe- 
ritur y. 204. Itaque Herod. cum nominatvum ex aecusativo 
repetisset, vocalem v nominativi ubique brevem, oontra casuum 
obliquorum longam esse sibi persuasit (7. dtyo. II. 10, vx. óvop. 
p.628, 25 cum Lentzii adn.), alii vero semper productionem 
defenderunt sicut Tyrannio quem ille in Il. pr. his verbis usus 
notavit: evy vytg dà o Tvgavviav ixrtivet r0. o, éxtl sopéóT, 
qol. xol 1j tUOeia ixctvouévg: Dógxve «0 Dovyoc Jjys B. 862. 
ixsi yag TO uétgov xatsmtiysv, dvOdle 02 ovüiv xevenelyet, quae 
eausa nihili est. fed uterque videtur errasse; mihi quidem 
ea ratio adridet ut duas formas alteram Góox$c, DOogxvv alte- 
ram quam. B. 862 restitui velim *) fuisse ponamus cum Aeelicis 


23) V. Lobeck. parall p.16: Neque tamen inprobem Kruegeri iudi- 
cium ad An. V. 4, 15, Xenophontem Hoguvote scribere maluisse quam j4ócvot 
soni causa nisi forte nominativum ipsum uócvy repudiavit propter termina- 
tionem Aeolicam magis quam Atticam. 

*) Quod eum seriberem, me prorsus fugerat Hartelium p. 449 obser- 


83 


yél9c (qéA$ voco. ap. S. fr. 45, 1) et zflova pro ytlovg conpa- 
rantes, v. Ahr. p. 98. Scilicet fortasse Phrygio duci antiquis 
ex carminibus Aeolieum nomen sieut Priami filio Pammoni 
(n. 18) erat inditum. 

B. «c pro 'ov. 

3) Perdiffücile de forma gov H. 238 (olypeus pellibus tau- 
rinis instruetus) iudicari potest, quae a schol Dorioa ov in c 
mutatione, ab Herodiano x. uov. Af&. 7, 24 et & Prisciano Aeo- 
lig, in E. M. p. 277, 20 Ioniea, ab Arcadio »eza ÓieAextov 
Tpozx; explieatur pro gov (v. Ahx. II. p. 165. 166. n. 16. 17. 
p. 27. n. 6. I. p. 94). Hoc quidem Aristophanes Byzantius legi 
voluerat, in cuius sententiam concessit Nauokius fr. Ar. p. 54 
. Bv utpote e falsa palaeographica interpretatione natum autu- 
mans. Bed lapsus est quia fov habet genuinam diphthongum 
per ov seribendam, non sonum productione ortum. Didymus 
&utem (M. Schmidt, p. 131) sic adhibuit: f&v: ovreg aí '4o:- 
evcoyov Bàv cUv và ». 15 Agistopavovc Bo)v. vivig 0? KEo vov 
v Bo xoi uspsove niOcvog, &vrl roU oc, ubi schol. V. pro tuvig 
Herodiani nomen ineuleaese Lentzius p. CXIX censuit (v. Lo- 
beck. path. el. I. p. 256. II. p. 108). Nescio an non reote 
Herodiano eadem explicatio vindicetur, qui Aeolismi favori veli- 
fieatus est scripturam fév praeferens; potuit enim fev Aeolice 
pro foe(v) habere sicut yodv ap. S. fr. 2, 10 ab Ahrensio I. 
p. 113 restitutum, a Bergkio quidem repudiatum pro yoó« Ho- 
merico et Attico exetat (cf. msíOmv pro msi90n — nti90, al0cv 
pro eió0a — aióc).. Nostrates autem formam àv duplicem : 
conirsctionem passam esse statuerunt: primum flotígv correptum 
in foénv (pellis taurina, v. 2. 142. gota 4. 122. fosíeg &ani- 
dag E.452/3. M, 425/6. fBoríag pro subst. 4f. 162. P. 389. 492. 
4.582. X.159 ete.) in flozv, tum Ionice oq jn «€ transisse, ut 
est in «yvadecas p. 95. óyÓoovra B. 652. fcoavn M. 331. 
imf ocouo, c. 3978 (Ffoes v. Renner. I. 1. p. 184) flo8eiv (v. 
Grasshof. in Diar. Ant. stud. p. 586. (1837). Bekk. sehed Hom. I. 
p. 281), quae ratio e notione per se probabile videtnr, sed quia 
telis contractiq certis exemplis caret reiciendg est; itaque non 
vasse, terminationes vc uv &b initio semper lengas f&isee; ergo «d/joxue 
B. 862 forsitan recte ae habet quamvis in parte reoentissima. 

6 *»* 


84 


adiectivum *) Bof scil. dogd pro substantivo sed nomen :] fag 
vel 4 fo?g ad quod pertinent rvxváo: foroow M. 105. fó«ec 
«vec M. 187. accipere praestat. Tamen si Aeolica flexio fóv 
pro fóe(v) minus placet, sed diphthongi ov mutatio pro Ionico 
Bob?» facta esse putatur, c bifariam explicari potest, aut mera 
diphthongi mutatio est sicut in Doric. Aeol. Ion. àv pro oov 
Dor. Ion. meJivmog pro zmovAvmog (Ahr. II. p. 166—168) Dor. 
Aeol. dgovoc pro Ion. vulg. o$9evog [nsto non productione 
suppl e FógFevog (Legerlotz. in Kuhn. ann. X. p. 372, sed 
e Fogavóg vel contractione per óogavoc (v. Curt. p. 532. Hirzel. 
p. 39, n.), unde ógevog Aeolum proprium digammo abiecto 
simplex est, vel productione quae tamen Brugmani IV. p. 185 sq. 
ratio mihi non extra dubitationem posita est] in Dor. Hom. 
diet GÀE pro evÀef in Ion. rgo pro rgoOuo (v. Christ. p. 29. 
Legerlotz. p. 372.), aut w in o litterarum locum successit, 
ut Bàv pro foFv esset sicut Areadicg. et Doriea feror Tvünc 
Becilye (gc pro £Fg) (cf. Gies. p. 126. Ahr. I. p. 233. II. 236. 
Brugman. p. 134. 169. 168. Meister. IV. p. 392) et Ionica 
mio óco pro mÀóFco óoFo (cf. Aeol mÀt6-o alia), quae 
non eum Curtio zÀovo (oc fuisse p. 527 dixerim (v. tamen 
p. 524 et Erl. p. 53 ubi item zergoc e medvooF-c explicatur). 
Quamquam autem de formationis dialecto minime tota diffi- 
cultas e medio tollitur, tamen ex adlatis exemplis perspicuum 
est Dorismum Homerieum nulla re satis commendari, ergo vel 
Aeolismum vel Ionismum necesse est ponamus; sane quod 
omni scrupulo liberum sit nullusdum obtulit. 

.4) Forma 4iovvdogc vere Boeotiea (v. Boeckh. c. i. Gr. I. 
p. 722. Ahr. I. p. 201.) quaeritur quo iure apud Homerum 
Z. 132. 185. (v. Herod. z. n«9. IL. 364: &e 0£ dou 5 Éxvocic 
z«gd t6 roujytjj Oud roU c ueydlov xol toU U uoxpot) 5.325. 
(ubi & schol. etiam 4fivvtog refertur, v. Ahr. Í. p. 46 n. 2) 
e. 74. (verum À. 825. 4fiovvcov) legatur.  Vocalem autem vw 
produetione suppletoria ortam esse patet ex Aeolico Zovvvfog 
(Ahr. I. 59) quod Ahrens. in Philol XXIIf, p. 210. pro Zftoc- 
vvjiog & rad. snih (humidum esse) — ./Zeusfeucht! quo ad litte- 
ras pertinet non male derivavit, cuius rationem minime in- 
fregit Brugmanus p. 96 4f: ex ZhiFo prodiisse ratus. In 


85 


libris igitur antiquissimis erat 4/0 NT'ZOZ, quod diverso modo 
poterat legi: 4fiovvucog Ziivudog 4iovvvoog. Bed formam for- 
&itan ex Boeotica dialecto ab Homeridis adoptatam esse nemo, 
puto, contendet; potius, cum c« cum Iadis consuetudine pugnet, 
formam roig utrayagexcuoícovciw quisquam pro zfiovvucog, si- 
eut unieum éerov»iog legitur pro igwewiog, inputet aut quod 
iuífissimum est, veterem produotionis rationem ex communi an- 
fiquitate in hoe celeberrimo nomine inveteratam haesisse sibi 
persuadeat. | 

6) Ameisius p. 24 Aeolicam productionem in vulgaribus ad- 
leefivia dvovvpog dvgevuuog aliis de quorum vocali v pro o non 
solum Aeolica &ed communi iam dixi, agnoscendam esse statuit pro 
lonico otvoue Asolicum ovvue subponens. Licet autem recte 
Be possit habere, minime probabile est; plane vero eadem con- 
dicione utitur vox mevyyvese, cuius productio non ex Aeolide 
patet, atque plurima alia vocabula praebent in eommissura dua- 
rum voeum productam vocalem: yeptpovvuysg xoozéQUvvgsg xa- 
TOv oixogeslig titjusvog unqxooc Óvcrjotruog alia (cf. Bekker. 
sched. Hom. I p. 278. 280. Hartel p. 396).  Christius quidem 
coníractionem. exstitisse Ou0- ovvMog xgaurego- ovvb autumavit 
P. $3, Curtius vero de temp. et mod. p. 144. cogoregog dvavv- 
poc ipie folog doliyxorruog xweuótig euphonicae rationi produc- 
tienem debere probavit, quia Graeca lingua plurium brevium 
syllabarum continuo eubsequentium inpatiens fuit (v. Erl. p. 115. 
Hartel. p. 461); Hartelius igitur ubi liquida vocalem exvciperet, 
etiam in mediis vocibus, in duratura illius pronuntiatione cau- 
sam producendi esse positam accepit (cf. tamen Curt. Stud. IV. 
p. 480. n.. Itaque Ameisii explanationi quam maxime diffido. 

8$. 9. De diaeresi contractione correptione 
diphthongorum. 

Pleraque quae h&e paragrapho conprehendam inmerito 
jin Homericis carminibus ex Aeoliesae dialecti consuetudinibus 
dicuntur explicationem habere. 

1) Omnium diphthongorum yerarum ? *) ea est origo, ut vel 


24) Ahrensium duo diaeresis genera distinguentem Ameisius p. 28 
recte confutavit.- 


86 


duae vocales quae erant seiunctae concurrant in unumque sonum 
conectantur vel breves amplificatione augeantur, quare satis per- 
spicuum est ineptissimam grammaticorum de diastasi vel diseresi 
diphthongorum esse opinionem. Maxime igitur haec in Aeolide 
usitata fuisse traditur quod praeceptum confirmant exempla ser- 
vata. Mults autem antiquissimo tempore in stirpibus exeuntibus 
spirantem aliquam habuerant, ad quam terminationes & vooali 
incipientes &diciuntur; quae cum postea evanuisset, hiatus oríus 
est inter duas vocales, quae progressu temporis ad illum evitan- 
dum eontractionem sustinebant (cf. 44eosíüng pro 4tosFióng noig 
pro xeFig Curt. p. 270 àjg pro is- vg Curt. p. 851 ó«ig pro 9o- 
Fig Curt. p. 217 eto.) Itaque syllabae in quibus contractio 
nondum faeta est antiquiores contraetis sunt neque ullius die 
lecti proprietatem redolent. Quare paene mirabile est dictu 
quod recentiores in Homerieis carminibus diaeresin uípote /ówpuet 
Aiolíóog admissam esse crediderunt Fosterus ap. Burgess. p. 399 
E. R. Langius in Philol. IV. p. 707 Rumpfius in Ishn. ann. vol. 
81. p. 581, qui in zeig ot à9c diaeresin a Bekkero in altera edi- 
tione peractam propter reliqua certissima Aeolismi vestigia com- 
mendare non dubitavit, quamquam etiam apud lonioos poetas 
Archilochum reliquos elegiacos et iambographos ea reperitur 
atque tota Ias syllabarum non contraeterum semper fuit aman- 
tissime; iam Alexandrinos digeresin quia Aeolicam existimassent, 
diligentissime fugisse sdnotavit Kayserus in Philol XVIII 
p. 708," quam ipse p. 660—663 non bene repudiavit. Nam iure 
Bekkerus in patronymicis aliisque vooabulis quorum diphthongus 
constanter in thesin incidit duas monopbthongas vocales prae- 
tuli. At ad antiquum. Ionismum res relegetur necesse esf 
(v. Bergk. hist. litt. p. 870. n. 188). — Neque Boeotica aut 
Aeolica dialysis quam grammatici minus adeurati ád voces Ho- 
mericas admovebant maioris est pretii; sic Eust. p.954, 53 
(v. Lobeck. path. el. IL p. 78) et achol. V. ad IN. 685 ex "Itvtg 
Bowrixdg aoveg transfiguratum esse somniaverunt neque alia 
de eausa óoacv 1:1. ap. schol B. V. Boiiog 9 ova et ap. 
aehol. E ad ó. 565 doégreo Boyotixov audit pro Ionioo 4ofgzto; 
Greg. Corinth. 8.2. p. 577  Aeolicam diaeresin ad Homerica 
ptocaoy B. 87. dgyousvacov B. 88. speotare voluit, sed schol. 


1 


ad l et B. 117: xol4«ew: ixíwtagig xol iOuow "Ice (schol. 
A.D.) adseripsit Koenio arbitro perperam, quocum facere non 
&usim; item a schol. ad 5, 485. jupomémg explicatur: dusmeg 
sei dv Iovisg Quan dueréng.. Tamen falso hic de distractione 
ariolantur grammatici quorum opinio etiamnunc multis magistellis 
valde adridet aptissimaque videtur ad solitarias formas evol- 
vendaa. 

2) Vocalium £o in tv contraetionem quae apud Dores (Ahr. 
JL p.213— 216) atque apud Aeoles (L. p. 108) valebat, gram- 
matioi etiam in Homericis 'Oóvctüg c. 397. 'Ióouevetg N. 424 
(ub; Herodianus iam. apte nominativum defenderat, IL. p. 676, 
11—24). 'Egéfev; 6. 368. 4. 37  Aeolioam vel Doricam nomi- 
nabant (v. Gies. p. 52. n., Ahr. I. 103. n. 1, II. 237. n. 6, 234. 
n. 4), euius judici causam frustra cireumspicies Semper autem 
ubi apud Homerum to unam syllabam efficit, ev soriptum est 
(ef. xadsÜ0vzég x. 229. 266. a. 249. xalsUvro B. 684. OdQoGtug 
P. 573. OíQsvg v. 118. mxesuutvet [. 65. Q. 534. 4. 352.) ita 
uf rectissime Ahrensius paucas formes quae praebent Attieum 
ev (v. Lobeck. path. II. p. 88) in suspiejonem vocaret in Gr, 
gremm. p. 06 itemque apud iambographos Bennerus p. 184 sq. 
Ne verbo quidem Eust. aliorum nugas eum Giesio p. 52. n. 
Ahrensio L. p. 118. Ameisio p. 27 repudiare opus est, oum ipsa 
loniea sit illa contraetio titulorum ef scriptorum testimoniis cer- 
tissime frmesta (v. Renner. p. 180—182 Erman in dise. p. 21. 
n. 10 1. p. 203 sq.) etsi in titulis sub quartum demum medium 
&geoulum ev pro eo in orthographia adparet, verum nondum in 


Herodoti oodicibus;. scriptum igitur erat verisimiliter etiam in 
Homeri libris antiquissimis £0 quod vim soni tv sustinebat. of. 


o ^p? IwMog ví IJ.21. 1:216. à 478, ubi oontractio 
quae est in 'Oóv|ssüg 3 lafav xvGt gei, nondum perfecta est. 
Eximie vero Rennerus p. 179 sic locutus e&t: ,formas, ubi co 
in ev syllabam coit, ab Homeridis nisi ex Iade hauriri non po- 
tuisse inde apparet, quod eadem contractio praeterea tantum in 
Doridis specie quadam .ab Homericae poesis sede satis magno 
intervallo remota —- usitata erat.'' 

Non minus fortasse licet grammaticis accusativos Homericos 
TvUg 4.384 (Eust. nimirum p. 487, 1l. oUx dz so TvOí 


88 

cvvnoiGOn:, «AX ano oU Tvbsja anoxtnogOc: existimavit) My- 
xuctij O. 339. 'Oóvoij v. 186. Doricos vocantibus (v. schol. B.L. 
ad O. 389. Lobeck. path. el. II p. 88. 273. Bpitgner a.1. Ahrens. 
II. p. 237. n. 7.) fidem denegare, quia etiam apad Herod. VII. 220 
in loniois hexametris feci pro paecuée obcurrit atque Attici 
interdum hanc eontractionis rationem secuti sunt (v. Íseij in div. 
ap. Eur. Ale. 25. Évyygeg ij in cant. Aristoph. Acharn. v. 1151; 
Pindarus vero e Dorico more adscivit 'Oóvecs$ N.8, 26. .41- 
xvovi N. 4, 27. I. 6, 33. (v. Peter p. 39.) 

De contractione 1? in ; quae et Aeolum et Ionum propria 
fuit supra (8.-2, 5) in voce ítgóg satis monui. 

Ad Aeolicam contractionem qua oo coalescit in e nesoio 
an fuerint qui Hom. 666 pro 600g retulerint, cf. schol V. ad 
X. 332: odg riveg ix voU. aóog , aAA ÉÓci 0oUg* ruvlg ÓÀ dro voU 
ccog. '4àxaiog Ól xal Óvo oo tlg o dvvalsigt. — Bed ed re 
vera Ionice e 9óog quod usitata vocalium adsimilatione pro Geog 
natum erat confluxit; ceterum Aeoles in hae voce G«og con- 
íractionem constanter aversati sunt (v. 8. 3. 3). 

8) Ad Aeolensium correptionis consuetudinem qua unum 
diphthongi elementum, scilicet alterum exstinguitur, quam Amei- 
Bius p. 26 apud Homerum latius patere adgressus est ostendere, 
exempla quae aliquo iure redeant frustra dispexi; tamen libet 
eontra eum nonnulla protulisse.  Seholiastae enim ex uberrimo 
elocutionis Homerieae penu unam solum. formam eiusmodi ex- 
trieaverunt: videlicet ad vocem dÀaeoGxome]v eam proprietatem 
adhibuerunt ab dÀn (dÀGOa:) sic derivantes: cAet0g xol dÀoOg 
Ailohxóg cf. schol B.L. ad N. 10. fed neque &Àerg .exstat 
(n&m in Aesch. fr. 409 Dindorf. &As0g correxit.) et dÀe0g vulgare 
est, cuius derivatio non satis enucleata est. 

Praeter Aeoles saepe Attioi hao adfeotione usi sunt, quode 
v. Eust. p. 28, 30: Aéyovow (sc. of teyve«xol) eig OiaAexvol tuveg 
a7ofalÀovs: vO i vig OipOOyyov olov 40«voios plv v0 xAalt 
xÀati Aéyovstw, lolsg dà r0 melos0g xol L4yes0g xol Éreigog 
xaleog xoi 44qa0g xol ftegoc; addi autem multa possunt Attica 
xac dee (v. schol B.L. ad N. 612 Haívog: magd ro ela: 
dlalwog ydo fjv xal'advrrixóc vgrentrot xo 3), derog &el MOnvda 
(v. Kirchhoff. c. i. Att. n. 351. Hermann. de emend. rat. gr. Gr. 


89 


p. 339) unde 44094vd ortum est soeiv (v. Gerth. I. 2. p. 208— 
212.) atque Aeolica '44Axeoc 8396«0c "Poluaog dxueog cgraoc fe- 
Bao segog u&opo: (B. fr. 26, tamen ueséuevog A. fr. 25. Ahr. II. 
500) Dexaog (S. 44) '49«v«a (Alc. 9) Nuiiaag (Theocr. 28, 9. 
Ahr. I. 158.) "Tyusvaov (S. 91) Melavrco (tit. Del. 2265^. 4. 
Ahr. II. 498.) swosiv (in tit. Conz. p. 29, 24. XII. A. 26. C. 19. 
50;) alia v. Ahr. I. p. 100/1. Hirzel p. 33/4. neque desunt Do- 
riea exempla (Ahr. II. 188. G. Curt. in act. soc. litt. Sax. 1864. 
p. 219. 220.). | 

Ad hune iota eicienfà morem Aeolicoum Ameisius revooat 
nomen JVavoixée, cuius 1àm duplex « longum eodem redire 
voluerat, utpote pro Navedixoía; scilicet auctor E. M. p. 598, 
27 id wsxacuévo taic vevol interpretatus est atque Nevocixea 
Naveixü (v. Pausan. I. 22. 6. V. 19. 9) oum '49s«vaa 40mvà 
conparavit. fed ut quispiam illi derivationi a verbo xeívvpuet 
factae adsentiri et velit et, debeat, tamen huic explenationi ob- 
stat quod ne ibi quidem quid sibi velit diphthongus e persepi- 
oitur (cf. Curt. de verb. p. 163.); ceterum neque nomen neque 
Phaeaoea fabula Aeolioum fuit. Porro is multo confidentius 
vqmie«eg « 297 Aeolice positum esse pro vgxmialag (nempe vq- 
miolesc) aceepit &ique ex wxy"i«« lonica vocalis adtenuatione 
vtxiéxy natum esse quod legitur vgnin L. 491. vgriégoiw O. 863. 
c. 469. — T. 411, bene obsoletam opinionem refutans qua for- 
mae pleonasmo vocalium metri causa ex vois (nusquam pro sub- 
stantivo obvio) processisse credebantur (v. Passov. lex. Bekker. 
sehed. Hom. I. p. 46. 167. n. sed Goettling. de aco. p. 127 iam 
Neveoixaa vimiao diea contulit). Quaequidem explicatio reetis- 
sima est, sed non apte dialeotorum rationibus vindicatur.  Si- 
mile igitur iam veterum, dico Herodiani, erat iudieium 7. xa. 
IL. 858: lov, vjyriog voriela xal "Invixéc vuniéy (secundum legem 
de qua p. 276/7 sic pronuntiavit: 0v vQoxov of "Iovsg ixfaAlovot 
T0 | tv xiqrmOv, jyovy Tfjg & OupOOyyov, vóv avtOv rgóxov 
of 4loAsig vig o& ÓipOoyyov ixfallova: xo. 1 olov G:jflaog x. 4. 
(conparans s. 'IA. xooc. 1L. p. 61. ad 6. 217. «gÀéo cum xyieío 
O; 1714.) xal sv uiv v0 áxolov8ov vgmag, dAX qvo dvríOeaíg 
dévi: voU & sic a 1j vux(ag dexlv Uva Asirg ,,poé£vag*, xoi iy sso- 
vada toU «e v«miag. Sed forma proficiscitur ex primigenio 


90 


»«^*i« — non tamen unquam fuit in Graeckate vqmola — 
ope suffixi ja deducto, cuius spirans vel antiquiseimis tempori- 
bus eiecta est sicut in verbis denominativis vel in iota emollita 
im univerea lingua sensim explodebatur siout in nom. propr. 
"Eoptíag et 'Eguéag Aivtlag et 4lvéag vel adiect. xqittog et x2ieoc 
xyótiog et x5jroc alüs vel vulg. «ei pro oisi dav pro edv, v. 
Christ. p. 47; minime vero haee correptio Aeolidis canoellis po- 
test coeroeri. Neque vocalis € magie Ionies est quam « quam- 
quam in Iade vocalis & studium latissime patuit; nam in antiquo 
Ionismo quem deprehendimus in Hofbericis earminibus vocales 
vicinge saepissime ad se invicem adeimilebantur, unde anie « 
terminationis thematica genuina voealis remansit, contra y eam 
sui similiorem reddidit in :, «cf. Curtium Erlaeut. p. 98/9, 
Male porro Eust. et Greg. Cor. de dial. Aeol. $. 88 p. 609 fzagoc 
i£eioéos v09 1 pro éraigog positum Aeolidi tribuentibus Amei- 
sius &auscultavit; potuit enim cum eodem hane correptionem et 
hoc exemplum etiam Attieis et Doribus (v. de dial. Att. 8. 30. 
p. 7/9.) et Ionibue (de diel. Ion. 8. 58. p. 467.) vindicare, quod 
gramm. Augustanus quoque probavit de dial Att. 8. 7. p. 672; 
fortasse etiamsi memor fuisset, eodem Homerie&m vocem duviov 
y. 444 iraxisset quam apud Hierapyínaeos Cretenses eíuvíov 
audivisse Porsillus testis estí, quod Homero Apollodorus Athe- 
niensis restitui suaserat (cf. schol. Herod. z. 'Oó. xg. II. p. 138. 
Lentz. ad I, 360. Eust. p. 1467, 37. Laroohe p. 75.), (-— «6 
eínodozgov &yytiov v. Et. M. 84, 40. Hesych. Suidam, etai alii 
aliter derivarunt Zenodotus ó«u»iov Nicander et Theodoridas 
& Óagvoc8c: ali cuévuoy -— GttQstixOv voU uévovg, zoviígri 
tijg vjne vel sec. Eust. gyovv etuatog, v. Gaisfordii not. 
ad E. M. Duentzer de Zen. p. 29). Ac mirum quidem .es 


. quod nemo veterum de Aeolieo aocentu et spiritu mentionem 


fecit. fed ne iu forma &regog qnae in lliade si reete conputavi 
neque loci oculos fugerunt septuagies sexies, in Odyssea no- 
nagies quater legitur pro vulgari et Ioniea éreigog quae exstat 
in Ilade centies vicies, in Odyssea centies quadragies ter, sem- 
per apud Herodotum (et £ragu 4. 441. észegíGscivo N. 456. . 
contra éraíom 1.2. Q. 271. Éroeigleeoa, $2. 335.) Aeolioae dia- 
lecti ab Homeridie inmixtae agnosoamus documentum, obstat 


91 


ips& Aeolis quae mox iraígaw (ap. S. fr. 1l.) fraugas (fr. 31.) 
mox irágag (fr. 83.) usurpavit, quod Ahrensius quidem etiam in 
fsalgag mutare voluit in Mus. Bhen. vol. I. p. 395, de dial. II. 
p.545; oerto Ürawgog vere Aeolicum erat. Ac ne constat qui- 
dem fragog (Christ. p. 251) correptione ex £ragjog progerminasse; 
Curtio quidem iudice p. 308 ft-ago-g (quod pessime Senge- 
buschius in diss. Hom, IL. p. 96 rgozjj xard OidAexrov pro fze- 
Qoc esse imaginatus est) antiquius est quam £raigog alterius ter- 
minationis egio- c ope a atirpe deductum eiut adyeigog e uáya- 
og subposito üv&igog ex üvag. — Denique formas Homericas 
Bóleras 4.819 ifólovie «. 234 féAseüs 7. 387 quae non ex 
aliis dialectis, minime ex Aeolide lucem accipiunt hie adposuit; 
verbum sane ab usu communi longe remotum (omnino nullum 
reperitur verbum in e barytonum quod o in penultima hàbeat), 
sed Ionium est, v. Lobeck. Rhemat. p. 110.  Notissimum igitur 
est maxime ex Aeolico fólioua: quod usque ad recentissimg 
Graeeitatis tempora nusquam alteram liquidam extrivit, vulgare 
BosAona spirante vel naeali — utrum / fuerit quod suadet got. 
viljen (cf. Legerlotz. in Kuhn. annal. X. p. 372) an nasalis ^ 
quod Christus p. 229 (aliter p. 178.) Curtius p. 502 de verbo 
p. 245 Brugmanus p. 121 maluerunt diiudicare nequeo — 
eieota productione suppletoria prognatum esae; of. Dor. et Boeot. 
foiones Ahr.I. 201. IL 160.  Buttmannum quidem in lexil. L 
p. 27— 30 discrepantimm ex incerta vocalis ov natura repeten- 
tem iam reote Spitsnerus ad 4f. 319 confutavit; nam productio 
vicaria semper effecit longum sonum qui non corripi potest. Ne- 
vius vero Alcaioum ógavog (male quia non erat post liquidam 
spirans) et Gelbkius p. 26 praeterea xógog Aeolicum contule- 
runt; sed optime Seidlerus in vet. Mus. Rhen. v. III. p. 189 
haeo obposuerat: daes joÀé und (jóàegócs von den Aeolern ge: 
sagt — ist, lüset sich sehr berweifelu; Homer braucht f0Ata2au, 
bei dem es gewiss nicht für fjólAeG9e: sieht, indem diese Gat- 
tung ven Aeolismen dem Homer fremd ist! Ex Iade autem 
ipsa forma fóiope: quae iuxta fovAoue: erat in Graeca lingua 
(of. Aroadio. Bolóptvov et Cyprieum fle v. Gelbk.) satis patet si 
eonparantur dóQv yóvv vel uégog sog similia, of. Curt, Stud. I. 
P. 250/1. vel terminatio statim ad meram stirpem fóÀ- (cf. 


92 


volo) adiecta est (cf. 8éle xílouo: Mél xíi- Curt. de verb. 
p. 207.)  Alise etiam duplices formae in quarum alter& spi- 
rantis J vestigium perspicuum in alters exstinoótum eet in 
Homericis carminibus haud raro leguntur: eiófoue Z. 442. —— 
eidoutvov E. 531. etc. uagéovro: B. 3660. — uaydpso0a H.362. 
psóíov II. 284. usógcoue: 1. 650. — pnéómv a. 12, nídowro 
5S4. 2, de quibus egit Curtius de verbo p. 385 sq. 295. 
Sed iam tempus est de formis aliquid dicere. 


Caput tertium. 
De nominum declinatione. 


8&. 10. De quibusdam terminationibus. 

Quoniam de permultis quae hue pertinent iam supra dis- 
putatum est paucis hoc loco de terminationibus adnotabo. Bunt 
igitur omnes fere aeque ex antiquissim& memoria in tota ve- 
tere lingua omnibusque dialectis conservatae, quae grammatici 
8uo more certis dialeotis vindicarunt ex hisque ad aliarum 
voces explanandas temere ao sine ratione adhibuerunt. 

1) Genetivorum primae deolinationis in eo et eov quo- 
rum usus Aeolidi vel Boeoticae dialecto tribuitur eontra Ioni- 
cum -to et -&ov exempla Homerica haec obtulerunt: 4aégtao 
Bowewxóv pro Ion. 4aígrto à. 555. (omev T. 1. Boiwwag » 
qgevy usgcdor jgyousvaov Aeolica (v. 8. 9, 3.) xspoloev 
Aeolieum pro Dorieo xsgaàéov I: 279 (v. Herod. m. xa. IL. 
p. 229) alia. 

2) Plena genetivi sec. decl. forma o:0 quse ex genuino 
suffixo o-gjo sibilante eiecta orta est, posteriore vero tempore 
etiam vocali & explosa &pud Aeoles et Dores in v apud Iones 
et Atticos in ov coaluit grammaticis magno consensu Thessa- 
lica. fuit, nonnullis etiam Aeoliea et Boeotioa (v. Ahr. I. p. 111. 
204. 221. IL. p. 510: 9toio); at Homerus certo ex censuetu- 
dine antiquissima a qua verisimiliter ne Ionismus quidem ve- 
tus abhorruit eam adscivit. In cassum vero Ameisius p. 41 
genetivos in «o «cv oto cum forsitan Homerica aetate in vi- 
vido Ionum sermone exolevissent, ex Aeolica poesi retentos 


3 


esse statuerat, quia nullo modó potest demonstrari totam Ho- 
merieam poesin ideoque omnes antiquas formas ab Aeolensibus 
pendere (cf. part. alt.); neque in ea re quioquam ex Aristarchi 
auetoritate oro a Thessalis repetentis profloitur, (v. Bergk. hist. 
litt. p. 858. n. 139). 

8) Antiquam terminationem q& pro genetivo et dativo 
Homeridis quam maxime adsuetam grammatici mox ex Aeoliea 
mox ex Boeotica dialecto in epicam linguam manasse tradide- 
runt (v. schol. V. ad I: 338: selduzpi megeyoy Aloli] vel 
madodlop (92. 268. 9. 67. 105) ap. Hesyehium cymuaricuóg 
Boiittog audiens, Ahr. L. p. 109. 203). 

4) Longior dativorum plurativorum terminatio -sG0: (pro 
-t6Fi) apud Homerum saepius a schol D. ad A. 4 (wóvtodiw 
&vrl xvolv Alolig 5j didkexrog) ab Eust. p. 20, 2. Tzetza aliis 
(v. Ahr. p.66. n. p. 115. n. 6) Aeolica, sed a schol. cod. Paris. 
in voce srsgUyegow B. 149. '"Avrixdv idíoua vocatur. Nam 
praeter Aeoles, Dores (Ahr. IL. p. 229 sq.) etiam Attioi ab an- 
tiquo tempore eam usurparunt, v. Gerth. I. 2. p. 254. 


$. 11. De prima declinatione. 

1) Pequliaris Aeolismus est vocativus Homericus vUuqa 
euius vocalis correpta est I:180. à. 748 qui etiam apud 8. 
fr. 105 legitur; recte igitur Choeroboscus iam inter vestigia 
Aeoliea retulerat, v. Ahr. I. p. 109. II. 510. 

2) Multo inplicatius est iudicium de brevibus nominativis 
in « pro sg exeuntibus qui apud Homerum exstant: vegelg- 
ytofra Zeig 4. 511.517. 560. 4. 30. E. 764. 888. H. 280. 454. 
(8. 38.) 6. 469. K. 552. A4. 818. &. 293. 312. 341. O. 220. 
II. 666. P.198. T. 19. 215. X. 182. $2. 64. a. 63. s. 21. 1. 67. 
4.918. 384. v. 189. 153. c. 477.35) — GregoytQére Zejc 
II. 298. (ex iytloo conp.) usrleze. Ze?g. A4. 175. B. 197. 324. 
'Z. 198. H. 478. 6. 170. 4.278. 0. 8771. 599. II. 249. 2. 814. 
6. 243. (m. 298.) v. 102.39)  süg/oma Zr)g E.265. 8.442. 
Il. 419. 686. N. 732. 5.203. O. 724. P. 545. 92. 296. f. 146. 

35) Genet. Atóc vegelryepérao E. 631. 786. 0.387. O. 154. Y. 10. 
qp. 499. 

36) Vocat: umriera Zeü. A. 508. T. 377. K. 104. M. 279. 292. 


04 


y. 388. à. 173. 1. 486, E. 285. o. 322. €. 554.17)  Íwmora iNÉ- 
cereo B. 386. 463. 601. 4. 317. H. 170. 181. 6. 113. 151. 
I. 52.162. 179. K. 102. 128. 138. 143. 157. 168. 203. 543. 
A. $16. 656. AX. 52. — y. 68. 102. 210. 258. 386. 397. 405. 417. 
474. 6. 161. ímmora Tudr)0c E. 126. Ííxnmoóta IlwAevg Il. 38. 
JU. 89. (ímxóta QuisUg B.628. Ímzmore« Olvseog X. 117. Ím- 
muieta NéctoQ y. 436. 444. Íxmwyidra TuósUg d. 387. ímmw- 
lese [Igie)g H. 125. 1.488. 4. 7172. 2.831.  [xxwiasa Ol- 
weoc 1.581. íxxwAdra Qoivib 1.432. 101.196. T.811. fmvra 
süovi H. 384. elyugra dvxdov E. 1907,39) constanter iu 
versuum clausulis, praeter xvavegeira llosnódev N. 563. A. 
390.29) 'Eoutiag axaxqra 11.185. c. 10. quae semper versum 
ineipiunt et formam 6vécre quae esí in medio versu indubie 
spurio B. 107. Extra Homerica autem carming solum in ti- 
tulo Eleo c. i. Gr. n. 11. zsdécre (iuxta Férag) et in tit. Ce- 
phalenio vevra deprehenduntur (v. Ahr. IL. p. 584.); praeterea 
lux e tota Graecitate non adportatur. Greg. quidem Cor. de 
dial. Aeol. &. 25. p. 608 '4ezéra "Tfoayóga addidit, quae quo 
pertineant non patet. Sed ipsi grammatici minime crediderunt 
formas iustos nominativos esse, verum ex enallage casuum ex- 
trioaverunt, quia iam pridem, quod pro certo poni potest, vera 
ratio oblitterata fuit. Nam ut hie de Homeridarum usu ta- 
eeaom, posteriores epici qui Homerica carmina imitati sunt, An- 
timachus Aratus (cf. Phaen. v. 664. gen. ízmxóva, Bekk. sched. 
Hom. I. p. 160.) formas utpote ,,monoptofta quae pro omni easu 
una eademque terminatione funguntur" (Priseiani verba aunt 
V. 13. &. 70) genetivorum dativorum &aeeusativorum loco ad- 
miserunt de qua re lueulente exposuit Lobeokius in paralip. 
I. p. 188—185. . Neque aliter Alexandrinos iudicasse docent 


scholia; cf. A. ad I1. 185: exenwra, v Om Or, rj sQogeyo- 


21) Vocat. eupsora Zeb Il. 2341 eandem sedem obtinent. De accuse- 
sativis ceupuore Zi» supvora Kpovitqw infra disseram. ' 

28) Forma semel tantum adhibita est in singulari libro E, contra sae- 
pius alygvrr)e 1L. 179. P. 588. Q. 19 eiusque inclinamenta obeurrunt. 

