Skip to main content

Full text of "De particularum subiunctivarum apud Pindarum usu"

See other formats 


Ybr 


?indar 
BpcJidt,   Pa-ul 

De  partic-ularw::   subiuncti- 
varuni  apud  Pindarurj  usu. 


Digitized  by  the  Internet  Archive 

in  2011  with  funding  from 

University  of  Toronto 


http://www.archive.org/details/departicularumsuOOIich 


LGr 
Ybr 

DE 

PARTICULARUM  8UBIUNCTIYARUM 

APUD  PINDARUM  USU. 


DISSERTATIO  IFAUGUIIALIS 

QUAM 

AD  SUMMOS  IN  PHILOSOPHIA  HONORES 

AB    AMPLISSIMO 

PHILOSOPHORUM  ORDINE  LIPSIENSI 

RITE   IMPETRANDOS 
SCRIPSIT 

PAULUS  BRANDT, 

ANHALTINUS. 


LIPSIAE 

TYPIS   B.  a.  TEUBNERI 

MDCCCXOVIII. 


//      ^ 


J 


MEMOEIAE 

PATRIS  CARISSIMI 


Tabula  argumenti. 


p»g- 

Caput  primum.     De  particulis  comparativis 9 — 18 

I.  «? 9—12 

1,  cag  =  ut  (sine  verbo) 9 

2.  log  eI,  maslTS,  mg  ots 9 — 12 

S.  tbg  =  OTtcog  post  verba  v^vslv  et  8siY.vvvcci 12 

n.  OTKog,  07ta 13 

in.    lOGTfSQ 13 

1.  cum  verbo. 

2,  sine  verb. 

lY.  Sts 14—16 

1.  c.  verbo  finito 14 

2.  c.  participio 14 

3.  sine  verbo 14—16 

Y.  &ts 16—17 

VI.  ^' 17—18 

1.  post  comparativum 17 

2.  post  verbum  alQslad^ai 18 

Caput  alterum.     De  particulis  temporalibus 18 — 30 

I.  otav,  OTtotav^  ots,  OTtots 18 — 24 

1.  otav,  OTtotav 18 — 19 

a.  c.  coni.  praes 18 

b,  c.  coni.  aor 19 

2.  ots,  oTtots 20—24 

a.  c.  ind.  imperf. 20 

b.  c.  ind.  aor 20 

c.  c.  coni.  aor 22 

d.  c.  ind.  fut 23 

e.  Tiv  ots,  ifty-d"'   ots 24 

II.  aviv,a 24 — 25 

1.  c.  ind.  praes 24 

2.  c.  ind,  imperf. 24 

3.  c.  ind.  aor 25 

III.  svts 25—26 

1.  de  re  praeterita 25 

a.  c.  ind.  imperf. 

b.  c.  ind,  aor. 


—     6     — 

pag. 

2.  de  re  quae  fieri  solet  {svr'  av) 25 

3.  de  re  futura  {svt    ocv) 26 

IV.  imsi,  BTtsl  Ttd^TtQcorov ,  mg,  stcsI  rd^cc 26 — 28 

V.  f|  ov,  fg  ovTtSQ,  ag 29 

VI.  TtQiv 29—30 

1.  c.  infin.  aor 29 

a.  de  re  praeterita 

b.  in  sententia  generali 

c.  de  tempore  praesente. 

2.  c.  ind.  aor 30 

Caput  tertium.     De  particulis  causalibus 31 — 37 

I.  STtsl,  insidri 31 

II.  oti 32—34 

1.  c.  ind.  praes. 

2.  c.  ind.  aor. 

3.  c.  ind.  perf. 

4.  c.  ind.  plusquamp. 

5.  c.  ind.  fut. 

6.  oti  explicativum. 

in.  ovvs%ci,  Sivsnsv,  tovvSKCc 34 — 35 

IV.  ora 35 

V.  «g 36 

Yl.  ats 36—37 

Caput  quartum.     De  particulis  finalibus 37 — 44 

I.  «g .  38—39 

1.  c.  optat. 

2.  G)g  av  c.  optat, 

3.  c.  coni.  aor. 

n.  OTtcog 39—40 

ni.  6q)Qcc 40 — 43 

1.  c.  coni 40—42 

a.  post  tempus  praesens       40 

b.  post  tempus  praeteritum 40 

c.  fr.  128  (90) 41 

2.  c.  optat 42—43 

lY.  lirj 43—44 

1.  c.  coni.  aor.  post  ind.  praes 43 

2.  c.  opt.  aor.  post  imp.  aor 43 

3.  c.  opt.  praes.  post  opt.  praes 44 

4.  c.  opt.  aor.  post  ind.  aor 44 

Caput  quintum.     De  particulis  st  {slnsQ,  sl  yocQ)  dv  {'ns) ....  44 — 56 

A.  De  enuntiatis  hypotheticis 44 — 55 

l.  De  reali 44 — 55 

1.  sl  c.  ind.  praes.  —  in  apodosi 44 — 49 

a.  ind.  praes 44 


—     7     — 

pag. 

b.  iij]  c.  imp.  praes 45 

c.  nri  c.  coni.  aor 45 

d.  imp.  aor 46 

e.  iud.  fut 47 

f.  verbum  deest 47 — 49 

2.  sl  c.  iud.  imp.  —  iud.  praes 49 

3.  tl  c.  iud.  aor.  —  iu  apodosi 49 — 50 

a.  ind.  praes. 

b.  ind.  imperf. 

c.  imp.  praes. 

d.  ^jrj  c.  imp.  aor. 

e.  imp.  perf. 

f.  verbum  deest. 

4.  £1  c.  ind.  pert.  —  iu  apodosi 50 

a.  ind.  praes. 

b.  iir}  c.  imp.  praes. 

II.  De  potentiali 50 — 51 

1.  8l  c.  opt.  praes.  —  in  apodosi 

a.  opt.  praes.  c.  x£. 

b.  opt.  aor.  c.  %£. 

2.  participium  instar  apodosis  est. 

in.  De  irreali 51—53 

1.  sl  c.  ind.  imp.  —  ind.  aor.  c.  ccv  (x^) 51 — 52 

2.  sl  c.  ind.  aor.  —  ind.  aor.  c.  ■h^ 52 

3.  part.  aor.  —  ind.  aor.  c.  ccv 52 — 53 

IV,  De  constructionibus  ex  duabus  mixtis 53 — 55 

1.  sl  c.  ind.  praes.  —  opt.  praes.  c.  x£ 53 

2.  £1  c.  opt.  praes.  —  in  apodosi 53 

a.  ind.  praes. 

b.  ind.  fut. 

3.  sl  c.  coni.  praes.  —  ind.  praes 54 

4.  sl  c.  opt.  aor.  —  in  apodosi 54 

a.  ind.  praes. 

b.  verbum  a  quo  pendet  infin.  c.  %^. 
er.  futuri 

§.  aoristi. 

5.  sl  c.  coni.  aor.  —  in  apodosi 54 — 55 

a.  ind.  praes. 

b.  iud.  aor. 

6.  sl  c.  iud.  perf.  —  oj)t.  praes 55 

B.  De  reliquo  usu  particulae  sl 55—56 

I.  sl  =  num 55 

II.  SL  =  siquidem 56 

III.   SLTtSQ 56 

a.  sinsQ  =  siquidem. 


—     8     — 

pag. 

1.  c.  ind.  praes. 

2.  c.  ind.  perf. 
b.  v.ain£Q  =  etsi. 

IV.  st  yccQ  =  utinam 56 

Caput  sextum.    De  particulis  consecutivis  et  declarativis    .    .    .  56 — 58 

I.  De  particulis  consecutivis 56 — 57 

1.  cocts 56 — 57 

2.  ©s 57 

II.  De  particulis  declarativis 57 — 58 

1.  oti 57—58 

a.  post  verba  dicendi. 

b.  post  verbum  stSivai. 

2.  ovvsyisv,  sivE^nsv 58 

3.  cb? 58 

Loci  pluribus  tractati  sunt  hi 59 

Vita 61—62 


Caput  primum. 

De  particulis  comioarativis. 


I.  i^g. 

1,  a>§  =  ut  (sine  verbo). 

Particula  comparativa  ag  apud  Pindarum  plerumque  in 
sententiis  primariis  verbo  non  repetito  usurpatur.  O.  II  95  fia- 
d^ovr sg  de  M^qol  TtayylGyOdCa^  xoQaxsg  ag,  axQavra  yaQvarov 
^ihg  TtQog  oQvixcc  dstov.  X  18.  XIII  52.  P.  II  80  a^ditri^rdg 
silii  (peXVog  ag  vtisq  sQxog  a?,^ag})  J.  III  42  (lY  24).  fr.  123 
(88),  8.  Quater  particulam  ojg  postpositam  (Jog)  videmus, 
bis  (O.  X  18.  XIII  52)  antepositam. 

2.   o>§  ei,  MOeixs,  o>g  ore. 

O.  VII  1  (pidAav  cjg  si  rig  dcpvstag  aTtb  %SLQbg  s^cov  svdov 
d^TtsXov  xaiMloLOav  SqoGg)  dcoQTjOsrat^  vsavCa  ya^^Qa  jtQO- 
TtCvcov  OLXod-sv  oixads  jtdyxQv6ov  TiOQVcpdv  xrsdvcoVy  6v^7to6Cov 
TS  xdQiv  xadog  rs  rt^d^aLg  sov  sv  ds  cpCXcov  TtaQsovrcov  ^riKS 
VLv  t^aXcorbv  b^ocpQOvog  svvag'  xal  syco  vsxraQ  ;^t>rdi',  MoLGav 
do^Lv,  dsd^^ocpOQOLg  dvdQd<SLv  Tts^ncov^  yXvxvv  KaQitbv  (pQSvog, 
iXdaxo^aL  'OXviiTtCci  IIv^ol  rs  VLx6vrsa6Lv.  Videbatur  mihi 
totum  locum  exscribere,  quippe  in  quo  plura  sint,  de  quibus 
disseratur. 

Primum.  ag  sl  rig  dc3Qrj(jsraL.  Cum  futurum  hic  omnino 
ineptum  sit,  dcoQr]asraL  pro  d(OQ7JariraL  babendum  est.  Non 
igitur  assentior  de  Jongbio  (p.  409)  dcoQriasraL  futurum  esse 
dicenti.   Comparat    Hom.  E  90  et  161.    Neque  vero  iure,  cum 

1)  Quae  sunt  tradita,  integra  sunt.  Bergkius  oftendit  in  repetita 
particula  tb?  post  uts:  iniuria,  videas  infra. 


—     10     — 

illo  loco  i7tLpQL6r]  legeudum  sit,  hoc  loco  a^ri^  Neque  in 
Homericis  locis  neque  liic  futurum  ullum  sensum  praebet. 
Comparatio  enim  est  haec:  sicut  vir  dives  genero  pateram 
donat  et  donans  efficit,  ut  hospites  ei  invideant,  sic  ego  carmen 
mitto  et  mittens  victores  mihi  gratos  reddo.  Duplex  igitur 
comparatio  est:  sicat  socer  pateram  genero  donat^  sic  ego 
carmen  victoribus ;  sicut  ille  generum  summo  gaudio  implet 
(tanto  gaudio^  ut  ei  invideant  ceteri),  sic  ego  victores.  Ap- 
paret  futurum  omnino  ineptum  esse.  Neque  enim  Pindarus 
carmen  mittere  vult,  sed  misit^  neque  socer  pateram  dona- 
turus  est,  sed  donavit;  accedit  quod  aoristus  ^fJKS  impedit^ 
quominus  d(OQri6£taL  pro  futuro  habeamus,  nam  si  socer  do- 
naturus  est  non  iam  reddidit  generum  invidiosum  sed  reddet, 
tum  cum  pateram  donavit.  Neque  etiam  cum  Nabero  daQri- 
6ato  scribendum  videtur,  cum  d(DQ7]6stai,  optime  possit  expli- 
cari:  est  d(0Qr]6etaL  coniunctivus  aoristi  correpta  vocali.  Quem 
usum  Homericum  esse  constat,  cf.  jt  70.  348  et  ea  quae  Sa- 
velsbergius  ^)  disseruit*,  cf  etiam  quae  infra  de  forma  avSd- 
(5o^Ev  ip.  I  7)  dicam  (pag.  45).  Pindarum  saepius  particulam 
EL  cum  coniunctivo  coniungere  infra  videbimus  (pag.  54 — 55). 
Est  liic  quoque  usus  Homericus  neque  non  communis  elegia- 
corum  ut  Tyrtaei  Theognidis  Solonis,  cf  Krueger.  Di.  54,  12, 
2  [3]  et  Thiersch.  act.  phil.  Monac.  I  2,  211. 

Alterum.  Apodosis  versu  septimo  inducitur  particula  KaC. 
Prorsus  similis  est  locus  O.  X  91,  ubi  %a\  verbo  hts  (fi&) 
respondet;  cf.  N.  II  1.^) 

Tertium.  Tota  comparatio  paene  Homericum  induit  co- 
lorem.  Memor  sis,  ut  unum  tantum  proferam,  exempli  e  368 : 
hq  d'  ave^og  tarjg  rjLCOV  ^ri^cbva  tLvd^ri  TcaQq^alecjV  td  ^ev 
ccQ  te  dieOocsdaG^  dlkvdLg  dXXr]'  ag  tijg  dovQata  ^axQa  dLe^xe- 
da0\     Pendet   a  particula   cjg   coni.  aor.   tLvd^r]    ut    ab  el  hic 


1)  cf.  Hermanni  opusc.  II  46,  9.  Non  minus  false  de  Jonghius 
p.  497)  futurum  defendere  studet  collato  loco  0.  X  10,  ubi  futurum  op- 
time  se  habet  sed  prorsus  alio  sensu,  de  quo  infra. 

2)  'die  Aoriste  EJSIKA  E@HKA  HKA  in  „symbola  in  honor.  Rit- 
schelii  p.  508.  —  cf.  Westphal.,  method.  Gramm.  d.  griech.  Sprache  I  216. 

3)  P.  VIII  93  est  yiccl  nihil  aliud  nisi  „etiam"  et  comparatio  parti- 
cula  ovrco  intellegitur. 


—    11    — 

d(x)Q7]6sraL.  lam  constructione  relativa  iuterrupta  demonstra- 
tive  poeta  pergit:  ta  ^sv  dLeaxsdaas.  Plane  sic  apud  nostrum 
iv  ds  —  d-rjjce.  Apud  Homerum  comparationem  relative  ini- 
tam  constructione  mutata  demonstrative  pergi  tam  notum  est 
ut  vix  etiam  dicatur:  volebam  etiam  Pindari  hunc  usum  esse 
admonere. 

Bis  Pindarus  particula  aeeixa  usus  est.  P.  I  42  avdga 
S'  eyc)  xetvov  aivi]6aL  ^evoivcbv  ekito^ai  ftr)  xalxoTtaQaov 
axov^^   a)(?£t'r'   ayavog  ^alelv  e^o  nald^a  doveov.    IV  111  roC 

^e xddos  coOeCre  cpd^i^evov  dvofpeghv    ev  dcb^uadi,  O"!^- 

xd^evoi  .  . .  XQvpda  Tte^jtov  xrL  Videmus  igitur  apud  Pinda- 
rum  G)6eCre  adverbium  non  coniunctionem  esse.  Differt  igitur 
ab  Homero,  qui  particulis  cjg  el'  te  quinquies  verbum  addidit 
et  toties  particulis  cog  eC^)]  ag  el  te  sine  verbo  legimus  sexies, 
ag  ei  sine  verbo  decies.^j 

Particulis  C3g  ore  utitur  Pindarus  quinquies.  Locutio  ag 
OTf  sic  explicanda  est,  ut  ad  orf  ex  verbo  sententiae  regentis 
verbum  suppleatur.  Quod  apparet  ex  locis  in  quibus  verbum 
additum  est,  ut  Hes.  sc.  421  riQLTte  d'  Sag  ora  ng  dQvg  riQiitev. 
Quale  exemplum  etiam  apud  Pindarum  babemus:  N.  VIII  40 
av^erai  d'  aQerd ,  ^lcoQatg  ieQCaig  ojg  orf  devdQeov  a66ei, 
Naegelsbachius  in  adnotationibus  ad  Homeri  Iliadem  {B  209) 
dicit:  „zu  cig  in  cog  or£  ist  jedesmal  ein  Verbum  zu  erganzen", 
sed  assentior  Autenrietbio  dicenti:  bei  ag  or^,  cog  el  fuhlte  der 
Grieche  dies  Bedurfnis  gewiss  so  wenig  als  wir  bei  Vie 
wenn'."^)  Ad  particulam  or£  verbo  omisso  verbum  suppleas, 
cf.  Hom.  A  368  et  Ameisium  ib.*) 

P.  XI  39  7]  fie  tcg  ave^og  e^cD  itXoov  e^alev^  cog  ot  axa- 
rov  elvaUav.  N.  IX  16.  —  J.  VI  (V)  1.  —  Cum  initio  sine 
dubio  ad  particulas  cjg  ors  verbum  suppleretur,  tum  tempore 
progresso    hoc   neglecto    particulae    Sg   bre    sensu    ^tamquam' 


1)  cf.  L.  Lange.  der  homerisclie  Gebrauch  der  Partikel  sl  I  433  ss. 

2)  cf.  Lange  1.  1.  I  440.  11  538  ss. 

3)  cf.  Friedlaender.  de  coniunctionis  ors  apud  Homerum  vi  et  usu. 
Diss.  inaug.  Berol.  1860  p.  50. 

4)  Non  plane  igitur  assentior  Kuehnero  II  581,  1 ,    neque  persuasit 
mihi  Langius  1.  1.  I  440. 


—     12     — 

usurpabantur.^)  O.  VI  1  iQvOiag  vTto^zd^avrEg  svtSList  jcqo- 
&vQ(o  d'ccXcc^ov  ^LOvag^  ag  ozs  %-arixov  ^iyaQov  Jtd^o^sv.  Pos- 
sumus  sane  cum  Hermanno  et  Dissenio  supplere  TCrjyvv^sv, 
vel  cum  de  Jongliio  Tcd^o^sv,  sed  sententia  tumet:  melius, 
si  cjg  0X6  iam  sensu  particulae  Hanquam'  accipiamus  verbo 
non  suppleto,  quanquam  non  nego  locutionem  sic  explicari 
posse  et  debere.  ^) 

cjg  apud  superlativum.  Particula  cjg  superlativo  addita 
semel  usus  est  Pindarus.  N.  IX  29  dva^dlXo^ai  ayg  TCOQ^Kjxa. 
cf.   P.  IV  164  cog  xd^og. 

3,    o>$  =  o7t(x)q  post  verba  vfiveiv  et  6eixvvvaL, 

Particulam  ag  sensu  oitGig  in  sententiis  pendentibus  usur- 
pavit  Pindarus  bis,  post  verba  v^vstv  et  dsLXvvvac.  Loci  sunt  bi: 

N.  V  26  aC  ds  tcqcjxl^xov  ^sv  v^vr}6av  zliog  aQxo^svai, 
^s^vdv  Qsxiv^  nrjXsa  -9'',  K)g  xs  viv  d^Qa  KQrjd^stg  ^licicoXvxa 
doXcp  7csdd0ai  ijd^sXs  %xX.  Verbi  regentis  (y^vri^av)  obiecti 
{es^vdv  0sxiv  Urilsa  xs)  alterum  membrum  {UrjXsa  xs)  rursus 
excipitur  sententia  a  particula  dyg  incipiente :  ag  xs  viv. 
Alterum  cjg  (v.  30)  sensu  particulae  oxi  positum  est,  de  qua 
videas  infra. 

O.  XIII  75  dsi^sv  xs  KoiQavida  7Cd6av  xsXsvxdv  JtQdy^a- 
rog,  G)g  t'  dvd  /Sco/Ltw  d^sdg  %oixd^axo  vvxx^  dico  xsivov  XQt^^^iog, 
wg  xs  Soi  avxd  Zrjvbg  syxsmsQavvov  itatg  sjtOQSV  da^aCicpQova 
%Qv66v,  Verbi  dsii^sv  obiectum  {xsXsvxdv)  in  duo  membra  di- 
viditur:  monstravit  finem,  et  quomodo  —  et  quomodo.^) 


1)  Haec  autem  ellipsis  verbi  dum  in  aliis  exemplis  ex  ipsa  forma 
sententiae  quodam  modo  patet,  in  aliis  poeta  de  verbo  aliquo,  quod 
coniunctionem  temporalem  sequatur^  non  iam  cogitasse  videtur  et  in  his 
quidem  temporalis  notio  coniunctionis  Zxs  evanescit  et  ipsa  paene  coa- 
lescit  cum  particula  «g,  ita  ut  iam  coniunctae  nihil  amplius  valeant 
quam  simplex  mg  vel  wg  irtSQ.  Friedlaender  1.  1.  p.  50. 

2)  cf.  infra  sativ  ots. 

3)  Non  possum  non  laudare  de  Jonghi  adnotationem  quam  legens 
risum  vix  opprimas.  Quaerit  enim  vir  doctus  explicans  illud  Sa^ccGi- 
(pQOvcc  xQvaov:  „ergone  equis  sunt  mentes?"  Non  igitur  intellegere  potest 
quam  insignis  his  verbis  insit  pulchritudo,  non  intellegit  quamquam 
paulo  ante  (v.  68)  Minerva  frenum  cpiltQov  iTtitsiov  nominavit!  'Wenn 
ihr's  nicht  fiihlt,  ihr  v^erdefs  nicht  erjagen'.     Goethe. 


13 


IT.  "O.tioq,  6na, 

Particula  comparativa  ojcas  Pindarus  usus  est  bis.  Loci 
difficultatibus  vidui  sunt  lii:  O.  X  55  ro  de  aacpaveg  icov  TtoQGa 
y.attq)Qa(5Ev^  oita  xav  TtoXi^oio  doacv  dxQod-cva  dLelcov  ad^vs 
xal  TtEvraetriQLd'  OTtog  aQa  sOtaOsv  soQtdv  6vv  'OXvintiddi 
TtQata  vLxacpOQLacOL  ts.  —  fr.  Gl   (33),   3. 

