Full text of "Diogenis Laertii de clarorum philosophorum : vitis, dogmatibus et apophthegmatibus libri decem"

See other formats

Google 


This is a digital copy of a book that was preserved for generations on library shelves before it was carefully scanned by Google as part of a project 
to make the world's books discoverable online. 

It has survived long enough for the copyright to expire and the book to enter the public domain. A public domain book is one that was never subject 
to copyright or whose legal copyright term has expired. Whether a book is in the public domain may vary country to country. Public domain books 
are our gateways to the past, representing a wealth of history, culture and knowledge that's often difficult to discover. 


Marks, notations and other marginalia present in the original volume will appear in this file - a reminder of this book's long journey from the 
publisher to a library and finally to you. 


Usage guidelines 
Google is proud to partner with libraries to digitize public domain materials and make them widely accessible. Public domain books belong to the 


public and we are merely their custodians. Nevertheless, this work is expensive, so in order to keep providing this resource, we have taken steps to 
prevent abuse by commercial parties, including placing technical restrictions on automated querying. 





We also ask that you: 


Ἔ Make non-commercial use of the files We designed Google Book Search for use by individual 
personal, non-commercial purposes. 





and we request that you use these files for 


Ὁ Refrain from automated querying Do not send automated queries of any sort to Google's system: If you are conducting research on machine 
translation, optical character recognition or other areas where access to a large amount of text is helpful, please contact us. We encourage the 
use of public domain materials for these purposes and may be able to help. 


Ἢ Maintain attribution The Google "watermark" you see on each file is essential for informing people about this project and helping them find 
additional materials through Google Book Search. Please do not remove it. 


* Keep it legal Whatever your use, remember that you are responsible for ensuring that what you are doing is legal. Do not assume that just 
because we believe a book is in the public domain for users in the United States, that the work is also in the public domain for users in other 
countries. Whether a book is still in copyright varies from country to country, and we can't offer guidance on whether any specific use of 
any specific book is allowed. Please do not assume that a book's appearance in Google Book Search means it can be used in any manner 
anywhere in the world. Copyright infringement liability can be quite severe. 






About Google Book Search 


Google's mission is to organize the world's information and to make it universally accessible and useful. Google Book Search helps readers 
discover the world's books while helping authors and publishers reach new audiences. You can search through the full text of this book on the web 
a[nttp: //books . google. con/] 














J. DIOGENIS LAERTII 


VITAE PHILOSOPHORUM. 


cet 





PARISIIS. — EXCUDEBANT FIRMIN-DIDOT ET 8OCIOS, VIA JACOB, δά. 


Qt» —————— — . 


e 








-— — 


; .;e Laerlus 
Iliege; $t 


DIOGENIS LAERTII 
CLARORUM PHILOSOPHORUM 


VITIS, DOGMATIBUS ET APOPHTHEGMATIBUS 
LIBRI DECEM. 
EX ITALICIS CODICIBUS NUNC PRIMUM EXCUSSIS RECENSUIT 


C. GABR. COBET. 


ACCEDUNT 
OLYMPIODORI, AMMONII, IAMBLICHI, PORPHYRII ET ALIORUM 
VITE PLATONIS, ARISTOTELIS, PYTHAGORUE, PLOTINI ET ISIDORI, 


ANT. WESTERMANNO 
ET MARINI VITA PROCLI 


J. F. BOISSONADIO 
EDENTIBUS. 


GRAECE ET LATINE CUM INDICIBUS. 


PARISIIS, 


EDITORE AMBROSIO FIRMIN-DIDOT, 
INSTITUTI FRANCLE TYPOGRAPHO, 
YIA JACOB, 56. 


M DCCC LXXVIII. 


.* 





AVIS DES EDITEURS. 





{Ὁ aoüt 1850. 


Àu commencement de 1842 , sur la recommandation du savant et respectable 
M. Geel, professeur et conservateur de la bibliothéque de Leyde, qui nous signala 
le mérite éminent de M. Gabriel Cobet, ce jeune philologue voulut bien se charger 
de publier, pour notre Bibliothéque des auteurs grecs, une nouvelle édition du texte 
de Diogéne Laerce, collationné sur les manuscrits des bibliothéques de l'Italie, οὰ il 
était envoyé en mission littéraire par l'Institut royal des Pays-Bas ; il s'engagea aussi 
à revoir entierement la traduction latine d'Ambroise, qui avait grand besoin d'étre 
reprise en sous-ceuvre, bien qu'elle eüt été retouchée et corrigée par Hübner. 

M. Cobet nous fit parvenir son travail à la fin de 1844. Il était exécuté avec tout 
le soin qu'on était en droit d'attendre d'un critique aussi habile et aussi conscien- 
cieux, appelé à continuer avec honneur cette savante école hollandaise des Hems- 
terhuys, des Valckenaer, des Ruhnken, des Wittenbach, ete. Dés le mois d'octobre 
1843, M. Cobet nous promettait l'envoi des prolégoménes oü il rendrait compte de 
ses collations de manuscrits et de son travail critique sur le texte de Diogene Laerce. 
En 1845, l'impression était entiérement achevée , et M. G. Cobet en avait revu les 
épreuves. 

Depuis ce temps, malgré toutes nos instances, il nous a été impossible d'obtenir 
autre chose de M. Cobet que des promesses réitérées, mais sans effet. 

Ne pouvant nous expliquer les motifs qui ont pu empécher jusqu'à ce jour 
M. Cobet d'exécuter des engagements que la longueur des délais rendait cepen- 
dant de plus en plus sacrés pour lui, puisqu'ils causaient de graves préjudices aux 
éditeurs, nous avons dà nous décider à publier enfin sans ces prolégoménes l'édi- 
tion de Diogéne Laerce dont le texte a été revu et considérablement amélioré dans 
une foule d'endroits par les soins de M. Cobet. 

C'est avec regret que nous exposons au publice la cause du long retard qu'a 
éprouvé notre édition de Diogéne Laerce, annoncée depuis cinq ans comme ter- 
minée et préte à paraitre (1). 

On trouvera dans les extraits de la correspondance de M. Cobet avec M. Ambroise- 
Firmin Didot quelques détai]e qui suppléeront jusqu'à un certain point à cette 
omission ; ils feront d'autant plus regretter un retard que M. Cobet ne saurait toute- 
fois indéfiniment prolonger, car les engagements sont réciproquement obligatoires. 


(1) Par notre lettre du 11 octobre 1848 nous avons prévenu M. Cobet que ces retards inexplicables nous 
obligeraient à déclarer à nos souscripteurs qu'aprés avoir employé vainement auprés de lui toutes les instances 
soit directement, soit par l'entremise du respectable M. Geel , pour obtenir ses prolégoménes , nous serions 
forcés de faire connaitre qu'ils proviennent de son fait et non de celui des éditeurs. 


—— ———o qe 





AVIS DES ÉDITEURS. 





Dans sa lettre du 5 octobre 1848, M. Co- 
bet écrivait à M. Ambroise-Firmin Didot : 


« Jeregrette infiniment de ne pas avoir eu le 
bonheur de vous rencontrer à Florence, οἱ je 
suis arrivé quelques jours aprés votre départ. 
Jesuis content et fler de mon Diogene Laerce. 
Aprés les trois manuscrits de Florence, j'en 
αἱ examiné deux à Venise, plusieurs à Rome, 
dont un seul était excellent, et, enfin, deux à 
Naples. J'ai presque entiérement terminé la 
révision du texte grec. À Venise, οὐ j'arri- 
verai sous peu de jours, j'aurai le loisir de 
corriger la traduction latine et d'écrire la 
préface. J'aurai terminé cet ouvrage avant 
de quitter Venise, et je vous l'enverroi im- 
médiatement. » 


Dans la lettre du 5 juin 1844... « Puisque 
vous le désirez, vous recevrez immédiate- 
ment mon Diogéne Laerce. ÁÀ vant huit jours 
je remettrai à M. Franqueville, consul de 
France, le premier. volume. Il ne me faudra 
pas un mois pour terminer la correction de la 
traduction latine du second. Je suis satisfait 
de mon Diogéne, j'aime à croire que je ne 
le serai pas seul. Cette traduction latine est 
l'étable d'Augias. » 


Dans la lettre du 4 février 1845... « Ayez 
la complaisance de me faire savoir si le 
Diogene Laerce vous est parvenu en bon or- 
dre : j'y ai consacré la meilleure partie de 
mes loisirs à Florence, Rome, Naples et Ve- 
nise , et j'aime à croire que j'ai avancé de 
beaucoup l'intelligence d'un auteur aussi 
difficile en rétablissant un grand nombre de 
passages dans le texte. affreusement cor- 
rompu, et en rectiflant l'absurde traduction 
latine. Vous me demandez quels sont les 
manuscrits que j'ai consultés. Je vous en in- 
diquerai les plus importants. Si vous désirez 
une notice plus étendue, je suis toujours prét 
à vous la donner, mais dans ce moment je 
me bornerai à ceux qui feront époque dans 
la critique de cet auteur. ἃ Florence j'en ai 
trouvé et collationné trois; le premier (Plutei 


LXIX, Cod. XIII , voy. Bandini) est un des 
meilleurs manuscrits de Diogéne qui existent ; 
il est du XII* siécle, en parchemin, et m'a 
fourni une quantité de lecons véritables , que 
je n'ai retrouvées dans aucun autre. Ce ma- 
nuscrit remarquable est palimpseste, ce que 
Bandini n'a pas méme remarqué, et cela est 
d'autant plus étonnant (pour ne pas dire 
autre chose) que la premiére écriture, en 
beaux et grands caractéres du X* siecle, 
perce tellement, que j'ai pu copier entiére- 
mení une page de texte effacé. Cette page 
contient une partie du texte de Plutarque de 
curiositate que je ferai connajtre dans ma 
préface de Diogéne. J'ai reconnu partout des 
iraces des ceuvres morales de Plutarque dans 
tout le manuscrit, qui mérite d'étre indiqué 
aux critiques. M. Furia n'a pas osé prendre 
surlui de permettre d'employer des moyens 
chimiques pour rendre la vie à ce précieux 
document. Plus tard il m'a permis de faire 
des expériences sur le fameux manuscrit des 
Érotiques; et il fut aussi content qu'ébahi en 
voyant revenir au jourla premieére page du 
Chariton sans que le manuscrit, quoique 
écrit ἐπ charta bombycina, en souffrit le 
moins du monde. 1! m'aurait alors certaine- 
ment laissé faire la méme chose pour le 
Plutarque, mais je n'en avais plus le temps. 
Les deux autres manuscrits sont Plutei LXIX, 
28 et 35, tous les deux du XIV* siecle, quoi- 
que Bandini fasseremonter le dernier au XIII 
siécle, d'aprés sa coutume d'aecorder quel- 
ques siécles de trop aux documents qu'il dé- 
erit. On n'a qu'à le voir pour s'en convain- 
cre. Du reste, les deux manuscrits sont fort 
bons et m'ont été trés-utiles. Le R. P. Bossi, 
qui a écrit à Rome des Commeníationes sur 
Diogene, assure que la bibliothéque du Va- 
tican ne contient rien de bon pour cet au- 
teur. Il se trompe ; le manuscrit du Vatican, 
n. 411, bombycinus du XIII siecle, est ex- 
cellent et contient beaucoup de vraies lecons 
qu'il faut restituer à Diogene. Le P. Rossi, 
qui ne l'a jamais vu, s'est laissé décourager 
par quatre ou cinq mauvais manuscrits du 
Vatican qui ne font que répéter les absurdi- 








AVIS DES ÉDITEURS. iij 


tés du texte ordinaire, comme les manus- 
erits de Milan et de Paris. J'ai trouvé à 
Naples deux manuscrits de Diogene (voyez 
le catalogue des manuscrits grecs, par 
M*"* Cirillo. Le premier, en parchemin 
du XII* siecle , est excellent et a conservé 
les anciens dialectes, avec beaucoup plus de 
fidélité que tous les autres, surtout dans les 
documents doriques recueillis par Diogene. 
Le second, du XV* siécle, est sans valeur; il 
a été écrit par Johannes Rhosus de l'ile de 
Créte; il n'y a pas mis son nom , mais sa 
belle écriture est si connuede tous ceux quiont 
vu beaucoup de manuscrits grecs en France 
et en Italie, qu'on la reconnait aussitót. 


« Enfin, à Venise, j'ai collationné deux 
manuscrits de mon Diogene , numérotés 398 
et 394 dans le catalogue imprimé ; ils sont 
tous les deux du XIV* siécle. Le premier a 
été consulté par Henri Estienne, qui en a tiré 
de bonnes lecons sans l'indiquer. Je l'ai 
collationné entiérement, et j'en ai trouvé bien 
d'autres, car il ne suffit pas de consulter un 
manuscrit par-ci par-là , on trouve presque 
toujours ee qu'on ne cherche pas, et vice 
versá. Demandez plutót à M. Dübner: 


« Je ne vous cite pas les manuscrits de 
moindre valeur, les extraits, ete. On en trouve 
beaucoup partout, mais on n'y gagne rien 
ou presque rien. Jusqu'à présent les ma- 
nuscrits italiens de Diogene étaient incon- 
nus, et comme toujours ils étaient les meil- 
leurs. 


« J'ai donc lieu d'étre content des résultats 
de mes recherches en Italie et en dernier lieu 
à Venise. Le respectable Bettío, notre ami 
commun, m'a rendu un grand service par l'ac- 
quisition des auteurs grees que vous avez déjà 
publiés. Presque partout en Italie les bonnes 
éditions critiques manquaient; or, comment 


m'assurer dela valeur des manuscrits lors- . 


qu'il fallait les comparer avee de vieilles 
éditions , remplacées depuis longtemps par 
d'autres meilleures. Vous ne sauriez croire 
combien éela m'a fait perdre de temps, sur- 
tout à Florence, oü j'ai dà me contenter de 
mauvaises éditions, méme pour Eschyle et 
Sophocle. Gráce à vos éditions, j'étais sür de 
mon fait, et j'ai reconnu en méme temps la 
supériorité de ces éditions sur toutes les 
précédentes, et la haute valeur des manus- 
crits qui depuis des siécles sont enfouis dans 
cette vieille bibliothéque de Venise. J'ai fait 
mes plus belles découvertes dans le texte de 
Xénophon, de Lucien et des ceuvres morales 
de Plutarque, en ayant sous les yeux les édi- 
tions que M. Dübner et MM. Dindorf freres 
viennent d'en donner. C'est surtout celle de 
Plutarque donnée par Dübner, qui, aprés 
avoir passé par l'épreuve du feu, me paralt 
une excellente édition, c'est-à-dire aprés que 
je l'ài eu eollationnée avec des manuscrits 
excellents qui l'emportent sur tous ceux que 
Contos ἃ collationnés ἃ] bibliothéque royale 
de Paris. J'y ai trouvé des milliers de pas- 
sages eorrigés avec évidence et le tout revu 
avec l'attention scrupuleuse qu'un pareil 
ouvrage exige de celui qui prend le titre de 
critique. M. Dübner dit, avec sa modestie 
ordinaire , qu'il aurait pu faire encore plus 
s'il avait eu le temps de méditer davantage 
sur les variantes que les manuscrits lui of- 
fraient pour certains passages, évidemment 
corrompus. J'ai pu m'en eonvainere par moi- 
méme en plusieurs endroits oü j'ai trouvé la 
véritable lecon, mais horriblement défigurée. 
Je ne puis m'empécher de vous en citer un 
exemple que je me rappelle en ce moment. 
Davs le traité De audiendis poetis, je trouve 
dans nos meilleurs manuscrits : τί δῆτα οὖσιν 
δεῖ σε κατθανούμενον; Ἄμεινον οὐδεὶς χάματος 
εὖ σέθδειν θεούς. En lisant au lieu de OYCIN 
l'infinitif. OYEIN , on peut étre certain de 
rétablir ce que le poéte a écrit (probable- 
ment dans le Palaméde d'Euripide)..... » 


FIRMIN DIDOT FRÉRES, 





PRJEFATIO. 





Diogeni Laertio hujus Bibliothece editor adjungenda censuit opu- 
scula, quz in eodem argumento ἢ. e. in philosophorum vitis enarrandis 
versarentur. Ác mihi quidem hanc provinciam demandavit , quem sci- 
ret aliquantulum hoc in genere litterarum laborasse. Ego vero quid 
prestiterim judicent alii : non.est enim cur multis de mea dicam opera, 
quippe quum non tam hoc agendum mihi fuisset, ut opuscula ista ex 
libris manu scriptis emendarem et in integrum restituerem , quam ut 
priorum editorum opera usus ac meo sane adhibito qualicunque judi- 
cio talia reprzsentarem, qu: sine magna offensione legi possent. Restat 
igitur ut paucis dicam de eis, qui ante me in his scriptis edendis et 
emendandis operam posuerunt. 

Platonis igitur vitarum prior, que Olympiodori nomine inscribitur, 
primum edita est in Diog. Laert. Amstelod. 169a. t. II. p. 582 sqq. cum 
Jac. Windeti aliorumque emendationibus, iterum cum Platonis dia- 
logis nonnullis a Gu. Etwallo Oxon. 1771 et I. F. Fischero Lips. 1783, 
denique ἃ me in Vitarum scriptt. στο. minoribus Brunsw. 1845. 
p. 382 sqq., posterior ex codice Vindobonensi ab À. H. L. Heerenio 
in Bibl. für alte Litt. u. Kunst. fasc. 5. Gott. 1789, et iterum a me ]. 1. 
p 388 sqq. 

"tristotelis primam, quee Ammonii nomen ementita est, primum edi- 
dit Aldus cum Ammonii commentario in categorias 1503, addita vetere 
interpretatione latina longe graeco textu auctiore P. J. Nunnesius Lugd. 
Bat. 1621, et post Duvallium 1654 Buhlius in Opp. Aristot- T^ 1e 1791, 
alteram Menagius primum in adnott. ad Diog. Laert. 5, [35 , iterum 
Bublius : utramque ego in Vitar. scriptt. p. 398 sqq. , 

Sequitur Zamlichi vita Pythagorz , ad Pythagoricam disciplinam co- 
gnoscendam liber utilissimus. Hanc ab Jo. Arcerio primum ex libro 
Granvellz editam Francof. 1598, iterumque cum versione Obrechti a 


Lud. Kustero Amstelod. 1707, novissime permultis locis partim ex co- 
IM 


IV PRJEFATIO. 


dice Cizensi partim sua e conjectura emendatam edidit Theoph. Kiess- 
lingius Lips. 1813, cujus przclaras emendationes multas in textum 
recipere non dubitavi. 

Porphyrii nomine quse exstant vitarum Pythagore atque Piotini 
alteram a Kustero cum Iamblicho editam eidem Kiesslingius quoque 
subjunxit, pluribus adhuc quam hactenus factum erat locis ex illo 
emendandam, alteram, que primum prodiit cum Plotini enneadibus 
Basil. 1580, deinde ab J. A. Fabricio repetitam in Bibl. Grec. lib. 4, 
cap. 26, nostra etate librorum ope in integrum restituit Fr. Creuzerus 
ed. Plot. t. I. Oxon. 1836, cujus a textu non erat mihi nisi paucis 
locis recedendum. 

Extremo loco quz prodeunt Zsidori vite a Damascio composite dis- 
jecta membra, excerpta sunt Photii ab eoque Bibliothecz suz cod. 34a 
inserta. Imm. Bekkeri recensionem repeti curavi paucissimis exceptis 
integram. 


Scribeb. Lipsicee m. Junio a. MDCCCL. 


AwromciUs WESTERMANN. 


[ Piotini Vita quum jam formis nostris inclusa esset, accepimus ab illustri viro 
Caxvzznzo initium editionis philosophi alteris curis recensite et correctz. Itaque Vitam 
a Porphyrio scriptam cum formis nostris conferentes, plurima quidem invenimus a 
Westermanno v. cl. prorsus ita administrata uti volebat Creuzerus; nonnullis tamen 
locis ex venerabilis viri schedis emendationem afferre licebat. Praeterea Dübnerus 
: Scribendum sibi videri annotavit pag. 104, 1. 38 ὁποθέσεις εἷς τὸ δέχ., p. 105, 1. 1a dv 
δὴ τοῖς, p. 107,1. 4 μεταλαδεῖν, in manus sumere; p. 111,1. 3a δικαίως, p. 112, 1. 45 
αἰδοῦς ἀξίου (pro ἄξια), p.- 115, 1. 58 ὀρθοπόρους ἀνὰ, p. 116, l. a1 εὐφροσύνῃσί τ᾽ ἰαίνεται 
(coll. p. 117, 1. 5), ib. 1. 44 οὐ delendum; p. 117, 1. 51 scr. καὶ παρὰ xo. ] 


AIOCTENOYZ AAEPTIOY 


BION ΚΑΙ ΓΝΏΜΩΝ TON EN ΦΙΛΟΣΟΦΙΛ 
EYAOKIMHZANTQN ΤΩΝ ΕΙΣ AEKA 
TO IIPOTON. 





IIPOOIMION. 


Τὸ τῆς φιλοσοφίας ἔργον ἔνιοί φασιν ἀπὸ βαρδά- 
pev ἄρξαι. γεγενῆσθαι γὰρ παρὰ μὲν Πέρσαις Md- 
γους, παρὰ δὲ Βαδυλωνίοις ἢ ᾿Ασσυρίοις Χαλδαίους, 
xa Γυμνοσοφιστὰς παρ᾽ ᾿Ινδοῖς, παρά τε Κελτοῖς xal 
Γαλάταις τοὺς χαλουμένους Δρυΐδας xol Σεμνοθέους, 
καθά φησιν ᾿Αριστοτέλης ἐν τῷ Μαγιχῷ xol Σωτίων 
ἐν τῷ εἰχοστῷ τρίτῳ τῆς Διαδοχῇῆς. Φοίνιχά τε γενέ- 
σθαι Ὦχον, καὶ Θρᾷκα Ζάμολξιν, xat Αίδυν Ἄτλαντα, 
Αἰγύπτιοι μὲν γὰρ Νείλου γενέσθαι παῖδα “Ἥφαιστον, 
ὃν ἄρξαι φιλοσοφίας, ἧς τοὺς προεστῶτας ἱερέας εἶναι 
χαὶ προφήτας. 
τὸν Νίαχεδόνα ἐτῶν εἶναι μυριάδας τέσσαρας καὶ ὀχτα- 
χιςχίλια ὀχταχόσια ἑξήχοντα τρία - ἐν οἷς ἡλίου μὲν 
ἐχλείψεις γενέσθαι τριαχοσίας ἑδδομήχοντα τρεῖς, σε- 

᾿ λήνης δὲ ὀχταχοσίας τριάχοντα δύο, ἀπὸ δὲ τῶν Μά- 
γων, ὧν ἄρξαι Ζωροάστρην τὸν Πέρσην, Ἑρμόδωρος 

μὲν ὃ Πλατωνιχὸς ἐν τῷ περὶ μαθημάτων φησὶν εἰς 

τὴν Τροίας ἅλωσιν ἔτη γεγονέναι πενταχιςχίλια" Eáv- 

θος δὲ ὃ Λυδὸς εἰς τὴν Ξέρξου διάβασιν ἀπὸ τοῦ Ζω- 

, ρθάστρου ἑξαχιςχίλιά φησι, χαὶ μετ᾽ αὐτὸν γεγο- 
νέναι πολλούς τινας Ἡάγους χατὰ διαδοχήν, Ὀστά- 

νας xai ᾿Αστραμψύχους xa Γωδρύας xoi Παζάτας, 

ἔχρι τῆς τῶν Περσῶν ὑπ᾽ Ἀλεξάνδρου καταλύσεως. 


(3) Λανθάνουσι δ᾽ αὑτοὺς τὰ τῶν “Ελλήνων χατορθώ- 3 


ματα, do' ὧν μὴ ὅτι γε φιλοσοφία, ἀλλὰ xol γένος 
ἀνθρώπων ἦρξε, βαρθάροις προςάπτοντες. Ἰδοὺ γοῦν 
παρὰ μὲν Ἀθηναίοις γέγονε Μουσαῖος, παρὰ δὲ Θηδαίοις 

' Atvoc. xai τὸν μὲν Εὐμόλπου παῖδά φασι, ποιῆσαι δὲ 
θεογονίαν καὶ σφαῖραν πρῶτον" φάναιτε ἐξ ἑνὸς τὰ πάντα 

| γίνεσθαι xal εἰς ταὐτὸν ἀναλύεσθαι, τοῦτον τελευτῆσαι 
Φαληροῖ, καὶ αὐτῷ ἐπιγεγράφθαι τόδε τὸ ἐλεγεῖον " 


Εὐμόλπου φίλον υἱὸν ἔχει τὸ Φαληρικὸν οὖδας, 
Μουσαίου φθιμένου σῶμ᾽, ὑπὸ τῷδε τάφῳ. 


ἀπὸ δὲ τοῦ πατρὸς τοῦ Μουσαίου xal Εὐμολπίδαι 
) χαλοῦνται παρ᾽ ᾿Αθηναίοις. (4) τὸν δὲ Λίνον παῖδα εἶναι 
Ἑρμοῦ χαὶ Μούσης Οὐρανίας" ποιῇζσαι δὲ χοσμογο- 
νίαν; ἡλίου καὶ σελήνης πορείαν, xal ζῴων χαὶ χαρπῶν 
, , 3 A ^ 4 ej . 
γενέσεις, τούτῳ ἀρχὴ τῶν ποιημάτων ἥδε ; 


?Hv ποτέ τοι χρόνος οὗτος, ἐν ᾧ ἅμα πάντ᾽ ἐπεφύχει, 


ὅθεν λαθὼν ᾿Αναξαγόρας πάντα ἔφη χρήματα γεγονέναι 
ὁμοῦ, νοῦν δὲ ἐλθόντα αὐτὰ διαχοσμῆσαι, τὸν δὲ Αί- 
DIOGENES LAERT. 


DIOGENIS LAERTII 


VIT/£ ET PLACITA CLARORUM PHILOSO- 
PHORUM DECEM LIBRIS COMPREHENSA. 
LIBER PRIMUS. 





PROOEMIUM. 


Philosophi munus nonnulli a barbaris initla sumpsisse 
autumant. Nam Persis Magos, Babyloniis vel Assyriis Chal- 
deos, Indis Gymnosophistas, Celtis seu Gallis Druidas et 
qui Semnothei appellabantur, ejus rei fuisse auctores ait 
Aristoteles in Magico et Sotion in vicesimo tertio Succes- 
sionis libro. Phenicem preterea fuisse Ochum, et Za- 
molxim Thracem , et Atlantem Libycum. JEgyptii quidem 
tradunt filium Nili fuisse Vulcanum, qui philosophiam ape- 
ruerit principia : quam fuisse penes sacerdotes et prophetas. 
(2) Ab hoc autem ad Alexandrum Macedonum regem fluxisso 


(2) Ἀπὸ δὲ τούτου εἷς ᾿Αλέξανδρον 2 annos quadragesies octies mille octingentos sexaginta tres : 


quo toto tempore solis defectus apparuisse trecentos se- 
piuaginta tres, lunm autem octingentos triginta duos. 
Enimvero à Magis, quorum principem fuisse Zoroastrem 
Persam memoria; proditum est , Hermodorus Platonicus in 
libro de Disciplinis usque ad excidium Troje annos quin- 
quies mille computat; Xanthus vero Lydus a Zoroastre 
usque ad Xerxis transitum sexies mille numerat : post illum 
autem Magos plurimos sibi invicem successisse , Ostanas , 
Astrampsychos , Gobryas ac Pazatas, donec ab Alexandro 
eversum est Persarum regnum. (3) Sed hi profecto per 
imprudentiam Grecorum recte facta inventaque barbaris 
applicant : ab iis enim non solum philosophia, verum 
ipsum quoque hominum genus initio manavit. Vide modo : 
Musso Athene, Theb:e Lino inclytze sunt; quorum alterum, 
Eumolpi filium, asserunt primum deorum generationem tra- 
didisse sphzeramque invenisse, et ex uno fieri atque in 
idem resolvi omnia dixisse : hunc Phaleris obiisse diem 
ibique sepultum esse, inscriptumque ipsius tumulo fuisse 
hoc epigramma , 


Eumolpi exanimem Muszum terra Phalera 
claudit in hoc tumulo, pignora cara patris. 


Porro Musxi pater Eumolpidis apud Athenienses cognomen 
dedit. (4) Linum vero Mercurio Musaque Urania genitum 
affirmant : scripsisse autem mundi ortum, solis item et 
lune; cursus, animalium et fructuum generationes. Hoc 
autem carmini suo fecit initium : 


Tempus erat quo cuncta simul sunt condita quondam. 


Qu:e scentus Anaxagoras et ipse simul facta omnia asseruit, 
ct mente accedente esse ordinata. Linum autem in Eu- 
l 


2 
vov τελευτῆσαι ἐν Εὐδοίᾳ τοξευθέντα ὑπ’ Ἀπόλλωνος, 
καὶ αὐτῷ ἐπιγεγράφθαι" 


Ἥδε Λίνον Θηδαῖον ἐδέξατο γαῖα θανόντα, 
Μούσης Οὐρανίης νἱὸν ἐὐστεφάνου. 


ΠΡΟΟΙΜΙ͂ΟΝ. 


bo occubuisse , sagitta ab Apolline percussum , et tumulo 
hos esse inscriptos versus : 


Hocce Linum Thebis oriundum terra , Camenz 
Uraniz prolem, contegit exanimem. 


e Kai ὧδε μὲν dg! Ἑλλήνων ἦρξε φιλοσοφία, ἧς xol Jaque a Grecis initium habuit philosophia, cujos et 
αὐτὸ τὸ ὄνουα τὴν βάρθαρον ἀπέστραπται προζηγο- ipsum nomen a barbara omnino abhorret appellatione. 
ρίαν. (6) Ot δὲ τὴν εὕρεσιν διδόντες ἐχείνοις παρά- 4 (5) Qui autem inventionem ejus barbaris assignant, Or- 


γουσι xa Ὀρφέα τὸν Θρᾷκα, λέγοντες φιλόσοφον γεγο- 
γέναι xal εἶναι ἀρχαιότατον. ἐγὼ δέ, εἰ τὸν περὶ 

40 θεῶν ἐξαγορεύσαντα τοιαῦτα χρὴ φιλόσοφον καλεῖν οὐχ 
οἶδα, [τίνα δεῖ προσαγορεύειν] τὸν πᾶν τὸ ἀνθρώπειον 
πάθος ἀφειδοῦντα τοῖς θεοῖς προςτρῖψαι, χαὶ τὰ σπανίως 
ὁπό τινων ἀνθρώπων αἰσχρουργούμενα τῷ τῆς φωνῆς 
ὀργάνῳ. τοῦτον δὲ ὃ μὲν μῦθος ὑπὸ γυναιχῶν ἀπολε- 

35 σθαι φησί" τὸ δ᾽ ἐν Δίῳ τῆς Μαχεδονίας ἐπίγραμμα, 
χεραυνωθῆναι αὐτόν, λέγον οὕτως" 


Θρήϊχα χρυσολύρην τῇδ᾽ Ὀρφέα Μοῦσαι ἔθαψαν, 
ὃν χτάνεν ὑψιμέδων Ζεὺς ψολόεντι βέλει. 


(e) Οἱ δὲ φάσκοντες ἀπὸ βαρθάρων ἄρξαι φιλοσοφίαν 
30-xal τὸν τρόπον παρ᾽ ἑκάστοις αὐτῆς ἐχτίθενται " xal 
φασι τοὺς μὲν Γυμνοσοφιστὰς xal Δρυΐδας αἰνιγμα-- 
τωδῶς ἀποφθεγγομένους φιλοσοφῆσαι, σέδειν θεοὺς xal 
μηδὲν xaxüv δρᾶν χαὶ ἀνδρείαν ἀσκεῖν. τοὺς γοῦν 
Γυμνοσοφιστὰς xol θανάτου χαταφρονεῖν φησι Κλεί- 
as ταρχος ἐν τῇ δωδεκάτῃ " τοὺς δὲ Χαλδαίους περὶ ἀστρο- 
νομίαν xal πρόρρησιν ἀσχολεῖσθαι. τοὺς δὲ Μάγους 
περί τε θεραπείας θεῶν διατρίθειν χαὶ θυσίας χαὶ εὐχάς, 
ὡς αὐτοὺς μόνους ἀκουομένους. ἀποφαίνεσθαί τε περί τε 
οὐσίας θεῶν χαὶ γενέσεως, οὃς xal πῦρ εἶναι xol γῆν 
30 καὶ ὕδωρ᾽ τῶν δὲ ξοάνων χαταγινώσχειν, καὶ μάλιστα 
τῶν λεγόντων ἄρρενας εἶναι θεοὺς καὶ θηλείας. (7) περί 
τε δικαιοσύνης λόγους ποιεῖσθαι. καὶ ἀνόσιον ἡγεῖσθαι 
πυρὶ θάπτειν " xal ὅσιον νομίζειν μητρὶ ἢ θυγατρὶ μί- 
ἥνυσθαι, ὡς ἐν τῷ εἰχοστῷ τρίτῳ φησὶν ὃ Σωτίων" 
35 ἀσκεῖν τε μαντιχὴν xol πρόρρησιν, xai θεοὺς αὖ- 
τοῖς ἐμφανίζεσθαι λέγοντας. ἀλλὰ χαὶ εἰδώλων πλήρη 
εἶναι τὸν ἀέρα, κατ᾽ ἀπόρροιαν ὕπ᾽ ἀναθυμιάσεως 
εἰςκρινομένων ταῖς ὄψεσι τῶν ὀξυδερχῶν " προχοσμή-- 
ματά τε καὶ χρυσοφορίας ἀπαγορεύειν. τούτων δὲ 
49 ἐσθὴς μὲν λευχή, στιδὰς δὲ εὐνή, καὶ λάχανον τροφή, 
7 τυρός τε xol ἄρτος εὐτελής, xal χάλαμος f βαχτηρία, 


ᾧ χεντοῦντες, φασί, τοῦ τυροῦ ἀνῃροῦντο xal ἀπή- 


(8) τὴν δὲ γοητικὴν μαγείαν οὐδ᾽ ἔγνωσαν, . 


σθιον. 
φησὶν Ἀριστοτέλης ἐν τῷ Μαγιχῷ xai. Δείνων ἐν τῇ 
45 πέμπτῃ τῶν ἱστοριῶν" ὃς xal μεθερμηνευόμενόν φησι 
τὸν Ζωροάστρην ἀστροθύτην εἶναι" φησὶ δὲ τοῦτο χαὶ 
ὁ ἙἭ ρμόδωρος. Ἀριστοτέλης δ᾽ ἐν πρώτῳ περὶ φιλο- 
σοφίας xal πρεσθυτέρους εἶναι τῶν Αἰγυπτίωνε xol 
δύο xav! αὐτοὺς εἶναι ἀρχάς, ἀγαθὸν δαίμονα χαὶ 
6o χαχὸν δαίμονα" xal τῷ μὲν ὄνομα εἶναι Ζεὺς καὶ Ὦρο- 
. μάσδης, τῷ δὲ “Λδης xal ᾿Αρειμάνιος. φησὶ δὲ τοῦτο 
χαὶ Ἕρμιππος ἐν τῷ πρώτῳ περὶ Μάγων καὶ Εὔδοξος 


pheum quoque Thracem in medium adducunt, philoso - 
phum dicentes fuisse et quidem antiquissimum. Ego vero 
nescio an philosophus sit appellandus qui talia de diis effu- 
tierit, quiomnia humana mala, quse pariunt animi zegritu- 
dines, non dubitaverit diis affricare , etiam illa foeda flagitia 
quie raro a paucis quibusdam hominibus ipso vocis instru- 
mento perpetrantur. Hunc autem a mulieribus discerptum 
periisse fama est. Ceterum ex eo epigrammate quod in 
Dio Macedonic insculptum est, fulmine interiisse cognosci- 
tur, hoc modo : 
Orphea Threicium Musz htc lyricum tumularunt , 
Juppiter altitonans fulmine quem necuit. 


5 (6) Exponunt etiam mores et instituta singulorum, qui bar- 
baros aiunt philosophie principes fuisse : Gymnosophistas 
ac Druidas obscure ac per sententias philosophari , colendos 
deos, nihil mali faciendum et exercendam fortitudinem. Prio- 
res illos mortis quoque esse contemptores Clitarchus asserit 


6 in duodecimo libro : Chaldaeos vero circa astronomiz ratio- 


nes preedictionesque occupari : Magos deorum vacare cultui, 
et preces illis ac vota et sacrificia , quasi soli ab iis exaudiam- 
tur, offerre : de deorum natura et generatione disserere , 
quos et ignem et terram et aquam esse arbitrentur; signa 
statuasque reprehendere, et eorum inprimis qui mares esse 
deos ac feminas dicunt, errores improbare : (7) de justitia 
verba facere, iniquumque arbitrari atque impium igni se- 
pelire : justum matri ac [1180 misceri, ut in vicesimo tertie 
libro ait Sotion : divinationem preterea pradictionemque 
exercere, sibi deos apparere asserentes : plenum esse spectris 
aerem, quze tenuiter veluti exevaporatione acute cernentium 
oculis influant : exteriorem cultum et auri usum interdicere, 
His autem vestis candida , lectus humus , esca olus, caseus 
panisque cibarius erat : arundine pro baculo utebantur, qua 
figentes, ut narratur, decaseo frusta tollebant et vescebantur. 
(8) Magicarum illos prestigiarum ignaros Aristoteles ait in 
libro quem inscripsit Magicum et Dinon in quinto Historia- 
rum libro, qui Zoroastrem quoque ex interpretatione no- 
minis sui astrorum sacrificulum sonare asserit. Hoc etiam et 
Hermodorus tradit. JEgyptiis vero antiquiores esse Magos 
Aristoteles auctor est in primo de Philosophia libro, duoque 
secundum illos esse principia, bonum dzemonem et malum : 
alterum ex his Jovem et Oromasdem , alterum Plutonem ct 
Arimanium dici. Quod Hermippus quoque in primo de Ma- 








PROGEMTUM. 3 


ἐν τῇ, Περιόδῳ xal. Θεόπομπος ἐν τῇ ὀγδόη τῶν Φι- 
λιππιχῶν * (09) ὃς χαὶ ἀναδιώσεσθαι χατὰ τοὺς Μά- 
γοὺς φησὶ τοὺς ἀνθρώπους xal ἔσεσθαι ἀθανάτους, 
χαὶ τὰ ὄντα ταῖς αὐτῶν ἐπιχλήσεσι διαμένειν. ταῦτα 

ὃ δὲ χαὶ Εὔδημος 6 Ῥόδιος ἱστορεῖ. Ἑχαταῖος δὲ 
χαὶ γενητοὺς τοὺς θεοὺς εἶναι xav' αὐτούς. Κλέαρ- 
χος δὲ ὃ Σολεὺς ἐν τῷ περὶ παιδείας χαὶ τοὺς Γυ- 
μνοσοφιστὰς ἀπογόνους εἶναι τῶν Μάγων φησίν" 
ἔνιοι δὲ καὶ τοὺς ᾿Ιουδαίους ἐκ τούτων ἦναι. πρὸς 
10 τούτοις καταγινώσχουσιν Ἡροδότου οἱ τὰ περὶ Μάγων 
γράψαντες. μὴ γὰρ ἂν εἰς τὸν ἥλιον βέλη ἐξέρξην 
ἀχοντίσαι, μηδ᾽ εἷς τὴν θάλασσαν πέδας καθεῖναι, θεοὺς 
ὑπὸ τῶν Μάγων παραδεδομένους. τὰ μέντοι ἀγάλ- 
ματα εἰχότως χαθαιρεῖν. 

15 φιλοσοφίαν εἶναι τοιαύτην περί τε θεῶν χαὶ ὑπὲρ δι- 
χαιοσύνης. φάσχειν τε ἀρχὴν μὲν εἶναι τὴν ὕλην, εἶτα 
τὰ τέσσαρα στοιχεῖα ἐξ αὐτῆς διαχριθῆναι, χαὶ ζῷα 
παντοῖα ἀποτελεσθῆναι. θεοὺς δ᾽ εἶναι ἥλιον xal σελή- 
viv, τὸν μὲν Ὄσιριν, τὴν δ᾽ Ἶσιν χαλουμένην᾽ αἰνίττε- 
20 σθαί τε αὐτοὺς διά τε χανθάρου xal δράχοντος xal ἰέ-- 
ρᾶχος χαὶ ἄλλων, ὥς φησι Μανέθως ἐν τῇ τῶν φυσιχῶν 
ἐπιτομῇ xal Ἕκχαταῖος ἐν τῇ πρώτῃ περὶ τῆς τῶν Αἷ-- 
γυπτίων φιλοσοφίας. χατασχευάζειν δὲ χαὶ ἀγάλματα 
καὶ τεμένη τῷ μὴ εἰδέναι τὴν τοῦ θεοῦ μορφήν. (11) 
25 τὸν χύσμον γενητὸν xal φθαρτὸν xal σφαιροειδῇ " τοὺς 
ἀστέρας πῦρ εἶναι, χαὶ τῇ τούτων χράσει τὰ ἐπὶ γῆς 
γίνεσθαι" σελήνην ἐχλείπειν εἷς τὸ σχίασμα τῆς γῆς 
ἐμπίπτουσαν᾽ τὴν ψυχὴν xal ἐπιδιαμένειν xal μετεμ- 
θαίνειν" ὑετοὺς χατὰ ἀέρος τροπὴν ἀποτελεῖσθαι" τά τε 
80 ἄλλα φυσιολογεῖν, ὡς ᾿Εχαταῖός τε xai ᾿Αρισταγόρας 
ἱστοροῦσιν. ἔθεσαν δὲ xal νόμους ὑπὲρ δικαιοσύνης, 
οὺς εἰς Ἑρμῆν ἀνήνεγχαν" xal τὰ εὔχρηστα τῶν ζῴων 
θεοὺς ἐδόξασαν. λέγουσι δὲ χαὶ ὡς αὐτοὶ γεωμετρίαν 
τε xa ἀστρολογίαν xal ἀριθμητικὴν ἀνεῦρον. xal τὰ μὲν 


35 περὶ τῆς εὑρέσεως ὧδε ἔχει, (12) Φιλοσοφίαν δὲ πρῶ- 8 


τος ὠνόμασε Πυθαγόρας χαὶ ἑαυτὸν φιλόσοφον, ἐν Σι-- 
χυῶνι διαλεγόμενος Λέοντι τῷ Σιχυωνίων τυράννῳ 1) 
Φλιασίων, καθά φησιν “Ηραχλείδης ὁ Ποντιχὸς ἐν τῇ 
περὶ τῆς ἄπνου μηδένα γὰρ εἶναι σοφὸν [ἄνθρωπον] 
ao ἀλλ᾽ 3j θεόν. θᾶττον δὲ ἐχαλεῖτο cogía , xal σοφὸς ὃ 
ταύτην ἐπαγγελλόμενος, ὃς εἴη ἂν xat! ἀχρότητα ψυ- 
χῆς ἀπυχριξωμένος" φιλόσοφος δὲ 6 σοφίαν ἀσπαζό- 


ενος, Οἱ δὲ σοφοὶ xal σοφισταὶ ἐχαλοῦντο" xal οὐ 9 


μόνον, ἀλλὰ καὶ oí ποιηταὶ σοφισταί, χαθὰ xal 
«5 Κρατῖνος ἐν Ἀρχιλόχοις τοὺς περὶ “Ὅμηρον καὶ 
Ἡσίοδον ἐπαινῶν οὕτως χαλεῖ, (13) σοφοὶ δὲ ἐνομί-- 
ζοντο οἶδε: Θαλῆς, Σόλων, Περίανδρος, Κλεόθου-- 


λος, Χείλων, Βίας, Πιτταχόςς. τούτοις πρόςχρι- 


θμοῦσιν ᾿Ανάχαρσιν τὸν Σχύθην, Μύσωνα τὸν Χηνέα, .. 


&o Φερεκύδην τὸν Σύριον, ᾿Επιμενίδην τὸν Κρῆτα" ἔνιοι 
δὲ xal Πεισίστρατον τὸν τύραννον. — xai οἱ μὲν σοφοί. 


(10) Τὴν δὲ τῶν Αἰγυπτίων 7 


gis ait atque Eudoxus in Periodo et Theopompus Philippico- 
rum libro octavo : (9) qui et revicturos homines ex Magorum 
sententia dicit , inmortalesque futuros , et universa illorum 
precationibus consistere. Hzc Eudemus quoque Rhodius 
tradit. Porro Hecatzeus deos quoque ex eorum sententia 
esse genitos ait. Clearchus autem Solensis in libro de Disci- 
plina Gymnosophistas a Magis fluxisse asseverat : nonnulli 
et Judzos ab his duxisse originem tradunt. Herodotum 
praeterea mendacii arguunt qui Magorum historiam scripsere : 
neque enim fieri potuisse ut Xerxes tela in solem jacula- 
retur, et in mare demitteret compedes , quoniam utrumque 
deum esse a Magis sit traditum : signa tamen et statuas ex 
discipline instituto e medio sustulisse. (10) AEgyptiorum 
autem philosophiam hujusmodi esse de diis ac justitia dixere, 
Materiam principium fuisse rerum : ex ea deinceps quattuor 
elementa discreta , perfectasque omnis generis animantes : 
solem ac lunam deos esse , alterumque Osirim , alteram Isim 
appellatam ; exprimi illos per scarabeum et draconem , 
arcipitrem aliaque animalia Manethos auctor est in Natu- 
ralium epitome et Hecatzeus in primo de JEgyptiorum phi- 
losophia libro. Statuas praterea et fana fabricare , quod 
ignorent effigiem dei. (11) Mundum genitum mortalemque 
et ad sphzeree similitudinem rotundum : stellas ignem esse, 
quarum temperata commixtione cuncta super terram na- 
scantur : lunam deficere quum in terre incidit umbram : 
animum et corpori superesse et ex alio in aliud migrare : 
pluvias ex aeris conversionibus fieri. Ista et hujusmodi illos 
de rerum natura disserere Hecatzeus et Aristagoras tradunt, 
De justitia quoque leges constituerunt, quas ad Mercurium 
referunt. Utiles quasque et usui hominum accommodatas 
animantes divino honore prosecuti sunt. Asserunt etiam 
geometriam , astrologiam et arithmeticam se primos inve- 
nisse. De inventioneautem hactenus. (12) Philosophiam 
vero Pythagoras primus appellavit seque philosophum, 
quum Sicyone conveniret Leontem Sicyoniorum tyrannum 
sive Phliasiorum , ut. ait Heraclides Ponticus in libro quem 
inscripsit de femina exanimi : neminem enim esse sapientem 
praeter deum. Antea enim sapientia dicebatur quz? nunc phi- 
losophia dicitur,et qui hanc profitebatur sapiens appellabatur, 
qui quidem summis animi dotibus esset perpolitus : philoso- 
phus autem est qui sapientiam amplexatur. Ipsi tamen sa- 
pientes etiam Sophistze sunt dicti : neque hi solum, verum 
poetae quoque; quo nomine Cratinus in Archilochis Home- 
rum et Hesiodum laudans illos vocat. (13) Sapientes 
autem habiti sunt : Thales, Solon, Periander, Cleobulus, 
Chilo, Bias, Pittacus. His annumerant Anacharsim Scy- 
tham, Mysonem Cheneum, Pherecydem Syrium, Epi- 
menidemque Cretensem; nonnulli etiam Pisistratum ty- 
rannum. Ethi quidem sapientes dicti. Jam vero philo- 


Φιλοσοφίας δὲ δύο γεγόνασιν dpyal, ἥ τε ἀπὸ "Avat.- 10sophiee duo faere principia, unum quod ab Anaximandro , 


μάνδρου xal jj ἀπὸ Πυθαγόρου" τοῦ μὲν Θαλοῦ δια- 
χυχοότος, Πυθαγόρου δὲ Φερεχύδης χαθηγήσατο. xal 


alterum quod a Pythagora fluxit. —Anaximandri Tbales 


praeceptor fuit, Pythagorz vero Pherecydes. Appellatunr 
l. 


4 IIPOOIMION. 


ἐχαλεῖτο ἡ μὲν Ἰωνιχή, ὅτι Θαλῆς Ἴων ὦν, Μιλήσιος 
γάρ, καθηγήσατο Ἀναξιμάνδρου" 4j δὲ ᾿Ιταλικὴ ἀπὸ 
Πυθαγόρου, ὅτι τὰ πλεῖστα κατὰ τὴν Ἰταλίαν ἐφιλο- 
σόφησεν. (14) χαταλήγει δὲ ἡ μὲν εἰς Κλειτόμαχον xal 
δ Χρύσιππον xai Θεόφραστον [ἡ Ἰωνικὴ] ΄ $ δὲ ᾿Ιταλιχὴ 
εἰς Ἐπίχουρον. Θαλοῦ μὲν γὰρ ᾿Αναξίμανδρος, οὗ 
Ἀναξιμένης, οὗ Ἀναξαγόρας, οὗ Ἀρχέλαος, οὗ Σω- 
χράτης 6 τὴν ἠθιχὴν εἰταγαγών " οὗ οἵ τε ἄλλοι Σωχρα- 
τιχοὶ xai Πλάτων ὃ τὴν ἀρχαίαν ᾿Αχαδημίαν συστη- 
10 σάμενος" οὗ Σπεύσιππος καὶ Ξενοκράτης, οὗ Πολέμων, 
οὗ Κράντωρ καὶ Κράτης, οὗ Ἀρχεσίλαος 6 τὴν μέσην 
Ἀχαδημίαν εἰςηγησάμενος" οὗ Δαχύδης ὃ τὴν νέαν 
Ἀχαδημίαν φιλοσοφήσας" οὗ Καρνεάδης, οὗ Κλειτό- 
μαχος. xal ὧδε μὲν εἰς Κλειτόμαχον. — (r5) εἰς δὲ 
ι5 Χρύσιππον οὕτω χαταλήγει" Σωχράτους Ἀντισθένης, 
οὗ Διογένης 6 χύων, οὗ Κράτης 6 Θηξαῖος, οὗ Ζήνων 
ὁ Κιτιεύς, οὗ Κλεάνθης, οὗ Χρύσιππος. εἰς δὲ Θεό- 
φραστον οὕτως" Πλάτωνος ᾿Αριστοτέλης, οὗ Θεό- 
φραστος. xal ἢ μὲν Ἰωνικὴ τοῦτον χαταλήγει τὸν τρό- 
30 πον. ἣ δὲ Ἰταλικὴ οὕτω: Φερεχύδους Πυθαγόρας, οὗ 
 ηλαύγης δυῖός, οὗ Ξενοφάνης, οὗ Παρμενίδης, οὗ Ζή- 
νων δ᾽ Ἐλεάτης, οὗ Λεύχιππος, οὗ Δημόκριτος, οὗ πολ- 
λοὶ μέν, ἐπ᾽ ὀνόματος δὲ Ναυσιφάνης xai Ναυσιχύδης, 


que est illud philosophizte genus Ionicum, quod Thales ex 
Jonia quum esset (erat enim Milesius) Anaximandrum in» 
stituit : hoc autem Italicum, quod ejus auctor Pytha:soras 
in Italia utplurimum philosophatus est. (14) Desinit au- 
tem lIonica in Clitomachum, Chrysippum et Theophra- 
stum : ltalica in Epicurum. Quippe Thaleti successit 
Anaximander, Anaximandro Anaximenes,  Anaximemi 
Anaxagoras, Anaxagore Archelaus, ei vero Socrates , qui 
primus etbicen invenit: huic vero cum Socratici reliqui, 
tum in primis Plato, qui veterem Academiam instituit : 
Platoni Speusippus et Xenocrates , huic Polemon, Polemoni 
Crantor et Crates, cui Arcesilaus, qui mediam invexit Aca- 
demiam : ei Lacydes, qui novam Academiam invenit : La- 
cydi Carneades , eique Clitomachus. Atque in hunc modum 
in Clitomachum desiit. (15) Sic autem in Chrysippum : 
Socrati successit Antisthenes , Antistheni Diogenes Cynicus, 
ei vero Crates Thebanus, Crateti Zeno Citieus, Zenoni 
Cleanthes, cui Chrysippus. In Theophrastum vero sic de- 
siit : Platoni succedit Aristoteles, Aristoteli vero Theophra- 
Stus. Et hunc quidem in modum lonica philosophia de- 
sit. Porro Italicze hac series fuit : Pherecydi Pythagoras , 
Pythagorz Telauges filius successit, ei Xenophanes, cui 
Parmenides, huic Zeno Eleates , Leucippus Zenoni , Demo- 
critus Leucippo : Democrito complures, sed inter reliquos 


ὧν ᾿Επίχουρος. (1e) ὧν δὲ φιλοσόφων ol μὲν γεγόνασι 1 Nausiphanes Nausicydesque celebrantur. lis vero suo ordine 


25 δογματιχοί, οἱ δ᾽ ἐφεχτιχοί' δογματιχοὶ μὲν ὅσοι περὶ τῶν 
πραγμάτων ἀποφαίνονται ὡς χαταληπτῶν" ἐφεχτιχοὶ 
δὲ ὅσοι ἐπέχουσι περὶ αὐτῶν ὡς ἀκαταλήπτων. χαὶ οἵ 
μὲν αὐτῶν χατέλιπον ὑπομνήματα, οἷ δ᾽ ὅλως οὐ συν-- 
ἔγραψαν, ὥςπερ χατά τινας Σωχράτης, Στίλπων, Φί- 

80 λιππος, Μενέδημος, Πύρρων, Θεόδωρος, Καρνεάδης, 
Βρύσων: χατά τινας Πυθαγόρας, "Aptotov ὃ Χῖος, 
πλὴν ἐπιστολῶν ὀλίγων * οἱ δὲ ἀνὰ ἕν σύγγραμμα" Mé- 
λισσος, Παρμενίδης, Ἀναξαγόρας" πολλὰ δὲ Ζήνων, 
πλείω Ξενοφάνης, πλείω Δημόχριτος, πλείω Ἀριστο- 

35 τέχης, πλείω ᾿Επίχουρος, πλείω Χρύσιππος. (17) Τῶν δὲ 


Successit Epicurus. (t6) Philosophi autem in duo genera 
distribuuntur : quidam ex iis a decretis sunt dicti Dogmatici, 
qui de rebus ut quad: comprehendi possint, disserunt : alii ab 
assensu continendo dicti Ephectici, qui nihil definiunt et 
de rebus ita disputant ac si comprehendi non possint. 
Ex his plerique ingenii sui monumenta reliquerunt, non- 
nulli nihil penitus scripsere : quibus, ut quidam volunt, 
Socrates annumeratur, Stilpo, Philippus, Menedemus, 
Pyrrho, Theodorus , Carneades , Bryso : Pythagoras etiam 
secundum quosdam et Aristo Chins, praeter paucas epi- 
stolas. Alii sunt qui singula tantum opera scripserunt, 
Melissus, Parmenides et Anaxagoras. Multa vero scripsit 


φιλοσόφων of μὲν ἀπὸ πόλεων προςηγορεύθησαν, ὡς oL T27eno, plura Xenophanes, plura Democritus, plura Ari- 


Ἠλιαχοὶ καὶ Μεγαριχοὶ καὶ ᾿Ερετριχοὶ xai Κυρηναῖχοί- 
oi δὲ ἀπὸ τόπων, ὡς οἱ Ἀχαδημαϊχοὶ xal Στωιχοί. xol 
ἀπὸ συμπτωμάτων δέ, ὡς οἱ Περιπατητιχοί, χαὶ ἀπὸ 
40 σχωμμάτων, ὡς οἱ Kuvixol* οἱ δὲ ἀπὸ διαθέσεων, ὡς οἱ 
Εὐδαιμονιχοί" τινὲς ἀπὸ οἰήσεως, ὡς οἱ Φιλαλήθεις 
xai ᾿Ελεγχτικοὶ xot Ἀναλογητιχοί" ἔνιοι δ᾽ ἀπὸ τῶν 
διδασχάλων, ὡς οἱ Σωχρατιχοὶ xal ᾿Επιχούρειοι, xat τὰ 
ὅμοια. καὶ οἷ μὲν ἀπὸ τῆς περὶ φύσιν πραγματείας φυσι - 
45 xoi* οἱ δ᾽ ἀπὸ τῆς περὶ τὰ ἤθη σχολῆς ἠθιχοί" διαλεχτιχοὶ 
δὲ ὅσοι περὶ τὴν τῶν λόγων τερθρείαν χαταγίνονται. (18) 


Μέρη δὲ φιλοσοφίας τρία, φυσιχόν, ἠθικόν, διαλεχτικόν 1 2. tuntur, (18) 


M * 4 , ^ $ “τῳ 5 A P 
φυσιχὸν μὲν τὸ περὶ χόσμου xal τῶν £v αὐτῷ" ἠθικὸν ὃ 
τὸ περὶ βίου xol τῶν πρὸς ἡμᾶς" διαλεχτιχὸν δὲ τὸ 

60 ἀμφοτέρων τοὺς λόγους πρεσδεῦον. xal μέχρι μὲν "Ap- 
. u ^ *u Su c2 3. i , € 
χελάου τὸ φυσιχὸν ἣν εἰδος" ἀπὸ δὲ Σωχράτους, ὡς 
προείρηται, τὸ ἠθιχόν" ἀπὸ δὲ Ζήνωνος τοῦ ᾿Ελεάτου 

e e^ , 
τὸ διαλεχτιχόν, τοῦ δὲ ἠθιχοῦ γεγόνασιν αἱρέσεις δέκα, 


᾿Αχαδημαϊχή, Κυρηναϊκή, Ἠλιαχή, Μεγαριχή, Κυ- 


stoteles, plura Epicurus, plura etiam Chrysippus. (17) 
Philosophorum alii a civitatibus sunt appellati, ut Eliaci , 
Megarenses, Eretrici et Cyrenaici : quidam a locis, ut 
Academici et Stoici: ab adjunctis nonnulli, ut Peripa- 
tetici : nonnulli a dicteriis, ut Cynici : alii ab iis quibus 
alios afficiebant, ut Eudzemonici : quidam a fastu, ut qui 
se veritatis studiosos, arguendi callidos, rerumque diju- 
dicatores vocant. Sunt item qui a praeceptoribus sunt 
dicti, ut Socratici, Epicurei, aliique. Alii quod de natura 
rerum scripsere, Physici; alii ab instituendis moribus 
Ethici; Dialectici, qui verborum ac rationum acumine 
Dividitur autem philosophia in partes tres , 
Physicam, Ethicam et Dialecticam. | Phiysicie proprium est 
de mundo et de iis quze sunt in eo, disserere; Ethicze vero, 
de vita moribusque tractare; porro Dialectic:e, ambarum 
partium explicare rationes. Sola usque ad Archelaum Phy- 
Sica viguit : a Socrate vero, ut predictum est, Ethica ini- 
tium sumpsit , eta Zenone Eleate Dialectica. — Ethicze vero 
parg jn. sectas decem scinditur, Academicam , Cyrenaicam , 


0 am—— 0n m 4“. SNR DUE 8 ERE LL mmt 





LIB. I, 1. 


vac, Ἐρετριχή, Διαλεχτιχή, Περιπατητιχή, Στωιχή, 
ἘἘπιχούρειος. (19) Ἀχαδημαϊχῆς μὲν οὖν τῆς ἀρχαίας 
προέστη [Πλάτων, τῆς μέσης Ἀρκεσίλαος, τῆς νέας 
Λαχύδης" Κυρηναῖχῆς Ἀρίστιππος ὃ Κυρηναῖος, 
'HAwxz; Φαίδων ὁ Ἠλεῖος, Μεγαρικῆς Εὐχλείδης 
Μεγαρεύς, Κυνιχῆς ᾿Αντισθένης ᾿Αθηναῖος, ᾿Ερετριχῆς 
Μενέδημος ᾿Ερετριεύς, Διαλεχτιχῆς Κλειτόμαχος Καρ- 
χηδόνιος, Περιπατητιχῆς Ἀριστοτέλης Σταγειρίτης, 
Στωιχῇς Ζήνων Κιτιεύς ἡ δὲ ᾿Επιχούρειος ἀπ᾽ αὐτοῦ 
1) χέχληται ᾿Επιχούρου. Ἱππόόοτος δ᾽ ἐν τῷ περὶ αἷ- 
ρέσεων ἐννέα φησὶν αἱρέσεις χαὶ ἀγωγὰς εἶναι" πρώτην 
Μεγαριχήν, δευτέραν ᾿Ερετριχήν, τρίτην Κυρηναϊχήν, 
τετάρτην ᾿Επιχούρειον, πέμπτην Ἀννιχέρειον, ἕχτην 
Θεοδώρειον, ἑδδόμην Ζηνώνειον τὴν χαὶ Στωιχήν, 
15 ὀγδόγν ᾿Αχαδημαϊχὴν τὴν ἀρχαίαν, ἐνάτην Περιπατη- 
τιχήν οὔτε δὲ Κυνιχήν, οὔτε Ἠλιαχήν, οὔτε Διαλεχτι- 
xx,v. (20) τὴν μὲν γὰρ Πυρρώνειον οὐδ᾽ οἱ πλείους προς- 
ποιοῦνται διὰ τὴν ἀσάφειαν " ἔνιοι δὲ χατά τι μὲν αἵ- 
εσιν εἶναί φασιν αὐτήν, κατά τι δὲ οὔ, δοχεῖ δὲ αἵρε-- 

30 σις εἶναι. αἵρεσιν μὲν γὰρ λέγομεν τὴν λόγῳ τινὶ 
κατὰ τὸ φαινόμενον ἀχολουθοῦσαν 7| δοχοῦσαν ἀχολου- 
θεῖν- χαθ᾽ ὃ εὐλόγως ἂν αἵρεσιν τὴν Σχεπτιχὴν χαλοῖ- 
μεν. εἰ δὲ αἵρεσιν νοοῖμεν πρόςκλισιν δόγμασιν ἀχο- 
λουθίαν ἔχουσιν, οὐχέτ᾽ ἂν προςαγορεύοιτο αἵρεσις" οὐ 
2» γὰρ ἔχει δόγματα. alos μὲν ἀρχαὶ καὶ διαδοχαὶ καὶ 


o 


τοσαῦτά μέρη xal τόσαι φιλοσοφίας αἱρέσεις. (21) " Et14 


δὲ πρὸ ὀλίγου χαὶ ἐχλεχτική τις αἵρεσις εἰςήχθη ὑπὸ 
Πτάμωνος τοῦ ᾿Αλεξανδρέως. ἐχλεξαμένου τὰ dpé- 
σκοντα ἐξ ἑχάστης τῶν αἱρέσεων. ἀρέσχει δ᾽ αὐτῷ, 

30 καθά φησιν ἐν τῇ στοιχειώσει, χριτήρια τῆς ἀληθείας 
εἶναι" τὸ μὲν ὡς ὅφ᾽ οὗ γίνεται ἢ χρίσις, τουτέστι τὸ 
ἡγεμονικόν" τὸ δὲ ὡς δι᾿ οὗ, οἷον τὴν ἀχριδεετάτην 
φαντασίαν. ἀρχάς τε τῶν ὅλων τήν τε ὕλην χαὶ τὸ 
ποιοῦν, ποιότητά τε xal τόπον ἐξ οὗ γὰρ xal ὑφ᾽ ob 

35 xal ποίῳ xal ἐν ὦ. τέλος δὲ εἶναι ἐφ᾽ ὃ πάντα ἀναφέ- 
ρεται, ζωὴν χατὰ πᾶσαν ἀρετὴν τελείαν, οὐχ ἄνευ τῶν 
τοῦ σώματος κατὰ φύσιν xal τῶν ἐχτός. Λεχτέον δὲ περὶ 
αὐτῶν τῶν ἀνδρῶν, καὶ πρῶτόν γε περὶ Θαλοῦ. 


ΚΕΦ. Α΄. 


OAAHX. 


4 23. Ἦν τοίνυν ὁ Θαλῆς, ὡς μὲν Ἡ ρόδοτος xal Δοῦ- ἢ 


ot; xal Δημόχριτός φασι, πατρὸς μὲν ᾿Εξαμίου, μη- 
τρὸς δὲ Ἀλεοθουλίνης, ἐκ τῶν Θηλιδῶν, οἵ εἰσι Φοίνι- 
χες, εὐγενέστατοι τῶν ἀπὸ Κάδμου xat Ἀγήνορος, χαθὰ 
χαὶ Πλάτων φησί. χαὶ πρῶτος σοφὸς ὠνομάσθη ἄρχον- 
(ὁ τὸς ᾿Αθήνησι Δαμασίου, x«0' ὃν xal ol ἑπτὰ σοφοὶ 
ἐχλήθησαν, ὥς φησι Δημήτριος 6 Φαληρεὺς ἐν τῇ τῶν 
ἀρχόντων ἀνχγραφῇ. ἐπολιτογραφήθη δὲ ἐν Μιλήτῳ, ὅτε 
χλθε σὺν Νειλέῳ ἐχπεσόντι Φοινίχης" ὡς δ᾽ οὗ πλείους 
4. γασίν, ἰδαγενὴς Μιλήσιος ἦν καὶ γένους λαμπροῦ. — (22) 


THALES. δ 


Eliacam , Megaricam , Cynicam, Eretricam, Bialecticam, 
Peripatelicam, Stoicam et Epicuream. (19) Veteris Aca- 
demiz princeps fuit Plato, medie Arcesilaus, novae Lacy- 
des : Cyrenaicz Aristippus Cyrenaus, Eliac:e. Phzedon 
Eleus, Megaric:e Euclides Megarensis, Cynice Antisthe- 
nes Atheniensis , Eretricae Menedemus Eretriensis, Diale- 
cticae Clitomachus Carthaginiensis , Peripateticae Aristoteles 
Stagirites, Stoicae Zeno Citieus. Porro Epicurea ab au- 
ctore ipso appellata est. Ceterum Hippobotus in libro de 
Sectis novem ait fuisse sectas atque instituta : ex quibus Me- 
garicam primo loco constituit, secundo Eretricam, tertio 
Cyrenaicam , quarto Epicuream, quinto Anniceriam , sexto 
Theodoriam , septimo Zenoniam eandemque Stoicam, 
octavo Academicam veterem, nono Peripateticam : Cynicze 
autem et Eliacz: atque Dialectic» nullam mentionem 
facit. (20) Ejus vero quze Pyrrhonia dicitur, propter ob- 
scuritatem a plurimis nulla ratio habetur : alii quidam ex 
parte sectam esse aiunt, ex parte negant. Videtur vero 
pro secta esse habenda. Nam sectam appellamus , qua ra- 
tionem aliquam ci quod apparet aptam sequitur aut sequi 
videtur : qua ratione Scepticam quoque non injuria sectam 
appellabimus. Verum sissectam intelligimus propensionem 
ad decreta qua sibi ipsis consentiant , non jam appellabi- 
tur secta : neque enim habet decreta. Ista de philosophi:e 
initiis auctibus, sese excipientibus, partibus ac sectis di- 
cenda erant. (21) Quanquam haud ita pridem Eclectica 
quaedam secta ἃ Potamone Alexandrino inventa est, qui 
de singulis sectis quc sibi placuere selegit. "Visum autem 
illi est, ut in Institutione sua fatetur, quasi instrumenta 
esse cernenda veritatis : unum a quo judicium fiat , hoc 
est principale ; alterum per quod , id est certissimam imagi- 
nem : initiaque rerum omnium materiam esse et effectio- 
nem, qualitatem ac locum : quaeri enim ex quo, a quo, 
quomodo, in quo. Finem vero ad quem cuncta referantur, 
vitam ait esse omni virtute perfectam , non absque corporis 
naturalibus externisque bonis. Sed jam de viris ipsis, cu- 
jusmodi fuerint , dicendum , ac primum quidcm de Thalete. 


——99«m—  — 


CAP. I. 
THALES. 


22. 'Th2les itaque, ut Herodotus, Duris ac Democritus 
aiunt, patre Exaimnio , matre Cleobulina natus est, ex The- 
lidarum familia, qui Phoenicum nobilissimi a Cadmo et Age- 
nore originem ducunt, Platone quoque teste. — Primusque 
sapiens vocatus est , quo tempore Damasius Athenis Archon 
erat : sub quo septem quoque sapientes appellati sunt, ut 
scribit Demetrius Phalereus in Descriptione Archontum. Mi- 
leti autem civitate donatus est, eo profectus cum Nileo ex 
Phonice ejecto. Αἱ plures referunt indisenam eum fuisse 
Milesium et claro genere natum. (23) Post reipublicae negotia 


6 DBIBA. A, «a. GAAHZ. 
Μετὰ δὲ τὰ πολιτικὰ τῆς φυσιχῇς ἐγένετο θεωρίας, 2 contemplandam rerum naturam transtulit. Sane secundum 


xal χατά τινας μὲν σύγγραμμα κατέλιπεν οὐδέν. ἢ γὰρ 
εἰς αὐτὸν ἀναφερομένη ναυτικὴ ᾿ἈΑΙστρολογία Φώχου M- 
γεται εἶναι τοῦ Σαμίου. Καλλίμαχος δ᾽ αὐτὸν οἶδεν εὗ- 

δ ρετὴν τῆς ἄρχτου τῆς μιχρᾶς, λέγων ἐν τοῖς ἰάμθοις 
οὕτως" ᾿ . 


᾿ Καὶ τῆς ἅμαξης ἐλέγετο σταθμήσασθαι 
τοὺς ἀστερίσκους, ἧ πλέουσι Φοίνιχες. 


γχατά τινας δὲ δύο μόνα συνέγραψε, περὶ τροπῆς xal 
10 ἰσημερίας, τὰ ἄλλα ἀκατάληπτα εἶναι δοχιμάσας. δο- 
χεῖ δὲ κατά τινας πρῶτος ἀστρολογῆσαι xal ἡλιαχὰς 
ἐχλείψεις χαὶ τροπὰς προειπεῖν, ὥς φησιν Εὔδημος ἐν 
τῇ περὶ τῶν ἀστρολοαγουμένων ἱστορίᾳ" ὅθεν αὐτὸν xal 
Ξενοφάνης καὶ “Ηρόδοτος θαυμάζει. μαρτυρεῖ δ᾽ αὐτῷ 


quosdam nullum ingenii sui monumentum reliquit : nam 
quae ad eum refertur nautica Astrologia, Phoci Samii esse 
perhibetur. Callimachus eum inventorem fuisse minoris 
Ursee tradit , cujus in Jambis hi sunt versus : 


Plaustri notasse dictus est Thales primus 
stellas , regentis alta vela Phenicum. 


Secundum quosdam duo sola conscripsit, de conversione 
et sequinoctio, reliqua percipi non posse statuens. Putant 
nonnulli primum astrologiz secreta rimatum solis defectus 
conversionesque praedixisse , ut ait Eudemus in ea quam de 
Astrologia scripsit historia : quocirca eum et Xenophanes et 
Herodotus admiratur. Laudant eum praeterea Heraclitus et 


15 xal Ἡ ράχλειτος xal Δημόκριτος. (μ) "Ενιοι δὲ xai 2 Democritus. (24) Sunt qui illum immortales animos pri- 


αὐτὸν πρῶτον εἰπεῖν φασιν ἀθανάτους τὰς ψυχάς’ ὧν 
ἐστι Χοιρίλος ὃ ποιητής. πρῶτος δὲ καὶ τὴν ἀπὸ τρο- 
πῆς ἐπὶ τροπὴν πάροδον εὗρε, χαὶ πρῶτος τοῦ τοῦ 
ἡλίον μεγέθους τὸ τοῦ σεληναίου ἑπταχοσιοστὸν χαὶ 
30 εἰχοστὸν μέρος ἀπεφήνατοχατά τινας. πρῶτος δὲ χαὶ τὴν 
ὑστάτην ἡμέραν τοῦ μηνὸς τριαχάδα εἶπε. πρῶτος δὲ 
xal περὶ φύσεως διελέχθη, ὥς τινες. Ἀριστοτέλης δὲ 
καὶ Ἱππίας φασὶν αὐτὸν καὶ τοῖς ἀψύχοις διδόναι ψυχάς, 
τεχμαιρόμενον ἐκ τῆς λίθου τῆς μαγνήτιδος χαὶ τοῦ 
36 ἠλέχτρου. παρά τε Αἰγυπτίων γεωμετρεῖν μαθόντα φησὶ 
Παμφίλη πρῶτον χαταγράψαι χύχλου τὸ τρίγωνον óo- 
θογώνιον, xgl θῦσαι βοῦν. — (25) οἱ δὲ Πυθαγόραν φα- 
σίν, ὧν ἐστιν Ἀπολλόδωρος ὃ λογιστιχός. οὗτος προή- 
γαγεν ἐπὶ πλεῖστον, ἅ φησι Καλλίμαχος ἐν τοῖς ἰάμθοις 
Εὔφορθον εὑρεῖν τὸν Φρύγα“ οἷον σχαληνὰ καὶ τρίγωνα 
καὶ ὅσα γραμμικῇς ἔχεται θεωρίας, δοχεῖ δὲ xal ἐν 
τοῖς πολιτιχοῖς ἄριστα βεδουλεῦσθαι. Κροίσφυ γοῦν 
πέμψαντος πρὸς Μιλησίους ἐπὶ συμμαχίᾳ ἐχώλυσεν' 
ὅπερ Κύρου χρατήσαντος ἔσωσε τὴν πόλιν. Κλύτος δέ 
φησιν, ὡς Ἡραχλείδης ἱστορεῖ, μονήρη αὐτὸν γεγο-- 
νέναι xal ἰδιαστήν. 
xai Κίῤισσον υἱὸν σχεῖν" οἱ δὲ ἄγαμον μεῖναι, τῆς δὲ 
ἀδελφῆς τὸν υἱὸν θέσθαι. ὅτε xal ἐρωτηθέντα διὰ τί οὐ 
τεχνοποιεῖ, διὰ φιλοτεχνίαν εἰπεῖν. xai λέγουσιν ὅτι 
τῆς μητρὸς ἀναγχαζούσης αὐτὸν γῆμαι, « [νὴ Δία], » 
ἔλεγεν, « οὐδέπω καιρός v εἶτα, ἐπειδὴ παρήθησεν ἐγ- 


Θ 


3 


σι 


d 
-— 


mum dixisse asseverent : ex quibus est Chorilus poeta. 
Primus et solis cursum a conversione in conversionem re- 
perit, solisque magnitudini lunarem orbem comparatum 
seplingentesimam et vicesimam illius partem esse primus , 
ut quibusdam placet, dixit. Primus etiam mensis ultimum 
diem trigesimam vocavit. De natura quoque primus disse- 
ruit, secundum nonnullos. Inanimatis etiam animas inesse 
putasse illum Aristoteles et Hippias auctores sunt, con- 
jicientem id ex magnete lapide et succino. Ab JEgyptiis 
vero praecepta geometrie doctum primum descripsisse 
circuli triangulum rectis angulis, et immolasse bovem 
refert Pamphila : (25) alii Pythagoram dicunt, ut Apol- 
lodorus computator. Thales quie Callimachus in Iambis 
&it Euphorbum Phrygem invenisse, scalenos et triangulos 
quaque ad linearum speculationem pertinent, ea valde 
amplificavit. Constat illum et reipublicae commodis optime 
consuluisse. Nam quum Milesios Croesus ad societatem 
ineundam sollicitaret, obstitit ille : eaque res postea, 
Cyro victoria potito, salus civitatis fuit. Clytus vero as- 
serit, ut tradit Heraclides, solitariam eum ac privatam 


(2e) "Evtot δὲ xol γῆμαι αὐτὸν 4 vitam adamasse. (26) Quidam uxorem duxisse filiumque 


Cibissum procreasse, alii cselibem perseverasse sororisque 
filium sibi adoptasse ferunt. Et quum rogaretur cur liberis 
non daret operam, Quod liberorum amore teneretur, respon- 
disse. Urgenti matri ut uxorem duceret , Nondum tempus 
est, dicebat; ingravescente jam &tate quum sibi acrius in- 


χειμένης, εἰπεῖν, « οὐχέτι καιρός. » Φησὶ δὲ xol "Iepo- 5 sisteret, Jam, inquit, intempestivum est. — Scribit autem 


γυμος ὃ Ῥόδιος ἐν τῷ δευτέρῳ τῶν σποράδην ὅπομνη- 
μάτων, ὅτι βουλόμενος δεῖξαι ῥάδιον εἶναι πλουτεῖν, φο- 
ρᾶς μελλούσης ἐλαιῶν ἔσεσθαι, προνοήσας ἐμισθώσατο 
τὰ ἐλαιουργεῖα χαὶ πάμπλειστα συνέλεξε χρήματα. 


[ ad 
Ld 


Hieronymus Rhodius in secundo commentariorum Miscel- 
laneorum, quum vellet ostendere quam sit facile divitem 
fieri, precognita futura olearum ubertate conduxisse olea- 
ria pecuniasque innumeras sibi comparasse. (27) Princi- 


(22) ᾿Αρχὴν δὲ τῶν πάντων ὕδωρ ὑπεστήσατο, xal τὸν 6 pium omnium aquam esse dixit, et animatum mundum ac 


χόσμον ἔμψυχον xat δαιμόνων πλήρη. τάς τε ὥρας τοῦ 
ἐνιαυτοῦ φασιν αὐτὸν εὑρεῖν xai εἰς τριαχοσίας ἑξήχοντα 
60 πέντε ἡμέρας διελεῖν. οὐδεὶς δὲ αὐτοῦ χαθηγήσατο, πλὴν 
ὅτι εἰς Αἴγυπτον ἐλθὼν τοῖς ἱερεῦσι συνδιέτριψεν. 6 δὲ 
“Ἱερώνυμος xo ἐχμετρῆσαί φησιν αὐτὸν τὰς πυραμίδας, 
ἐχ τῆς σχιᾶς παρατηρήσαντα ὅτε ἡμῖν ἰσομιεγέθεις εἰσί. 


daemonibus plenum. Anni tempora illorumque vicissitudi- 
nes primum invenisse ferunt, eumque in trecentos sexa- 
ginta quinque dies divisisse. Nullo praeceptore usus est , nisi 
quod in JEgyptum profectus sacerdotum familiaritate usus 
est, porro Hieronymus mensum esse pyramidas umbram 
obse ando , tnetmorüe tradidit , quando umbrae nobis aqua 





ἘΠ᾿. I, 1. THALES.- 1 


συνεδίω δὲ xal Θρασυδούλῳ τῷ Μιλησίων τυράννῳ, 


magnitudine sunt. Thrasybulo quoque Milesiorum tyranno , 


χαθά φησι Μινύης. Τὰ δὲ περὶ τὸν τρίποδα φανερά, 7 ut ait Minyas, convixit. Qua» vero de tripode a piscatoribus 


τὸν εὑρεθέντα ὑπὸ τῶν ἁλιέων xal διαπεμφθέντα τοῖς 
σοφοῖς ὑπὸ τοῦ δήμου τῶν Μιλησίων. (28) φασὶ γὰρ 

5 Ἰωνιχούς τινας νεανίσχους βόλον ἀγοράσαι παρὰ Μιλη- 
οσίων ἁλιέων. ἀνασπασθέντος δὲ τοῦ τρίποδος ἀμφιςδή- 
τησις ἦν, ἕως οἵ Μιλήσιοι ἔπεμψαν εἰς Δελφούς" xal 6 
θεὸς ἔχρησεν οὕτως" 


"Exyove Μιλήτου, τρίποδος πέρι Φοῖβον ἐρωτᾶς; 


(0 ὃς σοφίη πάντων πρῶτος, τούτου τρίποδ᾽ αὐδῶ, 


διδόασιν οὖν Θαλῇ" ὃ δὲ ἄλλῳ χαὶ ἄλλος ἄλλῳ ἕως Σό- 
λωνος. ὃ δὲ ἔφη σοφίᾳ πρῶτον εἶναι τὸν θεὸν χαὶ ἀπέ- 
στειλεν εἰς Δελφούς. ταῦτα δὲ Καλλίμαχος ἐν τοῖς ἰάμ-- 
Got; ἄλλως ἱστορεῖ, παρὰ Λεάνδρου λαδὼν τοῦ Μιλη- 

i5 σίου. Βαθυχλέα γάρ τινα Ἀρχάδα φιάλην καταλιπεῖν 
xai ἐπισχῆψαι δοῦναι τῷ σοφῶν ὀνηΐστῳ. ἐδόθη δὴ 
Θαλῇ καὶ μετὰ τὴν περίοδον πάλιν Θαλῇ (29) 6 δὲ τῷ 
Διδυμαίῳ Ἀπόλλωνι ἀπέστειλεν, εἰπὼν οὕτω κατὰ τὸν 
Καλλίμαχον" 


ἢ Θαλῆςμε τῷ μεδεῦντι Νειλέω δήμου 
δίδωσι, τοῦτο δὶς λαδὼν ἀριστεῖον. 


τὸ δὲ πεζὸν οὕτως ἔχει’ « Θαλῆς ᾿Εξαμίου Μιλήσιος 
Ἀπόλλωνι Διδυμαίῳ Ἑλλήνων ἀριστεῖον δὶς λαθών. » 
ὁ δὲ περιενεγχὼν τὴν φιάλην τοῦ Βαθυχλέους παῖς Θυ- 
25 ρίων ἐχαλεῖτο, χαθά φησιν "ἔλευσις ἐν τῷ περὶ Ἀχιλ- 
λέως καὶ ᾿Αλέξανδρος 6 Μύνδιος ἐν ἐνάτῳ μυθιχῶν. Εὖὔ- 
δοξος 8 6 Κνίδιος καὶ Εὐάνθης 6 Μιλήσιός φασι τῶν 
Κροίσου τινὰ φίλων λαθεῖν παρὰ τοῦ βασιλέως ποτή- 
ριον γρυσοῦν, ὅπως δῷ τῷ σοφωτάτῳ τῶν ᾿Ἑλλήνων" 
3) τὸν δὲ δοῦναι Θαλῇ. xol περιελθεῖν εἰς Χείλωνα, (30) ὃν 
πυνθάνεσθαι τοῦ Πυθίου τίς αὐτοῦ σοφώτερος" xal τὸν 
ἐνειπεῖν Μύσωνα, περὶ οὗ λέξομεν. [τοῦτον οἵ περὶ τὸν 
Εὔδοξον ἀντὶ Καὶ λεοδούλου τιθέασι, Πλάτων δ᾽ ἀντὶ Πε- 
ριάνδρου,} περὶ αὐτοῦ δὴ τάδε ἀνεῖπεν ὃ Πύθιος" 


X Οἰταῖόν τινα φημὶ Νύσων᾽ ἐνὶ Χηνὶ γενέσθαι 
σοῦ μᾶλλον πραπίδεσσιν ἀρηρότα πευχαλίμῃσιν. 


ὁ δ᾽ ἐρωτήσας ἦν Ἀνάχαρσις. Δαίδαλος δ᾽ ὁ Πλατωνιχὸς 
χαὶ Κλέαρχος φιάλην ἀποσταλῆναι ὑπὸ Κροίσου Πιτ- 
ταχῷ χαὶ οὕτω περιενεχθῆναι. Ἄνδρων δ᾽ ἐν τῷ Τρί- 

€ ποδι, Ἀργείους ἄθλον ἀρετῆς τῷ σοφωτάτῳ τῶν 'EA- 
λήνων τρέποδα θεῖναι" κριθῆναι δὲ Ἀριστόδημον Σπαρ-- 
τιάτην, ὃν παραχωρῆσαι Χείλωνι. (δὴ μέμνηται τοῦ 
Ἀριστοδήμου xat Ἀλκαῖος οὕτως " 


Ὡς γὰρ δή ποτέ φασιν ᾿Ἀριστόδαμον 
46 ἘΣἐν Σπάρτα λόγον οὖχ ἀπάλαμνον εἰπεῖν, 
Χρήματα, χρήματ᾽ ἀνὴρ', πενιχρὸς δ᾽ οὖ- 
δεὶς πέλετ᾽ ἐσλός. 


ἔνιοι δέ φασιν ὑπὸ Περιάνδρου Θρασυδούλῳ τῷ Μιλη- 
δίων τυράννῳ πλοῖον ἔμφορτον ἀποσταλῆναι τοῦ δὲ 


reperto, sapientibusque ἃ plebe Milesiorum dedicato memo- 
rantur, nota sunt. (28) Aiunt enim Ionicos adolescentes 
quosdam a piscatoribus Milesiis jactum retis emisse ; capto 
deinde et educto tripode orta contentio non ante est sedata, 
quam Delphos a Milesiis missum responsumque a deo est : 


De tripode ex Phoebo quzeris , Milesia proles? 
Huic tripodem addico , cui sit sapientia prima. 


Datur ergo Thaleti , Thalesque illum alii dat et rursus alius 
alii, donec ad Solonem ventum est : qui deum primum esse 
sapientia asserens illum Delphos misit. Ista Callimachus in 
Jambis aliter tradit, accepta a Leandro Milesio. Bathyclem 
enim quempiam Arcadem phialam reliquisse, atque jussisse 
dari ei qui inter sapientes excelleret , datamque Thaleti , 
ac postquam in orbem transiisset ad omnes , rursus Thaleti : 
(29) quam ille Apollini Didymaeo misit, aic dicens secundum 
Callimachum : 


Poplum regenti Nilei Thales donum 
me dat., bis assecutu' Graeci&e palmam. 


P destris autem oratio sic se habet : « Thales Examii filius 
Milesius Apollini Didymzeo, Grecorum premium bis 
nactus. » Qui autem circumtulerat phialam Bathyclis filius, 
Thyrion vocabatur, ut Eleusis ait in libro de Achille et 
Alexander Myndius in nono Fabulosorum. Eudoxus autem 
Cnidius Euanthesque Milesius aiunt Creesi amicum quendam 
aureum poculum ἃ rege accepisse, ut illud sapientissimo 
Grecorum daret , ipsumque Thaleti dedisse , et circumiisse 
in orbem usque ad Chilonem. (30) Ei vero, quum a Pythio 
queereret quisnam esset se sapientior, responsum esse , My- 
sonem : de quo suo loco dicemus. [Hunc Eudoxus pro Cleo- 
bulo, Plato pro Periandro ponit.] De ipso haec respondit 
Apollo : 


CEteum quendam prognatum Chene Mysonem 
te magis esse aio. rebus sublimibus aptum. 


Qui autem rogaverat , Anacharsis fuit. Daedalus vero Plato- 
nicus et Clearchus phialam a Creso ad Pittacum missam 
atque ita in orbem circumlatam ferunt.  Andron vero in 
Tripode Argivos ait virtutis praemium sapientissimo Greeco- 
rum tripodem constituisse : eumque Aristodemam Sparta- 
num fuisse judicatum, qui concesserit Chiloni. (31) Me- 
minit Aristodemi Alczeus quoque sic : 


Olim nam seruisse ita Aristodemum 
sermonem Lacedzmone non ineptum : 
Multa pecunia vir ! sed inops haud 

est bonus ullus. 


Nonnulli a Periandro ad Thrasybulum Milesiorum tyrannum 
onusfam navem missam. referunt : ea vero quuin circa 


8 | BIBA. A, α. GAAHX. 


περὶ τὴν Κῴχν θάλασσαν ναυαγήσαντος, ὕστερον cÓpe- 
θῆναι πρός τινων ἁλιέων τὸν τρίποδα. Φϑανόδιχος δὲ 
περὶ τὴν ᾿Αθηναίων θάλασσαν εὑρεθῆναι χαὶ ἀνενε- 
χθέντα εἰς ἄστυ γενομένης ἐχχλησίας Βίαντι πεμφθῆναι 

5 (84) διὰ τί δέ, ἐν τῷ περὶ Βίαντος λέξομεν. ἄλλοι t φασὶν 
ἡφαιστότευκτον εἶναι αὐτὸν xal δοθῆναι πρὸς τοῦ θεοῦ 
Πέλοπι γαμοῦντι" αὖθίς τε εἰς Μενέλαον ἐλθεῖν xal σὺν 
τῇ Ἑλένη ἁρπασθέντα ὑπ’ ᾿Αλεξάνδρου διφῆναι εἰς τὴν 
Κῴαν θάλασσαν πρὸς τῆς Λακαίνης, εἰπούσης ὅτι πε- 

10 ριμάχητος ἔσται. χρόνῳ δὲ Λεδεδίων τινῶν αὐτόθι γρῖ- 
Tov ὠνησαμένων χαταληφθῆναι xal τὸν τρίποδα, μα-- 
χομένων δὲ πρὸς τοὺς ἁλιέας, γενέσθαι τὴν ἄνοδον ἕως 
τῆς Κῶ" xat ὡς οὐδὲν ἤνυτον, τοῖς Μιλησίοις μητροπό- 
λει αὖσι μηνύουσιν. οἵ δ᾽ ἐπειδὴ διαπρεσθδευόμενοι ἦλο- 

16 γοῦντο, πρὸς τοὺς Κῴους πολεμοῦσι. xal πολλῶν Éxa- 
τέρωθεν πιπτόντων ἐχπίπτει χρησμὸς δοῦναι τῷ σοφω- 
τάτω" xal ἀμφότεροι συνήνεσαν Θαλῇ. ὃ δὲ μετὰ τὴν 
περίοδον τῷ Διδυμαίῳ ἀνατίθησιν Ἀπόλλωνι, (23) 
Κῴοις μὲν οὖν τοῦτον ἐχρήσθη τὸν τρόϊζον᾽ 


0 Οὐ πρότερον λήξει νεῖκος Μερόπων xat Ἰώνων, 
πρὶν τρίποδα χρύσειον, ὃν “Ἥφαιστος βάλε πόντῳ. 
ἐχ πόλιος πέμψητε χαὶ ἐς δόμον ἀνδρὸς ἴχηται, 
ὃς δεδάηκε τά τ᾽ ὄντα τά τ᾽ ἐσσόμενα πρό τ᾽ ἐόντα. 


Μιλησίοις δέ" 
5 ἴΕχγονε Μιλήτου, τρίποδος πέρι Φοῖόδον ἐρωτᾷς; 


ὡς προείρηται. xal τόδε μὲν οὕτως. Ἕρμιππος δ᾽ ἐν 
τοῖς βίοις εἰς τοῦτον ἀναφέρει τὸ λεγόμενον ὗπό τινων 
περὶ Σωχράτους. ἔφασχε γάρ » φησί, τριῶν τούτων 
ἕνεχα χάριν E ἔχειν τῇ τύχη" πρῶτον μὲν ὅτι ἄνθρωπος 

80 ἐγενόμην καὶ οὐ θηρίον" ε ΓΑ ὅτι ἀνὴρ xal οὐ γυνή" τρί- 
τον ὅτι “Ἕλλην χαὶ οὐ βάρβαρος. (34) Λέγεται δ᾽ ἀγό- 
μενος ὑπὸ γραὸς ἐχ τῆς olxiac, ἵνα τὰ ἄστρα χκατανοή- 
a, εἷς βόθρον ἐμπεσεῖν χαὶ αὐτῷ ἀνοιμώξαντι φάναι 
τὴν γραῦν, « σὺ γάρ, M Θαλῇ, τὰ ἐν ποσὶν οὐ δυνά- 

38 ενος ἰδεῖν, τὰ ἐπὶ τοῦ οὐρανοῦ οἴει γνώσεσθαι; » οἶδε 
δ᾽ αὐτὸν ἀστρονομούμενον χαὶ Τίμων, xal ἐν τοῖς Σ(λ- 
λοις ἐπαινεῖ αὐτὸν λέγων" 


Οἷον ἔπειτα Θάλητα σοφῶν σοφόν, ἀστρονόμημα. 


τὰ δὲ γεγραμμένα On αὐτοῦ φησι Λόῤων 6 ᾿Αργεῖος εἰς 
40 ἔπη τείνειν διαχόσια. ἐπιγεγράφθαι δ᾽ αὐτοῦ ἐπὶ τῆς εἰ- 
χόνος τάδε" 
Τόνδε Θαλῆν Μίλητος Ἰὰς θρέψασ᾽ ἀνέδειξεν 


ἀστρολόγον πάντων πρεσδύτατον σοφίη. 
(858) Τῶν τε ἀδομένων αὐτοῦ εἶναι τάδε" 
45 Οὔ τι τὰ πολλὰ ἔπη φρονίμην ἀπεφήνατο δοξαν" 
ἕν τι μάτευε σοφόν, 
ἕν τι χεδνὸν αἱροῦ" [γους. 
, 2 Les , 2 PU 
βύσεις ykp ἀνδρῶν χωτίλων γλώσσας ἀπεραννολό-- 


Coum mare naufragium fecisset , inventum post ἃ piscatori- 
bus tripodem, qui ea vehebatur. —Phanodicus vero circa 
mare Atticum repertum atque in urbem delatum scribit , 
advocataque concione ex decreto publico Bianti missum. 
(32) Causam suo loco dicemus, quum de Biante dicendum 
erit. Aliia Vulcano fabrefactum tradunt, ac pro munere 
Pelopi a deo datum, quum ille uxorem duceret : deinde ad 
Menelaum pervenisse, raptumque cum Helena ab Alexan- 
dro in Coum mare fuisse conjectum a Laccna dicente, de 
illo certamina fore. Postea , quum quidam illic Lebedii retis 
jactum mercati essent, tripoda quoque fuisse comprehen- 
sum : et quum exorto cum piscatoribus jurgio Coum ascen- 
dissent nihilque proficerent , Miletum , quie erat metropolis, 
eam rem detulerunt. Missi a Milesiis legati, qui eam rem 
componerent , infecto negotio reversi sunt. —Milesii, ut se 
contemptos viderunt, adversus Coos armis decernere pa- 
rant : plurimisque hinc inde cadentibus, divino oraculo re. 
sponsum est , sapientissimo dandum tripodem. Mox in Tha- 
letem utraque partes consensere. Hunc ille in orbem rever- 
sum Didymzo devovit Apollini. (33) Cois sic est responsum : 


Non prius Ionii Meropesque a Marte recedent, 

quam tripodem auratum , pelagus quem misit in altum 
Vulcanus, vos ex urbe emittatis in aedes 

mox hominis, cui sit sapientia noscere prompta, 

que sint, qua fuerint, que mox ventura trahantur. 


Milesiis , ut supra jam diximus , responsum : 
De tripode ex Phoebo quzeris, Milesia proles? 


Sed de his hactenus. Hermippus autem in Vitis ad bunc re- 
fert quod a quibusdam de Socrate dicitur. Aiebat enim , in- 
quit, trium maxime rerum causa gratias se fortunz agere: 
primo quod homo, non bellua; deinde quod vir, non mn- 
lier; tertio quod Graecus esset natus, non barbarus, — (34) 
Fertur, quum domo exiret contemplandorum siderum cau- 
sa , in subjectam fossam incidisse, ejulantique vetula quan 
comitabatur, Nempe tu, dixisse, Thales, quum cernere 
nequeas qua sint ante pedes, speras te qu& in ccelo sint co- 
gniturum? Astronomiae sane fuisse studiosum Timon quo- 
que agnovit , qui illum in Sillis laudat , quum ait : 


Qualis erat sophiseque Thales czelique peritus. 


Porro qua ab eo scripta sunt ad ducentos versus pertinsere 
Lobon Argivus auctor est, inscriptosque imagini ipsius ver- 
sus hos : 


Hunc quz nutrivit Milesia terra Thaletem, 
astrologum primi nominis ipsa tulit. 


9 (35) Qua autem cjus nomine circumferuntur, haec sunt : 


Garrulitas minime sapientia pectora monstrat : 
unum aliquid sapiens 

quiere, lege bonum unum. ' 

loquacium sic obstrues linguas hominum omniloquas. 





LIB. I, 1. 


φέρεται δὲ xal ἀποφθέγματα αὐτοῦ τάδε * πρεσβύτατον 
τῶν ὄντων θεός " ἀγένητον γάρ. χάλλιστον χόσιος" ποίη- 
μα γὰρ θεοῦ. μέγιστον τόπος" ἅπαντα γὰρ χωρεῖ. τά-- 
γιστον νοῦς" διὰ παντὸς γὰρ τρέχει. ἰσχυρότατον ἀνάγ- 

5 χη" χρατεῖ γὰρ πάντων. σοφώτατον χρόνος" ἀνευρίσκει 
(ko πάντα. οὐδὲν ἔφη τὸν θάνατον διαφέρειν τοῦ ζῆν. 

« σὺ οὖν», ἔφη τις,» διὰ τί οὐχ ἀποθνήσχεις »; « ὅτι, » 
ἔφη, « οὐδὲν διαφέρει. » (36) πρὸς τὸν πυθόμενον τί πρό- 
τερον ἐγεγόνει, νὺξ ἢ ἡυέρα, « ἣ νύξ, » ἔφη, « μιᾷ 
I9 $ufpa πρότερον.» ἠρώτησέ τις αὐτὸν εἰ λάθοι θεοὺς 
ἄνθρωπος ἀδικῶν" « ἀλλ᾽ οὐδὲ διανοούμενος, » ἔφη. 
πρὸς τὸν μοιχὸν ἐρόμενον εἶ ὀμόσειε μὴ μεμοιχευχέναι, 

« o) χεῖρον. » ἔφη, « μοιχείας ἐπιορχία. » ἐρωτηθεὶς 
τί δύςκολον, ἔφη, « τὸ ἑαυτὸν γνῶναι " » τί δὲ εὔχολον, 
I& « τὸ ἄλλῳ ὑποτίθεσθαι" » τί ἥδιστον, « τὸ ἐπιτυγχάνειν" ν 
τί τὸ θεῖον, « τὸ μήτε ἀρχὴν ἔχον μήτε τελευτήν" » τί 
δύςχολον εἴη τεθεαμένος, ἔφη" « γέροντα τύραννον" » 
πῶς ἄν τις ἀτυχίαν ῥᾷστα φέροι, « εἰ τοὺς ἐχθροὺς 
χεῖρον πράσσοντας βλέποι" » πῶς ἂν ἄριστα xal δικαιό- 
0 τατὰ βιώσαιμεν, « ἐὰν ἃ τοῖς ἄλλοις ἐπιτιμῶμεν, αὖ- 
-τοὶ μὴ δρῶμεν" » (37) τίς εὐδαίμων, « ὃ τὸ μὲν σῶμα 
ὑγιής. τὴν δὲ τύγην εὔπορος, τὴν δὲ ψυχὴν εὐπαίϑευ- 
τος. » φίλων παρόντων xal ἀπόντων μεμνῆσθαί φησι: μὴ 
τὴν ὄψιν καλλωπίζεσθαι, ἀλλὰ τοῖς ἐπιτηδεύμασιν εἶναι 

15 χαλόν. μὴ πλούτει, φησί, χαχῶς, μηδὲ διαδαλλέτω σε 
λόγος πρὸς τοὺς πίστεως χεχοινωνηχότας, οὖς ἂν ἐρά- 
νους εἰςενέγχης, φησί, τοῖς γονεῦσι. τοὺς αὐτοὺς προς- 
δέχου xal παρὰ τῶν τέχνων. τὸν Νεῖλον εἶπε πληθύ- 
νεῖν ἀναχοπτομένων τῶν ῥευμάτων ὑπὸ τῶν ἐτησίων 


THALES, 9 


Feruntur ejus et hz sententie : Antiquissimum eorum 
omnium αὐ sunt, deus : ingenitus enim. pulcherrimum 
mundus :a deo enim factus est. maximum locus : capit enim 
omnia. velocissimum mens : nam per universa discurrit. 
fortissimum necessitas : cuncta enim superat. Sapientissi- 
mum tempus : namque invenit omnia. Nihil ait mortem a 
vita differre. Tu vero, aiebat quispiam, quare non more- 
ris? Quia nihil, inquit, differt. (36) Sciscitanti cuidam utrum 
prius factum esset, nox an dies : Nox, ait, una prius die. 
Jnterrogatus lateretne deos homo male agens, Ne cogi- 
tans quidem, inquit. Percontanti adultero an juraret non 
commisisse se adulterium , Non est , ait, perjurium adulte- 
rio pejus. Interrogatus quidnam esset difficile, Se, inquit , 
ipsum noscere : quid contra facile, Alteri consilium dare; 
quid suavissimum : Consequi quod velis ; quid Deus, Quod 
initio et fine caret. Quid difficile vidisset : Tyrannum, in- 
quit, senem. Quo quis pacto adversam fortunam facillime 
ferat, Si videt, ait, inímicis suis esse pejus. Quomodo 
optime ac justissime vivamus : Si, quz in aliis reprehendi- 
mus, ait, ipsi non faciamus. (37) Quisnam felix sit : Qui cor- 
pore, inquit, sanus, fortuna locuples, animo non ignavus 
neque imperitus est. Amicorum przsentium et absentium 
&que memores oportere esse : non componere faciem , sed 
animi artibus pulchrum esse. Noli, inquit, malis artibus 
dives fieri. Noli ob verba suscipere inimicitias adversus eos, 
qui se tuc fidei commiserunt. Quzecunque parentibus bene 
feceris, ait , eadem ipse filiis exspecta. Nilum ait crescere, 
quando etesize , qui contrarii sunt , undas repellunt. Ortum 
primo anno tricesimze quinta» Olympiadis Thaletem Apollo- 


80 ἐναντίων ὄντων. Φησὶ δ᾽ ᾿ἀἈπολλόδωρος ἐν τοῖς 7 po-IOdorus in Chronicis tradit : (38) mortuum tatis anno se- 


γιχοῖς γεγενῆσθαι αὐτὸν χατὰ τὸ πρῶτον ἔτος τῆς τρια- 
χοστῆς πέμπτης Ὀλυμπιάδος. — (38) ἐτελεύτησε δ᾽ ἐτῶν 
ἑῤδοιήκοντα ὀχτώ, ἣ ὡς Σωσιχράτης φησίν, ἐνενήχοντα" 
τελευτῆσαι γὰρ ἐπὶ τῆς πεντηχοστῆς ὀγδόης ᾿Ολυμπιά- 
3& δος, γεγονότα κατὰ Κροῖσον, à καὶ τὸν Ἅλυν ὅποσχέ- 
σθαι ἄνευ γεφύρας περᾶσαι, τὸ ῥεῖθρον παρατρέψαντα. 


ptuagesimo, sive, ut Sosicrates ait, nonagesimo : quinqua- 
gesima quippe et octava Olympiade esse defunctum. Crosi 
vero vixisse temporibus, cui etiam pollicitus esset Halyn 
fluvium sine ponte trajicere, averso flumine. Fuisse etiam 
alios hujus nominis Demetrius Magnesius in Cognominibus 
tradit, numero quinque : primum, rhetorem Callatianum, 


V'eyóvact δὲ καὶ ἄλλοι Θαλαῖ, χαθά φησι Δημήτριος δὲ Tornatus. male studiosum; secundum, pictorem Sicyo- 


Μαγνης ἐν τοῖς Ὁμωνύμοις, πέντε" ῥήτωρ Καλλατια- 
νός, χαχόζηλος" ζωγράφος Σιχυώνιος, μεγαλοφυής" τρί- 
4o τὸς ἀρχαῖος πάνυ, χατὰ ᾿Ησίοδον xai “Ὅμηρον xol Av- 
χοῦργον᾽ τέταρτος οὗ μέμνηται Δοῦρις ἐν τῷ περὶ ζω- 
γράφων' πέμπτος νεώτερος, ἄδοξος, οὗ μνημονεύει Διο- 


nium , magnanimum ; tertium , antiquissimum , ferme He- 
siodi, Homeri Lycurgique temporibus ; quartum , cujus me- 
minit Duris in libro de Pictoribus; quintum, juniorem et 
obscurum, cujus Dionysius in Criticis mentionem facit. 
(39) Sapiens (ut ad eum revertar) Thales obiit, quum cer- 


νύσιος ἐν Κριτιχοῖς. (39) Ὁ δ᾽ οὖν σοφὸς ἐτελεύτησεν I 2tamen gymnicum spectaret , aestu. scilicet, siti et debilitate 


ἀγῶνα θεώμενος γυμνιχὸν ὑπό τε καύματος xal δίψους 

* , -— /, ^s 

45 xat ἀσθενείας, 7,9, γηραιός. xat αὐτοῦ ἐπιγέγραπται τῷ 
μνήματι" 


TH ὀλίγον τόδε σᾶυα ---- τὸ δὲ χλέος οὐρανόμαχες --- 
τῷ πολυφροντίστω τοῦτο Θάλητος $pTc. 
. hd 4 , e ? 5 - 4 ^» , - e ΟῚ 
ἔστι xai παρ᾽ ἡμῶν εἰς αὐτὸν ἐν τῷ πρώτῳ τῶν ἐπι-- 
, , , 
8) τρααμάτων ἢ παμμέτρῳ τόδε τὸ ἐπίγραμμα" 
Γυμνικὸν αὖ ποτ᾽ ἀγῶνα θεώμενον, Ἠλεῖε Ζεῦ, 
4 y» ^ ^ ^? 
τὸν σοφὸν ἄνδρα Θαλὴν ἥρπασας ix σταδίου, 


corporis confectus, jam vetulus. Ejus sepulcro inscriptum 
est hoc epigramma : 


Nempe hic exiguus tumulus (sed sidera scandit 
gloria) prudentis sunt monumenta Thako. 


Est quoque nostrum in eum primo Epizrammatum sive 
Paminetri libro hoc epigramma : 


Gymnicon aspiceret quum rursus agona , Thaletem - 
traxisti e stadio, Juppiter Eleie. 


10 
αἰνέω ὅττι μιν ἐγγὺς ἀπήγαγες" ἦ γὰρ ὃ πρέσόυς 


οὐχέθ᾽ δρᾶν ἀπὸ γῆς ἀστέρας ἠδύνατο. 


BIBA. Α, α. GAAHZ. 


Laudo te, calo propius quod duxeris : ultra 
non poterat terris astra videre senex. 


(40) Τούτου ἐστὶ τὸ Γνῶθι σαυτόν, ὅπερ Ἀντισθένης ἐντ 5 (40) Hujus illud est, Nosce te ipsum, quod Antisthenes in 
ταῖς Διαδοχαῖς Φημονόης εἶναί φησιν, ἐξιδιοποιήσασθαι Successionibus ait fuisse Phemonoes, idque sibi usurpasse 
5 δὲ αὐτὸ Χείλωνα. Περὶ δὴ τῶν ἕπτά ---- ἄξιον γὰρ ἐν- LÁChilonem. Jam de septem sapientibus, quorum generatim 


ταῦθα χαθολικῶς χἀχείνων ἐπιμνησθῆναι — λόγοι φέ- 
ρονται τοιοῦτοι, Δάμων ὅ Κυρηναῖος, γεγραφὼς περὶ 
τῶν φιλοσόφων, πᾶσιν ἐγκαλεῖ, μάλιστα δὲ τοῖς ἑπτά, 
Ἀναξιμένης δέ φησι πάντας ἐπιθέσθαι ποιητιχῇ᾽ ὃ δὲ 

10 Δικαίαρχος οὔτε σοφοὺς οὔτε φιλοσόφους φησὶν αὐτοὺς 
γεγονέναι, συνετοὺς δέ τινας xal νομοθετιχούς. ᾿Αρχέ- 
τίμος δὲ ὃ Συραχόσιος ὁμιλίαν αὐτῶν ἀναγέγραφε παρὰ 
Κυψέλῳ, ἧ καὶ αὐτός φησι περιτυχεῖν" "ἔφορος δὲ πα- 
ρὰ Κροίσῳ πλὴν Θαλοῦ. φασὶ δέ τινες xal ἐν Πανιωνίῳ 

16 xai ἐν Κορίνθῳ χαὶ ἐν Δελφοῖς συνελθεῖν αὐτούς. (4) 
διαφωνοῦνται δὲ xol ἀποφάσεις αὐτῶν xal ἄλλου ἄλλο 
φασὶν εἶναι, ὡς ἐχεῖνο" 


Ἦν Λακεδαιμόνιος Χείλων σοφός, ὃς τάδ᾽ ἔλεξε" 


μηδὲν ἄγαν' καιρῷ πάντα πρόςεστι χαλά, 


40 στασιάζεται δὲ καὶ περὶ τοῦ ἀριθμοῦ αὐτῶν. Λέανδρος 
μὲν γὰρ ἀντὶ Κλεοδούλου xal Μύσωνος Λεώφαντον Γορ- 
σιάδα, Λεδέδιον ἣ ᾿Εφέσιον, ἐγχρίνει καὶ ᾿Επιμενίδην 
τὸν Κρῆτα- Πλάτων δ᾽ ἐν Πρωταγόρᾳ Νύσωνα ἀντὶ 
Περιάνδρου - Ἔφορος δὲ ἀντὶ Μύσωνος Ἀνάχαρσιν" οἵ 

25 δὲ xal Πυθαγόραν προςγράφουσι. Διχαίαρχος δὲ τέσ- 
σαρας ὁμολογουμένους ἡμῖν παραδίδωσι, Θαλῆν, Βίαν- 
va, Πιττακόν, Σόλωνα. ἄλλους δὲ ὀνομάζει ἕξ, ὧν 
ἐχλέξασθαι τρεῖς. ᾿Αριστόδημον, Πάμφιλον, Χείλωνα 
Λαχεδαιμόνιον, Κλεόθουλον, Ἀνάχαρσιν, Περίανδρον. 

30 ἔνιοι προςτιθέασιν Ἀχουσίλαον Κάδα 1| Σχάθα ᾿Αργεῖον. 
(a2) Ἕρμιππος δ᾽ ἐν τῷ περὶ τῶν σοφῶν ἑπταχαίδεχά 
φησιν, ds τοὺς ἑπτὰ ἄλλους ἄλλως αἱρεῖσθαι" εἶναι δὲ 
Σόλωνα, Θαλῇν, Πιτταχόν, Βίαντα, Χείλωνα, Μύσω- 
va , Κλεόδουλον, Περίανδρον, Ἀνάχαρσιν, ᾿Ἰχουσίλαον, 

35 ᾿Επιμενίδην, Λεώφαντον, Φερεχύδην, ᾿Αριστόδημον, 
Πυθαγόραν, Λᾶσον Χαρμαντίδου 3j Σισυμόρίνου, ἢ ὡς 
Ἀριστόξενος, Xa6plvou “Ἑρμιονέα, ᾿Αναξαγόραν. "In- 
πόθδοτος δ᾽ ἐν τῇ τῶν φιλοσόφων ἀναγραφῇ Ὀρφέα, 
Λίνον, Σόλωνα, Περίανδρον, Ἀνάχαρσιν, Κλεόθουλον, 

40 Μύσωνα, Θαλῆν, Βίαντα, Πιττάχόν, ᾿Επίχαρμον, 


hoc loco facienda mentio est, δ. traduntur. Damon Cy- 
renzus, quum de philosophis scriberet , omnes insimula- 
vit, et septem inprimis. Anaximenes autem omnes ait poe- 
tic:e fuisse studiosos. Diciwarchus neque sapientes neque 
philosophes eos fuisse asserit, sed cordatos viros legum- 
que latores. Archetimus Syracusanus illorum apud Cypse- 
lum conventum scripsit, cui se quoque interfuisse ait : 
Ephorus apad Cresum praster unum Thaletem eos con- 
venisse fradit. Aiunt autem quidam et in Panionio et 
Corinthi et Delphis eos convenisse. (41) De sententiis 
quoque illorum inter se dissentiunt, aliam alii tribuentes,. 
ut illud : 


Hiec sapiens Chilon Lacedsemone dixerat olim : 
Nil nimium ; justo tempore facta placent. 


Magna et de illorum numero discordia est. Leander enim 
pro Cleobulo et Mysone Leophantum Gorsiadze, Lebedium 
sive Ephesium, inserit, Epimenidemque Cretensem; Plato 
autem in Protagora Mysonem pro Periandro. Ephorus pro 
Mysoneponit Anacharsim : alii Pythagoram adjiciunt. Porro 
Dicsearchus quattuor nobis consensu omnium sapientes tra- 
dit: Thaletem, Biantem, Pittacum atque Solonem; tum 
Sex alíos nominat , quorum ex numero tres esse ab aliis ali- 
ter electos : Aristodemum scilicet, Pamphilum , Chilonem 
Lacedaemonium , Cleobulum, Anacharsim et Periandrum. 
Addunt quidam Acusilaum Cabe sive Scabe filium Argi- 
vum. (42) Hermippus autem in libro de sapientibus de- 
cem et septem fuisse tradit, quorum ex numero septem 
illos ab aliis aliter eligit : esse autem hos : Solonem, Tha- 
letem , Pittacum, Biantem , Chilonem , Mysonem, Cleobu - 
jum, Periandrum, Anacharsim , Acusilaum , Epimenidem, 
Leophantum, Pherecydem , Aristodemum, Pythagoram , 
Lasum Charmantidz seu Sisymbrini sive, ut Aristoxenus 
tradit, Chabrini filium Hermionensem , Anaxagoram. Sed 
Hippobotus in Descriptione philosophorum hanc illorum 
seriem exponit : Orpheum, Linum, Solonem, Perian- 
drum, Anacharsim, Cleobulum, Mysonem, Thaletem ,, 


Πυθαγόραν. Φέρονται δὲ xa τοῦ Θαλοῦ ἐπιστολαὶχ ὃ Βίδίεπι, Pittacum , Epicharmum, Pythagoram. Feruntur 


αἴδε" 
Θαλῇς Φερεχύδει. 

«2. Πυνθάνομαί σε πρῶτον Ἰώνων μέλλειν λόγους 
45 ἀμφὶ τῶν θείων χρημάτων ἐς τοὺς “Ελληνας φαίνειν. 
καὶ τάχα μὲν fj γνώμη τοι δικαίη ἐς τὸ ξυνὸν χαταθέ- 
σθαι γραφὴν ἢ ἐφ᾽ ὁποιοιςοῦν ἐπιτρέπειν χρῆμα ἐς οὐ- 
δὲν ὄφελος. εἰ δή τοι ἥδιον, ἐθέλω γενέσθαι λεσχηνευτὴς 
περὶ ὁτέων γράφεις" xal ἣν χελεύης, παρὰ σὲ ἀφίξομαι 
bo ἐς Σῦρον. ἦ γὰρ ἂν οὐ φρενήρεες εἴημεν ἐγώ τε καὶ 
Σόλων ὃ ᾿Αθηναῖος, εἰ πλώσαντες μὲν ἐς Κρήτην κατὰ 
τὴν τῶν χεῖθι ἱστορίην, πλώσαντες δὲ ἐς Αἴγυπτον ὄμι- 


et istzxe Tbaletis epistole : 
Thales Pherecydi. 


43. Audio te primum Ionum de divinis rebus apud 
Grecos librum edere parare. Verum justiore fortasse 
sententia in commune qwe scripseris conferes, quam ut 
quibusvis aliis commiitas nullo emolumento. Equidem, 
si tibi gratum cognovero , volo conscius eorum qua scri- 
bis esse; ac, δὲ quidem jubes, ad te in Syrum profici- 
scar. Sane enim amentes ac. stolidi simus ego et Solon 
Atheniensis » si, quum navigio Cretam pelierimts vi- 


Sendi gratie» Jgyptumque itidem penciraverimus us 


yw 0 — 














LIB. I, 2. 


λήσοντες τοῖς ἐκεῖ ὅσοι ἱερέες τε xal datpoAóyot, παρὰ 
σὲ δὲ μὐπλώσαιμεν]. ἥξει γὰρ καὶ ὃ Σόλων, ἣν ἐπιτρέ- 
πης. (μι) σὺ μέντοι χωροφιλέων ὀλίγα φοιτέεις ἐς 
Ἰωνίέτν, οὐδέ σε ποθὴ ἴσχει ἀνδρῶν ξείνων" ἀλλά,, ὡς 
ἔλπομαι. ἑνὶ μούνῳ χρήματι πρόςκεαι τῇ γραφῇ. ἡμέες 
δὲ οἱ μηδὲν γράφοντες περιχωρέομεν τήν τε “Ελλάδα 
χαὶ τὴν Ἀσίην. " 
Θαλῆς Σόλωνι. 


Ὑπαποστὰς ἐξ ᾿Αθηνέων δοχέεις ἄν μοι ἁρμοδιώτατα 
) ἐν Μιλήτῳ οἶχον ποιέεσθαι παρὰ τοῖς ἀποίχοις ὑμέων" 
xi γὰρ ἐνθαῦτά τοι δεινὸν οὐδέν. εἰ δὲ ἀσχαλήσεις ὅτι 
xat Νιλήσιοι τυραννεόμεθα --- ἐχθαίρεις γὰρ πάντας αἷ- 
συμνήτας ---- ἀλλὰ τέρποιο ἂν σὺν τοῖς ἑτάροις ἡμῖν χα- 
ταβιούς. ἐπέστειλε δέ τοι xal Βίης ἥχειν ἐς Πριήνην᾽ σὺ 
5 δὲ εἰ προςηνέστερόν τοι τὸ, Πριηνέων ἄστυ χεῖθι οἰχέειν, 
καὶ αὐτοὶ παρὰ σὲ οἰχήσομεν. 





ΚΕΦ. Β΄. 
ΣΟΛΩΝ. 


45. Σόλων Ἐξηχεστίδου Σαλαμίνιος πρῶτον μὲν 

t$ τὴν σεισάχθειαν εἰςηγήσατο ᾿Αθηναίοις" τὸ δὲ ἦν λύ- 
τρωσις σωμάτων τε xal χτημάτων. χαὶ γὰρ ἐπὶ σώ- 
μασιν ἐδανείζοντο καὶ πολλοὶ δι᾿ ἀπορίαν ἐθήτευον. ἑπτὰ 
δὴ ταλάντων ὀφειλομένων αὐτῷ πατρῴων συνεχώρησε 
πρῶτος xxl τοὺς λοιποὺς τὸ ὅμοιον προὕὔτρεψε πρᾶξαι. 
15 xal οὗτος ὁ νόμος ἐχλήθη σεισάχθεια" φανερὸν δὲ διὰ 
τί, ἔπειτα τοὺς λοιποὺς νόμους ἔθηκεν, obe μαχρὸν ἄν 


16 


SOLON. 11 


istic sacerdotibus et astronomis congrederemur , ad te 
non simus navigaturi. Veniet enim Solon quoque, si 
annuas. (44) T'u vero loci illius amore detentus raro 
ín Ioniam transis , neque peregrinorum hominum desi- 
derio tangeris; sed uni tantum, ut spero, scribendi 
negotio incumbis. Αἱ nos, qui nihil scribimus, Gree- 
ciam Asiamque peragramus. 


Thales Soloni. 


Athenis si excedas , Mileli, ut equidem reor, commo- 
dissime habitare poteris : est enim vestra colonia, pa- 
trierisqueapud nos grave nihil. Quod si et Milesios exse- 
craris ob tyrannidem ( eque enim ubique tyrannos in- 
festos habes ), at cum amicis nobiscum vivere erit ju- 
cundissimum. Scripsit ad te Bias quoque, ut. Prienam 
proficiscaris : eam tu urbem si libentius inhabitaveris, 
et ipsi ibi tecum habitabimus. 





CAP. Il. 
SOLON. 


46. Solon Execestidz filius Salaminius primus invexit 
Atheniensibus σεισάχθειαν [í. e. excussionem oneris] : sic 
autem appellabatur corporum possessionumque redemptio. 
Plurimi enim per summam ínopiam fcneratoribus corpora 
sua ponebant ac super his feenerabantur. Quum igitur septem 
sibi talenta ex patrimonii sui jure deberentur, ea primus re- 
misit, ac reliquos idem facere exemplo suo provocavit. 
Eaque lex σεισάχθεια appellata est : quam autem ob cau- 


εἴη διεξιέναι, xal ἐς τοὺς ἄξονας κατέθετο. (46) Τὸ δὲ 2 Sam, non obscurum est. Deinde reliquas condidit leges, 


μέγιστον, τῆς πατρίδος αὐτοῦ Σαλαμῖνος] μφιςόητου- 
μένης ὑπό τε ᾿Αθηναίων καὶ Μεγαρέων xol πολλᾶχις 
90 τῶν Ἀθηναίων ἐπταιχότων ἐν τοῖς πολέμοις xal ψηφι- 
σαμένων εἶ τις ἔτι συμδουλεύσοι περὶ Σαλαμῖνος μά- 
4εσθαι, θανάτῳ ζημιοῦσθαι, οὗτος μαίνεσθαι προς- 
ποιησάμενος xal στεφανωσάμενος εἰςέπαισεν εἷς τὴν 
ἀγοράν" ἔνθα τοῖς ᾿Αθηναίοις ἀνέγνω διὰ κήρυχος τὰ 
3$ συντείνοντα περὶ Σαλαμῖνος ἐλεγεῖα καὶ παρώρμησεν 
αὐτούς. χαὶ αὖθις πρὸς τοὺς Μεγαρέας ἐπολέμησαν 
xal ἐνίχων διὰ Σόλωνα. (47) Ἦν δὲ τὰ ἐλεγεῖα τὰ 


μάλιστα χκαθαψάμενα τῶν ᾿Αθηναίων τάδε" 


Εἴην δὴ τότ᾽ ἐγὼ Φολεγάνδριος ἢ Σιχινίτης 
€. ἀντί γ᾽ ᾿Αθηναίου, πατρίδ᾽ ἀμειψάμενος. 
Y , ^ , , ΄ . 
αἶψα γὰρ ἂν φάτις ἦδε μετ᾽ ἀνθρώποισι γένοιτο 
᾿Αττιχὸς FA ἀνὴρ τῶν Σαλαμιναφετῶν. 
εἶτα" 
"Iouev εἷς Σαλαμῖνα μαχησόμενοι περὶ νήσου 
2... ἱμερτῆς χαλεπόν τ᾽ αἰσγος ἀπωσόμενοι. 


ἔπεισε δὲ αὐτοὺς χαὶ τὴν ἐν Θράχη Χερρόνησον προς- 
τήσασθαι. — (4s) ἵνα δὲ μὴ δοχοίη βία μόνον, ἀλλὰ καὶ 


quas enumerare longum est, easque in tabulas ligneas re- 
tulit. (46) Est autem hoc ipsius factum vel celeberrimum : 
quum de Salamine ipsius patria inter Athenienses et Mega- 
renses ferme usque ad internecionem armis dimicatum esset, 
multisque cladibus acceptis capitale apud Athenienses esse 
ecpisset , si quis legem de vindicanda insula ferret; ium 
Solon subitam sibi dementiam simulans, coronatus in forum 
irrupit. Ibique de Salamine carmina composuerat , reci- 
tare per praeconem populo ccpit, omniumque animos ila 
cepit, ut adversus Megarenses bellum extemplo decernerent, 
et victoriam reportarent. (47) Versus autem quibus potis- 
simum induxit Athenienses , sunt hi : 


Tunc utinam fuerim Pholegandrius aut Sicinites , 
sitque alia Acize4 patria terra mihi ! 
Nam subito fama haec hominum volitabit ad aures : 
Atticus unus adest qui Salamina (ugit. 
Deinde : 
Quin Salamina igitur, sarturi dedecus, imus, 
subdita quod nobis insula restituet. 


Persuasit Atheniensibus ut etiam Chersonesum Thracicam 
suc ditioni adjicerent. (48) Ac ne magis vi quam jure 


. 


J0 


I5 


δίκη τὴν Σαλαμῖνα χεχτῆσθαι, ἀνασχάψας τινὰς τά- 
φους ἔδειξε τοὺς νεχροὺς πρὸς ἀνατολὰς ἐστραυυένους, 
ὡς ἦν ἔθος θάπτειν ᾿Αθηναίοις: ἀλλὰ καὶ αὐτοὺς τοὺς 
τάφους πρὸς ἕω βλέποντας καὶ ἀπὸ τῶν δήμων τοὺς 
γρηματισμοὺς ἐγχεχαραγμένους, ὅπερ ἦν ἴδιον Ἀθη- 
ναίων. ἔνιοι δέ φασι χαὶ ἐγγράψαι αὐτὸν εἰς τὸν χα- 
τάλογον τοῦ Ὁμήρου μετὰ τὸν 


Alae δ᾽ ἐχ Σαλαμῖνος ἄγεν δυοχαίδεκα νῆας — 
Στῆσε δ᾽ ἄγων, ἵν᾽ ᾿Αθηναίων ἵσταντο φάλαγγες. 


ΒΙΒΑ. A, B. XOAQN. 


Salaminem comparasse videretur, effossis quibusdlam tumu- 
115 cadavera ad orientem solem conversa , qui Atheniensibus 
sepeliendi mos erat, ostendit ; sepulcra item ipsa ad orien- 
tem posita, insculptumque ipsis demi, ex quo quisque esset, 
nomen, quod quidem proprium Atheniensium fuit. Aiunt 
nonnulli illum etiam in Homeri addidisse catalogo post 
bunc versum, 


Dux Salamine aderat bissenis navibus Ajax — 
Castra locans ubi Cecropiae posuere cohortes. 


(49) Τοῦ δὴ λοιποῦ προςεῖχον αὐτῷ 6 δῆμος xal ἡδέως 3 (49) Ex eo jam tempore plebis in se animos ita converterat, 


xal τυραννεῖσθαι ἤθελον πρὸς αὐτοῦ * ὃ δ᾽ οὐχ εἵλετο, 


ἀλλὰ καὶ Πεισίστρατον τὸν συγγενῆ , χαθά φησι Σω- 
σικράτης, προαισθόμενος τὸ ἐφ᾽ ἑαυτῷ διεχώλυσεν. 
ἄξας γὰρ εἰς τὴν ἐχχλησίαν μετὰ δόρατος xal ἀσπίδος 
προεῖπεν αὐτοῖς τὴν ἐπίθεσιν τοῦ Πεισιστράτου * καὶ οὐ 
μόνον, ἀλλὰ xal βοηθεῖν ἕτοιμος εἶναι, λέγων ταῦτα" 
« ἄνδρες ᾿Αθηναῖοι, τῶν μὲν σοφώτερος, τῶν δὲ ἀν- 
δρειότερός εἶμι" σοφώτερος μὲν τῶν τὴν ἀπάτην τοῦ 
Πεισιστράτου μὴ συνιέντων, ἀνδρειότερος 03 τῶν ἐπι- 


80 σταμένων μέν, διὰ δέος δὲ σιωπώντων. ν καὶ $j βουλή, 


Πεισιστρατίδαι ὄντες, μαίνεσθαι ἔλεγον αὐτόν" ὅθεν 
εἶπε ταυτί" 


Δείξει δὴ μανίην μὲν ἐμὴν βαιὸς χρόνος ἀστοῖς, 
δείξει, ἀληθείης ἐς μέσον ἐρχομένης. 


25 (50) τὰ δὲ περὶ τῆς τοῦ Πεισιστράτου τυραννίδος ἐλεγεῖα 


30 


95 


40 


4 


c 


“ “ i d 
προλέγοντος αὐτοῦ ταῦτα Tjv- 


Ἔχ νεφέλης φέρεται χιόνος μένος ἠδὲ χαλάζης" 
βροντή τ᾽ ἐχ λαμπρῆς γίγνεται ἀστεροπῆς" 

ἀνδρῶν δ᾽ ἐκ μεγάλων πόλις ὄλλυται ἐς δὲ μονάρχου 
δῆμος ἀϊδρίη δουλοσύνην ἔπεσεν. 


Ἤβη δὲ αὐτοῦ χρατοῦντος οὐ πείθων ἔθηχε τὰ ὅπλα 
- * 
πρὸ τοῦ στρατηγείου xat εἰπών, « ὦ πατρίς, βεθοήθηχά 
, iy , y 
σοι xal λόγῳ xai ἔργῳ, » ἀπέπλευσεν εἰς Αἴγυπτον xal 
᾿] , ^ - ^" 
εἰς Κύπρον, χαὶ πρὸς Κροῖσον ἤλθεν. ὅτε χαὶ ἐρωτη- 
θεὶς ὅπ᾽ αὐτοῦ, « τίς σοι δοχεῖ εὐδαίμων » 5 « Τέλλος, » 
ἔφη, « ᾿Αθηναῖος χαὶ Κλέούις xat Bizov » xal τὰ θρυ- 
λούμενα. (51) φασὶ δέ τινες ὅτι χοσμήσας ἑαυτὸν ὃ 
Κροῖσος παντοδαπῶς xat χαθίσας εἷς τὸν θρόνον ἤρετο 
2." * , 7 , , 2 , 
αὐτὸν εἴ τι θέαμα χάλλιον τεθέαται" ὃ δέ « ἀλεχτρυό- 
νας, εἶπε) χαὶ φασιανοὺς xal ταώς" φυσιχῷ γὰρ ἄνθει 
lad AULA ^ 
χεκόσμηνται xai μυρίω καλλίονι. » ἐχεῖθέν τε ἀπαλ- 
λαγεὶς ἐγένετο ἐν Κιλιχία, καὶ πόλιν συνῴχισεν ἣν ἀπ’ 
αὐτοῦ Σόλους ἐχάλεσεν᾽ ὀλίγους τέ τινας τῶν ᾿Αθηναίων 
ἐγκατῴχισεν, οἱ τῷ χρόνῳ τὴν φωνὴν ἀποξενωθέντες 
σολοιχίζειν ἐλέχθησαν. καί εἶσιν οἱ μὲν ἔνθεν Σολεῖς, 


ut sibi illum omnes uno animo imperare cuperent. Eis 
vero ille tantum abfuit ut acquiesceret, ut, auctore Sosi- 
crate , Pisistratum quoque propinquum suum, quum sibi 
tyrannidem parare intelligeret , quantum in se fuit, prohi- 
buerit. Nam quum in concionem prosiliisset hasta armatus 
et clypeo, Pisistrati insidias et improbos conatus ipsis aperuit : 
neque id solum , verum et juvare paratum sese asseveravit , 
« Viri, inquiens, Athenienses, aliis ezo sapientior , aliis vero 
fortior sum : sapientior quidem illis, qui Pisistrati conatus 
non animadverterunt ; forlior autem iis qui sciunt quidem 
illos, sed metu silent. » Senatus vero, qui studeret Pisi- 
&trato , insanire illum proclamabat. 1taque ille hzc dixit : 


Noscetur mea post paullo vesania civi , 
noscetur, veris in medium positis. 


(50) Elegi autem quibus Pisistrati tyrannidem przedixit, 
sunt hi : 


Vis nivis et nebuloso agitatur in sethere grando, 
horrendum excutiunt fulgura clara sonum : 

et cecidere viris persi: pe potentibus urbes , 
detrusa inque ferum plebs stolida imperium est. 


Á Jam vero Pisistrato rerum potito, quum a proposito revo- 


care non posset, ante curiam arma deposuit , dicens illud : 
« O patria, tibi equidem verbo et opere auxiliatus sum. » 
Inde profectus in Egyptum navigavit atque in Cyprum , de- 
nique ad Cresum pervenit. A quo interrogatus quisnam 
sibi felix videretur, Tellus, inquit , Atheniensis et Cleobis 
et Dito, et cetera qua sunt in ore omnium. (51) Aiunt 
quidam Cr«uesum, quum se exquisitissimo omnium orna- 
mentorum genere composuisset sublimique in solio sederet, | 
interrozasse eum an pulchrius unquam spectaculum vide- 
rit: illumque dixisse, Gallos gallinaceos, fasianos atque . 
pavones : naturali enim eos nitore et millies speciosiore ex- | 
ornatos. A Crasso deinde in Ciliciam profectus urbem con. 
didit atque ex suo nomine Solos appellavit : in qua Athe- 
niensium aliquot statuit , qui tractu temporis quum patriam 
vocem corrupissent , σολοιχίζειν ( solace loqui ) dicti sunt. 


οἱ δ᾽ ἀπὸ Κύπρου Σόλιοι. Ὅτε δὲ τὸν Πεισίστρατον 9 Et appellabantur hi quidem Solenses, qui Cypfii vero, 


^ * X 
ἔμαθεν ἤδη τυραννεῖν, τάδε ἔγραψε πρὸς τοὺς Ἀθη- 
ναίους" 
(o2) Εἰ δὲ πεπόνθατε δεινὰ δι᾿’ ὑμετέρην καχότητα, 
μή τι θεοῖς τούτων μοῖραν ἐπα α φέρετε. 


8011. Quum vero Pisistrati auctoritalem jam im tyran | 
nidem vertisse cognovit, haec Atheniensibus scripsit : 


(52) Si vestro merilas pendetis crimine panas, 
non culpa in justos rejicienda deos. 





LIB. I, s. SOLON. 


^08 uA , 3»7 , ^ 
αὐτοὶ γὰρ τούτους ηὐξήσατε, ῥύσια δόντες, 
xat διὰ ταῦτα χαχὴν ἴσχετε δουλοσύνην. 

e »᾿» -—* Ce 3 d 3S 4 * ? 

ὕμέων δ᾽ εἷς μὲν ἔχαστος ἀλώπεχος ἴχνεσι βαίνει, 

σύμπασιν δ᾽ ὑμῖν χοῦφος ἔνεστι νόος. 

εἰς γὰρ γλῶσσαν ὁρᾶτε xai εἰς ἔπη αἰμύλου ἀνδρός, 

3 » ^9 3*1 /, /, 
εἰς ἔργον δ᾽ οὐδὲν γιγνόμενον βλέπετε. 
xai οὗτος μὲν ταῦτα. Πεισίστρατος δ᾽ αὐτῷ φεύγοντι 
τοῦτον ἐπέστειλε τὸν τρόπον" 
Πεισίστρατος Σόλωνι. 

53. Οὔτε μόνος Ἑλλήνων τυραννίδι ἐπεθέμην, οὔτε 
o) προςῆκόν μοι, γένους ὄντι τῶν Κοδριδῶν. ἀνέλα- 
Gov γὰρ ἐγὼ ἃ ὀμόσαντες ᾿Αθηναῖοι παρέξειν Κόδρῳ τε 

e- l4 / ^ - L4 

χαὶ τῷ ἐκείνου γένει. ἀφείλοντο. τά τε ἄλλα ἅμαρ-- 

τάνω οὐδὲν ἢ περὶ θεοὺς ἢ περὶ ἀνθρώπους" ἀλλὰ xa- 

15 ὅστι σὺ διέθηκας τοὺς θεσμοὺς ᾿Αθηναίοις, ἐπιτρέπω 
πολιτεύειν. xal ἄμεινόν γε πολιτεύουσιν 7] χατὰ δη- 

΄ i] c à $^ 66 Jj . A ὃ 4 
μοχρατίαν" oUx ἐῶ γὰρ οὐδένα ὑδρίζειν: xat ὃ τύραν- 
νος ἐγὼ οὐ πλέον τι φέρομαι τἀξιώματος χαὶ τῆς τιμῆς" 

£0 - δὰ L] se , “ κ΄ ὰ ὰ í 

ὁποῖα δὲ xaX τοῖς πρόσθεν βασιλεῦσιν ἣν τὰ ῥητὰ γέρα. 
εὖ ἀπάγει δὲ ἔχ ᾿Αθηναίων τοῦ αὑτοῦ χλήρου δεχά 
εὖ ἀπάγει αστος ᾿Αθηναίων τοῦ αὑτοῦ χλήρου δεχάτην, 

οὐχ ἐμοί, ἀλλ᾽ ὁπόθεν ἔσται ἀναλοῦν εἴς τε θυσίας δη- 

μοτελεῖς xai εἴ τι ἄλλο τῶν χοινῶν xal ἣν [δ] πόλεμος 

ἡμᾶς χαταλάθη. (54) σοὶ δ᾽ ἐγὼ οὔτι μέμφομαι μηνύ- 
1 , 2 A Led 

σαντι τὴν ἐμὴν διάνοιαν. εὐνοία γὰρ τῆς πόλεως 
25 μᾶλλον ἢ χατὰ τὸ ἐμὸν ἔχθος ἐμήνυες " ἔτι τε ἀμαθία 

τῆς ἀρχῆς, δὁποίαν τινὰ ἐγὼ χαταστήσομαι. ἐπεὶ μα- 

θὼν τάχ᾽ ἂν ἠνέσχου χαθισταμένου, οὐδ᾽ ἔφυγες. ἐπά- 
γιθι τοίνυν οἴκαδε, πιστεύων μοι xal ἀνωμότῳ, ἄχαρι 
υηδὲν πείσεσθαι Σόλωνα ix Πεισιστράτουι ἴσθι γὰρ 
δι μηδ᾽ ἄλλον τινὰ πεπονθέναι τῶν ἐμοὶ ἐχθρῶν, εἰ δὲ 
ἀξιώσεις τῶν ἐμῶν φίλων εἷς εἶναι, ἔση ἀνὰ πρώτους" 
οὐ γάρ τι ἐν σοὶ ἐνορῶ δολερὸν ἢ ἄπιστον " εἴτε ἄλλως 

Ἀθήνησιν olxeiv, ἐπιτετράψεται. ἡμῶν δὲ οὔνεχα μὴ 

ἐστέρησο τῆς πατρίδος. 

8: Ταῦτα μὲν [Πεισίστρατος. (55) Σόλων δὲ ὅρον ἀνθρω- 
πίνου βίου φησὶν ἔτη ἑῤδομήχκοντα, δοχεῖ δὲ xal 
χάλλιστα νομοθετῆσαι" ἐάν τις μὴ τρέφῃ τοὺς γονέας, 
Y 4 M ^ ^ 4 
ἄτιμος ἔστω" ἀλλὰ xai ὁ τὰ πατρῷα χατεδηδοχὼς 
ἑμοίως. xai 6 ἀργὸς ὑπεύθυνος ἔστω παντὶ τῷ βου- 

40 λομένῳ γράφεσθαι. Λυσίας δ᾽ ἐν τῷ χατὰ Νικίου 

J ! L4 δ /, X , ' 4 
Δράχοντά φησι γεγραφέναι τὸν νόμον, Σόλωνα δὲ τὸν 
ἑταιρηκότα εἴ v βή Συνέστειλε δὲ χαὶ 
ἰταιρηκότα εἴργειν τοῦ βήματος. Συνέστειλε δὲ χα 
τὰς τιμὰς τῶν ἐν ἀγῶσιν ἀθλητῶν, ᾿Ολυυπιονίκη μὲν 
τάξας πενταχοσίας δραγυάς, Ἰσθαιονίχῃ δὲ ἑχατόν, 
és xai ἀνὰ λόγον ἐπὶ τῶν ἄλλων. ἀπειρόχαλον γὰρ τὸ 
ἐξαίρειν τὰς τούτων τιμάς, ἀλλὰ μόνων ἐχείνων τῶν ἐν 
πολέμοις τελευτησάντων, ὧν χαὶ τοὺς υἱοὺς δημοσία 
τρέφεσθαι καὶ παιδεύεσθαι. 756) ὅθεν καὶ ἐζήλουν 
πολλοὶ χαλοὶ χαγαθοὶ γίνεσθαι χατὰ πόλεμον" ὡς Πο- 
ϑθλύζηλος, ὡς Κυνέγειρος, ὡς Καλλίμαχος, ὡς σύμπαν--: 
τες οἱ Μαραθωνομάχοι" ἔτι τε Αρμόδιος χαὶ Ἀριστο- 
H ; ^ 
γείτων xai Μιλτιάδης xal μυρίοι ὅσοι. ἀθληταὶ δὲ 
A e 
xai ἀσχούμενοι πολυδάπανοι͵ xal νικῶντες ἐπιζήμιοι 


ι0 


Hos nam ipsi immunes vestra fovistis in urbe, 
qui miseris vobis subdita colla premunt. 
Quivis enim vestrüm vulpis vestisia calcat : 
verum mens stolida est omnibus atqne levis. 
Suspicitis nam linguam hominis versutaque verba : 
quod tentet, nemo cernere curat , opus. 


6 Hac ille. Pisistratus autem exsulanti scripsit in hunc mo- 
dum : 


Pisistratus Soloni. 


53. Neque solus Gracorum tyrannidem arripui , ne- 
que rem a me alienam usurpati : quippe genus a 
Codro duco. Id enim meo mihi jure vindico , quod Athe. 
nienses olim quum jurejurando firmassent Codro ejus. 
que genti se prabituros, postmodo abstulerant. Cete- 
rum nihil delinquo vel in deos vel in homines : sed le. 
ges, quas ipse Atheniensibus dedisti , servari atque se- 
cundumeas viverejubeo. Εἰ quidem melius servantur 
quam possent, simultitudinis imperio res üágeretur : nam 
non patior quidquam a quoquam per injuriam fierl. Et 
ego (tyrannus non auctoritate, non honore praesto anti- 
quis regibus , contentus iis qua illis olim ez pacto tri- 
bui solebant. Denique Atheniensium singuli decimas 
frugum suarum separant, non in usus nostros consu- 
mendas , verum sacrificiis publicis commodisque com- 
munibus , aut siquid aliud ad rempublicam spectet , 
aut quando bellum contra nos ingruerit , in sumptus 
deputandas. (54) Tibi vero equidem nihil succenseo, 
quod mentem meam consiliumque detexeris : quippe 
qui id polius studio civitatis quam mei odio delexeris , 
ac praterea quod ignorares, cujusmodi ego rex futurus 
essem. Id enim si didicisses.,, equo animo et conatus 
meos haud dubie tolerasses , neque in exsilium abiis- 
ses. Redi igitur domum bona fide, mihi et injurato 
credens , nihil esse periculi a. Pisistrato Soloni. Scito 
enim neminem , etiam ez inimicorum numero , mali 
quippiam a me perpessum. Denique si placuerit frui 
nostra amicilia, inter primos eris : nihil enim in te 
fraudis perfidicve conspicio. Quod si alioqui habitare 
Athenis volueris, pro arbitrio (uo id facies : tantum 
ne nos(ri causa patria careas. 

7 Hoc Pisistratus. (55) Solon autem humane vitz ter- 
minum septuaginta annos esse ait. "Videtur autem haec 
proclare statuisse: Si quis parentibus alimenta non pre- 
buerit, infamis esto : similiter et qui patrimonium come- 
derit. Eum, qui vitam iretio transigit , accusare cuivis 
liberum esto. Hanclegem Lysias ait tulisse Draconem, at 
Solonem aliam, quae prostituti corporis reum a suggestu 

8 prohibet. Athletarum quoque praemia castigata modera- 
tione correxit : ei quidem qui Olympia vicisset , quingentas 
drachmas; qui vero Isthmia, dari centum constituit : ea- 
demque ratione in certaminibus ceteris. Esse enim ab- 
surdum istorum honores augere, sed eorum tantummodo, 
qui in bello cecidissent, quorum et filios publice alendos 
educandosque esse. (56) Unde factum ut plurimi bellica 
virtute excellerent. Sic Polyzelus, sic Cynegirus, sic Cal 
limachus,, sic omnes qui in Marathonis expeditione puzna- 
verunt; sic praeterea Harmodius et Aristoziton , Miltiades, 
innumerabilesque alii, Athlet& contra et dum exercentur, 


nimum preosi sumpfuesique, οἱ dum vincunt, reipu- 





14 - BIBA. A, B. ΣΟΛΩΝ. 


xal στεφανοῦνται χατὰ τῆς πατρίδος μᾶλλον jj χατὰ  blicm detrimento sunt, et contra patriam magisquam  ad- 
τῶν ἀνταγωνιστῶν γέροντές τε γενόμενοι κατὰ τὸν — versus hostes coronantur; ac juxta Euripidem, quum se- 


Ἑὐριπίδην nuerint,, 
Τρίόδωνες ἐκλιπόντες οἴχονται xpóxac. Tramis relicta deteruntur pallia. 


δ ὅπερ συνιδὼν ὃ Σόλων μετρίως αὐτοὺς ἀπεδέξατο. 1ὰ perspiciens Solon in honorandis iis parcus fuit. Prz- 
Κάλλιστον δὲ xdxeivo* τὸν ἐπίτροπον τῇ τῶν ὀρφανῶν 9 clare et illud statuit, ut curator pupillorum matrem ne 
μητρὶ μὴ συνοιχεῖν, μηδ᾽ ἐπιτροπεύειν, εἰς ὃν ἣ οὐσία — duceret; cavitque ne is fieret eurator, ad quem post pupil- 
ἔρχεται τῶν ὀρφανῶν τελευτησάντων. (57) xdxeivo* — lorum obitum res esset perventura. (57) Illud item , non 
δαχτυλιογλύφῳ μὴ ἐξεῖναι σφραγῖδα φυλάττειν τοῦ — licere anulario, ejus quem vendidisset anuli servare ex- 

19 πραθέντος δαχτυλίου" xal ἐὰν ἕνα ὀφθαλμὸν ἔχοντος  Pressum sigilum. Et qui alteri unum habenti oculum 
ἐχκόψη τις, ἀντεχχόπτειν τοὺς δύο. ἃ μὴ ἔθου, μὴ — eruerit, ei ambos erui debere. Εἰ quze non deposuisti , ne 
ἀνέλη" εἰ δὲ μή, θάνατος ἡ ζημία. τῷ ἄρχοντι, tollas : δὶ quis secus faxit, capitale esto. Magistratum, si 
ἐὰν μεθύων ληφθῇ, θάνατον εἶναι τὴν ζημίαν. Τά ebrius deprehensus eseet, morte mulctandum. Homeri 
τε Ὁμήρου ἐξ ὑποδολῆς γέγραφε ῥαψῳδεῖσθαι, οἷον — Poemata ut vicium ordine et quasi tenore ab rhapsodis re- 

15 ὅπου ὃ πρῶτος ἔληξεν, ἐκεῖθεν ἄρχεσθαι τὸν ἐχόμενον. — Cllarentur, scripsit, tali modo, ut, ubi primus desineret, 
μᾶλλον οὖν Σόλων “Ὅμηρον ἐφώτισεν ἢ Πεισίστρατος, inde alter exciperet seriem. Μαρὶβ ergo Solon quam Pisi- 
p , m stratus Homerum illustravit, ut in quinto Megaricorum 
ὥς φησι Διευχίδας ἐν πέμπῳ Meyapuxiv. Ἣν δὲ Sav 

? Y n4 Dieuchidas ait. Przecipue autem hi versus erant (in Na- 
μάλιστα τὰ ἔπη ταυτί" « Ot δ᾽ ἄρ᾽ ᾿Αθήνας εἶχον» xol raf n 
τὰ ἑξῆς. πρῶτος δὲ Σόλων τὴν τριακάδα ἔνην καὶ vium catalago) : Οἱ δ᾽ ἄρ᾽ ᾿Αθήνας εἶχον et qu: sequuntur. 
30 νέαν ài vox (58) xal πρῶτος τὴν συναγωγὴν τῶν Primus autem (rigesimam diem mensis ἕνην καὶ νέαν appel- 
γ pate pO τὴν € e T lavit, (58) novemque Archontum conventum ad sententias 
ἐννέα ἀρχόντων ἐποίησεν εἷς τὸ συνειπεῖν, ὡς Ἀπολλό- 


; M una dicendas primus instituit , ut Apollodorus in secundo 
δωρός φησιν ἐν δευτέρῳ περὶ νομοθετῶν. ἀλλὰ xal libro de Legislatoribus refert. Seditione autem inter urbanos 
τῆς στάσεως γενομένης οὔτε μετὰ τῶν ἐξ ἄστεος, οὔτε , 


- OCHO lez ͵ ,. agrestes ac maritimos exorta neutrarum se partium fecit. 
μετὰ τῶν πεδιέων, ἀλλ οὐδὲ μετ τῶν παράλων ἐτάχθη. Dicebat orationem esse rerum imaginem , regemque viribus 
25 "ἔλεγε δὲ τὸν μὲν λόγον εἴδωλον iva τῶν ἔργων ΤΟ otentissimum. Leges aranearum telis esse simillimas « illis 

βασιλέα δὲ τὸν ἰσχυρότατον τῇ δυνάμει. τοὺς δὲ νό- quippe si quid leve et imbecillum inciderit, involvi ab eis 
μους τοῖς ἀραχνίοις ὁμοίους" xal γὰρ ἐχεῖνα, ἐὰν μὲν atque capi; εἰ quid majus aut gravius, perruptis abire. 
ἐμπέσῃ τι χοῦφον xai ἀσθενές, στέγειν ἐὰν δὲ μεῖζον, Sermonem quidem silentio, silentium vero tempore si- 
διαχόψαν οἴχεσθαι. ἔφασχέ τε σφραγίζεσθαι τὸν μὲν gnari dicebat. (59) Qui apud tyrannos auctoritate valerent, 
30 λόγον σιγῇ, τὴν δὲ σιγὴν χαιρῷ,. (60) ἔλεγε δὲ τοὺς δος calculis quibus in componendis rationibus utimur, com- 
παρὰ τοῖς τυράννοις δυναμένους παραπλησίους εἶναι parare consueverat : ut enim illi interdum majorem nume- 
ταῖς ψήφοις ταῖς ἐπὶ τῶν λογισμῶν. — xal γὰρ ἐχείνων — rum, interdum minorem significant, ita et tyrannos bo- 
ἐχάστην ποτὲ μὲν πλείω σημαίνειν, ποτὲ δὲ ἥττω" χαὶ — rum quemque, prout libitum fuerit, aliquando illustrem 
τούτων τοὺς τυράννους ποτὲ μὲν ἕχαστον μέγαν ἄγειν εἰ inclytum, aliquando obscurum habere et ignobilem. In- 
85 xol λαμπρόν, ποτὲ δὲ ἄτιαον. ἐρωτηθεὶς διὰ τί χατὰ — terrogatus quamobrem contra parricidam legem non tu- 
πατροχτόνου νόμον οὐχ ἔθηχε, « διὰ τὸ ἀπελπίσαι, » — lisset : Quod mon speraset, ait, (hoc scelus unquam 
ἔφη. πῶς τε ἥχιστ᾽ ἂν ἀδιχοῖεν οἱ ἄνθρωποι, « εἰ commissum iri. Quo pacto item homines minime jura 
ὁμοίως, » ἔφη, « ἄχθοιντο τοῖς ἀδιχουμένοις ol μὴ violarent : si sic doleant et afficiantur, ait, qui injuriis 
ἀδικούμενοι. » xoi « τὸν μὲν χόρον ὑπὸ τοῦ πλούτου OD lacessuntur, ut qui lacessuntur. Satietatem ex divitiis 


40 γεννᾶσθαι, τὴν δὲ ὕόριν ὑπὸ τοῦ κόρου.» Hil ὡσέτι Δ 5,» el ex satielate contumeliam gigni. , Athenienses 


Αθηναίους τὰς ἡμέρας κατὰ σελήνην ἄγειν. καὶ vero ut dies secundum ᾿υπδὲ cursum agerent , voluit. The. 
τε Ἀνηναίους τὰς μέρ Tet. spim tragoedias docere prohibuit , inutilem eas falsiloquen- 


Θέσπιν ἐκώλυσε τραγῳδίας δδάσχειν » ὡς ἀνωφελῆ τὴν tiam vocans. (60) Ubi ergo se ipsum Pisistratus vulnerasset, 
ψευδολογίαν. (oo) ὅτ᾽ οὖν Πεισίστρατος ἑαυτὸν χατέ- Ilinc, ait, ista pullularunt. Sunt autem ejus monita quibus 
τρωσεν, ἐχεῖθεν ἔφη ταῦτα φῦναι. Τοῖς τε ἀνθρώποις: 2consuluerat hominibus, ut ait Apollodorus in libro de Phi- 
45 συνεβούλευσεν, ὥς φησιν ᾿Απολλόδωρος ἐν τῷ περὶ τῶν losophorum sectis, hujusmodi : Virtutem atque probitatem 
φιλοσόφων αἱρέσεων, τάδε" χαλοχἀγαθίαν ὅρχου πι- juramento fideliorem cense. Mentiri noli. Preeclara studiose | 
στοτέραν ἔχε. μὴ ψεύδου. τὰ σπουδαῖα μελέτα. φίλους meditare, Amicos cito noli parare; quos autem paraveris, 
μὴ ταχὺ χτῶ * οὺς δ᾽ ἂν χτήση μὴ ἀποδοχίμαζε. ἄρχε nerejicias. Tunc rege, quum primum didiceris regi. Con- 
πρῶτον μαθὼν ἄρχεσθαι. συμθούλευε μὴ τὰ ἥδιστα » | sule non quz suavissima, sed quze sunt optima.  Animum| 
6o ἀλλὰ τὰ ἄριστα. νοῦν ἡγεμόνα ποιοῦ. μὴ χαχοῖς ὁμί- | ac rationem ducem sequere. Noli malis congredi. Deos]. 
λει, θεοὺς cla , γονέας αἰδοῦ. Φασὶ δ᾽ αὐτὸν xalrhonora, parentes reverere. Aiunt quoque eum, quum 
Μιμνέρμου γράψαντος, Mimnermus scripsisset , 





LIB. I. 2. SOLON. 15 


Αἱ γὰρ ἄτερ νούσων τε χαὶ ἀργαλέων μελεδωνέων O utinam morbis sine me curisque molestis 
ἑξηχονταέτη μοῖρα κίχοι θανάτου, sexagintennem pallida Parca trahat, 
(ei) ἐπιτιμῶντα αὐτῷ εἰπεῖν " (61) increpantem illum dixisse : 
Ἀλλ᾽ εἴ μοι x&v νῦν ἔτι πείσεαι, ἔξελε τοῦτον " At mihi si vel nunc vis credere, tollito versum, 
5 μηδὲ μέγαιρ᾽ ὅτι σεῦ λῷον ἐπεφρασάμην . neu , quod te dicam rectius , invideas , 
xal μεταποίησον, Λιγυαστάδη, ὧδε δ᾽ ἄειδε" ac muta, Ligyastade, hunc et sic cane versum : 
ὀγδωχονταέτη μοῖρα χίχοι θανάτου. octogintennem pallida Parca trahat. 
- . ;- ͵ Sunt item qua metro celebrantur ejus praecepta, in hunc 
τῶν δὲ ἀδομένων αὐτοῦ ἔστι τάδε" Á, nsum 
Πεφυλαγμένος ἄνδρα ἕκαστον, ὅρα Speculans animos hominum videas 
10 μὴ χρυπτὸν ἔχθος ἔχων xpaót, ne quis latens odium foveat 
φαιδρῷ προςενέπγ, προςώπῳ , intus , colloquens amice, 
γλῶσσα δέ οἱ διχόμυθος lingua duplexque , dolosa, 
ix sav? φρενὸς γεγωνῇ. ex animo loquatur atro. 


γέγραφε δὲ δῆλον μὲν ὅτι τοὺς νόμους, xal δημηγορίας — Constat eum scripsisse leges, conciones quoque, et ad sese 
15 xal εἷς ἑαυτὸν ὑποθήχας, Dueyela , xal τὰ περὶ Σαλαμῖ- — quaedam exhortatoria , elegias de Salamine Atheniensium» 
wx καὶ τῆς ᾿Αθηναίων πολιτείας ἔπη πενταχιςχίλια »  querepublica ad quinque millia versuum ; iambos etiam et 
καὶ ἰάμδους xat ἐπῳδούς. (62) ᾿Επὶ δὲ τῆς εἰχόνος αὐτοῦ Depodos. (62) Porro ipsius imagini in hunc sensum epigram- 


ἐπιγέγραπται τάδε" ma inscriptum est: - 
'H Μήδων ἄδιχον παύσασ᾽ 06pw, ἦδε Σόλωνα Quie dudum insanas Medorum propulit iras , 
20 τόνδε τεχνοῖ Σαλαμὶς θεσμοθέτην ἱερόν. legiferum Salamis pulchra Solona parit. 


ἤχμαζε μὲν οὖν περὶ τὴν τεσσαραχοστὴν Éxtnv Ὄλυμ- — Floruit autem maxime circa quadragesimam sextam Olym- 
κιάδα, ἧς τῷ τρίτῳ ἔτει ἦρξεν ᾿Αθήνησι, χαθά φησι piadem , cujus tertio anno Archon Atheniensium fuit, ut 
Σωσιχράτης" ὅτε xal τίθησι τοὺς νόμους. ἐτελεύτησε git Sosicrates : quo etiam tempore leges eis dedit. Obiit au- 
δ᾽ ἐν Κύπρῳ βιοὺς ἔτη ὀγδοήχοντα, τοῦτον ἐπισκήψας τη in Cypro , δἰδιὶβ su:e anno octuagesimo , hoc suis man- 
5 τοῖς ἰδίοις τὸν τρόπον, ἀποχομίσαι αὐτοῦ τὰ ὀστᾶ εἰς dans, ut Salaminem ipsius ossa transferrent atque in cine- 


Σαλαμῖνα xo i.d εἰς τὴν χώραν σπείραί. — "em soluta per agrum insulz disseminarent. Quocirca et 
ἐν καὶ Kpaztvo ἐν τοῖς Χείρωσί φησιν, αὐτὸν ποιῶν Cratinus in Chironibus ipsum ita loquentem facit : 


λέγοντα * 
Οἰχῶ δὲ νῆσον, ὡς μὲν ἀνθρώπων λόγος, Ego insulam habito , ut narrat hominum fabula, 
30 ἐσπαρμένος χατὰ πᾶσαν Αἴαντος πόλιν. sparsus per omnem Ajacis urbem strenui. 


(n) ἔστι δὲ xal ἡμέτερον ἐπίγραμμα ἐν τῇ mportpm- — (63) Exstat de illo et nostrum epigramma , ex eo cujus jam 
μένη καμμέτρῳ, ἔνθα χαὶ περὶ πάντων τῶν τελευτη- — Supra meminimus libro , Pammetro , ubi et de omnibus sa- 


, , 25.  pientibuset doctrina preestantibus viris omni genere metro- 
σάντων DOoyigunv διείλεγμαι παντὶ μέτρῳ xal ῥυθμῷ, rum lusimus epigrammatica et lyrica. Sic autem de Solone 


ἐπιγράμμασι xal μέλεσιν, ἔχον οὕτως " scripsimus : 
3 Σῶμαμὲν ἥρε Σόλωνος dv ἀλλοδαπῇ Κύπριον vüp* Cypria defunctum subtraxit flamma Solonem : 
ὀστὰ δ᾽ ἔχει Σαλαμίς ; ὧν χόνις ἀστάχνες. ossa sed in culmos versa tenet Salamis. ᾿ 
ψυχὰν δ᾽ ἄξονες εὐθὺς ἐς οὐρανὸν ἤγαγον εὖ γὰρ Ast animus celeri sublatus ad zethera curru : 
θῆχε νόμους ἀστοῖς dy Ota χουφότατα. quippe suis leges, pondera grata, tulit. 


Ἀπεφθέγξατο δὲ, φασί, Μηδὲν ἄγαν. xal αὐτόν φησι Aiunt et hanc ipeius fuisse sententiam , Nihil nimis. Ipsum- 

(^ Αιοκιουρίδης ἐν τοῖς ἀπομνημονεύμασιν, ἐπειδὴ δα- — querefert Dioscorides in Commentariis , quum lacrimaretur 
χρύοι τὸν παῖδα τελευτήσαντα, ὃν ἡμεῖς οὐ παρειλήφα- ac lugeret defunctum filium, de quo nihil aliunde accepi- 
ὑεν, πρὸς τὸν εἰπόντα, « ἀλλ᾽ οὐδὲν ἀνύτεις, » εἰπεῖν, — mus, dicereturque a quodam: At nihil proficis, respondisse : 
« δι’ αὐτὸ δὲ τοῦτο δαχρύον, ὅτι οὐδὲν ἀνύτω. » Φέρον-- 17 At propter hoc ipsum illacrimor, quia nibil proficio. Fe- 
ται δὲ αὐτοῦ xal ἐπιστολαὶ als- runtur etiam istze ejus epistolze : 


t5 Σόλων Περιάνδρῳ. Solon Periandro. 


84. Ἀπαγγέλλεις μοι πολλούς τοι émibovAsUttv. σὺ 64. Scribis tibi plurimos insidiari. Αἱ tu , siquidem 
δὲ εἰ μὲν μέλλεις ἐκποδὼν ἅπαντας ποιήσεσθαι, οὐχ àv — omnese medio tollere volueris, ne sic quidem proficies. 


16 


φθάνοις. ἐπιδουλεύσειε δ᾽ ἄν τις xal τῶν ἀνυπόπτων, 
6 μὲν δεδιὼς περὶ αὑτῷ. ὃ δὲ σοῦ χαταγνούς, οὐχ ἔσθ᾽ 
ὅ τι οὖχ ὀρρωδοῦντος " x&v τῇ πόλει χάριν χατάθοιτο 
ἐξευρών, ἣν μὴ ὕποπτος εἴης. ἄριστον μὲν οὖν ἀπέχε- 
5 σϑαι. ἵνα τῆς αἰτίας ἀπαλλαγῆς. εἰ δὲ πάντως τυραννη- 
τέον, φροντίζειν ὅπως τὴν ἀλλοδαπὴν δύναμιν μείζονα 
ἕξεις τῶν ἐν τῇ πόλει, χαὶ οὐδεὶς ἔτι τοι δεινός, μηδὲ σὺ 
ἐχποδών τινα ποιοῦ. 
Σόλων Ἐπιμενίδη. 


Οὔτε οἱ ἐμοὶ θεσμοὶ ἄρα ᾿Αθηναίους ἐπιπολὺ ὀνήσειν 
ἔμελλον, οὔτε σὺ χαθήρας τὴν πόλιν ὦὥνησας. τὸ τε 
γὰρ θεῖον καὶ ol νομοθέται οὐ xa ἑαυτὰ δύνανται ὀνῆ- 
σαι τὰς πόλεις, οἱ δὲ ἀεὶ τὸ πλῆθος ἄγοντες ὅπως ἂν 
o ἡνώμης ἔχωσιν. οὕτω δὲ χαὶ τὸ θεῖον καὶ οἱ νόμοι, εὖ 
15 μὲν ἀγόντων, εἰσὶν ὠφέλιμοι" χαχῶςς δὲ [ἀγόντων], οὐ- 

δὲν ὠφελοῦσιν. (65) οὐδ᾽ οἱ ἐμοὶ ἀμείνους εἰσὶ καὶ ὅσα ἐγὼ 

ἐνομοθέτησα. οἱ δ᾽ ἐπιτρέποντες τὸ ξυνὸν ἔῤλαπτον, ol 

οὖχ ἐγένοντο ἐμποδὼν Πεισιστράτῳ ἐπιθέσθαι τυραν- 
νίδι. οὐδ᾽ ἐγὼ προλέγων πιστὸς ἦν. ἐκεῖνος δὲ 
90 πιστότερος χολαχεύων ᾿Αθηναίους ἐμοῦ ἀληθεύοντος. 

ἐγὼ δὴ θέμενος πρὸ τοῦ στρατηγείου τὰ ὅπλα εἶπον 
τῶν μὲν μὴ αἰσθανομένων Πεισίστρατον τυραννησείοντα 
εἶναι ξυνετώτερος, τῶν δὲ ὀκνούντων ἀμύνεσθαι ἀλχι- 
μώτερος. ot δὲ μανίαν Σόλωνος χατεγίγνωσχον. τελευ- 
95 τῶν δὲ ἐμαρτυράμην, « ὦ πατρίς, οὗτος μὲν Σόλων 
ἕτοιμός τοι χαὶ λόγῳ χαὶ ἔργῳ ἀμύνειν" τοῖς δ᾽ αὖ χαὶ 

μαίνεσθαι δοχῶ. ὥςτε ἄπειμί τοι ἐχ μέσου ὃ μόνος ἐ- 

χθρὸς Πεισιστράτου: οἷ δὲ xal δορυφορούντων αὐτόν, 

εἴ τι βούλονται. » ἴσθι γὰρ τὸν ἄνδρα, ὦ ἑταῖρε, δεινό- 
go τατα ἁψάμενον τῆς τυραννίδος. (o6) ἤρξατο μὲν δημαγω- 
γεῖν" εἶτα δὲ ἑαυτῷ τραύματα ποιήσας, παρελθὼν ἐπ᾽ 

Ἠλιαίαν ἐβόα φάμενος πεπονθέναι ταῦτα ὑπὸ τῶν ἐ- 

χθρῶν᾽ χαὶ φύλαχας ἠξίου παρασχεῖν οἷ τετραχοσίους 

τοὺς νεωτάτους. ol δὲ ἀνηκουστήσαντές μου παρέσχον 
40 τοὺς ἄνδρας. οὗτοι δὲ ἦσαν χορυνηφόροι. καὶ μετὰ 
τοῦτο τὸν δῆμον κατέλυσεν. ἦ μάτην ἔσπευδον ἀπαλ- 
λάξαι τοὺς πένητας αὐτῶν τῆς θητείας, οἵ γε δὴ νῦν 
ξύμπαντες ἑνὶ δουλεύουσι Πεισιστράτῳ. 


10 


Σόλων Πεισιστρ ἅτω. 


40 Πιστεύω μηδὲν καχὸν ἐκ σοῦ πείσεσθαι. xai γὰρ 


πρὸ τῆς τυραννίδος φίλος σοὶ ἦν, xai νῦν οὐ μᾶλλον͵ 


διάφορος ἢ τῶν ἄλλων τις ᾿Αθηναίων ὅτῳ μὴ ἀρέσχει 
τυραννίς. εἴτε δὲ ὑφ᾽ ἑνὸς ἄρχεσθαι ἄμεινον αὐτοῖς, εἴτε 
δημοχρατεῖσθαι, πεπείσθω 3 ἑκάτερος γιγνώσχει. (67) xal 

45 σὲ φημὶ πάντων τυράννων εἶναι βέλτιστον. ἐπανήκειν 
δέ μοι ᾿Αθήναζε οὗ καλῶς ἔχον ὁρῶ, μή μέτις μέμψηται, 
εἰ διαθεὶς Ἀθηναίοις ἰσοπολιτείαν, καὶ παρὸν τυραννεῖν 
αὐτὸς οὐχ ἀξιώσας, νῦν ἐπανελθὼν ἀρεσχοίμην οἷς σὺ 
πράσσεις. 


50 Σόλων Κροίσῳ. 


λγαμαί σε τῆς περὶ ἡμᾶς φιλοφροσύνης" χαὶ νὴ τὴν 


18 


19 


20 


BIBA. A, 8. ΣΟΛΩΝ. 


Insidiabitur enim tibi quispiam eliam ez tts quos minime 
suspectos habes, partim sibi quidem metuens, partis (e 
reprehendens, quod omnia formides nihilque non sne- 
tuas : quin civitati gratificetur, qui invenerit quando 
sis minime suspectus. Est ergo optimum abstinere ἐη- 
rannide, «ut causas omnis metus evadas. | Quod si ly- 
rannidi omnino insistendum censes , compares libi 
necesse est externas vires et peregrina auxilia urbanis 
viribus majora , ut jam tibi nullus infestus sit, et tu 
neminem de medio tollas. 


Solon Epimenidi. 


Neque leges mec profecto Atheniensibus profuturce 
multum erant , neque tu lustrando civitatem juvisti. 
Nam religio et legumlatores non soli juvare civitates 
possunt, sed qui multitudinem agunt in quamcunque 
sententiam volunt. Sic et religio et leges hominibus 
utiles sunt, si recte rem administrant ; sin autem male, 
nihil prosunt. (65) Neque sane mec leges ac jura que 
scripsi quicquam profuerunt, sed qui illarum habenas 
laxarunt, magna reipublice invexere detrimenta, 
qui Pisistrato , ne tyrannidem invaderet, non obstite- 
runt : neque mihi futura pradicenti fides habebatur. 
Ille fidelior existimabatur, Atheniensibus blandiens, 
quam ego vera proloquens. Ego igitur armis ante 
curiam positis, his quidem qui Pisistratum gestire 
tyrannidem non animadverlerent, sapientiorem ; eis 
vero qui liberlatem reipublice asserere metuerent, 
fortiorem esse me dizi. Αἱ illi Soloni objiciebant in-* 
saniam. Tandem ita patriam contestatus sum : « o pa- 
iria, en tibi Solon , paratus et verbis et re te defen- 
dere. At hisce jam insanire videor. Itaque abeo, 
solus ex omnibus Pisistrati inimicus : et isti nunc, δι 
quid lubet , vel satellites ejus fiant. — Scias enim homi- 
nem, amice, callidissime invasisse tyrannidem. (66) 
Nam capit blande plebem illicere ; deinde sibi etiam vul- 
nera inflixit, ac progressus in Helieam eague se ab 
hostibus accepisse vociferans, orabat quadringentos ro- 
bustissimos juvenes sibi custodes darent. Atque illi, mihi 
non auscultantes , praebuerunt. Erant autem hi armati 
clavis. Tum populo eripuit imperium. Nequid2uam 
sane laboravi, ut pauperes cives eximerem e servitute, 
qui scilicel nunc universi uni serviunt Pisisirato. 


Solon Pisistrato. 


Credo equidem nihil me abs te passurum mali. Nain 
ante (tyrannidem tibi amicus eram, ac nenunc quidem 
magis infensus quam alius quivis Atheniensium qui 
iyrannidem non amet. Sive autem unius imperio 
regi, sive publice rem administrari illis utilius sit , cx 
sua quisque senlentia statuat. (67) Certe (tyrannorum 
omnium te esse prastantissimum fateor. Athenas au- 
tem redire mihi indecorum esse intelligo, ne quis me 
juste reprehendat , qui Atheniensibus dudum rempa- 
blicam ex aquo administrandam tradidissem, tyran- 
nidemque , quum ipse possem , occupare repudiassem , 
modo rediens facium tuum subita panitentia probare 
videar. 

Solon Craso. 


Amplector mirifice tuam in nos benevolentiam : e 
er deos imamnor lales , nisi apud me jam pridem statuis- 


᾿Αθηνᾶν, εἰ μὴ περὶ παντός μοι ἣν οἰχεῖν ἐν δημοχρα- — sem ibi sedem habere ubi respublica sit {ἰϑέγα,, mallem 








LIB. I, 3. CHILO. 


via , ἐδεξάμην ἂν μᾶλλον τὴν δίαιταν ἔχειν ἐν τῇ παρὰ 


σοὶ βασιλείᾳ ἡ ᾿Αθήνησι, τυραννοῦντος βιαίως ΠΕεισι- 


στράτου. ἀλλὰ καὶ ἡδίων ἡμῖν ἢ βιοτή, ἔνθα πᾶσι τὰ δί- 


*0 


25 τί δύσχολον, « τὸ τὰ ἀπόρρητα σιωπῆσαι, xal σχο- 


40 ἀδυνάτων. 


καια καὶ ἴσα. ἀφίξομαι δ᾽ οὖν παρὰ σὲ, σπεύδων τοι 
ξένος γενέσθαι. 





ΚΕΦ. Γ΄. 


ΧΕΙΛΩΝ. 


es. Χείλων Δαμαγήτου Λαχεδαιμόνιος. οὗτος ἐποίη-- 1 
σεν ἔλεγεϊῖα εἰς ἔπη διαχόσια, xal ἔφασχε πρόνοιαν περὶ 
τοῦ μέλλοντος λογισαῷ χαταληπτὴν εἶναι ἀνδρὸς ἀρετήν. 
10 πρός τε τὸν ἀδελφὸν δυςφοροῦντα ὅτι μὴ ἔφορος ἐγένετο, 


αὐτοῦ ὄντος, « ἐγὼ μὲν γὰρ ἐπίσταμαι, » εἶπεν, 
« ἀδιχεῖσθαι, σὺ δὲ οὔ. » γέγονε δὲ ἔφορος κατὰ τὴν 


πεντηχοστὴν πέμπτην Ὀλυμπιάδα Παμφίλη δέ φησι 
χατὰ τὴν ἔχτην. xal πρῶτον ἔφορον γενέσθαι ἐπὶ Εὐ- 
θυδήμου, ὥς φησι Σωσιχράτης. xol πρῶτος εἰςηγή- 


σατο ἐφόρους τοῖς βασιλεῦσι παραζευγνύναι’ Σάτυρος 
2b Auxoüpyov. οὗτος, ὥς φησιν Ἡρόδοτος ἐν τῇ πρώτη, 


ἹἹπποχράτει θυομένῳ ἐν Ὀλυμπίᾳ, τῶν λεδήτων αὐτο- 
μάτων ζεσάντων, συνεθούλευσεν ἣ μὴ γῆμαι, ἥ, εἰ 
(eo) 
Φασὶ δ᾽ αὐτὸν xat. Αἰσώπου πυθέσθαι, 6 Ζεὺς τί εἴη 
ποιῶν τὸν δὲ gdvat , « τὰ μὲν ὑψηλὰ ταπεινῶν', τὰ 
δὲ ταπεινὰ ὑψῶν. » ἐρωτηθεὶς τίνι διαφέρουσιν οἱ πε- 


ἔχοι γυναῖχα, ἐχπέμψαι χαὶ παῖδας ἀπείπασθαι. 


παιδευμένοι τῶν ἀπαιδεύτων, ἔφη, « ἐλπίσιν ἀγαθαῖς. » 


X 


προζέταττε δὲ xol ταῦτα " 
μάλιστα ἐν συμποσίῳ. μὴ χαχολογεῖν τοὺς πλησίον" 


εἰ δὲ μή, ἀχούσεσθαι ἐφ᾽ οἷς λυπήσεσθαι. (70) μὴ ἀπει- 
80 λεῖν μηδενί γυναικῶδες γάρ. ταχύτερον ἐπὶ τὰς ἀτυ- 


χίας τῶν φίλων 3j ἐπὶ τὰς εὐτυχίας πορεύεσθαι. γά- 


μον εὐτελῆ, ποιεῖσθαι. τὸν τεθνηχότα μὴ κακολογεῖν» 


γῆρας τιμᾶν. φυλάττειν Éautóv. ζημίαν αἱρεῖσθα 


μᾶλλον ἢ χέρδος αἰσχρόν: ἣ μὲν γὰρ ἅπαξ ἐλύπησε, 
X τὸ δὲ διὰ παντός. ἀτυχοῦντι μὴ ἐπεγγελᾶν. ἰσχυρὸν 


ὄντα πρᾷον εἶναι, ὅπως οἱ πλησίον αἰδῶνται μᾶλλον 
ἢ φοδῶνται. 
στατεῖν. τὴν γλῶτταν μὴ προτρέχειν τοῦ νοῦ. θυμοῦ 
χρατεῖν. μαντιχὴν μὴ ἐχθαίρειν. 
ἐν 696) μὴ σπεύδειν. 

τὴν χεῖρα: μανιχὸν γάρ. νόμοις πείθεσθαι. ἠρεμία 


χρῆσθαι. (n) τῶν δὲ ἀδομένων αὐτοῦ μάλιστα εὐδοχί- 


μὴσεν ἐχεῖνο" « ἐν λιθίναις ἀκόναις 6 χρυσὸς ἐξετάζεται, 
διδοὺς βάσανον φανεράν᾽ ἐν δὲ χρυσῷ ἀνδρῶν ἀγαθῶν 


λὴν εὖ διαθέσθαι, καὶ ἀδιχούμενον [δύνασθαι] φέρειν. » 
γλώττης χρατεῖν, xal 


μανθάνειν τῆς αὑτοῦ οἰχίας χαλῶς προ-- 


p ἐπιθυμεῖν 
λέγοντα μὴ χινεῖν 


17 


apud te in tua regia vilam quam Athenis agere , vio- 
lenter tyrannidem exercente Pisistralo. Verum ibi sua- 
vius ez instituto nostrovivimus, ubi sunt omnibus equa 
etcommunia jura. — Veniam tamen ad te, ut hospitio 
(uo tantisper fruar. 


— OD mm 


CAP. Ill. 
CHILO. 


68. Chilo Lacedwemonius patre Damageto fuit. Hic 
scripsit elegiam ad versus fere ducentos. Dicebat autem fu- 
turorum providentiam qui ratione comprehendi possit, 
virtutem viri esse.  Indignanti fratri quod ephorus ipse non 
fieret , quum ille fuisset , Ego , inquit, pati injurias scio tu 
nescis. Fuit autem ephorus circa quinquagesimam et quin- 
tam Olympiadem : Pamphila autem circa sextam ait : pri- 
mumque ephorum fuisse archonte Euthydemo , auctor So- 
sicrates. Primus instituit ut ephori regibus adjungeren- 
tur : Satyrus Lycurgum dixit. Hic, ut Herodotus in primo 
Historiarum libro refert, Hippocrati Olympize sacrificanti ; 
quum fervere absque ignis adminiculo lebetes capis- 
sent, consuluit, aut persisteret czlebs, aut, si duxisset 
uxorem, dimitteret filiosque abdicaret. (69) Ferunt eum 
et /Esopum interrogasse, quidnam faceret Juppiter; il- 
lumque respondisse, Excelsa deprimit et humilia extol- 
lit. Rogatus quo differant periti ab imperitis, Bona, in- 
quit, spe. Quid difficile? Arcana, inquit, reticere, et 
otium recte dispensare , injuriasque tolerare posse. Proci- 
piebat et hzc : Lingua semper quidem, sed in convivio 
presertim, continenda. Proximo non maledicendum , alio- 
quin audituros que nobis dolebunt. (70) Nemini intentan- 
das mrnas : esse enim muliebre. Promptius ad amicorum 
adversos casus , quam ad secundos successus accurrendum. 
Nuptias modicas faciendas esse. $ Mortuo non maledicen- 
dum.:,Honorandam senectutem. Cavendüm sibi ipsi. 
Damnum potius quam turpe lucrum eligendum : nam illud 
semel tantum dolori esse, hoc semper. Nullius calamitates 
irridendas. Fortem mansuetum esse oportere , ut proximi 
non tam metuant quam revereantur. Discendum do- 
mui sum recte praeesse. Linguam prajire menti non per- 
mittendum. Superandam iracundiam. Divinationem non 
odio habendam. Οὐ: fieri non possint non appetenda. In via 
non festinandum. Inter loquendum non agitandam manum : 
esse enim vecordium. Obtemperandum legibus. Quietem 
adamandam. (71) Inter cantatas ejus sententias hanc maxime 
placuit, qua dixerat lapideis cotibus aurum examinari et 
dare apertum sui documentum : auro autem bonorum ma- 
lorumque hominum mentem, cujusmodi sit ; comprobari. 


4S τε χαχῶν τε νοῦς ἔδωχ᾽ ἔλεγχον. » Φασὶ δ᾽ αὐτόν ποτε 3 Aiunt illum, quum jam esset vetulus, dixisse nihil sili 


γηραιὸν ἤδη ὄντα εἰπεῖν, ὡς οὐδὲν συνειδείη ἄνομον 

ἑαυτῷ ἐν τῷ βίῳ: διστάζειν δὲ περὶ ἑνός. χρίνων γάρ 

ποτε φίλῳ δίκην αὐτὸς μὲν χατὰ τὸν νόμον, τὸν δὲ oí- 

λον πείσειεν ἀποδικάσαι αὐτοῦ, ἵνα ἀμφότερα καὶ τὸν 
D'OCENK. 


esse conscium in tota vita contra jus et leges fecisse ; sed 

de una re addubitare : nempe quum in amici causa judi- 

caret , ipsum quidem secundum legem judicasse , sed alteri 

judici amico persuasisse , ut reum absolveret, unde utrum- 
2 


BIBA. A, ὃ. ΠΙΤΤΑΚΟΣ. 


νόμον xai τὸν φίλον τηρήσαι, ᾿Ενδοξότατος δὲ μάλιστα 4 que et legem et amicum servaret. In maxima gloria pra- 


παρὰ τοῖς “Ἕλλησιν ἐγένετο προειπὼν περὶ Κυθήρων 
τῆς νήσου τῆς Λαχωνιχῇς. χαταμαθὼν γὰρ τὴν φύσιν 
αὐτῆς, « εἴθε, » ἔφη, « μὴ ἐγεγόνει, ἢ γενομένη χα- 
5 τεθυθίσθη. » καὶ εὖ προὐνοήσατο. (72) Δημάρατος μὲν 
1Xp φυγὰς ὧν Λαχεδαιμονίων Spr συνεθούλευσε τὰς 
ναῦς συνέχειν ἐν τῇ νήσῳ χἂν ἑαλώχει f Ἑλλάς, εἰ 
ἐπείσθη Ξέρξης. ὕστερόν τε Νιχίας ἐπὶ τῶν Πελοπον- 
νησιαχῶν καταστρεψάμενος τὴν νῆσον, φρουρὰν ἐγχα- 
10 τέστησεν ᾿Αθηναίων, xal πάμπολλα τοὺς Λαχεδαιμο- 
νίους χαχὰ διέθηχε. Βραχυλόγος τε ἦν" ὅθεν καὶ Ἄρι- 
σταγόρας ὃ Μιλήσιος τοῦτον τὸν τρόπον Χειλώνειον 
xaAei * * Βράγχου δὲ εἶναι, ὃς τὸ ἱερὸν ἔχτισε τὸ ἐν 
, Βραγχίδαις. ἦν δὲ γέρων περὶ τὴν πεντηκοστὴν δευτέραν 
15 Ὀλυμπιάδα, ὅτε Αἴσωπος 6 λογοποιὸς ἤχμαζεν. ἐτε- 
λεύτησε δ᾽, ὥς φησιν Ἕρμιππος, ἐν Πίσῃ, τὸν υἱὸν 
᾿ολυμπιονίκην ἀσπασάμενος πυγμῆς. ἔπαθε δὲ τοῦτο 
ὑπερθολῇ τε χαρᾶς καὶ ἀσθενείᾳ πολυετίας, — xoi αὐτὸν 
πάντες οἱ χατὰ τὴν πανήγυριν ἐντιμότατα παρέπεμψαν. 

20 ἔστι δὲ xal εἷς τοῦτον ἐπίγραμμα ἡμῶν" 


᾿() Φωςφόρε, σοί, Πολύδευχες, ἔχω χάριν, οὕὔνεχεν 
Χεΐλωνος πυγμῇ χλωρὸν ἕλεν χότινον. [υἱὸς 
εἰ δ᾽ 6 πατὴρ στεφανοῦχον ἰδὼν τέκνον ἥμυσεν 
οὗ νεμεσητόν" ἐμοὶ τοῖος ἴτω θάνατος. [ἡσθείς 
45 ἐπὶ δὲ τῆς εἰχόνος αὐτοῦ ἐπιγέγραπται τόδε " 


Τόνδε δοριστέφανος Σπάρτα Χείλων᾽ ἐφύτευσεν, 


ὃς τῶν ἑπτὰ σοφῶν πρῶτος ἔφυ σοφία. 
᾿Απεφθέγξατο, « ἐγγύα, πάρα δ᾽ 


ἐπιστόλιον τόδε" 


30 Χείλων Περιάνδρῳ. 

Ἐπιστέλλεις ἐμὶν ἐκστρατείαν ἐπὶ ἐκδάμως, ὡς αὖ- 
τός κα ἐξέρποις" ἐγὼν δὲ δοχέω xal τὰ οἰχῆία σφαλερὰ 
ἦμεν ἀνδρὶ μόονάρχῳ, καὶ τῆνον τυράννων εὐδαιμονίζω 
᾿ὅςτες xa οἴχοι ἐξ αὐτὸς αὑτῷ κατθάνῃ. 





ΚΕΦ. Δ'. 


3a 
ΠΙΤΤΑΚΟΣ. 


41. Πιτταχὸς Ὑρραδίου Μυτιληναῖος. φησὶ δὲ Δοῦ- 
puc τὸν πατέρα αὐτοῦ Θρᾶχα εἶναι. οὗτος μετὰ τῶν ᾿Αλ- 
χαίου γενόμενος ἀδελφῶν Μέλαγχρον καθεῖλε τὸν τῆς 
AécÓov τύραννον᾽ χαὶ περὶ τῆς Ἀχιλείτιδος χώρας μα- 

«o λομένων Ἀθηναίων xal Μυτιληναίων ἐστρατήγει μὲν 
αὐτός, ᾿Αθηναίων δὲ Φρύνων παγχρατιαστὴς Ὀλυμπιο- 
νίχης. συνέθετο δὴ μονομαχῆσαι πρὸς αὐτόν᾽ καὶ δίκτυον 
ἔχων ὑπὸ τὴν ἀσπίδα λαθραίως περιέδαλε τὸν Φρύνωνα, 
χαὶ χτείνας ἀνεσώσατο τὸ χωρίον. ὕστερον μέντοι φη- 
civ Ἀπολλόδωρος ἐν τοῖς χρονιχοῖς διαδικασθῆναι τοὺς 
᾿Αθηναίους περὶ τοῦ χωρίου πρὸς τοὺς Μυτιληναίους, 


45 


cipue apud Graecos fuit, quod de Cytheris insula Laconiz 
predixerat. Nam quum illius naturam situmque didicisset, 
Utinam , inquit, hzec nunquam fuisset , aut certe , simulec 
nata est, submersa esset! Ac praeclare praeviderat. (72) 
Demaratus enim Lacedsemone expulsus Xerxi suasit, ut 
inea insula naves contineret : et profecto in ditionem hostium 
venisset Graecia , si id regi persuasisset. Postea Nicias bello 
Pelopomnesiaco insula potitus praesidium illic Athenien- 
sium statuit, Lacedzemoniosque multis cladibus afflixit. Erat 
5 in loquendo brevis : atque ob eam rem Aristagoras Milesius 
hunc loquendi morem Chilonium appellat ** et Branchi 
fuisse, qui templum apud Branchidas :edificavit. Senuerat 
jam circa. quinquagesimam secundam Olympiadem, quo 
tempore florebat /Esopus fabularum scriptor. Obiit autem, 
ut Hermippus ait, Pise, amplexus atque osculatus filium , 
quod in ludis Olympicis pugilatus palmam reportasset. De- 
functum asserunt immodica lwtitia et senii imbecillitate. 
Omnes autem qui ad celebritatem convenerant, honorifi- 
centissime et exsequias ejus secuti sunt. Estin hunc quoque 
epigramma a nobis compositum : 
(73) Phosphore reddatur Pollux tibi gratia, quod fert 
Chilonis natus tempora cincta pugil. 
Serta videns nati genitor si lzetus obivit 
mortem , non mirum : mors mihi talis eat. 
Ipsius item imagini inscriptum :. 


Hic &apiens forti natus Lacedeemone Chilon , 
qui e numero septem maximus unus erat. 


ἅτα. » ἔστιν αὐτοῦ xai Ó Ejus est ea sententiola, Sponde, sed adest noxa. Brevis 


quoque epistola ipsius fertur hujusmodi : 
Chilo Periandro. 


Scribis mihi expeditionem in exteros suscipi , teque 
ipsum bello interfuturum. Atqui ego monarche nec sua 
tuta esse puto, felicemque eum tyrannum censeo, qui 
domi sua morte obierit. 





CAP. IV. 
PITTACUS. 


1 74. Pittacus Mitylenzeus Hyrrhadio patre , quem Thracem 
fuisse Duris auctor est. Hic una cum Alcei fratribus Melan: 
chrum Lesbi tyrannum profligavit. Et quum de regionis A chi- 

litidis possessione inter Athenienses et Mitylenaeos armis 
decerneretur, imperator ipse exercitus cum Phrynone Athe- 
niensium duce, qui pancratiastes in Olympicis ludis vicerat, 
singulari certamine pugnare instituit. Rete igitur clypeo te- 
ctum habens, Phrynonem eo, dum non cavet , involvit , ip- 
soque perempto agrum servavit. Postea vero Athenienses 
disceplasse cum Mitylenzeis de possessione agri , ipsumque a 





LIB. I, «. PITTACUS. 


ἀχούοντος τῆς δίκης Περιάνδρου, ὃν xal τοῖς ᾿Αθηναίοις 


13 


Periandro controversi; judice Atheniensibus adjudicatum 


προςχρῖναι. (75) "l'óre δ᾽ οὖν τὸν Πιτταχὸν ἰσχυρῶς ἐτί- 2 tradit Apollodorus in Chronicis. (75) Hinc igitur Pittacum 


ατσαν οἷ Μυτιληναῖοι, xat τὴν ἀρχὴν ἐνεχείρισαν αὐτῷ, 
ὁ δὲ δέκα ἔτη χατασυὼν xat εἰς τάξιν ἀγαγὼν τὸ πολί- 

, 4 l4 4 , H 1 
τευμα, χατέθετο τὴν ἀρχήν, xal δέχα ἐπεδίω ἄλλα, xal 
χώραν αὐτῷ ἀπένειμαν οἱ Μυτιληναῖοι " ὃ δὲ ἱερὰν ἀνῇ- 
κεν, ἅτις νῦν Πιττάχειος χαλεῖται. Σωσιχράτης δέ 
φησιν ὅτι ὀλίγον ἀποτεμόμενος ἔφη τὸ ἥμισυ τοῦ παντὸς 
πλεῖον εἶναι. ἀλλὰ καὶ Κροίσου διδόντος χρήματα οὐκ 
V ἐδέξατο, εἰπὼν ἔχειν ὧν ἐθδούλετο διπλάσια" ἄπαιδος γὰρ 


τἀδελφοῦ τελευτήσαντος κεχληρονομηκέναι. (76) Π{αμ- 3 


φίλη δέ φησιν ἐν τῷ δευτέρῳ τῶν ὑπομνημάτων, ὡς τὸν 
υἱὸν αὐτοῦ Τυρραῖον χαθήμενον ἐπὶ χουρείου ἐν Κύμη 
γαλχεύς τις πέλεχυν ἐμδαλὼν ἀνέλοι. τῶν δὲ Κυμαίων 
Is πεμψάντων τὸν φονέα τῷ Πιτταχῷ,, μαθόντα xal ἀπο- 
λύσαντα εἰπεῖν, « συγγνώμη μετανοίας κρείσσων. ν Ἧρα- 
- , 4 
χλειτὴς δέ φησιν, Ἀλκαῖον ὑποχείριον λαθόντα xat ἀπο- 
λύσαντα φάναι, «συγγνώμη τιμωρίας χρείσσων. » νόμους 
-^A Ψ e , € / ^ Led T x 
δὲ ἔθηκε" τῷ μεθύοντι, ἐὰν ἁμάρτῃ, διπλῆν εἶναι τὴν 
Ὁ Tyutav* ἵνα μὴ μεθύωσι, πολλοῦ χατὰ τὴν νῆσον οἴνου 


γινομένου. Εἶπέ τε « χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι" » οὗ χαὶ 4 


Σιμωνίδης μέμνηται λέγων᾽ « ἄνδρ᾽ ἀγαθὸν ἀλαθέως γε- 
νέσθαι χαλεπόν, τὸ Πιττάχειον. » (77) μέμνηται αὐτοῦ 
xoi Πλάτων ἐν Πρωταγόρα᾽ « ἀνάγχᾳ δ᾽ οὐδὲ θεοὶ μά- 
B yovzat, » xal « ἀρχὴ ἄνδρα δείχνυσιν. ν ἐρωτηθεὶς δέ ποτε 
τί ἄριστον, « τὸ παρὸν εὖ ποιεῖν. » χαὶ ὑπὸ Κροίσου τίς ἀρ- 
y? μεγίστη, « ἣ τοῦ ποιχίλου, ἔφη. ξύλου, » σημαίνων 
τὸν νόμον. ἔλεγε δὲ χαὶ τὰς νίχας ἄνευ αἵματος ποιεῖσθαι. 
ἔφη δὲ xal πρὸς τὸν Φωχαϊχὸν φάσχοντα δεῖν ζητεῖν ἄν- 
Ὁ θρωπὸν σπουδαῖον, « ἂν λίαν, ἔφη, ζητῇς) οὐχ. εὑρή- 
σεις. » χαὶ πρὸς τοὺς πυνθανομένους τί εὐχάριστον, « χρό- 
νος, »Éory ἀφανές, « τὸ μέλλον" » πιστόν, « γ᾽ » ἄπιστον, 
« θάλασσα.» (18) ἔλεγέτε συνετῶν ἀνδρῶν, πρὶν γενέσθαι 
τὰ ὀδυςχερῇ , προνοῆσαι ὅπως μὴ γένηται" ἀνδρείων δέ, 
γενόμενα εὖ θέσθαι. ὃ μέλλεις πράττειν, μὴ πρόλεγε' 
ἀποτυχὼν γὰρ γελασθήσῃ. ἀτυχίαν μὴ ὀνειδίζειν, νέ- 
μεσιν αἰδούμενον. παραχαταθήχην λαθόντα ἀποδοῦναι. 
φίλον μὴ λέγειν χαχῶς, ἀλλὰ μηδὲ ἐχθρόν. εὐσέδειαν 
ἀσκεῖν. σωφροσύνην φιλεῖν. ἀλήθειαν ἔχειν, πίστιν, 


δὲ ἀδομένων αὐτοῦ μάλιστα εὐδοχίμησε τάδε" 
s 


"Eyovea χρὴ τόξα xal ἰοδόκον φαρέτρην 

στείχειν ποτὶ φῶτα xaxóv, E 

πιστὸν γὰρ οὐδὲν γλῶσσα διὰ στόματος 
b λαλεῖ διχόθυμον ἔχουσα 

xpaótm νόημα, 


(19) ἐποίησε δὲ χαὶ ἐλεγεῖα ἔπη ἑξαχόσια, xal ὑπὲρ νόμων 


ἐμπειρίαν, ἐπιδεξιότητα. ἑταιρίαν, ἐπιμέλειαν. Τῶν 9 


in summo honore Mitylenei habuere, eique principatum 
tradiderunt , quem ille quum decem annis tenuisset ac rem- 
publicam preclare coifstituisset, se ipsum sponte magi- 
stratu abdicavit. Decem inde alios supervixit annos, agrum- 
que sibi ἃ Mitylenzis permissum sacravit, qui nunc Pit- 
taceus dicitur. Sed Sosicrates ait eum partem exiguain sibi 
reservasse, et dixisse, Dimidium plus toto esse. Sed et Croeso 
pecunias ad se mittente accipere noluit , duplo plura quam 
vellet se habere dicens : defuncto enim fratre sine liberig 
hzereditatem se crevisse. (76) Pamphi]a autem in secundo 
Commentariorum Tyrrheum refert ipeius filium , quum se- 
deret in tonstrina Cumis, injecta securi a fabro cerario fuisse 
necatum : a Cumanis vero vinctum homicidam ad Pittacum 
missum , atque ab eo pena fuisse absolutum, dicente, quum 
rem cognovisset, Veniam poenitentia esse potiorem.  MHera- 
clitus autem Alcseum asserit habuisse captivum, liberum- 
que dimisisse , veniamque supplicio potiorem dixisse. Leges 
etiam dedit : ebrios, quum peccarent, duplici poma affi- 
ciendos, ut caverent temulentiam : abundat quippe vino 
insula. Feruntur ejus ist: sententie : Perdiíficile est bo- 
num esse : cujus etiam Simonides meminit lis : « Virum 
bonum vere esse arduum secundum Pittacum. » (77) Me- 
minit item Plato in Protagora : Necessitati ne dii quidem 
reluctantur. Et, Imperium virum ostendit. Interroga- 
tus aliquando quid esset optimum : Quod adest, inquit, bene 
componere. A Crcso item rogatus quodnam esset maximum 
imperium : Ligni, inquit, varii : legem nimirum innuens, 
Admonebat eliam, ut victorias incruentas reportarent. Pho- 
caico item dicenti, querendum esse hominem frugi : Si ni- 
mium curiose quasieris, inquit, noninvenies. Percontan- 
tibus quidnam esset maxime gratum, Tempus, ait : quid 
obscurum, Futurorum eventus, inquit : quid fidele, Terra : 
quid contra infidum , Mare, inquit. (78)Dicebat etiam pru- 
dentium virorum esse, priusquam adversa eveniant, prae- 
videre ne eveniant ; fortium vero, quum evenissent, recte 
componere. Quod, inquit, facere instituis, noli praedicare: 
nam sí facere nequiveris, rideberis. Infelicitatem nemini 
exprobrandam, qui invidiam vereatur. Depositum quum 
acceperis, redde. Amico noli maledicere, ac ne inimico qui- 
dem. Pietatem colas : ama temperantiam : veritati stude ; 
fidem, peritiam , dexteritatem , amicitiam diligentiamque 
cusiodi. Ex cantatis ejus dictis haec maxime probantur : 


Arcu potentem atque sagittifera pharetra 
oportet adire malos. 

Nam nil fidum unquam lingua per ora serit 
gerens duplices cata mentis 

animique sensus. 


79) Fecit item ad sexcentos versus elegos , et pedestri ora - 


χαταλογάδην τοῖς πολίταις. Ἤνχμαζε μὲν οὖν περὶ τὴν 6 tione delegibusad cives scripsit. Floruit circa secundam 


τεσσαραχοστὴν δευτέραν Ὀλυμπιάδα" ἐτελεύτησε δ᾽ ἐπὶ 
Ὁ ᾿Δριστομένους τῷ τρίτῳ ἔτει τῆς πεντηκοστῆς δευτέρας 
Ὀλυμπιάδος, βιοὺς ὑπὲρ ἔτη ἑύδομήκοντα, [ἤδη γη- 


et quadragesimam Olympiadem. ^ Mortuus est. autem 

Aristomene archonte, tertio anno Olympiadis secundze 

et quinquagesimae quum vixisset supra annos septuaginta, 
2. 


20 
1 v * e 
ραιός]. καὶ αὐτῷ ἐπὶ τοῦ μνήματος ἐπιγέγραπται τόδε" 
Οἰχείοις δαχρύοις & γειναμένα χαταχλχίει 


ΠΙιτταχὸν ἠδ᾽ ἱερὰ Λέσδος ἀποφθίμενον. 


ἀπόφθεγμα αὐτοῦ" Καιρὸν γνῶθι, l'£ove δὲ xal ἕτερος 7 Est illa cjus sententia, Tempus opportunum nosce. Fuit e 
alter Pittacus legislator, cujus et Favorinus in primo Com- 
νευμάτων πρώτῳ xal Δημήτριος ἐν ὁμωνύμοις, ὃς xal . mentariorum et Demetrius in Cognominibus meminit, qui εἰ 
px poc προςηγορεύθη. Τὸν δ᾽ οὖν σοφὸν λέγεταί ποτε ὃ minor appellatus est. Fertur autem sapiens ille, quum ali- 
νεανίσχῳ συμθουλευομένῳ περὶ γάμου ταῦτα εἰπεῖν, ἅ quando ab adolescente de matrimonio contrahendo consule- 


& Πιτταχὸς νομοθέτης, ὥς φησι Φαδωρῖνος ἐν ἀπομνημο- 


φησι Καλλίμαχος ἐν τοῖς ἐπιγράω μασι" 


jo (κο) Eeivoc ᾿Αταρνείτης τις ἀνήρετο Πιτταχὸν οὕτω 
τὸν Μυτιληναῖον, παῖδα τὸν “Υρραδίου" 

Ἅλττα γέρον, δοιός με καλεῖ γάμος" ἡ μία μὲν δὴ 
νύμφη xal πλούτῳ xal γενεῇ xav. ἐμέ" 

ἢ δ᾽ ἑτέρη προθέθηχε. τί λώϊον; εἰ δ᾽ ἄγε σύν μοι 
βούλευσον, ποτέρην εἰς ὑμέναιον ἄγω. 

εἶπεν" ὃ δὲ σκίπωνα, γεροντιχὸν ὅπλον, ἀείρας, 
"Hvi3e, χεῖνοί σοι πᾶν ἐρέουσιν ἔπος. 

οἱ δ᾽ ἄρ᾽ ὑπὸ πληγῆσι θοὰς βέμόικας ἔχοντες 
ἔστρεφον εὐρείη παῖδες ἐνὶ τριόδῳ. 

Κείνων ἔρχεο, φησί, μετ᾽ ἴχνιχ. χὦ μὲν ἐπέστη 
πλησίον" ot δ᾽ ἔλεγον" Τὴν χατὰ σαυτὸν ἔλα. 

ταῦτ᾽ ἀΐων ὁ ξεῖνος ἐφείσατο μείζονος οἴχου 
δράξασθαι, παίδων χληδόνι συνθέμενος. 

τὴν δ᾽ ὀλίγην ὡς χεῖνος ἐς οἰκίον ἤγετο νύμφην. 
οὕτω xal cu, Δίων, τὴν χατὰ σαυτὸν ἔλα. 


15 


25 


(st) δοκεῖ δ᾽ ἐχ διαθέσεως αὐτὰ εἰρηκέναι. εὐγενεστέρα 
γὰρ αὐτῷ οὖσα ἢ γυνή, ἐπειδήπερ ἦν Δράχοντος ἀδελφὴ 


τοῦ Πενθίλου, σφόδρα χατεσοδαρεύετο αὐτοῦ. Τοῦτον 9 eum iminodice superba erat. Hunc Alcaeus σαράποδα et σάρα“ 
πον Yocat, quod latos pedes traheret : χειροκόδην autem, quod. 
vulnera in pedibus haberet , qu&e χειράδες appellantur : yz». 


Ἀλκαῖος σαράποβα μὲν xod σάραπον ἀποχαλεῖ διὰ τὸ πλα- 
20 τύπουν εἶναι xal ἐπισύρειν τὼ πόδε" χειροπόδην δὲ διὰ 
τὰς ἐν τοῖς ποσὶ ῥαγάδας, ἃς χειράδας ἐχάλουν' γαύρηχα 
δὲ ὡς εἰχῇ γαυριῶντα" φύσχωνα δὲ xal γάστρωνα ὅτι 
παχὺς ἦν- ἀλλὰ μὴν xal ζοφοδορπίδαν ὡς ἄλυχνον᾽ 
ἀγάσυρτον δὲ ὡς ἐπισεσυρμένον χαὶ ῥυπαρόν. τούτῳ 
36 γυμνασία ἦν σῖτον ἀλεῖν, ὥς φησι Κλέαρχος ὃ φιλόσο- 
φος. Καὶ αὐτοῦ ἐστιν ἐπιστόλιον τοιόνδε " 


Πιτταχὸς Κροίσῳ. 


Κέλεαί με ἱχνέεσθαι ἐς Λυδίην, ὅπως σοι τὸν ὄλβον 
ἴδοιμι" ἐγὼ δὲ καὶ μὴ δρεὶς πέπεισμαι τὸν ᾿Αλυάττεω 
40 παῖδα τῶν βασιλήων πολυχρυσότατον πέλειν. οὐδέν τε 
πλέον ἄμμιν ἱκομένοις ἐς Σάρδις" χρυσοῦ γὰρ οὐ δεύμεθα, 
ἀλλὰ πέπαμαι ἄρχια xol τοῖς ἐμοῖς ἑτάροις. ἔμπας δ᾽ 
ἵξομαι, ὡς ἀνδρὶ ξείνῳ γενοίμην τοι συνόμιλος, 


Iotur. 


BIBA. A, à. TIITTAKOS. 


[jam senex]. In monumento ipsius inscriptum hoc est : 
Olim quz genuit , lacrimis te , Pittace, Lesbos 
sacra suis, fato prosequitur domitum. 


retur, ea dixisse, quae Callimachus in Epigrammatis scribit : 
(80) Nuper Atarn:eus rogitabat Pittacon hospes , 
Hyrrhadii natum , quem Mitylena tulit : 
Care senex , gemina invitat me tzeda , puella 
uaa milii par est gente simulque opibus ; 
altera sed praestat : tu fare quod expedit, oro, 
ducenda in thalamos utra mihi uxor erit? 
Dixerat : ille brevi elato, senis arma , bacillo, 
Ecce , ait , hi totam rem, mihi crede, docent. 
Illi autem celeres scuticis levioribus orbes 
girabant latis in triviis pueri. 
] , sequere illorum vestigia , dicit. Et ille 
accedit : recinunt : Ducito finitimum' 
Hac ubi percepit , juvenum equis lusibus hospes 
commonitus magnis sedibus abstinuit ; 
ac tenuem modicas uxorem duxit in zedes. 
Ergo tuque, Dion, ducito finitimam. 


(81) Videtür autem ex sua affectione ita dixisse. Nam nobi- 
liorem ipse duxerat Draconis filii Penthili sororem, quz in 


ρῆχα, quod temere intumesceret : φύσχωνα vero et γάστρωνα, 


quod pingui esset aqualiculo : porro ζοφοδορπίδαν quoque, ut ὦ 


qui lychno non uteretur ( cenatum exiens) : ἀγάσυρτον 
vero , quod neglecti cultus et sordidus esset. Huic exerci 
tium fuit molere triticum , ut Clearchus philosophus testa- 
Est autem ejus brevis epistola hujusmodi : 

Pitiacus Crasso. 


Jubes me in Lydiam venire spectatum opes tuas : ego 





vero eísi illas minime aspexi , nihil. ambigo Alyattis 
filium regum omnium esse opulentissimum auroque rt- 
fertissimum. Neque amplius quicquam habituri sumus, 
si Sardes αὐ te accesserimus. | Auro enim ipsi non in- 
digemus, sed. possideo quantum satis sit mihi et amr 
cis. Veniam tamen, ut tibi hospitali viro fasiliar:s 


efficiar. 


LIB. I, 
ἘΦ. Ε΄. 
ΒΙΑΣ. 


82. Βίας Τευτάμου Πριηνεύς, προχεχριμένος τῶν ἑπτὰ 
ὑπὸ Σατύρου. τοῦτον ol μὲν πλούσιον, Δοῦρις δὲ πά- 
pouxóv φησι γεγονέναι. Φανόδιχος δὲ χόρας αἰχμαλώ- 

5 τοὺς λυτρωσάμενον Μεσσηνίας θρέψαι τε ὡς θυγατέρας 
χαὶ προῖκας ἐπιδοῦναι χαὶ εἰς τὴν Μεσσήνην ἀποστεῖλαι 
τοῖς πατράσιν αὐτῶν. χρόνῳ δὲ ἐν ταῖς ᾿Αθήναις, ὡς 
προείρηται, τοῦ τρίποδος εὑρεθέντος ὑπὸ τῶν ἁλιέων, 
τοῦ χαλκοῦ, ἐπιγραφὴν ἔχοντος « τῷ σοφῷ, » Σάτυρος 

1» μέν φησι παρελθεῖν τὰς χόρας --- οἷ δὲ τὸν πατέρα αὖ- 
τῶν, ὡς xa Φανόδιχος --- sic τὴν ἐχχλησίαν, xal εἰπεῖν 
τὸν Βίαντα σοφόν, διηγησαμένας τὰ χαθ᾽ ἑαυτάς. χαὶ 
ἀπεστάλη ὃ τρίπους" xat ὃ Βίας ἰδὼν ἔφη τὸν Ἀπόλλωνα 


5. BIAS. 21 


CAP. V. 
. BIAS. 


I  825.Bianti Prienensi pater fuit Teutamus. Hunc Satyrus 


septem reliquis praetulit. Fuisse opulentum alii autumant , 
Duris vero in alienis aedibus habitasse testatur. Phanodi- 
cus vero, captivas eum puellas redemisse Messenias, et ut 
filias educasse , ac postea adjectis dotibus Messenen paren- 
tibus illas remisisse. Brevi post invento Athenis, ut diximus, 
ἃ piscatoribus tripode :eneo, cui erat inscriptum : Sapienti, 
Satyrus quidem puellas, alii vero, ex quibus Phanodicus est, 
illarum patrem in concionem venisse tradunt , Biantemque, 
expositis quze in se egisset , appellasse sapientem , sicque tri- 
podem ad eum missum : eo conspecto dixIsse Biantem, Apol- 


σοφὸν εἶναι, οὐδὲ προςήκατο. (83) Οἱ δὲ λέγουσιν ἐν Θή- 2 linem esse sapientem : neque illum admisisse. (83) Alii 


I5 6a, τῷ "HoaxAet αὐτὸν ἀναθεῖναι, ἐπεὶ ἀπόγονος ἦν 
Θηθαίων ἀποιχίαν εἰς Πριήνην στειλάντων, ὥςπερ xal 
Φανόδικός φησι, λέγεται δὲ καὶ Ἀλυάττου πολιορχοῦν- 
τος Πριήνην τὸν Βίαντα πιήναντα δύο ἡμιόνους ἐξελά- 
ται εἰς τὸ στρατόπεδον’ τὸν δὲ συνιδόντα χαταπλαγῆναι 

51: τὸ μέγρι xai ἀλόγων διατείνειν αὐτῶν τὴν εὐθενίαν. 
χαὶ ἐδουλήθγη͵ σπείσασθαι, xal εἰςέπεμψεν ἄγγελον. Βίας 
δὲ σωροὺς Ψάμμου χέας καὶ ἄνωθεν σῖτον περιχέας ἔδειξε 
τῷ ἀνθρώπῳ καὶ τέλος μαθὼν 6 Ἀλυάττης εἰρήνην 
ἐσπείσατο πρὸς τοὺς Πριηνέας. θᾶττον δ᾽ αὐτῷ πέμ- 

25 Javzt πρὸς τὸν Βίαντα ἵνα ἥχοι παρ᾽ αὐτόν ; « ἐγὼ δέ,» 
φησίν, « ᾿Αλυάττη χελεύω xpóuuua ἐσθίειν, [ἴσον τῷ 
χλαίειν].» (81) Λέγεται δὲ xal δίχας δεινότατος γεγονέναι 
εἰπεῖν. ἐπ᾽ ἀγαθῷ μέντοι τῇ τῶν λόγων ἰσχύϊ προςε- 
ἡρῆτο. ὅθεν xai Δημόδιχος 6 Λέριος τοῦτο αἰνίττεται 

40 λέγων" 

'Hy τύχης χρίνων δικάζευ τὴν Πριηνίην δίκην" 
xat Ἱππῶναξ « Ἃ χαὶ δικάζεσθαι Βίαντος τοῦ Πριηνέως 


Thebis Herculi sacrasse eum ferunt , quod illinc esset oriun- 
dus, Prieneque Thebanorum colonia : Phanodico id ipsum 
asserente. Fertur, quum ab Alyatte Priene obsiderctur, 
Biantem ex industria duos saginasse mulos , eosque in castra 
impulisse : quibus conspectis obstupuisse regem, quod 
vel bruta animalia apud eos tam nitide haberent : ac de 
solvenda obsidione cogitantem , explorandi gratia nuntium 
in urbem misisse. Dias autem quum arena acervos effudisset 
operuissetque tritico, ostendit nuntio : quod quum Alyattes 
cognovisset, cum Prienensibus pacem fecit. Mox quum 
Bianti , ut ad se veniret, mandasset, ille dixit, Equidem 


3 Alyatten cepas comedere [id est plorare] jubeo. (84) Fertur 


et in causis perorandis disertissiimus fuisse , bonam tamen in 
partem eloquentia usus : idque Demodicus Lerius significat , 
quum dicit : 

Tibi sedendum est judici? jus dicito Prienium; 
et Hipponax ubi ait : « Etin jure dicundo Biantem Prienen- 


χρεῖσσον, » Γοῦτον οὖν χαὶ ἐτελεύτα τὸν τρόπον. δίχην 4 sem superabat. » Mortem obiit in hunc modum : causam 


T 


T3 ὑπέρ τινος λέξας ἤδη ὑπέργηρως ὑπάρχων, μετὰ τὸ 
ὦ χαταπαῦσαι τὸν λόγον ἀπέχλινε τὴν χεφαλὴν εἰς τοὺς 
τοῦ τῆς θυγατρὸς υἱοῦ χόλπους" εἰπόντος δὲ xal τοῦ ἐξ 
ἐναντίας καὶ τῶν δικαστῶν τὴν ψῆφον ἐνεγχόντων τῷ 
ὑπὸ τοῦ Βίαντος βοηθουμένῳ,, λυθέντος τοῦ δικαστηρίου 
γεχρὸς ἐν τοῖς χόλποις εὑρέθη. (8.0) καὶ αὐτὸν μεγαλο- 
w πρεπῶς ἔθαψεν fj πόλις, xal ἐπέγραψαν" 
Κλεινοῖς ἐν δαπέδοισι Πριήνης φύντα χαλύπτει 
fót Βίαντα πέτρη, κόσμον ἤϊωσι μέγαν. 
ἀλλὰ xal ἡμεῖς: 
Τηδε Βίαντα χέχευθα, τὸν ἀτρέμας ἤγαγεν ἱἸξρυῆς 
T εἰς ᾿Αἴδην, πολιῷ γήραϊ νιφόμενον. 
εἰπε γάρ, εἶπε δίχην ἑτάρου τινός" εἶτ᾽ ἀποχλινθεὶς 
παιδὸς ἐς ἀγχαλίδας μακρὸν ἔτεινεν ὕπνον. 
ἐποίησε δὲ περὶ Ἰωνίας, τίνα μάλιστα ἂν τρόπον εὖ- 
ὑπιμονοίη, εἰς ἔπη διςχίλια. τῶν δὲ ἀδομένων αὐτοῦ 
“ ὠδοχίμησε τάδε" 'Δατοῖσιν ἄρεσχε πᾶσιν. ἐν πόλει " 


pro amico dixerat jam maximus natu, et quum dicendi 
finem fecisset, caput insinu nepotis ex filia fessus reclinavit. 
Quum vero adversarius itidem perorasset, judicesque sen- 
tentiam secundum cuin tulissent qui causae suce. Biantem 
habuerat patronum , soluto judicio nepotis in gremio effla- 
visse animam compertus est. (85) Atque eum 1mnagnifice 
sepelivit civitas , tumuloque iuscripsere : 
Hecce Prienais satum in agris petra Biantem, 
contegit ornamentum ]oniis celebre. 


Est et nostrum in eundem : 


Condo Biantem , Hermes placide quem dusit ad Orcum, 
albentem nivcis tempora cana pilis. 
Disit enim causam socii : inclinatus in ulnas 
mox pueri , longam solvitur in requiem. 


D Fecit carmen versuum ferme bis mille de Jonia, qua maxime 


ralione felix esse posset. Ex decanlatis ejus sententiis 
placuerunt inprimis istae : « Civibus placere omnibus stude, 


σ᾽ 


pam 


ων 


e 


e 


"4 


2? BIBA. A, «. KAEODBOYAOX. 


uix ἀένης" πλείσταν γὰρ ἔχει χάριν" αὐθάδης δὲ τρόπος 
πολλάχι βλαδερὰν ἐξέλαμψεν ἄταν. (86) xal τὸ μὲν ἰσχυ- 
ρὸν γενέσθαι τῆς φύσεως ἔργον" τὸ δὲ λέγειν δύνασθαι 
τὰ συαφέροντα τῇ πατρίδι ψυχῆς ἴδιον xal φρονήσεως. 
εὐπορίαν δὲ γρημάτων πολλοῖς xat διὰ τύχην περιγί- 
νεσθαι. ἔλεγε δὲ ἀτυχῇ εἶναι τὸν ἀτυχίαν μὴ φέροντα" 
xa νόσον ψυχῆς τὸ τῶν ἀδυνάτων ἐρᾶν, ἀλλοτρίων δὲ 
χαχῶν ἀμνημόνευτον εἶναι. ἐρωτηθεὶς τί δυςγερές, τὴν 
« ἐπὶ τὸ χεῖρον, » ἔφη « μεταδολὴν εὐγενῶς ἐνεγχεῖν. » 
συμπλέων ποτὲ ἀσεδέσι, χειμαζομένης τῆς νεὼς χἀκεί- 
γων τοὺς θεοὺς ἐπιχαλουμένων, « σιγᾶτε, » ἔφη, « μὴ 
αἴσθωνται ὑμᾶς ἐνθάδε πλέοντας. » ἐοωτηθεὶς ὑπὸ ἂσε-- 
θοῦς ἀνθρώπου τί ποτέ ἐστιν εὐσέδεια, ἐσίγα. τοῦ δὲ τὴν 
αἰτίαν τῆς ovy Tc πυθομένου , « σιωπῶ, ν ἔφη, « ὅτι περὶ 
τῶν οὐδέν σοι προςηχόντων πυνθάντ. » (87) ἐρωτηθεὶς 
τί γλυχὺ ἀνθρώποις, « ἐλπίς, » ἔφη. ἥδιον ἔλεγε δι- 
χάζειν μεταξὺ ἐχθρῶν 3) oov: τῶν μὲν γὰρ φίλων πάν- 
τως ἐχϑρὸν ἔσεσθαι τὸν ἕτερον, τῶν δὲ ἐχθρῶν τὸν ἕτερον 
φίλον. ἐρωτηθεὶς τί ποιῶν ἄνθρωπος τέρπεται, ἔφη, 
« χερδαίνων. » ἔλεγέ τε τὸν βίον οὕτω μετρεῖν ὡς xal 
πολὺν καὶ ὀλίγον χρόνον βιωσομένους, xal φιλεῖν ὡς 
μισήσοντας" τοὺς γὰρ πλείστους εἶναι χαχούς, συνεθού- 
λευέ τε ὧδε" βραδέως ἐγχείρει τοῖς πραττομένοις" ὃ δ᾽ 
ἂν ἕλη, βεδαίως τηρῶν διάμενε. μὴ ταχὺ λάλει" μα- 
νίαν γὰρ ἐμφαίνει. (88) φρόνησιν ἀγάπα. περὶ θεῶν λέγε, 
ὡς εἰσίν. ἀνάξιον ἄνδρα μὴ ἐπαίνει διὰ πλοῦτον. πεί- 
σας λαθέ, μὴ βιασάμενος. ὅ τι ἂν ἀγαθὸν πράττῃς, 
εἷς θεοὺς ἀνάπεμπε. ἐφόδιον ἀπὸ νεότητος εἷς γῆρας 
ἀναλάμθανε σοφίαν" βεθαιότερον γὰρ τοῦτο τῶν ἄλλων 


in quacunque urbe moraris : habet enim hoc gratize plnri- 
mum : contra insolentia animi sz pe in aliquam gravem 
noxam evadit. » (86) Et robore corporis valere , naturze οἱ 
munus ; patrie vero utilia suadere posse, animi bonum et 
prudentia : magnas opes multis vel sola fors objecit. Infeli- 
cem dicebat , qui ferre nequiret infelicitatem : morbumque 
animi, ea desiderare, quze fieri non possunt, alieni vero in- 
commodi non meminisse. Interrogatus quidnam esset dií- 
ficile, Ferre , inquit , fortiter mutationem rerum in deterius. 
Navigabat cum impiis aliquando, οἱ quum tota tempestate 
navis quateretur fluctibus, illique deos invocarent, Silete, 
inquit , ne vos illi bic navigare sentíant. Percontanti impio 
homini quid esset pietas, nihil respondit : quumque ille 
silentii causam sciscitaretur, Quia , inquit, de rebus nibil ad 
te pertinentibus quaeris. (87) Rogatus quid esset dulce ho- 
münibus, Spes, ait. Malle se inter inimicos quam inter 
amicos judicare dicebat : quippe ex amicis alterum prorsus 
futurum inimicum, ex inimicis autem alterum amicum. 
Forte interrogatus quidnam faciens homo delectetur, Lu- 
crans, inquit. Dicebat vitae tempus ita metiendum , quai 
et diu et parum victuri simus : ita amandum, quasi odio 
simus habituri; malos enim esse plurimos. Suadebat au- 
tem hac : Si quid agere instituis, lente id aggredere: 
ceterum in eo quod elegeris, fi'miter persiste. Noli cito 
loqui ; est enim vecordix indicium. (88) Prudentiam 
dilige. Deos esse affirma. Indignum hominem diilia- 
rum gratia laudare noli. Persuadens accipe, non cogens. 
Quidquid tibi boni contigerit, ad deos refer auctores. Via- 
ticum tibi ab adolescentia ad senectulem sapientiam com- 
para : ea quippe sola est certa veraque possessio. Meminit 


χτημάτων, Μέμνηται τοῦ Βίαντος xal Ἱἱππῶναξ, ὡς Ó Biantis, ut diximus, etiam Hipponax, et morosus ille 


προείρηται, xat ὃ δυςάρεστος Ἡράχλειτος μάλιστα αὐ- 
τὸν ἐπήνεσε γράψας" « Ἐν Πριήνη Βίης ἐγένετο ὃ Τευ- 
τάμεω., οὗ πλέων λόγος ἢ τῶν ἄλλων. καὶ οἱ Πριηνεῖς 
δὲ αὐτῷ τέμενος καθιέρωσαν τὸ Τευτάμειον λεγόμενον. » 
ἀπεφθέγξατο" Οἱ πλεῖστοι χαχοί. 





ΚΕΦ. G'. 
KAEOBOYAOS. 


89. Κλεόθουλος Εὐαγόρου Λίνδιος, ὡς δὲ Δοῦρις, Kd 
ἔνιοι δὲ εἰς Ηραχλέα ἀναφέρειν τὸ γένος αὐτόν' ῥώμῃ 
δὲ καὶ κάλλει διαφέρειν, μετασχεῖν τε τῆς ἐν Αἰγύπτῳ 
φιλοσοφίας. γενέσθαι τε αὐτῷ θυγατέρα Κλεοθουλίνην, 
αἰνιγμάτων ἑξαμέτρων ποιήτριαν, ἧς μέμνηται xod 


Κρατῖνος ἐν τῷ ὁμωνύμῳ δράματι, πληθυντιχῶς ἐπιγρά- 
ψας. ἀλλὰ χαὶ τὸ ἱερὸν τῆς ᾿Αθηνᾶς ἀνανεώσασθαι 
αὐτὸν χτισθὲν ὑπὸ Δαναοῦ. Οὗτος ἐποίησεν ἄσματα 
4s καὶ γρίφους εἰς ἔπη, vptcy Dao. καὶ τὸ ἐπίγραμμά τινες 


τὸ ἐπὶ Μίδα τοῦτόν φασι ποιῆσαι" 


Χαλχῇ παρθένος εἰμί, Μίδα δ᾽ ἐπὶ σήματι κεῖμαι, 
ἔστ᾽ ἂν ὕδωρ τε νάη xal δένδρεα μαχρὰ τεθήλῃ, 


Heraclitus ipsum precipue commendat his verbis : « Priene 
vixit Bias, Teutami filius, cujus est fama illustrior quam 
ceterorum : et Prienenses sacellum ei dedicarunt, quod 
Teutameum dicitur. » Ejus est sententia, Plerique mali 
sunt. 


— ]94660-«4«À9—— 


CAP. VI. 
CLEOBULUS. 


89. Cleobulus Euagore filius ex Lindo, sive, ut Durs 
auctor est, ex Caria fuit. Ejus genus nonnulli ad Herculem 
referunt. Corporis viribus ac forma fuisse insignem, /£z*- 
ptumque percipiendeze philosophiz gratia petiisse tradunt : 
natamque illi filiam Cleobulinam , hexametrorum zenigm* 
tum vatem ; cujus et Cratinus meminit in cognomini fabula 
plurali numero inscripta. Sed et Minerva: fanum a Danao 
constructum illum instaurasse aiunt. Scripsit autem car- 


2 mina et griphos ad tria millia versuum. DeMida quoque. 


quod fertur epigramma ab co esse factum , non desunt qui 
sentiant : 


JEnea sum virgo , Midze quie incumbo sepulcro. 
Dum fluit unda levis, sublimis nascitur arbor, 


LIB. I. 6. CLEOBULUS. 23 


(o) ἠέλιός τ᾽ ἀνιὼν Aur, λαμπρά τε σελήνη, 
xal ποταμοί γε ῥέωσιν, ἀναχλύζη δὲ θάλασσα, 
αὐτοῦ τῇδε μένουσα πολυχλαύτῳ ἐπὶ τύμδῳ, 
ἀγγελέω παριοῦσι, Μίδας ὅτι τῇδε τέθαπται. 
t φέρουσι δὲ μαρτύριον Σιμωνίδου ἄσμα,, ὅπου φησί 
Τίς χεν αἰνήσειε νόω πίσυνος 
Αίνδου ναέταν Κλεόδουλον 
ἀενάοις ποταμοῖς 
ἄνθεσί τ᾽ εἰαρινοῖς 
le ἀελίου τε φλογὶ χρυσέας τε σελάνας 
χαὶ θαλασσαίαισι δίνης 
ἀντιθέντα μένος στάλας: 
ἅπαντα γάρ ἐστι θεῶν ἥσσω’ λίθον δὲ 
xal βρότεοι παλάμαι θραύοντι" μωροῦ 
Ιδ φωτὸς ἅδε βουλά. 
o) γὰρ εἶναι Ὁμήρου τὸ ἐπίγραμμα, πολλοῖς ἔτεσι 
προέχοντος, φασὶ, τοῦ Μίδα. Φέρεται δ᾽ αὐτοῦ ἐν τοῖς 
Παμφίλης ὑπομνήμασι xol αἴνιγμα τοῖον" 


(9) Εἷς 6 πατήρ, παῖδες δυοκαίδεκα. τῶν δὲ ἑχάστῳ 
20 παῖδες δὶς τριάχοντα διάνδιχα εἶδος ἔχουσαι: 
αἱ μὲν λευχαὶ ἔασιν ἰδεῖν, αἱ δ᾽ αὖτε μέλαιναι" 
ἀθάνατοι δέ τ᾽ ἐοῦσαι, ἀποφθινύθουσιν ἅπασαι. 


(90) dum sol exoriens et splendida luma τοϊποοί, 
dum fluvii labuntur, inundant littora fluctus, 
hic constanter ago, lacrimisque in marmore tincte 
fixa Midam moneo hic tumulatum, care viator. 
Innituntur autem Simonidis testimonio cantico , ubi ail : 
Quis probet , cui sana sit , integra mens, 
Lindi incola quod Cleobulus 
amnibu' perpetuis , 
floribu vere novis , 
Solis et igni auricomseque Diano, 
eestibus fluctüs marini 
comparat statue vitam? 
Namque omnia numinibus parent ; homoque 
ipse sua lapidem frangit manu : est hoc 
mente capti acumen. 
Neque enim Homeri illud esee epigramma, qui mullis 


3 a&nis Midam precessit, ut aiunt. Fertur in Commentariis 


Pamphilze ipsius hujusmodi cenigma : 
(91) Est genitor proles cui sit bissena : sed horum , 
cuivis triginta bis, forma dispare, nate : 
μὲ niveis totze, fuscis sed vultibus ille ; 
atque immortales quum sint, moriuntur ad unam. 
Estautem annus. Sunt iste ex sententiis ejus decantatoe : 


ἔστι δὲ ὁ ἐνιαυτός. Τῶν δὲ ἀδομένων αὐτοῦ εὐδοχί-- 4 Imperitia in mortalibus majori ex parte dominafur, et mul- 


μησε τάδε" Ἄμουσία τὸ πλέον μέρος ἐν βροτοῖσι, λόγων 

26 tt πλῆθος" ἀλλ᾽ 6 χαιρὸς ἀρχέσει. φρόνει τι χεδνόν. 
αὐ μάταιος ἄχαρις γινέσθω. ἔφη δὲ δεῖν συνοιχίζειν τὰς 
ἠυγατέρας, παρθένους μὲν τὴν ἡλιχίαν, τὸ δὲ φρονεῖν 
γυναῖχας ὑποδειχνὺς ὅτι δεῖ παιδεύεσθαι xal τὰς παρ- 
βένους, ἔλεγέ τε τὸν φίλον δεῖν εὐεργετεῖν, ὅπως μᾶλλον 
ὃυ ἡ φίλος" τὸν δὲ ἐχθρὸν φίλον ποιεῖν. φυλάσσεσθαι γὰρ 
τῶν μὲν φίλων τὸν ψόγον, τῶν δὲ ἐχθρῶν τὴν ἐπιθου- 
λήν. (92) χαὶ ὅταν τις ἐξίη τῆς οἰχίας, ζητείτω πρότερον 
τί uat πράσσειν" xal ὅταν εἰςέλθη πάλιν, ζητείτω τί 
ἔπραξε, Συνεθούλευέ τε εὖ τὸ σῶμα ἀσχεῖν᾽ φιλήχοον 
3$ εἶναι μᾶλλον ἢ φιλόλαλον᾽ [φιλομαθῇ μᾶλλον 1| ἀμαθῆ} 
ἡλῶσσαν εὔφημον ἴσχειν" ἀρετῆς οἰχεῖον εἶναι, χαχίας 
ἀλλότριον" ἀδιχίαν φεύγειν' πόλει τὰ βέλτιστα συμόου- 
λεύειν: ἡδονῆς χρατεῖν" βίᾳ μηδὲν πράττειν" τέχνα παι- 
δεύειν" ἐχθρὰν διαλύειν. γυναικὶ μὴ φιλοφρονεῖσθαι, 
vo ux μάχεσθαι, ἀλλοτρίων παρόντων’ τὸ μὲν γὰρ ἄνοιαν, 
τὸ δὲ μανίαν σημαίνειν. σἰκέτην παρ᾽ οἶνον μὴ χολάζειν, 
δοχεῖν γὰρ ἂν παροινεῖν. γαμεῖν ἐχ τῶν ὁμοίων’ ἂν 
τὰρ ix τῶν χρειττόνων λάβης, φησί, δεσπότας κτήσῃ τοὺς 
συγγενέας. (93) μὴ ἐπεγγελᾶν τοῖς σχωπτομένοις" ἀπε- 
to χθήσεσθαι γὰρ τούτοις. εὐτυχῶν μὴ ἴσθι ὑπερήφανος" 
ἀπορήσας μὴ ταπεινοῦ. τὰς μεταδολὰς τῆς τύχης 


titudo verborum : sed occasio sufficiet. Sapere probum 
aliquid stude. Inanis et ingratus nesis. Filias nuptui lo- 
cari oportere εἰδίο virgines, sed prudentia et sensu mu- 
lieres : docens eo virgines quoque erudiendas esse. Dice- 
bat amicos beneficiis fovendos , ut amiciores sint, inimicos 
autem amicos faciendos : cavendam enim esse amico- 
rum reprehensionem, inimicorum insidias. (92)lilud item : 
antequam domo quis exeat , quid acturus sit secum reputet ; 
et reversus, quid egerit. Suadebatque corpus strenue exer- 
cere. Audiendi magis quam loquendi studiosum esse opor- 
tere : [intentum studiis potius quam indoctum]. Linguam 
non maledicam esse debere. Proprium virtutis esse , alie- 
num a vitio : injustitiam fugere. Civitati ea consulenda 
quse suntoptima. Voluptatem frenandam. Vi nihil agen- 
dum. Erudiendos liberoe. Inimicitias componendas. Cum 
muliere neque blanditiis agendum , neque jurgandum pra- 
sentibus extraneis : illud quippe vecordiam , hoc insaniam 
arguere. Servum. inter vocula non puniendum : nam sic 
fore ut ebrius videaris. Uxorem sibi parem eligendam : 
nam si clariorem te duxeris , inquit , affinibus erit servien- 
dum. (93) lis qui conviciis perstringuntur non insultandum 
inimicos quippe ex ea irrisione fieri. Dum secunda fortuna 
arridet, superbire noli : adversa ingruente noli frangi. 


γενναίως ἐπίστασο φέρειν. ᾿Ετελεύτησε δὲ γηραιός, ἔτη D Fortung mutationes fortiter perferre disce. Obiit senex 


βιοὺς ἑδδομήχοντα" καὶ αὐτῷ ἐπεγράφη " 
Ἄνδρα σοφὸν Κλεόδουλον ἀποφθίμενον χαταπενθεῖ 
& Ἣἥδε πάτρα Λίνδοξ πόντῳ ἀγαλλομένη. 


Ἀπετθέγξατο᾽ Μέτρον ἄριστον. xal Σόλωνι ἐπέστει- 
bi LÀ 
λέν ουτω" 


annorum septuaginta ; et hoc tumulo ejus inscriptum : 
Prudentem luget Cleobulum patria Lindus 
exstinctum, ponto dedita velivolo. 


Ejus sententia est, Modus optimus. Scripsit Soloni epi- 
stolam hanc : 77 7 


24 
Κλεόδουλος Σόλωνι. 


Πολλοὶ μέν τιν ἔασιν ἕταροι χαὶ οἶχος πάντη φαμὶ 
δὲ ἐγὼν ποτανεστάταν ἐσεῖσθαι Σόλωνι τὰν Λίνδον δα- 
μοχρατεομέναν. καὶ ἃ νᾶσος πελαγία, ἔνθα οἰχέοντι 

ὁ οὐδὲν δεινὸν ἐχ Πεισιστράτω. — xal τοὶ ἕταροι δὲ éxa- 
στόθεν πὰρ τὺ βασοῦνται. 





ΚΕΦ. Z. 
ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΣ. 


$4. Περίανδρος Κυψέλου Κορίνθιος ἀπὸ τοῦ τῶν 
Ἡραχλειδῶν γένους. οὗτος γήμας Λυσίδην, ἣν αὐτὸς 
ιυ Νέλισσαν ἐκάλει, τὴν Προχλέους τοῦ ᾿Επιδαυρίων τυ- 
ράννου καὶ ᾿Ερισθενείας τῆς Ἀριστοχράτους παιδός, 
ἀδελφῆς δὲ τοῦ Ἀριστοδήμου θυγατέρα, ot σχεδὸν 
πάσης Ἀρκαδίας ἐπῆρξαν, ὥς φησιν Ἡρακλείδης ὃ Πον- 
τικὸς ἐν τῷ περὶ ἀρχῆς, παῖδας ἐξ αὐτῆς ἐποίησε δύο, 
16 Κύψελον xal Λυχόφρονα" τὸν μὲν νεώτερον συνετόν, τὸν 
δὲ πρεσδύτερον ἄφρονα. χρόνῳ δὴ ὑπ᾽ ὀργῆς βαλὼν 
ὑποδάθρῳ 3| λαχτίσας τὴν γυναῖχα ἔγκυον οὖσαν ἀπέ- 
χτεινε, πεισθεὶς διαῤολαῖς παλλαχίδων, ἃς ὕστερον 
ἔκαυσε. τόντε παῖδα ἀπεκήρυξεν εἰς Κέρχυραν, λυπού- 
ao μενον ἐπὶ τῇ μητρί, ᾧ ὄνομα Λυκόφρων. (95) Ἤδη δὲ ἐν 
γήρα καθεστὼς μετεπέμπετο αὐτὸν ὅπως παραλάθοι 
τὴν τυραννίδα’ ὃν φθάσαντες οἱ Κερχυραῖοι διεχρήσαντο. 
ὅθεν ὀργισθεὶς ἔπεμψε τοὺς παῖδας αὐτῶν προς. Αλυάτ- 
τὴν ἐπ᾽ ἐκτομῇ" προσχούσης δὲ τῆς γεὼς Σάμῳ, ἵχετευ- 
85 σαντες τὴν "Hoav ὑπὸ τῶν Σαμίων διεσώθησαν. χαὶ 
ἃς ἀθυμήσας ἐτελεύτησεν, ἤδη γεγονὼς ἔτη ὀγδοήχοντα. 
Σωσιχράτης δέ φησι πρότερον Κροίσου τελευτῆσαι αὖ- 
τὸν ἔτεσι τεταράχοντα xai ἑνί, πρὸ τῆς τεσσαραχοστῆς 
ἐνάτης Ὀλυμπιάδος. τοῦτον “Ἡρόδοτος ἐν τῇ πρώτη 
30 ξένον φησὶν εἶναι Θρασυδούλῳ τῷ M ιλησίων τυράννῳ. 
(o6) φησὶ δὲ Ἀρίστιππος ἐν πρώτῳ περὶ παλαιᾶς τρυ- 
φῇς περὶ αὐτοῦ τάδε, ὡς ἄρα ἐρασθεῖσα ἣ μήτηρ αὐτοῦ 
Κράτεια συνῆν αὐτῷ λάθρα" xai ὃς ἥδετο. φανεροῦ 
δὲ γενομένου βαρὺς πᾶσιν ἐγένετο διὰ τὸ ἀλγεῖν ἐπὶ τῇ 
φωρᾷ, ἀλλὰ καὶ ΓἜφορος ἱστορεῖ ὡς εὔξαιτο, εἶ νιχή- 
σειεν Ὀλύμπια τεθρίππῳ, χρυσοῦν ἀνδριάντα ἀναθει- 
ναι. νικήσας δὲ καὶ ἀπορῶν χρυσίου, χατά τινα 
ἑορτὴν ἐπιχώριον χεχοσμημένας ἰδὼν τὰς γυναῖχας 
πάντα ἀφείλετο τὸν κόσμον, xat ἔπεμψε τὸ ἀνάθημα. 
Λέγουσι δέ τινες ὡς θελήσας αὐτοῦ τὸν 
ἀθῆναι, τοιοῦτόν τι ἐμηχανήσατο. δυσὶν ἐχέλευσε 
νεανίσχοις, δείξας τινὰ ὁδόν, ἐξελθεῖν νύχτωρ, xal τὸν 
ἀπαντήσαντα ἀνελεῖν xol θάψαι" ἔπειτα βαδίζειν ἄλ- 
λους τε κατὰ τούτων τέτταρας, xal ἀνελόντας θάψαι' 
πάλιν τε κατὰ τούτων πλείονας. xal οὕτως αὐτὸς τοῖς 
πρώτοις ἐντυχὼν ἀνηρέθη. Κορίνθιοι δὲ ἐπί τι χενο- 
τόφιον ἐπέγραψαν αὐτῷ τόδε" 


85 


4 


45 


τάφον μὴ γνω- 3 


BIBA. A, t. ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΣ. 


Cleobulus Soloni. 


Amici quidem tibi sunt permulti et ubicunque domus 
esl : verum ego Soloni commodissimam fore ad. inhabi- 
tandum Lindum censeo, civitatem liberam. |. Estque 
insula in medio mari, ubi degenti nullum est a Pisi- 
strato periculum ; atque ad te amici undique confluent. 





CAP. VIT. 


PERIANDER. 


I 94. Periandro Corintbio Cypselus pater fuit ex fieracli- 
darum gente. Uxorem autem Lysiden duxit, quam ipse 
Melissam appellabat , filiam Proclis, Epidauriorum tyran- 
ni et Eristhenec, Aristocratis filiae sororisque Aristodemi , 
qui, ut ait Heraclides Ponticus in libro de Principatu, toti 
ferme Arcadiz dominabantur. Duos ex ea filios genuit , Cy- 
pselum et Lycophroneim : alterum ex his, juniorem, pru- 
dentem ; majorem natu , stolidum. Post aliquantum tem- 
poris ira accensus su';sellio percussam aut calcibus impetitam 
praegnantem conjugem necavit, pellicum persuasus calu- 
mniis ; quas postea igne cremavit : filiumque Lycophronem 
mairis vicem dolentem abdicatum Corcyram relezavit. 
(95) Eum vero jam :etate gravis revocavit, ut sibi in tyran- 
nidem succederet : at Corcyrei juvenem occidere occu- 


parunt : unde ira accensus eorum filios ad Alyattem misit ἢ 
castrandos. Navis ad Samum appulit, ubi supplices ad 


Junonis aram confugientes a Samiis servati sunt. Quo 
facto ille murore confectus diem obiit, annum jam agen: 
octogesimum. Sosicrates eum ante Crossum obiisse diem 
asserit annis uno et quadraginta , ante quadragesimam no- 
nam Olympiadem. Hunc Herodotus in primo Historiarum 
Thrasybuli Milesiorum tyranni bospitem fuisse ait. (96) 
Aristippus autem in primo de antiquorum Luxuria libro 
hzec de illo refert, matrem ejus Crateam amore illius fer- 
ventem clam congredi solitam , illo non invito, sed lu. 
bente. Quod ubi cognitum est, dolens se fuisse deprehensum, 
gravis jam civibus instabat. 
vovisse illum tradit, si Olympia quadriga vicisset , auream 
Statuam deo sacraturum : victoria vero potitum et auro 
egentem, quadam celebritate populari, mulieribus proce- 
dentibus ornatis, mundum muliebrem ademisse omnem, 
aique ita donarium misisse. Aiunt quidani illum , quum 
sepulerum suum ignorari vellet, tale quippiam moli 
tum : duobus juvenibus viam quandam ostendisse ac 
jussisse noctu per illam incederent, eumque qui primu 
occurrisset, interimerent ac sepelirent ; postque illos quat- 
tuor alios misisse , qui eos necarent ac sepulturz traderent ; 
rursus contra eos misisse plures, idemque ut fecerent im- 
perasse, atque ita ipsum primis obvium occisum esse. 
pnimvero Corinthii ejus cenotaphio alicui hos versus in- 
ipserunt : 


(07) Πλούτου xai σοφίης πρύτανιν πατρὶς δε Κόρινθος ᾿ 4) Et sophia et nummis Periandruim terra Corinthi 
gi 


Porro Ephorus in histora | 


LIB. I, 7. 
χολποις ἀγχίαλος γῇ Περίανδρον ἔχει. 
ἔστι xal ἡμῶν" 


Νή ποτε λυπήση σε τὸ μή σε τυχεῖν τινος" ἀλλὰ 
τέρπεο πᾶσιν ὁμῶς οἷσι δίδωσι θεός. 
& xol γὰρ ἀθυμήσας ὃ σοφὸς Περίανδρος ἀπέσθη, 
οὕνεχεν οὐχ ἔτυχεν πρήξιος ἧς ἔθελεν. 


PERIANDER. 


clarum littoreo continet alma sinu. 


25 


Exstat nostrum quoque in eundem : 


Ne tibi jam doleat si non optata sequaris, 
sed juvet id superi quod tribuere dei. 

Nam sapiens Stygias Periander cessit ad umbras 
exstinctus , quod non quz voluit valuit. 


Τούτου ἐστὶ καὶ τὸ Μηδὲν χρημάτων ἕνεχα πράττειν" 4 Hujus illud est , Nihil pecuniarum gratia agendum : napa 


δεῖν γὰρ tk κερδαντὰ χερδαίνειν. ἐποίησε δὲ xal 
ὑποθήχας εἷς ἔπη διςχίλια. εἰπέ τε τοὺς μέλλοντας 
Iu ἀσφαλῶς τυραννήσειν τῇ süvola δορυφορεῖσθαι, xal μὴ 
τοῖς ὅπλοις. x«i ποτε ἐρωτηθεὶς διὰ τί τυραννεῖ, ἔφη, 
« ὅτι χαὶ τὸ ἐχουσίως ἀποστῆναι xal τὸ ἀφαιρεθῆναι χίν- 
Cuvov φέρει. » ἔλεγε δὲ xal τάδε’ χαλὸν ἡσυχία᾽ ἐπισφα- 
λὲς προπέτεια" χέρδος αἰσχρόν" " δημοχρατία χρεῖττον 
I5 τυραννίδος" αἵ μὲν ἡδοναὶ φθαρταί, αἱ δὲ τιμαὶ ἀθάνα- 
xov (es) εὐτυχῶν μὲν μέτριος ἴσθι, δυςτυχῶν δὲ φρόνιμος" 
φίλοις εὐτυχοῦσι xat ἀτυχοῦσιν ὁ αὐτὸς ἴσθι" ὃ ἂν ὅμο- 
λογήσης, διατήρει" λόγων ἀπορρήτων ἐχφορὰν μὴ ποιοῦ" 
μὴ μόνον τοὺς ἁμαρτάνοντας, ἀλλὰ χαὶ τοὺς μέλλοντας 


oportere lucrifacienda lucrifacere. Scripsit et precepta 
ad duo millia versuum. | Dicebat his qui tuto regnare vel- 
lent, summa ope nitendum ut benevolentia , non armis sti- 
parentur. Rogatus aliquando cur in tyrannide persisteret, 
Quia, inquit , et ultro desistere et per vim exui aeque peri- 
culosum est. Dixit et hzc : Bona res estquies, periculi plena 
temeritas. Lucrum turpe. ** Populare imperium praestat 
tyrannidi. Voluptates pereunt, honores sunt immortales. 
(98) In secunda fortuna moderatus esto, in adversa pru- 
dens. Erga amicos eodem animo esto et felices et infelices. 
Sta promissis. Arcana ne efferas. Non tantum delin- 


a» xéAaZe. Θῦτος πρῶτος δορυφόρους lc “ε, xal τὴν 5 quentes , sed etiam delicturos castiga. Primus hic armatis 


ἀρχὴν εἰς τυραννίδα μετέστησε" xat οὐχ εἴα ἐν ἄστει 
ζὴν τοὺς βουλομένους, χαθά φησιν [Ἔφορος χαὶ Ἀρι- 


circumseptus incessit, magistratumque ad tyrannidem trans- 
tulit, neque in urbe vivere quosvis permittebat, ut Epho- 


στοτέλης. "Mxuat;e δὲ περὶ τὴν τριαχοστὴν ὀγδόην 6 rus et Aristoteles tradunt. Claruit autem circa trigesimam 


Ὀλυμπιάδα, xai ἐτυράννησεν ἔτη τετταράχοντα. Σω- 

35 τίων δὲ xai .«Ἡραχλείδης xal Παμφίλη ἐν τῷ πέμπτῳ 
τῶν ὑπομνημάτων δύο φασὶ Περιάνδρους γεγονέναι, 
τὸν μὲν τύραννον, τὸν δὲ σοφὸν xal AuÓpaxwotey. 
(09) τοῦτο xai Νεάνθης φησὶν 6 Κυζιχηνός, ἀνεψιόύς τε 
εἶναι ἀλλήλοις. καὶ ᾿Αριστοτέλης μὲν τὸν Κορίνθιόν φη- 

3o σιν εἶναι τὸν σοφόν" Πλάτων δὲ οὔ φησι. τούτου ἐστί: 
Μελέτη τὸ πᾶν. ἤθελε δὲ χαὶ τὸν ᾿Ισθμὸν διορύξαι. 
Φέρεται δὲ αὐτοῦ xal ἐπιστολή" 


Περίανδρος τοῖς σοφοῖς. 


᾿ολλὰ χάρις τῷ Πυθοῖ ᾿Απόλλωνι τοῦ εἰς ὃν ἐλθόντας 
35 εὑρεῖν, ἀξοῦντί τε καὶ ἐς Κόρινθον ταὶ ἐμαὶ ἐπιστολαί, 
ἐγὼν δὲ ὑμᾶς ἀποξέχομαι, ὡς ἴστε αὐτοί, ὅτι δαμοτιχώ- 
τατα. πεύθομαι ὡς πέρυτι ἐγένετο ὑμῶν ἁλία παρὰ τὸν 
Λυδὸν ἐς Σάρδεις. ἤδη ὧν μὴ ὀκνεῖτε xal παρ᾽ ἐμὲ 
φοιτὴν τὸν Κορίνθου τύραννον. ὑμᾶς γὰρ xal ἄσμε- 
iv vot ὄψονται Κορίνθιοι φοιτεῦντας ἐς oixov τὸν Περιάν- 
: 
ὄρου. . 
Περίανδρος Προκλεῖ. 


octavam Olympiadem, exercuitque tyrannidem annos qua- 
draginta. Porro Sotion atque Heraclides et Pamphila in 
quinto Commentariorum duos aiunt fuisse Periandros, 
tyrannum alterum , alterum vero sapientem, eumque Am- 
bracioten. (99) Idem Neanthes quoque Cyzicenus dicit , 
addens patrueles sibi invicem fuisse. Porro Aristoteles Co- 
rinthium asserit fuisse sapientem, Plato negat. Ipsius 
hoc est : Exercitatio potest omnia. Idem consilium cepe- 


7 rat Isthmi perfodiendi. Ipsius fertur haec epistola : 


Periander Sapientibus. 


Gratias mullas ago Pythio Apollini, quod in unum 
coaclos vos inveniam : atque perducent vos epistolce 
mec Corinthum. | Ego vero vos , ul nostis ipsi, quam 
civilissime excipiam. | 4udio vos superiore anno Sar- 
des apud Lydum convenisse : itaque nunc oro me 
pigeat ad. me quoque proficisci, Corinthi tyrannum. 
Videbun! enim vos non sine gratulatione Corinthii , 
Periandri domum adeuntes. . 

Periander Procleo. 


10, Ἐμὶν μὲν ἀχούσιον τᾶς δάμαρτος τὸ ἄγος" τὺ 8 (100) Nobis quidem non ez sententia fuit «uxoris vul- 


δὲ ἐχὼν τῷ παιδί με ἄπο θυμοῦ ποιήσαις ἀδιχεῖς. 7, ὧν 
^. 4 e^ ^f E A] A ^ 
i» παῦσον τὰν ἀπήνειαν τῶ παιδός, ἢ ἐγὼν τὺ ἀμυνοῦμαι. 
^ , 
xz γὰρ δὴν xal αὐτὸς ποινὰς ἔτισα τὶν τᾷ θυγατρί, 
συγχαταχαύσαις αὐτᾷ τὰ πασᾶν Κορινθιᾶν εἴωματα. 
Ἔγραψε δὲ αὐτῷ xai Θρχσύξουλος οὕτω“ 
, PN 
Θρασύθουλος Περιανδρᾳ. 


t ^ X ^e 4 /, » 
0. Τῷ μὲν χήρυχι σεῦ οὐδὲν ὑπεχρινάμην' ἀγαγὼν 23 


9 


nus : tu autem qui pueri animum volens et prudens a 
me abalienasti, iuste facis. Fac igitur ut filius 
tecum in gratiam redeat, aut ego te ulciscar. Nam 
ipse dudum tuc filie penas persolvi, omnium Corin- 
thiarum mulierum ad ejus sepulcrum vestibus crematlis. 


Ad eum Thrasybulus ita scripsit : 
Thrasybulus Periandro. 


Froaconi quidem (uo nihil respondi : scd. ipsum in 





28 BIBA. A, ἡ. ANAXAPSIX. 


αὐτὸν ἐς λήϊον, τοὺς ὅπερφυέας τῶν ἀσταχύων $4680 
παίων ἀπεθέριζον, ὁμαρτέοντος ἐχείνου. χαί σοι ἀναγ- 
γελέει εἰ ἐπέροιο, ὅ τι μευ ἀχούσειεν ἢ ἴδοι. σὺ δὲ 
ποίει οὕτως, ἤν γ᾽ ἐθέλης χαρτύνασθαι τὴν αἰσυμνη- 
δ τίην" τοὺς ἐξόχους τῶν πολιτέων ἐξαίρειν. ἤν τέ τις 
ἐχθρός τοι φαίνηται, ἤν τε μή. ὕποπτος γὰρ ἀνδρὶ αἷ- 


/ e / 
συμνήτη xal τῶν τις ἑτάρων. 





ΚΕΦ. H'. 


ANAXAPZIX O ΣΚΥΘΗΣ. 


101. Ἀνάγαρσις ὃ Σκχύθης T'voópou μὲν ἦν υἱός, 1 


10 ἀδελφὸς δὲ Καδουΐδα τοῦ Σκυθῶν βασιλέως, μητρὸς δὲ 


“Ελληνίδος: διὸ xat δίγλωττος ἦν. Οὗτος ἐποίησε τῶν τε 2 


παρὰ τοῖς Σχύθαις νομίμων xol τῶν παρὰ τοῖς Ἕλ- 
λησιν, £l; εὐτέλειαν βίου xat τὰ κατὰ τὸν πόλεμον ἔπη 
ὀχταχόσια. παρέσχε δὲ καὶ ἀφορμὴν παροιμίας διὰ 


I5 τὸ παρρησιαστὴς εἶναι, τὴν ἀπὸ Σχυθῶν ῥῆσιν. Λέγει 3 


δὲ αὐτὸν Σωσιχράτης ἐλθεῖν εἰς ᾿Αθήνας χατὰ τὴν τεσ- 
σαραχοστὴν ἑόδόμην Ὀλυμπιάδα ἐπὶ ἄρχοντος Εὐ- 
χράτου. Ἕρμιππος δὲ πρὸς τὴν Σόλωνος οἰχίαν 
ἀφικόμενον τῶν θεραπόντων τινὶ χελεῦσαι μηνῦσαι ὅτι 
20 παρείη πρὸς αὐτὸν Ἀνάχαρσις, xai βούλοιτο αὐτὸν 
θεάσασθαι, ξένος τε; εἰ οἷόν τε, γενέσθαι. (102) xai 6 
θεράπων εἰςαγγείλας ἐχελεύσθη ὑπὸ τοῦ Σόλωνος si- 
πεῖν αὐτῷ, ὅτιπερ ἐν ταῖς ἰδίαις πατρίσι ξένους ποιοῦν- 
ται. ἔνθεν ὁ Ἀνάχαρσις ἑλὼν ἔφη νῦν αὐτὸν ἐν τῇ 
25 πατρίδι εἶναι xal προςήχειν αὐτῷ ξένους ποιεῖσθαι. ὃ 
δὲ χαταπλαγεὶς τὴν ἑτοιμότητα εἰςέφρησεν αὐτὸν χαὶ 
μέγιστον φίλον ἐποιήσατο. 
γόμενος εἰς τὴν Σχυθίαν καὶ δοχῶν τὰ νόμιμα παρα- 
λύειν τῆς πατρίδος πολὺς ὧν ἐν τῷ ἑλληνίζειν, τοξευ- 
80 θεὶς ἐν χυνηγεσίῳ πρὸς τἀδελφοῦ τελευτᾷ, εἰπὼν διὰ 
μὲν τὸν λόγον ἐκ τῆς Ἑλλάδος σωθῆναι, διὰ δὲ τὸν 
φθόνον ἐν τῇ οἰχείᾳ ἀπολέσθαι. ἔνιοι δὲ τελετὰς ᾿'Ελλη- 
νιχὰς ἐπιτελοῦντα διαχρησθῆναι, xal ἔστιν ἡμῶν εἰς 
αὐτόν" 
35 (103) "Ec Σχυθίην Ἀνάχαρσις ὅτ᾽ ἤλυθε, πολλὰ πλανηθεὶς 
πάντας ἔπειθε βιοῦν ἤθεσιν ᾿Ελλαδιχοῖς. 
τὸν δ᾽ ἔτι μῦθον ἄχραντον ἐνὶ στομάτεσσιν ἔχοντα 
πτηνὸς ἐς ἀθανάτους ἥρπασεν ὦκα δόναξ. 


Μετὰ γρόνον δὲ παραγε- 4 


segetem inducens , eminenliores spicas bacillo feriens 
decutiebam , subsequente illo ; tibique, si interrogavc- 
ris, referet quicquid vel viderit vel augierit a me. Tw 
ergo sic facito, si quidem tyrannidem tuto tenere cu- 


pis atque in ea constabiliri : civitatis principes tolle , 


sive illi inimici tibi esse videantur sive non. 
viro tyranno. amici quoque sepe suspecti sunt. 


Quippe 





CAP. VIII. 
ANACHARSIS, 


101. Anacharsis Scytha, Gnuri quidem filius, Caduidz 
vero Scytharum regie frater, matre Grieca fuit : quamob- 
rem et utriusque linguz peritus erat. Scripsit autem de 
institutis Scytharum et Grecorum , ad frugaliorem ac vi- 
liorem victum, itemque de re bellica versibus octingent:.. 
Prestitit proverbii occasionem, eo quod esset audax et 
constans in dicendo, ut qui ejus constantiam imitaretur, Scy- 
thicum dicendi genus diceretur habere. Eum Sosicrates 
Athenas concessisse quadragesima septima Olympiade , Eu- 
crate archonte tradit. Porro Hermippus, Solonis ivisse 
domum, et cuidam ex familia jussisse nuntiaret ei Anachar- 
sim adesse pro foribus, ut illius conspectu et hospitio, si 
fieri posset , frueretur : (102) servulum intus hzec nuntiasse 
Soloni , ejusque jussu hoc illi renuntiasse , propriis in regio- 
nibus hospites fieri. Hec Anacharsis statim sic retorsit ut 
diceret illum nunc esse in patria atque adeo eum oportere 
hospites facere. Solon promptum viri ingenium admiratus 
ad se continuo admisit et in amicissimis habuit, Postea 
in Scythiam redux quum instituta patria innovare videretur 
totus ad Graecorum mores compositus, sagitta ictus in ve-. 
natione a fratre interiit, dicens e Grecia se propter cultum 
animi rediisse incolumem, in patria propter invidiam 
perire. Quidam Greco ritu sacrificantem occisum esse tra- 
dunt. Est autem nostrum in illum epigramma : 


(103) In Scythiam patrias rediens Anacharsis ad oras. 
Suadebat Graco vivere more suis. 
Vix ea quum summo infelix versaret in ore 
verba, sophum superis dira sagitta dedit. 


Οὗτος τὴν ἄμπελον εἶπε τρεῖς φέρειν βότρυς" τὸν πρῶ- 5 Hujus illud dictum memoratur : vitem tres racemos ἴδετε; 
4o cov ἡδονῆς" τὸν δεύτερον μέθης" τὸν τρίτον ἀηδίας. θαυ- — primum voluptatis , secundum temulentie , tertium tzedii. 


μάζειν δὲ ἔφη πῶς παρὰ τοῖς “Ἕλλησιν ἀγωνίζονται 
μὲν οἱ τεχνῖται, χρίνουσι δὲ οἱ μὴ τεχνῖται. ἐρωτη- 
θεὶς πῶς οὐχ ἄν γένοιτό τις φιλοπότης, « εἰ πρὸ ὀφθαλ- 
μῶν, » εἶπεν, « ἔχοι τὰς τῶν μεθυόντων ἀσχημοσύ- 
49 νας. ν θαυμάζειν τε ἔλεγε πῶς οἱ “ἔλληνες νομοθε- 
τοῦντες χατὰ τῶν ὑθριζόντων, τοὺς ἀθλητὰς τιμῶσιν 
ἐπὶ τῷ τύπτειν ἀλλήλους, μαθὼν τέτταρας δαχτύλους 


Mirari se dixit, quomodo apud Grecos artifices certarent, 
judicarentque qui artifices non essent. Rogatus quo pacto 
quis a temulentia caveret, Si habet ante oculos, inquit, 
quam turpiter se dent temulenti. Mirari item se dicebat, 
quinam fieret ut Greci adversus eos qui injuriis lacessunt 
leyefm ferentes , athletas, quum se invicem feriunt, hono- 
Ng , Quum didicisset navem esse quattuor digitos crassam, 





LIB. I, 9. 


εἶναι τὸ πάχος τῆς νεώς,, τοσοῦτον ἔφη τοῦ θανάτου 
τοὺς πλέοντας ἀπέχειν. (104) τὸ ἔλαιον μανίας φάρ- 
uaxov ἔλεγε διὰ τὸ ἀλειφομένους τοὺς ἀθλητὰς ἐπι- 
μαίνεσθαι ἀλλήλοις. πῶς, ἔλεγεν, ἀπαγορεύοντες 
6:9 ψεύδεσθαι ἐν ταῖς χαπηλείαις φανερῶς ψεύδονται ; 
xai θαυμάζειν φησὶ πῶς “Ἕλληνες ἀρχόμενοι μὲν 
ἐν μικροῖς πίνουσι, πλησθέντες δὲ ἐν μεγάλοις. ἐπι- 
Ὑράφεται δὲ αὐτοῦ ταῖς εἰχόσι" « γλώσσης, γαστρός, 
αἰδοίων χρατεῖν. » ἐρωτηθεὶς εἰ εἰσὶν ἐν Σχύθαις αὐλοί, 
Ι εἶπεν, « ἀλλ᾽ οὐδὲ ἄμπελοι. » ἐρωτηθεὶς τίνα τῶν πλοίων 
εἰσὶν ἀσφαλέστερα, ἔφη. « τὰ νενεωλχημένα. » xal τοῦτο 
ἔφη θαυμασιώτατον ἑωραχέναι παρὰ τοῖς “λλησιν, ὅτι 
τὸν μὲν χαπνὸν ἐν τοῖς ὄρεσι χαταλείπουσι, τὰ δὲ ξύλα 
εἰς τὴν πόλιν χομίζουσιν. ἐρωτηθεὶς πότεροι πλείους 
L^ εἰσίν, ol ζῶντες 7, οἱ vexpol, ἔφη, « τοὺς οὖν πλέοντας 
ποῦ τίθης: ν ὀνειδιζόμενος ὑπὸ ᾿Ἀττιχοῦ ὅτι Σχύθης 
"sry , ἔφη, ἀλλ᾽ ἐμοῦ μὲν ὄνειδος ἣ πατρίς, σὺ δὲ τῆς 
πατρίδος. » (106) ἐρωτηθεὶς τί ἐστιν ἐν ἀνθρώποις 
ἄγαθόν τε xai φαῦλον, ἔφη, « γλῶσσα, » χρεῖττον 
3.) ἔλεγεν ἕνα φίλον ἔχειν πολλοῦ ἄξιον ἢ πολλοὺς μηδενὸς 
ἀξίους. τὴν ἀγορὰν ὡρισμένον ἔφη τόπον εἰς τὸ ἀλ- 
λήλους ἀπατᾶν καὶ πλεονεχτεῖν. ὑπὸ μειραχίου παρὰ 
πότον ὑθδρισθεὶς ἔφη, a μειράχιον y. ἐὰν νέος ὧν τὸν 
οἶνον οὐ φέρης, γέρων γενόμενος ὕδωρ οἴσεις.» — Ebps 
34 δ᾽ εἰς τὸν βίον ἄγχυράν τε xal χεραμιχὸν τροχόν, ὥς 
τινες. χαὶ ἐπέστειλεν ὧδε" 
᾿Ανάχαρσις Κροίσῳ. 
Ἐγώ, βασιλεῦ Λυδῶν, ἀφῖγμαι εἰς τὴν τῶν “Ελ- 
λήνων, διδαχθησόμενος ἤθη τὰ τούτων χαὶ ἐπιτηδεύ- 
ἢ uz:x. χρυσοῦ δ᾽ οὐδὲ δέομαι, ἀλλ᾽ ἀπόχρη με ἐπα- 
νήχειν ἐς Σχύθας ἄνδρα ἀμείνονα. ἥχω γοῦν ἐς Σάρ- 


óc, πρὸ μεγάλου ποιούμενος ἐν γνώμη τοι γενέ- ^ 
; *p9 μεγ μενος Yvou Yr 


σθαι. 





ΚΕΦ. Θ΄. 


ΜΥΣΩΝ. 
3& 108. Μύσων Στρύμωνος, ὥς φησι Σωσιχράτης "Ep- 
ψιππὸν παρατιθέμενος, τὸ γένος Χηνεύς͵ ἀπὸ χώμης 
τινὸς Olraixz ἢ Λαχωνιχῆς, σὺν τοῖς ἑπτὰ χαταρι- 
θμεῖται, φασὶ δὲ αὐτὸν xol τυράννου πατρὸς εἶναι. 
λέγεται δὴ πρός τινος Ἀναχάρσιδος πυνθανομένου εἴ 
ts τις αὐτοῦ σοφώτερος εἴη, τὴν Πυθίαν ἀνειπεῖν ἅπερ 

προείρηται ἐν τῷ Θαλοῦ βίῳ ὑπὲρ Χείλωνος" 


Οἰταῖόν τινά φημι Μύσων᾽ ἐνὶ Χηνὶ γενέσθαι 
σοῦ μᾶλλον πραπίδεσσιν ἀρηρότα πευκαλίμησι. 


πολυπραγμονήσαντα δὲ ἐλθεῖν εἰς τὴν χώμην xai εὑρεῖν 
46 αὐτὸν θέρους ἐχέτλην ἀρότρῳ προςαρμόττοντα, xal εἰ- 
πεῖν, « ἀλλ᾽, ὦ Μύσων, οὐχ ὥρα νῦν ἀρότρου. » « Καὶ 
μάλα,» ἐΐπεν, « ὥςτε ἐπισχευάζειν. » (107) ἄλλοι δὲ 


L4 


MYSON. 27 


tantundem ait a morte distare navigantes. (104) Oleum 
dixit facere ad furorem excitandum, quia uncti athlete 
contra se mutuo furere incipiunt. Qut fit, dicebat, ut 
quum dolum et fraudem vetent, in caupona factitanda 
palam fallant? Mirari se dixit, cur Greci initio convivii 
parvis poculis uterentur, ubi vero saturi essent, magnis. 
Inscribitur autem ipsius imaginibus : Linguam, ventrem, 
pudenda contine. Rogatus an in Scythia sint tibie , Ne 
vites quidem, inquit.  Percontanti qu;enam esset secu- 
rissima navis, Ea, inquit, que in litus subducta est. 
Istud quoque se apud Graxos mirabile vidisse referebat, 
quod fumum in montibus relinquerent, ligna in urbem 
conveherent. interroganti utrum plures sint vivi quam 
mortui, Naulas auvem, ait, utra in parte ponis? Expro- 
branti ipsi Attico, quod Scytha esset, At mihi , ait , dedecori 
est patria, sed tu patrie. (105) Rogatus quidnam esset ho- 
minibus bonum simu! et malum, Lingua, inquit. Satius 
est, dicebat, amicum habere unum' magni pretii , quam 
multos nihili. Forum dictitabat esse designatum locum ad 
mutuas fraudes et inhonestum lucrum. — Ab adolescente 
in convivio passus contumeliam, Adolescens, inquit, 
6 si in juventute vinum ferre nequis, ubi consenueris, 
aquam feres. jJnvenit, ut quidam volunt, ad vitee usum 
ancoram et figuli rotam. Scripsit autem hanc epistolam : 


Anacharsis Crcso. 

Ego, Lydorum rez , in Graciam adveni, Grecorum 
mores et instituta percepturus. Auro autem nihil egeo, 
satisque mihi est ad Scythas redire hominem meliorem. 
Ac veni Sardes, plurimi faciens libi familiarem et 
amicum fieri. 


— «09 «m-—— 


CAP. IX. 

MYSON. 
I 106. Myson Strymonis filius, ut ait Sosicrates, qui 
Hermippum auctorem sequitur, Cheneus genere, ex vico 
quodam CEtzo sive Laconico , numeratur inter septem sa- 
pientes. Aiunt ejus patrem tyrannum fuisse. Fertur a 
quibusdam, Pythiam, quum ab Anacharside quzreretur 


quisnam se esset sapientior, respondisse ut de Chilone 
praediximus in Thaletis vita : 


Q:teum quendam prognatum Chene Mysonem 
te magis esse aio rebus sublimibus aptum. 


Hoc illum oraculo sollicitatum ad vicum pervenisse, eum- 
que reperisse zstate stivam aratro aptantem, ac dixisse, 
Atqui, o Myson, non aralro vacandi nunc tempus es! : 
illumque respondisse , Imo vero nunc tempus est reficiemli. 


28 BIBA. &, :. EITIMENIAIHIS. 


(107) Alii oraculum illud sic editum fuisse dicunt , E/ewm 
quendam aio, inquiruntque quid sit Eteus. Parmenides 
quidem pagum esse Laconiz , unde fuerit Myson : Sosicra- 
tes vero in Successionibus, patre Eteum , matre Cheneuin 
& vat, ἀπὸ δὲ μητρὸς Χηνέα. Εὐθύφρων δ᾽ ὃ Howsi- — fuisse tradit : Euthyphron Heraclidis Pontici filius Creten- 
δου τοῦ Ποντικοῦ, Κρῆτά φησιν εἶναι’ Ἤτείαν γὰρ — sem asserit; esse enim in Creta oppidum Eteam : Anaxilaus 
πόλιν εἶναι Κρήτης. Ἀναξίλαος δ᾽ ᾿Αρχάδα. Μέμνηται 2 Arcadem tradit. Meminit ipsius et Hipponax , dicens , 
δ᾽ αὐτοῦ xaX "Ivrüvat εἰπών" 


τὸν χρησμὸν οὕτως ἔχειν φασί « Ἠτεϊόν τινά φημι" » 
xal ζητοῦσι τί ἐστιν ὃ Ἤτεϊος. Παρμενίδης μὲν οὖν 
δῆμον εἶναι Λαχωνιχῆς, ὅθεν εἶναι τν Μύσωνα. Σω- 

, , - » . » “ - 
σιχράτης δ᾽ ἐν διαδοχαῖς, ἀπὸ μὲν πατρὸς Ἠτεῖον εἰ- 


' Et Myson, Pha bus 
xai Μύσων ὃν .Ὡπόλλων quem dixit omnes prasstitisse mortales 
10 ἀνεῖπεν ἀνδρῶν σωφρονέστατον πάντων. sapientia. 


Ἀριστόξενος δέ φησιν ἐν τοῖς σποράδην οὐ πόρρω Τίμωνος Aristoxenus in Varia historia hunc a Timonis e£ Ape- 
αὐτὸν xal ᾿Απημάντου γεγονέναι’ μισανθρωπεῖν γάρ. — manti moribus non multum abfuisse testis est, quippe qui 
(108) ὀφθῆναι γοῦν ἐν Λαχεδαίμονι μόνον ἐπ᾽ ἐρημίας hominum osor fuerit ; (108) nempe conspectum Lacedaemone 
γελῶντα ἄφνω δέ τινος ἐπιστάντος xal πυθομένου διὰ τί solum in loco deserto ridentem ; et interrogatum ab aliquo 
15 μηδενὸς παρόντος γελᾷ, φάναι, « V αὐτὸ τοῦτο. » φησὶ qui derepente supervenerat, cur nullo prgsente rideret , 
δ᾽ Ἀριστόξενος ὅτι ἔνθεν καὶ ἄδοξος ἦν; ὅτι μηδὲ πό-  Obhoc ipsum, dixisse, rideo. Auctor est Aristoxenus, eum 
λεως, ἀλλὰ χώμης, καὶ ταῦτα ἀφανοῦς. ὅθεν διὰ τὴν et propterea ignotum latuisse, quia non urbem , sed pagum 
ἀδοξίαν αὐτοῦ xal τὰ αὐτοῦ τινας Πεισιστράτῳ περι-ὀ haberet patriam, eumque obscurum; atque ob hanc igno- 
θεῖναι τῷ τυράννῳ, χωρὶς Πλάτωνος τοῦ qUiocóou.  bilitatem , quz illius sunt , nonnullos Pisistrato tyranno tri- 
20 μέμνηται γὰρ αὐτοῦ χαὶ οὗτος ἐν τῷ Πρωταγόρᾳ, ἀντὶ buere, prater Platonem philosophum. Νὰπι meminit 
Περιάνδρου θεὶς αὐτόν. Ἔφασχε δὲ μὴ ἐχ τῶν λόγων τὰ J illius in Protagora, illum Periandro substituens. Dicebat 
πράγματα, ἀλλ᾽ ἐχ τῶν πραγμάτων τοὺς λόγους ζητεῖν. — autem , non ex verbis res, sed ex rebus verba esse inqui- 
οὗ γὰρ Évexa τῶν λόγων τὰ πράγματα συντελεῖσθαι, — renda : nam non propter verba res perfici , sed rerum gratia 
ἀλλ᾽ ἕνεκα τῶν πραγμάτων τοὺς λόγους. Κατέστρεψε Á verba consummari. Defunctus est autem quum anno» 
25 δὲ βιοὺς ἔτη ἑπτὰ xod ἐννενήχοντα. septem et nonaginta vixisset. 


— um» 999 «m——— 


ΚΕΦ. I'. CAPUT X 
EIIIMENIAHX. EPIMENIDEs. 


109. Ἐπιμενίδης, χαθά φησι Θεόπομπος χαὶ ἄλλοι :ς 109. Epimenides, ut ait Theopompus aliique multi , pa— 
cvjvol, πατρὸς μὲν ἣν Φαιστίου" οἱ δὲ Ἀγησάρχου" trem habuit Phzestium : alii Agesarchum tradunt. Cretensis 


* , 3 ἃ te n [d , 4 
E ρὴς TO DM απὸ Κνωσσοῦ, χαθέσει i» M TO fuit genere, Cnosso oriundus , promissa ca:sarie ab babitu 
εἰδος παραλλάσσων. Οὗτός ποτε πεμφθεὶς παρὰ τοῦ patrio deflectens. 


N b] X 4 J, ^e ^ ^s 
πατρὸς εἷς ἀγρὸν ἐπὶ πρόθατον, τῆς ὁδοῦ χατὰ μεσηυ- 
ρίαν ἐχκλίνας ὑπ᾽ ἄντρῳ τινὶ χατεχοιμήθη ἑπτὰ xol 
πεντήχοντα ἔτη. διαναστὰς δὲ μετὰ ταῦτα ἐζήτει τὸ πρό- 
᾽ 4 3 , ^v e Hi ». zi 
ύατον, νομίζων ἐπ ὀλίγον χεχοιμῆσθαι., ὡς δὲ οὐ y, εὕρι- 
L4 
σχε, παρεγένετο elo τὸν ἀγρόν, χαὶ μετεσχευασυένα πάντα 
αταλαβδὼν xal παρ᾽ ἑτέρω τὴν χτῇσιν, πάλιν xtv 
χαταλ p ἕτερ τησῖν; i 
te d ) ἀχεῖ δὲ εἰς τὴν ἑαυτοῦ 
εἰς ἄστυ διαπορούμενος. χἀχεῖ εἰς τὰν ξαυτοῦ 


30 Missus aliquando a patre ad ovem rure 


petendam, sub meridiem divertit ex itinere, atque in 
spelunca septem et quinquaginta annos perpetuos obdor- 
mivit. Dehinc somno excitatus quaerebat ovem : putabat 
enim se paulisper dormivissee. Quam quum non invenis- 
set, in agrum revertitur. Quum vero rerum omnium fa- 
ciem immutatam cerneret , agrumque in alterius jus con- 


e 


40 


e. ? J 
5 την, καλοῦντες τὸν ᾿Επιμενίδην. 


εἰξιὼν οἰκίαν περιέτυχε τοῖς πυνθανομένοις τίς εἴη" 
ἕως τὸν νεώτερον ἀδελφὸν εὑρὼν τότε ἤδη γέροντα 
kd ^ » , 9 , *, , 
ὄντα, πᾶσαν ἔμαθε παρ᾽ ἐχείνου τὴν ἀλήθειαν. 
Πνωσθεὶς δὲ παρὰ τοῖς “ἕλλησι θεοφιλέστατος 
εἶναι ὑπελήφθη. ὅθεν χαὶ ᾿Αθηναίοις τότε λοιμῷ χα-- 
τεχομένοις ἔχρησεν ἣ Πυθία καθῆραι τὴν πόλιν" oi δὲ 
πέμπουσι ναῦν τε xal Νιχίαν τὸν Νικηράτου εἷς Κρή- 
xat ὃς ἐλθὼν Ὀλυυ- 
?" le d * ’ 9. “ὦ ^ 
πιάδι τεσσαραχοστῇ Éxvm ἐχάθηρεν αὐτῶν τὴν πόλιν 
xxl ἔπαυσε τὸν λοιμὸν τοῦτον τὸν τρόπον. — Àxbow 
' , / 1 v 3 iov 
προόύατα μέλανά τε καὶ λευχὰ ἤγαγε πρὸν τὸν Ἄρειον 


cessisse , dubius animi rediit in urbem. Ibi domum suam 
ingredienti occurrunt sciscitantes quis esset, donec mino- 


(110) 3 rem fratrem reperit jam senem , unde quid rei esset com- 


perit. (110) Hinc per Graeciam celebratus, diis carissimus 
existimalus est : unde et Pythia Atheniensibus id tempo- 
ris pestilentia laborantibus respondit ut urbem lustrarent , 
atque illi misso cum navi in Cretam Nicia Nicerati filio Epi- 
menidem advocarunt. Profectus autem Olympiade quadra- 
gesima sexta lustravit urbem, pestemque compescuit hoc 
modo. Sumpsil oves nigro et candido vellere; duxitque in 


LIB. I, 10. EPIMENIDES. 


πάγον" xdxeiÜsv εἴασεν ἰέναι οἷ βούλοιντο, προστάξας 
τοῖς ἀχολούθοις ἔνθα ἂν χαταχλίνοι αὐτῶν ἕχαστον, 
θύειν τῷ προςήκοντι θεῷ" xal οὕτω λῆξαι τὸ xaxóv. 
Ov ἔτι xai νῦν ἔστιν εὑρεῖν χατὰ τοὺς δήμους τῶν 
5 Αθηναίων βωμοὺς ἀνωνύμους, ὑπόμνημα τῆς τότε 
γενομένης ἐξιλάσεως. οἱ δὲ τὴν αἰτίαν εἰπεῖν τοῦ λοι- 
μοῦ τὸ Κυλώνειον ἄγος, σημαίνοντα τὴν ἀπαλλαγήν᾽ 
χαὶ διὰ τοῦτο ἀποθανεῖν δύο νεανίας, Κρατῖνον xal 
Κτησίδιον. καὶ λυθῆναι τὴν συμφοράν. (n1) ᾿Αθη- 
10 ναῖοι δὲ τάλαντον ἐψηφίσαντο δοῦναι αὐτῷ χαὶ ναῦν 
τὴν ἐς Κρήτην ἀπάξουσαν αὐτόν. ὃ δὲ τὸ μὲν ἀργύ- 
piov οὐ προζήχατο᾽" φιλίαν δὲ xat συμμαχίαν ἐποιήσατο 
Κνωσσίων xai Ἀθηναίων. Καὶ ἐπανελθὼν ἐπ᾽ οἴχου 
μετ᾽’ οὐ πολὺ μετήλλαξεν, ὥς φησι Φλέγων ἐν τῷ 
I5 περὶ μαχροδίων,, βιοὺς ἔτη ἑπτὰ καὶ πεντήχοντα xal 
ἑχατόν" ὡς δὲ Κρῆτες λέγουσιν, ἑνὸς δέοντος τριαχόσια" 
ὡς δὲ Ξενοφάνης 6 Κολοφώνιος ἀχηχοέναι φησί, τέτ-- 


29 


Areum pagum atque inde quo vellent abire permisit , his qui 
illas sequebantur mandans : ubicunqueillee accubuissent sin- 
gulas deo loci immolarent. Atque ita cessavit malum : hinc: 
est quod etiamnunc per Atheniensium dcmos sive pagos 
reperiuntur arae sine nomine, illius expiationis monu- 
menía. Alii causam dixisse pestis Cyloneum scelus , libera- 
tionemque significasse, atque ideo necatos duos adolescentes 
Cratinum et Ctesibium, quo facto malum quievisse. (111) 
Athenienses ei talentum dare decreverunt, et navim quae 
illum in Cretam reveheret. Verum ille pecunia repudiata 
amicitiam et societatem Atheniensium et Cnossiorum im- 


4 petravit. Reversus domum haud ita multo post migra- 


vit e vita, etatis suse anno centesimo quinquagesimo se- 
ptimo, utait Phlegoin libro de Longzvis; sicut autem Creten- 
ses tradunt, ducentesimo nonagesimo nono : Xenophanes 
vero Colophonius audisse se dixit, centesimo quinquage- 


ταρα πρὸς τοῖς πεντήχοντα xal ἑχατόν. — "Emoívas δὲ 5 simo quarto. Scripsit autem Curetum et Corybantum gene- 


Κουρήτων xat Κορυδάντων γένεσιν xai θεογονίαν, ἔπη 
2) πενταχιςχίλια. ᾿Αργοῦς ναυπηγίαν τε x«l ᾿Ιάσονος 
εἰς Κόλχους ἀπόπλουν, ἔπη ἑξαχιςχίλια πενταχό- 
σια. (11) συνέγραψε δὲ xat χαταλογάδην περὶ θυσιῶν 
xal τῆς ἐν Κρήτη πολιτείας καὶ περὶ Μίνω xai Ῥα- 
δαμάνθυος εἰς ἔπη, τετραχιςχίλια. 
35 παρ᾽ ᾿Αθηναίοις τὸ ἱερὸν τῶν σεμνῶν θεῶν, ὥς φησι 
Λόδων ὃ Ἀργεῖος ἐν τῷ περὶ ποιητῶν, λέγεται δὲ 
xai πρῶτος οἰχίας xat ἀγροὺς καθῆραι καὶ ἱερὰ ἱδρύ-- 


σασθαι. Εἰσὶ δ᾽ οἵ μὴ χοιμηθῆναι αὐτὸν λέγουσιν, 7 


ἀλλὰ χρόνον τινὰ ἐχπατῆσαι ἀσχολούμενον περὶ ῥιζο- 


30 τομίαν. Φέρεται δ᾽ αὐτοῦ xal ἐπιστολὴ πρὸς Σόλωνα 8 


τὸν νομοθέτην, περιέχουσα πολιτείαν ἦν διέταξε Κρησὶ 
Μίνως. ἀλλὰ Δημήτριος ὃ Μάγνης ἐν τοῖς περὶ ὅμω»- 
νύμων ποιητῶν τε χαὶ συγγραφέων διελέγχειν πειρᾶται 
τὴν ἐπιστολὴν ὡς νεαρὰν xal μὴ τῇ Κρητιχῇ φωνῇ 


rationem οἱ Theogoniam , quinque millia versuum. Argüs 
quoque navis apparatum et structuram , et lasonis in Col- 
chos navigationem , sex millia et quingentos versus. (112) 
Scripsit et prosa oratione de sacrificiis et republica Cre- 
tensium, ac praeterea de Minoe ét Rhadamantho, ad quattuor 


Ἱδρύσατο δὲ xol pilla versuum. Construxit et apud Athenienses templum 


Eumenidum, ut ait Lobon Argivus in libro de Poetis. Fer- 
tur etiam primus domus atque agros expiasse, delubraque 
erexisse. Sunt qui illum non obdormisse, sed aliquam- 
diu ex hominum consortio recessisse, occupatum in me- 
dicamentis componendis. Exstat ipsius ad Solonem condi- 
torem legum epistola de ea republica quam Minos Creten- 
Sibus tradidit. Sed Demetrius Magnes in libro de Cogno - 
minibus poetis et scriptoribus epistolam ut recentem , neque 
Cretensi, sed Attica lingua, ipsaque non antiqua scriptam 


γεγραμμένην, Ἀτθίδι δὲ xal ταύτῃ νέᾳ. ἐγὼ δὲ xal 9refellere nititur. Ego vero aliam quoque ipsius epistolam 


35 ἄλλην εὗρον ἐπιστολὴν ἔχουσαν οὕτως: 


Ἐπιμενίδης Σόλωνι. 


113, Θάρρει, ὦ ἑταῖρε. at γὰρ ἔτι θητευόντεσσιν Ἀθη- 
ναίοις xal μὴ εὐνομημένοις ἐπεθήχατο Πεισίστρατος, 
to εἶχέ χα τὰν ἀρχὰν ἀεί, ἀνδραποδιξάμενος τὼς πολιή-- 
τας" νῦν δὲ οὐ χαχὼς ἄνδρας δουλῶται " τοὶ μεμναμέ-- 
νοι τὰς Σόλωνος μανύσιος ἀλγιόντι πέδ᾽ αἰσχύνας 
οὐδὲ ἀνεξοῦνται τυραννούμενσι. ἀλλ᾽ αἴ χα Πεισίστρα - 
τος (αὐτὸς) χατασχέθη τὰν πόλιν, οὐ μὰν ἐς παῖδάς γε 
i$ τήνω ἔλπομαι τὸ χράτος ἵξεσθαι" δυςμάχανον γὰρ dv- 
θρώπως ἐλευθεριάξαντας ἐν τεθμοῖς ἀρίστοις δούλως 
ἥμεν, τὸ δὲ μὴ ἀλᾶσθαι, ἀλλ’ ἕρπε ἐς Κρήτην ποθ᾽ 
áu£, τουτᾷ γὰρ οὖχ ἐσεῖταί τιν δεινὸς 6 μόναρχος αἱ 
δέ πη ἐπ᾽ ἀλατεία ἐγχύρσωντί τοι τοὶ τήνω got, δει- 
6) μαίνω μή τι δεινὸν πάθης. 


reperi in hunc modum : 


Epimenides Soloni. 


113. Bono animo 65, amice. Si enim adhuc servien- 
tes Athenienses, neque pulchris florentes legibus aggres- 
sus esset. Pisislratus, imperium , mancipatis civibus , 
perpetuum , habuissel : at nunc viros for(es servire 
cogit, qui monitorum Solonis memores pra pudore in- 
gemiscant, servireque tyrannidi diutius haudquaquam 
ferent. Verum etsi Pisisiratus (ipse) civitatem in po- 
testate (tenuerit, non (amen ad ejus liberos imperium 
spero perventurum. | Est enim perdifficile homines 
liberos, preclaris institutis legibus, sub servitute 
durare. Tu autem noli queso vagus agi, sed in Cretam 
veni ad nos , ubi nihil erit tibi a tyranno metuendum. 
Si vero illius amici forte , ut fit, in ilinere inciderint, 
metuo ne quid sinistri tibi eveniat. 


n4. Καὶ οὗτος μὲν ὧδε. Φησὶ δὲ Δημήτριός τιναςτο 114. Hec ille. Quidam Demetrio auctore tradunt acce- 


ἱστορεῖν ὡς λάδοι παρὰ νυμφῶν ἔδεσμά τι xal φυλάτ- 
τοι ἐν χηλῇ βοός - προςφερόμενός τε χατ᾽ ὀλίγον μηδε- 


pisse eum a nymphis cibum quendam, eumque in bovis 
ungula conditum servare : paulatimque inde sumere et 





30 BIBA. A, 
μιᾷ κενοῦσθαι ἀποχρίσει μηδὲ ὀφθῆναί ποτε ἐσθίων. 


ια. DEPEKYAHZ. 


nulla exinde egestione indigere, neque visum unquam edere. 


μέμνηται αὐτοῦ xal Τίμαιος ἐν τῇ δευτέρᾳ. Λέγουσιχ 1Meminit hujus et Timzeus in secundo. Sunt item qui dicant 


δέ τινες ὅτι Κρῆτες αὐτῷ θύουσιν ὡς Ocip* φασὶ γὰρ 
xai γνωστιχώτατον γεγονέναι. ἰδόντα γοῦν τὴν Μουνυ- 
δ χίαν map ᾿Αθηναίοις d ἀγνοεῖν φάναι αὐτοὺς ὁ ὅσων χαχῶν 
αἴτιον ἔσται τοῦτο τὸ χωρίον αὐτοῖς" ἐπεὶ xàv τοῖς, ὀδοῦ- 
σιν αὐτὸ διαφορῇσαι. ταῦτα ἔλεγε τοσούτοις πρότερον 
χρόνοις. λέγεται δὲ ὡς καὶ πρῶτος αὑτὸν Αἰαχὸν λέγοι, 
xal Λαχεδαιμονίοις προείποι τὴν ὅπ’ Ἀρχάδων ἅλω- 
10 σιν, προςποιηθῆναί τε πολλάχις ἀναδεδιωχέναι. (115) 
Θεόπομπος δ᾽ ἐν τοῖς θαυμασίοις, χατασχευάζοντος 
αὐτοῦ τὸ τῶν Νυμφῶν ἱερὸν ῥαγῆναι φωνὴν ἐξ οὐρα- 
voU , « Ἐπιμενίδη, μὴ Νυμφῶν, ἀλλὰ Διός" » Κρησί 
τε προειπεῖν τὴν Λαχεδαιμονίων ἧτταν ὑπ᾽ ᾿Αρκάδων, 


18 χαθὰ προείρηται" xal δὴ xal ἔλίφθησαν πρὸς "Opyo- 


Cretenses illi sacrificia offerre ut deo. Aiunt et perspicacis- 
simum fuisse futuri. Siquidem quum apud Athenienses Mu - 
nychiam vidisset , ignorare eos dixisse quantorum malorum 
causa locus ille ipsis futurus esset : quod si scirent , dentibus 
illum discerpturos. Hec autem praedixit multis ante tem- 
poribus. Fertur et primus se /Eacum dixisse, Lacedze- 
moniisque przedixisse eos gravi eladeab Arcadibus affectum 
iri, ac se ipsum revixisse szpe simulasse, (115) Theo- 
pompus autem in Mirabilibus refert, quum Nympharum 
templum sedificaret, vocem e cxlo lapsam, Epimenides , 
non Nymphis, sed Jovi ( dedicato) : Cretensibus item, ut su- 
pra diximus, preedixisse Lacedeemonios ab Arcadibus devi- 
ctum iri ; ac revera gravi clade affecti sunt ad Orchomenum. 


μενῷ. γηρᾶσαϊ τ᾽ ἐν τοσαύταις ἡμέραις αὐτὸν Ócarsp 1 2Senuisse illum ferunt intra tot dies quot obdormisset annos , 


ἔτη κατεχοιμήθη - xal γὰρ τοῦτό φησι Θεόπομπος. 
Μυρωνιανὸς δὲ ἐν δμοίοις φησὶν ὅτι Κούρητα αὐτὸν 
ἐχάλουν Κρῆτες" καὶ τὸ σῶμα αὐτοῦ φυλάττουσι Λαχε- 
30 δαιμόνιοι παρ᾽ ἑαυτοῖς κατά τι λόγιον, ὥς φησι Σωσί- 


nam hoc quoque Theopompus ait. Hunc ἃ Cretensibus 
Curetem appellari solitum Myronianus in Similibus auctor 
est. Corpus ejus apud se Laced:zemnonii servant, responso 
quodam admoniti, ut refert Sosibius Lacedzemonius. Fue- 


Gtoc 6 Λάχων. Γεγόνασι δὲ καὶ ᾿Ἐπιμενίδαι ἄλλοι δύο, y Jrunt praeterea alii duo Epimenides, genealogize scriptor, et 


6 τε γενεαλόγος xal [τρίτος] ὃ Δωρίδι γεγραφὼς περὶ 
Ῥόδουι ^ 





ΚΕΦ. IA'. 


dQEPEKEYAHX. 


25 116. Φερεχύδης Βάδυος Σύριος, χαθά φησιν Ἀλέ- I 


[tertius] qui Dorice Rhodi historiam scripsit. 
— u— 0m — — 


CAP. XI. 
PHERECYDES. 


116. Pherecydes Babyos filius, Syrius, ut in Successioni- 


ξανδρος ἐν διαδοχαῖς, Πιτταχοῦ διαχήχοε. Τοῦτόν 2 bus Alexander tradit, Pittaciauditor fuit. Eum Theopompus 


φησι Θεόπομπος πρῶτον περὶ φύσεως xal θεῶν “Ἑλλησι 
γράψαι. πολλὰ δὲ xal θαυμάσια λέγεται περὶ αὐτοῦ. 
χαὶ γὰρ παρὰ τὸν αἰγιαλὸν τῆν Σάμου περιπατοῦντα 
30 xai ναῦν οὐριοδρομοῦσαν ἰδόνέα εἰπεῖν ὡς μετ᾽ οὐ 
πολὺ χαταδύσεται᾽ xal ἐν ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ χαταδῦναι. 
xai ἀνιμηθέντος ἐκ φρέατος ὕδατος πιόντα προειπεῖν 
ὡς εἰς τρίτην[ ἡμέραν] ἔσοιτο σεισμός" χαὶ γενέσθαι. 
ἀνιόντα τε εἰς ᾿Ολυμπίαν εἰς Μεσσήνην τῷ ξένῳ Πε- 
85 ριλάῳ συμθουλεῦσαι μετοικῆσαι μετὰ τῶν οἰχείων, xal 


asserit primum omnium de natura et de diis apud Graecos 
scripsisse. Plurima de illo et stupenda memorantur. Deam- 
bulantem enim apud litus Sami, quum intuitus fuisset 
navem plenis velis currentem, post paulo mersum iri 
predixisse; atque ut dixerat, se inspectante contigisse. 
Haustam rursus aquam ex puteo quum biberet, post diem 
tertium terree motum futurum predixisse : atque ita factum 
esse. Quum denuo Olympiam profectus Messenen ascen- 
disset, Perilao hospiti suasisse cum tota familia emigrare 


τὸν μὴ πεισθῆναι" Μεσσήνην δὲ ἑαλωχέναι. (117) Καὶ 3 maturaret : neglexisse illum, Messenenque paulo post 


Λαχεδαιμονίοις εἰπεῖν μήτε χρυσὸν τιμᾶν μήτε ἄργυρον, 
ὥς φησι Θεόπομπος ἐν τοῖς θαυμασίοις * προςτάξαι δὲ 
αὐτῷ ὄναρ τοῦτο τὸν Ἡ ραχλέα" ὃν xol τῆς αὐτῆς 
40 νυχτὸς τοῖς βασιλεῦσι χελεῦσαι Φερεχύδη πείθεσθαι. 


captam ab hostibus fuisse. (117) Laced:»moniis dixisse 
eum, neque aurum neque argentum colerent, ut Theopom- 
pus in Mirabilibus scribit : praecepisse hoc ipsi in somnis 
Herculem : quem eadem quoque nocte reges Pherecydi 


ἔνιοι δὲ Πυθαγόρᾳ περιάπτουσι ταῦτα. Φησὶ δ᾽ Ἕρ- 4 obtemperare jussisse. Sunt qui Pythagorae ista ascribant. 


μιππος, πολέμου ἐφεστῶτος ᾿Εφεσίοις χαὶ Μάγνησι 
βουλόμενον τοὺς ᾿Εφεσίους νικῆσαι πυθέσθαι τινὸς πα- 
ριόντος πόθεν εἴη τοῦ δ᾽ εἰπόντος, "EE ᾿Εφέσου, « ἕλ- 
45 χυσόν με τοίνυν, ἔφη, τῶν σχελῶν xal θὲς εἰς τὴν τῶν 
Μαγνήτων χώραν, χαὶ ἀπάγγειλόν σου τοῖς πολίταις 
μετὰ τὸ νιχῆσαι αὐτόθι με θάψαι: ἐπεσχηφέναι τε 
ταῦτα Φερεχύδην.» (18) μὲν οὗ οὖν ἀπήγγειλεν" οἱ δὲ μετὰ 
μίαν ἐπελθόντες χρατοῦσι τῶν Μαγνήτων, χαὶ τόν τε 


Tradit Hermippus illum , quum inter Ephesios atque Ma- 
gnesios vigeret bellum, cuperetque Ephesios vincere, 
quendam ex pretereuntibus interrogasse unde esset, «t 
quum se ille Ephesium dixisset, adjecisse, Tralie me cru- 
vibus et in agro Magnesio pone, civibusque tuis annun- 
tia, ut parta victoria me in eo loco sepeliant : Pherecy- 
demque hzc mandasse adjicito. (118) Hec ille civibus 
renuntiavit , qui postridie commisso pralio Magnesio. 