29) Praeterea habes haec xvavoyaírne Y. 144. «. 536 évooly Sov xvavo- 
yairn y. 9. Ure — xvoavoyalen Y. 224. voc. Yavfjoye xvavoyaite O. 114. 
201. t. 528; reliquos vulgares vocativos SoAouT|ta co&óta "jreportutd non 
euravi. 


55 


gevrikg évrl tre óg8dc xÉjoyrer dvi toU dwmejrme schol. 
Harl ad m. 10: dxdxQra 40 airteriwjo sig tÜOSiev ntGóv dud 
toU éxdxyc xivÓrlg ó dwéxsroc (scribendum puto dedwyre) 
schol. À. ad B. 107 8i xiqrixi] dvri vijg do6jg: vécsa dvrl vo8 
Gvisrnc schol. A. ad 4. 175 xal [mxridru dvi vüjg [mmmldeqc 
xel vepelnyegéve. dvrl vo vegeloytoftno xal «vavoyaia dvri v0 
xvavoyeitec alia (cf. Friedlaender. fr. Aristonici x. c. 'IÀ. p. 18. 
Lehre. Arist. p, 280.). Ac non dubium est quin ex hae forma- 
rum interpretatione accentus vulgaris eorum nominativorum 
(S. 1. 1.) secundum ,,homotoniae primi et quinti casus regulam'* 
(Lobeck.) descenderit; neque aliter de dxcyr et edgioze sta- 
tuendum esse existimo, quas Aristarchus non a nominativis in 
-qruc et omms terminatis sed ab dwéxms (s. schol. H. e. 10) 
et sÜgóow, etsi eius nullus reperitur casus, quod Lobeokius 
obposuit, derivasse videtur, cum reliqui grammetioi Ptolomaeus 
Asenlonite Tyrannio Amisenus Pamphilus (v. Lehrs. Planer de 
Tyr. p. 27) Herodisnus (ad 4.508. 540.) quos-Bekkerus nu- 
per seontus est etiam hic analogiam aliorum defendere voluissent. 
Bed Aristarchum Aeolico modo tenorem retraxisse (v. $. 1. 1) 
mihi quidem parum probabile est; profecto grammatici, maxime 
Herodianus eius rationis mentionem iniecisset. Diversis autem. 
dialectis haec consuetudo tribuitur. Apollonius scilicet Dysco- 
lus de synt. p. 214, 4 (ap. Ahr. II. p. 221. n. 4.) sic scripsit: 3j 
dori) dvz. sÜ9sv nagalekBeveret xexà. Moxtüovixóv B8og 1 
Oreraluxóv ec o mod sudv ró voioUrov imigreiGevro, ex qna 
Priscianus XVIL oc. 17. $. 208. IT. p. 105 ed. Krehl. heusit: 
,» Macedones autem et Thessali e contrario vocativos solebant pro 
nominativis proferre, B. 107. Gvíere. Hie vocativus est pro- 
nom. -re dixit pro -rzc. Unde Romani frequentissime hn- 
iuscemodi nomina et maxime appellativa per vocativum Grae- 
eum, etiam pro nominativo suo proferunt." Herodianus quidem 
ss. wÀlo. óvop. II. p. 685, 7 eos tantum mornxóc ustaniacófvrag 
nominavit, contra Eudaemon Pelusiata item Macedonibus (v. 
schól P. ad y. 68. Eustath. 1857, 18. Sturz. de dial. Mac. et 
Alexandr. p. 28. n. 5.; inridens Fosterus ap. Burgese. p. 399 ex- 
elamavit: ,,non minore iure Persioum quoque appellassent', alii 
mox Aeolibus et Boeotis mox solis Aeolibus (v. Eust. p, 57, 4. 


j 


96 


75, 30 etc. schol. A. ad 4. 178. Greg. Cor. de dial. Aeol. 8. 26. 
p.603. Ahrens. I. p. 109, 3.), Greg. autem praeterea Aíticis 
(de dial Att. 8. 41. p. 96) eos adiudiearunt. Sed de Attica tali 
flexione nihi! nofum est atque quod Koenius adtulit. Kgovíóe 
Zteog ex Eurip. Baech. v. 25, nune Kgoevíóeg recte restitutum 
est; Reizius vero (of. Schaefer. ad Gregor. p. 98.) nomiriativos 
Homericos qui aecentum in penultima habuerunt Atticos fuisse 
suspicatus erat; Henricus Stephanus.vocativos probaverat in 
Thes. V. p. 1464. In qua opinionum diversitate sane rectissime 
nunc ii versari videntur qui correptas formas apud Aeolenses 
in usu fuisse concedunt in quorum iudicio sequieseendum est. 
Atque percommode congruunt exempla Homerieoa quae apertam 
formularum poesi saneitarum speciem prae se ferunt cum ea 
ratione quà pro iustis Aeolismis venditantur (v. Bergk. hist. 
litt. p. 853. n. 139). Tamen quod usu Ionico facile terminatio, 
nisi eum metri commoditate apte coneinebat, transformari potuit, 
quod nescio an in ÓÉkoeírgc pro OéÉosiro factum sit, id de atir- 
pis vocali minime conprobari licet (etsi quid de igígoog si est 
pro égíogoc, aliter statuam non enuocleavi); itaque de forma 
4T 9te, pro qua merito exspectes czvre, valde dubitandum est 
num Aeolismus sit; adparet autem eam ab imitatore — nam 
huie ,,non sane summo poetae" rectissime Hermannus de emend. 
rat. gr. Gr. p. 38. in epist. ad Ilgenium Homeri hymnis prae- 
fixa (1806) p. VII atque Lachmannus (Betracht. p. 24) illam 
partem lliadis (H. 813 — 6. 262) tribuerunt — ad reliquarum 
analogiam male esse proousam; neque melius est eiymgza. 
Sed consulto supra omisi accusativum eÜOgvome, cuius 
usum maximam partem posterioribus poetis et grammaticis 
ansam, ut in illam sententiam quae notavi laberentur prae- 
buisse veri similimum est. Legimus scilicet £vgvoxa Zw 
6. 206 (ubi nonnulli veteres interpretes nominativum intelle- 
gere moliti sunt pone tUgvome distinguentes, v. schol B.L. 
Spitzner. ad 1) X. 265. 9). 331. in fine, contra in initio ver- 
suum s)gev Ó' vel sügov ó' eüQvozta Kgovióqv .4. 498. O. 152. 
$3. 98 ubi vox adeo plane de sede sus est detrusa, qua in 
re primus M. Hauptius apud Lachm. p. 100 iure offendit. Exi- 
mie igitur perspexit hane violatum formulwm atque formam 


97 


inusitatam satis testifloari, eas partes & genuinis quae Lach- 
mannus distinxerat segregandas et ad posteriores Homeridas 
esse referendas. Qui locus O. 152 eum fugerat non modo non 
egregiam observationem labefactat sed firmamento est, cum in 
idem (Lachmanni tertium et decimum) carmen incidat atque 
M. 265. Sed quia accusativus nominis tUgUoze necessario 
ebovomav debuit conformari, elucet eum ex analogia nomina- 
tivi admissum esse; itaque minime dubito hunc abusum rhap- 
Sodorum ingenio adsignare, qui flere poesis epiese inclinato 
iam reota linguae cognitione ac sensu destituti formam vel 
formulam non recte interpretati sunt ?9). Quod autem evgvoz« 
Zmj est étiam apud Hes. Theog. v. 884., si versus recte se 
habet, perspicitur quo tempore ille error manaverit. 


8$. 12. De secunda declinatione. 


Notandum inprimis est, eum in ipsa flexione Aeolica dia- 
lectus & vulgari consuetudine non recederet, nonnullas voces 
ex tortia quae vulgo dicitur declinatione in secundam traduetas 
esse, cuius rationis exempla quae in Homericis carminibus re- 
perimus inter vestigia Aeolieg enumerari debent. 

1) Pro vulgato Égec Aeolenses pronuntiabant Égoc saepius 
servatum in S. fr. 40. (42.) 79. 74. ubi non adsequor cur 
Bergkius "Egmg in fine reliquerit; Ahrensius autem Aeolicam 
formam reduxerat (v. fr. 33. Ahr,, cf. L p. 120/1). Apud 
Homerum quidem Aeolismus ab Eust. (p. 136, 33: xd óà Égov 
Jlolixóv icr; atque ab Herodiano Aeolica psilosis S. 2. II. 6) 
diserte conprobatus est atque libris commendatus; rectissime 
ergo Bekkerus in alt. ed. Rumpfius in Iahn. ann. v. 81. p. 586. 


30) Ne forte multis quicquam plane insoliti et inauditi adsumpsisse vi- . 
dear eorumque in crimen incurram, simile iudicium qüod G. Curtius de 
verb. p. 76/76 de tert. pers. dual. imperf. formis 8tóxcrov K. 363. éveüyetov 
N. 846. )àpicotro» X. 583 (v. Friedlaender Arist. p. 4. n. 1.) protulit, hic 
iuvat adscripisse: ,,eerwügen wir — dass jene 8 Verse sich in Theilen der 
lias finden, die sicherlich nicht zu den &ltesten gehóren, in der Doloneia, 
im Schild des Achill und in einer Stelle, die Bekker nicht ohne Grund als 
Einschiebsel betrachtet, so wird man sich dahin neigen, die Anomalie 
aus einer Verirrung des Sprachgefühls bei den spütern 
Rhapsoden zu erklüren." 


7 


98 


Ahrensius in gramm. S. 28, 8. p. 28. Buttmannus in gr. Gr. 
I. 8. 68. p. 226 Aeolicam flexionem ubique postularunt, quam 
pro vero metaplasmo intellegere contra Ahrens. L. p. 121 et 
Ameis. p. 44. non dubito; nam quod nusquam £gov legitur 
nulius momenti esse cum Buttmanno p. 207. n. accipio. Extra 
Homerum autem Hesiodus huno Aeolismum quem agnovit Goett- 
lingius p. XXXII 'Egoc th. 120. 201. Égog v. 909. neque minus 
Sophocles (El. v. 197. Égog in cant.) et Euripides, qui etiam 
in dialectiois formis inmiscendis inter tragicos novator exstitit, 
in div. fgov Hipp. v. 337. 449. (Égov maluit C. Grashof in 
antiqu. stud. ann. 1837. p. 586/7.) Iph. T. v. 1172. Ion. v. 1227. 
El. v. 297. a&dmiserunt. Illic igitur nominativus Foog I: 442. 
A. 294. 315. certam sedem non obtinet sed multo crebrius ac- 
cusativus formulae instar in hoc notissimo versu adhibitus est: 
evraQ imei sx0ci0g xal dÓwwvog ib Éoov fvro 4. 469. B. 4832. 
H.323. 1.92. 222. *P. 57. $2. 632. y. 413. 0. 68. 0. 72. 485. 
M. 308. $. 454. o. 143. 303. 501. zx. 55. 480. o. 99. quem si 
eum O. Muellero (hist. litt Gr. L p. 58) pro veri simili po- 
nimus hexametrum iam in antiquiore poesi usitatum fuisse, 
totum ex Aeolicis carminibus esse adscitum credere non sit 
&bsimile neque absonum erat Bergkio (hist. litt. Gr. I. p. 869.). 
Proprio vero Marte auctor extremae Odysseae partis eum pau- 
lulum transformavit in hunc modum: o? Ó'éms oiv oírowo ue- 
Mgoovog 3E Éoov fvro c. 489. atque formulam mutarunt qui 
panxerunf JV. 638 i£ Kgov sivos (poÀzQg xol 0gyu8 oio — 3j xco- 
AÉuov) et £2. 227: imqv yóov 3E Égov simv in exitu; sed plane 
& formulae specie descivit recentior libri & poeta: Koo ó' &ge 
Ovuov FO:y8:v c. 219. De iambogr. usu v. Renner. p. 233. 

2) Praeterea cum yfAog pro yflog Aeolensibus magno 
consensu adsertum esset, non sine veri specie eidem Aeolismo 
Homerieo Buttmannus et Ahrensius velificoati sunt; tamen alii 
eius formae valde satagebant.  Notavit quidem Meineckius de 
Alex. Aetolo in anal. Alex. p. 222. Buttmannum ipse e libris 
accusativum yélo (— (0gÀ 4. 27. K. 512. 574. 41. 621. à. 561. 
X.2. pro íógàro, quod Ahrensius íógóa —— qoó« ut ÍÓgó0i 
P. 385. 746. scribendum proposuit, vel xvxsi K. 290. 315. pro 
wvxtOvo, v. Curt. in gr. Gr. 8. 169. V. Brugman. Stud. IV. 


99 


p. 173) tribus locis c. 350. v. 8. 346. legi iubens, quem Din- 
dorfius secutus est, Bekkerus autem bis solum in editione priore 
(v. sched, Hom. I. p. 123) y£lo retinuit, in altera tamen Aeolis- 
mos fovere maluit his locis: yéog .4. 599. — 89.326. y&o 
6.100. y£lov c. 350. v.8. 346. sed ubi metrum longam sylla- 
bam postulabat, vulgarem formam reliquit 9. 343. 334, quam 
inconstantiam censoris carbone notavit Rumpfius p. 586/6 tra- 
laticiam flexionem defendens. Sed vereor ne argumenta ali- 
quantum possint delumbari; atque sane Bekkerus si analogiam 
acutius voluisset rimari, aequabilitatem potuit persequi. Le- 
gitur seilicet 9. 343. yfloc Éye ita ut syllaba quae in diseri- 
men venit in caesuram quarti pedis incidat, qui locus si Hoff- 
manni quaest. Hom. S. 74. L. p. 103 sequimur productioni fa- 
vet (cf. exempla); temen, si hoc argumentum nuno post Har- 
teli, viri clarissimi, adeuratas ac subtiles disquisitiones qui 
arsin per se numquam sufficere ut syllaba brevis pro longa 
esset exposuit minus valet (v. p. 389), hio eo ne opus quidem 
est, quia productio satis excusatur littera 6 quae in fronte vo- 
cis Éjo haeserat tüm nondum evanida, cuius productionis haec 
sunt exempla: flog Zjemevxig .4. 51. — 4f. 129. ydo Éyov T. 49. 
uóyig. jov X. 412. Seuítg Éyov K. 264. xsvrQmvexlag Éyov 
E. 152. — 0.396. loóyugiov &jiwgv 2.580. maglyg t. 113. 
Gvvej£c (S. 7.) cf. Hartel. p. 455. 457. — Alter locus est 8. 343.: 
Gg Épor, iv 0à yllog dor dOavérow: Otoisw ubi caesura se- 
miquinaria prae ceteris productioni favet (v. Hoffm. S. 73. I. 
p. 102), tamen initialis littera subsequentis vocis dor non po- 
test pro causa admoveri; ab hoc vero loco etiam intercapedo 
pronuntiationis abest e qua plurimis locis in hac mascula cae- 
sura brevem syllabam tolerari posse Hartel. perspexit p. 440. 447. 
Rémanent tamen plurimi versus quibus v. d. hac explanatione 
opem non adferri non ignoravit (p. 391); per me quidem facil- 
limo quispiam hune iis addiderit, Sed sibilantem quoque una cum 
liquidis ad consonarum durantiumgenus, quae crassa pronun- 
tiatione productionem quam dicunt positione ortam efficiebant, 
rectissime p. 432 retulit. Ceterum si cui omnes causae quas 
protuli nimis precariae videntur, meminerit, quaeso, de tali 
Odysseae parte agi, quam Kirchhoffius inter recentiora addi- 
1* 


100 


tamenta non sine iusta causa quam concedent quorum sanum 
est iudicium relegavit; neque quisquam non videt inconsequen- 
tiam inde originem traxisse quod auctor — atque imitationem 
antiquiorum partium Homeridis etiam Hartelius p. 436 vindi- 
care minime noluit — versum 4. 599. &ofecrog à &g ivogro 
yé^og uaxagsca. Osoic,.y quem totum insernit 9. 326. 343 trans- 
formavit voeabulorumque ivdgro yélog conlocationem mutavit 
in yílog dr. Quae conlata inter se et pensitata omnia 
rerum momenta pedetemptim me in opinionem deduxerunt, 
qua 6.343.344. ubi Bekkerum minutiores ratiunculas secu- 
tum subrepit taedium mutationis Aeolicam formam non modo 
metri causa primo adspectu violati a librariis expulsam, sed 
&b oblivione vindicandam et in textu reponendam esse con- 
tendo. Ergo Buttmanno et Ahrensio adstipulor. — Praeterea 
adnotabo dativos et foo 6. 212. cuius ultima in arsi est y&Ào 
. €. 100. pro pyrrhichio et yzg« À. 186. 4j. 2883. pro trochaeo 
(Bekk. y5oe: Dind. yzoe et yrüg«'; alias y5oect dactylus est 
1.150. E.158. K. 79. 2. 484. 7.9836. 'D. 644. p.16. 0.357. 
o. 232. atque Ó£zei anapaestus *U. 196. y. 41. x. 316. o. 149. 
c. 121. v. 261., nusquam legimus Óémo) zoo H. 453. 8. 483. 
non nisi in deterioribus partibus obcurrere; de íógo v. Ahr. 
supra l Recte igitur Bekkerus in cens. Wolf. Hom. —— sched. 
Hom.I. p. 48. illos metaplastice fictos, recte etiam hos Her- 
mannus de em. rat. p. 938 coníraetione ortos iudicavit; ,,non 
enim ista contractio antiquissimae illius aetatis estí, cui maxima 
pars Iliadis (et Odysseae) assignari debet". Sed non Ameisium 
probo propter dativos quos contractos ex £go-. y£io-, dixit 
binas stirpes Zoo- Egor- ete. ponens metaplasmi rationem 
plane abicientem; yéie pro certo Aeolismo habuit Rumpfius. 
Quae si reote disputata sunt vulgaria Éomg et yflmg ab epica 
lingua àliena fuerunt cum Aeolieca Égog et yé£Aog constanter reti- 
nerentur. | 

3) Loquar nune de substantivis et adiectivis quae contra 
vulgatum usum syllaba aucta in secundam declinationem trans- 
isse dicuntur: gvAaxog (pvcléxovg $).566 ubi Aristarchus et 
Herodianus accentum in ultima posuerunt, certe de Aeolismo 
non intellegentes, v. Lehrs. Arist. p. 298. Laroch. p.376., pv- 


101 


Adxcv I. 85. K. 56. 181. QAaxov Z. 35. DvAdxoio o. 231.) udg- 
1vgoc (H. 76. z. 423. págrvgor 4. 338. B. 302. 1: 280. 5, 274. 
X. 255. e. 2773. &. 394, pro qua forma plerumque in versuum 
initio de iuramenti testibus usurpata Zenodotus pdgrvgeg proba- 
verat v. Laroch. p.308) fxevóypegov A4. 402. Scilicet apud 
Aleaeum pro éyov &yovoc, quod a pristina, forma longius re- 
cedere Hirzelius p. 55 dixit, crebrius lectum fuisse grammatici 
testificantu, cf. fr. 120 ubi Bergkius haeo Photii verba ad- 
scripsit: &yoyog — oUroc "dAxoiog ó Avgixóg nolexig DyoriGato ; 
cui si oredimus, praestat suspieionem quam Ahrensius adpor- 
tavit, accusativum solum &ymvov peculiari Aeolico more pro 
&ycowa(v) (n&m sie breviora verba intellego) figuratum fuisse, 
abicere atque iustum metaplasmum agnoscere. Nam quod in 
tit. Cum. exstat iv c& éy&vi, lapicidam Lampsacenum Aeolicae 
dialecti ignarum hanc consuetam vocem in Aeolicae &yovo 
locum substituisse credas, v. Ahr. I. p. 7 item de zd statuentem. 

Propter hanc igitur analogiam grammatici de Homericis 
exemplis statuerunt genetivos Aeolice in nominativos transi- 
luisse; cf. quae Schaeferus ad Greg. Cor. de dial. Aeol. 8. 17. 
p. 591 e cod. B. adnotavit: (of Alokeig) rdg ytvixdg elg ebOslog 
petdyovig ó pdgrvgog xÀvova: zo nagrígov xol ó giAaxog oU 
qvidxov. Sed ut hane vocem statim absolvam, hio schol ad 
Apoll. Rhod. I. 132 inseram: gAexog: "Iovixdg ó quAat. "Iovtc. 
8b ix xdv ysvuxdiv moiobciv süOslag, toU gUÀaxog ó gUAexog, 
TOU pdorvgog ó pdgrvoog. roU- 0À qilexog divvrovgpríov wv 
mQUvqv. "Hoodirvóg 0À jv veÀevrajav Óbóvti (exscripsit etiam. 
Laroch. p. 376); atque rectissime haec adnotatio se habet; nam 
forma g/laxog quae melius quam gef ad pristinam stirpem. 
redit (v. Hirzel) non Aeolica vel Dorica, quod Koenius ad Greg. 
p. 592 adseveravit, sed re vera Ionica fuit cf. Herodot. I. c. 84. 
IL. c.118: gwAaxog. I. 89. IIL 4: gvÀdxove. VIIL 39: Ov- 
Adxov praebentem. — De altero autem vocabulo mira sunt 
Herodieni testimonia haec z. xa9. mg. I. p. 47. (199, 15. 236, 
18. sm. za9. IL. 377, 16. s. óg8oyg. II. 548, 22. mr. óvop. II. 
615, 33— 40. s. «Alc. dvop. IL. p. 747, 28): rà elg vg fagU- 
vrsat olov uágrug. ylvezos 0b in vo9 ndorug xatd viv AloMov 
idhexrov* intivos ydo v 6 lg'Q urroflAovar và ovrog obroQ 


102 


Myovrig xol vÓ Ümxog (x09: oUrmg ovv xal udQrve pdgrvo, 
dy Te ixmxlxttt nÀgOvvrixóv of udorvgsg zruQd v& xoyuaxoig xal 
"Inzovexri. of 4 ye udgrvgor dx0 vic 0 uaQrvoog tvOslag olov 
ixwueQrugoc H. 76. "Valde sane admirationem movent neque 
seio an verba corruptelam íraxerint; nam de rhotacismo non 
constat nisi apud Eleos et recentiores Lacones; neque nomen 
'"Hisíov videtur rescribendum quia quantum scio grammatiei de 
Elea dialecto nusquam mentionem iniecerunt"). Formam vero 
de qua agitur legimus in titulis Delphicis c. i. G. T. n. 1702, 15. 
1704, 15. 1706, 17: uegrvoor of fegsig voU 4nolAovogc. Itaque 
unde Homeridae eam adripuerint non expedio; Aeolismum si 
esset, vix Aristarchus praetulisset. — Tertio loco scholion D. 
ad 4. 402. £xaróyysgov Éfxaroyysiga ioluxog addendum est. 
Exspectatur sane si minus Zxeroyygoov (Ahr. I. 89) at ixaróy- 
yt000v quod facillime priscam litteraturam transponentibus possis 
eondonare; neque minus congruit formatio cum &yovoe, tamen 
diiudicari non licet (of. vulg. éxeroyystg uoxooyeio ap. Plutarch. 
z0ÀvjttQ &p. Aesch. Pers. 883. Soph. El. 488. Aristot. Pol. III. 
o. ll sed soÀ/jsgoc apud Heraclidem).  Ameisius p. 46. ótox- 
vOQ Óréxrogoc yovodoQ yovcaogog contulit. 

4) Cum in B8. fr. 29, 2 066oic metaplasticus dativus, quem 
Ahrens. p. 236 eum esse qui dieitur Aetolicus censuit, exstet, 
ab Aeolica voce 0 vel t0 000g (v. Bastii not. &d Greg. p. 615) 
Homericus dualis 000€ cum grammaticis qui ipsi dualem ab 
Aeolidis usu plane abhorruisse tradunt derivari nequit; causa 
autem ilius alucinationis neminem latet, v. S. 5. II. 2. 


8. 18. De tertia declinatione. 


1) Feminina abstracta in -rug terminata qualia sunt dxov- 
viOtUc Boorüg dyognr)g yoamtog imqroég BÓgrüg xÀwÜg uvgotüg 
órQvvtUg óvGraxtUc ravvorUg alia apud Homerum grammatici 
Aeolensibus adseruerunt, cf. schol. V. ad &egrüv f. 82. lAcov. 
Alolixr 1j QiGAexzog, schol. B. ad xi&agiot)v B. 600: 0 oynuari- 


*) Nune unus locus mihi obeurrit, quem Sauppius ad*Plat. Prot. 841. 
C. p. 104 ed. III. ex Eust. p. 279, 86 transcripsit: éx«p.pSoUvvo 8, qaoly, 
ol "Epcrotsi, og xoÀÀó v p év vate dpat yptijevot. 8i xol avrol, xa3d 
xai '"HAciot, Bapgapóqevot éxaAoüvro, eic £v Bntopuxó cUpnrat Acburo. 
? 


108 


Guóg vig Mirog 4iolmóg ópoiog rd doyuoróv; nos sutem in 
Aeolidis fontibus exemplis caremus praeter y£Agrvg in tit. 
Methymn. c. i. G. IL n. 266. b. 1. (v. z5iiogrieg af viai He- 
sych.). Concedo igitur illos talem formationem in deliciis forte 
"habuisse, sed laudo Ahrensium p. 159 qui fidem denegare maluit. 
Scilicet &d ipsam Iadem pertinet atque extra elocutionem epicam. 
apud Herodotum adeoque Platonem deprehenditur (v. Bergk. 
hist. l. G. p. 56. n. 13); inde Eustath. p. 1180, 7 hunc schema- 
tismum Tonibus adsignavit neque scio an non iure schol. Ven. 
2à T.234. adscripserit: drgvvrüg: Éori 8b vj ME Irvin; at 
minime refutanda sit opinatio Meinekii in Anal. Alex. p. 263. n. 
addentis: ,hic etium possis Tex/. Nisi malis Alolnj^ (idem 
error ap. Hesych.: óxoiov- ómoiov. "Arruxd. Lege 'lexdg). 
2) De duplici -nominis Sarpedontis fexu (v. Zugrmudóvog 
II. 327. 464. 496. 533. 553. P. 162. Zagzwüówi E. 629. II. 649. 
et Xagmidovrog M. 379. 3P. 800. XagmQjovri M. 392) Hero- 
dianus z. ógoyg. II. p. 579, 3 sic iudicavit: &Aig 03 (ó mowvrc) 
zajrg jggírer rjj yevuxj Zgmroovrog: Kon Ób A4lolxy dmó 
sÜO8deg vg Zaonuódv (Lentz: Zagmjjov) quod verisimiliter 
propter tenorem retractum sibi persuasit. Sane biforme est 
ita ut partim rationem nominum Nédov Méóov aliorum parti- 
cipiorum ritu declinatorum partim communium velut Zagódv 
"dvOnódv 'dcxinódv, quae plurima Lobeokius ad Ai. v. 222. 
p. 139—141 diligenter contulit, sequatur. Tamen num recte 
"Herodianus alteram formam Aeolidi adiudieaverit, dubium fit 
quia ad ipsum aliud de nomine ZQóxev praeceptum redit: s. 
xc. dv. p. 733, 15: of Alokeig 4gdxmvog slgrsaci viv. yeviojv 
Oud voU dj imi vo) xvolov óvóparog et p. 720, 27: oí 4l. 4Qà- 
xovog elgrxast» iml ro) xvglov Óvónaroc, imi ydg voi Smolov 
xui ajrol Ogdxovrog A£yovG: atque Choerobosci de Aeolico ge- 
netivo 8tdódmovog testimonium (v. Ahr. I. p. 64. 119). 
' .— 8) Recte schol. D. genetivum Ildgiog I: 325. pro Ilgidog 
Ionibus tribuit etsi Aeoles quoque olim in femininis in ig ca- 
dentibus (v. 8£riog udvioc etc. Ahr. p. 118) illud parasiticum à 
nondum adsumpserant; dilucidissime scilicet Curtius et. p. 583. 
—5, cui assensum praebuit Hartelius p. 449, docuit in his formis 
longum ; spirantem j pullulesse quae à pro firmamento ad- 


104 


vooato in desuetudinem abiit ut hic esset ordo: rtog Oéryoc 
Gíridjoc Ofnóoc. Sed quo iure schol. V. ad genetivum 66j- 
ezog B. 68. adsperserit iol latet. 

4) Neque fidem meriti sunt grammatici (Tzetzes, v. Ahr. I. 
p. 119. n. 14) qui substantiva in -4y$ -vyb exeuntia apud Aeo- 
lenses y eiecisse testantur huc oeQv£ vocem e qdQog per para- 
gogen amplifieatam trahentes, cuius genetiyus apud Homerum 
legitur pagvyog i. 873. v. 480. et apud Eurip. Cycl. v. 410. 592, 
sed pagvyyog v. 356 (qeovyE. v. 215); nam in titulis Conzianis 
p. 29, 16. tab. XII. 44. 12. obcurrit praeter «p&9ov eadem ratione 
formstum *j/«giyyt, quode dixit, Wald. p. 24/5. 

5) Aeolica nominantur feminina &yvoig evÀug Égorig xí8agic 
q90.g pro dyogd avg £fogry xi8dQoa 1000, qua de re Ahren- 
sius p. 159 caute dubitavit idque me iudice ex parte rectissime; 
nam non metaplastiea sed heteroolita esse videntur et diversa. 
Huc refero &yogd et &vyvgig (contio — multitudo) avr et avÀug 
(I. 232. 3. 470; v. Herod. zv. x«0. xg. p. 90, 15: eA 1j Enaviug 
Aloluxdg, 4vÀlg à 9 moie Boworlag óbvverai: A4vÀAÍóa B. 496. 
qj 93 airievixy) 4o (Euphor. fr. 129 Mein.). &xó eb0tlag Bagv- 
vouévgg. y£yove. 5j ydo sig iv xavdÀmiig àxo fagvrovov ioriv, 
qj 0b dig: 0n xol egvróvov xol Ófvróvov.  Toígow r0 Ag 
zmaQdyss moon TO GÀwOSvor ciig xol avÀlg — v. Velsen. fr. 
Tryph. p. 61, fortasse propter mAtovaGuov 709 v Aeolicum puta- 
batur? — fittov &z0 vij; 44vA(óog vig Evevvuov vo Kqgiccov) 
q«o€ et qagig (v. Schol. f. 29: KoMMotgerog ÓÀ j0gig dvi roU 
q40«; Aristophanes p«ttg); aperte igitur propter accentum illud 
statuitur, sed forsitan reote inde concluditur in Aeolide termi- 
nationem :g usitatissimam fuisse. Minus confidenter de forma 
xíOaQig dixerim quam Aeolismi Homerici looo fovebant Eusta- 
thius p. 281, 4. Bergkius hist. litt. p. 482. n. 26, 438. n. 27. 
Ameisius p. 14; potest sane Aeoliea formula recepta fuisse 
I. 54. a. 159. 0. 248. aco. (N. 731) a. 158. pro »x189aQ« quod 
non legitur; tamen quis decernat? Neque de Aeolica forma 
Épovig (v. Gies. p. 285 — 287) quam Euripides nescio an ex 
Aeolicorum lyrieorum carminibus in diverbium El. v. 625 ad- 
mittere ausus sit, dubitari videtur posse. Cum hao igitur da- 
tivus Homericus vÀxi (memoi9o0g semper finem versuum E. 299. 


105 


NN. 471. P.61. 728. 2. 158. [. 130 obtinens quod imitatus est 
Theognis v. 949, v. Renner p. 232) pro vulgari dixjj conparan- 
Qus est, quem veteres diversissime extricare studebant. Alii 
ut Ptolemaeus Ascalonita nominativum &AE vel Aeolicum &bug 
effinxerunt (v. schol. A. ad E. 299) e quo totam flexionem deri- 
varunt; alii unum solum casum pro metaplasmo habuerunt 
(cf. Herod. m. 'IA. sg. IL. p. 119: xerd mrdow ylvovroi uera- 
zÀeGuol ibovsíe mowrixj). Sic ipsum Aristarchum aocepisse, 
Oz. Eo voig 4lole)olv iori Myew rjv lowi» iàxa (4.600 
iuxta "oxi E. 740. laxdg E. 521) xal jv xoóxqv xeóna (Hes. 
Op. 358) xel zjv álxjv Gixo, dg Gdgxe, si 0b GÀxe dg dona, 
xci dxl ox Gagxi, eius assecla Trypho in libro L. s. sse de- 
xeíag dvayvetng testis fuit (v. schol. Velsen. p. 65) eadem- 
que ratio placuit Herodisno. Itaque si Aeolismum qui aliunde 
non fuleiri potest repudiamus, gravissimorum grammaticorum 
Aristarchi Tryphonis Herodiani auctoritatem non nauci facimus; 
obtemperavit autem Ameisius p. 45. atque quia persimilis ana- 
logia in Aeolide Aleaicus dativus xívÓvww pro xiwóUvoo (fr. 138. 
Ahr.L 121 ef n. 4) invenitur (etsi e S. xivdvvov adportatur) ipse 
non refragabor. Fortasse eodem redit vouivi (udge0as B. 863. 
6.56. in fine) pro jouívg; tamen neque hoo neque /óxe ubi 
in ore hominum viguerint et unde in Homerica carmina mana- 
verint enodo. 

6) Notatu dignae sunt formae simog ? 164. (scut. Herc. 
312, ubi Goettling. p. XXXII recte de Aeolismo dubitavit) &ei- 
Aóxog O. 409. 2. 77. 159. (v. Euphorion. fr. 163. Mein. p. 158) 
derímog I. 505. 9. 810, quae neque Aeolismum neque meta- 
plasmum et archaismum praebent. Rationem autem Ahrens.ll. 
p. 175 (v. gramm. $. 19, 3. p. 21) gnaviter perspexit: ,nóg est 
antiquissima forma quam ab antiquiore lingua. in compositis 
tQínog árlÀómog servatam recentiores in moe produxerunt eam 
legem secuti quae voces monosyllabas correptam vocalem ha- 
bere vetat. Itaque Lacones et quicunque móg pronuntiabant 
non corripuerunt syllabam, sed correptam servarunt scilicet 
e communi antiquitate, quare inepte Ameisius p. 44 in Home- 
ricis exemplis propter Aeolicum Gdgezov et zovmov (et Dori- 
cum et Ionicum, Ahr.I. p. 114. II. 168) Aeolicum usum inesse 


106 


sumpsit; neque usqu&m aecentum retraxerunt (v. Goetüling. de 
acc. p. 317). 

T) Accusativi breviores in -:w pro -i0m vel -vv pro -v8« 
terminati quales sunt xoovv NN. 181. II. 215 iuxta xopv9a 
N. 188 eto. oxi II. 388. q. 28. iuxta Ozide E. 82. v. 215 alii 
apud Homerum, ut in Aeolide exstant, ita etiam in Delphicis 
titulis inveniuntur, cf. G. Curt. über die Ausbeute der delph. 
Inschr. in actis Soc. litt. Sax. 1864. p. 224. Itaque archaismi, 
non Aeolismi habeantur. 