Neque  etiam  particulam  07ta  Pindarus  amavit.  Praeter 
locum  iam  laudatum  (O.  X  56)  ubi  primo  oita  deinde  oitcog 
legimus  invenimus  particulam  oita  semel:  O.  X  9  vvv  tpacpov 
iXLCaousvav  07ta  Kv^a  KatayiXv66SL  qsov,  oita  ts  kolvov  loyov 
(pikav  xl6o^sv  sg  %dQLv.  Locus  immane  quantum  coniecturis 
tentatus  est,  quas  quidem  non  affero  cum  putem  quae  sunt 
tradita  optime  posse  explicari:  curiosi  adeant  inprimis  Momm- 
senium  (in  editione  et  in  suppl.  ann.  critt.  p.  140  ss.)  et  Berg- 
kium.  Cum  Hermanno  supplendum  est  verbum  s6tiv  sensu 
,Jetzt  gilt  es  den  Fall".^)  Poeta  usus  est  constructione  para- 
tactica  ut  saepius.  In  oratione  soluta  sententia  Pindari  sic 
fere  exprimenda  est:  nunc  videamus  quomodo,  ut  unda  pro- 
fluens  devolvet  lapillum  volutum,  communem  sermonem  iucun- 
dam  persolvamus  in  gratiam.  Memor  enim  sis  poetam  ima- 
gine  lapillorum  unda  devolutorum  debitum  significare:  ut  unda 
calculos  devolvit  sic  carmen  Pindari  debitum  delere  potest, 
praesertim  cum  foenus  capiti  addatur.  Mirum  est  quantum 
in  hoc  loco  docti  offenderint,  cum  omnia  optime  procedant 
simodo  memores  sumus  poetam  paratactice  loqui  et  verbum 
iotlv  supplendum  esse. 

III.  'S^ajtBQ. 

1.  cum  verbo.  J.  VI  (V)  47  rdv  ^sv  ccQQYjxtov  (pvdv, 
^OTtsQ  t66s  dsQ^a  ^is  vvv  itSQLitXavataL  d-rjQog  xxL 

2.  sine  verbo.  O.  VII  77  xod-L  Xvxqov  Ov^cpoQccg  oixxQag 
yXvxv  TXaTtols^c)  'iaxaxaL  TLQvvd-icov  dQjaysxa,^  c)07tSQ  O-fco, 
^TJlcjv  ts  xvLadsaaa  Tto^Ttd  Tcal  XQiaLg  d^q)'  dsd^XoLg.  —  P.  I  91 
i^isL  6'   cbansQ  xv^SQvdtag  dvijQ  iatiov  dvs^dsv, 

1)  Paullo  aliter  Boeckhius  (nott.  critt.  O.  XI  9  p.  409)  ut  iam  Ph. 
Melanchthon.     De  imagine  cf.  Schmidtium  id.  102. 


14 


lY.    i2rf. 

^iire  est  particula  Dorica  pro  gxjts:  ate  ZlcjQLKag  avzl 
Tov  G)&XB  scliol.  N.  VI  47.  De  forma  particulae  cf.  Apollon. 
de  adverb.  591,  20  (p.  179,  20  Sclm.).  Ceteros  grammaticorum 
locos  invenies  in  Stepliani  Thesauro  sub  Gi6xe.  Praeter  Pin- 
darum  qui  particulam  coxs  novies  usurpavit  unum  tantum 
locum  laudare  possum  ubi  hta  reperimus,  fragmentum  adi- 
07COXOV  in  Bergkii  lyricis  IIP  p.  742.  Non  nescio  in  Cra- 
meri  anecdotis  Oxoniensibus  I  446,  22  postulari,  ut  apud 
Homerum  M  433  ojxs  scribatur,  sed  iniuria:  cf.  quae  adno- 
tavit  Spitzner. 

1.  (hze  c.  verbo  finito. 

Unum  exemplum  extat.  O.  X  86  «A/l'  cjts  TCatg  s^  dXoxov 
TtatQi   Ttod^SLvbg    iKovtL  vsotatog   ro    TtdXiv   ridrj^    ^dXa   ds    foi 

Q^SQiiaCvsi  cpilotatL  voov %al    otav   TcaXd  J^SQ^aig  doLdag 

dtSQ  j  ^AyricCda^  ^  slg  ^ACda  (jtad^^bv  dvriQ  LKrjtaL,  xsvsd  jtvsv- 
6aLg  STtoQS  ^ox&G)  ^Qa%v  xl  tSQitvov.  Libri  praebent  aGts 
quod  cum  apud  Pindarum  semper  consecutiva  particula  sit 
cum  Boecl^hio  in  Doricam  formam  cbra  mutacdum  esse  nemo 
negabit.  Particulae  ats  respondet  (v.  91)  xal  sensu:  ut — ita. 
Quam  responsionem  iam  supra  (p.  10)  vidimus  et  infra  in- 
veniemus  dxs  — •  'KaC  {O.  XII  13).  cf.  Dissenium  ad  O.  XII  7. 
Adde  scholiastam  s6xl  ds  r]  dnodo^Lg  xy]g  jtaQapoXfjg  sig  xb 
xal  orai/  .  .  .  dsov  yaQ  ovxcog  sitcslv'  co^itsQ  o^Cyovog  italg 
Ttod^SLvbg  xc5  jtaxQl  ovtco  Kal  %tX. 

2.   (bzs  c.  participio. 

Bis  apud  Pindarum  reperimus  particulam  cots  cum  parti- 
cipio  coniunctam.  N.  YI  26  (29)  sXTto^iaL  [isya  fsLJtcov  6xo7tov 
dvta  tviSLv  cot  ditb  rdlov  isCg.  VII  62  vdatog  G)ts  Qodg  (pCXov 
sg  dvdQ^   dycov  xXeog  stijtv^ov  aLvs6c3:  quasi  ducens. 

3.   a>T6  sine  verl)o. 

Quinquies  Pindarus  particulam  cots  substantivo  addidit 
verbo  omisso  sensu  ^tanquam'.     Affero  primo  locum  ubi  cod. 


—     15     — 

Vat.  B  g)6te  praebet  libris  CD  omissura  et  a  Bergkio  iure  in 
fox8  mutatum:  P.  IV  G4  17  iidXa  dij  ^£Ta  xal  vvv,  ojts  cpoivi- 
xavd-euov  tjQog  dx^a,  Tiaiol  tovtOLg  oydoov  d-dXXsi,  ^SQog  ^Aq- 
xsGClag.  X  53  iyxco^ccov  ydg  dcotog  v^vov  iic'  dlXot  dXXov 
Gits  nsXL06a  d-vvsL  Xoyov  ubi  rectam  lectionem  6r£  liber  Got- 
tingensis  servavit  libris  Vaticano  (B)  Mediceis  (DE)  c)6xs 
praebentibus.  —  N.  VII  70.  93.  Difficilior  est  denique  locus 
J.  III  36;  sic  traditur  libris  manuscriptis:  vvv  d'  ai)  ^sxd  ysi- 
HSQtov  noLKiXov  ^rjvav  ^6q)0v  %'9'G91'  cjxs  (D,  dxs  B)  cpOLVL- 
XS0L6LV  dv&ri6s  (B,  dvd^og  D)  Qodoig  8aL^6vcov  ^ovXatg.  Lectio 
codicis  B  dxs  falsa  est  cum  trochaeum  metrum  requirat. 
Pauwius  igitur  axs  scripsit,  quo  cum  apud  Pindarum  non 
legatur  reiecto  codicis  D  lectionem  g3Xs  retineam.  Christius 
Hartungi  coniecturam  x^l^sqlcov  jcoLKtXa  recipiendam  esse  dixit 
quod  non  probo  quae  tradita  sunt  explicari  posse  ratus.  Prius- 
quem  autem  lioc  demonstrare  eoner  Disseui  explicatio  etiam 
lectionem  traditam  retinentis  refutanda  est.  Intellexit  enim 
Dissenius  jtoLXLXav  sensu  TioXvavd-siicyv  et  copiam  exemplo- 
rum  affert  in  quibus  similia  attributa  veri  tribuuntur.  TtOLKdog 
hoc  sensu  intellegi  posse  non  nego  quanquam  malim  verbo 
id^iov  quam  ^rjvav  hoc  tribuere.  Sed  hoc  parvi  momenti  est. 
Gravius  est  hoc:  neminem  qui  hunc  locum  opinione  non  prae- 
sumpta  legat  facere  posse  dico  quin  coniungat  ^isxd  %sliisqlov 
t,6(pov  7ColklXc3v  ^rjvav  quod  ineptum  sensum  efficit.  Sed  Dis- 
senius  noLKLXov  [irjvibv  explicat  analogia  genitivorum  temporis 
ut  d^sQovg  ijQog  aliorum  quod  quanquam  per  se  fieri  potest 
tamen  ut  nunc  verba  posita  sunt  rectum  esse  non  adducar  ut 
credam.  Qui  in  voce  jtOLKLXog  illam  significationem  inesse 
volunt  ad  coniecturas  refugiunt,  quorum  Hartungius  x^l^sqlcov 
TCOLKila^  Rauchensteinius  TtoLXLXcog  lenius  coniecit.  Quibus 
coniecturis  verborum  collocationem  obstare  puto.  Non  pos- 
sumus  verbum  tcolklXcov  inter  isliisqlov  et  ^rjvav  ^6cpov  po- 
situm  ab  his  verbis  secernere  et  ad  sequentia  trahere.  Neque 
vero  opus  est  ut  explicationem  vel  coniecturam  probemus  in 
verborum  ordinem  peccantem  cum  tradita  optime  possint 
explicari.  Memores  simus  eorum  quae  in  v.  18  poeta  dixerat 
aiav  ds  KvXLvdo^svaLg  d^sQaLg  dXX'  dXXox  i^dXXa^sv  ubi  scho- 
liastam  adeas:  ag  TCOLXiXaLg  xQoo^isvcov  xvyaLg,    Si  addas  vv.  23s. 


—     16     — 

34  s.  51  invenies  semper  eandem  sententiam  in  vita  humana 
omnia  fluxa  esse.  Puto  igitur  in  verbo  TtoiTiClav  eandem  sen- 
tentiam  latere  et  verba  tcoltclXcov  ^rjv&v  Mezgero  duce  expli- 
canda  esse  ^^wechselvoller  Monate"  eo  sensu  quem  in  scho- 
liastae  verbis  iam  allatis  cog  TtovKikaig  %Qco^ivG)v  tv%aig  esse 
videmus.  Etiam  cum  explicamus  %ec^£Qcov  Ttoomlcov  ^Y^vav 
^ocpov  ^^hiberna  variabilium  mensium  caligo'^  magis  tenori 
Pindarico  mihi  videtur  respondere.  Accedit  quod  lectio  tcol- 
TiCla  difficilius  in  TtoLmlcov  mutari  potuit  quam  TtoLxCXcov  in 
TtOLxCla.  Nam  lectio  TtOLxCla  facilior  intellectu  est  quam 
tcolkCIcov  neque  putari  potest  lectionem  faciliorem  in  diffi- 
ciliorem  esse  mutatam. 


T.    'Ars. 

''Ate  neutrum  pluralis  pronominis  o6te  quod  pro  adverbio 
neque  apud  Homerum  neque  Hesiodum-^)  invenitur  a  Pindaro 
saepe  usurpatum  videmus.  Particula  ats  comparativa  significat 
"^tanquam',  causalis  inducit  causam  obiectivam  ^utpote'.  Quae 
significationes  particulae  are  etiam  apud  Pindarum  insunt^ 
quarum  hic  comparativa  tantum  docenda  est^  cum  de  causali 
in  capite  HI  agatur. 

Particula  comparativa  ats  a  Pindaro  semper  substantivo 
additur;  uno  de  loco  P.  lY  30  infra  videbimus.  O.  I  1.  XII  13 
vCb  0LXdvoQog,  ijtoL  Tcal  ted  xev,  evdo^d%ag  dt  dXextcoQ,  (Svy- 
yovco  TtaQ  e<5tCa  dxlerjg  tL^d  TcatecpvXXoQoriOe  Ttodav  xtL 
Intellegas:  fili  Philanoris,  profecto  tuus  quoque  pedum  honos 
sine  gloria  defluxisset  tanquam  intus  pugnans  gallus,  vel  com- 
paratione  compendiaria  sublata  tanquam  honos  intus  pugnan- 
tis  galli.  —  N.  VII  104  tavtd  de  tQlg  tetQdxL  t  d^TColetv 
ditOQCa  teled^eL  texvoLOLV  dte  ^a^l^vXdxag  ^Log  KoQLvd^og. 

Legimus  iam  particulam  dte  in  fr.  241  (280)  TtotCxoXXov 
dte  ^vXov  TtaQa  ^vXco. 

Restat  unus  locus  P.  IV  29  (pLlCcov  d'  iTticov  dQ%eto,  ^et- 
votg  dt  eXd^dvteo^LV  eveQyitaL  detjtv  iTtayyiXXovtt  TtQcbtov. 
^Amicisque  verbis   orditur  hospitibus   quomodo   adventantibus 


1)  Cf.  Kuehner.  U  §  506  d.  580,  1. 


—     17     - 

benefici  coenam  offerunt  primum'  Boeckhius  vertit;  similiter 
Dissenius  Mezger.  Quae  verba  quanquam  bonum  praebent 
sensum  tamen  corrupta  esse  videntur  cuius  iudicii  argumenta 
ab  editoribus  allata  sunt.  Quibus  accedit  quod  particula  ats 
cum  verbo  finito  coniuncta  displicet,  quae  a  Pindaro  semper 
substantivo  addita  est;  cf.  etiam  exempla  apud  Kuehnerum  II 
§  489;  2.  Itaque  facere  non  possum,  quin  ate  hoc  loco  acc. 
neutr.  plur.  pronominis  o0t£  esse  statuam:  ^amicis  verbis^  qua- 
lia  etc'  cf.  Hom.  A  779  ^SLVid  t  sv  TtaQed^rjx^v  a  te  ^eCvol^s 
d-£fiig  £6tLv  (nimirum  jtaQad^etvaL).  Tum  vero  verbum  detjcva 
non  potest  esse  rectum.  Neque  placet  verbum  iitayy ^klovtv 
quod  apud  Pindarum  aTtai,  eiQr^^evov  esset  cum  verba  ayyi}.- 
kSLV  ter  et  ayy^Xia  decies  usurpata  sint.  In  praepositione  £%  — 
suspicor  latere  —  £q  et  fortasse  mecum  verbum  avdQ£g  resti- 
tues.  Legendum  igitur  puto:  (pLXCcav  d'  iTtecov  aQ%£to  ^^Cvotg 
at  iX^6vt£66Lv  £V£Qy£taL  avdQ£g  ayyilXovtL  TtQobtov.  ^Amicis 
verbis  ordiebatur  qualia  hospitibus  adventantibus  viri  benefici 
nuntiant  primum.'  £V£Qy£tr}g  dvijQ  Pindarus  etiam  O.  II  104 
dixit.     Metrum  non  laeditur,  cf.  vv.  54,  108.  145. 

De  particula  ats  in  locis  P.  II  84.  79.  J.  VI  51.  fr.  145 
(109)  videas  infra  (pag.  36 — 37). 

YI.  '7/. 

1.  Ponitur  particula  ij  comparativa  post  comparativum 
saepius  nude,  semel  particula  ag  addita:  O.  XIII  112  xal 
TtaCav  xatd  ^EXXdd'  £VQiJ6£Lg  Jq£vvc3V  ^d66ov'  ^  cog  Cdi^^v. 
cf.  p.  57.  Verbum  quod  traditum  est  Idi^^v  vix  aptum  vide- 
tur.  Nam  Piudarum  dixisse:  ^per  totam  Graeciam  invenies 
ampliora  quam  quae  videre  possis'  nunquam  ut  credam  ad- 
ducar.  Si  invenio  video  quoque.  Accedit  quod  verbum  vi- 
dendi  de  victoriis  in  certaminibus  reportatis  non  apte  usur- 
patur.  Christi  igitur  coniectura  dLC^i^v  accipias.  ^)  —  P.  IV  209 
dCdv^aL  yaQ  £6av  fwat,  xvlivdiaxovtd  t£  XQaL:tv6t£QaL  7]  /3a- 
QvydovTtav  dvt^av  QtCi^g.  N.  VII  20.  fr.  89  (59)  tC  xdULOv 
dQxo^8voL6Lv   ij   xata7tavoii£voL6LV   7]   pad^v^cjvov  te  Aatcj   xal 

1)  Bornemaiinus  (Bursian.  1887  I  p.  32  No.  24)  Idsiisv  retinere  vult. 
Neque  vero  I8slv  significat  '"ubersehen'. 

Brandt,  Dissertation.  2 


—     18     — 

d-occv  LTCTtcov  iXcctSLQav  dsi6ai;  ubi  in  primo  versu  disiunctivam, 
comparativam  in  altero  habes  particulam.  fr.  107  (74),  6 
ilavvBig  xC  veatSQOv  rj  TtccQog;  fr.  280  non  affero  quippe  quo 
non  Pindari  verba  habeamus. 

2.  Post  verbum  aiQstad^ai,  quod  comparativi  vim  habet 
semel  apud  Pindarum  particulam  ij  usurpatam  videmus.  N.  X  57 
iTtsl  roi5TOi/  t)  Ttd^jcav  d^sbg  s)i^svai  oixsiv  t  ovQavp  siXst 
al&va  (pd^i^svov  IIoXvdsvTcrig  Kd^tOQog  iv  TtoXs^c).  Hanc 
vitam  maluit  quam  omnino  deus  esse  et  in  caelo  habitare 
Pollux  Castore  in  bello  occiso.  Verbum  aiQsted^ai  sensu  prae- 
ferendi  non  saepe  usurpatur,  saepius  povXs^d-ai  cf.  Krueger. 
Di.  49,  2,  3.  Kuehner.  II  §  542,  2,  sed  etiam  in  soluta  oratione 
invenimus  hunc  usum :  cf.  Xen.  Ag.  IV  5.  Non  raro  additur  ^aX- 
Xov:  cf.  Plat.  apol.  38  K  Gorg.  469  c,  saepe.  Ceterum  con- 
iungo  tovtov  ai&va^  non  ut  Christius  explicat  aicbva:  ^tempus 
sempiternum'.  Nam  Hempus  sempiternum'  deum  esse  Pollu- 
cem  noUe  non  de  industria  dicere  debebat  poeta  post  verba 
Ttd^Ttav  d^sbg  s^iisvat,  qui  enim  omnino  est  deus,  etiam  tem- 
pus  sempiternum  in  caelo  habitat.  Neque  alobva  a  verbo 
sXXsto  secerni  potest. 


Caput  alterum. 
De  particulis  temporalibns. 


Coniunctiones  temporales  a  Pindaro  usurpantur  hae:  or«i/ 
oTtotav    ots    ojtots    dvixa    svt    dv   svts   insl   iTtsid^   s^   ov  i^ 

OVTtSQ    dg    TCQiV. 

I.  "Orav  djtorav  ors  djrore, 
1.    ozav  ojtorav. 

a.  c.  coni.  praes. 
Particulas  temporales  otav  ojtdtav  a  Pindaro  septies  cum 
coni.  praes.  coniunctas  videmus,  cum  coni.  aor.  quater.  Ubi 
cum  coni.  praes.  coniunctae  sunt  de  re  agitur  quae  solet  fieri 
et  habemus  in  apodosi  quinquies  indicativum  praesentis.  Duo 
sunt  exempla  orationis  obliquae. 


—     19     — 

O.  II  21  iaXav  yccQ  vtco  xaQ^dxGJv  nfi^a  ^vdOKSc  TtaXCy- 
xotov  da^aad^ev^  oxav  d-sov  MotQa  Tts^TCr]  avsxag  oXpov  vifjrjXdv. 
Retineo  cum  de  Jonghio  Christio  aliis  codd.  BCD  lectionem 
7ts(i7trj  aliis  ns^il^ri  cum  A  scribentibus,  cum  praesens  multo 
aptius  videatur :  eodem  tempore  moritur  malum  quo  fatum 
felicitatem  mittit. 

P.  V  1  6  TtXovtog  svQvad^svrjg  <^s6tLvy .,  otav  tig  aQSta 
xsxQa^isvov  xad^aQa  pQotTJaiog  dvrjQ  itot^ov  TtaQadovtog  avtbv 
dvdyri  Ttolvfpilov  STtstav,     II  11.  13.  II  86. 

Duo  exempla  orationis  obliquae  sunt  haec :  O.  XIII  79 
svvTtVLG)  d'  a  tdiL6ta  7tL^s6&aL  xsX7]0at6  vlv,  otav  d'  svqv- 
6%svsL  XQataCitod'  avsQvr}  raLaoxa  d^s^sv  iTtTtsCa  ^co^bv  svd"vg 
'A^dva})  N,  I  67  xal  yaQ  otav  d^sol  sv  TtsdCc)  OXsyQag  FLydv- 
ts66LV  fid^av  dvtLd^(o0LV,  ^sksav  VTtb  QCTCataL  xsCvov  (paLdC^av 
yaCa  7ts(pvQ0s6%^aL  xo^av  svs7tsv.  Quoniam  vidimus  etiam  de  re 
futura  Pindarum  coniunctivum  praesentis  usurpare  (O.  XIII  81), 
non  opus  cum  Bergkio  scribere  orav  dvtLd^coaLv  ^  etsi  alias 
Pindarus  aoristo  de  re  futura  usus  est  (cf.  P.  VIII 96.  J.  II 47). 
Nam  Tiresias  oQd^oiiavtLg  (61)  optime  scit  pugnam  illam  certe 
futuram  esse,  cum  autem  eodem  tempore  quo  Gigantes  proe- 
lium  committunt  eorum  coma  pulvere  collinatur,  non  est  cur 
praesens  recte  traditum  esse  negemus.  Coniunctivum  aoristi 
de  re  futura  usurpavit  poeta,  ubi  sententiae  vis  condicionalis 
inest,  cum  hoc  loco  sententia  tantum  temporalem  sensum 
habeat:  tum  cum  pugna  erit  quam  futuram  esse  constat. 

b.  cum  coni.  aor. 
Ubi  Pindarus  particnlas  orai^  et  b^iotav  cum  coni.  aor. 
coniunxit,  in  apodosi  habemus  bis  indic.  praes.,  semel  in- 
dic.  aor.,  semel  imper.  aor.  Ter  agitur  de  re  quae  fieri  solet. 
P.  Vni  96  «AA'  otav  afyla  dLoadotog  sXd^rj ,  Xa^TtQbv  (psy- 
yog  STCSOtLv  dvdQav  xal  iisCXL%og  aCcov.  ibid.  8  tv  d',  67c6- 
tav  tLg  d^sCXLxov  xaQdCcc  xotov  ivsXdorj ,  tQaxsta  dv6^s- 
vscjv    V7tavtLd^aL6a    xQdtSL  tLdstg  v^qlv  iv  dvtX(p.     O.  X.  91. 