LEM "»m 





LIB. I, 11. PHERECYDES. $1 


Φερεχύδην μεταλλάξαντα θάπτουσιν αὐτόθι xal μεγα- 
λοπρεπῶς τιλῶσιν, — "Eviot δέ φασιν ἐλθόντα εἰς Δελ- 
cox; ἀπὸ τοῦ Κωρυχείου ὄρους αὑτὸν δισκεῦσαι. Ἄρι- 
στόξενος δ᾽, ἐν τῷ περὶ Πυθαγόρου xol τῶν γνωρίμων 
b αὐτοῦ φησι νοσήσαντα αὐτὸν ὑπὸ Πυθαγόρου ταφῆναι 
ἐν Δήλῳ" ol δὲ φθειριάσαντα τὸν βίον τελευτῆσαι. ὅτε 
χαὶ Πυθαγόρου παραγενομένου καὶ πυνθανομένου πῶς 
διαχέοιτο, διαδαλόντα τῆς θύρας τὸν δάχτυλον εἰπεῖν, 
«χρῷ δῆλα »; καὶ τοὐντεῦθεν παρὰ τοῖς φιλολόγοις $ λέξις 
0 ἐπὶ τῶν χειρόνων τάττεται" οἱ δ᾽ ἐπὶ τῶν βελτίστων 
χρώμενοι διαμαρτάνουσιν. (π19) ἔλεγέ τε ὅτι οἱ θεοὶ 


fundunt, victoresque Pherecydem defunctum ibi sepelien- 
tes magnifice honorant. Quidam profectum Delphos e monte 
Corycio se ipsum dejecisse aiunt : contra Aristoxenus in libro 
quem'de Pythagora ejusque discipulis conscripsit, auctor est 
eum in morbum implicitum a Pythagora in Delo esse se- 
pultum. Alii pediculari morbo absumptum esse ; quo etiam 
tempore visenti Pythagora ac sciscitanti ut sese haberet, 
exserío per ostium digito respondisse, Ex cute apparet : 
unde ea vox a philologis in deteriorem partem usurpari 
solet ; errantque qui in meliorem partem accipiunt. (119) 
Dicebatque deos mensam θνωρὸν vocare. Porro Andron 


τὴν τράπεζαν θυωρὸν καλοῦσιν. "Ἄνδρων δ᾽ ὃ Ἐφέςσ ιος 6 Ephesius duos tradit fuisse Pherecydes Syrios : astrologum 


φησὶ δύο γεγονέναι Φερεχύδας Συρίους, τὸν μὲν ἀστρο- 
λόγον, τὸν δὲ θεολόγον, υἱὸν Βάδυος , ᾧ καὶ Πυθαγόραν 
I5 σχολάσαι" ᾿Ερατοσθένης δ᾽ ἕνα μόνον, χαὶ ἕτερον Ἀθη- 
ναῖον, γενεαλόγον. σώζεται δὲ τοῦ Συρίου τό τε βιόλίον 
ὃ συνέγραψεν, οὗ ἢ ἀρχή" « Ζεὺς μὲν καὶ Χρόνος ἐσαεὶ 


χαὶ Χθὼν ἦν" Χθονὶ δὲ οὔνομα ἐγένετο Γῇ, ἐπειδὴ αὐτῇ 


Ζεὺς γέρας διδοῖ. » σώζεται δὲ xal ἡλιοτρόπιον ἐν Σύρῳ 


alterum, alternm theologum , Babyos filium , cujus Pytha- 
goras studiosus fuerit. Eratosthenes unum tantum Syrium, 
alterum Atheniensem genealogum fuisse asserit. Exstat Syrii 
scriptum, cujus initium est : « Juppiter quidem atque 
Tempus et Tellus erant semper. Telluri autem nomen 
impositum Γῆ, quod ei Juppiter γέρας ( eximium aliquid ) 
dedit. » Servatur et heliotropium in Syro insula. Refert au- 


M τῇ νήσῳ. Φησὶ δὲ Δοῦρις ἐν τῷ δευτέρῳ τῶν “Ὥρων 7 tem Duris in secundo Annalium inscriptum ejus tumulo hoc 


ἐπιγεγράφθαι αὐτῷ τὸ ἐπίγραμμα τόδε * 

(io) Τῆς σοφίης πάσης ἐν ἐμοὶ τέλος" ἣν δέ τι πάσχω, 
Πυθαγόρη τὠμῷ λέγε ταῦθ᾽, ὅτι πρῶτος ἁπάντων 
ἔστιν ἀν’ “Ελλάδα γῆν. 00 ψεύδομαι ὧδ᾽ ἀγορεύων. 

5 Ἴων δ᾽ ὁ Χῖος περὶ αὐτοῦ φησιν" 


Ὡς ὁ μὲν ἠνορέῃ τε χεχασμένος ἠδὲ xal αἰδοῖ, 
xol φθίμενος ψυχῇ τερπνὸν ἔχει βίοτον" 

εἶπερ Πυθαγόρης ἐτύμως ὃ σοφὸς περὶ πάντων 
ἀνθρώπων γνώμας εἶδε καὶ ἐξέμαθεν. 


Y ἔστι xal ἡμῶν οὕτως ἔχον τῷ μέτρῳ τῷ Φερεχρατείῳ᾽ 


Τὸν χλεινὸν Φερεχύδην, 
ὃν τίχτει ποτὲ Σῦρος, 
(mr) ἐς φθεῖρας λόγος ἐστὶν 

ἀλλάξαι τὸ πρὶν εἶδος, 

δὲ θεῖναί τ᾿ εὐθὺ χελεύειν 
Μαγνήτων, ἵνα νίχην 
δοίη τοῖς ᾿Εφέσοιο 
γενναίοις πολιήταις. 
ἦν γὰρ χρησμός, ὃν ἤδει 

« μοῦνος, τοῦτο χελεύων᾽ 
xai θνήσχει παρ᾽ ἐχείνοις. 
ἦν οὖν τοῦτ᾽ do ἀληθές " 
ἣν ἦ τις σοφὸς ὄντως, 
χαὶ ζῶν ἐστιν ὄνησις, 

i5 χῶταν μηδὲν ὑπάρχη. 


epigramma : 
(120) Tota suam nacta est in me sapientia summam : 


Eveniat si quid mihi, Pythagorz» memorate : 
Hellados es terree longe princeps. Rata dico. 


Ion autem Chius de ipso sic scribit : 


Virtutum praestans insignibus atque pudore 
hic animo vivit suaviter exanimis ; 

Pythagoras autem vere sapiens superavit 
omnes, dum mores vidit et edidicit. 


Est et nostrum sic se habens carmine Pherecrateo : 


Insignis Pherecydes , 
Syrus quem parit olim , 

(121) turpes in pedicillos 
permutasse priorem 
formam dicitur : atque 
Magnetum in regionem 
86 jussisse trahi , quo 
donaret generosis 
palmam illustrem Ephesinis. 
Oraclum fuerat, quod 
selus noverat ipse, 
hoc mandans : moriturque 
|ctus sic apud illos. 
Verum est hoc igitur, quod, 
si vere est sapiens quis, 
vivusque utilis ille 
exstinctusque juvabit. 


[ἔγονε δὲ χατὰ τὴν πεντηκοστὴν ἐνάτην Ὀλυμπιάδα. 8 vixit autem circa quinquagesimam nonani Olympiadem. 


χαὶ ἐπέστειλεν ὧδε" 
Φερεχύδης Θαλῇ. 


r2, EU θνήσχως ὅταν τοι τὸ χρεὼν Tix. νοῦσός με 
ι χαταλελάβηχε δεδεγμένον τὰ παρὰ σέο γράμματα. 
φθειρῶν ἔδρυον πᾶς xai με εἶχεν ἠπίαλος. ἐπέσχηψα 


Est ejus hujusmodi epistola : 
Pherecydes Thaleti. | . 


122. Bene moriaris quum tibi fatalis dies superve- 
nerit. Morbus me invaserat quum tuas accepi litteras : 
pediculis operiebar, et. febri ardebam totus.  Man- 


32 BIBA. A, wx. DEPEKYAHEX. 


δ᾽ ὧν τοῖσιν οἰχιήτησιν, ἐπήν με χκατθάψωσιν, ἐς σὲ 
τὴν γραφὴν ἐνεῖχαι. σὺ δὲ ἣν δοχιμώσης σὺν τοῖς dÀ- 
λοις σοφοῖς, οὕτω μιν φῆνον" ἣν δὲ οὐ δοχιμώσητε, μὴ 
φήνης. ἐμοὶ μὲν γὰρ οὕχω ἥνδανεν. ἔστι δὲ οὐχ ἀτρεχηΐη 
& πρηγμάτων οὐδ᾽ ὑπίσχομαι τἀληθὲς εἰδέναι" ἅσσα 
δ᾽ ἂν ἐπιλέγη θεολογέων" τὰ ἄλλα χρὴ voísw: ἅπαντα 
γὰρ αἰνίσσομαι. τῇ δὲ νούσῳ πιεζόμενος ἐπὶ μᾶλλον 
οὔτε τῶν τινα ἰητρῶν οὔτε τοὺς ἐταίρους Éciéunv: προε- 
στεῶσι δὲ τῇ θύρη xal εἰρομένοις óxotóv τι εἴη, διεὶς 
10 δάχτυλον ix τῆς χληΐθρης ἔδειξ᾽ ἂν ὡς ἔδρυον τοῦ xa- 
κοῦ. xal προεῖπα αὐτοῖσι ἥχειν ἐς τὴν ὑστεραίην ἐπὶ 
τὰς Φερεχύδεω ταφάς. 
Καὶ οὗτοι μὲν οἱ χληθέντες σοφοί, οἷς τινες xal Πει- 
σίστρατον τὸν τύραννον προςκαταλέγουσι. λεχτέον δέ 
15 περὶ τῶν φιλοσόφων " xal πρῶτόν γε ἀρχτέον ἀπὸ τῆς 
Ἰωνιχῆς φιλοσοφίας, ἧς χαθηγήσατο Θαλῆς, οὗ διή- 
χουσεν ᾿Αναξίμανδρος. 


davi itaque familiaribus meis, «t, quum me sepe- 
lierint , ad te perferant qua scripsi. Tu autem , si qui- 
dem ea probaveris cum sapientibusreliquis, ita demum 
ede in lucem; sin autem üimprobaverilis , nolito edere. 
Mihi cerle necdum salis placebant. | Est ibi quidem 
non cer(a rerum fides , neque quid sit verum me scire 
professus sum , sed quc deligat qui de rebus divinis dis. 
serat; reliqua conjicere oportet. Omnia quippe indico 
polius quam aperio. Morbo autem diebus singulis in- 
valescenle pressus neque medicorum quempiam neque 
amicorum admittebam. Ceterum assistentibus pro fo- 
ribus et interrogantibus quo in statu sim, digito per 
ostii claustra exserto quam pestilenti malo tenear os- 
tendi , admonuique ut postridie conveniant ad agendas 
Pherecydis exsequias. 

- Atque hi sunt qui appellati sunt Sapientes : quibus non- 


nulli Pisistratum quoque tyrannum ascribunt. Veniendum 
vero jam ad philosophos; ac primo inchoandum ab Ionica 
philosoplia, cujus princeps erat Thales, hujus autem au- 
ditor erat Anaximander. 





LIB. IT, 1, 2. ANAXIMANDEB. ANAXIMENES. 33 


AIOFENOYZ AAEPTIOY 


BION ΚΑΙ ΓΝΏΜΩΝ ΤΩΝ EN ΦΙΛΟΣΟΦΙᾺ 
ΕΥ̓ΔΟΚΙΜΗΣΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΕΙΣ AEKA 
TO AEYTEPON. 





ΚΕΦ. A. 


ANASIMANAPOZ. 


DIOGENIS LAERTÍI- 


VITJ£ ET PLACITA CLARORUM PHILOSO- 
PHORUM DECEM LIBRIS COMPREHENSA. 
LIBER SECUNDUS. 





CAP. I. 


ANAXIMANDER. 


t. Ἀναξίμανδρος Πραξιάδου Μιλήσιος. οὗτος ἔφασχες 17 1. Anaximandro Milesio Praxiades pater fuit. Hic do- 
ἀργὴν xal στοιχεῖον τὸ ἄπειρον, οὐ διορίζων ἀέρα ἢ Δ cuit, principium et elementum esse id quid infinitum est, 


ὕδωρ 3j ἄλλο tt^ xa τὰ μὲν μέρη μεταθάλλειν, τὸ δὲ 
6 πᾶν ἀμετάδλητον εἶναι" μέσην τε τὴν γῆν χεῖσθαι, 
χέγτρου τάξιν ἐπέχουσαν οὖσαν σφαιροειδῆ" τήν τε 
σελήνην ψευδοφαΐῦ), καὶ ἀπὸ ἡλίου φωτίζεσθαι - ἀλλὰ 
χαὶ τὸν ἥλιον οὐχ ἐλάττονα τῆς γῆς, χαὶ χαθαρώτατον 


non tamen definiens aera aut aquam aut aliud quippiam : 
partes quidem ejus immutari , totum vero esse immutabile. 
Durare medio loco terram centri instar constitutam , glo- 
bosamque esse. Lunam falso lucere lumine, splendorem- 
que à sole mutuari. Solem terre square magnitudinem , et 


πῦρ. Εὗρε δὲ xai γνώμονα πρῶτος xul ἔστησεν ἐπὶ 2. esee purissimum ignem. Primus autem gnomonem invenit , 


10 τῶν σχιοθϑήρων ἐν Λακεδαίμονι, χαθά φησι Φαδωρῖνος 
ἐν παντοδαπῇ ἱστορία, τροπάς τε καὶ ἰσημερίας σημαί- 
νῦντα, χαὶ ὡροσχόπια χατεσχεύασε. — (2) καὶ γῆς xal 
θαλάσσης περίμετρον πρῶτος ἔγραψεν " ἀλλὰ καὶ σφαῖ- 
piv χατεσχεύασε. τῶν δὲ ἀρεσχόντων αὐτῷ πεποίη- 

I5 ται χεφαλαιώδη τὴν ἔχθεσιν, $ που περιέτυχεχαὶ Ἀπολ- 


ipsumque Γιδοδάδοιηομο in loco captandze umbrae idoneo 
statuit, ut ait Favorinus in Omnigena historia : eo conver- 
siones solis et sequinoctia notantur. Horoscopia quoque 
fabricatus est, (2) ac primus terr: marisque circuitus de- 
scripsit, et sphaeram insuper construxit. Placitorum suo- 
rum compendium per capita composuit, quod venit in 


λόδωρος ὃ ᾿Αθηναῖος. Ὃς καί φησιν αὐτὸν ἐν τοῖς 4 manus et aliis εἴ Apollodoro Atheniensi. Qui illum in Chro- 


γρονικοῖς τῷ δευτέρῳ ἔτει τῆς πεντηχοστῆς ὀγδόης 
Ὀλυμπιάδος ἐτῶν εἶναι ἑξήκοντα τεσσάρων χαὶ μετ᾽ 
ὀλίγον τελευτῆσαι, ἀχμάσαντά πη μάλιστα χατὰ Πο- 
?0 λυχράτην τὸν Σάμου τύραννον. τούτου φασὶν ἄδοντος 
καταγελάσαι τὰ παιδάρια᾽ τὸν δὲ μαθόντα φάναι, « βέλ- 


τιον οὖν ἡμῖν ἀστέον διὰ τὰ παιδάρια. » Γέγονε δὲ ὃ 


καὶ ἄλλος Ἀναξίμανδρος ἱστορικός, καὶ αὐτὸς Μιλή- 
eux, τῇ Ἰάδι γεγραφώς. 





ΚΕΦ. Β΄. 


35 ANASIMENHZ. 


3. ᾿Αναξιμένης Εὐρυστράτου Μιλήσιος ἤχουσεν Ἀνα- ἃ 


ξιμάνδρου * ἔνιοι δὲ xal Παρμενίδου φασὶν ἀχοῦσαι αὐ- 
τόν, οὗτος ἀρχὴν ἀέρα εἶπε καὶ τὸ ἄπειρον χινεῖσθαι 
δὲ τὰ ἄστρα οὐχ ὑπὲρ γῆν, ἀλλὰ περὶ γῆν χέχρηταί 
30 τε γλώσση Ἰάδι ἁπλῇ xal ἀπερίττῳ. καὶ γεγένηται 
μέν, χαθά φησιν Ἀπολλόδωρος, τῇ ἑξηκοστῇ τρίτη 
Ὀλυμπιάδι, ἐτελεύτησε δὲ περὶ τὴν Σάρδεων ἅλωσιν. 


nicis ait secundo anno quinquagesima octave Olympiadis 
annum egisse setatis sexagesimum quartum, ac paulo post 7 
obiisse diem : floruisse autem maxime sub Polycrate Sa- 
miorum tyranno. Aiunt eum canentem a pueris irrisum, 
eoque comperto dixisse, Canendum ergo puerorum causa 
modulatius. Fuit et alius Anaximander historicus , qui et 
ipse Milesius Ionice scripsit. 





CAP. II. 
ANAXIMENES. 


3. Anaximenes Eurystrati filius , Milesius, Anaximandri 
auditor fuit: quidam et Parmenidem audivisse asserunt. 
Hic principium dixit aerem et infinitum : moveri sidera non 
supra terram , sed circa terram. Usus est autem lonica ora- 
tione simplici et minime fucata. Sexagesima tertia Olym- 
piade vixisse , atque eo anno quo Sardes capte sunt, obiisse 


. Γεγόνασι δὲ xol ἄλλοι δύο, Λαμψαχηνοί, ῥήτωρ xal 2 diem Apollodorus tradit. — Fuerunt et alii dno, Lampsa- 


ἱστορικός, ὃς ἀδελφῆς υἱὸς ἦν τοῦ ῥήτορος τοῦ τὰς Ἀλε-- 


ceni, ejus nominis, orator unus, alter historicus, qui ex ora- 


X ᾿ανὸρου πράξεις γεγραφότοςς. Οὗτος δὴ ὁ φιλόσοφος 3 toris sorore natus est, ejus qui Alexandri gesta conscripsit. 


xai ἐπέστειλεν ὧδε" 
DIOGENES. 


Exstat philosophi Anaximenis epistola hujusmodi : 
3 


84 
Ἀναξιμένης Πυθαγόρη. 


4, Θαλῆς Ἐξαμίου ἐπὶ γήρως οὐχ εὐπότμως οἴχε- 
ται" εὐφρόνης, ὥςπερ ἐώθει, ἅμα τῇ ἀμφιπόλῳ προϊὼν 
ix τοῦ αὐλίου τὰ ἄστρα ἐθηεῖτο" xal — οὐ γὰρ ἐς μνή- 

5 μὴν ἔθετο --- θηεύμενος ἐς τὸ χρημνῶδες ἐχδὰς χα- 
ταπίπτει. Μιλησίοισι μέν νυν ὃ αἰθερολόγος ἐν τοιῷδε 
χεῖται τέλει. ἡμέες δὲ οἱ λεσχηνευταὶ αὐτοί τε με- 
μνώμεθα τοῦ ἀνδρός, ol τε ἡμέων παῖδές τε xai λεσχη- 
νεῦται, ἐπιδεξιοίμεθα δ᾽ ἔτι τοῖς ἐχείνου λόγοις. ἀρχὴ 

10 μέντοι παντὸς τοῦ λόγου Θαλῇ ἀναχείσθω. 

Καὶ πάλιν" 


Ἀναξιμένης Πυθαγόρῃ. 


5. Εὐδουλότατος ἧς ἡμέων, μεταναστὰς ix Σάμου ἐς 
Κρότωνα, ἐνθάδε εἰρηνέεις. οἱ δὲ Αἰακέος παῖδες ἄλαστα 
as xax& ἔρδουσι xal Μιλησίους οὐχ ἐπιλείπουσι αἰσυ-- 
μνῆται. δεινὸς δὲ ἡμῖν χαὶ ὁ Μήδων βασιλεύς, οὐχ ἦν 
γε ἐθέλωμεν δασμοφορέειν " ἀλλὰ μέλλουσι δὴ ἀμφὶ τῆς 
ἔλευθερίης ἁπάντων Ἴωνες Μήδοις χατίστασθαι ἐς πό- 
λεμον᾽ καταστᾶσι δὲ οὐχέτι ἐλπὶς ἡμῖν σωτηρίης. "χῶς 
qo ἂν οὖν Ἀναξιμένης ἐν θυμῷ ἔτι ἔχοι αἰθερολογέειν, ἐν 
δείματι ἐὼν ὀλέθρου ἢ δουλοσύνης ; σὺ δὲ εἶ χαταθύμιος 
μὲν Κροτωνιήτησι, καταθύμιος δὲ χαὶ τοῖσι ἄλλοισι 
ἸΙταλιώτησι" φοιτέουσι δέ τοι λεσχηνευταὶ xal ἐχ Σι- 
κελίης. 





ΚΕΦ. T" 


ANAZATOPAZ. 


e. ᾿Αναξαγόρας "Ηγησιδούλου 3j Εὐδούλου Κλαζο- 
μένιος. οὗτος ἤχουσεν ᾿Αναξιμένους, xal πρῶτος τῇ 
ὕλη νοῦν ἐπέστησεν, ἀρξάμενος οὕτω τοῦ συγγράμμα- 
τος, ὅ ἐστιν ἡδέως xal μεγαλοφρόνως ἡρμηνευμένον. 

3o « Πάντα χρήματα ἦν ὁμοῦ᾽ εἶτα ὁ νοῦς ἐλθὼν αὐτὰ 
διεχόσμησε. » παρὸ xal Νοῦς ἐπεχλήθη. xal φησι περὶ 
αὐτοῦ Τίμων“ἐν τοῖς Σίλλοις οὕτω 


Καί που ᾿Ἀναξαγόρην φάσ᾽ ἔμμεναι ἄλχιμον ἥρω, 
Νοῦν, ὅτι δὴ νόος αὐτῷ, ὃς ἐξαπίνης ἐπαγείρας 


L4 es 
35 πάντα συνεσφήχωσεν ὁμοῦ τεταραγμένα πρόσθεν. 


I 


BIBA. B, y. ANAZATOPAZ. 


Anaximenes Pythagora. 


4. Thales Examii filius in. senectute haud. feliciter 
decessit. Is quum , ut consueverat, una cum ancilluta 
sidera inspecturus atrio domus exiisset, immemor ut 
sese loci situs haberet, dum lotus est in contemplandis 
sideribus, in praceps cecidit. Milesiis igitur suus side- 
rum observator hoc fine occubuit. Verum nos qw 
literarum amore tenemur, et ipsi tanti viri memoriam 
colamus , et filii sodalesque nostri , ejusque adhuc ser- 
monibus nos inter nos. excipiamus. Initium lamen (o. 
lius sermonis Thaleti tribuitor. . 

Rursum alia ad eundem : 
Anaxzimenes Pythagorc. 

, 5. Consultius nobis egisti, qui ex Samo Crotonem 
commigrasti, ubi quietus vivis. Nam quum Eacidg in- 
fanda mala patrant, tum Milesiis tyranni usque domi- 
naniur. Medorum item rex nobis acriter imminet, nisi 
velimus esse (tributarii : sed Iones moz pro communi 
libertate bellum sunt suscepturi cum | Persis : guo sus- 
cepto nulla nobis spes salutis est reliqua. Quonam 
igitur animo possit Anaximenes celo observando dare 
operam, dum timet mortem aut servitutem ? Tu contra 
gratus acceplusque es quum Crotoniatis, tum reliquis 
Italiotis, venitquead tesiudiosorum frequentia etiam 
ex Sicilia. 





CAP. III 
ANAXAGORAS. 


6. Anaxagoras Hegesibulo sive Eubulo patre, Clazome- 
nius, Anaximenis fuit auditor. Primus materia , quam ὕλην 
appellant, mentem praefecit, principium operis suavi e£ ma- 
gnifica oratione scripti hoc faciens : « Confusa erant 
« omnia : deinde accessit mens eaque composuit. » quamob- 
rem et mens Νοῦς cognominatus est. Deeo Timon in Sillis 
loquitur in hunc modum : 


Fertur Anaxagoras quondam, fortissimus heros, 
Mens dictus ( quia mente potens), exortus in unum 
composutsse cito , fuerant quie incondita quondam. 


Οὗτος εὐγενεία xod πλούτῳ διαφέρων ἦν, ἀλλὰ xal με- 9 Hic non modo generis gloria et opibus, verum animi quoque 


γαλοφροσύνῃ. ὅς γε τὰ πατρῷα παρεχώρησε τοῖς οἷ- 
κείοις. (7) αἰτιαθεὶς γὰρ ὅπ’ αὐτῶν ὡς ἀμελῶν, « τί 
οὖν, » ἔφη, « οὐχ μεῖς ἐπιμελεῖσθε; » xal τέλος ἀπέστη 
qo. καὶ περὶ τὴν τῶν φυσιχῶν θεωρίαν ἦν, οὗ φροντίζων τῶν 
πολιτικῶν, ὅτε xal πρὸς τὸν εἰπόντα, « οὐδέν σοι 


μέλει τῆς πατρίδος ;» « εὐφήμει.» ἔφη, « ἐμοὶ γὰρ καὶ 


magnitudine clarissimus fuit : quippe qui universum patri- 
monium suis sponte concessit. (7) Nam insimulatus ab ii 
quod opes negligentia minueret, « Quin vos, inquit, isa 
curatis? »ac tandem his omissis in contemplanda rerum 
natura totuserat, a reipublicze negotiis alienus : adeo ut cur 
damese ita compellanti, Nullane tibi patri: cura est? dixeril, 


σφόδρα μέλει τῆς πατρίδος, » δείξας τὸν οὐρανόν. Λέ- 3. «Bona verba! mihi vero patrize cura, et quidem summa est, » 
γεται δὲ χατὰ τὴν Ξέρξου διάδασιν εἴχοσιν ἐτῶν εἶναι, — digitumin ccelum intendens. Fertur in Xerxis transitu annum 


«5. βεδιωχέναι δὲ ἑδδομήκοντα δύο. 


φησὶ δ᾽ ᾿Αλπολλόδω- — statis vicesimum egisse , vixisseque annos septuaginta duos. 


pec ἐν τοῖς χρονιχοῖς γεγενῆσθαι αὐτὸν τῇ ἑδδομηχοστῇ — Apollodorus in Chronicis floruisse eurn septuagesima Olym- 


LIB. II, 8. ANAXAGOBRAS. 


Ὀλυμπιάδι, τεθνηχέναι δὲ τῷ πρώτῳ ἔτει τῆς ὀγδοη-- 
χοστῆς ὀγδόης. ἤρξατο δὲ φιλοσοφεῖν ᾿Αθήνησιν ἐπὶ Καλ- 
λιάδου, ἐτῶν εἴχοσιν ὦν, ὥς φησι Δημήτριος ὃ Φαληρεὺς 

ἐν τῇ τῶν ἀρχόντων ἀναγραφῇ ἔνθα xal φασιν αὐτὸν 

δ ἔτη διατρῖψαι τριάχοντα. (δ) Οὗτος ἔλεγε τὸν ἥλιον 
υὐδρον εἶναι διάπυρον xal μείζω τῆς Πελοποννήσου" 
οἱ δέφασι Τάνταλον. τὴν δὲ σελήνην οἰχήσεις ἔχειν, 
ἀλλὰ xal λόφους xai φάραγγας. ἀρχὰς δὲ τὰς ὅμοιο- 
μερείας" χαθάπερ γὰρ ix τῶν ψηγμάτων λεγομένων 
IU τὸν χρυσὸν συνεστάναι, οὕτως ἐχ τῶν ὁμοιομερῶν μι- 
χρῶν σωμάτων τὸ πᾶν συγχεχρίσθαι. χαὶ νοῦν μὲν 
ἀρχὴν κινήσεως " τῶν δὲ σωμάτων τὰ μὲν βαρέα τὸν 
κάτω τόπον, ὡς τὴν γῆν" τὰ δὲ χοῦφα τὸν ἄνω ἐπισχεῖν, 
ὡς τὸ πῦρ᾽ ὕδωρ δὲ xat ἀέρα τὸν μέσον. οὕτω γὰρ ἐπὶ 

ι τῆς γῆς πλατείας οὔσης τὴν θάλασσαν ὑποστῆναι, δια- 
τμισθέντων ὑπὸ τοῦ ἡλίου τῶν ὑγρῶν. (9) τὰ δ᾽ ἄστρα 
χὰτ᾽ ἀρχὰς μὲν θολοειδῶς ἐνεχθῆναι, ὥςτε χατὰ xopu- 
φὴν τῆς γῆς τὸν ἀεὶ φαινόμενον εἶναι πόλον, ὕστερον δὲ 
τὴν ἔγκλισιν λαδεῖν. xal τὸν γαλαξίαν ἀνάχλασιν et- 
30 vat Qv Uso φωτὸς ἡλιαχοῦ μὴ χαταλαμπομένων ἄστρων. 
τοὺς δὲ χομήτας σύνοδον πλανητῶν φλόγας ἀφιέντων - 
τούς τε διάττοντας οἷον σπινθῆρας ἀπὸ τοῦ ἀέρος ἀπο-- 
πάλλεσθαι. ἀνέμους γίνεσθαι λεπτυνομένου τοῦ ἀέρος 
ὑπὸ τοῦ ἡλίου. βροντὰς σύγχρουσιν νεφῶν - ἀστραπὰς 
3$ ἔχτριψιν νεφῶν " σεισμὸν ὑπονόστησιν ἀέρος εἷς γῆν. 
ζῷα γενέσθαι ἐξ ὑγροῦ xal θερωοῦ καὶ γεώδους, ὅστε- 
oov δὲ ἐξ ἀλλήλων" xal ἄρρενα μὲν ἀπὸ τῶν δεξιῶν, 
ϑύλεα δὲ ἀπὸ τῶν ἀριστερῶν. (10) Φασὶ δ᾽ αὐτὸν 
προειπεῖν τὴν περὶ Αἰγὸς ποταμὸν γενομένην τοῦ λίθου 
x πτῶσιν, ὃν εἶπεν ἐχ τοῦ ἡλίου πεσεῖσθαι. ὅθεν xal 
Εὐριπίδην, μαθητὴν ὄντα αὐτοῦ, χρυσέαν βῶλον εἰπεῖν 
τὸν ἥλιον ἐν τῷ Φαέθοντι. ἀλλὰ χαὶ εἰς Ὀλυμπίαν ἐλ- 
θόντα ἐν δερματίνῳ χαθίσαι, ὡς μέλλοντος ὕσειν " xal 
γενέσθαι. πρός τε τὸν εἰπόντα, εἰ τὰ ἐν Λαμψάχῳ 
8 ὄρη ἔσται ποτὲ θάλαττα, φασὶν εἰπεῖν, « ἐάν γε 6 
χρόνος μὴ ἐπιλίπη. » ᾿Ερωτηθείς ποτε εἰς τί γεγένη- 
ται, « εἰς θεωρίαν, ἔφη, ἡλίου καὶ σελήνης xal oüpa- 
νοῦ.» πρὸς τὸν εἰπόντα, « ἐστερήθης ᾿Αθηναίων, » « οὐ 
ulv οὖν, ἔφη, ἀλλ᾽ ἐχεῖνοι ἐμοῦ. » ἰδὼν τὸν Μαυσώ- 
t Àou τάφον ἔφη, « τάφος πολυτελὴς λελιθωμένης ἐστὶν 
ηὐσίας εἴδωλον. » (ἡ πρὸς τὸν δυςφοροῦντα ὅτι ἐπὶ 
ξένης τελευτᾷ, « πανταχόθεν, ἔφη, ὁμοία ἐστὶν ἡ εἷς 
ἄδου χατάδασις. » Δοχεῖ δὲ πρῶτος, χαθά φησι Φα- 
ῥωρῖνος ἐν παντοδαπῷ ἱστορία, τὴν Ὁμήρου ποίησιν 
46 ἀποφήνασθαι εἶναι περὶ ἀρετῆς xal διχαιοσύνης" ἐπὶ 
πλέον δὲ προστῆναι τοῦ λόγου Μητρόδωρον τὸν Λαμ- 
ψαχηνόν, γνώριμον ὄντα αὐτοῦ, ὃν καὶ πρῶτον σπου- 
δάσαι τοῦ ποιητοῦ περὶ τὴν φυσιχὴν πραγματείαν. 
Πρῶτος δὲ ᾿Αναξαγόρας xol βιόλίον ἐξέδωχε συγγρα- 
U φῆς, φησὶ δὲ Σειληνὸς ἐν τῇ πρώτη τῶν ἱστοριῶν 
ἐπὶ ἄρχοντος Auc " μύλου λίθον ἐξ οὐρανοῦ πεσεῖν" 
(i2) τὸν δὲ Ἀναξαγόραν εἰπεῖν ὡς ὅλος Ó οὐρανὸς ἐχ λί-- 
θων συγχέοιτο" τῇ σφοδρᾷ δὲ περιδινήσει συνεστάναι 


85 


piíade , septuagesimaeque octavze primo anno obiisse refert. 
Philosophari Athenis ceperat Calliada archonte , vicesimo 
&etatis anno, ut Demetrius Phalereus in Descriptione ar- 
chontum refert : ubi et triginta annos commoratum tradunt. 
(8) Dicebat solem esse massam ignis candentis et Peloponneso 
majorem. Alii hoc ad Tantalum referunt. Lunam habita- 
cula in se habere οἱ colles et valles. Principia ease ὁμοιομε- 
ρείας ( particulas similes inter se ) ut enim es ramentis 
aurum constare, ita ex tenuibus corporibus inter se simi- 
libus universum conflatum esse. Mentemque initium esse 
motus : et gravia corpora inferiorem locum, ut terram; 
levia superiorem obtinuisse , ut ignem : medium aeri atque 
humori distributum. — 1ta enim super terre latitudinem 
mare subsistere , humoribus a sole in vaporem conversis. 
(9) Sidera principio quidem in formam tholi ferri solita, 
itaque seeundum terra verticem eum qui semper apparet 
polum versari, postea vero inclinationem accepisse. La- 
cteum orbem reflexum esse astrorum solis radiis non illu- 
stratorum. Cometas errantium stellarum esse concursum , 
flammas ex se emittentium ; stellas discurrentes veluti scin- 
lillas ab aere vibrari. Ventos fieri, quum aer a sole tenua- 
tur.  Tonitrua nubium esse collisionem, fulgura con- 
fricationem nubium , terr motum subreptionem aeris in 
terram. — Animantes primo ex humore et calore terraque 
manasse , postea ex se invicem natas esse , mares a dextris, 
feminasque a sinistris partibus. (10) Aiunt illum pra«dixisse 
eum qui circa JEgos fluvium contigit lapidis lapsum, quem 
ex sole casurum dixerit : eaque ratione inductum Euripi- 
dem ipsius discipulum solem in Phaethonte fabula « auream 
glebam » appellasse. Profectum quoque in Olympiam se- 
reno cxlo sedisse pellicea indutum veste, quasi brevi eru- 
ptura pluvia; sicque contigisse. Percontanti an Lampsaceni 
montes mare essent aliquando futuri, dixisse ferunt, Ita 
6 sane, nisi tempus defecerit. Rogatus cujus rei causa natus 

esset , Contemplandi, inquit, solis et lune et coeli. Dicenti 

cuidam, Atheniensibus privatus es, Non ego illis, ait , sed 

illi me. Quum vidisset Mausoli sepulcrum, Pretiosum sepul- 

chrum, inquit, est imago divitiarum in lapides conversarum. 
- (11) Indignanti cuidam ac moleste ferenti quod in alieno 

solo moreretur, In omni loco, inquit, idem est ad inferos 
7 descensus. Videtur autem, ut Favorinus in Omnigena 

historia testatur, primus Homeri carminum argumentum 

esse dixisse virtutem et justitiam : eamque rationem pluri. 

bus exposuisse Metrodorum Lampsacenum, ejus familiarem, 

qui etiam primus operam dederit illustrandis iis quce in 

Homerica poesi pertinent ad rerum naturalium cognitionem. 
8 Primus autem Anaxagoras librum a se scriptum edidit. Si- 

lenus in primo libro Historiarum auctor est, archonte Lys... 

molarem cecidisse de colo lapidem, (12) Anaxagoramque 

tum dixisse, celum omne ex lapidibus esse compositum , 

sed veloci circumrotatione constare , quie si remittat , rui- 


L4 


4 


5 


xat dveüÉvra χατενεχθήσεσθαι. Περὶ δὲ τῆς δίχης 9 furum. De ejusaccusatione varia fama est. Nam in Suc- 


3. 


36 BIBA. B, y. ANAEATOPAS. 


αὐτοῦ διάφορα λέγεται, Σωτίων μὲν γάρ φησιν ἐν τῇ 
διαδοχῇ τῶν φιλοσόφων ὑπὸ Κλέωνος αὐτὸν ἀσεθείας 
χριθῆναι, διότι τὸν ἥλιον μύδρον ἔλεγε διάπυρον" 
ἀπολογησαμένου δὲ ὑπὲρ αὐτοῦ Περικλέους τοῦ μαθη- 
τοῦ, πέντε ταλάντοις ζημιωθῆναι xal φυγαδευθῆναι. 
Σάτυρος δ᾽ ἐν τοῖς βίοις ὑπὸ Θουκυδίδου φησὶν εἰςα- 
χθῆναι τὴν δίχην; ἀντιπολιτευομένου τῷ Περικλεῖ "καὶ 
οὐ μόνον ἀσεθείας, ἀλλὰ καὶ μηδισμοῦ" χαὶ ἀπόντα 
χαταδικασθῆναι θανάτου, (13) ὅτε καὶ ἀμφοτέρων αὐτῷ 
10 προζαγγελθέντων, τῆς τε καταδίχης καὶ τῆς τῶν παί- 

δων τελευτῆς, εἰπεῖν περὶ μὲν τῆς καταδίχης, ὅτι ἄρα 

« κἀχείνων xdp.oU πάλαι 5$ φύσις χατεψηφίσατο" » περὶ 

δὲ τῶν παίδων, ὅτι « ἤδειν αὐτοὺς θγητοὺς γεννήσας. » 

οἵ δ᾽ εἰς Σόλωνα τοῦτ᾽ ἀναφέρουσιν" ἄλλοι εἷς ξξενοφῶντα. 
15 τοῦτον δὲ xal θάψαι ταῖς ἰδίαις χερσὶν αὐτοὺς Δημή- 

τριός φησιν ὃ Φαληρεὺς ἐν τῷ περὶ γήρως. Ἕρμιπ- 

πος δ᾽ ἐν τοῖς βίοις φησὶν ὅτι καθείρχθη ἐν τῷ δεσμω- 

τηρίῳ τεθνηξόμενος. Περιχλῆς δὲ παρελθὼν εἰπεν el 

τι ἔχουσιν ἐγκαλεῖν αὐτῷ κατὰ τὸν βίον - οὐδὲν δὲ εἰ- 
29 πόντων, « καὶ μὴν ἐγώ,» ἔφη, « τούτου μαθητής εἶμι μὴ 
οὖν διαθολαῖς ἐπαρθέντες ἀποχτείνητε τὸν ἄνθρωπον, 
ἀλλ᾽ ἐμοὶ πεισθέντες ἄφετε. » καὶ ἀφείθη" οὐχ ἐνεγκὼν 
δὲ τὴν ὕδριν ἑαυτὸν ἐξήγαγεν. (4) ἹἹερώνυμος δ᾽ ἐν 
τῷ δευτέρῳ τῶν σποράδην ὑπομνημάτων φησὶν ὅτι 6 
Περικλῆς παρήγαγεν αὐτὸν ἐπὶ τὸ δικαστήριον, διερ- 
ρυηχότα καὶ λεπτὸν ὑπὸ νόσου, ὥςτε ἔλέῳ μᾶλλον ἣ 
χρίσει ἀφεθῆναι. xol τὰ μὲν περὶ τῆς δίκης αὐτοῦ 
ἔδοξε δέ πως χαὶ Δημοχρίτῳ ἀπεχθῶς 


2 


e 


«τοσαῦτα. 


^ 7, * 
ἐσχηκέναι, ἀποτυχὼν τῆς πρὸς αὐτὸν χοινολογίας. Και [0 


9 


c 


τέλος ἀποχωρήσας εἰς Λάμψαχον αὐτόθι χατέστρεψεν. 
ὅτε xal τῶν ἀρχόντων τῆς πόλεως ἀξιούντων τί βούλεται 
αὐτῷ γενέσθαι, φάναι, « τοὺς παῖδας ἐν ᾧ ἂν ἀποθάνῃ 
μηνὶ xav ἔτος παίζειν συγχωρεῖν. » (15) καὶ φυλάττε- 
ται τὸ ἔθος ἔτι καὶ νῦν. τελευτήσαντα δὴ αὐτὸν ἔθαψαν 
35 ἐντίμως οἱ Λαμψακηνοὶ καὶ ἐπέγραψαν" 
Ἐνθάδε, πλεῖστον ἀληθείης ἐπὶ τέρμα περήσας 
οὐρανίου χόσμου,, κεῖται Ἀναξαγόρας. 
ἔστι xal ἡμῶν εἰς αὐτόν" 
"HéXtoy πυρόεντα μύδρον ποτ᾽ ἔφασχεν ὁπάρχειν, 
Ὁ  Σᾷκαὶ διὰ τοῦτο θανεῖν μέλλεν Ἀναξαγόρας" 
ἀλλ᾽ ὃ φίλας Περιχλῆς μὲν ἐρύσατο τοῦτον, ὁ δ᾽ 
ἐξάγαγεν βιότου μαλθαχίῃ σοφίης. [αὑτὸν 


cessione philosophorum tradit Sotion a Cleone impietatis 
accusatum , quod solem dixerit esse massam ignis canden- 
tis : defensum autem a Pericle discipulo, quinque talentis 
mulctatum exilioque damnatum fuisse. Sed Satyrus in 
Vitis, a Thucydide accusatum, qui contraria Pericli in 
reipublicze administratione sentiret ; neque impietatis modo , 
verum et proditionis : absentemque capitis damnatum. (13) 
Et quum illi renuntiata esset et damnatio sua et filiorum 
mors, de condemnatione dixit : Olim naturaet illos (judices) 
et me mortis damnavit : de filiis, Sciebam me genuisse 
mortales. Alii hoc ad Solonem referunt, alii ad Xenophon- 
tem. Hunc autem manibus etiam propriis sepelüisse liberos 
Demetrius Phalereus in libro de Senectute testatur. Her- 
mippus in Vitis in carcerem conjectum ad supplicium tra- 
dit : quo facto Pericles prodiit ad populum qu:esivitque 
ecquid haberent in ejus vita quod criminarentur; quum 
nihil illi respondissent , Atqui ego , inquit , discipulus istms 
sum : nolite igitur iniquis calumniis inducti illum perdere, 
verum mihi illum condonate. Et absolutus est. Hanc tamen 
ille injuriam egre tulit, ac sponte discessit. (14) Verum 
Hieronymus in secundo Miscellaneorum commentariorum 
Periclem asserit illum adduxisse in judicium tabescentem 
et pra eegritudine confectum macie, misericordiaque judi. 
cum polius quam quod innocens fuerit inventus," dimis- 
sum esse. Ac de ipsius damnatione hactenus. Nec defuere 
qui existimarent illum Democrito infestum fuisse , quod ab 
illo non fuerit admissusin colloquium. Denique Lampsacum 
profectus illic diem suum obiit. Ubi rogantibus eum prin- 
cipibus civitatis quid fieri ipsi mandaret, jussisse ferunt, 
ut pueris quotannis quo mense defecisset ludere permitte- 
retur. (15) Ac servari hodieque eam consuetudinem. De- 


functo Lampsaceni honorifice justa persolverunt, ejusque 
tumulo epigramma inscripserunt : 


Htc situs est, uni cui stellantis plaga celi 
eximie patuit, magnus Anaxagoras. 


Est et nostrum in eundem : 


Ignis candentis massam esse Hyperiona dixit 
quondam , et ob id morti nexus Anaxagoras. 
Hunc tamen incolumem Pericles servavit : at ille 

vita se eduxit mollitie sophiae. 


Γεγόνασι δὲ καὶ ἄλλοι τρεῖς Ἀναξαγόραι, ὧν ἐν οὐδενὶ 1 Fuere et tres alii eodem. nomine, in quorum nullo fuere 


πάντα᾽ ἀλλ᾽ ὃ μὲν ἦν δήτωρ ἸΙσοχράτειος " ὃ δ᾽ ἀνδριαν- 
(Ὁ τοποιός, οὗ μέμνηται ᾿Αντίγονος " ἄλλος γραμματιχὸς 
Zinvobots Voc. 


omnia : primus orator ex Isocratis discipulis : statuarius 
alter, cujus meminit Antigonus : terlius grammaticus, Ze- 
nodoti discipulus. 


LIB. 11], 4, 5. ARCHELAUS. SOCRATES. 


ΚΕΦ. Δ΄. 
APXEAAOZ. 


te. Ἀρχέλαος ᾿Αθηναῖος ἢ Μιλήσιος, πατρὸς Ἀπολ- 
λοδώρου, ὡς δέ τινες, ΜΙιύδωνος, μαθητὴς Ἀναξαγόρου, 
διδάσχαλος Σωκράτους. 
& δὲν φυσιχὴν φιλοσοφίαν μετήγαγεν ᾿Αθήναζε xal ἐχλήθη 
φυσιχός, παρὸ xal ἔληξεν ἐν αὐτῷ fj φυσιχὴ φιίλοσο- 
φία, Σωχράτους τὴν ἠθικὴν εἰςαγαγόντος. ἔοιχε δὲ 
χαὶ οὗτος ἅψασθαι τῆς UG. καὶ γὰρ περὶ νόμων 
πεφιλοσόφηκε xai καλῶν xal διχαίων" παρ᾽ οὗ λαδὼν 
0 Σωχράτης τῷ αὐξῆσαι αὐτὸς εὑρεῖν ὑπελήφθη. ἔλεγε 
δὲ δύο αἰτίας εἶναι γενέσεως, θερμὸν xal δγρόν * xal τὰ 
ζῷα ἀπὸ τῆς ἱλύος γεννηθῆναι" καὶ τὸ δίκαιον εἶναι xal 
τὸ αἰσχρὸν οὗ φύσει, ἀλλὰ νόμῳ. (17) ὃ δὲ λόγος αὐτῷ 
οὕτως ἔχε. τηκόμενόν φησι τὸ ὕδωρ ὑπὸ τοῦ θερμοῦ, 
5 χαθὸ uiv elc τὸ πττυρῶδες συνίσταται, ποιεῖν γῆν " χαθὸ 
δὲ περιρρεῖ, ἀέρα γεννᾶν. ὅθεν ἣ μὲν πὸ τοῦ ἀέρος, 
ὃ δὲ ὑπὸ τῆς τοῦ πυρὸς περιφορᾶς χρατεῖται. γεννᾶ- 
σθαι δέ φησι τὰ ζῷα £x θερμῆς τῆς γῆς xal ἰλὺν παρα- 
πλησίαν γάλαχτι οἷον τροφὴν ἀνιείσης" οὕτω δὲ xal 
le τοὺς ἀνθρώπους ποιῆσαι, πρῶτος δὲ εἶπε φωνῇς γένεσιν 
τὴν τοῦ ἀέρος πλῆξιν. τὴν δὲ θάλατταν ἐν τοῖς κοίλοις 
διὰ τῆς γῆς ἠθουμένην συνεστάναι. μέγιστον τῶν 


87 
CAP. IV. 


ARCHELAUS. 


Y 16. Archelaus Atheniensis sive Milesius patrem habuit 


Apollodorum, sive, ut quidam scripsere, Mydonem, Anaxa- 


Οὗτος πρῶτος ἐκ τῆς Ἰωνίας 2 goreque discipulus et Socratis magister fuit. Primus hic 


ex Ionia physicam philosophiam Athenas invexit et appella- 
tus est Physicus, quod in eum naturalis philosophia de- 
sierit, Socrate moralem introducente. Quanquam ne hic 
quidem Elhicz rudis fuisse videatur : namque de legibus 
philosophatus est et de honesto et sequo. — Porro Socrates, 
quod bzec ab illo sumpta auxerit, ipse invenisse putatus est. 
Duas esse generationis causas asserebat , calorem et humo- 
rem : animalia de limo nata : justumque et turpe non natura 
constare , sed lege et moribus. (17) Hac autem ratione nite- 
batur : Bquentem calore aquam , ubi ignis inllammatur ar- 
dore , terram efficere ; ubi vero circumfluit, aerem gignere : 
atque ideo illam quidem ab aere, hunc autem ab ignis levi 
facilique motu contineri. Gigni vero animalia ex terre 
calore, qua limum lacti simillimum velut escam eliquave- 
rit : sic etiam homines natos. Primus vocem aeris percus- 
sum definivit. Mare in concavis per humum veluti cola- 
tum consistere dixit : maximumque siderum solem, οἱ uni- 
versum infinitum appellavit. Fuerunt et tres alii ejusdem 


ἄστρων τὸν ἥλιον, xal τὸ πᾶν ἄπειρον. Γεγόνασι δὲ 4 nominis : primus chorographus, qui omnem ab Alexandro 


χαὶ ἄλλοι τρεῖς ᾿Αρχέλαοι" ὃ χωρογράφος τῆς ὑπὸ 'AAe- 
: ξάνδρου πατηθείσης γῆς. 6 τὰ ἰδιοφυῇ ποιήσας, ἄλλος 
τεχνογράφος ῥήτωρ. 


í— —» Qe 


ΚΕΦ. E. 


ΣΩΚΡΑΤΗΣ. 


15. Σωχράτης Σωφρονίσχου μὲν ἦν υἱὸς λιθουργοῦ καὶ 1 


Φαιναρέτης μαίας, ὡς καὶ Πλάτων ἐν Θεαιτήτῳ φησίν, 
᾿Αθηναῖος, τῶν δήμων Ἀλωπεχῆθεν. 
ὧν ποιεῖν Εὐριπίδη" ὅθεν Μνησίμαχος οὕτω φησί, 


Φρύγες ἐστὶ χαινὸν δρᾶμα τοῦτ᾽ Εὐριπίδου, 
.-.- .. ...- ᾧ χαὶ Σωχράτης 
τὰ φρύγαν᾽ ὑποτίθησι. 
καὶ πάλιν, « ΕἘὐριπίδας σωχρατογόμφους. » xai Καλ- 
35 Jac Πεδήταις " 
Α. Τί δὴ σὺ σεμνὴ xal φρονεῖς οὕτω μέγα: 
B. Ἔξεστι γάρ μοι" Σωχράτης γὰρ αἴτιος. 
Ἀριστοφάνης Νεφέλαις" 
Εὐριπίδη δ᾽ ὃ τὰς τραγῳδίας ποιῶν 
uU τὰς περιλαλούσας οὗτός ἐστι, τὰς σοφᾶς. 


Ἐδόχει δὲ συμ- 2 


peragratam terram descripsit : alius, qui singularia naturae 
versibus exposuit : terlius orator, qui et artem oratoriam 
scripsit. 





CAP. V. 


SOCRATES. 


18. Socrates Sophronisco patre lapidario, matre Phaena- 
reta obstetrice natus, quemadmodum Plato quoque in The:e- 
teto meminit, Atheniensis patria, pago Alopecensis fuit. Cre- 
debatur Euripidem in scribendis carminibus adjutare. 
Unde Mnesimachus ait : 

Phryges haec nova est Euripidis tragoedia , 
. cui Socrates 
sarmenta subjicit. 


et rursus : « Euripides Socratica compagine exstructos. » 
Et Callias Captivis : 

A. Quid tu ferocis, tantos fersque spiritus? 

B. Enimvero copia est ml : causa est Socrates. 
Aristophanes Nubibus : 

Euripidi qui scribit hic est fabulas 

loquacitati' plenas et sapientis. 


19, 'AxoUcac δὲ ᾿Αναξαγόρου xatd τινας, ἀλλὰ xai 3 19. Quum igitur Anaxagorze secundum quosdam auditor 


λάμοννος,. ὡς ᾿Αλέξανδρος ἐν Διαδοχαῖς, μετὰ τὴν 


fuisse, οἱ Damonis, ut Alexander in Successionibus ait, 


38 BIBA. D, ε. 


ἐχείνου χαταδίχην διήχουσεν Ἀρχελάου toU φυσιχοῦ" 
οὗ xoi παιδικὰ γενέσθαι φησὶν ἈΑριστόξενος. Δοῦρις 
δὲ xal δουλεῦσαι αὐτὸν xal ἐργάσασθαι λίθους" εἶναί τε 
αὐτοῦ χαὶ τὰς ἐν ἀχροπόλει Χάριτας ἔνιοί φασιν, ἐνδε- 
b δυμένας οὔσας. ὅθεν xal Τίμωνα ἐν τοῖς Σίλλοις 
εἰπεῖν" 
"Ex δ᾽ ἄρα τῶν ἀπέκλινε λιθοξόος, ἐννομολέσχης, 
“Ἑλλήνων ἐπαοιδός, ἀχριδολόγους ἀποφήνας, 
μυχτὴρ ῥητορόμυχτος, ὑπαττιχὸς εἰρωνευτής. 

10 ἦν γὰρ xat ἐν τοῖς ῥητοριχοῖς δεινός, ὥς φησι xal 'I9o- 
μενεύς" ἀλλὰ xal οἱ τριαχόντα αὐτὸν ἐχώλυσαν τέχνας 
διδάσχειν λόγων, ὥς φησι Ξενοφῶν. (20) χαὶ Ἀρι- 
στοφάνης αὐτὸν χωμῳδεῖ ὡς τὸν ἥττω λόγον χρείττω 
ποιοῦντα. xal γὰρ σρῶτος, ὥς φησι Φαδωρῖνος ἐν 

15 παντοδαπῇ ἱστορία, μετὰ τοῦ μαθητοῦ Αἰσχίνου ῥητο- 
ρεύειν ἐδίδαξε. λέγει δὲ τοῦτο xol Ἰδομενεὺς ἐν τῷ 
περὶ τῶν Σωχρατιχῶν, καὶ πρῶτος περὶ βίου διε- 
λέχθη καὶ πρῶτος φιλοσόφων χαταδιχασθεὶς ἐτελεύτα. 
φησὶ δ᾽ αὐτὸν ᾿Αριστόξενος ὁ ΣΞινθάρου xal χρηματί- 

20 σασθαι" τιθέντα γοῦν τὸ βαλλόμενον χέρμα ἀθροίζειν " 
εἶτ᾽ ἀναλώσαντα πάλιν τιθέναι. Κρίτωνα δ᾽ ἀναστῆσαι 
αὐτὸν ἀπὸ τοῦ ἐργαστηρίου χαὶ παιδεῦσαι τῆς χατὰ 
ψυχὴν χάριτος ἐρασθέντα Δημήτριός φησιν ὃ Βυζαν- 
vic. — (21) Γνόντα δὲ τὴν φυσιχὴν θεωρίαν μηδὲν εἶναι 

85 πρὸς ἡμᾶς, τὰ ἠθιχὰ φιλοσοφεῖν ἐπί τε τῶν ἐργαστη- 
piov xal ἐν τῇ ἀγορᾶ χἀχεῖνα δὲ φάσχειν ζητεῖν, 

"O, ττι τοι ἐν μεγάροισι καχόν τ᾽ ἀγαθόν τε τέτυχται. 


πολλάχις δὲ βιαιότερον ἐν ταῖς ζητήσεσι διαλεγόμενον 
χονδυλίζεσθαι xal παρατίλλεσθαι, τὸ πλέον τε γελᾶ-- 
30 σθχι χαταφρονούμενον᾽ xal πάντα ταῦτα φέρειν ἀνεξι- 
χάχως. ὅθεν xal λαχτισθέντα, ἐπειδὴ ἠνέσχετο, τινὸς 
θαυμάσαντος, εἰπεῖν, « εἰ δέ με ὄνος ἔλάχτισε, δίκην 
ἂν αὐτῷ ἐλάγγανον: » xai ταῦτα μὲν ὃ Δημήτριος. 


ΣΩΚΡΑΤΗΣ. 


postillius damnationem ad Archelaum se physicum contulit, 

Á cui etiam in deliciis fuisse scribit Aristoxenus. Porro Duris 
serviisse illum ait et sculpsisse lapides : opus illius esse Gra - 
tias quae sunt in arce, vestitas, nonnulli asserunt. Unde 
et Timonem in Sillis haec scripsisse : ᾿ 


Fluxit ab his lezumque loquax lapidumque politor, 
Graecorum vates, argutorumque magister, 


: derisor, rhetorque subatticus et simulator. 


Erat quippe in oratoria, sicut etiam Idomeneus refert, 
promptus atque acer : sed eum triginta tyranni dicendi 
artem, ut ait Xenophon, docere vetuerunt. (20) Exa;itatur 
ab Aristophane, ut qui deteriorem causam superiorem fa- 
ceret. Primus quippe, ut Favorinus in Omnigena scribit 
historia , cum /Escbine discipulo artem dicendi docuit, 1do- 
meneo id ipsum in libris quos de Socraticis scripsit asse- 
rente : primusque de vitze ratione disseruit , ae primus phi. 
losophorum damnatus obiit. Dicit autem Aristoxenus Spin- 
thari filius eum et rem pecuniariam fecisse : posita enim 
fcenori pecunia nummulos collegisse : mox his consumptis 
iterum sortem posuisse. X Ceterum Critonem excitasse 
eum ex officina et liberaliter instituisse, admiratum ejus 
animi dotes et lepidum ingenium, scribit Demetrius Byran- 
tinus. (21) Animadvertens autem naturalis speculationis 
fructum nullum esse , eamque non pertinere ad hominem, 
invexit Ethicen, deque illa et in officinis et in foro dissere- 
bat , ea sequzsrere dictitans, 
Quaque domi mala, quà bona cunque gerantur 

Sape vero in quaestionibus disputans pugnis czedi pervelli- 
que solebat, plerumque autem ridebatur babebaturque de. 
spectui : quie tamen omnia ferebat sequo animo. | Unde et 
quum fuisset a quodam calce percussus , admirantibus illius 


tolerantiam dixit , Quid enim, si me asinus calce impetüs- 
set, num illi diem dixissem? Hxc Demetrius. (22) Pere- 


(22) Ἀποδημίας δὲ οὐχ ἐδεήθη, καθάπερ οὗ πλείους, 7 grinatione vero illi opus non fuit, quemadmodum plurimis, 


35 πλὴν εἶ μὴ στρατεύεσθαι ἔδει. τὸ δὲ λοιπὸν αὐτόθι 
μένων φιλονειχότερον συνεζήτει τοῖς προςδιαλεγομένοις, 
οὐχ ὥςτε ἀφελέσθαι τὴν δόξαν αὐτούς, ἀλλ᾽ ὥςτε τὸ 
ἀληθὲς ἐχμαθεῖν πειρᾶσθαι. φασὶ δ᾽ Εὐριπίδην αὐτῷ 
δόντα τὸ τοῦ ᾿“Ηραχλείτου σύγγραμμα ἐρέσθαι, « τί 

(0 δοκεῖ ; » τὸν δὲ φάναι, « ἃ μὲν συνῆχα, γενναῖα" οἷ- 

μαι δὲ χαὶ ἃ μὴ συνῆχα" πλὴν Δηλίου γέ τινος δεῖται 

χολυμθητοῦ. » ἐπεμελεῖτο δὲ xol σωμασχίας, xal ἦν 
εὐέχτης. ἐστρατεύσατο γοῦν εἷς Ἀμφίπολιν" xal 32ε- 
νοφῶντα ἀφ᾽ ἵππου πεσόντα ἐν τῇ χατὰ Δήλιον μάχη 
διέσωσεν ὑπολαδών" (23) ὅτε xal πάντων φευγόντων 
᾿Αθηναίων αὐτὸς ἠρέμα ἀνεχώρει, παρεπιστρεφόμενος 
ἡσυχῇ καὶ τηρῶν ἀμύνασθαι εἴ τίς οἱ ἐπέλθοι. ἐστρα- 
τεύσατο δὲ xal εἰς Ποτίδαιαν διὰ θαλάττης" πεζῇ γὰρ 
οὐκ ἐνὴν τοῦ πολέμου χωλύοντος. ὅτε xal μεῖναι διὰ 

0 νυχτὸς ὅλης ἐφ᾽ ἑνὸς σχήματος αὐτόν φασι, xai dpi- 
στεύσαντα αὐτόθι παραχωρῆσαι ᾿Αλχιβιάδη τοῦ ἀρι- 
στείου * οὗ καὶ ἐρασθῆναί φησιν αὐτὸν Ἀρίστιππος ἐν 

τέταρτω περὶ παλαιᾶς τρυφῆς. Ἴων δὲ ὃ Χῖος χαὶ 


E 
rz 


nisl in quantum militandum erat : sed semper eodem in loco 
manens, contentius cum familiaribus ac studiosis dispu- 
tabat, nitebaturque non tam illos ex sententia refel- 
lere, quam ipse quid verum esset, invenire. Fertur, 
quum Euripides ei legendum Heracliti opusculum dedis- 
set, rogaretque quid ipsi videretur, dixisse, Ea qui- 
dem quie intellexi , proeclara sunt : puto item et quie non 
intellexi : ceterum Delio opus est natatore. Cura illi 
fuit etiam corporis exercitationis, eratque valido corpore. 
]n Amphipolin quidem armatus militiam sequutus est, atque 
proelio commisso circa Delium lapsum equo Xenophontem 
apprehendit atque servavit : (23) quum etiam, Atheniensibus 
omnibus in fugam conversis, ipse lento gradu discedebat, 
subinde placide retrospiciens intentusque, si quis adoriretur, 
ad vim vi propulsandam. Militavit et in Potidaeam per 
mare : nam pedibus tum minime licebat, obsistente bello : quo 
tempore nocte tota eum in uno habitu perstitisse narrant ; et 
quum in ea expeditione fortissime pugnasset ac vicisset, 
premium fortitudinis ultro Alcibiadi concessisse; quem a 
Socrate amatum Aristippus in quarto de antiquorum Luxu 


LiB. ἢ], 5. SOCRATES. 89 


νέον ὄντα εἷς Σάμον σὺν Ἀρχελάῳ ἀποδημῆσαι" xal 
ΠΙυθώδε ἐλθεῖν ᾿Αριστοτέλης φησίν" ἀλλὰ καὶ elc "Ic- 
ὑμόν, ὡς Φαδωρῖνος ἐν τῷ πρώτῳ τῶν ἀπομνημονευμά- 
των. (24) Ἦν δὲ xal ἰσχυρογνώμων xal δημοχρατιχός, 
pc δῆλον ἔχ τε τοῦ μὴ eri. τὰς περὶ Κριτίαν, χε- 
λεύουσι Λέοντα τὸν Σαλαμίνιον, ἄνδρα πλούσιον, ἀγα- 
γεν πρὸς αὐτούς͵, ὥςτε ἀπολέσθαι" ἀλλὰ χαὶ μόνος 
ἀποψηφίσασθαι τῶν δέκα στρατηγῶν. καὶ ἐνὸν αὐτῷ 
ἀποδρᾶναι τῆς εἱρχτῆς μὴ ἐθελῆσαι" τοῖς τε χλαίουσιν 
ι0 αὐτὸν ἐπιπλῆξαι χαὶ τοὺς χαλλίστους λόγους ἐχείνους 


8 Commentariorum adiisse refert. 


testatur. lon autem Chius juvenem oum Archelao in Sa- 
mum peregrinatum venisse tradit: Aristoteles et Delphos 
venisse narrat : Isthmum quoque Favorinus in primo 
(24) Erat autem constan- 
tis animi invicteeque sententiz , et popularis rei studiosus : 
quod quum ex aliis constat , tum ex eo quod Critize et col- 
legis jubentibus Leonem Salaminium, divitem virum ad sese 
ad supplicium adducere , haudquaquam cesserit ; tum quod 
solus decem praetores ausus est absolvere : quumque e cu- 
βίο δ evadere posset , noluit, suamque vicem deflentes in- 


δεδεμένον διαθέσθαι. αὐτάρχης τε ἦν xol σεμνός. Καί 9 crepuit pulcherrimosque sermones illos vinctus persecutus 


ποτε ᾿Ἀλχιδιάδου, χαθά φησι Παμφίλη ἐν τῷ ἑδδόμω 
τῶν ὑπομνημάτων, διδόντος αὐτῷ χώραν μεγάλην, ἵνα 
ἐνοικοδομήσηται οἶχίαν, φάναι. « xal εἰ ὑποδημάτων 

t ἔδει, xal βύρσαν μοι ἐδίδους, ἵν᾽ ἐμαυτῷ ὑποδήματα 
ποιησαίμην, καταγέλαστος ἂν ἦν λαδών. » (35) πολ- 
λάχις δ᾽ ἀφορῶν εἷς τὰ πλήθη τῶν πιπρασχομένων ἔλεγε 
πρὸς αὗτόν, « πόσων ἐγὼ χρείαν οὐχ ἔχω. » καὶ συνε- 
f ἐκεῖνα ἀνεφθέγγετο τὰ ἰαμδεῖα" 

Ὁ Ἐὰ δ᾽ ἀργυρώματ᾽ ἐστὶν ἥ τε πορφύρα 

εἰς τοὺς τραγῳδοὺς χρήσιμ᾽, οὖχ slc τὸν βίον. 

ὑπερεφρόνησε δὲ xal Ἀρχελάου τοῦ Μαχεδόνος χαὶ 
Σχόπα τοῦ Κρανωνίου καὶ Εὐρυλόχου τοῦ Λαρισσαίου, 
μήτε γρήματα προςέμενος παρ᾽ αὐτῶν, μήτε παρ᾽ αὖ- 

5 τοὺς ἀπελθών. εὔταχτός τε ἦν τὴν δίαιταν οὕτως, 
ὅκτε πολλάχις Ἀθήνησι λοιμῶν γενομένων μόνος οὐχ 


est. Frugi item erat et continens. Refert Pamphila in se- 
ptimo Commentariorum,quum Alcibiades grandem illi aream 
ad construendam domum largiretur, dixisse, At vero si cal- 
ceamentis mihi opus esset , coriumque dares ut calceos mihi 
ipse conficerem , ridiculus essem , si acciperem. (25) Sape 
quum eorum qua publice vendebantur multitudinem in- 
tueretur , secum ista volvebat , Quam multa ego non desi- 
dero! Ac semper habebat in ore iambos illos : 


Calata ex argento opera sunt οἱ purpura 
tragoedis apta, vitze non idonea. 


Archelaum praterea Macedonem et Scopam Cranonium 
Eurylochumque Larisseeum aspernatus est magno animo, . 
quum neque ab eis missas pecunias accepit, neque ad eos 
ipse proficisci voluit. Adeo autem sobrie ac temperate vixit, 
ut quum Athenas pestis seepenumero vastaret, solus ipse 


ἐνόσησε,. (36) Φησὶ δ᾽ ᾿Αριστοτέλης «δύο γυναῖχας «$-ronunquam agrofaverit. (26) Duas illum uxores duxisse, 


τὸν ἀγαγέσθαι" προτέραν μὲν Ξανθίππην, ἐξ ἧς αὐτῷ 
γενέσθαι Λαμπροχλέα" δευτέραν δὲ Μυρτώ, τὴν Ἄρι- 
Ὁ στείδου τοῦ δικαίου θυγατέρα, ἣν καὶ ἄπροιχον λαθεῖν, 
ἔξ ἧς γενέσθαι Σωφρονίσχον xal ΝΙενέξενον. οἵ δὲ προ- 
τέραν γῆμαι τὴν Μυρτώ φασιν" ἔνιοι δὲ καὶ ἀμφοτέ-- 
pac σχεῖν ὁμοῦ, ὧν ἐστι Σάτυρός τε xal Ἱἱερώνυμος 6 
Ῥόώδιος. φασὶ γὰρ βουληθέντας ᾿Αθηναίους διὰ τὸ λει- 
3; πανδρεῖν συναυξῆσαι τὸ πλῆθος, ψηφίσασθαι γαμεῖν 
μὲν ἀστὴν μίαν, παιδοποιεῖσθαι δὲ καὶ ἐξ ἑτέρας - ὅθεν 
τοῦτο ποιῆσαι xai Σωχράτην. (27) ἮΝ δ᾽ ἱκανὸς xoi 
τῶν σχωπτόντων [αὐτὸν] ὑπερορᾶν. καὶ ἐσεμνύνετο 
ἐπὶ τῇ εὐτελεία, μισθόν τε οὐδένα εἰςεπράξατο. xal 


priorem Xanthippen, ex qua Lamproclem genuerit ; alte- 
ram Myrtonem, Aristidis illius justi filiam, quam et sine 
dote acceperit , quseque ipsi Sophroniscum Menexenucznque 
pepererit, Aristoteles auctor est. Alii Myrtfonem prius 
duxisse , nonnulli utrasque simul habuisse tradunt , ex qui- 
bus et Satyrus est et. Hieronymus Rhodius. Nam Athenien- 
ses, quum bellis ac lue civibus exhaustam civitatem repa- 
rare sobolemque excitare vellent, decrevisse ferunt, ut 
urbanam quidem unam uxorem cives ducerent, liceret 
autem et ex altera procreare liberos : id igitur et Socratem 
fecisse. (27) Eo animo erat, ut irridentes sese atque illu- 
dentes contemneret; et ob victus simplicitatem maxime 
gloriabatur, mercedemque a nemine exigebat. Dicebat aü- 


ὦ ἔλεγεν ἥδιστα ἐσθίων ἥχιστα ὄψου προςδεῖσθαι" xal l Item, se, quum suavissime comederet, minime obsonium 


f&wta πίνων ἥχιστα τὸ μὴ παρὸν ποτὸν ἀναμένειν" 
καὶ ἐλαχίστων δεόμενος ἔγγιστα εἶναι θεῶν. τοῦτο 
δ᾽ ἐνέσται xal παρὰ τῶν χωμῳδοποιῶν λαθεῖν, ot λαν- 
θάνουσιν ἑαυτοὺς δι᾽ ὧν σχῴώπτουσιν ἐπαινοῦντες αὐτόν. 
45 Ἀριστοφάνης μὲν οὕτως" 

Ὦ τῆς μεγάλης ἐπιθυμήσας σοφίας ἄνθρωπε διχαίως, 

ὡς εὐδαίμων παρ᾽ ᾿Αθηναίοις xal τοῖς “Ελλησι διά- 
[ξεις. 

εἶ γὰρ μνήμων χαὶ φροντιστής, καὶ τὸ ταλαίπωρον 


ω [ἔνεστιν ᾿ 


ἐν τῇ γνώμη, κοὔτε τιχάμνεις οὔθ᾽ ἑστὼς οὔτε βαδίζων, 
οὔτε ῥιγῶν ἄχθει λίαν, οὔτ᾽ ἀρίστων ἐπιθυμεῖς, 
οἴνου τ᾽ ἀπέχει χἀδηφαγίας xal τῶν ἄλλων ἀνοήτων. 


desiderare e£ quum suavissime biberet, minime potum 
quod non adesset exspectare; et minimis se indigentem diis 
esse proximum. . Hoc si quis velit, a Comicis adeo doceri 
poterit, qui illum dum vituperare conantur, laudant im- 
prudentes. Aristophanes quidem in hunc modum : 


O excelsam sapientiam homo qui jure cupis adipisci , 
quam felix inter Athenarum cives Grzecosque agitabis ! 
nam memori mente vales atque ingenio ; tolerantia dura la - 
[borum 
animum fulcit : non te labor opprimit aut stantem aut spa- 
[tiantem, 
mininumque doles algore hiemis rigido, neu prandia poscis, 
et parcis vino et queis gula gestit et omnibus immoderatis. 


40 


(28) Ἀμειψίας δ᾽ ἐν τρίδωνι παράγων αὐτὸν φησὶν οὕτως" 

Σώχρατες ἀνδρῶν βέλτιστ᾽ ὀλίγων, πολλῶν δὲ μα- 

[ταλόταθ᾽, ἥχεις 

χαὶ σὺ πρὸς ἡμᾶς. χαρτεριχός γ᾽ εἰ. πόθεν ἄν σοι χλαῖνα 

[γένοιτο; 

'B. τουτὶ τὸ xaxóv κατ᾽ ἐπήρειαν τῶν σχυτοτόμων 

[γεγένηται. 

Α. οὗτος μέντοι πεινῶν οὕτως οὐπώποτ᾽ ἔτλη χολα- 

[χεῦσαι. 

τοῦτο δ᾽ αὐτοῦ τὸ ἁπεροπτιχὸν xal μεγαλόφρον ἐμφαί- 
νει xal Ἀριστοφάνης λέγων οὕτως, 

ὅτι βρενθύει τ᾽ ἐν ταῖσιν ὁδοῖς, καὶ τὠφθαλμὼ πα- 


[ραδάλλεις, 
IU χἀνυπόδητος χαχὰ πόλλ᾽ ἀνέχει, xdv ἡμῖν σεμνοπροσ- 
[ωπεῖς. 


’ 9 7 ^ M X ἁ , i 
χαῖτοι ἐνίοτε πρὸς τοὺς χαιροὺς ἁρμοττόμενοι χα 


BIBA. B, e. XOKPATIIZ. 


(28) Porro Amipsias palliatum illum inducens sic ait : 
O Socrates, optime paucorum, sed multorum vanis 
[&me, venisti 
etiam ipse ad nos. Sane es patiens. Unde at tibi penula fiat ? 
B. Hocce malum quod loqueris sutoribus in ludibria na- 
[tum est. 


A. Hic quamquam adeo esuriens non sustinet assentariec 
[unquam. 
Hanc ejus ferociam et altos spiritus indicat et Aristophanes 
his verbis : . 
Et per plateas incedi' ferox, jactans orbes oculorum, 


et pede nudus toleras mala multa , inter nos celsa tueris. 


Quamquam interdum temporibus se accommodans elegan- 


λαμπρὰ ἠμπίσχετα- καθάπερ ἐν τῷ Πλάτωνος συμπο-] 2tiore vestitu utebatur, ut in Platonis Symposio ad Agatho- 


σίῳ παρ᾽ Ἀγάθωνα βαδίζων. (19) Ἰχανὸς δ᾽ ἀμφότερα 
1o ἦν, καὶ προτρέψαι xat ἀποτρέψαι. ὥςπερ τὸν Θεαίτητον 
περὶ ἐπιστήμης διαλεχθεὶς ἔνθεον ἀπέπεμψε, χαθὰ χαὶ 
Πλάτων φησίν. Εὐθύφρονα δὲ τῷ πατρὶ γραψάμενον 
ξενοχτονίας δίχην περὶ ὁσίου τινὰ διαλεχθεὶς ἀπήγαγε. 
xoi τὸν Λύσιν δὲ ἠθικώτατον ἐποίησε προτρέψας. ἦν 
20 γὰρ ἱκανὸς ἀπὸ τῶν πραγμάτων τοὺς λόγους εὑρίσχειν. 
ἐνέτρεψε δὲ καὶ Λαμπροχλέα τὸν υἱὸν τῇ μητρὶ ἀγριαι- 
νόμενον, ὥς που xal Ξενοφῶν εἴρηκε. xai Ἐλαύχωνα 
μὲν τὸν Πλάτωνος ἀδελφὸν θέλοντα πολιτεύεσθαι ἀπέ- 
στησε διὰ τὸ ἀπείρως ἔχειν, ὥς φησι Ξενοφῶν" Xap- 
35 αἱδὴν δὲ τοὐναντίον ἔχοντα οἰχείως ἐπέστησεν. (30) ἐπῆρε 
δὲ καὶ elg φρόνημα Ἰφιχράτην τὸν στρατηγόν, δείξας 
αὐτῷ ταῦ χουρέως Μειδίου ἀλεκτρυόνας ἀντίον τῶν Καλ- 
λίου πτερυξαμένους. χαὶ αὐτὸν Γλαυκωνίδης ἠξίου τῇ 
πόλει περιποιεῖν καθάπερ φασιανὸν ὄρνιν 7) vao. ἔλεγε 
30 δὲ ὡς θαυμαστὸν πρόδατα μὲν ἕκαστον εἰπεῖν ἂν ῥά- 
δίως ὅσα ἔχει, φίλους δ᾽ οὐχ ἂν ὀνομάσαι ὁπόσους χέ- 
xtntat* οὕτως ὀλιγώρως ἔχειν περὶ αὐτούς. δρῶν δ᾽ 
Εὐχλείδην ἐσπουδαχότα περὶ τοὺς ἐριστιχοὺς λόγους, 
« ὦ Εὐχλείδη, ἔφη, σοφισταῖς μὲν δυνήσῃ χρῆσθαι, 
80 ἀνθρώποις δὲ οὐδαμῶς. » ἄχρηστον γὰρ ᾧετο εἶναι 
τὴν περὶ ταῦτα γλισχρολογίαν, ὡς χαὶ Πλάτων ἐν 
Εὐθυδήμῳ φησί. — (31) Χαρμίδου τε οἰχέτας αὐτῷ δι- 
δόντος, ἵν’ ἀπ᾽ αὐτῶν προςοδεύοιτο, οὐχ εἵλετο" χαὶϊ 
τὸ κάλλος ὑπερεῖδεν ᾿Αλχιδιάδου χατά τινας. Kol 
40 ἐπήνει σχολὴν ὡς κάλλιστον κτημάτων, χαθὰ xat Ze— 
νοφῶν ἐν Συμποσίῳ φησίν. ἔλεγε δὲ xal ἕν μόνον 
ἀγαθὸν εἶναι, τὴν ἐπιστήμην, xat ἕν μόνον xaxóv, τὴν 
ἀμαθίαν" πλοῦτον δὲ καὶ εὐγένειαν οὐδὲν σεμνὸν ἔχειν" 
πᾶν δὲ τοὐναντίον χαχόν. εἰπόντος γοῦν τινος αὐτῷ ὡς 
46 εἴη Ἀντισθένης μητρὸς Θράττης, σὺ δ᾽ ᾧου, ἔφη, 
« οὕτως ἂν γενναῖον éx δυοῖν ᾿Αθηναίων γενέσθαι; » 
Φαίδωνα δὲ à αἰχμαλωσίαν ἐπ᾽ οἰκήματας καθήμε- 
νον προζτέταξε Κρίτωνι λυτρώσασθαι, xal φιλόσοφον 
ἀπειργάσατο. (32) Ἀλλὰ καὶ λυρίζειν ἐμάνθανεν ἤδη rn-1 
δ0 ραιός, μηδὲν λέγων ἄτοπον εἶναι ἅ τις μὴ οἶδεν ἐχμαν- 
θάνειν. ἔτι τε ὠρχεῖτο συνεχές, τῇ τοῦ σώματος εὐεξίᾳ 


nem vadens. (29) /Equa illi et hortandi et dehortandi 
facultas fuit. Sic Thesxtetum, quum de diciplina dissere- 
rel, ut ait Plato, divino quasi animo afflatum dimisit. 
Euthyphronem, qui ezdis peregrini judicium patri inten- 
derat, quidam de justitia et pietate locutus ab instituto 


revocavit. Lysidem autem hortando optime moratum red- 
didit. Erat enim illi ingenium ad eliciendos ex rebus ipsis 


sermones accommodatum. . Lamproclem filium in matrem 
immitem ac ferum, ut ait alicubi Xenophon , suadendo ad 
reverentiam reduxit. —.Glauconem praeterea Platonis fra- 
trem ad rempublicam accedere volentem a proposito retra- 
xit, quod is rudis esset ignarusque rerum, ut refert Xeno- 
phon; Charmiden contra, quia esset maxime idoneus, ad 
capessendam incitavit. (30) lphicrati quoque praetori spiri- 
tus addidit, quum ostendisset ei gallos gallinaceos tonsoris 
Midite adversus eos qui erant Calliz , alis dimicantes. Ipsum 
Glauconides civitati applicare (?) optabat, non secus ac pha- 
Sianum avem aut pavonem. Mirum esse dicebat, quot 
quisque oves habeat, nullo negotio dicere posse ; amicos 
autem quos possideat nominare haud facile posse : tantam 
in eis observandis inesse negligentiam. — Euclidem vero 
quum videret Eristicorum captiunculis dare operam, Ο, 
inquit, Euclides, soplfistis quidem uti poteris, homini- 
3bus non poteris. Inutile enim arbitrabatur hisce argutiis 
dare operam, sicut et Plato in Euthydemo testatur. (31) 
4Uederat illi Charmides servos, quorum operum reditus 
perciperet ; sed noluit eos accipere. Sunt qui dicant illum 
Alcibiedis eximiam formam aspernatum. Otium ut posses 
sionum omnium pulcherrimam laudabat, ut in Symposio 
testatur Xenophon. Dicebat et, unicum esse bonum scien- 
tiam ; malum contra unicum inscitiam. Opes ac nobili- 
tatem non solum nihil in se habere magnificum, sed prorsus 
contrà malum. Quum dixisset ei quidam, Antisthenem 
maire esse Thressa, Tune, inquit, putabas tam eximium 
virum e duobus Atheniensibus nasci potuisse?. Phzedonem 
captivitatis necessitate quistui turpi expositum, Cri- 
toni redimendum  przcepit, spectatumque — pliloso- 
5phum fecit. (82) Sed et fidibus canere didicit :etate 
grandior, minime absurdum dictitans addiscere quempiam 
quod nesciat. Saepius item saltabat , eam exercitationem 


LIV. 11, 5. SOCRATES. 4 


λυσιτελεῖν ἡγούμενος τὴν τοιαύτην γυμνασίαν, ὡς xai 
Ξενοφῶν ἐν Συμποσίῳ φησίν. 
μαίνειν τὸ δαιμόνιον τὰ μέλλοντα αὐτῷ" τό τε εὖ [ἀρ- 
γεσθαι] px pov μὲν μὴ εἶναι, παρὰ μιχρὸν δέ" καὶ 

) εἰδέναι μὲν μηδὲν πλὴν αὐτὸ τοῦτο [εἰδέναι]. τούς τε 
τὰ πρώϊμα πολλοῦ ἐωνημένους ἀπογινώσχειν ἔλεγεν 
εἰς τὰς ὥρας ἐλθεῖν. χαί ποτε ἐρωτηθείς, τίς ἀρετὴ 
νέου, | « τὸ μηδὲν ἄγαν, » εἶπεν. ἔφασχέ τε δεῖν γεω- 
μετρεῖν μέχρι ἄν τις μέτρῳ δύνηται γῆν παραλα- 

υ ῥεῖν xxi παραδοῦναι. (2) Εὐριπίδου δ᾽ ἐν τῇ Αὔγη 
εἰπόντος περὶ ἀρετῆς" 


Κράτιστον εἰχῇ ταῦτ᾽ ἐᾶν ἀφειμένα, 


ἀναστὰς ἐξῆλθε, φήσας γελοῖον εἶναι ἀνδράποδον μὲν 
wi εὑρισχόμενον ἀξιοῦν ζητεῖν, ἀρετὴν ὃ δ᾽ οὕτως ἐᾶν 
5 ἀπολωλέναι. ἐρωτηθεὶς πότερον v γέμαι ἣ μή, ἔφη, 
« ὃ ἂν αὐτῶν ποιήσης, μεταγνώση. » ἐλεγέ τε θαυμάζειν 
τῶν τὰς λιθίνας εἰχόνας χατασχευαζομένων τοῦ μὲν 
λίθου προνοεῖν ὅπως δυοιότατος ἔσται, αὑτῶν δ᾽ ἀμε- 
λεῖν, ὡς μὴ ὁμοίους τῷ λίθῳ φαίνεσθαι. ἠξίου δὲ χαὶ 
Y τοὺς νέους συνεχὲς χατοπτρίζεσθαι, ἵν᾽ εἰ μὲν χαλοὶ 
εἶεν; ἄξιοι γίγνοιντο * el δ᾽ αἰσχροί, παιδείᾳ τὴν δυςεί- 
δειαν ἐπικαλύπτοιεν. — (34) χαλέσας ἐπὶ δεῖπνον πλου- 
σίους, χαὶ τῆς Ξξανθίππης αἰδουμένης ἔφη, « θάρρει" el 
μὲν γὰρ εἶεν μέτριοι, συμπεριενεχθεῖεν ἄν᾽ εἰ δὲ φαῦλοι, 
ὦ fuiv αὐτῶν οὐδὲν μελήσει. ν ἔλεγέ τε τοὺς μὲν ἄλλους 
dips τους ζῆν ἵν᾽ ἐσθίοιεν " αὐτὸς δὲ ἐσθίειν ἵνα Cora. 
πρὸς τὸ οὐχ ἀξιόλογον πλῆθος ἔφασχεν ὅμοιον εἴ τις τε- 
τράδραχμον ἕν ἀποδοχιμάζων τὸν ἐχ τῶν τοιούτων σωρὸν 
ὡς δόχιαον ἀποδέχοιτο. Αἰσχίνου δὲ εἰπόντος, « πένης 
xj εἰκὶ xat ἄλλο μὲν οὐδὲν ἔχω, δίδωμι δέ σοι ἐμαυτόν »* 
up οὖν, εἶπεν, οὐχ αἰσθάνῃ τὰ μέγιστά μοι διδούς: » 
τὸν ἀποδυςπετοῦντα ἐπὶ τῷ παρορᾶσθαι, ὁπότε ἐπανέ- 
στῆσαν οἱ τριάχοντα, «ἄρα, ἔφη, ut σοι μετα- 
μέλει; » (35) πρὸς τὸν εἰπόντα, a θάνατόν σου χατέγνω» 
3302» ᾿Αθηναῖοι,» « χἀχείνων, εἶπεν, $ φύσις. » οἱ δὲ 
tov ᾿Αναξαγόρου φασί. τῆς γυναιχὸς εἰπούσης, « ἀδίχως 
ἀποθνήσχεις, » « σὺ δέ, Eon, δικαίως £6oUÀou; » 
ὄναρ δόξας τινὰ αὐτῷ λέγειν, 


Ἤματί χεν τριτάτῳ Φθίην ἐρίδωλον ἴχοιο, 


ὠ πρὸς Αἰσχίνην ἔφη, « εἰς τρίτην ἀποθανοῦμαι. » μέλ- 
λοντῶτε αὐτῷ τὸ χώνειον πίεσθαι Ἀπολλόδωρος ἱμάτιον 
ἐδίδου χαλόν, ἵν᾽ ἐχείνῳ ἐναποβάνοι" xal ὅς, « τί δέ, ἔφη, 
τὸ ἐμὸν ἱμάτιον ἐμδιῶναι μὲν ἐπιτήδειον, ἐναποθα- 
νεῖν δὲ οὐχί; » πρὸς τὸν εἰπόντα. « χαχῶς ὃ δεῖνά σε 

«Mes » « χαλῶς γάρ, ἔφη, λέγειν οὐχ ἔμαθε. » (537) 

στρέψαντος δὲ ᾿Αντισθένους τὸ διερρωγὸς τοῦ τρίῤωνος 
εἰς τοὐμφανές, « δρῶ σου, ἔφη, διὰ τοῦ τρίδωνος τὴν 
χενοδοξίαν, » πρὸς τὸν εἰπόντα, « οὐ σοὶ λοιδορεῖται ὃ 
δεῖνα; » « οὐχί, ἔφη " ἐμοὶ γὰρ o) πρόςεστι ταῦτα. » 

& ἔλεγε δὲ τοῖς χωμιχοῖς δεῖν ἐπίτηδες ἑαυτὸν διδόναι" el 
μὲν γάρ τι τῶν προςάντων λέξειαν, διορθώσονται" εἰ δ᾽ 


plurimum ad tuendam bonam valetudinem conducere exi- 


Ἔλεγε δὲ χαὶ προση- IÓstimans, sicut et Xenophon in Symposio testatur. Assere- 


bat et àzmonium sibi futura przedicere : et rectum non esse 
quidem parvum, sed in parvo momento positum ; et scire 
se nihil praeter hoc ipsum quod nihil sciret. Eos item qui 
pr&coces fructus magno emerent, desperare aiebat eos ad 
maturitatis tempus perventuros. Rogatus aliquando qua 
nam sit juvenum virtus , Nihil nimis, inquit. Geometrie 
eo usque dandam operam monebat , quoad quis possit ter- 
ram mensura accipere et dare. (33) Euripide vero in Auge 
de virtute ita disserente , ut diceret : 


Omittere hzc projecta temere, est optimum, 


surgens egressus est, ridiculum esse dicens, mancipium, 
si non inveniatur, dignum inquisitione judicare; virtutem 
vero sic sinere pessum ire. Interrogatus utrum melius esset 
uxorem ducere , necne , Utrumvis horum, inquit , feceris , 
te penitebit. Mirari se dicebat cur hi qui lapidea signa 
sculperent, summa ope niterentur ut lapis homini quam 
simillimus evadat , se ipsos curare neglizerent, ne similes 
lapidibus et videantur et sint. Hortabatur et juvenes ut 
86 perpetuo in speculo intuerentur, ut, si quidem for- 
mosi essent, digni ea specie fierent; sin autem defor- 
mes, eam deformitatem eruditione tegerent. (34) Quum 
vocasset ad ccnam divites, et Xanthippen modici pude- 
ret apparatus, Dono, inquit, esto animo : nam si quidem 
modesti erunt frugique, mensam haudquaquam asperna- 
buntur; sin autem intemperantes, nulla nobis de hisce 
cura fuerit. Aiebat ceteros homines vivere ut ederent, 
se ideo edere ut viveret. De vulgo ignobili et imperita 
multitudine dicebat, idem fere esse ac si quis singulos 
nummos reprobaret, congestum ex hisce cumulum ut 
probabilem susciperet. Quum illi dixisset JEschines , Pau- 
per sum et aliud habeo nibil , me ipsum autem tibi do : An 
vero tu , inquit , non animadvertis te mihi maxima tradere? 
Iudignanti cuidam quod despiceretur, quum summam re- 
rum triginta tyranni sibi vindicassent, Ergone , inquit, pe- 
nitet te? (35) Referenti quod illum Athenienses mori de- 
crevissent , Et natura illos, inquit. Hoc alii ad Anaxagoram 
referunt.  Dicente ei uxore, Injuste morieris : An tu, 
inquit, juste malles? Quum in somnis quendam sibi ista 
dicentem audisset : 


Tertia te Phthize tempestas leta locabit , 


ait ad /Eschinem post diem tertium se moriturum. Qua die 
cicutam bibiturus erat, Apollodorus ei pallium pretiosum 
obtulit, ut in illo moreretur : et ille, Quid, inquit, num 
pallium meum viventi convenit, morienti non convenit? 
Nuncianti quendam ipsum maledictis incessere, Bene, in- 
quit, loqui non didicit, (36) Quum disruptam pallii sui 
partem vertisset Antisthenes et inspectandam omnibus 
dedisset , Aspicio, inquit, per scissuram pallii tuam vani- 
tatem. — Dicenti cuidam , Nonne tibi ille maledicit? Non, 
inquit : mihi enim ista non adsunt. Dicebat oportere ultro 
se dare Comicis : nam si quidem ea dixerint qua in nobis 
corrigenda sint, emendabunt ; sin alia, nihil ad nos. Xan- 


42 


BIBA. B, «. ZOKPATHZ. 


οὔ, οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς. Πρὸς Ξανθίππην πρότερον μὲν Aot- 17thippe quum in eum prius convicia et maledicta inges- 


δοροῦσαν, ὕστερον δὲ xal περιχέασαν αὐτῷ, « οὖχ ἔλεγον, 
εἶπεν, ὅτι Ξανθίππη βροντῶσα xal ὕδωρ ποιήσει; » 
πρὸς ᾿Αλχιδιάδην εἰπόντα ὡς οὐχ ἀνεχτὴ ἢ Ξανθίππη 
& λοιδοροῦσα, « ἀλλ᾽ ἔγωγ᾽, ἔφη, συνείθισμαι, χαθα- 
περεὶ xal τροχιλίας ἀχούων συνεχές ». (37) « xat σὺ 
μέν, εἶπε, χηνῶν βοώντων ἀνέχη. » τοῦ δὲ εἰπόντος, 
« ἀλλά μοι ok xal νεοττοὺς τίχτουσι, » « χἀμοί, φησί, 
Ξανθίππη παιδία γεννᾷ, » ποτὲ αὐτῆς ἐν ἀγορᾷ καὶ 
10 θοϊμάτιον περιελομένης συνεθούλευον of γνώριμοι χερσὶν 
ἀμύνασθαι, « νὴ Δί᾽, εἶπεν, ἵν᾽ ἡμῶν πυχτευόντων 
ἕχαστος ὑμῶν λέγη, εὖ Σώχρατες, εὖ Ξανθίππη. » 
ἔλεγε συνεῖναι τραχείᾳ γυναιχὶ χαθάπερ of ἱππιχοὶ θυ- 
μοειδέσιν ἵπποις. « ἀλλ᾽ ὡς ἐχεῖνοι, φησί, τούτων 
15 χρατήσαντες ῥαδίως τῶν ἄλλων περιγίνονται, οὕτω 
χἀγὼ Ξανθίππη χρώμενος τοῖς ἄλλοις ἀνθρώποις συμ- 


περιενεχθήσομαι. » '[Γαῦτα δὴ xai τοιαῦτα λέγων xal 1 δοργεπίεί. 


πράττων πρὸς τῆς Πυθίας ἐμαρτυρήθη, Χαιρεφῶντι 
ἀνελούσης ἐχεῖνο δὴ τὸ περιφερόμενον, 


20 ᾿Ανδρῶν ἁπάντων Σωχράτης σοφώτατος. 


(as) ἀφ᾽ οὗ δὴ καὶ ἐφθονήθη μάλιστα" xal δὴ xal ὅτι 
διήλεγχε τοὺς μέγα φρονοῦντας ἐφ᾽ ἑαυτοῖς ὡς ἀνοή- 
τους, χαθάπερ ἀμέλει χαὶ τὸν Ἄνυτον, ὡς χαὶ ἐν τῷ 
Πλάτωνός ἐστι Μένωνι. οὗτος γὰρ οὐ φέρων τὸν ὅπὸ 
26 Σωχράτους χλευασμὸν πρῶτον μὲν ἐπήλειψεν αὐτῷ 
τοὺς περὶ ᾿Αριστοφάνην, ἔπειτα xal Μέλητον συνέπει- 
σεν ἀπενέγχασθαι χατ᾽ αὐτοῦ γραφὴν ἀσεθείας xal τῶν 
νέων διαφθορᾶς. ἀπηνέγχατο μὲν οὖν τὴν γραφὴν ὃ 
Μέλητος, εἶπε δὲ τὴν δίκην Πολύευχτος, ὥς φησι Φα- 
80 δωρῖνος ἐν παντοδαπῇ ἱστορίᾳ" συνέγραψε δὲ τὸν λόγον 
Πολυχράτης ὃ σοφιστής, ὥς φησιν “Ἕρμιππος, 7 
"A vutoc, ὥς τινες * προητοίμασε δὲ πάντα Λύχων ὃ δη- 
μαγωγός. (80) ᾿Αντισθένης δ᾽ ἐν ταῖς τῶν φιλοσόφων 
διαδοχαῖς xat Πλάτων ἐν Ἀπολογίᾳ τρεῖς αὐτοῦ χατη- 
35 γορῆσαί φασιν, Ἄνυτον χαὶ Λύχωνα χαὶ Μέλητον" τὸν 
μὲν Ἄνυτον ὡς ὑπὲρ τῶν δημιουργῶν καὶ τῶν πολιτι- 
x&v ὀργιζόμενον " τὸν δὲ Λύχωνα ὑπὲρ τῶν ῥητόρων " 
xai τὸν Μέλητον ὑπὲρ τῶν ποιητῶν, ob; ἅπαντας 6 
Σωχράτης διέσυρε, Φαύδωρῖνος δέ φησιν ἐν τῷ πρώτῳ 
40 τῶν ἀπομνημονευμάτων μὴ εἶναι ἀληθῇ τὸν λόγον τὸν 
ΠΙολυχράτους χατὰ Σωχράτους " ἐν αὐτῷ γάρ; φησί, 
μνημονεύει τῶν ὑπὸ Κόνωνος τειχῶν ἀνασταθέντων, ἃ 
γέγονεν ἔτεσιν EE τῆς τοῦ Σωχράτους τελευτῆς ὕστερον. 


sisset , post vero οἱ aquam in caput effudisset, Nonne, in- 
quit, dicebam Xanthippen tonantem etiam pluituram? 
Dicenti Alcibiadi non esse tolerabilem Xanthippen adeo 
morosam , Atqui , ait, ego ita hisce jampridem assuetus sum 
ac si perpetuo sonum trochlearum audiam. (37) An vero tu 
non toleras clamore perstrepentes anseres? inquit. 1lloque 
dicente, At mihi ova pullosque pariunt, Et mihi, ait, 
Xanthippe filios gignit. Quum pallium illa ipsi in platea 
dempsisset, monerentque familiares, injuriam manu ulci- 
sceretur, Przeclare, inquit, ut nobis pugnis decertantibu: 
unusquisque vestrüm acclamet, Eia Socrates, eia Xanthippe ' 
Asperioris ingenii uxori ita congrediendum monebat, ut 
equis animosis equites : nam sicut illi, quum eos semel 
subegerint, reliquis facile utuntur; ita et mihi post Xan- 
thippes usum reliquorum mortalium facilis conversatio 
Ista et hujusmodi gerens quotidie et dicen: 
Pythie testimonio laudatus est, quee Chzerephonti id ora- 
culum edidit , quod in omnium ore est , nimirum hoc : 


Mortalium unus Socrates vere sapit. 


(38) Ex quo magna in illum invidia conflata est , preeteree- 
que quod eos, qui sibi ipsis magnopere placerent, ut stoli- 
dos οἱ insipientes arguisset. Eorum ex numero Anytus 
erat, sicutin Menone Plato quoque ait. Is enim a Socrate 
rideri se non ferens primum quidem Aristophanem adversus 
illum acuit, ac deinde Melitum quoque induxit , ut illi cri- 
men impietatis adolescentiumque corruptionis objiceret. 
Et Melitus quidem apud judices illum accusavit ; perora- 
vit vero accusationem Polyeuctus, ut ait Favorinus in 
Omnigena historia : orationem Polycrates sophista scripsit, 
ut Hermippus refert, sive, ut quidam volunt, Anytus. 
praeparavit autem omnia Lycon orator. (39) Porro Antisthe- 
nes in philosophorum Successionibus et in Apologia Plato 
tres illum accusasse tradunt , Anytum , Lyconem ac Meli- 
tum : Anytum quidem quasi causam agentem artificum 
eorumque qui rempublicam administrabant, Lyconem 
oratorum, Melitum vero poetarum, quod eos omnes car- 
pebat Socrates. Favorinus in primo Commentariorum 
genuinam non esse Polycratis in Socratem orationem tra 
dit, quod in ea facta sit mentio murorum a Conone in- 
Stauratorum : id vero factum esse dicit sexto anno pos 
mortem Socratis. Atque ita seres habet. (40) Formulaccu- 


xal ἔστιν οὕτως ἔχον. (1o) Ἢ δ᾽ ἀντωμοσία τῆς δίκης: 9sationis erat bis verbis concepta : servatur enim hactenu-, 


45 τοῦτον εἶχε τὸν τρόπον ἀνάχειται γὰρ ἔτι xol νῦν, 
φησὶ Φαδωρῖνος, ἐν τῷ Μητρῴῳ" « τάδε ἐγράψατο 
xal ἀντωμόσατο Μέλητος Μελήτου Πιτθεὺς Σωχράτει 
Σωφρονίσχου Ἀλωπεχῆθεν " ἀδιχεῖ Σωχράτης, οὖς 

iy $j πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων, ἕτερα δὲ χαινὰ 
δῦ δαιμόνια εἰςηγούμενος " ἀδιχεῖ δὲ xal τοὺς νέους δια-- 


ut tradit Favorinus, in Metroo : « Hanc accusationem detu- 
lit et jurejurando confirmavit Meletus Melcti filius Pittheen- 
sis adversusSocratem Sophronisci filium Alopecensem : jura 
violat Socrates , quos ex majorum instituto suscepit civitas , 
deos esse negans , alia vero nova dzemonia inducens : con- 
tra jus et fas juvenes corrumpit. Poena illi mors. » Philoso- 


φθείρων. τίμημα θάνατος.» Ὁ δ᾽ οὖν φιλόσοφος, Λυσίου λορίνυβ vero, quum illi Lysias quam pro eo scripserat apo- 


Ὑράψαντος ἀπολογίαν αὐτῷ, διαναγνοὺς ἔφη, « χαλὸς 


μὲν ὃ λόγος, ὦ Αυσία, οὐ μὴν ἁρμόττων γ᾽ ἐμοί. » 


logiam recitasset, Bona, inquit, et praclara est oraíio, 
Lysia, mihi tamen non congruens, Erat enim illa jwii- 





LIB. II, 5. 


γλαδὴ γὰρ ἣν τὸ πλέον διχανιχὸς ἢ ἐμφιλόσοφος. (41) 
πόντος δὲ τοῦ Λυσίου, « πῶς, εἰ χαλός ἐστιν ὃ λόγος, 
jx. ἄν σοι ἁρμόττοι; x. ἔφη, « οὐ γὰρ καὶ ἱμάτια χαλὰ 
«αἱ ὑποδήματα εἴη ἂν ἐμοὶ ἀνάρμοστα; υ χρινομένου δ᾽ 
χύτοῦ φησιν Ἰοῦστος ὁ Τιδεριεὺς ἐν τῷ Στέμματι 
Πλάτωνα ἀναθδῆναι ἐπὶ τὸ βῆμα xal εἰπεῖν, « νεώτα- 
coq ὦν, ὦ ἀνδρες ᾿Αθηναῖοι, τῶν ἐπὶ τὸ βῆμα ἀνα- 
“ἄάντων" » τοὺς δὲ διχαστὰς ἐχδοῆσαι, Κατάδα, 


«ἀτάθδα [τουτέστι χατάδηθι]. "Oc! οὖν xal χκατε-2 1 


δικάσθη διαχοσίαις ὀγδοήχοντα μιᾷ πλείοσι ψήφοις 
τῶν ἀπολυουσῶν" xal τιμωμένων τῶν διχαστῶν τί 
yp? παθεῖν αὐτὸν ἢ ἀποτῖσαι, πέντε χαὶ εἴχοσιν 
ἔφη, δραχμὰς ἀποτίσειν. (42) Εὐθουλίδης μὲν γάρ 
φησιν ἐχχτὸν ὁμολογῆσαι " θορυδησάντων δὲ τῶν διχα- 
στῶν, « ἕνεχα μέν, εἶπε, τῶν ἐμοὶ διαπεπραγμένων 
τιμῶμαι τὴν δίχην τῆς ἐν πρυτανείω σιτήσεως. » 
xxt ot θάνατον αὐτοῦ χατέγνωσαν, προςθέντες ἄλλας 
ψήφους ὀγδοήκοντα. xal δεθεὶς μετ᾽ οὐ πολλὰς ἡμέρας 
ἔπιε τὸ χώνειον, πολλὰ χαλὰ χἀγαθὰ διαλεχθεὶς, ἃ 


SOCRATES. 43 


ciali instituto vicinior quam philosophico. (41) Percontanti 
Lysize cur si bona esset, ipsi non congrueret oratio, Nonne, 
inquit, et indumenta et calceamenta speciosa esse possunt , 
neque tamen mihi accommodata? Quum causa ejus agere- 
tur, ascendisse Platonem in suggestum refert Justus Tibe- 
riensis in Stemmate , ac dixisse : « Quum sim natu minimus 
eorum, viri Athenienses, qui tribunal ascenderunt : » in- 
terpellatumque a judicibus clamantibus, Descende, de- 
scende. Damnatus est igitur judicum ducentis octoginta 
et una sententiis supra eas quibus absolvebatur.  JEsti- 
mantibusque judicibus qua pena aut mulcta esset afficien- 
dus, quinque οἱ viginti drachmas soluturum se dixit. (42) 
Quanquam Eubulides centum pollicitum esse dixit. Ve- 
rum tumultuantibus judicibus, Eorum, inquit, gratia 
quie a me gesta sunt, censeo me in Prytaneo publice ali 
debere. Tum illi adjectis aliis octoginta sententiis illum capi- 
lis damnant, et conjectus in vincula, post paucos dies 
cicutam bibit , multa prius preeclara disserens, quze in Pheo- 


Πλάτων ἐν τῷ Φαίδωνί φησιν. ᾿Αλλὰ xe παιᾶνα xavá2 2done Plato exponit. Peeanem quoque illum scripsisse non- 


τινας ἐποίησεν, ob fi ἀρχή . 
AA Ἄπολλον χαῖρε, καὶ Ἄρτεμι, παῖδε χλεεινώ. 


Διονυσόδωρος δέ φησι μὴ εἶναι αὐτοῦ τὸν παιᾶνα, 
ἐποίησε δὲ xal μῦθον Αἰσώπειον οὐ πάνυ ἐπιτετενγμέ- 


νως, οὗ ἢ ἀρχή᾽ 


Αἴσωπός ποτ᾽ ἔλεξε Κορίνθιον ἄστυ νέμουσι, 
μὴ χρίνειν ἀρετὴν λαοδίχῳ σοφίη. 


(9) Ὁ μὲν οὖν ἐξ ἀνθρώπων ἦν - "Afmvatot δ᾽ εὐθὺς με- 
τέγνωσαν, ὥςτε χλεῖσαι χαὶ παλαίστρας καὶ γυμνάσια. 
«αἱ τοὺς μὲν ἐφυγάδευσαν, Μελήτου δὲ θάνατον χα- 
τίγνωσαν- Σωχράτην δὲ χαλχῇ εἰχόνι ἐτίμησαν, ἣν 
ἔθεσαν ἐν τῷ πομπείῳ, Λυσίππου ταύτην ἐργασα- 
ἀΐνους — "Avutóv τε ἐπιδημήσαντα αὐθημερὸν ἐξεχήρυ- 
ξζαν Ἡραχλεῶται. οὐ μόνον δ᾽ ἐπὶ Σωχράτους ᾿Αθη- 
ναῖοι πεπόνθασι τοῦτο, ἀλλὰ χαὶ ἐπὶ πλείστων ὅσων. 
καὶ γὰρ Ὅμηρον, καθά φησιν Ἡ ραχλείδης, πεντήχοντα 
δραχμαῖς ὡς μαινόμενον ἐζημίωσαν, xat Τυρταῖον πα- 
ρακόπτειν ἔλεγον, xai ᾿Αστυδάμαντα πρότερον τῶν 
περὶ Αἰσχύλον ἐτίμησαν εἰχόνι χαλχῇ. (44) Εὐριπίδης 
δὲ xal ὀνειδίζει αὐτοῖς ἐν τῷ Παλαμήδει λέγων " « ἐκά- 
vet ἐχάνετε τὰν πάνσοφον τὰν οὐδὲν ἀλγύνουσαν ἀηδόνα 
μουπᾶν. » xal τάδε μὲν ὧδε. Φιλόχορος δέ φησι προτελευ- 
τῆσαι τὸν Εὐριπίδην τοῦ Σωχράτους. ἐγεννήθη δέ, χαθά 
ret ᾿Απολλόδωρος ἐν τοῖς χρονιχοῖς, ἐπὶ ᾿Αψεφίωνος ἐν 
τῷ τετάρτῳ ἔτει τῆς ἑδδομηχοστῆς ἑδδόμης Ὀλυμπιάδος, 
Θχογηλιῶνος ἔχτη, ὅτεχαθαίρουσιν ᾿Αθηναῖοι τὴν πόλιν 
xxi τὴν Ἄρτεμιν Δύλιοι γενέσθαι φασίν. ἐτελεύτησε 
δὲ τῷ πρώτῳ ἔτει τῆς ἐννενηχοστῆς πέμπτης Ὀλυμ- 
ὑπιάδος, γεγονὼς ἐτῶν ἑύδομήχοντα, ταὐτά φησι xal 
Δτιήτριος ὃ Φαληρεύς, ἔνιοι δὲ ἑξήχοντα ἐτῶν τελευ- 


^? y 


τῆσχι αὐτόν φασιν. (45) ᾿Αμφότεροι δ᾽ ἤχουσαν Ἀιναξαγό- 


23 


nulli autumant , cujus est initium : 
Delie Apollo , salve, tuque Diana, verendi. 


Dionysodorus autem peeanem ipsius non esse memorat. 
Fecit et /Esopiam fabulam non multum composite , cujus 
initium est : 


Civibus JEsopus dixit queis culta Corinthus, 
Ne virtutem in jus judice plebe vocent. 


(43) Atque ut non amplius in vivis erat Socrates , statim 
Atheniensibus ejus facti tantum penitentie ipcessit, ut 
palzstras et gymnasia clauderent, et alios quidem exilio, 
Melitum morte damnarent. Socratem vero rea imagine 
publice honoravere , quam a Lysippo perfectam in Pompeo 
statuerunt. Anytum Heracleotz, quo primo die advenit, urbe 
expulerunt. Idem Atheniensibus non modo in Socrate, 
verum et in aliis viris illustribus permultis accidit. Namque, 
ut ait Heraclides, Homerum veluti insanientem drachmis 
quinquaginta mulctarunt , Tyrtz eumque delirare dixerunt, 
Astydamantem vero prius quam JEschylum honoraverunt 
imagine serea. (41) Eis Euripides quoque id exprobrat in 
Palamede : Occidistis , occidistis sapientissimam , innoxiam 
Musarum lusciniam. Atqui hec quidem ita habent. Philo- 
chorus autem Euripidem ante Socratem obiisse tradit. 
Natus est Socrates, ut ait Apollodorus in Chronicis, ar- 
chonte Apsephione septuagesimze et septima: Olympiadis 
anno quarto, Thargelionis mensis sexto, quo die lu- 
strant Athenienses civitatem Dianamque natam Delii 
tradunt. ^ Moritur primo anno nonagesime quintze 
Olympiadis, septuagesimo ztatis anno. — Eadem ctiam 
Demetrius Phalereus ait. Sunt qui sexagenarium obiisse 
referant, (15) Uterque vero, Socrates et Euripides, 


44 BIBL. B, ς. ΞΕΝΟΦΩ͂Ν. 


ρου, χαὶ οὗτος xal Εὐριπίδης, ὃς xal τῷ πρώτῳ ἔτει 17.2 Anaxagoree auditores fuere. Porro Euripides primo anm | 
ἑδδομηκοστῆς πέμπτης Ὀλυμπιάδος ἐγεννήθη ἐπὶ Καλ- — septuagesimze quintze Olympiadis Calliada archonte ortus c1. 
λιάδου. δοχεῖ δέ μοι xal περὶ τῶν φυσιχῶν ὃ Σωχράτης — Videtur autem mihi Socrates etiam de rerum natura disse- - 
διειλέχθαι: ὅπου γε xal περὶ προνοίας τινὰ διαλέγεται. — ruisse, quandoquidem et de providentia quedam disputat , . 
& χαθά φησι xai Ξενοφῶν, καίτοι περὶ μόνων τῶν ἠθικῶν — ut ipse ait Xenophon, quanquam eum tantummodo de me- 
ποιεῖσθαι τοὺς λόγους αὐτὸν εἰπών. ἀλλὰ xat Πλάτων ἐν ribuset vita bene constituenda disserere solitum asserit. Sei | 
τῇ Ἀπολογίᾳ μνησθεὶς ᾿Αναξαγόρου x«i ἄλλων τινῶν οἱ Plato in Apologia mentionem Anaxagorze faciens aliorum- 
φυσιχῶν, ἃ Σωχράτης ἀρνεῖται, περὶ τούτων αὐτὸς λέγει, — que physicorum, quze Socrates scire ae negat, de liis ij 
καίπερ ἀνατιθεὶς πάντα Σωχράτει. φησὶ δ᾽ ᾿Αριστοτέλης — disserit, quanquam ubique Socratem disputantem inducens. - 
10 μάγον τινὰ ἐλθόντα ἐκ Συρίας εἰς ᾿Αθήνας τά τε ἄλλα Refert Aristoteles magum quendam ex Syria profectum 
χαταγνῶναι τοῦ Σωχράτους, χαὶ δὴ xal βίαιον ἔσε- — Athenas et alia Socrati infausta ργεάϊχίβθε et violentam &- 
σθαι τὴν τελευτὴν αὐτῷ. (46) ἔστι δὲ xal ἡμῶν εἰς αὐτὸν — mortem futuram. (46) Est nostrum in illum scriptum ep- | 
οὕτω" gramma : | 





ITivé νυν ἐν Διὸς ὦν, ὦ Σώχρατες" 7, σε γὰρ ὄντως 
xal σοφὸν εἶπε θεός, xai θεὸς ἡ σοφίη. 

πρὸς γὰρ ᾿Αθηναίων χώνειον ἁπλῶς σὺ E6650" 
αὐτοὶ δ᾽ ἐξέπιον τοῦτο τεῷ στόματι. 


Nunc bibe apud superos, bone Socrates : ipse enim 
te sapere eximie dixit , et is sapiens. [Apdio- 
Civibus ingratis tibi erat porrecta cicuta : 
hauserunt ipsi protinus ore tuo. 


Τούτῳ τίς, καθά φησιν ᾿Αριστοτέλης ἐν τρίτῳ περὶ δῦ Cum eo, ut refert Aristoteles in tertio de Poetica , mue - 
ποιητιχῆς, ἐφιλονείχει ᾿Αντίλοχος Λήμνιος xal Ἀντιφῶν studio certabat quidam Antilochus Lemnius, et Απιϊρίνς, 
20 ὃ τερατοσχόπος, ὡς Πυθαγόρᾳ Κύλων Κροτωνιάτης" prodigiorum interpres, quemadmodum et cum. Pythazori- 
καὶ Σύαγρος “Ὁμήρῳ ζῶντι, ἀποθανόντι δὲ Ξενοφάνης Cylon Crotoniata, viventique cum Homero Svagrus, vita 
ὁ Κολοφώνιος " xai Κέρχωψ Ἡσιόδῳ ζῶντι, τελευτή- — functo Xenophanes Colophoniue ; cum Hesiodo vivente Crr- | 
cavit. δὲ ὃ προειρημένος Ξενοφάνης. χαὶ Πινδάρῳ cops , cum defuncto Xenophanes idem, cujus modo menz-- 
᾿Αμφιμένης 6 Κῶος: Θαλητι δὲ Φερεχύδης καὶ Βίαντι nimus ; cum Pindaro Amphimenes Cous , cum Thalete Ph«- | 
Σάλαρος Πριηνεύς: Πιτταχῷ ᾿Αντιμενίδας xoi Ἀλ- recydes, cum Biante Salarus Prienensis , cum Pittaco An-- 
χαῖος, ᾿Αναξαγόρα Σωσίθιος, xci Σιμωνίδῃ Τιμο- — timenidas et Alcaeus, cum Anaxagora Sosibius, et cum. 
χρέων. (47) Τῶν δὲ διαδεξαμένων αὐτὸν τῶν λεγομένων 26 Simonide Timocreon. (47) Verum ex iis qui succesere 
Σωχρατιχῶν οἷ χορυφαιότατοι μὲν Πλάτων, Ξενοφῶν, — Socrati et appellantur Socratici , nobilissimi sunt Pilato, Xe- 
Ἀντισθένης. τῶν δὲ φερομένων δέκα οἵ διασημότατοι nophon et Antisthenes. Ex his vero qui decem vulgo di- 
80 τέσσαρες, Αἰσχίνης, Φαίδων, Εὐχλείδης, Αρίστιπ- cuntur, clarissimi fuerunt quattuor, JEschines, Phzedon, 
πος. λεχτέον δὲ πρῶτον περὶ Ξξενοφῶντος, εἶτα περὶ —Kuclides et Aristippus. Primo igitur dicendum de Xene-- 
᾿Αντισθένους ἐν τοῖς xuvixoic , ἔπειτα περὶ τῶν Σωχρα- phonte, deinceps de Antisthene inter Cynicos, tum de so- 
τιχῶν , εἰθ᾽ οὕτω περὶ Πλάτωνος, ἐπεὶ κατάρχει τῶν craticis, atque ita dcmum de Platone, qui et decem secta-- 
δέχα αἱρέσεων xat τὴν πρώτην Ἀχαδημίαν αὐτὸς συν- — pam princeps est , primamque Academiam ipse constituit. 
35 ἐστήσατο. f μὲν οὖν ἀχολουθία τοῦτον ἐχέτω τὸν — Hic ergo successionis esto modus. Fuit et alius Socrate, 
τρόπον. r ἔγονε δὲ xol ἕτερος Σωχράτης, ἱστοριχός, 27 historicus , qui Argos descripsit : alius, Peripateticus, Pi- 
περιήγησιν 'Apyouc γεγραφώς: καὶ ἄλλος περιπατητι- tliynus : rursus alius , poeta epigrammatum : denique aliu, 


/ , M 2 , 7, 
xóc, Βιθυνός: xai ἕτερος ἐπιγραμμάτων ποιητής" Cous, qui de deorum cognominibus scripsit. 
xat ὁ Koo, ἐπικλήσεις θεῶν γεγραφώς. 














ΚΕΦ. ς΄. CAP. VI. 


40 ΞΕΝΟΦΩΝ. ΧΕΝΟΡΗΟΝ. 

48. ΞΞενοψῶν ΤΓρύλλου μὲν ἦν υἱός, ᾿Αθηναῖος, τῶν χα .48. Xenophon Grylli filius, Atheniensis, pago Erchiensi 
δήμων "Epyuue* αἰδήμων δὲ xoi εὐειδέστατος εἰς 
ὑπερόολήν. ᾿Γούτῳ δὲ ἐν στενωπῷ φασιν ἀπαντήσατα 2 
Σωχράτην διατεῖναι τὴν βαχτηρίαν xal χωλύειν πα- 

45 ριέναι, πυνθανόμενον ποῦ πιπράσχοιτο τῶν προςφερο- 
μένων ἕκαστον: ἀποχριναμένου δὲ πάλιν πυθέσθαι, 


fuit : verecundus admodum, et forma corporis eximia. Huic, 
ut aiunt, in angiportu obvíam factus Socrates praetendit. 
baculum , ne transiret , quesivitque ubinam quodque edu- 
liorum genus veniret : quum respondisset , qucsivit iterum, 


΄- A 

ποῦ δὲ χαλοὶ χἀγαθοὶ γίνονται ἄνθρωποι: ἀπορήσαν- 
. ^f e , ᾽ A “ ' 

τὺς δὲ, ἔπου τοίνυν, φάναι, « xal μάνθανε. » xal 


ubinam fierent homines virtute excellentes, ha»rentique: 
Ergo sequere, inquit, ac disce. Atque ex eo tempore Socrulis 


--- 


LIB. IT, 6. XENOPHON. 45 


οὐντεῦθεν ἀχροατὴς Σωχράτους ἦν. Καὶ πρῶτος 3 auditor factus. Et primus omnium ejus sermones in com- 


"ποσηειωσάμενος τὰ λεγόμενα εἷς ἀνθρώπους ἤγαγεν, 
ἰποανημονεύματα ἐπιγράψας. ἀλλὰ xai ἱστορίαν φιλο- 


mentariorum formam redactos edidit, Memorabilia eliam 
inscribens. Primus philosophorum scripsit historiam. Hunc 


ἰόφων πρῶτος ἔγραψε. xal αὐτόν φησιν ᾿Αρίστιππος ἐν 4 adamasse. Cliniam Aristippus in quarto de antiquorum 


'tz0otu) περὶ παλαιᾶς τρυφῆς ἐρασθῆναι Κλεινίου * (49) 
τρὸς ὃν καὶ ταῦτα εἰπεῖν" « νῦν γὰρ ἐγὼ Κλεινίαν ἥδιον 
i2v θεῶμαι ἣ τἄλλα πάντα τὰ ἐν ἀνθρώποις χαλά- τυ- 
)λὸς δὲ τῶν ἄλλων πάντων δεξαίμην ἂν ἢ Κλεινίου ἑνὸς 
hwroc γενέσθαι: ἄχθομαι δὲ xol νυχτὶ xal ὕπνῳ, ὅτι 
ixetvov οὐχ δρῶ" ἡμέρᾳ δὲ xal ἡλίῳ τὴν μεγίστην χάριν 
δα, ὅτι μοι Κλεινίαν ἀναφαίνουσι. » Κύρῳ δὲ φίλος 
Ivévexo τοῦτον τὸν τρόπον. ἦν αὐτῷ συνήθης Πρόξενος 
jvoua , γένος Βοιώτιος, μαθητὴς μὲν Γοργίου τοῦ Λε- 
γντίνου, φίλος δὲ Κύρῳ. οὗτος ἐν Σάρδεσι διατρίδων 
παρὰ τῷ Κύρῳ ἔπεμψεν εἰς ᾿Αθήνας ἐπιστολὴν Eevo- 
yovtt , xaXov αὐτὸν ἵνα γένηται Κύρῳ φίλος. 6 δὲ τὴν 
ἐπιστολὴν δειχνύει Σωχράτει xal σύμθουλον ἡρεῖτο. 
ιδιὴ χαὶ ὃς ἀπέστειλεν αὐτὸν εἰς Δελφοὺς χρησόμενον τῷ 
ji. πείθεται Ξενοφῶν' ἄχει παρὰ τὸν θεόν" πυνθάνεται 
Xt εἰ γοὴ ἀπιέναι πρὸς Κῦρον, ἀλλ᾽ ὅπως" ἐφ᾽ ᾧ xol 
Σωχράτης αὐτὸν ἠτιάσατο, συνεθούλευσε δὲ ἐξελθεῖν. 
x21 ὃς γίνεται παρὰ Κύρῳ, xat τοῦ Προξένου φίλος οὐχ 
ἧττον ἦν αὐτῷ. τὰ μὲν οὖν ἄλλα τὰ κατὰ τὴν ἀνάδα- 
ctv γενόμενα xat τὴν χάθοδον ἱχανῶς αὐτὸς ἡμῖν διηγεῖ- 


Luxu meminit , (49) atque ad eum hzc dixisse : « At nunc 
ego Cliniam libentius intueor quam cetera omnia quz sunt 
inter homines speciosa , caecusque mallem ad cetera omnia 
fieri quam unius Clinie conspectu privari : odi noctem et 
somnum , quod illum non video : diei ac soli maximas ha- 
beo gratias , quod mihi Cliniam ostendunt. » In Cyri amici- 


5 tiam hoc modo venit. Eratilli familiaris quidam Proxenus 


nomine, Bcotia oriundus, discipulus Gorgia Leontini et 
Cyri amicus. 18 apud Cyrum Sardibus morabatur; scri- 
psit autem Xenophonti epistolam Athenas, accersens illum 
et Cyro amicum fieri suadens. . Hanc ille Socrati ostendit, 
consiliumque petebat. (50) Eum ille Delphos misit, in ea 
re dei consilio usurum. . Paruit Xenophon, profectusque ad 
deum rogat, non an proficisci ad Cyrum debeat necne; sed 
quomodo. Ea in re Socrates illum insimulavit, proficisci 
tamen monuit. Ubi autem ad Cyrum venerat , ita se illi 
insinuavit , ut non minus illi amicus carusque fuerit quam 
Proxenus. Jam cetera que in itinere in Persiam ac re- 
ditu gesta sunt, nobis ipse diligentissime tradidit. 1ni- 


ται. ᾿Εχθρῶς δὲ διέχειτο πρὸς Μένωνα τὸν Φαρσάλιον 6 micitias autem adversus Menonem Pharsalium gravissimas 


παρὰ τὸν χρόνον τῆς ἀναδάσεως τὸν ξεναγόν' ὅτε xal λοι- 
δορῶν αὐτόν φησιν αὑτοῦ μείζοσι χεχρῆσθαι παιδι-- 
χοῖς, ἀλλὰ xa Ἀπολλωνίδη τινὶ ὀνειδίζει τετρῆσθαι τὰ 


exercuit, qui fuerat sub ipsum profectionis tempus 
peregrini militis ductor : cui inter cetera maledicta et 
illud objecit, se ipso majoribus uti amasiis. Apollonidi 


τ ^ P095 ἡ E “ , 
τα, (sr) Μετὰ δὲ τήν τ᾽ ἀνάβασιν xol τὰς ἐν τῷ Πόν- 7 item cuidam exprobravit quod perforatis esset auribus. (51) 


τῷ συμφορὰς xat τὰς παρασπονδήσεις τὰς Σεύθου τοῦ 
τῶν Οδρυσῶν βασιλέως ἧχεν εἰς ᾿Ασίαν πρὸς ᾿Αγησίλαον 
τὸν τῶν Λαχεδαιμονίων βασιλέα, μισθοῦ τοὺς Κύρου 
στρατιώτας αὐτῷ παρασχών" φίλος τ᾽ ἦν εἷς ὑπερόο-- 
λήν, παρ᾽ ὃν καιρὸν ἐπὶ Λαχωνισμῷ φυγὴν ὑπ᾽ "A02- 
ναίων χατεγνώσθη. γενόμενος δ᾽ ἐν "Expeato xal χρυσίον 
ἔγων τὸ μὲν ἥμισυ Μεγαδύζῳ δίδωσι τῷ τῆς Ἀρτέμι- 
ὃς ἱερεῖ φυλάττειν, ἕως ἂν ἐπανέλθοι: εἰ δὲ μή, 
ἄγαλυαα ποιησάμενον ἀναθεῖναι τῇ θεῷ " τοῦ δὲ ἡμί- 
ξεος ἔπεμψεν εἰς Δελφοὺς ἀναθήματα. ἐντεῦθεν ἦλθεν 
εἰς τὴν Ελλάδα μετ᾽ ᾿Αγησιλάου, χεχλημένου εἰς τὸν 
πρὸς Θηδαίους πόλεμον * xal αὐτῷ προξενίαν ἔδοσαν οἵ 
Λαχεδαιμόνιοι. — (52) ᾿Εντεῦθεν ἐάσας τὸν ᾿Αγησίλαονϑ 
ἧχεν εἰς Σχιλλοῦντα, χωρίον τῆς Ἠλείας ὀλίγον τῆς 
πόλεως ἀπέχον. εἵπετο δὲ αὐτῷ; xat γύναιον ὄνομα Φιλη- 
cia, χαθά φησι Δημήτριος ὃ Μάγνης, xad δύο υἱεῖς, Γρύλ- 
las xai Διόδωρος, ὥς φησι Δείναρχος ἐν τῷ πρὸς Ξε- 
νοφῶντα ἀποστασίου, οἷ xai Διόςκουροι ἐπεχαλοῦντο. 
ἀφιχομένου δὲ τοῦ Μεγαδύζου χατὰ πρόφασιν τῆς πα- 
γηγύρεως, χομισάμενος τὰ χρήματα χωρίον ἐπρίατο 
᾿χαὶ χαθιέρωσε τῇ θεῷ, δι’ οὗ ποταμὸς ἔρρει Σελινοῦς, 
ὁμώνυμος τῷ ἐν ᾿Εφέσῳ. τοὐντεῦθεν διετέλει χυνηγε- 
τῶν χαὶ τοὺς φίλους ἑστιῶν χαὶ τὰς ἱστορίας συγγράφων. 
γησὶ δ᾽ 6 Δείναρχος ὅτι xat οἰκίαν xal ἀγρὸν αὐτῷ ἔδο-- 
ez» Λαχεδαιμόνιοι. (53) ἀλλὰ καὶ Φυλοπίδαν τὸν Σπαρ- 


Post ascensum vero et Ponticas clades fo:deraque ἃ Seuthe 
Odrysarum rege violata se in Asian, contulit ad Agesilauum 
Lacedz:moniorum regem , Cyrique milites illi sub mercede 
praestitit, ac se illi totum devovit amicissimusque fuit. Quo 
tempore quod Laeonicas partes tueri videretur, exilio da- 
mnatus ab Atheniensibus est. Quum Ephesi esset dimi- 
dium auri quod secum tulerat, Megabyzo Diana sacer- 
doti servandum tradit quoad reverteretur : sin secus , 
statuam ex eo confectam deze consecrare jubet. Ex dimidio 
reliquo donaria Delphos misit. Inde in Graciam rediit 
cum Agesilao ad bellum Thebanum a civibus revocato. 
Ac Lacedzmonii ei hospitium publicum dederunt. (52) 
Hinc jam omisso Agesilao Scilluntem Ele: locum venit , ab 
urbe haud procul distantem. Sequebatur autem illum et 
muliercula Philesia nomine , ut refert Demetrius Magnesius, 
et duo liberi, Gryllus ac Diodorus, ut ait Dinarchus in 
oratione qua Xenophontem defectionis accusavit, qui etiam 
Dioscuri vocati sunt. Adveniente vero Megabyzo occasione 
ludorum receptis pecuniis predium emit et deze consecravit, 
quod amnis interfluit Selinus ejusdem nominis cum Ephesio. 
Hinc vero venationibus vacabat, amicis convivia faciebat 
historiasque conscribebat. At Dinarchus narrat Lacedz- 
monios illi domum agrumque dedisse. (53) Phylopidaim 


46 BIBA. B. ς. 


τιάτην φασὶν αὐτῷ πέμψαι αὐτόθι ξωρεὰν ἀνδράποδα 
αἰχμάλωτα ix Δαρδάνου: χαὶ τὸν διαθέσθαι αὐτὰ ὡς 
ἠῤούλετο: ᾿Ηλείους τε στρατευσαμένους εἰς τὸν Σχιλ- 
λοῦντα [χαὶ] βραδυνόντων τῶν Λαχεδαιμονίων ἐξελεῖν 


b τὸ χωρίον. “Ὅτε xol τοὺς υἱέας αὐτοῦ εἷς Λέπρεον 9 


ὑπεξελθεῖν μετ᾽ ὀλίγων οἰκετῶν, καὶ αὐτὸν Ξ'ενοφῶντα 
εἰς τὴν Ἦλιν πρότερον, εἶτα [χαὶ] εἰς Λέπρεον πρὸς 
τοὺς παῖδας, χἀχεῖθέν σὺν αὐτοῖς εἰς Κόρινθον διασωθῆ- 


ΞΕΝΟΦΩΝ. 


praterea Spartiatam aiunt ad eum illuc dono mísisse man- 
cipia ex Dardano captiva abducta, ipsumque arbitrio sue 
illa venum dedisse : et Eleos Scilluntem cum exercitu pr- 
fectos , cunctantibus Lacedzemoniis , eo loco potitos. T um 
vero Xenophontis filli cum paucis servis clam se subducentes 
in Lepreum concessisse dicuntur , et Xenophon ipae in Ei- 
dem primo, postea Lepreum ad filios venisse, atque inde 


vat xal αὐτόθι χατοιχῆσαι., "Ev τούτῳ δὲ ψηφισαμέ- pocum illis Corinthum evasisse, ubi etiam: postea babitave- 


Ὁ νων τῶν ᾿Αθηνάίων βοηθεῖν Λαχεδαιμονίοις ἔπεμψε 
τοὺς παῖδας εἰς τὰς ᾿Αθήνας στρατευσομένους ὑπὲρ τῶν 
Λαχεδαιμονίων, (54) xal γὰρ ἐπεπαίδευντο αὐτόθι ἐν τῇ 
Σπάρτῃ, καθά φησι Διοχλῆς ἐν τοῖς βίοις τῶν φιλοσό- 
φων. ὃ μὲν οὖν Διόδωρος οὐδὲν ἐπιφανὲς πράξας dx 

45 τῆς μάχης ἀνασώζεται, xal αὐτῷ υἱὸς ὁμώνυμος γίνε- 
ται τἀδελφῷ. — 6 δὲ Γρύλλος τεταγμένος χατὰ τοὺς [π- 
πέας — ἦν δὲ ἢ μάχη ἣ περὶ τὴν Μαντίνειαν --- ἰσχυ- 
φῶς ἀγωνισάμενος ἐτελεύτησεν, ὥς φησιν "Ἔφορος ἐν 
τῇ πέμπτῃ xal εἰχοστῇ" Κηφισοδώρου μὲν ἱππαρ- 

80 χοῦντος, Ἡγησίλεω δὲ στρατηγοῦντος. ἐν ταύτῃ τῇ 
μάχη xui ᾿Επαμεινώνδας ἔπεσε. τηνιχαῦτα δὴ καὶ 
τὸν Ξξενοφῶντά φασι θύειν ἐστεμμένον: ἀπαγγελθέν- 
toc δ᾽ αὐτῷ τοῦ θανάτου ἀποστεφανώσασθαι" ἔπειτα 
μαθόντα ὅτι γενναίως, πάλιν ἐπιθέσθαι τὸν στέφανον. 

15 (66) ἔνιοι δὲ οὐδὲ δαχρῦσαί φασιν αὐτὸν ἀλλὰ * γὰρ 
εἰπεῖν, « ἤδειν θνητὸν γεγεννηχώς. » φησὶ δ᾽ ᾿Αριστοτέ- 
λης ὅτι ἐγχώμια xal ἐπιτάφιον Γρύλλου μυρίοι ὅδοι 
συνέγραψαν, τὸ μέρος καὶ τῷ πατρὶ χαριζόμενοι. ἀλλὰ 
xai “Ἕρμιππος ἐν τῷ περὶ Θεοφράστου xat Ἰσοχράτην 

80 φησὶ Γρύλλου ἐγκώμιον γεγραφέναι. Τίμων δ᾽ ἐπι- 


σχώπτει αὐτὸν ἐν τούτοις " 


Ἀσθενιχή τε λόγων δυὰς 7| τριὰς ἢ ἔτι πόρσω, 
οἷος ΞΞεινοφόων ἴς τ᾽ Αἰσχίνου οὐχ εὐπειθὴς 


γράψαι. ) 


rit. Interea quum decrevissent Athenienses Lacedaemonis 
opitulari, filios Athenas auxiliafum Lacedzemoniis misit 
(54) Apud Spartanos quippe instituti fuerant 9 Ut referti Dic 
cles in Vitis philosophorum. Ex ea pugna Diodorus nulio 
preeclaro facinore edito servatus est, eique filius fratris mo- 
mine fuit. Sed Gryllus inter equites strenue pugnans ( erat 
autem pugna circa Mantineam , magistro equitum Cephisc- 
doro et imperatore exercitus Hegesilao) , occubuit, ut ait 
Ephorus in quinto et vicesimo Historiarum libro. In ea 
pugna etiam Epaminondas cecidit. Fertur Xenophon tux 
coronatus sacrificasse , e£ quum filium cecidisse accepisset , 
coronam deposuisse : ubi vero acriter pugnantem occa- 

" buisse comperit , eam rursus capiti imposuisse. (55) Sunt 
qui illum ne lacrimatum quidem dicant, ** solumque 
dixisse, Sciebam me genuisse mortalem. Refert Aristoteles 
Grylli encomia et epitaphia tunc innumeros scripsisse , par- 
iem laudum patri gratificantes. Isocratem quoque συ! 
encomium conscripsiese Hermippus testis est in libro dc 
Theophrasto. Timon vero eum insectatur his : 


Languida scripta duo sunt , aut terna, aut etiam plus, 
ut Xenophon , virtus ut nescia persuadendi 
Eschinis. 


35 χαὶ ὃ μὲν βίος αὐτῷ τοιόςδε. Ἤχμαζε δὲ κατὰ τὸ cícap- r 1 Heec vits Xenophontis fuit. Floruit maxime quarto anno 


τὸν ἕτος τῆς τετάρτης xal ἐνενηχοστῆς ᾿Ολυμπιάδος, 
xal ἀναδέδηχε σὺν Κύρῳ ἐπὶ ἄρχοντος Ξεναινέτου ἑνὶ 
πρότερον ἔτει τῆς Σωχράτους τελευτῆς, (56) χατέστρεψε 
δέ, χαθά φησι Στησιχλείδης ὁ ᾿Αθηναῖος ἐν τῇ τῶν 
4t ἀρχόντων χαὶ Ὀλυμπιονιχῶν ἀναγραφῇ, ἔτει πρώτῳ 
τῆς πέμπτης xal ἑχατοστῆς Ὀλυμπιάδος, ἐπὶ ἄρχοντος 
Καλλιδημίδου, ἐφ᾽ οὗ xal Φίλιππος 6 Ἀμύντου Maxe- 
δόνων ἦρξε. τέθνηχε δ᾽ ἐν Κορίνϑῳ, ὥς φησι Δημή- 


nonagesimz»e et quartz Olympiadis, ascenditque cum Cyro, 
archonte Xenzneto, anno uno ante Socratis mortem. (56) 
Obiit autem, ut ait Stesiclides Atheniensis in descriptione 
archontum et Olympionicarum, anno primo centesima: 
quinte Olympiadis, archonte Callidemide, quo et Philip- 
pus Amynte filius Macedonibus imperabat. Obiit Corin- | 
thi, ut ait Demetrius Magnesius, ad maturam jam pro- 
vectus senectutem, vir profecto quum in ceteris przestans- 


τριος ὃ Μαγνης, ἤδη δηλαδὴ γηραιὸς ἱχανῶς" ἀνὴρ: 280 bonus, tum equorum venationisque ac disciplinae mili- 


45 τά τ᾽ ἄλλα γεγονὼς ἀγαθὸς xal δὴ xat φίλιππος xal φι- 
λοχύνηγος χαὶ ταχτιχός, ὡς ἐκ τῶν συγγραμμάτων δῇ- 
λον: εὐσεύης τε xal φιλοθύτης xal ἱερεῖα διαγνῶναι 


taris in primis studiosus, ut ex libris ejus intelligi potest. 
Insignis pietate erga deos et sacrificiis intentus et extorum 
inspiciendornm probe gnarus et Socratem ad unguem imita- 


ἱκανὸς xat Σωχράτην ζηλώσας áxptóGi. Συνέγραψει ϑιυβ. Scripsit autem ad quadraginta libros, aliis aliter e; 


δὲ βιδλία πρὸς τὰ τετταράχοντα, ἄλλων ἄλλως διαιρούν- 
δ0 τῶν" (67) τήν τ᾽ Ἀνάδασιν, ἧς χατὰ βιδλίον μὲν ἐποίησε 
προοίμιον. ὅλης δὲ οὔ " xat Κύρου Παιδείαν xal  λλη- 
νιχὰ xal Ἀνὶπομνημονεύματα " Συμπόσιόν τε καὶ Οἶχο- 
νομιχὸν xai περὶ ἱππικῆς καὶ Κυνηγετιχὸν xal Ἵππαρ- 


dividentibus : (57) Ascensum Cyri, cujus per singulos li- 
bros, non autem totius operis procemium fecit : Cyri insti- 
tutionem , Graecorum res gestas, et Memorabilia , Synipo- 
sium et CEconomicum , de re Equestri et de Venatione , de 
Equitum praefecti munere , Socratis Apologiam, de Redi':- 


LIB. II, 7. XSCHINES. 


χιαόν, Ἀπολογίαν τε Σωχράτους xai περὶ πόρων xal 
Ἱέρωνα ἢ Tupavvuxóv , ᾿Αγησίλαόν τε xal ᾿Αθηναίων 
χαὶ Λαχεδαιμονίων Πολιτείαν, ἥν φησιν οὐχ εἶναι 
Ξενοφῶντος ὃ άγνης Δημήτριος. λέγεται δ᾽ ὅτι xal 
τὰ Θουχυδίδου βιδλία λανθάνοντα ὑφελέσθαι δυνάμενος 
αὐτὸς elc δόξαν ἤγαγεν. ᾿Εχαλεῖτο δὲ xal Ἀττικὴ Μοῦσα 


γλυχύτητι τῆς ἑρμηνείας " ὅθεν xal πρὸς ἀλλήλους ζη- 


λοτύπως εἶχον αὐτός τε χαὶ Πλάτων, ὡς ἐν τῷ περὶ 
Πλάτωνος λέξομεν. — (5s) ἔστι δὲ xal εἷς τοῦτον ἡμῶν 
ἐπιγράμματα τοῦτον τρόπον" 
Οὐ μόνον εἰς Πέρσας ἀνέδη ΞΞενοφῶν διὰ Κῦρον, 
ἀλλ᾽ ἄνοδον ζητῶν ἐς Διὸς ἥτις ἄγοι, 
παιδεέης γὰρ ἑξῆς “Ἑλληνιχὰ πράγματα δείξας. 
ὡς καλὸν ἣ σοφίη μνήσατο Σωχράτεος. 
ἄλλο,, ὡς ἐτελεύτα " 


El xai σέ, Ξξενοφῶν, Κραναοῦ Κέχροπός τε πο- 
φεύγειν χατέγνων, φίλου χάριν Κύρου- [λῖται 

ἀλλὰ Κόρινθος ἔδεχτο φιλόξενος, ἧ σὺ φιληδῶν 
οὕτως ἀρέσχη" χεῖϑι xal μένειν ἔγνως. 


41 


bus, Hieronemsive Tyrannicum, Agesilaum, et Atheniensium 
ac Lacedeemoniorum Rempublicam : quam non esse Xeno- 
phontis Demetrius Magnesius dicit. Fertur et Thucydi- 
dis libros eatenus latentes, quum subducere posset, ipse 
primus in ejus viri gloriam in lucem dedisse. Appellaba- 
tur autem Musa Attica propter dulcedinem orationis : unde 
ei cum Platone obtrectatio quzedam intercessit, ut suo loco, 
quum ad Platonem venerimus, dicemus. (58) Sunt autem 
et in hunc nostra epigrammata sic se habentia : 


Non tantum ad Persas Cyrus Xenophonta vocavit, 
quam virtus, qua itur limina ad alta Jovis. 

Ipse suum ostendit , Graecorum gesta recensens , 
nobile et egregii Socratis ingenium. 

Jtem aliud de ejus morte : 

Sis quanquam ingratis Xenophon ejectus Athenis 
in te ob favorem Cyri amici regalem : 

te tamen hospitiis fovit celebrata Corinthus, 
in qua hospes urbe nosti lztus versari. 


(ie) Εὖρον δ᾽ ἀλλαχόθι ἀκμάσαι αὐτὸν περὶ τὴν ἐνά- 15(59) Inveni alibi claruisse illum circa octogesimam εἴ no- 


tr» xai ὀγδοηκοστὴν Ὀλυμπιάδα σὺν τοῖς ἄλλοις 
Σωχρατιχοῖς, xal Ἴστρος φησὶν αὐτὸν φυγεῖν χατὰ qz. 
φισμα Εὐβούλου, xo χατελθεῖν χατὰ ψήφισμα τοῦ αὐ- 


τοῦ. Γεγόνασι δὲ Ξξενοφῶντες ἑπτά" πρῶτος αὐτὸς οὗτος" 16 


δεύτερος ᾿Αθηναῖος, ἀδελφὸς Πυθοστράτου τοῦ τὴν 
761152. πεποιηχότος, γεγραφὼς ἄλλα τε xal βίον Ἐ- 
παμεινώνδου χαὶ Πελοπίδου: τρίτος ἰατρὸς Κῶος" 
τέταρτος ἱστορίαν ᾿Αννιδαϊχὴν γεγραφώς: πέμπτος 
μυθώδη τερατείαν πεπραγματευμένος: — Éxcoc Πάριος, 
ἐγαλματοποιός * ἕδδομος χωμῳδίας ἀρχαίας ποιητής. 





ΚΕΦ. Ζ. 


AIZXINHZ. 


80, Áloytvr Xaptvou τοῦ ἀλλαντοποιοῦ, οἵ δὲ Au- I 


σαγίου, ᾿Αθηναῖος, ix νέου φιλόπονος" διὸ xal Σωχρά-- 
τοὺς οὐχ ἀπέστη. ὅθεν ἔλεγε, « μόνος ἡμᾶς οἶδε τιμᾶν 


nam Olympiadem una cum Socraticis ceteris. Ister autem 
asseritillum ex decreto Eubuli exulasse , ejusdemque postea 
sententia lata rediisse. Septem vero fuere Xenophontes. Pri- 
mus hic ipse : secundus Atheniensis , Pythostrati illius fra- 
ter qui Theseidos poema composuit , qui inter cetera Epa- 
minondz quoque vitam conscripsit ac Pelopidze : tertius 
Cous, medicus : quartus qui Hannibalis historiam scripeit : 
quintus qui prodigia fabulosa commentus est : sextus Parius, 
statuarius : septimus antiquae comoedize poeta. 


— DOQQ9O0« BÀ m —— 


CAP. VII. 


/ESCHINES. 


60. JEschines Charini fartoris sive, ut alii volunt, Lysa- 
nie filius, Atheniensis, a puero laborum patientissimus 
fuit. Quocirca eta Socrate nunquam discessit : atque ideo 


ὁ τοῦ ἀλλαντοποιοῦ. » τοῦτον ἔφη ᾿δομενεὺς ἐν τῷ 2 Socrates deillo dicere solebat, Solus nos colere novit farto- 


δεσμωτηρίῳ συὰ δουλεῦσαι περὶ τῆς φυγῆς Σωχράτει, 
χαὶ οὐ Κρίτωνα" Πλάτωνα δέ, ὅτι ἦν ᾿Αριστίππῳ μᾶλ- 
λὸν φίλος, Κρίτωνι περιθεῖναι τοὺς λόγους. Διεβάλ- 
leto δ᾽ 6 Αἰσχίνης xal μάλισθ᾽ πὸ Μενεδήμου τοῦ 
᾿Ερετριέως ὡς τοὺς πλείστους διαλόγους ὄντας Σωχρά- 


ris filius. Hunc Idomeneus tradit in carcere fugam Socrati 
suadere tentasse, non Critonem : verum Platonem, quia 
JEschines Aristippum magis amplecteretur, Critoni illos 
sermones tribuisse.  Insimulabatur JEschines, inprimis 
a Menedemo Eretriensi , quod Socratis dialogos complures 


τοὺς ὑποθάλλοιτο, λαμθάνων παρὰ Ξανθίππης" ὧν of 3 pro suis venditaverit , quos a Xanthippe acceperit : ex qui- 


μὲν χαλούμενοι ἀχέφαλοι σφόδρ᾽ εἰσὶν ἐχλελυμένοι xal 
οὐκ ἐπιφαίνοντες τὴν Σωχρατιχὴν εὐτονίαν οὖς xal 
Πεισίστρατος 6 Ἐφέσιος ἔλεγε μὴ εἶναι Αἰσχίνου. (e) 
i χαὶ τῶν ἑπτὰ δὲ τοὺς πλείστους Περσαῖός φησι Πασι- 
φῶντος εἶναι τοῦ ᾿Ερετριχοῦ, eic τοὺς Αἰσχίνου δὲ xa. 


. bus illi sunt, qui vocantur ἀχέφαλοι (exordio carentes), 


nimium remissi , nec Socraticum robur aut copiam preefe- 
rentes : quos JEschinis non esse Pisistratus Ephesius asserit. 
(61) Sed bonam parlem septem illorum Perseus refert 
Pasiphontis Eretrici esse atque ab eo JEschinis insertos 


48 


τατίξαι. ἀλλὰ xal τῶν ᾿Αντισθένους τόν τε μιχρὸν 
Κῦρον xai τὸν Ἡραχλέα τὸν ἐλάσσω xai ᾿Ἀλχιδιάδην 
χαὶ τοὺς τῶν ἄλλων δὲ ἐσκενώρηται. οἱ δ᾽ οὖν τῶν Αἰ- 
σχίνου τὸ Σωχρατιχὸν ἦθος ἀ ἀπομεμαγμένοι εἰσὶν ἑπτά" 

5 πρῶτος Μιλτιάδης, διὸ xai ἀσθενέστερόν πως ἔχει" 
Καλλίας, ᾿Αξίοχος, Ἀσπασία, ᾿Ἀλχιδιάδης, 'Γηλαύγης, 
Ῥίνων. φασὶ δ᾽ αὐτὸν δι᾽ ἀπορίαν ἐλθεῖν εἰς Σιχελίαν 
πρὸς Διονύσιον, xai ὑπὸ μὲν Πλάτωνος παροφθῆναι, 
ὑπὸ δ᾽ Ἀριστίππου συστῆναι’ δόντα τέ τινας τῶν διαλό- 
10γῶὼν δῶρα λαθεῖν. (02) ἔπειτ᾽ ἀφιχόμενον ᾿Αθήνατε 
μὴ τολμᾶν σοφιστεύειν, εὐδοχιμούντων τότε τῶν περὶ 
Πλάτωνα χαὶ Ἀρίστιππον. ἐωμίσθους δ᾽ ἀχροάσεις 
ποιεῖσθαι" εἶτα συγγράφειν λόγους δικανιχοὺς τοῖς ἀδι-- 
χουμένοις" διὸ xal τὸν Τίμωνα εἰπεῖν ἐπ᾽ αὐτοῦ « lo τ᾽ 
16 Αἰσχίνου οὐχ εὐπειθὴς γράψαι. » φασὶ δ᾽ αὐτῷ λέγειν 
Σωχράτην, ἐπειδήπερ ἐπιέζετο ὑπὸ πενίας, παρ᾽ ἑαυτοῦ 
δανείζεσθαι τῶν σιτίων ὑφαιροῦντα. 
λόγους xal Ἀρίστιππος ὑπώπτευεν. ἐν γοῦν Μεγάροις 
ἀναγινώσχοντος αὐτοῦ φασι σκῶψαι εἰπόντα, « πόθεν 
20 001, ληστά, ταῦτα ; (ὦ) Φησὶ δὲ Πολύκριτος 5 Mev- 
δαῖος ἐν τῷ πρώτῳ τῶν περὶ Διονύσιον ἃ JP τῆς ἐχπτώ- 
σεως συμόιῶναι αὐτὸν τῷ τυράννῳ xal £ ἕως τῆς Δίωνος 
εἰς Συραχούσας καθόδου, λέγων εἶναι σὺν αὐτῷ xoi 
Καρκίνον τὸν τραγῳδιοποιόν. φέρεται δὲ χαὶ ἐπιστολὴ 
85 πρὸς Διονύσιον Αἰσχίνου. ἮΝ δὲ xai ἐν τοῖς ῥητορι- 
χοῖς ἱκανῶς γεγυμνασμένος" ὡς δῆλον ἔχ τε τῆς ἀπο- 
λογίας τοῦ πατρὸς Φαίαχος τοῦ στρατηγοῦ καὶ Δίωνος. 
μάλιστα δὲ μιμεῖται Γοργίαν τὸν Λεοντῖνον, . xal Λυ- 
σίας δὲ χατ᾽ αὐτοῦ γέγραφε λόγον, [περὶ] συχοφαντίας 
10 ἐπιγράψας" ἐξ ὧν δῆλον ὅτι καὶ ῥητοριχός τις ἦν. γνώ- 
pisos δ᾽ αὐτοῦ φέρεται εἷς ; Ἀριστοτέλης 6 Μῦθος ἐπι- 
χληθείς. 
γῶν | Παναίτιος ἀληθεῖς εἶναι δοχεῖ τοὺς Πλάτωνος, € Xr- 
νοφῶντος, ᾿Αντισθένους, Αἰσχίνου" διστάζει δὲ περὶ 
86 τῶν Φαίδωνος χαὶ B χλείδου, τοὺς δὲ ἄλλους ἀ ἀναιρεῖ 


Τούτου τοὺς δια- b mutuaretur sibi subducendo cibaria. 


BIBA. B, ». APIXTITITIOX. 


libris. Antisthenis quoque parvum Cyrum et Herculem mi- 
norem et Alcibiadem ceterorumque libros supposuit. Sont 
autem JEschinis dialogi , qui Socraticum exprimunt morem, 
septem isti : primus Miltiades, ideoque quodammodo imb-- 
cillior est; deinde Callias , tum Axiochus, Aspasia, Alcibia- 
des, Telauges et Rhinon. Aiunt ipsum inopia adactum ve- 
nisse in Siciliam ad Dionysium , atque a Platone despecturm, 
ab Aristippo fuisse illi commendatum, ibique prolatis dia- 


á logis quibusdam accepisse munera: (62) demum Athenas 


reversum, ibi minime docere philosophiam suam ausum, 
quod illic Platonis et Aristippi esset clarissimum momen. 
Auditores sibi mercede quzesivisse , deinde reis conscripeisee 
orationes judiciales : atque ideo Timonem de illo dixi» 
ferunt: « Virtus nescia persuadendi /Eschinis. » Aiunt illi 
dixisse Socratem, quum premeretur inopia, ut a se ipro 
Hujus dialoss 
Aristippus etiam suspectos habuit. Nam dum eos Mezar&s 
legeret, subsannatum ferunt ac dixisse, Unde tibi ista, 
latro? (63) Refert Polycritus Mend:us in primo de Dio- 
nysio vixisse illum cum tyranno quoad tyrannide excide- 
rit et usque ad Dionis Syracusas reditum, cum illo asse- 
rens et Carcinum tragicum fuisse. Fertur et ejus ad Dio- 
nysium epistola. Erat autem in arte oratoria maxime e»xer- 
citatus, ut ex ea oratione constat quam pro defensione 
patris Phaeacis preetoris scripsit, et ex Dione. Gorgziam 
maxime Leontinum imitatur. Scripsit autem et Lysias 
orationem contra illum, quam inscripsit de Calumnia : 
ex quibus liquet. oratorem quoque fuisse. Discipulus eju. 
fertur unus, Aristoteles cognomento Mythus. (64) Panz- 


(e4) Πάντων μέντοι τῶν Σωχρατιχῶν διαλό- 8 tius omnium Socraticorum dialogorum veros esse censet, 


qui sunt Platonis, Xenophontis , Antisthenis, AEschinis : de 
Phazdonis et Euclidis dialogis ambigit, ceteros rejicit 
omnes. Octo autem fuerunt 4Eschines : primus hic | de 


τος" δεύτερος δ᾽ ὃ c τέχνας γεγραφὼς τὰς ῥητοριχάς" 
τρίτος ὁ ῥήτωρ ὃ χατὰ Δημοσθένην᾽ τέταρτος Ἀρχᾶς, 
μαθητὴς Ἰσοχράτους" πέμπτος ὃ Μυτιληναῖος. ὃν xol 

40 ῥητορομάστιγα ἐχάλουν - ἕχτος Νεαπολίτης, φιλόσοφος 
᾿Αχαδημαῖχός, Μελανθίου τοῦ ἹῬοδίου μαθητὴς χαὶ 
maid: ἕδδουμος Μιλήσιος, πολιτικὸς συγγραφεύς " 
ὄγδοος ἀνδριαντοποιός. 





ΚΕΦ. Η΄. 


APIXTIIITIOZ. 


45 65. Ἀρίστιππος τὸ μὲν γένος ἦν Κυρηναῖος, ἀφι- I 
μένος δ᾽ ᾿Αθήναζε, καθά φησιν Αἰσχίνης, χατὰ xMo 
Σωχράτους. οὗτος σοφιστεύσας, ὥς φησι Φανίας 6? 
περιπατητιχὸς ὃ ᾿Ἐρέσιος, πρῶτος τῶν Σωχρατιχῶν 
μισθοὺς εἰςεπράξατο καὶ ἀπέστειλε χρήματα τῷ διδα- 


50 σχάλῳ. καί ποτε πέμψας αὐτῷ μνᾶς εἴχοσι παλινδρό- 





tertius orator, Demosthenis smulus; quartus Arcas, 
Isocratis discipulus; quintus Mityleneus, quem et fla- ., 
gellum oratorum vocabant; sextus Neapolites, Academi- -. 
cus philosophus, Melanthii Rhodii discipulus eidemque ia ;, 
deliciis habitus ; septimus Milesius, civilis scriptor; octavus - 
statuarius. 


—— 0-0) 


CAP. VLII. 
ARISTIPPUS. 


65. Aristippus genere Cyrenzus fuit : profectum vero 
Athenas Socratis fama percitum ZEschines tradidit. Ις s 
phistam se professus , ut ait Phanias Peripateticus Eresius, 
primus Socraticorum mercedem exegit preceptorique pe - 
cunias mittebat. Cui quum aliquando viginti minas nu- 
sisset, ille eas continuo remisit, asserens suum genium id 


| 


LIB. II, 8. 


μους ἀπέλαθεν, εἰπόντος Σωχράτους τὸ δαιμόνιον αὖ- 
τῷ μὴ ἐπιτρέπειν ἐδυςχέραινε γὰρ ἐπὶ τούτῳ. Zevo- 
φῶν τ᾽ εἶχε πρὸς αὐτὸν δυςμενῶς" διὸ καὶ τὸν χατὰ 
τῆς ἡδονῆς λόγον Σωχράτει xav! ᾿Αριστίππου περιτέ- 
5 θειχεν. οὐ μὴν ἀλλὰ xal Θεόδωρος ἐν τῷ περὶ αἱρέσεων 
ἐχάχισεν αὐτὸν xal Πλάτων ἐν τῷ περὶ ψυχῆς, ὡς ἐν 
ἄλλοις εἰρήκαμεν. (66) Ἦν δὲ ἱκανὸς ἁρμόσασθαι καὶ 
τόπῳ xal χρόνῳ xat προςώπῳ, xai πᾶσαν περίστασιν 
ἁρωοδίως ὑποχρίνασθαι" διὸ xol παρὰ Διονυσίῳ τῶν 
(o ἄλλων εὐδοχίμει μᾶλλον, ἀεὶ τὸ προςπεσὸν εὖ διατιθέ- 
μενος. ἀπέλαυε μὲν γὰρ ἡδονῆς τῶν παρόντων, οὐχ ἐθή- 
px δὲ πόνῳ τὴν ἀπόλαυσιν τῶν οὐ παρόντων " ὅθεν xoi 
Διογένης βασιλιχὸν χύνα ἔλεγεν αὖτόν. ὁ δὲ 'Γίμων 
παρέφαγεν ὡς θρυπτόμενον, οὗτωσί πως εἰπών" 


ι5 Οἷά τ᾽ Ἀριστίππου τρυφερὴ φύσις ἀμφαφόωντος 
Ψεύδη. 
τοῦτόν φασί ποτε χελεῦσαι πέρδιχα πεντήχοντα δρα- 
γμῶν ὠνηθῆναι" αἰτιασαμένου δέ τινος, « σὺ δ᾽ οὐχ ἄν, 
εἶπεν, ὀξδολοῦ τοῦτον ἐπρίω ; » ἐπινεύσαντος δέ, - τοσοῦ-- 
3 τὸν, ἔφη, ἐμοὶ δύνανται αἵ πεντήχοντα δραχμαί. » (4 
Διονυσίου δέ ποτε τριῶν ἑταιρῶν οὐσῶν μίαν ἐκλέξασθαι 
χελεύσαντος, τὰς τρεῖς ἀπήγαγεν μόνε οὐδὲ τῷ 
Πάριδι συνήνεγχε αἷαν προχρῖναι"» ἀπ ἀγαγὼν μέντοι, 
φασίν, αὐτὰς ἄχρι τοῦ θυρῶνος ἀπέχυσεν. οὕτως ἣν xal 
5 ἱλέσθαι καὶ χαταφρονῆσαι πολύς," διό ποτε Στράτωνα, 
oi &à Πλάτωνα,, πρὸς αὐτὸν εἰμέεῖν, « σοὶ μόνῳ δέδοται 
» Διονυσίου δὲ προςπτύ - 
σαντος αὐτῷ ἠνέσχετο. σβεμψαμένου δέ τινος, « εἶτα 
οἱ μὲν ἁλιεῖς, εἶπεν, Αἰ πομένουσι ῥαίνεσθαι τῇ θα- 
V Jaen , ἵνα χωῤιὸν θχξράσωσιν " ἐγὼ δὲ μὴ ἀνάσχωμαι 
χράματι ῥανθῆναι (ya βλέννον λάδω: » 
ριόντα ποτὲ αὐτόν λάγανα πλύνων Διογένης ἔσχωψε, 
xai φησιν, « εἰ τάῦτα ἔμαθες προςφέρεσθαι, οὐχ ἂν 
τυράννων αὐλὰς ἐθεράπευες. » 6 δέ, « xal σύ, εἶπεν, 
ἃ εἴπερ ἤδεις ἀνθ ποις δμιλεῖν, οὐχ ἂν λάχανα ἔπλυνες.» 
ἐρωτηθεὶς s αὐτῷ περιγέγονεν ἐχ φιλοσοφίας, ἔφη, 
« τὸ δύνα) αι πᾶσι θαρρούντως ὁμιλεῖν. » ὀνειδιζόμενός 
ποτ᾽ ἐπὶ κῷ) πολυτελῶς ζῇν, « εἰ τοῦτ᾽, ἔφη, φαῦλον 
ἦν, οὐκ, ᾿ἂν ταῖς τῶν θεῶν ἑορταῖς ἐγίνετο. » ἐρωτη- 
ᾧ θείς ποτε. ( πλέον ἔχουσιν οἱ φιλόσοφοι, ἔφη, « ἐὰν 
πάντες οὗ ὅμοι ἀναιρεθῶσιν, ὁμοίως βιωσόμεθα. ν (eo) 
ἐρωντηθεὶς [τὸ Διονυσίου διὰ τί οἵ μὲν φιλόσοφοι ἐπὶ 
τὰς τῶν Ἀουσίων θύρας ἔρχονται, ol δὲ πλούσιοι ἐπὶ 
τὰς τῶν Φλοσόφων οὐχέτι, ἔφη, « ὅτι οἱ μὲν ἴσασιν 
is ὧν δέονται οἱ δ᾽ οὐχ ἴσασιν. » ὀνει:διζόμενός ποτ᾽ ἐπὶ 
τῷ xoÀutuk; (Xy ὑπὸ Πλάτωνος, ἔφη, « ἄρα φαίνε- 
ταί σοι Δαγύσιος ἀγαθός ; » τοῦ δ᾽ ὁμολογήσαντος, 
«χαὶ μήν, ym , ζῇ ἐμοῦ πολυτελέστερον  ὥςτ᾽ οὐδὲν 
χωλύει χαὶ X0 υτελῶς xal χαλῶς ζῆν.». ἐρωτηθεὶς τίνι 
wee διαφέρουσιν οἱ “τεπαιδευμένοι τῶν ἀπαιδεύτων, ἔφη, 
« ᾧπερ ol δεδαμασβρένοι ἵπποι τῶν ἀδαμάστων. » εἰςιών 
ποτε εἷς ἑταίρας οἶχψαν, xal τῶν σὺν αὐτῷ μειραχίων 
τινὸς ἐρυθριάσαντος E » οὐ τὸ εἰςελθεῖν, ἔφη, χαλεπόν, 
DIOGENES. 





P 


(es) Πα- ά 


ARISTIPPUS. 49 


sibi non permittere. Displicebat id nimirum Socrati. Xe- 
nophon adversus eum infesto fuit animo. — Quapropter 
inducit Socratem que contra voluptatem disserit ita dis- 
serentem, ut Aristippo illam objiciat. Theodorus quoque 
in libro de Sectis illum conviciis exagitat, et Plato in libro 
de Anima, sicut in aliis memoravimus. (66) Erat autem 

3 el ingenium facile, ut se accommodaret loco, tempori, 
persone, et quamcumque res nata precepisset personam 
accommodate ageret. Quamobrem et Dionysio plus ceteris 
probabatur, quia quodcumque usu venerat, recte compo- 
neret. Nam ut libenter percipiebat praesentium voluptatem, 
ita non laborabat ut absentibus frueretur : unde et Diogenes 
ipsum regium canem appellabat. Sed Timon eum ut nimis 
delicatum rodit , ita ferre locutus : 


Qualis Aristippi mollis natura sophiste, 
quze potuit tactu a falso diseefnere verum. 


Aiunt illum aliquando jussisSe perdicem quinquaginta dra- 
chmis emi : increpantique cuipiam , Nonne tu, inquit , istam 
9bolo emisses? et quum annuisset ille, Mihi vero, inquit, ' 
quinquaginta drachma tantum valent. (67) Quum eum 
Dionysius e tribus meretricibus quam vellet jussisset eli- 
gere, simul tres abduxit, dictitans nec Paridi expediisse 
quod unam prztulerit ceteris. Eas vero ad vestibulum 
usque deduxit ac dimisit. adeo erat in eligendo et in con- 
temnendo fatilis. Ideoque Str&ttonem , sive , ut alii volunt, 
Platonem ad eum dixisse tradunt, Tibi soli et chlanidem 
et pannum ferre datum est. Consputus a Dionysio cequo 
animo tulit. Id quum quidam vituperaret, Piscatores, 
inquit, ut gobium venentur, mari patiuntur se aspergi , 
et ego ut blennum capiam, non patiar saliva aspergi? 
(68) Praetereuntem aliquando Diogenes olera abluens ol» 
jurgavit et dixit, Ista tu si cómedere didicisses, tyranno- 
rum aulas non ambires : Tu vero, ait ille, siquidem con- 
versari cum hominibus scires , olera profecto non lavares, 
Interrogatus quid sibi philosophize studium profuisset , Ut 
possim, inquit, omnibus fidenter loqui. Quum probro ipsi 
daretur quod pretiose et exquisitissime viveret, Si vitupe- 
randum, ait, hoc esset, in deorum festis profecto non fie- 
ret. Rogatus aliquando quid habeant eximium philosophi , 
Si omnes, inquit, leges tollentur, eodem quo nunc modo 
vivemus. (69) Percontanti Dionysio cujus rei gratia phi- 
osophi divitum limina terant, philosophorum vero divi- 
tes non ita : Quod illi , inquit , sciunt quibus indigent , at hi 
nesciunt. Quum illi vitio vertisset Plato quod tam laute 
viveret , Nonne, inquit , tibi videtur bonus vir esse Diony- 
sius? illo annuente , Atqui ille, ait, multo me lautius vivit: 
unde nihil prohibet quempiam et laute et bene vivere. Inter- 
rogatus quo differant docti ab indoctis, Quo, inquit, do- 
miti equi ab indomitis. Ingressus aliquando meretricis 
cubiculum, quum erubesceret quidam ex his qui cum eo 
erant adolescentibus , Non est, inquit, ingredi, sed egredi 
4 


50 BIBA. B, ἡ. APISTITIIIOS. 


ἀλλὰ τὸ μὴ δύνασθαι ἐξελθεῖν. » (70) αἴνιγμά τινος αὐτῷ 
προτείναντος xal εἰπόντος, Λῦσον, « τί, ὦ μάταιε, ἔφη, 
λῦσαι θέλεις, ὃ χαὶ δεδεμένον ἡμῖν πράγματα παρέχει;» 
ἄμεινον ἔφη ἐπαίτην ἢ ἀπαίδευτον εἶναι - of μὲν γὰρ 

δ χρημάτων, οἱ δ᾽ ἀνθρωπισμοῦ δέονται. λοιδορούμενός 
ποτε ἀνεχώρει᾽ τοῦ δ᾽ ἐπιδιώχοντος εἰπόντος, Τί φεύ- 
Ὑεῖς 5 « ὅτι, φησί, τοῦ μὲν χαχῶς λέγειν σὺ τὴν ἐξου - 
σίαν ἔχεις, τοῦ δὲ μὴ ἀχούειν ἐγώ. » εἰπόντος τινὸς ὡς 
ἀεὶ τοὺς φιλοσόφους βλέποι παρὰ ταῖς τῶν πλουσίων 
τὸ θύραις, « xal γὰρ xal οἱ ἰατροί, φησί, παρὰ ταῖς τῶν 
νοσούντων᾽ ἀλλ᾽ οὐ παρὰ τοῦτό τις ἂν ἕλοιτο νοσεῖν 1) 
ἰατρεύειν. » (71) εἰς Κόρινθον αὐτῷ πλέοντί ποτε καὶ χει- 
μαζομένῳ συνέδη ταραχθῆναι. πρὸς οὖν τὸν εἰπόντα, 

« ἡμεῖς μὲν οἱ ἰδιῶται οὐ δεδοίχαμεν, ὁμεῖς δ᾽ οἵ φιλό-- 

V6 σοφοι δειλιᾶτε », « οὐ γὰρ περὶ ὁμοίας, ἔφη, ψυχῆς ἀγω- 
νιῶμεν ἑχάτεροι. » σεμνυνομένου τινὸς ἐπὶ πολυμαθείᾳ 
ἔφη, « ὥςπερ οὐχ οἱ τὰ πλεῖστα ἐσθίοντες [καὶ γυμνα- 
ζόμενοι] ὑγιαίνουσι μᾶλλον τῶν τὰ δέοντα προςφερο- 
μένων, οὕτως οὐδὲ οἵ πολλὰ ἀλλ᾽ οἱ χρήσιμα ἀναγινώ- 

90 σχοντές εἶσι σπουδαῖοι, » πρὸς τὸν ὑπὲρ αὐτοῦ λογο- 
γράφον δίκην εἰπόντα χαὶ νικήσαντα, ἔπειτα φάσχοντα 
πρὸς αὐτόν, « τί σε ὥνησε Σωχράτης; » ἔφη, « τοῦτο, τοὺς 
λόγους, oc εἶπας ὑπὲρ ἐμοῦ, ἀληθεῖς εἶναι. » (72) τὰ 
ἄριστα ὑπετίθετο τῇ θυγατρὶ Ἀρήτη. συνασχῶν αὐτὴν 
ὑπεροπτιχὴν τοῦ πλέονος εἶναι. ἐρωτηθεὶς ὗπό τινος 
τί αὐτοῦ 6 υἱὸς ἀμείνων ἔσῃαι παιδευθείς, « xal εἰ μηδὲν 
ἄλλο, εἶπεν, ἐν γοῦν τῷ θεάτρῳ οὐ χαθεδεῖται λίθος 
ἐπὶ λίθῳ. » συνιστάντος τινὸς αὐτῷ υἱὸν ἤτησε πεντα- 
χοσίας δραχμάς" τοῦ δ᾽ εἰπόντος, « τοσούτου δύναμαι 
30 ἀνδράποδον ᾿ὠνήσασθαι, » « πρίω, ἔφη, καὶ ἕξεις δύο. » 
ἀργύριον εἶπε παρὰ τῶν γνωρίμων λαμθάνειν, οὐχ ἵν᾽ 
αὐτὸς χρῷτο, ἀλλ᾽ ἵν᾽ ἐχεῖνοι εἰδεῖεν εἰς τίνα δεῖ χρῇ- 
σθαι τοῖς ἀργυρίοις. ὀνειδιζόμενός ποτε ὅτι δίχην ἔχων 
ἐμισθώσατο ῥήτορα, « καὶ γάρ, ἔφη, ὅταν δεῖπνον ἔχω, 

6 μάγειρον μισθοῦμαι, » (73) ἀναγχαζόμενός ποτε ὑπὸ 
Διονυσίου εἰπεῖν τι τῶν ἐκ φιλοσοφίας, « γελοῖον, ἔφη, 
εἰ τὸ λέγειν μὲν παρ᾽ ἐμοῦ μανθάνεις, τὸ δὲ πότε δεῖ 
λέγειν σύ με διδάσχεις. » ἐπὶ τούτῳ δὴ ἀγαναχτήσαντα 
τὸν Διονύσιον ἔσχατον αὐτὸν χαταχλῖναι - xal τόν, 
« ἐνδοξότερον, φάναι, τὸν τόπον ἠθέλησας ποιῆσαι. » 
αὐχοῦντός τινος ἐπὶ τῷ χολυμόᾶν, « οὐχ αἰσχύνη. 
εἶπεν, ἐπὶ δελφῖνος ἔργοις ἀλαζονευόμενος ; » ἐρωτηθείς 
ποτε τίνι διαφέρει ὃ σοφὸς τοῦ μὴ σοφοῦ, ἔφη, « εἰς 
ἀγνῶτας τοὺς δύο γυμνοὺς ἀπόστειλον, xal εἴση. v αὖ-- 
"χοῦντός τινος ἐπὶ τῷ πολλὰ πίνειν xai μὴ μεθύσχεσθαι, 
« τοῦτο xal ἡμίονος, » φησί. (74) πρὸς τὸν αἰτιώμενον 
ὅτι ἑταίρα συνοικεῖ, « ἄρά γε, εἶπε, μή τι διενέγχαι 
οἰκίαν λαδεῖν ἐν jj πολλοί ποτε ᾧχησαν ἣ μηδείς : v εἰ- 
πόντος δὲ οὗ, « τί δὲ πλεῦσαι ἐν νηΐ 7] μυρίοι ποτὲ àvé- 
b) πλευσαν ἣ υηδείς »; « οὐδαμῶς. »« οὐ δ᾽ ἄρα γυναιχί, ἔφη, 
συνεῖναι 7; πολλοὶ κέχρηνται ἢ μηδείς. » πρὸς τὸν αἰτιώ-- 
μενον ὅτι Σωχράτους μαθητὴς ὧν ἀργύριον λαμβάνει. 

« xa μάλα, εἶπε" xa γὰρ Σωχράτης, πεμπόντων αὐτῷ 
τινων xat σῖτον xal οἶνον, ὀλίγα λαμβάνων τὰ λοιπὰ 


2 


4 


c 


[5] 


4 


non posse turpe. (70) Quum a quodam sibi propositum 
esset aenigma , isque ut solveret instaret , Cur, inquit , sto- 
lide, vis solvam, quod etiam ligatum nobis exhibet nego- 
tium? Melius esse dicebat mendicum esse quam indoctum . 
illic enim pecuniis , hic vero bumanitate indigetur. Quum 
aliquando conviciis ageretur, abibat : insectatore vero pro- 
sequente ac dicente , Cur fugis? Quoniam , inquit, male- 
dicendi tu potestatem habes, non audiendi ego. Dicenti 
cuidam quod philosophos cerneret usque obsidere di- 
vitum fores , Et medici, inquit, ad aegrotorum fores itant : 
non famen ideo quispiam zgrotare mallet quam medicus 
esse. (71) Corinthum navigabat aliquando , et quum tem- 
pestate jactaretur, turbari coeperat. In ea perturbatione 
cuidam dicenti, Nos indocti non metuimus, et vos philo- 
sophr trepidatis! Non enim, inquit, par est anima, cui 
utrique timeamus.  Glorianti cuidam quod multa didi- 
cisset, ait , Sicuti non qui plurima comedunt [et exercen- 
tur], melius valent quam qui sumunt necessaria : ita non 
qui plurima, sed qui utilia legunt, studiosi habendi sunt 
et eruditi. Oratori qui causam pro ipso dixerat et vicerat, 
sc.scitanti , Quid tibi profuit Socrates? Hoc, inquit, ut vera 
sint, quse pro me dixisti. (72) Aretam filiam preclaris 
monitis institsebat , exercens eam ut id quod nimium esset 
contemneret. Ragatus a quodam, in quo melior evasurus 
esset filius, si erudiretur, Etsi nulla, inquit, alia in re, 
certe vel in theatro nomsedebit lapis super lapidem. Quum 
ipsi quidam commendasset filium, quingentas postulavit 
drachmas : cui ille quum diceret, Tanti emere mancipium 
possum , Eme, inquit, et habebis duo. Pecuniam se ab 
amicis accipere dicebat , non ut ipse uteretur, sed ut scirent 
illi quas ad res pecuniis uti converNat. Probro illi semel 
objicientibus quod in causa propria cnduxisset oratorem, 
Atqui, inquit, et coquum, dum coxem facio , conduco. 
(73) Cog^nte aliquando Dionysio ut aliquid ex philosophia 
loqueretur, Ridiculum , ait, est , si arten: dicendi a me di- 
scis, sed dicendi opportunitatem tu me debis. Ad hzc 
vero indignatus Dionysius extremum omnium 351} accum- 
bere : sed ille, lllustrem, inquit, hunc locum, voluisti fa- 
cere. Gloriabatur quidam ac sibi applaudebat de natandi 
peritia : ad quem ille, Non erubescis, inquit, in iis quae 
delphinis propria sunt gloriari? Interrogatus $uid differat 
sapiens ab insipiente , Mitte, ait, ambos nudos ad ignotos, 
et disces,  Exsultanti cuidam quod multum WMbibens non 
inebriaretur, Hoc , inquit , etiam mulus facit. (74) Ad eum 
qui illi quod meretrici cohabitaret exprobrabt , Dic age, 
inquit, num quid differat eam domum acciper? quam multi 
aliquando inhabitaverint , aut quam nemo? Xegante illo, 
Quid , inquit , num differre putas ea navi ferr in qua innu- 
meri siepe navigaverint, an in qua nullus ? Minime , inquit 
ille. Non ergo, inquit , differt , utri mulferi congrediare, 
qua multi usi sunt, an qua nemo.  Calpatus cur ex So- 
cratis disciplina profectus pecuniam Cciperet ; Et merito, 
inquit : nam Socrates quum ipsi plerique mitterent panem 
et vinum, paucis in suos usus reservatas remittebat reliqua ; 


LIB. IT, 8 ARISTIPPUS. δι 


ἀπέπεμπεν" εἶχε γὰρ ταμίας τοὺς πρώτους ᾿Αθηναίων. 
ἐγὼ δ᾽ Εῤτυχίδην ἀργυρώνητον. » ἐχρῆτο χαὶ Λαῖδι τῇ 
ἑταίρᾳ, χαθά φησι Σωτίων ἐν τῷ δευτέρῳ τῶν διαδο- 
χῶν. (5) πρὸς οὖν τοὺς μεμφομένους αὐτῷ ἔφη; «ἔχω 
s [λαΐδα], ἀλλ᾽ οὐχ ἔχομαι" ἐπεὶ τὸ κρατεῖν xal μὴ fz- 
τῶσθαι ἡδονῶν ἄριστον, οὐ τὸ μὴ χρῆσθαι. » πρὸς τὸν 
ὀνειδίσαντα αὐτῷ πολυτελῇ ὀψωνίαν ἔφη, « σὺ δ᾽ οὐχ 
ἂν τριωδόλου ταῦτ᾽ ἐπρίω;» ὁμολογήσαντος δέ, « οὐχέτι 
τοίνυν, ἔφη, φιλήδονος ἐγώ, ἀλλὰ σὺ φιλάργυρος. » Σί-- 
10 1409 ποτὲ τοῦ Διονυσίου ταμίου πολυτελεῖς οἴχους αὐτῷ 
καὶ λιθοστρώτους δεικνύντος ---- ἣν δὲ Φρὺξ χαὶ ὄλε- 
θρος --- ἀναχρεμψάμενος προςέπτυσε τῇ ὄψει" τοῦ δ᾽ 
ἀγαναχτήσαντος͵ « οὐκ εἶχον, εἶπε, τόπον ἐπιτηδειότε- 
pov. » (76) πρὸς Χαρώνδαν εἰ εἰπόντα, οἱ δὲ πρὸς Φαίξωνα, 
i5 τίς ὃ μεμυρισμένος ; « γώ, φησίν, ὃ χαχοδαίμων, χά - 
μοῦ χαχοδαιμονέστερος ὃ Περσῶν βασιλεύς. ἀλλ᾽ ὅρα 
μὴ ὡς οὐδὲν τῶν ἄλλων ζῴων παρὰ τοῦτό τι ἐλαττοῦ.- 
ται, οὕτως οὐδ᾽ ἀν ὃ ἄνθρωπος. χαχοὶ χαχῶς δ᾽ ἀπό- 
λοιντο οὗ χίναιδοι, οἵτινες καλὸν ἡμῖν ἄλειμμα διαδάλ-- 
30 λουσιν. » ἐρωτώμενος πῶς ἀπέθανε Σωχράτης, ἔφη, 
« ὡς ἂν ἐγὼ εὐξαίμην. » Πολυξένου ποτὲ τοῦ σοφιστοῦ 
εἰςελθόντος πρὸς αὐτὸν χαὶ θεασαμένου γυναῖχάς τε χαὶ 
πολυτελῇ ὀφωνίαν, ἔπειτα αἰτιασαμένου, μιχρὸν διαλι- 
zov, « δύνασαι, ἔφη, xal σὺ σήμερον μεθ᾽ ἡμῶν γε- 
45 νέσθαι; » (77) τοῦ δ᾽ ἐπινεύσαντος, « τί οὖν, ἔφη, ἐμέμ.- 
φου; ἔοικας γὰρ οὗ τὴν ὀψωνίαν ἀλλὰ τὸ ἀνάλωμα 
αἰτιᾶσθαι. »τοῦ δὲ θεράποντος ἐν δὲῷ βαστάζοντος ἀργύ-- 
gov xat βαρυνομένου, ὥς φασιν oi περὶ τὸν Βίωνα ἐν 
ταῖς Διατριδαῖς, « ἀπόχεε, ἔφη, τὸ πλέον xal ὅσον δύ- 
30 vxcat βάσταζε.» πλέων ποτὲ ἐπεὶ τὸ σχάφος ἔγνω 
πειρατιχόν, λαδὼν τὸ χρυσίον ἠρίθμει" ἔπειτα εἰς θά-- 
λατταν ὡς μὴ θέλων παραχατέθαλε xal δῆθεν dvo 
μωξεν. οἵ δὲ xai ἐπειπεῖν φασιν αὐτὸν ὡς ἄμεινον 
ταῦτα δι Αρίστιππον à διὰ ταῦτα Αρίστιππον ἀπο- 
25 λέσθαι. Διονυσίου ποτ᾽ ἐρομένου ἐπὶ τί ἥχοι. ἔφη ἐπὶ 
τῷ μεταδώσειν ὧν ἔχοι, χαὶ μεταλήψεσθαι ὧν μὴ ἔχοι. 
(5 ἔ ἔνιοι δ᾽ οὕτως ἀποχρίνασθαι, « ὁπότε μὲν σοφίας 
δδεόμτν, ἧκον παρὰ τὸν Σωχράτην" νῦν δὲ γρημάτων 
δεόμενος παρὰ σὲ ἥχω. » χατεγίνωσχε τῶν ἀνθρώπων 
40 ὡς τὰ σχεύη μὲν ἐν ταῖς ἀγορασίαις χομπούντων, τοὺς 
ὃξ βίους εἰχῆ δοχιμαζόντων" oi δὲ τοῦτο Διογένους 
φασί. xal ποτε παρὰ πότον χελεύσαντος Διονυσίου 
ἕχαστον ἐν πορφυρξ ἐσθῆτι ὀρχήσασθαι. τὸν μὲν Πλά- 
τωνα μὴ προςέσθαι, εἰπόντα 


46 Οὐχ ἂν δυναίμην θῆλυν ἐνδῦναι στολήν" 


τὸν δ᾽ Ἀρίστιππον λαθόντα xai μέλλοντα ὀρχήσασθαι 


εὐστόχως εἰπεῖν" 


Καὶ γὰρ ἐν βακεύμασιν 
ovg ἥ γε σώφρων οὐ διαφθαρήσεται. 


so [79) δεόμενός ποτε ὑπὲρ φίλου Διονυσίου xal μὴ ἐπι- 
τυγμάνων εἷς τοὺς πόδας αὐτοῦ ἔπεσε" πρὸς οὖν 
τὸν ἐπισχώψαντα, « οὐκ ἐγώ, φησίν, αἴτιος, ἀλλὰ 


habuit enim ille penuarios Atheniensium principes, ego au- 
tem Eutychidem emptitium servum.  Utebatur et Laide 
meretrice , ut refert Sotion in secundo Successionum libro. 
(75)Qua ex re quum sugillaretur a plurimis , Habeo, inquit, 
non habeor : nam vincere et non servire voluptatibus opti- 
mum esse, non ab iis prorsus abstinere. Exprobranti sibi 
Jlautiores et delicatiores cibos , Tu, inquit , ista tribus obolis 
non emeres? fatente illo, Non tam iyitur, inquit, ego vo- 
luptati studeo , quam tu avaritize. Ostendebat ei Simus Dio- 
nysii quaestor magnifice instructas zedes et pavimenta pre- 
tiosa (erat autem Phryx ac homo nihili), tum ille sputa 
quam maxime potuit ei in faciem conjecit; indignante illo, 
Non habui , inquit , opportuniorem locum. (76) Charondze 
Sive, ut quidam volunt, Pheedoni interroganti quis est, 
qui unguentum olet? Ego, inquit , infelix , et me infelicior 
Persarum rex. Ceterum vide ne, ut ceterve animantes 
propterea nihil damni patiuntur, sic neque homo. At dis- 
pereant cinedi, qui nobis eximiam corporis unctionem 
reddiderunt infamem. nterrogatus quomodo Socrates 
obüsset diem , Quomodo ego, inquit, optaverim. Intravit 
ad illum aliquando sophista Polyxenus , intuitusque mu- 
lieres compositas et magnifice instructum convivium , ac- 
cusare luxum ejusmodi cepit. Cui ille paulo post: Po- 
tesne , inquit , hodie nobiscum una esse? (77) annuentique, 
Quid ergo, ait, expostulas? nam videris non lautitias in- 
crepare, sed sumptus. Gestabat ejus famulus in itinere pe- 
cuniam, ut testatur Bion in Dissertationibus, et quum 
premeretur onere, Effunde, ait, quod nimis est, et fer ea 
qui potes. Quum aliquando navigaret , intellexissetque 
navem esse piraticam , prolatum aurum numerabat, deinde 
velut imprudenti et invito elapsum e manibus effudit in- 
mare et ejulare ccpit scilicet. Sunt qui illum hac addi- 
disse memorent , Satius est hec ob Arisfippum, quam Ari- 
stippum propter hac perire. JInterroganti Dionysio ad 
quid venisset, Ut, inquit, qua habeo impertiar, quz» non 
habeo, accipiam. | (78) Alii sic eum respondisse referunt : 
Quando sapientia egebam , adii Socratem : nunc pecunia- 
rum egens ad fe veni. Arguebat homines quod in au- 
ctionibus quidem vasa sonitu explorarent, in hominum 
vita ac moribus swstimandis socordes essent. ^ Hoc alii 
Diogenis fuisse dicunt. Jusserat aliquando Dionysius in 
convivio ut singuli in veste purpurea saltarent : id Plato 
rehuit dicens , 


Effeminata veste non possim tegi. 


Sumptam vero Aristippus induit, et quum saltare inciperet, 
argute dixit : 


Neque enim in Bacchi sacris 
perdetur mens pudica natura sua. 


(79) Orabat aliquando pro amico Dionysium, et quum re- 

pelleretur, ad pedes ejus procidit. ld factum quum ar- 

gueret quispiam, Non ego, inquit, in culpa sum, sed Dio- 
4. 


$2 


Διονύσιος ὃ ἐν τοῖς ποσὶ τὰς ἀχοὰς ἔχων. » διατρίόων 
ἐν "Acía xai ληφθεὶς ὑπὸ ᾿Ἀρταφέρνου τοῦ σατράπου 
πρὸς τὸν εἰπόντα, « xal ὧδε θαρρεῖς »; « πότε γάρ, 
εἶπεν, ὦ μάταιε, θαρρήσαιμι ἂν μᾶλλον ἢ νῦν, ὅτε 
& μέλλω Ἀρταφέρνη διαλέξεσθαι ; » τοὺς τῶν ἐγχυχλίων 
παιδευμάτων μετασχόντας, φιλοσοφίας δὲ ἀπολειφθέν- 
τας ὁμοίους ἔλεγεν εἶναι τοῖς τῆς Πηνελόπης μνηστῆρσι" 
xxi γὰρ ἐχείνους Μελανθὼ μὲν xol Πολυδώραν xal τὰς 
ἄλλας θεραπαίνας ἔχειν, πάντα δὲ μᾶλλον ἢ αὐτὴν τὴν 
δέσποιναν δύνασθαι γῆμαι. (80) τὸ δ᾽ ὅμοιον καὶ Ἀρίστων" 
τὸν γὰρ ᾿Οδυσσέα χαταδάντα εἷς ἄδου τοὺς μὲν νεχροὺς 
πάντας σχεδὸν ἑωραχέναι xal συντετυχηχέναι, τὴν δὲ 
βασίλισσαν αὐτὴν μὴ τεθεᾶσθαι. ὃ δ᾽ οὖν ᾿Αρίστιππος 
ἐρωτηθεὶς τίνα ἐστὶν ἃ δεῖ τοὺς χαλοὺς παῖδας μανθά- 
νειν, ἔφη, « οἷς ἄνδρες γενόμενοι χρήσονται. » πρὸς 
τὸν εἰπόντα ἐν αἰτίᾳ ὡς ἀπὸ Σωχράτους πρὸς Διονύσιον 
ἔλθοι, « ἀλλὰ πρὸς Σωχράτην μὲν, εἶπεν, ἦλθον παι- 
δείας Évexev , πρὸς δὲ Διονύσιον παιδιᾶς. » ἐξ ὁμιλίας 
αὐτῷ χρηματισαμένῳ φησὶ Σωχράτης, « πόθεν σοι 
τυ τοσαῦτα; » xal ὅς, « ὅθεν σοι τὰ ὀλίγα. » (si) éxat- 
px εἰπούσης πρὸς αὐτόν, « ἐχ σοῦ χυῶ », « οὐ μᾶλ- 
λον, ἔφη, γινώσχεις ἢ εἰ δι᾽ ὁλοσχοίνων ἰοῦσα ἔφα- 
σχες ὑπὸ τοῦδε χεχεντῆσθαι. » ἠτιάσατό τις αὐτὸν τὸν 
υἱὸν ἀπορριπτοῦντα ὥςπερ οὐχ ἐξ ἑαυτοῦ γεγονότα. χαὶ 
26 ὅς, « χαὶ τὸ φλέγμα, φησί, xal τοὺς φθεῖρας ἐξ 
ἡμῶν ἴσμεν γεννωμένους, ἀλλ᾽ ἀχρεῖα ὄντα ὡς moppto- 
τάτω ῥιπτοῦμεν. » ἐχδεξάμενος τὸ ἀργύριον παρὰ 
Διονυσίου, Πλάτωνος ἄραντος AM , πρὸς τὸν altix- 
σάμενον, « ἐγὼ μὲν γάρ, εἶπεν, ἀργυρίων, Πλά- 
3u τῶν δὲ βιύλίων ἐστὶν ἐνδεής. » πρὸς τὸν εἰπόντα τίνος 
ἕνεκα ἐλέγχεται παρὰ Διονυσίου, « οὗ ἕνεχα, φησίν, 
oí ἄλλοι ἐλέγχουσιν. » (82) ἥτει Διονύσιον ἀργύριον, 
xal ὅς, « ἀλλὰ μὴν ἔφης οὐχ ἀπορήσειν τὸν σοφόν" » 
ὃ δ᾽ ὑπολαδών, « δός, εἶπε, καὶ περὶ τούτου ζη- 
86 τῶμεν. » δόντος δέ͵ « δρᾷς, ἔφη, ὅτι οὐχ ἠπόρηχα ;» 
εἰπόντος πρὸς αὐτὸν Διονυσίου" 


] 


- 
-— 


us 
[^ 


"Occ γὰρ ὡς τύραννον ἐμπορεύεται, 
χείνου "avt δοῦλος, χἂν ἐλεύθερος μόλῃ " 


ὑπολαθών, 
40 Οὐχ ἔστι δοῦλος, ἂν ἐλεύθερος μόλῃ. 


τοῦτο Διοχλῆς φησιν ἐν τῷ περὶ βίων φιλοσόφων - ἄλλοι 
γὰρ εἰς Πλάτωνα ἀναφέρουσιν. ὀργισθεὶς πρὸς Αἰσχίνην 
μετ᾽ οὐ πολύ, « οὐ διαλλαχθησόμεθα, οὐ παυσόμεθα, εἶπε, 
ληροῦντες, ἀλλ᾽ ἀναμενεῖς ἕως ἂν ἐπὶ τῆς χύλιχος ἡμᾶς 
45 διαλλάξῃ τις; » καὶ ὅς, « ἄσμενος », ἔφη" (83) « μνη- 
μάνενε τοίνυν, » εἶπεν Ó Ἀρίστιππος, « ὅτι σοι πρότε- 
ρος πρεσθύτερος ὧν mpocnP v. » xal ὁ Αἰσχίνης, « εὖτε, 
νὴ τὴν Ἥραν, εὐλόγως εἶπας, ἐπεὶ πολλῷ μου βελτίων 
ὑπάρχεις" ἐγὼ μὲν γὰρ ἔχθρας, σὺ δὲ φιλίας ἄρχεις. » 
80 xxt ταῦτα μὲν εἰς αὐτὸν ἀναφέρεται. 
Ἀλρίστιπποι τέσσαρες: περὶ οὗ τε ὃ λόγος χαὶ δεύ- 
τερος ὃ τὰ περὶ Ἀρκαδίας γεγραφώς" τρίτος ὃ μη- 


BIBA. B, ». APIXTITIIIOX. 


nysius, qui aures habet in pedibus. Morabatur in Asia , «& 
quum ab Artapherne satrapa fuisset comprehensus , inter- 
rogatus a quodam an vel sic bono esset animo, Quasi vero, 
inquit, o stulte, magis unquam confidere poseim quam 
nunc cum Artapherne collocuturus? Ἐρ8 qui liberalibus 
imbuti disciplinis philosophiam neglexissent, Penelopes aie- 
bat procis esse simillimos : illos enim et Melantho et Polsy- 
doram cunctasque ancillas habere, sed quidvis potius 
quam ipsíus dominz nuptias consequi posse. (80) Simile 
quiddam et Aristo dixisse fertur : Ulyssem quippe , quum 
descendisset ad inferos, mortuos vidisse fere omnes et in 
colloquium venisse, at reginam ipsam non conspexisse. Ari- 
stippus rogatus quaenam bonos juvenes oporteat discere, Ea, 
inquit, quae viris usui futura sunt. Exprobranti cuidam 
quoda Socrate ad Dionysium se contulisset, Atqui, inquit, 
ad Socratem veni doctrinz (παιδείας) gratia, ad Dionysium 
joci (παιδιᾶς). Multas jam pecunias e disciplina conse- 
cuto quum diceret Socrates, Unde tibi tam multa? ille 
inquit, Unde tibi pauca. (81) Dicente scorto , Ex te gero 
uterum , Non, inquit , hoc magis nosti, quam si per spinas 
densissimas ambulans diceres, Ista me pupugit. Crimi- 
nante quopiam quod filium quasi non ex se natum projice- 
ret , Etiam pituitam, inquit, et pe iculos probe scimus ex 
nobis gigni, qua tamen velut inutilia quam longissime 
Quum a Dionysio pecuniam ipse, Plato librum 
accepisset , insimulante ipsum quodam , Ego , inquit , pecu- 
niis indigeo , Plato libris. Percontanti cujus rei gratia se a 
Dionysio argui pateretar, Ejusdem rei , inquit , quapropter 
eum reliqui arguunt. (82) Postulabat pecuniam a Diony- 
sio , et ille, Dixisti , inquit , non egere sapientem : Da, in- 
quit ille, et postea de his quaeramus. ΕΠ quum dediss«t, 
Videsne , ait, me non indiguisse? Dicente ad eum Dionysio, 


prejicimus. 


Namque ad tyrannum quicumque habitatum venit , 
servus fit illius, quamquam liber advenit ; 


eubjecit , 
Non fit ille servus, quando liber advenit. 


Hoc Diocles refert in libro de Vitis philosophorum.  Alü 
Platonem id dixisse tradunt. lratus JEschini paulo post : 
Quin, inquit, in gratiam redimus atque ineptire desistimus? 
exspectabisne donec nos inter pocula aliquis reconciliet ? 
Cui ille, Ego vero perlubenter, inquit. (83) Tum Aristippus : 
Memento autem, me quamvis majorem natu ad te accessisse 
priorem. Respondit /Eschines: Recte mehercle dixisti : 
nam me longe melior cs : ego inimicitiarum, tu amicitiz es 


Γεγόνασι δ᾽ Καὶ auctor. Et ista quidem ad illum referuntur. Fuerunt autem 


Aristippi quattuor. Prünus iste de quo nobis sermo est : 


secundus, qui Arcadiae historiam scripsit : tertius, qui quod 





LIB. Ii, 8. ARISTIPPUS. 63 


τρυδίδαχτος, θυγατριδοῦς τοῦ πρώτου " τέταρτος ὃ ix 


ἃ matre doctus esset, μητροδίδαχτος dictus est, prioris nepos 


τῆς νεωτέρας Ἀχαδημίας. Τοῦ δὲ Κυρηναϊκοῦ φιλο- 6 ex filia : quartus, ex nova Academia philosophus. Hujus au- 


σύφου φέρεται βιθλία τρία μὲν ἱστορίας τῶν χατὰ Λι- 
δύην, ἀπεσταλμένα Διονυσίῳ: ἔν δὲ ἐν ᾧ διάλογοι 
6 πέντε xal εἴχοσιν, οἱ μὲν Ἀτθίδι, οἱ δὲ Δωρίδι διαλέχτω 
γεγραμμένοι οἵδε "(8) Ἀρτάθαζος , πρὸς τοὺς ναυαγοὺς, 
πρὸς τοὺς φυγάδας, πρὸς πτωχόν, πρὸς Λαΐδα, πρὸς 
Πῶρον, πρὸς Λαΐδα περὶ τοῦ κατόπτρου, Ἑρμείας, 
Ἐνύπνιον, πρὸς τὸν ἐπὶ τῆς χύλικος, Φιλόμηλος, πρὸς 
(0 τοὺς οἰχείους, πρὸς τοὺς ἐπιτιμῶντας ὅτι χέχτηται 
εἶνον παλαιὸν xai ἑταίρας, πρὸς τοὺς ἐπιτιμῶντας ὅτι 
πολυτελῶς ὀψωνεῖ, ᾿Επιστολὴ πρὸς Ἀρήτην τὴν θυγα- 
τέρα, πρὸς τὸν εἰς ᾽σλυμπίαν γυμνάζοντα ἑαυτόν, "Epo- 
τῆσις, ἄλλη ᾿Ερώτησις, Χρεία πρὸς Διονύσιον, ἄλλη 
ΙΒ ἐπὶ τῆς εἰχόνος, ἄλλη ἐπὶ τῆς Διονυσίου θυγατρός, 
πρὸς τὸν οἰόμενον ἀτιμάζεσθαι, πρὸς τὸν συμθουλεύειν 
ἐπιχειροῦντα, ἔνιοι δὲ χαὶ διατριδῶν αὐτόν φασιν ἕξ 
γεγραφέναι, οἱ δ᾽ οὐδ᾽ ὅλως γράψαι" ὧν ἐστι xod Σω- 
σιχράτης ὃ Ῥόδιος. — (85) χατὰ δὲ Σωτίωνα ἐν δευ- 
 τέρῳ xal Παναίτιον ἔστιν αὐτῷ συγγράμματα τάδε" 
κερὶ παιδείας, περὶ ἀρετῆς, Προτρεπτιχός, ἈιΑιρτάθαζος, 
Ναναγοί, Φυγάϑες, Διατριδῶν ἕξ, Χρειῶν τρία, πρὸς 
Λαΐδα, πρὸς Πῶρον, πρὸς Σωχράτην, περὶ τύχης. τέ- 
λος δ᾽ ἀπέφαινε τὴν λείαν χίνησιν εἰς αἴσθησιν ἀναδιδο- 


φέρε γῦν διέλθωμεν τοὺς ἀπ᾽ αὐτοῦ Κυρηναϊχούς,, οἵ 
τινες ἑαυτοὺς οἱ μὲν Ἡγησιαχούς, οἱ δὲ ᾿Αννιχερείους, 
ot δὲ Θεοδωρείους προζωνόμαζον. οὗ μὴν ἀλλὰ χαὶ 
τοὺς ἀπὸ Φαίδωνος, ὧν τοὺς χορυφαιοτάτους "Epstet- 
W χούς, ἔχει δὲ οὔτως’ (86) Ἀριστίππου διήχουσεν ἣ 
θυγάτηρ Ἀρήτη καὶ Αἰθίοψ Πτολεμαεὺς καὶ Ἀντίπα- 
τρὸς Κυρηναῖος" ᾿Αρήτης δὲ Ἀρίστιππος ὃ μητροδίδα- 
xtX ἐπιχληθείς, οὗ Θεόδωρος ὃ ἄθεος, εἶτα θεός" Ἀν- 
τιπάτρου δ᾽ ᾿Επιτιμίδης Κυρηναῖος, οὗ Παραιῤάτης, οὗ 
3 Ἡγησίας δ πεισιθάνατος. xal Awixepis [6 Πλάτωνα 
λυτρωσάμενος]. Oi μὲν οὖν ἐπὶ τῆς ἀγωγῆς τῆς Apt. 
στίππου Βείναντες καὶ Κυρηναϊχοὶ προςαγορευθέντες δό-: 
ζαις d ἐχρῶντο τοιαύταις" δύο πάθη c ὑφίσταντο, πόνον χαὶ 
ἡδονήν, τὴν! μὲν λείαν χίνησιν, τὴν ἡδονήν, τὸν δὲ πόνον 
in τραχεῖαν χίνησιν. (67) μὴ διαφέρειν τε ἡδονὴν ἡδονῆς, 
μτὸδὲ ἥδιόν τι εἶναι" xol τὴν μὲν εὐδοχητὴν πᾶσι 
ζῴοις, τὸν δ᾽ ἀποχρουστικόν. ἡδονὴν μέντοι τὴν τοῦ 
σώματος, ἣν xal τέλος εἶναι, χαθά φησι χαὶ Παναίτιος 
ἦν τῷ περὶ τῶν αἱρέσεων; οὐ τὴν χαταστηματιχὴν ἧδο- 


ἐδ νὴν τὴν d ἐπ᾽ ἀναιρέσει, ἀλγηδόνων χαὶ οἷον ἀνοχλησίαν, 
? δ᾽ Ἐπίχουρος d ἀποξέ γεται χαὶ τέλος εἶ εἰναί φησι. δοχεῖ 


αὐτοῖς xai τέλος εὐδαιμονίας διαφέρειν. τέλος" μὲν γὰρ 

εἶναι τὴν χατὰ μέρος ἡδονήν, εὐδαιμονίαν δὲ τὸ ἐχ τῶν 
μερικῶν ἡδονῶν σύστημα, αἷς συναριθμοῦνται xal. αἱ 
E ταρῳχηχυῖαι xal at μέλλουσαι. (88) εἶναί τε τὴν μεριχὴν 
ἡδονὴν δι᾽ αὑτὴν αἱρετήν' τὴν δ᾽ εὐδαιμονίαν οὐ δι᾿ 
αὑτὴν, ἀλλὰ διὰ τὰς χατὰ μέρος ἡδονάς. πίστιν δ᾽ εἶναι 
τοῦ τέλος εἶναι τὴν ἡδονὴν τὸ ἀπροαιρέτως ἡμᾶς éx παί- 
ὅων ὠχειῶσθαι πρὸς αὐτήν, χαὶ τυχόντας αὐτῆς μηθὲν 


& ἐπιζητεῖν. μηθέν τε οὕτω φεύγειν ὡς τὴν ἐναντίαν. 


tem Cyrenaici philosophi libri feruntur hi : tres historic 
Libyce libri ad Dionysium missi; unus liber in quo dialogi 
viginti quinque, alii quidem Attica, alii vero Dorica dialecto 
scripti. Sunt autem hi : (84) Artabazus, ad naufragos , ad 
fugitivos, ad mendicum, ad Laidem, ad Porum, ad Laidem 
de speculo, Hermeas, Somnium, ad eumqui praeerat poculo, 
Philomelus , ad domesticos, ad inerepantes quod vetus vi- 
num scortaque possideret, ad vituperantes quod magnifice 
instrueret mensam, Epistola ad Areten filiam, ad eum qui se 
ipsum exercebat ad Olympia , Interrogatio, alia Interroga- 
tio, Declamatio ad Dionysium, alia de imagine, alia de 
Dionysii filia, ad eum qui arbitrabatur se contemptui et iguo- 
minie haberi, ad eum qui ipsi censilia dare aggrederetur. 
Quidam Dissertationum illum et sex libros scripsisse asse- 
runt , alii prorsus scripsisse negant, ex quibus est Sosicra- - 
tes Rhodius. (85) Sed Sotion in secundo et Paneetius hoc 
illum scripsisse referunt : de disciplina, devirtute, Exhorta. 
torius, Artabazus, Naufragi, Fugitivi, Dissertationum libri 
sex, Declamationum libri tres, ad Laidem, ad Porum, ad So- 
cratem, de fortuna. Summum bonum statuit lenem motum 
ad sensum emanantem. Age vero, quoniam ipsius vitam 
descripsimus , nunc eos qui ab illo fluxere Cyrenaicos suo 


μένην, Ἡμεῖς δ᾽ ἐπειδὴ τὸν βίον ἀνεγράψαμεν αὐτοῦ, 7 ordine prosequamur. — Ex his alii quidem Hegesiacos, An- 


nicerios alii, alii Theodorios se ipsos appellavere. Sed ef 
illos persequamur qui a Phaedone manarunt, ex quibus Ere- 
trici nobilissimi sunt. Res sic se habet. (86) Aristippum au- 
divit Arete filia et /Ethiops ex Ptolemaide et.Cyrenaeus An- 
tipater : Aretes vero auditor fuit Aristippus , matris disci- 
pulus cognominatus : ejus vero Theodorus, qui primo ἄθεος, 
deinde θεός appellatus est. Antipatrum Epitiinides Cyre- 
neus audivit : ejus Parwebates auditor fuit : Parzbatis He- 
gesias qui πεισιθάνατος (mortem appetendam suadens ) est 
dictus, et Anniceris (a quo Plato redemptus est]. At enim 
qui in Aristippi disciplina permanserunt et ab illo Cyrenaici 
sunt appellati, hisce placitis utuntur. Duas perturbationes 
ponunt, dolorem et voluptatem : voluptatem lenem motum, 
dolorem vero asperum motum appellantes. (87) Nihil differre 
a voluptate voluptatem, neque esse alterum jucundius al- 
tero : atque illam quidem cunctas animantes appetere, 
hunc autem refugere. "Voluptatem autem corporis intelli- 
gunt, quam et summum bonum esse dicunt, ut etiam Pa- 
naetius in libro de Sectis tradit, non tamen eam 4085 stabilis 
sit et in privatione dolorum coneistat , et quasi turbationis 
immunitatem, quam probat Epicurus , finem bonorum esse 
diceus. Videtur autem iis summum bonum a beata vita 
differre : summum bonum quippe esse particularem volu- 
ptatem, beatam autem vitam sive felicitatem voluptatum par- 
ticularium constare conventu, quibus et praeteritze connu- 
merantur et futurae. (88) Particularem quoque voluptatem 
propter se esse expetendam, felicitatem vero non propter 
se ipsam, sed propter particulares voluptates. Indicium 
autem esse, finem bonorum esse voluptatem, quod huic 
nos a pueris absque rationis judicio natura conciliavit ; 
et quum illa fruimur, nihil amplius inquirimus, quodque 
nihil àegue ac dolorem ei contrarium fugimus. — Voluptatem 


ot 


αὐτῇ ἀλγηδόνα. εἶναι δὲ τὴν ἡδονὴν ἀγαθὸν χἂν ἀπὸ τῶν 
ἀσχημοτάτων γένητάι, χαθά φησιν ᾿Ιππόθοτος ἐν τῷ 
περὶ αἱρέσεων. εἰ γὰρ xal fj πρᾶξις ἄτοπος el» , ἀλλ᾽ 
οὖν ἡ ἑδονὴ δι᾽ αὑτὴν αἱρετὴ καὶ ἀγαθόν. (89) ἡ δὲ τοῦ 
ἀλγοῦντος ὑπεξαίρεσις, ὡς εἴρηται παρ᾽ ᾿Επιχούρῳ, 
δοχεῖ αὐτοῖς μὴ εἶναι ἡδονή" οὐδὲ f, ἀηδονία ἀλγηδών. 
ἐν χινήσει γὰρ εἶναι ἀμφότερα, μὴ οὔσης τῆς ἀπονίας 
ἢ τῆς ἀηδονίας χινήσεως, ἐπεὶ ἢ ἀπονία οἱονεὶ χαθεύ-- 
δοντός ἐστι χατάστασις. δύνασθαι δέ φασι χαὶ τὴν 
jo ἡδονήν τινας μὴ αἱρεῖσθαι xarà διαστροφήν᾽ οὐ πάσας 
μέντοι τὰς ψυχιχὰς ἡδονὰς χαὶ ἀλγηδόνας ἐπὶ σωματι- 
χαῖς ἡδοναῖς χαὶ ἀλγηδόσι γίνεσθαι. καὶ γὰρ ἐπὶ ψιλῇ 
τῇ τῆς πατρίδος εὐημερίᾳ ὥςπερ τῇ ἰδία χαρὰν ἐγγίνε- 
σθαι. ἀλλὰ μὴν οὐδὲ χατὰ μνήμην τῶν ἀγαθῶν 3) προς- 
δοκίαν ἧἥδονήν φασιν ἀποτελεῖσθαι" ὅπερ ἤρεσχεν 
᾿Ἐπιχούρῳ. — (90) ἐκλύεσθαι γὰρ τῷ χρόνῳ τὸ τῆς ψυ- 
γῆς χίνημα. λέγουσι δὲ μηδὲ χατὰ ψιλὴν τὴν ὅρασιν 
ἢ τὴν ἀχοὴν γίνεσθαι ἧδονάς. τῶν γοῦν μιμουμένων 
θρήνους ἡδέως ἀχούομεν, τῶν δὲ xav! ἀλήθειαν ἀη- 
0 δῶς. μέσας τε καταστάσεις ὠνόμαζον ἀηδονίαν χαὶ 
ἀπονίαν. πολὺ μέντοι τῶν ψυχιχῶν τὰς σωματιχὰς 
ἀμείνους εἶναι, καὶ τὰς ὀχλήσεις γείρους τὰς σωματι- 
χάς. ὅθεν xal ταύταις χολάζεσθαι μᾶλλον τοὺς ἅμαρ- 
τάνοντας. γαλεπώτερον γὰρ τὸ πονεῖν, οἰκειότερον δὲ 
τὸ ἥδεσθαι ὑπελάμδανον. ὅθεν xal πλείονα οἰχονο-- 
μίαν περὶ θάτερον ἐποιοῦντο. διὸ καὶ καθ᾽ αὑτὴν ai- 
ρετῆς οὔσης τῆς ἡδονῆς τὰ ποιητιχὰ ἐνίων ἡδονῶν 
ὀχληρὰ πολλάχις ἐναντιοῦσθαι" ὡς δυςκολώτατον αὐτοῖς 
φαίνεσθαι τὸν ἀθροισμὸν τῶν ἡδονῶν εὐδαιμονίαν 
go ποιούντων. (01) ἀρέσχει δ᾽ αὐτοῖς μήτε τὸν σοφὸν 
πάντα ἡδέως ζῆν, μήτε πάντα φαῦλον ἐπιπόνως, ἀλλὰ 
χατὰ τὸ πλεῖστον. ἀρχεῖ δὲ χὰν χατὰ μίαν τις προς- 
πίπτουσαν ἡδέως ἐπανάγη. τὴν φρόνησιν ἀγαθὸν μὲν 
εἶναι λέγουσιν, οὗ δι᾽ ἑαυτὴν δὲ αἱρετήν. ἀλλὰ διὰ τὰ 

gp ἐξ αὐτῆς περιγινόμενα “ τὸν φίλον τῆς χρείας ἕνεχα " 
χαὶ γὰρ μέρος σώματος, μέχρις ἂν παρῇ, ἀσπάζεσθαι. 
τῶν ἀρετῶν ἐνίας xal περὶ τοὺς ἄφρονας συνίστασθαι. 
τὴν σωματικὴν ἄσχησιν συμδάλλεσθαι πρὸς ἀρετῆς 
ἀνάληψιν, τὸν σοφὸν μήτε φθονήσειν μήτε ἐρασθήσεσθαι 

au ἡδεισιδαιμονήσειν' γίνεσθαι γὰρ ταῦτα παρὰ κενὴν δόξαν. 
λυπήσεσθαι μέντοι xal φούήσεσθαι. φυσιχῶς γὰρ γί- 
νεσθαι. (95) καὶ τὸν πλοῦτον δὲ ποιητιχὸν ἡδονῆς εἶναι, 
οὐ Ov αὑτὸν αἱρετὸν ὄντα. τά τε πάθη χαταληπτά. 
ἔλεγον οὖν αὐτά, οὐχ ἀφ᾽ ὧν γίνεται. ἀφίσταντο δὲ 
y καὶ τῶν φυσιχῶν διὰ τὴν ἐμφαινομένην ἀχαταληψίαν" 
τῶν δὲ λογιχῶν διὰ τὴν εὐχρηστίαν ἥπτοντο. Μελέα- 
«oc δ᾽ ἐν τῷ δευτέρῳ περὶ δοξῶν xal Κλειτόμαχος ἐν 
τῷ πρώτῳ περὶ αἱρέσεων φασὶν αὐτοὺς ἄχρηστα ἡγεῖ- 
σθαι τό τε φυσιχὸν μέρος χαὶ τὸ διαλεχτιχόν. δύνασθαι 
su γὰρ xal εὖ λέγειν xal δεισιδαιμονίας ἐκτὸς εἶναι χαὶ τὸν 
περὶ θανάτου φόῤον ἐχφεύγειν τὸν (τὸν) περὶ ἀγαθῶν 
xa χαχῶν λόγον ἐκμεμαθηκότα (08) μηδέν τε εἶναι φύσει 
δίκαιον ἢ καλὸν ἢ αἰσχρόν, ἀλλὰ νόμῳ καὶ ἔθει. ὃ μέν- 
τοι σπουδαῖος οὐδὲν ἄτοπον πράξει διὰ τὰς ἐπιχειμένας 

o5 ζημίας καὶ δόξας" εἶναι δὲ τὸν σοφόν. προχοπήν τε 


La 
ωε: 


dio 
* 


BIBA. D, η. APIZTIIITIOX. 


preeterea bonum esse , etiamsi a turpissimis proveniat rebus 
ut ait Hippobotus in libro de Sectis. Si enim f«eda sit actio, 
voluptatem tamen per se ipsam expetendam esse, bonum- 
que existimandam. (89) Porro illa doloris amotio quam 
tuetur Epicurus, eis non videtur voluptas esse , neque pri- 
vatio voluptatis dolor : utraque enim esse in motu constituta, 
quum non sit motus doloris voluptatisque privatio ; quip 
doloris illa vacatio veluti dormientis status est. Posse quos- 
dam aiunt voluptatem minime appetere per animi perver- 
sionem : non omnes tamen animi voluptates ac dolores in 
corporeis voluptatibus et doloribus fieri : quippe ex nuda 
et sola patrize prosperitate nasci lztitiam seque atque ex 
nostra propria. Verum minime ex memoria seu exspe- 
ctatione bonorum voluptatem perfici dicunt : quod placet 
Epicuro. (90) Nam tempore motum animi effluere. Quin 
ne 5010 quidem visu vel auditu voluptates constare 
posee, quando eos qui lamentationes imitantur libenter 
audimus, veras autem illibenter atque injicunde. Porro 
privationem hujusmodi aut voluptatis aut doloris medios 
status appellabant. Longe tamen esse preestantiores cor- 
porum quam animorum voluptates, deterioresque cor- 
poris quam animi affectiones : quocirca et his peccantes 
magis cruciari. Durius quippe dolere , laetari vero familis- 
rius et gratius arbitrabantur; quocirca et major illis erat 
corporis cura quam animi. Unde quum constet per se ex- 
petendam voluptatem , pleraque tamen quz sunt eflicientia 
quarundam voluptatum , quum sint molesta , saepe adversa- 
ri : ut difficillima eis videatur ejusmodi voluptatum conge. 
ries, quz beatam vitam efficere possint. (91) Placet au 
tem eis neque sapientem semper in voluptate vivere, neque 
rursus insipientem semper in dolore, verum utplurimum 
sic fieri. Satis autem esse, si quis per singulas incidentes 
voluptates suaviter afficiatur. Prudentiam bonum quidem 
esse asserunt, non autem propter se ipsam appetendam, 
sed eorum gratia quee nobis ex illa proveniunt. Amicum 
usus causa esse amplectendum : nam et corporis parle 
quamdiu adsunt, adamari. "Virtutes quasdam etiam insi- 
pientibus esse ommunes, Corporis exercitétionem conferre 
ad virtutem capessendam. Sapientem nunquam invidia labo- 
raturum , neque cupiditati neque superstitioni unquam ces 
surum : ista enim ex inani opinione contingere. Metu ta- 
men et dolore commotum iri : id quippe naturaliter fieri. 

(92) Divitias efficere voluptates, non esse per se appe- 

tendas.  Perturbationes comprehendi posse dicebant, 
ipsas quidem, non autem etiam ex quibus fiunt.  Natura- 
lium rerum inquisitionem omittebant, quod eas non pose 
comprehendi manifestum esset. Dialecticam propter sum- 

muri ejus usum attingebant. Tamen Meleagri sententia 

est in secundo de Placitis et Clitomachi in primo de 

Sectis. eos et physicam et dialecticam coque aspernari. 

Posse enim et apte dicere et extra superstitionem ese 

mortisque metum effugere , qui rationem bonorum male- 

rumque didicerit. (93) Nihilque natura justum esse aul 

honestum vel turpe, sed lege et consuetudine. — Vir tamen 

bonus nihil agit perperam ob p«enas propositas opiniones: 

ve hominum : esse autem sapientem. Atque «iam pro- 





L1B. Il. 8. ARISTIPPUS. | 55 


ἀπολείπουσι xat ἐν φιλοσοφίᾳ xal ἐν τοῖς ἄλλοις. φασὶ δὲ 
xai λυπεῖσθαι ἄλλον ἄλλου μᾶλλον, xa τὰς αἰσθήσεις μὴ 
πάντοτε ἀληθεύειν. Οἱ δὲ ἩἩγησιαχοὶ λεγόμενοι σχο- 
ποὺς uy εἶ γον τοὺς αὐτούς, ἡδονὴν χαὶ πόνον. μήτε 
δὲ χάριν τι εἶναι. μήτε φιλίαν μήτε εὐεργεσίαν, διὰ τὸ 
μὴ δι᾽ αὐτὰ ταῦτα αἱρεῖσθαι ἡμᾶς αὐτά, ἀλλὰ διὰ τὰς 
χρείας αὐτάς, ὧν ἀπόντων μηδ᾽ ἐκεῖνα ( ὑπάρχειν. (4) 
τὴν εὐδαιμονίαν ὅλως ἀδύνατον εἶναι * τὸ μὲν γὰρ σῶμα 
πολλῶν ἀναπεπλῆσθαι παθημάτων, τὴν δὲ ψυχὴν συμ- 
ι9 παθεῖν τῷ σώματι xal ταράττεσθαι, τὴν δὲ τύχην πολλὰ 
τῶν χατ᾽ ἐλπίδα χωλύειν- ὥςτε διὰ ταῦτα ἀνύπαρχτον 
τὸν εὐδαιμονίαν εἶναι. τήν τε ζωὴν xal τὸν θάνατον 
αἵρετόν. φύσει τ᾽ οὐδὲν ἠδὺ ἢ ἀηδὲς ὁπελάμθανον- 
διὰ δὲ σπάνιν ἢ ξενισμὸν ἢ χόρον τοὺς μὲν ἥδεσθαι, 
is τοὺς δ᾽ ἀηδῶς ἔχειν. πενίαν χαὶ πλοῦτον πρὸς ἡδονῆς 
λόγον εἶναι οὐδέν: μὴ γὰρ διαφερόντως ἥδεσθαι τοὺς 
πλουσίους 7| τοὺς πένητας. δουλείαν ἐπίσης ἐλευθερία 
ἀδιάφορον πρὸς ἡδονῆς μέτρον , xal εὐγένειαν δυςγενείᾳ, 
xx δόξαν ἀδοξία. (96) καὶ τῷ μὲν ἄφρονι τὸ ζῆν λυ- 
?0 σιτελὲς εἶ εἶναι" τῷ δὲ φρονίμῳ ἀδιάφορον. τόν τε σο- 
gov ἑαυτοῦ ἕνεχα πάντα πράξειν" οὐδένα γὰρ ἡγεῖ-- 
σθαι τῶν ἄλλων ἐπίσης ἄξιον αὐτῷ. χἂν γὰρ τὰ μέ- 
γιστα δοκῇ παρά του χαρποῦσθαι » μὴ εἶναι ἀντάξια 
ὧν αὐτὸς παράσχῃ. ἀνήρουν δὲ xal τὰς αἰσθήςεις 
?s οὐχ ἀχριδούσας τὴν ἐπίγνωσιν, τῶν τ᾽ εὐλόγως φαινο- 
μένων πάντα πράττειν. ἔλεγον τὰ ἁμαρτήματα συγ- 
γνώμης τυγχάνειν: οὐ γὰρ ἑχόντα ἁμαρτάνειν, ἀλλά 
τινι πάθει χατηναγκασμένον. χαὶ μὴ μισήσειν, μᾶλ- 
λον δὲ μεταδιδάξειν. τόν τε σοφὸν οὐχ οὕτω πλεονάσειν 
3 ἐν τῇ τῶν ἀγαθῶν αἱρέσει, ὡς ἐν τῇ τῶν χαχῶν φυγῇ, 
τέλος τιθέμενον τὸ μὴ ἐπιπόνως ζῆν μηδὲ λυπηρῶς" (96) 
ὃ δὴ περιγίνεσθαι τοῖς ἀδιαφορήσασι περὶ τὰ ποιητιχὰ 
τῆς ἡϑονῆς. 
ταὐτὰ τούτοις: ἀπέλιπον δὲ xal φιλίαν ἐν βίω xal γά- 
à ριν καὶ πρὸς γονέας τιμὴν xat ὑπὲρ πατρίδος τι πράξειν. 
ὅθεν διὰ ταῦτα, x&v ὁ; χλήσεις ἀναδέξηται ὁ σοφός , οὐδὲν 
ἧττον εὐδαιμονήσει, x&v ὀλίγα ἡδέα περιγένηται αὐτῷ. 
«T» τε τοῦ φίλου εὐδαιμονίαν δι᾽ αὑτὴν μὴ εἶναι αἶρες 
τήν: μηδὲ γὰρ αἰσθητὴν τῷ πέλας ὑπάρχειν" μὴ εἶ et- 
(0 vat τε αὐτάρχη τὸν λόγον πρὸς τὸ θαρρῇσαι καὶ τῆς τῶν 
πολλῶν δόξης ὑπεράνω γενέσθαι" δεῖν δ᾽ ἀνεθίζεσθαι 
διὰ τὴν ἐχ πολλοῦ συντραφεῖσαν ἡμῖν φαύλην διάθεσιν. 
(97) τόν τε φίλον μὴ διὰ τὰς χρείας μόνον ἀποδέχεσθαι, 
ὧν ὑπολειπουσῶν TP ἐπιστρέφεσθαι" ἀλλὰ χαὶ παρὰ τὴν 
( γεγονυῖαν εὔνοιαν, ἧς Évexa xai πόνους ὑπομενεῖν. καίτοι 
τιθέμενον ἡδονὴν τέλος xal ἀχθόμενον ἐπὶ τῷ στέρε- 
σθαι αὐτῆς ὅμως ἑκουσίως ὑπομενεῖν διὰ τὴν πρὸς τὸν 
φίλον στοργήν. 
ὀνομασίαν ἔσπασαν ἀπὸ Θεοδώρου τοῦ προγεγραμμένου, 
9 χαὶ Goyu.actv ἐμρήσαντο τοῖς αὐτοῦ, 
ἕωρος παντάπασιν ἀναιρῶν τὰς περὶ θεῶν δόξας: χαὶ 
αὐτοῦ περιετύ ὕχομεν βιδλίῳ ἐ ἐπιγεγραμμένῳ περὶ θεῶν, 
οὖκ ἐὐχαταφρονήτῳ " ἐξ οὗ φασιν ᾿Επίχουρον Aa6óv- 
τὰ τὰ πλεῖστα εἰπεῖν. — (08) ἤχουσε δὲ xai Ἀννικέριδος 


c 


fectum quendam fam in philosophia quam in ceteris artibus 
relinquunt. Aiunt et dolore affici alium alio magis , sen- 
susque non semper vera nuntiare. Verum enim vero ii qui 
dicuntur Hegesiaci eandem sane de voluptate ac dolore ha- 
buere sententiam : proterea neque gratiam esse aliquid, 
neque amicitiam, neque beneficentiam, quod ista non per se 
ipsa appetamus, sed usus modo gratia: nam heec si ab- 
sint , ne illa quidem subsistere. (94) Fieri autem plane non 
posse ut cui felicitas obtingat : corpus quippe morbis multis 
passionibusque aífligi, animum vero contagione corporis 
laborare atque una turbari, complura item qui speremus 
a fortuna impediri : propter ista igitur beatam vitam non 
posse exsistere. "Vitam seque ac mortem esse in rebus ex- 
petendis. Natura item suave atque insuave nihil opinaban- 
tur : ceterum propter rerum vel raritatem vel novitatem 
vel satietatem leetari alios, alios vexari. Divitias vel pau- 
pertatem nihil ad voluptatis valere rationem : nam nul- 
lum neque divitibus esse praecipuum gaudium, neque 
pauperibus. Servitutem seque atque libertatem, nobilitatem 
atque ignobilitatem , gloriam ignominiam nihil per se con- 
ferre ad voluptatis modum. (95) Atque insipienti quidem 
expedire ut vivat; sapienti perinde esse. Sapientem sui ip- 
sius gralia cuncta facturum : alium quippe neminem zque 
àc se dignum arbitrari. Quamlibet enim ingentia videatur a 
quopiam consecutus, non tamen eorum quz ipse pres- 
titerit, merita s&equare. Tollebant et sensus, quod ceríam 
non inferunt notionem. ltem quze rationi consentanea vi- 
deantur, omnia facienda. Peccata veniam dicebant mereri : 
neque enim sponte aliquem peccare, sed aliqua wgritudine 
coactum. Non odio quemquam habiturum, sed meliora 
edocturum.  Sapientem non adeo in bonis appetendis prae- 
stiturum, quam in malis fugiendis : quum summum bo- 
num statuat esse, ut neque in labore neque in dolore viva- 
tur. (96)1dque eos assequi qui circa voluptatum materiam 


Οἱ δ᾽ ᾿Ἀννιχέρειοι τὰ μὲν ἄλλα xackrOneutram in partem inclinatiores sunt. Porro Annicerli in 


ceteris ab istis non dissentiunt : relinquunt autem amici- 
tiam in vita, etgratiam , ac reverentiam οὐρᾷ parentes, et 
pro patria aliquid perpessurum sapientem. Quocirca quam- 
vis molestias sapiens ac negotia subeat, nihilo minus beale 
victurum, etsi minimum voluptatis illi suppetierit. Amici 
felicitatem non per se appetendam : neque enim terius 
sensui patere. Neque satis esse jn ratióne momenti , ut con- 
fidere possimus et vulgi opinionibus superiores evadere : 
oportere vero in optimis quibusque assuefieri propter ino- 
litam et insitam nobis affectionem vitiosam. (97) Amicum 
non propter usum solum esse suscipiendum, nec, usus si 
desinat, esse aversandum : verum etiam propter insi- 
tam benevolentiam , cujus gratia dolores quoque eum esse 
subiturum. Quamquam enim voluptatem finem bonorum 
statuunt, et dolent si illa privantur, sponte tamen susti- 


Οἱ δὲ Θεοδώρειοι χληθέντες τὴν μὲν r rneri labores volunt pro summo in amicum studio affectuque 


singulari. Qui autem Theodori sunt appellati , ἃ Theodoro 


Ἦν J δ Q«:ó-I2quem prodiximus traxere cognomen , ejusque decretis usi 


sunt. Hic Theodorus omnes omnino de diis opiniones sus- 
tulit; et in librum ejus inscriptum de Diis incidimus, 
minime contemnendum , ex quo Epicurum plurima suorum 


sumpsisse asserunt. (98) Audivit autem Theodorus Annico- 


56 BIBA. B, v. ΑΡΙΣΤΙΠΠΟΣ. 


6 Θεόδωρος καὶ Διονυσίου τοῦ διαλεχτιχοῦ, καθά φησιν  ridem Dionysiumque dialecticum , ut ait. Antisthenes in 
Ἀντισθένης ἐν φιλοσόφων διαδοχαῖς. Τέλος δ᾽ Urs-13philosophorum Successionibus. Finem bonorum et malo- 
λάμθανε χαρὰν xal λύπην τὴν μὲν ἐπὶ φρονήσει rum putabat esse gaudium et meororem : alterum 
τὴν δ᾽ ἐπὶ ἀφροσύνη. ἀγαθὰ δὲ φρόνησιν καὶ δικαιος — constare prudentia, alterum stultitia. Bona ease pru- 
σύνην, χαχὰ δὲ τὰς ἐναντίας ἕξεις, μέσα δὲ ἡδονὴν xal dentiam atque justitiam; mala vero contrarios habitus ; 
πόνον. ἀνήρει δὲ xal φιλίαν, διὰ τὸ μήτ᾽ ἐν ἄφροσιν media voluptatem et dolorem. Sustulit et amicitiam , quod 
αὐτὴν εἶναι μήτ' ἐν σογοῖς. τοῖς μὲν γὰρ τῆς e δ neque insipientibus adsit neque sapientibus. n illis 
ἀναιρεθείσης xal τὴν φιλίαν ἐχποδὼν εἶναι“ τοὺς δὲ aD . 
enim sublato usu amicitiam quoque evanescere : sapientes 


σοφοὺς αὐτάρχεις ὑπάρχοντας μὴ δεῖσθαι φίλων. ἔλεγε ΒΝ ᾿ ΩΝ m 
τυ δὲ xal εὕλογον εἶναι τὸν σπουδαῖον ὑπὲρ τῆς πατρίδος  VCTO quum sibi ipsis sufficiant , amicis non indigere. Rationi 


μὴ ἐξαγαγεῖν abvóv* οὗ γὰρ ἀποθαλεῖν τὴν φρόνῃσιν convenire dicebat prudentem virum non se ipsum pro patria 
ἕνεχα τῆς τῶν ἀφρόνων ὠφελείας. (99) εἶναί τε πα- morti objicere : neque enim pro insipientium commodis 
τρίδα τὸν χόσμον. χλέψειν τε xal μοιχεύσειν xal ἴε- — amittendam esse prudentiam. (99) Esseque patriam mun- 
ροσυλήσειν ἐν χαιρῷ μηδὲν γὰρ τούτων φύσει ai- dum. Furto quoque et adulterio et sacrilegio, quum tem- 
15 Gy pov elvat, τῆς ἐπ᾽ αὐτοῖς δόξης αἰρομένης » ἣ σύγχει- pestivum erit, usurum sapientem. Nibil quippe horum 
ται ἕνεχα τῆς τῶν ἀφρόνων συνοχῆς. φανερῶς δὲ qurpe natura esse, si tollatur vulgaris de iis opinio, quz 
τοῖς ἐρωμένοις ἄνευ πάσης ὑφοράσεως χρήσεᾳθαι τὸν δὰ compescendos stolidos constitit. Sapientem publice sine 
σοφόν. διὸ xai τοιούτους λόγους ἠρώτα᾽ « ἀρά γε — ula hzesitatione amasiissuis usurum. Unde εἴ hujusmodi 
γυνὴ T ράμμ ατιχὴ χρήσιμος ἂν Εἴη πὰρ ὅσον Ἰράμμα- — argumentatione uti solebat: « Nonne mulier literis instructa 
20 τύχη; ἐσ τιν ; “ ναι.» » “ xat ταὶς καὶ γεανισχος M pap utilis erit , quia literata est ? » 1ta. « Et puer itidem et ado- 
NUN χρήσιμος pA ὅσον Lt uio Jescens literas callens utilis erit , quia literatus ? » Ita sane 
« ναί. » « οὐχοῦν xal γυνὴ χαλὴ γρησίμη ἂν εἴη παρ᾽ ᾿ nu A q . 
ὅσον χαλή ἐστι, καὶ παῖς καὶ νεανίσχος χαλὸς γρήσιμος “ E! mulier igitur pulchra utilis est , quia pulchra, et puer 
ἂν εἴη παρ᾽ ὅσον χαλός ἐστι: » « val. » « xai παῖς Εἰ adolescens formosus utilis erit, quia formosus est? » Ita 
925 doa xal νεανίσχος χαλὸς πρὸς τοῦτ᾽ ἂν εἴη χ ρήσιμος sane. « Puer igitur et adolescens pulcher et ad hoc erit 
πρὸς ὃ χαλός ἐστι; » « ναί. » (100) « ἔστι δὲ χρήσι-ὀ — profecto utilis ad quod formosus natus est? » Assentiebatur. 
Uoc πρὸς τὸ πλησιάζειν. » ὧν δεδομένων ἐπῆγεν" « οὐχ- (100) « Est autem utilis ad concubitum. » Quibus datis con- 
οὖν εἴ τις πλησιασμῷ χρώμενος παρ᾽ ὅσον χρήσιμός — cludebat: « Ergo si quis concubitu usus , quatenus utilis 
ἐστιν » οὗ διαμαρτάνει "οὐδ᾽ ἄρα sl χάλλει χρήσαιτο est, nihil peccat ; neque si pulchritudine utatur, quatenus 
30 map ὅσον Kgnau ἂν ἐστι, διαμ αρτήσεται. " . τοιαυτὰ est utilis, quidquam peccabit. » Hujusmodi argumenta- 
ἄττα διερωτῶν ἴσχυε τῷ λόγῳ. Δοκεῖ δὲ θεὸς χληθῆ-τή, culis usus in disputando valebat. "Videtur autem id- 


vat, Στίλπωνος αὐτὸν ἐρωτήσαντος οὕτως, « ἄρά ye, : ) ] 
e. όδωρε, ὃ ? ς elvat , τοῦτο xal d; » ἐπινεύσαντος circo appellatus Deus , quod quum illum Stilpo percontatus 


δέ, « φὴς δ᾽ εἶναι θεόν; » τοῦ δ᾽ ὁμολογήσαντος, « θεὸς esset, Putasne, Theodore, si quid esse dicis, id etiam te 
85 εἶ ἄρα, » ἔφη. δεξαμένου δ᾽ ἀσμένως, γελάσας φησίν, — csse? quum annueret,, Ais autem esse deum? inquit : con- 
« ἀλλ᾽, ὦ μόχθηρε, τῷ λόγῳ τούτῳ xat χολοιὸς áv —cedentique : Érgo Deus es, ait. Id quum ille grate acce- 
ὁμολογήσειας n καὶ ἄλλα μυρία, » (101) 6 δ᾽ οὖν Θεό- — pisse, subridens, Atqui , infelix , inquit, ea ratione et gra- 
δωρος προςκαθίσας ποτὲ Εὐρυχλείδη τῷ ἱεροφάντη, — culum te esse fatereriset alia innumera. (101) Quum assi- 
« λέγε μοι, ἔφη, Εὐρυχλείδη, τίνες εἰσὶν οἱ dat6oüv- deret aliquando Theodorus Euryclidi hierophantze, Dic 
40 τες περὶ τὰ μυστήρια. » εἰπόντος δ᾽ ἐχείνου ) α οὗ τοῖς mihi , ait, Euryclides , quinam sint qui circa mysteria impii 
, - E. 4 
ἀμυήτοις αὐτὰ ἐχφέροντες, » « ἀσεβεῖς ἄρα, ἔφη, xul sunt? quum respondisset eos esse qui ea necdum initiatis 
/ * , , , 
συ, τοις ἀμυήτοις διηγούμενος. » Καὶ μέντοι παρ L5 aperirent : Et tu ergo , inquit', impius es , qui ista nondum 
ὄλιγον ἐχινδύνευσεν εἷς A petov ἀναχθῆναι πάγον, εἶ μὴ initiatis enarres. Et vero parum abfuit quin raperetur in jus 
Δημήτριος ὁ Φολήηρεὺς δῶν ἐρρύσατο. Ἀμφιχράτης, aq Areopagum, nisi eum Demetrius Phalereus periculo eri- 
«s δ᾽ ἐν τῷ rea όξων dv A ecole, δὲ παρὰ IIo enatn gpuisset.  Amphicrates vero in libro de Illustribus viris ait 
xata xac εντᾶ. , (102) MA ὧν - Tag τόλεμ. qup1 illum damnatum cicutam bibisse. (102) Quum vero apud 
τῷ Λάγου ἀπεστάλη ποθ᾽ ὑπ᾽ αὐτοῦ πρὸς Λυσίμαχον D. - 
' ͵ ^ , *, Ροἰοηιδουμῃ Lagi filium moraretur, legatus aliquando ad Ly. 
πρεσθδευτής. ὅτε xal παρρησιαζομένῳ φησὶν 6 Avcí- —— 9 09, προσ 
, / » QN 1 WE simachum ab illo missus est. Uhi liberius loquenti Lysima- 
pg oc , « λέγε μοι, Θεόδωρε, οὐ σὺ εἰ ὃ ἐχπεσὼν Ἀ-- "αι : 
chus, Dic mihi , inquit , nonne tu es Theodorus , qui Athenis 


so θήνηθεν: » xal ὅς, « ὀρθῶς ἀχήχοας" f$ γὰρ τῶν em 

"Any αἰὼν πόλις 00 δυναμένη με φέρειν, "M ; Σε- esejectus? Cui ille, Recte audivisti, respondit ; nam me Athe- 
μέλη τὸν Διόνυσον, ἐξέβαλε.» πάλιν δ᾽ εἰπόντος τοῦ niensium civitas ferre non valens, haud secus ac Semele Dio- 
Λυσιμάχου, « [βλέπε] ὅπως μὴ παρέση πρὸς ἣμᾶς — nysium, ejecit. Rursus dicenti Lysimacho, Cave umquam ad 
ἔτι», « οὐχ ἂν, ἔφη, ἂν μὴ Πτολεμαῖος ἀπαστεί- — nosredeas, Non, inquit, revertar, nisi me mittat Ptolemaeus, 


o 


LIB. II, 9. PH/EDON. 51 


λυ.» Μίθρου δὲ τοῦ διοικητοῦ τοῦ Λυσιμάχου παρε- 
στῶτος xai εἰπόντος, « ἔοιχας σὺ μὴ μόνον θεοὺς ἀ- 


Aderat Mithras, Lysimachi dispensator : is quum diceret, 
Videris non solum deos, verum et reges ignorare : Quo 


νοεῖν ἀλλὰ xai βασιλέας », « πῶς, εἶπεν , ἀγνοῶ, pacto, inquit, illos ignoro, qnandoquidem te diis esse inimi- 


ὅπου γε xai θεοῖς σε ἐχθρὸν εἶναι νομίζω; » Φασὶ δέ 
& ποτε ἐν Κορίνθῳ παρέρχεσθαι αὐτὸν συχνοὺς ἐπαγόμε- 
vov μαθητάς, Μητροχλέα δὲ τὸν χυνιχὸν σχάνδιχας 
πλύνοντα εἰπεῖν, « σὺ ὃ σοφιστὴς οὐχ ἂν τοσούτων 
ἔχρηζες καθητῶν, εἰ λάχανα ἔπλυνες " » τὸν δ᾽ ὅπο- 
λαθόντ᾽ εἰπεῖν, « xat σὺ εἴπερ ἀνθρώποις ἤδεις ὁμιλεῖν, 
10 οὐχ ἂν “τούτοις τοῖς λαχάνοις ἐχρῶ. » (103) τὸ ὅμοιον 
ἀναφέρεται, χαθὰ προείρηται, χαὶ εἰς Διογένην χαὶ 


17 cum puto? Fertur quum aliquando Corinthi prateriret ma. 


gna discipulorum turba comitatus , et Metrocles Cynicus 
olera abluens ei diceret, At tu , sophista, nequaquam tot di- 
scipulis egeres , si olera ablueres : dixisse, Et tu si cum ho- 
minibus conversari didicisses, profecto istis oleribus non ute- 
rere. (1023) Simile quiddam, ut suo loco diximus , de Dio- 
gene et Aristippo memoratur. Hujusmodi Theodori fuisse 


Ἀρίστιππον. Τοιοῦτος μὲν 6 Θεόδωρος xdv τούτοις. IBvitamacdoctrinam comperimus. Tandem Cyrenen profectus 


τελευταῖον δ᾽ εἰς Κυρήνην ἀπελθὼν καὶ Maya συμόιοὺς 
ἐν πάσῃ τιμῇ διετέλει τυγχάνων. ἔνθεν τὸ πρῶτον 
15 ἐχδαλλόμενος λέγεται χάριέν τι εἰπεῖν᾽ ἔφη γάρ, 
« χαλῶς ποιεῖτε, ἄνδρες Κυρηναῖοι, ἐχ τῆς Λιθύης εἰς 


apud Magam in maxima existimatione vixit : unde quum 
primum ejiceretur , non illepidum quiddam dixisse fertur : 
Dene, inquit, facitis, viri Cyrensei, qui me ex Libya in Grae- 


τὴν Ἑλλάδα με ἔξο "a οντες. » Θεόδωροι δὲ γεγόνασιν το ἶδιπέχυίοιη agitis. Fuerunt autem Theodori viginti. Primus 


εἴχοσι᾽ πρῶτος Σάμιος, υἱὸς ἹῬοίχου. οὗτός ἐστιν ὃ 

συμθουλεύσας ἄνθραχας ὑποτιθέναι τοῖς θεμελίοις τοῦ ἐν 
X ᾿Εφέσῳ ved) χαθύγρου γὰρ ὄντος τοῦ τόπου τοὺς ἄνθραχας 
ἔφη τὸ ξυλῶδες ἀποδαλόντας αὐτὸ τὸ στερεὸν ἀπαθὲς 
tav ὕδατι. δεύτερος Κυρηναῖος, γεωμέτρης οὗ διήχουσε 
Πλάτων" τρίτος ὃ προγεγραμμένος φιλόσοφος" τέταρ- 
τὸς οὗ τὸ φωνασχιχὸν φέρεται βιόλίον πάγχαλον " (104) 
πέμπτος Ó περὶ τῶν νομοποιῶν πεπραγματευμένος, 
ἄξξάμενος ἀπὸ Τερπάνδρου" ἔχτος στωιχός" ὅἕδδο- 
μος 6 τὰ περὶ ἹΡωμαίων πεπραγωατευμένος" ὄγδοος 
Συραχόσιος, περὶ ταχτιχῶν γεγραφώς" ἔνατος Βυζάν- 
τιος, ἀπὸ λόγων πολιτικῶν. δέχατος ὁμοίως, οὗ 
Ἀριστοτέλης μνημονεύει διὰ τῆς ἐπιτομῆς τῶν ῥηθό- 
ρων" ἐνδέχατος Θηδαῖος, ἀνδριαντοποιός: δωδέκα- 
τὸς ζωγράφος, οὗ μέμνηται Πολέμων τριςκαιδέχα - 
vx ζωγράφος, ᾿Αθηναῖος, ὑπὲρ οὗ γράφει Μηνόδοτος * 
τεσσαρεςκαιδέχατος ᾿Ἐφέσιος, ζωγράφος, οὗ μέμνηται 
3» Θεοράνης ἐν τῷ περὶ γραφιχῆς" πεντεχαιδέχατος 

ποιητὴς ἐπιγραμμάτων *.— ἑχχαιδέχατος γεγραφὼς περὶ 

ποιητῶν ἑπταχαιδέχατος ἰατρός, ᾿Αθηναίου μαθητής. 

ὀχτωχαιδέχατος Χῖος, φιλόσοφος στωιχός" ἐννεαχκαιδέχα - 

τὸς Μιλήσιος. xal αὐτὸς στωιχὸς φιλόσοφος " εἰκοστὸς 
€ ποιητὴς τραγῳδίας. 


ue 


* 


—— "P0990 «Á m-——- 


ΚΕΦ. e. 
QAIAQON. 


15. Φαίδων Ἠλεῖος. τῶν εὐπατριδῶν, συνεάλω τῇ 
πατρίδι xat ἠναγχάσθη στῆναι ἐπ᾽ οἰκήματος" ἀλλὰ τὸ 
θύριον προςτιθεὶς μετεῖχε Σωχράτους, ἕως αὐτὸν λυτρώ- 

(ὁ σασθαι τρὺς περὶ Ἀλχιδιάδην ἃ Κρίτωνα προὔτρεψε" 
καὶ τοὐντεῦθεν ἐλευθερίως ἐφιλοσόφει. “Ἱερώνυμος δ᾽ 
ἐν τῷ περὶ ἐποχῆς χαθαπτόμενος δοῦλον αὐτὸν εἴρηχε. 
Διχλόγους δὲ συνέγραψε γνησίους μὲν Ζώπυρον, Σίμωνα, 
xat δισταζόμενον Νικίαν, Μήδιον, ὅν φασί τινες Αἰσχί- 

5» vou, οἱ δὲ Πολυαίνου" Ἀντίμαχον ἢ Πρεσόύτας" xol 


Samius, Rhoeci filius, qui auctor fuit ut fundamentis templi 
Ephesii carbones subjicerentur : nam quum humidus esset 
locus , carbones ait abjecta ligni natura soliditatem acci- 
pere humori inviolabilem. Secundus Cyrenzeus, geometra, 
cujus Plato auditor fuit : tertius hic ipse philosophus : quar- 
tus, cujus fertur pulcherrimus libellus de vocis exercita- 
tione : (104) quintus, qui scripsit de Musicis qui nomos 
composuerunt , a Terpandro initium sumens : sextus, Stoi- 
cus : septimus, qui Romanas res conscripsit : octavus-Sy- 
racusanus , qui de re militari scripsit : nonus Byzant:us , in 
causis civilibus clarus : decimus similiter, cujus Aristoteles 
in Epitome oratorum mentionem facit : undecimus Theba- 
nus , statuarum sculptor : duodecimus , pictor, cujus Po- 
lemo meminit : decimus tertius Atheniensis, pictor, de 
quo Menodotus scripsit : decimus quartus Ephesius , pictor, 
cujus Theophanes in libro de Pictura meminit : decimus 
quintus , epigrammatum poeta : decimus sextus, qui de 
poetis scripsit : decimus septimus , medicus, Athen:i disci- 
pulus : decimus octavus Chius, philosophus Stoicus : de- 
cimus nonus Milesius, et ipse philosophus Stoicus : vice- 
simus , tragoediarum scriptor. 


— M» 00 α----- 


CAP. IX. 
PH/EDON. 


105. Phaedon Eleus nobili familia, una cum patria captus, 
coactus esl in lupanari sedere : sed occluso ostiolo Socratis 
utebatur disciplina, quoad ipsum Alcibiades seu Crito So- 
crate monente redimeret : ex quo liberaliter philosophicae 
operam dedit. Hunc Hieronymus in libro de Assensu reti- 
nendo acerbe tangens servum appellavit. Scripsit autem 


2 dialogos de quibus nihil dubitatur, Zopyrum et Simonem: 


dubios an sint ipsius , Niciam, Medium, quem /Eschinis 
csse nonnulli tradunt, alii vero Polyoeni; Antimachum sivo 


58 


οὗτος Ougta(etut σχυτιχοὺς λόγους" καὶ τούτους τινὲς 


BIDA. B, :. EYKAEIAHZ. 


Senes, de quo etipso ambigitur : Sutorum sermones : hos 


Αἰσχίνου φασί. Διάδοχος δ᾽ αὐτοῦ Πλείστανος ᾿Ηλεῖος, 3 quoque quibusdam JEschinis esee asseverantibus. Succes- 


xal τρίτοι ἀπ᾿ αὐτοῦ οἱ περὶ Μενέδημον τὸν "Egerpiéa 
xai ᾿Ασχληπιάδην τὸν Φλιάσιον, μετάγοντες ἀπὸ Στίλ- 

δ πώνος. — Xal ἕως μὲν τούτων Ἠλιαχοὶ προςηγορεύοντο, 
ἀπὸ δὲ Μενεδήμου Ἔρετριχοί: περὶ οὗ λέξομεν ὕστερον 
διὰ τὸ χαὶ αὐτὸν χατάρχειν αἱρέσεως. 


ΚΕΦ. I. 


EYKAEIAHX. 


106. Εὐχλείδης ἀπὸ Μεγάρων τῶν πρὸς Ἰσθμῷ, ?) Γε- 1 


10 λῶος κατ᾽ ἐνίους, ὥς φησιν ᾿Αλέξανδρος ἐν διαδοχαῖς. οὖ- 
τος χαὶ τὰ Παρμενίδεια μετεχειρίξετο, καὶ οἱ ἀπ᾿ αὐτοῦ 
Μεγαριχοὶ προςηγορεύοντο, εἶτ᾽ ἐριστιχοί, ὕστερον δὲ 
διαλεχτιχοί, οὖς οὕτως ὠνόμασε πρῶτος Διονύσιός ὃ Χαλ- 
χηδόνιος, διὰ τὸ πρὸς ἐρώτησιν xal ἀπόχρισιν τοὺς λόγους 

15 διατίθεσθαι. πρὸς τοῦτόν φησιν ὃ “Ἑρμόδωρος ἀφικέσθαι 
Πλάτωνα χαὶ τοὺς λοιποὺς φιλοσόφους μετὰ τὴν τοῦ 
Σωχράτους τελευτήν, δείσαντας τὴν ὠμότητα τῶν τυ- 
ράννων. Οὗτος ἕν τὸ ἀγαθὸν ἀπεφαίνετο πολλοῖς ὀνό- 
μασι καλούμενον" δτὲ μὲν γὰρ φρόνησιν, δτὲ δὲ θεόν, 

39 xal ἄλλοτε νοῦν xal τὰ λοιπά. τὰ δ᾽ ἀντιχείμενα τῷ 
ἀγαθῷ ἀνήρει, μὴ εἶναι φάσχων. (107) ταῖς τε ἀποδείξεσιν 
ἐνίστατο o) κατὰ λήμματα, ἀλλὰ xav ἐπιφοράν. καὶ 
τὸν διὰ παραθολῇς λόγον ἀνήρει, λέγων ἦτοι ἐξ ὁμοίων 
αὐτὸν ἢ ἐξ ἀνομοίων συνίστασθαι. καὶ εἰ μὲν ἐξ ὁμοίων, 

25 περὶ αὐτὰ δεῖν μᾶλλον ἣ οἷς ὅμοιά ἐστιν ἀναστρέφεσθαι" 
εἶ δ᾽ ἐξ ἀνομοίων, παρέλχειν τὴν παράθεσιν. διὰ ταῦτα 
δὲ καὶ περὶ αὐτοῦ ταῦτά φησι Τίμων, προςπαρατρώγων 
xal τοὺς λοιποὺς Σωχρατιχούς" 

Ἀλλ᾽ οὔ μοι τούτων φλεδόνων μέλει, οὐδὲ γὰρ ἄλλου 

40 οὐδενός, o0 Φαίδωνος, ὅτις γε μέν, οὐδ᾽ ἐριδάντεω 

Εὐχλείδου, Μεγαρεῦσιν ὃς ἔμδαλε λύσσαν ἐρισμοῦ. 


sor autem ejus fuit Plistanus Eleus, et ab eo tertius Mene 
demus Eretriensis, Asclepiadesque Phliasius, a Stilpone pro 
fecti. Atque usque ad eos Eliacisunt appellati, a Menedemo 
autem Eretrici : de quo postea dicemus idcirco quod ipse 
quoque secbe princeps atque auctor fuerit. 





CAP. X. . 
EUCLIDES. 


106. Euclides natus Megaris apud Isthmum, sive secundum 
quosdam Gelous, ut in Succesaionibus tradit Alexander. 
Parmenides philosophi, dedit operam : ab eoque Megarid 
nomen habuerunt , qui deinde Eristici, tum denique Diale- 
ctici sunt appellati, quos ita primus Dionysius Chalcedonius 
idcirco nominavit, quia illorum disputationes interroca- 
tionibus et responsionibus constabant. Ad hunc ait Her- 
modorus post Socratis mortem venisse Platonem ac philo- 
sophos reliquos metu atrocitatis tyrannorum compulsos. Hic 


4 bonum esse ununi definivit multis nominibus appellatum : 


aliquando enim hoc dici prudentiam, quandoque deum, 
lias mentem vocari et hujusmodi cetera. Quae bono ad- 
versa viderentur sustulit, ea ne esse quidem dicens. (107) 
Utebatur probationibus , non his quz per assumptiones, sed 
4118 per conclusiones fiunt. Disputationem item quee fit per 
similitudinem , sustulit, dicens illam aut ex similibus con- 
sistere aut ex dissimilibus : et si ex similibus consistit, circa 
ipsa potius quam ea quibus sunt similia versari rationem 
debere ; sinautem ex dissimilibus , supervacaneam esse com- 
parationem. Idcirco et Timon hzec de illo dicit, una ce- 
feros quoque Socraticos admordens : 
Non equidem hoscuro nugatores, aliumve — [ligiosom 
quenquam , haud, quisquis is est, Phiedonem, baud li- 
Eucliden, furor unde satus Megarensibu' rixze. 


(to9) Διαλόγους δὲ συνέγραψεν ἕξ, Λαμπρίαν, Αἰσχίνην, 2. (108) Dialogos autem conscripsit sex, Lamprsam, JEscli- 
Φοίνικα, Κρίτωνα, Ἀλχιδιάδην, Ἐρωτικόν. 'Uric δ᾽ 4 nem, Phanicem, Critonem, Aldbiaem, Amaorium. 


Ἐὐχλείδου διαδοχῆς ἐστι xal Εὐθδουλίδης 6 Μιλήσιος, 

85 ὃς xal πολλοὺς ἐν διαλεχτικῇ λόγους ἠρώτησε, τόν τε 
ψευδόμενον καὶ τὸν διαλανθάνοντα καὶ ᾿ηλέχτραν xal 
ἐγχεκαλυμμένον καὶ σωρίτην καὶ χερατίνην xai φαλα- 
κρόν. περὶ τούτου φησί τις τῶν χωμιχῶν' 


Οὔὐριστικὸς δ᾽ Εὐδουλίδης χερατίνας ἐοωτῶν 
40 xat ψευδαλαζόσιν λόγοις τοὺς ῥήτορας χυλίων 
ἀπῆλθ᾽ ἔχων Δημοσθένους τὴν ῥωποπερπερήθραν. 


ἑώχει γὰρ αὐτοῦ xal Δημοσθένης ἀκηκοέναι καὶ ῥωδι- 
" A , 9 3:5 ; ^ N 

χώτερος ὧν παύσασθαι. (109) ὃ δ᾽ Ἐὐθουλίδης xat πρὸς 

᾿Αριστοτέλην διεφέρετο, xut πολλὰ αὐτὸν διαθέδληχε. 


4» Μεταξὺ δὲ ἄλλων ὄντων τῆς Εὐδουλίδου διαδοχῆς ᾿Δ.λε- ὃ 


ξῖνος ἐγένετο Ἠλεῖος, ἀνὴρ φιλονειχότατος" διὸ χα 
'EXeqBvoc ἐπεχλήθη. διεφέρετο δὲ μάλιστα πρὸς Ζή- 


Porro ex Euclidis successione est et Eubulides Milesius , qui 
multas in Dialectica argumentationes protulit , mentientem, 
etlatentem , £lectram, obvolutum, soriten, cornutum, 
etcalvum. Hunc ex Comicis unus sic carpit : 


Rixator ille Eubulides , ceratinis rogatur, 
fastosa falsiloquentia qui rhetores volutat , 
profectus hinc Demosthenis fert futilem loquelam. 


Videtur enim Demosthenes hunc audivisse et inde desiive 
esse inhabilis litere R pronuntiandze (?]. " (109) Eubuli- 
des etiam adversus Aristotelem inimico animo erat , eunt 
que in multis reprehendit. Inter ceteros vero qui ex 
Eubulidis ludo manaverunt, Alexinus Eleus fuit, δι 
contentionum studiosissimus : unde et ᾿Ελεγξῖνος (ques 
dicas Redargulor) cognominatus est. Maxime aulem Ze- 


LIB. 11, 10 


γωνα. φησὶ δ᾽ “Ἕρμιππος περὶ αὐτοῦ ὡς ἄρα ἀπελθὼν 
ἐχ τῆς Ἤλιδος εἰς ᾿Ολυμπίαν αὐτόθι φιλοσοφοίη. τῶν 
δὲ μαθητῶν αὐτοῦ πυνθανομένων διὰ τί τῇδε χατοι- 
xi , φάναι βούλεσθαι αἵρεσιν συστήσασθαι ἣν Ὄλυμ- 
Xu χλυθήσεσθαι. τοὺς δὲ xai τοῖς ἐφοδίοις θλιθομέ- 
vouc χαὶ τὸ χωρίον νοσερὸν χαταγνόντας ἀπελθεῖν, χαὶ 
τοῦ λοιποῦ διατρίδειν ἔρημον τὸν Ἀλεξῖνον σὺν οἰκέτῃ 
μόνῳ" ἔπειτα μέντοι νηχόμενον ἐν τῷ ᾿Αλφειῷ νυχθῆναι 
καλάμῳ xa οὕτω τελευτῆσαι. (110) καὶ ἔστιν εἰς αὐτὸν 
ἡμῶν οὕτως ἔχον" 


Οὐχ ἄρα μῦθος ἦν ἐχεῖνος εἰχαῖος, 
ὡς ἀτυχής τις ἐὼν 

τὸν πόδα χολυμθῶν περιέπειρέ πως ἥλω. 
xai γὰρ ὃ σεμνὸς ἀνήρ, 

πρὶν Ἄλφεόν ποτ᾽ ἐχπερᾶν, Ἀλεξῖνος 
θνῆσχε νυγεὶς χαλάμῳ. 


. EUCLIDES. 59 


noniinfesjus erat. Hunc ait Hermippus ex Elide Olympiam 
profectum ibique philosophatum. Discipulis autem roganti- 
bus cur illic moraretur, dixisse velle se sectam instituere 
quam Olympicam vocaret. 11108 vero, quum rerum ne- 
cessariarum penuria et preterea insalubri loco affligeren- 
tur, ab eo recessisse , jamque Alexinum solum ac desertum 
uno tantum famulo comite ibi remoratum. — Postea dum na- 
taret in Alpheo flumine, arundinis cuspide lzsum vita ex - 
cessisse. (110) Et est in ipeum nostrum epigramma sic se 
habens : 


Non ergo inanis ille erat popli sermo : 
quem mala fata premunt, 

transfigit ille vel natans pedem clavo. 
Namque vir eximius , 

prius Alpheum quam transierit, Alexinus 
fixus obit calamo. 


γέγραφε δ᾽ οὗ μόνον πρὸς Ζήνωνα, ἀλλὰ χαὶ ἄλλα βιδλία,ρ Scripsit non solum contra Zenonem, verum et alios libros 
καὶ πρὸς Ἔφορον τὸν ἱστοριογράφον. — Eó6ovA(Bou δὲ Ó εἰ contra Ephorum historicum. Ex Eubulidis disciplina et 


xai Εὔφαντος γέγονε (γνώριμος) 6 Ὀλύνθιος, ἱστορίας 
γεγραφὼς τὰς κατὰ τοὺς χρόνους τοὺς ἑαυτοῦ. ἐποίησε 
Gà καὶ τραγωδίας πλείους, ἐν αἷς εὐδοχίμει χατὰ τοὺς 
ἀγῶνας. γέγονε δὲ καὶ ᾿Αντιγόνου τοῦ βασιλέως δι- 
δάσχαλος, πρὸς ὃν χαὶ λόγον γέγραφε περὶ βασιλείας 
σφόδρα εὐδοχιμοῦντα, τὸν βίον δὲ γήρᾳ χατέστρεψεν. 


20 


Ὁ 


xat ᾿Απολλώνιος 6 Κρόνος, οὗ Διόδωρος Ἀμεινίου Ἶα- 
σεύς, καὶ αὐτὸς Κρόνος ἐπίχλην, περὶ οὗ φησι Καλλίμα- 
ος ἐν ἐπιγράμμασιν' 

Αὐτὸς 6 Μῶμος 


30 ἔγραφεν ἐν τοίχοις, « 5 Κρόνος ἐστὶ σοφός. » 


7» δὲ χαὶ οὗτος διαλεχτικός, πρῶτος δόξας εὑρηχέναι τὸν 
ἐγκεκαλυμμένον χαὶ χερατίνην λόγον χατά τινας. οὗτος 
παρὰ Πτολεμαίῳ τῷ Σωτῆρι διχτρίδων λόγους τινὰς 
διαλεχτιχοὺς ἠρωτήθη πρὸς Στίλπωνος" xal μὴ δυνάμε- 
νος παραχρῆμα διαλύσασθαι, ὑπὸ τοῦ βασιλέως τά τε 
ἄλλα ἐπετιμήθη χαὶ δὴ καὶ Κρόνος ἤχουσεν ἐν σχώμ-- 
ματος μέρει. (112) ἐξελθὼν δὴ τοῦ συμποσίου xal λόγον 
γράψας περὶ τοῦ προύδλήματος ἀθυμίᾳ τὸν βίον χατέ- 
τρεψε. χαὶ ἔστιν ἡμῶν εἰς αὐτόν" 


45 


Κρόνε Διόδωρε, τίς σε δαιμόνων xaxij 
ἀθυμίη ξυνείρυσεν, 

ἵν᾽ αὐτὸς αὑτὸν ἐμδάλῃης εἰς Τάρταρον 
Στίλπωνος οὗ λύσας ἔπη 

αἰνιγματώδη ; τοιγὰρ εὑρέθης Κρόνος 
ἔξωϑε τοῦ ῥῶ χάππα τε. 


(1) Εἰσὶ δὲ xoi ἄλλοι διαχηχοότες ὐδουλίδου, ἐν οἷς 7 


Euphantus fuit Olynthius, qui suorum temporum conscri- 
psit historiam. Scripsit et tragcedias plures, quibus in cer- 
taminibus maxime probabatur. Fuit et praeceptor Antigoni 
regis, ad quem etiam librum de Regno scripsit celebratissi- 
mum. Obiit senio confectus. (111) Fuerunt et alii auditores 
Eubulidis, inter quos et Apollonius Cronus cognominatus ; 
cujus est Diodorus Amini filius Iasensis, et ipse cogno- 
minatus Cronus, de quo Callimachus in Epigrammatis ait : 
' Momus et ipse 
inscripsit « Sapiens est Cronu » parietibus. 
Erat et iste dialecticus, primusque invenisse a quibusaam 
existimatus est involutum et cornutum diseerendi genus. 
Hic apud Ptolemzum Soterem commorans quum propositas 
sibi a Stilpone quasdam quesestiones dialecticas protinus sol- 
vere nequivisset, ab rege et aliis modis increpitus et per igno- 
miniam Cronus appellatus est. (112) Egressus igitur e convi- 
vio conscriptoque de proposita quaestione libello, ex marore 
obüt. Estinipsum nostrum epigramma in hunc modum : 
Crone Diodore, quis deorum te malis 
objecerit doloribus, . 
dic, ipse ut atrum sponte peteres Tartarum, 
Stilponis abdita haud valens 
aperire dicta ἢ Deprehensus es Κρόνος 
Rho et Kappa demptis literis. 


Τῶν δ᾽ ἀπ᾽ Εὐχλείδου ἐστὶ xai Ἰχθύας Ἡετάλλου, ἀνὴρ 8 [ Nimirum ὄνος, Asinus.] Fluxit ab Euclide Ichthyas quo- 


Ἱξνναῖος, πρὸς ὃν xal Διογένης ὁ xuvixóc διάλογον πε- 
ποίηται' Κλεινόμαχός θ᾽ 6 Θούριος, ὃς πρῶτος περὶ 
» , ' , ' “ , - 
ἀξιωμάτων xad κατηγορημάτων xat τῶν τοιούτων σὺν 
to ἔγραψε" xai Στίλπων ὃ Μεγαρεύς, διασημότατος φι- 
λόσοφος, περὶ οὗ λεχτέον. 
à 


que Metalli filius, vir egregius, ad quem etiam Diogenes 
Cynicus dialogum scripsit : Clinomachus item Thurius, qui 
primus de axiomatis et predicamentis et ceteris hujusmodi 
scripsit : et Stilpo Megarensis , clarissimus philosophus , de 
quo nunc dicendum est. 


co BIDA. B, τα. ZTIATION. 


CAP. XI. . 
STILPO. 


KE. ΙΔ΄. 
ZTIAIIQN. 


113. Στίλπων Μεγαρεὺς τῆς Ἑλλάδος διήχουσε μὲντῶν τ 113. Stilpo Megarensis, ejus oppidi quod in Graecia est, 
ἀπ’ Εὐχλείόου τινῶν’ ol δὲ xal αὐτοῦ Εὐχλείδου ἀκοῦσαί — audivit quosdam ex Euclidis familia : alii et ipsius Euelidis 
φασιν αὐτόν, ἀλλὰ xai Θρασυμάχου τοῦ Κορινθίου, ὃς fuisceauditorem tradunt ; Thrasymachi etiam Corinthii illius, 

b ἦν Ἰχθύα γνώριμος, χαθά φησιν Ἡραχλείδης. Τοσοῦτον 2 qui Ichthye familiaris erat, ut ait Heraclides. [ἢ tantum 
δ᾽ εὑρεσιλογίᾳ καὶ σοφιστείᾳ προῆγε τοὺς ἄλλους, ὥςτε — vero et inventione argumentationum et philosophandi arte 
μιχροῦ δεῆσαι πᾶσαν τὴν Ἑλλάδα ἀφορῶσαν εἰς αὐτὸν. preecessit alios, ut parum abfuerit quin efficeret ut omnis 
μεγαρίσαι,. περὶ τούτου φησὶ Φίλιππος ὃ Μεγαριχὸς Gracia in illum intenta Megaricam sectam sequeretur. De 
χατὰ λέξιν οὕτω" « παρὰ μὲν γὰρ Θεοφράστου Μητρό- eo Philippus Megaricus ad verbum ita scripsit : « A Theo- 

10 ὄωρον τὸν θεωρητιχὸν καὶ Tui ἀγοραᾶν τὸν Γελῶον ἀπετ  phrasto enim Metrodorum theoreticum et Timagoram Ge- 
Grace, παρ᾽ Ἀριστοτέλους δὲ τοῦ Κυρηναϊχκοῦ Κλείταρ-- loum avulsit: ab Aristotele Cvrenaíco Clitarch 
yov xal Xuklav: ἀπὸ δὲ τῶν διαλεχτικῶν Πανώνειονμν ὁ ; 80 ADISIOC'G ΟΥ̓ΓΘΏΔΙΟΟ ATATG um et S- 
ἀπ᾽ ᾿Αριστείδου, Δίφιλον δὲ τὸν Βοσποριανὸν Εὐφάντου mam ; porro dialecticis ; Perontum quidem ab Aristide, 
xal Μύρμηχα τὸν ᾿Εξαινέτου παραγενομένους ὡς ἐλέγ. PP hilum vero Dosporianum Euphanti et Myrmecem 
15 ξοντας ἀμφοτέρους ζηλωτὰς ἔσχε. " (u4) χωρὶς τοίνυν Exeneti qui ad se arguendum venerant, utrosque sui stu- 
τούτων Φρασίδημον μὲν τὸν περιπατητιχὸν xal φυσιχῶν diosos habuit. (114) Ῥγεθίεσ hos autem Phrasidemum Pe- 
ἔμπειρον ὄντα προςηγάγετο, xal τὸν δητοριχὸν Ἄλχιμον,  Tipateticum physicumque peritissimum ad se alttraxit, 
ἁπάντων πρωτεύοντα τῶν ἐν τῇ ᾿Ελλάδι ῥητόρων, Κρά- — Alcimumqueomnium qui in Gracia tum (lorebant oratorum 
τητά τε xal ἄλλους πλείστους ὅσους ἐθήρασε" xal δὴ xal — principem; Cratetem insuper et alios plurimos cepit, 
10 Ζήνωνα τὸν Φοίνικα μετὰ τούτων ἀφείλετο. "Hv δὲ 3 phenicemque — Zenonem una cum illis abstulit. Erat 
xal πολιτιχώτατος. χαὶ γυναῖχα ἠγάγετο' xal ἑταίρα 
συνῆν Νιχαρέτη, ὡς φησί που xat ᾽᾿Ονήτωρ. καὶ θυ-- 
γατέρα ἀχόλαστον ἐγέννησεν, ἣν ἔγημε γνώριμός τις 
αὐτοῦ Σιμίας Συραχόσιος. ταύτης οὐ χατὰ τρόπον 
28 βιούσης εἶπέ τις πρὸς τὸν Στίλπωνα, ὡς καταισχύνοι 
αὐτόν" ὃ δέ, « οὐ μᾶλλον, εἶπεν, ἢ ἐγὼ ταύτην χοσμῶ. » 
(115) Ἀ πεδέχετο δ᾽ αὐτόν, φασί, καὶ Πτολεμαῖος ὃ Σω- 4 
τήρ. καὶ ἐγχρατὴς Μεγάρων γενόμενος ἐδίδου τε ἀργύριον 
αὐτῷ xal παρεχάλει εἰς Αἴγυπτον συμπλεῖν' ὃ δὲ μέτριον 
30 μέν τι τἀργυριδίου προςήκατο, ἀρνησάμενος δὲ τὴν 600v 
μετῆλθεν εἰς Αἴγιναν, ἕως ἐχεῖνος ἀπέπλευσεν. ἀλλὰ 
xai Δημήτριος ὃ Ἀντιγόνου χαταλαδὼν τὰ Μέγαρα τήν 
τε οἰχίαν αὐτῷ φυλαχθῆναι xal πάντα τὰ ἁρπασθέντα 
προὐνόησεν ἀποδοθῆναι. ὅτε xat βουλομένῳ παρ᾽ αὐ- 
a& τοῦ τῶν ἀπολωλότων ἀναγραφὴν λαδεῖν ἔφη μηδὲν τῶν 
οἰχείων ἀπολωλεχέναι' παιδείαν γὰρ μηδένα ἐξενη- 
νοχέναι, τόν τε λόγον ἔχειν xal τὴν ἐπιστήμην. (116) 5:0] ademisse neminem, reliquamque sibi esse et. eloquen- 
xai αὐτῷ διαλεχθεὶς περὶ ἀνθρώπων εὐεργεσίας οὕτως — tiam et disciplinam. (116) Atque illum erga homines be- 
εἷλεν ὥςτε προςέχειν αὐτῷ. Ἰοὗτόν φασιν περὶ τῆς 5 neficentie admonuit tanta orationis vi, ut rex illius jam 
40 ᾿Αθηνᾶς τῆς τοῦ Φειδίου τοιοῦτόν τινα λόγον ἐρωτῆσαι" — studiosus prorsus auditor fieret. Aiunt illum de Minerva 


praterea rerum civilium peritissimus. Prater uxorem 
quam duxerat , Nicarete etiam pellice utebatur, ut Onetor 
ait; filiamque parum pudicam genuit , quam duxit unus ex 
ejus discipulis, Simias Syracusanus. Hzc dum lascivius 
viveret, Stilponique a quodam renuntiatum esset eam ipsi 
probro esse, Non , inquit , ista majori mihi probro est quam 
ego illi ornamento. (115) Magni eum faciebat , ut aiunt, et 
Ptolemius Soter ; qui captis Megaris et pecuniam illi misit, 
et invitavit ut secum in Egyptum veniret. 1116 pecunie 
pauxillum accepit, sed in /Egyptum ire recusans migravit 
/Eginam, donec ille abiisset. Demetrius quoque Antigoni 
filius quum cepisset Megaram , domum illi servari et que 
direpta essent cuncta restitui curavit. Ubi quum ea qux 
amiserit ut scripto sibi traderet moneret, nihil rerum suarum 
se perdidisse respondit: quippe doctrinam et eruditionem: 


« ἄρά γε fj τοῦ Διὸς Ἀθηνᾷ θεός ἐστι; » φήσαντος 
δέ, « val », « αὕτη δέ γε, εἶπεν, οὐχ ἔστι Διός, 
ἀλλὰ Φειδίου" » συγχωρουμένου δέ, « οὐχ ἄρα, εἶπε, 
θεός ἐστιν. » ἐφ᾽ ᾧ xal εἰς Ἄρειον πάγον προςχλη- 
4 θέντα μὴ ἀρνήσασθαι, φάσχειν δ᾽ ὀρθῶς διειλέχθαι" 
μὴ γὰρ εἶναι αὐτὴν θεόν, ἀλλὰ θεάν" θεοὺς δὲ εἶναι 
τοὺς ἄρρενας. κχαὶ μέντοι τοὺς ᾿ἈΑρεοπαγίτας εὐθέως 
αὐτὸν χελεῦσαι τῆς πόλεως ἐξελθεῖν. ὅτε xal Θεύ- 
Gepov τὸν ἐπίχλην θεὸν ἐπισχώπτοντα εἰπεῖν, « mo- 
to θεν δὲ τοῦτ᾽ ἤδει Στίλπων ; ἢ ἀνασύρας αὐτῆς τὸν x7- 
moy ἐθεάσατο; » ἦν δ᾽ ἀληθῶς οὗτος μὲν θρασύτατος" 


Phidia in hunc modum argumentatum esse: Num, inquil, 
Minerva Jovis filia deus[0coc, quod Gracis est generiscom- 
munis] est? Quum vero annuisset ille, dixisse, At isla 
non Jovis, sed Phidie est. Concedente illo, Non ergo, 
inquit, ipsa deus. Qua ex re quum ad Areopagum ac- 
cusatus fuisset, nihil infitiatum ferunt, imo recte se 
locutum asseruisse : non enim deum esse, sed deam : deos 
quippe mares esse. At vel sic tamen ab Areopagitis statim 
ex urbe discedere jussum. Οὐ etiam tempore Theodorum 
cognomento Deum joco dixisse, Unde hoc noverat Stilpo? 
num ipsius sublata veste hortum inspexerat? Erat iste pro- 


LIB. II, 11. STILPO. 61 


Στίλπων δὲ χομψότατος. — (117) Κράτητος τοίνυν αὐτὸν 

ἐρωτήσαντος εἶ οὗ θεοὶ χαίρουσι ταῖς προςχυνήσεσι xal 

εὐχαῖς, φασὶν εἰπεῖν, « περὶ τούτων μὴ ἐρώτα. ἀνόητε, 

iv 65 , ἀλλὰ μόνον. » τὸ δ᾽ αὐτὸ xal Βίωνα ἐρωτη- 
δ θέντα εἰ θεοί εἶσιν εἰπεῖν" 


Οὐκ ἀπ’ ἐμοῦ σχεδάσεις ὄχλον, ταλαπείριε πρέσθυ ; 


fecto petulantissimus, at Stilpo festivissimus. (117) Nempe 
quum quiesivisset ex eo Crates an dii precibus et adoratio- 
nibus gaudeant , Noli me , inquit, fatue, in via de hisce ro- 
gare, sed aolum ac seorsum. Hoc ipsum et Bionem inter- 
rogatum, an sint dii , dixisse tradunt : 


Tune , senex , turbam a nobis propellere curas? 


Ἦν δ᾽ ὃ Στίππων xol ἀφελὴς xo ἀνεπίπλαστος πρός Ὁ Fuit Stilponi ingenium simplex neque ulla simulatione fu- 


τε τὸν ἰδιώτην εὔθετος. Κράτητος γοῦν ποτε τοῦ χυνι- 
χοῦ πρὸς μὲν τὸ ἐρωτηθὲν οὐχ ἀποχριναμένου, ἀπο- 
παρόντος δέ, « ἤδειν, ἔφη, ὡς πάντα μᾶλλον φθέγξη ἢ 
ἃ δεῖ,» — (us) ἀλλὰ καὶ ἰσχάδα προτείναντος αὐτῷ ποτε 
καὶ ἐρώτημα, δεξάμενον χαταφαγεῖν' τοῦ δέ, « ὦ 
Ἡράχλεις, εἰπόντος, ἀπολώλεχα τὴν ἰσχάδα ν" « οὐ 
υόνον, ἔφη, ἀλλὰ xal τὸ ἐρώτημα, οὗ ἦν ἀρραδὼν 
» ἡ ἰσχάς.» πάλιν δὲ ἰδὼν τὸν Κράτητα χειμῶνος συγ- 
χεχαυμένον, « ὦ Κράτης, εἶπε, δοχεῖς μοι χρείαν 
£jety ἰλατίου χαινοῦ. » [ὅπερ ἦν νοῦ xal ἱματίου.] xal 
τὸν ἀχθεσθέντα παρῳδῆσαι εἰς αὐτὸν οὕτω" 


- 
- 
- 


-— 
e 


Kal uzv Στίλπων᾽ εἰσεῖδον χαλέπ᾽ ἄλγε᾽ ἔχοντα 
30 ἐν Μεγάροις, ὅθι φασὶ Τυφωέος ἔμμεναι εὐνάς. 

ἔνθα τ᾽ ἐρίζεσχεν, πολλοὶ δ᾽ ἀμφ᾽ αὐτὸν ἑταῖροι" 

τὴν δ᾽ ἀρετὴν παρὰ γράμμα διώχοντες χατέτριθον. 


[0] λέγεται δ᾽ οὕτως ᾿Αθήνησιν ἐπιστρέψαι τοὺς dv- 
βρώπους, Get. ἀπὸ τῶν ἐργαστηρίων συνθεῖν ἵνα αὐτὸν 
ἢ θεάσαιντο, xat τινος εἰπόντος, « Στίλπων, θαυμά- 


ζουσί σε ὡς θηρίον ν, « οὐ μὲν οὖν, εἰπεῖν, ἀλλ᾽ ὡς 


catum , atque imperitis quoque se accommodare nullo ne- 
gotio poterat. Exempli gratia Cratete Cynico semel ad id 
quod fuerat interrogatus non respondente, sed crepitum 
ventris emittente , Sciebam , inquit , te omnia potius quam 
42 deceret locuturum. (118) Idem caricam ei aliquando 
interrogatiunculamque proposuerat: eam vero hic statim 
comedit ; et quum diceret illi Crates, Hercle, caricam per- 
didi, Non solum , inquit , caricam , sed et interrogatiuncu- 
lam, cujus arrhabo erat carica. Rursus quum vidisset 
hieme Cratetem frigore adustum , O Crates, inquit , videris 
mihi indigere pallio novo (καινοῦ, id est xai νοῦ; « pallio et 
mente. »). Pupugit hoc istum , unde illum tali parodia lu- 
sit : 


Atqui ego Stilponem Megaris mala multa ferentem ) 
vidi, ubi monstrosi esse ferunt habitacla Typhoei. 
Hic contendebat juvenum comitante caterva , 
virtutem absumens verbo tenus assectando. 


(119) Fertur Athenis hominum ita in se studia vertisse , ut 
ex officinis ad eum confluerent visendum. | Ubi quum qui- 
dam diceret , Stupent te , Stilpo, ut belluam, Minime, in- 
quit ille, sed velut hominem verum. Ceterum quum esset 


ἀνύρωπον ἀληθινόν. » Δεινὸς δ᾽ ἄγαν ὧν ἐν τοῖς ἐρι- 7 disputator acerrimus , species quoque tollebat , et hominem, 


στιχοῖς ἀνήρει xal τὰ εἴδη" xal ἔλεγε τὸν λέγοντα dv- 
ύρωπον εἶναι μηδένα" οὔτε γὰρ τόνδε εἶναι οὔτε τόνδε" 
δ) τί γὰρ μᾶλλον τόνδε ἣ τόνδε ; οὐδ᾽ ἄρα τόνδε. καὶ πά- 
λιν" τὸ λάχανον οὐχ ἔστι τὸ δειχνύμενον" λάχανον μὲν 
139 ἦν πρὸ μυρίων ἐτῶν- οὐχ ἄρα ἐστὶ τοῦτο λάχανον. 
φασὶ δ᾽ αὐτὸν δὁμιλοῦντα Κράτητι μεταξὺ σπεῦσαι 
Uffic πρίασθαι" τοῦ δ᾽ ἐπισπωμένου xal φάσχοντος, 
ἢ «χαταλείπεις τὸν λόγον »; « οὐχ ἔγωγε, ἔφη, ἀλλὰ 
τὸν μὲν λόγον ἔχω, σὲ δὲ χαταλείπω" 6 μὲν γὰρ λόγος 


qui secum disputabat , esse negabat : neque enim qui dispu- 
taret hunc esse vel hunc : qut enim hunc magis quam hunc? 
non igitur hunc. Rursusque, Olus quod ostenditur non 
est : olus enim ante mille annos fuit : non est igitur hoc olus. 
Fertur, quum Crateti colloqueretur, inter loquendum festi- 
nasse ut pisces emeret. Quum eum ille retinere vellet ac 
diceret, Sermonem relinquis? Minime, inquit : sed sermo- 
nem habeo , at te derelinquo : sermo quippe manet , obso- 


περιμενεῖ, τὸ δ᾽ ὄψον πεπράσεται. » (120) Φέρον- 8 nium interea venum dabitur, nisi festinavero. (120) Ferun- 


ται δ᾽ αὐτοῦ διάλογοι ἐννέα ψυχροΐ: Μόσχος, ἈΑρίστιπ- 
zw 3 Καλλίας, Πτολεμαῖος, Χαιρεχράτης, Μητρο- 
io χλῆς, Ἀναξιμένης, ᾿Επιγένης, πρὸς τὴν ἑαυτοῦ θυγα- 


tur ipsius dialogi novem satis frigidi, Moschus, Aristippus 


sive Callias, Ptolemaeus, Charecrates, Metrocles, Anaxi- 
menes , Epigenes, ad filiam suam, Aristoteles. Hujus audi- 


τέρα, Ἀριστοτέλης. Τούτου φησὶν Ἡραχλείδης xal 9 torem fuisse Zenonem Stoicorum principem Heraclides re- 


τὸν Ζήνωνα ἀχοῦσαι τὸν τῆς στοᾶς χτίστην. γηραιὸν 
δὲ τελευτῆσαί φησιν “Ἕρμιππος, οἶνον προζενεγχάμε- 


fert. Senem vero obiisse Hermippus testis est , hausto prius 
vino, ut citius moreretur. Est autem in hunc Stilponem 


vov ὅπως θᾶττον ἀποθάνοι. ἔστι δὲ xal εἷς coUtovIOpostrum epigramma : 


45 ἡμῶν" 
Τὸν Μεγαρέα Στίλπωνα, γιγνώσχεις δ᾽ ἴσως , 
γῆρας, ἔπειτα νόσος καθεῖλε. δύςμαχον ζυγόν" 
ἀλλ᾽ οἶνον εὗρε τῆς καχῇς συνωρίδος 
φέρτερον ἡνίοχον" (χανδὸν) πιὼν γὰρ ἤλασεν. 
ὦ προςεσχώφθη δὲ ὑπὸ Σωφίλου τοῦ χωμιχοῦ ἐν δράματι 
[ἄμ 


Στίλπωνός ἐστι βύσμαθ᾽ 6 Χαρίνου λόγος. 


Megaris satum Stilpona , nosti forsitan, 

bausit canities et morbus, invictum jugum : 
proestantiorem at ille bigis pessimis 

repperit aurigam , merum! bibens vectu'st bene. 


Joco petitus est a Sophilo comico in come:dia quae inscri- 


bitur Nuptic : 


Charini vox Stilponi'st obturaculum. 


BIBA. B, «6, 
ΚΕΦ. IB. 


KPITON. 


sí. Κρίτων ᾿Αθηναῖος" οὗτος μάλιστα φιλοστοργό- I 


τατα διετέθη πρὸς Σωχράτην, xai οὕτως ἐπεμελεῖτο 
αὐτοῦ, ὥςτε μηδέποτ᾽ ἐλλείπειν τι τῶν πρὸς τὴν χρείαν. 


w. ΚΡΙΤΩΝ. ΣΙΜΩΝ. 


CAP. XII. 


CRITO. 


121. Crito Atheniensis; hic unus omnium maxime eximio 
quodam amore Socratis affectus est, atque ejus ita curam 
egit, ut nunquam aliquid ex iis qua sunt ad usum necessa- 


ὁ Kal ol παῖδες δὲ αὐτοῦ διήχουσαν Σωχράτους, Κριτό- 2 pia ili deesse pateretur. Ipsius liberi quoque Socratis au- 


ὄουλος, Ἑρμογένης, Ἐπιγέ γης, Κτήσιππος. Ὁ δ᾽ 
οὖν Κρίτων διαλόγους γέγραφεν ἐν ἑνὶ φερομένους βι- 
δλίῳ ἑκταχαίδεχα, τοὺς ὑπογεγραμμένους, “Ὅτι οὐκ 
ἐχ τοῦ μαθεῖν οἵ ἀγαθοί, περὶ τοῦ πλέον ἔχειν, τί τὸ 
10 ἐπιτήδειον ἢ Πολιτιχός, περὶ τοῦ χαλοῦ, περὶ τοῦ χα- 
χουργεῖν, περὶ εὐθημοσύνης. περὶ τοῦ vópou, περὶ 
τοῦ θείου, περὶ τεχνῶν, περὶ συνουσίας, περὶ σοφίας, 
Πρωταγόρας ἣ Πολιτιχκός, περὶ γραμμάτων, περὶ ποιη- 
τιχῆς, [περὶ τοῦ καλοῦ], περὶ τοῦ μαθεῖν, περὶ τοῦ γνῶ- 
16 ναι ἣ περὶ ἐπιστήμης, τί τὸ ἐπίστασθαι. 


t 


— duhoQQO αα------ 


ΚΕΦ. IT". 
'ZIMON. 


122. Σίμων ᾿Αθηναῖος, σχυτοτόμος, οὗτος ἐρχο- 


ditores (uere , Critobulus, Hermogenes, Epigenes , Ctesip- 
pus. Crito dialogos decem et septem scripsit, qui uno 
contínentur codice, ita inscriptos : Non ex disciplinis con- 
Stare probitatem, de abunde habendo, quid idoneum sive 
Politicus, de honesto, de malefaciendo, de recto ordine 
rerum, de lege, de deo, de artibus, de congressu , de sa- 
pientia, Protagoras sive Politicus, de litteris, de poetica, 
[de honesto, ] de disciplina, de cognoscendo aut de scientia, 
quid sit scire. 





CAP. XIII. 
SIMON. 


122. Simon Atheniensis, sutor. Quoties ad ejus offici- 


μένου Σωχράτους ἐπὶ τὸ ἐργαστήριον xal διαλεγομένου 2 nam perrexisset Socrates atque dissereret, omnia quz me- 


τινά, ὧν ἐμνημόνευεν ὑποσημειώσεις ἐποιεῖτο" ὅθεν 
90 σχυτιχοὺς αὐτοῦ τοὺς διαλόγους χαλοῦσιν. εἰσὶ δὲ τρεῖς 
xai τριάχοντα ἐν ἑνὶ φερόμενοι βιόλίῳ" περὶ θεῶν, περὶ 
τοῦ ἀγαθοῦ, περὶ τοῦ χαλοῦ, τί τὸ χαλόν, περὶ δι- 
χαίου πρῶτον » δεύτερον᾽ περὶ ἀρετῆς ὅτι οὐ διδαχτόν. 
περὶ ἀνδρείας πρῶτον, δεύτερον, τρίτον" περὶ νόμου, 
45 περὶ δημαγωγίας, περὶ τιμῆς, περὶ ποιήσεως, περὶ 
εὐπαθείας, περὶ ἔ ἔρωτος, περὶ φιλοσοφίας, περὶ ἐπι- 
στήμης, περὶ μουσιχῇς, περὶ ποιήσεως.) (123) τί τὸ χα- 
λόν, περὶ διδασχαλίας, περὶ τοῦ διαλέγεσθαι, περὶ χρί- 
σεως, περὶ τοῦ ὄντος, περὶ ἀριθμοῦ, περὶ ἐπιμελείας, 
30 περὶ τοῦ ἐργάζεσθαι, περὶ φιλοχερδοῦς, περὶ ἀλαζο- 
velas , περὶ τοῦ καλοῦ" o δέ, περὶ τοῦ βουλεύεσθαι, 
περὶ λόγου ἢ περὶ ἐπιτηδειότητος, περὶ χαχουργίας. 
Οὗτος, φασί, πρῶτος διελέχθη τοὺς λόγους τοὺς Σω- 
χρατιχούς. ἐπαγγειλαμένου δὲ Περιχλέους θρέψειν 


minisse poterat, notabat. "Unde ipsius dialogos Sutorios 
appellant. Sunt autem numero tres et triginta, qui uno li- 
bro comprehenduntur : de diis, de bono, de honesto, quid 
sit honestum, de justo libri duo, de virtute quod doceri 
non possit, de fortitudine libri tres, de lege, de populari 
assentatione, de honore, de poesi, de bona valetudine, de 
amore , de philosophia, de scientia, de musica, de poesi, 
(123) quid sit pulchrum, de disciplina, de disserendo, de 
judicio, de eo quod est, de numero , de diligentia, de ope- 
rando , de avaro, de jactantia, de honesto ; alii volunt, de 
consulendo, de ratione sive de idoneo, de maleficentia. 
Fertur hic primus omnium Socraticos sermones disseruisse. 
Quum autem Pericles polliceretur, si ad. se veniret, cuncta 


τὴν παρρησίαν ἀποδόσθαι, Γέγονε δὲ χαὶ ἄλλος Σ Σίμων 
δητορικὰς τέχνας γεγραφώς" xol ἕτερος ἰατρὸς χατὰ 
Σέλευχον τὸν Nuxdvopa: καΐ τις ἀνδριαντοποιός. 


Fuit et alius Simon, qui scripsit artes rhetoricas : alius item 
medicus, Seleuci Nicanoris equalis : atque alius quidam 
sculptor. 


LIB. II, 4 —1:. — MENEDEMUS. 62 


ΚΕΦ. IA". CAP. XIV. 
CAAYKON. ' GLAUCON. 
124. Γλαύχων Ἀθηναῖος" xat τούτου φέρονται ἐν ἑνὶ 124. Glaucon Atheniensis; hujus quoque feruntur uno 


βιῤλίῳ διάλογοι ἐννέα" Φειδύλος, Εὐριπίδης, Ἀμύν- libro comprehensi dialogi novem : Phidylus , Euripides, 
τιχος, Εὐθίας, Λυσιθείδης, Ἀριστοφάνης, Κέφαλος. — Amyntichus, Euthias, Lysithides,, Aristophanes, Cepha- 
ὁ ᾿Αγαξίφημος, Μενέξενος. φέρονται xoi ἄλλοι δύο xal lus, Anaxiphemus, Menexenus. Feruntur et alii triginta 








τριάχοντα, οὗ νοθεύονται. duo, sed qui supposititii habentur. 
ΚΕΦ. IE. CAP. XV. 
XIMIAZ. SIMIAS. 


Σιμίας Θηδαῖος" xal τούτου φέρονται ἐν ἑνὶ βιδλίῳ Simias Thebanus fuit. Et hujus feruntur dialogi viginti 
διαλόγοι τρεῖς xal εἴχοσι' περὶ σοφίας, περὶ λογισμοῦ, 
περὶ μουσιχῆς περὶ ἐπῶν, περὶ ἀνδρείας, περὶ φιλο- "" ! | 

to σοφίας, περὶ ἀληθείας, περὶ γραμμάτων, περὶ διδα- — nusica, de versibus, de fortitudine, de philosophia, de 
σχαλίας, περὶ τέχνης, περὶ τοῦ ἐπιστατεῖν, περὶ πρέ- — veritate, de litteris, de doctrina, de arte, de regimine, de 
ποντος, περὶ αἱρετοῦ xai φευχτοῦ 2 περὶ φίλου, περὶ τοῦ 
εἰδέναι, περὶ ψυχῆς, περὶ τοῦ εὖ ζῆν, περὶ δυνατοῦ 
περὶ κυημάτων, περὶ ζωῆς , τί τὸ χαλόν περὶ ἐπιμε. de scientia, de anima, de bene vivendo, de possibili, de pecu- 


fres, uno volumine : de sapientia, de ratiocinatione, de 


decoro , quid eligendum quidve fugiendum sit, de amico , 














ἐδ λείας, περὶ ἔρωτος. niis, de vita, quid sit honestum, de diligentia , de amore. 
ΚΕΦ. IG*. CAP. XVI. 
KEBHZ. CEBES. 
G5. Κέθης 6 Θηδαῖος" x«l τούτου φέρονται διάλογοι —— 125. Cebes, et ipse Thebanus : hujus quoque feruntur 
τρεῖς Πίναξ, “Εὐδόμη, Φρύνιχος. dialogi tres : Tabula, Septima, Phrynichus. 
ΚΕΦ. 1Ζ΄. | CAP. XVII. 
- MENEAHMOZ. MENEDEMUS. 