8) Peculiaris erat in Aeolide accusativi tert. declin. ter- 
mjnatio in v ubi vulgaris flexus « praebet, in quam rem praeter 
eos quos modo tetigi xvauiv Gpgáyw xÀàiv ziv acousativos 
"Hoov Zángov zfürov lltíómv olómv ovócv yov (v. Ahr. I. 
p.113. 118. Lentz. ad Her. I. p. 416 adn.) satis est contulisse; 
sed etiam adiectiva item figurata fuisse docent exempla quae 
tenemus: efexmv S. fr. 72. lug£gnv fr. 85, 2 atque grammatici 
adposuerunt: Óvcu£vqv xvxAoríonv ttovvípnv. Quae consuetudo 
utrum ex antiquitate Aeolicae dialecti an e novandi studio repe- . 
tenda sit ambigi potest; Hirzelius quidem propter levem dati- 
vorum n. pr. Ziwvouévm zfquos8évg "om (Ahr. p. 116. 122) 
similitudinem falsae analogiae eam tribuit p. 56; sed infra vide- 
bimus v. d. hane iusto plus pro causa venditasse; ut igitur in- 
genuo quid sentigy fatogr , antiquissimam communem tfermina- 
tionem -ev vel -oau (v. Boppii gramm. brev. lingu. Sanscr. ed. IV. 
1868, 8. 123. p. 83) in Aeolica dialecto resedisse contendo, quia 
acó. xvGpiv zcv etc. certissime e vetustissimo tempore servati 
sunt; idem Ameisius p. 42 posuit. His praetermissis Home- 
ricam formam (oe5v quae traditur 4. 318 non cum Hirzelio ad 
priseum lonismum sed ad Aeolismum spectare diiudico, quae 
et veteribus et recentioribus multa facessivit negotia.  Ari- 
starchus videlicet £o;v àvsuov cc "Egniüv Ilv0:3v & nominativo 
fafag derivans scripserat (v. Lehrs. qu. epic. p. 154. n. Lobeck. 
paral. p. 159); discipulum vero Dionysium Thracem $e: prae- 
tulisse inde conligo quia in altera epitomae eius grammaticae 
parte quae esf in eod. Marciano adhuc inedita exponitur ,,ad- 
lectivorum tertiae declinationis acousativum numquam in v 
efferri, quam litteram nomins propria interdum accipiant (4fm- 


.107 


uocOlvq-v)* 31). Sed nondum defuerent qui fa &veuov pro- 
bare mallent, de quibus hoe testimonium servatur in E. M. 
407, 1: dg xegd z0 métro ylveven mici, ovtoc nagd T0 Q0 
&qv' xol te«v nerd ToU La-* rO ycQ vfÀltov [dqva Og mérqva, 
8i wr) xav. ExOlnpiy yfyove, quos Horodianus 7. uov. Ac&. 17, 15. 
II. p. 923 (m. za«9. II. p. 346, 14— 19) refutavit utpote ovy 
vyiwg vo)ro (foqv) zegalqwou£vove, ov mor ógelAs, d£ o)àmv 
'sro6tov muoaOécOo:. — Ipse paulo fusius de disyllabis adiectivis 
in «v eadentibus disputans ut semper acutus in ultima esset 
postulavit, v. sz. xaO. mo. p. 59, 24. sm. 'IÀ. mo. II. p. 81. s. 
'Oó. ng. II. p. 144: v0 (erg oc ovvOerov ofvvesoi. zogoiquéov 
ób vovg fovioufvovg Begvvüwv, looc mAavgOÍvrag ix rijg alvta- 
vuxQg vüc tig v mtgavoO:íong: ,fenv üvtuov* u. 313; lucidis- 
sime vero &d h. l. II. p. 154 de hoe disseruit: vojro óà Póti 
qeolc ToS v [e?j 0g &xga$j Zéípvgov (B. 491). Éorw ovv 4lolxóv 
rO pét& TOU V xol Pr, ajr0 4lolixOg BagvvtoOat og vo. ,,alvo- 
zo O0nv nmatoló inowonuav* maga "Avaxofovr, (fr. 36, ubi Bergk. 
male aivomaó scripsit), 0 à 4oleragyog qol mtQi0macOot 
xal ovrog Eye, vj vtagadoo0te, cf. Crameri an. Par. III. p. 480, 31. 
Sed quamquam verba dubitationem non admittunt neque Ana- 
ereonteus neque .Homericus Aeolismus & multis recentiorum 
fidem accepit, v. Dindorf. not. in app. ad schol. Odyss. ed. Oxon. 
p. 788, et Lobeck. parall. p. 160. qui tamen in add. p. 543. in 
hane sententiam concessit: ,verum vulgarem accusativi formam 
(fe?) grammaticus ille vix aliquo confirmasset testimonio, sed 
cum íe«v contulisse videtur eivomo85v*. Plerumque feij vel 
eum Aristarcho fev viris doctis probabile fuit praeter Doeder- 
lenium qui rei novandae tanta laboravit intemperantia ut 
eumulum temptaminibus adderet proposito feivr' pro fentvre 
sicut TiaTvra 2. 475. in gloss, Hom. I. n. 1l. p. 1l. Miror pro- 
fecto quod Ahrensius qui ajvom«95v bene defendit adtribuitque 
Ionico poetae de mist. dial. p. 65, ipse in gramm. S. 28, 3. 
p. 27 fev corruptam lectionent esse pro foe — faée iudicare 
ausus est. Nam femv satis testatum est; contendo igitur eam 
solum ex Aeolide pro fa-aFt(c)ev (cf. «oc Hesych.) evolvi posse 


81) cf. Adolph. Hartii de Dionysii Thracis grammaticae epitome partim 
inedita comm. quae est in progr. gymn. Luisenstad. Berol. 1871. p. 29. 


108 


aique nuno contre Aristarchi auctoritatem oum illis quos He- 
rodianus praetermittendos esse censuit fcq sicut alvozdOwv et 
Íéns rescribendum esse, quod mihi erui non potest (S. 1..3. 
$. 5. III. 2. $. 9. 9). Etiam Ribbeckius in Ishn. ann. v. 66. 
p'1l. et Ameisius Aeolismum fejjv defenderunt, cui adstipulati 
sunt pater eius ad l. in app. IL. p. 81. Lárochius p.263. Ce- 
terum si Aeolicam formam ratam habemus hiatus evitatur. 

9) Notissimum est apud Atticos conpluria nomina sicuf 
Zamoárne 4ngocOÍvyg cum quarto saeculo atque apud Boeotos 
sicut Groylvqv Aauotllnw Ilocwieiv (v. Ahr. I p. 205 de mist. 
p. 78) et apud Delphos Gcoxsjv (v. Curt. 1. 1. p. 226) in quarto 
casu traducta esse in primam declinationem; etiam "4ozv Atti- 
cum fuisse Porsonus ad Eur. Phoen. v. 184. 950. 1020 exposuit 
et Kuehnerus in gr. Gr. p. 395. In Aeolide vero id genus de- 
est, tomen eam eandem formationem adhibuisse propter meta- 
plastioos dativos Zivvopévg 4«uoc0ív "Aog perquam veri- 
simile fit, e quibus Hirzelius omnes accusativos in v pro mieta- 
plasmis venditavit. Nominis autem "4gmg duae stirpes erant 
in lingua Graeca "4gsv- et "gec- quarum altera inest Aeolicae 
flexioni : "dgevc ("doevc eUOsin. ijr sog " Opsjom oix Est, nagd 
9i IAixalp, jplOn, v. Herod. n. xMo. dvoy. II p. 639, cf. E. M. 
189, 46. s. v. "Aorc) "Motvog "Agevi "Arva "Agev. altera con- 
spicua est in "4er et "4orv. Qui accusativus apud Homerum 
exstat in libro singulari E. 909; scilicet eum Herodionum uz 
ToU V óc XoGqv scripsisse docemur a scholiasta (v. Lentz. pr. 
p. CXIX), unde perlucet alios"4gr vel'zfor! maluisse, cf. La- 
roch. p. 202; recentiore tempore Goettlingius ad scut. Herc. v. 59 
ubi praeter v. 333. 425. 467" rv legitur sic adnotavit: ,li- 
benter scripsissem "49r cum M. 1. aliisque paucis —, nisi mss. 
meliores me avocarenta proposito". Quid vero de forma iudican- 
dum sit utrum ed Aeolismum an ad Atticismum spectet non ha- 
beo. Neque certum Aeolismi vestigium est dativus'/oy quem 
Hoffmannus in ed. lib. d. et X. I. p. 225 4. 112. 431. in 
textu posuit, cum alii codices "4ozt exhibeant ac facillime mu- 
tatio e prisco alphabeto explicari possit. ] 

10) Porro de forma Zzv, in qua pensiculate evolvenda 


| 


grammatici oleum et operam perdiderunt ita ut Lobeckius in 


QT 7777 ub 


Ue 


109 


path. el. II. p. 273 exclamaret: ,,hic si unquam convenit illud 
consideratissimum verbum ixé£yo", pauca adnotanda sunt quia is 
aceusativus non leviorem scrupulum excitat.neque meliorem ex- 
plicationem videtur habere atque sugyozmoe. Beilicet quia sae- 
pius Z3jva AX. 157. «. 472. Zi ante vocales E. 756. 6.22. 
P. 339. *U. 43. v. 339 inveniebatur (of. Creticas formas 2f5va 
Tiva Tzriva Curt. et. p. 567. 625.) Zi 0. 206. 5. 265. £2. 331. 


. Hes. th. 884. in fine positum tolerari posse visum est, tamen 


Aristarchus scripturam sic instituit ut v in initio subsequentis 
versus ante vocalem elisum esset conlocatum (cf. schol. ad 
6. 206. £2). 331), quam versuum conligationem systematum ritu 
factam ab epica poesi abhorrere scite Hermannus (v. opusc. I. 
p. 137 de Gr. 1. diall. aliisque locis) disputavit Zajv sine elisione 
Scribendum proponens probantibus Bekkero plurimisque idque 
audacia quadam sive ex antiquitate a poetis admissum arbitra- 
tus. Contra Goettlingius et Spitznerus Z5 in fine reddide- 
runt; tamen Hermanni ratio longe praestat. Sed ut ad formam 
explicandam propius adoedam, a nominativo Z5yv — nam tres 
fuerunt stirpes ZF fiv Z^v — necesse erat ut aco. Zo4wa 
descenderet in Iade; (v. Herod. s. xA[c. óvop. II. p. 642, 131 
de vocali 4 dicentem: iGréov, Ort voU Zv, Za«vog igVAabav of 
zxoÀoi0l "lovsg tov xÀiciw). Spitznero igitur ad, /. 265 Zijv 
ignota et ab Iadis proprietate aliena esse videbatur, tamen 
recte ei Weicherti ratio non adridebat qui secundum Doricos no- 
minativos Tvóqc "Oogre '"ylÀge et accus. Ibyceum "Ogg pro 
Tvótvg etc. a Prisciano conmemoratos Ziüv Doricum vocavit a 
nom. Z«c pro Zevg repetens (v. Ahr. IL. p. 236.). AÀmeisius 
vero eam ut ídqv Aeolieam prodere originem pro Zhi(F)av 
credidit; posset etiam quispiam hoc pro metaplasmo venditare 
et Attice vel Ionice sicut 'Egujy — Eouéav (Herod. II. 51. 67. 
138. 145. V. 6.) contractum putare. Alii porro ad quartam 
stirpem confugerunt Z«- quam v finali abiecto natam dicunt e 


— lingua skr. djáu (quae forma & Graeca lingua abhorret) et djá 


conferentes: inde descendit Zj-v sicut fó-v quod ipsum non 
perspicuum est, cf. Curt. et. p. 568. — At profecto ipse nomina- 
tivus Zye intra Iadem ab Herodiano e Pherecyde testatus est 
(v. Ahrens. in Philolog. t. XXIII. p. 206.), unde aceusativum 


110 


in primam declinationem deflexum esse pro Zij sicut, Zuos84- 
vqv Zoxodrqv Bergkius hist. p.91. n. 107. et Kuehnerus p. 395 
videntur conprobasse; Westphalius autem in gr. meth. 1. Gr. I. 
p. 288 Zzc Z5» omnino cum yf yv et lat. dies diem concinere 
persuasum habuit. Sed quamquam Herodiani fidem non esse 
addubitandam concedo neque infitias ibo Zijv in Iade ullo modo 
nasci potuisse, tamen ambigo num propter illam Homericam 
formam recte in Graeca lingua quarta stirps accipiatur; nam 
quis ea non legitur nisi cum ancipiti et salebroso accusativo 
tÜg/ozme coniugata, mihi quidem etiam inter AÁ£eig magtgo- 
Qviac referenda videtur. Censeo igitur iis locis a rhapsodis in- 
scientibus neque quicquam opinantibus formulam tógjoma Zeyg 
proprio Marte statim depravatam esse nominativo in accusati- 
vum £jQUoze Zeüv (,ZrUv acousativo usus erat Polycrates, cui 
si Ziv apud Homerum invenisset, abstinendum erat a nova ista 
forma^ v. Goettling. ad Hes. th. 884; ud róv Zeiv legitur in 
Aeschrionis iambis scriptura tamen parum certa* v. Lobeck. 
parall p. 85. n. 24.) vel mea pace só. Zjv simpliciter transpo- 
Sito, prout veriloquium suadebat vel pronuntiatio corruptae for- 
mae maxime placebat; atque Alexandrinos hoo praetulisse quia 
Zijva et Züv saepius erat in carminibus, tutissimum videtur 
statuere. Ergo si quae de sóg/oza dixi non omni veri specie 
destituta sunt, hano quoque suspicionem puto non plane carere 
probabilitate. 

11) Herodianus z. xo. óvou. IL. 659, 15 sic tradidit: 
d Edgéjouav mogd vd "Aixelp uird roU v Aeyóutvov word vrjv 
xiquxjv, verum apud Homerum fuisse 4aoddpe Ejgvàdpe (?) 
"Akubápe (2); vara. 83, inquit, Myoptv aorjuxd silva, — Scili- 
cot sio Aristarchus formas restituerat etsi ipse KdAjav 4. 89. 
Góav N. 222. A4lav I. 644. M. 366. N. 68. legerat (v. schol. 
ad M. 231. Z. 285.) cuius iudicium probarunt Dindorfius et 
Larochius: contra Bekkerus rationem quae Zenodoti et Chamae- 
leontis fuerat (schol M. 231) adv àv scribendi ubique praetu- 
lerat: llovivóduav M.231. N. 751. X. 470. Z. 286. .4aodd- 
Mov 9. 141. 153; v. sched. Hom. I. p. 158. Laroch. p. 293. 
Sed noli hos vocativos quia v originarium retinent Aeolicos 
vocare. 


Pd 


111 


Ameisius p. 48 Of. O. 93. vocativum confidenter Aeoli- 
eum esse sicut JZxgort uslÀugópsi0e (Ahr. p. 116. IL 511.) 
conclusit quod non pro certo dixerim. 

12) Veteres velut Aristarchus nom. burmóig o. 28. et acc. 
A4. 142 (ef. schol. B. L. éxizgólg ó£vvvéov: dno vo9 énivgósig ydo) 
atque nom. zeAqzerig &. 277. (schol. B. L. &vrl o9 maluntztic) 
et acc. II. 395. (schol. D. eig và ózríac z&xroxoroc) agnoverunt 
eamque correptionem ex AÁeolismi (v. Buttm. lexil. I. p. 40—41) 
vel Dorismi (v. Lehrs qu. ep. p. 141) in quibusdam deeclinatio- 
nis casibus : subtrahentis consuetudine male explieuerunt. Sed 
nunc adverbia ea esse inter omnes constat. — Neque dignior 
est qui audiatur Eust. p. 187, 28 antiquissimas monosyllabas 
formas à xgi pro recentioribus óge xou&v; Aeolicam apocopen 
passas esse ariolatus (v. Ahr. L. p. 108. Buttm. gr. I p. 212). 


8$. 14. De pronominibus. 


Inter pronominum formas Homeriess quae nuno legimus 
solum personalia. Aeoliea specie infecta sunt (S. 1. 4. S. 2. IT. 1. 
$. 7. II. 2.), quod de possessivis ut non prorsus inprobabile 
esse ita non posse confirmari iam dixi S. 9, 4. Primae perso- 
nae sing. formam iyov quae antiquior est quam vulg. éyo et 
in Aeolide et in Doride deprehendimus (Ahr. I. p. 123. II. 
p. 247), quare eam in carmina Homerica ex vetere lonismo 
vel archaismo receptam esse ponamus necesse est, sicut etiam 
Éus0tv, culus de Homerico usu Apollonii verba quaedam in 
part. ali. adscribam. Verbo etiam lectionem tango quam Di- 
dymus ad :P. 244: tícóxsv avrog yov 'Mdiót xsUOmuot ser- 
vavit: iv elio: avrog idv vrl toU avrog iyov, ubi M. 
Schmidt. p. 175 adnotavit: ,recepi quod praecedit Aristonicus 
et perversitatem Alexandrini cuiusdam grammatici sapit". Sed 
noli Boeoticam formam pronominis (in qua spiritus ambiguus 
est, v. Ahr. I. 207. Curt. et. p. 641) utpote a critico quodam 
ineuleatam in hoc frustulo intellegere quia de participio verbi 
lui cogitari et ex "44ió, potest c0 xowo) subaudiri 4100005; 
fortasse lapsus alicuius est cui ovrog iov coniunctum .4. 185. 
X. 118. (N. 642. O. 457) in memoria haeserat. — Luculentis- 
simum igitur Aeolicae dialecti in Homericam elocutionem in- 


112 


mistae exemplum praebent formae Gupsg et vpusg quae cum 
iuxta vulgares sjusig et Uptig saepissime legantur evidentissime 
adparet non e sermone ,vernaculo sed e poesi antiquiore manasse 
(v. Bergk. p. 852); quee duarum formarum facultas sane ma- 
xime adtulit versui commoditatem. lis locis quos primum in- 
dicabo metrum Aeolicas formas tuetur: cpupuegc (D. 432. :. 3083. 
321. 4. 55. Ouptg 4. 274. 335. P. 469. 9. 231. semper in 
tertio pede sunt praeter 4. 55 (II); quae sequuntur inter ter- 
tium et quintum vacillant: &) &ups I. 427. T. 140. e. 123. 
à. 7710. £. 205. 4. 208. &puquv. X. 85. Oups H. 387. N. 626. 
O. 109. f. 316. Opquv 4. 249. f. 320. 4. 836. o. 50651) 
&ppe .4. 59. K. 846. X. 2068. $2. 856. x». 20959) pue 
JW. 412; b) &pui 4. 884. B. 187. 4. 197. 207. 4. 714. 
O. 493. X. 279. 'U. 160. &upuuv gu. 275. Sup Z. 7T. Ünpav 
N. 95. &ups A. 62. X. 219. .. 404. gu. 221 quod in versu 
H. 292. bis repetito 378. 397. et 4. 19. initium obtinet; eae 
quae elisione monosyllabae factae sunt non certam sedem prae- 
bent: dativi «uw H. 76. uu K. 551. P. 787. o. 241. 1. 62. 
et accus. Up d. 781. v. 857. c6. 407. c. 109. , Reperiuntur 
deinde etiam versus in quibus etsi pronomina praeter metri ratio- 
nem admissa sunt, ne Alexandrini quidem, certe non Aristarchus, , 
qui cum persuasum haberent Aeolismos omnes metrica necessi- 
iate esse metiendos eos Ilonicis formis quam maxime mutarunt 
(v. Bekker in Wolf. Hom. cens.—-sched. Hom. I. p. 86. Gies. 
p. 200. UL tenacem traditionem aspernati sunt: exstat in fine 
euptg A. 481. $2. 242. (ante xol) ui. K.. 70. quod e prae- 
Btantissimus libris Larochius servavit, Bekkerus autem et Din- 
dorfius cpuiv scripserunt, eujuv NN. 379. p. 334. 4. 262. 
Vppiv À. 340. v. 367. atque ante consonam cpu» K. 880. in 
secundo pede scriptum est. Praeterea forma Aeolica in non- 
nullis codicibus ante consonas tradita a nullo editore recepta est: 
e, 373. Vujuv ubO90v (v. Bekk. adn. p. 320), nunc Qjuv vel 


32) X. 344 bppty traditum sed ex Eust. Tiv restitutum est; fortasse 
fuit olim áp. 

33) Dindorfius in praef. Iliad. ed. IV. Teubn. p. VIII. coniecit TIT: 
T. 872. a2 vetere interpolatore propter hiatum exterminatum in eiusque lo- 
cum singularem formam «jac male restitutam esse. 


113 


Jpiv ut semper, Ouuiy Óoxéti o. 376 —— f. 141 (v. adn. p. 320), 
Oupiv uelévo Ó. 415. (adn. p. 337), 4upuy eine p. 2772. (adn. 
p. 988), up Ilooueyog A. 482 (v. Graefenh. de dial. ep. 
p. 76), sicut in fine $2). 33. 0. 94. — Quibus in aliis locis etiam 
vestigia t5c 4ilolux5ge dvrovvuleg olim fuerint vel nunc in codi- 
eibus delitescant latet. 

* . Recentiores igitur qui causas diversitatis studuerunt exa- 
minare omnes ad unum Aeolicas formas nisi metro oconfirmatas 
viderunt expellendas esse censuerunt. Post Bekkerum scilicet 
qui in Wolf. Hom. cens. Aeolicas propter retractum accentum 
ultimamque brevem ad enclisin exprimendam magis idoneas 
esse ludicavit easque e. 373. 376. p. 141. 0. 94. 415. gu. 272. 
commendare non dubitavit, Skrzeczka *) sic regulam instituit 
de dativis, ut inclinata pronomina ubique 9i» vjuv scriberen- 
tur sed cupiv Dui» ante vocales ibi solum ponerentur ubi te- 
nore non inclinato syllaba brevi opus esset, e qua &puiv solum 
EK. 85 opguv. IN. 96. f. 320. 4. 836. toleravit reliquaque libra- 
riorum oscitantiae inputavit; Gu e fino v. K. 70. praedi- 
e&ta opinione magis quam ratione expulit. Multo longius illi 
suspicioni quam acutius quam sobrie acceperunt indulsit Din- 
dorfius in Il. praef. p. IX — XII qui (upéc in fine A. 481. 
4). 242. repudiavit atque formas littera v auctas prorsus suspe- 
etavit quia ,non erat cur poetae epici, cum saepissime suív et 
Suív dicerent, ubi trochaeo opus esset, paucis quibusdam in 
locis ad Aeoliea illa &ugpuv et vuusv sine ulla ratione confuge- 
rent, aut quod ineptius etiam esset, &uguiv et Uupiv scriberent, 
ubi syllaba altera correpta ne opus quidem esset, sed metrum 
vulgarem ferret formam''; quod vero cum docere vellet quibus 
legibus formarum pronominis Aeolicarum usus in poesi epica re- 
geretur ad tragicos revocavit, ineptit quia illa tria. exempla 
rursus ad Homericam imitationem redeunt. Quamvis igitur 
quivis librarios saepe potuisse a vero aberrare concedat, tamen 
hac re nullo modo eos semper errasse evincitur. Mihi quidem 


84) In comm. ,,de tenoris inclinatione pronominum I et II personae 
pluralium,' ^ quae inserta est Beebodii et Jahnii ann. vol. suppl. I p. 541— 
558 (1881). ) 


8 


114 


ea petitio principii quam dicunt minime ad probabilitatem pro- 
vecta est neque, sicut omnino analogia nom satis tuta medicina 
est quae ad Homericum textum adhibeatur, hanc rationem 
quam probatissimam putant ipse probo. Quis quaeso, credat, 
Homeridas adeo metri vinculis eoartatos fuisse ut ubi enclisis 
esset vel numerus postularet quidvis sibi concessum sumerent, 
sed valde anxie caverent ne praeter metri necessitatem idem ad- 
mitterent?  Confugeruntne ad alienae dialecti opes? An iis 
semper summa copia vocum Aeolicarum, antiquarum satis prae- 
&to erat? Atqui sine ulla inopia eam tangere nefas fuit? Cur 
non in exitu versuum, qui semper in tota poesi adcuratius et pu- 
rius solet conponi, Aeolicas quibus certe species quaedam poe- 
tica et maior numeri concinnitas inerat vernaculis lieuit prae- 
ferre et ponere xel Qupsc pro xol (pig? Cur quia I: 440. 
€. 10. xol uiv est j. 262. xal &ujuv respuendum est? Cur 
poetae si Aeolieam formulam adseiverunt non debuerunt Aeo- 
licum pronomen simul transferre sicut f..334. ÓgélÀsiv móvov 
4ppuiv? Cur iis prorsus evitandum fuit quod Sappho admisit 
ut Gppuy etc. ante consonas esset (cf. &gguv. Mégog fr. 75. Üupuv 
1ó fr. 14.), si liberiore rationo quam pro metri condicione alio- 
qui uti potuerunt? Qualem autem secuti sint vix divinamur; 
8ed externum discrimen fuisse nego; sane nunc optime nobis con- 
sulimus si codicum auctoritatem pluris aestimamus illa opinione 
(v. quae generatim edisserui in part. alt.) Etiam Ameisium 
etsi p.47 satis superque adparere poetam tantummodo me- 
tri causa admisisse Aeolicorum pronominum usum" dixit, Din- 
dorfii audacia conmovit, ut p. 48 ,usum Homericum pro ar- 
bitrio Ionicis formis 4ulv óplv et Acolicis Gpptv Üpquv. varia- 
tum*' concederet. 

Inter reliqua pronomina num qua Aeolismo Homerico aliqua 
eum probabilitate addicerentur non extricavi; nam inter Home- 
ricum reg (4. 282. E. 234. f. 123. vv. 6 etc.) pro cóc et Al- 
caicum ab Apollonio adportatum (v. Ahr. I p. 126) vel inter 
Homerica zép óreo órfoictv. et Aeolica río ríoicwv non dignosci- 
tur num forte ex altera dialecto in alteram transierint. Neque 
cería iudicandi nota perspicitur si Homericum dativum roig- 
Orco: K. 462. f. 165. v. 258. voicüsosw B. 47. roicüto: 


115 


*. 268. q. 93, qui non ut Goettlingius de aec. p. 41. volnit ex 
toig: Ó? ortus est, sed a forma ó óslg (2—:0 Oeiya) descendit sicut 
ovdéd. ab oódrlc quod Buttmannus gr. Gr. I. p. 275. n. e Lu- 
eian. Charid. c. 8 sdtulit, conpsramus cum Alcsieo genetivo 
tOvÓte» 'quem Herodianus ex illo imitatione procusum. esse 
eensuit (v. fr. 126. Ahr. I. p. 126). 


& 15. De numeralibus. 


Duae cardinalium numeralium formae .ex Aeolide in Ho- 
mericam elocutionem receptae putandae sunt, primum ia quod 
Ahrensius in Kuhn. ann. v. VIII. p. 340 huo. retulit, tum 
fzGvotc quode Giesius p. 106. 200. scite exposuit. 

1) Iuxta vulg. uía I: 288. M. 456. EX. 565. T. 293. 
9. 896. B. 412. E. 514. y. 130. v. 227. ui 9. 66. v. 110. 
pee O. 416. ulav B. 879. M. 267. 275. T. 272. 0. 176. 
$3. 65. g. 121. legitar fe 4. 437. NN. 8564. Q. 569. ie 
IL 173. 9.496. lj 1. 819. 4. 174. E. 951. X. 477. lev 
E. 485. Vides igitur peregrinae vocis genetivum et datiyum 
quorum ex Áeolide nullum exemplum haebemus prorsus secun- 
dum lonicasm consuetudinem formatos omneque Aeoligmi indi- 
cium per saeculorum decursum usque ad Alexandrinorum aeta- 
tem esse exstinctum , ut ii vulgarem a4eentum adsceriberent; cf. 
Herod. HI. óvou. II p. 6183, 28: émsiór] ydQ t0 lo xoà ula iv 
tj yevist] sol Govixf] poxgoxavelqssi, ToVreu yaoi vO lowixó 
you xatafifafetot 0 tO0vog (v. Goettling. de acc. p. 368) et ad 
Z. 422. m. 'IÀ. ng. II. p. 57. de ij: wel peoí ys v0 toroUro 
' Iova siyei* vivig 0b évolunoav AMyti. avtO "Avrixóv. — Quam- 
vis autem origo duarum vocularum nondum enucleata est, tamen 
hoe pro eerto poni potest eas non dirimendas esse.  Ahrensius 
quidem fe e uía et utrumque e genuino ouíe pro ceagía mutila- 
tum esse putavit quae explicatio minime probanda est (v. Kuhn. 
ann. VIII. p. 188). kReetius &utem, credo, digamms in auxi- 
lium vocatur euius nesoio an vestigium apud Homerum sit ille 
hiatus qui est ante ia (. 569 et /j I. 319 (v. Bekk. sched. 
Hom. II p. 29), quod in A. fr. 33, 6. fortasse scriptum erat 
et productionem antecedentis syllabae brevis effecerat: povov 
Fiav (pro uíev quod Ahrens. I. p. 128. e certissima emenda- 

8* 


| 
t 


-- 


116 


tione redditum praedicavit) sed plane evanuerat in R. fr. 69, 1: 
oU0 lay, ut ule e Fía ortum sit sicut ucAevoov e Folevgov (v. 
Curt. 540/1. 544). In hanc originationem quam etiam Chri- 
stius p. 253 probavit iuvat conparare quod Lobeckius path. el. 
Ip. 112 e schol. Lips.. B. 201. adsoripsit: ulv &mo ro? sQítov 
zooco/rov toU i (cuius dativus legitur in Hesiodi fr. CCIV. 
Goettl. tv vel v et apud Corinnam fr. 36. Bergk. p. 1218. éfv, 
v. Àhr. I. p. 208. de mist. dial. p. 74; de accus. v. Gies. 
p. 303) zisovacuo rou p coc i« ua, GÀcvgov udlevoov. — Sed 
adcedit masculini forma io Z. 422. de qua nullusdum quod ab 
omni parte probabile sit invenit. Ex Aeolismo scilicet expla- 
natio non patet quia hio e/c fuit in usu; Alexandrini autem ad- 
iectivum fog Pw Tov iuxta sig uía fv Hometicae aetati vindica- 
runt, quod Trypho ap. Apoll. de pron. p. 70. C. eum demon- 
Strativa stirpe / coniunxit indidem xevc mAsoveGuóv vo) o olog 
repetens ?5); laudavit hano originationem Giese. Neque aliter 
nuper Leo Meyer in Kuhn. ann. v. VIII. p. 140 statuit. Ahren- 
Bius vero ib. p. 346. formam /à ab altera ia plane diversam 
esse iudicavit; sed quod illam in titulo Locrieo & Rossio iterum 
edito (1854 Lips) in litteris 4IILAEIOI quas Rangabéus Ouest 
ol Kirchhoffius óvmÀij Foi ipse OtmÀsi (Q legendas proposuit de- 
prehendisse sibi visus est, hoo valde mirari subit quod v. d. in 
titulis Graecis satis versatus Rangabéi lectionem propter palaeo- 


graphicam cagusam inprobavit atque diphthongum vocis ÓuxAsi 


per solum E scriptam fuisse opinatus est; debuit certe ÓizÀ7] 


legere, sed opinio plus uno nomine incerta est (v. Curt. et. 


p. 965. 496) neque interpretatio verborum /d suem ,illo die* 
maioris pretii est quam vulgaris ,juno die. Ceterum cum plane 
singularis sit, quispiam suspicetur /à a poeta per falsam analo- 
giam e feminino fictum esse (v. Ahr. p. 343); sed rem in sus- 
penso relinquere satius erit. 

2) Formae zícvgsc adfectiones Aeolicas jam supra conme- 
moravi (S. 6. 2 8. 8. 8), quare solum locos indicabo: O. 680. 


95) Si recte accipitur stirpi | digamma praefixum fuisse, conici possit 
olo; pro Fog esse sicut "OQ eug et 'IAcUc (v. Duentzer. Zen. p. 50. Schmidt. 
Did. p. 16. Laroch. p. 828) pro Ft)eoc; cf. Curt. et. p. 628, de diaeresi 
Otoc Gies. p. 804. z 


117 


"p, 171. $2. 283. e. 70. s. 249. y. 111; Ilonica autem récGagec 
saepius obeurrit: B. 618. E. 271. 4. 684. 699. 2. 578. 
:D, 2368. 0. 436. t. 834. £. 22. x. 349. 4. 110. 204. o. 2779. 497. 


Caput quartum. 
De verborum declinatione. 


$. 16. De augmento et de reduplicatione. 


Quam recte veteres grammatici de iis quae intra verborum 
copiam ab Homero ex aliis dialectis in carminum Ionicorum 
elocutionem admissa esse arbitrati sunt iudicaverint, saepius vix 
pervestigamus, quoniam eorum praeceptis lux e titulis, fide dig- 
nissimis fontibus, non adfunditur. Potuerunt sane crebrius & 
vero aberrare quia structura coniugationis, si & quibusdam ter- 
minationibus discedis, in diversis dialectis aequabiliotem habet 
speciem uf non facile quid cuique proprium, quid & quaque 
alienum sit perspiciatur. Adcedit quod nonnulla quae aperte 
ex linguae Graecae antiquissimo statu hio illio remanserunt 
falso certis dialectis adseruerunt. Hoo valet de augmenti omis- 
sione quam veteres, maxime Aristarchus, ladis propriam fuisse 
sibi persuaserant eaque de causa ubi fieri potuerat in carmi« 
nibus restituerant. Sed ea nusquam in vivido sermone latius. 
patuit, potius ubique ex poetarum usu qui metri necessitati 
indulgebant repetenda est. Inter recentiores quidem Fosterus 
ap. Burg. p. 3899 eam ex Aeolismo, Heynius vero (v. Bekk. 
sched. Hom. I. p. 115) et Laroehius p. 423 ex Ionismo deri- 
vaverunt. Neque melius reduplicatio aoristorum et futurorum 
quae est in xíxAero memAqyero neydoovro AshaOéo8ot zegidfcOo: 
neni0100 dict ete., quae ipsa multo antiquior est dialeoto- 
rum aetate (v. Curt. de temp. et mod. p. 163), mox Aeolidi mox 
Iadi adiudieata est; scilicet Aeolicum anadiplasiasmum schol. in 
Homericis vocibus xexAoutvo: NN. 382. xexoóncoutQc O, 358, at 
Aristonicus in zémAgyov lonieum agnoverunt, de. qua re testis 
est Eust. p. 1696, 3 (v. Lobeck. ad Buttmann. gr. Gr. II. p. 86. 


118 


Curt. de temp. et mod. p. 161); atque Trypho qui idem in per- 
fectis reduplicationis omissionem ze$oc 4loAixóv vocavit (Ahr. I. 
p.147) eum pleonasmum et Ionibus et Aeolensibus vindicavit: 
legimus etiam Zx-Acla8ovro in S. fr. 93, 2. 3. Sed ex antiquo 
more poetae illud additamentum adoptaverant. 


8. 17. De coniugatione in o exeunte. 


1) Creberrimum grammaticorum praeceptum quo Aeolenses 
in verborum quorum stürps liquida terminata est aoristis et 
futuris € inseruisse dicuntur neque aliunde fuleiri potest neque 
congruit cum propria liquidarum geminatione. Recte igitur 
Ahrensius p. 182 perspexit propter retractum acoentum id pro- 
batum fuisse. Sed ita e& opinio inveteravit ut ipse Herodianus 
ebhino peilosin Aeolieam (8. 1. IL. 8) postularet. in FAgav Os; 
Alolnozéga 19) xoig (v. Gies. p. 275), item 44. 136 in àgGavssg - 
quod alii Aeolica gyncope pro dguocavrsg ortum dixerunt, ipse 
dxO rov 8o, ov 0 ufAAov Alolixóg &QGo derivavit (idem valet 
de digctv 4. 10. v. schol. L. Gies. p. 407), ubi Aristarchus aspe- 
rnm scripserat quem notavit Epimer. auctor in Cram. An. Ox. 
p.174, 1; améxsQos K. 466. ab Aeolico futuro xégco repetitur 
«w. (np. IL. p. 807, 15. Plurimse autem noíse grammaticorum 
eógnitionem satis mutilam tradunt, Genuina vero ea formatio 
egt qua &d liquidam ipsam suffixi & adplicatur, cuius in tota 
lngus sparsim exempla deprehenduntur; paulatim tamen quie 
liquidarum cum G6 eoneursus Graecorum auribus, uf videtur, 
onus suavis erat (v. Curt, de temp. et mod. p. 287. Leskien. 
Btud. II. p. 80), is in dialeotis diverso modo evitabatur:. in 
futuris aut € elidebatur et so vel solutum vel contractum tene- 
hstur aut sicut in aoristis apud Aeolenses hquidis adsimilabatur, 
eum reliqui Graeoi productionem adhiberent. 