1)  Verbum  traditum  ccvccqvtj  quod  sensui  non  respondet  neque  ante 
Hippocratem  et  Cratinum  invenitur  a  Boeckhio  iure  in  avsQvr]  mutatum 
est.  CCVCCQV7]  defendere  studet  Mommsenius  (annott.  critt.  suppl.  p.  173  s.). 

2* 


—     20     — 

J.  II   47    tavra ,    NcxdeiTCTt' ,    dTtdvei^ov ,     otav    ^stvov    e[ibv 
Yjd-atov  sXd^rjg. 

2.      OTS   OTtOTS. 

a,    cum  indic.  imperf. 

Particulas  ots  et  bjtdts  cum  ind.  imp.  quater  coniunxit 
Pindarus.  Non  agitur  de  re  quae  fieri  solet  neque  de  re 
iterata  sed  tempus  indicatur  quo  ea  quae  in  apodosi  dicuntur 
fiunt.  In  apodosi  reperimus  ter  ind.  aor.,  semel  infin.  praes. 
a  verbo  (pavtC  pendentem. 

O.  I  69  TCQog  svdvd^s^ov  d'  ots  (pvdv  Xdyvai  vlv  ^ilav 
ysvsiov  SQSipov^  stot^ov  dvsipQOvtiOsv  ydjiiov.  IX  97.  fr.  88 
(58),  2.  O.  VII  54  cpavtl  d'  dvd-Qc^TtcDv  Ttalaial  QTJ^isg,  ovTtco  ots 
1^6va    datsovto  Zsvg  ts   Kal   d&dvatoi^    (pavsQav   sv   TtsXdysv 

'PodoV    S^^SV    JtOVtiC)    Ktk. 

b.    cum  ind,  aor, 

Multo  saepius  (terdecies)  particulas  ots  et  oTtots  apud 
Pindarum  cum  ind.  aor.  coniunctas  videmus.  Non  opus  est 
locos  exscribere,  satis  puto  structuras  afi^erre.  Semel  (O.  I  41) 
apodosis  particula  tots  inducitur.  Ind,  aor.  habemus  in  apo- 
dosi  octies  (P.  II  26.  IV  224.  J.  VII  10.  O.  I  21.  IX  72.  P.  VIII 
41.  XI  18.  O,  I  38,  ubi  structura  est:  (pd^sy^o^ai  .  .  .  oitots 
sxdXs0sv  tots  dQ7td<3ai  Neptunum),  indic.  imperf.  verbi  dtsiv 
bis  (P.  III  90.  XII  10),  indic.  plusquamp.  s^s^vavto  sed  sensu 
imperfecti  semel  {J.  VIII  27  [VII  30]).  Uno  de  loco  admo- 
dum  difficili  J,  I  24  pauca  dicenda  sunt,  de  quo  viri  docti 
multa  disseruerunt  neque  vero  dici  potest  litem  esse  diiudi- 
catam.  Quod  doctissimis  non  contigit  a  tirone  non  postula- 
bitur,  tamen  dicam  quae  sentiam.  Sermo  fit  de  Castore  et 
lolao,  quorum  virtutem  et  gloriam  in  certaminibus  reportatam 
poeta  praedicat.  lam  pergit  (22):  Id^itsi  8s  dafpiig  dQStd  sv 
te  yviivotat  (Tricl.,  yv^votg  BD)  (StadCoig  6(pC6iv  sv  t  d^iti- 
dodov7toi0iv  dTtlCtaig  dQd^otg.  Quae  verba  clara  sunt  sed  iam 
legimus:  old  ts  (olg  ts  D)  j(^SQ6iv  dTcovtC^ovtsg  aCx^alg  (sic 
codd.)  xal  li^Cvoig  bnots  dCaxoig  Xsv. 

Boeckhius  aCx^atg  scribens  vertit:  *utque  fulgebat  mani- 
bus  iaculantes   hastis  et  saxeorum  quando  in   ludo  discorum 


—     21     — 

iaciebant'.  Similiter  Dissenius:  ^ut  splendebant  manibus  iacula 
mittentes  quumque  discis  certarent'.  Quorum  explicationi  ob- 
stat  quod  Castora  et  lolaum  ^manibus  splendere'  frigide  di- 
ceretur  neque  quisquam  qui  verba  legit  facere  potest  quin 
XeQ6lv  cum  dxovti^ovteg  coniungat.  Neque  vero  Mezgero 
assentiri  possum  scholiastam  secuto  explicanti:  „und  wie 
schleuderten  sie  mit  ihren  Handen^  wenn  sie  mit  Lanzen 
warfen  und  mit  steinernen  Diskusscheiben."  Suppleri  igitur 
vult  uv  etiam  ad  verba  old  te  quod  fieri  posse  nemo  cre- 
det.  Ter  enim  in  his  paucis  verbis  notionem  iaculandi  ha- 
beremus:  olci  ts  Xav  —  dxovtC^ovtsis  —  b:t6tB  uv.  Buchhol- 
zius^)  non  bene  supplet  eXa^jpev  dQetd  6cpL6iv:  immo  propter 
nominativum  dxovtL^ovteg  supplebis  old  te  eXccinl^ccv.  lam  in- 
terpretum  alii  aixiidg  scribi  volunt,  ut  Pauwius  Hartungius 
alii,  Christius  al%^a\g  et  mox  h&LVOLg  dC^xoLg  pro  accusativis 
Aeolicis  haberi  vult.  Graecos  potuisse  dicere  dKovtit^eLV  ai%- 
^atg  constat:  cf.  Hom.  x  121  xeQ^adCoLdLv  ^dlXov,  Similiter 
noster  iV.  I  18  TtokXcbv  eite^av  xaiQbv  ov  xl^evdeL  ^aXdyv.  O.  X 
72  idLxe  TcetQa  (ubi  Christius  non  recte  explicat),  cf.  Dissen 
ad  N.  I  18.^)  Sed  dxovtC^eLv  cum  duobus  dativis  x^Q^'''^  ^^ 
aix^atg  posse  coniungi  vix  putamus.  Neque  vero  locutionis 
dC6xoLg  levaL  certum  aliud  possum  afferre  exemplum. 

Restat  igitur  ut  accusativos  esse  putemus  aix^ialg  et  Kl- 
d^Cvoig  dC6xoig:  cf.  quae  Christius  hanc  sententiam  ut  tueatur 
dicit.  Nostra  plus  interest  quod  sequitur;  xal  XL^CvoLg  ojtdte 
dC6xoig  XeVy  quod  peccat  in  metrum  quod  hoc  esse  debet: 

—  Wv^  —  Wv^  —  i^iJ  —  wW. 

Apud  Pindarum  enim  ad  exemplum  Homeri  vocalem  e  fina- 
lem  vi  caesurae  esse  productam  ut  nonnulli  censuerunt,  non 
est  cur  credamus,  cum  nullum  aliud  exemplum  exstet.  Varia 
igitur  conati  sunt  viri  docti:  bitot  av  Kayseri  non  placet, 
oTtbt  iv  Boeckhius  coniecit,  cuius  locutionis  nullum  certum 
inveniri  potest  exemplum.  Ego  Bergkii  coniecturam  probo 
ojtot    ix^  ix  x^Q^y  tfv  ut  ipse  explicat.    Quae  coniectura  lenis 


1)  Anthologie  aus  den  Lyrikem  der  Griechen.     Heft  II. 

2)  Cf.  Theocr.  V  88    ^dXXsL  xai   iidXotGL   xbv  ccinoXov    cc  KXsaQicta. 
ib.  49  §dXXsL  Sh  xal  a  Ttirvg  vipdd^s  v.divoig. 


-     22     — 

est  et  imaginem  iuvenis   discum  e  manibus    mittentis  optime 
nobis  depingit. 

c.    cum  coni.  aor. 

Particulam  oirf  cum  coniunctivo  coniunctam  iam  apud 
Homerum  saepe  reperimus:  cf.  Kruegeri  synt.  54,  17,  4  (3)  et 
Friedlaenderum  de  coniunctionis  ots  apud  Homerum  vi  et  usu 
p.  69  ss.^)  Ex  Pindaro  Krueger  ille  yQa^^arixmratog  nulla 
attulit  exempla  quanquam  fortasse  duo  exstant.  Unum  est 
fr.  75  (45)  a  Dionysio  (de  comp.  verb.  22)  servatum,  ubi 
codex  F  (Laur.  LIX  15,  saec.  XII)  banc  lectionem  praebet: 
iv  aXyea  xE^icov  xe  ^dvtiv  ov  lav&dvsv  (poivL%o0dcov  6jt6ts 
ol%d^6vtBg  cjQUv  d^dXa^oL  £v6a^ov  iTtdyoi^tv  eaQ  cpvtcc  vsTctdQsa. 
Addam  Parisini  1741  (P.  saec.  XI)  lectionem:  iv  aQyia  vsiiea 
(vel  vs^ico)  ^dvttv  ov  lavd^dvEi  cpoiVLKog  iavcjv  bitot  olxd^iv- 
tog  'SIqccv  d^ald^ov  svod^ov  i7tatco6tv  saQ  cpvtd  vsKtdQsa.  Vides 
verba  admodum  esse  corrupta.  Heynius  scripsit:  iv  ^AQysCcf 
Ns^ia  ^dvtiv  ov  Xav^dvsi  cpoCviXog  SQVog^  quam  lectionem 
Boeckbius  quamquam  se  subtilitates  spernere  dicit  (expl.  p.  578) 
tam  argute  defendere  studet,  ut  hae  argutiae  ipsae  Heyni 
coniecturam  falsam  esse  declarent.  Neque  etiam  Dissenius 
vero  propius  accessit  qui  Boeckhium  sensum  illorum  verborum 
eximie  enucleavisse  dicit.  Usenero  demum  debemus  ut  lectionum 
Dionysiacarum  notitiam  ita  praeclaram  verborum  corruptorum 
emendationem.  Scripsit  enim  vir  doctissimus^)  ivaQyia  tsXicov 
odiiat  ov  kav^^dvsi  et  mox  i7tdyri6iv.  Etsi  igitur  hic  coniuncti- 
vum  a  particula  ojrdrf  pendentem  coniectura  restitutum  vi- 
demus  tamen  alterius  loci  auctoritate  firmatur  neque  post 
praesens  Xavd^dvsi  non  aptus  est.  Illi  67t6ts  respondet 
mox  t6ts. 

Alterum  exemplum  est  fr.  225  (247)  67t6ts  d^sbg  dvdQl 
xdQ^a  7ti^i{jrij  7tdQog  ^iXatvav  XQadCav  i^tvcpili^sv^  ubi  Berg- 
kius  ex  schol.  Yindob.  67t6tav  recepit.  Praeter  hos  duos  locos 
nullum  apud  Pindarum  invenitur  exemplum  particulae  67t6ts 
cum  coniunctivo  coniunctae  neque  neglegendum  fragmenta  illa 
non  sine  ulla  dubitatione  tradita  esse. 


1)  Neque  non  apud  Herodotum  et  tragicos:  Krueger  1.  1.  54,17,6  (3). 

2)  Mus.  rhen.  XXEI  149. 


—     23     — 

d.  c.  indic.  fut. 

Unum  exstat  exemplum.  O.  II  33  traditum  est:  ^rot  Pqo- 
rcbv  ye  xtxQLtai  :tBiQag  ov  n  d-avdrov,  ovd'  aavxi^ov  a^sQav 
6;rdT£,  jtald'  cceXloVj  drsiQ£t  6vv  dyad-a  rsksvrdao^ev.  Lis 
exstitit  inter  doctos  de  particula  bitors.  Dicit  poeta  haec: 
terminus  mortis  hominum  incertus  est.  Ergo  mors  incerta 
est  et  quando  et  quomodo  obituri  simus.  Quae  duae  senten- 
tiae  et  *quando'  et  ^quomodo'  verbis  inesse  possunt.  Mor- 
tem  incertam  esse  non  admodum  mirum  est,  sed  in  vita  ipsa 
omnia  incerta  sunt. 

Putamusne  poetam  dixisse  etiam  hoc  esse  incertum, 
quando  tandem  unum  diem  plane  iucundum  atque  felicem 
peracturi  simus?  Numquam  ut  credam  adducar.  Quando 
peracturi  simus  illum  diem,  nihil  omnino  attinet.  Accedit 
quod,  si  quaeritur  ^quando'  sine  dubio  praeiudicatur  nos  illum 
diem  peracturos  esse.  Quae  sententia  a  poeta  aliena  est:  plane 
contrarium  vult  dicere.  Sunt  enim  in  vita  mortalium  omnia 
incerta;  ergo  poeta  debet  pergere:  etiam  hoc  incertum  est^ 
num  quando  talem  diem  peracturi  simus.  Quam  sententiam 
optimo  iure  Boeckhius  postulavit  sf^tors  exspectans.  Sed  quae 
iam  addit  non  probo^  poetam  enim  voluisse  etiam  de  tempore 
dicere:  incertum  est  quando  obituri  simus,  simul  tamen  id 
admiscuisse  an  tum  quando  obituri  simus,  integra  affutura  sit 
felicitas.  De  morte  omnino  non  iam  sermo  est,  verba  nihil 
dicunt  nisi  'unum  diem  plane  felicem  peragere'.  Et  putat 
poeta  plane  incertum  esse,  num  quando  hoc  nobis  contingat. 
Duas  igitur  habemus  sententias  in  Pindari  verbis  (vv.  33 — 36); 
primam:  mors  mortalium  incerta  est;  alteram:  atque  etiam 
hoc  incertum  est,  num  (donec  vita  fruimur)  diem  peracturi 
simus,  qui  plane  faustus  vocari  possit. 

Cui  sententiae  cum  particulam  traditam  ojtors  non  satis- 
facere  appareat,  Boeckhianum  sfjtors  vero  propius  accedit  neque 
tamen  verum  est,  cum  in  metrum  peccet,  quippe  quod  tri- 
brachyn  poscat.  Proposuit  autem  Herwerdenus  TtdrsQa  quam 
ingeniosam  et  lenem  coniecturam  Christius  iure  recepit.  lam 
difficultas  sublata  est  neque  debeo  enumerare,  quomodo 
Thierschius  ^)    Dissenius    Hermannus^)    Mezger    Karstenius    de 

1)  Act.  phil..  Monac.  I  2,  207.  2)  Ad  Viger.  p.  918. 


—     24     — 

longhius    alii   particulam    oTtote   explicare   studeant.     A    Pin- 
daro  igitur  67c6rs  cum  ind.  fut.  non  coniungitur. 

e. 

Restat  ut  dicamus  Pindarum  semel  locutione  ^v  ote  usum 
esse  cum  indic.  imp,  fr.  83  (51)  ^v  orf  6vag  ro  Bot6tiov 
£V£7tov  (sic  Strabo  VII  321,  Usyov  schol.  Pind.  0.  VI  152). 

Locutione  £6d''  ots  verbo  omisso  Pindarus  usus  est  bis. 
fr.  180  (172)  f^'9''  ots  TtiGtotdta  Giyaq  6d6g  (sc.  sCtCv),  si  Syl- 
burgius  recte  coniecit.  O.  XI  1  £6tiv  dvd^QcoTtoig  dv£^G)v  bts 
nX£l0ta  iQfiGig,  £6tLv  d^  ovQavCcov  vddtcov  TttX.^  id  est  £6tLv 
bt£  nX^Cota  XQij^Cg  <^£0tivy  dvs^cjv^  £6tiv  d'  bt£  ovQavCiov 
vddtcov  (7tl£C6ta  %QriaCg  £6tLvy.  cf.  Hermannum  ad  Viger. 
p.  919. 

II.    ^Avi^aa, 

Particula  ^vtjca  quae  apud  Homerum  semel  {%  198)  re- 
peritur^)  Pindarus  sexiee  usus  est,  semper  cum  indicativo 
coniuncta. 

1.  cum  ind.  praes. 

fr.  218  (239)  1  dvC%  dvd^QcoTtcjv  xa^atcjd hg  OL%ovtaL 
ILBQLiivaL  6tri%^£(ov  h^co  {£^cod-£v  Athen.  XI  782  d),  7t£Xdy£L  d' 
£v  7toXv%Qv6oLO  (TtoXvxQv^ov  Athcn.)  (jrAovTOv  7tdvt£g  l'6a  vso- 
^£v  jp£vdfj  TtQog  dxtdv.  Non  licet  pro  certo  affirmare  apodosis 
utrum  in  verbis  sequentibus  bg  ^lv  dxQ7]^(ov  usque  ad  7tXov- 
t£ovt£g  lateat  an  in  verbis  quae  ante  fragmentum  nobis  tra- 
ditum  fuerunt.  Utrumque  potest  cogitari.  Malim  tamen 
putare  apodosin  in  versibus  non  traditis  fuisse  et  a  versu 
quarto    novam   sententiam  antecedentia  illustrantem  incipere. 

2.   cum  ind.  imperf. 

Exempla  sunt  duo;  in  utroque  in  apodosi  indic.  aoristi 
positus  est. 

O.  IX  29  £7t£l  dvtCov  7tcbg  dv  tQtbdovtog  '^HQaKXdrjg  6xvta- 
kov  tCva^£  %£Q6Cvy  dvCz^  d^g)l  TIvlov  6ta^£lg  riQ£Ld£  no6£Lddv 
^q£l8£v  t£   VLV   dQyvQ£G)  t6^<p  7toX£^L^(X)v  Qot^og ,   ovd'  'ACdag 

1)  Ergo  corrigendus  est  Krueger.     Di,  54,  16,  1. 


-     25     - 

dxLV7]tav  E%s  Qcipdov;  P.  I  47  r]  xev  a^vdaeLSv^  oXaiq  iv  itoXi- 
fiOL6t  ^dicctg  xld^ovL  '^via  7CaQi^SLv\  avCx  evQL^xovro  dsobv 
jcald^aLg  xi^dv  xxk. 

3*   enm  ind.  aor. 

Tria  sunt  exempla^  semel  (0.  VII  32)  in  apodosi  ind.  im- 
perf.  reperimus,  bis  aoristi. 

O.  VII  35.  J.  VII  (VI)  1  sq,  P.  IV  24  dvLX  dyxvQav  Ttoxl 
XaXxoyEvvv  vaC  XQrj^vdvxcjv  iitixoCGs^  d^oag  ^AQyovg  %alLv6v. 
Apodosin  malim  in  verbis  antecedentibus  quaerere  quam  ver- 
bis  dcodsxa  ds  usque  ad  dv67td66avxsg  d^otg  pro  parenthesi 
habitis  apodosin  a  v.  28  incipere  putare  particula  xovxdxv  in- 
ductam  quae  a  poetis  usurpatur  pro  vulgari  x6xs  vel  xrivCxa: 
cf.  Theogn.  842.  Ar.  pac.  1045.  Apud  Pindarum  etiam  P.  IV  255. 
IX  14.     fr.  320  (283).     xrjvCxa  non  est  apud  Pindarum. 

III.  Eire. 

Evxs  sensu  particulae   oxs  apud  poetas  tantum  et  Hero- 

dotum  invenitur:    cf.  Kuehner.  II  506,  3  e.     Pindarus  particula 

svxe  sexies  usus  est. 

1. 

Ac  primum  quidem  usurpat  particulam  svxs  de  re  prae- 
terita  duobus  locis,  quorum  in  primo  particulam  svxe  ind.  imp. 
sequitur,  in  altero  aoristi.  In  utroque  apodosis  indic.  aor 
habet. 

a.  c.  ind.  imp.  O.  III  2Q  sv^a  Aaxovg  i7t7to66a  d-vydxrjQ 
di^ax'  il^6vx*  (sc.  Herculem)  ^AQxadCag  d7to  dsLQdv  xal  Tto- 
Ivyvd^Ttxcjv  ^vx&v,  svxi  ^lv  dyyslCaLg  EvQv6d-iog  svxv'  dvdyxa 
xxX.:  cum  eum  necessitas  impelleret. 

b.  c.  ind.  aor.  N.  VI  50  (57)  paQv  d'  ^^7ts6i  6cpL  vstxog 
Xa^al  xaxa^dg  'AxLXsvg  dcp  aQ^dxcov^  cpasvvag  vibv  svx 
svdQL^Ev  'Aoog  dxna  iyxsog  tjax6xoLO. 

2. 

Deinde  particulam  svxs  videmus  a  Pindaro  usurpatam 
cum  de  re  agitur  quae  solet  fieri,  ubi  habemus  svx'  dv  c.  coni. 
aor.  Huius  quoque  usus  duo  exstant  exempla;  in  apodosi  ind. 
praes.  reperitur. 


-     26     — 

P.  III  106  oXfiog  ovx  ig  ^anQov  dvdQ&v  eQ%Etai  Gojg  (?  coni. 
Emperius,  codd.  6g),  TCoXvg  avt  av  sTtritat.  fr.  123  (88)  8  «AA' 
iyc)  d^sag  sxatL,  KriQog  G)g  dax^slg  sla  lqccv  ^sXl^Occv,  tdxo^ac, 
evt  dv  l'dc3  Ttaidbg  vsdyviov  ig  ri^av  (si  Schneidewini  et 
Bergkii   coniecturas   sequimur). 

3. 
Denique  svt    dv  c.  coni.  aor.  bis  usurpatur  de  re  futura. 
O.  VI  65 

fWa  ot  G}7ta6s  ^Yi^avQov  didv^ov 
^avto0vvag,  toTca  ^sv  cpcovdv  dxovsiv 
il^svdscjv  dyvcoGtov ,  svt    dv  8s  d^Qa^v^d^avog  iX^cjv 
'HQayilsYig,  6s^vbv  d^dXog  'AX}ca'Cdav,  jtatQl 
soQtdv  ts  %tt6rj  7tXsi6t6^^QOtov  tsd^^ov  ts  ^syi^tov  ds^Xcov, 
Zrivbg  iit   d%QOtdt(p  pco^cj  Tor'  ai>  %Qri6triQi0v  ^sod^ai  xslsv6sv. 

Videmus  cum  ea  quae  interiecta  sunt  longa  sint^  apodosin 
particulis  rdr  av  incipere,  quae  illis  svt^  dv  respondeant.  — 
P.  IV  75 

tbv  ^ovoKQ7]7tida  Ttdvtcjg  iv  (pvXaxa  ^xsd^siisv  ^sydla, 
svt    dv  aijtsivcbv  drtb  ^tad^^&v  ig  svdsCsXov 
%^6va  }i6lrj  %Xsitdg  'lolTiov. 