[Μενέδημος] Οὗτος τῶν ἀπὸ Φαίδωνος, Κλεισθένους rz Menedemus, e numero illorum qui ἃ Pheedone profect 
τοῦ τῶν Θεοπροπιδῶν χαλουμένων υἷός, ἀνδρὸς εὐγενοῦς sunt , Clisthenis ex familia Theopropidarum filius fuit , viri 
μέν, ἀρχιτέκτονος δὲ xal πένητος" οἱ δὲ καὶ σκῆνος νης obilig, sod arehitectiet pauperis. Alii tabernas pinxisse 
γράφον αὐτὸν εἶναί φασι xol μαθεῖν ἑχάτερα τὸν Me- referunt, δὲ utrumque didicisse Menedemum. Quocirca 


zvÉruow ὅδεν γράψαντος αὐτοῦ ψήφισμά τι χαθή- ᾿ 
ψατό τις πον πὼν ὡς PY Peres οὔτε ψή- quum decretum quoddam tulisset, reprehensus est ἃ quo- 


γψισμα προςήχει τῷ σοφῷ γράφειν. Πεμφθεὶς δὲ φρου- 2 dam de schola Alexini, qui negabat oportere sapientem ta- 
px 6 Μενέδημος ὑπὸ τῶν Ἐρετριέων εἰς Μέγαρα — bernam pingere (γράφειν) aut plebiscitum. — Missus ab Ere- 
tyr Mey εἰς Ἀχαδημίαν πρὸς Πλάτωνα, xal θηραθεὶς — triensibus in presidium Megara, itabat ad Platonem in Aca» 
ϑυχατέλιπε τὴν στρατείαν. (126) Ἀσχληπιάδου δὲ τοῦ — demiam, a quo captus a militia destitit. (126) Ceterum 
Φλιασίου “περισπάσαντος αὐτὸν ἐγένετο ἐν Μεγάροις Asclepiade Phliasio ad se illum pertrahente Megaris apud 
παρὰ Στίλπωνι, οὗπερ ἀμφότεροι διήκουσαν" χἀντεῦθεν Stilponem egit, ejusque ambo auditores fuere. Inde navi- 
πλεύσαντες εἰς Ἦλιν ᾿Αγχιπύλῳ xal Μόσχῳ τοῖς ἀπὸ gantes Elidem Anchipylo et Moscho Phzedonis discipulis 
Φαίδωνος map ἐόαλον. καὶ μέχρι μὲν τούτων, ὡς congressi sunt. Illi tum adhuc, ut supra quum de Phae- 


^ , e 1 ^ 5 ὶ Q- 

5 NN m ἐν τῷ περὶ «ais VOS y Ηλιαχο TORY done loqueremur dictum est, Eliaci appellabantur : postea 
peuovro* ᾿Ερετριχοὶ δ᾽ ἐκλήθησαν ἀπὸ τῆς πατρίδος rl. 
τοῦ περὶ οὗ ὃ λόγος Φαίνεται δὴ 6 Μενέδημος σε-- 3 Vero ab ejus patria de quo nunc sermo est, Eretrici vocati 
ανὸς ἱχανῶς γενέσθαι * ὅθεν αὐτὸν Κράτης παρωδῶν sunt. Videtur autem Menedemus insigni gravitate fuisse; 


Φ σι" unde eum Crates parodia ridens ait : 


64 
Φλιάσιόν τ᾽ ᾿Ασχλῃπιάδην καὶ ταῦρον "Epérpnv. 
6 δὲ Τίμων οὕτω" 
Λῆρον ἀναστήσας ὀφρυωμένος ἀφροσιθόμθαξ. 


(127) οὕτω δὶ ἦν σεμνὸς ὡς Εὐρύλοχον τὸν Kacav- 
5 δρέα μετὰ Κλεϊππίδου Κυζικηνοῦ μειρακίου χληθέντα 
ὅπ’ Ἀντιγόνου ἀντειπεῖν" φοδεῖσθαι γὰρ μὴ Μενέδη- 
μος αἴσθοιτο. ἦν γὰρ xal ἐπιχόπτης χαὶ παρρησι- 
αστής. μειραχίου γοῦν χκαταθρασυνομένου εἶπε μὲν 
οὐδέν - λαδὼν δὲ χάρφος διέγραφεν εἰς τοὔδαφος περαι- 
10 νομένου σχῆμα " ἕως ὁρώντων πάντων συνὲν τὸ μειρά- 
χιον τὴν ὕόριν ἀπηλλάγη. “Ἱεροχλέους δὲ τοῦ ἐπὶ τοῦ 
Πειραιῶς συναναχάμπτοντος αὐτῷ ἐν ᾿Αμφιαράου xat 
πολλὰ λέγοντος περὶ τῆς ἁλώσεως τῆς ᾿Ερετρίας, ἄλλο 
μὲν οὐδὲν εἶπεν, ἠρώτησε δὲ εἰς τί αὐτὸν ᾿Αντίγονος 
15 περαίνει. (128) πρὸς δὲ τὸν θρασυνόμενον μοιχόν, 
« ἀγνοεῖς, ἔφη, ὅτι οὐ μόνον χράμθη χυλὸν ἔχει 
χρηστόν, ἀλλὰ xoi ῥαφανίς ; » πρὸς δὲ τὸν νεώτερον 
xexpaóva , « σχέψαι, ἔφη, μή τι ὄπισθεν ἔχων λέ- 
ληθας. » Ἀντιγόνου δὲ συμθουλευομένου εἰ ἐπὶ χῶμον 
30 dg(xotro , σιωπήσας τἄλλα μόνον ἐκέλευσεν ἀπαγγεῖ- 
Aat ὅτι βασιλέως υἱός ἐστι. πρὸς δὲ τὸν ἀναίσθητον 
ἀναφέροντά τι αὐτῷ εἰχαίως, ἠρώτησεν εἰ ἀγρὸν ἔχοι" 
φήσαντος δὲ χαὶ πάμπλειστα χτήματα, « πορεύου 
τοίνυν, ἔφη, χἀχείνων ἐπιμελοῦ, μὴ συμόῇ σοι καὶ 
25 ταῦτα χαταφθεῖραι xal χομψὸν ἰδιώτην ἀποδαλεῖν. » 
πρὸς δὲ τὸν πυθόμενον εἰ γήμαι ὃ σπουδαῖος, ἔφη, 
« πότερον ἐγώ σοι σπουδαῖος δοχῶ ἢ οὖ; » φήσαν- 
τος δ᾽ εἶναι, « ἐγὼ τοίνυν, εἶπε, γεγάμηχα. » (129) 
πρὸς δὲ τὸν εἰπόντα πολλὰ τὰ ἀγαθὰ ἐπύθετο πόσα 
80 τὸν ἀριθμὸν xal εἰ νομίζοι πλείω τῶν ἑχατόν. μὴ 
δυνάμενος δὲ τῶν χαλούντων ἐπὶ δεῖπνόν τινος περίε- 
λεῖν τὴν πολυτέλειαν, χληθείς ποτε οὐδὲν μὲν εἶπε" 
σιωπῶν δ᾽ αὐτὸν ἐνουθέτησσε μόνας ἐλαίας προςενεγχά- 
᾿ μενος. Διὰ δὴ οὖν τὸ παρρησιαστιχὸν τοῦτο μιχροῦ καὶ 
36 ἐχινδύνευσεν ἐν Κύπρῳ παρὰ Νιχοχρέοντι σὺν ᾿Ασχλη- 
πιάδη τῷ φίλῳ. τοῦ γάρ τοι βασιλέως ἐπιμή νιον ἑορτὴν 
τελοῦντος χαὶ χαλέσαντος χαὶ τούτους ὥςπερ τοὺς ἄλλους 
φιλοσόφους, τὸν Μενέδημον εἰπεῖν ὡς εἶ χαλὸν ἦν ἢ τῶν 
τοιούτων ἀνδρῶν συναγωγή,, xa0* ἑκάστην ἡμέραν ἔδει 
40 γίνεσθαι τὴν ἑορτήν εἰ δ᾽ οὔ, περιττῶς xal νῦν. (130) 
πρὸς δὲ τοῦτο ἀπαντήσαντος τοῦ τυράννου xal εἰπόντος 
ὡς ταύτην τὴν ἡμέραν ἔχοι σχολάζουσαν πρὸς τὸ δια- 
χούειν φιλοσόφων, ἔτι xol μᾶλλον αὐστηρότερον ἐνέ- 
χειτο, δειχνὺς ἐπὶ τῆς θυσίας ὡς χρὴ πάντα χαιρὸν 
4b φιλοσόφων ἀχούειν᾽ ὥςτ᾽ εἰ μή τις αὐλητὴς αὐτοὺς 
διεπέμψατο, χἂν ἀπώλοντο. ὅθεν χειμαζομένων ἐν 
τῷ πλοίῳ τὸν Ἀσχληπιάδην φασὶν εἰπεῖν ὡς ἡ μὲν τοῦ 
αὐλητοῦ εὐμουσία σέσωχεν αὐτούς, ἥ δὲ τοῦ Μενεδή- 


μου παρρησία ἀπολώλεκεν. "Hv δέ, φασί, xai ἐχκλί- D 


ὶ ὰ δῳ A7" 3^ 7 y )» (d M 
B0 της xal τὰ τῆς σχολῆς ἀδιάφορος. οὔτε ταζιν γοῦν τινὰ 
΄σω / 4 

ἦν παρ᾽ αὐτῷ βλέπειν οὔτε βάθρα χύχλῳ διέκειτο, ἀλλ 
οὗ ἂν ἕχαστος ἔτυχε περιπατῶν 7) καθήμενος ἤχουε; 


BIBA. B, 4. ΜΕΝΕΔΗΜΟΣ. 


Phliasiumque Asclepiadem taurumque Eretrensem. 
Timon autem sic : 
Fastoso vultu nugas exorsus inanes. 


(127) Erat autem ea severitate, ut Eurylochus Casandrex 
ab Antigono ad coenam vocatus cum Cleippide Cyzicene 
adolescente recusaverit : metuere enim ne id Menedema 
resciret. Erat enim acer in reprehendendo ac liberi oris. 
Exempli gratia, adolescentulo quodam petulantius loquente, 
siluit, sed arrepta festuca in pavimento muliebria patien 
tis figuram descripsit, dum interim spectantibus omnibur 
adolescens insigni contumelia notari se intelligens abscessit. 
Rierocles , prefectus Pirzeeo, dum una in templo Amphiari 
deambularent, multa de capta Eretria disserebat : tum ille 
aliud nihil, nisi quzesivit, cur eum Antigonus pxedicaret. 
(128) Audacter exsultanti adultero, Ignoras, inquit, 
non modo brassic:e succum inesse jucundum, sed οἱ 
rhaphano? Clamanti adolescentulo et vocijeranti, Vide, 
inquit, ne quid retro, dum nescis, habeas. ^ Consultanti 
Antigono an comessatum iret, hoc illi solum renuntiri 
jussit, eum esse regis filium. Stupidum quendam nesdo 
quid nihil ad rem dicentem interrogavit an villam habe- 
ret; οἱ quum ille multa se habere praedia dixisset, Abi 
igitur, inquit, atque ea cura, ne accidat ut et agri cor- 
rumpantur et homo scitus futurus modo a philosophis 
Studio abstineat. —Sciscitanti cuidam an uxor esset do 
cenda sapienti, Num ego, inquit, tibi sapiens videor an non? 
et quum annuisset ille, At ego, ait, duxi. (129) Dicente quo- 
dam multa esse bona, rogat quot numero, et an putet 
plura esse quam centum. Quum unius illorum a quibus ad 
canam vocari solebat, nimios sumptus coercere non posset, 
vocatus aliquando nihil questus est', sed tacitus admonuit, 
quum nihil nisi oleas comederet. Hujus denique libertatis 
causa parum abfuit quin in Cypro apud Nicocreontem pe- 
riclitaretur cum Asclepiade amico. Nam quum eos rex ad 
menstruam celebritatem invitasset sicut et philosophos ce 
teros, Menedemum dixisse ferunt, Si quidem honesta est 
hujusmodi virorum congregatio, quotidie sunt festa ea cele- 
branda; si non, nunc quoque supervacanea. (130) Ad hac 


tyrannus quum ita respondisset, ut diceret se hanc diem . 


habere otiosam ad philosophorum disputationes audien 
das, ille severius adhuc in sententia perstitit , ostendens in 
ipso convivio nunquam non philosophos audiendos. Quid 
plura? nisi tibicen cantu diremisset litem illorum , forsitan 
perissent. Unde quum irf navi jactarentur fluctibus, 
Asclepiadem dixisse ferunt , tibicinis peritam modulationem 
sese servasse, Menedemi vero confidentiam perdidisse. Erat 
autem, ut fertur, deflectens a more parumque safagens re 
rum qua ad scholam pertinerent : neque ullum apwWi 
illum, ut fieri solet, ordinem vidisses; neque subsellia 
erant per gyrum disposita, sed quo quisque loco forle 
deambulabat aut stabat, ibi audiebat, atque idem ipe 


xal αὐτοῦ τοῦτον τὸν τρόπον διακειμένου. (151) Ἀγω- Ó aciebat. (131) Idem tamen alias erat, ut narranl, 


LIB. 1I, 17. MENEDEMUS. 


νιάτης μέντοι, φασίν, ἦν ἄλλως xal φιλόδοξος * ὥςτε 
τὸ πρότερον τέχτονι συνοιχοδομοῦντες αὐτός τε χαὶ ὃ 
᾿Δσχληπιάδης, 6 μὲν Ἀσχληπιάδης ἐφαίνετο γυμνὸς ἐπὶ 
τοῦ τέγους τὸν πηλὸν παραφέρων, ὃ δὲ εἴ τιν᾽ ἴδοι ἐρχό- 


σ᾽ 


τως ἦν ἀγωνιάτης ὥςτε καὶ τὸν λιδανωτὸν τιθεὶς διή- 
μᾶρτε τοῦ θυμιατηρίου. xat ποτε Κράτητος περιισταμέ- 
νου αὐτὸν χαὶ χαθαπτομένου εἰς τὸ ὅτι πολιτεύεται, ἐχέ- 
λευσέ τισιν εἰς τὸ δεσμωτήριον αὐτὸν ἐμδαλεῖν" τὸν δὲ 
μηδὲν ἧττον τηρεῖν παριόντα καὶ ὑπερχύπτοντα "Aya- 
μεμνόνειόν τε xat Ἡγησίπολιν ἀποχαλεῖν. — (122) Ἣν 


Γ 
“-- 
-- 


μενον, παρεχρύπτετο. ᾿Επεὶ δ' ἥψατο τῆς πολιτείας, o0- 7 


65 


anxius et de fama sollicitus : ado ut quum prius eedium fa- 
bro suam ipee atque Asclepiades navaret operam, et Ascle- 
piades super tecta lutum fefre cerneretur nudus, ipse si 
quem aspiceret pratereuntem, sese occultaret. — Postea 
vero quam ad rempublicam accessit, ita erat anxius ut 
quum aliquando tura poneret, extra turibulum miserit. 
Et quum ei aliquando Crates convicium faceret οἱ quod ad 
rempublicam accessisset increparet , eum in carcerem con- 
jici jussit : at ille nihilo minus obdervabat pratereuntem οἱ 
e fenestra prospectans Agamemnonis xemulum et Hegesipolim 
(civium dominum) appellitabat. (132) Erat idem paulo 


δέ πως ἠρέμα xal δεισιδαιμονέστερος. σὺν γοῦν Ἀσχλη-- 8 religiosior ac pronior in superstitionem. Comederat. ali- 


πιάδη xaT ἄγνοιαν ἐν πανδοχείῳ ποτὲ χρεάτων ῥιπτου- 
μένων φαγών, ἐπειδὴ μάθοι, ἐναυτία τε xal ὠχρία᾽" 
ἕως Ἀσχληπιάδης ἐπετίμησεν αὐτῷ ὡς οὐδὲν [εἰπὼν] 
ἐνώχλησεν αὐτὸν τὰ χρέα, ἀλλ᾽ f περὶ τούτων ὑπόνοια. 


quando cum Asclepiade in caupona carnes projectas im- 
prudens : id quum animadvertisset, nausea palloreque 
turbabatur, donec illum Asclepiades objurgans non car- 
nes diceret ejusce mutationis causam esse, sed prasum- 


τὰ δ᾽ ἄλλα μεγαλόψυχος ἀνὰρ ἦν καὶ ἐλευθέριος. Κατά 9 ptam de illis fatuam opinionem. Alias magnanimus fuit 


τε τὴν ἕξιν τὴν σωματικὴν ἤδη xai πρεσθύτης ὑπάρ- 
γῶν οὐδὲν ἧττον ἀθλητοῦ στερεός τε χαὶ ἐπιχεχαυμένος 
τὸ εἶδος, πίων τε xal τετριμμένος - τὸ δὲ μέγεθος σύω- 
μετρος, ὡς δῆλον ἐχ τοῦ εἰχονίου τοῦ ἐν ᾿Ερετρίᾳ ἐν τῷ 
ἀργαίῳ σταδίῳ. ἔστι γάρ, ὡς ἐπίτηδες, παράγυμνον, 
τὰ πλεῖστα μέρη φαῖνον τοῦ σώματος, — (133) 
καὶ φιλυπόδοχος xai διὰ τὸ νοσῶδες τῆς Ἐρετρίας 
2» πλείω συνάγων συμπόσια" ἐν οἷς καὶ ποιητῶν καὶ μου- 
σιχῶν, ἠσπαζετο δὲ xal Ἄρατον καὶ Λυχόφρονα τὸν 
τῆς τραγῳδίας ποιητὴν xai τὸν “Ῥόδιον ᾿Ανταγόραν᾽ 
μάλιστα δὲ πάντων “ῬὉμήρῳ προςεῖχεν εἶτα καὶ τοῖς 
μελιχοῖς" ἔπειτα Σοφοχλεῖ, xai δὴ xol Ἀχαιῷ, ᾧπερ 
ὃι χαὶ τὸ δευτερεῖον ἐν τοῖς Σατύροις, Αἰσχύλῳ δὲ τὸ 
πρωτεῖον ἀπεδίδου. ὅθεν xal πρὸς τοὺς ἀντιπολιτευο» 
μένους ταῦτα, φασί, προεφέρετο" 


[4 


Ἡλίσκετ᾽ ἄρα xal πρὸς ἀσθενῶν ταχύς,͵ 
xai πρὸς χελώνης ἀετὸς βραχεῖ χρόνῳ, 
5,14) ταῦτα δ᾽ ἐστὶν ᾿Αχαιοῦ ἐχ τῆς σατυριχῆς Ὀμφά- 
λης" ὥςτε πταίουσιν ol λέγοντες μηδὲν αὐτὸν ἀνεγνω- 
χέγαι πλὴν τῆς Μηδείας τῆς Εὐριπίδου, ἣν ἔνιοι Νεό- 


vir et plane liberalis. Corporis.in eo jam sene habitus et 
status durabat qui erat in juvene : athletze instar firmus, 
validus atque adusta facie, obesus item et exercitus fuit , 
mediocrisque proceritatis , ut ex ea constat imagine qnam 
Eretriv in veteri stadio cernitur. Est enim veluti ex in- 


Hv δὲ p odustria ita sculpta ut pzene nuda plurimas partes corporis 


aperte monstret. — (133) Amabat praeterea hospites apud se 
accipere : et quia parum salubris erat Eretria, convivia 
sarpe cogebat, inter qua et poetarum et musicorum. Ama- 
bat Aratum et Lycophronem tragicum poetam , Antago- 
ramque Rhodium, sed maxime omnium studebat Homero : 
deinde etiam lyricis : deinceps Sophocli, atque etiam Achzeo, 
cui in Satyris secundum locum, JEschylo autem primum 
debat. Unde et adversus eos qui contra eum in republica 
sentirent, illa dicere solebat : 


Deprenditur etiam a tardo interdum velox, 
et ab testudine aquila haud multo tempore. 


(131) Hacc autem Achaei sunt ex Omphale satyrica. Fal- 
luntur igitur qui illum nihil practer Euripidis Medeam le- 
gisse dicunt, quam nonnulli Neophronis Sicyonii esse con- 


200v; εἶναι τοῦ Σιχυωνίου φασί, Τῶν δὲ διδασκάλων! αἰοπάππί, Magistros Platonem et Xenocratem praietereaque 


τῶν περὶ Πλάτωνα xal Ξξενοχράτην, ἔτι τε Παραιβά- 
« τὴν τὸν Κυρηναῖον χατεφρόνει Στίλπωνα δ᾽ ἐτεθαυ.- 
μάχει" χαί ποτε ἐρωτηθεὶς περὶ αὐτοῦ ἄλλο μὲν οὐδὲν 
εἶπε πλὴν ὅτι ἐλευθέριος. ἮΝν δὲ xal δυςκατανόητος 


Ραγϑθδίοπι Cyrenzeum aspernabatur : Stilponem solum ad- 
mirabatur. De quo quum aliquando ipterrogaretur, nihil 
aliud dixit nisi, Liberalis est. Erat Menedemo ingenium va- 
rium et callidum , atque in concinnandis argumentationibus 


ὁ Μενέδημος xai iv τῷ συνθέσθαι δυςανταγώνιστος "Ι 2tam versutus, ut'eum vix quisquam posset arguere. In omnes 


ἐστρέφετό τε πρὸς πάντα xal εὑρεσιλόγει ἐριστικώτα- 
τὸς τε, xaÜd φησιν ᾿Αντισθένης ἐν διαδοχαῖς, ἦν. xai. 
7h χαὶ τόδε ἐρωτᾶν εἰώθει" « τὸ ἕτερον τοῦ ἑτέρου 
ἕτερόν ἐστι; » « ναί, »« ἕτερον δέ ἐστι τὸ ὠφελεῖν τοῦ 
ἀγαθοῦ »; «vat, » « οὐχ ἄρα τὸ ὠφελεῖν ἀγαθόν ἐστιν. » 
135) ἀνήρει δέ, φασί, xai τὰ ἀποφατιχὰ τῶν ἀξιωμά- 
τῶν, χαταφατιχὰ τιθείς" xal τούτων τὰ ἁπλᾶ προςδε- 
γύμενος τὰ οὐχ ἁπλᾶ ἀνήρει, λέγω δὲ συνημμένα καὶ 
“υμπεπλεγμένα. φησὶ δ᾽ Ἡραχλείδης ἐν μὲν τοῖς 
ἄνμασι Πλατωνιχὸν εἶναι αὐτόν, διαπαίζειν δὲ τὰ δια- 
DIOGENES, 


ui 
- 


e 


partes se dabat, ct in captionibus excogitandis excellebat. 
Acerrimus idem in contentionibus erat, ut in Successionibus 
radit Antisthenes ; atque inter alia hujusmodi rogatiunculis 
compellare solebat : Num aliud ab alio differt? 1ta sane. 
Aliud estautem prodesse quam bonum? Concedebatur. Non 
igitur prodesse bonum est. (135) Tollebat, ut ferunt, axio- 
mata negativa, affirmativa vero ponebat. Simplicia ex iis 
maxime probans , quz simplicia non essent tellebat, ea dico 
quie connexa el complexa appellantur. Scribit Heraclides 
decretis quidem eum fuisse Platonicum, dialectica autom 
. δ 


66 BIBA. B, 4. MENEAHMOZ. 


λεχτικά" ὥςτε ᾿Ἀλλεξίνου ποτὲ ἐρωτήσαντος εἰ πέπαυται — eum fuisse aspernatum, Itaque sciscitanti Alexinoan patrem 
τὸν πατέρα τύπτων, « ἀλλ' οὔτ᾽ ἔτυπτον, φάναι, — cedere deslisset, Neque cecidi, dixisse, neque desii. Addente 
οὔτε πέπαυμαι. » πάλιν T ἐχείνου λέγοντος ὡς ἐχρῆν illo oportere affirmando aut negando ambiguitatem solvi, 
εἰπόντα vai ἣ οὔ λῦσαι τὴν ἀμφιθολίαν, « γελοῖον, —Ridiculum, inquit , est vestris legibus obtemperare , quum 
& εἶπε, τοῖς ὑμετέροις νόμοις ἀχολουθεῖν, ἐξὸν ἐν πύλαις —liceatin limine obniti. Quum Bion vates studiose ac dili- 
ἀντιδῆναι, » Βίωνός τε ἐπιμελῶς χατατρέχοντος τῶν — genter insectaretur, mortuos illum jugulare dixit. (136) 
μάντεων, νεχροὺς αὐτὸν ἐπισφάττειν ἔλεγε. (134) χαί — Alio rursus dicente maximum esse bonum omnibus que 
ποτέ τινος ἀχούσας ὡς μέγιστον ἀγαθὸν efr τὸ πάντων — quisque cupiat frui, Multo, inquit , majus est ea solum qu» 
ἐπιτυγχάνειν ὧν τις ἐπιθυμεῖ, εἶπε, « πολὺ δὲ μεῖζον τὸ — oporteat cupere, Refert Antigonus Carystius eum nihil scri- 
10 ἐπιθυμεῖν ὧν δεῖ. » φησὶ δ᾽ Ἀντίγονος 6 Καρύστιος γρά- — psisse neque composuisse, ita ne dogma qujdem ullum fir- 
ψαι αὐτὸν μηδὲν μηδὲ συντάξαι, ὥςτε μηδ᾽ ἐπὶ δόγματός — miter tenuisse. — Porro in quaestionibus, inquit, ita pugnax 
τινος στηρίζειν. ἐν δὲ ταῖς ζητήσεσι, φησίν, ὧδε —erat,utcum sugillationibus in facie abiret, Verum emim 
μάχιμος ἣν ὥςτ᾽ ὑπώπια φέρων ὑπήει, ὅμως δ᾽ οὖν vero quum in verbis esset talis, factis tamen erat placidis- 
τοιοῦτος ἐν τοῖς λόγοις ὑπάρχων dv τοῖς ἔργοις moaóta- — simus, Ergo quum Alexino plurimum illuderet et objur- 
15 τὸς ἦν. ᾿Ἀλεξῖνον γοῦν πολλὰ χαταπαίζων xal σχλη- —garetgraviter, fovit tamen illum beneficiis. Nam ipsius 
ρῶς ἐπισχώπτων, ὅμως αὐτὸν εὖ ἐποίησε, τὴν γυναῖχα — conjugem ex Delphis Chalcidem usque deduxit, itineris 
παραπέμψας ix. Δελφῶν ἕως Χαλχίδος, εὐλαδουμένην — furta latrociniaque metuentem. (137) Amicitias pie san- 
τὰς χλωπείας τε xal τὰς xa0 600v ληστείας. — (132) Φί-1 Jcteque tuebatur, utex ea quae illi cum Asclepiade fuit conjun- 
λος τε ἦν μάλιστα, ὡς δῆλον ix τῆς πρὸς Ἀσχληπιάν clione constat, quz profecta adeo insignis erat, ut nihil 
20 δὴν συμπνοίας, οὐδέν τι διαφερούσης τῆς Πυλάδου 9'" differret a Pyladis in Oresten amore. Verum major patu 
λοστοργίας. ἀλλὰ πρεσβύτερος ᾿Ασχληπιάδης, ὃς λέ- erat Asclepiades, ita ut poeta ipse, Menedemus vero histrio 
γεσθαι ποιητὴν μὲν αὐτὸν εἶναι, ὑπαχριτὴν δὲ Μενέδη- diceretur. Fertur Archipolis tria millia illi ipsis, 
μον. — xal ποτέ φασιν Ἀρχιπόλιδος τρισχιλίας αὐτοῖς t rta esset ami tentio ut m ] 
διαγράψαντος στηριζομένους περὶ τοῦ τίς δεύτερος ἄρη, e € 9 truma lue U ᾿ 10 uter ᾿ bos dt acea 
95 αἡδέτερον λαδεῖν. Λέγεται δὲ xal γυναῖχας ἀγαγέσθαι ΡΣ , et Menedecam matrem, Anclepiadem fiam, «t 


αὐτούς " ὧν τὴν μὲν θυγατέρα Ἀσχληπιάδην, τὴν δὲ ΝᾺ unb 
μητέρα Μενέδημον. κἀπειδὴ τελευτῆσαι τῷ Ἀσχλη- quum defuncta esset uxor Asclepiadis, Menedemi cepisse 


πιάδη τὸ γύναιον, λαθεῖν τὸ τοῦ Μενεδήμου: ἐχεῖνόν COIJUgem : hunc postquam reipublice prabcaae cepisset, 
τε, ἐπειδὴ προὔστη τῆς πολιτείας, πλουσίαν γῆμαι" oü- — llam doxisee uobilem et locupletem : nihilominus, quonim 
30 δὲν μέντοι ἧττον μιᾶς οὔσης οἰχίας ἐπιτρέψαι τὸν Me- — communis eis erat domus , rei famiilaris administrationem 
νέδημον τὴν διοίκησιν τῇ προτέρᾳ γυναιχί, — (138) ὃ priori uxorl permisisse, (138) Tgitur Asclepiades ante illum 
μέντοι Ἀσχληπιάδης προκατέστρεψεν ἐν ᾿Ερετρίᾳ γη- — vita excessit Eretrie , jam longeevus, quum magnis in opi- 
ραιὸς ἤδη, συζήσας τῷ Μενεδήμῳ σφόδρα εὐτελῶς —bus frugaliter admodum vixisset cum Menedemo. Fertur 
ἀπὸ μεγάλων᾽ ὅτε xal μετὰ χρόνον ἐλθόντος ἐπὶ xG — post aliquantum temporis quum Asclepiadis amasius ad 
3s μὸν ἐρωμένου τοῦ ᾿Ασχληπιάδου xal τῶν νεανίσχων — convivium venisset , areerentque illum januis adolescentes, 
ἀποχλειόντων αὐτόν, ὃ Μενέδημος ἐχέλευσεν εἰςδέξα-ὀ — Menedemurm jussisee introduci ac dixisse Asclepiadem etiam 
σθαι, εἰπὼν ὅτι ᾿Ἀσχληπιάδης αὐτῷ xol χατὰ γῆς ὧν — sepultum οἱ januasapertre. Erant autem qui sumptus ipsis 
τὰς θύρας ἀνοίγει. ἦσαν δ᾽ οἱ σωματοποιΐσαντες guppeditabant , Hipponicus Macedo et Agetor Lamieus. Ex 
αὐτοὺς Ἱππόνιχός τε 6 Μαχεδὼν xal ᾿Αγήτωρ ὁ Λα- nic alter utrique triginta minas largitus : Hipponicus vero 
40 μιεύς" ὃ μὲν ἑχατέρῳ δοὺς τριάχοντα μνᾶς, ὁ δ᾽ "Ix- — wer demoduo millia drachmarum in filiarum dotem, quas, 
πόνιχος Μενεδήμῳ εἰς ἔχδοσιν τῶν θυγατέρων διςχιλίας — cu Heraclides, tres ex Oropia uxore susceperat. (139) 
δραχμάς, ἦσαν δὲ τρεῖς, καθά φησιν Ἡραχλείδης, 5$ — porro convivia in bunc modum faciebat, Prius ipse cum 
Ωρωπίας αὐτῷ γυναιχὸς γεγεννημέναι, (139) Τὰ δὲ ΣῊΝ aut tribus prandebat , dum dies in vesperam verge- 
συμπόσια τοῦτον ἐποιεῖτο τὸν τρόπον * πραηρίστα μετὰ ret : fum vero vocabat quispiam eos qui advenerant , οἱ 
45 δυοῖν ἢ τριῶν ἕως βραδέως ἦν τῆς ἡμέρας " ἔπειτά τις ipsos jam cenatos. taque si quis citius venisset , percon- 


ἐχάλει τοὺς παραγενομένους καὶ αὐτοὺς ἤδη δεδειπνη- : " 
χότας " ὥςτ᾽ εἴ τις ἔλθοι θᾶττον, ἀναχάμπτων ἐπυνθά- tabatur exeuntes quid esset appositum et quae esset diei 


vEto τῶν ἐξιόντων τί εἴη πα ραχείμενον xal πῶς ἔχοι τὸ hora. Et s quidem vel olusculum vel salsamentum quip- 
τοῦ χρόνου: εἰ μὲν οὖν λαγάνιον ἢ ταρίχιον, ἀνεχώ- Pam audissent , recedebant ; sin vero carnes , ingredieban. 
eo pouv* εἶ δὲ χρεάδιον, εἰςήεσαν. ἦν δὲ τοῦ μὲν θέρους f. Lectulis zestate storeas , hieme vervecum pelles super- 
Ψψίαθος ἐπὶ τῶν χλινῶν, τοῦ δὲ χειμῶνος χώδιον" mpoc- — Ponebat; sen. pulvinar sibi quemque afferre oportebat. 
χεφάλαιον αὑτῷ φέρειν ἔδει. τό τε περιαγόμενον πο- — Poculum quod circumagebatur, cotjla majus non erat. In 
τήριον οὐ μεῖζον ἦν χοτυλιαίου᾽" τράγημα Ofouoc ἢ secunda mensa lupinus sive faba, nonnunquam ex fructibus 
χύαμος, ἔστι δ᾽ ὅτε xad τῶν ὡρίων ἄπιος 1) Boi ἣ ey pot — pira, mala Punica, cicera, sive mehercle ficus passae appo- 


LIB. IT, 17. MENEDEMUS. 


ἡ νὴ AC ἰσχάδες. — (140) ἃ πάντα φησὶν δ Αυχόφρων 
iv τοῖς πεποιημένοις σατύροις αὐτῷ, οὖς Μενέδημος 
ἐπέγραψεν, ἐγχώμιον τοῦ φιλοσόφου ποιήσας τὸ δρᾶμα" 
ὧν χαί τινά ἐστι τοιαυτί" 
ν "Qc ἐκ βραχείας δαιτὸς 4 βαιὰ χύλιξ 
αὐτοῖς χυχλεῖται πρὸς μέτρον, τράγημα δὲ 
6 σωφρονιστὴς τοῖς φιληκχόοις λόγος. 


67 


nebantur. (140) Ea omnia memorat Lycophron insatyris a 
se compositis , quos Menedemi nomine inscripsit, quam ille 
fabulam philosophi laudationem fecit. Ex ea quaedam bu- 
jusmodi sunt : 

Ut ex pusillo poculum convivio 

versatur illis ad mensuram , denique 

sermo eruditus , studiosis bellaria. 


Τὰ μὲν οὖν πρῶτα κατεφρονεῖτο; χύων χαὶ λῆρος oro 1Óprimo igitur contemptui habebatur, canisque ab Eretrien- 


τῶν Ἐρετριέων dxoómv* ὕστερον δ᾽ ἐθαυμάσθη, ὥςτε 
lé χαὶ τὴν πόλιν ἐγμειρίσασθαι. ἐπρέσδευσε δὲ χαὶ 
πρὸς Πτολεμαῖον χαὶ Λυσίμαχον, τιμώμενος παντα- 
γοῦ" οὐ μὴν ἀλλὰ xal πρὸς Δημήτριον. καὶ τῆς TÓ- 
λεως διαχόσια τάλαντα τελούσης πρὸς ἔτος αὐτῷ, τὰ 
πεντήχοντα ἀφεῖλε᾽ πρὸς ὃν διαδληθεὶς ὡς τὴν πόλιν 
15 ἐγχειρίζων IIcoAeuato, ἀπολογεῖται δι᾿ ἐπιστολῆς ἧς ἣ 
ἀρχή" (1 « Μενέδημος βασιλεῖ Δημητρίῳ χαίρειν. 
ἀχούω πρὸς σὲ ἀνατεθῆναι περὶ ἡμῶν. » λόγος δὲ 
διαδεθληχέναι αὐτὸν τῶν ἀντιπολιτευομένων τινὰ Αἷ- 
σγύλον. δοχεῖ δ᾽ ἐμ δριθέστατα πρεσθδεῦσαι πρὸς Δη- 
20 μήτριον ὑπὲρ τοῦ 'Ωρωποῦ, ὡς καὶ Εὔφαντος ἐν ἵστο- 


sibusac delirus appellabatur : postea vero in summa admira- 
tione oinnium fuit, adeo ut civitatis quoque gubernacula 
ipsi traderent : legationibusque crebris ad Ptolemeum 
et Lysimachum, praterea ad Demetrium functus ubique 
honoratus est. Cui quum civitas ducenta quotannis 
talenta persolveret , effecit ut quinquaginta remitterentur. 
Apud quem accusatus quod traderet Ptolemi»o civitatem, 
se per epistolam purgavit , cujus hoc initium : (141) « Mene- 
demus Demetrio regi salutem. Audio ad te delatum esse de 
nobis. » Fama est antem Aschylum quendam qui Menedemo 
in reipublicae administratione esset contrarius, eum esse 
calumniatum. Constat eum ad Demetrium pro Oropo 


ρίαις μνημονεύει. Ἠγάπα δὲ αὐτὸν χαὶ "Avtlyovoct "gravissime legatione functum, ut Euphantus quoque in 


καὶ μαϑητὴν ἀνεκήρυττεν αὗτόν. — xal ἡνίκα ἐνίκα τοὺς 
βαρύάρους περὶ Λυσιμαχίαν, γράφει ψήφισμα αὐτῷ 
Μενέδημος ἁπλοῦν τε καὶ ἀχόλαχον, οὗ ἢ ἀρχή" (12) 
35 « οἱ στρατηγοὶ xai οἱ πρόδουλοι εἶπον. ἐπειδὴ βασι- 
λεὺς Ἀντίγονος μάχη νιχήσας τοὺς βαρδάρους παρα- 
γίνεται εἰς τὴν ἰδίαν, καὶ τὰ ἄλλα πάντα πράσσει 
χατὰ γνώμην’ ἔδοξε τῇ βουλῇ, xal τῷ δήμῳ. » διὰ ταῦτα 
δὴ χαὶ τὴν ἄλλην φιλίαν ὑποπτευθεὶς προδιδόναι τὴν 
3 πόλιν αὐτῷ, διαδάλλοντος ᾿Αριστοδήμου ὑπεξῆλθε" xal 
διέτριδεν dv Ωρωπῷ ἐν τῷ τοῦ ᾿Αμφιάρεω ἱερῷ - ἔνθα 
χρυσῶν ποτηρίων ἀπολομένων, χαθά φησιν “ἕρμιππος, 
ὀόγματι χοινῷ τῶν Βοιωτῶν ἐχελεύσθη μετελθεῖν. ἐν- 
τεῦθεν ἀθυμήσας λαθραίως παρειςδὺς εἰς τὴν πατρίδα 
3 χαὶ τήν τε Yuvaixa xat τὰς θυγατέρας παραλαθών, 
πρὸς Ἀντίγονον ἐλθὼν ἀθυμία τὸν βίον χατέστρεψε. 
( 43) φησὶ δ᾽ Ἡραχλείδνης αὐτὸν πᾶν τοὐναντίον, πρό-- 
ὕουλον γενόμενον τῶν ᾿Ερετριέων πολλάχις ἐλευθερῶ- 
σαι τὴν πόλιν ἀπὸ τῶν τυράννων ἐπαγόμενον Δημή- 
(0 1pty* οὐχ ἂν δὴ οὖν προδοῦναι αὐτὸν Ἀντιγόνῳ τὴν 
πόλιν, ἀλλὰ διαδολὴν ἀναλαθεῖν ψευδῇ * φοιτᾶν τε πρὸς 
τὸν Ἀντίγονον xat βούλεσθαι ἐλευθερῶσαι τὴν πατρίδα" 
τοῦ δὲ μὴ εἴχοντος ὑπ᾽ ἀθυμίας ἀσιτήσαντα ἑπτὰ ἡμέρας 
τὸν βίον μεταλλάξαι. τὰ δμοια τούτῳ χαὶ ᾿Αντίγονος 
& ὁ Καρύστιος ἱστορεῖ. μόνῳ δὲ Περσαίῳ διαπρύσιον 
εἶχε πόλεμον" ἐδόχεςι γὰρ ᾿Αντιγόνου βουλομένου τὴν 
δημοχρατίαν ἀποχαταστῆσαι τοῖς ᾿Ερετριεῦσι “ἄριν 
Μενεδήμου, χωλῦσαι. — (144) διὸ xal ποτε παρὰ πότον 
| ὁ Μενέδημος ἐλέγξας αὐτὸν τοῖς λόγοις τά.τε ἄλλα ἔφη 
* χαὶ δὴ xai « φιλόσοφος μέντοι τοιοῦτος. ἀνὴρ δὲ xal 


Historiis meminit. Erat ejus in primis studiosus Antigo- 
nus, seque ipsius discipulum esse predicabat. Et quum 
barbaros fudisset circa Lysimachiam , decretum ei scripsit 
simplex atque ab assentatione alienum, cujus initium est : 
(142) « Praetores et probuli dixerunt : Quoniam Antigonus 
rex prelio domitis barbaris advenit in regnum, eique pro: 
spere cuncta succedunt, visum est senatui ac plebi. » Horum 
igitur gratia et prieterea propter summam cum illo amici- 
tiam, quod illi civitatem proderet suspectus habitus, insi- 
mulante Aristodemo , clam exiit atque Oropi moratus est in 
Ampbiarai delubro. lbi quum periissent aurei calices, ut 
Hermippus ait, communi Beotorum decreto loco migrare 
jussus est. Inde profectus moerens et patriam clanculum in- 
gressus , abductis secum uxore ac filiabus sead Antigonum 
contulit , ibique merore absumptus est. (143) Refert Hera-. 
clides his omnino contraría : nam illum senatus principem 
Eretriam sape arcessito Demetrio liberasse ab iis, qui ty- 
rannidem affectarent : non igitur Antigono prodidisse civi- 
tatem, sed falsam subiisse calumniam, profectumque ad 
Antigonum, quum, ut patriam e servitute eriperet , illum 
inducere non posset, ex. animi dolore septem dies ,totos 
cibo abstinuisse atque vifa excessisse. His similia et Antigo- 
nus Carystius refert. Soli autem Perso implacabile in- 
dixit bellum : haud enim obscurum erat Antigonum, quum 
Menedemi gratia Eretriensibus rempublicam voluisset re- 
stituere, ab eo fuisse prohibitum. (144) Quocirca in convi- 
vio Menedemus , quum argumentis illius placita coarguis- 
set , prziter alia sic dixit : Philosophus quidem talis est , vir 
autem omnium, qui sunt et erunt, nequissimus. Mortuus 


τῶν ὄντων xa τῶν γενησομένων χάχιστος. » ᾿Ετελεύτα i Sest autem, ut ait Heraclides, septuagesimum quartum 
& xara τὸν Ηραχλείδην τέταρτον xal ἑδδομηχοστὸν agens setatis annum. In ejus autem laudem nos quoque ita 


ἔτος Boc, χαὶ εἰς αὐτὸν ἡμῶν ἐστιν οὕτως ἔχον" 


scripsimus ἐ᾿ 


68 BIBA. B, c. MENEAHMOZ. 


"ExAvov, Μενέδημε, τεὸν μόρον, ὡς ἑκὼν ἀπέσδης 
ἐν ἡμέρησιν ἑπτὰ μηδὲν ἐσθίων. 
χᾶτ᾽ ἔργον ἔρεξας Ἔρετριχόν, ἀλλ᾽ ὅμως ἄνανδρον" 
ἀψυχίη γὰρ ἡγεμὼν ἔπειγέ σε. 
& Καὶ οὗτοι μὲν οἱ Σωχρατιχοὶ xal οἱ ἀπ᾽ αὐτῶν, μετι- 


τέον δὲ ἐπὶ Πλάτωνα τὸν τῆς Ἀχαδημίας χατάρξαντα, 
καὶ τοὺς ἀπ᾽ αὐτοῦ, ὁπόσοι γεγόνασιν ἔλλόγιμοι. 


Scivi, Menedeme , suprema tua, ipse ut ultro obisti 
septem diebus abstinens omni cibo : 
facinus ni prorsus Eretricon ! haud tamen virile : 
nam incror animi te regens huc compulit. 
Et hi quidem Socratici et qui ab eis profecti sunt. — Trans- 
eundum est autem ad Platonem qui instituit Academiam, 
et ad eos qui ab ipso profecti sunt, quotquot clari exsti- 
terunt. 





LIB. III. 


AIOCPENOY2 AAEPTIOY 


BION ΚΑΙ TNOMON TON EN ΦΙΛΟΣΟΦΙ͂Αι 
EYAOKIMHZANTOQN ΤΩΝ ΕΙΣ AEKA 
TO TPITON. 





IIAATON. 


1. Πλάτων Ἀρίστωνος xal Περιχτιόνης[ ἢ Ποτώνης] 
᾿Αθηναῖος, ἅτις τὸ γένος ἀνέφερεν εἷς Σόλωνα. τούτου 
γὰρ ἦν ἀδελφὸς Δρωπίδης, οὗ Κριτίας, οὗ Κάλλαι-- 
σγρος, οὗ Κριτίας ὁ τῶν τριάχοντα xal [λαύχων, οὗ 

ὃ Χαρμίδης καὶ Περιχτιόνη. ἧς xoi Ἀρίστωνος Πλάτων, 
ἔχτος ἀπὸ Σόλωνος. ὃ δὲ Σόλων εἰς Νηλέα xai Πο- 
σειδῶνα ἀνέφερε τὸ γένος. φασὶ δὲ χαὶ τὸν πατέρα 
αὐτοῦ ἀνάγειν εἷς Κόδρον τὸν Μελάνθου, οἵτινες ἀπὸ 
Ποσειδῶνος ἱστοροῦνται χατὰ Θρασύλον. (1) Σπεύ- 

I0 σιππὸς δ᾽ ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ Πλάτωνος περιδείπνῳ 
χαὶ Κλέαρχος ἐν τῷ Πλάτωνος ἐγχωμίῳ xat "Ava- 
ξιλαίδης ἐν τῷ δευτέρῳ περὶ φιλοσόφων φασὶν ὡς 
Ἀθήνησιν ἦν λόγος, ὡραίαν οὖσαν τὴν Περιχτιό- 
νὴν βιάζεσθαι τὸν Ἀρίστωνα xal μὴ ἐπιτυγχάνειν" 

1$ παυόμενόν τε τῆς βίας ἰδεῖν τὴν τοῦ Ἂ πόλλωνος ὄψιν, 
ὅδεν χαθαρὰν γάμου φυλάξαι ἕως τῆς ἀποχυήσεως. Καὶ 
γίνεται Πλάτων, ὥς φησιν Ἀπολλόδωρος ἐν χρονιχοῖς, 
ὀγδόη χαὶ ὀγδονηχκοστῇ Ὀλυμπιάδι, Θαργηλιῶνος £65ó- 
un" χαθ᾽ ἣν Δήλιοι τὸν Ἀπόλλωνα γενέσθαι φασί. τε- 

ἢ λευτᾷ δ᾽, ὥς φησιν “Ἕρμιππος, ἐν γάμοις δειπνῶν, τῷ 
πρώτῳ ἔτει τῆς ὀγδόης καὶ ἑκατοστῆς Ὀλυμπιάδος, 
βιοὺς ἔτος ἕν πρὸς τοῖς ὀγδοήχοντα. (3) Νεάνθης δέ 
φησιν αὐτὸν τεττάρων xal ὀγδοήχοντα τελευτῆσαι ἐτῶν. 
ἔστιν οὖν Ἰσοχράτους νεώτερος ἕτεσιν ἕξ" ὃ μὲν γὰρ ἐπὶ 

5 Λυσιμάχου, Πλάτων δ᾽ ἐπὶ Ἀμεινίου γέγονεν, ἐφ᾽ οὗ 
Περιχλῆς ἐτελεύτησεν. ἮΝν δὲ τῶν δήμων Κολλυτεύς, 
ὥς φησιν Ἀντιλέων ἐν δευτέρῳ περὶ χρόνων. xal ἐγεν- 
γήθη χατά τινας ἐν Αἰγίνη ἐν τῇ Φειδιάδου οἰχίᾳ τοῦ 
θάλητος, ὥς φησι Φαῤωρῖνος ἐν παντοδαπῇ ἱστορίᾳ, 

ὃ0 τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ xal ἄλλων πεμφθέντος χληρού- 
1ου, xai ἐπανελθόντος εἰς ᾿Αθήνας, ὁπόθ᾽ ὑπὸ Λαχεδαι- 
μονίων ἐξεδλήθησαν βοηθούντων Αἰγινήταις. ἀλλὰ xal 
ἐχορήγησεν ᾿Αθήνησι Δίωνος ἀναλίσχοντος, ὥς φησιν 
Ἀθηνόδωρος ἐν ὀγδόῃ περιπάτων. 
35 φοὺς Ἀδείμαντον καὶ Γλαύχωνα, καὶ ἀδελφὴν Ποτώ- 


PLATO. 69 


DIOGENIS LAERTII 


VITAE ET PLACITA CLARORUM PHILOSO- 
PHOBUM DECEM LIBRIS COMPREHENSA. 
LIBER TERTIUS. 





PLATO. 


1. Plato Aristone patre et matre Perictiona(sive Potona 
Athenis natus est. Mater ἃ Solone genus duxit : Solonis 
quippe frater Dropides Critiam genuit, cujus filius Calle- 
schrus; huic Critias filius, qui unus fuit ex Triginta, et 
Glauco; ab hoc Charmides et Perictione geniti sunt ; atque 
ex ea et Aristone Plato sextus a Solone nascitur. Porro So- 
lon ad Neleum et Neptunum genus referebat. Aristonem quo- 
que patrem a Codro Melanthi filio originem ducere tradunt, 
qui a Neptuno itidem sanguinem ducere Thrasylo teste me- 
morantur. (2) Enimvero Speusippus in libro qui de cena 
Platonis funebri inscribitur, et Clearchus in laudatione Pla- 
tonis et Anaxilaides secundo de Philosophis libro asserunt 
Athenis famam esse Aristonem Perictione , quum eseet spe- 
ciosissima, vim inferre conatum esse : verum fuisse illius 
conatus irritos, vidisseque in somnis Apollinem, atque eo 
auctore mundam a conjugali copula, quoad pareret, uxorem 
servasse. Nascitur autem Plato, ut Apollodorus testatur in 
Chronicis , octogesima octava Olympiade, Thargelionis se- 
ptima , qua die natum Apollinem Delii autumant. Moritur 
autem , ut Hermippus tradit, primo anno centesimo octa- 
vie Olympiadis, in nuptiis discumbens, octogesimum οἱ 
primum eetatis agens annum. (3) Neanthes octoginta quae 
tuor annos natum obiisse scribit. Est igitur Isocrate minor 
natu annis sex : ille quippe Lysimacho, Plato Aminia 


I 


3 archonte natus est, quo Pericles diem obiit. Krat autem 


pago Collytensis, ut refert Antileo in secundo de Tempori- 
bus. Natus est secundum quosdam in /Egina in Phidiadze 
domo, ejus qui Thaletis filius fuit, ut Favorinus ait in Omni- 
gena historia, patreipsius eo cum aliis misso colono, Athe- 
nasque reverso quum ἃ Lacedzemoniis, qui JEginetis opem 
tulerant, expulsi sunt. — Ludos quoque magnificos Athenis 
exhibuit , Dione sumptus suppeditante , ut ait Athenodorus 


(4) Ἔσχε δ᾽ ἀδελ- 4 in octavo Deambulationum libro. (4) Fratres habuit Adi- 


mantum et Glauconem, sororemque Potonam, ex qua 


νην, ἐξ ἧς ἦν Σπεύσιππος. Καὶ ἐπαιδεύθη μὲν γράω- !) Speusippus nascitur. Literasque apud Dionysium didicit , 


ματα παρὰ Διονυσίῳ, οὗ xal μνημονεύει ἐν τοῖς Ἄντε- 
ρασταῖς " ἐγυμνάσατο δὲ map Ἀρίστωνι τῷ Ἀργείῳ 
παλαιστῇ ἀφ᾽ οὗ xal Πλάτων διὰ τὴν εὐεξίαν μετω- 
( νομάσθη) πρότερον Ἀριστοχλῇς ἀπὸ τοῦ πάππου χα-- 
λούμενος [ὄνομα], χαθά φησιν ᾿Αλέξανδρος ἐν διαδο-- 
γαῖς, ἔνιοι δὲ διὰ τὴν πλατύτητα τῆς ἑρμηνείας οὕτως 
ὀνοαασθῆναι᾽ ἢ ὅτι πλατὺς ἦν τὸ μέτωπον, ὥς φησι 
Νεάνθης, εἰσὶ δ᾽ οἵ χαὶ παλαῖσαί φασιν αὐτὸν Ἰσθμοῖ, 


cujus et in Anterastis meminit. — Exercitatusque est apud 
Aristonem Argivum luctationis magistrum, a quo et Plato 
propter egregium corporis habitum cognominatus est, quum 
prius Aristocles ex avi nomine vocatus esset , ut in Sucees- 
sionibus tradit Alexander. Sunt qui ob orationis ubertatem 
et miram latitudinem sic appellatum putent ; sive quod am. 
pla fuerit fronte, ut Neanthes scribit. Nec desunt qui eum 
Isthmicis ludis luctatum esse dicant, sicut et Diczearchus 


70 BIBA. T. ΠΛΑΤΩΝ. 
καθὰ xol Διχαίαρχος dv πρώτῳ περὶ βίων. (5) λέγεται 66 in primo de Vitis. (5) Picturae quoque fuisse studiosus dici- 


δ᾽ ὅτι καὶ 4pagixzic ἐπεμελήθη καὶ ποιήματα ἔγραψε, 
xai πρῶτα μὲν διθυράμθους, ἔπειτα δὲ xal μέλη καὶ τρα- 


iur ac poemafa scripsisse, primo quidem dithyrambos, 
deinde melica ac tragcdias. Vox illi exilis fuit, ut Timo- 


γῳδίας, Ἰσχνόφωνός t£, φασίν, ἦν, ὡς καὶ Τιμόθεος 7 theus quoque ait Atheniensis in libro de Vitis. Fertur So- 


b φησιν 6 ᾿Αθηναῖος ἐν τῷ περὶ βίων. λέγεται δ᾽ ὅτι Σω» 
χράτης ὄναρ ἔδοξε χύχνου νεοττὸν ἐν τοῖς γόνᾳσιν ἔχειν,͵ 
ὃν χαὶ παραχρῆμα πτεροφυήσαντα ἀναπτῆναι, $9 
χλάγξαντα᾽ xat μεθ᾽ ἡμέραν Πλάτωνα αὐτῷ συστῆναι" 
τὸν δὲ τοῦτον εἰπεῖν εἶναι τὸν ὄρνιν. 

40 τὴν ἀρχὴν ἐν Ἀκαδημίᾳ, εἶτα ἐν τῷ χήπῳ τῷ παρὰ 
τὸν Κολωνόν, ὥς φησιν Ἀλέξανδρος ἐν διαδοχαῖς xa0' 
Ἡράκλειτον... ἔπειτα μέντοι μέλλων ἀγωνιεῖσθαι τρα- 
γωδίᾳ πρὸ τοῦ Διονυσιαχοῦ θεάτρου, Σωχράτους ἀχού- 
σας κατέφλεξε τὰ ποιήματα εἰπών" 


ἐδ Ἥφαιστε, πρόμολ᾽ ὧδε" Πλάτων νύ τι σεῖο χατίζει. 


(6) τοὐντεῦθεν δὴ γεγονώς, φασίν, εἴχοσιν ἔτη διήχουσε 
Σωκράτους" ἐχείνου δ᾽ ἀπελθόντος προςεῖχε Κρατύλῳ τε 
τῷ Ἡραχλειτείῳ καὶ "E ὑρμογένει τῷ τὰ Παρμενίδου 
φιλοσοφοῦντι. ἔπειτα γενόμενος ὀχτὼ xa εἴχοσιν ἐτῶν, 

30 χαθά φησιν “Ἑρμόδωρος, εἰς Μέγαρα πρὸς Εὐχλείδην 
σὺν καὶ ἄλλοις τισὶ Σωχρατιχοῖς ὑπεχώρησεν. ἔπειτα 
εἰς Κυρήνην ἀπῆλθε πρὸς Θεόδωρον τὸν μαθηματιχόν" 
χἀχεῖθεν εἰς ᾿Ιταλίαν πρὸς τοὺς Πυθαγορικοὺς Φιλόλαον 
καὶ Εὔρυτον’ ἔνθεν τε εἰς Αἴγυπτον παρὰ τοὺς προφή- 

45 τας’ οἱ φασι χαὶ Εὐριπίδην αὐτῷ συναχολουθῇσαι , xal 
αὐτόθι νοσήσαντα πρὸς τῶν ἱερέων ἀπολυθῆναι τῇ διὰ 
θαλάττης θεραπείᾳ" ὅθεν που xal εἰπεῖν 


Θάλασσα χλύζει πάντα τἀνθρώπων χαχά. 


(7) ἀλλὰ χαὶ xa0' “Ὅμηρον φάναι πάντας ἀνθρώπους 
3o Αἰγυπτίους ἰατροὺς εἶναι. διέγνω δὴ ὃ Πλάτων xat τοῖς 

Μάγοις συμμίξαι' διὰ δὲ τοὺς τῆς Ἀσίας πολέμους ἀπέ- 

ula. τὶ τὸ δ᾽ ἐστὶ γυμνάσιον προάστειον ἀλσῶδες, ἀπό 

τινος ἥρωος ὀνομασθὲν “Ἑκαδήμον, χαθὰ καὶ Εὔπολις 
85 ἐν ᾿Αστρατεύτοις φησίν" 


Ἐν εὐσχίοις δρόμοισιν “Ἑκαδήμου θεοῦ. 
ἀλλὰ xoi ὃ Τίμων εἰς τὸν Πλάτωνα λέγων φησί" 
Τῶν πάντων δ᾽ ἡγεῖτο πλατύστατος, ἀλλ᾽ ἀγορητὴς 
ἡδυεπής, τέττιξιν ἰσογράφος, οἵ θ᾽ Εχαδήμου 
49 δένδρει ἐφεζόμενοι ὅπα λειριόεσσαν ἰᾶσιν. 
(8) πρότερον γὰρ διὰ τοῦ ε ᾿Εχαδημία ἐχαλεῖτο. ὁ δ᾽ οὖν 
φιλόσοφος xoi Ἰσοχράτει φίλος ἦ ἦν. χαὶ αὐτῶν Πραξι- 


φάνης συνέγραψε διατριδήν τινα περὶ ποιητῶν γενομέ- 
νην ἐν ἀγρῷ παρὰ Πλάτωνι ἐπιξενωθέντος τοῦ Ἰσοχρά-- 


Ἐφιλοσόφει δὲ 8 


crates vidisse per somnium oloris pullum sibi in gremio 
sedere , qui continuo exortis alis in altum volans suavissi- 
mos cantus ediderit. Postridie quum Plato ipsi a patre 
commendaretur, hunc esse eum cygnum quem viderit 
dixisse. Philosophari ccpit primum in Academia, inde se 
in hortum qui juxta Colonum est contulit, ut Alexander 
in Successionibus scripsit, Heraclitum adducens testem. 
Tum vero quum tragoediam in certamen esset missurus, 
ante Dionysiacum theatrum audito Socrate igni poemata 
exussit , dicens : 


Huc ades, o Vulcane : tua est Plato egens ope quiddam. 
(6) Hinc annum vicesimum tatis agens Socratem audivit. 
Iilo decedente Cratylo Heracliti discipulo et Herniogeni Par- 
menidis philosophiam tuenti operam dedit. Deinde quum 
esset annorum duodetriginta, ut ait Hermodorus, Megara 
se ad Euclidem cum aliis aliquot Socraticis contulit. Hinc 
Cyrenen profectus Theodorum mathematicum audivit : at- 
que inde in Italiam ad Pythagoricos Philolaum atque Eury- 
tum concessit. Ab his se in Egyptum ad prophetas vel sa- 
cerdotes recepit, quo et Euripidem aiunt una cum ipso 
profectum esse , atque ibi morbo comprehensum a sacerdo- 
tibus marina curatione fuisse sanatum : qua ex re postea 
dixerit : 


Mare universa proluit hominum mala 


(7) Quin et dixisse secundum Homerum AEgyptios omnes 
medicos esse. Decreverat Plato etiam Magis congredi, verum 
propter Asize bella a proposito destitil. Regressus vero Athe- 


Ἐπανελθὼν δ᾽ εἰς Ἀθήνας διέτριθεν ἐν Ἀχαδη- 9 nas in Academia commorabatur. Estautem gymnasium 


suburbanum nemorosum , a quodam heroe Hecademo no- 
mine appellatum , sicut et Enpolis | in Astrateutis memorat 
dicens : 


ἴῃ ambulacris Hecademi umbrosis dei. 
Sed et Timon in Platonem loquens inquit : 

Hos inter dux ille Plato celsissimus ibat , 

cujus ab ore melos manabat, quale Hecademi 

de arbustis lepida modulantur voce cicadze. 
(8) Antea enim per E scribebatur Hecademia. Hic igitur phi- 
losophus Isocrate amico utebatur. Enimvero Praxiphanes 


quandam conscripsit inter eos habitam de poetis scholam, 
quum ruri Platonis hospitio frueretur Isocrates. Ter illum mi- 


45 τους. Kat αὐτόν φησιν ᾿Δριστόξενος τρὶς ἐστρατεῦσθαι, LOlitasse Aristoxenus auctor est, primo in Tanagram , secundo 


$ ἅπαξ μὲν εἰς Τανάγραν, δεύτερον δ᾽ εἰς Κόρινθον, τρίτον 
ἐπὶ Δηλίῳ" ἔνθα καὶ ἀριστεῦσαι. μέξιν τε ἐποιήσατο 
τῶν τε Ἡραχλειτείων λόγων καὶ Πυθαγοριχῶν xal Σω- 
χρατιχῶν" τὰ μὲν γὰρ αἰσθητὰ xa0' Ἣ ράχλειτον, τὰ 

vo δὲ νοητὰ χατὰ Πυθαγόραν, τὰ δὲ πολιτιχὰ χατὰ 
Σωχράτην ἐφιλοσόφει. 


in Corinthum, tertio ad Delium, ubi et eximia fortitudinis 
exempla ediderit. Miscuit Heracliteorum Pythagoreorumque 
ac Socraticorum rationes. Atque in iis quidem quie sensi- 
bus subjacent, Heracliti partes tuebatur : porro in iis quie 
ad intelligentiam pertinent, Pythagorcx acquiescebat : in 


(0) Λέγουσι δέ τινες, ὧν ἐστιῖ rebus autem civilibus Socratem maxime amplectebatur. 








LIB. IIT. 


καὶ Σάτυρος, ὅτι Δίωνι ἐπέστειλεν εἷς Σιχελίαν ὠνή- 
σασθαι τρία βιόλία Πυθαγοριχὰ παρὰ Φϑιλολάου 
μνῶν ἑχατόν. xoi γὰρ ἐν εὐπορία, φασίν, ἦν, παρὰ 
Διονυσίου λαθὼν ὑπὲρ τὰ ὀγδοήχοντα τάλαντα, ὡς 
ὁ χαὶ Ἥινήτωρ φησὶν ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ El χρη- 
ματιεῖται ὁ σοφός. 
τοῦ χωμῳδιοποιοῦ προςωφέληται, τὰ πλεῖστα μεταγρά- 
lac, χαθά φησιν Ἄλχιμος ἐν τοῖς πρὸς Ἀμύνταν, d ἐστι 
κέτταρα. ἔνθα xal ἐν τῷ πρώτῳ φησὶ ταῦτα" « φαίνεται 
V δὲ χαὶ Πλάτων πολλὰ τῶν ᾿Επιχάρμου λέγων" σχε-- 
πτέον δέ. ὁ Πλάτων φησὶν αἰσθητὸν μὲν εἶναι τὸ μηδέ-- 
ποτε ἐν τῷ ποιῷ μηδὲ τῷ ποσῷ διαμένον, ἀλλ᾽ ἀεὶ ῥέον 
xat μεταβάλλον" (10) ὡς ἐξ ὧν ἄν τις ἀνέλῃ τὸν ἀριθμόν, 
τούτων οὔτε ἴσων οὔτε τινῶν οὔτε ποσῶν οὔτε ποιῶν 
15 ὄγτων, ταῦτα δ᾽ ἐστὶν ὧν ἀεὶ γένεσις, οὐσία δὲ μηδέ- 
ποτε πέφυχε. νοητὸν δὲ ἐξ οὗ μηδὲν ἀπογίνεται μηδὲ 
mpocyivetat, τοῦτο δ᾽ ἐστὶν jj τῶν ἀϊδίων φύσις, ἣν 
ὁμοίαν τε xat τὴν αὐτὴν ἀεὶ συμδέδηχεν εἶναι, xal μὴν 
ὅγε Ἐπίχαρμος περὶ τῶν αἰσθητῶν xal νοητῶν ἐναρ- 
30 vk εἴρηχεν' 
À. Ἀλλ᾽ ἀεὶ τοὶ θεοὶ παρῆσαν, ὑπέλιπον δ᾽ οὐ πώ- 
[ποχα- 
τάδε δ᾽ ἀεὶ πάρεσθ᾽ ὅμοια, διά τε τῶν αὐτῶν ἀεί, 
B. ἀλλὰ λέγεται μὰν χάος πρᾶτον γενέσθαι τῶν θεῶν. 
5 Α΄ πῶς δ᾽; ἀμάχανόν γ᾽ ἀπ᾽ οὔτινος εἶμεν ὅ τι πρᾶτον 


[μόλοι, 

B. οὐχ ἄρ᾽ ἔμολε πρᾶτον οὐδέν; A. οὐδὲ μὰ Δία 
[δεύτερον 

τῶνδέ γ᾽ ὧν ἁμὲς νὺν ὧδε λέγομες. (11) αλλὰ τᾷδ᾽ 

Ἂ [ ἄθρει" 


αἰ ποτ᾽ ἀριθμόν τις περισσὸν, αἱ δὲ λῇ τις, ἄρτιον 
ποτθέμεν λῇ ψᾶφον ἢ xat τἂν ὑπαρχοισᾶν Aa6siv , 
ἦ δοχεῖ χά τοι τόχ᾽ ωϑτὸς εἶμεν; B. οὐκ ἐμίνγα xa. 
Á. οὐδὲ μὰν οὐδ᾽ a ποτὶ μέτρον παχυαῖον ποτθέμεν 
Ὁ λῇ τις ἕτερον μᾶχος ἢ τῶ πρόσθ᾽ ἐόντος ἀποταμεῖν, 
ἔτι χ᾽ ὑπάρχοι τῆνο τὸ μέτρον; B. οὗ γάρ. A. ὧδε 


[νῦν ὅρη 
χαὶ τὸς ἀνθρώπως " ὃ μὲν γὰρ αὔξεθ᾽, ὃ δέ γα μὰν 
| [φθίνει, 


40 ἐν μεταλλαγᾷ δὲ πάντες ἐντὶ πάντα τὸν χρόνον. 
ὃ δὲ μεταλλάσσει χατὰ φύσιν χοὔποχ᾽ ἐν ταὐτῷ μένει, 
ἕτερον εἴη κα τόδ᾽ ἤδη τῶ παρεξεσταχότος. 
χαὶ τὸ δὴ χἀγὼ χθὲς ἄλλοι χαὶ νὺν ἄλλοι τελέθομες, 
χαῦθις ἄλλοι χοὔποχ᾽ ωὕτοὶ καττὸν αὐτὸν αὖ λόγον. » 


ὦ (19) ἔτι φησὶν ὁ Ἄλχιμος xal ταυτί" « φασὶν ol σοφοὶ 
τὴν ψυχὴν τὰ μὲν διὰ τοῦ σώματος αἰσθάνεσθαι, οἷον 
ἀχούουσαν, Βλέπουσαν᾽ τὰ δ᾽ αὐτὴν χαθ᾽ αὑτὴν ἐνθυ- 
μεῖσθαι, μηδὲν τῷ σώματι χρωμένην. διὸ xat τῶν ὄν- 
των τὰ μὲν αἰσθητὰ εἶναι, τὰ δὲ νοητά. ὧν ἕνεχα χαὶ 

& Πλάτων ἔλεγεν ὅτι δεῖ τοὺς συνιδεῖν τὰς τοῦ παντὸς 
ἀργὰς ἐπιθυμοῦντας πρῶτον μὲν αὐτὰς xa0' αὑτὰς διε- 
σθαι τὰς ἰδέας, οἷον δμοιότητα xal μονάδα xat πλῆ- 
bo xat μέγεθος xal στάσιν xal χίνησιν᾽ δεύτερον αὐτὸ 


PLATO |—— — ^l 


(9) Aiunt quidam , ex quibus Satyrus est, Dioni illum scri- 
psisse in Siciliam , uti tres libros Pythagoricos sibi emeret a 
Philolao centum minis. Erat enim, ut aiunt , satis opulen- 
tus, acceptis a Dionysio plus quam octoginta talentis , sicut 
et Onetor scribit in libro cujus est titulus, An quistum 


Πολλὰ δὲ xai παρ᾽ Ἐπιχάρμου!τ 2facturus sit sapiens. Multo illi fuit etiam Epicharmus comi- 


cus adjumento, cujus plurima transcripsit, ut Alcimus in eis 
libris quos ad Amyntam scripsit quattuor numero, memi- 
nit. Eorum in primo ita loquitur: « Constat autem et Pla- 
tonem complura sibi de Epicharmi libris assumere. Id vero 
dispiciendum est. Sensibile asserit Plato, quod aut in qua- 
litate aut in quantitate nunquam persistat, sed diffluat 
semper atque immutetur : (10) veluti si numerum ex iis 
tuleris, quae neque eequalía , neque aliqua , neque quanta, 
neque qualia sunt. Porro ista sunt quorum semper gene- 
ratio est, nunquam vero suliStantia. Intelligibile vero cui 
nihil vel decedit vel accedit. Hoc autem sempiternorum 
natura est, quam similem atque eandem semper esse con- 
tingit. Atqui Epicharmus de sensibilibus atque intelligibi- 
libus expresse loquitur in banc sententiam : 

A. Nempe di semper fuerunt atque nunquam intercident : 
hzec quae dico semper nobis rebus in Isdem se exhibent. 

B. Exstitisse sed deorum primum perhibetur Chaos. 

A. Quinam vero? nam de nibilo ril pote primum exsistere. 

B. Ergo nec erat primum quidquam? A. Nec magis her- 

[cule alterum 

eorum qua nunc appellamus rerum nomine. Heec vero 

[ita vide: 

sume numerum  quemquem libeat , vel parem vel im- 

[parem ; 

siquem huic cupias aggregare clanculum.aut subducere, 
an tibi hic idem videtur? B. Non mihi vero quidem. 

Α. Sic et aliquid ad cubitalem si addas magnitudinem , 
aut si cobtra demas, eadem jam mensura non erit , 
ante αὐ fuit. B. Enimvero A. Pariter nunc considera 
homines : horum videas illum crescere, hunc decrescere. 
Quotquot sunt, mutationi tempore omni subjacent , 
et naturam quisque variat , uno nec manet in statu; 
atque idem est et rursus aliud illi quod nunc transiit : 
ipse heri tuque aliud fuimus, aliud sumus hoc tempore, 


iterunque alii : nunquam eidem sumus , ut ratio prze- 
[ dicat. [BcR.] » 


(12) Addidit heec praeterea Alcimus : « Aiunt autem sapientes 
animam alia quidem sentire per corpus , puta videndo atque 
audiendo ; alia vero ipsam per se ipsam animadvertere, nullo 
corporis officio utentem. Quocirca eorum qu:e sunt alia sen- 
sibus percipi , alia intelligentice ratione comprehendi. Quare 
Plato quoque oportere dicebat eos qui cuperent rerum initia 
colligere, ipsas primum species, quas ideas vocat, secundum 
se ipeas distribuere , puta similitudinem et unitatem et mul- 
tiludinem et magnitudinem, statumque et motum : secundo 


72 | BIBA. I. ΠΛΑΤΩΝ. 


καθ᾽ αὑτὸ τὸ χαλὸν xal ἀγαθὸν χαὶ δίκαιον xat τὰ τοιαῦ- 
τα ὑποθέσθαι’ (8) τρίτον τῶν ἰδεῶν συνιδεῖν ὅσαι 
πρὸς ἀλλήλας εἰσίν, οἷον ἐπιστήμην ἢ ἀέγεθος ἢ δεσπο- 
τείαν' ἐνθυμουμένους ὅςι τὰ παρ᾽ ἡμῖν διὰ τὸ μετέχειν 

υ ἐχείνων ὁμώνυμα ἐχείνοις ὑπάρχει' λέγω δὲ οἷον δίχαια 
μὲν ὅσα τοῦ δικαίου, χαλὰ δὲ ὅσα τοῦ χαλοῦ. ἔστι δὲ 
τῶν εἰδῶν ἕν ἕχαστον ἀΐδιόν τε xal νόημα xal πρὸς 
τούτοις ἀπαθές" διὸ καί φησιν ἐν τῇ φύσει τὰς ἰδέας 
ἑστάναι καθάπερ παραδείγματα τὰ δ᾽ ἄλλα ταύταις ἐοι- 

10 κέναι, τούτων ὁμοιώματα χαθεστῶτα. ὃ τοίνυν ᾿Επί- 
γαρμος περί τε τοῦ ἀγαθοῦ καὶ περὶ τῶν ἰδεῶν οὕτω 
λέγει" 


(14) A. "Ap' ἔστιν αὔλησίς τι πρᾶγμα; B. πάνυ μὲν ὦν. 
Α. ἄνθρωπος ὧν αὔλησις ἐστιν; B. οὐδαμῶς. 
i5 Ἀ. φέρ᾽ ἴδω, τίς αὐλητάς; τίς εἶμέν τοι δοκεῖ: 
ἄνθρωπος. οὐ γάρ; B. πάνυ μὲν ὦν. Α. οὐχ ὧν δόχει 
οὕτως ἔχειν τοι χαὺ περὶ τὠγαθῶ; τὸ μὲν 
ἀγαθὸν τὶ πρᾶγμ᾽ εἶμεν χαθ᾽ αὖθ᾽" ὅςτις δέ χα 
εἰδῇ μαθὼν τῆν᾽, ἀγαθὸς ἤδη γίγνεται, 
30 ὥςπερ γα τὰν αὕλησιν αὐλητὰς μαθών, 
"ἢ ὄρχησιν ὀρχηστάς τις, ἢ πλοχεὺς πλοχάν, 
ἢ πᾶν γ᾽ ὁμοίως τῶν τοιούτων ὅ τι τὺ λῆς, 
οὔ χ᾽ οὗτὸς εἴη͵ τὰ τέχνα" τεχνιχός Ya μᾶν. 


(15) Πλάτων ἐν τῇ περὶ τῶν ἰδεῶν ὑπολήψει φησίν" 

45 « εἴπερ ἐστὶ ἀνήμη, τὰς ἰδέας ἐν τοῖς οὖσιν ὑπάρχειν 
διὰ τὸ τὴν μνήμην ἠρεμοῦντός τινος καὶ μένοντος εἰναι" 
μένειν δὲ οὐδὲν ἕτερον ἢ τὰς ἰδέας. τίνα γὰρ ἂν τρόπον, 
φησί, διεσώζετο τὰ ζῷα μὴ τῆς ἰδέας ἐφαπτόμενα, 
xal πρὸς τοῦτο τὸν νοῦν φυσιχῶς εἰληφότα ; » νῦν δὲ 

zo μνημονεύει τῆς ὁμοιότητός τε xai τροφῆς, ὁποία τίς 
ἐστιν αὐτοῖς, ἐνδεικνύμενα διότι πᾶσι τοῖς ζῴοις ἔμφυ- 
τός ἐστιν ἣ τῆς ὁμοιότητος θεωρία " διὸ xal τῶν ὁμοφύ- 
λων αἰσθάνεται. πῶς οὖν ὃ Ἐπίχαρμος; 


(1) Εὔμαιε, τὸ σοφόν ἐστιν οὐ χαθ᾽ ἕν μόνον, 
35 ἀλλ᾽ ὁπόσα περ ζῇ, πάντα xol γνώμαν ἔχει. 
xal γὰρ τὸ θῆλυ τᾶν ἀλεχτορίδων γένος, 
αἱ λῆς χαταμαθεῖν ἀτενές, οὐ τίχτει τέχνα 
ζῶντ᾽, ἀλλ᾽ ἐπώζει καὶ ποιεῖ ψυχὰν ἔχειν. 
τὸ δὲ σοφὸν & φύσις τόδ᾽ οἶδεν ὡς ἔχει 


40 μόνα" πεπαίδευται γὰρ αὐταύτας ὕπο. 
καὶ πάλιν" 


Y - 
Θαυμαστὸν ov οὐδὲν ἐμὲ ταῦθ᾽ οὕτω λέγειν, 
»*9 € 4, € - 3, A A * 
οὐδ᾽ ἀνδάνειν αὑτοῖσιν αὐτοὺς xai δοχεῖν 
χαλὼς πεφύχεν᾽ xal γὰρ & χύων χυνὶ 
45 χάλλιστον εἶμεν φαίνεται, xal βοῦς βοΐ, 
ὄνος δ᾽ ὄνῳ κάλλιστον, ὃς δὲ θὴν ot. » 


(17) καὶ ταῦτα μὲν xal τὰ τοιαῦτα διὰ τῶν τεσσάρων 
βιδλίων παραπήγνυσιν ὃ Ἄλχιμος, παρασημαίνων τὴν 
ἐξ ᾿ΚΞπιχάρμου Πλάτωνι περιγινομένην ὠφέλειαν. ὅτι 
.60 δ᾽ οὐδ᾽ αὐτὸς ᾿Επίχαρμος ἠγνόει τὴν αὑτοῦ σοφίαν, 


ipsum per se ipsum honestum et bonum et justum et hujus 
modi cetera ponere : (13) tertio conspicere quze sibi mu- 
tuo cohsreant idee , puta scientiam aut magnitudinem sive 
dominationem, simulque et illud cogitare, ea quz sunt apud 
nos ex illorum participatione eis z»equivoca fieri. Exesnpli 
causa dico justa esse quz justo communicant; honesía, 
quz honesto. Est autem unaquaque species wterna, et 
intelligentia et omni perturbatione vacua. Quocirca ideas 
in natura velut exemplaria dixit subsistere : cetera Lis esse 
similia, quum sint earum imagines. Epicharmus igitur de 
bono atque de ideis ita disserit : 


(14) A. Tibicinalis ars, resne aliqua est? B. Quippeni? 

A. Tibicinafis hzc ars, an homo est? B. Neutiquam. 

A. Videamus : ipsum quid putas tibicinem? 
hominem, an non? B. Hominem haud dubie. A. Nonne 
rem sese habere pariter etiam de bono? [existimas 
nempe ut bonum ipsum res sit : at si quis bonum 
istud didicerit, is jam dicatur bonus ? 
nam sic tibicen est qui didicit tibiis, 
saltator qui saltare , tum qui texere 
textor, similiter qui aliud quidquid volueris. 


Ars ipse non est scilicet, sed artifex. [ncn.] 


(15) Plato in opinatione de ideis ait ; « Si quidem est memo- 
ria, ideas in his quae sunt exsistere, quod memoria quietze 
cujusdam rei ac manentis sit : manere autem praeter ideas 
nihil. Quo enim, inquit, modo servarentur animantes, 
nisi et ideam atligissent, et praeterea mentem a natura acce- 
pissent ? Meminit autem similitudinis et pabuli , cujusmodi 
illis esse soleat , ostendens quod sit animalibus omnibus in- 
sita similitudinis intelligentia : quocirca et quz sunt ejusdem 
generis, ea sentiunt. Quomodo ergo Epicharmus b:ec 
dixit? 


(16) Eumze, generi sapere non uni datum est : 
sed quidquid animá, mente simul est praeditum. 
Gallorum uxores volucrium considera : 
non ill: partus edunt vitae compotes, 
sed ovis incubantes animam adfabricant : 
et hujus norunt principem sapientiae 


naturam solam , quae magistra ipsis fuit. — [ucn.) 


Kc rursum : 


Nil itaque mirum est ista me sic dicere, 
atque ipsos sibi placere et ingenio optimo 
factos videri : quandoquidem canis cani 
pulcherrimum videtur, bos itidem bovi , 


et asinus asino, sus sui pulcherrimum. » [π08.} 


(17) Ista et hujusmodi alia per quattuor libros proponit Α]- 
cimus, admonens quantum emolumenti Plato ex Epicharmo 


sibi comparaverit. Quod autem neque Epicharmus ipse 





ὃ 


LIB. III. PLATO. 


μαθεῖν ἔστι χἀκ τούτων ἐν οἷς τὸν ζηλώσοντα xpouav- 
τένεται * 


^35 


Ὡς δ᾽ ἐγὼ δοχέω, δοχέω γάρ, ὃ σαφὲς ἁμῖν, τοῦθ᾽, ὅτι 
τῶν ἐμῶν μνάμα ποχ᾽ ἐσσεῖται λόγων τούτων ἔτι. 
& χαὶ λαβών τις αὐτὰ περιλύσας τὸ μέτρον ὃ νῦν ἔχει, 
eiua δοὺς xai πορφύραν λόγοισι ποιχίλας καλοῖς, 
δυςπάλαιστος ὦν, τὸς ἄλλως εὐπαλαίστως ἀποφανεῖ, 


78 


sapientiam suam ignoraverit, ex iis conjicere licet qu:xe veluti 
divinans imitatorem sui sic ait : 
Ut reor, imo ut constat adeo plane pro certo mihi, 
clara erit quondam meorum preceptorum memoria ; 
quaeque carminibus profata nobis , alius vestiens 
pulchro amictu purpuraque, dictis variegantibus, 
ipse invictus alios facile reddet expugnabiles. [ncn.] 


(is) Δοκεῖ δὲ Πλάτων xal τὰ Σώφρονος τοῦ μιμογρά- 13(18) Videtur Plato Sophronis quoque mimographi librog 


gov βιόλία ἠμελημένα πρῶτος εἰς ᾿Αθήνας διαχομίσαι 
lo χαὶ ἠθοποιῆσαι πρὸς αὐτά" ἃ xal εὑρεθῆναι ὑπὸ τῇ 


antea neglectos primus Athenas invexisse , moresque ad eo- 
rum exemplum expressisse : quí et sub ejus capite fuerint 


χεφαλῇ αὐτοῦ, Toi, δὲ πέπλευχεν εἰς Σιχελίαν' πρῶ-1 4reperti. Ter autem navigavit in Siciliam : primo quidem 


xov uiv χατὰ θέαν τῆς νήσου xal τῶν χρατήρων, ὅτε xal 
Διονύσιος 6 Ἕ ρμοχράτους, τύραννος ὦν, ἠνάγκασεν 
ὥςτε συμμίξαι αὐτῷ" ὁ δὲ διαλεγόμενος περὶ τυραννί- 
I» δος χαὶ φάσχων ὡς οὐχ ἔστι τοῦτο χρεῖττον ὃ συμφέρει 
αὐτῷ μόνον, εἰ μὴ xat ἀρετῇ διαφέροι, προςέχρουσεν 
αὐτῷ. ὀργισθεὶς γάρ, « οἵ λόγοι σου, φησί, γερον- 
τιῶσι"» xa ὃς,» σοῦ δέ γε τυραννιῶσιν. » (19) ἐντεῦθεν 
ἄγαγαχτίσας ὃ τύραννος πρῶτον μὲν ἀνελεῖν ὥρμησεν 
ἢ) αὐτόν εἶτα παραχλυθεὶς ὑπὸ Δίωνος xa ᾿Δριστομέ- 
vou τοῦτο μὲν οὐχ ἐποίησε, παρέδωχε δ᾽ αὐτὸν Πόλλιδι 
τῷ ᾿Αχχεδαιμονίῳ χατὰ χαιρὸν διὰ πρεσθείαν ἀφιγμένῳ, 
ὥςτε ἀποδόσθαι, χἀχεῖνος ἀγαγὼν αὐτὸν εἰς Αἴγιναν 
ἐπίπρασχεν. ὅτε xal Χάρμανδρος Χαρμανδρίδου ἐγρά- 
5 jaro αὐτῷ δίχην θανάτου χατὰ τὸν παρ᾽ αὐτοῖς τεθέντα 
viuov, τὸν πρῶτον ἐπιθάντα ᾿Αθηναίων τῇ νήσῳ ἄχρι- 
τὸν ἀποθνήσχειν. ἦν δ᾽ αὐτὸς 6 θεὶς τὸν νόμον, καθά 
φησι Φαδωρῖνος ἐν παντοδαπῇ ἱστορίᾳ. εἰπόντος δέ τι- 
νῆς, ἀλλὰ χατὰ παιδιάν, φιλόσοφον εἶναι τὸν ἐπιδάντα, 
& ἀπέλυσαν. ἔνιοι δέ φασι παραχθῆναι αὐτὸν εἰς τὴν ἐχ- 
xircizy xal τηρούμενον μηδ᾽ δὁτιοῦν φθέγξασθαι, Éxot- 
usx ὁὲ ἐχδέξασθαι τὸ συμδαῖνον" οἱ δ᾽ ἀποχτεῖναι μὲν 
αὐτὸν οὐ διέγνωσαν, πωλεῖν δ᾽ ἔχριναν τῷ τρόπῳ τῶν 
αἰγμαλώτων. (50) λυτροῦται δὴ αὐτὸν χατὰ τύχην 
5 πχρὼν ᾿Αγνίχερις ὃ Κυρηναῖος εἴχοσι μνῶν, ot δὲ τριά-- 
χοντα, xai ἀναπέμπει ᾿Αθήναζε πρὸς τοὺς ἑταίρους. οἵ 
δ᾽ εὐθὺς τἀργύριον ἐξέπεμψαν, ὅπερ οὐ προςήκχατο, εἷ- 
Tuv μὴ μόνους ἐχείνους ἀξίους εἶναι Πλάτωνος χήδε- 
θαι, ἔνιοι δε καὶ Δίωνα ἀποστεῖλαί φασι τὸ ἀργύριον, 
W xat τὸν μὴ προςέσθαι" ἀλλὰ χαὶ χηπίδιον αὐτῷ τὸ ἐν 
Ἀχαδημία πρίασθαι. τὸν μέντοι Πόλλιν λόγος ὑπό τε 
Χαδρίου ἡττηθῆναι χαὶ μετὰ ταῦτα ἐν “Ἑλίχη κατα- 
ποντωθῆναι, τοῦ δαιμονίου μηνίσαντος αὐτῷ διὰ τὸν 
φιλόσοφον, ὡς xal d abwpivó, φησιν ἐν πρώτῳ τῶν 
δ ἀπουνημονευμάτων. — (21) οὐ μὴν δ᾽ ἡσύχαζεν 6 
Διονύσιος" μαθὼν δ᾽ ἐπέστειλε Πλάτωνι μὴ χαχῶς ἀγο- 
βεύειν αὐτόν. καὶ ὃς ἀντεπέστειλε μὴ τοσαύτην αὐτῷ 


ut insulam crateresque videret : quo tempore Dionysius 
Hermocratis filius tyrannus umpulit eum ut secum in collo- 
quium veniret. Ubi quum illede tyrannide dissereret, dicens 
non id prestare quod ipsi soli esset utile , nisi et virtute ex- 
celleret , offensum tyrannum et iratum dixisse aiunt, Ver- 
ba tua senium redolent. At tua, inquit , tyrannidem. (19) Ad 
hrec indignatum tyrannum primo quidem necare illum voluis- 
se; deinde vero a Dione et Aristomene exoratum id quidem 
non fecisse, verum Pollidi Lacedeemonio, qui per id tem- 
poris legatus ad ipsum venerat, eum tradidisse venundan- 
dum. Eum ille in /E£ginam adductum vendidit. Quo tempore 
Charmander Charmandridis filius eum capitis reum fecit. 
Secundum promulgatam enim apud eos legem capitale erat, 
δὶ quis Atheniensium eam insulam adiisset : atque ipse eam 
legem tulerat , ut Favorinus memorat in Omnigena historia. 
Ceterum quum a quodam fuisset per jocum dictum, phi- 
losophum eum esse qui ascendisset , absolutum dimiserunt. 
Asserunt nonnulli illum et in concionem adductum : ubi 
quum observaretur, nihil penitus locutum fuisse, prom- 
pto animo quicquid contingeret accipere paratum : illos eum 
minime quidem occidendum , sed solum vendendum capti- 
vorum more decrevisse. (20) Aderat forte Anniceris Cyre- 
nwus : is eum viginti minis sive, ut alii volunt, triginta 
redemit, remisitque Athenas ad amicos. llli extemplo pe- 
cuniam Anniceridi remiserunt. Sed hanc ille omnino acci- 
pere noluit, asserens non eos solos dignos esse quibus Plato 
cura esset. Alii Dionem misisse eam pecuniam dicunt, 
illumque eam non accepisse , sed etiam hortulum illi in Aca- 
demia emisse. Pollidem vero a Chabria superatum et 
postea in Helice fuisse submersum fama est, ex ira numinis 
propter lzesum philosophum, ut Favorinus quoquein primo 
Commentariorum meminit. (21) Atque non quievit Dionysius 
ipse, verum quum didicisset que illi contigissent , scripsit 
Platoni, orans ne de se male loqueretur. Ad quem ille 
rescripsit, non sibi tantum superesse otii, ut Dionysii re- 


σχολὴν εἶναι ὥςτε Διονυσίου μεμνῆσθαι. Δεύτερον πρὸς Dcordaretur. Secundo profectus est ad juniorem Dionysium, 


τὸν νεώτερον ἧχε Διονύσιον, αἴτῶν γῆν xa ἀνθρώπους 
W τοὺς χατὰ -τὴν πολιτείαν αὐτοῦ ζησομένους" ὃ δὲ καί- 
5:2 ὑποσχόμενος οὐχ ἐποίησεν. ἔνιοι δέ φασι xal χιν- 
δυνεῦσαι αὐτὸν ὡς ἀναπείθοντα Δίωνα xal Θεοδόταν ἐπὶ 
τῇ τῆς νήσου ἐλευθερία " ὅτε xal ᾿Αργύτας αὐτὸν ὃ Πυ- 


postulans terram atque homines qui secundum constitutain 
ab ipso rempublicam viyerent. ld ille, quamquam pollicitus, 
non praestitit. Nonnulli auctores sunt eum in vitze periculo 
fuisse , quum videretur Dionem e$ Theodotam ad parandam 
insula libertatem impellere. Quo tempore Archytas Pytaa- 


74 


θαγορικός, γράψας ἐπιστολὴν πρὸς Διονύσιον, παρῃ- 
τήσατο χαὶ διέσωσεν εἷς ᾿Αθήνας. ἔστι δὲ ἢ ἐπιστολὴ 
ἥδε" 


Ἀρχύτας Διονυσίῳ ὁγιαίνειν, 


& 42. Ἀπεστάλχαμές τοι πάντες οἱ Πλάτωνος φίλοι τὼς 
περὶ Λαμίσχον τε xol Φωτίδαν, ἀπολαμψούμενοι τὸν 
ἄνδρα χαττὰν πὰρ τὶν γενομέναν ὁμολογίαν. ὀρθῶς δέ 
χα ποιέοις ἀναμιμνασχόμενος τήνας τᾶς σπουδᾶς, ἡνίκα 
πάντας ἁμὲ παρεχάλεις ποττὰν Πλάτωνος ἄφιξιν, 
10 ἀξιῶν προτρέπεσθαί τε αὐτὸν xal ἀναδέχεσθαι τά τε 
ἄλλα καὶ τὰ περὶ τὰν ἀσφάλειαν μένοντί τε xai dyop- 
μιῶντι. μέμνασο δὲ xal τῆνο, ὅτι περὶ πολλῶ ἐποιήσω 
τὰν ἄφιξιν αὐτῶ καὶ ἀγάπας dx τήνω τῶ χρόνω ὡς οὐ- 
. δένα ἐῶν πὰρ τίν. αἱ δέ τις γέγονε τραχύτας, ἀνθρω- 
15 πίζειν χρὴ χἀποδιδόμεν ἁμῖν ἀδλαδῇ τὸν ἄνδρα. 
ταῦτα γὰρ ποιῶν δίκαιά τε πραξεῖς xal ἁμῖν χαριξῇ. 
33. Τρίτον ἦλθε διαλλάξων Δίωνα Διονυσίῳ" οὐ τυχὼν 


ΒΙΒΑ. Γ. ΠΛΑΤΩΝ. 


goricus scripta ad Dionysium epistola ut ei parceret exora- 
vit, et incolumem Athenas dimisit. Est autem epistola hu- 
jusmodi. 

Archytas Dionysiosalutem. 


22. Misimus ad (e omnes Platonis amici Lamiscum 
et Photidam , virum illum abs te recepturi secundum 
fidem , quam tu nobis dedisti. Recte igitur feceris, si 
memineris quanto a nobis studio efflagitaveris Platonis 
ad te adventum , ut nos illum venire hortaremur, fa- 
cturum te spondens omnia , illumque libere accedere et 
abire permissurum. . Memor esto igitur quanti illius 
adventum feceris , quodque eo lempore eum ita amare- 
ris ut nullum penes te alium. Quod si qua orta si- 
mulías est , humane te agere convenit, illumque nobis 
restituere illesum. Hac enim si facis , justitiam. coles 
ac nobis gratificaberis. e 

23. Tertio accessit Dionem reconciliaturus Dionysio : sed 


δὲ ἄπραχτος ἐπανῆλθεν εἰς τὴν πατρίδα“ ἔνθα πολιτείας 7 quum id obtinere nequisset , infecto negotio ad patriam re- 


μὲν οὐχ ἥψατο, καίτοι πολιτικὸς ὧν ἐξ ὧν γέγραφεν. at- 
80 τιον δὲ τὸ ἤδη τὸν δῆμον ἄλλοις πολιτεύμασιν ἐνειθίσθαι. 
φησὶ 9k Παμφίλη ἐν τῷ πέμπτῳ xal εἰχοστῷ τῶν ὗπο- 
μνημάτων ὡς Ἀρχάδες xal Θηδαῖοι Μεγάλην πόλιν ol- 
κίζοντες παρεχάλουν αὐτὸν νομοθέτην. ὃ δὲ μαθὼν 


diit. Ubiad rempublicam accedere quidem noluit , quam- 
quam rei civilis peritus ut ex his constat quxe scripsit. Ra- 
tio autem cur abstinuerit a publicis negotiis, illa inprimis 
fuit, quod plebs aliis jam institutis et moribus assueverat. 
Refert Pamphila in vicesimo quinto Commentariorum Aria- 


ἴσον ἔχειν o0 θέλοντας, οὐχ ἐπορεύθη. Λόγος ὅτι xal1Sdas ac Thebanos quum Megalopolim conderent, petiisse ab 


25 Xa6pía συνεῖπε τῷ στρατηγῷ φεύγοντι θανάτου, μη- 
δενὸς τῶν πολιτῶν τοῦτο πρᾶξαι βουληθέντος. — (21) ὅτε 
xat ἀνιόντι αὐτῷ εἰς τὴν ἀχρόπολιν σὺν τῷ Χαόδρίᾳ 
Κρωδύλος 6 συχοφάντης ἀπαντήσας φησίν, « ἄλλῳ 
συναγορεύσων ἥκεις, ἀγνοῶν ὅτι xal σὲ τὸ Σωχράτους 

80 χώνειον ἀναμένει; ν τὸν δὲ φάναι, « xal ὅτε ὑπὲρ τῆς 
πατρίδος ἐστρατευόμην, ὑπέμενον τοὺς χινδύνους, xal 


eo ut novze civitati leges scriberet : sed certior factus eos 
sequabilitatem juris nolle admittere, non venit. Fama e«t, 
eum Chabriam praetorem capitis reum defendisse , quum id 
civium nemo tentare voluisset : (24) quando et arcem cum 
Chabria ascendenti Crobylus sycophanta obviam factus 
ivit : Alterum defensum venis, quasi vero nescias et te 
manere Socratis venenum? Ad quem llle, Quando pro pa- 


νῦν ὑπὲρ τοῦ χαθήχοντος διὰ φίλον ὑπομενῶ. » Οὗτος: Οἰτία militabam, pericula pertuli, et modo amici gratia ne 


. πρῶτος ἐν ἐρωτήσει λόγον παρήνεγχεν, ὥς φησι Da6o- 
οἶνος ἐν ὀγδόῃ παντοδαπῆς ἱστορίας" χαὶ πρῶτος τὸν χατὰ 
85 τὴν ἀνάλυσιν τῆς ζητήσεως τρόπον εἰςηγήσατο Λεωδά- 
μάντι τῷ Θασίῳ. — xal πρῶτος ἐν φιλοσοφίᾳ ἀντίποδας 
ὠνόμασε xal στοιχεῖον xal διαλεχτιχὴν καὶ ποιότητα 
χαὶ τοῦ ἀριθμοῦ τὸν προμήχη χαὶ τῶν περάτων τὴν 
ἐπίπεδον ἐπιφάνειαν xol θεοῦ πρόνοιαν. (25) xal πρῶτος 
40 τῶν φιλοσόφων ἀντεῖπε πρὸς τὸν λόγον τοῦ Λυσίου τοῦ 
Κεφάλου, ἐκθέμενος αὐτὸν χατὰ λέξιν ἐν τῷ Φαίδρῳ. 
xai πρῶτος ἐθεώρησε τῆς γραμματιχῇς τὴν δύναμιν. 
πρῶτός τε ἀντειρηχὼς σχεδὸν ἅπασι τοῖς πρὸ αὐτοῦ 


desim officio, perlibenter me periculis expono. Primus 
hic, ut Favorinus ait in octavo Omnigenz historie , arzu- 
mentationem per interrogationes introduxit , primusque 
inquisitionis modum analyticum Leodamanti Thasio pr:- 
induxit. Et primus in philosophia nominavit antipodes et 
elementum et dialecticam et qualitatem et praelongum in 
numero extremorumque planam superficiem et dei pro- 
videntiam. (250) Primus etiam philosophorum orationi 
Lysie Cepbali filii contradixit, ipsam ad verbum: expo- 
nens in Phedro, primusque grammatice vim specula- 
tus est. Quumque primus omnibus fere qui ante «se 


ζητεῖται διὰ τί μὴ ἐμνημόνευσε Δημοχρίτου. — ToUxov ,20fuerant contradixerit , quaeri solet cur Democriti mentionem 


«5 φησὶ Νεάνθης 6 Κυζιχηνός, εἰς Ὀλύμπια ἀνιόντος 
τοὺς “ἕλληνας ἅπαντας ἐπιστραφῆναι πρὸς αὐτόν " ὅτε 
χαὶ Δίωνι συνέμιξε μέλλοντι στρατεύειν ἐπὶ Διονύσιον. 
ἐν δὲ τῷ πρώτῳ τῶν ἀπομνημονευμάτων Φαδωρίνου 
φέρεται ὅτι Μιθριδάτης ὃ Πέρσης ἀνδριάντα Πλάτωνος 

60 ἀνέθετο εἰς τὴν Ἀχαδημίαν xal ἐπέγραψε, « Μιθριδά- 
τῆς 6 Ροδοθάτου Πέρσης Μούσαις εἰχόνα ἀνέθετο Πλά- 


non fecerit. Refert Neanthes Cyzicenus hunc, quum ad 
Olympia aliquando ascendissel , Greecorum in se omniuim 
ora convertisse, eodemque tempore Dionem convenisse, bcl- 
Jum adversus Dionysium parantem. Porro in primo Com- 
mentariorum Favorini fertur Mithridates Persa Platonis 
statuam in Academia locasse ita inscriptam : Mithridates 
Rhodobati filius Persa Musis imaginem Platonis «di- 


τωνος, ἣν Σιλανίων ἐποίησε, » (26) Φησὶ δ᾽ Ἣ ραχλεί- 2 τοανὶ Silanionis opus. (26) Tradit Heraclides juvenem 


u 
δης ὅτι νέος ὧν οὕτως ἦν αἰδήμων xal xóoutx,, ὥςτε 


Platonem adeo fuisse verecundum atque compositum , ut 


ᾳ 


D 


^A 


LIB. III. PLATO. ^ 25 


ὅμως ἐσχώφθη xal αὐτὸς ὑπὸ τῶν χωμιχῶν. Θεόπομ- 


ἐ 
πος γοῦν ἐν δυχάρει φησὶν οὕτως - 


*Ev γάρ ἐστιν οὐδὲ £v, 


τὰ δὲ δύο μόλις ἕν ἐστιν, ὥς φησιν Πλάτων. 
ἀλλὰ xai Ἀναξανδρίδης ἐν Θησεῖ" , 


Ὅτε τὰς μορίας ἔτρωγεν ὥςπερ xo Πλάτων. 


“᾿ [4 J 
αλλὰ xai Τίμων οὑτωσὶ παραγραμματίζων αὐτόν" 


Ὡς ἀνέπλαττε Πλάτων πεπκλασμένα θαύματα 


ΠῚ Ἄλεξις Μεροπίδι" [εἰδώς. 


Εἰς χαιρὸν ἥκεις. ὡς ἔγωγ᾽ ἀπορουμένη 
ἄνω χάτω τε περιπατοῦσ᾽, ὥςπερ Πλάτων, 
σοφὸν οὐδὲν εὕρηχ᾽, ἀλλὰ χοπυῶ τὼ σχέλη- 


χαὶ ἐν Ἀγχυλίωνι" 


Λέγεις περὶ ὧν οὖχ οἶσθα, συγγενῶς τρέχων 
Πλάτωνι, xai γνώσει λίτρον xal χρόμμινον. 


Ἄμφις Ἀμφιχράτει " 


(s) 


Τὸ δ᾽ ἀγαθὸν ὅ τι ποτ᾽ ἐστὶν, οὗ σὺ τυγχάνειν 
uw, διὰ ταύτην, ἧττον οἶδα τοῦτ᾽ ἐγώ, 
ὦ δέσποτ᾽, ἣ τὸ Πλάτωνος ἀγαθόν. B. πρόςεχε δή. 
ἐν δὲ Δεξιδημίδη" 
Ὦ Πλάτων, 
ὡς οὐδὲν ἦσθα πλὴν σκυθρωπάζειν μόνον, 
ὥςπερ χοχλίας σεμνῶς ἐπηρχὼς τὰς ὀφρῦς, 


Κρατῖνος Ἡξευδυποφολιμαίῳ" 


Ἄνθρωπος εἶ δηλονότι xal ψυχὴν ἔχεις, 
B. χατὰ μὲν Πλάτων’ οὖχ οἶδ᾽, ὑπονοῦ) δ᾽ ὧδ᾽ ἔχειν. 


Ἄλεξις Ὀλυμπιοδώρῳ᾽ 


Σῶμα μὲν ἐμοῦ τὸ θνητὸν αὖον ἐγένετο, 
τὸ δ᾽ ἀθάνατον ἐξῆξε πρὸς τὸν ἀέρα. 
Β. ταῦτ᾽ οὐ σχολὴ Πλάτωνος; 


χαὶ ἐν [Παρασίτῳ- 


*'H μετὰ Πλάτωνος ἀδολεσχεῖν χατὰ μόνας. 


πδέποτε ὀφθῆναι γελῶν ὑπεράγαν, τοιοῦτος δ᾽ Qv22nemo unquam viderit effuse ridentem. Talis vir tamen 


Comicorum irrisionem eífugere non potuit. Theopompus 
enim in Hedychare sic ait : 
Unum est nullum scilicet , 

et duo vix unum est, ut docebit te Plato. 
Sed et Anaxandrides in Theseo : 

Quando vorabat oleas , quemadmodum Plato. 
Timon quoque, hac illum annominatione perstringens : 

Ut conficta Plato astutus miracula finxit [πλαττ...]. 
(27) Alexis in Meropide : 

In tempore ipso venisti : ego nam consili 

inops sursum deorsum spatians, ut Plato, 

nil docti inveni, sed laboro cruribus. 


et idem in Ancylione : 
Loqueris de quibu" nil nosti , plane cursitans 
Platonis instar; ceepam nosces et nitrum. 
Amphis in Amphicrate : 
Atqui bonum illud quod nancisci cogitas 
te posse propter hanc, id ego, here, minu" scio 
Platonis istud quam bonum. B. Igitur audias. 


(28)In Dexidemide vero idem ait : 
O Plato, 
nil ergo poteras nisi tristitiam ostendere 
subductis cum superciliis, ut cochlea. 


Cratinus in Pseudhypobolimzeo : 


Homo es videlicet , mentemque et sensus habes. 
B. Juxta Platonem non scio , sed suspicor. 


Alexis in Olympiodoro : 


Mortale quod erat corpus in me, exaruit ; 
sed immortalis particula iit in zetherem. 
B. Nonne hzec Platonis ex schola? 


Et in Parasito : 


Aut cum Platone solitarium loqui. 


χλευάζει δ᾽ αὐτὸν xol ᾿Αναξίλας iv Βοτρυλίωνι xol — Subsannat eum etiam Anaxilas in Botrylione et in Circe et 
Kiga xat Πλουσίαις. (29) Ἀρίστιππος 9 ἐν τῷ τετάρτῳ 2 Jin Feminis opulentis. (29) Aristippus in quarto de anti- 
περὶ παλαιᾶς τρυφῆς φησιν αὐτὸν ᾿Αστέρος μειραχίου 
τινὸς ἀστρολογεῖν συνασχουμένου ἐρασθῆναι, ἀλλὰ χαὶ 
Δίωνος τοῦ προειρημένου. ἔνιοι δὲ xat Φαίδρου φασί" 
δηλοῦν δὲ τὸν ἔρωτα αὐτοῦ τάδε τὰ ἐπιγράμματα, ἃ 


1 L] 4 ΄- 9 P] 3 , 
χαὶ πρὸς αὐτοῦ γενέσθαι εἰς αὐτούς" 


Ἀστέρας εἰςαθρεῖς Ἀστὴρ ἐμός. εἴθε γενοίμην 
οὐρανός, ὡς πολλοῖς ὄμμασιν εἷς σὲ βλέπω. 


χαὶ ἄλλο" 


Ἀστὰρ πρὶν μὲν ἔλαμπες ἐνὶ ζωοῖσιν "Eóoc - 
Υῦν δὲ θανὼν λάμπεις “Εσπερος ἐν φθιμένοις. 


[νἹ εἰς δὲ τὸν Δίωνα ᾧδε " 


Δάχρυα μὲν 'Exdó» τε xoi Ἰλιάδεσσι γυναιξὶ 


quo Luxu ait illum adolescentis cujusdam Asteris nomine, 
qui cum eo astrologite dabat operam, amore captum ; Dio- 
nis etiam, cujus supra meminimus. . Nonnulli et Phaedrum 
amasse dicunt : indicium autem amoris esse epigrammata 
hzec ab eo in illos conscripta : 07 
Astra vides : utinam fiam, meus Aster, Olympus, 
ut multis sic te laminibus videam. 
Et aliud : 


Stella prius superis fulgebas Lucifer, at nunc 
exstinctus cassis lumine Vesper eris. 
(30) In Dionem vero in hunc modum : 
Et lacrimas Hecube et Trojanis Fata puellis 


76 BIBA. T. 


Μοῖραι ἐπέχλωσαν δή ποτε γεινομέναις. 
σοὶ δέ, Δίων, δέξαντι χαλῶν ἐπινίκιον ἔργων 
δαίμονες εὐρείας ἐλπίδας ἐξέχεαν. 
χεῖσαι δ᾽ εὐρυχόρῳ ἐν πατρίδι τίμιος ἀστοῖς, 
5 ὦ ἐμὸν ἐχμήνας θυμὸν ἔρωτι Δίων. 


τοῦτο χαὶ ἐπιγεγράφθαι φασὶν ἐν Συραχούσαις ἐπὶ τῷ 
τάφῳ. — (31) ἀλλὰ μὴν καὶ ᾿Αλέξιδος, φασίν, ἐρασθεὶς 
xai Φαίδρου, χαθὰ προείρηται, τοῦτον ἐποίησε τὸν 
τρόπον" 


10 Νῦν ὅτε μηδὲν Ἄλεξις, ὅσον μόνον el! ὅτι χαλὸς 
ὦπται, χαὶ πάντη πᾶς τις ἐπιστρέφεται. 
θυμέ, τί μηνύεις χυσὶν ὀστέον ; εἶτ᾽ ἀνιήσεις 
ὕστερον. οὐχ οὕτω Φαϊὸρον ἀπωλέσαμεν ; 
ἔχειν τε Ἀρχεάνασσαν, εἰς ἣν xal αὐτὴν οὕτω ποιῆ-- 
I$ σαι" 


Ἀρχεάνασσαν ἔχω τὴν ἐχ Κολοφῶνος ἑταίρην, 
ἧς καὶ ἐπὶ ῥυτίδων ἕζετο δριμὺς ἔρως. 
ἃ δειλοὶ νεότητος ἀπαντήσαντες ἐχείνης 
πρωτοπλόου, δι᾿ ὅσης ἤλθετε πυρχαϊῆς. 
40 (32) ἀλλὰ xad εἰς ᾿Αγάθωνα " . 
Τὴν ψυχήν, ᾿Αγάθωνα φιλῶν, ἐπὶ χείλεσιν εἶχον- 
ἦλθε γὰρ ἢ τλήμων ὡς διαδησομένη. 
χαὶ ἄλλο" 
Τῷ μήλῳ βάλλω σε, σὺ δ᾽ εἰ μὲν ἑκοῦσα φιλεῖς με, 
55 δεξαμένη, τῆς oTi παρθενίης μετάδος. 
εἰ δ᾽ ἄρ᾽ ὃ μὴ γίγνοιτο νοεῖς, τοῦτ᾽ αὐτὸ λαῤοῦσα 
σχέψαι τὴν ὥρην ὡς ὀλιγοχρόνιος. 
(xai ἄλλο") ᾿ 
Μῆλον ἐγώ - βάλλει με φιλῶν σέ τις. ἀλλ᾽ ἐπίνευσον, 
30 Ξανθίππη " χἀγὼ xal σὺ μαραινόμεθα. 
(33) φασὶ δὲ xal τὸ εἰς τοὺς ᾿Ερετριέας τοὺς σαγηνευ- 
θέντας αὐτοῦ εἶναι * 
Εὐθοίης γένος ἐσμὲν Ἐρετριχόν, ἄγχι δὲ Σούσων 
χείμεθα' φεῦ γαίης ὅσσον ἀφ᾽ ἡμετέρης. 
85 χἀχεῖνο" 
Ἃ Κύπρις Μούσησι" χοράσια, τὰν ᾿Αφροδίταν 
τιμᾶτ᾽, 3) τὸν ΓΕρωτ᾽ ὕμμιν ἐφοπλίσομαι. 
χαὶ Μοῦσαι ποτὶ Κύπριν " Ἄρει τὰ στωμύλα ταῦτα" 
ἡμῖν οὗ πέτεται τοῦτο τὸ παιδάριον. 
40 xal ἄλλο" 
Χρυσὸν ἀνὴρ εὑρὼν ἔλιπεν βρόγον * αὐτὰρ ὃ χρυσὸν 


ὃν λίπεν οὖχ εὑρὼν ἦψεν ὃν εὗρε βρόχον. 


ΠΛΑΤΩΝ. 


decrevere recens ex genitrice satis : 
at tibi post partos praeclaro Marte triumphos 
spes reliqua est nullis, clare Dion , superis. 
Civibus ingenti in patria laudate , jaces nunc, 
qui insanum me animi reddis amore , Dion. 


Hoc enim inscriptum etiam esse illius sepulcro Syracusis tra- 
dunt. (31) Quin et Alexim amasse fertur et Phaedrum, 
quemadmodum diximus, in quos scripsit in hunc modum: 


Hoc tantum dixi : visus mihi pulcher Alexis 
undique nunc in se lumina amore trahit. 
Quare os ostendis canibus , mens lz va? dolebis 
postidea. Phaedrum nonne ita perdidimus? 
Archeanassa quoque Colophonia usum esse, in quam sic 
scripsit : . 
Archeanassa mihi est meretrix Colophonia , seris 
cujus et in rugis insidet acer amor. 
Quas miseri flammas , per quanta incendia abistis , 
libata illa quibus prima juventa fuit. 
(32) In Agathonem item : 
Suavia dans Agathoni animam ipse in labra tenebam : 
segra etenim properans tanquam abitura fuit. 
Item aliud : 
Malo ego te ferio : tu me si diligis, illud 
suscipe , me imperti virginitate tua. 
Hoc fieri si posse negas, hoc suscipe malum, et 
quam pereat parvo tempore forma vide. 
[ Item aliud : ] 
Malum ego : me jaculatur amat qui te. annue quao, 
Xanthippe : tibi mox ac mihi forma perit. 
(33) Aiunt et illud in Eretrienses universos tanquam sagena 
captos ipsius esse : 
Eubcoe soboles Eretrüm sumus : at prope Susas 
condimur, heu nostra quam procul a patria! 
Et illud : 


Sic Venus ad Musas : Venerem celebrate , puellz ; 
armatum aut in vos eliciam puerum. 

Ad Venerem Musa : Marti hzec tu ludicra serva; 
nam nobis alas non habet iste puer. 


Item aliud : 


Aurum qui reperit , laqueum abjicit : alter ut aurum 
non reperit , perit hoc quem reperit laqueo. 


(34) Αλλά τοι Μόλων ἀπεχθῶς ἔχων πρὸς αὐτόν, « 004 4(34) At vero Molon hostili adversus illum animo non id sit 


τοῦτο, φησί, θαυμαστὸν εἰ Διονύσιος ἐν Κορίνθῳ, 
4b ἀλλ᾽ εἰ Πλάτων ἐν Σικελία. » ἔοικε δὲ xai Ξενοφῶν 
πρὸς αὐτὸν ἔχειν οὐχ εὐμενῶς. ὥςπερ γοῦν διαφιλο- 
γειχοῦντες τὰ ὅμοια γεγράφασι, Συμπόσιον, Σωχρά - 


esse mirandum si Dionysius Corinthi, sed si Plato esset in 
Sicilia. Videtur et Xenophon haudquaquam amico in illum 
fuisse animo. Nam veluti contentionis studio similia scri- 
psere , Symposium, Socratis Defensionem , Commentaria 


LID, III. PLATO. 77 


τοὺς ἀπολογίαν, τὰ ἠθιχὰ ἀπομνημονεύματα- εἶθ᾽ 6 
μὲν Πολιτείαν, ὁ δὲ Κύρου παιδείαν. xai ἐν τοῖς Νό- 
uot; ὃ Πλάτων πλάσμα φησὶν εἶναι τὴν Παιδείαν αὐὖ- 
τοῦ" μὴ γὰρ εἶναι Κῦρον τοιοῦτον. ἀμφότεροί τε Σω- 
κράτους μνημονεύοντες, ἀλλήλων οὐδαμοῦ, πλὴν Ξε- 
νοφῶν Πλάτωνος ἐν τρίτῳ τῶν ἀπομνημονεύματων. (35) 
λέγεται δὲ ὅτι χαὶ ᾿Αντισθένης μέλλων ἀναγινώσχειν τι 
τῶν γεγραμμένων αὐτῷ παρεχάλεσεν αὐτὸν παρατυ- 
γεν. καὶ πυθομένῳ τί μέλλει ἀναγινώσχειν, εἶπεν ὅτι 
περὶ τοῦ μὴ εἶναι ἀντιλέγειν " τοῦ δ᾽ εἰπόντος, « πῶς 
ὧν σὺ περὶ αὐτοῦ τούτου γράφεις: » xat διδάσχοντος ὅτι 
περιτρέπεται, ἔγραψε διάλογον χατὰ Πλάτωνος, Σά- 
ova. ἐπιγράψας" ἐξ οὗ διετέλουν ἀλλοτρίως ἔχοντες 
πρὸς ἀλλήλους. φασὶ δὲ χαὶ Σωκράτην ἀχούσαντα τὸν 
Δύσιν ἀναγινώσχοντος Πλάτωνος, «' HpaxAet, εἰπεῖν, ὡς 
πολλὰ μου χαταψεύδεται ὃ νεανίσχος οὗτος. πολλὰ γὰρ 
ὧν οὐχ εἴρηχε Σωχράτης γέγραφεν ὃ ἀνήρ. (36) εἶχε δὲ 
οιλέχθρως ὃ Πλάτων καὶ πρὸς ᾿Αρίστιππον. ἐν γοῦν τῷ 
περὶ ψυχῆς διαδάλλων αὐτόν φησιν ὅτι͵ οὐ παρεγένετο 
Σωχράτει τελευτῶντι, ἀλλ᾽ ἐν Αἰγίνη ἦν xa σύνεγγυς. 
χαὶ πρὸς Αἰσχίνην δέ τινα φιλοτιμίαν εἶχε, φασίν, ὅτι 
δὲ που χαὶ αὐτὸς εὐδοχίμει παρὰ Διονυσίῳ. ὃν ἐλθόντα 
&' ἀπορίαν ὑπὸ μὲν Πλάτωνος παροφθῆναι, ὑπὸ δ᾽ 
λριστίππου συστῆναι. τούς τε λόγους οὃς Κρίτωνι πε- 
ριτέθειχεν ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ περὶ τῆς φυγῆς συμθου- 
λεύοντι͵, φησὶν Ἰδομενεὺς εἶναι Αἰσχίνου " τὸν δ᾽ ἐχείνῳ 
περιθεῖναι διὰ τὴν πρὸς τοῦτον δυςμένειαν. (27) αὑτοῦ δὲ 
Πλάτων οὐδαμόθι τῶν ἑαυτοῦ συγγραμμάτων μνήμην 
πεποίηται, ὅτι μὴ ἐν τῷ περὶ Ψυχῆς καὶ ᾿Απολογίᾳ. 


moralia. Ad hac ille de Republica, hic Cyri scribit Insti- 
tutionem , quam in suis Legibus Plato commentum esse 
dicit : neque enim ejusmodi fuisse Cyrum. Tum ambo quum 
Socratem semper habeant in ore, nusquam reperies sui 
invicem fecisse mentionem. Semel tantum Xenophon 
Platonis meminit in tertio Memorabilium. (35) Fertur et 
Antisthenes, quum corum qua scripserat quippiam recitare 
vellet , orasse illum ut adesset recitanti. Et quum roganti 
cujusmodi id esset , respondisset , Quod non liceret contra- 
dicere : Tu ergo, ait ille, de hoc ipso quomodo scribis? Et 
quum sic ostenderet , istud argumentum semet ipsum ever- 
tere, scripsit adversus Platonem dialogum, Sathonem illum 
inscribens. Ex quo alienis animis in se invicem esse non de- 
sierunt. Aiunt Socratem , quum Platonis Lysidem audisset 
recitari, Proh diiimmortales, dixisse, quam multa de me men- 
titur adolescens. Scripsit quippe non pauca vir ille qu:e So- 
crates non dixit. (36) Fuit illi οἱ adversus Aristippum haud 
obscura simultas. Nam inlibro de Anima illum insimulat , 
quod non adfuerit morienti Socrati, quum in /Egina et vi- 
cinis locis per id temporis moratus sit. Erat illi cum 
Aschine quoque contentio : quippe quum apud Dionysium 
in magno honore haberetur, egensque rerum omnium ad 
eum profectus esset, a Platone despectum et ab Aristippo 
fuisse commendatum dicunt. Porro sermones quos Crito - 
nem fecit in carcere loquentem , quum Socrati fugam sua- 
deret , Eschinis fuisse tradit Idomeneus : illi vero a Platone 
hujus odio fuisse attributos. (37) Sui vero nusquam in 
lihris suis Plato mentionem fecisse deprehenditur, preeter- 
quam in libro de Anima et in Socratis Defensione. Enim- 


Qro δ᾽ Ἀριστοτέλης τὴν τῶν λόγων ἰδέαν αὐτοῦ με-2 ὄνεγο orationis ipsius genus inter carmen et pedestrem 


c1 ποιήματος εἶναι xal πεζοῦ λόγους. τοῦτον μόνον 
παραμεῖναι Πλάτωνι Φαύδωρῖνός πού φησιν dvaqwo- 
σχογτὶ τὸν περὶ ψυχῆς, τοὺς δ᾽ ἄλλους ἀναστῆναι πᾶν- 
τς, ἔνιοί τε φασιν ὅτι Φίλιππος ὃ Ὀπούντιος τοὺς 
Νόμους αὐτοῦ μετέγραψεν ὄντας ἐν χηρῷ. τούτου δὲ 
χαὶ τὴν ᾿Επινομίδα φασὶν εἶναι. Εὐφορίων δὲ xal 
Παναίτιος εἰρήχασι πολλάχις ἐστραμμένην εὑρῆσθαι 
τὴν ἀργὴν τῆς Πολιτείας, ἣν Πολιτείαν ᾿ἈΑριστόξενός 
φησι πᾶσαν σχεδὸν ἐν τοῖς Πρωταγόρου γεγράφθαι ἀν- 
) τιλογικοῖς, (38) λόγος δὲ πρῶτον γράψαι αὐτὸν τὸν Φαῖ- 
ὅρον" xal γὰρ ἔχει μειραχιῶδές τι τὸ πρόδλημα " Δι- 
χαίαργος δὲ χαὶ τὸν τρόπον τῆς γραφῆς ὅλον ἐπιμέμφεται 


orationem medium tenereait Aristoteles. Hunc solum Pla- 
toni assedisse Fdvorinus quodam loco ait, quum li- 
brum de Anima recitaret, reliquos vero omnes surrexisse. 
Sunt qui dicant Philippum Opuntium ipsius Leges, quao erant 
in cera, transcripeisse. Hujus et Epinomidem esse aiunt. Eu- 
phorion ac Panectius initium librorum de Republica inven-- 
tum esse narrant crebris correctionibus ab ipso expolitum. 
Eam ipsius Rempublicam Aristoxenus totam ferme in Pro- 
tagorz Contradictionibus asserit scriptam. (38) Fama est, 
eum omnium primum Phaedrum scripsisse : habet enim 
quiestio illa nonnihil juvenile. Porro Dicaarchus totum id 
scribendi genus ut putidum exagitat. Platonem tradunt , 


ὡς φορτιχόν. Ὁ γοῦν Πλάτων λέγεται θεασάμενός va 2Ó0quum vidisset quendamaleis ludentem, increpuisse et quum 


χυῤεύοντα αἰτιάσασθαι " τοῦ δ᾽ εἰπόντος ὡς ἐπὶ μιχροῖς" 
δε ἀλλὰ τό γε ἔθος, εἶπεν, οὐ μιχρόν. » ἐρωτηθεὶς εἰ 
ἀπουγημόνευμά τι αὐτοῦ ἔσται ὥςπερ τῶν πρότερον, 
ἱπεχρίνατο, « ὀνόματος δεῖ τυχεῖν πρῶτον, εἶτα πολλὰ 
ἔσται,» εἰξελθόντος ποτὲ Ξενοχράτους εἶπε μαστιγῶσαι 
τὸν παῖδα" αὐτὸς γὰρ μὴ δύνασθαι διὰ τὸ ὠργίσθαι. (29) 
υ ἀλλὰ xal πρός τινα τῶν παίδων, « μεμαστίγωσο ἄν, 
tztw εἰ μὴ ὠργιζόμην. ν ἐφ᾽ ἵππου χαθίσας εὐθέως 
χατέθη, οήσας εὐλαδεῖσθαι μὴ ἱπποτυφία ληφθῇ. τοῖς 
μεήύηυσι συνεδούλευε χατοπτρίζεσθαι- ἀποστήσεσθαι 
Tt τῆς τοιαύτης ἀσγημοσύνης. πίνειν δ᾽ εἷς μέθην 


ille, Exiguum est, quod alez opponimus, diceret : At consue- 
tudo ludendi, inquit, non est exiguum. Interrogatus an etiam 
ejus aliquod celebre dictum futurum esset, quemadmodum 
antiquorum, respondit : Primum nominis fama querenda 
est: tum erunt multa.  JIngressum aliquando Xeno- 
cratem verberare servum jussit : non enim se posse , quo- 
niam iratus esset. (39) Cuidam item servorum, Jam, in- 
quit , vapulasses , nisi iratus essem. Quum equo insedisset , 
continuo descendit, dicens vereri se ne equi fastu efferre- 
tur. Ehriis suadere solebat ut in speculo se studiose intue- 
rentur : fore enim ut ejusmodi feeditate deterrerentur. Po- 


78 BIBA. T. IIAATDQN. 


οὐδαμοῦ πρέπον ἔλεγε πλὴν ἐν ταῖς ἑορταῖς τοῦ [xoi] — tare usque ad ebrietatem nusquam decere monebat, prz-- 
τὸν οἶνον δόντος θεοῦ. xal τὸ πολλὰ δὲ καθεύδειν ἀπή-- —terquam in diebus festis deilargitoris vini. Somnus item 
ρεσχεν αὐτῷ. ἐν γοῦν τοῖς Νόμοις φησί " «χοιμώμενος δ᾽ immodicus illi displicebat: quocirca in Legibus ait, « Dor- - 
οὐδεὶς οὐδενὸς ἄξιος. » εἶναί τε ἥδιστον τῶν ἀχουσμιάτων — miens autem nemo ullius pretiiest. » "Veritate nihil ex - 
5 τὴν ἀλήθειαν " ol δὲ τὸ λέγειν τὰληθῇ. — xal περὶ ἀλη- — auditu suavius dicebat : alii vera loqui jucundius omnibus - 
θείας δ᾽ ἐν τοῖς Νόμοις φησὶν οὕτως" (40) « χαλὸν μὲν fj — dixisse putant. Sic autem et de veritate dixit in Legibus: 
ἀλήθεια, ὦ ξένε, xal μόνιμον " ἔοικε δὲ οὐ ῥάδιον πεί- (40) « Praeclarum quiddam est veritas, o hospes, aique - 
θειν. » ἀλλὰ xal ἠξίου μνημόσυνον αὑτοῦ λείπεσθαι ὃ 27durabile; verum id persuadere non facile videtur. » Μο- 
ἐν φίλοις ἢ ἐν βίθλίοις. ἐξετόπιζε δὲ xal αὐτὸς τὰ πλεῖστα,2 Ünumentum sui censebat relinquendum aut in amicis aut in - 
10 χαθά τινές φασι. Καὶ ἐτελεύτα μὲν ὃν εἴπομεν 190ó-29scriptis.. Frequentiam hominum, ut quidam aiunt, vitare - 
mov, Φιλίππου βασιλεύοντος ἔτος τριςκαιδέκατον, χαθὰ — utplurimum solebat. Moritur eo quo diximus modo , tertio 
xo Φαδωρῖνός φησιν ἀπομνημονευμάτων τρίτῳ " ὑφ᾽ — decimo Philippi regis anno, ut Favorinus ih tertio Com- 
οὗ xal ἐπιτιμηθῆναί φησιν αὐτὸν Θεόπομπος. Μυρω- — Inentariorum refert, a quo e objorgatum fuisse illum Theo- 
νιανὸς δ᾽ ἐν Ὁμοίοις φησὶ Φίλωνα παροιμίας μνημο- — Pompusauctorest. Myronianus in Similibus ait Philonem - 
I5 νεύειν περὶ τῶν Πλάτωνος φθειρῶν, ὡς οὕτως αὐτοῦ eei ( Min de Platonis pediculis , quasi sic ille de-- 
τελευτήσαντος. (ει) Kal ἐτάφη ἐν τῇ Αχαδημίᾳ, £y9a3of'cerit.— ($1) Sepultus est antem in. Academia , ubi pluri-- 
ὃν πλεῖστον Ὑρόνον διετέλεσε φιλοσοφῶν. ὅθεν xal mum temporis philosophatus fuerat : unde et quae ab eo 
N deu) XP , Φ 2 M t i fluxit secta Academica est appellata. Corpus ejus elatum. - 
Ακαδημαῖϊχὴ προζηγορεύθη ἦ ἀπ αὐτὸ "ἃ ρέσις: X7 honorifice et ab omnibus loci accolis itum. est exsequias : - 
παρεπέμφθη πανδημεὶ πρὸς τῶν αὐτόθι, διαθέμενος elsi uit joins testamentum : Hcc legavit Plato 
20 τοῦτον τὸν τρόπον" « τάδε κατέλιπε Πλάτων χαὶ διέ- atque reliquit : Iphestiadarum fundum, cui ab. 
θετο" τὸ ἐν Ἰφαιστιαδῶν χωρίον, ᾧ γείτων βορρᾶθεν — coyilone vicina via est que ducit a templo Ce- | 
$ δδὸς ἢ ix τοῦ Κηφισίασιν ἱεροῦ, νότοθεν τὸ Ηράχλειον phisiadum, αὖ austro Heracleum  Iphasstiadarum, | 
τὸ ἐν Ἰφαιστιαδῶν, πρὸς ἡλίου δὲ ἀνιόντος Ἀρχέστρα- — ab ortu. solis. Archestratus. Phrearrhius, ab occasu - 
τος Φρεάρριος, πρὸς ἡλίου δὲ δυομένου Φίλιππος Χολ- Philippus Chollidensis. Hunc aulem nemini ἐϊεϊί τὰ | 
25 λιδεύς, xal μὴ ἐξέστω τοῦτο μηδενὶ μήτε ἀποδόσθαι — sit aut vendere. aut. alienare, sed. sit Adimanti Küi 
μήτε ἀλλάξασθαι. ἀλλ᾽ ἔστω ᾿Αδειμάντου τοῦ παιδίον — quantum fieri. potest. ($2) Eiresideumque fundum, 
εἰς τὸ δυνατόν. (42) xal τὸ ἐν ΕἸρεσιδῶν χωρίον, ὃ παρὰ — quem emi a. Callimacho, cui ab aquilone vicinus est 
Καλλιμάχου ἐπριάμην, ᾧ γείτων βορρᾶθεν Εὐρυμέδων Eurymedon  Myrrhinusius, αὖ austro Demostratus | 
Μυρρινούσιος, νότοθεν δὲ Δημόστρατος Ξξυπεταιών; πρὸς Χυρείφεησίς, ab ortu Eurymedon Myrrhinusius, ab. 
30 ἡλίου ἀνιόντος Εὐρυμέδων Μνρρινούσιος͵, πρὸς ἡλίου occasu Cephisus. Argenti minas tres, argenteam phia — 
δυομένου Κηφισός. ἀργυρίου μνᾶς τρεῖς, φιάλην ἀργυ» lam Méginid Min centum sexaginta quinque, 
ἂν ἕλχουσαν ἑκατὸν ἑξήκοντα πέντε, χυμδίον ἄγον CU Dium ponderis rachmarum quadraginta quinque, ὦ 
e ; ; rns nuum Vid anulum aureum et inaurem auream , ambo drachmas | 
τεσσαράχοντα πέντε, δαχτύλιον χρυσοῦν xoi ἐνώτιον — ii οἱ tresobolos pendentia. Euclides lapicida mihi | 
᾿ρυσοῦν ἄγοντα συνάμφω τέσσαρᾶς δραχμ ας, ὀβολοὺς debel mir.as tres. Arlemin dimitto liberam : servos re- 
35 τρεῖς. Ἐὐχλείδης ὃ λιθοτόμος ὀφείλει μοι τρεὶς μνᾶς. Hinguo Tychonem, Bictam, Apolloniaden et Dionysium; - 
Ἄρτεμιν ἀφίημι ἐλευθέραν " οἰκέτας χαταλείπω Τό- (43) supellectilem et vasa in scripto enumerata , cujus. | 
χωνα, Βίχταν, Ἰλπολλωνιάδην, Διονύσιον. (43) σκεύη τὰ exemplur habet Demetrius. Nemini aulem quicquam | 
γεγραμμένα, ὧν ἔχει τὰ ἀντίγραφα Δημήτριος. ὀφελω — debeo, Curatores erunt Sosthenes, Speusippus, Deme- - 
δ᾽ οὐδενὶ οὐδέν. ἐπίτροποι δὲ Σωσθένης, Σπεύσιππος, — (rius, Hegias, Kurymedon , Callimachus atque Thra- ὦ 
40 Δημήτριος, Hyíac, Εὐρυμέδων, Καλλίμαχος, Θρά- — sippus. Hec testamenti ipsiusratio est. Sepulcrum ejus.- 
σιππος. » xal διέθετο μὲν οὕτως. ἐπεγράφη δ᾽ αὐτοῦ τῷὀ — his illustratum est epigrammatibus , quorum illud primum. 
τάφῳ ἐπιγράμματα τάδε" πρῶτον, est : 
Justitia cunctis przestans vitaque modesta 
hoc situs in tumulo divus Aristoclees.. 
Si quenquam ad magnos sapientia vexit honores ,. 
Hunc citra invidiam vexit ad astra virum. 


Σωφροσύνη προφέρων θνητῶν ἤθει τε δικαίῳ 
ἐνθάδε χεῖται ἀνὴρ θεῖος ᾿Αριστοχλέης. 
4δ εἰ δέ τις ἐκ πάντων σοφίης μέγαν ἔσχεν ἔπαινον, 
οὗτος ἔχει πλεῖστον, χαὶ φθόνος οὐχ ἕπεται. 


(1) ἕτερον δέ " (44) Item alterum : 
T'aia μὲν dv χόλποις χρύπτει τόδεσῶμα Πλάτωνος, Corpus habet gremio contectum terra Platonis ,. 
ψυχὴ δ᾽ ἀθανάτων τάξιν ἔχει μακάρων, mens sed in ordinibus sacra viget superüm, 
50 υἱοῦ ᾿Αρίστωνος, τόν τις xal τηλόθι ναίων filii Aristonis, quem vel peregrinus honorat 
τιμᾶ ἀνὴρ ἀγαθός, θεῖον ἰδόντα βίον. si probus est , vitam colicolàüm meritum. 
xat ἄλλο δὲ νεώτερον " Et aliud recentius : 





118. ΠῚ. PLATO. 79 


A. Αἴετέ, τίπτε βέδηκας ὑπὲρ τάφον, ἢ τίνος. εἶπέ, 
ἀστερόεντα θεῶν olxov ἀποασχοπέεις: 
B. ψυχῆς εἰμὶ Πλάτωνος ἀποπταμένης ἐς Γολυμπων 
εἰκών, σῶμα δὲ γῇ γηγενὲς ᾿Ατθὶς ἔχει, 
(i5) ἔστι καὶ ἡμέτερον οὕτως ἔχον" 
Ναὶ πῶς εἰ μὴ Φοῖθος ἀν᾽ “Ελλάδα φῦσε Πλάτωνα, 
Ψυχὰς ἀνθρώπων γράμμασιν ἠχέσατο: 
xat γὰρ ὃ τοῦδε γεγὼς Ἀσχληπιός ἐστιν ἰητὴρ 
σώματος, ὡς ψυχῆς ἀθανάτνιο Πλάτων. 
xai ἄλλο, ὥς ἐτελεύτα " 

Φοῖδος ἔφυσε βροτοῖς Ἀσχληπιὸν ἠδὲ Πλάτωνα, 
τὸν μὲν ἵνα ψυχήν, τὸν δ᾽ ἵνα σῶμα σάοι. 
δαισάμενος δὲ γάμον πόλιν ἤλυθεν ἥν ποθ᾽ ἑαυτῷ 

ἔχτισε, χαὶ δαπέδῳ Ζηνὸς ἐνιδρύσατο. 


À. Quid monumenta super, volucrum regina , volasti? 
Tu mihi dic superüm quam tueare domum. 
B. Diva ego sublati in coelum feror umbra Platonis, 
at corpus terrenum Altica servat humus. 


(43) Est et nostrum in hanc sententiam : 


Ni doctum Grzcis genuisses , Phobbe , Platonem , 
prorsus nemo animis qui medeatur erat. 

Corporis est medicus satus ex te Asclepius zgri , 
AEternze ut sapiens est anime ille Plato. 


Et aliud de ejus morte : 


Produxit nobis Asclepion atque Platonem 
Phoebus, ut hic corpus curet , et ille animum. 
Conjugium celebrare volens, quam condidit olim 

urbem adit ipse, Jovis quamque solo posuit. 


! xxt τὰ μὲν ἐπιγράμματα ταῦτα. (as) Μαθηταὶ δ᾽ αὐτοῦϑ I Atque ita se habent epigrammata. (46) Discipuli vero fuere 


Σπεύσιππος ᾿Αθηναῖος, Etvoxpd no Χαλχηδόνιος, Ἀρι- 
στοτέλνς Σταγειρίτης, Φίλιππος ᾿Οπούντιος. “Ἔστι- 
αἴος Π ερίνθιος, Δίων Συραχόσιος, Ἄμυχλος "Hoa- 
χλεώτης, ἜἜραστος xal Κορίσχος Σχήψιοι, Τιμόλαος 
᾿ Κυζυκηνός, Εὐαίων Λαμψαχηνός, Πείθων καὶ *Hoa- 
χλείδηης Αἷἴνιοι, ᾿ἱπποθαλῆς xal Κάλλιππος ᾿Αθηναῖοι, 
Δταΐτριος Ἀμφιπολίτης, Ἡραχλείδης Ποντιχὸς xal 
ζλλοι πλείους, σὺν οἷς xal γυναῖχες δύο, Λασθένεια 
Δι χντενικὴ καὶ ᾿Ἀξιοθέα Φλιασία, ἣ χαὶ ἀνδρεῖα ἦμ.- 
| πίσγετο , ὥς φησι Δικαίαρχος. ἔνιοι δὲ xai Θεόφρα- 
στον ἀκοῦσαί φασιν αὐτοῦ" χαὶ Ὑπερίδην τὸν δήτορα 
Χαμαιλέων φησὶ xat ΛΑυχοῦργον. ὁμοίως Πολέμων 
ἱστορεῖ. — (47) καὶ Δημοσθένην Za6ivoc λέγει, Μνησί- 
στρατον τὸν Θάσιον παρατιθέμενος ἐν τετάρτῳ μελε- 


Speusippus Atheniensis, Xenocrates Chalcedonius,, Aristo- 
teles Stagirites, Philippus Opuntius, Hestismus Perinthius, 
Dion Syracueanus, Amyclus Heracleotes, Erastus et Cori- 
scus Scepsii, Timolaus Cyzicenus, Euteon Lampsacenus, 
Pithon et Heraclides EKnii, Hippothales et Callippus Athe- 
nienses , Demetrius Amphipolitanus,, Heraclides Ponticus et 
complures alii, in quibus et mulieres du: , Lasthenta Man - 
tinea et Axiothea Phliasia , quie, ut Diceearchus auctor est, 
virili utebatur veste. "Theophrastum item illius fuisse au-- 
ditorem quidam referunt , et Hyperidem oratorem Chamze- 
leon etLycurgum ait. Eadem tradit Polemo. (47) Etiam 
Demosthenem refert Sabinus, auctorem laudans Mnesistra- 
tum Thasium in libro quarto de Declamandi argumentis : et 
est id quidem verisimile. Verum enim vero quum Platonis 


cntucze ὕλης. xal εἶχός ἐστι. Φιλοπλάτωνι δέ σοι 2t-32in primis studiosa sis, Arria, idque haud sane injuria , et 


χαίως ὑπαρχούση xal παρ᾽ δντινοῦν τὰ τοῦ φιλοσόφου 
δύγιατα φιλοτίμως ζητούση ἀναγχαῖον ἡγησάμην ὅπο- 
“φάγαι καὶ τὴν φύσιν τῶν λόγων xal τὴν τάξιν τῶν 
διαλόγων xal τὴν ἔφοδον τῆς ἐπαγωγῆς ὡς οἷόν τε 
| στοιγειωδῶς xal ἐπὶ χεφαλαίων, πρὸς τὸ μὴ ἀμοιρεῖν 
αὐτοῦ «τῶν δογαάτων τὴν περὶ τοῦ βίου συναγωγήν" 
τλαῦκα γὰρ εἰς ᾿Αθήνας, φασίν, εἰ δεήσοι τὰ xaz' εἶδος 
διτγεῖσθαι. (48) διαλόγους τοίνυν φασὶ πρῶτον γράψαι 
Ζήνωνα τὸν ᾿Ἐλεάτην * ᾿Αριστοτέλης δ᾽ ἐν πρώτῳ περὶ 
| ποιητῶν ᾿Ἀλεξαμενὸν Στυρέα ἢ Τήϊον, ὡς xal Φαόω- 
οἶνος ἐν ἀπομνημονεύμασι. δοχεῖ δέ μοι Πλάτων ἀχρι- 
ξώσας τὸ εἶδος xai τὰ πρωτεῖα δικαίως &v ὥςπερ τοῦ 
χάλλους οὕτω xal τῆς εὑρέσεως ἀποφέρεσθαι. ἔστι δὲ 
διάλογος λόγος ἐξ ἐρωτήσεως xal ἀπαοχρίσεως συγχεί- 
μενος περί τινος τῶν φιλοσοφουμένων xal πολιτικῶν 
μετὰ τῆς πρεπούσης ἠθοποιΐας τῶν παραλαμδανομένων 
προςώπων xai τῆς χατὰ τὴν λέξιν χατασχευΐῆς. διαλε- 
χτικὴ δέ ἐστι τέζνη λόγων, δι᾽ ἧς ἀνασχευάζομέν τι ἢ 
κατασχευάζομεν ἐξ ἐρωτήσεως χαὶ ἀποχρίσεως τῶν 
» προςδιαλεγομένων. (49) τοῦ δὲ διαλόγου τοῦ Πλατω- 
νιχον ὅύο εἰσὶν οἱ ἀνωτάτω χαραχτῆρες, ὅ τε ὑφηγητι- 
Xxí« καὶ ὃ ζητητιχός, διαιρεῖται δ᾽ ὃ ὑφηγητιχὸς εἷς 


philosophi summi decreta peculiari quodam amore ac stu- 
dio prie ceteris indagare soleas, oper: pretium existimavi 
et sermonum illius naturam et dialogorum ordinem et in- 
ductionis rationem pro viribus veluti per elementa capitaquo 
digerere, ut ad ea quae de illius vita collegimus , hrec quoque 
decretorum illius explicatio accedat : alias quippe secundum 
proverbium noctuam Athenas, si singula per species enarra- 
re oporteret. (48) Dialogos itaque primum Zenonem Eleaten 
scripsisse ferunt : Aristoteles vero in primo de Poetis Alexa- 
menum Styreum sive Teium, sicut et Favorinus in Com- 
mentariis tradit. Ceterum Plato, meo quidem judicio, 
quum formam expolivieset , dignissime non solum pulchri- 
tudinis, verum et ipsius inventionis sibi palmam vindicat. 
Est autem dialogus sermo ex interrogatione et responsione 
compositus de re aliqua qua vel philosophiam vel reipu- 
blicze partes attingat, cum decenti et congrua expressione 
ethica personarum quie assumuntur, accurataque compo- 
sitione verborum. Dialectica vero est ars disputandi, per 
duam aliquid aut refutamus aut. comprobamus ex inter- 
rogatione itidem et responsione disserentium. (49) Enim- 
vero Platonici dialogi duplex est indoles, quie primum et 
praecipuum inter eos discrimen efficit : alter ab insti- 


80 


ἄλλους δύο χαραχτῇρας, θεωρητικόν τε καὶ πραχτιχόν. 
xai τῶν ὃ μὲν θεωρητιχὸς εἷς τὸν φυσιχὸν xal λογικόν, 
6 δὲ πραχτιχὸς εἷς τὸν ἠθιχὸν xal πολιτιχόν. τοῦ δὲ 
ζητητιχοῦ xai αὐτοῦ δύο εἰσὶν οἱ πρῶτοι χαραχτῆρες , 
& ὅ τε γυμναστιχὸς xat ἀγωνιστιχός" xai τοῦ μὲν γυμνα- 
στικοῦ μαιευτιχός τε χαὶ πειραστιχός, τοῦ δὲ ἀγωνι- 
στιχοῦ ἐνδειχτικός τε καὶ ἀνατρεπτιχός. οὐ λανθάνει 
δ᾽ ἡμᾶς ὅτι τινὲς ἄλλως διαφέρειν τοὺς διαλόγους φασί. 
(so) λέγουσι γὰρ αὐτῶν τοὺς μὲν δραματιχούς, τοὺς δὲ 
19 διηγηματιχούς, τοὺς δὲ μιχτούς. ἀλλ᾽ ἐχεῖνοι μὲν τρα- 
γικῶς μᾶλλον 3 φιλοσόφως τὴν διαφορὰν τῶν διαλόγων 
προςωνόμασαν. εἰσὶ δὲ τοῦ μὲν φυσιχοῦ, οἷον 6 'Tt- 
μαιος" τοῦ δὲ λογικοῦ ὅ τε Πολιτιχὸς χαὶ ὃ Κρατύλος 
xai Παρμενίδης xai Σοφιστής" τοῦ δ᾽ ἠθιχοῦ ἥτε Ἀπο- 
15 λογία xai ὁ Κρίτων καὶ ὃ Φαίδων xal ὃ Φαϊδρος χαὶ 
τὸ Συμπόσιον, Μενέξενός τε xal Κλειτοφῶν xal "Em- 
στολαὶ καὶ Φίληδος, Ἵππαρχος, ᾿Αντερασταί" τοῦ δὲ 
πολιτικοῦ ἥ τε Πολιτεία xol οἱ Νόμοι xat ὃ Μίνως καὶ 
Ἐπινομὶς xai ὃ Ἀτλαντιχός" (5) τοῦ δὲ μαιευτικοῦ 
20 Ἀλχιβιάδαι, Θεάγης, Λύσις, Λάχης" τοῦ δὲ πειραστικοῦ 
᾿εὐθύφρων, Μένων, Ἴων, Χαρμίδης, Θεαίτητος" τοῦ 
δὲ ἐνδειχτιχοῦ, ὡς 6 Πρωταγόρας" xal τοῦ ἀνατρεπτι- 
χοῦ Εὐθύδημος, Γοργίας, ἹἹππίαι δύο. καὶ περὶ μὲν 
διαλόγου τί ποτέ ἐστι xat τίνες αὐτοῦ διαφοραὶ ἀπόχρη 
25 λέγειν. 
αὐτὸν δογματίζειν, οἱ δ᾽ οὔ, φέρε καὶ περὶ τούτων διαλά-- 
ύωμεν. αὐτὸ τοίνυν τὸ δογματίζειν ἐστὶ δόγματα τι- 
θέναι, ὡς τὸ νομοθετεῖν νόμους τιθέναι. δόγμα δὲ Exa- 
τέρως χαλεῖται, τό τε δοξαζόμενον xal 4j δόξα αὐτή. 
30 (52) τούτων δὲ τὸ μὲν δοξαζόμενον πρότασίς ἐστιν, ἣ 
δὲ δόξα ὑπόληψις. ὃ τοίνυν Πλάτων περὶ uiv ὧν xa- 
τείληφεν ἀποφαίνεται, τὰ δὲ ψευδῇ uev et, περὶ δὲ 
τῶν ἀδήλων ἐπέχει. xal περὶ μὲν τῶν αὐτῷ δοχούντων 
ἀποφαίνεται διὰ τεττάρων προςώπων, Σωχράτους, Τι- 
86 μαίου, τοῦ ᾿Αθηναίου ξένου, τοῦ ᾿Ελεάτου ξένου. εἰσὶ 
δ᾽ οἱ ξένοι oy , ὥς τινες δπέλαδον, Πλάτων xat Παρ- 
μενίδης, ἀλλὰ πλάσματά ἐστιν ἀνώνυμα. ἐπεὶ καὶ τὰ 
Σωκράτους xa τὰ Τιμαίου λέγων Πλάτων δογματίζει. 
περὶ δὲ τῶν ψευδῶν ἐλεγχομένους εἰςάγει olov Θρασύμα-- 
40 χον xai Καλλιχλέα καὶ Πῶλον xat Γοργίαν xa Πρωτα- 
γόραν, ἔτι τε Ἱππίαν xot 1ὐθύδημον χαὶ τοὺς ὁμοίους. 
(63) ποιούμενος δὲ τὰς ἀποδείξεις πλείστῳ χρῆται τῷ τῆς 
ἐπαγωγῆς τρόπῳ, οὐ μὴν μονοτρόπῳ, ἀλλὰ διχῇ ἔστι 
μὲν γὰρ ἐπαγωγὴ λόγος διά τινων ἀλυθῶν τὸ ὅμοιον ἑαυ- 
45 τῷ ἀληθὲς οἰκείως ἐπιφέρων. δύο δὲ τῆς ἐπαγωγῆς εἶσι 
τρόποι ὅ τε χατ᾽ ἐναντίωσιν xal 6 ἐχ τῆς ἀχολουθίας. 
6 μὲν οὖν κατ᾽ ἐναντίωσίν ἐστιν ἐξ οὗ τῷ ἐρωτωμένῳ 
περὶ πᾶσαν ἀπόκρισιν ἀχολουθήσει τὸ ἐναντίον" olov, 
Ὁ ἐἑωὺὸς πατὰρ τοῦ σοῦ πατρὸς ἤτοι ἕτερός ἐστιν ἢ ὃ αὖ- 
ῦ0 τός. εἰ μὲν οὖν ἕτερός ἐστι τοῦ ἐμοῦ πατρὸς Ó σὸς 
πατήρ, πατρὸς ἕτερος ὧν οὐχ ἂν εἴη πατήρ᾽ εἰ δὲ ὃ 
αὐτός ἐστι τῷ ἐμῷ πατρί, ὃ αὐτὸς ὧν τῷ ἐμῷ πατρὶ 
6 ἐμὸς ἂν εἴη πατήρ. (54) καὶ πάλιν, Εἰ μή ἐστι ζῷον 
6 ἄνθρωπος, λίθος ἂν εἴη ἢ ξύλον. οὐχ ἔστι δῥελίθος 


Ἐπεὶ δὲ πολλὴ στάσις ἐστὶ xat οἱ μὲν φασὶν δίδυοταβ 


BIBA. Γ. ΠΛΑΤΩ͂Ν, 


tuendo, alter ab inquirendo dictus. Prior ille in duo dis- 
tinguitur genera : alterum in speculatione consistit , alte- 
rum in actione. Primum horum generum, theoreticum , 
in naturale ac rationale, secumdum , practicum , in morale 
ac civile dividitur. Porro alterum illud genus ab inqui- 
rendo dictum itidem in duas species principes scinditur : 
prima quze est exercitationis , secunda quz concertationis. 
Rursum eorum qui sunt exercitationis, bipartifa divisio 
est , quarum altera quasi obstetricem agit, allera tentat in- 
penia. Jtem bipartita distinctio eorum qui eunt concerta- 
tionis, alia accusando inserviens, alia evertendo. Neque 
tamen nos fugit quosdam Platonis dialogos aliter ac nos 
distinguere. (50) Dicunt enim ex his alios dramaticos , alius 
narrationem exhibentes, alios mixtos. Sed ea sane distin- 
ctio dialogorum scenze quam philosophorum scholze videtur 
accommodatior, Sunt ex iis quidam qui ad physicam per- 
tinent, ut Timaeus : ad disserendi rationem pertinent Po- 
liticus, Cratylus, Parmenides et Sophista : ad ethicam, Apo- 
logia, Criton, Phzedon, Phaedrus, Symposium, Menexe- 
nus, Clitophon, Epistolae, Philebus, Hipparehus e£ Ante- 
rasta? : ad publicarum vero rerum rationem Respublica, 
Leges, Minos, Epinomis et Atlanticus. (51) Ad obstetri- 
ciam methodum pertinent Alcibiades duo, Theases , Ls, 
Laches : in tentando versantur Euthvphron, Menon, 
lon, Charmides, Thezetetus : in accusando alii, ut. Pro- 
: in evertendo Eutlydemus, Gorgias, Hippie 
duo. De dialogo quidnam sit et quaenam sint ejus difleren- 
tie, hactenus. 
dicentibus ipsum decreta inferre, aliis negantibus, age de 
his quoque videamus. Est igitur decernere decreta afferre, 
sicut legislatoris est leges instituere. Porro utroque modo 
decreta vocantur, et qua opinamur et opinio ipsa. (59?) 
Ex his autem quod opinamur propositio est ; opinio autem 
persuasio ipsa sive opinatio. Plato igitur qu:e perceperat, 
ea exponit; quae vero sunt falsa, coarguit : de rebus in- 
certis non definit. Atque de his quidem quz ipse opinatur, 
exponit quattuor personarum ore , Socratis , Tirazei, Athe- 


niensis hospitis, peregrini Eleatze. Sunt autem peregrini - 


Quoniam vero infinita contentio est, aliis 


non, ut quidam opinantur, Plato et Parmerides, sed fiz- — 


menta sine nomine sunt. Namque el Socratis atque Timai 
verba dum loquitur, decreta infert Plato : qui men- 
dacii coarguantur, inducit Thrasymachum , Calliclem, Po- 
lum , Gorgiam , Protagoram , praeterea Hippiam atque Eu- 
thydemum, et hujusmodi alios. (53) At vero quum pro- 
bationibus et argumenti conclusionibus locus est, plu- 
rimum utitur inductione , eaque non simplici , sed bipartita. 
Est enim inductio oratio ex veris quibusdam simile ipsis ve- 
rum proprie colligens atque inferens. Ejus sunt species 


dux , ea qua ex contrario fit, et que ex consequenti. Quie 


igitur ex contrario fit, ejusmodi est. ut interrogato circa 
omnem responsionem contrarium inferatur. Ut exempti 
causa , Pater meus aut alius est quam pater tuus aut idem : 


si igitur alius est pater meus quam pater tuus, quum cit. 


alius quam pater, non erit pater; si idem est qui pater 
meus , quum idem sit qui pater meus, meus erit pater. (51) 
Et rursus, Si animal homo non est , lapis aut lignum erit. 


LIB. IIT. PLATO. 


ἢ ξύλον ἔμψυχος γάρ ἐστι xal ἐξ αὐτοῦ χινεῖται. ζῷον 
ἄρα ἐστίν - εἰ δὲ ζῷόν ἐστι, ζῷον δὲ xal 6 χύων xai ὁ 
βοῦς, εἴη ἂν xal 6 ἄνθρωπος, ζῷον ὧν, χαὶ χύων χαὶ 
βοῦς. οὗτος μὲν ὁ τῆς ἐπαγωγῆς xav! ἐναντίωσιν καὶ 
5 μάχην τρόπος, ᾧ ἐχρῆτο οὐ πρὸς τὸ δογματίζειν, ἀλλὰ 
πρὸς τὸ διελέγχειν. ὁ δὲ τῆς ἀχολουθίας ἐστὶ διπλοῦς" 
ὃ μὲν τὸ ἐπὶ μέρους ζητούμενον διὰ τοῦ ἐπὶ μέρους 
ἀποδειχνύς" 6 δὲ τὸ χαθόλου διὰ τοῦ ἐπὶ μέρους [πι- 
στούμενος]. xai ἔστιν ὃ μὲν πρότερος ῥητοριχός, ὃ δὲ 
9 δεύτερος διαλεχτιχός. οἷον ἐν τῷ προτέρῳ ζητεῖται εἰ 
ὃ δεῖνα ἀπέχτεινεν. ἀπόδειξις τὸ εὑρῆσθαι αὐτὸν χατ’ 
ἐχεῖνον τὸν χρόνον ἡμαγμένον. (66) ῥητορικὸς δ᾽ ἐστὶν 
ὃ τρόπος τῆς ἐπαγωγῆς οὗτος ἐπειδὴ xal ἢ ῥητοριχὴ 
περὶ τὰ ἐπὶ μέρους, οὐ τὰ χαθόλου τὴν πραγματείαν 
5 ἔρει. ζητεῖ γὰρ οὐ περὶ αὐτοῦ τοῦ δικαίου, ἀλλὰ περὶ 
τῶν ἐπὶ μέρους δικαίων. ὃ δ᾽ ἕτερός ἐστι διαλεχτιχός, 
προχποδειχθέντος τοῦ καθόλου διὰ τῶν ἐπὶ μέρους. οἷον 
ζητεῖται εἰ ἢ ψυχὴ ἀθάνατος xal εἰ ἐκ τῶν τεθνεώτων 
οἷ ζῶντες - ὅπερ ἀποδείχνυται ἐν τῷ περὶ ψυχῆς διά τι- 
D νος χαθολιχοῦ, ὅτι ἐχ τῶν ἐναντίων τὰ ἐναντία. xoi 
αὐτὸ δὲ τὸ χαθόλου χατασχευάζεται ἔχ τινων ὄντων ἐπὶ 
μέρους" οἷον ὅτι τὸ χαθεύδειν ἐχ τοῦ ἐγρηγορέναι χαὶ 
ἀνάπαλιν, χαὶ τὸ μεῖζον ἐχ τοῦ μιχροτέρου χαὶ ἀνάπα- 


λιν. τούτῳ δ᾽ ἐχρῆτο εἰς τὴν τῶν ἑαυτῷ δοχούντων 


5 χατασχευήν. (66) Ὥςπερ δὲ τὸ παλαιὸν ἐν τῇ τρα- 34 


γῳδίᾳ πρότερον μὲν μόνος ὃ χορὸς διεδραμάτιζεν, ὕστε- 
ρὸν δὲ Θέσπις ἕνα ὑποχριτὴν ἐξεῦρεν ὑπὲρ τοῦ διανα- 
, 3 , A , L4 A 
παύεσθαι τὸν χορόν, καὶ δεύτερον Αἰσχύλος, τὸν δὲ 
τρίτον Σοφοχλῆς, xal συνεπλήρωσαν τὴν τραγῳδίαν - 
υ οὕτως xal τῆς φιλοσοφίας ὃ λόγος πρότερον μὲν ἦν μο- 
νοειδὴς ὡς Ó φυσιχός, δεύτερον δὲ Σωχράτης προςέθηχε 
τὸν ἠθιχόν, τρίτον δὲ Πλάτων τὸν διαλεχτιχόν, xai ἐτε-- 


8t 


non est auterh lapis aut lignum : animatus quippe est et ex 
se ipso movetur : animal igitur est. Si autem animal est , 
animal vero et canis et bos, erit et homo animal et canis et 
bos. Hac igitur inductionis specie qui per contrarium fit , 
ubi rixze locus est, utitur Plato, non ad decernendum, sed 
ad refellendum. — Altera ejus species qua fit per conse- 
quens , duplex est : altera quidem id quod in parte quzritur 
per id quod est in parte demonstrat ; altera quod univer- 
sum per id quod in parte est probat. Prior illa oratorum, 
altera dialecticorum est. Ita queritur in prima an hic 
vel ille cedem commiserit. Argumentum est eo tempore 
repertum esse czede cruentum. (55) Est autem oratorum 
ea inductionis species : quippe rhetoricze vis et officium 
est circa partes, non circa universa versari. Quizerit enim 
non de jure ipso, verum de iis qua in singulis justa sunt. 
Altera vero dialecticorum est , in qua coniprobatur univer- 
: um per partes aut singula. Quemadmodum queritur an 
sit immortalis anima et an ex mortuis sint qui vivunt, quod 
in libro de Anima probatur per universum quoddam , quod 
contraria ex contrariis fiant. Idque ipsum universale ex 
quibusdam singularibus conficitur, ut somnus ex vigilia et 
contra, itemque majus ex minore et contra. Hac autem 
specie utebatur ad asserenda quee ipsi videbantur. (56) Jam 
ut olim tragcediam prius quidem chorus solus agebat , post- 
modum vero Thespis unum invenit histrionem, ut chorus 
interdum requiesceret, secundum postea /Eschylus adjecit et 
tertium Sophocles, atque inhunc modum tragedia consum - 
mata est : ita et philosophie ratio dudum circa unam 
tantum physicze speciem vertebatur : accessit Socrates et 
adjecit ethicen; tertiam Plato dialecticen addidit, et con- 


λεσιούργη σε τὴν φιλοσοφίαν. Θρασύλος δέ φησι xai35summato philosophize operi extremam manum apposuit, 


χατὰ τὴν τραγικὴν τετραλογίαν ἐχδοῦναι αὐτὸν τοὺς 
5 διαλόγους" [οἷον ἐκεῖνοι τέτρασι ὁράμασιν ἠγωνίζοντο, 
Διονυσίοις, Ληναίοις, Παναθηναίοις, Χύτροις, ὧν τὸ 
ἔταρτον ἦν Σατυρικόν, τὰ δὲ τέτταρα δράματα ἐχα- 
λεῖτο vevpaAoyta.] (57) εἰσὶ τοίνυν, φησίν, οἱ πάντες 
αὐτῷ γνήσιοι διάλογοι EC xal πεντήχοντα, τῆς μὲν Πο- 
0 λιτείας εἰς δέχα διαιρουμένης — ἣν xai εὑρίσχεσθαι 
cj t90v ὅλην παρὰ Πρωταγόρᾳ ἐν τοῖς ἀντιλογιχοῖς φησι 
Φαθωρῖνος ἐν παντοδαπῆς ἱστορίας δευτέρῳ --- τῶν δὲ 
Νόμων sig δυοκαίδεχα. -τετραλογίαι δὲ ἐννέα, ἑνὸς 
βιδλίου χώραν ἐπεχούσης τῆς Πολιτείας χαὶ ἑνὸς τῶν 
$ Ἀύμων. πρώτην μὲν οὖν τετραλογίαν τίθησι τὴν χοι- 
γὴν ὑπόθεσιν ἔχουσαν" παραδεῖξαι γὰρ βούλεται δποῖος 
ἂν tiw ὁ τοῦ φιλοσόφου βίος. διπλαῖς δὲ χρῆται ταῖς 
ἐπιγραφαῖς ἑχάστου τῶν βιδλίων - τῇ μὲν ἀπὸ τοῦ ὀνό- 
ματος, τῇ δὲ ἀπὸ τοῦ πράγματος. (58) ταύτης δὲ τῆς 
6 τετραλογίας, ἥτις ἐστὶ πρώτη, Δγεῖται Εὐθύφρων E 
περὶ δαίου“ ὃ διάλογος δ᾽ ἐστὶ πειραστιχός" δεύτερος 
ἀπολογία Σωχράτους, ἠθικός" τρίτος Κρίτων 7| περὶ 
πραχτέου, ἠθιχός" τέταρτος Φαίδων ἢ περὶ ψυχῆς, 
γθιχός. δευτέρα τετραλογία ἧς ἡγεῖται Κρατύλος ἃ 
DIOGENES. 


Thrasylus autem asserit illum secundnm tragicam tetralo- 
giam dialogos suos edidisse , [quemadmodum tragcedi quat- 
tuor dramatibus certabant, Dionysiis, Lencis, Panathenzeis, 
Chytris, quorum erat quartum Satyricum. Quattuor au- 
tem dramata appellabantur tetralogia]. (57) Sunt igitur, ut 
aiunt , omnes ejus dialogi , de quibus nihil ambigitur, quin- 
quaginta sex, Republica in decem divisa libros (quam et 
apud Protagoram totam ferme inveniri in Contradictionibus 
tradit Phavorinus in secundo Omnigence historie : Legi- 
bus in duodecim divisis. Sunt autem tetralogize novem 
numero , Republica pro uno volumine et Legibus itidem pro 
uno computatis. Primam igitur tetralogiam ponit com- 
mune argumentum habentem, ostendere volens cujusmodi 
esse debeat vita philosophi. Duplicique in libris singulis in- 
scriptione utitur, altera ex nomine , ex re altera imposita. 
(58) Hujus tetralogis, quae prima est, in capite ponitur Eu- 
thyphron sive de sanctitate. est autem ipse dialogus tentati- 
vus. Huncsequitur Socratis Defensio, moralis ; tertio loco Cri. 
ton sive de eo quod agendum est, moralis; quarto Pheedon 


sive de Anima, moralig. In secunda vero tetralogia primus 
6 


82 DIDA. T. ΠΛΑΤΩΝ. 


περὶ ὀρθότητος ὀνομάτων, λογικός" εαίτητος 7| περὶ — ponitur Cratylus sive de recta Nominnn ratione, qui ad 
ἐπιστήμης, πειραστιχός" Σοφιστὴς ἢ περὶ τοῦ ὄντος, disserendi artem pertinet; The:etetus sive de Disciplin,, 
λογικός " Πολιτιχὸς ἢ περὶ βασιλείας, λογιχός. τῆς — tentativus; Sophista sive de eo quod est, Politicus sive de 


τρίτης ἡγεῖται Παρμενίδης ἢ περὶ ἰδεῶν, λογιχός - Φί: 
s ληῦος ἣ περὶ ἡδονῆς, ἠθιχός" Συμπόσιον ἣ περὶ ἀγα- 
θοῦ, ἠθιχός - Φαῖδρος ἣ περὶ ἔρωτος, ἠθικός. (59) τῆς 
τετάρτης ἡγεῖται ἸἈλχιθιάδης ἣ περὶ ἀνθρώπου φύσεως, 
'μαιευτιχός" Ἀλχιθιάδης δεύτερος 7| περὶ εὐχῆς μαιευ- 
τιχός: Ἵππαρχος 3 Φιλοχερδής, ἠθιχός" ἈΑντερασταὶ 
40 ἢ περὶ φιλοσοφίας, ἠθιχός. τῆς πέμπτης ἡγεῖται Θεά- 
γῆς ἣ περὶ φιλοσοφίας, μαιευτιχός " Χαρμίδης ἢ περὶ 
σωφροσύνης, πειραστιχός" Λάχης ἢ περὶ ἀνδρείας, 


Regno , qui duo ad disserendi pertinent rationem. In tetra- 
logia tertia ponitur primo loco Parmenides sive de Kli-, 
qui ad disserendi rationem spectat ; secundo Philebus i» 
de Voluptate, moralis; tum Symposium sive de Bono , m 
ralis; postremo Plhiedrus sive de Amore, moralis. (59:6 
quarta ponitur Alcibiades primus sive de Hominis natur, ᾿ 
Alcibiades secundus sive de Precatione , qui duo obstetrica | 
methodo utuntur; Hipparchus sive de Lucri studio, mor- 
lis; Anterastz sive de Philosophia, moralis. Quinte po- 
nitur in capite Theages sive de Sapientia , qui agit obstetri- 


μαιευτιχός * Δύσις ἢ περὶ φιλίας, μαιευτιχός. τῆς ἕχτης οἷς methodo ; deinceps Charmides sive de Frugalitate, ten- 
ἡγεῖται Εὐθύδημος ἣ Ἐριστιχκός, ἀνατρεπτιχός " Πρω- tativus; Laches sive de Fortitudine, Lysis sive de Amicitia, 
15 ταγόρας ἢ Σοφισταί, ἐνδειχτιχός: Γοργίας 3) περὶ δη- εχ obstetricia methodo uterque. Sextze princeps est Eu- 
τοριχῆς; ἀνατρεπτιχός" Μένων 5$ περὶ ἀρετῆς, "t!pX-  thydemus sive Contentiosus, eversioni inserviens; tum | 
στιχός. (60) τῆς ἑδδόμης ἡγοῦνται Ἱππίαι δύο" πρῶ- ^ Protagoras seu Sophistm, accusatorius; .Gorgias sive de- 
τὸς 3) περὶ τοῦ χαλοῦ, δεύτερος 2 περὶ τοῦ ψεύδους , Rhetorica, qui in evertendo , Menon sive de Virtute, qui in : 
dvaxpemctxol- Ἴων ἢ περὶ Ἰλιάδος, πειραστιχός" Me- — tentando versatur. (60) Septimam incipiunt Hippia duo, 


40 νέξενος 7] Ἐπιτάφιος, ἠθιχός. τῆς ὀγδόης ἡγεῖται 
Κλειτοφῶν ἢ Προτρεπτιχός, ἠθικός" Πολιτεία ἢ περὶ 
δικαίου, πολιτικός" Τίμαιος ἢ περὶ φύσεως, φυσιχός" 
Κριτίας ἢ Ἀτλαντιχκός, ἠθιχός. τῆς ἐνάτης ἡγεῖται 
Μίνως ἢ περὶ νόμου, πολιτικός" Νόμοι ἢ περὶ νομο- 

40 θεσίας, πολιτιχός" ᾿Ἐπινομὶς ἢ νυχτερινὸς σύλλογος à 
φιλόσοφος, πολιτιχός- (δι) ᾿Ἐπιστολαὶ τριςκαίδεχα, 
ἠθιχαί ἐν αἷς ἔγραφεν εὖ πράττειν, ᾿Επίχουρος δὲ εὖ 
διάγειν, Κλέων χαίρειν" πρὸς ᾿Αριστόδημον μία, πρὸς 
᾿Αρχύταν δύο, πρὸς Διονύσιον τέτταρες, πρὸς Ἑρμείαν 

3o xal ΓἜραστον χαὶ Κορίσχον μία, πρὸς Λεωδάμαντα 
μία, πρὸς Δίωνα μία, πρὸς Περδίχκαν pix , πρὸς τοὺς 
Δίωνος οἰχείους δύο. χαὶ οὗτος μὲν οὕτω διαιρεῖ xat 


»* .oY* 9 " , 
τινες, ὌἜΕνιοι δέ, ὧν ἐστι xol ᾿Αριστοφάνης ὁ Y9x.-J7 secundum Thrasylum librorum illius distinctio, cui aliqu 


ματιχός, εἰς τριλογίᾳς ἕλχουσι τοὺς διαλόγους, xa πρώ- 
as τὴν μὲν τιθέασιν ἧς ἡγεῖται Πολιτεία,  μαιος, Κρι- 
víac* δευτέραν Σοφιστής, Πολιτιχός, Κρατύλος" (62) 
τρίτην Νόμοι, Μίνως, ᾿Επινομίς" τετάρτην Θεαίτητος, 
Ἐῤθύφρων, ᾿Ἀπολογία" πέμπτην Κρίτων, Φαίδων, 
Ἐπιστολαί, τὰ δ᾽ ἄλλα χαθ᾽ ἕν καὶ ἀτάχτως. ἄρχονται 
4o δὲ οἱ μέν, ὡς προείρηται, ἀπὸ τῆς Πολιτείας " οἱ δ᾽ ἀπ᾽ 
᾿Ἀλχιδιάδου τοῦ μείζονος" οἱ δ᾽ ἀπὸ Θεάγους" ἔνιοι δ᾽ 
Εὐθύφρονος " ἄλλοι Κλειτοφῶντος " τινὲς Τιμαίου οἱ δ᾽ 
ἀπὸ Φαίδρου ἕτεροι Θεαιτήτου πολλοὶ δὲ ᾿Απολογίαν 
τὴν ἀρχὴν ποιοῦνται. νοθεύονται δὲ τῶν διαλόγων 
45 ὁμολογουμένως Μίδων ἢ Ἱμππποτρόφος, ᾿Ερυξίας ἢ ' Ega- 
σίστρατος, Ἀλχυών, Ἀχέφαλοι ἢ Σίσυφος, ᾿Ἀξίοχος, 
Φαίαχες, Δηυοδόχος, Χελιδών, ᾿Εδδόμη, Ἐπιμενίδης: 
ὧν ἢ ἈΑλκχυὼν Λέοντός τινος εἶναι δοχεῖ, χαθά φησι 
Φαβωρῖνος ἐν τῷ πέμπτῳ τῶν ἀπομνημονευμάτων. 
go (63) Ὀνόμασι δὲ χέχρηται ποιχίλοις πρὸς τὸ μὴ εὐσύν- 
οπτον εἶναι τοῖς ἀμαθέσι τὴν πραγματείαν. ἰδιαίτατα 


μὲν σοφίαν ἡγεῖται εἶναι τὴν τῶν νοητῶν χαὶ ὄντως ὄν- comprehenduntur et 4 
τῶν ἐπιστήμην, ἦν φησι περὶ θεὸν xat ψυχὴν σώματος 
χεχωρισμένην. ἰδία δὲ σοφίαν «καὶ τὴν φιλοσοφίαν  Versari. 


de Honesto prior, posterior de Mendacio, ambo ad ever-- 
tendum pertinentes; Ion sive de Iliade, tentativus; Me- 
nexenus sive Epitaphius, moralis. Octava primum locum | 
tenet Clitophon sive Exhortatio, moralis; Respublica seu | 
de Justitia, civilis; Timzus sive de Natura, physiv; | 
Critias seu Atlanticus, moralis. Nona» primus est Mine: 
3 ΩΣ de Lege, civilis; Leges sive de ferendis legibus, cii- 
lis; Epinomis sive Coetus nocturnus sive Philosophus, - 
civilis; (61) Epistolce tredecim , morales, quibus prapone- 
bat εὖ πράττειν, Epicurus autem εὖ διάγειν, Cleon vero yz: 
pew. Ex hisuna est ad Aristodemum, ad Archytam dur, 
ad Dionysium quattuor, ad Hermiam et Erastum et Cori- 
scum una, ad Leodamantem una, ad Dionem uma, ad 
Perdiccam una , ad Dionis necessarios duse. Hujusmodi ei 


assentiuntur. Alii autem , ex quibus et Aristoplianes Gram 
maticus est, in trilogias ejus dialogos distribuunt : et primam 
quidem ponunt cujus primum Respublica , deinde Timav;, 
Critias ; secundam, cujus Sophista, Politicus, Cratylus. (e?) 
in tertia Leges statuunt, Minoem et Epinomida ; in quarta 
Theztetum , Euthyphronem, Apologiam; in quinta Crilo- | 
nem, Pheedonem, Epistolas. Cetera singula et sine ordin 
ponunt. Incipiunt quidam, ut supra diximus, a Rep . 
blica, alii a majore Alcibiade, alii autem a Theage, alii b 
Euthyphrone, nonnulli a Clitophonte, quidam a Tina, 
alii a Phaedro, rursus alii a Thezeteto : multi ab Apologia inci 
piunt. Ex his autem dialogis qui Platoni inscribuntur, li 
sine ulla controversia adulterini sunt : Midon sive Hippotre: 
plius , Eryxias sive Erasistratus, Alcyon, Acephali sive 5* 
gyplius, Axiochus, Pheaces, Demodocus, Chelidon, Se | 
ptima, Epimenides. Ex his Alcyon Leontis cujusdam cse 
fertur, ut Favorinus in quinto Commentariorum dic. - 
(63) Enimvero nominibus usus est variis, ne ipsius opera 
imperitis et rudibus statim pateant. Proprie tamen S 
pientiam esse arbitratur earum rerum qui intelligen!a 


um vere sunt scientiam, quàm - 
cognilluné | 


38 





ipse ait in dei atque anime ἃ corpore disjunctze co | 
Proprie vero sapientiam et philosophiam αὐ" | 





LIB. III. PLATO. 83 


χαλεῖ, ὄρεξιν οὖσαν «Tj; θείας σοφίας. χοινῶς δὲ λέγε- 
ται παρ᾽ αὐτῷ σοφία xal f, πᾶσα ἐμπειρία - οἷον ὅταν 
N , Y ^ , 9. *Y A v 

σοφὸν λέγη τὸν Órutoupyóv. χρῆται δὲ xal ἐπὶ διαφε- 

ρύντων σημαινομένων τοῖς αὐτοῖς ὀνόμασιν. ὃ γοῦν 
& φαῦλος λέγεται παρ᾽ αὐτῷ xal ἐπὶ τοῦ ἁπλοῦ, ὡς xal 

πιρὰ Εὐριπίδη ἐν Αιχυμνίῳ φέρεται ἐπὶ τοῦ Ἡραχλέους 

οὑτωσί: 


ew Ad , , , 
Φαῦλον, ἄκομψον, τὰ μέγιστ᾽ ἀγαθόν, 
-« 
πᾶσαν ἐν ἔργῳ περιταμνόμενον 
I! σοφίαν, λέσχης ἀτρίδωνα. 


(64) χρῆται δ᾽ 6 Πλάτων ἐνίοτε αὐτῷ xal ἐπὶ τοῦ χα- 
χοῦ" ἔστι δ᾽ ὅτε καὶ ἐπὶ τοῦ μιχροῦ. πολλάχις δὲ xal 
διαφέρουσιν ὀνόμασιν ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ σημαινομένου χρῆ- 
ται, τὴν γοῦν ἰδέαν xal εἶδος ὀνομάζει xat γένος xal 
Ιὸ παράδειγμα xal ἀρχὴν xai αἴτιον... χρῆται δὲ xol 
ταῖς ἐναντίαις φωναῖς ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ. τὸ γοῦν αἰσθη- 
τόν xal ὃν χαλεῖ καὶ μὴ ὄν' ὃν μὲν διὰ τὸ γένεσιν αὐτοῦ 
εἶναι μὴ ὃν δὲ διὰ τὴν συνεχῆ μεταθολήν. χαὶ τὴν 
ἰξέαν οὔτε χινούμενον οὔτε μένον" xal ταὐτό χαὶ ἕν καὶ 
30 πολλά, τὸ δ᾽ αὐτὸ xol ἐπὶ πλειόνων εἴθισται ποιεῖν. 
(e) ἔστι δὲ ἢ ἐξήγησις τῶν λόγων αὐτοῦ τριπλῇ. 
πρῶτον μὲν γὰρ διδάξαι χρὴ ἕχαστον τῶν λεγομένων 
ὅ τι ἐστίν ἔπειτα τίνος ἕνεχα λέλεχται, πότερα χατὰ 
προηγούμενον ἢ ἐν εἰχόνος μέρει xal εἰς δογμάτων 
tj χατασχευὴν ἣ εἰς ἔλεγχον τοῦ προςδιαλεγομένου" τὸ δὲ 


cat appetitionem quandam ac desiderium divin: sapien- 
tie. Communiter autem apud ipsum sapientia dicitur etiam 
omnis peritia , ut quum verbi gratia sapientem vocat artifi- 
cem. Utitur et iisdem sepe nominibus in significandis re- 
bus variis. 1ta vocabulum φαῦλος apud illum etiam pro 
simplici ponitur, sicut et apud Euripidem in Licymnio 
de Hercule usurpatur in hunc modum : 

Simplicem (φαῦλον), eleganti:e negligentem , in maxi- 

[mis excellentem 

preestantiam animi totam in agendo complectenterm , 

a dicendi artificiis alienum. 
(64) Utitur eo vocabulo Plato interdum pro parvo, intcr- 
dum pro exiguo. Sape vero et variis nominibus utitur in 
eadem significatione. Namque ideam et speciem nominat 
et genus et exemplar et initium et causam. Utitur et con- 
trariis vocibus ut idem significent. Nam quod sensui sub- 
jicitur, et ens et non ens dicit : ens quidem esse propter gene- 
rationem, non ens autem propter assiduam mutationem. 
]deam itidem appellat quod neque movetur neque manet; 
Idem et unum dicit et multa. Idem vero et in plurimis 
facere solitus est. (65) Est autem librorum ejus triplex ex- 
positio. Primo enim docere oportet eorum quie dicun- . 
tur unumquodque quid sit : deinde cujus rei gratia dictum 
sit, utrum principali de causa, an imaginis loco et ad 
decretorum assertionem, an ad refellendum contrà disse- 
rentem : tertio vero an recte dictum sit. "Verum quoniam 


τρίτον εἰ ὀρθῶς λέλεκται. ᾿Επεὶ δὲ xol σημεῖά τινα οἱρείυιϑ libris et noti quaedam apponuntur, age de his quo- 


τοῖς διδλίοις αὐτοῦ παρατίθεται, φέρε xal περὶ τούτων 
τι εἴπωμεν. X λαμδάνεται πρὸς τὰς λέξεις xol τὰ 
σχήματα xai ὅλως τὴν Πλατωνιχὴν συνήθειαν" διπλῇ 
W πρὸς τὰ δόγματα xai τὰ ἀρέσχοντα Π]λάτωνι" (66) X 
περιεστιγμένον πρὸς τὰς ἐχλογὰς xal χαλλιγραφίας" 
διπλῇ περιεστιγμένη πρὸς τὰς ἐνίων διορθώσεις" ὀθελὸς 
περιεστιγαένος πρὸς τὰς εἰχαίους ἀθετήσεις" ἀντίσι- 
Tux περιεστιγμένον πρὸς τὰς διττὰς χρήσεις xal με- 
B ταδέσεις τῶν γραφῶν" χεραύνιον πρὸς τὴν ἀγωγὴν τῆς 
τ οσοφίας * ἀστερίσχος πρὸς τὴν συμφωνίαν τῶν δο- 
γμάτων' ὀδελὸς πρὸς τὴν ἀθέτησιν. τὰ μὲν σημεῖα 
ταῦτα χαὶ τὰ βιδλία τοσαῦτα ἅπερ, ὡς ᾿Αντίγονός 
, φησιν 6 Καρύστιος ἐν τῷ περὶ Ζήνωνος, νεωστὶ ἐχδο- 
Ιῦ θέντα εἴ τις ἤθελε διαγνῶναι, μισθὸν ἐτέλει τοῖς χε- 


χτημένοις, (67) Τὰ δ᾽ ἀρέσχοντα αὐτῷ ταῦτα "v.4 


ἀβάνατον ἔλεγε τὴν ψυχὴν xai πολλὰ μεταμφιεννυμέ- 
γὴν σώματα, ἀρχήν τε ἔχειν ἀριθμητικήν, τὸ δὲ σῶμα 
γεωμετρικάν" ὡρίζετο δ᾽ αὐτὴν ἰδέαν τοῦ πάντη διε- 
5 στῶτος πνεύματος. αὐτοκίνητον δ᾽ εἶναι καὶ τριμερῇ" 
τὸ μὲν γὰρ αὐτῆς λογιχὸν μέρος περὶ τὴν κεφαλὴν xa- 
διδρῦσθαι, τὸ δὲ θυμοειδὲς περὶ τὴν χαρδίαν. τὸ δὲ 
ἐπιθυμητικὸν περὶ τὸν ὀμφαλὸν καὶ τὸ ἧπαρ συνίστα- 
n. (48) περιέχειν δ᾽ ἐκ τοῦ μέσου διὰ παντὸς 
Ὁ χύχλῳ τὸ σῶμα xal συνεστάναι ἐχ τῶν στοιχείων, 
διχιρεθεῖσάν τε χατὰ ἁρμονικὰ διαστήματα δύο χύχλους 
ποιεῖν συνυημαμένους, ὧν τὸν ἐντὸς χύχλον ἐξαχῇ τμη- 
θέγτα τοὺς ἅπαντας ἑπτὰ χύχλους ποιεῖν, χαὶ τοῦτον 


oaliquid numerare dehebat iis qui possiderent. 


que pauca loquamur. X enim litera ad dictiones ac figuras 
assumitur ac prorsus ad Platonicam consuetudinem notan- 
dam; dupla, ad decreta opinionesque ejus peculiares ; (66) X 
punctis undique notatum ad electiores quasque sententias 
ornatusque verborum; dupla punctis undique notata ad 
quorundam emendationes; obelus punctis undique notatus 
ad ea quie temere improbantur ; antisigma punctis undique 
notatum ad usus duplices scripturaque translationes; ce- 
raunium ad philosophia institutionem ; asteriscus ad con- 
venientiam decretorum ; obelus ad improbationem. Sunt 
igitur hujusmodi note et hic librorum numerus : quos qui- . 
dem, utait Antigonus Carystius in libro de Zenone, nuper 
cum iis notis editos si quis cognoscere voluisset, pretii 
(67) 
Qua vero illi placuerunt, hujusmodi fuerunt. Immorta- 
lem esse animam aiebat, atque multa deinceps corpora 
induere, ejusque initium constate numeris : corporis prin- 
cipium geometriz item constare ratione. Definiebat eam 
ideam esse in omnes partes diffusi spiritus, se ipsam mo- 
ventem, et esse tripartitam.  Rationalem ipsius partem 
sitam esse in capite, iram in corde, cupiditatem in umbilico 
et jecore consistere. (68) Continere item ex medio semper 
undique corpus, atque ex elementis constare : divisam- 
que secundum harmonis intervalla duos orbes efficero 
conjunctos. Ex his interiorem orbem in sex alios scissum 
septem reliquos circulos facere, eumque a media linea ad 
6. 


84 


t£v χατὰ διάμετρον χεῖσθαι ἐπ᾽ ἀριστερὰ ἔσωθεν" τὸν 
δὲ χατὰ πλευρὰν ἐπὶ τὰ δεξιά, διὸ χαὶ χρατεῖν αὐτὸν 
ἕνα ὄντα" τὸν γὰρ ἕτερον ἔσωθεν διηρῆσθαι. xal τὸν μὲν 
εἶναι ταὐτοῦ, τοὺς δὲ θατέρου" λέγων τὸν μὲν τῆς ψυ- 
b χῆς χίνησιν εἶναι, τὴν δὲ τοῦ ὅλου xal τὰς τῶν πλανω- 
μένων φοράς. (60) οὕτω δ᾽ ἐχούσης τῆς ix μέσου 
τομῆς αὐτῇ προςαρμοζομένης πρὸς τὰ ἔσχατα, γινώ- 
σχεῖν τά τε ὄντα xat ἐναρμοζειν διὰ τὸ ἔχειν ἐν αὐτῇ τὰ 
στοιχεῖα χαθ᾽ ἁρμονίαν. καὶ γίνεσθαι δόξαν μὲν χατὰ 
Ι0 τὸν θατέρου χύχλον ὀρθουμένου" ἐπιστήμην δὲ χατὰ 


τὸν ταὐτοῦ. Δύο δὲ τῶν πάντων ἀπέφηνεν dpydc, A1 


θεὸν χαὶ ὕλην, ὃν χαὶ νοῦν προςαγορεύει καὶ αἴτιον. 
εἶναι δὲ τὴν ὕλην ἀσχημάτιστον xal ἄπειρον, ἐξ ἧς γί- 
νεσθαι τὰ συγχρίλατα. ἀτάχτως δὲ αὐτὴν χινουμένην 
I5 ποτὲ ὑπὸ τοῦ θεοῦ φησιν εἰς ἕνα συναχθῆναι τόπον, 
τάξιν ἀταξίας χρείττονα ἡγησαμένου. (70) τραπέσθαι 
δὲ τὴν οὐσίαν ταύτην εἰς τέτταρα στοιχεῖα, πῦρ, ὕδωρ, 
ἀέρα, γῆν" ἐξ ὧν αὐτόν τε τὸν χόσμον xal τὰ ἐν αὐτῷ 
γεννᾶσθαι. μόνην δὲ τὴν γὴν ἀμετάθολον εἶναί φησι" 
λυ νομίζων αἰτίαν τὴν τῶν σχημάτων διαφορὰν ἐξ ὧν 
σύγχειται. τῶν μὲν γὰρ ἄλλων ὁμογενῇ φησίν εἶναι 
τὰ σχήματα’ ἅπαντα γὰρ ἐξ ἑνὸς συγχεῖσθαι τοῦ προ- 
μήχους τριγώνου. τῆς δὲ γῆς ἴδιον εἶναι τὸ σχῆμα" 
“πυρὸς μὲν γὰρ εἶναι στοιχεῖον πυραμίδα, ἀέρος τὸ 
35 ὀχτάεδρον, ὕδατος τὸ εἰχοσάεδρον, γῆς δὲ χύθον. δεν 
μήτε γῆν εἰς ταῦτα μεταδάλλειν, μήτε ταῦτα εἰς γῆν. 
(71) οὐ διακεχρίσθαι δ᾽ εἰς τοὺς οἰχείους τόπους ἕχαστον, 
ὅτι fj περιφορὰ σφίγγουσα xal πρὸς τὸ μέσον συνάγουσα 
συγκρίνει τὰ μιχρά" τὰ δὲ διαχρίνει τὰ μεγάλα. διόπερ 
80 τὰ εἴδη μεταθάλλοντα xal τοὺς τόπους μεταθαάλλειν. 
χόσμον τε εἶναι ἕνα γεννητόν, ἐπειδὴ καὶ αἰσθητός 
ἐστιν ὑπὸ θεοῦ χατεσχευασμένος ἔμψυχόν τε εἶναι 
διὰ τὸ χρεῖττον εἶναι τοῦ ἀψύχου τὸ ἔμψυχον. τοῦτο 
δὲ δημιούργημα ὑποχεῖσθαι τοῦ βελτίστου αἰτίου. ἕνα 
25 τε αὐτὸν χαὶ οὐχ ἄπειρον χατεσχευάσθαι, ὅτι χαὶ τὸ 
ὑπόδειγμα ἕν ἣν ἀφ᾽ οὗ αὐτὸν ἐδημιούργησε (72) σφαι- 
ροειδῇ δὲ διὰ τὸ χαὶ τὸν γεννήσαντα τοιοῦτον ἔχειν 
σγῆμα. ἐκεῖνον μὲν γὰρ περιέχειν τὰ ἄλλα ζῷα" τοῦτον 
. "δὲτὰ σχήματα πάντων. λεῖον δὲ xal οὐδὲν ὄργανον ἔχοντα 
40 χύχλῳ διὰ τὸ μηδεμίαν εἶναι χρῆσιν αὐτῶν. ἀλλὰ μὴν 
xa ἄφθαρτον διαμένειν τὸν κόσμον διὰ τὸ μὴ διαλύε- 
σθαι εἷς τὸν θεόν. χαὶ τῆς μὲν ὅλης γενέσεως αἴτιον εἶναι 
τὸν θέον, ὅτι πέρυχεν ἀγαθοποιὸν εἶναι τὸ ἀγαθόν. τοῦ 
δὲ οὐρανοῦ τῆς γενέσεως τὸ ἄριστον αἴτιον" τοῦ γὰρ χαλ- 
45 λίστου τῶν γεννητῶν τὸ ἄριστον εἶναι τῶν νοητῶν αἴτιον, 
ὥςτε ἐπεὶ τοιοῦτος ὃ θεός, ὅμοιος δὲ τῷ ἀρίστῳ οὐρα- 
νός, χάλλιστός γε ὦν, οὐδενὶ ἂν ὅμοιος εἴη τῶν γεννη- 
τῶν ἀλλ᾽ ἢ τῷ θεῷ. — (73) συνεστάναι δὲ τὸν χόσμον ix 
πυρός, ὕδατος, ἀέρος, γῆς. ἐκ πυρὸς μέν, ὅπως 
00 δρατὸς Jy ἐκ γῆς δέ, ὅπως στερεός: ἐξ ὕδατος δὲ καὶ 
ἀέρος, ὅπως ἀνάλογος. αἷ γὰρ τῶν στερεῶν δυνάμεις 
δύο μεσότησιν ἀναλογοῦσιν, ὡς ἕν γενέσθαι τὸ mdv ἐξ 
ἁπάντων δέ, ἵνα τέλειος καὶ ἄφθαρτος ἧ. χρόνον τε γε- 
γέσθαι εἰκόνα τοῦ ἀϊδίου" χἀχεῖνον μὲν ἀεὶ μένειν, τὴν 


BIDA. T. ΠΛΑΤΩΝ. 


lzevam intrinsecus habere sedem ; allerum vero in latere ad 
dexteram : ideoque ipsum principatum obtinere quod sit uni- 
cus; Alterum quippe interius esse divisum : atque hunc ejus- 
dem,illos alterius esse natur:e : affirmans eo quidem motu, quj 
sit orbis ejusdem naturz, animam, altero vero quum ipsum 
universum, tum inerrantia quoque sidera moveri. (69) 
Sic igitur animam a medio divisam cumque extremitatibag 
copulatam et ea 4υ8 sunt cognoscere, et, quia im se ipsa 
elementa habeat, ea secundum harmoniam comprehen- 
dere. Ex eo autem orbe, qui alterius est. naturze, ad 
laevam directo opinionem gigni : ex illo vero, qui est ejus- 
dem, scientiam exsistere. Duo omnino constituit rerum prin- 
cipia, deum atque materiam. Illum et mentem et causam 
appellat. Esse autem materiam informem et infinitam , ex 
qua concretiones fieri. Ea quum aliquando temere et inor- 
dinate moveretur, ἃ deo ait in locum unum coactam, 
quod ordinem temeritati praestare censuerit. (70) Porro 
hanc naturam in quattuor elementa conversam esse, 
ignem, aquam, aerem, terram : ex quibus mundum ipsum 
et quae in eosunt nasci. Solam terram ait immutabilem, 
causam esse putans figurarum ipsius, ex quibus constet, 
differentiam. — Aliorum quippe figuras ejusdem generis 
dicit, compositas nimirum omnes ex uno triangulo altera 
ex parte longiore : terrz vero propriam esse figuram. 
Ignis enim elementum esse pyramidem, aeris quod octo 
basibus constet, aquae quod viginti, terrse autem cuburm. 
Quocirca neque terram in ista mutari, neque in terram 
ista converti. (71) Non autem suis locis discreta esse 
singula, quod circumferentia constringens et ad medium 
cogens parva hzec componit , eaque qua sunt majora discer- 
hit : atque ideo , quum species mutant , etiam loca mutare. 
Mundum unum esse genitum , quandoquidem ita est a deo 
conditus ut sub sensus cadat : animatumque esse, quod prae 
stantius sit quod animatum est, quam quod caret anima. 
Hoc autem opificium deberi optimo opifici, unum- 
que conditum fuisse , non infinitum , quod etiam exemplar 
ad quod creatus fuerit, unicum sit. (72) Esse autem ad 
globi similitudinem rotundum, quod conditoris ea quoque 
figura sit. lllum quippe ceteras continere animante:, 
hunc autem omnium figuras. Levem itidem et absque 
ullo toto orbe inastrumento , quod hujusmodi nullus sibi 
usus sit.  Immortalem praterea durare mundum, eo 
quod non dissolvatur in deum. — Ac totius generationis 
causam esse deum , quod boni sit benefacere suapte natura. 
Porro czli generationis auctorem optimum. Ejus quippe 
quod sit in rebus conditis pulcherrimum, eum esse condi- 
torem, quem omnium quae ratione comprehunduntur 
constet esse preestantissimum. . Itaque quoniam hujusmodi 
deus est, czelum vero prestantissimo illi simile est, quo- 
niam pulcherrimum cernitur, nulli eorum quie genita 
sunt erit similius quam deo soli. (73) Constare vero mun- 
dum ex igne,aqua, aere et terra. Ex igne quidem, ut 
aspectabilis sit; ex terra, ut solidus; ex aqua et aere, ut 
proportione non vacet. Namque solidorum vis duobu. 
maxime mediis proportionem sumit, ut unum fiat hoc to- 
tum; ex omnibus vero, ut perfectus atque immortalis sit. 
Tempusque :ternitatis imaginem fuisse, idque semper ina- 


o" m madssa ER ERE EE QNÓERES ^ wunEPCÉPUDAEEMEMEEMMEEReReeAR P 99 


LIB. Π|. 


δὲ τοῦ οὐρανοῦ φορὰν χρόνον εἶναι. xai γὰρ νύκτα χαὶ 
ἡμέραν xoi μῆνα xal τὰ τοιαῦτα πάντα χρόνου μέρη 
ἕἶναι, διόπερ ἄνευ τῆς τοῦ χόσμου φύσεως οὐχ εἶναι χρό- 
γον ἅμα γὰρ ὑπάρχειν αὐτὸν καὶ χρόνον εἶναι. (74) πρὸς 
δὲ χρόνου γένεσιν ἥλιον χαὶ σελήνην χαὶ τὰ πλανώμενα 
γενέσθαι: ὅπως δὲ διάδηλος τῶν ὡρῶν 3 ἀριθμὸς xal 
μετάσχῃ τὰ ζῶα ἀριθμοῦ, τὸ τοῦ ἡλίου φῶς ἀνάψαι 
τὸν θεόν. εἶναι δὲ ὑπὲρ μὲν τὸν τῆς γῆς χύχλον σελή- 
γῆν, ἐν δὲ τῷ ἐχομένῳ ἥλιον, ἐν δὲ τοῖς ἐπάνω τοὺς 
πλανήτας. ἔμψυχον δὲ πάντως διὰ τὸ ἐμψύχῳ φορᾷ 
δεδέσθαι. ἵνα δ᾽ ὃ χόσμος τελειωθῇ γενόμενος ὅμοιος 
τῷ νοητῷ ζώῳ, τὴν τῶν ἄλλων ζῴων γενέσθαι φύσιν. 
ἐπεὶ οὖν ἐκεῖνος εἶχε, χαὶ τὸν οὐρανὸν δεῖν ἔχειν. θεοὺς 
μὲν οὖν ἔχειν τὸ πολὺ πυρίνους" εἶναι δὲ τρία γένη 
| τἄλλα, πτηνόν, ἔνυδρον, πεζόν. (75) γῆν δὲ πρεσόυ- 
τάτην αὲν εἶναι τῶν ἐν τῷ οὐρανῷ θεῶν" γενέσθαι δὲ 
ὀγαιούργημα ὡς νύχτα xal ἡμέραν ποιεῖν" οὖσαν δ᾽ 
ἐπὶ τοῦ μέσου χινεῖσθαι περὶ τὸ μέσον, ἐπεὶ δ᾽ αἰτίαι 
εἰσὶ δύο, τὰ μὲν διὰ νοῦν εἶναι, τὰ δ᾽ ἐξ ἀναγκαίας 
ν αἰτίας, φησί, λεχτέον. ταῦτα δ᾽ ἐστὶν ἀήρ, mUp , γῆ, 
ὑξωρ᾽ χαὶ οὐκ ὄντα μὲν στοιχεῖα xav' ἀχρίθειαν, ἀλλὰ 
δεχτιχά, ταῦτα δ᾽ dx τῶν τριγώνων εἶναι συντιθεμέ- 
γων xai διαλύεσθαι sl; ταῦτα᾽ στοιχεῖα δ᾽ αὐτῶν εἶναι 
τό τε πρόμηχες τρίγωνον χαὶ τὸ ἰσοσχελές. (76) ἀρχὰς 
s μὲν οὖν elvat xal αἴτια τὰ λεχθέντα δύο, ὧν παράδει- 
vua τὸν θεὸν χαὶ τὴν ὕλην" ὅπερ ἀνάγχη ἄμοφρον slvai 
ὥςπερ xai ἐπὶ τῶν ἄλλων δεχτικῶν. αἴτιον δὲ τούτων 
ἐξ ἀνάγκης εἶναι" δεχόμενον γάρ πως τὰς ἰδέας γεννᾶν 
τὰς οὐσίας, χαὶ δι᾿ ἀνομοιότητα δυνάμεως χινεῖσθαι 
v x1t χινούμενον τὰ γινόμενα ἐξ αὐτῆς ἀντιχινεῖν. ταῦτα 
δὲ πρὶν μὲν ἀλόγως χινεῖσθαι xal ἀτάχτως᾽ ἐπεὶ δ᾽ ἤρ- 
1v:0 συνιστάναι τὸν χύσμον, Ex τῶν ἐνδεχομένων ὑπὸ 
τοῦ θεοῦ συμμέτρως xai τεταγμένως γενέαθαι. (77) 
τὰς μὲν γὰρ αἰτίας xal πρὸ τῆς οὐρανοποιίας δύο εἷ- 
ὃ γχι χαὶ τρίτην γένεσιν, ἀλλ᾽ οὐ σαφεῖς, ἴχνη δὲ μόνον 
χαὶ ἀτάχτους" ἐπειδὴ δ᾽ ὅ χόσμος ἐγένετο, λαθεῖν xoi 
ταύτας τάξιν, ἐξ ἁπάντων δὲ τῶν ὑπαρχόντων συ»- 
μάτων γενέσθαι τὸν οὐρανόν, δοχεῖ δ᾽ αὐτῷ τὸν θεὸν 
ὡς xal τὴν φυχὴν ἀσώματον εἶναι" οὕτω γὰρ μάλιστα 
υ φθορᾶς xal πάθους ἀνεπίδεχτον ὑπάρχειν. τὰς δὲ ἰδέας 
ὑφίσταται, χαθὰ χαὶ προείρηται, αἰτίας τινὰς xal ἀρ- 
ὰς τοῦ τοιαῦτα εἶναι τὰ φύσει διεστῶτα, οἷάπερ ἐστὶν 
Utd. 
τέλος μὲν εἶναι τὴν ἐξομοίωσιν τῷ θεῷ" τὴν δ᾽ ἀρετὰν 
δ αὐτάῦχη, μὲν εἶναι πρὸς εὐδαιμονίαν, ὀργάνων δὲ mpoc- 
δεῖσθαι τῶν περὶ σῶμα πλεονεχτημάτων, ἰσχύος, 
ὑγιείας, εὐαισθησίας, τῶν ὁμοίων" xal τῶν ἐκτὸς δὲ 
οἷον πλούτου xai εὐγενείας xai δόξης. οὐδὲν δὲ ἧττον 
εὐχίαονα ἔσεσθαι τὸν σοφόν, x&v ταῦτα μὴ παρῇ. 
« πολιτεύσεσθαι αὖ xal γαμήσειν xal τοὺς χειμένους νό- 
474 οὐ παραδήσεσθαι" ix δὲ τῶν ἐνδεχομένων χαὶ 
γυμηθετήσειν τῇ ἑαυτοῦ πατρίδι, ἐὰν μὴ τέλεον εὐπα- 
RI ὁρᾷ τὰ πράγματα ἐν ὑπερθαλλούσῃ διαφθορᾷ 
*^220, (29) οἴεται δὲ xo θεοὺς ἐφορᾶν τὰ ἀνθρώπινα xai 


(9) Περὶ δὲ ἀγαθῶν ἢ χαχῶν τοιαῦτα ἔλεγε. 42 


PLATO. 86 


nere : cxeli autem motum tempus esse. Noctem enim et 
diem et mensem et hujusmodi cetera esse temporis partes. 
Idcirco absque mundi natura non constare tempus : simul 
enim álque conditus fuerit, et tempus illi affuisse. (74) 
Porro post temporis generationem et solem et lunam et 
stellas errantes genitas. Utautem horarum manifestus et 
certus esset numerus, animantesque numeri non essent 
expertes, accendisse solis radios deum. — Lunam quidem 
supra eminentem terra» orbem, solem propius huic orbi, 
in superioribus vero vaga sidera ferri. Esse prorsus anima- 
tum, quia sit animato motui devinctus et alligatus. Ut autem 
perficeretur hic mundus, essetque similis animanti quod 
intelligentia comprehenditur, aliorum quoque animalium 
conditam esse naturam. — Quoniam igitur ille habebat, cze- 
lum quoque ut haberet oportuisse. Deos ergo esse utpluri- 
mum igneos : esse autem et reliqua genera animantium 
tria, volatile, aquatile, terrestre. (75) Terram esse antiquissi- 
mam omnium qui essent in colo deorum. Fuisse autem 
conditam, ut diei noctisque tempora et vices variaret. 
Eam, quum media sit, circa medium moveri. Quoniam 
vero capse du:e sunt, dicendum, inquit, est alia quidem 
a providentia esse, alia vero necessaria ex causa creata. 
Sunt autem hiec aer, ignis, terra, aqua, que subtiliter 
considerata non sunt illa quidem elementa, sed ad acci- 
piendum apta. Haec autem ex triangulis constare compo- 
sitis, atque in eos dissolvi. Esse autem ipsorum elementa 
triangulum altera parte longiorem et cquicrurem. (76) 
Initia igitur et causas rerum esse duo quae praediximus, 
quorum exemplar sit deus ac materia. Id vero informe esse 
necesse est, sicut alia ad accipiendum accommodata. 
Horum autem causam ex necessitate esse, quippe quie 
receptis ideis gignat naturas, ac per potentize dissimilitudi- 
nem moveatur. motuque suo quz gignuntur ex ea vicissim 
movere. Porro ista quidem primo tumultuario et inordinato 
motu agitari : at ubi componi coeperunt in mundum, ex 
rationibus insitis a deo secundum ordinem proportionemque 
constitisse. (77) Causas enim et ante czeli creationem duas 
fuisse; et tertiam generationem, eas tamen perosbscuras, 
vestigiaque duntaxat et incompositas : easdemque demum 
perfecto mundo accepisse ordinem. Ex omnibus vero qua 
subsisterent corporibus factum esse cselum opinatur, et 
deum sicut et materiam incorpoream esse : sic enim cor- 
ruptione et perturbatione nulla omnino. affici. Ideas, sicut 
supra diximus, causas quasdam atque principia ponit, 
ut hujusmodi sint quie natura differunt, qualia et ipsa 
"sunt. (78) Porro de bonis ac malis ita disserebat. Finem 
esse deo similem fieri. —Virtutem sufficere quidem ad 
bene beateque vivendum : ceterum instrumentis indi- 
gere corporis bonis, robore, sanitate, integritate sensuum 
et ceteris id genus : exterioribus item , puta opibus, gene- 
ris claritate, gloria. Ea tamen etsi non affuerint, nihi- 
Jominus beatum fore sapientem. Accessurum eundem 
ad rempublicam, uxerem ducturum, legesque positas 
non pravaricaturum. Laturumque insuper leges patrie, 
δὶ res ita tulerit, nisi propter perditos populi inores vi- 
deaf sibi ab eo negolio prorsus abstinendum. — Arbilra- 


86 BIBA. T. 


δαί, νας εἶναι. ἔννοιάν τε χαλοῦ πρῶτος ἀπεφήνατο 
τὴν ἐχομένην τοῦ ἐπαινετοῦ xai λογιχοῦ xal χρησίμου 
xai πρέποντος xat ἁρμόττοντος" ἅπερ ἅπαντα ἔχεσθαι 


ΠΛΑΤΩΝ. 


ur et deos humana cernere atque curare, οἱ ἀξ ΓΊΌΠΟΣ 
esse.  Notionemque honesti primus definivit eam quz 
cum laudabili et rationi consentaneo utilique et. decoro 


τοῦ ἀχολούθου τῇ φύσει xat διαολογουμένου. Διελέξατοά εἰ convenientia sit conjuncta : quze simul omnia his esse 


eo 


δὲ xai περὶ ὀνομάτων ὀρθότητος" ὥςτε καὶ τὴν ἐπιστήμην 
τοῦ ὀρθῶς ἀποχρίνεσθαι xat ἐρωτᾶν πρῶτον αὐτὸν [31x] 


rebus consequentia, qua natura consentanez et rationi 
convenientes sint. Disseruit etiam de recta ratione nominum 


συστῇσαι χαταχόρως χρησάμενον. "Ev δὲ τοῖς διαλόγοιςά atque adeo recte respondendi et interrogandi scientiam 


xal τὴν δικαιοσύνην θεοῦ νόμον UneAagubavev, ὡς ἰσχυ- 
ροτέραν προτρέψαι τὰ δίχαια πράττειν, ἵναμὴ καὶ μετὰ 
* 7; ^ , e^ A 
τὸν θάνατον δίκας ὑπόσχοιεν οἷ χαχοῦργοι. (su) ὅθεν xat 
μυθιχώτερος ἐνίοις ὑπελήφθη, τοῖς συγγράμμασιν ἐγ- 
χαταμίξας τὰ τας διηγή ὅπως διὰ τὸ ἀδυηλ 
μίξας τὰς τοιαύτας διηγήσεις, ὅπως διὰ τὸ ἄδηλον 
τοῦ πῶς ἔχει τὰ μετὰ τὸν θάνατον οὕτως ἀπέμωνται 
“ ἊΝ 1 e MK d 4. ὦ * 3 7 
τῶν ἀδικημάτων. xai ταῦτα μὲν ἣν αὐτῷ τὰ dpé- 
σχοντα. 
“ PI , “ 4 ΄- , 
γυατα τοῦτον τὸν τρόπον, τῶν ἀγαθῶν ἐστι τὰ μὲν 
e^ 3 - 
ἐν ψυχῇ, τὰ δ᾽ ἐν σώματι, τὰ δ᾽ ἐχτός" οἷον f, μὲν 
δικαιοσύνη xai fj φρόνησις xai ἣ ἀνδρεία xat j, 
σωφροσύνη xal τὰ τοιαῦτα ἐν ψυχῇ" τὸ δὲ χάλλος 
A 4 4, 1 € ? A € 29 V , 
xat fj εὐεξία xat ἢ ὑγίεια xoi ἢ ἰσχὺς ἐν σώματι" ol 
NY 4 Led I. ^^ 9 à e 
δὲ φίλοι xai ἡ τῆς πατρίδος εὐδαιμονία xai ὃ πλοῦ- 
TO; ἐν τοῖς ἐχτός. — (sr) τῶν ἀγαθῶν ἄρα τρία si- 
δὴ ἐστί τὰ μὲν ἐν ψυχῆ, τὰ δ᾽ ἐν σώματι, τὰ δ᾽ 


10 


1ῦ 


40 


Διήρει δέ, φησὶν ὁ ᾿ἈΑριστοτέλης, καὶ τὰ πρα- 48 


primus constituit, ipse ea affatim usus. Porro in dialozis 
justitiam divinam legem arbitratus est, quo potentius ad 
colendum jus impelleret, ne quidem etiam post mortem 
scelesti peenas essent daturi. (80) Quocirca nonnullis in 
fabulas pronior visus est , quia hujusmodi narrationes scri- 
ptis suis inseruerit, unde incerti quid post mortem esset 
, eventurum, ita a sceleribus abstinerent. Atque hzc sunt 
ejus placita.  Distribuebat autem, ut ait Aristoteles, res 
in hunc modum. Ex bonis, inquit, quzedam sunt animi, 
quaedam corporis , alia extrinsecus : justitiam , prudentiam, 
fortitudinem, temperantiam et cetera id genus in animo 
ponebat ; pulchritudinem et bonum corporis habitur , sa- 
nitatem et fortitudinem in corpore ; amicos autem et patriz 
felicitatem atque divitias inter externanumerabat. (81) Bo- 
norum igitur tria esse genera, alia in animo, alia in corpore, 


ἐχτός. Τῆς φιλία ς τρία εἴδν, ἐστίν" ἡ μὲν γὰρ αὐτῆς 4618 exstrinsecus. Tres esse amicitie species : naturalem, 


25 ἐστι φυσική, $ δ᾽ ἑταιριχή, ἣ δὲ ξενιχή. φυσιχὴν μὲν 
οὖν ταύτην λέγομεν, ἣν oi γονεῖς πρὸς τὰ ἔχγονα ἔχουσι 
xal οἵ συγγενεῖς πρὸς ἀλλήλους" ταύτην δὲ χεχλήρω- 
ται χαὶ τἄλλα ζῷα. ἑταιρικὴν δὲ χαλοῦμεν τὴν ἀπὸ 
συνηθείας γινομένην χαὶ μηδὲν προςήχουσαν γένει, 
ἀλλ᾽ οἷον $ IluAd2ou πρὸς Ὀρέστην. ἡἣ δὲ ξενιχὴ 
φιλία ἢ ἀπὸ συστάσεως xal διὰ γραμμάτων γινομένη 
πρὸς τοὺς ξένους. τῆς ἄρα φιλίας ἣ μέν ἐστι φυσιχή, 
f δ᾽ ἑταιρική, 4 δὲ ξενιχή" προςτιθέασι δέ τινες τε- 
τάρτην ἐρωτιχήν. 
πέντε᾽ τὸ μὲν γὰρ αὐτῆς ἐστι δηωμοχρατιχόν, ἄλλο 
δ᾽ ἀριστοχρατιχόν, τρίτον δ᾽ ὀλιγαρχιχόν, τέταρτον 
βασιλικόν, πέμπτον τυραννικόν. δημοχρατιχὸν μὲ 
οὖν ἐστιν ἐν αἷς πόλεσι χρατεῖ τὸ πλῆθος χαὶ τὰς ἀρ- 
,ὰς xal τοὺς νόμους δι᾿ ἑαυτοῦ αἱρεῖται" ἀριστοχρατία 
δ᾽ ἐστὶν ἐν ἢ μήθ᾽ οἱ πλούσιοι μήθ᾽ οἱ πένητες μήθ᾽ οἱ 


el 


9b 


40 


ἔνδοξοι ἄρχουσιν, ἀλλ᾽ ol ἄριστοι τῆς πόλεως προστατοῦ-. 


σιν. ὀλιγαρχία δ᾽ ἐστὶν ὅταν ἀπὸ τιμημάτων αἱ ἀρχαὶ 
αἱρῶνται" ἐλάττους γάρ εἰσιν οἱ πλούσιοι τῶν πενήτων. 
τῆς δὲ βασιλείας ἣ μὲν χατὰ νόμον, fj δὲ χατὰ γένος 
30 ὁ e Ki , , 1 
ἐστίν, ἣ μὲν οὖν ἐν Καρχηδόνι χατὰ νόμον’ πολιτιχὴ 
γάρ ἐστιν. (83) ἣ δ᾽ ἐν Λακεδαίμονι xat Μαχεδονίᾳ 
χατὰ γένος" ἀπὸ γάρ τινος γένους ποιοῦνται τὴν βασι- 
’ Mi ,5 M 9 , 
λείαν. τυραννὶς δ᾽ ἐστὶν ἐν jj παραχρουσθέντες 1j 
βιασθέντες ὑπό τινος ἄρχονται. τῆς ἄρα πολιτείας ἣ 
᾽ 
μέν ἐστι δημοχρατία, ἡ δ᾽ ἀριστοχρατία, $ δ᾽ ὀλιγαρ- 


45 


e 


socialem atque hospitalem : naturalem dicimus , qua paren- 
tes erga liberos afficiuntur cognatique se mutuo diligunt : 
eam vero in ceteras quoque animantes esse diffusam. Socia- 
lem vocamus quam sine ullo consanguinitatis vinculo sela 
consuetudo conciliat, cujusmodi Pyladis et Orestis fuisse 
memoratur. Hospitalis est qua ex commendatione vel litte- 
ris hospitibus conjungimur. Amicitia igitur una est naturalis, 
alia sodalitia, alia hospitalis. Addunt nonnulli quarto loco 
et amatoriam. (82) Civitatem itidem in species quinque 


(52) Τῆς πολιτείας ἐστὶν εἴδη 4 7 distinxit , aliam popularem, aliam quam optimates exer- 


ceant, tertiam quee diffundatur in paucos , regiam quartam, 
quintam tyrannicam. Popularem rempublicam in eis esse 
civitatibus in quibus summa rerum est penes populum, qui 
ipse et magistratus creat et fert leyes : aristocraticam , ubi 
neque divites neque pauperes neque nobilitate vel vloria 
illustres dominantur, verum soli ii qui sunt in civitate optimi, 
rebus publicis presunt : oligarchicam, quando ex cen- 
sibus magistratus eliguntur : sunt enim pauciores pauperi- 
bus divites. Regnum bifariam scindi : aliud enim secundum 
. legem, aliud secundum genus esse. Secundum legem 
constare Carthaginiensium regnum ; civile quippe esse : (83) 
Lacedcemoniorum vero et Macedonum secundum genus ; 
habent enim regni successionem in aliqua familia. Tv- 
rannidem dici, quum fraude decepti vel vi adacti cives 
ab aliquo reguntur. Civilium igitur rerum administratio 
alia est popularis, alia quam optimates exercent, alia 


χία, ἣ δὲ βασιλεία, ἢ δὲ τυραννίς, Ὑῆς δὲ δικαιοσύ- [S paucorum potentia, alia regnum, alia tyrannis. Justiti:e 


νης ἐστὶν εἴδη τρία" ἢ υὲν γὰρ αὐτῆς ἐστι περὶ θεούς, 
e NY A 2 , ^Y ' M , - , 

$, ὃὲ περὶ ἀνθρώπους, 4; 6$ περὶ τοὺς ἀποιγοικένους. οἱ 
μὲν γὰρ θύοντες κατὰ νόμους καὶ τῶν ἱερῶν ἐπιμελού - 


tria sunt genera : aliud circa deos , alterum circa homines, 
tertium circa defunctos versari. Nam et qui sacra secun- 
dum leges faciunt sacrarumque rerum curam habent , reli- 





LIB. ΠΙ. 


μενοι ὅξλον ὅτι περὶ θεοὺς εὐσεῤοῦσιν’ ol δὲ δάνεια 
ἀποδιδόντες χαὶ παραχαταθήχας δικαιοπραγοῦσι περὶ 
ἀνθρώπους" οἱ δὲ τῶν μνημείων ἐπιμελούμενοι δῆλον 
ὅτι περὶ τοὺς ἀποιχομένους. τῆς ἄρα δικαιοσύνης ἢ 
ὁ μὲν πρὸς τοὺς θεούς ἐστιν, ἣ δὲ πρὸς ἀνθρώπους, ἡ δὲ 
περὶ τοὺς ἀποιχομένους, 
sr, τρία" τὸ μὲν γάρ ἐστι πραχτιχόν, τὸ δὲ ποιητιχόν, 
τὸ δὲ θεωρητικόν, ἣ μὲν γὰρ οἰχοδομιχὴ xal 
ναυπηγικὴ ποιητικαί εἶσιν: ἔστι γὰρ αὐτῶν ἰδεῖν ἔρ- 
€ vov πεποιημένον. πολιτιχὴ δὲ xol αὐλητικὴ xol χι- 
θχριστιχὴ xai αἱ τοιαῦται πραχτιχαί" οὐ γὰρ ἔστιν ἰδεῖν 
θεατὸν αὐτῶν πεποιημένον. ἀλλὰ πράττουσί cv ὃ μὲν 
γὰρ αὐλεῖ xal χιθαρίζει, 6 δὲ πολιτεύεται. ἡ δὲ γεω- 
μετριχὴ xal ἁρμονιχὴ xol ἀστρολογιχὴ θεωρητιχαί" 
οὔτε γὰρ πράττουσιν οὔτε ποιοῦσιν οὐθέν" ἀλλ᾽ ὃ μὲν 
γεωμέτρης θεωρεῖ πῶς πρὸς ἀλλήλας ἔχουσιν αἱ γραμ- 
uat, ὁ δ᾽ ἁρμονικὸς τοὺς φθόγγους, 6 δ᾽ ἀστρολογιχὸς 
τὰ ἄστρα xxi τὸν χόσμον. τῶν ἄρα ἐπιστημῶν αἱ 
μέν εἶσι θεωρητιχαί. , at δὲ πραχτιχαί, αἱ δὲ ποιητικαί. 


v 


PLATO. 87 


giosi in deos ἃς pii sunt : qui vero mutua depositaque 
restituunt, justi erga homines sunt; qui autem monu- 
menía curant, justi sunt erga defunctos.  Justilia igitur 
alia erga deos est, alia erga homines, alia erga de- 
functos. (84) Disciplinc tres esse species; aliam qui- 


(ὁ) Τῆς ἐπιστήμης ἐστὶνάθαοπι in actione consistere, aliam ex operis effectu con- 


stare , tertiam speculationi studegg. Nam sedium navium- 
que structuram ad effectricem illam pertinere : nam ex 
ilis opus aliquod factum videmus.  Politicam vero et 
tibiarum cantus pulsusque citharae et hujusmodi cetera 
in agendo consistere : neque enim consummato actu quip- 
piam remanet quod oculis subjectum sit, sed simpliciter 
agunt aliquid : alius enim tibiis, alius fidibus canit, alius 
rempublicam gerit. Porro geometria et musica atque 
astrologia sub intelligentiam cadunt et speculationi tan- 
tummodo inserviunt : neque enim vel agunt vel efficiunt 
quicquam, sed geometra quidem contemplatur ut sese 
habeant ad se fnvicem linec, musicus sonos, astrologus 
Sidera atque mundum. Discipline igitur alice theoreticze 


Ἢ &) Τῆς ἰατρικῆς ἐστιν εἴδη πέντε᾽ fj uiv. qapuaxeu-Dosunt, alis practicz, ali» effective, (85) Medicinz quin- 


τιχή, ἢ δὲ χειρουργική, ἣ δὲ διαιτητική, f δὲ νοσογνωμο- 
νιχή, ἡ δὲ βοηθητική. ἢ μὲν φαρμαχευτιχὴ διὰ φαρμάχων 
ται τὰς ἀρρωστίας, ἣ δὲ χειρουργικὴ διὰ τοῦ τέμνειν 
χαὶ χαίειν ὑγυάζει, fj δὲ διαιτητιχὴ διὰ τοῦ διαιτᾶν 
5 ἀπαλλάττει τὰς ἀρρωστίας, ἣ δὲ νοσογνωμονικὴ διὰ 
τοῦ γνῶναι τὸ ἀρρώστημα, fj δὲ βοηθητιχὴ διὰ τοῦ 
βοηθῆσαι εἰς τὸ παραχρῆμα ἀπαλλάττει τῆς ἀλγηδόνος. 
τῆς ἄρα ἰατρικῆς ἢ μέν ἐστι φαρμαχευτιχή, ἣ δὲ χει- 
φουργιχή, $ δὲ διαιτητιχή, ἡ δὲ νοσογνωμονιχή. ἡ δὲ 
3 δογθητιχή. 
αὐτοῦ γεγραμμένος, ὃ δ᾽ ἄγραφος. ᾧ μὲν ἐν ταῖς πό- 
Met πολιτευόμεθα,, γεγραμμένος ἐστίν" 6 δὲ xarà ἔθη 
ἡινόμενος οὗτος ἄγραφος χαλεῖται" οἷον τὸ μὴ γυμνὸν 
πορεύεσθαι εἰς τὴν ἀγορὰν μηδὲ γυναιχεῖον ἱμάτιον 
Ὁ περιδάλλεσθαι. ταῦτα γὰρ οὐθεὶς νόμος χωλύει, ἀλλ᾽ 
ὅμως οὐ πράττομεν διὰ τὸ ἀγράφῳ νόμῳ κωλύεσθαι. 
τοῦ ἄρα νόμου ἐστὶν Ó μὲν γεγραμμένος, ὃ δ᾽ ἄγραφος. 


que species esse : aliam quippe dici a medicamentis, 
aliam chirurgicam, aliam a victu, aliam a perspicientia 
morborum , aliam ab remediis. Quee a medicamentis di- 
citur, medicata potione subvenit morbis, chirurgica se- 
cando et urendo sanat; qus a victu, sola victus ratione 
et ordine arcet eegritudines ; quse a perspicientia morborum, 
ex celeri discretione morborum segris succurrit; que ἃ 
remediis , strenuo auxilio doloribus continuo liberat. Medi- 
cinze ergo genus unum est quod in medicamentis , alterum 


(86) Νόμου διαιρέσεις δύο' ὃ μὲν γὰρδ 1quod chirurgia, tertium quod victus ratione , quartum quod 


morborum perspicientia, quintum quod remediis continetur. 


. (86) Legis geminam esse distributionem : alteram scriptam, 


alteram vero non scriptam. Priorem illam esse civilem, 
qua administramus rempublicam : quae vero citra scriptu- 
ram constat, eam a natura et usu proficisci; quale est nu- 
dum in forum ambulare non debere aut muliebri veste uti : 
hiec enim nulla scripta lege prohibentur ; quze tamen non agi- 


Ὁ λόγος διαιρεῖται εἰς πέντε, ὧν εἷς μέν ἐστιν ὃν ol 2mus, quod lege non scripta vetamur. Lex igitur alia est scri- 


πολιτευόμενοι λέγουσιν ἐν ταῖς ἐχχλησίαις, ὃς χαλεῖ- 
40 ται πολιτικός ὠ (87) ἑτέρα δὲ διαίρεσις λόγου ὃν οἱ 
ῥήτορες γράφουσι χαὶ εἰς ἐπίδειξίν τε προφέρουσι 
χαὶ εἰς ἐγκώμια χαὶ ψόγους xal χατηγορίας" τὸ δὴ 
τοιοῦτον εἶδός ἐστι δητορικόν. τρίτη δὲ διαίρεσις λό- 
γοῦ ὃν οἱ ἰδιῶται διαλέγονται πρὸς ἀλλήλους" οὗτος δὴ 
à τρόπος προςαγορεύεται ἰδιωτιχός. ἑτέρα δὲ διαίρεσις 
λόγου ὃν οἱ χατὰ βραχὺ ἐρωτῶντες xoi ἀποχρινόμενοι 
τοῖς ἐρωτῶσι διαλέγονται" οὗτος δὲ χαλεῖται ὃ λόγος 
διαλεχτιχός. πέμπτη δὲ διαίρεσις λόγου ὃν οἱ τεχνῖται 
περὶ τῆς ἑαυτῶν διαλέγονται τέχνης" ὃς δὴ χαλεῖται 
ὦ τεχνιχός, τοῦ λόγου ἄρα τὸ μέν ἐστι πολιτικόν, τὸ δὲ 

ῥητοριχόν, τὸ δ᾽ ἰδιωτικόν, τὸ δὲ διαλεχτιχόν, τὸ δὲ 


«». 
ω" 


pta, alia non scripta. Oratio in quinque partes dividitur. Esse 
enim ejus genus quoddam quo utuntur in concionibus hi qui 
administrant rempublicam, idque civile appellari ; (87) aliud 
quo scribunt rhetores orationes quas ad ostentatio nem pro- 
ferunt, dum vel laudant vel vituperant vel accusant quem- . 
piam : esse vero id genus rhetoricum; tertium quo pri- 
vati inter se mutuo colloquuntur, dicique privatum; 
quartum quo ii qui compendio rogant et respondent, 
cum hisa quibus interrogantur, disputant, vocarique id 
genus dialecticum : quintum quo artifices, dum de sua 
arte disserunt, loquuntur, appellarique id artificiosum. 
Orationis igitur genus aliud civile est, aliud rhetoricum, 
aliud privatum, aliud dialecticum, aliud artificiosum. 


*tjvuxóv, (88) Ἢ μουσικὴ εἷς τρία διαιρεῖται" ἔστι γὰρ $53(88) Musicam in. tria secari : quandam enim ore tantum 


μὲν διὰ τοῦ στόματος μόνον, olov ἡ ᾧδή" δεύτερον δὲ 
AY ^e e e^. 
Wà τοῦ στόματος xal τῶν χειρῶν, οἷον f χιθαρῳδία" 


constare, ut cantum; aliam ore simul et manu, ut citha- 
rodiam; tertiam solis manibus perfici, ut quum citha- 


88 


BIBA. T. IIAATQN. 


τρίτον ἀπὸ τῶν χειρῶν μόνων. οἷον 1 χιθαριστιχή. ram percutimus. Musicze igitur species alia est qua «oli 


τῆς ἄρα μουσικῆς ἐστι τὸ μὲν ἀπὸ τοῦ στόματος 
μόνον, τὸ δ᾽ ἀπὸ τοῦ στόματος χαὶ τῶν χειρῶν, 


ore utimur, alia qua ore et manibus, alia qua manibus. Nobi- 


litatem quattuor in genera dividi : unum, si qui boneslis, 


* , Y n ^ - ? 2 5E 
τὸ δ᾽ ἀπὸ τῶν χειρῶν. Διαιρεῖται δὲ ἢ εὐγένεια 9 Án. justisque majoribus fuerint nati, eos nobiles esse dici; 


5 εἷς εἴδη τέτταρα. ἂν μὲν ἐὰν ὦσιν οἱ πρόγονοι xa- 
λοὶ κἀγαθοὶ καὶ δίχαιοι, τοὺς ἐχ τούτων γεγενημέ- 
νους εὐγενεῖς φασιν eva, ἄλλο δ᾽ ikv ὦσιν οἵ πρόγονοι 
δεδυναστευχότες χαὶ ἄρχοντες γεγενημένοι, τοὺς ἐχ 
τούτων εὐγενεῖς φασιν εἶναι, ἄλλο δ᾽ ἐὰν ὦσιν οἱ πρό- 

to γονοι ὀνομαστοί, οἷον ἀπὸ στρατηγίας, ἀπὸ στεφανι-- 
τῶν ἀγώνων xoi γὰρ τοὺς ἐχ τούτων γεγενημένους 
εὐγενεῖς προςαγορεύομεν. (89) ἄλλο εἶδας ἐὰν αὐτός τις 
ἢ γεννάδας τὴν ψυχὴν xal μεγαλόψυχος, xai τοῦτον 
εὐγενῇ φασι" xal τῆς γε εὐγενείας αὕτη χρατίστη. τῆς 

15 ἄρα εὐγενείας τὸ μὲν ἀπὸ προγόνων ἐπιεικῶν, τὸ δὲ 


aliud , si quorum majores dynasta ac principes fuerint , eos 
nobiles esse dicimus ; aliud, si majores fama sunt celebres 
et gloria, quam vel ex bellicis rebus proclare gestis vel ex 
certaminum coronis reportaverint : namque hos quoque 
nobiles appellamus ; (89) aliud , si quis ipse sit generoeus et 
animi nobilitate excellens, hunc quoque nobilem dicimus. 
Eaque optima est nobililas. Nobilitatis ergo genus unum est a 
majoribus bonis equisque viris, aliud a dynastis, aliud ab il- 
lustribus, aliud a propria honestate profectum. Pulchritudi- 
nem in tria distinguit : aliam quippe esse laudabilem, 


^ t V ^39 “ A] 9 *?» ἃ ^. , Lnd A . . . . - 
δυναστῶν, τὸ δ᾽ ἐνδόξων, τὸ δ᾽ ἀπὸ τῆς αὐτοῦ xaXoxd-J9 4 formosam faciem ; aliam quoque usui deservire, αἱ instru- 


Ἰαθίας. Τὸ κάλλος διαιρεῖται εἰς τρία" ἕν μὲν γὰρ 
αὐτοῦ ἔστιν ἐπαινετόν, οἷον ἡ διὰ τῆς ὄψεως εὐμορφία" 
ἄλλο δὲ χρηστιχόν, οἷον ὄργανον καὶ οἰχία xat τὰ τοιαῦτα 
20 πρὸς χρῆσίν ἐστι xad: τὰ δὲ πρὸς νόμους xal ἐπιτη- 
δεύματα καὶ τὰ τοιαῦτα πρὸς ὠφέλειάν ἐστι χαλά. τοῦ 
ἄρα κάλλους τὸ μέν ἐστι πρὸς ἔπαινον, τὸ δὲ πρὸς χρῆ- 


mentum et domum aliaque ejusdem generis, quz przeter- 
quam quod speciosa sunt, usibus nostris commoda etiam sunt; 
tertiam legibus studiisque constare, eamque ad utilitatem 
pulchram esse. Pulchritudinis igitur pars una ad laudem, 
altera ad usum, tertia ad utilitatem refertur. (90) Animae 


σιν, τὸ δὲ πρὸς ὠφέλειαν. (00) Ἢ ψυχὴ διαιρεῖται εἰς píaroOtres partes. esse, quarum uma contineat ratiocinatio- 


τὸ μὲν γὰρ αὐτῆς ἐστι λογικόν, τὸ δ᾽ ἐπιθυμητικόν, τὸ δὲ 
15 θυμικόν, τούτων δὲ τὸ μὲν λογικόν ἐστιν αἴτιον τοῦ βου- 
λεύεσθαιχαὶ λογίζεσθαι καὶ διανοεῖσθαι xal τῶν τοιούτων 
πάντων τὸ δ᾽ ἐπιθυμητιχὸν μέρος τῆς ψυχῆς ἐστιν αἴτιον 
τοῦ ἐπιθυμεῖν φαγεῖν χαὶ τοῦ πλησιάσαι χαὶ τῶν τοιού- 
τῶν πάντων. τὸ δὲ θυμιχὸν μέρος αἴτιόν ἐστι τοῦ θαρρεῖν 
30 χαὶ ἥδεσθαι xat λυπεῖσθαι xol ὀργίζεσθαι. τῆς ἄρα ψυ- 
ἧς ἔστι τὸ μὲν λογιχόν, τὸ δὲ ἐπιθυμητιχόν, τὸ δὲ θυμι- 


nem, altera cupiditatem, tertia iram. Εχ his autem 
ratiocinationem causam esse consilii, cogitationis , consul- 
tationis et hujusmodi reliquorum ; cupiditatem esse appe- 
tendi cibi vel coitus et similium causam; iram vero confi- 
denti: , voluptatis, doloris et iracundize auctorem esse. 
Ergo animo pars una est ratiocinationis particeps, altera 
cupiditatis, tertia ire. — Perfectzxe consummateeque virtutis 


xóv. Τῆς τελείας ἀρετῆς εἴδη ἐστὶ τέτταρα" φρόνησις, , 9 7655€ species quattuor, primam prudentiam , secundam ju- 


δικαιοσύνη, ἀνδρεία καὶ σωφροσύνη. (91) τούτων ἣ μὲν 
φρόνησις αἰτία τοῦ πράττειν ὀρθῶς τὰ πράγματα" ἣ δὲ 
ἐδ δικαιοσύνη τοῦ ἐν ταῖς χοινωνίαις xol τοῖς συναλλά- 
γιασι δικαιοπραγεῖν" 4$ δ᾽ ἀνδρεία τοῦ ἐν τοῖς χινδύνοις 
χαὶ φοδεροῖς μὴ ἐξίστασθαι [ποιεῖν), ἀλλὰ μένειν" 7j δὲ 
σωφροσύνη τοῦ χρατεῖν τῶν ἐπιθυμιῶν xal ὑπὸ μηδε- 
ule ἡδονῆς δουλοῦσθαι, ἀλλὰ χοσμίως ζῆν. τῆς ἀρε- 
«0 τῆς ἄρα τὸ μέν ἐστι φρόνησις, ἄλλα διχαιοσύνη, 


τρίτον ἀνδρεία, τέταρτον σωφροσύνη. Ἢ ἀρχὴ διαι- 58 


ρεῖται εἰς μέρη πέντε" ἕν μὲν εἰς τὸ χατὰ νόμον, ἕν δ᾽ 
εἷς τὸ χατὰ φύσιν, ἕν δ᾽ εἷς τὸ xax ἔθος, τέταρτον δ᾽ εἰς 
τὸ χατὰ γένος, πέμπτον δ᾽ εἰς τὸ χατὰ βίαν. (02) οἵ μὲν 
ib οὖν ἐν ταῖς πόλεσιν ἄρχοντες ὑπὸ τῶν πολιτῶν ἐπὰν 
αἱρεθῶσι, κατὰ νόμον ἄρχουσιν" οἱ δὲ κατὰ φύαιν, οἷ ἄρ- 
σδνες, οὐ μόνον ἐν τοῖς ἀνθρώποις, ἀλλὰ xai ἐν τοῖς ἀλό- 
γοῖς ζῴοις" ἐπὶ πολὺ γὰρ πανταχοῦ τὰ ἄρσενα τῶν βθη- 
λειῶν ἄρχει. ἣ δὲ τοῦ κατ᾽ ἔθος ἀρχὴ τοιαύτη ἐστὶν οἵαν 
60 οἱ παιδαγωγοὶ τῶν παίδων ἄρχουσι καὶ ol διδάσκαλοι τῶν 
φοιτώντων. κατὰ γένος δ᾽ ἀργὴ τοιαύτη τις λέγεται 
otav οἱ Λακεδαιμόνιοι βασιλεῖς ἄρχουσιν: ἀπὸ γὰρ γέ- 
νους τινὸς ἡ βασιλεία. χαὶ ἐν Μαχεδονία δὲ τὸν αὐτὸν 
τρόπον ἄρχουσι" χαὶ γὰρ ἐκεῖ ἀπὸ γένους ἡ βασιλεία 


stitiam, fortitudinem tertiam , quartam temperantiam. (91) 
Ex his prudentiam ut recte agantur omnia causam esse; 
justitiam vero inter consortia et humana τῷ commercia 
non violandi juris auctorem ; fortitudinem autem, ne inter 
pericula et terrores a fortiter coeptis deficiamus, sed susti- 
neamus; porro temperantiam ad frenandas cupiditates, ut a 
nulla voluptate subigamur, sed honeste et liberaliter viva- 
mus. Virtutis igitur una pars est prudentia, altera justitia, 
tertia fortitudo, quarta temperantia. Imperium in quin- 
que genera partitur, legitimum, naturale, aliud consue- 
tudinis, aliud generis, denique violentum. (92) Nam 
magistratus civitatum si eligantur a civibus, secun- 
dum legem imperant : per maturam vero mares ubi- 
que, non modo inter homines, verum inter alla quoque 
animalia feminis praesunt; ex consuetudine vero οἱ paeda- 
gogi pueris et magistri discipulis imperant; per genus 
autem , quemadmodum Lacedzemoniorum reges dominan- 
tur: nam ex genere regnum habent, quomodo et apud 
Macedones reges imperant : quippe et illic regnum ex 
genere institutum est. Porro qui coactis per vim ac dolum 


LIB. III. PLATO. 


xafiazacm. οἵ δὲ βιασάμενοι παραχρουσάμενοι doyou- 
ctv ἀχόντων τῶν πολιτῶν" ἣ τοιαύτη ἀρχὴ χατὰ βίαν λέ- 
γεται εἶναι. τῆς ἀρχῆς ἄρα ἐστὶ τὸ μὲν χατὰ νόμον, τὸ 
δὲ χατὰ γενός, τὸ δὲ χατὰ φύσιν, τὸ δὲ χατ᾽ ἔθος, τὸ δὲ 
y χατὰ βίαν. (93) Τῆς δητορείας εἴδη ἐστὶν ἕξ. ὅταν μὲνδ 
γὰρ χελεύωσι πολεμεῖν ἣ συμμαχεῖν πρός τινα, χαλεῖ- 
ται τὸ τοιοῦτον εἶδος προτροπή" ὅταν δ᾽ ἀξιῶσι μὴ 
πολεμεῖν μηδὲ συμμαχεῖν, ἀλλ᾽ ἡἣσυχίαν ἄγειν, τὸ 
τοιοῦτον εἶδος ἀποτροπή ἐστι. τρίτον εἶδος τῆς ῥητο- 
b ρείας ὅταν τις φάσχη ἀδιχεῖσθαι ὃπό τινος xal πολλῶν 
χαχῶν αἴτιον ἀποφαίνη" τὸ δὴ τοιοῦτον εἶδος κατηγορία 
ὀνομάζεται, τέταρτον εἶδος τῆς δῥητορείας [ἀπολογία 
χαλεῖται] ὅταν ἀποφαίνη, τις αὐτὸν μηθὲν ἀδιχοῦντα 
μήτ᾽ ἄλλο ἄτοπον μηθὲν πράττοντα’ τὸ δὴ τοιοῦτον 
ὃ ἀπολογίαν χαλοῦσι. (04) πέμπτον εἶδος δητορείας 
ὅταν τις εὖ λέγη (τινὰ) xo ἀποφαίνη χαλὸν χἀγαθόν" 
«5 δὴ τοιοῦτον εἶδος χαλεῖται ἐγχώμιον. ἕκτον εἶδος 
ὅταν τις ἀποφαίνῃ {τινὰ ) φαῦλον" τὸ δὴ τοιοῦτον εἶδος 
χαλεῖται ψόγος. τῆς ἄρα δητορείας τὸ μέν ἐστιν ἐγ- 
W χώμιον, τὸ δὲ ψόγος, τὸ δὲ προτροπή, τὸ δ᾽ ἀποτροπή, 
τὸ δὲ χχτηγορία, τὸ δ᾽ ἀπολογία. Τὸ ὀρθῶς λέγειν 
διαιρεῖται εἷς τέτταρα’ ἕν μὲν ἃ δεῖ λέγειν, δεύτερον 
δὲ ὅσα δεῖ λέγειν, τρίτον πρὸς οὗς δεῖ λέγειν, τέταρτον 
δὲ πηνίχα δεῖ λέγειν, ἃ μὲν οὖν δεῖ λέγειν, ἃ μέλλει 
S συμφέρειν τῷ λέγοντι xal τῷ ἀχούοντι' τὸ δὲ ὅσα δεῖ 
λένειν, μὴ πλείω μηδὲ ἐλάττω τῶν ἱχανῶν. — (95) τὸ 
6: πρὸς οὖς δεῖ λέγειν, ἐάν τε πρὸς πρεσθυτέρους [ἅμαρ- 
τάνοντας] διαλέγη, ἄρωόττοντας δεῖ τοὺς λόγους δια- 
ἔγεσθαι ὡς πρεσθυτέροις' ἐάν τε πρὸς νεωτέρους, 
W ἁρμόττοντας ὡς νεωτέροις. πηνίχα δὲ λέγειν ἐστί, 
μήτε πρότερον μήτε ὕστερον. εἰ δὲ μή, διαμαρτήσε- 
σθαι xat οὐχ ὀρθῶς ἐρεῖν. 
εἰς τέτταρα" ἢ γὰρ χρήμασιν ἢ σώμασιν 7] ταῖς ἐπι- 
στῆμαις ἢ τοῖς λόγοις. τοῖς μὲν οὖν χρήμασεν, ὅταν 
Κ δεομένῳ βοηθήση τις εἰς χρημάτων λόγον εὐπορῆσαι" 
τοῖς δὲ σώμασιν εὖ ποιοῦσιν ἀλλήλους, ὅταν παραγενό- 
μενοι τυπτομένοις βοηθῶσιν" (os) οἱ δὲ παιδεύον- 
τες χαὶ ἰατρεύοντες xal διδάσχοντες ἀγαθόν τι, ob- 
τοι ταῖς ἐπιστήμαις εὐεργετοῦσιν' ὅταν δ᾽ εἰςέλθωσιν 
εἰς δικαστήριον ἄλλος ὑπὲρ ἄλλου βοηθὸς xoi λόγον 
τὰ ἐπιειχῇ εἴπη ὑπὲρ αὐτοῦ, οὗτος δὴ λόγῳ εὐεργετεῖ. 
τῆς ἄρα εὐεργεσίας ἣ μέν ἐστι διὰ χρημάτων, f$ δὲ 
διὰ σωμάτων, ἢ δὲ δι’ ἐπιστημῶν, τετάρτη δὲ διὰ 


- 
- 
- 


μὔγων, Διαιρεῖται τὸ τέλος τῶν πραγμάτων εἰς τέτ- O1 


- 
e 


ὁ ταρα εἴδη" ἕν uiv χατὰ νόμον τέλος τὰ πράγματα λαμ- 
ONE , ὅταν ψήφισμα γένηται xat τοῦθ᾽ ὁ νόμος τελέ- 
$1: χατὰ οὖσιν δὲ τέλος τὰ πράγματα λαμόανει, jj 
τε ἡμέρα xai ὃ ἐνιαυτὸς καὶ αἱ ὧραι. χατὰ τέχνην 
ἐξ τέλος τὰ πράγματα λαυμθάνει, οἷον fj οἰχοδοιλική᾽ 

W οἰχίχν γάρ τις ἐπιτελεῖ" xal ἣ ναυπηγιπή" πλοῖα γάρ" 

(5 χατὰ τύχην δὲ γίνεται τοῖς πράγμασι τέλος, ὅταν 

ἄλλως xal μὴ ὡς ὑπολαμθάνει τις ἀποδαίνη. τοῦ τέλους 

ἄρα τῶν πραγμάτων τὸ μὲν κατὰ νόμον, τὸ δὲ χατὰ 

Wt, τὸ δὲ χατὰ τέχνην, τὸ δὲ χατὰ τύχην ἐστίν. 


89 
civibus invitis imperant, ii violenti ac tyranni vocantur. 
]mperium igitur unum est legitimum, alterum naturale, 
aliud generis, aliud consuetudinis, aliud violentum. (93) 
Rhetorice sex species iradit. ^ Nam quoties jusserit ora- 


Dtor bellum suscipere aut auxilium contra aliquem ferre, id 


genus vocatur adhortatio ; quum vero quietem agere neque 
bellare neque opem ferre monuerit, appellatur ea species 
dehortatio; tertia, quum quis se ἃ quopiam injuria affe- 
ctum eumque multa flagitia perpetrasse ostendat : ejusmodi 
vero vocatur accusatio ; quarta species , quum i8 qui accu- 
satur, se neque violasse jus neque aliud quicquam temere 
et perperam egisse probarit ; talis appellatur defensio : (94) 
quinta deinceps species , quum quis aliquem laudibus cele- 
bret, ac praeclarum virum esset doceat, eaque laudatio 
dicitur; sexta deinde, quum turpem ac malum aliquem 
esse probaverit, et haec vituperatio appellatur. Ergo rhe- 
toricz:e pars una laudatio dicitur, alia vituperatio, alia ad- 
hortatio, alia dehortatio , alia accusatio , alia defensio. Recte 
dicendi quattuor sunt genera. Pr' mum enim quid dicere 
oporteat observandum , secundo quantum dicere, tertio ad- 
quos, quarto quando sit dicendum. Quid igitur oporteat 
dicere, ea nimírum que utilia futura sint et dicenti et au- 
ditori; quanta dicere conveniat, nimirum ut neque nimis 
multa neque pauciora quam satis est dicantur; (95) quibus 
autem dici oporteat , ut si quidem ad [ peccantes ] seniores 
dicendum sit , verba illi tati congrua loquamur , sin vero 
ad juniores verba facienda sint, ut cum junioribus decet 
dicamus : quando vero dicendum , nimirum neque prius 
neque posterius quam ratio exigit : alioqui profecto vitium 


Ἢ εὐεργεσία διαιρεϊταιθΌποι effugiet, qui secus facit. Beneficentia quadrifariam 


dividitur : aut enim pecuniis, aut corporibus, aut disci- 
plinis, aut verbis beneficium preestari. Pecuniis quidem 
beneficium constat, quum quis egenos, ut inopia liberen- 
tur, pecuniis juvat. Corporibus vero aliis benefaciunt, 
quum vapulantibus advenientes opitulantur. (96) Porro qui 
erudiunt vel medicine arte subveniunt vel boni aliquid 
docent, hi disciplinis benefaciunt. At quum in judicium 
quispiam ingressus pro amico dixerit, eumque probabili 
oratione adjuverit , hic beneficenti:e munus verbis explevit. 
Beneficentia ergo alia est quie pecuniis, alia quse corpori- 
bus, alia que disciplina, quarta quie verbis prodest. Finem 
rerum quadripartitum facit. Nam res aut secundum leges 
finem accipiunt, ut quum decretum aliquod lege firmatur et 
impletur; aut secundum naturam finis rebus accedit, ut 
dies et annus et anni tempora ; aut secundum artem finis 
rei imponitur, ut arti zdificandarum domuum; etenim 
domum perficit quis; et arti cdificandarum navium; 
naves enim perficit. (97) Aut fortuito finis contingit, ut 
quum secus ac putabamus et proter opinionem aliquid 
accidit. Aut igitur legitimus est rerum finis, aut natu- 
rais, auf arte constat, aut fortuna. Potentiam quattuor 


90 


BIBA. T. IIAATON. 


Ἡ δύναμις δι. ρεῖται εἰς τέτταρα εἴδη" ἕν μὲν ὃ Su-Gain species dividit: unam quippe esse qua cogitare animo 


νάμεθα τῇ διαινοία λογίζεσθαι xat ὑπονοεῖν" ἕτερον 
δὲ τῷ σώματι, οἷον πορεύεσθαι xal διδόναι xal λαμ- 
6dvetv. χαὶ τὰ τοιαῦτα" τρίτον ὃ δυνάμεθα πλήθει 
ὃ στρατιωτῶν xai χρημάτων, ὅθεν χαλεῖται πολλὴν 
δύναμιν ἔχων βασιλεύς" τετάρτη δὲ διαίρεσις δυνά - 
ψεως πάσχειν xal ποιεῖν εὖ χαὶ χαχῶς- οἷον ἀρρωστεῖν 
καὶ παιδεύεσθαι δυνάμεθα xal ὑγιεῖς γίνεσθαι χαὶ 
πάντα τὰ τοιαῦτα. τῆς dox δυνάμεως ἣ μέν ἐστιν 
10 ἐν διανοία, ἢ δ᾽ ἐν τῷ σώματι, ἣ δ᾽ ἐν τῷ στρατοπέδῳ 


xol χρήμασιν, ἣ δ᾽ ἐν τῷ ποιεῖν καὶ πάσχειν. (os) Τῆς 


φιλανθρωπίας ἐστὶν εἴδη τρία" ἕν μὲν διὰ τῆς προςη- 
γορίας γινόμενον, οἷον ἐν οἷς τινες τὸν ἐντυχόντα πάντα 
προζαγορεύουσι καὶ τὴν δεξιὰν ἐμόάλλοντες χαιρετί - 
15 ζουσιν" ἄλλο εἶδος ὅταν τις βοηθητιχὸς ἦ παντὶ τῷ ἀτυ- 
γοῦντι' ἕτερον εἶδός ἐστι τῆς φιλανθρωπίας ἐν ὦ τινες φι- 
λοδειπνισταί εἶσι. τῆς dox φιλανθρωπίας τὸ μέν ἐστι διὰ 
τοῦ προςαγορεύειν, τὸ δὲ διὰ τοῦ εὐεργετεῖν, τὸ δὲ διὰ τοῦ 


et opinari possumus; alteram qua corpore valemus, ut 
proficisci et dare et accipere et cetera id genus; tertiam 
qua vel multitudine militum vel pecuniarum copia potente: 
dicimur : unde et multam potentiam habere dicitur rex; 
quartam potentia distributionem qua facere ac pati bene et 
male possumus : nam et infirmari possumus et erudiri et 
convalescere et hujusmodi omnia. Prima itaque potenlix 
species constat animo, secunda corpore, tertia exercitu 
4atque pecuniis, quarta in faciendo et patiendo. (98) Hu- 
manitatem triplicem inducit : quandam enim compellatione 
fieri, ut quum forte obvium quemque humaniter compel- 
let porrectaque dextra salvere jubeat : aliam esse ejus spe- 
ciem , quum quis afflicto cuique fert opem : tertium ejus ge- 
nus , quo quidam ad convivia alios vocare amant. Aut igitur 
salutationis officio, aut ope et auxilio, aut convivio frequen- 
tique congressu constat humanitas. Felicitatem in quinque 


ἑστιᾶν χαὶ φιλοσυνουσιάζειν. Ἧ εὐδαιμονία διαιρεῖται 6 Partes dividit : primam ejus partem esse bene consulere; 


20 £l; πέντε μέρη" f; μὲν γὰρ αὐτῆς ἐστιν εὐδουλία, ἕτερον 
δ᾽ εὐαισθησία xai ὑγίεια τοῦ σώματος, τρίτον εὐτυχία ἐν 
ταῖςπράξεσι, τέταρτον εὐδοξία πα p& τοῖς ἀνθρώποις, πέμ- 
πτον εὐπορία χρημάτων xal τῶν εἰς τὸν βίον γρησίμων. 
(o9) ἣ μὲν οὖν εὐβουλία γίνεται Ex παιδείας καὶ ἐχ τοῦ 

35 πολλῶν ἔμπειρον γενέσθαι" ἣ δ᾽ εὐαισθησία ἐχ τῶν τοῦ 
σώματος μερῶν" οἷον ἐάν τις ὀφθαλμοῖς δρᾷ xal τοῖς 
ὠσὶν ἀχούη καὶ τῇ ῥινὶ καὶ τῷ στόματι αἰσθάνηται ὧν 
δεῖ αἰσθάνεσθαι" τὸ δὴ τοιοῦτον εὐαισθησία" ἢ δ᾽ εὐτυχία, 
ὅταν ἐφ᾽ ἃ σχοπεῖ πράξη xav' ὀρθὸν ἃ δεῖ πράττειν τὸν 

- 3 Y 

30 σπουδαῖον’ εὐδοξία δ᾽ ἐστὶν ὅταν τις εὖ ἀχούη" εὐπο- 

ρία δ᾽ ἐστὶν ὅταν τις πρὸς τὰς ἐν τῷ βίῳ πράξεις οὕτως 
κὶ “Ὁ ᾿ 

ἔχῃ ὥςτε xal φίλους εὖ ποιῆσαι xai φιλοτίμως xol 
εὐπόρως ἀπολειτουργῆσαι, ᾧ δ᾽ i 

rA ^8 / ; e * , , 
οὗτός ἐστιν εὐδαίμων τελέως. τῆς ἄρα εὐδαιμονίας 

. 3 ' δ yr AC 4 δ᾽ , 9 l4 Noc 7 
35 ἐστι τὸ μὲν εὐβουλία, τὸ δ᾽ εὐαισθησία xal ὑγίεια 

΄“«- “ δ Δ 3 .,. 7 - δ᾽ 9^ rf: b δ᾽ 4 

τοῦ σώματος, τὸ δ᾽ εὐτυχία, τὸ δ᾽ εὐδοξία, τὸ δ᾽ εὐπο- 


ρία. (100) AL τέχναι εἷς τρία διαιροῦνται: ἣ μὲν πρώτη, 


ἡ δὲ δευτέρα, ἢ δὲ τρίτη. πρώτη μὲν οὖν fj μεταλλευ- 
Tuc) xai ὑλοτοιιχή. παρασχευαστιχαὶ γάρ εἰσιν" ἢ δὲ 
40 γαλχευτιχὴ xal jj τεχτονιχὴ μετασχευαστιχαί εἶσιν" 
éx μὲν γὰρ τοῦ σιδήρου ἢ χαλχευτικὴ ὅπλα ποιεῖ, $ 
δὲ τεχτονιχὴ ἐκ τῶν ξύλων αὐλοὺς xai λύρας. ἣ δὲ 
χρηστική, οἷον ἱππική, τοῖς χαλινοῖς χρῆται" 4 πολε-- 
μιχὴ τοῖς ὅπλοῖς" fj μουσικὴ τοῖς αὐλοῖς καὶ τῇ λύρα. 


- , y A V^ Dues mh aad “Ὁ ἡ ἢ 
40 τὴς τέχνγς ἄρα τρία εἰ ἐστι" τὸ μὲν τι πρῶτον, τὸ ὁὲ 


σι 


τι δεύτερον, τὸ δέ τι τρίτον. — (101) Τὸ ἀγαθὸν εἰς τέτ- 60 


ταρα γένη διαιρεῖται! ὧν ἕν μὲν λέγομεν εἰναι τὸν τὴν 
ἀρετὴν ἔχοντα ἰδία ἀγαθόν" ἄλλο δ᾽ αὐτὴν τὴν ἀρετὴν 
xal τὴν δικαιοσύνην λέγομεν ἀγαθὸν εἶναι" τρίτον δέ, 
οἷον σιτία xal γυμνάσια τὰ πρόςφορα καὶ φάριλάχα 
τέταρτον δέ φαμεν εἶναι ἀγαθόν, οἷον αὐλητιχὴν xal 
ὑποκχριτιχὴν καὶ τὰ τοιαῦτα. ἀγαθοῦ ἄρα τέτταρα 
εἴδη ἐστί" τὸ μὲν τὸ τὴν ἀρετὴν ἔχειν, ἕτερον δ᾽ αὐτὴ 
ἣ ἀρετή, τρίτον δὲ σιτία xal γυμνάσια τὰ ὠφέλιμα" 


bU 


ὑπάρχει ταῦτα πάντα, 


, 


secundam sensibus et bona valetudine corporis vigere ; ter- 
tiam in rebus gerendis fortunatum esse; quartam gloria et 
auctoritate apud homines excellere; quintam pecuniis re-— 
busque ceteris ad omnes usus vita: a(fluere. (99) Sanam 
consultationem ex eruditione multarumque rerum peritia 
et experimento contingere ; sensuum integritatem ex corpo- 
ris membris accidere, ut si quis cernit oculis, audit auri- 
bus, narium praeterea οἱ oris sensu valet ubi opus est; 
prosperitatem rerum esse, quum quis quod agere intendit, 
recte egerit ut decet sirenuum virum; bonam opinionem, 
quum quis bene audit; rerum affluentiam, quum cui ad 
vitze usus ila suppetit pecuniarum copia, ut et amicos fo- 
vere beneficio ac reipublicae ornanda:e et. adjuvanda: splen- 
dide ac large sumptus facere possit. Porro cui hzec suppe- 
tant omnia, eum perfecte felicem ac beatum esse. Felici- 
tatis igitur una quidem pars est prudens consilium, altera 
sensuum (integritas et corporis valetudo, tertia rerum 
prosperitas , quarta bona opinio, quinta rerum affluentia. 
(100) Artes trifariam dividit, quarum alia prima , alia se- 
cunda, alia tertia est. Prima in tractatione metallorum lignis 
que ceedendis constat : materiam enim praebent ; secunda, 
ars eerarii et fabri, quae ex his conficiat aliquid : nam ex ferro 
crarius arma fabricat , ex lignis faber tibias et lyras; tertia 
in usu earum rerum est, ut equestris ars frenis utitur, armis 
ars bellica, musica tibiis et lyra. Artis igitur tres species 
sunt, prima, secunda, tertia. (101) Bonum in quattuor 
genera dividitur, quorum unum dicimus esse, quum quis 
virtute praeditus proprie bonus sit; aliud vero virtutem 
ipsam jam et justitiam nominamus; tertium veluti cibos, 
commodas exercitationes, ac. medicamenta; quartum bo- 
num dicimus aule dorum histrionumque artem et reliqua 
eju«dem generis. — Boni igitur quattuor species sunt : una 
virtute praeditum esse, altera virtus ipsa, tertia cibi et 
exercitationes corporum utiles , quarta tibiis canendi perilia 


LIB. III. PLATO. 9t 


τέταρτων δ᾽ αὐλητικὴν xai ὑποχριτικὴν ἀγαθὸν λέγομεν 


et histrionia." (102) Eorum qux sunt quedam dicimus 


εἶναι, (102) "áv ὄντων τὰ μέν ἐστι xaxd, τὰ δ᾽ dya04,07mala, quadam bona, alia neutra. Ex his mala dicimus ea 


- δὲ *, NEN , » - ὰ 4 ^ λέ X 
τὰ δὲ οὐδέτερα, τούτων καχὰ μὲν ταῦτα λέγομεν, T 
, 7 

δυνάμενα βλάπτειν ἀεί, otov ἀκρασίαν xai ἀφροσύνην 
xit ἀδιχίαν xat τὰ τοιαῦτα τὰ δὲ τούτοις ἐναντία 
* Pl i *.* 7 3 5 -"- 05» ἢ ^ , 
ἄναθα ἐστιν" τὰ δ᾽ ἐνίοτε μεν ὠφελεῖν, ἐνίοτε δὲ βλάπτειν, 
οἷον τὸ περιπατεῖν xat τὸ χαθῆσθαι xal τὸ ἐσθίειν " 7, 
- " ΕἾ ^ , , " ΄“- εν 
ὅλως μήτε ὠφελῆσαι μήτε βλάψαι δυνάμενα" ταῦτα οὖν 
οὔτε ἀγαθὰ οὔτε xaxd ἐστι. τῶν ἄρα ὄντων τὰ μὲν 


qua semper nocere possunt , ut intemperantia , dementia, 
iniquitas et hujusmodi ; bona, qua his contraria sunt ; alia 
qua interdum prodesse , interdum obesse possunt, cujus- 
modi sunt ambulatio, sessio, cibique perceptio, aut qua 
o.nnino neque prodesse possunt, neque obesse : ea igitur 
n'que bona esse neque mala. — Eorum ergo qua sunt alia 
sunt bona, alia mala, alia neutra. (103) Bona constitutio 


| Gvaf4, τὰ δὲ xaxd, τὰ δὲ οὐδέτερα τούτων. (103) Εὐ- 6 διορυτα in tria dividitur. Primum, δὶ sint leges ργββοϊδγα: 


P4 - , 3 kí , 
v?1i2 ξιχιρεῖται elc τρία" ἕν μὲν ἐὰν ὠσιν οἱ νόμοι σπου- 
21iot, εὐνομίαν φαμὲν εἶναι" ἕτερον δ᾽ ἐὰν τοῖς xtw£- 
vo; νόμοις ἐμμένωσιν οἱ πολῖται, xal τοῦτό φαμεν 
* * ^ , 
εὐνουίαν εἰναι" τρίτον δ᾽ ἐὰν μὴ ὄντων τῶν νόμων xaz' 
ἔτ xa ἐπιτηδεύματα χρηστῶς πολιτεύωνται, καὶ τοῦτο 
εὐνοαίαν προςταγορεύουεν. τῆς εὐνοαίας ἄρα ἕν μέν ἐστι 
' ^ p» τ 
γύμλους σπουδαίους εἰναι" ἄλλο δ᾽ ἐὰν τοῖς οὐσι νόμοις 
"" ; , 2. 1 l , os 
ἐλῃένωσι" “τρίτον δ᾽ ἐὰν ἔθεσι xat ἐπιτηδεύμασι 70- 
στοῖς πολιτεύωνται. Διαιρεῖται ἢ ἀνομία εἰς τρία" ὧν 
. Y 
y £ μέν ἐστιν ἐὰν otv οἱ νόμοι [40/0001 xal πρὸς ξένους 
ji , ^9 e e , 
χαὶ πρὸς, πολίτας" (104) ἕτερον δ᾽ ἐὰν τοῖς ὑπάρχουσι 
i 5 k f ΄“- 
μὴ πείθωνται" ἄλλο δ᾽ ἐὰν ὅλως μηδεὶς ἡ νόμος. τῆς ἄρα 
ἀνομίας ἐν μέν ἐστι τὸ μοχθηροὺς εἶναι τοὺς νόμους: 
^S NL “- "Y M ᾿ /, NS 
ἄλλο δ᾽ ἐὰν τοῖς οὖσι μὴ πείθωνται" τρίτον ἐὰν μηδεὶς 


Lad 


et graves, bonam constitutionem legum dicimus ; secundum, 
si cives eas leges quae latze sunt omni studio observent, hoc 
quoque bonam constitutionem legum vocamus ; tertium, 
$i quum leges nulle sint, secundum consuetudines ac 
studia quorumlibet bene respublica administretur, id quo- 
que bonam constitutionem legum vocamus. Est igitur 
prima pars ejusce constitutionis, ut sint leges bonw; se- 
cunda, ut ille observentur; tertia , ut praeclaris consuetu- 
dinibus, institutis ac moribus respublica administretur. 
Contrarius huic laudabili legum constitutioni malus legum 
status in tria itidem scinditur. Primum ex his est, si sint 
leges latze peregrinis et civibus ποχίθ ; (101) alterum , si his 
quz sunt minime obtemperetur; tertium, si nulla omnino 
sit lex. Ergo sine legibus esse uno modo est , quum prave 


ἢ νόμος Τὰ ἐναντία διαιρεῖται elc τρία" οἷον &y20XO9sunt leges; alio, si latis legibus cives non obtemperant ; 


- 3 ’ ἢ e ^ LÀ “Ὁ 
χαχοῖς ἐναντία φαμὲν εἶναι, ὡς τὴν δικαιοσύνην τῇ 
ἀδιχία χαὶ τὴν φρόνησιν τῇ ἀφροσύνη xal τὰ τοιαῦτα. 

v4 21 - , AP i E J - 5 
χαχὰ 0i χαχοῖς Eva vtUx ἐστίν, olov $j ἀσωτία τῇ ἄνε- 
NL , ἢ - 4 ἢ Ὁ e^ ^ J 
λευθερία xai τὸ ἀδίχως στρεθλοῦσθαι τῷ διχαίως 

ἃ) στοεύλοῦσθαι" xal τὰ τοιαῦτα χαχὰ χαχοῖς ἐναντία 
ἐστί, τὸ δὲ βαρὺ τῷ χού αἱ τὸ ταγὺ τῷ δεῖ 
ἔστι, ἐ βαρὺ τῷ χουφῷ x ι ταῦ τῷ βρα εἴ 

DL] e^ ^^ - 9^ 
χαὶ τὸ μέλαν τῷ λευχῷ,, ὡς οὐδέτερα οὐδετέροις ἐστὶν 
ἐναντία, (105) τῶν ἐναντίων ἄρα τὰ μὲν ὡς ἀγαθὰ χα- 
xoi ἐναντία ἐστί τὰ δὲ ὡς χαχὰ χαχοῖς" τὰ δὲ ὡς o0- 

$5 δετέροις οὐδέτερα. 
"v γάρ ἐστιν ἑχτά, τὰ δὲ μεθεχτά, τὰ δὲ ὑπαρχτά. 
. Y Y * 

τὰ μὲν οὖν Éxxd. ἐστιν ὅσα ἐνδέχεται ἔχειν, otov ἥ. δι- 

,; 
χαιοσύνη xai ἣ ὑγίεια" μεθεχτὰ δ᾽ ὅσα ἔχειν μὲν υὴ 
ἐνδέχεται, μετασχεῖν δ᾽ αὐτῶν ἐνδέψεται᾽ οἷον αὐτὸ τὸ 

ὁ ἀγχῆον ἔχειν μὲν οὐχ ἐνδέχεται, μετασχεῖν δ᾽ αὐτοῦ 
47 - 
ἐνδέχεται, ὑπαρχτὰ δὲ ὅσα μήτε μετασχεῖν μήτε ἔχειν 
Ej evt, ὑπάρχειν δὲ δεῖ" οἷον τὸ σπουδαῖον εἶναι ἀγα- 
» ἡ “ ΄“- - 
ὕον x«i δίχαιον εἰναί ἐστι. xai ταῦτα οὔτε μετασ᾽ εἶν 
* y * Ld - 
οὔτε ἔγειν ἀλλ᾽ ὑπάρχειν δεῖ τὸ σπουδαῖον elvat xal δί- 
T M 3 ome 
X1iv εἰναι, (106) τῶν ἀγαθῶν ἄρα τὰ μέν ἐστιν ἐχτά, τὰ 
1 


A 
E 


ToU ἔστι γὰρ abc c ἕν μὲν dx τῷ “0... 01€ ) 
rz" ἔστι γὰρ αὐτῆς ἕν μὲν ix τῶν 76:097; ολένων y po- 
J ^ , “ 

νῶν Ax ῥανόμενον,͵ ἕν δ᾽ ἐχ τῶν μελλόντων, £v δ᾽ ἐχ τῶν 
yf4-0- T4 fv oT . 

πστώτων, τὰ μὲν οὖν ÉX τῶν παροιχομένων παρχ- 
" - d /v - d “ , 
v'u222, οἷον τί ἔπαθον Λαχεδσιμόνιοι πιστεύσαντες" 


4, 
E 
. 
«.. 
ς 


uu 


t 


^ 
5 


£x τῶν παρόντων, οἷον ἀποφαίνειν τείχη ἀσθενῆ, 
coe ἀνθρώπους, σῖτον ὀλίγον" τὰ δ᾽ Ex τῶν μελλόν- 
τῶν; οἷον ταῖς ὁπονοίαις μὴ ἀδιχεῖν τὰς πρεσβείας, 
ἡπως μὴ ἄδοξος fj ᾿Ελλὰς γένηται, τῆς ἄρα συμθου- 


tertio , si nulla lex obtinet. Contraria trifariam dividuntur, 
quemadmodum bona malis contraria dicimus, ut justitiam 
injustitixz , prudentiam stultitiae et hujusmodi cetera. Mala 
autem malis contraria, ut prodigalitas illiberalitati et injusta 
pena juste peenee. et cetera id genus mala malis contraria 
sunt. Porro levia gravibus, tardis velocia et nizra candi- 
dis ut neutris neutra contraria sunt. (105) Contrariorum 
igitur parttm ut bona malis contraria sunt, partim ut mala 
malis, partim ut neutra neutris contraria dicuntur. Bonorum 


Τῶν ἀγαθῶν γένη ἐστὶ τρία" τὰ 7 otria sunt genera : alia enim ex his haberi, alia participari 


possunt, alia per se constant. Prima illa sunt qua haberi 
possunt , ut justitia et sanitas; secunda, qua haberi qui- 
dem nequcunt , eorum tamen participes esse possumus, ut 
bonum ipsum habere quidem mon possumus, possumus 
tamen ejus participes esse; constant aftem per sese, quie 
neque participationem admittunt , neque haberi possunt, 
sed esse oportet, ut probum esse et justum esse bonum 
est. Ea vero neque habere neque his participare licet, 
sed ipsum esse oportet quod dicimus bonum esse et justum 
esse. (106) Bonorum igitur alia sunt quae habere pos- 


usfitx cd, τὰ δὲ ὑπαρχτά. Ἢ συμῥουλία ξιχιρεῖται εἰς 7 Isumus, alia quz aliis participare , alia per se constant. Con- 


silium tripartitum est : aliud quippe a preterito, aliud a 
futuro, aliud a prosentitempore sumitur. —Prateritum 
tempus exempla suppeditat , veluti quid passi sint Lacedae- 
monii fidem habentes; praesens autcm rem ipsam qua in 
manibus est considerare monet, puta imbecilles muros, 
homines timidos, annonz caritatem. Futurum prospicere 
suadet, ut si non esse violandas dicimus suspicione lega- 
tiones, ne Gracia gloriam honestatis amittat. — Consilia 


92 | BIBA. T. ΠΛΑΤΩΝ. 


' 
λίας τὰ μέν ἐστιν ἐκ τῶν παροιχομένων, τὰ δ᾽ Ex τῶν 


igitur capiuntur alia ex praeteritis, alia ex przesentibus , 


παρόντων, τὰ δ᾽ £x τῶν μελλόντων. (107) Ἢ φωνὴ 9tzt-72alia ex futuris. (107) Vox in duo dividitur : est enim 


ρεῖται εἰς δύο ἕν μὲν αὐτῆς ἐστιν ἔμψυχον, ἕν δ᾽ 
ἄψυχον. ἔμψυχον μὲν $ τῶν ζώων φωνή, ἄψυχον 
6 δὲ φθόγγοι xal ἦχοι. τῆς τοῦ ἐμψύχου φωνῇς ἢ μέν 
ἐστιν ἐγγράμματος, ἣ δὲ ἀγράμματος. ἐγγράμματος 


μὲν $ τῶν ἀνθρώπων, ἀγράμματος δ᾽ ἡ τῶν ζῴων. 


τῆς ἄρα φωνῆς ἡ μὲν ἔμψυχος, ἢ δ᾽ ἄψυχος. — Tv 


ὄντων τὰ μέν ἐστι μεριστά, τὰ δ᾽ ἀμέριστα. τούτων 
10 δὲ τῶν μεριστῶν τὰ μὲν ὁμοιομερῆ, τὰ δ᾽ ἀνομοιομερῆ. 
ἀμερὴ μὲν οὖν ἐστιν ὅσα μὴ ἔχει διαίρεσιν μηδ᾽ ἔχ τυ- 
νος σύγχειται, οἷον f| τε μονὰς xai fj στιγμὴ xat 6 
φθόγγος" μεριστὰ δ᾽ ὅσα ἔχ τινος σύγκειται, οἷον αἵ τε 
συλλαθαὶ xal συμφωνίαι xal ζῷα καὶ ὕδωρ xal χρυσός. 
15 (108) xal ὁμοιομερῇ μὲν ὅσα ἐξ ὁμοίων σύγχειται xai 
μηδὲν διαφέρει τὸ ὅλον τοῦ μέρους εἰ μὴ τῷ πλήθει, 
οἷον τὸ ὕδωρ xai τὸ χρυσίον καὶ πᾶν τὸ τοιοῦτον. ἀνο- 
μοιομερῇ δ᾽ ὅσα ἐξ ἀνομοίων μερῶν σύγχειται, οἷον οἷ- 
χία χαὶ τὰ τοιαῦτα. τῶν ὄντων ἄρα τὰ μέν ἐστι μεριστά, 
20 τὰ δ᾽ ἀμερῆ" τῶν δὲ μεριστῶν τὰ μὲν ὁμοιομερῆ, τὰ 
δ᾽ ἀνομοιομερῇ. Τῶν ὄντων τὰ μέν ἐστι χαθ᾽ ἑαυτά, 
τὰ δὲ πρός τι λέγεται. τὰ μὲν οὖν καθ᾽ ἑαυτὰ λεγό- 
μενά ἐστιν ὅσα ἐν τῇ ἑρμηνείᾳ μηδενὸς προςδεῖται" 
ταῦτα δ᾽ ἂν εἴη οἷον ἄνθρωπος, ἵππος xat τὰ ἄλλα 
30 ζῷα. τούτων γὰρ οὐδὲν δι᾽ ἑρμηνείας χωρεῖ. — (109) 
τῶν δὲ πρός τι λεγομένων ὅσα προςδεῖταί τινος ἑρμη- 
νείας, οἷον τὸ μεῖζόν τινος χαὶ τὸ θᾶττόν τινος χαὶ τὸ 
χάλλιον καὶ τὰ τοιαῦτα’ τό τε γὰρ μεῖζον ἐλάττονός 
ἐστι μεῖζον καὶ τὸ θᾶττον θᾶττόν τινός ἐστι. τῶν ὄν- 
0 τῶν ἄρα τὰ μέν ἐστιν αὐτὰ χαθ᾽ αὑτά, τὰ δὲ πρός τι. 
ὧδε xal τὰ πρῶτα διήρει χατὰ τὸν Ἀριστοτέλην. 


l'éyove δὲ καὶ ἄλλος Πλάτων φιλόσοφος Ῥόδιος, 1267-75 


τὴς Παναιτίου, χαθά φησι Σέλευχος ὃ γραμματιχὸς 
ἐν πρώτῳ περὶ φιλοσοφίας" καὶ ἄλλος περιπατητιχός, 

80 μαθητὴς ᾿Αριστοτέλους" xat ἕτερος Πραξιφάνους xal ὃ 
τῆς ἀρχαίας χωμῳδίας ποιητής. 


animata alia,.alia inanimata. — Animata quidem animan- 
tium, inanimata vero soni et strepitus. Porro animata bi- 
fariam dividitur : altera enim concipi literis potest, altera 
non potest : potest quidem hominum vox, non potest 
animalium. — Vox igitur alia animata est, alia inanimata. 
Eorum qus sunt alia dividua , alia individua dicimus. Di- 
viduorum vero alia sunt similium partium, alia dissimilium. 
Atque individua quidem sunt qua divisionem non admit- 
tunt et simplicia sunt neque ex aliquo composita, ut uni- 
fas, punctum ac sonus. Dividua vero quz sunt ex aliquo 
composita, ut syllabae et consonantie, animantes, aqua 
et aurum. (108) Similium partium sunt quz ex similibus 
componuntur ; neque totum a parte nisi multitudine dií- 
fert, ut aqua, aurum et quicquid est hujusmodi. Dissimi- 
lium partium dicimus quz ex dissimilibus constant , ut do- 
mus et hujusmodi. Eorum igitur qua sunt alia dividua 


4, alia individua : dividuorum vero alia sunt similium 


partium, alia dissimilium. Eorum quz sunt, alia perse, alia 
vero ad aliquid dicuntur. Ea quidem per se dicemus , quz 
in elocutione nullo additamento indigent : ejusmodi sumi 
homo, equus et animalia reliqua : nam nihil horum expli- 
calione indiget. (109) Ea vero ad aliquid dicuntur, que 
explicatione quadam egent, ut est majus aliquo et celerius 
aliquo et melius et hujusmodi reliqua. Namque majus 
minore majus est, et celerius aliquo est celerius. Eorum 
igitur qua sunt alia per se sunt, alia per relationem. ad. 
aliquid : ita et prima dividebat secundum Aristotelem. Fuit 
et alius Plato philosophus Rhodius, Pansetii discipulus, ut 
ait Seleucus grammaticus in primo de Philosophia libro; 
et alius Peripateticus , Aristotelis discipulus; et alius Praxi- 
planis; alius item poeta priscsee comodize. 





ΔΙΟΓΕΝΟΥ͂Σ AAEPTIOY 


BIQN ΚΑΙ ΓΝΩΜΩΝ ΤΩΝ EN ΦΙΛΟΣΟΦΙᾺ 
ΕΥ̓ΔΟΚΙΜΗΣΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΕΙΣ AEKA 
ΤΕΤΑΡΤΟΝ. 





ΚΕΦ. Α΄. 


ΣΠΕΥΣΙΠΠΟΣ. 


t. Τὰ μὲν περὶ Πλάτωνος τοσαῦτα ἦν ἐς τὸ δυνατὸν I 


'rutv συναγαγεῖν, φιλοπόνως διειλήσασι τὰ λεγόμενα περὶ 


DIOGENIS LAERTII 


VIT/E ET PLACITA CLARORUM PHILOSO- 
PHORUM DECEM LIBRIS COMPREHENSA. 
LIBER QUARTUS. 





CAP. I. 
SPEUSIPPUS. 


1. De Platone diximus quz valuinmus colligere , studiose 
evolventes quicquid de eo vivo proditur. Successit autem 


τἀνδρός. Διεδέξατο δ᾽ αὐτὸν Σπεύσιππος Εὐρυμέδοντος ἃ ei Speusippus, KEurymedontis filius, Atheniensis, pago 
᾿Αθηναῖος, τῶν μὲν δήμων Μυρρινούσιος, υἱὸς δὲ τῆς Myrrhinusius , Potones Platonis sororis filius. Octo autem 
ὁ ἀδελφῆς αὐτοῦ Ποτώνης. Καὶ ἐσχολάρχησεν ἔτη ὀχτώ, 3 annos scholie Platonici praefuit, a centesima octava Olym- 
ἀρξάμενος ἀπὸ τῆς ὀγδόης xal ἑκατοστῆς ᾿Ολυμπιάδος" piade initium sumens. Gratiarum signa in schola collocavit , 
Χαρίτων τ᾽ ἀγάλματ᾽ ἀνέθηκεν ἐν τῷ μουσείῳω τῷ ὑπὸ qua fuit a Platone in Academia exstructa. Perstitit autem 
Πλάτωνος ἐν ᾿Ἀχαδημίᾳ ἱδρυθέντι. xat ἔμεινε μὲν ἐπὶ 4 intra Platonis decreta , etsi morum gravitate non illi man- 
τῶν αὐτῶν Πλάτωνι δογμάτων᾽ οὐ μὴν τό γ᾽ ἦθος διέ. — sit similis: namque et iracundus erat et voluptatibus de- 
8 μεινετοιοῦτος. xa γὰρόργίλος καὶ ἡδονῶν ἥττων ἦν. qaot — ditus. Nempe aiunt illum pre ira catulum in puteum je- : 
γοῦν αὐτὸν ὑπὸ θυμοῦ τὸ χυνίδιον sl; τὸ φρέαρ ῥῖψαι — cisse, voluptateque delinitum in Macedoniam ad Casandri 
x1 ὑφ᾽ ἡδονῆς ἐλθεῖν εἰς Maxe δονέαν ἐπὶ τὸν Κασάνδρου nuptias profectum esse. (2) Feruntur et Platonis discipulte 
γάμον, (1) ἔλέγοντο δὲ αὐτοῦ χαὶ αἱ Πλάτωνος ἀχούειν 5 Lasthenia Mantinea et Axiothea Pbliasia ipsum quoque au- 
μαύγτριαι, Λασθένειά τε 4j Μαντινιχὴ καὶ ᾿Αξιοθέα ἢ ἀϊνίεθε. Quo etiam tempore Dionysius ita ad illum morda- 
l5 Φλιασία, ὅτε xal Διονύσιος πρὸς αὐτὸν γράφων τω- citer scribens ait : δέ ex Arcade discipula, qualis sit tua 
ὑχστιχῶς φησι" « xal ἐχ τῆς Ἀρχαδιχῆς σου μαθητρίας philosophia discere possumus. Et Plato quidem audito- 
ἔστι χαταμαθεῖν τὴν σοφίαν. xai Πλάτων μὲν ἀτελεῖς γος suos immunes a mercedibus prastabat, tu vero tri- 
φόρων τοὺς παρ᾽ αὐτὸν φοιτῶντας ἐποίει" σὺ δὲ δασμο- — buta exigis et a volentibus et nolentibus accipis. Primus 
λογεῖς xal παρ᾽ ἐχόντων xal ἀχόντων λαμθάνεις. » O5-Ó hic, ut ait Diodorus in primo Commentariorum , perspexit 


W τὸς πρῶτος, χαθά φησι Διόδωρος ἐν ἀπομνημονευμάτων 
πρώτῳ, ἐν τοῖς μαθήμασιν ἐθεάσατο τὸ χοινὸν xal συν- 
οἰχείωσε χαθόσον ἦν δυνατὸν ἀλλήλοις" xa πρῶτος παρὰ 
Ἰισοχράτους τὰ χαλούμενα ἀπόρρητα ἐξήνεγχεν, ὥς φησι 
Katveuc. (3) χαὶ πρῶτος εὗρεν ᾧ τὰ φορμία τῶν φρυγά- 


commune esse disciplinarum vinculum, easque quantum fieri 
poterat sibi invicem junxit atque conciliavit. Primus item 
quie ab Isocrate dicebantur arcana edidit, ut Czeneus refert : 
(3) ac primus quo pacto ex gracilioribus lignis capacia et in 
ventrem tumentia vascula fierent invenit. Quum vero jam 


5 νων εὔογχα ποιοῦσιν. Ἤδη δὲ ὑπὸ παραλύσεως χαὶ τὸ 7 paralysi corpus illi omne obtorpuisset, misit qui Xenocratem 
σωμα διέφθαρτο, xal πρὸς Ξενοχράτην διεπέμπετο πα- δὰ se venire et scholee successionem accipere invitarent. 


[ἀχαλῶν αὐτὸν ἐλθεῖν xal τὴν σχολὴν διαδέξασθαι. 


Aiunt illum quum lectica ferretur in Academiam, ob- 


Φασὶ δὲ αὐτὸν ἐπ᾽ ἀμαξίου φερόμενον sic τὴν Ἀχαδη-- B vium habuisse Diogenem, et quum illi Salve dixisset, hoc 


μίαν συναντῆσαι Διογένει xal Χαῖρε εἰπεῖν" τὸν δὲ φά- 
V ναι, « ἀλλὰ μὴ σύ γε, ὅςτις ὑπομένεις ζῆν τοιοῦτος 


ab eo responsum accepisse : At tu nequaquam salve, qui 
ejusmodi quum sis, vivere susines. Denique vero maerore 


ὧν.» Kal τέλος ὑπὸ ἀθυμίας ἐχὼν τὸν βίον μετήλλαξε 9 impulsus, quum jam senio confectus esset, mortem sibi 


1 [] e 
γηραιὸς Ov. — xat ἔστιν ἡμῶν εἰς αὐτόν" 


AXX εἰ μὴ Σπεύσιππον ἐμάνθανον ὧδε θανεῖσθαι, 
οὐχ ἂν ἔπεισέ μέ τις τόδε λέξαι" 
W ὡς ἣν οὐχὶ Πλάτωνι πρὸς αἵματος" οὐ γὰρ ἀθυμῶν 
χάτθανεν ἂν διά τι σφόδρα μικρόν. 


(ἡ) Πλούταρχος δέφησιν ἐν τῷ Λυσάνδρου βίῳ xoi Σύλλα 
φθειρσὶν ἐχζέσαι αὐτόν. ἦν δὲ xal τὸ σῶμα διαχεχυ- 


sponte conscivit. De eo hoc nostrum est epigramma : 


Quod nisi Speusippum didicissem sic obiturum , 
auctor erat mihi dicere nemo, 

hunc ementiri se natum stirpe Platonis : 
nam nihili dolor haud jugulasset. 


- (4) Porro Plutarchus in Vita Lysandri et Sullae pediculis et- 


fervescentibus illum interiisse ait. Eratautem corpore dif- 


μένος, ὥς φησι Τιμόθεος ἐν τῷ περὶ βίων. Οὗτος, rofluens, quod testatur Timotheus inlibro de Vitis. Hic, inquit, 


V srl, πρὸς τὸν ἐρῶντα πλούσιον ἀμόρφου, ἔφη, « τί 


diviti deformem mulierem amanti, Quid tibi, ait , istac 


94 


δέ σοι δεῖ τούτου ; ἐγὼ γάρ σοι δέχα ταλάντων εὐμορ- 
φοτέραν εὑρήσω. » 
μνήματα χαὶ διαλόγους πλείονας, ἐν οἷς χαὶ ᾿Δρίστιππον 
τὸν Κυρηναῖον, περὶ πλούτου α΄, περὶ ἡδονῆς α΄, περὶ ὃι- 
& χαιοσύνης α΄, πέρὶ φιλοσοφίας α΄, περὶ φιλίας α΄, περὶ θεῶν 
α΄, Φιλόσοφος α΄, πρὸς Κέφαλον α΄, Κέφαλος α΄, Κλεινό- 
μαχος ἢ Λυσίας α΄, Πολίτης α΄, περὶ ψυχῆς α΄, πρὸς 
Γρύλλον α΄, (5) Ἀρίστιππος α΄, τεχνῶν ἔλεγχος α΄, ὗπο- 
μνηματιχοὶ διάλογοι, Τεχνιχὸν α΄, διάλογοι τῶν περὶ τὴν 
to πραγματείαν ὁμοίων a^ B' γ΄ δ΄ εἰ ς΄ C m θ' c, διαιρέσεις 
καὶ πρὸς τὰ ὅμοια ὑποθέσεις, περὶ γενῶν xot εἰδῶν πα- 
ραδειγμάτων, πρὸς τὸν Ἀμάρτυρον, Πλάτωνος ἐγχώμιον, 
ἐπιστολαὶ πρὸς Δίωνα, Διονύσιον, Φίλιππον" περὶ νομο- 
θεσίας, Μαθηματιχός, Μανδρόδολος, Λυσίας, “Ὅροι, 
ι5 Ἰ άξεις ὑπομνημάτων στίχοι τρεῖς xal τετρακιςμύριοι 
τεσσαραχόσιοι ἑδδομήκοντα πέντε. πρὸς τοῦτον γράφει 
χαὶ Σιμωνίδης τὰς ἱστορίας, ἐν αἷς χατέταξε τὰς πράξεις 
Δίωνός τε xal Βίωνοςς. φησὶ δὲ xai Φαδωρῖνος ἐν 
δευτέρῳ ἀπομνηυμονευμάτων ὡς Ἀριστοτέλης αὐτοῦ τὰ 
20 βιθλία τριῶν ταλάντων ὠνήσατο. 


χαὶ ἕτερος, ἰατρὸς Ηροφίλειος ᾿Αλεξανδρεύς. 





ΚΕΦ. Β΄. 
ZENOKPATIZ. 


6. Ξξενοχράτης Ἀγαθήνορος Χαλχηδόνιος" οὗτος ἐχ νέου 
Πλάτωνος ἤχουσεν, ἀλλὰ xai el; Σικελίαν αὐτῷ συνα- 
25 πεδήμησεν. Ἦν δὲ τὴν φύσιν νωθρός, ὥςτε λέγειν τὸν 
Πλάτωνα συγχρίνοντα αὐτὸν ᾿Αριστοτέλει, « τῷ μὲν 
ύωπος δεῖ, τῷ δὲ χαλινοῦ. » χαὶ « ἐφ᾽ οἷον ἵππον οἷον 


ὄνον ἀλείφω. « Σεμνὸς δὲ τά τ᾽ ἄλλα Ξενοχράτης xoi ὃ 


σχυϑρωπὸς ἀεί, ὥςτε αὐτῷ λέγειν συνεχὲς τὸν Πλάτωνα, 
30 « Eevóxpatec, θῦε ταῖς Χάρισι. » διῃγέ τ΄ ἐν Ἀχαδημίᾳ 
τὰ πλεῖστα" xai εἴ ποτε μέλλοι εἰς ἄστυ ἀνιέναι, φασὶ 
τοὺς θορυδώδεις πάντας xal προυνίχους ὑποστέλλειν 
αὐτοῦ τῇ παρόδῳ. (7) χαίποτε xal Φρύνην τὴν ἑταίραν 
^ e^ A fu , € ’ 
ἐθελῆσαι πειρᾶσαι αὐτὸν, xai δῆθεν διωχομένην ὑπό 
* A ^ 
86 τινων χαταφυγεῖν εἰς τὸ olxiótov. τὸν δὲ ἕνεχα τοῦ 
ἀνθρωπίνου εἰςδέξασθαι, καὶ ἑνὸς ὄντος χλινιδίου δεο-- 
μένη μεταδοῦναι τῆς χαταχλίσεως" xal τέλος πολλὰ 
ἐχλιπαροῦσαν ἄπραχτον ἀναστῆναι. λέγειν τε πρὸς τοὺς 
᾽ € 2 , 5» N ἢ 2 , 3 3 5, , 

πυνθανομένους ὡς οὐκ ἀπ᾽ ἀνδρός, ἀλλ᾽ ἀπ᾽ ἀνδριάντος 
4, Pj X « X bd 95 “ὦ 
40 ἀνασταίη. ἔνιοι δὲ Λαΐδα φασὶ παραχαταχλῖναι αὐτῷ 
τοὺς μαθητάς" τὸν δὲ οὕτως εἰναι ἐγχρατῇ, ὥςτε καὶ 
τουὰς χαὶ καύσεις πολλάχις ὑπομεῖναι περὶ τὸ αἰδοῖον. 

ΚΙ j ὶ Ὁ, , d A oor 3! 
Hv δὲ xal ἀξιόπιστος σφόδρα , ὥςτε μὴ ἐξὸν ἀνώμοτον 
μαρτυρεῖν. τούτῳ μόνῳ συνεχώρουν ᾿Αθηναῖοι. (8) Καὶ 
45 δὴ xal αὐταρχέστατος ἦν. Ἀλεξάνδρου γοῦν ποτὲ συχνὸν 
ἀργύριον ἀποστείλαντος αὐτῷ, τριςχιλίας Ἀττικὰς ἀφε- 
λὼν τὸ λοιπὸν ἀπέπεμψεν, εἰπὼν ἐχείνῳ πλειόνων δεῖν 
πλείονας τρέφοντι. ἀλλὰ xal τὸ ὑπ᾽ Ἀντιπάτρου πει- 
φθὲν μὴ προςέσθαι, ὥς φησι Νιρωνιανὸς ἐν 'Opotot. 


ϊὺ 


BIBA. A, β. ΞΕΝΟΚΡΑΤΗΣ. 


opus est? ego tibi decem talentis formosiorem inveniam. 


Καταλέλοιπε δὲ πάμπλειστα ὗπο-Ι 1 Reliquitautem permulta commentaria et dialogos complure-, 


inter quos et Aristippus Cyrenaus est; de divitiis unum , 
de voluptate unum, de justitia unum, de philosophia unum, 
de amicitia unum, de diis unum, Philosophus unum, ai 
Cephalum unum , Cephalus unum, Clinomachus sive Lysias 
unum, Civis unum , de anima unum, ad Gryllum unum, 
(5) Aristippus unum, Reprehensio artium unum, Com- 
mentariorum dialogos , Artificiosum unum , Dialogos earum 
rerum quie parem babent tractationem decem, Divi- 
siones et argumenta ad similia, de generibus et speciebus 
exemplorum, ad Amartyrum, Laudationem Platonis, 
Epistolas ad Dionem , Dionysium et Philippum ; de legum 
sanctione, Mathematicus , Mandrobolus, Lysias , Definitio- 
nes, Commentariorum ordines : versus quadragies et ter 
mille quadringenti septuaginta qninque. Ad hunc Simoni- 
des scribit historias, in quibus Dionis ac Bionis gesta compre- 
hendit. Ejus libros Aristotelem tribus talentis emisse Favo- 


Γέγονε Σπεύσιππος! 2rinus in secundo Commentariorum auctor est. Fuit et alter 


Speusippus, medicus Herophileus, Alexandrinus. 


CAP. II. 
XENOCRATES. 


I 6. Xenocrates Agathenoris filius Chalcedonius. Is ab ado- 
lescentia Platonis auditor fuit , eique in Siciliam proficiscenti 
2 comes itineris adhaesit. Erat autem ingenio tardus, adeo 
ut quum illum Plato Aristoteli conferret, alterum freno, 
alterum diceret egere ealcaribus : illudque, Qualem con- 
tra equum qualem asinum ungo. Ceterum vultu erat sem- 
per Xenocrates ad gravitatem composito ac tristiore , ita ut 
ssepissime ad illum Plato diceret : Xenocrates , Gratiis sacra 
facito. "Vixit autem utplurimum in Academia : si quando 
vero ad urbem profecturus esset, aiunt petulantes et impu- 
dicos omnes , dum procederet , sese demisso capite proripere 
solitos. (7) Quin etiam Phrynen nobile scortum illum ali- 
quando tentasse , et quasi a quibusdam insectaretur scilicet , 
sic in illius axliculam confugisse : illum vero humanitat's 
causa excepisse. Quumque solus illic et unicus lectulus es 
Set , oranti lectuli ipsius partem concessisse : denique quum 
multa nequicquam orasset , infecto opere profectam esse , «c 
dixisse percontantibus, se non a viro, sed a statua exire. Qui- 
dam vero discipulos Laidem illi injecisse in lectulum tradunt, 
illumque adeo fuisse continentem, ut et secari sibi et uri 
partes pudendas sape pateretur. Tanta vero illius verbis fides 
j habebatur, ut quum injurali nullius testimonium admitte- 
retur, huic soli remiserint Athenienses jusjurandum. (5) 
Erat praeterea maxime frugi , ita ut quum illi Alexander ma- 
gnam pecunia summam misisset , acceptis tantum triginta 
minis Atticis reliquum remiserit, dicens illi opus esse plu- 
ribus, qui plures enutriret. Ab Antipatro quoque sibi mi»- 

sam pecuniam non accepisse Myronianus in Similibus testa- 


LIB. IV. 35. XENOCRATES. 