2) E terminatione ti« tteg t&i& quam Aeolenses, si cum 
Ahrensio l. p. 148. II. p. 335 grammaticis fides habenda egt, 
in aor. I. act. opt. exhibuerunt aliquantum firmamentum adoedit 
Aeolismo Homerico quem propter liquidam geminatam statui- 
mus ($. 7. I) ópéAleisv, quamquam, ut locutione utar Herodianea, 
(t. égpu. IT. p. 823, 17) «$ uiv & mgoogQxo oli 4ioÀsig Movoi 
MÉyonvros, và à Orvrígm xol volto xol of 4Onvaion. Aristar- 


119 


chus ergo Atüoismi studiosissimus pro Zenodoti vulgari, non 
Dorica forma (Duentzer. p. 64) ríceizv scripsit vícstav eto. (v. 
Laroch. p. 3896). 

3) In tert. pers. plur. opt. eto pro vro apud Aeolenses 
foisse traditur atque credidit Ahrens; erat etiam Ionica termi- 
nBiio, quare grammatioi temere zreifoíero M. 229. &. 93. ad 
Aeolismum relegarunt; tamen fortasse hoc cadit in formam 
üsvolero B. 128. E.202 utpote Aeolicam ($8. 8. 5). 

4) Parum stare potest hic a veteribus laudatus Aeolismus: 
imieyoise &. 241, quam lectionem Aristarcho probatam Hero- 
dianus 7. xabÜ. xo. I. p. 469 defendit duplici explieationi im- 
dulgens, vel eam ex ixíóyoig per pleonasmum litterae e ortam 
esse vel ex iwicyoíqe adtenuatam, (v. Osann. An. Rom. p. 286. 
Ribbeck. in cens. p. 11. Laroch. p.129), quod utrumque plane 
inauditum est, aut émioyoígg, cuius soripturee nuno ab omni- 
bus receptae rationem Alexander Cotiaeensis, doctissimus gram- 
maticus 99), in libro decimo tdv zevroÓemév in sehol. A. lau- 
dato sio reddidit: v àmícyoius &xolovOdy ial và imíGyo:g, v 
4à imieqoígg v0 ixiGyoiqv- xol Pec ovrog Pyri, mogspOson 0i 
Und rÀv usrayaQexvqQiGayroy, vd OP yagoxtijor yevouevov OMOLOV 
vÀ iolcgv xel eyayolsv sagd Zangoi (fr. 159) xal và menayolqv 
mao Ebmxolló: sinoreg ifaQvrovnÓwn r0 éxiGyoígg og diolióv. 
Sed. in forma ipsa insoliti quid inest ut ex altera dialecto in 
Homerica earming adsumpta dicatur? An aeoentus Aeolicus? 
sed quis praeter illum locum potuit habere?  Nugantur de 
Aeolismo quem neseio an etiam Attico comioo ineuleaverint. 
Minime illa longior terminatio Aeolidis tam fuit propria ut ab 
Homeri Ionismo aliena iudicaretur, potius vulgaris fuit in owoísv 
et lonica in &vQoígv (ex Hippoor. v. Matthiae gr. I. p. 443. 
Spitzger ad:1l) et Dorica in mezeyolsv ex Eupolidis Helotibus 
desumpto (v. Ahr. II. p. 330) et Aítieoa in semegyoiqv (v. Curt. 
de temp. p. 258). | 

6) Atque ii grammatici bene lapsi sunt qui longiores in- 
finitivos in -eusvat quos Homerus ex antiquitatis usu retinuit 
Aeolicos vocarunt, velut schol. L. ad qoAecsusv 44. 78: tptv zàv 
Zlogiéov — (Exsivot yàg vd sig tuv elg eusv uevazoioUG." vosp&w 

96) Cf. Lehrs. quaest. epic. de Apione p. 12. 


120 


vo«eutvy), oí Ób ioleig sutva, Aéyovoi socorditer adspersit; 
&lios notat Ahrens. p. 138. n. 7; est seilieet illa in 'Aeolide 
solum in óvOf£usvat &xvóOutvor Fupsvor (Ahr. p. 141). 

6) Dieo nunc de Aeolica part. perf. act. formatione a ser- 
monis vulgaris more longius recedente in cv ovrog facta, cuius 
tutissima e titulis tenemus exempla quae omnia adponam ne 
dubitatio possit exoriri: stezAwggoxovra c. i. G. I. n. 2189. (Ahr. 
p. 148) xereAmAvOovrog ap. Conz. in Itin. Leeb. tab. VIII. 2, 9. 
émivezeléxovra tab. XVII. 1, 6. srextorxov ap. Kaibel. in Cyriaci 
syloge XX. 5. p. 6, pro quo per lapsum legitur zc&zomxov v. 
p.17. Recte ergo grammaticorum exempla sig9"xov vrvonxov 
(v. Greg. Cor. de d. Aeol. 8. 56. p. 621. Ahr.) se habent et Alcai- 
eum ztgpvyyov pro segsvyog (fr. 147) quod mox a perfecto 
"épvya Siculorum more (v. Eust. 1596, 5: Zixeol ydg *0 & 
T0U xagaxtuuóvov — quam Ahrensii II. p. 328, 1 coniecturam 
pro tradito zegiGzouévov inmerito Bergkius neglexit — eig c 
petaziOéoci:w, vel ap. Ahr.: &ioj9a0i yag of magoxtíutvos voértw 
TO & sig c 3] mowiv ivtGrvra: moÀU Ób rO voioUTOy maOo0g mad 
Zwgaexovoíoig) in praesens mzegvUyo vel mspvyyco mutato deri- 
vatur mox pro szegvyOg xera nzÀtoveOuov ívípov y sibilante in 
liquidam conversa ortum putatur. Merito autem srepvyyov ubi 
stirps nasali aucta est, pro zsgpevycg ubi vocalis smplifioatio 
perspicitur, iusti perfecti loco Curtius (de temp. et mod. p. 57. 
188. 227) agnovit atque adversus Hirselium de dial. Aeol. p. 56 
praesentis esse participum a&utumantem et totum genus falsae 
analogiae reliquorum participiorum tribuentem Bergkius defendit; 
non minus Pindarioa xeyAoÓovrag et ztgoíxovroag (Pyth. IV. 179. 
183) solum: ex Aeolica dialecto possunt perfecta explanari (v. 
Ahrens. IT. p. 331. Bergk. Savelsberg. de dig. p. 36. alios). Sed 
quo modo Aeolici infinitivi perf. zeOvowgy émwsüsouxgv (cf. 
wo0UTüv pro sgoGróptvoi in tit. Eryth, l. 85. 43) qui accentus 
retracti vi -e& abiecerunt formati sint, utrum propter aliorum 
infinitivorum analogiam (ef. «cv ytváOqv us0voOqv) vocalem 
produxerint, id quod Hirzel p. 27 probat, an alia de cause, — 
nam Ahrensii de productione conpensatoria p. 89. 148 cogi- 
tantis opinio non probanda est — mitto quaerere; contra de 
participiis quae neque cum Plehnio in Lesbiac. libr. p. 130 ab 


121 


indieativis in o neque eum Hirzelio ex analogia repeti debent, 
perperam antiquitatem formationis ab Aeolide detrectatam esse 
existimo. fcilicet antiquior sufüxi quod vulgo fuit vas vel vat 
forma váns vel vant (v. Bopp. 8. 538. p. 360. 187. Ebel. in 
Kuhn. ann. L p. 2908. Christ. p. 276/7. Curt. Stud. II. p.171. 
174. Erl p.64. Brugman. Stud. IV. p.129) in Aeolide retenta 
atque in -ov littera finali abiecta transmutata videtur, quae ratio 
in hae dialecto suae proprietatis tenacissima ad recentissima 
tempora duravit. Verum iam Giesii ea fuerat opinio qui sio 
locutus est p. 103: ,jim grieeh. partic. perf. erhielt sich vom 
alten Nominativ -ovge in der gewóhnliehen fiprache in -cc das c, 
im Aeolismus in -ov das v. — 

Huius igitur Aeolismi clarissimum exemplum apud Home- 
rum est forma xsxÀgyovrseg quae M. 125. II. 480. P. 756. 769. 
&. 30. post primum pedem legitur sed in recentiori parte u. 256 
in accusativum mutata de suaque sede detrusa est; lectio vero 
sine dubio genuina atque antiquissima fuit neque Aristarcho 
non plaeuit, sed in altera editione postposita est, quia, ut inquit 
Schol Viot. ad II. 430, oíx dveyxaiov r0 .4lolxov pírgov ut] 
émi[yovroc, vulgari et lonicae formae xssxA«gyoveg xtxnydrag 
(ef. vsvorydivag B. 314. re8vnórec iuutgadre slia; de producta 
vocali v. Brugmani diss. p. 75. 135. 173/4. atque p. 74 de stirpis 
forma diversa x£xAmya : xéxAeyya —— ntgsvyolg : xegpvyyov). Quo 
mode autem ille formam explicuerit, utrum eam de singulari 
Aeolico xexi(yev cuius nullum vestigium apud Homerum de- 
prehenditur (v. Laroch. p. 296; xsxÁgyog habet B. 229. E. 591. 
«1. 168. 844. IN. 755. P. 88. pq. 408) repetiverit an vulgari 
xexÀAmyovtg litteram v insertam fuisse crediderit ignoramus; sed 
si omnino de Aeolismo cogitavit, certissime perfectum, non 
aoristum intellexit quod Lobeckius ad Buttm. gr. Gr. II. p. 36 
Statuit mire lapsus: , unter Aeolismus verstand er ohnstreitig 
nieht die metaplastische Endung «cv statt cc wie Gregorius 
p. 621 elg5xov vtvowxov aeolische Formen nennt, sondern die 
Reduplication des Aorists'; ipse autem et -Greg et -Ovrsg metri 
eausa pro pristino -Oteg e prisca litteratura transpositum esse 
imaginatus est quod pluribus refelli non opus est 9"). Pleonasmi 


97) Nunc tandem cum in nitidas chartas usque diss. scripsissem, Rumpfii 


122 


vero Áéolio; adsumptio, e qua interdum accentus in penultima 
resedit in cod. xexÀqyovsec (v. £. 30 in cod. Harl. ap. M. Schmidt. 
Did. p. 207. Lobeck. p. 37), fortasse & Tryphone in libris sregl 
nÀtovaGuoU voU iv v5 .4dioclÓ: Oiolénto aut mtQi vov meg 
'Ou"owe OicÀAéxrov illustrata fuit unde eam adripuit anctor de 
Homeri dial. ap. Maitt. p. 478. (v. Gies. p. 46. n.); Herodianus 
contre disputavit formamque xexÀgyovrec quam solam servandam 
esse judieavit non Aeolicam sed Syraeusasnam osse sibi persua- 
serat; nam FOog dà, inquit ad II. 480, vd soni ojreg cyn- 
patítsv. — Cf. m. IA. xo. ad M. 125. IL p.81: xexÀxyovzeg og 
égsgyovreg. oU ydg tO xcxÀnyórtg imieüvade và v, oU0À zeQd có 
»0Efa sexAqyoig** ixMOn, cÀÀa xag vo xénlgya yfyovtv ó Zvga- 
xovoioc dyegrog xexiiym —: dxólovOog ÓÀ rà xexidyo prrop 1j 
xexAnyov Bagvvouévn, ÉvOcv x0 wexAdyovreg, ad E. 80. et a. 256: 
xtxÀqgyovrtg* sí uiv Óid voU O, mQontQuémüror, £i 0à Óid voU 
vt, zQomepgoboveves, m. xaO. mg. I. p. 484, 7: xexigyo — wol 
siemÀvyo — mowtixég Dogvvovra, dno tív megaxtiuévov ytyo- 
voro; item (efgeiQotg 2f. 385. e ftfjomO9o et ixi(Aa8ov B. 600. 
e Àcl&8o ZXixslixeg emó xot AfAgOn xci loxGg AlaOe expe- 
divit (v. Lentz. not. ad IT. 830, 10); sed in forma sémAgyov 
Aristonicus Syracusanam consuetudinem inprobaverat (v. Eust. 
p. 1596, 3). Attamen ne Syracusani quideni in maseulino parti- 
eipii conformando a vulgata consuetudine quantum soimus de- 
sciverant, v. Ahr. II. p. 331. 384. Quaeritur igitur quae forma 
maiorem habeat probabilitatem. —Adparere autem confido Aeoli- 
dam omnino non in certissima memoria hsesisse nisi satis con- 
etanter ex antiquitate tradite esset; sane vulgaris ab Aristarcho 
petuit inouleari, minime vero Aeolieg. Mihi quidem propter 
hano verisimilitatem Aeolismum Homericum ocui- ex tota anti- 
quitate maxima adcedit fides reotius Giesius p. 197. Dindorfius 
Bergkius p. 853. n. 140. Laroohius videntur tutati esse quam 


quaestiones Homericas (Gissse 1850) ab Osanno p. 286 laudatas inspicere 
licuit — nàm programmatum et dissertationum facultas in univers. biblioth. 
adhue continuo recusatur —. Hic igitur p. 26—28 de ea forma verba faciens 
etiam Lobeckium merito notavit atque simul concessit formam Aeolicam 
xtxivyoyvtce, cuius plurima testimonia e codd. et grammaticis contulit, post 
Aristarehum a multis esse probatam. 


128 


Bekkerus et Rumpfius, qui ,,Aristarchese critices tanta severi- 
tete rariores dialectorum formas et a poetae usu alienas inpro- 
bantis^ (Bumpf. p. 29) rationem secuti sunt, oblitterasse. Quod 
autem is dixit, Alexandrinos et inferioris temporis poetas mag- 
nam partem quidem eiusmodi formas in cv finxisse, nihili est; 
nam certissime hi non somnia sibi finxerunt sed Homerica 
exempla imitati sunt; praeterea male de Aeolica Odyssease edi- 
tione utpote Aeolicas formas servante cogitavit, ef. not. 3. part. 
alter. 

Utrum praeterea eiusmodi vestigia e farragine variarum 
lectionum ex antiquioribus exemplaribus quae Alexandrinorum 
manus in dialectieas formes grassantes nondum experta erant 
adlata emergant, non negaverim; scilicet pro Aristarcheis scrip- 
turis xexopog et xexomog NN. 59 in Chia et Antimacbhi Colo- 
phonii editionibus xexozov extiterat (v. M. Schmidt. Did. p. 147. 
Laroch. 296 qui Antimachum etiam 6. 335 item legisse con- 
elusit) Quod porro Ameisius p. 53 in lectione memAgye pro 
usitato zemAgyog B. 264 in schol V. tradita hunc Aeolismum 
delitescere putavit, non oonsentio quia grammaticum (iuxta 
Aefiov B. 261) aoristum intellexisse docet conlatum mémámgyov 
9. 264, qui saepissime legitur; zemAmyoc X. 497. msnÀmyvie 
E. 163. «. 288. 319. s. 466. quidem constat; certus sane aori- 
stus eet rézaycv .4. 591. O. 28, quem contra Hemsterhuisium 
vtrayég &p. Lucian. Charont. oc. l. in cod. Vatic. soriptum (v. 
Sommerbrodt. ed. II. p. 94) Homero intrudentem strenue de- 
fendit Buttmannus in lexil I. p. 154. n. 4. 

7) Inter verbi óevogo: quod 8. 3, 5 propter digamma inter 
vocales in v emollitum Aeolismo tribui formas nonnullae le- 
guntur quarum flexio cum Aeolica ratione non concinit: iógv- 
$66» £&. (488.) 0640. Orvxjosor f. 192. 5. 510. ÓsvqosoOo: IV. 786. 
(s. 128). Nam Aeolenses constanter stirpe ótev- barytonorum 
verborum ritu usos esse docent exempla ósvopnévoig ótv&& coni. 
ivósU59; itaque tempor& conposita debebant Éórvs« eto. audire, 
sicut infinitivus futuri 'iótvonv ap. S. fr. 2, 15 olim legebatur, 
cujus iustam rationem Ahrensmus in Mus. Rhen. vet. v. VL 
(8. 1839) p. 362 defenderat (nuno vel 'zióevsv v. Ahr. II. p. 542, 
de mist. dial. p. 64. Sauppe de duabus inscr. "Lesb. p. 25 vel 


, 


124 


cum Hermanno 'zióevqe v. Bergk. p. 880 restitutum est). Ho- 
mericae contra quas supra posui formae a stirpe Óeve- in con- 
tractorum modum descendunt sicut in Iadis et Atthidis con- 
suetudine Óéc declinari solebat. Qua in difficultate quamvis 
nihil pro certo adfirmaverim, fortasse opinari liceat Homeridas 
interdum stirpi Aeolicae Órv- quam saepissime admissam vide- 
runt per falsam analogiam metro poscente Ionicas terminationes 
adfixisse; nam et dualem óevécOqv O. 127 socordiae imitatoris 
inputare nullo modo dubito. «Atque illa explicatio non valde ab 
Herodiani iudicio distat quod s. 7A. zg. I. p. 453, 23 protulit: 
v0 0à düeíqo:rv ojx dmO zxtgi0nOnívov to) Ósvà yíyovsv, dAM 
lóíqoív icr. xol mÀtovocavrog voU v dÓrvgos vel m. xaO. II. 
p. 272, 26: dmó 1o) co Ocnoco iÓígon ióémos xal mieovacuG 
t0U v éÓtvgotv. 


8$. 18. De coniugatione in gt: exeunte. 


Hane rem de qua nune quaerendum est prae ceteris sale- 
brosam et inplicatam esse cuivis qui ubertatem et speciem Proteo 
haud dissimilem coniugationis Homericae admodum intuitus esf 
facile elucebit. Grammatici vero veteres plurima &ut obscuriora 
de quibus ne nobis quidem iudicium constat aut falso aequa- 
bilitatis studio conmoti et haud raro fallaci analogiae speócie 
decepti inter vestigia Aeolioa numeraverunt, multa etiam quae 
ex Aeolide in elocutionem carminum Ionicorum manavisse ut 
ipsi statuamus suadet ratio, propter caligines non dispellendas 
inconstantiamque linguae uf certis finibus describamus non con- 
ceditur. 

I. De verbis quae vocalem thematieam producunt. 

Verbs quorum stirps terminata est in vocalem, ut postes 
in usu temporum progressu magis magisque exculto disposit 
sunt inter duas flectendi rationes, quarum altera in o usitatie- 
sima est in verbis puris altera in ui ad pauca tantum .speotat, 
ita antiquissima aetate linguae Graecae in multo aequabiliorem 
modum inclinata sunt. Scilicet verba quae contracta dicuntur 
olim verborum in gu. coniugationem secuta sunt, quae consue- 
tudo ab illa prisca aetate sparsim in pluribus dialectis haesit, 
tota fere si pauca eaque non prorsus certa exceperis in Aeolide 


4 


125 


. (v. Ahr. LI. p. 1835q.) apud Thessalos (v. II. p. 533. 534) apud 


Areades (v. Gelbke p. 40 8q.), tamen in singulis tantum verbis 
apud Eleos (xaüómAQuevog iuxta xaó0olfowo, v. Ahr. L. p. 280) 
apud Boeotos (v. &Oixe(usvoc iuxta avAío p. 210) apud Delphos 
(v. ztostíutvog xaàeíusvog oaqaigs(usvog iuxta plurima vulgaria, 
v. Curt. Ausbeute der delph. Insch., act. soc. litt. Saxon. 1864. 
p. 221. Allen. p. 264) apud Locrenses (évxolsigtvog v. Curt. 
Stud. II. p. 445. Allen. p. 264). Vides igitur hanc formationem 
quam nune vulgo quia in Aeolica dialeoto latissime praevaluit 
Aeolicam vocant, etiam & Doride non alienam esse neque ab- 
horret ab Homerico usu. A vulgari vero minus propter sin- 
gularege terminationes excepto praesentis singulari distat quam 
eo modo quo duae vocales ante eas concurrentes consociantur; 
eadem ergo re a verbis t[Oqui Vus Óíóout Ótixvvu. — in 
praes. sing. vocalis natura longa esse videtur —., in quibus 
terminationes nulla copulativa vocali interposita statim ad breves 
Stirpium vocales additae erant, diversa est. Itaque cum solum 
de longa vocali quae est ante terminationes agatur, si ad Ho- 
mericas formas volumus adeedere, ea verba alioqui contracta 
praetermittenda sunt quae tralaticiam in uu coniugationem prae- 
bent: ócuvnui E. 893. Ócduvqoi E. 746. 0. 390. D. 301. c. 100. 
propter óepvüroi 5. 488. Ocuvearo 44. 309. Óeuveufvovg IN. 16. 
$53. ódpvacOn: O. 244. O. 376. (sed Oauvg A. 199. 4. 221. 
iódyva E. 391. X. 489. 4.52. 270. óápvà II. 103.) mirvdg 
à. 392. nírvevro X.402. (nivva QD. 7.) ntgvag X. 45. mtQvdusva 
Z. 292. xlgvy E. 18. s. 52. xigyag m. 14. (inlova «y. 182. «. 356. 
v. 58. atque xiovc ap. Herod. IV. 66 sed xígvre ap. Alc. fr. 45, 2) 
alia similia, v. Lobeck. ad Buttm. IL. p. 70 sq. Quo e discri- 
mine satis elucet opinioni Hirzelii p. 57 sq. verba pura suffixo 
j« abiecto terminationes verborum in gu falsa analogia in Aeo- 
lide adscivisse censentis suspicionemque contractionis repudiantis, 
quo iudicio iis formis novitatis speciem vindicavit, assensum 
minime esse praebendum, quia res quae in discrimen venit inde 
non habet explieationem; rectissime igitur eam G. Curtius in 
Stud. III. 379—401 in comm. quam scripsit: ,,zur Geschichte 
der griechischen zusammengezogenen Verbalformen' atque de 
verbo p.38.352— 356 post Allenii expositionem ib. p. 264 sq. 


N 


126 


explosit, quare nune eius planissimam disputationem totus se- 
quor. Sed antequam Homerica exempla enumero, pauca monebo 
de formis ri87utevar *U. 88. 247. siOutvog K. 34, quas Gelbkius 
p. 41 et Allenius p. 265. n. 47 huc trahi vetant rati cum Ahr. I. 
p. 185 eas metri gratia productas esse, ó[dm0: y. 380. Nam hoc 
quidem vix exeusari potest (cf. Hartel. Zeitschr. für óstreich. 
Gymn. 1871. p. 597/8). feilicet verba ?ormusr vlO«u4 Óldoyus 
interdum in flexionem verborum purorum íransduota esse neque 
raro in lade constat; exempla autem haeo adseribam: xe9ícta 
imper. J. 202. quem alii ex xe8[arove apocope factum putarunt 
alii dà roU [Ore v5v xciv nagelaufavovreg (v. Velsen. Tryph. 
p.99) vel Aeolenses in &uxilium vocantes: of 4ioleig puuoOvrat 
zd tig à xol moio)cwwv dmxÓ ToU [OQ vO mQograxtixÓv Tore xe 
oru (v. E. Gud. 283, 40 ap. Ahr. I. p. 140. n. 14) explieuerunt, 
fera ap. Herod. IV. 108. fosa II. 106. IV. 61. xezícra VI. o. 48. 
(Rennerus I. 2. p. 46 cuius disputationem de hac re inspieias 
velim nulla invenit exempla apud Homerum et elegiacos) dzto- 
x«OucrXovrtg in tit. Delph. 407, 20 ap. Wescher et Foucart 
(v. Curt. act. soe. p. 228) atque apertam formam s9086ovo, —» 
zooriOcio| 4. 201. de qua videndi sunt Buttmannus in gr. Gr. 
v. I. 8.106. n. 9. p. 499. Goettlingius de ace. p. 78. Curtius 
de verbo p. 218 98), ut reliqua Homerica exempla nune omit- 
tam, Ói0obvas $2. 425 praesentis dido infinitivum quem Her- 
mannus de pleonasmo et ellipsi in op. I. p. 242 aoristi esse 
voluit probante Thierschio gr. Gr. 8. 230. p. 378. aliisque (aliud 
statuit Kuehnerus p. 651. n. 1), M. autem Schmidtius Did. p. 206 
recte cum óiótiva: ex Hesychio deprompto pro óióéves quod 
fluxit & Óíónpi Oscuevo fo contulit (Aeolicus infinitivus qui 
est apud Theoer. 29, 9 Óíóov etiam ad analogiam reliquorum 


88) Inter alios ei fidem abrogavit Rumpfius quaest. Hom. p. 20—24 
paulo fusius disputans; tamen mihi suam interpretationem contortam minime 
probavit Maxime autem illi offenderunt quod forma reduplicatione caret. 
Sane dvé3et quod Curtius de verb. p. 218 e c. i. G. I. 1195 dubitanter con- 
paravit incertum est, quia litterae in fine videntur deesse in lapide, sed eon- 
fidentius Ionicum imperfectum Zrp«e Hes. Theog. v. 856. (v. Hermann. op. 
VI. 1. p. 189. Lobeck. ad Buttm. II. p. 275; male Goettlingius Érptoe pro 
Erpvoe Aeolicum vocavit; cf. Étecc in cod. M. 8 pro Ézse v. 847) e— értlyrton 
advocaverim. 


"4 


121 


infinitivorum xdàmv üuvv» (v. Sauppe p. 28) sicut re8vdxqv pro 
vtOvox£ves referri potest) ^ Admirabiliter igitur flexio eorum 
verborum fluctuavit in Grseea lingua; quare cum in hao forma 
quasi essent ipsa verba denominativa suffixum verbale ja ad- 
sumpsissent, suspicor e& etiam interdum cum hoe seeundum 
an&logiam declinata esse, quamobrem ea in enumeratione in- 
stituenda non segregabo ab aliis (of. 4mi0rTQgOqv — piii 
iuxta dove). 

Refero autem ad hano flexionem haec 8) quorum stirps 
exit in s: dcxjrgv à. 318. Óogmvqv o. 30293?).. (óuagcivav 
N. 584. nunc cum Bekk. et Dind. legitur. euagzs0qv; égopag- 
vsirov exstat O. 191. :P. 414.) xelousver K. 195. sevOnptvot 
c. 174. v.120. xoOTnutvos u. 110. guigutver X. 265. gooriptyat 
O. 810. gopijvor B. 107. H. 149. K. 270. 9. 22449). zi8Xutvos 
"D. 83. 247. O5utvov K. 34. dAitjgsvog Ó. 807. (cf. stirpem 
&Àizz- in eAcrgjoo dircjuew conspieuam, v. Curt. de verb. p. 889) 
Ói£gu Evo 4f. 88. Aifrjuevog E. 168. (K. 84). N. 760. P. 221. a. 261. 
z. 891. g. 22. (161.) «p. 258. (semper pone penthemimerin) 
Óífqat X, 99. difoeogseOn m. 239. xvyxyitvov E. 187. 4. 451. suyr- 
kevert. O. 2714. xcpipos 0. 357. xiyelg 1H. 842. suysgvv K. 376. dxi- 
qTnusv 0. 379. et quae sequuntur x«ysío 74. 26. I: 291. xiyelopsv 
«D. 128. (c£. de &gelopsv 4. 62. Curt. Stud. TIL. p. 894. 3.) suyelqu 
xiy2j30pot eto., (cf. Curt. de verb. p. 176) djusvou 3E. 214. (part) 
dijptvog t. 181. euutvar y. 176. dijvot y. 188. x. 25. qvo 0. 380. 
&qxov I. 5. £D. 395. &* u. 325. E. 458. Od e. 478. v. 440. (0teqos 
Hes. op. 514. 517. 519.) aévzeg E. 526. (aeto1 Hes. th. 875 41y), 


89) V. Curt. gr. Gr. $. 818. D. 6. p. 148. Non quia singulare est et 
v. l. Sopre(rnv traditur reiciendum est. v. Buttmann. gr. Gr. I. p. 487 extr. 

40) Eust. p. 1072, 17 verbum qopalwty, doGuveSkg totg xavaloyasne 
Yodqovotw eic Ovop.alvsty. sibi $nxit aoristumque intellexit. Non reete Gelbko 
p. 41 de produetione vicaria. 

41) In &evteq et &etot pro &cvrt longum 1 ante vt. ut semper eorreptum 
est, v. Gelbke p. 42. Allen. p. 269. Curt. Stud. III. p. 388. Sed Gstota udit 
in schol. E..526. AloXxóv propter accentum (Ahr. I. p. 16), quamquam legi- 
timus est sicut in Doricis t(3&vvt aliis, v. Goettl. acc. p. 74. Ahr. II. p. 812. 
Nam vulgaris aecentus formarum OtS5o0c0t tt3et0t ex. Oulo-vtt tt9E-vrt natarum 
debetur errori grammaticorum qui eas ex Atticis 8i80aot ttSéact contractas 
putarunt vel ut Herodianus a verbis puris derivarunt (cf. ad B. 255: ootuq 


* 


128 . 


b) quae coniugationis vocalem « in & mutatam praebent: (v. 
Curt. de verb. p. 356.) zoogevóiqrqv 41. 136. X. 90. (a00a 5. 195. 
Z. 426. &. 89. xQogavódro o. 440. i&evóa 4. 363. IL. 19. 2. 14.) 
cvAqrqv NN. 202. (avÀa 4.116.) cvvavrqtqv mx. 983. .goivgcqv 
M. 266. goivsaca v. 6. (porvg Q. 538. qoíza I. 449. E. 595. 
" I. 10. N. 760. O. 686. 4. 638. goírov B. 779. x. 119. £. 355. 
goirQvre X. 296. oorr 0.182.) dorutvoar 3. 82253) (adorat 
I.240. N.286. 7. 209. c. 533.) yowutvor X. 502. (yocoipusv 
$2. 664. yodacxev 9. 02. yodoitv c. 189 eto.) mewrnusvar v. 197. 
(zexvácov I'. 25. stivdovre 11.758. 2. 162.) óvqpsvog f. 33. 0vgoo 
v. 68. dzoviutvog m..30. czovqro P. 25. 4. 324. x. 120. o. 293. 
Ogqor E. 343. (0g&vo: 9). 291. OQ&ro 4. 56. 198. D. 390 etc.) 
luniziqO, D. 311. tAg81 y. 380. 7c. 184. (hymn. XX. 8. ([Acovras 
B. 550.) c) quae vocalem o « v habent: c«o imperf. II. 368. 

d. 238. edo imper. bis v. 230. o. 595. semper in eadem sede 

(etiam hymn. in Cerer. XIII. 3. Hermann. et Baumeister. cum 

Barnes. id pro librorum «ov receperunt) óí0c9: y. 380. &ptvat 

Q. 70. tevyvóusv. 11.148. Sed de his postremis primum pauoa 

&dnotabo, ubi dubitari non potest quin condicio eadem sit 

atque in verbis in t. Sicut igitur »eAnutvat ortum. est e primi- 

genio «oÀsjeutva,, sio Opsvor pro e(F)ogusver: (cf. dero scut. 

Here. 101. pro &Feror — derai v. Goettl adn. de acc. p. 99. 

Lobeck. ad Buttm. II. p. 93. Christ. p. 265.) (cf. do&uevog Ahr. I. 

p. 145) atque frvyvüutver pro ftvyvv-jeusvot prognatum esse 

| et ad praesentia cut et fevyvuui referendum censeo (S. 7. 3). 
Simile vel par est Hesiodeum é&gopevot pro ego(F)joutvat, quod 

ad praesens &gcpi redit, neque d&o, quod e verbo ceóo apud 

Homerum usitatissimo (v. Laroch. p. 310) audire debebat odor — 


t?» xÀcw 0 menmtüse scil Suboig etc.). Inmerito igitur Goettlingius Butt- 
manno adversatus est de acc. p. 73 et male ad Hes. l dett pro dc-twtt 
fictum esse negavit simul suspicatus &€tgt pro &w«ct esse Aeolicum (sc. Boeo- 
ticum) et ad schema Pindaricum referens, v. de acc. p. 75. 

42) Adiectivum dprjpevog 2. 435. €. 9. v. 408. 1.186. c. 55. 81. qj. 288 
quod plerumque cum ápdouat conponitur (v. Passov. 1.), in schol. P. V. ad 
À. 136. QGeQAappévoc, in schol. B. BAarrópevoo explicitum et ab Eust. p. 1888, 
15 accentus causa cum dxayTjpuevoc conlatum (v. Laroch. p. 183) utrum olim 


| 

! 

| . 
vtpuoxGuévGo, vo BuboUotv: tÓ yàp Ófjua O.6G et ad a. 813: ol8c Bb avuto 
perfecti &n praesentis ut dAictvjutvog participium fuerit obscurum est. 

/ 


129 


Gov explicari potest nisi e c«oju, quod Lobeckius quidem ad 
Buttm. II. p. 13 repudiavit sed recte Curtius de verbo p. 356 
probavit Aleaicum G&cog — éocovc (fr. 73) conferens; veteres 
nimirum etymologi hic Dorismum Homericum praedicarunt (v. 
Ahr. II. p. 204). 

Nune primum videndum est utrum omnes hae formae ver- 
borum coníraectorum quae flexionem antiquiorem in gu. secuta 
sunt inter vestigi& ex Aeolica poesi deprompta numerandae sint 
an ad veterem Ionismum vel antiquissimam linguam relegandae; 
grammatici enim ut postea videbimus saepissime Aeolismos 
indicarunt; neque profecto illa contractio e vulgaribus oontra- 
hendi legibus Ionicis expeditur quia tt coaluit in ei (cf. épopag- 
vtirov xoutirqv O0. 113. xoutírov O. 109). Sed ne Aeolismos 
concedamus primum sane levius offendiculum adferunt longiores 
terminationes infinitivorum in -utva, et imperativorum in -64 
quae a verbis puris in Aeolide quantum scimus alienae sunt, 
fum gravius dualis formae cuius ex Aeolide nec vola neo vesti- 
gium superest (v. Hirzel. p. 51—53); neque enim dubito quin 
xoígrov Aeolieum eum Homerico &qyrov conparatum quod zgorij 
roU & tlg * .ioluxGg og vo Oiffusvog Oitjusvog xal iO Éuevog 
' ti0-jusvog explieatur (v. Ahr. I. p. 139. 145. n. 21) grammati- 
corum commentum sit. Sed, quod gravissimum est, usus Aeolicae 
dialecti minime proprius fuit sed etiam in Doridis consuetudine 
deprehenditur, v. Allen..p. 264; quod cum ita sit nihil restat 
nisi ut ipsi Ionismo formationem vindicemus atque contractionis 
rationem (sje per me —— 4 sicut dfeQi —— Qi Tj — T] [EV — T», 
Curt. Stud. II. p. 179, ojo per oo —: 9) ex communi antiquitate 
repefamus. Itaque in universum archaismos vocabo, quamquam 
non negaverim nonnullas voces posse ex Aeolicis carminibus 
receptas ésse neque Ahrensio refragabor qui illud dgeuevos una 
cum aeivgu: Hes. op. 681 (ef. éxaíivqui Stesichoreum et Simo- 
nideum) inter Hesiodi certos Aeolismos retulit de mist. dial. 
p.73; sed diserimen non interest. Plurimae autem formae 
solum apud Homerum reperiuntur, reliquae vero quae eadem 
ratione utuntur*?) quamquam nusquam verborum purorum 
habitum induerunt: Oífguot xlygut &us in Iadis et vulgari usu 


48) V. Bekk. sched. Hom. I. p. 50. 279; aon Buttmannus laudandus 
9 


130 


versantur (of. e. g. 0ífoO«; Herod. I. c. 94. II. o. 147. &óltmro ITI. 
e. 41. ódimpévovg IV. c. 151. óífguo: VIL. c. 103. Óifguévov VII. 
e. 142. difjutvog Simon. ap. Plat. Prot. p. 345. C. óífuvrai Aesch. 
Suppl. v. 820 etc.). Ac ne hilum quidem adiumenti Aeolismorum 
favori adcedit e conmutatione vocalis primigeniae « in s facta, 
cum Aeolica sint ógnu: dtíugui (v. Ahr. II. p. 507). Nam 
gumma cum libertate dialeoti in hae re versatae sunt; sic Aeolis 
zrroc0 sorcoues ixnovao pro sroéo zovfouos ixnovéo (v. Ahr. I. 
p. 86) diam pro di£ióm (p. 94. Curt. Stud. III. p. 189) zio 
de62 pro rusioado (v. Conz. itin. Lesb. p. 28, 1. 7. Curt. L. 1. et 
de verb. p. 352; unde fortasse corrigenda sunt quae legimus 
in Crameri An. Par. III. p. 350, 20 ad qxíugosv 4. 3856: Éoruw 
ivta9Oa ngatnc Gvfvyíag vv z:giGzcuívov Alolkdóg, drustic 
yéo qesiv oí AloAtig, oí 0à 4rrxol árpoig, dg oU xol zo 
$iu000€ xol xruucpuevog peroyr tvoU maDqrixoU mxegextipévov- 
"Ieveg &ripág) Delphiea dialectus Gvisiv pro Gvi&v (Ahr. II. 
p. 311. Curt. Ausb. p. 221) Doris tissiv oveoper Pindarus 
xoiào (Ahr. IL p. 311) adhibuerunt atque pervulgatissima in | 
ipsa Iade fuerat adtenuatio litterae stirpis « in & ante ov o o 
&dmissa, qua de re v. Renner. Stud. I. 2. p. 48. Curt. III. p. 189. 