In  utroque  exemplo  habes  orationem  obliquam.  Apodosis 
est  infin.  aoristi  a  verbo  iicsXsv0sv  sive  a  voce  ^dvtsv^a  pendens. 

lY.    'Ejtsl,  sjiel  Jtd^JtQoyrov ,  <hg,  sjtsl  rdfa* 

Agamus  bic  de  particula  iitsX  temporali,  de  causali  infra. 
Quamquam  non  semper  facile  dictu  est,  temporalis  an  causa- 
lis  sit.  Primum  eos  locos  afferam,  in  quibus  iitsX  sine  dubio 
particula  temporalis  est,  deinde  de  dubiis  verba  faciam.  In 
his  exemplis  ubi  iitsX  sine  dubio  temporale  est,  habes  in  pro- 
tasi  semper  indic.  aor.,  in  apodosi  indic.  aor.  duodecies,  im- 
perfecti  quater. 

1.    knei  c.  ind.  aor.  —  ind.  aor, 

Semel  incipit  apodosis  a  particula  t6ts  (P.  III  38),  semel 
apodosis    ipsa   pendet  (N.  1 35),    semel    in    apodosi    indic.  aor. 


-     27     — 

praesens    ksItccl   sequitur   (N.  VII  35).     Non  omnes  exscribam 
locos. 

O.  VI  57  rsQTtvag  d'  ijtd  iQv0o6XB(pccvoio  Xa^sv  xaQTcbv 
H^ag,  ^AXcpecj  ^s66<p  xaxa^ag  SKdls66s  IIo6SLdav^  svQv^Cav. 
P.  III  38  aXX'  STtsl  xsC%si  %-s6av  sv  ^vXCva  6vyyovoi  KovQav^ 
aiXag  d^  d^cpidQansv  kd^QOV  ^AcpaC^xov,  %6x  ssntsv  'AjtdkXcov. 
O.  VI  47.  P.  IV  188.  ig  ds  'IcoXkov  iitsl  Kaxi^a  vavxav  dcjxog^ 
Xi^axo  ndvxag  i7taLV7]6ai,g  ^ld^av.  O  II  87  (79)  ^Aiillia  x 
svslk\  insl  Zrjvbg  fjxoQ  kLxalg  sitSLCs^  ^dxriQ.  O.  VI  14.  X  26. 
P.  IX  80.  XI  33.  N.  I  35.  VII  35.  X  14.  In  his  locis  iTtsl  par- 
ticulam  temporalem  esse  non  facile  quisquam  negabit,  sed 
restant  quattuor  loci^  de  quibus  dubitari  potest.  In  apodosi 
semper  ind.  aor.  legitur.  O I  25  xov  ^syacd^svrjg  iQda^axo  ya^do- 
log  no6sLdav,  iitsC  vlv  Ka^-aQov  Xi^rjxog  s^sXs  Kkod^co  ikicpavxt 
(paCdL^ov  G}^ov  KSKadpiivov.  Boeckhius  de  Jonghius  Rumpelius 
alii  particulam  temporalem  esse  dicunt^  plures  ut  Dissenius 
Rauchensteinius  Schmidtius  Mezger  alii  causalem.  Si  cum 
illis  vertimus:  Neptunus  amavit  Pelopem^  postquam  eum 
splendido  lebete  exemit  Clotho  ebore  in  nitido  humero  orna- 
tum  (Boeckh.),  hoc  mihi  fere  ridiculum  videtur,  nam  ante- 
quam  eum  Clotho  ex  lebete  exemisset,  id  est  antequam  natus 
esset  Pelops,  neque  Neptunus  eum  amare  potuit.  Neque  vere 
supervacanea  sunt  verba  si  ea  causam  continere  putamus,  cur 
Neptunus  Pelopem  amaverit.  Amavit  enim  Neptunus  puerum 
propter  colorem  et  pulchritudinem,  qua  inde  a  prima  infantia 
splendebat.  Nam  utut  de  illo  humero  ebore  splendente  censes, 
sive  humerum  eburneum  fuisse  sive  candore  eburneo  nitidum 
fuisse  mavis  putare^  id  constat  his  verbis  pulchritudinem  pueri 
formosi  intellegendam  esse.  Et  propter  hanc  pulchritudinem 
Neptunus  puerum  amavit.  Particulam  iTtsl  igitur  causalem 
esse  censeo. 

O.  VIII  37  ykavKol  8s  dQdKOvxsg,  iitsl  xxC^d^rj  viov,  TtvQ- 
yov  i^alXo^svoL  xQstg,  ol  dvo  ^sv  Kditsxov^  avd^L  d'  dxv^o^ivco 
ipvxdg  ^dXov.  Agitur  de  muro  Troiano  a  Neptuno  Apolline 
Aeaco  aedificato.  Oritur  iam  quaestio,  utrum  iitsl  KxCad^ri 
viov,  an  iTtsl  KxCa^r]^  viov  itvQyog  sit  legendum.  Illud  prae- 
bet  cod.  C,  quem  secuti  sunt  Boeckhius  dicens  ^viov  pertinet 
ad  verbum   KxC6^r]^   quum  recens  condita  esset  turris',   Rum- 


-     28     - 

pelius  (p.  309)  Mezger  Hom.  7t  26  q  112  laiidans.  Apud  Pin- 
darum  aliud  huius  usus  exemplum  quanquam  non  invenio, 
tamen  poetam  sic  esse  locutum  vix  negandum  est,  cum  Grae- 
cos  saepissime  neutro  adiectivi  pro  adverbio  usos  esse  constet.^) 
Accedit  quod  sententia  melior  esse  videtur  voce  veov  cum 
verbo  coniuncta.  Nam  murum  illum  ^novum'  esse  poeta  non 
de  industria  addere  debet,  nam  hoc  de  omnibus  muris  vix 
perfectis  dicendum  est.  Neque  vero  putare  possumus  Apolli- 
nem  Neptunum  Aeacum  diu  post  aedificatum  murum  mansisse, 
sed  ubi  primum  aedificatus  est  murus,  tum  prodigium  fuit. 
Quod    optime   exprimitur   si   eTtsl  KtLGd^rj   viov  coniungimus.^) 

P.  V  57  xstv6v  ys  %al  PaQvxo^TtoL  Xsovxsg  tisqI  dst^atc 
cpvyov ,  ykQb06av  sitsC  6q)LV  ajtsvstxsv  VTtSQTtovxCav.  ^Leones 
prae  timore  fugerunt,  vocem  quando  ipsis  attulit  transmari- 
nam'  Boeckhius  vertit.  Contra  Rumpelius  et  Christius  par- 
ticulam  snsl  causalem  esse  censent.  Habemus  iam  exemplum 
eius  usus  particulae  STtsl  quo  et  temporalis  et  causalis  esse 
potest.  Sane  Battus  prius  clamare  debuit  quam  leones  fuge- 
rent:  particula  temporalis  est;  sed  etiam  quod  Battus  clama- 
bat,  causa  erat,  cur  leones  fugerent:  particula  causalis  est. 
Cuiusmodi  in  exemplis  particulam  ijtsl  melius  voce  ^cum'  ver- 
tendum  esse  puto,  quae  et  temporalis  et  causalis  esse  potest. 
Similis  est  denique  locus  P.  V  83  Gvv  'Elsva  yaQ  fidAov, 
xaTtvcod^st^av  TtdtQav  STtsl  J^Cdov  sv  "Aqsl. 

Semel  invenies  apud  Pindarum  snsl  Ttd^TtQCJtov:  P.  IV  111 
toC  ^\  ijtsl  Ttd^TtQotov  sidov  (piyyog^  .  .  .  KQv^da  jti^nov 
07taQydvoLg  iv  TtOQcpvQiotg:  ubi  primum  lucem  vidi. 

Particula  cag  temporalis  semel  apud  Pindarum  reperitur: 
O.  I  47  hg  d'  dcpavtog  STtsXsg,  ovds  ^atQL  itoXXd  ^atd^svoL 
cp&tsg  dyayov,  svvsTts  KQvcpa  ttg  KtX.^) 


1)  Cf.  Krueg.  46,  3,  2. 

2)  Mominsenio  (suppl.  ann.  critt  p.  104  s.)  non  assentior  explicanti: 
'recens  assaltantes  tres,  deciderunt  duo,  unus  vero  rem  obtinuit.'  Hoc 
niliil  attinet,  sed  vix  erat  constructus  murus,  tum  prodigium  fuit.  Etiam 
verboruni  ordinem  Mommseni  explicationem  vetare  puto. 

3)  insl  tdxa  in  fr.  51.  Schneidewinus  (Beitrage  zur  Kritik  der 
Poetae  lyrici  Graeci  p.  82)  ex  coniectura  restituit. 


-     29     - 


V. 


Locutione  s^  ov  relativa  nusquam  usus  est  Pindarus,  semel 
dicit  £'S  ovTieQ  c.  ind.  imp.  O.  II  42. 

Praeter  hoc  unum  exemplum  i^  ov  apud  Pindarum  bis 
demonstrativo  sensu  videmus:  O.  VI  71.  IX  76. 

Coniunctiones  £6xs  aiQv  ^bxql  apud  Pindarum  non  in- 
veniuntur^),  serael  usus  est  particula  fcj^,  nimirum  Dorica 
forma  ag:  O.  X  50  TtQoCds  yciQ  vcovv^vog,  dg  Olvo^aog  ccqxs, 
PQSxsto  nolXa  vccpddi. 

YI.    Hqiv. 

IIqIv  apud  Pindarum  et  coniunctio  et  adverbium  et  prae- 
positio  est.     Nobis  tantum  de  coniunctione  agendum  erit. 

Apodosis     semper    affirmativa    est.      Saepius    tiqIv    con- 

iunctionem  cum  infin.  aor.  coniunctam  videmus,  ter  cum  indic. 

aoristi. 

1.   cum  inflii.  aor. 

UqIv  ubi  cum  infin.  aor.  coniunxit  poeta  aut  de  re  prae- 
terita  agitur  aut  sententia  generalis  exprimitur. 

a.  de  re  praeterita  agitur.  P.  III  8.  1X113.  iV.  VII  73. 
VIII  50  rjv  ys  ^idv  STtLxa^Log  v^vog  dij  jcdXaL  xat  tcqIv  ysvsad-aL 
tdv  ^AdQdcxov  xdv  xs  Kad^sCcav  sqlv.  IX  26.  Habes  in  apo- 
dosi  semper  affirmativa  quater  indic.  aoristi,  semel  imperfecti 
(^t/,  N.  VIII  50). 

b.  sententia  generalis  exprimitur.  Duo  exstant  exempla. 
J.  III  49  (IV  31)  S6XLV  d'  dcpdvsLa  xv^ag  xal  ^aQva^svcjv,  tcqlv 
xskog  dxQOv  LxsGd^aL.  —  P.  II  90  6xd&^ag  ds  XLVog  sXxo^svol 
7iSQL<36dg  ivsTCa^av  sXxog  68vvaQov  sa  TCQO^d^s  xaQdCcc^  tcqlv 
o6a  (pQovxCdL  {irixCovxaL  xv%slv.  Pauca  dicenda  sunt  de  boc 
difficili  loco.  Loquitur  Pindarus  de  invidis  atque  malignis, 
quos  dicit  antequam  quod  cupiant  impetraverint  volnus  cordi 
suo  infligere.  Quae  sunt  clara,  sed  quid  volunt  verba  axdd^^ag 
ds  XLvog  slxd^svoL  7CSQL66dg  varie  ab  editoribus  explicata? 
Ego  quidem  Boeckbianam  probo  sententiam  quae  supplenda 
est    eis    quae    Hermannus    disseruit    (op.  VII  p.  121  s.).     Dicit 

1)  Particulam  bcpQu  quam  apud  alios  de  tempore  non  semel  stare 
notum  est,  Pindarus  non  nisi  sensu  finali  usurpavit. 


-     30     — 

poeta  invidos  immoderatis  laboribus  nihil  nisi  sibi  ipsis  dam- 
num  afferre.  Similes  sunt  invidi  puerorum  dLslKv6tivda  lu- 
dentium.  Donec  uterque  paribus  viribus  funem  trabit,  nihil 
damni  accipit.  Si  alter  paullo  fortius  attraliit  victoriam  re- 
portat  neque  ipse  laeditur.  Ubi  vero  studens  victoriam  repor- 
tare  subito  omnibus  viribus  funem  attrahit  vincet  fortasse 
sed  ipse  damnum  accipiet  quod  adversarius  banc  ingentem 
vim  non  exspectans  trabitur  ita  ut  victor  ipse  cadens  vul- 
neretur.  Funis  longus  brevisne  sit  niliil  omnino  attinet,  quam 
vehementer  alter  attrahat,  interest.  Quae  si  recta  sunt  sequi- 
tur  lectioriem  JtsQLGCag  falsam  in  TtSQiC^&g  mutandam  esse. 
Ut  puer  si  nimis  intente  funem  attrahit  sibi  ipsi  nocet  sic 
invidi  immodicis  laboribus  nihil  aliud  impetrant,  nisi  ut  ipsis 
cordi  infligant  volnus.  Haec  est  comparatio,  sed  verbis  skKog 
svsTta^av  sa  TtQo^d^s  %aQdCa  noto  usu  comparationem  relin- 
quit  poeta. 

c. 
Semel    etiam    de    tempore    praesente   usurpatam   videmus 
a  Pindaro  particulam  TtQlv  cum  infin.  coniunctam.    N.  VIII  19 
L0ta^aL  dri  7to66l  xovcpotg  a^Ttvscov  ts  TtQiv  tt  cpd^sv. 

2.   cuin  indic.  aor. 

Ter  invenimus  particulam  TtQiv  cum  indic.  aor.  coniunctam; 
apodosis  affirmativa  est.  O.  IX  57  itQlv  'OXv^ittog  ays^hv 
d-vyatQ^  djtb  ydg  'ETtst&v  ^Ojtosvtog  dvaQTtd^atg  sxaXog  ^tx^V 
MaivaXCaiOiv  sv  dstQatg  xal  svsltcsv  Aoxq^  xtL  Boeckhius 
TtQlv  manifeste  ^olim'  esse  putat  neque  non  Dissenius.^) 
Mommsenius  recte  TtQLV  coniunctionem  intellegens  ad  verba 
antecedentia  (56)  retulit.  De  ceteris  difficultatibus  quibus 
locus  laborat,  hic  non  est  dicendum.  —  O.  XIII  63  bg  tdg 
dcpiG)dsog  viov  Ttots  FoQyovog  rj  TtoXX'  d^(pl  xQovvotg  Udyaaov 
^sv^ai  Ttod^scDV  STtad^sv^  JtQCv  ys  /ot  ;^()v0afLi;rt;xa  y.ovQa  %aXi- 
vov  ILaXXdg  ijvsyKSv.  N.  IV  25  ^vv  a  Ttots  TQotav  TiQatathg 
TsXaiioov  TtoQd-rjes  .  .  ,  ov  tstQaoQCag  ys  jtQlv  dvadsKa  TtstQco 
7]Q(odg  t    STts^fispaatag  iTtitodd^ovg  sXsv  dlg  t6(5ovg  TCtX. 

1)  Adverbium  nglv  habes  J.  VIII  68  (VII  75).  fr.  79  (47)  1.  P.  XI  39 
{toTiQLv).   Praepositionis  loco  habes  Tr^ti;  semel:  P.IV43.    cf.  Viger.  p.  442. 


-     31     - 

Caput  tertium. 

De  particulis  caTisalibus. 


I.    'Ejiei, 

De  BJtsl  particula  teuaporali  diximus  in  capite  altero, 
nunc  de  causali  agendum  est.  'EtisI  aut  novam  sententiam 
affert:  paratactica  est  particula,  latine  'nam',  aut  sententia  a 
particula  ijtsl  incipiens  ab  antecedente  pendet:  hypotacticam 
habemus  particulam,  latine  'quod,  quandoquidem'.  Pindarus 
coniunctionem  ijtsl  semper  cum  indicativo  coniunxit. 

Ac  primum  quidem  de  paratactica  particula  stcsI  dicam, 
quam  in  his  locis  reperiri  censeo.  De  exemplo  O.  I  25  iam 
supra  p.  27  pluribus  disserui.  O.  I  81  quaerit  Pelops  victoriam  a 
Neptuuo  STtsl  tQstg  ts  xal  dsK  avdQag  ols^aig  ^atfJQag  (Berg- 
kius,  ^va0tfJQag  codd.)  ava^dlkstai  yd^ov  d^vyatQog.  X  88 
STtsl  jtXovtog  6  Xayhv  itoi^iva  ijtaKtbv  dXXotQtov  ^vdoxovtt, 
CtvysQatatog.  P.  III  34  (jts^il^sv  xa6Lyv7]tav  ig  AaxsQStav.) 
ijtsl  jtaQo.  BoL^iddog  XQrj^votijLv  axsi  jtaQx^ivog.  IX  108  ijtsl 
d^arjtbv  sldog  sjtXsto.  N.  IV  31  ijtsl  QS^ovta  ti  xal  jtad^stv 
soixsv.  O.  II  108.  III  6.  IV  15.  VII  90.  IX  37.  N.  VI  23.  46. 
VII  22.1)  93  X  51.  57.  J.  1 10.  45.  II  45.  VIII 64.  67  (VII 69. 
74).  fr.  169  (151),  5.  Ante  particulam  interrogativam  videmus 
sjtsl  positum  bis:  O.  IX  29.    P.  VII  5. 

Non  potest  negari  non  semper  inter  particulam  ijtsl 
paratacticam  et  hypotacticam  certe  diiudicari  posse.  Neque 
magni  momenti  est,  cum  magis  interpunctionis  quam  sensus 
sit.  —  Hypotacticam  particulam  ijtsl  malim  his  locis  intelle- 
gere.  O.  VI  25  xstvat  yaQ  f|  dXkav  bdbv  dys^ovsvdai  tavtav 
ijti6tavtaiy  6tsq)dvovg  iv 'OXv^Jtia  ijtsl  di^avto.  VII 61.  XIV  4 
xAvr',  ijtsl  svxo^ai.     P.  II  35  svval  ds  jta^dtQOJtoi  ig  xaxotat 


1)  Voce  ipsvdEOLv  non  vult  vitupernre  poeta  Homerum.  Recte  ex- 
plicat  Christius  neque  vero  illum  locum  attulit,  ex  quo  maxime  appa- 
reat,  quid  significet  illud  ipsvdog:  Hes.  theog.  27  (Musae  loquuntur)  1'Siiev 
ipsvSsa  TtoXXci  X^ysiv  itv^oiaiv  oyLola.     Cf.  Hom.  r  203.     Theogn.  713. 


-     32     — 

ccd^Qoav  E^alov  tcoxX  xottov  I6vx\  STtel  vEtpeXa  TtaQsls^aro^ 
^8v8og  yXvKv  ^sd^i^cov^  aidQig  avy]Q.  IV  122.  J.  VIII  31 
(VII  33). 

Particula  ys  addita  est  semel(O.IX  37),  tol  semel  (f7.II45). 
Tempora  si  quaeris,  coniungitur  ijtsl  cum  ind.  imperf.  semel 
(P.  in  34),  praesentis  terdecies,  aoristi  sedecies.  Particula 
ijtSLdr}  semel  usus  est  Pindarus:  J.  VIII  (VII)  7  7tav6d^EV0L 
d'  dTtQaxtav  xax&v  yXvxv  tt  da^coeofisd^a  Tcal  ^std  jtovov^ 
ijtsidri  tbv  vjtSQ  Kscpakag  ys  Tavtdkov  Xid^ov  jtaQd  tig  £tQSjf;EV 

II.    'Ori. 

Particula  otc  causalis  apud  Pindarum  saepe  invenitur,  sed 
praeter  unum  exemplum,  ubi  post  verbum  affectum  exprimens 
posita  est,  semper  post  alia  verba  reperitur  causam  addens 
eius  quod  in  antecedentibus  dictum  est.  Illud  unum  exemplum 
est  N.  V  46  xaLQCo  d\   oti   i6Xoi6i  ^dQvatac  jtsQi  7td6a  TtoXig. 

Ceteros  locos  a  Rumpelio  nullo  ordine  allatos  secundum 
tempora  distribuam. 

1. 
"Oti  c.  ind.  praes.  invenitur  ter,  in  apodosi  babes  ind.  praes. 
semel  (O.  III  39),  semel  probibitivum  iiri  c.  imp.  praes.  J.  11  43, 
semel  coni.  aor.  adhort.  (P.  X  69). 


ort  c.  ind.  aor.:  quinquies.  In  apodosi  ind.  praes.  bis 
(O.  I  ^2.  P.  VIII  58),  imp.  praes.  semel  (J.  VIII  [VII]  5),  ind. 
aor.  semel  (O.  X  31),  ind.  perf.  semel  (P.  II  73). 

3. 
on  c.  ind.  perf.:  semel  (P.  V  20);  in  apodosi  ind.  praes.^) 

4. 
oTt  c.  ind.  plusquamp.:  semel.    O.  VIII  33.    in  apodosi  ind. 
aor.    Particula  ort  postposita  est:  '^v  ott,  viv  TtsjtQco^svov. 


1)  De  P.  V  15  videas  infra  p.  33). 


-     33     - 

5. 

ort  c.  ind.  fut.:  semel.  fr.  107  (74),  18.  In  apodosi  ind. 
praes.^) 

6. 

Non  tam  causalem  quam  explicativam  esse  particulam 
OXL  censeo  in  his  locis:  P.  II  30  au  dvo  S'  cc^TtkaKiai  (pEQS- 
Ttovoi  xsXi^ovxi'  xb  ^sv  ijQcog  oxi  i^cpvXiOv  al^a  7tQG)Xi6xog 
ovx  ax6Q  xiyyag  iitiyn^E  d-vaxoig'  oxi  xa  ^EyaXoytav^ie66iv  ev 
TtoxE  xtaXd^oig  ^ibg  axoixiv  i:t£iQaxo.  Verba  non  causam 
afferunt,  cur  illa  duo  delicta  Ixioni  poenam  intulerint,  sed 
explicant  quae  fuerint  at  dvo  d^itXaxiai:  duo  delicta,  alterum 
quod  —  quodque.  Nam  verbis  xb  ^ev  oxi  non  respondere  xb 
dl  oxi  sed  oxi  xe  apud  Pindarum  non  est  mirum. 

P.  V  14  6£  d'  iQi^iiEvov  iv  diTca  itolvg  oXpog  d^cpivi^Exai' 
xb  iiEv  oxi  ^aCilEvg  iool  ^EyaXav  TtokCov  .  .  .  ^dxaQ  ds  Tcal 
vvVy  xkEEvvag  oxi  Evxog  7]drj  ^aQa  Uvd^iddog  XnTtoig  iXcav  SidE- 
|at  xovdE  xa^ov  dviQcov,  ^AitoXlcoviov  dd^vQ^a.  Prius  oxi  ex- 
plicat  verba  TtoXvg  oA/5og:  'magna  te  amplectitur  felicitas,  quod 
rex  es  magnarum  urbium'. 