1 οι. , ld / , 
χαὶ χρυσῷ στεφάνῳ τιμηθέντα ἐπάθλῳ πολυποσίας 
- τὶ « ' 7 , - ^ b! e^ 
τοῖς Χουσὶ παρὰ Διονυσίῳ ἐξιόντα θεῖναι πρὸς τὸν ἱόρυ- 
L €3*^ t» y Li A V , A 97 
μένον "Epuv, ἔνθαπερ τιθέναι xat τοὺς ἄνθινους εἰωθει, 
λόγης δὲ αὐτὸν μετὰ χαὶ ἄλλων πεμφθῆναι πρεσδευτὴν 
πρὸς Φίλιππον" xal τοὺς μὲν δώροις μαλθασσομένους 
χαὶ εἰς τὰς χλήσεις συνιέναι xal τῷ Φιλίππω λαλεῖν" 
τὸν δὲ μηδέτερον τούτων ποιεῖν. οὔτε γὰρ ὃ Φίλιππος 
αὐτὸν προςίετο διὰ τοῦτο. (9) ὅθεν ἐλθόντας τοὺς πρέσδεις 
εἰς τὰς ᾿Αθήνας φάσχειν ὡς μάτην αὐτοῖς Ξενοχράτης 
, συνελυλύθοι: καὶ τοὺς ἑτοίμους εἶναι ζημιοῦν αὐτόν. 
μαθόντας δὲ παρ᾽ αὐτοῦ ὡς νῦν x«i μᾶλλον ppovtt- 


στέον εἴν, τῆς πόλεως αὐτοῖς (τοὺς μὲν γὰρ ἤδει δωροδο- 
χύσαντας ὃ Φίλιππος, ἐμὲ δὲ μηδενὶ λόγῳ ὑπαξόμενος) 


φασὶ διπλασίως αὐτὸν τιμῆσαι. — xal τὸν Φίλιππον δὲ 

s λέγειν ὕστερον ὡς μόνος εἴη Ξενοχράτης τῶν πρὸς αὐτὸν 
ἀφιγμένων ἀδωροδόχητος. ἀλλὰ καὶ πρεσδεύων πρὸς 
Ἀντίπατρον περὲ αἰχμαλώτων ᾿Αθηναίων χατὰ τὸν Aat- 
μιαχὸν πόλεμον, χαὶ χληθεὶς ἐπὶ δεῖπνον πρὸς αὐτὸν 
προηνέγχατο ταυτί" 


"  ὮὨ Κίρχη, τίς γάρ xev ἀνὴρ, ὃς ἐναίσιμος εἴη, 
πρὶν τλαίη πάσσασθαι ἐδητύος ἠδὲ ποτῆτος, 
πρὶν λύσασθ᾽ ἑτάρους καὶ ἐν ὀφθαλμοῖσιν ἰδέσθαι; 


χαὶ τὸν ἀποδεξάμενον τὴν εὐστοχίαν εὐθὺς ἀφεῖναι. (10) 
Στρουθίου δέ ποτε διωχομένου ὑπὸ ἱέραχος xal εἰςπη- 
b ὄγσαντος εἰς τοὺς Χόλπους αὐτοῦ, χαταψήσας μεθῆχεν, 
εἰπὼν τὸν ἱχέτην δεῖν μὴ ἐχδιδόναι. σχωπτόμενος ὑπὸ 
? 2, Y 5 om rj . δὲ i] τὸ 
Βίωνος οὐχ ἔφη αὐτῷ ἀποχρινεῖσθαι" μηδὲ γὰρ τὴν τρα- 
γωξίαν ὑπὸ τῆς χωμῳδίας σχωπτομένην ἀποχρίσεως 
ἀξιοῦν, πρὸς δὲ τὸν μήτε μουσιχὴν μήτε γεωμετρίαν 
μι μήτε ἀστρονομίαν μεμαθηκότα, βουλόμενον δὲ παρ᾽ 
αὐτὸν φοιτᾶν, « πορεύου, ἔφη" λαδὰς γὰρ οὐχ ἔχεις 
φιλοσοφίας, » ol δὲ τοῦτό φασιν εἰπεῖν, « παρ᾽ ἐμοὶ và 
τύχης οὐ χνάπτεται. » (11) εἰπόντος δὲ Διονυσίου πρὸς 
Πλάτωνα ὡς ἀφαιρήσεται αὐτοῦ τὸν τράχηλον, παρὼν 
- εἶ Y "m a TA ^o Xo i 
Ρ οὗτος xxi δείξας τὸν ἴδιον, « οὐχ dv γε, ἔφη, τὶς 
πρότερον τούτου. » Φασὶ xal Ἀντιπάτρου ποτὲ ἐλθόντος 
εἰς ᾿Αθήνας xal ἀσπασαμένου αὐτόν, μὴ πρότερον dv- 
τιπροςχγορεῦσαι πρὶν ἢ τὸν λόγον ὃν ἔλεγε διχπεράνα- 
cxt, ᾿Ἀτυφότατος δὲ ὧν πολλάχις τῆς ἡμέρας ἑαυτῷ 
ύ Σινὰ ὦ gg , A 3 Κ) “ n 
ἐμελέτα, χαὶ ὥραν μίαν, φασὶν, ἀπένεμε σιωπῇ. Καὶ 


93 


tur. Corona quoque aurea donatum praemio bibacitatis 
Choum festo apud Dionysium, e convivio exeuntem eam 
ante Mercurii statuam deposuisse, ubi floreas quoque co- 
ronas ponere solitus erat. Missum illum cum ceteris lc- 
gatum ad Philippum fama est, ac reliquos quidem donis 
emollitos et convivia celebrasse et cum illo szepe sermones 
caedere solitos , ipsum vero horum neutrum fecisse; ac pro- 
pterea Philippus eum ad sese admittere nolebat. (9) Quo- 
circa et Athenas reversos legatos dixisse, frustra Xenocratem 
secum ivisse, Atheniensesque illi jam parasse mulctam. Sed 
admonitos ab eo, nunc quam maxime reipublicae esse ca- 
vendum—Aqnam hos Philippus largitione sibi conciliatos scie- 
bat, menullo pacto ad id impellere poterat, (inquit )—duplici 
honore illum ornasse perhibent. Philippum quoque postea 
dixisse, solum Xenocratem ex omnibus qui ad se venerint 
legatis inunera sprevisse. Ad Antipatrum quoque legatione 
functus, ut quiex Atheniensibus in bello Lamiaco capti 
fuerant , redderet , ab eo invitatus ad cenam hisce ad illum 
verbis usus est : 


Quis cupiat, Circe, prudens vel sanior unquam 
sustineat bibere atque cibum gustare , priusquam 
solvantur socii , ac dentur conspiciendi? 


Ejus hanc dexteritatem ille perlibenter amplexus omnes 


6 continuo solvit ac dimisit. (10) Quum aliquando passer 


accipitri futurus praeda se in ejus sinum recepisset , operuit 
ac fovit, dicens non oportere supplicem prodere. Quuma 
Bione objurgaretur, Non tibi , inquit , respondebo equidem : 
nam neque tragedia comoediam, quum ab ea lacessitur, 
responsione dignatur. Ad eum qui neque musica neque 
geometria neque astronomia instructus ludum suum fíre- 
quentare cupiebat, Abi, inquit : ansis enim philosopliiae 
cares. Alii vero eum sic dixisse ferunt, Apud me enim 
vellus non carminatur. (11) Quum Platoni Dionysius diceret 
se illi caput amputaturum, praesens suumque ostendens , 


7 Nemo, inquit , illud prius quam hoc. Aiunt Antipatro Athe- 


nas profecto et ipsum salutanti non antea respondisse quam 
cc ptam absolvisset orationem. — Porro glorie et fastus 
inprimis contemptor fuit, ac sepe interdiu meditationi 
inserviebat atque unam silentio tribuebat horam. Reliquit 


πλεῖστα ὅσα χαταλέλοιπε συγγράμματα xal ἔπη xoi 9 autem scripta plurima , commentarios nimirum, carmina et 


πραινέσεις, ἅ ἐστι ταῦτα Περὶ φύσεως α' B Y δ΄ ε΄ ς΄, 
πεοὶ σοφίας ς΄, περὶ πλούτου α΄, Ἀρχὰς α΄, περὶ τοῦ do- 
βίστου α΄, (12) περὶ τοῦ παιδίου α΄, περὶ ἐγχρατείας α΄, περὶ 
ὁ τοῦ ὠφελίμου α΄, περὶ τοῦ ἐλευθέρου α΄, περὶ θανάτου 
α΄, περὶ ἐχουσίου α΄, eol φιλίας a^ β΄, περὶ ἐπιεικείας 
α΄, περὶ τοῦ ἐναντίου α΄ β΄. περὶ εὐδαιμονίας α΄ β΄, περὶ 
τὴν γράφειν α΄, περὶ μνήμης α΄, περὶ τοῦ ψεύδους α΄, 
Καλλιχλῆς α΄, περὶ φρονήσεως α΄ β΄, Οἰχονομιχὸς α', 
Ὁ περὶ σωφροσύνης α΄, περὶ δυνάμεως νόμου α΄, περὶ πο- 
λιτείας α΄, περὶ ὁσιότητος α΄, Ὅτι παραδοτὴ ἡ ἀρετὴ 
2, περὶ τοῦ ὄντος α΄, περὶ εἱμαρμένης α΄, περὶ παθῶν 
ἃ γπερὶ βίων α΄, περὶ ὁμονοίας α΄, περὶ μαθητῶν a^ β΄, 


adhortationes. Ea vero haec sunt : de natura libri sex , de 
sapientia sex, de divitiis unus, Arcas unus, de indefinito 
unus, (12) de puero unus, de continentia unus, de utili 
unus, de libero unus, de morte unus, de voluntario unus, 
de amicitia duo, de s:equitate unus, de contrario duo, de 
felicitate duo, de scribendo unus, de memoria unus, de 
falso unus , Callicles unus, de orudentia duo , CEconomicus 
unus, de frugalitate unus, de potestate legis unus, de re- 
publica unus , de sanctitate unus, Quod virtus tradi possit 
unus, de eo quod est unus, de fato unus, de perturbatio- 
nibus unus, de vitis unus, de concordia unus, de discipulis 


96 


περὶ δικαιοσύνης α΄, περὶ ἀρετῆς α΄ β΄, περὶ εἰδῶν α΄, 
περὶ ἡδονῆς α΄ β΄, περὶ βίου α΄, περὶ ἀνδρείας α΄, περὶ 
τοῦ ἑνὸς α΄, περὶ ἰδεῶν α΄, (13) περὶ τέχνης α΄, περὶ θεῶν 

α΄ β΄, περὶ ψυχῆς B^, περὶ ἐπιστήμης α΄, Πολιτιχὸς α΄, 

5 περὶ ἐπιστημοσύνης α΄, περὶ φιλοσοφίας α΄, περὶ τῶν 
Παρμενίδου α΄, Ἀρχέδημος 3j περὶ δικαιοσύνης α΄, περὶ 
τἀγαθοῦ α΄, τῶν περὶ τὴν διάνοιαν α΄ β΄ γ' δ΄ ε΄ c C "is 
λύσις τῶν περὶ τοὺς λόγους ι΄, φυσικῆς ἀκροάσεως a 
8' 4 8 ε΄ ς΄, Κεφάλαιον α΄, περὶ γενῶν χαὶ εἰδῶν α΄, 
10 Πυθαγόρεια α΄, λύσεις α΄ β΄, διαιρέσεις η΄, θέσεων βι- 
βλία x' μ' γ', τῆς περὶ τὸ διαλέγεσθαι mou vua telae 
βιδλία ιδ΄ μ΄ α’ By μ΄. μετὰ τοῦτο βιόλία τε’ xal 
ἄλλα βιδλία tc περὶ μαθημάτων τῶν περὶ τὴν λέξιν, 

, λογιστικῶν βιδλία θ΄, τῶν περὶ τὰ μαθήματα βιθλία ς΄, 
Ib τῶν περὶ τὴν διάνοιαν ἄλλα βιδλία δύο, περὶ γεωμετρῶν 
βιβλία «΄, ὑπομνημάτων α΄, ἐναντίων α΄, περὶ ἀριθμῶν 
α΄, ἀριθμῶν θεωρία α΄, περὶ διαστημάτων α΄, τῶν περὶ 
ἀστρολογίαν ς΄, (14) στοιχεῖα πρὸς Ἀλέξανδρον περὶ βασι- 
λείας δ΄, πρὸς Ἀρύθαν, πρὸς Ηφαιστίωνα,, περὶ γεωμε- 


BIBA. A, 8. ZENOKPATIIX. 


duo, de justitia unus, de virtute duo, de speciebus unus, 
de voluptate duo, de vita unus, de fortitudine unus, de uno 
unus, de ideis unus , (13) dearte unus, de diis duo , de anima 
duo, de scientia unus , Civilis unus, de peritia unus , de phi- 
losophia unus, de Parmenideis unus, Archedemus sive de 
justitia unus, de bono unus, de iis quze circa intelligentiam 
sunt octo, Solutio eorum qu:e accidunt orationi decem libri, 
de physica auditione sex , Caput unus, de generibus et spe- 
ciebus unus, Pythagorea unus, Solutionum duo, Divisionum 
octo , Positionum libri viginti, quadraginta, tres, de ratione 
disserendi libri quattuordecim , quadraginta, unum , duos, 
septingentos [?], quadraginta. Post hzec libri quindecim et alii 
sedecim de disciplinis quee circa dictionem versantur, eorum 
qua pertinent ad ratiocinationem libri novem, eorum qua: 
circà disciplinas versantur libri sex , eorum quae ad intelli- 
gentiam pertinent alii libri duo, de geometris libri qninque, 
Commentariorum unus, Contrariorum unus, de numeris 
unus, Numerorum contemplatio unus, de intervallis unus, 
Astrologicorum sex, (14) Elementa ad Alexandrum de re- 


30 τρίας α΄ β΄ στίχοι μ΄ x B. S σ΄ 1 θ΄. ᾿Αθηναῖοι δ᾽ ὅμως αὐτὸν p ogno quattuor, ad Arybam , ad Hephaestionem , de geometria 


ὄντα τοιοῦτον ἐπίπρασχόν mote , τὸ μετοίχιον ἀτονοῦντα 
- d . M ^ 
θεῖναι. — xal αὐτὸν ὠνεῖται Δημήτριος ὃ Φαληρεὺς xat 
e H 
ἑχάτερον ἀποχατέστησε᾽ Sevoxodcet μὲν τὴν ἐλευθερίαν, 
[ed N 
Ἀθηναίοις δὲ τὸ μετοίχιον. τοῦτό φησι Μυρωνιανὸς ὃ 
? 9 es Li Lord ^" , - 
35 Ἀμαστριανὸς ἐν τῷ πρώτῳ τῶν ἱστοριχῶν ὁμοίων χεφα 


d:10 : versus XL. XX. II. IV. CC. XXX. IX. At vel sic tamen 
Athenienses talem virum, quum aliquando inquilinorum tri- 
hutum persolvere non posset, vendiderunt. Eum Denmeirius 
Phalereus emit et utrique succurrit : Xenocrati enim liber- 
tatem restituit , Atheniensibus vero tributum. . Hoc ait My- 


Aaüow. Διεδέξατο δὲ Σπεύσιππον xal ἀφηγήσατο τῆς jronianus Amastrianus in primo Capitum historicorum simi- 


σχολῆς πέντε καὶ εἴχοσιν ἔτη ἐπὶ Λυσιμαχίδου, ἀρξά- 
μενος κατὰ τὸ δεύτερον ἔτος τῆς δεχάτης χαὶ ἑχατοστῆς 


lium. Successit Speusippo scholamque suscepit viginti 
quinque annis archonte Lysimacho, centesime decime 


Ὀλυμπιάδος. ᾿Ετελεύτα δὲ νυχτὸς λεκάνη mpocmrai-ro0lympiadis anno secundo. Diem obiit, quum noctu in 


30 σας, ἔτος ἤδη, γεγονὼς δεύτερον καὶ ὀγδοηκοστόν. (10) 
φαμὲν δὲ χαὶ εἰς αὐτὸν οὗτωσί: 


Xo; προςκόψας λεχάνη ποτὲ xal τὸ μέτωπον 
πλήξας ἴαχεν ὦ σύντονον, εἶτ᾽ ἔθανεν, 
ὃ πάντα πάντη Ξιενοχράτης ἀνὴρ γεγώς. 


36 
ἀρχαῖος σφόδρα ** καὶ 6 συγγενὴς ἅμα χαὶ πολίτης τῷ 
προειρημένῳ φιλοσόφῳ" φέρεται δὲ αὐτοῦ λόγος Ἄρσι- 
νοητιχός, γεγραμμένος περὶ Ἀρσινόης ἀποθανούσης. 
τέταρτος φιλόσοφος, ἐλεγείαν γεγραφὼς οὖχ ἐπιτυχῶς, 

40 ἴδιον δέ" ποιηταὶ μὲν γὰρ ἐπιδαλλόμενοι πεζογραφεῖν 
ἐπιτυγχάνουσι" πεζογράφοι δὲ ἐπιτιθέμενοι ποιητιχῇ 
πταίουσι, τῷ δῆλον τὸ μὲν φύσεως εἶναι, τὸ δὲ τέχνης 
ἔργον. πέμπτος ἀνδριαντοποιός" ἕχτος ἄσματα γεγρα- 
φώς, ὥς φησιν ᾿Δριστόξενος. 


pelvim offendisset , :&etatis agens annum octogesimum secun- 
dum. (15) Nos de eo sic diximus : 


In pelvim quondam lapsus male cautus ahenam 
frontem Lzsit ct O! vociferatus obit , 
virum qui in omni Xenocrates re gesserat. 


Γεγόνασι δὲ καὶ ἄλλοι Ξξενοχράτεις E& ὅτε ταχτιχὸςτ2 Fuerunt et alii sex. ejusdem nominis. Primus tacti- 


corum auctor perantiquus ** et propinquus simul ac civis 
hujus de quo diximus philosophi. Fertur ejus oratio qua 
inscribitur Arsinoetica , de Arsinoe defuncta. Quartus phi- 
losophus , elegi scriptor non satis probatus. Ita enim se 
habet res, ut poet» quidem, si proea oratione scribere velint, 
praestent : qui vero pedestri oratione scribere consueverunt, 
si poeticae sibi partes vindicare velint, non assequantur. Ex 
quo liquet, alterum naturz, artis alterum opus esse. Quintus 
statuarius fuit : sextus, Aristoxeno teste, odas conscripsit. 





LIB. IV, 
ΚΕΦ. Γ΄. 


ΠΟΔΕΜΩΝ. 


16. Πολέμων Φιλοστράτου μὲν ἦν υἱὸς, ᾿Αθηναῖος, I 


τῶν δήμων ἴηθεν. νέος ὃ δ᾽ ὧν ἀκόλαστός τε χαὶ διαχε- 
γυμένος iv οὕτως, ὥςτε xal περιφέρειν ἀργύριον πρὸς 
τὰς ἑτοίμους λύσεις τῶν ἐπιθυμιῶν" ἀλλὰ χαὶ ἐν 
τοῖς στενωποῖς διέκρυπτεν. xal ἐν Ἀχαδημία πρὸς 
χίονί τινι τριώθολον εδρέθη προςπεπλασμένον αὖ-- 
τοῦ διὰ τὴν Óuotav τῇ προειρημένη πρόφασιν. χαί 
ποτε συνθέμενος τοῖς νέοις μεθύων χαὶ ἐστεφανωμένος 
εἰς τὴν Ξενοχράτους ἦξε σχολήν" 6 δὲ οὐδὲν διατρα- 
πεὶς εἶρε τὸν λόγον ὁμοίως" X» δὲ περὶ σωφροσύνης. 
ἀχοῦον δὴ τὸ μειράχιον χατ᾽ ὀλίγον ἐθηράθη χαὶ οὕτως 
ἐγένετο φιλόπονὸς, ὡς ὑπερθάλλεσθαι τοὺς ἄλλους χαὶ 
αὐτὸς διαδέξασθαι τὴν σχολήν, ἀρξάμενος ἀπὸ τῆς 
ἔχτης χαὶ δεκάτης xai ἑχατοστῆς Ὀλυμπιάδος. (17) 


3. POLEMO. 


97 
CAP. TII. 


POLEMO. 


16. Polemo Philostrati filius Atheniensis, e demo CEa 
oriundus , quum esset adolescens , adeo impudicus ac disso- 
lutus fuit, ut pecunias circumferret, quo paratior esset et 
instructior ad voluptates implendas, easque itidem in viis et 
angiportis occuleret. — In Academia quoque juxta colu- 
mnam quandam reperti sunt tres oholi ab eo illic in usus si- 
miles reconditi. Aliquando vero ex composito cum soda- 
libus ebrius et coronatus in Xenocratis irrupit scholam. Quo 
ille nihil conturbatus eam quam ceperat orationem equabi- 
liter provexit : erat autem sermo detemperantia. Ea illius 
oratione sensim adolescens captus est , et ea fuit in discendo 
diligentia , ut reliquos superaret universos illique in schola 
regenda succederet, incipiens a centesima decima sexta 
Olympiade. (17) Refert Antigonus Carystius in Vitis pa- 


Φτσὶ δὲ ὁ Ἀντίγονος ó Καρύστιος ἐν τοῖς βίοις. τὸν πατέρα 2. trem ejus fuisse primarium civitatis, equosque jugales nu- 


αὐτοῦ πρῶτόν τε εἰναι τῶν πολιτῶν χαὶ ἅρματο- 
τρονῖσαι. 
σεως ὑπὸ τῆς γυναιχός, ὡς μειραχίοις συνόντα. 
στον δὲ ἐπιτεῖναι τὸ ἦθος ἀρξάμενον φιλοσοφεῖν, ὥςτ᾽ 
ἐπὶ ταὐτοῦ σχήματος τῆς μορφῆς πάντοτε μένειν. ἀλλὰ 
χαὶ τὸν φωνὴν ἀναλλοίωτος ἦν" διὸ χαὶ θηραθῆναι 
Κράντορα ὑπ᾽ αὐτοῦ. χυνὸς γοῦν λυττῶντος xal τὴν 
ἡγνύαν διασπάσαντος μόνον μὴ ὦ χριᾶσαι" χαὶ ταρα "ὥς 
νενομένης ἐπὶ τῆς πόλεως πυθομένων τὸ γεγονὸς ἡ 
E μεῖναι. ἔν τε τοῖς θεάτροις ἀσυμπαθέστατος ἦν. (18) 
Νιχοστράτου γοῦν ποτε τοῦ ἐπικαλουμένου TAM 
ανήστρα ἀναγινώσχοντός τι τοῦ ποιητοῦ αὐτῷ τε xal 
No2zru, τὸν μὲν συνδιατίθεσθαι, τὸν δ᾽ ἴσα xol μὴ 
ἀχῶται, χαὶ ὅλως ἦν τοιοῦτος οἷόν φησι Μελάνθιος ὃ 
εἴωγράφος ἐν τοῖς περὶ ζωγραφιχῆς" φησὶ γὰρ δεῖν αὖ- 
θπξειάν τινα χαὶ σχληρότητα τοῖς ἔργοις ἐπιτρέχειν, 
Gut, δὲ xdv τοῖς ἤθεσιν. ἔφασχε δὲ ὁ Πολέμων δεῖν 
ἐν τοῖς πράγμασι γυμνάζεσθαι χαὶ μὴ ἐν τοῖς διαλε- 
χτιχοῖς θεωρήμασι, χαθάπερ ἁρμονιχόν τι τέχνιον χα- 
ταπῦντα xai uj) μελετήσαντα, ὡς χατὰ μὲν τὴν ἐρώ- 
τίσιν θχυμάζεσθαι, χατὰ δὲ τὴν διάθεσιν ἑαυτοῖς μά- 
γετῆχι. ἦν οὖν ἀστεῖός τις xal γενναῖος, παρητημέ- 
νὸς & φησιν Ἀριστοφάνης περὶ Εὐριπίδου, « ὀξωτὰ 
1 
x1:0).uozd , » (19) ἅπερ, ὡς ὃ αὐτός φησι, 


χαταπυγοσύνη ταῦτ᾽ ἐστὶ πρὸς χρέας μέγα. 


Φυγεῖν δὲ τὸν Πολέμλωνα xai δίκην χαχώ- J 


trire solitum : Polemonem vero ab uxore eo nomine, quod 
ab eo injuriose tractaretur, accusatum fuisse , quod adole- 


'To- 4 scentíbus congrederetur. Tantam vero inter ipsa philoso- 


plandi principia oris atque habitus assumpsisse constan- 
tiam, ut idem semper permaneret. Vocem quoque nunquam 
immutabat. Quare Crantorem quoque sui in primis stu- 
diosum fecit, Quum enim canis rabidus ei poplitem dis- 
cerpsisset, ne expalluit quidem : tumultuque in civitate exci- 
tato postquam rem resciverunt, intrepidus perstitit. In thea- 
tris quoque nulla miseratione frangebatur. (18) Nicostrato 
enim poeta, qui cognominabatur Clytemnestra, quiddain 
ipsi Cratetique recitante, illoque in affectum commisera- 
tionis abrepto, hic ita perseveravit, ac si non audivisset. 
Ejusmodi autem profecto fuit qualem describit Melanthius 
pictor in libris depictura. Ait enim oportere contumaciam 
quandam atque duritiam operibus impressam esse, itemque 
moribus. Polemo autem dicebat oportere in rerum usu 
exerceri, non in dialecticis quzxstionibus, veluti si quis libel- 
lum aliquem de musica devorasset , sed exercere artem su- 
persedisset, adeo ut in rationibus concludendis magnam 
excitarent admirationem , sed in vita bene constituenda sibi 
ipsi pugnarent. Erat igitur urbanus et generosus , idque fu. 
giebat quod de Euripide scribit Aristophanes, orationem 
acetatam et laseratam : (19) qua , ut idem ait, 


Ho sunt delicize turpes ad carnem improbam. 


Αλλὰ μὴν οὐδὲ καθίζων ἔλεγε πρὸς τὰς θέσεις, φασί. 5 Neque vero sedens, ut aiunt, dicebat ad ea qua» rogaretur, 


περιπατῶν δὲ ἐπεχείρει. διὰ δὴ οὖν τὸ φιλογενναῖον 

πιλᾶτο ἐν τῇ πόλει, οὐ μὴν ἀλλὰ xal ἐχπεπατηχὼς 
ἦ, διαιρίόων ἐ ἐν τῷ κήπῳ, map ὃν οἵ μαθηταὶ μικρὰ 
Χχλύδια ποιησάμενοι χατῴχουν πλησίον τοῦ μουσείου 
ἰχαὶ τῆς ἐξέδρας. 
ὐτλωχέναι τὸν ΚΞ Ξενοχράτην᾽" καὶ ἐρασθῆναι αὐτοῦ φη- 
ew Ἀρίστιππος ἐν τῷ τετάρτῳ περὶ παλαιᾶς τρυφῆς. 
ἀεὶ γοῦν ἐμέμνητο ὃ Πολέμων αὐτοῦ, τήν τ’ ἀχαχίαν 

DIOGENES. 


"Eoxet 8 6 “Πολέμων χατὰ πάντα 6 


sed ambulans. Propter summum probitatis studium in 
civitate honorabatur. Post deambulationem quiescebat in 
hortulo, juxta quem discipuli constructis brevibus tugu- 
riolis prope scholam exedramque habitabant. 
tem Polemo Xenocratem in cunctis aemulatus , a quo ipsum 


Videtur au- 


amatum fuisse Ar'stippus in quarto de antiquo Luxu 
refert. Semper enim illum Polemo in ore habcbat ; induerat 


2 








98 BIBA. A, ὃ. KPATIIX. 


χαὶ τὸν αὐγυὸν ἐνεδέδυτο τἀνδρὸς xui τὸ βάρος οἷονε!ι — illius quoque simplicitatem, coltumque paulo horridioresa 


τῆς Δωριστὶ ἁρμονίας. — (20) "Hv δὲ καὶ φιλοσοφοχλῆς, 7 gravitatemque, qualis est Doricze harmonim. (21) Erat. 


«αἱ μάλιστα ἐν ἐχείνοις ὅπου χατὰ τὸν xtoutxóv τὰ — autem et Sophoclis inprimis amans, atque in illis maxime 


ποιήματα αὐτῷ 
, 8’; ΓΣ , 
b Κύων τις ἐδόχει συμποιεῖν Μολοττιχός, 
χαὶ ἔνθα ἦν χατὰ τὸν Φρύνιχον 


Οὐ γλύξις οὐδ᾽ ὑπόχυτος, ἀλλὰ Πράμνιος. 
ἔλεγεν οὖν τὸν μὲν Ὅμηρον ἐπιχὸν εἶναι Σοφοχλέα, τὸν 


locis, ubi seciindum comicum poetam videbatur 
Canis Molossus cum eo serere carmina ; 


et ubi, ut est apud Phrynichum, 
Non mustum aut mixtum quicquam, verum Pramnium. 
Dicebat igitur Homerum quidem epicum esse Sophoclem, 


δὲ Σοφοχλέα “Ὅμηρον τραγικόν. ᾿Ετελεύτησε δὲ γη-ὃ Sophoclem vero Homerum tragicum. Obiit jam vetulu: 


to ραιὸς ἤδη ὑπὸ φθίσεως, ἱχανὰ συγγράμματα χαταλι- 
πών. χαὶ ἔστιν ἡμῶν εἰς αὐτόν" 


Οὐχ ἀΐεις: Πολέμωνα χεχεύθαμεν, ὃν θέτο τῇδε 
ἀρρωστίη, τὸ δεινὸν ἀνθρώποις πάθος. 
οὐ μᾶλλον Πολέμωνα, τὸ σῶμα δέ" τοῦτο γὰρ αὐτὸς 
15 βαίνων ἐς ἄστρα διάθορον θῆχεν χαμαί. 





ΚΕΦ. Δ΄. 


ΚΡΑΤΗΣ. 


21, Κράτης πατρὸς μὲν ἦν ᾿Ἀντιγένους (Ἀθηναῖος), 1 


Θριάσιος δὲ τῶν δήμων, ἀχροατὴς ἅμα xal ἐρώμενος 
Πολέμωνος - ἀλλὰ χαὶ διεδέξατο τὴν σχολὴν αὐτοῦ, 


tabe, reliquitque scripta non sane pauca. Nostrum est 
tale de eo carmen : 


IIeus bone : si nescis, tegimus Polemona, viator, 
quem morbus hic jam collocavit pessimus : 

imo non Polemona, sed hoc quod ad astra profectus 
humi rcliquit , corpus semiputridum. 


—————99 900 4m — — 


CAP. IV. 
CRATES. 


21. Crates patre Antigene ortus Atheniensis demo Thria- 
sius fuit, auditor simul amatorque Polemonis, illiusque 
successor schola. I(a vero sese amarunt invicem , ut non 


Καὶ οὕτως ἀλλήλω ἐφιλείτην ὥςτε xal ζῶντε οὐ μόνον 2 modo viventes eadem studia sint secuti, verum ad wlti- 


20 τῶν αὐτῶν ἤστην ἐπιτηδευμάτων, ἀλλὰ xol μέχρι 
σγεδὸν ἀναπνοῆς ἐξωμοιώσθην ἀλλήλοιν xal θανόντε 
τῆς αὐτῆς ταφῆς ἐχοινωνείτην. ὅθεν Ἀνταγόρας εἰς 
ἄμφω τοῦτον ἐποίησε τὸν τρόπον" 


Μνήματι τῷδε Κράτητα θεουδέα xat Πολέμωνα 
25 ἔννεπε χρύπτεσθαι, ξεῖνε, παρερχόμενος, 
ἄνδρας ὁμοφροσύνῃ μεγαλήτορας, ὧν ἄπο μῦθος 
ἱερὸς ἤΐσσεν δαιμονίου στόματος, 
καὶ βίοτος χαθαρὸς σοφίας ἐπὶ θεῖον ἐχόσμει 
αἰῶν᾽ ἀστρέπτοις δόγμασι πειθόμενος. 


80 (22) ἔνθεν xal Ἀρχεσίλαον μετελθόντα παρὰ Θεοφρά- 
στου πρὸς αὐτοὺς λέγειν ὡς εἶεν θεοί τινες ἢ λείψανα 
τῶν ix τοῦ χρυσοῦ γένους. xal γὰρ ἤστην οὐ φιλοδη- 
μώδεε" ἀλλ᾽ οἷον Διονυσόδωρόν ποτέ φασι τὸν αὐλητὴν 
εἰπεῖν, σεανυνόμενον ἐπὶ τῷ μηδένα τῶν χρουμάτων 

85 αὐτοῦ μήτ᾽ ἐπὶ τριήρους μήτ᾽ ἐπὶ χρήνης ἀχηχοέναι, 
χαθάπερ Ἰσμηνίου. 
τίγονος εἶναι παρὰ Κράντορι, ὁμονόως συμόιούντων 
τούτων τε xol Ἀρχεσιλάου. τὴν δὲ οἴχησιν Ἀρχεσί- 
λαον μὲν ἔχειν μετὰ Κράντορος, Πολέμωνα δὲ σὺν 


D] e e K d 
40 Κράτητι μετὰ Λυσιχλέους τινὸς τῶν πολιτῶν. ἦν δέ, 


mam fere respirationem alter alteri similes fuerint, et mor- 
tui eodem sint sepulcro conditi. Unde et Antagoras am- 
bos carmine laudavit in hanc sententiam : 


Hoc Polemona situm tumulo sanctumque Cratetem 
qui facis hac , narra, quisquis es hospes, iter - 

mutua quos pariter junxit concordia , quorum 
ambrosius sacro fluxit ab ore leposg; 

et sua quc monitis fuerat contracta severis , 
vitse illustravit saecula mundities. 


(22) Hinc et Arcesilanum, quum ad eos ἃ Theophrasto 
transiret , dixisse ferunt , illos deos esse quospiam aut aurei 
generis reliquias. Erant enim non eo ingenio, ut auram 
popularem captarent , sed tales , qualem aiunt Dionvsode- 
rum olim fuisse tibicinem, qui aliquando  gloriabundus 
dixerit , neminem ipsius, sicuti Ismenic , cantum neque 


Συσσίτιον δέ φησιν αὐτῷ ὁ 'Av- J navi neque ad. fontem audivisse. Comare apud Cranto- 


rem solitum refert Antigonus, concorditer ambobus una εἰ 
cum Arcesilao viventibus. Habitasse item Arcesilaum 
una et Crantorem, Polemonemque una cum Cratete et L5- 
Sicle quodam ex civibus. Erat autem, inquit, amator, 


φησίν, ἐρώμενος, Κράτης μέν, ὡς προείρηται, Πολέ-- 4 ut predictum est, Polemonis quidem Crates, Cranto- 


μωνος: Ἀρχεσίλαος δὲ Κράντορος. (33) Τελευτῶν δὲ 
ὃ Κράτης, χαϑά φησιν ᾿Απολλόδωρος ἐν τρίτῳ τῶν 
γρονιχῶν, ἀπέλιπε βιδλία τὰ μὲν φιλοσοφούμενα, τὰ 
45 δὲ περὶ χωμῳδίας, τὰ δὲ λόγους δημηγοριχοὺς καὶ πρε- 
σθευτικούς. ἀλλὰ χαὶ μαθητὰς ἔλλογίμους * ὧν Apxt- 
gÜxov περὶ οὗ λέξομεν — διήχουσε γὰρ xal τούτου — 


ris autem Arcesilaus. (23) Moriens autem Crates , ut Apol- 
lodorus in tertio Chronicorum ait, libros reliquit alios 
quidem philosophicos, alios de comedia, orationes item 
in concione populi et legationibus habitas. Habuit et di- 
scipulos sane memorabiles. Horum ex numero fuit Arce:i- 
laus auditor ejus, de quo in sequentibus dicemus, et Bion 





LIB. IV, 5. CRANTOR. 89 


χαὶ Βίωνα τὸν Βορυσθενίτην, ὕστερον δὲ Θεοδώρειον — Borysthenites, qui Theodoreus postea a seca nomi- 
ἀπὸ τῆς αἱρέσεως ἐπιχαλούμενον, περὶ ob xal αὐτοῦ — natus est, de quo item dicemus mox post Arcesilaum. De- 
λέξομεν ἐχομένως Ἀρχεσιλάου. Γεγόνασι δὲ Kodtr- 5 cem. vero fuerunt. Cratetes : primus antiquae comedize 
τες έχα" πρῶτος ὃ τῆς ἀρχαίας χωμῳδίας ποιητής, poeta; secundus orator Trallianus, de Isocratis familia ; ter- 
5 δεύτερος ῥήτωρ Τραλλιανὸς ᾿Ισοχράτειος, τρίτος ταφρω- — tius vallorum effossor, qui cum Alexandro militavit; quar- 
ρύχος Ἀλεξάνδρῳ συνών, τέταρτος ὃ χύων περὶ οὗ λέ- — tus Cynicus, de quo postea dicemus ; quintus philosophus 
ἔομεν, πέμπτος φιλόσοφος περιπατητιχός, ἕχτος "Axa- — Peripateticus; sextus Academicus, quem pradiximus; se- 
δημαϊχὸς 6 προειρημένος, ἕόδομος Μαλλώτης γραμ- — ptimus Mallotes, grammaticus; octavus qui geometrica 
ματικός, ὄγδοος γεωμετριχὰ γεγραφώς, ἕνατος ἐπι- — scripsit; nonus poeta epigrammatum; decimus Tarsensis , 
Ὀγραμμάτων ποιητής, δέχατος Ταρσεὺς φιλόσοφος — Academicus philosophus. 


᾿Αχαδτμαῖχος. 
ΚΕΦ. E. CAP. V. 
KPANTOP. CRANTOR. 


344. Κράντωρ Σολεὺς θαυμαζόμενος ἐν τῇ ἑαυτοῦ ma- Ὶ 24. Crantor Solensis, quum apud suos haberetur in honore, 
τρίδι ἀπῆρεν εἰς ᾿Αθήνας χαὶ Ξξενοχράτους διήχουσε ITo- — concessit Athenas, ibique Xenocratis auditor Polemonique 
5 Mumwt συσχολάζων. Καὶ χατέλιπεν ὑπομνήματα εἰς 2 condiscipulus fuit. Reliquit autem commentaria ad tri- 
μυριάδας στίχων τρεῖς, ὧν τινά τινες Ἀ ρχεσιλάῳ mpoc- ginta versuum millia. Ex eis quadam sunt qui Arcesilao 
ἄπτουσι. Φασὶ δὲ αὐτὸν ἐρωτηθέντα τίνι θηραθείη 3 tribuant. Fertur quum interrogatus esset quamcbrem 
ὑπὸ Πολέμωνος, εἰπεῖν τῷ μήτ᾽ ὀξύτερον μήτε βαρύ- ita se Polemoni addixisset, respondisse, quia illo nun- 
τερον ἀκοῦσαι φθεγγομένου. Οὗτος νοσήσας εἷς τὸ 4 dUam neque acutius neque gravius audisset lequentem, 
0 Ἀσχληπιεῖον ἀνεχώρησε xdxs( περιεπάτει" οἱ δὲ παν- 15 quum incidisset in morbum, in templum JEsculapii se- 
; M , 5 / 5 cessit ibique deambulabat. Continuo ad eum illuc undi- 
ταγόθεν προςήεσαν auto, νομίζοντες οὐ διὰ νόσον. dÀ- πῇ discipuli . existimantes ill 
λὰ βούλεσθαι αὐτόθι σχολὴν συστήσασθαι. Ὧν ἦν xol 5 que con"uxere CISCipun, existimantes lum non seceselsse 
"2 βούλεσ . M ; Ἵ , , . morbi causa, sed quod ibi scholam vellet instituere. Ade- 
ἀρχεσίλαος θέλων Gr αὐτοῦ συστῆναι Πολέμωνι, X2'-  rattum illic et Arcesilaus, cupiens ab illo Polemoni com- 
περ ἐρῶντος, ὡς ἐν τῷ περὶ ᾿Αρχεσιλάου λέξομεν. (25) —mendari , quanquam amatore suo, sicuti quum ad Arceg- 
δ ἀλλὰ xat αὐτὸν ὑγιάναντα διαχούειν Πολέμωνος, ἐφ᾽ ᾧ — laum venerimus, dicemus. (25) Quin etiam ipse quum 
χαὶ μἅλιστα θαυμασθῆναι. λέγεται δὲ xal τὴν οὐσίαν — convaluisset, se ad audiendum Polemonem contulit , atque 
χαταλιπεῖν ᾿Ἀρχεσιλάῳ , ταλάντων οὖσαν δυοχαίδεκα.  indemultum illi laudis accessit. Fertur et bona sua Arvesilao 


χαὶ ἐρωτηθέντα πρὸς αὐτοῦ ποῦ βούλεται ταφῆναι, εἶ- reliquisse talentorum duodecim. Et quum ab eo rogare- 


πεῖν" tur ubinam sepeliri vellet , dixisse : 
P "Ev γῆς φίλης μυχοῖσι χρυφθῆναι χαλόν. In patrire terree gremio pulchrum est condier. 


Λέγεται δὲ xol ποιήματα γράψαι καὶ ἐν τῇ πατρίδι 6 Poemata quoque scripsisse dicitur, eaque signata in Minerve 
ἐν τῷ τῆς Ἀθηνᾶς ἱερῷ σφραγισάμενος αὐτὰ θεῖναι. xa — fano in patrio solo condidisse. Ac Theztetus poeta haec 


φησι Θεαίτητος 6 ποιητὴς περὶ αὐτοῦ obtwol: de eo dicit : 
ἭΝνδανεν ἀνθρώποις, ὃ δ᾽ ἐπὶ πλέον ἥνδανε Moócai, —— Gratus erat mortalibus, at gratus mage Musis 
| Κράντωρ, xol γήρως ἤλυθεν οὔτι πρόσω. Crantor ; vix tetigit cana senecta virum. 
T3, σὺ δὲ τεθνειῶτα τὸν ἱερὸν ἄνδρ᾽ ὑπόδεξαι" Exanimem sed, terra , virum tu suscipe sacrum : 
E δ᾽ ὅγε xoi χεῖθι ζῴη ἐν εὐθενίη. sane illic etiam vitam agit hic facilem. 


[25 ἐλαύμαζε δὲ 6 Κράντωρ πάντων δὴ μᾶλλον "Oun- (26) Admirabatur Crantor pre ceteris Homer&m et Euripi- 
pov χαὶ Εὐριπίδην, λέγων ἐργῶδες εἶναι ἐν τῷ xuplo — dem, dicens arduum esse servata communis sermonis pro- 
"Tory ἅμα χαὶ συμπαθῶς γράψαι. καὶ προεφέρετο — prietate tragice scribere et affectus movere, proferebatque 


τὸν στίχον τὸν x. τοῦ Βελλεροφόντου" versiculum hunc ex Bellerophonte : 
Οἴμοι " τί δ᾽ οἴμοι 5 θνητά τοι πεπόνθαυεν. Eheu! quid eheu? humana nos passi sumus. 
λένεται δὲ χαὶ ᾿Ἀνταγόρα τοῦ ποιητοῦ ὡς Κράντορος Antagore quoque poeta dicuntur ut Crantoris versus in 
εἰς Ἔρωτα πεποιημένα φέρεσθαι ταυτί" Amorem facti ferri hujusmodi : 
& ἘΝ δοιῇ μοι θυμός, ὅτοι γένος ἀμφίσδητον, In dubio est animus, fertur tibi quod genus anceps, 
3, σε θεῶν τὸν πρῶτον ἀειγενέων, " Epoc, εἴπω, te divüm in numero primumne, Cupido , reponam, 


7. 


100 


τῶν ὅσσους " Eps6óc τε πάλαι βασίλειά τε παῖδας 
, TI» , €» 2 f| .- 
γείνατο Νὺξ πελάγεσσιν ὑπ᾽ εὐρέος Ὦχεανοῖϊο᾽" 
(27) ἦ σέ ye Κύπριδος υἷα περίφρονος, ἦέ σε Γαίης, 
$ Ἀνέμων᾽ τοῖος σὺ xax& φρονέων ἀλάλησαι «. 
& ἀνθρώποις ἠδ᾽ ἐσθλά, τὸ xai σέο σῶμα δίφυιον. 


ἦν δὲ xal δεινὸς ὀνοματοποιῆσαι. τραγῳδὸν γοῦν ἀπε- 
λέχητον εἶπεν ἔχειν φωνὴν xad φλοιοῦ μεστήν" χαί τι- 
νος ποιητοῦ σχίφης μεστοὺς εἶναι τοὺς στίχους" xai τὰς 
Θεοφράστου θέσεις ὀστρέῳ γεγράφθαι. θαυμάζεται δὲ 


BIBA. A, c. APKEZIAAOX. 


quos Erebusque senex et Nox regina profundis 
Oceani , ut memorant , quondam genuere sub un lis, 
(27) an Venere, an Ventis, an Terra te esse creatum 
dicam : namque vagus mala tot mortalibus affers 
totque bona : hinc corpus tribuit natura biforme. 


Erat autem et in nominibus fingendis felix. "Nam trage 
dum dixit non dolatam habere vocem et cortice plenam, 
et poete cujusdam versus blatta plenos esse ait; et Τίκο- 
phrasti quzestiones ostreis conscriptas esse. — Laudatur eju: 


10 αὐτοῦ βιόλίον μάλιστα τὸ περὶ πένθους. Καὶ χατέ - 7 maxime liber quem de Luctu edidit. Obiit ante Polem- 


στρεψε πρὸ Πολέμωνος xai Κράτητος, ὑδρωπιχῇ δια- 
θέσει νοσήσας. χαὶ ἔστιν εἰς αὐτὸν ἡμῶν" 


2p*. » A / / , , 
ÉméxAuce xai o£, Koavrop, 7, νόσων χαχίστη. 
40910 μέλαν χατῆλθες Πλουτέως ἄῤυσσον. 
16 καὶ σὺ μὲν ἐχεῖθι χαίρεις, σῶν λόγων δὲ χήρη 
ἕστηκεν ἈΑχαδήμεια xal Σόλοι, πατρίς σευ. 


— pO 0-0 ανὕ..---- - 


ΚΕΦ. G'. 


APKEZIAAOZ. 


nem et Cratetem aqu: intercutis morbo. Ἐπὶ nostrum 
epigramma in eum hujusmodi : 


Febrium petivit, Crantor, et te maxime atrox, 
atque in nigram deduxit inferorum abyssum : 
et tu quidem illic latus, at vidua tuorum 
Academia est sermonum et urbs Soli paterna. 


—  ——9900«m— — 


. CAP. VI. 
ARCESILAUS. 


98. Ἀρχεσίλαος Σεύθου [ἢ Σκχύθου], ὡς ἈΙιπολλόδωυρος Σ 28. Arcesilaus Seuthi [seu Scythae ] filius sicut Apollodo- 


20 ἐν τρίτῳ χρονιχῶν, Πιτάνης τῆς Αἰολίδος. 
ἐστιν 6 τῆς μέσης ᾿Αχαδημίας χατάρξας. πρῶτος ἐπι- 
σγὼν τὰς ἀποφάσεις διὰ τὰς ἐναντιότητας τῶν λό- 
γῶν. πρῶτος δὲ xat εἰς ἑκάτερον ἐπεχείρησε, xal πρῶτος 
τὸν λόγσν ἐχίνησε τὸν ὑπὸ Πλάτωνος παραδεδομέ- 

2b vov καὶ ἐποίησε δι᾿ ἐρωτήσεως xal ἀποχρίσεως ἐρι- 


Οὗτός 2 rus in tertio Chronicorum ait, Pitana in ZEolide oriundus. 


Hic est medize auctor Academize, primusque colibuil ai 
sensum propter argumentorum repugnantias. Idem primu 
in utramque partem disserere aggressus est, et primus phile 
sophiam, qualem Plato tradiderat, immutavit, eamque 
interrogando et respondendo litigiosiorem reddidit. Cran 


στιχώτερον. Παρέθαλε δὲ Κράντορι τοῦτον τὸν τρό- J tori vero in hunc modum congressus est. — Quartus erat ex 


πον. τέταρτος ἀδελφὸς ἦν ὧν εἴχε δύο μὲν Óuo- 
πατρίους, δύο δὲ ὁμομητρίους" xai τῶν μὲν ὅὁμομη- 
τρίων πρεσξύτερον ἸΤυλάδην, τῶν δὲ ὁμοπατρίων Μοι-- 

30 ρέαν, ὃς ἦν αὐτῷ ἐπίτροπος. (20) ἤχουσε δὲ κατ᾽ ἀρ- 
χὰς μὲν Αὐτολύχου τοῦ μαθηματιχοῦ, πολίτου τυγχά- 
γοντος, πρὶν ἀπαίρειν εἰς ᾿Αθήνας, μεθ᾽ οὗ xai εἰς 
Σάρδεις ἀπεδήυησεν" ἔπειτα Ξάνθου τοῦ ᾿Αθηναίου 
μουσιχοῦ - μεθ᾽ ὃν Θεοφράστου διήχουσεν. ἔπειτα 

35 μετῆλθεν εἰς Ἀχαδηυίαν πρὸς Κράντορα * Μοιρέας μὲν 
γὰρ ὁ προειρημένος ἀδελφὸς ἦγεν αὐτὸν ἐπὶ ῥητορικήν" 
ὃ δὲ φιλοσοφίας ἦρα, καὶ αὐτοῦ Κράντωρ ἐρωτιχῶς 
διατεθεὶς ἐπύθετο τὰ ἐξ ᾿Ανδρομέδας Εὐριπίδου προε- 
νεγχάμενος 


40 Ὦ παρθέν᾽, εἰ σώσαιμί σ᾽, εἴσει μοι χάριν; 
xal ὃς τὰ ἐγόμενα " 
"Aou μ᾽. ὦ ξέν᾽, εἴτε ὁμωΐδ᾽ ἐθέλεις εἴτ᾽ ἄλοχον. 


(30) àx τούτου συνήστην ἀλλίλοιν ἵνα xal τὸν Θεό- 
φραστον χνιζόμενόν φασιν εἰπεῖν ὡς εὐφυὴς xal εὐεπι-- 
45 χείρητος ἀπεληλυθὼς τῆς διατριδῇς εἴη νεανίσχος. 


fratribus , qui illi duo erant ex eodem patre duoque eadem 
ex matre nati, Ex his alter, qui eadem ex matre ma- 
jor natu erat, Pylades; qui ex patre, Moereas diceba- 
tur, atque ejus tutor erat. (29) Audivit itaque prir 
cipio quidem Autolycum mathematicum, civem suum 
antequam proficisceretur Athenas, quicum Sardes quoquc 
perrexit; deinde Xanthum Atheniensem, musicum; pos 
quem Theophrasti auditor fuit. Tum demum in Acad 


miam se ad Crantorem contulit : Morreas enim fraler, 


quem praediximus, ad oratoriam ediscendam hortabatur, 
sed illum philosophie jam amor ceperat. Eum Craniw 
amore in eum affectus Euripidis ex Andromeda versicub 
producto rogat : 


O virgo, si te servem, habebis gratiam? 
cui ille quod apud Euripidem sequitur respondit : 
Duc , hospes, ancillam me aut, si vis, conjugem. 


(30) Ex hoc jam conjuncti ambo vivebant. Ac Theophrastum 
iegre tulisse aiunt illius recessum ac dixisse , Perquam inz- 
niosus promptusque adolescens e schola discessit. Namque 


Καὶ γὰρ ἐν τοῖς λόγοις ἐμθριθέστατος xal φιλογράμ.- 4 quum esset in dicendo gravissimus atque in scribendo sli 


LIB. IV, 6. ARCESILAUS. 


ματος ἰχανῶς γενόμενος ἥπτετο xal ποιητιχῇς. καὶ 


αὐτοῦ φέρεται ἐπίγραμμα εἰς Λτταλον ἔχον οὕτω" 
Πέργαμος οὐχ ὅπλοις χλεινὴ μόνον, ἀλλὰ καὶ ἵπποις 
πολλᾶχις αὐδᾶται Πῖσαν ἀνὰ ζαθέην. 
εἰ δὲ τὸν ἐχ Διόθεν θεμιτὸν θνατῷ νόον εἰπεῖν, 
ἔσσεται εἰςαῦτις πολλὸν ἀοιδοτέρη. 


ἀλλὰ χαὶ εἰς Μηνόδωρον τὸν Εὐξάμου,, ἑνὸς τῶν συ- 
σγολαστῶν ἐρώμενον * 


a Τηλοῦ μὲν Φρυγίη, τηλοῦ δ᾽ ἱερὴ Θυάτειρα" 
) ὦ Μηνόδωρε, σὴ πατρίς, Καδανάδη. 
ἀλλὰ γὰρ εἰς Ἀχέροντα τὸν οὐ φατὸν ἴσα κέλευθα, 
ὡς αἶνος ἀνδρῶν, πάντοθεν μετρεύμενα. 
σῆμα δέ τοι τόδ᾽ ἔρεξεν ἀριφραδὲς Εὔδαμος, ᾧ σὺ 
πολλῶν πενεστέων ἦσθα προσφιλέστατος. 


5 ἀπεδέχετο δὲ πάντων μᾶλλον “Ὅμηρον, οὗ καὶ slc ὕπνον 
$3 ? , ; A ὶ Ü M 
ἰὼν πάντως τι ἀνεγίνωσχεν᾽ ἀλλὰ xa οθρου λέγων 
ἐπὶ τὸν ἐρώμενον ἀπιέναι. ὁπότ᾽ ἂν βούλοιτο ἀναγνῶ- 
va. τὸν τε Πίνδαρον ἔ ἔφασχε δεινὸν εἶναι φωνῆς ἐμ.- 
πλῆσαι xai ὀνομάτων xat ῥημάτων εὐπορίαν παρα- 

b σεῖν. Ἴωνα δὲ xoà ἐχαραχτήριζε νέος ὦν. 
χρυσε δὲ καὶ Ἱππονίχου τοῦ γεωμέτρου " ὃν xai ἔσχωψε 
τὰ μὲν ἄλλα νωθρὸν ὄντα χαὶ χασμώδη, ἐν δὲ τῇ τέχνη 
πεὐξωρημένον, εἰπὼν τὴν γεωμετρίαν αὐτοῦ γάσχοντος 
εἰς τὸ στόμα ἐυπτῆναι. τοῦτον χαὶ παραχόψαντα dva- 

t: λαβὼν οἶχοι ἐς τοσοῦτον ἐθεράπευσεν, ἐς ὅσον ἀποχατα- 


(82) Διή-5 


101 


exercitatus, poeticse quoque operam dedit. Fertur e'us epi- 
gramma in Attalum in hanc sententiam : 


Pergamus haud armis solum celeberrima , verum 
&epe et equis victrix fertur Olympiacis. 

At si mortali fas preesagire futurum», 
rursus erit multo commemorata magis. 


Atque in Menodorum Eudami filiam, unum ex condisci- 
pulis ab eo amatum : 


(31) Sacra quidem procul est Phrygia et procul est Thvatira, 
o Menodore , patria tua , Cadanade. 
Verum aequis spatiis infandi Acherontis ad undas, 
proverbium ut fert , undique via panditur. 
Eudamus insigni hoc tibi condidit arte sepulcrum , 
cuitu Penestarum ( servorum) omnium carissimus. 


amplectebatur Homerum maxime ex omnibus, cujus adeo 
studiosus erat, ut semper ante somnum ejus aliquid lege- 
ret ; mane quoque quum surgeret dicens se ad amasium ire, 
quum se velle legere innueret. Pindarum dicebat esse inpri- 
mis idonenm unde aliquis grandiloquus fieret, verborum- 
que ac sententiarum copia augeretur. Jonem quoque de- 
scripsit [?], quum esset juvenis. (32) Hipponici item geo- 
metra; auditor fuit, in quem jocatus ille plerumque est | 

quod quum esset hebes et obtusus et oscitans, artis tamen 
intellizentiam assecutus videretur, hianti illi geometriam 
in os advolavisse aiebat. Eum etiam dementem aliquando 
effectum domi secum habuit , atque tam diu illius curam 


στῆσαι. Κράτητος δὲ ἐχλιπόντος χατέσχε τὴν σχολήν, 6 egit quoad redderetur sensui. Cratete autem vita functo 


ἰχγωρήσαντος αὐτῷ Σωχρατίδου τινός. 
περὶ πάντων ἐπέχειν οὐδὲ βιόλίον, φασί τινες, συνέ- 
d οἱ δέ, ὅτι ἐφωράθη τινὰ διορθῶν, ἅ φασιν ol 

Y μὲν ἐχδοῦναι, οἱ ὃ δὲ χαταχαῦσαι. 
χαὶ τὸν Πλάτωνα χαὶ τὰ βιθλία ἐ ἐχέχτητο αὐτοῦ. (33) 
ἀλλὰ χαὶ τὸν Πύρρωνα χατά τινας ἐζηλώχει. Καὶ τῆς 
διαλεχτιχῆς εἴχετο xal τῶν ᾿Ερετρικῶν ἥπτετο λόγων᾽ 
itv xal ἔλέγετο ἐπ᾽ αὐτοῦ ὑπ᾽ Ἀρίστωνος" 

5 Πρύσθε Πλάτων, ὄπιθεν Πύρρων, μέσσος Διόδωρος. 
χαὶ ὁ Τίμων ἐπ᾽ αὐτοῦ φησιν οὕτως" 


Τῇ γὰρ ἔχων Μενεδήμου ὑπὸ στέρνοισι μόλυδδον 
θεύσεται εἰς Πύρρωνα τὸ πᾶν χρέας ἣ Διόδωρον. 
χαὶ διαλιπὼν αὐτὸν ποιεῖ λέγοντα" 


v Ἴξομαι εἰς Πύρρωνα xai εἷς σχολιὸν Διόδωρον. 


Διὰ δὲ τὸ 7 


scholam obtinuit, cedente ipsi Socratide quodam. Nullum 
vero librum scripsisse ferunt, quod «que de omnibus sus- 
penderet sententiam : alij, quod deprensus esset dum quaedam 
emendaret , tradun( : ea alii non edidisse eum, alii flammis 


᾿Εῴχει δὴ θαυμάζειν tradidisse aiunt. In honore summo Platonem habuit, cujus 


sibi libros paraverat. (33) Sunt qui Pyrrhonem quoque imi- 
tatum asseverent. Dialecticze quoque studebat , Eretrico- 
rumque sermones ac rationes attigit : unde et de illo ab Ari- 
stone dicebatur : 


Ante Plato, retro Pyrrho , medius Diodorus. 
Ac Timon sic de illo locutus est : 


Hic enim habens Menedemi subter pectora plumbum 
decurret Pyrrhonem ad carnosum aut Diodorum. 


Et paullo post eum facit sic dicentem : 


Accedam ad Pyrrhonem atque obliquum Diodorum. 


"Hv xal ἀξιωματιχώτατος xal συνηγμένος καὶ ἐν τῇ rOErat autem proloquiis abunde utens et astrictus atque in dis- 


LI διασταλτιχὸς τῶν ὀνομάτων. 


γῶς xat παρρησιαστής᾽" (34) διὸ x πάλιν ὃ Τίμων οὗ-- 
τωσὶ 1 τοὶ αὐτοῦ * 


δ΄ καὶ veoy μὴ λήσης ἐπιπλήξεσιν ἐγχαταμιγνύς. 


ὄγεν xal. πρὸς τὸν θρασύτερον διαλεγόμενον νεανίσκον, 
«οὗ λήψεταί τις, ἔφυ,, τοῦτον ἀστραγάλῳ; ;? πρὸς δὲ τὸν 
αἰτίαν ἔχοντα περαίνεσθαι, ὡς ἀνήνεγκεν αὐτῷ ὅτι οὐ 
Ux ἕτερον ἕτερου μεῖζον εἶναι, ἠρώτησεν εἰ οὐδὲ τὸ 

V ἀκαδάχτυλον τοῦ ἐξαδαχτύλου. ἽΙΜμονος δέ τινος Χίου 


ἐπιχόπτης θ᾽ ἷχα- p rserendo accurate nomina a se invicem distinguens.  Prame- 


terea satiserat objurgator et magna libertate oris : (34) quam- 
obrem de eo rursus Timon sic ait : 


Et juvenem ne lateas [?] objurgationibus immiscens. 


Unde et adolescente quodam audacius quam par erat lo- 
quente, Nemone, inquit, hunc talo expugnabit? Quum 
retulisset ad eum quidam qui muliebria pati putabatur, non 
videri sibi altero alterum majus, interrogavit an ne id qui- 
dein quod decem digitorum esset, co quod sex digitorum. 


102 BIBA. A, 


ἀειδοῦς ὄντος xai ὑπολαμθάνοντος εἶναι χαλοῦ χαὶ ἐν 
γλανίσιν ἀεὶ ἀναστρεφομένου, εἰπόντος ὅτι οὗ δοχεῖ αὐτῷ 
σοφὸς ἐρασθήσεσθαι, ἔφη, πότερον οὐδ᾽ ἐὰν οὕτω καλὸς 
3 d A ΣΝ 2} iu λ ὰ ί , t . i 1 
7 τις ὥσπερ σὺ οὐδ᾽ ἐὰν οὕτω καλὰ ἱμάτια ἔχη; ἐπεὶ 

5 δὲ xai παραχίναιδος ὧν ὡς εἷς βαρὺν τὸν Ἄρχεσίλαον 
ἔφη" ' 


(s 


ὑπολαῤὼν ἔφη" 


"Εξεστ᾽ ἐρωτᾶν πότνιά σ᾽ ἣ σιγὴν ἔχειν ; 


Γύναι, τί μοι τραχεῖα χοὐχ εἰθισμένως 
10 λαλεῖς; 
στωμύλου δὲ ἀγεννοῦς πράγματα αὐτῷ παρέχοντος ἔφη" 
Ἀχόλασθ᾽ ὁμιλεῖν γίγνεται δούλων τέχνα. 


ἄλλου δὲ πολλὰ φλυαροῦντος οὐδὲ τίτθης αὐτὸν χαλε- 
πῆς τετυχηκέναι ἔφη " τισὶ δὲ οὐδὲ dmexplvero. πρὸς 
Io δὲ τὸν δανειστιχὸν xal φιλόλογον εἰπόντα τι ἀγνοεῖν, 
ἔφη" 
Λήθουσι γάρ τοι χἀνέμων διέξοδοι 
θήλειαν ὄρνιν, πλὴν ὅταν τόχος παρῇ. 


ἔστι δὲ ταῦτα ἐχ τοῦ Οἰνομάου τοῦ Σοφοχλέους. (56) 
πρὸς ᾿Αλεξίνειόν τινα διαλεχτιχόν, μὴ δυνάμενον xac 
ἀξίαν τῶν ᾿Αλεξίνου τι διηγήσασθαι, τὸ Φιλοξένῳ πρὸς 
τοὺς πλινθιαχοὺς πραχθὲν εἶπεν" ἐχεῖνος γὰρ τὰ αὑτοῦ 
χαχῶς ἄδοντας τούτους χαταλαδὼν αὐτὸς τὰς πλίνθους 
αὐτῶν συνεπάτησεν, εἰπών, « ὡς ὑμεῖς τὰ ἐμὰ δια-- 


Li 
[5] 


- ) [44 / ? 
τοῖς μὴ καθ᾽ ὥραν τὰ μαθήματα ἀνειληφόσι. φυσι-- 
σῷ eT [4 . ^e [ων ΄ 9 , 
xx δέ πως ἐν τῷ διαλέγεσθαι ἐχρῆτο τῷ o. ἐγώ, 
καί, Οὐ συγχαταθήσεται τούτοις ὃ δεῖνα, εἰπὼν τοὔ- 
vos. * ὃ xat πολλοὶ τῶν μαθητῶν ἐζήλουν xol τὴν ῥη- 
, D ὦ ἡ “ K1 DE: , 

30 τορείαν xal πᾶν τὸ σχῆμα. (37) ἦν δὲ xat εὑρεσιλογώτα- 
τος ἀπαντῆσαι εὐστόχως χαὶ ἐπὶ τὸ προχείμενον ἀνε- 
νεγχεῖν τὴν περίοδον τῶν λόγων xal ἅπαντι συναρμό- 
σασθαι χαιρῷ. πειστιχός τε ὑπὲρ πάνθ᾽ ὁντινοῦν" παρὸ 

4 , ' bi ,? V L4 V , 

xal πλείους πρὸς αὐτὸν ἀπήντων εἰς τὴν σχολήν, xai- 

€ 3. 2») LACE , 343^ Y . 

35 περ ὕπ᾽ ὀζύτητος αὐτοῦ ἐπιπληττόμενοι, ἀλλ᾽ ἔφερον 
-» 1 Ἶ 2 i , I^ € 

ἡδέως * xal γὰρ ἦν ἀγαθὸς σφόδρα xol ἐλπίδων ὑποπιμ- 

πλὰς τοὺς ἀχούοντας. ἔν τε τῷ βίῳ χοινωνιχώτατος 

ἐγένετο χαὶ εὐεργετῆσαι πρόχειρος ἦν χαὶ λαθεῖν τὴν 

χάριν ἀτυφότατος. εἰσελθὼν γοῦν ποτὲ πρὸς Κτησί- 

40 ὅτον νοσοῦντα xai ἰδὼν ἀπορίᾳ θλιθόμενον, χρύφα βα- 
λάντιον ὑπέθηκε τῷ προςχεφαλαίῳ καὶ ὃς εὑρών, « Ἂρ- 
χεσιλάου, φησί, τὸ παίγνιον.» ἀλλὰ xal ἄλλοτε χι- 


λίας ἀπέστειλεν. (38) ᾿Αρχίαν τε τὸν ᾿Αρχάδα Εὐμέ- 


νει συστήσας πολλῆς ἐποίησε τυχεῖν τῆς ἀξίας. ᾽᾿Ἔλευ-χ 


45 θέριός τε ὧν χαὶ ἀφιλαργυρώτατος εἰς τὰς ἀργυριχὰς 
δείξεις ἀπήντα πρῶτος xai ἐπὶ τὴν ᾿Δρχεχράτους xal 
Καλλικράτους τὰς χρυσιαίας παντὸς ἔσπευδε μᾶλλον. 
συχνοῖς τε ἐπήρχει xal συνηράνιζε: χαί ποτέ τινος 
ἀργυρώματα λαθόντος εἰς ὑποδοχὴν φίλων xai ἀπο- 

bU στεροῦντος οὐχ ἀπήτησεν οὐδὲ προζεποιγθη. oi δέ 
φασιν ἐπίτηδες χρῆσαι χαὶ ἀποδιδόντος, ἐπεὶ πέ- 


c. APKEZXIAAOZX. 


Hemone quodam Chio, quum esset. deformis, formosum se 
arbitrante ac semper molles sumptuosasque vestes induenle, 


ac dicente videri sibi sapientem non amaturum, Num, ait, 


ne tum quidem si ita quispiam fuerit pulcher ut tu. et ita 
speciose induatur? Quum vero idem qui insuper esset cin 
dicus , tanquam in superbiorem Arcesilaum, diceret : 


(35) Licet rogem te, domina, aut obmutescere ? 
respondit : 

Quid aspra, mulier, ac przeter morem tuum 

proloqueris? 
Loquace item quodam ignobili negotium ipsi facessente 
inquit : 

Petulantes esse nati servorum assolent. 
Alium loquacem itidem multa nugantem ne nutricem qui- 
dem diificilem nactum dixit. Quibusdam vero ne respondeat 
quidem. Foeneratore quodam ac discendi studioso quiddam 
se ignorare dicente dixit : 

Nempe etiam ventorum ampli feminam latent 

avem meatus, nisi sunt partus ( ved usura ) tempora. 


Sumpta sunt autem ista ex CEnomao Sophoclis. (36) Alevi- | 
nium quendam dialecticum Alexini quaedam commode ac. 
pro merito enarrare non valentem, quid Philoxenus adver- 


sus lateritios operarios egisset, admonuit.  Illeenim, quum 


carmina sua male cantantes offendisset, lateres illorum - 


conculcare cepit ac dicere, Ut vos mea corrumpitis, ita 
ego vestra dissipabo. — Ferebat graviter, si quis intempestive 


et, Non assentietur istis ille, eum ex nomine appellans; 


idque discipulorum quoque plurimi imitabantur, neque d. 
solum, verum et rhetoricen ejus omnemque dicendi me- Ὁ 
ἘΠ 

; 1 


dum habitumq:'e corporis exprimere nitebantur. 
Erat autem illi inventionis praecipua felicitas, ut facile oc- 


curreret objectis, orationisque ambitum ad id quod erat | 


φθείρετε, οὕτω χἀγὼ τὰ ὑμέτερα. » Ἤχθετο οὖν δὴ 1 9 disciplinas liberales arripuisset. Proprie vero nescio qui - 
modo in disserendo utebatur hoc verbo, Arbitror equidem, ὦ 


propositum referret atque omni se tempori accommodaret. 
Magna illi przeterea ultra omnes ceteros erat persuadendi - 
quze vellet facilitas; unde factum est ut ad eum audiendum 
confluerent plurimi , quanquam illius acumine compuncii. 
Quod tamen illi aequo animo ac libenter tolerahant : - 


erat enim vir egregie bonus, quique auditorum suorum 
animos spe impleret. 





Erat illi summa facilitas in commu- 


nicandis rebus suis, atque ad ferenda beneficia prompt 


occurrebat : latere quoque gratiam omni studio φυγεῖν, 
fastum maxime exhorrens. Sic ingressus aliquando ad 
Ctesibium cgrotum vidensque eum inopia premi, clan- 
culum marsupium pulvino supposuit : quo ille invenle, 
Arcesilai, inquit, hic jocus. 
drachmas misit. (38) Arcliiam vero Arcadem Eumeni com 


quoque admodum fuit argentique minime cupidus ad se 


Sed et alias mille ad eum | 


mendans ut magna dignitate fungeretur effecit. Liberalis | 


ctacula et acroamata qua pretio exhibebantur primus ογ΄ 


curreresolebat, adque ea qnae Archecrates exhibebat el Cal. 
licrates , quae numo aureo constabant, prae ceteris omnib: 
stndiose accurrebat. Plurimisque pecunias ἃ se coactis 
subministrabat. Acceperat ab eo quidam ad accipiendes 
atnicos argentea vasa; quie quum is non redderet , non M 
petüt ac semper dissimulavit. Aiunt alii de industria lac 
eum utenda dedisse, el quum ea ille redderet, qu'a Is 


᾿ LIB. IV, 6. ARCESILAUS. 


vi ἦν, γαρίσασθαι. ἦν μὲν οὖν αὐτῷ χαὶ ἐν Πιτάνη 
περιουσία, ἀφ᾽ ἧς ἀπέστειλεν αὐτῷ Πυλάδης 6 ἀδελ- 


103 


per erat, οἱ largitum fuisse. Erat illi etiam Pitanae res 
ampla, ex qua ipsi Pylades frater suppeditabat. Sed et Eu- 


gk. ᾿Αλλὰ xat ἐχορήγει αὐτῷ πολλὰ Εὐμένης ὁ τοῦ 1 /menes Philetzri filius ipsum largissimis frequentibusque 


Φιλεταίρου " διὸ xal τούτῳ μόνῳ τῶν ἄλλων βασιλέων 
b προκεφώνει. (39) πολλῶν δὲ xal τὸν Ἀντίγονον θερα- 
πευόντων xal ὁπότε ἦχοι ἀπαντώντων αὐτὸς ἡσύχαζε, 
u3, βουλόμενος προεμπίπτειν εἰς γνῶσιν. φίλος τε ἦν 
μάλιστα ἹἹεροχλεῖ τῷ τὴν Μουνυχίαν ἔχοντι xai τὸν 
Πειραιᾶ" ἔν τε ταῖς ἑορταῖς χατήει πρὸς αὐτὸν ἑχάστοτε. 
υ καὶ δὴ xat πολλὰ ἐχείνου συυ πείθοντος ὥςτ᾽ ἀσπάσα- 
σθαι τὸν ᾿Αντίγονον, οὐχ ἐπείσθη, ἀλλ᾽ ἕως πυλῶν 
ἐλθὼν ἀνέστρεψε. μετά τε τὴν Ἀντιγόνου ναυμα- 
γίαν πολλῶν προςιόντων xal ἐπιστόλια παραχλη- 
τιαὰ γραφόντων αὐτὸς ἐσιώπησεν. ἀλλ᾽ οὖν Ou 
ι ὑπὲρ τῆς πατρίδος ἐπρέσδευσεν εἰς Δημητριάδα πρὸς 


alficiebat denis ; quocirca et huic soli preter ceteros reges 
dicabat libros suos. (39) Quum Antigonum multi colerent 
et quoties adveniret , progrederentur obviam salutandi gra. 
tia, ipse se demi continebat , nolens in illius notitiam prior 
incidere.  Hieroclis item amicitia inprimis fruebatur, qui 
Murmychiam possidebat et Piraeum. taque diebus feriis 
semper descendere ad eum consueverat, et quum ab eo 
quoque ut Antigonum salutatum iret impelleretur, nun- 
quam induci potuit, sed semel ad portas usque urbis progres- 
sus domum rediit. Post navalem vero Anlizoni pugnam 
plurimis eum adeuntibus literasque blanditiarum plenas 


Ἀντίγονον χαὶ οὐκ ἐπέτυχε. Τὸ πᾶν δὴ διέτριδεν ἕν! tscribentibus tacuit ipse. Attamen pro patria legationem ad 


τῷ Ἀχαδημία τὸν πολιτισμὸν ἐχτοπίζων. (40) xat 
, 5 4 -» ͵ 
ποτε δὴ xo ᾿Αθήνησιν ἐν τῷ Πειραιεῖ πρὸς τὰς θέσεις 


λέγων ἐχρόνισεν, olxslex; ἔχων πρὸς Ἱεροχλέα" ἐφ᾽ ᾧ 


Antigonum suscepit Demetriadem et absque effectu rediit. 
Omne igitur tempus vixit in Academia, reipublicae negotia 
fugiens. (40) Interdum et Athenis in Pirzeeo ad proposita ex 


B χαὶ πρός τινων διεθάλλετο. Πολυτελὴς δὲ ἄγαν ὧν — 1 tempore dicens morabatur, Hierocli familiaris : unde et a 


xal τίγὰρ ἄλλο ἢ ἕτερος Ἀρίστιππος; ; — ἐπὶ τὰ δεῖπνα 
πρὸς τοὺς ὁμοιοτρόπους μέν, πλὴν ἀλλ᾽ ἀπήντα. xal 
Θεοδότη τε καὶ Φίλᾳ ταῖς Ἠλείαις ἑταίραις συνῴχει 
φανερῶς χαὶ πρὸς τοὺς διασύροντας προεφέρετο τὰς 
Ὁ Ἀριστίππου χρείας. φιλομειράχιός τε ἦν xai χαταφε- 
pic" ὅθεν οἱ περὶ ᾿Αρίστωνα τὸν Χῖον στωιχοὶ ἐπεχά - 
λουν αὐτῷ, φθορέα τῶν νέων xal χιναιδολόγον xat θρα- 
σὺν ἀποχαλοῦντες. (41) xai γὰρ δὴ xal Δημητρίου 
τοῦ πλεύσαντος εἰς Κυρήνην ἐπὶ πλέον ἐρασθῆναι λέγε- 
X ται; xat Κλεοχάρους τοῦ Μυρλεανοῦ " ἐφ᾽ ᾧ χαὶ πρὸς 
τοὺς χωμάσαντας εἰπεῖν αὐτὸς μὲν θέλειν ἀνοῖξαι, 
ἐχεῖνον δὲ διαχωλύειν. 
ρης ὁ Λάχητος καὶ Πυθοχλῆς 6 τοῦ Βουγέλου " obc xa- 
ταλαβὼν ὑπ᾽ ἀνεξιχαχίας παραχωρεῖν ἔφη. διὰ ταῦτα 
3524 οὖν ἔδαχνόν τε αὐτὸν ol προειρημένοι καὶ ἐπέσχω- 
πτον ὡς φίλογλον καὶ φιλόδοξον * μάλιστα δὲ ἐπετίθεντο 
αὐτῷ οἱ περὶ ἱΙϊερώνυμον τὸν περιπατητιχόν, ὁπότε συν- 
ἄγοι τοὺς φίλους εἰς τὴν Αλχνονέως τοῦ Ἀντιγόνου υἱοῦ 
ἡμέραν, εἰς ἣν ἱκανὰ χρήματα ἀπέστελλεν Ἀντίγονος 
* πρὸς ἀπόλαυσιν. (42) ἔνθα xal παραιτούμενος ἔχάστοτε 
τὰς ἐπιχυλιχίους ἐξηγήσεις πρὸς Ἀ ρίδηλον προτείνοντά 
τιθεώρημα καὶ ἀξιοῦντα εἷς αὐτὸ λέγειν εἶπεν, « ἀλλ᾽ 
αὐτὸ τοῦτο μάλιστα φιλοσοφίας ἴδιον, τὸ τὸν χαιρὸν 
ἑκάστων ἐπίστασθαι. » εἰς δὲ τὸ διαβαλλόμενον αὐτοῦ 
b φίλοχλον χαὶ Τίμων τά τ᾽ ἄλλα φησίν, ἀτὰρ δὲ xal 
τοῦτον τὸν τρόπον * 


Ὥς εἰπὼν ὄχλοιο περίστασιν εἰςκατέδυνεν. 
οἱ δέ μιν ἠύτε γλαῦχα πέρι σπίζαι τερατοῦντο 
ἡλέματον δεικνύντες" ὅθ᾽ οὕνεχεν ὀγλοαρέσχης, 

Ὁ οὐ μέγα πρῆγυα, τάλας" τί πλατύνεαι, ἠλίθιος ὥς: 


Τούτου δὲ ἤρων xal Δγυογά- 
i? li^ * A, 


plerisque carpebatur. XMagniflcentia praeterea excellens — 
quid enim aliud erat quam alter Aristippus? — convivia ce 
lebrabat , sed solum cum iis qui eandem vitae studiorumque 
rationem sequebantur. Theodotam et Philam meretrices ex 
Elide palam secum habebat, carpentibusque Aristippi scripta 
proferebat. Adolescentibus item maxime studebat eratque 
in amorem pronus. Undeillum Aristo Chius Stoicus cor- 
ruptorem juvenum, cinsdo digna loquentem et proca- 
eem appellabat. (41) Namque et. Demetrium eum qui 
Cyrenen navigavit amasse plurimum dicitur, et Myrleanum 
Cleocharem, de quo et ad comessantes dixisse se quidem 
aperire velle, illum autem prohibere. Hunc amabant et 
Demochares Lachetis et Pythocles Bugeli filius: quos ille 
quum deprehendisset, cedere se pro sua patientia dixit. 
Propterea carpebant eum et objurgabant ii quos diximus ut 
vulgo addictum gloriolamque captantem. Sed acerrime eum 
reprehendebat Hieronymus Peripateticus, quoties convo- 
caret amicos ad celebrandam natalem diem Halcyonei, filii 
Antigoni, qua die pecunias plurimas in sumptum mittebat 
Antigonus. (42) Ubi quum devitaret inter pocula disse- 
rere, Aridelo proponenti sibi quandam quzestionem , po- 
stulantique ut de hac dissereret, dixisse ferunt, At hoc 
ipsum inprimis philosophie proprium est, cujusque rei 
tempus scire. Jnid autem quod turba addictus esse cul- 
pabatur et Timon quum alia tum hzec quoque ita dicit : 


IIzec ait et mediz turbo sese intulit : illi 

ceu fringille ululam circum stupuere loquaces 
monstrantesque levem : nam tu, vanissime, plebis 
supplex captator, quid ob haec, vesane, ferocis? 


Οὐ μὴν ἀλλ᾽ οὕτως ἄτυφος ἦν ὥςτε τοῖς μαθηταῖς xa-1B84Attamen alioqui ita moderatus et fastus fugiens erat , ut 


pív&t χαὶ ἄλλων ἀχούειν. χαί τινος Χίου νεανίσχου 
i 2 ΄σω ^ , 
WU" ευχρεστουμένου τῇ διατριό7, αὐτοῦ, ἀλλ᾽ "Iepuvo- 


discipulos moneret et alios audire. Et quum adolescens 
quidam Chius non ipsius scholam, sed Hieronymi qucin 


10 


1$ 


25 


30 


35 


40 


45 


104 


μου τοῦ προειρημένου, αὐτὸς ἀπαγαγὼν συνέστησε τῷ 
; , , nd [4 ^9 2 
φιλοσόφῳ, παραινέσας εὐταχτεῖν. — (43) γάριεν ὃ αὖ- 
τοῦ φέρεται χἀχεῖνο᾽ πρὸς τὸν πυθόμενον διὰ τί Ex. μὲν 
τῶν ἄλλων μεταθαίνουσιν εἰς τὴν ᾿Επιχούρειον, ἐχ δὲ 
τῶν ᾿Ιἰπιχουρείων οὐδέποτε, ἔφη, « Ex μὲν γὰρ ἀνδρῶν 
^ , 3 μι: , v 3, , 
γάλλοι γίνονται, ἐχ δὲ γάλλων ἄνδρες οὐ γίνονται. » 


BIBA. Δ, c. APKEXIAAOZ. 


pradiximus scholam plus sibi placere significassel , ipe 
manu apprehensum ad illum duxit, philosophoqne con. 
mendavit , admonens servaret ordinis ac discipline grai- 
tatem. (31) Perlepidum et hoc illius dictum memoratur. 
Percontanti enim cur ex disciplinis aliis plerique ad sectam 
Epicuream transirent, ex Epicureis vero nullus se ad cele 


Λοιπὸν δὲ πρὸς τῷ τέλει γενόμενος ἅπαντα χαταλέλοιπε!ϊ Qras conferret , ait, Quia ex viris quidem galli fiunt, ex pi- 


Πυλάδη τἀδελφῷ τὰ αὑτοῦ " ἀνθ᾽ ὧν ἐς Χῖον αὐτὸν 
προήγαγε τὸν Μοιρέαν λανθάνων, χἀχεῖθεν εἰς ᾿Αθήνας 


4 , M «1 . 7 7? 7? 9 
ἀπήγαγε. περιιὼν δὲ οὔτε γύναιον ἐπηγάγετο οὔτ 
ἐπαιδοποιήσατο, τρεῖς τε διαθήχας ποιησάμενος ἔθετο 


τὴν μὲν ἐν "Epevpia πρὸς ᾿Ααφίχριτον, τὴν δ᾽ Αθάνησι 
παρά τινας τῶν φίλων, τὴν δὲ τρίτην ἀπέστειλεν εἰς οἷ- 
xov πρὸς Θαυμασίαν ἕνα τινὰ τῶν ἀναγχαίων, ἀξιώσας 
διατηρῆσαι" πρὸς ὃν xal γράφει ταυτί᾽ 


᾿Δρχεσίλαος Θαυμασίᾳ χαίρειν. 


44. Δέδωχα Διογένει διαθήχας ἐμαυτοῦ χουμίσαι πρὸς 
σέ" διὰ γὰρ τὸ πολλάχις ἀρρωστεῖν xat τὸ σῶμα ἀσθενῶς 
ἔειν ἔδοξέ μοι διαθέσθαι, ἵν᾽ εἴ τι γένοιτο ἀλλοῖον, μήτι 
σὲ ἠδιχηχὼς ἀπίω, τὸν εἰς ἔμ᾽ ἐχτενῶς οὕτω πεφιλοτι- 
μημένον. xai ἀξιοπιστότατος δ᾽ εἰ τῶν ἐνθάδε σύ μοι 
τηρῶν αὐτὰς διά τε τὴν ἡλικίαν xat τὴν πρὸς λυᾶς οἷ- 

, ^ με , 
χειότητα. πειρῶ οὖν μεωνημένος διότι σοι πίστιν τὰν 
ἀναγχαιοτάτην παραχατατίθεμαι, δίχαιος ἡμῖν εἶναι 

i [| 4 T LY 9 
, 
ὅπως ὅσον ἐπὶ col τὰ xas' ἐμὲ εὐσχημόνως ἡ μοι διῳχη- 
, * 3 ἢ ' YU " "M ' 
μένα, χεῖνται δὲ ᾿Αθήνησιν αὗται παρά τισι τῶν γνω- 
" D 3 , , , 
ρίμων καὶ ἐν ᾿Ερετρία παρ᾽ ᾿Ἀμφιχρίτῳ. 


lis viri nunquam. . Quum vero jam esset morti proi- 
mus, sua omnia Pyladi fratri legavit : quoniam is illum 
insciente Morrea. Chium duxerat, atque inde Athena 
deduxerat. Nunquam vero uxorem duxit aut filios genuit, 
Tria testamenta conscripsit. Ex his unum Eretrie penes 
Amphicritum deposuit; secundum Athenis apud quosdam 
ex amicis; tertium domum ad Thaumasiam quendam ne- 
cessarium suum misit, orans ut illud servaret. Ad quem ita 
etiam scripsit : 
Arcesilaus Thaumaisiee S. 

44. Testamentum meum Diogeni (tradidi ad te per- 
ferendum. Quia enim sapius cegrolo et corpore non 
recte valeo, testamentum facere placuit, ut si quid mili 
acciderit, sine tua injuria proficiscar ex vita, qui unus 
ex omnibus maximo in me studio semper fuisti. Fidissi- 
mus autem es snihi omnium qui istic sunt ad illud 
custodiendum, tum propter a:tatem, tum propter necess- 
tudinem nostram. | Cura igitur, memor quantum iue 
fidei committam , ut in nos justus sis; ut quantum in te 
est rebus meis recte videar consuluisse. | Depositum es! 
hoc testamentum Athenis apud quosdam ex amicis εἰ 
Eretric penes Amphicritum. 


᾿Ετελεύτησε δέ, ὥς φησιν “ἔρμιππος, ἄχρατον Zu90-20 — Obiit, ut Hermippus ait, quum merum immodice hau- 


ρηθεὶς πολὺν xat παραχόψας, ἤδη γεγονὼς ἔτος πέμπτον 
xat ἑδδομηχοστόν, ἀποδεχθεὶς πρὸς ᾿Αθηναίων ὡς οὐδείς. 
(45) ἔστι xat εἰς τοῦτον ἡμῶν" 


᾿λρχεσίλαε, τί μοι τόσον οἶνον ἄχρητον ἀφειδῶς 
ἔσπασας, ὥςτε φρενῶν ἐχτὸς ὄλισθες ov; 

οἰχτείρω σ᾽ οὐ τόσσον ἐπεὶ θάνες, ἀλλ᾽ ὅτι Μούσας 
ὕῤρισας οὐ μετρίη χρησάμενος χύλιχι. 


sisset ac delirasset , septuagesimo et quinto zetatis anno, ae 
ceptus Atheniensibus ut nemo alius. (45) Est etiam no- 
strum in hunc hocce : 


Arcesilae, merum quid tantum prodigus hausti, 
extra sis mentem lapsus ut ipse tuam? 

Nec tua me tantum mors afficit, at mihi Musas 
immodica kvsas sorbitione dolet. 


Γεγόνασι δὲ xad ἄλλοι τρεῖς ᾿Αρκεσίλαοι" ποιητὴς dp-21 Fuerunt eltres alii Arcesilai : primus poeta priscze come- 


γαίας χωμῳδίας, ἄλλος ἐλεγείας, ἕτερος ἀγαλματοποιός" 
εἰς ὃν χαὶ Σιμωνίδης ἐποίησεν ἐπίγραμμα τουτί: 


᾿Αρτέμιδος τόδ᾽ ἄγαλαα, διηχόσιαι δ᾽ ἄρ᾽ ὃ μισθὸς 
δραχμαὶ ταὶ ΠΠάριαι, τῶν ἐπίσημα τράγος. 
ἀσχητὸς δ᾽ ἐποίησεν ᾿Αθηναίης παλάμῃσιν 
wv» 3 [δ b] 9 , 
ἄξιος Δρχεσίλας υἱὸς ᾿Αριστοδίχου, 
ὃ δὲ προειρημένος φιλόσοφος, καθά φησιν Ἀπολλόδωρος 
£v χρονικοῖς, ἤχμαζε περὶ τὴν εἰκοστὴν xal ἑκατοστὴν 
Ὀλυμπιάδα. 


die, secundus elegia , tertius sculptor : in quem et Simo- 
nides hoc scripsit epigramma : 


Dis centum Pariis simulacrum insizme Diana 
hoc drachmis constat, quis nota capreolus. 

Absolvit doctus ccelo manibusque Minervae 
Arcesilas sculptor, natus Aristodici. 


Pradietus autem philosophus , ut ait Apollodorus in Chro- 
nicis , floruit circa centesimam et vicesimam Olympiadem. 





LIB. 1V, 7. BION. 


ΚΕΦ. Z. 


ΒΙΩΝ. 


δὲ 


(4. Βίων τὸ μὲν γένος ἦν Βορυσθενίτης, ὧντινων 


γονέων xal ἀφ᾽ οἵων πραγμάτων ἧξεν ἐπὶ φιλοσοφίαν, 


αὐτὸς ᾿Αντιγόνω διασαφεῖ. ἐρομένου γὰρ αὐτὸν 
Τίς πόθεν εἷς ἀνδρῶν ; πόθι τοι πόλις ἠδὲ τοχῆες; 


, αἰσθόμενος ὅτι προδιαδέδληται, φησὶ πρὸς αὐτόν" 
« ἐμοὶ ὁ πατὴρ μὲν ἦν ἀπελεύθερος, τῷ ἀγχῶνι ἀπο- 
μυσσόμενος ---- διεδήλου δὲ τὸν ταριχέυιπορον — γένος 
Βορυσϑενίτης, ἔχων οὐ πρόζωπον, ἀλλὰ συγγραφὴν ἐπὶ 
τοῦ προζώπου, τῆς τοῦ δεσπότου πιχρίας σύμῥολον" 

λ μήτηρ δὲ οἷαν ὁ τοιοῦτος ἂν γήμαι, ἀπ᾽ οἰχήματος. 
ἔπειτα ὃ πατὴρ παρατελωνησάμενός τι πανοίχιος 
3 r 9 e J Ϊ /, /, 4 
£ro207, ue" ἠχῶν. xat με ἀγοράζει τις δητωρ νεώτερον 
ὄντα χαὶ εὔχαριν’ ὃς xal ἀποθνήσχων χατέλιπέ μοι 
πάντα, (47) χἀγὼ χαταχαύσας αὐτοῦ τὰ συγγράμματα 

»xi πάντα συγξύσας Ἀθήναζε ἦλθον xal ἐφιλοσό- 
190. 


Ταύτης τοι γενεῆς τε xal αἵματος εὔχομαι εἶναι. 


12274 ἐστι τὰ χατ᾽ ἐμέ. ὥςτε παυσάσθωσαν Περσαϊός 
τε χαὶ Φιλωνίδης ἱστοροῦντες αὐτά ' σχόπει δέ με ἐξ 
ἐμαυτοῦ, » Καὶ ἦν ὡς ἀληθῶς ὃ δίων τὰ μὲν ἄλλα 
πολυτροπὸς xai σοφιστὴς ποιχίλος xai πλείστας ἀφορ- 
υὰς ὀεδωχὼς τοῖς βουλομένοις χαθιππάζεσθαι φιλοσο- 
οἷς" ἔν τισι δὲ xal πουμπιχὸς xai ἀπολαῦσαι τύφου 
ὡνάμενος. Πλεῖστά τε χαταλέλο!πεν C ὑπομνήματα, 
ἀλλὰ χαὶ ἀποφθέγματα ; χρειώδη πραγματείαν περιέ-- 
joa. olov ὀνειδιζόμενος ἐπὶ τῷ μὴ θηρᾶσαι μει- 
(xtv, « οὐχ οἷόν τε , εἶπεν, ἁπαλὸν τυρὸν ἀγκίστρῳ 
ἐπισπᾶσθαι, » (48) ἐρωτηθείς ποτε τίς μᾶλλον à ἀγωνιᾷ, 
ἔτη, ὃ τὰ μέγιστα βουλόμενος εὐημερεῖν. » ἐρω- 
P τιθεὶς εἰ γήμαι — ἀναφέρεται γὰρ xai εἰς τοῦτον ---- 
ἐὰν μὲν γήμης αἰσχράν, ἕξεις ποινήν" ἂν δὲ 
v, ἕξεις χοινήν. » τὸ γῆρας ἔλεγεν ὅρμον εἶναι τῶν 
XIX^y' εἰς αὐτὸ γοῦν πάντα χαταφεύγειν. τὴν δόξαν 
ἐτῶν "1 7:622 εἶναι" τὸ χάλλος ἀλλότριον ἀγαθόν' 107 
$ πλοῦτον νεῦρα, πραγμάτων, πρὸς τὸν τὰ χωρία χατε- 
« τὸν μὲν ᾿Αμφιάραον, ἔφη, ἣ γῆ κατέ- 
τὴν γῆν.» μέγα χαχὸν τὸ μὴ δύνασθαι 
φέρειν XaX0V. χατεγίνωσχε δὲ χαὶ τῶν τοὺς ἀνθρώπους 
χατχχχόντων αὲν ὡς ἀναισθήτους, παραχαλούντων δὲ 
li ὡς αἰσθανομένους. (49) ἔλεγε δὲ συνεχὲς ὁ ὅτι αἰφετώ- 
τερον ἐστι τὴν ὥραν ἄλλῳ χαρίζεσθαι 1 ἀλλοτρίας 
ἂπ τὸρέπ τεσθαι" xol γὰρ εἰς σῶμα βλάπτεσθαι χαὶ εἰς 
vo. διέθαλε δὲ xat τὸν Σωχράτην, λέγων ὡς εἰ μὲν 
γεν Αλχιδιάδου χρείαν x«t ἀπείχετο, μάταιος ἦν εἰ 
ὃ ἐξ ud εἶχεν, οὐδὲν ἐποίει παράδοξον. εὔχολον ἔφασχε 
τὴν εἰς 4 δου 660v χαταμύοντας γοῦν ἀπιέναι. τὸν 
Ἀλχιβιά amv μεμφόμενος ἔλεγεν ὁ ὡς νέος μὲν ὧν τοὺς 
ios ἀπαγάγοι τῶν γυναιχῶν, νεανίσχος δὲ γενό- 


a 


» *, 
ty, * 


ΧΑΛΥ͂ν 


2.2,» 
ἀρ 


I 


2 


105 
CAP. VII. 
BION. 
46. Bion genere quidem Borysthenites fuit. Quibus vero 


sit ortus parentibus et quibus ex rebus ad philosophiam se 
contulerit , ipse Antigono aperuit. Quum enim ille scisci- 
taretur, 


Quisnam es etunde hominum? tibi ubi patria atque parentes? 


sentiens quosdam sese apud regem esse calumniatos, ait : 
Paler quidem meus libertus fuil , cubito seemungens — 
significabat autem illum salsamentarium — Borysthenites 
genere, non habens faciem, sed scripturam in facie, 
acerbitlatis domini notum : maler autem. qualem hu- 
jusmodi homo ducere potuit, ez lupanari. Deinde pa- 
ler nescio quid in rem publicanorum commiserat et 
nobiscum venundatus est. Me adolescentulum haud 
illepidum orator quidam emit. Is moriens mihi omnia 
reliquit. (47) Ego libros ipsius exurens cunctos et omnia 
corradens Athenas concessi , ibique philosophatus sum. 


Hujus me esse patris, generis me glorior hujus. 


Ista habui qua de me dicerem. — Desinant igitur Per- 
saus ac Philonides in ea inquirere ; me autem ex memet 
ipso specta. Εἰ erat sane Bion alias versatili ingenio et 
sophista callidus, philosophiamque traducere volentibus 
plurimam occasionem pra:buerat : in quibusdam vero etiam 
ad pompam compositus ac fastui indulgens. —Complura 
reliquit commentaria , sed et sententias utiles et graves; ut 
illud, quum probro daretur ei quod adolescentem non 
appelisset, Non enim, inquit, fieri potest ut mollis ca- 
seus hamo attcahatur. (15) Interrogatus aliquando quisnam 
anxietate majore detineretur, 1116, inquit, qui maximam 
laudem ac gloriam appetit. Rogatus an ducenda esset uxor 
(refertur enim istud ad hunc quoque), Si quidem, ait, tur- 
pem duxeris, penam habebis; sin autem formosam , com- 
munis erit. Senectutem malorum omnium esse portum as- 
serebat, siquidem ad ipsam cuncta confugerent. Gloriam 
annorum esse matrem, pulchritudinem alienum bonum, 
divitias nervos rerum. Ad eumqui agros suos devoraverat, 
Terra, inquit, Amphiaraum absorbuit, sed tu terram. 
Magnum aiebat malum esse, ferre non posse malum.  Ar- 
guehat eos qui homines tanquam sensu carentes combure- 
rent, invocarent autem tanquam sentientes. (19) Dicebat 
autem semper optabilius esse speciem alteri largiri suam, 
quam alienam petulanter ambire : corpore quippe atque 
animo lzedi qui id fecisset. Sed et Socratem calumniabatur 
dicens : si Alcibiadem appetebat et abstinuit, ineptus fuit ; 
si non appetebat , nihil adeo fecit mirabile. Facilem esse 
dicebat ad infernum viam; clausis enim oculis illuc iri. 
Alcibiadem culpans dicebat illum , dum" esset adolescens, 
vi-os ab uxoribus, juvenem vero uxores a viris abdusisse. 


106 


μενος τὰς γυναῖχας τῶν ἀνδρῶν, ἐν Ῥόδῳ τὰ ῥητοριχὰ 
διασχούντων τῶν Ἀθηναίων τὰ φιλοσοφούμενα ἐδίδασχε" 
πρὸς οὖν τὸν αἰτιασάμενον ἔφη, « πυροὺς ἐχόμισα χαὶ 
χριθὰς πιπράσχω ; » (50) ἔλεγε δὲ τοὺς ἐν ἅδου μᾶλλον 
6 ἂν χολάζεσθαι εἰ ὁλοχλήροις xa μὴ τετρημένοις ἀγγείοις 
ὑδροφόρουν. πρὸς τὸν ἀδολέσχην λιπαροῦντα αὐτῶ συλ- 
᾿λαδέσθαι, « τὸ ἱκανόν cot ποιήσω, φησίν, ἐὰν παρα- 
χλήτους πέμψης καὶ αὐτὸς μὴ ἔλθης. » πλέων μετὰ 
πονηρῶν λησταῖς περιέπεσε" τῶν δέ, « ἀπολώλαμεν, 
10 εἰπόντων, ἐὰν γνωσθῶμεν, » « ἐγὼ δέ γε, φησὶν, ἐὰν μὴ 
Ἱνωσθῶ, » τὴν οἴησιν ἔλεγε προχοπῆς ἐγχοπήν. πρὸς 
τὸν μικρολόγον πλούσιον, « οὐχ οὗτος, ἔφη, τὴν οὐσίαν 
χέχτηται, ἀλλ᾽ ἣ οὐσία τοῦτον. » ἔλεγε τοὺς μιχρο- 
λόγους τῶν μὲν ὑπαρχόντων ὡς ἰδίων ἐπιμελεῖσθαι , 
15 ὡς δ᾽ ἐξ ἀλλοτρίων μηδὲν ὠφελεῖσθαι. τῇ μὲν ἀνδρεία 
νέους ὄντας ἔφη χρῆσθαι, τῇ δὲ φρονήσει γηράσχον- 
τας ἀχμάζειν. (51) τοσοῦτον διαφέρειν τὴν φρόνησιν 
τῶν ἄλλων ἀρετῶν, ὅσον τὴν ὅρασιν τῶν ἄλλων αἰσθή- 
σεων. μὴ δεῖν ἔφασχεν ὀνειδίζειν τὸ γῆρας, εἷς ὅ, ἔφη, 
50 πάντες εὐχόμεθα ἐλθεῖν. πρὸς τὸν βάσχανον ἐσχυθρω- 
παχότα, « οὖχ οἶδα, ἔφη, πότερον σοὶ χαχὸν γέ- 
γονεν ἢ ἄλλῳ ἀγαθόν. » τὴν δυςγένειαν πονηρὸν ἔλεγεν 
εἶναι σύνοικον τῇ παρρησία" 


Δουλοῖ γὰρ ἄνδρα, x&v θρασύσπλαγχνός τις 7... 


25 τοὺς φίλους ὁποῖοι ἂν ὥσι συντηρεῖν, ἵνα μὴ δοχοίημεν 


BIBA. A, ζ. BION. 


Rhodi Atheniensibus in oratoria se exercentibus philoso- 
phiam ipse docebat. Causante quodam cur ita faceret, 
Quomodo vendam hordeum, qui frumentum attuli? (50) 
Dicebat eos qui essent apud inferos magis profecto cruciatum 
iri, si integris quam si perforatis vasis aquam ferrent. Orante 
illum verbose quodam ut sibi in judicio adesset , Faciam, 
inquit , si advocatos mittes, nec venies ipse. Navigans cum 
perditis hominibus in latrones incidit : dicentibus illis, Pe- 
ribimus si agnoscamur, At ego , inquit, nisi agnoscar. Fa- 
sium esse asserebat profectus impedimentum. Ad divitem 
avarum, Non, inquit, hic rem possidet, sed ab re ipse 
possidetur. Sordidos aiebat opum ut suarum habere co- 
ram, verum ex eis ut ex alienis nihil capere utilitatis. 
Fortitudine dicebat juvenes uti , at senes prudentia valere. 
(51) Tantum vero prudentiam ceteris virtutibus praestare, 
quantum visum reliquis sensibus. Dicebat non esse expro- 
brandam senectutem , ad quam omnes, inquit, pervenire 
cupimus, Invido cuidanr subtristi, Nescio, inquit, utrum tibi 
malum, an alteri bonum contigerit. Ignobilitatem pessimum 
esse dicehat loquendi liberlati contubernalem : namque 


Virum domabit , quamlibet ferox siet. 


Amicos qualescunque sint oportere servari , ne videamur 


πονηροῖς χεχρῆσθαι Ἢ χρηστοὺς παρητῆσθαι. Οὗτος Á vel malis uti vel repudiasse bonos. 16 in principio Aca- 


τὴν ἀρχὴν μὲν παρῃτεῖτο τὰ ᾿Αχαδημαῖχά, καθ᾽ ὃν 

χρόνον ἤχουε Κράτητος" εἶτ᾽ ἐπανείλετο τὴν χυνιχὴν 

ἀγωγήν, λαδὼν τρίδωνα xai πήραν. (02) xol τί γὰρ 
30 ἄλλο μετεσχεύασεν αὐτὸν πρὸς ἀπάθειαν ; ἔπειτα ἐπὶ 
τὰ Θεοδώρεια μετῆλθε διαχούσας Θεοδώρου τοῦ ἀθέου 
κατὰ πᾶν εἶδος λόγου σοφιστεύοντος" μεθ᾽ ὃν Θεοφρά- 
στου διήχουσε τοῦ περιπατητιχοῦ. 7 
τρικὸς καὶ πολὺς ἐν τῷ γελοίῳ διαφορῆσαι, φορτιχοῖς 
ὀνόμασι χατὰ τῶν πραγμάτων χρώμενος. διὰ δὴ οὖν τὸ 
παντὶ εἴδει λόγου χεχρᾶσθαί φασι λέγειν ἐπ᾽ αὐτοῦ τὸν 
᾿Ιἱρατοσθένην, ὡς πρῶτος βίων τὴν φιλοσοφίαν ἀνθινὰ 


9 


e 


ἮΝ δὲ xol θεα- 5 


demiz instituta aspernabatur, quo tempore Cratetis auditor 
erat : deinde Cynicum elegit institutum , assumpto saltem 
pallio cum pera. (52) Nam his solis mores ad Cynicorum 
rationem composuit. Denique vero se ad Theodoria tran- 
tulit, Theodori impii auditorium frequentans, qui omni 
orationis genere subtiliter disserebat. Post hunc vero Theo- 
phrastum Peripateticum audivit. Erat etiam ad ostenta- 
tionem factus, abundabatque ridiculis ad quodvis carpendum 
dicteriis, invidiosis rerum nominibus utens. Quoniam 
vero orationem suam omni dicendi genere temperaverat, 
aiunt Eratosthenem dixisse primum omnium Bionem phi- 
losophiiam florida veste induisse. Erat illi item et faciendis 


ἐνέδυσεν. εὐφυὴς γὰρ ἦν xal παρῳδῆσαι" οἷά ἐστιν 6 parodiis ingenium precipue accommodatum. — Ejus sunt 


αὐτοῦ xal ταῦτα " 


40 Ὦ πέπον Ἀρχύτα, ψαλληγενές, ὀλδιότυφε, 
τῆς ὑπάτης ἔριδος πάντων ἐμπειρότατ᾽ ἀνδρῶν. 


illa quoque : 


O tener Archyta nitidoque beatule fastu, 
litibus uti hominum tu callentissimus imis. 


(53) xal ὅλως xol μουσιχὴν xai γεωμετρίαν διέπαιζεν. 7 (53) Atque omnino et musicam et geometriam pro ludo ha- 
Ἦν δὲ πολυτελής" xa διὰ τοῦτο πόλιν ἐκ πόλεως ζμειθεν, 8 bebat. Apparatus quoque magnifici ac pretiosi erat studiosus 


ἐνίοτε xal φαντασίαν ἐπιτεχνώμενος. ἐν γοῦν "Poóo 

A «- * Led * 

45 τοὺς ναύτας ἔπεισε σγολαστιχὰς ἐσθῆτας ἀναλαδεῖν xai 
ἀχολουθῇῆσαι αὐτῷ" σὺν οἷς εἰςόάλλων εἰς τὸ γυμνάσιον 


atque ideo ex urbe in urbem sepe migrabat. Interdum οἱ 
przstigium aliquod arte moliebatur. Nam Rhodi nautis 
persuasit ut sumptis discipulorum vestibus se sequerentur, 


"Y e» .« . ». » . 
περίύλεπτος ἦν. Εἰώθει τε νεανίσχων τινῶν υἱοθεσίας Ὁ cumque his ingressus gymnasium conspicuus fuit. Con- 


ποιεῖσθαι εἰς τὸ ἀποχρῆσθαι αὐτοῖς ἔς τε τὰς ἡδονὰς 
χαὶ ὥςτε φυλάττεσθαι ὑπ᾽ εὐνοίας αὐτῶν" ἀλλὰ xol 
5) φίλαυτος ἦν ἰσγυρῶς xol πολὺς ἐγχείμενος τῷ Κοινὰ τὰ 
φίλων. παρ᾽ ὃ xat οὐδεὶς λαθητὴς αὐτοῦ ἐπιγράφεται, 
τοσούτων αὐτῷ σχολασάντων᾽" xaivot τινὰς εἰς ἀναι- 


suevit et adolescentes sibi adoptare, ut eis et ad voluptatem 
abuteretur et ab eorum benevolentia protegeretur. Sed et 
sui vehementer amans fuit, semperque illi in ore erat, 
Amicorum cuncta communia. Idcirco et nemo illius di- 
scipulus inscribitur, quum tot habuerit sui &uditores. 








LIB. IV, 7. BION. 


σγυντίαν προῆγεν. (54) ὃ γοῦν Βητίων εἷς τῶν συνή- 
ων αὐτῷ πρὸς Μενέδημόν ποτε λέγεται εἰπεῖν, « ἐγώ 
τοι) ὦ Meviórnus, νύχτωρ συνδέομαι Βίωνι xal οὐδὲν 
ἄτοπον δοχῶ μοι πεπονθέναι. » πολλὰ δὲ χαὶ ἀθεώ- 
ἐτερὸν προεφέρετο τοῖς ὁμιλοῦσι, τοῦτο Θεοδώρειον 


107 


Quosdam vero ad impudentiam provexit. (54) Unde et 
Betio quidam ex familiaribus ipsius aliquando ad Mene- 
demum dixisse fertur, Equidem , o Menedeme , noctu Bioni 
conjungor, nihilque indignum mihi passus videor. Multa 
etiam in sermonibus adversus deos jactare solebat. Hec 


ἀπολαύσας. Καὶ ὕστερόν ποτε ἐμπεσὼν εἰς νόσον, ὡς: oautem ex impii Theodori disciplina hauserat. Postremo 


ἔγασχον ol ἐν Χαλχίδι.---αὐτόθι γὰρ xal χατέστρεψε---- 
περίαπτα λαθεῖν ἐπείσθη xol μεταγινώσχειν ἐφ᾽ οἷς 
ἐπλημμέλησεν εἰς τὸ θεῖον. ἀπορίᾳ δὲ καὶ τῶν νοσο- 
) χομούντων δεινῶς διετίθετο, ἕως Ἀντίγονος αὐτῷ δύο 
θεράποντας ἀπέστειλε. — xal ἠχολούθει γε αὐτῷ ἐν 
coptlo , χαθά φησι Φαξδωρῖνος ἐν παντοδαπῇ ἱστορίᾳ. 
ἀλλὰ xol ὃς χατέστρεψε xai ἡμεῖς αὐτὸν οὕτως ἠτια- 
σάμεθα" 


δ (5) Bíwva, τὸν Βορυσθένης ἔφυσε γῇ Σχύθισσα, 
λέγειν ἀχούομεν θεοὺς ὡς οὐδέν εἶσιν ὄντως. 
χεὶ μὲν τὸ δόγμα τοῦτ᾽ ἔχων ἔμιμνεν, ἦν ἂν εἰχὸς 
λέγειν, φρονεῖν ὅπως δοχεῖ * χαχῶς μέν, ἀλλ᾽ ἔδοξε. 
γῦν δ᾽ ἐς νόσον πεσὼν μαχρὴν xat μὴ θάνη δεδοικὼς 
6 ὃμὴ θεοὺς εἶναι λέγων, ὃ νηὸν οὐδὲ βλέψας, 
| ὁ πολλὰ χλευάσας βροτοὺς, ὅσοι θεοῖς ἔθυον, 
οὐ μοῦνον ἐσχάρης ὕπερ βωμῶν τε xal τραπέζης 
xvion , λίπει, θυλήμασιν θεῶν ἔδαισε ῥῖνας" 
οὐδ᾽ εἶπε μοῦνον, Ἤλιτον, σύγγνωτετοῖς πρίν΄ ἀλλὰ 
p καὶ oat δῶχεν εὐμαρῶς τράχηλον εἰς ἐπωδὴν 
χαὶ σχυτίσιν βραχίονας πεπεισμένως ἔδησε " 

(i) ῥάμνον τε καὶ χλάδον δάφνης ὑπὲρ θύρην ἔθηχεν, 
ἄπαντα μᾶλλον ἣ θανεῖν ἕτοιμος ὧν ὑπουργεῖν. 
μωρὸς δ᾽ ὃς ἤθελέν τινος μισθοῦ τὸ θεῖον εἶναι, 

p ὡς τῶν θεῶν ὄντων ὅταν Βίων θέλη νομίζειν. 
τοιγὰρ μάτην φρονῶν, ὅτ᾽ ἦν ἅπας ὃ λέμφος ἄνθραξ, 
τὴν χεῖρα τείνας ὧδέ πως, Χαῖρ᾽, εἶπε, χαῖρε, Πλου- 

[τεῦ. 


incidens in malam valetudinem, ut dixerunt qui erant in 

Chalcide — illic enim et obiit — ligaturas suscipere in- 

ductus est et ponitentiam agere super his quae peccarat in 

deum. Eorum vero inopia qui infirmum curarent et foverent 
dire cruciatus est , donec Antigonus duos illi famulos misit. 

Secutusque est eum in lectica, ut Favorinus tradit in 

Omnigena historia. At vel sic mortuus est, et nos eum hoc 

modo perstrinximus : 

(35) Biona , quem Borysthenes in Scythia produxit , 
hunc tradidisse accepimus deos nil esse omnino. 

Quod si tenuisset fortiter placitum semel, dicturi 

eramus : Sentit ut placet : male hercle, at ita placebat, 
Nunc vero, in morbum ut incidit longum et mori formi- 
dat] , non esse qui dicit deos, qui templum nunquam 
aspexit,] derisor ille mortalium sacris qui numen pla- 

(56) cant,] non solum super altaribus , focis et sacra mensa 
adipe, nidore et thuribus nares deorum implevit , 
nec id modo dixit quod solet : Peccavi, veniam date de- 
lictis : ] sed anui facile praebuit collum sibi excantan- 
dum ,] obedienter et loris devincienda brachia, 

(57) rhamnumque et lauri ramulos super fores posivit , 
quidquid velis promptus magis subire quam sepulcrum. 
Stolidus vero, ex mercedula qui divos suspendebat , 
acsi tunc essent quando eos Bioni esse expediret. 
Frustra ergo sapiens iste stips, ut factu'st carbo totus, 
sic ferme tendens dexteram, Salve, inquit, Pluto, salve | 


'se! Γεγόνασι δὲ Βίωνες δέχα" πρῶτος ὃ Φερεχύδη τῷ Συ-11 (58) Decem vero Biones fuere : primus qui Pherecydi Syrio 


& ῥίωσυναχμάσας, οὗ φέρεται βιδλία δύο ᾿[άδι" ἔστι δὲ 
Προκοννήσιος. δεύτερος Συραχόσιος, τέχνας δητοριχὰς 
γεγραφώς " τρίτος αὐτὸς οὗτος " τέταρτος Δημοχρίτειος 
χαὶ μαθηματιχὸς Ἀῤδηρίτης, ᾿Ατθίδι γεγραφὼς χαὶ 
Ἰαδι. οὗτος πρῶτος εἶπεν εἶναί τινας οἰχήσεις ἔνθα 

ιυγίνεσθαι ἔξ μηνῶν τὴν νύχτα xxl $2 τὴν ἡμέραν. 
πέλπτος Σολεύς, Αἰθιοπιχὰ γεγραφώς" ἕκτος δητοριχός, 
οὗ φέρεται ἐννέα βιθλία Μουσῶν ἐπιγραφόμενα" ἕόδοιος 
μελιχὸς ποιητής * ὄγδοος Μιλήσιος ἀνδριαντοποιός. οὗ 
u£uvrzat xal Πολέμων" ἔνατος ποιητὴς τραγῳδίας τῶν 

. Γαρσιχῶν λεγομένων" δέκατος ἀγαλυχτοποιὸς Κλαζο- 
μένιος ἣ Χῖος, οὗ μέωανηται καὶ ᾿ἱππῶναξ, 


&qualis fuit, cujus duo feruntur libri Ionica dialecto 
scripti; est autem Proconnesius; secundus Syracusanus, 
qui artes rhetoricas conscripsit; tertius hic ipse philoso- 
phus; quartus ex Democriti familia οἱ mathematicus Ab- 
derites, qui Attice scripsit et lonice. Hic primus esse dixit 
regiones quasdam, ubi esset sex mensium nox itemque 
sex mensium dies. Quintus Solensis, qui conscripsit ;Ethio- 
pica; sextus rhetoricus , cujus feruntur libri novem Musa- 
rum nomine inscripti ; septimus lyricus poeta; octavus Mi- 
lesius sculptor, cujus et Polemo meminit; nonus poeta tra- 
gicus ex his qui Tarsici dicuntur; decimus sculptor Clazo- 
menius sive Chius , cujus οἱ Hipponax meminit. 


108 
ΚΕΦ. I. 
AAKYAHZ. 


BIBA. A, *, 9. AAKYAHX. KAPNEAAHZ. 


CAP. VIII. 
LACYDES. 


59. Λαχύδης Ἀλεξάνδρου Κυρηναῖος. οὗτός ἐστινδτῆς p 59. Lacydes Alexandri filius Cyrenzeus. Hic novae Academ: 


νέας Ἀκαδημίας ατάρξας xat Ἀρχεσίλαον διαδεξάμενος, 


princeps Arcesilaique successor fuit , vir eximiae severitatis, 


ἀνὴρ σεμνότατος xat οὐχ ὀλίγους ἐσχηκὼς ζηλωτάς" φι- 2 qui instituti sui non paucos habuit emulos. Fuit ab ado- 


λόπονός τε Ex νέου xal πένης μέν, εὔχαρις δ᾽ ἄλλως καὶ 

b εὐόμιλος. Τοῦτόν φασι καὶ περὶ οἰκονομίαν γλυχύτατα 
ἐσχηχέναι" ἐπειδὴ γάρ τι προέλοι τοῦ ταμιείου, σφρα- 
γισάμενος πάλιν εἴσω τὸν δαχτύλιον διὰ τῆς ὀπῆς ἐρρί- 
met, ὡς μηδέποτ᾽ αὐτοῦ περιαιρεθείη τι xat βασταχθείη 
τῶν ἀποχειμένων. μαθόντα δὴ τοῦτο τὰ θεραπόντια 
10 ἀπεσφράγιζε καὶ ὅσα ἐδούλετο ἐδάσταζεν' ἔπειτα τὸν 
δαχτύλιον τὸν αὐτὸν τρόπον διὰ τῆς ὀπῆς ἐνίει εἰς τὴν 


J admodum atque in sermone jucundus. 


lescentia summe studiosus et pauper quidem, sed ratos 
Aiunt ei in rei (- 
miliaris cura lepidissimum aliquid usu venisse : quum e 
penu promere quicquam voluisset, obsignato ostio rursus anv- 
]um per foramen intro jaculabatur, ut nihil ex reconditis ili 
rebussublatum auferretur. Id quum animadvertissent seryuli, 
resignabant que signata erant, et quie lubebat inde tollebant ; 
ac deinde anulum in porticum per rimam immittebant : id. 


στοάν" xai τοῦτο ποιοῦντα οὐδέποτ᾽ ἐφωράθη. (60) Ὃ γοῦν 4 que quum sepe facerent , nunquam deprehendi potuerunt. 


Λακχύδης ἐσχόλαζεν ἐν ᾿Αχαδηωία ἐν τῷ χατασχευα-- 
σθέντι χήπῳ ὑπὸ Ἀττάλου τοῦ βασιλέως, καὶ Λαχύδειον 

16 ἀπ᾽ αὐτοῦ προςηγορεύετο. xal μόνος τῶν ἀπ᾽ αἰῶνος 
ζῶν παρέδωχε τὴν σχολὴν Τηλεχλεῖ xat Eozvópo τοῖς 
Φωχαεῦσι. παρὰ δ᾽ Εὐάνδρου διεδέξατο Ἡγησίνους 
Περγαμηνός, ἀφ᾽ οὗ Καρνεάδης. Χάριεν δ᾽ εἰς τὸν ἢ 

L4 LE 
Λακύδην ἀναφέρεται Ἀττάλου γὰρ αὐτὸν μεταπεμπο- 
20 μένον φασὶν εἰπεῖν τὰς εἰχόνας πόρρωθεν ὃ δεῖν θεωρεῖσθαι. 
ψὲ δὲ αὐτῷ γεωμετροῦντι λέγειτις a εἶτα νῦν καιρός ;» 
(καὶ ὅς") « εἶτα μηδὲ νῦν. » (61) ᾿Ετελεύτησε δὲ σχολαρχ εἴν 
ἀρξάμενος τῷ τετάρτῳ ἔτει τῆς τετάρτης xal τριαχοστῆς 
e^ ? /, ^ ^. 9 , 

xal ἑκατοστῆς ᾿Ολυμπιάδος, τῆς σχολῆς ἀφηγησάμενος 

25 ἕξ πρὸς τοῖς εἴχοσιν ἔτη j| τελευτὴ δὲ αὐτῷ παράλυσις 
"n P * . ᾿ 1 - , e » , 
&x πολυποσίας. xxi αὐτῷ προςεπαίξαμεν ἡμεῖς οὑτωσί" 

Καὶ σέο, AaxóZn , φάτιν ἔχλυον ὡς ἄρα καὶ σὲ 
Bax oc ἑλὼν "At2n ποσσὶν ἔσυρεν ἄχροις. 
Ἢ ΩΝ ki A , MEA X ν. T. 220 
σαφὲς ἣν, Διόνυσος ὅταν πολὺς ἐς Gsu.aq ἔλθη, 





20 λῦσε μέλη" διὸ δὴ μήτι Auaio ἔφυ; 
ΚΕΦ. Θ΄. 
KAPNEAAHX. 


&2. Καρνεάδης "Ertxo uou 7, Φιλοχώμου, ὡς AA av- 
δρος ἐν διαδοχαῖς, Κυρηναῖος. Οὗτος τὰ τῶν Στωιχῶν 
βιθλία ἀναγνοὺς ἐπιμελῶς xal μάλιστα τὰ Χρυσίππου, 
ἐπιεικῶς αὐτοῖς ἀντέλεγε χαὶ εὐημέρει τοσοῦτον, ὥςτε 

80 ἐχεῖνο ἐπιλέγειν" 


Εἰ μὴ γὰρ ἦν Χρύσιππος, οὐκ ἂν ἦν ἐγώ. 


2 nibus tradit , Philocomi filius, Cyrenzus. 


(60) Lacydes igitur in Academia scholas babebat , in hurte 
quem Attalus rex fieri curaverat , Lacydeumque ab ipso ap- 
pellabatur; solusque ex omni memoria vivens Phoceens- 
bus Telecli et Euandro scholam tradidit. Porro Enandro 
successit Hegesinus Pergamenus ; a quo Carneades.  Lepi- 
dum vero illud ad Lacydem refertur : Attalo illum ad 
sese arcessente dixisse fertur, imagines procul esse intuen. 
das. Sero autem geometri:z danti operam ait quispiam, 
Num vero nunc tempus? (cui ille) : An ne nunc quidem? .61) 


6 Obiit autem quum scholam administrare coepisset quarto 


anno centesima tricesima: quartze Olympiadis, viginti sex 
annis in schola: principatu consumptis. Mortuus est autem 
paralysi, quam ex immodica potatione contraxerat. Εἰ 
nos ita de illo lusimus : 


Te quoque , Lacyde , sic narrat fama, Lyzeus 
correptum pedibus traxit in atra loca. 

Scilicet hoc verum est : Bacchus deus haustus abunde 

membra resolvit. An hinc forte Lyaee [sofutor] clues? 





CAP. IX. 
CARNEADES. 


62. Carneades Epicomi sive, ut Alexander in Successi»- 
Hic Stoiconun 
et pr:sertim Chrysippi libris diligentissime perlectis, eorum 
placita probabiliter oppugnabat atque hinc tanta fama flo- 
rebat, ut dicere svleret : 


Chrysippus nisi fuisset, et ego non eram. 


Φιλόπονος δ᾽ ἄνθρωπ τὸς γέγονεν εἰ χαί τις ἄλλος, ἐν 3 Fuit autem homo si quis alius studiosus ; in physicis quiuem 


μὲν τοῖς φυσιχοῖς ἧττον φερόμενος, ἐν δὲ τοῖς ἐθιχοῖς 
μᾶλλον. ὅθεν χαὶ ἐκόμα καὶ ἔτρεφεν ὄνυχας ἀσχολία τῇ 


X M , "Ὁ 4 y 4 , 
40 περὶ τοὺς λόγους. τοσοῦτον ὃ ἴσχυσεν. ἐν φιλοσοφία, 
ὅςτε χαὶ τοὺς ῥήτορας. ἀπολύσαντας ἐ £x τῶν σχολῶν παρ᾽ 


αὐτὸν ἰέναι xat αὐτοῦ ἀχούειν. (63) ἮΝν δὲ χαὶ μεγαλοφω- ά 


νότατος, ὥςτε τὸν γυμνασίαρ yov προςπέμψαι αὐτῷ μὴ 
οὕτω βοᾶν" τὸν δὲ εἰπεῖν, « xal δὸς μέτρον φωνῆς. » 


minus valebat, sed plus in ethicis. Quocirca et casaneu 
et ungues nutriebat : tanta erat in litteras intentione. Ade» 
autem in philosophia valuit, ut rhetores quoque ex sus 
scholis discedentes ad ipsum se conferrent et ei auscultarent. 
(63) Erat autem illi et vox maxima praecipueque sonora, 
adeo ut gymnasii princeps ad illum mitteret ac ne ita cla- 
maret adimnoneret : ad quem ille, Da vocis modum, inquil. 
Et ille sapientissime sane chngrueque respondisse fertur . 


4 r , 2. e tj.3u |n . . - " » 
15 ἔνθεν εὐστόχως ἑλόντα ἀμείψασθαι "φάναι γάρ, « μέτρον — dixisse enim, Modum habes, auditores. Erat in repre 





LIB. IV, 9. € 


ZJARNEADES. - 


109 


,* 3 , , ev * * 3 Ν ^ M 5 l ΝΜ . . . . . Φ . 
ἔγεις τοὺς ἀχούοντας. » Δεινῶς τ΄ ἦν ἐπιπληχτιχὸς xat 5 hendendo acerrimus , atque in questionibus erat insupera- 
2L 


ἐν ταῖς ζητήσεσι Ocuagoc τά τε δεῖπνα λοιπὸν παρη- 
- v c , 
τεῖτο διὰ τὰς προειρημένας αἰτίας. Οὗτος ποτε Mev- 
tco, τοῦ Βιθυνοῦ μαθητοῦ ὄντος xai παρ᾽ αὐτὸν ἐλ- 
θόντος εἰς τὴν διατριθήν, ὡς ἐπείρα αὐτοῦ τὴν παλλαχὴν 
ὁ Μέντωρ, χαθά φησι Φαδωρῖνος ἐν παντοδαπῇ ἱστο- 
οἷα, μεταξὺ λέγων παρώδησεν εἰς αὐτόν' 
οἱ Πωλεῖταί τις δεῦρο γέρων ἅλιος νημερτής, 
Μέντορι εἰδόμενος ἠμὲν δέμας ἠδὲ xot αὐδήν" 
Lo ^ ^ ^9 3 - — ΄ . 
τοῦτον σγολῆς τῆςδ᾽ ἐχχεχηρῦχθαι λέγω 
x1 ὃς ἀναστὰς ἔφη" 
* * Y 
Ot μὲν ἐκήρυσσον, τοὶ δ᾽ ἠγείροντο μάλ᾽ exa. 


Δειλότερον δέ πως δοχεῖ περὶ τὴν τελευτὴν ἀνεστράφθαι, 
ἦτε συνεγὲς ἔλεγεν, « dj συστήσασα φύσις xal διαλύ- 
zs.» υαθῶν t& Δντίπατρον φάρμμαχον πιόντα ἀπο- 
(viv, παρωρμήθη πρὸς τὸ εὐθαρσὲς τῆς ἀπαλλαγῆς 
xxi φῆσι, « δότε οὖν κἀμοί" » τῶν δὲ εἰπόντων, « τί; v 
« οἰνόμελι » εἶπεν. τελευτῶντος δ᾽ αὐτοῦ φασιν ἔκλειψιν 
νεγέσθαι σελήνης, συμπάθειαν, ὡς ἂν εἴποι τις, αἶνιτ- 
ἰπραένου τοῦ μεθ᾽ ἅλιον χαλλίστου τῶν ἄστρων. (65) φησὶ 
δὲ Ἀπολλόδωρος £v χρονιχοῖς ἀπελθεῖν αὐτὸν ἐξ ἀνθρώ- 
zwuy ἔτει τετάρτῳ τῆς δευτέρας χαὶ ἐξηχοστῆς xal ἔχα- 
WW Ὀλυμπιάδος, βιώσαντα ἔτη πέντε ποὸς τοῖς 
ὀνδοήχοντα, Φέρονται δ᾽ αὐτοῦ ἐπιστολαὶ πρὸς Ἀρια- 
ptr τὸν Καππαδοκίας βασιλέα. τὰ δὲ λοιπὰ αὐτοῦ ol 
μαῆγταὶ συνέγραψαν" αὐτὸς δὲ χατέλιπεν οὐδέν. ἔστι 
χαὶ εἰς τοῦτον ἡμῶν τῷ λογαοιδιχῷ μέτρῳ [xat 'Apys- 
ῥουλείῳ}" 
Τί us Καρνεάδην, τί με, Μοῦσα, θέλεις ἐλέγχειν ; 
| ἀμαθὴς γὰρ ὃς οὔτι κάτοιδεν ὅπως δεύοίκει 
τὸ θανεῖν" ὅτε xxi φθισιχήν ποτ᾽ ἔχων χακίστην 
νόσον, οὖχ ἔθελεν λύσιν ἰσχέμεν" ἀλλ᾽ ἀχούτας 
ὅτι φάρμαχον ᾿Αντίπατρός τι πιὼν ἀπέσθδη, 
Wi « δότε τοίνυν, ἔφησε, τὶ χἀμὲ πιεῖν. » « τί μέντοι ; 
|o τίς ν « Bx" οἰνόμελι. » σφόδρα τ᾽ εἶχε ποόχειρα 
[ταυτί’' 
« φύσις fj συνέχουσά με xal διαλύσεται δή. » 
Ὁ uiv οὐδὲν ἔλασσον ἔδη κατὰ γῆς, ἐνὴν δὲ 
τὰ πλέω χαχὰ χέρδε᾽ ἔχοντα μολεῖν ἐς ἄδου. 
' Mitac χαὶ τὰς ὄψεις νυχτὸς ὑποχυθῆναι καὶ ἀγνοεῖν" 
χελεῦσαί τε τὸν παῖδα λύχνον ἅψαι" εἰςκομίσαντος δὲ 
χαὶ εἰπόντος. « χεχόμιχα » , « οὐχοῦν, εἰπεῖν, σὺ ἀνα- 


γίνωσχε᾽ » Τούτου πολλοὶ μὲν xal ἄλλοι γεγόνασι μα-1ὸ 
A 


ἡγταί, ἐλλογιμώτατος δὲ Κλειτόμαχος" περὶ οὖ. xal 


ὁ λεχτέον, Γέγονε μέντοι xoi ἄλλος Καρνεάδης, ἐλεγείας 11 


Ton thc ψυχ ρός. 


bilis. Convivia autem ob causas przedictas declinabat. Hic 
aliquando, quum Mentor Bithynus discipulus atque auditot 
pellicem ipsius tentasset, ut Favorinus refert in Omnigena 
historia, inter dicendum in illum Mentorem sic jocatus 
est : 


(64) Tetricus hic quidam versatur homuncio et idem [que : 
vanus inersque senex , par Mentori membra loquclam- 
Exterminato , praeco , nostra hunc ex schola. 


At ille continuo exsurgens intulit - 


Preecones clamant : conciti protinus illi. 


7 Videtur mortem ignaviore animo tulisse , quum &epius dice- 


ret, Quz me compegit natura, eadem dissolvet. Quum 
autem didicisset Antipatrum veneno hausto defunctum , et 
ipse commotus est ad hanc constantiam animi in obeunda 
morte et exclamavit : Ergo etiam mihi date. 1llis autein, 
Quid? quaerentibus , Mulsum, respondit. Eo mortuo lunam 
defecisse narrant, tanquam si, ut dixerit aliquis, siderum post 
solem pulcherrimum sic suum dolorem voluerit siznificare. 
(05) Refert Apollodorus in Chronicis humanis eum excessisse 
rebus Olympiadis centesims sexagesimae secundae anno 


8 quarto , quum vixisset annos octoginta quinque.  Feruntur 


ejus epistolae ad. Ariarathem Cappadocia regem. Reliqua 
ipsius conscripsere discipuli : ipse enim nihil reliquit. Est 
autem et in hunc nostrum epigramma logacdico [et Arche- 
buleo] metro : 


In Carneade quid , Musa , jubes reprendam? 
Indoctus is cst quo pectora clam pavescunt 
mortem Phthisico sic ille malo laborans 
eraviter, per se solvi renuit : sed hausto 
obiisse ut comperit Antipatrum veneno, 

(66) Date, ait, bibere et mihi ! Quiesierunt : Quid autem? 
quid vis? « Date mulsum ! » Illi tamen haec in ore 
habitabant : « Quee pepigit natura solvet. » 
Nihilominus istic humum subit : at licebat 
mala lucrifacientem aufugisse in Orcum. 


9 Aiunt ejus oculis aliquando, ipso nesciente, tenebras offusas, 

jussisseque servulum lucernam accendere : qui quum attu- 
lisset ac diceret : Attuli; Ergo, inquit, tu lege. Hujusce 
et alii multi fuere discipuli, sed excellentissimus Clitoma- 
chus, de quo jam dicendum. Fuit et alius Carneades, 


elegi: poeta frigidus. 





110 
ΚΕΦ. 1΄. 
ΚΛΕΙΤΟΜΑΧΟΣ. 


67. Κλειτόμαχος Καρχηδόνιος, οὗτος ἐκαλεῖτο μὲν I 


᾿Ασδρούθας xal τῇ ἰδία φωνῇ κατὰ τὴν πατρίδα ἐφιλοσό- 


φει. ἐλθὼν δ᾽ εἰς ᾿Αθήνας ἤδη τετταράχοντ᾽ ἔτη γεγονὼς 2 


AN 3 ^ 3 ξ , ? [od P1 
ἤχουσε Καρνεάδου" χἀχεῖνος ἀποδεξάμενος αὐτοῦ τὸ 
& φιλόπονον γράμματά τ᾽ ἐποίησε μαθεῖν xal συνήσχει 
91 y» ^ ^ ? t^ L4 2 , [:À 
τὸν ἄνδρα. ὃ δὲ εἰς τοσοῦτον ἤλασεν ἐπιμελείας, ὥςτε 
€ LI A , 7 , LI «7 
ὑπὲρ τὰ τετραχόσια βιδλία συνέγραψε. χαὶ διεδέξατο 
b] J » σὰ , ^ 
τὸν Καρνεάδην xal τὰ αὐτοῦ μάλιστα διὰ τῶν συγγραμ- 
μάτων ἐφώτισεν. ἀνὴρ ἐν ταῖς τρισὶν αἱρέσεσι δια- 
to πρέψας, ἔν τε τῇ ᾿Αχαδημαϊχῇ xal περιπατητιχῇ xol 
στωιχῇ. χαθόλου δὲ τοὺς Ἀχαδνυμαϊχοὺς ὁ Τίμων ο΄.- 
τωσὶ διασύρει’ 


Οὐδ᾽ ᾿Αχαδημαϊχῶν πλατυρημοσύνης ἀναλίστου. 


Ἡμεῖς δὲ τοὺς Ἀχαδημαϊχοὺς τοὺς ἀπὸ Πλάτωνος 
ι5 διεληλυθότες ἔλθωμεν ἐπὶ τοὺς [ἀπὸ Πλάτωνος] περι-- 
πατητιχούς, ὧν ἦρξεν ᾿Αριστοτέλης. 


BIBA. A, v. ΚΛΕΙΤΌΜΑΧΟΣ. 


CAP. X. 
CLITOMACHUS. 


67. Clitomachus Cartbaginiensis. Hic patria lingua 4« 
drubal appellabatur, in qua etiam apud suos philosopbar: 
consueverat. Athenas autem contendit jam quadragint 
annos natus, audivitque Carneadem. Ejus ille diligentiam 
magni faciens effecit ut literas addisceret, wirumque οἱ 
philosophiam formavit. Eo autem ille industrise provectus 
est, ut ultra quadringenta volumina scripsegit; successit 
etiam Carneadi, et hujus maxime dicta illustravit scriptis 
suis. Excelluit in tribus primariis sectis, Academicorum 
scilicet, Peripateticorum atque Stoicorum. Omnino autem 
Academicos ita fere insectatur Timon : 


Sed neque garrulitas Academi incondita ludi. 


Nos autem quum de Academicis qui a Platone fluxere, 
satis dixerimus, transeamus jam ad Peripateticos [a Pla- 
tone venientes ], quorum fuit princeps Aristoteles. 


AIOTENOYX AAEPTIOY 


BION ΚΑΙ ΓΝΏΜΩΝ ἸῺΝ EN ΦΙΛΟΣΟΦΙᾺ 
EYAOKIMHXANTON ΤΩΝ ΕΙΣ AEKA 
TO HEMIITON. 


— — 909 0 «—— - 


ΚΕΦ. Α΄. 


ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ. 


t. Δριστοτέλης Νικομάχου xai Φαιστιάδος Σταγειρί- t 


τῆς. δδὲ Νιχόμαχος ἦν ἀπὸ Νιχομάχου τοῦ Μαχάονος 
τοῦ Ἀσχληπιοῦ, καθά φησιν “Ἕρμιππος ἐν τῷ περὶ Ἀρι- 
στοτέλους: xai συνεδίω Ἀμύντα τῷ Μαχεδόνων βασιλεῖ 
V ἰατροῦ χαὶ φίλου χρεία. Οὗτος γνησιώτατος τῶν Πλά- 
vov, μαθητῶν, τραυλὸς τὴν φωνήν, ὥς φησι Τιμόθεος 
ὁ ᾿Αθηναῖος ἐν τῷ περὶ βίων: ἀλλὰ καὶ ἰσχνοσχελής, 
φασίν, ἦν, xal μικρόμματος ἐσθῆτί τ᾽ ἐπισήμῳ χρώμε:- 


γος χαὶ δαχτυλίοις καὶ χουρᾷ. Ἔσχε δὲ xal υἱὸν Νι- J 


ιυ χύμαγον ἐξ “Ἑρπυλλίδος τῆς παλλαχῆς, ὥς φησι Τι- 

uoc. — (2) Ἀπέστη δὲ ΠΙλάτωνος ἔτι περιόντος" ὥςτε 
g16iv ἐχεῖνον εἰπεῖν, « Ἂ ριστοτέλης ἡμᾶς ἀπελάχτισε , 
χαθαπερεὶ τὰ πωλάρια γεννηθέντα τὴν μητέρα. » φησὶ 
δὲ xal “Ἔρμιπτος ἐν τοῖς βίοις ὅτι πρεσδεύοντος αὐτοῦ 

"" πρὸς Φίλιππον ὁπὲρ ᾿Αθηναίων σχολάρχης ἐγένετο τῆς 
ἐν Ἀχαδημία σχολῆς Sevoxpá rne: ἐλθόντα δὴ αὐτὸν xal 
θεασάμενον ὑπ᾽ ἄλλῳ τὴν σχολήν, ἑλέσθαι περίπατον 
τὸν ἐν Αυχείῳ καὶ μέχρι μὲν ἀλείμματος ἀναχάμπτοντα 
τοῖς μαθηταῖς συμφιλοσοφεῖν" ὅθεν περιπατητιχον προς- 

Ὁ αγορευθῆναι., οἷ δ᾽, ὅτι ἐκ νόσου περιπατοῦντι Ἀλεξάν- 
ipo συμπεριπατῶν διελέγετο ἅττα. (8) ἐπειδὴ δὲ 
πλείους ἐγένοντο ἤδη, καὶ ἐχάθισεν εἰπών 


Αἰσχρὸν σιωπᾶν, Ξενοχράτην δ᾽ ἐᾶν λέγειν, 


xà πρὸς θέσιν συνεγύμναζε τοὺς μαθητάς, ἅμα xal 


t; ὑπτοριχῶς ἐπασχῶν. Ἔπειτα μέντοι ἀπῆρε πρὸς "Ep- ὃ 


μείαν τὸν εὐνοῦχον, Ἀταρνέως ὄντα τύραννον" ὃν οἱ μέν 
9201 παιδιχὰ γενέσθαι αὐτοῦ, οἷ δὲ xal χηδεῦσαι αὐτῷ 
ἔόντα τὴν θυγατέρα ἣ ἀδελφιδῆν, ὥς φησι Δημήτριος ὃ 
γάγνης ἐν τοῖς περὶ ὁμωνύμων ποιητῶν τε καὶ συγγρα- 
io iov" ὃς xal δοῦλον Εὐδούλου φησὶ γενέσθαι τὸν 'Ep- 
μείαν, γένει Βιθυνὸν ὄντα xal τὸν δεσπότην ἀνελόντα. 
Ἀρίστιππος δ᾽ ἐν τῷ πρώτῳ περὶ παλαιᾶς τρυφῆς φησιν 
ἐρασθῆναι τὸν ᾿Αριστοτέλην παλλαχίδος τοῦ “Ἑρμείου. 
() τοῦ δὲ συγχωρήσαντος ἔγημέ τ᾽ αὐτὴν καὶ ἔθυεν ὕπερ- 
3; γαίρων τῷ γυναίῳ, ὡς ᾿Αθηναῖοι τῇ ᾿Ελευσινίᾳ Δήμη- 
τοῦ τῷ τε Ἑρμεία παιᾶνα ἔγραψεν, ὃς ἔνδον γέγραπται. 
λαβεῖν μαθητὴν παρ᾽ αὐτοῦ τὸν υἱὸν ᾿Αλέξανδρον, xol 
αἰτῆσαι ἀναστῆσαι αὐτοῦ τὴν πατρίδα χατασχαφεῖσαν 
ᾧ ὑπὸ Φιλίππου xal τυχεῖν" οἷς xai νόμους θεῖναι, ἀλλὰ 
xx ἐν τῇ σχολῇ νομοθετεῖν μιμούμενον ΞΞενοχράτην, 


DIOGENIS LAERTII 


VIT/E ET PLACITA CLARORUM PHILOSO- 
PHORUM DECEM LIBRIS COMPREHENSA. 
LIBER QUINTUS. 


—-——000Um— 


CAP. I. 


ARISTOTELES. 


1. Aristoteles Nicomachi Phaestiadisque filius Stagirites fuit. 
Porro Nicomachus a Nicomacho Machaonis filio /Esculapii- 
que nepote originem duxit, ut Hermippus in eolibro quem 
de Aristotele scripsit, tradit. Convixit autem Amynta Ma 


2 cedonum regi medicinz et amicitie gratia. Hic inter omnes 


Platonis discipulos maxime excelluit : lingua balbus, ut 
Timotheus Atheniensis in libro de Vitis refert; etiam exili- 
bus cruribus, aiunt, parvisque oculis fuit , veste insigni et 
anulis ac tonsura utens. Natus est autem illi et filius Nico- 
machus ex Herpyllide concubina, ut Timotheus ait. (2) 
Recessit a Platone dum illeadhuc viveret. Unde dixisse eum 
tradunt, Aristoteles nos calcibus repulit non secus atque in 
matrem pulli geniti. Refert Hermippus in Vitis, quum Athe- 
niensium legatus ad Philippum proficisceretur Aristoteles, 
Academics schole profectum fuisse Xenocratem : quum 
vero reversus esset scholamque sub alio vidisset , elegisse in 
Lyceo peripatum (ambulacrum), illiceque usque ad unctio- 
nem deambulando cum discipulis philosophari solitum , at- 
queinde Peripateticum appellatum esse. Alii idcirco sic voca- 
tum asserunt, quod ex xgritudine convalescenti ac deam- 
bulanti Alexandro comes qusdam disserere soleret. (3) 
Ubi vero jam plures esse coeperant , sedens docebat , dicens 


Silere turpe, et sinere Xenocratem loqui. 


Ad propositam quistionem discipulos una exercebat, simul 
et rhetorum more eos docens. Deinde ad Hermiam eunu- 
chum profectus est , Atarnensium tyrannum, quem alii qui- 
dem amasium ejus fuisse tradunt, alii vero sibi affinitate 
junctum, tradita ei in matrimonium filia sive nepte, ut re- 
fert Demetrius Magnes in libris de poetis ac scriptoribus co- 
gnominibus; qui et Eubuli servum Hermiam fuisse ait, Bi- 
tliynum genere, quem et dominum suum occidisse. Porro 
Aristippus in primo de antiquo Luxu libro Aristotelem 
ait Hermie concubinam deperiisse, (4) quam illo cedente 
duxit uxorem ac supra modum letus mulierculae sacra 
faciebat haud secus atque Athenienses Eleusinic Cereri : Her- 
misque paeanem scripsit, qui infra scriptusest. — Hinc in 


ἐντεῦθέν τε γενέσθαι ἐν Μακεδονίᾳ παρὰ Φιλίππῳ καὶ 6 Macedonia apud Philippum vixisse, atque ab eo Alexandrum 


filium erudiendum accepisse , petiisseque ut patria sua resti- 
tueretur a Philippo vastata, idque impetrasse; eundem 
popularibus suis etiam leges dedisse. Sed in schola quo- 
que leges eum tulisse imitendo Xenocratem, ut prin- 


113 BIDA. E, «. APIXZTOTFAHX. 


ὥςτε κατὰ δέκα ἡμέρας ἄρχοντα ποιεῖν. ἐπειδὴ δ᾽ 
ἐδόχει ἐπιεικῶς αὐτῷ συγγεγενῆσθαι ᾿Αλεξάνδρῳ, ἀπῆρεν 
εἰς ᾿Αθήνας, συστήσας αὐτῷ τὸν συγγενῆ Καλλισθένην 
τὸν Ὀλύνθιον᾽ (6) ὃν καὶ παρρησιαστιχώτερον λαλοῦντα 
τῷ βασιλεῖ καὶ μὴ πειθόμενον αὐτῷ φασιν ἐπιπλή- 
ξαντα εἰπεῖν" 


cipem schole in denos dies crearet. Ubi vero Alexandro 
instituendo satis visus est navasse operam , commendato 
illi cognato Callisthene Olynthio Athenas concessit. (5 
Quem ille liberius cum rege loquentem nec sibi suadenii 
obsequentem increpuisse narratur liis verbis : 


"Qxóuopoc δή μοι, τέχος, ἔσσεαι, οἷ᾽ ἀγορεύεις. Mors tibi , gnate, parata est matura ista loquenti. 


καὶ δὴ καὶ ἐγένετο. δόξας γὰρ Ἑρμολάῳ συμμετεσγη- — 1d quod accidit. Nam creditus cum Hermolao in Aleua- 


χέναι τῆς εἰς Ἀλέξανδρον ἐπιθουλῆς ἐν σιδηρᾷ περιήγετο — drum conjurasse, cavea ferrea inclusus circumferebatnr, 
10 γαλεάγρα, φθειριῶν xal ἀχόμιστος" xal τέλος λέοντι pediculis et squalore obsitus : ac postremo leoni objectus 
παραθληθεὶς, οὕτω χατέστρεψεν. Ὁ δ᾽ ouv Ἀριστοτέ- 7 periit. Enimvero Aristoteles Athenas profectus quum illie 
Anc ἐλθὼν sic τὰς ᾿Αθήνας xat τρία πρὸς τοῖς δέχα τῆς tredecim annos scholze praefuisset , clam Chalcidem conces 
σχολῆς ἀφηγησάμενος ἔτη ὅπεξῆλθεν εἰς Χαλχίδα, Εὐ- sit, quod ab Eurymedonte hierophanta impietatis accus- 
ρυμέδοντος αὐτὸν τοῦ ἱεροφάντου δίχην ἀσεθείας γρᾶ- tus esset, sive, ut Favorinus ait in Omnigena historia, a 
16 ψαμένου, ἢ Δημοφίλου, ὥς φησι Φαδωρῖνος ἐν Txv:0-  Demophilo, quia ymnum in eum quem praediximus Her- 
δαπῇ ἱστορίᾳ, ἐπειδήπερ τὸν ὕμνον ἐποίησεν εἰς τὸν miam scripserit , (6) et ejusmodi praeterea epigramma sa- 
προειρημένον "Egusav, (e) ἀλλὰ xoi ἐπίγραμμα ἐπὶ tuc Delphis positze incidi curaverit : 
τοῦ ἐν Δελφοῖς ἀνδριάντος τοιοῦτον" 
Rex hunc Persarum dominusque sagittiferorum 
occidit, violans jusque nefasque , virum. 
Nam neque collato certamine vicit aperte, 
insidiosi hominis sed famulante fide. 


Τόνδε ποτ᾽ οὐχ ὁσίως παραδὰς μαχάρων θέμιν ἁγνὴν 
20 ἔχτεινεν Περσῶν τοξοφόρων βασιλεύς, 
οὗ φανερῶς λόγχη φονίοις ἐν ἀγῶσι χρατήσας, 
ἀλλ᾽ ἀνδρὸς πίστει χρησάμενος δολίου. 


p—————————sl e L———íÁ———— a! 


“θα δ mm mM 


Hic vero, ut ait Eumelus in quinto Historiarum, hansio 
aconito mortuus est septuagesimo aatis anno. Jdem τοῦ. 
refert ipsum Platoni trizenarium se in disciplinam dedise,  . 
sed fallitur : namque vixit annos sexaginta tres , et septimo 
decimo satis anno Platonem audire cepit. Est autem 
hymnus ille hujusmodi : 


ἐνταῦθα δὴ πιὼν ἀχόνιτον ἐτελεύτησεν, ὥς φησιν Εὖ- 
μηλος ἐν τῇ πέμπτη τῶν ἱστοριῶν, βιοὺς ἔτη ἑύδομή- 
25 χοντα. ὃ δ᾽ αὖτός φησιν αὐτὸν xai Πλάτωνι τριαχον- 
τούτην συστῆναι, διαπίπτων βεδίωχε γὰρ τρία μὲν πρὸς 
τοῖς ἑξήχοντα, Πλάτωνι δὲ ἑπταχαιδεχέτης συνέστη. 
ὃ δὲ ὕμνος ἔχει τοῦτον τὸν τρόπον" 
() ἈΑρετά, πολύμοχθε γένει βροτείῳ, 
30 θήραμα χάλλιστον βίῳ, 
σᾶς πέρι, παρθένε, μορφᾶς 


(7) Virtus, moritur: operosa genti, 
pulcherrimus vitoe scopus; 
haec tua, virgo, venustas, 


xai θανεῖν ζαλωτὸς ἐν ᾿Ελλάδι πότωος 
xal πόνους τλῆναι μαλεροὺς ἀχάμαντας" 
τοῖον ἐπὶ φρένα βάλλεις 
35 χαρπόν τ᾽ ἀθάνατον χρυσοῦ τε χρείσσω 
χαὶ γονέων μαλαχαυγήτοιό θ᾽ ὕπνου. 
σεῦ δ᾽ ἕνε,᾽ οὖχ Διὸς Ηραχλέης Λήδας τε χοῦροι 
πόλλ᾽ ἀνέτλασαν ἔργοις 
σὰν ἀγρεύοντες δύναμιν. 
40 σοῖς δὲ πόθοις ᾿Αχιλλεὺς 
Αἴας τ᾽ ᾿Αἰδαο δόμους 
ἦλθον᾽ (8) σᾶς δ᾽ ἕνεχεν φιλίου 
μορφᾶς xal ᾿Αταρνέος ἔντροφος ἀελίου γήρωσεν αὖ- 
τοιγὰρ ἀοίδιμος ἔργοις, [γάς. 
45 ἀθάνατόν τε μιν αὐξήσουσι Μοῦσαι 
Μναμοσύνας θύγατρες, 
Διὸς ξενίου σέδας αὔξουσαι φιλίας τε γέρας βεθαίου. 
ἔστι δ᾽ οὖν xal εἰς τοῦτον ἡμῶν οὕτως ἔχον" 
Εὐρυμέδων ποτ᾽ ἔλελλεν ᾿Αριστοτέλην ἀτεθείας 
bU γράψασθαι Δηοῦς αὔστιδος ὧν πρόπολος, 
ἀλλὰ πιὼν ἀκόνιτον ὑπέχφυγε" τοῦτ᾽ ἀχονιτὶ 
ἦν ἄρα νικῆσαι συχοφάσεις dOixouc. 


ut mori pro tesit in Hellade felix 

sors laboresque impigrum adire supremos : 

talem animis hominum infers 

tu fructum, meliorem auro, perennem , 

et patribus mage carum almoque somno. 

Te propter Jovis Heraclees puerique Ledze 

multa pertolerarunt , 

insequentes sceptra tua. 

Te cupiens Achilles 

Ajaxque domos petierunt 

Inferni : (8) atque tuam ob speciem 

gratissimam Atarneialumnu' jubar magni viduavitastá, 
Hinc fuit inclitus actis : 

laudibus eripient morti Camenz, 

Mnemosynza soboles, 

decus Jovis Hospitis augentes et amicitize perennis. 


In hunc quoque est nostrum hoc epigramma : 


Nuper Aristotelem laesa ut pietate nocentem 
detulit Eurymedon sacrificus Cereris. 

Ille aconita bibens subterfugit : hoc ἀχονιτὶ ( nullo ne- 
profecto injustum vincere crimen erat. [9070] 





LIB. V, t. ARISTOTELES. 113 


j| τοῦτον πρῶτον Φαβωρῖνος ἐν παντοδαπῇ ἱστορία (9) Primum hunc orationem judicialem pro se ipso scripsisse, 
ὅγον δικανικὸν ὑπὲρ ἑαυτοῦ συγγράψαι φησὶν ἐπ᾽ αὐτῇ quum hujus criminis argueretur, Favorinus in Omhigena 


αὐτῇ τῇ δίκη xad λέγειν ὡς ᾿Αθήνησιν historia auctor est , ac dixisse, Athenis 
"Oryvn ἐπ᾽ ὄγχνν; γηράσχει , σῦχον δ᾽ ἐπὶ σύχῳ. Et pyra nata pyris, ficusque in ficubus exstant. 


οὶ δ᾽ ᾿Απολλόδωρος £v ψρονιχοῖς γεννηθῆναι μὲν αὐτὸν Ait autem Apollodorus in Chronicis natum illum anno primo 
ᾧ πρώτῳ ἕτει τῆς ἐνάτης xal ἐνενηχοστῆς Ολυμπιάδος, — nonagesimze nonz: Olympiadis, perrexisseque ad Platonem 
rao162Àeiv δὲ Πλάτωνι xal διατρῖψαι παρ᾽ αὐτῷ εἶχο- 
tty ἔτη, ἑπτὰ xa δέχα ἐτῶν συστάντα" χαὶ εἴς τε Νίυτι- 
ἰήνην ἐλθεῖν ἐπ᾿ ἄρχοντος Ἑῤῥδούλου τῷ τετάρτῳ ἔτει 


decimo septimo «tatis anno, annosque viginti apud eum 
fuisse commoratum. Tum vero venisse Mitylenen archonte 
ὥς ὀνδσγς xat ἑκατοστῆς Ὀλυμπιάδοςς Πλάτωνος δὲ Ευθυϊο, quarto anno centesimae octavae Olympiadis. γε- 
. ὦ - ul , , . € rum Platone primo ejusdem anno functo vita, archonte Theo- 
τελευτήσαντος τῷ πρώτῳ ἔτει ἐπὶ Θεοφίλου, πρὸς 'E ᾿ | 
μείαν ἀπᾶραι καὶ μεῖναι ἔτη τρία' (1) ἐπὶ Πυθοδότου δ᾽ philo, profectum esse ad Hermiam Thansisseque annos tres. 
Div πρὸς Φίλιππον, τῷ δευτέρῳ ἔτει τῆς ἐνάτης xal (10) Pythodoto autem archonte se contulisse ad Philippum, 
ἐχατοστῆς Ὀλυμπιάδος, ᾿Αλεξάνδρου πεντεχαίδεχ᾽ ἔτη secundo anno centesimze nonz Olympiadis, Alexandro quin- 
ἤδη γεγονότος, εἷς δ᾽ ᾿Αθήνας ἀφιχέσθαι τῷ δευτέρῳ — tum decimum jam annum etatis agente. Athenas vero con- 
ἔτει τῆς ἐνδεχάτης xal ἑχατοστῆς Ὀλυμπιάδος xai ἐν — cessisse secundo anno centesimze undecima Olympiadis, 
Αυχείῳ σχολάσαι ἔτη τ ρία πρὸς τοῖς δέχα, εἶτ᾽ ἀπᾶραι atqueinLyceo tredecim annos docuisse, ac demum perrexisse 
εἰς Χαλκίδα τῷ τρίτῳ ἔτει τῆς τετάρτης xal δεκάτης χαὶ — Chalcidem tertio anno centesimze quartze decima Olympia- 
ἑκατοστῆς Ὀλυμπιάδος, xat τελευτῆσαι ἐτῶν τριῶν που dis, morboque periisse, quum esset annorum ferme sexaginta 


| ξήχοντα vd | í í 
MR mo ὅτε καὶ Δημοσ εν | Nini ee g trium : quo etiam tempore Demosthenem in Calauria de- 
ἀλαυριῷ, Ext. AAOXAEOUG, Δεγεται O6 OU τὴν AQUA functum esse, archonte Philocle. Narrant autem eum ob 


Awhfvouc πρὸς ΑΙλέξανδρον σύστασιν προςχροῦσαι τῷ 

ΜΕ : od , Ρ - " P , Á , '  Callisthenen Alexandro commendatum invidiam incurrisse 
βασιλεῖ: xdxeivov ἐπὶ τῷ τοῦτον λυπῆσαι ᾿Αναξιμένην uu | 
μὲν αὐξῆσαι, πέμψαι δὲ xol ΞΞενοχράτει δῶρα. (ir) — l"e8is; qui, ut illum pungeret , Anaximenem in magno pretio 
ἀπέσχωψε δ᾽ εἰς αὐτὸν ἐπίγρααμα xal Θεόκριτος ὃ Χῖος, habuerit et Xenocrati miserit dona. (11) Lusit in eum epi- 


ὡτωσὶ ποιήσας, ὥς φησιν ᾿Δμδρύων ἐν τῷ περὶ Θεο-  grammate Theocritus Chius, ut ait Ambryon in libro de 


χρίτου" Theocriti vita, in hanc sententiam : 
Ἕραίου εὐνούχου ἠδ᾽ Εὐῤδούλου ἅμα δούλου Hermiz eunuchi, servi Eubulique sepulerum 
σῆμα χενὸν χενόφρων τεῦξεν ᾿ΔΑριστοτέλης, mente vacans vacuum struxit Aristoteles, 
᾿ς [ὃς διὰ τὴν ἀχρατῇ γαστρὸς φύσιν εἵλετο ναίειν, (cui propter ventrem immodicum residere libebat , 
ἀντ᾽ Ἀχαδημείας, Βορθόρου ἐν poy oai). spreta Academia , Borbori ad eluviem ). 
ἀλλὰ xat Τίμων αὐτοῦ χαθήψατο εἰπών" Timon quoque sic illum agit : 
Οὐδ᾽ ἄρ᾽ ᾿Αριστοτέλους εἰκαιοσύνης ἀλεγεινῆς. Sed neque Aristotelis levitas perinepta loquentis. 


χαὶ οὗτος μὲν 6 βίος τοῦ φιλοσόφου τ: Ἡμεῖς δὲ xai 9 Haec vita philosophi fuit. Ceterum nos ipsius quoque te- 
διαῆγχαις αὐτοῦ περιετύχομεν, οὕτω πως ἐχούσαις:  stamentum Jegimus, hoc ferme modo scriptum : Bene qui- 
«"Eccat μὲν εὖ“ ἐὰν δέ τι συμθαίνη,, τάδε διέθετο Api- — dem erit : quodsi quid secus acciderit, ita legavit Ari- 
στοτέλης " ἐπίτροπον μὲν εἶναι πάντων xal διὰ παντὸς — sloteles : Curatorem omnium et per omnia jussit esse 
Ἀντίπατρον" (12) ἕως δ᾽ ἂν Νικάνωρ καταλάδῃ, ἐπιμε- — Antipatrum : (12) quoad. vero Nicanor adolescat, cu- 
λεῖσθαι Ἀριστομένην, Γίμαρχον, Ἵππαρχον, Διοτέλην, — ratores ac tutores instituit Aristomenem , Timarchum, 
Θεύφραστον, ἐὰν βούληται xal ἐνδέχηται αὐτῷ, τῶν τε — Hipparchum, Diotelem et. Theophrastum , si voluerit 
παιδίων χαὶ ᾿Ερπυλλίδος xal τῶν χαταλελειμμένων. aut ipsi licuerit, filiorum et. Herpyllidis rerumque 
xxt ὅταν ὥρα 7 τῇ παιδί, ἐκδίδοσθαι αὐτὴν Νιχάνορι’ — omnium. Quumque puella fuerit matura viro, tradi 
ἐὰν δὲ τῇ παιδὶ συμδῇ τι — ὃ μὴ γένοιτο οὐδὲ ἔσται — — illam Nicanori : sin vero puella aliquid acciderit — 
(55 τοῦ γήμασθαι ἢ ἐπειδὰν γήμηται, μήπω παιδίων — quod absit nec fiet — aut ante nuptias aut. postquam 
bow, Νιχάνωρ χύριος ἔστω xal περὶ τοῦ παιδίου xai — nupserit, nondum natis filiis, penes Nicanorem esto 
(xe τῶν ἄλλων διοιχεῖν ἀξίως xai αὑτοῦ xal ἡμῶν. —s(aluere et de filio et de reliquis , ut se ac nobis dignum 
ἐπιμελείσθω δὲ Νιχάνωρ χαὶ τῆς παιδὸς xal τοῦ — est. Curet aulem Nicanor et de puella et de puero Ni- 
fi^x Nuxoudyou, ὅπως ἂν ἀξιοῖ τὰ περὶ αὐτῶν, ὡς — comacho, nihil ut illis desit, patris ac fratris una' 
xi πατὴρ ὧν xal ἀδελφός. ἐὰν δέτι πρότερον συμόϊ — implens munus. Quodsi Nicanori aliquid acciderit — 
xdvopt — ὃ μὴ γένοιτο --- ἢ πρὸ τοῦ λαθεῖν τὴν παῖδλ — quod absit — sive priusquam puellam duxerit, sive 
$ ἐπειδὰν λάθη, μήπω παιδίων ὄντων, ἐὰν μέν τι ἐχεῖ-.- postquam duxerit, nondum natis filiis, que quidem ille 


» “Ὁ - , ^ . , . . 
VA Si3, ταῦτα χύρια ἔστω" — (13) ἐὰν δὲ βούληται — instituerit, ea rata sunto: (13) sin autem voluerit 


DIOCENES. 8 . 
















114 


Θεόφραστος εἶναι μετὰ τῆς παιδός, χαθάπερ πρὸς Νι-- 
xavopa* εἶ δὲ μή, τοὺς ἐπιτρόπους βουλευομένους μετ᾽ 
Ἀντιπάτρου xal περὶ τῆς παιδὸς xal περὶ τοῦ παιδίου 
διοιχεῖν ὅπως ἂν αὐτοῖς δοχῇ ἄριστα εἶναι. ἐπιωελεῖ- 
5 σθαι δὲ τοὺς ἐπιτρόπους xal Νικάνορα μνησθέντας 
ἐμοῦ xal Ἑρπυλλίδος, ὅτι σπουδαία περὶ ἐμὲ ἐγένετο, 
τῶν τε ἄλλων xal ἐὰν βούληται ἄνδρα λαμθάνειν, ὅπως 
μὴ ἀναξίῳ ἡμῶν 8007. δοῦναι δ᾽ αὐτῇ πρὸς τοῖς πρό- 
τερὸν δεδομένοις xal ἀργυρίου τάλαντον ix τῶν xata- 
10 λελειμμένων xxl θεραπαίνας τρεῖς, ἐὰν βούληται, xol 
τὴν παιδίσχην ἣν ἔχει χαὶ παῖδα τὸν Πυρραῖον " (14) καὶ 
ἐὰν μὲν ἐν Χαλχίδι βούληται olxeiv, τὸν ξενῶνα τὸν 
πρὸς τῷ χήπῳ᾽ ἐὰν δὲ ἐν Σταγείροις, τὴν πατρῴαν oi- 
κίαν. ὁποτέραν δ᾽ ἂν τούτων βούληται. χατασχευάσαι 
15 τοὺς ἐπιτρόπους σχεύεσιν οἷς ἂν δοχῇ χἀχείνοις χαλῶς 
ἔχειν καὶ ἱΕρπυλλίδι ἱκανῶς. ἐπιμελείσθω δὲ Νικάνωρ 
xal Μύρμηχος τοῦ παιδίου, ὅπως ἂν ἀξίως ἡμῶν τοῖς 
ἰδίοις ἐπιχομισθῇ σὺν τοῖς ὑπάρχουσιν ἃ εἰλήφαμεν 
αὐτοῦ. εἶναι δὲ xal ᾿Ἀιμθραχίδα ἐλευθέραν xal δοῦναι 
20 αὐτῇ, ὅταν f παῖς ἐχδοθῇ, πενταχοσίας δραχμὰς xal 
τὴν παιδίσχην ἣν ἔχει. δοῦναι δὲ χαὶ Θαλῇ πρὸς τῇ 
παιδίσχη ἣν ἔχει. τῇ ὠνηθείσῃ, χιλίας δραχμὰς καὶ 
παιδίσχην. (18) καὶ Σίμωνι χωρὶς τοῦ πρότερον ἀργυ- 
ρίου αὐτῷ δοθέντος εἰς παῖδ᾽ ἄλλον, ἣ παῖδα πρίασθαι 
25 ἢ ἀργύριον ἐπιδοῦναι. ᾿Γύχωνα δ᾽ ἐλεύθερον εἶναι, 
ὅταν ἢ παῖς ἐχδοθῇ, xaX Φίλωνα καὶ ᾿Ολύμπιον xad τὸ 
παιδίον αὐτοῦ. μὴ πωλεῖν δὲ τῶν παίδων μηδένα τῶν 
ἐμὲ θεραπευόντων, ἀλλὰ χρῆσθαι αὐτοῖς" ὅταν δ᾽ ἐν 
ἡλικία γένωνται, ἐλευθέρους ἀφεῖναι χατ᾽ ἀξίαν. ἐπι- 
3U μελεῖσθαι δὲ xal τῶν ἐχδεδομένων εἰχόνων παρὰ Γρυλ- 
λίωνα, ὅπως ἐπιτελεσθεῖσαι ἀνατεθῶσιν, ἥ τε Νικάνο- 
ρος χαὶ ἡ Προξένου, ἣν διενοούμην ἐχδοῦναι, χαὶ ἣ 
τῆς μητρὸς τῆς Νικάνορος" xal τὴν Ἀριμνήστου τὴν 
πεποιημένην ἀναθεῖναι, ὅπως μνημεῖον αὐτοῦ 7j, ἐπειδὴ 
35 ἄπαις ἐτελεύτησε " (16) xal τὴν τῆς υητρὸς τῆς ἡμετέ- 
pae τῇ Δήμητρι ἀναθεῖναι εἰς Νεμέαν 3j ὅπου ἂν δοχῇ. 
ὅπου δ᾽ ἂν ποιῶνται τὴν ταφήν, ἐνταῦθα xal τὰ Πυ- 
θιάδος ὀστᾶ ἀνελόντας θεῖναι, ὥςπερ αὐτὴ προςέταξεν" 
ἀναθεῖναι δὲ xal Νικάνορα σωθέντα, ἣν εὐχὴν ὑπὲρ 
40 αὐτοῦ ηὐξάμην, ζῷα λίθινα τετραπήχη Διὶ σωτῆρι xal 
᾿Αθηνᾷ σωτείρα ἐν Σταγείροις. » τοῦτον ἴσχουσιν αὐτῷ 


αἱ διαθῆκαι τὸν τρόπον. Λέγεται δὲ xal λοπάδας ao-IOHanc ejus testamentum habet rationem. Tradunt anim 


τοῦ πλείστας εὑρῆσθαι" xal Λύχωνα λέγειν ὡς ἐν πυέλῳ 
θερμοῦ ἐλαίου λούοιτο xai τοὔλαιον διαπωλοῖτο. ἔνιοι 
45 δὲ xal ἀσχίον θερμοῦ ἐλαίου ἐπιτιθέναι αὐτὸν τῷ στο- 
μάχῳ φασί’ xal ὁπότε χοιμῷτο, σφαῖραν χαλκῆν βάλ- 
λεσθαι αὐτῷ εἰς τὴν χεῖρα λεχάνης ὑποχειμένης, ἵν᾽ 
ἐχπεσούσης τῆς σφαίρας εἷς τὴν λεχάνην ὑπὸ τοῦ ψόφου 


ἐξέγροιτο. (17) ᾿Ἀναφέρεται δ᾽ εἰς αὐτὸν χαὶ àmoy0£-IIoreum vas incidisset , sono illius expergefieret. (17) EjS 


bo Ὕματα χάλλιστα ταυτί. ἐρωτηθεὶς τί περιγίνεται κέρδος 
τοῖς ψευδομένοις, « ὅταν, ἔφη, λέγωσιν ἀληθῆ, μὴ 
πιστεύεσθαι. » ὀνειδιζόμενός ποτε ὅτι πονηρῷ ἀνθρώπῳ 
ἐλεημοσύνην ἔδωχεν , « οὐ τὸν τρόπον, εἶπεν, ἀλλὰ τὸν 
ἄνθρωπον ἠλέησα. » συνεχὲς εἰώθει λέγειν πρός τε τοὺς 


e 


BIBA. E, «. APIXTOTEAHX. 


Theophrastus cum illa esse, esto ei jus idem ac Nico 
nori; sin alias, curatores habito cum Antlipalro con- 
silio et de puella et de puero statuant ut eis videbitur 
optimum. | Curam quoque habeant tutores et Nicanor, 
mei εἰ Herpyllidis memores — namque erga me sts. 
diosa plurimum fuif —et reliquorum , et, si virumae | 
cipere voluerit, curent ne indigne nobis locetur. Det. 
que illi prater ea que antea acceperat , de nostris 
bonis talentum argenti , tresque, si voluerit, famule: 
et ancillam quam habet, et Pyrrheum puerum, (ἢ 
et si quidem Chalcide habitare voluerit, hospitum 
quod ad hortum est; sin aulem Stagiris, paternan 
domum. Utrum vero horum maluerit , studeani pro- 
curatores domum ita necessaria supellectile instruere, 
ut ipsis honeste et Herpyllidi sufficienter instrucia τὶ 
deatur. Cura sit aulem. Nicanori et Myrmecem put- 
rum non indigne nobis ad suos referri, cum omnibu 
bonis quc ab eo accepimus. | Sil autem et Ambracis li- 
bera , dantorque illi post filie nuptias quingenta dra 
chme, ancillaque quam habet. Sed et Thala praier 
ancillam quam habet emptam, drachma mille et an- 
cillula. (15) Simoni quoque absque priore pecunia ia 
puerum alium , sive puerum emi , sive pecuniam dori 
jubeo. Tychonem esse' liberum , quum fiia nupsen!, 
Philonemque et Olympium ejusque filiolum. Porro 
eorum qui mihi famulantur puerorum nullum vendi 
volo, sed heredes eis uti : quum vero adulti erunt , pv 
merito dimitti liberos volo. Curent item ul connu- 
mentur qua Gryllioni sunt tradiicee exsculpenda ime- 
gines; ubi vero perfecta erunt, suis ponantur loci : 
Nicanoris, ac Proxeni, quam locandam cogitaban, 
matrisque  Nicanoris : Arimnesti vero, qua pr- 
fecta est , suo statuatur loco, ut sit ipsius monume 
tum, quia sine liberis defunctus est. (16) Matris que 
que nosíre& imaginem Cereri Nemea consecrari volo, 
aut ubicunque videbitur. | Ubi vero tumulum fecerint, 
ibi et Pythiadis sublata ossa condant, sicut ipsa pre- 
cepit. Dedicet etiam Nicanor, ubi salvus fuerit , quoi 
votum pro illo vovi, statuas lapideas quattuor cui 
lorum Jovi Servatori et Minerva Sospiti Stagiris. 


ollas ejus plurimas repertas 6556, Lyconemque dicere , illum 
in vasculo calentis olei lavari solitum oleumque venumdare. 
Quidam utrem calentis olei stomacho illum imponere cor 
suevisse tradunt , et quum sead quiescendum componere, 
aream sphaeram tenere in manu pelvi subjecta , eo cozs- 
lio, ut quum dormientis manu excussa sphzera in subdilum 





esse praeclaras istas sententias legimus. Interrogatus quid- 
nam mendaces lucrarentur, Ut quum vera , inquit, dive. 
rint, illis non credatur. Quum ipsi probro daretur quel , 
flagitioso homini stipem dedisset, Non, inquit, mores ni- , 
seratus sum , sed hominem. — Amicis ac discipulis ista co 


LIB. V, 1. ARISTOTELES. 


9üouc xai τοὺς φοιτῶντας aot, ἔνθα àv xal ὅπου δια- 
τρίθων ἔτυχεν, ὡς dj μὲν ὅρασις ἀπὸ τοῦ περιέχοντος 
[ἀξ,0.] λααθάνει τὸ φῶς, ἡ δὲ ψυχὴ ἀπὸ τῶν μαθη- 
μάτων, πολλάχις δὲ xal ἀποτεινόμενος τοὺς Ἀθηναίους 
ἔφασχεν εὑρηκέναι πυροὺς χαὶ νόμους" ἀλλὰ πυροῖς 
μὲν γρῆσθαι, νόμοις δὲ μή. (18) τῆς παιδείας ἔφη τὰς 
μὲν ῥίζας εἶναι πικράς, γλυχεῖς δὲ τοὺς καρπούς. ἐρω- 
τεθεὶς τί γηράσκει ταχύ, « χάρις, » ἔφη. ἐρωτηθεὶς τί 
ἐστιν ἐλπίς, « ἐγρηγορότος, εἶπεν, ἐνύπνιον ». Διογέ- 
νους ἰσγάδα διδόντος αὐτῷ νοήσας ὅτι, εἰ μὴ λάθοι, 
γϑείαν εἴη μεμελετηχώς, λαδὼν ἔφη Διογένην μετὰ τῆς 
ἡεείας καὶ τὴν ἰσχάδα ἀπολωλεκέναι * πάλιν τε διδόντος 
λαξὼν xol μετεωρίσας ὡς τὰ παιδία εἰπών τε « μέγας 
Διονέγης », ἀπέδωχεν αὐτῷ. τριῶν ἔφη δεῖν παιδείᾳ, 
φύσεως, μαθήσεως ἀσχήσεως. ἀχούσας ὗπό τινος λοι- 
δυρεῖσθαι, « ἀπόντα με, ἔφη, xal μαστιγούτω. » τὸ χαλ- 
λης παντὸς ἔλεγεν ἐπιστολίου συστατιχώτερον. — (19) οἵ 
δὲ τῶτο uiv Διογένην φασὶν ὁρίσασθαι, αὐτὸν δὲ θεοῦ 
δῶρον εἰπεῖν εὐμορφίαν: Σωκράτην δὲ ὀλιγοχρόνιον 
τυραννίδα " Πλάτωνα προτέρημα φύσεως Θεόφραστον 
σιωπῶσαν ἀπάτην" Θεόχριτον ἐλεφαντίνην ζημίαν" 
Καρνεάδην ἀδορυφόρητον βασιλείαν. ἐρωτηθεὶς τίνι 
διαφέρουσιν οἱ πεπαιδευμένοι τῶν ἀπαιδεύτων, Ὅσῳ, 
εἶπεν, οἱ ζῶντες τῶν τεθνεώτων. » τὴν παιδείαν ἔλεγεν 
ἐν μὲν ταῖς εὐτυχίαις εἶναι κόσμον, ἐν δὲ ταῖς ἀτυχίαις 
χατχγυγήν. τῶν γονέων τοὺς παιδεύσαντας ἐντιμοτέ- 
ρους εἶναι τῶν μόνον γεννησάντων " τοὺς μὲν γὰρ τὸ 
Ww, τοὺς δὲ τὸ χαλῶς ζῆν παρασχέσθαι. πρὸς τὸν 
χαυγώμενον ὡς ἀπὸ μεγάλης πόλεως sir, « οὐ τοῦτο, 
ἔφη, δεῖ σχοπεῖν. ἀλλ᾽ εἴ τις μεγάλης πατρίδος ἄξιός 
ἐστιν,» [20] ἐρωτηθεὶς τί ἐστι φίλος, ἔφη, « μία ψυχὴ δύο 
σώμασιν ἐνοικοῦσα. »τῶν ἀνθρώπων ἔλεγε τοὺς μὲν οὕτω 
φείδεσθαι ὡς ἀεὶ ζησομένους, τοὺς δὲ οὕτως ἀναλίσχειν 
ὡς αὐτίχα τεθνηξομένους. πρὸς τὸν πυθόμενον διὰ τί 
τος χαλοῖς πολὺν χρόνον ὁμιλοῦμεν, « τυφλοῦ, ἔφη, τὸ 
ἐφώτηυα. » ἐρωτηθεὶς τί αὐτῷ περιγέγονεν ix τῆς φιλο- 
exito, Er, « τὸ ἀνεπιτάχτως ποιεῖν & τινες διὰ τὸν ἀπὸ 
τὸν νόμων φόῤον ποιοῦσιν. » ἐρωτηθεὶς πῶς ἂν προχό- 
πτοῖεν οἱ μαθηταί, ἔφη, « ἐὰν τοὺς προέχοντας διώχον- 
τες τοὺς ὑστεροῦντας p?) ἀναμένωσι. » πρὸς τὸν εἰπόντα 
ἀδολέσγην, ἐπειδὴ αὐτοῦ πολλὰ χατήντλησε, « μήτι σου 
κατεφλυάρησα »: μὰ AU, εἶπεν οὐ γάρ σοι προςεῖχον. » 
(1) πρὸς τὸν αἰτιασάμενον ὡς εἴη μὴ ἀγαθῷ ἔρανον ὃὲε- 
δυιχιός --- φέρεται γὰρ xal οὕτως — « οὐ τῷ ἀνθρώπῳ, 
γησίν, ἔδωκα, ἀλλὰ τῷ ἀνθρωπίνῳ." » ἐρωτηθεὶς πῶς 
t; τοῖς φίλοις προςφεροίμεθα, ἔφη, » ὡς ἂν εὐξαίμεθα 
εὐτοὺς $utv προςφέρεσθαι. » τὴν δικαιοσύνην ἔφη ἀρε- 
ἦν Lys διανεμητικὴν τοῦ xaT ἀξίαν. χάλλιστον 
δον τῷ γήρα τὴν παιδείαν ἔλεγε. φησὶ δὲ Φαόω- 
A ἐν τῷ δευτέρῳ τῶν ἀπομνημονευμάτων ὡς ἔχά-- 
mj λέγοι, « ᾧ φίλοι, οὐδεὶς φίλος" » ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ 
duo τῶν ᾿Ηθιχῶν ἐστι. καὶ ταῦτα μὲν elg αὐτὸν 






ἰψῴυθον ἡγησάμην ὑπογράψαι διὰ τὴν περὶ πάντας 


115 


sueverat dicere ubicumque moraretur, Aspectus quidem a 
circumfuso aere lumen accipit , animus autem a disciplinis 
liberalibus. Sepenumero quum in Athenienses invehere- 
tur, aiebat illos frumenta et leges invenisse, verum fru- 
mentis quidem uti, non autem legibus. (18) Institutionis 
amaras radices, fructus autem dulces esse asserebat. | Ro- 
gatus quidnam cito consenesceret, Gratia, inquit. Quid 
sit spes : Vigilantis, ait, somnium. Diogene caricam por- 
rigente, cogitans quod , nisi acciperet, acutam sententiam 
essel meditatus , sumens Diogenem ait caricam simul cum 
sententia perdidisse. Rursus ab eo porrectam accipiens 
atque puerili more in sublime elevans quum dixisset , Ma- 
gnus Diogenes, eam illi reddidit. Tria dicebat ad eru- 
ditionem esse necessaria, ingenium, exercitationem , disci- 
plinam. Audierat aliquando se a quodam maledictis pro- 
scindi : tum ille, Absentem me, inquit, etiam verberet. 
Dicebat pulchritudinem plus quam epistolas omnes valere 
ad commendationem. (19) Plerique Diogenem ita statuisse 
asserunt, ipsum autem dei munus dixisse pulchritudinem : 
Socratem vero, modici temporis tyrannidem; Platonem, na- 
turz privilegium ; Theophrastum, tacitam fraudem ; Theo- 
critum vero, eburneum detrimentum ; Carneadem, regnum 
sinesatellitibus. Rogatus quo differrent docti ab indoctis, Quo, 
inquit, viventes a mortuis. Eruditionem dicebat in rebus 
secundis esse decus, in adversis confugium. — Parentes qui 
liberos erudiendos curassent, longe honorabiliores esse ii3 
qui solum genuissent : hos enim vivendi tantum, illos etiam 
bene honesteque vivendi auctores esse. Glorianti cuidam 
quod magn: esset urbis civis, Non hoc, inquit, conside- 
randum est, sed si quis illustri patria sit dignus. (20) 
Rogatus quid sit amicus, Una, inquit, anima in duobus 
corporibus habitans. Homines alios dicebat ita esse parcos, 
ac si semper victuri essent; alios tam prodigos, ac si conti- 
nuo morituri. Quiwrenti, cur diu cum iis, qui forma pra- 
stant, una esse cupiamus, Cteci est, inquit, talia querere. 
Rogatus quid ex philosophia lucratus fuisset , Hoc , inquit, 
ut injussus ea faciam qua plerique per legum metum fa- 
ciunt. Jnterrogatus quo pacto discipuli egregie proficerent, 
ait, Si prestantiores strenue persequentes non exspectent 
tardiores. Garrulo, postquam multas ineptias effutierat, 
interroganti Numquid te obtudi? Nil quidquam, inquit; 
namque animum non advertebam. (31) Increpanti quod 
homini nequam eranum collegisset (nam etiam sic narratur), 
Non homini, inquit, dedi, sed humanitati. Rogatus erga 
amicos quales esse debeamus, Quales, inquit, eos erga nos 
esse optamus. —Justitiam dicebat virtutem animi unicuique 
secundum dignitatem distribuentem.  Eruditionem opti- 
mum esse dicebat viaticum senectutis. Refert Favorinus 
in secundo Commentariorum illum crebro dicere solitum , 
Cui amici, amicus nemo. Id etiam legitur in libro septimo 
ejus de Moribus. Εἰ ἰδία quidem ad illum referuntur. Con- 


Ἔρεται. Συνέγραψε δὲ πάμπλειστα βιόλία, ÉrepT2scripsit autem plurima volumina, quio recensere consen- 


taneum existimavi propter viri praestantiam in omni ora- 


116 


λόγους τἀνδρὸς ἀρετήν" (22) Περὶ δικαιοσύνης α΄ β΄ γ' 
δ΄, περὶ ποιητῶν α΄ β' γ΄, περὶ φιλοσοφίας α΄ β' γ΄, Πο- 
λιτιχοῦ α΄ β΄, περὶ ῥητοριχῆς ἢ Γρύλλος α΄, Νήρινθος 
α΄, Σονιστὴς α΄, Μενέξενος a' ᾿Ερωτιχὸς α΄, Συμπόσιον 
& α΄, περὶ πλούτου α΄, Προτρεπτιχὸς α΄, περὶ ψυχῆς α΄, 
περὶ εὐ, ἧς α΄, περὶ εὐγενείας a', περὶ ἡδονῆς α΄, ᾿Αλέξαν- 
ὃρος ἣ ὑπὲρ ἀποίχων α΄, περὶ βασιλείας α΄, περὶ παιδείας 
α΄, περὶ τἀγαθοῦ α΄ B γ΄, Τὰ ἐκ τῶν νόμων Πλάτωνος α΄ β' 
γ΄, Τὰ ἐκ τῆς πολιτείας a^ β΄, Οἰχονομιχὸς α΄, περὶ φιλίας 
40 α΄, περὶ τοῦ πάσχειν ἢ πεπονθέναι α΄, περὶ ἐπιστημῶν a, 
περὶ ἐριστικῶν α΄ β΄, Λύσεις ἐριστικαὶ δ΄, Διαιρέσεις σοφι- 
στικαὶ δ΄, περὶ ἐναντίων α΄, περὶ εἰδῶν καὶ γενῶν α΄, περὶ 
ἰδίων α΄ » (3) Ὑπομνή ματα ἐπὶ; χειρηματικὰ Y, Προτάσεις 
περὶ ἀρετῆς α΄ p Y» ᾿Ενστάσεις α΄, περὶ τῶν ποσαχῶς 
15 λεγομένων ἢ χατὰ πρόθεσιν α΄ περὶ παθῶν ὀργῆς α΄, 
᾿Ηθιχῶν α' B γ' δ΄ ε΄, περὶ στοιχείων α΄ B' γ΄, περὶ ἐπι- 
στήωης α΄, περὶ ἀρχῆς α΄, Διαιρέσεις ἑπταχαίδεχα, 
Διαιρετιχῶν α΄, ᾿Ερωτήσεως xat ἀποχρίσεως α΄ β΄, περὶ 
χινήσεως α΄ β΄, Προτάσεις α΄. Προτάσεις ἐριστιχαὶ δ΄, 
20 Συλλογισμοὶ α΄, προτέρων ἀναλυτιχῶν α΄ B'q δ΄ ε΄ ς΄ 
C wn, Ἀἀναλυτιχῶν ὁστέρων μεγάλων α΄ β΄, περὶ προ- 
ὅλημάτων α΄, Μεθοδιχὰ α΄ β' γ' δ΄ ε΄ ς΄ ζ' η΄, περὶ 
τοῦ βελτίονος α΄. περὶ τῆς ἰδέας α΄, “Ὅροι πρὸ τῶν το- 
πιχῶν α' β΄ γ' 9 ε΄ c ζ΄, Συλλογισμῶν α΄ β΄, (a) Συλ- 
85 λογιστιχὸν xai ὅροι α΄, περὶ τοῦ αἱρετοῦ xal τοῦ συμ- 
δεθηκχότος α΄, Τὰ πρὸ τῶν τόπων α΄, Γοπιχὸν πρὸς 
τοὺς ὅρους a' β΄, Πάθη a', Διαιρετιχὸν α΄, Μαθηυατι- 
χὸν α΄, Ὃρισμοὶ τριςκαίδεχα., ᾿Επιχειρημάτων a^ B', 
περὶ ἡδονῆς α΄, Προτάσεις α΄, περὶ Éxouctou α΄, περὶ 
30 καλοῦ α΄, Θέσεις ἐπιχειρηματιχαὶ πέντε xal εἴχοσι, 
[Θέσεις ἐρωτιχαὶ τέτταρες, Θέσεις φιλιχαὶ P, Θέσεις 
περὶ ψυχῆς at] Πολιτιχὰ P ; πολιτικῆς ἀχροάσεως ὡς 
ἢ Θεοφράστου α΄ p r$ 9 ε΄ ς΄ ζ' η΄, περὶ δικαίων a' β΄, 
Τεχνῶν συναγωγὴ α΄ β΄, Γέχνης ῥητοριχῆς a! β΄, Τέχνη 
85 α΄, ἄλλη τέχνη α΄ β΄, Μεθοδιχὸν α΄, ᾿Γέχνης τῆς Θεο- 
δέχτου εἰςξαγωγῆς α΄, Πραγματεία τέχνης ποιητιχῆς α' 
β΄, ᾿Ενθυμήματα ῥητοριχά. περὶ μεγέθους α΄, "Evüu- 
μημάτων διαιρέσεις a, περὶ λέξεως a' 8 περὶ συυ.- 
θουλίας α΄, (25) X Συναγωγῆς α΄ β΄, περὶ φύσεως α΄ D'Y E 
40 Φυσιχὸν α΄, περὶ τῆς ᾿Αρχυτείου φιλοσοφίας α΄ β΄ γ᾽, 
περὶ τῆς Σπευσίππου x«i ΞΖενοχράτους α΄, Τὰ ix τοῦ 
Τιμαίου καὶ τῶν Ἀρχυτείων α΄, πρὸς τὰ Μελίσσου α΄, 
πρὸς τὰ ᾿Αλχμαίωνος α΄, πρὸς τοὺς Πυθαγορείους α΄, 
πρὸς τὰ Γοργίου α΄, πρὸς τὰ Ξενοφάνους α΄, πρὸς τὰ Ζή- 
45 νωνος α΄, περὶ τῶν Πυθαγορείων α΄, περὶ ζώων α΄ β΄ Y 
δ΄ ec ζ΄ η΄ θ΄, ᾿Ανατομῶν α΄ B γ᾽ 9 &€ c C η΄, Ex- 
λογὴ ἀνατομῶν α΄, ὑπὲρ τῶν συνθέτων ζῴων a^ ὑπὲρ τῶν 
μυθολογουμένων ζῴων α΄, ὑπὲρ τοῦ μὴ γεννᾶν α΄, περὶ 
φυτῶν α΄ LE Φυσιογνωμονιχὸν a , Ἰατριχὰ B. περὶ 
bo μονάδος α΄, (26) Σημεῖα χειμώνων α΄, ᾿Αστρονοιιχὸν α΄, 
᾿Οπτιχὸν α΄ [περὶ χινήσεως a^,] περὶ μουσιχῇς α΄, 
Μνημονιαὸν α΄, Ἀπορημάτων .Ομηριχῶν a' β΄ γ' δ΄ ε΄ 
ς΄, Ποιητιχὰ α΄, Φυσιχῶν κατὰ στοιχεῖον ὀχτὼ πρὸς 
τοῖς τριάχοντα, ᾿Επιτεθεαμένων προδλημάτων α΄ β΄, 


BIBA. E, «. APIXTOTEAIIZ. 


tionis genere. (22) Sunt autem de justitia libri quattuor, de - 
poetis tres, de philosophia tres, de republica duo, de rlieloria 


sive Gryllusunus , Nerinthus unus , Sophista unus , Mese 


nus unus, Amatorius unus, Convivium unus, de divitis une., 


Exhortationum unus, de anima unus, de precatione usw, 


de nobilitate unus, de volüptate unus, Alexander seu d - 
colonis unus , de regno unus , de inslitutione unus, ἀεί. 
tres, de Platonis legibus tres, de ejusdem republica de, - 


QEconomicus unus, de amicitia unus, Quid sit tole 
sive tolerantia unus , de disciplinis unus, de his que ince- 


tentionem cadunt duo, Solutiones eorum qus in conta- | 
tionem veniunt quattuor, Divisiones sophistice quattwr, 
de contrariis unus , de speciebus et generibus unus, de pro 


priis unus, (23) Commentarii epichirematici ires, Pro- 
positiones de virtute tres, Objectiones unus, de his quz 
variis modi d icuntur sive secundum propositionem uno, 
de perturbationibus ire unus, de moribus quinque, ἐξ 
elementis tres, de scientia unus, de principio unus, Div- 
stones decem et septem, Divisibilium unus, Interre- 
tionis et responsionis duo, de motu duo, Proposiliones un, 
Propositiones contentiose quattuor, Syllogismi unus, Pri« 
rum analyticorum octo, Posteriorum analyticorum mj 
rum duo, de problematibus unus, de questionibus al 
disciplinam pertinentibus octo, de meliori unus, de iia 
unus, Definitiones ante topica septem, Syllogismorum do, 
(24) Syllogisticum et definitiones unus, de optabili εἰ ac 
denti unus, de iis quze ante topica sunt unus, Topicoru 
ad definitiones duo, Pertubationum unus, Divisiiliua 
unus, Mathematicum unus, Definitiones tredecim, He 
chirematum duo, de voluptate unus , Propositionum vui, 
de voluntario unus, de pulchro unus, Quastiun& q* 
chirematicze viginti quinque , [Quaestiones amatorie qui- 
tuor, Quaestiones de amicitia duo, Quiestiones de anim 
unus,] Politicorum duo, Politica auditionis sicut The- 
plrasti octo, de justis duo, Artium compendium du, 
Artis rhetoricte duo, Ars unus , Alia ars duo, Methodiru 
unus, Artis Theodectis introductionis unus, Tracialio ὧν 
arte poetica libri duo, Entbymemata rhetorica , de mai 
tudine unus, Enthymematum divisiones unus, de dictio 
duo, de consilio unus, (25) Collectionis duo, de nalur 
ires, Physicum unus, de Archytz philosophia tre, ᾧ 
Speusippi Xenocratisque philosophia unus, Ex Timxei À* 
chytzeque disciplinis sumpta unus, adversus Meliss dii? 
unus, adversus Alcmionis dicta unus, advesus Pylge 
ricos unus, adversus Gorgiam unus, adversus 
nem unus, adversus Zenonis scita unus, de Py: 
unus, de animalibus novem, Anatomorum octo, ke? 
anatomorum unus, de compositis animalibus unus, κα 
bulosis animalibus unus , de non gignendo unus, de platte 
duo, Physiognomicum unus , Medicinalia duo, de mo ae 
unus, (26) Signa tempestatum unus, Astronomicun ΕΝ, 
Opticum unus, [de motu unus,) de Musica un 
riale unus, Homericarum questionum Sex, 
Naturalium secundum clementa triginta oclo, Problematus 











us, Meme- 
Poetica U Bi^, | 


LIB. V, τ. ABISTOTELES. 


Ἐνχυχλίων α΄ β΄, Μηχανιχὸν α΄, Προδλήματα ix τῶν 
Δυημοχρίτου α΄ β΄, περὶ τῆς λίθου α΄, Παραθολαὶὲ α’, 
Ἄταχτα δεκαδύο, Ἐξηγημένα χατὰ γένος τέτταρα xal 
ξέχα, Διχαμόματα α΄, ᾿Ὀλυμπιονῖχαι α΄, Πυθιονῖχαι 
υρυσιχῆς α΄, Πυθιχὸς α΄, Πυθιονιχῶν ἔλεγχος α΄, Νῖκαι 
Διονυσιακαὶ α΄, περὶ τραγῳδιῶν α΄, Διδασχαλίαι αἱ, 
Iz2otutat α΄, Νόμος συστατιχός α΄, Νόμων α’ gv δ᾽, 
Kazrvopuov α΄, περὶ ἑρμηνείας α΄, (27) Πολιτεῖαι πό- 
Asus δυοῖν δεούσαιν ἑξήχοντα καὶ ἑχατόν, xai ἰδία δη- 
μοχρατιχαΐ, ὀλιγαρχιχαί, ἀριστοχρατικαὶ xal τυραν- 
νιχαί" ᾿Επιστολαὶ πρὸς Φίλιππον, Σηλυμόρίων ἐπι- 
στολαί, πρὸς ᾿Αλέξανδρον τέτταρες ἐπιστολαί, πρὸς 


Ἀντίπατρον ἐννέα, πρὸς Μέντορα α΄, πρὸς ᾿Δρίστωνα. 


α΄, πρὸς Ὀλυμπιάδα α΄, πρὸς Ἡφαιστίωνα α΄, πρὸς 
; ’ » » /; jl / 
Θεμισταγόραν μία, πρὸς Φιλόξενον α΄, πρὸς. Δημό- 
xotrov α΄. "Ex ὧν ἀρχή, Αγνὲ θεῶν πρέσθισθ᾽ ἕχα- 
τηύόλε" ᾿Ελεγεῖα ὧν ἀρχή, Καλλιτέχνου μητρὸς θύ- 
γχτερ, γίνονται αἱ πᾶσαι μυριάδες στίχων τέττα- 
ρὲς χαὶ τετταράχοντα πρὸς τοῖς πενταχιςχιλίοις χαὶ 
ὀιαχοσίοις ἑδδομήχοντα. 
αὐτῷ πεπραγμάτευται βιόλία. βούλεται δὲ ἐν αὐ- 
τοῖς τάδε" διττὸν εἶναι τὸν κατὰ φιλοσοφίαν λόγον, 
τον υὲν πραχτιχόν, τὸν δὲ θεωρητικόν" xal τοῦ πρα- 
χτιχοῦ τόν τε ἠθιχὸν xal πολιτιχόν, οὗ τά τε περὶ 
πολιν xat τὰ περὶ οἶκον ὑπογεγράφθαι" τοῦ δὲ θεωρη- 
- T 
τιχοῦ τόν τε Quoixóv xai λογικόν, οὗ τὸ λογικὸν οὐχ 
ὑλομερῶς, ἀλλ᾽ ὡς ὄργανον προςηχριδωμένον. xal τού- 
του διττοὺς ὑποθέμενος σχοποὺς τό τε πιθανὸν xal 
5 Ont ἈΝ , , ON J J 
arf, διεσάφησε. δύο δὲ πρὸς ἑχάτερον δυνάμεσιν 
* e^ A ^ X N 
ἐχρήσατο ) διαλεχτιχῇ μὲν xai ῥητορικῇ πρὸς τὸ πιθα- 
γὴν, ἀναλυτιχῇ δὲ xat φιλοσοφία πρὸς τὸ ἀληθές" οὐ-- 
δὲν ὑπολειπόμενος οὔτε τῶν πρὸς εὕρεσιν, οὔτε τῶν 
4 ^ - Ἁ ji 
πρὸς χρίσιν, οὔτε uv τῶν πρὸς χρῆσιν. — (o9) πρὸς μὲν 
3 ^ 
οὖν τὴν εὕρεσιν τά τε τοπιχὰ xal μεθοδιχὰ παρέδωχε 
προτάσεων πλῆθος, ἐξ ὧν πρὸς τὰ προδλήματα πιθα- 
^ LJ , 
γῶν ἐπιγειρημάτων οἷόν τε εὐπορεῖν - πρὸς δὲ τὴν xpi- 
- 3 
σιν τὰ ἀναλυτιχὰ πρότερα xai ὕστερα. διὰ μὲν οὖν 
- , , ^ e , 
τῶν προτέρων τὰ λήμματα xplvevat , διὰ δὲ τῶν bacé- 
ce $, συναγωγὴ ἐξετάζεται. πρὸς δὲ τὴν χρῆσιν τά 
τὸ ἀγωνιστιχὰ xal τὰ περὶ ἐρωτήσεως ἐριστιχά τε xal 
σοφιστιχῶν ἐλέγχων τε xal συλλογισμῶν xal τῶν 
ἑμοίων τούτοις. χριτήριον δὲ τῆς ἀληθείας τῶν μὲν 
χατὰ φαντασίαν ἐνεργημάτων τὴν αἴσθησιν ἀπεφήνατο" 
τῶν δὲ ἡθιχῶν, τῶν περὶ πόλιν καὶ περὶ οἶκον xai περὶ 
, 4 9 ^ » ^ 2 
,29uc τὸν νοῦν. — (30) τέλος δὲ ἕν ἐξέθετο χρῆσιν ἀρε- 
! " 2 ! am Η . Hi à 1 y t - 
Εἶν ἐν βίω τελείῳ. ἔφη δὲ xot τὴν εὐδαιμονίαν συμ. 
Thtjwux Ex τριῶν ἀγαθῶν εἰναι" τῶν περὶ ψυχήν, ἃ 
δὴ χαὶ πρῶτα τῇ δυνάμει χαλεῖ" ἐκ δευτέρων δὲ τῶν 
περὶ σῶμα, ὑγιείας καὶ ἰσχύος xal χάλλους xal τῶν 
παραπλησίων" ἐκ τρίτων δὲ τῶν ἐχτός, πλούτου xal 
fc , ' t ὶ ^ 6 ( , 2 δ᾽ 
ὑνενείας xat δόξης xal τῶν ὁμοίων. τήν τε ἀρετὴν 
v? εἶναι αὐτάρκη πρὸς εὐδαιμονίαν προςδεῖσθαι γὰρ 
τῶν τε περὶ σῶμα xal τῶν ἐχτὸς ἀγαθῶν, ὡς καχοδαι- 
“ “ y 4 
Vzrhsovroe τοῦ σοφοῦ, x&v ἐν πόνοις ἡ xXv ἐν πενία 


117 


alterorum duo, Liberalium disciplinarum duo, Mechanicum 
unus, Problematum ex Democrito duo, de lapide unus, Para. 
bola» unus, Miscellanea duodecim, Exposita generatim quat- 
tuordecim, Jura unus, Olympionicze unus, Pythionicz» mu- 
sices unus, Pythicus unus, Pythionicarum index unus, Dio- 
nysiacae victoriee unus, de tragoediis unus, Didascalige unus, 
Proverbia unus, Lex commendatitia unus, Legum quat- 
tuor, Categoriarum unus, de interpretatione unus, (27) 
Mores atque instituta civitatum centum quinquaginta et 
octo, singulatimque de populari paucorumque et optima- 
tum et tyrannorum imperio; Epistol;& ad Philippum, Se- 
lymbriorum epistole, quattuor epistole ad Alexandrum , 
ad Antipatrum nevem, ad Mentorem una, ad Aristonem 
una, ad. Olympiadem una, ad Hephawstionem una, ad 
Themistagoram una, ad Philoxenum una, ad Democri- 
ium una; Carmina quorum initium est, Sancte deum 
Arcitenens anliquissime ; Elegiae quarum est initium, for- 
mosa sobole florentis filia matris. Omnes Aristotelis 
libri efficiunt myriades versuum quadraginta. quattuor 
supra quinquies mille ducentos septuaginta. (28) Et tot 


(2s) Καὶ τοσαῦτα μὲν: Àquidem ab eo libri scripti sunt. — Docet autem in illis 


hec : Duplicem esse philosophie rationem, unam pra- 
clicam, alteram theoreticam : ad practicam pertinere 
Ethicen et Politicen, qua in parte tum de publica, tum 
de familiari re agi; ad theoreticam Physicen Logicenque 
referri, e quibus Logica non summatim, sed velut 
omnium disciplinarum instrumentum diligentissime expo- 
sita est. Ejus quum geminum finem subjecisset , verisi- 
mile ac verum explicuit. Ad utrumque duarum maxime 
rerum viribus nititur : namque ad verisimile seu proba- 
bile oratoria et dialectica, ad verum autem analytica et 
philosophia usus est, nihil omnino omittens eorum qua 
vel ad inventionem, vel ad judicium, vel etiam ad usum 
pertinerent. (39) Enimvero ad inventionis adminicula to- 
pica et methodica tanquam propositionum copiam et mul- 
titudinem tradidit, ex quibus ad questiones probabilia ar- 
gumenta elicere affatim licet. Porro ad judicandum analy- 
tica priora et posteriora conscripsit, prioribus assumptiones 
sub judicium vocans, posterioribus compositionis examen 
agens. Ceterum ad usum pertinent ea quz» sub certamen 
cadunt , quseque in interrogatione versantur et contentione 
sophisticorum argumentorum atque syllogismis atque his 
similibus. "Veritatis vero judicium, eorum quidem qua 
secundum imaginationem sunt, sensum definivit ; moralium 
vero, ubi de re publica ac domestica et ubi de legibus agi- 
tur, mentem. (30) Finem autem unum exposuit, virtutis 
usum in vita perfecta. Felicitatem ait tribus maxime bo- 
nis effici, iis nimirum quie in animo. sunf, quz et. prima 
vi sua appellat; iis qu;e ad corpus attinent, ut sunt bona 
valetudo, robur, pulchritudo ceteraque his similia; at- - 
que iis quze extrinsecus veniunt, divitiis, nobilitate et gloria 
atque in hunc modum ceteris, quibus tertium locum assi- 
gnavit. Virtutem ad beatam vitam sibi minime sufficere 
dixit : quippe corporis bonis exterioribusque indigere. Mi- 
serum atque infelicem fore sapientem, sive doloribus af- 
ficiatur sive inopia et ceteris hujusmodi incomunodis pre- 


- f * 42 ? N $, Ὁ 
". ΟΙχαῖον ὄντα ἀχόλαστον Xt «xov Etyat., 


μι 


-— 


}ὺ 


2 


-— 
- 


25 


a 


- 


3b 


40 


45 


118 


4 - , . /, 7, , , 4 
χαὶ τοῖς ὁμοίοις. τὴν μέντοι χαχίαν αὐταρχη πρὸς 
χαχοδαιμονίαν, χἂν ὅτ' μάλιστα παρῇ αὐτῇ τὰ ἐχτὸς 
i203 καὶ τὰ περὶ σῶμα. (31) τάς τ᾽ ἀρετὰς ἔφη μὴ ἀν- 
τακολουθεῖν' ἐνδέγεσθαι γὰρ φρόνιμόν τινα καὶ ὁμοίως 
ἔφη δὲ 

t 1 M e 1 ? ^ ^o , H 
τὸν σοφὸν μὴ εἶναι μὲν ἀπαθῆ, μετριοπαθῇ δέ. τὴν 
τε φιλίαν ὡρίζετο ἰσότητα εὐνοίας ἀντιστρόφου" ταύτης 
δὲ τὰν μὲν εἶναι συγγενικήν, τὴν δὲ ἐρωτιχήν, τὴν δὲ 
ξενικήν. εἶναι δὲ xat τὸν ἔρωτα μὴ μόνον συνουσίας, ἀλλὰ 
xai φιλοσοφίας * χαὶ ἐρασθήσεσθαι δὲ τὸν σοφὸν xai πολι- 
τεύσεσθαι, γαμήσειν τε μὴν xal βασιλεῖ συμῥιῶναι, 
βίων τε τριῶν ὄντων, θεωρητιχοῦ, πραχτιχοῦ, ἡδονιχοῦ, 
τὸν θεωρητικὸν προέχρινεν. εὔχρηστα δὲ xal τὰ ἐγ- 

, , ' 3 LS 3 / y 
χύχλια μαθήματα πρὸς ἀρετῆς ἀνάληψιν. — (22) ἔν τε 
τοῖς φυσιχοῖς αἰτιολογικώτατος πάντων ἐγένετο μάλι- 
στα, ὥςτε καὶ περὶ τῶν ἐλαχ ίστων τὰς αἰτίας ἀποδιδό- 
ναι" διόπερ xai οὐχ ὀλίγα βιδλία συνέγραψε φυσιχῶν 
ὑπομνημάτων. τὸν δὲ θεὸν ἀσώματον ἀπέφαινε, καθὰ 
καὶ 6 Πλάτων. διατείνειν δὲ αὐτοῦ τὴν πρόνοιαν μέχρι 
τῶν οὐρανίων xai εἶναι ἀχίνητον αὐτόν τὰ δ᾽ ἐπίγεια 
κατὰ τὴν πρὸς ταῦτα συμπάθειαν οἰχονομεῖσθαι. εἶναι 
δὲ παρὰ τὰ τέτταρα στοιχεῖα καὶ ἄλλο πέμπτον, ἐξ οὗ 

227 , 348.7 e? 5 —- ; 
τὰ αἰθέρια συνεστάναι. ἀλλοίαν δ΄ αὐτοῦ τὴν χίνησιν 
εἶναι" χυχλοφορητιχὴν γάρ. καὶ τὴν ψυχὴν δὲ ἀσώμα- 
τον, ἐντελέχειαν οὖσαν τὴν πρώτην" σώματος γὰρ φυσι- 

e A ᾿ c / LI LJ 
χοῦ xal ὀργανικοῦ δυνάμει ζωὴν ἔχοντος. (43) διττὴ 
δ᾽ ἐστὶν αὕτη xav. αὐτόν. λέγει δ᾽ ἐντελέχειαν, ἧς ἐστιν 
εἶδός τι ἀσώματον. ἣ μὲν κατὰ δύναμιν, ὡς ἐν τῷ χηρῷ 
ὃ ἙἝἭἮμῆς ἐπιτηδειότητα ἔχοντι ἐπιδέξασθαι τοὺς χαρα- 

΄ῳ σ΄ “Ὥ enm /, 
χτῆρας, καὶ ὃ ἐν τῷ χαλχῷ ἀνδριάς - χαθ᾽ ἕζιν δὲ λέ- 

4 / ' - ΄“ ᾿ , €4^ e^ 
Ἵεται ἐντελέχεια dj τοῦ συντετελεσμένου — Epuoo ἣ 
ἀνδριάντος. σώματος δὲ φυσιχοῦ, ἐπεὶ τῶν σωμάτων 
τὰ u£v ἐστι χειρόχυητα, ὡς τὰ ὑπὸ τεχνιτῶν γινόμενα, 
οἷον πύργος, πλοῖον " τὰ δὲ ὑπὸ φύσεως, ὅνς φυτὰ χαὶ 
τὰ τῶν ζώων. ὀργανιχοῦ δὲ εἰπε, τουτέστι πρός τι 
χκατεσχευασμένου, ὡς ἡ ὅρασις πρὸς τὸ δρᾶν καὶ f ἀχοὴ 

^ ^ , , ^ A y. t 
πρὸς τὸ ἀχούειν " δυνάμει δὲ ζωὴν ἔχοντος, olov ἐν 
ἑαυτῷ. (54) τὸ δυνάμει δὲ διττόν, ἢ καθ᾽ ἕξιν ἢ xav 
ἐνέργειαν" χατ᾽ ἐνέργειαν μέν, ὡς ὃ ἐγρηγορὼς λέγεται 

Ὕ 
ψυχὴν ἔχειν" καθ᾽ ἕξιν δ᾽, ὃς ὃ χαθεύδων. ἵν᾽ οὖν xal 
οὗτος ὑποπίπτη, τὸ δυνάμει προςέθηχε. πολλὰ δὲ xoi 
ἄλλα περὶ πολλῶν ἀπεψήνατο, ἅπερ ax pov ἂν εἴη 
χαταριθμεῖσθαι. τοῖς γὰρ ὅλοις φιλοπονώτατος ἐγέ- 
vexo xal εὑρετιχώτατος, ὡς δῆλον Ex τῶν προγεγραμ.- 
μένων συγγραμμάτων, ἃ τὸν ἀριθμὸν ἐγγὺς ἥκει τῶν 

i] 
τετραχοσίων, τὰ ὅσα γε ἀναμφίλεκτα * πολλὰ γὰρ xal 
ἄλλα εἰς αὐτὸν ἀναφέρεται συγγράμματ᾽ αὐτοῦ καὶ 


ἀποφθέγματα, ἀγράψου φωνῆς εὐστοχήματα᾽ (a5) Γε-τή 


νι τ 
γόνασι δὲ ᾿Αριστοτέλεις ὀχτώ: πρώτος αὐτὸς οὗτος" 


A 
bu δεύτερος ὃ πολιτευσάμενος Ἀθήνησιν" οὗ χαὶ δικανιχοὶ 


φέρονται λόγοι γαρίεντες" τρίτος περὶ ᾿Ιλιάδος πεπρα“ 
γματευμένος" τέταρτος Σιχελιώτης ῥήτωρ, πρὸς τὸν "Iao- 
χράτους Πανηγυρικὸν ἀντιγεγραφώς" πέμπτος ὃ ἐπι- 
χληθεὶς δῦθος, Αἰσχίνου τοῦ Σωχρατιχοὺ Ὑνώριμος" 


BIBA. E, α. ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ. 


matur. Vitium autem ad miseriam atque infelicem vitem 
sufficere, quantumlibet externis corporisque aííluat bons. - 
(31) Virtutes ait non se invicem sequi : fieri enim posse ut. 
prudens quispiam ac justus idemque intemperans atque im | 
continens sit. Sapientem quidem non ommino perturba-- 
tionibus vacare , verum perturbari inodice dixit. Amicitan 

axjualitatem esse definivit mutu:x benevolentim. Ejustrs- 
species esse tradidit : esse quippe aliam cognationis, alam : 
amatoriam , tertiam hospitalem. Amorem non modo ec. 
gressionis, verum et philosophize esse.  Amaturum quoque - 
sapientem et accessurum ad rempublicam , ducturumqu | 
uxorem et regis consuetudine usurum. Tribus autem 2- 
neribus vit:» constitutis, primo quod in contemplands,. 
sequenti quod in agendo, et tertío quod in voluptate coe- . 
sistit, quod est in contemplando genus praetulit. Liberaks | 
disciplinas ad appreherisionem virtutis multum confer. 
sensit. (32) In descriptione rerum naturalium preter cete. 
ros maxime in rerum causis perscrutandis versabatur, adeo 
ut minimarum quarumque rerum reddiderit causas. Und: 
et naturalium con:mentariorum non pauca scripsit volu- | 
mina. Deum, sicut et Plato, incorporeum definivit , eju-- | 
que providentiam ad ccelestia usque pertingere, ipsum veto 
immobilem esse : porro terrena omnia ad celestium con- 
gruentiam ordinemque administrari. Przeter elementa ΤῊ 
quattuor esse et quintum alind, ex quo celestia consistant, 
ejusque motum diversum esse, nimirum orbicularem , An. 
mam item incorpoream, primamque esse ἐντελέχειαν seu per- 
fectionem corporis nempe naturalis et organici potentia vilam 
habentis. (33) Est autem ea secundumillum duplex. ᾿Εν 
τελέχειαν vero sive perfectionem appellaf, cujus sit speci. 
quaedam incorporea. Altera ex his quidem secundum μος, 
tentiam, ut est Mercurius in cera, qu: idonea est ad va | 
rias formas excipiendas , itemque in eere statua : secundnm | 
habitum vero perfectio dicitur ea quae est consummate at | 
perfect; statuze aut Hermae. Naturalis autem corporis divit,. 
quia sunt corpora alia quidem manu et arte elabbrala, ui | 
sunt quie ab artificibus fiunt, puta turris atque navis; afa 
vero sic a natura prodeunt, ut arbores et animalium cor-- 
pora. Porro organici dixit, hoc est ad aliquid parati d 
conditi, nt est ad videndum oculus, aurisque ad audiet- 
dum. Potentia autem vitam habentis, in se ipso. (4 
Potentia autem duplex est, aut secundum habitum aut. 
secundum actionem : secundum actionem, ut vigilans ba-. 
bere animam dicitur; secundum habitum autem , ut der- 
miens. Ut igitur et hic sub definitionem caderet , adj. 
vocem potentia. Multa ejusmodi et alia et de aliis malis 
in hunc modum philosophatus est, quae perlonzum &- 
set enumerare. Nam prorsus summo studio alque i? 
dustria fuit, inventionisque incredibili copia viguit, ut e 
iis quz» supra recensuimus voluminibus constat, qua e 
quadringentorum numerum fere perveniunt , de quibus qu 

dem nihilambigitur. Nam sunt ei alia complura quz iP 

ascribuntur volumina atque sententize et acute dicta, !* 

tamen chart:e mandata. (35) Erant autem Aristoteles oce: 
primus hic ipse; secundus qui Athenis rempublicam adii- 

nistravit, cujus etiam judiciales leguntur orationes sane qum 

elegantes ; tertius qui de Iliade Homeri scripsit ; quartus 

culus orator, qui adversus Panegyricum Isocratis scrife; 

quintus qui cognominatus est Mythus, AEschinis Socrallo 








LIB. V, ». THEOPHRASTUS. 


roc Κυρηναῖος, γεγραφὼς περὶ motu; ξόδομος 
παιδοτρίδης, οὗ μέμνηται ᾿Δριστόξενος ἐν τῷ Πλάτω- 
vo Bio * ὄγδοος, γραμματιχὸς ἄσημος, οὗ φέρεται τέ- 
νὴ περὶ πλεονασμοῦ. τοῦ δὴ Σταγειρίτου γεγόνασι 

p uiv πολλοὶ γνώριμοι, διαφέρων δὲ μάλιστα Θεόφρα- 
στος, περὶ οὗ λεχτέον. 


— -900«m—— 


ΚΕΦ. B. 


ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΣ. 


26, Θεύφραστος Μελάντα ᾿Βρέσιος χναφέως υἱός, ὥς I 
2 octavo Deambulationum libro ait, fullonis filius. Is primo 


οησιν Ἀθηνόδωρος ἐν ὀγδόῃ Περιπάτων. Οὗτος πρῶτον 
μὲν ἤχουσεν Ἀλχίππου τοῦ πολίτου ἐν τῇ πατρίδι, εἶτ᾽ 
ia ἀχούσας Πλάτωνος μετέστη πρὸς ᾿Δριστοτέλην᾽ χἀχείνου 
εἰς Χαλχίδα ὑποχωρήσαντος αὐτὸς διεδέξατο τὴν σχολὴν 
Ὀλυμπιάδι τετάρτη καὶ δεχάτῃ xai ἑχατοστῇ,. 
ρεται δ᾽ αὐτοῦ καὶ δοῦλος φιλόσοφος ὄνομα Πομπύλος, 
x3 φησι Νυρωνιανὸς ᾿Αμαστριανὸς ἐν τῷ πρώτῳ τῶν 
ιῦ ὁμοίων ἱστορικῶν χεφαλαίων. Ὃ δὲ Θεόφραστος γέ- 
Ὧνεν ἀνὴρ συνετώτατος καὶ φιλοπονώτατος xal, χαθά 
φησι Παμφίλη ἐν τῷ τριαχοστῷ δευτέρῳ τῶν ὑπομνη- 
μάτων, διδάσκαλος Ἀϊενάνδρου τοῦ χωμιχοῦ * (37) ἄλλως 


τε χαὶ εὐεργετικὸς xai φιλόλογος. Κάσανδρος γοῦν 5 


Ἢ αὐτὸν ἀπεδέχετο xoi Πτολεμαῖος ἔπεωψεν ἐπ᾽ αὐτόν" 
τοσοῦτον δ᾽ ἀποδο)ῆς ἠξιοῦτο παρ᾽ ᾿Αθηναίοις, Occ 
᾿λγνωνίδης τολμήσας ἀσεῤείας αὐτὸν γράψασθαι, μι- 
4202 χαὶ προζῶφλεν. ἀπήντων τ᾽ εἰς τὴν διατριδὴν 
αὐτοῦ μαθηταὶ πρὸς διςχιλίους. οὗτος τά τ᾽ ἄλλα xal 

Ὁ περὶ ὀιχαστηρίου τοιαῦτα διείλεχται ἐν τῇ πρὸς Φανίαν 
τὸν περιπατητιχὸν ἐπιστολῇ" « οὐ γὰρ ὅτι πανήγυριν, 
ἀλλ᾽ οὐδὲ συνέδριον ῥάδιον, οἷόν τις βούλεται, λαθεῖν" 
αἱ δ' ἀναγνώσεις ποιοῦσιν ἐπανορθώσεις " τὸ δ᾽ ἀνα- 
βχλλεσϑαι πάντα xai ἀμελεῖν οὐχέτι φέρουσιν αἵ ἢλι- 

ὅυ χίαι, » ἐν ταύτη, τῇ ἐπιστολῇ σχολαστιχὸν ὠνόμαχε. 
(3s) τοιοῦτος δ᾽ ὦν, ὅμως ἀπεδήμησε πρὸς ὀλίγον καὶ 
οὗτος χαὶ πάντες οἱ λοιποὶ φιλόσοφοι, Σοφοχλέους τοῦ 
Διφιχλείδου νόμον εἰςενεγχόντος, μηδένα τῶν φιλο- 
σύγων σχολῆς ἀφηγεῖσθαι, ἂν μὴ τῇ βουλῇ xoi τῷ 

35 ru» δόξῃ" εἰ δὲ μή, θάνατον εἶναι τὴν ζημίαν. ἀλλ’ 
αὖθις ἐπανῆλθον εἰς νέωτα, Φίλωνος τὸν Σοφοχλέα 
Ἡραψαμένου παρανόμων. ὅτε xal τὸν νόμον μὲν 
ἄχυρον ἐποίησαν ᾿Αθηναῖοι, τὸν δὲ Σοφοχλέα πέντε 
ταλάντοις ἐζημίωσαν χάθοδόν τε τοῖς φιλοσόφοις ἐψη- 

ἃ υἴσαντο, ἵνα χαὶ Θεόφραστος χατέλθοι xal ἐν τοῖς 
ὑμοίοις εἴη, 'Γοῦτον Τύρταμον λεγόμενον Θεόφραστον 
διὰ τὸ τῆς φράσεως θεσπέσιον ᾿Αριστοτέλης μετωνό- 
μασεν" (39) οὗ xat τοῦ υἱέος Νικομάχου φησὶν ἐρωτιχῶς 
διατεθῆναι, χαίπερ ὄντα διδάσκαλον, Ἀρίστιππος ἐν 


Φέ- 3 


119 


discipulus ; sextus Cyrenzus, qui de poetica scripsit ; sept:- 
mus ludimagister cujus meminit Aristoxenus in Platonis 
vita; octavus grammaticus ignobilis, cujus fertur ars de 
pleonasmo. Hujus autem Stagirit:e philosophi multi fuere 
discipuli, sed omnibus maxime prazcelluit Theophrastus, 
de quo nunc dicendum est. 


— Je $600 «4mu-— -— 


CAP. II. 


THEOPHRASTUS. 


36. Theophrastus Eresius Melantz:e, ut Athenodorus in 


quidem in patria Alcippi civis sui auditor fuit; inde quum 
Platonem audisset, se ad Aristotelem contulit. Eo Chal«- 
cidem profecto, "illi in scholde regimine successit Olym- 
piade centesima decima quarta. Fertur ipsius quoque 
servus, Pompylus nomine, philosophus fuisse, ut refert 
Myronianus Amastrianus in primo Similium historicorum 
capitum. Fuit autem Theophrastus vir summo prudentia 
studiique singularis, atque, ut scribit Pamphila tricesimo 
secundo Commentariorum libro, Menandrum comicum insti 
tuit. (37) Erat item beneficus inprimis et maxime affa- 
bilis. Casandro erat acceptus, Ptolemzeusque cum eo com - 
mercium habuit. Adeo autem Atheniensihus acceptus fuit, 
ut quum illum Agnonides impietatis accusare ausus esset, 
parum abfuerit quin ipse condemnatus abiret. Accurrebant 
ad illum audiendum discipuli ad duo millia. Hic in epistola 
ad Phaniam Peripateticum inter cetera de judicio quoque 
ita loquutus est : Tantum abest, inquit, ut populi fre- 
quentiam convocem, τ ne consessum quidem tulem 
qualem quis velit, facile sit adipisci. Porro recitatio- 
nes pariunt emendationes. Prolelare autem omnia et 
esse negligentem non jam fer( cetas. 1n ea epistola scho- 
Jasticum ( se?) nominat. (38) Ejusmodi tamen vir quum 
esset, secessit ad tempuset ipse ut philosophi reliqui : quippe 
Sophocles Amphiclidze filius legem tulerat, uti ne quis phi- 
losophorum praeesset scholze, nisi id senatus ac plebs decre- 
visset; qui secus faceret, capitale esse. Verum sequenti 
anno denuo reversi sunt, quum a Philone Sophocli dies 
dictus esset violatarum legum. Quo tempore Athenienses 
ealege abrogata Sophoclem talentis quinque mulctarunt 
decreveruntdue philosophis reditum, ut et Theoplra- 


6 stus rediret scholamque ut antea regeret. Eum, quum an- 


tea Tyrtamo illi nomen esset, ob divinam elocutionem 
Aristoteles Theophrastum appellavit. (39) Cujus et filium 
Nicomachum, quanquam ejus preceptor esset , amavit , ut 


ὦ τετάρτῳ περὶ παλαιᾶς τρυφῆς. Λέγεται δ᾽ ἐπ᾽ αὐτοῦ 7 Aristippus in quarto de antiquo Luxu meminit. Fertur 


τε χαὶ Καλλισθένους τὸ ὅμοιον εἰπεῖν Ἀριστοτέλην, 
περ Πλάτωνα, χαϑὰ προείρηται, φασὶν εἰπεῖν ἐπί τε 
ϑενοχράτους xal αὐτοῦ τούτου " φάναι γάρ, τοῦ μὲν 


Aristoteles dixisse de Theophrasto et Callisthene idem quod 
de illo ipso et Xenocrate Plato, ut priediximus, dixerat : 
dixisse enim, quod hic pro excellenti acumine ingenii cuncta 





120 


Θεοφράστου χαθ᾽ ὑπερδολὴν ὀξύτητος πᾶν τὸ vovv 
ἐξεραηνεύοντος, τοῦ δὲ νωθροῦ τὴν φύσιν ὑπάρχοντος, 


ὡς τῷ μὲν χαλινοῦ δέοι, τῷ 3E χέντρου. Λέγεται δ Ὁ 


αὐτὸν xal ἴδιον x7jmov σχεῖν μετὰ τὴν ᾿Αριστοτέλους 
^ / , e H 1 ' 
τελευτήν, Δημητρίου τοῦ Φαληρέως, ὃς ἣν xal γνώ- 


e 


BIBA. E, &. ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΣ. 


facillime assequeretur et exponeret , ille tardus et obtu 
esset ingenio, hunc freno, illum egere calcaribus. Dicitur 
et privatim hortum post Aristotelis discessum possedisse, 
Demetrio Phalereo familiari suo in hoc ipei cooperante. 


ρίμος αὐτῷ, τοῦτο συμπράξαντος. Φέρεται δ᾽ αὐτοῦ roFeruntur ejus hze sententie ad vitze usum accommodata : 


ἀποφθέγματα ταυτὶ χρειώδη" θᾶττον ἔφη πιστεύειν 
^on e ,. λί N , ^ 2, b δὰ 
δεῖν ἵππῳ ἀχαλίνῳ ἢ λόγῳ ἀσυντάχτῳ. (40) πρὸς δὲ 
τὸν ἐν τῷ συμποσίῳ σκυπῶντα τὸ ὅλον ἔφη, « εἶ μὲν 
ἀπαθὴς εἶ ( ic, εἰ δὲ πεπαίὸδ 1900 

ααθὴς εἰ, φρονίμως ποιεῖς, εἰ δὲ meratüsugat, ἀφρό- 
v0. » συνεχές τε ἔλεγε πολυτελὲς ἀνάλωμα εἶναι 


Citius fidendum dicebat infreni equo quam orationi incon- 
positae, (40) Ad illum qui in convivio penitus tacebat, Si 
quidem, ait, imperitus es, prudenter facis; sin vero peritos, 
imprudenter. Habebat et illud semper in ore, Sumpis 


τὸν χρόνον. Ἐτελεύτα δὴ γηραιός, βιοὺς ἔτη πέντε! yPretiosissimus tempus est. Obiit senex zetatis anno quinto 


A 95 ὦ / 4 ^f 8 7 , ^€- e e 
xai ὀγδοήχοντα, ἐπειδήπερ ὀλίγον ἀνῆχε τῶν πόνων. 
xa ἔστιν ἡμῶν εἰς αὐτόν" 


15". Οὐκχ ἄρα τοῦτο μάταιον ἔπος μερόπων τινὶ λέχθη, 
δήγνυσθαι σοφίης τόξον ἀνιέμενον" 
δὴ γὰρ xai Θεόφραστος ἕως ἐπόνει μὲν ἄπηρος - 
ἦν δέμας, εἶτ᾽ ἀνεθεὶς χάτθανε πηρομελής. 


φασὶ δ᾽ αὐτὸν ἐρωτηθέντα ὑπὸ τῶν «μαθητῶν εἴ τι ἐπι- 
σχήπτει, εἰπεῖν, « ἐπισχήπτειν μὲν ἔχειν οὐδέν, πλὴν 
ὅτι πολλὰ τῶν ἡδέων ὃ βίος διὰ τὴν δόξαν χαταλα- 
ζονεύεται. (4) ἡμεῖς γὰρ ὁπότ᾽ ἀρχόμεθα ζῆν, τότ᾽ 
4 » ? * - ν , , 
ἀποθνήσχομεν. οὐδὲν οὖν ἀλυσιτελεστερόν ἐστι φιλο- 
δοξίας. ἀλλ᾽ εὐτυχεῖτε xai Zitot τὸν λόγον ἄφετε --- 
b ---- πολὺς γὰρ 6 πόνος ---- ἢ καλῶς αὐτοῦ πρόστητε" με- 
γάλη γὰρ ἡ δόξα, τὸ δὲ χενὸν τοῦ βίου πλέον τοῦ συμ φέ- 
ροντος. ἀλλ᾽ ἐμοὶ μὲν οὐχέτ᾽ ἐχποιεῖ βουλεύεσθαι τί 
πραχτέον, ὑμεῖς δ᾽ ἐπισχέψασθε τί ποιητέον. » ταῦτα, 
, ? Ἂ , P, Hi » 7 € d 5 
φασίν, εἰπων ἀπέπνευσε" xat αὐτόν, ὡς ὁ λόγος, 'AOn- 


1 


c 


τ 
c 


3u ναῖοι πανδημεὶ παρέπεμψαν ποσί, τὸν ἄνδρα τιμή-. 
Φαδωρῖνος δέ φησι γηράσαντα αὐτὸν ἐν qo-r2pedibus omnes prosecuti publice honoraverunt. Ret 


σαντες. 

εἰω περιφέρεσθαι" xai τοῦτο λέγειν “ἔρωαιϊιππον. πα- 
e 4 , , , Y i et 3 u 
ατιθέμενον ἱστορεῖν Ἀρχεσίλαον τὸν Πιταναῖον ἐν οἷς 
e [ P 


et octogesimo , quum modice a labore quievisset. Inquem 
etiam est nostrum epigramma : 


Haud vane quidam, studii , si forte relaxes, 
rumpi arcum diit , quisquis homo ille fuit. 

Nam vegetus Theophrastus erat firmusque labore : 
laxavit postquam membra labore , obiit. 


Aiunt illum, quum rogaretur a discipulis, num quippiam 
illis mandare vellet, dixisse , nihil quidem quod imperaret 
se habere, nisi heec : Multa dulcia gloria obtentu via 
mentitur : (41) nos vero quum vivere incipimus, tust 
morimur. Nihil ergo est inanius amore gloria. Sed o- 
tote felices , ac sapientice studium aut omitlite — gran 
dis enim labor est — aut in illud graviter incumbwu : 
magna enim ez eo gloria provenit. Porro vil« vani: 
amplior quam ultililas est. Verum mihi quidem no 
Jam quid agendum sit consulere suppetit, vos autem 
quid faciendum sit deliberabilis. sta dicentem exla- 
lasse animam tradunt. Eum vero , ut fama est , Athenienses 


Favorinus illum jam sencii «tica. circumferri solitum : 
idque dicere Hermippum , eumque id ex Arcesilai Pitans: 


ἔφασχε πρὸς Λαχύδην τὸν Κυρηναῖον. (42) Καταλέλοιπεχ Jhistoria sumpsisse inter ea verba quze ad Lacydem Cyre- 


3 


e 


δὲ βιδλία xal αὐτὸς ὅτι μάλιστα πάμπλειστα, ἃ xai 
αὐτὰ ἄξιον ἡγησάμην ὑπογράψαι διὰ τὸ πάσης ἀρετῆς 
πεπληρῶσθαι. ἔστι δὲ τάδε" ᾿Αναλυτικῶν προτέρων 
α΄ β΄ γί, Ἀναλυτιχῶν ὑστέρων α΄ β΄ Y δ΄ ε΄ c' ζ΄, περὶ 
ἀναλύσεως συλλογισμῶν α΄, ᾿Αναλυτικῶν ἐπιτομὴ α΄, 
4o Ἀνηγμένων τόπων α΄ β΄, Ἀγωνιστιχὸν τῆς περὶ τοὺς 
ἐριστικοὺς λόγους θεωρίας, περὶ αἰσθήσεων α΄, πρὸς 
Αναξάγοραν α’, περὶ τῶν ᾿Αναξαγόρου α΄, περὶ τῶν 
᾿Αναξιμένους α΄, περὶ τῶν Ἀρχελάου α΄, περὶ ἁλῶν, 
νίτρου, στυπτηρίας α΄, περὶ τῶν λιθουμένων α΄ β΄, περὶ 
τῶν ἀτόμων γραμμῶν α΄, Ἀχροάσεως a^ β΄, περὶ ἀνέμων 
α΄, ᾿Αρετῶν διαφοραὶ α΄, περὶ βασιλείας α΄, περὶ παι- 
δείας βασιλέως α΄, περὶ βίων α΄ B^ γ΄,(43) περὶ γήρως α΄, 
περὶ τῆς Δημοχρίτου ἀστρολογίας α', Τῆς μεταρσιολε- 
σχίας α΄, περὶ τῶν εἰδώλων α΄, περὶ χυμῶν, χροῶν, 
σαρχῶν α΄, περὶ τοῦ διαχόσμου «΄, περὶ τῶν ἀνθρώπων 
α΄, [Gv Διογένους συναγωγὴ α΄, Διορισμῶν α΄ B vy, 
᾿Ἐρωτιχὸς α΄, Ἄλλο περὶ ἔρωτος α΄, περὶ εὐδαιμονίας 
α΄, περὶ εἰδῶν α΄ β΄, περὶ ἐπιλήψεως α΄, περὶ ἐνθου- 


4 


et 


c 


ὃ 


nensem habuit. (42) Reliquit autem et ipse ingenii sui 
monumenta sane plurima, et ipsa, quia bon: frugis omni 
genere plena sunt , dignissima sum arbitratus qua adnm- 
tarem. Sunt autem ista : Priorum analyticorum tres, Pe- 
steriorum analyticorum septem, de solutione syllogisme- 
rum unus, Analyticorum epitome unus, Deductorum lo- 
eorum duo, Concertatio eorum quie circa contentiosam 
orationem proponuntur, de sensibus unus , ad Anaxagoram 
unus, de Anaxagora decretis unus, de Anaximenis decre 
tis unus, de Archelai unus, de sale, nitro, alumine unus, 
de iis quae durantur in lapides duo, de indivisibilibus li- 
neis unus, Auditionis duo, de ventis unus, Virtutum di 
ferentide unus, de regno unus, de regis institutione unus, 
de vitis tres, (43) de senectute unus, de Democriti astro- 
logia unus, de iis quze in sublimi sunt disputatio unus, 
de imaginibus unus, de succis, cute et carnibus unus, & 
mundi descriptione unus, de hominibus unus, Diclorum 
Diogenis collectio unus, Definitionnm tres, Amatorius unus 
Alius de amore unus, de felicitate unus, de speciebus due; 





LiB. V, 3. THEOPHRASTUS. 


eicuoU α΄, περὶ Ἐμπεδοχλέους α΄, ᾿Ἐπιχειρημάτων 
aur Mu LI Poe) o4 , £0, 0 4| foy! ἢ 
1 5 0 δ᾽ ε'ἡ ς΄ ζ΄ ἡ θ΄ vix (6 ιγ΄ ιδ΄ ae τς ιζ΄ om, 
Ἐνστάσεων α΄ β΄ γ΄, περὶ ἑχουσίου α΄, ᾿Επιτομὴ τῆς 
Πλάτωνος ἸΠολιτείας α΄ β΄, περὶ ἑτεροφωνίας ζῴων 
τῶν ὁμογενῶν α΄, περὶ τῶν ἀθρόων φαινομένων α΄, 
περὶ δαχέτων χαὶ βλητικῶν α΄, περὶ τῶν ζῴων ὅσα 
λέγεται φθονεῖν α΄, περὶ τῶν ἐν ξηρῷ διαμενόν- 
των α΄, (44) περὶ τῶν τὰς χρόας μεταθδαλλόντων α΄, 
περι τῶν φωλευόντων α΄, περὶ ζῴων α΄ By δ΄ ε΄ ς΄ ζ΄, 
id ἡδονῆς ὡς Ἀριστοτέλης α΄, περὶ ἡδονῆς ἄλλο α΄, 
ἐσεις χδ΄. περὶ θερμοῦ χαὶ doy pou α΄, περὶ ἰλίγγων 
χαὶ σχοτώσεων α΄, περὶ ἱδρώτων a' » περὶ καταφάσεως 
χαὶ ἀποφάσεως α΄, Καλλισθένης ἢ περὶ πένθους α΄, περὶ 
χόπων α΄, περὶ χινήσεως α΄ D' γ΄, περὶ λίθων α΄, περὶ 
λοιμῶν α΄, περὶ λιποψυχίας α΄, Μεγαριχὸς α΄, περὶ 
μελαγχολίας α΄, περὶ μετάλλων α΄ β΄, περὶ μέλιτος α΄, 
πεοὶ τῶν Μητροδώρου συναγωγῆς α΄, Μεταρσιολογιχῶν 
Ἢ 9 περὶ μέθης α΄, Νόμων χατὰ στοιχεῖον χδ', Νόμων 
΄ δ΄ ε΄ ς΄ ζ΄ η΄ θ΄ ( ; (us) πρὸς τοὺς ὀρισμοὺς 
. περὶ Mui a zu οἴνου xat ἐλαίου, ΠΠρώτων προ- 
ume Pr y δ΄ ε΄ c Cmn θ΄ via i6 ιγ΄ ιδ΄ τε΄ ις! 
t ἢ) Νομοθετῶν α΄ β' γ΄, Πολιτιχῶν α΄ B' Y δ΄ € c, 
amie πρὸς τοὺς χαιροὺς a p Y 8^, Πολιτικῶν ἐθῶν 
δ᾽ γ΄ δ΄ »περὶ τῆς ἀρίστης. πολιτείας α΄, Προύλημάτων 
merce gy e » περὶ παροιμιῶν α΄, περὶ γῶν 
χαὶ τήξεων α΄) περὶ πυρὸς α΄ β΄, περὶ πνευμάτων αἰ, περὶ 
HE α΄. περὶ πνιγμοῦ αἱ, περὶ παραφροσύνης 
ν περὶ παθῶν α΄, περὶ σημείων αἱ » Σοφισμάτων α΄ 
ὡς περὶ συλλογισμῶν λύσεως a , Τοπιχῶν a' P, περὶ 
τιμωρίας a' B. περὶ τριχῶν α΄ » περὶ τυραννίδος a', 
περὶ 93 iam « pv, περὶ ὕπνου xai ἐνυπνίων α΄, περὶ 
τυ ας o 8' Y» (ae) περὶ φιλοτιμίας α΄ Dp, περὶ φύ- 
(ux αἱ β΄ Ys περὶ φυσικῶν α΄ P Yo9e6tn 9 
ὑπ΄ ιδ΄ ty ιδ΄ ιε΄ ις! d " ; περὶ φυσιχῶν ἐπιτομῆς 
(a S, ουσιχῶν α΄ β΄ Y δ΄ ε΄ ς' ζ' "y πρὸς τοὺς φυ- 
“ἰχθὺς α΄, περὶ φυτιχῶν ἱστοριῶν α΄ P Υ' δ' ε' ς΄ ζ΄ η 
5v : Dozay αἰτιῶν a B's 8 € a ζ' η΄, περὶ χυλῶν 
α δ᾽ Υ᾽ δ' c , περὶ ψεύδους ἡδονῆς α΄ L περὶ ψυχῆς θέσις 
αἱ, περὶ τῶν ἀτέχνων πίστεων α΄ ν περὶ τῶν ἁπλῶν 
) ^1) μάτων α΄, Ἁρμονικῶν α΄ » περὶ ἀρετῆς α΄, Ἀ- 
φορμαὶ 5 ἐναντιώσεις α΄, περὶ ἀποφάσεως α΄, περὶ 
ὕρόμης a » περὶ γελοίου α΄, Δειλινῶν α΄ P. Διαιρέσεις 
1 ὅ., περὶ τῶν διαφορῶν a , περὶ ᾿ τῶν ἀδικημάτων α΄ E 
περι διαθολῆῇς α΄ » περὶ ἐπαίνου a' » περὶ ἐμπειρίας α΄, 
| Ἐπιστολῶν a' 1 Yq'; περὶ τῶν αὐτομάτων ζῴων α΄, 
περὶ ἐχχρίσεως α΄, μη ᾿Εγχώμια θεῶν α΄ , περὶ ἑορτῶν 
2, περὶ εὐτυχίας α΄, περὶ ἐνθυμημάτων α΄, περὶ εὑρη- 
ziv αἱ β΄, Ἠθιχῶν σχολῶν α΄, Ἠθικοὶ χαραχτῆρες 
e » περὶ θορύθου α΄’, περὶ ἱστορίας α΄, περὶ χρίσεως 
ῦ τλλογισιῶν a περὶ χολαχείας a περὶ θαλάττης α΄ L 
τοῖς  Κἀσανὸόρον περὶ βασιλείας α΄, περὶ χωμῳδίας α', 
t sig μέ ἔτρων α΄] περὶ λέξεως α' . Λόγων συναγωγὴ 
T, Δύσεις α' , περὶ μουσικῆς α΄ P Y, περὶ μέτρων α΄, 
Me, Ἱακλῆς α΄, περὶ vorutov α΄ ) περὶ παρανόμων x^, Τῶν 


ἐπ ἰτομῆς a 6 Y 


121 


de epilepsia unus, de afflatione divina unue, de E:npedocle 
unus, de epichirematis octodecim , Controversiarum tres, 
de voluntario unus, Abbreviaiio Reipublicee Platonis duo, 
de diversitate vocis animalium ejusdem generis unus, de 
lis quee subito apparent unus, de iis quae morsu et ictu 
nocent unus, de animalibus quz invidere dicuntur unus, 
de iis quae in sicco morantur unus, (44) de iis qux colores 
immutant unus, de iis que latibula iacolunt unus, de anima- 
lbus septem, de voluptate secundum Aristotelem unus, 
Alius de voluptate unus, Quiestiones viginti quattuor, 
de calido et frizido unus, de vertiginibus et obtenebra- 
tionibus unus, de sudoribus unus, de affirmatione et ne- 
gatione unus, Callisthenes sive de luctu unus, de labo- 
ribus unus, de motu tres, de lapidibus unus, de pesti- 
lentiis unus, de exanimatione unus, Megaricus unus, de 
atra bile unus, de metallis duo, de melle unus, de Me- 
trodori decretorum collectione unus, Ratiocinationum de 
sublimibus duo, de ebrietate unus, Legum secundum ele- 
menta viginti quattuor, Legum epitomes decem, (45) ad 
definitiones unus, de odoribus unus, de vino et oleo, Pri- 
marum propositionum octodecim, Legislatorum tres, Po- 
liticorum sex, Politicum ad tempora quattuor, Civilium 
consuetudinum quattuor, de optima republica unus, Pro- 
blematum collectionis quinque, de proverbiis unus, de 
concretionibus et liquefactionibus unus, de igne duo, de 
spiritibus unus, de paralysi unus, de suffocatione Unus, 
de amentia unus, de passionibus unus, de signis unus » S0* 
phismatum duo, de syllogismorum solutione unus, Topi- 
corum duo, de cruciatu duo, de pilis unus, de tyrannide 
unus, de aqua tres , de somno et insomniis unus, de amicitia 
tres , (46) de liberalitate duo, de natura tres, de naturali- 
bus octodecim, de naturalibus epitome düo, Naturalium 
octo, adversus Physicos unus, de plantarum historiis decem, 
de causis plantarum octo, de humoribus quinque, de falsa 
voluptate unus, de anima quaestio upa, de a: zumentis non 
artificiosis unus, de simplicibus quizestionibus unus, Har- 
monicorum unus, de virtute unus, Occasiones sive contra- 
dictiones unus, de negatione unus, de sententia unus, de 
ridiculo unus, Pomeridianorum duo, Divisionum duo, de 
diferentiis unus, de injuriis unus, de calumnia unus, de 
laude unus, de experientia unus, Epistolarum tres , de 
fortuitis animalibus unus, de secretione unus, (47) Lau- 
des deorum unus, de solemnitatibus unus, de secunda 
fortuna unus , de enthymematis unus, de inventis duo, Scho- 
larum moralium unus, Morales characteres unus, de tu- 
multu unus, de historia unus, de judicio syllogismorum 
unus, de assentatione unus, de imari unus, ad Casandrum 
de regno unus, de comoedia unus, [de metris unus], de 
dictione unus , sermonum collectio unus , Solutiones unus , 
de musica tres, de metris unus, Megacles unus, de le;j- 








122 


ΞΞενοχράτους συναγωγῆς α΄, ὋὉμιλητιχὸς α΄, περὶ ὅρχου 
α΄, Παραγγέλματα ῥητορικῆς a', περὶ πλούτου α΄, περὶ 
ποιτικῆς α΄, Προδλήματα πολιτιχά. ἠθικά, φυσιχά, 
ἐρωτιχὰ α΄, (48) Προοιμίων α΄, Προόλημάτων συναγω- 


υ Y α΄, περὶ τῶν προδλημάτων φυσιχῶν α΄, πεῤὶ πα- 


ραδείγματος α΄, περὶ προθέσεως xai διηγήματος α΄, 
περὶ ποιτιχῇς ἄλλο α΄, περὶ τῶν σοφῶν α΄, περὶ συμ- 
βουλῆς a^, περὶ σολοιχισμῶν α΄, περὶ τέχνης ῥητορικῆς 
α΄, περὶ τεχνῶν ῥητοριχῶν εἴδη ιζ΄, περὶ ὑποχρίσεως 


io α΄, Ὑπομνημάτων Ἀριστοτελικῶν ἢ Θεοφραστείων a' 


β΄ 4' δ΄ ε' ς΄, Φυσιχῶν δοξῶν α' β' γ' δ΄ ε΄ ς΄ ζ΄ η΄ θ΄ 
(no! i ιγ΄ ιδ΄ uw! τς΄, Φυσιχῶν [δοξῶν] ἐπιτομῆς α΄, 
περὶ χάριτος α΄, [Χαραχτῆρες ἠθιχοί.] περὶ ψεύδους 
xai ἀληθοῦς α΄, Τῶν περὶ τὸ θεῖον ἱστορίας α΄ β΄ γ΄ δ΄ 


ι5 ε΄ ς΄, περὶ θεῶν α΄ β΄ γ΄, Ἱἱστοριχῶν γεωμετριχῶν α΄ 


β' γ' δ΄, (9) ᾿Επιτομῶν Ἀριστοτέλους περὶ ζῴων α΄ p 
γ΄ δ' ἐ ς΄, Ἐπιχειρημάτων a β΄, Θέσεις γ΄, περὶ βα- 
σιλείας α’ β΄, περὶ αἰτιῶν α΄, περὶ Δημοχρίτου α΄, [περὶ 
διαδολῆς α΄. περὶ γενέσεως α΄, περὶ ζῴων φρονήσεως 


0 xai ἤθους α΄, περὶ χινήσεως α' β΄, περὶ ὄψεως a Pv 


δ΄, πρὸς ὅρους a P^, περὶ τοῦ δεδόσθαι α΄, περὶ μείζονος 
χαὶ ἐλάττονος α΄, περὶ τῶν μουσιχῶν α΄, περὶ τῆς θείας 
εὐδαιμονίας α΄, πρὸς τοὺς ἐξ ᾿Αχαδημίας α΄, Προτρε- 
πτιχὸς α΄, Πῶς &v ἄριστα πόλεις οἰχοῖντο α΄, ὰ ὑπο- 
μνήματα α᾽, περὶ ῥύαχος τοῦ ἐν Σιχελία α΄, περὶ τῶν 
ὁμολογουμένων α΄, [περὶ τῶν προύλημάτων φυσιχῶν 
α΄] 'Tívec ot τρόποι τοῦ ἐπίστασθαι α΄, περὶ τοῦ ψευ- 
δομένου α΄ β΄ γ΄; (so) Τὰ πρὸ τῶν τόπων α΄, πρὸς Ai- 
σχύλον α΄, ᾿Αστρολογιχῆς ἱστορίας a' B γ' δ΄ ε΄ ς΄, 


30 Δριθμητιχῶν ἱστοριῶν περὶ αὐξήσεως α΄, Ἀχίγαρος 


e ν ΄“- [i 3g 
α΄, περὶ δικανικῶν λόγων α΄, [περὶ διαθολῆς α΄,] Ent 
“- , 
στολαὶ od ἐπὶ τῷ Ἀστυχρέοντι, Φανίᾳ, Νιχάνορι, περὶ 
ee ᾽ τω / , A 
εὐσεθδείας α΄, Εὐϊάδος α΄, περὶ καιρῶν α΄ β΄. περὶ 
οἰκείων λόγων α΄, περὶ παίδων ἀγωγῆς α΄, Ἄλλο δισ- 


45 φόρον α΄, περὶ παιδείας ἢ περὶ ἀρετῶν ἢ περὶ σωφρο- 


4 


σύνης α΄, [Προτρεπτιχὸς α΄.} περὶ ἀριθμῶν α΄, Ὅρι- 
στιχὰ περὶ λέξεως συλλογισμῶν α΄, περὶ οὐρανοῦ α΄, 
Πολιτιχοῦ a β΄, περὶ φύσεως, περὶ χαρπῶν, περὶ 
ζῴων᾽ ἃ γίνονται στίχων Μ΄ x y B'w η΄. τοσαῦτα 


υ μὲν οὖν καὶ τῷδε τὰ βιθλία. (5) Εὕρον δ᾽ αὐτοῦτά 
,λ à 


xxl διαθήκας τοῦτον ἐχούσας τὸν τρόπον" « "Ecrat 
μὲν εὖ" ἐὰν δέ τι συμόῇ , τάδε διατίθεμαι " τὰ μὲν οἴχοι 
ὑπάργοντα πάντα δίδωμι Μελάντη χαὶ Παγκρέοντι 
τοῖς υἱοῖς Λέοντος. ἀπὸ δὲ τῶν παρ [ππάρχου 


4. , , . e 
«y συμθεδλνημένων τάδε μοι βούλομαι γενέσθαι" πρῶτον 


ly τὰ περὶ τὸ μουσεῖον xai τὰς θεὰς συντελεσθῆναι 
xdv τι ἄλλο ἰσχύη περὶ αὐτὰς ἐπικοσμηθῆναι πρὸς τὸ 
χάλλιον" ἔπειτα τὴν Ἀριστοτέλους εἰχόνα τεθῆναι εἷς 
τὸ ἱερὸν xal τὰ λοιπὰ ἀναθήματα ὅσα πρότερον 


ΓΝ ^s - A [δ 2 Ὁ 
to ὑπῆρχεν ἐν τῷ ἱερῷ εἶτα τὸ στογίδιον οἰχοδουηθῦναι 


τὸ πρὸς τῷ μουσείῳ μὴ χεῖρον ἡ πρότερον᾽ ἀναθεῖναι 
δὲ χαὶ τοὺς πίνακας, ἐν οἷς αἱ τῆς γῆς περίοϑοί εἶσιν, 
εἷς τὴν χάτω στοάν" (52) ἐπισχευασθῆναι δὲ xol τὸν 
βωμόν, ὅπως ἔχη τὸ τέλειον χαὶ τὸ εὔσχημον. βου - 


BIBA. E, f. ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΣ. 


bus unus, de non legitimis unus, Xenocraticorum collects- 
nea unus , Confabulationes unus, de juramento unus, Ora- 
toria precepta unus , de divitiis unus , de poetica unus, Pro- 
blemata civilia, moralia, naturalia, arnatoria unus, (i$ 
Proeemiorum unus , Problematum collectio unus , de pro- 
blematibus naturalibus unus , de exemplari unus, de propo- 
sitione et narratione unus , de poetica alius unus, de sapim- 
tibus unus, de consjlio unus, de solcecismis unus, de art: 
oratoria unus, de artibus oratoriis species septemdecim, 
de actione unus, Commentariorum Aristotelicorum & 
Theophrasteorum sex, Physicarum sententiarum sedecim, 
Physicarum [sententiarum] epitomes unus, de gratia ust, 
[Cbaracteres morales,] de falso et vero unus, de rebus di- 
vinis histori:x sex , de diis tres, Historicorum geometricorum 
quattuor, (49) Epitomze Aristotelis de animalibus sex, Eji- 
chirematum duo , Quizestiones tres, de regno duo, de caus 
unus, de Democrito unus, [de calumnia unns, | de generz- 
tione unus, de animalium prudentia et moribus uns, de 


motu duo, de visu quattuor, ad terminos duo, de eo qul 
est datum esse unus, de majore et minore unus, de mu 


sicis unus, de divina felicitate unus, ad eos qui sunt « 
Academia unus, Exhortatorius unus, Quo pacto civitates 
optime administrentur unus, Commentaria unus, de cralire 
qui est in Sicilia unus, de concessis unus , [de physicisptv- 
blematis unus ,] Qui sint modi sciendi unus, de mentiente 
tres, (50) Quae sunt ante topica unus, ad /Eschylum unr^, 
Astrologicze historie sex, Aritluneticarum historiarum de 
incremento unus , Acicharus unus, de judicialibus oratiog- 
bus unus , [de calumnia unus,] Epistolae ad Astycreontem, 
Phaniam, Nicanorem , de pietate unus, Euiadis unus, dt 
temporibus unus, de propriis orationibus unus, de liberi 
educandis unus , Alius differens unus , de disciplina set & 
virtutibus sive de frugalitate unus, [Exhortatorius unts.; 
de numeris unus, Definitiones de dictione syllogismorum 
unus, de colo unus, Politici duo, de natura, de fructibus, 
de animalibus. Hzc complexa sunt versuum bis centena 
triginta millia octingentos octo. — Tot igitur hujus quoque 
suntlibri. (5t) Reperi autem et ipsius testamentum in liax 
verba conceptum : Bene quidem erit : ceterum si quid 
secus acciderit , hac statuo : domesticam omnem supe 
lectilem Melante et. Pancreonti. Leontis filiis trade. 
Porro ex iis qu& ab Hipparcho suppeditata sunt , ΙΗ 
mihi fieri volo : quc circa scholam sunt atque deas pet- 
fici , vel si quid circa eas in melius possit ornari. D 
hinc Aristotelis imaginem in templo collocari, ac donar 
reliqua que antea in templo erant. Deinde porticum, 
quie prope scholam erat , instaurari priore non deter 
rem; tabulasque in quibus terra circuitus delineali 
sunt, in inferiore porlicu reponi : (52) aram quoi 
construi ita u£ neque perfeclio neque honestas desidert 


RENNES S e A a MM i ET Sem SS D ————— ὁ ὁὖὁὖϑὅϑιἐὁὃὁὃ ΘθϑῬϑ.Ἠ..Ό.ςοΌὠ ,... 
- Ν -- p —— n" A——Ó——Á— NI PPP ERR ὦ... 


LIB. V, s. THEOPHRASTUS. 123 


λομαι δὲ xal τὴν Νιχομάχου εἰχόνα συντελεσθῆναι 
ἴσην. τὸ μὲν τῆς πλάσεως ἔχει Πραξιτέλης, τὸ δ᾽ 
ἄλλο ἀνάλωμα ἀπὸ τούτου γενέσθω. σταθῆναι δὲ 
ὅπου ἂν δοχῇ τοῖς xa τῶν ἄλλων ἐπιμελουμένοις τῶν 
ἐν τῇ διαθήχῃ γεγραμμένων. xci τὰ μὲν περὶ τὸ 
τεὸν xai τὰ ἀναθήματα τοῦτον d χέτω τὸν τρόπον. τὸ 
i χωρίον τὸ ἐν Σταγείροις ἡμῖν C ὑπάρχον δίδωμι Καλ- 


λίνῳ τὰ δὲ βιβλία πάντα Νηλεῖ. τὸν δὲ χἧπον xal 


e 
LE 

^ 
6 


τὸν περίπατον χαὶ τὰς οἰχίας τὰς πρὸς τῷ χήπῳ πάσας 
, δίδωμι τῶν γεγραμμένων φίλων ἀεὶ τοῖς βοολομένοις 
συσγολάζειν xat συμφιλοσοφεῖν ἐν αὐταῖς, (51) ἐπεῖι- 
δύήπερ οὐ δυνατὸν πᾶσιν ἀνθρώποις ἀεὶ ἐπιδημεῖν, μήτ᾽ 
ἐξ λλοτριοῦσι μήτ᾽ ἐξιδιαζομένου μηδενός, ἀλλ᾽ ὡς ἂν 
ἱερὸν xotvT, χεχτημένοις, χαὶ τὰ πρὸς ἀλλήλους οἰχείως 
" χαὶ φιλικῶς χρωμένοις, ὥςπερ προςῆχον χαὶ δίχαιον. 
ἔστωσαν δὲ οἱ χοινωνοῦντες Ἵππαρχος, Νηλεύς, Στρά- 
των, Καλλῖνος, Δημότιμος, Δημάρατος, Καλλισθένης, 
Μελάντης, Παγκρέων, Νίχιππος. ἐξεῖναι δὲ βουλο- 
μένω φιλοσοφεῖν xat Δριστοτέλει τῷ Μυητροδώρου χαὶ 
» Πυθιάδος υἱῷ καὶ μετέχειν τούτων᾽ xal αὐτοῦ πᾶσαν 
ἐπιυέλειαν ποιεῖσθαι τοὺς πρεσθυτάτους, ὅπως ὅτι μά- 
λιστα προαλθῇ κατὰ φιλοσοφίαν. θάψαι δὲ xal ἡυᾶς 
ὅπου ἂν δοχῇ μάλιστα ἁρμόττον εἶναι τοῦ χήπου, μηδὲν 
περίεργον μήτε περὶ τὴν ταφὴν μήτε περὶ τὸ μνημεῖον 
5 ποιυῦντας. (54) ὅπως δὲ συνείρηται, μετὰ τὰ περὶ 
L48Q συμβάντα, τὰ περὶ τὸ ἱερὸν καὶ τὸ μνημεῖον χαὶ τὸν 
χἧπον χαὶ τὸν περίπατον θεραπευόμενα συνεπιμελεῖσθαι 
καὶ Ποιλπύλον τοῦτον ἐποιχοῦντα αὐτὸν xai τὴν τῶν 
ἄλλων ἐπιμέλειαν ποιούμενον 3v καὶ πρότερον" τῆς δὲ 
p λυσιτελείας ἐπιμελεῖσθαι αὐτοὺς τοὺς ἔχοντας ταῦτα. 
ΠΙομαπύλῳ δὲ καὶ Θρέπτη πάλαι ἐλευθέροις οὖσι xa ἡμῖν 
πολλὴν χρείαν παρεσγημένοις, εἴ τι πρότερον ἔχουσι 
παρ᾿ fuv xai εἶ τι αὐτοὶ ἐχτήσαντο xai ἃ νῦν παρ᾽ 
Ἱππάρχου αὐτοῖς συντέταχα, διςχιλίας ὃ δραχμάς, ἀστα- 
b àbx οἰααι δεῖν αὐτοῖς ὑπάρχειν ταῦτα, καθάπερ χαὶ 
αὑτοῖς διελέ “θην Μελάντη xat Παγχρέοντι π πλεονάχις 
χαὶ πάντα μοι συγχατετίθεντος. δίδωμι δ᾽ αὐτοῖς καὶ 
Σωματάλην τὴν παιδίσχην. (55) τῶν δὲ παίδων Μόλωνα 
uiv xai Τίλωνα xai Παρμένοντα ἤδη ἐλευθέρους 
0 ἀφίγαι" Μανῆν δὲ xoi Καλλίαν παραμείναντας ἔτη 
τέτταρα ἐν τῷ χήπῳ xal συνεργασαμένους xal dva- 
ἀαρτήτους γενομένους ἀφίηαι ἐλευθέρους. τῶν δὲ οἱ- 
χγματιχῶν σχευῶν ἀποδιδόντας Πουπύλῳ δο᾽ ἂν δοχῇ 
Tác ἐπιμεληταῖς καλῶς ἔχειν, τὰ λοιπὰ ἐξαργυρίσαι. 
t δίδωαι δὲ xal Καρίωνα Δηυοτίαῳ, Δόναχα δὲ Νηλεῖ" 
Εὔθοιον δ᾽ ἀποδόσθαι. δότω δ᾽ Ἵππαρχος Καλλίνῳ 
adus δραχμάς" Μελάντη δὲ χαὶ Παγκρέοντι el 
“ἦν αἡ ἑωρῶμεν Ἵππαρ ov xai ἡμῖν πρότερον χρείαν 
παρεσχημένον xai νῦν ἐν τοῖς ἰδίοις uaa νεναυαγη- 
ω ἄτα, προζετάξαμεν ἂν μετὰ Μελάντου xai [1αγ- 
κρέοντος ἐξάγειν αὐτά, (56) ἐπειδὴ δὲ οὔτ᾽ ἐκείνοις 
ἕωρων ῥάδιον ὄντα συνοικονομεῖν λυσιτελέστερον τ᾽ 
αὐτοῖς ὑπελάμθανον εἶναι τεταγμένον τι λαθεῖν παρὰ 


Ἱππάργου, δότω Ἵππαρχος Μελάντῃ xai Παγχρέοντι, 


tur. Volo autem et Nicomachi imaginem ejusdem ma- 
gnitudinis perfici. In qua fingenda quantum insu- 
mendum est, Praziteles habet ; relique vero impen- 
δ ab ipso fiant. Statui autem illam jubeo ubicumque 
illis visum fuerit , quibus cura erit rerum ceterarum, 
quc in testamento scripta sunt. Ac de templo quidem 
ac donariis in hunc modum statuo.  Fundumvero quem 
Stagiris habemus , Callino lego , librosque omnes Neleo. 
Hortumautem et deambulationem cdesque omnes horto 
adjacentes amicis inscriptis lego his, qui voluerint in 
eo una vacare literis atque simul philosophari , (53) 
quandoquidem fieri non polest «( quivis semper pere- 
grinetur : ea tamen lege , ut illum neque alienent neque 
ut proprium quisquam possideat, sed veluti sacrum 
quoddam communiter ab iis possideatur, et ut se invi- 
cem amice ac familiariter utantur, sicuti congruum 
ac justum est. Sint autem qui illo communiter uten- 
tur, Hipparchus, Neleus, Strato, Callinus , Demo- 
timus, Demaratus, Callisthenes, Melantes, Pancreon 
et Nicippus. Licere autem, si philosophari velit, ct 
Aristoteli Metrodori Pythiadisque filio horum esse par- 
Licipem; | ipsiusque curam diligentissime habere ma- 
Jores natu, ut quam mazime ad philosophiam insti» 
tuatur. Nos aulem sepelire in ea hortorum parte qua 
maxime commoda videbitur, nihil sumptuosius circa 
funus tumulumve faciendo. (54) Ut autem convénit, 
post fala nostra , qua circa fanum et monumentum et 
hortum et ambulatorium curanda aguntur, ea unu 
et. Pompylum hunc , qui inhabitat , curare volo, cete- 
rarumque rerum quemadmodum prius curam habere, 
illiusque commodis prospicere qui ista habent. Pompylo 
autem et Threpi& dudum liberis, qui magno nobis usui 
Juerunt, si quid antea a nobis praestitum est et quc illi 
ipsiacquisiverunt et quc nunc illis ab Hipparcho dari 
constitui, drachmas bis mille , tuto ac firmiter hec illis 
possidenda censeo , sicut et ipsis Melanta et Pancreonti 
scepius dixi cunctaque mihi annuerunt. Do autem illis et 
Somatalen ancillam. (55) Ex pueris autem Molonem qui- 
dem et Timonem et Parmenontem jam nunc liberos di- 
snitto : Manem vero et Calliam, quum annos quattuor in 
horto perseveraverint, in cultu et labore se ita gerentes 
ut culpari juste non possint, liberos dimitti jubeo. Do- 
weslice vero supellectilis quum Pompylo quantum 
visum fuerit curatoribus sufficere, datum fuerit, quod 
reliquum erit, vendi jubeo. Demotimo Carionem do, 
Donacemque Neleo : Eubeeum venum dari placet. Dabit 
autem Hipparchus Callino drachmas ter mille ; ac nisi 
Melanta et Pancreonti et nobis antea cerneremus MHip- 
parchum fuisse perutilem et nunc in suis rebus magnum 
pertulisse naufragium, mandavissemus profectoea cum 
Melanta et Pancreonte educere. (56) Quoniam vero 
non illis facile fore animadverti cum illo una dispen- 
sare el exsequi , commodiusque illis arbitratus sum si 
quid ab Hipparcho constitutum | acceperint, dabit 


124 - ΒΑ. E, y. 


ἑχατέρω τάλαντον" διδόναι δ᾽ “Ἵππαρχον xat τοῖς ἐπι- 
μεληταῖς εἰς τὰ ἀναλώματα τὰ ἐν τῇ διαθήχη γεγραι- 
μένα χατὰ τοὺς ἑχάστου χαιροὺς τῶν δαπανημάτων. 
οἰκονομιήσαντα δὲ ταῦτα Ἵππαρχον ἀπηλλάχθαι τῶν 
συμθολαίων τῶν πρὸς ἐμὲ πάντων᾽ xal εἴ τι ἐπὶ τοῦ 
ἐμοῦ ὀνόματος συμδέδληκεν “Ἵππαρχος ἐν Χαλχίδι, 
Ἱππάρχου τοῦτό ἐστιν. ἐπιμεληταὶ δὲ ἔστωσαν τῶν 
ἐν τῇ Ox" γεγραμμένων Ἵππαρχος, Νηλεύς, 
Στράτων, Καλλῖνος, Δημότιμος, Καλλισθένης, Κτή- 
σαρχος. (67) αἱ διαθῆκαι χεῖνται ἀντίγραφα τῷ Θεο- 
φράστου δαχτυλίῳ σεσημασμέναι, μία μὲν παρὰ Ἡ- 
γησία Ἵππάρχου" μάρτυρες Κάλλιππος Παλληνεύς, 
Φιλόμηλος Ἐὐωνυμεύς, Λύσανδρος Ὑθάδης, Φίλων 
᾿Αλωπεχῆθεν. τὴν δ᾽ ἑτέραν ἔχει Ὀλυμπιόδωρος " 
μάρτυρες δ᾽ οἱ αὐτοί. τὴν δ᾽ ἑτέραν ἔλαδεν ᾿Αδεί-- 
μαντος, ἀπήνεγχε δὲ ᾿Ανδροσθένης 6 υἱός " μάρτυρες 
᾿Δρίμνηστος Κλεοδούλου, Λυσίστρατος Φείδωνος Θά- 
σιος, Στράτων Ἀρχεσιλάου Λαμψαχηνός, Θήσιππος 
Θησίππου ix Κεραμέων, Διοςκουρίδης Διονυσίου Ἐπι- 


σ' 


-- 
Θ 


σ' 


ΣΤΡΑΤΩΝ. 


Hipparchus Μοϊαπίω et Pancreonti, utrique talentum, 
daturus et curatoribus ad ea que in testamento scripta 
sunt perficienda sumptus necessarios , suo quaque tene 
pore. Que quum impleverit omnia , absolutus eril ac 
liber a debito omni et omnibus qua contraxerat mecum 
instrumentis. | Quodsi quid meo nomine Hipparchu 
in Chalcide contraxerit, hoc totum ejus erit.  Cura- 
tores autem earum rerum qua testamento inscrip'e 
sunt, hi erunt. Hipparchus, Neleus, Strato , Callinus, 
Demotimus, Callisthenes, Ctesarchus. (57) Porro testa. 
menti exemplaria Theophrasti anulo signata deposiia 
sunt, unum apud Hegesiam Hipparchi filium : (estes 
Callippus Pallenensis. Philomelus Euonymensis, a 
sander Hybades, Philon Alopecensis. Alterum exen- 
plum habet Olympiodorus : testes iidem fuere. Τετ- 
tium accepit. Adimantus, tulit autem Androsthená 
Jilius : testes Arimnestus Cleobuli filius, Lysisiratus 
Phidonis flius Thas&us, Strato Arcesilai lius Lampso- 
eenus, Thesippus Thesippi filius Ceramensis, Dioscori- 


20 χηφίσιος. ὧδ᾽ ἔ ουσιν αὐτῷ xal αἱ διαθῆχαι. Ἀχοῦσαιι des Dionysii filius Epicephisius. — Haec ratio testament 


bi 


δ᾽ αὐτοῦ καὶ Ἐρασίστρατον τὸν ἰατρόν εἶσιν ot λέγουσι" 
xat εἶχός. 





ΚΕΦ. Γ΄. 


ΣΤΡΑΤΩΝ, 


58. Διεδέξατο δ᾽ αὐτοῦ τὴν σχολὴν Στράτων Ἄρχεσι- I 


λάου Λαμψαχηνός, οὗ χαὶ ἐν ταῖς διαθήκαις ἐμνημό- 
2 


[JC] 


t^s X , , ?, ^» , 
τοῦ περὶ τὴν θεωρίαν ταύτην παρ᾽ ὄντινοῦν ἐπιμελέ- 
στατα διατετριφέναι. ᾿Αλλὰ xal χαθηγήσατο Πτολε- 
μαίου τοῦ Φιλαδέλφου xal ἔλαθε, φασί, παρ᾽ αὐτοῦ 
τάλαντα ὀγδοήχοντα᾽ σχολαρχεῖν δέ, χαθά φησιν 
$3 d ind » ΄ω , ἢ 5 
᾿Απολλόδωρος ἐν χρονιχοῖς, ἤρξατο τῇ τρίτη xai εἰ- 
χοστῇ xa! ἑχατοστῇ ᾿Ολυμπιάδι, τὴν σχολῆς ἀφηγησά- 
μενος ἔτη ὀχτωχαίϑεχα, (59) Φέρεται δ᾽ αὐτοῦ βιύλία περὶ 
βασιλείας τρία, περὶ δικαιοσύνης τρία, περὶ τἀγαθοῦ γ΄, 
περὶ θεῶν γ΄, περὶ ἀρχῶν γ΄, περὶ βίων, περὶ εὐδαιμο- 
3b vl X βασιλέως φιλοσόφου, πεοὶ ἀνδρείας, περὶ τοῦ 

νίας, περὶ βασιλέως φιλοσόφου, πε, ρείας, περὶ τοῦ 
e Φ 5 ^—- - , M , 
κενοῦ, περὶ τοῦ οὐρανοῦ, περὶ τοῦ πνεύ ματος, περὶ φύσεως 
ἀνθρωπίνης, περὶ ζωογονίας ς, π περὶ μίξεως, περὶ ὕπνου ; 
περὶ ἐνυπνίων, περὶ ὄψεως, περὶ αἰσθήσεως, περὶ ἦδο- 
νῆς, περὶ χρωμάτων, περὶ νόσων, περὶ χρίσεων,, περὶ 
δυνάμεων, περὶ τῶν μεταλλιχῶν μηχανημάτων, περὶ 
ῳ , A , A , 3 
λιμοῦ χαὶ σχοτώσεων, περὶ χούφου xat βαρέος, περὶ 
ἐνθουσιασμοῦ, περὶ χρόνου, περὶ τροφῆς xat αὐξήσεως, 
περὶ τῶν ἀπορουμένων ζῴων, περὶ τῶν αυθολογουμέ- 
νων ζῴων, περὶ αἰτιῶν, Λύσεις ἀπορουμένων, "l'óntov 
, Le 4 [d 
προοίμια, περὶ τοῦ cuu 6sÓxotoc , (60) περὶ τοῦ ὅρου, 
περὶ τοῦ μᾶλλον xat ἧττον, περὶ ἀδίχου, περὶ τοῦ προ- 
τέρου χαὶ ὑστέρου, περὶ τοῦ προτέρου γένους, περὶ τοῦ 
“4 M A Lor] Li € , , 
ἰγίου, περὶ τοῦ μέλλοντος, εὑρημάτων ἔλεγχοι δύο. 


3 


c 


4 


“-- 
- 


o 


vsucev ἀνὴρ ἐλλογιμώτατος xal φυσιχὸς ἐπιχληθεὶς ἀπὸ 2 


4 refert, Olympiade centesima vicesima tertia, eamqw 


illius fuit. Sunt qui dicant Erasistratum medicum huja 
fnisse auditorem, et veri simile est. 


—— «ip 00 6 α»--- 


CAP. 1I 


STRATO. 


58. Ejus scholam successor excepit Strato Arcesilai filius 
Lampsacenus , cujus eliam in testamento mentionem (feat 


Theophrastus : vir clarissimus, idemque Physicus idciro ap- 


3 pellatus, quod in ea speculatione pra ceteris diligenüs- 


sime versatus est. Fuit autem et preceptor Ptolemai Phi 
ladelphi, a quo talentis octoginta donatum aiunt. Enim- 
vero 8cholae prasesse coepit, ut Apollodorus in Chronic | 


annos octo et decem tenuit. (59) Feruntur ejus de regne 
libri tres, de justitia tres, de bono tres, de diis tres, d 
principiis tres, de vitis, de felicitate, de rege philosopho, 





de fortitudine, de inani, de c:zelo, de spiritu, de naturà | 


humana, de generatione animalium, de mixtione, de soinio, 







de insomniis , de visu , de sensu , de voluptate, de coloribr, 
de morbis , de judiciis , de viribus, de mctallicis machinis, 
de fame et obtenebrationibus, de levi et gravi, de afl 
lione divina, de tempore, de cibo et incremento, de an | 
malibus de quibus dubitatur, de fahulosis animalibus, de 
causis, Ambiguorum solutiones , Topicorum procmia, d^ 
accidenti, (60) de definitione, Quid sit magis et minus, 
dc injusto , de priore et posteriore , de priori genere , de p 


LIB. V, 3. STRATO. 


ὑπομνήματα, ἃ διστάζεται. ἐπιστολαὶ, ὧν 5$ ἀρχή! 


125 


prio, de futuro, Inventorum elenchi duo : Commentarii, de 


Στράτων Ἀρσινόῃ εὖ πράττειν. ν Τοῦτόν φᾶσιν οὕτω quibus ambigitur : Epistolae , qnarum est initium, S£ra/o 


odo λεπτὸν ὡς ἀναισθήτως τελευτῆσαι. 
ξυῶν εἷς αὐτὸν οὕτως ἔχον " 


χαὶ ἔστιν 


Λεπτὸς ἀνὴρ δέμας ἦν, εἴ μοι προςέχεις, ἀπὸ 
[| χρισμῶν * 
Στράτωνα τοῦτόν φημί σοι 
Αάμψαχος ὅν ποτ᾽ Éoucsv: ἀεὶ δὲ νόσοισι παλαίων 
θνήσχει λαθών, οὐδ᾽ ἤσθετο. 


(o Γενόνασι δὲ Στράτωνες ὀκτώ" 
τοὺς ἀχροατής " δεύτερος αὐτὸς οὗτος: τρίτος ἰατρός, 
μαθητὴς ᾿Ερασιστράτου, ὡς δέ τινες, τρόφιμος " τέταρ- 
τος ἱστοριχός., Φιλίππου xat Περσέως τῶν "Potato 
πολευγσάντων γεγραφὼς πράξεις; — * " ἔχτος ποιητὸς 
ἐπιγρχσαυάτων" — Éó3ouoc ἰατρὸς ἀρ χαῖος , ὡς Ἄριστο- 
τέλης φησίν" ὄγδοος περιπατητιχός, βεδιωχὼς ἐν 


Arsinoc salutem. 
sensu moreretur. 


Hunc aiunt fuisse adeo tenuem ut sine 
In quem hoc scripsimus epigramma : 


Corpore erat tenuivir ab assiduo, mihi crede, 
frictu : Stratonem edo tibi, 

Lampsacu' quem genuit : morbis at semper acerbis 
luctans mori se nesciit. 


πρῶτος "Icoxpa- 6 (61) Fuerunt autem Stratones octo : primus Isocratis audi- 


tor; secundus, hic ipse ; tertius medicus, Erasistrati disci- 
pulussive , ut quidam aiunt , alumnus ; quartus historicus , 
Philippi et Persei, qui adversus Romanos pugnaverunt, 
gestorum scriptor ; ** sextus poeta epigrammatum ; septimus 
antiquus medicus , ut ait Aristoteles; octavus Peripateticus, 


Ἀλεξανδρεία. Τοῦ δ᾽ οὖν φυσικοῦ φέρονται xal δια- 7 qui vixit Alexandric. Porro Physici istius fertur etiam te- 


θῆχαι τοῦτον ἔχουσαι τὸν τρόπον: « Τάδε διατίθεμαι, 
ἐχν τι πάσχω " τὰ μὲν οἴχοι χαταλείπω πάντα Λαμ- 
πυρίωνι xal Ἀρχεσιλάῳ. ἀπὸ δὲ τοῦ Ἀθήνησιν ὑπάρ- 
jov; μοι ἀργυρίου πρῶτον μὲν οἱ ἐπιμεληταὶ τὰ περὶ 
τὴν ἐχφορὰν ἐπιμεληθήτωσαν χαὶ ὅσα νομίζεται μετὰ 
τὴν ἐχφοράν, μηδὲν μήτε περίεργον ποιοῦντες μήτ᾽ 
ἀνελεύθερον. (653) ἐπιμεληταὶ δὲ ἔστωσαν τῶν χατὰ 
τὴν διαθήχην οἵδε. Ὀλύμπιχος, ᾿Αριστείδης, Μνη- 
σινένης, Ἱπποχράτης, Ἐπιχράτης, Γοργύλος, Διο- 
χλῆς, λύχων, Ἀθάνης. χαταλείπω δὲ τὴν μὲν διατρι- 
by Δύχωνι., ἐπειδὴ τῶν ἄλλων of μέν εἶσι πρεσθύτε- 
pai, οἱ δὲ ἄσχολοι. χαλῶς δ᾽ ἂν ποιοῖεν χαὶ οἱ λοιποὶ 
'τυγιατασχευάζοντες τούτῳ. καταλείπω δ᾽ αὐτῷ χαὶ τὰ 
PUE πάντα, πλὴν ὦ ὧν αὐτοὶ γεγράφαμεν, χαὶ τὰ 
σχεῦγ πάντα χατὰ τὸ συσσίτιον xal τὰ στρώματα xol 
τὰ ποτήρια, δότωσαν δὲ οἱ ἐπιμεληταὶ ᾿Επιχράτει 
πενταχοσίας δραχμὰς xai τῶν παίδων ἕνα ὃν ἂν δοχῇ 
3 v^ ji 
᾿Ἀρχεσιλάῳ, (62) xoi πρῶτον μὲν Λαμπυρίων xal 
Ἀρχεσίλαος ἀράσθωσαν τὰς συνθήχας ἃς ἔθετο Δάϊππος 
ὑπὲρ Ἰραίου. — xal μηδὲν ὀφειλέτω μήτε Λαμπυρίωνι 
κατε τοῖς Λαμπυρίωνος χληρονόμοις, ἀλλ᾽ ἀπηλλάχθω 
παντὸς τοῦ συμδολαίου. δότωσαν δ᾽ αὐτῷ xal οἱ ἐπι- 
᾿μεληταὶ ἀργυρίου δραχμὰς πενταχοσίας xal τῶν παίδων 
ἕνα óv ἂν δοχιμάζη ᾿Αρχεσίλαος, ὅπως ἂν πολλὰ συμ- 
πεπονηχὼς fuiv xal παρεσχημένος χρείας ἔχη βίον 
ἱκανὸν xai εὐσχήμονα. ἀφίημι δὲ xal Διόφαντον 
ἐλευῆερον xat Διοκλέα xal'AGouv" Σιμίαν δὲ ἀποδί-- 
Vct ᾿λοχεσιλάῳ. ἀφίηαι δὲ καὶ Δρόμωνα ἐλεύθερον. 
ἐπειδὰν CE παραγένηται Ἀρκεσίλαος, λογισάσθω " ίραιος 
μετ᾿ Ὀλυμπί γϑυ xai Fx τικράτους χαὶ τῶν ἄλλων ἐπιμε- 
HX τὸ γεγονὸς ἀνάλωμα εἰς τὴν ἐχφορὰν xai τἄλλα 
τὰ νοκιζόμενα, (1 τὸ δὲ περιὸν ἀργύριον χομισάσθω 
εἰ λρκεσλαος παρ’ Ὀλυμπίχου, μηδὲν ἐνοχλῶν αὐτὸν 
χατὰ τοὺς χαιροὺς xai τοὺς χρόνους" ἀράσθω δὲ xal 
Ὡς συνθήχας ᾿ἈΑρχεσίλαος ἃς ἔθετο Στράτων πρὸς 'O- 
ἐὐαπιρον χαὶ ᾿Δμεινίαν, τὰς χειμένας παρὰ Φιλοχρά-- 


. relinquo. 


stamentum in hunc modum conceptum: Haec, si quid acci- 
dat, dispono : Ea quidem qua domi sunt Lampyrioni et 
Arcesilao relinquo omnia. Porro ex pecunia quam 
Athenis habeo , primum quidem curatores justa et qua 
post funus fieri solemne est , diligenter curanto, nihil 
neque superflue neque illiberaliter agentes. (62) Erunt 
aulem tesiamenti curatores hi : Olympichus, Aristides , 
Mnesigenes, Hippocrates, Epicrates, Gorgylus, Dio- 
cles, Lycon, Athanes. Scholam quidem Lyconi relin- 
quo : namque alii sunt vel seniores vel occupati. Recte 
autem facient reliqui, si hoc ipsum suo judicio firma- 
verint. Libros illi omnes , praeterquam quos ipsi scri- 
psimus , relinquo, vasa eliam omnia convivii et stra- 
gula et pocula. Dent autem Epicrati curatores dra- 
chmas quingentas e£ unum ex pueris quemcumque 
Arcesilaus judicabit. (63) Primum quidem Lampyrion 
et Arcesilaus pacta tollant qua pro Ir&o Daippus sta- 


tuit , nihilque debeat neque Lampyrioni neque Lampy- 


rionis lueredibus, sed liber sit ab omni re contracta. 
Dent illi curatores drachmas quingentas et ex pueris 
unum quemcumque probarit Arcesilaus , ut is qui no- 
biscum multum laboravit magnoque nobis usui fuit, 
habeat unde vivere honeste possit. Diophantum pra- 
lerea dimitto liberum et Dioclem et Abum; Simiam 
aulem Arcesilao reddo. | Etiam Dromonem liberum 
Ubi vero Arcesilaus advenerit, computet 
Ireus cum Olympicho et Epicrate ca terisque curato- 
ribus funeris celerorumque solemnium sumptus. (64) 
Quod autem pecunie reliquum erit, accipiat Arcesilaus 
ab Olympicho , nihil ei molesti? exhibens per tempora 
eL moram. Tollat autem et pacta Arcesilaus qua com- 
posuit Strato cum Olympicho et Aminia, deposita penes 
Philocratem Tisameni filium. Monumentum vero fa- 


126 


vet Τισαμενοῦ. τὰ δὲ περὶ τὸ μνημεῖον ποιείτωσαν ὡς 

ἂν δοχῇ ᾿Αρχεσιλάῳ xai Ὀλυμπίχῳ xai Λύχωνι. » 

xai αἴδε μέν εἰσιν αἱ φερόμεναι αὐτοῦ διαθῆχαι, χαθά 

που συνήγαγε xat ᾿Δρίστων ὃ Χῖος. 
& τῶν ἀνὴρ γέγονε, χαθὰ xat ἄνω δεδήλωται, πολλῆς 
τῆς ἀποδοχῆς ἄξιος, διαπρέψας ἐν παντὶ λόγων εἴδει 
xal μάλιστά γε ἐν τῷ χαλουμένῳ φυσιχῷ,, ὅπερ εἶδος 
ἀρχαιότερόν τε καὶ σπουδαιότερον. 





ΚΕΦ. A'. 


ΑΥ̓ΚΩΝ. 


66. Τοῦτον διεδέξατο Λύχων ᾿Αστυάναχτος Τρωα-- I 


10 δεύς, φραστιχὸς ἀνὴρ καὶ περὶ παίδων ἀγωγὴν ἄκρως 
συντεταγμένος. ἔφασχε γὰρ δεῖν παρεζεῦχθαι τοῖς παισὶ 
τὴν αἰδῶ χαὶ φιλοτιμίαν ὡς τοῖς ἵπποις μύωπα χαὶ χα- 
λινόν. τὸ δ᾽ ἐχφραστιχὸν αὐτοῦ χαὶ περιγεγωνὸς ἐν τῇ 
ἑρμηνεία φαίνεται χἀνθένδε * φησὶ γὰρ τοῦτον τὸν τρόπον 

10 ἐπὶ παρθένου πενιχρᾶς" « βαρὺ γὰρ φορτίον πατρὶ 
χόρη διὰ σπάνιν προιχὸς ἐχτρέλουσα τὸν ἀχμαῖον τῆς 
ἡλικίας καιρόν. » διὸ δὴ καί φασιν Ἀντίγονον ἐπ᾽ αὐ- 
τοῦ τοῦτο εἰπεῖν, ὡς οὐχ ἦν ὥςπερ μήλου τὴν εὐωδίαν 
xal χάριν ἄλλοθί που μετενεγχεῖν, ἀλλ᾽ ἐπ᾽ αὐτοῦ τοῦ 

30 ἀνθρώπου χαθάπερ ἐπὶ τοῦ δένδρου τῶν λεγομένων Éxa- 
στον ἔδει θεωρεῖσθαι. (66) τοῦτο δὲ ὅτι ἐν μὲν τῷ λέ- 
yetv γλυχύτατος ἦν " παρὸ xai τινες τὸ «dux αὐτοῦ τῷ 
ὀνόματι προςετίθεσαν. ἐν δὲ τῷ γράφειν ἀνόμοιος αὐτῷ. 
ἀμέλει γοῦν xal ἐπὶ τῶν μεταγινωσχόντων ἐπειδὴ μὴ 

2; ἔμαθον ὅτε χαιρὸς xat εὐχομένων τοῦτον ἐχαλλιλέχτει 
τὸν τρόπον. ἔλεγεν αὑτῶν χατηγορεῖν, ἀδυνάτῳ μη- 
νύοντας εὐχῇ μετάνοιαν ἀργίας ἀδιορθώτου. τούς τε βου- 
λευομένους οὐχ ὀρθῶς διαπίπτειν ἔφασχε τῷ λογισμῷ, 
οἱονεὶ στρεδλῷ κανόνι βασανίζοντας εὐθεῖαν φύσιν ἢ 

30 πρόςωπον ὕδατι χλυδαττομένῳ ἢ κατόπτρῳ διεστραμ- 
μένῳ. χαὶ ἐπὶ μὲν τὸν ἐκ τῆς ἀγορᾶς στέφανον πολλοὺς 
ἀπιέναι, ἐπὶ δὲ τὸν ᾿Ολυμπίασιν ἢ ὀλίγους ἢ οὐδένα. 


Αὐτὸς δὲ ὃ Στρά- ὃ 


BIBA. E, ὃ. ΛΥΚΩΝ. 


ciant ut videbitur Arcesilao et Olympicho οἱ Lycoi. 
Atque liec quidem ipsius quod fertur testamenti summa , 
fuit, ferme ut collegit etiam Aristo Chius. Ceterum Strat: 
ipse, sicut et supra declaratum est, vir insignis et sunm 
admiratione dignus fuit , in omni philosophize gepere ver- 
satus, sed physicze maxime studiis excellens , quod gens 
et antiquius est ct gravius. 


— 990«m—- 


CAP. IV. 


LYCO. 


63. Successit in ejus locum Lyco Astyanactis filiu 
Troadensis, vir eloquens et qui educandis instituendisque 
pueris maxime idoneus fuit. Aiebat enim adjungi debere 
pueris pudorem et laudis studium, velut equis calear 
atque (renum. Porro ipsius facundia copiosa et sonora hinc 
apparet. Ait enim in virginem pauperem hoc modo : Grare 
onus est patri puella pra dotis inopia pratercecia Ο- 
tatis tempeslivitatem. — Unde et Antigonum de illo ho 
dixisse ferunt, non posse velut mali suaveolentiam alque 
gratiam aliorsum transferri, sed in ipso homine veluti is 
arbore singula que dicerentur oportere inspici : (66) id av 
tem ob eam causam, quod in dicendo erat suavissimus. 
Idcirco quidam etiam ipsius nomini G litteram adjiciebant 
appellantes Glyconem, id est Suavem. Verum in scribendo 
sui dissimilis erat. In hos qui quoniam dum tempus eset 
non didicerant, penitentia ducebantur, idque revocare ar 
piebant, in hunc modum eleganter jocabatur. Dicebat 
enim eos qui ignavice suz, qua corrigi non possel, peni 
tentiam vanis precibus indicarent, se ipsos accusare. Qui 
autem non recte deliberarent , plane eos aiebat excidisse ra 
tione, veluti distorta regula naturam rectam explorantes, 
seu faciem perturbata aqua vel speculo perverso. Εἰ δὲ 
forensem quidem coronam complures proficisci , verum ad 
Olympiacam aut paucos aut neminem. Sape Athenienses 


Πολλάχις τε πολλὰ συμθουλεύσας ᾿Αθηναίοις, τὰ μέγι- 2 consiliis juvans magno illis emolumento fuit. (67) Ent 


9 A 2 / 

στα αὐτοὺς ὠφέλησεν. 
35 τὴν στολήν, ὡς ἀνυπερόλήτω χρῆσθαι χαλαχότητι ἵμα- 

i Ὧν, » ( ict V 

- ΠῚ [4 
τίων, χαθά φησιν "Eputrzoz. ἀλλὰ xal γυμναστιχώτα- 
τος ἐγένετο xal εὐέχτης τὸ σῶμα τήν τε πᾶσαν σχέσιν 
ἀθλητικὴν ἐπιφαίνων, ὠτοθλαδίας καὶ ἐμπινὴς ὦν, καθά 
φησιν Ἀντίγονος 6 Καρύστιος. διὰ τοῦτο δὲ καὶ παλαῖ- 


40 σαι λέγεται τά τ᾽ ἐν τῇ πατρίδι Ἰλίεια xol σφαιρίσαι. 