Iam singula quaedam grammaticorum praecepta conme- ' 
morabo. 

1) Curtius in actis univ. Gotting. a. 1862. p. 489 ad- 
iectivum dAirutvoc genuinum praesentis stirpis cAwe- (v. de 
témp. et mod. p. 97. 253) participium. esse agnovit eaque de 
causa cum aOuxe(utvog et qogzve: conparans inter Aeolismos 
recensuit, quem Gelbkius IL. p. 41, Ahrensium id metri causa 
pro &Àrroutvog esse autumantem recte refutans quia éii9- 
ptvog exspeotaretur, et Allen. III. n. 267 secuti sunt atque ipse 
sequar, solum nomen Aeolismi reiciens. Antea autem Butt- 
manno II. p. 108 et Goettlingio de acc. p. 68/9. qui &euevog 
item extricavit perfectum reduplicatione vel augmento exutum 
quod adiectivi notionem adoptavit visum erat; sed talis redupli- 
cationis omissae analogia deest, Iam in eadem ambiguitate 
inter veteres a&coentus et originationis disquisitio versata est, 


est qui S. 105. n. 15. p. 488. et 8. 106. n. 8. p. 499 in contrariam partem 
disputavit; melius Curt. de verb. p. 356 statuit, 


181 


de qua re disertum tenemus schol cod. Hamburg. quod docet 
vocem si aeutum in penultima haberet, esse perfeotum, sin in 
antepenultima, praesens Aeolicum. 

2) Tamen exempla quae adportantur ab eius similitudine 
multum recedunt: dioljevog v. 333. 5. 129. 9. 245. q. 827. et 
&xegrüurvog E. 24. 4.102. T. 812. 9. 550 (in Odyssea semper 
eum voce rog coniunctum in fine versuum) :. 62. 105. 565. 
*. 77. 183. 318. v. 286. o. 481. v. 84. Huius accentus quem 
praeter perfectorum regulam probavit Aristarchus causam Butt- 
mannus in gr. I. p. 430. not, IL. p. 42 scite perspexit pronun- 
tians genuinam perfecti notionem antiquitus hebetatam formas- 
que iam Homeridis vel rhapsodis actionem zegararixéc signi- 
ficare et adiectivorum instar invaluisse visas esse, quae ratio- 
cinatio analogia (cf. Gauevog dgaspsvog cuius adverbtum desvpévec 
saepissime iam exstat apud Homerum qóÓíuzvoc &guevog xcl- 
pevog) satis commendata non inmerito placuit Goettlingio p. 68. 
C. F. Ameisio ad s. 106 in app. IIL. p. 62. Larochio p. 331. aliis, 
Bed etiam Aristarchum propter formationem de Aeolismo, quam. 
medicinam posteriores eius rationis scrutatores solent admovere, 
eogitasse nulla cernitur eausa ponendi. Hi scilicet propter ac- 
centum illa esse Aeolica praesentia sibi persuaserant. Of. E. M. 
p. 56, 36. s. v. dAeljuevog: d. xal dxeyjpevog: Éaviw dAà Gips, 
dxoyà dxdygui dveGrtc- Ó maOqrixóg dxdyruas xal dAdiquet 
-Alouxég: oi ydg Alois rjv meoAüyovsav o) cvoríllovot, et 
p. 56, 28 s. v. dàdiguas: &Aqpt xol xotó uerofloliv ijc avtvylag 
(dàe- pro dÀd-oper) A4loluxdg ylvtroi stooiwgg Gv[vylag xol di- 
mÀacteSuG didiyui 10 maDrnuxóv dldigper xol didiqsOr (l 
-G9a:)* ópolmc 0À xol 5j ueroyr mgonagobóvera. Nam praeter 
participia interdum infinitivi obcurrunt: éAdigs8«: B. 370. u. 284. 


0. 276. v. 206. dxáynsÓ«: T. 385. 9. 806 atque indicativi for- - 


mae: dÀdiguos E. 74. À. 166. dicio: 0. 10. didiyra: v. 340. 
didlga0e y. 72. 1. 253. (dxeyraro M. 179.) éxyrum 9. 314. 
t. 95. dxdynros qj. 360. et imper. dÀe4gSo y. $13. quas omnes ad 
praesentia retulerunt. Item Methodius ib. p. 56, 41. 49 — 55 
de áleióxtquei iudicavit: of ulv magaxelutvov, of óà dvesra- 
Td aciv, oro ói ivrotdg louv divx:d, oU ma&yoyov elg ui 
dlíxrqui: o9 zxaÜwnuxóv Alohxdg dióxrguet — wel iv Ómla- 
9* 


132 


ci cuo GÀcluxtguoa, émtl 0 T0iqt9c xolloig Alolixoig 
qojvai xol ucAiora diolyuevoc xal &xoynutvog (sio scripsi pro 
&xoyquptvog xal éxcyusvoc, v. Ahr. p. 144, 20). Sic si non omnes 
at certe plerique ex praesentium ratione accinebant, perfecti 
vero analogiam maxime Ptolemaeus Ascalonita defenderat cuius 
scriptura usque ad Wolfium T7. 335 in editionibus resederat 
(v. Bekk. sched. Hom. I. p. 72); of. schol. à. 806: o£ zàtlovg 
&xdygcOc: dc AiytoOa, cc Ailolxüc Tüg xMesog oveng: 0 0 
"Aoxalovirge cg semonjcOoe: Cui adstipulatus est Herodianus 
ab Aqui perf. pass. TAegot xal jrrixGg GÀgiouat xol xeva 
vníg8coiv dinlgue: derivans (v. Lentz. IL p. 788, 22). Neque 
vero sine aliqua veritatis specie ex eius verbis ad T. 335 con- 
legitur accentum in infinitivis e notione usitatiorum partieipio- 
rum esse adpictum: dxeynsOet ztoomtoigzGro: Og AslvmijoDat, 
of 0à moomagovvov og Jlolmov iv mopgararwwij Gquacíg, iml 
olds xol r9v óxojy5utvog usroyngv rotwUrqv, oio xol imeícOn x 
z:09o000:5; neque ipse ab hac descivit (v. Laroch. p. 183), cf. s. 
óqudr. IL. p. 788, 23: óvvare: jvecrag: Pow yag dimus Gg 
ríOqui, cruor cg víOtuor xol OrmAaciaGuOg qutv' intxrdOtog 
Alolixje cAelquor (in schol. u. 284. IL. p. 154 glAqgs8at con- 
tulit) et z. «a9. zooc. I. p. 461 de indieativorum accentu lo- 
quens: td piv oov foeyely smagelgyóusva momogobvvovtot - 
Myopoat xvÀ. vd ÓÀ gUGe paxod anÀà Ovra mwQoztQiGm vro 
xtipaL Tuer soi 00pat yrlópo: addidit: VzsGroluívov vdv Tác 
AloM8og Orolixrov, &xoquuor ydg xol dAcÀmuot, xol toU zxaga- 
xtiuévov. — En satis testimonia quibus grammaticorum iudicium 
ad Aeolismos Homericos augurandos valde proclive cognoscas. 
Equidem nune Buttmannum 8. 85, 4. I. p. 330. 8. 111, 8. II. 
p. 42 secutus contra Lobeockium qui Aeolieam productionem 
formarum é&myuor et Ólfque: conparavit .&tque praesentium re- 
duplieationem aliunde tutatus est diiudico, retractum aocentum 
partioipiorum non ex Aeolismo sed e propriae notionis ob- 
livione et principalis status mutatione, etiam inde infinitivorum 
esse repetendum omniaque vera perfecta ad vulgarem flectendi 
rationem releganda, quae facillime sicut sue: (Dor. zGuer v. 
Ahr. II. p. 574) et «tige, praesentium vim adoptare potuerint, 

3) Verbi x/4nut formas ?x/tuguev et suygutvog quacum vi89j- 


133 


psevogc contulit Lobeckius ad Buttm. IL. p. 217 expresse inter 
certos neque ullam dubitationem relinquentes Aeolismos nume- 
ravit, cf. Buttm. I. p. 499. 8. 106, 8. 

4) De praesenti óífgue, cuius stirps (e- latet in fy-véo et 
in £éc vel £e(o, quo Curtius et. p. 572 ex Hes. tíeres quod legi 
iubet feísre:* [mvtiro, remittit, Herod. ad Z. 268 s. "IA. zt. II. 
p.55. (z. xao. 7:9. I. p. 467, 7—11. p. 536, 4—. z. xao. 1I. 
p. 308, 10, Goettl. de aco. p. 98) sic exhibuit: 0c« sig «t 
Axyer amaofuqare uxj xov. 4ioMÓa OinAexvov, volrgv à vélovg 
Éyovra r59v obtov quisi x90 toU zülovg fooyvvedOn:, 0go b 
7:90 v0U rélovg Ére Vot. uéxgav, wtQuarag0n, Ofle, — v0 yaQ 
9ítua Poi, qílgcOa, vnopolves 4lolixov yagoxtroe, Bed Aeoli- 
cam formam servavit Hes.: óícónu«s vel óíoóngus £nvo) (v. Curt. 
de verb. p. 153); neque vero cum Curtio illio perfecta x&ipot 
"Les &d conparationem admoverim. 

5) Verbum &mp; quod propter s ubique servatum saepis- 
&ime Aeolicum audit luculentum est exemplum antiquioris con- 
suetudinis verba contraecta in p. fleotendi; nam contractionem 
vocalis longa quae non ex antecedente digammo vel aliunde 
explicari potest satis indicat. Neque vero aliter formatum est 
atque rsÀéo pro zeÀfgjo : Gui pro &-Fegjtut (v. de d protbet. 
Christ. p. 241 qui id euphonieum esse dixit, de radice Fe- Doe- 
derl. gloss. Hom. L n. 1. qui apte got. vaian adtulit Curt. et. 
p. 861. de verb. p. 174, de stirpe &Ftg Leskien. in Curt. Stud. IL 
p. 101. Allen. I1lL p. 269. n. 50). Iam veteres grammatici for- 
mas semper fere e verbo puro do extricaverunt unde auctor 
z;. 'Opsjg. 0i. 8p. Maitt. p. 478 (v. Bekk. sched. Hom. I. p. 64. 
Ahr. p. 144. n. 19) óàidy pro tradita scriptura Óixet Aeolismi 
Homerici instar venditavit locutus Ó:d t09 3j vaga roig z4lolcUat 
ixgígso9oi og ipli ivón óió (A4. 105) — xol Óia& quod e 
sententia eius Ót«*] scribendum esse nemo non videt. Eodem 
foríasse ex Hes. redeunt glossae cerros et déirov praeter quod 
&ccentus obstrepit, nisi eas cum Doederl.]l. l et Lentzio praef. 
p. CC e sueta posterioribus confusione diphthongi && et vocalis 
$4 explieare satius est, sed certe participium &dàv inde finxerunt 
(Ahr. I. p. 141. n. 17); potuit igitur facilime &&& quod Eust. 
u. 325. praebet (v. Bekk.) et codicum leotio Ó1«&t exoriri quam 


134 


Bekkerus propter &* Ahrens. de coni. in u: Hom. p. 28 alii 
(v. Lobeck. parell, p. 158) plane damnaverunt; neque refragor. 
Bed balbutit grammaticus ille de Aeolismo Órex, cum fcx sicut 
in dial. Cypriea fee& (p.44. n. 10) audire debeat, vel díó quod 
Eust. sio derivans: óíó, fyovy ióécutt, axo vov Oiónui cg dro 
v0U iG:qui ior5g (verba Soalger sd Phryn. eol. ap. Lobeek, 
p. 244 admovit) ed vulgarem flexum relegavit (of. dide dec- 
pevec Hesn.). 

6) 'Ovsjusvog Aeolicum vocatum (v. Ahr. I. p. 145. n. 21) 
et ab Heraclide ap. Eust, 1432, 33 pro óvovpevog (quod Lobeck, 
&d Buttm. II. p. 256. e Luciani Philopatr. S. 26. adscripsit) 
vgonij 4loluxij vc ov OipOOyyov slg r0 s cg xoluusvog ex- 

' plieatum videmus praesentis loco verbi defectivi Gvgus (0véo 
pro ó»iva-) intellectum esse, eum nuno pro aoristi participio 
valeat quamquam de óvívgu: debuit oveutvog sieut ovacOa: et 
ovalpsv exsistere; Lobeck. quidem p. 71..n. 4. Heraclidi dif- 
fisus est sed ad Phryn.-p. 13. ipse de.imperfecto verbi Ovguat 
exposuit. Beilieet antiquissimo linguae usu formae ex óvívmu 
quod par est foryui formae, et Ovgui quod est pro óvío, con- 
Bociatae esse videntur in unius verbi systema; reetigsime ergo 
Curtium de verb. p. 856. ówwusvog inter praesentia conlocasse 
arbitror. 

7) Homeriea forma Que: 5. 348, quam ,,quidam .ectasi 
dixerunt ex Ogso: alii ab Ggxui alii ab og£tor óg£ar (sic Goettl 
de acc. p. 108) cum ectasi opes ut uvOfo: uvOtia, repeti- 
verunt* (Lobeckii verba sunt quibuscum una Lentzius ad Herod. 
I. p. 461 ex Eust. p. 1763, 24 transcripsit; tó óggc "Outmoog 
sonnxdg Ognot qual moomagofvróveg &mo ivtGrürog ToU Opqui 
*1À., cerüssime hue oadit quacum conferenda est Hes. glossa 
Aeolieg 0pnuet 006 (v. Gies. p. 874. Ahr. L p.28. 136) Atque 
jure sic acceperunt Curtius in gr. Gr. $. 312. n, p. 147 et Rum- 
pfius quaest. Hom. p. 19. qui, postquam exposuit p. 18 ,,Aeoli- 
eam quam dicis rationem omnium verborum a, esse maxime 
propriam atque etiam in aliis Attieae declinationis formis esse 
servatam* (v. Curt, Stud. III, p. 394), de Ogye: sio scripsit: 
,malo illud ad Hes, ógyue: referre et cum Oro Milesio (E. M, 
021, 35) et Eust. tum paroxytonum acoentum, tum coniuga- 


185 


tionem q£ sumere, quam oum Buttm. $. 105, 15. n. * et Krue 
gero Il. $. 34, 5. 4. 4 0grat ex 0opdtes derivare." Quod autem 
in forma c inter vocales evanuit pro ógqce: satis habeo formas 
óityoer Bíplga, E. 284. M. 380. N. 251. ufuvgos O. 442. pro 
üitqses Bí£Binces wíurnoor (v. Christ. p. 139) et. inler Theog. 
v. 1085. pro éxíetuce: (v. Renner. p. 47) conparasse. Ceterum 
egregie Buttmannus Ll. p. 488 abhino Zenodoti leotioni OQifro 
lucem adfundit quam ipse quidem contra scholiastas, hune in- 
seitiae arguentes quod esset Doricum, e recentiore Ionica con- 
traetione qua «ee in 5 coaluit defendit probantibus Langio in 
observ. erit. in IJ. libr. prim. p. 6. (Oels. &. 1839) Hefftero de 
Zenod. p.11. Duentzero p.68; sed procu] dubio melins Ogwro 
(v. Buttm. p. 499) ad eandem antiquam flexionem in y: refertur. 
Elucet tamen quo studio Aristarchus aliique rariores formas 
exBtirpaverint. 

8) Non est cur pluribus formam dusnAy9: persequar qua- 
cum Buttmannus I. p. 508. apte ó[óc9& conposuit; de voeali 
mutata of. lonioas formas iumwAei (Hippoor. v. Lobeck. ad 

; Buitm. Il. p. 274) suwmAtéUe: Hes, th. v. 880 et Aeolicam 
szÀxO0o iuxta xla890g (Ahr. I. p. 85); item se habent jusszQtlg 
| pro vulg. juzimgéc Herod. VIII. o. 109 (v. Buttm. II. p. 275) 
| et Émoss Hes. th. v. 886. 
| 9) Eadem est forma 7Àg0& iuxta [Moos ap. Aesch. Suppl, 
| v. 116. 129. ÍAeovro: B. 550. et TAguer: hymn. 21, 5. (Ao: 
Theocr. 15, 143. quod Aeolice audivit &ÀÀe9. apud fimonid. 
| Ceum (fr. 49), minime Aeolismorum contemptorem; de hao 
lectione qu&m Sehneidewinus retinuit sed Bergkius propulssvit 
nune post Ahrensii Ll. p. 284. de mist. dial. p. 71. et Gerthii 
Stud. I. 2. p. 217. n. 59. dubitationes non inprobebiliter dis- 
seruit Brugmanus in Stud. IV. p. 119/120. 
II. ! 
| 10) Nuno de forma óidgicÓa quae plures Aeolismi vin- 
dices &ecepit dicendum est; tamen eum titulorum luce nimis 
| eareamus vix certum exsistere iudicium potest. Schol. A. B. V. 
| ad T. 270 leguntur haeo: óióoicOa: of ulv fogvrovo)o:w c 
| Alolxóv dmó vo) Oídowu Óíóoig O(00100a cg víOncOn: oi Óà 
mtQuGzEO iy iníxraGiww tlyot olóutvo, àzxo toU ÓOiboig. Primum 


136 


eavendum nobis esse puto ne, quia ad difficultatem expedien- 
dam forma cetetoqui non Aeolica víóq90a 1. 404. m. 476. ad- 
mota est, Áeolismi favorem in suffixo antiquo -£« adnexo ver- 
sari credamus, id quod Buttmanno adridebat S. 107. 8. n. I. 
p. 506; nam t0 mpogriÓévat 1à Otvrígo mgogomo vàv (nudato 
t0 -Oa Aiolíov :lvo, ut plerique de coniunotivis praeceperunt 
ita simul statuit de indieativis auotor zt. 'Ouwxo. Oi. p. 478 
(v. Ahr. I. p. 129), qui Homericum et Atticum £ygo9« adiecit 
ad s009g00«a (iota mutum plerumque in edit. male inculcatum 
recte deest in codic., v. Sehaeferi not. ad Greg. p. 581). fed 
ut totam copiam indieativorum coniunctivorum optativorum qui 
apud Homerum antiquo illo suffixo instructi sunt (v. Curt. de 
verb. p. 44—51) ex Aeolismo repetamus propter Aeolica 8ys60« 
qlitc9a, haec non subpetunt neque hic usus per Atticam et 
vulgarem consuetudinem sparsus concedit. "Vix abliino iis qui 
de voce óíóo:c9« iudicant satis excusationis trahi potest atque 
etiam e schol verbis elucet diphthongum o; maxime gramma- 
licis ansam dedisse ut Aeolisnum foverent, quem alio idoneo 
exemplo non poterant confirmare. Veteres, in primis Ari- 
starchus **), cum saepissime in carminibus Homericis con- 
iractae verborum in u formae legerentur neque minus in reli- 
qua Iade: óioig l. 164. (schol. A. og ógO0ic: oUrog xal Aol- 
GroQyoc v. Eust. p. 744, 18. 1184, 11) ioi I. 519. 0. 237. 
Q. 350. 0;do)voi $2). 425. (ap. Herod. Ó:doig V. 18, 2. VIIL 
197, 9. óidot II. 2. 48. éixóióoi II. 29. IV. 44. 49. 179. v. 
Kuehner. gramm. p. 661. 659. Rumpf. p. 20, de Hippocrate et 
elegiacis v. Renner. p. 46) vi09ti IN. 732. zagtiBsi o. 192. ue- 
Owic Z. 528. 0. 872. ávisig E. 880. ueOuet. K. 121. scooisi B. 752, 
a 0100€ derivantes formam contractam óijoig suffixo -9« quod 
potius -08« esse Buttmannus I. p. 344. n. perspexit auctam esse 
censuerunt. fed ne contractas quidem formas recentiores ratas 
habuerunt.  Bekkerus quidem praeter óÓi00Uvot et pers. III. 
sing. praes. in imperfectis ézí(Os; e. 196. rvíOs. .4. 4406. ióL- 


44) V. Larocb. p. 228. Contra Rumpfius qu. Hom. p. 11. n. 2 scripsit 
SAristarehum circumflexam formam  praetulisse, falso dicit Krueger. — 
Schol. A. ad I. 164, ubi A. auctor usurpatur, est de solis verbis contractis 
8:5oig 5:600; vix recte Aeolismum Aristarchi auctoritate fulcire studuit. 


| 
] 


131 


óovg v. 367. ió[0ov À. 289. mooítg «. 338. &glei 4. 25. con- 
Btanter meram analogiam flexionis in qu, sicut erat apud Dores 
(v. Ahr. II. p. 316), persecutus est invitis Friedlaendero in 
lahn. ann. v. 79. p. 820. et Rumpfio ib. v. 81. p. 597, hic 
ipse in quaest. Hom. solum praesentibus verborum óióovat 
TiO vos contractionem concessit, Ameisius p. 51. omnes formas 
tenore retracto pro iustis Aeolismis haberi iussit sine apta 
eausa. íaque cum Aristarcho circumflexam formam praetule- 
runt Buttmannus Goettlingius de aoc. p. 76.  Lobeckius path. 
el. II. 267. fSpitznerus ad l. et in epist. ad Hermann. p. 12. 
Thierschius gr. Gr. 8$. 230. Kruegerus Di. p. 96. Dindorfius alii, 
contra Aeoliamum fovebant Ahrens. de coni. in gi p. 17. de 
dial. Aeol, p. 15. n. 22. Kuehner. p. 524. Curtius de temp. et 
mod. p. 22. n. Rumpfius prior. l. p. 597—599. qu. Hom. p. 11. 
Ameisius, e qua difficultate erupit Bekkerus vulgarem formam 
ó(0cc69a (cf. ví9509«) rostituens; sed hanc scripturam refutavit 
Rumpfius cum non eluceret, si olim 4140204 extitisset, quo 
modo forma 0idoic9« bene testata quae e falsa alphabeti anti- 
quioris tralatione elici nequit evadere potuisset. Sane auctori- 
iate in hae re nihil efficitur; sed qui& ea opinio qua -69« ad 
integram secundam personam suffigi posse credebatur nunc recte 
explosa esi atque -G2« pro -6: terminatione valere constat 
(v. Curt. de verb. p. 54), potius demonstrandum erat unde illud 
jota ortum sit, quod non levem movet scrupulum. Nam e. g. 
Éyeic quod ex Éyr.or per Fye-1a(r) ortum est (v. Gies. p. 213/4. 
Ahr. I. p. 92. 139. Christ. p. 44. Hirzel. p. 24. Curt. Stud. III. 
p. 996) debebat Zy:-c9a audire quod Bergkius ad B. fr. 21. 
p. 885. et ap. Theog. v. 1916 sieut sy56:GOo pro tradito oyx- 
o1689«o in hymn. in Cer. v. 866. scribendum proposuit adstipulan- 
tibus Curtio de verb. p. 54. et Rennero p. 28. Ergo sive Óí- 
-do.d0« e vulgari flexione pro óí[óc.ci Ó(0mg sivo ex Aeolica 
pro Óíóo-c; Óí[0n-ig Óí(óo:g derivare volumus utrimque potius 
0íóc-cOa exspectatur; sed si id cum Aeol. gíAsuc9e quod 
Ahrensius p. 139 pro gíAqG9e restituit et nuno omnes fere 
probant conparamus, vel ad antiquam flexionem in y: quae 
verbale suffixum ja continet quo óí(0c9:; relegavi vel ad con- 
iractam $1000 pro Ó:09jo referendum est. "Tamen in genuino 


pum ia; 


138 


giige-0Oa ct in 9 coalescero (c£. piang8ot eto.) et ex 0:100j0o-09« 
etiam óíóucOu Aeolice exoriri debuit; exspectamus igitur hano 
Aeolicam flexionem: gíqus olÀnug et qíAns0a qíAa et, secun- 
dum .contractorum rationem responderet 0:00-tc8a. didovsÓo. 
Ceterum Bergkium non probare possum qui ad A. fr. 5. p. 931. 
terminationem II. pers. ex EZI littera iota non traiecta sed 
abiecta per productionem suppletoriam esse ortam et ín Aeolide 
semper quamvis lyrieis -&e non plane abiudioans qe fuisse con- 
tendit contra Ahrensium constanter ti& defendentem, Nam 
sicut in yéleig et yavvorg iota ex epenthesi ortum eet, ita in 
egíltic genuing diphthongus a&gnoscatur necesse esí semper per 
El in antiquo alphabeto exprimenda; sane in partieipio uédeug 
ubi produetio vicaria est solum E scriptum fuit, quare ii qui 
secundam personam esse statuunt ,x&x cie jooQiüc cvvtéy- 
yovro, ovx oUonc xoi Ói voU € xatd müv Ütjrtgov sxodcomov 
zao' AioAtUctv'* (cf. Apollon. ap. Bergk. p. 930. Ahr. I. p. 142); 
mutant vero & in si. fled res perobscura est et dubitationi 
valde obnoxia (v. Curt. de verb p. 201/2). At quis negabit, 
cum secunda et tertia personae artissime cognatae sint (v. Gies. 
p. 214/[5), illam ex huius analogia posse conformatam esse? 
Atque Bergkius concessit sermonem Graecorum a recta ratione 
facilime desciscere potuisse, Ergo non veri dissimile est Aeo- 
lenses gíAsc8e pro qí(igo8e propter 9lAsig qíAet adsumpsisse; 
sed etiamsi glAgoOa non scriptum erat per idem signum E 
atque PFy:69o, Theocritus potuit secundum Gcvvígc9a 30, 14 
(2 v[9:09 qijo9a Q. 180. E. 149) et à8861g09o 29, 4 et xo0- 
ogqs9a 6, 8 per imitationem proeudere. Adparet autem ambi- 
guum esse utrum vox Óíóo:cOam Aeolismus putanda an in ipso 
Ionismoe ex analogia formarum óióoig Ói0oi figurata ait. 

Etiam forma ole9a grammaticis Aeolien fuit non tam 
propter terminationem (— o/(0)-d9a; Curtius de verb. p. 51. € 
plirpi vindieat) quam propter syncopen: vó ydQ elóa ológus 
gaclv of 4iolsic, sla. vovtov v9 Osvttgov ológg xa) xav iníx- 
rect» tíje -8« cvÀlefuc olügo9a xol xosd Gvyxomv olsOo v. 
Herod, z. tov tig us II, p. 886, 18. zr. uovyjo. Act. p. 920, 28; 
pf. Leniziji adn, ad II, p. 264, 19. Ahr. I. p. 136, 4. Laroch. 
p. 332. 


189 


11) Iam dudum s grammaticis et veteribus et recontio- 
ribus reote observatum est inter verba anomala multas formas 
inveniri quae imperfectorum specie indutae originalione pror- 
sus obscurata usu aoristorum notionem sint adeptae, ad quorum 
formationem reliqui modi tum adaptati sunt. Tales igitur le- 
guntur: if(av (imp. Bir 6. 429. Biàvei K. 174). £dlov (did- 
uva QD. 495. didvai M. 172. Q. 281. «. 812. c. 34 eto.) dysjgav 
(yneéc P. 197. cuius dativus est ysedvress: Hes. op. 188. yg- 
eve: Soph. Oed. C. v. 870. propter quas etiam imperf. lyra 
H. 148. P. 197. &. 67. potius ad yzg&u: quam cum Lobeckio 
ad Buttm. IL p. 13 ad yqede referendum est) aliae. Aptissime 
autem iam in schol. ad P. 197. ex Corinna (fr. 35) partioipium 
Boeoticum praesentis fgovrdg (v. Lobeck. Ahr. II. p. 524. Curt, 
de verb. p. 194) ad yqodg admotum est sed male utrumque ex 
Beovriseg et ynodGeg syncopatum credebatur, quia non aliter 
se habet atque fifég quod olim saepius apud Homerum erat 
pro vulgari fifdv (v. Laroch. p. 216. Curt, de verb. p. 152). 
De tota re scite Curtius Aeolica idoxínav d»fto y£latg conpo- 
nens sio disputavit: ,,eine Anzahl zweisilbiger Formen, welche 
offenbar nur dadurch zu der Stellung als Aoriste im System 
des Verbums gelangten, dass für den Praesensstamm andere 
Grundformen verwendet wurden (cf. [4e yyodaxm). — Augen- 
scheinlich ist ifíov wie ídiov Praeteritum eines Stammes der 
nichts Aoristisches an sich irügt, sodass eine Stammesver- 
schiedenheit zwischen den Praesense und den Aoristformen von 
Haus aus gar nicht vorhanden ist. — BSeiner Bildung naoh ist 
qne«- ebenso gut contrehirt und ebenso wenig aoristisch wia 
&lao- Bim-" v. ib. p. 192—194, 198, 356. Stud, III. p. 387. — 
Redeunt ergo ad eandem flexionem quo oviyjrqv etc. pertinent, 
linguae antiquissimo statui communem, 

Inter has formas unam pro Acolismo certissimo confldenter 
vendito: dxovQac dzqoc cuius explanatio Abrensio debes 
tur; Aeolismum seilicet evicit digammi in v transitus et suadef 
tenor retractqs (S. 1. 6. 8, 3. IL. 3) atque optime convenit flex 
xionis ratio. Nam dmoígec, quod gramroatini per syncopen 
vel ex dzoverGag (E. M. 132, 45) vel ex dxovoícac (v. Buttm, 
lexil.I. p. 78. Lobeck. ad B, II. p. 13) extricare solebant, Aeoli« 


140 


eum parücipium praesentis &7zovoGui pro ezxoFQco usitati (cf. 
&zovgeig Pind. Pyth. 4. v. 149. ubi Aeolicus mos productio- 
nem vieariam propria seriptur& exprimendi servatur) aique 
dnmn)oX vel oztvoo, ut iam Lobeckio visum est, fuit imper- 
fectum cui usus, tyrannus ille linguae, aoristi notionem inpegit 
(v. Buttm. I. p. 72. 80. n. 9 qui ipse non reote formam e$9ov 
adtulit); augmentum vero &ut ab iis qui priscam litteraturam 
Ionicis elementis accommodarunt falso 1 scriptum &ut iam ante, 
quia formatio mox in oblivionem abierat atque de ficticio prae- 
senti dzevoco cuius nusquam est vestigium cogitabatur, pro- 
nuntiatum fuisse pro exspectato dr.vgm Ahrensius gnaviter 
excogitavit omnibus fere adsentientibus (v. Bergk. de hist. litt. 
pP. 115. n. 169. Curt. de verb. p. 198. qui iure Brugmanum 
p. 166 y digammo quamvis in v mollitum est productum pro- 
clamantem non probavit) ^ Adcedit videlicet ei opinioni qua 
formae ámzovgec &myvgea pro Aeolismis receptae creduntur ea 
argumentandi probabilitas quam ex certa sede vocum derivamus, 
de qua iam Lehrsius ad Lachmannum (Betr. p. 7) scripsit; nam 
formae in certis formulis semper versuum clausulam obtinent. 
VAnovgac de rebus usurpatum legimus: &Aeé8:gov ZueQ dxovgag 
HC Z. 455. Il. 831. T 193. yégag avt0g c«mxovoog 4. 356. 507. 
(B. 240.) vevz&' &zxovgag 71. 432. 9vuov &zxovgac (D. 296. v. 270. 
énq$ga: Qropo azqvoe ^4. 115. Q. 201. $9. 50. sUyog dzmvQa 
O. 462. vevy&' amqvoa 71. 334. P. 195. quae verba auetor diremit 
verbis nonnullis interpositis *P. 800. $vuov emmvga Z. 17. 
K. 496. II. 828. P. 236. T. 290. d. 179. à. 203. olfov &nqvo« 
c. 273. oUg xor dmmvoe UU. 291. (equos); de personis his locis 
dictum est: xAiGínO:v &movgag Il. 107. (Boionióa cf. 4. 356.) 
5v v0v &nqUga I. 273. (Boiomiün). nóvrog 06 of oUrw' &nqvga 
j. 192. Auctores &utem libri I quem Lachmannus p. 26 sq. 
omnino recentioris originis suspielonem movere vidit et libri 
VD, (v. p. 83) ut iam usum formulae paululum novarunt, ita 
novam formam I. sing. imp. &z9voov pro dzsvg«v de verbo 
in -eo contracto deductam (quacum Sonnius in Kuhn. ann. XIII. 
p. 484. ex Lobeokii ad Buttm. II. p. 152 additamentis ezéógev 
pro dméógev contulit) admittere non dedignati sunt: 4jv rO0T 
&nqveov I. 131 (de Bris. cf. v. 273) $o005gxa — cmmvoov 


N 


141 


39H. 560. (pdoyevov) — &xmvgov *P. 808. (cf. vevyé' dmg). Ne- 
que recentior imitator (Lachm. p. 80) ignoratur versu T' 89: 
yfoec avrog cm5$geov; solum in genuina Odyssea parte v. 132 
obeurrit: vócrov Ó£ of oUzotT' dxqvoov, quo versu cognoscimus 
iam antiqua aetate formam in lliade lectam fuisse atque ob- 
scurationem verae originis pervetustam esse. Porro in libro 8 
quem Hermannus et Lachmannus damnaverunt adeo secunda 
persona exstat: x0dog dmw5vgac v. 287. atque luculentum imi- 
tationis documentum cernitur in v. .4. 430. (v. Lachm. p. 7) 
ubi vox &xvoov (de Bris. non solum de sede plane detrusa 
sed etiam pro singul. pers. prima loco III. p. plur. adhibita 
est; exspeotatur sane ez:svgasev (v. Ahr. in Diar. Ant. p. 802) 
vel dxsüp«v, quo fortasse spectat Hesychii glossa d7wQUgov 
dptílovro. Est igitur ut accipiam omnibus his locis quos per- 
lustravi e tertia pers. dzq5vg« quae per se ad verbum in -ao 
trahi potest sed propter c7zovgeg ad contractam flexionem in 
U& pertinet. ceteras personas per imitationem secundum ana- 
logiam verbi in ec procusas esse; nam in recentiore partium 
origine posita est totius rationis summa probabilitas. 