Potuit  sane  poeta  sic  fere  pergere:  xb  d'  bxi  Ev^og  didE- 
^ai,  ita  ut  baec  verba  xb  d'  bxi  illis  xb  ^ev  bxi  accurate 
responderent,  sed  dicit  ^dxaQ  ds  %al  vvv  bxc:  iam  hoc  alterum 
bxi  non  tam  explicativum  quam  causale  est.  Latine  bis  ver- 
tamus  ^quod',  sed  nostra  si  utimur  lingua,  quid  intersit  inter 
duas  particulas  etsi  minimum  est  cognoscere  possumus.  Nam 
sic  fere  vertam:  Dicb  aber,  der  du  vt^andelst  im  Rechte ,  um- 
giebt  Gliick  in  Menge:  einmal  namlich,  dafs  du  ein  Konig 
bist  grofser  Stadte,  selig  aber  bist  du  auch  jetzt,  weil  du  usw.  — 
Restat  exemplum,  ubi  dubitari  potest,  pronomen  o  Xi  an  par- 
ticulam  bxi  intellegamus.  J.  VII  (VI)  39  dEiCo^ai  yaixav  <Sxe- 
(pdvoi6iv  aQ^o^av  6  d^  dd^avdxcov  ^r]  d^Qa^oixco  cpd^ovog^  bxi 
XEQTtvbv  icpd^EQOv  dicoKcov  ExaXog  sitEi^i  yfiQag  ig  xe  xbv  [i6q- 
Gi^ov  alciva.  Plane  falsam  puto  illam  explicationem,  qua 
verba  6  xi   (sic)   xEQitvbv  xxX.  obiectum   verbi   d-Qa<36ixc3   esse 


1)  Nihil  mutandum  est,  cum  poeta  dicat:  quidquid  facturus  est, 
nihil  querar,  quoniam  non  solus  patiar  sed  una  cum  omnibus.  —  Cete- 
rum  hic  locus  Rumpeli  lexico  addendus  est. 

Brandt,  Dissertation.  3 


—     34     - 

Yoluerunt  nonnulli  ut  Sclineidewinus,  Mommsenius^)  Rumpe- 
lius  alii.  Nam  ^Qd66eiv  nihil  aliud  esse  potest  ac  taQd668LV, 
id  est  ^conturbare,  beunruliigen';  sic  apud  aequales  Pindari 
verbum  usurpari  notum  est,  ut  apud  Aeschylum.^) 

Si  autem  verba  o  rt  xeqtcvov  ktX.  obiectum  esse  verbi 
d^QUij^Erca  putamus,  significatio  conturbandi  non  apta  est  sed 
exspectamus  verbum  ut  concidere.^)  Quae  significatio  cum 
apud  posteriores  demum  inveniatur*),  illa  explicatio  falsa  est. 

Sed  utrum  construere:  ne  conturbet  invidia  quod  ('weil') 
sector,  an  ut  Christius  Bergkium  secutus  voluit  post  qjd^ovog 
puncto  posito  0  tl  tsQitvov  iatLV  intellegere  debeamus,  vix 
certis  argumentis  diiudicari  poterit.  Cliristius  nullam  causam 
cur  sic  explicaverit  aiferre  potuit  nisi  quod  dicit  boc  esse 
suavius.  Mihi  hoc  non  suave  esse  videtur  propter  asyndeton: 
malim  in  verbis  oti  usque  ad  ai&va  causam  invidiae  deorum 
cognoscere  quae  ne  se  conturbet  poeta  optat.  Itaque  virgula 
post  verbum  cpd^dvog  posita  oti  particulam  causalem  esse  puto.^) 

III.    OvvsTia  siveTtev  tovvBKa. 

Particula  ovvsxa  (^ovvsxsv)  apud  Pindarum  saepius  signi- 
ficatione  ^quod,  quandoquidem'  invenitur;  bis  est  particula 
declarativa  ut  saepe  apud  Homerum^),  neque  vero  praeposi- 
sitionis  loco  ponitur,  quod  apud  tragicos  saepissime  fit."^) 

De  formis  harum  particularum  hic  mihi  non  dicendum 
est  ubi  tantum  de  usu  agitur.  Multa  etiam  de  determinatione 
formarum  disseruit  Mommsenius.^) 

O.  XIV  15  Avd(p  yaQ  ^A6(x)7Ciiov  iv  tQOTtc)  iv  iisXstaig  t 
dsidcav   fftoAor,    ovvsk    ^  OXv[i7ti6vixog   d  Mivvsia   6sv  J-sxati, 


1)  Ubersetzung  1846  p.  184. 

2)  Prom.  627  Kirchh. 

3)  'Zerschmettern'  Mommsenius  vertit. 

4)  Cf.  Buttm.  lexil.  I  211. 

5)  Si  mecum  consentis,  hunc  locum  Rumpeli  lexico  sub  oti  2)  ad- 
das.  —  In  fr.  139,  9  on  quod  traditum  erat  ab  Hermanno  optimo  iure 
deletum  est. 

6)  Cf.  Ameisium  ad  «216. 

7)  Cf.  Krueg.  Di.  68,  19,  2.     Mommsen.  ann.  critt.  suppl.  p.  202. 

8)  1.  1.  p.  197  ss. 


-     35     - 

J.  VII  (VI)  12  {xivi  tG)v  TtccQOg  ^dlLOxa  ^v^ov  xeov  evtpQavag 
rj  .  .  .)  rj  zJoQid'  aTCOLxtav  ovvsxev  oQd^a  EGxa<5ag  iTcl  0(pvQ(p 
AaxedaiyLovCcoVj  eXov  d'  'A^vxkag  Aiyeldai  6ed-ev  kxyovot  ^av- 
xev^aGi  Uvd-iOig;  Codices  BD  ovvex  praebent  quod  Thier- 
schius  in  ovvexev  mutavit,  quem  secuti  sunt  Bergkius  Christius 
alii.  Sed  Heynius  avCx  ccq'  coniecit  Hermanno  probante, 
postquam  iam  Schmidius^)  particulam  temporalem  postulavit 
scribens  avCxa  dQd^cj  hiatu  intolerabili.  Utraque  lectio  et 
Heyniana  et  Thierschiana  defendi  potest.  Heyniana  his  causis 
fulcitur:  scholiasta  particulam  temporalem  videtur  legisse  cum 
explicet:  t^  OTf  triv  zlcoQCda  tav  'HQaxkeidcov  xccd^odov  iit 
dacpaXovg  6tr}vai  7caQe6xeva6ag. 

Accedit  quod  Pindarus  in  hac  enumeratione  bis  tempo- 
rales  usurpavit  particulas:  avCxa  (4),  ora  (10).  Tamen  malim 
Thierschi  coniecturam  probare  quod  lenior  est  et  quod  sic 
sermo  optime  variatur.  lam  enim  habemus  hunc  variatum 
sermonem:  tCvi  tav  ncKQog  ^dXi6ta  evcpQavag;  yj  Qa  dvCxa 
avxeilag^  i]  de^a^eva,  rj  d^Kpl  ^ovXatg^  iq  d^cp'  ^loXaov^  rj  UjiaQ- 
tav,  7]  0T£  a^Tte^xl^ag,  ij  ovvexev  e6ta6ag;  Vides  in  uno  quoque 
membro  structuram  variatam.  Quae  variatio  Heyni  coniectura 
deletur^  cum  iam  supra  dvCxa  legatur.  Accedit  quod  particula 
ccQa  addita  superflua  est.  Thierschii  igitur  probo  coniec- 
turam.") 

J.  VIII  (VH)  19.    N.  IV  20. 

Semel  apud  Pindarum  particula  ovvexev  sensu  demonstra- 
tivo  usurpatam  videmus.  P.  IX  93  ovvexev^  el  cpCXog  d^tav^ 
ef  tig  dvtdeig^  to  y  iv  ^vva  TteTtovrj^evov  ev  ^rj  Xoyov 
pXdjttcjv  dXCoio  yeQOvtog  xQVJttetco.^) 

IT.   Vrs. 

Particulae  ote  causalis  apud  Pindarum  duo  tantum  ex- 
stant  exempla.  O.  IX  83.  P.  II  27  ^axQov  ov%  vTte^eivev  oX^ov^ 
[laivo^evatg  cpQa6\v  "HQag  ot'   iQd66ato. 

1)  TlivddQOv  TtSQLoSog.  1616. 

2)  Dativos  nvv.Lvalg  §ovXaTg  non  debuit  mutare  Bergkius.  De  in- 
dustria  poeta  a^cpl  cum  dativo  coniunxit  cum  sequatur  ancpl  c.  acc. 
Pindarum  enumerationem  quam  maxime  voluisse  variare  apparet,  quae 
variatio  Bergkii  et  Heynii  coniecturis  deletur.     Cf.  Kuelan.  II  §  449  g. 

3)  Correlativum  quod  dicunt  xovve-ncc  semel  reperitur.     O  I  67. 

3* 


-     36     — 

y.     £iq. 

Particulum  ag  apud  Pindarum  bis  causam  indicare  voluit 
Rumpelius,  N.  VI  4  et  O.  XIII  45.  Videamus  locos.  N.  VI  1 
*€V  ccvdQ&v^  ^v  %^EG)V  yivog'  sk  ^cccg  de  Ttvso^sv  ^arQog  a^(p6- 
TSQor  disiQySL  ds  7ta6a  TcsxQL^sva  dvva^ig^  cjg  tb  ^sv  ovdsv, 
6  ds  %dlKSog  d6(paVsg  alsv  sdog  ^svsi  ovQavog'  Sine  dubio 
particula  cjg  causalis  est,  cum  sententiarum  conexus  hic  sit: 
^unum  est  hominum,  unum  deorum  genus,  utriusque  commune 
est  quod  utrumque  ex  eadem  matre  oritur,  sed  dirimit  duo 
genera  vis  quae  cuique  est,  quoniam  genus  bominum  nihil 
est,  dei  autem  sempiterni'.  Boeckhius  igitur  non  recte  'ut' 
(consecutiva  vi)  vertit,  rectius  Dissenius.  Nolo  silentio  prae- 
terire  Christium  TCsxQc^sva  acc.  neutr.  plur.  esse  putare,  quod 
addita  voce  7ia0a  vetatur,  quae  non  sensum  habet  nisi  cum 
verbo  nsxQL^sva  coniuncta,  ut  sensus  sit  Vis  tota  diversa'. 

O.  XIII  43  o^Jo^oj  r  sv  ^sl(pol6iv  dQLGtsvGaxs  ri8s  x^QtOLg 
sv  Xsovrog  drjQLO^aL  tcoXsOlv  tisqI  jtkTJd^SL  xaXcbv.,  cog  ^dv  (5a(psg 
OVK  dv  sldsLrjv  ksysLV  TtovtLav  ^d(pc3V  dQLd-^dv. 

Quibus  verbis  poeta  enumerationem  victoriarum  a  Xeno- 
phonte  eiusque  cognatis  reportatarum  claudit.  Quot  Delphis 
et  Nemeae  facinora  praeclare  fecistis,  contendo  cum  multis 
de  multitudine,  nam  non  dicam  numerum  marinorum  calcu- 
lorum.  Sed  etiam  comparativo  sensu  particulam  intellegere 
possumus:  contendo  cum  multis  de  multitudine  victoriarum 
sic  ut  non  possim  dicere  numerum  calculorum.  Quamquam 
sensus  causalis  aptior  videtur. 

YI.    'AtB  =  utpote. 

a.  participio  vel  substantivo  additum.  Tria  sunt  apud 
Pindarum  exempla.  fr.  145  (109)  dsbg  dts  itXsov  tt  lai^bv. 
P.  II  84  Ttotl  d'  s^d^Qbv  dt  sx^Qog  sbv  kvxoLO  dLxav  vjto- 
d^sv6o^aL.  J.  VI  (V)  51  siitsv  ts  (pcjvT^aaLg  drs  ^dvrLg  dvriQ. 
Christius  dicit:  ^fatus  qualia  vates,  non  tamquam  Herculem 
ipsum  divinandi  arte  praeditum  crediderint'.  Sane  Herculem 
non  crediderunt  vatem,  sed  tum  cum  ei  vota  de  Telamonis 
filio  loquenti  deus   aquilam  misit  puto  Herculem  divino  quo- 


—     37     - 

dam  animo  motum  iu  hoc  temporis  momento  vatem  fuisse 
poetam  voluisse.  Ergo  non  opus  est  cum  Mezgero  doctius 
quam  verius  admonere  Herculem  in  fabulis  Boeotiis  cum 
Apolline  Ismenio  coniungi.  Errat  etiam  Mezger  negans  verba 
posse  significare  ^wie  ein  Seher',  cum  comparativam  parti- 
culae  ccte  vim  supra  viderimus,  cf.  p.  16. 

b.  ats  genitivo  absoluto  additur.  P.  II  79  ats  yaQ  Elvd- 
Xiov  Tcovov  ixoL6as  ^ad-v  6x6vag  et8Qag,  a^dntiGtog  ei^o  (peX- 
Xbg  cbg  vtcIq  SQxog  dk^ag.  Apparet  hoc  quoque  loco  parti- 
culam  dts  sensu  causali  esse  positam.  Non  satis  accurate 
puto  Boeckhium  vertisse:  'velut  marinum  enim  laborem  habente 
cetero  instrumento  in  profundo  mari,  non  immergor  suberis 
instar  supra  rete,  salsis  undis'.  Imagine  se  uti  Pindarus  tan- 
tum  particula  G)g  admonet.  Comparat  se  suberi  in  aequore 
natanti  cetero  instrumento  in  profundo  mari  laborante.  Ap- 
paret  in  hoc  altero  membro  particulam  comparativam  prorsus 
abundare.  Immo:  utpote  cetero  instrumento  in  mari  profundo 
laborem  habente  non  immergor  suberis  instar,  vel  nostra 
lingua:  „denn  wahrend  ja  das  librige  Gerat  tief  im  Meere 
arbeitet,  bin  ich  wie  der  Kork  iiber  dem  Wasser,  unbenetzt 
vom  Meerwasser".  Coniecturas  quibus  hic  locus  tentatus  est 
repellere  non  opus  est,  cum  verba  tradita  optime  posse  ex- 
plicari  demonstrasse  mihi  videar. 


Caput  quartum. 

De  particulis  flnalibus. 


Particulam  Xva  Pindarus  non  usurpavit  nisi  significatione 
primaria^),  quae  est  ^ubi'.  Quo  sensu  tVa  decies  invenitur: 
videas  Rumpelium.  Finalem  particulam  'iva  quam  ne  Aeschy- 
lus  quidem  saepius  quam  bis  usurpavit  apud  nostrum  non 
invenies.    Quibus  finem  indicat,  sunt  particulae  ag  oTCcog  oq)Qa 

1)  Cf.  Kuehn.  II  §  553,  1,  1. 


—    38     — 

f*if,  de  quorum  usu  iam  quae  habemus  dicenda  sunt.  Dispu- 
tavit  autem  de  sententiis  finalibus  Graecis  Philippus  Weber 
(Entwicklungsgeschichte  der  Absichtssatze,  in  ^Beitrage  zur 
historischen  Syntax  der  griechischen  Sprache',  herausgegeben 
von  M.  Schanz.  Bd.  II,  Heft  1.  Wiirzburg  1884).  De  senten- 
tiis  finalibus  Pindaricis  egit  in  capitis  tertii  paragrapho  prima 
(pp.  72-74). 

I.    S2g. 

Particulam  cag  finalem  non  admodum  adamavit  Pindarus. 

1.  cum  optat. 
O.  X  26  iTtel  IIo^SLdccviov  jtscpvs  Kriatov  cc^v^ovcc,  TticpvB 
d'  EvQVTOv,  cjg  Avyiav  IdtQiOv  aiKOvd''  ixGyv  ^L6d-bv  vniQ- 
pLOv  TCQccaooito.  Sine  dubio  particula  ag  finalem  sensum 
habet:  interfecit  Hercules  Molionidas,  ut  ab  Augea  mercedem 
exigeret.^)  R  IV  7  ag  particulam  non  finalem  (ut  Weber)  sed 
declarativam  intellego:  videas  infra  (p.  58). 

2.  o>g  civ  c.  optat. 
O.  YII  39  tdts  Ttal  cpav^iii^Qotog  dai^cov  ^TjtSQtovidag 
^ikXov  svtsiXsv  (pvXd^a6^ai  %Qiog  jcaiGlv  (pCloig^  hg  ccv  ^'sa 
TtQcbtoi  7cti6aisv  ^cj^bv  ivaQyia,  xal  6s^vccv  Q^vcCav  d^i^svoi 
TtatQC  ts  d^v^ibv  idvaisv  TCOQa  t  syysi^Q^yiCi,  Quod  apud  Pin- 
darum  unum  exemplum  est  particularum  cag  ccv  cum  optat. 
coniunctarum.  Neque  vero  video,  cur  cum  Kaysero  Vaticanum 
scholiastam  secuto  cjg  ta  d^sa  scribamus,  quam  coniecturam 
iam  Mommsenius^)  iure  repulit  neque  Weber  probavit.  Neque 
structura  postulat  ut  corrigamus.  Nam  Graeca  est:  apud 
Homerum  saepe  reperitur.^)  Multa  invenies  exempla  apud 
Kuehnerumll  §553,5.  cf.Hermannum  de  part.  ccv  III  4, 151  ss. 


1)  In  Christii  editione  mendum  typographicum  corrigas:  non  Paus. 
V  25,  sed  Paus.  V  1,  9  ss.  in  adnotatione  ad  v.  26.  legendum  est.  Addo 
locos  Paus.  Vm  14,  9.  II  15,  1. 

2)  ann.  critt.  suppl.  p.  76. 

3)  Cf.  V  402  et  quae  adnotavit  Ameisius  (^Anhang').  Adeas  etiam 
Kruegei-um  Di.  54,  8,  4.    Cf.  Hdt.  V  37.  VII  176.  Xen.  Cyr.  I  6,  13. 


-     39     — 

3. 

N.  VIII  35  xsXsvd^OLg  aiiXoaLg  t^oag  icpaTttoc^av  d-avav  mg 
7tai6l  xXsog  ^ij  rb  dvdcpa^ov  TCQOodil^G) ,  ubi  7tQo6dil>co  malim 
coni.  aor.  quam  ind.  fut.  intellegere^  cum  hic  a  particula  cjg 
pendens  perraro  inveniatur.  cf.  Kuehnerum  II  §  553,  4.  cf. 
p.  44,  adnott.  1. 

II.    ''Ojtioq, 

Neque  etiam  particulam  ojtcog  videtur  amasse  Pindarus. 
Bis  usurpavit  OTtc^g  sensu  adverbii  relativi  in  quaestionibus 
pendentibus,  quo  de  usu  consulas  Rumpelium.  Particula  finalis 
est  oTtcog  semel,  cum  opt.  aor.  coniuncta  ab  optativo  aoristi 
pendens  et  ipso  a  particula  bcpQa  pendente.  N.  III  59  bq)Qa 
^aka66CaLg  dve^cjv  QL7tai6L  Tte^q^^elg  vjtb  TQOiav  doQLXtvTtov 
dXaXdv  AvKLCJV  te  7tQ06^svoL  xal  ^Qvycov  zlaQddvcov  ts,  nal 
syisGcpbQOLg  STtL^L^aLg  Ald^LO^sGGi  iSLQag  sv  (pQa6l  Ttd^atd^^ 
OTtcog  0cpL0L  ^ri  xoLQavog  OTtLGco  TtdkLV  ofxad'  dvsi^Log  ^a^svrig 
^EksvoLO  MsiLvcov  libkoL.  Verba  si  recte  sunt  tradita  quod 
equidem  puto  sic  intellegenda  esse  censeo.  Achilles  missus 
est  Troiam,  ut  cum  Aethiopibus  congressus  praecordiis  suis 
infigeret  <(curam>,  ut  eis  ne  dominus  Memnon  domum  rediret. 
<(Curam)>  inserui,  nam  tale  aliquid  animo  suppleas  ut  parti- 
cula  finalis  bitcog  (^ri)  clara  fiat.  Quod  Bergkius  nescio  an 
neglexerit  Ttd^au  d^ditog  coniciens,  quae  coniectura  a  Webero 
probata  iam  ob  id  refutanda  videtur,  quod  d^dTtog  non  analo- 
gia  alius  loci  fulcitur.  Bene  Dissenius:  'ut  manus  cum  Aethio- 
pibus  conserens  eam  animo  infigeret  sententiam  [malim  ^curam'], 
ne  Memnon  rediret,  h.  e.  ut  pugnans  cum  Aethiopibus  inpri- 
mis  curaret  hoc,  ne  Memnon  rediret'.  Christius  ad  Heyniorum 
et  Huschkiorum  ^)  perversam  sententiam  rediit,  verbum  %£r()a? 
cum  his  iv  (pQa6l  (praecordiis  inimicorum  nimirum)  Ttd^avto 
esse  coniungendum,  quae  explicatio  iam  ab  Hermanno  et  in- 
primis  a  Dissenio  tam  bene  repulsa  est ,  ut  iure  mireris 
virum  doctum  foedam  istam  imaginem  nec  non  plane  ineptam 


1)  Albii    TibuUi    elegiae    tres.  1840    p.  30.    et   in  editione  Tibulli 
ad  I  3,  4. 


-     40     - 

rursus  e£fodisse.  Locus  N.  VII  26  a  Christio  laudatus  plane 
alienus  est^  cum  hic  Aiacem  gladio  pectus  percussisse  dica- 
tur.  Sed  ut  manus  hostium  praecordiis  infigeret  Achilles 
Ghironem  optasse  et  suasisse  putans  ingenti  iniuria  laedes 
diTcaLOTatov  KevxavQov. 

III.    ''OcpQa, 

Saepius  Pindarus  particulam  og)Qa  usurpavit,  quae  inde 
ab  Homero  epicorum  et  lyricorum  poetarum  communis  neque 
a  tragicis  spernitur. 