ω- 


(e7) Ἦν δὲ καὶ καθαρώτατος 3 vero mundissimus cultu, adeo ut vestium incredibili mmol. 


litie ac nitore uteretur, ut Hermippus refert : sed et. ever- 
citationum studiosissimus erat ac valido sanoque corpert 
utebatur, omnemque athletarum habitum  preferebit, 
quum, auctore Antigono Carystio, contusis auribus olev 
que politior esset. Quocirca et in patria luctatus fertur 
Hieis festo, atque pile ludo se exercuisse. Erat aulem 


Ὥς οὐχ ἄλλος τ᾽ ἦν φίλος τοῖς περὶ Εὐμένην καὶ "Ac- 4 Attalo et Eumeni in primis carus atque inter paucos am 


ταλον, ot καὶ πλεῖστα ἐπεχορήγουν αὐτῷ. ἐπειράθη δ᾽ 
$3 8 “ $5 , 5 » 35. Υ͂ e 

αὐτὸν σχεῖν xat Avtiogoc, ἀλλ᾽ οὐχ ἔτυχεν. (5) οὕτω 

δ᾽ ἦν ἐχθρὸς Ἱερωνύμῳ τῷ περιπατητικῷ, ὡς μό- 


᾿: 2 ΄“-: , ,.Α 4 1 , 7 7 
45 γος μὴ ἀπαντᾶν πρὸς αὑτὸν εἰς τὴν ἐτήσιον ἡμέραν, 


[91] 


cissimus, qui et illum sz penumero regia munificentia do- 
nabant. Tentavit et Antiochus illum habere apud se, sel 
spe sua frustratus est. (68) Adeo autem inimicus erat Hie- 
ronymo Peripatetico, ut solus anniversario die ad illum 


περὶ ἧς £v τῷ Ἀρχεσιλάου flo διειλέγμεθα. Ἀφηγή- 5 non proficisceretur, de quo in Arcesilai vita diximus. Porre 


σατο δὲ τῆς σχολῆς ἔτη τέτταρα πρὸς τοῖς τετταρά-᾿ 


scholae principatum tenuit annos quattuor supra quadra- 








LIB. V, 4. LYCO. 127 


wvz2, Στράτωνος αὐτὸν ἐν ταῖς διαθήχαις χαταλιπόν-ὀ — ginta, quum ipsum sibi successorem in testamento Strato 
΄ς xxtà τὴν ἑῤδόμην xai εἰχοστὴν x«t ÍxavoctÀv — reliquisset, Olympiade centesima vicesima septima. Sed 
θλυμπιάδα. Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ Πανθοίδου διήχουσε τοῦ Ó Panthodze quoque dialectici auditor fuerat. Obiit autem 
ἰαλεχτικοῦ. ᾿Ετελεύτησε δὲ γεγονὼς ἔτος τέταρτον xai 7 annos natus septuaginta quattuor, afflictus podagrae morbo. 
δδομηχοστόν, νόσῳ ποδαγριχῇ καταπονηθείς. καὶ ἔστιν 1n quem nostrum est epigramma : 

υῶν εἰς αὐτόν’ 


Οὐ μὰ τόν, οὐδὲ Λύχωνα παρήσομεν, ὅττι ποδαλγὴῆς  ΝΕῸ nos hercle Lyconis fata silebimus : ille 
χάτθανε" θαυμάζω τοῦτο μάλιστα δ᾽ ἐγώ, mortuus est podagra! Miror ego et stupeo : 

τὴν οὕτως ἀΐδαο μαχρὴν 660v ἂν πρὶν ὃ ποσσὶν namque pede alterius semper qui nixus obiret , 
ἀλλοτρίοις βαδίσας ἔδραμε νυχτὶ μιῇ. una longum Erebi nocte volavit iter. 


eS) l'eyóvaat δὲ xol ἄλλοι Λύχωνες" πρῶτος Πυθαγο-- 8 (69) Fuerunt et alii Lycones : primus Pythagoricus , secun- 
AXC, δεύτερος αὐτὸς οὗτος, τρίτος ἐπῶν ποιητής, τές — dus hic ipse, tertius epicus poeta, quartus epigrammatum 
C107 ἐπιγραμμάτων ποιητής. Τοῦ δὲ φιλοσόφου χαὶ 9 poeta. Philosophi autem testamentum reperimus hocce : 
διαήγχαις περιετύχομεν ταῖςδε᾽ « Τάδε διατίθεμαι περὶ — Hiec equidem statuo de rebus meis , si quidem hunc mor- 
τῶν xav ἐμαυτόν, ἐὰν μὴ δυνηθῶ τὴν ἀρρωστίαν ταύ. — pum superare nequivero : Ea quidem qua domi sunt 
rv ὑπενεγκεῖν" τὰ μὲν ἐν οἴκῳ πάντα δίδωμι τοῖς ἀδελ- omnia Astyanacli et Lyconi fratribus do; atque ex his 
gis Ἀστυάναχτι xal Αύχωνι. χαὶ οἷμ z ι δεῖν ἀποδοθῆ- reddenda statuo que Athenis possedi a quoquam sumpta 
in TRO τουτῶν ὅσα χαταχέχρημαι Αθήνησι πὰρ x τίνος sive ὁχασία, queque ἱπ funus celeraque solemnia im- 
tjs, ἐκπεπραχὼς" xal ἃ ἂν εἰς τὴν ἐχφοβᾶν ἀναλωθῇ pensa fuerant. (70) Quee vero in urbe et /Egince habeo, 


xxi εἰς τἄλλα τὰ νομιζόμενα. (70) τὰ δ᾽ ἐν ἄστει xal ᾿ ME 

2o ien DÍA TIME k τὸ xal τοὔνομα φέοειν do Lyconi, quoniam is nomen fert nostrum, mecumque 
Ὁ Affivg DT Aux οι ͵ ds AE ἡ diutissime alque cum summo amore commoratus est, 
ἡμῶν καὶ συνδιατετριφέναι πλείω χρόνον ἀρεστῶς πάνυ, — t dignum erat de eo statuere qui filii reneret locum 
χαῆάπερ δίχαιον ἦν τὸν υἱοῦ τάξιν ἐσχηχότα. «by δὲ ὅτ ΟἹ | FaPuere qui JP ih . 
περίπατον χαταλείπω τῶν γνωρίωων τοῖς βουλομένοις ; Porro ambulationem amicis qui ea uá volent relinquo, 
Buiem , Καλλίνῳ, Ἀρίστωνι, Ἀ μφίωνι, Λύχωνι, Πύ- Buloni, Callino, Aristoni, Amphioni, Lyconi, Pythoni, 
Bow, Ἀριστομάχῳ, Ἡραχλείῳ, Λυχομήδει, Aóxowe — Arisfomacho, Heracleo, Lycomedi, Lyconl fratrueli. 
τῷ ἀδελφιδῷ, προστησάσθωσαν δ᾽ αὐτοὶ ὃν dv ὑπολαμ- — Praficiant autem ipsi quemcumque permansurum in 
βάνιισι διαμενεῖν ἐπὶ τοῦ πράγματος xal συναύξειν uá- — schola eique provehende mazime idoneum futurum 
λιστα ξυνήσεσθαι. συγχατασχευαζέτωσαν δὲ καὶ οἷ λοι- — existimaverint. Εἰς vero suam operam adjungant re- 
ποὶ γνώριμοι χἀμοῦ xai τοῦ τόπου χάριν. περὶ δὲ τῆς — liqui quoque familiares et mei et loci gratia. Ceterum 
ἐκρορᾶς xo χαύσεως ἐπιμεληθήτωσαν Βούλων xat KaÀe — funuset crematio cure esto Buloni et Callino et amicis 
Xivo μετὰ τῶν συνήθων, ὅπως μήτ᾽ ἀνελεύθερος γένηται — ceteris , uti ne illiberalis neu superflua sit. (71) Eas 
μήτε περίεργος. (71) τῶν δ᾽ ἐν Αἰγίνῃ μοι γενομένων vero quc mihi erant in /£gina olec, post discessum 
«πριν uec τὴν ἐμὴν ἀπόλυσιν χαταγωρισ ἄτω Λύχων — meum dividat Lyco adolescentibus in usum olei, ut et 
τοῖς νεανίσχοις εἰς ἐλαιοχρηστίαν, ὅπως χἀμοῦ xal τοῦ mei et ejus qui me honoraveri! per eum usum paretur 
τιαήσαντος ἐμὲ μνήμη γένηται διὰ τῆς χρείας αὕτη ἣ justa hec memoria : statuamque nostram locet , et lo- 
προςήχουσα. καὶ ἀνδριάντα ἡμῶν ἀναθέτω" τὸν δὲ τόπον, cum, ubi convenienter ea stabit ,dispiciat : cooperetur 
ὅπως ἁρμόττων ἡ τῆς καταστάσεως, ἐπιδλεψάτω καὶ — euro ung οἱ Diophantus et Heraclides Demetrii filius. 
σναπραγαατευθήτω Διόφαντος καὶ ᾿Ηραχλείδης Δημη" e 1 pis autem qua in urbe sunt, omnibus reddat Lyco 


PEL y 151 ὦ 3 , AI P" T 
"e . ΠΣ : " . . . 
UM Pl δὲ τῶν iv ἄστε : Λυχὼν pi) Tap ὧν unde aliquid accepi post ipsius discessum; prabeant- 
τί 7008 τὴν αποόγ λίαν τὴν ÉX&lvOU, παρε ἔ" 
ἔελῆψα μετὰ τὴν A θεᾷ que Bulo οἱ Callinus quecumque in funere ac 80- 


σήωσαν δὲ βούλων xxi Καλλῖνος xal ἃ àv εἰς τὴν ἐχφο- | " 
Pe 1 ἂν ; ? lemnibus celeris impensa fuerint.  Recipiant autem 
£v ἀναλωθῇ xal τἄλλα τὰ νομιζόμενα. χομισάσθωσαν ᾿ Νὰ 
ς ea ex his rebus domeslicis, quad ambobus communiter 


δὲ 2M L7 » - , ? 
, ἣν i zl ἐν οἴκῳ NM 1 καταλειπομένων MAN . ame relinquuntur. (72) Honorent item et medicos Pa- 
τέροις ὑπ᾽ ἐμοῦ. (72) τιμησάτωσαν δὲ xal τοὺς ἰατροὺς “ ' ᾿ | , 
᾿Ἰχσίϑεμιν xat Μηδίαν, ἀξίους ὄντας xal διὰ τὴν ἐπι- - sithemin et Median, dignos profecto etiam majore et 
“ἔλειαν τὴν περὶ ἐμὲ χαὶ τὴν τέχνην καὶ μείζονος ἔτι honore et pretio ob summam in me diligentiam οἱ ob 
τιμῆς, δίδωμι δὲ τῷ Καλλίνου παιδίῳ Θηριχλείων ζεῦ-- artem. Lego et Οαἰὶηὶ filio par Thericlecorum poculo- 
γος, xat τῇ γυναιχὶ αὐτοῦ Ῥοδιαχῶν ζεῦγος, ψιλοτά- rum, uxoriqueillius Rhodiacorum par, fapetaque pura, 
I'RUX, ἀμφίταπιν, περίστρωμα, προςχεφάλαια δύο τὰ  tlapetum horridum , stragulum et duo pulvinaria ex 
ῥῶπιστα τῶν χαταλειπομένων᾽ ὡς ἂν ἐφ᾽ ὅσον ἀνήχει — omnibus que relicta sunt optima : ut quantum ad hono- 
πρὸς τιμήν, xat τούτων φανῶμεν μὴ ἀμνήμονες ὄντες. ris rationem attinet , neque istorum obliti videamur. De 
περὶ δὲ τῶν θεραπευόντων ἐμαυτὸν οὕτως ἐξάγω " Δη- — his autem qui mihi servierunt, sic statuo : Demetrio 


- 


μητρίῳ μὲν ἐλευθέρῳ πάλαι ὄντι ἀφίημι τὰ λύτρα καὶ 
δίδωμι πέντε μνᾶς xdi ἱμάτιον καὶ χιτῶνα, ἵνα πολλὰ 
πεπονηκὼς μετ᾽ ἐμοῦ βίον εὐσχήμονα ἔχη. Κρίτωνι δὲ 
Χαλχηδονίῳ, xal τούτῳ τὰ λύτρα ἀφίημι καὶ δίδωμι τέτ- 
& ταρας μνᾶς. xal τὸν Míxpov ἀφίημι ἐλεύθερον καὶ θρε- 
ψάτω Λύχων αὐτὸν χαὶ παιδευσάτω ἀπὸ τοῦ νῦν χρό- 
νου ἕξ ἔτη. (73) xat Χάρητα ἀφίημι ἐλεύθερον - xai θρε- 
ψάτω Λύχων αὐτόν. xoi δύο μνᾶς αὐτῷ δίδωμι xai 
τἀμὰ βιδλία τὰ ἀνεγνωσμένα" τὰ δ᾽ ἀνέχδοτα Καλλίνω 
10 ὅπως ἐπιμελῶς αὐτὰ ἐχδῷ, δίδωμι δὲ καὶ Σύρῳ ἐλευ- 
θέρῳ ὄντι τέτταρας μνᾶς χαὶ τὴν Μηνοδώραν δίδωμι" 
χαὶ εἴ τί μοι ὀφείλει, ἀφίημι αὐτῷ. xal Ἱλαρᾷ πέντε 
μνᾶς χαὶ ἀμφίταπιν χαὶ δύο προςχεφάλαια xal περί- 
στρωμα xai χλίνην ἣν ἂν βούληται. ἀφίημι δ᾽ ἐλευθέ- 
16 pav xal τὴν τοῦ Μίχρου μητέρα καὶ Νοήμονα καὶ Δίωνα 
xai Θέωνα xoi Εὐφράνορα xai Ἑρμείαν. καὶ Ἀγάθωνα 
δύο ἔτη παραμείναντα ἀφεῖσθαι ἐλεύθερον" xal τοὺς 
φορεαφόρους Ὠφελίωνα χαὶ Ποσειδώνιον τέτταρα ἔτη 
παραμείναντας. (74) δίδωμι δὲ xo Δημητρίῳ xai Κρί- 
30 tovt xai Σύρῳ χλίνην ἑχάστω xai στρώματα τῶν χα- 
ταλειπομένων ἃ ἂν φαίνηται Λύχωνι χαλῶς ἔχειν. ταῦτ᾽ 
ἔστω αὐτοῖς ἀποδείξασιν ὀρθῶς ἐφ᾽ ὧν ἕκαστοι τετα- 
Ὑμένοι εἰσί, περὶ δὲ τῆς ταφῆς ἐάν τ᾽ αὐτοῦ βούληται 
Λύχων θάπτειν, ἐάν τ᾽ ἐν οἴχῳ, οὕτω ποιείτω. πέπει- 
25 μαι γὰρ αὐτὸν οὐδὲν ἧττον ἐμοῦ συνορᾶν τὸ εὔσχης 
μον. ταῦτα δὲ πάντα οἰχονομήσαντι χυρία ἔστω f, δόσις 
τῶν ἐνταῦθα, μάρτυρες ἕζαλλῖνος Ἑρμιονεύς, Ἀρίστων 
Κεῖος, Εὐφρόνιος Παιανιεύς. » οὕτω μέντοι αὐτῷ συ- 
νετῶς τὰ πάντα πράττοντι τά τε περὶ παιδείαν καὶ πάν- 
30 τας λόγους, οὐδὲν ἧττον xal τὰ τῶν διαθηκῶν τρόπον 
τινὰ xal σφόδρα ἐπιμελῶς τε xal οἰχονομιχῶς ἴσχει" 
ὥςτε χἀνταῦθα ζηλωτέος. 





ΚΕΦ, E. 


AHMHTPIOX. 


75. Δημήτριος Φανοστράτου Φαληρεύς. οὗτος ἤχου- 1 


ΒΙΒΛ. E, v. AHMIITPIOX. 


quidem jam diu libero redemplionis pretiumremitto v 
quinque minas do, et pallium et tunicam , ut qui me- 
cum diu et multum laborarit, honeste vitam erat. 
Critoni autem Chalcedonensi similiter redemplionk 
pretia relaxo et minas quattuor itidem dari jubeo. M. 
crum liberum dimitto, eumque Lyco nutriat et anw« 
sex ab hoc tempore deinceps erudiat. (73) Chare!e 
itidem dimitto liberum , nutriatque illum Lyco : duas 
que illi minas do et libros meos quotquot sunt edi: 
eos vero qui necdum editi sunt, Callino , «t illos eda: 
diligenter. Etiam Syro jam libero minas quattuor lego εἰ 
Menodoram do; e. si quid mihi debet remitto : Hilare 
item quinque minas et tapetem villosum et duos pulo 
nos et stragulum et lectum quemcumque voluerit. Lii». 
ram item dimitto Micri matrem et Noemonem et Dio- 
nem et Theonem et. Euphranorom et Hermiam : ilem 
Agathonem , ubi biennii tempus domi impleceri!, di- 
mitti liberum jubeo, (74) et lecticarios quoque Ophe- 


lionem e£ Posidonium, quumannos quattuor domi pe-.— 


egerint , itidem liberori rolo. Demetrio praterea εἰ 
Critoni et Syro singulis iectum οἱ stragulam vestem e: 
residuis relinquo, que Lyconi convenire tidcbuntur. 
Ista illis donabuntur, qui profecto ostenderunt quan 
sollicite sibi commissa peregerint. | De sepultura ceo 
videbit Lycon , sive me híc sive domi sepeliri maluerit. 
Certo enim mihi persuasum est, illum quod conrenict 
honestumque sit nihilo segnius cernere quam sne. Quum 
vero prasliterit hoc omnia , rata sit illi eorum qua hic 
sunt omnium largitio. Testes Callinus Hermionenss, 
Ariston Ceus, Euphronius Paaniensis. Adeo autem sapien. 
ter ille gessit omnia qua pertinent ad eruditionem et studi 
humanitatis, ut ad testamentum quoque suum nihilo mi- 
nus diligentiam prudentiamque pertenderit, ita ut in e 
quoque parte sit studiose imitandus. 





CAP. V. 
DEMETRIUS. 


75. Demetrius Phanostrati filius Phalereus.  ]s audilor 


σε μὲν Θεοφράστου" δηυηγορῶν δὲ παρ᾽ ᾿Αθηναίοις τῆς 2 fuit Theophrasti : ceterum quum apud Athenienses con: 


36 πόλεως ἐξηγήσατο ἔτη δέχα, xal εἰχόνων ἠξιώθη χαλχῶν 
ἑξήχοντα πρὸς ταῖς τριαχοσίαις. ὧν αἱ πλείους ἐφ᾽ ἵπ- 
qty ἦσαν xal ἁρμάτων xal συνωρίδων, συντελεσθεῖσαι 
ἐν οὐδὲ τριαχοσίαις ἡμέραις" τοσοῦτον ἐσπουδάσθη. ἄρ- 

40 ξασθαι δ᾽ αὐτὸν τῆς πολιτείας φησὶ Δημήτριος ὃ M«- 
γνῆς ἐν τοῖς "Ὁμωνύμοις, ὁπότε φυγὼν ᾿Αλέξανδρον εἰς 
᾿Αθήνας ἧχεν Ἅρπαλος. πολλὰ δὲ χαὶ χάλλιστα τῇ πα- 
τρίδι ἐπολιτεύσατο. xal γὰρ προςόδοις xal χατασχευαῖς 
ηὔξησε τὴν πόλιν, χαίπερ οὐχ εὐγενὴς ὦν. 

45 γὰρ ἐχ τῆς Κόνωνος οἰκίας, ὡς Φαθωρῖνος ἐν πρώτῳ 


cionaretur, urbi praefuit annos decem, zreisque statui 
honoratus est trecentis et sexaginta, quarum plures equestre 
erant et in curribus ac bigis stabant, et ne intra treceni* 
quidem dies consummatze erant : tantu eum Athenienses 
prosequebantur studio. Ccepisse autem rempublicam adn 
nistrare eo tempore quo Harpalus Alexandrum fugiens Athe- 
nas venit, Demetrius Magnes in Cognominibus testatur. Did 
autem atque prieclare rempublicam administravit : nam- 


(76) ἾΙν J que et reditibus et zdificiis civitatem auxit, quamv* 


immobilis. (76) Erat enim, ut Favorinus in primo Comnen- 


e "- P r4 . . * e.» » *. i. 
τῶν ἀπομνημονευμάτων φησίν, ἀλλ᾽ ἀστῇ χαὶ εὐγενεῖ 4 tariorum ait, ex Cononis familia, sed amicam babuit ci 


cuvoxet. Λαμία τῇ ἐρωμένη, χαθάπερ ὃ αὐτὸς ἐν τῷ 


vem Atticam no»ilem Lamiam, ut idem auctor “-ἰ in li- 


πρώτῳ φησίν’ ἀλλὰ xal ὑπὸ Κλέωνος πεπονθέναι ἐν τῷ Ὁ bro primo : sed et a Cleone eum perpessum esse in s* 





LIB. V, s. DEMETRIUS. 


129 


Νυτέρω ἱστορεῖ. Δίδυμος δ᾽ ἐν Συμποσιαχοίς καὶ Χα- 6 cundo tradit. Porro Didymus in Symposiacis ipsum et Xap.- 
κτοβλέφαρον καὶ Λαμπετὼ χαλεῖσθαι αὐτόν φησιν ἀπό τοδλέφαρον ( Gratic oculos habentem ) el Λαμπετω ἃ Πι6- 
mv ἑταίρας. Λέγεται δ᾽ ἀποθαλόντα αὐτὸν τὰς ὄψεις 7 retrice quadam appellatum ait. Fertur quum Alexandrie 
ν᾿ Ἀλεξανδρείᾳ, χομίσασθαι αὖθις παρὰ τοῦ Σαράπιδος" . amisisset oculos, ἃ Serapide illos rursus accepisse : quocirca 


f f. A , —- 9 , 
ütv xal τοὺς “παιᾶνας “ποιησαι τοὺς μέχρι vuv ἀδομένους. 


ξοόδρα δὲ λαμπρὸς ὧν παρὰ τοῖς ᾿Αθηναίοις, ὅαως 8 


πεσχοτήθη χαὶ αὐτὸς ὑπὸ τοῦ τὰ πάντα διεσθίοντος 
νϑόνου. (77) ἐπιβουλευθεὶς γὰρ ὑπό τινῶν δίκην θανά- 
τοῦ οὗ παρὼν ὥφλεν. οὐ μὴν ἐχυρίευσαν τοῦ σώματος 
υὐτοῦ, ἀλλὰ τὸν ἰὸν ἀπήρυγον εἰς τὸν χαλχόν, χατα- 
σπάσαντες αὐτοῦ τὰς εἰκόνας xai τὰς μὲν ἀποδόμενοι, 
τὰς δὲ βυθίσαντες,, τὰς δὲ χαταχόψαντες εἰς ἀμίδας" 
λέγεται γὰρ καὶ τοῦτο. μία δὲ μόνη σώζεται ἐν ἀἄχρο- 
πόλει. Φαδωρῖνος δέ φησιν ἐν παντοδαπῇ ἱστορίᾳ. τοῦτο 
zoom τὸς ᾿Αθηναίους Δημητρίου χελεύσαντος τοῦ 
βασιλέως. ἀλλὰ χαὶ τῷ ἕτει τῆς ἀρχῆς αὐτοῦ ἐπέγραψαν 
ἀνομίας, ὡς Φαξωρῖνος. (76) Φησὶ δ᾽ αὐτὸν “Ερμιπ- 
zw μετὰ τὸν Κασάνδρου θάνατον φοδηθέντα ᾿Αντίγονον 
παρὰ Πτολεμαῖον ἔλθεῖν τὸν Σωτῆρα᾽ κἀκεῖ χρόνον 
ἱκανὸν διατρίδοντα συμόουλεύειν τῷ Πτολεμαίῳ πρὸς 
τοῖς ἄλλοις xal τὴν βασιλείαν τοῖς ἐξ Εὐρυδίχης περι-- 
βεῖναι παισί. τοῦ δὲ οὐ πεισθέντος, ἀλλὰ παραδόντος τὸ" 
διάδημα τῷ ἐκ Βερενίχης, μετὰ τὴν ἐχείνου τελευτὴν 
ἀξιωθῆναι πρὸς τούτου παραφυλάττεσθαι ἐν τῇ χώρᾳ 
μέχρι τι δόξει περὶ αὐτοῦ. ἐνταῦθα ἀθυμότερον διῆγε" 
χαί πως ὑπνώττων ὑπ᾽ ἀσπίδος τὴν χεῖρα δηχθεὶς τὸν 
θέον μεθῆχε. xat τέθαπται ἐν τῷ Βουσιρίτη νομῷ πλη- 
οἷον Διοςπόλεως. (79) καὶ αὐτῷ ἐπεγράψαμεν ἡμεῖς" 


£, 
Ἀνεῖλεν ἀσπὶς τὸν σοφὸν Δημήτριον 
ἰὸν ἔχουσα πολὺν 
^ J/ 
&cumxtov, οὐ στίλθουσα φῶς ἀπ᾽ ὀμμάτων, 


ἀλλ᾽ ἀΐδην μέλανα. 


Ἡραχλείδης δ᾽ ἐν τῇ ἐπιτομῇ τῶν Σωτίωνος διαδοχῶν 
τῷ Φιλαδέλφῳ τὴν βασιλείαν θέλειν ἐκχωρῆσαι τὸν 
[Πτολεμαῖον τὸν δ᾽ ἀποτρέπειν φάσχοντα, « ἂν ἄλλῳ 
&X, σὺ οὐχ ἕξεις. » δπηνίχα δ᾽ ἐσυχοφαντεῖτο ἐν ταῖς 
Afirvat; — μανθάνω γὰρ xal τοῦτο --- Μένανδρος ὃ 
χυρχιχὸς παρ᾽ ὀλίγον ἦλθε χριθῆναι δι᾽ οὐδὲν ἄλλο ^ ὅτι 
φίλος ἦν αὐτῷ" ἀλλ᾽ αὐτὸν παρητήσατο T ελεσφόρος 


et ραρᾶπδϑ, qui nunc etiam canuntur, fecisse. Verum quum 
apud Athenienses clarissimus easet , et ipse tamen ab ea quie 
cuncta consumit invidia tentatus est. (77) Namque a non- 
nullis circumventus insidiis, absens capitis damnatus est. 
Neque tamen ipsum comprehendere potuerunt, sed virus 
suum in era evomuerunt et statuas quas, dejectas partim 
vendiderunt, alias summerserunt, aliasque conflaverunt 
in matulas : nam hoc quoque fertur. Una autem sola servata 
est in arce. Fecisse autem hoc Athenienses Demetrio jubente 
rege, Favorinus auctor est in Omnigena historia. Sed etiam 
annum, quo Archon fuit, ἀνομίας (illcgitimi imperii) no- 
mine appellarunt, auctore Favorino. (78) Enimvero Hermip- 
pus eum tradit post Casandri necem Antigoni metu se ad 
Ptolemaeum Soterem contulisse, multumque illic temporis 
moratum inter cetera suasisse regi ut filiis quos ex Eurydice 
susceperat, impertiretur regnum. 1110 non obtemperante, 
sed ei quem ex Berenice genuerat diadema tradente, ab 
hoc ipso post patris mortem fuisse asservatum in provincia, 
quoad aliquid de illo statuisset. Hic ille maestior vixit : et 
dum dormit ab aspide manum morsus ex vita migravit : se- 
pultusque est in Busirite Nomo prope Diospolin. (79) Ei 
quoque nos fecimus epigramma in hunc modum : 
Occidit aspis philosophum Demetrium 
siva, venenifera, 


non illa fulgorem vibrans ex orbibus, 
verum Erebi tenebras. 


Porro Heraclides in Epitome Successionum Sotionis Ptole- 
1neeum ait Philadelpho concedere voluisse regnum, illum- 
que prohibnisse dicendo, Si alteri dederis, ipse non habe- 
bis. Quo tempore Athenis calumniis vexabatur, parum ab- 
fuit quin Menander comicus ( namque et hoc accepi) et ipse 
it: jus raperetur ob aliud nihil nisi quod amiéus hujus esset " 
sed eum deprecatus est Telesphorus Demetrii consobrinus. 


ὃ ἀνεψιὸς τοῦ Δημητρίου. (so) Πλήθει δὲ βιόλίων xoi 9 (80) Verum librorum. multitudine ac versuum numero 


ἐγώμῷ, στίχων σχεδὸν ἅπαντας παρελήλαχε τοὺς xat 
αὐτὸν περιπατητιχούς, εὐπαίδευτος ὧν καὶ πολύπειρος 
παρ᾽ ὁντιναοῦν" ὧν ἐστι τὰ μὲν ἱστοριχά, τὰ δὲ πολιτιχά, 
τὰ δὲ περὶ ποιητῶν, τὰ δὲ ῥητοριχά, δημηγοριῶν τε xai 
πρεσβειῶν, ἀλλὰ μὴν χαὶ λόγων Αἰσωπείων συνανωγαὶ 
χαὶ ἄλλα πλείω. ἔστι δὲ τὰ περὶ τῆς Δθήνησι νομοθεσίας 
α΄ β΄ γ' δ΄ ε΄, περὶ τῶν ᾿Αθήνησι πολιτειῶν α΄ β΄, περὶ 
δημαγωγίας α΄ β΄, περὶ πολιτιχῶν α΄ β΄, περὶ νόμων α΄, 
περὶ ῥητοριχῆς α΄ β΄, Στρατηγιχῶν α΄ β΄, (81) περὶ Ἰλιά- 
Vx x δ΄͵ περὶ ᾿Οδυσσείας α' B γ' δ΄, Πτολεμαῖος α΄, Ἔρω- 
τινὸς α΄, Φαιδώνδας α΄, Ναίδων α΄, Κλέων α΄, Σωχράτης 
α΄ λοταξέρξης α΄, Ὁμηριχὸς α΄, Ἀριστείδης α΄, Apuo- 
2/4, α΄, Προτρεπτιχὸς α΄, ὑπὲρ τῆς πολιτείας α΄, περὶ 
DIOGENES. 


omues ferme sui temporis Peripateticos superavit, adeo 
doctus et multarum rerum peritus, ut cum quovis com- 
parari posset. Sunt autem ipsius monumenta partim hi- 
storica , partim politica, de poetis alia, alia rhetorica , con- 
cionum ac legationum , quin et fabularum ;Esopiarum col- 
lectiones et complura alia. Sunt autem de legibus Athenien- 
sium libri quinque, de rerum publicarum formis apud 
Athenienses duo, de Demagogia duo, Politicorum duo, de 
legibus unus, de rhetorica duo, de re militari duo, (81) de 
liiade duo, de Odyssea quattuor, Ptolemaeus unus, Amato- 
rius unus, Phaedondas unus, Meedon unus, Cleon unus, 
Socrates unus, Artaxerxes unus, Homericus unus, Aristides 
uaus, Aristomachus unus, Exhortatorius unBs, pro repu- 
9 





c 


- 


e 


Pe 


id 


[d 


130 
τῆς δεκαετίας α΄, περὶ τῶν Ἰώνων α΄, Πρεσδευτιχὸς α΄, 
περὶ πίστεως α΄, περὶ χάριτος α΄, περὶ τύχης α΄, περὶ 
μεγαλοψυχίας α΄, περὶ γάμου α΄, περὶ τοῦ δόχου α΄, 


BIB. E, «. AHMHTPIOX. 


blica unus, de decennio imperii unus , de Ionibus unus, de 
legatione unus, de fide unus, de gratia unus, de fortuna unu;, 
de magnanimitate unus, de nuptiis unus, de opinatione unu;, 


περὶ εἰρήνης α΄, περὶ νόμων α΄, περὶ ἐπιτηδευμάτων — ge pace unus, de legibus unus, de studiis unus , de tempore 


α΄, περὶ χαιροῦ α΄, Διονύσιος α΄, Χαλχιδιχὸς α΄, "A01- 
ναίων χαταδρομὴ α΄, περὶ ᾿Αντιφάνους α΄, Προοίμιον 
ἱστοριχὸν o^, ᾿Επιστολαὶ α΄, ᾿Εχχλησία évopxoc α΄, περὶ 
γήρως α΄, Δίκαια α΄, Αἰσωπείων α΄, Χρειῶν α΄. (85) 
μαραχτὴρ δὲ φιλόφοφος, εὐτονίᾳ δητοριχῇ χαὶ δυνάμει 
- 
χεχραυένος. 
χατέστρεψαν ᾿Αθηνχῖοι, « ἀλλ᾽ οὐ τὴν ἀρετήν, ἔφη, 
δι᾿’ ἣν ἐχεῖνας ἀνέστησαν. » ἔλεγε μιχρὸν μὲν εἶναι μέ- 
ρος τὰς ὀφρῦς, ὅλῳ δ᾽ ἐπισχοτῆίσαι τῷ βίῳ δύνασθαι. 
οὐ μόνον τὸν πλοῦτον ἔφη τυφλόν, ἀλλὰ καὶ τὴν ὅδη- 
Ἰοῦσαν αὐτὸν τύχην. ὅσον ἐν πολέμῳ δύνασθαι σί- 
ὄηρον, τοσοῦτον ἐν πολιτεία ἰσχύειν λόγον. ἰδών ποτε 
νεανίσχον ἄσωτον, « ἰδού, ἔφη, τετράγωνος Ἕ ρμῆς 
ἔγων σύρμα,, χοιλίαν, αἰδοῖον, πώγωνα. » τῶν τε- 
τυφωμένων ἀνδρῶν ἔφη τὸ μὲν ὕψος δεῖν περιαιρεῖν, 
τὸ δὲ φρόνημα χαταλείπειν. τοὺς νέους ἔφη δεῖν ἐπὶ 
μὲν τῆς οἰχίας τοὺς γονέας αἰδεῖσθαι, ἐν δὲ ταῖς ὁδοῖς 
τοὺς ἀπαντῶντας, ἐν δὲ ταῖς ἐρημίαις ἑαυτούς. — (83) 
τοὺς φίλους ἐπὶ μὲν τὰ ἀγαθὰ παραχαλουμένους ἀπιό- 
ναι, ἐπὶ δὲ τὰς συμφορὰς αὐτομάτους. τοσαῦτα χαὶ 


Οὗτος ἀχούσας ὅτι τὰς εἰχόνας αὐτοῦ! 


unus, Dionysius unus, Chalcidicus unus , vituperium Athe- 
niensium unus, de Antiphane unus, Procernium historicum 
unus, Epistolz: unus , Concio jurata unus, de senectuteunu, 
Jura unus, /Esopiarum unus, Sententiarum unus. (82) Porro 


ostilus ipse philosophicus, oratorio robore viribusque pe- 


mixtus. Hic ubi comperit Athenienses imagines suas ever- 
tisse : At, inquit, virtutem illi non everterunt, cujus gratü 
illas erexerant. Aiebat parvum quidem et nulla specieese. | 
membrum supercilia, posse vero vilam omnem obscuran. 
Non modo divitias czecas asserebat , verum et illarum ac- 
ctorem fortunam. Quantum in bello posset ferrum, tantum 
in republica eloquentiam valere. Quum vidisset aliquando 
juvenem luxuriosum, Ecce, inquit , quadrata Mercurii s&- 
tua habens syrma, ventrem, pudenda , barbam. Howinum 
fastu turgidorum aiebat circumcidi oportere altitudinem, 
spiritumque relinquere. Juvenes asserebat oporlere domi | 
quidem parentes , in itineribus autem obvios, in solitudine 
vero se ipsos revereri. (83) Amicos dicebat secundis in 


εἰς τοῦτον ἀναφέρεσθαι δοχεῖ. Γεγόνασι δὲ Δημήτριοια Erebus adesse vocatos; in calamitatibus autem sua sponle 


ἀξιόλογοι εἶχοσι * πρῶτος Χαλχηδόνιος, ῥήτωρ xat Goa- 
συμάχου πρεσθύτερος" δεύτερος αὐτὸς οὗτος" τρίτος Βυ- 
ζάντιος, περιπατητιχός" τέταρτος καλούμενος Γραφιχὸς 
xai σαφὴς διηγήσασθαι" ἦν δὲ 6 αὐτὸς χαὶ ζωγράφοξ᾽" 
πέμπτος ᾿Ασπένδιος, μαθητὴς Ἀπολλωνίου τοῦ Σολέως" 
ἕχτος Καλλατιανός, ὃ γεγραφὼς περὶ Ἀσίας xal Εὐρώ- 
πὴς εἴχοσι βίδλους" ἕδδομος Βυζάντιος, ἐν τριςκαίδεχα 
βιόλίοις γεγραφὼς τὴν Γαλατῶν διάδασιν ἐξ Εὐρώπης 
εἰς Ασίαν καὶ ἐν ἄλλοις ὀκτὼ τὰ περὶ Ἀιντίογον xal 
[Πτολεμαῖον xal τὴν τῆς Λιδύης ὑπ᾽ αὐτῶν διοίκησιν" 
(84) ὄγδοος 6 διατρίψας £v Ἀλεξανδρεια σοφιστής, τέχνας 
Ἱεγραφὼς ῥητοριχάς" ἔνατος ᾿Αδοαυυττηνὸς γραμμα- 
τιχός, ἐπιχληθεὶς Ἰξίων διὰ τὸ ἀδιχῇσαί τι δοχεῖν περὶ 
τὴν Ἥραν δέχατος Κυρηναῖος, γραμυχτιχός, 6 ἐπι- 
χληθεὶς Στάμνος, ἀνὴρ ἀξιόλογος" ἐνδέχατος Σκήψιος, 
πλούσιος xal εὐγενὴς ἄνθρωπος xai φιλόλογος ἄχρως" 
οὗτος xal Μητρόξωρον προεδίθασε τὸν πολίτην. δωδέ- 
xatoc γραμματιχὸς ᾿Ερυθραῖος, πολιτογραφηθεὶς ἐν τῇ 
δίνῷ * τριςκαιδέχατος Βιθυνὸς Διφίλου τοῦ στωιχοῦ υἷός, 
μαθητὴς δὲ Παναιτίου τοῦ "Poótou* (85) τεσσαρεςχαι- 
δέκατος ῥήτωρ Σμυρναῖος. xul οὗτοι μὲν λογικοί, ποι- 
γκαὶ δὲ πρῶτος ἀρχαίαν χωμῳδίαν πεποιηχώς" δεύτε-- 
ρος ἐπῶν ποιητής, οὗ μόνα σώζεται πρὸς τοὺς φθονε- 
ροὺς εἰρημένα τάδε" 


Ζωὸν ἀτιμήσαντες ἀποφθίμενον ποθέουσι" 
xat ποθ᾽ ὑπὲρ τύμδοιο xal ἀπνόου εἰδώλοιο 
Y ^ ^w , , , 
ἄστεα velxoc ἐπῆλθεν, ἔριν δ᾽ ἐστήσατο λαός. 


τρίτος Ταρσιχὸς σατυρογράφος" τέταρτος ἰάμθους γε- 


atque invocatos. Haec sunt. quae ad eum referuntur. Fue- 
runt autem Demetrii memorabiles viginti : primus Clalte- 
donius , orator Thrasymacho antiquior ; secundus hic js; 
tertius Byzantius , Peripateticus; quartus qui cognommalu: 
est Γραφικός, in disserendo perspicuus, idemque ipse pictor; 
quintus Aspendius, Apollonii Solensis discipulus; sextu 
Callatianus,, qui de Asia et Europa scripsit libros vigini; 
septimus Byzantius, qui tredecim libris Gallorum ex Ec 
ropa in Asiam transitum et octo aliis Antiochi et Ρίο 
gesta Libyaeque sub ipsis administrationem conscripsit ; (3:) 
octavus sophista, qui moratus Alexandriz artes oratoris 
scripsit; nonus Adramyttenus, zrammaticus , Ixion appella 
tus, quia nescio quid in Junonem deliquisse ferebatur ; à 
cimus Cyrenzus, grammaticus, cognomento Stamnus, vi! 
sane memorabilis ; undecimus Scepsius, vir dives ac nobis 
et inprimis studiosus ; hic et Metrodorum civem suum promo- 
vit; duodecimus grammaticus Erythraseus , civitate donalus 
in Mno ( Romana? ) ; decimus tertius Bithynus Diphili Stoici 
filius discipulusque Panzetii Rhodii; (85) decimus quartus 
orator Smyrnzus. Atque isti quidem prosa oratione scripse- 
runt: poetze autem hi : primus auctor comedi anliqu?; 
secundus epicus poeta, cujus illa sola exstant, que 31" 
versus invidos scripsit : 

Oderunt vivum quem mox post funera quieren! : 

et super exanimi nonnunquam umbra atque sepul 

contendere urbes amplae populique potentes. 


tertius Tarsicus satyrarum scriptor; quartus iamborum - 


—— α 0m mom — 





LIB. V, s. HERACLIDES. 


γραφώς, πιχρὸς dvijp* πέμπτος ἀνδριαντοποιός, οὗ μέ- 
μνηται Πολέμων᾽ ἕχτος ᾿Ερυθραῖος, ποιχιλογράφος ἄν- 
θρωπος, ὃς καὶ ἱστοριχὰ xat δητοριχὰ πεποίηχε βιλία. 





ΚΕΦ. G. 


ἩΡΑΚΛΕΊΔΗΣ. 


ss. Ἡραχλείδης Ἐῤθύφρονος Ἡραχλεώτης τοῦ IIóv- 1 


131 
poeta, vir amarulentus; quintus sculptor, cujus Polemo 
meminit; sextus Erythrous, varii argumenti scriptor, qui 
et historicos et oratorios conscripsit libros. 





CAP. VI. 


HERACLIDES. 


86. lferaclides Euthyphronis filius Heracleotes , e Ponto, 


5 του, ἀνὰρ πλούσιος. ᾿Αθήνησι δὲ παρέθαλε πρῶτον μὲν 4 vir füit dives. Athenis autem primum quidem Speusippo 


Σπευσίππῳ᾽ ἀλλὰ καὶ τῶν Πυθαγορείων διήχουσε xal 
τὰ Πλάτωνος ἐζηλώχει᾽ xat ὕστερον ἤχουσεν Ἄριστο- 
τέλους, ὥς φησι Σωτίων ἐν διαδοχαῖς. 
τε μαλαχῇ ἐχρῆτο xal ὑπέρογχος ἦν τὸ σῶμα, ὥςτ᾽ 
ιυ αὐτὸν ὑπὸ τῶν Ἀττιχῶν μὴ Ποντιχὸν ἀλλὰ Πομπιχὸν 


Οὗτος ἐσθῃτί 3 sionibus ait, Aristotelem audivit. 


se in disciplinam dedit, Pythagoreorumque auditor fuit, 
Platonemque eemulabatur. Postremo , ut Sotion in Succes- 
Hic mollicula veste 
utebatur pregrandique erat corpore, adeo ut illum Attici 
non jam Ponticum, sed Pompicum vocarent. Habebat in 


χαλεῖσθαι. πρᾶος t ἣν τὸ βλέμμα xat σεμνός. Φέ- 4 oculis lenitatem gravitatemque. — Feruntur ingenii illius 


ρεται δ᾽ αὐτοῦ συγγράμματα κάλλιστά τε xal ἄριστα" 


Διάλογοι, ὧν ἠθικὰ μὲν περὶ δικαιοσύνης γ΄, ἕν δὲ 


περὶ σωφροσύνης, περί v εὐσεδείας ε΄ xol περὶ ἀν- 
Is ὀρείας a χοινῶς τε περὶ ἀρετῆς α΄ καὶ ἄλλο, περὶ εὖ- 


δαιμονίας α΄, (87) περὶ τῆς ἀρχῆς a καὶ νόμων α΄ χαὶ 
τῶν συγγενῶν τούτοις, περὶ ὀνομάτων α΄, Συνθῆχαι α΄, 
᾿χούσιος, α΄ Ἔρωτιχὸς xal Κλεινίας α΄. φυσιχὰ δὲ 
περὶ νοῦ, περὶ ψυχῆς καὶ κατ᾽ ἰδίαν περὶ ψυχῆς xai περὶ 
φύσεως xai περὶ εἰδώλων, πρὸς Δημόχριτον, περὶ τῶν 
ἐν οὐρανῷ α΄, περὶ τῶν ἐν ἅδου, περὶ βίων α’ β΄, Αἰτίαι 
περὶ νόσων α΄, περὶ τἀγαθοῦ α΄, πρὸς τὰ Ζήνωνος α΄, 
πρὸς τὰ ΜΙ ἔτρωνος α΄. γραμματιχὰ δὲ περὶ τῆς Ὁ- 
μήρου καὶ “Ησιόδου ἡλιχίας α΄ β΄, περὶ ᾿Αρχιλόχου xal 
3 Ομήρου α' β΄. xal μουσικὰ δὲ περὶ τῶν παρ᾽ Εὐρι- 

πίδη χαὶ Σοφοκλεῖ α΄ β΄ γ΄, περὶ μουσιχῆς α΄ β΄, (88) 


Αύσεων “Ομηριχῶν α΄ β΄, Θεωρηματιχὸν α΄, περὶ τῶν 


[1 


monumenta pulcherrima et optima. Dialogi, quorum quae 
ad mores instituendos faciunt , sunt hiec : de justitia tres, 
unus detemperantia, de pietate quinque, de fortitudine 
unus, communiterque de virtute unus et item alius, de feli- 
citate unus, (87) de imperio unus, de legibus unus deque 
his affinibus, de nominibus unus, Pacta unus, Invitus 
unus, Amatorius et Clinias unus. — Naturalia vero : de 
mente, de anima seorsumque de anima et de natura et 
de iinaginibus seu simulacris , adversus Democritum , de iis 
qua sunt in ccelo unus, de his que sunt apud inferos, de 
vitis duo, de causis morborum unus, de bono unus, 
adversus Zenonem unus , adversus Metronem unus. Grain- 
matica vero : de Homeri et Hesiodi aetate duo, de Archilo- 
cho et Homero duo. Musica autem : de his quce apud Eu- 
ripidem et Sophoclem reperiuntur duo, de musica duo, (88) 
Solutionum Homericarum duo, Theorematicum unus, de 





τριῶν τραγῳδοποιῶν α΄, Χαραχτῇῆρες α΄, περὶ ποιητιχῇς 
χαὶ τῶν ποιητῶν α΄, περὶ στοχασμοῦ α΄, Προοπτιχὸν α', 
3, Ἡραχλείτου ἐξηγήσεις δ΄, πρὸς τὸν Δημόχριτον ἐξη- 
γήσεις α΄, Αύσεων ἐριστιχῶν α΄ β΄, Ἀξίωμα α΄, περὶ 
εἰδῶν α΄, Λύσεις α΄, Ὑποθῆχαι α΄, πρὸς Διονύσιον α΄. 
bropixk δὲ περὶ τοῦ δητορεύειν ἢ Πρωταγόρας. ἵστο-- 
pum " περὶ τῶν Πυθαγορείων xal περὶ εὑρημάτων. 
25 τούτων τὰ μὲν χωμιχῶς πέπλαχεν, ὡς τὸ περὶ ἡδονῆς 
xai περὶ σωφροσύνης" τὰ δὲ τραγιχῶς, ὡς τὸ περὶ τῶν 
x10 ἄδην xal τὸ περὶ εὐσεδείας xal τὸ περὶ ἐξουσίας. 
(9) ἔστι δ᾽ αὐτῷ καὶ μεσότης τις ὁμιλητιχὴ φιλοσόφων 
τε xal στρατηγικῶν xal πολιτιχῶν ἀνδρῶν πρὸς ἀλλή- 
te λους διαλεγομένων. ἀλλὰ καὶ γεωμετριχά ἐστιν αὐτοῦ xat. 


tribus poetis tragicis unus, Characteres unus , de poetica et 
poetis unus, de recta conjectura unus, de przscientia unus, 
Heracliti enarratienes quattuor, Enarrationes in Democri- 
tum unus, Solutionum eorum qux in contentionem veniunt 
duo, Enunciatio unus, de speciebus unus, Solutiones unus, 
Admonitiones unus, ad Dionysium unus. Rhetorici autem : de 
oratoris officio sive Protagoras. Historica : de Pythagoreis 
et deinventis. Ex his alia qnidem comice finxit , sicuti de 
voluptate et de temperantia ; alia tragice, sicut de iis qua 
sunt apud inferos et de pietate et de potestate. (89) Ob- 
servat autem mediocritatem quoque in dicendo quandam , 
philosophis apud eum et ducibus politicisque inter se lo- 
quentibus. Exstant etiam scripta illius de geometria et de 
διαλεχτιχά. ἄλλως t ἐν ἅπασι ποιχίλος τε xal διηρ- dialectica. Est autem in omni genere orationis varius et di- 
μένος τὴν λέξιν ἐστὶ xat ψυχαγωγεῖν ἱκανῶς δυνάμενος. ciione elatus, maximamque habet capiendi animos atque 
Δοχεῖ δὲ xal τὴν πατρίδα τυραννουμένην ἐλευθερῶσαι, 5 oblectandi vim. Sunt qui asserant illum et patriam tyran- 
τὸν μόναρχον χτείνας, ὥς φησι Δημήτριος ὁ Μάγνης — nideoppressam necato tyranno liberasse , ut ait Demetrius 
t$ ἕν ὁμωνύμοις. ὃς xal τοιόνδε ἱστορεῖ περὶ αὐτοῦ * 6. Magnesinlibro de Cognominibus. Qui de illo talealiquid tra- 
* θρέψαι αὐτὸν δράχοντα ἐχ νέου xai αὐξηθέντα, dit: Aluisse eum a puero draconem et quum jam moriturus 
ἐπειδὴ τελευτᾶν ἔμελλε, χελεῦσαί τινι τῶν πιστῶν aÜToU — esset, jussisse quendam ex necessaríis ejus corpus oc- 
9. 


132 


τὸ σῶμα χαταχρύψαι, τὸν δὲ δράχοντα ἐπὶ τῆς χλίνης 
θεῖναι, ἵνα δόξειεν εἰς θεοὺς μεταδεδηχκέναι. ἐγένετο 
δὲ πάντα. (90) xal μεταξὺ παραπεμπόντων Ἧρα- 
χλείδην τῶν πολιτῶν xai εὐφημούντων, ὁ δράχων 

ὃ ἀχούσας τῆς ἐπιδοῖς ἐξέδυ τῶν ἱματίων xal διετάραξε 
τοὺς πλείστους. ὕστερον μέντοι ἐξεχαλύφθη πάντα 
xal ὥφθη Ἡραχλείδης οὐχ οἷος ἐδόχει, ἀλλ᾽ οἷος ἦν. » 
xal ἔστιν ἡμῶν εἷς αὐτὸν οὕτως ἔχον" 


Ἤθελες ἀνθρώποισι λιπεῖν φάτιν, Ἡραχλείδη, 
10 ὥς ῥα θανὼν ἐγένου ζωὸς ἅπασι δράχων. 
ἀλλὰ διεψεύσθης, σεσοφισμένε" δὴ γὰρ 6 μὲν θὴρ 
.)ε δράχων, σὺ δὲ Oo, οὐ σοφὸς ὦν, ἑάλως. 


ταῦτα δέ φησι xal Ἱπππόδοτος" (οι) “Ἕρμιππος δὲ λιμοῦ 

χατασχόντος τὴν χώραν φησὶν αἰτεῖν τοὺς Ηραχλεώτας 
15 τὴν Πυθίαν λύσιν. τὸν δὲ “Ἡραχλείδην διαφθεῖραι 

χρήμασι τούς τε θεωροὺς xat τὴν προειρημένην, Gcr" 

ἀνειπεῖν ἀπαλλαγήσεσθαι τοῦ χαχοῦ, εἰ ζῶν μὲν 'Hpa- 

χλείδης 6 Εὐθύφρονος χρυσῷ στεφάνῳ στεφανωθείη 

πρὸς αὐτῶν, ἀποθανὼν δὲ ὡς ἥρως τιλῶτο. ἐχομίσθη 
20 ὃ δῆθεν χρησυὸς xal οὐδὲν ὥναντο οἱ πλάσαντες αὐτόν. 
αὐτέχα γὰρ ἐν τῷ θεάτρῳ στεφανούμενος ὃ ᾿Πραχλείδης 
ἀπόπληκτος ἐγένετο, οἵ τα θεωροὶ χαταλευσθέντες διε- 
φθάρησαν. ἀλλὰ xai $ Πυθία τὴν αὐτὴν ὥραν χα- 
τιοῦσα ἐς τὸ ἄδυτον χαὶ ἐπιστᾶσα ἑνὶ τῶν δραχόντων 
δηχλθεῖσα παραχρῆμα ἀπέπνευσε. — xal τὰ μὲν περὶ 
τὸν θάνατον αὐτοῦ τοσαῦτα. 
ὃ μουσιχὸς xal τραγῳδίας αὐτὸν ποιεῖν xal Θέσπιδος 
αὐτὰς ἐπιγράφειν. Χαμαιλέων τε τὰ παρ᾽ ἑαυτοῦ φησι 
χλέψαντα αὐτὸν τὰ περὶ Ἡσιόδου xai Ὁμήρου γρά- 
Ψαι" ἀλλὰ καὶ Αὐτόδωρος δ ᾿Επιχούρειος ἐπιτιμᾷ αὐτῷ, 
τοὶ; περὶ δικαιοσύνης ἀντιλέγων. 
Μεταθέμενος ἣ Σπίνθαρος, ὡς ἔνιοι, γράψας τὸν Ilap- 
θενοπαῖον ἐπέγραψε Σοφοχλέους. ὃ Ob πιστεύσας εἷς 
τι τῶν ἰδίων συγγραμμάτων ἐχρῆτο μαρτυρίοις ὡς Σο» 
φοόχλεους, (08) αἰσθόμενος δ᾽ 6 Διονύσιος ἐμήνυσεν 
αὐτῷ τὸ γεγονός" τοῦ δ᾽ ἀρνουμένου χαὶ ἀπιστοῦντος 
ἐπέστειλεν ἰδεῖν τὴν παραστιχίδα" xol εἶχε Πάγχαλος. 
οὗτος δ᾽ ἦν ἐρώμενος Διονυσίου" ὡς δ᾽ ἔτι ἀπιστῶν 
ἔλεγε κατὰ τύχην ἐνδέχεσθαι οὕτως ἔχειν, πάλιν ἀντε - 
40 πέστειλεν 6 Διονύσιος ὅτι « χαὶ ταῦτα εὑρήσεις" 


[S 
ων 


-—— 
- 


3 


ων 


Γέρων πίθηχος οὐχ ἁλίσχεται πάγη" 

ἁλίσκεται μέν, μετὰ χρόνον δ᾽ ἁλίσχεται. » 
καὶ πρὸς τούτοις" Ἡραχλείδης γράμματα οὐχ ἐπί- 
ταται οὐδ᾽ ἠσχύνθη. » 
45 σαρεςκαίδεκα " πρῶτος αὐτὸς οὗτος δεύτερος πολίτης 
αὐτοῦ, πυρρίχας χαὶ ᾿φλυαρίας συντεταγμένος " (94) 
τρίτος Κυμαῖος, γεγραφὼς Περσιχὰ ἐν πέντε βιδλίοις " 
τέταρτος Κυμαῖος, δήτωρ τέχνας γεγραφώς" πέμπτος 
Καλλατιανὸς ἢ ᾿ἈΑλεξανδρεύς, γεγραφὼς τὴν διαδοχὴν 
60 ἐν ἕξ βιθλίοις καὶ Λεμόευτιχὸν λόγον, ὅθεν xat Λέμθος 
ἐκαλεῖτο" ἕχτος ᾿Αλεξανδρεύς, γεγραφὼς τὰ Περσικὰ 


(02) Φησὶ δ᾽ ᾿Δριστόξενος 7 


ἔτι χαὶ Διονύσιος δ᾽ 


Γεγόνασι δ᾽ “Ἡραχλεῖδαι τεσ-ὃ 


BIBA. E, G. HPAKAEIAHX. 


culere, draconemque supponere lectulo, ut putaretur ai 
deos migrasse : factumque est ut ille mandaverat. (90) [ῃ- 
terea quum Heraclidem efferrent cives atque laudibus pro- 
sequerentur, audito clamore draco ex vestibus prodiit per- 
turbavitque plurimos. Tandem vero comperta res est , ap- 
paruitque Heraclides non qualis putari voluit, sed quali 
erat. Est in hunc nostrum epigramma tale : 


Hanc famam dabas mortalibus , Heraclide , 
post mortem ut factus tu viderere draco 

Falsus at es, deluse : fuit nam bellua vere 
is draco, tu inventus bellua, non sapiens. 


Hiec Hippobotus quoque ait. (91) Ceterum Hermippus te- 
racleotas tradit, quum fames vastaret regionem, libeza- 
tionem mali ex Pythia quaesisse. Porro Heraclidem et 
theoroset quam memoravimus Pythiam corrupisse pecuniis, 
ut dicerent tum demum eos levatum iri incommodis, si et 
vivum Heraclidem Euthyphronis filium aurea corona bo- 
norarent et vita functum ut heroem venerarentur. At ubi 
istud scilicet oraculum allatum esset, nihil eos qui hanc see- 
nam finxerant, inde esse lucratos. Continuo enim corona- 
tum in theatro Heraclidem tactum apoplexia esse, theoros 
vero lapidibus obrutos interiisse , Pythiamque ea ipsa bora 
quum ascendisset in adytum, draconis morsu continuo ef- 
flasse animam. — Atque ista quidem de ipsius morte. (92) 
Tradit autem Aristoxenus Musicus illum tragoedias quoque 
scripsisse Thespidisque illas praenotasse titulo. Chamaleon 
quoque ait illum sua furatum de Homero et Hesiodo «ri- 
psisse. Autodorus quoque Epicureus illum arguit , contra- 
dicens iis quae ille de justitia scripsit. Insuper et Dionysius 
Metathemenus seu, ut alii volunt, Spintharus Parthenopzum 
a se scriptum Sophocli tribuit : atque ille credens in quibus- 
dam commentariis suis ejus testimoniis veluti Soplilis 
utebatur. (93) ld sentiens Dionysius rem illi aperit. Negan- 
tique et fidem recusanti scripsit, ut primorum versuum 
primas literas inspiceret, quae continebant nomen Pancalus. 
Erat is Dionysii amasius. Nondum credenti et casu quodam 
Sic fieri potuisse asseveranti rescripsit : H«ec quoque τέ" 
peries : 


Laqueo vetustam non prehendes simiam : 
prendes , sed insidiatus aliquo tempore. 


Et praterea : Heraclides litteras ignorat neque erv- 
bescit, Fueruntantem quattuordecim Heraclidz : primus 
hic ipse ; secundus civis hujus, qui pyrrhichas nugasque cot 
posuit; (94) tertius Cumanus, qui Persica scripsit quinque 
libris; quartus Cumanus, orator qui artes rhetoricas scr 
psit; quintus Callatianus aut. Alexandrinus, qui sex libris 
Successionem ( philosophorum) explicuit orationemque 
Lembeuticain , uode et Lemhus vocabatur ; sextus Alexzu- 





LIB. V, 6. HERACLIDES. 133 


ἰδιώματα - É6oouo; διαλεχτιχὸς Βαργυληΐτης, xac 
᾿Επικούρου γεγραφώς" ὄγδοος ἰατρὸς τῶν ἀπὸ “Ἱκεσίου" 
ἕνατος ἰατρὸς Ταραντῖνος, ἐμπειριχός " δέχατος ποιη- 
τιχός, παραινέσεις γεγραφώς" ἑνδέχατος ἀνδριαντοποιὸς 
Φωχαεύς * δωδέχατος ἐπιγραμμάτων ποιητὴς λιγυρός" 
τριςκαιδέχατος Μαγνης, Μιθριδατιχὰ γεγραφώς" τεσ- 
σχρεςχαιδέχατος ἀστρολογούμενα συγγεγραφώς. 


drinus , Persicarum proprietatum scriptor ; septimus diale- 
cticus Bargyleites, qui contra Epicurum scripsit; octavus 
medicus de Hicesii disciplina ; nonus medicus Tarentinus , 
empiricus ; decimus poeta, qui sententias morales scripsit ; 
undecimus statuarius Phoczensis ; duodecimus argutus epi- 
grammatum poeta; decimus tertius Magnes, qui scripsit 
Mithridatica ; decimus quartus , qui scripsit de astrologia. 


131 


AIOCFENOYZ AAEPTIOY 


ΒΙΩΝ ΚΑΙ TNOMON TON EN ΦΙΛΟΣΟΦΙᾺ 
EYAOKIMHZANTOQN ΤΩΝ ΕΙΣ AEKA 
TO EKTON. 





ΚΕΦ. Α΄. 


ANTIXOENHZ. 


Ἀντισθένης Ἀντισθένους ᾿Αθηναῖος. ἐλέγετο δ᾽ οὐχ t 


εἶναι ἰθαγενής" ὅθεν καὶ πρὸς τὸν ὀνειδίζοντα εἰπεῖν, 
« καὶ 4 μήτηρ τῶν θεῶν Φρυγία ἐστίν. » ἐδόχει γὰρ 
εἶναι Θράττης μητρός" ὅθεν καὶ ἐν Τανάγρᾳ χατὰ τὴν 
b μάγην εὐδοχιμήσας ἔδωχε λέγειν Σωχράτει ὡς οὐχ ἂν 
ἐχ δυοῖν ᾿Αθηναίων οὕτω γεγόνοι γενναῖος. καὶ αὐτὸς δὲ 
τοὺς ᾿Αθηναίους ἐπὶ τῷ γηγενεῖς εἶναι σεμνυνομένους 
ἐχφαυλίζων ἔλεγε μηδὲν εἶναι χοχλλιῶν xai ἀττελέδων 


BIBA. G, v». ΑΝΤΙΣΘΕΝΗ͂Σ. 


DIOGENIS LAERTII 


VITJ£ ET PLACITA CLARORUM PHILOSO. 
PHORUM DECEM LIBRIS COMPREHENSA. 
LIBER SEXTUS. 





CAP. I. 
ANTISTHENES. 


Antisthenes Antisthenis filius Atheniensis fait. Dicebatur 
autem non esse indigena. Quod quum ipsi probro daretur, 
dixisse fertur, Et Deüóm mater Phrygia est. Ferebatur enim 
illius mater esse ex Thracia : unde quum in Tanagrensi pugna 
fortiter se gessisset, dedit Socrati occasionem dicendi, ex 
duobus Atheniensibus ita forlem nunquam nasci potuise. 
Ipse quoque Atheniensibus, quod indigenae essent glorian- 
tibus, illudens dicebat illos cochleis et locustis nihilo nobi- 


εὐγενεστέρους. Οὗτος κατ᾽ ἀρχὰς μὲν ἤχουσε Γοργίου 4 liores. Hic initio quidem Gorgiam audivit oratorem : unde 


10 τοῦ ῥήτορος" ὅθεν τὸ ῥητοριχὸν εἶδος ἐν τοῖς διαλόγοις 
ἐπιφέρει καὶ μάλιστα ἐν τῇ ᾿Αληθεία xai τοῖς Προτοε-- 
πτιχοῖς. (2) φησὶ δ᾽ “Ἕρμιππος ὅτι προείλετο ἐν τῇ 
τῶν Ἰσθμίων πανηγύρει ψέξαι τε χαὶ ἐπαινέσαι ᾿Αθη-- 
γαίους, Θηδαίους, Λακεδαιμονίους" εἶτα μέντοι παραι- 

15 τήσασθαι ἰδόντα πλείους ἐκ τῶν πόλεων ἀφιγμένους. 
ὕστερον δὲ παρέθαλε Σωχράτει, καὶ τοσοῦτον ὦνατο 
αὐτοῦ, ὥςτε παρήνει τοῖς μαθηταῖς γενέσθαι αὐτῷ πρὸς 
:“Σωχράτην συμμαθητάς. οἰχῶν τ᾽ ἐν Πειραιεῖ χαθ᾽ íxd- 
στην ἡμέραν τοὺς τετταράχοντα σταδίους ἀνιὼν ἤχουε 

2» Σωχράτους, παρ᾽ οὗ xai τὸ χαρτεριχὸν λαξὼν xal τὸ 


et in dialogis oratorium dicendi genus exprimit, maxime- 
que in Veritate et in Exhortationibus. (2) Hermippus autem 
ait illum in celebritate fsthmiorum et vituperare et laudi- 
bus efferre voluisse Athenienses , Thebanos, Lacedzemonios ; 
deinde id devitasse , conspecto plurimos ex istis civitatibus 
confluxisse. Postmodum Socrati sese addixit, in tantumque 
cum illo profecit, ut moneret discipulos , ut sui sub Socrate 
essent condiscipuli. Commoransque in Pirzeeo quotidie qua- 
draginta stadiis emensis audiebat Socratem , a quo et tole- 
rantiam addiscens et tranquillitatis illius imitator effectus 
Cynicam primus sectam instituit princepsque ejus fuit. 


"ἀπαθὲς ζηλώσας χατῆρξε πρῶτος τοῦ χυνισμοῦ. Kat ὅτι 3 Laborem esse bonum in magno Hercule et Cyro ostendit, 


ὁ πόνος ἀγαθὸν συνέστησε διὰ τοῦ μεγάλου ᾿Ηραχλέους 
χαὶ τοῦ Κύρου, τὸ μὲν ἀπὸ τῶν “Ἑλλήνων, τὸ δὲ ἀπὸ 


illud exemplum ἃ Grecis, hoc a barbaris mutuatus. (3) Pri- 
musque definivit sermonem, dicens, Sermo est qui quod 


τῶν βαρδάρων ἑλχύσας. (3) Πρῶτός τε ὡρίσατο λόγον Á quid fuerit aut sit exprimit. Dicebat autem identidem, In- 


25 εἰπών, « λόγος ἐστὶν ὁ τὸ τί ἦν ἢ ἔστι δηλῶν. » ἔλεγέ 
τε συνεχές, « μανείην μᾶλλον ἢ ἡσθείην᾽ » xal, « χρὴ 
τοιαύταις πλησιάζειν γυναιξὶν αἷ χάριν εἴσονται. » πρός 
τε τὸ Ποντιχὸν μειράχιον μέλλον φοιτᾶν αὐτῷ xal πυ- 
θόμενον τίνων αὐτῷ δεῖ, φησί, « βιύλιαρίου χαινοῦ xai 

39 γραφείου χαινοῦ xal πιναχιδίου χαινοῦ, » τὸν νοῦν πα - 
ρεμφαίνων. πρὸς δὲ τὸν ἐρόμενον ποδαπὴν γήμαι, ἔφη, 
« ἂν μὲν χαλήν, ἕξεις χοινήν, ἂν δὲ αἰσχράν, ἕξεις ποι- 
γήν.» ἀχούσας ποτὲ ὅτι Πλάτων αὐτὸν χαχῶς λέγει, 
« βασιλιχόν, ἔφη, χαλῶς ποιοῦντα χαχῶς ἀχούειν. » 

85 (4) μυούμενός ποτε τὰ Ὀρφιχά, τοῦ ἱερέως εἰπόντος ὅτι 
ol ταῦτα μυούμενοι πολλῶν ἐν ἅδου ἀγαθῶν μετίσχου- 
σι, « τί οὖν, ἔφη, οὐχ ἀποθνήσχεις; ν ὀνειδιζόμενός 
ποτε ὡς οὐχ εἴη ἐκ δύο ἐλευθέρων, « οὐδὲ γὰρ ἐχ δύο, 
ἔφη, παλαιστιχῶν, ἀλλὰ παλαιστιχός εἶμι.» ἐρω- 

4υ τώμενος διὰ τί ὀλίγους ἔχει μαθητάς, ἔφη, « ὅτι ἀρ- 
γυρέᾳ αὐτοὺς ἐχθάλλω ῥάδδῳ. » ἐρωτηθεὶς διὰ τί πι- 


χρῶς τοῖς μαθηταῖς ἐπιπλήττει, « xal οἱ ἰατοοί, φησί, 


sania potius quam voluptate afficiar ; et illud, Cum ejusmodi 
mulieribus consuetudo habenda, quz grutiam sunt hal- 
tura». Pontico adolescenti, quum se ipsi in disciplinam dar 
vellet rogaretque quanam re sibi opus esset, Libro, inquit, 
novo el stilo novo et tabella nova, dispertiendo vocem 
καινοῦ (novo) in xzi νοῦ, ef mente. Interroganti cujus- 
modi uxorem duceret , Si , inquit , formosam duxeris , com: 
rounem habiturus es; si deformem, pcenam. Quum audis 
set aliquando Platonem ipsi maledicere, Regium, inquit, 
est male audire quum bene feceris. (4) Quumque aliquan 
do Orphicis mysteriis initiaretur diceretque sacerdos cjus 
modi initiatos bonis plurimis apud inferos perfrui , Cur id- 


. tur, ait, ipse non moreris? Probro ei dabatur aliquando, 


quod non esset ex duobus liberis genitus : Neque, inquit, 
ex duobus luctatoribus, et tamen Inctator sum. Interrog- 
tus cur paucos haberet discipulos, Quod , inquit , argentes 
illos virga cjicio. Rogatus item cur in discipulos acriter in- 
veheretur, Et medici, inquit, in cgrotos. Quum vidisci 





LIB. VI, t. ANTISTHENES. 


τοῖς χάμνουσιν. » ἰδών ποτε μοιχὸν φεύγοντα, « M 
υςτυχής, εἶπε, πηλίχον χίνδυνον ὀβολοῦ διαφυγεῖν 
ἴσγυες. » χρεῖττον ἔλεγε, χαθά φησιν "Ex&tov ἐν ταῖς 
χρείαις, εἷς χόραχας 7| εἰς χόλακας ἐμπεσεῖν’ ol μὲν γὰρ 
| vexoouc, οἱ δὲ ζῶντας ἐσθίουσιν. (5) ἐρωτηθεὶς τί μα- 
χαριώτατον ἐν ἀνθρώποις, ἔφη; « τὸ εὐτυχοῦντα ἀποθα- 
νεῖν.» γνωρίμον ποτὲ πρὸς αὐτὸν ἀποδυρομένου ὡς εἴη 
τὰ ὑπομνήματα ἀπολωλεχώς, « ἔδει γάρ, ἔφη, ἐν 
75 ψυγῇ αὐτὰ xal μὴ ἐν τοῖς γαρτίοις χαταγράφειν. » 
) ὥςπερ ὑπὸ τοῦ ἰοῦ τὸν σίδηρον, οὕτως ἔλεγε τοὺς φθο- 


4 €, 


νεροὺς ὑπὸ τοῦ ἰδίου ἤθους χατεσθίεσθαι. τοὺς BouAo- 


μένους ἀθανάτους εἶναι ἔφη δεῖν εὐσεόῶς xal διχαίως 
ζῆν. τότ᾽ ἔφη τὰς πόλεις ἀπόλλυσθαι, ὅταν μὴ δύνων- 
ται τὸς φαύλους ἀπὸ τῶν σπουδαίων διαχρίνειν. ἐπαι- 
$ νούμενός ποτε ὑπὸ πονηρῶν, ἔφη, « ἀγωνιῶ μή τι χα- 
xov εργασμαι. » (6) ὁμονοούντων ἀδελφῶν συμδίωσιν 
παντὸς ἔφη, τείχους ἰσχυροτέραν εἶναι. τοιαῦτ᾽ ἔφη δεῖν 
ποιεῖσθαι ἐφόδια ἃ xal ναυαγήσαντι συγχολυμθήσει. 
ὀνειξδιζόμενός ποτ᾽ ἐπὶ τῷ πονηροῖς συγγενέσθαι, « xal 
Ὁ οἱ ἰατροί, φησί, μετὰ τῶν νοσούντων εἰσίν, ἀλλ᾽ οὐ 
πυρέττουσιν. » ἄτοπον ἔφη τοῦ μὲν σίτου τὰς αἴρας ἐχλέ- 
γεῖν xoi ἐν τῷ πολέμῳ τοὺς ἀχρείους, ἐν δὲ πολιτεία 
τοὺς πονηροὺς μὴ παραιτεῖσθαι. ἐρωτηθεὶς τί αὐτῷ 
περιγέγονεν ἐν φιλοσοφίας, ἔφη, « τὸ δύνασθαι ἑαυτῷ 
I5 ὁμιλεῖν. ν εἰπόντος αὐτῷ τινος παρὰ πότον, « ὅσον, » 
« cy δέ μοι, φησίν, αὔλησον. » Διογένει χιτῶνα αἷ- 
τοῦντι πτύξαι προςέταξε θοιμάτιον. (7) ἐρωτηθεὶς τί 
τῶν uan dco ἀναγχαιότατον, « τὸ περιαιρεῖν, ἔφη, τὸ 
ἀπουανθάνειν. » παρεχελεύετό τε χαχῶς ἀχούοντας χαρ- 
Ὁ τερεῖν μᾶλλον 3 εἰ λίθοις τις βάλλοιτο. ἔσχωπτέ τε 
Πλάτωνα ὡς τετυφωμένον. πομπῆς γοῦν γενομένης ἴπ- 
πὸν θεασάμενος φρυαχτήν φησι πρὸς τὸν Πλάτωνα, 

« ἔδοχεις μοι xa σὺ ἵππος ἂν εἶναι λαμπρυντής" » τοῦτο 
δὲ ἐπεὶ xal συνεχὲς ὃ Πλάτων ἵππον ἐπήνει. xal ποτ᾽ 
5 ἑλθὼν πρὸς αὐτὸν νοσοῦντα xal θεασάμενος λεχάνην 
ἔνθα ὁ Πλάτων ἐμημέχει ἔφη, « χολὴν μὲν δρῶ ἐνταῦθα, 
τῦφον δὲ ob, δρῶ. » (8) συνεδούλευεν ᾿Αθηναίοις τοὺς 
ὄνους ἵππους ψηφίσασθαι" ἄλογον δὲ ἡγουμένων, « ἀλλὰ 
μὴν xai στρατυγοί, φησί, φαίνονται παρ᾽ ὑμῖν μηδὲν 
40 μαθόντες, μόνον δὲ χειροτονηθέντες. » πρὸς τὸν εἰπόν-- 
71, « πολλοί σε ἐπαινοῦσι », « τί γάρ, ἔφη, καχὸν 
πεποίηκα; » στρέψαντος αὐτοῦ τὸ διερρωγὸς τοῦ τρί-- 
ἔωνος εἰς τὸ προφανές, Σωχράτης ἰδών φησιν, « δρῶ 
σου διὰ τοῦ τρίδωνος τὴν φιλοδοξίαν. » ἐρωτηθεὶς ὑπό 
lo του, χαθά φησι Φανίας ἐν τῷ περὶ τῶν Σωχρατιχῶν, 
τί ποιῶν χαλὸς χἀγαθὸς ἔσοιτο, ἔφη, « εἰ τὰ χαχὰ ἃ 
ἔγεις ὅτι φευχτά ἐστι μάθοις παρὰ τὼν εἰδότων. » πρὸς 
τὸν ἐπαινοῦντα τρυφήν, « ἐχθρῶν παῖδες, ἔφη. τρυφύ-- 
env, » (9) πρὸς τὸ παρασχηματίζον αὑτὸ τῷ πλά- 
8 cm μειράχιον, « εἶπέ μοι, φησίν, εἰ φωνὴν λάθοι 
ὁ γαλχός, ἐπὶ τίνι ἂν οἴει σεμνυνθῆναι:; » τοῦ δ᾽ εἶπόν- 
τῆς, « ἐπὶ κάλλει », « οὐχ αἰσχύνη οὖν, ἔφη, τὰ 
ὅχοια γεγηθὼς ἀψύχῳ ; « Ποντιχοῦ νεχανίσχου πολυω- 
ῥήσειν αὐτοῦ ἐπαγγελλομένου, εἰ τὸ πλοῖον ἀφίχοιτο 


186 


aliquando fugientem mechum, O miserum, inquit , quan- 
ium periculum uno obolo vitare potuisti. Priestare dicebat, 
ut Hecaton ait in Chriis, in corvos quam in assentatores in- 
cidere : hos quippe mortuos, istos viventes devorare. (5) 
Rogatus quidnam apud homines esset bealissimum , Feli- 
cem, inquit, mori.  Familiari quodam apud se deplorante 
quod perdidisset commentaria, Oportebat, inquit, ista animo 
potius quam chartis inscribere. Sicuti rubigine ferrum, 1ta 
invidos propria consumi aiebat affectione. Eos qui cuperent 
immortales esse, oportere dicebat pie vivere ac juste. Civita- 
tes tunc interire aiebat , quum bonos discernere nequeant a 
malis. Quum aliquando a malis laudaretur, Misere , inquit, 
metuo ne forte mali quippiam fecerim. (6) Fratrum qui es- 
sent concordes convictum omni muro dixit esse fortiorem. 
Ea dicebat paranda viatica, qu:» cum naufrago simul ena- 
tarent. Probro illi dabatur aliquando, quod congrederetur 
cum improbis : Etiam medici, inquit , inter :egrotos versan- 
tur, neque tamen febricitant. Absurdum esse dicebat triti- 
cum purgare lolio bellumque inutili milite, sed a re publi- 
ca gerenda improbos non arcere. Rogatus quidnam ex phi- 
10sophia 1ucratus esset, Mecum, ait, colloqui posse. Cuidam 
ipsi in convivio dicenti , Cane, Tu mihi , inquit , tibias infla. 
Diogenem tunicam petentem pallium complicare jussit, (7) 
]nterrogatus quaenam esset disciflina maxime necessaria, 
Hoc agere, inquit, ne dediscas qua didiceris. Eos hortaba- 
tur qui maledictis incesserentur, tolerare magis quam si la- 


pidibus ipsos quispiam ageret. Platonem insimulabat ut fastu 


turgidum. Quum ergo fieret pompa, inspiciens hinnientem 
frementemque equum , ad Platonem conversus, Tu, inquit, 
judicio meo equus fuisses ad pompam ornatissimus : idque 
propterea quod identidem Plato equum laudaret. Vene- 
rat aliquando ad eum mala valetudine affectum, et quum 
vas cerneret ubi Plato vomuerat , Bilem, inquit , hic video, 
fastum vero non video. (8) Suadebat Atheniensibus, ut 
asinos equos esse decernerent : quod quum illi ab omni ra- 
tione alienum dicerent , At , inquit, apud vos duces fiunt qui 
nihil didicerunt solumque designati sunt.  Dicenti ipsi cui- 
dam, Multi te laudant, Quidnam, ait, mali feci? Quum 
pallii discissam partem conversam in conspectum dedisset , 
intuitus Socrates , Video, inquit , per pallium tuam gloriolie 
cupiditatem. Interrogatus a quodam, ut ait Phanias inli- 
bro de Socraticis , quidnam faciendo bonus et honestus eva- 
deret, Si mala, inquit, qua habes ab iis qui noverunt di- 
diceris esse fugienda. Cuidam delicias laudanti, Inimicorum, 
ait, filii delicate vivant. (9) Adolescenti qui statuario for- 
mam ad imitandum componebat, Dic, ait, si vocem ἃ. 
acciperet , quanam re gloriaretur? illo dicente, Pulchritu- 
dine, Non igitur, inquit, erubescis qui cum inanimi glorieris ? 
Pontico adolescente pollicente se curam ipsius habiturum 

quando navis applicaret qua salsamenta vchebantar, sumpto 


136 


τῶν ταρίχων, λαδὼν αὐτὸν xat θύλαχον xevbv πρὸς ἀλ- 
φιτόπωλιν ἧχε xat σαξάμενος ἀπήει" τῆς δὲ αἰτούσης 
τὸ διάφορον, « ὃ νεανίσχος, ἔφη, δώσει ἐὰν τὸ πλοῖον 
αὐτοῦ τῶν ταρίχων ἀφίχηται᾽ » αὐτὸς δὲ καὶ ᾿Ανύτῳ 
ὅ τῆς φυγῆς αἴτιος γενέσθαι δοχεῖ xal Μελήτῳ τοῦ θα-- 
νάτου. (ι0) Ποντιχοῖς γὰρ νεανίσχοις κατὰ χλέος τοῦ 
Σωχράτους ἀφιγμένοις περιτυχὼν ἀπήγαγεν αὐτοὺς 
πρὸς τὸν Ἄνυτον, εἰπὼν ἐν ἤθει σοφώτερον εἶναι τοῦ 
Σωχράτους" ἐφ᾽ ᾧ διαγαναχτήσαντας τοὺς περιεστῶτας 
ἐχδιῶξαι αὐτόν. εἰ δέ ποθι θεάσαιτο γύναιον χεχοσμη- 
μένον, ἀπήει ἐπὶ τὴν οἰχίαν αὐτῆς χαὶ ἐχέλευε τὸν ἄν- 
δρα ἐξαγαγεῖν ἵππον xal ὅπλα, ὥςτ᾽ el μὲν ἔχοι ταῦτα, 
ἐᾶν τρυφᾶν" ἀμύνεσθαι γὰρ τούτοις" εἰ ὀὲ μή, περιαι- 
ρεῖν τὸν χόσμον. ΓἬρεσχεν αὐτῷ xal τάδε. διδαχτὴν 
ἀπεδείχνυε τὴν ἀρετήν. τοὺς αὐτοὺς εὐγενεῖς τοὺς xal 
ἐναρέτους: (11) αὐτάρκη δὲ τὴν ἀρετὴν πρὸς εὐδαιμο- 
“νίαν, μηδενὸς προςδεομένην ὅτι μὴ Σωχρατιχῆς ἰσχύος. 
τήν τ᾽ ἀρετὴν τῶν ἔργων εἶναι, μήτε λόγων πλείστων 
δεουένην μήτε μαθημάτων. αὐτάρχη τ᾽ εἶναι τὸν σο- 
φόν' πάντα γὰρ αὐτοῦ εἶναι τὰ τῶν ἄλλων. τήν τ᾽ ἀδο- 
ξίαν ἀγαθὸν χαὶ ἴσον τῷ πόνῳ. καὶ τὸν σοφὸν οὐ χατὰ 
τοὺς χειμένους νόμους πολιτεύσεσθαι, ἀλλὰ χατὰ τὸν 
τῆς ἀρετῆς. γαμήσειν τε τεχνοποιίας χάριν, ταῖς εὐφυε- 
στάταις συνιόντα γυναιξί, xat ἐρασθήσεσθαι δέ" μόνον 
5 γὰρ εἰδέναι τὸν σοφὸν τίνων χρὴ ἐρᾶν. (12) ἀναγρά- 
φει δ᾽ αὐτοῦ xal Διοχλῇς ταυτί, τῷ σοφῷ ξένον οὐδὲν 
οὐδ᾽ ἄπορον. ἀξιέραστος ὃ ἀγαθός" oi σπουδαῖοι φίλοι" 
συμμάχους ποιεῖσθαι τοὺς εὐψύχους ἅμα xat διχαίους" 
ἀναφαίρετον ὅπλον fj ἀρετή" χρεῖττόν ἐστι μετ᾽ ὀλίγων 
8υ ἀγαθῶν πρὸς ἅπαντας τοὺς χαχοὺς 7j μετὰ πολλῶν χα- 
κῶν πρὸς ὀλίγους ἀγαθοὺς μάχεσθαι. προςέχειν τοῖς 
ἐχθροῖς" πρῶτοι γὰρ τῶν ἁμαρτημάτων αἰσθάνονται. 
τὸν δίκαιον περὶ πλείονος ποιεῖσθαι τοῦ συγγενοῦς" ἀν- 
δρὸς xal γυναικὸς ἣ αὐτὴ ἀρετή" τἀγαθὰ χαλά, τὰ xax 
80 αἰσγρά" τὰ πονηρὰ νόμιζε πάντα ξενιχά. (ι3) τεῖχος 
ἀσφαλέστατον φρόνησιν᾽ μήτε γὰρ χαταρρεῖν μήτε 
προδίδοσθαι. τείγη κατασχευαστέον ἐν τοῖς αὑτῶν ἀνα- 
λώτοις λογισμοῖς. Διελέγετο δ᾽ ἐν τῷ Κυνοςάργει γυμνα- 
σίῳ μικρὸν ἄποθεν τῶν πυλῶν᾽ ὅθεν τινὲς xal τὴν χυ-- 
40 νικὴν ἐντεῦθεν ὀνομασθῆναι. αὐτύς τ᾽ ἐπεχαλεῖτο Ἁ πλο- 
χύων. Καὶ πρῶτος ἐδίπλωσε τὸν τρίφωονα, καθά φησι 
Διοχλῇς, καὶ μόνῳ αὐτῷ ἐχρῆτο βάχτρον τ᾽ ἀνέλαθε 
xai πήραν. πρῶτον δὲ xal Νεάνθης φησὶ διπλῶσαι θοι-- 
μάτιον. Σωσιχράτης δ᾽ ἐν τρίτη Διαδοχῶν Διόδωρον τὸν 
48 ᾿Ασπένδιον. xal πώγωνα καθεῖναι xat πήρα xat βάχτρῳ 
χρῆσθαι. (14) Τοῦτον μόνον ἐχ πάντων Σωχρατιχῶν 
Θεόπομπος ἐπαινεῖ καί φησι δεινόν τ᾽ εἶναι xal δι᾿ ὄμι- 
λίας ἐμμελοῦς ὑπάγεσθαι πάνθ᾽ ὁντινοῦν. δῆλον δ᾽ ix 
τῶν συγγραμμάτων χάχ τοῦ Ξενοφῶντος Συμποσίου. 
50 δοχεῖ δὲ xal τῆς ἀνδρωδεστάτης στωιχῇς κατάρξαι" ὅθεν 
xai ᾿Αθήναιος ὃ ἐπιγραμματοποιὸς περὶ αὐτῶν φησὶν 
οὕτως" 


ς 


iu 
σι 


2 


e 
- 


LE] 
et 


*, ee r Ν ἢ i ? 
Ὦ στωιχῶν μύθων εἰδήμονες, ὦ πανάριστα 
δόγματα ταῖς ἱεραῖς ἐνθέμενοι σελίσιν, 


ΒΙ͂ΒΛ. G , α. ΑΝΤΙΣΘΕΝΗ͂Σ. 


illo et sacco vacuo abiit ad eam quz farinam venundalat, 
eoque impleto abibat : illa vero pretium petente, Hic, inquil, 
adolescens dabit , quando sslsamentorum ipsius navis appii- 
cuerit. Ipse et Anyto exilii et Melito mortis auctor fuisse [er- 
tur. (10) Namque Ponticis juvenibus quos Socratis πὰ 
Athenas adduxerat quum incidisset, eos ad Anytum ahio- 
xit, dicens cum ironia, illum sapientiorem esse quam So- 
cratem : qua ex re indignatos circumstantes ejecisse illum. 
Sicubi vero ornatam offendisset mulierem , ad domum ilu 
. proficiscebatur jubebatque virum ejus equum proferre εἰ, 
arma, ut si quidem baec illi essent, deliciis vacare sineret: 
his enim injurias propellere : sin alias, cultum amoverd. 
?j Placida autem ejus hzec sunt : Doceri posse virtulem; co» 
dem esse nobiles ac virtute praeditos ; (11) sufficere virtutem 
ad beatam vitam , nullo indigentem nisi Socratis viribu; 
virtutem esse operum , neque verbis multis neque disciplius 
indigentem; sapientemque sibi ipsi sufficere : ipsius enm 
esse quae aliorum sunt omnia ; nominis obscuritatem bonum 
esse et laborisimile ; sapientem non secundnm constitut2: k- 
ges rem publicam administraturum , sed juxta virtutis nor- 
mam; ducturumque uxorem proereandorum liberorum 
causa , formosissimis quibusque congredientem mulierihu-; 
praterea amaturum : solum quippe scire sapientem qua- 
nam sint amore dignze. (12) Inscribit illi Diocles et δὰ: 
sapienti nil novum nec arduum : dignus est qui ametur vir 
bonus; virtute praediti amici ; propugnatores faciundos qui 
animosi et justi sunt; virtutem arma esse quz tolli nu 
possint; prasstat cum paucis bonis adversus malos oma 
quam cum multis malis adversus paucos bonos pugnare; 
sollicite observandos inimicos : primi enim peccata sentiunl ; 
justum virum pluris faciendum quam propinquum; vin « 
mulieris virtus eadem; bona pulchra, mala esse turpi: 
prava omnia aliena puta atque peregrina; ᾿ (13) murumie- 
tissimum prudentiam esse : neque enim decidere meg 
prodi; menia struenda in nostris animi cogitationibus qux 
G expugnari nequeunt. Disserebat autem in gymnasio quol 
Cynosarges appellatur, non longe a porta : unde quidam C» 
nicam sectam appellatam volunt. Ipseque cognominabalur 
Purus putus canis. Ac primus pallium, ut ait Diocles, dt: 
plicavit, ipsoque solo utebatur vestimento : baculumqw 
sumpsit ac peram. Hunc etiam Neanthes primum refert di 
plicasse pallium : contra Sosicrates in Successionum terl» 
Diodorum ait Aspendium: et barbam promisisse et baculo! 
pera usum esse ait. (14) Hunc solum ex omnibus Socratics 
Theopompus laudat, dicens fuisse acutissimum et ex su- 
vitate colloquii quemlibet capere ac ducere quo velle. L: 
quet id autem ex libris ipsius atque ex illo Xenophonts 
Symposio. Videturque et gravioris sectze Stoicze printtis 
fuisse : quocirca et Athenzeus poeta epigrammatum si dé 
illis ait : 


8 


O Stoicze gnari sectze, quam insignia vestra 
dogmata, qua sacris scribilis in tabulis : 


] LIB. VI, 
τὰν ἀρετὰν ψυχᾶς ἀγαθὸν μόνον: ἄδε γὰρ ἀνὸρῶν 


υούνα xai βιοτὰν ῥύσατο xai πόλιας. 
σχρχὸς δ᾽ ἡδυπάθημα, φίλον τέλος ἀνδράσιν ἄλλοις, 
$ μία τῶν Μνήμης ἤνυσε θυγατέρων. 


Is] οὗτος ἡγήσατο xaX τῆς Διογένους ἀπαθείας xat τῆς 
Κράτητος ἐγκρατείας χαὶ τῆς Ζήνωνος χαρτερίας, αὖ- 
«ὃς 0: ποθέμενος τῇ πόλει τὰ θεμέλια. ὃ δὲ 5 Ξενοφῶν ἥδι- 
στὸν μὲν εἶναι περὶ τὰς ὁμιλίας φησὶν αὐτόν, ἐγχρατέ- 
στατον δὲ περὶ τἄλλα. Φέρονται ὃ δ᾽ αὐτοῦ συγγράμματα 

0 τόμοι δέχα" πρῶτος ἐν ᾧ περὶ λέξεως ἢ περὶ χαραχτή- 
ρων, Αἴας ἢ Αἴαντος λόγος. ᾿Οδυσσεὺς ἢ περὶ ᾿Ὀδυσ- 
σέως, Ὀρέστου ἀπολογία ἢ περὶ τῶν δικογράφων, "Iao- 
υρχφὴ ἢ Λυσίας καὶ Ἰσοχράτης, πρὸς τὸν ᾿Ισοχράτους 
Ἀμάρτυρον' τόμος δεύτ τερος-ἐν ᾧ περὶ ζῴων φύσεως, 

ὃ περὶ παιδοποιίας 7) περὶ γάμου ἐρωτυκός, περὶ τῶν σο- 
φιστῶν φυσιογνωμονιχός, (16) περὶ διχαιοσύνης xal 
αγδοείας προτρεπτιχὸς πρῶτος, δεύτερος, τρίτος, περὶ 
Θεόγνιδος δ΄ ε΄- τόμος τρίτος ἐν ᾧ περὶ ἀγαθοῦ, περὶ 
ἀνδρείας, περὶ νόμου ἢ περὶ πολιτείας, περὶ νόμου 

Ὁ περὶ χαλοῦ xat δικαίου, περὶ ἐλευθερίας xai δουλείας, 
περὶ πίστεως, περὶ ἐπιτρόπου 5 1 περὶ τοῦ πείθεσθαι, 
περὶ νίχης οἰκονομικός" τόμος τέταρτος ἐν ᾧ Kupoc, R- 
ραχλῆς ὃ μείζων 7| περὶ ἰσχύος" τόμος πέμπτος ἐν ᾧ 
Αῦρος 7,5 περὶ βασιλείας, Acnacta* τόμος ἔχτος ἐν ᾧ 

5 Ἀλέθεια , περὶ τοῦ διαλέγεσθαι ἀντιλογικός, Σ θων 

περὶ τοῦ ἀντιλέγειν α΄ P Y ἢ περὶ διαλέκτου" (17) τόμος 
ἕῤδουος ἐν ᾧ περὶ παιδείας ἃ ὀνομάτων α΄ β΄ γ΄ δ΄ ε΄, περὶ 
ὀνουάτων χρήσεως ἐριστιχός, περὶ ἐρωτήσεως xai ἀπο- 
χοίσεως, περὶ δόξης xal ἐπιστήμης α΄ 6΄' Y δ΄, περὶ τοῦ 

ἃ ἀποθανεῖν, περὶ ζωῆς καὶ θανάτου, περὶ τῶν £v ἄδου, περὶ 

φύσεοςς α΄ β΄, Ερώτημα περὶ φύσεως β΄ Δόξαι ἢ ἐριστι- 


XX, T περὶ τοῦ μανθάνειν προδλήματα᾽ τόμος ὄγδοος ἐν 
x περὶ μουσιχῆς, περὶ ἐξηγητῶν, περὶ Ὁμήρου, περὶ 
χὐιχίας χαὶ ἀσεθείας, περὶ Κάλχαντος, περὶ χατασχό- 
3s πλυ, περὶ ἡδονῆς τόμος ἔνατος ἐν ᾧ περὶ Ὀδυσσείας, 
περὶ τῆς ῥάδδου, ᾿Αθηνᾷ ἢ περὶ Τηλεμάχου, περὶ 'E- 
Mvre καὶ Πηνελόπης, περὶ Πρωτέως, Κύχλωψ ἢ περὶ 
Ὀδυσσέως, (18) περὶ οἴνου χρήσεως 3| περὶ μέθης ἢ 
περὶ τοῦ 9 Κύχλωπος, περὶ Κίρχης, περὶ Ἀμφιαράου, περὶ 
4υ τοῦ ᾿Οδυοσέως καὶ Πηνελόπης χαὶ 1 περὶ τοῦ χυνός" τό- 
uoc δέχατος ἐν ᾧ Ἡραχλῇς ἡ Μίδας, “Ηραχλῆς ἢ περὶ 
ὑϑονήσεως ἢ ἰσχύος, Κῦρος 7 ἐρώμενος, Κῦρος ἢ χα- 
τάσχοποι, Μενέξενος ἢ περὶ τοῦ ἄρχειν, ᾿Αλχιβιάδης, 
᾿Αρχέλαος ἢ περὶ βασιλείας. χαὶ ταῦτα μέν ἐστιν ἃ συν- 
ὁ ἔγραψεν. ὃ Τίμων δὲ διὰ τὸ πλῆθος ἐπιτιμῶν αὐτῷ 


Lx 
e 


ταγτοφυῆ q φλέδονά φῆσιν αὐτόν. Ἐτελεύτησε δὲ ἄρρω» IO 


στίχ" ὅτε χαὶ Διογένης εἰςιὼν πρὸς αὐτὸν ἔφη, « pai 
ρει φῇου; » χαί ποτε παρ᾽ αὐτὸν ξιφίδιον ἔων εἰς- 
T£l. τοῦ δ᾽ εἰπόντος, « τίς ἂν ἀπολύσειέ με τῶν πό- 
8) Yt); » δείξας τὸ ξιφίδιον, ἔ ἔφη, « τοῦτο᾽ » xal ὅς, « τῶν 
τῆνον, εἶπον, οὐ τοῦ ζῆν. » (19) ἐ ἐδόχει γάρ πὼς μα- 
ῥαχώτερον φέρειν τὴν νόσον ὑπὸ φιλοζωίας. χαὶ ἔστιν 
ἡμῶν εἰς αὐτὸν οὕτως ἔχον" 


1. ANTISTHENES. 


esse bonum unam animi virtutem, sola tuetur 
quod validas urbes, quodque ea sola homines. 

Carnis at illecebras , posuerunt quem sibi finem 
rellicui , celebrat filia Mnemosynes. 


(15) Hic et Diogeni apathie et Crateti continenti» et 
Zenoni tolerantize dux et auctor fuit, qui ipse civitati fun- 
damenta subjecit. Enimvero Xenophon suavissimum in col- 
loquio fuisse ait, atque in ceteris rebus continentissimum. 
Feruntur ipsius scripta tomi decem : primus in quo de di- 
clione sive de figuris, Ajax sive Ajacis oratio, Ulysses sive 
de Ulysse, Orestis defensio sive de causidicis, Isographe 
sive Lysias et Isocrates, adversus Isocratis Amartyrum; 
secundus tomus in quo de animalium natura, de procrea- 
tione filiorum sive de nuptiis amatorius, de sophistis phy- 
(16) de justitia et fortitudine exhortato- 
rius primus, secundus, tertius, de Theognide quartus et 
quintus; tomus tertius in quo de bono, de fortitudine, de 


siognomonicus , 


lege sive de republica, de lege sive de honesto οἵ justo, de 
libertate et servitute , de fide, de curatore sive deobediendo, 
de victoria axconomicus; quarlus tomus in quo Cyrus, 
Hercules major sive de robore; quintus tomus in quo 
Cyrus sive de regno , Aspasia; sextus tomus in quo Veritas, 
de disserendo antilogicus, Sathon sive de contradictione 
tres, de dialecto; (17) septimus tomus in quo de disci- 
plina sive de nominibus quinque, de usu nominum conten- 
tiosus, de interrogatione et responsione, de opinione et 
scientia quattuor, de moriendo, de vita et morte, de iis quae 
sunt apud inferos, de natura duo, Interrogatio de natura 
duo, Opiniones sive contentiosus, de addiscendo problema- 
ta; oclavus tomus in quo de musica, de interpretibus, de 
Homero, de injustitia et impietate , de Calchante, de explo- 
ratore, de voluptate; nonus tomus in quo de Odyssea, de 
virga , Minerva sive de Telemacho, de Helena et Penelope, 
de Proteo, Cyclops sive de Ulysse, (18) de vini usu sive de 
ebrietate sive de Cyclope, de Circe, de Amphiarao, de 
Ulysse et Penelope et de cane; decimus tomus in quo Hercu- 
les sive Midas , Hercules sive de prudentia vel robore, Cyrus 
sive amasius, Cyrus sive exploratores, Menexenus sive de 
imperio, Alcibiades, Archelaus sive de regno. Atque hzec sunt 
quae scripsit. Timon autem ob multitudinem eorum qui 
scripsit increpans illum, omnigenum nugatorem eum dixit. 
Obiit morbo : quo tempore Diogenes ingressus ad illum dixit, 
Num amico opus est? Aliquando item intraverat sicam ha- 
bens : ad quem ille quum diceret, Quis me doloribus ab- 
solvet? ille ostensa sica, Haec , ait : et ille, Doloribus, dixi, 
non vita. (19) Videbatur enim ferme mollius perferre mor- 
bum prae amore vitz. Est autem nostrum epigramma in 
Antisthenem ita se habens : 


138 BIBA. G, β. ΔΙΟΓΕΝΗΣ. 


Τὸν βίον ἦσθα χύων, Ἀντίσθενες, ὧδε πεφυχὼς In vita canis acer eras, Antisthenes , ut tu 
ὥςτε δαχεῖν χραδίην ῥήμασιν, o0 στόμασιν" morderes verbis , haud tamen ore, homines. 

ἀλλ᾽ ἔθανες φθισιχός, τάχ᾽ ἐρεῖ τις ἴσως" τί δὲ τοῦτο; mortuus es phthisicus,, dicet quis forte, Quid ad rem? 
πάντως εἰς ᾿Αἴδην δεῖ τιν᾽ ὁδηγὸν ἔχειν. ductore omnino ad limina Ditis opus. 


6 Γεγόνασι δὲ χαὶ ἄλλοι ᾿Αντισθένεις τρεῖς, Ἡραχλεί-- I E Fuerunt autem et alii Antisthenes tres, unus de schola He- 
τεῖος εἷς, ἕτερος ᾿Εφέσιος, καὶ Po! τις ἱστοριχός. racliti, alius Ephesius, tertius Rhodius quidam historicus 
ἐπειδὴ δὲ τοὺς ἀπ᾽ ᾿Αριστίππου διεληλύθαμεν xol Φαί-ὀ — Quoniam vero eos qui ab Aristippo fluxere ac Ploedoo: 
ἕωνς, νῦν ξλχύσωμεν τοὺς ἀπ᾽ ᾿Αντισθένους χυνιχούς transegimus , age nunc illos qui ab Antisthene venerunt Cy 








τε xal στωιχούς, xal ἐχέτω ὧδε. nicos ac Stoicos hoc ordine adjiciamus. 
ΚΕΦ. B. CAP. Il. 
ΔΙΟΓΈΝΗΣ. DIOGENES. 


10 30. Διογένης "Ixectou τραπεζίτου Σινωπεύς. φησὶ 1 20. Diogenes Hicesii mensularii filius Sinopensis. Ετ- 
δὲ Διοκλῆς, δημοσίαν αὐτοῦ τὴν τράπεζαν ἔχοντος τοῦ — ulasse illum, quum pater ejus publice mensam haberet 2: 
πατρὸς xol παραχαράξαντος τὸ νόμισμα, φυγεῖν. Eó- ^ pecuniam adulteraret, Diocles auctor est. Sed Eubulids 
θουλίδης δ᾽ ἐν τῷ περὶ Διογένους αὐτόν φῆσι Διογένην ἰῃ libro de Diogene Diogenem sponte hoc fecisse ait el cum 
τοῦτο πρᾶξαι xal συναλᾶσθαι τῷ πατρί. οὐ μὴν ἀλλὰ patre una vagatum esse. Ipse quoque in Pordalo de « 

15 xai αὐτὸς περὶ αὑτοῦ φησιν ἐν τῷ Πορδάλῳ ὡς παρα- — ipsoait falso signasse monetam. Quidam vero eum quum 
χαράξαι τὸ νόμισμα. ἔνιοι δ᾽ ἐπιμελητὴν γενόμενον curator factus esset, persuasum ab opificibus aiun! τί- 
ἀναπεισθῆναι ὑπὸ τῶν τεχνιτῶν xal ἐλθόντα εἰς Δελφοὺς — pisse Delphos aut ad templum Apollinis in patria, ibique 
3| εἰς τὸ Δήλιον ἐν τῇ πατρίδι Ἀπόλλωνος πυνθάνεσθαι — Apollinem percontatum esse an id acturus esset quod ei 
εἰ ταῦτα πράξει ἅπερ ἀναπείθεται’ τοῦ δὲ συγχωρή- suaderetur : qui quum illi instituta patriae mutare permi- 

20 σαντος τὸ πολιτιχὸν νόμισμα, οὐ συνείς, τὸ χέρμα — gisset, non intellecta re, numos adulteravit ac deprehensus, 

ἐχιθδήλευσε καὶ φωραθείς, ὡς μέν τινες, ἐφυγαδεύθη, — ut quidam auctores sunt, in exilium ejectus est, secut- 

ὡς δέ τινες, ἑχὼν ὑπεξῆλθε φοδηθείς. (21) ἔνιοι δέ — Qum alios , ultro pree metu aufugit. (21) Sunt qui dicant i 

φασι παρὰ τοῦ πατρὸς αὐτὸν λαθόντα τὸ νόμισμα δια-- — jum a patre acceptam pecuniam adulterasse : atque illum 

φθεῖραι" — xal τὸν μὲν δεθέντα ἀποθανεῖν, τὸν δὲ φυ- quidem in carcere diem obiisse , hunc autem effugisse pr 
γεῖν ἐλθεῖν τ᾽ εἰς Δελφοὺς xol πυνθανόμενον οὐχ εἰ va- — fectumque Delphos sciscitatum esse non utrum pecuniam 
ραχαράξει , ἀλλὰ τί ποιήσας ἐνδοξότατος ἔσται, οὕτω (also signaret , verum quid faciens clarissimus futurus eet, 
λαθεῖν τὸν χρησμὸν τοῦτον. Γενόμενος δὲ ᾿Αθήνησιν 2 atque ita hoc oraculum cepisse. Quum vero Athenas coe 

Ἀντισθένει παρέδαλε. τοῦ δὲ διωθουμένου διὰ τὸ μη-ὀ cessisset, convenit Antisthenem. Eum ille quum rerelle- 

δένα προςίεσθαι, ἐξεδιάζετο τῇ προςεδρίᾳ. xal ποτε τὴν — ret — quippe ex constituto suo neminem recipiebat — vii 

βαχτηρίαν ἐπανατειναμένου αὐτῷ τὴν χεφαλὴν ὕπο- perseverantia sua. 1110 ipsi aliquando intentante baculum, 

σχών, « παῖε, εἶπεν " οὐ γὰρ εὑρήσεις οὕτω σχλη- subjecto capite , Feri , inquit ; non enim ita durum baculum 
ρὸν ξύλον ᾧ με ἀπείρξεις ἕως ἄν τι φαίνη λέγων. » reperies, qui me abs te, quam diu aliquid dixeris, arcere 
τοὐντεῦθεν διήχουσεν αὐτοῦ xal ἅτε φυγὰς ὧν pun tV possit. Hinc jam auditor illius factus est et , utpote profugus 
ἐπὶ τὸν εὐτελῇ βίον. (22) Μῦν θεασάμενος διατρέ- Jj ex patria, se ad victum simplicem contulit. (22) Consp«, 
χοντα, xaÜa φησι Θεόφραστος ἐν τῷ Meyaptxo, xal πὲ Theophrastus ait in Megarico, mure discurrente , qti 
μήτε χοίτην ἐπιζητοῦντα μήτε σχότος εὐλαδούμενον ἣ neque cubiculum inquireret, neque tenebras reverere', 
ποθοῦντά τι τῶν δοχούντων ἀπολαυστῶν, πόρον ἐξεῦρε neque aliquid eorum quze ad luxum idonea viderentur ap- 
τῆς περιστάσευς. τρίδωνα διπλώσας πρῶτος xata peteret, remedium invenit inopize suc. Pallium, ul qui- 
τινας διὰ τὸ ἀνάγχην ἔχειν καὶ ἐνεύδειν αὐτῷ, πήραν — dam volunt, primus duplicatum in usu habuit , ob nece 

40 τ᾽ ἐκομίσατο, ἔνθα αὐτῷ τὰ σιτία ἦν , καὶ παντὶ τόπῳ sarium usum utque illo se dormiens obvolveret. Peramq 
ἐχρῆτο εἰς πᾶντα, ἀριστῶν τε χαὶ χαθεύδων χαὶ δια- tulit, in qua cibos ferebat, omnique ad omnia utebilur 
λεγόμενος. ὅτε xai τοὺς ᾿Αθηναίους ἔφασχε, δειχνὺς loco, et prandens et dormiens et loquens. Quocira d - 
τὴν τοῦ Διὸς στοὰν xat τὸ Πομπεῖον, αὐτῷ χκατεσχευα- — Athenienses aiebat , Jovis porticum ostendens et Pompeu, 
xévat ἐνδιαιτᾶσθαι. (23) βαχτηρία δ᾽ ἐπεστηρίζετο  sibicondidissehabitaculum. (23)At baculoquidem primum - 

45 ἀσθενήσας: ἔπειτα μέντοι xai διὰ παντὸς ἐφόρει, οὐ — innilebatur ogrotans , deinceps autem eum semper ferebit, 
μὴν ἐν ἄστει, ἀλλὰ καθ᾽ δδὸν αὐτῇ τε χαὶ τῇ TL non quidem in urbe, sed iter agens, una cum pera, uc 
xaX φησιν ᾿Αθηνόδωρος 6 ᾿Αθηναίων προστατήσας καὶ refert Athenodorus Atheniensium aliquando magistra: 
Πολύευκτος ὃ ῥήτωρ καὶ Λυσανίας ὃ Αἰσχρίωνος. ἐπι- tus et Polyeuctus rhetor et Lysanias AEschrionis liu - 


b» 
ct 


3 


c 


3 


e 








LIB. VI, 2. DIOGENES. 


xüzg δέ τιν: οἰκίδιον αὐτῷ προνοήσασθαι, βραδύ- 
vix, τὸν ἐν τῷ Μητρῴῳ πίθον ἔσχεν οἰχίαν, ὡς xai 
τὸς ἐν ταῖς ἐπιστολαῖς διασαφεῖ, χαὶ θέρους uiv 
i ψάμμου sectis ἐχυλινδεῖτο, χειμῶνος δ᾽ ἀνδριάν- 
ς χεχιονισμένους περιελάμβανε , πανταχόθεν ἑαυτὸν 


γασχῶν. e ) Δεινός τ᾽ ἦν κατασοδαρεύσασθαι τῶν ἄλ- 4 


ν. xai τὴν μὲν Εὐχλείδου σχολὴν ἔλεγε χολήν, τὴν δὲ 
λάτωνος διατριθὴν κατατριθήν. τοὺς δὲ Διονυσιαχοὺς 
ὥνας μεγάλα θαύματα μωροῖς ἔλεγε xol τοὺς δημα- 
"γοὺς ὄχλου διαχόνους. ἔλεγε δὲ xal ὡς ὅτε μὲν 
οὐχυῦ ὑερνήτας ἐν τῷ βίῳ καὶ ἰατροὺς. καὶ φιλοσόφους, 
νετώτατον εἶναι τῶν ζῴων νομίζειν τὸν ἄνθρωπον. ὅτε 
| πάλιν ὀνειροχρίτας xat μάντεις xal τοὺς προςέχοντας 
xoi, ἦ τοὺς ἐπὶ δόξη καὶ πλούτῳ πεφυση μένους, οὐδὲν 
αταιότερον νομίζειν ἀνθρώπου. συνεχές τε ἔλεγεν εἰς 
jv βίον παρεσχευάσθαι δεῖν λόγον ἢ βρόχον. (25) χαί 
στε Πλάτωνα ἐν δείπνῳ πολυτελεῖ χατανοήσας ἐλάας 
γάμενον, « τί, φησίν, 6 σοφὸς εἰς Σιχελίαν πλεύσας 
ἣν τραπεζῶν τούτων χάριν, νῦν παραχειμένων οὐχ 
πολαύεις; « xai ὅς, » ἀλλὰ νὴ τοὺς θεούς, φησί, Διό- 
ei, χάχει τὰ πολλὰ : πρὸς ἔλάας χαὶ τὰ τοιαῦτα ἐγι- 
fur. » δὲδέ, « τί οὖν ἔδει πλεῖν εἰς Συραχούσας; ἢ 
ὑτε ἡ Ἀττιχὴ οὐχ ἔφερεν ἐλάας; » Φαδωρῖνος δέ φη- 
w ἐν παντοδαπῇ ἱστορία ᾿Αρίστιππον εἰπεῖν τοῦτο. καὶ 
ἄλοτε ἰσχάδας ἐσθίων dr vier! αὐτῷ φησί τε, € ἔξεστί 
Ὅι μετασχεῖν" » τοῦ δὲ λαθδόντος xai φαγόντος, ἔφη, 
μετασχεῖν εἶπον, οὐ χαταφαγεῖν. » (26) πατῶν αὖ- 
οὗ πότε τὰ στ τρώματα χεχληχότος φίλους παρὰ Διονυ- 
Vo, ἔφη, « πατῶ τὴν Πλάτωνος χενοσπουδίαν" » 
tox ὃν ὁ Ἰλάτων, « ὅσον, ὦ Διόγενες, τοῦ τύφου 
ἀχφαίνεις, δοχῶν μὴ τετυφῶσθαι. » οἱ δέ φασι τὸν 
λιογένην εἰπεῖν, « πατῶ τὸν Πλάτωνος τῦφον" » τὸν δὲ 
rtv, « ἑτέρῳ γε τύφῳ, Διόγενες" » Σωτίων δ᾽ ἐν τῷ 
τετάρτῳ φησὶ τοῦτο πρὸς αὐτὸν εἰπεῖν τὸν Πλάτωνα τὸν 
να, Διογένης οἶνόν ποτ᾽ ἤτησεν αὖτόν, τοτὲ δὲ xal 
πάλας, ὁ δὲ χεράμιον ὅλον ἔπεμψεν αὐτῷ" καὶ ὅς, « σύ, 
me, ἐὰν ἐρωτηθῆς δύο xal δύο πόσα ἐστίν. Elxo- 
"ty ἀποχρινῆ οὕτως οὔτε πρὸς τὰ αἰτούμενα δίδως 
ὅτε πρὸς τὰ ἐρωτώμεν᾽ ἀποκρίνῃ. » ἔσκωψε δὴ ὡς 
ἱπεραντολόγον, (5) ἐρωτηθεὶς ποῦ τῆς “Ελλάδος ἴδοι 
ἀγαθοὺς d ἄνδρας, « ἄνδρας μέν, » εἶπεν. « οὐδαμοῦ, 
ἴδας δ᾽ ἐν Λαχεδαίμονι. » σπουδαιολογουμένῳ ποτὲ 
: οὐδεὶς 1 npociet, ἐπέξδαλε τερετίζειν " ἀθροισθέντων 
3€, ὠνείδισεν ὡς ἐπὶ μὲν τοὺς φληνάφους ἀφικνουμένων 
σπουδαίως, ἐπὶ δὲ τὰ σπουδαῖα βραδυνόντων [ὀλιγώ- 
px]. ἔλεγέ τε περὶ μὲν τοῦ παρορύττειν χαὶ λαχτί- 
(tv ἐγωνίζεσθαι τοὺς ἀνθρώπους, περὶ ὃ δὲ χαλοχἀγαθίας 
μηθένα, τούς τε γραμματικοὺς ἐθαύμαζε τὰ μὲν τοῦ 
Ὃ: “νπσέως χαχὰ ἀναζητοῦντας, τὰ δ᾽ ἴδια ἀγνοοῦντας. 
X1: μὴν xat τοὺς Μουσιχοὺς τὰς μὲν ἐν τῇ λύρᾳ χορδὰς 
ἐρμόττεσθαι, d ἀνάρμοστα δ᾽ ἔχειν τῆς Li χῖς τὰ ἤθη" (a5) 
τὸς μαθηματιχοὺς ἀποθλέπειν μὲν πρὸς τὸν ἥλιον xal 
τὴν τὸ σθήνην, τὰ δ᾽ ἐν ποσὶ πράγματα παρορᾶν" τοὺς δή. 
sis λέγειν μὲν ἐσπουδαχέναι τὰ δίκαια, πράττειν δὲ 


139 


Quum autem ad quendam scripsisset , ut sihi aediculam pro- 
spiceret, et ille tardius id exsequeretur, dolium quod in Me- 
troo erat, pro domo habuit, sicut et ipse in epistolis testa- 
tur. Atque sestate quidem sese in fervida arena volutabat , 
hieme vero statuas nive perfusas complectebatur, omni ex 
parte se ipsum ad laborum tolerantiam exercens. (24) Acer 
item erat in despiciendis aliis. Unde et Euclidis scholam 
(alludens ad nomen χολή, bilis) bilem appellabat, et Pla- 
tonis consuetionem consumptionem. Dionysiaca certamina 
magna miracula stultorum dicebat, oratores turb; mini- 
firos. Dicebat autem : quum intueretur in vita gubernatores, 
medicos atque philosophos , animalium omnium sapientis- 
simum hominem videri; quum autem contra inspiceret so- 
mniorum interpretes, vates atque his animum advertentes , 
vel qui gloria aut divitiis inflati essent, tunc demum nihil 
se stultius existimare bomine. Dictitabat sepius homini- 
bus praesto esse oportere aut sanam mentem aut laqueum. 
(25) Quum vidisset aliquando Platonem in lauto convivio 
olivis vescentem , Quid , inquit , sapiens vir in Siciliam hu- 
jusmodi mensarum gratia profectus, appositis modo non 
frueris? Et ille, At hercle, inquit, Diogenes, et illic oleis 
et reliquis ejusmodi utplurimum vescebar. Etille, Quid 
igitur, inquit, Syracusas navigare oportebat? an tunc Attica 
oleas non ferebat? Favorinus in Omnigena historia Aristip- 
pum hoc dixisse tradit. Et przeterea aliquando caricas co- 
medens eum habuit obvium dixitque, Licet tibi partem su- 
mere : qui quum acceptas edisset , Partem sumere dixi , non 
comedere. (26) Calcans aliquando stratum ejus, quum ami- 
cos a Dionysio missos invitasset, dixit, Calco Platonis inane 
studium; ad quem Plato, Quantum , inquit, o Diogenes, 
tu fastum conspiciendum pra&bes , dum te superbia carere 
putas. Alii Diogenem hoc dixisse ferunt, Calco Platonis 
fastum ; illumque respondisse, At fastu alio, Diogenes. Porro 
Sotion in quarto refert hoc ipsi dixisse Platoni Cynicum. 
Vinum aliquando postularat ab eo Diogenes , aliquando ca- 
ricas; at ille lagenam integram ei misit : ad uem Diogenes , 
Num, inquit, si quidem rogatus es duo et duo quot sint , 
respondebis Viginti? ita neque secundum ea quie posceris 
das, neque ad quae rogaris respondes. Notabat autem illum 
ut verbosum. (27) Interrogatus ubinam Gr:ecize viros vidis- 
set bonos, Viros quidem , ait, nusquam, sed pueros vidi 
Lacedamone. Quum serio dissereret aliquando nemoque 
ipsi intenderet , avium cantum voce imitari cepit : congre- 
gutis autem ad se plurimis, exprobravit quod ad ineptías 
studiose concurrerent, ad res gravissimas negligenter mo- 
rarentur. Dicebatque de fodiendo ( supplantando in fos- 
sam arena deturbantes) et calcitrando certare homines , 
ut autem boni et probi fierent, curare neminem. Gramma- 
ticos mirabatur, quod quum Ulyssis mala requirerent , Sua 
ignorarent. Item musicos, quod lyrz chordas congrue apta- 
rent, animi mores inconcinnos haberent ; (28) sed et mathe- 
matieos carpebat, quod solem et lunam intuentes, quie 
ante pedes essent. neglizerent; oratores item, quod stude- 





140 
μηδαμῶς ἀλλὰ μὴν xat τοὺς φιλαργύρους ψέγειν μὲν 


τὸ ἀργύριον. ὑπεραγαπᾶν δέ. . χατεγίνωσχε δὲ xol 
τῶν ἐπαινούντων μὲν τοὺς διχαίους, ὅτι χρημάτων ἐπάνω 
εἶεν, ζηλούντων δὲ τοὺς πολυχρημάτους. ἐχίνει δ᾽ αὖ-- 
& τὸν καὶ τὸ θύειν μὲν τοῖς θεοῖς ὑπὲρ ὑγιείας, ἐν αὐτῇ δὲ 
τῇ θυσία χατὰ τῆς ὑγιείας δειπνεῖν. ἄγασθαι δὲ xal 
τῶν δούλων ot λαδροφαγοῦντας δρῶντες τοὺς δεσπότας 
μηδὲν ἁρπάζοιεν τῶν ἐσθιομένων. (29) ἐπήνει τοὺς 
μέλλοντας γαμεῖν xat μὴ γαμεῖν, xal τοὺς μέλλοντας 
10 χαταπλεῖν xai μὴ χαταπλεῖν, xal τοὺς μέλλοντας πο- 
λιτεύεσθαι χαὶ μὴ πολιτεύεσθαι, χαὶ τοὺς παιδοτροφεῖν 


xai μὴ παιδοτροφεῖν, καὶ τοὺς παρασχευαζομένους. 


συμδιοῦν τοῖς δυνάσταις xal ud) προςιόντας, ἔλεγε δὲ 
xal δεῖν τὰς χεῖρας ἐπὶ τοὺς φίλους ἐχτείνειν μὴ συγ" 

[5 χεχαμμένοις τοῖς δαχτύλοις. φησὶ δὲ Μένιππος ἐν τῇ 
Διογένους Πράσει ὡς ἁλοὺς χαὶ πωλούμενος ἠρωτήθη 
τί οἶδε ποιεῖν. ἀπεχρίνατο, « ἀνδρῶν ἄρχειν » xal 
πρὸς τὸν χήρυχα, « χήρυσσε, ἔφη, εἴ τις ἐθέλει 
δεσπότην αὑτῷ πρίασθαι. » χωλυθεὶς καθίζεσθαι, « οὐ- 
9) δέν, ἔφη, διαφέρει" xal γὰρ τοὺς ἰχθῦς ὅπως ἂν 
ἔοιντο πιπράσχεσθαι. ν (30) θαυμάζειν τ᾽ ἔφη εἰ χύ- 
«pav μὲν καὶ λοπάδα ὠνούμενοι χομποῦμεν " ἄνθρωπον 
δέ, μόνη τῇ ὄψει ἀρχούμεθα. ἔλεγε τῷ Ξενιάδη τῷ 
πριαμένῳ αὐτόν, δεῖν πείθεσθαι αὐτῷ, εἰ καὶ δοῦλος 
95 εἴη" xal γὰρ εἰ ἰατρὸς ἢ χυβερνήτης ἦν δοῦλος, πει- 
σθῆναι ἂν αὐτῷ. Εὐὔόδουλος δέ φησιν ἐν τῷ ἐπιγραφο- 
μένῳ Διογένους Πρᾶσις οὕτως ἄγειν τοὺς παιδας τοῦ 
Ξ'ενιάδου, μετὰ τὰ λοιπὰ μαθήματα ἱππεύειν, τοξεύειν, 
σφενδονᾶν, ἀχοντίζειν᾽ ἔπειτ᾽ ἐν τῇ παλαίστρᾳ οὐχ 
ἐπέτρεπε τῷ παιδοτρίδη ἀθλητιχῶς ἄγειν, ἀλλ᾽ αὐτὸ 
μόνον ἐρυθήματος χάριν xxl εὐεξίας. (31) κατεῖχον δὲ 
οἱ παῖδες πολλὰ ποιητῶν καὶ συγγραφέων xal τῶν αὐὖ- 
τοῦ Διογένους, πᾶσάν τ᾽ ἔφοδον σύντομον πρὸς τὸ εὐὖ- 
μνημόνευτον ἐπήσχει. ἐν οἴχῳ τ᾽ ἐδίδασχε διαχονεῖσθαι 
85 λιτῇ τροφῇ χρωμένους καὶ ὕδωρ πίνοντας, ἐν χρῷ χου- 
ρίας τε xat ἀχαλλωπίστους εἰργάζετο xal ἀχίτωνας χαὶ 
ἀνυποδήτους καὶ σιωπηλοὺς καὶ χαθ᾽ αὑτοὺς βλέποντας 
ἐν ταῖς ὁδοῖς. ἐξῆγε δ᾽ αὐτοὺς καὶ ἐπὶ χυνηγέσια. ol δὲ 
χαὶ αὐτοῦ Διογένους ἐπιμέλειαν ἐποιοῦντο χαὶ πρὸς 


3 


I 


4 


e 


— M ἢ ^ ^ »" 
Ξενιάδη xal γηρᾶσαι αὐτὸν xal θανόντα ταφῆναι προς 
τῶν υἱῶν αὐτοῦ. ἔνθα xal πυνθανομένου τοῦ “Ξενιαόου 
ὥς αὐτὸν θά ἔφη, «ἐπὶ πρόςωπον * ν (32) τοῦ δ᾽ ἐρο- 
πῶς αὐτὸν θάψειεν, ἐφη, « ἐπὶ πρόζω 3 P 
μένου « διὰ τί »5 « ὅτι μετ᾽ ὀλίγον, εἶπε, μέλλει τὰ χάτω 
- - »^ 
&5 ἄνω στρέφεσθαι. » τοῦτο δὲ διὰ τὸ ἐπιχρατεῖν ἤδη 
τοὺς Μαχεδόνας ἢ ἐχ ταπεινῶν ὑψηλοὺς γίνεσθαι. εἰςα- 
uy ΩΣ , 
γαγόντος τινὸς αὐτὸν εἰς οἶχον πολυτελῇ xai χωλύοντος 
’ y 3 “ων 
πτύσαι, ἐπειδὴ ἐχρέμψατο, εἰς τὴν ὄψιν αὐτοῦ ἔπτυσεν, 
“4 λ / , A ^ e 
εἰπὼν χείρονα τόπον μὴ εδρηκέναι. ol δὲ τοῦτο Apt- 
? 
60 στίππου φασί, φωνήσας ποτέ, « ἰὼ ἄνθρωποι, » [xai] 
συνελθόντων, χαθίκετο τῇ βαχτηρία, εἰπών, « ἀνθρώ- 
’ 
ποὺς ἐχάλεσα, οὐ xaÜappata , » ὥς φησιν "Ex&cov ἐν 
΄- ^-^ ΄“ , 
τῷ πρώτῳ τῶν Χρειῶν. φασὶ δὲ xat ᾿Αλέξανδρον εἰ- 
πεῖν ὡς εἴπερ ᾿Αλέξανδρος μὴ ἐγεγόνειν, ἠθέλησα ἂν 


: inquit, refert : nam et pisces, quocumque modo jaceant, eu 


- 5 -ram habebant parentibusque commendabant. Sensi 
τοὺς γονέας αἰτητιχῶς εἰχον. ὃ δ᾽ αὐτός φησι παρὰ τῷ G 


BIBA. G, β. ΔΙΟΓΕΝΗΣ. 


rent justa dicere, non autem et facere; avaros ΠΈΣ 
quod pecuniam vítuperarent, et iidem summe diligerent. ἢ 
prehendebat eos quoque qui justos quidem , quod pecu 
contemnerent, laudabant; pecuniosos vero beatos o 
mabant. Stomachabatur eis qui pro bona valetudine id 
facerent , inter sacrificia contra sanitatem cenarent. Set 
mirabatur, qui quum edaces dominos cernerent , nihi] 
riperent ciboru:n. (29) Laudabat eoe qui uxores d 

fuissent et non ducerent , et qui navigaturi non navigare 
quique accessuri ad rempublicam minime accederent, i 
qui pueros alituri non alerent, et qui δὲ componerenti 
comvivendum regibus, neque tamen accederent. Di 

manus ad amicos non complicatis digitis extendi a 
Refert Menippus in Venditione Diogenis, quod captu: 1 
venditus, quum rogaretur quid sciret agere, rosponkri 
Scire se viris imperare; atque ad preeconem, Pradica, inqui 
Ecquis dominum sibi emere vult? Sedere prohibitus, Ni 








(30) Mirari dicebat , quum ollam quidem et operculum m 
sine tactu ac tinnitu emamus, solo in homine emendo 3f 
ctu contenti sumus. Dicebat Xeniadze emptori suo, ijs 
sibi , quamvis esset servus, obtemperare oportere : nam 
medicus aut gubernator servus esset, ipsi obtemperatum ἢ 
Eu! ulus in libro qui inscribitur Diogenis Venditio, ita f 
Xeniad:e instituisse ait, post disciplinas reliquas equi 
arcus intendere, fundas rotare atque jaculari. Dein i 
palestra non permittebat paedotribae eos in morem allie 
rum exercere, sed tantummodo ruboris et bona valetudis 
gratia. (31) Tenebant vero pueri poetarum ac scripto 
aliorum ipsiusque Diogenis multa memoriter, omnem 
illis doctrine rationem , ut facile memoria teneretur, btt 
viter collectam insinuabat. Domi quoque sibumet i4 
ministrare docebat, simplici cibo contentos et aqua. Ta 
deri ad cutem faciebat, incompositosque deducebi! à 
Bine tunicis et calceis , tacitos ac se tantum in via intucrnid 
Educebatque eos et ad venationes. Contra illi Diogenis d 


eum apud Xeniadem idem ipse auctor est , ac vila functat 
a filiis ejus fuisse sepultuin. Ubi percontante Xeniadecs 
modo se sepeliri vellet, In faciem, inquit : (32) illo caosa 
interrogante , Quoniam, inquit, paulo post futurum ei 
inferiora sursum convertantur. Dixit autem hoc quia 3a? 
dones jam potentiam obtinebant atque ex humilibus sii 
mes fiebant. Quum eum quispiam in domum magnilio Hl 
structam apparatu induxisset et spuere velaret , postesquas 
exscreavit, in illius faciem sputa conjecit, deteriorem P 
cum ubispueret se non invenisse dicens. Alii Aristip* i 
applicant. Quum clamasset aliquando, Heus bomine 
convenissentque plurimi, baculo illos ferit, exclamans, 
Homines vocavi, non furciferos. Ait hoc Hecato in primo d 
Sententiis. Alexandrum etiam dixisse ferunt quod D 








LIB. VI, ». DIOGENES. 


tiere γενέσθαι. (33) ἀναπήρους ἔλεγεν οὐ τοὺς 
γοὺς χαὶ τυφλούς, ἀλλὰ τοὺς μὴ ἔχοντας πήραν. 
λθών ποτε ἡμιξύρητος εἰς νέων συμπόσιον, χαθά 
n Μητροχλῆις ἐν ταῖς Χρείαις, πληγὰς ἔλαβε: μετὰ 
ἐγυράνας τὰ ὀνόματα εἰς λεύχωμα τῶν πληξάντων 
iE ἐξεμυένος ; ἕως αὐτοὺς ὕέρει περιέθηχε χατα- 
ὡσχομένους xal ἐπιπληττομένους. ἔλεγεν ἑαυτὸν χύνα 
zt τῶν ἐπαινουμένων, ἀλλὰ μηδένα τολμᾶν τῶν ἐπαι- 
wav συνεξιέναι ἐπὶ τὴν θήραν. πρὸς. τὸν εἰπόντα, 
[iz νικῶ ἄνδρας », « ἐγὼ μὲν οὖν, εἶπεν, ἄνδρας. 
Ü ἀνδράποδα, » * (5) πρὸς τοὺς εἰπόντας, « γέρων εἶ 
ἱλοιπὸν ἄνες », « τί δέ, ν ἔφη, εἶ δόλιχον ἔτρεχον, 
ὃς τῷ τέλει ἔδει με ἀνεῖναι xai μὴ μᾶλλον ἐπιτεῖ- 
a χληβεὶς ἐπὶ δεῖπνον οὐχ ἔφη παρέσεσθαι" μηδὲ 
; πρώην αὐτῷ χάριν ἐγνωκέναι. γυμνοῖς ποσὶ χιόνα 
ἅτει χαὶ τἄλλα ὅσα ἄνω προείρηται" καὶ ὠμὰ δὲ 
ἐα ἐπε είρησε φαγεῖν, ἀλλ᾽ οὐ διῴχησε. κατέλαξέ 
τε ἀγμοσθένην τὸν ῥήτορα ἐν πανδοκείῳ ἀριστῶντα. 
δ ὑποχωροῦντος, « τοσούτῳ μᾶλλον, ἔφη, ἔση ἐν 
) πανξοχείῳ.» ξένων δέ ποτε θεάσασθαι θελόντων An 
wir , τὸν μέσον δάχτυλον ἐχτείνας, « οὗτος 
ὧν ἔφη, ἐστὶν 6 ᾿Αθηναίων δημαγωγός. » (a5) ἐχδα- 
ς δ᾽ ip: τον τινὸς xat αἰσχυνομένου ἀνελέσθαι, βου-- 
μενος αὐτὸν νουθετῷσαι, χεράμου τράχηλον δήσας 
υρε διὰ τοῦ Κεραμειχοῦ. μιμεῖσθαι ἔλεγε τοὺς χορο-- 

δ κάλους: xal γὰρ ἐκείνους ὑπὲρ τόνον ἐνδιδόναι 
i τοῦ τοὺς λοιποὺς ἅψασθαι τοῦ προςήχοντος τόνου. 
ὡς πλείστους ἔλεγε παρὰ δάχτυλον μαίνεσθαι’ ἐὰν 
ἦν τις τὴν μέσον προτείνας πορεύηται, δόξει τω μαίνε- 
52, ἐὰν δὲ τὸν λιχανόν, οὐκέτι. τὰ πολλοῦ ἄξια τοῦ 
Tie ἔλεγε πιπράσχεσθαι xai ἔμπαλιν. ἀνδριάντα 
ὧν τριζγιλίων πιπράσκεσθαι, χοίνιχα ὃ δ᾽ ἀλφίτων δύο 
"xw. (36) τῷ πριαμένῳ αὐτὸν Ξεενιάδη φησί, « ἄγε 
πως τὸ προςταττόμενον ποιήσεις. » τοῦ δ᾽ εἰπόντος, 


Ἄνω ποταμῶν χωροῦσι παγαί, 


8i LR ἐπρίω νοσῶν, oUx dv » ἔφη , αὐτῷ ἐπεί- 
ἄλλ᾿ εἶπες ἂν ὡς ἄνω ποταυῶν γωροῦσι πα- 
: ἤθελε τις παρ᾽ αὐτῷ φιλοσοφεῖν" ὃ δέ οἱ σα- 
T» 090, ἐχέλευσεν ἀχολουθεῖν. ᾧ ὡς δ᾽ ὑπ᾽ αἱ δοῦς ῥί- 
ax MD μετὰ χρόνον ὑπαντήσας αὐτῷ χαὶ γελάσας 
ἔγει, « τὴν σὴν χαὶ ἐμὴν φιλίαν σαπέρδης διέλυσε. » 
Mex δ᾽ οὕτως ἀναγράφει. εἰπόντος τινὸς αὐτῷ, « ἐπί- 
ἅττε ἡμῖν, Διόγενες, » ἀπαγαγὼν αὐτὸν ὑ,.' δολίου 
τυρὸν ἐδίδου φέρειν" ἀρνησχμένου δέ, « [7v σήν, 
e xii ity φιλίαν δ αιωδολίου τὺ τυρίδιον διαλέ-- 
.? (27) θεασάμενός ποτε παιδίον ταῖς χερσὶ πῖνον 
ξέρριγε τῆς πήρας τὴν χοτύλην, εἰπών, « παιδίον με 
VEVOCTXEY εὐτελεία. » ἐξέδαλε δὲ xal τὸ τρυξλίον , 
LEE παιϑίον θεασάμενος, ἐπειδὴ χατέαξε τὸ σχεῦος, 
τῷ χλῳ τοῦ ψωμίου τὴν φαχὴν ὑποδε χόμενον. συνε“ 
L nh 310 δὲ xal οὕτως" "D'ov θεῶν ἐστι πάντα" φίλοι 
*t *À σοτοὶ τοῖς θεοῖς" χοινὰ δὲ τὰ τῶν φίλων. πάντ᾽ dox 
ἐστὶ τῶν σοφῶν. θεασάμενός ποτε γυναῖκα ἀσγημονέστε- 


. 
4 
^ 
2 


t 4t 


Alexander esset , Diogenem se esse voluisset. (33) Ἀναπή- 
ρους (mutilos) appellabat non surdos aut caos , sed qui 
peram non haberent. (ngressus aliquando semitonso ca- 
pite convivium juvenum , quemadmodum scribit Metrocles 
in Sententiis , plagas retulit : postea nomina illorum qui se 
ceciderant inscribens in albo circuibat, ca pre se ferens, 
donec iis vicem contumeliae reddidit , dum reprehendendos 
et objurgandos omnih:is exposuit. Dicebat se canem esse e 
prestantioribus qui ab omnibus laudarentur, sed eorum 
qui laudarent neminem secum ad venandum exire au- 
dere. Dicente quodam viros se in Pythicis vincere, Imo 
vero , inquit, ego viros, tu mancipia. (34) Quum diceretur 
ipsi , Senex es, jam quiesce a labore, Quid enim, ait, si in 
stadio currerem, ad finem oporteret cursum remittere et 
non magis intendere? Vocatus ad cenam affuturum se ne- 
gavit : neque enim sibi paullo ante gratiam habitam. Nu- 
dis pedibus calcabat nivem et alia quie przedicta sunt : cru- 
das item carnes edere conatus est , sed digerere non potuit, 
Offendit aliquando Demosthenem oratorem in diversorio 
prandentem : illo autem in partem interiorem se recipiente, 
Tanto, inquit, magis in diversorio futurus es. Peregrinis ali- 
quando Demosthenem videre cupientibus , medium inten- 
dens digitum , Hic, ait, vobis est ille Atheniensium orator. 
(35) Quum quis elapsum sibi de manibus panem tollere 
erubesceret , castizare illum volens urcei collum alligatum 
per Ceramicum trahebat.  Imitari se dicebat chori magi- 
stros; illos enim tonum excedere , ut reliqui congraum to- 
num arriperent. Pendere ab uno dizito dicebat, ut plurimi 
homines insanire viderentur : nempesi quis medium di- 
gitum praetendens perzat, insanire videbitur, sin autem 
indicem, non ita. Quo sunt pretiosissima , ea minimo và- 
nire, et contra : nam statuam tribus millibus emi , farine 
vero chomnicem duobus cereis. (36) Ei qui emerat ipsum 
Xeniadz dixit : Age ut quod precipitur facias : dicente illo, 


Amnium refluunt fontes ad ortus; 


At si medicum , ait , eger emisses, non illi obtemperares po- 
tius quam diceres, Amnium refluunt fontes ad ortus ? 
Volebat quispiam apud eum philosophari, cui ille saperdam 
dedit ac sequi se jussit : ut autem ille prae verecundia ab- 
ecto quod ferebat abscessit, post aliquantulum occurrens 
iliridens ait, Tuam et meam amicitiam saperda dissolvit. 
Enimvero Diocles eam rem ita describit : dixerat illi quidam, 
Moderare nos , Diogenes : at ille abducto casei teruncium 
ferendum dedit ; isto renuente , Meam, inquit, ac tuam ami- 
citiam teruncium casei dissolvit. (37) Intuitus aliquando 
puerum concava bibeniem manu, cotylam pera productam 
abjecit, dicens , Puer me simplicitate victus superavit. Pro- 
jecitet catinum, quum similiter vidisset puerum vasculo 
fracto concavo frustuli lenticulam excipientem.  Ratioci- 
nabatur autem in hunc modum : Omnia deorum sunt : diis 
autem amici sunt sapientes : sunt autem amicorum cuncta 
communia : omnia igitur sapientum sunt. Inspexerat mu- 


142 


pov τοῖς θεοῖς προςπέίπτουσαν, βουλόμενος αὐτῆς περιε- 
λεῖν τὴν δεισιδαιμονίαν, χαθά φησι Zoo ὃ Περγαῖος, 
προςελθὼν εἶπεν, « οὐχ εὐλαδῇ, ὦ γύναι, μή ποτε θεοῦ 
ὄπισθεν ἑστῶτος --- πάντα γάρ ἐστιν αὐτοῦ πλήρη -- 
5 ἀσχημονήσης; » (28) τῷ Ἀσχληπιῷ ἀνέθηχε πλήχτην; 
ὃς τοὺς ἐπὶ στόμα πίπτοντας ἐπιτρέχων συνέτριθεν. 
εἰώθει δὲ λέγειν τὰς τραγιχὰς ἀρὰς αὐτῷ συνηντηκάναι" 
εἶναι γοῦν 
Ἄπολις, ἄοιχος, πατρίδος ἐστερημένος, 
10 πτωχός, πλανήτης, βίον ἔχων τοὐφ᾽ ἡμέραν. 


ἔφασχε δ᾽ ἀντιτιθέναι τύχῃ μὲν θάρσος, νόμῳ δὲ φύσιν, 

πάθει δὲ λόγον. ἐν τῷ Κρανείῳ ἡλιουμένῳ αὐτῷ ᾿Αλέ- 

ξανδρος ἐπιστάς φησιν, « αἴτησόν με ὃ θέλεις. » xat ὅς, 

« ἀποσχότησόν μον, » φησί. μαχρά τινος ἀναγινώσχον- 
15 τος xal πρὸς τῷ τέλει τοῦ βιόλίου ἄγραφόν τι παραδεί- 

ξαντος « θαρρεῖτε, ἔφη, ἄνδρες" γῆν δρῶ. » πρὸς τὸν 

συλλογισάμενον ὅτι χέρατα ἔχει, ἁψάμενος τοῦ με- 

τώπου,, « ἐγὼ μέν, ἔφη, οὐχ δρῶ. » (20) ὁμοίως xal 

πρὸς τὸν εἰπόντα ὅτι χίνησις οὐχ ἔστιν, ἀναστὰς πε- 
30 ριεπάτει. πρὸς τὸν λέγοντα περὶ τῶν μετεώρων, 
« ποσταῖος, » ἔφη, « πάρει ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ; » εὐνού- 
“ου μοχθηροῦ ἐπιγράψαντος ἐπὶ τὴν οἰχίαν, « μηδὲν 
εἰσίτω xaxóv », « ὃ οὖν χύριος, ἔφη, τῆς οἰχίας ποῦ 
εἰςξέλθη; » τῷ μύρῳ τοὺς πόδας ἀλειψάμενος ἔφη ἀπὸ 
μὲν τῆς χεφαλῇς εἰς τὸν ἀέρα ἀπιέναι τὸ μύρον, ἀπὸ 
δὲ τῶν ποδῶν εἰς τὴν ὄσφρησιν. ἀξιούντων ᾿Αθη- 
ναίων μυηθῆναι αὐτὸν xal λεγόντων ὡς ἐν ἄδου προε- 
δρίας ot μεμυημένοι τυγχάνουσι, » γελοῖον, ἔφη, εἰ Ἀγη- 
σίλαος μὲν xai ᾿Επαμεινώνδας ἐν τῷ βορβόρῳ διάξου- 
σιν, εὐτελεῖς δέ τινες μεμυημένοι ἐν ταῖς μαχάρων νή- 
σοῖς ἔσονται. » ((0) πρὸς τοὺς ἑρπύσαντας ἐπὶ τὴν 
τράπεζαν μῦς, « ἰδού, φησί, xal Διογένης. παρασίτους 
τρέφει.» Πλάτωνος εἰπόντος αὐτὸν χύνα, « ναί, ἔφη" 
ἐγὼ γὰρ ἐπανῆλθον ἐπὶ τοὺς πεπραχύτας. » ἐχ τοῦ 
βαλανείου ἐξιὼν τῷ μὲν πυθομένῳ εἰ πολλοὶ ἄνθρω- 
ποι λοῦνται, ἠρνήσατο' τῷ δ᾽, εἰ πολὺς ὄχλος, ὧμολό- 
γήσε. Πλάτωνος δρισαμένου, Ἄνθρωπός ἐστι ζῷον 
δίπουν ἄπτερον, xai εὐδοκιμοῦντος, τίλας ἀλεχτρυόνα 
εἰςήνεγχεν αὐτοῦ εἰς τὴν σχολὴν xal φησιν, » οὗτός 
ἐστιν ὃ Πλάτωνος ἄνθρωπος. » ὅθεν τῷ ὅρῳ προςετέθη 
τὸ πλατυώνυχον. πρὸς τὸν πυθόμενον ποία ὥρα δεῖ ἀρι- 
στᾶν, « εἰ μὲν πλούσιος, ἔφη, ὅταν θέλη" εἰ δὲ πέ- 
νης, ὅταν ἔζη. » (ει) ἐν Μεγάροις ἰδὼν τὰ μὲν πρό- 
Caza τοῖς δέρμασιν ἐσχεπασμένα, τοὺς δὲ παῖδας αὐτῶν 
γυμνούς, ἔφη, « λυσιτελέστερόν ἐστι Μεγαρέως χριὸν 
εἶναι ἢ υἱόν. ν πρὸς τὸν ἐντινάξαντα αὐτῷ δοχόν, εἶτα 
εἰπόντα, « φύλαξαι », « πάλιν γάρ με, ἔφη, παίειν 
μέλλεις; » ἔλεγε τοὺς μὲν δηλαγωγοὺς ὄχλου διαχόνους, 
τοὺς δὲ στεφάνους δόξης εξανυήματα. λύχνον μεθ᾽ 
ἡμέραν ἅψας περιήει λέγων « ἄνθρωπον ζητῶ. » εἱστήχει 
ποτε χαταχρουνιζόμενος * τῶν δὲ περιεστώτων ἐλεούν- 
των, παρὼν Πλάτων Pon, « εἰ βούλεσθ᾽ αὐτὸν ἐλεῆσαι, 
ἀπόστητε, » ἐνδειχνύμενος φιλοδοξίαν αὐτοῦ. 


o 


40 


4 


σι 


b 


“- 
— 


* ; 
εντοῖ- 


BIBA. c, β. 





AIOlT'ENHZ. 
lierem inhonestius diis procidentem : ejus superstiti 





auferre volens, ut Zoilus Pergzeus ait, accurrit dic 
Non vereris, mulier, ne forte stante post tergum 
cuncta enim plena ipso sunt — inhoneste te habeas? 
JEsculapio percussorem sacravit, qui procumbente: i» & 
ciem accurrens contereret. Solebat etiam dicere impedi 
tiones tragicas sibi evenisse : nempe se esse 
Extorrem ; sine foco, patriis ejectum sedibus , 
palantem, egentem, victum quaerere in diem. 





Aiebat se objicere fortunze quidem confidentiam , naluru 
legi, perturbationi rationem. Apricanti in Craneo supers 

Alexander, et, Quod vis, inquit, a me pete ; cui ille : d 
mihi, inquit, de sole. Legerat quidam diutissime, quumqe 
ad finem libri nihil ultra scriptum esse ostenderet, Bono, 8 
quit, este animo, viri : terram conspi cor. Ratiocinanti cui 

et concludenti illum habere cornua , manu frontem pelpais, 
Equidem, inquit, illa non video. (39) Itidem et dicest 
ipsi quodam non esse motum, exsurgens ambulabat. M 
eum qui de celestibus disserebat , Quam diu est, inquit, 
ex quo de celo descendisti ? Quum spado quidam nequis 
mus zedibus suis inscripsisset : Nihil ingrediatur mali, Dos 
nus, ait, domus quanam ingrediatur? Unguento inunze 
pedes dixit a capite quidem in aerem ascendere ungucniun,, 
sed a pedibus in olfactum. Volentibus Atheniensibus eun 
initiari atque dicentibus quod apud inferos ii qui initial 
sunt president, Perridiculum est, inquit, si quidem Az 
silaus e£ Epaminondas in cceno degent , viles autem quqw 
initiati in Beatorum insulis erunt. (40) Muribus ad ipssi 
mensam subrepentibus , Ecce , inquit , et Diogenes parasié 
nutrit. Platone canem ipsum appellante, Sane , inqui : 
nam equidem ad venditores remeavi. Et balneis eut 
percontanti an multi homines lavarent , negavit; at rozuti 
num turba multa, affirmavit. Platone item definiente, 
Homo est animal bipes sine pennis , quum placeret isla tj 
definitio, nudatum pennis ac pluma gallum gallinaceum t 
ejus invexit scholam , dicens, Hic Platonis homo est. Unt 
adjectum est definitioni, Latis unguibus.  Interroganti qz 
nam hora prandere oporteret , Si dives , inquit, es, quaxb 
vis; si pauper, quum potes. (41) Apud Megarenses intus 
oves pellibus tectas , illorum autem (ilios nudos, ait, Prz- 
stat Megarensis arietem esse quam filium. Ad eum qui tral* 
ipsum concusserat ac postea dicebat, Cave, Num, inqii!, 
iterum me ferire vis? Aiebat oratores quidem plebis miu- 
stros, coronas autem glorie bullas. Lucerna die acce 
ambulans , Hominem , aiebat , quaro. Stabat aliquand^ *- 
fluentem imbrem nudo corpore excipiens : miserantibus 0’ 
tem qui circumstabant Plato dixit : Si vos hujus mi«rdl, 
discedite ; gloriz illius cupiditatem significans. Colapium 


LIB. VI, 2. 


^ « / * , 
ψαντος αὐτῷ χόνδυλόν τινος, « "Ilpaxets , ἔφη, οἷόν με 
- ^ * 2; - 
fa ἐλάνθανε τὸ μετὰ περιχεφαλαίας περιπατεῖν. v 
Γ᾿" 
|: ἀλλὰ καὶ Μειδίου χονδυλίσαντος αὐτὸν xai εἰπόν- 
τος» « τριςχίλιαί σοι χεῖνται ἐπὶ τῇ τραπέζη, » τῇ ἑξῆς 
κυχτιχοὺς λαδὼν ἱμάντας xal χαταλοήσας αὐτὸν ἔφη, 
«τοις ιαί σοι χεῖνται ἐπὶ τῇ τραπέζῃ » Λυσίου τοῦ 
Ὶ ν * . 

Li / 3 M ^» ^ ὃ d 
τρυαχοπώλου πυθομένου εἰ θεοὺς νομίζει, « πῶς δέ, 
πεν, οὐ νομίζω, ὅπου καὶ σὲ θεοῖς ἐχθρὸν ὑπολαμ- 
δανω ; υοἱ δέ, Θεόδωρον εἰπεῖν τοῦτο. ἰδών τινὰ πε- 

) , , P v ^^ , , 
»ιραινόμενον ἐπεῖπεν, « ὦ χαχόδαιμον, οὐχ ἐπίστασαι 
ὅτι ὥςπερ τῶν ἐν γραμματιχῇ ἁμαρτημάτων περιρραι- 
νόυενος οὐχ ἂν ἀπαλλαγείης, οὕτως οὐδὲ τῶν ἐν τῷ 
Bio; ν ἐνεχάλει τοῖς ἀνθρώποις περὶ τῆς εὐχῆς, αἰτεῖσθαι 
λένων αὐτοὺς ἀγαθὰ τὰ αὐτοῖς δοχοῦντα xal οὐ τὰ xav 
ἄλήθειχν. (42) πρὸς δὲ τοὺς περὶ τὰ ὀνείρατα ἐπτοη- 
μένους ἔλεγεν ὡς ὑπὲρ ὧν μὲν πράττουσιν ὕπαρ, οὐχ 
ἐπιστρέφονται, ὑπὲρ ὧν δὲ καθεύδοντες φαντασιοῦνται, 
πολυπρχαγωονοῦσιν. Ὀλυμπίασι τοῦ χήρυχος ἀνειπόν-- 
τὸς, « vx Διώξιππος ἄνδρας », « οὗτος μὲν δὴ ἂν-- 
δράποδα, ἄνδρας δ᾽ ἐγώ. » ἠγαπᾶτο δὲ xal πρὸς ᾿Ἀθη- 
ναίωνγ' μειραχίου γοῦν τὸν πίθον αὐτοῦ συντρίψαντος, 
τῷ uiv πληγὰς ἔδοσαν, ἐχείνῳ ὃὲ ἄλλον παρέσχον. φησὶ 
* , e N € ^ , M A 
δὲ Διονύσιος ὁ στωικὸς ὡς ἁετὰ Χαιρώνειαν συλληφθεὶς 
-“,ο 7 ^ , X u y $, ’ 
ἀπήχθη πρὸς Φίλιππον" xal ἐρωτηθεὶς ὅστις εἴη, ἀπεχρί- 
γατο, «χατάσχοπος τῆς σῆς ἀπληστίας" » ὅθεν θαυμα- 
σἸεὶς ἀφείθη. — (44) ᾿Αλεξάνδρου ποτὲ πέμψαντος ἐπὶι- 
στολὴν πρὸς Ἀντίπατρον εἷς Ἀθήνας διά τινος ᾿Αθλίου, 
παρὼν £37 


ἄθλιος παρ᾽ ἀθλίου δι᾽ ἀθλίου πρὸς GÜAtov. 


, , 
Περδίχχου ἀπειλήσαντος, εἰ μὴ ἔλθοι πρὸς αὐτόν, ἀπο- 
- 1 " 
«τενεῖν, ἔφη, « οὐδὲν μέγα" xal γὰρ χάνθαρος xai φαλαγ- 
"s *- ^ ΄ od [4 
γῶν τοῦτ᾽ ἂν πράξειεν" » ἐχεῖνο δὲ μᾶλλον ἀπειλεῖν ἠξίου 
| - , 
ὡς «εἰ χαὶ χωρὶς ἐμοῦ ζήσαι, εὐδαιμόνως ζήσοιτο. » ἐύδα 
^ £4 , e^ X [o 
πολλάχις λέγων τὸν τῶν ἀνθρώπωγ βίον ba2tov ὑπὸ τῶν 
dex ὀεδοσύαι, ἀποχεχρύφθαι δ᾽ αὐτῶν ζητούντων με- 
[ X 4 
λίπηχτα xal μύρα χαὶ τὰ παραπλήσια. ὅθεν πρὸς τὸν 
« “- *Y , 
ὑπο τοῦ οἰχέτου ὑποδούμενον, « οὕπω, εἰπε, μαχάριος 
*Yoa4 e / 
εἰ, ἂν μή σε xat ἀπομύξη" τοῦτο δ᾽ ἔσται πηρωθέντι 
[] Ἁ , 
co τὰς χεῖρας. » (45) θεασάμενός ποτε τοὺς ἱερομνή- 
μονας τῶν ταμιῶν τινα φιάλην ὑφηρημένον ἀπάγοντας 
H t , 7 1 S09 / 
2*4, «of μεγάλοι χλέπται τὸν μιχρὸν ἀπάγουσι. » θεὰ» 
σαμεγὸς πότε μειράχιον λίθους βάλλον ἐπὶ σταυρό: 
Y “ e j 
«εὖγε, εἶπε, τεύξῃ γὰρ τοῦ σχοποῦ. » πρὸς τὰ πε- 
» / , A 3 , , A / 
atXvrR μειράχια xai εἰπόντα, « βλέπωμεν μὴ δάχη 
?uT - Y , , , 2 
fui, »,, « θαρρεῖτε, ἔφη, παιδία: κύων τευτλία οὐχ 
ἔσθίει. » πρὸς τὸν ἐπὶ τῇ λεοντῇ θρυπτόμενον, « παῦ- 
-—- ev , 
et, £r, τὰ τῆς ἀρετῆς στρώματα χαταισχυνῶν. » 
πρὸς τὸν μαχαρίζουντα Καλλισθένην xai λέγοντα ὡς 
πολυτελῶν παρ’ ᾿Αλεξάνδρῳ μετέχει, « χαχοδαίμων 
M Yo 4 - n 
iv οὖν ἐστιν, εἶπεν, ὃς xal ἀριστᾷ καὶ δειπνεῖ ὅταν 
n'-» . ^ . - 
Αλεξάνδρῳ δόξη. » (48) γργυάτων δεόμενος ἀπαιτεῖν 
* A à ^ »f 10 ιν 
ξορ “ρο lod 3.9 5 “ N 
Utt τοὺς φίλους, οὐχ αἰτεῖν. ἐπ᾽ ἀγορᾶς ποτε γει- 


DIOGENES. 


a quopiam accipiens, Hercule , ait, nesciebam mihi galea 
armato capite ambulandum. (42) Midia quoque ipsum co- 
laphis czedente ac dicente, Tria millia tibi in mensa posita 
sunt, postridie sumpto pugilum c:estu cresoque ipso dixit , 
Tria millia tibi in mensa sunt posita. Lysia pharmacopola 
sciscitante an deos esse crederet, Quomodo, inquit, non 
credo , qui te diis invisum censeo? Alii Theodorum hoc 
dixisse ferunt. Quendam intuitus se religionis causa undis 
abluentem , O miser, ait , an nescis te, quemadmodum erro- 
ribus in grammatica non potes aspersione aquze liberari, 
sic neque iis, quos in vita commiseris, ita liberari posse? 
Culpabat preces hominum , dicens eos qua ipsis bona vide- 
rentur, non qua re vera bona essent, postulare. (43) Eis 
vero qui terrerentur ad somnia dicebat, Ea quidem qua vi- 
gilantes agitis , non moramini ; qua vero dormientes imagi- 
namini, ea curiose disquiritis. In Olympicis ludis pronun- 
tiante precone, Dioxippus viros vicit, Hic, ait, mancipia, 
sed ego viros. Amabatur autem et ab Atheniensibus : nam 
adolescenti , quum dolium illius contrivisset , plagas intule- 
runt, illique aliud dederunt. Refert Dionysius Stoicus illum 
post pugnam ad Charoneam captivum abductum esse ad 
Philippum : a quo quis esset interrogatus, Explorator, in- 
quit , insatiabilis aviditatis tua. Ex quo admirationi ha- 
bitus liber dimissus est. (44) Miserat aliquando Alexander 
epistolam Athenas ad Antipatrum per Athliam (sive Athlium, 
quod sonat Miserum ) quendam , quum adesset Diogenes : 
Athlíug, inquit, ab Athlia per Athlium ad Athlium. Perdicca 
comminante nisi ad se veniret , illum se occisurum , Nihil , 
inquit , magni facies : nam et cantharus et phalangium id fa- 
cerent. lllud potius minitandum praedicabat : ipsum etiam 
sine me beate vivere posse. Sepe magna voce clamabat , 
deos hominibus dedisse victum facilem ac parabilem : sed 
nunc difficulter reperiri quaerentibus mellita liba, unguenta 
et his similia. Unde et ei qui a famulo calciabatur, Nondum, 
ait , beatus es, nisi tibi etiam nares emungat : hoc autem fiet, 
quum mancus sis manibus. (45) Quum vidisset aliquando 
magistratus qui ἱερομνήμονες dicebantur, quendam ab serario 
phialam furatum in carcerem ducentes , Magni, inquit, fures 
parvum ducunt. Intuens aliquando adolescentem lapides in 
crucem jacientem , Euge, inquit, scopo potieris. Circum- 
stantibus ipsum adolescentibus, atque dicentibus, Caveamus 
ne nos mordeat, Bono, inquit, estote animo, filioli : canis 
betis non vescitur. Glorianti cuidam quod leonis pelle tege- 
retur, Desine, inquit , virtutis stramenta dedecorare. Beatus 
dicebatur Callisthenes , quod magnificis ab Alexandro appa- 
ratibus exciperetur : at ille, Imo vero miser est, inquit, 
quod tum prandet ac ceenat quum Alexandro videtur. (40) 
Quum pecuniis egeret , eas se ab amicis repetere , non petere 
dicebat. Quum aliquando in foro masturbaret, Utinam, 
alebat, liceret sic perfricato ventre non esurire. Adole- 


143 


144 


ψαντα μὴ πεινῆν. » μειράχιον θεασάμενος μετὰ ga- 
τραπῶν ἐπὶ δεῖπνον ἀπιόν, ἀποσπάσας πρὸς τοὺς οἰχείους 
ἀπήγαγε xol ἐκέλευσε τηρεῖν. πρὸς τὸ χεχοσμημένον 
μειράχιον πυθόμενόν τι ἔφη οὐ πρότερον λέξειν αὐτῷ, 
εἰ μὴ ἀνασυράμενος δείξειε πότερον γυνή ἐστιν ἢ ἀνήρ. 
ὃ πρὸς τὸ χοτταδίζον ἐν τῷ βαλανείῳ μειράχιόν φησιν, 
« ὅσῳ βέλτιον, τοσούτῳ χεῖρον. » ἐν δείπνῳ προςερρί- 
πτοὺν αὐτῷ τινες ὀστάρια ὡς xuvi* xai ὃς ἀπαλλαττόμε- 
νος προςεούρησεν αὐτοῖς ὡς χύων. (47) τοὺς ῥήτορας xal 
πάντας τοὺς ἐνδοξολογοῦντας τριςανθρώπους ἀπεχάλει 
10 ἀντὶ τοῦ τριςαθλίους. τὸν ἀμαθῆ πλούσιον πρόδατον εἶπε 
χρυσόμαλλον. θεασάμενος ἐπὶ ἀσώτου οἰκίᾳ ἐπιγε- 
γραμμένον, « πράσιμος », « ἥδειν, εἶπεν, ὅτι οὕτω 
χραιπαλῶσα ῥαδίως ἐξεμέσοις τὸν χεχτημένον. » πρὸς 
τὸ καταιτιώμενον μειράχιον τὸ πλῆθος τῶν ἐνοχλούντων, 
15 « παῦσαι γάρ, ἔφη, xal σὺ τὰ δείγματα τοῦ πασχη- 
τιῶντος περιφέρων. » πρὸς τὸ ῥυπαρὸν βαλανεῖον, « οἵ 
ἐνθάδε, ἔφη, λουσάμενοι ποῦ λοῦνται ; » παχέος xt- 
θαρωδοῦ πρὸς πάντων μεμφομένου αὐτὸς μόνος ἐπήνει" 
ἐρωτηθεὶς δὲ διὰ τί; ἔφη, «« ὅτι τηλικοῦτος ὧν χιθα- 
20 ρῳδεῖ xal οὐ ληστεύει. » (48) τὸν χιθαρῳδὸν ἀεὶ χατα- 
λειπόμενον ὑπὸ τῶν ἀχροατῶν ἠσπάσατο, « χαῖρε ἀλέ- 
XTOQ" » τοῦ δὲ εἰπόντος, « διὰ τί ν; « ὅτι, ἔψη , 
ἄδων πάντας ἐγείρεις. » μειραχίου ἐπιδειχνυμένου πλη- 
ρώσας τὸ προχόλπιον θέρμων ἀντιχρὺ ἔχαπτε" τοῦ δὲ 
25 πλήθους εἰς αὐτὸν ἀφορῶντος θαυμάζειν ἔφη πῶς ἐχεῖνον 
| ἀφέντες εἷς αὐτὸν δρῶσι. λέγοντος δ᾽ αὐτῷ τινος ἰσχυρῶς 
δεισιδαίμονος, « μιᾷ πληγῇ τὴν χεφαλήν σου διαρ- 
ρήξο» ν, « ἐγὼ δέ γε, εἶπε, πταρὼν ἐξ ἀριστερῶν 
τρέμειν σε ποιήσω. » Ἡγησίου παραχαλοῦντος y οἷ σαί 
80 τι αὐτῷ τῶν συγγραμμάτων, « μάταιος, ἔφη, τυγ- 
χάνεις, ὦ Ἡγησία, ὃς ἰσχάδας μὲν γραπτὰς οὐχ αἱρῇ , 
ἀλλὰ τὰς ἀληθινάς: ἄσχησιν δὲ παριδὼν τὴν ἀληθινὴν 
ἐπὶ τὴν γεγραμυένην δρμᾷς. » (49) πρός τε τὸν ὀνειδί- 
σαντα αὐτῷ τὴν φυγήν, « ἀλλὰ τούτου γ᾽ ἕνεχεν, gt- 
St πεν, ὦ καχόδαιμον, ἐφιλοσόφησα. » xxi πάλιν εἰ- 
πόντος τινός, « Σινωπεῖς σου φυγὴν χατέγνωσαν, » 
« ἐγὼ δέ γε, εἶπεν, ἐκείνων μονήν. » ἰδών ποτ᾽ Ὄλυμ- 
πιονίχην πρόδατα νέμοντα, « ταχέως, εἶπεν, ὦ βέλ- 
τιστε, μετέδης ἀπὸ τῶν Ὀλυμπίων ἐπὶ τὰ Νέμεα. » 
40 ἐρωτηθεὶς διὰ τί οἱ ἀθληταὶ ἀναίσθητοί εἰσιν, ἔφη, « ὅτι 
κρέασιν δείοις καὶ βοείοις ἀνῳχοδόμηνται. » ἥτει ποτὲ 
ἀνδριάντα" ἐρωτηθεὶς δὲ διὰ τί τοῦτο ποιεῖ; « μελετῶ, 
εἶπεν, ἀποτυγχάνειν. » αἰτῶν τινα — xai γὰρ τοῦτο 
πρῶτον ἐποίει διὰ τὴν ἀπορίαν ---- ἔφη, « εἰ μὲν χαὶ 
45 ἄλλῳ δέδωκας, δὸς κἀμοί" εἰ δὲ μή, ἀπ᾽ ἐμοῦ ἄρξαι. » 
(50) ἐρωτηθείς ποτε ὑπὸ τυράννου ποῖος εἴη ἀμείνων 
γαλχὸς εἷς ἀνδριάντα, ἔφη, « ἀφ’ οὗ Ἁρμόδιος xat Ἄρι- 
στογείτων ἐχαλχεύθησαν. » ἐρωτηθεὶς πῶς χρῆται Διο- 
νύσιος τοῖς φίλοις, ἔφη, « ὡς θυλάχοις, τοὺς μὲν πλή- 
60 ρεις χρημνῶν, τοὺς δὲ χενοὺς ῥίπτων. » νεογάμου 

ἐπιγράψαντος ἐπὶ τὴν οἰκίαν, 

ὋὉ τοῦ Διὸς παῖς χαλλίνιχος Ηραχλῇς 
ἐνθάδε κατοιχεῖ. μηδὲν εἰσίτω xaxov' » 


BIBA. G, B. ΔΙΟΓΈΝΗΣ. 


scentem intuitus cum satrapis ad cenam abeuntem, abitra- 
ctum ad suos reduxit observarique jussit. Elegantius exor- | 
nato adolescenti quippiam roganti non prius se affirmait | 
responsurum , quam sublata veste ostenderet virne ese: 
mulier. Adolescenti in balneo cottabo ludenti, Quanto 
inquit, melius, tanto deterius. Inter ccenandum osa ili - 
quidam ut cani jactabant : at ille discedens urina eos cona- Ὁ 
minabat ut canis. (47) Oratores atque omnes in dicens» | 
gloriam quzerentes Ter-homines pro eo quod est Ter-infelice - 
appellabat. Divitem indoctum ovem aureo vellere tectam 

dicebat. Quum vidisset prodigi cujusdam domui inscriptum, - 
Venalis, Sciebam, inquit, quod prae nimia crapula facile | 
dominum evomeres. Querenti adolescentulo de multitudine | 
eorum qui pudicitiae suze molesti essent , Desiste, inquit, - 
et tu prurientis indicia circumferre. Ingressus sordidum | 
balneum , Qui hic se lavarunt, ait, ubi abluuntur? Qunm | 
rudem pinguemque citharaedum omnes carperent, solus ipse | 
laudabat : rogatus quamobrem , ait, Quod talis quum :it, | 
cithara se, non latrociniis exercet. (48) Citharadum, qi 
semper ab auditoribus deserebatur, ita salutabat, Sale 
galle : illo autem dicente, Cur ita? Quia, inquit, can. 


ornnes excitas. Quum adolescentulus coram populo ιὃ..- 
sereret , exadversum ille sinum lupinis complens comer" 
cepit : multitudine in ipsum conversa mirari se dixil que- 
modo illo dimisso se intuerentur. Dicente ipsi quodam vaM* 
superstitioso, Uno ictu caput tibi perfringam, At ego, inquit, 
a sinistris sternutans te tremere faciam. Hegesia ipsum pre- 
cante ut sibi librorum aliquid commodaret , Stultus, inquit, 
es, Hegesia , qui caricas quidem non pictas οἰ μεῖς, sed veris; 
vera autem exercitatione neglecta te ad scriptam confer. 
(49) Ei qui ipsi exilium exprobrabat, At hujus, inqui, 
miser, causa philosophatus sum. — Alio rursus dicente, Si- 
nopenses te exilii condemnant , Et ego illos, inquit, man- 





sionis. Intuitus aliquando Olympionicen oves paxe | 
tem , Quam cito, inquit, o praeclare, ab Olympiis ad Nu 
quod pascua (significat ) te contulisti? Rogatus εὐ] 
rei gratia athleta: sint. stupidi, Quia, inquit, suillis ac 
bubulis carnibus exstructi sunt. Petebat aliquando si" 
pem a statua : rogatus cur hoc faceret, Ut me, inquil, 
repulsam ferre assuefaciam. Quum stipem peleret ἃ quo 
piam — quippe hoc primum agebat ob inopiam — d 
cebat, Si quidem et alii dedisti, mihi da; si vero Demi, - 
aine incipe. (50) Interrogatus aliquando 8 tyranno cujus 
modi ire praestaret statuam sculpere, Quo, inquit, Har 
modius et Aristogiton fusi sunt. Rogatus quomodo Diony- 
sius amicis uteretur, Ut sacculis, ait : dum pleni sunt su 
pendit et abjicit vacuos. Inscripserat quidam domui sux, 
uxore nuper ducta, 

Ex Jove prognatus Callinicus Hercules 

in hac domo habitat. Nihil ingrediatur mali! 








* 


LIB. VI, 32. DIOGENES. 


ἰπξέγραψε᾽ « μετὰ τὸν πόλεμον ἢ συμμαχία. » τὴν 
μλαργυρίαν εἶπε μητρόπολιν πάντων τῶν χαχῶν. ἄσω- 
, , /, , *? 

mv θεασάμενος ἐν πανδοχείῳ ἐλάας ἐσθίοντ᾽ ἔφη, « εἶ 
ἤἥτως ἠρίστας, οὐχ ἂν οὕτως ἐδείπνεις. » (5) τοὺς ἀγα- 
bic ἄνδρας θεῶν εἰκόνας εἶναι" τὸν ἔρωτα σχγολαζόντων 
L .? M *,4 kJ , » M , 
ἰσχολίαν. ἐρωτηθεὶς τί ἄθλιον ἐν βίῳ, ἔφη, « γέρων 
ἔπορος.» ἐρωτηθεὶς τί τῶν θηρίων χάχιστα δάχνει, 
τη, « τῶν μὲν ἀγρίων συχοφάντης, τῶν δὲ ἡμέρων 
(0425. » ἰδών ποτε δύο χενταύρους χάχιστα ἐζωγραφη- 
χένους ἔγη" « πότερος τούτων Χείρων ἐστί; » τὸν πρὸς 
p , , , 5 L kj , 
χάριν λόγον ἔφη μελιτίνην ἀγχόνην εἶναι. τὴν γαστέρα 
X4zu£ótv ἔλεγε τοῦ βίου. ἀχούσας ποτὲ ὅτι Διδύμων 
| αυλητῆς μοιχὸς Eam, κα ἄξιος, ἔφη, £x τοῦ ὀνόματος 
φέμασθαι, » ἐρωτηθεὶς διὰ τί τὸ γρυσίον χλωρόν ἐστιν, 
fr, « ὅτι πολλοὺς ἔχει τοὺς ἐπιδουλεύοντας. » ἰδὼν 
τυναῖχα ἐν φορείῳ, « οὐ χατὰ τὸ θηρίον, ἔφη, 4 γα- 
λεάγρα.» (51) ἰδών ποτε δραπέτην ἐπὶ φρέατι χαθή- 
μενον ἔφη, « μειράχιον, βλέπε μὴ ἐαπέσης. » ἰδὼν 
[κειραχύλλιον] ἱματιοχλέπτην ἐν τῷ βαλανείῳ ἔφη, 
ὁ ἐπ᾿ ἀλειμμάτιον ἢ ἐπ᾽ ἄλλ᾽ ἱμάτιον ; « ἰδών ποτε γυ- 
vaa; ἀπ᾽ ἐλαίας ἀπηγχονισμένας, « εἴθε γάρ, ἔφη, 
31v: τὰ ξένδρα τοιοῦτον χαρπὸν ἤνεγχεν. » ἰδὼν λω- 
ποῦύτην ἔφη, 

Τίπτε σὺ 3e , φέριστε; 

ἦ τινα συλήσων νεχύων χατατεθνηώτων ; 


ἐρωτγθεὶς εἰ παιδισκάριον ἢ παιδάριον ἔχοι, ἔφ ὕ" » 
»οτγθεὶς εἰ παιδισκάριον ἢ παιδάριον ἔχοι, ἔφη, « οὔ 

τοῦ δὲ εἰπόντος, « ἐὰν οὖν ἀποθάνης, τίς σε ἐξοίσει ; » 
75. * Ὃ γρήζων τῆς οἰχίας. » (63) μειράχιον εὔμορ- 
γπι. Ujygri,ov vy,c οἰχιᾶς. μειρ μοὸρ 
v ἀγυλάχτως ἰδὼν χοιμώμενον, νύξας, « ἐπέγειραι, » 
ἢ 


φλᾷ 


“ΦὉ 
“τῷ 


e 


-€4 


, 
M, τίς τοι εὕδοντι μεταφρένῳ ἐν δόρυ πήξη. 
πρὸς τὸν πολυτελῶς ὀψωνοῦντα, 
Ὠχύμορος δή μοι, τέκος, ἔσσεαι, οἷ ἀγοράζεις; 


Πλάτωνος περὶ ἰδεῶν διαλεγομένου xal ὀνομάζοντος 
τραπεζότητα xal χυαθότητα, « ἐγώ, εἶπεν, ὦ Πλάτων, 
τράπεζαν μὲν xal χύαθον δρῶ" τραπεζότητα δὲ xal 
χυαθότητα οὐδαμῶς" ν xal ὅς, « κατὰ λόγον, ἔφη᾽ οἷς 
μὲν γὰρ χύαθος χαὶ τράπεζα θεωρεῖται, ὀφθαλμοὺς 
ἔχεις. ᾧ δὲ τραπεζότης καὶ χυαθότης βλέπεται, νοῦν 
τὐχ ἔχεις, υ (54) [ἐρωτηθεὶς ὑπό τινος, « ποῖός τίς σοι 
Διυγένης δοχεῖν ; « Σωχράτης, εἶπε, μαινόμενος. »] ἐρω- 
triés ποίῳ χαιρῷ δεῖ γαμεῖν, ἔφη, « τοὺς μὲν νέους 
μηδέπω, τοὺς δὲ πρεσδυτέρους μηδεπώποτε. » ἐρω- 
τηϑεὶς τί θέλοι χονδύλου λαθεῖν, « περικεφαλαίαν, » 
ior. μειράχιον ἰδὼν χαλλωπιζόμενον ἔφη, « εἰ μὲν 
τς ἄνδρας, ἀτυχεῖς" εἰ δὲ πρὸς γυναῖκας, ἀδικεῖς. » 
en ποτε μειράχιον ἐρυθριῶν, « θάρρει, ἔφη τοιοῦτόν 
ἐστι τῆς ἀρετῆς τὸ χρῶμα. » δυοῖν ποτε νομιχοῖν 
ἀκούσας τοὺς δύο χατέχρινεν, εἰπὼν τὸν μὲν χεχλοφέναι, 
fv 22 ud ἀπολωλεχέναι. ἐρωτηθεὶς ποῖον οἶνον ἡδέως 
πίνει, ἔφη, « τὸν ἀλλότριον. » πρὸς τὸν εἰπόντα, « πολ- 
D'OCENES. 


145 


inscripsit ipse , Post bellum auxilium. Pecuniz cupiditatem 
arcem omnium malorum dixit. Prodigum quendam intui- 
tus oleas in diversorio edentem, Si sic prandisses, ait , non 
ita ccenares. (51) Bonos viros imagines deorum esse ; amo- 
rem vacantium occupationem. Rogatus quidnam esset in 
vita miserum, Senex, ait, egens. Quaenam perniciosissime 
morderet bellua , Ex feris , inquit , obtrectator ; ex cicuribus 
autem adulator. Intuitus aliquando centauros duos pessime 
pictos ait, Uter horum Chiron (quod significat deterior ) 
est? Sermonem ad gratiam instructum melleum esse ]la- 
queum dixit. Ventrem vite Charybin appellabat. Audiens 
Didymonem moechum fuisse comprehensum, Dignus est, 
inquit, ex ipso nomine ( ex didymis, id est testiculis) sus- 
pendi. Rogatus cur pallens esset aurum , Quia , inquit , mul- 
tos habet insidiatores.  Mulierem in lectica intuens non pro 
bellua dixit esse caveam. (52) Fugitivum servum super 
puteum (grace φρέαρ. quod dicasterii nomen est) seden- 
tem quum vidisset, Cave , inquit, adolescens, ne incidas. 
Cernens [puerulum] vestimentorum furem in balneis, Num , 
inquit, ad unguentulum ( aleimmation ) an vero ad aliud 
vestimentum (ailhimalion ) ? Quum vidisset aliquando mu- 
lieres ex olivee arbore pendere suffocatas , Utinam , inquit , 
arbores omnes fructum hujusmodi ferrent. Intuitus vestium 
furem ait, 


Hic quid , vir bone , qu:eris? 
anne aliquem e vita functis spoliare laboras? 


Rogatus num ancillam aut servulum haberet , negavit : di- 
cente, Si ergo mortem obieris, quisnam te ad sepulerum 
elferet? Qui domo, inquit, indiget. (53) Quum animadver- 
teret formosum adolescentem sine custodia obdormientem , 
manu pungens, Surge, inquit, 


Ne quis te a tergo stertentem cuspide figat. 
Ad eum qui pretiosa parabat obsonia , 
Haud longrevus eris , fili , mihi : tantus es emptor. 


Platone de ideis disserente et nominante mensalitatem et 
et cyathitatem , Equidem , inquit, o Plato , mensam et cya- 
thum video, mensalitatem vero et cyathitatem non video. 
Et ille , Recte , inquit : quibus enim cyathus mensaque con- 
spicitur, oculos habes; qua autem mensalitas et cyathitas 
intelligitur, mentem non habes. (54) [Interroganti cuidam 
qualis ipsi videretur Diogenes (izmo Plato ) , respondit : So- 
cratesinsaniens. ] Rogatus a quodam quo tempore d ucenda sií 
uxor, Juvenibus , inquit , nondum , senibus vere nunquam. 
Jnterrogatus quidnam vellet merere colaphi , Galeam 
inquit. Adolescentem intuens sese exornantem : Si ad viros 
captandos ita facis, inquit, miser es; si ad mulieres , ne- 
quam. "Vidensadolescentulum rubore perfusum , Confide, 
ait, fili : hujusmodi est virtutis color. Quum duos aliquando 
audisset legis peritos, ambos damnavit, dicens alterum 
quidem furatum esse , alterum vero non perdidisse. Rogatus 
cujusmodi vinum libentius biberet , Alienum, inquit. Di- 
10 


146 


λοί σου καταγελῶσιν », « ἀλλ᾽ ἐγώ, ἔφη, οὐ καταγε- 
λῶμαι. ν (65) πρὸς τὸν εἰπόντα χαχὸν εἶναι τὸ ζῆν, 
« o) τὸ ζῆν, εἶπεν, ἀλλὰ τὸ χαχῶς ζῆν. » πρὸς τοὺς 
συμθουλεύοντας τὸν ἀποῦράντα αὐτοῦ δοῦλον ζητεῖν, 

δ « γελοῖον, ἔφη, εἰ Μάνης μὲν χωρὶς Διογένους ζῇ; 
Διογένης δὲ χωρὶς Μάνου οὐ δυνήσεται. » ἀριστῶν ἐλάας, 
πλαχοῦντος ἐπειςενεχθέντος, ῥίψας φησίν, 


ὯὮ ξένε, τυράννοις ἐκποδὼν μεθίστασο- 
καὶ ἄλλοτε, 
10 Μάστιξεν δ᾽ ἐλάαν. 


ἐρωτηθεὶς ποταπὸς εἴη χύων; ἔφη « πεινῶν μὲν Μελιταῖος, 
χορτασθεὶς δὲ Μολοττιχός, τούτων οὖς ἐπαινοῦντες ol 
πολλοὶ οὐ τολμῶσι διὰ τὸν πόνον συνεξιέναι αὐτοῖς ἐπὶ 
τὴν θήραν οὕτως οὐδ᾽ ἐμοὶ δύνασθε συμθιοῦν διὰ τὸν 


A8 φόθον τῶν ἀλγηδόνων ». (56) ἐρωτηθεὶς εἰ οἱ σοφοὶ πλα-᾿ 


χοῦντα ἐσθίουσι, « πάντα, εἶπεν, ὡς καὶ οἱ λοιποὶ 
«ἄνθρωποι.» ἐρωτηθεὶς διὰ τί προςαίταις μὲν ἐπιδιδόασι, 
φιλοσόφοις δὲ οὔ, ἔφη, « ὅτι χωλοὶ μὲν xoi τυφλοὶ 
γενέσθαι ἐλπίζουσι, φιλοσοφῆσαι δ᾽ οὐδέποτε. » φιλάρ- 
30 γυρὸν fist: τοῦ δὲ βραδύνοντος, » ἄνθρωπε, εἶπεν, 
: εἷς τροφήν σε αἰτῶ, οὐχ εἷς ταφήν. » ὀνειδιζόμενός 
ποτε ἐπὶ τῷ παραχαράξαι τὸ νόμισμα ἔφη, « ἦν ποτε 
χρόνος ἐχεῖνος ὅτ᾽ ἤμην ἐγὼ τοιοῦτος ὁποῖος σὺ νῦν" 
ὁποῖος δ᾽ ἐγὼ νῦν, σὺ οὐδέποτε.» xal πρὸς ἄλλον ἐπὶ 
35 τῷ αὐτῷ ὀνειδίσαντα, « χαὶ γὰρ ἐνεούρουν θᾶττον, ἀλλὰ 
νῦν οὔ. » (57) εἰς Μύνδον ἔλθὼν xal θεασάμενος με- 
γὙάλας τὰς πύλας, μιχρὰν δὲ τὴν πόλιν, « ἄνδρες 
Νύνδιοι, ἔφη, χλείσατε τὰς πύλας, μὴ fj πόλις ὑμῶν 
ἐξέλθη. » θεασάμενός ποτε πορφυροχλέπτην πεφωραμέ- 
80 νον ἔφη, ᾿ 


Ἔλλαθε πορφύρεος θάνατος xal Μοῖρα χραταιή. 


Κρατέρου ἀξιοῦντος πρὸς αὐτὸν ἀπιέναι, « ἀλλὰ βού- 
“λομαι, ἔφη, ἐν ᾿Αθήναις ἅλα λείχειν ἣ παρὰ Κρατέρῳ 
“τῆς πολυτελοῦς τραπέζης ἀπολαύειν. » ᾿Αναξιμένει τῷ 
85 ῥήτορι παχεῖ ὄντι προζελθών, « ἐπίδος xal ἡμῖν, ἔφη, 

τοῖς πτωχοῖς τῆς γαστρός" xal γὰρ αὐτὸς χουφισθήσγ, 
καὶ ἡμᾶς ὠφελήσεις. υ διαλεγομένου ποτὲ τοῦ αὐτοῦ τά- 
ρῖχος προτείνας περιέσπασε τοὺς ἀχροχτάς" dyavae 
χτοῦντος δέ, « τὴν Ἀναξιμένους, ἔφη, διάλεξιν ó6o- 
40 λοῦ τάριχος. διαλέλυκεν. » (68) ὀνειδιζόμενός ποτε ὅτι 
ἐν ἀγορᾷ ἔφαγεν, « ἐν ἀγορᾷ γάρ, ἔφη, χαὶ ἐπεί- 
νησα, » ἔνιοι δὲ τούτου φασὶν εἶναι κἀχεῖνο, ὅτι 
Ἰπλάτων θεασάμενος αὐτὸν λάχανα πλύνοντα,, προςελ- 
θὼν ἡσυχῇ εἴποι αὐτῷ " « εἰ Διονύσιον ἐθεράπενες., 
45 οὖχ ἂν λάχανα ἔπλυνες" » τὸν δ᾽ ἀποχρίνασθαι ὁμοίως 
ἡσυχῇ, « xal σὺ εἰ λάχανα ἔπλυνες, οὐκ ἂν Διονύσιον 
ἐθεράπευες. » πρὸς τὸν εἰπόντα, « οἱ πλείους σου χα- 
ταγελῶσι », « χἀχείνων τυχόν, εἶπεν, οἱ ὄνοι" ἀλλ᾽ οὔτ᾽ 
ἐχεῖνοι τῶν ὄνων ἐπιστρέφονται, οὔτ᾽ ἐγὼ ἐχείνων. » 

&0 θεασάμενός ποτε μειράκιον φιλοσοφοῦν,, « εὖγε, εἷς 

πεν, ὅτι τοὺς τοῦ σώματος ἐραστὰς ἐπὶ τὸ τῆς ψυγ ἧς 


κάλλος μετάγεις, » (69) θαυμάζοντός τινος τὰ ἐν Σα- 


ΒΙΒΛ. G, 8. ΔΙΟΓΈΝΗΣ. 


cente ipsi quodam , Multi te irrident, At ego, inquit, no 
irrideor. (55) Dicenti malum esse vivere, Non , inquil, vi 
vere malum est, sed male vivere.  Suadentibus ut fos- 
tivum quzreret servum , Ridiculum , inquit, est, si Mane 
absque Diogene vivat, Diogenes absque Mane non possi. 
Quum olivis in prandio vesceretur, allata placenta , abjeil, 
dicens : 
Hospes , tyrannis e vía decedito. 

Et alias : 

Flagellavit autem oleam (ἐλάαν, quod est etiam ut cr. 

| rere * 
Rogatus cujas esset canis, Esuriens, inquit, Melita, se 
tiatus vero Molossicus , ex eorum numero , quos permulti 
laudant, neque tamen ob laborem audent cum eis uns ad 
venationem egredi : ita ne mihi quidem ob dolorum metus 
congredi atque una vivere potestis. (56) Rogatusan a- 
pientes placentis vescerentur, Omnibus, inquit, sicut e 
homines ceteri. Interrogatus cur mendicis largirentur 
homines, non autem philosophis, Quia claudos, inquit, 
se fieri posse et caecos opinantur et ipsos; at philosophe 
nunquam. Poscebat quiddam ab avaro : illo autem mo 
nectente, Ad cibum, inquit, homo, te postulo, non ad 
sepulcrum. Exprobranti quod aliquando falso pecuniam 
signasset, Tempus , inquit, fuit quum talis eram quali t 
modo; qualis autem ego modo sum , nunquam tu eri. A'- 
teri sibi idem exprobranti, Atqui , inquit , fuit etiam tea- 
pus quum immieerem, jam vero non ita. (57) Myndum 
prefectus quum videret amplas portas et urbem mei 
cam, Viri , inquit, Myndii, portas claudite, ne urbs vedrà 
egrediatur. Quum vidisset aliquando hominem in purpare 
furto deprehensum , inquit, 
Purpureum cepit fatum violentaque Parca. 

Cratero precante ut ad se proficisceretur, At malo, i" 
quit, sal Athenis lingere quam apud Craterum frui mxgti- 
fice instructa mensa. Anaximenem conveniens oratore 
pinguem et obesum,, Impertire,, inquit , et nobis pauperi 
bus ventrem : quippe et ipse ab onere levaberis et nob 
emolumento eris. Disserente illo aliquando , saleamentum 
protendens auditores in se convertit : indignante illo, Di. 
putationem , inquit , Anaximenis unius oboli salsamenlus 
dissolvit. (58) Quum illi probro daretur quod in foro mat- 
ducaret, In foro enim, ait, esurívi. Quidam et illud hujus st 
aiunt, quod intuitus illum Plato lavantem olera, accedet 
ad aurem illi dixerit, Si Dionysio obsequereris, olera p? 
fecto non laveres : illum que ad aurem item respondise, o 
iu οἱ laveres olera, Dionysio non obsequereris. Diceoti 
cuidam, Multi te irrident, Et illos, inquit, fortasse asini : "Ὁ 
non illi asinos curant , neque ego illos, respondit. Cons 
adolescentulo philosopbante, Eia, inquit, qui amas 
corporis ad anime pulchritudinem traducas. (59) Admiranl 








LIB. VI, 2. DIOGENES. . 147 


μοϊράχη ἀναθήματα, Fon, « πολλῷ ἂν ἦν πλείω cl 
αἱ οἱ μὴ σωθέντες ἀνετίθεσαν" » οἱ δὲ τοῦτο Διαγόρου 


φασὶ τοῦ Μηλίου. εὐμόρφω μειραχίῳ ἀπιόντι εἷς συμ--" 


τόσιον ἔφη) « χείρων ἐπανήξεις" » τοῦ δ᾽ ἐπανελθόντος 
ιαὶ τῇ ἑξῆς εἰπόντος, « xal ἀπῆλθον xal χείρων οὐχ 
γενόμην, » ἔφη, « Χείρων μὲν οὔ, Εὐρυτίων δέ. » 
juxoAov ἅτει - τοῦ δ᾽ εἰπόντος, « ἐάν με πείσης. » 
Ign, « εἴ σε ἐδυνάμην πεῖσαι, ἔπεισα ἄν σε ἀπάγ- 
inca, ἐπανήρχετο ἐχ Λαχεδαίμονος εἷς ᾿Αθήνας" 
πρὸς οὖν τὸν πυθόμενον, « ποῖ xal πόθεν »; « ex τῆς 
ἀνδρωνίτιδος, εἶπεν, elc τὰν γυναιχωνῖτιν. » (eo) ἐπα - 
γήει ἀπ᾿ Ὀλυμπίων * πρὸς οὖν τὸν πυθόμενον εἰ ὄγλος 
tín πολύς, « πολὺς μέν, εἶπεν, 6 ὄχλος, ὀλίγοι δ᾽ οἱ 
ἄνθρωποι, » τοὺς ἀσώτους εἶπε παραπλησίους εἶναι 
συχαῖς ἐπὶ χρημνῷ πεφυχυίαις, ὧν τοῦ καρποῦ ἄνθρω- 
τὸς μὲν οὐχ ἀπογεύεται, χόραχες δὲ xal γῦπες ἐσθί- 
σι, Φρύνης ᾿Αφροδίτην χρυσῆν ἀναθείσης ἐν Δελ- 
φοῖς (φασὶ) τοῦτον ἐπιγράψαι, « ἀπὸ τῆς τῶν 'EA- 
λήνων ἀχρασίας, » ᾿Αλεξάνδρου ποτὲ ἐπιστάντος αὐτῷ 
χαὶ εἰπόντος, « ἐγώ εἶμι ᾿Αλέξανδρος 6 μέγας βασι- 
λεὺς ν, « χἀγώ, φησί, Διογένης ὃ χύων. » ἐρωτηθεὶς 
τ ποιῶν χύων χαλεῖται, ἔφη, « τοὺς μὲν διδόντας 
φαίνων, τοὺς δὲ 13) διδόντας ὑλαχτῶν, τοὺς δὲ πονη- 
px, δάχνων. » (61) ἀπὸ auxi; ὠπώριζε" τοῦ δὲ φυλάτ- 
τοντος εἰπόντος, « αὐτόθεν πρῴην ἄνθρωπος ἀπήγξατο, . 
« ἐγὼ οὖν, φησίν, αὐτὴν χαθαρῶ. » ἰδὼν Ὀλυμπιονίκην 
εἰς ἑταίραν πυχνότερον ἀτενίζοντα, « ἴδε, ἔφη, χριὸν 
Δρειμάνιον ὡς ὑπὸ τοῦ τυχόντος χορασίου τραχηλίζε- 
τι, » τὰς εὐπρεπεῖς ἑταίρας ἔλεγε θανασίμῳ μελι- 
χράτῳ παραπλησίας εἶναι. ἀριστῶντι αὐτῷ ἐν ἀγορᾷ 
αἱ περιεστῶτες συνεχὲς ἔλεγον, « χύον᾽ » ὃ δέ, ὑμεῖς. 
εἶπεν, ἐστὲ χύνες, οἵ με ἀριστῶντα περιεστήχατε. » 
δύο μαλαχῶν περιχρυπτομένων αὐτὸν ἔφη, « μὴ 
εὐλαδεῖσθε" χύων τευτλίαοὐ τρώγει. » περὶ παιδὸς πε- 
πορνευχότος ἐρωτηθεὶς πόθεν εἴη, « Τεγεάτης, » ἔφη. 
(ὃ) ἀφυὴ παλαιστὴν θεασάμενος ἰατρεύοντα ἔφη, « τί 
τοῦτο; ἢ ἵνα τούς ποτέ σε νικήσαντας νῦν χαταδάλῃς-:» 
θελσάμενος υἱὸν ἑταίρας λίθον εἰς ὄχλον βάλλοντα, 
* πρύζεχε, ἔφη, ud) τὸν πατέρα πλήξης. » δείξαντος 
αὐτῷ παιδαρίου μάχαιραν ἣν εἰλήφει παρ᾽ ἐραστοῦ, 
«f μὲν μάχαιρα, ἔφη, χαλή, ἡ δὲ 163) αἰσχρά' « ἐπαι- 
γούντων τινῶν τὸν ἐπιδόντα αὐτῷ ἔφη, » ἐμὲ δ᾽ οὐχ 
ἐπαινεῖτε τὸν ἄξιον λαθεῖν. » ἀπαιτούμενος ὃπό τινος 
τρίδωνα ἔφη, « εἰ μὲν ἐχαρίσω, ἔχω: εἶ δ᾽ ἔχρησας, 

ἡρῶμαι, » ὑποβολιμαίου τινὸς εἰπόντος αὐτῷ ὅτι χρυ- 
οἷν ἔχοι ἐν τῷ ἱματίῳ, « val, ἔφη,, διὰ τοῦτο αὐτὸ 

ὑποβεῤλημέγος χοιμᾶ, » — (s3) ἐρωτηθεὶς τί αὐτῷ 

Περιγέγονεν ἐχ φιλοσοφίας, ἔφη, « el χαὶ μηδὲν ἄλλο, 

3 γοῦν πρὸς πᾶσαν τύχην παρεσχευάσθαι. » ἐρωτηθεὶς 

RÁtv εἴη, « χοσμοπολίτης, » ἔφη. θυόντων τινῶν τοῖς 

Doi; ἐπὶ τῷ υἱὸν γενέσθαι, ἔφη, « περὶ δὲ τοῦ ποδαπὸς 

Br οὐ θύετε; ν ἔρανόν ποτ’ ἀπαιτούμενος πρὸς τὸν 

VES y ἔφη , 


Té ἄλλους ἐράνιζ᾽, ἀπὸ δ᾽ Ἕχτορος ἴσχεο χεῖρας. 


quodam ea φυ in Samothracia sunt donaria , Longe, ait, 
plura essent, si et qui servati non sunt, dedicassent. Alii 
Diagore Melio hoc assignant.  Formoso adolescenti ad 
convivium eunti ,'Deterior (χείρων), inquit , remeabis : illo 
redeunte et postridie ipsi dicente , Et abii et deterior effectus 
non sum, Non tu quidem, inquit , Chiron ( deterior), sed 
Eurytion (lazior). Postulabat quiddam ab homine moroso : 
quo dicente, Si milii persuaseris, Equidem , inquit , si per- 
suadere possem , suasissem ut te suspenderes. Reverteba- 
tur Laced:emone Athenas : interrogatus igitur quo et unde 
veniret, A viris, inquit, ad mulieres. (60) Rediens ab 
Olyrspiis quum rogaretur an multa ibi turba fuerit ,; Turba, 
inquit, sane multa, sed homines pauci. Luxuriosos dicebat 
similes ficubus quz per preecipitia nascuntur, quarum fru- 
ctus homo non gustat, cotvi autem et vultures comedunt, 
Phryne scortum Venerem auream Delphis dedicavit, cui 
ille inscripsit: De Grecorum luxuria. Alexandro quon- 
dam illi assistente et dicente, Ego sum Alexander magnusille 
rex, At ego, inquit, Diogenes canis, Rogatus quidnam 
faciens canis vocaretur, Quod eis inquit, blandior qui dant, 
in eos vero qui non dant oblatro, malos autem mordeo. (61) 
Ex ficu quadam poma legebat : custode dicente ; Htc ante 
paucos dies homo suspensus est', Ego igitur, inquit, illam 
purgabo. Olympionicen intuens in scortum freguenter in- 
tendentem, Ecce , inquit , ut aries Martius a puella vulgari 
per collum captus abducitur. Formosa scorta letali mulso 
non dissimilia dicebat. Prandenti in foro qui circumstabant 
identidem acclamabant, Canis : at ille, Vos, ait, canes estis, 
qui prandentem me circumstatis. — Quum duo molles se 
ipsi subducerent, Nolite, inquit, vereri : canis betas non 
comedit. De puero stuprato cujas esset rogatus , Tegeates 
(e lupanari), inquit. (62) Quum vidisset ignavum lucta- 
torem medicinam profitentem , Quid hoc? inquit, num ut 
eos qui te aliquando vicerunt nunc ipse dejicias? Quum 
scorti filium In turbas jactantem lapides cerneret, Cave ᾽ 
ait , ne patrem ferias. Puero ostentanti ipsi gladium quem 
ab amafore acceperat, Gladius, inquit, pulcher est, sed 
capulus ( quod grace est etiam occasio muneris ) feedus. 
Laudantibus quibusdam eum qui illi erogaverat , Me au- 
tem, inquit, non laudatis qui accipere merui? Quum a 
quodam pallium rcpeteretur, Si quidem , 8it, donasti, ha- 
beo; sin autem commodasti , utor. Supposititio quodam ei 
dicente , Aurum habes in pallio, Ita sane, inquit : idcirco 
illo supposito obdormis. (63) Rogatus quid ex philosophia 
lucratus fuisset , Etiamsi nihi] aliud, inquit, vel hoc ipsum 
quod ad omnem fortunam paratus sum. Interrogatus cujas 
esset , Mundi civis , ait. Sacrificantibus quibusdam ut filium 
a diis impetrarent , Ut, inquit , bonum impetretis, non im- 
molatis? Quum stipem aliquando rogaretur, collectorí ait , 
Rellicuos spolia , cohibe sed ab Hectore dextram. 
10. 


138 BIDA. G, P. 


Τὸν βίον ἦσθα χύων, ᾿Αντίσθενες. ὧδε πεφυχὼς 
ὥςτε δαχεῖν χραδίην ῥήμασιν, οὗ στόμασιν" 

ἀλλ᾽ ἔθανες φθισιχός, τάχ᾽ ἐρεῖ τις ἴσως" τί δὲ τοῦτο; 
πάντως εἰς ᾿Αἴδην δεῖ τιν᾽ ὁδηγὸν ἔχειν. 


δ Γεγόνασι δὲ xoi ἄλλοι Ἀντισθένεις τρεῖς, Ἣ ραχλεί-Ἰ 
τεῖος εἷς, ἕτερος ᾿Ἐφέσιος, χαὶ Poo τις ἱστορικός. 
ἐπειδὴ δὲ τοὺς ἀπ᾽ ᾿Αριστίππου διεληλύθαμεν xal Φαί- 
ἕωνς, νῦν ἑλχύσωμεν τοὺς ἀπ᾽ ᾿Αντισθένους χυνιχούς 
τε xat στωιχούς, xal ἐχέτω ὧδε. 





ΚΕΦ. Β΄. 
ΔΙΟΓΕΝΗΣ. 
1. 20. Διογένης Ἱϊχεσίου τραπεζίτου Σινωπεύς. φησὶ 


δὲ Atox c, δημοσίαν αὐτοῦ τὴν τράπεζαν ἔχοντος τοῦ 
πατρὸς xal παραχαράξαντος τὸ νόμισμα, φυγεῖν. Ἐὐ- 
θουλίδης δ᾽ ἐν τῷ περὶ Διογένους αὐτόν φησι Διογένην 
τοῦτο πρᾶξαι χαὶ συναλᾶσθαι τῷ πατρί. οὐ μὴν ἀλλὰ 
1» xai αὐτὸς περὶ αὑτοῦ φησιν ἐν τῷ Πορδάλῳ ὡς παρα- 
χαράξαι τὸ νόμισμα. ἔνιοι δ᾽ ἐπιυελητὴν γενόμενον 
ἀναπεισθῆναι ὑπὸ τῶν τεχνιτῶν χαὶ ἐλθόντα εἰς Δελφοὺς 
3| εἰς τὸ Δήλιον ἐν τῇ πατρίδι Ἀπόλλωνος πυνθάνεσθαι 
e , 4 [4 . v * / 
εἰ ταῦτα πράξει ἅπερ ἀναπείθεται 090 δὲ συγχωρή- 
40 σαντος τὸ πολιτιχὸν νόμισμα, οὐ συνείς, τὸ χέρμα 
ἐχιόδήλευσε xal φωραθείς, ὡς μέν τινες, ἐφυγαδεύθη, 
ὡς δέ τινες, ἑκὼν ὑπεξῆλθε φούηθείςς. (21) ἔνιοι δέ 
φασι παρὰ τοῦ πατρὸς αὐτὸν λαθόντα τὸ νόμισμα δια-- 
- 1 ^ H 2 bod ^ 
φθεῖραι. — xai τὸν μὲν δεθέντα ἀποθανεῖν, τὸν δὲ φυ- 
40 γεῖν ἐλθεῖν τ᾽ εἰς Δελφοὺς καὶ πυνθανόμενον οὐχ εἰ πα- 
ραχαράξει, ἀλλὰ τί ποιήσας ἐνδοξότατος ἔσται, οὕτω 
λαθεῖν τὸν γρησμὸν τοῦτον. Γενόμενος δὲ ᾿Αθήνησιν 
9 N /, e ὃς "N , X * 
Ἀντισθένει παρέδαλε. τοῦ δὲ διωθουμένου διὰ τὸ μη- 
δένα προςίεσθαι, ἐξεδιάζετο τῇ προςεδρία. xal ποτε τὴν 
e 3 , Tn P i 
4 e 
30 βαχτηρίαν ἐπανατειναμένου αὐτῷ τὴν χεφαλὴν ὑπο- 
“- * 
d « παῖε, εἶπεν" οὐ γὰρ εὑρήσεις οὕτω σχλη- 
ρὸν ξύλον ᾧ με ἀπείρξεις ἕως ἄν τι φαίνῃ λέγων. » 
τοὐντεῦθεν διήκουσεν αὐτοῦ χαὶ ἅτε φυγὰς ὧν ὥρμησεν 
ἐπὶ τὸν εὐτελῇ βίον. (22) Μῦν θεασάμε νος διατρέ- 
36 χοντα, χαθα φησι Θεόφραστος ἐν τῷ Meyapux, xol 
ἦτε χοίτην ἐπιζητοῦντα μήτε σχότος εὖλ αθούμενον ἣ 
ποθοῦντά τι τῶν δοχούντων ἀπολαυστῶν, πόρον ἐξεῦρε 
τῆς περιστάσεως. τρίδωνα διπλώσας πρῶτος χατά 
τινας διὰ τὸ ἀνάγχην ἔχειν καὶ ἐνεύδειν αὐτῷ, πήραν 
40 τ᾽ ἐκομίσατο, ἔνθα αὐτῷ τὰ σιτία 7v , xal παντὶ τόπῳ 
ἐχρῆτο εἰς πάντα, ἀριστῶν τε χαὶ χαθεύδων χαὶ δια- 
λ - , 8 X Ἁ 3 ( »* ^ M] 
ἐγόμενος. ὅτε xai τοὺς Αθηναίους ἔφασχε, Cstxvuq 
τὴν τοῦ Δ'ὸς στοὰν xat τὸ Πομπεῖον, αὐτῷ χατεσχευα- 
χέναι ἐνδιαιτᾶσθαι. (23) βαχτηρία δ᾽ ἐπεστηρίζετο 
45 ἀσθενήσας: ἔπειτα μέντοι xal διὰ παντὸς ἐφόρει, οὐ 
1 2 v ) 3 ἊΝ y ^o ^ , 
μὴν ἐν ἄστει, ἀλλὰ xa 600v αὐτῇ τε xol τῇ πῆρα; 
καθά φησιν ᾿Αθηνόδωρος 6 ᾿Αθηναίων προστατήσας καὶ 
Π]ολύευχτος ὃ ῥήτωρ καὶ Λυσανίας ὁ Αἰσχρίωνος. ἐπι- 


ΔΙΟΓΕΝΗΣ. 


In vita canis acer eras, Antisthenes , ut tu 
morderes verbis , haud tamen ore, homines. 
mortuus es phthisicus, dicet quis fore, Quid ad rem? 
ductore omnino ad limina Ditis opus. 


Ifuerunt autem et alii Antisthenes tres, unus de schota He- 
racliti, alius Ephesius, tertius Rhodius quidam historicus 
Quoniam vero eos qui ab Aristippo fluxere ac Phzedone 
transegimus, age nunc illos qui ab Antisthene venerunt Cv | 
nicos ac Stoicos hoc ordine adjiciamus. 





CAP. Il. 
DIOGENES. 


i 20. Diogenes Hicesii mensularii filius Sinopensis.  E:- 
ulasse illum, quum pater ejus publice mensam haberet δὲ 
pecuniam adulteraret, Diocles auctor est. Sed Eubulid 
in libro de Diogene Diogenem sponte hoc fecisse ait et cum. 
patre una vagatum esse. Tpse quoque in Pordalo de ὦ 
ipso ait falso signasse monetam. Quidam vero eum quum 
curator factus esset, persuasum ab opificibus aiunt ve- | 
nisse Delphos aut ad templum Apollinis in patria, ibique - 
Apollinem percontatum esse an id acturus esset quod ei . 
suaderetur : qui quum illi instituta patrie mutare permi- 
Bisset, non intellecta re, numos adulteravit ac deprehensus, 
ut quidam auctores sunt, in exilium ejectus est, secun- 
dum alios, ultroprze metu aufugit. (21) Sunt qui dicant i!- 
lum a patre acceptam pecuniam adulterasse : atque illum 
quidem in carcere diem obiisse, hunc autem effugisse pro- 
fectumque Delphos sciscitatum esse nan utrum pecuniam 
falso signaret , verum quid faciensclarissimus futurus esset, 
2 atque ita hoc oraculum cepisse. Quum vero Athenas con- 
cessisset , convenit Antisthenem. Eum ille quum repelle- 
ret — quippe ex constituto suo neminem recipiebat — vicit - 
perseverantia sua. lllo ipsi aliquando intentante baculum, 
subjecto capite , Feri , inquit ; non enim ita durum baculara - 
reperies, qui me abs te, quam diu aliquid dixeris, arcere - 
possit. Hinc jam auditor illius factus est et, utpote profugi: 
ὦ ex patria, se ad victum simplicem contulit. (22) Conspecto, 
ut Theophrastus ait in Megarico, mure discurrente, qui - 
neque cubiculum inquireret , neque tenebras revereretu:, - 
neque aliquid eorum quae ad luxum idonca viderentur ap- 
peteret, remedium invenit inopie suc. Pallium , ut qui- 
dam volunt, primus duplicatum in usu habuit , ob nece 
sarium usum utque illo se dormiens obvolveret. ^Peramque 
tulit, in qua cibos ferebat, omnique ad omnia utebatu: 
loco, et prandens et dormiens et loquens. Quociraa εἰ 
Athenienses aiebat , Jovis porticum ostendens et Pompeun, 
sibi condidisse habitaculum. (23) At baculo quidem primum 
innitebatur zegrotans , deinceps autem eum semper ferebat, 
non quidem in urbe, sed iter agens, una cum pera, ut 
refert Athenodorus Atheniensium aliquando magntra- 
tus et Polyeuctus rhetor et Lysanias JEschrionis filius. 





LIB. VI, ». DIOGENES. 


χαχός, οὗ παρόντος οὐχ αἰσθανόμεθα ; » πρὸς 
Ἀλέξανδρον ἐπιστάντα καὶ εἰπόντα, « οὐ φούῃῇ 
us »; « τί γάρ, εἶπεν, εἶ; ἀγαθὸν ἢ xaxóv; » τοῦ 
δὲ εἰπόντος, « ἀγαθόν »ν, « τίς οὖν, εἶπε, τὸ ἀγα- 
| Kv φοθεῖται; » τὴν παιδείαν εἶπε τοῖς μὲν νέοις σω- 
φροσύνην, τοῖς δὲ πρεσδυτέροις παραμυθίαν, τοῖς 
δὲ πένησι πλοῦτον, τοῖς δὲ πλουσίοις χόσμον εἶναι. 
πρὸς Διδύμωνα τὸν μοιχὸν ἰατρεύοντά ποτε χόρης 
ὀφθαλμόν, « ὅρα, φησί, μὴ τὸν ὀφθαλμὸν τῆς παρ- 


| θένου θεραπεύων τὴν χόρην φθείρῃς. » εἰπόντος τινὸς ὅτι ᾿ 


ὑπὸ τῶν φίλων ἐπιδουλεύεται, « χαὶ τί δεῖ πράττειν, 

ἔγη, εἰ δεήσει τοῖς φίλοις xal τοῖς ἐχθροῖς ὁμοίως 

χρῆσθαι; » (ao) ἐρωτηθεὶς τί χάλλιστον ἐν ἀνθρώποις, 

ἔφη, «παρρησία. » εἰςελθὼν εἰς διδασχάλου καὶ Μούσας 
; μὲν ἰδὼν πολλάς, μαθητὰς δὲ ὀλίγους, « σὺν θεοῖς, ἔφη, 

διβάσχαλε, πολλοὺς μαθητὰς ἔχεις. » εἰώθει δὲ πάντα 

ποιεῖν ἐν τῷ μέσῳ, χαὶ τὰ Δήμητρος καὶ τὰ ᾿Αφροδίτης. 
χαὶ τοιούτους τινὰς ἠρώτα λόγους" Εἰ τὸ ἀριστᾶν μηδέν 

ἐστιν ἄτοπον, οὐδ᾽ ἐν ἀγορᾷ ἐστιν ἄτοπον" οὐχ ἔστι δ᾽ 
P ἔτοπον τὸ ἀριστᾶν᾽ οὐδ᾽ ἐν ἀγορᾷ ἄρα ἐστὶν ἄτοπον. χει- 
ρουργῶν τ᾽ ἐν τῷ μέσῳ συνεχ ς,« εἴθε ἦν, ἔλεγε, χαὶ τὴν χοι- 
λίαν παρατριψάμενον τοῦ λιμοῦ παύσασθαι" » ἀναφέρεται 
δὲ χαὶ ἄλλα εἰς αὐτόν, ἃ μαχρὸν ἂν εἴη χαταλέγειν πολλὰ 
ὄντα, (το) Διττὴν δ᾽ ἔλεγεν εἶναι τὴν ἄσκησιν, τὴν μὲν 
ψυχικήν γτὴν δὲ σωματιχήν᾽ ταύτην καθ᾽ ἣν ἐν γυμνασία 
συνεχεῖς γινόμεναι φαντασίαι εὐλυσίαν πρὸς τὰ τῆς ἀρε- 
τῆς ἔργα παρέχονται. εἶναι δ᾽ ἀτελῇ τὴν ἑτέραν χωρὶς 
τῆς ἑτέρας, οὐδὲν ἧττον εὐεξίας χαὶ ἰσχύος ἐν τοῖς προς- 
ἤχουσι γενομένης, ὡς περὶ τὴν ψυχὴν xal περὶ τὸ σῶμα. 
παρετίθετο δὲ τεχμίρια τοῦ ῥαδίως ἀπὸ τῆς γυμνασίας ἐν 
τῷ ἀρετῇ χαταγίνεσθαι᾽ δρᾶν τε γὰρ ἔν τε ταῖς τέχναις 
ταῖς βαναύσοις xa ταῖς ἄλλαις οὐ τὴν τυχοῦσαν ὀξυχγει- 
ρίαν τοὺς τεχνίτας ἀπὸ τῆς μελέτης περιπεποιημένους 
τούς 2 αὐλητὰς καὶ τοὺς ἀθλητὰς ὅσον ὑπερφέρουσιν íxa- 
ὁ τεροῖ τῇ ἰδία πονήσει τῇ συνεχεῖ, καὶ ὡς οὗτοι εἰ με- 
τύνεγχαν τὴν ἄσχησιν καὶ ἐπὶ τὴν ψυχήν, οὐχ ἂν 
ἀνωφελῶς xai ἀτελῶς ἐμόχθουν. — (71) οὐδέν γε μὴν 
ἔλεγε τὸ παράπαν ἐν τῷ βίῳ χωρὶς ἀσχήσεως KS 
6595011, δυνατὴν δὲ ταύτην πᾶν ἐχνιχῆσαι. δέον οὖν 
ἀντὶ τῶν ἀχρήστων πόνων τοὺς χατὰ φύσιν ἑλομένους 
ζῆν εὐδαιμόνως, παρὰ τὴν ἄνοιαν χαχοδαιμονοῦσι. 
χαὶ γὰρ αὐτὴ τῆς ἡδονῆς 7j χαταφρόνησις ἥδυτάτη 
προμελετηθεῖσα χαὶ ὥςπερ οἷ συνεθισθέντες ἡδέως 
ζῆν, ἀηδῶς ἐπὶ τοὐναντίον μετίασιν, οὕτως οἱ τοὐναντίον 
ἀσχηθέντες ἥδιον αὐτῶν τῶν ἡδονῶν χαταφρονοῦσι. 
τοιαῦτα διελέγετο χαὶ ποιῶν ἐφαίνετο, ὄντως νόμισμα 
καραγαράττων, μηδὲν οὕτω τοῖς χατὰ νόμον ὡς τοῖς 
χατὰ φύσιν διδούς" τὸν αὐτὸν χαραχτῇρα τοῦ βίου λέγων 
διεξάγειν ὅνπερ χαὶ Ἡραχλῆς, μηδὲν ἐλευθερίας προ- 


- 


τ- 


t t€ e * , 
€ χοίνωγ' (72) πάντα τῶν σοφῶν εἶναι λέγων xa τοιούτους. 


λήνηυς ἐρωτῶν οἵους ἄνω προειρήχαμεν: Πάντα τῶν 
Uu) ἐστι" φίλοι δὲ τοῖς σοφοῖς οἱ θεοί’ χοινὰ δὲ τὰ τῶν 


΄σ 


^ ; Y e Led , e LH 
φίλων, πάντα dpa τῶν σοφῶν. περί τε TOU νόμου ὅτι 


jns αὐτοῦ οὐχ οἷόντε πολιτεύεσθαι᾽ οὐ γάρ φησιν ἄνευ. 


149 


mala esset mors, Quonam, inquit, modo mala, quam 
prosentem non sentimus? Alexandro astanie atque inter- 
rogante, Num me times? Quid enim, inquit, es? bo- 
num an malum? dicente, Bonum, Quis ergo, ait, bonum 
timet? Disciplinam juvenibus quidem moderationem, senio- 
ribus solatium , pauperibus divilias , divitibus ornatum esse 
dixit. Didymoni moxcho curanti aliquando puella ocu- 
lum, Vide, inquit, ne virginis oculum curans puellam 
(quod grece est etiam pupillam) corrumpas. — Dicente 
quodam amicos illi insidiari , Et quid , ait , agere oportet, si 
amicis et inimicis aeque utendum erit? (69) Rogatus quid 
esset inter homines optimum , Libertas loquendi , inquit. In- 
gressus aliquando scholam quum videret Musas multas pau- 


cosque discipulos, Cum diis, inquit, praeceptor, multos habes, - 


discipulos. Solebat autem omnia palam facere, et qua ad 
Cererem et quie ad Venerem pertinent. Atque hijusmodi 
conclusiunculis utebatur : Si prandere nihil mali est, neque 
in foro prandere malum est; non est autem malum prandere : 
ergo neque in foro prandere malum est. Quumque ante ora 
omnium masturbaret, Utinam sic, inquit, ventre perfricato, 
famem placare possemus. . Referuntur ad eum et alia, quee 
quum sint multa, prolixum esset omnia persequi. (70) 
Dicebat autem duplicem esse exercitationem, alteram 
animi , alteram corporis : hanc secundum quam in exer- 
cilio perpetu:ze quie fiunt. imaginationes preestant ad vir- 
tutis opera quadam adminicula. Porro alteram sine altera 
esse imperfectam, nilnlominus bono habitu et robore inter 
ea qua competunt adnumerato, quippe qua veluti circa 
corpus, itaet circa animam sint. Adjiciebatque argumen- 
ta, quod ad virtutem facile proficiatur exercitio : cernere 
enim se in artibus mechanicis et aliis opifices ex consuetu- 
dine operis non minimam operandi celeritatem fuisse con- 
secutos; athletas item et tibicines inter sese eminere 
tanto intervallo, quanto majore studio et labore versati 
fuissent , atque si quidem ita isti exercitationem ad animum 
transtulissent, nequaquam inutiliter et sine fine labo- 
rasse. (71) Nihil] dicebat in vita omnino absque exercita- 
tione perfici, eam vero omnia exsuperasse posse. Quum 
igitur repudiatis inutilibus laboribus naturales sequi ac 
vivere beate debeamus , per summam dementiam infelices 
sumus. Namque ipse ille contemptus voluptatis, si nos as- 
suefecerimus , jucundissimus fit, et sicut lu qui consueve- 
runt voluptuose vivere, moleste inde se in contrarium 
avelli patiuntur, ita qui diversum in modum exercitati sunt, 
facillime ipsas contemnunt voluptates. Talia docebat atque 
etiam re ipsa prostabat, monetam revera adulterans et 
constitutos mores mutans, quod nihil minus naturalibus 
quam legitimis deferret, eandem vitze formam quam Her- 
cules se vivere affirmans, nihil libertati praeferens, (72) 
omniaque sapientum esse dicens , ejusmodi rationibus quas 
supra allegavimus, usus , Omnia , inquiens, deorum sunt : 
amici autem sunt sapientibus dii: sunt autem amicorum 
omnia communia : omnia igitur sapientum sunt. Ac de 
lege, quod sine ipsa geri respublica non possit : namque 


150 


πόλεως ὄφελός τι εἶναι ἀστείου" ἀστεῖον δὲ ἢ πόλις" νά- 
μου δὲ ἄνευ πόλεως οὐδὲν ὄφελος" ἀστεῖον ἄρα ὁ νό- 
Uoc. εὐγενείας δὲ καὶ δόξας καὶ τὰ τοιαῦτα πάντα 
διέπαιζε, προχοσμήματα χαχίας εἶναι λέγων μόνην 
& τε ὀρθὴν πολιτείαν εἶναι τὴν ἐν χόσμῳ. ἔλεγε δὲ καὶ 
χοινὰς εἶναι δεῖν τὰς γυναῖχας, γάμον μηδένα νομίζων, 
ἀλλὰ τὸν πείσαντα τῇ πεισθείση συνεῖναι" χοινοὺς 
δὲ διὰ τοῦτο xal τοὺς υἱέας. (5) μηδέν τε ἄτοπον 
εἶναι ἐξ ἱεροῦ τι λαθεῖν ἢ τῶν ζῴων τινὸς γεύσα- 
10 σθαι μηδ᾽ ἀνόσιον εἶναι τὸ xai τῶν ἀνθρωπείων 
χρεῶν ἅψασθαι, ὡς δῆλον ix. τῶν ἀλλοτρίων ἐθῶν" xal 
τῷ ὀρθῷ λόγῳ πάντ᾽ ἐν πᾶσι χαὶ διὰ πάντων εἶναι 
λέγων. καὶ γὰρ ἐν τῷ ἄρτῳ χρέας εἶναι καὶ ἐν τῷ 
λαχάνῳ ἄρτον, χαὶ τῶν σωμάτων τῶν λοιπῶν ἐν πᾶσι 
16 διά τινων ἀδήλων πόρων xal ὄγχων εἰςχρινομένων xal 


συνατμιζομένων, ὡς δῆλον ἐν τῷ Θυέστη ποιεῖ, εἴ γ᾽ 7 


αὐτοῦ αἱ τραγῳδίαι xol μὴ Φιλίσχου τοῦ Αἰγινήτου 
ἐχείνου γνωρίμου ἢ Πασιφῶντος τοῦ Λουχιανοῦ, ὅν 
φησι Φαδωρῖνος ἐν παντοδαπῇ ἱστορίᾳ μετὰ τὴν τελευ- 
20 τὴν αὐτοῦ συγγράψαι. 
χαὶ ἀστρολογίας χαὶ τῶν τοιούτων ἀμελεῖν, ὡς ἀχρή- 
στῶν xal οὐχ ἀναγχαίων. 
ἐγένετο ἐν ταῖς ἀπαντήσεσι τῶν λόγων, ὡς δῆλον ἐξ ὧν 
προειρήχαμεν. καὶ πρᾶσιν ἤνεγχε γενναιότατα" 
35 πλέων γὰρ εἰς Αἴγιναν xai πειραταῖς ἁλοὺς ὧν ἦρχε 
Σκχίρπαλος, εἰς Κρήτην ἀπαχθεὶς ἐπιπράσχετο" xal τοῦ 
χήρυχος ἐρωτῶντος τί οἶδε “ποιεῖν, ἔφη, « ἀνθρώπων 
ἄρχειν. » ὅτε xal δείξας τινὰ Κορίνθιον εὐπάρυφον, 
τὸν προειρημένον Ξενιάδην, ἔφη, « τούτῳ με πώλει" 
80 οὗτος δεσπότου χρήζει. » ὠνεῖται δὴ αὐτὸν 6 Ξενιάδης 
καὶ ἀπαγαγὼν εἰς τὴν Κόρινθον ἐπέστησε τοῖς ἑαυτοῦ 
παιδίοις xal πᾶσαν ἐνεχείρισε τὴν οἰχίαν. ὃ δὲ οὕτως 
αὐτὴν ἐν πᾶσι διετίθει, ὥςτε ἐχεῖνος περινὼν ἔλεγεν" 
« ἀγαθὸς δαίμων εἰς τὴν οἰκίαν μου εἰςελήλυθε. » (75) 
86 φησὶ δὲ Κλεομένης ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ παιδαγωγιχῷ 
τοὺς γνωρίμους λυτρώσασθαι αὐτὸν θελῆσαι, τὸν δ᾽ 
εὐήθεις αὐτοὺς εἰπεῖν οὐδὲ γὰρ τοὺς λέοντας δούλους εἷ- 
ναι τῶν τρεφόντων, ἀλλὰ τοὺς τρέφοντας τῶν λεόντων. 


δούλου τὰ τὸ φοδεῖσθαι, τὰ δὲ θηρία φοδερὰ τοῖς ἀν- 


40 θρώποις εἶναι. Θαυμαστὴ δέ τις ἦν περὶ τὸν ἄνδρατο 


πειθώ, ὥςτε πάνθ᾽ ὁντινοῦν ῥαδίως αἱρεῖν τοῖς λόγοις. 
λέγεται γοῦν ὈΟνησίχριτόν τινα Αἰγινήτην πέμψαι εἰς 
τὰς ᾿Αθήνας δυοῖν ὄντοιν υἱοῖν τὸν ἕτερον ᾿Ανδροσθένην, 
ὃν ἀχούσαντα τοῦ Διογένους αὐτόθι προςμεῖναι " τὸν δ᾽ 
46 ἐπ᾽ αὐτὸν xal τὸν ἕτερον ἀποστεῖλαι τὸν πρεσθύτερον 
Φιλίσκον τὸν προειρημένον, ὁμοίως δὲ xal τὸν Φιλί- 
σχον κατασχεθῆναι" (76) τὸ τρίτον αὐτὸν ἀφιγμένον 
μηδὲν ἧττον συνεῖναι τοῖς παισὶ συμφιλοσοφοῦντα, 
τοιαύτη τις προςῆν ἴυγξ τοῖς Διογένους λόγοις. ἤχουσε 
bu δ᾽ αὐτοῦ καὶ Φωχίων ὁ ἐπίχλην χρηστὸς xal Zr aov 
ὃ Μεγαρεὺς xol ἄλλοι πλείους ἄνδρες πολιτιχοί. 
γεται δὲ πρὸς τὰ ἐνενήχοντα ἔτη βιοὺς τελευτῆσαι. 
περὶ δὲ τοῦ θανάτου διάφοροι λέγονται λόγοι" οἵ μὲν 
γὰρ πολύποδα φαγόντα ὠμὸν χολεριχῇ ληφθῆναι xal 


BIBA. ζ, β. ΔΙΟΓΕΝΗΣ. 


aliter nihil conferre ait civitati quod urbanum est : urta- 
num vero civitas : lex vero absque civitate ad nibilam uti- 
lis: estigitur urbana lex. Nobilitatem vero et glorimet 
hujusmodi cetera ridebat, dicens malitize esse velamen "ἢ 
solamque rectam esse rempublicam quae esset in munk. | 
Dicebat et mulieres communes esse oportere , nuptias nu. 
las ststuens, sed ut quisque cuique persuasisset , it ilii 
coiret : communesque idcirco filios esse debere. (73) Xii 
esse iniquum dixit ex templo quippiam auferre aut quohis 
gustare animal : neque nefas esse humanis vesci carnibu, - 
idque ex peregrinarum gentiurh consuetudine liquere : | 
atque recta ratione omnia in omnibus et per omnia ex | 
dicens. Namque et in pane carnes esse et in olere panem, 
quum et reliqua. corpora in omnibus per occullos qus- 
dam meatus ac tumores ingerantur atque una erape- 
rent, sicut in Thyeste declarat, si quidem ipsius sunt 
trageedise et non Philisci AEginetze ipsius familiaris sive Pas- 
phontis Luciani filii, quem scribit Favorinus in Ομ 
gena historia post obitum ejus scripsisse. Musicam vero εἰ 


| 


μουσιχῆς τε xal γεωμετριχῆς 8 geometriam et astrologiam ceteramque similia negligenia 


esse ut inutilia et quae minime sint necessaria. (i 


(74) Εὐσταχώτατος δ᾽ 9 Fuit autem promptissimus ad dicteria reponendumqw 


aliquid lacessentibus, ut ex superioribus liquet. Quin 
et sui auctionem fortissime pertulit : nam quum in £j-- 
nam navigaret atque a piratis comprehensus, quorum 
princeps erat Scirpalus , in Cretam deductus véniret , p2- 
cone interrogante quid sciret facere, respondit, scire se 
hominibus imperare. Unde quum indicasset dizito Corin- 
thium quendam splendido vestitu preetereuntem , Xeniaden 
quem praediximus, Huic, inquit, me vende : hic enim 
domino indiget. Emit igitur illum Xeniades, Corinthom- | 
que secum adductum filiis preeceptorem dedit οἱ toti domui 
prefecit. Is vero ita se gessit in omnibus, ut omnilu 
ubique ille diceret, Bonus genius domum meam in 
gressus est. (75) Refert Cleomenes in libro qui Pzda- 
gogicus inscribitur, necessarios suos eum redimere w- 
luisse, ipsum vero eos fatuos dixisse : neque enim le- 
nes servos esse nutrientium, sed contra illos servire 
leonibus. — Nam servi esse timere, feras vero hominibus 
terrori esse. Erat autem viro mirabilis persuadendi vis, adr 
ut quemlibet or&tione facile caperet. Sic fertur Onesicritts 
quidam ZEgineta Athenas misisse alterum ex duobus filis 
suis, Androsthenem nomine, eumque, quum audis 
Diogenem, illic perstitisse ; misisse itidem postes alterum, 
eum quem prediximus Philiscum, qui erat major net", 
ipsumque itidem detentum fuisse; (76) postremo vero 
ipsum advenisse atque una cum filiis philosophatum esc. 
Tanta Diogenis sermonibus suavitas Inerat. Audivit ipsum 
et Phocio qui cognominatus est Probus, et Stilpo Me 


Aé- y 1garensis et complures alii , qui in republica administranda 


versabantur. Fertur nonaginta ferme annorum obiisse diem. 
Sed de ipsius morte varia habetur opinio : sunt enim 
qui dicant illum quum crudum polypum devorasset, cholera 


' E2B. VI, 2. 


ὧδε τελευτῆσαι" οἵ δὲ τὸ πνεῦμα συγχρατήσαντα, ὧν 
ἐστι xal Κερχιδᾶς 6 Μεγαλοπολίτης [ἢ Κρής λέγων ἐν 
τοῖς μελιάμδοις οὕτως" 
Οὐ μὰν δ πάρος γε Σινωπεὺς: 
τῆνος 6 βαχτροφόρας, διπλοείματος, αἰθεριδόσχας,. 
(2) ἀλλ᾽ ἀνέδα χεῖλος ποτ᾽ ὀδόντας ἐρείσας 
[xal τὸ πνεῦμα συνδαχών] . ἧς γὰρ ἀλαθέως 
Διογένης Ζανὸς γόνος οὐράνιός τε χύων. 


ἄλλοι φασὶ πολύπουν χυσὶ συμμερίσασθαι βουλόμενον. 
οὕτω δηχθῆναι τοῦ ποδὸς τὸν τένοντα χαὶ χαταστρέψαι. 
ol μέντοι γνώριμοι αὐτοῦ, καθά φησιν ᾿Αντιεθένης ἐν 
διαδοχαῖς. εἴκαζον τὴν τοῦ πνεύματος συγχράτησιν. 
ἐτύγχανε μὲν γὰρ διάγων ἐν τῷ Κρανείῳ τῷ πρὸ τῆς 
Κορίνθου γυμνασίῳ" κατὰ δὲ τὸ ἔθος ἦχον οἱ γνώριμοι 
xi αὐτὸν χαταλαμθαάνουσιν ἐγχεκαλυμμένον xal εἴς- 
χασαν αὐτὸν χοιμᾶσθαι" οὐδὲ γὰρ ἣν τις νυσταλέος xal 
ὑπνηλός. ὅθεν, ἀποπετάσαντες τὸν τρίδωνα ἔχπνουν 
αὐτὸν χαταλαμδάνουσι xal ὑπέλαδον τοῦτο πρᾶξαι 
βουλόμενον λοιπὸν ὑπεξελθεῖν τοῦ βίου. (78) ἔνθα 
καὶ στάσις, ὥς φασιν, ἐγένετο τῶν γνωρίμων, «(veo αὖ- 
τὸν θάψουσιν" ἀλλὰ καὶ μέχρι χειρῶν ἦλθον. ἀφι- 
χομένων δὲ τῶν πατέρων χαὶ τῶν ὑπερεχόντων, ὑπὸ 
τούτοις ταφῆναι τὸν ἄνδρα παρὰ τῇ πύλῃ τῇ φερούσῃ 
εἰς τὸν Ἰσθωόν. ἐπέστησάν τ᾽ αὐτῷ χίονα xal ἐπ᾿ αὐτῷ 
λίθου Παρίου χύνα. ὕστερον δὲ xai οἱ πολῖται αὐτοῦ 
γτλχαῖς εἰχόσιν ἐτίμησαν αὐτὸν καὶ ἐπέγραψαν οὕτω. 

Γηράσχει xa χαλχὸς ὑπὸ χρόνου, ἀλλὰ σὸν οὔτι 

χῦδος ὃ πᾶς αἰών, Διόγενες, χαθελεῖ: 

μοῦνος ἐπεὶ βιοτᾶς αὐτάρχεα δόξαν ἔδειξας 
| θνατοῖς καὶ ζωᾶς οἶμον ἔλαφροτάταν. 
(5) ἔστι καὶ ἡμῶν ἐν τῷ προχελευσματιχῷ μέτρῳ᾽ 
À. Διόγενες, ἄγε λέγε τίς ἔλαδέ σε μόρος 

ἐς ᾿Αἴδος. ἃ. ἔλαδέ με χυνὸς ἄγριον ὁδάξ, 
ἔνιοι δέ φασι τελευτῶντα αὐτὸν[ χαὶ] ἐντείλασθαι ἅἄτα- 
ov ῥῖψαι ὡς πᾶν θηρίον αὐτοῦ μετάσχοι, ἢ εἴς γε 
βόθρον συνῶσαι xal ὀλίγην χόνιν ἐπαμῆσαι" οἱ δέ, εἰς 
τὸν Ἰλισσὸν ἐμόαλεῖν, ἵνα τοῖς ἀδελφοῖς χρήσιμος γέ- 
νηται, Δημήτριος δ᾽ ἐν τοῖς Ὁμωνύμοις φησὶ τῆς αὐτῆς 
ἡμέρας ᾿Αλέξανδρον μὲν ἐν Βαδυλῶνι, Διογένην δ᾽ ἐν 
Κορίνθῳ τελευτῆσαι. ἦν δὲ γέρων κατὰ τὴν τρίτην 


DIOGENES. 


morbo correptum esse atque ifa perisse ; alii quum animam 
continuisset , ex quibus est Cercidas Megalopolita sive Cre- 
tensis, dicens in Meliambis sic : 


151 


At non baculi ille Sinopeus 
gestator, duplicata veste, sub mthere pascens : 


(77) mordicus hic labiis compressis scandit in altum, 


[ spiritumque continens ] : vere etenim fuit 
Diogenes Jovi' filius et canis Uranius. 


Alii dicunt , quum polypi partem canibus eripere voluisset, 
morsum ín cruris nervo accepisse atque ex eo defunctum 
esse. Conjiciebant autem ejus discipuli, spiritum conti- 
nendo mortuum esse , ut scribit Antisthenes in Successioni- 
bus. Degebst enim in Cranio, quod erat gymnasium in 
suburbano Corinthi: quum vero ex more familiares adiis- 
sent pallioque obvolutum deprehenderent, hinc iflum dor- 
mire arbitrati (erat quippe minime somnolentus ) , reve- 
lato pallio animam efflasse invenerunt, suspicatique sunt 
illum hoc fecisse desiderio migrandi ex vita. (78) Hinc, 
ut aiunt, inter familiares de eo, qui illum sepelirent oborta 
seditio, ut fere ad manus ventum sit. Advenientibus au- 
tem patribus atque primatibus , ita illorum auctoritate se- 
pultum esse juxta portam qux in Isthmum fert. Atque 
erecía super illius tumulo columna, canem ex lapide Pario 
&culptum imposuerunt. — Postea et cives ipsius aereis illum 
Siatuis honorarunt, et hiec inscripsere : 

/Era quidem absumit tempus , sed tempore nunquam 

interitura tua est gl oria, Diogenes : 
solus enim vites que se contenta sit amplam 
monstresti nobis tu facilemque viam. 
(79) Est item nostrum epigramma carmine proceleusma- 
tico : : 
A. Diogenes, age loquere, quis obitus erat 
tibi? D. Rabida rapuit in Ereba cani' vis. 

Aiunt quidam illum, dum moreretur, jussisse insepultum 
projici cadaver ,' ut omnes bestie participes ipsius essent ; 
sive in foveam superjecto modico pulvere injicerent : alii 
autem in Elissum se immitti voluisse tradunt, ut esset fra- 
tribus utilis. Demetrius autem in Cognominibus ait ea- 
dem die Alexandrum Babylone Diogenemque Corinthi vita 


χαὶ δεχάτην xal ἑχατοστὴν Ὀλυμπιάδα. (80) Φέρεται; 4functos esse. Erat autem senex Olympiade centesima 


δ᾽ αὐτοῦ βιδλία τάδε" διάλογοι, Κεφαλίων, ἸΙχθύας, 
Κυλοιός, Πόρδαλος, Δῆμος ᾿Αθηναίων, Πολιτεία, Τέχνη 
γθιχή, περὶ πλούτου, Ἔρωτιχός, Θεόδωρος, Ὑψίας, 
, Ἀρίσταρχος, περὶ θανάτου" ᾿Επιστολαί" τραγῳδίαι 
ἑπτά, “Ἑλένη, Θυέστης, Ἡρακλῆς, Ἀχιλλεύς, Μήδεια, 
Χρύσιππος, Οἰδίπους. Σωσικράτης δ᾽ ἐν τῷ πρώτῳ 
τῆς διαδοχῆς χαὶ Σάτυρος ἐν τῷ τετάρτῳ τῶν βίων 
οὐδὲν εἶναι Διογένους φασί" τά τε τραγῳδάριά φησιν Ó 
9 Σάτυρος Φιλίσχου εἶναι τοῦ Αἰγινήτου, γνωρίμου τοῦ 
Διογένους, Σωτίων δ᾽ ἐν τῷ ἑδδόμῳ ταῦτα μόνα 


decima tertia. (80) Feruntur ejus ista volumina : dia- 
logi, Cephalion, Ichthyas, Graculus, Pordalus, Populus 
Atheniensium, Respublica, Ars moralis, de divitiis, Ama- 
torius, Theodorus, Hypsias, Aristarchus, de morte; Epi- 
stole; tragedie septem, Helena, Thyestes, Hercules, 
Achilles, Medea, Chrysippus, CEdipus. Verum Sosicrates 
in primo Successionis et Satyrus in quarto de Vitis nihil 
eorum esse Diogenis affirmant : tragcediolas autem ait Sa- 
tyrus Philisci /Eginet:e esse, Diogenis discipuli.  Sotion 


10 


20 


30 


35 


152 
φησὶ Διογένους εἶναι, περὶ ἀρετῆς, περὶ ἀγαθοῦ, Ἔρω- 
τικόν, Πτωχόν, Τολμαῖον, Πόρδαλον, Κάσανδρον, 
Κεφαλίωνα' Φιλίσχον, Ἀρίσταρχον, Σίσυφον, Γανυ- 


BIBA. G, y. MONIMOX. 


autem in septimo hacc sola Diogenis esse dicit : de virtute, 
de bono, Amatorium, Mendicum, Tolmarum , Pordalium, 
Casandrum , Cephalionem ; Philiscum, Aristarchum, 5.51- 





μήδην, Χρείας, Ἐπιστολάς. — (51) Γεγόνασι δὲ Avoyé- 13phum, Ganymedem, Sententias, Epistolas. (51) Fuerunt. 
autem quinque Diogenes : primus Apolloniates, physicus : : 
ejus autem scripti hoc est initium : Quodcumque diccre. 


vet, πέντε᾽ πρῶτος Ἀπολλωνιάτης, φυσικός" ἀρχὴ δ᾽ 
αὐτῷ τοῦ συγγράμματος ἥδε" « Λόγου παντὸς ἀρχό- 
μενον δόχέει μοι ψρεὼν εἶναι τὴν ἀρχὴν ἀναμφισδήτη- 
τον παρέχεσθαι. » δεύτερος Σικυώνιος, ὁ γράψας τὰ 
περὶ Πελοπόννησον. τρίτος αὐτὸς οὗτος" τέταρτος στωι- 
χός, γένος Σελευχεύς, ὃ καὶ Βαδυλώνιος χαλούμενος 
διὰ τὴν γειτονίαν" πέμπτος Ταρσεὺς, γεγραφὼς περὶ 


aggredienti necesse mihi videtur esse principium irse 
Jfragabile ponere. Secundus Sicyonius , qui Peloponnesi 


scripsit; tertius hic ipse; quartus Stoicus , Seleucia oriun-- 


dus, appellatus item Dabylonius ob vicinitatem ; quintus Tar- 
sensis, qui de quaestionibus poeticis scripsit , quas solvere 


ποιητικῶν ζητημάτων ἃ λύειν ἐπιχειρεῖ. τὸν δὴ QAó-I4nititur. Hunc vero philosophum Athenodorus in octavo 


σοφον ᾿Αθηνόδωρός φησιν ἐν ὀγδόη Περιπάτων ἀεὶ 
στιλπνὸν φαίνεσθαι διὰ τὸ ἀλείφεσθαι. 





ΚΕΦ. Γ΄. 


ΜΟΝΙΜΟΣ. 


82. Μόνιμος Συραχόσιος μαθητὴς μὲν Διογένους, οἰχέ-- 1 


της δέ τινος τραπεζίτου Κορινθίου, χαθά φησι Σωσιχρά-- 
τῆς. πρὸς τοῦτον συνεχὲς ἀφιχνούμενος ὃ Ξξενιάδης 
ὃ τὸν Διογένην ἐωνημένος τὴν ἀρετὴν αὐτοῦ χαὶ τῶν 
ἔργων χαὶ τῶν λόγων διηγούμενος εἰς ἔρωτα τἀνδρὸς 
ἐνέδαλε τὸν Μόνιμον. αὐτίχα γὰρ ἐχεῖνος μανίαν 
προςποιηθεὶς τό τε χέρμα διερρίπτει xal πᾶν τὸ ἐπὶ 
τῆς τραπέζης ἀργύριον, ἕως αὐτὸν ὃ δεσπότης παρῃ- 
τήσατο᾽ χαὶ ὃς εὐθέως Διογένους ἦν. παρηχολούθησε 
δὲ xoi Κράτητι τῷ χυνιχῷ συχνὰ xal τῶν ὁμοίων εἴς-- 
χετο, ὅτε xal μᾶλλον δρῶν αὐτὸν ὁ δεσπότης ἐδόχει 


μαίνεσθαι. — (83) "Eyévero δ᾽ ἀνὴρ ἐλλόγιμος, ὡς xol 2 Menander comicus ipsius mentionem fecerit : in quadam 


Μένανδρον αὐτοῦ τὸν χωμιχὸν μεμνῆσθαι. ἔν τινι 

γοῦν τῶν δραμάτων ἐν τῷ Ἱπποχόμῳ εἶπεν οὕτως" 
Μόνιμός τις ἦν ἄνθρωπος, ὦ Φίλων, σοφός, 
ἀδοξότερος μικρῷ δ᾽. A. ὃ τὴν πήραν ἔχων; 

D. πήρας μὲν οὖν τρεῖς" ἀλλ᾽ ἐχεῖνος ῥῆμα τι 
ἐφθέγξατ᾽ οὐδὲν ἐμφερές, μὰ τὸν Δία, 
rl “ , 2^ vd 4 

τῷ γνῶθι σαυτὸν, οὐδὲ τοῖς βοωμένοις, . 
τούτοις, ὑπὲρ δὲ ταῦθ᾽ ὃ προςαιτῶν xal ῥυπῶν᾽ 
τὸ γὰρ ὑποληφθὲν τῦφον εἶναι πᾶν ἔφη. 


οὗτος μὲν ἐμδριθέστατος ἐγένετο, ὥςτε δόξης μὲν xa- 


Deambulationum ait, quod ungi solitus esset, nitklum. 


semper esse visum. 





CAP. Ill. 
MONIMUS. 


82. Monimus Syracusanus, Diogenis discipulus, fa- 
mulus autem mensarii cujusdam Corinthii , ut Sosicrale: 
tradit. Ad eum Xeniades qui Diogenem emerat quum 
frequens commearet virtutemque hominis tum in agendo 
tum in dicendo dilaudaret, Monimum in ejus peilevit 
amorem. ]lle enim continuo simulata vesania abjicere ru- | 
mos omnemque mense pecuniam coit, donec a domino - 
repudiatus esset : tum confestim se ad Diogenem contulit. 
Adhwsit autem et Crateti multum, eadem studia conw- | 
ctatus : qua ex re factum est ut eum dominus etiam mazk | 
insanire putaret. (83) Fuit autem vir celeber, adeo uw. 


enim comedia qua Hippocomus (Equiso) inscribitur, si 
de eo loquitur - 

Erat liomo nuper, Monimus , sapiens, mi Philo, 
paullo sed ignobilior. A. Cum pera ambulans? 

Imo enimvero tribus : sed effatum edidit 

nihil mehercle simile istis sententiis , 

puta, Te ipsum nosce, et quie decantata eiusmodi : 
superavit hz»c mendicus ille et sordidus ; 

opinatum omne nil nisi fastum esse autumat. 





Hic homo erat gravissimus, ut contempta gloria solum 


ταφρονεῖν, πρὸς δ᾽ ἀλήθειαν παρορμᾶν. Γέγραφε δὲ 3 veritatem appeteret. Scripsit autem ludicra seris qur - 


παίγνια σπουδῇ λεληθυία μεμιγμένα xol περὶ δρμῶν 
δύο καὶ Προτρεπτιχόν. 


involvuntur sententiis permixta, de appetitionibus duo «t. 
Exhortatorium. | | 


LIB. VI, 4, 5. ONESICRITUS. CRATES. 


ΚΕΦ. Δ. 
ONHZIKPITOZ. 


84. Ὀνησίχρετος" τοῦτον οἱ μὲν Αἰγινήτην, Δημήτριος 
P6 Μάγνης Ἀστυπαλαιᾶ φησὶν εἶναι. χαὶ οὗτος τῶν 


158 
CAP. IV. 
ONESICRITUS. 


84. Onesicritum quidam ZEginetam tradunt , Demetrius 
autem Magnes Astypaleensem fuisse ait. Et hic inter Dio- 


D)oytuew Διογένους μαθητῶν. "Eous δέ τι ὅμοιον 2. genis discipulos celebres fuit. Videtur autem quiddam ha- 


τεπονθέναι πρὸς Ξξενοφῶντα. ἐχεῖνος μὲν γὰρ Κύρῳ 
ευνεστράτευσεν, οὗτος δὲ Ἀλεξάνδρῳ χἀχεῖνος μὲν 
Παιδείαν Κύρου, 6 δὲ πῶς ᾿Αλέξανδρος ἤχθη γέγραφε" 
καὶ ὁ μὲν ἐγκώμιον Κύρου, 6 δὲ ᾿Αλεξάνδρου πεποίηχε. 
xxt τῇ ἑρμηνεία δὲ παραπλήσιος, πλὴν ὅτι ὡς ἀπόγρα-- 
φος & ἀρχετύπου δευτερεύει. 


buisse simile cum Xenophonte. 1116 enim cum Cyro, hic 
cum Alexandro militavit; ille Cyri Institutionem, hic 
Alexandri scripsit Educationem; ille Cyri, hic Alexandri 


. persecutus est laudes. Est autem et stilus utriusque simil- 


limus, nisi in quantum quod transcriptum est inferius est 
exemplari. 


Γέγονε χαὶ Μένανδρος Διογένους μαθητής, 6 ἐπιχα- J Fuit et Menander Diogenis discipulus, cognomento 


λούμενος Δρυμός, θαυμαστὴς Ὁμήρου, καὶ “Ηγησίας 
Σινυπεὺς 6 Κλοιὸς ἐπίχλην, xoi Φιλίσχος ὃ Αἰγινήτης, 
ὡς προειρήχαμεν. 





ΚΕΦ. Ε΄. 
ΚΡΑΤΗΣ. 


855. Κράτης ᾿Ἀσχώνδου Oates. xol οὗτος τῶν ἐλ- 
λογίμων τοῦ χυνὸς μαθητῶν. ἹἹππόθοτος δέ φησιν 
ὦ Διογένους αὐτὸν μαθητὰν γεγονέναι, ἀλλὰ Βρύσωνος 
τῷ Ἀγαιοῦ, Τούτου παίγνια φέρεται τάδε" 

Πίρη τις πόλις ἐστὶ μέσῳ ἐνὶ οἴνοπι τύφῳ, 
χαλὴ xz πίειρα, περίρρυπος, οὐδὲν ἔχουσα, 
| εἰς ἂν οὔτε τις εἰςπλεῖ dvo. μωρὸς παράσιτος, 
οὔτε λίχνος πόρνης ἐπαγαλλόμενος πυγῇσιν * 
ἀλλὰ θύμον καὶ σχόρδα φέρει καὶ σῦχα καὶ ἄρτους, 
ἐξ ὧν οὐ πολεμοῦσι πρὸς ἀλλήλους περὶ τούτων, 
οὖγ ὅπλα χέχτηνται περὶ χέρματος, οὐ περὶ δόξης, 
| sé. ἔστι xat ἐφημερὶς fj θρυλουμένη οὕτως ἔχουσα * 
Τίθει μαγείρῳ μνᾶς δέχ᾽, ἰατρῷ δραχμήν, 
χύλαχι τάλαντα πέντε, συμθούλῳ χαπνόν, 
πόρνη τάλαντον, φιλοσόφῳ τριώθολον. 
ἰκαλεῖτο δὲ xal θυρεπανοίχτης διὰ τὸ εἰς πᾶσαν εἰςιέ- 
) Yit οἰχίαν xal νουθετεῖν: ἔστιν αὐτοῦ xal τόδε" 
Τοῦτ᾽ ἔγωδσσ' ἔμαθον καὶ ἐφρόντισα xol μετὰ Μουσῶν 
cuv ἰδίην" τὰ δὲ πολλὰ χαὶ ὄλθια τῦφος ἔμαρψε. 
χαὶ ὅτι ἐχ φιλοσοφίας αὐτῷ περιγένοιτο 
- » M Ἧ 
ἕρμων τε χοῖνιξ xal τὸ μηδενὸς μέλειν. 
ἢ φέρεται δ᾽ αὐτοῦ xdxeivo* 
Ἔρωτα παύει λιμός, εἰ δὲ μή, χρόνος" 
ἐὰν δὲ τούτοις μὴ δύνη χρῆσθαι, βρόχος. 


2 Achivi. 


Drymus, Homeri admirator, et Hegesias Sinopensis Cleus 
cognominatus , et Philiscus AEgineta, ut praediximus. 





CAP. V. 


CRATES. 


85. Crates Ascondz filius Thebanus. Ipse quoque inter 
sapientes Diogenis discipulos fuit. | Ceterum Hippobotus 
non Diogenis ipsum fuisse discipulum ait, sed Brysonis 
Hujus ista feruntur ludicra : 

Est quaedam medio constructa urbs Mantica fastu, 
pulchra quidem pinguisque ef sordida , rebus egena, 
quam nullus parasitus adit stolidusve penetrat , 
deditus aut quisquam damnosis ganeo scortis : 

allia sed , panes , ficus, effertque lupinos, 

quz rixc cupidis nunquam proctensa fuere; 
armorum nec causze argentum et gloria vana. 


(86) Est et ephemeris illa vulgatissima , ita se habens : 
Pone age coquo minas decem , medico drachmam, 


blando talenta quinque, caussidico aerem, 
talentum amicae , philosopho triobolum. 


Vocabatur autem et ostiorum-apertor, quod in omnem in- 
grederetur domum et incolas admoneret. Est ejus et hoc : 


Tantum habeo quantum didici quantumque labore 
percepi et studio : rapuit sed cetera fastus. 
Et illud , quod ipsi ex philosophi: studio accessisset 
Modius lupinorum , haud curare quidpiam. 
Fertur ejus et illud : 


Fames amorem sedat ; sin minus, dies; 
queis si proficere nequeas , laqueus denique. 


Ww] " Hxuate δὲ χατὰ τὴν τρίτην καὶ δεχάτην xoi ἔχα-- 2. (87) Floruit circa centesimam et decimam tertiam Olym- 


τοστὴν Ὀλυμπιάδα. 
W ταῖς Διαδογαῖς θεασάμενον ἔν τινι τραγῳδία Τήλεφον 
σπυρίδιον ἔχοντα xal τἄλλα λυπρὸν ἀΐξαι ἐπὶ τὴν χυ- 
χὴν φιλοσοφίαν" ἐξαργυρισάμενόν τε τὴν οὐσίαν ---- 
1l γὰρ ἦν τῶν ἐπιφανῶν — ἀθροίσαντα πρὸς τὰ [ἐκα- 
v5» διαχόσια τάλαντα, τοῖς πολίταις διανεῖμαι ταῦτα, 


Τοῦτόν φησιν ᾿Αντισθένης ἐν 4 piadem. Hunc ait Antisthenes in Successionibus, quum in 


tragoedia quadam spectasset Telephum sportulam tenentem 
aliasque miserabilem , ad Cynicam philosophiam volasse : 
et patrimonio vendito — erat quippe vir ex nobilibus — 


quum ad ducenta talenta (qua in numis habebat ?) civi- 


154 


τὸν χωμιχὸν αὐτοῦ μεμνῆσθαι. φησὶ γοῦν" 
Καὶ τοῦ θέρους μὲν εἶχεν ἱμάτιον δασύ, 
ἵν’ ὡς Κράτης 7» τοῦ δὲ χειμῶνος ῥάχος. 

& φησὶ δὲ Διοχλῆς πεῖσαι αὐτὸν Διογένην τὴν οὐσίαν 
μηλόθοτον ἀνεῖναι xal εἴ τι ἀργύριον εἴη, εἰς θάλατ- 
ταν βαλεῖν. (88) χαὶ Κράτητος μέν, φησίν, 6 οἶχος 

. δπ᾽ Ἀλεξάνδρου " " Ἱἵππαρχίας δὲ ὅπὸ Φιλίππου. 
πολλάχις τε τῇ βαχτηρίᾳ τῶν συγγενῶν τινας προςιόν- 


19 τας χαὶ ἀποτρέποντας ἐδίωχε καὶ ἦν γενναῖος. Φησὶ 5 


δὲ Δημήτριος 6 Μάγνης τραπεζίτῃ τινὶ παραχαταθέ- 
σθαι τἀργύριον, συνθέμενον, εἰ μὲν οἱ παῖδες ἰδιῶται 
γένοιντο, αὐτοῖς ἀποδοῦναι" εἰ δὲ φιλόσοφοι, τῷ δήμῳ 
διανεῖμαι" .μηδενὸς γὰρ ἐχείνους δεήσεσθαι φιλοσο- 
16 φοῦντας. ᾿Ερατοσθένης δέ φησιν, ἐξ Ἱππαρχίας, 
περὶ ἧς λέξομεν, γενομένου παιδὸς αὐτῷ ὄνομα Πασι- 
χλέους, ὅτ᾽ ἐξ ἐφήδων ἐγένετο, ἀγαγεῖν αὐτὸν ἐπ᾽ οἵ- 
χημα παιδίσχης xal φάναι τοῦτον αὐτῷ πατρῷον εἶναι 
τὸν váp.ov* — (80) τοὺς δὲ τῶν μοιχευόντων τραγιχούς, 
30 oc φυγὰς καὶ φόνους ἔχειν ἔπαθλα" τοὺς δὲ τῶν ἑταίραις 
προςιόντων χωμιχούς" ἐξ ἀσωτίας γὰρ καὶ μέθης μα- 


BIBA. G , ε. ΚΡΑΤΗ͂Σ. 
αὐτὸν δὲ χαρτερῶς οὕτω φιλοσοφεῖν ὡς καὶ Φιλήμονα — bus ea divisisse. Adeoque constanter philosophatum esse, 


ut et Philemon comicus ipsius mentionem fecerit : ait 
quippe : 

JEstate crassum gestitabat pallium , 

sed hieme pannos , alter ut Crates foret. 


Refert autem Diocles persuasisse illi Diogenem tut praeda 
inculta pecori pascenda permitteret ac si quid pecuniae ha- 
beret, jactaretin mare. (88) Alque Cratetis quidem do- 
musab Alexandro * * Hipparchie veroa Pbilippo. Szrpe- 


numero quosdam ex propinquis ad se venientes atquc 


avertere ab instituto molientes, baculo persequebatur co» 
stansque perdurabat. Porro Demetrius Magnes ait depo- 
suisse illum pecuniam apud trapezitam , ea conditione ut, 
si filii a philosophia alieni forent , eam illis redderet ; sin au- 
tem philosophi , plebi distribueret : nihilo quippe egere phi- 
losophos. Eratosthenes autem refert, quum ex Hippar- 
chía, de qua dicemus, natus ipsi esset filius Pasicles nomine, 


eum, quum ex ephebis excessisset, adduxisse ad lupanar me- 


retriculi, dixisseque hasei patrias nuptias esse; (89) mea-cho- 
rum vero nuptias esse tragicas, 1180 praemia haberent exsilia 
et c:edes : eorum nuptias autem qui meretrices sectarentur, 


νίαν ἀπεργάζεσθαι. Τούτου γέγονε Πασικλῆς ἀδελ- G comicas esse; nam ex luxu et ebrietate creare insaniam. Hu- 
φός, μαθητὴς Εὐχλείδου. χάριεν δ᾽ αὐτοῦ Φαδωρῖνος ἐν 7 jus frater Pasicles fuit, Euclidis discipulus. Ejus. facetum 


δευτέρῳ τῶν ἀπομνημονευμάτων φέρει. φησὶ γάρ, Πα- 
35 ραχαλῶν περί του τὸν γυμνασίαρχον, τῶν ἰσχίων αὐτοῦ 
ἥπτετο" ἀγαναχτοῦντος δέ, ἔφη, « τί γάρ ; οὐχὶ xal 
ταῦτα σά ἐστι χαθάπερ καὶ τὰ γόνατα; » ἔλεγέ τ᾽ ἀδύ- 
varov εἶναι ἀδιάπτωτον εὑρεῖν, ἀλλ᾽ ὥςπερ ἐν ῥοιᾷ 
ἀεὶ καὶ σαπρόν τινα χόχχον εἶναι. Νικόδρομον ἐξερε- 
80 θίσας τὸν κιθαρῳδὸν ὑπωπιάσθη " προςθεὶς οὖν πιττά- 
xtov τῷ μετώπῳ ἐπέγραψε, « Νιχόδρομος ἐποίει. » 
(po) τὰς πόρνας ἐπίτηδες ἐλοιδόρει, συγγυμνάζων ἕαυ- 
τὸν πρὸς τὰς βλαςφημίας. Δημήτριον τὸν Φαληρέα 
πέμψαντα αὐτῷ ἄρτους καὶ οἶνον ὠνείδισεν εἰπών, 
86 « εἴθε γὰρ αἱ χρῆναι xal ἄρτους ἔφερον. » δῆλον οὖν 
ὡς ὕδωρ ἔπινεν. ὑπὸ τῶν ᾿Αθήνησιν ἀστυνόμων ἐπι- 
τιμηθεὶς ὅτι σινδόνα ἠμφίεστο, ἔφη. « xat Θεόφρα- 
στον Guiv δείξω σινδόνα περιδεδλημένον * » ἀπιστούν- 
των δέ, ἀπήγαγεν ἐπὶ χουρεῖον xal ἔδειξε κειρόμενον. 
40 ἐν Θήδαις ὑπὸ τοῦ γυμνασιάρχου μαστιγωθείς --- οἵ 
δέ, ἐν Κορίνθῳ ὅπ᾽ Εὐθυχράτους ---- καὶ ἑλχόμενος τοῦ 
ποδὸς ἐπέλεγεν ἀφροντιστῶν, 


“Ἕλχε ποδὸς τεταγὼν διὰ βηλοῦ θεσπεσίοιο. 


(or) Διοχλῆς δέ φησιν ἑλχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ Μενεδήμου 
4b τοῦ Ἐρετριχοῦ. ἐπειδὴ γὰρ εὐπρεπὴς ἦν xal ἐδόχει 
χρησιμεύειν Ἀσχληπιάδη τῷ Φλιασίῳ., ἁψάμενος αὐ- 
τοῦ τῶν μηρῶν ὃ Κράτης ἔφη, « ἔνδον ᾿Ασχληπιάδης" » 
ἐφ᾽ ᾧ δυςχεράναντα τὸν Μενέδημον ἕλχειν αὐτόν, τὸν 
δὲ τοῦτο ἐπιλέγειν. 
0 Χρείαις καὶ χώδιον αὐτόν φησί ποτε προςράψαι τῷ 
τρίρωνι ἀνεπιστρεπτοῦντα. ἣν δὲ xal τὴν ὄψιν αἰσχρὸς 
χαὶ γυμναζόμενος ἐγελᾶτο. εἰώθει δὲ λέγειν ἐπαίρων 


Ζήνων δ᾽ αὖθ᾽ 6 Κιτιεὺς ἐν ταῖς 8 


quiddam Favorinus in secundo Commentariorum refert. 
Ait enim , Quum pro quodam intercederet apud gymnasii 
principem , ejus coxas tetigit : illo indignante, Quid enim, 
ait ille, monne et ista tua sunt sicut et genua? Dicebatque 
fieri non posse ut inveniretur qut lapsus non sit, sed ve- 
luti in malo Punico granum semper aliquod esse putridum. 
Quum Nícodromum citharedum irritaseet, csesus in ía- 
ciem est : chartulam itaque imponens fronti inscripsit , Ni- 
codromus faciebat, (90) Scorta ex industria insectabatur 
maledictis , exercens sese ad perferenda convicia. Demetrio 
Phalereo , qui panes ipsi ac vinum. miserat, exprobrabat,, 
dicens , Utinam et fontes panes ferrent. Constat igitur eum 
aquam bibisse. Ab Atheniensibus astynomis arguebatur quod 
sindone amiciretur : quibus ille , Etiam Theophrastum, , in- 
quit, ostendam vobis opertum sindone. Non credentibus, 
induxit illos in tonstrinam ipsumque, dum tonderetor, 
ostendit. Quum Thebis a principe gymnasii flagris csesus 
esset , sive, ut aliis placet, Corinthi ab Euthycrate, ac pede 
traheretur, non curans dicebat. 


Protractum pedibus detrusit limine sacro. 


(91) Diocles autem pertractum eum a Menedemo Eretriensr 
testatur. Qui quum esset formosus et Asclepiadt Phliasio 
usui esse ferretur, tetigit Crates illius coxas, dicens , Intus 
Asclepiades : qua re indignatum Menedemum traxisse ii- 
lum, idque eum tum dixisse. Zeno porro Citieus in Sententiis 
refert etiam vellus eum adsuisse pallio prorsus nihil ista 
curantem.Erat autem et facie turpis et quum se exerceret 
ridebatur. Solebat autem sublatis manibus dicere, Bono 


LIB. VI, 5. METROCLES. 155 


τὰς χεῖρας, « θάρρει, Κράτης, ὑπὲρ ὀφθαλμῶν xoi —animo esto, Crates, agitur salus oculorum et reliqni corpo- 
τῶ λοιποῦ σώματος " (92) τούτους δ᾽ ὄψει τοὺς κατα- pis, (92) istos autem videbis irrisores jamjam et morbo 
γελῶντας ἤδη, [xai] συνεσπασμένους ὑπὸ νόσου χαί σὲ 
μακαρίζοντας, αὑτοὺς δὲ χαταμεμφομένους ἐπὶ τῇ ἀ- —— ν᾿" 
γα. » [Ἔλεγε δὲ μέχρι τούτου δεῖν φιλοσοφεῖν, μέχρι 9 Dicebat autem tam diu philosophandum esse, quoad videan- 
ἂν δόξωσιν oí στρατηγοὶ εἶναι ὀνηλάται. ἐρήμους — tur duces esse asinarii. Desertos dicebat eos qui cum as- 
Durs τοὺς μετὰ χολάκων ὄντας ὥςπερ τοὺς μόσχους — sentatoribus essent, non secus ac vituli quum inter lupos 
ἐπειδὰν μετὰ λύχων ὦσιν“ οὔτε γὰρ ἐχείνοις τοὺς προςή- 

καύτας οὔτε τούτοις ὀυνεῖναι, ἀλλὰ τοὺς ἐπιδουλεύον- 

τὰς. Συναισθανόμενος ὅτι ἀποθνήσχει, ἐπῇδε πρὸς 10 


contrahi et beatum te dicere, sese autem ignavise arguere. 


sunt : neque enim cum illis propinquos neque cum his esse , 
sed insidiatores. Quum autem sentiret se morti proximum, 


ἑαυτὸν λέγων, in se ipsum hoc cantabat : 
Στείχεις δή, φίλε χυρτών, Vadis nuuc, optime gibber, 
βαίνεις t" εἰς Αἰδαο δόμους χυφὸς διὰ γῆρας. vadis ad Orci zedes , longa gibhose seneota. 


ἦν γὰρ χυφὸς ὑπὸ χρόνου. (93) Πρὸς ᾿Αλέξανδρον πυ-1 LErat quippe ex senectute curvatus. (93) Alexandro rogante 
ϑόμενον εἰ βούλεται αὐτοῦ τὴν πατρίδα ἀνορθωθῆναι, num vellet restitui ac refici patriam suam , Quid , ait, opus 
Ly, « καὶ τί δεῖ; πάλιν γὰρ ἴσως ἄλλος Ἀλέξανδρος — cst? rursus enim fortassis Alexander eam alius diruet : ha- 
αὐτὴν χατασχάψει. « ἕψειν δὲ πατρίδα ἀδοξίαν xal πε- — berese patriam contemptum ac paupertatem, quas nunquam 
γίχν ἀνάλωτα τῇ τύχη xal Διογένους εἶναι πολίτης — expugnare fortuna posset, et civem se esse Diogenis, tuti 
ἀνεπιδουλεύτου φθόνῳ. Μέμνηται δὲ αὐτοῦ xal Mévay- ; 2 8" omnibus invidorum insidiis. Meminit ejus et Menander 





époc ἐν Διδύμαις οὕτως " in Geminis in bunc modum : 

Συμπεριπατήσεις γὰρ τρίδων᾽ ἔχουσ᾽ ἐμοί, Mecum ambulabis trito palliolo obsita , 

ὥςπερ Κράτητι τῷ χυνιχῷ ποθ᾽ ἢ γυνή, ut Cynicus ductitavit uxorem Crates. 

xat θυγατέρ᾽ ἐξέδωχ᾽ ἐχεῖνος, ὡς ἔφη Idem elocavit gnatam, lege hac addita , 

αὐτὸς, ἐπὶ πείρα δοὺς τριάχονθ᾽ ἡμέρας. periclum ut ejus fieret triginta dies. HCR. 
μαθηταὶ δ᾽ αὐτοῦ " Discipuli ejus erant : 

ΚΕΦ. (ς΄. CAP. VI. 
MHTPOKAHZX. METROCLES. 


94. Metrocles Maronita, frater Hipparchim; antea 
Theophrastum Perípateticum audiens, adeo corruptus 
erat mollilie, ut quum forte inter disserendum crepitum 
ventris emisisset, proe dolore animi domi inclusus mora- 
ἀρυλόμενος. μαθὼν δὴ ὁ Κράτης εἰςῆλθε πρὸς αὐτὸν πα- [εἰυΓ, inedia finem facere vitze volens. Hoc cognito, Crates 
»αχλγθεὶς xal] θέ ρμους ἐπίτηδες βεθρωκὼς ἔπειθε μὲν ingressus est ad eum advocatus ac lupinis ex industria γο- 
αὐτὸν xa διὰ τῶν λόγων μηδὲν φαῦλον πεποιηχέναι" ratis persuasit quidem illi prmum verbis, nihil ipsum 
τέρας γὰρ ἂν γεγονέναι εἰ μὴ καὶ τὰ πνεύματα χατὰ mali fecisse : fore quippe prodigiosum , si non et secun- 
τύσιν dxexolvexo* τέλος δὲ xal ἀποπαρδὼν αὐτὸν dv£o- dum naturam flatum emitteret : tum vero et jpse m hu- 
gertv, ἀφ᾽ ὁμοιότητος τῶν ἔργων πα ραμυθησάμενος. jusmodi crepitum erumpens illum erexit, ex similitadine 
τοὐντεῦθεν ἤχουεν αὐτοῦ xal ἐγένετο ἀνὴρ ἱκανὸς ἐν facti consolatus. Hinc ipsius auditor fuit evasitque vir in phi- 
2 diocoz ia. (os) Οὗτος τὰ ἑαυτοῦ συγγράμματα xata-2 losophia satia clarus. (95) Hic libros suos, ut ait Hecaton 
καίων, ὥς φησιν «Ἑχάτων dv πρώτῳ Χρειῶν ἐπέλεγε, — 1D primo Sententiarum , combussit, dicens , 

T2 ἔστ᾽ ὀνείρων νερτέρων φαντάσματα, Sunt infernorum somniorum imagines , 


"οἷον λῆρος ]* οἵ δ', ὅτι τὰς Θεοφράστου ἀκροάσεις [ac si diceret nugas et deliramenta ]. Sunt qui Theophrasti 
: M 2x , commentaria, quae ex illius ore perceperat, combussisse 
χαταγλέγων ἐπελεγε, ferant ac dixisse , 


Ἥφαιστε, πρόμολ᾽ ὧδε, Θέτις νύ τι σεῖο χατίζει. Mulciber, huc properato, tua Thetidi est opus arte. 
Οὗτος ἔλεγε τῶν πραγμάτων τὰ μὲν ἀργυρίου ὠνητὰ 3. Hic res dicebat partim emi pecunia, ut domum; partim tem- 
ent , olov οἰχίαν- τὰ δὲ χρόνου xai ἐπιμελείας, ὡς — pore et diligentia, ut disciplinas liberales. Divitias nocere, 
TRGEUV, τὸν πλοῦτον βλαδερόν, εἰμ 1 τις ἀξίως αὐτῷ 4 nisi quis digne iis utatur. Obiit senex a se ipso suffocatus. 
j9nro. ᾿Ετελεύτα δὲ ὑπὸ γήρως ἑαυτὸν πνίξας, Μα- 5 
$i δ᾽ αὐτοῦ Θεόμόροτος καὶ Κλεομένης, Θεομόρό- 
τὸν Δημήτριος ὃ Ἀλεξανδρεύς, Καὶ λεομένους Τίμαρχος .ombroti auditor fuit Demetrius Alexandrinus; Cleome- 


9t. ΜΙ ητροχλῆς 6 Μαρωνείτης, ἀδελφὸς Imnapyíac, ὃς 1 
πρότερον ἀχούων Θεοφράστου τοῦ περιπατητιχοῦ τοσοῦ- 
τον διέφθαρτο, ὥςτε ποτὲ μελετῶν xal μεταξύ πως ἀπο- 


Y - 
παρδὼν ὑπ᾽ ἀθυμίας οἴχοιχατάχλειστος ἣν, ἀποχαρτερεῖν 
q 


b 


Discipuli ejus fuere Theombrotus atque Cleomenes; The- 


156 BIBA. G, ζ. 


᾿Αλεξανδρεὺς xal ἜἘχεχλῆς ᾿Εφέσιος οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ 
᾿Εχεχλῆς Θεομόρότου ὃ διήχουσεν, οὗ Μενέδημος. περὶ 
οὗ λέξομεν. ἐγένετο χαὶ Μένιππος Σινωπεὺς ἐν αὐτοῖς 


ἐπιφανής. 


ΚΕΦ. Z.. 
IHIIAPXIA. 
96. Ἐθηραθη δὲ τοῖς λόγοις xad ἣ ἀδελφὴ τοῦ Μη- 


τροχλέους Ἱππαρχία. Μαρωνῖται ὃ δ᾽ ἦσαν ἀμφότεροι. 
καὶ ἤρα τοῦ Κράτητος χαὶ τῶν λόγων χαὶ τοῦ βίου, 
οὐδενὸς τῶν μνηστευομένων ἐπιστρεφομένη, οὗ πλού- 
2 2 4 / » 1 £033 / 
του, οὐχ εὐγενείας , οὗ χάλλους" ἀλλὰ πάντ᾽ ἦν Κράτης 
αὐτῇ. xai ὃ δὴ χαὶ ἠπείλει τοῖς γονεῦσιν ἀναιρήσειν 
αὑτήν, εἰ μὴ τούτῳ δοθείη. Κράτης μὲν οὖν παραχα- 
λούμενος ὑπὸ τῶν γονέων αὐτῆς ἀποτρέψαι τὴν παῖδα, 
;,» 4 , , 2 ᾿ 157 
παντ᾽ ἐποίει, xal τέλος μὴ πείθων, ἀναστὰς xal ἀπο- 
θέμενος τὴν ἑαυτοῦ σχευὴν ἀντιχρὺ αὐτῆς ἔφη, « ὃ 
μὲν νυμφίος οὗτος, ἡ δὲ κτῆσις αὕτη , πρὸς ταῦτα βου- 
λεύου * οὐδὲ γὰρ ἔσεσθαι χοινωνός, εἰ μὴ καὶ τῶν αὐτῶν 
ἐπιτηδευμάτων γενηθείης. » (07) εἵλετο ἢ παῖς χαὶ ταὐ- 
τὸν ἀναλαδοῦσα σχῆμα συμπεριήει τἀνδρὶ χαὶ ἐν τῷ 


σι 


10 


16 


φανερῷ; συνεγίνετο xai ἐπὶ τὰ δεῖπνα ἀπήει. ὅτε χαὶ 3 


20 πρὸς Λυσίμαχον εἰς τὸ συμπόσιον ἦλθεν, ἔνθα Θεόδω- 
pov τὸν ἐπίκλην Ἄθεον ἐπήλεγξε, σόφισμα προτείνασα 
τοιοῦτον" Ὃ ποιῶν Θεόδωρος οὐχ ἂν ἀδιχεῖν λέγοιτο, 
οὐδ᾽ Ἱππαρχία ποιοῦσα τοῦτο ἀδιχεῖν λέγοιτ᾽ ἄν Θεό- 
δωρος δὲ τύπτων ἑαυτὸν οὐχ ἀδιχεῖ, οὐδ᾽ d ἄρα Ἵππαρ- 
χία Θεόδωρον τύπτουσα diei. ὃ δὲ πρὸς μὲν τὸ 
λεχϑὲν οὐδὲν ἀπήντησεν, ἀνέσυρε δ᾽ αὐτῆς θοιμάτιον " 
ἀλλ᾽ οὔτε κατεπλάγη Ἱππαρχία οὔτε διεταράχθη ὡς 
γυνή, — (95) ἀλλὰ xal εἰπόντος αὐτῇ, 


Τίς τὰς παρ᾽ ἱστοῖς ἐχλιποῦσα χερχίδας ; 


c 


« ἐγώ, φησίν, εἰμί, Θεόδωρε: ἀλλὰ μὴ χαχῶς cot 

δοχῶ βεβουλεῦσθαι περὶ αὑτῆς εἰ, τὸν χρόνον ὃν ἔμελ-- 

λον ἱστοῖς προςαναλώσειν, τοῦτον εἰς παιδείαν χατε- 

χρησάμην; » xoi ταῦτα μὲν καὶ ἄλλα μυρία τῆς φιλο- 
; 

σόφου. 

Φέρεται δὲ τοῦ Κράτητος βιόλίον ᾽Επιστολαί, ἐν αἷς 
ἄριστα φιλοσοφεῖ, τὴν λέξιν ἔστιν ὅτε παραπλήσιος 
Πλάτωνι. γέγραφε καὶ τραγῳδίας ὑψηλότατον ἐχούσας 
φιλοσοφίας χαρακτῆρα, olov ἐστι χἀχεῖνο" 


35 


Οὐχ εἷς πάτρας μοι πύργος, οὐ μία στέγη, 
πάσης δὲ γέρσου χαὶ πόλισμα χαὶ δόυος 

σ “Ὁ ? ΄ ᾽ 

ἕτοιμος ἧμιν ἐνδιαιτᾶσθαι πάρα. 


40 


3 * 
Ἐτελεύτησε δὲ γηραιὸς xal ἐτάφη ἐν Βοιωτία. 


—— Q-qua—— 


ITIIIAPXIA. 


nis autem Timarchus Alexandrinus et Echecles Ephesus; 
ceterum hic etiam Theombrotum audivit, a quo Menedem:s 
de quo postea dicemus. Fuit autem inter illos insignis ctiam 
Menippus Sinopensis. | 





CAP. VIT. 
HIPPARCHIA. 


] 96. Capta est illorum disciplina et Metroclis soror Hippar- 
α Chia. Erant autem Maronit» ambo. — Amabat illa Cratáis 
vitam atque verba, neque ulli omnino procorum animum 
advertebat , non divitiis , non nobilitati , non pulchritudni; 
sed omnia ipsi Crateserat. Quinetiam parentibus minale- 
tur se ipsam , nisi huic traderetur, necaturam. Quumi5- 
tur Crates a parentibus puelle rogaretur, uti ab hoc illas 
proposito averteret, postquam egit omnia nec persuasit, 
exsurgens et omni sua supellectile ante illius oculos eve- 
sita, Hic , ait, sponsus, haec possessio est , ad hzec deliben:: 
neque enim esse nostri consors poteris, nisi eadem studa. 
sequeris. (97) Elegit continuo puella , sumptoque illius bla- 
bitu una cum viro circuibat et congrediebatur in aperto 
atque ad c«nas proficiscebatur. Quo tempore et ad Ls 
machum in convivium venit, ubi Theodorum cognomen 
Atheum coarguit, sophisma hujusmodi objiciens : Qual. 
faciens Theodorus injuste agere non diceretur, idein Hiypar-- 
cliia si faciat, facere injuste non diceretur : Theodorus at- 
tem se ipsum feriens injuste non agit, non magi ilu 
Hipparchia Theodorum czedens injuste ajit. Tum ille ad d 
quidem nihil respondit, sed illius vestes subtraxit : verum 
neque territa neque perturbata Hipparchia ut mulier el. 
(98) Preterea etiam, dicente ipsi illo, | 








Quaenam est apud telas illa radios deserens? 


Equidem sum, inquit, Theodore : sed num tibi male de ne 
ipsa statuisse videor, si tempus, quod in textrino consum- 
ptura eram, disciplinae potius impendi? Hec et alia ἱππῦ- 
mera de hac philosophante femina narrantur. 

Fertur et Cratetis Epistolarum liber, in quibus precare 
philosophatur. Stilus ejus nonnunquam Platoni similis es. 
Scripsit et tragaedias altissimo philosophiae stilo, quale illi 
est : | 


4 


Non turris una patria , tectum unum, mihi, 
sed universze terrz& domus et oppidum 
quodcumque nobis mansio et ca naculum. 


Obiit senex atque in Boeotia sepultus est. 





LIB. VI, s, ». MENIPPUS. MENEDEMUS. 


ΚΕΦ. H'. 
MENIIIIIOS. 


^ , "y 
99. Μένιππος, xal οὗτος χυνιχός, τὸ ἀνέχαθεν Y. I 


bow, ὀοῦλος. ὥς φησιν ᾿Αχαϊχὸς ἐν ᾿Ἢθιχοῖς. Διο- 
OX δὲ xal τὸν δεσπότην αὐτοῦ Ποντικὸν εἶναι xai 
βάτωνα χαλεῖσθαι. ἀτηρότερον δ᾽ αἰτῶν ὑπὸ φιλαρ- 
γυρίας ἴσχυσε Θυδαῖος γενέσθαι. Φέρει μὲν οὖν 
σπουδαῖον οὐδέν - τὰ δὲ βιόλία αὐτοῦ πολλοῦ χαταγέ- 
λωτος γέμει καί τι ἴσον τοῖς Μελεάγρου τοῦ χατ᾽ αὐὖ- 
τὸν γενομένου, φησὶ δ᾽ “Ἕρμιππος ἡμεροδανειστὴν αὖ- 
τὸν yevovfvat xat καλεῖσθαι" xal γὰρ ναυτιχῷ xoxo δα- 
νείζειν xot ἐξενεχυριάζειν, ὥςτε πάμπλειστα χρήματα 


2 importunius peteret, "Thebanus fieri valuit. 


157 
CAP. VIII. 


MENIPPUS. 

99. Menippus, et ipse Cynicus, patria quidem Phoenix , 
conditione servus fuit, ut ait Achaicus in Ethicis. Diocles 
autem dominum quoque ipsius tradit, Ponticum fuisse Da- 
tonemque vocatum. Quum vero pro cupiditate pecunie 
Edidit qui- 
dem nihil serium, at ipsius libri multa irrisione referti sunt 
non secus atque Meleagri, qui tempore ejus fuit. Refert 
Hermippus eum pecuniam in diem fcenerari solitum fuisse , 
atque hinc foeneratorem nominatum esse : etenim fanus 
nauticum exercuisse et cepisse pignora, unde maximas opes 


ἀἠροίζειν " (100) τέλος δ᾽ ἐπιδουλευθέντα πάντων στε- J coegisse : (100) tandem dolo omnibus esse exspoliatum ae 


ρηβῆναι xal ὑπ᾽ ἀθυμίας βρόχῳ τὸν βίον μεταλλάξαι. 
χαὶ ἡμεῖς ἐπαίξαμεν εἰς αὐτόν" 
Φοίνιχα τὸ γένος, ἀλλὰ Κρητιχὸν xuva , 
$uspobavsta tr," ---- τοῦτο γὰρ ἐπεχλήζετο ---- 
οἶσθα Ἡένιππον ἴσως. 
Θέῤησιν οὗτος ὡς διωρύγη ποτὲ 
xii πάντ᾽ ἀπέθαλεν οὐδ᾽ ἐνόει φύσιν Xuvóc , 
αὑτὸν ἀνεχρέμασεν. 


pre moerore vitam laqueo finivisse. Nos autem lusimus 
in eum hoc carmine : 
Phenicem genere, Creticum vero canem, 
diurnus fcenerator vulgo qui cluet, 
Sscisne Menippon? Is est 
qui Thebis olim sua, perfosso pariete, 
amisit insciusque nature Canis, 
se necuit laqueo. 


Ἔνιοι δὲ τὰ βιδλί᾽ αὐτοῦ oUx αὐτοῦ εἶναι, ἀλλὰ Ato- 4 Quidam ejus libros non ipsius esse, sed Dionysii et Zopyri 


vocíou xai Ζωπύρου τῶν Κολοφωνίων, ot τοῦ παίζειν 
ἔχα συγγράφοντες ἐδίδοσαν αὐτῷ ὡς εὖ δυναμένῳ 
διαθέσῦχι, (101) Γεγόνασι δὲ Μένιπποι ἕξ" πρῶτος 
γγαψας τὰ περὶ Λυδῶν xal Ξάνθον ἐπιτεμόμενος, δεύ- 
τερὸς αὐτὸς οὗτος, τρίτος Στρατονιχεὺς σοφιστής, Κὰρ 
τὸ ἀνέχαθεν * τέταρτος ἀνδριαντοποιός, πέμπτος χαὶ 
ἕχτος ζωγράφοι" μέμνηται δ᾽ ἀμφοτέρων Ἀπολλόδωρος. 
Τὰ δ᾽ ὧν τοῦ χυνιχοῦ βιόλία ἐστὶ δεχατρία, Νέκυια, 
λιπήῆχαι, ᾽᾿Βπιστολαὶ χεχομψευμέναι ἀπὸ τοῦ τῶν 
βεῶν προςώπου, πρὸς τοὺς φυσιχοὺς xat μαθηματιχοὺς 
xa γρααματιχοὺς xo γονὰς ᾿Επιχούρου xal τὰς θρη- 
σχευραένας ὑπ᾽ αὐτῶν εἰχάδας, xai ἄλλα. 





ΚΕΦ. Θ΄. 
MENEAHMOZ. 


Colophoniorum tradunt, qui jocandi causa conscriptos 
velut venditori idóneo dederunt. (101) Fuerunt autem Me- 
nippi sex : primus qui de Lydis scripsit Xanthumque bre- 
viavit ; secundus hic ipse; tertius Stratoniceus sophista ex 
Caria oriundus; quartus sculptor; quintus et sextus pictores : 
utrumque commemerat Apollodorus. .Cynici autem vo- 
lumina sunt tredecim , Necyia, Testamenta , Epistolae com- 
posite ex deorum persona, ad physicos et mathematicos 


grammaticosque et Epicuri foetus et ab ipsis celebratas vi- 
gesimas! et alia. 





CAP. IX. 
MENEDEMUS. 


19. Μενέδημος Κωλώτου τοῦ AxpujoxmyoU μαθη- I 102. Menedemus, Coloti Lampsaceni discipulus. Hic, 
v. Οὗτος, χαθά φησιν Ἱππόδοτος, εἷς τοσοῦτον τε- 2 ut ait Hippobotus, in tantum prodigioe:e superstitionis ve- 
βατείας ἤλασεν ὥςτε ᾽Ερινύος ἀναλαδὼν σχῆμα περιήει, — nerat, ut sumpto habitu Furim circumiret, diceng im- 
λέγων ἐπίσκοπος ἀφῖχθαι ἐξ ἄδου τῶν ἁμαρτανομένων, — spectorem se ex Orco venisse eorum qua» delinquerentur, ut 
ὅπως πάλιν χατιὼν ταῦτα ἀπαγγέλλοι τοῖς ἐχεῖ δαίμο- descendens hzc ibi daemonibus renuntiaret quz vidisset. 
ἣν Ἵν δὲ αὐτῷ ἡ ἐσθὴς αὕτη: χιτὼν ων mobs P"5» vestis autem ei talis erat : pulla tunica talaris, astricta 
^e αὐτῷ ζώνη otv v πῖλος Ἀρκαδικὸς ἐπὶ τῆς puniceo cingulo; pileus Arcadicus capiti impositus, habens 


) χεναλῆς ἔλων ἐνυφασμένα τὰ δώδεχα στοιχεῖα, ép. ód- NÉ 
ἜΝ TA - i im signa zodiaci; cothurni tragici, barba 
ται τραγιχοί, πώγων ὑπερμεγέθης, ῥάδδος ἐν τῇ χειρὶ intexta duodecim signa 2008045 agie , 
prolixa, virga in manu fraxinea. 


ἀξιλιν, 
| i Καὶ οὗτοι μὲν οἱ βίοι τῶν κυνιχῶν ἐχάστου. 5 103. Atque isto quidem vitze sunt singuli cujusque Cyni- 
"wxuzoyodlopsv δὲ καὶ τὰ χοινῇ ἀρέσχοντα αὐτοῖς, corum. Subjiciemus autem quae in genere illis placita sunt, 
s Xo:sty χαὶ ταύτην εἶναι ἐγχρίνοντες τὴν φιλοσοφίαν, siquidem sectam hanc philosophiae esse judicamus, non, ut 
^2, καθά φασί τινες, ἔνστασιν βίου. ἀρέσχει οὖν αὐ- — quidam volunt, ceram rationem et institutum vitz. Plae 


158 


τοῖς τὸν Aoytxóv xal τὸν φυσιχὸν τόπον περιαιρεῖν, 
ἐμφερῶς Ἀρίστωνι τῷ Χίῳ, μόνῳ δὲ προςέχειν τῷ 
ἠθιχῷ. καὶ ὅπερ τινὲς ἐπὶ Σωχράτους, τοῦτο Διο- 
χλῆς ἐπὶ Διογένους ἀναγράφει, τοῦτον φάσχων λέγειν, 

5 Δεῖ ζητεῖν 
Ὅ, ττι cot ἐν μεγάροισι xaxov τ᾽ ἀγαθόν τε τέτυχται. 


παραιτοῦνται δὲ xol τὰ ἐγχύχλια καθήματα. γράμ- 
ματα γοῦν μὴ μανθάνειν ἔφασχεν ὃ Ἀντισθένης τοὺς 
σώφρονας γενομένους, ἵνα μὴ διαστρέφοιντο τοῖς ἀλ-- 

PO λοτρίοις. {τ{ιοε]) περιαιροῦσι δὲ xal γεωμετρίαν xal 
μουσιχὴν χαὶ πάντα τὰ τοιαῦτα. ὃ γοῦν Διογένης 
πρὸς τὸν ἐπιδειχνύντα αὐτῷ ὡροσχοπεῖον, « χρήσιμον, 
ἔφη, τὸ ἔργον πρὸς τὸ μὴ ὑστερῆσαι δείπνου. » πρὸς 
«τὸν ἐπιδειχνύμενον αὐτῷ μουσικὸν ἔφη" 


15 Γνώμαις γὰρ ἀνδρῶν εὖ μὲν οἰχοῦνται πόλεις, 


εὖ δ᾽ οἶκος, οὐ ψαλμοῖσι καὶ τερετίσμασιν. 


ἀρέσκει δ᾽ αὐτοῖς xal τέλος εἶναι τὸ κατ᾽ ἀρετὴν ζῆν, 
ὡς ᾿Ἀντισθένης φησὶν ἐν τῷ Ἡραχλεῖ, ὁμοίως τοῖς 
στωιχοῖς" ἐπεὶ χαὶ χοινωνία τις ταῖς δύο ταύταις αἵἷρέ- 
20 σεσίν ἐστιν. ὅθεν καὶ τὸν χυνισμὸν εἰρήκασι σύντομον 
ἐπ᾽ ἀρετὴν ὁδόν. καὶ οὕτως ἐδίω xal Ζήνων ὃ Κιτιεύς. 
(i0) ἀρέσχει δ' αὐτοῖς xol λιτῶς βιοῦν, αὐτάρχεσι 
χρωμένοις σιτίοις χαὶ τρίδωσι μόνοις, πλούτου xal δόξης 
xal εὐγενείας χαταφρονοῦσιν. ἔνιοι γοῦν xal «βοτάναις 
25 χαὶ παντάπασιν ὕδατι χρῶνται ψυχρῷ σχέπαις τε ταῖς 
τυχούσαις χαὶ πίθοις, χαθάπερ Διογένης, ὃς ἔφασχε 
θεῶν μὲν ἴδιον εἶναι μηδενὸς δεῖσθαι, τῶν δὲ θεοῖς 
ὁμοίων τὸ ὀλίγων χρήζειν. ἀρέσχει δ᾽ αὐτοῖς χαὶ τὴν 
ἀρετὴν διδακτὴν εἶναι, χαθά φησιν Ἀντισθένης ἐν τῷ 
80 Ἡραχλεῖ, xat ἀναπόδλητον ( ὑπάρχειν" ἀξιέραστόν τε 
τὸν σοφὸν χαὶ ἀναμάρτητον χαὶ φίλον τῷ ὁμοίῳ, τύχη 
τε μηδὲν ἐπιτρέπειν. τὰ δὲ μεταξὺ ἀρετῆς χαὶ χαχίας 
ἀδιάφορα λέγουσιν ὁμοίως Ἀρίστωνι τῷ Χίφ. 
Καὶ οὗτοι μὲν οἵ xuvixol " μετιτέον δ᾽ ἐπὶ τοὺς στωι- 
$5 χούς (ὧν ἦρξε Ζήνων, μαθητὴς γενόμενος K ράτητος. 


BIBA. ςζ, 0. ΚΥΝΙΚΟΙ͂. 


cet ergo illis Dialecticam et Physicam tollenda esse, ümi- 
liter ac fecit Aristo Chius, Ethicze autem soli intendi. Quo. 
que plerique .Socrati, hoc Diocles Diogeni inscribit, bun: 


Quid domibus nostris pravi rectique geratur. 


Repudiant etiam disciplinas liberales. Ergo neque discenla: | 


litteras dixit Antisthenes, ne frugi effecti perverterentur 
alienis. (104) Tollunt etiam geometriam et musicam οἱ cel«a 
idgenus. Nempe enim et Diogenes cuidam ostendenti ipi 
horoscopium , Utile sane inventum, ait, ne sero ad exnam 
veniamus. Ad eum vero qui musicam ei exhibebat , ait: 


Virüm consiliis bene reguntur oppida, 

domus bene, haud lyre lotive strepitibus. 
Placet eis et finem esse secundum virtutem vivere , ut An 
tisthenes ait in Hercule, quemadmodum et Stoicis : nam 
affinitas que dam est inter has duas sectas. Quare et Cmn 
smum dixere compendiosam ad virtutem viam. Atqueit 
vixit et Zeno Citieus. (105) Placet item eis simplex & 
parabilis victus, quippe qui cibis utuntur ad nutriendum 
corpus sufficientibus et solis palis, divitias, gloriam no- 
bilitatemque contemnentes. Plerique etiam oleribus εἰ 
aqua tantum (frigida utuntur, qualicumque tecto acquiescunt 
vel solis doliis, sicuti Diogenes, qui dicebat deorum exe 


proprium nullius indigere, eorum vero qui diis essent similes, - 
minimis egere. "Virtutem dicunt doceri posse, ul in Her- - 


cule ait Antisthenes, eandemque amitti non posse : amore 
dignum esse sapientem, peccato non obnoxium et simili 
amicum, et fortuna eum nihil permittere. Quie vero inler 
virtutem et vitia sunt, ea indifferentia, ut Aristo Chius, 
appellant. 

Et hi quidem Cynici fuere. Veniendum nunc ad Síoicos, 
quorum princeps fuit Zeno, Cratetis discipulus. 


AIOFENOYX AAEPTIOY 


ΒΙΩΝ ΚΑΙ ΓΝΩΜΩΝ ΤΩΝ EN 9IAOZO9PIA 
ΕΥ̓ΔΟΚΙΜΗΣΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΕΙΣ AEKA 
TO EBAOMON. 





ΚΕΦ. A. 
ΖΗΝΩΝ. 


Ζήνων Νίνασεου[ ἢ ΔημέουΚιτιεὺς ἀπὸ Κύπρου, πο- 1 


159 


DIOGENIS LAERTII 


VITJE ET PLACITA CLARORUM PHILOSO- 
PHORUM DECEM LIBRIS COMPREHENSA. 
LIBER SEPTIMUS. 





CAP. I. 
ZENO. 


Zeno Menase seu Demeee filius Citieus ex Cypro, Graeco op- 


λίσματος Ἑλληνιχοῦ, Φοίνικας ἐποίχους ἐσχηχότος. τὸν 4 pido, quod Pbenices colonos habuerat. Collo fuit in alteram 


τράχηλον ἐπὶ θάτερα νενευχὼς ἦν, ὥς φησι Τιμόθεος 6 
᾿Αθηναῖος ἐν τῷ περὶ βίων. καὶ ᾿Ἀπολλώνιος δέ φησιν ὃ 
Τύριος ὅτι ἰσχνὸς ἥν, ὑπομήχης, μελάγχρους ---- ὅθεν 
τις αὐτὸν εἶπεν Αἰγυπτίαν χληματίδα, καθά φησι Χρύ- 
σιππος ἐν πρώτῳ Παροιμιῶν — παχύχνημός τε xal 
ἀπαγὴὶς χαὶ ἀσθενής" διὸ χαί φησι Περσαῖος ἐν ὗὑπο-- 
ἀνήμασι συμποτιχοῖς τὰ πλεῖστα αὐτὸν δεῖπνα mapat- 
τεῖσθαι. ἔχαιρε δέ, φασί, σύχοις χλωροῖς καὶ ἡλιοχαΐαις. 


partem inclinatiore , ut refert Timotheus Atheniensis in libro 
de Vitis. Apollonius autem Tyrius gracili corpore, statu me- 
diocriter procero et atra cute fuisse illum auctor est : unde 
illum quidam, ut Chrysippus in primo Proverbiorum ait, 
JEgyplium palmitem dixit. —Crura babuit turgida, item 
corpus non lene compactum et 'imbecillum. Idcirco et 
Perseus in Commentariis convivalihus ipsum refert con- 
vivia utplurimum declinasse. —Fruebatur perlibenter ficu- 


) Διήχουσε δέ, καθὰ προείρηται, Κράτητος" εἶτα xal 3 bus recentibus atque apricationibus. (2) Auditorque , ut 


X:ümwvec ἀχοῦσαί φασιν αὐτὸν xal ξΞενοχράτους ἔτη 
ἐξκα, ὡς Τιμοκράτης ἐν τῷ Δίωνι’ ἀλλὰ xoi Πολέμω- 
νος. Ἑχάτων δέ φησι xai Ἀπολλώνιος 6 Τύριος ἐν πρώ- 
τῷ περὶ Ζήνωνος, χρηστηριαζομένου αὐτοῦ τί πράττων 
ἄριστα βιώσεται, ἀποχρίνασθαι τὸν θεόν, εἰ συγχρωτί- 
ζοιτο τοῖς νεχροῖς " ὅθεν ξυνέντα τὰ τῶν ἀρχαίων ἀναγι- 
νύσχειν. τῷ οὖν Κράτητι παρέθαλε τοῦτον τὸν τρόπον. 
πορφύραν ἐμ πεπορευμένος ἀπὸ τῆς Φοινίκης πρὸς τῷ 
[Πειραιεῖ ἐνανάγησεν. ἀνελθὼν δ᾽ εἰς τὰς ᾿Αθήνας ἤδη 
τοιχχοντούτης ἐχάθισε παρᾶ τινα βιδλιοπώλην" ἀναγι- 
νώσχοντος δ᾽ ἐκείνου τὸ δεύτερον τῶν Ξξενοφῶντος ἀπο- 
μυτμονευμάτων, ἡσθεὶς ἐπύθετο ποῦ διατρίόοιεν οἵ τοι- 
οὗτοι ἄνδρες. (3) εὐκαίρως δὲ παριόντος Κράτητος, ὃ 
βιδλιοπώλης δείξας αὐτόν φησι, « τούτῳ παραχολούθη- 
eov. ν ἐντεῦθεν ἤχουσε τοῦ Κράτητος, ἄλλως μὲν εὔτονος 
πρὸς φιλοσοφίαν, αἰδήμων δὲ ὡς πρὸς τὴν χυνιχὴν 
ἀναισχυντίαν. ὅθεν 6 Κράτης βουλόμενος αὐτοῦ xal 
τοῦτο θεραπεῦσαι δίδωσι qe φαχῆς διὰ τοῦ Kepa- 
μειχοῦ φέρειν. ἐπειδὴ δ᾽ εἶδεν αὐτὸν αἰδούμενον xal πα- 
ραχαλύπτοντα, παίσας τῇ βακτηρίᾳ χατάγνυσι τὴν 
χύτραν" φεύγοντος δ᾽ αὐτοῦ xal τῆς φαχῆς χατὰ τῶν 
σκελῶν ῥεούσης, φησὶν ὃ Κράτης, « τί φεύγεις ; Φοι- 
γιχίδιον , οὐδὲν δεινὸν πέπονθας. » (4) ἕως μὲν οὖν τινὸς 
οἤκουσε τοῦ Κράτητος" ὅτε καὶ τὴν Πολιτείαν αὐτοῦ γρά- 
yu, τινὲς ἔλεγον παίζοντες ἐπὶ τῆς τοῦ χυνὸς οὐρᾶς 
αὐτὴν γεγραφέναι. Γέγραφε δὲ πρὸς τῇ Πολιτείᾳ χαὶ4 
τᾶδε" περὶ τοῦ χατὰ φύσιν βίου, περὶ ὁρμῆς ἢ περὶ 
ἀνθρώπου φύσεως, περὶ παθῶν, περὶ τοῦ καθήχοντος, 
) fti νόμου, περὶ τῆς “Ελληνιχῆῇς παιδείας, περὶ ὄψεως, 
περὶ τοῦ ὅλου, περὶ σημείων, Πυθαγοριχά, Καθολιχά, 


πεοὸὶ λέξεων, Προύλημάτων Ὁμηριχῶν πέντε, περὶ 


dictum est , Cratelis fuit : deinde Stilponem etiam audisse 
et Xenocratem per decennium non desunt qui affirment, 
sicut Timocrates in Dione; Polemonis itidem frequentasse 
auditorium. Porro Hecato et Apollonius Tyrius in primo 
de Zenone libro scribit, quum oraculum consuluisset quo 
pacto vivere optime posset, respondisse deum, Si mortuis 
concolor fieret : quod ille quum intellexisset, se ad legen- 
dos antiquorum libros magno contulisse studio. Denique in 
Cratetis hoc modo familiaritatem venit. Purpuram ex Pha- 
nice mercatus advectans ad Pirceum naufragium fecit. 
Inde Athenas ascendit jam annos triginta natus, conse- 
ditque in taberna libraria : legente autem illo secundum 
librum Xenophontis Memorabilium  oblectatus quzrit 
ubinam tales viri degerent. (3) Opportune tunc prxtereunte 
Cratete , digito illum bibliopola ostendens, Hunc , inquit, 
sequere. Ex eo jam Cratetis auditor factus est, alias quidem 
aptissimus ad philosophiam , verum verecundior quam ut se 
ad impudentiam Cynicam conferre posset. Id ubi animad- 
vertit Crates, curare etiam in hoc illum studens ollam ]en- 
ticula refertam dedit, ut per Ceramicum ferret. Quum au- 
tem videret pudescere illum ac se pre verecundia tegere, 
baculo ictam perfregit ollam. 110 fugiente et lenticula per 
crura defluente, Quid , inquit, fugis, Pcenule? nihil mali 
passus es. (4) Aliquamdiu igitur audivit Cratetem : quo 
tempore quum scripsisset de republica, quidam jocantes 
aiebant eum in cauda canis illam scripsisse. Preterea scri- 
peit et ista : de vita secundum naturam , de appetitu sive de 
hominis natura, de perturbationibus, de officio, de lege, 
de Grxca disciplina , de aspectu , de toto , de signis, Pytha- 
gorica , Universalia , de dictionibus , Problematum Homeri- 
corum quinque, de poetica auditione. — Est ipsius item et 


160 


ποιητιχῆς ἀχροάσεως. ἔστι δ᾽ αὐτοῦ xat Τέχνη καὶ Ao- 
*p 4 4 ν᾿ L 
σεις xal "ἔλεγχοι δύο, ᾿Απομνημονεύματα Κράτητος, 


ἠθικά, x«l τάδε μὲν τὰ βιδλία, Τελευταῖον δὲ ἀπέστη. 5 


xal τῶν προειρημένων ἤχουσεν ἕως ἐτῶν εἴχυσιν" ἵνα 
5 xal φασιν αὐτὸν εἰπεῖν, « νῦν εὐπλόηχα, ὅτε νεναυά- 
Ὑῆχα. » οἷ δ᾽ ἐπὶ τοῦ Κράτητος τοῦτ᾽ αὐτὸν εἰπεῖν, (δ) 
ἄλλοι δέ, διατρίθοντα ἐν ταῖς ᾿Αθήναις ἀ ἀχοῦσαι τὴν 
ναναγίαν χαὶ εἰπεῖν, « εὖγε ποιεῖς, τύχης, προςελαύ-- 
νουσα ἡμᾶς φιλοσοφία. » ἔνιοι δέ, διαθέμενον ᾿Αθήνησι 


I0 τὰ qoptia , οὕτω τραπῆναι πρὸς φιλοσοφίαν. Ἀναχάμ- 6 


πτων δὴ ἐν τῇ ποιχίλῃ στοᾷ τῇ xoi Πεισιαναχτείῳ χα - 
λουμένη,͵ ἀπὸ δὲ τῆς γραφῆς τῆς Πολυγνώτου ποικίλῃ , 
διετίθετο τοὺς λόγους, βουλόμενος xal τὸ χωρίον ἀπε- 
ρίστατον ποιῆσαι" ἐπὶ γὰρ τῶν τριάχοντα τῶν πολιτῶν 


M e» X , , f£ 4 5 2) ^ Il 
I6 πρὸς τοῖς χιλίοις τετράχοσιοι ανήρηντ᾽ ἐν αὐτῷ. [Προς- 7 


ἥεσαν δὴ πολλοὶ ἀχούοντες αὐτοῦ xat διὰ τοῦτο στωιχοὶ 
ἐχλήθησαν xat οἱ ἀπ᾽ αὐτοῦ ὁμοίως, πρότερον Ζηνώνειοι 
χαλούμενοι, χαθά φησι xal ᾿Επίχουρος ἐν ἐπιστολαῖς, 
χαὶ πρότερόν γε στωιχοὶ ἐχαλοῦντο ol διατρίδοντες ἐν 
40 αὐτῇ ποιηταί , καθά φησιν ᾿Ερατοσθένης ἐν ὀγδόη περὶ 
τῆς ἀρχαίας χωμῳδίας, οἵ xai τὸν λόγον ἐπὶ πλεῖον ηὗ- 
ξησαν. (6) ἐτίμων δὴ οὖν ᾿Αθηναῖοι σφόδρα τὸν Ζή- 
νωνα, οὕτως ὡς xal τῶν τειχῶν αὐτῷ τὰς χλεῖς παρα-- 
καταθέσθαι καὶ χρυσῷ στεφάνῳ τιμῆσαι xal χαλχῇ εἰ- 
95 xóvt. τοῦτο δὲ xai τοὺς πολίτας αὐτοῦ ποιῆσαι, χόσμον 
ἡγουμένους τὴν τἀνδρὸς εἰχόνα. ἀντεποιοῦντο δ᾽ αὐτοῦ 
καὶ οἱ ἐν Σιδῶνι Κιτιεῖς. ᾿Ἀπεδέχετο δ᾽ αὐτὸν xal Ἀντί- 
γονος xat εἴ ποτ᾽ ᾿Αθήναζε xot, ἤχουεν αὐτοῦ πολλάχις 
τε παρεχάλει ἀφικέσθαι ὡς αὐτόν. ὁ δὲ τοῦτο μὲν πα- 
80 ρητήσατο, Περσαῖον δ᾽ ἕνα τῶν γνωρίμων ἀπέστειλεν, 
ὃς ἦν Δημητρίου μὲν υἱός, Κιτιεὺς δὲ τὸ γένος, xal 
ἤχμαζεχατὰ τὴν τριαχοστὴν xat ἑχατοστὴν Ὀλυμπιάδα, 
ἤδη γέροντος ὄντος τοῦ Ζήνωνος. 3,9. ἐπιστολὴ τοῦ Ἂν- 
τιγόνου τοῦτον εἶχε τὸν τρόπον, καθὰ xai ᾿λπολλώνιος 
a5 ὃ Τύριος ἐν τοῖς περὶ Ζήνωνός φησι" 
(7) Βασιλεὺς Ἀντίγονος Ζήνωνι φιλοσόφῳ χαί- 
ρειν. 
Ἐγὼ τύχη μὲν xol δόξη νομίζω προτερεῖν τοῦ σοῦ 
βίου, λόγου δὲ xal παιδείας καθυστερεῖν xal τῆς τελείας 
40 εὐδαιμονίας ἣν σὺ χέχτησαι. διόπερ χέχριχα προςφωνῆ- 
σαί σοι παραγενέσθαι πρὸς ἐμέ, πεπεισμένος σε μὴ 
ἀντερεῖν πρὸς τὸ ἀξιούμενον. σὺ οὖν πειράθητι ἐχ παν- 
τὸς τρόπου συμμίξαι μοι, διειληφὼς τοῦτο διότι οὐχ ἑνὸς 
ἐμοῦ παιδευτὴς ἔση, πάντων δὲ Μαχεδόνων συλλή- 
ἐδ ὄδην. 6 γὰρ τὸν τῆς Μακεδονίας ἄρχοντα χαὶ παιδεύων 
xai ἄγων ἐπὶ τὰ χατ᾽ ἀρετὴν φανερός ἐστι χαὶ τοὺς 
ὑποτεταγμένους παρασκευάζων. πρὸς εὐανδρίαν. οἷος γὰρ 
ἂν ὃ ἡγούμενος ἡ, τοιούτους εἰχὸς ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ γί- 
γνεσθαι xal τοὺς ὑποτεταγμένους. 
e) — Kol ὁ Ζήνων ἀντιγράφει ὧδε: 


*- 5 , , « , 
(s) Βασιλεῖ Avstyovo Ζήνων χαίρειν. 