Restant etiam formae dzovgiutvog scut. Herc. v. 173. et 
v.l ad à. 646 azwwVgívo (a Wolfio e textu Ahrensio arbitro 
inmerito eieota, v. Buttm. lexil. p. 72), in quibus brevis vocalis 
suspicionem adfert, verbum non contractae sed vulgaris con- 
iugationis in u: quale est ?erqui fordápusvog subponendum esse. 
Sed non vereor ne Aeolismi &dsumptionem cassam reddere pos- 
sint; nam ne eius quidem flexionis exempla desunt in dialecto 
Aeolica: émirüutvoa, B. fr. 70, 2. wígvürs A. fr. 45, 2. FAAaOL 
(Ahr. p. 32. 58) uogvéue: pro pegvouor (Hesych., Curt. de 
verb. p. 171). Tamen haec Odysseae pars ubi iuxta d7rv9oro: 
eliam «5]/59& in medio versu legitur (0. 620 — s. 42) novitatis 
speciem satis adfectavit (v. Kirchhoff. die hom. Odyss. u. ihre 
Entstehung p. IX) atque vix multo antiquior est scuto Herculis, 
quare etiam hano deformationem quae non minus perturbatio- 
nem auxit rhapsodis imitantibus inputare non plus habeat 
audaciae. Praeterea non eredere possum futurum Ionicum dztov- 
Qrsovow X. 489 si Buttmanni (lexil. I. p. 783. n. 2) et Bekkeri 
lectionem e ood. Harl. depromptam probas contra Aristarchi 


142 . 


azzovolócovaw, quod C. A. I. Hoffmannus in ed. libr. D. X. IT. 
p. 99 defendit, summae esse aetatis. — Egregium quidem docu- 
mentum Aeolismi Homerici vocem de qua egi habendam esse 
diiudico, in qua perspicue videtur quo modo Homeridae for- 
mulam quam non perspeotam habuerunt íraetaverint; quod 
autem dxquoe in cant. apud Aeschyl. Pers. v. 949. Eurip. 
Andr. v. 1029. (v. Buttm. lexil. I. p. 80. n. 9) legitur, non du- 
bito id ad imitationem Homericae elocutionis íragicis valde 
familiarem referre. 

12) €um in Homericis carminibus pro usitata longiore 
terminatione -Gav sexcenties tert. pers. plur. praet. in -v exi- 
rent: xocugOtv ipofnOsv onxocOsv üytoOev Ódusev alev BAafev 
8Bev Perav ete., grammatici in iis nimirum syncopen quam eos 
prae ceteris rebus in deliciis habuisse scimus viderunt diversis- 
que dialectis formas Homericas vindicare studuerunt Aeolie&e 
Boeoticae Doricae Ionicae. fic e. g. xocugOtv schol. I: 1. 
Doricum fuit, contra schol. ad Theocr. 7, 60 (v. Goettl. de aoo. 
p. 69. Ahr. IL. p. 29. n. 9) sie adnotavit ad igpí(AaGsv: Kor, Ói 
Alolixóv Gg xol v0 inocunOsv, rectius gramm. in Et. M. p. 532, 
32 iudieavit: 0 c0giGrog ixocuiOmoav — Gvyxonj ylvezot xóo- 
px9sv: opuolog vO vgeqtv Zogixóg xoi "Iovixóg xol tà Opoia* 
épdvOqoav xol mzorgnxóg 7 iohxég 9 opc geavOtr. 
Sed sufficiat lectores si qui sint remittere ad ea quae Ahren- 
sius I. p. 211. n. 6. II. 317. n. 7. et Lentzius ad Her. sr. xa. 
fr. 273 a, II. p. 264. e vastis eruditionis grammaticae horreis 
suggesserunt. Quaerenti igitur euius sententiae manus demus 
respondeo aut omnes aut nullum recte iudioasse; absurde vero 
Ameisius p. 52 illas Boeotieae dialecto a&dsignavit. Leguntur 
gane et breviores et longiores terminationes in Aeolide (v. Lo- 
beck. ad Buttm. II. p. 13. Ahr. I. p. 144. II. p. 512), illae in 
Doride (1I. p. 317), neutra in Boeotiea dialecto (I. p. 211). 
Enimvero terminatio -v simplicior eaque quae -£6av est anti- 
quior, ante quam cum in fine fuisset antiquitus r longa vocalis 
alias conservata ut semper correpta est (v. ÀAhr. coni. in ut 
p. 10. II. p. 29. Curtium de tempor. et mod. p. 273. de verb. 
p.143. 195. Christ. p. 89. 92 Meister Stud. IV. p. 420) praeter 
Delphicum e:AvÓmgv (ap. Wescher et Foucart. n. 254, 1l, v. 


143 - 


Curt. Ausb. p. 227) et Homericum piavOsv 4. 149, ubi lectioni 
BlavOsv Hermannus op. VI. 1. p. 282/3 et Ahrensius de coni. 
in gt p. 36. II. p. 317 patrocinati sunt, ab Homeridis poste- 

 rioribusque poetis ex antiquissima lingua et Homerico usu 
retinebatur. 

13) Non meliore iure Ameisius p. 53 Gregorio Cor, qui 
p. 981. in Homericis participiis zremoimog vtÜÓvqgog ttrimog x 
excidisse et in indic. eflfe: usuxac, eto. (quod iam Giesius 
p. 325 repudiavit) idque Aeolico more tradidit auscultavit, 
Nam constat formas quae etiamtum ante suffixa olim a di- 
gammo incipientia (For-) littera * carent antiquiores esse vul- 
garibus, sed latet quomodo x sit explicandum; tamen minime 
Christius p. 281 laudandus est qui F in x posse iransire autu- 
mavit; cf. Curtium qui sententiam de temp. et mod. p. 199— 
201. 295. 336 explanatam litteram euphonioa ratione ut hiatus 
evitaretur inseríam esse ipse revocavit et. p. 62. Erl. p. 112. 

14) Male lippus scholiastes cod. Lips. ad epieum con- 
iunetivum e/o II 437 adspersit notam: Oyoo iolog. 

15) Verbi substantivi Aeolica vestigia certa praeter Fu- 
M£ver quode dixi 8$. 7. II. 3 apud Homerum non obcurrunt; 
nam participum quod apud Aeolenses semper vocalem initialem 
stirpis ig retinet: Fev Fovrog (Ahr. I. p. 146) idem est et in 
Iade apud Homerum Herodotumque et in Doride (Ahr. II. 
p. 323) neque de imperativo Sapphico £oso (fr. 1, 28. Ahr. I. 
p. 146. IL p. 321. 542) et Homerico foe y. 200. o. 273 neque 
de imperfecti sing. pers. I. antiquissima Fov quae Heraclide teste 
apud Aleaeum (fr. 127) erat atque legitur 24. 762. P. 643 
neque de ceteris formis 569a eto. nota perspicitur qua ad liqui- 
dum perduceas utrum eae AÁeolismi an &rehaismi rectius haben- 
dae sini; praeterea auctor sim ne quis futuri Bscoue: quod 
inepte Eustathius p. 655, 13. ZuxsixOv, ov uv iohxov vo- 
eavit tertia pers. sing. éGGtízo, B. 393. N. 317. pro Dorismo 
Homerico iudicet (v. Renner. I,2. p. 59) vel Aeolismo (Eust. 
129, 23. (Ahr. LI. p. 132) zeG6eívat z4iolixov dixit, schol. Aristoph. 
Plut. v. 493: vo óà faóduiroi, xol qevisiro:, ov govov Aiolixa, 
slve Zfogixa, aÀA' 0n xal [rrixd, Herod. m. JA. mo. II. p. 34 
ad B. 393. adseripserunt: zóm ydg zxoAÀlr yo5sig vOv roiovtov 


cac OM 


144 


zo0oc wirrixoig); nam ut alibi ita apud Homerum vestigium 
antiquissimae linguse duravit (— pro écgyero:) v. Abr. II. 
p. 288. Curt. de temp. et mod. p. 310. 311. 


Caput quintum. 
Reliqua. 


8. 19. De praepositionibus. 


Quod nunc inter omnes satis constat, mutilationem prae- 
positionum sive per se exstant sive cum vocibus conpositae 
sunt ad elisionem et apocopen maxime propensarum antiquae 
linguae omniumque dialectorum (v. Gies. p. 334) fuisse pro- 
priam et praecipue in poetarum usu legitimam, id minime ve- 
teribus grammaticis persuasum erat qui eum in Aeolide eam 
praevaluisse vidissent (zegc 44ioleUow GvvtyéortQov oí zQo- 
Oíccnc Gvyxomrovra: v. Apollon. ap. Ahr. I. p. 149) proclivi 


" iudicio Aeolicam &pocopen Homero ineuleaverunt; adeo ea 


opinio haeserat ut Herodianus Aeolicam psilosin vocis vfffiaA- 
À&wv ex illa defenderet (S. 2. I. 3). Auctoris igitur de Hom. 
dial. p. 477. xaóógaüfrqv vfoAlsv inter Aeolica rudera remit- 
tentis aliorumque alia futilitatem redarguere piget; miror vero 
Ahrensium de mist. p. 65 Aeolicam apocopen in Anacreontis 
verbis xaó ó» Admog isy[oO« (fr. 80) agnovisse; xaü Ó» sane 


pud A. fr. 41 est sed multo frequentius apud Homerum (in 


Iliade ter et tricies nisi in conputando erravi). 
1) Partieulafn mig semel a nonnullis pro praepositione szegl 
Aeolicam elisionem passa habitam esse docent Aristonici ad- 


, notamentum ad O. 651: dyvvutvoí zxtg 6ralgov: vj Óvxsj, Ovi 


&Melnes v] vt6Ql: xeQ. Évolgov. "EAAavixog 03 4lolixeg vopifzs vv 
ztsgl mio tigroOo: (Eust. p. 1044, 15. Ahr. I. p. 150, 2) et cod. 
Vict. schol: "[4rroAog 0à Gvyxomqv pow cg iv và xag Zap 
4. 1, quam adsumptionem reote inprobarunt schol. cod. Ven. 
B. L.: Àsíz&t 5] zx&Ql. vtvig 0b 4ioluxdg tO mig dvr' evrüc Àou- 
Bévovaw. «Ong i 'Ouügo x roievrq dvvoÀoupyz. Hucusque 


145 


&utem ex Aeolide tantum apocopse non elisionis exempla in- 
notuerunt, quam Ahrensius soli Delphieae dialecto adseruit 
v. IL. p. 8567/8. 410. 411. de mist. p. 73; sed contra disputant 
Peter de dial. Pind. p. 6. et Herzogius in l1. in Add. laud. p. 173. 

2) Pauca etiam de praepositione «vd adnotabo quae apud 
Aeolenses erat Ov vel ante labiales et sibilantes 9 (Ahr. I. 
p. 149). Huiusmodi Aeolicam apocopen puto esse in c-veQUety 
pro é(v)Fsovetv (of. »a(s)Faboig, S. 8. I. 2) quia vox aliunde 
Aeoliea est; sed quod hic « non in o offuseatum est, eam 
fuisae causam eredo quod e statim cum digammo emollito in 
diphthongum ooaluit, quae res etiam in eiusdem stirpis verbo 
&7:0UQcc &pocopae inpedimento fuisse videtur. Tamen satis in 
aleam datum est tale de vocum Aeolismo iudicium nisi aliae 
proprietates adcedunt quibus defendatur. Zenodotus videlicet 
pro Aristarcheis lectionibus vorgoov dvorycov acvorQotaQo: 
(v. Did. ad K. 32. 176 etc. ap. Schmidt. p. 139), si minus 
GG0Tqcov &corqoov dccrmdsgÓOo;, quia duplex & ante consonam 
positum Graecorum pronuntiationi non convenit praeter Dores 
(Ahr. II. p. 100. Christ. p. 144), at certe «6rgoov aorx9cov dGt1- 
GtGO'«t (formas conlegit omnes Larochius p. 394/65) scripserat, 
de qua re legimus ad B. 694 Aristonicea verba satis corrupta 
et lacunosa: y Oum xegieoviyuévm, Ort Zqvóborog yog ,,va- 
v&c«c0o: lusit Óid ToU xaxzangonyovuévag Aóoyov aloMtovrog, 
dÀÀ' ovy énovlog Ór sÜpoviav. ovóà oí Aiolüg 5à ovre 
Aéyovow.  Nemodum vero eorum obseuritatem plane expedivit; 
emendationes igitur temptatas videsis apud Duentzer. de Zen. 
stud. p. 60. n. 37. et apud Friedlaender. Ariston. p. 76, ubi 
Lehrsius ante &orQo«c29o:; quod Bekkerus eoniecit e corruptela 
etiam Gvev roU v elicienda atque post dAÀ' ovyl verba "Opu«gos, 
tí uj addenda proposuit (scil vó v Asmti); vel fortasse post 
ói1à toO interciderunt verba Ale(gparog vov v coU similiave; 
sed eioAífew est Aeolice loqui, non Aeolicum reddere; minime 
equidem difficultates dissolvere mihi videor. In his igitur 
formis, quas Aristarchus non .tam nimis severe, quod Duen- 
izerus dixit, quam recto iudicio usus quia concursus litterarum 
v6, in mediis sane vocibus minus tolerabilis, in commissura 
eonpositionis duarum partium non prorsus spernebatur, nisi 

10 


ooo PE c0 0 U(Ó7 Wee (€ 


146 


integra praepositio artissime eum voce coaluit (cf. evorgue, sed 
Évonovóog in praepositionis notio praepollet) reiecerat, Amei- 
sius p. 48/9 ex Hes. glossas vere Aeolicas é0x4mvm Ocrocav 
é0:&Orig in' conparationem advocans Aeolismum delitescere 
confidenter protulit, de mutatione vocalis de qua nescio an 
Aristonicus cogitaverit neglecta parum sollicitus, Bed hanc 
rationem v ante 6t 6x cx eiciendi non Aeolensibus solis pe- 
euliarem fuisse docent et vox Laconica &rreg: pro aGroagi —— 
&vGra0:, in qua Ahrensius II. p. 356 perverse Aeolico more 
nasalem extritam esse dixit, et Attica seriptura doryAg — iv- 
ergig (v. tit. c. i. G. I. 87. 1l 14, Gies. p. 94. 95. 381) et 
Homericae formae d&«oysrog pro «cevoysroc (v. Bekk. sched. 
Hom. I. p. 158) et Fozers pro Pvomere sicut Ahrensius in gramm. 
p. 115 recte explicuit (alii fozmere pro aéaGmere, ut L. Meyer in 
Kuhn. ann. VI. p. 164 maluerunt, Christius p. 222 id inchoa- 
tivum — Émoxere esse voluit quod prorsus non intellego); ne 
hic quidem Ameisius Áeolismum satis defendit. Potuit etiam 


praepositionis »«r& duriorem apocopen propter Alcaic. xaGta- . 


$95c et Bapphic. xeczoAém et Hesiod. xeve£oig in formis Ho- 
mericis xooyrOt 44. 702. xacrogvUOa Q. 82. xexrovs Z. 164. 
H. 90. (Christ. p. 73) Aeoliceám nuncupare, quod Ahrensius 
male in Laconicis glossis xefimue xofas, Pind. xwmttov Alom. 
xeapolvov alis (Gies. p. 254) statuit; equidem profeoto eos 
qui ob emollitam pronuntiationem Aeolismum somniaverunt 
non probare possum. Nempe non dialectorum cancellis haec 
consuetudo cireumsceribenda est, sed communi euphonioa lege 
nititur quae minime in seriptur& adparet et plurimum valuit; 
recte etiam Peter de dial. Pind. p. 67 in Pind. &uvaecst eupho- 
niae causa nasalem eiectam esse vidit. Qua in quaestione contra 
Ameisii sententiam nescio quid optatius accidere potuerit quam 
quod unum firmissimum exemplum titulo Aeolico primo saeculo 
p. C. n. exarato cuius ,dialectus severis legibus adstricta est 


adfertur: óvoraOeícng (cf. Kaibel. p. 4. n. 7. 1l. 6. p. 12), e- 


quo elucet ne Aeolenses quidem semper illam consuetudinem 
tenuisse. 


147 


8$. 20. De adverbiis particulis coniunctionibus. 


1) Supra iam (S. 8. I. 1) inter adverbia temporis et loci 
in quibus vulgo «e in e debilitatum est Vzot8e fortasse ad 
Aeolioam consuetudinem relegandum esse adnui; alia eiusmodi 
numquam reperiuntur. 

.2) Hypotheticarum partieularum munere in Graeca lingua 
duae inter se diversae formae fungebantur: 4v in dialecto 
Attica et lonieg x« in Doricis.  Aeolenses vero hane voculam 
trita mutatione vocalis xà protulerunt quod semper exstat atque 
etiam &nte vocales (v. Àhr. I, p. 156. 45); tamen nescio an 
iis forma xiv etiam vindicanda sit, ubi primigenia nasalis non- 
dum est abieota (v. Buttm. I, p. 93. H. Weber. de partic. Dorica 
x«& p. 16); nam Graecae formae ab sansorit. kam descendunt. 
Quod autem Weberus p. 17 Graecum xav in titulo Tegeatico 
(v. Iahn. ann. v. 83. p. 686 sq.) recentioris aetatis, in quo par- 
tieoula «v frequentissima est, ter deprehendisse sibi visus est, 
hoc maxime valde mirari subit, quod in nulla dialeoto in ore 
hominum vigente utraque particula simul usitata fuit, quo 
adeedit quod ubicunque x« vel xà in usu erat etiam o? pro si 
al «a vel of xe pro iav (si dv) exspectari debet; propter hos 
igitur scrupulos pace praeceptoris mei spectatissimi eam ratio- 
nem probare malim qua Kirchhoffius xcv crasin esse pro x«l 
.&v statuit. Solum in Homeriecis carminibus prout metri com- 
moditas postulabat praeter cv etiam xiv xi x' saepissime ad- 
missum est, unde poetae velut Aleman (ev of. fr. 42. 49, tamen 
vid. Weberum p. 97) et Pindarus (recentiores nunc non curo) 
eandem libertatem sibi adripuerunt. Sed anquirendum est quid 
de Homerici usus ambiguitate statuatur.  Exstiterant scilicet 
qui autumarent significationem esse diversam ut e. g. R. Mer- 
kelius in nov. Mus. Rhen. a. 1848. demonstrare molitus est; 
aed absurda est opinio ut ne verbo quidem ea refutetur necesse 
sit. Itaque nisi suspicio probabilis iudicatur antiqua linguae 
aetate duas formas ad eandem vim exprimendam promiscue 
praesto fuisse, discrimen ita ponendum est ut ad diversas dia- 
lectos eae relegentur. Vidit gutem id Spitznerus ad E. 273. 
(8.196); sed male fecit quod xi dixit lonicam «ev Atticam 

10* 


j 
: 
| 
| 
' 


148 


particulam qua Homerus usus esset; nam si forte Herodoti loci 
memor fuit, in hac re bene lapsus est quia verba VII. c. 159: 
4 xt píy' olpoEne ó. Ieloníóng "4yoaufuvav sunt Homerica ex 
H. 125. 4 xs uiy  oludine yígov. Íungiava Ihwitóg tran- 
soripta. Contra Apollonius Dyscolus Homericum xiv e Doride 
repetiit (Ahr. IT. p. 381. n. 2) fortasse Pindari et Theocriti 
usum qui epicos secuti sunt respiciens, cui cum Ahrensio p. 382 
utique diffidendum est. Quod eum it& se habeat mihi quidem 
iuxta Ionicum &v ab Homeridis xiv xà x', quae alias metricas 
,coniunetiones concedunt, ex Aeolieis carminibus retenta esse 


" videntur, cui rationi sdnuit Bergkius hist. litt. Gr. p. 131. 


n. 214. (p. 852. n. 137); atque consensit Ribbeokius cum in Iahn. 
ann. v. 66. p. 11. 44. 799 Aeolismum bene testatum ab Ari- 
starcho non esse propulsatum indicaret; Ahrenasius igitur reote - 
de mist. p. 62 xiv e Solonis trochaeis fr. 58 inter epicos Aeolis- 
mos enumeravit. lIomerica exempla solum ex lliade conlegi: 
xà 4.175.218. 523. B. 299. 878. 440. I*41. 71. 92. 138. 
255. 291, 392. 4.95. 176. 290. 429. E. 273 bis. 886. 887. 
Z. 83. 228. 229. 258. 285. 410. H. 104. 125. 158. 171. 213. 
6. 130. 131. 480. 1. 57. 61. 140. 155. 157. 165. 262. 282. 297. 
299. 303. 368. 416. 424. 619 bis. 702. 707. K. 57. 211. 282. 
807. .4. 310. 367. M. 26. 325. 881. 447. N. 57. 811. 123. 816. 
K. 102. 210. 235. 268. 267. 484. O. 51. 211. 224. II. 16. 129. 
621. 624. 728. P. 38. 70. 99. 105. 144. 149. 159. 229. 241. 
321. 866. 530. 586,613. 622. 629. 658. 2. 120. 151. 271. 308 
bis. T. 72. 190. 218. 228. 235. 272. T. 290. 454. Q5. 24. 108. 
127. 296. 459. X. 43. 67. 258. 882. 427. 435. *"I/. 322. 346. 
490. 540. 559. 598. 675. 738. 805. 855. 857. $3. 119. 147. 176. 
196. 437. 581. 665. 661. 665. 666. 686. 713. xiv ante vo- 
cales: .4. 187. 189. 294. 324. B. 12. 29. 66. 165. 160. 176. 
231. 346. 361. I. 56. 66. 373. 410. 2. 171. 173. 318. 589. 
E. 22. 311. 388. 484. Z. 50. 78. 456. 457. H. 77. 0.90. 143. 
196. 404. 408. 418. 422. 533. I. 74. 102. 125. 126. 141. 267. 
986. 409. 601. 701. K. 44. 67. 166. 212. 306. 444. .4. 311. 
488. 750. M.226. 324. N. 287. 290. 486. 742. 748. 8. 58. 79. 
91. 108. 190. 191. 237. 241. 244. 366. 416. O. 109. 459. 494. 
II. 698. P. 98. 100. 162. 260. 417. 488. 568. Z. 165. 454. 


149 


467. T.110. 415. T. 243. 288. 311. 367. 4. 226. 280. 336. 
544. X.110. 202. 253 bis. 287. 37.247. 382. 547. 592. $2. 76. 
92. 154. 183. 370. 431. 463. 553. 619. 685. 665. 738. 744. 
zx àv ante consonas: /4. 100. 139. 255. 966. 293. 527. 567. 
. B. 81. 128. I: 41. 354. 417. 44. 36. 40. 94. 97. 190. 229. 421. 
XE. 898. Z.49. 225. 452. 464. H. 28. 180. 456. 6. 24. 84. 180. 
291. 354. 405. 419. 454. 465. 1.112. 188. 142. 280. 284. 501. 
525. 681. 702. K.130. 171. 303. .4. 382. M. 58. 465. .N. 843. 
A. 504. O. 46. 11. 71. 6017. P. 516. Z. 115. T. 81. 90. 227. 
T. 167. 308. 311. 385. 429. (. 226. 412. 432. X. 42. 246. 
359. 365. *P. 527.606. $2. 56. 292. «' .4. 64. 184. 547. 549. 
580. B.123. 366. 391. 1:279. 4.306. E. 192. 481. 484. 679. 
Z. 260. H. 41. 384. 6.26. 207. 217. I. 146. 288. 897. &10. - 

545. 615. K. 235. 345. 380. .4. 409. (802.) M. 344. 357. 
N. 128. 238. 321. 734. |. 127. 2839. 299. 333. (376.) O. 121. 
697. 136. 788. II. 44. 848. P. 103. 163. 398 bis. 506. X. 280. 
T. 61. 167. 260. T. 94. 250 bis. 337. 358 bis. (. 211. 280. 
X. 16. 70. 3D. 154. 564. 660. $2. 149. 178. 835. 529. 566. 664. 
q. B. 288. I. 58. 4. 8471.. H. 842. sigóxe I. 409. H. 40. 
291. 876. 377. 895. 396. 1I. 46. 48. 4. 193. 208. 666. .M. 150. 
A. 6. II. 465. P. 454. 0.133. 581. eicox' 1.609. K. 89. O. 70. 
sigoxev E. 466. H. 71. K. 62. XE. 77. 4. 128. 931. ". 244. 
eje xt 4. 32. B. 885. 4.66. 71. Z. 281. T. 151. og xtv 
(ante cons.) Z. 69. 148. .H. 468. 6. 508. (ante voc.) Z. 364. — 
eg av. B. 139; contra &v legitur 44. 232. 271. 301. 519. B. 242. 
250. 488. 597. I: 25. 52. 54. 66. 4. 53. 164, 223. E. 32. 85. 
224. 9892. 362. 456. 457. Z. 118. 129. 141. 329. 412. 448. 521. 
H. 193. 231. 286. 335. 459. G. 10. 21. 210. 369. 373. 375. 406. 
420. 451. 455. 475. I. 26. 77. 101. 167. 304. 372. 376. 417. 
487. 444. 517. 684. 704. K. 5. 204. 943. 326. .4. 187. 202. 
269. 387. 504. M. 41. 69. 75. NN. 117. 289. 324. 676. 741. 
&&. 68. 74. 126. 246. 247. 385. 844. 870. O. 40. 69. 80. 170. 
209. 294. 348. I1. 69. 84. 271. 688. 687. 747. P. 186. 327. 
489. 520. 711. Z. 192. 297. 397. 409. T. 205. 209. 230. 271. 
381. 875. T. 24. 184. 247. 316. 4206. (D. 840. 358. 375. 462. 
558. 560. X. 20.49. 103. 108. 387. *U. 276. 389. $2. 218. 268. 
297. 867. 487. 4839. 566. 654. &v xtv coniunctum est NN. 197. 
3) Eadem est condicio coniunctionis «i, quae sol& non in- 


REB fw umm cmn 


- 


-. 
tX-- 


150 


venitur sed saepissime in certis formulis oi8e e? yaQ ol xs ete. 
iuxta tí adparet; igitur tantum qui huc faciunt locos indicabo. 
Nam antiquior forma est aei quae illa diphthongi mutatione 
multis exemplis conprobata (v. Ahr. II. p. 186/7) temporum 
decursu in &/ transiit; illa igitur apud Dores remansit, ita tamen 
ut posteriores tituli e. g. tabulae Heracleenses saepius tí e 
vulgari lingugs receptum praebeant (v. Ahr. IL. p. 380), aed 
eonstantissime usque &d recentiora tempora haesit in Aeolidis 
eonsuétudine (v. Ahr. I. p. 98. .Hirzel. p. 9. "Wald. p. 20); 
contra Attica et loniea. dialeotus praeter Homerum solum £i 
admiserunt in recentiore usu. Itaque nisi etiam harum anti- 
quissimae a&etati el oí et tí adiudicare mavis, quae opinio non 
potest fuleiri nisi Homerico usu, illud Aeolismo vindicare prae- 
stabit quam Dorismo, qui Bekkero (sched. Homer. II. p. 11; 
ef. Laroch. p. 304) voculis dÀro gv ei inesse videbatur. Qui 
vir clarissimus I. p. 61/2, Heynio qui, postquam Ernesti puti- 
dius discrimen aliquod.in notione positum .esse .aceepit, ad 
-4. 66. conquestus est plane nullum posse inveniri, adstipulatus, 
discrepantiam e textu extrudere atque «e? plane exstirpare maluit 
quam auctoritati memoriae obtemperare, invitis censoribus Fried- 
laendero in Iahn. ann. v. 79. p. 822 et Kaysero in Philolog. 
XVIII. p.674. Neque vero .huic prospere processit quod 
utramque formam lonicoam vocavit et antiquiorem ai propter 
augusti quandam speciem et gre&vitatem ab Homeridis esse 
praelatam autumavit, quia Herodoti verba Ll. c. 27: oT yag 
voUro sol zowjotiav (hune.enim locum advocavit) ad Ho- 
mericam elocutionem adaptata sunt; cf. v. 286: ab ydp voOro 
Émog vtlÍos:s Koovíov (v. Abichtii &dn.) et v. 41: vo uoi 9:01 . 
Ovoavíoveg | 0Aie sowjosuav. Sed quid, quaeso, obstat quo- 
minus ojOcr o] yoQ ot xt ex Aeolica poesi in epicorum usum 
transmansasse censeantur, quod si quis idem de pav statuit non 
refragabor (8. 9. 6). Aeolismus autem ei etiam Ameisio p. 25 
placuit. Nune locos lliadis secundum Dindorfii edit. adferam: 
«LO: X.41. ol9' 4. 415. I: 40. 4. 178. 5. 84. II. 722. 2. 86. 
msi O0 4.318. H.157. 41.670. 47.629. aT yag B.371. 
4. 189. 288. H. 132. I. 586. (II. 97.) 2. 272. 464. X. 340. 
464. — el yao 0. 538. IN. 825. P. 156. 661. T. 26. ab xe 
44. 128. 207. 420. 2.170. E.1929. 2179. Z. 260. 443. 520. 


151 


H. 118. 173. 243. 387. 4. 404. 799. M. 275. N. 829. E. 310. 
1I. 32. 145. P. 121. 692. Z2. 91. 199. 601. T. 436. 0. 293. 
X. 82. $.592. al xtv ante voc.: 4.98. E. 762. 4. 405. 
0. 213. P. 652. T. 186. 301. X. 256. al' xcv ante cons. 44. 66. 
408. B. 72. 83. 4.358. E. 260. Z. 96. 277. 0. 282. 287. 
l. 359. A. 797. II. 725. 2.180. 218. Q9. 116. e? x' 4. 249. 
Z. 94. 275. 281. 309. H. 375. 394. 0. 142. 471. I. 172. 255. 
K. 55. N. 236. 260. 743. X. 110. IL 41. Z. 143. 278. 306. 
457. T. 71. 147. Q. 437. 'U. 413. 9. 301. 357. 687. cU x 
E. 181. 820. 6.478. 582. 4.455. N. 379. P.29. rl xsv 
ante voc. Z. 415. K. 106. 381. 44. 792. X. 368. O. 403. 498. 
P.36. T. 181. X. 244. sl xsv' ante cons. 4. 60. I. 445. 
44.815. 0.297. T. 322. X.220.349.851. 9.346. s x' 
B. 258. (8. 535.) 4. 391. II. 860. P. 557. imsi xs A4. 168. 
B. 415. H. 5. 410. 1,824. X. 509. inel xsv 0. 575. inel w^ 
44. 191. 205. 764. I1. 246. 4. 534. !P. 10. His locis vocula 
interposita est: si pév xe P. 91. X.99. s) ulv ydg xe. K. 449. 
£i. u5v xiv T. 281. Q. 553. td név x' I. 412. el 6b xe A. 187. 
324. E. 219. si 0 xev. B. 864. I. 185. 277. 283. 362. 414. 
II. 87. P. 96. d. 567. X. 111. ed à£ x' T. 284. H. 91. 1. 604. 
K. 452. T. 138. "P. 526. c? 0£ y' M. 71. — et 0' dv T: 288. 
E. 273. 0. 556. si yág x' 3.344. sÜmto ydo xs N. 288. 
slxto ydo x' 6. 205. timeo ydo 2' M. 802. intl oU xtv O. 228. 
£i vojrm xs 6. 196. Admirabiliter igitur scriptura fluctuat, 
euius rei maxima culpa quin in grammaticos et librarios con- 
ferenda sit non dubito; nam hio Aeolismus praeter metri ne- 
cessitatem est receptus. Etiam Theocrito saepissime vulgare 
ti ubi ai opus esset inculeatum esse H. Weberus ll. p. 82 
mon iniuria suspicatus est. Arbitror igitur ubicumque xà ad- 
xniseum est olim o/ fuisse, etiamsi qua vocabula inter e? et x) 
interposita sint; hac enim re explicare solent quod nusquam 
pro e Ó£ xs iuxta ol xe obcurrit e Ó£ » (cf. C. F. Ameis. ad 
b. 49), quod legitur in Aeolicis titulis apud Conz. tab. XII. 
44.17.20. p. 85 et e Sauppii coniectura tab. XII. C. 35/6. 
p. 87. Saupp. comm. p. 11. (Gc xe est p. 29.1. 34. Baupp. p. 14). 
Sed nunc res perdiffieilis est ad disceptandum; Buttmannus qui- 
dem in gr. Gr. IL. p. 371. n. 2. item el8e vulgari el9s pro- 
pulsatum esse opinatus esí, quam rem iam in medio relinquo. 


CEUEPSgreypeeeeuee . CRAP "up - 


dip. 


152 


8$. 21. De patronymicis. 

Herod. m. zevgov. IL p. 868, 22— 29 vd sig Gv metgo- 
vvjuxd lonibus rà Ói4 toU «0:0g Aeolensibus vindicavit; eius 
quidem Aeolismi Homerus non praebet exempla. Contra formae 
quae terminationem ;og prae ceteris valde Aeolensibus Boeotis 
Thessalis usitatam (v. Ahr. I. p. 158. 215. IT. p. 499. 526—528) 
prae se ferunt, ex Homero utpote Aeoliege Kooviog TiÀa- 
poviog Iloidvrtog KazxovwQiog huc trahi solent a Bergkio hist. 
litt. p. 66. n. 15. Ameisio p. 54; atque iam & schol. cod. B. 
ad T. 404. (Eust. p. 1214, 27) Neptuni cognomen 'Elwxovwiog 


(cf. Herodot. I. c. 148) ad Aeolensium steQ4 tdg ysrixcc rÀwv 


7EpOToTUgOY xTNviMOUC TUzOUG Íormandi morem remissum est, 
v. Herod. p. 850, 27. Ahr. I. p. 160. —— . Sed non adsequor 
quomodo hine certi aliquid effici possit; itaque rem praeter- 
mittere liceat, praesertim eum in titulis recentioribus ubique 
longior terminatio £&og inveniatur (cf. Saeuppe p. 26. Wald. 
p. 29. 38); atque sine ulla dubitatione illa formatio magis com- 
munis erat quam ut ex singularis dialecti propietate repeti 
posset, . 


8. 22. De syntaxi. 

Cum jam ad finem pervenerim, hoo loco subiungo unieum 
praeceptum ad syntaxin spectans quod ad participium  foi9o- 
nívg 0. 307. in schol. cod. D. est adscriptum: x£yorres (sc. o 
z0iJ75c) ueroyj «vrl Quqperog xol Fo: vo oysua iÓiov AloMov. 
Sed erravit scholiographus; nam participium non verbi finiti 
sed attributi loco valet atque in reliquo enuntiato | ugxev — 
x&Qn BcÀtv, Zr ivi xumo, | xegno poiOopívg omissa est co- 
pula dorív. Ceterum vix est quod moneam talig vegl oygudvov 
praecepta grammaticorum esse commenta ac fide carere. 


Haec tota farrago est quam congessi. Quas disputatione 
cum vestigia elocutionis Homerieae Aeolica si minus omnia pro 
certis me evicisse at pleraque saltem probabilia reddidisse spe- 
rem, accingo me nunc ad alteram partem, ut.de condicione et 
c&usa eorum paucis exponam. 


— — — n —À —— 


Pars altera. 


De condicione et causa vestigiorum Aeolicorum. 
A] 


Alexandrini antiquiores quid de versicolori elocutionis Ho- 
miericae specie eiusque origine censuerint e traditis lectionibus 
eo minus pro certo adfirmari potest, quia iis à proximis et 
posterioribus successoribus, eum iam his vera argumenta ple- 
rumque ignota fuisse videantur, interdum causae subpositae 
sunt eaeque saepe e dialectis haustae (cf. p. 33). Tamen id 
maxime adparet ilos in causis eius rei odorandis parum solli-: 
citos atque ipsorum praeiudicatis opinionibus oboaecatos, unde 
ea discrimina apud Homerum tracta essent, exquisitius noluisse 
rimari. Homerus ipse dialectos miscuisse crede- 
batur. Itaque inter narrationes de Homeri genere ao 
patria cireumlatas quam quisque maxime probabat eam argu- 
mentis sive e rebus sive e vocibus petitis nonnulla ut e re 
videbatur interpretans magnopere studebat fulcire !). 