1.    cum  coni. 

a.  post.  temp.  praes.  P.  IV  1  6d^sQov  ^sv  xq'»]  <5b  TcaQ^ 
dvdQl  (pCX(p  Gxa^Bv^  .  .  .  ocpQa  xco^d^ovtL  6vv  ^AQTiBGCXa^  MotGa^ 
AatoCdaL0Lv  6q)SLX6^svov  Uvd^cbvL  t  av^rig  ovqov  v^vcdv. 
O.  XIV  18  ^slavtSL%sa  vvv  do^ov  0SQ6E(p6vag  slv%-\  'Axot^ 
TtatQi  Tclvtdv  (pSQ0L(3^  dyysXCav ,  KXsoda^ov  6(pQ^  Ldotd*  vCbv 
sl^Tcrjs  KtX.  O.  VI  22  g)  OCvtLg^  dXXd  tjsv^ov  i]drj  ^ol  ad^svog 
r}(iL6vc}v,  a  tdxog,  6(pQa  TisXsv^^^p  t  sv  ocad^aQa  pd^o^sv  6x%ov^ 
'ixca^aC  ts  TCQog  dvdQcbv  Tcal  ysvog.  Caveas  pddo^sv  ind.  fut. 
esse  putes  non  quod  negandum  sit  particulam  6(pQa  cum  fu- 
turo  posse  coniungi,  sed  quod  vix  verisimile  est  Pindarum  in 
tam  brevi  sententia  sine  causa  tempora  variasse.  Restat  locus 
P.  XI  9  %aXst  ^vvC^iBv  6(pQa  @s^lv  LSQav  Ilvd^&vd  ts  xal  oq- 
^odCxav  yag  o^cpalbv  %Bla8ri(5st  (sic  Heynius,  libri  KsXadfits) 
dxQa  6vv  sGTtSQcc  %rA.  5  ubi  Heyni  coniectura  KsXadTJastE  coni. 
aor.  non  ind.  fut.  est;  cf.  Weber  p.  74.  Cum  coni.  praes.  con- 
iuncta  invenitur  particula  6(pQa  semel:  P.  I  71  XC66o^aL  vsv- 
6ov^  KqovCcjv,  d^sQov  6(pQa  xat'  oixov  6  ^otvL^  6  TvQ6avG)v 
t'   dlakatbg  Birj.^) 

b.  post  tempus  praeteritum.  Coniunctivus  in  sententiis 
finalibus  post  tempus  praeteritum  iam  apud  Homerum  exstat, 
consulas  Krueg.  Di.  54,  8,  2.  Ameisium  ad  y  16.  Hermannum 
ad  Viger.  p.  850,  not.  350  et  de  emend.  rat.  Gr.  gramm.  II 
21,  212,  de  aetate  Orphei  812.  Kuehn  II  §  553,  3.  Brun- 
ckium^)  errare  putantem  6g)Qa  c.  coni.  post  praet.  coniunctum 


1)  Cf.  Madvig.  adv.  I  187. 

2)  Ad  ApoU.  Rhod.  argon.  I  17. 


-     41      - 

particula  av  uon  addita  soloecum  esse  idein  Hermamius  de- 
monstravit.  ^) 

Apud  Pindarum  liabemus  exempla  particulae  o(pQa  cum 
coni.  post  tempus  praet.  coniunctae  duo:  P.  IV  90  Tfal  ^iav 
Tlxvov  ^iXog  '^Qte^idog  d^TJQev^s  XQatTCvov ,  i^  avindxov  cpa- 
QixQag  oQvvy^svov,  ocpQa  xig  xav  iv  dvvaxa  (piXoxdxav  ijti- 
Tpaveiv  BQaxai.  iQaxai  enim  est  forma  Dorica  coniunctivi,  vide 
Krueger.  Di.  §  39  sub  iQaiiat^  Ahrensium  dial.  II  313.  Con- 
iunctivus  meo  iudicio  hoc  loco  stare  potest,  quod  verbum 
d-rlQ£v66  plane  eandem  significationem  habet  ac  perfectum,  dico 
actio  necandi  perfecta  est,  vernacule  ^das  Geschoss  hat  ihn 
erlegt',  non  ^erlegte  ihn'.    cf.  Krueg.  Di.  54,  8,  2. 

Alterum  exemplum  est  O.  VII  13  xao  vvv  VTt^  d^cpoxiQCJv 
6vv  ziiayoQa  xaxi^av  xdv  itovxiav  v^vicov  icatd^  ^AcpQodCxag 
^AeXiOi^  XE  vv^cpav,  '  Podov^  svd^v^dxav  ocpQa  TCsXaQiOv  dvdQa 
TtaQ'  'Akcpsia  GxscpavcoGd^svov  aiviGco.  Primum  de  forma  alviccx) 
dicendum  est,  quam  coniunctivum  aoristi  correptum  haberi 
volo.  Quamquam  enim  apud  Pindarum  in  ceteris  aoristi  for- 
mis  verbi  alvslv  littera  H  invenitur^),  tamen  in  aivida  vo- 
calis  correpta  esse  potest  sic  ut  indic.  fut.  aivi(5G)  legimus 
{N.  VII  63)  quanquam  infin.  fut.  aivtj^siv  scriptum  videmus 
(iV.  I  72).^)  Accedit  quod  nostro  loco  coniunctivus  multo  ap~ 
tior  videtur  quam  futurum.  xaxi^av  enim  nihil  aliud  est  ac 
Mescendi'  vi  perfecti.  Actio  descendendi  iam  perfecta  est.  Igitur 
^adsum'.  Quae  cum  ita  sint  coniunctivus  aiviaco  optime  et 
sensui  et  grammaticae  videtur  respondere. 

c.  Restat  locus  singularis,  de  quo  pluribus  erit  dicendum. 
fr.  128  (90).  In  Athenaei  codice,  qui  fragmentum  servavit 
(X  427  D)  sic  scriptum  videmus:  XaQixag  r'  'A(pQodi6i(ov 
iQcbxcov^  ocpQa  6vv  iSi^aiiaQC}  ^sd^vcov  ^Aydd^covi  ds  ^dXco  xox- 
xa^ov.  De  particula  o(pQa  et  verbi  ab  ea  pendentis  modo  et 
tempore  nihil  certi  dici  potest.  Apud  Boeckhium  invenies 
fragmentum  a  ^censore'  in  Ephem.  litt.  Jen.  1806  n.  249  p. 
142  ^correctum'.     Cuius  coniecturis   fragmentum   meo   iudicio 


1)  Viger.  p.  793. 

2)  alvriaa  O.  X  99.     aivi\6sv  P.  III  l.S.    ccl'vr]6ccv  fr.  216  (235).    ccLvrj- 
accLs  O.  IX  14.    ccivfi6cci  P.  1  43.  IV  140. 

3)  cf.  P.  X  69. 


—     42     — 

difficilius  factum  est  quam  antea.  Quid  enim  significant  illa 
^ut  cum  torrente  ebrius  aestuem'?  Laudat  quidem  Dissenius 
Anacreontis  illud  ^)  fisd-vcov  SQcotL  neque  vero  intellegens, 
quantum  intersit  inter  duo  verba:  illud  enim  Anacreontis  in- 
tellegere  possumuS;  baec  6vv  xsl^ccqqo)  ^sd^vcov  minime.  Neque 
video  ullam  constructionem  in  verbis  ab  illo  censore  restitu- 
tis.  Quam  emendationem  plane  esse  spernendam  puto.  Meo 
iudicio,  si  quis  de  boc  fragmento  verba  facturus  est,  inprimis 
caveat,  ne  verbum  pdlcj  mutet,  cum  pdXlsiv  in  ludo  qui  Tcot- 
tapog  vocatur  vox  sit  usitatissima.  Bergkii  igitur  coniecturam 
xaXa  non  probans  cum  Cbristio  quod  metrum  spondeum  re- 
quirere  videtur  /3«AAg9  scribam.  Neque  nego  coniecturam  Xsi- 
^ccQO)  {Xi^dQG)  Bergkius)  minime  mibi  placere.  Cum  enim 
nomen  Agathonis  usitatissimum  sit,  illud  nomen  non  nisi 
apud  recentiores  ^)  et  in  inscriptionibus  ^)  reperitur.  Itaque  in 
corrupto  verbo  xsL^a^aQC)  nomen  proprium  latere  nego.  lam 
puto  in  %SL^a^aQG)  aliquam  vocem  latere  qua  dicatur,  qua  re 
poeta  se  ebrium  esse  dicat.  Si  litteras  ^a  per  dittographiam 
ortas  delemus  habemus  %si,^aQC),  unde  paene  sese  offert  f^SQC) 
quod  iam  a  nescio  quo  coniectum  sensui  optime  respondere 
non  erit  qui  neget^  cum  poeta  paullo  ante  de  gratiis  Venere- 
orum  amorum  locutus  sit.  lam  apte  conferas  illud  Anacre- 
onteum  ^sd^vcov  SQoti.  Accedit  quod  imago  pulchrior  est  poe- 
tae  desiderio  ebrii.  Ergo  bona  coniectura  LfiSQO)  a  doctis  non 
erat  'reicienda.  Neque  vero  plura  hoc  de  loco  dici  possunt 
cum  verba  nimis  pauca  tradita  sint. 

2.    c.  optat. 

Particulam  o(pQa  coniungit  Pindarus  cum  optativo  post 
tempus  praeteritum  quinquies. 

P.  V  60  6  d'  ccQxaystag  sdcoK  ^A%6XIg)v  ^'YiQag  alva  cpo^cjj 
o(pQa  ^Yi  taiiLa  KvQavag  dtsXrig  ysvoLto  ^avtsv^a6LV.  J.  III  71 
(IV  53)  7tQO07talaL0ov  i]X^^  dvriQ^  tdv  TtvQOcpoQOv  AL^vav^ 
xQavLOLg  ocpQa  ^svov  vabv  UoGsLddovog  SQScpovta  ^iid^oL^  vlog 

1)  fr.  XVII  in  Bergkii  editione  anni  1834. 

2)  Cf  Polyb.  XXIX  1.  Suidam  sub 'E7rt;^a()fto?  qui  filius  'Chimari' 
fuisse  dicitur. 

3)  Cf.  CIG.  III  5769. 


-     43     - 

AkKyLYivag.  P.  IV  217  kttccg  r  iTtaoidag  ixdidd6Krj6sv  docphv 
AiiSovCdav  ^  0(pQa  MrjdsLag  toxecjv  acpiXoit  atdw,  Ttodsiva  d' 
^ElXag  avtav  iv  (pQaal  xaio^ivav  dovioi  ^datiyt  IJsid^ovg, 
P.  XII  19  .  .  .  TtaQd^svog  avX&v  tsvx^  Ttd^tpavov  ^sXog,  o(pQa 
tbv  EvQvdlag  ix  xaQJtah^av  ysvvcov  xQi^cpd-svta  6vv  svts6c 
^iy.7]6ai  t  iQixXdyxtav  ydov.  N.  III  59.  Hunc  locum  iam 
supra  laudavi  (p.  39),  ubi  exscriptum  invenies. 

In  tribus  exemplis  primo  loco  allatis  et  in  apodosi  et  in 
protasi  aoristum  babemus*,  in  tertio  (P.  IV  217)  in  locum 
aoristi  (dcpsXoito)  praesens  successit  [dovsot).  In  ceteris  exem- 
plis  in  apodosi  imperfectum  legimus,  a  quo  pendet  oipQa  c. 
opt.  aor.  coniunctum. 

IV.  Mn* 

Hic  tantum  de  coniunctione  finali  /tii)  dicendum  est,  quae 
usurpatur  sensu  ^ne'  'ut  ne'. 

1. 

c.    coni.  aor.  post  ind,  praes. 

P.  VIII  29  Si^l  d'  a6%olog  dvad^s^sv  na6av  ^axQayoQiav 
IvQa  ts  xa\  (pd^syiiati  naXxtax^p^  [ii]  x6Qog  il^cov  xvi6rj. 


c.  opt.  aor.  post  imp.  aor. 
Unum  exstat  exemplum.  P.  IV  154  td  ^sv  dvsv  ^vvag 
dviag  Xv6ov  d^(iiv  ^t]  tt  vscbtSQOv  i^  avtobv  dva^tair}  xax6v. 
Traditum  fcst  in  libris  manuscriptis  dva6t7]6r}g  dvaatTJari  dva- 
ataCri  (a  sclioliasta).  Optime  Boeckhius  (nott.  critt.  p.  466) 
refutavit  eos  qui  dva6tri0ri  legunt,  neque  tamen  assentior 
doctissimo  Hermanni  coniecturam  dva6t7]r]  recipienti,  cum 
lectio  dva6taCrj  ab  Alirensio  probata  scholiastae  verbis  magis 
commendetur  neque  'ut  Boeckhius  dixit  grammaticae  repugnet. 
Facile  enim  optativus  potest  explicari:  „zuweilen  steht  der 
Optativ  ohne  dv  in  einem  Nebensatze  nach  einem  Haupt- 
tempus  im  Hauptsatze,  um  eine  unentschiedene  Moglichkeit 
auszudriicken".    Kuehner  II  §  399,  7,  ubi  exempla  invenies. 


-     44     — 

3. 
c.    opt.  praes.  post  opt.  praes. 
P.  V  119  dLdott'  .  .  .  s%Eiv^  ^ri  ,  .  .  da^aXc^Oi.  Cmn  modi 
recte  traditi  sint,  non  est  cur  de  criticis  huius  loci  difficulta- 

tibus  disseram. 

4. 

c.    opt.  aor.  post  ind.  aor. 

O.  IX  60  evevnsv  Ao%Qip   (sc.  luppiter  Protogeniam)   iiij 
xad-eXot  viv  aicjv  jcdt^ov  scpd^aLg  oQcpavov  ysveag.^) 


Caput  quintum. 
De  particTilis  sl  {slne^,  el  ydq)  ar. 


A.    De  enuntiatis  liypotlieticis. 

Quarum  sententiarum  apud  Pindarum  inveniuntur  formae 
quattuor:  Realis  potentialis  irrealis  constructiones  ex  duabus 
mixtae.  Disputavit  autem  pluribus  de  sententiis  condiciona- 
libus  Pindaricis  Gildersleevius  (the  American  journal  of  phi- 
lology  III  1882,  p.  434-445). 

I.  De  reali. 

1. 

a.  Prima  et  maxime  simplex  forma  est  haec: 
el  c,  ind.  praes.  —  ind.  praes. 

O.  I  66  £i  ds  d^sbv  dvTjQ  ng  sXnetai  XsXad-afisv  sQdcoVy 
d[iaQtdv£i.  P.  I  87  £i  ti  xal  cpXavQov  jtaQaid^vO^^i,  fisya  toi 
cp£Q£taL  TtaQ  cdd^EV.  P.  II  58  £l  d£  tig  ijdrj  Kt£dt£66i  t£  xal 
7C£qI  ti^a  }i£y£i  £t£Q6v  tiv   dv   ^EXXdda  tav  itdQOid^^  y^vi&d^av 

1)  Negantur  coniunctiones  finales  particula  ^ii]  hae:  6(pQu  P.  V  62 
(p.  42),  OTCcog  N.  III  62  (p.  39.  43),  wg  N.  VIII  37  (p.  39).  Non  potest  ne- 
gari  huius  loci  explicationes  posse  cogitari  duas.  Altera,  a  me  pro- 
bata,  est:  wg  iir]  (cf.  Bernhardy,  Synt.  p.  461)  tb  dvaqxx^ov  TiXsog  naiGl 
itqoadipG}.  Altera,  cui  Christius  favet,  est:  wg  naLGl  v,liog,  firj  tb  dvacpcc- 
fiov  TtQoadipco :  articulo  praeposito  adiectivum  vim  substantivi  induisse 
Christius  putat.  Sed  haud  scio  an  Pindarus,  si  talem  esse  voluerit  sen- 
tentiam  nri$E  dixerit,  cf.  O.  XI  18.  Articulus  tb  facile  potest  explicari: 
optat  Pindarus,  ne  liberis  tb  dvacpuiLov  v.liog  relinquat,  id  est  illam 
famam  inhonestam,  quae  iure  omnibus  vitanda  est,  vel  tale  quid. 


—     45     — 

v7t8QT£Qov,  xoivva  TtQaTtidL  7caXai[iovsi  xsved.  P.  III  80  Si  ds 
kdyav  6vvs^sv  xoQvcpdv,  Isqcov^  OQ^^dv  STCiGta,  ^avd^dvov 
olod^a  TtQotSQCov.  P.  IV  145  MoiQai  d'  d(fi6tavt\  sL' tig  s%d^Qa 
Tcsksi  b^oyovoig^  atdw  KaXvxpai.  O.  III  42.  J.  1  67.  VI  (V)  10. 
P.  IJI  103.  VIII  73.  In  N.  X  83  respondent  verba  s6ti  aot 
tovtav  Idxog  verbis  antecedentibus  st  d-sXsig:  mox  (85)  indi- 
cativis  si  ds  ^idQvaaai  et  voslg  respondet  structura  potentiaiis 
nqiLiOv  ^sv  xs  itvsoig  xtL  De  his  et  aliis  constructionibus  ex 
duabus  quasi  commixtis  infra  plura  erunt  dicenda  (p.  53 — 55). 
Restat  fr.  107  (74),  in  quo  indic.  praesentis  6ko(pvQo^ai  re- 
spondet  indicativo  praesentis  cpSQSig  a  particula  si  peudenti, 
cuius  in  locum  iam  (v.  16)  indicativus  futuri  succedit  d^ijasig. 
Ergo  hanc  babemus  formam:  si  (psQStg  tj  sl  %ri0sig  —  oAo- 
(pvQo^ai, 

b.  Transeamus  ad  eam  compositionem,  in  qua  protasi  a 
particula   sl  incipienti   respondet   apodosis   probibitivum    con- 

tinens : 

ft  c.  ind.  praes.  —  ^i]  c.  imp.  praes. 

Cuius  usus  apud  Pindarum  legimus  exempla  duo.  Unum 
est  O.  I  3  Si  d^  asd^ka  yaQvsiv  sXdsai,  cpikov  rjtoQ^  fiT^xfV 
dsXiov  ^KOTtSi  dXko  ^aXnvotsQov  sv  d^SQcc  cpasvvov  d^tQOv 
SQ7]^ag  dt'  aid-SQog,  ^tjd^  'Okv^TtCag  dy&va  cpSQtSQOV  avdd^o- 
lisv.  Discrimen  illud,  avddao^sv  utrum  sit  coniunctivus 
aoristi  an  indicativus  futuri  mihi  videtur  posse  diiudicari,  si 
particulam  larids  spectemus,  qua  non  potuit  uti  Piudarus,  si 
voluisset  dicere  'nec  poterimus  canere'.  Habemus  igitur  con- 
iunctivum  aoristi  sensu  prohibitivi:  Boeckhius  Hartungius  alii 
sic  iam  recte  explicuerunt.  Homerum  vocales  saepissime  cor- 
ripuisse  nemo  nescit;  apud  Pindarum  non  tam  saepe  corri- 
piuntur,  sed  habemus  exempla,  cf.  O.  VII  3.  VI  24,  supra  p.  10. 
40.  Boeckh.  metra  p.  289.     Ergo  formam  habemus  hanc: 

eI  c.  ind.  praes.  —  ft?]  c.  imp.  praes.  /X7]^£  c.  coni.  aor. 

Alterum  exemplum  est  N.  V  50  al  ds  0spii<5tiov  iKSig^ 
c)6t    dsidsiv^  {iriKSti  Qiysi. 

c.     bI  c.  ind.  praes.  —  ftrj  c.  coni.  aor. 

Praeter  illum  locum  O.  I  7  de  quo  iam  dixi  Pindarus  hac 
compositione  usus  est  nusquam,  cum  carmen  Olympicum  quin- 
tum,  in  quo  (v.  23)  sic  legimus,  Pindari  esse  plerique  iure  negent. 


-     46     — 

d.     8l  c.  ind.  praes.  —  imp.  aor. 

Exempla  exstant   duo.  O.  I  77    ^tAta  d&Qa  KvTtQiag  ay 
£i  Tt,  IloOsCdaov^   ig  %dQLv  tEXXstac^  Ttsda^ov   syxog  Oivo^dov 
xdXxsoVy   i^s   d'    iTtl  tayvtdtav    TtoQSvGov    aQ^dtcov    ig   'Aliv 
XQdtSi  ds  7tsXa6ov. 

Multo  difficilior  est  alter  locus  N.  IV  79  si  8s  rot  iidtQU) 
/i'  sti  KaXkLKXst  TcsXsvsLg  6tdXav  d^s^sv  UaQLOV  kC^ov  Xsvxo- 
tSQav  0  %Qv6og  s^oyisvog  avydg  sdsL^sv  djtd^ag^  v^vog  ds 
t&v  dya^cbv  iQy^dtcjv  pa6LXsv6LV  L6odaC^ova  tsvySL  cp&ta' 
TCSLVog  d^g)^  ^A^sQOvtL  vaLStdcjv  i^dv  yX&^oav  svQStco  TcsXadi}- 
tLV  'OQ6otQLaCva,  %v  iv  dy&VL  ^aQvatvTtov  d^dXXrj^s  KoQLV&Cotg 
0sXCvoLg.  Oritur  iam  quaestio,  unde  incipiat  apodosis.  Eras- 
mus  Schmidius  constructionem  non  recte  intellexit  dicens 
subintellegendum  esse  verbum  ^Yi^a.  Construit  igitur:  si  vero 
sane  avunculo  me  etiam  Callicli  iubes  columnam  ponere  Pario 
lapide  candidiorem  <(ponam).  Non  potest  dubitari,  quin  pro- 
tasis  in  verbis  sl  ds  tOL  usque  ad  verba  XC^ov  XsvaotsQav 
exstet,  sed  apodosis  utrum  a  verbis  6  %Qv6og  sipo^svog  an  ab 
his  xsLVog  d^cp'  ^A%SQOvtL  incipiat  inter  viros  doctos  lis  est. 
Huic  explicationi  favent  Heynius  verba  6  %Qv6og  —  tsv%si 
(pcjta  in  medio  esse  TtaQsvd^sta  putans,  Boeckhius  baec  verba 
cum  antecedentibus  coniungens  ut  causa  addatur,  cur  Calli- 
clem  cani  velit,  Cliristius  dicens  his  verbis  rem  in  protasi 
significatam  confirmari.  Sed  dissident  Godofredus  Hermannus 
(diss.  Pindar.  IV  p.  373)  Dissenius,  qui  cum  in  sua  tum  in 
Boeckhi  editione  multa  neque  vero  bene  hac  de  re  disputat, 
Mezger  alii.  Qui  docti  omnes  apodosin  iam  a  verbis  6  %Qv6bg 
incipere  volunt,  in  apodosi  rursus  Hermanno  antecedentem  et 
consequentem  sententiam  esse  putante.  Quorum  rationem  esse 
falsam  videbimus  si  sic  construemus  ut  illi  voluere.  Nam  pro- 
tasi  SL  ds  Tot  usque  ad  verba  UaQCov  kCxtov  IsvaotSQav  re- 
spondebit  tum  apodosis  quae  ex  duobus  membris  constans  in 
soluta  oratione  sic  fere  exprimi  debeat:  scito,  ut  aurum  coctum 
splendidissimum  est,  sic  hymnum  facinorum  praeclare  gesto- 
rum  virum  regibus  aequalem  reddere.  Haec  cogitari  posse 
non  nego.  Sed  iam  verba  sequentia  sine  ullo  conexu  cum 
antecedentibus  sunt,    cum  sententia   quam   continent   ex  ante- 


—     47     — 

cedentibus  sequatur:  ^ergo  inveniat'.  Quod  etiam  Dissenius 
sensit  vertens:  quare  ille  ad  Acherontem  habitans  vocem  meam 
invenito.  Neque  vero  haec  per  asyndeton  a  Pindaro  solent 
exprimi.  Quae  cum  ita  sint,  mihi  videtur  apodosis  incipere 
a  verbis  xetvog  a^cp'  'j4%8qovxl^  ut  hanc  formam  structurae 
habeamus : 

bI  c.  ind.  praes.  [parenthesis]  —  imp.  aor. 
Sic  etiam  Gildersleevius  (1.  1.  p.  439)  constructionem  in- 

tellexit. 

e.     ft  c.  ind.  praes.  —  ind.  fut. 