᾿Αποδέχομαί σου τὴν φιλομάθειαν καθόσον τῆς ἀλη- 
θινῇς xa εἰς ὄνησιν τεινούσης, ἀλλ᾽ οὐχὶ τῆς δημώδους 


BIBA. Z, α. ZIINON. 


ὃ citienses. Magni faciebat illum Antigonus quoque elsi qua 





Ars et Solutiones et Elenchi duo, Commentaria Cratelis,. 
Moralía. Atque isti quidem libri ejus sunt. — Postremo di- 
cessit. Et quos przediximus audivit ad viginti annos; ubi 4 
illum dixisse ferunt, Tunc secundis ventis navigavi , quan 
naufragium feci. Alii eum , quum adhuc Cratetis disipilni 
esset, hoc dixisse aiunt. (5) Alii, dum Athenis dererare- 
tur, audito naufragio, dixisse illum ferunt , Recte sane as 
fortuna , quze nos ad philosophiam impellis Quidam , ve 
ditis Athenis inercibus, sic demum ad philosophiam fuise. 
conversum. Obambulans igitur in porticu quz Precile d 
Pisianactea appellatur, sed ποιχίλη (taria) propter tabubs 
Polygnoti, disserebat , volens locum ab importuna circun- 
stantium corona liberare : namque sub imperio tri;intà t:- 
rannorum ad mille et quadringentos cives ibi fuerant necati. 
Eo igitur ad illum audiendum discipuli jam confluebant, at- 
que ideo Stoici vocati sunt etiam qui ab ipso antea Zewni 
appellabantur, quod Epicurus quoque in epistolis dicil : à 
quidem ante illum Stoici qui in illa morabantur poetz didi 
erant, ut ait Eratosthenes in octavo de antiqua Comedia, ἃ 
quibus multum incrementi etiam philosophia hzc accepi. (5) 
Enimvero summo in honore apud Athenienses habebalar 
Zeno, adeo ut urbis ac menium apud illum claves depone 
rent, coronaque aurea et aàerea imagine eum bonorarent. Boc 
autem et cives ipsius fecisse ferunt, magno sibi ornament 
esse viriimaginem existimantes. Certabant de eo etiam Sidur 





Athenas contendisset , auditor ejus erat multumque oraht 
ut se ad eum conferret. In eo ille non paruit quidem ipe: 
ceterum Perseeum , unum ex familiaribus , misit, Demetri 
filium , genere Citieum , qui Olympiade centesima tricesmi 
florebat, Zenone jam sene. Est autem hoc exemplum ep- 
stolae Antizoni, ut refert Apollonius Tyrius in iis que de. 
Zenone scripsit : 

(7 Rex Antigonus Zenoni philosopho salv- 

tem. 

Ego fortuna me quidem et gloria vitam tuam autre 
existimo; ceterum disciplinis studiisque liberalibus εἰ 
perfecta felicitate quam tute possides, longe abs le pra- 
celli sentio. Quocirca te orare statui uti ad me venis, 
id mihi persuadens tle preces meas minime irrilas fri 
passurum. Tu igitur modis omnibus enitere ut fuo cot. 
tubernio fruamur, hoc pro certo habens, te non mei (av | 
tum, sed omnium simul Macedonum eruditorem fort. 
Nam qui Macedonia regem erudit atque ad virfulem 
perducit, eum subditos quoque instruere ad fortu 
dinem et probitatem certum est. Nam cujusmodi fueril 
duz , tales utplurimum subditos fieri necesse esl. 

Ad hiec Zeno ita respondit : 








(8 Regi Antigono Zeno salutem. 


Amplector tuum discendi studium, in quantum qui^ 
dem veram , utilem atque necessariam , non populares | 





LIB. VII, 1. ZENO. 161 


αἱ εἰς δι «στροφὴν ἠθῶν ἀντέχη παιδείας. ὃ δὲ φιλο- 
ποίας ὠρεγμένος , ἐχχλίνων δὲ τὴν πολυθρύλητον ἧδο- 
m», $ τινῶν θηλύνει νέων ψυχάς, φανερός ἐστιν οὐ 
ιόνον ούσει πρὸς εὐγένειαν χλίνων, ἀλλὰ καὶ προαιρέσει. 
jud, δὲ εὐγενὴς μετρίαν ἄσχησιν προςλαδοῦσα, ἔτι δὲ 
ὧν ἀφθόνως διδάξοντα, ῥᾳδίως ἔρχεται πρὸς τὴν τελείαν 
ἰνάλγψιν τῆς ἀρετῆς. (9) ἐγὼ δὲ συνέχομαι σώματι 
ἐσθενεῖ διὰ γῆρας " ἐτῶν γάρ εἶμι ὀγδοήχοντα" διόπερ οὐ 
Nivxuat cot συμμίξαι, ἀποστέλλω δέ σοί τινας τῶν 
ἰμαυτοῦ συσχολαστῶν, ol τοῖς μὲν χατὰ ψυχὴν οὐχ 
ἐπολείπονται ἐμοῦ, τοῖς δὲ χατὰ σῶμα προτεροῦσιν" οἷς 
συνὼν οὐδενὸς χαθυστερήσεις τῶν πρὸς τὴν τελείαν εὐ- 
δαιυονίαν ἀνηκόντων. 


Ἀπέστειλε δὲ Περσαῖον xai Φιλωνίδην τὸν Θηθαῖον, 


et que? ad perverlendos mores fendit , eruditionem ap 
prehendere instituis, Nam qui philosophie amore e . 
s(udio tenetur, et multum celebratam illam voluptaten. 
spernit, qua& quorumdam adolescentulorum animos 
tffeminat, ostendit se non solum natalibus , sed indole 
animi esse nobilem. Porro liberali ac nobili ingenio si 
adjiciatur modica exercitatio neque desit praceptoris 
copia , mature ad perfectam virtutis evadit frugem. (9) 
Ego vero invalido corpore ülor ob senectutem — sur 
enim octogenarius — quare te convenire non possum. 
Ergo quosdam ez conturbernalibus meis ad te mitto, qui 
animi bonis mihi non cedunt, et corporis superant. 
Quorum consuetudine usus eorum qui ad summam per- 
venerunt felicilatem , nemini eris inferior. 

Misit autem Persseeum Thebanumque Philoniden. Utrius- 


ὧν ἀμγοτέρων "Emíxoupoc ἀνημονεύει ὡς συνόντων Ἀν- 9 que horum Epicurus mentionem facit in epistola ad Ari- 


τιγύνῳ ἐν τῇ πρὸς Αριττοώουλον τὸν ἀδελφὸν ἐπιστολῇ. 
"Eze δέ μοι xal τὸ ψήφισμα τὸ περὶ αὐτοῦ τῶν Ἀθη- 
vitov ὑπογράψαι. — (10) καὶ ἔχει ὧδε * « "Em" Ἀρρενί- 
ὃρυ ἄργοντος, ἐπὶ τῆς ᾿Αχαμαντίδος πέμπτης πρυτα-- 
γείας, Μαιααχτηριῶνος δεχάτη ὑστέρα, πρώτῃ χαὶ εἶχο» 
στῇ τῆς πρυτανείας ἐχχλησία χυρίᾳ τῶν προέδρων 
ἐπενήφισεν Ἵππων Κρατιστοτέλους Ξυπεταιὼν xai (oi ] 
δυμπρύεδροι, Θράσων Θράσωνος 'Avaxatebe εἶπεν" "E- 
5:657, Ζήνων Μνασέου Κιτιεὺς ἔτη πολλὰ χατὰ φιλοσο- 
φίαν ἐν τῇ πόλει γενόμενος ἔν τε τοῖς λοιποῖς ἀνὴρ 
ἀναθὸς ὧν διετέλεσε xal τοὺς εἷς σύστασιν αὐτῷ τῶν 
γέων πορευομένους παρακαλῶν ἐπ᾽ ἀρετὴν xal σωφρο- 
ούνην παρώρμα πρὸς τὰ βέλτιστα παράδειγμα τὸν ἴδιον 
βίον ἐχθεὶς ἅπασιν, ἀκόλουθον ὄντα τοῖς λόγοις οἷς διε- 
᾿λέγετο, (r1) τύχη ἀγαθῇ δεδόχθαι τῷ δήμῳ, ἐπαινέσαι 
μὲν Ζήνωνα Μνασέου Κιτιέα xal στεφανῶσαι χρυσῷ 
στεφάνῳ χατὰ τὸν νόμον ἀρετῆς ἕνεχεν xal σωφροσύνης, 
αχοδουῦσαι δὲ αὐτῷ χαὶ τάφον ἐπὶ τοῦ Κεραμειχοῦ δη- 
μοσίᾳ, τῆς δὲ ποιήσεως τοῦ στεφάνου xal τῆς οἰχοδομῆς 
᾿τοῦ τάφου χειροτονῆσαι τὸν δῆμον ἤδη τοὺς ἐπιμελη- 
σομένους πέντε ἄνδρας ἐξ ᾿Αθηναίων (ἀπαντων), ἀνα- 
Ἱράγαι δὲ τὸ ψήφισμα τὸν γραμματέα τοῦ δήμου ἐν στή- 
λαις δύο xai ἐξεῖναι αὐτῷ θεῖναι τὴν μὲν ἐν Ἀχαδημία, 


τὴν δὲ ἐν Λυχείῳ. τὸ δὲ ἀνάλωμα τὸ εἰς τὰς στήλας γι- 


! νόυξνον μερίσαι τὸν ἐπὶ τῆς διοικήσεως, ὅπως ἅπαντες 
εἰδῶσιν ὅτι ὁ δέμος ὁ τῶν ᾿Αθηναίων τοὺς ἀγαθοὺς xai 
ζῶντας τιμᾷ xol τελευτήσαντας. (12) ἐπὶ δὲ τὴν olxo- 
δοικὴγ χεχειροτόνηνται Θράσων ᾿Ἀναχαιεύς, Φιλοχλῇς 
{ειραιεύς, Φαῖδρος ᾿λναφλύστιος, Μέδων Ἀχαρνεύς, 

| Ἠίχυθος Συπαληττεύς, Δίων Παιανιεύς. » καὶ τὸ ψή- 


stobulum fratrem, congressosque Antigono memorat. Pla- 
cuit Atheniensium quoque de illo decretum subnectere: 
(10) est autem hujusmodi : Arrhenida archonte, Aca- 
snantidis tribus quinto magistratu, Mceemacterionis vi- 
cesima prima , magistratus vicesima tertia concionem 
legitimam in suffragia misit ez Proedris Hippo filius 
Cratistotelis demo Xypeteon et college , Throso Thra- 
sonis filius Anaccensis dixit : Quoniam Zeno Muasew 
filius Citieus complures annos ín civitate philosophiam 
docens versatus est atque in omnibus vir bonus esse 
perstitit, ac juvenes qui ad illum discipline causa con- 
venerunt ad. virtutem et frugalitatem exhor(tando ad 
ea qua sunt optima intendil , vitam suam verbis ac do- 
ctrinc suc consentaneum exemplar omnibus proponens, 
(11) quod felix faustumque sit : Placuit populo laudare 
Zenonem Mnasec filium Citieum et aurea corona coro- 
nare secundum legem virtutis ac temperantice gratia, 
praeetereaque construere illisepuliuram in Ceramico pu- 
blice. Corone autem facienda excdificandique tumuli 
populum statim quinque viros ex Atheniensibus eligere 
qui curam habeant, decretumque hoc scribam plebis 
inscribere stelis duabus , licereque ipsi alteram in Aca- 
demia , alteram in Lyceo ponere. Sumpíus vero in stelas 
prabere eum qui negotiis praest , μὲ omnes intelligant 
Atheniensium populum bonos viros et vivos et defun- 
ctos honorare. (12) Ad eam autem structuram electi 
esunt Thraso 4naccensis , Philocles Pireeus, Phadrus 
Anaphlystius, Medon Acharnensis, Micythus Sypa- 
lettensis, Dion Paaniensis. Hoc exemplar decreti fuit. 


$621 μὲν ὧδε ἔγει. Φησὶ δ᾽ ᾿Αντίγονος 6 KapóottocpoRefert autem Antigonus Carystius ipsum se non negare Ci- 
οὐχ ἀρνεῖσθαι αὐτὸν εἶναι Κιτιέα. τῶν γὰρ elc τὴν ént- w tieum : nam quum unus eorum e numero fuerit , qui ad re- 


Oxtv)y τοῦ λουτρῶνος συμδαλλομένων εἷς ὧν χαὶ ἀνα- 
Ἰράψομενος ἐν τῇ στήλη, « Ζήνωνος τοῦ φιλοσόφου, » 


ficiendum balneum publicum contulere , atque in stela de- 
scriptum esset , ZENoNIS PHILOSOPHI , ut etiam ΟἸΤΙΕΙ adjice- 


v Ἰξίωσε xal τὸ Κιτιεύς προςτεθῆναι. Ποιήσας δέ ποτε retur oravit. Quum vero fecisset aliquando vasculo cavum 


Xilo ἐπίθημα τῇ ληκύθῳ περιέφερε νόμισμα, λύσιν 

Fou. τῶν ἀναγχαίων ἵν᾽ ἔχοι Κράτης 6 διδάσχαλος. 

(gast δ᾽ αὐτὸν ὑπὲρ τὰ χίλια τάλαντα ἔχοντα ἐλθεῖν 
DIOGENES, 


operculum, circuimferebat pecuniam, ut Crates praeceptor 

promptum haberet ac paratum necessarium victum. (13) 

Aiunt illum plus quam mille talenta habuisse quum venit 
ΤᾺ 


BIBA. Z, «. ΖΗΙΝΩΝ. 


εἷς τὴν “Ελλάδα xol ταῦτα δανείζειν ναυτιχῶς. ἦσθιε 9 rain Graciam, eaque nautico fenore elocare solitum. de. 
ἀρτίδια xoi μέλι xal ὀλίγον εὐώδους οἰναρίου ἐπέπινε. batque modice panem et mel, et suavis vini panlulum li- 
παιδαρίοις δ᾽ ἐχρῆτο σπανίως, xal ἅπαξ 7| δίς που παιδι- 1Obebat. — Pueris raro utebatur, semel fere aut bis men- 
σχαρίῳ τινί, ἵνα μὴ δοχοίη μισογύνης εἶναι. σύν τε Περς tricula, ne muliebre secus aversan videretur. Eandem 
6 σαίῳ τὴν αὐτὴν οἰχίαν ᾧχει" xal αὐτοῦ αὐλητρίδιον εἰς-ὀ quoque domum ipse et Persmus una habuit. Is qum 
ἀγαγόντος πρὸς αὐτόν, φθάσας πρὸς τὸν Περσαῖον αὐτὸ — aliquando tibicinam mulierem ad eum induxisset , festinz- 
ἀπήγαγεν. ἦν τε, φασίν, εὐσυμπερίφορος, ὡς πολλάχις1 Áter ad Persteum abduxit. Facilis erat , aiunt , in accomno- 
Ἀντίγονον τὸν βασιλέα ἐπικωμάσαι αὐτῷ xal πρὸς Ἀρι- — dando sese ad aliorum mores et studia, adeo ut scpe Axti- 


162 


στοχλέα τὸν κιθαρῳδὸν ἅμ᾽ αὐτῷ ἐλθεῖν ἐπὶ χῶμον, εἶτα 


Bonus rex comessabundus ad eum veniret atque ad Arist»- 


10 μέντοι ὑποδῦναι. (I4) ἐξέκλινε δέ, φασί, xal τὸ πολυ- Jclem citharedum in comessationem cum illo una pergeret, 


δημῶδες, ὡς ἐπ’ dxpou χαθίζεσθαι τοῦ βάθρου, xsp- 
δαίνων τὸ γοῦν ἕτερον μέρος τῆς ἐνοχλήσεως. οὗ μὴν 
οὐδὲ μετὰ πλειόνων τῶν δύο ἣ τριῶν περιεπάτει. ἐνίους 
δὲ καὶ χαλχὸν εἰςέπραττε τῶν περιισταμένων, ὥςτε δέδιό- 
τας τὸ διδόναι ue) ἐνοχλεῖν, καθά φησι Κλεάνθης ἐν τῷ περὶ 
χαλχοῦ" πλειόνων τε περιστάντων αὐτόν, δείξας ἐν τῇ 
στοᾷ xat ἄχρου τὸ ξύλινον περιφερὲς τοῦ βωμοῦ ἔφη, 
« τοῦτό ποτ᾽ ἐν μέσῳ ἔχειτο, διὰ δὲ τὸ ἐμποδίζειν ἰδίᾳ 
ἐτέθη" xal ὁμεῖς οὖν ἐκ τοῦ μέσου βαστάσαντες αὑτοὺς 


hictamen paullo post clam se subduceret. (14) Declinavitae- 
tem, ut narrant, magnam populi frequentiam, adeo nt n 
summo subsellio consideret , dimidiam saltem molestiarum 
partem compendifaciens. Neque vero cum pluribus quaa. 
duobus vel tribus ambulabat. Quosdam vero, ut Cleantlvs 
ait in libro de Ere, jubebat ses dare circumstantes, uti xe 
sibi molesti essent. Pluribusque circumstantibus , ostendens 
in porticu in summo ligneam are circumferentiam, Har, ait, 
aliquando in medio erat exposita, quia vero impedimento 


80 ἧττον ἡμῖν ἐνοχλήσετε. » Δημοχάρους δὲ τοῦ Λάχητος rGerat , seorsurh posita est : vos igitur de medio discedenles 


ἀσπαζομένου αὐτὸν xal φάσχοντος λέγειν xal γράφειν 
ὧν ἂν χρείαν ἔχη πρὸς Ἀντίγονον, ὡς ἐχείνου πάντα 
παρέξοντος, ἀχούσας οὐκέτ᾽ αὐτῷ συνδιέτριψε. (15) 
λέγεται δὲ χαὶ μετὰ τὴν τελευτὴν τοῦ Ζήνωνος εἰπεῖν 
835 τὸν Ἀντίγονον, οἷον εἴη θέατρον ἀπολωλεκώς᾽ ὅθεν καὶ 
διὰ Θράσωνος πρεσδευτοῦ παρὰ τῶν ᾿Αθηναίων ἤτησεν 
αὐτῷ τὴν ἐν Κεραμειχῷ ταφήν. ἐρωτηθεὶς δὲ διὰ τί θαυ- 
μάζει αὐτόν, « ὅτι, ἔφη, πολλῶν καὶ μεγάλων αὐτῷ 
διδομένων ὑπ᾽ ἐμοῦ οὐδέποτ᾽ ἐχαυνώθη οὐδὲ ταπει- 


3€ νὸς ὥφθη. » "Hv δὲ καὶ ζητητιχὸς xal περὶ πάντων! 7αρραγαϊξ. Erat autem et ad inquirendum sollers subtilis 


ἀχριθολογούμενος" ὅθεν xol ὃ Τίμων ἐν τοῖς Σίλλοις 
φησὶν οὕτω" 


Καὶ Φοίνισσαν ἴδον λιχνόγραυν σχιερῷ ἐνὶ τύφῳ 
πάντων ἱμείρουσαν᾽ 6 δ᾽ ἔρρει γύργαθος αὐτῆς 
85 μιχρὸς ἐὼν, νοῦν δ᾽ εἶχεν ἐλάσσονα χινδαψοῖο. 
(1e) ἐπιμελῶς δὲ καὶ πρὸς Φίλωνα τὸν διαλεχτιχὸν διε- 


χρίνετο χαὶ συνεσχόλαζεν αὐτῷ" ὅθεν χαὶ θαυμασθῆναι 
ὑπὸ Ζήνωνος τοῦ νεωτέρου οὖχ ἧττον Διοδώρου τοῦ δι- 


minus molestiarum nobis exhibebitis. Demochare autem Le 
chetis filio salutante illum atque dicente, si quid opus la- 
beret, dicturum se ac scripturum Antigono, prabitum 
omnia, postquam audivit , noluit amplius ejus consuetadine 
uti. (15) Fertur autem post Zenonis mortem Antigonum 
dixisse, Quale spectatorem perdidi ! unde et ab Atbeniez- 
sibus per Thrasonem legatum, ut in Ceramico illi sepultu- 
ram facerent, petiit. Interrogatus autem cur illum ad 
admiraretur, Quia , inquit, quum illi a me multa et maa 
sepe data sint, nunquam elatior factus est neqne bumils 


in disserendo de omn:bus : unde et Tímon in Sillis de eo it; 
scribit : 
Vidi et anum in fastu umbroso : Pheenissa , gulosa, 
omnia concupiens : periit sed reticulum ejus 
pauxillum , mentisque minus tenuit scindapso [instru- 
feno musico. 
(t6) Diligenter autem et accurate cum Philone dialectico s 
exercebat aique una vacabat disputationibus : unde n 
minori admirationi apud juniorem Zenonem est habitus 


δασχάλου αὐτοῦ. ἦσαν δὲ περὶ αὐτὸν xal γυμνορρύπα-1 ϑχυδπι Diodorus praeceptor ejus. Erant autem cum ipso ali- 


40 pol τινες, ὥς φησι xal 6 Τίμων" 


-*» 7 , , / 
Op« πενεστάων σύναγεν νέφος, ot περὶ πάντων 
πτωγότατοί τ᾽ ἦσαν xal χουφότατοι βροτοὶ ἀστῶν. 


qui etiam nudi sordidique homines, ut ait Timon : 


Dumque penestarum [servorum sive pauperum: nuhem 
[ conyessit, egenos 
pr: cunctis homines, cives levitate solutos. 


Αὐτὸν δὲ στυγνόν τ᾽ εἶναι xal πιχρὸν xal τὸ πρόςωπον!: I9Enimvero vultus ipsius subtristior gravisque et acer fail, 


συνεσπασμένον. ἦν εὐτελής τε σφόδρα xal βαρδαριχῆς 
45 ἐχόμενος σμιχρολογίας, προσχήματι οἰχονομίας. εἰ δέ 
τινα ἐπιχόπτοι, περιεσταλμένωςχαὶ οὐχ ἄδην, ἀλλὰ πόρ- 
ρωθεν᾽ λέγω δὲ οἷον ἐπὶ τοῦ καλλωπιζομένον ποτὲ ἔφη. 
(12) ὀχέτιον γάρ τι ὀχνηρῶς αὐτοῦ ὑπερθαίνοντος, « δι- 
χαίως, εἶπεν, ὁφορᾷ τὸν πηλόν’ οὐ γάρ ἐστιν ἐν αὐτῷ 
bo χατοπτρίσασθαι. » ὡς δὲ χυνιχός τις οὐ φήσας ἔλαιον 
ἔχειν ἐν τῇ ληχύθῳ, προςήτησεν αὐτόν, οὐχ ἔφη δώσειν᾽ 
ἀπελθόντα μέντοι ἐκέλευσε σκέψασθαι ὁπότερος εἴη ἀναι- 


unde et rugabat frontem et ora contrahebat. Vili preterra 
valde apparatu erat et qui barbaricam tenuitatem redoleret, 
idque sub pretextu frugalitatis faciebat. Si quem objura- 
ret, circumcise id ac breviter neque nimium , sed velut e^ 
longinquo faciebat, ut exempli gratia de eo qui se nimio 
studio componeret , aliquando ait. (17) Qnum enim ille 
Stagnantem in via aquulam lente segniterque transcende- 
ret , Merito, inquit, lutum suspicis : namque eo non prie 
pro speculo uti. Quum vero«Cynicus quispiam oleum ν᾽ i 
vasculo non habere diceret atque ab eo postularet , se mt: ' 
nime daturum asseveravit : abeuntem vero animadvertere 


LIB. VII, 


ἕστερος. ἐρωτιχῶς δὲ διαχείμενος Χρεμωνίδου, πα-- 
αχαθιζόντων αὐτοῦ τε xat Κλεάνθους, ἀνέστη" θαυμά- 
οὗτος δὲ τοῦ KAedyÜouc , ἔφη, « xat τῶν ἰατρῶν ἀχούω 
ὧν ἀγαθῶν, χράτιστον εἶναι φάρμαχον πρὸς τὰ φλε- 
μαίνοντα ἡσυχίαν. » δυοῖν δ᾽ ὑπαναχειμένων ἐν πότῳ 
αἱ τοῦ ὑπ᾽ αὐτὸν τὸν ὕφ᾽ ἑαυτὸν σχιμαλίζοντος τῷ 
οί, αὐτὸς ἐχεῖνον τῷ γόνατι" ἐπιστραφέντος δέ, « τί οὖν, 
$n, οἴει τὸν ὑποχάτω σου πάσχειν ὑπὸ σοῦ; » (18) 
τοὺς C2 τὸν φιλόπαιδα οὔτε τοὺς διδασχάλους ἔφη φρένας 
ἔχειν, ἀεὶ διατρίδοντας ἐν παιδαρίοις, οὔτ᾽ ἐχείνους. 
325x£ Gl τοὺς μὲν τῶν ἀσολοίχων λόγους xat ἀπηρτι- 
μένους ὁμοίους εἶναι τῷ ἀργυρίῳ τῷ Ἀλεξανδρηνῳ" 
οφήάλμους μὲν xal περιγεγραμμένους χαθὰ xal τὸ 
νόμισυα, οὐδὲν δὲ διὰ ταῦτα βελτίους. τοὺς δὲ τοὐύναν- 
rov ἀφωμοίου τοῖς Ἀττικοῖς τετραδράχμοις, εἰχῇ μὲν 
χεχομυένοις xal σολοίχως, καθέλχειν μέντοι πολλάκις 
τὰς χεκαλλιγραφημένας λέξεις, ᾿λρίστωνος δὲ τοῦ μα- 
θητοῦ πολλὰ διαλεγομένου οὐχ εὐφυῶς, ἔνια δὲ xal προ- 
πετῶς χαὶ θρασέως, « ἀδύνατον, εἰπεῖν, εἰ μή σε ὃ 
πατὴρ μεθύων ἐγέννησεν" » ὅθεν αὐτὸν καὶ λάλον ἀπε- 
κάλει, βοαχυλόγος ὦν. (19) πρὸς δὲ τὸν ὀψοφάγον μηδὲν 
τοῖς συλθιωταῖς χαταλιπόντα, παρατεθέντος ποτὲ με- 
ναλου ἰμϑύος, ἄρας οἷος ἦν κατεσθίειν" ἐμόλέψαντος δέ 
* τί οὖν, ἔφη.) τοὺς συμδιωτὰς οἴει πάσχειν καθ᾽ 
ἡμέραν, εἰ σὺ μίαν μὴ δύνασαι ἐνεγχεῖν τὴν ἐμὴν ὀψο- 
gtyiav; « μειραχίου δὲ περιεργότερον παρὰ τὴν ἡλιχίαν 
ἐρωτῶντος ζήτγμλα τι, προςήγαγε πρὸς κάτοπτρον xal 
ἐχέλευσεν ἐμδλέψαι' ἔπειτ᾽ ἠρώτησεν εἰ δοχοίη αὐτῷ 
ἁριόττοντα εἶναι ὄψει τὰ τοιαῦτα ζητήματα. πρὸς δὲ 
τὸν φάσχοντα ὡς τὰ πολλὰ αὐτῷ ᾿Αινντισθένης οὐχ ἀρέ- 
σχοι, χρείαν Σοφοχλέους προενεγχάμενος ἠρώτησεν εἴ 
τον xal χαλὰ ἔχειν αὐτῷ δοχεῖ" τοῦ δ᾽ οὐχ εἰδέναι φή- 
σαντος, « εἶτ᾽ οὐχ αἰσχύνη, ἔφη, εἰ μέν τι χαχὸν 
£y, εἰρημένον ὑπ᾽ Ἀντισθένους, τοῦτ᾽ ἐχλεγόμενος xai 
μνημονεύων, εἶ δέ τι χαλόν, οὐδ᾽ ἐπιδαλλόμενος χατέ- 
j5*; (30) εἰπόντος δέ τινος ὅτι μικρὰ αὐτῷ δοχεῖ τὰ 
iyripur τῶν φιλοσόφων, « λέγεις, εἶπε, τἀληθῆ" δεῖ 
μέντοι xat τὰς συλλαδὰς αὐτῶν βραχείας εἶναι, εἶ δυ- 
Yi: » λέγοντος δέ τινος αὐτῷ περὶ Πολέμωνος ὡς 
D προθέμενος ἄλλα λέγει, σχυθρωπάσας ἔφη, « πό- 
97) 1Xo ἠἡγάπας τὰ διδόμενα; » δεῖν δ᾽ ἔφη τὸν διαλε- 
YOuEVAN ὥςπερ τοὺς ὑποχριτὰς τὴν μὲν φωνὴν xai τὴν 
ἔδνχαιν μεγάλην ἔχειν, τὸ μέντοι στόμα μὴ xtv 
6 ποιεῖν τοὺς πολλὰ μὲν λαλοῦντας, ἀδύνατα δέ. τοῖς εὖ 
λεγομένοις οὐχ ἔφη δεῖν καταλείπεσθαι τόπον ὥςπερ τοῖς 
ἀνχήσις τεχνίταις εἰς τὸ θεάσασθαι" τοὐναντίον δὲ τὸν 
ἄχηνοντα οὕτω πρὸς τοῖς λεγομένοις γίνεσθαι ὥςτε μὴ 
Jaufavetv ypóvov εἰς τὴν ἐπισγμείωσιν. (21) νεανί-- 
(χουν πολλὰ λαλοῦντος, ἔφη, « τὰ ὦτά σου εἷς τὴν γλῶτ- 
"τᾶν ςυνερρύηχε. ν πρὸς τὸν χαλὸν εἰπόντα ὅτι οὐ δοχεῖ 
αὐτῷ ἐρασθήσεσθαι ὃ σοφός, « οὐδέν, ἔφη, ὑμῶν 
ἀ)ιώτερον ἔσεσθαι τῶν καλῶν. » ἔλεγε δὲ xai τῶν φι- 
λοτόφων τοὺς πλείστους τὰ μὲν πολλὰ ἀσόφους εἶναι, 

*: à μιαρὰ xal τυχηρὰ ἀμαθεῖς. xat προεφέρετο τὰ 


1. ΖΕΝΟ. 168 


jussit uter esset impudentior. Quum esset autem in Chre- 
monidem amatorie affectus, ipse et Cleanthe assidentibus 
surrexit : quumque admiraretur Cleanthes , ait, Et medicos 
optimos audio dicentes, optimum remedium adversus in- 
flammationes esse quietem. Duobus in convivio sub sese re- 
cumbentibus, quum is qui sibi adjacebat , inferiorem socium 
pulsaret pede, ipse hunc pulsavit genu : converso ith , Quid 
ergo, ait, illum abs te pati arbitraris qui sub te est? (18) 
Ad etim qui pueros amabat, et ludi magistros desipere ait, 
ut qui semper inter puerulos versentur, et illos. — Dicebat 
autem diligentium rhetorum sermones factos Alexandrinze 
pecunie similes esse : nam grato esse aspectu et rotundos 
monete instar, nihilo tamen idcirco esse meliores; eos vero 
qui contrario modo comparati essent tetradrachmis Atticis 
assimilabat, negligenter quidem et in rudem modum 
incisis, sed quibus &epe praeponderentur pulchre compo- 
siti sermones. Aristone autem discipulo non satis ingeniosa 
multa, quedam etiam temere procaciterque disserente, 
Fieri non potest, inquit, quin te pater temulentus ge- 
nuerit : unde ipsum etiam loquacem appellabat, brevis 
ipse in loquendo et cireumcisus. (19) Edaci cuidam nihil 
obsoniorum sociis inter convivandum relinquenti appo- 
situm ingentem piscem sustulit solusque comedere velle vi- 
debatur : quum ille in eum intueretur, Quid ergo, ait, socios 
quotidie tolerare arbitraris, si tu unum diem meam edaci- 
tatem ferre non vales? Adolescentem curiosius quàm per 
etatem conveniret , quiddam inquirentem admoto speculo 
jussit inspicere : rogavit deinde num ipsi viderentur faciei 
congruere tales quaestiones. — Dicente quodam Antisthenis 
sibi pleraque minime placere , producto ejus libro, qui So- 
phocles inscribitur, quaesivit ecquid pulchri continere ei vi- 
deretur : illo se nescire dicente , Non pudet , inquit, si quid 
ab Antisthene male dictum sit, hoc indagare et memoriter 
tenere; siquid vero boni, negligere neque meminisse? (20) 
Cuidam breves (et exiles) esse philosophorum argumenta- 
tiunculas asserenti , Vera, inquit , loqueris : oportet nempe, 
si fieri possit , breves esse illorum et syllabas. Dicente quo- 
dam de Polemone quod alia proponeret , alia loqueretur, 
substomachans, Quanti enim, inquit, faciebas quae da- 
bantur? Opera pretium esse dicebat, eum qui disputaret , 
in morem histrionum voce viribusque magnum esse, os 
tamen aperire non debere immodice, quod ii faciant qui 
plurima loquuntur quidem, sed futilia. Iis que recte dice- 
rentur locum minime relinquendum dixit veluti preeclaris 
artificibusad spectandum : contra vero auditorem sic eis quee 
dicuntur intentum esse oportere, ut non vacet illi ad notas 
faciendas. (21) Adolescenti loquaciori, Aures, inquit , tuae 
in linguam confluxere. Formoso cuidam dicenti , non videri 
sibi amaturum sapientem , Nihil, ait, vobis formosis esset 
infelicius. Dicebat et philosophorum plurimos plerisque in 
rebus esse insipientes, in parvis fortuitisque imperitos. Pro- 
ferebatque Caphisiz ( tibicinis) illud, qui discipulo cuipiam 
ει. 


164 


τοῦ Καφισίου, ὃς ἐπιῤαλομένου τινός τῶν. “καθ τῶν 
μεγάλα φυσᾶν, πατάξας εἶπεν ὡς οὐχ ἐν τῷ μεγάλῳ τὸ 
εὖ χείμενον εἴη, ἀλλ᾽ ἐν τῷ εὖ τὸ μέγα. νεανίσχου δέ 
τινος θρασύτερον διαλεγομένου, « οὐχ ἂν εἴποιμι, ἔφη, 
6 μειράχιον, ἃ ἐπέρχεταί μοι. » (a2) ἹῬοδίου δέ τινος 
χαλοῦ xal πλουσίου, ἄλλως δὲ μηδέν, προςκειμένου 
αὐτῷ, μὴ βουλόμενος ἀνέχεσθαι, πρῶτον μὲν ἐπὶ τὰ 
χεχονιμένα τῶν βάθρων ἐχάθιζεν αὐτόν, ἵνα μολύνη 
τὴν χλανίδα ἔπειτα εἰς τὸν τῶν πτωχῶν τόπον, ὥςτε 
10 συνανατρίθεσθαι τοῖς ῥάχεσιν αὐτῶν" xal τέλος ἀπῇλ- 
θεν ὁ νεανίσχος. πάντων ἔλεγεν ἀπρεπέστερον εἶναι τὸν 
τῦφον, xai μάλιστα ἐπὶ ev νέων. μὴ τὰς φωνὰς xal 
τὰς λέξεις ἀπομνημονεύειν, ἀλλὰ περὶ τὴν διάθεσιν τῆς 
χρείας τὸν νοῦν ἀσχολεῖσθαι, 13 ὥςπερ ἕψησίν τινα 1) 
15 σχευασίαν ἀναλαμόανοντας. δεῖν τ᾽ ἔλεγε τοὺς νέους 


πάσῃ χοσαιότητι χρῆσθαι ἐν πορείᾳ xal σχήματι xal 


περιδολῇ" συνεχές τε προεφέρετο τοὺς ἐπὶ τοῦ Καπα- 
νέως Εὐριπίδου στίχους, ὅτι αὐτῷ 


Βίος μὲν ἦν πολύς, 
ἥχιστα δ᾽ ὅλόῳ γαῦρος ἦν, φρόνημα δὲ 
οὐδέν τι μεῖζον εἶχεν 7| πένης ἀνήρ. 


(a2) ἔλεγε δὲ μηδὲν εἶναι τῆς οἰήσεως ἀλλοτριώτερον πρὸς 
κατάληψιν τῶν ἐπιστημῶν, μηδενός θ᾽ ἡμᾶς οὕτως εἰ- 
ναι ἐνδεεῖς ὡς χρόνου. ἐρωτηθεὶς τί ἐστι φίλος, 
25 « ἄλλος ἐγώ », ἔφη. δοῦλον ἐπὶ χλοπῇ, φασίν, ἐμα- 
σνίγου * τοῦ δ᾽ εἰπόντος, « εἵμλαρτό μοι χλέψαι », « xal 
δαρῆναι, » ἔφη. τὸ χάλλος εἶπε τῆς σωφροσύνης ἄνθος 
εἶναι" οἵ δὲ τοῦ χάλλους τὴν σωφροσύνην. τῶν γνωρίμων 
τινὸς παιδάριον μεμωλωπισμένον θεασάμενος πρὸς αὖ-- 
80 τόν, « 696) σου, ἔφη, τοῦ θυμοῦ τὰ ἴχνη" » πρὸς τὸν 
χεχριμένον τῷ μύρῳ, « τίς ἐστίν, ἔφη, δ᾽ γυναιχὸς 
ὄζων; » Διονυσίου δὲ τοῦ Μεταθεμένου εἰπόντος αὐτῷ 
διὰ τί αὐτὸν μόνον οὐ διορθοῖ, ἔφη, « οὐ γάρ σοι πι- 
στεύω. » πρὸς τὸ φλυαροῦν μειράχιον, « διὰ τοῦτο, 
86 εἶπε, δύο ὦτα ἔχομεν, στόμα δὲ ἕν, ἵνα πλείονα μὲν 
ἀκούωμεν, ἥττονα δὲ λέγωμεν. (34) ἐν συμποσίῳ 
χαταχείμενος σιγῇ τὴν αἰτίαν ἠρωτήθη " ἔφη οὖν τῷ 
ἐγχαλέσαντι ἀπαγγεῖλαι πρὸς τὸν βασιλέα ὅτι παρᾶν 
τις σιωπᾶν ἐπιστάμενος" ἦσαν δὲ οἱ ἐρωτήσαντες παρὰ 
40 Πτολεμαίου πρέσόεις ἀφιχόμενοι xal βουλόμενοι μαθεῖν 
τί εἴποιεν παρ᾽ αὐτοῦ πρὸς τὸν βασιλέα. ἐρωτηθεὶς πῶς 
ἔχει πρὸς λοιδορίαν, « καθάπερ, εἶπεν, εἰ πρεσὄευ-᾿ 
τὴς ἀναπόχριτος ἀποστέλλοιτο. » φησὶ δ᾽ ᾿Απολλώνιος 
6 Τύριος, ἕλχοντος αὐτὸν Κράτητος τοῦ ἱματίου ἀπὸ 
45 Στίλπωνος, εἰπεῖν, « ὦ Κράτης, λαβὴ φιλοσόφων 
ἐστὶν ἐπιδέξιος ἣ διὰ τῶν ὥτων᾽" πείσας οὖν ἕλχε τού- 
ttov* εἰ δέ με βιάζῃ, τὸ μὲν σῶμα παρὰ σοὶ ἔσται, f, 


ΒΙΒΑ. Z, s. ΖΣΙΝΩΝ. 


magno flatu buccas distendenti impegit colaphum dixitque , 
Rectum non in magno situm, sed in reco magnum. Al» 
lescente quodam audacius loquente, Nolim proloqui, inquil, 
adolescens , quee mihi veniunt in mentem. (22) Rhodiam 
quendam formosum atque divitem , cetera autem hominen' 
nihili, quum ferre non posset, primo quidem super grados 
sordidos sedere illum jussit, ut chlanidem fcedaret ; deine 
vero in loco pauperibus destinato, ut inter pannos eorum 
versaretur : postremo recessit adolescens. Nihil fastu e 
indecentius dicebat, quum in ceteris, tum in juvenis 
maxime. Monebat non circa voces et vocabula memo- 
riam , sed circa utilitatis rationem mentem exercere epor- 
tere, ut ne veluti coctum aliquid aut opipare paratum c-. 
bum assumamus. Convenire maxime juvenibus dicebat tii 
summa honestate in habitu, incessu , amictu : habebaique 
semper in ore Euripidis de Capaneo versus, quod illi 





Ample suppetebant divitiae, 
sed opibus haud unquam efferebatur tamen 
vei erat majore quam vir pauper spiritu. 


(23) Dicebat ad perceptionem disciplinarum nibil esse atie- 
nius quam sibi magnum sapere videri , nulliusque nobis πὲ 
magis opus esse quam temporis. Interrogatus quid ess 
amicus, Alter, inquit , ego. Servum iii furto , ut aiunt , de- 
prehensum verberabat , quumque ille diceret, In fatis er 
ut furarer, Et ut vapulares, inquit. Dicebat pulchritudinem | 
esse continentia florem, secundum alios, pulchritudit^ 
florem esse continentiam. Quum familiarium cujusdam i | 
vulum cicatricibus coopertum aspexisset , Video, inqui al 
illum, tui furoris vestigia. Cuidam unguentis delibut», 

Quis, ait, mulierem olet? Dionysio Metathemeno quzrenli 

cur ipsum solum non corrigeret, Quia, inquit, tib mi- 

nuscredo. Inepta et nihil ad rem loquenti adolescentub, 
Idcirco , inquit, aures habemus duas et os unum , uti plura 
audiamus, loquamur pauciora. (24) In convivio facilis 
sedebat : causam rogatus, Nuntia, dixit ei qui hoc exprobre 
verat , regi adesse quendam qui tacere sciat : qui autem ir- 
terrogabant , legati a Ptolemaeo advenerant et discere cupi 
bant quid ab illo regi nuntiarent. Interrogatus quonam e- 
set animo adversus maledicta , dixit , Similiter, inquil, ac 
legatus absque responso remittatur. Refert Apollonius Tyri: 
quod , quum Crates eum pallio a Stilpone abstraheref , div 
rit, O Crates, aptisssima philosophorum ansa est in at- 
rib s: quum igitur persuaseris, tum hisce trahe : quodsi ivt - 
vim egeris, corpus quidem apud te, sed animus apud Sül- 





δὲ ψυχὴ παρὰ Στίλπωνι. » (25) Συνδιέτριψε δὲ xoig oPonem erit. (25) Versatum illum et cum Diodoro ΠΡ 


Διοδώρῳ, καθά φησιν "Irmo6oroc* παρ᾽ ᾧ χαὶ τὰ δια- 
50 λεχτιχὰ ἐξεπόνησεν. ἤδη δὲ προχόπτων εἰςήει xol 
πρὸς Πολέμωνα ὑπ᾽ ἀτυφίας, ὥςτε φασὶ λέγειν ἐχεῖ- 
vov, « οὗ λανθάνεις͵ ὦ Ζήνων, ταῖς χηπαίαις παρεις-- 
ρέων θύραις καὶ τὰ δόγματα χλέπτων Φοινιχιχῶς με- 


botus auctor est : apud quem et dialecticee studuit. Ja 
vero proficiens atque provectus Polemonis frequentaha! | 
auditorium, quod minime elatus erat. Quare illum | 
dixisse ferunt, Non latet nos, Zeno , te per horti jamesi^ 
repere furarique dogmata, eaque Pbenicum tibi amico - 





LIB. VII, 1. ZENO. 165 


truguvvUc. » xal πρὸς τὸν δείξαντα δ᾽ αὐτῷ διχλε- — circumdare. Fertur quum dialecticus ipsi septem species 
χτιχὸν iv τῷ θερίζοντι λόγῳ ἑπτὰ διαλεχτιχὰς ἰδέας, —dialectices in metente sermone demonstrasset, interrogasse 
αυθέσθαι πόσας εἰςπράττεται μισθοῦ " ἀχούσαντα δὲ — quidnam sibi mercedis dari vellet : poscentique centum de- 
ἑκατόν, διαχοσίας αὐτῷ δοῦναι. τοσοῦτον ἤσχει φίλος  disseducentas. Tanto discendi amore tenebatur. Aiunt 
μάθειαν, Φασὶ δὲ xal πρῶτον xaÜTixov Qvouaxévata ripsum primum xaxov, id est officium , vocasse librumque 


xii λόγον περὶ αὐτοῦ πεποιηκέναι. τούς θ᾽ Ἡσιόδου 
οτίψους μεταγράφειν οὕτω" 
Κεῖνος μὲν πανάριστος ὃς εὖ εἰπόντι πίθηται, 
ἐσθλὸς δ᾽ αὖ κἀκεῖνος ὃς αὑτῷ πάντα νοήσῃ. 
| a6) χρείττονα γὰρ εἶναι τὸν ἀχοῦσχι χαλῶς δυνάμενον 
τὸ λεγόμενον xal χρῆσθαι αὐτῷ τοῦ δι᾽ αὐτοῦ τὸ πᾶν 
συννοήσαντος " τῷ μὲν γὰρ εἶναι μόνον τὸ συνεῖναι, τῷ 


de illo scripsisse. Hesiodi item versus mutare solitum in 
hanc sententiam ; 


Optimus ille quidem qui paret recta docenti , 

nec malus ille, potest qui per se noscere cuncta. 
(26) Preestantiorem enim eum esse qui bene quod dicitur 
audire possit atque eo uti, quam qui per seipsum omnis 
assequitur : huic enim solum adesse intelligentiam , qui 


δ᾽ εὖ πεισθέντι προςεῖναι καὶ τὴν πρᾶξιν. ἐρωτηθεὶς δὲ γεγο obtemperet, inesse praeterea et actionem. Rogatus 


διὰ τί αὐστηρὸς ὧν ἐν τῷ πότῳ διαχεῖται, ἔφη. « καὶ 
| αἱ Ütpuot πιχροὶ ὄντες βρεχόμενοι γλυχαίνονται. » φησὶ 
δὲ xat Εχάτων ἐν τῷ δευτέρῳ τῶν Χρειῶν ἀνίεσθαι 
αὐτὸν ἐν ταῖς τοιαύταις χοινωνίαις. ἔλεγέ τε χρεῖττον εἷ- 
vat τοῖς ποσὶν ὀλισθεῖν ἢ τῇ γλώττη. τὸ εὖ γίνεσθαι μὲν 
παρὰ μιχρόν, οὐ μὴν μικρὸν εἶναι- [οἱ δὲ Σωχράτους]. 


cur severus quum esset, in convivio tamen hilaresceret , 
Et lupini, ait, quum sint amari , perfusi tamen aqua dulce- 
scunt. Porro Hecaton scribit in secundo Sententiarum, in 
ejusmodi consortiis animum remittere solitum. Dicebatque 
melius esse pedibus quam lingua labi, et quod rectum est 
esse quidem in exiguo momento positum , nec tamen esse 


V Ἦν δὲ χαρτεριχώτατος καὶ λιτότατος, ἀπύρῳ τροφῇ 2. 9οχίρυυπι : [hoc alii Socratis dicunt]. Erat autem patientis- 


χρώμενος xaX τρίδωνι λεπτῷ, (17) ὥςτε λέγεσθαι ἐπ᾽ 

αὑτοῦ 
Τὸν δ᾽ οὔτ᾽ ἂρ χειμὼν χρυόεις, οὐχ ὄμόρος ἀπείρων, 
οὗ φλὸξ ἠελίοιο δαμάζεται, οὐ νόσος αἰνή, 

|. οὐχ ἔροτις δήμου ἐναρεῖ μένος, ἀλλ᾽ ὅγ᾽ ἀτειρὴς 
ἀμφὶ διδασκαλίη τέταται νύχτας τε χαὶ ἦμαρ. 


simus et simplicissimi victus, crudisque tantum cibis ute- 
batur et tenui pallio, (27) ita ut de illo diceretur : 
Hunc non acris hiems domat , hunc non frigidus imber, 
non solis radii, non vis teterrima morbi, 
non populi ccn: laxant : invictus at unus 
incumbit gravibus studiis noctesque diesque. 


θΐγε μὴν χωμιχοὶ ἐπαινοῦντες αὐτὸν διὰ τῶν σχωμμά- 24 Enimvero Comici eum imprudentes laudant , dum irridero 
τῶν ἔλάνθανον. ἵνα xal Φιλήμων φησὶν οὕτως ἐν δρά- — putant. Namque Philemon in comcdia Philosophis ait. : 


uid ἰΦιλοσόφοις]. 
| Φιλοσοφίαν καινὴν γὰρ οὗτος φιλοσοφεῖ, 
πεινῆν διδάσχει xat μαθητὰς λαμθάνει- 
εἷς ἄρτος, ὄψον ἰσχάς, ἐπιπιεῖν ὕδωρ. 
[οἱ δὲ Ποσειδίππου.] ἤδη δὲ καὶ εἷς παροιμίάν σχεδὸν 
ἐγώρησεν. ἐλέγετο γοῦν ἐπ᾽ αὐτοῦ " 
Τοῦ φιλοσόφου Ζήνωνος ἐγχρατέστερος. 
EX xat Ποσείδιππος Μεταφερομένοις * 
Ὥςτ᾽ ἐν ἡμέραις δέχα 
εἶναι δοχεῖν Ζήνωνος ἐγχρατέστερον. 


Nova namque institutor hic sapientic est; 

quum doceat esurire , discipulos habet : 

accedit pani ficus, potanda est aqua. RGB. 
[Alii Posidippi putant.] Jam vero ferme et in proverbium 
abiit. Illud enim de eo dicebatur : 


Ipsum Zenonem superans continentia. 


Sed et Posidippus ait in Translatis : 


Jta ut post dies decem 


Zenone ille appareret continentior. 


(9) τῷ γὰρ ὄντι πάντας ὁπερεθάλλετο τῷ τ᾽ εἴδει τούτῳ  5(28) Re enim vera omnes superabat ea specie et vero hone. 
xt τῇ σεμνότητι χαὶ và Δία τῇ paxapióvnti ὀχτὼ — state atque per Jovem etiam felicitate : quippe nonagesimo 
γὰρ πρὸς τοῖς ἐνενήχοντα βιοὺς ἔτη χατέστρεψεν, &vo- — octavosetatis anno vita excessit, quum sine morbo sanusque 
ex χαὶ ὑγιὴς διατελέσας. ΠΕερσαῖος δέ φησιν ἐν ταῖς — semper vixisset. Perszeus autem in Scholis moralibus septua- 
TÓxxic σχολαῖς δύο xal ἑδδομήχοντα ἐτῶν τελευτῆσαι — ginta duorum annorum migrasse tradit ex vita, Athenas 
αὐτόν, ἐλθεῖν δ᾽ ᾿Αθέναζε δύο χαὶ εἴχοσιν ἐτῶν" ὃ δ᾽ autem concessisse setatis anno vicesimo altero : quinqua- 
| Ἀπολλώνιός φησιν ἀφηγήσασθαι τῆς σχολῆς αὐτὸν ἔτη — ginta vero etocto annos scholze prefuisse Apollonius auctor 
δυοῖν δέοντα ἑξήχοντα, ἐτελεύτα δὴ οὕτως" £x c 2Üest. Sic autem obiit : quum abiret e schola , offendit di- 
σγολὴς ἀπιὼν mpocímiaige xal τὸν δάχτυλον περιέρ- —gitumque perfregit; manu vero terram feriens dixit illud 
Put παίσας δὲ τὴν γὴν τῇ χειρί, φησὶ τὸ ἐκ τῆς εχ Niobe, 


4 
Νιρύης, 


"Ἔργουαι" τί μ᾽ αὔεις ; Adsum ; quid vocas me? 


166 


xal παραχρῆυα ἐτελεύτησεν, ἀποπνίξας ἑαυτόν. (asl 

᾿Αθηναῖοι δ᾽ ἔθαψαν αὐτὸν ἐν τῷ Κεραμειχῷ χαὶ ψηφί- 

σμασι τοῖς προειρημένοις ἐτίμησαν, τὴν ἀρετὴν αὐτῷ 

προςμαρτυροῦντες. xal Ἀντίπατρος ὃ Σιδώνιος ἐποίη- 
b σεν οὕτως εἷς αὐτόν" 


Τῆνος ὅδε Ζήνων Κιτίῳ φίλος, ὃς ποτ᾽ "OXuunow 
ἔδραμεν, οὖχ "Occn [[ἡλιον ἀνθέμενος, 
οὐδὲ τά γ᾽ Ἣ ραχλῇῆος ἀέθλεε" τὰν δὲ ποτ᾽ ἄστρα 
ἀτραπιτὸν μούνας εὗρε σαοφροσύνας. 
19 (30) xal ἄλλο Ζηνόδοτος 6 στωιχός, Διογένους μαθητύς " 


Ἕχτισας αὐτάρχειαν, ἀφεὶς χενεαυχέα πλοῦτον, 
Ζήνων, σὺν πολιῷ σεμνὸς ἐπισχυνίῳ" 
ἄρσενα γὰρ λόγον eliosc , ἐνηθλήσω δὲ προνοίᾳ , 
αἵρεσιν, ἀτρέστου ματέρ᾽ ἐλευθερίας" 
15 el δὲ πάτρα Φοίνισσα, τίς ὃ φθόνος; ob xai 6 
[ Kaóu.oc 
x£ivos , ἀφ᾽ οὗ γραπτὰν Ἑλλὰς ἔχει σελίδα ; 
xal χοινῇ δὲ xal περὶ πάντων τῶν στωιχῶν ᾿Αθήναιος 
ὃ ἐπιγραμιυατοποιός φησιν οὕτως" 


80 Ὦ στωικῶν μύθων εἰδήμονες, ὦ πανάριστα 
δόγματα ταῖς ἱεραῖς ἐνθέμενοι σελίσιν, 

τὰν ἀρετὰν ψυχᾶς ἀγαθὸν μόνον" ἅδε γὰρ ἀνδρῶν 
μούνα xaX βιοτὰν δύσατο xal πόλιας. 

σαρχὸς δ᾽ ἡδυπάθημα, φίλον τέλος ἀνδράσιν ἄλλοις, 


25 $ μία τῶν Μνήμης ἤνυσε θυγατέρων. 
(31) εἴπομεν ὡς ἐτελεύτα ὃ Ζήνων xal ἡμεῖς ἐν τῇ παμ- 
μέτρῳ τοῦτον τὸν τρόπον " 
Τὸν Κιτιᾶ Ζήνωνα θανεῖν λόγος ὡς ὑπὸ γήρως | 
πολλὰ χαμὼν ἐλύθη μένων ἄσιτος " 
ol δ᾽, ὅτι προςκόψας ποτ᾽ ἔφη χερὶ γαῖαν ἀλοιῶν 
ἔρχομαι αὐτόματος" τί δὴ καλεῖς με; 


» e V , ΄- j 3 7 
ἔνιοι γὰρ xal τοῦτον τὸν τρόπον τελευτῇ σαὶ φασιν αὐτόν. 


' BIBA. Z, α. ZHNON. 


ccatinuoque se strangulans interiit. (29) Atheniense av. 


tem illum in Ceramico sepelierunt decretisque quibus wa 
diximus honoraverunt , virtutis illi testimonium adJent« 


Jn quem Antipater Sidonius sic scripsit : 


Hic Zeno ille decus Citii, qui nuper Olympum 
scandens non Oesx Pelion imposuit , 

Herculis aut gestis inclaruit : unius ille 
virtutis scivit pergere ad astra via. 


(30) Zenodotus Stoicus, Diogenis discipulus, aliud sic feci: 


Tu vitz frugi, contemptis c ensibus , anctor, 
spectandus cano , Zeno, supercilio. 

Mascula nam ratio est inventa tibi ingenioso, 
forti , libertas unde fit intrepida. 

Si patria es Phoenix , quid tum? non Cadmus et qe 
Plienix , cui debet Greecia docta libros? 


Communiter autem de omnibus Stoicis Athenzcus epizranr 
matum scriptor sic dixit : 


O Stoicie gnari sectae , quam insignia vestra 
dogmata, 4υ sacris scribitis in tabulis : 
esse bonum unam animi virtutem , sola tuetur 
quod validas urbes , quodque ea sola homines 
Carnis at illecebras, posuerunt quem sibi finem 
rellicui, celebrat filia Mnemosynes. 
(31) Diximus quemadmodum mortuus est Zeno, nos que 
que in pammetro hoc modo : 
Zenonem Citiensem aiunt obiisse senecta, 
sponte, opere exhausto, fame solutum. 


Ast alii dixisse ferunt lapsu male laesum, 
Ecce tibi ultro adsum : quidnam vocas me? 


Nam nonnulli ita quoque mortuum asserunt. Atque decjs 


xat περὶ μὲν τῆς τελευτῆς ταῦτα. Φησὶ δὲ Avudstetoco morte luec dicta sint. Refert Demetrius Magnes in Cogne- 


6 Μάγνης ἐν τοῖς Ὁμωνύμοις τὸν πατέρα αὐτοῦ Mva- 
σέαν πολλάχις ἅτ᾽ ἔμπορον ᾿Αθήναζε παραγίνεσθαι xai 
πολλὰ τῶν Σωχρατιχῶν βιδλίων ἀποφέρειν ἔτι παιδὶ 
ὄντι τῷ Ζήνωνι" ὅθεν xal ἐν τῇ πατρίδι cuyxexpoti;- 
σθαι. (32) χαὶ οὕτως ἐλθόντα εἰς ᾿Αθήνας Κράτητι πα- 
ραθαλεῖν. δοχεῖ δέ, φησί, καὶ τὸ τέλος αὐτὸς ὁρίσαι 
τῶν πλανωμένων περὶ τὰς ἀποφάσεις. ὥὦμνυε δέ, 
φασί, xal χάππαριν, χαθάπερ Σωχράτης τὸν χύνα, 


minibus Mnaseam hujus patrem sspe quippe mercalore 
Athenas adventantem complures Socraticos libros Zennu 
adhuc puero advexisse; et hac re eum jam in patria plib- 
sophia fuisse imbutum : (32) atque ita inde perrexisse Athe- 
nas Cratetique congressum esse. Fertur autem, inqui, 
ille etiam circa enunciationes errantium finem slaluie 
Sed et per capparim fertur dejerasse, sicuti Socrate |*' 


Ἔνιοι μέντοι, ἐξ ὧν εἰσιν ol περὶ Κάσσιον τὸν Gxsztt-o 8canem. — Quidam tamen, ex quibus esl Cassius Scepticus, 


χόν, ἐν πολλοῖς κατηγοροῦντες τοῦ Ζήνωνος, πρῶτον 
μὲν τὴν ἐγχύχλιον παιδείαν ἄχρηστον ἀποφαίνειν λέ- 
“Ὁ - A] 
γουσιν ἐν ἀρχῇ τῆς Πολιτείας, δεύτερον ἐχθροὺς xal 
/ V L 3 χλλ H λέ LEA 
πολεμίους xai δούλους καὶ ἀλλοτρίους λέγειν αὐτὸν 
^ 5 / 
ἀλλήλων εἶναι πάντας τοὺς μὴ σπουδαίους, xal yo- 
"-Ὁ / i 3^ λ N »^ À ^ ὶ 9 ; i 
vet; τέχνων xal αοελφοὺς αδέλφων , X&l οἰχείους Ol— 
χεΐων" — (33) πάλιν dv τῇ Πολιτεία παριστάντα πολί- 
τας χαὶ φίλους καὶ οἰκείους χαὶ ἐλευθέρους τοὺς σπου-- 
δαίους μόνον, ὥςτε τοῖς στωιχοῖς οἱ γονεῖς καὶ τὰ τέχνα 


[4 
C 


bU 


in multis Zenonem accusant, primo quidem quod disd- | 


plinas liberales inutiles denuntiet in principio suz Rep 
blicae; secundo quod inimicos et hostes et servos et alienis 
sibi invicem dicat omnes qui non sint. sapientes, el parv 
tes filiorum, οἱ fratres fratrum , et propinquos propinquo 


rum ; (33) rursusque in Republica commendet cives οἱ am^ 





cos et propinquos ac liberos solos esse qui sint prob!; ub 
Stoicis parentesac liLeriinimici sint non : enim suni s3picB* | 





LIB. Vif. 


ἐμϑροί: οὗ γάρ εἰσι σοφοί, χοινάς τε τὰς γυναῖκας 
δογματίζειν δικοίως ἐν τῇ Πολιτεία xal χατὰ τοὺς δια- 
χοσίους στίχους. μήθ᾽ ἱερὰ μήτε διχαστήρια μήτε γυ- 
μνάσια ἐν ταῖς πόλεσιν οἰχοδομεῖσθαι. περί τε vouíl- 
σματος οὕτους γράφειν, « νόμισμα δ᾽ οὔτ᾽ ἀλλαγῆς 
ἕνεχεν οἴεσθαι δεῖν χκατασχευάζειν οὔτ᾽ ἀποδημίας ἕνε- 
xtv. |» xal ἐσθῆτι δὲ τῇ αὐτῇ χελεύει χρῆσθαι xal 
ἄνδρας χαὶ γυναῖκας καὶ μηθὲν μόριον ἀποχεχρύφθαι. 


(uj ὅτι δ᾽ αὐτοῦ ἐστιν fj Πολιτεία xal Χρύσιππος ἐν 10929 


περὶ "πολιτείας φησί. περί τ᾽ ἐρωτιχῶν διείλεχται 
χατὰ τὴν ἀρχὴν τῆς ἐπιγραφομένης ἐρωτιχῇς Τέχνης" 
ἀλλὰ xal ἐν ταῖς Διατριδαῖς τὰ παραπλήσια γράφει. 
τοιουτότροπά τινά ἐστι παρὰ τῷ Κασσίῳ, ἀλλὰ xal 
Ἰσιδώρῳ τῷ Περγαμηνῷ ῥήτορι" ὃς καὶ ἐχτμηθῆναί 
φησιν ix τῶν βιδλίων τὰ χαχῶς λεγόμενα παρὰ τοῖς 
στωιχοῖς ὕπ᾽ ᾿Αθηνοδώρου τοῦ στωιχοῦ πιστευθέντος 
τὴν ἐν Περγάμῳ βιδλιοθήχην - εἶτ᾽ ἀντιτεθῆναι αὐτά, 
φωραθέντος τοῦ ᾿Αθηνοδώρου xal χινδυνεύσαντος, — xal 
τοσαῦτα μὲν περὶ τῶν ἀθετουμένων αὐτοῦ. 
vast δὲ Ζήνωνες ὀχτώ" πρῶτος ὃ ᾿Ελεάτης, περὶ οὗ 
Miouxw* δεύτερος αὐτὸς οὗτος. τρίτος 'Ῥύδιος, τὴν 
ἐντόπιον γεγραφὼς ἱστορίαν évia(av* τέταρτος ἵστορι- 
x , τὴν Πύρρου γεγραφὼς στρατείαν εἰς ᾿Ιταλίαν καὶ 
Σικελίαν, ἀλλὰ καὶ ἐπιτομὴν τῶν πεπραγμένων "Po- 
(uxo τε x«i Καρχηδονίοις. πέμπτος Χρυσίππου 


μαθητής, βιδλία μὲν ὀλίγα γεγραφώς, μαθητὰς 0b 


πλείστους χαταλελοιπώς" ἕχτος ἱχτρὸς Ἣροφίλειος, 
νοῆσαι μὲν ἰχανός, γράψαι δ᾽ ἄτονος: ἕδδομος γραμ» 
ματιχός, οὗ πρὸς τοῖς ἄλλοις xad ἐπιγράμματα φέρεται" 
) ὄγδοος Σιδώνιος τὸ γένος, φιλόσοφος ᾿Επιχούρειος xal 
κῆσαι xai ἑρμηνεῦσαι σαφής. 
vosoc πολλοὲ μέν, ἔνδοξοι δὲ Περσαῖος Δημητρίου Κι- 
τιεὺς, ὃν ol μὲν γνώριμον αὐτοῦ, οἱ δὲ οἰχέτην ἕνα τῶν 
εἰς βιδλιογραφέαν πεμπομένων αὐτῷ παρ᾽ Avrtyóvou, 
" οὗ xal τροφεὺς ἦν τοῦ παιδὸς Αλχυονέως. διάπειραν 
δέ ποτε βουληθεὶς λαδεῖν αὐτοῦ ὁ ᾿Αντίγονος ἐποίησεν 
αὐτῶ πλαστῶς ἀγγελθῆναι ὡς εἴη τὰ χωρία αὐτοῦ 
πρὸς τῶν πολεμίων ἀφηρημένα " χαὶ σχυθρωπάσαν- 
TX, * δρᾷς, ἔφη, ὅτι οὐχ ἔστιν ὃ πλοῦτος ἀδιά- 
"φόρον; » βιδλία δὲ αὐτοῦ φέρεται τάδε. περὶ βασι- 
λείας, Πολιτεία Λαχωνιχή, περὶ γάμου, περὶ ἀσεδείας, 
Θυέστης, περὶ ἐρώτων, Προτρεπτιχοί, Διατριθῶν, 
Χρειῶν δ΄, Ἀπομνημονεύματα, πρὸς τοὺς Πλάτωνος 
νόμους ζ΄, (37) Ἀρίστων Μιλτιάδου Χῖος, ὃ τὴν ἀδια- 
$ yopizy εἰςηγησάμενος. Ἥριλλος Καρχηδόνιος, ὃ τὴν 
ἐπιστήμην τέλος εἰπών. Διονύσιος ὃ μεταθέμενος εἷς 
τὴν ἡδονήν" διὰ γὰρ σφοδρὰν ὀφθαλμίαν ὥχνησεν ἔτι 
λέγειν τὸν πόνον ἀδιάφορον " οὗτος ἦν Ἡραχλεώτης. 
Σφαῖρος Βοσποριανός" Κλεάνθης Φανίου Ἄσσιος,, ὃ 
ὁ διαδεξάμενος τὴν σχολήν᾽ ὃν xai ἀφωμοίου ταῖς σχλη- 
ρβχήροις δέλτοις, at μόλις μὲν γράφονται, διατηροῦσι δὲ 
τὰ γραφέντα, διήύχουσε δ᾽ ὃ Σφαῖρος καὶ Κλεάνθους 
μετὰ τὴν Ζήνωνος τελευτήν᾽ καὶ λέξομεν περὶ αὐτοῦ ἐν 
τῷ περὶ Κλεάνθους, (38) ἦσαν δὲ Ζήνωνος μαθηταὶ 


1r, ZENO: 


167 


tes; uxoresque communes itidem in Republica statuat vel 
ducentis circiter versibus, neque sacra neque judicia neque 
gymnasia in urbibus construi permittat; porro ita de moneta 
scribat : « Nummum vero neque commutandi gratia neque 
peregrinationis causa parari arbitrandum est; » eandemque 
vestem virosac mulieres indui przecipiat nullamque corporis 
celare partem. (34) Genuinum ejus opus esse Rempublicam 
et Chrysippus in libro de Republica scribit. De amatoriis 
item disseruit in principio libri qui inscribitur Ars 
amatoria : similia identidem scribit in Diatribis. Hujus- 
modi quaedam sunt apud Cassium , itemque apud Isidorum 
rhetorem Pergamenum, qui etiam exsecta esse elibrisea quze 
secus apud Stoicos dicebantur tradit ab Athenodoro Stoico, 
custode bibliothece Pergamens, deinde rursus insería 
esse, deprehenso ac periclitante Athenodoro. Hactenus 
de iis quae dicuntur illi falso tribui. (35) Fuere autem 
octo Zenones : primus Eleates, de quo dicemus ; secundus 


(as) l'eyó-3ohic ipse; terius Rhodius, qui ejus loci scripsit historiam 


uno libro; quartus historicus, qui Pyrrhi in Italiam ac 
Siciliam expeditionis historiam conscripsit epitomenque 
Romanarum et Carthaginiensium rerum ; quintus Chrysippi 
discipulus , qui libros quidem scripsit perpaucos, sed plu- 
rimos discipulos reliquit; sextus, medicus Herophileus , 
ad cogitandum idoneus, ad scribendum tardus; septimus 
grammaticus, cujus inter cetera etiam epigrammata fe- 
runtur; octavus Sidonius genere, philosophus Epicureus, 
sensu et. elocutione clarus atque apertus. (36) Zenonis 
vero discipuli fuere permulti, hi tamen nobiliores : Per- 


(6) Μαθηταὶ δὲ Ζή-3 j P eus Demetrii filius Citieus : hunc alii quidem necessarium, 


alii vero famulum illius tradunt unumque ex iis qui ad scri- 
bendos libros missi ipsi ab Antigono fuerant, cujus et filii 
Halcyonis nutritor fuerit. Ejus igitur experimentum quum 
aliquando capere Antigonus vellet , falso ipsi nuntiari fecit 
predia ipsius ab hostibus fuisse direpta : et quum tristior 
effectus esset, Viden', inquit, divitias non esse indifferens? 
Feruntur ejus ista volumina : de regno, Laconica respu- 
blica, de nuptiis, de impietate, Thyestes, de amoribus, 
Exhortatorii , Disputationum, Chriarum quattuor, Com- 
mentaria, In Platonis Leges septem. (37) Aristo, Miltiadis 
(prasceptor), Chius, qui indifferenliam invexit; Herillus 
Carthaginiensis , qui finem dixit esse scientiam ; Dionysius, 
qui ad voluptatem (Epicureos) se transtulit : quippe ob 
vehementem oculorum morbum non sustinuit amplius do- 
lorem dicere indifferens : fuit autem Heracleotes; Spha- 
rus Bosporianus; Cleanthes Phanic filius Assius , qui illi in 
schole successit regimine. .Hunc ille cereis durioribus 
tabulis comparare solebat , quae vix quidem et cum diffi- 
cultatescribuntur, sed qua inscripta fuerint servant diutius. 
Porro Sphzrus post Zenonis mortem Cleanthis item auditor 
fuit, dicemusque de illo quum ad Cleanthem venerimus. 


168 PIBA. Z, «a. ZHNON. 


xol otós, χαθά φησιν Ἱππόδοτος: Φιλωνίδης Θη-ὀ (38) Erant autem et isti discipuli Zenonis, ut Hippobols | 
Caioc, Κάλλιππος Κορίνθιος, Ποσειδώνιος Ἄλεξαν- — ait : Philonides Thebanus, Callippus Corinthius , Poi- : 
δρεύς, ᾿Αθηνόξωρος Σολεύς, Ζήνων Σιδώνιος, Κοιν 2nius Alexandrinus , Athenodorus Solensis, Zeno Sidonius, 

δὲ περὶ πάντων τῶν στωιχῶν δογμάτων ἔδοξέ μοι ἐν Co mmuniter vero de dogmatibus Stoicis omnibus in Zenonis - 
τῷ Ζήνωνος εἰπεῖν βίῳ, διὰ τὸ τοῦτον χτίστην YfVÉ- — vus mibi dicendum putavi, quod is ejus sectze auctor fucrit, 


σ' 


σθαι τῆς αἱρέσεως. ἔστι μὲν οὖν αὐτοῦ xai τὰ προγε- 
γραμμένα βιδλία πολλά, ἐν οἷς ἐλάλησεν ὡς οὐδεὶς τῶν 
στωιχῶν. τὰ δὲ δόγματα χοινῶς ἐστι τάδε. λελέχθω 
δ᾽ ἐπὶ κεφαλαίων, ὥςπερ xxi ἐπὶ τῶν ἄλλων ποιεῖν 


Sunt igitur ejus quoe praediximus libri multi, in quibus it 


locutus est ut Stoicorum nemo.  Dogmata vero sive placa - 
communiter sunt ista : dicemus autem summatim, quem- | 


p εἰώθαμεν. (30) Τριμερῆ φασιν ναι τὸν χατὰ φιλοσο- 3 32dmodum in aliis consuevimus facere. (39) Tripartiam 


φίαν λόγον" εἶναι γὰρ αὐτοῦ τὸ μέν τι φυσιχόν, τὸ 
δὲ ἠθικόν, τὸ δὲ λογιχόν, οὕτω δὲ πρῶτος διεῖλε 
Ζήνων ὃ Κιτιεὺς ἐν τῷ περὶ λόγου χαὶ Χρύσιππος 
ἐν τῷ a' περὶ λόγου xal ἐν τῇ α΄ τῶν φυσιχῶν xal 
Ἀπολλόδωρος χαὶ Σύλλος ἐν τῷ πρώτῳ τῶν εἰς τὰ 
δόγματα εἰςαγωγῶν xal Εὔδρομος ἐν τῇ ἠθιχῇ στοι- 
“χειώσει xal Διογένης ὃ Βαῤυλώνιος xal Ποσειδώ-- 
νιος. ταῦτα δὲ τὰ μέρη ὃ μὲν Ἀπολλόδωρος τόπους 
χαλεῖ, ὁ δὲ Χρύσιππος xai Εὔδρομος εἴδη, ἄλλοι γένη. 
(ao) εἰκάζουσι δὲ ζῴῳ τὴν φιλοσοφίαν, ὀστοῖς μὲν xal 
νεύροις τὸ λογικὸν προςομοιοῦντες, τοῖς δὲ σαρχωδεστέ- 
ροις τὸ ἠθιχὸν, τῇ δὲ ψυχῇ τὸ φυσιχόν, ἢ πάλιν qi 
τὰ μὲν γὰρ ἐχτὸς εἶναι τὸ λογιχόν., τὰ δὲ μετὰ ταῦτα τὸ 
ἠθιχόν, τὰ δ᾽ ἐσωτάτω τὸ φυσιχόν. ἢ ἀγρῷ παμφόρῳ" 
τὸν μὲν περιδεθλημένον φραγμὸν τὸ λογικόν, τὸν δὲ 
καρπὸν τὸ ἠθιχόν, τὴν δὲ γὴν ἢ τὰ δένδρα τὸ quotxóv, 
ἢ πόλει χαλῶς τετειχισμένη xal χατὰ λόγον διοιχου- 
μένη. καὶ οὐδὲν μέρος τοῦ ἑτέρου ἀποχεχρίσθαι, 
xaÜd τινες αὐτῶν φασιν, ἀλλὰ μεωίχθαι αὐτά. — xal 
3o τὴν παράδοσιν μιχτὴν ἐποίουν. ἄλλοι δὲ πρῶτον μὲν 
τὸ λογιχὸν τάττουσι, δεύτερον δὲ τὸ φυσιχόν, χαὶ τρίτον 
τὸ ἠθικόν’ ὧν ἐστι Ζήνων ἐν τῷ περὶ λόγου xal Χρύ- 
σιππος xal Ἀρχέδημος xai Εὔδημος" — (41) ὁ μὲν γὰρ 
ΠΙτολεμαεὺς Διογένης ἀπὸ τῶν ἠθιχῶν ἄρχεται, ὃ δ᾽ 
᾿Απολλόδωρος δεύτερα τὰ ἠθιχά, Παναίτιος δὲ χαὶ Πο- 
σειδώνιος ἀπὸ τῶν φυσιχῶν ἄρχονται, χαθά φησι Φα- 
νίας 6 Ποσειδωνίου γνώριμος ἐν τῷ πρώτῳ τῶν Ποσει- 
δωνείων σχολῶν. ὃ δὲ Κλεάνθης Ez μέρη φησί, δια- 
λεχτιχόν, ῥητορικόν, ἦἠθιχόν, πολιτικόν, φυσιχόν, 
θεολογιχόν. ἄλλοι δ᾽ οὐ τοῦ λόγου ταῦτα μέρη φασίν, 


τὰ 


4υ 


80 


ἠ 


c 


esse dicunt philosophize rationem : aliam quippe physien, 
ethicen aliam , tertiam logicen dici. Sic autem primus d-- 
visit Zeno Citieus in libro de ratione, deinde Chrysippo: 
in primo de ratione atque in primo Physicorum, Apo 
lodorus item, et Syllus in primo Introductionum ad dosmat, 
Eudromusque in morali institutione, Diogenesque Babylo- 





nius et Posidonius. Has vero partes Apollodorus quidem - 


locos vocat, Chrysippus vero atque Eudromus species ,alii - 


genera. (40) Enimvero philosophiam animanti similem di- 


Ι 
1 


cunt, ossibus ac nervis logicen, carnibus ethicen, anime | 


physicen comparantes : sive rursus ovo; esse quippe super. 
ficiem logicen , sequentia ethicen, intima et penitus abstruia 
physicen : seu agro frugifero ; quippe circumjectam sepen 
logicen , fructum ethicen , humum sive arbores physics : 
sive civitati muris optime βορίς et secundum rationem ad. 
ministratzee, Neutram vero partem sejunctam eee ab alteri, 


sicut quidam eorum arbitrantur, sed mixtas eas esse. ltaque 
eas tradebant quoque mixtas. Alii vero logicen primem, - 


secundam physicen, tertiam ethicen statuunt, ex quibs: 
est Zeno in libro de ratione et Chrysippus et Archedem 
et Eudemus : (41) Ptolemzensis enim Diogenes ab eli 
inchoat, Apollodorus autem ethicen secundo in loco const- 
tuit , porro Panztius et Posidonius a pliysicis initia sumunt, 
ut Phanias inquit Posidonii discipu!u- in primo de &huli 
Posidonii. Ceterum Cleanthes sex philosophie partes ail, 
dialecticam , oraforiam , moralem, civilem, naturalem, 
theologicam. — Alii has partes non rationis , verum philos- 
phiz ipsius tradunt, ut Zeno Tarsensis. At logicam par. 


ἀλλ’ αὐτῆς τῆς φιλοσοφίας, ὡς Ζήνων ὃ Ταρσεύς, — T3, tem in binas disciplinas dividi quidam autumant, rhetoi 


δὲ λογικόν μέρος φασὶν ἔνιοι εἰς δύο διαιρεῖσθαι ἐπιστή- 
μας, εἷς ῥητορικὴν xal διαλεχτικήν" τινὲς δὲ xal εἰς 
τὸ δριχὸν εἰδος, τὸ περὶ χανόνων καὶ χριτηρίων " ἔνιοι 
δὲ τὸ δρικὸν περιαιροῦσι, — (42) τὸ μὲν οὖν περὶ χανό- 
γων χαὶ χριτηρίων παραλαμδανουσι πρὸς τὸ τὴν ἀλήθειαν 
εὑρεῖν" ἐν αὐτῷ γὰρ τὰς τῶν φαντασιῶν διαφορὰς ἀπευ-- 
θύνουσι. — xal τὸ δριχὸν δὲ ὁμοίως πρὸς ἐπίγνωσιν τῆς 
ἀληθείας" διὰ γὰρ τῶν ἐννοιῶν τὰ πράγματα λαμδά- 
νεται. τήν τε ῥητορικὴν ἐπιστήμην οὖσαν τοῦ εὖ λέ- 
qetv περὶ τῶν ἐν διεξόδῳ λόγων xal τὴν διαλεχτιχὴν τοῦ 
ὀρθῶς διαλέγεσθαι περὶ τῶν ἐν ἐρωτήσει χαὶ ἀποχρίσει 
λόγων᾽ ὅθεν καὶ οὕτως αὐτὴν δρίζονται, ἐπιστήμην ἀλης- 
θῶν καὶ ψευδῶν χαὶ οὐδετέρων. χαὶ τὴν μὲν ῥητορικὴν 


e 


bU 


cam atque dialecticam : quidam vero et in deünitivam gqe- 
ciem, quae de regulis est et de notis ex quibus pendet judi- 
cium : alii definitivam speciem tollunt. (42) Hanc de reu! 
atque criteriis partem assumunt ad inveniendam veritatem: 
in ea enim phantasiarum differentias dirigunt. Αἰ definiti- 
vam similiter ad agnitionem veritatis usurpant : quippe p 
notiones res percipiuntur. Porro rhetoricen artem bene 
dicendi circa orationes quie explicatione continentur ; di- 
lecticam vero recte disserendi scientiam circa orationem que 
interrogatione et responsione consistit versari dicuni : quo- 
circa eam etiam ita definiunt , scientiam veri falsique el netr 
trus. Ac rhetoricen quidem ipssm tripartitam exe d- 


| 


LIB. VlI, 1. ZENO. 189 


τὴν εἶναι λέγουσι τριμερῆ τὸ μὲν γὰρ αὐτῆς εἶναι 
νωξουλευτιχόν, τὸ δὲ διχανιχόν, τὸ δὲ ἐγχωμιαστιχόν. 
i) civat δ᾽ abcr; τὰν διαίρεσιν sl; τε τὴν εὕρεσιν xat 
ς τὴν φράσιν xal εἰς τὴν τάξιν χαὶ εἷς τὴν ὑπόχρισιν. 
ὃν δὲ ῥητορικὸν λόγον εἴς τε τὸ προοίμιον χαὶ εἰς τὴν 
εὔγησιν καὶ τὰ πρὸς τοὺς ἀντιδίχους χαὶ τὸν ἐπίλογον. 


cunt : aliam quippe deliberativam, aliam judicialem, tertami 
demonstrativam. (43) Dividi autem in inventionem et elocu- 
tionem et dispositionem et actionem. Orationem autem rhe- 
toricam in exordium et narrationem et confutationem et epi- 
logum. Ceterum dialecticam dividi in locum eorum qure 
significantur et vocis locum ; et locum: quidem eorum qua 


[3v διαλεχτικὰὴν διαιρεῖσθαι εἷς τε τὸν περὶ τῶν σημα v3 significantur dividi in locum eorum quie finguntur atque ea- 


ουένων καὶ τῇς φωνῆς τόπον᾽ καὶ τὸν μὲν τῶν ση- 
ιαινομένων εἷς τε τὸν περὶ τῶν φαντασιῶν τόπον xol 
ὧν ἐχ τούτων ὑφισταμένων λεχτῶν ἀξιωμάτων xai 
ὑτοτελῶν xat χατηγορημάτων xal τῶν ὁμοίων ὀρθῶν 
αἱ ὑπτίων καὶ γενῶν xat εἰδῶν, ὁμοίως δὲ χαὶ λόγων xai 
τρόπων καὶ συλλογισμῶν καὶ τῶν παρὰ τὴν φωνὴν χαὶ 
τὰ πράγματα σοφισμάτων" (44) ὧν εἶναι ψευδομένους λό- 
vo xal ἀληθεύονταςχαὶ ἀποφάσχοντας σωρείτας τε xal 
τοὺς ὁμοίους τούτοις, ἔλλιπεῖς καὶ ἀπόρους καὶ περαί- 
γόντας xat ἐγκεχαλυμμένους χερατίνας τε xal οὕτιδας 
χαὶ ϑερίζοντας. εἶναι δὲ τῆς διαλεχτιχῆς ἴδιον τόπον 
xat τὸν προειρημένον περὶ αὐτῆς τῆς φωνῆς, ἐν ᾧ δεί- 
ewm ἢ ἐγγράμματος φωνὴ xal τίνα τὰ τοῦ λόγου 
gfgn, καὶ περὶ σολοιχισμοῦ καὶ βαρθαρισμοῦ xal ποιη" 
μάτων xai ἀμφιδολιῶν καὶ περὶ ἐμμελοῦς φωνῆς χαὶ 
περὶ μουσικῆς xad περὶ ὅρων κατά τινας χαὶ διαιρέσεων 
xxt λέξεων. (45) εὐχρηστοτάτην δέ φασιν εἶναι τὴν περὶ 
τῶν συλλογισμῶν θεωρίαν * τὸ γὰρ ἀποδειχτιχὸν ἐμφαί- 
νεῖν, ὅπερ συμδάλλεσθαι πολὺ πρὸς διόρθωσιν τῶν δο- 
vudvtv, xai τάξιν χαὶ μνήμην τὸ ἐπιστατιχὸν χατάλημ- 
μα ἐμφαίνει. εἶναι δὲ τὸν λόγον αὐτὸν σύστημα ἐκ 
ἡτυμάτων xo ἐπιφορᾶς" τὸν δὲ συλλογισμὸν λόγον 
συλλογιστιχὸν ἐχ τούτων’ τὴν δ᾽ ἀπόδειξιν λόγον διὰ τῶν 
υὔλλον χαταλαμθανομένων τὸ ἧττον χαταλαμθανόμε- 
ww περὶ πάντων. τὴν δὲ φαντασίαν εἶναι τύπωσιν ἐν 
1/5, τοῦ ὀνόματος οἰκείως μετενηνεγμένου ἀπὸ τῶν τύ- 
πὼν τῶν ἐν τῷ χηρῷ ὑπὸ τοῦ δαχτυλίου γινομένων. (ae) 
,τῆς δὲ φαντασίας τὴν μὲν χαταληπτιχήν, τὴν δὲ ἀχα- 
τάληπτον" χαταλη,ττικὴν μέν, ἣν κριτήριον εἶναι τῶν 
πραγμάτων φασί, τὴν γινομένην ἀπὸ ὑπάρχοντος xut' 
αὐτὸ τὸ ὑπάρχον ἐναπεσφραγισμένην χαὶ ἐναπομε- 
υαγμένην: ἀκατάληπτον δὲ τὴν μὴ ἀπὸ ὑπάρχοντος, 
ΝΣ ᾿πὸ ὑπάρχοντος μέν, μὴ xav αὐτὸ δὲ τὸ ὑπάρχον ; 
-ἶν μὴ τρανῇ μηδὲ ἔχτυπον. αὐτὰν δὲ τὴν διαλεχτι- 
χὴν ἀναγκαίαν εἶναι καὶ ἀρετὴν ἐν εἴδει περιέχουσαν 
ἀρετάς" τήν τ᾽ ἀπροπτωσίαν ἐπιστήμην τοῦ πότε δεῖ 
ουγχατατίθεσθαι χαὶ μή" τὴν δ᾽ ἀνεικαιότητα ἰσχυ- 
s ρὸν λόγον πρὸς τὸ εἶχός, ὥςτε μὴ ἐνδιδόναι αὐτῷ" (47) 
τὴν δ᾽ ἀνελεγξίαν ἰσχὺν ἐν λόγῳ, ὥςτε μὴ ἀπάγεσθαι 
ὑπ᾽ αὐτοῦ εἰς τὸ ἀντικείμενον. τὴν δ᾽ ἀματαιότητα 
Ev ἀναφέρουσαν τὰς φαντασίας ἐπὶ τὸν ὀρθὸν λόγον. 
αὐτήν τε τὴν ἐπιστήμην φασὶν ἢ χατάληψιν ἀσφαλῇ ἢ 
V ἔτιν ἐν φαντασιῶν προςδέξει ἀμετάπτωτον ὑπὸ «λόγου. 
εχ ἄνευ δὲ τῆς διαλεχτιχῆῇς θεωρίας τὸν σοφὸν ἄπτο»" 
τὸν ἔσεσθαι ἐν λόγῳ τά τε γὰρ ἀληθὲς xod τὸ ψεῦδος 
ὀανινώσχεσθαι bm" αὐτῆς χαὶ τὸ πιθανὸν τό τ᾽ ἀμοι- 
Gu λεγόμενον διευχρινεῖσθαι: χωρίς τ᾽ αὐτῆς οὐχ 


rum qua eis subsistunt enuntiationum atque ex se perfecta- 
rum et praedicamentorum et siinilium, rectorum atque supi- 
norum et generum et specierum, similiter eliam orationum, 
modorum atque syllogismorum, eorum item quz prater 
vocem et res sunt sophismatum; (44) ut sunt sermones 
falsi atque veri et negantes soritzeque et his similes , defi- 
cientes et ambigui et concludentes et. obVelati et cornuti et 
utides et metentes. Esse autem dialecticze locum proprium 
quen, praediximus de voce ipsa, in quo ostenditur literata 
vox et quaenam orationis sint partes, ac de solecismo et 
barbarismo et poematibus et amphiboliis et de canora voce 
et de musica et de terminis secundum quosdam divisioni- 
busque et dictionibus. (45) Aiunt autem utilissimam esse 
inquisitionem in syllogismos et tractationem eorum : quippe 
demonstrativum ostendere, idque multum ad emendationem 
dogmatum conferre, ordinemque et memoriam scientiae 
comprehensionem indicare, Effici autem ipsam rationem 
ex sumptionihus et concluso; porro syllogismum esse ora- 
tionem ratiocinantem ex his; demonstrationem orationem 
esse per ea 4088 magis comprehenduntur id quod minus 
comprehenditur de omnibus colligentem. .Phantasiam vero 
esse imaginem impressam in animo , nomine proprie trans- 
lato a figuris quee in cera per annulum fiunt. (46) Verum 
phantasiam aliam esse quia» comprehendere possit , aliam 
quze comprehendere non possit : comprehendere quidem eam 
quam rerum esse criterium dicunt (secundum quam de re- 
bus ipsis judicari possit), quie sit ab exsistente secundum 
1psum exsistens signata atque impressa animo exacte; non 
comprehendere vero eam quie aut non ab exsistente fiat, 
aut ab exsistente quidem , non autem secundum ipsum ex- 
sistens, neque claram neque distincte expressam. Ipsam 
vero dialecticam esse necessariam virtutemque in specie 
virtutes continentem ; ἀπροπτωσίαν scientiam qua docemur 
quando consentire oporteat et quando non oporteat ; porro 
ἀνειχαιότητα validam rationem adversus id quod (sensi- 
bus) verisimile videatur, ut ne ei cedamus; (47) itidem 
ἀνελεγξίαν vim rationis, ne ab ipsa in contrarium abdu- 
camur; quam autem appellat ἀματαιότητα,, habitum esse 
adversus futile argumentum phantasias ad rectam ra- 
tionem referentem. Jpsamque scientiam dicunt sive cer- 
tam comprehensionem sive habitum in visorum susceptione 
nihil a ratione deviantem. ^ Ceterum absque dialecticee 
speculatione sapientem in oratione ab errore immunem 
non fore : quippe ab illa dignosci verum atque falsum, 
probabile item et quod ambigue dicatur distincte intelligi : 
ea remota jam non licere rite interrogare atque respondere. 


170 BIBA. Z, 


εἶναι ὁδῷ ἐρωτᾶν xat ἀποχρίνεσθαι. — (48) διατείνειν δὲ 
τὴν ἐν ταῖς ἀποφάσεσι προπέτειαν χαὶ ἐπὶ τὰ γινόμενα, 
ὥςτ᾽ εἰς ἀκοσμίαν xal εἰκαιότητα τρέπεσθαι τοὺς ἀγυ-- 
μνάστους ἔχοντας τὰς φαντασίας. οὐχ ἄλλως τ᾽ ὀξὺν 
6 xal ἀγχίνουν καὶ τὰ ὅλον δεινὸν ἐν λόγοις φανήσεσθαι 
τὸν σοφόν: τοῦ γὰρ αὐτοῦ εἶναι ὀρθῶς διαλέγεσθαι 
xa διαλογίζεσθαι xal ταῦ αὐτοῦ πρός τε τὰ προχείμενα 
διαλεχθῆναι xal πρὸς τὸ ἐρωτώμενον ἀποχρίνασθαι, 
ἅπερ ἐμπείρου διαλεχτιχῇς ἀνδρὸς εἶναι. ἐν οὖν τοῖς 
10 λογιχοῖς ταῦτ᾽ αὐτοῖς δοκεῖ χεφαλαιωδῶς " 
καὶ χατὰ μέρος εἴπωμεν xal τὰ ἅπερ αὐτῶν εἰς τὴν 
εἰςαγωγικὴν τείνει τέχνην, xal αὐτὰ ἐπὶ λέξεως τίθησι 
Διοκλῆς 6 Μαγνης ἐν τῇ ἐπιδρομῇ τῶν φιλοσόφων, λέ- 
γῶν οὕτως"  (49] « Ἀρέσχει τοῖς στωιχοῖς τὸν περὶ 
16 φαντασίας χαὶ αἰσθήσεως προτάττειν λόγον, χαθότι τὸ 
κριτήριον, à fj ἀλήθεια τῶν πραγμάτων γινώσχεται, 
xa γένος φαντασία ἐστὶ xal καθότι 6 περὶ συγχαταθέ- 
σεως καὶ ὃ περὶ χαταλήψεως χαὶ νοήσεως λόγος προάγων 
τῶν ἄλλων οὐχ ἄνευ φαντασίας συνίσταται. προηγεῖ- 
20 «at γὰρ fj φαντασία, εἶθ᾽ ἡ διάνοια ἐχλαλητιχὴ ὑπάρ- 
χουσα ὃ πάσχει ὑπὸ τῆς φαντασίας, τοῦτο ἐχφέρει 
λόγῳ. » (60) διαφέρει δὲ φαντασία xal φάντασμα 
φάντασμα μὲν γάρ ἐστι δόχησις διανοίας οἵα γίνεται 
χατὰ τοὺς ὕπνους, φαντασία δέ ἐστι τύπωσις ἐν ψυχῇ, 
25 τουτέστιν ἀλλοίωσις, ὡς 6 Χρύσιππος ἐν τῇ δυωδεχάτη, 
περὶ ψυχῆς ὑφίσταται. οὐ γὰρ δεχτέον τὴν τύπωσιν 
οἷονεὶ τύπον σφραγιστῇρος, ἐπεὶ ἀνένδεχτόν ἐστι πολ- 
λοὺς τύπους κατὰ τὸ αὐτὸ περὶ τὸ αὐτὸ γίνεσθαι. νοεῖ-- 
ται δὲ ἣ φαντασία ἢ ἀπὸ ὑπάρχοντος χατὰ τὸ ὑπάρχον 
30 ἐνχπομεμαγμένη καὶ ἐναποτετυπωμένη xal ἐναπεσφρα- 
γισμένη, οἵα οὐχ ἂν γένοιτο ἀπὸ μὴ ὑπάρχοντος. (si) 
τῶν δὲ φαντασιῶν χατ᾽ αὐτοὺς al μέν εἶσιν αἰσθητικαί, 
αἰ δ᾽ οὔ αἰσθητιχαὶ μὲν αἴ δι᾽ αἰσθητηρίου 3 αἰσθητηρίων 
λαμβανόμεναι, οὐκ αἰσθητιχαὶ δ᾽ αἵ διὰ τῆς διανρίας xa- 
35 θάπεραΐ ἐπὶ τῶν ἀσωμάτων xai ἐπὶ τῶν ἄλλων τῶν λόγῳ 
λαμθανομένων. τῶν δὲ αἰσθητιχῶν ἀπὸ ὑπαρχόντων 
μετ᾽ εἴξεως χαὶ συγχαταθέσεως γίνονται. εἰσὶ δὲ τῶν φαν- 
τασιῶν xal ἐμφάσεις al ὡςανεὶ ἀπὸ ὑπαρχόντων γινό- 
μεναι. ἔτι τῶν φαντασιῶν αἱ μέν εἰσι λογικαί, αἵ δὲ 
ἄλογοι" λογικαὶ μὲν ai τῶν λογικῶν ζῴων. ἄλογοι δὲ 
αἵ τῶν ἀλόγων αἷ μὲν οὖν λογιχαὶ νοήσεις εἰσίν, αἵ 
δ᾽ ἄλογοι οὐ τετυχήχασιν ὀνόματος. χαὶ al μέν εἶσι 
τεχνιχαί, at δὲ deeyvov ἄλλως γοῦν θεωρεῖται ὑπὸ 
τεχνίτου εἰχὼν xal ἄλλως ὑπὸ ἀτέχνου. (62) αἴσθησις 


4 


ς 


4 


[^ 4 


πνεῦμα ἐπὶ τὰς αἰσθήσεις OUjxov xal ἣ δι᾽ αὐτῶν xa- 
τάληψις καὶ ἢ περὶ τὰ αἰσθητήρια χκατασχευή. xa0' ἥν 
τινες πηροὶ γίνονται. χαὶ ἣ ἐνέργεια δὲ αἴσθησις xa- 
λεῖται. 4$ δὲ χατάλγψις γίνεται κατ᾽ αὐτοὺς αἰσθήσει 
bo μὲν λευχῶν xal μελάνων xat τραχέων xat λείων, λόγῳ 
δὲ τῶν δι᾽ ἀποδείξεως συναγομένων, ὥςπερ τὸ θεοὺς 
εἶναι, καὶ προνοεῖν τούτους. τῶν γἀρνοουμένων τὰ μὲν 
χατὰ περίπτωσιν ἐνοήθη, τὰ δὲ xa0' ὁμοιότητα, τὰ δὲ 
κατ᾽ ἀναλογίαν, τὰ δὲ xavà μετάθεσιν, τὰ δὲ χατὰ σύν- 


χαὶ (va368icis summatim illis visa sunt. atque ut etiam ραγ αὐλῆς, 


δὲ λέγεται κατὰ τοὺς στωιχοὺς τό τ᾽ ἀφ᾽ ἡγεμονιχοῦ 


a. ZHNON. 


(48) Sed pertingere eam quz in negationibus est temeritatem 
etiam δὰ ea quz fiunt , adeo ut in abeurditatem ac ΠΝ 
tem vertantur qui phantasias minime exercitalas habent. 
Neque aliter acutum et ingeniosum peritumque omnino i» 
dicendo et fore et visum iri sapientem : ejusdem enim exe 
recte loqui recteque cogitare, ejusdemque ad ea qu» p-- 
ponuntur disserere et ad ea quze interrogantur responder, 
quie sint omnia viri dialecticze periti. Hiec igitur in l- 


non omittamus et ista qux» secundum illos ad institutioni. 
artem tendunt, adjiciamus qus ipsa ad verbum Dile 
Magnesius in Percursione philosophorum ponit , dicensita : 
(49) « Placet Stoicis rationem de visione ac sensu prayponere 
in ordine, quod criterium , quo rerum veritas cognoscitur, 
visionis genus est, tum etiam quod ratio de consensione el | 
comprehensione et intelligentia, quae cetera praecedit, non 
absque phantasia constat : nempe preecedit phantazi; 
deinde mens, cujus officium sit enuntiare quod a phan- 
tasia patitur, hoc ipsum exprimit oratione. » (30) Di- 
fert autem phantasia a phantasmate.  Phantasma enm 
visum mentis est, cujusmodi ip somniis fit; phantasia vero. 
est formz in animo impressio, hoc est mutatio, siut 
Chrysippus in duodecimo de anima exponit. Neque emm | 
suscipienda est formatio hujusmodi veluti sigilli form : 
nam possibile non est figuras plures eodem in loco simu - 
fieri. Intelligitur autem phantasia ea esse quae ah exsistenle | 
secundum exsistens impressa, formata atque signata e, | 
qualis profecto non fieret a non exsistente. (51) Enimvero 





phantasiarum secundum illos ali& sensibiles sunt, ali - 
non : sensibiles quidem qua per sensum sive sensus δι ὦ 
piuntur; non sensibiles autem ille. sunt quae percipiuntur 


animo , veluti incorporearum rerum et reliquorum qui - 
tione tantum accipiuntur. Porro sensibiles ab his que ex 


sistunt cum cessione et consensione fiunt. Sunt auem | 


phantasiarum etiam species quse ab quasi exsistentibus rebus 
fiunt. Praeterea phantasiarum alise sunt rationales, aliz irra- 
tionales : rationales quidem rationalium animalium , irratie- 
nalesirrationalium sunt. Rationales igitur intelligentizsunt, 


irrationales nomen hactenus non habent. Et alis quideni ! 


artificiales sunt , ali: autem in artem non cadunt : aliter 


enim ab artifice spectatur imago, aliter ab artis imperilo. | 
(32) At vero sensus secundum Stoicos dicitur spiritus apri" 
cipali ad sensus pertingens et quze per illos fit comprehet- 





sio, sensuumque ipsorum opificium, secundum quod ali- 
qui fiunt debiles. Actioque ipsa sensus appellatur. Cele- 
rum comprehensio secundum illos fit sensu quidem, ul 
albi et nigri , asperi et lenis ; ratione vero, eorum qui €* de 


monstratione colliguntur, puta deos esse eosque humans . 


rebus providere. Nam quie intelliguntur partim per incus" 
nem in sensus, partim per similitudinem, alia per proport 
nem , alia per translationem , alia per compositionem, qu£ 





LIB. Vil, 1. ZENO. 


st, τὰ δὲ χατ᾽ ἐναντίωσιν. (68) χατὰ περίπτωσιν μὲν 
i» ἐνοήθη τὰ αἰσθητά, καθ᾽ ὁμοιότητα δὲ τὰ ἀπό τινος 
χραχειμένου, ὡς Σωχράτης ἀπὸ τῆς εἰκόνος " xav ἀνα- 
γίαν δὲ αὐξητιχῶς μέν. ὡς ὃ Τιτυὸς καὶ Κύχλωψ᾽ 
εἰωτιχῶς δέ, ὡς ὃ Πυγμαῖος. χαὶ τὸ χέντρον δὲ τῆς γῆς 
iz ἀναλογίαν ἐνοήθη ἀπὸ τῶν μικροτέρων σφαιρῶν. 
χτὰ μετάθεσιν δέ, οἷον ὀφθαλμοὶ ἐπὶ τοῦ στήθους" 
χτὰ σύνθεσιν δὲ ἐνοήθη ἹἹπποχένταυρος, καὶ xav! ἐγαν- 
ἰωσιν θάνατος. νοεῖται δὲ xal κατὰ μετάθασίν τινα, 
κ τὰ λεχτὰ xal ὃ τόπος. φυσιχῶς δὲ νοεῖται δίκαιόν 
ιχαὶ ἀγαθόν" xal κατὰ στέρησιν, olov ἄχειρ. τοιάδε 
wà xal περὶ φαντασίας χαὶ αἰσθήσεως χαὶ νοήσεως 


πνυατίζουσι. (54) Κριτήριον δὲ τῆς ἀληθείας φασὶ τυγ- 3.5 


(νειν τὴν χαταληπτικὴν φαντασίαν, τουτέστι τὴν 
ἰπὸ ὑπάρχοντος, καθά φησι Χρύσιππος ἐν τῇ δυωδε- 
«ἅτη τῶν ψυσιχῶν xal Ἀντίπατρος xai Ἀπολλόδωρος. 
ὁ μὲν γὰρ Βόηθος χριτήρια πλείονα ἀπολείπει, νοῦν 
καὶ αἴσθησιν xat ὄρεξιν xal ἐπιστήμην. ὃ δὲ Χρύσιπ- 
πος διαφερόμενος περὸς αὐτὸν ἐν τῷ πρώτῳ περὶ λόγου 
χριτήριά φησιν εἶναι αἴσθησιν χαὶ πρόληψιν" ἔστι 
δ᾽ ἢ πρόληψις ἔννοια φυσικὴ τῶν χαθόλου, ἄλλοι δέ 
τινες τῶν ἀρχαιοτέρων στωιχῶν τὸν ὀρθὸν λόγον χριτή- 
ριον ἀπολείπουσιν, ὡς ὃ Ποσειδώνιος ἐν τῷ περὶ χρι- 


171 


dam per contrarietatem intellecta et animadversa sunt. (53) 
Per incursionem quidem in sensus sensibilia intellecta sunt, 
per similitudinem vero quie ab adjacente aliqua re, ut So- 
crates ex imagine; per proportionem autem ex incremento 
quidem, ut Tityus ac Cyclops; ex detrimento autem , ut 
Pygmreus. Sic etiam centrum terre ex proportione intel- 
lectum est a minoribus orbibus. Per translationem vero, 
ut oculi in pectore : per compositionem autem, ut Hip- 
pocentaurus intelligitur ; per adversationem, mors. Non- 
nulla item per transitionem intelliguntur, ut que dicta sunt 
etlocus. — Naturaliter autem noscitur justum quippiam et 
bonum; per privationem, ut mancus. Hec sunt qua illi de 
phantasia et sensu et intelligentia tradunt decreta. (54) 
Criterium veritatis esse dicunt comprehensibilem phanta- 
siam, eam videlicet qua ab exsistente proficiscitur, ut Chry- 
sippus in duodecimo Physicorum tradit et Antipater et 
Apollodorus. Nam Boethus quidem plura criteria relin- 
quit, mentem, sensum, appetitionem et scientiam. Sed 
enim Chrysippus ab illo dissentiens in primo de ratione 
criterium dicit esse sensum et anticipationem. . Est autem 
anticipatio naturalis intelligentia earum rerum quz univer- 
saliter sunt. Alii vero quidam ex antiquioribus Stoicis re- 


τηρίου φησί, (56) T? δὲ διαλεχτιχῇς θεωρίας συμφώ- 3 δοίδιι rationem criterium tradunt , ut Posidonius ait in libro 


Ye Goxet τοῖς πλείστοις ἀπὸ toU περὶ φωνῇς ἐνάρχε- 
Cn τόπου. ἔστι δὲ φωνὴ ἀὴρ πεπληγμένος ἢ τὸ ἴδιον 
αἰσθητὸν ἀχοῆς, ὥς φησι Διογένης 6 Βαῤυλώνιος ἐν τῇ 
περὶ φωνῆς τέχνη. ζῴου μέν ἐστι φωνὴ ἀὴρ ὑπὸ ὁρμῆς 
πεπληγμένος, ἀνθρώπου δ᾽ ἔστιν ἔναρθρος καὶ ἀπὸ 
διανοίας ἐχπεμπομένη, ὡς ὃ Διογένης φησίν, ἥτις ἀπὸ 
δεκατεσσάρων ἐτῶν τελειοῦται. xal σῶμα δ᾽ ἐστὶν ἡ φωνὴ 
χατὰ τοὺς στωιχούς, ὥς φησιν Ἀρχέδημός τ᾽ ἐν τῇ περὶ 
φωνῆς χαὶ Διογένης χαὶ Ἀντίπατρος καὶ Χρύσιππος ἐν 
τῇ δευτέρᾳ τῶν φυσιχῶν. (5e) πᾶν γὰρ τὸ ποιοῦν σῶμά 
"ἔστι, ποιεῖ δὲ ἢ φωνὴ προςιοῦσα τοῖς ἀχούουσιν ἀπὸ 
τῶν φωνούντων, λέξις δέ ἐστιν, ὥς φησι Διογένης, 
φωνὴ ἐγγράμματος,, οἷον Ἡμέρα. λόγος δέ ἐστι φωνὴ 
σημαντιχὴ ἀπὸ διανοίας ἐχπεμπομένη, οἷον Ἡ μέρα 
ἐστί, διάλεχτος δέ ἐστι λέξις χεχαραγμένη ἐθνιχῶς τε 
(xit Ἑλληνιχῶς ἢ λέξις ποταπή, τουτέστι ποιὰ χατὰ 
διάλεχτον, otov χατὰ μὲν τὴν ᾿Ατθίδα Θάλαττα,, χατὰ 
5 τὴν Ἰάδα Ἡμέρη. τῆς δὲ λέξεως στοιχεῖά ἐστι τὰ 
εἰχοσιτέσσαρα γράμματα. τριχῶς δὲ λέγεται τὸ γράμμα, 
τὸ τε στοιχεῖον ὅ τε χαραχτὴρ τοῦ στοιχείου χαὶ τὸ 
δ ὄνομα, οἷον Ἄλφα΄ (57) φωνήεντα δέ ἐστι τῶν στοι- 
γείων ἑπτά, a, £7, 1,0, 0, 0" ἄφωνα δὲ EB, 
Y:3,x,Tm,c. διχφέρει δὲ φωνὴ καὶ λέξις, ὅτι φωνὴ 
υὲν xal ὁ 70e ἐστι, λέξις δὲ τὸ ἔναρθρον μόνον. λέξις 
7 λήνου διαφέρει, ἅτι λόγος ἀεὶ σημαντιχός ἐστι, λέξις 

V δὲ χαὶ ἄσημος, ὡς ἡ βλίτυρι, λόγος δὲ οὐδαμῶς. δια- 
cipit δὲ xol τὸ λέγειν τοῦ προφέρεσθαι" προφέρονται 
uiv γὰρ al φωναί, λέγεται δὲ τὰ πράγματα, ἃ δὴ καὶ 


de criterio. (55) Jam dialectic;e speculationis concorditer 
videtur plurimis initium a loco de voce capiendum. Est 
autem vox aer ictus sive, ut ait Diogenes Babylonius in 
Arte quam de voce scripsit, sensus auditui proprie re- 
spondens. Animalis quidem vox est aer ex impetu percus- 
sus; hominis autem vox est articulata vox et quz» ex mente 
proficiscitur, ut ait Diogenes , quz? a quattuordecim «etatis 
annis consummatur. Sedet corpus est vox secundum Stoi- 
cos, ut ait Archedemus in libro de voce et Diogenes et 
Antipater.et Chrysippus in secundo Naturalium. (56) Omne 
enim quod facit aliquid , corpus est ; facit autem vox quie 
a loquentibus ad auditores pertendit. Dictio autem secun- 
dum Stoicos, ut Diogenes ait, vox literata est, ut Dies. 
Oratio autem est vox significativa quze ex mente profici- 
scitur, ut Dies est. Dialectus est dictio expressa secundum 
gentium Gracorumque varietatem , sive dictio cujas, hoc 
est, aliquo modo comparata secundum dialectum , quem- 
admodum Attico moredicitur θάλαττα, Sonico vero ἡμέρη. 
Dictionis vero elementa viginti quattuor litere sunt. 
Dicitur autem litera tripliciter, elementum, figura elementi, 
et nomen, ut alpha; (57) porro septem sunt vocalia ele- 
menia, a,6,7,1,0,v, o; mule sex, B, y, ὃ, x, m, T. 
Differt autem vox a dictione : nam vox quidem et sonus 
est, dictio autem articnlata sola. Porro dictio ab oratione 
differt, quod oratio semper significativa est, dictio autem 
etiam nihil significans, ut βλίτυρι ; non sic autem oratio. 
Differunt item dicere ac pronuntiare : nam pronuntiantut 
voces , dicuntur autem res qux quidem dici possunt.  Ora- 


Mx τυγχάνει, τοῦ δὲ λόγου ἔστι μέρη πέντε, OcJ9tionis vero quinque sunt partes, ut ait Diogenes in libro 
τίσι Διογένης τ᾿ ἐν τῷ περὶ φωνῆς xat Χρύσιππος, — de voce et Chrysippus : nomen, appellatio, verbum, con- 


172 


ὄνομα, προςηγορία, ῥῆμα, σύνδεσμος, ἄρθρον“ ὃ δ᾽ 
Ἀντίπατρος χαὶ τὴν μεσότητα τίθησιν ἐν τοῖς περὶ λέ- 
ξεως xal τῶν λεγομένων. — (58) ἔστι δὲ προςτηγορία μὲν 
χατὰ τὸν Διογένην μέρος λόγου σημαῖνον χοινὴν ποιό- 
ὃ τητα, οἷον Ἄνθρωπος, Ἵππος" ὄνομα δέ ἐστι μέρος 
λόγου δηλοῦν ἰδίαν ποιότητα, οἷον Διογένης, Σωχρά- 
τῆς ῥῆμα δέ ἐστι μέρος λόγου σημαῖνον ἀσύνθετον 
χατηγόρημα, ὡς ὃ Διογένης. 3j, ὥς τινες, στοιχεῖον 
λόγου & ἄπτωτον, σημαῖνόν τι συνταχτὸν περί τινος ἢ τι- 
10 νῶν, οἷον T'gdqio , Λέγω" σύνδεσμος δέ ἐστι μέρος 
λόγου ἅ ἄπτωτον, συνδοῦν τὰ μέρη τοῦ λόγου’ ἄρθρον 
δέ ἐστι στοιχεῖον λόγου πτωτιχόν, διορίζον τὰ γένη τῶν 
ὀνομάτων xal τοὺς ἀριθμούς, otov Ὁ, Ἡ, Τό, Οἱ, 
Αἱ, Τά. 
15 σμός, σαφήνεια, συντουία, πρέπον, χατασχευή. 'E^- 
ληνισμὸς μὲν οὖν ἐστι φράσις ἀδιάπτωτος ἐν τῇ τε- 
χνικῇ xal μὴ εἰχαίᾳ συνηθείᾳ" σαφήνεια δέ ἐστι λέξις 
γνωρίμως παριστῶσα. τὸ νοούμενον " συντομία δέ ἐστι 
λέξις αὐτὰ τὰ ἀναγκαῖα περιέχουσα πρὸς δήλωσιν τοῦ 
30 πράγματος" πρέπον δέ ἐστι λέξις οἰκεία τῷ πράγματι" 
χατασχευὴ δέ ἐστι λέξις ἐχπεφευγυῖα τὸν ἰδιωτισμόν. 
ὃ δὲ βαρθδαρισμὸς ἐχ τῶν χαχιῶν λέξις ἐστὶ παρὰ τὸ 
ἔθος τῶν εὐδοχιμούντων "E λλήνων͵ σολοιχισμὸς δέ ἐστι 


λόγος ἀχαταλλήλως συντεταγμένος. (oo) Ποίημα δέ ἐστιν, L Poema est, ut ait Posidonius in ea introductione qnam :: 


25 ὡςὁ Ποσειδώνιός φησιν ἐν τῇ περὶ λέξεως εἰςαγωγῇ» λέξις 
ἔμμετρος ἣ ἕνρυθμος. μετὰ σχευῆς τὸ λογοειδὲς ἐχδεθη- 
χυῖα * τὸ ἔνρυθμον ὃ δ᾽ εἶναιτὸ" 


Γαῖα μεγίστη χαὶ Διὸς αἰθήρ. 
ποίησις δέ ἐστι σημαντιχὸν ποίημα, μίμησιν περιέχον 


30 θείων xal ἀνθρωπείων. “Ὅρος δέ ἐστιν, ὥςφησιν ᾿Αντίπα- 42narumque rerum imitationem complectens. Definitio ex, ul 


τρος ἐν τῷ πρώτῳ περὶ ὅρων, λόγος χατ᾽ ἀνάλυσιν ἀπαρ- 
τιζόντως ἐκφερόμενος, 7j, ὡς Χρύσιππος ἐν τῷ περὶ 
ὅρων, καὶ ἀπόδοσις. ὑπογραφὴ δέ ἐστι λόγος τυπω- 
ὀῶς εἰςάγων εἰς τὰ πράγματα, ἣ ὅρος ἁπλούστερον τὴν 
85 τοῦ ὅρου δύναμιν προςενηνεγμένος. γένος δέ ἐστὶ πλειό- 
νῶν xa ἀναφαιρέτων ἐννοημάτων σύλληψις, οἷον Ζῷον’ 
τοῦτο γὰρ περιείληφε τὰ χατὰ μέρος ζῷα. (s) ἐννόημα 
ὁέ ἐστι φάντασμα διανοίας. οὔτε τι Óv οὔτε ποιόν, 
ὡςανεὶ δέ τι ὃν xai ὡςανεὶ ποιόν. οἷον γίνεται ἀνατύ- 
40 πωμα ἵππου xol μὴ παρόντος. εἶδος δέ ἐστι τὸ ὑπὸ 
τοῦ γένους περιεχόμενον, ὡς ὑπὸ τοῦ ζῴου 6 ἄνθρωπος 
περιέχεται. γενιχώτατον δέ ἐστιν ὃ γένος ὃν γένος οὐχ 
(1n οἷον τὸ ὄν: εἰδιχώτατον δέ ἔστιν ὃ εἶδος ὃν 
dio οὐχ ἔχει, ὥςπερ 6 X Σωκράτης. Διαίρεσις δέ ἐστι 
γένους $ εἰς τὰ mpocy εἴδη 101, , οἷον Τῶν ζώων τὰ 
μέν ἐστι λογικά, τὰ δὲ ἄλογα. ἀντιδιαίρεσις i δέ ἐστι 
γένους εἷς εἶδος τομὴ χατὰ τοὐναντίον, ὡς ἂν xat! 
ἀπόφασιν, οἷον Τῶν ὄντων τὰ μέν ἐστιν ἀγαθά, τὰ δ᾽ 
οὐκ ἀγαθά. ὑποδιαίρεσις δέ ἐστι διαίρεσις ἐπὶ διαι- 
δ0 ρέσει, οἷον Τῶν ὄντων τὰ μέν ἐστιν ἀγαθά, τὰ δ᾽ οὐκ 
ἀγαθά, καὶ Τῶν οὐχ ἀγαθῶν τὰ μέν ἐστι χαχά, τὰ δὲ 
ἀδιάφορα. (62) μερισμὸς δέ ἐστι γένους εἰς τόπους χα- 
τάταξις, ὡς ὃ Κρίνις" οἷον Τῶν ἀγαθῶν τὰ μέν ἐστι 
περὶ ψυχήν, τὰ δὲ περὶ σῶμ. 


» 
οι 


(9) "Apezal δὲ λόγου εἰσὶ πέντε. Ἑλληνι-ἀοὐταεῖίας, perspicuitas , brevitas , decentia , compositio. Ext 


BIBA. Z, «a. ZIINON. 


junctio, articulus. Antipater medinm adjecit in libris de 
dictione et de his quze dicuntur. (58) Est autem appelato 
secundum Diogenem pars orationis significans communem 
qualitatem, ut homo , equus; nomen vero est pars oratio- 
nis significans propriam sive privam qualitatem , ut Dig- 
nes, Socrates; verbum est pars orationis significans incum- 
positum praedicatum , ut Diogenes; vel, sicut quidam το 
lunt, elementum orationis sine casu, significans aliquid σαν. 
positum de aliquo vel aliquibus, ut Lego, Scribo; eu 
junctio autem pars orationis est sine casu , connecten: on- 
tionis partes; porro articulus elementum est oralio; 
casuale, distinguens nominum genera et numeros, ut ὁ, 
^, τό, οἱ, αἱ, τά. (59) Virtutes orationis quinque sunt : 
igitur Griecitas locutio recta secundum artificiosam , ma 
secundum trivialem consuetudinem ; perspicuitas ex dicto 
cognitis et intelligibilibus notis repraesentans quod in anim 
habemus ; brevitas est dictio ipsa tantum quz sunt nece 
saria continens ad significationem rei ; decentia dictio eb 
cuique rei proprie accommodata ; compositio dictio es qu | 
rusticitas dicendo devitatur. Porro ex vitiis barbarizns 
dictio est praeter consuetudinem probatorum Grecorum; 
solecismus autem est oratio incongrue construcía. MH 
dictione scripsit, dictio numerosa sive certa mensura at 
stans, cum apparatu prosz orationis speciem excedens; δι. 
merosum autem esse illud 

Maxima tellus et Jovis mther. | 
Poesis autem significativum est poema , divinarum hum | 
ait Antipater in primo de definitionibus, oratio per anah-t 
rem exhauriendo enuntiata, sive, ut Chrysippus ait in li 
bro de definitionibus, assi3natio. Descriptio autem est ora- 
tio ad res inducens per formas, sive definitio definitions 
vim simplicius exprimens, — Genus est plurium ac manet 
lium notionum comprehensio , ut quum dico Animal : hx 
enim cuncta pet species comprehendit animalia. (6) 
Notio est imaginatio mentis quae neque aliquid est nej* 
quale , sed veluti aliquid est et veluti quale, ut quum cc 
fatur equus etiam non prasens. Species est quie suh ἐν 
nere continetur, sicuti sub animalis nomine continetur 
homo. Estautem maxime generale, quod quum sit genis 
genus non habet , ut id quod est; maxime autem spei 
est, quod quum sit species, non habet speciem, sicuti Scr 
tes. Estautem generis divisio scissio in continentesspecits, tl: 
Animalium sunt alia rationalia , alia irrationalia. Contraria 
divisio est generis in speciem scissio per contrarium, vé 
ut per negationem, ut : Exsistentium quaedam sunt bom, 
quaedam vero non bona. Subdivisio est divisio pos d^ 
sionem, ut illud, Exsistentiumalia sunt bona, alia non bona; 
eorum autem quie bona non sunt, alia mala sunt, ali in- 
differentia. (62) Partitio autem est generis in locos ordin2- 
tio, ut Crinis ait, quemadmodum : Bonorum alia quim 


Auptéolix δέ iov circa animum, alia circa corpus sunt. — Amphibolis dici» 


LIB. Vil, 


p NF A 4 7, , ’ 
Gu δύο ἡ xal πλείονα πράγματα σημαίνουσα λεχτι- 


ὡς xai χυρίως xai χατὰ τὸ αὐτὸ ἔθος, ὥςθ᾽ ἅμα τὰ 


λείονα ἐχδέξασθαι χατὰ ταύτην τὴν λέξιν - οἷον Αὐλη- 
A; πέπτωχε᾽ δηλοῦνται γὰρ δι᾽ αὐτῆς τὸ μὲν τοιοῦ- 
v, Οἰχία τρὶς πέπτωχε, τὸ δὲ τοιοῦτον, Αὐλήτρια πέ- 


1. ΖΕΝΟΝ. 118 


est duas aut plures res sigaificans per orationem ac proprie 
et secundum eandi m «onsuetudinem, ut plura simul in 
eadem dictione possint colligi, veluti quum dicimus , Aule- 
tris (tibicina) cecidit : significatur enim eadem voce nunc 
aliquid tale , Aule tris ( Aula ter ) cecidit, et nunc tale , Tibi- 


^ J , 
τωχε. Διαλεχτιχὴ δέ ἐστιν, ὥς φησι Ποσειδώνιος, 4 Scina cecidit. Dialectica ést, ut ait Posidonius, verorum, 


, , ^. 1 “- Mos H 
torum, ἀληθῶν xal ψευδῶν xat οὐδετέρων " τυγχάνει 
᾿ αὕτη, ὡς ὃ Χρύσιππός φησι, περὶ σημαίνοντα xal 
γμαινόμενα, ἐν μὲν οὖν τῇ περὶ φωνῇίς θεωρία τοιαῦτα 


ἕνεται τοῖς στωιχοῖς. (62) ᾿Εν δὲ τῷ περὶ τῶν πραγμά--46 


ον χαὶ τῶν σημαινομένων τόπῳ τέταχται ὃ περὶ λεχτῶν 
αἰαυτοτελῶν xat ἀξιωμάτων xat συλλογισμῶν λόγος xal 
περὶ ἐλλιπτῶν τε καὶ χατηγορημάτων xai ὀρθῶν xai 


zu. φασὶ δὲ τὸ λεχτὸν εἶναι τὸ χατὰ φαντασίαν λο- (7 


χὴν ὑφιστάμενον. τῶν δὲ λεχτῶν τὰ μὲν λέγουσιν εἶναι 
εὑτοτελῇ οἱ στωιχοί, τὰ δ᾽ ἐλλιπῆ. ἐλλιπῇ μὲν οὖν ἐστι 
à ἀναπάρτιστον ἔχοντα τὴν ἐχφοράν, οἷον Γράφει" 
πιττοῦμεν γάρ, Τίς ; αὐτοτελῇ δ᾽ ἐστὶ τὰ ἀπηρτι- 
υένην ἔλοντα τὴν ἐχφοράν, οἷον Γράφει Σωχράτης, 
v μὲν οὖν τοῖς ἐλλιπέσι λεχτοῖς τέταχται τὰ χατηγο- 
ὕματα, ἐν δὲ τοῖς αὐτοτελέσι τὰ ἀξιώματα xai οἵ 
τυλλογισμοὶ xai τὰ ἐρωτήματα xat τὰ πύσματα. — (01) 
ἴστι δὲ τὸ χατηγόρημα τὸ χατά τινος ἀγορευόμενον ἢ 
τρᾶγῃαα συνταχτὸν περί τινος ἢ τινῶν, ὡς oi περὶ 
Ἀπολλύδωρόν φασιν, ἣ λεχτὸν ἐλλιπὲς συνταχτὸν 
iU πτώσει πρὸς ἀξιώματος γένεσιν. τῶν δὲ χατη- 
Ἰορημάτων τὰ μέν ἐστι συμδάματα, " οἷον τὸ διὰ πέ- 
τᾶς πλεῖν. xal τὰ μέν ἐστι τῶν χατηγορημάτων ὀρθά, 
ὁ δ᾽ ὕπτια, ἃ δ᾽ οὐδέτερα. ὀρθὰ μὲν οὖν ἐστι τὰ συντασ- 
οὔμενα αἱᾷ τῶν πλαγίων πτώσεων πρὸς χατηγορήματος 
Ἱένεσιν, οἷον Ἀχούει, 'OpE, Διαλέγεται" ὕπτια δ᾽ 
ἐστὶ τὰ συντασσόμενα τῷ παθητιχῷ μορίῳ, οἷον 
Ἄχούομαι ; Ὁρῶμαι" οὐδέτερα δ᾽ ἐστὶ τὰ μηδετέρως 
ἔχοντα, οἷον GO povetv , Περιπατεῖν. ἀντιπεπονθότα δέ 
ἐστιν ἐν τοῖς ὑπτίοις, ἀνύπτια ὄντα, (65) ἐνεργήματα 
δέ ἐστιν, οἷον Κείρεται’ ἐμπεριέχει γὰρ ἑαυτὸν ὃ χει- 
βόμενος, πλάγιαι δὲ πτώσεις εἰσὶ γενιχὴ xal δοτιχὴ xal 


falsorum neutrorumque scientia. Versatur autem μος, ut 
Chrysippus ait, circa significantia et significata. Haec igitur 
atque talia Stoici theoria vocis disserunt. (63) Porro in loco 
qui de rebus οἱ de significatis est, collocatur oratio de his 
qua dici possunt , de perfectis , de enuntiatis ac syllogismis , 
itemque de deficientibus et praedicamentis rectisque ac supi- 
nis. Aiunt autem illud dici posse quod secundum rationa- 
lem subsistat imaginationem. . Eorum vero alía dicunt esse 
perfecta Stoici, alia deficientia. Ac deficientia quidem sunt , 
que imperfectam habent enuntiationem, ut quum dici- 
mus, Scribit : quaerimus enim, Quis? Perfecta vero sunt, 
quie plenam habent enuntiationem, veluti quum dicimus , 
Socrates scribit. ltaque in deficientibus quidem locum 
suum habent predicamenta, in perfectis vero enuntiata , 
syllogismi, interrogationes et percontationes. (64) Est 
autem praedicatum quod de aliquo enuntiatur aut res de 
aliquo aliquibusve composita , ut Apollodorus ait, sive ef- 
fatura deficiens constructum recto casu ad enuntiati gene- 
rationem.  Pradicatorum autem alia quidem sunt acci- 
dentia, * ut navigare per scopulos. Atque alia quidem 
praedicata recta sunt, alia supina, alia neutra. Recta qui- 
dem sunt quie construuntur cum aliquo ex casibus obliquis 
ad preedicati generationem , ut est Audit, Videt, Loquitur; 
supina vero sunt qua cum particula passiva construuntur, 
ut est Audior, Videor; neutra sunt qu:ze neutro se habent 
modo , utest Sapere, Ambulare. Reciproca vero sunt quam 
in supinis supina non sunt. (65)Sunt autem actiones cu- 
jusmodi est illud , Tondetur : se enim qui tondetur comple- 
ctitur. Obliqui vero casus sunt genitivus, dativus, accu- 


αἰτιατιχή. Ἀξίωμα δέ ἐστιν ὅ ἐστιν ἀληθὲς ἢ ψεῦδος Bsativus. Enuntiatum vero est id quod aut. verum aut falsum 


ἢ πρᾶγμα αὐτοτελὲς ἀποφαντὸν ὅσον ἐφ᾽ ἑαυτῷ [ἢ xa- 
ταφαντύν ,] ὃς ὃ Χρύςιππός φησιν ἐν τοῖς διαλεχτιχοῖς 
ὅροις" olov Ἡμέρα ἐστὶ, Δίων περιπατεῖ. ὠνόμασται δὲ 
τὸ ἀξίωμα ἀπὸ τοῦ ἀξιοῦσθαι ἢ ἀθετεῖσθαι" Ó γὰρ λέγων 
Ἡμέρα ἐστίν, ἀξιοῦν δοχεῖ τὸ ἡμέραν εἶναι. οὔσης 
μὲν οὖν ἡμέρας, ἀληθὲς γίνεται τὸ προχείμενον ἀξίωμα" 
μὴ οὔσης δέ, ψεῦδος. (86) διαφέρει δ᾽ ἀξίωμα xal 
ἐρώτημα καὶ πύσμα, προςταχτιχὸν καὶ ὀρχιχὸν καὶ 
ἀρατιχὸν xal ὑποθετιχὸν καὶ προζαγορευτιχὸν xal 
πρᾶγμα ὅμοιον ἀξιώματι. ἀξίωμα μὲν γάρ ἐστιν ὃ 
λέγοντες ἀποφαινόμεθα, ὅπερ ἢ ἀληθές ἐστιν ἢ ψεῦδος. 
ἐρώτημα δέ ἐστι πρᾶγμα αὐτοτελὲς μέν, ὡς καὶ τὸ 
ἄίωμα, αἰτητιχὸν δὲ ἀποχρίσεως, olov 'Apd γ᾽ ἡμέρα 
ἐπτί, τοῦτο δ᾽ οὔτε ἀληθές ἐστιν οὔτε ψεῦδος, ὥςτε τὸ 
d "uoa ἐστίν ἀξίωμά ἐστι, τὸ δὲ "A pd γ᾽ ἡμέρα 
ἐστίν; ἐρώτημα, πύσμα δέ ἐστι πρᾶγμα πρὸς ὃ συμ» 


est aut perfecta res quie per se sensum efficit, ut Chrysip- 
pus in dialecticis definitionibus dicit : puta , Dies est, Dion 
ambulat. Appellatum est autem Greece ἀξίωμα, quod vel pro- 
betur vel improbetur : nam qui dicit , Dies est , videtur pro- 
bare diem esse. Jam si dies est, verum est quod proponitur 
enuntiatum ; si vero non, falsum. (66) Differt autem 
enuntiatum et interrogatio et percontatio, imperativum et 
adjurativum et imprecativum et substantivum et appellati- 
vum et enuntiato simjle. Enuntiatum quippe est quod di- 
centes edicimus , quod aut verum aut falsum est. Inter- 
rogatio res est perfecta quidem sicut enuntiatum, sed quaa 
responsionem requirat, ut est, Num dies est? Hoc neque 
verum neque falsum est. Itaque dum dicimus, Dies est , 
enuntiatam est; dum vero dicimus, Num dies est? inter- 
rogalio.  Percontatio vero res est ad quam per indicia re- 


174 


θολικῶς οὐχ ἔστιν ἀποχρίνεσθαι, ὡς ἐπὶ τοῦ ἐρωτήμα-- 
τος, Ναί, ἀλλ᾽ εἰπεῖν, Οἰχεῖ ἐν τῷδε τόπῳ. (67) προς- 
ταχτιχὸν δέ ἐστι πρᾶγμα ὃ λέγοντες προςτάσσομεν; 
οἷον. 
N Σὺ μὲν βάδιζε τὰς ἐπ᾽ ἸΙνάχου ῥοάς. 
δρκιχὸν δέ ἐστι πρᾶγμα " " ὃ εἰ λέγοι τις, προςαγορεύοι 
ἄν, οἷον, 
Ἀτρείδη κύδιστε, ἄναξ ἀνδρῶν ᾿Αγάμεμνον. 
ὅμοιον δ᾽ ἐστὶν ἀξιώματι ὃ τὴν ἐχφορὰν ἔχον ἀξιωματι- 
10 χὴν παρά τινος μορίου πλεονασμὸν ἢ πάθος ἔξω πίπτει 
τοῦ γένους τῶν ἀξιωμάτων, οἷον, 
Καλός γ᾽ 6 παρθενών. 
Ὥς Πριαμίδησιν ἐμφερὴς 6 βουχόλος. 
(65) ἔστι δὲ καὶ ἐπαπορητιχόν τι πρᾶγμα διενηνοχὸς 
16 ἀξιώματος, ὃ εἶ λέγοι τις, ἀποροίη ἄν" 


"Ap' ἔστι συγγενές τι λύπη xal βίος ; 
οὔτε δ᾽ ἀληθῇ ἐστιν οὔτε ψευδῇ τὰ ἐρωτήματα xal τὰ 


πύσματα χαὶ τὰ τούτοις παραπλήσια, τῶν ἀξιωμάτων 
ἢ ἀληθῶν 3| ψευδῶν ὄντων. Τῶν ἀξιωμάτων τὰ μέν 
20 ἐστιν ἁπλᾶ, τὰ δ᾽ οὐχ ἁπλᾶ, ὥς φασιν οἱ περὶ Χρύ- 
σιππον xal Ἀρχέδημον xat ᾿Αθηνόδωρον xal ᾿Αντίπα- 
«pov xal Κρίνιν. ἁπλᾶ μὲν οὖν ἐστι τὰ συνεστῶτα ἐξ 
ἀξιώματος μὴ διαφορουμένου [ἢ ἐξ ἀξιωμάτων], οἷον τὸ 
Ἡμέρα ἐστίν" οὐχ ἁπλᾶ δ᾽ ἐστὶ τὰ συνεστῶτ᾽ ἐξ ἀξιώ- 
25 ματος διαφορουμένου 7| ἐξ ἀξιωμάτων. (69) ἐξ ἀξιώ- 
ματος μὲν διαφορουμένου, οἷον Εἰ ἡμέρα ἐστίν" ἐξ 
ἀξιωμάτων δέ, οἷον Εἰ ἡμέρα ἐστί, φῶς ἐστί. ἐν δὲ 
τοῖς ἁπλοῖς ἀξιώμασίν ἐστι τὸ ἀποφατιχὸν καὶ τὸ ἀρνη- 
τιχὸν xal τὸ στερητικὸν καὶ τὸ χατηγοριχὸν xal τὸ χα- 
40 ταγορευτιχὸν xal τὸ ἀόριστον, ἐν δὲ τοῖς οὐχ ἁπλοῖς 
ἀξιώμασι τὸ συνημμένον xat τὸ παρασυνημυένον xal 
τὸ συμπεπλεγμένον καὶ τὸ διεζευγμένον χαὶ τὸ αἰτιῶδες 
xal τὸ διασαφοῦν τὸ μᾶλλον xal τὸ ἧττον. " " xol 
ἀξιώματος οἷον Οὐχὶ διυέρα ἐστίν. εἶδος δὲ τούτου τὸ 
35 ὑπεραποφατιχόν. ὑπεραποφατιχὸν δ᾽ ἐστὶν ἀποφατι- 
χὸν ἀποφατιχοῦ, οἷον Οὐχὶ ἡμέρα οὐχ ἐστί" τίθησι δὲ τὸ 
Ἥμεέρα ἐστίν. (70) ἀρνητιχὸν δέ ἐστι τὸ συνεστὸς ἐξ 
ἀρνητιχοῦ μορίου xat κατηγορήωματος, οἷον Οὐδεὶς πε- 
purae στερητιχὸν δέ ἐστι τὸ συνεστὸς ix στερητιχοῦ 
40 μορίου καὶ ἀξιώματος χατὰ δύναμιν, οἷον A φιλανθρωπός 
ἐστιν οὗτος" χατηγοριχὸν δέ ἐστι τὸ συνεστὸς ἐκ πτώ- 
σεως ὀρθῆς xal χατηγορήματος, οἷον Δίων περιπατεῖ" 
χαταγορευτιχὸν δέ ἐστι τὸ συνεστὸς x πτώσεως ὀρθῆς 
δειχτιχῆς xal χατηγορήματος, οἷον Οὗτος περιπατεῖ" 
45 ἀόριστον δέ ἐστι τὸ συνεστὸς ἐξ ἀορίστου μορίου 1) ἀορί- 
στῶν μορίων, οἷον Τὶς περιπατεῖ, ᾿Εχεῖνος κινεῖται. (71) 
τῶν δ᾽ οὐχ ἁπλῶν ἀξιωμάτων συνηυμένον μέν ἐστιν, 
ὡς ὃ Χρύσιππος ἐν ταῖς διαλεχτικαῖς φησι χαὶ Διογένης 
ἐν τῇ διαλεχτιχῇ τέχνη, τὸ συνεστὸς διὰ τοῦ Εἰ συνα-- 
bo πτικοῦ συνδέσμου. ἐπαγγέλλεται δ᾽ 6 σύνδεσμος οὗτος 
ἀκολουθεῖν τὸ δεύτερον τῷ πρώτῳ,, olov Εἰ ἡμέρα ἐστί, 
φῶς ἐστι. παρασυνημμένον δέ ἐστιν, ὡς ὁ Κρίνις φησὶν 


BIBA. Z, α. ΖΗΝΩΝ. 


sponderc non possumus, sicut in interrogatione , Sane «ed 
dicere, ]n hoc loco habitat. (67) Imperativum autem re 
est quam dicentes imperamus , ut est illud : 


Tu vorticosi vade ad undas Inachi. 
Adjurativum est ?* quam si dicit quispiam , compellet o». 
tet, ut illud est, 


Auguste Atride, populorum rex Agamemno. | 


Est autem simile enuntiato id quod enuntiati prolatiinem! 
habens propter particulze cujusdam abundantiam vel αἴ | 
ctum extra genus enuntiatorum cadit , ut illud , 


Pulcher sane Parthenon. 

Quam Priamidarum similis armentarius. 
(68) Est et ambigua res quaedam ab enuntiato differens, 
quam si dicat quispiam , ambigat : 

Numquid cognata vita atque cgrimonia? 
Neque item verze neque false sunt interrogationes et per- 
contationes et his similia, quum enuntiata aut vera sint 
aut falsa. Enuntiatorum alia simplicia sunt , alia non sus- 
plicia, ut ait Chrysippus et Archedemus et Athenodorus d | 


Antipater et Crinis. Simplicia quidem sunt quae constant 
| 
| 





ex enuntiato non ambiguo [vel ex enuntiatis] , veluti , Die 
est ; non simplicia autem sunt quz constant ex enuntiato ar 
biguo vel ex enuntiatis. (69) Ex enuntiato quidem ambizu, 
veluti , Si dies est; ex enuntiatis vero, Si dies est, lux e&. 
In simplicibus vero enuntiatis est negans et negativum t 
privativum et predicativum et definitum et indefinitum; 
in his autem qui simplicia non sunt, connexum et δ." 
junctum et implicitum et disjunctum et causale et qu«l 
explicat id quod majus est atque id quod minus ex '' 
enuntiati, veluti Non diesest. Hujus autem species est qu^ 
supernegans appellatur, et est negationis negatio, veluti Va 
dies non est : ponit autem, Dies est. (70) Negativum ve 
est quod constat ex negativa particula et praedicato, υἱ, 
Nullus ambulat. Privativum vero genus est quod ex |n- 
vante particula et enuntiato consistit secundum vim, αἱ, 
Inhumanus est hic. Preedicativum autem est quod conta 
ex recto casu e£ praedicato, ut, Dion ambulat, Detinilun 
est quod constat ex recta casu demonstrativo et praxikale, 
ut Hic ambulat. Indefinitum est quod ex indefinita parli- 
cula sive ex indefinitis particulis constat, ut Aliquis amhu- 
lat,!lle movetur. (71) Porro non simplicium enuntiio- 
rum connexum quidem est, ut Chrysippus in Dialectiis 
(quastionibus) et Diogenes in Arte dialeciica traduu!, 
quod constat per Si conjunctionem conjunctivam. Pl 
celur autem hzec conjunctio secundum sequi post primum, 
ut, Si dies est, lux est. Adjunctum vero est , αἱ Crinis ail 


LIB. VII, 


τῇ διαλεχτιχῇ τέχνη,» ἀξίωμα ὃ ὑλὸ τοῦ Ἐπεί συν- 
ὕμου παρασυνῆπται ἀρχόμενον ἀπ᾽ ἀξιώματος xai 
γον εἰς ἀξίωμα, οἷον Ἐπεὶ ἡμέρα ἐστί, φῶς ἐστιν, 
αγγέλλεται δ᾽ 6 σύνδεσμος ἀχολουθεῖν τε τὸ δεύτεοον 
' πρώτῳ xal τὸ πρῶτον ὑφεστάναι. (72) συμπεπλε- 
fw δέ ἐστιν ἀξίωμα ὃ ὑπό τινων- συμπλεχτιχῶν 
νξέσωων συωπέπλεχται, οἷον Καὶ ἡμέρα ἐστὶ xal 
X ἐστι. διεζευγμένον δέ ἐστιν ὃ ὑπὸ τοῦ "τοι δια- 
"χτιχοῦ συνδέσμου διέζευχται, οἷον Ἤτοι ἡμέρα ἐστὶν 
ré ἐστιν. ἐπαγγέλλεται δ᾽ ὁ σύνδεσμος οὗτος τὸ ἕτερον 
03» , c^ ^ ES ; ον» 

ἡ" ἀξιωμάτων ψεῦδος εἶναι. αἰτιῶδες δέ ἐστιν ἀξίωμα 
᾿συντασσόμενον διὰ τοῦ Διότι, οἷον Διότι ἡμέρα ἐστί, 
ὃς ἐστιν’ olovel γὰρ αἴτιόν ἐστι τὸ πρῶτον τοῦ δευτέρου. 
ἀσαφοῦν δὲ τὸ μᾶλλον ἀξίωμά ἐστι τὸ συνταττόμενον 
τὸ τοῦ διασαφοῦντος τὸ μᾶλλον συνδέσμου καὶ μεταξὺ 
ὃν ἀξιωμάτων τασσομένου, οἷον Μᾶλλον ἡμέρα ἐστὶν 
vw ἔστι. (73) διασαφοῦν δὲ τὸ ἧττον ἀξίωμά ἐστι τὸ 
αντίον τῷ προχειμένῳ, olov Ἧττον νύξ ἐστιν 3 ἡμέρα 
πίν. ἔτι τῶν ἀξεωμάτων χατά τ᾽ ἀλήθειαν xat ψεῦδος 
πιχείμενα ἀλλήλοις ἐστίν, ὧν τὸ ἕτερον τοῦ ἑτέρου 
πὶν ἀποφατιχόν, οἷον τὸ ἫἩ μέρα ἐστί xal τὸ Οὐχ 
μέρα ἐστί. συνημμένον οὖν ἀληθές ἐστιν οὗ τὸ ἀν- 
χείμενον τοῦ λήγοντος μάχεται τῷ ἡγουμένῳ, οἷον 
ἱ ἡμέρα ἐστί, φῶς ἐστι. τοῦτ᾽ ἀληθές ἐστί" τὸ γὰρ 
N71 g6X, ἀντιχείμενον τῷ λήγοντι, μάχεται τῷ Ἡμέρα 
πί, συνημμένον δὲ ψεῦδός ἐστιν οὗ τὸ ἀντιχείμενον 
ὦ λήγοντος o0 μάχεται τῷ ἡγουμένῳ, οἷον Εἰ ἡμέοα 
Ttt, Δίων περιπατεῖ" τὸ γὰρ Οὐχὶ Δίων περιπατεῖ οὐ 
ἄγεται τῷ Ἡμέρα ἐστί. — (74) παρασυνημμένον δ᾽ 
ληθὲς μέν ἐστιν ὃ ἀρχόμενον ἀπ᾽ ἀληθοῦς εἰς ἀχόλου- 
w λήγει, οἷον Ἐπεὶ ἡμέρα ἐστίν, ἥλιός ἐστιν ὑπὲρ 
ἧς, ψεῦδος δ᾽ ἢ ἀπὸ ψεύδους ἄρχεται ἣ μὴ εἰς ἀχό- 
ονῆον λήγει, οἷον ᾿Επεὶ νύξ ἐστι, Δίων περιπατεῖ, ἂν 
μέρας οὔσης λέγηται. αἰτιῶδες δ᾽ ἀληθὲς μέν ἐστιν 
ἀργόμεγον ἀπ᾽ ἀληθοῦς εἷς ἀχόλουθον λήγει, οὐ μὴν 
(t τῷ λήγοντι τὸ ἀρχόμενον ἀχόλουθον, οἷον Διότι 
μέρα ἐστί, φῶς ἐστι τῷ μὲν γὰρ Ἡμέρα ἐστίν ἀχο-- 
Xi τὸ Φῶς ἐστι, τῷ δὲ Φῶς ἐστιν οὐχ ἕπεται τὸ 
ἡμέρα ἐστίν. αἰτιῶδες δὲ ψεῦδός ἐστιν ὃ ἦτοι ἀπὸ 
turus ἄρχεται ἢ μὴ εἷς ἀχόλουθον λήγει ἢ ἔχει τῷ 
ἔγοιπι τὸ ἀργόμενον ἀναχόλουθον, οἷον Διότι νύξ ἐστι, 
ἰων περιπατεῖ, (15) πιθανὸν δέ ἐστιν ἀξίωμα τὸ ἄγον 
& συγκατάθεσιν, οἷον ΕἸ τίς τι ἔτεχεν, ἐχείνη ἐχείνου 
Tp ἐστί, φεῦδος δὲ τοῦτο" οὐ γὰρ fj ὄρνις ῴοῦ ἐστι 
Tu. "Em τε τὰ μέν ἐστι δυνατά, τὰ δ᾽ ἀδύνατα" 
* τὰ μὲν ἀναγχαῖα, τὰ δ᾽ oüx ἀναγκαῖα. δυνατὸν 
ἐν τὸ ἐπιδεχτιχὸν τοῦ ἀληθὲς εἶναι, τῶν ἐκτὸς μὴ ἐναν- 
ὕυμένων εἰς τὸ ἀληθὲς εἶναι ; olov Ζῇ Διοχλῇς" ἀδύνα- 
wi: ὃ μή ἐστιν ἐπιδεχτιχὸν τοῦ ἀληθὲς εἶναι, οἷον 
Hy ἵπταται, ἀναγχαῖον δέ ἐστιν ὅπερ ἀληθὲς ὃν οὐκ 
τὴν ἐπιδεχτιχὸν τοῦ ψεῦδος εἶναι, ἢ ἐπιδεχτιχὸν μέν 
D τὰ δ᾽ ἐχτὸς αὐτῷ ἐναντιοῦται πρὸς τὸ ψεῦδος εἶναι, 
M» ἢ ἀρετὴ ὠφελεῖ, οὐχ ἀναγκαῖον δέ ἐστιν ὃ καὶ 
ἰληβές ἐστιν xal ψεῦδος οἷον τε εἶναι, τῶν ἐχτὸς μηδὲν 


1. ZENO. 


in Arte dialectica , enuntiatum quod a conjunctione Quo- 
niam dependet, incipiens ab enuntiato οἱ in enuntiatum 
desinens, ut , Quoniam dies est,lux est. Spondet autem 
conjunctio ista secundum item sequi post primum primum- 
que subsistere. (72) Complexum vero enuntiatum est quod 
copulativis quibusdam conjunctionibus concinnatur, ut, Et 
dies est et lux est. Disjunctumautem est quod Aut conjunctio 
disjunctiva disjungit, ut, Aut dies est aut nox est. Denuntiat 
autem ista conjunctio alterum enuntiatum falsum esse. Cau - 
sale autem est enuntiatum quod per Quia connectitur, puta, 


175 


Quia dies est , lux est : quasi enim causa est secundi pri- 
mum. Declaransautem quod potius dicitur enuntiatumillud 
est quod construitur per eam conjunctionem qux quod po- 
tius est declarat et mediis enuntiatis interponitur, ut , Potius 
dies est quam nox est. (73) Declarans vero minus enun- 
tíatum est superiori contrarium , ut, Minus nox est quam 
dies est. Praeterea enuntiata illa et secundum veritatem et 
secundum falsumsibi invicem opposita sunt, quorum alterum 
negatur ab altero, ut, Dies est et Dies non est. Connexum 
ergo verum est cujus inferiori oppositum superiori repu- 
gnal, ut, Si dies est, lux est. Hoc verum est; nam Non 
lux, quod est inferiori oppositum, repugnat ei quod dicitur, 
Dies est. Connexum autem falsum est, cujus inferior1 
oppositum antecedenti non reluctatur, ut , Si dies est, Dion 
ambulat : nam illud , Dion non ambulat , non repugnat ei 
quod dicitur, Dies est. (73) Adjunctum autem verum est, 
quod a vero inchoans in consequens desinit, ut, Quoniam 
dies est, sol est supra terram. Falsum autem aut a falso 
incipit aut non in consequens desinit , ut, Quoniam nox est , 
Dion ambulat, si dicatur id de die. Causale autem verum 
est quod a vero incipiens in consequens desinit, non tamen 
habet desinenti initium consequens, ut , Quia dies est, lux 
est. 
Lux est ; sed quod dicimus Lux est , non sequitur, Dies est. 


Ei enim quod dicitur Dies est, sequitur necessario , 


Causale vero falsum est quod aut a falso incipit aut non in 
consequens desinit aut habet initium desinenti non respon- 
dens, uf, Quia nox est, Dion ambulat. (75) Probabile 
enuntiatum est quod ad consensionem inducit, ut, Si quid 
aliqua peperit, ejus illa mater est. Est autem id falsum : ne- 
que enim avis ovi est mater. — Przeterea sunt alia qua fieri 
possunt, alia quze fieri non possunt ; alia item necessaria, alía 
non necessaria. Fieri quidem potest quod verum esse admittit, 
externis non adversantibus ne verum sit, ut, Vivit Diocles. 
Fieri non potest quod verum esse non admittit, ut, Terra 
volat. Necessarium est quod quum verum sit, falsum 
esse non admittit, aut admittit quidem, sed quae extrinsecus 
sunt , ei repugnant , ut, Virtus utilisest. Non necessarium 
autem est quod et verum est et falsum tamen esse potest, 


176 BIBA. 2, «. ZHNQN. 


ἐναντιουμένων, οἷον τὸ Περιπατεῖ Δίων. (76) εὔλογον 
δέ ἐστιν ἀξίωμα τὸ πλείονας ἀφορυὰς Éyov εἷς τὸ ἀληθὲς 
εἶναι, olov Βιώσομαι αὔριον. xal ἄλλαι δέ εἶσι δια- 
φοραὶ ἀξιωμάτων χαὶ μεταπτώσεις αὐτῶν ἐξ ἀληθῶν 
δ εἷς ψευδῦ xal ἀντιστροφαί, περὶ ὧν ἐν τῷ πλάτει λέγο-- 
εἰς ψευδῆ popa, περ ; 1 


μεν. λόγος δέ ἐστιν, ὡς ol περὶ τὸν Κρίνιν φασί, 5649 


συνεστηχὸς dx λήμματος xat προςλήψεως xal ἐπιφορᾶς, 
οἷον ὃ τοιοῦτος, Εἰ ἡμέρα ἐστί, φῶς ἐστι" ἡμέρα δέ ἐστι" 
φῶς ἄρα ἐστί. λίωαμα μὲν γάρ ἐστι τὸ Εἰ ἡμέρα ἐστι, φῶς 
10 ἐστι" πρόςληψις τὸ μέρα δέ ἐστιν ἐπιφορὰ δὲ τὸ Φῶς 
ἄρα ἐστί. τρόπος δέ ἐστιν οἱονεὶ σχῆμα λόγου, οἷον 
ὃ τοιοῦτος, Εἰ τὸ πρῶτον, τὸ δεύτερον᾽ ἀλλὰ μὴν τὸ 
πρῶτον" τὸ ἄρα δεύτερον. (77) λογότροπος δέ ἐστι τὸ 
ἐξ ἀμφοτέρων σύνθετον, οἷον Εἰ ζῇ Πλάτων, ἀναπνεῖ 
15 Πλάτων" ἀλλὰ μὴν τὸ πρῶτον" τὸ ἄρα δεύτερον. πα- 
ρειςήχθη δὲ ὁ λογότροπος ὑπὲρ τοῦ ἐν ταῖς μαχροτέραις 
συντάξεσι τῶν λόγων μηχέτι τὴν πρόςληψιν μαχρὰν οὖ- 
σαν xal τὴν ἐπιφορὰν λέγειν, ἀλλὰ συντόμως ἐπενεγχεῖν, 
Τὸ δὲ πρῶτον’ τὸ ἄρα δεύτερον. ^ τῶν δὲ λόγων οἱ μέν 
30 εἶσιν ἀπέραντοι, οἷ δὲ περαντιχοί. ἀπέραντοι μὲν ὧν τὸ 
ἀντικείμενον τῆς ἐπιφορᾶς οὐ μάχεται τῇ διὰ τῶν λημ- 
μάτων συμπλοχῇ, οἷον οἱ τοιοῦτοι, El ἡμέρα ἐστί, φῶς 
ἐστι ἡμέρα δέ ἐστι" περιπατεῖ ἄρα Δίων. (78) τῶν 
δὲ περαντιχῶν λόγων οἱ μὲν δμωνύμως τῷ γένει 
356 λέγονται περαντιχοί᾽ οἱ δὲ συλλογιστιχοί. συλλογι- 
στιχοὶ μὲν οὖν εἶσιν οἱ ἤτοι ἀναπόδεικτοι ὄντες 3) 
ἀναγόμενοι ἐπὶ τοὺς ἀναποδείκτους κατά τι τῶν θεμά-- 
τῶν 7| τινα, οἷον οἱ τοιοῦτοι, Εἰ περιπατεῖ Δίων, χινεῖται 
ἄρα Δίων. περαντιχοὶ δέ εἶσιν εἰδικῶς οἱ συνάγοντες 
80 μὴ συλλογιστιχῶς,, οἷυν ol τοιοῦτοι, ἹΨ εὖδός ἐστι τὸ 
ἡμέρα ἐστὶ xal νύξ ἐστι᾿ ἡμέρα δέ ἐστιν" οὐχ ἄρα νύξ 
ἐστιν. ἀσυλλόγιστοι δ᾽ εἰσὶν οἱ παραχείμενοι μὲν πιθα- 
νῶς τοῖς συλλογιστιχοῖς, οὐ συνάγοντες δέ, οἷον Εἰ 
ἵππος ἐστὶ Δίων, ζῷόν ἐστι Δίων: ἀλλὰ μὴν ἵππος οὐχ 
35 ἔστι Δίων: οὐχ ἄρα ζῷόν ἐστι Δίων. (79) "Ext τῶν 
λόγων οἷ μὲν ἀληθεῖς εἶσιν, οἱ δὲ ψευδεῖς. ἀλγθεῖς μὲν 
οὖν εἶσι λόγοι οἱ δι᾽ ἀληθῶν συνάγοντες, οἷον Εἰ ἣ ἀρετὴ 
ὠφελεῖ, fj χαχία βλάπτει. ψευδεῖς δέ εἶσιν οἱ τῶν 
λημμάτων ἔχοντές τι ψεῦδος ἢ ἀπέραντοι ὄντες, οἷον 
40 Εἰ ἡμέρα ἐστί, φῶς ἐστιν’ ἡμέρα δέ ἐστι" ζῇ ἄρα Δίων. 
xai δυνατοὶ δ᾽ εἰσὶ λόγοι xai ἀδύνατοι xal ἀναγκαῖοι 
xal οὐχ ἀναγκαῖοι" εἰσὶ δὲ xal ἀναπόδειχτοί τινες, τῷ 
μὴ χρήζειν ἀποδείξεως, ἄλλοι μὲν παρ᾽ ἄλλοις, παρὰ 
δὲ τῷ Χρυσίππῳ πέντε, δι᾽ ὧν πᾶς λόγος πλέχεται" οἵ- 
45 τινες λαμθάνονται ἐπὶ τῶν περαντιχῶν xal ἐπὶ τῶν συλ- 
λογισμῶν χαὶ ἐπὶ τῶν τροπικῶν. (80) πρῶτος δέ ἐστιν 
ἀναπόδειχτος ἐν ᾧ πᾶς λόγος συντάσσεται ix συνημμέ- 
vou xal τοῦ ἡγουμένου, ἀφ᾽ οὗ ἄρχεναί τι συνημμένον 
xai τὸ λῆγον ἐπιφέρει, οἷον Εἰ τὸ πρῶτον, τὸ δεύτερον" 
50 ἀλλὰ μὴν τὸ πρῶτον' τὸ ἄρα δεύτερον. δεύτερος δ᾽ 
ἐστὶν ἀναπόδειχτος ὃ διὰ συνημ μένου xal τοῦ ἀντιχει- 
μένου τοῦ λήγοντος τὸ ἀντικείμενον τοῦ ἡγουμένου ἔχων 
συμπέρασμα, otov. Li ἡμέρα ἐστί, φῶς ἐστιν: ἀλλὰ 
gv νύξ ior οὐχ ἄρα ἡμέρα ἐστίν, fj γὰρ πρόςληγις 


Siexteriora non repugnent, ut, Ambulat Dion. (t6 Ye. 
risimile enuntiatum est quod plures , ut verum sit , caua 
probabiles habet , ut, Vivam cras. Sunt item aliz envi. 
torum differentize ipsorumque ex veris in falsa incidentiz ἡ 
conversiones, de quibus latius dicemus. Ratio es, ἡ 
Crinis ait, quze constat ex sumptione et assumptione & 
conclusione. Est autem hujusmodi, Si dies est , lux e; 
dies autem est : lux ergo est. In his igitur sumptio ex, s 
dies est , lux est; assumptio vero, Dies autem esl ; concas. 
Lux ergo est. Modus autem est quasi rationis figura , cuo. 
modi est illud, Si primum est, est secundum : atqui primu 
est : est ergo secundum. (77) Logotropos autem est quoi 
ex utrisque componitur, ut, Si vivit Plato, spirat Plato :aiqa 
primum est : ergo et secundum. Invectum est autem i/ 3 
nus in prolixioribus verborum structuris, ut non necesse e 
est assumptionem longam conclusionemque dicere, sed a» 
tummodo inferre, Primum autem est : ergo et secundum. fa 
tionum vero alie quidem conclusionem admittunt, εἷ 
non recipiunt. Non recipiunt quibus oppositum conclus 
nis non reluctatur assumptionum connexioni, cujusmd 
est hoc, Si dies est, lux est : dies autem est : ambulal «rs 
Dion. (78)Que vero conclusionem admittunt, partum qui 
dem eodem generis ipsius nomine dicuntur conclusions, 
partim syllogisticze. Syllogisticze quidem sunt quae vel "e 
demonstratione sunt sive ad eas quae sunt ejusmodi aX 

cuntur secundum aliquam vel aliquas positiones. Smi 
autem hujusmodi, Si ambulat Dion, movetur ergo Dat 
Conclusiva autem sunt specialiter quse colligunt non t9 
logistice, velut hoc, Falsum est Dies est ef nox est : dieit 
tem est: non ergo nox est. Praeter syllogismos aciem sut 
quie probabiliter quidem syllogisticis adjacent , non anis 
concludunt, ut, Si equus est Dion , animal est Dion : si 
equus non est Dion : non ergo animal est Dion. (79; Rab 
num item alim vera sunt, ali» falsze. —Verze quidem sux 
quie ex veris colligunt , ut , Si virtus prodest, vitium n«tl; 
fals:ze autem sunt qui falsum aliquid inassumptionibes be 
bent vel quz non concludunt, ut, Si dies est, lux est μ 


autem est : vivit ergo Dion. Sunt porro rationes quz hri 
possunt et quae fieri non possunt, item necessarie εἰ 

necessarie ; sunt etiam quc quod demonstratione à 
egeant , ἀναπόδειχτοι dicuntur, alise quidem apud alios, (δ 
terum apud Chrysippum quinque, ex quibus omnis n9 
texitur,et qui accipiuntur in concludentibus et syllossmisa 
tropicis. (80) Prima est hujusmodi in qua omnis ratio leui- 
tur ex connexo et antecedente, a quo inchoat comneum 
quippiam et desinens infert, ut, Si primum, secundum : 
atqui primu : ergo secundum. | Secunda «st cue pere 
nexum et oppositum consequentis oppositi habet anlf" 
cedentis conclusionem , ut , Si dies est , lux est : atqui i 
est: non ergo dies est. Fit enim assumptio ex ope" 


LIB. VII, 1. ZENO. 


νεται £x τοῦ ὀντιχειμένου τῷ λήγοντι xat fj ἐπιφορὰ 
ι τοῦ ἀντιχειμένου τῷ ἡγουμένῳ. τρίτος δέ ἐστιν 
νυπόδεικτος 6 δι᾽ ἀποφατιχῇς συμπλοχῆς xat Ἑνὸς τῶν 
! τῇ συμπλοχὴ ἐπιφέρων τὸ ἀντιχείμενον τοῦ λοιποῦ, 
ον Οὐχὶ τέθνηχε Πλάτων xat ζῇ lAzvov: ἀλλὰ μὴν 
Üvrxe Πλάτων" οὐκ ἄρα ζῇ Πλάτων. (81) τέταρτος 
ἐ ἐστιν ἀνχπόδειχτος ὃ διά διεζευγμένου xat ἑνὸς τῶν 
|! τῷ ὃ διεζευγμένῳ τὸ ἀντιχείμενον τοῦ λοιποῦ ἔχων 
νμπέρασμα, οἷον Ἤτοι τὸ πρῶτον ἢ τὸ Os εύτερον" ἀλλὰ 
dy τὸ πρῶτον" οὐχ ἄρα τὸ δεύτερον. πέμπτος δέ ἐστιν 
γαπύξειχκτος ἐν ᾧ πᾶς λόγος συντάσσεται Ex διεζευγμέ- 
9. xat ἑνὸς τῶν ἐν τῷ διεζευγμένῳ ἀντικειμένων xal 
πιγέρει τὸ λοιπόν, εἷον ἬΤτοι ἡμέρα € ἐστὶν à γύξ ἐστιν’ 
iii νύξ ἐστιν- ἡμέρα ἄρα ἐστίν. [ἐπ᾽] ἀληθεῖ δ᾽ 
ἰλυθὲς ἕπεται χατὰ τοὺς στωιχούς, ὡς τῷ Ἥ ἀέρα ἐστὶ 
$$ Φῶς ἐστι" xal ψεύδει ψεῦδος, ὡς τῷ Νύξ ἐστι ψεύδει 
τὸ Σχότος ἐστί» χαὶ ψεύδει ἀληθές, ὡς τῷ Ἵπτασθαι 
τὴν γὴν τὸ Εἶναι τὴν γῆν. ἀληθεῖ μέντοι ψεῦδος οὐχ 
χκολουθεῖ: τῷ γὰρ Εἶναι τὴν γὴν τὸ ΠΠέτεσθαι τὴν γῆν 
tix ἀκολουθεῖ. (82) καὶ & ἄποροι. δέ τινές εἶσι λόγοι ἐ ἔγκε- 
χαλυμμένοι χαὶ διαλεληθότες χαὶ σωρῖται χαὶ χερατίναι 
αἱ οὕτιδες, ἔστι δὲ ἐγχεχαλυμμένος , οἷον 6 τοιοῦτος 
"pi τὰ μὲν δύο ὀλίγα ἐ ἐστίν, οὐχὶ δὲ χαὶ τὰ τρία, 
οὐ δὲ χαὶ ταῦτα μέν, οὐχὶ δὲ χαὶ τὰ τέσσαρα xat οὕτω 
μέχρι τῶν δέχα- τὰ δὲ δύο ὀλίγα ἐστί xal τὰ δέχα 
€x, " * οὔτις δέ ἐστι λόγος συναχτιχὸς ἐξ ἀορίστου καὶ 
ὑρισμένου συνεστώς. πρόςληψιν δὲ χαὶ ἐπιφορὰν ἔχων, 
de Εἰ τίς ἐστιν ἐνταῦθα, οὐχ ἔστιν ἐχεῖνος ἐν "Pooo. 


177 


consequenti conclusioque ex opposito antecedenti. Tertia 
est quae per negantem complexionem el unum aliquid eorum 
qua in complexione sunt infert oppositum reliqui , ut illud, 
Non est mortuus Plato et vivit Plato : atqui mortuus est 
Plato : non ergo vivit Plato. (81) Quarta est quz per dis- 
junctum et unum eorum qua sunt in disjuncto , oppositam 
habet conclusionem reliqui, ut illud, Aut est primum aut se- 
cundum : atqui primum est : non est ergo secundum. Quinta 
est in qua omnis ratio construitur ex disjuncto et uno oppo- 
sito eorum quie in disjunctosunt, infertque reliquum, ut, Aut 
dies est aut nox est : non est autem nox : dies ergo est. Nam 
in vero verum insequitur secundum Stoicos, ut si dicitur, 
Dies est, consequens est, Lux est ; in falso falsum, ut Noctem 
esse si falsum sit, tenebras quoque esse falsum est ; et in falso 
verum , ut si volet terra , esse terram consequens est. Vero 
tamen falsum non infertur : nam dum dicimus esse terram, 
non sequitur ut volet terra. (82) Sunt item ambigue qui- 
dam rationes, qux appellantur obvolute et latentes et soritze 
et ceratinz; et utides. Est autem obvolutus hujuscemodi * ** 
Non duo quidem pauca sunt, non etiam tria, ac ne ista qui- 
dem, nonautem et quattuor, atque ita usque ad decem : duo 
autem pauca sunt : et decem igitur. * * Utis autem est ratio 
concludens ex infinito et finito constans, assumptionem vero 
et conclusionem habens, ut, Si quisest hic, non est ille Rhodi. 
** (83) Ac hujusmodi sunt in logicis Stoici , ubi maxime id 
agunt, ut ostendant dialecticum solum ese sapientem. 


"*(e) xal τοιοῦτοι μὲν d τοῖς λογιχοῖς ol στωιχοί, 5 o0mnes enim res per eam quie in rationibus est speculatio- 


ἵνα μάλιστα χρατύνουσι διαλεχτιχὸν μόνον εἶναι τὸν σο- 
vov πάντα τὰρ τὰ πράγματα διὰ τῆς ἐν λόγοις θεωρίας 
ἐρᾶτθαι, ὅσα τε τοῦ φυσιχοῦ τόπου τυγχάνει καὶ αὖ 
z1uv ὅσα τοῦ ἠθικοῦ. εἰς μὲν γὰρ τὸ λογιχὸν τί δεῖ 
ἡἕνειν 7 περί τ᾽ ὀνολάτων ὀρθότητος, ὅπως διέταξαν ol 
νόμοι ἐπὶ τοῖς ἔργοις, οὐχ ἂν ἔχειν εἰπεῖν. δυοῖν δ᾽ 
οὖσαιν συνηθείχιν ταῖν ὑποπιπτούσαιν τῇ ἀρετῇ, ἣ μὲν 
τὶ ἕχαστόν ἐστι τῶν ὄντων σχοπεῖ, ἣ δὲ τί χαλεῖται. xal 
02: uiv αὐτοῖς ἔ χει τὸ λογικόν. 
μέρος τῆς φιλοσοφίας διαιροῦσιν εἴς τε τὸν περὶ ὁρμῆς 
χαὶ εἰς τὸν περὶ ἀγαθῶν χαὶ χαχῶν τόπον χαὶ τὸν περὶ 
παήων xal περὶ ἀρετῆς καὶ περὶ᾿ τέλους περί τε τῆς πρώ- 
τῆς ἀξίας xal τῶν πράξεων χαὶ περὶ τῶν χαθηχόντων 
τροτροπῶν τε χαὶ ἀποτροπῶν. xat οὕτω δ᾽ ὑποδιαι-- 
pim οἱ περὶ Χρύσιππον χαὶ Ἀρχέδημον xal Ζήνωνα 
τ Ταρσέα xal Ἀπολλόδωρον χαὶ Διογένην xai ᾿Αντί- 
πατρον xat Ποσειδώνιον" ὁ μὲν γὰρ Κιτιεὺς Ζήνων xal 
ὁ Ἀλεάνθης, ὡς ἂν ἀρχαιότεροι, ἀφελέστερον περὶ τῶν 
τριγμάτων διέλαθον. οὗτοι δὲ διεῖλον χαὶ τὸν λογιχὸν 
χαὶ τὸν φυσιχόν. 
oy ἴσχειν ἐπὶ τ τὸ τηρεῖν ἑαυτό, οἰχειούσης αὐτῷ τῆς 
yu. ἀπ᾿ ἀργῆς, χαθά φησιν ὃ Χρύσιππος ἐν τῷ 
πρώτῳ περὶ τελῶν, πρῶτον οἰκεῖον εἶναι λέγων, παντὶ 
ww τὴν αὑτοῦ σύστασιν xai τὴν ταύτης συνείδησιν' 
οὔτε γὰρ ἀλλοτριῶσαι εἰκὸς ἦν αὐτὸ τὸ ζῶον, οὔτε ποιῆ- 
DIOGENES, 


(85) τὴν δὲ πρώτην δρμήν φασι 10524 


nem cerni , et qua ad locum de rerum natura pertinent et 
quae rursum ad mores. Nam ad disserendi rationem quid 
dicere oporteat et de recta nominum ratione et quo pacto 
statuerint leges de operibus, non habere eam quod dicete 
possit. Porro quum due sint consuetudines quee virtuti 
subincidunt , altera quidem quid unumquodquessit in rerum 


natura inspicit, altera vero quid vocetur. Atque in hunc 


(84) ' To δ᾽ 7 705v!) !j 1 modum se habet apud eos Dialectica. (84) Moralem philo- 


sophiz partem in hos dividunt locos, videlicet de appeti- 
tione, de bonis et malis, de affectibus, de virtute , de fine 
deque prima aestimatione et de actibus ac de officiis, de 
adhortationibus et dehortationibus. In hunc autem modum 
subdistinguunt Chrysippus, Archedemns, Zeno Tarsensis, 
Apollodorus , Diogenes , Antipater et Posidonius : nam Ci- 
tieus Zeno et Cleanthes, ut pote antiquiores, simplicius 
de his ipsis rebus tractarunt. Hi autem diviserunt Dia- 
lecticam et scientiam rerum naturalium. (85) Primam 
animantis appetitionem hanc esse dicunt, se ipsum tuendi 
atque servandi, natura ipsum sibi ab initio ita conci- 
liante, ut Chrysippus ait in primo de finibus, primum 
proprium cuique animanti dicens ipsius esse conciliatio- 
nem hujusque conscientiam : neque enim fas erat anitnal 


ipsum vel ab se alienum fieri, vel omnino id fieri, neque 
42 


128 


σαι ἂν αὐτό, μήτ᾽ ἀλλοτριῶσαι αὐτ᾽ οὐχ οἰχειῶσαιε. 
ἀπολείπεται τοίνυν λέγειν συστησαμένην αὐτὸ οἰχείως 
πρὸς ἑαυτό" οὕτω γὰρ τά τε βλάπτοντα διωθεῖται χαὶ 
τὰ οἰχεῖα προςίεται, ὃ δὲ λέγουσί τινες, πρὸς ἡδονὴν 

& γίγνεσθαι τὴν πρώτην ὁρμὴν τοῖς ζῴοις, ψεῦδος ἀπο- 
φαίνουσιν. (66) ἐπιγέννημα γάρ φασιν, εἰ ἄρα ἐστίν, 
ἡδονὴν εἶναι ὅταν αὐτὴ καθ᾽ αὑτὴν ἣ φύσις ἐπιζητήσασα 
πὰ ἐναρμόζοντα τῇ συστάσει ἀπολάθη" ὃν τρόπον ἀφι-- 
λαρύνεται τὰ ζῷα xat θάλλει τὰφυτά. οὐδέν τε, φασί, 
τὸ δυΐζλλαξεν ἣ φύσις ἐπὶ τῶν φυτῶν xal ἐπὶ τῶν ζῴων, ὅτι 
χωρὶς δρμῆς καὶ αἰσθήσεως χἀχεῖνα οἰχονομεῖ xal ἐφ᾽ 
ἡμῶν τινα φυτοειδῶς γίνεται. ἐχ περιττοῦ δὲ τῆς δρμῆις 
τοῖς ζῴοις ἐπιγενομένης, ἦ συγχρώμενα πορεύεται πρὸς 
τὰ οἰχεῖα, τούτοις μὲν τὸ χατὰ φύσιν τὸ χατὰ τὴν ὁρμὴν 

10 διοικεῖσθαι. τοῦ δὲ λόγου τοῖς λογιχοῖς χατὰ τελειοτέ-- 
ρὰν προστασίαν δεδομένου, τὸ κατὰ λόγον ζὴν ὀρθῶς 
γίνεσθαι αὐτοῖς τὸ χατὰ φύσιν τεχνίτης γὰρ οὗτος 


BIBA. Z, «. ΖΊΝΩΝ. 


sibi non maxime propinquum fieri. Restat isitur ut dicam 
hanc ipsum sibi maxima concordia et caritate devinuse 
ita enim'et noxia propellit et quae sibi sunt utilia suscipit 
Quod autem dicunt quidam, primam appetitionem anim 
tibus ad voluptatem fieri, faleum esse evincunt. (86 Ye 
luptatem enim aiunt, si omnino est, serius acceder. 
postquam ipsa per se natura requisita omnia, quz (scias 
ad se tutandam conservandamque , fuerit adepta : quem x 
modum exhilarescunt animalia virescuntque arbore. Xdi 
quicquam , aiunt , differt natura in arboribus et animiliba 
quando et de illis absque motu voluntatis ac sensu diqai 
et in nobis queedam arborum more fiunt. Quum vert 
superfluo appetitio animantibus ingenerata sit , qua utente 
pergunt ad ea quae sua sunt , in eis quidem naturali quadam 
ratione appetitionem illam disponi. Ceterum quum rat» 
nalibus perfectiore cura data sit ratio, vivere secundum 
rationem recte dici eos qui vivunt secundum naturam : 


ἐπιγίνεται τῆς ὁρμῆς. (87) διόπερ πρῶτος ὁ Ζήνων ἐν. Jen quippe artifex accedit moderatrixque appetibosi. 


τῷ περὶ ἀνθρώπου φύσεως τέλος εἶπε τὸ ὁμολογουμένως 
30 τῇ φύσει ζῆν, ὅπερ ἐστὶ xav. ἀρετὴν Cv: ἄγει γὰρ πρὸς 
καύτην [ἡμᾶς] ἢ φύσις. ὁμοίως δὲ xat. Κλεάνθης ἐν 
τῷ περὶ ἡδονῆς xai Ποσειδώνιος xat ᾿Εχάτων ἐν τοῖς 
περὶ τελῶν. πάλιν δ᾽ ἴσον ἐστὶ τὸ xav. ἀρετὴν ζῆν τῷ 
xac ἐμπειρίαν τῶν φύσει συμθαινόντων ζῆν, ὥς φησι 
80 Χρύσιππος ἐν τῷ πρώτῳ περὶ τελῶν" μέρη γάρ slow αἱ 
ἡμέτεραι φύσεις τῆς τοῦ ὅλου. (88) διόπερ τέλος γίνε- 
ται τὸ ἀχολούθως τῇ φύσει ζῆν, ὅπερ ἐστὶ κατά τε τὴν 
αὑτοῦ καὶ χατὰ τὴν τῶν ὅλων, οὐδὲν ἐνεργοῦντας ὧν 
ἀπαγορεύειν εἴωθεν 6 νόμος ὃ χοινός, ὅςπερ ἐστὶν ὁ ὀρθὸς 
. 39 λόγος διὰ πάντων ἐρχόμενος, ὃ αὐτὸς ὧν τῷ Διὶ χαθη- 
γεμόνι τούτῳ τῆς τῶν ὅλων διοικήσεως ὄντι" εἶναι 
δ᾽ αὐτὸ τοῦτο τὴν τοῦ εὐδαίμονος ἀρετὴν xai εὔροιαν 
βίου, ὅταν πάντα πράττηται χατὰ τὴν συμφωνίαν τοῦ 
παρ᾽ ἑκάστῳ δαίμονος πρὸς τὴν τοῦ τῶν ὅλων διοιχητοῦ 
35 βούλησιν. ὃ μὲν οὖν Διογένης τέλος φησὶ ῥητῶς τὸ 
εὐλογιστεῖν ἐν τῇ τῶν χατὰ φύσιν ἐκλογῇ. ᾿Αρχέδημος 
δὲ τὸ πάντα τὰ χαθήχοντα ἐπιτελοῦντα ζῆν. (80) φύ- 
σιν δὲ Χρύσιππος μὲν ἐξαχούει, 7j ἀκολούθως δεῖ ζῆν, 
τήν τε χοινὴν xat ἰδίως τὴν ἀνθρωπίνην" 6 δὲ Κλεάνθης 
4o τὴν χοινὴν μόνην ἐχδέχεται φύσιν, ἢ ἀχολουϑεῖν δεῖ, 
οὐχέτι δὲ xai τὴν ἐπὶ μέρους. τήν τ᾽ ἀρετὴν διάθεσιν 
εἶναι ὁμολογουμένην xal αὐτὴν δι᾽ αὑτὴν εἶναι αἱρετήν, 
οὐ διά τινα φόύον ἣ ἐλπίδα 7| τι τῶν ἔξωθεν" ἐν αὐτῇ 
τ᾽ εἶναι τὴν εὐδαιμονίαν, ἅτ᾽ οὔση ψυχῇ πεποιημένη 
45 πρὸς τὴν ὁμολογίαν παντὸς τοῦ βίου. διαστρέφεσθαι 
δὲ τὸ λογιχὸν ζῷον ποτὲ μὲν διὰ τὰς τῶν ἔξωθεν πρα- 
γματειῶν πιθανότητας, ποτὲ δὲ διὰ τὴν χατήχησιν τῶν 
συνόντων᾽ ἐπεὶ ἢ φύσις ἀφορμὰς δίδωσιν ἀδιαστρόφους. 


(ου) Ἀρετὴ δ᾽ ἣ μέν τις χοινῶς παντὶ τελείωσις, ὥςπερο 


t0 ἀνδριάντος" xai ἣ ἀθεώρητος, ὥςπερ ὑγίεια" xat ἣ θεω- 
ρηματική, ὡς φρόνησις. φησὶ γὰρ 6 “ΕἙχάτων ἐν τῷ 
πρώτῳ περὶ ἀρετῶν ἐπιστημονικὰς μὲν εἶναι xal θεω- 
ρηματιχὰς τὰς ἐχούσας τὴν σύστασιν ἐχ θεωρημάτων, 
ὡς φρόνησιν xai δικαιοσύνην" ἀθεωρήτους δὲ τὰς χατὰ 


(87) Quocirca primus Zeno in libro de patura hominis αἱ 
finem esse congruenter naturae vivere, id autem el 
secundum virtutem vivere : ad eam quippe natur ips 
ducit. Similiter et Cleanthes in libris de voluptate d Pe- 
sidonius et Hecato in libro de finibus. Rursus secundua 
virtutem vivere idem est quod secundum experientas. 
eorum quae secundum naturam accidunt vivere, ui Cir- 
sippus in primo de finibus ait : partes enim mius 
universi sunt naturse nostre. (88) Idcirco finis efücte 
convenienter nature vivere, hoc est secundum suam aqu 
universorum naturam , nihil eorum faciendo qu& a ὯΝ» 
muni lege prohibentur, quae est recta ratio in omaes pt 
veniens eademque nihil distans ab Jove hoc principe 2 
bernationis omnium quie sunt. Esse autem boc ipsum 
felicis hominis virtutem et copiam viti, quuru omnis Ld 
runtur secundum concordiam unius cujusque genii eum 10’ 
luntate gubernaforis omnium. Diogenes igitor finem dad 
esse rationi rite obtemperare in eis eligendis qux» secundus 
naturam sunt; Archedemus autem, nihil officiorum omi- 
tendo vivere. (89) Naturam autem Chrysippus quidem et 
cui convenienter oporteat vivere et communem intellidis 
et proprie humanam. At vero Cleanthes communem "i 
tummodo naturam suscipit, quam sequi oporteat, non ean 





particularem.  Virtutemque affectionem esse consentiet- 
tem, et ipsam propter se ipsam esse expetendam, noo 
metum aliquem aut spem aut aliquid eorum quie sunt ἐν’ 
terna , sed in ipsa cujusque constitutam esse beatam vila, 
quippe quum sit anima comparata ad consensionem tuis 
vite. Perverti antem rationale animal modo propter ^l 
narum rerum probabilitatem , modo propter eorum quis 
utitur consilia : natura enim voluntates dat minime «rv? 
sas. (90) Est autem virtus alia quidem communiter omnis 
perfectio quaedam, veluti statuo ; alia invisibilis, velot 
sanitas ; et alia speculativa, ut est prudentia. Ait enim He. 
cato in primo de virtutibus, scientie virtutes esse εἰ speculi 
tivas quai» ex speculationibus habeant commendaliope" 
ut prudentiam atque justitiam ; speculatione autem vacan! 


LIB. VII, 1. ZENO. 


κρέχτασιν θεωρουμένας ταῖς ex τῶν θεωρημάτων συν- 
τηχυίαις, καθάπερ ὑγίειαν καὶ ἰσχύν. τῇ γὰρ σω- 
οσύνη τεθεωρη u£vr, ὑπαρχούσηῃ συμθαίνει ἀχολουθεῖν 
ὶ παρεχτείνεσθαι τὴν ὑγίειαν, καθάπερ τῇ ψαλίδος 
xolouiz τὴν ἰσχὺν ἐπιγίνεσθαι, (91) χαλοῦνται δ' 
ἑεώρητοι ὅτι μὴ ἔχουσι συγκαταθέσεις, ἀλλ᾽ ἐπιγίνον- 
i xoi περὶ φαύλους [γίγνονται], à ὡς ὑγίεια, ἀνδρεία. 
χαΐριον δὲ τοῦ ὑπαρχτὴν εἶναι τὴν ἀρετήν φησιν ὃ 
ἰοσειδώνιος ἐν τῷ mpm τ τοῦ ἠθικοῦ λόγου τὸ γενέ- 
at ἐν προχοπῇ τοὺς περὶ Σωχράτην xat Διογένην xal 
ivisüfvav. εἶναι δὲ xal τὴν xaxíav ὑπαρχτὴν διὰ τὸ 
γτιχεῖσθαι τῇ ἀρετῇ. διδαχτήν v εἶναι αὐτήν, λέγω 
i τὴν ἀρετήν, καὶ Χρύσιππος ἐν τῷ πρώτῳ περὶ τέλους 
γοὶ xal Κλεάνθης καὶ Ποσειδώνιος ἐν τοῖς προτρεπτι- 
οἷς xai “Βχατων" ὅτι δὲ διδαχτή ἐστι, δῆλον ix. τοῦ 
νέεσθαι ἀγαθοὺς ἐκ φαύλων. (91) Παναίτιος μὲν οὖν 
uo φησὶν ἀρετάς, θεωρητιχὴν καὶ πραχτικήν" ἄλλοι δὲ 
ογιχὴν χαὶ φυσικὴν καὶ ἠθικχήν' τέτταρας δὲ οἱ περὶ 
Ποσειδώνιον xa πλείονας οἱ περὶ Κλεάνθην χαὶ Χ pu- 
ππον χαὶ Ἀντίπατρον. ὃ μὲν γὰρ Ἀπολλοφάνης μίαν 
eret, τὴν φρόνησιν. τῶν δ᾽ ἀρετῶν τὰς μὲν πρώτας, 
Uh, δὲ ταύταις. ὃποτεταγμένας. πρώτας μὲν τάςδε, 
ροῦντσιν, ἀνδρείαν, δικαιοσύνην, σωφροσύνην᾽ ἐν εἴδει 
E τούτων μεγαλοψυχίαν, ἐ ἐγκράτειαν, καρτερίαν, ἀγχί- 
xy, εὐδουλίαν. χαὶ τὴν! μὲν φρόνησιν εἶναι ἐπιστή- 
m χαχῶν xat ἀγαθῶν xal οὐδετέρων, τὴν δ᾽ ἀνδρείαν 
ἐπιστήμην ὧν αἱρετέον xal à ὧν εὐλαβητέον χαὶ οὐδετέ- 
ων" τὴν δὲ δικαιοσύνην * * * (o3) τὴν δὲ μεγαλοψυχίαν 
ἐπιστήνην ἢ ἕξιν ὑπεράνω ποιοῦσαν τῶν συμθαινόντων 
κοινὴ φαύλων τε xai σπουδαίων" τὴν δ᾽ ἐγχράτειαν διάθε- 
gv ἀνυπέρθατον τῶν xat ὀρθὸν λόγον ἢ Bv ἀήττητον 
ἡδονῶν, τὴν δὲ καρτερίαν ἐ ἐπιστήμην ἢ ἕξιν ὧν duus- 
γητέον xal μὴ καὶ οὐδετέρων. τὴν "δ᾽ ἀγχίνοιαν ἕξ ἕξιν 
εὑρετικὴν τοῦ χαθήχοντος ἐκ τοῦ παραχρῆμα τὴν δ᾽ 
εὐδουλίαν ἐπιστήμην τοῦ σχοπεῖσθαι ποῖα χαὶ πῶς 
πράττοντες πράξομεν συμφερόντως. ᾿Ανὰ λόγον δὲ xat 
τὸν χαχιῶν τὰς μὲν εἶναι πρώτας, τὰς δ᾽ ὑπὸ ταύτας’ 
οἷον ἀφροσύνην μὲν καὶ δειλίαν xat ἀδιχίαν xal ἀχολα- 
οἵαν ἐν ταῖς πρώταις, ἀκρασίαν δὲ xxi βραδύνοιαν xal 
χαχοβουλίαν d ἐν ταῖς ὑπὸ ταύτας. εἶναι δ᾽ ἀγνοίας τὰς 
χαχίας, ὧν aid ἀρεταὶ ἐπιστῆμαι. 
νὸς uiv τὸ οὗ τι ὄφελος, t ἰδίως δ᾽ ἦτοι ταὐτὸν A οὐχ ἕτερον 
ὠγελείας, ὅθεν αὐτήν τε τὴν ἀρετὴν xol τὸ μετέχον 
1.75. ἀγαθὸν τριχῶς οὕτω λέγεσθαι: οἷον τὸ ἀγαθὸν 
ij ὦ 2f συμβαίνει, ὁ ὡς τὴν πρᾶξιν τὴν xat" ἀρετήν" ὑφ᾽ 
04 0$, ὡς τὸν σπουδαῖον τὸν μετέχοντα τῆς ἀρετῆς "τ 
ἄλλως 2' οὕτως ἰδίως ὁρίζονται τὸ ἀγαθόν, τὸ τέλειον χατὰ 
οὔτιν λογικοῦ ὡς λογικοῦ, τοιοῦτον δ᾽ εἶναι τὴν ἀρε- 
τίν ὡς μετέχοντα τάς τε πράξεις τὰς χατ᾽ ἀρετὴν xal 
τοὺς σπουδαίους εἶναι" ἐπιγεννήματα δὲ τήν τε χαρὰν 
χαὶ τὴν εὐφροσύνην χαὶ τὰ παραπλήσια, (95) ὡςαύτως 
ἐξ χαὶ τῶν χαχιῶν τὸ μὲν εἶναι ἀφροσύνην, δειλίαν, 
ἀδχίαν xod τὰ παραπλήσια" μετέ) χοντα δὲ χαχιῶν τάς 
τε πράξεις τὰς χατὰ χαχίαν χαὶ τοὺς φαύλους" ἐπιγεν- 


«. 


(9) ᾿Αγαθὸν δὲ χοι- 5 5lgnorantiam vitium , quarum scientia virtus sit. 


179 


eas quae per extensionem inspiciantur ultra eas quat ex spe- 
culationibus constant , veluti sanitatem et robur. Namque 
temperantiam, quee et in speculationis parte est, per ex- 
tensionem sequi bonam valetudinem atque non secus ac for- 
nicis structura» robur accedere. (91) Appellantur autem 
ἀθεώρητοι, quia consensiones non habent, sed accedunt vel 
circa ignavos, ut sanitas et fortiludo. Argumentum vero 
quod substantialis sit virtus , ait Posidonius in primo mora- 
lis rationis, quod in profectu fuerint Socrates , Diogenes 
et Antisthenes. Esse autem et vitium subsistantiale, quia 
virtuti opponatur. Doceri vero posse virtutem et Chrysip- 
pus in primo de fine dixit et Cleanthes et Posidonius in 
Exhortationibus et Hecato. Quod autem doceri possit , ex 
€o constat , quod boni ex 1nalis fiant. (92) Panzetius quidem 
duas posuit virtutes , contemplativam et activam ; alii tres, 
rationalem , naturalem et moralenf; quattuor Posidonius, 
plures Cleanthes, Chrysippus et Antipater. Apollophanes 
enimwero unam dicit virtutem, prudentiam. Porro virtu- 
tum alias quidem primas, alias vero eis subjectas. Primas 
quidem ac veluti principes esse prudentiam , fortitudinem ; 
justitiam , temperantiam ; harum autem in specie, magna- ΄ 
nimitatem , continentiam , tolerantiam, sollertiam , consi- 
lium. Ac prudentiam quidem scientiam esse bonorum ac 
malorum ac neutrorum ; fortitudinem vero scientiam eorum 
quae eligenda sunt quaeque fugienda quzeque neutrum ho- 
rum; Justitiam * * * (93) magnanimitatem scientiam aut 
habitum, qui reddat celsiorem omnibus qua contingere 
possint, zequaliter bonorum ac malorum ; continentiam vero 
affectionem minime excedentem rectam rationem sive babi- 
tum voluptatibus invictum; porro tolerantiam scientiam 
sive habitum earum rerum quibus insistendum sit vel non, 
atque neutrarum ; sollertiam autem babitum celerem officii 
inventorem; consilium vero scientiam inspiciendi quzjenam 
et quo pacto gerentes utiliter operemur. Consentaneo modo 
vitiorum quoque alia esse prima, alia bis subjecta : puta 
imprudentiam, formidinem, injustitiam , intemperantiam 
in primo loco esse; incontinentiam , hebetudinem et ma- 
lum consilium his esse subjecta. Esse autem earum rerum 
(94) Bo- 
num vero communiter quidem id esse quod sit utile, pro- 
prie vero sive idem sive ab utilitate non alienum. — Quocirca 
tam ipsam virtutem quam particeps ipsius bonum ita tripli- 
citer dici , scilicet bonum ex quo contingit , veluti actionem 
secundum virtutem ; a quo autem, veluti probum virtutis 
participem * * Aliter ita proprie defin'unt bonum, quod sit 
perfectum secundum naturam rationalis tanquam rationalis. 
Hujusinodi vero esse virtutem , ut quiz ipsius participent ,et 
actiones sint secundum virtutem et homines probi ; acces- 
siones vero ipsius gaudium esse et letitiam et his similia, 
(95) Eodem modo et in malis aliud quidem esse impruden- 
tiam, formidinem , injustitiam et his similia; quz» autem 
malorum participent, vitiosos esse actus et malos homines : 
12. 


1.30 


γήματα δὲ τήν τε δυςθυμίαν xal τὴν δυςφροσύνην καὶ 


mk ὅμοια. τι τῶν ἀγαθῶν τὰ μὲν εἶναι περὶ ψυχήν," 6 hunc modum. Preterea bona alia esse circa animum, aia 


τὰ δ᾽ ἐχτός, τὰ δ᾽ οὔτε περὶ ψυχὴν οὔτ᾽ ἐκτός. τὰ 
μὲν περὶ ψυχὴν ἀρετὰς xal τὰς κατὰ ταύτας πράξεις: 
b τὰ δ᾽ ἐχτὸς τό τε σπουδαίαν ἔχειν πατρίδα xal σπου-- 
δαῖον φίλον xal τὴν τούτων εὐδαιμονίαν" τὰ δ᾽ οὔτ᾽ ἐχτὸς 
οὔτε περὶ ψυχὴν τὸ αὐτὸν ἑαυτῷ εἶναι σπουδαῖον χαὶ 
εὐδαίμονα. (96) ἀνάπαλιν δὲ χαὶ τῶν χαχῶν τὰ μὲν 
περὶ ψυχὴν εἶναι, τὰς χαχίας χαὶ τὰς xav' αὐτὰς πρά- 
10 Ei: τὰ δ᾽ ἐχτὸς τὸ ἄφρονα πατρίδα ἔχειν xai ἄφρονα 
φίλον x«l τὴν τούτων χαχοδαιμονίαν" τὰ δ᾽ οὔτ᾽ ἐχτὸς 
οὔτε περὶ ψυχὴν τὸ αὐτὸν ἑαυτῷ εἶναι φαῦλον καὶ χα- 


χοδαίμονα. Ἔτι τῶν ἀγαθῶν τὰ μὲν εἶναι τελιχά, τὰ 7extrinsecus esse neque circa animum, ut ipsum silii δὲ 


δὲ ποιητικά, τὰ δὲ τελικὰ xal ποιητικά. τὸν μὲν οὖν φί- 
15 λον xal τὰς ἀπ᾽ αὐτοῦ γινομένας ὠφελείας ποιητιχὰ 
εἶναι ἀγαθά" θάρσος δὲ χαὶ φρόνημα xat ἐλευθερίαν καὶ 
τέρψιν xol εὐφροσύνην xal ἀλυπίαν xol πᾶσαντὴν xav 
ἀρετὴν πρᾶξιν τελικά, (97) ποιητιχὰ δὲ χαὶ τελικὰ εἶναι 
τὰς ἀρετάς. χαθὸ μὲν γὰρ ἀποτελοῦσι τὴν εὐδαιμονίαν, 
20 πτοιητιχά ἐστιν ἀγαθά: χαθὸ δὲ συμπληροῦσιν αὐτήν, 
ὥςτε μέρη αὐτῆς γίνεσθαι, τελικά, ὁμοίως δὲ χαὶ τῶν χα- 
κῶν τὰ μὲν εἶναι τελικά, τὰ δὲ ποιητιχά" τὰ δ᾽ ἀμφο- 
τέρως ἔχοντα. τὸν μὲν ἐχθρὸν χαὶ τὰς ἀπ᾽ αὐτοῦ γενομέ- 
νας βλάδας ποιητικὰ εἶναι" χατάπληξιν δὲ xol ταπεινό- 
80 τητα xal δουλείαν xal ἀτέρπειαν xai δυςθυμίαν xat 
περιλυπίαν xai πᾶσαν τὴν χατὰ χαχίαν πρᾶξιν τελιχα" 
ἀμφοτέρως δ᾽ ἔχοντα (τὰς xaxtac), ἐπεὶ χαθὸ μὲν ἀποτε- 
λοῦσι τὴν χαχοδαιμονίαν, ποιητιχά ἐστι" χαθὸ δὲ συμ.- 
πληροῦσιν αὐτήν͵ ὥςτε μέρη αὐτῆς γίνεσθαι, τελιχά, (05) 


ὃυ Ἔτι τῶν περὶ ψυχὴν ἀγαθῶν τὰ μέν εἶσιν ἕξεις, τὰ 0:58 


διαθέσεις, τὰ δ᾽ οὔθ᾽ ἕξεις οὔτε διαθέσεις. διαθέσεις 
tiv αἱ ἀρεταί, ἕξεις δὲ τὰ ἐπιτηδεύματα, οὔτε δ᾽ ἕξεις 
οὔτε διαθέσεις αἱ ἐνέργειαι. χοινῶς δὲ τῶν ἀγαθῶν 
μιχτὰ μέν ἐστιν εὐτεχνία xal εὐγηρία, ἁπλοῦν δ᾽ ἐστὶν 
35 ἀγαθὸν ἐπιστήμη. xai ἀεὶ μὲν παρόντα αἱ ἀρεταί, 
οὐχ ἀεὶ δέ, οἷον χαρά, περιπάτησις. 
συμφέρον εἶναι καὶ δέον χαὶ λυσιτελὲς xal χρήσιμον xal 
εὔχρηστον xal χαλὸν xai ὠφέλιμον xal αἱρετὸν xat δί-- 
χαιον, (99) συμφέρον μὲν ὅτι φέρει τὰ τοιαῦτα ὧν 
4υ συμθαινόντων ὠφελούμεθα" δέον δ᾽ ὅτι συνέχει ἐν οἷς 
χρή" λυσιτελὲς δ᾽ ὅτι λύει τὰ τελούμενα εἰς αὐτό, ὥςτε 
τὴν ἀντικατάλλαξιν τὴν ἐκ τῆς πραγματείας ὑπεραίρειν 
τῇ ὠφελείᾳ" χρήσιμον δ᾽ ὅτι χρείαν ὠφελείας παρέχε- 
ται" εὔχρηστον δ᾽ ὅτι τὴν χρείαν ἐπαινετὴν ἀπεργάζε- 
4» ται’ χαλὸν δ᾽ ὅτι συμμέτρως ἔχει πρὸς τὴν ἑαυτοῦ χρείαν" 
ὠφέλιμον δ᾽ ὅτι τοιοῦτόν ἐστιν ὥςτε ὠφελεῖν" αἱρετὸν δ᾽ 
ὅτι τοιοῦτόν ἐστιν. ὥςτε εὐλόγως αὐτὸ αἱρεῖσθαι" δίχαιον 
δ᾽ ὅτι νόμῳ ἐστὶ σύμφωνον χαὶ χοινωνίας ποιητιχόν, 
(100) χαλὸν δὲ λέγουσι τὸ τέλειον ἀγαθὸν παρὰ τὸ πάντας 
bo ἀπέχειν τοὺς ἐπιζητουμένους ἀριθμοὺς ὑπὸ τῆς φύσεως 
ἣ τὸ τελέως σύμμετρον. εἴδη δ᾽ εἶναι τοῦ καλοῦ τέτο 
ταρα,͵ δίχαιον, ἀνδρεῖον, χόσμιον, ἐπιστημονιχόν" ἐν 
γὰρ τοῖςδε τὰς χαλὰς πράξεις συντελεῖσθαι, ἀνὰ λόγον 
δὲ καὶ τοῦ αἰσχροῦ εἶναι εἴδη τέτταρα, τό τ᾽ ἄδιχον 


BIDBA. Z, «a. ΖΙΝΩΝ, 


πᾶν δ᾽ ἀγαθὸν" Qscientia. Ac semper quidem praesentia bona virtutes; n4 


horum esse accessiones meerorem et angorem et cetera ia 


extrinsecus, alia neque circa animum neque extr; Et ἃ 
quidem qua sint circa animum, virtutea esse virtulisque 
actiones; quae vero extrinsecus sint, nobilem habere p;- 
iriam et amicum sincerum harumque rerum comileg 
felicitatem ; quee vero neque extrinsecus neque in anim» 
sint, ea ejusmodi esse ac si quis ipse sibi ipsi sit bonusac 
felix. (96) Rursus autem mala partim esse circa a&- 
mum, ipsa videlicet vitia actionesque  vifio&as; parium 
extrinsecus, ut stultam habere patriam et stolidum au:- 
cum et qua ista consequitur infelicitatem ; partim nee 


esse malum atque infelicem. tem bona alia versari cina 
fines, alia in effectu consistere, alia utrumque sima. 
Amicum igitur et qu.e abipso nobis proveniunt comme-h 
effectu esse bona; porro confidentiam et magnitul:via 
animi et libertatem et oblectationem et Letitiam οἱ i2» 
quillitatem omnemque virtutis actionem finis in parte τὰν. 
(97) Sed et efficientia et ad finem pertinentia boni ev 
virtutes : nam ex eo quidem quod perficiunt felicitatem, 
eflectiva sunt bona; ex eo vero quod illam veluti pare 
ipsius implent, ad finem pertinent. Pari ratione m3 
rum quoque alia esse finalia, alia ceffectiva, ali 3 
utrumque modum se habentia. Inimicum nempe εἰ qu 
ab ipso oriuntur incommcda, eífectiva esse; stupidititra 
autem et humilitatem et servitutem et molestiam et mar» 
rem ac tristitiam omnemque actionem malitie, ad $a 
pertinere ; utrumque autem habere vitia, et ex eo quol à 
ferunt infelicitatem , effectiva sunt ;ct ex eo quod eam, dl 
ipsius partes evadant, implent, ad finem pertinent.(98 lr» 
terea bonorum animi alia habitus sunt, alia affectiones, aia 
neutrum. Affectiones quidem virtutes sunt , habitus aut 
studia, porro actiones neque habitus neque affectione sun*. 
Communiter autem bonorum quzedam sunt mixta , ut μὲ 
cunditas prolis et quieta senectus; simplex vero bonum «4 


semper autem , ut gaudium, deambulatio. Donum autc 
omne conducens et opportunum et lucrosurmn et utile et «ir 
modum et pulchrum et juvans et optabile et justum e. 
(99) Conducens quidem quod ea conferat , quibus conlis- 
gentibus emolumentum capimus, opportunum quod i i5 
40. oportet nos contineat; lucrosum (grece ad terbus 
solvens impensas ) quod qua in illud impenduntur d's«- 
vat , ut qui ex negotiatione quaestus factus est emolnmeni 
magnitudine sumptum exsuperet; utile quod usum [πὶ 
stet utilitatis; commodum vero quod laudabilem alferal 
utilitatem ; pulchrum quod decentem sui usum pratei 
juvans quod tale sit ut juvare possit ; optabilequod ejusmecil 
sit ut optione preposita merito id eligamus; justum ve. 
quod juri ac legi concordet efficiatque societates. Jen 
Honestum autem dicunt quod sit perfectum bonum, {10} 
omnes a natura habeat quzsitos numeros sive períete 
moderatum. Ejus quattuor species tradunt : justitiam, 
fortitudinem , temperantiam, scientiam : nam intra ha» b 
nestas actiones consummari. Eadem itidem ratione ture 








LIB. VII, 


xil τὸ δειλὸν xal ἄχοσμον xal ἄφρον. λέγεσθαι δὲ τὸ 
xxiv μοναχῶς μὲν τὸ ἐπαινετοὺς παρεχόμενον τοὺς 
y AA ἢ ΧΡ ιογ- ἐτέ HU UI " 
ἔχοντας ἀγαθὸν ἐπαίνου ἄξιον" ἑτέρως δὲ τὸ εὖ πεφυχέ- 
ναι πρὸς τὸ ἴδιον ἔργον" ἄλλως δὲ τὸ ἐπικοσμοῦν, ὅταν 
λέγωμεν μόνον τὸν σοφὸν ἀγαθὸν καὶ καλὸν εἶναι. (101) 
λένουσι δὲ μόνον τὸ χαλὸν ἀγαθὸν εἶναι, χαθά φησιν 
'Ἑχάτων ἐν τῷ τρίτῳ περὶ ἀγαθῶν xal Χρύσιππος ἐν 
τοῖς περὶ τοῦ χαλοῦ- εἶναι δὲ τοῦτο ἀρετὴν καὶ τὸ μετέ- 
γον ἀρετῆς, ᾧ ἔστιν ἴσον τὸ πᾶν ἀγαθὸν καλὸν εἶναι xal 
n" , ^ 4 ^s ev vx , y LT /, 

τὸ ἰσοδυναμεῖν τῷ χαλῷ τὸ ἀγαθόν, ὅπερ ἴσον ἐστὶ τούτῳ. 
$ 5 00 3 4 , » , 3 
ἐπεὶ γάρ ἐστιν ἀγαθόν, χαλόν ἐστιν’ ἔστι δὲ χαλόν" ἀγα- 


1. ΖΕΝΟ. 


181 


quod est in species quattuor scindunt, in injustitiam, for- 
midinem, intemperantiam et insipientiam. — Dici autem 
honestum unice quidem quod eos qui hoc praediti sunt 
merito omni laude dignos facit ; aliter autem bene et apte 
ad opus suum natum esse; aliter vero quod exornet, 
quum dicimus solum sapientem bonum honestumque esse. 
(101) Dicunt autem quod honestum sit, id solum esse 
bonum, ut Hecato in tertio de bonis ait et Chrysippus 
in libris de honesto. Id autem esse virtutem et quod sit 
virtutis particeps : cui aequale illud est, bonum omne quod 
Sit, id etiam honestum esse, honestum autem ac bonum tan- 


Ww ἄρα ἐστί, δοχεῖ δὲ πάντα τὰ ἀγαθὰ ἴσα εἶναι xaiGotundem valere : id autem huic simile est. Nam quia bonum 


πᾶν ἀγαθὸν ἐπ᾽ ἄχρον εἶναι αἱρετὸν καὶ μήτ᾽ ἄνεσιν μήτ᾽ 
. o! E] P 34 σ΄» -» v 2 
ἐπίτασιν ἐπιδέχεσθαι. τῶν δ᾽ ὄντων φασὶ τὰ μὲν ἀγαθὰ 

(en, τὰ δὲ xaxd, τὰ δ᾽ οὐδέτερα. — (102) ἀγαθὰ μὲν 

47 , 
οὖν τὰς τ᾽ ἀρετάς, φρόνησιν, δικαιοσύνην, ἀνδρείαν, 
σωφροσύνην χαὶ τὰ λοιπά" χαχὰ δὲ τὰ ἐναντία, ἀφρον 
M 22 , A X λ ,?. 45. ἢ b δ ,9 
Gvr», αὐϊχίχν xat τὰ λοιπα΄ οὐδέτερα ὁἐε ὅσα μὴτ 
ὠφελεῖ μήτε βλάπτει, οἷον ζωή, ὑγίεια, ἡδονή, κάλλος, 
ejos, πλοῦτος, εὐδοξία, εὐγένεια" χαὶ τὰ τούτοις ἐναν- 
τία, θάνατος, vóGcc , πόνος, αἶσχος, ἀσθένεια, πενία. 
αδολία, δυςγένειαι xal τὰ τούτοις παραπλήσια, χαθά 
φησιν Ἑχάτων ἐν ἑδδόμῳ περὶ τέλους xai Ἀπολλόδωρος 
. “4 ^- i] [4 * 4 9? , 
ἐν τῇ 7007 xal Χρύσιππος. μὴ γὰρ εἶναι ταῦτ᾽ ἀγαθά, 
ἀλλ ἀδιάφορα κατ᾽ εἰδος προηγμένα. (103) ὡς γὰρ 
ἴδιον θερμοῦ τὸ θερμαίνειν, οὐ τὸ ψύχειν, οὕτω xal ἀγα- 
ᾧζ"Ν - ^ " “Ὁ 
(92 τὸ ὠφελεῖν, οὐ τὸ βλάπτειν" οὐ μᾶλλον δ᾽ ὠφελεῖ 
^ UN ard 3 e ^7 ^ "? 25 ^ Y 
ἃ βλάπτει ὃ πλοῦτος xat fj ὑγίεια" οὐχ ἀρ ἄγαθον οὗτε 
"E ΨΩ». Υ̓͂ , 2 y 
τ κῦτος οὔθ᾽ ἡγίεια. ἔτι τέ φασιν, ᾧ ἐστιν εὖ xal 
- - —-9.95 5 , , i 

) xxxix, γοΐῦσθαι, τοῦτ᾽ οὐχ ἔστιν ἀγαθόν" πλούτῳ δὲ xal 
ὑνιεία ἔστιν εὖ xa χαχῶς χρῆσθαι" οὐχ ἄρ᾽ ἀγαθὸν 
πρῶτος xal ὑγίεια. Ποσειδώνιος μέντοι xal ταῦτά 
srt τῶν ἀγαθῶν εἶναι. ἀλλ᾽ οὐδὲ τὴν ἡδονὴν ἀγαθόν 

. 3 4 ^ , A. T 1 , 
211v 'Exaxtov τ᾽ ἐν τῷ ἐνάτῳ περὶ ἀγαθῶν xat Χρύ- 

- 2 “-- 3 eM ὦ kj 1 5 15 à . 

ὁ πιππὸς ἐν τοῖς περὶ ἧ δονῆς" εἶναι γὰρ xat alag pác ἧδο--" 
ad JSWE LEE. * * 3 ͵ 2 “Ὁ , 
(1; , υτϑὲν δ᾽ αἰσχρὸν elvat ἀγχθόν. (104) ὠφελεῖν δέ 
ἔστι χινεῖν ἢ ἴσγειν κατ᾽ ἀρετήν, βλάπτειν δὲ χινεῖν ἢ 

σχεῖν χχτὰ χαχίαν. Διχῶς δὲ λέγεσθαι ἀδιάφορα" 
ἅπαξ uiv τὰ μήτε πρὸς εὐδαιμονίαν μήτε πρὸς χαχοδαι- 

! μρνίαν συνεργοῦντα, ὡς ἔχει πλοῦτος, δόξα, ὑγίεια, 
ἰσχὺς χαὶ τὰ διοιχ" ἐνδέχεται γὰρ xal χωρὶς τούτων 

εὐδαιμονεῖν, τῆς ποιᾶς αὐτῶν χρήσεως εὐδαιμονιχῇς 
“ ^*^ ΄“ Y * ^ ’ * ; 

Viens ἢ καχοδαιμονιχῇς. ἄλλως δὲ λέγεται ἀδιάφορα 

τὰ αὐθ' δὁραῆς μήτ᾽ ἀφορμῆς χινητιχά, ὡς ἔχει τὸ 

ἀρτίας ἔγειν ἐπὶ τῆς χεφαλῆς τρίχας ἃ περιττάς, ἢ 

ἐχτεῖναι τὸν δάχτυλον ἢ συστεῖλαι, τῶν προτέρων ἀδια- 

- 5. 789 τ / ^ / - 

ρῶν οὐχέθ᾽ οὕτω λεγομένων" δρομῆς γὰρ ἐστιν ἐχεῖνα 

χαὶ ἀφοοαῦ χ. (105) διὸ τὰ μὲν [αὐτῶν] ἐχλέγε 
909u.c κινητιχά. (105) διὸ τὰ μὲν [αὐτῶν] ἐχλέγεται, 


,? μ᾿ 


τ-- ὦ 


w* 


-- ^ et . 
τῶν ἑτέρων ἐπίσης ἐχόντων πρὸς αἵρεσιν xal φυγήν. 


μ: ^ 


[4] 


-- * X 1 - ἢ 2 
τῶν ἀδιαφόρων τὰ μὲν λέγουσι προηνμένα, τὰ 


est , honestum est : est autem honestum : bonum ergo est. 
Putant et omnia bona esse paria, bonumque omne summo- 
pere esse appetendum, idque nec augmentum suscipere nec 
detrimentum. Eorum autem qua sunt aiunt alia bona, mala 
alia, alia neutra. (102) Bona quidem virtutes esse, pru- 
dentiam, justitiam , fortitudinem , temperantiam et cetera 
id genus; mala vero his opposita vitia , imprudentiam , in- 
justitiam et cetera; neutra vero qua neque prosunt neque 
obsunt , ut est vita, sanitas, voluptas, pulchritudo, vires, 


, opes, bona fama, nobilitas ; et quae eis opposita sunt , mors, 


azritudo , dolor, turpitudo , infirmitas , inopia , obscuritas, 
irnobilitas et his similia, ut ait Hecato in septimo de 
fine et Apollodorus in Ethice et Chrysippus. Non enim esse 
ista bona, sed indifferentia per speciem producta. (103) 
Sicut enim caloris proprium est calefacere , non refrigerare , 
ita et boni proprium prodesse est et non nocere : non autem 
magis prosunt quam nocent opes atque sanitas : nec opes 
ergo nec sanitas bona sunt. Porro aiunt : quo bene et 
male uti possumus, id bonum non est : divitiis autem et 
sanitate hene et male uti possumus : non est igitur bonum 
opulentia et sanitas. Posidonius tamem ista quoque in bonis 
numerat. Sed neque voluptatem bonum esse dicunt et 
Hecato libro nono de bonis et Chrysippus in libris de volu- 
ptate : esse enim et foedas voluptates; verum nihil quod 
feedum sit esse bonum. (104) Prodesse autem est movere 
aul habere secundum virlutem; contra vero nocere est 
movere aut habere secundum vitium. — Duobus autem 
modis dici indifferentia : uno quidem.ea que neque ad 
felicitatem neque ad infelicitatem. conferunt, ut sunt di- 
vilia, sanitas, vires, gloria et cetera id genus : nam 
etsine his contingit felicem esse, quum earum usus vel 
rectus felicitatis, vel pravus infelicitatis auctor sit. Aliter 
autem dicuntur indiflerentia, que neque appetitum ne- 
que aversationem movent, ut est vel pares in capite 
habere capillos vel impares, vel extendere vel contrahere 
digitum. Priora enim quae diximus indifferentia non ita se 
habent : illa quippe et appetitum et aversationem movent. 
(105) Idcirco alia quidem ex eis eliguntur, quum cetera 
gequa ratiene vel eligenda.sint vel fugienda. Porro indiffe- 


ó$ ἀπο-Θ L rentium alia quidem przeposila sunt quie vocant, alia re- 


--ereuiwgt κα / M πὰ Zoew-a dli ? . . as car 
"PU MEVO προηγμενα μὲν τά ἔχοντα G,12V, (X07 — jecta ; przeposita quidem quie habeant existimationem, re- 


^ ^ 

προηυμένα δὲ τὰ ἀπαξίαν ἔζοντα, ἀξίαν δὲ τὴν μέν 
“ες ^r ; ^ 

tex λέγουσι σύμθλημιν πρὸς τὸν óuoAoyonusvov fiov, 


ΝΕ , ὥρωδ .- * ^ ^ ) e A - 0 , “ἢ 
4j ἐστὶ περὶ πᾶν ἀγαθόν᾽ τὴν 22 εἶναι μέσην. τινὰ Ove 


jecta vero quae existimatione careant. Existimationem vero 
eam quidem conferre aliquid ad consentaneam vitam , quae 
circa oinne bonum est; aliam vero mediam quandam vim 


192 


vautv ἢ χρείαν συυθαλλοιμένην πρὸς τὸν xatà φύσιν 
βίον, ὅμοιον εἰπεῖν ἥντινα προςφέρεται πρὸς τὸν χατὰ 
φύσιν βίον πλοῦτος 7| ὑγίεια" τὴν δ᾽ εἶναι ἀξίαν ἀμοιθὴν 
δοχιμαστοῦ, ἣν ἂν ὁ ἔμπειρος τῶν πραγμάτων τάξη, 
5 ὅμοιον εἰπεῖν ἀμείδεσθαι πυροὺς πρὸς τὰς σὺν ἡμιόνῳ 
χριθάς. (109) προηγμένα μὲν οὖν εἶναι ἃ xai ἀξίαν ἔχει; 
οἷον ἐπὶ μὲν τῶν ψυχιχῶν εὐφυΐαν, τέχνην, προχοπὴν 
xai τὰ ὅμοια" ἐπὶ δὲ τῶν σωματιχῶν ζωήν, ὑγίειαν, 
ῥώμην, εὐεξίαν, ἀρτιότητα, χάλλος xal τὰ παραπλήσιχ᾽ 
10 ἐπὶ δὲ τῶν ἐχτὸς πλοῦτον, δόξαν, εὐγένειαν xal τὰ ὅμοια. 
ἀποπροηγμένα δ᾽ ἐπὶ μὲν τῶν ψυχικῶν ἀφυΐαν, ἀτε- 
»νίαν xai τὰ δωοια" ἐπὶ δὲ τῶν σωματιχῶν͵ θάνατον, 
νόσον, ἀσθένειαν, χαχεξίαν, πήρωσιν, αἶσχος χαὶ τὰ 
ὅμοια" ἐπὶ δὲ τῶν ἐχτὸς πενίαν, ἀδοξίαν, δυςγένειαν χαὶ 
τὰ παραπλήσια: οὔτε δὲ προήχθη οὔτ᾽ ἀποπροήχθη 
τὰ οὐδετέρως ἔχοντα. (107) ἔτι τῶν προηγμένων τὰ 
μὲν δι᾿ αὑτὰ προῦχται, τὰ δὲ δι᾿ ἕτερα, τὰ δὲ καὶ δι’ 
αὑτὰ xai δι᾿ ἕτερα. xal δι’ αὑτὰ uiv εὐφυΐα, προχοπὴ 
xdi τὰ ὅμοια" δι’ ἕτερα δὲ πλοῦτος, εὐγένεια xal τὰ 
20 δαοια" δι᾿ αὗτά δὲ xal δι᾿ ἕτερα ἰσχύς, εὐχισθησία, 
ἀρτιότης. δι᾿ ἀὑτὰ μέν, ὅτι χατὰ φύσιν ἐστί" δι᾽ ἕτερα 
δέ, ὅτι περιποιεῖ χρείας οὐχ ὀλίγας. διμοίως δ᾽ ἔχει 
καὶ τὸ ἀποπροηγυένον χατὰ τὸν ἐναντίον λόγον. 
δὲ χαθῆχόν φασιν εἶναι ὃ προαχθὲν εὔλογόν τιν᾽ ἴσχει 
ἀπολογισμό", οἷον τὸ ἀχόλουθον ἐν τῇ ζωῇ, ὅπερ xal 
ἐπὶ τὰ φυτὰ xal ζῷα διατείνει" δρᾶσθαι γὰρ χἀπὶ τού- 
των χαθήχοντα. — (108) χατωνομάσθαι δ᾽ οὕτως ὑπὸ 
πρώτου Ζήνωνος τὸ χαθῆχον, ἀπὸ τοῦ χατά τινας ἥχειν 
τῆς προςονομασίας εἰλημμένης. ἐνέργημα δ᾽ αὐτὸ 
20 εἶναι ταῖς χατὰ φύσιν χατασχευαῖς olxstov. τῶν γὰρ͵ 
χαθ᾽ ὁρμὴν ἐνεργουμένων τὰ μὲν καθήχοντα εἶναι, τὰ 
δὲ παρὰ τὸ καθῆκον, τὰ δ᾽ οὔτε χαθήχοντα οὔτε παρὰ 
τὸ χαθῆχον. χαθήχοντα μὲν οὖν εἶναι ὅσα λόγος 
αἱρεῖ ποιεῖν, ὡς ἔχει τὸ γονεῖς τιμᾶν, ἀδελφούς, πα - 
86 τρίδα, συμπεριφέρεσθαι φίλοις: παρὰ τὸ χαθῆχον 
δέ, ὅσα μὴ αἱρεῖ λόγος, ὡς ἔχει τὰ τοιαῦτα, γονέων 
ἀμελεῖν, ἀδελφῶν ἀφροντιστεῖν, φίλοις μὴ συνδια- 
τίθεσθαι, πατρίδα ὑπερορᾶν χαὶ τὰ παραπλήσια" 
(109) οὔτε δὲ χαθήχοντα οὔτε παρὰ τὸ χαθῆχον, ὅσα οὔθ᾽ 
αἱρεῖ λόγος πράττειν οὔτ᾽ ἀπαγορεύει, olov χάρφος dve- 
λέσθαι, γραφεῖον χρατεῖν ἢ στλεγγίδα xal τὰ δμοια 
τούτοις. xal τὰ μὲν εἶναι καθήχοντα ἄνευ περιστάσεως, 
τὰ δὲ περιστατιχά, καὶ ἄνευ μὲν περιστάσεως τάδε, 
ὑγιείας ἐπιμελεῖσθαι xal αἰσθητηρίων xol τὰ ὅμοιχ 
χατὰ περίστασιν δὲ τὸ πηροῦν ἑαυτὸν χαὶ τὴν 
χτῆσιν διαρριπτεῖν. ἀνὰ λόγον δὲ xal τῶν παρὰ τὸ 
χαθῆχον. ἔτι τῶν χαθηχόντων τὰ μὲν del χαθήχει, τὰ 
δὲ οὐχ ἀεί, χαὶ ἀεὶ μὲν χαθήχει τὸ xaz! ἀρετὴν ζῆν, 
oUx del δὲ τὸ ἐρωτᾶν xat ἀποχρίνεσθαι xal περιπατεῖν 
χαὶ τὰ ὅμοια. ὃ δ᾽ αὐτὸς λόγος xal ἐπὶ τῶν παρὰ τὸ 
χαθῆχον. (10) ἔστι δὲ καὶ ἐν τοῖς μέσοις τι χαθῆχον, 
ὡς τὸ πείθεσθαι τοὺς παῖδας τοῖς παιδαγωγοῖς. 


Ld 
[^4 


2 


o d 


4 


ξ 


i» 
t 


b 


- 


BIBA. Z, «a. ZHNOQN. 





aut usum conferre ad eam vitam qua sit secundum naturam, 
cujusmodi dicere possimus opes atque sanitatem , «i qnd 
afferant commodi ad naturalem vitam ; aliam vero eis 
mationem esse probati remunerationem quamcunque «2, 
tuerit peritus rerum, ut si triticum cum hordeo adjecto νιον 
commutari dicamus. (106) Esse igitur proposita, que d. 
existimationem habent , ut in eis quidem quae ad animan 
pertinent , inzenium , artem , profectum et his similia; u 
corporeis autem vitam, bonam valetudinem, ro'u, le. 
num habitum , integritatem, pulchritudinem ac similis : a 
eis vero quax sunt exterius, divitias, cloriam, nobilital m 
et his similia. Rejecta autem in iis quidem quie ad aniuug 
pertinent, obtusionem hebetudinemve, inertiam «t 1» 
similia; porro in rebus corporis mortem , morbum , imix- 
cillitatem, malum habitum , debilitatem, turpitudinem οἱ 
his similia ; in exterioribus autem paupertatem , obscurit- 
tem , ignobilitatem et cetera in hunc modum. — Neque τοῖν 
przeposita sunt neque rejecta, quae neutro se habent modo. 
(107) Praeterea. praepositorum alia quidem per se ipsa pos 
posita sunt, alia vero propter alia , alia et propter se ij 
et propter alia : per se ipsa quidem, ut ingenium, profectu. 
et similia; per alia vero, ut diviti: , nobilitas et cetera 4. 


"Ext6258enus; ob se ipsa vero et alia, ut valentia, sensuum δι8" 


men et incolumitas. Per se ipsa quidem , quia per naturam 
sunt; per alia vero, quia non modico usui sunt. Eokn 
se modo habet rejectum contraria ratione. Officium autem 
id esse dicunt, quod quumsit prepositum, veluti quod c- 
sequens est in vita, cur factum sit probabilis ratio reMi- 
potest; pertingere autem id ad arbores etiam et animantis: 
notari enim et in his officia. (108) Ceterum a Zenone pim ' 
χαθῆχον appellatum est officium, ex eo quod ad quosdam «e- 
niat (χαθήχει) appellatione sumpta : esse autem id actionm 
quandam naturalibus apparatibus propriam. Nam ex lis 
quie secundum appetitum geruntur, alia quidem exse officia, 
alia praeter officium , alia neque officia nec przeter oflicium. 


'Ea vero oflicia intelligenda , quz ratio facienda suaseril, nt 


parentes honorare fratresque ac patriam , amicis gralilicar.; 
proter officium sunt, quz ratio fugienda suggessit, vl 
est parentes negligere , fratrum omittere curam , am.cis n 
consentire , patriam aspernari, et cetera in hunc modum; 
(109) qu:e autem ratio fieri neque vetat neque postulat , «à 
neque officium esse neque preter officium , ut est festucam 
tollere, tenere stilum autstrigilem, et cetera id genus. Αἰ πὲ 
alia quidem officia quibuscunque temporibus esse oflicii, 
alia pro re pata officia fieri. Semper officia esse bac : v 
letudinem curare sensuumque integritatem tueri ac simili: 
pro re nata officia fieri, veluti mutilare se ipsum remq* 
famili em projicere. Eadem ratione et de iis qua prati 
offidium sunt. Przterea officiorum alia quidem sempe 
conveniunt, alia vero non semper. Et semper quikm 
convenit secundum virtutem vivere, non semper inlerrosire 
atque respondere et ambulare et ejus generis omnia. Faden 
et in iis quae sunt preeter officium ratio est. — (110) Est efiam 


Φασὶ 3in mediis officium aliquod, ut est pueros obtemperare p? 


δὲ τὴν ψυχὴν εἶναι ὀχταμερῆ" μέρη γὰρ αὐτῆς τά τε — dagogis. Aiuntautem animum in octo parles esse divisum. 


/, 93 /, A Ἁ A [4 ᾿Ὶ 4 
TÉVTE αἰσθητήρια χαὶ τὸ φωνγτιχὸν μόριον xat τὸ διχ- 


Esse autem has illius partes : quinque sensus el vocis instr 


LIB. Vil, 


νπτιχόν, ὅπερ ἐστὶν αὐτὴ ἣ διάνοια, xal τὸ γεννητικόν. 
ἐκ δὲ τῶν ψευδῶν ἐπιγίνεσθαι τὴν διαστροφὴν ἐπὶ τὴν 
διάνοιαν, d ἀφ ᾿ ἧς πολλὰ πάθη βλαστάνειν xal dxatacva- 
σίας αἴτια. ἔστι δὲ αὐτὸ τὸ πάθος χατὰ Ζήνωνα 1) 
ἄλογος xat παρὰ φύσιν ψυχῆς χίνησις ἢ ὁρμὴ πλεονά- 
ζουσα. τῶν δὲ παθῶν τὰ ἀνωτάτω, χαθά φησιν 'Exa- 
τῶν ἐν τῷ δευτέρῳ περὶ παθῶν χαὶ Ζήνων ἐν τῷ περὶ 
παθῶν, εἶναι γένη τέτταρα, λύπην, φόθον, ἐπιθυμίαν, 
ἡδονήν. (Π|) δοχεῖ δ᾽ αὐτοῖς τὰ πάθη χρίσεις εἶναι, 
καθὰ 2761 Χρύσιππος ἐν τῷ περὶ παθῶν: ἥ τε γὰρ φι- 
λαργυρία ὑποληψίς ἐστι τοῦ τὸ ἀργύριον χαλὸν εἶναι, 
xat $ μέθη δὲ xai ἢ ἀχολασία ὁμοίως xal τἄλλα. xat 
τὴν μὲν λύπην εἶναι συστολὴν ἄλογον" εἴδη δ᾽ αὐτῆς 
Dao, φθόνον, ζῆλον, ζηλοτυπίαν, ἄκθος T ἐνόχλησιν, 
ἀνίαν, ὀδύνην, σύγγυσιν. ἔλεον μὲν οὖν εἶναι λύπην 6 ὡς 
ἐπ᾿ ἀναξίως χαχοπαθοῦντι, φθόνον δὲ λύπην ἐπ᾽ ἀλλο- 
τρίοις ἀγαθοῖς, ζῆλον δὲ λύπην ἐπὶ τῷ ἄλλῳ παρεῖναι 
ὧν αὐτὸς ἐπιθυμεῖ, ζηλοτυπίαν δὲ λύπην ἐπὶ τῷ χαὶ 
ἄλλῳ παρεῖναι ἃ xal αὐτὸς ἔχει, (112) ἄχθος δὲ λύπην 
| βαρύνουσαν, ἐνόχλησιν λύπην στενοχωροῦσαν xai δυς- 
χυρίαν παρασχευάζουσαν, ἀνίαν λύπην éx διαλογισμῶν 
μένουσαν 7 ἐπιτεινομένην, ὀδύνην λύπην ἐπίπονον, 
τγψυσιν λύπην ἄλογον, ἀποχναίουσαν xai χωλύουσαν 
τὰ παρόντα συνορᾶν. 6 δὲ φόθος ἐστὶ προςδοχία χαχοῦ. 
(fi δὲ τὸν φόθον ἀνάγεται xal ταῦτα, δεῖμα, ὄκνος, 
αἰσχύνη, ἔχπληξις, θόρυθος, ἀγωνία, δεῖμα μὲν οὖν 
ἔστι φύθος δέος ἐμ ποιῶν, αἰσχύνη δὲ M ἀδοξίας, 
ὄχνος δὲ φόῤφος μελλούσης ἐνεργείας, ἔχπληξις δὲ φόθος 
ix φαντασίας ἀσυνήθους πράγωατος, (113) θόρυδος δὲ 
! φόρος μετὰ χατεπείξεως φωνῆς. ἀγωνία δὲ φόδος ἀδή- 
io πράγματος, ἢ δ᾽ ἐπιθυμία ἐστὶν ἄλογος ὄρεξις, 
Vy ἣν τάττεται xat ταῦτα, σπάνις, μῖσος, φιλονειχία, 
ὀργή, ἔρως, μῆνις, θυμός. ἔστι δ᾽ ἡ μὲν σπάνις ἐπι- 
fowiz τις ἐν ἀποτεύξει καὶ οἷον χεχωρισμένη ἐχ τοῦ 
' τρᾶγματος, τεταμένη δὲ διαχενῇς ἐπ᾽ αὐτὸ xat σπω- 
uv: μῖσος δ᾽ ἐστὶν ἐπιθυμία τις τοῦ χαχῶς εἶναί τινι 
μετὰ προχοπῆς τινος xol παρατάσεως" φιλονεικία δ᾽ 
ἐπιθυμία τις περὶ αἱρέσεως" ὀργὴ δ᾽ ἐπιθυμία τιμωρίας 
τοῦ ξοχοῦντος ἐδικυγκκέναι οὐ προςηχόντως᾽ ἔρως δέ ἐστιν 
' ἐπιθυμία τις οὐχὶ περὶ σπουδαίους" ἔστι γὰρ ἐπιδολὴ 
φιλοποιίας διὰ κάλλος ἐμφαινόμενον. (114) μῆνις δέ 
ἐστιν ν ὀργή τις πεπαλαιωμένη καὶ ἐπίχοτος, ἐπυτηρητιχὴ 
2, ὅπερ ἐμφαίνεται διὰ τῶνδε" 


Εἴπερ γάρ τε χόλον γε xal αὐτῆμαρ: χαταπέψη, 
| ἄλλα τε xal μετόπισθεν ἔχει χότον, ὄφρα τελέαση. 


4 Νὴ 


ὁ δὲ θυμός ἐ ἐστιν ὀργὴ ἀρχομένη. Ἡλδονὴ δέ ἐστιν d)o- 
Ὡς ἔπαρσις ἐφ᾽ αἱρετῷ δοχοῦντι ὑπάρχειν, ὑφ᾽ ἣν τάτ- 
ταὶ κίληρις, ἐπιχαιρεκαχία, τέρψις, διάχυσις. χή- 

HS μὲν οὖν ἐστιν ἡδονὴ δι᾽ ὥτων χαταχηλοῦσα᾽ ἐπι- 

V ?xaxim δὲ ἡδονὰ ἐπ᾽ ἀλλοτρίοις χαχοῖς" τέρψις δέ, 
s τρέψις, προτροπή τις ψυχῆς ἐπὶ τὸ ἀνειμένον' διά- 
[i δ᾽ ἀνάλυσις à ἀρετῆς. (115) ὡς δὲ λέγεταί τινα 
ἐπὶ τοῦ σώματος ἀρρωστήματα, οἷον ποδάγρα xal ἀρ- 


1. ZENO. 


' 183 


mentum et cogitationis, qu:e est ipsa mens, et generandi vim. 
Enimvero ex falsis accidere menti perversionem, ex eaque 
multas pullulare perturbationes atque inconstantie cau- 
sas. Est autem secundum Zenonem ipsa perturbatio aut 
irrationalis ac pr:eter naturam animi motus aut immodicus 
animiimpetus. Porro perturbationum quz principes sunt, 
ut ait Hecato in secundo de perturbationibus ac Zeno in eo 
quem scripsit itidem de perturbationibus libro, quattuor 
esse genera, dolorem, metum, concupiscentiam , volupta- 
tatem. (111) Putant autem perturbationes judicia esse, 
ut Chrysippus in libro de perturbationibus ait : quippe ava- 
ritiam opinionem esse inhrerentem de pecunia quod honesta 
sit , ebrietatemque itidem et intemperantiam et cetera si- 
milia. Et dolorem quidem irrationalem animi contractio- 
nem esse : ejus autem species misericordiam , invidiam, 
aemulationem , obtrectationem, angorem , conturbationem, 
tristitiam , merorem, confusionem. Harum misericordiam 
dolorem esse ex alterius miseria injuria laborantis ; invidiam 
vero dolorem esse in alienis bonis; aemulationem dolorem 
ex eo quod alius eo potiatur quod quis ipse cupierit ; obtre- 
ctationem segritudinem esse ex eo venientem quod adsint 
alteri quoque quie ipse quis habeat; (112) angorem vero &gri- 
tudinem esse prementem ; conturbationem zgritudinem esse 
angustantem difficultatemque przestantem ; tristitiam :»egri- 
tudinem ex cogitationibus ortam eamque permanentem aut 
crescentem ; moerorem gritudinem laboriosam ; confusio- 
nem eegritudinem esse irrationalem, mordentem et presentia 
conspici prohibentem. Timor est opinio impendentis mali. 
Porro ad timorem hec quoque referuntur, metus, pi- 
gritia, pudor , terror, trepidatio , anxietas. Horum metum 
esse timorem pavorem facientem, pudorem metum esse 
ignominiz, pigritiam metum futuri laboris, terrorem metum 
ex insuetze rei imagine proficiscentem, (113) trepidationem 
metum esse cum impulsione vocis, anxietatem metum esse 
incerti negotii. Concupiscentiam vero esse appetitum ra- 
tioni non convenientem, cui et ista subincidant : indigentia, 
odium, contentio, ira, amor, iracundia, excandescentia. 
Est autem indigentia cupiditas quaedam, quum eo non poti- 
mur quod cupimus, ac veluti a re ipsa separata, frustra vero 
ad illam nitens et tracta; odium vero est cupiditas qua 
cui male esse volumus, qua crescit et durat; contentio 
cupiditas quiedam est ab electione profecta ; ira libido pu- 
niendi ejus est qui lzesisse videatur injuria ; amor autem est 
concupiscentia quzedam in preestanti ingenio viros non ca- 
dens : est enim conatus conciliandi:e amicitie propter pul- 
chritudinem apparentem; (114) iracundia est ira quacdam 
inveterata et plena odii , ulciscendi tempus observans , quod 
hisce verbis ostenditur : 


Nam siquidem ad tempus bilem sibi concoquat atram, 
non tamen ira animo excedet nisi poena sequatur. 


Porro excandescentia est ira nascens et nrodo exsistens. Ce- 
terum veluptas est irrationalis ejus rei appetitus quc videa- 
tur expetenda , cujus partes sunt deliniri , alienis malis gau- 
dere, oblectari, remittere animum. Delinimur, quum vo- 
luptas suavitate auditus animum demulcet ; malevolentia 
autem voluptas in malis alienis; oblectatio quaedam est 
quasi inductio animique inclinatio ad mollitiem; remittere 
aniinym est virtutis relaxatio. (115) Sicut autem in corpore 
dicuntur cgrotationes quxdam, veluti podagra et arlicu- 


184 


θρίτιδες, οὕτω χἀπὶ τῆς ψυχῆς φιλοδοξία xal φιληδονία 
M 
xal τὰ παραπλήσια. τὸ γὰρ ἀρρώστημα ἐστι νόσημα 
μετ᾽ ἀσθενείας, τὸ δὲ νόσημα οἴησις σφόδρα δοχοῦντος 
αἱρετοῦ, xal ὡς ἐπὶ τοῦ σώματος εὐεμπτωσίαι τινὲς λέ- 
6 γονται, οἷον κατάρρους xai διάρροια, οὕτω χἀπὶ τῆς 
“ Ψ 
ψυχῆς εἶσιν εὐχαταφορίαι, οἷον φθονερία, ἐλεημοσύνη, 
ἔριδες καὶ τὰ παραπλήσια. (116) εἶναι δὲ xal εὐπαθείας 
- / 3 / ? 3 3 
φασὶ τρεῖς, χαράν, εὐλάδειαν, βούλησιν. — xal τὴν μὲν 
χαρὰν ἐναντίαν [φασὶν] εἶναι τῇ ἡδονῇ, οὖσαν εὔλογον 
ἔπαρσιν" τὴν δ᾽ εὐλάθειαν τῷ φόέξφῳ,, οὖσαν εὖλ 
. e . ( 9 Q4 3 : OYov 
ἔχχλισιν. φοδηθήσεσθαι μὲν γὰρ τὸν σοφὸν οὐδαμῶς, 
εὐλαδηθήσεσθαι δέ. τῇ δ᾽ ἐπιθυμία ἐναντίαν φασὶν εἷ- 
, Ki ὅλ .»ν , Y 
vat τὴν βούλησιν, oucav εὔλογον ὄρεξιν. χαθάπερ οὖν 
ὑπὸ τὰ πρῶτα πάθη πίπτει τινά, τὸν αὐτὸν τρόπον xal 
15 ὑπὸ τὰς πρώτας εὐπαθείας" xat ὑπὸ μὲν τὴν βούλησιν 
εὔνοιαν, εὐμένειαν, ἀσπασμόν, ἀγάπησιν" ὑπὸ δὲ τὴν 
εὐλάῤειαν αἰδῶ,, ἁγνείαν" ὑπὸ δὲ τὴν χαρὰν τέρψιν, εὖ- 


i 


“42 


φροσύνην, εὐθυμίαν. (117) Φασὶ δὲ xai ἀπαθῆ εἶναι c0v6/ 


σοφόν, διὰ τὸ ἀνέμπτωτον εἶναι" εἶναι δὲ καὶ ἄλλον ἀπαθῆ 
0 τὸν φαῦλον, ἐν ἴσῳ λεγόμενον τῷ σχληρῷ xal ἀτέγχτῳ. 

ἄτυφόν τ᾽ εἶναι τὸν σοφόν" ἴσως γὰρ ἔχειν πρός τε τὸ ἕν- 

δοξον καὶ τὸ ἄδοξον. εἶναι δὲ χαὶ ἄλλον ἄτυφον, χατὰ τὸν 

εἰχαῖον τεταγμένον, ὅς ἐστι φαῦλος. xal αὐστηροὺς δέ 

φασιν εἶναι πάντας τοὺς σπουδαίους, τῷ μήτ᾽ αὐτοὺς 
30 πρὸς ἡδονὴν δμιλεῖν μήτε παρ᾽ ἄλλων τὰ πρὸς ἡδονὴν 
προςδέχεσθαι. καὶ ἄλλον δὲ εἶναι αὐστηρόν, παραπλη- 
αίως λεγόμενον τῷ αὐστηρῷ ovo , ᾧ πρὸς μὲν φαρμα- 
χοποιίαν χρῶνται, πρὸς δὲ πρόποσιν οὐ πάνυ. (118) 
ἀχιῤδήλους τοὺς σπουδαίους φυλαχτιχούς τ᾽ εἶναι τοῦ 
ἐπὶ τὸ βέλτιον αὑτοὺς παριστάναι, διὰ παρασχευῆς τῆς 
τὰ φαῦλα μὲν ἀποχρυπτούσης,, τὰ δ᾽ ὑπάρχοντα ἀγαθὰ 
φαίνεσθαι ποιούσης. ἀπλάστους τε" περιῃρηκέναι γὰρ 
ἐν τῇ φωνῇ τὸ πλάσμα xai τῷ εἴδει. ἀπράγμονάς τ᾽ 
εἶναι" ἐχχλίνειν γὰρ τὸ πράττειν τι παρὰ τὸ καθῆκον. 
5 xal οἰνωθήσεσθαι μέν, οὐ μεθυσθήσεσθαι δέ. ἔτι δ᾽, οὐδὲ 
μανήσεσθαι" προςπεσεῖσθαι μέντοι ποτὲ αὐτῷ φαντα- 
σίας ἀλλοχότους διὰ μελαγχολίαν ἢ λήρησιν, οὐ χατὰ 
τὸν τῶν αἱρετῶν λόγον, ἀλλὰ παρὰ φύσιν. οὐδὲ μὴν 
λυπηθήσεσθαι τὸν σοφόν, διὰ τὸ τὴν λύπην ἄλογον εἶναι 
συστολὴν τῆς ψυχῆς. ὡς ᾿Ἰλπολλόδωρός φησιν ἐν τῇ ἦθι- 
χῇ. (i9) θείους τ᾽ εἶναι" ἔχειν γὰρ ἐν ἑαυτοῖς οἱονεὶ 
(edv. τὸν δ᾽ φαῦλον ἄθεον. διττὸν δὲ εἶναι τὸν ἄθεον, τόν 
τ᾽ ἐναντίως τῷ θείω λεγόμενον χαὶ τὸν ἐξουθενητιχὸν 
τοῦ θείου" ὅπερ᾽ οὐχ εἶναι περὶ πάντα φαῦλον. θεοσεθεῖς 
τε τοὺς σπουδαίους: ἐμπείρους γὰρ εἶναι τῶν περὶ θεοὺς 
νομίμων" εἶναί τε τὴν εὐσέδειαν ἐπιστήμην θεῶν θερα- 
πείας. ἀλλὰ μὴν xai θύσειν αὐτοὺς θεοῖς ἁγνούς θ᾽ 
ὑπάρχειν᾽ ἐκνεύειν γὰρ τὰ περὶ θεοὺς ἁμαρτήματα. καὶ 
τοὺς θεοὺς ἄγασθαι αὐτούς" ὁσίους τε Ὑὰρ εἶναι xat δι- 
50 χαίους πρὸς τὸ θεῖον. μόνους θ᾽ ἱερέας τοὺς σοφούς" ἐπε- 

σχέφθαι γὰρ περὶ θυσιῶν, ἱδρύσεων, καθαρμῶν, καὶ τῶν 

ἄλλων τῶν πρὸς θεοὺς οἰκείων. (130) δοχεῖ δ᾽ αὐτοῖς 

καὶ γονέας σέδεσθαι xal ἀδελφοὺς ἐν δευτέρα υοίρα 

μετὰ θεούς. aol δὲ xai τὴν πρὸς τὰ τέχνα φιλοστορ - 


3t 


- 


e 
et 


4 


e 
ἐπ 


BIBA. Z, c. ZIINQN. 


ad medicamenta potius quam δὰ propinationem utu:- 


lorum dolores, ita et in animo gloriz et voluptatis appetitio 
immodica et cetera ejusdem generis. Est sezrotatio morbus | 
cum imbecillitate; morbus autem, opinatio ejus rei que | 
vehementer videatur expelenda. Εἰ sicut in corperibo; | 
sunt quz facile in aliquod malum implicantur, veluti p 
tuita et diarrhea, ita et in animo sunt quaedam prodit | 
fates, ut invidentia, misericordia, contentiones ac smi- 
lia. (116) Esse autem et bonas affectiones aiunt tres : 2v. 
dium, cautionem, voluntatem. Esse vero gaudium contr | 
rium voluptati, quod est animi cum ratione elafio; cauto- 
nem vero timori , quce est malorum cum ratione declinati: 
metuere enim nunquam sapientem, sed cavere. Cupidibti 
voluntatem contrariam dicunt , quee sit appetitio rational. - 
Quemadmodum igitur sub primis perturbationibus qux 
dam adjunguntur, ita et sub primis affectionibus : namqu: 
voluntati adjungi benevolentiam , placiditatem , salutat«- 
nem, dilectionem ; cautioni autem verecundiam, castitalen; | 
gaudio jucunditatem, l:etitiam, sequanimitatem. — (1!i^ 
Aiunt autem et perturbationibus vacuum esse sapientem, 
quoniam delahi non possit : esse item et alium sine affedz | 
hominem, nimirum malum, quod tantundem valet ac 3 | 
dicatur durus et ad virtutis actiones immobilis. Fastu iti- 
dem vacare sapientem : quippe tantidem honorem et rie 
riam existimare quanti dedecus et ignominiam. Ese τὸν 
et alium sine fastu, qui in temerariis numeretur, qui e 
malus. Severos item aiunt esse sapientes omnes, quod x- 
que ipsi conversentur ad voluptatem neque ab aliis ad vo- 
luptatem ostensa admittant. ^ Esse autem et alios st 
ros, qui ad rationem acrioris vini severi dicantur, qu 





tur. (118) Sinceros item esse sapientes solliciteque earum 
rerum observantes, quibus ipsos ad melius componant ὦ 
ratione, quae mala occultet et bona qu:e insunt apparere 
faciat. Nec fictos eos esse : circumcidere enim etin vec d 
in vultn omnem fictionem. Esse itidem a negotiis remote : 
cavere enim ne quid praeter officium faciant. Eosque vinum 
quidem bibere, non autem inebriari. Nunquam item sanibte 
mentis excidere : incidere tamen aliquando sapientem in 
imaginationes ahsurdas propter atrze bilis redundantiam se 
ob delirationem , non quidem rerum expetendarum ralio, 
verum ex imbecillitate natur. — Neque tristitia captum iri 
sapientem , quod tristitia sit animi ratione adversante cen- 
tractio, quemadmodum Apollodorus ait in Moralibus. (11*: 
Divinos quoque esse, quod in se ipsis quasi habeant deum. 
Insipientes vero atheos esse : quod duplici ratjone dicitur, 
sive de co qui divino est contrarius, sive de eo qui nume - 
pro nihilo habet; id tamen malis omnibus non conven. 
Pios autem et religiosos esse sapientes : peritos enim exe 
divini juris omnes : pictatemque scientiam esse divini (- 
tus. Diis item cos sacrificia facturos castosque futuros: q'if* 
pe ea quae in deos admittuntur peccata detestari. Diisque 
caros ac gratos esse, quod sancti justique in rebus di ittis | 
sint. Solos vero sacerdotes esse sapientes : consuluissequ]pe | 
ac meditatos esse de sacrificiis , templorum instructionibiy 
expiationibus,, ceteris quze δὰ deos pertinent. (120) Cel?" 
dos item parentes ac fratres secundo loco post deos monent. 

Aiunt autem affectum et indulgentiam in filios ipss €*€ 








LIB. VII, t. ZENO. 


yit» φυσιχὴν εἶναι αὐτοῖς xai ἐν φαύλοις μὴ εἶναι. ἀρέ- 
σκει τ᾿ αὐτοῖς ἴσα ἡγεῖσθαι τὰ ἁμαρτήματα, χαθά φησι 
χρύσιππος ἐν τῷ τετάρτῳ τῶν ἠθιχῶν ζητημάτων xal 
Περταῖος xai Ζήνων. εἰ γὰρ ἀληθὲς ἀληθοῦς μᾶλλον οὐχ 
ἔττιν, οὐδὲ ψεῦδος ψεύδους" οὕτως οὐδ᾽ ἀπάτη ἀπάτης, 
οὐδ᾽ ἁμάρτημα ἁμάρτηματος. καὶ γὰρ ὁ ἑκατὸν σταδίους 
ἀπέγων Βανώθου xal ὃ ἕνα ἐπίσης οὐχ εἰσὶν ἐν Κανώδω" 
οὕτω xat ὃ πλέον xai 6 ἔλαττον ἁμαρτάνων ἐπίσης οὐχ 
εἰσὶν ἐν τῷ χατορθοῦν. (121) Ηραχλείδης μέντοι 6 Ἴ ἀρ- 
σεύς, Ἀντιπάτρου τοῦ ἸΓ αρσέως γνώριμος, xal ᾿Αθηνό- 
δωρος ἄνισά ψασι τὰ ἁμαρτήματα. πολιτεύσεσθαί φασι 
τὸν σοτὸν ἂν μή τι ωλύη, ὥς φησι Χρύσιππος ἐν πρώτῳ 
περὶ βίων: καὶ γὰρ καχίαν ἐφέξειν xal ἐπ᾽ ἀρετὴν πα- 
ροοχήσειν. καὶ γαμήσειν, ὡς 6 Ζήνων φησὶν ἐν Πολι- 
τείᾳ, xal παιδοποιήσεσθαι. ἔτι τε μὴ δοξάσειν τὸν 
σητῶν, τουτέστι Li μὴ συγχαταθήσεσθαι μηδενί, 
χυνιεῖν τ᾽ αὐτόν" εἶναι γὰρ τὸν χυνισμὸν σύντομον ἐπ᾽ 
ἀρετὴν ὁδόν, ὡς ᾿Απολλόδωρος ἐν τῇ ἠθιχῇ. γεύσεσθαί 
τε xai ἀνθρωπίνων σαρχῶν χατὰ περίστασιν. μόνον τ᾽ 
ἐλεύθερον, τοὺς δὲ φαύλους δούλους" εἶναι γὰρ τὴν ἐλευ- 
βερίαν ἐξουσίαν αὐτοπραγίας, τὴν δὲ δουλείαν στέρησιν 
αὐτοπραγίας. (23) εἶναι δὲ xot ἄλλην δουλείαν τὴν 
ἐν ὑποτάξει xal τρίτην τὴν ἐν χτήσει τε xai ὑποτάξει, ἢ 
ἀντιτίδεται ἢ δεσποτεία, φαύλη οὖσα χαὶ αὕτη. οὐ 
αὐνον δ᾽ ἐλευθέρους εἶναι τοὺς σοφούς, ἀλλὰ xal βασι- 
γέας, τῆς βασιλείας οὔσης ἀρχῆς ἀνυπευθύνου, ἥτις περὶ 
αὔνους ἂν τοὺς σοφοὺς συσταίη, χαθά φησι Χρύσιππος 
ἐν τῷ περὶ τοῦ κυρίως κεχρῆσθαι Ζήνωνα τοῖς ὀνόμα- 
σιν ἐγνωχέναι γάρ φησι δεῖν τὸν ἄρχοντα περὶ ἀγαθῶν 
xoi χαχῶν, μηδένα δὲ τῶν φαύλων ἐπίστασθαι ταῦτα, 
δχοίως δὲ xai ἀρχιχοὺς δικαςτιχούς τε xat δητοριχοὺς 
aw) εἶναι, τῶν δὲ φαύλων οὐδένα. ἔτι xal ἀναμαρ- 


2007 P , A 3 , * » . ^ /. M 
| Dueruswxe τε υἱὴ εἶναι συγγνομὴν τ ἔχειν μηόεν!" μὴ 


Ν " ὔ 4 
ἐπεὶ τό γ᾽ εἴκειν xal ὁ ἔλεος αὐτή θ᾽ ἢ ἐπιείχεια οὐδέ- 


Led 7 - ἢ *- 
? σοτὸν οὐδὲν θαυμάζειν τῶν δοχούντων παραόοζων, OOV 
à 


d , ^ 4 “ €^ ΗΝ . 
Χαρώνεια xal ἀμπώτιδας καὶ πηγὰς ὑερμῶν ὑδάτων 


xii πυρὸς ἀναφυσήματα. ἀλλὰ μὴν οὐδ᾽ ἐν ἐρημία, 
aet, βιώσεται ὁ σπουδαῖος" χοινωνιχὸς γὰρ φύσει χαὶ 

πραχτιχός. τὴν μέντοι ἄσχησιν ἀποδέξεται ὑπὲρ τῆς τοῦ 
σώματος ὑπομονῆς. (124) εὔξεταί τε, φασίν, ὃ σοφός, 
αἰτούμενος τὰ ἀγαθὰ παρὰ τῶν θεῶν, καθά φησι Ποσει- 
δώνιος ἐν τῷ πρώτῳ περὶ χαθγχόντων xai 'Exaztov ἐν 
τοίτω περὶ παραδόξων. λέγουσι δὲ χαὶ τὴν φιλίαν ἐν 
μόνοις τοῖς σπουδαίοις εἶναι, διὰ τὴν δμοιότητα' φασὶ δ᾽ 
αὐτὴν χοινωνίαν τινὰ εἶναι τῶν xav τὸν βίον, χρωμέ- 
νων ἡμῶν τοῖς φίλοις ὡς ἑαυτοῖς. δι’ αὗτόν θ᾽ αἱρετὸν 
τὸν οἷλον ἀποφαίνονται xal τὴν πολυφιλίαν ἀγαθόν. ἕν 
τε τοῖς φαύλοις μὴ εἶναι φιλίαν μηδενί τε τῶν φαύλων 
zov εἶναι. πάντας τε τοὺς ἄφρονας μαίνεσθαι" οὐ γὰρ 


j -o 


v 


€ 


185 


naturalem malisque inesse negant. Peccata item paria exi- 

stimant, ut Chrysippus ait in quarto moralium quxstio- 
num Perseusque et Zeno. Nam si verum vero majus non 
est, nec falsum falso majus erit : ita nec fraus fraude nec 
peccato peccatum. Nam et qui centum stadiis abesta Canopo 
et qui uno , aeque in Canopo non sunt : itaque et qui minus 
peccat et qui amplius , eque in recto opere non sunt. (121) 
Heraclides tamen Tarsensis, Antipatri Tarsensis discipulus, 
atque Athenodorus imparia peccata dicunt. | Accessurum 
sapientem ad rempublicam dicunt, nisi quid impediat, ut 
Chrysippus in primo de vilis ait : namque et vitia propulsa- 
turum et ad virtutem excitaturum cives suos. Uxorem item 
ducturum procreandorum liberorum causa , ut Zeno ait in 
Republica. Sapientem praterea non opinaturum, hoc est 
mendacio assensum nunquam daturum. Cynicamque sectam 
amplexurum : esse enim illam compendiariam ad virtu- 
tem viam, ut Apollodorus in Moralibus fatetur. Gustatu- 
rum insuper humanas carnes, si ita casu obvenerit. Solum- 
que sapientem esse liberum , malos autem servos : esse enim 
libertatem potestatem per se operandi, servitutem priva- 
tionem illius potestatis. (122) Esse autem et servitutem aliam 
qux in subjectione consistat, et tertiam qua in eo quod pos- 
sideatur emptus et in subjectione sit, cui opponitur domi- 
natio, et ipsa mala. Non modo autem liberos esse sapientes, 
verum et reges, quum sit regnum imperium nemini ob- 
noxium, quod in solis possit sapientibus consistere, ut Chry- 
sippus ait in libro Quod Zeno proprie sit usus nominibus. 
Statuere enim ait oportere principem de bonis ac malis : 
haec autem malorum scire neminem. Similiter ad magistra- 
tus et judicia et oratoriam solos illos idoneos esse, nemi- 
nemque malorum. Esse itidem et impeccabiles, quod in 
peccata incidere non possint. (123) Esse item innocuos : 
nam neque aliis nocere neque sibi. Misericordes autem non 
esse neque veniam alicui habere : nam penas legibus debitas 
nemini remissurum : quoniam indulgentia ac misericordia 
et ipsa clementia sint animi futilitas , in sumendis suppliciis 
benignitatem simulantis, neque has poenas duriores arbi- 
trari. Porro sapientem nihil eorum admirari quz videantur 
mirabilia et insperata, ut Charonis januas, fluxusque maris ac 
refluxus, et fontes calentium aquarum atque ignium evapora- 
tiones, Enimvero neque solitarius , inquiunt , sapiens vivet : 
est enim socialis per naturam atque actione gaudet. Exercita- 
tionem vero suscipiet firmandi ac roborandi corporis causa. 
(124) Orabitque, inquiunt, sapiens ac vota faciet bona a 
diis postulans , ut Posidonius in primo de officiis et Hecato 
libro tertio de paradoxis aiunt. Dicuntque item amicitiam 
solos inter bonos, quos sibi invicem etudiorum similitudo 
conciliet, posse consistere. Porro amicitiam ipsam societa- 
tem quandam esse dicunt omnium quae sunt ad. vitam ne- 
cessaria, quum amicis ut nobismelipsis utamur. Amicum- 

que propter se ipsum eligendum pronuntiant amicorumque 
inultitudinem inter expetenda ponunt. Inter malos non 

posse constare amicitiam neminemque malorum amicum 

habere. Omnesque stultos insanire : neque enim prudentes 


186 BIBA. Z, «. ZHNDN. 


φρονίμους εἶναν, ἀλλὰ κατὰ τὴν ἴσην τῇ ἀφροσύνη μας — esse, verum per insanite zequalem stultitiam omnia gerere. 
νίαν πάντα πράττειν. (135) πάντα τ᾽ εὖ ποιεῖν τὸν co- — (125) Item omnia bene facere sapientem, sicuti et Ismenian 
qOv, ὡς xai πάντα φαμὲν τὰ αὐλήματα εὖ αὐλεῖν τὸν dicimus quidquid canebat tibiis, bene cecinisse. Ac S 
Ἰσμηνίαν. xal τῶν σοφῶν δὲ πάντα εἶναι" δεδωκέναι pientum esse omnia : quippe perfectam illis potestatem a]ee 
γὰρ ἄντοῖς παντελῆ ἐξουσίαν τὸν νόμον. τῶν δὲ φαύλων prastitam. Ceterum malorum ac stultorum quzdam ee 
εἶναί GU MAP ἂν nm. xav τῶν ἀδίκων, ἄλλως quemadmodum et..... aliter quidem civitatis, aliter utentium. 
μὴν τῆς ts EE E τὰν χρωμένων φαμέν. Τὰς 2 GSqicimus, virtutes dicunt tibi invicem ita esse couneus, dt 
aper $ ἐγουσιν ἀνταχολουνεῖν d : n αἰς χα τὸν μιᾶν qui unam habeat , habeat omnes : esse quippe illarum com 
ἔχαντα πάσας ἔχειν" εἶναι γὰρ αὐτῶν τὰ θεωρήματα . HM 
, ; , “ιν .,' .  Inunem naturam et communia precepta , ut Chrysippus in 

10 xotv&, χαθάπερ Χρύσιππος dv τῷ πρώτῳ περὶ ἀρετῶν . DM - 
, ^. : “««τ UN 3.5, primo de virtutibus et Apollodorus in Physice secundun 

qnetv, ᾿Απολλόδωρος δὲ ἐν τῇ φυσικῇ χατὰ τὴν ἀρχαίαν, ! - s. 

' ν antiquum morem et Hecato in tertio de virtutibus aiunl. 


᾿Ἑκάτων δὲ ἐν τῷ τρίτῳ περὶ ἀρετῶν. (136) τὸν γὰρ obo . Dl 
ἐνάρετον θεωρητιχόν τ᾽ εἶναι xai πραχτιχὸν τῶν ποιη- (129) Qui enim virtute praxiitus sit, ea dispicere et ame 
τέων. τὰ δὲ ποιητέα xal αἱρετέα ἐστὶ xal ὁπομενηέα — dU Sint agenda : quee vero facienda sint, ea et expetenda 
xoi ἐμμενητέα καὶ ἀπονεμητέα, ὥςτ᾽ el τὰ μὲν αἱ ρξτι- esse et sustinenda et perseveranter tenenda et distribuendi; 
x& ποιεῖ, τὰ δ᾽ ὑπομενητιχῶς, τὰ δ᾽ ἀπονεκητιχῶς, ut si alia quidem consulto, alia fortiter, alia juste et dla. 
τὰ δ᾽ ἐμμενητιχῶς, φρόνιμός τ᾽ ἐστὶ xoi ἀνδρεῖος xai — COnSÍanter agit, prudens est et fortis et justus et temperans. 
δίκαιος xal σώφρων. χεφαλαιοῦσθαί θ᾽ ἑχάστην τῶν  Unamquamque virtutem in proprio sibi genere tanquam. 
ἀρετῶν περί τι ἴδιον χεφάλαιον, οἷον τὴν ἀνδρείαν περὶ — capite versari , ut fortitudinem in his quze sustinenda sunt, 
30 τὰ ὑπομενητέα, τὴν φρόνησιν περὶ τὰ ποιητέα xal μὴ — prudentiam in his quz agenda vel non agenda vel neu. 
xai οὐδέτερα" ὁμοίως τε xal τὰς ἄλλας περὶ τὰ οἰχεῖα — sunt; similiterque reliquas in propriis geueribus veruri 
τρέπεσθαι. ἕπονται δὲ τῇ μὲν φρονήσει εὐβουλία xal — Sequuntur autem prudentiam consiliorum maturitas οἱ ia- 
σύνεσις; τῇ δὲ σωφροσύνη εὐταξία xal χοσμιότης, τῇ  telligentia, temperantiam vero ordinis constantia el de- 
δὲ δικαιοσύνῃ ἰσότης xal εὐγνωμοσύνη, τῇ δὲ ἀνδρείᾳ centia, justitiam autem cquitas et candor, fortitudinemque 
35 ἀπαραλλαξία xat εὐτονία. (127) ἀρέσχει δ᾽ αὐτοῖς μηδὲν — constantia alque valentia. (127) Placet autem eis nullum - 
μεταξὺ εἶναι ἀρετῆς καὶ χαχίας, τῶν περιπατητιχῶν με- ἱπίογ virtutem et vilium esse rnedium , Peripateticis coutra 
ταξὺ ἀρετῆς xat χαχίας εἶναι λεγόντων τὴν προχοπήν᾽ ὡς mter virtutem et vitium profectum positum esse dicentibus: 
γὰρ δεῖν φασιν ἢ ὀρθὸν εἶναι ξύλον ἢ στρεθλόν, οὕτως ἢ quemadmodum enim lignum aut rectum aut obliquum 
δίκαιον ἢ ἄδιχον, οὔτε δὲ δικαιότερον οὔτ᾽ ἀδικώτερον, — oportere esse aiunt , ita justum vel injustum, neque ve» - 


l 


Ld 





30 xal ἐπὶ τῶν ἄλλων ὁμοίως. xal μὴν τὴν ἀρετὴν Χρύ-  justius neque injustius,, atque in ceteris similiter. Ati 
σιππὸς μὲν ἀπούλητήν, Κλεάνθης δὲ ἀναπόθλητον: 6 — tutem Chrysippus quidem amitti posse , Cleanthes vere 
μὲν ἀποδλητὴν διὰ μέθην xal μελαγχολίαν, 6 δ᾽ dva- — non posse ait: hic, posse amitti per ebrietatem et atram 
ποδληγτον διὰ βεβαίους καταλήψεις" xal αὐτὴν δ᾽ aips- bilem; ille, non posse ob firmas ac stabiles compreben- 
τὴν εἶναι. αἰσχυνόμεθα γοῦν ἐφ᾽ οἷς καχῶς πράττομεν, 5ίο0Π68 : ipsam vero esse eligendam. Erubescimus quidem 

80 ὡς ἂν μόνον τὸ χαλὸν εἰδότες ἀγαθόν. αὐτάρχη τ᾽ εἶναι — in iis quee male agimus, quippe quod sit honestum, il 


αὐτὴν πρὸς εὐδαιμονίαν, χαθά φησι Ζήνων xxi Xpó— — solum esse bonum scientes. — Ipsamque sibi sufficere al 
σιππὸς ἐν τῷ πρώτῳ περὶ ἀρετῶν xal 'Exdtov ἐν —behe beateque vivendum, ut ait Zeno et Chrysippus ia 
τῷ δευτέρῳ περὶ ἀγαθῶν. (138) « Εἰ γάρ, φησίν, primo de virtutibus et Hecato in secundo de bonis. (^5, 
αὐτάρχης ἐστὶν f μεγαλοψυχία πρὸς τὸ πάντων ὑπεράνω δὲ enim, inquit, magnitudo animi sola sufficit, qua 
40 ποιεῖν, ἔστι δὲ μέρος τῆς ἀρετῆς, αὐτάρχης ἔσται xal ἢ — omnia fastigio menlis transcendamus , ipsaque pars 
ἀρετὴ [πρὸς εὐδαιμονίαν) χαταφρονοῦσα xat τῶν δο- — virtutis esl, profecto et virtus sola sufficit [ad beatam 
κούντων ὀμλληρῶν. » ὃ μέντοι Παναίτιος xat Ποσειδώ-ὀ itam], ea quoque contemnens que molesta videntur. 
vtoc οὐκ αὐτάρχη λέγουσι τὴν ἀρετήν, ἀλλὰ χρείαν εἶναί — Panietips tamen et Posidonius virtutem minime sufficere 
φασι xal ὑγιείας xal χορηγίας καὶ ἰσχύος. ἀρέσχει δ᾽ — dicunt, verum praeterea opus esse bona valetudine et af- 
45 αὐτοῖς xal διὰ παντὸς χρῆσθαι τῇ ἀρετῇ, ὡς ol περὶ —fluentia rerum et robore. Placet item eis virtute semper 
Κλεάνθην φασίν: ἀναπόδλητος γάρ ἐστι καὶ πάντοτε τῇ — uti, sicuti Cleanthes ait : amitti eni non potest semper- 
Ψυχῇ χρῆται οὔση τελείᾳ ὃ σπουδαῖος. φύσει τε τὸ δί- GÜque perfecto animo utitur bonus. Natura quoque jus, noi 
xatov εἶναι xat μὴ θέσει, ὡς xat τὸν νόμον xai τὸν ὁρ- — opinione constare, sicuti et legem et rectam rationem, ut 
(ov λόγον, καθά φησι Χρύσιππος ἐν τῷ περὶ τοῦ χαλοῦ. — Chrysippus in libro de honesto ait. (129) Videtur aulem 
bo (129) δοκεῖ δ᾽ αὐτοῖς ἥτε διὰ τὴν διαφωνίαν ἀφίστα-ὀ illis nec propter dissensionem a philosophia desistenduin 
σθαι φιλοσοφίας, ἐπεὶ τῷ λόγῳ τούτῳ προλείψειν ὅλον — esse : hac enim ratione prius defecturam omnem vitam, vt 
τὸν βίον, ὡς χαὶ Ποσειδώνιός φησιν ἐν τοῖς προτρεπτι- — etam Posidonius in Exhortationibus ait. Liberales quoque 
χοῖς. εὐχρηστεῖν δὲ xoi τὰ ἐγχύχλια μαθήματά φησιν δ — disciplinas esse magno usui sapienti Chrysippus auctor οἱ. 
Χρύσιππος. ἔτι ἀρέσχει αὐτοῖς μηδὲν εἶναι ἡμῖν δίκαιον Placetitemillis nulla noslege naturae teneri adversusreliqua 








LiB. VII, 1. ZENO. 187 


X τὰ ἄλλα ζῷα, διὰ τὴν ἀνομοιότητα, χαθά φησι 
ἴρύσιππος ἐν τῷ πρώτῳ περὶ διχαιοσύνης χαὶ Ποσει- 
νιὸς ἐν πρώτῳ περὶ χαθήκοντος. xal ἐρασθήσεσθαι δὲ 
ὃν σοφὸν τῶν νέων τῶν ἐμφαινόντων διὰ τοῦ εἴδους τὴν 
τὸς ἀρετὴν εὐφυΐαν, ὅς gne Ζήνων ἐν τῇ Πολιτείᾳ 
αἱ Χρύσιππος ἐν τῷ πρώτῳ περὶ βίων χαὶ Ἀπολλό- 
ρος ἐν τῇ ἠθικῇ. (130) εἶναι δὲ τὸν ἔρωτα ἐπιθολὴν 


Ἀλοποιίας διὰ χάλλος ἐ ἐμφαινόμενον' χαὶ μὴ εἶναι συν-- - 


μίας, ἀλλὰ φιλίας. τὸν γοῦν Θρασωνίδην χαίπερ ἐν 

ξουσία ἔχοντα τὴν ἐ ἐρωμένην, διὰ τὸ μισεῖσθαι ἀπέχε- 
121 αὐτῆς. εἶναι οὖν τὸν ἔρωτα φιλίας, ὦ ὡς xai Χρύ-- 
τιπτὸς ἐν τῷ περὶ ἔρωτός gnav xal μὴ elvat θεόπεμ - 
πτον αὐτόν, εἶναι δὲ xai τὴν ὥραν ἄνθος ἀρετῆς. Βίων 
δὲ τριῶν ὄντων, θεωρητικοῦ καὶ πραχτιχοῦ χαὶ λογι- 
κοῦ; τὸν τρίτον φασὶν αἱρετέον" γεγονέναι γὰρ ὑπὸ τῆς 
φύσεως ἐπίτηδες τὸ λογιχὸν ζῷον πρὸς θεωρίαν χαὶ πρᾶ- 
ἔν, εὐλόγως τέ φασιν ἐξάξειν ἑαυτὸν τοῦ βίου τὸν σοφόν, 
χαὶ ὑπὲρ πατρίδος xal ὑπὲρ φίλων, xày ἐν σχληροτέρα 
γένηται ἀλγηδόνι 3 πηρώσεσιν ἢ νόσοις ἀνιάτοις. (121) 
ἀρέσχει δ᾽ αὐτοῖς χαὶ χοινὰς εἶναι τὰς γυναῖχας δεῖν 
παρὰ τοῖς σοφοῖς, ὥςτε τὸν ἐντυχόντα τῇ ἐντυχούση 
γρῖσθαι, χαθά φησι Ζήνων ἐν τῇ Πολιτεία καὶ Χρύ- 
σιππὸς ἐν τῷ περὶ πολιτείας, [ἀλλ᾽ ἔτι Διογένης ὁ χυ- 
ναὸς xal Πλάτων]. πάντας τε παῖδας ἐπίσης στέρξομεν 
πατέρων τοῦπον xal ἢ ἐπὶ μοιχεία ζηλοτυπία περιαιρε- 
θήσεται, πολιτείαν δ᾽ ἀρίστην τὴν μιχτὴν ἔχ τε ὄνμο- 
xa χαὶ βασιλείας xai ἀριστοχρατίας. xoi ἐν μὲν 
τοῖς ἠθιχοῖς δόγμασι τοιαῦτα λέγουσι καὶ τούτων 
πλείο μετὰ τῶν οἰχείων ἀποδείξεων" ταῦτα δ᾽ ὡς ἐν 


animalia, ob natur:e dissimilitudinem, ut Chrysippus in 
primo de justitia et Posidonius in primo de ofliciis tradunt. 
Amaturum quoque sapientem eos juvenes qui prae se ferant 
indolem generosam ingeniumque ad virtutem propensum, 

ut Zeno in libro de republica et Chrysippus in libro de vitis 
primo et Apollodorus in libro de moralibus aiunt. (130) Amo- 
rem vero esse conatum amicitie conciliand: propter appa- 
rentem pulchritudinem, neque usuram corporis appetere, 
sed benevolentiam animi. Nam Thrasonidem quidem, quum 
haberet in potestate amatam, abstinuisse ab ea propter il- 
lius jn se odium. Esse igitur amorem amicitiae, nt Chrysippus 
quoque in libro de amore ait : neque esse eum a diis immis- 
sum. Pulchritudinem esse virtutis florem. Et quum triplex 
vitre genus sit, speculativum , activum et rationale, tertium 
illud eligendum dicunt : quippe de industria factum a na- 
tura rationale animal ad speculationem et actionem. Ratio- 
naliterque aiunt sapientem se ipsum educturum ex vila, et 
patrie et amicorum causa, sive inter acerrimos quum ver- 
setur doloris aculeos sive membrorum mutilationes aut 
incurabiles morbos. (131) Placet item illis uxores quoque 
communes esse oportere apud sapientes, ut quilibet cum 
qualibet congrediatur, ut ait Zeno in Republica et Chrysip- 
pus in libro de republica , [οἱ praeterea Diogenes Cynicus ac 
Plato]. . Omnesque liberos patrum instar equa caritate 
diligemus et tolletur adulterii suspicio et obtrectatio. Eam 
vero rempublicam esse optimam qua sit mixta ex regno et 
populari dofninatu optimatumque potentia. Atque in mora- 
libus quidem decretis hujusmodi sunt, pluraque hujusmodi 


xey2)atotc fiiv λελέχθω xai στοιχειωδῶς. (122) T v7 tradunt cum argumentis cuique placito propriis. Verum ista 


!& τυσιχὸν λόγον διαιροῦσιν εἴς τε τὸν περὶ σωμάτων 
τύπον xa περὶ ἀρχῶν xat στοιχείων xat θεῶν xai vs- 
sit χαὶ τόπου xai χενοῦ. χαὶ οὕτω μὲν εἰδιχῶώς, 
Ἱενικῶς δ᾽ εἰς τρεῖς τόπους, TOv τε περὶ χόσμου χαὶ τὸν 
περὶ τῶν στοιχείων χαὶ τρίτον τὸν αἰτιολογικόν. τὸν 
j2i πε περὶ τοῦ χόσμου διαιῤεῖσθαί φασιν εἰς δύο μέρη. 
αἱὰ γὰρ σχέψει ἐπιχοινωνεῖν αὐτοῦ xat τοὺς ἀπὸ τῶν 
μαὐημάτων, χαθ᾽ ἣν ζητοῦσι περί τε τῶν ἀπλανῶν xal 
τῶν πλανωμένων, οἷον εἰ ὃ ἥλιός ἐστι τηλιχοῦτος ἡλίχος 
φαίνεται, χαὶ ὁμοίως elf, σελήνη, xol περὶ δινήσεως xol 

) τῶν ὁμοίων τούτοις ζητηυάτων. (133) ἑτέραν δ᾽ αὐτοῦ 
σχέψιν εἶναι ἥτις μόνοις τοῖς φυσιχοῖς ἐπιδάλλει, καθ᾽ ἣν 
vrztivnt ἥ τ᾽ οὐσία αὐτοῦ [καὶ εἰ ὁ ἅλιος xat of ἀστέρες 
εἰ ὕλης καὶ εἴδεος] χαὶ el γενητὸς ἢ ἀγένητος χαὶ εἰ ἔμ.- 
vos ἢ ἄψυχος xai εἰ φθαρτὸς ἢ ἄφθαρτος χαὶ εἰ προ-- 

ὁ viia διοιχεῖται xad περὶ τῶν λοιπῶν. τόν τ᾽ αἰτιολογιχὸν 
εἶναι xal αὐτὸν διμερῆ. μιᾷ δ᾽ αὐτοῦ ἐπισχέψει ἐπιχοι- 
νωνεῖν τὴν τῶν ἰατρῶν ζήτησιν, καθ’ ἣν ζητοῦσι περί τε 
τοῦ ἡγεμονιχοῦ τῆς ψυ "ἧς xai τῶν ἐν ψυχῇ γινομένων 
χαὶ περὶ σπ περμάτων xai τῶν τούτοις ὁμοίων" τοῦ δ᾽ Écé- 

ω τυ)χαὶ τοὺς d ἀπὸ τῶν μαθη μάτων ἀντιποιεῖσθαι, οἷον πῶς 

ὑ:ῶμεν, τίς 4 αἰτία τῆς χατοπτριχῆς φαντασίας, ὅπως 
γέψη συνίσταται, βρονταὶ χαὶ ἴριδες xal ἅλως xai χο- 
iia καὶ τὰ παραπλήσια. (131) δοκεῖ δ᾽ αὐτοῖς dp Xs 


summatim ac veluti per capita et elementa tetigisse suffi- 
ciat. (132) Denique physicam rationem dividunt in locum 
de corporibus et principiis et elementis et diis et finibus et 
locoetinani.  Etita quidem per species dividunt, genera- 
liter autem in locos tres, de mundo, de elementis , tertium 
de causis. De mundo locum in duas distingui partes dicunt. 
Una enim consideratione in ipsius ascisci societatem et ma- 
thematicos , per quam de fixis vagisque sideribus disputant, 
quemadmodum utrum sol tantus sit quantus nobis videtur, 
et lunz itidem quanta sit magnitudo, et de ortu occasuque 
siderum atque ceteris hujusmodi quaestionibus. (133) Alte- 
ram ejus considerationem esse quae solis congruat physicis , 
qua quz sit illius substantia quaeritur, [ac sol et stellae 
utrum ex materia sint et forma, ] utrum genitus an inge- 
nitus sit et utrum animatus sit an inanimis, corruptihilisne 
an íincorruptus, et providentia administretur necne, atque 
in hunc modum de reliquis. Causalem quoque rationem et 
ipsam esse bipartitam. Ejus alteram speculationem medicis 
esse communem quaestionem , qua inquirunt de principali 
animi et de iis quae fiunt in animo et de seminibus atque 
ejus generis ceteris; reliquum vero mathematicos quoque 
sibi usurpare, ut quomodo cernamus, que sit causa visionis 
in speculo , qua ratione constent nubes tonitruaque et irides 
et ἄγε et comete et his similia. (131) Videtur autem illis 


o 


LU 


- 


ws 
wt 


t 
cz 


3JU 


4 


- 
- 


4b 


b 


c 


158 


Y τ 
οὖν πάσχον εἶναι τὴν ἄποιον οὐσίαν τὴν ὕλην, τὸ δὲ 
ποιοῦν τὸν ἐν αὐτῇ λόγον τὸν θεόν" τοῦτον γὰρ ἀΐδιον ὄντα 
^ , 9 c ^ bd , ^ 4 ;, 
διὰ πάσης αὐτῆς δημιουργεῖν ἕχαστα, τίθησι δὲ τὸ δό- 
γμα τοῦτο Ζήνων μὲν 6 Κιτιεὺς ἐν τῷ περὶ οὐσίας, 

, φ Led eA d , ?, ^ 
Κλεάνθης ὃ ἐν τῷ περὶ ἀτόμων, Χρύσιππος δ᾽ ἐν τῇ 
πρώτη τῶν φυσιχῶν πρὸς τῷ τέλει, Ἀρχέδημος δ᾽ ἐν 


e ἢ . , Li [4 e. /, ^ 
τῷ περὶ στοιχείων xat. Ποσειδώνιος ἐν τῷ δευτέρῳ τοῦ ' 


φυσιχοῦ λόγου. διαφέρειν δέ φασιν ἀρχὰς xol στοιχεῖα" 
τὰς μὲν γὰρ εἶναι ἀγενήτους xal ἀφθάρτους, τὰ δὲ στοι-- 
χεῖα κατὰ τὴν ἐχπύρωσιν φθείρεσθαι. ἀλλὰ xol ἀσω-- 
μάτους εἶναι τὰς ἀρχὰς καὶ ἀμόρφους, τὰ δὲ μεμορ- 
φῶσθαι. — (125) σῶμα δ᾽ ἐστίν, ὥς φησιν ᾿Απολλόδωρος 
ἐν τῇ quatxTj, τὸ τριχῇ διαστατόν, εἰς μῆχος, εἷς πλάτος 
εἰς βάθος * τοῦτο δὲ xal στερεὸν σῶμα χαλεῖται. ἐπιφά- 
veux δ᾽ ἐστὶ σώματος πέρας ἢ τὸ μῆχος καὶ πλάτος μό- 
νον ἔχον, βάθος δ᾽ οὔ’ ταύτην δὲ Ποσειδώνιος ἐν τρίτῳ 
περὶ μετεώρων xal χατ᾽ ἐπίνοιαν xai χαθ᾽ ὑπόστασιν 
ἀπολείπει. γραμυνὴ δ᾽ ἐστὶν ἐπιφανείας πέρας ἢ μῆχος 
ἀπλατὲς ἢ τὸ μῆχος μόνον ἔχον. στιγμὴ δ᾽ ἐστὶ γραμ- 
Us πέρας, ἥτις ἐστὶ σημεῖον ἐλάχιστον. ἕν τ᾽ εἶναι θεὸν 
x«i νοῦν xal εἱμαρμένην xat Δία πολλαῖς τ᾽ ἑτέραις 
ὀνομασίαις προτονομἄζεσθαι. (136) κατ᾽ ἀρχὰς μὲν οὖν 
χαθ᾽ αὑτὸν ὄντα τρέπειν τὴν πᾶσαν οὐσίαν δι᾽ ἀέρος εἰς 
ὕδωρ᾽ xal ὥςπερ ἐν τῇ γονῇ τὸ σπέρμα περιέχεται, 
οὕτω xai τοῦτον σπερματιχὸν λόγον ὄντα τοῦ χόσμου 
τοιόνδ᾽ ὑπολείπεσθαι ἐν τῷ δγρῷ, εὐεργὸν αὐτῷ ποιοῦντα 
τὴν ὕλην πρὸς τὴν τῶν ἑξῆς γένεσιν, εἴτ᾽ ἀπογεννᾶν 
πρῶτον τὰ τέσσαρα στοιχεῖα, πῦρ, ὕδωρ, ἀέρα, γῆν. 
λέγει δὲ περὶ αὐτῶν Ζήνων τ᾽ ἐν τῷ περὶ τοῦ ὅλου xal 
Χρύσιππος ἐν τῇ πρώτη τῶν φυσιχῶν χαὶ Ἀρχέδημος 


- T ἢ Φ . b) "^t - . . 
ἐν τινι περὶ στοιχείων. ἔστι δὲ στοιχεῖον ἐξ οὗ πρώτουθοδίρρυϑαιο in primo Physicorum ct Archedemus in quodam 
. de elementis. Est autem elementum ex quo primo prodeuit 


γίνεται τὰ γινόμενα xat εἰς ὃ ἔσγατον ἀναλύεται. (137) 
“ Y ^ 
τὰ δὴ τέτταρα στοιχεῖα εἰναι ὁμοῦ τὴν ἄποιον οὐσίαν 
X r? εἶ ^X V 1 ^ 1 , à ἈΦ "n5 & 
τὴν ὕλην εἶναι 6$ τὸ μὲν πῦρ τὸ θερμόν, τὸ δ᾽ ὑδωρ τὸ 
ὑγρόν, τόν τ᾽ ἀέρα τὸ ψυγρὸν xa τὴν γῆν τὸ ξζηοόν᾽ οὐ 
ὑγρόν, τόν v dép χρὸν χαὶ τὴν γῆν τὸ ξηρό 
4 4 —- 5 * D , , Ἵ 
μὲν ἀλλὰ xat ἔτι ἐν τῷ ἀέρι εἶνχι τὸ αὐτὸ μέρος. ἄνω- 
/ 1 - t 4 e ^ E] , “- - 
τάτω μὲν οὖν εἶναι τὸ πῦρ, ὃ δὲ αἰθέρα χαλεῖσθαι, ἐν 
--ῳῳ Ht ΄“ f bed eT 
ᾧ πρώτην τὴν τῶν ἀπλανῶν σφαῖραν γεννᾶσθαι, εἶτα 
τὴν τῶν πλανωμένων" μεθ᾽ ἣν τὸν ἀέρα, εἶτα τὸ ὕδωρ, 
ὑποστάθμην δὲ πάντων τὴν γῆν, μέσην ἁπάντων οὐσαν. 


Λέγουσι δὲ χόσμον τριχῶς αὐτόν τε τὸν θεὸν τὸν ἐχ τῇς 7 Οὐϊδπι omnium esse. Mundum vero tripliciter dicunt εἰ psum 
L] . 