Zenodotus quidem liberrime variarum dialectorum pro- 
prietates ad textum Homericum constituendum admovit, qua 
in re praecipue nimium lonismi studium, cuius vestigia ad- 
curate congessit Larochius p. 301 sq., conspicuum est, quam- 


1) Cf. Lauerum hist. poes. Homer. p. 119. Sengebusch. diss. Hom. II. 
p. 4. 20. De rebus quas ad Aeolicum usum spectare grammatici suspicati 
sunt v. Pseudo-Herod. vit. Homer. c. 397 in Westerm. Biogr. Lauer. p. 89. 
n. 58. Sengeb. in Iahnii ann. v. 67. p. 259. Bergk. hist. litt. Gr. I. p. 449. 463. 
n.46. Quid autem de Aeolico usu vocis óéSog quae IT. 850. X. 68. 862. 
xàyta tà puéÀ,, apud Aeolenses póvov tÓ mpócomov (cf. Soph. Ant. 529, 
Eurip. Herc. fur. 1204, Theocr. 29, 16) significasse dicitur (cf. Lehrs. p. 150. 
Friedlaender. Aristonic. p. 271. 317. M. Schmidt. de Dionys. Thrace in Philol. 
VII. p. 878. ad vocem $e9ouaASot Lobeck. ad Alac. v. 880. p. 328) sta- 
tuendum sit nescio. 


154 


quam etiam 6. 378 ultimam syllabam vocis zgogavsiceg Dorico 
more, qui Hesiodo?) quidem usitatus sed ab Homero alienus 
fuit, correptam sicut Herodianus (v. Duentzer. de Zen. stud. 
Hom. p. 22. 144. n. 2), Boeotico autem vel Aeolico quem suadet 
retraotus accentus €. 470. &eg, nescio an evog, pro 700g, item 
giprro, aliasque Aeolicas formas scripserat et pro insolitiore 
forma ucgrvgor vulgarem ueozvosc utique praetulerat (v. Duentz. 
p. 93. Laroch. p. 308)9). Eum autem Homerum origine Ioni- 
cum bhebuisse verisimillmum est; Eodem modo Aristophanes 
Byzantius in varia lectione eligenda in loniecarum formarum 
graliam diiudicaverat, quod luce clarius docent scriptura Rhiano 
quoque Cretenei, Eratosthenis aequali *), probata tivvsOo: pro 
fvvvaOa. E. 222. et saepius (cf. ixselvvoSa, ap. Herod. IV. c. 64) 
aliaeque de quibus conferendi sunt Nauckius Arist, Byz. fr. 
p. 33. 47. Laroch. p. 48. — Paulo aliter Aristarchus egit, qui 
poetam non Ionicum sed Atheniensem fuisse et inter colonos 
in Asiam migrasse persuasum habuit cum Theagene Rhegino 
consentiens 5), quare non solum ut eam suspicionem defenderet 
consiructionibus Atticorum consuetudines referentibus rimandis 
adecurate &dtentus fuit Atticasque quam plurimas formas re- 
cepit 9$), sed etiam severissime insolitiores dialectorum formas, 
praecipue Aeolioas, ubicumque licuit analogia utpote iustissima 


2) cf. tporq xoUplie BouAke (85jcxc th: 521. sec. Herodian.) alia ap. 
Matthiaeum gr. Gr. 8. 68. p. 186. Goettling. Hes. pr. p. XXXII. Meineke 
anal. Alex. p. 20$. Ahrens. de mist. p. 74. Foerstemann. de dial. Hesiod. 
e. IV. Hal. Sax. 1863. 

8) V. Graefenhan. 1.1. I. p. 542. Male fecit Ameisius p. 5 quod hic 
Aeolicae Odysseae editionis quasi a dialecto sic vocata esset mentionem in- 
iecit, quam opinionem ab Osanno quippe mirante quod nulla adlata lectio 
Aeolidem repraesentaret in Anecd. Rom. p. 282 prolatam Ribbeckius in Iahn. 
ann. v. 66. p. 9 et Sengeb. I. p. 190 refutaverunt, cum Buttmannus eam iure 
inter voÀttuxac editiones quae temporibus bello Peloponnesiaco inferioribus 
(Seugeb. I. p. 194. II. p. 74) Ionico alphabeto recentiore scriptae (Gies. 
p.163— 167) fide publica et auctoritate promulgatae erant enumerasset; 
v. Duentzer. p. 40. 

4) v. Meineke anal. Alex. p. 174. 

D) ef. Sengeb. II p. 5. L. p. 31. Iahn. ann. p. 368. 612. 

6) Friedlaender. Arist. p. 15. n. 2. (laudavit Ameis. p. 6). Lauer. p. 86. 
n. 48. Sengeb. p. 258. Laroch. p. 387. 396. 428. 


b md 


155 


norma fretus oblitteravit "). Sio clarissimum Atticismi fautorem, 
etsi lectiones satis munitas retinuit, ung cum praeceptore Ionismi 
studiosissimo indubie Aeolismorum Homericorum spatium artis- 
Bimis cancellis descripsisse iam Giesius p. 180 conmemoravit. 

Verum enim vero alis Homerus fuisse Aeolensis 
Smyrna oriundus vel e matre Cumana natus visus est$). Quae 
autem sententi& Pindaro Stesimbroto Thasio aliis maxime pla- 
cuerat?), eam Hellanicus, Agathoclis Zenodotei discipulus celeber 
grammaticus Aristarechique adversarius acerrimus, cuius memo- 
riam ab oblivione Sturzius vindicavit, adripuerat. Is enim cum 
Odysseam ab Homero conditam esse negavit tum in Iliade 
plures Aeolismos odoratus est, quamquam JDorismos quoque 
sicut GxAédg E. 269. (cf. schol. Vict.) statuerat!?); quod vero 
Grauertus l. ]. 208, (Lehrs. Ar. p. 312) eum omnes dialectos 
agnovisse dixit, id praepropere conlegit. Hunc Aeolismi favorem 
plures adsertores habuisse elucet e testimonio notatu quidem 
dignissimo sed tenebris satis involuto: rjv óà moígew dve- 
ywoluxeGÜa: abii Zomvpoog 0 Mayvne 4ioMÓ: OtoÀéxro: 10 Ó' 
ev:0 xal Zixalagyoc ab Osanno in Anecd. Rom. p. 5 publici 
iuris facto, in cuius disputatione p. 280 sq. multa non possunt 
probari. Quinam illi fuerint qui hoc placitum protulerunt per- 
difficile est ad decernendum. Nam quod Osannus Dicaearchum 
Messenium et Zopyrum Magnetem eum intellexit qui si 
IMMuxrov »rí(Gtec scripserat eiusque operis in libro quarto locum 
Homericum (v. schol. K. 275) tetigerat 1!) eumque Aeolensem 
fuisse ratus ad Magnesiam Lydicam, non ad Magnesiam Caricam 
quae urbs a Thessaliae Maegnetibus condita et post discidium 
a. 726 & Cimmeriis factum & Milesiis restituta apud Strabonem 
p.647!) et in titulo l n. 2910 Aeolica audit, amandarvit, 
argumentis valde infirmis nititur neque ab opinionis arbitrio 

7) Osann. 1.1. p. 286. 

8) v. Pseudo- Herod. c. 37. 88. Pseudo-Plutarch. Vit. Hom. c. 2. ap 
Westerm. Lauer. p. 86—90. Osann. p. 282. Sengeb. I. p. 99—101. II. p. 65. 
9) v. Lauer. p. 106—8. Sengeb. I. p. 166. 205. 1I. p. 1. 16. 20. 

10) Sengeb. I. p. 65. Bergk. litt. Gr. hist. I. p. 449. 851. n. 136. 
11) Teuffelius in Paulyana Encycl. v. VI. p. 2892 de Zopyro Byzantio 


historico cogitare maluit. 
12) ibid. vol. IV. p. 1446. 


156 


seiunetum est. Etsi id confutare vel rectior& evincere stricta 
ratione minime licet, hoo certius videtur et Apollonii Dysooli 
vérba:: geol Óà xoi.vov '4oícragyov &cuífveg vüv ygegrv roO 
4weidgyov sagaüítacÓn,!9) et anecdoti praeceptum: moím- 
61v 14) &vayiveloxecO n, AloAÓ: OtoAénto, quod Osannus p. 283 sq. 
sio commentatus est: ex auctoris sententia ,diglectum qua Ho- 
merus scripsisset, probabiliter quod eum natione Aeolensem 
putaret, Aeolicam fuisse, atque ubi de singulis formis dubitatio 
incideret, illius sermonis 8d normam eas conponendas esse* 15), 
quippe quae opinio quam maxime Aristarcho contraria fuerit, 
nulo omnino modo ad eundem Dieaearchum posse referri. 
Osannus tamen illa quoque, quae Á. Buttmannus ! 5) et Graefen- 
hanius de Dicaearcho Lacedaemonio grammatico Aristarchique 
auditore a Suida conmemorato seceperant!i"), Messenio tribuit 
Fuhrio p. 44. laudante; reapse vero de eius studiis criticis 
minus constat quam Osannus (ap. Fuhr. p. 44. 389) persuasum 
habuit atque, quaequae de eo cognita habemus, magis historiei 
qui hio illic poetarum locos adlatos ad historicum et mythicum 
argumentum explicuit quam gráàmmatioi formas vocum curantis 
ingenium sapiunt. Una solum condicione in Osanni sententiam 
concedo si Dicaearchus et Zopyrus , Alexandrinis grammaticis 
aetate anterior" (p. 284) generatim e fabulis de Aeoliea Homeri 
origine divulgatis id definivisse creduntur, quod in illum apte 
cadit. fed &i) ex Homericorum earminum ipso colore ,,propter 
ereberrima Áeolismi vestigia in antiquis exemplaribus nondum 
adtenuata et oblitterata", ad quae infra recurram, id conlegisse 
dicuntur, contendo ex eo argumento, ex quo neque Hellanicus 


13) ap. Graefenhan. I. p. 399. n. 69. Fuhr. p. 61. n. 83. 

14) Ut xolnctv vocem hoc loco de sola Iliade intellegamus omnes sua- 
dent caleuli, quod demonstravit Osannus probavitque Ribbeckius in censura 
p. 8; nihilominus ílle propter Aeolicam Odysseae editionem quam male hue 
retulit et Iliadem et Odysseam accepit, cui alii consentiebant (v. Sengeb. I. 
p. 85. Ameis. p. 5). 

15) Sengeb. I. p. 85. 190. II. p. 65 posuit eum omnia quae non essent 
Aeolica apud Homerum in Aeolicum esse vertenda censuisse; item Ameisius. 

16) v. Quaestiones de Dicaearcho eiusque operibus etc. Numburgi 
1882. p. 8. 

17) cf. Fubrii not. 85. p. 62... 


.157 


grammaiicus ille historicus neque Heraclides Ponticus Eustathii 
auctor intellegi debent, speciem rationis et auctoritatem quan- 
dam trahi, ut Alexandrinorum demum temporibus eos vel eum 
qui postulatum illud euius , principalis vis in dialecti mentione 
constat* (Osann. p. 283) edidit vindicemus. Atque de Zopyro 
quominus Ouovvuíav statuamus vulgatum inter Graecos nomen 
ac fere commune nullam difficultatem obstruit; licet fortasse 
grammaticum quendam fingere Hellanici aequalem qui nescio 
an eius de Iliadis dialecto iudicio subseripserit vel id severius 
contraxerió; tamen de re quae ad liquidum nequit perduci 
nolo ariolari. ' 

Sed posteriorum grammatieorum opiniones percurrere nom 
conceditur, temen haud & vero aliena coniectura esse videtur, 
qua ut singulos sicut Dionysium Thracem Aristarchi de Attica 
Homeri origine sententiae adstipulatos esee 19), alios in alias 
incidentes.has vel illas formas praetulisse, ita multos doctrina 
de dislectis crescente quam plurimas vel omnes dialectos apud 
Homerum agnovisse suspicamur. fio Boeotismi 'Thessalismi 
Atticismi Dorismi Aetolismi alii soleecismi!?) ubicumque ob- 
soletae vel incognitae formae erant & grammaticis, qui non 
multi in quaerendo fuerunt, utrum diserepantiae essent dia- 
lectorum an eiusdem sermonis quo poeta utebatur status anti- 
quioris propriae, saepissime venditantur. Undecumque igitur 
formas et voces etiamtum servatas dootrina converrebant, in- 
didem eas & poeta corrasas esse statuebant, quasi usui poetico 
haeo mistio arbitraria innata et insita esset neque opor- 
ieret ut inter eas gentes quarum sermones adhiberentur inter- 
cederet aliqua necessitudo. Hanc autém futilem rationem rhe- 
toribus valde placuisse vix mireris In eum modum Dio Chry- 
sostomus verba fecit in or. XI. (Aoy. Toweix.) 8. 23 ed. Empe- 
rius: og 09 uovov iEov «)rG (Opn:oo) rdg &Aag ylortag puy- 
vony vog vOv Elwvov xal zxovt uiv. aloA(swv, noté 03 Óoolfew, 
zotb ÓÀ jafsv dAÀg xol Ziactl ÓweAÉycoOn:, et or. XIL. (Aoy. 
"Olvgniax.) S. 66: s] 0 rÀv mouv tízyvq uola avOaÓgc xoi 
dveníAnnrog aÀlog v5 'Ouxjgov, roU nàÀsormv ayovrog zadónoiav, 

18) v. Philol. VII. p. 373. 
19) cf. Giesium p. 197. Bergk. p. 450. " 


158 


0g ovy Éva (Atto yogaxr9oa Meme, diio müdav tqv "EAlqvixs]w 
jAdtrav Ovgenpuévqgv seog dvé£pibe, dogiéoy ve xol "owov, [st 
0b rjv AOnvalnv, eig vavrO »egacag zoÀlg uallov T rà yQoi- 
pata oí Bogtig, o0 uóvov t&v x&e9 avrov, &lÀa xel rv mxQOo- 
v&gov , tb. mov ri Qüpo ixtotzóg. xol roíto dvalafov dorso 
vóutGpo é&pgyoiov ix OncavooU xoO0tv düsomOrov Oi guodóg- 
posíav, 8. 67: xolÀed 0i xei flaogoqev Ovopera, .ptiüousvog 
ot0tvóg 90 tri Wovov qÓovrv : cqeügorqra EÓoktrv cvvO (una 
lyei» 29), neque aliter Tyrius Maximus in dise. X X XII. 8. 1. ed. 
Didot.: smevra imeGxonti ('Qumgog) — zéyvag mavtoíag, qovag 
zoixllag et S. 4: ovre 03 "ovixiv vavrgv dOccor slvos edvd, 
ovre &xgifg zeguov ourt Jrrixmv: diÀa xowiv tijg EAAd0og. 
"4: ovv Euumec: Owcltyópusvog, &Ogolcag &vaplb rqv "EAlaóe 
qowyv xel &vaxtQaccpusvog tic eyüpe ec, va Ümq tigye&cero 
mzQoguvij v€ epa sivo, xal Dvvtra mà0& xal xtyeguGMiva bxd- 
Groig 3 1) et Pseudo-Plutarchus Vit. Hom. c. 8 vel ap. Maittair.- 
Sturz. p. 477: Aéfes 0à mouxíAn weyoupévog vovg &ro nacng Oia- 
Aixrov zv "EAhjveov yagaxrüjgeg Pyxartfgibsv, db dw Odgioóg dosi 
mücav uiv "EilaÓa intlOgv xal mv ÉOvog. En satis manifesta 
testimonia quibus ingenium eius aetatis cognoscas. Contra quam 
dementiam saepe forsan prolatam dixeris Apollonium Dyscolum 
eum probafissimum grammaticum tum Aeolismi Homerici iudi- 
eem severissimum disputasse, qui de pronom. p. 88 Bekk.??) 
forma éuéOcv et Aeolica et Syracusana (Ahr. I. p. 123. IL p. 279) 
ne apud Homerum Aeolica vocaretur sio praemonuit: ze r$ 
TQ zowjt] 7] x9njGig wel oysóov ovveyge* O10 ovói Jiolixo rigor 
qon] eveywweocxtiv, Órpxovagg xoi inl moliag Órolíurovg vüe yot- 
6£06g. Atqui secundum eam vagam rationem diserte a Burgessio 
p. XVI. Heynio in Il. tom. VII. p. 713. Buttmanno in lexil. I, 
p. 41. Giesio p. 39 insuper inprobatam nuper Hartungio??) ex 
omnibus dialectis lingua epica conflata esse visa est. 


20) Priorem locum indicarunt Bode hist. poes. ep. I. p.247. n.1. 
Graefenhan. I. p. 32. n. 21. (149. n. 4), alterum Fabricius bibl. VI. p. 165. 

21) v. Bod. et Graefenhan. 

22) Locum laudarunt Kayserus Philol vol. XVIII. p. 709 et Rumpfius 
in Iashn. ann. vol. 81. p. 582. 

23) de particulis linguae Graec. I. p. XII. 


159 


Reoentoribus item Aeolica Homeri origo idonea 
causa fuit ad Aeolismos expediendos.  Aeolensem quidem Ho- 
merum qui lonioe scripsisset amplexatus est Bentleius ?**) cuius 
acumine repertum est digamma, quod in disceptatione utrum 
fuisset poeta Aeolensis an Ionicus celeberrimum quasi telum 
faetum est, praesertim cum id invita Minerva digamma Aeolicum 
»uncuparetur; quod nomen ne recentiores quidem (e. g. Christ. 
p. 167) ne quid perversitatis vetustae amitteretur abiecerunt. 
Bentleio vero quocum apud Anglos viri docti steterant ut Fo- 
sterus Woodius?5) strenue at inepte Dawesius in miec. critic. 
adversatus est, qui cum digamma Aeolicum ab Ionicis Ionici 
poetae carminibus prorsus alienum iudicasset, huius loco |Ioni- 
eum Vau eadem vi praeditum restituere conatus est; tamen 
Burgessius rursus in Bentlei partes ivit atque e digammo Homeri 
originem Aeolicam defendit. Primus autem Heynius p. 711. 
opinione grammaticorum de Aeolico digammo ariolantium merito 
notata contendit illud et antiquiori utique usui Graecae linguae 
proprium et Ionum quoque &tque lonici poetae consuetudine 
frequentatum fuisse ut ne pilum quidem in Aeolismum faceret, 
id quod verissimum est. Attamen inde defensores Aeoliei Ho- 
meri sententiae suae praesidium captabant. E. g. nomino Lan- 
gium 39) in Philol. IV. p. 707. sio dicentem: ,Aeolium gente eum- 
que Smyrnaeum Homerum fuisse antiquissimis fideque dignis- 
simis testimoniis Bodius hist. poes. epic. I. p. 248 demonstravit. 
Quibus consentiunt Aeolismi qui permulti in carminibus Ho- 
mericis reperiuntur, — digamma Aeolici innumerabilia exemple". 
Eo modo plus semel egregie lapsus est Osannus, a Burgessii 
sane iudicio pendens, cum ,Zopyrum maxime illud digamma 
Aeolicum, cuius idiomatis formis illa vetusta Homeri exemplaria 
distincta fuisse vix hodie quisquam negaret, cuiusque usus vix 
. dubitare testimonia certissima et inoorrupta, soripta vel inscripta, 
sinerent quin temporibus ilius vulgari Aeolensium sermone 
(cum Ahrensio de Asiatica dialeoto cogitavit) receptus fuisset, 


24) cf. Heyn. p. 713. n. 25) apud Burgess. p. 398. 

26) Commentarios Iliadis quibus se Aeolismos indicaturum esse promisit 
ibi laudatos nusquam vidi; apparatum eius M. Schmidt. Did. p. 950 penes 
se fuisse adnotavit. 


160 


anie oculos habuisse" contenderet. Neque enim tituli quarti 
saeculi etiam digamma praebent (Ahr. I p. 32), unde id tum 
in sermone evanuisse patet, neque umquam in Graecis Homeri 
exemplaribus si qua vidit Zopyrus digamma scriptum fuit, de 
qua re dixerunt Giesius p. 160. Rumpfius 1.1. p. 669. 672. A. 
Leskienius in libello quo ,Rationem quam I. Bekker in resti- 
tuendo digammo secutus est examinavit p. 52. Cautius sane 
at non reetius Bergkius qui Aeolismum ad digamma apud Ho- 
merum servandum multum valuisse credidit p. 866 sq. n. 150 
coniecit Zopyrum primum de digammo introducendo cogitasse. 
Bic nostrorum temporum errorem ad vetera retorserunt. — 
Sane cum hodie inter omnes nihil magis constet quam quod 
Trypho iam viderat digamma in omnibus dialectis e linguae 
antiquitate haesisse, ne verbo quidem id tango neque eam con- 
sonam supra in enumeratione Acolismorum respexi, quia ubi 
spirans apud Homerum Aeolico modo ubi Ionico retenta sií 
nullo modo demonstrari potest; neque hoc demonstravit Giesius, 
qui etsi Homerica aetate digamma Ionibus ipsis tritum fuisse 
non nesoivit, ut quo pacto usus fluctuasset apud Homerum ex- 
plicaret, p. 181. 189. digamma firmissime et constanter adhibi- 
fum ex Aeolismo repetere, evanescens autem lonismo tribuere 
studuit atque idem de formis nondum contractionem passis, in 
quibus digamma si fuisset pronuntiatum putandum esset, et de 
contractis statuit p. 192; quam acutulam distinctionem iure 
Ameisius p. 16. reiecit. Recte id iam Christius p. 203/4. vidit 
euius tamen ratiocinationi consentiri nequeo: ,in keinem lite- 
rarischen Denkmale, selbst nicht in den Liedern des aeolischen 
Dichterpaares findet sich ein so ausgedehnter — Gebrauch des 
Digamma sls bei Homer. — Dabei dürfen wir keineswegs 
diese Erscheinung aus dem Aeolismus des Homer herleiten: 
denn der aeolischen Formen sind bei Homer viel zu wenige, 
als dass sie den so durchgreifenden Gebrauch eines aeolischen 
Buchstabens erklüren künnten, und müssen selbst jene we- 
nigen Aeolismen nicht als herübergenommene dia- 
lectische Besonderheiten, sondern als allgemeine 
Producte der stufen weise entwickelten gr. Sprache 
angesehen werden'*. 


161 


Praeterea 81th yrn&ea origine Aeolicum Homerum 
defenderunt Welekerus??) et Lauerus?9). Contra O. Muel- 
lerus, qui primus in Smyrnae memoriam diligenter inquisivit ? ?), 
eum duas colonias, priorem lonicam Epheso alteram Aeolicam 
Cumis, eo dednctas distinxisset atque cognovisset Iones et Aeo- 
lenses aliquamdiu una ibi habitasse, tum illos inter eosque 
gentem Homericam ab his expulsos Colophonem se recepisse, 
sed post duo fere saecula regressos totam urbem sibi recupe- 
rasse, ex loniea parte poetam ortum esse et Ilonicam vel Achai- 
cam dialectum adhibuisse autumavit9?). Cui opinioni adstipu- 
letus Sengebuschius, inpugnator Homeri Aeolioi quem iam ab 
Aristarcho prorsus esse profligatum praedicavit (in Iahn. ann. 
p. 259) acerrimus, qui Homerum Atheniensem inter populares 
Smyrnam traicientem recoxit genusque et ipsum Homeri nomen 
(ut pro Tbamyra esset! et totam poesin ad Atticos' Thraces 
admirabiliter revocare molitus est?!), Aeolenses quioquam va- 
luisse ad excolendam Homericam poesin praefracte negavit5?). 
Verum enim vero Ahrensius??) Aeolica vestigia sio extricavit, 
ut Smyrnam Homeri patriam primo ab Aeolensibus conditam 
tum ab Ionibus sub potestatem redactam fuisse acciperet, quod 
censor (cf. p. 2) non sine causa in dubitationem vocavit et 
refutatur Bergkii causa quam p. 851 protulit, hoc post Olym- 
piadum initium demum factum esse ante quam aetatem carmina, 
certe Ilias, confecta fuisse putanda essent. Ipse vero novissi- 
mus q4ooífov (p.738) Smyrnase incolas olim solos Aeolenses 
fuisse dixit p. 456 atque Homerum ibi natum (p. 159. 466) 
postquam in Iloniam migrasset in Chio Iliadem panxisse Ionica 
dialecto usum sibi finxit p. 89. 418. 457/8. 739. 852/83. Sed 
ut Smyrna aliquantum valeat, tamen ex Aeolioa Homeri poetae 
quippe ex arbitrio dialecotum alienam lonicae elocutioni inmis- 

27) in cyclo epico. I. p. 142—157. 28) p. 110. 

29) hist. litt. Gr. I. p. 72—74. 80) ibid. p. 79. 17. 

81) p. 614. 386. diss. p. IL. 99. 102. 115. 

82) p. 405: ,allein in den Hünden des jonischen Theils der Bevólke- 
rung ist Homer geblieben, so lange Aioler und Ionier in Smyrna zusammen 
wohnten und als die letztern vertrieben wurden, gieng der ganze Homer 
mit nach Colophon und kam erst mit den Ioniern wieder nach Smyrna." 

88) in gramm. dial. Attic. e£ Homer. $. 1. p. 3. 

11 


laa «*EMPp cu m-—- 


162 


centis origine nihil omnino emolumenti ad hane quae est de 
Aeolismis quaestionem absolvendam redundat, qued Giesium 
non latuerat p. 179 54); nam profecto mistio quae conspicua 
est in carminibus maior est et latius valet quam pro unius 
hominis quemvis summi ingenio ae ratione. Praeterea haec 
eausa iis nulla est qui Wolfii argumentis, quibus carum Homeri 
ipsius caput 35) in aerem quasi dissolvit, fidem habent. 

Hao explieatione reiecta transeamus ad alteram quae a 
grammaticis excogitata plerumque favorabilis fuit. Metri ne- 
cessitudine poeta vel poetae ad versus explendos 
confugisse credobantur ad alienae dialecti copias. 
Sic schol. cod. Q. de dgiffAeg pro eidsAec posito addidit: 
JUov ojv Or, a[ meg 'Ouom óOi90oÀoyle, xavd réyvwv xal 
xotlev vQofpyovrei' atque ad imiouvysodóe y. 195 adnotatum legi- 
mus: G(ieytoOg Ow rO uírgov magsligmtei, Aiolixee OE lovuv. 
Scilicet cum Aristarchus potissimum formas ab lade alienas 
ubi fleri potuerat exterminasset, pronius fuit in hane opinionem 
incidere quam secutus expresse schol. cod. Vict. ad Didymi 
verba: xewAWyovreg: cg Aéyovveg: iv Tjj Évíom vv AoiGraQyov 
s£xÀqyd reg, xal oUrmg ol mslovg II. 430 sic causam reddidit: 
ov ydg evayxeiov to Ailolixov mívgov prj émslyovrog; quae ratio 
rectissime. notam subiit a GHiesio p. 40. Ne inter recentiores 
quidem ea exeusatio plane explosa est. Neque enim valde a 
Dionis verbis quae looum supra laudatum exoipiunt: moóg dà. 
TOUtOL; netüpéoov ov tT& ysrvi)vig povov, ovób dmo süv 
iyyvOsv, dÀAd vd mÀsiOrov drmíyovra — xal o90b raUra xexd 
19oav ààv, dÀÀd và ulv uqxvvov, và 0) cvveigév, vd dà deg 
magetQímov: tslevrüv Óà avtov dnípawsv oí póvov uítQuv 
moie, &ÀAd xol ómuovov e. g. Dindorfii iudicium distat quod 
dixit in Herodoti ed. Didot. p. IT. ,poetas epicos multis usos 
esse vocabulis voeabulorumque formis vel ex aliis dialectis 
petitis vel propter metri heroici necessitatem inventis. En 
rationem quae hercle grammaticorum magia quam poetarum in- 


84) Bene Ameisius p. 8: qui sibi persuadeat, illum aat puerili quadam 
libidine ductum aut propter mancam Ionicae dialecti cognitionem passim 
patrii sermonis admisisse usum ?' 

85) Sengeb. IL p. 89. 


163 


dolem redolet. Huius vero putidissimae explanationis, qua ut 
varias eiusdem notionis formas utpote metri causa admissas vel 
fietas consueverunt exeusare sic quamque poetis licentiam ratam 
habuerunt, spero neminem fore quem insulsitas effugiat. Et 
iure Burgessius p. XVI contra eos, qui varietates eas Homerum 
consulto et ex licentia qua quod metrum adiuvaret suum fecisset 
adhibuisse censuerant, exclamavit: ,At quis tam multa coloris 
varii atque formae adhibere voluerit? quis demum ausum pa- 
tienter legerit? Enimvero nequaquam omnes Aeolismos qui 
exstant metrum excusat, quod iam Fosterus apud Burg. p. 398 
disputans nominativum in e Aeolioum ,Homerum non solum 
propter metri necessitatem sicut in [mmora NNéoroo, sed etiam 
ubi plenior terminatio in yc pariter versui conveniret, sicut in 
vspsAgysoíra Zeoc adhibuisse observavit, ubi ne audacissimus 
quidem criticus analogiee rationem persequi velit. Quid, cum 
quam legem Homerus, ut Skrzeczkae ?9) locutione utar, sibi in 
usu plurium formarum quae nunc divereis dialectis adeignentur 
praescripserit plerumque ignoremus, cuique Aeolismo peculiarem 
condicionem rimemur an in universum unam causam quae simul 
omnes explicat adferamus? Quamvis igitur vel frequentior vel 
rarior formae alicuius usus & commoditate metrica pendeat, 
tamen quivis videt ipsius Iadis abundantiam quam maximam 
atque facilitatem satis fuisse ad versus explendos. Sane vero 
aliud est si poetas lonioas tenui versus prooudendi sollertia 
eoaetos aliena ex alienis dialectis petiisse statuas, aliud gi eos 
formas quae aliunde iam praesto erant propter metri pondus 
aptissimum vel alia de oausa pro vernaculis adscivisse vel potius 
retinuisse tibi persuadeas. In hanc partem Giesius p. 193. 200. 
et Bergkius p. 854. sq. 862 disputaverunt atque cadit Ahrensii 
sententia verissima quam ex diss. de coniug. in ui Homer. p. 2 
ipsis verbis inseremus: ,der homerische Dialeoct ist ein wahrhaft 
organisches Naturgewüchs, nicht dureh Nachbildung oder Ver- 
mischung verschiedener Dialeote künstlich entstanden noch aus 
einem gestaltlosen Sprachteige im Troge des Verses zusammen- 
geknetet. — Credo vero equidem causam quod aliqua forma 
metro non postulatur non idoneam esse ad eam expellendam 


86) cf. in Seebod. et Iahn. ann. vol. suppl. I. p. 548. 
11* 


PME dl 


CUu, Xue wo n 


164 


mistonemque quae est in Homericis carminibus resiringendam, 
sed hanc liberiorem fuisse quam pro meírica ratione, quae ne 
apud: Pindarum quidem sola valet. Quare in universum de 
Aeolicis vestigiis non tam I. Bekkeri iudicium de pronominum 
Aeolicorum usü Homerico, de quo iam satis exposui S. 14, 
in sched. Homer. I. p. 325. (p. 87) prolatum: ,,die Aeolismen, 
diese (person. pron. dixit) wie die possessiven euog und vpog 
werden zu metriseher Aushülfe herbeigezogen, sind aber un- 
nüiz, wo es deren nieht bedarf wie am Ende" quam G. Curtii 
eonlaudo meumque facio: ,,Mit einem — Vorurtheil hatten die 
aeolischen Formen &uusc Uuptg u. 8. w. bei Homer zu kümpfen. 
Man wollte sie zum Theil bloss als metrische Behelfe gelten 
lassen, die an die Stelle der üblicheren nur da treten dürften, 
wo sie sich besser in den Vers fügten. Aber die Aeolis- 
men bei Homer sind nicht gering an Zahl und 
keineswegs auf solche Formen beschrünkt, aus 
denen eine metrische Bequemlichkeit erwuchs.* 
cf. Erl. p. 76 ?. ton 

Tertio loco persuasioni, cui credo non melius procedit, eorum 


Oobeurram, qui et e mistione colonorum diversarum stir- 


pium: in Ásia facta et e confinio Aeolensium et 
Ionum ad colorem varium Homerici sermonis enucleandum 
multum redundare adsumpserunt. Nam cum aliorum tum He- 
rodoti gravissimo loco I. c. 146. diserte confirmatur colonas qui 
in Ioniam migrassent non eiusdem gentis fuisse, sed multiplioum 
stirpium socios ibi congregatos esse (cf. O. Muelleri Orchom. 
p. 399. Giesium p. 179/180), quare Ionicam loquendi rationem 
non puram praebuisse speciem idem Herodotus testatus est 
I. c. 142, quo de loco dixi supra p. 10. n. 46. Atque inter 
Aeolenses et lones commercia negotiaque continua et necesei- 
tudines invicem floruerunt, per quae, quia res ipsa uf non- 
nullàe formae et vooes apud utrosque eaedem sint postulat, 
in sermonem quemque vernaculum multa magis magisque in- 
repserunt. Quae cum per se omnia reote se habeant quid 
tamen ad hane rem inlustrandam valeant equidem non video. 
Sengebuschius?7) autem et poetis Homericis et posterioribus 


a —— — —————— 


87) in Iahnii &nn. p. 405. 260. 


165 


amplam admodum srtowgrix$v coéícxsiav vindicans illo Herodoti 
Ioco laudato totam quaestionem de Aeolismis motam sibi visus 
est plane prostravisse; nec defuerunt alii huius rationis adser- 
tores. Num. nobis etiam persuadebimus tali contagio ipsi speciem 
epicae dialecti deberi? Mihi quidem minime. Ubinam quaeso 
unquam in popularium ore talis sermo versabatur, qualis est Ho- 
znericus vel Aleaicus vel Pindaricus? Nune omnes recte negant. 
Ubinam summis poetis licuit vocum et formarum copiam ex 
quisquiliis popularis consuetudinis corrasam in suum usum con- 
vertere? Homericane aetate? Apud Graecos? Hae jgitur dis- 
putandi ratione nihil-efficitur; inter dialectos quas loquebantur 
populares easque quibus poetae utebantur necesse erat qui illud 
opinati sunt distinguerent et leges quibus quaeque conformetur 
et quasi adoleseat anquirerent, quod diserimen alii recte non 
neglexerunt 89). | ) 
De lyrieorum videlicet plurium dialectorum usu Ahrensius, 
qui esí harum rerum iudex sagacissimus, egregia dissertatione 
saepius laudata: über die Mischung der Dialecte in der griechi- 
schen. Lyrik lueculentissime et extra omnis dubitationis aleam 
verissime docuit, eos nusquam pro suo ingenio vel arbitrio, 
nusquam propter geographieam stirpium dialectorumque vici- 
ni&m formas alius dialecti ad elocutionem principalem admo- 
visse, sed in hac re gravissima unam sólamque certam legem 
&c rationem in poesis generis cui quisque studeret natura et 
indole positam secutos esse. Qua ratione, cum item in Home- 
ricos poetas quadret, merito.a crimine defenduntur quod eum 
licentia abusi, ut Dionis verbis utar, sicut va 4oopuera of Bagrig 
linguae partes conmiscuerint, tum carmina ex incolarum oon- 
finio Aeolico imbuerint colore. Tota scilicet poesis epica, qua 
res deorum et heroum uberius fusiusque enarrantur, quae etiam 
ad popularia arguinenta adplieata est, ut ab initio & vivido 
popularium sermone proficiscitur, ita paulum admodum pro- 
vecta et exculta neque caret arte nec destituta est certis legibus, 
quae elocutionem simplicem et ad res aptissimam flagitant. 
Itaque poetae epiei cum ab ultima aetate res repeterent anti- 


38) Cf. quae Bergkius de Homericae linguae ratione exposuit p. 851 
—855. 


166 


quum sane sermonis colorem curabant, quem consuetudine san- 


citum qui secuti sunt, quo gravitati e& maiestati carminum con- 
sulerent, quam maxime adfectare et retinere solebant, in ceteris 
quidem rebus genus loquendi simplex neque dialeotorum dis- 
erepantiis fucatum adhibentes; cuius rei non dubito praeclarum 
exemplum saepissime iam neque inmerito ad Homeriecas quae- 
8tiones remissum in analogiam advocare, carmina dico Theotisca 
de Nibelungis facta, quorum elocutio interdum antiquior quam 
pro illa aetate, f&men prorsus puta ao pura est a dialeotorum 
discriminibus 9?). 