Cuius  compositionis  apud  Pindarum  invenitur  exemphim 
unum.     P.  IX  50  £i  ds  xqyi  xal  TtccQ  6o(pbv  ccvti(pSQih,ai,  sqsgj. 

Restant  exempla  eius  usus  per  quem  verbum  omitti  pot- 
est,  sive  in  protasi  sive  in  apodosi. 

f.  Ac  primum  quidem  invenimus  st  c.  ind.  praes.,  cui  ver- 
bum  non  respondet.  J.  III  1  sl'  tig  avdQcbv  svtv%ri6aig  t)  6vv 
svSo^oig  dsd-Xoig  r)  6^svsi  itlovtov  xats%Si  cpQaolv  aiavrj  %6- 
Qov^  a^iog  svXoyCaig  diStcbv  ^s^txd^ai:  nimirum  a^iog  s6tiv. 
Similiter  s6tlv  supplendum  est  J.  YII  (VI)  43  td  ^axQa  d'  sl' 
tig  TcaTttaivsi^  ^Qa^vg  s^ixs^x^ai  laXnoTCsdov  xtsav  sdQav. 

Difficilis  est  locus  tertius,  de  quo  nunc  est  agendum. 
O.  II  62  (56)  sl  ds  viv  (sc.  :ncAoi)roi'  dQStatg  dsdaidaX^svov  v. 
58)  sxcov  tig  Oidsv  tb  ^sXXov^  oti  d^avovtcjv  ^sv  svd^dd'  avttg 
(codd.  avtiK)  dTcdXayivoi  cpQSVsg  itoivdg  sti6av^  td  d'  sv  tads 
^ibg  dQxa  dXitQa  xatd  ydg  dixd^si  tig  s^^^Qa  Xoyov  cpQaCaig 
dvdyxa.  Sine  ulla  dubitatione  protasis  est  st  ds  viv  s%cov 
tig  oidsv  t6  ^sXXov.  A  verbo  oldsv  pendet  sententia  a  par- 
ticula  oti  incipiens  in  duo  membra  divisa,  quorum  alterum 
est  d-av6vtc3v  ^sv  svd^dd'  avtig  ditdla^voi  cpQSvsg  itoivdg  sti- 
6av,  alterum  td  d'  iv  tads  ^ibg  dQ%a  usque  ad  verba  cpQaaaig 
dvdyxa.  Haec  nemo  negabit  sed  iam  quaeritur,  ubi  sit  apo- 
dosis.  Schmidius  et  Heynius  scribunt  si  ds  viv  s%si  tig^  oidsv 
tb  ^sXXov.  Quae  lectio  sine  dubio  falsa  est,  nam  si  quis 
illas  divitias  de  quibus  dixit  poeta  habet  idcirco  non  etiam 
quid  sit  futurum  scire  debet.  Ergo  haec  quoque  explicatio,  verba 
si  tig  s%c3v  idem  valere  ac  sl'  ttg  s%cov  s6tiv,  cui  Boeckhius 
favet,  falsa  est.  Hermanni  tam  dura  quam  acuta  explicatio 
iam    a    Boeckhio    optimo    iure    refutata    est,   qui    ipse    sl'  ys 


—     48     - 

scripsit:  divitiae  virtuti  iunctae  optima  res  liomini  est,  si- 
quidem  qui  eas  teneat  futurorum  non  est  immemor  quae 
post  mortem  liomines  maneant.  Cui  coniecturae  a  Christio 
nuper  receptae  obstat  quod  Pindarus  tantum  coniunctioni 
tcqIv  addidit  particulam  ys  (cf.  O.  XIII  65).  ^Siquidem'  apud 
Pindarum  est  bI^tcsq  vel  simplex  sL  Accedit  quod  illa  coniec- 
tura  recepta  tota  sententia  non  modo  claudicat  sed  etiam 
plane  perversa  redditur.  Quae  enim  Pindarus  de  illis  divitiis 
praedicat  liaec  omnia  sine  ulla  condicione  dici  possunt,  sive 
qui  eas  liabet  ignorat,  sive  scit  futura.  Videamus.  Dicit  poeta: 
^divitiae  virtutibus  iunctae  occasionem  facinorum  pulcbrorum 
praebent':  sine  ulla  dubitatione.  —  ^graves  curas  opprimunt': 
nemo  negabit.  —  Viro  astrum  splendidissimum  et  lux  veris- 
sima'.  Quam  sententiam  Pindarum  saepissime  profiteri  non 
est  quin  sciat.  Quae  omnia  de  illis  divitiis  possunt  praedi- 
cari  etiamsi  qui  eas  habet  t6  ^ikkov  ignorat.  Quae  cum  ita 
sint  apodosin  in  versibus  antecedentibus  latere  {(piQsi)  ut 
etiam  Gildersleevius  censuit  nego.  Sed  iam  poeta  novam 
addit  sententiam:  si  ds.  lam  sententiarum  hic  est  conexus: 
divitiae  virtutibus  ornatae  praeclara  res  est,  neque  vero  hoc 
satis  est,  sed  si  ad  eas  (sl  ds  viv  s%(ov)  accedit  quod  qui  eas 
habet  oldsv  zh  ^sXlov  iam  hoc  praeclarissimum  est.  Haec  vel 
similis  apodosis  omissa  est,  quod  poeta  iam  sententiam  xov 
sldsvav  t6  ^slXov  in  partes  singulas  dividit  (usque  ad  v.  85). 
Tum  demum  apodosin  non  iam  bene  stare  posse  intellegi- 
tur.  Puto  igitur  apodosin  a  poeta  esse  omissam  propter 
disputationem  de  rebus  futuris,  quae  inter  protasin  et  apo- 
dosin  interposita  cum  longa  esset  effecit,  ut  apodosis  non 
iam  exprimeretur.  Sic  Boeckhi  coniecturam  refutasse  mihi 
videor  nec  non  Mezgeri  explicationem,  qui  apodosin  a  verbis 
iQ*  sv  ds  incipere  statuit,  quod  rectum  esse  iam  propter  hoc 
nego,  quod  qui  alteram  partem  xov  ^sXXovtog  scit  etiam  al- 
teram  habet,  ut  poeta  eum  de  hac  altera  parte  non  ex  in- 
dustria  admonere  debeat   (^so  vrisse  er  andrerseits'.    Mezger). 

Haec  hactenus;  de  ceteris  difficultatibus,  quibus  locum 
hunc  pulcherrimum  abundare  valde  est  dolendum,  hic  ubi 
tantum  de  particula  st  verba  facio  non  mihi  est  dicendum. 

Bis    a    Pindaro    in    protasi  verbum    s6rLv    omissum    est: 


-     49     — 

P.  XII  28  £L  ds  ng  oA/3o?  iv  ocv^QcojtotGLV,  ccvsv  xa^atov  ov 
fpaCvExccL  N.  IX  28  si  dvvazov^  Kqovlcjv,  Ttelgav  ^lv  dydvoQa  . . . 
dva^XXo^aL  tog  7i6Q6L6ta^  fxotQav  6'  svvo^ov  aLxio  6s  naLolv 
daQov  ALZvaCcov  oTcd^SLV. 

2. 

eI  c.  ind.  imperf.  —  ind.  praes. 
Unum  exemplum.     N.  VII  74    sl   Jtovog  ^v,    xb  xsQitvov 

^Xsov  7ts8sQ%sxaL. 

3. 

Eo  saepius  coniungit  particulam  si  cum  indicativo  aoristi, 
in  apodosi  varia  inveniuntur  tempora. 

a.  bI  c.  ind.  aor.  —  ind.  praes. 
J.  VI  (V)  42  st  Ttox'  s^av^  g)  Zsv  ndxsQ,  d^v^ci  Q^sIcdv 
ccQav  dxovCag,  vvv  6s,  vvv  sv^atg  vito  d^s^Tts^CaLg^  XC66o^ai 
xxl.  P.  XI  54  q)d^ovsQal  d'  d^vvovxaL  dxaL^  sl'  tcg  dxQOV  sXcav 
ri6vxa  xs  vs^o^svog  aivdv  v^qlv  aTCScpvysv  xtX.  O.  VI  77:  pro- 
tasis  si  sdcDQrj6av,  apodosis  xstvog  XQaCvsi.  N.  VII  75  vt- 
XG)vxC  ys  %dQLV^  SL  XL  TtsQav  dsQd^slg  dvsxQayov^  ov  XQa^vg  si^t 
xaxad-s^sv.  Hunc  locum  difficilem  et  ad  interpretandum  et 
ad  interpungendum  esse  non  ignoro-,  neque  vero  de  his  rebus 
verba  facienda  sunt  mihi,  quippe  quod  verba  a  me  afferenda 
luce  clariora  sint. 

b.  sl  c.  ind.  aor.  —  ind.  imperf. 

Unum   exemplum.     O.  I  55   sl  ds   67]   xlv'  dvdQa  d^vaxbv 
^OXv^Ttov  6xo7tol  sxC^a6av,  rjv  Tdvxakog  ovxog. 

c.  £t  c.  ind.  aor.  —  irap.  praes. 

O.  I  17    dkld  /lcDQCav  ditb   (pOQpiLyya  7ta66dXov   Xd^pav\ 
sl'  tC  toL  nC6ag  ts  xal  OeqsvCxov  %dQLg  voov  vitb  yXvKvxdxatg 

sd^YlXS    CpQOVxC^LV. 

d.     el  c.  ind.  aor    —  ftirj  c.  imp.  aor. 
O.  VIII  54  si  d'  syco  MsXrj6Ca  s^  dysvsCcov  xvdog  dvsdQoc- 
^ov  vpLV(py  ^^  §aXsxci  pLS  lC&c)  XQa%st  cpd^ovog. 

e.     el  c.  ind.  fut.  et  ind.  aor.  —  imp.  perf. 
iV.  XI  13   si  ds  XLg  ol^ov  £%C3V    (lOQcpa  7taQa^sv6sxaL  dk- 
lovg,  sv  t'  ds^XoL6Lv  dQL6xsvG)v  £7t£dsLh,£v  ^Cav^  ^vaxd  ^E^vd^d^cj 
7tSQL6X£lX(OV   ^iXrj   xxX. 

Brandt,  Dissertation.  4 


—     50     — 

f.    sl  c.  ind.  aor.  —  verbum  deest. 

P.  XI  41  MotCa^  t6  df  xe6v^  eu  ^L6d-oto  0vvi^£v  itaQBxsiv 

g)(ovav  vnaQyvQOV^  aAAor'   aXla  raQa06s^sv  mX.     N.  III  19  el 

d'    Ecov    xaXbg   sQdcov   t     ioLXOta    ^OQtpa   avoQeacg    VTteQtdtaig 

BTte^a  Tcatg  ^^Qi6t0(pdvevg,  ovKeti  TiQoteQCj  d^dtav  aXa  xcovav 

vjteQ  'HQaxXeog  JteQdv  ev^aQeg  (sc.  e6tiv).     Nostra  lingua  ad- 

damus  verba  haec:  ^so  moge  er  niclit  vergessen'  vel  tale  quid; 

Graecos    et  Latinos    liaec    omittere    et    statim    apodosin    ad- 

iungere  notum  est. 

4. 

Cum  particulam  ei  cum  indicativo  perfecti  coniungit  poeta, 
in  apodosi  invenimus  aut  indicativum  praesentis  aut  prohibi- 

tivum. 

a.    £t  c.  ind.  perf.  —  ind.  praes. 

J.  I  41  £1  d'  aQeta  ^  vtetataC  tig  7ta6av  oQydv,  d^g)6teQ0v 
dandvaig  te  koI  7t6votg,  %qi]  viv  evQ6vte66cv  dydvoQa  %6^7tov 
^Yj  (p%^oveQai6i  (peQeiv  yvco^aig.  Locus  desperatus  est;  Christii 
lectionem  recepi. 

b.    sl  c.  ind.  perf.  —  ^r}  c.  imp.  praes. 
Huius    quoque    structurae    apud   Pindarum    unum    exstat 
exemplum.     J.  V  (IV)  22    el   de   xetQaTttai   -O-foddrcov    eQycov 
TceXevd^ov   dv   otad^aQdv,   ft^    (pd^^vec   }c6^7tov   tbv   fotxdr'   dotda 
KiQvd^ev  dvti  7t6vcov. 

II.    De  potentiali. 

Transeamus  iam  ad  eas  structuras  in  quibus  particula  et 
cum  optativo  coniungitur. 

1. 

Ac  primum  quidem  agendum  erit  de  enuntiationibus  con- 
dicionalibus,  quarum  in  protasi  particulam  ei  optativus  sequi- 
tur,  cum  in  apodosi  optativus  cum  particula  xe  coniunctus 
locum  habeat. 

a.    sl  c.  opt.  praes.  —  opt.  praes.  c.  %£, 

Cuius  simplicis  constructionis  habemus  unum  exemplum. 

Solet  enim  Pindarus    simplicibus  formis   constructionum  con- 

dicionalium  non  saepe  uti,  sed  constructiones  ex  compluribus 

commixtas  adamavit,    de   quibus   mox   erit   dicendum.     Unum 


—     51     — 

quod  dixi  exemplum  est  N.  VII  89  el  d'  avzb  xal  d^sbg  dvexoc, 
iv  xCv  K  id^eloi,  rCyavxag  og  idd^aoaq^  svtvicog  vaCstv  ktX. 
Lectionem  av  6%ol  ab  Heynio  Dissenio  Hermanno  receptam^ 
ab  Heynio  perverse  explicatam  falsam  esse  iam  demonstravit 
Tbierscbius.  Neque  etiam  Bergkii  coniectura  opus  est^  quippe 
quod  avijoi  bonum  sensum  babeat  quod  quidem  Gildersleevius 
(1.  1.  p.  444)  negat,  sed  cf.  Hom.  t  111  evdiKCag  ave%ri6iv. 

b.  el  c.  opt.  praes.  —  opt.  aor.  c.  v.i. 
Huius  quoque  usus  apud  Pindarum  unum  reperitur  ex- 
emplum:  O.  VI  4  ei  d^  etiq  ^}v  'OXv^TtiovCxag.,  ^coiia  te  ^av- 
teCa  ta^Cag  /Jibg  iv  nC6a,  0vvoLXi,6t7JQ  te  tav  TcXecvav  ZlvQa- 
xocoav^  tCva  xev  cpvyoi  v^ivov  xetvog  ccvtjq;  P.  VIII  13  xeQdog 
de  (fCXtatoVy  exovtog  e'i  tig  ix  do^ov  cpiQOi.  Supplendum  est 
i6tlv  vel  elri  av. 

2. 

Restant  exempla  in  quibus  optativus  potentialis  aoristi 
absolute  positus  est  neque  vero  sine  participio^  quod  instar 
protasis  est.  Sunt  baec:  N.  IV  30  aTCeLQO^dxag  iav  xe  (paveCrj 
Xoyov  6  ^ri  ^vvieCg  (=  ei  [iri  ^vvLeCrj).  O.  X  20  d^y^^aig  de  ks 
(pvvt  aQeta  Ttoti  jtekcoQiov  oQ^ddai  xXeog  dvriQ  ^^eov  6vv 
TCaXd^a  {eC  d^rj^ai).  P.  X  29  vav^l  d'  ot;t£  Jte^bg  igjv  av  evQOcg 
ig  'VjceQPoQeov  dyova  d^av^ardv  bdov  {ovte  el  vavdiv  ovts 
el  Ttstbg  loig,  evQoig  dv).     P.  X  61.  N.  X  39. 

III.    De  irreali. 

Hoc  nomine  eas  sententias  condicionales  intellegi  volo^ 
quarum  in  apodosi  indicativus  temporis  historici  cum  parti- 
cula  dv  (xe)  coniunctus  ponitur. 

1. 

Ac  primum  quidem  invenimus  banc  formam : 

bI  c.  ind.  imp.  —  ind.  aor,  c.  dv  (xe). 

N.  IV  13  si  d'  eti  ^a^evet  TciidxQitog  deXCcp  6bg  (?)  Ttat^Q 

i^dXneto^  jtoixCXov  xid^aQC^cov  d^a  xe  rade  ^eXet  'xkid^elg  v^vov 

xeXddrj6e  xaXXCvixov  xtX.    N.  VII  24  ei  yaQ  '^v  e  rdv  dXdd^eiav 

idi^ev^    ov   xev   OTtlcov    %oKco%^elg  6  xaQreQbg  Aiag   eTta^s   did 

4* 


—     52     - 

(p^vG)v  Xev^bv  ^Lg)og.  P.  III  63  sC  de  GcjcpQcjv  ocvtq^ov  svai^ 
£tC  JCSLQCDV^  XCCL  Xl  J^Ot  (pCktQOV  £V  d^vfia  ^sXiydQVEg  v^voi 
a^stSQOi  tid-ev,  Latrjgd  toi  %£V  vlv  Ttc&ov  %aC  vvv  ioXot^L  TcaQu- 
6%£lv  avdQdGiv  d^£Qfiav  vo^cov  iq  tiva  Aatoida  %£xlri[i£vov  tJ 
TtatBQog.  KecC  xsv  ev  vavGiv  ^jloIov  'lovCav  ts^vcjv  ^dla66av 
^JiQ£%^ov<3av  £7tl  XQdvav  TtaQ'  Aitvalov  ^ivov  .  .  .  tc5  ^£v  di- 
dv^ag  idQLtag  £l  Tiati^av  vyC^Lav  dycov  ^QvOdav  n&^ov  t 
ddd^Xcjv  Uvd^Ccov  alyXav  0t£(pdvoLg,  tovg  dQi0t£vc3v  0£Q£VLXog 
£/l'  iv  KCqqo,  Ttotiy  datSQog  ovQavCov,  cpa^C,  trjlavy£0t£Qov 
7C£Cvcj  cpdog  £^Lx6^av  x£  fia&vv  itovtov  jt^QdoaLg.  Tres  habemus 
sententias  condicionales,  priorem  £l  d£  GcxpQCJV  —  rj  7tat£Qog, 
cuius  apodosis  est  TtCd^ov  %£v,  protasis  ex  duobus  membris  con- 
stat:  £L  £vaL£  X^Cqcdv  %al  v^vol  tCd^^v,  quae  protasis  etiam  in 
sententia  sequenti  %aC  %£v  —  TtattJQ  animo  supplenda  est,  tum 
liabemus  structurum  condicionalem  £l  %ati^av  dyov  —  £^l%6- 

^av  %£v. 

2. 

st  c.  ind,  aor.  —  ind.  aor.  c.  %£v. 
P.  III  73,   quem  locum  iam  attuli   (cf.  v.  65).     P.  lY  43 
£L  yaQ  OLKOL  VLV  ^dk£  TtaQ  id^^vLov^ALda  6t6^a  %tX.  .  .  .  t£tQd- 
tcDV  TtaCdcjv  z'   £7tLy£Lvo^£vcov  al^d  foL    %£Cvav  kd^£  0vv  Aa- 
vaolg  £VQ£Lav  dit^LQOv.    O.  XII  13. 

3. 
Protasis  loco  participium  posuit  Pindarus  bis.    N.  XI  24 
va\  \jid  yaQ  oq%ov^  i^dv  ^djai/  TtaQa  KaOtaXCa  %al  itaQ^  Evdiv- 
dQG)    ^oXcov    oxd^G)    Kq6vov    %dXXLOv    dv    drjQLd)vtcjv    iv66trj6' 

dvtLTtdXcOV    (=    £L    £^0X£V). 

N.  IX  34  Xqo^Cg)  %£v  v7ta67tC^c3v  TtaQa  7t£^o^6aLg  iTtTtOLg 
t£  vacbv  t  iv  ^d^aLg  £%QLvag  dv  %Cvdvvov  6^£Cag  dvtdg.  Locus 
admodum  difficilis  est.  Oritur  enim  quaestio,  'AN  (v.  35) 
utrum  sit  coniunctio  an  praepositio  ex  dvd  apocopata.  Illud 
dicunt  Scbmidius  (p.  215)  Dissenius  (cum  in  Boeckhi  tum 
in  sua  editione)  Christius  (in  priore  editione)  alii,  hoc  Hey- 
nius  Kayser  Bergkius  Mezger  Christius  (in  maiore  editione). 
Ergo  quid  est  iudicandum?  Si  Hcv  coniunctionem  esse  putamus, 
sensus  est  hic:  ^si  Chromio  armiger  adstitisses,  cognovisses 
discrimen  acris  proelii'.     Quae    dicere   poetam   voluisse   nego. 


—     53     — 

Nam  discrimen  illucl  pugriae  etiam  si  non  Chromio  sed  alii 
cuivis  armiger  adstitisses  cognoscere  potuisti.  Discrimen 
pugnae  quicunque  ei  interfuit  cognoscere  potuit.  Neque  vero 
pugnam  periculosam  fuisse  facile  potuisse  cognosci  poeta  di- 
cere  vult,  sed  hoc  dicit  Chromium  fuisse  bellicosissimum  atque 
fortissimum.  Hoc  enim  significant  verba  av  Ttoli^cy  xsLva 
d^ebg  (sc.  Aldcjg)  svxvev  avxov  ^v^iov  at;^^arai^  cnivvsiv  Xovyov 
'EvvccXlov.  Unde  autem  licuit  cognoscere,  Chromium  sic  fortem 
fuisse?  Ex  discrimine  acris  proelii:  nam  quo  est  maius  peri- 
culum  pugnae,  eo  fortior  est  is,  qui  in  tanto  discrimine  for- 
titer  pugnet,  vel  ut  poeta  dicit  ^propulset  exitium  Enyalii'. 
Quae  cum  ita  sint  apparet  av  praepositionem  esse.  Facile  ex 
antecedentibus  particula  xsv  ad  sxQivag  ducitur.  Participio 
apposita  est. 

lY. 