πάσης οὐσίας ἰδίως ποιόν, ὃς δὴ ἀφύαρτός ἐστι xat ἀγέ- 
νητος, δημιουργὸς ὧν τῆς διαχοσμήσεως, χατὰ χρόνων 
ποιὰς περιόδους ἀναλίσχων εἰς ἑαυτὸν τὴν ἅπασαν οὐ- 
σίαν χαὶ πάλιν ἐξ ἑαυτοῦ γεννῶν" (138) xat αὐτὴν δὲ τὴν 
διακόσμησιν τῶν ἀστέρων κόσωον εἶναι λέγουσι xal τρίτον 
τὸ συνεστηχὸς ἐξ ἀμφοῖν. καὶ ἔστι χόσιλος ὃ ἰδίως ποιὸς 
τῆς τῶν ὅλων οὐσίας ἦ, ὥς φησι ΠοσειΣώνιος ἐν τῷ us- 
τεωρολογικῇ στοιχειώσει, σύστημα ἐξ οὐρανοῦ καὶ γῆς 
xal τῶν ἐν τούτοις φύσεων 7 σύστημα Éx θεῶν χαὶ ἂν- 
θρώπων xal τῶν ἕνεκα τούτων γεγονότων. οὐρανὸς δέ 
ἐστιν ἢ ἐσχάτη περιφέρεια ἐν $ πᾶν ἵδρυται τὸ θεῖον. 
τὸν δὴ χόσμον διοικεῖσθαι κατὰ νοῦν καὶ πρόνοιαν, καθά 


BIBA. Z, α. ZHNQON. 


w ^" , jl ^ 
εἶναι τῶν ὅλων δύο, τὸ ποιοῦν xal τὸ πάσχον. τὸ uiv68duo esse rerum omniunr principia , faciens videlicet ac m- 


tiens. — Quod ifitur patitur, sine qualitate esse naturam 
materiam; quod aulem faciat, rationem quie in ipsa sit, 
hoc est deum, esse: hunc enim, quippe sempiternum, pr 
ipsam universam singula creare. Ponit autem hoc decretum 
Zeno Citieus in libro de essentia, Cleanthes in libro de ato- 
mis et Chrysippus in primo Physicorum extremo, poe 
Archedemus in libro de elementis et Posidonius in «-- 
cundo naturalis sermonis. Differre autem aiunt principa 
et elementa : nam illa quidem ingenita esse et corrums 
non posse, elementa vero per igneam evaporationem cor- 
rumpi. Pr:eterea principia esse incorporea et informia, ills 
autem formata. (135) Corpus autem appellat Apolledom | 
in Physica , quod secetur in tria , in longitudinem , latitudi- 
nem et altitudinem : id autem et solidum corpus appel. 
tur. Porro superficies est corporis finis seu corpus lonsitu- 
dinem solam habens ac latitudinem , sed carens altitudine : 
hanc autem Posidonius libro tertio de corporibus ccelest- 
bus ct cogitatione et substantia esse statuit. Linea superfi κί 
finis est sive longitudo absque latitudine sive solam ls- 
bens longitudinem. — Punctum autem est linez finis nots- 
que minima. Unum idemque esse deum et mentem εἰ à. 
tum et Jovem multisque aliis appellari nominibus. (17 
Principio igitur illum quum esset apud se, substantiam 
omnem per aerem in aquai convertisse ; et quemadmelua 
in fietu semen continetur, ita et liunc serendi rationem in 
mundo obtinentem talem in humore resedisse, matenam 
aptiorem reddentem, ex qua cetera post haec gimerentur; 
tum genuisse primum elementa quattuor, ignem, aqua, 
aerem, terram. Disserit ista Zenoin libro de universo, Cliry- 


quz fiunt et in quod extremum solvuntur. (137) Ese at- 
tem quattuor elementa simul omni qualitate carentem sub- 
stantiam materiam : esse autem ignem calidum, aquain lique 
dum, aerem friridum terramque aridum : quin etiam adux 
in aere jnesse eandem partem. Summo igitur in loco izneme- 
se, quem aethera appellent, in quo primum immobiliumastr? 
rum orbem esse natum, deinde errantium ; post hunc aer, 
tum aquam extremum autem omnium terrain , quam nx- 


deum quem ex omni substantia dicunt proprie qualem, qi 
immortalis et ingenitus sit, opifex tanti operis componenli, 
stato quodam temporum ambitu in se ipsum omnem sub- 
stantiam consumens eamque rursus ex se ipso gigneus ; (139) 
tum etiam ipsam astrorum descriptionem mundum ese di 
cunt ; denique quod sit ex utrisque compositum. Est autem 
mundus proprie qualis ex omni substantia sive , ut ait Dok 
donius in meteorologicis elementis , qui constat ex celo t 
terra et terrenis cclestibusque naturis, sive qui constat et 
diis et hominibus eisque rebus quae horum gratia coxitz 
sunt. Colum autem est extrema circumferentia in qua di- 
vinum omne fixum ac locatum est. Mundum isitur reg! δῦ 








LIB. VII, 1. ZENO. 


ox5t Χρύσιππος v ἐν τῷ πέρπτωῳ περὶ προνοίας xal 
Ποσειδώνιος ἐν τῷ τρίτῳ περὶ θεῶν, εἰς ἅπαν αὐτοῦ μέ- 
e διήχοντος τοῦ γοῦ, χαθάπερ ἐφ' ἡμῶν τῆς ψυχῆς" 
' ἤδη δύ ὧν μὲν μᾶλλον, δι’ ὧν δὲ ἧττον. (129) δι 
ὧν μὲν ἡὰρ ὡς ἕξις χεχώρηχεν, ὡς διὰ τῶν ὀστῶν χαὶ 
τῶν νεύρων" δι᾿ ὧν δὲ & ὡς νοῦς, ὡς διὰ τοῦ ἡγεμονιχοῦ. 
efto δὴ χαὶ τὸν ὅλον χόσμον ζῷον ὄντα xal ἔμψυγον 
καὶ Aoytxov, ἔχειν ἡγευονιχὸν μὲν τὸν αἰθέρα, χαθά φη- 
σιν Ἀντίπατρος ὃ Τύριος ἐν τῷ ὀγδόῳ περὶ χόσμου. 
Χρύσιππος δ᾽ ἐν τῷ πρώτῳ περὶ προνοίας χαὶ Ποσει- 
ὀφγιος ἐν τῷ περὶ θεῶν τὸν οὐρανόν φασι τὸ ἡγεμονιχὸν 
τοῦ χόσμου, Κλεάνθης δὲ τὸν ἥλιον. ὃ μέντοι Χρύσιπ- 
πος &« διαφορώτερον, πάλιν τὸ χαθαρώτερον τοῦ αἰθέρος 
ἐν ταὐτῷ, ὃ χαὶ πρῶτον θεὸν λέγουσιν αἰσθητιχῶς ὥςπερ 
χεγωρηχέναι. διὰ τῶν ἐν ἀέρι χαὶ διὰ τῶν ζῴων ἅπαν- 
τῶν χαὶ φυτῶν" διὰ δὲ τῆς γῆς αὐτῆς χαθ᾽ ἕξιν. i (140) 
ἕνα τὸν χόσμον εἶναι xai τοῦτον πεπερασμένον, sy 
ἔροντα σφαιροειδές" πρὸς γὰρ τὴν χίνησιν ἁρμοδιώτα- 
τὴν τὸ τοιοῦτον, χαθά φησι [Ποσειδώνιος ἐν τῷ πέμπτῳ 
᾿ τοῦ φυσιχοῦ λόγου καὶ ol περὶ Ἀντίπατρον ἐν τοῖς περὶ 
χόσυου. ἔξωθεν δ᾽ αὐτοῦ περιχεχυμένον εἰναι τὸ χενὸν 
ἤπειρον, ὅπερ ἀ ἀσώματον εἶναι. ἀσώματον δὲ τὸ οἷόν τε 
Xu ἔχεσθαι ὑπὸ σωμάτων οὐ χατε χόμενον. ἐν δὲ τῷ 
χύσμῳ μηδὲν εἶναι χενόν, ἀλλ᾽ ἡνῶσθαι αὐτόν: τοῦτο 
j γὰρ ἀναυχάζειν τὴν τῶν οὐρανίων πρὸς τὰ ἐπίγεια σύμ.- 
zov xal συντονίαν. φησὶ δὲ περὶ τοῦ χενοῦ Χρύσιπ- 
πος μὲν ἐν τῷ περὶ χενοῦ χαὶ ἐν τῷ πρώτῳ τῶν φυσι- 
χῶν τε τεχνῶν χαὶ Ἀπολλοφάνης. ἐν τῇ φυσιχῇ xal Ἀπολ- 
Mata xat Ποσειδώνιος ἐν δευτέρῳ τοῦ φυσικοῦ λό- 
Vv». εἶναι δὲ xal ταῦτα ἀσώματα ὁμοίως. (1) ἔτι δὲ 
xxi τὸν χρόνον ἀσώματον, διάστημαὄντα τῆς τοῦ χό- 
6157 χινήσεως. τούτου δὲ τὸν μὲν παρῳχηχότα xat τὸν 
βέλλοντα ἀπείρους, τὸν δ᾽ ἐνεστῶτα πεπερασμένον. 
ἀρέσχει δ᾽ αὐτοῖς xai φθαρτὸν ε εἶναι τὸν χόσμον, ἅτε γε- 
) γητὸν τῷ λόγῳ τῶν δι᾽ αἰσθήσεως νοουμένων, οὗ τά τε 
uer, φθαρτά d ἐστι xal τὸ ὅλον. τὰ δὲ μέρη τοῦ χόσμου 
φήαρτα" εἰς ἄλληλα γὰρ μεταδάλλει" φθαρτὸς ἄρα ὃ 
χύσμος, xo εἴ τι ἐπιδεχτιχόν ἐστι τῆς ἐπὶ τὸ “εἴρον 
μεταθολῆς, φθαρτόν ἐστι’ xat ὃ χόσμος ἄρα" ἐξαυχμοῦ- 
) ται γὰρ χαὶ ἐξυδατοῦται. (142) γίνεσθαι δὲ τὸν χόσμον, 
ὅταν ἐχ πυρὸς ἣ οὐσία τραπῇ δι’ ἀέρος εἰς δγρόν, εἶτα 
τὸ παχυμερὲ ς αὐτοῦ συστὰν ἀποτελεσθῇ 37, τὸ δὲ λε- 
πτομερὲς ἐξαερωθῇ, χαὶ τοῦτ᾽ ἐπὶ πλέον λεπτυνθὲν πῦρ 
ἀπογεννήσῃ εἶτα χατὰ uiv ἐκ τούτων φυτά τε χαὶ 
ὁ ζῶχ χαὶ τὰ ἄλλα γένη. περὶ δὴ οὖν τῆς γενέσεως χαὶ 
τῆς φθορᾶς τοῦ χόσμου φησὶ Ζήνων μὲν ἐν τῷ περὶ ὅλου, 
Δρύσιππος δ᾽ ἐν τῷ πρώτῳ τῶν φυσιχῶν xat Ποσειδώ- 
V ἐν πρώτῳ περὶ χόσμου χαὶ Κλεάνθης xal 'Avtina- 
TU ἐν τῷ δεκάτῳ περὶ κόσμου. Παναίτιος δ᾽ ἄφθαρτον 
ἂπ ἐφήνατο τὸν χόσμον; ὅτι δὲ χαὶ ζῷον ὃ χόσμος καὶ 
λογικὸν xal ἔμψυ; yo: xal νοερὸν χαὶ Χρύσιππός φησιν 
ἐν πρώτῳ περὶ προνοίας καὶ Ἀπολλόδωρος [φησὶν] ἐν 
5 quu xal Ποσειδώνιος" (13) ζῷον μὲν οὕτως ὄντα, 
οὐσίαν £u: γυχον αἰσθητικήν. τὸ γὰρ ζῷον τοῦ μὴ ζῴου 


189 


disponi secundum mentem ac providentiam , ut Chrysipnus 
ait libro quinto de providentia et Posidonius libro tertio de 
diis, mente per omnes illius partes pertingente, sicut in 
nobis anima; sed per has magis, per alias minus. (139) 
Per alias enim veluti habitus cessit, ut per ossa ac nervos; 
per alias veluti mens, ut per principale. Sic igitur et 
mundum totum qui animal est et animatus ac rationalis , 
habere principale suum zthera, utait Antipater Tyrius in 
octavo de mundo. Chrysippus autem in primo de providen- 
tia et Posidonius in libro de diis ccelum ainnt principale esse 
mundi, Cleanthes vero solem. Chrysippus autem rursus a 
se dissidens in eodem purissimam dixit ac liquidissimam 
aetheris partem : quam etiam primum asserunt dcum sensi- 
biliter veluti infusum esse per ea quae sunt in aere et per 
cunctas animantes et arbores; per terram autem ipsam se- 
cundum habitum. (140) Unum esse mundum et hunc fini- 
tum rotunda globosaque figura : namque ad motum esse 
hujusmodi orbem aptissimum, ut ait Posidonius libro quinto 
de ratione physica et Antipater in libris de mundo. — Extra 
ipsum autem circumfusum esse vacuum immensum , quod 
sit incorporeum. Incorporeum autem id esse, quod a corpo» 
ribns obtineri queat, non autem obtineatur. Porro nihil 
in mundo esse vacuum, sed eum in se esse unitate de- 
vinctum : id enim cogere coelestium ad terrena concordiam 
et congruentiam. De vacuo autem disserit Chrysippus in libro 
de inani et in primo naturalium artium, et Apollophanes in 
Physica, Apollodorusque, οἱ Posidonius in secundo rationis 
naturalis. Esse autem hacc quoque similiter incorporea. (141) 
Tempusque praeterea esse incorporeum , quod intervallum 
sit mundani motus. Huic pratterituimn quidem esse infinitum 
8c futurum, praesens autem finitum. Placet autem eis mor- 
talem esse mundum, quippe genitum eorum ratione quae 
per sensus intelliruntur, cujus et partes sunt mortales et 
totum. Partes autem mundi mortales sunt : in se enim in- 
vicem mutantur : est igitur mortalis mundus. Ac quicquid 
mutari in deterius potest, mortale est : ergo etiam mundus : 
namque et siccatur et eluvionibus afficitur. (142) Mundum 
vero fieri quum ex igne substantia per aerem versa in hu- 
morem fuerit, deinde crassior ipsius pars effecta fuerit terra, 
porro subtilior in aerem cesserit, eademque magis ac magis 
extenuata in ignem evaserit : tum ex his permixtis exortas 
esse animantes et arbores et alia genera. De generatione igi- 
tur et interitu mundi Zeno in libro qui de universo in- 
scribitur disputat , Chrysippus autem in primo Physicorum, 
et Posidonius in primo de mundo , Cleanthes item et Anti- 
pater in decimo de mundo. Porro Panztius immortalem 
asserit mundum. Quod autem sit animal mundus et ratio- 
nale et animatum et intelligibile, et Chrysippus in primo de 
providentia disserit et Apollodorus in Physica et Posidonius : 
(143) sic autem animal , quod sit substantia animata sensi- 
bilis. Animal enim eo quod non sit animal praestantius est : 


190 
χρεῖττον' οὐδὲν δὲ τοῦ χόσμου κρεῖττον. ζῷον ἄρ᾽ 6 χό- 
cuoc. ἔμψυχον 8E, ὡς δῆλον ἐχ τῆς ἡμετέρας ψυχῆς 
ἐχεῖθεν οὔσης ἀποσπάσματος. Βόηθος δέ φησιν οὐχ εἶναι 
ζῷον τὸν χόσμον. ὅτι θ᾽ εἷς ἐστι Ζήνων φησὶν ἐν τῷ 

X - A399 Ld. 4 ^ 
περὶ toU ὅλου xal Χρύσιππος xat ᾿Απολλόδωρος ἐν τῇ 
φυσιχῇ x«i Ποσειδώνιος ἐν πρώτῳ τοῦ φυσιχοῦ λόγου. 

. NN ᾿ -- J [σὰ 5 F^ , 

τὸ δὲ πᾶν λέγεται, ὥς φησιν ᾿Απολλόδωρος, Ó τε χόσμος 
xai χαθ᾽ ἕτερον τρόπον τὸ ἐκ τοῦ χόσμου καὶ τοῦ ἔξωθεν 
χενοῦ σύστημα. ὃ μὲν οὖν κόσμος πεπερασμένος ἐστί, 


c 


V 
ἀπλανῇ συμπεριφέρεσθαι τῷ ὅλῳ οὐρανῷ, τὰ δὲ πλα- 
" 4. Ὁ τοῦ , ^ δ᾽ “ΦΥ͂ λ 
νώμενα χατ᾽ ἰδίας χινεῖσθαι χινήσεις. τὸν δ᾽ ἥλιον λο- 
ξὴν τὴν πορείαν ποιεῖσθαι διὰ τοῦ ζωδιαχοῖῦ χύχλου" 
e , 4 , e^" 4 δὲ * 1 
ὁμοίως xu τὴν σελήνην ἑλιχοειδῇ. εἶναι δὲ τὸν μὲν 
ἥλιον εἰλικρινὲς πῦρ, καθά φησι Ποσειδώνιος ἐν τῷ 
ἑδδόμῳ περὶ μετεώρων' καὶ μείζονα τῆς γῆς, ὡς ὁ αὖ- 

. ΄“.ἄ e e Α ^w 
τὸς £v τῷ ἔχτῳ τοῦ φυσιχοῦ λόγου" ἀλλὰ xat σφαιροειδῇ, 
ὡς οἱ περὶ αὐτὸν τοῦτόν φασιν, ἀναλόγως τῷ κόσμῳ. 

e “ ᾿ , ΓΞ , NA 
πῦρ μὲν οὖν εἶναι, ὅτι τὰ πυρὸς πάντα ποιεῖ" μείζω δὲ 
τῆς γῆς τῷ πᾶσαν ὑπ᾽ αὐτοῦ φωτίζεσθαι, ἀλλὰ καὶ τὸν 
οὐρανόν. καὶ τὸ τὴν γῆν δὲ χωνοειδῇ σχιὰν ἀποτελεῖν τὸ 
μείζονα εἶναι σημαίνει" πάντοθεν δὲ βλέπεσθαι διὰ τὸ 
μέγεθος. — (115) γεωδεστέραν δὲ τὴν σελήνην, ἅτε xal 
προςγειοτέραν οὖσαν. τρέφεσθαι δὲ τὰ ἔμπυρα ταῦτα 
xai τὰ ἄλλα ἄστρα, τὸν μὲν ἥλιον éx τῆς μεγάλης θα- 
λάττης νοερὸν ὄντα dvauqua* τὴν δὲ σελήνην ix ποτί- 
μων ὑδάτων, ἀερομιγῇ τυγμάνουσαν xal πρόςγειον οὐ- 
σαν, ὡς ὃ Ποσειδώνιος ἐν τῷ ἔχτῳ τοῦ φυσιχοῦ λόγου" 
τὰ δ᾽ ἄλλα ἀπὸ τῆς γῆς. δοχεῖ δ᾽ αὐτοῖς σφαιροειδῇ εἷς 

λ v ι ^ $3 7 

30 vat xal τὰ ἄστρα xol τὴν γῆν ἀχίνητον οὐσαν. τὴν δὲ 
σελήνην οὐχ ἴδιον ἔλειν φῶς, ἀλλὰ παρ᾽ ἡλίου λαμδά- 

* , . * 9 Li i A i $À 
γειν ἐπιλαμπομένην. ἐχλείπειν δὲ τὸν μὲν ἥλιον ἐπι» 
προςθούσης αὐτῷ σελήνης χατὰ τὸ πρὸς ἡμᾶς μέρος, ὡς 

" e" N "^e 
Ζήνων ἀναγράφει ἐν τῷ περὶ τοῦ ὅλου, (146) φαίνεται 
*e , M1 
γὰρ ὑπερχομένη ἐν ταῖς συνόδοις xal ἀποχρύπτουσα 
αὐτὸν xai πάλιν παραλλάττουσα" γνωρίζεται δὲ τοῦτο 
διὰ λεχάνης ὕδωρ ἐχούσης. τὴν δὲ σελήνην ἐμπίπτου- 
σαν εἰς τὸ τῆς γῆς Gx(acu.a: ὅθεν xat ταῖς πανσελήνοις 
ἐχλείπειν μόνον, καίπερ χατὰ διάμετρον ἱσταμένην 
χατὰ μῆνα τῷ ἡλίῳ, ὅτι χατὰ λοξοῦ ὡς πρὸς τὸν ἥλιον 
χινουμένη παραλλάττει τῷ πλάτει, ἢ βορειοτέρα ἢ νο- 
/, a ΄ῳ 

τιωτέρα γινομένη. ὅταν μέντοι τὸ πλάτος αὐτῆς xaT 
τὸν ἡλιαχὸν καὶ τὸν διὰ μέσων γένηται, εἶτα διαμετρήση 

; ,?o3 ; , ᾿ , PN 
τὸν ἥλιον, τότ᾽ ἐχλείπει" γίνεται δὲ τὸ πλάτος αὐτῆς 
45 χατὰ τὸν διὰ μέσων ἐν χηλαῖς xat σχοοπίῳ xal χριῷ 


σ' 


35 


40 


χαὶ ταύρῳ, ὡς οἱ περὶ τὸν Ποσειδώνιον. (147) Θεὸν 972 


εἶναι ζῷον ἀθάνατον, Aoyixóv, τέλειον ἢ νοερὸν ἐν εὐ- 

δαιμονία, χαχοῦ παντὸς ἀνεπίδεχτον, προνοητιχὸν χό- 

συου τε χαὶ τῶν ἐν χόσμῳ- μὴ εἶναι μέντοι ἀνθρωπό- 
* - 

UO μορφον. εἶναι δὲ τὸν μὲν δημιουργὸν τῶν ὅλων xat ὥςπερ 
πατέρα πάντων χοινῶς τε χαὶ τὸ μέρος αὐτοῦ τὸ διζχον 
διὰ πάντων, ὃ πολλαῖς προςηγορίαις προζτονομάζεσθαι 

X τὰς δυνά , ) , δι' ὃν τὰ nd 
χατὰ τὰς δυνάμεις. Δία μὲν vao φασι δι' ὃν τὰ πᾶντα, 


Ζῆνα δὲ χαλοῦσι παρ᾽ ὅσον τοῦ ζῆν αἴτιός ἐστιν ἢ διὰ 


ΒΙΒΑ. Z, «. ΖΙΝΩΝ. | 


τὸ δὲ χενὸν ἄπειρον. (144) Τῶν δ᾽ ἄστρων τὰ μὲν y Jam siderum illa quidem quee fixa sunt cum ccelo tolo um 


nihil autem mundo przestantius est : est ergo animal mundi, 
Porro animatum esse inde manifestum est, quod anima 
nostra inde veluti avulsa et ipse animata est. Boethus antem 
ait non esse animal mundum. Unum autem esse Zeno inl 
de universo et Chrysippus et Apollodorus in Naturalibus d 
Posidonius in primo naturalis rationis tradunt. Universur. 
autem dicitur, ait Apollodorus, mundus et secundum alte 
rum modum id quod ex mundo et exteriore vacuo consta 
Mundus igitur finitus est, sed inane illud infinitum. (1i 


circumferri, errantia vero suis motibus agi. Porro solem 
obliquum iter peragere per signiferum orbem : similiter 4 
lunam in orbem torqueri. Esse antem solem purissimus 
ignem, ut ait Posidonius in septimo de celestibus ; ac lere 
molem sua magnitudine vincere , ut idem ait libro sexto de 
rerum nature : esse item orbicularem ad mundi rationea. 
idem ipse auctor est. Ignem ergo esse, quia omnia ixi. 
peragat munera; majorem autem terrae globo , quod tota ab 
illo illustretur, neque ipsa modo, sed etiam ccelum. tea 
quod terra coni instar umbram faciat, majorem illum es« 
significat : omnibus autem ex partibus cerni propter m 
gnitudinem. (145) Lunam vero plus habere de terra , quip 
quie illi propior est, Nutriri autem haec ignea et astra ce- 
tera : solem quidem ex mari magno, quod sit intellectual 
ardor; luna vero ex potalibus undis, quod sit permixta acri | 
ac vicina terre, ut Posidonius in sexto rationis naturis 
ait; ex terra cetera. Putant et sidera globosa esse et imme 
bilem terram. Lunam proprio quidem carere lumine, sed id 
a sole mutuari collustratam. Deficere autem solem quien 
quum ante illum ex ea parte qua terras respicit, se opp» 
suerit luna, ut in libro de universo scribit Zeno. (146 Ar 
paret enim quando ex concursione mutua illum occulit rur- 
sumque restituit : notatur id maxime per vas aereum pale 
in quo sit aqua. Lunam vero quum in terre inciderit um- 
bram : quocirca tunc solum hoc defectu laborare quum 
plena fuerit, quanquam per diametrum soli mensibus sin- 
gulis objecta sit. Nam quum obliquo motu contra solem 
moveatur, latitudine differt, quum vel ad septentrionalu 
vel ad australem vergit plagam. Quum tamen illius latitudo 
ad solis orbem quique per media signa ducitur, veneni, 
deinde a media linea dimensa fuerit solem, tunc deficit. 
Contingit autem ejus latitudo per medium circulum in d- 
lis et scorpio et ariete et tauro, ut ait Posidonius. i14! 
Deum vero esse animal immortale, rationale, perfectum 
sive intellectuale, beatum, a malo omni remotissimum, | 
providentia sua mundum et qu:e sunt in mundo disponens | 
omnia; non tamen inesse illi humana form:e lineamenta. | 
Ceterum esse quidem opificem immensi hujus operis et quai | 
patrem omnium, et communiter et ipsius partem que [er 








omnia penetret , eamque multis appellari nominibus secut- 


dum facullates suas. Namque Graece Δία appellari, quod 
per (διὰ) ipsum sint omnia : eundem Ζῆνα vocari , vel quod 
vite (ζ2ν) omnium sit auctor vcl quod per omnem vitam fu 





LIR. VII, :. ZENO. 


X ζῆν χεχώρηκεν, ᾿Αθηνᾶν δὲ κατὰ τὴν el; αἰθέρα διά- 
ισιν [τοῦ ἡγεμονικοῦ αὐτοῦ ], Ἥραν δὲ xac τὰν εἰς 
1 , χαὶ “ἤφαιστον χατὰ τὴν εἰς τὸ τεχνιχὸν πῦρ, καὶ 
ἱοσειδῶνα χατὰ τὴν εἰς τὸ ὑγρόν, xal Δήμητρα κατὰ τὴν 
ς γῆν" ὁμοίως δὲ xat τὰς ἄλλας προςηγορίας ἐχόμενοί 
νὸς οἰχειότητος ἀπέδοσαν. (148) οὐσίαν δὲ θεοῦ Ζή- 
»v μέν φησι τὸν ὅλον χύσμον χαὶ τὸν οὐρανόν, ὁμοίως 
i xxi Χρύσιππος ἐν τῷ πρώτῳ περὶ θεῶν xai Ποσει- 
? , 4, X ^—- 5 / « 

ὄνίος ἐν πρώτῳ περὶ θεῶν. xat ᾿Αντίπατρος ἐν ἑδδόμῳ 

M , * » ^ » ἢ , 

tp! χόσμου ἀεροειδῇ φησιν αὐτοῦ τὴν οὐσίαν" Βόηθος 
ὲ ἐν τῇ περὶ φύσεως οὐσίαν θεοῦ τὴν τῶν ἀπλανῶν 


φαῖραν, Φύσιν δὲ ποτὲ μὲν ἀποφαίνονται τὴν συνέχου-") Jquando vero 


"v τὸν χύσαον, ποτὲ δὲ τὴν φύουσαν τὰ ἐπὶ γῆς. ἔστι 
& φύσις ἕξις ἐξ αὑτῆς χινουμένη χατὰ σπερματιχοὺς 
4yow ἀποτελοῦσά τε xai-cuvéyouca τὰ ἐξ αὑτῆς ἐν 
xit, χρόνοις xal τοιαῦτα δρῶσα ἀφ᾽ οἵων ἀπε- 
Ur. (19) ταύτην δὲ xal τοῦ συμφέροντος στοχάζε- 
ϑχι χαὶ ἡδονῆς, ὡς δῆλον ix τῆς τοῦ ἀνθρώπου δη- 


μουργίας. x20" εἱμαρμένην δέ φασι τὰ πάντα γίνεσθαιγά 


Κρύσιππος ἐν τοῖς περὶ εἱμαρμένης xot Ποσειδώνιος ἐν 
Nul παρ, "n n , Nj ὲ e» 
vip περὶ εἰλαρμένης xat Ζήνων, Βόηθος δ᾽ ἐν τῷ 
τρώτω περὶ εἱμαρμένης. ἔστι δ᾽ εἱμαρμένη αἰτία τῶν 
, Ν * LÁ P , 3 $ , ὃ [4 , 

iswv εἰρομένη ἣ λόγος χαϑ᾽ ὃν ὃ χόσμος διεξάγεται. 


αἱ μὴν xat μαντιχὴν ὑγεστάναι πᾶσάν φασιν, εἰ xal75 


) M 

πρόνοιαν εἶναι" xat αὐτὴν xal τέχνην ἀποφαίνουσι διά 
γ , [- 4 2; A [4 Ll 

πνας ἐχύάσεις, ὥς φησι Ζήνων τε xal Χρύσιππος ἐν τῷ 
πυτέρω περὶ μαντιχῇῆς χαὶ Ἀθηνόδωρος xoi Ποσειδώ- 
"υτέρῷ περὶ μ Ὡς νούώρος 

- 2 et A : " *1 T ? ^. - 
νιὸς ἐν τῷ δευτέρῳ TOU φυσιχοῦ λήγου χαὶ ἐν τῷ πέμ 

A ^ k] 

πτῷ περὶ μαγτιχῆς. ὃ μὲν γὰρ Παναίτιος ἀνυπόστατον 


191 


sus sit; ᾿Αθηνᾶν autem , quod in eetherem se diffundat ejus 
[imperium;] Ἥραν vero, quod in aerem ; Ἥφαιστον, quod in 
artificiosum ignem ; Ποσειδῶνα, quod in humorem ; Δήμητρα, 
quod terram. Similiter et appellationes alias proprietatem 
quandam secuti indidere. (148) Dei vero substantiam Zeno 
quidem ait mundum totum atque colum, similiterque Chry- 
sippus libro primo de diis et Posidonius in primo de diis. 
Antipater tamen in septimo de mundo aeriam ipsius sub- 
stantiam tradit; Boethus autem in libro de natura dei sub- 
Stantiam fixorum siderum globum dixit. —^Naturam vero 
aliquando quidem exponunt, quie contineat mundum; ali- 
que germinare humum faciat nascique su- 
per terram omnia. Est autem natura habitus ex se ipso mo- 
tum accipiens secundum seminum rationem , efficiensque e£ 
continens qua ex ipsa proveniunt statutis definitisque tem- 
poribus, cademque cum iis faciens a quibus discreta est. 
(149) Huic autem et utilitatem et voluptatem propositas 
esse, quod ex hominis constat opificio. Fato autem fieri 
omnia Chrysippus in libris de fato et Posidonius in secundo 
de fato et Zeno, Boethusque libro primo de fato tradunt. Est 
autem fatum connexa rerum series sive ratio per quam mun- 
dus administratur. Divinationem autem omnem aiunt sub- 
sistere, siquidem providentia sit : ipsamque propter quos- 
dam eventus etiam artem definiunt , ut ait Zeno et Chrvsip- 
pus in secundo de divinatione, Athenodorusque et Posidonius 
libro secundo de rerum natura et in quinto de divinatione. 
Paneetius autem hanc non subsistere dixit. (150) Enimvero 
rerum omnium substantiam primam materiam dicunt, ut et 


αὐτήν φησιν, (150) οὐσίαν δέ φασι τῶν ὄντων ἁπάντων Chrysippus in primo rerum naturalium et Zeno. Est autem 


1 , e € Li Ld [4 μιν 

τὴν πρώτην ὕλην, ὡς χαὶ Χρύσιππος ἐν τῇ πρώτη τῶν 
τυτιχῶν xa Ζήνων. ὕλη δέ ἐστιν ἐξ ἧς δτιδηποτοῦν γί- 
νεται, χαλεῖται δὲ διμῶς, οὐσία τε καὶ ὕλη, ἥ τε τῶν 
ail 1 9 3i 7 € ᾿ τ e y 

πάντων xat ἣ τῶν ἐπὶ μέρους. ἢ μὲν οὖν τῶν ὅλων οὔτε 
s! Y» 387 , ^ ^ ?2 λ , 3 
πλείων οὐτ᾽ ἔλαττων γίνεται, 7| O£ τῶν ἐπὶ μέρους xai 


materia ex qua quodlibet fit. Appellaturque dupliciter, πιᾶ-- 
teria scilicet atque substantia , sive illa omnium sive rerum 
singularum ac veluti particularium causa. Et omnium qui- 
dem materia neque major neque minor efficitur, eorum vero 
que in parte sunt, et major et minor. Corpus autem esse 


exu 35^ e^ φς. 7) 5 4 4 N 2). γ . . . . Pu 
πλείων χαὶ ἐλάττων. σῶμα δέ ἐστι χατ᾽ αὐτοὺς ἣ οὖσ 77 7substantiam definiunt eamque finitam, ut Antipater ait in se- 


χαὶ πεπερασμέγη, χαθά φησιν Ἀντίπατρος ἐν δευτέρῳ 
περὶ οὐσίας xal ᾿Απολλόδωρος ἐν τῇ φυσιχῇ. καὶ παθητὰ 
"ts Quy 

$t εστιν, ὡς ὁ αὐτός φησιν" εἰ γὰρ ἦν ἄτρεπτος, οὐκ ἂν 


H J σι, - 
τὰ γινόμενα ἐξ αὐτῆς ἐγίνετο". ἔνθεν χἀχεῖνός φησιν ὅτι ᾿ 


vou, εἰς ἀπειρόν ἐστιν. οὐχ ἄπειρον δέ φησιν αὐτὴν 6 
ἀρύσιππος" οὐ γάρ ἐστί τι ἄπειρον, εἰς ὃ γίνεται ἡ τομή. 
ἀλλ᾽ ἀχατάληκτός ἐστι. 
λοῦ ἡίνεσθαι, xata φησιν ὃ Χρύσιππος ἐν τῇ τρίτη, τῶν 
ϑυσιχῶν, xa μὴ κατὰ περιγραφὴν xat παραθεσιν" xat 
719 εἰς πέλαγος ὀλίγος οἶνος βληθεὶς ἐπὶ ποσὸν ἀντιπα- 
ἐεχταῆγσεται, εἶτα συμφθαρήσεται. Φασὶ δ᾽ εἶναι xat7 
τινὰς δαίμονας ἀνθρώπων συμπάθειαν ἔχοντας, ἐπό- 
πιχςτῶν ἀνθρωπείων πραγμάτων" χαὶ ἥρωας τὰς ὕπο- 

) 'üttuuévac τῶν σπουδαίων ψυχάς. Τῶν δ᾽ ἐν ἀέρι γι- 
ἡμέων χειμῶνα μὲν εἶναί φασι τὸν ὑπὲρ γῆς ἀέρα χα- 
τεγιγμένον διὰ τὴν τοῦ ἡλίου πρόσω ἄφοδον, ἔαρ δὲ τὴν 
εὐκρασίαν τοῦ ἀέρος xarà τὴν πρὸς ἡμᾶς πορείαν, (152) 
(M δὲ τὸν ὑπὲρ γῆς ἀέρα χαταθαλπόμενον τῇ τοῦ 


(151) xat τὰς χράσεις δὲ ài-78 


cundo de substantia et Apollodorus in Physica. Passivaque 
est, ut idem ait : nam si esset immutabilis, nulla ratione 
qua fiunt ex ea fieri possent : unde idem ille sectionem ejus 
ininfinitum tendere ait. Non infinitam autem esse Chrysippus 
ait : nihil enim infinitum est in quod sectio cadit. Sed ipsa 
nunquam desinit divisio. (151) Concretionesitem fieri per to - 
tum, ut Chrysippus in tertio Naturalium ait, ef non per cir- 
cumscriptionem et appositionem : quippe vini modicum pe- 
Jazo injectum aliquamdiu dorso se e&quoris intendens oblu- 
ctabitur, postea defluet atque una corrumpetur. Quosdam 
item esse daemones dicunt, quibussint iidem atquehominibus 
affectus, inspectores humanarum rerum : heroas quoque so- 
lutas corporibus bonorum animas.Porro ex his quae manant 
ab aere hiemem quidem esse aiunt aerem super terram refri- 
geratum ob solis longiorem discessum; ver autem temperiem 
aeris, quando suo ad nos cursu sol agitur; (152) sestatein 
vero eminentem terrze aerem confotum et calefactum solis 


ΒΑ. 


ἡλίου πρὸς d ἄρχτον πορεία, μετόπωρον δὲ τῇ παλινδρομί ta 
τοῦ ἡλίου ἃ dy ἡμῶν γίνεσθαι." " παρὰ τοὺς τόπους ἀτ᾽ ὧν 


192 


δέουσι. τῆς δὲ γενέσεως αὐτῶν. αἴτιον γίνεσθαι τὸν ἥλιον 1 modi tempestatum auctorem esse solem nubes evaporantem. 


ἐξατμίζοντα τὰ νέφη. Tw δ᾽ εἶναι αὐγὰς ἀ ἀφ᾽ ὑγρῶν γε- 
δ φῶν ἀναχεχλασμένας 7j, ὡς Ποσειδώνιός φησιν ἐν τῇ 
μετεωρολογιχῇ, ἔαφασιν ἡλίου τμήματος ἢ σελήνης ἐν 
νέφει δεδροσισμένῳ, χοίλῳ χαὶ συνεχεῖ πρὸς φαντασίαν, 
ὡς ἐν χατόπτρῳ φανταζομένην χατὰ χύχλου περιφέ- 
petav. χομήτας τε xat πωγωνίας χαὶ λαμπαδίας πυρὰ 
10 εἶναι ὑφεστῶτα πάχους ἀέρος εἰς τὸν αἰθερώδη τόπον 
ἀνενεχλθέντος.. (153) σέλας δὲ πυρὸς ἀθρόου ἔξαψιν ἐν 
ἀέρι φερομένου ταχέως καὶ φαντασίαν μήχους ἐμφαί- 
νοντος. ὑετὸν δ᾽ ἐχ νέφους μεταδολὴν εἰς ὕδωρ, ἐπει- 
δὰν ἢ ix γῆς ^ éx θαλάττης ἀνενεχθεῖσα ὑγρασία ἀφ’ 
15 ἡλίου μὴ τυγχάνῃ χατεργασίας" καταψυχθὲν δὲ τοῦτο 
πάχνην καλεῖσθαι. χάλαζαν δὲ νέφος πεπηγός, ὑπὸ 
πνεύματος διαθρυφθέν' χιόνα δ᾽ ὑγρὸν ἐκ νέφους πεπη- 
γότος, ὡς Ποσειδώνιος ἐν τῷ ὀγδόῳ τοῦ φυσιχοῦ λόγου" 
ἀστραπὴν δ᾽ ἔξαψιν νεφῶν παρατριδομένων 7 ῥηγνυ- 
20 μένων ὑπὸ πνεύματος, ὡς Ζήνων ἐν τῷ περὶ τοῦ ὅλου" 
βροντὴν δὲ τὸν τούτων ψόφον ἐχ παρατρίψεως ἢ ῥήξεως" 
(154) χεραυνὸν δ᾽ ἔξαψιν σφοδρὰν μετὰ πολλῆς βίας 
πίπτουσαν ἐπὶ γῆς, νεφῶν παρατριδομένων ἢ ῥηγνυμέ- 
γῶν ὑπὸ πνεύματος. οἱ δὲ συστροφὴν πυρώδους ἀέρος 
25 βιαίως χαταφερομένην. τυφῶνα δὲ χεραυνὸν πολύν, 
βίαιον xat πνευματώδη 7) πνεῦμα καπνῶδες ἐρρωγότος 
νέφους" πρηστῆρα νέφος περισχισθὲν πυρὶ μετὰ πνεύ- 
ματος. τοὺς σεισμοὺς δὲ γίνεσθαι πνεύματος εἷς τὰ 
χοιλώματα τῆς γῆς ἐνδύοντος US χαθειρχθέντος, χαθά 
80 φησι Ποσειδώνιος ἐν τῇ ὀγδόγ" εἶναι δ᾽ αὐτῶν τοὺς μὲν 
σεισματίας, τοὺς δὲ χασματίας, τοὺς δὲ χλιματίας, τοὺς 
δὲ βρασματίας. 
χόσμησιν ὧδε ἔχειν" μέσην τὴν γῆν χέντρου λόγον ἐ ἐπέ- 
χουσαν, μεθ᾽ ἣν τὸ ὕδωρ σφαιροειδές, ἔχον τὸ αὐτὸ 
35 χέντρον τῇ Ὑ.),. ὥςτε τὴν γῆν ἐν ὕδατι ἐὰν μετὰ τὸ 


ὕδωρ δ᾽ ἀέρα ἐσφαιρωμένον. χύχλους δ᾽ εἶναι ἐν τῷ οὐ- 8. 3septentrionalem qui semper appareat , secundum tropicrt 


ρανῷ πέντε, ὧν πρῶτον ἀρχτιχὸν ἀεὶ φαινόμενον, δεύ- 
τερὸν τροπιχὸν θερινόν, τρίτον ἰσημερινόν, τέταρτον 
χειμερινὸν τροπιχόν, πέμπτον ἀνταρχτιχὸν ἀφανῇ. λέ- 
40 γονται δὲ παράλληλοι χαθότι οὐ συννεύουσιν εἰς ἀλλή- 
λους" γράφονται μέντοι περὶ τὸ αὐτὸ χέντρον. Ó δὲ ζω- 
διαχὸς λοξός ἐστιν, ὡς ἐπιὼν τοὺς παραλλήλους. — (156) 
ζῶναί τ᾽ ἐπὶ τῆς γῆς εἰσι πέντε᾽ πρώτη βόρειος [xal] 
ὑπὲρ τὸν ἀρχτιχὸν χύχλον, ἀοίκητος διὰ ψῦχος" δευτέρα 
45 εὔχρατος: τρίτη ἀοίκητος ὑπὸ χαυμάτων, ἢ διαχεχαυ- 
μένη χαλουμένη᾽ τετάρτη f ἀντεύχρατος: πέμπτη νό- 


τίος, ἀοίχητος διὰ ψῦχος. Δοχεῖ δ᾽ αὐτοῖς τὴν μὲν qU-O esse artificialem suo itinere ad generationem tendente : 


σιν εἶναι πῦρ τεχνικόν, ὁδῷ βαδίζον εἷς γένεσιν, ὅπερ 
ἐστὶ πνεῦμα πυροειδὲς xat τεχνοειδές τὴν δὲ ψυχὴν 
δ0 αἰσθητικήν. ταύτην δ᾽ εἶναι τὸ συμφυὲς δαῖν πνεῦμα" 
διὸ χαὶ σῶμα εἶναι χαὶ μετὰ τὸν θάνατον ἐπιμένειν . 
φθαρτὴν δ᾽ εἶναι, τὴν δὲ τῶν ὅλων ἄφθαρτον, ἧς μέρν 
εἶναι τὰς ἐν τοῖς ζῴοις. (157) Ζήνων δ᾽ ὃ Κιτιεὺς καὶ 
᾿λντίπατρος ἐν τοῖς περὶ ψυχῆς καὶ Ποσειδώνιος πνεῦμα 


(155) ᾿Ἀρέσκει δ᾽ αὐτοῖς xal τὴν 9tx-8 habere : terram mediam centri rationem obtinere, postquam 


Z, a. ZIINON., 


ad septentrionem cursu; autimnnm denique fieri retur 
solis a nobis. ** ad ea loca a quibus fluunt. Ceterum ejuve- 


Iridem vero reflexos esse ab humidis nubibus radios sive. 
ut ait Posidonius in Meteorologica , declarationem sei» 
solis seu lunz in nube roscida, concava atque continua al 
visum , veluti in speculo expressam secundum orbis circrm 
ferentiam. Crinitas autem stellas et eas quae a simnililu 5s» 
barbe πωγωνίαι appellantur easque qua lampadum sinils 
sunt , iznes esse subsistentes quando crassior aer ad atheres 
loca pervehitur. (153) Jubar autem repentini ignis inc- 
dium, quod cito per aerem fertur ac longitudinis imas» 
insinuat. Pluviam vero conversionem ex nubibus in aquam, 
quum sive ex terra sive ex mari vi solis sursum elatu ἰ,8- 
mor confici nequiverit : id véro congelatum pruinam &a 
Grandinem vero concretam nubem a vento comminulan; 
nivem autem humorem ex concrela excussum nube , πὶ ait 
Posidonius in octavo naturalis rationis; coruscatienem zt 
censionem nubium , quie a vento fHlidantur atque rumya- 
tur, ut Zeno in libro de universo; tonitru vero fragerem 
esse qui ex nubium collisione vel ruptione perficitur; 134 
fulmen autem incensionem validam vehementi cum impe 
terris irruentem , quum inter se colliduntur nubes ant vele 
perrumpuntur : alii conversionem ignei ac flammants ἃ τα 
viol nter delapsam. Typhonem vero fulmen grande, vios- 
tumet magna vi ventorum demissum sive fumantem ventum 
rupta nube dilapsum. Presterem nubem igne discissam cum 
flatu. Terra motus orisi ingruente vento in concava terre aut 
coarctato, ut ait Posidonius libro octavo : esse autem illorvm 
plura genera, terre motus, hiatus, obliquas rupüene, 
ebullitiones. (155) Placet autem eis et ordinem mundi * 


globosam aquam et ipsam idem habere centrum cum lerra, 
ita ut in aqua terra sit; post aquam aerem esse sphiera it- 
star. Esse autem in ceelo circulos quinque : ex his primum 


estivum, tertium sequinoctialem , quartum hiemalem ir 
picum , quintum anfarcticum qui non appareat. Dicuntur 
autem paralleli, quia non in se invicem conveniunt : ἐγ’ 
scribuntur tamen circa idern centrum. Porro zodiacu« o! 
quus est, parallelos pertransiens. (156) Quinque autem su: 
zons super terram : prima septentrionalis super arctcum 
circulum, rigore frigoris inhabitabilis; secunda temperal: 
tertia nimia vi zestus inhabitabilis, quae torrida dictu; 
quaría altera ex parte temperata ; quinta australis, itii 
frigore inhabitabilis. — Opinantur item naturam ign 


id autem esse spiritum ignis speciera artisque prae 5 fe- 
rentem; animam vero sensibilem. .Eamque esse nobis in- 
situm et ingenitum spiritum : ideo et corpus esse ac d. 
rare post. mortem, esse tamen obnoxiam morti. Cei | 
rum universi animam esse immortalem, cujus partes sal | 
animantium animie. — (157) Zeno autem Citieus el Anli- | 
pater in libris de anima et Posidonius animam spirilu 








LIB. VIT, 3. ARISTO. 103 


βεριον εἶναι τὴν ψυχήν τούτῳ γὰρ ἡμᾶς εἶναι ἐμτ 
νους καὶ ὑπὸ τούτου χινεῖσθαι, Κλεάνθης μὲν οὖν πάσας 
πδιαμένειν μέχρι τῆς ἐχπυρώσεως, Χρύσιππος δὲ τὰς 
ἦν σοφῶν μόνον. Μέρη δὲ ψυχῆς λέγουσιν ὀχτώ,, τὰς 
ive αἰσϑήσεις xal τοὺς ἐν ἡμῖν σπερματιχοὺς λόγους 
τὶ τὸ φωνητιχὸν xat τὸ λογιστιχόν. ὁρᾶν δὲ τοῦ με- 
xb τῆς ὁράσεως xai τοῦ ὑποχειμένου φωτὸς évtetvo- 
ἔνου χωνοείδῶς, χαθά φησι Χρύσιππος ἐν δευτέρῳ 
Ww φυσιχῶν xat Ἀπολλόδωρος. γίνεσθαι μέντοι τὸ 
υνοειδὲς τοῦ ἀέρος πρὸς τῇ ὄψει, τὴν δὲ βάσιν πρὸς 
ἢ ὁρωμένῳ" ὡς διὰ βαχτηρίας οὖν τοῦ ταθέντος ἀέ- 
« τὸ βλεπόμενον ἀναγγέλλεσθαι,. (168) ἀχούειν δὲ 
&) ὑεταξὺ τοῦ τε φωνοῦντος χαὶ τοῦ ἀχούοντος ἀέρος 
δηττουένου σφαιροειδῶς, εἶτα χυματουμένου xal 
wi ἀκοαῖς προςπίπτοντος, ὡς χυματοῦται τὸ ἐν τῇ 
ἡξαμενῇ ὕδωρ χατὰ χύχλους ὑπὸ τοῦ ἐωῤληθέντος 
θω. τὸν δὲ ὕπνον γίνεσθαι ἐχλνομένου τοῦ αἰσθητι- 
οὔ τόνου περὶ τὸ ἡγεμονιχόν. αἰτίας δὲ τῶν παθῶν 


calidum dicunt : hoc enim spirare nos atque ab ipso mo- 
veri. Cleanthes quidem cunctas perdurare usque ad mun- 
di conflagrationem ; Chrysippus vero solas sapientium. Par- 
tes autem anim:e octo esse dicunt, quinque sensus et qua 
nobis insunt seminales rationes, vocem przeterea et ratioci- 
nandi facultatem. Videre autem quum id quod inter visum 
subjectumque lumen est in coni tenditur speciem , ut Chry- 
sippus in secundo Naturalium ait Apollodorusque. Aeris il- 
lam partem quae coni speciem habet prope visum, basin 
vero prope id quod cernitur fieri : itaque id quod cernitur 
quasi per virgam verberato aere renunciari. (158) Porro 
audire quum is qui medius inter loquentem et audientem 
est aer verberatur in orbem, deinde agitatus auribus influit, 
quemadmodum in cisterna aqua per orbes agitatur injecto 
lapide. Somnum vero fieri quum vis sensibilis circa prin- 
cipale solvitur. : Causas vero perturbationum reddunt eas 


ἰπολείπουσι τὰς περὶ τὸ πνεῦμα τροπάς. σπέρμα 51975 {09 circa spiritum fiunt conversiones. Semen autem esse 


ἱέγουσιν εἶναι τὸ οἷόν τε γεννᾶν τοιαῦτ᾽ ἀφ᾽ οἵου xal 
το ἀπεχρίθη" ἀνθρώπου δὲ σπέρμα, ὃ μεθίησιν ὃ ἄν- 
eroc, μεθ᾽ δγροῦ συγχιρνᾶσθαι τοῖς τῆς Ψυχῆς μέ- 
xm χατὰ μιγμὸν τοῦ τῶν προγόνων λόγου. (1590) εἷ- 
κι δ᾽ αὐτὸ Χρύσιππός φησιν ἐν τῇ δευτέρᾳ τῶν φυσι- 
ἰᾶν πνεῦμα χατὰ τὴν οὐσίαν, ὡς δῆλον Ex τῶν εἰς τὴν 
ἣν χαταθαλλομένων σπερμάτων, ἃ παλαιωθέντα οὐχέτι 
9ützat, ὡς δῆλον διαπεπνευχυίας αὐτοῖς τῆς δυνάμεως. 
ταὶ ἀφ᾽ ὅλων δὲ τῶν σωμάτων αὐτό φασι καταφέρεσθαι 
V περὶ τὸν Σφαῖρον" πάντων γοῦν γεννητιχὸν εἶναι τῶν 
τοῦ σώματος μερῶν. τὸ δὲ τῆς θηλείας ἄγονον ἀποφαί- 
ταν ἅτονον τε γὰρ εἶναι χαὶ ὀλίγον καὶ ὑδατῶδες, 
e ὁ Σφαῖρός φησιν. ἡγεμονιχὸν δ᾽ εἶναι τὸ χυριώτατον 
τῆς γυχῆς, ἐν ᾧ al φαντασίαι xat at ὁρμαὶ γίνονται καὶ 

Y ὁ λόγος ἀναπέμπεται" ὅπερ εἶναι ἐν χαρδία. (160) 
ταῦτα μὲν χαὶ τὰ φυσιχὰ τὸ ὅσον ἡμῖν ἀποχρώντως 
ἔχειν δοκεῖ, στοχαζομένοις τῆς συμμετρίας τοῦ συγ- 
Ἰράμματος, Ἃ δέ τινες ἐξ αὐτῶν διηνέχθησαν, ἔστι 
ταδε, 


--πρ 0 96α.-.-- 


ΚΕΦ. Β΄. 
ΑΡΙΣΤΩΝ. 


Ἀρίστων ὁ Χῖος 6 Φάλανθος, ἐπιχαλούμενος Σειρήν, 
τος ἔγησεν εἶναι τὸ ἀδιαφόρως ἔχοντα ζῆν πρὸς τὰ 
μεταξὺ ἀρετῆς χαὶ χαχίας μηδ᾽ ἡντινοῦν ἐν αὐτοῖς πα- 
βαλλαγὴν ἀπολείποντα, ἀλλ᾽ ἐπίσης ἐπὶ πάντων ἔχοντα" 
εἰναι 130 δαοιον τῷ ἀγαθῷ ὑποχριτῇ τὸν σοφόν, ὃς ἄν 
τε Θερσίτου ἄν τε Ἀγαμέμνονος πρόςωπον ἀναλάδη, 


€ ] 
ἔχάτερον ὑποχρινεῖται προςηχόντως. τὸν τε φυσιχὸν 2 


ee A 

WS χαὶ τὸν λογιχὸν ἀνήρει, λέγων τὸν μὲν εἶναι 

Ux ru ' * 5^4 MPO" , δὲ & n0 
N19 ἡμᾶς, τὸν δ᾽ οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς, μόνον δὲ τὸν ἦθι- 

XV t 
Y A - 

Fs λόγους τοῖς ἀραχνίοις, ἃ xatzot δοχοῦντα τεχνιχόν 
DIOCENES, 


I 


dicunt quod ejusmodi gignere potest a quo ipsum quoque 
genitum et avulsum sit ; porro hominis semen , quod emittit 
homo, una cum humido anms commisceri partibus ea 
temperatione quz parentum rationi conveniat. (89) ld 
autem Chrysippus in secundo Naturalium ait spiritum esse 
secundum subetantiam , idque ex jactis in humum semini- 
bus constare, quce. quum inveteraverint, non jam gi- 
gnunt , quod scilicet exspiraverit illorum virtus. Atque ex 
omnibus corporis partibus defluere id ait Sphaerus : omnes 
enim ab eo gigni corporis partes. Porro feminze semen infe- 
cundum esse aiunt : imbecillum enim esse ac modicum et 
aqueum, ut Sphierus ait. Principalem vero potissimam ac 
propriam esse anim:e partem , in qua imaginationes appeti- 
tusque gignantur atque unde ratio emittatur : eam autem in 
corde esse. (160) Sed enim ista secundum illos de rebus 
naturalibus, quantum sufficere ad presentis operis. mo- 
dum arbitrati sumus, hactenus sunt dicta. ]n quibus au- 
tem quidam illorum inter se diesenserunt , hiec sunt. 





CAP. II. 
ARISTO. 


Aristo Chius Calvus, cognomento Siren , finem esse dixit 
in eo, quum quis in rebus virtutem inter et vitium mediis 
indifferenter se habet neque ad earum aliquam magis incli- 
nando ab indifferentia aberrat, sed quum «equaliter ipsi 
omnia et perinde sint : esse enim sapientem praeclaro hi- 
strioni similem , qui sive Thersitze sive Agamemnonis per- 
sonam sumpsit, utrumque decentissimo gestu imitatur. 
Physicam autem et dialecticam sustulit, dicens alterum 
quidem 6886 supra nos, alterum vero nihil ad nos, solam 


autem quz mores instituat partem ad nos pertinere. (161) 
ii πρὸς ἡμᾶς. (tot) ἐοικέναι δὲ τοὺς διαλεχτι- 2. Similes autem esse rationes dialecticas dicebat aranearum 


telis, quae etsi quid artificiosum prae se ferre videantur, 
13 


194 


BIBA. Z, y. HPIAAOZ, 


v ἐμφαίνειν, dyprotá ἐστιν. ἀρετάς τ᾽ οὔτε πολλὰς Á inutiles sunt. Virtutes quoque neque zaultas invexit, u 


elc yev, ὡς ὃ Ζήνων, οὔτε μίαν πολλοῖς ὀνόμασι xa- 


λουμένην, ὡς οἱ Μεγαριχοί, ἀλλὰ καὶ τὸ πρός τί πως — Megarici, sed et id quoque quod ad aliquid habere dicitnr, 
ἔχειν. οὕτω δὲ φιλοσοφῶν xal ἐν Κυνοσάργει διαλε- D In hune autem modum philosophans atque in Cyn 


, e , *Y 
δ γόμενος ἴσχυσεν αἱρετιστὴς ἀχοῦσαι. Μιλτιάδης οὖν 


xal Δίφιλος ᾿Αριστώνειοι προςηγορεύοντο. ἦν δέ τις Ó Miltiades igitur et Diphilus Aristonii appellabantur. Eri 


πειστικὸς xat ὄλλω πεποιημένος" ὅθεν 6 Τίμων φησὶ 
περὶ αὐτοῦ, 
Καί τις Ἀρίστωνος γέννης ἄπο αἰμύλου ὅλχων. 


10 (162) παραδαλὼν δὲ Πολέμωνι, φησὶ Διοχλῆς 6 Μά- 
γνῆς, μετέθετο, τοῦ Ζήνωνος ἀρρωστίᾳ μαχρᾷ περιπε- 
σόντος. μάλιστα δὲ προςεῖχε στωιχῷ δόγματι τῷ τὸν 
σοφὸν ἀδόξαστον εἶναι. πρὸς ὃ Περσαῖος ἐναντιούμε- 
νος διδύμων ἀδελφῶν τὸν ἕτερον ἐποίησεν αὐτῷ παρα- 

)υ χαταθήχην δοῦναι, ἔπειτα τὸν ἕτερον ἀπολαθεῖν " xal 
οὕτως ἀπορούμενον διήλεγξεν. ἀπετείνετο δὲ πρὸς 
Ἀρχεσίλαον" ὅτε θεασάμενος ταῦρον τερατώδη μήτραν 
ἔχοντα, « οἴμοι, Eon, δέδοται Ἀιρχεσιλάῳ ἐπιχείρημα 
χατὰ τῆς ἐναργείας. » (163) πρὸς δὲ τὸν φάμενον 

30 Ἀχαδημαῖχον οὐδὲν καταλαμθανειν, « ἄρ᾽ οὐδὲ τὸν 
πλησίον σου χαθήμενον δρᾶς; » εἶπεν" ἀρνησαμένου δέ, 

Τίς δέ σ᾽ ἐτύφλωσεν (ἔφη), τίς ἀφείλετο λαμπάδος 
[αὐγάς; 
Βιδλία δ᾽ αὐτοῦ φέρεται τάδε" Προτρεπτιχῶν β΄, περὶ 

96 τῶν Ζήνωνος δογμάτων διάλογοι, Σχολῶν ς΄, περὶ 
σοφίας διατριδῶν ζ΄, ᾿Ερωτικαὶ διατριδαί, Ὑπομνή- 
ματα ὑπὲρ χενοδοξίας, Ὑπομνημάτων χε΄, Ὑπομνημο- 
νευμάτων γ΄, Χρειῶν to^, πρὸς τοὺς ῥήτορας, πρὸς τὰς 
᾿Ἀλεξίνου ἀντιγραφάξ, πρὸς τοὺς διαλεχτιχοὺς γ΄, πρὸς 

30 Κλεάνθην ἐπιστολῶν δ΄, Παναίτιος δὲ xal Σωσιχράτης 
μόνας αὐτοῦ τὰς ἐπιστολάς φασι, τὰ δ᾽ ἄλλα τοῦ περι- 


πατητιχοῦ Ἀρίστωνος. (104) τοῦτον λόγος φαλαχρὸν 8 


ὄντα ἐγχαυθῆναι ὑπὸ τοῦ ἡλίου xal ὧδε τελευτῆσαι. 
προςεπαίξαμεν δ᾽ αὐτῷ τόνδε τὸν τρόπον τῷ ἰάμθῳ τῷ 
33 χωλῷ" : 
Τί δὴ γέρων ὧν καὶ φάλανθος, ὦ ᾿ρίστων, 
τὸ βρέγμ᾽ ἔδωχας ἡλίῳ χατοπτῇσαι ; 
τοιγὰρ τὸ θερμὸν πλεῖον 3) δέοι ζητῶν, 
τὸν ψυχρὸν ὄντως εὗρες οὗ θέλων Ἅδην. 


«0 l'éyove δὲ xai ἄλλος ᾿Αρίστων Ἰουλιήτης περιπα- 9 Fuit autem et alius Aristo Iulietes Peripateticus ; alius item 


τητιχός, 6 δέ τις μουσιχὸς Ἀθηναῖος, τέταρτος ποιη-- 
τὴς τραγῳδίας, πέμπτος ᾿Ἀλαιεὺς τέχνας γεγραφὼς 
ῥητορικάς, ἕχτος ᾿Αλεξανδρεὺς περιπατητιχός. 





ΚΕΦ. Γ΄. 
HPIAAOZ. 


1656. Ἥριλλος δ᾽ 6 X αλχηδόνιος τέλος εἶπε τὴν ἐπιεῖ 


46 στήμην, ὅπερ ἐστὶ ζῆν ἀεὶ πάντ᾽ ἀναφέροντα πρὸς 
τὸ μετ᾽ ἐπιστήμης ζῆν xat μὴ τῇ ἀγνοίᾳ διαδεύχνέ- 
vov. εἶναι δὲ τὴν ἐπιστήμην ἕξιν ἐν φαντασιῶν προς-- 


7 Ferumtur ejus volumina hzc : Exhortationum libri duo, de 


Zeno, neque unam qua multis appelletur nominibus, α 


disserens ita inclaruit ut sectze proprize inventor dicéretr, 


autem illi magna persuadendi vis plebique se maxime x 
commodabat : unde et de illo Timon ait , d 
Quidam et Aristonis secta de blandiloquentis. 
(162) Congressus autem Polemoni, ut Diocles Magne: iit 
quum Zeno gravi diuturnoque morbo esset implicitos, 
sententiam mutavit. Maxime autem Stoico dogmati illi iz 
tendit animum, quo dicunt sapientem non opinari. Ca 
Perseus reluctatus geminos fratres induxit, ut alter exta 
illi depositum daret, alter deinde reciperet : atque ita he 
rentem coarguit. Exercebat autem adversus Arcesiaum 
inimicitias : unde quum vidisset taurum monstruosum mx 
tricem habentem , Me miserum, inquit: datum est Ane 
8120 argumentum adversus evidentiam. — (163) Academig 
cuidam quicquam se comprehendere neganti, Ergone, i 
quit, bunc juxta te sedentem non vides? negante illo, ünil 
Quis te exoecavit? quisnam tibi lumina dempsit? 





Zenonis dogmatibus dialogi , Scholarum sex, de sapienti 
exercitationum septem, Amatoriz exercitationes, Com 
mentaria de inani gloria, Commentariorum quindecim, W- 
morabilium tres, Sententiarum undecim , adversus oai 
res, adversus Alexini rescripta, advertus dialectico tre, 
ad Cleanthem epistolarum libri quattuor.  Panmelius auem 
et Sosicrates solas epistolas ipsius esse dicunt, cetera Pc 
patetici Aristonis. (164) Hunc fama est , quum calus eel, 
testum solis excepisse capite atque ita vita functum cae. 
Lusimus autem in ipsum hoc modo carmine choliambico : 


Quid tu senex , Aristo, et insuper calvus 

soli coquendum exhibueras caput summum? 
quierens calorem nempe plus quam oporteret, 
invitus Orcum repperisti frigidum. 


musicus Atheniensis; quartus tragicus poeta; quintus Aer 
sis , qni artes oratorias scripsit; sextus Alexandrinus Ptr 
pateticus, 


— Ád» 466 cm—— 


CAP. IIl. 
HERILLUS. 


165. Herillus autem Chalcedonius finem scientiam ἀν, 
quod est vivere semper cuncta referendo ad vivendum cum | 
scientia, ne in ignorantiam dejiciamur. Esse autem sciet | 
liam habitum in visorum susceptione a ratione nom ab 





LIB. VII, 4, 5. DIONYSIUS. CLEANTHES. 195 


ἔξει ἀμετάπτωτον ὑπὸ λόγου. ποτὲ δ᾽ ἔλεγε μηδὲν — rantem. Aliquando dicebat nullum esse finem , sed secun- 
wat τέλος, ἀλλὰ xar τὰς περιστάσεις καὶ τὰ πρά- dum casus varios et res immutan ipsum, ut idem ss aut 
ματ' ἀλλάττεσθαι αὐτό, ὡς xal τὸν αὐτὸν χαλχὸν Ὦ — Llexandrifieri possit statua aut Socratis. Differreautem finem 
Ἀλεξάνδρου γινόμενον ἂν ἀνδριάντα ἢ Σωχράτους. 
λαφέρειν δὲ τέλος xal ὑποτελίδα " τῆς μὲν γὰρ καὶ 
ic μὴ σοφοὺς στοχάζεσθαι, τοῦ δὲ μόνον τὸν σοφόν. | | πα ᾿ 
ἰὰ δὲ μεταξὺ ἀρετῆς καὶ χαχίας ἀδιάφορα εἶναι. ἔστι  Θυῶ autem. inter virtutem et vitium sint, indifferentia 
Y αὐτοῦ τὰ βιδλία ὀλιγόστιχα μέν, δυνάμεως δὲ μεστὰ — esse. Sunt ejus libri breves quidem, sed succi ac sensus 
αἱ περιέχοντα ἀντιρρήσεις πρὸς Ζήνωνα. (166) λέ- 3 pleni, continentque contradictiones adversus Zenonem. 
[er δ᾽ ὅτι παιδὸς ὄντος αὐτοῦ ἠράσθησαν ἰχανοί, οὖς (166) Fertur eum puerum complures adamasse, quos Zeno 


ἐποτρέψαι βουλόμενος ὁ Ζήνων ἠνάγχασε ξυρᾶσθαι quum vellet avertere, tondere coegit Herillum, illosque ab 
Ἔριλλον, οἱ δ᾽ ἀπετράποντο. Τὰ δὲ βιόλία ἐστὶ τάδε" - πο -" 
i. - TEM eo avertit. Sunt autem ejus libri hi : de exercitatione, de 
περὶ ἀσχήσεως, περὶ παθῶν, περὶ ὑπολήψεως, Νομο- bationtbus, de oninati mi ΒΝ 
(tu, Μαιευτιχός, Ἀντιφέρων διδάσχαλος, Δια- perturbatio , de opinatione, Legumlator, Obstetricius, 


σχευάτων, Εὐθύνων, Ἑρμῆς, Μήδεια, Διάλογοι, Θέ- Magister contradicens, Parans, Dirigens, Mercurius , Me- 


etinferiorem quendam finem : hunc enim et eos qui sapientes 
non sunt sectari, illum neminem nisi solum sapientem. 





Cty ἡθιχῶν ". dea , Dialogi , Sententiarum moralium * 
ΚΕΦ. Δ΄. CAP. IV. 
AIONYZIOZ. DIONYSIUS. 


Διονύσιος δ᾽ ὃ Μεταθέμενος τέλος εἶπε τὴν ἡδονὴν 1 — Dionysius vero qui Metathemenus (quasi dícas Trans- 
διὰ περίστασιν ὀφθαλμίας" di cac γὰρ ἐπιπόνως — fuga) appellatus est, finem dixit voluptatem, propterea 
ὕχνησεν εἰπεῖν τὸν πόνον ἀδιάφορον. ἦν δὲ παῖς μὲν 2 quod laborabat morbo oculorum : eo enim cruciatus acriter 
θεοράντου, πόλεως δ᾽ Ηραχλείας. ἤχουσε δέ, χαθά 3 non sustinuit dolorem dicere indifferentem. Erat autem 
ψησι ἀιοχλῆῇῆς, πρῶτον μὲν ᾿Ηραχλείδου τοῦ πολέτου, Theophanto patre natus εἴ civitate Heraclea; atque, ut ait 
irc Ἀλεξίνον καὶ Μενεδήμου, τελευταῖον δὲ Ζή- Diocles, primo quidem audivit Heraclidem civem suum, 
wx. (i e) xal χατ᾽ ἀργὰ ὧν ἱλογράμματος ὧν deinde Alexinum ac Menedemum, postremo Zenonem. 

no , PX" , φιλογραμμα .« (167) Principio quidem admodum studiosus litterarum 
παντοδαποῖς ἐπεχείρησε ποιήμασιν, ἔπειτα δὲ χαὶ . ; ; . 
" ἡπεδέ λῶν αὐτό ᾿ ἃς δὲ τοῦ omnis generis se poematibus addixerat, postea vero Aratum 

ΩΝ ὅτε χετυ, ζηλῶν a τον. ἄποστ s του amplectebatur, quem et imitari studebat. Demum quum 
Ζήνωνος πρὸς τοὺς Κυρηναϊχους ἀπετράπη xal εἷς τε 


à - ; eo Pues ; discessisset a Zenone, sese ad Cyrenaicos contulit ac lustra 
τὰ χαμαιτυπεῖα js xai τἄλλ᾽ ἀπαραχαλύπτως ingrediebatur ceteraque sub omnium gerebat oculis qua 


ἡ υκάθει, βιοὺς δὲ πρὸς τὰ ὀγδοήκοντ᾽ ἔτη ἀσιτίᾳ 4 a voluptatem pertinerent. Quumque ad octogesimum ferme 
χατίστρεψε. Βιόλία δ᾽ αὐτοῦ φέρεται τάδε" περὶ D annum vitre pervenisset, per inediam obiit. Circumferun- 
ἀπαθείας β΄, περὶ ἀσχήσεως β΄, περὶ ἡδονῆς δ΄, περὶ — turautem ejus lihri hi : de vacuitate perturbationum duo, de 
πλούτου xai χάριτος xal τιμωρίας, περὶ ἀνθρώπων — exercitatione duo , de voluptate quattuor, de divitiis et gra- 
jfi tc, περὶ εὐτυχίας, περὶ ἀρχαίων βασιλέων, tis etsupplicio, de hominum usu, de felicitate, de antiquis 
περὶ τῶν ἐπαινουμένων, περὶ βαρθαριχῶν ἐθῶν. Καὶ regibus, de his quz laudantur, de barbaricis consuetudini- 
οὗτοι uiv οἱ διενεχθέντες. διεδέξατο δὲ τὸν Ζήνωνα bus. Et isti quidem a Stoicis decretis desciverunt. Suc. 





K)stvisc, περὶ οὗ λεχτέον. cessit autem Zenoni Cleanthes, de quo dicendum nunc est. 
— ——— 
ΚΕΦ. E. CAP. V. 
KAEANOGH*. CLEANTHES. 


65, Κλεάνθης Φανίου Ἄσσιος. οὗτος πρῶτον ἦν 1 — 168.Cleanthes Phanize filius Assius. Hic, ut Anftisthenes ait 
πύχτης, ὥς φησιν Ἀντισθένης ἐν Διαδοχαῖς" ἀφιχόμε- in Successionibus, primum quidem pugil fuit; profectus 
νος δ᾽ εἰς ᾿Αθήνας τέτσαρας ἕμων δραχμάς, χαθά φασί — autem Athenas cum drachmis quattuor, ut quidam aiunt, 
T xat Ζήνωνι παραθαλὼν ἐφιλοσόφησε γενναιότατα — Congressusque Zenoni studiosissime philosophatus est inque 
"αὶ ἐπὶ τῶν αὐτῶν ἔμεινε δογμάτων. διεδοήθη δ᾽ ἐπὶ 2 ejusdem decretis perstitit. Inclaruit ob hoc etiam quod na- 
φιλοπονία, ὅς γε πένης ὧν ἄγαν ὥρμησε μισθοφορεῖν’ — tura erat laboriosissimus, adeo ut inopia cogente mercena- 
χαὶ τύχτωρ μὲν ἐν τοῖς χήποις ἥντλει, μεθ᾽ ἡμέραν δ᾽ — riam faceret ac noctu quidem in hortis hauriret aquas, in- 
ἐν τοῖς λόγοις ἐγυμνάζετο" ὅθεν xai Φρεάντλης ἐχλύθη. (οτάϊα autem operam studiis liberalibus daret : undeet 

13. 


φασὶ δ᾽ αὐτὸν xal εἰς δικαστήριον ἀχθῆναι, λόγους 
δώσοντα πόθεν ἐς τοσοῦτον εὐέχτης ὧν διαζῇ ἔπειτ᾽ 
ἀποφυγεῖν, τόν τε χηπουρὸν μάρτυρα παρασχόντα 
παρ᾽ ᾧ ἤντλει, xal τὴν ἀλφιτόπωλιν παρ᾽ ἢ τἄλφιτα 
δ ἔπεττεν. (109) ἀποδεξαμένους δ᾽ αὐτὸν τοὺς Ἀρεοπα- 
γίτας ψηφίσασθαι δέχα μνᾶς δοθῆναι, Ζήνωνα δὲ χω- 
λῦσαι λαθεῖν. φασὶ δὲ καὶ ᾿Αντίγονον αὐτῷ τριςχι-- 
Mae δοῦναι. ἡγούμενόν τε τῶν ἐφήδων ἐπί τινα θέαν 
ὑπ᾽ ἀνέμου παραγυμνωθῆναι καὶ ὀφθῆναι ἀχίτωνα - ἐφ᾽ 
10 ᾧ χρότῳ τιμηθῆναι ὑπ᾽ ᾿Αθηναίων, χαθά φησι Δημή- 
τρῖος ὃ Μαγνης ἐν τοῖς δμωνύμοις. ἐθαυμάσθη δὴ 
οὖν χαὶ διὰ τόδε. φασὶ δὲ χαὶ ᾿Αντίγονον αὐτοῦ πυ- 
θέσθαι ὄντα ἀχροατήν, διὰ τί ἀντλεῖ " τὸν δ᾽ εἰπεῖν, 
« ἀντλῶ γὰρ μόνον; τί δ᾽ οὐχὶ σχάπτω ; τί δ᾽ οὐχ 
I6 ἄρδω xal πάντα ποιῶ φιλοσοφίας ἕνεχα ; » xai γὰρ 6 
Ζήνων αὐτὸν συνεγύμναζεν εἰς τοῦτο xai ἐχέλευεν ó6o- 
λὸν φέρειν ἀποφορᾶς. (170) καί ποτ᾽ ἀθροισθὲν τὸ x£oua 
ἐχόμισεν εἰς μέσον τῶν γνωρίμων xat φησι, « Κλεάνθης 
μὲν χαὶ ἄλλον Κλεάνθην δύναιτ᾽ ἂν τρέφειν, εἰ βού- 
30 Aotro* οἷ δ᾽ ἔχοντες ὅθεν τραφήσονται παρ᾽ ἑτέρων ἐπι- 
ζητοῦσι τἀπιτήδεια, χαίπερ ἀνειμένως φιλοσοφοῦν-- 
τες. » ὅθεν δὴ xal δεύτερος '"HoaxMz, 6 Κλεάνθης 


BIBA. Z, ε. ΚΛΕΛΝΘΗΣ. 


pro Cleanthe (Φρεάντλης, Exhauriens puteos) appellare 
Aiunt illum, quum raptus esset in jus redditurus rationes 
unde adeo robustus ac tam corpulentus victum haberet, ix«. 
tulano apud quem haurire solebat, ac muliere apud qua 
farinas pinsebat, usum testibus victus sui absolutum e. 
(169) Areopagitasque admiratos decem illi minas darica- 
suisse, Zenonem autem accipere illum vetuisse. Amal 
autem οἱ Antigonum ei tria millia (drachmarum) dediwe. 
Jtem quum ad spectaculum quoddam puberes duc, 
venti flatu denudatum esse ac sine tunica apparuisse : qu 
ex re plausu exceptum atque ab Atheniensibns fuis ie 
noratum , ut ait Demetrius Magnes in Cognominihus. Aé 
mirationi igitur ob eam quoque rem habitus est. κι 
Antigonum auditorem illios, quum rogaret quauwl«s 
liauriret , audisse , Scilicet aquam haurio solum ? sed quids 
terram fodio? quidni irrigo et quidvis facio philespli 
causa? Zeno enim illnm ad id quoque exercebat jue 
batque obolum mercedem ferre. (170) Coactam aliquan& 
stipem in medium familiarium intulit, dicens, Cleanth- 
quidem Cleanthem alium posset nutrire, si vellet : qui ve 
unde nutriantur affatim habent, ab aliis quarunt que 
sunt ad usum vitz necessaria, quamvis remisse philoo 
phantes. Ea igitur ex causa secundus Hercules Cleanth-s 


ἐκαλεῖτο, ἦν δὲ πονιχὸς μέν, ἀφυὴς δὲ xal βραδὺς 3. dicebatur. Erat illi quidem eximium studium, αἰατα 


ὑπερθδαλλόντως᾽ διὸ xal Τίμων περὶ αὐτοῦ φησιν οὔ- 
2b τως" 
Τίς δ᾽ οὗτος χτίλος ὡς ἐπιπωλεῖται στίχας ἀνδρῶν, 
μωλύτης, ἐπέων λίθος Ἄσσιος, ὅλμος ἄτολωος ; 


ingenium a natura imparatum afque tardissimum : Unde 
et Timon sic de eo ait : 
Quis vero hic aries cedit per signa virorum 
obtusus, verbüm layis Assiu', pilaque inaudax? 


Kal σχωπτόμενος δ᾽ ὑπὸ τῶν συμμαθητῶν ἠνείχετο - 4 Quumque a condiscipulis ei illuderetur, sequo animo fe*- 


καὶ ὄνος ἀχούων προςεδέχετο, λέγων αὐτὸς μόνος δύνα- 
80 σθαι βαστάζειν τὸ ζζήνωνος φορτίον. — (t71) χαί ποτ᾽ 
ὀνειδιζόμενος ὡς δειλός, « διὰ τοῦτο, εἶπεν, ὀλίγα 
ἁμαρτάνω. » προχρίνων δὲ τὸν ἑαυτοῦ βίον τοῦ τῶν 
πλουσίων ἔλεγεν, ἐν ᾧ σφαιρίζουσιν ἐχεῖνοι αὐτὸς γῆν 
σχληρὰν xal ἄχαρπον ἐργάζεσθαι σχάπτων. πολλά- 
80 χις δὲ xal ἑαυτῷ ἐπέπληττεν: ὧν ἀχούσας ᾿Αρίστων, 
« τίνι, ἔφη, ἐπιπλήττεις; » xal ὃς γελάσας, « Πρε- 
σθύτῃ, φησί, πολιὰς μὲν ἔχοντι, νοῦν δὲ μή. » εἰ- 
πόντος δέ τινες Ἀρχεσίλαον μὴ ποιεῖν τὰ δέοντα, 
« Παῦσαι, ἔφη. xal μὴ ψέγε- εἰ γὰρ xal λόγῳ τὸ 
40 καθῆχον ἀναιρεῖ, τοῖς γοῦν ἔργοις αὐτὸ τιθεῖ, » χαὶ ὃ 
Ἀρκχεσίλαος, « οὐ χολαχεύομαι, » quoi: πρὸς ὃν ὃ 
Κλεάνθης, « ναί, ἔφη, σὲ χολαχεύω φάμενος ἄλλα 
μὲν λέγειν, ἕτερα δὲ ποιεῖν. » (174) ἐρομένου τινὸς 
τί ὑποτίθεσθαι δεῖ τῷ υἱῷ, « τὸ τῆς Ἠλέχτρας, ἔφη, 
4s Σίγα, σῖγα, λεπτὸν ἴχνος. » 
Λάχωνός τιδος εἰπόντος ὅτι ὃ πόνος ἀγαθόν, διαχυθείς 
φησιν, 
Αἵἴματος εἷς ἀγαθοῖο, φίλον τέχος. 
φησὶ δ᾽ ὁ “Εχάτων ἐν ταῖς Χρείαις, εὐμόρφου μειρα- 
δὺ χίου εἰπόντος, « εἰ ὃ εἰς τὴν γαστέρα τύπτων γαστρί- 
ζει, xat ὁ εἰς τοὺς μηροὺς τύπτων μηρίζει, » ἔφη, « σὺ 
μέντοι τοὺς διχιαηρισιοὺς ἔχε, κειράχιον ἷ αἱ δ᾽ ἀνάληγοι 


bat, quumque asinus audiret probabat, dicens solun * 
ferre posse Zenonis sarcinam. (171) Et quum aliquis 
probro illi daretur quod esset timidus, At ideo, inquit, 
parum pecco. Suam vero inopiam divitum opibus przk- 
rens dicebat , Dum illi pila ludunt, ego duram iníructu- 
samque humum exerceo fodiendo. Sape eliam seipsum 
increpabat : quod audiens Aristo, Quem, inquit, objurgs? 
et ille ridens, Senem, inquit, qui habet canos, sed crt 
brum non habet. Quum diceret quidam Arcesilaum vit 
officia negligere, Quiesce, inquit, neu vituperes : i 
enim etsi verhis officium tollit, operibus tamen commends 
Ad quem Arcesilaus, Non, inquit, adulationes admitle: 
et Cleanthes, Scilicet tibi adulor, ait, qui dixi alia te fac 
alia dicere. (172) Rogante quodam quidnam filio cre» 
ingerere deberet, JMlud , ait, Electr, 

Tace, tace, tenue vestigium... 
Lacone quodam dicente laborem esse bonum , latitia [α΄ 
fusus ait, : 

Sanguine praclaro es, fili mihi care. 
Dicit autem Hecato in Sententiis eum, quum adolestis 
quidam formosus dixisset, Si pulsans ventrem ventrizal, 
pulsans coxas coxizat, dixisse, Habeas tibi, adole, 
coxizationes; [nempe vocabula quae conveniunt analojà 


ΕΒ VH, 5. CLEANTHES. 


yat τὰ dvi)oqa οὐ πάντως σημαίνουσι πράγματα]. » 
τραχίῳ ποτὲ διαλεγόμενος ἐπύθετο εἰ αἰσθάνεται" τοῦ 
ἐπινεύσαντος, « διὰ τί οὖν, εἶπεν, ἐγὼ οὐχ αἷ- 
ἄνομαι ὅτι αἰσθάνῃ; » (173) Σωσιθέου τοῦ ποιητοῦ ἐν 
ἄτρῳ εἰπόντος πρὸς αὐτὸν παρόντα, 


Ot f, Κλεάνθους μωρία βοηλατεῖ, 


utwv ἐπὶ ταὐτοῦ σχήματος" ἐφ᾽ ᾧ ἀγασθέντες οἱ 
κροαταὶ τῷ μὲν ἐπεχρότησαν, τὸν δὲ Σωσίθεον ἐξέδαλον. 
ἐταγινώσχοντα δ᾽ αὐτὸν ἐπὶ τῇ λοιδορίᾳ προςήχατο, 
πὼν ἄτοπον εἶναι τὸν μὲν Διόνυσον καὶ τὸν Ἡραχλέα 
λυαρουμένους ὑπὸ τῶν ποιητῶν μὴ ὀργίζεσθαι, αὐτὸν 
ἐπὶ τῇ τυχούση, βλαςφημίᾳ δυςχεραίνειν. ἔλεγε δὲ 
αἱ τοὺς ἐχ τοῦ περιπάτου ὅμοιόν τι πάσχειν ταῖς λύ- 
c, αἱ χαλῶς φθεγξάμεναι αὑτῶν οὐχ ἀχούουσι. λέ- 
ἐται δέ, φάσχοντος αὐτοῦ χατὰ Ζήνωνα χαταληπτὸν 
ἵναι τὸ 700; ἐξ εἴδους, νεανίσχους τινὰς εὐτραπέλους. 
χανεῖν πρὸς αὐτὸν χίναιδον ἐσχληραγωγημένον ἐν 
γρῶ xa ἀξιοῦν ἀποφαίνεσθαι περὶ τοῦ ἤθους " τὸν δὲ 
ἱππορούμενον χελεῦσαι ἀπιέναι τὸν ἄνθρωπον. ὡς 
' ἀπιὼν ἐκεῖνος ἔπταρεν, « ἔχω, εἶπεν, αὐτόν, ὃ 
ἔλεχνθης" μαλαχός ἐστι. » (124) πρὸς δὲ τὸν μο- 
T2zt καὶ ἑαυτῷ λαλοῦντα, « οὐ φαύλῳ, ἔφη, dv- 
ρώπῳ λαλεῖς. » ὀνειδίσαντος αὐτῷ τινος εἰς τὸ γῆρας, 
| Κἀγώ, ἔφη. ἀπιέναι βούλουαι" ὅταν δὲ παντα- 
(όθεν ἐμαυτὸν ὑγιαίνοντα περινοῶ xal γράφοντα xal 
ἰσαγινώσχοντα, πάλιν μένω.» τοῦτόν φασιν εἰς 
ἵστραχα xai βοῶν ὠμοπλάτας γράφειν ἅπερ ἤχουθ 
ταρὰ τοῦ Ζήνῳνος, ἀπορίᾳ χερμάτων ὥςτε ὠνήσασθαι 
(12:12. τοιοῦτος δ᾽ ὧν ἐξίσχυσε, πολλῶν xai ἄλλων 5 
ἧτων ἀξιολόγων Ζήνωνος μαθητῶν, αὐτὸς διαδέξα- 


wa τὴν σχολήν. Βιθλία δὲ χάλλιστα χαταλέλοιπεν, 6 liquit autem pulcherrimos libros 


dictt τάδε - περὶ χρόνου, περὶ τῆς toU Ζήνωνος qu» 
σιλογίας δύο, τῶν "HipaxAeivou ἐξηγήσεις τέσσαρα. 
περὶ αἰσθήσεως, περὶ τέχνης, πρὸς Δημόκριτον, πρὸς 
Ἀρίσταρχον, πρὸς Ἥριλλον, περὶ ὁρμῆς δύο, (176) 
Ἀρχαιολογία, περὶ θεῶν, περὶ γιγάντων, περὶ ὑμεναίου, 
κερὶ τοῦ ποιητοῦ, περὶ τοῦ χαθήχοντος τρία, περὶ εὖ“ 
ὑωλίας, περὶ χάριτος, Προτρεπτιχός, περὶ ἀρετῶν, 
περὶ εὐφυΐας, περὶ Γοργίππου, περὶ φθονερίας, περὶ ἔρω- 
τὸς, περὶ ἐλευθερίας, ᾿Ερωτιχὴ τέχνη, περὶ τιμῆς, περὶ 
fire, TloAtztxóe , περὶ βουλῆς, περὶ νόμων, περὶ τοῦ 
UT, περὶ ἀγωγῆς, περὶ τοῦ Aóyou τρία, περὶ τέ- 
Hs, περὶ χαλῶν, περὶ πράξεων, περὶ ἐπιστήμης, περὶ 
βχσιλείας, περὶ φιλίας, περὶ συμποσίου, περὶ τοῦ ὅτι 
ἢ αὐτὶ ἀρετὴ xal ἀνδρὸς καὶ γυναιχός, περὶ τοῦ τὸν 
Vj σογιστεύειν, περὶ χρειῶν, Διατριθῶν δύο, περὶ 
TES, περὶ ἰδίων, περὶ τῶν ἀπόρων, περὶ διαλεχτι- 
Χχῆς, περὶ τρόπων, περὶ χατηγορημάτων. ταῦτα αὐτῷ 
τὰ βιδλία, (176) Καὶ τελευτᾷ τόνδε τὸν τρόπρν" διώ- 7 
"ty αὐτῷ 10 οὗλον ἀπαγορευσάντων δὲ τῶν ἰατρῶν, 
n ἡμέρας ἀπέσχετο τροφῆς. xai πως ἔσχε καλῶς 
τε τοὺς ἰατροὺς αὐτῷ πάντα τὰ συνήθη συγχωρεῖν᾽ 
70 ὃὲ μὴ ἀνασχέσθαι, ἀλλ᾽ εἰπόντα ἤδη αὐτῷ προωδοι- 


191 
non semper etiam significatione conveniunt]. Adolescenti 
cuidam disserens an sentiret rogavit : annuente illo, Cur 
ergo, inquit, ego te sentire non sentio? (173) Sositheo 
poeta in theatro dicente, quum ipee ihi aderat, 


Et quos Cleanthis pastum ducit stolidifas , 


eodem vultu et habitu perstitit: qua ex re permoti audi - 
tores huic applaudentes Sositheum exploserunt. Quem 
quum hujus convicii peeniteret , veniam dedit, dicens non 
decere Bacchum atque Herculem a poetis illudi nec irasci , 
se autem levi maledicto indignari. Dicebat Peripateticos 
idem ferme pati quod lyras, quz» quum bene sonent, se 
ipsas tamen non audiunt. Fertur, quum diceret secun- 
dum Zenonem e forma et habitu corporis mores sestimari 
posse , adolescentes quosdam scurras adduxisse ad eum εἰς 
nzdum ruri opere rustico callis duratum, et illum ut de 
more ejus sententiam ferret rogasse : illum, quum aliquam - 
diu hizesisset, jussisse abire hominem. Ut vero abibat, 
cepit sternutare : ad hzec, Habeo illum, inquit Cleanthes : 
mollis est. (174) Cuidam soli secum loquenti, Cum ho- 
mine, inquit, loqueris non malo. Exprobrante ipsi quo- 
dam senectutem , Et ego, inquit, abire volo : quum vero 
me sanum omni ex parte considero scribentemque ac le- 


gentem , rursus maneo. — Aiunt illum quz&a Zenone au- 


dierat testis boumque scapulis inscribere solitum, quum 
numulis careret quibus chartas emere posset. Hoc vitm 
instituto clarus obtinuit ut Zenoni succederet, et. quidem 
quum plures essent illius memorabiles discipuli Zenonis. Re- 
, qui sunt fere hi : de tem- 
pore, de physiologia Zenonis duo, Heracliti placitorum expo- 
sitiones libri quattuor, de sensu, dearte, adversus Democri- 
tum, adversus Aristarchum , adversus Herillum, de appe- 
titione duo, (173) Archzeologia, de diis, de gigantibus, de 
liymenzo, de poeta ( Homero), de officiis tres, de recto con- 
silio, de gratia, Exhortatorius, de virtutibus, de ingenio, de 
Gorgippo , de invidentia, de amore, de libertate, Ars amato- 
ria, de honore, de gloria, Politicus, de consilio, de legibus, 
de judicando , de instituto vite, de oratione tres, de fine, 
de honestis, de actionibus , de scientia, de regno, de amici- 
tia, de convivio, Quod eadem sit virtus viri et femine, 
Quod sapiens sophismatis utatur, de sententiis, Disputa- 
tionum duo, de voluptate, de propriis, de ambiguis, de 
dialectica, de modis, de praedicamentis. Hec ab illo 
scripta sunt. (176) Diem obiit autem hoc modo : tumuit illi 
ac putruit gingiva ; medicis autem interdicentibus , biduum 
totum cibo abstinuit. Atquein tantum convaluit ut me- 
dici illt omnia consueta permitterent : illum tamen non acce- 
pisse, sed οἱ contrasine cibo persüitisse, dicentem jam 


:198 


πορῆσθαι xal τὰς λοιπὰς ἀποσχόμενον τελευτῆσαι, 
χαθά φασί τινες, ὀγδοήχοντα ἔτη βιώσαντα χαὶ ἀχού- 
σαντα Ζήνωνος ἔτη ἐννεαχχίδεχα, ἐπαίξαμεν δὴ xai 
ἡμεῖς πρὸς αὐτὸν οὕτως" 
ὃ Αἰνῶ Κλεάνθην, ἀλλὰ μᾶλλον ᾿Αἴδην'" 
ἰδὼν γὰρ αὐτὸν πρέσόυν οὐχ ἠνέσχετο 
τὸ μὴ οὐ τὸ λοιπὸν ἄνεσιν ἐν φθιτοῖς ἔχειν 
τοσοῦτον ἀντλήσαντα τοῦ βίου χρόνον. 





ΚΕΦ. ς΄. 


ΣΦΑΙΡΟΣ. 
177. Τούτου, καθάπερ προειρήχαμεν, ἤχουσε μετὰ Ζή 1 


ΒΙΒΑ. Z, c, t. ΣΦΑΙΡΟΣ. ΧΡΥΣΙΡΡΟΣ. 


confectam sibi partem itineris, atque ita reliquis quoqw 
diebus inedia consumptis exhalasse animam, quum, ul 
quidam volunt, octoginta annos vixisset Zenonermque a- 
disset novemdecim. Lusimus et nos in eum hoc modo: 


Laudo Cleanthem, sed magis Ditem approbo : 
nam ut vidit illum tam senem , haud uitra tulit 





tandem quietem quin silentis regi 
tantum daret qui tempus exantlaverat. 





CAP. VI. 
SPH/ERUS. 


177. Hunc, ut praediximus, post Zenonem audivit el Spiz- 


so νωνα xol Σφαῖρος ὃ Βοσποριανός, ὃς προχοπὴν ἱκανὴν 2 rus Bosporanus ; qui quum in liberalibus studiis sais pro 


περιποιησάμενος ᾿λόγων εἰς ᾿Αλεξάνδρειαν ἀπήει πρὸς 
Πτολεμαῖον τὸν Φιλοπάτορα. λόγου δέ ποτε γενομέ-- 
νου περὶ τοῦ δοξάσειν τὸν σοφὸν χαὶ τοῦ Σφαίρου εἰ- 
πόντος ὡς οὐ δοξάσει, βουλόμενος 6 βασιλεὺς ἐλέγξαι 
15 αὐτόν, χηρίνας ῥόας ἐχέλευσε παρατεθῆναι" τοῦ δὲ 
Σφαίρου ἀπατηθέντος ἀνεθόησεν ὁ βασιλεὺς ψευδεῖ 
συγχατατεθεῖσθαι αὐτὸν φαντασίᾳ. πρὸς ὃν ὁ Σφαῖ- 
ρος εὐστόχως ἀπεχρίνατο, εἰπὼν οὕτως συγχατατε-- 
θεῖσθαι, οὐχ ὅτι ῥόαι εἰσίν, ἀλλ᾽ ὅτι εὕλογόν ἐστι ῥόας 
40 αὐτὰς ἦναι: διαφέρειν δὲ τὴν χαταληπτιχὴν φαντασίαν 
τοῦ εὐλόγου. πρὸς δὲ Ννησίστρατον κατηγοροῦντα 
αὐτοῦ ὅτι Πτολεμαῖον οὔ φησι βασιλέα εἶναι, « τοιοῦ- 
«ov δ᾽ ὄντα τὸν Πτολεμαῖον xat βασιλέα εἶναι.» (9) δι- 3 
Ga δὲ γέγραφε τάδε" περὶ χόσμου δύο, περὶ στοιχείων, 
περὶ σπέρματος, περὶ τύχης, περὶ ἐλαχίστων, πρὸς τὰς 
ἀτόμους χαὶ τὰ εἴδωλα, περὶ αἰσθητηρίων, περὶ "Hoa- 
χλείτου πέντε διατριθῶν, περὶ τῆς ἠθικῆς διατάξεως, 
περὶ καθήχοντος, περὶ ὁρμῆς, περὶ παθῶν δύο, περὶ 
βασιλείας, περὶ Λαχωνιχῆίς πολιτείας, περὶ Λυχούρ- 
του xai Σωκράτους τρία, περὶ νόμου, περὶ μαντικῆς, 
διαλόγους ἐρωτιχούς, περὶ τῶν ᾿Ερετριχῶν φιλοσόφων, 
περὶ ὁμοίων, περὶ ὅρων, περὶ ἕξεως, περὶ τῶν ἀντι- 
λεγομένων voix , περὶ λόγου, περὶ πλούτου, περὶ δό- 
Enc, περὶ θανάτου, τέχνης διαλεχτιχῆς δύο, περὶ χατη- 
γορημάτων, περὶ ἀμφιθολιῶν, ἐπιστολάς. 


30 


ΚΕΦ. Z. 


XPYXITIIIOZ. 


179, Χρύσιππος Ἀπολλωνίου Σολεὺς ἣ Ταρσεύς, ὡς 
Ἀλέξανδρος ἐν διαδοχαῖς, μαθητὴς Κλεάνθους. οὗ- 
τος πρότερον μὲν δόλιχον ἤσχει, ἔπειτ᾽ ἀχούσας Ζή- 
νωνος ἢ Κλεάνθους. ὡς Διοχλῆς χαὶ οἱ πλείους, ἔτι τε 

10 ζῶντος ἀπέστη αὐτοῦ χαὶ οὐχ ὃ τυχὼν ἐγένετο χατὰ 


fecisset , Alexandriam ad Ptolemcum Philopatorem se cot- 


tulit. Orto autem sermone aliquando de opinatione sapientis 
Sphzeroque illum negante opinaturum unquam , volen: eum. 


rex arguere, mala Punica cerea jussit appom : Spb 
autem decepto exclamavit rex , fallaci eum dicen: cone 


sisse phantasise. Ad. quem Sphaerus prompte ac parate sc 
respondens ait, consensisse se non esse mala Punica, «d. 


probabile esse mala Punica esse : differre autem compr- 
hensibllem phantasiam ἃ probabili. ^ Mnesistrato ipun 


accusanti quod Ptolemzeum non diceret regem ese, M, 


inquit , ejusmodi quum sit, regem quoque Ptolemzvn 


dico. (178) Scripsit autem ista volumina : de mundo duo, &e 


elementis, de semine, de fortuna, de minimis, adversi ato- 
moe et simulacra , de sensibus, de Heracliti quinque diti 
bis, de morali instituto , de officio, de appetitione, de μιτ- 
turbationibus duo, de regno, de republica Laconici, de 
Lycurgo et Socrate tres, de lege, de divinatione, θα 
amatorios, de Eretricis philosophis, de similibus , de dd 
nitionibus, de babitu , de his quibus contradicitur tres, & 
oratione, de divitiis, de gloria , de morte, Artis dialectiz 
duo, de prodicamentis, de ambiguis, Epi stolas. 





CAP. V1. 


CHRYSIPPUS. 
179. Chrysippus Apollonii filius Solensis seu Ταιποβῷ, 





ut Alexander in Successionibus ait, discipulus Cleanthis 


nis sive C eanthis, ut Diocles et plurimi tradunt, andit 
fuit : a quo adliuc vivente recessit et in philosophis sum- 


' Hic primum dolichi cursum exercebat, postea veroZeX- 


φιλοσοφίαν" ἀνὴρ εὐφυὴς χαὶ ὀξύτατος ἐν παντὶ μέρει 4 mus fuit. "Vir ingeniosus et acutissimus in omni gere. | 
orationis , adeo.ut in plerisque dissentiret a Zenone alque? 
Cleanthe ipso , cui sacpenusmero dicebat solius se dognolum 


οὕτως ὥςτε xal ἐν τοῖς πλείστοις διηνέχθη πρὸς Z1- 
νωνα, ἀλλὰ καὶ πρὸς Κλεάνθην, ᾧ καὶ πολλάχις ἔλεγε 





LIB. VII, 7. CHRYSIPPUS. 199 


μονῆς τῆς τῶν δογμάτων διδασχαλίας γρήζειν, τὰς δὲ doctrine indigere, probationes autem se ipsum repertu- 
ἀποδείξεις αὐτὸς εὑρήσειν. μετενόει μέντοι ὁπότε πρὸς rum. Quoties vero adversus illum disserendo egerat, 
αὐτὸν ἀποτείνοιτο, ὥςτε συνεχὲς προφέρεσθαι ταῦταλ᾽ — poenitentia tanta ducebatur, ut crebro diceret : 


Ἐγὼ δὲ τἄλλα μαχάριος πέφυχ᾽ ἀνὴρ 
πλὴν εἰς Κλεάνθην᾽ τοῦτο δ᾽ οὐχ εὐδαιμονῶ, 


(ton) οὕτω δ᾽ ἐπίδοξος ἐν τοῖς διαλεχτιχοῖς ἐγένετο, ὥςτε 
δοχεῖν τοὺς πλείους ὅτι εἰ παρὰ θεοῖς ἦν ἡ διαλεχτιχή, 


Ego fortunatus sum homo cetera omnia 
dempto Cleanthe : hoc infortunium premit. 


(180) Adeo autem in dialectica insignis fuit tantasque apud 
omnes existimationis, ut plerique dicerent, si apud deos usus 


οὖχ ἂν ἄλλη ἦν ἢ ἢ Χρυσίππειος. πλεονάσας δὲ τοῖς — esset dialecticze , non futuram aliam quam Chrysippeam, 
πράγυασι τὴν λέξιν οὐ χατώρθωσε. πονιχώτατός τε 2. Ceterum quum esset rerum fecundissimus, non usque 


παρ᾽ ὁντινοῦν γέγονεν, ὡς δῆλον dx τῶν συγγραμ- —adeodictioneclarus fuit. Laborisque patientissimus ultra 
(τῶν αὐτοῦ" τὸν ἀριθμὸν γὰρ ὑπὲρ πέντε xal ἕπτα- — omnes fuit, quod ex ejus voluminibus constat : sunt enim nu- 
χὐσιά ἐστι. ἐπλήθυνε δ᾽ αὐτὰ πολλάκις ὑπὲρ τοῦ — mero plura quam quinque et septingenta. Ea vero tam muita 


αὐτοῦ δόγυατος ἐπιχειρῶν xal πᾶν τὸ ὑποπεσὸν γρά - 
qut χαὶ διορθούμενος πλεονάχις πλείστῃ τε τῶν μαρ- 
τυριῶν παραθέσει χρώμενος" ὥςτε xal ἐπειδή ποτ᾽ ἕν 
τινι τῶν συγγραμμάτων παρ᾽ ὀλίγον τὴν Εὐριπίδου 
Μηθειαν ὅλην παρέθετο xal τις μετὰ γεῖρας εἶχε τὸ 
Bi£Alov, πρὸς τὸν πυθόμενον τί ἄρα ἔχοι, ἔφη, « Χρυ-- 
cixxou Μήδειαν. » (181) xai. ᾿ἀπολλόδωρος δ᾽ 6 ᾿Αθη- 
vates ἐν τῇ συναγωγῇ τῶν δογμάτων, βουλόμενος πα- 
ριστάνειν ὅτι τὰ ᾿Επιχούρου οἰκεία δυνάμει γεγραμ- 
μένα xai ἀπαράθετα ὄντα αυρίῳ πλείω ἐστὶ τῶν Χρυ- 
οἰππου βιδλίων, φησὶν οὕτως αὐτῇ λέξει" « Εἰ γάρ τις 
ἐγέλοι τῶν Χρυσίππου βιθλίων ὅσ᾽ ἀλλότρια παρατέ- 
(État, χενὸς αὐτῷ 6 χάρτης χαταλελείψεται. » xal 
ταῦτα μὲν Ἀπολλόδωρος. ἣ δὲ παρεδρεύουσα πρε- 
σόστις αὐτῷ, ὥς φησι Διοχλῇς, ἔλεγεν ὡς πενταχοσίους 
γράφοι στίχους ἡμερησίους. — "Exdtuv δέ φησιν ἐλθεῖν 
αὐτὸν ἐπὶ φιλοσοφίαν, τῆς οὐσίας αὐτοῦ τῆς πατρῴας 
γ εἰς τὸ βασιλικὸὺν ἀναληφθείσης. 
σωμάτιον εὐτελής, ὡς δῆλον ἐκ τοῦ ἀνδριάντος τοῦ ἐν 
Κεραμειχῷ, ὃς σχεδόν τι ὑποχέχρυπται τῷ πλησίον 
ἱππεῖ ὅθεν αὐτὸν ὃ Καρνεάδης Κρύψιππον ἔλεγεν. 
οὗτος ὀνειδισθεὶς ὑπό τινος ὅτι οὐχὶ παρ᾽ ᾿Αρίστωνι 
᾿ μετὰ πολλῶν σχολάζοι, « εἰ τοῖς πολλοῖς, εἶπε, 
πρχέσχον, οὐχ ἂν ἐφιλοσόφησα. » πρὸς δὲ τὸν χατεξ- 
ἀνιστάμενον Κλεάνθους διαλεχτιχὸν xal προτείνοντα 
αὐτῷ σοφίσματα, « πέπαυσο, εἶπε, περιέλχων τὸν 
πρεσδύτην ἀπὸ τῶν πραγματιχωτέρων, ἡμῖν δὲ τὰ 
Ἰ τοιαῦτα πρότεινε τοῖς νέοις. » πάλιν δ᾽ ἐπεί τις ζητῶν 
χαταμόνας αὐτῷ διελέγετο εὐσταθῶς, ἔπειτα [δὲ] προς- 
ἰόντα ὄχλον θεωρῶν ἤρχετο φιλονειχεῖν, ἔφη. 


Olyot , χασίγνητ᾽, Sup σὸν ταράσσεται" 
ταχὺς δὲ μετέθου λύσσαν ἀρτίως φρονῶν. 


" (m3) ἐν μέντοι ταῖς οἰνώσεσιν ἡσύχαζε παραφερόμενος 
τοῖς σχέλεσιν, ὥςτ᾽ εἰπεῖν τὴν δούλην, « Χρυσίππου. 
μὔνα τὰ σχέλη μεθύει. » οὕτω δ᾽ ἦν φρονηματίας ὥςτ᾽ 
ἐρομένου τινὸς « τίνι συστήσω τὸν υἱόν; » εἰπεῖν, 
* fuot χαὶ γὰρ εἰ ὑπελάμβανον εἶναί τιν᾽ ἐμοῦ βελ- 

“τῶν, παρ᾿ αὐτῷ ἂν ἐγὼ ἐφιλοσόφουν. » δὴξν φασὶν 
ἐπ' αὐτοῦ λεχθῆναι, 


conscripsit, quod de eodem placito ssepe scribere aggredere- 
tur οἱ quodcunque incideret mandaret literis ac stepius cor- 
rectos libros denuo ederet, plurimaque testimoniorum copia 
uteretur : adeo ut quum in libro quodam totam propemo- 
dum Euripidis Medeam apposuisaet , interrogatus aliquis , 
qui librum in manibus habebat, quid legeret, responderit : 
Chrysippi Medeam. (181) Apollodorus quoque Atfhe- 
niensis in Collectione dogmatum, quum vellet asserere 
qua Epicurus viribus suis fretus conscripsisset absque 
cujuspiam adminiculo, csse incomparabiliter plura quam 
Chrysippi opera , sic ad verbam dixit : Nam si quis tollat 
de Chrysippi libris quc aliena sunt ascripta, vacua 
illi charta relinquetur. — 1ta Apollodorus. — Ceterum 
anus quzdam qua illi assidebat, auctore Diocle, dicebat 
quingentos illum versus quotidie scribere solitum.  Hecato 
autem venisse eum ad philosophiam dixit , quum illius pa- 
trimonium in regium fiscum invectum esset. (182) Erat 


(182) Ἦν δὲ καὶ τὸ 4 aütem imbecillo tenuique corpusculo, ut ex ejus imagine 


quie in Ceramico est videre licet, quae ferme proximo 
equite occulitur : quocirca illum Carneades Crypsippum 
( ab equo absconsum) vocabat. Eiquum probro daretur 
quod non, ut plerique, Aristonem audiret, respondit , Si 
plerorumque opinionem et exemplum fuissem secutus, nun. 
quam philosophiee dedissem operam. Ad dialecticum qui 
Cleanthem adoriebatur eique sophismata proponebat , De- 
sine, inquit, senem a gravioribus abstrahere; ista nobis 
propone adolescentibus. Rursus illum quidam seorsum nc- 
5010 quid quzerens placide disserebat, ubi vero conspexit 
accedentem turbam, contentiosius agere coeperat : ad 
quem ille, 


Aspectus hei, mi frater, turbatur tuus; 
cito in furorem es versus, modo compos tui. 


(183) In potationibus autem agebat quietem, crura tamen 
agitans , ita u£ancilla diceret Chrysippi sola inebriari crura. 
Tantos autem gerebat spiritus, ut quum rogaretur a 
quodam cui commendaret filium, diceret, Mihi : nam si 
quempiam me potiorem putarem, ipse apud eum philo- 
sophie darem operam. Unde de ipso dictum esse aiunt, 


200 


"P “ἃ 
Οἷος πέπνυται, τοὶ δὲ σχιαὶ ἀϊσσουσι" 
x2, 


El μὴ γὰρ ἦν Χρύσιππος, οὐκ ἂν ἦν στοά. 


τέλος δ᾽ Ἀρχεσιλάῳ xal Λαχύδη, χαθά φησι Σωτίων 6 Tandem vero Arcesilao et Lacydi, ut Sotion im octa 


5 ἐν τῷ ὀγδόῳ, παραγενομένοις ἐν Ἀχαδημίᾳ συνεφιλοσό- 
φησε" (184) δι᾿ ἣν αἰτίαν χαὶ χατὰ τῆς συνηθείας xal 
ὑπὲρ αὐτῆς ἐπεχείρησε, καὶ περὶ μεγεθῶν χαὶ πλη- 
ὑῶν τῇ τῶν Ἀκαδημαϊχῶν συστάσει χρησάμενος. 


Ῥοῦτον ἐν τῷ ᾿Ωδείω σχολάζοντά φησιν “Ἕρμιππος ἐπὶ 7 philosophantem Hermippus aita discipulis ad sacrifii 


10 θυσίαν ὑπὸ τῶν μαθητῶν χληθῆναι: ἔνθα mpoctvey- 
χάμενον γλυκὺν ἄχρατον xai ἰλιγγιάσαντα πεμ- 
πταῖον ἀπελθεῖν ἐξ ἀνθρώπων, τρία xal ἑδδομήχοντα 
βιώσαντ᾽ ἔτη, κατὰ τὴν τρίτην χαὶ τετταραχοστὴν 
χαὶ ἑχατοστὴν Ὀλυμπιάδα, χαθά φησιν Ἀπολλόδωρος 

15 ἐν Χρονικοῖς, καὶ ἔστιν ἡμῶν παίγγιον εἰς αὐτόν" 


"Deyyíaos Βάχχον ἐχπιὼν χανδὸν 
Χρύσιππος, οὐδ᾽ ἐφείσατο 

οὗ τῆς στοᾶς οὐδ᾽ ἧς πάτρης, οὐ τῆς ψυχῆς, 
ἀλλ᾽ ἦλθε δῶμ᾽ ἐς Ἀΐδεω. 

80 186. ἔνιοι δέ φασι γέλωτι συσχεθέντα αὐτὸν τελευτῇ - 
σαι" ὄνου γὰρ τὰ σῦχα αὐτῷ φαγόντος, εἰπόντα τῇ 
γραΐ, « δίδου νῦν ἄχρατον ἐπιρροφῆσαι τῷ ὄνῳ » , ὑπερ- 
χαγχάσαντα τελευτῆσαι. δοχεῖ δ᾽ ὑπερόπτης τις γε- 
γονέναι. τοσαῦτα γοῦν συγγράψας οὐδενὶ τῶν βασι- 

25 λέων προςπεφώνηχεν. ἠρκεῖτό τε γραϊδίω μόνῳ , χαθὰ 
xal Δημήτριος ἐν δμωνύμοις onset, Πτολεμαίου τε 
πρὸς Κλεάνθην ἐπιστείλαντος 7) αὐτὸν ἐλθεῖν ἣ πέμψαι 
τινά, Σφαῖρος μὲν ἀπῆλθε. Χρύσιππος δὲ περιεῖδε, 
μεταπεμψάμενος δὲ τοὺς τῆς ἀδελφῆς υἱεῖς, ᾽Αριστο- 

30 χρέοντα xal Φιλοχράτην, συνεχρότησε. χαὶ πρῶτος 
ἐθάρρησε σχολὴν ἔχειν ὕπαιθρον ἐν Λυχείῳ, χαθάπε 


xat ὃ προειρημένος Δημήτριος ἱστορεῖ. (186) Γέγονε δὲ 0 


xal ἄλλος Χρύσιππος Κνίδιος ἰατρός, παρ᾽ οὗ φησιν 
᾿Ἐρασίστρατος εἰς τὰ μάλιστα ὠφελῆσθαι. καὶ ἔτε- 
35 ρος υἱὸς τούτου, ἰατρὸς Πτολεμαίου, ὃς διαδληθεὶς 
περιήχθη καὶ μαστιγούμενος ἐχολάσθη" ἄλλος μαθητὴς 


BIBA. Ζ, t. XPYXIIIHOZ. 


et, 












Hie solus sapit, ast alii volitant velut umbra : 
' Nam ni Chrysippus esect , esset nulla porticus. 


ait, in Academiam advenientibus se ad philosopband 
conjunxit : (184) quam ob causam ef contra i 
et pro ipsa disseruit, et de magnitudinibus ac multitudisi 
bus Academicorum argumentis ulens. — Hunc in 


vocatum fuisse, ibique quum oblatum dulce merum hae 
sisset, vertigine fatigari cocpisse atque ita quinto die 
functum esse, quum septuaginta et tres vixisset ams 
Olympiade, ut ait Apollodorus in Chronicis, cenlesim 
quadragesima tertia. Et in hunc est nostrum epigramma :| 


Vertigo cepit affatim mero epoto 
Chrysippum : at ille non Stoz 
pepercit, aut patrie , suzve vitai, 

sed inferas petiit domos. 


(185) Sunt qui dicant in cachinnos effusum exspirasw : 
nam quum ei asinus manducaret ficus, aniculze dinisse v * 
num asino sorbendum daret, nimioque risu prehensum 
exhalasse animam. — Videtur autem superbus admolum 
fuisse , quod quum tam multa scripserit, nulli upquam ri | 
quicquam dedicaverit. Sola autem anicula conten!us eral, | 
utetiam Demetrius in Cognominibus ait. Denique quuin Pte- - 
lemieus Cleanthem literis orasset ut vel ipse ad eum perc 

ret vel quempiam ex suis mitteret, Spliserus quidem pro- 





9 fectus est , Chrysippus autem recusavit.  Arcessitos antem 


sororis filios, Aristocreontem et Philocratem, in-titui 
erudivitque. Item primus ausus est sub dio scholam in 
Lyceo habere, ut przedictus Demetrius narrat. (186) Fui 
&utem et alius Chrysippus Cnidius medicus, a quo Erasistra- 
tus testatur se plurima didicisse ; alterque hujus filius, Pt»- 
lema medicus , qui calumnia circumventus flagris caesus a: 


ὡρασιστράτου, xai tte Γεωργιχὰ γεγραφώς. Ὁ δὴ φιλό- 1 15upplicio affectus est ; alius item Eresistrati discipulus, quar- 


σοφοςχαὶ τοιούτους τινὰς ἐρώτα λόγους " Ὁ λέγων τοῖς 
ἀμυήτοις τὰ μυστήρια, ἀσεθεῖ" ὃ δ᾽ ἱεροφάντης τοῖς ἀμνή- 
40 τοις λέγει" ἀσεδεῖ ἄρα 6 ἱεροφάντης. ἄλλο Ὃ οὐχ ἔστιν 
ἐν τῇ πόλει, τοῦτ᾽ οὐδ᾽ ἐν τῇ οἰχία - οὐχ ἔστι δὲ φρέαρ ἐν 
τῇ πόλει, οὐδ᾽ ἄρ᾽ ἐν τῇ οἰχία. ἄλλο" "ἔστι τις χεφαλή- 
ἐκείνην δ᾽ οὐχ ἔχεις" ἔστι δέ γέ τις χεφαλὴ ἣν οὐχ ἔχεις" 
οὐχ ἄρα ἔχεις χεφαλήν. (187) ἄλλο" ΕἾ τίς ἐστιν ἐν Μεγά- 
40 pote, οὐχ ἔστιν ἐν ᾿Αθήναις" ἄνθρωπος δ᾽ ἐστὶν ἐν Μεγά- 
ροις * οὐχ ἄρ᾽ ἐστὶν ἄνθρωπος ἐν ᾿Αθήναις. xat πάλιν" Et 
τι λαλεῖς, τοῦτο διὰ τοῦ στόματός σου διέρχεται" ἅμα- 
ξχν δὲ λαλεῖς " ἅμαξα ἄρα διὰ τοῦ στόματός σου διέρ- 
χεται. χαί᾽ Εἴ τι οὐχ ἀπέθαλες, τοῦτ᾽ ἔχεις " χέρατα 
tà δ᾽ οὐχ ἀπέθαλες" χέρατ᾽ ἄρ᾽ ἔχεις. οἱ δ᾽ Εὐδουλίδου 
τοῦτό φασιν. 
ὡς πολλὰ αἰσχρῶς xal ἀρρήτως ἀναγεγραφότος. ἐν μὲν 


tusque Georgicorum scriptor. Porro hic ipse philosophus 
quibusdam in hunc modum interrogatiunculis uti soleba! : 
Qui mysteria profanis dicit , impius est : dicit autem mysle 
ria profanis hierophanta - est ergo impius bieropbant 
Item : Quod non est in urbe , id nec in domo est : nones 
&utem puteus in urbe : nec in domo igitur. Alud : Ei 
quoddam caput : id autem non habes : est autem capul 
aliquod quod non habes : non ergo habes caput. (157) 
Aliud : Qui Megaris est, Athenis non est : est autem homo 
Megaris : non igitur est homo Athenis. Aliud : Quod loque 
ris, id per os tuum transit : currum autem loqueris : curre 
ergo per os tuum transit. Item : Si quid non amisisti, hx 
labes : cornua autem non amisisti : habes ergo corpua. Alii 


Εἰσὶ δὲ ot χατατρέχουσι τοῦ XpusirxovI2Eubulidis -hoc esse aiunt. Non desunt qui Chrysippum 


lacerent, dicentes illum multa turpiter obsceneque scri 


LIB. Vil, 7. CHRYSIPPUS. 20t 


io τῷ περὶ τῶν ἀρχαίων φυσιολογων συγγράμματι 
ipio, τὰ περὶ τὴν Ἥραν xat τὸν Δία ἀναπλάττει, 
ivuv χατὰ τοὺς ἑξαχοσίους στίχους ἃ μηδεὶς Troy; 
jx; μολύνειν τὸ στόμα εἴποι ἄν. (188) αἰσχροτάτην γάρ, 
ασί, ταύτην ἀναπλάττει ἱστορίαν, el καὶ ἐπαινεῖ ὡς 
υσιχήν, χαμαιτύπαις μᾶλλον πρέπουσαν ἣ θεοῖς, ἔτι τ᾽ 
ὑδὲ παρὰ τοῖς περὶ πινάχων γράψασι χαταχεχωρισμέ- 
πν" μήτε γὰρ παρὰ Πολέμωνι μήτε παρ᾽ ὑὙὙψικράτει, 

λλὰ μηδὲ παρ᾽ Ἀντιγόνῳ εἶναι , ὑπ᾽ αὐτοῦ δὲ πεπλά- 
θαι. ἐν δὲ τῷ περὶ πολιτείας xal μητράσι λέγει συνέρ- 
εσθαι xat θυγατράσι xai υἱοῖς " τὰ δ᾽ αὐτά φησι xa! 
ν τῷ περὶ τῶν μὴ δι᾽ ἑαυτὰ αἱρετῶν εὐθὺς ἐν ἀρ χῇ. ἐν 
δὲ τῷ τρίτῳ περὶ δικαίου χατὰ τοὺς «χιλίους att χους χαὶ 
tox ἀποθανόντας χατεσθίειν χελεύων. ἐν δὲ τῷ δευτέρῳ 
κερὶ βίου καὶ πορισμοῦ προνοεῖν λέγων ὅπως ποριστέον 
τῷ σοφῷ" (180). Καίτοι τίνος χάριν ποριστέον αὐτῷ; εἰ 
μὲν γὰρ τοῦ ζῆν ἕνεχεν, ἀδιάφορον τὸ ζῆν" εἰ δὲ ἡδονῆς. 
χαὶ αὕτη ἀδιάφορος εἰ δὲ τῆς ἀρετῆς, αὐτάρχης αὕτη 
πρὸς εὐδαιμονίαν, κχαταγέλαστοι δὲ xal οἷ τρόποι τοῦ 
Rog CO olov οἱ ἀπὸ βασιλέως " εἴχειν γὰρ αὐτῷ 
ése, xal οἱ ἀπὸ φιλίας “ λήμματος γὰρ ὦνιος ἡ 
οὐλία ἔσται. χαὶ οἱ ἀπὸ σοφίας μισθαρνήσει γὰρ 5$ 


pisse. Nam ineo opere quod de antiquis physiologis scri- 
peit fceda de Junone fingit ac Jove, ea dicens sexcentis fere 
versibus qua nemo nisi qui os impurum habeat sustinuerit 
eloqui. (188) Turpissimam enim, aiunt, hanc fingit hi- 
storiam, e(si ut naturalem laudat, scortis magis convenien- 
tem quam diis, prseterea et apud eos qui de tabulis scripse- 
runt non commemoratam : neque enim apud Polemonem 
neque apud Hypsicratem esse, sed ne apud Antigonum qui- 
dem, verum δῇ illo fictam esse. In libro autem de republica 
vel cum matribus rem habere eoncedit et filiabus et filiis : 
eadem in libro de his qua per se ipsa non sunt appetenda 
statim in principio loquitur. JInterlio autem de justo fere 
mille versibus defunctos etiam vorare jubet. In secundo autem 
de Vita et quiestu providere dicit quo pacto sapienti quaestus 
sectandus sit : (189) Atqui cujus rci gratia sectandus οἱ 
quastus erit? Nam si quidem ut vivat , vivere indi/fe- 
rens est ; quodsi ut fruatur voluptate, et ipsa indi/fe- 
rens est; siautemvirtulis causa, sufficit ipsa ad beatam 
vilam. Sunt autem perridiculi et quaestus hujusce- 
modi : quippe si qui a rege suppeditentur, obsequendum 
illi erit necessario; si autem ab amicitia proficiscantur, 


C9, » χαὶ ταῦτα μὲν ἐγκαλεῖται. ἘἘπεὶ δ᾽ ἐνδοξό- 1 venalis et quasstuosa erit amicitia ; sin vero a. sapien- 


"uu τὰ PIG ἐστὶν αὐτῷ, ἔδοξέ μοι xai τὴν πρὸς 
εἶδος ἀναγραφὴν αὐτῶν ἐνταῦθα χαταχωρίσαι. καὶ 
is τάδε" Λογιχοῦ τόπου" Θέσεις, Λογικὰ καὶ τῶν 
v φιλοσόφου σχεμμάτων, “Ὅρων διαλεχτιχῶν πρὸς 
Νητρόδωρον ς΄, περὶ τῶν χατὰ τὴν διαλεχτιχὴν ὀνομά- 
τῶν πρὸς Δήνωνα α΄, (190) Τέχνη διαλεχτικὴ πρὸς Δ ρι- 
s:1y00av α΄, Συνημμένων πιθανῶν πρὸς Διοςχουρίδην 
ὅ, λογικοῦ τόπου τοῦ περὶ τὰ πράγματα σύνταξις 
πρώτη" περὶ ἀξιωμάτων α΄, περὶ τῶν οὐχ ἁπλῶν ἀξιω- 
μάτων α΄, περὶ τοῦ συμπεπλεγμένου πρὸς ᾿Αθηνάδην 
α΄ β΄, περὶ ἀποφατιχῶν πρὸς Ἀρισταγόραν Y» περὶ 
τῶν χαταγορευτιχῶν πρὸς ᾿Αθηνόδωρον α΄, πεοὶ τῶν 
Xitk στέρησιν λεγομένων πρὸς Θέαρον α΄, περὶ τῶν 
ἀορίστων ἀξιωμάτων πρὸς Δίωνα α΄ B' Y', περὶ τῆς 
διαφορᾶς τῶν ἀορίστων a BY " δ΄, περὶ τῶν χατὰ /pó- 
vw; λεγομένων a^ β΄, περὶ συντελιχῶν ἀξιωμάτων β΄. 
αὐνταξὶς δευτέρα" περὶ ἀληθοῦς διεζευγμένου πρὸς 
Γ οῥγιππίδην α΄, περὶ ἀληθοῦς συνημμένου πρὸς T'og- 
γιτπίδην a' Bv » ( 801) Αἴρεσις πρὸς T οργιππίδην a, 
πρὸς τὸ περὶ dixo). AM a nti τοῦ διὰ τριῶν πάλιν πρὸς 
᾿οργιππίδην α΄, περὶ δυνατῶν πρὸς Κλεῖτον δ΄, πρὸς 
(7 περὶ σημασιῶν Φίλωνος α΄, περὶ τοῦ τίνα ἐστὶ τὰ 
$65 α΄. σύνταξις τρίτη περὶ προςταγμάτων β΄, περὶ 
ἐρωτήσεως P, περὶ πεύσεως à, Enron περὶ ἐρωτή- 
cux xai πεύσεως α΄, περὶ ἀποχρίσεως δ΄, ᾿Κπιτουὴ 
Ξερὶ ἀποχρίσεως α΄ , περὶ ζητήσεως β΄. σύνταξις τε- 
P Ἰἄρτη" περὶ τῶν χατηγορημάτων πρὸς Μητρόδωρον 
" περὶ ὀρθῶν χαὶ ὑπτίων πρὸς Φύλα βχον α΄, περὶ τῶν 
συναμιάτων πρὸς Ἀπολλωνίδην a πρὸς Πασύλον περὶ 
Ἀπξηγορημάτων δ΄. (i91) σύνταξις πέμπτη" περὶ τῶν 
πέντε πτώσεων α΄, περὶ τῶν κατὰ τὸ ὑποχείμενον 


lia , mercenaria erit sapienlia. Atque ista quidem sunt 
in illum crimina, Quoniam vero clarissimi sunt illius libri, 
visum mihi est in hoc loco eos per species distinctos enume- 
rare, Sunt autem hi : Logici loci : Theses, Logica et phi- 
losophi contemplationum ; Terminorum dialecticorum ad 
Metrodorum sex , de iis quce sunt in dialectica nominibus 
ad Zenonem unus, (190) Ars dialectica ad Aristagoram 
unus, Connexorum probabilium ad Dioscoridem quattuor. 
Logici loci ejus qui circa res est ordo primus : de enun- 
tiatis unus, de non simplicibus enuntiatis unus, de com- 
plicato vel complexo ad Athenadem duo, de negativis ad 
Aristagoram tres, de affirmativis ad Athenodorum unus, 
de iis quae dicuntur per privationem ad Thearum unus, 
de indefinitis enuntiatis ad Dionem tres, de differentia in- 
definitorum quattuor, de iis que secundum tempora di- 
cuntur duo, de perfectis enuntiatis duo. Ordo secundus : 
de vero disjuncto ad Gorgippidem unus, de vero connexio 
ad Gorgippidem quattuor, (191) Secta ad Gorgippidem 
unus, ad id quod de consequentibus est unus, de eo quod 
est per tria iterum ad Gorgippidem unus, de iis quz fieri 
possunt ad Clitum quattuor, ad id quod est de significatio- 
nibus Philonis unus, Quaenam sint falsa unus. Ordo ter- 
tius : de prieceptis duo , de interrogatione duo, de percon- 
tatione quattuor, Epitome de interrogatione et de perconta- 
tione unus, de responsione quattuor, Epitome de responsione 
unus, de quiestione duo. Ordo quartus : de praedicatis ad 
Metrodorum decem, de rectis et obliquis ad Phylarchum 
unus, de connexionibus ad Apollonidem unus, ad Pasy- 
lum de prisedicatis quattuor. (192) Quintus ordo : de quin- 
que casibus unus , de enuntiationibus secundum subjectum 
definitis unus , de subinsinuatione ad Stesagoram duo, de 


203 


ὡρισμένων ἐχφορῶν α΄, περὶ παρεμφάσεως πρὸς Στη- 
σαγόραν β΄, περὶ τῶν προςηγοριχῶν β΄. λογικοῦ τόπου 
περὶ τὰς λέξεις xat τὸν xat' αὐτὰς λόγον σύνταξις πρώτη" 
περὶ τῶν ἑνιχῶν xal πληθυντιχῶν ἐχφορῶν ς΄, περὶ 
& λέξεων πρὸς Σωσιγένην καὶ ᾿Αλέξανδρον ε΄, περὶ τῆς 
κατὰ τὰς λέξεις ἀνωμαλίας πρὸς Δίωνα δ΄, περὶ τῶν 
πρὺς τὰς φωνὰς σωριτῶν λόγων γ΄, περὶ σολοιχιζόντων 
λόγων πρὸς Διονύσιον α΄, Λόγοι παρὰ τὰς συνηθείας α΄, 
Λέξεις πρὸς Διονύσιον α΄. σύνταξις δευτέρα " περὶ 
10 τῶν στοιχείων τοῦ λόγου xal τῶν λεγομένων ε΄, περὶ τῆς 
συντάξεως τῶν λεγομένων δ΄, (193) περὶ τῆς συντάξεως 
xal στοιχείων τῶν λεγομένων πρὸς Φίλιππον Y', περὶ 
τῶν στοιχείων τοῦ λόγου πρὸς Νιχίαν α΄, περὶ τοῦ πρὸς 
ἕτερα λεγουένου α΄. σύνταξις τρίτη" πρὸς τοὺς μὴ διαι-» 
16 ρουμένους β΄, περὶ ἀμφιθολιῶν πρὸς Ἀπολλᾶν δ΄, περὶ 
τῶν τροπιχῶν ἀμφιθολιῶν α΄, περὶ συνημμένης τροπι- 
χῆς ἀμφιβολίας β΄, πρὸς τὸ περὶ ἀμφιδολιῶν Πανθοίδου 
β΄, περὶ τῆς εἰς τὰ ἀμφιθολίας εἰςαγωγῆς ε΄, ᾿Επιτομὴ 
τῶν πρὸς ᾿Επικράτην ἀμφιδολιῶν α΄, Συνημμένα πρὸς 
30 τὴν εἰςταγωγὴν τῶν elc τὰς ἀμφιδολίας β΄. λογικοῦ τό“ 
κου πρὸς τοὺς λόγους καὶ τοὺς τρόπους σύνταξις πρώτη" 
Ἡέγνηλόγων καὶ τρόπων πρὸς Διοςχουρίδην“΄, (191) περὶ 
τῶν λόγων γ΄, περὶ τρόπων συστάσεως πρὸς Στησαγό- 
ραν β΄, Σύγχρισις τῶν τροπιχῶν ἀξιωμάτων α΄, περὶ 
ἀντιστρεφόντων λόγων χαὶ συνημμένων α΄, πρὸς Ἀγά- 
θωνα ἢ περὶ τῶν ἑξῆς προδλημάτων α΄, περὶ τοῦ τὰ 
συλλογιστιχά τινος μετ᾽ ἄλλου τε χαὶ μετ᾽ ἄλλων α΄, 
περὶ τῶν ἐπιφορῶν πρὸς Δρισταγόραν α΄, περὶ τοῦ 
τάττεσθαι τὸν αὐτὸν λόγον ἐν πλείοσι τρόποις α΄, πρὸς τὰ 
3. ἀντειρημένα τῷ τὸν αὐτὸν λόγον ἐν συλλογιστιχῷ καὶ 
ἀσυλλογίστῳ τετάχθαι τρόπω β΄, πρὸς τὰ ἀντειρημένα 
ταῖς τῶν συλλογισμῶν ἀναλύσεσι γ΄, πρὸς τὸ περὶ τρό- 
πων Φίλωνος πρὸς Γιμόστρατον α΄, Λογιχὰ συνημμένα 
πρὸς Τιμοχράτην xai Φιλομαθῇ, εἰς τὰ περὶ λόγων xal 
36 τρόπων α΄. (105) σύνταξις δευτέρα " περὶ τῶν περαι- 
νόντων λόγων πρὸς Ζήνωνα α΄, περὶ τῶν πρώτων xai 
ἀναποδείχτων συλλογισυῶν πρὸς Ζήνωνα α΄, περὶ τῆς 
ἀναλύσεως τῶν συλλογισμῶν α΄, περὶ τῶν παρελχόντων 
λόγων πρὸς Πασύλον β΄, περὶ τῶν εἰς τοὺς συλλογι- 
40 συοὺς θεωρημάτων α΄, περὶ συλλογισμῶν εἰςαγονγιχῶν 
πρὸς Ζήνωνα α΄, περὶ τῶν πρὸς εἰςαγωγὴν τρόπων πρὸς 
Ζήνωνα ', περὶ τῶν κατὰ ψευδῇ σχήματα συλλογι- 
σμῶν ε΄, Λόγοι συλλογιστιχοὶ κατ᾽ ἀνάλυσιν ἐν τοῖς 
ἀναποδείχτοις α΄, Τροπιχὰ ζητήματα πρὸς Ζήνωνα καὶ 
4» Φιλομαθῇ α΄, τοῦτο δοχεῖ ψευδεπίγραφον. σύνταξις 
τρίτη" περὶ τῶν μεταπιπτόντων λόγων πρὸς ᾿Αθηνάδην 
α΄, ψευδεπίγραφον᾽ (196) Λόγοι μεταπίπτοντες πρὸς τὴν 
μεσότητα γ΄, ψευδεπίγραφα " πρὸς τοὺς ᾿Αμεινίου δια- 
ζευχτιχοὺς α΄, σύνταξις τετάρτη περὶ ὑποθέσεων 
0 πρὸς Μελέαγρον γ΄; Λόγοι ὑποθετιχοὶ εἰς τοὺς νόμους 
πρὸς Μελέαγρον πάλιν a^, Λόγοι ὑποθετιχοὶ πρὸς εἰςα- 
γωγὴν β΄, Δόγοι ὑποθετικοὶ θεωρημάτων β΄, Λύσεις 
τῶν Ἡδύλου ὑποθετιχῶν β΄, Λύσεις τῶν ᾿Αλεξάνδρου 
ὑποθετιχῶν γ΄, ψευδεπίγραφα " περὶ ἐκθέσεων πρὸς 


σ' 


BIBA. Z, t. ΧΡΥΣΙΠΙ͂ΟΣ. 


appellativis duo. Logici loci circa dictiones et que exhi 
constat orationem ordo primus : de eingularibus ac plv. 
ralibus enuntistionibus sex, de dictionibus ad Sos 
genem et Alexandrum quinque, de inzequalitate dictionmm 
δὰ Dionem quattuor, de soritis quae ad voces pertigent 
tres, de solecizantibus orationibus ad Dionysium unu, 
Orationes preter consuetudines unus, Dictiones ad Di- 
nysium unus. Ordo secundus : de elementis oralies 
et iis quae dicuntur quinque, de constructione eorum qur | 
dicuntur quattuor, (193) de constructione e£ elemen 
eorum qua dicuntur ad Philippum tres, de element - 
orationis ad Niciam unus, de eo quod ad alia dicitur unes. 
Ordo tertius : adversus eos qui non dividunt duo, de am- 
biguitatibus ad Apollam quattuor, de tropicis ambiguitatibu: 
unus, de connexa tropica ambiguitate duo, ad id qul. 
scripsit Panthedus de ambiguis duo, de introductione al 
ambiguitates quinque, Epitome ambiguitatum ad Epin-- 
tem unus , Connexaad introductionem eorum qua ad am» 
guitates pertinent duo. Logici loci ad orationes ac tropossise 
modos ordo primus : Ars orationum e£ modorum ad Die- 
coridem quinque, (194) de sermonibus tres, de modorum. 
compositione ad Stesagoram duo, Comparatio tropicorum - 
enuntiatorum unus, de reciprocis rationibus aique cm- | 
nexis unus, ad Agathonem sive de sequentibus probleme 
tibus unus, Quod sunt concludentia aliquid el cum al». - 
et cum aliis unus, de conclusionibus ad Aristagoram uns, - 
Quod eadem ratio pluribus modis ordinetur unus, ad & | 
quz opposita sunt ei quod eadem ratio et concluso οἱ noa 
concluso construatur modo duo, ad ea qui objiciuntur 
syllogianorum solutionibus tres, adversus id quod scripsi 
Philo de tropís ad Timostratum unus, Logica conne ad - 
Timocratem et Philomathem , in ea quae sunt de rationibus 
et tropis unus. (195) Ordo secundus : de concludentibus 
rationibus ad Zenonem unus , de primis e£ demoastralione 
carentibus syllogismis ad Zenonem unus, de solutione sjl- 
logismorum unus, de abundantibus rationibus ad Pasjlun 
duo, de praeceptis quae ad syllogismos pertinent unus, d 
introductoriis syllogismis ad Zenonem unus, de tropisad 
introductionem pertinentibus ad Zenonem tres, de syll: 
smis secundum falsas figuras quinque, rationes syllogstkz - 
per resolutionem in iis quae demonstratione carent unus, 
Tropicte questiones ad Zenonem et Philomatbem unus, qi - 
falso videtur inscriptus. Ordo tertius : de incidentibus ra 
tionibus ad Athenadem unus, falso inscriptus; (99 — 
Rationes recidentes ad medium tres, falso inscripie; 4d — 
versus disjunctiones Aminie unus. Ordo quarim: d : 
quaestionlbus ad Meleagrum tres, Rationes hypotbetie i 
leges ad Meleagrum rursus unus, Rationes hypothetice al | 
introductionem duo, Rationes hypotheticze preeceplortm - 
duo, Solutiones hypotheticorum Hédyli duo, Solutiona - 
hypotheticorum Alexandri, falso inscriptae; de esposti 
nibus ad Laodamantem unus. Ordo quinlus ; de inr 











LIB. VII, 7. CHRYSIPPUS. 


λαοδάμαντα α΄. σύνταξις πέμπτη" περὶ τῆς εἰς τὸν 
νευδόμενον εἰςαγωγῆῇς πρὸς ᾿Αριστοχρέοντα α΄, Λόγοι 
νευδόμενοι πρὸς εἰςαγωγὴν α΄, περὶ τοῦ ψευδομένου πρὸς 
λριστοχρέοντα ς΄. σύνταξις ἔχτη " πρὸς τοὺς νομίζον- 
ας xal ψευδῆ xat ἀληθῆ εἶναι α΄, (197) πρὸς τοὺς διὰ 
uc διαλύοντας τὸν ψευδόμενον λόγον πρὸς "Aptato- 
κρέοντα β΄, ᾿Αποδείξεις πρὸς τὸ μὴ δεῖν τέμνειν τὰ 
λόριστα α΄, πρὸς τὰ ἀντειρημένα τοῖς κατὰ τῆς τομῆς 
τῶν ἀορίστων πρὸς Πασύλον γ΄, Λύσις κατὰ τοὺς ἀρ- 
(πίους πρὸς Διοςχουρίδην α΄, περὶ τῆς τοῦ ψευδομένου 
λύσεως πρὸς “Ἀριστοχρέοντα γ΄, Λύσεις τῶν Ηδύλου 
ὑποθετιχῶν πρὸς Ἀριστοχρέοντα xoi Ἀπολλᾶν α΄. σύν- 
eal ἐδδόμη" πρὸς τοὺς φάσχοντας τὰ λήμματα ἔχειν 
ψευδῆ τὸν ψευδόμενον λόγον α΄, περὶ ἀποφάσχοντος 
πρὸς τὸν ἈΑριστοχρέοντα B', Λόγοι ἀποφάσχοντες πρὸς 
γυμνασίαν α΄, περὶ τοῦ παρὰ μιχρὸν λόγου πρὸς Στη- 
σαγόραν β΄, περὶ τῶν εἷς τὰς ὑπολήψεις λόγων καὶ ἧσυ- 
γαζόντων πρὸς Ὀνήτορα β΄, (198) περὶ τοῦ ἐγχεχαλυμμέ- 
ww πρὸς Ἀριστόδουλον β΄, περὶ τοῦ διαλεληθότος πρὸς 
Ἀθηνάδην α΄, σύνταξις ὀγδόη περὶ τοῦ οὕτιδος πρὸς 
Μενεχράτην η΄, περὶ τῶν ἐξ ἀορίστου χαὶ ὡρισμένου 
λόγων πρὸς Πασύλον β΄, περὶ οὔτιδος λόγου πρὸς ᾽Ἔπι- 
χράτην α΄. σύνταξις ἐννάτη" περὶ τῶν σοφισμάτων πρὸς 
Ἡραχλείδην xal Πόλλιν β΄, περὶ τῶν ἀπόρων διαλε- 
χτιχῶν λόγων πρὸς Διοςχουρίδην ε΄, πρὸς τὸ Ἂ ρκεσιλάου 
μεθόδιον πρὸς Σφαῖρον α΄. σύνταξις δεχάτη κατὰ τῆς 
ευνηθείας πρὸς Μητρόδωρον ς΄, ὑπὲρ τῆς συνηθείας 
πρὸς Γοργιππίδην ζ΄, λογιχοῦ τόπου τὰ τῶν προειρη- 
μέγων τεττάρων διαφορῶν ἐχτὸς ὄντα χαὶ περιέχοντα 
) τὰ σποράδην xa οὐ σωματιχὰς ζητήσεις λογιχάς. περὶ 
τῶν χαταλεγομένων ζητημάτων ἐννέα xol τριάχοντα. 
ὁμοῦ τὰ πάντα τοῦ λογικοῦ ἔνδεχα καὶ τριαχόσια. (199) 
Ἠθιχοῦ λόγου τοῦ περὶ τὴν διάρθρωσιν τῶν ἠθιχῶν 
ἀινοιῶν σύνταξις πρώτη" Ὑπογραφὴ τοῦ ἠθιχοῦ λόγου 
» πρὸς Θεόπορον α΄, Θέσεις ἠθικαὶ α΄, Πιθανὰ λήμματα 
εἰς τὰ δόγματα πρὸς Φιλομαθῇ γ΄, "Opov τῶν τοῦ 
ἀστείου πρὸς ΜΙ ητρόδωῤον β΄, “Ὅρων τῶν τοῦ φαύλου 
πρὸς Μητρύδωρον β΄, “Ὅρων τῶν ἀναμέσων πρὸς Μη- 
τρόδωρον β΄, Ὅρων τῶν κατὰ γένος πρὸς Μητρόδωρον 
o 7, “Ὅρων τῶν κατὰ τὰς ἄλλας τέχνας πρὸς Μητρόδω- 
ρον α' Β΄, σύνταξις δευτέρα" περὶ τῶν ὁμοίων πρὸς 
᾿Αριστοχλέα γ΄, περὶ τῶν ὅρων πρὸς Μητρόδωρον ζ΄. 
σύνταξις τρίτη" περὶ τῶν οὐχ ὀρθῶς τοῖς ὅροις ἀντιλε- 
τουένων πρὸς Λαοδάμαντα ζ΄, (200) Πιθανὰ εἷς τοὺς ὅρους 
i; πρὸς Διοςκουρίδην β΄, περὶ εἰδῶν xat γενῶν πρὸς l'op- 
τιππίδην β΄, περὶ διαιρέσεων α΄, περὶ ἐναντίων πρὸς 
Δωνύσιον β΄, Πιθανὰ πρὸς τὰς διαιρέσεις xot τὰ γένη 
χαὶ τὰ εἴδη, περὶ τῶν ἐναντίων α΄, σύνταξις τετάρτη᾽ 
πιρὶ τῶν ἐτυμολογιχῶν πρὸς Διοχλέα ζ΄, ᾿Ετυμολογι- 
W χῶν πρὸς Διυχλέα δ΄. σύνταξις πέμπτη περὶ παροιμιῶν 
πρὸς Ζηνόδοτον β΄, περὶ ποιημάτων πρὸς Φιλομαθῇ a', 
περὶ τοῦ πῶς δεῖ τῶν ποιημάτων ἀχούειν β΄, πρὸς τοὺς 
χριτιχοὺς πρὸς Διόδωρον α΄. — (201) ἠθικοῦ τόπου περὶ 
τῶν χοινῶν λόγων χατὰ τὰς ἐχ τούτου συνισταμένας 


203 


ductione ad mentientem ad Aristocreontem unus, Rationes 
menfientes ad introductionem unus, de mentienle ad 
Aristocreontem sex. Ordo sextus : adversus eos qui putant 
eadem et vera et falsa. esse unus, (197) adversus eos qui per 
sectionem solvunt mentientem rationem ad Aristocreontem 
duo, Demonstrationes quod infinita scindi non oporteat unus, 
ad ea quse objecta sunt iis quee contra sectionem infinilorum 
scripsit ad Pasylumtres, Solutiosecundum antiquos ad Dios- 
coridem unus, de mentientis rationis solutione ad Aristocreon- 
tein tres, Solutiones Hedyli hypotheticorum ad Aristocreon- 
temet Apollam unus. Ordo septimus : ad eos quidicuntsum- 
ptiones falsas habere mentientem rationem unus , de negante 
8d Aristocreontem duo, Rationes negantes ad exercitationem 
unus, de ea ratione qua» parvo proxima est ad Stesagoram 
duo, de rationibus adversus opinationes et de quiescentibus 
ad Onetorem duo, (198) de operto ad Aristobulum duo, 
de latente ad Athenadem unus. Ordo octavus : de utide 
ad Menecratem octo, de rationibus quee ex infinito et finito 
constant ad Pasylum duo , de utide ratione ad Epicratem 
unus, Ordo nonus : de sophismatibus ad Heracligem οἱ 
Poltidem duo , de ambiguis dialecticis rationibus ad Diosco- 
ridem quinque, adversus Arcesilai artem ad Sphmrum 
unus. Decimus ordo : contra consuetudinem ad Metrodo- 
rum sex , pro consuetudine ad Gorgippidem septem. Logici 
loci quie extra praedictas quattuor differentias sunt quee- 
stionesque logicas sparsim continent , non connexas et' in 
corpus redactas; de enumeratis quiestionibus undequadra - 
ginta. Sunt omnia simul logicee partis trecenta et undecim. 
(199) Ethicze rationis quce ad distinctionem moralium no- 
tionum pertinet ordo primus : Elementa philosophioe mora- 
lis ad Theoporum unus, Morales quiestiones unus, Probabi- 
Jes sumptiones ad dogmata ad Philomathem tres, Definitio., 
num honesti ad Metrodorum duo, Definitionum improbi ad 
Metrodorum duo, Definitionum mediarum ad Metrodorum 
duo, Definitionum generalium ad Metrodorum libri septem, 
Definitionum secundum alias artes ad Metrodorum duo. 
Ordo secundus : de similibus ad Aristoclem tres, de defini- 
tionibus ad Metrodorum septem. Ordo tertius : de iis quae 
non recte definitionibus objici..ntur ad Laodamantem se- 
pte:n, (200) Probabilia ad definitiones ad Dioscoridem duo, 
de speciebus et generibus ad Gorgippidem duo , de divisioni 
bus unus, de contrariis ad Dionysium duo , Probabilia ad 
divisiones et genera et species, de contrariis unus. . Ordo 
quartus : de etymologicis ad Dioclem septem, Étymologicon 
ad Dioclem quattuor. Ordo quintus : de proverbiis ad 
Zenodotum duo, de poematis ad Philomathem unus, Quo- 
modo oporteat audire poemata duo, adversus criticos ad 
Diodorum unus. (201) Moralis loci circa communes ratio- 
nes secundum eas qua ex ipso constant virtutes et artes 


οι 


204 


ἀρετὰς xal τέχνας σύνταξις πρώτη “ πρὸς τὰς ἀναζω- 
γραφήσεις πρὸς Τιμώναχτα α΄, περὶ τοῦ πῶς ἕκαστα 
λέγομεν χαὶ διανοούμεθα α΄, περὶ τῶν ἐννοιῶν πρὸς 
Λαοδάμαντα β΄, περὶ ὑπολήψεως πρὸς Πυθώναχτα γί, 
᾿Αποδείξεις πρὸς τὸ μὴ δοξάσειν τὸν σοφὸν α΄, περὶ 
χαταλήψεως χαὶ ἐπιστήμης χαὶ ἀγνοίας δ΄, περὶ λόγου 
β΄, περὶ τῆς χρήσεως τοῦ λόγου πρὸς Λεπτίνην. σύν- 
ταξις δευτέρα" περὶ τοῦ ἐγχρίνειν τοὺς ἀρχαίους τὴν δια- 
λεχτικὴν σὺν ταῖς ἀποδείξεσι πρὸς Ζήνωνα β΄, (201) περὶ 
τῆς διαλεχτιχῆς πρὸς Ἀριστοχρέοντα δ΄, περὶ τῶν dv- 
τιδιαλεγομένων τοῖς διαλεχτιχοῖς γ΄, περὶ τῆς ῥητοριχῆς 
πρὸς Διοςχουρίδην δ΄. σύνταξις τρίτη περὶ ἕξεως πρὸς 
Κλέωνα γ΄, περὶ τέχνης xai ἀτεγνίας πρὸς Ἀριστο- 
χρέοντα δ΄, περὶ τῆς διαφορᾶς τῶν ἀρετῶν πρὸς Διόδωρον 
δ΄, περὶ τοῦ ποιὰς εἶναι τὰς ἀρετὰς α΄, περὶ ἀρετῶν 
πρὸς Πόλλιν β΄, ἠθιχοῦ τόπου περὶ ἀγαθῶν xol xa- 
x&v σύνταξις πρώτη περὶ τοῦ χαλοῦ xal τῆς ἡδονῆς 
πρὸς Ἀριστοχρέοντα ι΄, Ἀποδείξεις πρὸς τὸ μὴ εἶγαι 
τὴν ἡδονὴν τέλος δ΄, ᾿ΑἈποδείξεις πρὸς τὸ μὴ εἶναι τὴν 
29 ἡδονὴν ἀγαθὸν δ΄, περὶ τῶν λεγομένων ὑπὲρ τῆς " *". 


BIBA. Z, ζ ΧΡΥΣΙΠΠΟΣ., 


primus ordo : adversus renovaliones picturarum ad Timo- 
nactem unus , Quomodo sinzula dicimus et cogitamos unus, ' 
de cogitationibus ad Laodamantem duo, de opinatione adPy | 
thonactem tres, Probationes ad id quod dicitur nom opinatu- 
rum esee sapientem unus , de compcchensione et scienti «& ' 
ignorantia quattuor, de ratione duo, de sermonis usu ad [τ 

nem. Ordo secundus : Quod antiqui dilecticam approbaveriat 

cum probationibus ad Zenonem duo , (202) de dialectica δὲ. 
Aristocreontem quattuor, deiis quz contradicuntur dialect 

cis tres, derhetorica ad Dioscoridem quattuor. Ordo terti: 

de habitu ad Cleonem tres, de arte et inertia ad Aristocrect- | 
tem quattuor, de differentia virtutum ad Diodorum qut- 

tuor, Quod virtutes quales sint unus, de virtutibu; ad 

Pollidem duo. Moralis loci de bonis et malis ordo primus: 
de honesto et voluptate δὰ Aristocreontem decem , Prol»- | 
tiones quod non sit voluptas finis quattuor, Probelions 
quod voluptas bonum non sit quaétuor, de iis quae dicunlur 
pro "δ". 





LIB. VIII, 1. 
AIOTENOYX AAEPTIOY 


BION ΚΑΙ ΓΝΩΜΩΝ TON EN 41AOXOqMA 
EYTAOKIMHZANTON TON ΕΙΣ AEKA 
TO ΟΓΔΟΟΝ. 





ΚΕΦ. A. 


HTOGATOPAZ. 


ι. Ἐπειδὴ δὲ τὴν Ἰωνιχὴν φιλοσοφίαν τὴν ἀπὸ 
Θαλῷ χαὶ τοὺς ἐν ταύτη διαγενομένους ἄνδρας ἀξιολό- 
γος διεληλύϑαμεν, φέρε xal περὶ τῆς ἸΙταλιχῇς διαλά- 
ἤωμεν, $e Tots Πυθαγόρας Μνησάρχου δαχτυλιογλύφου, 
*x φησιν “Ἑρμιππος, Σάμιος ἤ, ὡς Ἀρ'στόξενος, Τυρ.- 
φηνὸς ἀπὸ μιᾶς τῶν γήσων ἃς χατέσχον ᾿Αθηναῖοι "l'up- 
(ἡνοὺς ἐχδαλόντες. ἔνιοι δ᾽ υἱὸν μὲν εἶναι Μαρμά- 
κου τοῦ Ἱππάσου τοῦ Εὐθύφρονος τοῦ Κλεωνύμου φυ-- 
γᾶδος Ex. Φλιοῦντος, οἰκεῖν δ᾽ ἐν Σάμῳ τὸν Μάρμαχον, 
di Σάμιον τὸν Πυθαγόραν λέγεσθαι " (2) συστῆναι δ᾽ 
εἰς Λέσθον ἐλθόντα Φερεχύδη ὑπὸ Ζωίλου τοῦ θείου. xai 
τρία ποτήρια χατασχευχσάμενος ἀργυρᾶ δῶρον ἀπή- 
νεγχεν ἑχάστῳ τῶν ἱερέων εἷς Αἴγυπτον. ἔσχε δ᾽ 
ἀδελφούς, πρεσθύτερον μὲν Εὔνομον, μέσον δὲ Τνρρη- 
νύν" xat δοῦλον Ζάμολξιν, ᾧ 1 ἔται θύουσι, Κρόνον 
τοαίζοντες, ὥς φησιν Ἡρόδοτος. Οὗτος ἤχουσε μέν, 
χαβὰ προείρηται, ΦΦερεκύδου τοῦ Xupiou: μετὰ δὲ τὴν 
ἀχείνου τελευτὴν ἧχεν εἰς Σάμον καὶ ἤχουσεν Ἑρμοδά -- 
μαγτος τοῦ ἀπογόνου Κρεωφύλου, ἤδη πρεσθυτέρου. 


PYTHAGORAS. 205 


DIOGENIS LAERTII 


VIT/E ET PLACITA CLABORUM PHILOSO- 
PHORUM DECEM LIBRIS COMPREHENSA. 
LIBER OCTAVUS. 





CAP. I. 
PYTHAGORAS. 


I 1. Hactenus de Ionica philosophia quae a Thalete Milesio 
initium accepit, ac de viris qui in ea memorabiles fuere, 
Age vero jam et de ea qus Italica cognominata est , loqui 
pergamus. Ejus vero princeps (uit Pythagoras Mnesarchi 
annulorum sculptoris filius, ut Hermippus ait, Samius, 
sive, ut Aristoxenus tradit, Tyrrhenus ex una insularum 
quas ejectis Tyrrhenis Athenienses possederunt. Sunt qui 
Marmacum illius patrem, avum Hippasum οἵ Euthyphro- 
nem atavum Cleonymumque abavum, exulem e Phliunte 
dicant; habitasse Marmacum Sami atque ideo Pythayoram 
Samium dici; (2) inde migrasse Lesbum, ibique a Zoilo 
patruo Pherecydi commendatum esse. Idem tres argenteos 
calices sibi comparavit eosque singulis in /Egypto sacerdo - 
tibus dono dedit. Habuit et fratres, majorem quidem natu 
Eunomum, medium Tyrrhenum; servumque Zamolxim, 

2 cui Getze sacrificant , Saturnum, ut Herodotus ait , existi- 
mantes. Hic, ut prediximps , principio quidem Pherecy- 
dem audivit Syrium; post ejus vero obitum profectus in 
Samum Hermodamanti jam seni, Creophyli nepoti, se in 


νέος δ' ὧν xal φιλολαθὴς ἀπεδήμησε τῆς πατρίδος καὶ 3 disciplinam dedit. Quum autem esset juvenis ac discendi 


πῖσας ἐμυήθη τάς θ᾽ “Ἑλληνιχὰς xot βαρόαριχὰς τελε- 
τὰς. (a) ἐγένετ᾽ οὖν ἐν Αἰγύπτῳ, ὁπηνίχα xat Πολνυ- 
χράτης αὐτὸν Ἀμάσιδι συνέστησε δι᾽ ἐπιστολῆς" xol 
ξέαλθε τὴν φωνὴν αὐτῶν, χαθά φησιν Ἀντιφῶν ἐν τῷ 
περὶ τῶν ἐν ἀρετῇ πρωτευσάντων, καὶ παρὰ Χαλδαίοις 
ἐγένετο xxi ΝΙάγοις. εἶτ᾽ ἐν Κρήτη σὺν ᾿Επιμενίδῃ 
χετῆλθεν εἰς τὸ Ἰδαῖον ἄντρον, ἀλλὰ xal ἐν Αἰγύπτῳ 
εἰς τὰ ἄδυτα * xol τὰ περὶ θεῶν ἐν ἀπορρήτοις ἔμαθεν. 
εἰτ' ἐπανῆλθεν εἰς Σάμον, xal εδρὼν τὴν πατρίδα τυραν- 
γουμένην ὑπὸ Πολυχράτους, ἀπῆρεν εἰς Κρότωνα τῆς 
ἰταλίας- x3xei νόμους θεὶς τοῖς Ἰταλιώταις ἐδοξάσθη, 
ew τοῖς μαθηταῖς, οἵ πρὸς τοὺς τριαχοσίους ὄντες 
Ὠχονόμουν ἄριστα τὰ πολιτιχά, ὥςτε σχεδὸν ἀριστο- 


studiosissimus, patriam linquens cunctis fere barbaris 
Grecisque mysteriis initiatus est. (3) Itaque Egyptum 
petiit, quo tempore Polycrates Amasidi per epistolam illum 
commendavit, illorum linguam , ut Antipho tradit in eo 
libro quem de iis qui in virtute principes fuere scripsit , edi- 
dicit, atque apud Chaldaeos conversatus est et Magos. Deinde 
in Creta una cum Epimenide descendit in 1doeum antrum. 
In Egypto quoque adyta ingressus est, et de diis quae ar- 
cana habentur didicit. Deinde rediit Samum , offendensque 
patriam Polycratis imperio subjectam, Crotonem in Italiam 
perrexit ; ibique leges Italis dedit atque eum discipulis cla- 
rus habitus est , qui ferme trecenti rempublicam przclare 
administrabant, adeo ut fere aristocratia seu dominatus 


χρατίαν εἶναι τὴν πολιτείαν. (4) τοῦτόν φησιν Ἧρα- 4 optimorum videretur. (4) Refert Heraclides Ponticus hune 


χλείδης ὁ Ποντιχὸς περὶ αὑτοῦ τάδε λέγειν, ὡς εἴη 
Ξοτὲ γεγονὼς Αἰθαλίδης xal EouoU υἱὸς νομισθείη - 
"wj 'Eou3w εἰπεῖν αὐτῷ ἑλέσθαι ὃ τι ἂν βούλοιτο 
πλὴν ἀθανασίας. αἰτήσασθαι οὖν ζῶντα xal τελευτή- 
ἄντα μγήμην ἔχειν τῶν συμδαινόντων. ἐν μὲν οὖν 
Ἢ ζωῇ πάντων διαμνημονεῦσαι" ἐπεὶ δ᾽ ἀποθάνοι, 
τηρῆσαι τὴν αὐτὴν μνήμην. χρόνῳ δ᾽ ὕστερον εἰς 
Εὔφορθον ἐλθεῖν χαὶ ὑπὸ Μενέλεω τρωθῆναι, ὃ δ᾽ Εὖ-- 
vopbo, ἔλεγεν ὡς Αἰθαλίδης ποτὲ γεγόνοι xal ὅτι παρ᾽ 


de se dicere solitum, quod fuisset aliquando ZEthalides 
Mercuriique filius putatus esset; Mercuriumque monuisse 
illum ut peteret preter immortalitatem quidquid vellet : 
petiisse igitur ut vivens et vita functus, omnium qua con- 
tingerent memoriam haberet. Jtaque in vita meminisse 
omnium , eandemque memoriam et post mortem servasse. 
Aliquanto vero postin Euphorbum venisse atque a Me- 
nelao fuisse vulneratum. Euphorbus autem retulit se olim 
ZEthalidem fuisse, atque a Mercurio hoc munus accepisse, 


206 
Ἑρμοῦ τὸ δῶρον λάθοι xal τὴν τῆς ψυχῆς περιπόλη-- 


σιν, ὡς περιεπολήθη xai εἰς ὅσα φυτὰ xal ζῷα παρεγέ- 
γετὸ xai ὅσα ἣ ψυχὴ ἐν ἄξου ἔπαθε καὶ al λοιπαὶ τίνα 
ὑπουένουσιν. (s) ἐπειδὴ δ᾽ Εὐὔφορθος ἀποθάνοι, μετα- 
5 βῆναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ εἷς “Ἑρμότιμον, ὃς καὶ αὐτὸς 
πίστιν δοῦναι θέλων ἐπανῆλθεν εἰς Βραγχίδας xal εἰςελ- 
θὼν εἰς τὸ τοῦ Ἀπόλλωνος ἱερὸν ἐπέδειξεν ἣν Μενέλαος 
ἀνέθηχεν ἀσπίδα, [ἔφη γὰρ αὐτὸν, ὅτ᾽ ἀπέπλευσεν ἐχ 
'Γροίας, ἀναθεῖναι τῷ ᾿Απόλλωνι τὴν ἀσπίδα, διασεση- 
10 πυῖαν ἤδη, μόνον δὲ διαυένον τὸ ἔλεφάντινον πρόζςωπον. 
ἐπειδὴ δ᾽ Ἑρμότιμος ἀπέθανε, γενέσθαι Πύρρον τὸν 
Δήλιον ἁλιέα - xol πάντα πάλιν μνημονεύειν, πῶς π 
σθεν Αἰθαλίδης, εἶτ᾽ Εὔφορδος, εἶθ᾽ “Ἑρυότιμος, e ἧς 
Πύρρος γένοιτο. ἐπειδὴ δὲ Πύρρος ἀπέθανε, γενέσθαι 
εὖ Πυθαγόραν χαὶ πάντων τῶν εἰρημένων μεμνῆσθαι. 
(e) "Eveot μὲν οὖν Πυθαγόραν μηδὲ ἕν χαταλιπεῖν σύγ- 
τραμμά φασι διαπαίζοντες. Ἡράχλειτος γοῦν ὃ φυσι- 
xoc μονονουχὶ xéxpays χαί φησι" « Πυθαγόρης Μνη-- 
τάρχου ἱστορίην ἤσχησεν ἀνθρώπων μάλιστα πάντων. 
40 καὶ ἐκλεξάμενος ταύτας τὰς συγγραφὰς ἐποίησεν ἕἑωυ- 
τοῦ σοφίην, πολυμαθηΐην, χαχοτεχνίην. » οὕτω δ᾽ εἶπεν, 
ἐπειδήπερ ἐναρχόμενος ὃ Πυθαγόρας τοῦ φυσιχοῦ συγ- 
γράμματος λέγει ὧδε" « Οὐ μὰ τὸν ἀέρα, τὸν ἀναπνέω, 
οὐ μὰ τὸ ὕδωρ, τὸ πίνω, οὐ χατοίσω» ψόγον περὶ τοῦ 
36 λόγου τοῦδε. » γέγραπται δὲ τῷ Πυθαγόρᾳ συγγράμ- 
ματα τρία, παιδευτιχόν, πολιτικόν, φυσιχόν" (7) τὸ δὲ 
φερόμενον ὡς Πυθαγόρου Λύσιδός ἐστι τοῦ Ταραντίνου 
ἸΠυθαγοριχοῦ, φυγόντός εἰς Θήδας xal ᾿Επαμεινώνδα 
χαθηγησαμένον. φησὶ δ᾽ Ἡρακλείδης ὃ τοῦ Σαρα- 
20 πίωνος ἐν τῇ Σωτίωνος ἐπιτομῇ γεγραφέναι αὐτὸν χαὶ 
περὶ τοῦ ὅλου ἐν ἔπεσι " δεύτερον τὸν ἱερὸν λόγον, οὗ ἡ 


ἀρχή, 
Ὦ νέοι, ἀλλὰ σέδεσθε μεθ’ ἡσυχίης τάδε πάντα - 


τρίτον περὶ ψυχῆς, τέταρτον περὶ εὐσεθείας , πέμπτον 
35 Ἡλοθαλῇ τὸν Ἐπιχάρμου τοῦ Κώου πατέρα, ἕχτον 
Κρότωνα xal ἄλλους. τὸν δὲ μυστιχὸν λόγον Ἱππάσου 
φασὶν εἶναι, γεγραμμένογ ἐπὶ διαδολῇ Πυθαγόρου. 
πολλοὺς δὲ χαὶ ὑπὸ Ἄλστωνος τοῦ Κροτωνιάτου γραφέν- 
τας ἀνατεθῆναι Πυθαγόρᾳ. (5) φησὶ δὲ xal Ἀριστόξενος 
40 τὰ πλεῖστα τῶν ἠθιχῶν δογμάτων Aa6stv τὸν ΠΠυθαγό- 
pav παρὰ Θεμιστοχλείας τῆς ἐν Δελφοῖς. Ἴων δ᾽ ὁ 
Χῖος ἐν τοῖς Τριαγμοῖς gnat αὐτὸν ἔνια ποιήσαντα 
ἀνενεγχεῖν εἰς Ὄρφέα. αὐτοῦ Ὁ λέγουσι χαὶ τοὺς Σχο- 
πιάδας , 00 ἡ ἀρχή, « Μὴ " ἀνααίδευ μηδενί. » Σω- 
45 σιχράτης δ᾽ ἐν Διαδοχαῖς φησιν αὐτὸν ἐρωτηθέντα ὑπὸ 
Λέοντος τοῦ Φλιασίων τυράννου τίς εἴη, φιλόσοφος, el- 
πεῖν, χαὶ τὸν βίον ἐοιχέναι πανηγύρει " ὡς οὖν εἰς 
ταύτην οἱ μὲν ἀγωνιούμενοι, οἱ δὲ χατ᾽ dumopiav, οἱ δέ 
γε βέλτιστοι ἔρχονται θεαταί, οὕτως ἐν τῷ βίῳ οἵ μὲν 
57 ἀνδραποδώδεις, ἔφη, φύονται δόξης χαὶ πλεονεξίας 
θηραταί, οἱ δὲ φιλόσοφοι τῆς ἀληθείας. χαὶ τάδε μὲν 
ὧδε. (9) ἐν δὲ τοῖς τρισὶ συγγράμμασι τοῖς προειρημένοις 
φέρεται Πυθανόρου τάδε χαθολιχῶς. — obx ἐᾷ εὔχεσθαι 


BIBA. H, a. IIYGATOPAZ. 


priterea de anima circumvagatione, πὲ varia loci cir 
cumierit et in quot plantas et animalia migraverit , queque 
in Orco anima perpessa esset ac ceterze animue quomm 


patiantur. 


(5) Postea vero quam Euphorbus diem obi, 


ingressam in Hermotimum ipeius animam, qui et ipse quum 
fidem vellet facere, Branchidas petiit ingressusque Apoli- 


nis fanum ostendit clypeum quem illic Menelaus dedicavera, 
[ siebat enim illum, quum ex Troja remeasset , Apulia 
sacrasse clypeum, ] jam patrefactum, nec nisi eburnea face 
supererat. Ubi autem et Hermotimus vita functus et, 
rursus in Pyrrhum Delium piscatorem migrasse , illumque 
omnia memorasse, ut. primum Ethalides fuerit, κεία 
Euphorbus, deinde Hermotimus, ac postremo Pyrrhus d- 
fectus sit. Ac deinde post Pyrrhi mortem factum esse Pylu- 
geram omniumque meminisse qua praediximas. (6) Pleriqu. 
Pythagoram nihil quicquam scriptum reliquisse tradon!, 
sed id stolide putant. Nam Heraclitus Physicus apertisimede 


illo ita loquitur: Pythagoras Mnesarchi fius polykisler 


fuitomnium hominum maxime. Selectisque his scriplu 
suam constituit sapientiam, multam peritiamet malas 
aríem. Sic autem locutus est, quod quum de natura Pxtla- 
goras scribere adorsus esset, ita in principio dixerit : Yon pe | 
aerem quem spiro, non per aquam quam bibo, πολ οἷν 
mittam hujus sermonis vituperationem — Scripsit autem 
Pythagoras tria. volumina , de instructione , de civilale, de. 
natura; (7) quod autem nomine Pythagorz legitur, Lys 
Tarentini Pythagorici est : qui quum Thebas perfogsst, 
Refert Heraclides Serapionis 
filius in Sotionis Epitome scripsisse illum versibuset de i0; | 


Epaminondz prxceptor fuit. 


secundum item sacrum sermonem , cujus hoc initium, 
O juvenes, cuncta haec animo colitote quieto; 


tertium de anima ; quartum de pietate; quintum Helotla- 
lem, Epicharmi Coi patrem; sextum Crotonem εἰ alix. 
Porro mysticum sermonem aiunt Hippasi fuisse, consri 
ptum ad diffamandum Pythagoram ; plura item ab Asl 
Crotoniate scripta Pythagorae inscripta esse. (8) Ait aule 
Aristoxenus complura moralium dogmatum accepisse Py- 
thagoram a Themistoclca sacerdote Delphica. lon aulem 
Chius in Triagmis ait ipsum, quum poema quoddum si- 
peisset , Orpheo auciori tribuisse. Scopiadas itidem ipsis 
esse aiunt, cujus operis initium est, Noli impndenter agere(! 


6 in quenquam. Sosicrates autem in Successionibus ail ipeum 


rogatum a Leonte Phliasiorum tyranno quisnam es, 
dixisse, Philosophus. Przsentemque vitam dicebal cde- 
britati (hominum ad ludos confluentium ) esse similliman : 


quemadmodum enim ad eos alii certandi gratia veniunt, | 
alii mercature faciendee, optimi quique ad spectandum, | 
sic in vita alios quidem glorie mancipia nasci dicebat ἐς 
cupiditatis aucupes, alios vero philosophos veritalis s" - 


diosos. Et ista quidem sie se habent. (9) Sed enim if 
tribus illis Pythagorz opusculis quae diximus feruntur bac 











LIB. VH, 5. CLEANTHES. 


υναι τὰ dvi) aya οὐ πάντως σημαίνουσι πράγματα]. » 
πραχίῳ ποτὲ διαλεγόμενος ἐ ἐπύθετο εἰ αἰσθάνεται" τοῦ 
ἐπινεύσαντος, « διὰ τί οὖν, εἶπεν, ἐγὼ οὐχ αἷ- 
Ἰάνομαι ὅτι αἰσθάνῃ ; » (173) Σωσιθέου τοῦ ποιητοῦ ἐν 
ἄτρῳ εἰπόντος πρὸς αὐτὸν παρόντα, 


Ot, f, Κλεάνθους μωρία βοηλατεῖ, 


μεῖνεν ἐπὶ ταὐτοῦ σχήματος" ἐφ᾽ ᾧ ἀγασθέντες οἵ 
χροαταὶτῷ μὲν ἐπεχρότησαν, τὸν δὲ Σωσίθεον ἐξέθαλον. 
εταγινώσχοντα δ᾽ αὐτὴν ἐπὶ τῇ λοιδορίᾳ προήκατο, 
ἱπὼν ἄτοπον εἶναι τὸν μὲν Διόνυσον xai τὸν Ἡραχλέα 
λυαρουμένους | ὑπὸ τῶν ποιητῶν μὴ ὀργίζεσθαι. αὐτὸν 
᾿ ἐπὶ τῇ τὸ χούσῃ βλαςφημίᾳ δυςχεραίνειν. ἔλεγε δὲ 
αἱ τοὺς ἐχ τοῦ περιπάτου ὅμοιόν τι πάσχειν ταῖς λύ- 
xt, at καλῶς φθεγξάμεναι αὑτῶν οὐχ ἀχούουσι. λέ- 
dz δέ, φάσχοντος αὐτοῦ χατὰ Ζήνωνα χαταληπτὸν 
avit τὸ 190. ἐξ εἴδους, νεανίσχους τινὰς εὐτραπέλους 
ἐγανεῖν πρὸς αὐτὸν χίναιδον ἐσχληραγωγημένον ἐν 
ho χαὶ ἀξιοῦν ἀποφαίνεσθαι περὶ τοῦ ἤθους - τὸν δὲ 
ἐιαπορούμενον χελεῦσαι ἀπιέναι τὸν ἄνθρωπον. ὡς 
V ἀπιὼν ἐχεῖνος ἔπταρεν, « ἔχω, εἶπεν, αὐτόν, 6 
Κλεάνθης" μαλαχός ἐστι. » (174) πρὸς δὲ τὸν μο- 
Wiz χαὶ ἑχυτῷ λαλοῦντα, « οὐ φαύλῳ, ἔφη, dv- 
ὄρωπω λαλεῖς. » ὀνειδίσαντος αὐτῷ τινος εἰς τὸ γῆρας, 
* Κάγώ, ἔφη) ἀπιέναι βούλομαι" ὅταν δὲ παντα- 
jv ἐμαυτὸν ὑγιαίνοντα περινοῶ xal γράφοντα xal 
ἐνχγινώσχοντα, πάλιν μένω. » τοῦτόν φασιν εἰς 
ὅστραχα χαὶ βοῶν ὠμοπλάτας γράφειν ἅπερ ἤκουθ 
παρὰ τοῦ Ζήνῳνος, ἀπορία χερμάτων ὥςτε ὠνήσασθαι 


197 
non semper etiam significatione conveniunt]. Adolescenti 
cuidam disserens an sentiret rogavit : annuente illo, Cur 
ergo, inquit, ego te sentire non sentio? (173) Soeitheo 
poeta in theatro dicente, quum ipee ibí aderat, 


Et quos Cleanthis pasturm ducit stolidifas , 


eodem vultu et habitu perstitit: qua ex re permoti audi - 
tores huic applaudentes Sositheum exploserunt. Quem 
quum hujus convicii poniteret , veniam dedit, dicens non 
decere Bacchum atque Herculem a poetis illudi nec irasci , 
se autem levi maledicto indignari. Dicebat Peripateticos 
idem ferme pati quod lyras, qux& quum bene sonent, se 
ipsas tamen non audiunt. Fertur, quum diceret secun- 
dum Zenonem e forma et habitu corporis mores sestimari 
posse , adolescentes quosdam scurras adduxisse ad eum ci- 
nzxdum ruri opere rustico callis duratum, et illum ut de 
more ejus sententiam ferret rogasse : illum, quum aliquam - 
diu hiesisset, jussisse abire hominem. Ut vero abibat, 
ccpit sternutare : ad hzec , Habeo illum, inquit Cleanthes : 
mollis est. (174) Cuidam soli secum loquenti, Cum ho. 
mine , inquit, loqueris non malo. Exprobrante ipsi quo- 
dam senectutem , Et ego, inquit, abire volo : quum vero 
me sanum omni ex parte considero scribentemque ac le- 


gentem , rursus maneo. Aiunt illum quiea Zenone au- 


dierat testis boumque scapulis inscribere solitum, quum 
numulis careret quibus chartas emere posset. Hoc vitm 


pia. τοιοῦτος δ᾽ ὧν ἐξίσγυσε, πολλῶν xat ἄλλων ὃ instituto clarus obtinuit αἱ Zenoni succederet, et. quidem 


ὄντων ἀξιλόγων Ζήνωνος “μαθητῶν, αὐτὸς διαδέξα- 
692 τὴν σχολήν. 
ἢ ἐστι τάδε - περὶ χρόνου, περὶ τῆς τοῦ Ζήνωνος φυ- 
σμλογίας δύο, τῶν Ἡρακλείτου ἐξηγήσεις τέσσαρα, 

περὶ αἰσθήσεως, περὶ τέχνης, πρὸς Δημόχριτον, πρὸς 
Ἀρίσταρχον, πρὸς ἭἬριλλον, περὶ oui δύο; (125) 
Δργαιολογία, περὶ θεῶν, περὶ γιγάντων, περὶ ὑμεναίου, 
τερὶ τοῦ 7 ποιητοῦ, κερὶ τοῦ χαθήχοντος τρία, περὶ £04 


toas, περὶ χάριτος, Προτρεπτιχός, περὶ ἀρετῶν, 


περὶ εὐφυΐας, περὶ Γοργίππου, περὶ φθονερίας, περὶ i ἔρω- 
τα περὶ ἐλευθερίας, ἘΕρωτιχὴ τέχνη, περὶ τιμῆς, περὶ 
Fr, Πολιτιχός, περὶ βουλῆς, περὶ νόμων, περὶ τοῦ 
ὀιχάζειν, περὶ ἀγωγῆς, περὶ τοῦ λόγου τρία, περὶ τέ- 
MNT καλῶν, περὶ πράξεων, περὶ d ἐπιστήμης, περὶ 
ὑασιλείας, περὶ φιλίας. ; περὶ συυποσίου, περὶ τοῦ ὅτι 
f nm, ἀρετὴ xal ἀνδρὸς χαὶ γυναιχός, περὶ τοῦ τὸν 
Mn σοφιστεύειν, περὶ χρειῶν, Διατριθῶν δύο, περὶ 
Kris, περὶ ἰδίων, περὶ τῶν ἀπόρων, περὶ διαλεχτι- 
Ὡς, περὶ τρόπων, περὶ κατηγορημάτων. ταῦτα αὐτῷ 
LETS (9) Kal τελευτᾷ τόνδε τὸν τρόπρν᾽ διώ- 
5reev αὐτῷ τὸ οὖλον" ἀπαγορευσάντων δὲ τῶν ἰατρῶν, 
Pe ἡμέρας ἀπέσχετο τροφῆς. χαί πως £045 χαλῶς 
wt τοὺς ἰατροὺς αὐτῷ πάντα τὰ συνήθη συγχωρεῖν" 

ub μὴ ἀνασχέσθαι, ἀλλ᾽ εἰπόντα ἤδη αὐτῷ προωδοι- 


Βιόλία δὲ κάλλιστα καταλέλοιπεν, 6 


quum plures essent illius memorabiles discipuli Zenonis. Re- 
liquit autem pulcherrimos libros , qui sunt fere hi : de tem- 
pore, de physiologia Zenonis duo, Heracliti placitorum expo- 
sitiones libri quattuor, de sensu, dearte, adversus Democri- 
tum, adversus Aristarchum , adversus Herillum, de appe- 
titione duo, (173) Archzeologia, de diis, de gigantibus, de 
hymen:zeo, de poeta ( Homero), de officiis tres, de recto con- 
silio, de gratia, Exhortatorius, de virtutibus, de ingenio, de 
Gorgippo , de invidentia, de amore, de libertate, Ars amato- 
ria, de honore, de gloria, Politicus, de consilio, de legibus, 
de judicando , de instituto vitre, de oratione tres, de fine, 
de honestis, de actionibus, de scientia, de regno, de amici- 
tia, de convivio, Quod eadem sit virtus viri et femine, 
Quod sapiens sophismatis utatur, de sententiis, Disputa- 
tionum duo, de voluptate, de propriis, de ambiguis, de 
dialectica, de modis, de praedicamentis. Hec ab illo 
scripta sunt. (176) Diem obiit autem hoc modo : tumuit illi 
ac putruit gingiva ; medicis autem interdicentibus , biduum 
totum cibo abstinuit. Atquein tantum convaluit ut mc- 
dici ill! omnia consueta permitterent : illum tamen non acce. 
pisse, sed et contrasine cibo perstitisse, dicentem jam 


.198 BIBA. Z, ς, ζ. XbAIPOX. XPYXIPPOX. 


πορῆσθαι xal τὰς λοιπὰς ἀποσχόμενον τελευτῆσαι, confectam sibi partem itineris, atque ita reliquis quoq 
καθά φασί τινες, ὀγδοήχοντα ἔτη βιώσαντα xal ἀκού. diebus inedia consumptis exhalasse animam, quum, uj 
σαντα Ζήνωνος ἔτη ἐννεαχχίδεχκα, ἐπαίξαμεν δὴ xal — quidam volunt, octoginta annos vixisset Zenonemque at- 








ἡμεῖς πρὸς αὐτὸν οὕτως" diset novemdecim. Lusimus et nos in eum hoc modo: 
δ Αἰνῶ Κλεάνθην, ἀλλὰ μᾶλλον Ἀΐδην’ Laudo Cleanthem, sed magis Ditem approbo : | 
ἰδὼν γὰρ αὐτὸν πρέσθυν οὐχ ἠνέσχετο nam ut vidit illum tam senem, haud ultra tulit ὁ ὁ ὃ 
τὸ μὴ οὐ τὸ λοιπὸν ἄνεσιν ἐν φθιτοῖς ἔχειν tandem quietem quin silentis regiae | 
τοσοῦτον ἀντλήσαντα τοῦ βίου χρόνον. tantum daret qui tempus exantlaverat. 
ΚΕΦ. G'. CAP. VI. 
ΣΦΑΙΡΟΣ. SPH/ERUS. 


177. Τούτου, καθάπερ προειρήχαμεν, ἤχουσε μετὰ Ζή Y 177. Hune, ut preediximus, post Zenonem audivit et Spia- 

jo νωνα xal Σφαῖρος 6 Βοσποριανός, ὃς προχοπὴν ἱχανὴν 2 rus Bosporanus ; qui quum in liberalibus studiis satis yv 
περιποιησάμενος λόγων εἰς ᾿Αλεξάνδρειαν ἀπήει πρὸς — fecisset. Alexandriam ad Ptolemzum Philopatorem se cu- 
Πτολεμαῖον τὸν Φιλοπάτορα, ; λόγου δέ ποτε γενομέ- tulit. Orto autem sermone aliquando de opinatione sapientis 
vou περὶ τοῦ δοξάσειν τὸν σοφὸν xal τοῦ Σφαίρου tl- ᾿ ᾿ | 
πόντος ὡς οὐ δοξάσει, βουλόμενος 6 βασιλεὺς ἐλέγξαι Spheeroque illum negante opinaturum unquam, vole: in 
15 αὐτόν, χηρίνας ῥόας ἐχέλευσε παρατεθῆναι: τοῦ δὲ T€X arguere, mala Punica cerea jussit appom : Sphem 
Σφαίρου ἀπατυηθέντος ἀνεθόησεν ὁ βασιλεὺς ψευδεῖ — autem decepto exclamavit rex, fallaci eum dicens case. 
συγχατατεθεῖσθαι αὐτὸν φαντασία. πρὸς ὃν ὁ Σφαῖ- sisse phantasim. Ad quem Spherus prompte ac parale ἐς 
pos εὐστόχως ἀπεχρίνατο, εἰπὼν οὕτως συγκατατε-- respondens ait, consensisse se non esse mala Ῥαπί, δὰ 
θεῖσθαι, οὐ, ὅτι ῥόαι εἰσίν, ἀλλ᾽ ὅτι εὔλογόν ἐστι ῥόας robabil nal Puni . dit A 
40 αὐτὰς εἶναι" διαφέρειν δὲ τὴν χαταληπτιχὴν φαντασίαν Ρ Ν e ese a unica esse t erre em nud 
τοῦ εὐλόγου. πρὸς δὲ Μνησίστρατον κατηγοροῦντα  hensibilem phantasiam a probabili. — Mnesistralo pun 
αὐτοῦ ὅτι Πτολεμαῖον οὔ φησι βασιλέα εἶναι, « coto. — accusanti quod Plolemmum non diceret regem ese, 4 
τὸν δ᾽ ὄντα τὸν Πτολεμαῖον xoi βασιλέα εἶναι. » (178) Βι- 3 inquit, ejusmodi quum sit, regem quoque Ptolenzes. 
ὁλία δὲ γέγραφε τάδε" περὶ χόσμου δύο, περὶ στοιχείων, — dico, (178) Scripelt autem ista volumina : de mundo due, ἐς 

25 περὶ σπέρματος, περὶ τύχης, περὶ ἐλαχίστων, πρὸς τὰς 


ἀτόμους xxi τὰ εἴδωλα, περὶ αἰσθητηρίων, περὶ Ἥρα- ) NMMMNMENMEM 
χλείτου πέντε διατριθῶν, περὶ τῆς ἠθικῆς διατάξεως, δον et simulacra , de sensibus, de Heracliti quinque dati- 


περὶ χαθήχοντος, περὶ ópu?ic, περὶ παθῶν δύο, περὶ bis, de morali instituto , de officio, de appetitione, de pr- 
βασιλείας, περὶ Λαχωνιχῆς πολιτείας, περὶ Auxoóp-  furbationibus duo, de regno, de republica Laconka, ἀξ 
30 γου xxi Σωχράτους τρία, περὶ νόμου, περὶ μαντικῆς, — Lycurgo et Socrate tres, de lege, de divinatione, Diloxé 
διαλόγους ἐρωτιχούς, περὶ τῶν "Epstpux&v φιλοσόφων, — amatorios, de Eretricis philosophis, de sirnilibus,, de ài- 
περὶ ὁμοίων, περὶ ὅρων, περὶ ἕξεως, περὶ τῶν dvtt- — pitionibus, de habitu , de his quibus contradicitur tres, ἃ 
λεγομένων τρία, περὶ λόγου, περὶ πλούτου, περὶ δό- oratione, de divitiis, de gloria , de morte, Artis dialecti 
Enc, περὶ θανάτου, τέχνης διαλεχτιχῆῇς δύο, περὶ χατὴ- , , , , | 
35 γορημάτων, περὶ ἀμφιθολιῶν, ἐπιστολάς. 


elementis, de semine, de fortuna, de minimis, adversum alo- 


duo, de proedicamentis, de ambiguis, Epi st olas. 





ΚΕΦ. Z'. CAP. VII. 
ΧΡΥΣΙΠΠΟΣ. CHRYSIPPUS. 


179. Χρύσιππος Ἀπολλωνίου Σολεὺς 3| Ταρσεύς, ὡς 1 179. Chrysippus Apollonii filius Solensis seu Tarsess, 
᾿Αλέξανδρος dv διαδοχαῖς, μαθητὴς Κλεάνθους.. οὗ- ut Alexander in Successionibus ait, discipulus Cleanths.- 
toc πρότερον μὲν δόλιχον ἤσχει, ἔπειτ᾽ dxoucac Ζή- Hic primum dolichi cursum exercebat, postea vero Ze&o- 
νωνος ἢ Κλεάνθϑους, ὡς Διοχλῆς xat ol πλείους, ἔτι τε nis sive C eanthis, ut Diocles et plurimi tradunt, aui. 

40 ζῶντος ἀπέστη αὐτοῦ xal οὐχ ὁ τυχὼν ἐγένετο xark — fuit: a quo adbuc vivente recessit et in. philosophia sum. 
φιλοσοφίαν: ἀνὴρ εὐφυὴς xal ὀξύτατος ἐν παντὶ μέρει 2, mus fuit. Vir ingeniosus et acutissimus in omi pee. 
οὕτως ὥςτε xai ἐν τοῖς πλείστοις διηνέχθη πρὸς Ζἡ- — orationis, adeo.ut in plerisque dissentiret a Zenone alque? . 
vaya , ἀλλὰ καὶ πρὸς Κλεάνθην, ᾧ xai πολλάκις ἔλεγε — Cleanthe ipso, cui scpenumero dicebat solius sc dugIDalum 





LIB. VII, T. CHRYSIPPUS. 


μονῆς τῆς τῶν δογμάτων διδασχαλίας γρήζειν, τὰς δὲ 
ἀποδείξεις αὐτὸς εὑρήσειν. μετενόει μέντοι ὁπότε πρὸς 
αὐτὸν ἀποτείνοιτο, ὥςτε συνεχὲς προφέρεσθαι ταῦτα" 


Ἐγὼ δὲ τἄλλα μαχάριος πέφυχ᾽ ἀνὴρ 
πλὴν εἰς Κλεάνθην' τοῦτο δ᾽ οὐχ εὐδαιμονῶ, 


( ι50) οὕτω δ᾽ ἐπίδοξος ἐν τοῖς διαλεχτιχοῖς ἐγένετο, ὥςτε 
δοχεῖν τοὺς πλείους ὅτι εἰ παρὰ θεοῖς ἦν 4$ διαλεχτιχή, 
οὐχ ἂν ἄλλη ἦν ἢ ἡ Χρυσίππειος. πλεονάσας δὲ τοῖς 
πράγμασι τὴν λέξιν οὐ κατώρθωσε. 
παρ᾽ ὁντινοῦν γέγονεν, ὡς δῆλον ἐχ τῶν συγγραμ- 
μάτων αὐτοῦ" τὸν ἀριθμὸν γὰρ ὑπὲρ πέντε xai ἑπτα-- 
χόσιά ἐστι. ἐπλήθυνε δ᾽ αὐτὰ πολλάχις ὑπὲρ τοῦ 
Vw δόγματος ἐπιχειρῶν xal πᾶν τὸ ὑποπεσὸν γρά - 
quw xol διορθούμενος πλεονάχις πλείστη τε τῶν μαρ- 
τυριῶν παραθέσει χρώμενος" ὥςτε xal ἐπειδή ποτ᾽ ἔν 
τιν τῶν συγγραμμάτων παρ᾽ ὀλίγον τὴν Εὐριπίδου 
Μήδειαν ὅλην παρέθετο xal τις μετὰ χεῖρας εἶχε τὸ 
βιϑλίον, πρὸς τὸν πυθόμενον τί ἄρα ἔχοι, ἔφη, « Χρυ- 
οἰππου Μήδειαν. » (181) χαὶ Ἀπολλόδωρος δ᾽ ὃ ᾿Αθη- 
vitx ἐν τῇ συναγωγῇ τῶν δογμάτων, βουλόμενος πα- 
ρἰστάνειν ὅτι τὰ ᾿Επιχούρου οἰχείᾳ δυνάμει γεγραμ- 
μένα χαὶ ἀπαράθετα ὄντα αυρίῳ πλείω ἐστὶ τῶν Χρυ- 
σίππου βιόλίων, φησὶν οὕτως αὐτῇ λέξει" « El γάρ τις 
ἀφέλοι τῶν Χρυσίππου βιδλίων ὅσ᾽ ἀλλότρια παρατέ- 
Urat, χενὸς αὐτῷ ὃ χάρτης χαταλελείψεται. » xoi 
ταῦτα μὲν Ἀπολλόδωρος. δὲ παρεδρεύουσα πρε- 
con αὐτῷ, ὥς φησι Διοχλῆς, ἔλεγεν ὡς πενταχοσίους 
Tig στίχους ἡμερησίους. “Ἑχάτων δέ φησιν ἐλθεῖν 
αὐτὸν ἐπὶ φιλοσοφίαν, τῆς οὐσίας αὐτοῦ τῆς πατρῴας 
εἰς τὸ βασιλικὸν ἀναληφθείσης. (ι82) Ἦν δὲ καὶ τὸ 
δωμάτιον εὐτελής, ὥς δῆλον ἐκ τοῦ ἀνδριάντος τοῦ ἐν 
Κεραμειχῷ, ὃς σχεδόν τι ὑποχέχρυπται τῷ πλησίον 
izxtt ὅθεν αὐτὸν 6 Καρνεάδης Κρύ ἱππὸν ἔλεγεν. 
οὗτος ὀνειδισθεὶς ὑπό τινος ὅτι οὐχὶ wap ᾿Αρίστωνι 
ἡ μετὰ πολλῶν σχολάζοι, « εἰ τοῖς πολλοῖς, εἶπε, 
πρϑκέσχον, οὐχ ἂν ἐφιλοσόφησα. » πρὸς δὲ τὸν κατεξ- 
“νιστάμενον Κλεάνθους διαλεχτιχὸν xal προτείνοντα 
αὐτῷ σοφίσματα, « πέπαυσο, εἶπε, περιέλχων τὸν 
πρεσῥύτην ἀπὸ τῶν πραγματικωτέρων, ἡμῖν δὲ τὰ 
) τοιαῦτα πρότεινε τοῖς νέοις. » πάλιν δ᾽ ἐπεί τις ζητῶν 
χαταμόνας αὐτῷ διελέγετο εὐσταθῶς, ἔπειτα [δὲ] προς- 
ovra ὄχλον θεωρῶν ἤρχετο φιλονειχεῖν, ἔφη, 


Οἴμοι, κασίγνητ᾽, ὅμμα σὸν ταράσσεταν' 
ταχὺς δὲ μετέθου λύσσαν ἀρτίως φρονῶν. 


* (us) ἐν μέντοι ταῖς οἰνώσεσιν ἡσύχαζε παραφερόμενος 

τς σχέλεσιν, ὦ ὥςτ᾽ εἰπεῖν τὴν δούλην, « 

μόνα τὰ σχέλη peter. » οὕτω δ᾽ ἦν ϑρονηματίας ὥςτ᾽ 

ἐρομένου τινὸς « τίνι συστήσω τὸν υἱόν: » εἰπεῖν, 

* ἐμοί: xal γὰρ εἰ ὑπελάμῥανον εἶναί τιν’ ᾿ἐμοῦ βελ- 

ἡ τόνε, παρ᾽ αὐτῷ ἂν ἐγὼ ἐφιλοσόφουν. » dy φασὶν 
ἐπ᾿ αὐτοῦ Ae «θῆναι, 


«Χ uc ίππου. 


199 


doctrine indigere, probationes autem se ipsum repertu- 
rum. Quoties vero adversus illum disserendo egerat , 
poenitentia tanta ducebatur, ut crebro diceret : 


Ego fortunatus sum homo cetera omnia 
dempto Cleanthe : hoc infortunium premit. 


(180) Adeo autem in dialectica insignis fuit tantosque apud 
omnes existimationis, ut plerique dicerent, si apud deos usus 
esset. dialecticse , non futuram aliam quam Chrysippeam, 


πονιχώτατός τε J Ceterum quum esset rerum fecundissimus, non usque 


adeo dictione clarus fuit. Laborisque palientissimus ultra 
omnes fuit, quod ex ejus voluminibus constat : sunt enim nu- 
mero plura quam quinque et septingenta. Ea vero tam multa 
conscripsit, quod de eodem placito spe scribere aggredere- 
tur οἱ quodcunque incideret mandaret literis ac sepius cor- 
rectos libros denuo ederet, plurimaque testimoniorum copia 
uteretur : adeo ut quum in libro quodam totam propemo- 
dum Euripidis Medeam apposuisset , interrogatus aliquis, 
qui librum in manibus habebat, quid legeret, responderit : 
Chrysippi Medeam. (181) Apollodorus quoque Atfhe- 
niensis in Collectione dogmatum , quum vellet asserere 
quae Epicurus viribus suis fretus conscripsisset absque 
cujuspiam adminiculo, esse incomparabiliter plura quam 
Chrysippi opera , sic ad verbum dixit : Nam si quis tollat 
de Chrysippi libris quc aliena sunt ascripta, vacua 
illi charta relinquetur. ta Apollodorus. — Ceterum 
anus quadam quie illi assidebat, auctore Diocle, dicebat 
quingentos illum versus quotidie scribere solitum. — Hecato 
autem venisse eum ad philosophiam dixit , quum illius pa- 
trimonium in regium fiscum invectum esset. (182) Erat 


4 aütem imbecillo tenuique corpusculo, ut ex ejus imagine 


que in Ceramico est videre licet, quse ferme proximo 
equite occulKur : quocirca illum Carneades Crypsippum 
( ab equo absconsum) vocabal. Eiquum probro daretur 
quod non, ut plerique, Aristonem audiret, respondit , Si 
plerorumque opinionem et exemplum fuissem secutus, nun- 
quam philosophie dedissem operam. Ad dialectieum qui 
Cleanthem adoriebatur eique sophismata proponebat , De- 
sine, inquit, senem a gravioribus abstrahere; ista nobis 
vropone adolescentibus. Rursus illum quidam seorsum nc- 
scio quid quxrens placide disserebat, ubi vero conspexit 
accedentem turbam, contentiosius agere ceperat : ad 
quem ille, 


Aspectus hei, mi frater, turbatur tuus; 
cito in furorem es versus, modo compos tui. 


(183) In potationibus autem agebat quietem, crura tameu 
agitans , ita u£ancilla diceret Chrysippi sola inebriari crura. 
Tantos autem gerebat spiritus, ut quum rogaretur a 
quodam cui commendaret filium, diceret, Mihi : nam si 
quempiam me potiorem putarem, ipse apud eum philo- 
sophic darem operam. Unde de ipso dictum esse aiunt, 


200 
"Y 41 
Οἷος πέπνυται, τοὶ δὲ σχιαὶ ἀϊσσουσι- 
X2, 


'Ei μὴ γὰρ ἦν Χρύσιππος, οὐχ ἂν ἦν στοά. 


τέλος δ᾽ Ἀρχεσιλάῳ καὶ Λαχύδη, χαθά φησι Σωτίων 6 Tandem vero Arcesilao et Lacydi, ut Sotiou im octave. 


δ ἐν τῷ ὀγδόῳ, παραγενομένοις dv ἈΑχαδημίᾳ συνεφιλοσό- 
φησε" (184) δι᾿ ἣν αἰτίαν xal κατὰ τῆς συνηθείας xai 
ὑπὲρ αὐτῆς ἐπεχείρησε, καὶ περὶ μεγεθῶν xal πλη- 
ὑῶν τῇ τῶν "Axaünuaixóv συστάσει χρησάμενος. 


Ῥοῦτον ἐν τῷ ᾿Ωδείω σχολάζοντά φησιν “Ἕρμιππος ἐπὶ 7 philosophantem Hermippus aita discipolis ad sacrifiium 


19 θυσίαν ὑπὸ τῶν μαθητῶν xXnüZvav ἔνθα mpocevey- 
χάμενον γλυχὺν ἄχρατον xai ἰλιγγιάσαντα πεμ- 
πταῖον ἀπελθεῖν ἐξ ἀνθρώπων, τρία xal ἑδδομήχοντα 
βιώσαντ᾽ ἔτη, χατὰ τὴν τρίτην καὶ τετταραχοστὴν 
χαὶ ἐχατοστὴν Ὀλυμπιάδα, χαθά φησιν Ἀπολλόδωρος 

1» ἐν Χρονιχοῖς, xoi ἔστιν ἡμῶν παίγνιον εἰς αὐτόν" 


Ἰλιγγίασε Βάχχον ἐχπιὼν χανδὸν 
Χρύσιππος, οὐδ᾽ ἐφείσατο 

οὗ τῆς στοᾶς οὐδ᾽ ἧς πάτρης, οὐ τῆς ψυχῆς, 
ἀλλ᾽ ἦλθε δῶμ᾽ ἐς ᾿Αἴδεω. 

30 186. ἔνιοι δέ φασι γέλωτι συσχεθέντα αὐτὸν τελευτῇ - 
σαι" ὄνου γὰρ τὰ σῦχα αὐτῷ φαγόντος, εἰπόντα τῇ 
γραΐ, « δίδου νῦν ἄχρατον ἐπιρροφῆσαι τῷ ὄνῳ » , ὑπερ- 
χαγχάσαντα τελευτῇται. — Áoxel δ᾽ ὑπερόπτης τις γε- 
γονέναι. τοσαῦτα γοῦν συγγράψας οὐδενὶ τῶν βασι- 

25 λέων προςπεφώνηκεν. ἠρχεῖτό τε γραϊδίω μόνῳ, καθὰ 
xal Δημήτριος ἐν δικωνύμοις φησί, Πτολεμαίου τε 
πρὸς Κλεάνθην ἐπιστείλαντος ἢ αὐτὸν ἐλθεῖν 7] πέμψαι 
τινά, Σφαῖρος μὲν ἀπῆλθε, Χρύσιππος δὲ περιεῖδε. 


μεταπεμψάμενος δὲ τοὺς τῆς ἀδελφῆς υἱεῖς, Ἄριστο- 9 


30 χρέοντα xol Φιλοχράτην, συνεχρότησε. χαὶ πρῶτος 
ἐθάρρησε σχολὴν ἔχειν ὕπαιθρον ἐν Λυκείῳ, χαθάπερ 


xat ὃ προειρημένος Δημήτριος ἱστορεῖ. (15e) Γέγονε δὲ 0 


x«i ἄλλος Χρύσιππος Κνίδιος ἰατρός, παρ᾽ οὗ φησιν 
᾿Ερασίστρατος εἰς τὰ μάλιστα ὠφελῆσθαι. — xal ἔτε- 
δ ρος υἱὸς τούτου, ἰατρὸς Πτολεμαίου, ὃς διαθληθεὶς 
περιήχθη καὶ μαστιγούμενος ἐχολάσθη ἄλλος μαθητὴς 


BIBA. Ζ, ζ. ΧΡΊΣΙΠΠΟΣ. 


Hie solus sapit, ast alii volitant velut umbra : 
et, 
' Nam ni Chrysippus esset , esset mulla porticus. 


ait, in Academiam advenientibus se ad philosophandzm 
conjunxit : (184) quam ob causam et contra consuetudinem 
et pro ipsa disseruit , et de magnitudinibus ac multitudii- 
bus Academicorum argumentis utens. Hunc in Ode. 





vocatum fuisse, ibique quum oblatum dulce merum ha: 
Bisset, vertigine fatigari coppisse atque ita quinto die de 
functum esse, quum septuaginta et tres vixisset anno, 
Olympiade, ut ait Apollodorus in Chronicis, centesima 
quadragesima tertia. Et in hunc est nostrum epigramma : 


Vertigo cepit affatim mero epoto | 
Chrysippum : at ille non Stoze 
pepercit , aut patriae , suzeve vitai , 

sed inferas petiit domos. 


| 


(185) Sunt qui dicant in cachinnos effusum exspiras :, 
nam quum ei asinus manducaret ficus, aniculze dixisse v 
num asino sorbendum daret, nimioque risu prehegsm 
exhalasse animam. — Videtur autem superbus admodum. 
fuisse , quod quum tam multa scripserit, nulli unquam rt | 
quicquam dedicaverit. Sola autem anicula contentus ἐπὶ, | 
utetiam Demetrius in Cognominibusait. Denique quum Ple-- 
lemzus Cleanthem literis orasset ut vel ipse ad eum perz-- 
ret vel quempiam ex suis mitteret, Sphaerus quidem pro- 
fectus est , Chrysippus autem recusavit.  Arcessitos autem 
sororis filios, Aristocreontem et Philocratem, in*itul 
erudivitque. item primus ausus est sub dio scholam is 
Lyceo habere, ut przedictus Demetrius narrat. (186) Ful | 
autem et alius Chrysippus Cnidius medicus, a quo Erasislra- 

tus testatur se plurima didicisse ; alterque hujus filius, Pi 

lemei medicus , qui calumnia circumventus flagris cetsus2c 





᾿ Ἐξρασιστράτου, χαίτις Γεωργιχὰ γεγραφώς. Ὁδὴ φιλό- 1 1 supplicio affectus est ; alius item Eresistrati discipulus, qUar- . 


σοφος xal τοιούτους τινὰς ἠρώτα λόγους " Ὁ λέγων τοῖς 
ἀμυήτοις τὰ μυστήρια, dosGet * ὃ δ᾽ ἱεροφάντης τοῖς ἀμυή- 
40 τοις λέγει" ἀσεδεῖ ἄρα 6 ἱεροφάντης. ἄλλο Ὃ οὐχ ἔστιν 
ἐν τῇ πόλει, τοῦτ᾽ οὐδ᾽ ἐν τῇ olxia* οὐχ ἔστι δὲ φρέαρ ἐν 
τῇ πόλει, οὐδ᾽ ἄρ᾽ ἐν τῇ οἰχία. ἄλλο" " Ectt τις χεφαλή" 
ἐκείνην δ᾽ οὐχ ἔχεις" ἔστι δέ γέ τις χεφαλὴ ἣν οὐχ ἔχεις" 
οὐχ ἄρα ἔχεις χεφαλήν. (187) ἄλλο" Εἴ τίς ἐστιν ἐν Μεγά- 
40 pote, οὐχ ἔστιν ἐν ᾿Αθήναις" ἄνθρωπος δ᾽ ἐστὶν ἐν Μεγά- 
potc * οὐκ ἄρ᾽ ἐστὶν ἄνθρωπος ἐν ᾿Αθήναις. xai πάλιν" Εἴ 
τι λαλεῖς, τοῦτο διὰ τοῦ στόματος σου διέρχεται " ὅμα- 
ξαν δὲ λαλεῖς - ὅμαξα ἄρα διὰ τοῦ στόματός σου διέρ- 
χεται. xat* Εἴ τι οὐχ ἀπέθαλες, τοῦτ᾽ ἔχεις " χέρατα 
t» δ᾽ οὐχ ἀπέθδαλες" κέρατ᾽ ἄρ᾽ ἔχεις. οἱ δ᾽ Εὐδουλίδου 


tusque Georgicorum scriptor. Porro hic ipse philosophus 
quibusdam in hunc modum interrogatiunculis uti solebal : 
Qui mysteria profanis dicit , impius est : dicit autem myste 
ria profanis hierophanta - est ergo impius hierophanb. 
Jtem : Quod non est in urbe, id nec in domo est : nones 
&utem puteus in urbe : nec in domo igitur. Aliud : Es 
quoddam caput : id antem non habes : est autem capt 
aliquod quod non habes : non ergo habes caput. (19: 
Aliud : Qui Megaris est, Atlienis non est : est autem homo 
Megaris : non igitur est homo Athenis. Aliud : Quod loque 
ris, id per os tuum transit : currum autem loqueris : cum 
ergo per os tuum transit. Item : Si quid non amisisti, bo 


habes : cornua autem non amisisti : habes ergo coms. Al 


τοῦτό φασιν. Εἰσὶ δὲ οἱ χατατρέχουσι τοῦ XpuctrmrovI2Eubulidis -hoc esse aiunt. Non. desunt qui Chrys" 


ὡς πολλὰ αἰσχρῶς xat ἀρρήτως ἀναγεγραφότος. £v μὲν 


lacerent, dicentes illum multa turpiter obsceneque 5C 


LIB. VIII, 1. PYTHAGORAS. 


ᾧ ἀπέσπασται ἀθάνατόν ἐστι. τὰ δὲ ζῷα γεννᾶσθαι 

; ἀλλήλων ἀπὸ σπερμάτων, τὴν δ᾽ £x γῆς γένεσιν 
ἰδύνατον ὑφίστασθαι. τὸ δὲ σπέρμα εἶναι σταγόνα 
γκεφάλου περιέ ουσαν ἐν ἑαυτῇ θερμὸν ἀτιόν" ταύτην 
ib προζφερομένην τῇ μήτρᾳ ἀπὸ μὲν τοῦ ἐγκεφάλου 
joa xal ὑγρὸν χαὶ αἷμα προΐεσθαι, ἐξ ὧν σάρκας 
"xz νεῦρα xai ὀστᾶ xai τρίχας χαὶ τὸ ὅλον συνί- 
τασθαι σῶμα" ἀπὸ δὲ τοῦ ἀτμοῦ ψυχὴν xat αἴσθησιν. 
39) μορφοῦσθαι δὲ τὸ μὲν πρῶτον παγὲν ἐν ἡμέραις 
τεσσχράχοντα, χατὰ δὲ τοὺς τῆς ἁρμονίας λόγους ἐν 
ἑπτὰ ἢ ἐννέα ἢ δέχα τὸ πλεῖστον μησὶ τελεωθὲν ἀπο- 
κυΐσχεσθαι τὸ βρέφος" ἔχειν δ᾽ ἐν αὑτῷ πάντας τοὺς 
λόνους τῆς Cuz,  , ὧν εἰρομένων συνέγ εσθαι κατὰ τοὺς 
τῆς ἁρμονίας λόγους, ἑχάστων ἐν τεταγμένοις χαιροῖς 
ἐπιγινομένων. τήν τ᾽ αἴσθησιν χοινῶς xal xav εἶδος 
τὴν ὅρασιν ἀτμόν τιν᾽ εἶναι ἄγαν θερμόν. χαὶ διὰ 
τοῦτο λέγεται δι᾽ ἀέρος ὁρᾶν καὶ δι᾿ ὕδατος" ἀντερείδε- 
CET γὰρ τὸ θερμὸν ἀπὸ τοῦ ψυχροῦ. ἐπεί τοι εἶ 
typis ἣν 6 £v τοῖς ὄμμασιν ἀτμός, διειστήχει ἂν πρὸς 
τὸν ὅμοιον ἀέρα" νῦν δὲ *" ἔστιν ἐν οἷς ἡλίου πύλας 
χαλεῖ τοὺς ὀφθαλμούς. τὰ δ᾽ αὐτὰ xal περὶ τῆς ἀκοῆς 
Xii τῶν λοιπῶν αἰσθήσεων δογματίζει. (50) τὴν δ᾽ 
ἀνθρώπου ψυχὴν διαιρεῖσθαι τριχῇ, εἴς τε νοῦν xol 
φρένας χαὶ θυμόν. νὸῦν μὲν οὖν xal θυμὸν εἶναι xal 
ἐν τοῖς ἄλλοις ζῴοις, φρένας δὲ μόνον ἐν ἀνθρώπῳ. 
£&vat δὲ τὴν ἀρχὴν τῆς ψυχῆς ἀπὸ χαρδίας μέχρις ἐγ. 
χεγάλου" χαὶ τὸ μὲν ἐν τῇ καρδίᾳ μέρος αὐτῆς ὑπάρ- 
Ji θυμόν, φρένας δὲ xal νοῦν τὰ ἐν τῷ ἐγχεφάλῳ" 
σταγόνας δ᾽ εἶναι ἀπὸ τούτων τὰς αἰσθήσεις. xat τὸ μὲν 
9p9nuov ἀθάνατον, τὰ δὲ λοιπὰ θνητά, τρέφεσθαί τετὴν 
ψην ἀπὸ τοῦ αἵματος" τοὺς δὲ λόγους ψυχῆς d ἀνέμους 
εἰναι, ἀορατόν τ ' εἶναι αὐτὴν χαὶ τοὺς λόγους, ἐπεὶ χαὶ 
ὁ αὐὴρ ἃ ἀόρατος. (53:1) δεσμά τ᾽ εἶναι τῆς ψυχῆς τὰς 
eae xal τὰς ἀρτηρίας καὶ τὰ νεῦρα" ὅταν δ᾽ ἰσχύῃ 
χαὶ x10" αὑτὴν γενομένη ἠῤεμῇ 7) δεσμὰ γίνεσθαι αὐ- 
τῆς τοὺς λόγους χαὶ τὰ ἔργα. ἐχριφθεῖσαν δ᾽ αὐτὴν 
ἐπὶ τς πλάζεσθαι ἐν τῷ ἀέρι ὁμοίαν τῷ σώματι. τὸν 
ὃ Ἑρμῆν ταυίαν εἶναι τῶν ψυχῶν xat διὰ τοῦτο πομ- 
may λέγεσθαι χαὶ πυλαῖον χαὶ χθόνιον, ἐπειδήπερ 
οὗτος εἰςπέμπει ἀπὸ τῶν σωμάτων τὰς ψυχὰς ἀπό τε 
Yi χαὶ ἐκ θαλάττης" καὶ ἄγεσθαι τὰς μὲν καθαρὰς ἐπὶ 
τον ὕψιστον, τὰς δ᾽ ἀκαθάρτους μήτ᾽ ἐχείναις πελά- 
tv ur ἀλλήλαις, δεῖσθαι δ᾽ ἐν ἀρρήκτοις δεσμοῖς 
z Ἐρινύων. (3) εἶναί τε πάντα τὸν ἀέρα ψυχῶν 
πλέων" xal ταύτας δαίμονάς τε xal ἥρωας ὀνομά- 
*)zt xai ὑπὸ τούτων πέμπεσθαι ἀνθρώποις τούς τ᾽ 
ih tps xxi τὰ σημεῖα νόσου τε xal ὑγιείας, xol οὐ 

ovy ἀνθρώποις s ἀλλὰ xal moo6dcots χαὶ τοῖς ἄλλοις 
mur εἷς τε τούτους γίνεσθαι τούς τε χαθαρμοὺς 
χαὶ ἀποτροπιασμοὺς μαντικήν τε πᾶσαν χαὶ κληδόνας 
Xii τὰ ὅμοια. μέγιστον δέ φησιν εἶναι τῶν ἐν ἀν- 
ὕχωποις τὸ τὴν ψυχὴν πεῖσαι ἐπὶ τὸ ἀγαθὸν ἢ ἐπὶ τὸ 
My, εὐδαιμονεῖν T ἀνθρώπους ὅταν ἀγαθὴ ψυχὴ 
τρχγένηται, μηδέποτε δ᾽ ἠρεμεῖν μηδὲ τὸν αὐτὸν " 


γι 
bl 
t 
E 
fu 
γι, 
y» 
fy, 


211 


quidem et id a quo avulsa est immortale sit. Porro ani- 
malia ex se invicem nasci ex seminibus; qua veroe terra fiat 
generationem non posse subsistere. Semen autem esse cere 
bri stillam, quie in secalidum contineat vaporem : hac vero 
dum infunditur vulva, ex cerehro quidem saniem et humo- 
rem sanguinemque profluere , ex quibus caro , nervi , ossa, 
pili totumque consistat corpus; e vapore autem animam 
atque sensum. | (29) Formari autem primo quidem concre- 
tum et compactum intra dies quadraginta, secundum vero 
rationem harmonie intra septem aut novem aut decem uti 
plurimum menses consummatum atque perfectum infantem 
edi in lucem. Habere autem in se omnes vitz rationes, 
quibus sua serie connexis contineri secundum congruentia 
rationes , quum singula statutis temporibus accedant. Sen- 
sum communiter quidem omhem ac speciatim visum vapo- 
rem esse quendam valde calidum. Atque ideo per aerem 
aquamque videre dicitur : affligi enim calidum a frigido. 
Nam si esset frigidus ille in oculis vapor, distaret profecto 
adversus aerem similem : nunc vero ** alicubi oculos solis 


portas appellat. Eadem et de auditu statuit ac sensibus 
reliquis. (30) Porro animam humanam trifariam divi- 


dere, in intellectum et mentem et animum. Intel- 
lectum autem alque animum inesse etiam reliquis anima- 
libus, sed mentem in solo homine. Esse autem prin- 
cipatum animz a corde usque ad cerebrum, et eam quidem 
quie sit in corde ipsius partem animum esse, mentem vero 
et intellectum quz sunt in cerebro : quasiguttas ab his ma- 
nare sensus. Ac rationem quidem esse immortalem, ce- 
tera vero morfalia. Nutririque ex sanguine animam : ejus 
autem rationes ventos esse. — Ipsam vero una cum suis 
rationibus esse invisibilem, quod wther quoque sit invisi- 
bilis. (31) Ceterum anim: vincula venas esse et arterias 
et nervos : ubi vero invaluerit et in se fuerit quieta, 
vincula ipsius fieri rationes atque opera. Eandem expulsam 
et projectam in terra per aerem vagari corpori similem. 
Porro Mercurium animarum custodem esse atque ideo 
ductorem dici, atque janitorem, denique terrenum , quod 
is adducit animas a corporibus , a terra marique ; et puras 
quidem atque purgatas in altissimum locum duci , impuras 
vero illis ne appropinquare quidem neque invicem sibi 
ipsis, ceterum a Furiis astringi vinculis, qu:e nullo modo 
perfringi possint. (32) Cunctum item aera plenum esse 
animarum, easque esse quae. et-daemones et heroes appel- 
Jentur : porro ab his mitti hominibus et somnia et signa 
morbi ac valetudinis , nec modo hominibus , verum et pecu- 
dibus ac jumentis reliquis: item ad hos referri lustrationes 
et expiationes divinationemque omnem et vaticinia et ce- 
tera id genus. Maximum vero eorum quie in hominibus 
sunt dixit esse animam sive ad bonum inducere sivc ad ma - 
lum. Felicesque ac beatos esse homines, quibus bona ani- 
ma contigerit : neque vero unquam quiescere neque eun- 
I4. 


212 BIBA. H, «. ΠΥΘΑΓΟΡΑ͂Σ. 


* ῥόον χρατεῖν. (33) δρχιόν τ᾽ εἶναι τὸ δίκαιον xal διὰ — dem * fluxum obtinere. (33) Justum item vim habere jora- 
τοῦτο Δία ὅρχιον λέγεσθαι. τήν τ᾽ ἀρετὴν ἁρμονίαν — menti atque ideo Jovem jurisjurandi vindicem dici Vir. 
εἶναι xal τὴν ὑγίειαν xal τὸ ἀγαθὸν ἅπαν xai τὸν — tutem etsanitatem bonumque omne atque deum esse lur. 


θεόν’ διὸ xal xa0' ἁρμονίαν συνεστάναι τὰ ὅλα. φιλίαν — moniam : ideo etiam harmonia constare ommia. Ami 
δ τ᾽ εἶναι ἐναρμόνιον ἰσότητα. τιμὰς θεοῖς δεῖν νομί- tiam itidem esse :qualitatem harmonia temperalam.. 
ζειν xal ἥρωσι μὴ τὰς ἴσας, ἀλλὰ θεοῖς ἀεὶ μετ᾽ εὖ’ — Honores diis exhibendos et heroibus non sequales , sed &i« 
φημίας λευχειμονοῦντας χαὶ ἁγνεύοντας, ἥρωσι Ó quidem semper et cum laudibus amictuque candido et casto 
ἀπὸ, μέσου ἡμέρας. τὴν δ᾽ ἁγνείαν εἶναι διὰ χαθαρ- corpore honores adhibendos, heroibus vero a meridie. μὰ: 
μῶν xal λουτρῶν χαὶ περιρραντηρίων καὶ διὰ τοῦ χα- — ritatem vero expiationibus lavacrisque atque aspersioniba: 
10 θαρεύειν ἀπότε χήδους καὶ λεχοῦς καὶ μιάσματος παν- fieri, vacando a funere et puerpera et inquinamento ori, 
τὸς xal ἀπέχεσθαι βρωτῶν θνησειδίων τε χρεῶν xai item abstinendo ab arrosis morticinisque carnibus trizli«qu- 
τριχλῶν χαὶ μελανούρων χαὶ QV xai τῶν ᾧοτόχων ac melanuriis ovisque et quae ova pariunt animalibus, f4*.: 
ζῴων xa χυάμων xal τῶν ἄλλων 6 ὧν παραχελεύονται quoque et ceteris quze monent qui in templis mysteria n- 
xal oí τὰς τελετὰς ἐν τοῖς ἱεροῖς ἐπιτελοῦντες. (34)  fusque consummant. (34) Ait autem Aristoteles de fil; 
15 Φησὶ δ᾽ Ἀριστοτέλης περὶ τῶν χυάμων παραγγέλλειν ideo admonuisse illum fabis abstinendum , 'sive quod p:- 
αὐτὸν ἀπέχεσθαι τῶν χυάμων ἧτοι ὅτι αἱ ἰδοίοις εἰσὶν — dendis similes sint, sive quod Orci januis : sunt enim sie 
ὅμοιοι ἢ ὅτι “Αδου πύλαις" ἀγόνατον γὰρ μόνον" 7| ὅτ: ποη geniculatze : sive quod corrumpant, sive quod natwz 
φθείρει ἢ ὅτι τῇ τοῦ ὅλου φύσει ὅμοιον ἣ ὅτι ὀλιγαρχι- universi similes sint, sive quad ad paucorum dominatum 
xóv* χληροῦνται γοῦν αὐτοῖς. τὰ δὲ πεσόντ᾽ ἀπὸ pertinet : his quippe in sortiendo utuntur. , Quz ve 4- 
20 τραπέζης μὴ ἀναιρεῖσθαι, δπὲρ τοῦ ἐθίζεσθαι μὴ dxo- — mensa ceciderint non tollenda, ut assuefiamus oonnisi tem- 
λάστως ἐσθίειν ἢ ὅτι ἐπὶ τελευτῇ τινος" xal Ἀριστοφά- εγδηΐες edere sive quod essent mortuo destinata : at* 
νης δὲ τῶν ἡρώων φησὶν εἶναι τὰ πίπτοντα, λέγων ἐν — Aristophanes heroum ait ea esse quae decidunt, dicens in 
τοῖς Ἥρωσι, . Heroibus , 


Μηδὲ γεύεσθ᾽ ἅττ᾽ ἂν ἐντὸς τῆς τραπέζης χατα- ——— Neu gustate quze deciderint intra mense circulum. 
[méon. 

5 ἀλεχτρυόνος μὴ ἅπτεσθαι λευχοῦ, ὅτι t ἱερὸς τοῦ Μηνὸς — Gallo plumis albis abstinendum , quod Mensi sacer sit οἰ" 
xal ἱχέτης" τὸ δ᾽ ἥν τῶν ἀγαθῶν: τῷ τε Mi ἱερός" — ejus supplex : hoc quidem habebatur in bonis; Mensi auicm 
σημαίνει γὰρ τὰς ὥρας. τῶν ἰχθύων t3) ἅπτεσθαι, — sacer erat, quod horas significat. Pisces item non gusta 
ὅσοι ἱεροί " μὴ γὰρ δεῖν τὰ αὐτὰ τετάχθαι θεοῖς xal — dos eos qui sacri sunt : neque enim fas esse eadem dis 4 
ἀνθρώποις, d ὥςπερ οὐδ᾽ ἐλευθέροις χαὶ δούλοις, (35) xal — hominibus apponi, sicuti nec servis et liberis, (35) Cand- 

30 τὸ μὲν λευχὸν τῆς τἀγαθοῦ φύσεως , τὸ δὲ μέλαν τοῦ dum quidem quod est, ad boni pertinere naturam; atnus 
χαχοῦ. ἄρτον μὴ χαταγνύειν, ὅτι ἐφ᾽ ἕνα οἱ πάλαι τῶν — veroad mali. Panem non frangendum : namque ad unum 
φίλων ἐφοίτων, καθάπερ ἔτι xal νῦν οἱ βάρόαροι" μηδὲ — veteres amicorum coibant, quemadmodum nunc etiam 
διαιρεῖν, ὃς συνάγει αὐτούς" οἱ δέ, πρὸς τὴν ἐν &Oou — barbari; neque dividendum esse qui illos cogat : alii ad judi- 
xpiat ol δ᾽ εἰς πόλεμον δειλίαν ποιεῖν" οἱ δέ, ἐπεὶ ἀπὸ — cium referunt quod apud inferos fit ; alii quod in bello form- 

35 τούτου do χεται τ τὸ ὅλον. χαὶ τῶν σχημάτων τὸ χάλ-ὀ dinem faciat; alii quod ab hoc incipiat universum. Solide 
λιστον σφαῖραν εἶναι τῶν στερεῶν, τῶν δ᾽ ἐπιπέδων — rumque figurarum omnium pulcherrimam spheram eve. 
χύχλον. γῆρας xal πᾶν τὸ μειούμενον Óuotov* xai — planarum vero circulum. Senectutem et omne detrim-u^ 
αὔξην χαὶ νεότητα ταὐτόν. ὑγίειαν τὴν τοῦ εἴδους — obnoxium pari ratione teneri : juventutem itidem et qui- 
διαμονήν, νόσον τὴν τούτου φθοράν. περὶ τῶν ἁλῶν, quid incrementa suscipit idem esse. Sanitatem speciei c» 

49 ὅτι δεῖ παρατίθεσθαι πρὸς ὑπόμνησιν τοῦ δικαίου " οἱ — constantiam, morbum contra hujus esse interitum. 

᾿ὰρ ἅλες πᾶν σώζουσιν ὅ τι ἂν παραλάδωσι xal γεγό-ὀ — sale ila sensisse, ut apponendum idcirco statueret, qul 

γασιν ix τῶν χαθαρωτάτων ἡλίου xxl θαλάσσης. (36) justitiae admoneret : hoc enim quicquid occupaverit seri: 
xoi ταῦτα μέν φησιν ὁ ᾿Αλέξανδρος ἐν τοῖς Πυθαγορι-ὀ — et gisnitur ex purissimis sole ac mari. (36) Hzec sunt qe 
χοῖς ὑπομνήμασιν εὑρηχέναι xat τὰ ἐχείνων ἐχόμενα ὃ — Alexander in Pythagoricis reperisse se commentariis trait, 

Ἀριστοτέλης. τὴν δὲ σεμνοπρέπειαν τοῦ Πυθαγόρου oet his affinia, Aristoteles. Enimvero Pythagorz gravitatem 

καὶ 'Tiuov ἐν τοῖς Σίλλοις δάχνων αὐτὸν ὅμως οὐ ma- εἴ Timon in Sillis quamvis illum carpens non tamen omit, 


4 


L2 


ρέλιπεν, εἰπὼν οὕτω" in hanc sententiam loquens : 
Πυθαγόρην τε γόητας ἀποχλίναντ᾽ ἐπὶ δόξας Somnia Pythagoram deflectentem ad magicorum, 
070 a ἀνθρώπων, σεμνηγορίης ὀαριστήν. quis homines captet , grata gravitate loqueli. 


bo περὶ δὲ τοῦ ἄλλοτ᾽ ἄλλον αὐτὸν γεγενῆσθαι z. Ξενοφάνης — Quod autem alius idem alias fuerit, Xenophanes in £l 





ἐν ἐλεγείᾳ προςμαρτυρεῖ, ἧς ἀρχή, testatur, cujus est initium , 





LIB. VII. 8. 


Νῦν αὖτ᾽ ἄλλον £. ἔπειμι λόγον, δείξω δὲ χέλευθον. 
i περὶ αὐτοῦ φησιν, οὕτως ἔχει" 


4νι 
ὁ: 1 


hat ποτέ μιν στυφελιζομένου σχύλαχος παριόντα 
φασὶν ἐποιχτεῖραι χαὶ τόδε φάσθαι ἔπος" 

Παῦσαι μηδὲ ῥάπιζ᾽ ; ἐπειὴ φίλου d ἀνέρος ἐστὶ 
ψυχή, τὴν ἔγνων φθεγξαμένης ἀΐων. 


χαὶ ταῦτα μὲν ὅ Ξξενοφάνης. (57) ἔσχωψε δ᾽ αὐτὸν 
h υατῖνος μὲν à ἐν ΠΠυθαγοριζούση ἀλλὰ xai ἐν 'Tapav- 
0l φησὶν οὕτως" 


"ἔθος ἐστὶν αὐτοῖς, ἄν τιν᾽ ἰδιώτην ποθὲν 
^r 2 , , 
λάβωσιν εἰζελθόντα, διαπειρώμενον 
τῆς τῶν λόγων ῥώμης ταράττειν χαὶ χυχᾶν 
τοῖς ἀντιθέτοις, τοῖς πέρασι. τοῖς παρισώύμασιν, 
τοῖς ἀποπλάνοις, τοῖς μεγέθεσιν νουθυστιχῶς. 


Mvrztuzyoc δ᾽ Αλχμαίωνι- 


Ὡς Πυβθαγοριστὲ θύομεν τῷ Λοξίᾳ. 
HERES: i , - 
ἔμνυχον οὐδεν ἐσθίοντες παντελῶς. 
[s Ἀριστοφῶν Πυθαγοριστῇ" 
Υ 4 2 - Jd ' e , 
E21 χαταξὰς ἐς τὴν δίαιταν τῶν χάτω 
ἰδεῖν ἑχάστους, διαφέρειν δὲ πάμπολυ 
τοὺς Πυθαγοριστὰς τῶν vexp&v* μόνοισι γὰρ 
τούτοισι τὸν Πλούτωνα συσσιτεῖν ἔφη 
δι᾿ εὐσέδειαν. D. δυςχερῇ θεὸν λέγεις, 
εἰ τοῖς ῥύπου μεστοῖσιν ἥδεται ξυνών. 
ἔτι ἐν τῷ αὐτῷ " 
Ἔσθίουσί τε 
λάγανά τε χαὶ πίνουσιν ἐπὶ τούτοις ὕδωρ" 


φθεῖρας δὲ χαὶ τρίόωνα τήν τ᾽ ἀλουσίαν 
υὐδεὶς ἂν ὑπομείνειε τῶν νεωτέρων. 


PYTHAGORAS. 


Nunc aliud rursum ordiar atque viam monstrabo. 
Quod vero de illo dixit , sic se habet : 


213 


Olim ( sic fama est ) tundentem fuste catellumn 
praeteriens hominem , sic miseratus ait : 

Desine, ne miserum c:edas : nam carus amici 
est animus , quod vox indicat ipsa mihi, 


Atque ita Xenophanes. (37) Sugillat illum Cratinus in 
Pythagorizusa; at vero etiam in Tarentinis in hunc 1uo- 
dum loquitur : 


Mos hic est ipsis, si quis imperitior ' 

periclum facere ipsorum doctrinze velit , 
perterrefacere hunc penitus et confundere 
aquatis , contrapositis , et inerrantibus , 

et quantitate et terminis , cate admodum. [ncn.] 


Mnesimachus autem Alcmzone : 


Ut Pythagorice sacra facimus Loxise ! 
animatum convellentes omnino nihil. 
(38) Aristophon in Pythagorista : 

Narrabat mortuorum quum intrasset domos 

ibi singulos vidisse, at multum a ceteris 

differre Pythagoristas : nam Ditem patrem 

solos sibi hosce coepulones sumere 

pietatis ergo. B. Immundum commemoras deum , 

qui oblectet sordidorum se commercio. [uck.] 


Item in eodem : 


Edunt 
olera; pro potu nil nisi usurpant aquam : 
jam vero illuviem, pallium, pediculos 
tolerare nemo est juniorum qui queat. [ncn.] 


a) Ἐτελεύτα δ᾽ ὃ “Πυθαγόρας τοῦτον τὸν τρόπον. 1 (29) Mortuus est autem Pythagoras hoc modo.  Consederat 


"ELIT δρεύοντος μετὰ τῶν συνήθων ἐν τῇ Μίλωνος οἰχίᾳ 
mma, d ὑπό τινος τῶν μὴ παραδοχῆς ἀξιωθέντων διὰ 
γόνον ὑποπρησθῆναι τὴν οἰχίαν συνέῤη " τινὲς δ᾽ αὐ-- 
τοὺς τοὺς Κροτωνιάτας τοῦτο πρᾶξαι, τυραννίδος ἐπί- 
ἤεσιν “εὐλαβουμένους. τὸν δὴ Πυθαγόραν χαταληφθῆναι 
διεζιόντα * xal πρός τινι χωρίῳ. γενόμενον, πλήρει χυά- 
μων, ἵγα [αὐτόθι] ἔστη. εἰπὼν ἁλῶναι ἂν μᾶλλον ἣ 
πατῆσαι [ἀναιρεθῆναι δὲ χρεῖττον D λαλῆσαι" xat ὧδε 
τῆς τῶν διωχόντων ἀποσφαγῆναι. οὕτω δὲ χαὶ τοὺς 
πλείους τῶν ἑταίρων αὐτοῦ διαφθαρῆναι, ὄντας πρὸς 
τοὺς τετταράχοντα. διαφυγεῖν δ᾽ ὀλίγους, ὧν ἦν χαὶ 
Appia ὃ Ταραντῖνος, xxi Λύσις ὃ προειρημένος. 
(ur; gri δὲ Διχαίαρ γος τὸν Πυθαγόραν ἀποθανεῖν χα- 
ταγυγόντα εἰς τὸ ἐν Μεταποντίῳ 1 ἱερὸν τῶν Μουσῶν, 
τετταράχοντ᾽ ἡμέρας ἀσιτήσαντα. Ἡραχλείδης δέ 
ὅγσιν ἐν τῇ τῶν Σατύρου βίων ἐπιτομῇ μετὰ τὸ ὃ θάψαι 
Φερεχύδην ὁ ἐν Ax» ἐπανελθεῖν εἰς Ἰταλίαν xai ** παν- 
ὑχισίαν εὑρόντα ΚΚύλωνος τοῦ Κροτωνιάτου εἰς Μετα-- 
πόντιον ὑπεξελθεῖν χἀχεῖ τὸν βίον χαταστρέψαι ἀ ἀσιτία, 
! u* βηυλόμενον περαιτέρω ζῆν. "E ρμίππος δέ φησι, 
Twist ᾿Ἀχραγαντίνων xai Συραχοσίων, ἐξελθεῖν 


in domo Milonms cum sociis : eam vero domum quispiam 
ex iis quos ille admittere noluerat, per invidiam incendit : 
eunt autem qui Crotoniatas ipsos tyrannidis suspicione ac 
metu hoc perpetrasse dicant. Pythagoram igitur per in- 
cendium elapsum assecuti sunt ad agrum fabis consitum, 
ubi constiterat dicens saljus esse capi quam eaa conculcare ; 
et sic ab insequentibus jugulatus est. Eodemque modo 
plurimos ex ejus discipulis, nam cum ipso ad quadraginta 
erant, fuisse interemptos; effugisse paucos, ex quibus 
Archippus Tarentinus fuit et Lysis ille quem supra memo- 
ravimus. (40) Porro Dicearchus Pythagoram in delubrum 
Musarum quod Metaponti est confugisse ibique quum qua- 
draginta dies absque cibo perstitisset, defecisse ait. Hera- 
clides vero in Epitome vitarum Satyri illum tradit, post- 
quam in Delo Pherecydi justa persolverat, rediisse in 
]taliam et * * quum reperisset... Cylonis Crotoniataàe Meta- 
pontum se recepisse , ibique vitae pertzesum inedia obiisse. 
Hermippus autem ait bello inter Agrigentinos atque Syra- 
cusanos exorto Pythagoram exisse cum sociis, Agrigenliuis 


211 


τὸν Πυθαγόραν μετὰ τῶν συνήθων xai προστῆναι τῶν 
᾿Αχραγαντίνων" τροπῆς δὲ γενομένης περικάμπτοντα 
αὐτὸν τὴν τῶν χυάμων χώραν ὑπὸ τῶν Συραχοσίων 
ἀναιρεθῆναι" τούς τε λοιπούς, ὄντας πρὸς τοὺς πέντε 
b xal τριάχοντα, ἐν Τάραντι καταχαυθῆναι, θέλοντας 
ἀντιπολιτεύεσθχι τοῖς προεστῶσι. — (41) xal ἄλλο τι 
περὶ Πυθαγόρου φησὶν ὁ “ἕρμιππος. [λέγει γὰρ] ὡς 
γενόμενος ἐν Ἰταλίᾳ χατὰ γῆς οἰχίσχον ποιήσαι xal 
τῇ μητρὶ ἐντείλαιτο τὰ γινόμενα εἰς δέλτον γράφειν 
10 σηυμειουμένην xal τὸν χρόνον, ἔπειτα χαθιέναι αὐτῷ 
ἔςτ᾽ ἂν ἀνέλθη. τοῦτο ποιῆσαι τὴν μητέρα. τὸν δὲ 
Πυθαγόραν μετὰ χρόνον ἀνελθεῖν ἰσχνὸν xal χατεσχε- 
λετευμένον" εἰςελθόντα τ᾽ εἰς τὴν ἐχχλησίαν φάσχειν ὡς 
ἀφῖχται ἐξ ἄδου" xai δὴ xal ἀνεγίνωσχεν αὐτοῖς τὰ 
I5 συμβεῤθηχότα. οἱ δὲ σαινόμενοι τοῖς λεγομένοις ἐδά- 
χρυόν τε xat ἤμωζον καὶ ἐπίστευον εἶναι τὸν Πυθαγόραν 
θεῖόν τινα, ὥςτε καὶ τὰς γυναῖκας αὐτῷ παραδοῦναι, ὡς 
xat μαθησομένας τι τῶν αὐτοῦ" ἃς καὶ ΠΠυθαγοριχὰς 


BIBA. H, «a. IlYOATOPAZS. 


opem laturum; quibus in fugam verris quum agrum ἰαἰν 
consitum vellet circuire, a Syracusanis occisum esse : Teri 
quos vero ad triginta quinque Tarenüi fuisse cremat« 
quum de administranda republica ab iis, penes que eri 
summa rerum, dissentirent. (41) Aliud item quidinu 
de Pythagora Hermippus refert hujusmodi. Ait enim illun 
quum in ltaliam venisset, subterraneam fecisse domm 
matrique mandasse quie acciderent tabulis in«rib 
tempusque adnotaret, deinde sibi demitteret donec supe 
terram exiret : id matrem fecisse. Post aliquod tempi 
ascendisse Pythagoram exsiccatum ac macie confectum 
advocataque concione dixisse ex inferis se ascendere; qui 
ctam recifasse quicquid evenisset. Eos vero iis quz à 
cebantur affectos in lacrimas ejulatusque prorupisse Ptta 
goramque jam divinum quendam existimantes uxores «ox 
illi in disciplinam tradidisse, ut quippiam ex ejus doctri: 


χληθῆναι, xai ταῦτα μὲν ὃ "Eouvmmoc. — (42) "Hv δὲ 2addiscerent : easque Pythagoricas vocatas esse. Hxc kr. 


— , ^ 

20 τῷ Πυθαγόρα xai γυνή, Θεανὼ ὄνομα, Βροντίνου τοῦ 

^ “ M 

Κροτωνιάτου θυγάτηρ ot δέ, γυναῖχα μὲν εἶναι Boov- 
K1 “ / 

τίνου, μαθήτριαν δὲ Πυθαγόρου. ἣν αὐτῷ xal θυγάτηρ 
^ ^ * [: 4 . 

Δαμώ, ὥς φησι Λύσις ἐν ἐπιστολῇ τῇ πρὸς ἵππαρχον, 

, LU 
περὶ Πυθαγόρου λέγων οὕτως" « Λέγοντι δὲ πολλοὶ τὺ 
* , , 

25 xai δαυμοσία φιλοσοφέν, ὅπερ ἀπαξίωσε Πυθαγόρας, ὅς 
γέ τοι Δαμοῖ τᾷ ἑαυτοῦ θυγατρὶ παραχαταθέμενος τὰ 
ὑπομνάματα ἐπέσχαψε μηδενὶ τῶν ἐχτὸς τᾶς οἰχίας 
παραδιδόμεν. ἁ δὲ δυναμένα πολλῶν χραμάτων ἀπο- 
δίδοσθαι τὼς λόγως οὐχ ἐθουλάθη" πενίαν δὲ xal τὰς τῶ 

“Ὁ r * 

30 πατρὸς ἐπισχάψιας ἐνόμιζε γρυσῶ τιμιωτέρας ἦμεν, xat 
ταῦτα γυνά. » (43) ἦν xai Τηλαύγης υἱὸς αὐτοῦ, ὃς 
χαὶ διεδέξατο τὸν πατέρα xai χατά τινας "Euntóo- 

, , " ε 'e , , , λ [ 
χλέους χαθηγήσατος ἱππούοτὸς γέ τοί φησι λέγειν 
2g* [4 
Πἰμπεδοχλέα, 


35 Τήλαυγες, χλυτὲ χοῦρε Θεανοῦς Πυθαγόρεώ τε. 


σύγγραμμα δὲ [φέρεται] τοῦ Τηλαύγους οὐδέν, τῆς δὲ 
μητρὸς αὐτοῦ Θεανοῦς τινα. ἀλλὰ xal φασὶν αὐτὴν 
ἐρωτηθεῖσαν ποσταία γυνὴ ἀπ᾽ ἀνδρὸς χαθαρεύει, φάναι, 
« ἀπὸ ulv τοῦ ἰδίου παραχρῆμα, ἀπὸ δὲ τοῦ ἀλλοτρίου 
“ἢ j v X ' ' y^ v ὃ λλ , 
40 οὐδέποτε.» τῇ Ó£ πρὸς τὸν tOtov ἀνὸρα μελλούσῃ πο- 
ρεύεσθαι παρήνει ἅμα τοῖς ἐνδύμασι καὶ τὴν αἰσχύνην 
ἀποτίθεσθαι, ἀνισταμένην τε πάλιν ἅμ᾽ αὐτοῖσιν dva- 


λαμθάνειν. ἐρωτηθεῖσα, « ποῖα; » ἔφη, « ταῦτα OU ἃ — Quaenam? Haec, inquit, per quze muliervocor. (41 
γυνὴ χέχλημαι. » (41) Ὁ δ' oov Πυθαγόρας, ὡς μὲν Ἡ- 22 


45 ραχλείδης φησὶν ὁ τοῦ Σαραπίωνος, ὀγδοηχοντούτης 
ἐτελεύτα, χατὰ τὴν ἰδίαν ὑπογραφὴν τῶν ἡλικιῶν" ὡς 
δ᾽ οἱ πλείους, ἔτη, βιοὺς ἐνενήχοντα. χαὶ ἡμῶν ἐστιν 
εἰς αὐτὸν πεπαιγμένα οὕτως ἔχοντα " 


Οὐ μόνος ἐμψύχων ἄπεχες γέρας, ἀλλὰ xal ἡμεῖς" 
00 τίς γὰρ ὃς ἐμψύχων ἥψατο, 1Πυθαγόρα ; 
- ἀλλ᾽ ὅταν ἑψηθῇ τι xal ὀπτηθῇ καὶ ἁλισθῇ, 
δὴ τότε xal ψυχὴν οὐχ ἔμον ἐσθίομεν. 


mippus. (42) Erat autem Pythagorze et uxor Theano Ὡυ- 
mine , Brontini Crotoniatz filia : hanc alii Brontini uxons 
Pythagorzeque discipulam tradunt. Erat illi et filia Dame, 
ut Lysis in epistola ad Hipparelium ait, de Pythagora ie 
hunc modum loquens : Aiunt autem mulli etiam publi 
te philosophari , id quod vetuit Pythagoras, qui quia 
Damoni filice commentaria sua commendaret, jui ke 
cui extra domum ea traderet. 


| 
Ea vero quum inga'i 
pecunia posset libros illos distrahere , osnnino nolu :; 
paupertatem quippe patrisque monita auro pretiosors 
censuit, idque mulier. (43) Fuit illi et filius Telauzes, 
qui etiam patri successit ac secundum quosdam Empedodi 
preceptorfüit, Hippobotus certe Empedoclem dicere ait, 


Telauges , sate clare Theanus Pythagorzque. 














Telaugis quidem scriptum nullum fertur, at ipsius mat 
nonnulla. Hanc etiam rogatam quoto die mulier a i 
munda esset, dixisse ferunt, A suo quidem continuo, 
alieno vero nunquam. Ei vero quz ad maritum perzer 
precipiebat uti cum veste ct verecundiam poneret, et 


surgensque denuo cum ipsis illam una resumeret. Ra 


Pythagoras quidem secundum Heraclidem Serapionis fili 
octogesimo aetatis anno mortuus est, secundum propri 
i&elatum descriptionem ; secundum plurimas autem non:3 


simo. Nos quoque in illum sic lusimus : 


Non solus parsisti animatis , verum etiam nos. 
Quisnam animata vorat? dic mihi , Pvtha:vra. 


Ast ubi quid tostum est , clixum est ac sale sparsi, 
lunc edimus, quando spiritus omnis abest. 


LIB. VIII, 1. PYTHAGORAS. 


Udo 


"lv ἄρα Πυθαγόρης τοῖος σοφός, ὥςτε μὲν αὐτὸς 
μὴ ψαύειν χρειῶν καὶ λέγεν ὡς ἄδιχον, 

σιτίζειν δ᾽ ἄλλους. ἄγαμαι σοφόν" αὐτὸς ἔφα μὲν 
οὐχ ἀδικεῖν, ἄλλους δ᾽ αὐτὸς ἔτευχ᾽ ἀδιχεῖν. 


ι5) xat ἄλλο" 


Τὰς φρένας ἣν ἐθέλης τὰς Πυθαγόραο νοῆσαι, 
ἀσπίδος Εὐφόρόου βλέψον ἐς ὀμφάλιον. [ἦν, 

φησὶ γὰρ οὗτος, ᾿Εγὼν ἦν πρόθροτος" ὃς δ᾽ ὅτε οὐχ 
γάσχων ὥς τις ἔην, οὔτις ἔην ὅτ᾽ ἔην. 


αἱ ἄλλο, ὡς ἐτελεύτα * 


Αἴ, αἱ Πυϑαγόρης τί τόσον χυάμους ἐσεδάσθη; 
χαὶ θάνε φοιτηταῖς ἄμμιγα τοῖς ἰδίοις. 

γωρίον ἦν χυάμων" ἵνα μὴ τούτους δὲ πατήση, 
ἐξ Ἀχραγαντίνων χάτθαν᾽ ἐνὶ τριόδῳ. 


Aliud : 


Talis erat sapiens, ut nollet tangere carnes," 
Pythagoras , magnum et diceret esse scelus : 

pasceret ast alios. Miror ! sophus integer ipse 
perstat , pollutos sed facit esse alios. 


(45) Item aliud : 


Respice in Euphorbi radiantia acuta renati , 
Pythagore mentem noscere quisquis aves. 

Scutum ait : Ante ego eram mortalis. At ille ferens se 
ante ortum genitum, tunc, ubi erat, nec erat. 


Et aliud de ejus morte : 


Heu , heu Pythagoras quid lam est veneratu' ]upinos ? 
et cum discipulis occubuit propriis 

Nam ne forte fabas fugiens calcaret in agro, 
abs Agrigentinis occidit in trivio. 


Thxuzzs δὲ χατὰ τὴν ἐξηχοστὴν Ὀλυμπιάδα xal αὐτοῦα 4 Floruit autem Olympiade sexagesima ipsiusque schola dura- 


τὸ σύστημα διέμεινε μέχρι γενεῶν ἐννέα 1] xai δέχα" 

[μὴ τελευταῖοι γὰρ ἐγένοντο τῶν Πυθαγορείων, οὖς xal 
Ἀριστόξενος εἶδε, “Ξενόφιλός θ᾽ 6 Χαλχιδεὺς à ἀπὸ Θρά- 
τῆς xxt Φαντων ὃ ᾧλιάσιος καὶ "E; χεχράτης xal Διο- 
ui xai Πολύμναστος, Φλιάσιοι xal αὐτοί. ἦσαν δ᾽ 
ipsa Φιλολάου χαὶ Εὐρύτου. τῶν Ταραντίνων. 


vit usque ad nonam sive decimam generationem : (46) po- 
stremi enim Pythagoreorum fuere, quos et Aristoxenus vidit, 
Xenophilus Chalcidensis ex Thracia, et Phanto Phliasius, et 
Kchecrates et Diocles et Polymnestus , Phliasii et ipsi. Erant 
autem auditores Philolai et Euryti Tarentinorum. Fuerunt 


r εγόνασι δὲ Πυθαγόραι τέτταρες περὶ τοὺς αὐτοὺς autem Pythagorze quattuor eodem fere tempore nec multum 


Jrvox, οὐ πολὺ ἀπ᾽ ἀλλήλων ἀπέχοντες εἷς μὲν 
Κροτωνιάτης, τυραννιχὸς ἄνθρωπος" ἕτερος Φλιάσιος R 
σωμασχητής, ἰἀλείπτης, ὦ ὥς φασί τινες]" τρίτος. Ζα- 
xus - τέταρτος αὐτὸς οὗτος, οὗ φααιν εἶναι τἀπόρ- 

ar τῆς φιλοσοφίας " [αὐτῶν διδάσχαλος ἐφ᾽ οὗ καὶ 
3 Αὐτὸς ἔφα παροιμιαχὸν εἰς vov βίον ἦλθεν. — (47) ol 
ὃξ χαὶ ἄλλον ἀνδριαντοποιὸν Ῥηγῖνον γεγονέναι φασὶ 
Πμαγόραν, πρῶτον δοχοῦντα ῥυθμοῦ χαὶ συμμετρίας 

ἐστογάσθαι" xai ἄλλον ἀνδριαντοποιὸν Σάμιον" xal 

xcov ῥήτορα μοχθηρόν' x«l ἰατρὸν ἄλλον, τὰ περὶ 
His vero αφότα xat τινα περὶ Ὁμήρου συντεταγμένον' 
αὶ ἕτερον Δωριχὰ πεπραγυατευμένον, ὡς Διονύσιος 
pei. Ἐρατοσθένης δέ φησι, χαθὸ χαὶ Φαδωρῖνος 
b 7 ovo παντοδαπῆς ἱστορίας. παρατίθεται , τοῦτον 
fivzt τὸν πρῶτον ἐντέχνως πυχτεύσαντα ἐπὶ τῆς ὀγδόης 
αἱ τετταρακοστῆς ᾿Ολυμπιάδος, χομήτην xal áAoup- 
Ya γθροῦντα΄ ἐχχριθέντα τ᾽ ἐχ τῶν παίδων xai χλευα- 
τήξντα αὐτίχα προςθῇ ναι τοὺς ἄνδρας xal νιχῇσαι. 
lis δηλοῦν δὲ τοῦτο καὶ τοὐπίγραμμα ὅπερ ἐποίησε 
θεαίτητος- 


Πν)αγόρην τινά » Πυθαγόρην, ὦ ξεῖνε, κομήτην, 
αὐόμενον πύχτην εἰ χατέχεις Σάμιον, 

Πυθαγόρης ἐγώ εἶμι» τὰ δ᾽ ἔργα μου εἴ τιν᾽ ἔροιο. 
Ἠλείων, φήσεις αὐτὸν ἄπιστα λέγειν. 


$ 


Τῶτον ὃ Φαδωρῖνός φησιν ὅροις χρήσασθαι διὰ τῆς 
μαθτυατιχῆς ὕλης, ἐπὶ πλέον δὲ Σωχράτην χαὶ τοὺς 
Ute πλησιάσαντας, xal μετὰ ταῦτ᾽ ᾿Αριστοτέλην χαὶ 


ab se invicem distantes : unus quidem Crotoniata, tyranni- 
cus vir; alter Phliasius, corporis exercitator, [ unctor, ut 
quidam aiunt]; tertius Zacynthius; quartus hic ipse, cujus 
aiunt arcana esse philosophis, [ ipsorum praeceptor] et a 
quo proverbiale illud Ipse dixit in publicum manavit. (47) 
Sunt qui et alium sculptorem Rheginum fuisse dicant Py- 
thagoram , qui primus visus sit numeri ac proportionis re- 
pertor fuisse; alium item sculptorem Samium; et alium 
oratorem non bonum; et alium medicum, qui de herniis 
scripsit ac de Homero quaxlam composuit ; alium item qui 
Dorica tractavit, auctore Dionysio. Porro hunc Erato- 
sthenes , quem et Favorinus in. octavo Omnimodz historiae 
libro testem citat, primum fuisse tradit, qui quadragesima o- 
ctava Olympiade secundum artem pugilatu certaverit , co- 
matum atque purpuratum ; prohibitumque puerorum certa- 
mine atque irrisum , continuo viros petiisse ac vicisse. (48) 
Declarare autem hoc etiam epigramma , quod fecit Them- 
tetus : 
Hospes , Pythagoram si , Pythagoramque comatum , 
nosti percelebrem tu pugilem Samium, 
Pythagoras ego sum : mea sed si facta rogaris 
Eleum, dices haec superare fidem. 

Hunc Favorinus ait definitionibus per mathematicam usum 
materiam, frequentius id fecisse Socratem et qui ab eo 
fluxere, postmodum autem Aristotelem ac Stoicos. Primunm- 


BIBA. H, 8. 


τοὺς στωιχούς. ἀλλὰ μὴν xal τὸν οὐρανὸν πρῶτον 

ὀνοαάσαι κόσμον xal τὴν γὴν στρογγύλην᾽ ὡς δὲ Θεό- 

φραστος, Παρμενίδην: ὡς δὲ Ζήνων, ἩΗσίοδον. (49) 

τούτῳ φασὶν ἀντιπαρατάσσεσθαι Κύλωνα καθάπερ 'Av- 
δ τίλοχον Σωχράτει. ἐπὶ δὲ τοῦ ἀθλητοῦ Πυθαγόρου 
xal τοῦτ᾽ ἐλέγετο τὸ ἐπίγραμυα" 

Οὗτος πυχτεύσων ἐς Ὀλύμπιχ παισὶν ἄνηδος 
ἤλυθε Πυθαγόρης 6 Κράτεω Σάμιος. 
ὃ δὲ φιλόσοφος χαὶ ὧδε ἐπέστειλε " 
Πυθαγόρης Ἀναξιμένει. 


210 


10 
Καὶ σύ, ὦ λῷστε, εἰ μηδὲν ἀμείνων ἧς Πυθαγόρεω 
γενεήν τε xal κλέος, μεταναστὰς ἂν οἴχεο ἐκ Μιλήτου" 
νῦν δὲ χατερύχει σε ἣ πατρόθεν εὔχλεια, xal ἐμὲ δὲ 
ἂν χατείρυχεν Ἀναξιμένει ἐοιχότα. εἰ δὲ ὑμεῖς οἱ 
15 ὀνήιστοι τὰς πόλιας ἐχλείψετε, ἀπὸ μὲν αὐτέων ὃ χό- 
σμος αἱρεθήσεται, ἐπιχινδυνότερα δ᾽ αὐτῇσι τὰ ἐχ Mr 
δων. (5o) οὔτε δὲ αἰεὶ χαλὸν αἰθερολογέειν μελεδωνόν τε 
εἶναι τῇ πατρίδι χάλλιον. χαὶ ἐγὼ δὲ οὐ πάντα περὶ 
τοὺς ἐμεωυτοῦ μύθους, ἀλλὰ χαὶ ἐν πολέμοις οὖς δια- 
30 φέρουσι ἐς ἀλλήλους Ἰταλιῶται, 

Ἐπειδὴ δὲ περὶ Πυθαγόρου διεληλύθαμεν, ῥητέον 
περὶ τῶν ἐλλογίμων Πυθαγορικῶν" μεθ᾽ obc περὶ τῶν 
σποράδην χατά τινας φερομένων " ἔπειθ᾽ οὕτως ἐξά ψγο- 
μεν τὴν διαδοχὴν τῶν ἀξίων λόγου ἕως ᾿Επιχούρου 

25 χαθὰ καὶ προειρήχαμεν. περὶ μὲν οὖν Θεανοῦς xal 
Τηλαύγους διειλέγμεθα " λεχτέον δὲ νῦν περὶ Ἔωπε- 
δοχλέους πρῶτον " χατὰ γάρ τινας Πυθαγόρου διήχου- 
σεν. 





ΚΕΦ. B. 
ἘΜΠΕΔΟΚΛΗΣ. 


bt. Ἐωπεδοχλῇς, ὥς φησιν Ἱἱππόθοτος, Μέτωνος ἦν 
υἱὸς τοῦ ᾿Εμπεδοχλέους, Ἀχραγαντῖνος. τὸ δ᾽ αὐτὸ 
χαὶ Τίμαιος ἐν τῇ πεντεχαιδεχάτη τῶν ἱστοριῶν, ἐπί- 
cov ἄνδρα γεγονέναι τὸν ᾿Εμπεδοχλέα τὸν πάππον 
τοῦ ποιητοῦ. ἀλλὰ χαὶ “Ἕρμιππος τὰ αὐτὰ τούτῳ 
ss φησίν. ὁμοίως xal Ἡ ραχλείδης ἐν τῷ περὶ νόσων, ὅτι 

λαμπρᾶς ἣν οἰκίας ἱπποτροφηχότος τοῦ πάππου. λέγει 

δὲ xal ᾿Ερατοσθένης ἐν τοῖς ᾿Ολυμπιονίκαις τὴν πρώ- 

τὴν xal ἑδδομηχοστὴν Ὀλυμπιάδα νενιχηχέναι τὸν 

τοῦ Μέτωνος πατέρα, μάρτυρι χρώμενος Ἀριστοτέλει. 
4o (53) Ἀπολλόδωρος δ᾽ ὃ γραμματικὸς ἐν τοῖς Χρονιχοῖς 
φησιν ὡς᾽ 


3U 


"Hv μὲν Μέτωνος υἱὸς, εἰς δὲ Θουρίους 
αὐτὸν νεωστὶ παντελῶς ἐχτισμένους 


6 Γλαῦχος ἐλθεῖν φησιν. 
45 εἶθ᾽ ὑποβάς" 
Οἱ δ᾽ ἱστοροῦντες ὡς πεφευγὼς οἴκοθεν 


, Ἁ b Y L4 L] ἢ 2 , 
εἰς τὰς “υράχουσας μετ ἐχείνων ἐπολέμει 


P ons 


πρὸς τοὺς ᾿Αθηναίους —— ἀγνοεῖν 


EMIIEAOKAHX. 


que colum appellasse mundum, terramque rotundam : M 


autem Theophrastus Parmenidi, Zeno Hesiodo assiznant; 
(19) Huic aiunt adversatum esse Cylonem , quemadmodum 


Antilochum Socrati. De Pythagora autem athleta ferda- 
| 


iur etiam hoc epigramma : | 
Hic puer et pugil a pueris ad Olympia venit 


Pythagoras Samius , patre satus Crateo. 


2Ó6At vero philosophi epistola legitur in hunc modum : 
Pythagoras Anaximeni: 

Tu quoque , virorum optime, si nihil Pylhaoora T 
genere οἱ gloria praestantior esses, profecto alio jas. 
ex Milelo migrasses : nunc vero te continui paleraa 
et avita gloria, qua et me continuissel , si cua 
Anarimeni similis. | Ceterum si vos viri virtute c! 
merilis excellentissimi civitates deseretis , eis qudem 
ornatus adimetur , Medique illis infestius instabuit. 
(50) Neque verosemper convenit astrorum ac cceli τι» 
gare rationes : prestat inlerdum ad. patriam cura: 
cogitationesque converlere. | A(que ego non semprr 
meis vaco disputationibus , verum el bellis inlersum, 
quibus in se invicem scviunt Ilalici Greeci. 

Quoniam vero de Pythagora diximus, dicendum jam de εἰ» 





ris Pythagoreis : post quos dicendum erit de iis qui sparan 
ab nonnullis referuntur : tum deinceps adnectemus sure 
sionis seriem memorabilium philosophorum usque ad Ipe 
curum, sicuti supra promisimus. De Theano quidem e 
Telauge jam diximus : dicendum modo de Empedocle jri- 
mum : nam secundum quosdam Pythagorae auditor /ut. 





CAP. II. 
EMPEDOCLES. 


51, Empedocles , ut ait Hippobotus, Metonis filii Emp- 


]dem et Timaeus reet 


I 
doclis filius fuit, Agrigentinus. 


in decimo quinto Historiarum libro, insignem fuisse virum 
Empedoclem poetze avum. Sed et Hermippus eadem cus 
illo ait. Heraclides itidem in libro de Morbis clara ex fam:- 
lia fuisse tradit, quum avus equos aluerit. Dicit et Er 
tosthenes in Olympionicis septuagesima prima Olwinpizk 
vicisse Metonis patrem, Aristotelis utens testimonio. (93) 
Apollodorus autem grammaticus in Chronicis sic ait : 


Erat Metonis filius : quem Thurios 
Glaucus migrasse conditos nuperrime 
est auctor. 


Deinde post pauca : 


At qui ferunt venisse profugum domo 
urbem Syracusas et arma in Atticos 
his consociasse — — nil mihi 





LIB. 


, 3 3*8 ^ . $5 ^5" 
τελέως ἐμοὶ δοχοῦσιν᾽ 7| γὰρ οὐχέτ᾽ ἦν 
ἢ παντελῶς ὑπεργεγηραχώς, ὅπερ 
οὐ φαίνεται. 


bzietot UL vào αὐτὸν, ἔτι ὃ 


᾿ Ἡρακλείδης ἐξέχοντα 
76i τετελευτηχέναι. ὃ δὲ τὴν πρώτην xal £620- 
XOT ἦν O^uumtxóa νενικηκὼς χέλητι τούτου πάππος 
iu) ὦνυμος, ὥςθ᾽ ἄμα xa τὸν χρόνον. ὕπο τοῦ Απολ- 
4^2» σημαίνεσθαι, (53) Σάτυρος δ᾽ ἐν τοῖς βίοις 
xav ὅτι Ἐμπεδοχλῆς υἱὸς μὲν ἦν ᾿Εξαινέτου, χατέλιπε 
δ χαὶ αὐτὸς υἱὸν Εξαίνετον" ἐπί τε τῆς αὐτῆς ᾽Ολυυ-- 
τὸν μὲν ἵππῳ χέλητι νενικηκέναι, τὸν δ᾽ υἱὸν αὐ- 
15) zum, jd, ὡς ἹἩΠρακλείδης ἐν τῇ ἐπιτομῇ, δρόμῳ. 
ivo 6 εὗρον. ἐν τοῖς ὑπομνήμασι Φαδωρίνου ὅτι χαὶ 
Vv ἔγυσε τοῖς θεωροῖς 5 ᾿Εμπεδοχλῆς ἐχ μέλιτος xal 
EM xxi ἀδελφὸν ἔσγε Καλλιχρατίδην. Τηλαύγης 
Σ 6 $ Πυλαγόρου παῖς ἐν τῇ πρὸς Φιλόλαον ἐπιστολῇ 
gra τὸν Ἐμπεδοχλέα ᾿ρχινόμου εἶναι υἱόν. (5) ὅτι 
δ᾽ ἦν Ἀχραγαντῖνος ἐχ Σιχελίας, αὐτὸς ἐναρχόμενος 
τῶν Καηήχρμῶν φησιν" . 


τον 


sii 


"D οὔλοι ot μέγα ἄστυ κατὰ ξανθοῦ Ἀχράγαντος 
γαίετ᾽ dv ἄχρα πόλευς. 
᾿ 3 1 “ , 3. ὦ ^N 
χαὶ τὰ μὲν περὶ τοῦ γένους αὐτοῦ τάδε. 
αὐτὸν Πυθαγόρου Τίμαιος διὰ τῆς ἐνάτης ἱστορεῖ, λέ- 
γῶν ὅτι χαταγνωσθεὶς ἐπὶ λογοχλοπίᾳ τότε, χαθὰ xal 
ἴπάτων, τῶν λόγων ἐχωλύθη μετέχειν. μεμνῆσθαι 
δὲ χαὶ αὐτὸν Πυθαγόρου λέγοντα " 
ὝΙ 
Hy δέτις ἐν κείνοισιν ἀνὴρ περιώσια εἰδώς, 
PA! , ^ * ᾽ ΄“-ῳ 
ὃς δὴ μήχιστον πραπίδων ἐχτήσατο πλοῦτον. 
& δὲ τοῦτο εἰς Πχρυενίδην αὐτὸν λέγειν ἀναφέροντα. 
3X) φησὶ δὲ Νεάνθης ὅτι μέχρι Φιλολάου xal ᾿ἔμπε- 
b] ^4 4 L M od ; 
ὄχλέους ἐχοινώνουν οἱ Πυθαγορικοὶ τῶν λόγων. ἐπεὶ 
δ αὐτὸς διὰ τῆς ποιήσεως ἐδημοσίωσεν αὐτὰ, νόμον 
14. - 31 ^ / ^ e bI ^9 5 M 
€v:0 αὐϑενι μεταὐώσειν EXOTOU). τὸ ὁ αὐτὸ χαὶ 
Dxtowa παθεῖν φησι" xai γὰρ τοῦτον χωλυθῆναι. 
n , 3 », ὦ 2 ^ ῳ , 
"wx μέντοι γ᾽ αὐτῶν ἤχουσεν ὃ ᾿Εωπεδοχλῇς,, οὐχ 
ἐπε τὴν γὰρ περιφερομέν "v πρὸς Τηλαύγους ἐ ἐπιστο- 
λὺν ὅτι μετέσχεν Ἱππάσου xoi Βροντίνου, μὴ εἶναι 
ξιγπιστον, ὁ δὲ Θεόφραστος Παρμενίδου φησὶ ζη- 
λωτὴν αὐτὸν γενέσθαι χαὶ μιμητὴν ἐ ἐν τοῖς ποιήμασι" 
καὶ 732 ἐχεῖνον ἐν ἔπεσι τὸν περὶ φύσεως λόγον i ἐξε- 
γεγχεῖν, [56 Ἕρμιππος i δ᾽ οὐ Παρμενίδου, E Ξενοφάνους 
av 
6i γεγονέναι ζηλωτήν, ᾧ xal συνδιατρῖψαι xat μιμή- 
016821 τὴν ἐποποιίαν" ὕστερον δὲ τοῖς ; Πυθαγοριχοῖς ἐν- 
"i, ᾿Αλχιδάμας ὃ᾽ ἐν τῷ φυσιχῷ φησι χατὰ τοὺς 
Pls χρόνους Ζήνωνα χαὶ ᾿Εμπεδοχλέα ἀχοῦσαι 
νίδου, εἴθ᾽ ὕστερον ἀποχωρῆσαι, χαὶ τὸν μὲν 
mni χατ᾽ ἰδίαν φιλοσοφῆσαι, τὸν δ᾽ ᾿Αναξαγόρου 
axes xat ᾿Ιυθαγόρου χαὶ τοῦ μὲν τὴν σεμνότητα 
«Ἰλῶσαι τοῦ τε βίου χαὶ τοῦ σχήματος, τοῦ δὲ τὴν φυ- 
oU ray, (s?) Ἀριστοτέλης ὁ δ᾽ ἐν τῷ Σοφιστῇ φησι 3 
πρῶτον ᾿Εμπεδοχλέα ῥητορικὴν εὑρεῖν, Ζήνωνα δὲ 
᾿ιαλεχτιχήν. ἐν δὲ τῷ περὶ ποιητῶν φησιν ὅτι χαὶ 
Ὀμηριχὸς ὃ Ἐμπεδοκλῆς χαὶ δεινὸς περὶ τὴν φράσιν 


VIII, 2. EMPEDOCLES. 


Ἀχοῦσαι δ᾽ a Hactenus de genere ipsius. 


217 
prorsus videntur scire : namque tum quidem 
aut mortuus erat aut senecta languidus : 
quod non probabile. 
Nempe Aristoteles et Heraclides scribunt, eum anno 


siiis sexagesimo obiisse. Qui vero septuagesimam et 
primam Olympiadem vicerat eques, eodem censebatur 
nomine, ita ut simul tempus ab Apollodoro significetur. 
(53) Satyrus autem in Vitis Empedoclem ait filium fuisse 
Exieneti , reliquisse autem et illum filium Exanetum , ea- 
demque Olympiade ipsum quidem equestri certamine vi- 
cisse , filium vero illius lucta sive, ut ait Heraclides in Epi- 
tome, cursu. Verum enim ego in Favorini Commentariis 
reperi Empedoclem et bovem mactasse legatis ad festum 
mi:sis confectum ex melle et farina, fratremque liabuisse 
Callicratidem. Telauges autem Pythagorze filius in epistola 
ad Philolaum Empedoclem ait Archinomi fuisse filium. 
(51) Quod autem Agrigentinus ex Sicilia fuerit, ipse initio 
Lustrationum refert : 


O socii ingentem flavas Acragantis ad undas 
urbem qui colitis munitam arce. 
Audisse autem Pythagoram 
Timaus auctor est in nono Historiarum, dicens impro- 
batum, quod doctrinam evulgasset, consortio exclusum 
fuisse, quemadmodum etiam Platonem : ipsumque menuii- 
n'sse Pythagora his verbis : 

Hos inter vir summus erat rerumque peritus, 

divitiis qui animi cordatos vinceret omnes. 


Sunt qui ista eum de Parmenide dixisse putent. (55) Refert 
Neanthes Pythagoricos usque ad Philolaum et Empedo- 
clem ad sermonum communionem admittere omnes solitos. 
Ubi vero ipse poemate disciplinam divulgavit, legem tule- 
runt uti nullo cum epico poeta communicare disciplinam 
liceret. Idem Platoni quoque accidisse narrat ille : quippe 
et hunc fuisse prohibitum. Quem tamen illorum audiverit 
Empedocles, non dixit : eam enim quee Telaugis fertur 
epistolam, in qua Hippasum ac Brontinum audivisse dici- 
tur, non esse fide dignam. Enimvero Theophrastus Parme- 
nidem illum imitatum dixit ipsiusque aà»mulum in poema- 
tibus fuisse : quippe et illum versibus doctrinam de nature 
rerum prodidisse. (56) Hermippus autem non Parmeni- 
dis, verum Xenophanis fuisse imitatorem tradidit , quocuni 
diu versatus cujusque carmina imitatus esset ; postmodum 
autem Pythagoreis congressum esse, Alcidamas vero in 
Physico refert eodem tempore Zenonem et Empedoclem 
una audivisse Parmenidem, postea ab eo discessisse: ac 
Zenonem quidem seorsum philosophatum esse, hunc vero 
Anaxagoram et Pythagoram audisse atque alterius constan. 
tiam et gravitatem vitze atque habitus, allerius doctrinain 
de natura rerum fuisse imitatum. (57) Aristoteles vero- 
in Sophista primum Empedoclem rethorica inventorem ait , 
Zenonem vero dialecticze. 1n libro autem de Poetis asse- 
rit Homericum fuisse Empedoclem et elocutione mulluin 


218 


γέγονε, μεταφορικός τ᾽ ὧν xal τοῖς ἄλλοις τοῖς περὶ 
ποιητικὴν ἐπιτεύγμασι χρώμενος" xat. δὴ ὅτι γράψαν- 
τος αὐτοῦ xal ἄλλα ποιήματα τήν τε τοῦ Ξέρξου διά - 
6xatv χαὶ προοίμιον εἰς Ἀπόλλωνα, ταῦθ᾽ ὕστερον xa- 
à τέκαυσεν ἀδελφή τις αὐτοῦ ἢ θυγάτηρ, ὥς φησιν Ἵε- 
ρώνυμος, τὸ μὲν προοίμιον ἄχουσα. τὰ δὲ Περσιχὰ 
βουληθεῖσα διὰ τὸ ἀτελείωτα εἶναι. (58) καθόλου δέ 
φησι xal τραγῳδίας αὐτὸν γράψαι xal πολιτιχά * *Hoa- 
χλείδης δ᾽ ὁ τοῦ Σαραπίωνος ἑτέρου φησὶν εἶναι τὰς 
10 τραγῳδίας. “Ἱερώνυμος δὲ τρισὶ καὶ τετταράκοντά 
φησιν ἐντετυχηχέναι, Νεάνθης δὲ νέον ὄντα γεγραφέ- 
ναι τὰς τραγῳδίας xal αὐτὸς ἔπειτα αὐταῖς ἐντετυχη- 
χέναι. φησὶ δὲ Σάτυρος ἐν τοῖς βίοις ὅτι καὶ ἰατρὸς 
ἣν xal δήτωρ ἄριστος. Γοργίαν γοῦν τὸν Λεοντῖνον 
15 αὐτοῦ γενέσθαι μαθητήν, ἄνδρα ὑπερέχοντα ἐν ῥητο- 
ριχῇ καὶ τέχνην ἀπολελοιπότα * ὅν φησιν Ἂ πολλόδω- 
poc ἐν Χρονιχοῖς ὁ ἐννέα πρὸς τοῖς ἑχατὸν ἔτη βιῶναι. (9) 
τοῦτόν φησιν ὁ X Σάτυρος λέγειν ὡς αὐτὸς παρείη τῷ 
᾿Εμπεδοχλεῖ γοητεύοντι. ἀλλὰ xal αὐτὸν διὰ τῶν 
20 ποιημάτων ἐπαγγέλλεσθαι τοῦτό τε xal ἄλλα πλείω, 
δι᾽ ὧν φησι" 


Φάρμαχα δ᾽ ὅσσα γεγᾶσι χαχῶν χαὶ γήραος ἄλχαρ 
πεύσῃ, ἐπεὶ μούνῳ σοὶ ἐ ἐγὼ χρανέω τάδε πάντα. 
παύσεις δ᾽ ἀχαμάτων ἀνέμων μένος, ot τ᾽ ἐπὶ γαῖαν 
25 ὀρνύμενοι πνοιαῖσι χαταφθινύθουσιν ἄρουραν" 
xol πάλιν, ἣν ἐθέλησθα, παλίντιτα πνεύματ᾽ 
[ἐπάξεις " 
θήσεις δ᾽ ἐξ Ou Ópoto xeAatoU χαίριον αὐχυὸν 
; , / j UL EN T, 
ἀνθρώποις, θήσεις δὲ xai ἐξ αὐχμοῖο θερείου 
, «ὦ / , ? , » f 
30 ῥεύματα δενδρεόθρεπτα,, τὰ δ᾽ dv θέρει ἀήσαντα. 
ἄξεις δ᾽ ἐξ ᾿Αἴδαο χαταφθιμένου μένος ἀνδρός. 


ΒΙΡΑ. H, β. ἘΜΠΕΔΟΚΛΗ͂Σ. 


valuisse, translationibus item ac ceteris artis poelicz ielici 
ter tractanda» prasidiis usum : addit etiam boc, quoJ, 
quum etalia poemata scripsisset ct Xerxis transitum «| 
hymnum in Apollinem, ca postmodum ignibus tradiderit | 
soror quaedam ipsius sive filia, ut Hieronymus meminit, 
hymnum quidem imprudens, Persica autem prudens ac 
sciens , quod ea imperfecta essent. (58) Omnino tragndi 
illum praeterea scripsisse refert ἃς politica : verum Ber 
clides Serapionis filius tragaedias alterius fuisse memorat, 
Hieronymus vero quadraginta tres se legisse asserit , Xeas. 
thes autem hunc juvenem scripsisse tragcdias , quas ipe 
quoque postea (?) legerit. Porro Satyrus in Vitis refert et medi. 
cum illum fuisseoratoremque optimum. Gorgiam enim Lea 
tinum ipsius fuisse discipulum, virum in oratoria insignem, 
qui et artem rhetoricam scripserit : quem tradit Apollod»- 


4 rus in Chronicis centum et novem aetatis implesse anna. 


(59) Hunc ait Satyrus dicere solitum "affuisse 8e Empedodi 
magiam exercenti. Ipsumque in poematibus id profiteri εἰ 
complura alia, quum dicat : 


Pharmaca queis pellas morbos relevesque senectam, 
percipies, que cuncta tibi communico soli : 
compcscesque truces ventorum rite procellas, 
exorti insanis qui vastant flatibus agros; 
rursum, si libeat, mox flamina pigra ciebis, 
atque atra induces e tempestate serenum; 
induces media pluvias aestate salubres 

et flatussicca qui perflent omnia messe ; 
exstinctumque hominem nigro revocabis ab Orco. 


(a0) Φησὶ δὲ xal Τίμαιος ἐν τῇ ὀχτωχαιδεχάτη χατὰ 5 (60) Multisque item modis eum virum admirationi habitum 


HI ; , N » ^N A A 
πολλοὺς τρόπους TtÜxuuacÜat τὸν ἀνόρα. xat γὰρ 
ἐτησίων ποτὲ σφοδρῶς πνευσάντων ὡς τοὺς χαρποὺς 

35 λυμήνασθαι, χελεύσας ὄνους ἐχδαρῆναι xal ἀσχοὺς 
ποιεῖσθαι περὶ τοὺς λόφους xal τὰς ἀχρωρείας διέτεινε 
4 * “ὖ ^ ΄“- “ ᾿Ὁ 
πρὸς τὸ συλλαύεϊν τὸ πνεῦμα" λήξαντος δέ, Κωλυσα- 
νέμαν χληθῆναι. ᾿Ηραχκλείδης δ᾽ ἐν τῷ περὶ νόσων φησὶ 
xai Παυσανία ὑφηγήσασθαι αὐτὸν τὰ περὶ τὴν 
T : / [2 3 
40 ἄπνουν. ἦν δ᾽ ὁ Παυσανίας, ὥς φησιν ᾿Αρίστιππος xal 
Σάτυρος, ἐρώμενος αὐτοῦ, ᾧ δὴ καὶ τὰ περὶ φύσεως 
προςπεφώνηκεν οὕτως, 
“ - 1 
(6!) Παυσανίη, σὺ δὲ κλῦθι, δαΐφρονος ᾿Αγχίτου υἱέ. 
ἀλλὰ καὶ ἐπίγραμμα εἰς αὐτὸν ἐποίησε" 
45 Παυσανίην ἰητρὸν ἐπώνυμον ᾿Αγχίτεω viov, 
φῶτ᾽ ᾿Ασχληπιάδην πατρὶς ἔθρεψε Γέλα, 

ὃς πολλοὺς μογεροῖσι μαραινομένους χαμάτοισι 

- * , 2 , 
φῶτας ἀπέστρεψεν Φερσεφόνης ἀδύτων. 


Timaus in decimo octavo Historiarum auctor est. Nam- 
que Etesiis aliquando vehementer flantibus , adeo ut. [ruxs 
corrumperent, excoriari asinos jussit. factisque utribus ew 
collibus et montium verticibus admoveri ad comprehenden- 
dos flatus : cessantibus autem ventis ab eventu rei Kuz- 
νέμαν vocatum 6556. Heraclides quoque in libro de Morbs 
ait eum Pausaniz dictasse quae de femina exanimi ille &cri- 
psit. Erat autem Pausanias, ut ait Satyrus et Aristippus, 
amasius ejus , cui et de natura libros compositos ita dedka- 
vit, 
(61) Pausania Anchiti sapientis , percipe , fili. 
Sed et epigramma in eum fecit : 

Pausaniam Anchiti natum unum Asclepiadarum, 

clarum aluit medicum patria clara Gela : 


qui multos diris homines languoribus aegeos 
eripuit furvla Persephoncs adytis, 


Τὴν γοῦν ἄπνουν ὃ Ἣραχλείδης φησὶ τοιοῦτόν τι εἶναι, (5 Exanimem igiter Heraclides tale quiddam esse ait, qued 


ὡς τριάχοντα ἡμέρας συντηρεῖν ἄπνουν xal ἄσφυχτον 


triginta dies corpus absque spiritu pulsusque mola inle- 








LIB. VIII, 2. EMPEDOCLES. 


WE M65 » E. Nn i , 

ὁ σῶμα" ὅθεν xat εἶπεν αὐτὸν xat ἰχτρὸν xal μάντιν, 
, e 

εαὐάνων ἅμα καὶ ἀπὸ τούτων τῶν στίχων" 


“ἡ Ὦ oot, ot μέγα ἄστυ χχτὰ ξανθοῦ ᾿Αχράγαντος 
2tA0t, Ot pt 
» 4 e- , 
γαίετ᾽ ἀν᾽ ἄχρα πόλευς, ἀγαθῶν μελεδήμονες £o- 
ων, 
osi “ἐγὼ δ᾽ θεὲ ΤᾺ » ἢ M 
γαίρετ᾽" ἐγὼ δ᾽ ὕμμιν θεὸς ἄμόροτος, οὐκέτι θνητὸς 
πωλεῦμαι μετὰ πᾶσι τετιμένος, ὥςπερ ἔοιχα, 
ταινίαις τε περίστεπτος στέφεσίν τε θαλείης " 
τοῖσιν ἅμ᾽ εὖτ᾽ ἂν ἴχωμαι ἐς ἄστεα τηλεθόωντα, 
ἀνδράσιν ἠδὲ γυναιξὶ σεδίζομαι" οἱ δ᾽ du ἕπονται 
ανρίοι, ἐξερέοντες ὅπη πρὸς χέοδος ἀτχρπός " 
οἱ uiv μαντοσυνέων χεχρημένοι, οἱ δ᾽ ἐπὶ νούσων 
4 * , L4 * ? , ἕν 
παντοίων ἐπύθοντο χλύειν εὐηχέα Das. 


e ME ἐγαν δὲ δὲ τὸν Ἀχράγαντα εἰπεῖν φησι " Ποταμίλλα 
ἐπ tt μυριάδες αὐτὸν χατώχουν ὀγδοήχοντα ὅθεν τὸν 
Ἐμπεδοχλέα εἰπεῖν, τρυφώντων αὐτῶν, « ἈἌχραγαν- 
τῖνοι τρυνῶσι μὲν ὡς αὔριον ἀποθανούμενοι, οἰχίας δὲ 
χατασχενάζονται ὡς πάντα τὸν χρόνον βιωσόμενοι. » 
αὐτοὺς δὲ τούτους τοὺς Καθαρωοὺς ἐν Ὀλυμπίᾳ διαρ- 
ρχγοιόῦσαι λέγεται Κλεομένην τὸν ῥαψῳδόν, ὥς χαὶ 
Φιυῤωρῖνος ἐν ἀπομνημονεύμασι. Φησὶ αὐτὸν 
καὶ ᾿λριστοτέλης ἐλεύθερον γεγονέναε xat πάσης ἀρ- 
γἷς ἀλλότριον, εἴ γε τὴν βασιλείαν αὐτῷ διδομένην 
παρῃτήσατο , χαθάπερ Ξάνθος ἐν τοῖς περὶ αὐτοῦ 
λέγει; τὴν λιτότητα δηλονότι πλέον ἀγαπήσας. (6) 
τὰ ὃ αὐτὰ χαὶ Τίμαιος εἴρηκε, τὴν αἰτίαν ἅμα πα- 
ρατι έμενος τοῦ δησοτιχὸν εἶναι τὸν ἄνδρα. φησὶ 
vip ὅτι χλγθεὶς ὑπό τινος τῶν ἀρχόντων xai προύαί- 
νοντος τοῦ δείπνου ὡς τὸ ποτὸν οὐχ εἰςεφέρετο, τῶν 
ἄλλων ἡσυχαζόντων, μισοπονήρως διατεθεὶς ἐχέλευσεν 
εἰςγέρειν * ὁ δὲ χεχληκὼς ἀναμένειν £r τὸν τῆς βουλῆς 
ὑχηρέτην. ὡς δὲ παρεγένετο, ἐγενήθη συμποσίαρχος, 
τῷ χεχληχότος δηλονότι χαταστήσαντος, ὃς ὑπεγρά- 

φετο τυραννίδος ἀρχήν * ἐχέλευσε γὰρ ἃ πίνειν ἢ κατα- 

γπῖσθαι τῆς χεφαλῆς. τότε μὲν οὖν ὃ ᾿Εμπεδοχλῆς 
ἰρύγασε" τῇ δ᾽ ὑστεραίᾳ εἰςαγαγὼν εἰς δικαστήριον 

ἀπέχτεινε χαταδιχάσας ἀμφοτέρους, τὸν τε χλήτορα 
χαὶ τὸν συμποσίαρχον. ἀρχὴ μὲν οὖν αὐτῷ τῆς πολι- 
τείας ὅδε, (a5) πάλιν δ᾽ Ἄχρωνος τοῦ ἰατροῦ τόπον 
αἰτοῦντος παρὰ τῆς βουλῆς εἰς χατασχευὴν πατρῴου 
ἀνήματος διὰ τὴν ἐν τοῖς ἰατροῖς ἀκρότητα παρελθὼν 
ὁ ᾿Ἑωπεῦο χλῆς ἐκώλυσε, τά τ᾽ ἄλλα περὶ ἰσότητος δια- 
ἡειλὲὶς χαί τι xai τοιοῦτον ἐρωτήσας" « τί δ᾽ ἐπιγρά- 
vou ἐλεγεῖον; ἢ τοῦτο ; 


y .᾿ 
Ἄχρον ἰατρὸν Ἄχρων᾽ Ἀχραγαντῖνον πατρὸς ἄχρου 
χρύπτει XoT!Avóc ἄχρος πατρίδος ἀχροτάτης. » 
“αὐ, LN UN , et ’ 
"Wig 6$ τὸν σευτερὸν στί ον οὕτω προφέρονται, 
^ , e ’ 4 , 
Αχροτάτης χορυφῆς τύωθος ἄχρος χατέχει. 


τοῦτο τίνες Σιμωνίδου φασὶν εἶναι. (re) ὕστερον δ᾽ 6 
᾿απεδοχλῆς χαὶ τὸ τῶν y: tov ἄθροισμα χατέλυσε 
W συνεστὼς ἐπὶ ἔτη τρία, ὥςτε οὐ μόνον ἦν τῶν πλου- 


219 


grum incorruptumque servet : unde etiam illum et meldi- 
cum et vatem dixit , quod simul ex his ejus versibus acce- 
pit : 


(62) Urbem qui flavi ad ripas Acragantis, amici , 
incolitis magnam , res et curatis honestas , 
salvete : immortalis ego conversor apud vos , 
quo par est, vobis cunctis dignatus honore, 
formosis vinctus vittis roseisque corollis : 
queis quando egregias veniam comitatus ad urbes, 
mulieribus maribuaque color, comitesqne sequuntur 
innumeri , ad lucrum quos ardens semita ducit , 
qui sua scire volunt fata , et qui discere morbi 
Omnigeni cnram cupiunt artesque salubres. 


7 (63) Amplum vero Agrigentum dixisse refert..... quod inilla 


octingenta hominum millia inhabitarent ; unde et Empedo- 
clem illis luxu diffluentibus dixisse, Agrigentini deliciis 
quidem iia quotidiese dedunt, ac si postridie morituri ; 


8 domos vero ila cedificant, quasi perpetuo victuri. Eas 


vero ipsas Expiationes cecinisse fertur Cleomenes rha- 
psodus , quemadmodum et Favorinus in Commentariis ait. 
Fuisse vero eum inprimis liberum atque ab omni impe- 
randi fastu remotissimum Aristoteles tradit, siquidem obla- 
tum sibi regnum recusavit, sicuti Xanthus in libris de ipso 
meminit , simplicitatem vite carius amplectens. (64) Ea- 
dem et Timmus refert , causam simul adjiciens cur ita po- 
pularis fuerit. Ait enim, quum invitatus esset a quodam 
ex principibus ac diutius protracta cxna potus non affer- 
retur, reliquis quiescentibus ipsum indignatum inferri jus- 
sisse : qui vero illum invitarat przstolari se curiz mini- 
strum dixit. Ubi vero ille advenit, convivii princeps con- 
stitutus est, id eo agente qui illum vocaverat. 
nidis initium adumbrabat : 


15 tvran- 
jubebat enim aut bibere aut 
in caput effundi merum. Tunc igitur Empedocles tacuit : 
postridie vero vocatos in judicium damnavit utrumque ac 
peremitet invitatorem et convivii principem. Istud ergo ejus 
reipublice tractand:e initium fuit. — (65) Rursus Acrone 
(quasi dicas Summone ) medico locum sibi ad construen- 
dum paternum monumentum a senatu postulante, quod 
inter medicos arte precipue excelleret, in medium sur- 
rexit Empedocles et (ieri prohibuit, atque inter cetera 
quae de :qualitate disseruit, ita illum rogare cepit , Cujus- 
modi inscribemus elegos? num hos ? 
Summonem summum summi patris ex Acragante 
hic summus summae collis habet patria. 


Quidam autem secundum versum ita pronuntiant, 
Verticis haec summi summa sepulcra tenent. 
l 


lloc quidam Simonidis esse tradiderunt. (66) Postmodum 
vero Empedocles etiam mille virorum collegio potestatem 
abrogavit, quod per tres annos reipublicae proefuerat, ut non 


220 


σίων, ἀλλὰ καὶ τῶν τὰ δημοτιχὰ φρονούντων. ὅ γέ 

χηλῇ 2 ^ , J . , à 

τοι "l'iaatoe ἐν τῇ πρώτη χαὶ δευτέρα, πολλάχις γὰρ 

αὐτοῦ μνημονεύει, φησὶν ἐναντίαν γνώμην ἐσχηχέναι 

$4 ^ H J . 8 ^» 5 »7 ὶ ’ 

αὐτὸν τῇ πολιτείᾳ φαίνεσθαι" ὅπου δ᾽ ἀλαζόνα καὶ φί- 
υ λαυτον ἐν τῇ ποιήσει [ἴδοι τις ἀν)" φησὶ γοῦν, 


Χαίρετ᾽- ἐγὼ δ᾽ ὕμμιν θεὸς ἄμόροτος, οὐχέτι θνητὸς 
πωλεῦμαι, 


xai τὰ ἑξῆς. καθ᾽ ὃν δὲ γρόνον ἐπεδήμει Ὀλυμπίασιν, 
ἐπιστροφῆς ἠξιοῦτο “πλείονος, ὥςτε μηδενὸς ἑτέρου 
19 ψνείαν γίνεσθαι ἐν ταῖς ὁμιλίαις τοσαύτην ὅσην ᾽Ἔμ- 
πεδοχλέους. 
γομέ ἐντέ ὑτοῦ τῇ χαθόδῳ οἱ τῶν ἐχθρῶν 
χιζομένου, ἀντέστησαν αὐτοῦ τῇ χαθόδῳ οἱ τῶν ἐχθρῶ 
* , , , 
ἀπόγονοι" διόπερ εἰς Πελοπόννησον ἀποχωρήσας ἐτε- 
λεύτησεν. οὐ παρῆκε δ᾽ οὐδὲ τοῦτον ὃ Τίμων, ἀλλ᾽ 
i5 ὧδ᾽ αὐτοῦ χαθάπτεται λέγων" 


Καὶ ᾿Εμπεδοχλῇς ἀγοραίων 
ληχητὺὴς ἐπέων" ὅσα δ᾽ ἔσθενε, τοσσάδε εἷλεν 
ἀρχῶν, ὃς διέθηχ᾽ ἀρχὰς ἐπιδευέας ἄλλων. 


(67) ὕστερον μέντοι τοῦ Ἀχράγαντος οἶ- 10 


ΒΙΒΆ. H, β. ἘΜΠΕΔΟΚΛΗ͂Σ. 


solum esset divitum , verum etiam populariter sentienium.: 
Verum Tim:eus in primo et secundo libro ( ipsius enim «4e 
mentionem facit ) scribit videri ejus mores minime con.-. 
nisse cum partibus, quas in republica secutus e-«t. F4 
ubi jactantia et amore sui ferri in carrnine aliquis vide: 
ait enim, 





Salvete : immortalis ego conversor apud vos, 
nan mortalis, 


et cetera. Quando item Olympia adierat, in se cunctorum 
oculos convertebat, ut nullius in sermonibus tanta quas 
(67) Postremo tamen qnza 


Agrigentum civibus frequentaretur, quominus rediret οἱ» 


Empedoclis fieret mentio. 


stiterunt illi inimicorum nepotes : unde in Peloponnexim 
secessit , ibique obiit diem. — Timon autem ne hunc quid.» 


pretermisit, sed ipsum mordet sic dicens : 


Empedoclesque forensia jactans 
verba sonora : capessivit qui , quanta valebat, 
principia, atqui sic disposta , aliis ut egerent. 


Περὶ $i τοῦ θανάτου αὐτοῦ διάφορός ἐστιν ὃ λόγος. r 1Deillius vero obitu varia fertur opinio. Heraclides ἐΒ Ὁ 


20 Ἡραχλείδης μὲν γὰρ τὰ περὶ τῆς ἄπνου διηγησάμενος, 
ὡς ἐδοξάσθη ᾿Εμπεδοχλῇς ἀποστείλας τὴν νεχρὰν ἄν- 
θρωπον ζῶσαν, φησὶν ὅτι θυσίαν συνετέλει πρὸς τῷ 
ΠΠεισιάναχτος à ἀγρῷ. συνεχέχληντο δὲ τῶν φίλων ew, 
ἐν οἷς καὶ Παυσανίας. (o9) εἶτα μετὰ τὴν εὐωχίαν οἱ μὲν 
a ἄλλοι χωρισθέντες ἀνεπαύοντο, οἵ μὲν ὑπὸ τοῖς δένδροις 
ὡς ἀγροῦ παραχειμένου, οἵ δ᾽ ὅπη βούλοιντο, αὐτὸς δ᾽ 
ἔμεινεν ἐπὶ τοῦ τόπου ἐφ᾽ οὗπερ χατεχέχλιτο. ὡς δ᾽ ἧμέ- 
ρᾶς γενηθείσης ἐξανέστησαν, οὐχ εὑρέθη μόνος, ζητου- 
μένου δὲ χαὶ τῶν οἰχετῶν ἀναχρινομένων χαὶ φασχόντων 

οὐ μὴ εἰδέναι, εἷς τις ἔφη μέσων νυκτῶν φωνῆς ὑπερμεγέ- 
θους ἀχοῦσαι προςκαλουμένης ᾿Εμπεδοχλέα, εἶτ᾽ ἐξα- 
ναστὰς ἑωραχέναι φῶς οὐράνιον χαὶ λαμπάδων φέγ- 
γος, ἄλλο δὲ μηδέν - τῶν δ᾽ ἐπὶ τῷ γενομένῳ ἐχπλα- 
γέντων, χαταῤδὰς ὁ Παυσανίας ἔπεμψέ τινας ζητήσον- 

gy τὰς. ὕστερον δ᾽ ἐχώλυσε πολυπραγμονεῖν, φάσχων 
εὐχῆς ἄξια συμδεθηχέναι καὶ θύειν αὐτῷ δεῖν χαθαπερ- 
el γεγονότι θεῷ. — (9) “Ἕρμιππος δέ φησι Ι]άνθειάν 
τινα Ἀχραγαντίνην ἀπηλπισμένην ὑπὸ τῶν ἰατρῶν 
θεραπεῦσαι αὐτὸν xai διὰ τοῦτο τὴν θυσίαν ἐπιτελεῖν" 

40 τοὺς δὲ χληθέντας εἶναι πρὸς τοὺς ὀγδοήχοντα. Ἵτπ- 
πόθοτος δέ φησιν ἐξαναστάντα αὐτὸν ὠὡδευχέναι ὡς 
ἐπὶ τὴν Αἴτνην, εἶτα παραγενόμενον ἐπὶ τοὺς χρατῇ- 
ρᾶς τοῦ πυρὸς ἐναλέσθαι χαὶ ἀφανισθῆναι, βουλόμε- 
νον᾿ τὴν περὶ αὑτοῦ φήμην βεύαιῶσαι ὅτι γεγόνοι θεός, 

40 ὕστερον δὲ γνωσθῆναι, ἀναρριπισθείσης αὐτοῦ μιᾶς 
τῶν χρηπίδων᾽ χαλχᾶς γὰρ εἴθιστο ὑποδεῖσθαι. πρὸς 
τοῦθ᾽ ὃ Ἰ]αυσανίας ἀντέλεγε. (70) Διόδωρος δ᾽ 6 
᾿Εφέσιος περὶ ᾿Αναξιμάνδρου γράφων φησὶν ὅτι τοῦτον 
ἐζηλώχει, τραγιχὸν ἀσχῶν τῦφον xal σεμνὴν ἀναλα- 

po ^ov ἐσθῆτα. τοῖς δὲ Σελινουντίοις ἐμπεσόντος λοιμοῦ 
διὰ τὰς ἀπὸ τοῦ παραχειμένου ποταμοῦ δυςωδίας, 
ὥςτε xa αὐτοὺς φθείρεσθαι xai τὰς γυναῖκας δυςτοχεῖν, 


quum enarrasset quae sunt de femina exanimi , ut Empel- 


cles maximam ex eo gloriam consecutus csset, qux 
mulierem defunctam vivam dimisisset, ait illum sacri- 
cium ad Pisianactis agrum fecisse, convocatis plerisque c 
amicis , inter quos et Pausanias erat. (6S) Ubi vero comiia 
peracto ceteri quidem loco paululum digressi , alii »ub ar- 


boribus ( adjacebat ager) se ad quiescendum composuerus! , 


alii quocunque visum est in loco quieverunt, ipse uli a 
cubuerat permansit. Mane autem facto e somno exit: 
ceteris solus ipse reperfüus non est. Facta autem dilizent: ia- 
quisitione e servis qui rogabantur negabantque se scire, unus 
affuit qui diceret se nocte media ingentem exaudise vica 
Empedoclem vocantem, tum vero ubi surrexisset, crelelen 
vidisse lucem et splendorem tzcdarum, nihil aliud. 1ll« 


vero in eo quod contigerat stupentibus, descendit Pama-- 


nias ut mitteret qui quaererent. Postmodum vero pre- 
buit quominus ulterius quarerent, dicens illi obti»-* 
quod sibi quisque maxime exoptasset, eique utpote inti 
deos recepto sacra esse facienda. 
illum quum Pantheam quandam Agrigentinam desperalan 
a medicis curasset, hostias ob id litasse : qui vero invilali 
erant, ad octoginta ferme fuisse. Hippobotus vero illum ait, 
ubi exsurrexerat, JEtrtam petiisse : quo quum perveniet, 
in ignis crateres se ibjecisse et e conspectu abiisse, dum fidcm 
cupit facere famamque astruere quod deus effectus 8l: 


postea vero ut sese res haberet agnitum οἱ exploraum | 
esse , una ex illias crepidis vi flamme ex intimis ad eMe 


riora rejecta : quippe s&reas gestare solebat. Huic fama 


Pausanias reluctabatur. 


(69) Hermippus auta | 


70) Ceterum Diodorus Ephests 





de Anaximandro scribens ait illum hujus semulum füuise, 


imitando tragicam grandiloquentiam vestisque gravitatem. 
Enimvero dum Selinuntios ex adjacentis fluvii fatore pel» 


invasisset , adeo τὰ et. ipsi morerentur ct uxores partu [ve 


LIB. VIII, ». EMPEDOCLES 


ἐπινοῆσαι τὸν Ἐμπεδοχλέα xai δύο τινὰς ποταμοὺς 
τῶν σύνεγγυς ἐπαγαγεῖν ἰδίαις χπάναις: xal χατα- 
μξαντα γλυχᾶναι τὰ ῥεύματα. οὕτω δὴ λήξαντος τοῦ 
μοῦ χαὶ τῶν Σελινουντίων εὐωχουμένων ποτὲ παρὰ 
Xo ποταμῷ, ἐπιφανῆναι τὸν Ἐμπεδοχλέα ' τοὺς δ᾽ ἐξα.- 
κστάντας προςχυνεῖν xal προςεύχεσθαι χαθαπερεὶ θεῷ. 
αὔτην οὖν θέλοντα διαδεδαιῶσαι τὴν ὑπόληψιν εἰς τὸ 
τῦρ ἐναλέσθαι. (71) τούτοις δ᾽ ἐναντιοῦται Τίμαιος, 
irtex λέγων ὡς ἐξεχώρησεν εἰς Πελοπόννησον xal τὸ 
τύνολον οὐχ ἐπανῆλθεν" ὅθεν αὐτοῦ xal τὴν τελευτὴν 
ἔτλον εἶναι, πρὸς δὲ τὸν Ἡραχλείδην χαὶ ἐξ ὀνό- 
ματος ποιεῖται τὴν ἀντίρρησιν ἐν τῇ τετάρτῃ ᾿Συρα- 
κύσιόν τε γὰρ εἶναι τὸν Πεισιάναχτα xol ἀγρὸν οὐχ 
Eget ἐν Ἀχράγαντι" Παυσανίαν τε μνημεῖον ἂν πε- 
ποιγχέναι τοῦ φίλου, τοιούτου διαδοθέ ἕντος λόγου, 7 
ἐγαλμάτιόν τι ἣ σηχὸν οἷα θεοῦ" xal γὰρ πλούσιον 
εἶναι. " Πῶς οὖν, φησὶν, si; τοὺς χρατῆρας. ἥλατο 
ὧν ὡς σύνεγγυς ὄντων οὐδὲ μνείαν ποτὲ πεποίηται : 
p τετελεύτηκεν οὖν ἐν Πελοποννήσῳ. οὐδὲν δὲ πα-- 
p ξον τάφον αὐτοῦ μὴ φαίνεσθαι" me" γὰρ ἄλλων 
πολλῶν. » τοιαῦτα τινὰ εἰπὼν ὃ Τίμαιος ἐπιφέρει" 
* Αλλὰ διὰ παντός ἐστιν «Ηραχλείδης τοιοῦτος παρα- 
ῥηξολόνος, χαὶ ἐχ τῆς σελήνης πεπτωχέναι ἄνθρωπον 


λέγων,» Ἱππόῤοτος δέ φησιν ὅτι ἀνδριὰς ἐγκεχαλυμ- . 


uv, ᾿Ἑμπεδοχλέους ἔχειτο πρότερον μὲν ἐν "'Axpd- 
au ὕστερον δὲ πρὸ τοῦ Ῥωμαίων βουλευτηρίου 
ἐχάλυτος [δηλονότι μεταθέντων αὐτὸν ἐχεῖ Ρωμαίων" 
φαπταὶ μὲν γὰρ εἰκόνες (αὐτοῦ) ἔτι καὶ νῦν περιφέρον- 
τῶι, Δεάνθης δ᾽ ὃ Κυζιχηνὸς ὃ χαὶ περὶ τῶν Πυθαγορι- 
χῶν εἶπών φησι Μέ ἔτωνος τελευτήσαντος τυραννίδος 
ἀργὴν ὑπορύεσθαι" εἶτα τὸν ᾿Ἐμπεδοχλέα πεῖσαι τοὺς 
᾿λαρχγαντίνους παύσασθαι μὲν τῶν στάσεων, ἰσότητα 
ὦ πολιτικὴν dexstv. (73) ἔτι τε πολλὰς τῶν πολιτί- 
ἔων in ἀπροίχους ὑπαρχούσας αὐτὸν προιχίσαι διὰ τὸν 
ρόντα πλοῦτον " διὸ δὴ πορφύραν τ ' ἀναλαδεῖν αὖ- 
d xat στρόφιον ἐπιθέσθαι χρυσοῦν, ὡς Φαύωρῖϊνος ἐν 
ἀτομγημονευμάτων πρώτῳ" ὁ ἔτι τ᾽ ἐμῥάδας χαλχᾷς xal 
στέπυα Δελφιχόν. χόμη τ᾽ ἦν αὐτῷ βαθεῖα χαὶ παῖδες 
ἐχύληυθοι " xal αὐτὸς ἀεὶ σκυθρωπὸς à ἐφ᾽ ἑνὸς ἦν σγή- 
pax. τοιοῦτος δὴ προήει, τῶν πολιτῶν ἐντυ) χόντων 
χαὶ τὴῦτ ἀξιωσάντων οἱονεὶ βασιλείας τινὸς παράσημον. 
ὕστερον δὲ διά τινα πανήγυριν πορευόμενον ἐπ᾿ ἀμά- 
t ὡς εἰς Μεσσήνην πεσεῖν xal atv ur pov χλάσαι" 
γσύσαντα δ᾽ ἐχ τούτου τελευτῆσαι ἐτῶν ἑπτὰ xal £60o- 
ἀήχοντα, εἶναι δ᾽ αὐτοῦ xai τάφον ἐν Μεγάροις. (74) 
περὶ δὲ τῶν ἐτῶν ᾿Αριστοτέλης διαφέρεται" φησὶ γὰρ 
ἔχεινος ἑξήχοντ᾽ ἐτῶν αὐτὸν τελευτῆσαι" οἱ δ᾽ ἐννέα 
χαὶ ἔχατόν, ἤχμαζε δὲ χατὰ τὴν τετάρτην xal ὀγδοη- 
XGGzTy ᾿θλυμπιάδα. Δημήτριος δ᾽ ὃ Τροιζήνιος ἐν 
τῷ χατὰ σοφιστῶν βιδλίῳ φησὶν αὐτὸν x«t “Ὅμηρον 


Αψάμενον βρόχον αἰπὺν ἀφ᾽ ὑψηλοῖο κρανείης 
αὐχέν ἀποχρεμάσαι, ψυχὴν δ' "ΑἸδόςδε κατελθεῖν. 