Sed iam disputatio prolapsa est unde sine ullis salebrig 
expliestio rei quam tractamus patet. Ex earum solum gen- 
tium sermonibus, apud quas pridem ars poetica 
füctitata fuisset, aliquas formas potuisse recipi 
ideoque fontem Aeolicorum vestigiorum nullam 
aliam rem aperire quam histori&m poesis epioae, 
quae fuisset ante carmina Homerica, confidenter con- 
tenderim, quod aliis etiam visum erat. Haec enim eius generis 
non primas fuisse et argumenta et forma, quia vocum copia et 
ubertas atque versus agilitas solum e diuturna artificii con- 
suetudine explicationem habet, satis clamant, neque inter ve- 
teres 4?) neque inter recentiores *!) ulla fuit dubitatio quin 
,multi exstitissent (Burgesii verba sunt p. 402. n.) boni serip- 
tores ante Homerum poetam quippe numeris omnibus psene 
absolutum", Itaque quamvis ad rem maxime prae ceteris in- 
plieatam et lubricoam adeam, quia in ea est summa totius ex- 
planationis, extremis tamen cancellis cam describam. 

Quaenam igitur Graeciae stirps poesis fundamenta iecisse 
dicatur conperire non multum refert, sed in eam nos rationem 
inducere satius erit, apud plerosque Graecos cantus amantis- 
simos pariter a priscis temporibus poesin ad mythos se con- 
formasse atque heroum laudes brevioribus emntilenis et epicis 


89) Dixit de hac re Muellenhoffius in libello cuius titulus est: zur ge- 
schichte der Nibelunge not, p. 18. 

40) v. Sengeb. diss. I. p. 91. 

41) cf. Hermann. op. IV. p. 291. Bodium hist. p. e. L p. 246. 249. 
Mueller. hist. l. G. I. p. 26. Bergk. p. 87. 391. 406. alios. 


167 


carminibus elatas et celebratas fuisse; adeo hoo pro certo 
iudicare lioet, aetate migrationum multas fabulas etiam in simi- 
lem formam qualem praebent earming Homerica esse proveotas. 
Quanta igitur argumenta lonioa poesis in Asia efflorescens 
quam Homerioagm dicimus e prioribus carminibus exceperit, 
quid antiquior& exempla valuerint ad eius perpolitam elocutio- 
nem exoolendam, quamvis in illius aetatis tenebris nuno magis 
suspicar] quam scire liceat, tamen viri docti altius in fabulas 
inquirentes ingeniosissimis coniecturis sagacissimisque obser- 
vationibus, quibus non deest veri species, aliquantum profece- 
runt, inter quos praeter E. Curtium in hist. Graec. L. p. 118 
—120 ed. 4. nemo melius et dilucidius de hac re disseruit 
Muellenhoffio, cf. deutsche Alterthumskunde I. p. 11—830. (497). 
48. 58—60. 67—70*4?). Statuitur enim Troica&m fabulam, 
in qua versatur cardo carminum, non ab Ionibus sed a Graecis 
antea Troadem vicinasque regiones quibus nomen 
Aeolidis inditum est occupantibus originem tra- 
xisse. BSeilliocet veri quam simillimum est fabulas domesticas 
Argivorum Achseorum lonumve Thessalorum aliorum quibus 
Atridae Ulyxes Achilles alii celebrabantur, postquam ab colonis 
in novas sedes deportatae coalescere atque inter se adsimilari 
coepissent *9) quod Lauerus l.l p.214 probavit, vinculo me- 
moriae sive earum rerum, quae ipsis Áeolensibus considentibus 
demum aoocidissent (quae ante Curtium Voelckeri etiam sententia - 
. fuit**)), sive belli anterioribus temporibus re vera ad Troiam 
gesti-vel a Graecis (v. Lauer, p. 171—174. 215. n. 109) vel a 
Phoenicibus (quae Muellenhoffii ratiocinatio p. 19 sq. praestare 
videtur), constrictas et in quadrum nexumque redactas esse qui 
est epicae poesis proprius. taque antiqua carmina quae populi 
ore de ea ciroumferebantur fieri non potuit quin maxime Aeoli- 


42) ef. Harteli censur. in Zeitschr. f. d. üstreich. Gymnas. 1871. 
p. 157—161. Bonitz. Ursprung der homer. Gedichte. ed. III. Wien. 1872. 
p. 79/80. 

43) Hoc, puto, explicat quod veterum nonnulli, sicut Philochorus Athe- 
niensis, Homerum fuisse Árgivum alii Thessalum alii Pylium alii Ithacensem 
dixerunt; v. Lauer. p. 85. Sengeb. I. p. 96. II. p. 70. 

44) cf. Erschii et. Grub. Encycl tom. 80. p. 2323. 


168 


, oam elocutionis speciem haberent (vid. etiam Giesium p. 181). 
Haec autem commercis vividis quibus Aeolis vicinaeque orae 
patefaectae erant per vulgus ipsum vel per poetas circumlatorios 
ad lones propagate cum iisque communioata fuisse ita, ut hi 
argumenta identidem audita cupideque adrepta suó ore canerent 
iisque cumulum adderent novis carminibus, dico Homericis, 
perquam credibile est atque in promptu ost Smyrnam aptissimam 
huius translationis sedem iudicare, cuius opinionis suB8sores 
fuerunt Lauerus p. 110. Curtius p. 120. Muellenhoff. p. 12. 
Bergk. p. 417. 454. Siigitur fabularum magnam partem Ionioci 
poetae ab Aeolensibus mutuati sunt, iure aliquis contendat 
idem in elocutionem cadere, praesertim cum Graecorum in- 
genio insitum sit quiequid pulchri et in quaqua dialecto aliqua 
gens effecit sine invidia recipere 45). Praecipue voces quas- 
dam consuetudine poetica stabilitas atque ut fert epieae poesis 
natura totas formulas usu sancitas aíque certo versuum loco 
adsignatss, quibus inest augusti et sollemnis speeies quaedam, 
quae tamen si mutantur multo vel omni exuuntur poetici 
ponderis momento (unde elucet eas non e cotidiano sermone 
esse haustas *9)) vi memoriae ac famae ex Aeolicis carminibus 
in Homericorum ambitum quasi defluxisse omnes confido esse 
consensuros (cf. &yevóc p. 28/29. f&6toc p. 45. duvumv p. 81 
— 83 etc.) Bene igitur G. Curtius in epistula ad Hartelium 
data (Stud. IV. p. 487) dixit: ,,die überschwüngliche zoAvovvule 
und zolvuoggía des homer. Dialects — kann nur begriffen 
werden aus einer làángern Geschichte, nicht der Sprache 
allein, sondern auch des epischen durch die volksthümliche, 
aber darum nicht unbewusste Thütigkeit von Süngern ge- 
regellen Gesanges. Nur so erklüren sich jene nicht selten 
dreifachen Schichten von ülteren und jüngeren Formen neben 
einander, nur so jene feine Beimischung einer ganz beschrünk- 
ten Zahl von Aeolismen, nur so der Einfluss, den der Vers 
augenscheinlich so vielfach, wenn nicht auf die Gestaltung 
neuer, doch auf die Bewahrung alter Formen hatte, — nur so 


45) v. Fr. Jacobs vermischte Schriften vol IIl. p. 400. Lips. 1829. 
O. Mueller. hist. litt. Gr. II. p. 1. 


46) v. Bergk. p. 84. 462. 853. n. 139. 


169 


jene bestindig wiederkehrenden Formeln und die Festigkeit 
in der Wortfolge." Iam supra vidimus Aeolismos Aeolicasque 
formulas haud raro a recentioribus imitatoribus, quorum tempta- 
minibus confería sunt carmina Homerica, negleotas et con- 
mutatas esse, quae vestigia paululum faciunt ad originem iunio- 
rem partium quae aliis de causis a Lachmanno et Kirchhoffio 
merito spuriae putantur confirmandam. 

Hac igitur ratione omnia quae anfea diffioulfatem habe- 
bant percommode expediuntur eamque aliquantum probabiliorem 
et convenientiorem puto quam Bengebuschii quam, postquam 
Laueri sententiam, peculiaria argumenta diversarum gentium in 
Asia demum in unum fabulae quasi corpus conligata esse, acer- 
bius inprobavif sed minime infregit, his ipsis verbis professus 
est ll p.641/2: ,ich glaube vielmehr getrost behaupten zu 
dürfen, dass lange vor der jonischen Wanderung, z. B. in Athen 
die argivisthen Sagen vom troischen Kriege so gut bekannt 
waren wie in Argos selbst und dass ich meinen athenischen 
Homer nieht erst in Smyrna etwa in den durch ihn zu ver- 
herrlichenden Stoff vollkommen einzuweihn brauche"; qua de 
fictione ipse pro tua parte iudices. Potius ex Aeolismis quos 
is strictim praeteriit emergit, iustam causam viris clarissimis 
qui Homeri personam tuebantur non defuisse, ut Homerum 
natu fuisse Aeolensem sed Ionioum exstitisse poetam conten- 
derent. — fane male, credo, Ionioae poesi consuleremus, si 
eam totam ab Aeolioa derivare studeremus. Enim vero ratio 
postulat ut, nobis persuadeamus, Tones felioissima naturae quasi 
agilitate ingeniique sollertia florentes non rudes fuisse cantus 
sed plures fabulas proprias excoluisse, sicut Nestoream Phaea- 
ceam 47) atque fortasse Odysseam, quam Troica antiquiorem 
fuisse Muellenhoffius p. 30 scité enodavit, quam  Aeolenses 
etiam cognitam habuerant (p. 48), aliasque et in Pelopis insula 
et in Attiea conflatas pro sua parte in Asiam traduxisse; item 
autem cultum versus et elocutionis longe provenisse ponendum 
est (S. 9. L). Quae quidem res valde inpedit ne archaismos 
vel, quo Ameisius p. 7 inclinavit, ea quae vulgo Aeolensibus vin- 
dieantur tamen communis linguae Graecae propria fuerunt, ex 

47) Conf, E. Curtium p. 120/1. Bergk. p. 459. 417. Muellenhoff. p. 31. 


. 
A — A 


170 


Aeolica poesi expedire studeamus. feed si qua vesigi& eius 
Status, quo lonicus sermo ab Atteo non diu segregatus non 
valde diversus fuit, propria dicebantur vel a grammaticis Atti- 
eismi Homerici venditabantur (v. Bergk. p. 450), ea cum Giesio 
p. 197. 198 &q. ab Homeri Ionismo non distinxi. 

Quae cum ita sint adfirmare licet et apud Aeolenses et 
apud Iones poesin epicam effloruisse, sed illam mox prorsus 
obscuratam ad ea quae habemus carmina apertam vim habuisse 
ut magnam in rebus enarratis ita aliquantam in elocutione. 

His omnibus expositis liquet me non oum Giesio stare 
qui eum praeter Aeolioas etiam alias formas e stirpium oonta- 
gione quarum a&dventibus misti fuerant Iones in lingu&m poe- 
ticam inrepsisse posuit (p. 198), tum ipsarum Aeoliearum duo 
genera fuisse ratum habuit, quorum alterum ex Aeolica poesi 
(p. 180) alterum e sermone, inter lones Aeolesque vigente 
(p. 179) repeti voluit, de peragenda quidem distinctione ipse 
desperans p. 195; huic autem aperte Ameisius obsecundavit. 
Quod vero unum exemplum alterius generis adtulit vocem utig 
non bene elegit. Nimirum scholia A. P. ad T. 117, in Chia 
editione fuisse u5c — quam Giesius p. 164 Dorieam formam 
(v. Ahr. II. p. 242. Meister. de dial. Heraeleens. Ital in Curt. 
Stud. v. IV. p. 383) ilh editoni obtrusam qusm ex antiqua 
orthographia MEZ falso transeriptam putare maluit — eAieg 
Belg 4iolixdg exhibent. Nominativum autem pelg (ngm praeter 
gen. uijvvog v. Ahr. Ll p. 51. et dativum plur. uzvveo(o) v. 
Conz. XL 1. 12. 18. Wald. p. 12. nulle Aeoliea forma exstat 
neque huo facit Boeotica scriptura utivog et psive, v. c. i. G. I. 
n. 741. IL. n. 1569, pro Doricie wjvog et uijve) in Aeolide audisse 
infiüari non licet, qui& nescio an Herodianus eum legerit qui 
x. xc. Oovop. IL. p. 669, 19 sic iudicavit: vo Óà uslg, O Gq- 
polvsi vov uva oloy — T. 117, ÓGid. zoUro ov xAlysvos Óià. 1o 
vr, imtóg wv qv xel 4iohxég iyfviro utlg Oui vig 6i tr 
gO0yyov. Sed quo jure uelg pro Aeolismo Homerico venditetur? 
Nempe 5v lonicum et Atticum esse dicunt; atqui praeter hoc 
legimus usig ap. Hesiod. &. 557. in hymn. Hom. in Merc. v. 11. 
&p. Anscreontem Herodotum (v. Dindorf. de Her. dial. p. IXL) 
Hippocratem &deo sp. Platonem (v. Lobeckii paral p. 92). 


171 


: Num credamus cum Giesio, cui Kuehnerus in gramm. Gr. p. 16*. 
et Ameisius p. 46 adstipulati sunt, lonicos scriptores omnes 
eam vocem arbitrarie ex vicinorum Aeolensium commercio ad- 
soivisse? Nam ab lIadis consuetudine formatio utlg minime 
. plane abhorret quod saepissime lingua ineonstantiam quandam 
secuta est 49). Recte igitur schol B. ad l. wselg "lovixóv ad- 
notavit atque valde dubito num Lentzius in Herodiani, qui con- 
Stanter acutum testificatus est quamquam Aeolice debuit soribi 
Mic, verbis m. «eO. xo. L. p. 400, 4—6: td sig &ig uovoyevij 
Dbsvovro:, Óslg Gogsyrov, — utlg 0 rjv, «relig xal xÀeg OnAvxov 
post uslg pro Ohoerobosci verbo Jewixeg iure inseruerit 4ioÀs- 
«Gc (vel Boworixdóg); Ahrensius autem Ionico et Attico pelc 
etiam Doridem mitiorem usam esse credidit, Pindarieum qui- 
dem (N. V. 44) Aeolicum vocavit Peter de dial Pind. p. 17. 

Giesii argumento sic delumbato distinctionem totam reicio, 
contra omnis Aeolica vestigia ad antiquiora carmina revocanda 
esse contendo. In ratione vero ea inmiscendi poetas Ionicos 
non anxie eertam quandam normam probasse sed liberius pro 
epieae poesis natura Aeolicum colorem sermoni lonico adsper- 
sisse intellegendum esse existimo, quae licentia ne nimia sit 
non metuo; quare nos non recte puto agere si hodie legem 
scrupulosius scrutari et reficere molimur qua suo quisque loco 
Aeolismus metiendus sit (ef. Bergk. p. 855). | 

Praeterea verisimile est textum carminum Homericorum 
qualis traditus est multas corruptelas traxisse dialectumque 
mendosis formis inquinatam esse tralatione antiquioris. alphabeti, 
quae quo pacto facta sit parum eonpertum habemus *?). 


M 


48) Contra pro vulgari forma o5c0q Iones o8Qv dixerunt cf. Herod. VL 
c. 107. 

49) Monuerunt de re Kayserus in Philol tom. XVII. p. 717. XVIII. 
p. 663. Bergk. p. 858 sq. Hartel. p. 429. qui rem apte tractandam viris 
doctis commendavit. | 


ADDENDA. 


Ad 8.2 I. 5. p. 21: Nom. pr. "7gog Suidas ex Aeolismo 
derivasse videtur cum scriberet s. v.: IPOZ. 0 svoj0c, Óid 
poxgob vo t. fgoc 03, 0 feg0g, xara xgücw. — ad 8$. 8. 5. p. 32: 
Pro Aeolismo accipio etiam partie. éyevov quod semper est 
in versuum clausula: Ovguov &yevov E. 869. 2. 461. P. 566. 
q. 918 (Hes. à. 399; item Quintus Smyrnaeus Posthom. I* 643: 
Ovpuóv dyeUtw) OÓvoousvog xol dyséov l. 612. $2. 198. 'B. 23. 
0. 100. £. 40. mvsivov stg dyeUmv À. 88. uéy' cysvov s. 189; 
contra legitur ey£ov B. 694. 724. E.399. 2. 446. À. 195 (scut. 
Here. 93) oeyfovsa I. 567. o. 361. ad p. 117: Aristarchus 
veteris Ionismi causa verba truncavit augmentis suis! v. Wolf. 
Prol. p. COXLVI. n. 281. 

Jam eum tota fere dissertatio typis esset exsoripta, Erm. 
Herzogii librum cuius titulus est ,,»Untersuchungen über die Bil- 
dungsgeschichte der griechischen und lateinischen Sprache" 
(Lips. 1871 Teubn.) cognovi, in quo p. 106—148 de Homerica 
elocutione disserens p. 110—127 ,,die für den productiven 
epischen Dichter vorhandenen dialektischen Verhültnisse** cursim 
exposuit, tum p. 127—139 ab his formis segregavit ,,die nicht 


. auf dialektische Unterschiedé zurückzuführenden mehrfachen 


Formen desselben Worts oder Flexionsfalls (v. p. 110). Sed 
in hae re, sicut in toto libro multa sunt parum adcurate atque 
prave disputata (e.g. de Atticae dialecti ratione p. 176—189), 
neque satis sano iudicio usus est neque novi quiequam protulit. 
Quamquam igitur hac disputatione mea iudicia minime mutantur, 
tamen breviter eius sententias adscribam. | 

(Ad p. 2.) Dialectos Ionicam Aeolicam Doricam sicut gentes 
satis distinctas fuisse aetate Homerica definite probavit p. 111 
atque merito ut (ad p. 11) Dorismos Homericos ratos non habuit 
eosque qui feruntur rvsjéuev yolocéuev p. 113. 133. velv (p. 130) 
xor vrvvm (p. 143) icctíivo! ad archaismum vel Ionismum re- 
misit p. 118. 125/6, ita Aeolismos agnovit p. 124/5, quos quo- 
modo explicuerit his verbis elucebit (ad p. 164): ,,Dass zur Zeit 


178 


der Blüthe des epischen Gesangs ein Mischdislekt in Ionien 
geherrscht hütte, kónnen wir nicht annehmen, sondern nur, 
dass gewisse Sonderausdrücke und gewisse grammatische For- 
men von demjenigen Dislekt, mit welchem die meiste Berüh- 
rung stattfand — und dies ist der üolische — angenommen 
wurden. Und selbst Sonderausdrücke werden hüufig genug 
ihrer üusseren Form nach dem eigenen Dialekt, in den sie 

. aufgenommen wurden, am: irt worden sein, indem ein « 
zu s wurde (fortasse in &gíygog égímorg ad p. 64/5. 96), ein 
Digamma schwand u. dergl. — Zunüchst dichtete der Dichter 
natürlich aus seinem Dialekt heraus, allein wenn er aus diesem. 
des Metrums und des dichterischen Tons wegen nicht jedes 
nüchstliegende Wort aufnehmen durfte, sondern wühlerisch zu 
Werke gehen musste, warum hüftte er nicht auch, wenn er 
gleich Ionier war, schickliche Ausdrücke und Formen benach- 
barter Aeolier wühlen sollen? Sang er doch für Aeolier wie 
für Ionier, zog bei beiden umher und nehm &üolische wie jonische 
Stammessagen in seine Stoffe au£'* p. 112. ,,Die Dichter haben. 
eine gewisse sehr beschrünkte Anzahl(?) von metrisch()) nütz- 
lichen Aeolismen in Wórtern nnd Flexionsformen aufgenommen, 
die theils von den Ioniern überhaupt gebraucht wurden, (?) 
theils aber vom Dichter für seine Zwecke ausdrücklich gewáhlt. 
Dabei trügt die Mehrzahl derselben den Charakter des Ver- 
einzelten (?) wie er eben zu dem Motiv der individuellen Aus- 
wahl passt. p.124. ,Der Dichter musste seine Analogien un- 
mittelbar, ohne analysirende Reflexion schüpfen, sey es aus 
der Sprache des tüglichen Lebens oder aus den ihm und seinen 
Zuhórern gelüufigen Formen eines Nachbardialekts oder end- 
lich aus den von ihm erlernten ülteren Gedichten und war 
endlich gebunden an den Horizont seiner Zuhürer" p. 142/3. 
cf. p.147. De singulis sic iudicavit: 

Praeter formas avégvsev eileyog veAosoioc xaAeügot Qo 
Goaísne "A1i0loeng IokvOsgstlóng p. 116. fíorOgov la mícvorg 
p. 115. (male dixit, ,,die üol. Form lautete gewühnlich zécovosg, 
allein das hütte metrisch keinen Unterschied gegenüber von 
*ÍsGaoeg ergeben. Deshalb wurde nun die andre üol Form 
nÍcvosc gewühlt* ad p. 68. 116) doeffsvvdg p. 116. Ümei8e (79a 


174 


bÍvvvOa addit ,ob hiet nur der Dichter oder der ganze Dialekt 
die Entlehnung vorgenommen hat, lüsst sich nioht entscheiden") 
Guvbig vbi p. 121. syll (a. p. 120 (,bier also ein Ueber- 
gehen vom üol in den jon. Volksdialekt (Herod) und von 
Homer sus in die Dichtersprache überhaupt", ad p. 44— 46) 
vénpü veprkqyegéza p. 118. dix ldxe« veuivi p.119. dppeg 
Üpusc p. 120 inter Aeolismos nimis confidenter aut falso re- 
censuit has: Orguyeg zreumdieGóo: mepmoffolov uelg dv p.115. 
Büsve BA (pro Blei) p. 118. fragog fólonuas p. 116 (male 
»dafür steht swar sonst im Aeol. fóAiouci; allein wie neben 
socvosg mícvosc, so mag auch neben folioum ein fólopat 
sieh gefunden haben", ad p.91) &yvgig dvovvuog (igsffevvóg) 
dgeavvóg p. 116 (,es ist wohl müglich dass die Reception in 
den hom. Gedichten diese Formen zu gemeingriech. gemacht 
hat. Oder aber es hat hier Uebergang vom üol in den jon. 
Volkedialekt stattgefunden, wie dies auch bei dem Verb. &yetiv 
z— elgtiv anzunehmen ist in den Imp. &ygst u. dygsise", ad 
p. 70. 71. 56. 36) zólgog faciog eto. genetivos in oro «o amv 
detivos in s66: optativos in rag &k£ &av terminatos p. 118. 123. 
146 (,vom Dichter aus nicht sprachgeschichtlich zu erklüren, 
sondern dialektisch, weil der lebendige Nachbardialekt dem 
Horizont desselben nàher lag sls die vergangenen Zeiten", ad 
p. 78. 92. 93. 118) udgrvgog qUAexog p. 119. dydv iu£Otv aiv 
EO: p. 120 (ad p. 111. 168) iyeryogóe: p. 122. (,da derselbe 
(üol) Ableut sich durchweg in diesem Perfect findet und me- 
trisch gleichgültig ist, so ist er im Volksdialekt entlehnt w.'*, 
ad p. 15. 69) émisjoínc p. 123. indicativos rí0ns9a vel ut maluit 
síOnc9« qijs9a óí0oi38a omnes coniunot. optat. qui -09« prae- 
bent p. 122, futura et aoristos liquidorum verborum in c p. 124. 
(ses ist dies aber, de dieselben auch in andern Dislekten vor- 
kommen, fraglich, und wenn sie bei Homer üolisech sind, so 
wird sie der jon. Volkedialekt entlehnt haben; denn metrisch 
sind sie von untergeordneter Bedeutung", ad p. 118, of. xec- 
mole p. 146). Aeolicam vocavit vocem Avxdflag b. 161. v. 306 
(quam Arcadicam fuisse gramm. ap. Bekk. an. Gr. III. p. 1095 n. 
chartae illevit) quia legitur in recentissimo tit. Mytil. c. i. G. 2167. 
7. p.115. 68. Soilicet in Iahn. ann. vol 101 (1870) p. 296 


175 


icis vocibus conpositis quarum pars prior exit in «4 addidit 
»xefeg (von Àvxy) mit nicht jon. « in einem bei Hom. vor- 
nmenden aber nicht jon. Wort* nimirum « longum intelle- 
18; sed male caecutiebat cum breve sit, quare nisi alia causa 
sedit assumptio Aeoligmi futiliseima est. ad p.47: de pro- 
minum littera sz quae et ipsa Aeolismus esse possit videri 
niecit: aut lonieum et genuinum x a Pisistratidis demum e 
rminibus propulsatum et eum vulg. et rec. z conpensatum 
ge aut x in es solum [adis parte quam Herodotus adhibuit 
iesisse, quarum explicationum priorem probat (sicut de Oéyouat 
ro Óéxouei p. 127. 139. 186; ad p. 17) p. 126. 189. 167[8. 
86. ad p.76. 77 de vocabulis cro &sGa. dixit: ,im L. ist die 
orauszusetzende Lünge des « problematisch und jedenfalls über- 
üssig anzunehmen, beim II. erklürt sie eich — als metrische 
icenz'* p. 122. sicut etiam €5 ÀÀ metrica licentia defendit p. 136. 
41.145 (ad p. 40. 52.) ad p. 106—108: pro feijv cum Ahrens. 
e1j praefert p.119: ,eine so ganz vereinzelte Anwendung &üol. 
iecussativs zu finden ohne Noth —  móchte ich mich nicht 
»ntschliessen.^ ^ ad p. 120 — 123: sexÀmyovteg defendit vulg. 
y9*tc in suspicionem vocans p. 124: ,,hier musste der Dichter, 
wenn er die Pünultima lang haben wollte, die ol. Form wühlen, 
und so trifft dann auch hier Alles zusammen, was einen Aeolis- 
mus bei Homer erkennen liüsst: Ueberlieferung, Nachweis des 
&ol. Charakters und Bedürfniss des Dichters'"; formationem part. 
perf. Aeol ex analogis part. praes. repetiit p. 93. m. ad 
p. 126. n: zgo84ovoi — mootiOfaci: inprobavit p. 25. n. ad 
p. 143: Curtii sententiam, x euphoniae causa insertum esse, plu- 
ribus commendavit p. 30 — 32. 74. &d p. 147: ,bei Hom. 
ist xà oder xiv hüufiger als &v, metrisech aber ist es ziemlich 
gleichgültig (?)), worsus wohl zu schliesen ist, dass jenes ur- 
sprünglich auch bei den Ioniern heimisch war und erst all- 
mühlich durch àv verdrüngt wurde'* p. 121. Sed chartae parcam. 


CORRIGENDA. 


Lege p. 3. v. 7: interpretarenturque p. 4. v. 18: non modo pro non 
modo non p. 5. v. 6: SeptcvoroAot p. 11. v. 19: eorum pro earum p. 13. 
v.7: *P.397. p.14. v. 32: $.14 pro 1á. p. 15. v. 82: Alo)ux c tépa 
p. 16. v. 27: I1I5. p. 876 p. 23. v. 26: p. 182 p.28. v. 26: T. 281 pro I 
p.28. v. 28: 0.99 pro 699 p.929. v.85: T.180 proI' p.31. v.9: 
p. 65. 271 pro p. 652. 71 — p.33. v. 5: éx toU tálag xal toj bw3q 
p. 48. v. 29: Christ. p. 151. p. 46. v. 5: poeticarum p. 46. v. 37: I. 825. 
i. 218. 2.259. p.48. v. 14: 8.412 p. 50. v. 10: melius pro magis 
p. 50. v. 13/4: m. óp3oyp. p.50. v. 35: T pro IT' p.58. v. 10: 0. 526 
pro 810 — p.56. v.29/30: habendae sunt, inter quas p. 56. v. 81: 
"Apywoíooat p. 57. v. 7: dele semicolon p. 58. v. 85: lege p Ux(uevat 


p.69 v.27: c. i. G. 1593. p.65. v. 9: éptxvBéog p. 66. p. 3: B. 447. 


p. 66. v. 30: doti p. 70. v.14: (, 138 pro E. p. 72. v. 18: 5. 138 p. 72. 
v. 97: praetermittenda p. 73. p. 85. per errorem quem nunc rescindere 
nequeo duas 88 numero 9 notavi p. 76. v. 17. lege : 8. 2.11. 3. 8. 5. p. 78. 
v. 88: Aeolica p.80. v. 18: P. 280 pro 380 p. 80. v. 29: T. 245 pro A 
p. 83. v. 22: Aeolicum p. 83. v. 29: A. 162 falsum est; lege (pellis tau- 
rina pro subst. v. 2. 142. Qoénc P.492. ocio» P.889. Z. 582. X. 159. 
v. 96. y. 364. Boclac A. 843. M. 296, sed Bépua Qóctov 5. 24. Boclac xvn- 
pi8ac qw. 228/9. vcüpa Qócux A. 122. Qotlac aonlbac E. 452/3. M. 425/6.) 
p.87: v. 29: T. 216. pro T' p.89. v. 7: 40 pro 50 p. 89. v. 10: eiciendi. 
p.94. v. 25: tüxxóxA — p. 95. v. 21: iniecissent p.95. v. 84: 1457, 18 
p.98. v.86: x.290. 8315. p.98. v. 37: D pro V p.99. v. 6: 2. 843. 
844 pro 334 p.99. v. 11: 3. 344 p.99. v. 20: T. 49. pro I p.99. 
v. 33: durantium genus p. 100. v. 6: inseruit 9. 326, p. 101. v. 10 adde: 
I. p. 186 p.102. v. 22 lege: I. p. 136 p. 103. v. 3: 2166. b. 1. pro 266 
p. 108. v. 21: 'Alxalo cüpéSw, v. : p. 111. v. 7: 11. 395 p. 111. v. 16: 
quas p. lil. v. 24: éuc9ev p. 112. v. 1: quas p. 112. v. 7: q. 281 prop 
p. 115. v.22: m. óvop. p. 116. v. 29: singulare p. 119. v. 22 adde comma 
ante slxóteoc p. 124. v. 19. 14 lege toü U pro toü y p. 127. v. 38: detot 
audit p. 129. v. 1: comma deest post cdov. 


Leviora errata non indicavi. 


Vita. 


Gustavus Ludovicus Guilelmus Hinrichs natus sum Ieveriae, 
in urbe Oldenburgensi, die XIII. m. Ianuar. &. h. s. LI. patre 
Henrico, matré Christiana e gente Weferiana quibus etiamnunc 
superstitibus maxime gaudeo. Fidem profiteor evangelicam. 
Septem annos natus cum parentibus Berkam, in oppidulum ad 
:'Iilmam flumen prope Vimariam situm, transmigravi ubi in 
schola eommuni litterarum elementis imbutus sum simulque a 
duobus viris optimis Dr. Const. Ello qui superintendentis mu- 
nere fungitur et Frid. Klugio adiuncto em. linguae Latinae et 
Graecae rudimenta accepi. Tum postquam gymnasium Vima- 
riense quod floruit directore H. Rassovio professoribus H. We- 
bero et O. Heinio, nune gymnasii Magdalenaei Vratislaviensis 
directore, per quinque annos frequentavi, vere a. h. s. LX X. 
maturitatis testimonio instructus Ienam me contuli ut theo- 
logiae et philologiae studiis initiarer. lla cuius praeceptoribus 
usus sum vv. cll. Diestelio Grimmio Hasio Hilgenfeldio Rue- 
Ckerto post annum me abdicavi, philologicas et philosophicas 
scholas adii vv. cll. Bursiani Cun. Fischeri Gaedechensii Maur. 
Schmidtii Wittichii. Ac Bursiani potissimum et Schmidtii bene- 
volentia faetum est ut per sex menses seminarii philologici 
essem sodalis ordinarius. Anno h. s. LX XI exeunte inter cives 
. universitatis litterariae Fridericae Guilelmae Berolinensis re- 
ceptus sum ubi per sexies sex menses audivi vv. cll. Althau- 
sium Bonitzium Curtium Droysenium Duehringium Ebelium 
Hauptium Heydemannum Hothoum Huebnerum Kirchhoffium 
Michaelem Mommsenium Muellenhoffium Steinthalium Watten- 
bachium Weberum Werderum Zellerum. Per quattuor seme- 
stria et ultra ad societatem Graecam Kirchhoffius, ad Theotiscam 
Muellenhoffius, per duo &d Aristotelicam Bonitzius, ad philo- 
logicam Huebnerus aditum mihi benigne concesserunt. His 
viris illustrissimis omnibus qui optime de me meriti sunt gra- 
tias ago quam maximas. 


THESES 


I. 
Aeschyl. Bept. adv. Theb. v. 721. vulgarem lectionem 
matgog Uxralav "Epg:vüv quae metro repugnat mutandam iudico 
in zarQi Gtvufvav "Egwwov. 


LI 


II. 
Sophocl Oed. Col. v. 45. pro fógeg yc vijo0 lego Bees 
y £x v59o0". 


III. 
Perperam Dindorfius tragicorum diverbiis Ionicam formam 
foóg pro vulgari fsgóg inculcare studuit. 


IV. 

Nom. pr. O*90«yógag quod est in Luciani quod fertur 
encomio Demosthenis 88. 1. 22. 24. 27. aut 8egoeyogag aut 
Oiosayígag. scribendum videtur, nisi auctorem id non recte 
fnxisse malis. 


. V. 
In vetere Aítica dialecto antiquius 0 pro vulg. et recent. 
À saepius retentum fuisse aperte probainr vocibus veuxoegoc 
et eiyixogtizg. 


VI. 
Inter formas ti0ía0í viOsici duógao, ÓdidoUo, ÓOsixvvac, 
Ósixvüct etc. et'accusativos fjaciMégc feciisig xolsdg moÀse Boss 
BoUc avg cU alios eandem rationem intercedere existimo. 


Jenae , typis Friderici Frommanni. 


] 


^ 


. 
fowg& s 
" 
^ 5; * 
Y 
E E 
- 
. 
-* 


-T 


. 
hd . m 
- . ' , 
4 . 2. . 
Jw. 
l . a Áá 4 
. * vw . 
E ^ e^t 
. n Uu 
a7 T D . E 
dem. z. 2 E 
id to gp. s. ^ . 
] 4 . 
t z 
M . 
nid "AP P " , 
vend » . 
. - . 
^ bed. . 
n $a. ' 
A . * 
"s. Quos, * hi -o. * . n 
: ; : 
. * 
. 
n 
* 
^ P" ' 
€ Àà* p$ E : ! post 
. -. 
* .Y4exbe—- . un, 
^ Lai Lj » L3 E S n 
? . 
. . . LE 
IN 
. . mM 
E . » . 
. uc 
. " 
. " : | 
. .- ; | 
, 7 , ' [ 
' D t ^" ^ | 
. : ! 
T. u Lm . M 
585 . t3 04 
. - "e Ua. FER 
- LI a ^ Ut 
. Y 0c s * | | 
. Dd; - . 4 . 
M - "TO $8 e... a7 
"2 z 
. " 
TEN mE 
- . ' UM , 
. s . 


: | 
*- | 
. | 
| 
- . M [ 
Ld J 1* . T . D * 
P Lob '! [ 
| 
* . Ad 
- v ' d 7 | 
. ' 
| 
| 
^ . 7 
| 
. | 
* lo E , E : 
n , I 
| 
. ETE: ^s 
- - | 
? 
' . i 
. M * : 
5 03. o. . ^. t ; 
. - 
* . j . | 
"7^ TT. ^L 
—- 
- * * . 
: " » " 
7 u [ 
L] | 
, | 
[ 
[ 
. [ 
LI . [ 
' 
| 
» . - 
urn . "c^. A -^ € ^ m . . 
ES... EE C REN : o8. 
. rd 45r Q9 ul, *- . 
PCM . BENE MM | 
. - . 
€ | 
1 * | 
» | 
AcSN bres y E x PEE E - | 
Srt t . 
t4 *» —. ' 
- - . . 
. . . 
-- 
. 4 
Qt ES ^ 
*,)& . 
£3 ". 
. : 
LP 
E 2e 
-. 
- 9 4 
* 
LI 
] | 
. N 
. ' 1 
. . 
. *. . a | 
-" M H 1 


IM S id8 


3 


Dr 27'67 9 
[iet - o9 


L4 y emere y'ocuiionis vestita. 


itm 


085 129 864
Internet Archive Audio

Featured

Top

Images

Featured

Top

Software

Featured

Top

Books

Featured

Top

Video

Featured

Top

Mobile Apps

Browser Extensions

Archive-It Subscription

Save Page Now

Full text of "De Homericae elocutionis vestigiis aeolicis"

See other formats