Quoniam  de  usitatis  formis  enuntiationum  hypotheticarum 
dixi,  restat  ut  de  constructionibus  ex  duabus  mixtis  verba 
faciam. 

1. 

sl  c.  ind.  praes.  —  opt.  praes.  c.  -ksv. 
iV.  X  85  si  ds  xaGiyvT^Tov  TtSQv  ^dQva^av  itdvxov  8s  vosig 
d%odd(5(ja6^ai  J^i&ov ,  ij^iOv  ^sv  xs  Tcvsoig  yaCag  vitsvsQ^sv 
SG)v^  Ti^iGv  d'  ovQavov  sv  xQv0soig  d6^0i6iv,  N,  VII  86  si  ds 
dsvsxai  dvdQog  dv7]Q  xi,  (pat^sv  xs  ysixov'  s^^svai  v6(p  cpiXt]- 
<5avx^  dxsvsi  ysixovi  xaQ^ia  Ttdvxcov  sitd^iov. 

2. 

In  protasi  sl  c.  opt.  praes.,  in  apodosi  ind.  vel  praes. 
vel  futuri. 

a.    sl  c.  opt.  praes.  —  ind.  praes, 
J.  n  33  ov  yaQ  jtdyog^  ovds  7tQ06dvxrjg  d  KsXsvd^og  yCvs- 
xai,  si   xtg  svd6^c3v  sg  dvdQcbv  dyoi  xi^dg  ^EkiTcoviddcov. 

b.    sl  c.  opt.  praes.  —  ind,  fut. 
O.  XIII  105    si    8s    daCfiov    ysvsd^hog    sQTCot^    zfl    xovx^ 
'EvvalCc)  t'  ixdcj^onsv  7tQd66siv. 


—     54     — 
3. 

sl  c.  coni.  praes,  —  ind.  praes, 

J.  Y  (IV)  12    dvo  ds   toi  ^coccs   acozov  ^ovva  Ttoi^aCvovri 

tbv   aX7CVL6tov    svavd^st   6vv  oA/3a3,    et  tig    sv   7td6xG)v  Xoyov 

ioXbv  dxovrj. 

4. 

Plura  sunt  exempla  eius  constructionis  cuius  in  protasi 
£L  c.  opt.  aor.  ponitur;  in  apodosi  aut  ind.  praes.  locum  habet 
aut  verbum  aliquod,  ex  quo  infinitivus  pendet  cui  ksv  parti- 
cula  addita  est. 

a.  £i  c.  opt.  aor.  —  ind.  praes.  P.  I  81  TiaiQbv  £l  cpd^ey- 
lato,  TCoXkcbv  7t£iQaxa  6vvtavv6aig  iv  ^Qa%£i  .^  ^eCcov  ejtstai 
[iGifiog  dvd^QcoTtcjv.  J.  V  (IV)  14  Ttdvt^  ^X^^^S^  f^'  <?£  tovtcov 
^oIq'   ifpiKOito  nalcjv. 

b.  O.  I  111  £i  dh  ^rj  tayy  Hitoi^  hi  ykvxvteQav  %£v 
£X%o^ai  6vv  ccQ^ati  ^oa  %X£i%£iv.  In  boc  Pindari  loco  par- 
ticulam  ic£v  cum  infinitivo  coniungas,  ut  iam  Boeckhius  recte 
construxit.  cf.  Baumlein.  p.  351  ss.  Kuehner.  II  §  398,  3.  Sen- 
tentia  non  pendens  haec  est:  £i  d£  ^ii  ta%v  kiitoi^  £ti  yXvxv- 
t£Qav  %l£i^co  %£v.  P.  III  110  £i  di  ^oi  Ttkovtov  ^£bg  d^Qbv 
oQi^ai,  iXitid^  i^co  xliog  ^VQi^d^at  X£v  vil^rjXbv  TtQO^G).  cf. 
Baumlein.  p.  349  ss.,  de  infinitivo  a  verbo  iX7ti^£iv  pendente 
p.  350. 

5. 

Pindarus  cum  in  protasi  £i  c.  coni.  aor.  coniungit,  in  apo- 
dosi  ponit  ind.  aut  praes.  aut  aoristi.  Est  autem  bic  usus 
particulae  £i  cum  coniunctivo  aoristi  coniunctae  (pro  idv  c. 
coni.)  Homericus,  nam  £av  apud  Homerum  non  invenitur, 
saepissime  vero  coniungit  particulam  £l  cum  coniunctivo:  cf. 
Krueger.  §  54,  12,  2.  Kuebner.  II  §  398,  2  d.  Gildersleevium 
(1.  1.  p.  441  ss.).     cf.  supra  p.   10. 

a.  8l  c.  coni.  aor.  —  ind.  praes. 
Huius  structurae  multa  sunt  exempla.  O.  VI  11  7tolkol 
d£  ^i^vavtai,  xalbv  £l'  ti  ^tovad^fi.  ^i^vavtai  enim  formam 
perfecti,  sed  praesentis  vim  habet:  "^memores  sunt'.  O.  VII  1. 
Verba  exscripta  et  explicata  sunt  supra  (p.  9 — 11}.  P.  IV  273 
aAA'   iTtl  %G)Qag  avttg  £66ai  dv^Ttakeg  drj  yiv£tai,   i^aTtCvag  £i 


—     55     — 

^tJ  dsbg  ays^6v£06L  xv^eQvatrjQ  ysvrjtai.  ib.  263  €l  yccQ  XLg 
ot,ovg  o^vxo^c)  TCsXexsL  i^£Q£LipaL  x£  ii£ydlag  dQvog^  aL^xvvrj  ds 
foL  d^aritbv  eidog,  xal  (p^LvoxaQitog  iolOa  dLdot  ipatpov  tteq' 
avxag.  Verba  i^sQSLjpaL  x£  Hermannus,  quamquam  olim^)  de- 
fendere  conatus  est,  postea  optime  mutavit  in  i^sQsC^ri  ^iv. 
Neque  enim  ullus  hic  est  locus  optativi  cum  particula  x£v 
coniuncti;  coniunctivo  opus  esse  quod  sequitur  al^xvvri  ds 
ostendit,  cui  praeclare  respondet  i^EQ£Lipr]  [liv.  —  N.  VJI  14. 
IX  46  £l  yaQ  a^a  xx^dvoLg  itokkoLg  iitCdo^ov  dQt]xaL  xvdog^  ovx 
€V£6XL  TtoQOoj  d^vaxov  £XL  OxoTtLag  dXXag  icpdipaijd^aL  Jtodotv. 
J.  m  58  (IV  40)  xovxo  yaQ  dd-dvaxov  cpcova£v  £Qjt£L,  £l'  xLg  £v 
fsLTtrj  XL.    fr.  42  (171),  4  £l  di  XLg  dvd^QcjTtoi^L  d^£668otog  dxa 

7tQ06XVXri    (j'    1-    ^QO0XVXOl)^    XaVXaV    6x6x£L    XQV7tX£LV    £OLX£V. 

b.    bI  c.  coni.  aor.  —  ind.  aor. 
Unum  extat  exemplum.  N.  VII  11  £l  ds  xvxij  tLg  £Qdcov, 
li£XCcpQov^  altCav  Qoat6L  MoL6av  ivi^ak£. 

6. 

Particulam  £l  cum  ind.  perf.  coniunctam  invenies  semel:  in 
apodosi  habes  optat.  praes.  N.  V  19  bl  d'  ok^ov  iq  x£lqg3v  /3tW 
ri  CidaQCtav  i:taLvr]6ai  7t6k£^ov  d£d6xr]taL,  ^axQd  ^ol  avx^d^Ev 
dX^ax'  VTioCxditxoL  XLg. 


B.    De  reliquo  usu  particulae  £l. 

I.    si  =  num. 

cf.  Kuebner.  II  §  587,  21.  N.  VII  68  ^iad^Giv  di  xLg  dv 
iQ£t,  sl  TtaQ  ^iXog  EQxo^ai.  O.  VI  89  yvcbvaC  t  £7t£Lt\  aQ^atov 
ovBLdog  dlad^i^Lv  X6yoLg  £l  cp£vyo^£v,  BoLcotCav  vv.  O.  VIII 2  . . . 
Lva  ^ccvtL£g  dv6Q£g  i^%vQOLg  t£X^aLQ6[i£V0L  7taQa7t£LQG)VtaL  ^Lbg 
dQyLX£Qavvov^  eI  tLV  £X£l  X6yov  dvd^QCOTtCOV  7tiQi  xtX.  cf.  O. 
XIV  4.  P.  IX  93.  P.  IV  163  ^£^dvt£vpLaL  d'  iTtl  Ka6takCa, 
sl  ^£tdXXat6v  tL. 


1)  Ad.  Viger.  p.  830.    cf.  de  part.  av  III  11. 


—     56     - 

II.    d  =  siquidem. 

0.  IX  25  .  .  .  dyysXiav  Tts^if^cj  ravtav,  si  6vv  xlvl  ^olql-^ 
diGi  %aXd^a  i^atQstov  XaQLzcov  ve^o^ai  KccTtov. 

P.  III  85  kayixav  yccQ  tOL  rvQavvov  dsQxerai^  st  rtv^  dv- 
d^QaTCcjv,  6  ^syag  Ttotiiog  (=  si  quern  hominum). 

III.    eYjtsQ, 

a.    siTtSQ  =  siquidem, 

1.  c.  ind.  praes.  P.  I  89  evavd^st  d'  sv  OQya  naQ^svcov^ 
sItcsq  n  cpikslg  aKodv  ddstav  aisl  xXvsiv^  ^ri  xd^ve  Xiav  da- 
Ttdvatg.     cf.  Kuehner.  II  §  510^  5. 

2.  c.  ind.  perf.  N.  II  6  ocpsCXsi  d^  sti,  TtatQtav  etiteQ  %ad'^ 
b86v  viv  ev&vTto^Ttbg  aicov  tatg  ^eydXatg  dedcoTce  x66^ov  ^A^d- 
vaig  d^a^d  ^ev  ^le&^iddcov  dQSTtso^at  xdkki^tov  dotov  xtX. 

b.    y.ccl'7CSQ  =  etsi. 
N.  IV  36  s^Tta^  xatTtSQ  s%ei  ^ad^eta  Jtovtidg  dX^a  ^eOGov^ 
dvtiteiv    eiti^ovlicf.  cf.  Kuehner.  II  §  578^  2 — 3. 

IV.    Bi  yaQ  =  utinam. 

Kueliner.  II  §  395,  6.  —  P.  1  46  et  ydQ  6  Jtag  xQ6vog 
bXdov  ^ev  ovtco  %a\  xtedvcov  d66iv  evd"vvoi^  xa^drcov  d'  fW- 
Xa0iv  7taQd0%oi.  N.  VII  98;  est  una  periodus:  utinam  aptans 
pertexas,  filii  autem  teneant. 


Caput  sextum. 

De  particulis  consecutivis  et  declarativis. 


I.   De  particulis  consecutivis. 
1.    ifiare. 

Particula  a6re  quater  usus  est  Pindarus,  semper  cum  in- 
finitivo  coniuncta.  Est  usus  Pindaricus  particulae  G>6re  quo- 
dammodo  singularis  ut  iam  videbimus.    Usus  vulgaris  maxime 


Di 


similis  est  locus  iV.  V  1  ovk  ccvSQiavtoTtoLog  £l^\  w^r'  aXivv- 
Covxa  J^s^yd^SiSd^ai  aydX^az '  sjt'  avrug  ^ad^^iidog  iotaota. 
O.  IX  74. 

Singulariter  particula  a)6tE  posita  est  post  verbum  xata- 
vsvsLv^  post  quod  aut  accusativum  (cf.  Hom.  0  175)  aut  in- 
finitivum-  (cf.  Hom.  B  112)  invenire  solemus.  iV.  V  34  6  d' 
s(pQd6^ri  xatsvsv6£v  ts  foi  OQOivscprjg  s^  ovgavov  Zsvg  dd^avd- 
tcov  pa^iksvg,  cbct^  sv  td%Si  Tcovtiav  XQv6aXaKdtcov  tivd  Nrj- 
Qstdcov  TtQd^siv  aKOitiv.  Pindarus  ipse  N.  I  14  post  Katsvsv6sv 
infin.  fut.  sine  part.  a^ts  posuit.  Dissenius  particulam  &6ts 
post  KatsvsvOsv  explicare  studet  ut  non  sine  vi  additam  esse 
dicat.  Audias  ipsum:  „Iuppiter  magnopere  probans  castitatem 
et  iustitiam  Pelei  ita  voluntatem  suam  [significavit,  ut  baud 
cunctanter  divinam  se  ei  uxorem  paraturum  affirmaret."  Con- 
fert  etiam  in  sua  editione  Tliucyd.  VIH  ^^  iTCayyslXo^svoi 
G)6ts  fioYid^SLV.  —  cf-  Krueger.  65,  3,  1  et  ad  Tbucyd.  I  119. 
II  2,  4.  Kuehuer.  II  §  473,  2,  6. 

Vis  finalis  inest  particulae  co6ts  N  V  50  sl  ds  ©s^i6tiov 
iKSig  co6t    dsidsiv  ^rjKsti  Qiysi. 

2.  'aq, 

Etiam  particula  hg  cum  particula  ?j  coniuncta  apud  Pin- 
darum  eemel  reperitur  post  comparativum.  O.  XIII  112  Kal 
TtaCav  Tiatd  ^Elkdd^  €VQrj(5sig  s^svvcov  ^d66ov\  »)  a)g  dii)isv 
(cf.  p.  17)  t)  ctg  pro  rj  a)6ts  post  Homerum,  qui  neque  ri  d)g 
neque  -»)  a6ts  post  comparativum  posuit,  non  raro  invenitur 
cf.  Krueger.  49,  4. 

II.    De  particulis  deelai-ativis. 

1.   "Ort. 

Usus  particulae  declarativae  ort  apud  Pindarum  simplex 
est,  cum  non  nisi  post  verba  dicendi  et  sciendi  babeat.  Bis 
posita  est  particula  or^  post  verbum  Sidsvai,  semel  post  Xs- 
ysiv,  post  ivvsTCSiv  semel,  semel  post  diayysXlsiv. 

a.    post  verba  dicendi. 
O.  XIV  19  .  .  .    ddftov    0SQ6scp6vag    sXvd'\   ^Aiol^    TtatQL 
xXvtdv   (pSQOiG^  dyyskiavj    KXsoda^ov   ocpo'   IdoLc'  vlov  stTtrjgy 


—     58     - 

otL  J-OL  vsav  7i6XitOi6i  TtaQ^  8v86i,ov  Uiijag  i6teq)dv(D0E  Kvdi- 
jicov  aa&Xcov  ittEQOiCi  yaitav.  N.  V  3.  0.1  48  EvvEite  KQvcpa 
tig  avtiKa  cpd^ovEQCiv  yEitovcov  vdatog  ott  0£  JtvQi  ^EOiOav  sig 
dx^av  iia%aiQa  td^ov  Katd  ^eXt}  KtL 

b.    post  verlbum  sldivai. 
O.  II  62  (56):  verba  exscripta  et  explicata  sunt  supra  (p.  47). 
N.  IV  43  ev  J^oid^   oti  xQ6vog  sQTtov  TtETtQco^evav  tElE6Ei. 

2.    Ovvsxsv,  eivexEv, 

Duo  exempla  particulae  ovvekev  (eiVEKEv)  sensu  declara- 
tivo  usurpatae  habemus.  N  IX  36  Quoniam  de  hoc  loco  quae 
putem  supra  (p.  52)  exposui,  liic  tantum  laudare  eum  debeo. 
Cum  dv  (ante  Kivdvvov)  praepositionem  esse  putemus  parti- 
cula  ovvEKEv  sensum  declarativum  habet:  ex  periculo  cognos- 
ses,  deam  ipsam  eius  animum  incitasse.-^)  Ergo  corrigendus 
est  Kumpelius.     Eandem  vim  babet   eIlvekev   J.  VIII  31  (VII 

33)     EiTtE     d^     EVPovlog    iv    ^£60i6i     @£^ig,     eXvEKEV     TtETtQC^^ivOV 

rjv  KtL 

3.    i2g. 

Eodem  fere  modo  quo  oti  etiam  particula  atg  sensu  de- 
clarativo  locum  habet  apud  Pindarum  post  verba  dicendi. 

P.  IV  6  xQrj^Ev  (sc.  Pytliia)  OiKi^trJQa  Bdttov  KaQitocpo- 
Qov  Ai^vag^  iEQav  vaOov  hg  ridr]  Xiithv  Kti66£i£v  E^bdQ^atov 
%6Xiv  iv  aQyivoEvti  ^a6ta  Kal  tb  MrjdEiag  ETtog  dyK0^i6ai 
KtL  De  constructione  usitatissima  qua  subiectum  enuntiati 
pendentis  (Kti66EiE)  obiectum  regentis  (xq7J6£v)  factum  est, 
cf.  Cbristium  ad  h.  1.  Nitzschium  ad  Od.  I  300.  II  65.  — 
Krueg.  61,  6.  —  N.Y  30  6vvE7ta^E  Ad^ov,  cog  aQa  vv^tpEiag 
ijCEiQa  KEivog  iv  XEKtQOig  ^AKd6tov  Evvag.  N.  I  33  iyc)  d' 
^HQaKliog  dvti%o^ai^  TtQocpQ^vcog  iv  KOQvcpatg  dQEtdv  ^Eydkatg 
dQialov  otQvvcjv  k6yov ,  cog  ijtEi  6KXdy%vcov  vTto  [latiQog 
avtiKa  d^aritdv  ig  alyXav  Ttatg  ^ibg  d)dtva  q)Evycov  didv^c)  6vv 
Ka6iyvrjtG)  ftoAei/,  cjg  ov  AaO"»!/  ^Qv^^d^QOvov  'HQav  KQOKCotbv 
6jtdQyavov  iyKati^a. 


1)  Ovvsyia  sensu   declarativo   etiam  alias  usurpatur,    cf.  Ameisium 
ad  Hom.  s  216.    Soph.  OR  708.    OC.  1397. 


Loci  pluribns  tractati  sunt  hi: 


pag. 

01.  I    3 45 

„25 ,        27 

II  33        23—24 

„  62  (56) 47—48 

VII    1 9-11 

„13 41 

„39 38 

VIII  37 27-28 

X    9 13 

„86 14 

XIII  43 36 

Pyth.  II  79 37 

„90 29—30 

IV  29 16—17 

„154 43 

V  14 33 

„57 28 


pag. 

Nem.  I  67 19 

III  59 39 

IV  79 46 

V  34 57 

VI     1 36 

Vn  89 51 

IX  34 52—53 

X  57 18 

Isthm.  I  24 20—22 

III  36 15—16 

VI  (V)  51 36 

VII  (VI)  12 35 

39 33—34 

Fr.  75  (45) 22 

„  128  (90) 41—42 

„  218  (239) 24 


T  i  t  a. 


Natus  sum  Paulus  Brandt  Cothenae  Anhaltinorum  a.  d. 
IV.  Idus  Apriles  anni  h.  s.  LXXV,  patre  Hermanno  matre 
Maria  e  gente  Schilling.  Fidei  addictus  sum  evangelicae 
Primis  litterarum  elementis  tres  per  annos  in  ludis  Bernbur- 
giensi  et  Dessaviensi  imbutus  in  gymnasium  Carolinum  Bern- 
burgiense  receptus  sum  patre  carissimo  directore  florens,  in 
quo  quattuor  annos  peregi.  Postquam  mihi  puero  tredecim 
annorum  pater  optimus  praematura  morte  ereptus  est,  cum 
matre  Dessaviam  migravi,  ubi  in  gymnasium  Fridericianum 
receptus  sum  quod  floret  Gustavo  Kruegero  directore.  Sem- 
per  pium  in  praeceptores  servabo  animum,  inprimis  nunquam 
obliviscar,  quanta  benevolentia  puerum  orbum  praeceptores 
Fr.  Ballin  et  F.  Seelmann  adiuverint.  Maturitatis  testimo- 
nium  adeptus  vere  anni  1894  Bonnam  me  contuli.  Do- 
cuerunt  me  viri  humanissimi  Brinkmann,  Buecheler,  Litzmann, 
Loeschke,  Solmsen,  Usener,  Wilmanns.  Exercitationibus  ar- 
chaeologicis  ut  interessem  Loeschke  benigne  permisit.  Per  duo 
semestria  proseminario  philologo  Bonnensi  adscriptus  eram 
Buechelero  et  Usenero  moderantibus.  Qui  viri  doctissimi  stu- 
diis  tironis  semper  maxima  cum  benignitate  faverunt. 

Duobus  semestribus  Bonnae  peractis  Lipsiam  transmi- 
gravi  studia  absoluturus. 

Scholis  interfui  virorum  illustrissimorum  de  Bahder,  Bie- 
dermann,  Heinze,  Holz,  Lipsius,  Ribbeck,  Richter,  Sievers^ 
Wachsmuth,  Wundt.  Lipsius,  Ribbeck,  Wachsmuth  benigne 
me   receperunt  in  seminarium  philologum,   cuius  sodalis  ordi- 


—     62     — 

narius  fui  per  tria  seraestria.  Ribbeckii  humanitate  per  duos 
annos  societati  philologae  adscriptus  eram.  Praeterea  Ricardus 
Richter  seminarii  paedagogici  ut  essem  sodalis  summa  cum 
comitate  mihi  permisit.  Etiam  proseminario  Germanico  per 
duo  semestria  interfui  Sieversio  regente. 

Quibus  yiris  optime  de  me  meritis  pium  gratumque  ser- 
vare  animum  nunquam  desinam. 


u 

o 

•-5 


00 
co 


C\2 

H 

CD 


cd 
0-1 


-P 


1 

cO 


O 


-S 

d!     i 

9  ! 

c1    H 

o 
•H 

-P 

oi 


o 

■4-»  ^ 


D-, 


Oniversity  oi  Toronto 
Library 


DO  NOT 

REMOVE 

THE 

CARD 

FROM 

THIS 

POCKET 


Acme  Library  Card  Pocket 
LOWE-MARTIN  CO.  LiMlTED