ἐν δὲ τῷ 1 προειρημένῳ Τηλαύγους ἐπιστολίῳ λέγεται 


221 


riclitarentur, excogitasse Empedoclem duos quosdam ex 


^ vicinis amnibus proprio sumptu in flumen illud immittere; 


atque hac commixtione aquam dulcem reddidisse. Hoc modo 
sedata peste, Selinuntiis epulantibus aliquando apud flumen 
Empedoclem apparuisse : illos eo conspecto surrexisse eique 
veluti deo divinos honores detulisse: Eam igitur de se opi- 
nionem firmere volentem se in ignes conjecisse. (71) Ve- 
rum hisce Timzus refragatur, diserlis verbis asserens illum, 
ubi in Peloponnesum se recepit , nunquam omnino rediisse, 
atque ideo illius incertum esse obitum. Heraclidi vero nomi- 
natim contradicit in quarto, Pisianacta Syracusanum fuisse 
dicens neque villam Agrigenti habuisse, et Pausaniam, si talis 
fama percrebuisset, monumentum amico exstructurum 
fuisse aut statuam aliquam aut sacellum quippe inter deos 
rerepto : fuisse nempe hominem pradivitem. Quonam 
ergo pacto , inquit, se in crateras injecit, quos nunquam 
tanquam in vicinia sitos commemoraverit? (72) Mor- 
tuus est igitur in Peloponneso. Quodsi illius sepultura 
non cernitur,nihil est cur admiremur : namque etalio- 
rum multorum sepulcra ignorantur. Ista ethujusmodi 
quum dixisset Tim:wus, hiec subjicit: Verum semper He- 
raclidi consuetudo est miracula ejusmodi conjfingere, 
qui et ex luna cecidisse hominem dicit. Porro IHippobo- 
tus ait statuam Empedoclis opertam Agrigenti primum ste- 
tisse, postea vero ante Romanorum curiam constitutam 
fuisse [nimirum a Romanisilluc transvectam] apertam. Pictae 
quidem et nunc ejus quaedam imagines inveniuntur. Neantlea 
Cyzicenus , qui eliam de Pythagoreis scripsit , refert Metone 
vita functo tyrannidis pullulare exordia co»pisse; tum vero 
Empedoclem Agrigentinos induxisse uti seditionibus omissis 
eequalitatem civilem amplecterentur. (73) Multis itidem ci- 
vium, quz sine dote erant, dotem dedisse de copia divitia- 
rum : ideo et purpuram eum induisse et strophium aureum 
circumdedisse Favorinus in primo Commentariorum auctor 
est ; crepidas item &reas et Delphicam sumpsisse coronam. 
Coma item illi prolixa fuit et pueri pedissequi : et ipse gra- 
vis semper atque in uno severitatis habitu perstitit. Eo 
habitu igitur prodibat , ut civibus ipsi occursantibus ac pro 
magno id munere habentibus, specimen quoddam et insigne 
regium prz se ferre videretur. Postremo vero quum cele- 
britatis cujusdam causa Messanam curru invectus pergeret, 
cecidisse coxamque fregisse : quo etiam ex morbo defun- 
ctum esse zetatis anno septuagesimo septimo. Esse iteimn 
sepulcrum ejus Megaris. (74) De :etate vero Aristoteles 
dissentit : ille enim sexaginta annorum eum obiisse ait; alii 
centum et novem vixisse annos contendunt. Floruit au- 
tem quaría et octogesima Olympiade. Demetrius autem 
Trezenius in libro contra sophistas refert illum verbis I1o- 
meri utens 


Connexo ex alta laqueo sua guttura corno 
inseruisse , animamque ad Plutonem penetrare. 


In ea vero quàm praediximus Telaugis epistola fertur illum 


222 BIBA. H. Y- 


αὐτὸν εἰς θάλατταν ὑπὸ γήρως ὁλισθόντα τελευτῇ- 
σαι. καὶ ταῦτα μὲν περὶ τοῦ θχνάτου xal τοσαῦτα. 
^ Lond » 4 8* 5 “Ὁ Ld 
φέρεται δὲ καὶ ἡμῶν εἰς αὐτὸν ἐν τῇ παμμέτρῳ σχω- 
e M 7, 
πτιχὸν μέν, τοῦτον δ᾽ ἔχον τὸν τρόπον" 
Ἂ ^ ^s 1 e- 
6/5) Καὶ σύ ποτ᾽, ᾿Εμπεδόχλεις, διερῇ φλογὶ σῶμα 
, 
ἰχαθηρας 
“ ET , R4 J 
πῦρ ἀπὸ χρητήρων ἐξέπιες Üxvaov " 
οὐχ ἐρέω» δ᾽ ὅτι σαυτὸν ἑκὼν βάλες ἐς ῥήον Αἴτνης, 
ἀλλὰ λαθεῖν ἐθέλων ἔμπεσες οὐχ ἐθέλων. 
10 χαὶ ἄλλο" 


- ^-- -— NP? ej 4 ;!» 
Ναὶ uv Ἐμπεδοχλῖζα θανεῖν λόγος ὥς ποτ᾽ ἀμάξις 
* X» , 
ἔχπεσε xal μηρὸν χλάσσατο δεξιτερόν᾽ 
^ bi ^ 
εἰ δὲ πυρὸς χρητῆρας ἐςήλατο xal πίε τὸ ζῆν, 


πῶς ἂν ἔτ᾽ ἐν Μεγάροις δείκνυτο τοῦξε τάφος; 


ΕΠΙΧΑΡΜΟΣ. 


ex senio in mare prolapsum exstinctumque esse. Hxe de 
ipsius morte. Fertur et nostrum in eum in Pamnet 


nostra carmen cavillansin hunc modum : 


(753) Empedocles, rapida purgasti corpora flamma, 
ex cratere ignes fortiter ore trahens : 
non equidem dicam te /Etnz immisisse volentem: 
lapsus es at nolens, delituisse volens. 


Lt aliud : 


Cruribus Empedocles collisis dicitur esse 
mnortuus, e curru quum cecidisset humi. 

Si se flazrantem victurus jecit in Etnam, 
quomodo adliuc Megaris structa sepulcra nitent? 


I5 (e) Εδόχει δ᾽ αὐτῷ τάδε" στοιχεῖα μὲν εἶναι τέτταρα, 1 (76) Hacautem ejus erant placita : Elementa esse φυδί 


“Ὁ ef ^ “ “2 , | , | 
πῦρ. ὕδωρ, γῆν, ἀέρα" φιλίαν θ᾽ d συγχρίνεται xat 
νεῖχος ᾧ διαχρίνεται. φησὶ δ᾽ οὕτω" 

λεὺς ἀργὴς “Ἥρη τε φερέσόιος 7,2" ᾿Αἰδωνεὺς 
Νῆστίς 0᾽ ἢ δαχρύοις τέγγει χρούνωμα βρότειον" 
20 Δία μὲν τὸ πῦρ λέγων, “Ἥρην δὲ τὴν γῆν, ΑἸἰδωνέα δὲ 
«ὃν ἀέρα, Νῆστιν δὲ τὸ ὕδωρ. — xal ταῦτα, φησίν" 
ἀλλάττοντα διαμπερὲς οὐδαμὰ λήγει, 
€ ^ 965^ ^ , 7 * , 
ὡς ἂν ἀϊδίου τῆς τοιαύτης διαχοσαήσεως οὔσης" ἐπιφέ- 
ρει γοῦν" 
35 Ἄλλοτε μὲν ΨΦιλότητι συνεργόμεν᾽ εἰς ἕν ἅπαντα, 
ἄλλοτε δ᾽ αὖ δίχ᾽ ἕκαστα φορεύμενα Νείχεος ἔχθει, 


x b eth , - Ψ /, M 
77. καὶ τὸν μὲν ἥλιόν φησι πυρὸς ἀθροισμα μέγα xal 
^. , "le 3 ΝᾺ λ 7 ^ N^ 3 8 
τῆς σελήνης μείζω’ τὴν OS σελήνην δισχοειὸῦ,, αὐτὸν 
δὲ τὸν οὐρανὸν χρυσταλλοειδῇ. χαὶ τὴν ψυχὴν παν- 
*.-- y, , M Ὁ ^? i] ἵν 
30 τοῖα εἴδη ζῴων xai φυτῶν ἐνόύεσθχι- φησὶ γοῦν" 


vy ^ Pi 9 9 ἃ J ΄σ΄ω , J 
Hé» γάρ ποτ᾽ ἐγὼ γενόμην χοῦοός τε χόρη τε 
θάμνος τ᾽ οἰωνός τε xai ἐξ ἁλὸς ἔμπυρος ἰχθύς. 


ignem, aquam, terram, aerem ; amicitiamque qua fa-je- 
rentur, et discordiam qua dissideant. Ait autem «c : 


Juppiter albus et alma soror Juno atque potens Di 
et Nestis , lacrimis hominum qua lumina compl : 


Jovem ignem, Junonem terram , Aidoneum aerem, TT 


aquam dicens. Et hic ait 


Assiduas versare vices , haud desinere unquam: 


est quippe zeternus secundum illum hic rerum ordo : qur? 
infert : 


Nonnunquam connectit Amor simul omnia, rursus 
nonnunquam sejuncta jubet Contentio ferri. | 


77) Solem ait ignis ingentem massam lunaque majreti; 
lunam autem disci habere similitudinem, cadum ijcum 
crystalli obtinere speciem. ἘΠῚ animam omnigenum aninn- 
lium et plantarum species indui : ait nempe : 


Nam , memini , fueram quondam puer atque puella 
plantaque et ignitus piscis pernixque volucris. 


to nj , ^^ ἜΞΕΣ 2. 
Τὰ μὲν οὖν περὶ φυσεως αὐτῷ xat οἵ Καθαρμοὶ εἰς ἔπη I 3Qua igitur ille de natura rerum deque expiationibus ται: 


τείνουσι πενταχιςχίλια, ὃ δὲ ἰχτριχὸς λόγος εἰς ἔπη 
85 ἑξαχόσια. περὶ δὲ τῶν τραγῳδιῶν προειρήχαμεν. 





ΚΕΦ. I". 
EIIIXAPMOS. 


7s. ᾿Ἐπίχαρυος ᾿Πλοθαλοὺς Koc. χαὶ οὗτος ἤχουσε I 


Πυθαγόρου. τριμηνιαῖος δ᾽ ὑπάρχων ἀπηνέχθη τῆς 
Σικελίας εἰς Μέγαρα, ἐντεῦθεν δ᾽ εἰς Συραχούσας, 
ὥς φησι xal αὐτὸς ἐν τοῖς συγγράμμασι. χαὶ αὐτῷ 
40 ἐπὶ τοῦ ἀνδριάντος ἐπιγέγραπται τόδε " 
Εἴ τι παραλλάσσει φαέθων μέγας ἅλιος ἄστρων 
χαὶ πόντος ποταμῶν μείζον᾽ ἔχει δύναμιν, 
QU τοσοῦτον ἐγὼ σοφίᾳ προέχειν ᾿Επίχαρμον, 
ὃν πατρὶς ἐστεφάνωσ᾽ ἅδε Συραχοσίων. 


2d quinque millia versuum pertingunt ; quae vero de mel- 
cina, ad sexcentos. De tragediis supra jam diximu:. 


—— ho 0-0 Qui — 


CAP. UI. 
EPICIIARMUS. 


78. Epicharmus Helothalis filius Cous. Hic quoque Pil 
gora auditor fuit.  Trimestris vero quum esset, e Sicil 
Megara abductus est : inde contendit Syracusas, ut εἰ ifr 


in suis testatur libris. Ejus statux ejusmodi carmen u- 
scriptum est : 


Quantum sol vincit sublimia sidera cceli, 
quanto vis pelago major inest fluviis : 

tantum ego profiteor sophia przestare Epicharmum, 
cui Syracusana liec patada serta dedit. 


LIB. VIII, 4. 


ARCHYTAS. 223 


Οὗτος Ürouviuara χαταλέλοιπεν ἐν οἷς φυσιολογεΐ, 2 Commentaria iste reliquit in quibus de natura rerum, de 


tvooloyet, ἰατρολογεῖ" xal παραστῃ γίδια ἐν τοῖς 
πλείστοις τῶν ὑπομνημάτων πεποίηκεν, οἷς διασαφεῖ 
ὅτι αὐτοῦ ἐστι τὰ συγγράμματα. βιοὺς δ᾽ ἔτη &vev- 
χῆντὰ χατε ἔστρεψεν, 





ΚΕΦ. Δ΄. 
APXYTAX. 


7). λογύτας νησαγόρου Ταραντῖνος, ὁ ὡς δ᾽ Ἄριστό- Ι 


moralibus proceptis, de inedicina disseruit.  Plerisque 
commentariis parasichidem adjecit ut collectis in unum 
initialibus literis illum auctorem e:se appareat. 
tielatis nonagesimo. 


Obiit anno 


CAP. IV. 
ARCIIYTAS. 


79. Archytas Mnesagorc sive, ut Aristoxenus ait, He- 


ἕενος, Ἑστιαίου , Πυθαγοριχὸς χαὶ αὐτός. Οὗτός ἐστιν ἃ εἰἰκἰ filius Tarentinus, Pythagoreus et ipse. Hic Platonem, 


ὁ Πλάτωνα ῥυσάμενος Ov ἐπιστολῆς, παρὰ Διονυσίου 
υξλλοντ᾽ ἀναιρεῖσθαι. ἐθαυμάζετο δὲ χαὶ παρὰ τοῖς 
"πολλοῖς ἐπὶ πάση ἀρετῇ καὶ δὴ ἑπτάχις τῶν πολι- 
τῶν ἐστρατήγησε, τῶν ἄλλων μὴ πλέον ἐνιαυτοῦ στρα- 
“τγούντων διὰ τὸ χωλύειν τὸν νόμον. Πρὸς τοῦτον xoi 
Πλάτων γέγραφεν ἐπιστολὰς δύο, ἐπειδήπερ αὐτῷ 
πρότερος ἐγεγράφει τοῦτον τὸν τρόπον " 


) Ἀρχύτας Πλάτωνι ὑγιαίνει». 


80. Καλῶς ποιέεις ὅτι ἀποπέφευγας ἐχ τὰς ἀρρω«" 


στίχας" ταῦτα γὰρ αὐτὸς τὺ ἐπέσταλχας xal τοὶ περὶ 
Ázutoxov ἀπάγγελον. περὶ δὲ τῶν ὑπομναμάτων ἐπε- 
μέληθημες xat ἀνήλθομες ὡς Asuxavox xal ἐνετύχομες 
« Ὕ 
᾿ τοῖς Ὀχέλλω ἐχγόνοις. τὰ μὲν ὧν περὶ νόμω xa βα- 
σιληίας xai ὁσιότατος καὶ τᾶς τῶ παντὸς γενέσιος αὐτοί 
v ἔροριες xal τὶν ἀπεστάλχαμες" τὰ δὲ λοιπὰ οὔτοι 
νῦν ya δύναται εὑρεθῆμεν, αἱ δέ χα εὑρεθῇ, ἥξει τοι. 


Ὧδε μὲν ὁ ᾿ΔΑρχύτας" 6 δὲ Πλάτων ἀντεπιστέλλει 
ν τοῦτον τὸν τρόπον" 


Πλάτων Ἀρχύτα εὖ πράττειν. 


SI. Τὰ μὲν παρὰ σοῦ ἐλθόντα ὑπουνήματα θαυμα- 
στῶς ἧς ἄσμενοί v' ἐλάδομεν xai τοῦ γράψαντος αὐτὰ 
ἡγασύημεν ὡς ἕνι μάλιστα" καὶ ἔδοξεν ἡμῖν ἁνὴρ 
! ἄξιος ἐχεῖνων τῶν παλαιῶν προγόνων. λέγονται γὰρ 
ór d ἄνδρες οὗτοι Μυραῖοι εἶναι" οὗτοι &' ἦσαν τῶν 
ἐπι Ἀχοιμέδοντος ἐξαναστάντων Τρώων, ἄνδρες ἀγαθοί, 
ὡς 6m παραδεδομένος μῦθος δυλοῖ. τὰ δὲ map £u. o0 
ὑπομνήματα, περὶ ὧν ἐπέστειλας, ἱχανῶς μὲν οὕπω 
"ἔγει" ὡς δέ ποτε τυγλάνει ἔχοντα ἀπέσταλχά σοι. 
περὶ δὲ τῆς φυλαχῆς d ἀμφότεροι συμφωνοῦμεν, ὥςτε 
οὐδὲν δεῖ t παραχελεύεσθαι. ἔρρωσο. 

Καὶ ᾧδε μὲν πρὸς ἀλλήλους αὐτοῖς ἔγουσιν αἱ ἐπι- 
στολαί, (8:) Γεγόνασι δ᾽ ᾿Ἀρχύται τέτταρες" 
) 1710; οὗτος, δεύτερος Μυτιληναῖος μουσικός, τρίτος 
περὶ γεωργίας συγγεγραφώς, τέταρτος ἐπεγραμματο- 
πούς, ἔνιοι χαὶ πέμπτον ἀρχιτέχτονά φασιν; οὐ φέ- 
&*1t διόλίον περὶ μηχανῆς, ἀρχὴν ἔχον ταύτην 
«Τάδε παρὰ Τεύκρου Καρχηδονίου ὃ διήύχουσα. » πε οὶ 
5 τὴῦ μουσιχηῦ φέρεται xal τόδε, ὡς ὀνειδιζόμενος ia 


quum in eo esset ut a Dionysio necaretur, per epistolam 
eripuit. Admirationi summ: apud plurimos habitus est in 
omni virtutis genere : unde etiam septies cum imperio civi- 


á bus praefuit, quum ceteri plus quam annum imperare lege 


prohiberentur. Ad hunc Plato scripsit epistolas duo , quod 
is ad eum prior scripsisset in hunc modum : 


Archytas Platoni salutem. 


80. Facis tu quidem recte quod convaluisti ex cgri- 
tudine : hoc enim et ipse scripsisti οἱ Lamiscus nuntiavit. 
De commentariis autem. curavimus, ascendimugque 
ad Lucanos , ibique nacti sumus Ocelli scripta. Qua 
igitur de lege, de regno, de justitia universique gene- 
ratione commentatus est, el. ipsi habemus et tibi misi- 
mus : reliqua modo reperiri non possunt ; quum inventa 
Juerint , ad te deferentur. 


In hunc modum Archytas : Plato autem οἱ sic re- 
scripsit : 


Plato Archyta salutem. 


81. Que abs te nobis allata sunt commentaria dici 
non potest quam libenter accepimus, eorumque auctorem 
admirali sumus quam mazime : ostendit enim profecto 
vir ille dignum se majoribus illis suis antiquissimis. 
Feruntur autem isti viri Myra fuisse : hi autem ex 
illis fuere Trojanis qui cum Laomedonte emigrarunt, 
viri boni, ut de illis tradita fabula significat. Mea 
autem commentaria, de quibus scripsisti, nondum satis 
lucubrata sunt ; qualiacunque tamen sunt, ad te misi. 
De custodia vero ambo concorditer sentimus : nihil ita- 
que adhor(atione opus est. Vale. 


In hunc modum illi ad se invicem scripserunt. (82) Porro 


πρῶτος 9 Archytze quattuor fuere : primus hic ipse, secundus Myti- 


lenaeus musicus, tertius qui de agricultura scripsit , quartus 
poeta epigrammatum. — Quidam quintum addunt archite- 
ctum, cujus fertur liber de machina , hoc habens initium , 
H«c e Teucro Carthaginiensi audivi. De musico autem 
hoc fertur : quum probro ipsi daretur quod non exaudire- 


221 BIBA. H, c, c, ζ. AMAKMAION, ITITIAXOX. IAOAAOX. 


μὴ τῷ ἐξαχούεσθαι, εἴποι, « τὸ γὰρ ὄργανον ὑπὲρ tur, dixisse, Instrumentum pro me pugnans loquitur. Pv- 
ἐαοῦ διαγωνιζόμενον λαλεῖ, » τὸν δὲ Πυθαγοριχὸν 6 thagoreum vero Aristoxenus refert, quum exercitui prre, 
᾿Αριστόξενός φησι μηδέποτε στρατηγοῦντα ἡττηθῆναι" — nunquam fuisse superatum : semel autem, dum imidüz 
φθονούμενον δ᾽ ἅπαξ ἐκχωρῆσαι τῆς στρατηγίας χα 
b τοὺς αὐτίχα ληφθῆναι. (88) οὗτος πρῶτος τὰ μηχᾶνικ 
ταῖς μαθηματιχαῖς προς ρησάμενος ἀρχαῖς μεθώ- 
δευσε xal πρῶτος χίνησιν ὀργανιχὴν͵ διαγράμματι γεω- 
μετριχῷ προςήγαγε, διὰ τῆς τομῆς τοῦ ἡμιχυλίνδρου 
δύο μέσας ἀνὰ λόγον λαθεῖν ζητῶν εἰς τὸν τοῦ xófou secundum proportionem sumere quárens ad cubi dupli 
I0 διπλασιασμόν. χαὶ ἐν γεωμετρίᾳ πρῶτος xubov εὗρεν, tionem. Idem in geometria primus cubum invenit , ut ΡΠ 


cederet, sese imperio abdicasse, moxque cives clade afí«t«. 
(83) Primus hic mechanica mathematicis principiis us 
exposuit, primusque motum organicum descriptioni geon-- 
iricae admovit, ex dimidii cylindri sectione duas meli 





ὥς φησι Πλάτων ἐν Πολιτεία. in Republica testatur. 
ΚΕΦ. E. CAP. V. 
AAKMAION. ALCM/EON. 


Ἀλχμαίων Κροτωνιάτης. xat οὗτος Πυθαγόρου διή- l Alemzon Crotoniata. Hic quoque Pytbagorz auditor fui 
xoucs xal τὰ πλεῖστά γ᾽ ἰατρικὰ λέγει, ὅμως δὲ χαὶ οἱ utplurimum quidem in medicina versatur, interdum [2 - 
φυσιολογεῖ ἐνίοτε λέγων « Δύο τὰ πολλά ἐστι τῶν ἀν- — men etiam de natura disputat, ubi dicit, Duo pleraque sexi 

13 θρωπίνων. » δοχεῖ δὲ πρῶτος φυσικὸν λόγον συγγεγρα- rerum humanarum. Fertur autem primus de nature ra 
φέναι, χαθά φησι (DaÓnpivog ἐν παντοδαπῇ ἱστορίᾳ, — tione scripsisse, ut Favorinus in Omnimoda tradit historii 
xai τὴν σελήνην χαθόλου ταύτην ἔχειν ἀΐδιον φύσιν. lunamque hanc sempiternam habere naturam dixit. Foi 
ἣν δὲ Πειρίθου υἱός, ὡς αὐτὸς ἐναρχόμενος τοῦ συγ- 4 autem Pirithoi filius, sicut et ipse in principio sui ope 
Ἰράμματός Qno « Ἀλχμαίων Κροτωνιήτης τάδ᾽ testatur ; Alemeon Crotoniates hec dizit , Pirithoi sli, 

20 ἔλεξε Πειριθόου υἷός, Βροντίνῳ χαὶ Λέοντι xai Da- — Broníino et. Leonti et. Bathyllo : De invisibilibus, dr 
θύλλῳ" Περὶ τῶν ἀφανέων , [ περὶ τῶν θνητῶν] σα- mortalibus | manifestam quidem scientiam habenl di; 
φήνειαν μὲν θεοὶ ἔχοντι" ὡς δ᾽ ἀνθρώποις τεχμαίρε- quantum vero conjicere hominibus licet, οἱ cetera, — At 
σθαι» καὶ τὰ ἑξῆς: ἔφη δὲ xol τὴν ψυχὴν ἀθάνατον — mam vero immortalem dixit moverique perpetuo imr 








xat χινεῖσθαι συνεχὲς ὡς τὸν ἥλιον. 80 18. 
ΚΕΦ. G'. CAP. VI. 
ΙΠΠΑΣΟΣ. HIPPASUS. 


25 81. Ἵππασος Μεταποντῖνος xal αὐτὸς Πυθαγοριχός. p 84. Hippasus Metapontinus οἱ ipse Pythagoreus Αἱ 
ἔφη δὲ χρόνον ὡρισμένον εἶναι τῆς τοῦ κόσμου μετα- 2 autem definitum esse tempus mundanz mutationis, (ini- 
θολῆς καὶ πεπερασμένον εἶναι τὸ πᾶν xal ἀεικίνητον. J tumque hoc universum esse ac semper moveri. Deme 
φησὶ δ᾽ αὐτὸν Δημήτριος ἐν “Ὁμωνύμοις μηδὲν χατα- — trius autern in Cognominibus refert illum nullum opis * 
λιπεῖν σύγγραμμα. — l'eyóvaot δ᾽ Ἵππασοι δύο, οὗτός 4 liquisse. Fuerunt autem Hippasi duo , hic et qui Lareli- 

go τὲ χαὶ ἕτερος eypaqox, £v πέντε βιθλίοις Λαχώνων πο- — moniorum rempublicam in quinque libris descripsit : ἐπὶ 





Avte(av* ἦν δὲ xai αὐτὸς Λάχων. i utem οἱ ipse Lacon. 
ΚΕΦ. Z. CAP. VII. 
$IAOAAOZ. PHILOLAUS. 


Φιλόλαος Κροτωνιάτης Πυθαγοριχός. παρὰ τούτου  philolaus Crotoniata Pythagoreus. Ab eo ut Pyllapere" 
Πλάτων ὠνήσασθαι τὰ βιδλία τὰ Πυθαγοριχὰ Δίωνι. rum libros emeret Dioni scripsit Plato. Capitis dant" 
γράφει. ἐτελεύτα δὲ νομισθεὶς ἐπιτίθεσθαι τυραννίδι, 2 est, quum tyrannidem affectare putaretur. Ac nostrum el 


' f ? "| d . . . . 
xat ἡμῶν ἐστιν εἰς αὐτὸν in ipsum epigramma hoc : 
Τὸν ὑπόνοιαν πᾶσι μάλιστα λέγω θεραπεύειν Suspicio haud res est minimi , mihi crede , pericli: 


εἰ γὰρ καὶ μὴ δρᾶς, ἀλλὰ δοχεῖς, ἀτυχεῖς. quanquam nil peccas , si videare , peris. 











LIB. VIII, 8. EUDOXUS. 


οὕτω xat Φιλόλαον ἀνεῖλε Koortov ποτὲ πάτρη, 
“ 4^ » Ne , 4. 
ὥς uty. ἔδοξε θέλειν δῶμα τύραννον ἔχειν. 


225 


Sic , Philolac , Croton te patria perdidit olim, 
regnum affectantes credula habere manus. 


“ἢ Aoxet δ᾽ αὐτῷ πάντα ἀνάγχη xat ἁρμονία γίνεσθαι. 3 (85) Placet ei omnia necessitate et harmonia fieri. Terram- 


αἱ τὴν γὴν χινεῖσθαι χατὰ χύχλον πρῶτος simev* οἷ 
᾿ Ἱκέταν τὸν Συραχόσιόν φασιν. ΓΓέγραφε δὲ βιδλίον 
ν, ὅ φησιν Ἕρμιππος λέγειν τινὰ τῶν συγγραφέων 
Ιλάτωνα τὸν φιλόσοφον παραγενόμενον εἰς Σιχελίαν 
τὸς Διονύσιον ὠνήσασθαι παρὰ τῶν συγγενῶν τοῦ 
βιλολάου ἀργυρίου ᾿Αλεξανδρηνῶν μνῶν τετταράχοντα 
αἱ ἐντεῦθεν μεταγεγραφέναι τὸν Τίμαιον. ἕτεροι δὲ 
ἔγουσι τὸν Πλάτωνα λαθεῖν αὐτὰ παρὰ Διονυσίου πα-- 
ατησάμενον ex τῆς φυλαχῆς νεανίσχον ἀπηγμένον τῶν 
οὖ Φύολάου μαθητῶν. τοῦτόν φησι Δημήτριος ἐν 
μωνύμοις πρῶτον ἐχδοῦναι τῶν Πυθαγοριχῶν περὶ 
xe, ὧν ἡ ἀρχὴ ὅδε. « Φύσις δ᾽ ἐν τῷ χόσμῳ 
iouo/Ur, ἐξ ἀπείρων τε xal περαινόντων καὶ ὅλος ὁ xó- 
Tuo xal τὰ ἐν αὐτῷ πάντα. » 





ΚΕΦ. H'. 
ΕΥ̓ΔΟΞΟΣ. 


s. Εὔδοξος Αἰσχίνου Κνίδιος, ἀστρολόγος, γεωμέ- 
4 7 ji X 
Qu, ἰατρός, νομοθέτης. οὗτος τὰ μὲν γεωμετριχὰ 
igjuza διάχουσε, τὰ δ᾽ ἰατρικὰ Φιλιστίωνος τοῦ Σι- 
Ζλιώτου, χαθβὰ Καλλίμαχος ἐν τοῖς πίναξί φησι. Σω- 
, ^; 5 - - * , ^ À / $ 8 
ἴων δ᾽ ἐν ταῖς διαδοχαῖς λέγει xat Πλάτωνος αὐτὸν 
χῶσαι, γενόμενον γὰρ ἐτῶν τριῶν που xal εἴχοσι 
αἱ στενῶς διαχείμενον χατὰ χλέος τῶν Σωχρατιχῶν 
& ᾿Αθήνας ἀπᾶραι σὺν Θεομέδοντι τῷ ἰατρῷ. τρετό- 
t 2, ^ 7 4 Ψ L4 

ttvov ὑπ᾽ αὐτοῦ " οἱ δέ, xat παιδιχὰ ὄντα * καταχθέντα 
,“, νιν - , 3 7 2 ; 323 , 
| εἰς τὸν Πειραιᾶ ὅσημεραι ἄνιεναι Αθηναζε xat axou- 
v;1 τῶν σοψιστῶν αὐτόθι ὑποστρέφειν. (57) δύο δὴ 
ἦνας διατρίψαντα οἴχαδ᾽ ἐπανελθεῖν xal πρὸς τῶν 
"S * ; E] v ^ — rd 4 
Voy ἐρανισθέντα εἰς Αἴγυπτον ἀπᾶραι μετὰ Xpuotn- 
ἣν τοῦ ἰατροῦ, συστατιχὰς φέροντα παρ᾽ ᾿Αγησιλάου 
PX Νεχτάναθιν" τὸν δὲ τοῖς ἱερεῦσιν αὐτὸν συστῆσαι. 
αἱ τέτταρας μῆνας πρὸς ἐνιαυτῷ διατρίψαντ᾽ αὐτούι 
νρόμενό θ᾽ ὑπήνην καὶ ὀφρὺν τὴν ὀχταετηρίδα xatd 
wx, συγγράψαι. ἐντεῦθέν τε γενέσθαι ἐν Κυζίχῳ χαὶ 
ἢ Προποντίδι σοφιστεύοντα " ἀλλὰ xat παρὰ Μαυσω-- 
ὃν ἀοιχέσθαι, ἔπειθ᾽ οὕτως ἐπανελθεῖν ᾿Αθήναζε, πάνυ 
Ὀλλοὺς περὶ ἑαυτὸν ἔχοντα μαθητάς, ὥς φασί τινες, 
xt9 τοῦ Πλάτωνα λυπῆσαι, ὅτι τὴν ἀρχὴν αὐτὸν πα- 

, , 
ἔπένατο, (85) τινὲς δέ φασι xat συμπόσιον ἔχοντι 
» Πλάτωνι αὐτὸν τὴν ἡμιχύχλιον χατάχλισιν, πολ- 
m ὄντων, εἰςτηγήίσασθαι. φησὶ δ᾽ αὐτὸν Νιχόμαχος 
Δριστοτέλους τὴν ἡδονὴν λέγειν τὸ ἀγαθόν. ἊἈπε- 
55m δὴ ἐν τῇ πατρίδι μεγαλοτίμως, ὡς τό γε περὶ 
VeL ! , ' H bd 2 ὰ 1 k - 
$52 ψήφισαα γενόμενον δηλοῖ. ἀλλὰ xat παρὰ τοῖς 
- - Jj 
ἤλησιν ἐπιφανέστατος ἐγένετο ; γράψας τοῖς ἰδίοις 
πλίταις νόμους, ὥς φησιν “Ἕρμιππος ἐν τετάρτη περὶ 
"o£ e- 4 i] , 
ὧν ἑπτὰ σοφῶν, καὶ ἀστρολογούμενα χαὶ γεωμετρού- 

DIOGENES LAERT» 


que secundum circulum moveri primus dixit : alii Hicetarg 
Syracusanum hoc sensisse affirmant. Scripsit autem librunt 
unum, quem Hermippus scriptorem quendam dixisse refert 
Platonem philosophum, quum in Siciliam ad Dionysium 
profectus esset, emisse a Philolai consanguineis argenti 
minis Alexandrinis quadraginta, atque inde transcripsisse 
Timzum. Alii Platonem dicunt hac accepisse quum ado- 
lescenti cuidam Philolai discipulo in vincula conjecto a Dio- 
nysio libertatem impetrasset. Refert Demetrius in Cogno- 
minibus hunc primum fuisse e Pythagoreis, qui scripserit de 
natura rerum, cujus libri hoc eat initium : Natura in 
mundo coacta est ex infinitis ac definientibus mun- 
dusque totus et. quce sunt in ipso omnia. 





CAP. VIII. 
EUDOXUS. 


86. Eudoxus ;/Eschini filius Cnidius, astronomus, geo- 


2 metra, medicus, legumlator. Hic geometrica quidem 


ab Archyta didicit, in medicina vero Philistione Siculo 
praeceptore usus est, ut Callimachus in Tabulis ait. Porro 
Sotion in Suecessionibus Platonis quoque auditorem fuisse 
scribit. Nam quum annum fere vigesimum tertium zetatis 
ageret summoque inter paupertatis angustias discendi stu- 
dio flagraret , Socraticorum gloria percitum Athenas conten- 
disse cum Theomedonte medico, a quo et sustentatum esse ; 
nec defuerunt qui dicerent ipsius delicias fuisse : devectum 
autem in Pirczeeum Athenas quotidie ascendisse ibique quum 
sophistas audisset, ad portum regressum esse. (87) Duos 
autem ibi menses emoratus domum revertitur : unde rur- 
sus amicorum largitate suffultus in /Egyptum cum Chry- 
sippo medico profectus est, commendatitias ab Agesilao 
literas ad Nectanabin ferens, a quo ipse sacerdotibus 
commendatus est. Jbi annum unum et menses quattuor 
moratus barba et superciliis attonsis octaeterida secundum 
quosdam conscripsit. Indejam Cyzici atque in Propontide 
commorabatur philosophiamque profitebatur : itidem ad 
Mausolum pervenit. Tum vero Athenas rediit, habens se- 
cum discipulos plurimos, pungendi, ut quidam volunt, 
Platonis gratia , quod is ab initio illum ab se dimiserat. (88) 
Sunt qui dicant convivium Platoni celebranti ipsum propter 
multitudinem convivarum hemicyclium accubitum intro- 


j duxisse. Enimvero Nicomachus Aristotelis filius illum ait 


voluptatem bonum dicere. Exceptus autem in patria 

magno cum honore est, cujus rei indicio est honorificum 

de illo factum decretum. Apud Graecos quoque clarissi- 

mus fuit civibusque suis leges conscripsit , ut Hermippus in 

quarto de septem sapientibus libro refert : scripsit item de 
165 


226 


μενα xal ἕτερ᾽ ἄττα ἀξιόλογα. ἔσχε δὲ καὶ θυγατέρας 
τρεῖς, Ἀχτίδα, Φιλτίδα, Δελφίδα. (89) φησὶ δ᾽ αὐτὸν 
᾿Ερατοσθένης ἐν τοῖς πρὸς άτωνα xal χυνῶν διαλόγους 
συνθεῖναι" οἷ δέ, γεγραφέναι μὲν Αἰγυπτίους τῇ αὑτῶν 
6 φωνῇ, τοῦτον δὲ μεθερμηνεύσαντα ἐχδοῦναι τοῖς “Ελ- 
λησι, τούτου διήχουσε Χρύσιππος ὃ ᾿᾽Ερίνεω Κνίδιος 
τά τε περὶ θεῶν xal χόσμου xai τῶν μετεωρολογουμέ- 
νων, τὰ δ᾽ ἰατριχὰ παρὰ Φιλιστίωνος τοῦ Σιχελιώτου. 


χατέλιπε δὲ xal ὁπομνήματα χάλλιστα. τούτου γέγονε 4 


Ι0 παῖς Ἀρισταγόρας, οὗ Χρύσιππος ᾿Δεθλίου μαθητής, 
οὗ τὰ θεραπεύματα φέρεται δρατιχά, τῶν φυσιχῶν 
θεωρημάτων τῶν ὑπὸ τὴν διάνοιαν αὐτοῦ πεσόντων. 
(ov) Γεγόνασι δ᾽ Εὔδοξοι τρεῖς αὐτὸς οὗτος, 
“Ῥόδιος ἱστορίας γεγραφώς, τρίτος Σιχελιώτης παῖς 

15 Ἀγαθοχλέους, ποιητὴς χωμῳδίας,, νίχας ἑλὼν ἀστιχὰς 
μὲν τρεῖς. Ληναϊχὰς δὲ πέντε, χαθά φησιν Ἀπολλόδω- 
poc ἐν Χρονιχοῖς, εὑρίσχομεν δὲ καὶ ἄλλον ἰατρὸν 
Κνίδιον, περὶ οὗ φησιν Εὔδοξος ἐν γῆς περιόδῳ ὡς εἴη 
παραγγέλλων ἀεὶ συνεχὲς χινεῖν τὰ ἄρθρα πάσῃ γυ- 

20 μνασία, ἀλλὰ χαὶ τὰς αἰσθήσεις ὁμοίως. ὃ δ᾽ αὐτός 
φησι τὸν Κνίδιον Εὔδοξον ἀκυάσαι χατὰ τὴν τρίτην 
xal ἑχατοστὴν Ὀλυμπιάδα, εὑρεῖν τε τὰ περὶ τὰς χαμ- 


BIBA. ΠῚ, η. ΕΥ̓́ΔΟΞΟΣ. 


astronomia et de geometria et alia quzedam digna memo- 
ratu opera. Tres autem habuit filias, Actidem, Plilij 
dem, Delphidem. (89) Refert Eratosthenes in libri. «| 
Batonem ipsum et Canum dialogos composuisse : alii. £;:- 
ptios quidem lingua sua illos conscripsisse, hunc vero Grace 
versos edidisse tradunt. Ejus Chrysippus Erinei filius Ca. 
dius auditor fuit in iis quze de diis, de mundo , de coles, 
docentur; in medicina vero Philistione Siculo prac pev 
usus est. Reliquit autem et comumentaria pulcherrim: 
Hujus filius Aristagoras fuit, e quo Chrysippus natus e 
Aethlii discipulus , cujus feruntur remedia oculorum , μὲτ- 


ἕτερος 5 sicis speculationibus menti ejus subjectis. (90) Fuer 


autem Eudoxi tres : primus hic ipse, secundus Rhe 
historiarum scriptor, tertius Siculus Agathoclis filius, o 
comicus , qui ter urbana vicit certamina quinquiesque 1. 
naica , ut Apollodorus in Chronicis ait. Invenimus et aliu. 
medicum Cnidium , quem ait Eudoxus in Terra anti 
semper admonere solitum articulos continua agitatjse 
exercendos sensusque similiter. Idem vero refert Eudovra 
Cnidium circa centesimam et tertíam Olympiadem darse 
atque doctrinam circa lineas curvas reperisse. Mortuus 


πύλας γραμμάς. ᾿Ετελεύτησε δὲ τρίτον ἄγων xal πεν- G est autem tertium et quinquagesimum agens annum, Quz 


τηχοστὸν ἔτος. ὅτε δὲ συνεγένετο ἐν Αἰγύπτῳ Χονούφιδι 
τῷ Ἡλιουπολίτη, 6 "Amt, αὐτοῦ θοιμάτιον περιελι- 
“μήσατο. ἔνδοξον οὖν αὐτὸν ἀλλ᾽ ὀλιγοχρόνιον ἔφασαν 
ol ἱερεῖς ἔσεσθαι, χαθά φησι Φαύωρῖνος ἐν ἀπομνη- 
μονεύμασιν. — (o1) ἔστι δὲ καὶ ἡμῶν εἰς αὐτὸν οὕτως 


ἔχον" 


9: 


C 


Ἔν Μέμφει λόγος ἐστὶν προμαθεῖν τὴν ἰδίην 

80 ἙΕὔδοξόν ποτε μοῖραν παρὰ τοῦ χαλλιχέρω 
ταύρου. χοὐδὲν ἔλεξεν" Bot γὰρ πόθεν λόγος; 
φύσις οὐχ ἔδωχε μόσχῳ λάλον Ἄπιδι στόμα. 
παρὰ δ᾽ αὐτὸν λέχριος στὰς ἐλιγμήσατο στολήν, 

4.5 προφανῶς τοῦτο διδάσχων, Ἀποδύσῃ βιοτὴν 
ὅσον οὔπον. διὸ καί οἱ ταχέως ἦλθε μόρος, 
δεχάχις πέντ᾽ ἐπὶ τρισσαῖς ἐςιδόντι πλειάδας. 


Τοῦτον ἀντὶ Εὐδόξου " Evóozov ἐκάλουν διὰ τὴν λαμ- 
πρότητα τῆς φήμης, 

Ὁ Ἐπειδὴ δὲ περὶ τῶν ἐλλογίμων Πυθαγοριχῶν ὃιε-- 
ληλύθαμεν, νῦν ἤδη περὶ τῶν σποράδην, ὥς φασι, δια- 
λεχθῶμεν" λεχτέον δὲ πρῶτον περὶ ΗἩραχλείτου. 


vero adhuc in JEgypto cum Chonuphide Heliopolita 
esset, Apis illius pallium circumlambit. — Celebrem e 
illum fore sed non longievum ex eo ostento sacerdues 
dixere, ut Favorinus in Commentariis refert. (9!) EX 
etiam nostrum in hunc sic se habens : 


Fama est Memphide fatum didicisse adveniens 
Eudoxum , bove qui cornigero vaticino est 
usus , sed tacito : namque loquela unde bori? 
natura haud dedit Api eloquium juvenculo. 
Stans obliquus ad hunc lambit amictum hospitis; 
quo clare monuit : Vita tibi jam celere 
adimetur. Celere et corripuit mors hominem : 
decies quinque super tres hiemes peregerat. 


Hunc pro Eudoxo Endoxum ob famae claritatem glori 
que appellabant. 

Quoniam ergo de nobilibus Pythagoreis diximus, n 
jam de iis qui sparsim, ut aiunt, feruntur singuli loquame: í 
ac primum de Heraclito dicendum. 














227 


AIOFENOYZ AAEPTIOY DIOGENIS LAERTII 


ΠΥ ΚΑΙ ΓΝΏΜΩΝ ΤΩΝ EN 9$IAOZOOIA  VIT/E ET PLACITA CLARORUM PHILOSO- 


EYAOKIMHXANTON ΤΩΝ ΕΙΣ AEKA PHORUM DECEM LIBRIS COMPREHENSA. 
TO ENATON. LIBER NONUS. 
ΚΕΦ. Α΄. CAP. I. 
HPAKAEITOX. HERACLITUS. 


Ἡράχλειτος Βλύσωνος 7, ὥς τινες, “Ηραχίοντος p — Heraclitus Blysonis sive, ut quidam volunt , Heraciontis 
Ἐφέσιος. οὗτος ἤχμαζε μὲν χατὰ τὴν ἐνάτην xai — filius, Ephesus. Hic circa nonam et sexagesimam 
imos, Ὀλυμπιάδα. Μεγαλόφρων δὲ γέγονε παρ’ — Olympiadem clarus est habitus. Fuit autem ultra ceteros 
ντινοῦν χαὶ ὑπερόπτης, ὡς χαὶ ἐκ τοῦ συγγράμματος alto animo et contemnente omnes, ut ex ipso ejus scripto 
tz δῆλον, iv ὦ à φησι, « Πουλυμαθυηΐη νόον οὐ διδά- apparet , ubi ait : Multarum rerum scientia non dat sa- 
κει" "letocov γὰρ à ἂν ἐδίδαξε xal Πυθαγόρην, abris nam mentem : nam alioquin Hesiodo dedisset et Pytha- 
: Ziegdwa xai “Π χαταῖον, υ εἶναι γὰρ ἕν τὸ σοφὸν gorc, itemque Xenophani et Hecatco. Namque unum 
xt5:25021 γνώμην ἅτ᾽ οἴη χυξερνήσει πάντα διὰ πάν. esse sapiéns nosse mentem quz sola gubernet omnia per 
ww τὸν θ᾽ Ὅμηρον ἔφασχεν ἄξιον ἐκ τῶν ἀγώνων — omnia. Homerumque dicebat dignum qui ex certaminibus 
χύχρλεσθαι xat ῥαπίζεσθαι, χαὶ Ἀρχίλοχον ὁμοίως.  ejiceretur colaphisque czederetur, Archilochumque simili- 
ἢ Dive δὲ xal, « "Y6ow χρὴ c6svvóvat μᾶλλον ἢ ter. (2) Dicebat autem etiam, Insolentiam ezstingui 
τρχαῖήν" » xal, « Μά εσθαι χρὴ τὸν ὄζωον ὑπὲρ τοῦ — oportet magis quam incendium : item, Plebem oportet 
0tou ὅχως ὑπὲρ Til ἔλεος. » χαθάπτεται δὲ xai τῶν — pro lege non secus ac pro muro pugnare. — Acriter autem 
Es: ἐσίων ἐπὶ τῷ τὸν ἑταῖρον ἐχθαλεῖν “Ἑρμόδωρον, ἐν Ephesios carpit, quod amicum suum Hermodorum ejece- 
A φύσιν, « Ἄξιον !'E ὑφεσίοις ἡδηδὸν ἀποθανεῖν πᾶσι — rant, ubi dicit, Merentur Ephesii puberes mori omnes et 
αἱ τοῖς ἀνήθοις τὴν πόλιν χαταλιπεῖν, οἵτινες Ἕρμό- impuberibus urbem relinquere, quoniam Hermodorum 
ep ἑωυτῶν ὀνήιστον ἐξέθαλον λέγοντες, Ἡμέων — ipsorum prastantissimum expulerunt , dicentes , Nemo 
tid, ὀνήιστος ἔστω “ εἰ δέ τις τοιοῦτος, ἄλλη τε καὶ inler nos pra ceteris excellat : quodsi quis erit talis, 
tz ἄλλων. » ἀξιούμενος δὲ χαὶ νόμους θεῖναι πρὸς αὖ- alibique esto οὐ cum aliis. Quum autem rogaretur a 
ὧν ὑπερεῖδε διὰ τὸ ἤδη, κεκρατῆσθαι τῇ πονηρᾷ πο- civibus ut leges ipsis poneret, facere contempsit , quod jam 
sio τὴν πόλιν, (3) ἀναχωρήσας δ᾽ εἰς τὸ ἱερὸν τῆς  Civilas pessima consuetudine imbuta esset. (3) Secedens 
ἀρτέαιδος μετὰ τῶν παίδων ἠστραγάλιζε " περιστάν- — Yero ad templum Diane cum pueris ludebat : circumstan- 
wi δ᾽ αὐτὸν τῶν ᾿Εφεσίων, « τί, ὦ χἄχιστοι, θαναά- tibus autem ipsum Ephesiis, Quid, inquit, o perditi, mi- 
t; ἔφη" ἢ οὐ κρεῖττον τοῦτο ποιεῖν 7| μεθ᾽ ὑμῶν ramini? nonne przestat istud facere quam vobiscum ultra 
SArztuzafat ;*» Kat τέλος μισανθρωπήσας xat ἐχπα- 3 rempublicam administrare? Tandem hominum odio perci- 
tus secessit vitamque in montibus ducebat , olera et herbas 
comedens. Fjus rei gratia morbo aqua intercutis abreptus . 
ad urbem rediit, medicosque per anigmata sciscitabatur 
an possent ex imbre siccitatem facere. llis non intelligen- 
libus, se ipsum boum stabulo includens et fimo bubulo 
obruens eo calore arbitrabatur noxium et exundantem hu- 
ty ἀλέᾳ ἤλπισεν ἐξατιαισθήσεσθαι. οὐδὲν δ᾽ ἀνύων — morem exhaurire posse. Ubi vero ne sic quidem quidquam 


"LB UN * , i. y cv. ' y . - . 
«5 οὕτως, ἐτελεύτα βιοὺς ἔτη ἑξήκοντα. (4) xat ἔστιν proficiebat, mortuus est sexagesimum setatis agens annum. 


, Lj α- ev ’ X L4 
7925 £v τοῖς ὄρεσι διητᾶτο, πόας σιτούμενος xat βοτά- 
. LI ; ^ - * ef^ Leod 
ἃς, x1l uévxot διὰ τοῦτο περιτραπεὶς εἰς ὕδερον λατῆλ- 
tv εἰς ἄστυ χαὶ τῶν ἰατρῶν αἰνιγματωδῶς ἐπυνθάνετο 
| δύναιντ᾽ ἐξ ἐπομθρίας αὐχυὸν Tocat τῶν δὲ μὴ 
υνέγτων, αὐτὸν εἷς βουστάσιον χατορύξας τῇ τῶν βο- 


" αὐτὸν ἡμῶν οὕτως ἔχον" (1) Estque in ipsum nostrum sic habens epigramma : 
M Ἡράκλειτον ἐθαύμασα, πῶς ποτε τὸ ζῆν Mecum Heraclitum mirabar sepe quod olim 
)5E διαντλήσας ὃ δύςμορος εἶτ᾽ ἔθανεν" sic vitam infelix hausit et inde ohiit. 
σῶμα γὰρ ἀρδεύσασα χαχὴ νόσος ὕδατι φέγγος Nam malus ossa rigans et aquosus corpora languor, 
: * . . . 
ἐσύεσεν ἐν βλεφάροις καὶ σχότον ἠγάγετο. exstincto invexit lumine mox tenebras. 


Fee δέ φησι λέγειν αὐτὸν τοῖς ἰατροῖς εἴ τις δύ. — Hermippus autem refert illum medicis dixisse, num pos- 
Tan τὰ ἔντερα πιέσας τὸ ὑγρὸν ἐξερᾶσαι" ἀπειπόντων — set quispiam pressis intestinis humorem exhaurire; negan- 

i ἡεῖναι αὑτὸν εἰς τὸν ἥλιον xai χελεύειν τοὺς παῖδας — tibus autem, se ipsum solis objecisse radiis ac jussisse pue- - 

^ie χαταπλάττειν᾽ οὕτω δὴ χατατεινόμενον δευ-ὀ ris boum fimo se oblinere; ila vero distentum — alte:o 


15. 


228 BIBA. 8, o. 


τεραῖον τελευτῆσαι χαὶ ταφῆναι ἐν τῇ ἀγορᾶ. — Neav- 
θης δ᾽ ὃ Κυζικηνός φησι μὴ δυνηθέντ᾽ αὐτὸν ἀποσπά- 
σαι τὰ βόλιτα μεῖναι xal διὰ τὴν μεταθολὴν ἀγνοη- 
θέντα χυνόθρωτον γενέσθαι. 
δ ἐχ παίδων, ὅτε xai νέος ὧν ἔφασχε μηδὲν εἰδέναι, τέ- 
λεῖος μέντοι γενόμενος πάντ᾽ ἐγνωχέναι. ἤχουσέ τ᾽ 
οὐδενός, ἀλλ᾽ ἑωυτὸν ἔφη διζήσασθα: xal μαθεῖν πάντα 
παρ᾽ ἑωυτοῦ. Σωτίων δέ φησιν εἰρηχέναι τινὰς Ξξενο- 
φάνους αὐτὸν ἀχηχοέναι" λέγειν τ᾽ Ἀρίστωνα ἐν τῷ 
10 περὶ Ἡραχλείτου xai τὸν ὕδερον αὐτὸν θεραπευθῆναι, 
ἀποθανεῖν δ᾽ ἄλλη νόσῳ. τοῦτο δὲ xal Ἱππόθοτός 
φησι. Τὸ δὲ φερόμενον αὐτοῦ βιόλίον ἐστὶ uiv ἀπὸ 
τοῦ συνέχοντος περὶ φύσεως, διήρηται δ᾽ εἰς τρεῖς λό- 
γους, εἷς τε τὸν περὶ τοῦ παντὸς xal τὸν πολιτιχὸν xal 
[6 θεολογιχόν. — (e) ἀνέθηκε δ᾽ αὐτὸ εἷς τὸ τῆς ᾿Αρτέμιδος 
ἱερόν, ὡς μέν τινες, ἐπιτηδεύσας ἀσαφέστερον γρά- 
ψαι, ὅπως οἱ δυνάμενοι προςίοιεν αὐτῷ xal μὴ ἐχ τοῦ 
δημώδους εὐχαταφρόνητον εἴη. τοῦτον δὲ xal ὃ Tiv 


ὑπογράφει λέγων, 
20 Τοῖς δ᾽ ἔνι χοχχυστὴς ὀχλολοίδορος "HpaxAtvros 
αἰνιχτὴς ἀνόρουσε. 


Θεόφραστος δέ φησιν ὑπὸ μελαγχολίας τὰ μὲν ἡμιτελῆ, 
τὰ δ᾽ ἄλλοτ᾽ ἄλλως ἔχοντα γράψαι. σημεῖον δ᾽ αὐτοῦ 
τῆς μεγαλοφροσύνης Ἀντισθένης φησὶν ἐν διαδοχαῖς" 
25 ἐχχωρῆσαι γὰρ τἀδελφῷ τῆς βασιλείας. τοσαύτην δὲ 
δόξαν ἔσχε τὸ σύγγραμμα ὡς xal αἱρετιστὰς ἀπ᾽ αὐτοῦ 
γενέσθαι τοὺς χληθέντας Ηραχλειτείους. 

δ᾽ αὐτῷ καθολιχῶς μὲν τάδε" "Ex πυρὸς τὰ πάντα συν- 
ἐστάναι xal εἷς τοῦτο ἀναλύεσθαι: πάντα τε γίνεσθαι 
30 χαθ᾽ εἱμαρμένην xal διὰ τῆς ἐναντιοτροπῆς ἡρμόσθαι 
τὰ ὄντα" καὶ πάντα ψυχῶν εἶναι xai δαιμόνων πλήρη. 
εἴρηκε δὲ χαὶ περὶ τῶν ἐν τῷ χόσμῳ συνισταμένων 
πάντων [παθῶν], ὅτι 0᾽ ὁ ἥλιός ἐστι τὸ μέγεθος ὅσος 
φαίνεται, λέγει δὲ xat , Vy; πείρατα οὐχ ἂν ἐξεύ- 
35 poto πᾶσαν ἐπιπορευόμενος 500v οὕτω βαθὺν λόγον 
ἔχει. τήν τ᾽ οἴησιν ἱερὰν νόσον ἔλεγε xal τὴν ὅρασιν 
ψεύδεσθαι. λαμπρῶς τ᾽ ἐνίοτε ἐν τῷ συγγράμματι 

' xai σαφῶς ἐχδάλλει, ὥςτε xai τὸν νωθέστατον ῥαδίως 
Ὑνῶναι xai δίαρμα ψυχῆς Aabeiv: ἥ τε βραχύτης καὶ 
40 τὸ βάρος τῆς ἑρμηνείας ἀσύγχριτον. (8) Καὶ τὰ ἐπὶ 
μέρους δὲ αὐτῷ ὧδ᾽ ἔχει τῶν δογμάτων: Πῦρ εἶναι στοι- 
᾿χεῖον xal πυρὸς ἀμοιῤὴν τὰ πάντα, ἀραίωσει xai πυ- 
χνώσει γινόμενα. σαφῶς δ᾽ οὐδὲν ἐχτίθεται, γίνεσθαί τε 
πάντα xax! ἐναντιότητα xai ῥεῖν τὰ ὅλα ποταμοῦ δίχην. 

45 πεπεράνθαι τε τὸ πᾶν xal ἕνα εἶναι χόσμον" γεννᾶσθαί 
τ᾽ αὐτὸν ἐχ πυρὸς xal πάλιν ἐχπυροῦσθαι χατά τινας 
περιόδους ἐναλλὰξ τὸν σύμπαντα αἰῶνα" τοῦτο δὲ γί- 
νεσθαι χαθ᾽ εἱμαρυένην. τῶν δ᾽ ἐναντίων τὸ μὲν ἐπὶ τὴν 
γένεσιν ἄγον χαλεῖσθαι πόλεμον χαὶ ἔριν, τὸ δ᾽ ἐπὶ τὴν 
[0 ἐκπύρωσιν ὁμολογίαν xal εἰρήνην. xai τὴν μεταδολὴν 
δὸὸν ἄνω χάτω τόν τε χόσιον γίνεσθαι χατὰ ταύτην. (9) 

. πυχνούμενον γὰρ τὸ πῦρ ἐξυγραίνεσθαι συνιστάμενόν τε 
γίνεσθαι ὕδωρ, πηγνύμενον δὲ τὸ ὕδωρ εἰς γὴν τρέπε- 


HPAKAEITOX. 


die obüsse sepultumque in foro esse.  Neantlus ie: 
Cyzicenus ait illum, fimo bubulo quum se eximere » 
posset, ita perstitisse atque ob eam mutationem isnuty 


(5) l'étove δὲ θαυμάσιος 4 ἃ canibus discerptum 6856. (5) Fuit autem a puero min 


bilis, unde et, quum esset juvenis, nihil se dicebat scire 
ubi vero ad virilitatis annos evaserat, nibil ignorare. X 
minem quidem audivit, verum semet ipsum pervestigand 
operam dedisse omniaque ex semet ipso didicisse aicbs 
Sotion autem quosdam dixisse refert Xenophanis ila 
fuisse auditorem : Aristonemque in libro de Hera hti. 
cere aquae intercutis morbo curato alio malo illum m 


tuum esse. ldem refert Hippobotus. Ejus vero qui les 


tur liber generaliter quidem de natura est, celerum tn 
in partes scinditur : namque et de. universo et de repa 
blica et de theologia disserit. (6) Eum vero iile in tempi 
Dianre deposuit, ut quidam putant, de industria obicurie 
scriplum , ut soli eruditi ipsum legerent , neu, si a wu; 
passim legeretur, facile contemni posset. Hunc wr« 
Timon descripsit his verbis : 


Inque his correptor mordax plebis Heraclitus 
obscurus surrexit. 


Theophrastus illum atra bile laborantem alia semiperíct:, 
alia inter se dissidentia scripsisse refert. Ejus alti ausi 
signum Antisthenes in Successionibus id asserit , qued íra- 
tri regnum concesserit. — Tantum vero glorie meri 
ipsius liber, ut sectatores habuerit qui appellantur lkes- 


(7) ᾿Εδόκει 6 clitii. (7) Sunt autem ista quie illi summatim visa sut 


Ex igne cuncfa constare in eumque resolvi omnia; i3» 
omnia fieri et ex conversione contraria quie sinl oma 
congruere et coaptari ; animarum item et dxmonum pem 


-esse omnia. Dixit et de iis qua in mundo contingunt oms- 


bus, solisque eam esse magnitudinem quae cernitur οἱ 

lis. Dicit vero etiam, animze terminos nunquam reperi 
posse, quacunque quis via id exploraverit : adeo proíi 
ejus esse rationem.  Arrogantiam sacrum mocbum appe 
bat, visumque fallacem esse. Clare quidem interdum 

aperte in suo opere loquitur, ut vel tardissimo cuique 
sit ad intelligendum idemque animi quandam clik 
sentiat : concinnitas quoque stili et gravitas incompar 
lisest. (8) Jam vero per partes digesta sic se habent qj 
decrela : lgnem elementum essc ignisque vicissitudine 
stare omnia, tum raritate tum densitate genita. Aperte 
nihil explicat. Fierique omnia per contrarietatem et fl 
nis in modum omnia fluere. Finitumque esse boc un^ 
sum et unum esse mundum : eumque ex igne naxi εἰ Π' 
sus per quosdam ambitus conflagrare, idque per vices ii 
petiium : id autem fato fieri. Ex his vero qua cet 
sunt id quidem quod ad generationem adducat vocari e 
et contentionem; quod autem ad conflagrationem, c 
diam et pacem. Mutationem quoque viam ess ἢ 
deorsumque ducentem , secundum quam fieri mundun. 
Densatum quippe ignem liquescere coaciumque 3 
fieri, concretam .xero aquam in humum verti: d 















.LIB. IX. 1. HERACLITUS. 


rat χαὶ ταύτην ὁδὸν ἐπὶ τὸ χάτω εἶναι λέγει. πάλιν τ᾽ 
ὑτὴντὴν γὴν χεῖσθαι, ἐξ ἧς τὸ ὕδωρ γίνεσθαι, ἐχ δὲ τού- 
πὸ τὰ λοιπά, σχεδὸν πάντα ἐπὶ τὴν ἀναθυμίασιν ἀνάγων 
τὴν ἀπὸ τῆς θαλάττης. αὕτη δ᾽ ἐστὶν ἡ ἐπὶ τὸ ἄνω δὸός. 
ἥνεσθαι δ᾽ ἀναθυμιάσεις ἀπό τε γῆς xal θαλάττης, ἃς 
iiv λαμπρὰς xal καθαράς, ἃς δὲ σχοτεινάς, αὔξεσθαι 
ἢ τὸ uiv πῦρ ὁπὸ τῶν λαμπρῶν, τὸ δ᾽ ὑγρὸν ὑπὸ 
τῶν ἑτέρων. τὸ δὲ περιέχον ὁποῖόν. ἐστιν οὐ δηλοῖ" 
rv, μέντοι ἐν αὐτῷ σχάφας ἐπεστραμμένας χατὰ 
κοῖλον πρὸς ἡμᾶς, ἐν αἷς ἀθροιζομένας τὰς λαμπρὰς 
ἐναθυμιάσεις ἀποτελεῖν φλόγας, ἃς εἶναι τὰ ἄστρα. 
(te) λαμπροτάτην δ᾽ εἶναι τὴν τοῦ ἡλίου φλόγα xal 
ϑερυοτάτην. τὰ μὲν γὰρ ἄλλα ἄστρα πλεῖον ἀπέχειν 
ἀπὸ γῆς χαὶ διὰ τοῦτο ἧττον λάμπειν xal θάλπειν, 
τὴν δὲ σελήνην προςγειοτέραν οὖσαν μὴ διὰ τοῦ καθα- 
ρ φέρεσθαι τόπου. τὸν μέντοι ἥλιον ἐν διαυγεῖ χαὶ 
ἀιμγεῖ χεῖσθαι xat σύμμετρον ἀφ᾽ ἡμῶν ἔχειν διά- 
ccr τοιγάρτοι μᾶλλον θερμαίνειν τε xal φωτίζειν. 
ἐλλείπειν θ᾽ ἥλιον xa σελήνην, ἄνω στρεφομένων τῶν 
σχαφῶν' τούς τε χατὰ μῆνα τῆς σελήνης σχημαστι- 
σμοὺς γίνεσθαι στρεφομένης ἐν αὐτῇ κατὰ μιχρὸν τῆς 
σχάφης. ἡμέραν τε xai νύχτα γίνεσθαι xal μῆνας xal 
ὥρας ἐτείους χαὶ ἐνιαυτοὺς δετούς τε χαὶ πνεύματα 
χαὶ τὰ τούτοις ὅμοια χατὰ τὰς διαφόρους ἀναθυμιάσεις, 
ἢ τὴν μὲν γὰρ λαμπρὰν ἀναθυμίασιν φλογωθεῖσαν ἐν 
τῷ χύχλῳ τοῦ ἡλίου ἡμέραν ποιεῖν, τὴν δ᾽ ἐναντίαν 
ἐπιαρατήσασαν νύχτ᾽ ἀποτελεῖν xai ἐχ μὲν τοῦ Àau- 
ποῦ τὸ θερμὸν αὐξανόμενον θέρος ποιεῖν, £x δὲ τοῦ σχο- 
τεινοῦ τὸ ὑγρὸν πλεονάζον χειμῶνα ἀπεργάζεσθαι. ἀχο- 
lobe; δὲ τούτοις xal περὶ τῶν ἄλλων αἰτιολογεῖ. περὶ 
4 τῆς γῆς οὐδὲν ἀποφαίνεται ποία τίς ἐστιν, ἀλλ᾽ οὐδὲ 
περὶ τῶν σχαρῶν. καὶ ταῦτα μὲν ἦν αὐτῷ τὰ δο- 
χῶντα, Τὰ δὲ περὶ Σωχράτους καὶ ὅσα ἐντυχὼν τῷ 
ουγνράαματι εἴποι, χομίσαντος Εὐριπίδου, χαθά φη-- 
σιν Ἀρίστων, ἐν τῷ περὶ Σωχράτους εἰρήχχμεν. (12) 
Σῆευχος μέντοι φησὶν ὁ γραμματιχὸς Κρότωνά τινα 
ἱστορεῖν ἐν τῷ Καταχολυμδητῇ Κράτητά τινα πρῶτον 
ες τὴν Ἕλλαδα χομίσαι τὸ βιδλίον" ὃν xal εἰπεῖν Az,- 
Mou τινὸς δεῖσθαι χολυμδητοῦ, ὃς οὐχ ἀποπνιγήσεται 
ἐν αὐτῷ, ἐπιγράφουσι δ᾽ αὐτὸ οἱ μὲν Μαύσας, οἱ δὲ 
περὶ φύσεως, Διόδοτος δὲ 
Ἀχριδὲς οἰάχισμα πρὸς σταθμὸν βίου, 


ἀλλο: γνώμην ἠθῶν, τρόπου χόσμον ἑνὸς τῶν ξυμπαν-- 


229 


viam esse deorsum ducentem. ΠΕ πιυπὶ ipsam denuo li- 
quescere atque ex ca fieri aquam, ex ca autem reliqua : 
ferme omnia enim ad evaporationem eam refert quae ex 
marifit. Hec autem sursum ducens via est. Porro eva- 
porationes ex terra fieri et mari, alias quidem lucidas et 
liquidas , alias vero occultas. A lucidis ignem, a reliquis 
humorem incrementa capere. Aerem vero cujusmodi sit 
non significat : esse tamen scaphas per concavum ad nos 
conversas, in quibus convenientes evaporationes lucidas 
efficere flammas, qum sint sidera. — (10) Esse autem 
lucidissimam calidissimamque solis flammam : namque 
astra cetera a terra remotiora esse atque ideo minus lucere 
minusque calefacere; lunam, quie terrze vicinior sit, non 
per liquidum locum deferri. Solem in suo splendore nulli 
admixtioni obnoxium durare , et modico a nobis intervallo 
distare : ex eo igitur magis calefacere atque illustrare. De- 
ficere item solem ac lunam quum scaplie ad superiora 
vertantur : menstruasque figuras lunze fieri, dum ejus 
sensim vertiturscapha. Diem item ac noctem et menses 
et tempestates et annos, pluvias et ventoe et his similia 
secundum evaporationes varias fieri. (11) Nam lucidam 
evaporationem 1n solis circulo inflammatam diem facere; 
contrariam vero, ubi obtinuerit, eflicere noctem : item 
ex lumine calorem auctum istatem elficere; ex tenebris 
humorem abundantem hiemem operari. 1nhunc modum 
et de czeteris causis disputat. Enimvero de terra cujusmodi 
sit nihil enuntiat , ac ne de scaphis quidem. Atque ita ejus 
dojinata fuere. Porro quod ad Socratem attinet, quzenaim 


7 ejus de illo sententia fuerit , quum ejus legisset librum ab 


Euripide sibi allatum , ut Ariston ait, diximus quum de 
Socrate loqueremur. (12) Seleucus tamen grammaticus ait 
Crotonem quendam in Urinatore tradere Cratetem quen- 
dam hunc librum primo in Greeciam attulisse ac dixisse 
eum librum Delio aliquo indigere natatore qui in illo non 
submergeretur.  Inscribunt eum alii Musas, de natura 
rerum alii, Diodotus vero 
Vit: stationi clavum exactum ad regulam ; 


quidam judicium morum, moris ordinem unius omnium. 


iud φασὶ δ᾽ αὐτὸν ἐρωτηθέντα διὰ τί σιωπᾷ, φάναι, 8 Aiunt illum, quum rogaretur cur taceret, dixisse, Ut vos 
ἐὦ ὑμεῖς λαλῆτε. » ἐπόθησε δ᾽ αὐτοῦ xat Δαρεῖος 9 loquamini. Ejus frui contubernio etiam Darius optavit , 


μετασχεῖν xal ἔγραψεν ὧδε πρὸς αὐτόν". 
π βασιλεὺς Δαρεῖος πατρὸς Ὑστάσπεω 
4 , . 
Πράχλειτον Ἐφέσιον σοφὸν ἄνδρα vpoca- 
γορεύει [χαίρειν]. 
Καταδέδλησαι λόγον περὶ φύσεως δυςνόητόν τε xal 
: », 
ἀκεήγητον. ἕν τισι μὲν οὖν ἑρμηνευόμενος κατὰ λέ- 
ἣν τὴν δοχεῖ δύναμί ἔγειν θεωρί 
τὴν δοχεῖ δύναμίν τινα περιέχειν θεωρίας χόσμου τε 
6i TL 3 € i , , ἃ d : 
7742 vto χαὶ τῶν ἐν τούτῳ γινομένων) ἅπερ ἐστὶν 


scripsilque ad eum ita : 
13. Rez Darius Hystaspis filius Heraclitum 
Ephesiumsapientem virum salutat. 


Librum de natura rerum scripsis(i , obscurum ad in- 
trelligendum dlfficilemque ad expenendum. 15 igitur si 
locis quibusdam ad. verbum exponatur, vim quandam 
speculationis continere videlur mundi to4ius et que in 


230 


ἐν θειοτάτη χείμενα χινησει΄ τῶν δὲ πλείστων Pxoydv 
ἔγοντα, ὥςτε καὶ τοὺς ἐπὶ πλεῖστον μετεσχηχότας συγ- 
γραψιάτων (᾿ λληνιχῶν) διαπορεῖσθαι τῆς ὀρθῆς δο- 
χούσης γεγράφθαι παρὰ σοὶ ἐξηγήσεως. βασιλεὺς οὖν 
Δαρεῖος Ἴ στάσπου βούλεται τῆς σῆς ἀκροάσεως μετα- 
- A , € ^ ^ 4 
σχεῖν xai παιδείας ᾿Ελληνιχῆς. ἔρχου δὴ συντόμως 
πρὸς ἐμὴν ὄψιν xal βασίλειον olxov* — (14). “Ἕλληνες 
γὰρ ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἀνεπισήμαντοι σοφοῖς ἀνδράσιν 
ὄντες παρορῶσι τὰ χαλῶς ὑπ᾽ αὐτῶν ἐνδειχνύμενα πρὸς 
10 σπουδαίαν ἀχοὴν xat μάθησιν. παρ᾽ duot δ᾽ ὑπάρχει 
e^ “,, ἡ 4 ’ A “ 
cot πᾶσα μὲν προεδρία, καθ᾽ ἡμέραν δὲ χαλὴ xal σπου- 
δαία προταγόρευσις xal βίος εὐδόχιμος σαῖς παραινέσε- 
σιν. 


Ld 


Ἡράκλειτος ἀπεχρίνατο οὕτως" 


15 Ἵ ράχλειτος ᾿ἘΕφέσιοςβασιλέϊ Δαρείῳ πα- 
τρὸς Ὑστάσπεω χαίρειν. 


"Oxócot τυγχάνουσιν ὄντες ἐπιχθόνιοι τῆς μὲν ἀλη,- 
θηΐης xal διχαιοπρα γμοσύνης ἀπέχονται, ἀπληστίη δὲ 
xai δοξοχοπίη προςέχουσι καχῆς ἕνεχα ἀνοίης. ἐγὼ δ᾽ 

ὃυ ἀμνηστίην ἔχων πάσης πονηρίης xat χόρον φεύγων πάν- 
τως οἰχειούμενον φθόνῳ xal διὰ τὸ περιίστασθαι ὑπερ- 
ηφανίην oüx ἂν ἀφιχοίμην ἐς Περσῶν χώρην, ὀλίγοις 
ἀρχεόμενος xaT ἐμὴν γνώμην. 


BIBA. Θ, a. HPAKAEITOX. 


eo fiunt omnium , que quidem sunt in dirino motu ca 
slitula : plurima tamen assensum cohibent , adeo i 
hiquoque qui plurimam literis (Greecis) dederunt op 
ram, de vera interpretalione ac sententia eorum 71 
scripsisti ambigant. Rex igitur Darius Hystaspis κ΄. 
auditor esse tuus cupit particepsque Grace erudit» 
Jieri. Venias itaque quamprimum in conspectum n» τ 
ac regiam domum : (4) Graci enim utplurinu i 
ros sapientes parum colere soliti non curant qua οἱ! 
preclare fuerint et ad audiendum studiose οἱ ad ἃ 
scendum tradita. | Apt me autem aderit tibi ous 
honor primatusque omnis, item quotidie sollicita οἷν; 
valio et grala allocutio vitaque (uis monilis conss* 
nea. 


Cui hoc responsum tulit Heraclitus : 


Heraclitus Ephesius regi Dario Hystos;: 
Álio salutem. 


Qtto/quot mortales in terris vivunt, a veritate a^,x 
stilia se longius removent , avaritice aulem ineryli?:! 
et glorie studio intendunt perdite dementia cia 
Ego autem omnis immemor nequiltic fastumque d'.* 
lans, cui semper adharet invidia , itemque superba 
effugiende causa nunquam in Persarum solum adre 
niam, peucis contentus secundum meam sententien. 


L4 ΄« € M , [4 
Γοιοῦτος μὲν ἁνὴρ xal πρὸς βασιλέα. (15) Δυημήτ- 10 Hujusmodi ille et adversus regem fuit. (193) Deme: 


35 tpio δέ φησιν ἐν τοῖς δαωνύμοις xol ᾿Αθηναίων αὐτὸν 
ὑπεοφρονῆσαι, δόξαν ἔχοντα παμπλείστην: χατα- 
, D σω - , , ^^ 
φρονούμενόν 0᾽ ὑπὸ τῶν ᾿Εφεσίων ἑλέσθαι μᾶλλον τὰ 
? - , 4 σω A M , 
oixeix. μέμνηται αὐτοῦ xxi 6 Φαληρεὺς Δημήτριος 
ἐν τῇ Σωχράτους ἀπολογία. 
AM 25 0 f MM Y 9 / 
Su ἐξήγηνται αὐτοῦ τὸ σύγγραμμα" καὶ γὰρ Ἀντισθένης 
xal ἫἩ ραχλείδης ὃ Ποντιχὸς Ἀλεάνῥης τε xal Σφαῖρος 
ὃ στωιχός, πρὸς δὲ Παυσανίας ὁ χληθεὶς Ἡ ραχλειτι- 
στής, Νιχουήδης τε xal Διονύσιος" τῶν δὲ γραμιλατι- 
χῶν Διόδοτος, ὃς οὔ φησι περὶ φύσεως εἶναι τὸ σύγ- 
3 ὰ [4 )) i A L4 
35 γράμμα, ἀλλὰ περὶ πολιτείας, τὸ δὲ περὶ φύσεως dv 
, y^ - € , Ld 
παραδείγματος εἴδει χεῖσθαι. (16) ᾿Ιερώνυμος δέ φησι 
" " M “ , € 4 e , » 
xai Σχυθῖνον τὸν τῶν ἰάμόων ποιητὴν ἐπιβαλέσθαι τὸν 


ἐχείνου λόγον διὰ μέτρου ἐχθάλλειν. πολλά τ᾽ εἰς αὐ-  4*9se illius librum versibus exponere dixit. Multa ze 


^ 3 , , 9 A / 
τὸν ἐπιγράμματα φέρεται, ἀτὰρ δὴ xai τόδε " 
4 Ἥράχλειτος ἐγώ᾽ τί μ᾽ ἄνω χάτω ἕλχετ᾽ ἄμουσοι; 
οὐχ ὑμῖν ἐπόνουν, τοῖς δ᾽ ἔμ᾽ ἐπισταμένοις. 
T Ψ , ^9 / 
εἷς ἐμοὶ ἄνθρωπος τριςμύριοι, οἵ δ᾽ ἀνάριθωοι 
οὐδείς. ταῦτ᾽ αὐδῶ xat παρὰ Φερσεφόνη. 
xai ἄλλο τοιόνδε" 
45 Μὴ ταχὺς Ἡρακλείτου ἐπ᾽ ὀμφαλὸν εἴλεε BiGAov 
τοὐφεσίου * μάλα τοι δύςύατος ἀτραπιτός. 
ὀρφνὴ xal σχότος ἐστὶν ἀλάμπετον: ἣν δέ σε 
[μύστης 
4 [4 ΄- , , 5 , 
εἰςαγάγη, φανεροῦ λαμπρότερ᾽ ἠελίου. 


(17) l'eyóvaat δ᾽ Ἣ ράχλειτοι πέντε " πρῶτος αὐτὸς οὗτος" 13 17) Quinque autem Heracliti (uere . primus hic e; 


ν 7 1 , T7 * ΩΣ "^^ e^ 
bU ;EUtEpOQ ποιητης Auptxos ; οὗ ἐστι τῶν ὁὀωόεχα θεῶν 


πλεῖστοί t εἰσὶν ÓGOLI I 


autem in Cognominibus ipsum et Athenienses asperuatam 
ait , apud quos magna de illo erat opinio ; et quum Ephesi 
esset contemptui, tamen in patria vivere malusse. W* 
minit illius Demetrius quoque Phalereus in Socratis Deoa- 
Plurimique fuere qui ejus exponerent librun : 
quippe et Antisthenes et Heraclides Ponticus Cleanthes 
et Sphi:erus Stoicus, Parnsanías praterea qui ]eracilcti 
appellatus est, Nicomedes quoque ac Dionysius; ex sam 
maticis autem Diodotus , qui opus illud non de natura. "δὲ 
de republica dixit disserere : nam quae de natura dis 
in exempli speciem inserta illic esse. (16) Hieron 
autem Scythinum quendam iamborum poetam agree 


sione. 










epigrammata in ipsum feruntur, in quibus etiam hoc : 
Heraclitus ego : quid me ve«satis inepti ? 
Non vos, sed doctos tam grave querit opus. 
Unus homo est nobis ter mille, sed innumerali 
nemo. Vel in Stygiis hiec ego dico locis. 


Jtem aliud hocce : 


Noli Heraclitum rapido percurrere cursu : 
est via difficilis , luce papyrus eget. 

At si doctus in hac te duxerit atria vales, 
Cuncta videbuntur lucidiora die. 


cundus poeta lyricus, cujus est illa duodecim deoruut laus] 


* 


LIB. IX, 2. XENOPHANES. 


vaeutov* τρίτος ἐλεγείας ποιητὴς Αλιχαρνασεύς, 
i; ὃν Καλλίμαχος πεποίηχεν οὕτως" 


Εἰπέτις. Ἡ ράχλειτε, τεὸν μόρον, ἐς δ᾽ ἐμὲ δάχρυ 
ἤγαγεν, ἐμνήσθην δ᾽ ὁσσάχις ἀμφότεροι 
ἥλιον ἐν λέσχηῃ χατεδύσαμεν- ἀλλὰ σὺ μέν που, 
ξεῖν᾽ Ἀλιχαρνασεῦ,, τετράπαλαι σποδιή " 
αἵ δὲ real ζώουσιν ἀηδόνες, ἧσιν ὁ πάντων 
ἁρπάχτης ᾿Δίδης οὐχ ἐπὶ χεῖρα βαλεῖ. 
ἔταρτος Λέσδιος. ἱστορίαν γεγραφὼς Μαχεδονιχήν * 
τέμπτος σπουδογέλοιος, ἀπὸ χιθαρῳδίας μεταδεθηκὼς 
le τόδε τὸ εἶδος. 





ΚΕΦ. Β΄. 


ΧΕΝΟΦΑΝΗ͂Σ. 


I&, Ξενουνάνης Δεξίου 7|, ὡς Ἀπολλόδωρος, Ὀρθομέ- 1 


e *» - ed "f 
vox Κολοφώνιος ἐπαινεῖται Uns τοῦ Τίμωνος * 
YÀM , 


φησὶ 


Ξεινοφάνην ὑπάτυφον, Ounparacay ἐπιχόπτην. 
Xx ἐχπεσὼν τῆς πατρίδος ἐν Ζάγχλη τῆς Σιχελίας 


231 


tertius elegiee poeta Halicarnasseus, in quem Callimaclius 
sic scripsit : 


Heraclite , mihi quidam tua funera dixil , 
et subito lacrimis immaduere gen, 

Quum memini longos quoties consumpeimus ambo 
soles, miscentes seria multa jocis. 

Pulvis at es tenuis nunc hospes : sed tua Musa 
vivit, Plutonis nec timet illa manus. 


Quartus Lesbius , qui Macedonum scripsit historiam ; quin- 
tus seria miscens ridiculis, qui ab arte cithara canendi trans 
iit ad hoc scribendi genus. 





CAP. II. 
XENOPHANES. 


18. Xenophanes Dexii sive , ut Apollodorus ait , Orthome- 
ms filius Colophonius a Timone laudatur : ait enim, 


JEquus Xenophanes , fraudum reprehensor Homeri. 


Puleus autem patria Zancle in Sicilia moratus est atque 


iitotóe xoi ἐν Κατάνη. διήχουσε δὲ xaz' ἐνίους μὲν 2 Catinm. Sunt qui neminem audisse dicant; neque desunt 


xot, χατ᾽ ἐνίους δὲ Βότωνος ᾿Αθηναίου 5 ὥς τινες, 
Ἀρμελάου,. καί, ὡς Σωτίων φησί, xav ᾿Αναξίμαν- 
30y ἦν, γέγραφε δὲ χαὶ ἐν ἔπεσι χαὶ ἐλεγείας 
μους xa0' Ἡσιόδου χαὶ Ὁμήρου, ἐπιχόπτων 
τῶν τὰ περὶ θεῶν εἰρημένα. ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ἐρ- 
γαγώδει τὰ ἑαυτοῦ. ἀντιδοξάσαι τε λέγεται Θαλῇ, καὶ 
Πυϊαγόρᾳ, χαθάψασθαι δὲ χαὶ Envios. [A xxpo- 
ῥιωτατός τε γέγονεν, ὥς mou xal αὐτός φησιν. 


9) Ἤδη 3' ἑπτά τ᾽ ἔασι xol ἑξήκοντ᾽ ἐνιαυτοὶ 
βληστρίζοντες ἐμὴν φροντίδ᾽ dv “Ἑλλάδα γῆν᾽ 
lx γενετῆς δὲ τότ᾽ ἦσαν ἐείκοσι πέντε τε πρὸς τοῖς, 
εἴπερ ἐγὼ περὶ τῶνδ᾽ οἶδα λέγειν ἐτύμως. 


bra δὲ τέτταρα εἶναι τῶν ὄντων στοιχεῖα, χόσμους δ᾽ 
ἰπείρους, παραλλάχτους δέ, τὰ νέφη συνίστασθαι 
27: iy ἡλίου ἀτμίδος ἀναφερομένης χαὶ αἰρούσης αὐτὰ 
ἐς τὸ περιέχον. οὐσίαν θεοῦ σφαιροειδῆ, μηδὲν 
Muotoy. ἔ ἔχουσαν. ἀνθρώπῳ ὅλον ὃ δ᾽ ὁρᾶν χαὶ ὅλον 
bot, μὴ μέντοι ἀναπνεῖν: σύμπαντά τ᾽ εἶναι 
μῶν xat φρόνησιν χαὶ ἀΐδιον. πρῶτός τ᾽ ἀπεφήνατο 
ὅτι πᾶν τὸ γινόμενον φθαρτόν ἐστι χαὶ ἣ ψυχὴ πνεῦμα" 

jr, δὲ χαὶ τὰ πολλὰ ἥσσω νοῦ εἶναι. xal τοῖς τυράννοις 
vy ivety ἡ ὡς ἥκιστα ἢ ὡς ἥδιστα. (20) ᾿Εμπεδοχλέους 
δ᾽ εἰπόντος αὐτῷ ὅτι ἀνεύρετός ἐστιν 6 σοφός, « εἶχό- 
WX, ἔφη" σοφὸν γὰρ εἶναι δεῖ τὸν ἐπιγνωσόμενον 
τὸν Cogóv. » φησὶ δὲ Σωτίων πρῶτον αὐτὸν εἰπεῖν 
ἀχατάληπτ' εἶναι τὰ πάντα, πλανώμενος. ἐποίησε 
C xal Κολοφῶνος χτίσιν χαὶ τὸν εἰς Ἐλέαν τῆς Ἴτα- 
^a; ἀποιχισμὸν ἔπη διςχίλια. χαὶ ἤχμαζε χατὰ τὴν 


qui Botonis Atheniensis auditorem fuisse asseverent ; alii 
Archelaum audisse. Atque, ut Sotion ait, Anaximandri 


καὶ 3 setate vixit. Scripsit autem carmine heroico , item elegias 


atque iambos contra Hesiodum atque Homerum, qua de 
diis dixere illis exprobrans. Ipse quoque sua canebat poe- 
mata. "Thaletisac Pythagoreeopinionibus contraria sensisse 
fertur, Epimenidemque increpuisse. Vitam in ultimam se- 
nectutem produxit, sicuti et ipse quodam in loco testatur, 


, dicens: 


(19) Jam sexaginta septem anni prizeterierunt, 
jactantes curas Graja per arva meas : 
Sed tum viginti quinque a natalibus acti, 


si quidem ego haec recte sum meminisse potis. 


Ait autera quattuor esse rerum elementa , infinitos autem 
mundos eosdemque mutabiles. Nubes consistere quum vapo- 
resasole excitati sursum feruntur easque in aerem elevant. 
Dci substantiam rotundam esse et globosam nihilque cum 
liomine habere commune ; totum cernere totumque audire, 
non tamen respirare; denique omnibus suis partibus et 
mentem esse et prudentiam atque sternitatem.  Primus- 
que pronuntiavit quidquid nascatur, idem interire debere; 
item animam spiritum : aiebat vero etiam pleraque inferiora 
mente esse. Itemtyrannis congrediendum aut minime esse 
aut suavissime. (20) Empedocleautem dicente ipsi sapien- 
tem inveniri non posse, Recte, inquit : nam sapiens sit ne- 
cesse est, qui norit explorare sapientem. Omnia incom- 
prehensibilia esse primum hunc dixisse Sotion auctor est , 
sed fallitur. Scripsit etiam Origines Colophonis et de Ita- 
lica in Eleam colonia versus ad duo millia. Floruit sexa- 


ξξηχοστὴν Ὀλυμπιάδα. φησὶ δὲ Δημήτριος ὃ Φαλη- Á gesima fere Olympiade. Refert vero Demetrius Phalereus 


2323 


ρεὺς £v τῷ περὶ γήρως καὶ Παναίτιος ὃ στωιχὸς ἐν τῷ 
περὶ εὐθυμίας ταῖς ἰδίαις χερσὶ θάψαι τοὺς υἱεῖς αὐτόν, 
χαθάπερ xal ᾿Αναξαγόραν. δοχεῖ δὲ " πεπρᾶσθαι ὑπὸ 
τῶν Πυθαγοριχῶν Παρμενίσχου xa Ὀρεστάδου, χαθά 

t φησι Φαδωρῖνος ἐν ἀπομνημονευμάτων πρώτῳ. Γέ- 
γονε δὲ xal ἄλλος Ξενοφάνης Λέσόιος ποιητὴς ἰάμδων. 
καὶ οὗτοι μὲν οἱ σποράδην. 





ΚΕΦ. r'. 
IIAPMENIAHZ. 


21. Παρμενίδης Πύρητος ᾿Ελεάτης διήχουσε Zevopd- 1 
γους. τοῦτον Θεόφραστος ἐν τῇ ἐπιτομῇ Ἀναξιμάνδρου 
10 φησὶν ἀχοῦσαι. ὅμως δ᾽ οὖν ἀχούσας χαὶ Ξενοφάνους 
οὐκ ἠχολούθησεν αὐτῷ. ἐχοινώνησε δὲ καὶ Ἀμεινίᾳ 
xal Διοχαίτη τῷ Πυθαγοριχῷ;, ὡς ἔφη Σωτίων, ἀνδρὶ 
πένητι μέν, καλῷ δὲ χἀγαθῷ. ᾧ xai μᾶλλον ἠχολού- 
(ncs xai ἀποθανόντος ἡρῷον ἱδρύσατο. γένους θ᾽ 
i5 ὑπάρχων λαμπροῦ xai πλούσιος ὑπ’ ᾿Ἀμεινίου, ἀλλ᾽ 
οὐχ ὑπὸ Ξενοφάνους εἰς ἡσυχίαν προετράπΥ. Πρῶτος 

δ᾽ οὗτος τὴν γῆν ἀπέφηνε σφαιροειδῆ xal ἐν μέσῳ χεῖ- 
σθαι. δύο τ᾽ εἶναι στοιχεῖα, πῦρ xal γῆν" χαὶ τὸ 
μὲν δημιουργοῦ τάξιν ἔχειν, τὴν δ᾽ ὕλης. (22) γένεσίν 
20 τ᾽ ἀνθρώπων ἐξ ἰλύος πρῶτον γενέσθαι" αὐτῶν δ᾽ 
ὑπάρχειν τὸ θερμὸν χαὶ τὸ ψυχρόν, ἐξ ὧν τὰ πάντα 
συνεστάναι, καὶ τὸν νοῦν χαὶ τὴν ψυχὴν ταὐτὸν εἶναι, 
χαθὰ μέμνηται xat Θεόφραστος ἐν τοῖς Φυσιχοῖς, πάν- 
τῶν σχεδὸν ἐχτιθέμενος τὰ δόγματα. δισσήν τ᾽ ἔφη 

» εἶναι τὴν φιλοσοφίαν, τὴν μὲν κατ᾽ ἀλήθειαν, τὴν δὲ 


χατὰ δόξαν. διὸ χαί φησί που" 


2 


Χρεὼ δέ σε πάντα πυθέσθαι 
ἦμὲν ἀληθείης εὐπειθέος ἀτρεμὲς ἦτορ, 
ἠδὲ βροτῶν δόξας, τῆς οὐχ ἔνι πίστις ἀληθής. 
zo Καὶ αὐτὸς δὲ διὰ ποιημάτων φιλοσοφεῖ, χαθάπερ 3 
Ἡσίοδός τε καὶ Ξενοφάνης καὶ ᾿Εμπεδοχλῇς. χριτή- 
pov δὲ τὸν λόγον εἶπε᾽ τάς τ᾽ αἰσθήσεις μὴ ἀχριθεῖς 
ὑπάρχειν. φησὶ γοῦν " 
Μηδέ σ᾽ ἔθος πολύπειρον ὁδὸν χατὰ τήνδε βιάσθω 
γωυᾶν ἄσχοπον ὄμμα xat ἠχήεσσαν ἀχουὴν 
xal γλῶσσαν, χρῖναι δὲ λόγῳ πολύδηριν ἔλεγχον. 


(38) διὸ καὶ περὶ αὐτοῦ φησιν 6 Τίμων " 


Παρμενίδου τε βίην μεγαλόφρονα, τὴν πολύδοξον, 
ὅς δ᾽ ἐπὶ φαντασίας ἀπάτης ἀνενείχατο νώσεις. 


40 Elc τοῦτον xal Πλάτων τὸν διάλογον γέγραφε, Παρ- 
μενίδην ἐπιγράψας ἢ περὶ ἰδεῶν. ἤχμαζε δὲ χατὰ 
τὴν ἐνάτην xal ἑξηχοστὴν Ὀλυμπιάδα. χαὶ δοχεῖ 
πρῶτος πεφωραχέναι τὸν αὐτὸν εἶναι Ἕσπερον xal 
Φωςφόρον, ὥς φησι Φαῤωρῖνος ἐν πέμπτῳ τῶν ἀπο- 

46 μνημονευμάτων" οἱ δὲ Πυθαγόραν. Καλλίμαχος δέ 





BIBA. Θ, y. ΠΑΡΜΕΝΙΔΗ͂Σ. 


in libro deSenectute'Panztiusque Stoicus in libro de Tras- 
quilitate animi filios illum propriis sepeliisse manie, 
sicutiet Anaxagoram. Creditur autem a Pythagoreis la 
menisco εἰ Orestade, ut Favorinus in primo Comme 


5 riorum ait, veniisse (7). Fuit autem et alius Xenoplias, 


poeta iambicus ex Lesho. Atque hi quidem sunt philosophi 


qui dicuntur sparsim (et sine secta) exstitisse. 


CAP. ΠΙ. 
PARMENIDES. 


21. Parmenides Pyretis filius Eleates Xenopbanis aulil« 
fuit. Hunc Theophrastus in Epitome Anaximandrum at 
disse tradit. Licet autem Xenophanis auditor fuerit , «- 
cutus tamen illum non est. Habuit etiam consuetodisa 
cum Aminia et Diochata Pythagoreo, ut Sotion ait, pau 
illo quidem , sed honesto viro ac bono : quem etiam potio 
secutus est ac vita functo sacellum tanquam heroi avi 
cavit. Quum et genere et opibus illustris esset , tamen al 
Aminia , non a Xenophane ad quietam vitam inducto: «t. 


Primus hic terram rotundam esse dixit et in medio sitam. 


Duoque esse elementa, ignem et terram ; illum opili, 
hanc materie tenere locum. (22) Generationem iten b» 
minum ex luto primum esse oríam : eorum autem part" 
calidum esse et frigidum , ex quibus constent ommia. A 


mentem et animum idem esse, sicuti et Theophrastus in Phy: 


sicis memorat, ubi fere omnium placita exponit. Pbilev- 
phiam quoque esse duplicem, aliam secundum veritalem, 
aliam secundum opinionem. Unde quodam in loco ait : 


Te cognovisse omnia opori, | 


εἴ verum simplex in pectore semper aperto, 
et , quis ne fidas, sensa ac suffragia vulgi. 


Philosophiam et ipse carminibus expressit, quemadmodum . 


Hesiodus et Xenophanes atque Empedocles. Judkii & 
rebus normam rationem esse dixil : sensus vero mipus c« 
exactos et idoneos ad judicandum. Ait enim: 


Nec tibi communis sensus persuadeat unquam 
quicquam, ut fallaces oculi aut ut judicet auris 
aut lingua : at ratio dirimat discrimina rerum. 


(23) Quamobrem et Timon de eo ait : 


Parmenidz ingentes animos viresque potentes, 
qui sensus vanis simulacris fallier inquit. 


Hujus nomine Plato dialogum inscripsit vocavitque Pa-me- 


nidem sive de ideis. Floruit autem Olympiade sexagesima 


nona.  Primusque animadvertisse fertur eundem cw 
Vesperum atque Luciferum, ut Favorinus in quinto Cum 
mentariorum ait; alii Pythagoram dicunt. Callimachus at 


tem negat ejus poema esse. Fertur civibus quoque s'5 
9t μὴ εἶναι αὐτοῦ τὸ ποίημα. λέγεται δὲ xal νόμους 4 tulisse leges, ut Speusippus in libro de philosophis ait. Pri 








LIB, 1X, 4, 5. 


ἔνι τοῖς πολίταις, d ὥς φησι Σπεύσιππος ἐν τῷ περὶ 
ἰλοτόφων. χαὶ πρῶτος ἐρωτῆσαι τὸν Ἀχιλλέα λόγον, , 
x Φαδωρῖνος ἐν παντοδαπῇ ἱστορίᾳ. 1 ἔγονε δὲ xal 2 


o; Παρμενίδης, ῥήτωρ τεχνογράφος. 





ΚΕΦ. Δ΄. 
MEAIXX 


21. Μέλισσος ᾿Ιθαγένους Σάμιος. οὗτος ἤχουσε Il1a- 1 
μνίδου" ἀλλὰ χαὶ εἰς λόγους ἦλθεν Ἣ ραχλείτῳ " ὅτε 
καὶ συνέστησεν αὐτὸν τοῖς ᾿Εφεσίοις ἀγνοοῦσι, χαθάπερ 
Ἱπποχράτης Δημόχριτον Αδδηρίταις. γέγονε δὲ xai 
πολιτιχὸς ἀνὴρ xai ἀποδοχῆς παρὰ τοῖς πολίταις 
ἠξιωμένος ὅθεν xai ναύαρχος αἱρεθεὶς ἔτι χαὶ 

υᾶλλον ἐθαυμάσθη διὰ τὴν οἰχείαν ἀρετήν. ἐδό- 
ut αὐτῷ τὸ πᾶν ἄπειρον εἶναι καὶ ἀναλλοίωτον 
χαὶ ἀχίνητον xal ἕν Óuotov ἑαυτῷ xai πλῆρες: χίνη- 
ctv τε x εἶναι, δοχεῖν ὃ à εἶναι. ἀλλὰ xol περὶ θεῶν 
μὴ δεῖν ἀποφαίνεσθαι: μὴ γὰρ εἶναι γνῶσιν 
αὐτῶν, φησὶ δ᾽ ᾿Απολλόδωρος 7 ἠχμαχέναι αὐτὸν χατὰ 4 
τὴν τετάρτην xa ὀγδοηχοστὴν Ὀλυμπιάδα. 


2 


^ 
$ 


D as 

249292 

ἐξ 4 
LJ 





ΚΕΦ. Ε΄. 
ZHNON EAEATHZ. 


5. Ζήνων ᾿Ελεάτης. τοῦτον Ἀπολλόδωρός φησιν εἶ. 1 
ναὶ ἐν Χρονιχοῖς φύσει μὲν Τελευταγόρου, θέσει δὲ 
P^ M , A d γῺ}} ^ 
llazuzwou. περὶ τούτου xat Μελίσσου Ἴ ἵἴμων φησὶ 2 
ταῦτ᾽ 


Λυτοτερογλώσσου τε μέγα σθένος οὐχ ἀλαπαδνὸν 
δένωνος πάντων ἐπιλήπτορος ἠδὲ Μελίσσου, 
πολλῶν φαντασμῶν ἐπάνω, παύρων γε μὲν εἴσω. 


Ὁ δὴ Ζίνων διακήχος Παρμενίδου xoi γέγονεν αὐτοῦ 2 
παιδικά, χαὶ εὐμήχης ἦν, χαθά φησι Πλάτων ἐν τῷ 
Ilzouevitn, ὃ δ᾽ αὐτὸς ἐν τῷ Φαίδρῳ xat ᾿Πλεατιχὸν 
Dzuror» αὐτὸν χαλεῖ. φησὶ δ᾽ ᾿Αριστοτέλης ἐν τῷ 4 
Σογιστῇ εὑρετὴν αὐτὸν γενέσθαι διαλεχτιχῆς, ὥςπερ 
Ἐχπεδοχλέα δητοριχῆς. (26) γέγονε δὲ ἀνὴρ γενναιό- 
τατος xai ἐν φιλοσοφία xal ἐν πολιτεία' φέρεται γοῦν 
αὐτοῦ βιδλία πολλῆς συνέσεως γέμοντα. χαθελεῖν δὲ θε- 5 
1x52; Νέαρχον τὸν τύραννον — οἷ δέ, Διομέδοντα — 
συνελήφθη, χαθά φησιν Ἡραχλείδης ἐν τῇ Σατύρου 
ἐπιτομῇ, ὅτε xoi ἐξεταζόμενος τοὺς συνειδότας xal περὶ 
τῶν ὅπλων ὧν ἦγεν εἰς Λιπάραν, πάντας ἐυήνυσεν αὐὖ- 
và τοὺς φίλους, βουλόμενος αὐτὸν ἔρημον χαταστῆσαι' 
Pu περί τίνων εἰπεῖν £ χεῖν αὐτῷ πρὸς τὸ οὖς ἔλεγε xal 
αύγαντος δαχὼν τὸ ὠτίον οὖκ ἀνῆχεν ἕως ἀπεχεντήθη, 
αὐτὸν Ἀριστογείτονι τῷ τυραννοχτόνῳ παθών. (27) Δηυή- 


MELISSUS. ZENO. 


233 


ius item argumentatione usus esse dicitur ea quae appella 
tur Achilles , ut Phavorinus ait in Omnimoda historia. Fuit 
autem et alius Parmenides rhetor, qui artem ecripsit ora- 
toriam. 





CAP. IV. 
MELISSUS. 


24. Melissus Ithagenis filius Samius. Hic Parinenidis au- 
ditor fuit : verum in Heracliti quoque notitiam venit; quo 
tempore etiam commendavit illum ignorantibus Ephesiis , 
sicuti Hippocrates Democritum Abderitis, Fuit autem et 
rei civilis peritus et in summo honore a civibus habitus, 
unde etiam classi praefectus propter eximiam virtutem vel 
magis inde admirationi fuit. Videhatur autem ei universum 
infinitum esse et immutabile atque immobile et unum sibi 
ipsi simile ac plenum ; motumque non esse, verum videri 
esse. De diis nihil esse definiendum dicebat : neque enim 
illorum esse cognitionem. Floruisse eum quarta et oclo- 
gesima Olympiade Apollodorus refert. 





CAP. V. 
ZENO ELEATES. 


25. Zeno Eleates. Hunc Apollodorus ait in Chronicis na- 
tura quidem Teleutagore, adoptione autem Parmenidis 
filium. De hoc atque Melisso Timon hzec ait : 


Ancipitis lingue vis maxima cuncta secantis 
Zenonis , qui corripit omnes, atque Melissi ; 
plurima visa errant in summo , rara sed intus. 


Enimvero Zeno Parmenidis auditor erat, ah eoque amatus est. 
Fuit autem procerz staturz , quemadmodum Plato in Par- 
menide notat, idemque in Phaedro i ipsum Eleaticum Pala- 
medem vocat. Aristoteles autem in Sophista auctor est in- 
ventorem ipsum fuisse dialecticzte, quemadmodum Empe- 
doclem rhetorics. (26) Fuit et in philosophia et in republi- 
ca vir sane nobilissimus : feruntur nempe ipsius volumina 

sapienti: plenissima. Is quum Nearchum tyrannum seu, ut 
alii volunt, Diomedontem imperio exuere voluisset, conm- 
prehensus est, ut in Satyri epitome ait Heraclides : quo 
tempore quum de consciis et armis quae Liparam advexerat, 
inquireretur, volens ipsum desertum destitutumque reddere, 
omnes illius amicos conjurationis esse conscios dixit ; deinde 
quum de quibusdam dixisset quiddam ipsi ad aurem loqui 
velle, eam mordicus apprebensam non ante dimisit quam 
confoderetur, quod idem accidit Aristogitoni tyrannicidar, 


234 BIBA. 8, G. 


τριος δέ φησιν ἐν τοῖς ὁμωνύμοις τὸν μυχτῆρα αὐτὸν 
ἀποτραγεῖν, ᾿Αιντισθένης δ᾽ ἐν ταῖς διαδοχαῖς φησι μετὰ 
τὸ μηνῦσαι τοὺς φίλους ἐρωτηθῆναι πρὸς τοῦ τυράννου 
εἴ τις ἄλλος εἴη “οτὸν δὲ εἰπεῖν, « σὺ ὃ τῆς πόλεως ἅλι- 
τήριος. » πρός τε τοὺς παρεστῶτας οάναι, « θαυμάζω 
ὑμῶν τὴν δειλίαν, εἰ τούτων ἕνεχεν ὧν νῦν ἐγὼ ὑπομέ- 
vto, δουλεύετε τῷ τυράννῳ ν xal τέλος ἀποτραγόντα 
τὴν γλῶτταν προςπτύσαι αὐτῷ, τοὺς δὲ πολίτας παρορ- 
μὐθέντας αὐτίχα τὸν τύραννον χαταλεῦσαι. ταῦτα δὲ 
σχεδὸν ol πλείους λέγουσιν. “ἔρμιππος δέ φησιν εἰς ὅλ- 
μον αὐτὸν βληθῆναι xat κατακοπῆναι. (28) καὶ εἰς αὐτὸν 
ἡμεῖς εἴπομεν οὕτως" 


Ιο 


τ 
Ἤθελες, ὦ Ζήνων, καλὸν ἤθελες ἄνδρα τύραννον 
, 29)" ^ ’ ΞῈΝΝ / 
χτείνας ἐχλῦσαι δουλοσύνης Ἐλέαν. 
ἀλλ᾽ ἐδάμης" δὴ γάρ σε λαξὼν ὃ τύραννος ἐν Au 
χόψε. τί τοῦτο λέγω; σῶμα γάρ, οὐχὶ δὲ σέ. 
γέγονε δὲ τά τ᾽ ἄλλα ἀγαθὸς ὃ Ζήνων, ἀλλὰ καὶ ὑπερ- 
οπτιχὸς τῶν μειζόνων κατ᾽ ἴσον Ἡ ραχλείτῳ᾽ xai γὰρ 
οὗτος τὴν πρότερον μὲν "YéAnv, ὕστερον δ᾽ ᾿Ελέαν, o 
; E f * J € c» Ny ^^ ’ 4 à 
χαέων οὖσαν ἀποιχίαν, αὑτοῦ δὲ πατρίδα, πόλιν εὐτελῇ 
xat μόνον ἄνδρας ἀγαθοὺς τρέφειν ἐπισταμένην ἠγάπησε 
μᾶλλον τῆς ᾿Αθηναίων μεγαλαυχίας, οὐχ ἐπιδηυιήσας τὸ 
παράπαν πρὸς αὐτούς, ἀλλ᾽ αὐτόθι χαταδιούς. (29) οὐ- 
τος xal τὸν ᾿Αχιλλέα πρῶτος λόγον ἠρώτησε: Φαδωρῖ- 


δ' αὐτῷ τάδε" Κόσωους εἶναι χενόν τὲ μὴ εἰναι" γεγε- 
νῆσθαι δὲ τὴν τῶν πάντων φύσιν ἐκ θερμοῦ καὶ ψυχροῦ 
xal ξηροῦ καὶ ὑγροῦ, λαμϑανόντων εἰς ἄλληλα τὴν us- 
ταθολήν " γένεσίν τ᾿ ἀνθρώπων ἐκ γῆς εἶναι xoi ψυχὴν 

80 χρᾶμα ὑπάρχειν ἐχ τῶν προειρημένων χατὰ μηδενὸς 
τούτων ἐπιχράτησιν. τοῦτόν φασι λοιδορούμενον ἀγα- 
γαχτῆσαι" αἰτιασαμένον δέ τινος, φάναι, « ἐὰν λοιδο- 
ρούμενος μὴ προςποιῶμαι, οὐδ᾽ ἐπαινούμενος ἡσθήσο- 
μαι. » 

&5 διειλέγμεθα. ἤχυαζε δ᾽ o 
£6oownxoot?,» ᾿Ολυμπιάδα, 


j 1 
τος χατὰ τὴν ἐνάτην xal 





ΚΕΦ. ς΄. 
ΛΕΥΚΙΠΠΟΣ. 


30. Λεύχιππος ᾿Ελεάτης, ὡς δέ τινες, ᾿Αὐδηρίτης, 
χατ᾽ ἐνίους δὲ MY toc. οὗτος ἤχουσε Ζήνωνος. "Hosexe 
δ᾽ αὐτῷ ἄπειρα εἶναι τὰ πάντα xal εἰς ἄλληλα μετα- 

qo θάλλειν, τό τε πᾶν εἶναι χενὸν xal πλῆρες σωμάτων. 


τούς τε χόσμους γίνεσθαι σωμάτων εἰς τὸ χενὸν ἐμπι- 
πτόντων xal ἀλλήλοις περιπλεχομένων" ἔχ τε τῆς χινή- 
σεως χατὰ τὴν αὔξησιν αὐτῶν γίνεσθαι τὴν τῶν ἀστέ- 
ρων φύσιν. φέρεσθαι δὲ τὸν ἥλιον ἐν μείζονι χύχλῳ παρὰ 
0 τὴν σελήνην τὴν γῆν ὀχεῖσθαι περὶ τὸ μέσον δινουμέ- 


ωἨ ἢ , 3 "ὦ Al i “εν 4 
νην" σχῆμά τ᾽ αὐτῆς τυμπανοειδὲς εἶναι, πρῶτός T 
ἀτόμους ἀρχὰς ὑπεστήσατο. xal χεναλχαιωδῶς μὲν ταῦτα" 


ΛΕΥΚΙΠΠΟΣ. 


(27) Demetrius vero in Cognominibus nasum ei mora 
abstulisse ait. Porro Antisthenes in Successionibus ait il. 
lum, quum amicos tyranni detulis et, rogatum a tyran 
essetne alius quispiam, dixisse, Tu civitatis pernicies. Deinie 
astantibus ita locutum esse, Admiror equidem vestram «- 
cordiam, si horum gratia quz nunc ego tolero, tyranno 
servire sustinetis. Denique praecisam linguam in ora tyran 
conspuisse, cives autem continuo facto impelu lapilie: 
tyrannum obruisse. Haec ferme plerique tradiderunt. (.- 


terum Hermippus illum in mortarium injectum conlusim- | 


que fuisse ait. (27) Et in hunc nos sic diximus : 


Tentasti, Zeno, crudelis czede tyranni 
Eleus ut populus libera turba foret. 

At prensum in pila te conterit articulatim 
iste : imo non te, sed tua membra terit. 


Ὁ Praeclarus et In ceteris fnit Zeno potentiorumque non seu: 
atque Heraclitus quadam animi altitudine contemptor : nus 
hic prius quidem Hyelen, postea vero Eleam nominatim 
Phocaensium coloniam suamque patriam , civitatem huni- 
lem bonosque tantum viros nutrire solitam, dilexit mz:s 
quam Atheniensium magnificentiam : ad quos nunquam 

7 profectus est, domi assidue commorarts. (29) Hic cta 
primus syllogismo usus est qui Achilles appellatur, quani 


^, PN E . MERE / . . . , , 
νος δέ φησι Παρμενίδην xai ἄλλους συχνούς. Ἄρέσχει 8 vis Favorinus Parmenidem et alios plures proferat. Placeat 


autem illi hziecce : Mundos esse plures et inane non ee: 
naturam omnium rerum ex calido et frigido aridoque «t 
humido fuisse ortam, quum ἰδία in se invicem commutet- 
tur. Generationem hominum e terra esse, animamque it 
ex his omnibus commixtam qua preediximus, ut a nit 
9 eorum plus quam ἃ ceteris obtineatur. Hunc aiunt quu 
conviciis laceraretur, indignari solitum : οἱ vituperans 


quodam dixisse, Si maledicta me non tangunt , nec linke - 
"Oc δὲ j 7ήνωνες ὀχτὼ ἐν τῷ Κιτιεῖ 
Tt OS γεγόνασι διίῆνωνες 0) u "E FOme delectfabunt. 


Octo vero fuisse Zenones, quum de Ciliev 
loqueremur, diximus. Floruit autem hic Olympiade ne 
οἱ septuagesima. 





CAP. VI. 
LEUCIPPUS. 


I 30. Leucippus Eleates sive, ut aliis placet, Abderiles tt 
socundum nonnullos Milesius. Hic Zenonis auditor fuit.Place 
bat illi infinita esse omnia et in se ipsa invicem commulari : 
item universum inane esse plenumque corporibus. Mund 
que fieri corporibus in hoc inane incidentibus ef invicem 
implicatis, atque ex motu secundum illorum incrementa δῶ" 
turam siderum fieri. Solem juxta lunam majorem in orbe? 
ferri : terram vehi ac circa medium verti ; figuramque illis 
tympano similem esse. Primüs hic atomos principia esse sli 
tuit, Summatim ista illi visa sunt , sed sunt explicanda ΜΕ 


2 








LID. IX, 7. DEMOCRITUS. 


(31) τὸ μὲν πᾶν ἄπειρόν φη- 3 partes. (31) Universum quidem, ut diximus , infimtum ait - 


ἐπὶ ἀέρους δ᾽ ὧδε ἔχει. 
ctv, ὡς προείρηιτ ατ' τούτου δὲ τὸ μὲν πλῆρες εἰναι; τὸ 
ὦ xtvov, xal axoty etd φησι, χόσμους τ᾽ Ex τούτων ἀπεί- 
p εἶναι xat διαλύεσθαι εἰς ταῦτα. γίνεσθαι δὲ τοὺς 
χήσιλους οὗτο)" φέρεσθαι xav! ἀποτομὴν x τῆς ἀπείρου 
πολλὰ σώματα παντοῖα τοῖς σχήμασιν εἰς μέγα χενόν, 
ἅπερ ἀθροισϑέντα δίνην ἀπεργάζεσθαι μίαν, χαθ᾽ ἣν 
ροςχρούοντα xai παντοδαπῶς χυχλούμενα διακχρίνε- 
οὗχι χωρὶς τὰ ὅμοια πρὸς τὰ ὅμοια. ἰσορρόπων δὲ διὰ 
τοπλῆθος ur xét δυναμένων περιφέρεσθαι, τὰ μὲν λεπτὰ 
γωρεῖν εἰς τὸ ἔξω χενόν, ὥςπερ διαττόμενα' τὰ δὲ λοιπὰ 
συαμένειν xal περιπλεχόμενα συγχατατρέχειν ἀλλή- 
λοις χαὶ ποιεῖν πρῶτόν τι σύστημα σφαιροειδές. (31) 
τοῦτο δ᾽ οἷον ὑμένα ὑφίστασθαι, περιέχοντ᾽ ἐν ἑαυτῷ 
παντοῖα σώματα’ ὧν χατὰ τὴν τοῦ μέσου ἀντέρεισιν πε- 
οιδινουμένων, λεπτὸν γίνεσθαι τὸν πέριξ ὑμένα, συρ- 
εξόντων ἀεὶ τῶν συνεχῶν κατ᾽ ἐπίψαυσιν τῆς δίνης, xal 
οὕτω uiv γενέσθαι τὴν γῆν, συμ μενόντων τῶν ἐνεχθέν - 
τῶν ἐπὶ τὸ μέσον. αὐτὸν τε πάλιν τὸν περιέχοντα οἷον 
υ ὑμένα αὔξεσθαι χατὰ τὴν ἐπέχρυσιν τῶν ἔξωθεν σωμά- 
των’ δίνη τε φερόμενον αὐτὸν ὧν ἂν ἐπιψαύση, ταῦτα 
ἐπιχτᾶσθαι, τούτων δέ τινα συμπλεχύμενα ποιεῖν σύ- 
cua τὸ μὲν πρῶτον χάθυγρον χαὶ πηλῶδες, f ξηραν- 
βέντα xal περιφερόμενα σὺν τῇ τοῦ ὅλου δίνη" εἶτ᾽ éx- 
ἡ πυρωδέντα τὴν τῶν ἀστέρων ποτε ελέσαι φύσιν. (3) 
ναι δὲ τὸν τοῦ ἡ λίον χύχλον ἐξώτατον, τὸν δὲ τῆς 6Ξ:- 
Myr προςγειότα zov, τοὺς δὲ τῶν ἄλλων μεταξὺ τού- 
TOY, χαὶ πάντα μὲν τὰ ἄστρα διὰ τὸ τάχος τῆς φορᾶς, 
ὧν δ᾽ ἥλιον ὑπὸ τῶν ἀστέρων ἐχπυροῦσῆχι" τὴν δὲ σε- 
Ὁ γήγην τοῦ πυρὸς ὀλίγον ἀεταλαυθάνειν. ἐχλείπειν δ᾽ 
T/t0y xal σελήντν * τῷ χεχλίσθαι τὴν γῆν πρὸς eon 
fav τὰ δὲ πρὸς ἄρκτῳ ἀεί τε νίφεσθαι xal χατα ψυχρὰ 
εἶναι χαὶ πήγνυσθαι. χαὶ τὸν μὲν ἥλιον ἐχλείπειν σπα- 
vis, τὴν δὲ σελήνην συνεχῶς, διὰ τὸ ἀνίσους εἶναι 
5: τὸς χύχλους αὐτῶν. εἶναί θ᾽ ὥςπερ γενέσεις κόσμου, 
οὕτω xat αὐξήσεις χαὶ φθίσεις χαὶ Sieg, χατὰ τινα 
ἄναγχην, ἣν ὁποία ἐστὶν οὐ διασαφεῖ 


- 


— sub 4 904m —— 


ΚΕΦ. «ζ΄. 


ΔΗΜΟΚΡΙ͂ΤΟΣ 


4. ἀγμόχριτος ᾿Ἡγησιστράτου, οἵ δ᾽ ᾿Αθηνοχρίτου, 


235 


hujus partem plenam ese, partem inanem. Etiam elementa 
statuit, mundosque ex eis infinitos esse et in illa dilabi atque 
dissolvi. Gigni vero mundos in hunc modum : ferri per ab- 
scissionem ex infinito multa corpora figuris omnigena in ma- 
gnum vacuum, eaque in unum coacta unam vertigine ef- 
ficere, cujus impetu impacta modisque omnibus circumvo- 
luta ita discerni, ut seorsum similia quae sunt sui similia 
petant. Ceterum zequilibra quum ob multitudinem minime 
jam circumferri possint , exilia quidem ad exterius vacuum 
contendere, quasi cribro excitssa ; cetera considere etinnexa 
atque in se implicata invicem concurrere, atque ea concur- 
sione prius quandam concretionem efficere rotundam. (32) 
Hanc autem veluti membranam subsistere, continentem in 
se omnigena corpora : quae dum secundum medii relucta- 
tionem circumvolvuntur, tenuem qua circa est membra- 
nam fieri , contluentibus semper corporibus perpetuis secun- 
dum vertiginis attactum : atque ila ortam esse terram, com- 
manentibus quz semel in medium injecta erant. Ipsumque 
rursus continentem membrane istar augeri secundum ex- 
ternorum influentiam corporum : et quum vertigine fertur, 
quacunque attigerit ea acquirere. Ex his quaedam compli- 
cata concretionem facere, primo quidem humidam ac lu- 
team, exsiccata et cireumacta cum totius vertigine ; deinde 
incensa et ignita siderum eflicere naturam. (33) Esse autenr 
solis circulum extimum, lune vero terrie proximum, ceteris 
in medio horum positis. Ac sidera quidem omnia ob celeri- 
tatem motus ignescere , solem vero inflammari a sideribus; 
lunam autem exiguam ignis partem capere. Solem lunam- 
que deficere * quod terra ad meridiem vergzat ; quae ad. se- 
ptentrionem sunt nivibus scmper urgeri et pruinis algere in 
placiemque concrescere. — Ac solem quidem raro deficere, 
lunam vero frequenter, quod sint impares corum orbes. Eniin- 
vero ut generationes mundi, ita et incrementa esse et diini- 
nutiones et corruptiones secundum quandam necessitatem , 
qua cujusinodi sit non declarat. 


—— —— 909 ——— 


CAD. VII. 
DEMOCRITUS. 


34. Democritus Hegesistrati, sive secundum alios Atheno- 


τινὲς Δαμασέ ἔππου ᾿Αὐδηρίτης 3, ὡς ἔνιοι, Μιλήσιος. Οὗ- 2 criti vel , ut alii tradunt, Damasippi filius Abderites, sive, 


€ τὸς ἀγων τινῶν διήχουσε καὶ Χαλδαίων, Ξέρξου τοῦ 
βχσιλέως ἐπιστάτας τῷ πατρὶ αὐτοῦ καταλιπόντος, fac 
Eseviatn παρ᾽ αὐτῷ, χαθά φησι xat Ἡροδοτος" map 
ὧν τά τε περὶ θεολογίας xal ἀστρολογίας ἔμαθεν ἕτι 
παῖς ὧν. ὕστερον δὲ Λευχίππῳ παρέθαλε xai Avasz- 
67592 χατά τινὰς, ἔτεσιν ὧν αὐτοῦ νεώτερος τετταρά- 
ili Φαύωρῖνος δέ φησιν ἐν παντοδαπῇ ἱστορίᾳ 
livsty Δημόχριτον περὶ ᾿Αναξαγόρου ὡς οὐχ εἴησαν αὐὖ- 

τῷ αἱ δόξαι αἴ τε περὶ ἡλίου καὶ σελήνης, ἀλλ᾽ ἀρχαῖαι, 


ut nonnulli putant, Milesius. Magos autem quosdam 
el Chaldaeos audivit, Xerxe rege patri illius praeceptores, 
quo tempore apud illum divertit, relinquente, ut etiam 
refert. Herodotus : a quibus et theologiam et astrologia 
didicit, quum adhuc puer esset. Postmodum vero Leu- 
cippum convenit et secundum quosdam Anaxagoram, 
quum annis quadraginta junior quam ille esset. Refert 
Favorinus in Omnimoda historia Democritum de Anaxa- 
«ora dixisse, non illius esse, quae cjus dicuntur de. sole ac 


236 


τὸν δ᾽ ὑφηρῆσθαι" (35) διασύρειν τ᾽ αὐτοῦ τὰ περὶ τῆς 
διαχοσαήσεως xal τοῦ νοῦ, ἐχθρῶς ἔχοντα πρὸς αὐτὸν 
ὅτι δὴ μὴ προςήχατο αὐτόν. πῶς οὖν χατά τινας ἀχή- 
χοεν αὐτοῦ ; φησὶ δὲ Δημήτριος ἐν διαωνύμοις xal Ἀν- 
p τισθένης ἐν διαδοχαῖς ἀποδημῆσαι αὐτὸν xol εἰς Αἴ-- 
γυπτον πρὸς τοὺς ἱερέας γεωμετρίαν μαθησόμενον χαὶ 
πρὸς Χαλδαίουςχαὶ εἰς τὴν Περσίδα χαὶ εἷς τὴν ᾿Ερυθρὰν 
θάλασσαν γενέσθαι. τοῖς τὲ ᾿᾿ῇυμνοσοφισταῖς φασί τινες 
συμωμίξαι αὐτὸν ἐν "[v&ta καὶ εἰς Αἰθιοπίαν ἐλθεῖν. τρίτον 
10 τ᾽ ὄντα ἀδελφὸν νείμασθαι τὴν οὐσίαν’ καὶ οἱ μὲν πλείους 
φασὶ τὴν ἐλάττω μοῖραν ἑλέσθαι τὴν ἐν ἀργυρίῳ, χρείαν 
é Jovia. χατ᾽ ἀποδημίαν, τοῦτο χἀχείνων δολίως ὑπο-- 
πτευσάντων. (a6) ὃ δὲ Δημήτριος ὑπὲρ ἑκατὸν τάλαντά 
φήσιν εἶναι αὐτῷ τὸ μέρος, ἅπαντα δὲ χαταναλῶσαι. 
15 λέγει δ᾽ ὅτι τοσοῦτον ἣν φιλόπονος ὥςτε τοῦ περιχήπου 
δωμάτιόν τι ἀποτεμόμενος χατάχλειστος ἦν" xal ποτε 
τοῦ πατρὸς αὐτοῦ πρὸς θυσίαν βοῦν ἀγαγόντος καὶ αὐ- 
τόθι προςδήσαντος, ἱχανὸν χρόνον μὴ γνῶναι, ἕως αὐτὸν 
ἐκεῖνος διαναστήσας προφάσει τῆς θυσίας χαὶ τὰ περὶ 
20 τὸν βοῦν διηγήσατο. 
ἐλθεῖν χαὶ μὴ σπουδάσαι γνωσθῆναι, δόξης χαταφρονῶν. 
χαὶ εἰδέναι μὲν Σωχράτην, ἀγνοεῖσθαι δὲ ὕπ᾽ αὐτοῦ" 
« Ἦλθον γάρ, φησίν, » ἐς Ἀθήνας xol οὔτις με ἔγνως 
xev. » (87) « Εἴπερ οἱ Ἀντερασταὶ Πλάτωνός εἶσι , 
25 φησὶ Θρασύλος, « οὗτος ἂν εἴη ὃ παραγενόμενος ἀγώ-- 
νυμος, τῶν περὶ Οἰνοπίδην xat ᾿Αναξαγόραν ἕτερος, ἐν 
τῇ πρὸς Σωχράτην ὁμιλίᾳ διαλεγόμενος περὶ φιλοσοφίας, 
ᾧ, φησίν, ὃ φιλόσοφος ὡς πεντάθλῳ ἔοιχεν. » χαὶ ἦν ὡς 
ἀληθῶς ἐ ἐν φιλοσοφίᾳ πένταθλος" ἤσχητο γὰρ τὰ φυσιχὰ 
80 χαὶ τὰ ἠθιχά, ἀλλὰ χαὶ τὰ μαθηματιχὰ xai τοὺς ἐγχυ- 
χλίους λόγους xat περὶ τεχνῶν πᾶσαν εἶχεν ἐμπειρίαν. 
τούτου ἐστὶ xal τὸ « Λόγος ἔργου σχιή. » Δημήτριος δ᾽ 
ὃ Φαληρεὺς ἐν τῇ Σωκράτους ἀπολογία μηδ᾽ ἐλθεῖν 
φησιν αὐτὸν εἰς ᾿Αθήνας. τοῦτο δὲ χαὶ μεῖζον, εἴγε 
35 τοσαύτης πόλεως ὑπερεφρόνησεν, οὐχ £x τόπου δόξαν 
λαθεῖν βουλόμενος, ἀλλὰ τόπῳ δόξαν περιθεῖναι προε- 


Aóptvoc. (38) δῆλον δὲ xdx τῶν συγγραμμάτων οἷος 6 


ἦν.  Aoxst δέ, φησὶν ὃ Θρχσύλος, ζηλωτὴς γεγονέναι 
xat τῶν Πυθαγοριχῶν" ἀλλὰ xai αὐτοῦ τοῦ Πυθαγόρου 
4o μέμνηται, θαυμάζων αὐτὸν ἐν τῷ ὁμωνύμῳ συγγραάυ- 
ματι. πᾶντα δὲ δοχεῖ παρὰ τούτου λαθεῖν xal αὐτοῦ 
δ᾽ &v ἀχηχοέναι, εἶ μὴ τὰ τῶν χρόνων ἐμάχετο. πάντως 
μέντοι τῶν Πυθαγοριχῶν τινος ἀχοῦσαί φησιν αὐτὸν 
TAaUxo; 6 Ῥηγῖνος, χατὰ τοὺς αὐτοὺς χρόνους αὐτῷ 
4s γεγονώς. φησὶ δὲ xat ᾿Απολλόδωρος 6 Κυζιχηνὸς Φι- 
λολάῳ αὐτὸν συγγεγονέναι. ἤσχει δέ, φησὶν 6 Ἄντι- 
σθένης, xa ποικίλως δοχιμάζειν τὰς φαντασίας, ἐρη- 


μάζων ἐνίοτε καὶ τοῖς τάφοις ἐνδιατρίύων. (29) ἐλθόντα 7 


δέ φησιν αὐτὸν Ex τῆς ἀποδημίας ταπεινότατα διάγειν, 
bo ἅτε πᾶσαν τὴν οὐσίαν χαταναλωχότα᾽ τρέφεσθαί τε διὰ 
τὴν ἀπορίαν ὑπὸ τἀδελφοῦ Δαμάσου. ὡς δὲ προειπών 
τινα τῶν μελλόντων εὐδοχίμησε, λοιπὸν ἐνθέου δόξης 
9e /, » ἢ / . Y * 2 
παρὰ τοῖς πλείστοις ἠξιώθη. νόμου δ᾽ ὄντος τὸν ἀνα- 
λώσαντα τὴν πατρῴαν οὐσίαν μὴ ἀξιοῦσθαι ταφῆς ἐν 


BIBA. e, C. AHMOKPITOX. 


luna opiniones, verum illo antiquiores, ipsumque silà ea- 
furatum esse : (35) carpere item quie ille de mundi com- 
positione et mente dixisset , infesto adversus illum anime, - 
quod scilicet ipsum non recepisset. Quo pacto igitur ille - 
secundum quosdam ejus auditor fuit? Demetrius autem in : 
Cognominibus et Antisthenes in Successionibus tradunt illus - 
etiam in gyptam contendisse ad sacerdotes, geometriam - 
accepturum, et ad Cbaldaros et in Persidem atque ad Rubrum - 
mare. Non defuere qui dicerent et Gymnosophistis in India - 
congressum esse atque in AEthiopiam venisse. Quumque ter- 
tius esset frater, partitum esse patrimonium : ac plerique 
dicunt minorem portionem, quz erat in pecunia, sibi eie- 


Á tisse , qua illi peregre proficiscenti opus erat, id quod fra- 


tres callide suspicati essent. (36) Demetrius ipsius partem 
centum talenta excessisse auctor est, ea autem omnia con- 
sumpsisse. Ait vero adeo studiosum fuisse, ut horti domum 
cingentissibi cellulam seligeret, ibique se ipsum incladeret : 
et quum aliquando ipsius pater bovem ad immolandum ad- - 
duxisset ibique alligasset, aliquamdiu non animadvertit, 


δοχεῖ δέ, φησί, xai ᾿Αθήναζε 5 donec illum pater sacrificii obtentu excitavit ac bovis adme- 


nuit. Constat, inquit, illum Athenas quoque venie 
atque ob despectum glorie agnosci noluisse : οἵ cozm- 
visse quidem Socratem , sed in ejus notitiam non «eni. 
Veni enim Athenas, inquit, e£ me nemo cognovit — !3^ 
Siquidem Anteraste Platonis sunt , ait Thrasylus, hic 
esse videtur ille qui non nominatus aderat, diversus 
ab asseclis (Enopidis et 4naxagora , in collog io cum 
Socrate disserens de philosophia , cui , ait , pentalhio 
similis videtur esse philosophus. | Et erat revera in phi- 
losophia quinquertii victor : didicerat enim οἱ naturala 
et moralia, verum etiam mathematica et liberales discipli- 
nas artiumque omnem peritiam callebat. Hujus illud ex, 
Quod dicimus est umbra eorum qua facimus. Porro De- 
metrius Phalereus in Socratis Defensione ne venisse quidem 
illum Athenas ait. 1d autem profecto eliam majus est, 
Siquidem tantam contempsit civitatem , non ex loco gio- 
riam aucupari volens, verum loco gloriam afferre praeferens, 
(38) Constat autem vel ex scriptis ejus cujusmodi fuerit. 
Videtur autem, ut ait Thrasylus, et Pythagoreos zemulates : 
quin etiam ipsius Pythagorae meminit , illum singulari ad- 
miratione venerans in libro cognomine, Adeo autem videtor 
ab illo accepisse omnia , ut, nisi temporum ratio obstant, 
lum et audisse putaretur. Pythagoreorum quempiam au- 
disse Glaucus Rheginus ejus :equalis memorie prodidit. Re- 
fert autem et Apollodorus C yzicenus Philolao eum innotuise. 
Curabat autem, ut ait Antisthenes, eliam varie probare 
imaginationes , sepe solitarius vivens atque etiam in sepul- 
cris degens. (39) Reducem ex peregrinatione humillime: 
vixisse ait, quippe qui omnem rem suam consumpxerat : 
atque a Damaso fratre propter summam inopiam nutritus. 
fuisse. Ubi vero futura quadam praedixerat sequensque 
rerum eventus famam ei conciliaverat , divinis jam 
honoribus dignus a plerisque judicatus est. Quum vero 
lege cautum esset, ut qui patrimonium consumpeerit , se-- 





LIB. IX, 7. DEMOCRITUS. 


τῇ πατοίδι, φησὶν 6 Ἀντισθένης συνέντα, μὴ ὑπεύθυνος 
ψενηθείη πρός τινων φθονούντων xal συχοφαντούντων, 
ἀναγνῶναι αὐτοῖς τὸν μέγαν Διάχοσμον, ὃς ἁπάντων 
τῶν αὐτοῦ συγγραμμάτων προέχει καὶ πενταχοσίοις 
ταλάντοις τιμηθῆναι" μὴ μόνον δέ, ἀλλὰ χαὶ χαλχαὶς 
εἰκόσι" xal τελευτήσαντ᾽ αὐτὸν δημοσία ταφῆναι, βιώ- 
σαντα ὑπὲρ τὰ ἑχατὸν ἔτη. (0) ὃ δὲ Δημήτριος τοὺς 
συγγενεῖς αὐτοῦ φησιν ἀναγνῶναι τὸν μέγαν Διάχοσωον, 
ὃν μόνον ἑκατὸν ταλάντων τιμηθῆναι. ταῦτα δὲ xat 


᾿ Ἱππόβοτός φησιν. ᾿Δριστόξενος δ᾽ ἐν τοῖς ἱστοριχοῖς ὃ 


ὑπουνήμασί φησι Πλάτωνα θελῆσαι συμφλέξαι τὰ Δη- 
μοχοίτου συγγράμματα, ὁπόσα ἠδυνήθη συναγαγεῖν, 
, , 9^ 
AuuxAav δὲ xai Ἀλεινίαν τοὺς Πυθαγοριχοὺς χωλῦσαι 
os " 3^1 * 1 - 1 t v^ 
αὐτὸν, ὡς οὐδὲν ὄφελος" παρὰ πολλοῖς γὰρ εἶναι ἤδη 
, τὰ βιδλία. xai δῆλον δέ" πάντων γὰρ σχεδὸν τῶν ἀρ-- 
γαίων μεμνημένος ὃ Πλάτων οὐδαμοῦ λημοχρίτου δια- 
ανγμονεύει, ἀλλ᾽ οὐδ᾽ ἔνθ᾽ ἀντειπεῖν τι αὐτῷ δέοι, 
bandi 925 € jl 4 Ed 2. ^ ΄“- λ , 
δῆλον ὅτι εἰδὼς ὡς πρὸς τὸν ἄριστον αὐτῷ τῶν φιλοσό- 
τον (ὃ ἀγὼν) ἔσοιτο ὅν γε καὶ ᾿Γίμων τοῦτον ἐπαινέσας 
! τὸν τρόπον ἔχει" 


Οἷον Δημυόκριτόν τε περίφρονα, ποιμένα μύθων, 
ἀμφίνοον λεσχῆνα μετὰ πρώτοισιν ἀνέγνων. 


{ , ^ *- . , e $ , é t^s ^ 

«1) Γέγονε δὲ τοῖς χρόνοις, ὡς αὐτός φησιν dv τῷ utxpo) 

Διαχύσμῳ,, νέος χατὰ πρεσῤύτην ᾿λναξαγόραν, ἕτεσιν 
* ^ , /, 

; αὐτοῦ νεώτερος τετταράχοντα. συντετάχθαι δέ φησι 
τὸν utxpóv Διάχοσυον ἔτεσιν ὕστερον τῆς ᾿Ιλίου ἁλώσεως 
τριάχοντα xai ἑπταχοσίοις. τεγόνοι δ᾽ ἄν, ὡς μὲν 
Ἀπολλόδωρος ἐν Χρονιχοῖς, χατὰ τὴν ὀγδοηχοστὴν 
Ὀλυμπιάδα" ὡς δὲ Θρασύλος iv τῷ ἐπιγραφομένῳ Τὰ 

1 πρὸ τῆς ἀναγνώσεως τῶν Δημοχρίτου βιδλίων, κατὰ τὸ 
τρίτον ἔτος τῆς ἑδδόμης xal ἑύδομηχοστῆς ᾿Ολυμπιά- 
9x, ἐνιαυτῷ, φησί, πρεσβύτερος ὧν Σωχράτους. εἴη 
4 * Κι 5 ' 5 ν , M l 
ἂν οὖν χατ᾽ Ἀρχέλαον τὸν ᾿Αναξαγόρου μαθητὴν χα 
τοὺς περὶ Οἰνοπίδην᾽ xat γὰρ τούτου μέμνηται. (32) μέ- 

; uvrzat δὲ χαὶ τῆς περὶ τοῦ ἑνὸς δόξης τῶν περὶ Παρ-- 

΄νΝ LU, IN € * $ p 2 6 6 
μενίδην καὶ Ζήνωνα, ὡς χατ᾽ αὐτὸν μάλιστα Sua 6ebon- 
μένων, xa Πρωταγόρου τοῦ ᾿Δύδηρίτου, ὃς δικολογεῖται 


237 


pulcro patrio non dignare:ur, eo cognito, ut ait Antisthenes, 
ne invidorum et detrahentium pateret calumniz, legisse 
illis constat magnum Diacosmum , quod cunctis illius ope- 
ribus facile excellit : quingentisque talentis honoratum esse, 
neque id solum, verum et cereis imaginibus : vitaque fun- 
ctum publice sepultum esse, quum vixisset ultra centum 
annos. (40) Ceterum Demetrius propinquos ejus magnum 
Diacosmum recitasse refert, quem solum centum talentis 
fuisse honoratum.  Hzec et llippobotus ait. Porro Aristo- 
xenus in historicis commentariis, Ptatonem Democriti com- 
mentaria, quotcunque colligere potuisset, voluisse com- 
burere, verum ab Amycla et Clinia Pythagoreis fuisse pro- 
hibitum, nihil id referre dicentibus : jam enim eos libros 
in multorum manibus esse. Quod item ex eo colligitur, 
quod quum antiquos ferme omnes memoraverit sapientes 
Plato, Democriti nusquam mentionem ullam fecerit, ne 
in eis quidem locis ubi illi quidpiam contradicendum erat, 
videlicet pulchre intelligens, sibi cum preestantissimo phi- 
losophorum certamen fore : quem et Timon laudat, quum 
ait : 


Qualem Democritumque catum, regemque potentem 
sermonum , versutiloquum, in primis mihi lectum. 


9 (1t) Erat autem, ut ipse in parvo Diacosmo refert , juvenis 


senescente Anaxagora, illo minor natu annis quadraginta. 
Parvum vero illum Diacosmum a se compositum refert anno 
post Trojo excidium septingentesimo trigesimo. — Fuerit 
vero, ut ait Apollodorus in Chronicis, Olympiade octoge- 
sima; ut autem Thrasylus in eo libro qui inscribitur 
Legenda ante lectionem librorum Democriti, memorat, 
anno ferlio septuagesima septimi Olympiadis, anno 
major natu quam Socrates. Fuerit igitur cetate Archelai 
Anaxagorm discipuli atque CEnopidz : namque ct hujus 
mentionem facit. (42) Meminit item et opinionis Parmenidis 
ac Zenonis de uno, ut maxime sua «tate clarorum; item 


Abderitie Protagoro», qui omnium consensu Socratis equalis 


xa: Σωχράτην γεγονέναι. φησὶ δ᾽ ᾿Αθηνόδωρος ἐν rofuit. Refert autem Athenodorus in octavo Deambulationum 


oy2or, Ἰ!εριπάτων, ἐλθόντος Ἱἱπποχράτους πρὸς αὐτόν, 
? χελεῦσαι χομισθῆναι γάλα’ xal θεασάμενον [τὸ γάλα] 
εἰπεῖν εἶναι αἰγὸς πρωτοτόχου xal μελαίνης" ὅθεν τὴν 
ἀχρίϑειαν αὐτοῦ θαυμάσαι τὸν ἱΓπποχράτην. ἀλλὰ καὶ 
χύρης ἀχολουθούσης τῷ Ἱπποχράτει, τῇ μὲν πρώτη 
ἡμέρα ἀσπάσασθαι οὕτω, Χαῖρε xópn, τῇ δ᾽ ἐχομένη 
& Χαῖρε γύναι" καὶ ἦν fj χόρη τῆς νυχτὸς διεφθαρμένη. 


libro , quum ad illum Hippocrates venisset , jussisse eum af- 
ferri lac, inspectoque dixisse, Et capellae primiparze et nigrae 
est : unde Hippocratem maxime ejus sollertiam esse ad- 
miratum. Sed et puellam Hippocratis comitem primo die 
ita salutasse, Salve virgo; postridie vero, Salve mulier : 


fuerat enim puella nocte illa vitiata. (43) Mortuum autem 


wi) Γελευτῆσαι δὲ τὸν Δημόχριτόν φησιν "Eputreroc p resse Democritum tradit Hermippus in hunc modum. Quum 


- 4 , Y^ € , y 4 ^ 
τοῦτον τὸν τρόπον, ἤδη ὑπέργηρων ὄντα πρὸς τῷ xa- 
, 3 * ES - 6 3 
ταστρέφειν εἶναι. τὴν οὖν ἀδελφὴν λυπεῖσθαι ὅτι ἐν 
τῇ τῶν ίων ἑορτῇ μέλλοι τεθνήξεσθαι xot τῇ 
3, τῶν Θεσμοφορίων ἑορτῇ μέλλοι τεθνήζεσθαι xat τῇ 
0 Uc τὸ χαθῆχον αὐτὴ οὐ ποιήσειν" τὸν δὲ θαρρεῖν εἰπεῖν 
I ^ m Ld , 
χαὶ χελεῦσαι αὐτῷ προςφέρειν ἄρτους θερμοὺς ὅσγυέ-- 
- / 4 
pat. τούτους δὴ ταῖς ῥισὶ προςφέρων διεχράτησεν αὑτὸν 
y φ - bod * 
τὴν ἑορτήν" ἐπεὶ δὲ παῤῆλθον at ἡμέραι, τρεῖς δ᾽ ἦσαν, 


jam ex senio deficeret et propinquus videretur morti esse, 
moerentem sororem , quod in celebritate Thesmophoriorum 
esset moriturus ipsaque dez (Cereri) vota exsolvere ne- 
quiret, bono animo esse jussit panesque calidos sibi quo- 
tidie afferre. Eos igitur naribus quum admovissel, vivum 
se , dum ea celebritas transiret , servavit : ubi vero dies illi 


238 


, d . 
ἀλυπότατα τὸν βίον προήκατο, ὥς φησιν Ἵππαρχος, 
- Ll , 4 5 * 
ἐννέα πρὸς τοῖς ἑχατὸν ἔτη βιούς. ἡμεῖς τ᾽ εἰς αὐτὸν 
Ὁ [d b] , . 
ἐν τῇ παυ μέτρῳ τοῦτον ἐποιΐσαμεν τὸν τρόπον 


Καὶ τίς ἔφυ σοφὸς ὧδε, τίς ἔργον ἔρεξε τοσοῦτον 

6 ὅσσον ὃ παντοδαὴς ἤνυσε Δημόχριτος; 
ὃς θάνατον παρεόντα τρί᾽ ἥματα δώμασιν ἔσχεν 

καὶ θερωοῖς ἄρτων ἀτθμασιν ἐξένισεν. 


BIBA. Θ, ζ. ΔΙΜΟΚΡΙΤΟΣ. 


transierunt (tres autem erant) quictissime ac minimo dolore 
conclusit vitam, ut Hipparchus ait, centesimo et nono zat 
anno. Nosque in eum in Parmmetro carmen fecimus hocre : 


Quisnam tam sapiens visus , quis tale patravit 
unquam , quale sciens omnia Democritus ? 

Triduo is adstantem Mortem retinebat apud se, 
et calido cocti panis odore aluit. 


τοιοῦτος uiv ὃ βίος τἀνδρός. (44) Aoxet δ᾽ αὐτῷ 1«6£' E? ominis igitur vita ad eum habet modum. (13$! Sunt 80- 


Ἀρχὰς εἶναι τῶν ὅλων ἀτόμους xal χενόν, τὰ δ᾽ ἄλλα 
10 πάντα δοξάζεσθαι: ἀπείρους τ᾽ εἶναι χόσμους χαὶ γεν- 
νητοὺς καὶ φθαρτούς. μηδέν τ᾽ ἐχ τοῦ μὴ ὄντος γίνε- 
σθαι μηδ᾽ εἰς τὸ μὴ ὃν φθείρεσθαι. καὶ τὰς ἀτόμους 
δ᾽ ἀπείρους εἶναι χατὰ μέγεθος χαὶ πλῆθος, φέρεσθαι. 
δ᾽ ἐν τῷ ὅλῳ δινουμένας. καὶ οὕτω πάντα τὰ συγχρί- 
I5 uxxa γεννᾶν, πῦρ, ὕδωρ, ἀέρα, γῆν εἶναι γὰρ xai 
ταῦτ᾽ ἐξ ἀτόμων τινῶν συστήματα, ἅπερ εἰναι ἀπαθῆ 
xai ἀναλλοίωτα διὰ τὴν στερρότητα. τόν θ᾽ ἥλιον xal 
τὴν σελήνην ἐχ τοιούτων λείων καὶ περιφερῶν ὄγχων 
συγχεχρίσθαι, xat τὴν ψυχὴν δμοίως, ἣν xat νοῦν ταὐ- 
20 τὸν εἶναι, ὁρᾶν δ᾽ ἡμᾶς xav εἰδώλων ἐμπτώσεις. (45) 
πάντα τε xav ἀνάγχην γίνεσῆχι, τῆς δίνης αἰτίας οὔσης 
τῆς γενέσεως πάντων, ἣν ἀνάγχην λέγει. τέλος δ᾽ εἶναι 
τὴν εὐθυμίαν, οὐ τὴν αὐτὴν οὖσαν τῇ ἡδονῇ, ὡς ἔνιοι 


^ *? 4^ ^ bi * 
παραχούσαντες ἐξηγήσαντο, ἀλλὰ xaO ἣν γαληνῶς xat 


i A , 
25 εὐσταθῶς fj ψυχὴ διάγει, ὑπὸ μηδενὸς ταραττομένη 
) δαιμονί ἄλλ ὃς παῦ χαλεῖ 
φόθδου ἣ δεισιδαιμονίας ἢ ἄλλου τινὸς πάθους. ε 
᾿πΦ 4 


“κα , 7 j] 
δ᾽ αὐτὴν xai εὐεστὼ xat πολλοῖς ἄλλοις ὀνόμασι, ποιητ 
i , A ΄“- 
δὲ νόμιμα εἶναι, φύσει δ᾽ ἀτόμους χαὶ χενόν. χαὶ ταῦτα 


μὲν αὐτῷ ἐδόκει. 'Γὰ δὲ βιώλί᾽ αὐτοῦ καὶ Θρασύλος dv- I 


30 αγέγραφε χατὰ τάξιν οὕτως ὡς περεὶ xat τὰ Πλάτωνος, 
χατὰ τετραλονίαν. (46) ἔστι δ᾽ ἠθιχὰ u£v τάδε" Πυθχγό- 
ρης ἣ περὶ τῆς τοῦ σοφοῦ διαθέσιος, περὶ τῶν ἐν “Λδου, 
'Γριτογένεια" τοῦτο δ᾽ ἔστιν ὅτι τρία γίνεται ἐξ αὐτῆς, 
ἃ πάντα τἀνθρώπινα συνέχει: περὶ ἀνδραγαθίης ἢ 

35 περὶ ἀρετῆς, ᾿Αυαλθείης χέρας, περὶ εὐθυμίης, Ὕ πο- 
μνημάτων ἠθιχῶν" ἢ γὰρ Εὐεστὼ οὐχ εὑρίσχεται. χαὶ 
ταῦτα μὲν τὰ ἠθιχά' φυσιχὰ δὲ τάδε’ Μέγας Ovixo- 
σμος., ὃν οἱ περὶ Θεόφραστον Λευχίππου φασὶν εἶναι" 
Μιχρὸς διάχοσμος, Κοσμογραφίη, περὶ τῶν πλανήτων. 

40 περὶ φύσιος πρῶτον, περὶ ἀνθρώπου φύσιος ἢ περὶ σαρ- 
χὺς β΄, περὶ νοῦ, περὶ αἰσθησίων' ταῦτα τινες δμοῦ γρά- 
φοντὲς περὶ ψυχῆς ἐπιγράφουσι: περὶ χυμῶν, περὶ 
409v, (45) περὶ τῶν διαφερόντων δυσμῶν, περὶ ἀμει-- 
ψιρυσμιῶν" Κρατυντήρια, ὅπερ ἐστὶν ἐπιχραντιχὰ τῶν 

45 προειρημένων" περὶ εἰδιθλων ἢ περὶ προνοίης, περὶ 
λοιμῶν ἢ λοιαιχῷῶν καχῶν α΄ β΄ Y , ἀπορημάτων ". ταῦτα 
χαὶ περὶ φύσεως. τὰ δ᾽ ἀσύνταχτα ἔστι τάδε" Αἰτίαι 
οὐρανίαι, Αἰτίαι ἀέριοι, Αἰτίαι ἐπίπεδοι, Αἰτίαι περὶ 
πυρὸς χαὶ τῶν ἐν πυρί, Αἰτίαι περὶ φωνῶν, Αἰτίαι περὶ 

5o σπερμάτων xai φυτῶν xal χαρπῶν, Αἰτίαι περὶ ζῴων 
γ΄, Λἰτίχι σύμμιχτοι, περὶ τῆς λίθου. ταῦτα xai τὰ 
ἀσύνταχτα. μαθηματικὰ δὲ τάδε" περὶ διαφορῆς γνώ- 
μόνος ἢ περὶ ψαύσιος χύχλου xat σφαίρης, περὶ γεω- 


tem ejus placita haec : Principia omnium esse atomos atq 
inane, cetera cuneta in opinione sita esse. nfinitos ex 
mundos, generationi et corruptioni obnoxios. Nibil ex 
eo quod non sit fieri, neque in id quod haudquaquam sit 
corrumpi. Atomos praeterea et magnitudine et numero ee 
infinitas ferrique in toto ac rotari. Atque ita concretiones 
omnes gignere , ignem, aquam, aerem, terram : quippe «t 
hzec ex atomis quibusdam constare , esseque passioni ct im- 
mutationi ob firmitatem ac soliditatem minime obnoA. 
Solem item et lunam ex hujusmodi Izvibusac rotundis ma 
sis esse compositam , animamque similiter, quam idem e» 
quod mentem dicit. Cernere nos incidentibus in obtutu; 
nostros rerum imaginibus. (43) Cunctaque secnndum n-- 
cessitatem fieri, quumsit vertigo causa generationis omniun. 
quam necessitatem dicit. Finem vero esse rectum qu&- 
tumque animi statum, quam εὐθυμίαν vocat, qum ra 
idem sit quod voluptas , ut quidam male intelligentes acc«- 
perunt, verum secundum quam animus magna tranquillitate 
constantiaque beatus est, dum nullo metu, nulla supersti- 
tione aut alia quavis perturbatione agitatur. Eandem vero 
et εὐεστώ appellat compluribusque aliis nominibus. Ju 
et fas ab hominibus factum, natura vero esse atomos atque 
inane. Et hxc quidem ejus sunt placita. Ceterum ipsius 
libros et Thrasylus notavit atque in ordinem dizessit. sicuti 
Platonis , secundum tetralogiam. (46) Sunt autem morale 
hi : Pythagoras. de affectu sapientis , de iis quae sunt apud 
inferos, Tritogenia, hoc est, quod ex ea tria fiant que 
liumana cuncta contineant; de probitate seu de virtute, 
Amalthe: cornu, de recto statu. animi, Commentarie- 
rum moralium : nàm is quem appellavit Euesto non inve- 
nitur. Atque isti quidem morales. Porro naturales hi : 
Magnus diacosmus , quem Theophrastus Leucippi esse ait, 
Parvus diacosmus, Cosmographia , de sideribus vazis, de 
natura primus, de natura hominis sive de carne duo , de 
mente, de sensibus : hos quidam simul scribentes de auia 
inscribunt; de liquo ribus, de coloribus, (37) de differea'i- 
bus figuris , de permutationibus fizurarum , Confirmate.ia, 
hoc est, judicio approbantia ea qua supra dicta sunt; d: 
imaginibus sive de providentia, de pestibus sive de pesti- 
lentibus malis tres, Quistionum *. Et isti quidem natu- 
rales. Porro miscellanei sunt hi : Ccelestes causa, Aerie 
causa, Rerum terrestrium caus, Cause de igne et his que 
sunt in igne, Causze de vocibus, Cause de seminibus, arbo- 
ribus, plantis et fructibus, Causz de animalibus tres, Cause 
promiscux, de magnetide lapide. | Et hi quidem miseclla- 
nei. Mathematici vero hi sunt : de gnomonis differenlia sive 





LIB. IX. s. PROTAGORAS. 


μετρίης ἢ Γεωμετριχόν, À ριθμοί ) περὶ " ἀλόγων γραμ- 
μῶν χαὶ ναστῶν β΄, Ἐχπετάσματα, («8) Μέγας ἐνιαυτὸς 
1 Ἀστρονομίης παράπηγμα ; ἅμιλλα Κλεψύδρης, Οὐ- 
βανογραφίη, Γ εωγραφίη, Πολογραφίη ; ᾿Αχτινογραφίη. 
τοσαῦτα χαὶ τὰ μαθηματικά. μουσιχὰ δὲ τάδε" περὶ 
ῥυὐμῶν χαὶ ἁρμονίης, περὶ ποιήσιος, περὶ καλλοσύ- 
γῆς ἐπέων. περὶ εὐφώνων xal δυςφώνων γραμμάτων, 
περὶ Ὁμήρου ἢ 1j ὀρθοεπείης xat γλωσσέων, περὶ ἀοιδῆς, 
περὶ ῥημάτων, Ὀρνομαστιχόν. τοσαῦτα xal τὰ μου- 
σιχά, τεχνιχὰ δὲ τάδε" Πρόγνωσις, περὶ διαίτης ἣ 
Διαιτητιχὸν ἢ Ἰητριχὴ γνώμη, Αἰτίαι περὶ ἀχαιρίῶν 
χαὶ ἐπικαιοιῶν, περὶ γεωργίης ἢ V'eeopyixóv, περὶ ζω- 
Uu (., Ῥαχτικὸν xal ᾿Οπλομαχιχόν, τοσαῦτα χαὶ 

ταῦ Qs) τάττουσι δέ τινες xat! ἰδίαν ix τῶν 
ὑπουνημάτων xal ταῦτα τὸ περὶ τῶν ἐν Βαθδυλῶνι 
ἱερῶν γραμμάτων, περὶ τῶν ἐν Mepon ἱερῶν γραμμα- 
των; Ὥχεανοῦ περίπλους, περὶ ἱστορίης, Χαλδαϊχὸς 
λήνος, Φρύγιος λόγος, περὶ πυρετοῦ xat τῶν ἀπὸ νόσου 
βγσσόντων, Νοιιχὰ αἴτια, Xetpóxumta ἢ προύλήματα. 
τὰ 0 ἄλλα ὅσα τινὲς ἀναφέρουσιν εἰς αὐτὸν τὰ μὲν ἐχ 
τῶν αὐτοῦ διεσχεύασται;; τὰ δ᾽ ὁμολογουμένως ἐστὶν 
ἀλλότριχ. ταῦτα xal περὶ τῶν βιθλίων.. αὐτοῦ χαὶ το- 


Md 
i 
159i. 


239 


de contactu circuli et sphaerxm , de geometria sive Gcome- 
tricum, Numeri, de* ratione carentibus ac solidis lineis duo, 
E plicationes , (48) Magnus annus sive Astronormica regula, 
Certamen Clepsydra, Coeli descriptio, Terra descriptio, 
Poli descriptio, Radiorum descriptio. Hactenus mathe- 
matica. De musica hi sunt : de rhythmis et harmonia , de 
poesi , de carminum venustate, de consonis et dissonis li- 
teris, de Homero sive de virtute orationis verbisque obsole- 
lis , de cantu , de dictionibus, Index nominum. Hzc ille de 
musica. De iis qua sub artem cadunt lec scripsit : Pro- 
gnostica, de victu sive Ratio victus sive Medica sententia, 
Cause de intempestivis et de tempestivis, de agricultura 
sive Georgicum , de pictura, de re militari et armis δὰ pu- 
gnandum necessariis. De his hactenus. (49) Sunt quiscorsum 
ex commentariis haec quoque constituant, de sacris in Ba- 
bylone literis, de sacris in Meroe literis , Occani navigatio, 
de historia, Chaldaicus sermo , lhirygius sermo, de febre et 
de iis quae ex morbo tussi laborant, Legum origines, Manu 
propria tractata, sive Problemata. Cetera qux ad illum qui- 
dam referunt, partim ex ejus scriptis deprompta et alitet dis- 
posifa sunt, partim omnium consensu spuria. Haec de illius 


cauta, Γεγόνασι δὲ Δημόχριτοι ἕξ ξ3: πρῶτος αὐτὸς οὖ-τ [libris hactenus. Sex autem fuere Democriti : primus hic 


TW, δεύτερος Χῖος μουσιχὸς κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον, 
τρίτος ἀνδριαντοττοιὸς οὗ μέμνηται Ἀντίγονος, τέταρτος 
περὶ τοῦ ἱεροῦ τοῦ ἐν Ἐφέσῳ γεγραφὼς χαὶ τῆς πόλεως 
Σαμοθράχης; πέμπτος ποιητὴς ἐπιγραμμάτων. σαφὴς 
«xi ἀνθηρός, ἕχτος Περγαμηνὸς ἀπὸ ῥητορικῶν λόγων. 





ΚΕΦ. Η΄. 
ΠΡΩΤΑΓΟΡΑΣ 


τη, Πρωταγόρας Δρτέμωνος T, , ὡς ᾿Λπολλόδωρος xat 
Δείνων ἐν Περσικόϊς. Μαιανδρίου ᾿Αδηρίτης, χαθά 
γισιν Ἣραχλείδης 6 Ποντιχὸς ἐν τοῖς περὶ νόμων, ὃς 
χαὶ Θουρίοις νόμους γράψαι φησὶν αὐτόν’ ὡς δ᾽ Εὔπολις 
ἐν Κόλαξι, Τήιος" φησὶ γάρ, 
"Evéov μέν ἐστι Πρωταγόρας ὃ Τήιος, 


ἐπα χαὶ Πρόδικος ὃ Κεῖος λόγους ἀναγινώσχοντες ἦρα- 

verso xat Πλάτων ἐν τῷ Πρωταγόρᾳ φησὶ βαρύφω- 
νῦν εἶγαι τὸν Πρόδιχον. διήχουσε δ᾽ ὁ Πρωταγόρας 
Δημοχρίτου. ἐχαλεῖτό τε Σοφία, ὥς φησι Φαῤωρῖνος 
ἔν 1 παντοδαπῇ ἱστορίᾳ. (1) xai πρῶτος ἔφη δύο λό- 
Ts εἶναι περὶ παντὸς πράγματος ἀντιχειμένους ἀλλή- 
Aut" οἷς χαὶ συνηρώτα, πρῶτος τοῦτο πράξας. ἀλλὰ 
καὶ ἤρξατό που τοῦτον τὸν τρόπον' « Πάντων χρημά- 
τῶν μέτρον ἄνθρωπος , τῶν μὲν ὄντων ὡς ἐστί, τῶν 
7 οὐχ ὄντων ὡς οὐχ ἔστιν. » ἔλεγέ τε μηδὲν εἶναι 
iyu, παρὰ τὰς αἰσθήσεις, καύχ xai Πλάτων φησὶν 
ὃ θεχιτήτῳ, χαὶ πάντ᾽ εἶναι ἀληθῆ. χαὶ ἀλλαχοῦ 


i τῦῦτον ἤρξατο τὸν τρόπον" a Περὶ μὲν θεῶν οὐχ ἔχω 
εἰδέναι οὔθ᾽ ὡς εἰσὶν, οὔθ᾽ ὡς οὐκ εἰσίν" πολλὰ γὰρ τὰ 


I 


2 dicum ait. 


3 refert. 


ipse, secundus Chius musicus eodem tempore, tertius scul- 
ptor, cujus Antigonus meminit, quartus qui de templo 
quod est Ephesi scripsit et civitate Samothracia, quintus 
epigrammatum poeta clarus et floridus , sextus Pergamenus 
de rhetorica disciplina. 





CAP. VIII. 
PROTAGORAS. 


50. Protagoras Artemonis sive, ut Apollodorus et Dinon 
in Persicis ait, Meandrii filius, Abderites, ut Heraclides 
Ponticus in libris de Legibus tradidit, qui illum et Thuriis 
leges dedisse ait; ut autem Eupolis in Assentatoribus, Teius 
fuit : ait enim, 


Est intus ille Protagoras vir Teius. 


Hic et Prodicus Ceus libros prolegentes inde emolumenta 
capiebant : Plato enim in Protagora gravi voce fuisse Pro- 
Audivit autem Protagoras Democritum, voca- 
baturque Sapientia, ut Favorinus in Omnimoda historia 
(51) Primusque dixit duas omnium rerum esse ra- 
tiones invicem contrarias : quibus etiam in argumentando 
utebatur, primus hoc agens. Quin etiam*in hunc aliquo 
loco cepit modum : Omnium rerum modus et mensura 
homo est, earum quidem qua sunt, ut sunt; quc vero 
non sunt, ut non sunt. Dicebatque nihil esse animam prae- 
ter sensus , sicut et Plato refert in Thecteto, omniaque esse 
vera. Alio autem inloco in hunc cepit modum : Dediis qui- 
dem statuere nequeo, neque an sint, neque an non sint s 
sunt enim plurima qua id scire prohibeant, et summa 


240 
κωλύοντα εἰδέναι. 7| τ᾽ ἀδηλότης xal βραχὺς ὧν 6 βίος 
τοῦ ἀνθρώπου. » (s2) διὰ ταύτην δὲ τὴν ἀρχὴν τοῦ 
συγγράμματος ἐξεόλγθη πρὸς᾿ ᾿Αθηναίων' xat và βιῤλί᾽ 
αὐτοῦ κατέκαυσαν ἐν τῇ ἀγορᾷ, ὑπὸ xzpuxt ἀναλεξάμε- 

δ vot πὰρ ᾿ἐχάστου τῶν χεχτημένων. οὗτος πρῶτος μισθὸν 
εἰτεπράξατο μνᾶς ἑκατόν’ χαὶ πρῶτος μέρη γρόνου. διώ- 
ρισε χαὶ καιροῦ δύναμιν ἐξέθετο χαὶ λόγων d ἀγῶνας ἔθετο 
χαὶ σοφίσματα τοῖς πραγματολογοῦσι προςήγαγε' χαὶ 
τὴν διάνοιαν ἀφεὶς πρὸς τοὔνομα διελέχθη χαὶ τὸ νῦν 

10 ἐπιπολάζον γένος τῶν ἐριστιχῶν ἐγέννησεν" ἵνα xai Τί- 
uu) φησὶ περὶ αὐτοῦ, 


Πρωταγόρης τ᾽ ἐπίμικτος ἐριζέμεναι εὖ εἰδώς. 


BIBA. 0, ». ΠΡΩΤΑΙΌΡΑΣ. 


rei obscuritas et brevis hominum vita. (52) 0b hoc ar. 
tem ille principium operis pulsus ab Atheniensibus est , li- 
brique illius in foro cremati sunt, praeconis voce a si 
gulis, qui illos habebant, requisiti. Hic primus mercedis 
minas centum exegit ; item primus temporis partes deánivi 
opportunitatisque vim exposuit, porro orationum certamiss 
instituit et sophismata iis qui contentionis studio delectantur 
induxit; item omissa mente contra nomen disputavit ἐς 
leve illud contentionis genus quod nunc obtinet genui : 
unde etiam Timon de eo ait, 


Protagoras mixtus , simul et contendere doctus. 


(63) οὗτος xal τὸ Σωχρατιχὸν εἶδος τῶν «λόγων πρῶτος 4 (53) Hic et Socraticum dicendi genus primus movit. 4n- 


ἐχίνησε. — xol τὸν ᾿ΑΑΙντισθένους λόγον τὸν πειρώμενον 
I5 ἀποξειχνύειν ὡς οὐχ ἔστιν ἀντιλέγειν, οὗτος πρῶτος 
διελεεχται, χαθά φησι ΠΠλάτων ἐν Εὐθυδύαῳ. χαὶ 
πρῶτος χατέδειξε τὰς πρὸς τὰς θέσεις ἐπιχειρήσεις , ὥς 
φησιν Ἀρτεμίδωρος ὃ διαλεχτιχὸς ἐν τῷ πρὸς Χρύσιπ- 
πον. καὶ πρῶτος τὴν χαλουμένην τύλην, ἐφ᾽ ἧς τὰ 
40 φορτία, βαστάζουσιν, εὗρεν, ὥς φησιν ᾿Αριστοτέλης ἐν 
τῷ περὶ παιδείας" φορμοφόρος γὰρ ἦν, ὡς xai ᾿Επίχου- 
ρός πού φησι. καὶ τοῦτον τὸν τρόπον ἤρθη πρὸς Δη- 
μόχριτον, ξύλα δεδεκὼς ὀφθείς, διεῖλέ τε τὸν λόγον 
πρῶτος εἰς τέτταρα. εὐχωλήν, ἐρώτησιν, ἀπόχρισιν, 
25 ἐντολήν (54) οἱ δέ, εἰς ἑπτά, διήγησιν, ἐρώτησιν, ἀπό- 
xptatv, ἐντολήν, ἀπαγγελίαν, εὐχωλήν, χλᾷσιν, οὖς xal 
πυθμένας εἶπε λόγων. Ἄλχιδάμας δὲ τέτταρας λόγους 
φησί, φάσιν, ἀπόφασιν, ἐρώτησιν, προζαγόρευσιν. πρῶ- S 
τον δὲ τῶν λόγων ἑαυτοῦ ἀνέγνω τὸν περὶ θεῶν, οὗ τὴν 
0 ἀρχὴν ἄνω παρεθέμεθχ: ἀνέγνω δ᾽ ᾿Αθήνησιν ἐν τῇ 
"ὐριπίδου οἰχία ἤ., ὥς τινες, ἐν τῇ Μεγαχλείδου" ἄλλοι 
δ᾽ ἐν Λυχείῳ, μαθητοῦ τὴν φωνὴν αὐτῷ χρήσαντος 
᾿Αρχαγόρου τοῦ Θεοδότου. κατηγόρησε δ᾽ αὐτοῦ Πυ- 
θόδωρος Πολυζήλου, εἷς τῶν τετραχοσίων'" ᾿Αριστοτέλης 
35 δ᾽ Εὔαθλόν φησιν. (55) "ἔστι δὲ τὰ σωζόμενα αὐτοῦ 
βιύλία τάδε" 'Γέχνη ἐριστιχῶν, περὶ πάλης, περὶ τῶν 
μαθημ των, περὶ πολιτείας, περὶ φιλοτιμίας, περὶ ἀρε- 
τῶν, περὶ τῆς ἐν ἀρχῇ χαταστάσεως, περὶ τῶν £v “Ἄδου, 
περὶ τῶν οὐχ ὀρθῶς τοῖς ἀνθρώποις πρασσομένων, []1ρος- 
40 ταχτιχός, Δίχη ὑπὲρ μισθοῦ, ᾿Αντιλογιῶν δύο. χαὶ ταῦτα 
μὲν αὐτῷ τὰ βιδλία. γέγραφε δὲ καὶ Πλάτων εἰς αὐτὸν 
διάλογον. Φησὶ δὲ Φιλόχορος, πλέοντος αὐτοῦ ἐς Σι- 
χελίαν, τὴν ναῦν χαταποντωθῆναι" xai τοῦτο αἰνίττεσθαι 
Εὐοιπίδην ἐν τῷ Ἰξίονι. ἔνιοι δὲ χατὰ τὴν 682v τελευ- 
45 τῆσαι αὐτόν, βιώσαντα ἔτη πρὸς τὰ ἐνενήχοντα" (δα) 
᾿Λπολλόδωρος δέ φησιν ἑθδομήχοντα, σοφιστεῦσαι δὲ 
τεσσαράχοντα xol ἀχμάζειν χατὰ τὴν τετάρτην χαὶ 
ὀγδοηκοστὴν Ὀλυμπιάδα' ἔστι xal εἰς τοῦτον ἡ μῶν 
οὕτως ἔχον" 
50 Καὶ σεῦ, Πρωταγόρη, φάτιν ἔχλυον, ὡς ἄρ᾽ A07 
ἔχ ποτ᾽ ἰὼν χαθ᾽ ὁδὸν πρέσξυς ἐὼν ἔθανες" [νέων 


tisthenisque rationem qua demonstrare nititur contrada 
non posse , ut Plato in Euthydemo tradit, primus iste ve 
savit. Primusque, ut ait Artemidorus dialecticus in lie 
adversus Chrysippum , argumenta ad propositas quastios 
docuit. Ac primus quam nuncupavit culcitam, i qu 
onera portant , invenit, ut Aristoteles in libro de Discipkm 
ait : erat enim bajulus , ut etiam Epicurus alicubi memorit. 
Atque hunc in modum Democrito innotuit, quum liznài site 
et concinne colligasset ab eo conspectus. Divisit aulrin 
orationem primus in quattuor, precationem , interrocib- 
nem, responsionem , praeceptum : (55) alii septem in parte: 
distinxisse aiunt, narrationem , interrogationem , reqwi- 
sionem, praiceptum, relationem, precationem, v4 
, onem, quas etiam fundamenta orationis dixit. Porro 4- 
5 cidamas orationis quattuor partes dixit, affirmatiom, 
negationem , interrogationem , appellationem. Primum vc 
librorum suorum de diis recitavit eum cujus initium sr 
posuimus. Recitavit autem Athenis in Euripidis sive, πὶ 
quidam volunt, in Megaclidis domo : alii in Lvceo dicont, 
Archagora Theodoti filio discipulo vocem suam ipsi comm- 
dante. Accusavit eum Pythodorus Polyzeli filius , unus ἐλ 


6 quadringentis : Aristoteles autem Euathlum accusasse δ. 


(55)Suntautem qui supersunt ejus libri hi : Ars contention: 
de lucta, de disciplinis , de republica , de ambitione, de virtu- 
tibus, de prisco statu, de iis quze sunt apud inferos, de i5 
qua non recte ab hominibus geruntur, de praeceptis , Oral: 
ad judices pro mercede, Contradictionum duo. Εἰ hi qu- 
dem habentur ejus libri. Scripsit autem et Plato dialomum 
in eum. Refert Philochorus , eo navigante in Siciliam, 1" 
vim qua ferebatur submersam fuisse : idque Euripidem [ἃ 
]xione significare. Quidam illum in via defecisse iter az«t- 
tem, quum ad nonagesimnm etatis pervenisset annum : "ἢ 
Apollodorus septuaginta tradit, in studiis autem philesoplie 
versatum annos quadraginta , ac circa octogesimam quartam 
Olympiadem claruisse. Est et in hunc nostrum ita se habeis 
epigramma : 


De te , Protagora, discedentem , audio , Atlienis 
jam vetulum media mortem obiisse via : 





LIB. 1X, 9, 10. DIOGENES. ANAXARCHUS. 211 


εἵλετο γάρ σε φυγεῖν Kéxporoc πόλις" ἀλλὰ σὺ μέν 
[που 
Παλλάδος ἄστυ φύγες , Πλουτέα δ᾽ οὐχ ἔφυγες. 


Cecropis urbs pepulit , potuieti Palladis urbem 
linquere , non potuit Styx violenta fugi. 


Ἀέγεται δέ ποτ᾽ αὐτὸν ἀπαιτοῦντα τὸν μισθὸν Εὔαθλον S Fertur, quum mercedem aliquando exigeret ab Euathlo 


τὸν μαθητήν, éxsivou εἰπόντος. « ἀλλ᾽ οὐδέπω νίκην 
νενίχηκα, » εἰπεῖν, « ἀλλ᾽ ἐγὼ μὲν ἂν νιχήσω, ὅτι ἐγὼ 
ἐνίχησα λαθεῖν με δεῖ * ἐὰν δὲ σύ, ὅτι σύ. » * Γέγονε 
δὲ χαὶ ἄλλος Πρωταγόρας ἀστρολόγος, εἰς ὃν χαὶ Εὐφο- 
piov ἐπικήδειον ἔγραψε" xal τρίτος στωιχὸς φιλόσοφος. 


— "mq 009 6κ»..--... 


ΚΕΦ. Θ΄. 


AIOTENHZ AIIJOAAQNIATHZ. 


87. Διογένης ᾿Απολλοθέμιδος ᾿Απολλωνιάτης, ἀνὴρ I 


φυσιχὸς xai ἄγαν ἐλλόγιμος. ἤχουσε δέ, ὥς φησιν 
Ἀντισθένης, Ἀναξιμένους. ἦν δὲ τοῖς χρόνοις xac" 
Ἀναξαγόραν. τοῦτόν φησιν ὃ Φαληρεὶς Δημήτριος 
ἐν τῇ Σωχράτους ἀπολογίᾳ διὰ μέγαν φθόνον μιχροῦ 


ipsius discipulo isque diceret, Sed nondum in judicio cau- 
sam obtinui , dixisse , At si ego vincam , oportet me merce- 
dem accipere quia vici ; sin tu viceris, quia tu vicisti. * Fuit 
autem et alius Protagoras astrologus, in quem et Euphorion 
epicedium scripsit ; tertiusque Stoicus pholosophus. 





CAP. IX. 


DIOGENES APOLLONIATES. 


57. Diogenes Apollothemidis filius Apolloniates, vir 
physicus et inprimis clarus. — Anaximenis auditorem fuisse 
Antisthenes tradit. Fuit autem Anaxagora temporibus. 
Hunc ait Phalereus Demetrius in Socratis Defensione Athe- 
nis propter magnum invidiam vix evasisse quin capitis 


χινδυνεῦσαι Ἀθήνησιν. ᾿Εδόχει δὲ αὐτῷ τάδε" Στοι- 2 damnaretur, Ejus placita hzec fuerunt : Elementum esse 


jio» εἶναι τὸν ἀέρα, χόσμους ἀπείρους xai χενὸν ἄπει- 
pov τόν τ᾽ ἀέρα πυχνούμενον xal ἀραιούμενον γεννητι-- 
x^v εἶναι τῶν κόσμων" οὐδὲν ἐκ τοῦ μὴ ὄντος γίνεσθαι 
οὐδ᾽ εἰς τὸ μὴ ὃν φθείρεσθαι" τὴν γὴν στρογγύλην, ἐρη- 
ρειτμένην ἐν τῷ μέσῳ, τὴν σύστασιν εἰληφυῖαν χατὰ 
τὴν Ex τοῦ θερμοῦ περιφορὰν xal πῆξιν ὑπὸ τοῦ ψυ- 
“τ. ἀργὴ δὲ αὐτῷ τοῦ συγγράμματος fs" « Λόγου 
παντὸς ἀρχόμενον δοχέει μοι χρεὼν εἶναι τὴν ἀρχὴν 
ἀνχυνισξήτητον παρέχεσθαι, τὴν δ᾽ ἑρμηνείην ἁπλῆν 
Xil σεμνήν.» 





ΚΙΦ. 1. 


ΑΝΑΞΑΡΧΟΣ. 


88. Ἀνάξαρχος Ἀδδηρίτης. οὗτος διήχουσε Διογέ- 
νηυς τοῦ Σμυρναίου- οἱ δέ, Μητροδώρου τοῦ Χίου, ὃς 
ἔλεγε μηδ᾽ αὐτὸ τοῦτ᾽ εἰδέναι ὅτι οὐδὲν οἶδε. ΜΙ ητρόδω- 
74» δὲ Νέσσου τοῦ Χίου, ol δὲ Δημοχρίτου φασὶν ἀχοῦ- 
ἔχχαζε χατὰ τὴν δεχάτην xat ἑχατοστὴν Ὀλυμπιάδα. 
cat etyev ἐχθρὸν Νικοχρέοντα τὸν Κύπρου τύραννον" xal 
ποτ᾽ ἐν συμποσίῳ τοῦ ᾿Αλεξάνδρου ἐρωτήσαντος αὐτὸν τί 
ρα δοχεῖ τὸ δεῖπχον, εἰπεῖν φασιν, « ὦ βασιλεῦ, 
κάντα πολυτελῶς" ἔδει δὲ λοιπὸν χεφαλὴν σατράπου 
τινὸς παρατεθεῖσθαι: ν ἀπορρίπτων πρὸς τὸν Νιχο- 
ἔἕοντα. (59) 6 δὲ μνησιχαχήσας μετὰ τὴν τελευτὴν 
τοῦ βασιλέως ὅτε πλέων ἀχουσίως προςηνέχθη τῇ Κύ- 
πο ὃ Ἀνάξαρχος, συλλαδὼν αὐτὸν xal εἷς ὅλμον βα- 
λὼν ἐχέλευσε σιδηροῖς ὑπέροις τύπτεσθαι. τὸν δ᾽ οὐ φρον- 
τίσαντα τῆς τιμωρίας εἰπεῖν ἐχεῖνο δὴ τὸ περιφερόμενον, 
Πτίσσε, πτίσσε τὸν Ἀναξάρχου θύλαχον, ᾿Δνάξαρχον 

. DIOGENES 


“ᾧ 


αι. ὃ δ᾽ οὖν ᾿Ανάξαρχος xal ᾿Αλεξάνδρῳ συνῆν xai 2 


aerem , mundos infinitos et inane infinitum . densatumque 
aerem acrarescentem mundos gignere : niliil ex eo quod non 
sit fieri neque in id quod non sit corrumpi : terram esse ro- 
tundam atque in medio infixam, eamque cepisse compa- 
gem secundum illam quee ex calido est circumferentiam, ex 
frigido concretionem ac soliditatem accepisse. Est autem 
initium operis ejus hocce : In quacunque doctrina tra- 
denda secundum meam senten(iam oporlet principium 
statuere cer(um et evidens , et oratione uti simplici ac 
gravi. 





CAP. X. 


ANAXARCHUS. 


I 58. Anaxarchus Abderites. 15 Diogenis Smyrna: audi- 


tor fuit ; alii Metrodori Chii auditorem tradunt, qui se ne id 
quidem scire dicebat quod nihil sciret. Porro Metrodorum 
alii Neseum Chium, alii Democritum audisse tradunt. 
Anaxarchus igitur cum Alexandro rege erat, floruitque 
circa centesimam et decimam " Olympiadem.  Inimicum 
autem habuit Nicocreontem Cypri tyrannum : et quum 
illum Alexander aliquando in convivio rogasset, quidnam 
de ccena illa sentiret , dixisse ferunt, Cuncta permagnifice , 
o rex: verum oportebat insuper caput satrapo cujusdam 
apponi; in Nicocreontem id jaciens. (59) Hoc ille segre 
ferens, memor injuriee post mortem regis quum navi fer- 
retur Anaxarchus invitusque applicuisset Cyprum, com- 
prehensum eum in mortarium injecit jussitque ferreis 
malleis czedi. Tum illum nihil cruciatus curantem celebre 


illud dictum edidisse aiunt, Tunde Anaxarchi cullenm, 
16 


242 


δ᾽ οὐ πτίσσεις. χελεύσαντος δὲ τοῦ Νιχοχρέοντος xal 

τὴν γλῶτταν αὐτοῦ ἐχτμηθῆναι, λόγος ἀποτραγόντα 

προςπτύσαι αὐτῷ. — xal ἔστιν ἡμῶν εἷς αὐτὸν οὕτως 

(ἔχον)" 

ὃ Πτίσσετε, Νιχοχρέων, ἔτι καὶ μάλα" θύλαχός ἐστι" 
πτίσσετ᾽- ᾿Ανάξαρχος δ᾽ ἐν Διός ἐστι πάλαι. 
καὶ σὲ διαστείλασα γνάφοις ὀλίγον τάδε λέξει 

ῥήματα Φερσεφόνη, "Epps μυλωθρὲ χαχέ. 


(eo) Οὗτος διὰ τὴν ἀπάθειαν καὶ εὐκολίαν τοῦ βίου 

0 Εὐδαιμονιχὸς ἐκαλεῖτο" xai ἦν ἐχ τοῦ ῥάστου δυνατὸς 
υωφρονίζειν. τὸν γοῦν ᾿Αλέξανδρον οἰόμενον εἶναι 
θεὸν ἐπέστρεψεν" ἐπειδὴ γὰρ ἔχ τίνος πληγῆς εἶδεν 
αὐτῷ χαταρρέον αἷμα, δείξας τῇ χειρὶ πρὸς αὐτόν 
qmet, « τουτὶ μὲν αἷμα xat οὐχ 

15 ἰχὼρ οἷός πέρ τε ῥέει μακάρεσσι θεοῖσι. » 
Πλούταρχος δ᾽ αὐτὸν ᾿Αλέξανδρον τοῦτο λέξαι πρὸς 
τοὺς φίλους φησίν. ἀλλὰ χαὶ ἄλλοτε προπίνοντα αὐτῷ 
τὸν ᾿Ανάξαρχον δεῖξαι τὴν χύλιχα xal εἰπεῖν 


Βεύλήσεταί τις θεῶν βροτησίᾳ χερί. 


--πΡΡΡΦΘΘΦ αἱἐ------.Ἅ. 


ΚΕΦ. [Α΄. 
ΠΥΡΡΩΝ. 


20 01. Πύρρων Ἠλεῖος Πλειστάρχου μὲν ἦν υἱός, I 
xa0à xal Διοχλῆς ἱστορεῖ: ὥς φησι δ᾽ ᾿Απολλόδωρος Δ etiam Diocles tradit; ut vero Apollodorus ait in Οἰιγοιίκα,. 


, “ , , , 

ἐν Xgovixoic, πρότερον ἦν ζωγράφος, xal ἤχουσε Βρύ- 
σωνος τοῦ Στίλπωνος, ὡς ᾿Αλέξανδρος ἐν Διαδοχαῖς , 
εἶτ᾽ "Avazdpgou ξυναχολουθῶν πανταχοῦ, ὡς καὶ τοῖς 


25 Γυμνοσοφισταῖς ἐν Ἰνδία συμμέξαι xot τοῖς Mot. 


ὅθεν γενναιότατα δοχεῖ φιλοσοφῆσαι. τὸ τῆς ἀχαταλη- J bilissime philosophatus videtur, ἱπἀποία quidem ratione qa 


ψίας καὶ ἐποχῆς εἶδος εἰςαγαγών, ὡς ᾿Ασχάνιος ὃ Ἀδδη- 
piene φησίν" οὐδὲν γὰρ ἔφασχεν οὔτε χαλὸν οὔτ᾽ αἰσχρὸν 
οὔτε δίχαιον οὔτ᾽ dótxov: xai ὁμοίως ἐπὶ πάντων 
80 μηδὲν εἶναι τῇ ἀληθεία, νόμῳ δὲ xal ἔθει πάντα τοὺς 
ἀνθρώπους πράττειν" οὐ γὰρ μᾶλλον τόδε 7] τόδε εἶναι 
ἕκαστον. (02) ἀχόλουθος δ᾽ ἦν xoi τῷ βίῳ, μηδὲν 
ἐκτρεπόμενος μηδὲ φυλαττόμενος, ἅπαντα ὑφισταμε- 
νος, ἁυάξας, εἰ τύχοι. xal χρημνοὺς xal κύνας xai 
35 ὅλως μηδὲν ταῖς αἰσθήσεσιν ἐπιτρέπων. σώζεσθαι 
usvcot , χαθά φασιν ot περὶ τὸν Καρύστιον ᾿Αντίγονον, 
ὑπὸ τῶν γνωρίμων παραχολουθούντων, Αἰνεσίδημος 
δέ φησι φιλοσοφεῖν μὲν αὐτὸν κατὰ τὸν τῆς ἐποχῆς λό- 


e? 
BIBA. 9, τα. ΠΥΡΡΩΝ. 


nam Anaxarchum nihil tundis. Jubente vero illo ipsus 
eliam linguam pracidi, fama est przecisam mordicus a 
ejus faciem conspuisse. Kst etiam nostrum in ipsum tle 
carmen : 


Tundite, Nicocreo , magis usque : hoc nil nisi saccus: 
tundite : Anaxarchus jam Jovis aulam adit. 

Et te tormentis lacerans Plutonia conjux, . 
Improbe, mox dicet , tute peri molitor. 


3 (60) Hic ob animi tranquillitatem et vita facilitatem Fc- 


tunatus appellabatur : eratque talis qui facillime poe. 
homines ad bonam frugem revocare. taque Alexandrum 
deum se csse arbitrantem convertit : quum enim ex ictv 
quodam sanguinem illi fluere vidisset, digito oetenden: ia 
affatus est : Hoc quidem sanguis est, non autem 


]lle cruor superüóm mittunt quem corda deorum. 


Plutarchus vero Alexandrum ipsum amicis hoc dixisserefer!. 
Alias item Anaxarchum, illi quum praebibisset , ostendisse 
calicem et dixisse, 


Ferietur divorum aliquis humana manu. 


— ""—»n090«4m——— 


CAP. XI. 
PYRREO. 


G1. Pyrrho Eleus Plistarchum habuit patrem, quc! 


pictor fuit primum atque, ut Alexander in Successonibu 
scribit , Brysonem Stilponis filium audivit, deinde Anaur- 
chum, illi ubique adhaerens, ita ut Gymnosophistas qu 
que ín India adierit Magisque congressus sit. Unde εἴ ne 


nihil comprehendi posse assensumque retinendum ἀκεπί, 
ut Ascanius Abderites auctor est : negabat enim quicqui | 
honestum esse aut turpe, justum vel injustum : eadem r2 
tione et in omnibus nihil vere esse, sed lege atque consaelu- 
dine cuncta homines facere : neque enim esse quicquam istod 
potius quam illud. (62) Consequens ad haec illi et vita ez: 
nihil quippe declinans nihilque devitans sustinebat omnit, 
exempli causa currus et praerupta et. canes, omnino nib 
sensibus permittens. Servabatur autem , ut Carystius ἈΠ’ 
tigonus refert, a necessariis ipsum sequentibus. Per 
JEnesidemus ipsum de assensu quidem retinendo plile«- 
phatum esse tradit, non tamen imprudenter gessisse sinh. 





γον, μὴ μέντοι γ᾽ ἀπροοράτως ἕχαστα πράττειν. Ὁ Á Vixit autem ad annos ferme nonaginta. Ceterum Anli- 


«0 δὲ πρὸς τὰ ἐνενήχοντα ἔτη χατεύίω. ᾿Ἀντίγονος δέ 
φησιν ὃ Καρύστιος ἐν τῷ περὶ Πύρρωνος τάδε περὶ αὖ- 
τοῦ, ὅτι τὴν ἀρχὴν ἄδοξός τ᾽ ἦν xa πένης xal ζω- 
γράφος. σώζεσθαί τ᾽ αὐτοῦ ἐν "Ἤλιδι ἐν τῷ γυμνασίῳ 
λαμπαδιστὰς μετρίως ἔχοντας. (63) ἐχπατεῖν τ᾽ αὖ- 

v5 τὸν xal ἐρημάζειν, σπανίως ποτ᾽ ἐπιφαινόμενον τοῖς 


olxot, τοῦτο δὲ ποιεῖν ἀχούσαντα ᾿Ινδοῦ τινος ὀνειδί- 


L 


gonus Carystius in libro quem de Pyrrhone scripsit, hi$ 
de illo memorat , ipsum principio quidem obscurum el j4t* 
perem pictoremque fuisse : servarique ejus in Elide in £ 
mnasio lampadophoros mediocriler pictos. (63) Eze 
que digressum esse e consortio hominum et in locis deris 
degere solitum , adeo ut raro a propinquis conspictrettr. 
Hoc autem idcirco facere, quod audisset Indum quendam 


LIB. IX, 11. PYRRHO. 


La 
wv Avazapyo ὡς οὐχ ἂν ἕτερόν τινα διδάξαι ob- 


"X ἀγαθόν, αὐτὸς αὐλὰς βασιλιχὰς θεραπεύων. ἀεί 


“ΠΩ ι 2 c 3 «ὦ 7 vd » » ? 2 
t εἰναι ἐν τῷ αὐτῷ χαταστήματι, ὥςτ᾽ εἰ xal τις αὖ- 
Α ; , ^ 
ὃν χαταλίποι μεταξὺ λέγοντα, αὑτῷ διαπεραίνειν τὸν 
γον, χαίτοι κεχινημένον ὄντα ἐν νεότητι. πολλάκις, 
νησὶ, xal ἀπεδήμει, μηδενὶ προειπών, xal συνερρέμ.- 
' T 
τὸ οἷςτισιν ἔτυχεν. xal ποτ᾽ ᾿Αναξάρχου εἰς τέλμα 
, Led “ 
βπεσοντος, παρῆλθεν οὐ βοηθήσας τινῶν δ᾽ αἰτιωμέ- 
* , 3 € 
ὧν, αὐτὸς Δνάξαρχος ἐπήνει τὸ ἀδιάφορον χαὶ ἄστορ- 
ὃν αὐτοῦ, (64) χαταληφθεὶς δέ ποθ᾽ ἑαυτῷ λαλῶν 
ι ? A] » ! y P1 
ai ἐρωτηθεὶς τὴν αἰτίαν ἔφη μελετᾶν χρηστὸς εἶναι. 
v τε ταῖς ζητήσεσιν ὅπ᾽ οὐδενὸς χατεφρονεῖτο διὰ τὸ 
εξοδιχῶς λέγειν χαὶ πρὸς ἐρώτησιν" ὅθεν χαὶ Ναυσι- 
avr ἤδη, νεανίσχον ὄντα θηραθῆναι. ἔφασχε γοῦν 
ἵνεσθαι δεῖν τῆς μὲν διαθέσεως τῆς Πυρρωνείου, τῶν 
A ἢ ^ e- 
ελύγων τῶν ἑαυτοῦ. ἔλεγέ τε πολλάχις χαὶ Ent- 
^h ó 7 [4 ? 3 
00pov θαυμάζοντα τὴν Πύρρωνος ἀναστροφὴν συνεχὲς 
ὑτῶῦ πυνθάνεσθαι περὶ αὐτοῦ. οὕτω δ᾽ αὐτὸν ὑπὸ 
ἧς πατρίδος τιμηθῆναι ὥςτε xal ἀρχιερέα καταστῆσαι 
ὅτὸν xat δι᾽ ἐχεῖνον πᾶσι τοῖς φιλοσόφοις ἀτέλειαν ψη- 
, ' σω 
ἰσασῆαι,. χαὶ δὴ x«l ζηλωτὰς εἶχε πολλοὺς τῇς 
' e^. 
πραγμοσύνης" ὅθεν xal ὃ Τίμων περὶ αὐτοῦ φησιν 
" 3 t , 1 - 
τως ἐν τῷ Πύθωνι xoi ἐν τοῖς Σίύλλοις" 


3, , "y "v 

5 Ὦ γέρον, ὦ Πύρρων, πῶς ἣ πόθεν ἔχδυσιν εὗρες 
λατρείης δοξῶν τε χενοφροσύνης τε σοφιστῶν, 
Xt πάσης ἀπάτης πειθοῦς τ᾽ ἀπελύσαο δεσμά. 

1" y , “ 2 / κι 
οὐδ ἐμελέν σοι ταῦτα μετ᾽ ἄλλοισιν, τίνες αὖραι 
'E2) PM Y, , i 5 - 0 
Aaó' ἔχουσι, πόθεν τε xai elc 6, τι χυρεῖ ἕχαστα. 


1t πάλιν ἐν τοῖς ἸΙνδαλμοῖς" 


Τῶτό μοι, o» Πύρρων, ἱμείρεται ἦτορ ἀχοῦσαι, 
ed 59 y»5 v , v , 
πῶς ποτ᾽ ἀνὴρ ἔτ᾽ ἄγεις ῥᾶστα μεθ ἡσυχίης 
μοῦνος ἐν ἀνθρώποισι Θεοῦ τρόπον ἡγεμονεύων. 


ἥηναῖοι δὲ χαὶ πολιτεία αὐτὸν ἐτίμησαν, χαθά φησι 
υχλῆς, ἐπὶ τῷ Κότυν τὸν Θρᾶχα διαχρήσασθαι. (ac) 
πεδῶς δὲ xal τῇ ἀδελφῇ συνεθίω μαίᾳ οὔση, καθά 
"σιν ᾿Ερατοσθένης ἐν τῷ περὶ πλούτου xol πενίας, 
* χαὶ αὐτὸς φέρων elc τὴν ἀγορὰν ἐπίπρασχεν ὀρνί- 
1, εἶ τύχοι, χαὶ χοιρίδια, καὶ τὰ ἐπὶ τῇς οἰχίας ἐχά- 
"95v ἀδιαφόρως. λέγεται δὲ xal δέλφακα λούειν 
"τὸς ὑπ᾽ ἀδιαφορίας. xal χολήσας τι ὑπὲρ τῆς ἀδελφῆς, 
ἱλίστα δ᾽ ἐχαλεῖτο, πρὸς τὸν ἐπιλαθόμενον εἰπεῖν ὡς 
X ἐν γυναίῳ ἢ ἐπίδειξις τῆς ἀδιαφορίας. χαὶ χυνός 
γ᾿ ἐπενεχθέντος διασοβηθέντα εἰπεῖν πρὸς τὸν αἰτια- 
ἱμενον, ὡς χαλεπὸν εἴη ὁλοσχερῶς ixóüvat τὸν ἄν- 
zov διαγωνίζεσθαι δ᾽ ὡς οἷόν τε πρῶτον μὲν τοῖς 
T5 πρὸς τὰ πράγματα, εἶ δὲ μή, τῷ γε λόγῳ. (67) 
τσιὲ xal σηπτιχῶν φαρμάχων καὶ τομῶν καὶ χαύσεων 
τί τῖνος ἕλχους αὐτῷ προςενεχθέντων, ἀλλὰ μηδὲ τὰς 
ῥβὺς συναγαγεῖν. καὶ 6 Τίμων δὲ διασαφεῖ τὴν διάθεσιν 
vus ἐν οἷς πρὸς Πύθωνα διέξεισιν, ἀλλὰ xai Φίλων 
ΑἸηγαῖος, γνώριμος αὐτοῦ γεγονώς, ἔλεγεν ὡς ἐμέ- 


213 


Anaxarcho exprobrantem quod is non posset alium quic- 
quam boni docere, quum ipse regias aulas frequens tereret 
et regibus obsequeretur. Semperque eodem perseverasse 
vultu atque habitu , ut si quispiam illum inter dicendum 
desereret, ipse tamen quod ceperat perageret, et quidem 
quum in adolescentia concitatus fuerit. Sape, inquit, per- 
egre proficiscebatur, nemini quo pergeret pradicens, et 
cum quibuscumque vagabatur. Et quum aliquando Ana- 
xarchus in paludem incidisset , ille transiit nihil ei ópem 
ferens : quod quum quidam culparent, Anaxarchus ipse 
laudabat ut indifferenter et sine affectu se habentem. (64) 
Quum secum loqui aliquando deprehensus esset , rogatus 
cur id faceret , Meditor, inquit, bonus esse. In queestioni- 
bus a nemine contemnebatur, quod et perpetua oratione 
dissereret et ad interrogata : qua ex re factum est ut 
etiam Nausiphanes adhuc adolescentulus caperetur. Aie- 
bat igitur oportere aflectus quidem esse Pyrrhonei, sui 
ipsius autem verborum. Dicebatque sfpenumero Epi- 
curum conversationem institutumque Pyrrhonis admiran- 
tem ipsum de eo percontari assidue solitum. Tanto autem 
in honore apud patriam fuit, ut ipsum pontificem constitueret 
atque illius gratia philosophos publico decreto omnes 
immunitate donaret. Complures item habuit otii sui emu- 
los : unde etiam Timon de eo in Pythone et in Sillis sic ait : 


(63) Miror qut tandem potuisti evadere, Pyrrho , 
turgentes frustra , stupidos vanosque sophistas , 
atque imposturz fallacis solvere vincla. 

Nec fuerit cura scrutari, Grecia quali 
aere cingatur, neque ubi aut unde omnia constent. 


Et rursus in Imaginibus : 


. Abs teillud misere optarim cognoscere , Pyrrho , 
qui fuerit facilis letaque vita tibi, 
solus utin vivis gerereste Numinis instar. 


6 Hunc autem Athenienses etiam civitate honoraverunt , ut 


refert Diocles, quod Cotyn Thracem interemisset, (66) 
Pie vero et cum sorore sua obstetrice vixit, ut Eratosthe- 
nes in libro de Divitiis e& paupertate refert, si quidem ipse 
exempli causa aviculas porcellosque publice venundabat, 
domumque ac supellectilem nihil se respiciens verrebat 
mundabatque. Fertur ob ejusmodi indifferentiam et scro- 
fam lavere solitus. Et quum lisa a quopiam sorore ex- 
canduisset (erat ei nomen Philista), reprehendenti respon- 
dit in mulierculae causa indifferentiam non debere apparere. 
Jtemque cane irruente perterritus, quum vituperaretur 
ab aliquo, arduum esse dixit hominem prorsus exuere: 
certandum vero pro viribus, primum quidem operibus 
adversum res, sin minus, certe ratione. (67) Aiunt illum 
quum et medicamenta exedentia et sectiones et ustiones ipsi 
ulceris cujuspiam gratia applicarentur, ne supercilia quidem 
contraxisse, Ejus hanc dispositionem et Timon in iis quae 
scripsit ad Pythonem, declarat. Philo quoque Athenien- 
sis, ipsius necessarius, illum maxime quidem Democriti 
I0. 


24 BIBA. Θ, τα. 
βνητο μάλιστα μὲν Δημοκρίτου, εἶτα δὲ καὶ Ὁμήρου, 
θαυμάζων αὐτὸν καὶ συνεχὲς λέγων, 


Οἵ περ φύλλων γενεή, τοιήδε καὶ ἀνδρῶν' 


καὶ ὅτι σφηξὶ καὶ μυίαις καὶ ὀρνέοις εἴκαζε τοὺς ἀνθρώ- 
* πους. προφέρεσθαι δὲ καὶ τάδε" 


Ἀλλὰ, φίλος, θάνε καὶ σύ- τίη ὀλοφύρεαι αὕτως; 
χάτθανε καὶ Πάτροκλος, ὅπερ σέο πολλὸν ἀμείνων" 


xal ὅσα συντείνει εἰς τὸ ἀδέδαιον καὶ χενόσπουδον ἅμα 
xai παιδαριῶδες τῶν ἀνθρώπων. (65) Ποσειδώνιος 
10 δὲ καὶ τοιοῦτόν τι διέξεισι περὶ αὐτοῦ. τῶν γὰρ συμπλεόν- 
τῶν αὐτῷ ἐσχυθρωπαχότων ὑπὸ χειμῶνος, αὐτὸς γα- 
ληνὸς ὧν ἀνέρρωσε τὴν ψυχήν, δείξας ἐν τῷ πλοίῳ 
χοιρίδιον ἐσθίον καὶ εἰπὼν ὡς χρὴ τὸν σοφὸν ἐν 
τοιαύτῃ καθεστάναι ἀταραξίᾳ. μόνος δὲ Νουμή- 
15 νιος καὶ δογματίσαι φησὶν αὐτόν. Τούτου πρὸς τοῖς 7 
ἄλλοις xal μαθηταὶ γεγόνασιν ἐλλόγιμοι, ὧν Εὐρύλο- 
gv οὗ φέρεται ἐλάσσωμα τόδε. φασὶ γὰρ ὡς οὕτω 
παρωξύνθη ποτὲ ὥςτε τὸν ὀδελίσκον ἄρας μετὰ τῶν 
κρεῶν ἕως τῆς ἀγορᾶς ἐδίωχε τὸν μάγειρον. (e) καὶ 
30 ἐν Ἤλιδι καταπονούμενος ὑπὸ τῶν ζητούντων ἐν τοῖς 
λόγοις, ἀπορρίψας θοιμάτιον διενήξατο [πέραν] τὸν 
Ἀλφειόν, ἦν οὖν πολεμιώτατος τοῖς σοφισταῖς, ὡς 
καὶ Τίμων φησίν, ὁ δὲ duy τὰ πλεῖστα ἑαυτῷ 
διελέγετο: ὅθεν καὶ περὶ τούτου φησὶν οὕτως" 





8. "E τὸν ἀπάνθρωπον καὶ ἀπόσχολον αὐτολαλητὴν 
οὐκ ἐμπαζόμενον δόξης ἐρίδων τε Φίλωνα, 


πρὸς τούτοις διήκουσε τοῦ Πύρρωνος Ἑχαταῖός θ᾽ 6 
᾿Αδδηρίτης καὶ ᾿Γίμων ὁ Φλιάσιος ὁ τοὺς Σίλλους πε- 
- ποιηχώς, περὶ οὗ λέξομεν, ἔτι τε Ναυσιφάνης Τήιος, οὗ 
30 φασίτινες ἀκοῦσαι Ἐπίκουρον. οὗτοι πάντες Πυρρώνειοι 8 
μὲν ἀπὸ τοῦ διδασκάλου, ἀπορητιχοὶ δὲ καὶ σχεπτιχοὶ 
χαὶ ἔτι ἐφεχτιχοὶ χαὶ ζητητιχοὶ ἀπὸ τοῦ οἷον δόγματος 
προςηγορεύοντο. [10) ζητητιχοὶ μὲν οὖν ἀπὸ τοῦ πάντοτε 
ζητεῖν τὴν ἀλήθειαν, σκεπτικοὶ δ᾽ ἀπὸ τοῦ σκέπτεσθαι 
25 ἀεὶ καὶ μηδέποτε εὑρίσκειν, ἐφεχτιχοὶ δ᾽ ἀπὸ τοῦ μετὰ 
τὴν ζήτησιν πάθους" λέγω δὲ τὴν ἐποχήν᾽ ἀπορητιχοὶ 
δ᾽ ἀπὸ τοῦ τοὺς δογματιχοὺς ἀπορεῖν καὶ αὐτούς. [ Iup- 
ρώνειοι δὲ ἀπὸ Πύρρωνος.] Θεοδόσιος δ᾽ ἐν τοῖς 
σχεπτιχοῖς κεφαλαίοις οὔ φησι δεῖν Πυρρώνειον χαλεῖ-- 
40 σθαι τὴν σχεπτικήν" εἰ γὰρ τὸ καθ᾽ ἕτερον χίνημα τῆς 
διανοίας ἄληπτόν ἐστιν, οὐχ εἰσόμεθα τὴν Πύρρωνος 
διάθεσιν" μὴ εἰδότες δὲ οὐδὲ Πυρρώνειοι καλοίμεθ᾽ ἄν. 
πρὸς τῷ μηδὲ πρῶτον εὑρηχέναι τὴν σχεπτιχὴν ΠΠύρ- 
ρῶνα μηδ᾽ ἔχειν τι δόγμα, λέγοιτο δ᾽ ἄν τις Πυρρώ-- 
4o νεῖος ὁμότροπος, (zr) ταύτης δὲ τῆς αἱρέσεως ἕνιοί 
φασιν Ὅμηρον κατάρξαι, ἐπεὶ περὶ τῶν αὐτῶν πρα- 
μάτων παρ᾽ ὁντινοῦν ἄλλοτ' ἄλλως ἀποφαίνεται xal 
οὐδὲν δρικῶς δογματίζει περὶ τὴν ἀπόφασιν. ἔπειτα 
καὶ τὰ τῶν ἑπτὰ σοφῶν σχεπτικὰ εἶναι, οἷον τὸ Μη- 
t0 δὲν ἄγαν, καὶ Ἐγγύα, πάρα δ᾽ deas δηλοῦσθαι γὰρ τῷ 


ΠΥ͂ΡΡΩΝ 
fuisse studiosum, tum etiam Homeri dixit, admiratum μὰς 
assidueque pronuntiare solitum , 


Tale quidem genus est hominum quale est foliran; 


εἰ quod vespis, muscis et avibus compararet omues. Il 
item perlibenter et sepe proferre : 


At cade tu quoque, amice : quid lec suspifia fundi" 
occidit et Patroclus, qui te superabat abunde ; 


sicut et cetera illius quibus infirmitas et inania stodia ate 
pueriles hominum motus indicantur. (68) Posidoniusavus 
de illoetiam tale quiddam retulit. Navi aliquasdo κε 
batur, et quum socii tempestate acli movstiores esent, ie 
tranquillus animum confirmabat,, porcellum in navi eia- 
tem ostendens, dicensque oportere sapientem hasc ilia 
imitarisecuritatem, Solus hunc Numenius dogmala eaa 
statuisse ait. Hujus preterea memorabiles fuere discpd, 
in quibus Eurylochus, qui fertur aliquando impolensi 
oblitus esse propositi. Namque adeo ira excandnit, nr- 
replo una cum carnibus afüxis veru coquum in fom 
usque persequeretur. (69) Item in Elide quastionibes dsi- 
pulorum fatigatus abjecto pallio Alpheum naando tras- 
misit. Eratautem sophistis infestissimus , sicoti e Timw 
refert. Philo autem utplurimum secum ipse disercht: 
unde de illo quoque sic ait : 


Aut meditantem atque a strepitu turbaque remotam, 
litibus baud stolide addictum famaxue PLilonem. 


Hecateeus praeterea Abderites et Timon Phliasius poda Si 
lorum scriptor, de quodicemus ; Nausiphanes quoque τοι, 
cujus quidam Epicurum auditorem fuisse tradunt, dos ἄ- 
scipuli fuerunt. Hi omnes amagistro quidem Pyrbosi, 
ceterum a quasi-dogmate Aporelici, Sceptici , preteame 
et Ephectici et Zetetici appellabantur : (70) Zetetii, ql 
semper in veritate quaerenda (ζητεῖν) versantur; Sog. 
quod semper dispiciant (cxéntsc9at) et nunquam inverid; 
Ephectici autem ab affectione quae post inquisitionem lo 
belur, dico assensus retentionem (a verbo ixéqu, rd- 
neo) : Aporelici denique, quod dogmatici dabilen! iir. 
püv)etipsi. [A Pyrrhone Pyrrhonii. denominati su. j 
"Theodosius autem in Scepticis capitibus scepticam Prrie- 
niam minime appellari oportere ait : nam si quidem w- 
tus et agitatio mentis in alterutram partem compre 
a nobis non potest, profecto Pyrrbonis affectum ip 
rabimus : at si illum ignoremus, Pyrrhonii haniqu- 
quam dicemur.  Addebat quod neque Pyrrho prim» 
sceptices inventor fuerit neque ea dogma aliquod la 
heat. Vorabitur autem quis Pyrrhonius, qui Pyrini 
sit moribus si (71) Ejus sectm principem Her*- 
rum fuisse nonnulli autumant, quod is de rebuscskm 
prater ceteros alias aliter loquitur meque delle qut 
quam decernat de enuncialione. Porro et septem sper 
les in hoc genere fuisse versatos, quorum ἢ καὶ, V 
quid nimis, et Sponde : noza adest ; quo signifceur eut. 





LIB. 1X, 11 


βεθαίως xal πεπεισμένως διεγγυωμένῳ ἐπαχολουθεῖν 
ἄτην. ἀλλὰ xai ᾿Αρχίλοχον xal Εὐριπίδην σκεπτιχῶς 
ἔμεν, ἐν οἷς Ἀρχίλοχος μέν φησι" 


Τοῖος ἀνθρώποισι θυμὸς, Γλαῦχε Λεπτίνεω mai, 

δ γίγεται θνητοῖς ὁχοίην Ζεὺς ἐπ᾽ ἡμέρην ἄγει. 
Εὐριπίδης δέ: 

(Ὦ Ζεῦ,) τί δῆτα τοὺς ταλαιπώρους βροτοὺς 
φρονεῖν λέγουσι: σοῦ γὰρ ἐξηρτήμεθα 
δρῶμέν τε τοιάδ᾽ à v σὺ τυγχάνης θέλων. 

9 (5) οὐ μὴν ἀλλὰ xal Ξξενοφάνης xal. Ζήνων 6 Ἐλεά- 
τῆς xal Δημόχριτος κατ᾿ αὐτοὺς σχεπτιχοὶ τυγχάνου - 
σιν᾿ ἐν οἷς Ξενοφάγης μέν φησι, 

Καὶ τὸ μὲν οὖν σαφὲς οὔτις ἀνὴρ ἴδεν οὐδέ τις ἔσται 
εἰδως. 


s Ζύνων δὲ τὴν χίνησιν ἀναιρεῖ λέγων, Τὸ χινούμενον 
οὔτ᾿ ἐν ᾧ ἐστι τόπῳ χινεῖται οὔτ᾽ ἐν ᾧ μὴ ἔστι" Δη- 
υόχριτος δὲ τὰς ποιότητας ἐχδαλών, ἵνα φησί, Νόμῳ 
ψυχρόν, νόμῳ θερμόν, ἐτεῇ δὲ ἄτομα xal xtvóv: xal 
πάλιν, Ἐτεῇ δὲ οὐδὲν ἴδμεν: ἐν βυθῷ γὰρ fj ἀληθείη. 

o xz Πλάτωνα τὸ μὲν ἀληθὲς θεοῖς τε xal θεῶν παισὶν 
ἀχγωρεῖν, τὸν δ᾽ εἰκότα λόγον ζητεῖν. — xol Εὐριπίδην 
λέγειν" 

(πὴ Τίς δ᾽ οἶδεν st τὸ ζῆν μέν ἐστι κατθανεῖν, 
τὸ χατθανεῖν δὲ ζῆν νομίζεται βροτοῖς ; 

! ἀλλὰ καὶ Ἐμπεδοχλέα" 

Οὕτως oc ἐπιδερχτὰ τάδ᾽ ἀνδράσιν οὔτ᾽ ἐπακουστὰ 
οὔτε νόῳ epum rac" 
χαὶ ἐπάγω, 
Αὐτὸ μόνον πεισθέντες ὅτῳ προςέχυρσεν ἕχαστος" 

m μὴν "HodxAevrov, Μὴ εἰκῇ περὶ τῶν μεγίστων 
συμβαλλώμεθα: — xat Ἱπποχράτην ἔπειτα ἐνδοιαστῶς 
xai ἀνθρωπίνως ἀποφαίνεσθαι: χαὶ πρὶν “Ὅμηρον, 

Στρεπτὴ δὲ γλῶσσ᾽ ἐστὶ βροτῶν, πολέες δ᾽ ἔνι 
[υὖθοι" 
xat, 


Ἐπέων δὲ πολὺς νομὸς ἔνθα xal ἔνθα - 
, 
xat, 


ὍὉπποῖόν x' εἴπησθα ἔπος, τοῖόν x' ἐπαχούσαικς" 


τὴν ἰσοσθένειαν λέγων καὶ ἀντίθεσιν τῶν λόγων. (4) 
διετέλουν δὴ οἱ σχεπτιχοὶ τὰ τῶν αἱρέσεων δόγματα 
καντ᾽ ἀνατρέποντες, αὐτοὶ δ᾽ οὐδὲν ἀπεφαίνοντο δογμα- 
ταῶς, ἕως δὲ τοῦ προφέρεσθαι τὰ τῶν ἄλλων xal διη- 
γεῖσθαι μηδὲν δρίζοντες, μηδ᾽ αὐτὸ τοῦτο. ὥςτεχαὶ τὸ μὴ 
ἀρίζειν ἀνήρουν., λέγοντες οἷον Οὐδὲν ὁρίζομεν, ἐπεὶ 
piov ἄν' προφερόμεθα δέ, φασί, τὰς ἀποφάσεις εἷς 
βύνυσιν τῆς ἀπροπτωσίας, ὡς εἶ καὶ νεύσαντας τοῦτο 
inre δηλῶσαι: διὰ τῆς οὖν Οὐδὲν δρίζομεν φωνῆς 
τὸ τῆς ἀρρεψίας πάθος δηλοῦται’ ὁμοίως δὲ καὶ διὰ 


. PYRRHO. 


245 


qui firmo judicio et certa fide jusserit, noxa inde affici. 
Archilochüm item et Euripidem id genus exercuisse, Ar- 
chilochum quidem ubi dicit : 


Talis hominibus , brevis sevi, Glauce fili Leptinz, 
gignitur mens animi qualem Juppiter mittit diem. 
Euripidem vero : 


O Juppiter, qul tandem miseris hominibus 
inesse mentem dicunt ?.A nutu tuo 
pendemus, agimus hoc vel illud , si tibi lubet. 


(72) Sed et Xenophanes et Zeno Eleates ac Democritus 
secundum illos sceptici sunt , Xenophanes quidem ubi ait, 


Certum igitur quod sit, novit vir nemo, nec unquam 
qui sciat exorietur. 


Zeno autem motum tollit, dicens, Quod movetur ne- 
que in quo est movetur loco neque in quo non est; 
porro Democritus exclusis qualitatibus , uhi ait, Opinione 
recepta calidum, opinione recepta frigidum, veritate au- 
tem atomi et vacuum; ac rursus, Veritate quidem nihil 
novimus : nam veritas in profundo est. Plato item id qui- 
dem quod verum sit diis deorumque filiis concedit, cete- 
rum rationem probabilem perquirit. Euripides quoque dicit : 


(73) Quis novit autem an vivere hoc sit emori? 
an emori hoc sit quod vocamus vivere? 


Yerum etiam Empedocles : 


Ut neque visu percipere audituve queamus 
heec , neque complecti mente ; 


et supra, 


Hoc unum est , quo quis casu incidit , exploratum. 


Heraclitus itidem , De rebus maximis non temere conjectu- 
ram faciamus : tum Hippocrates dubitanter et pro humana 
natura statuit : item longe ante Homerus, 


Lingua volubilis est hominum variisque referta 
vocibus ; 
et, 
Verborum hinc atque hinc ingens est copia cuivis; 
et, 


Qvale prior dixti , reddetur tale vicissim , 


equas verborum vires e£ momentum ex utraque parte si- 
gnificans. (74) Itaque sceptici sectarum omninm dogmata 
evertere perstabant , nihi] ipsi dogmatis ratione asserentes , 
ceterorum autem enuntiando dogmata atque enarrando nihil 
definientes, ne hoc ipsum quidem ( se nihil definire ). 1ta 
ipsum quoque nihil definire tollebant, dicentes puta Nihil 
definimus : nam profecto definirent : ceterum , inquiunt , 
enuntiationes aliorum proferimus tanquam nostrze ab alie- 
nis decretis continenti: indicium, perinde ac si an- 
nuentes.hoc indicare pessent. Ex eo igitur quod dicunt Ni- 
hil definimus, ea animiaffectio qua neutram in partem pro- 
pensius inclinet insinuatur : similiter per id quod proferunt 


1? 


e 


᾿ἐν τῷ Πύθωνι, τὸ μηδὲν ὁρίζειν, ἀλλ᾽ ἀπροςθετεῖν. 


20 


2 


[^u 


3 


c 


3 


r^ 


4 


- 
-— 


246 


τῆς Οὐδὲν μᾶλλον xat τῆς Παντὶ λόγῳ λόγος ἀντίχει- 
ται χαὶ τῶν ὁμοίων. (75) λέγεται δὲ τὸ Οὐδὲν μᾶλλον 
xal θετικῶς, ὡς ὁμοίων τινῶν ὄντων οἷον, Οὐδὲν 
μᾶλλον ὃ πειρατὴς χαχός ἐστιν 7] ὁ ψεύστης. ὑπὸ δὲ 
τῶν σχεπτιχῶν οὐ θετιχῶς ἀλλ᾽ ἀναιρετιχῶς λέγεται, 
ὡς ὑπὸ τοῦ ἀνασχευάζοντος xai λέγοντος, Οὐ μᾶλλον f, 
Σχύλχα γέγονεν ἢ ἣ Χίμαιρα. αὐτὸ δὲ τὸ Μᾶλλον ποτὲ 
lv συγχριτιχῶς ἐχφέρεται, ὡς ὅταν φῶμεν μᾶλλον τὸ 
u£Àt γλυχὺ ἢ τὴν σταφίδα " ποτὲ δὲ θετικῶς καὶ ἀναι-- 
ρετικῶς, ὡς ὅταν φῶμεν," Μᾶλλον ἢ ἀρετὴ ὠφελεῖ 1j 
βλάπτει" σημαίνομεν γὰρ ὅτι ἣ ἀρετὴ ὠφελεῖ, βλάπτει 
δ᾽ οὔ. (7e) ἀναιροῦσι δ᾽ ol σχεπτιχοὶ xat αὐτὴν τὴν Οὐ- 
δὲν μᾶλλον φωνήν" ὡς γὰρ οὐ μᾶλλόν ἐστι πρόνοια 1) 
οὐχ ἔστιν, οὕτω χαὶ τὸ οὐδὲν μᾶλλον οὐ μᾶλλόν ἐστιν ἢ 
οὐκ ἔστι. σημαίνει οὖν fj φωνή, χαθά φησι καὶ Τίμων 
ἣ 
δὲ Παντὶ λόγῳ φωνὴ xal αὐτὴ συνάγει τὴν ἐποχήν" 
τῶν μὲν γὰρ πραγμάτων διαφωνούντων, τῶν δὲ λόγων 
ἰσοσθενούντων ἀγνωσία τῆς ἀληθείας ἐπαχολουθεῖ- xal 
αὐτῷ δὲ τούτῳ τῷ λόγω λόγος ἀντίκειται, ὃς xal αὐτὸς 
μετὰ τὸ ἀνελεῖν τοὺς ἄλλους ὕφ᾽ ἑαυτοῦ περιτραπεὶς 
ἀπόλλυται, xav' ἴσον τοῖς χαθαρτιχοῖς, ἃ τὴν ὕλην 
προεχχρίναντα xat αὐτὰ ὑπεχχρίνεται xal ἐξαπόλλυται. 
(77) πρὸς ὅ φασιν οἱ δογματιχοὶ ** μὴ αἴρειν τὸν λόγον, 
ἀλλὰ προζεπισχυρίζειν. μόνον οὖν διαχόνοις ἐχρῶντο 
τοῖς λόγοις οὐ γὰρ οἷόν τε ἦν μὴ λόγῳ λόγον ἀνελεῖν" 
καθ᾽ ὃν τρόπον εἰώθαμεν λέγειν τόπον μὴ εἶναι χαὶ δεῖ 
πάντως τὸν τόπον εἰπεῖν, ἀλλ᾽ οὐ δογματιχῶς, ἀποδει- 
κτιχῶς δέ᾽ xat μηδὲν γίνεσθαι xat ἀνάγχην xai δεῖ 
τὴν ἀνάγχην εἰπεῖν, τοιούτῳ τινὶ τρόπῳ τῆς ἑρμηνείας 
ἐχρῶντο" οἷα γὰρ φαίνεται τὰ πράγματα,, μὴ τοιαῦτα 
εἶναι τῇ quot , ἀλλὰ᾿ μόνον φαίνεσθαι" ζητεῖν τ᾽ ἔλε- 
γον οὐχ ἅπερ νοοῦσιν, ὅ τι γὰρ νοεῖται δὴ λον, ἀλλ᾽ ὧν 
ταῖς αἰσθήσεσι μετίσχουσιν. (78) ἔστιν οὖν ὃ Πυρρώνειος 
λόγος μήνυσίς τις τῶν φαινομένων ἢ τῶν ὁπωςοῦν νο- 
ουμένων, χαθ᾽ ἣν πάντα πᾶσι συμύάλλεται xal συγχρι- 
νόμενα πολλὴν ἀνωμαλίαν xat ταραχὴν ἔχοντα εὗρί- 
σχεται, χαθά φησιν Αἰνεσίδημος ἐν τῇ εἰς τὰ ξϊυρρώνεια 
ὑποτυπώσει. πρὸς δὲ τὰς ἐν ταῖς σχέψεσιν ἀντιθέσεις 
προαποδειχνύντες χαθ᾽ οὖς τρόπους πείθει τὰ πρά- 
Ὑματα, χατὰ τοὺς αὐτοὺς ἀνήρουν τὴν περὶ αὐτῶν πί- 
στιν’ πείθειν γὰρ τά τε xac αἴσθησιν συμφώνως 
ἔχοντα χαὶ τὰ μηδέποτε ἢ σπανίως γοῦν μεταπίπτοντα 
τά τε συνήθη χαὶ τὰ νόμοις διεσταλμένα χαὶ τὰ τέρ- 


5 πονταὰ xal τὰ θαυμαζόμενα. (79) ἐδείχνυσαν οὖν ἀπὸ τῶν 


ἐναντίων τοῖς πείθουσιν ἴσας τὰς πιθανότητας. Αἱ δ᾽ ἀπο- 
ρίαι χατὰ τὰς συμφωνίας. τῶν φαινομένων 3| νοουμένων, 
ἃς ἀπεδίδοσαν, ἦσαν κατὰ δέχα τρόπους, χαθ᾽ οὖς τὰ 
ὑποχείμενα παραλλάττοντα ἐφαίνετο, τούτους δὲ τοὺς 
δέχα τρόπους τίθησιν. [εἷς] πρῶτος δ παρὰ τὰς δια- 
φορὰς τῶν ζῴων πρὸς ἡδονὴν xal ἀλγηδόνα xat βλάόδην 

xai ὠφέλειαν. συνάγεται δὲ δι᾿ αὐτοῦ τὸ μὴ τὰς αὐτὰς 
ἀπὸ τῶν αὐτῶν προςπίπτειν φαντασίας χαὶ τὸ διότι τῇ 
τοιαύτῃ μάχη ἀκολουθεῖ τὸ ἐπέχειν’ τῶν γὰρ ζῴων 


BIBA. Θ, ια. IIYPPO N. 


Nihil magis, et Omni rationi ratio objecta reperitur, et simi- 
libus. (73) Dicitur autem Nihil magis etiam positive de qu 
busdam quasi similia sint : puta, Nihil magis pirata malus 
est quam qui est mendax. "Verum scepticis non potis, | 
sed negando dicitur, sicuti ab refutante quum dicitur, καὶ 
magis Scylla fuit quam Chimara. Ipeum vero Maz ali- 
quando per comparationem pronuntiatur , ut quum din s | 
magis dulce mel quam uvam esse ; aliquando item poithe- 
ac per negationem, ut quum dicimus , Magis prodest virtus 
quam obest : significamus enim virtutem prodesse , non o 
esse. (76) Verum et ipsam vocem Nihil magis tolluo ; 
Sicuti enim non magis est providentia quam non est , ila εἰ 
ipsum Nihil magis non magis est quam non est. Siznára 
igitur ea vox, sicut et Timon in Pythone ait , nihil deünir, 
verum haerere ambiguum neque ulli sententia addictum, 
Porro quod dicitur Omni rationi (opposita ratio est), id qe 
que cogit assensus retentionem : nam siquidem dissseti- 
bus rebus verba tantundem valent, veritatis ignorelo 
sequitur : atque ne huic quidem rationi deest ratio qux sl 
versetur, qui» et ipsa quum sustulerit reliquas, a ti 
ipsa sublata perit, non secus atque medicamenta purgi- 
ria, quze ubi prius materiam exhauserint, et ipsa exn- 
tur ac pereunt. (77) Sed respondent Dogmatici '* sexa 
modo non tollere, verum etiam asserere rationem. Solur 
itaque ministris utebantur rationibus : neque enim [πῇ 
poterat ut rationem non ratione tollerent : quemadmedun 
dicere consuevimus locum non esse et locum oium 
nominare oportet, etsi non affirmationis, at demeasra- 
tionis causa ; nihilque secundum necessitatem fieri, d ἰλυ 
necessitatem dicere oportet. Tali quodam interpretations 
modo utebantur, res non ejusmodi per naturam es« quis 
viderentur, sed videri tantum : atque ea inquirere dieclant, 
non 4υ intelligerent ( quod enim intelligitur liquet ), ΟἹ 
quie sensibus perciperent. (78) Est igitur Pyrrhonis rit» 
indicium quoddam earum rerum quie videntur sie qu-- 
modolibet intelliguntur, secundum quod omnia omnib: 
conferuntur eaque comparata longe discrepantia plage 
perturbationis esse cernuntur, sicut ait /Enesidemus in li 
troductione ad Pyrrhonia. Porro ad eas quie in spetul- 
tionibus sunt oppositiones, quum prius ostenderint qui 
modis res quaieque persuadeant, eisdem modis illarum £-- 
dem tollunt : nam persuadere quidem ea qua secundus 
sensus concorditer se habent et qua nunquam ve r2v 
certe mutantur; consueta item et quae usu distincta suni , 
oblectantia quoque atque admirationi patentia. (79) De 
monstrabant igitur ex iis quae contraria sunt persuadebli- 
bus sequas esse probabilitates. Porro ambigua secundum 
concordiam earum rerum quz vel aspectui vel intellige 
tie subjecta sunt, decem modis tradebant , quibus subjefa 
immutari videbantur. Hosce vero decem modos pouil. 
Primus est qui constat ex animalium differentüs ad volu 
ptatem et dolorem, commodaque et incomnioda. Ex ὦ. 
autem colligitur non easdem ab eisdem pbhantasias incider*, 
quodque eam pugnam necessario sequitur assensus rele. 











LIB. IX, 11. PYRRHO. 


τὰ μὲν χωρὶς μίξεως γίνεσθαι, ὡς τὰ πυρίδια xal ὃ 
Ἀράξιος φοίνιξ xal εὐλαί: τὰ δ᾽ ἐξ ἐπιπλοχῇῆς, ὡς 
ἄνθρωποι χαὶ τὰ ἄλλα' (80) καὶ τὰ μὲν οὕτως, τὰ 
δ᾽ οὕτως συγχέχριται " διὸ xad τῇ αἰσθήσει διαφέρει, 
ὡς χίρχοι μὲν ὀξύτατοι, κύνες δ᾽ ὀσφρητιχώτατοι, εὖ- 
λογον οὖν τοῖς διαφόροις τοὺς ὀφθαλμοὺς διάφορα xol 
τὰ φαντάσματα προςπίπτειν' χαὶ τῇ μὲν αἰγὶ τὸν 
θαλλὸν εἶναι ἐδώδιμον, ἀνθρώπῳ δὲ πιχρόν, καὶ τὸ 
χώνειον ὄρτυγι μὲν τρόφιμον, ἀνθρώπῳ δὲ θανάσιμον. 
Ἰ0 xa ὃ ἀπόπατος 6t μὲν ἐδώδιμος, ἵππῳ δ᾽ οὔ, δεύτερος 
& παρὰ τὰς τῶν ἀνθρώπων φύσεις xat τὰς ἰδιοσυγχρισίας" 
Δημοφῶν γοῦν ὃ ᾿Αλεξάνδρου τραπεζοχόμος ἐν σχιᾷ ἐθάλ- 
πετο, ἐν ἡλίῳ δ᾽ ἐρρίγου. (81) Ἄνδρων δ᾽ 6 Ἀργεῖος, ὥς 
φησιν ᾿Αριστοτέλης, διὰ τῆς ἀνύδρου Λιθύης ὥδευεν 
ἄποτος. xai 6 μὲν ἰατριχῆς, 6 δὲ γεωργίας, ἄλλος δ᾽ ἐμ.- 
πορίας ὀρέγεται: xal ταῦτα οὺς μὲν βλάπτει, οὖς δὲ 
ὠφελεῖ. ὅθεν ἐφεχτέον. τρίτος ὃ παρὰ τὰς τῶν αἷ- 
σϑητιχῶν πόρων διαφοράς. τὸ γοῦν μῆλον δράσει μὲν 
ὠχρόν, γεύσει δὲ γλυχύ, ὀσφρήσει δ᾽ εὐῶδες ὑποπίπτει. 
29 χαὶ ἡ αὐτὴ δὲ μορφὴ παρὰ τὰς διαφορὰς τῶν χατόπτρων 

ἀλλοία θεωρεῖται. ἀχολουθεῖ οὖν μὴ μᾶλλον εἶναι 

τοῖον τὸ φαινόμενον 7, ἀλλοῖον. (82) τέταρτος ὃ παρὰ 

πὰς ὀιαθέσεις καὶ χοινῶς παραλλαγάς, οἷον ὑγίειαν, 

νόσον ὕπνον, ἐγρήγορσιν, χαράν, λύπην, νεότητα, 
Ὁ γῆρας, θάρσος, φόῤον, ἔνδειαν, πλήρωσιν, μῖσος, φι- 

λίαν, θερμασίαν, ψύξιν. παρὰ τὸ πνεῖν, παρὰ τὸ 

πιεσθῆναι τοὺς πόρους. ἀλλοῖα οὖν φαίνεται τὰ προς-- 

πίπτοντα παρὰ τὰς ποιὰς διαθέσεις. οὐδὲ γὰρ οἱ μαινόμε- 

νοι παρὰ φύσιν ἔχουσι" τί γὰρ μᾶλλον ἐχεῖνοι ἢ ἡμεῖς; 
9 xat γὰρ μεῖς τὸν ἥλιον ὡς ἑστῶτα βλέπομεν. Θέων δ᾽ 6 
Τιθοραιεὺς 6 στωιχὸς χοιμώμενος περιεπάτει ἐν τῷ ὕπνῳ 
χαὶ ΠΠεριχλεους δοῦλος ἐπ᾽ ἄχρου τοῦ τέγους. (83) 
πέαπτος $ παρὸ τὰς ἀγωγὰς xal τοὺς νόμους xol τὰς 
αυθιχὰς πίστεις xat τὰς ἐθνικὰς συνθήχας xal δογματι- 
χὰς ὑπολήψεις. ἐν τούτῳ περιέχεται τὰ περὶ χαλῶν 
καὶ αἰσχρῶν, περὶ ἀληθῶν xal ψευδῶν. περὶ ἀγαθῶν 
χαὶ xax, περὶ θεῶν xai γενέσεως xal φθορᾶς τῶν 
φαινομένων πάντων. τὸ γοῦν αὐτὸ παρ᾽ οἷς μὲν δέ- 
x1tov, παρ᾽ οἷς δὲ ἄδιχον χαὶ ἄλλοις μὲν ἀγαθόν, 
ἄλλοις δὲ χαχόν. Πέρσαι μὲν γὰρ οὐχ ἄτοπον ἡγοῦνται 
θυγατρὶ μίγνυσθαι, “ἕλληνες δ᾽ ἔχθεσμον. — xai Μασ- 
σαγέται μέν, ὥς φησι χαὶ Εὔδοξος ἐν τῇ πρώτη τῆς 
περιόδου, χοινὰς ἔχουσι τὰς γυναῖχας, ἤἕλληνες δ᾽ οὗ" 
Κίλικές τε ληστείαις ἔχαιρον, ἀλλ᾽ οὐχ “Ἕλληνες. (84) 
i^ θεούς τ᾽ ἄλλοι ἄλλους ἡγοῦνται" χαὶ οἱ μὲν προνοεῖ- 

οϑαι, οἵ δ᾽ οὔ, θάπτουσι δ᾽ Αἰγύπτιοι μὲν ταριχεύον- 

τες, Ρωμαῖοι δὲ χαίοντες, Παίονες δ᾽ εἰς λίμνας ῥι- 

πτοῦντες * ὅθεν περὶ τἀληθοῦς ἡ ἐποχή. ἕχτος ὃ παρὰ 

τὰς αἴξεις χαὶ χοινωνίας, χαθ᾽ ὃν εἰλιχρινῶς οὐδὲν xaO" 
Ὁ αὑτὸ φαίνεται, ἀλλὰ σὺν ἀέρι, σὺν φωτί, σὺν ὑγρῷ, 

Cv στερεῷ, θερμότητι, ψυχρότητι, χινήσει, ἀναθυμιά- 

Ξεσιν, ἄλλαις δυνάμεσιν. fj γοῦν πορφύρα διάφορον ὗὕπο- 

φαίνει γρῶυα ἐν ἡλίῳ καὶ σελήνη xal λύχνῳ. xat τὸ ἣμέ- 

τερυνγρῶμα ἀλλοῖον ὑπὸ τὴν μετημόρίαν φαίνεται xai " 


δὶ 


[4 


241 


lio : quippe animalium alia absque coitu gigni, uf sunt 
quie In igni vivunt phenixque Arabicus atque teredines ; 
alia item ex congressu, ut sunt homines et cetera : (80) 
atque alia sic, alia sic comparata sunt ; quocirca etiam 
sensibus differunt, ut circi quidem acutissimi sunt visus, 
canes sagacissimi olfactus. Manifestum igitur est ils qui visu 
excellunt, phantasmata (visa) clariora accidere : nam caprae 
quidem virgulta alimento esse, homini autem amaritudinem 
gignere; item cicutam coturnici nutrimentum ; homini 
inferre perniciem ; suem item fimum edere, quem minime 
equus attingat. Secundus modus ex hominum naturis se- 
cundum propria temperamenta colligitur. Demophon enim 
mensis praefectus Alexandri ad umbram calefiebat soleque 
frigebat. (81) Andron item Argivus, ut ait Aristoteles , per 
arida Libyze loca absque potu iter agebat. Alius item me- 
dicinze , agriculturze alius , alius mercaturz studiosus est. : 
atque ista quidem aliis obsunt, aliis prosunt : qua ex 
re continendus assensus est. Tertius ex differenti- 
bus sensuum poris accipitur. Namque malum aspectui 
quidem pallidum, gustui dulce, olfactui fragrantia odo- 
ris gralissimum incidit. Eademque forma pro speculorum 
varietate non eadem cernitur. Consequens igitur est ; 
quod apparet non magis id esse quam aliud. (82) Quartus 
circa affectus et communiter circa vicissitudines versatur, 
puta bonam valetudinem, morbum, somnum, evigilationem, 
gaudium , tristitiam , juventam , senectam , audaciam , me- 
tum , indigentiam , copiam, odium, amicitiam, calorem, 
frigus : quod videlicet spiretur , quod spiritus meatus inter- 
cludantur. Diversa igitur videntur qua in sensus incidunt 
propter dispositionum varietates. Neque enim qni vesanisunt, 
prater naturam se habent : qui. enim illi magis quam nos? 
namque et nos solem veluti stantem intuemur. Theon au- 
tem Tithorzensis Stoicus dormiens in somnis ambulabat 
Periclisque servus in summo teclo. (83) Quintus circa 
instituta atque leges fidemque fabulis przestitam eaque quee 
apud singulas nationes communi consensu instituta sunt 
dogmaticasque opiniones vertitur. 1n eo continentur quie 
de honestis ac turpibus , de veriset falsis, de bonis et malis , 
de diis et de ortu interituque omnium quze apparent dispu- 
tantur. Equidem quod apud alios justum , apud alios inju- 
stum est ; idemque aliis bonum, aliis malum putatur. Nam 
Persis quidem filiabus misceri nefas non est, id vero Graecis 
nefarium existimatur. Atque Massagete, ut Eudoxus 
quidem in primo Periodi refert, uxores habent communes, 
Graci eam communionem detestantur ; Cilices item latro- 
ciniis gaudent, Graci non. (84) Sic de diis quoque alii 
aliter sentiunt : quippe illorum providentiam alii confiten- 
tur, alii negant. Atque .Egyptii condientes sepeliunt 
corpora , Romani vero cremantes, Paones in stagna proji- 
cientes : unde circa veri professionem continetur assensio, 
Sextus in mixtionibus communionibusque consistit , secun- 
dum quem liquide nihil per se et integre apparet , sed cum 
aereac lumine, liquido ac solido , calore, frigore, motu, 
evaporationibus ac viribus aliis. Nempe enim purpura co- 
lorem sui varium praefert ad solem ac lunam et ad lucer- 
nam. Color item noster diversus sub meridiem ap- 


218 


ὃ ἥλιος" (85) καὶ ὃ ἐν ἀέρι ὑπὸ δυοῖν χουψιζόμενος λίθος ἐν 
ὕδατι ῥαδίως μετατίθεται, ἤτοι βαρὺς ὧν xal δπὸ τοῦ 
ὑδατος χουφιζόμενος 7| ἐλαφρὸς [ὧν] xal ὑπὸ τοῦ ἀέρος 
βαρυνόμενος. ἀγνοοῦμεν οὖν τὸ κατ᾽ ἰδίαν, ὡς ἔλαιον ἐν 
μύρῳ. ἕδδομος ὃ παρὰ τὰς ἀποστάσεις xal ποιὰς θέ- 
σεις χαὶ τοὺς τόπους χαὶ τὰ ἐν τοῖς τόποις. χατὰ τοῦ- 
tov τὸν τρόπον τὰ δοχοῦντ᾽ εἶναι μεγάλα μιχρὰ φαίνε- 
ται, τὰ τετράγωνα στρογγύλα, τὰ ὁμαλὰ ἐξοχὰς ἔχοντα, 
τὰ ὀρθὰ χεχλασμένα, τὰ ὠχρὰ ἑτερόχροα. ὃ γοῦν 
ἥλιος παρὰ τὸ διάστημα μιχρὸς φαίνεται’ καὶ τὰ ὄρη 
πόρρωθεν ἀεροειδῇ καὶ λεῖα, ἐγγύθεν δὲ τραχέα. — (ac) 
ἔτι ὁ ἥλιος ἀνίσχων μὲν ἀλλοῖος, μεσουρανῶν δ᾽ οὐχ ὅ- 
μοιος. καὶ τὸ αὐτὸ σῶμα ἐν μὲν ἄλσει ἀλλοῖον, ἐν δὲ ψιλῇ 
y" ἕτερον: χαὶ ἢ εἰχὼν παρὰ τὴν ποιὰν θέσιν᾽, ὅ τε 
τῆς περιστερᾶς τράχηλος παρὰ τὴν στροφήν. ἐπεὶ οὖν 
οὐχ ἔνι ἔξω τόπων xal θέσεων ταῦτα χατανοῆσαι, d- 
γνοεῖται ἢ φύσις αὐτῶν. ὄγδοος ὃ παρὰ τὰς ποσότητας 
χαὶ ποιότητας αὐτῶν ἢ θερμότητας 3) ψυχρότητας ἣ 
ταλύτητας ἢ βραδύτητας ἢ ὠχρότητας ἢ ἑτεροχροιότη- 
τας. ὃ γοῦν οἶνος μέτριος μὲν ληφθεὶς ῥώννυσι, πλείων 
δὲ παρίησιν: ὁμοίως xai ἢ τροφὴ χαὶ τὰ ὅμοια. — (87) 
ἔνατος ὃ παρὰ τὸ ἐνδελεχὲς ἢ ξένον ἢ σπάνιον. οἵ 
γοῦν σεισμοὶ παρ᾽ οἷς συνεχῶς ἀποτελοῦνται οὐ θαυμά- 
ζονται, οὐδ᾽ ὃ ἥλιος, ὅτι καθ᾽ ἡμέραν δρᾶται. τὸν ἔνατον 
Φαθωρῖνος ὄγδοον, Σέξτος δὲ xat Αἰνεσίδημος δέχατον" 
ἀλλὰ xal τὸν δέχατον Σέξτος ὄγδοον φησι, Φαδωρῖνος 
δὲ ἔνατον. δέκατος ὃ χατὰ τὴν πρὸς ἄλλα σύμθλησιν, 
χαθάπερ τὸ χοῦφον παρὰ τὸ βαρύ, τὸ ἰσχυρὸν παρὰ τὸ 
ἀσθενές, τὸ αεἴζον παρὰ τὸ ἔλαττον, τὸ ἄνω παρὰ τὸ χάτω. 
30 τὸ γοῦν δεξιὸν φύσει μὲν οὐχ ἔστι δεξιόν, χατὰ δὲ τὴν ὡς 

πρὸς τὸ ἕτερον σχέσιν νοεῖται’ μετατεθέντος γοῦν 

ἐκείνου, οὐχέτ᾽ ἐστὶ δεξιόν. (88) δμοίως xal πατὴρ xal 

ἀδελφὸς ὡς πρός τι καὶ ἡμέρα ὡς πρὸς τὸν ἥλιον χαὶ 

πάντα ὡς πρὸς τὴν διάνοιαν. ἄγνωστα οὖν τὰ πρός 
35 τι [ὼς] καθ᾽ ἑαυτά. xai οὗτοι μὲν οἱ δέκα τρόποι. 


σ' 


I 


Φ 


-— 
c 


e 


BIBA. 6, o. HYPPON. 


paret ** et sol: (85) item qui in aere a duobm vx | 


elevatur lapis, idem in aqua facile alio transfertur, sive 
gravis ab humore allevatus, sive levis ab aere gravatus. 
Ignoramus igitur quid seorsum sit in natura , veluti in u- 
guento oleum. Septimus circa intervalla et positiones qua- 


dam etloca et ea qua in locis sunt versatur. Hac τοὺ 


tione qua videntur magna esse , parva apparent, quadrat - 
rotunda , plana tumulis plena , recta obliqua , pallida cok- 


risalterius. Sol igitur propter magnum interjectum irte- - 


vallum parvus videtur ; montes procul aerei ac lares, e τῇ. 
cino asperi esse cernuntur ac prarupti, (86) Sol itidem 


oriens quidem alius videtur, alius quum medium coli οὐ» | 


tinet. Atque idem corpus in nemore aliud, aliud in μα 
campis apparet ; effigies item secundum positionem , et c 
lumbee collum secundum conversionem , diversum videt. 
Quoniam igitur extra loca et positiones ista considerari 
nequeunt, illorum quoque natura ignoratur. Octavu in 


quantitate et qualitate earum rerum sive calore vel frigae | 
vel velocitate vel tarditate sive pallore sive colore quw - 
alio consistit. Namque vinum modice sumptum firmata | 


roborat, immodice debilitat; item cibus et similia. $7) 
Nonus est qui rerum perennitate vel insolentia vel raritat 
contingit. 
gunt admirationi non sunt; sol itidem , quia quotidie cr- 
nitur. Nonum hunc modum Favorinus octavum, Se 
autein εἴ /Enesidemus decimum numerant : quin etiam de 
cinum Sextus octavum tradit, Favorinus autem nonom. 
Decimus ex alterna collatione constat , puta grave ad leve, 
(orte ad imbecillum , majus ad minus , superius ad inferius 
Dextrum igitur non natura dextrum est , verum ex habiti 
ad alterum intelligitur : nam si transponitur alterum , noa 
amplius dextrum erit. (88) Eadem ratione et paler et íra- 


ter vclut ad aliquid dicuntur, et dies veluti ad solemn, atque. 


omnia veluti ad cogitationem. Quie igitur ad aliquid dicu- 


Itaque terrz/ motus apud quos crebro contin- 





tur, per se ipsa incognita sunt. Atque hi quidem decem modi 


sunt quos prediximus. Ceferum Agrippa his quinque 


Οἱ δὲ περὶ ᾿Αγρίππαν τούτοις ἄλλους πέντε Tpoztt,d.- LOalios addidit , eum videlicet qui ex dissonantia colligitur d 


γουσι, τὸν τ᾽ ἀπὸ τῆς διαφωνίας xai τὸν εἰς ἄπειρον 
ἐχθάλλοντα χαὶ τὸν πρός τι καὶ τὸν ἐξ ὑποθέσεως xal 
τὸν δι᾿ ἀλλήλων. ὃ uiv οὖν ἀπὸ τῆς διαφωνίας ὃ ἂν 
«c προτεθῇ ζήτημα παρὰ τοῖς φιλοσόφοις 1| τῇ συνηθεία, 
πλείστης μάχης καὶ ταραχῆς πλῆρες ἀποδειχνύει" ὃ δ᾽ 
εἰς ἄπειρον ἐχθάλλων οὐχ ἐᾷ βεδαιοῦσθαι τὸ ζητούμε- 
νον, διὰ τὸ ἄλλο ἀπ᾿ ἄλλου τὴν πίστιν λαμθάνειν καὶ 
οὕτως εἰς ἄπειρον. (8) ὃ δὲ πρός τι οὐδέν φησι χαθ᾽ 
45 ξαυτὸ λαμθάνεσθαι,, ἀλλὰ μεθ᾿ ἑτέρου. ὅθεν ἄγνωστα 
εἶναι. ὃ δ᾽ ἐξ ὑποθέσεως τρόπος συνίσταται,, οἰομένων 
τινῶν τὰ πρῶτα τῶν πραγμάτων αὐτόθεν δεῖν λαμ βά- 
νειν ὡς πιστὰ xal μὴ αἰτεῖσθαι“ ὅ ἐστι μάταιον" τὸ 
ἐναντίον γάρ τις ὑποθήσεται. ὃ δὲ δι’ ἀλλήλων τρόπος 
bu συνίσταται ὅταν τὸ ὀφεῖλον τοῦ ζητουμένου πράγματος 
εἶναι βεθαιωτιχὸν χρείαν ἔχη τῆς ἐκ τοῦ ζητουμένου 
πίστεως, οἷον εἰ τὸ εἶναι πόρους τις βεδαιῶν διὰ τὸ ἀ- 
πορροίας γίνεσθαι, αὐτὸ τοῦτο παραλαμδανοι πρὸς βε- 


θαίωτσιν τὸ ἀπορροίας γίνεσθαι. (eu) ΑΙνήρουν δ᾽ οὗτοι xat Init , scilicet fieri evaporationes. (90) T 


qui in infinitum progreditur et eum qui ad aliquid dia. 


quique ex tanquam probato et qui per ea quae inter se junca 
sunt conficitur. Qui igitur ex dissonantia est, quacunque 
fuerit qua-stio apud philosophos vel in vita quotidiana pre 
posita , ingentis pugnae et. perturbationis indicat plenan; 
qui vero in infinitum procedit, quicquid quaesitum fuent, ai" 
firmari minime permittit, quod aliud ab alio fidem capa 
atque ita in infinitum res procedat; (89) qui autem a! 
aliquid dicitur, nihil dicit per se ipsum percipi, sed cuv 
altero : quocirca et ignota esse. Porro tanquam ex prolale 
constat modus , quum putant qnidam ex se ipsis prince 
rerum oportere repeli quasi probabilia neque ulterius ΝΗ 
quiri : quod futile atque inane est : contrarium enim qui 
piam subjiciet. Qui denique per ea que inter se juncta 
sunt conficitur modus tum consistit , quum quod quasi 
rem firmare d« buit , ipsum opus babet ab eo quod quari- 


tur fidem capere, puta si poros quispiam idcirco esse 23^ | 
affirmationem s'* 


ollunt autem 5ii.— 


veret quod evaporationes fiant, ipsum ad 





LIB. IX, 11. PYRRHO 


ἄσαν ἀπόδειξιν χαὶ χριτήριον xal σημεῖον καὶ αἴτιον xal 
νησιν χαὶ μάθησιν xat γένεσιν χαὶ τὸ φύσει ct etvat ἀγα- 
ν ἢ xaxov - πᾶσα γὰρ ἀπόδειξις, φασίν, ἢ ἐξ ἀποδεδει- 
μένων σύγχειται γρημάτων ἢ ἐξ ἀναποδείχτων. εἰ μὲν 
j» ἐξ ἀποδεδειγμένων, xdxeiva δεήσεταί τινος ἀποδεί- 
ως χἀντεῦθεν εἰς ἀπειρον᾽ εἰ δ᾽ ἐξ ἀναποδείχτων, ἤτοι 
ἄντων 7, τινῶν 9 χαὶ ἑνὸς μόνου δισταζομένου, xat τὸ 
iov εἶναι ἀναπόδεικτον. εἰ δὲ δοχεῖ, φασίν, ὑπάρχειν 
νὰ μηδεμιᾶς ἀποδείξεως δεόμενα, θαυμαστοὶ τῆς 
νώμης, εἰ μὴ συνιᾶσιν ὅτι εἰς αὐτὸ τοῦτο πρῶτον, 
ς ἄρ᾽ ἐξ αὑτῶν ἔχει τὴν πίστιν, ἀποδείξεως Y (91) 
"δὲ Υὰρ τὸ τέτταρα εἶναι τὰ στοιχεῖα ἐχ τοῦ τέτταρα 
vat τὰ στοιχεῖα βεδαιωτέον. πρὸς τῷ χαὶ τῶν χατὰ 
ἔρος ἀποδείξεων ἀπιστουμένων ἄπιστον εἶναι χαὶ τὴν 
ενικὴν ἀπόδειξιν. ἵνα τε γνῶμεν ὅτι ἔστιν ἀπόδειξις, 
»οιῳτηρίου δεῖ" xal ὅτι ἔστι χριτήριον, ἀπόδείξεως 
εἰ" ὅθεν ἑχάτερα ἀχατάληπτα dvamsumOusva ἐπ᾽ 
ἤληλα. πῶς ἂν οὖν χαταλαμθάνοιτο τὰ ἄδηλα, 
ἧς ἀποδείξεως ἀγνοουμένης; ζητεῖται δ᾽ οὐχ εἰ φαί- 
ται τοιαῦτα, ἀλλ᾽ εἰ χαθ᾽ ὑπόστασιν οὕτως ἔχει. εὐή- 
εις ὃξ τοὺς δογματιχοὺς ἀπέφαινον. τὸ γὰρ ἐξ ὗπο- 
cues περαινόμενον οὐ σχέψεως ἀλλὰ θέσεως ἔχει 
γον. τοιούτῳ δὲ λόγῳ καὶ ὑπὲρ ἀδυνάτων ἔστιν ἐπι- 
"ειρεῖν. (92) τοὺς δ᾽ οἰομένους μὴ δεῖν 2x. τῶν xac 
περίστασιν χρίνειν τἀληθὲ ἐς μηδ᾽ ix τῶν χατὰ φύσιν νο- 
κοϑετεῖν, ἔλεγον αὐτοὺς μέτρα τῶν πάντων δρίζειν , οὐχ 
ὑρῶντας ὅτι πᾶν τὸ φαινόμενον χατ᾽ ἀντιπερίστασιν 
καὶ διάθεσιν φαίνεται. ἤτοι γοῦν πάντ᾽ ἀληθῇ ῥητέον 
Ἱ πᾶντα ψευδῆ. εἰ δ᾽ ἔνιά ἐστιν ἀληθῇ , τίνι διαχρι- 
τέον; οὔτε γὰρ αἰσθήσει τὰ xat! αἴσθησιν, πάντων 
ἴσων αὐτῇ φαινομένων , οὔτε νοήσει διὰ τὴν αὐτὴν αἷ- 
ταν. ἄλλη ὃ δὲ παρὰ ταύτας εἰς ἐπίχρισιν δύναμις οὐχ 
ὁρᾶται, ὃ οὖν, φασί, περί τινος διαδεδαιούμενος αἰ- 
cfmzoU Ὁ νοητοῦ πρότερον ὀφείλει τὰς περὶ τούτου δό- 
Ὡς χαταστῆσαι" ob μὲν γὰρ ταῦτα, οἱ δὲ ταῦτα ἀνηρή- 
χασι. (94) δεῖ δ᾽ ἢ δι᾿ αἰσθητοῦ ἢ νοητοῦ χριθῆναι. 
ἑχάτερα δὲ ἀμφιςδητεῖται, οὐδὲ τοίνυν δυνατὸν τὰς 
περὶ αἰσθητῶν A νοητῶν émupivat δόξας" εἴ τε διὰ 
τὴν ἐ ἐν ταῖς νοήσεσι αἄγην ἀπιστητέον πᾶσιν , ἄναι- 
οεὔγσεται τὸ μέτρον ὦ δοχεῖ τὰ πάντα διαχριδοῦ- 
σῦχι" πᾶν οὖν ἴσον ἡγήσονται. ἔτι, φασὶν, ὃ συ- 
Moy ἡμῖν τὸ φαινόμενον πιστός ἐστιν 7, οὔ. εἰ μὲν 
οὖν πιστός ἐστιν, οὐδὲν ἕξει λέγειν πρὸς τὸν ᾧ φαίνε- 
ται τοὐναντίον" ὡς γὰρ αὐτὸς πιστός ἐστι τὸ φαινόμενον 
λέγων, οὕτω καὶ ὃ ἐναντίος: εἰ δ᾽ ἄπιστος, χαὶ αὐτὸς 
ἀπισθήσεται τὸ φαινόμενον λέγων. (04) τό τε πεῖθον 
οὖν ὑποληπτέον ἀληθὲς ὑπάρχειν. οὐ γὰρ πάντας 
τὸ αὐτὸ πείθει οὐδὲ τοὺς αὐτοὺς συνεχές. γίνε- 
ται δὲ xol καρὰ τὰ ἐχτὸς ἢ πιθανότης, παρὰ τὸ ἔνδο- 
0 τοῦ λέγοντος ἢ παρὰ τὸ φροντιστιχὸν ἢ παρὰ τὸ aí- 
αὐλον ἢ παρὰ τὸ σύνηθες ἢ παρὰ τὸ χεχαρισμένον. 
Ανήρουν δὲ xai τὸ χριτήριον λόγῳ τοιῷδε. ἤτοι χέ- 
χριται χαὶ τὸ χριτήριον ἢ ἄχριτόν ἐστιν. ἀλλ᾽ εἰ μὲν 
ἄχριτόν ἐστιν, ἄπιστον χαθέστηχε καὶ διημάρτηχε τὰ- 


.249 


omnem demonstrationem omneque judicium et signum et 
causam οἱ motum et disciplinam et generationem et quod 
natura quippiam aut bonum aut malum sit : omnis enim, 
aiunt, demonstratio aut ex demonstratis rebus constat 
aut ex non demonstratis. Si igitur ex demonstratis, et 
illa demonstratione aliqua egebunt atque ita ininfinitum 
pergelur; sin vero ex non demonstratis, sive omnia sive 
quidam sive unum etiam solum in dubitatione bereat, 
totum demonstratione carere. — Quodéi videntur, in- 
quiunt, quidam esse qua & demonstratione non egeant, 
mira sane illorum sapientia est, si non intelligunt hoc ipsum 
in primis , aliqua ex se ipsis (idem habere, probatione in- 
digere. (91) Neque enim quattuor esse elementa indeastru- 
endum est quod quattuor sint elementa. Preterea si ne- 
gentur parliculares demonstrationes, generalem quoque 
demonstrationem tolli necesse est. Ut autem sciamus esse 
demonstrationem , criterium erit necessarium; itidem ut 
criterium esse noverimus , demonstratione opus erit : unde 
utraque quum ad se invicem referantur, incomprehensi- 
bilia sunt. Quonam ergo modo percipiantur qu: obscura 
sunt, si ignoretur demonstratio?  Quzritur autem non an 
appareant talia, verum an per substantiam ita se habeant. 
Stultos vero dogmaticos dicebant : quod enim ex tanquam 
probato concluditur nun questionis, verum positionis ra- 
tionem habet. Porro simili ratione etiam de impossibilibus 
argumentarilicet. (92) Ceterumquiarbitrentur minime opor- 
tere ex iis quzesecundum circumstantiam sunt verum judi- 
cari neque ex iis que secundum naturam sunt leges ferri , 
eos dicebant modos rerum omnium ipsos definire,nequaquam 
perspicientes quicquid appareat secundum reluctationem 
dispositionemque apparere. Aut igitur vera omnia esseaut fal- 
sa omnia esse dicendum est. Sin autem quadam vera 
sunt, quonam ea discernemus modo? neque enim sensi 
quie secundum sensum sunt, quum omnia illi videantur 
&ualia, neque intelligentia ob eandem causam. Praeter 
liec autem nulla ad judicandum facultas apparet. Qui igi- 
tur, aiunt, de aliqua sive sensibili sive intelligibili re a- 
struit, prius qua de ea re sunt opiniones constituere debet : 
alii enim ista, alii ista sustulerunt. (93) Necesse est autem 
vel sensu vel intelligentia judicari. Ceterum de^fttroque 
ambigitur. Fieri igitur non potest ut opiniones de rebus 
sensibilibus intelligibilibusve dijudicentur : ac si propter 
eam quae est in cogitationibus pugnam omnibus fides dene- 
ganda est, sublata erit mensura qua cuncta diligenter 
exacta videntur : omnia igitur aequalia arbitrabuntur. Pr:e- 
terea, aiunt, qui nobiscum quaerit apparens, fide dignus 
est aut non est : si quidem est fide dignus, nihil habebit 
quod respondeat ei, cui contrarium videtur. Nam sic- 
uti ipse est fide dignus, referens quod sibi appareat, 
codem modo etiam adversarius. δὶ fide digmus non esl, 
neque ipsi credetur quod sibi apparet referenti. (95) Quod 
autem persuadet , verum esse arbitrandum non est : neque 
enim idem omnibus persuadet , neque eosdem semper. it 
autem persuasio etiam eo quod extrinsecus est, sive au- 
ctoritate dicentis, sive scientia, sive facundia, sive fami- 
liaritate, sive gratia. Tollebant autem criterium «quoque 
ista ratione. Aut judicatum est criterium aut non ju- 
dicatum. Αἵ si quidem non judicatum est, improbatum 
consistit exciditque ἃ veri falsique judicio ; sin vero judicae 


250 


ληθοῦς xal τοῦ ψεύδους: εἰ δὲ χέχριται, ἕν τῶν χατὰ 
μέρος γενήσεται χρινομένων, ὥςτ᾽ ἂν τὸ αὐτὸ xal χρί- 
νειν xal χρίνεσθαι καὶ τὸ χεχριχὸς τὸ χριτήριον ὑφ᾽ ἐτέ- 
ρου χριθήσεται χαἀχεῖνο ὑπ᾽ ἄλλου χαὶ οὕτως εἰς ἄπειρον. 
6 (25) πρὸς τῷ xal διαφωνεῖσθαι τὸ κριτήριον, τῶν uiv 
τὸν ἄνθρωπον χριτήριον εἶναι λεγόντων, τῶν δὲ τὰς αἷ- 
σθήσεις, ἄλλων τὸν λόγον, ἐνίων τὴν καταληπτικὴν φαν- 
τασίαν. καὶ ὃ μὲν ἄνθρωπος καὶ πρὸς αὑτὸν διαφωνεῖ 
χαὶ πρὸς τοὺς ἄλλους, ὡς δῆλον ἐχ τῶν διαφόρων νόμων 
10 xxl ἐθῶν, — al δ᾽ αἰσθήσεις ψεύδονται, 6 δὲ λόγος διά- 
qve, $ δὲ χαταληπτιχὴ φαντασία ὑπὸ νοῦ χρίνεται 
καὶ ὃ νοῦς ποιχίλως τρέπεται. ἄγνωστον οὖν ἐστι τὸ 
χριτήριον xal διὰ τοῦτο ἡ ἀλήθεια. (oe) Συημεῖόν τ᾽ 
oOx εἶναι" εἰ γάρ ἐστι. φασί, σημεῖον , ἤτοι αἰσθητόν 
15 ἐστιν ἢ νοητόν" αἰσθητὸν μὲν οὖν οὐχ ἔστιν, ἐπεὶ τὸ 
αἰσθητὸν χοινόν ἐστι, τὸ δὲ σημεῖον ἴδιον. χαὶ τὸ μὲν 
αἰσθητὸν τῶν χατὰ διαφοράν, τὸ δὲ σημεῖον τῶν πρός 
τι. νοητὸν δ᾽ οὐχ ἐστιν, ἐπεὶ τὸ νοητὸν ἦτοι φαινόμενόν 
ἐστι φαινομένου ἢ ἀφανὲς ἀφανοῦς ἢ ἀφανὲς φαινόμενον 7 
20 φαινομένον ἀφανοῦς" οὐδὲν δὲ τούτων ἐστίν" οὐχ ἄρ᾽ ἐστὶ 
σημεῖον. φαινόμενον μὲν οὖν φαινομένου οὐχ ἔστιν, ἐπεὶ 
τὸ φαινόμενον οὗ δεῖται σημείου ἀφανὲς δ᾽ ἀφανοῦς οὐχ 
ἔστιν, ἐπεὶ δεῖ φαίνεσθαι τὸ ἐχκαλύπτόμενον ὗπό τινος " 
(97) ἀφανὲς δὲ φαινομένου οὐ δύναται, καθότι δεῖ φαίνε- 
85 σθαι τὸ ἑτέρῳ παρέξον ἀφορμὴν καταλήψεως" φαινό- 
μενον δ᾽ ἀφανοῦς οὐχ ἔστιν, ὅτι τὸ σημεῖον τῶν πρός τι 
ὃν συγκαταλαμθάνεσθαι ὀφείλει τῷ οὗ ἔστι σημεῖον, τὸ 
δὲ u ἔστιν, οὐδὲν ἄρα τῶν ἀδήλων ἂν χαταλαμθά- 
votto* διὰ γὰρ τῶν σημείων λέγεται τὰ ἄδηλα χατα- 
30 λαμθάνεσθαι. ᾿Ἀναιροῦσι δὲ τὸ αἴτιον ὧδε" τὸ αἴτιον 
τῶν πρός τι ἔστι" πρὸς γὰρ τὸ αἰτιατόν ἐστι’ τὰ δὲ 
πρός τι ἐπινοεῖται μόνον, ὑπάρχει δ᾽ οὔ (08) καὶ τὸ 
αἴτιον οὖν ἐπινοοῖτ᾽ ἂν μόνον, ἐπεὶ εἴπερ ἐστὶν αἴτιον, 
ὀφείλει ἔχειν τὸ οὗ λέγεται αἴτιον, ἐπεὶ οὐχ ἔσται αἴ- 
86 τιον. χαὶ ὥςπερ 6 πατήρ, μὴ παρόντος τοῦ πρὸς ὅ λέ- 
γεται πατήρ, οὐχ ἂν εἴη πατήρ, οὑτωσὶ xal τὸ αἴτιον * 
οὐ πάρεστι δὲ πρὸς ὃ νοεῖται τὸ αἴτιον: οὔτε γὰρ γέ- 
γεσις οὔτε φθορὰ οὔτ᾽ ἄλλο τι’ οὐχ ἄρ᾽ ἐστὶν αἴτιον. 
χαὶ μὴν εἰ ἔστιν αἴτιον ἤτοι σῶμα σώματός ἐστιν αἴ- 
40 τιον 7j ἀσώματον ἀσωμάτου" οὐδὲν δὲ τούτων’ οὐχ ἄρ᾽ 
ἐστὶν αἴτιον. σῶμα μὲν οὖν σώματος οὐχ ἂν εἴη αἴτιον, 
ἐπείπερ ἀμφότερα τὴν αὐτὴν ἔχει φύσιν. χαὶ εἰ τὸ 
ἕτερον αἴτιον λέγεται παρ᾽ ὅσον ἐστὶ σῶμα, καὶ τὸ λοι- 
πὸν, σῶμα ὃν. αἴτιον γενήσεται. (99) χοινῶς δ᾽ ἀμφο- 
45 τέρων αἰτίων ὄντων, οὐδὲν ἔσται τὸ πάσχον. ἀσώ- 
ἄατον δ᾽ ἀσωμάτου οὐχ ἂν εἴη αἴτιον διὰ τὸν αὐτὸν 
λόγον ἀσώματον δὲ σώματος οὐχ ἔστιν αἴτιον, 
ἐπεὶ οὐδὲν ἀσώματον ποιεῖ σῶμα. σῶμα 9 ἀσω- 
μάτου οὐχ ἂν εἴη αἴτιον, ὅτι τὸ γενόμενον τῆς πὰ- 
δ0 σγούσης ὕλης ὀφείλει. εἶναι: μηδὲν δὲ πάσχον διὰ τὸ 
ἀσώματον εἶναι οὐδ᾽ ἂν ὑπό τινος γένοιτο" οὐχ ἔστι 
τοίνυν αἴτιον. ᾧ συνειςάγεται τὸ ἀνυποστάτους εἶναι 
τὰς τῶν ὅλων ἀρχάς: δεῖ γὰρ εἶναί τι τὸ ποιοῦν χαὶ 
δρῶν. ᾿Αλλὰ μὴν οὐδὲ χίνησίς ἐστι τὸ γὰρ χινού- 


BIBA. Θ, «s. IIYPPON. 


tum, unum erit ex síngulis omnibus quae judicantur, ot si 
idem sit quod judicet et judicetur, id quoque quod criterium 
judicaverit ab altero judicetur, illudque rursus ab alio e s 
in infinitum.(95) Huc accedit quod de criterio sententia cos. 
cors non est , aliis hominem criterium esse dicentíbus, ain: 
sensus , aliis rationem , quibusdam item comprehendesem 
phantasiam. Atqui homo quidem et secum et cum aliis dis. 
det , quod ex legum consuetudinumque differentiis ἀκταὶ, 
Porro sensus falsa renuntiant , ratio autem discordat. Con- 
prehendens vero phantasia a mente judicatur, mensque is 
variis motibus vertitur. Haec ergo ratione ignotum est crie: 
rium ac propterea veritas quoque ignoratur. (96)Sizsm 
item esse negant : nam si quidem signum est , inquiunt , as 
sensibile sit necesse est, aut intelligibile : at sensibik »m 
est ; nam sensibile commune , signum vero proprium ex. & 
sensibile quidem eorum est qux differentia constant, :- 
gnum vero eorum quie ad aliquid dicuntur. Jnlelliziis 
itidem non est : nam intelligibile sive apparens est aj- 
rentis sive non apparens non apparentis sive non api 
rens apparentis sive apparens non apparentis : atqui ui] 
horum est: non est ergo signum. — Apparens igitur ap 
rentis non est, quia quod apparet non indiget signo; Νὴ 
apparens non apparentis autem non est, quoniam apparet 
debet quod revelatur ab aliquo; (97) non apparem spp 
rentis autem esse non potest , quia apparere debet quo; à 
teri ansam prebet comprehensionis; denique appa" 
non apparentis propterea non est, quod signum; quum st 
earum rerum qua cum aliquo conferuntur, simul compe 
hendi debet cum eo cujus est signum ; hoc autem 808 «s. 
Ex eo autem sequitur nihil obscurum comprehendi pos : 
nam per signa dicuntur obscura comprehendi. Causm 
itidem hac ratiocinatione tollunt. Causa eorum est que ὁ 
aliquid dicuntur, quippe cim effecto confertur : qua vers 
ad aliquid dicuntur, solummodo intelliguntur, non avt» 
exsistunt : (98) causa ergo tantum intelligetar : nam si qik 
dem causa est , illi deesse nen debet cujus dicitur caussa» 
quin causa non erit. Ac sicuti pater, nisi adsit is ad quem μία 
dicitur, nequaquam pater erit, ita et causa : non aulam 
adestad quod causa intelligitur : neque enim generatio n7 
corruptio neque aliud quippiam : non ergo causa ei. Acti 
si quidem causa est, sive corpus corporis est caus 3" 
expers corporis expertis corporis : nihil est autem berum: 
non ergo est causa. Corpus igitur corporis non fert 
causa : nam utraque eandem habent naturam. Εἰ 
terum dicitur causa in quantum corpus est, ef reliqm 
corpus quum sit, eíficietur causa. (99) At si communi 
ambo causes erunt,nihil erit patiens. — Porro incorporcum 
incorporei nequaquam causa erit ob eandem ralienrm: 
incorporeum autem corporis causa non eril, quia nilul u- 
corporeum corpus facit. Corpus itidem incorporei caus 
non erit, quia quod fit ex patiente subjecta materia e«t 
debet : nihil autem patiens propterea quod incorporenm s 
nec ab aliquo quidem erit : non est igitur causa. AU 
ita colligitur minime subsistere principia rerum : aliqui! 
enim sit necesse est quod facit atque operatur. Eninven 











LIB. IX, 11. PYRRHO. 


ἤτοι ἐν ᾧ ἐστι τόπῳ χινεῖται ἢ ἐ ἐν ᾧ μὴ ἔστιν" 
μὴ 
xn ἐν ᾧ μέν ἐστι τόπῳ οὐ χιγεῖται, ἐν ᾧ δ᾽ οὐκ ἔστιν 
οὐχ ἔστιν οὖν χίνησις. (100) ᾿Ανήρουν 
δὲ χαὶ μάθησιν. εἵπερ᾽, φασί, διδάσχεταί τι, ἥτοι 
τὸ ὃν τῷ εἶναι διδάσχεται ἢ τὸ μὴ ὃν τῷ μὴ εἶναι. οὔτε 
δ τὸ ὃν τῷ εἶναι διδάσκεται — fj γὰρ τῶν ὄντων φύσις 
πῖσι φαίνεται xal γινώσχεται --οοὔτε τὸ μὴ ὃν τῷ μὴ 
*- 8 Li 3» δέξ d 5 ^ 3 
τῷ γὰρ μὴ ὄντι οὐδὲν συμδέθηχεν, ὥςτ᾽ οὐδὲ τὸ 
x 4*9 Ld , 5 ; » 
σχεσθαι, Οὐδὲ μὲν γένεσίς ἐστι, φασίν. οὔτε 
39 τὸ ὃν γίνεται, ἔστι γάρ, οὔτε τὸ μὴ ὄν', οὐδὲ γὰρ 
ἔστηχε" τὸ δὲ μὴ ὑφεστὼς μηδ᾽ ὃν οὐδὲ τὸ γίνεσθαι 
εὐτύγηκε. (iot) Φύσει τε μὴ εἶναι ἀγαθὸν ἢ χαχόν" 
εἰ γάρ τί ἐστι φύσει ἀγαθὸν xal xaxóv , πᾶσιν ὀφείλει 
ἀγαθὸν ἢ xaxov ὑπάρχειν, ὥςπερ 7j χιὼν πᾶσι ψυχρόν" 
» χοινὸν δ' οὐδὲν πάντων ἀγαθὸν ἢ χαχόν ἐστιν’ οὐχ 
y » Δ ἡ 2 * , ν ὰ S Cos 
&;1 ἐστὶ φύσει ἀγαθὸν 3) xaxov. τοι γὰρ πᾶν τὸ ὑπό 
τίνος δοξαζόμενον ῥητέον ἀγαθὸν ^ οὐ πᾶν’ xal πᾶν 
piv οὐ ῥητέον, ἐπεὶ τὸ αὐτὸ ὑφ᾽ οὗ μὲν i δοξάζεται ἀγα- 
Gov, ὡς ὁ ἡδονὴ ὑπὸ ᾿Επιχούρου᾽ oy οὗ δὲ xaxov , ὑπ᾽ 
à mer ἕνους, συμθδήσεται τοίνυν τὸ αὐτὸ ἀγαθόν τ dat 
x1 xuxov, εἰ ὃ οὐ πᾶν λέγομεν τὸ ὑπό τινος δοξαζό- 
: , - o / e 7 ^nm 
μενον ἀγαθόν, δεήσει ἡμᾶς διαχρίνειν τὰς δόξας " ὅπερ 
JEEP , P i 3 , eo / 
οὐχ ἐνδεχόμενόν ἐστι διὰ τὴν ἰσοσθένειαν τῶν λόγων. 
* UE MEE , E] / S y Ly A! 
ἄγνωστον οὖν τὸ φύσει ἀγαθόν. (102, ἔστι δὲ xat τὸν 
"ἕλον τῆς συναγωγῆς αὐτῶν τρόπον συνιδεῖν ἐχ τῶν 
ἀπολειφθεισῶν συντάξεων. αὐτὸς μὲν γὰρ ὃ Πύρρων 
εὐδὲν ἀπέλιπεν , oi uévrot. συνήθεις αὐτοῦ Τίμων xal 
Αἰνεσίδημος xat ὃ Νονμήνιος xal Ναυσιφάνης xat ἄλλοι 
τοῦῦτοι, οἷς ἀντιλέγοντες ot δογματιχοί φασιν αὐτοὺς 
υ χαταλαμθάνεσθαι xal δογματίζειν' ἐν ᾧ γὰρ δοχοῦσι 
διελέγμειν χαταλαμάνονται: χαὶ γὰρ ἐν τῷ αὐτῷ 
, . VN , ὶ ὰ 8 ὶ er 
χρατυνουσι χαὶ δογματίζουσι. xai γὰρ ὅτε φασ Uv. EV 
a xal παντὶ λόγῳ λόγον ἀντικεῖσθαι, αὐτὰ ταῦτα 
xxt δρίζονται xal δογματίζουσι. (103) πρὸς οὗς &mo- 
5 χρίνονται, Περὶ μὲν ὧν ὡς ἄνθρωποι πάσχομεν, ὅμο-- 
λογοῦμεν" χαὶ γὰρ ὅτι ἡμέρα ἐστὶ xal ὅτι ζῶμεν xol 
At^ * - ^ , , ^ L4 
ἀλλα πολλὰ τῶν ἐν τῷ βίῳ φαινομένων διαγινώσχομεν" 
νὴ δ᾽ ὧν οἱ δογματιχοὶ διαδεθαιοῦνται τῷ λόγῳ, 
£vot «κατειλῆφθαι, περὶ τούτων ἐπέχομεν ὡς ἀδήλων, 
Ὁ μόνα δὲ τὰ πάθη γινώσχομεν. τὸ μὲν γὰρ ὅτι ὁρῶμεν 
ὑμολογοῦμεν χαὶ τὸ ὅτι τόδε νοοῦμεν γινώσχομεν , πῶς 
δ᾽ ἐρῶμεν ἢ πῶς νοοῦμεν ἀγνοοῦβεν" xol ὅτι τόδε λευ- 
X5 "a! ^ “- λέ , 8 6 6 u 
ὃν υαίνεται διηγηματιχῶς λέγοιμεν, οὐ διαθεδαιούμε- 
[d ΩΣ [4 
VA ὅτι xxt ὄντως ἐστί, (101) περὶ ὃ τῆς Οὐδὲν δρίζο, 
[ὃ pm xa τῶν διοίων λέγομεν ὡς οὐ δογμάτων. οὐ 
71 εἰσιν ὅμοια τῷ λέγειν ὅτι σφαιροειδής ἐστιν ὃ χο-- 
"ux. ἀλλὰ ye τὸ μὲν ἄδηλον, αἱ δ᾽ ἐξομολογήσεις 
Ἵ 
εἰσι, dv ᾧ οὖν λέγομεν μηδὲν δὀρίζειν, οὐδ᾽ αὐτὸ τοῦτο 
iau, πάλιν ol δογματικοί φασιν χαὶ τὸν βίον 
8 αὐτοὺς ς ἀναιρεῖν, ἐν ᾧ παντ᾽ ἐχθάλλουσιν ἐ ἐξ ὧν δ βίος 
φυγέστηχεν. οἱ δὲ ψεύβεσθαί φασιν αὐτούς. οὐ γὰρ 
τὸ ὁρᾶν ἀναιρεῖν, ἀλλὰ τὸ πῶς δρᾶν ἀγνοεῖν. xat γὰρ 
τὸ γαινόμενον τιθέμεθα, οὐχ ὡς χαὶ τοιοῦτον ὄν, χαὶ 
ὅτι τὶ τὸ πῦρ καίει αἰσθανόμεθα" εἰ δὲ φύσιν ἔχει χαυ- 


οὐδὲ χινεῖται" 


^ . 


d 
*« 
9 


251 
neque motus est : nam quod movetur vel in loco ubi est 
vel in eo ubi non est movetur; atqui in loco ubi est non 
movetur, in quo autem non est, nec movetur : non est ergo 
motus. (100) Disciplinam item hoc modo tollebant. Si 
quid , aiebant, docetur, sive quod est eo ipso quod est , sive 
quod non est eo ipso quod non est docetur. Neque vero 
quod est eo ipso quod est docetur — namque natura 
omnium quae sunt omnibus patet atque cognoscitur — nec 
id quod non est eo quod non est : ei enim quod non est ni- 
hil contingit, ut ne doceatur quidem. Neque generatio 
quidem , inquiunt, est : neque enim fit quod est, quum 
jam sit : neque quod non est ; neque enim subsistit. Quod 
autem non subsistit neque est, id ne fieri quidem potuit. 
(101) Natura quoque bonum aliquod aut malum esse ne- 
gant : 8] quid enim natura bonum aut malum est, omni- 
bus bonum aut malum esse debet , quemadmodum et nix 
omnibus frigida est : nihil est antem bonum aut malum 
quod sit commune omnium : non ergo est natura bonum 
aut malum. Aut enim omne quod a quopiam putatur 
bonum dicendum est aut non omne : at omne quidem di- 
cendum non est : namque idem ab aliquo putatur bonum, 
sicuti voluptas ab Epicuro; ab aliquo malum, nimirum ab 
Antisthene. Accidet igitur ut idem et bonum sit et malum. 
Quodsi non omne quod ab aliquo putatur, bonum dixe- 
rimus , necesse erit nos discernere opiniones : quod per pa- 
rem argumentorum vim fieri non potest. Itaque ignoratur 
quod sit natura bonum. (102) Licetautem totum conclu- 
sionis illorum modum ex iis que reliquere monumentis ani- 
madvertere : nani Pyrrho quidem ipse nullum reliquit opus, 
verum discipuli et necessarii ejus , Timon et /Enesidemus, 
Nuimeniusque et Nausiphanes atquealii hujusmodi. Qui- 
bus contradicentes dogmatici aiunt illos et comprehendere 
et dogmata afferre : nam in eo quod arguere et ceteros 
evertere conantur, profecto comprehendunt, atque in eo 
ipso et asserunt et dogmata inferunt. Nam quum se nihil 
definire aiunt. omnique rationi contrariam objectam esse 
rationem, ea ipsa et definiunt et decernunt. (103) 
Contra quos illi respondent, Ea quidem qua ut homines 
patimur fatemur ; nam et quod dies sit quodque vivamus 
multaque alia qu;e in vita nostra manifesta sunt scimus : 
verum deiis quie dogmatici asserunt, ea se ratione com- 
prehendere dicentes, de iis veluti incertis continemus as- 
sensum, solas vero passiones agnoscimus. Namque et 
nos videre confitemur nosque id intelligere scimus, verum 
quo pacto videamus aut intelligamus ignoramus ; quodque 
hoc album videatur narrando dicimus, non asserendo id 
vere ita esse. (104) Porro de ea voce qua nihil nos definire 
dicimus, atque similibus , non ut de dogmatibus dicimus : 
neque enim similia sunt ei quod dicitur globosum sphaera: 
instar esse mundum. Nam id quidem incertum est, hz 
vero confessiones sunt. Quum igitur nihil nos definire di- 
cimus , neque hoc ipsum definimus. Rursus illos dogmatici 
vitam etiam tollere asserunt, dum omnia ex quibus vita 
constat evertunt. Ac contrà eos illi mentiri asseverant : 
non enim visum se auferre , sed quomodo se habeat vis vi- 
dendi ignorare se dicunt. Etenim quod apparet ponimus , 
non tamen ut sit tale quale cernitur. Jgnis item incendia 





252 


στιχὴν ἐπέχομεν. (105) xal ὅτι χινεῖταί τις βλέπομεν, 
καὶ ὅτι φθείρεται" πῶς δὲ ταῦτα γίνεται οὐχ ἴσμεν. 
μόνον οὖν, φασίν, ἀνθιστάμεθα πρὸς τὰ παρυφιστά- 
μενα τοῖς φαινομένοις ἄδηλα. χαὶ γὰρ ὅτε τὴν εἰχόνα 

6 ἐξοχὰς λέγομεν ἔχειν, τὸ φαινόμενον διασαφοῦμεν" 
ὅταν δ᾽ εἴπωμεν μὴ ἔχειν αὐτὴν ἐξοχάς, οὐχέτι ὃ φαί- 
vetat, ἕτερον δὲ λέγομεν: ὅθεν καὶ ὃ Ἵ ἵμων ἐν τῷ 
Πύθωνί φησι μὴ ἐχθεθηχέναι τὴν συνήθειαν. χαὶ ἐν 
τοῖς Ἰνδαλιοῖς οὕτω λέγει, 


10 Ἀλλὰ τὸ φαινόμενον πάντη σθένει οὗπερ ἂν ἔλθη. 


χαὶ ἐν τοῖς περὶ αἰσθήσεων φησί, τὸ μέλι ὅτι ἐστὶ γλυχὺ 
οὐ τίθημι, τὸ δ᾽ ὅτι φαίνεται ὁμολογῶ. — (106) xal Αἰ- 
νεσίδημος ἐν τῷ πρώτῳ τῶν Πυρρωνείων λόγων οὐδέν 
φησιν δρίζειν τὸν Πύρρωνα δογματιχῶς διὰ τὴν ἀντιλο- 
δ γίαν, τοῖς δὲ φαινομένοις ἀχολουθεῖν. ταὐτὰ δὲ λέγει xdv 
τῷ χατὰ σοφίας xdv τῷ περὶ ζητήσεως. ἀλλὰ χαὶ Ζεῦ- 
ξις δ Αἰνεσιδήμου γνώριμος ἐν τῷ περὶ διττῶν λόγων xat 
Ἀντίοχος ὃ Λαοδιχεὺς xat ᾿λπελλᾶς ἐν τῷ ᾿Αγρίππα τι- 
θέασι τὰ φαινόμενα μόνα. ἔστιν οὖν χριτήριον χατὰ τοὺς 
10 σχεπτιχοὺς τὸ φαινόμενον, ὡς καὶ Αἰνεσίδημός φησιν" 
οὕτω δὲ xal ᾿Επίχουρος. Δημόχριτος δὲ μηδὲν εἶναι τῶν 
φαινομένων, τὰ δὲ μὴ εἶναι. (107) πρὸς τοῦτο τὸ χρι- 
τήριον τῶν φαινομένων ol δογματιχοί φασιν ὅτι ὅτ᾽ ἀπὸ 
τῶν αὐτῶν διάφοροι προςπίπτουσι φαντασίαι, ὡς ἀπὸ 
15 τοῦ πύργου ἢ στρογγύλου 7| τετραγώνου, ὃ σχεπτιχὸς εἶ 
μὲν οὐδετέραν προχρινεῖ, ἀπραχτήσει" εἰ δὲ τῇ ἑτέρα 
χαταχολουθήσει, οὐχέτι τὸ ἰσοσθενές, φασί, τοῖς φαινο- 
μένοις ἀποδώσει. πρὸς οὖς οἱ σχεπτιχοί φασιν ὅτι ὅτε 
προςπίπτουσιν ἀλλοῖαι φαντασίαι, ἑχατέρας ἐροῦμεν 
20 φαίνεσθαι xal διὰ τοῦτο τὰ φαινόμενα τιθέναι ὅτι φαί- 
νεται. τέλος δὲ οἱ σχεπτιχοί φασι τὴν ἐποχήν, ἧ σχιᾶς 
τρόπον ἐπαχολουθεῖ ἡ ἀταραξία, ὥς φασιν οἵ τε περὶ τὸν 
Τίμωνα xat Αἰνεσίδημον" (108) οὗτε γὰρ τάδ᾽ ἑλούμεθα 
3| ταῦτα φευξόμεθα ὅσα περὶ fiue ἐστι τὰ δ᾽ ὅσα περὶ 
ἐδ ἡμᾶς οὐχ ἔστιν, ἀλλὰ xax! ἀνάγχην, οὐ δυνάμεθα φεύ- 
γεῖν, ὡς τὸ πεινῆν xat διψῆν xat ἀλγεῖν" οὐχ ἔστι γὰρ 
λόγῳ περιελεῖν ταῦτα. λεγόντων δὲ τῶν δογματιχῶν ὡς 
δυνήσεται βιοῦν ὃ σχεπτιχὸς μὴ φεύγων τό, εἰ χελευσθείη, 
χρεουργεῖν τὸν πατέρα, φασὶν οἱ σχεπτιχοὶ περὶ τῶν 
ὃυ δογματιχῶν ὡς δυνήσεται βιοῦν * " ζητήσεων ἐπέχειν οὐ 
περὶ τῶν βιωτιχῶν xol τηρητιχῶν, ὥςτε xat αἱρούμεθά 
τι χατὰ τὴν συνήθειαν χαὶ φεύγομεν χαὶ νόμοις χρώ- 
μεθα. τινὲς δὲ xoi τὴν ἀπάθειαν, ἄλλοι δὲ τὴν πραό- 
τητα τέλος εἰπεῖν φασι τοὺς σχεπτιχούς. 





ΚΕΦ. ID'. 
ΤΙΜΩΝ. 


35  Ι00. Ἀπολλωνίδης 6 Νιχαεὺς 6 παρ᾽ δυῶν ἐν τῷ 


BIBA. 6, «c, ΤΙΜΩΝ. 


sentimus, verum an habeaf incendendi naturam assenam 
continemus. (105) Et moveri quempiam εἰ mori videuu, 
verum ista quo pacto fiant ignoramus. Eis igitur, aint, 
solum reluctamur, qua conspicuis rebus proxime asi 
stunt incerta. Namque dum imaginem eminentias habere 
dicimus, quod videtur exponimus; quum vero non habere 
eminentias asserimus , non jam quod cernitur, sed aliod d- 
cimus : unde et Timon in Pythone ait se non excessisse con- 
suetudinem. Et in Simulacris ita dicit, | 


Apparens quocunque venit , dominatur ubivis. 


Atque in iis que scripsit de sensibus , Mel, inquit , duice est 
non aio, sed videri fateor. (106) /Enesidemus quoque a. 
primo de Pyrrhoneis rationibus nihil ait per modum dogu- 
tis definire Pyrrhonem propter contradictionem, verm 
quz sunt conspicua sequi. Eadem ferme ait et in libe. 
contra sapientiam et in libro de quastione. — Zeuxis ies. 
4Enesidemi discipulus in libro de duplicibus rationibus, λυ", 
tiochusque Laodicenus et Apelles in Agrippa ea solum p». 
nunt qua: videntur. Est igitur criterium secundum sepli- 
cos id quod videtur, sicuti et /Enesidemus ait : ea inse. 
tentia et Epicurus fuit. Democritus vero nihil ait eorum que. 
videntur criterium esse, ista autem ne esse quidem. (17) 
Adversus hoc criterium eorum quz videntur dogmaüd: 
aiunt, quum ab iisdem rebus varii visus objiciantur, que-- 
admodum ab eadem turri vel rotundi vel quadrati speae,. 
scepticum si neutrum praeferat , nihil acturum ; sin vero εἰ". 
teram sequatur, non jam, inquiunt, zequas viresii que. 
videntur redditurum. Quibus resposdent sceptici : Quusdo 
varire incidunt Imaginationes, utrasque videri dicemus : | 
atque ideo visibilia nos ponere quia videntur. Finem bom. 
rum statuunt sceptici assensus retentionem , quam umbra 
instar animi tranquillitas sequitur, ut ait et Timon et .Eze-- 
sidemus : (108) neque enim ista eligemus aut hax fugienus 
qua in nobis sunt ; quae vero in nobis non sunt , sed per e | 
cessitatem , vitare nog possumus, ut est esurire et sitire ας 
dolere : non enim ista ratione tolli possunt. Dicentibus vere 
dogmaticis posse vivere scepticum non detrectando, si jt- 
beatur, etiam patrem necare, respondent sceptici de d. 
maticis vivere posse * * de quaestionibus assensum coliber, 
non item de iis, qua ad vitam pertinent in eaque conxr- : 
vanda cernuntur. Itaque et eligimus aliquid ex consuetuli 
et fugimus et legibus utimur. Sunt autem qui dicant scrpt-- 
cos finem dixisse tranquillum animi statum, sunt item qui 
lenitatem. 








— up Ὁ cii 


CAP. XII. 
TIMON. 


109. Apollonides Niczensis nostras in primo Commega-- 





πρώτῳ τῶν εἰς τοὺς σίλλους ὑπομνημάτων, ἃ προςφω- I riorum in Si]los libro, quod opus suum ille Tiberio Czsin | 


νεῖ Τιδερίῳ Καίσαρι, φησὶ τὸν Τίχαωνα εἶναι πατρὸς 


dedicavit , Timonem asserit patre Timarcho , genere Phlia- | 


LIB. IX , 12. TIMON. 253 


ly Τιμάρχου, Φλιάσιον δὲ τὸ γένος" véov δὲ χαταλει- 
Ἰέντα χορεύειν, ἔπειτα χαταγνόντα ἀποδημῆσαι εἰς 
ἰἔγαρα πρὸς Στίλπωνα" χἀχείνῳ συνδιατρίψαντα αὖθις 
ανελθεῖν οἴχχδε xat γῆμαι. εἶτα πρὸς Πύρρωνα εἰς 
[λιν ἀποδημῆσαι μετὰ τῆς γυναικὸς χἀχεῖ διατρίδειν 
X αὐτῷ παῖδες ἐγένοντο, ὧν τὸν μὲν πρεσδύτερον 
ἄνθον ἐχάλεσε xal ἰχτρικὴν ἐδίδαξε xat διάδοχον τοῦ 
io) χατέλιπε. (110) ὃ δ᾽ ἐλλόγιμος ἦν, ὡς καὶ Σωτίων 
(v ἐνδεχάτω φησίν. ἀπορῶν μέντοι τροφῶν ἀπῆρεν 
ς τὸν Ἑλλήςποντον xai τὴν Προποντίδα ἐν Χαλχη- 
0v τε σοφιστεύων ἐπὶ πλέον ἀποδοχῆς ἠξιώθη" ἐντεῦθέν 
ἐπορισάμενος ἀπῆρεν εἰς ᾿Αθήνας, χἀχεῖ διέτριδε μέχρι 
αἱ τελευτῆς) ὀλίγον “ρόνον εἰς Θήδας διαδραμών. 
γνώσθη δὲ xat Ἀντιγόνῳ τῷ βασιλεῖ xat Πτολεμαίῳ τῷ 
βιλαδέλφω, ὡς αὐτὸς ἐν τοῖς idiot, αὑτῷ μαρτυρεῖ. 
ἣν ἐέ, φησὶν 6 ᾿Αντίγονος, χαὶ φιλοπότης καὶ ἀπὸ τῶν 
Ἀλοσόφων £c, Ants" xat γὰρ ποιήματα συνέγραφε xat 
πὴ xai τραγῳδίας xat σατύρους xat δράματα χωμιχὰ 
ριάχοντα, τραγικὰ δ᾽ ἐξήχοντα, σίλλους τε xat χιναί- 
Ἰὰς, (nr) φέρεται δ᾽ αὐτοῦ xai χαταλογάδην βιδλία 


ἐς ἐπῶν τείνοντα μυριάδας δύο, ὧν xal Ἀντίγονος, 63 


Καρύστιος μέμνηται, ἀναγεγραφὼς αὐτοῦ καὶ αὐτὸς 
τῶν ἴον. τῶν δὲ σίλλων τρία ἐστίν, ἐν οἷς ὡς ἂν σχε- 
tx ὧν πάντας λοιδορεῖ χαὶ σιλλαίνει τοὺς δογματι- 
to, ἐν παρῳϑίας εἴδει. ὧν τὸ μὲν πρῶτον αὐτοδιήγη- 
tw ἔγει τὴν ἑραηνείαν, τὸ δὲ δεύτερον χαὶ τρίτον ἐν 
ἐαλόγω σχήματι. φαίνεται γοῦν ἀναχρίνων Ξξενοφάνην 
τὸν Κολοφώνιον περὶ ἑκάστων, 6 δ᾽ αὐτῷ διηγούμενός 
iw καὶ ἐν μὲν τῷ δευτέρῳ περὶ τῶν ἀρχαιοτέρων, ἐν 
δὲ τῷ τρίτῳ περὶ τῶν ὑστέρων᾽ ὅθεν δὴ αὐτό τινες xai 
ἐπίλογον ἐπέγραψαν. (113) τὸ δὲ πρῶτον ταὐτὰ περιέ- 
ys m πράγματα, πλὴν ὅτι μονοπρόςωπός ἐστιν fj ποίησις: 
dj) δὲ αὐτῷ ἥδε, 


Ἔσπετε νῦν μοι ὅσοι πολυπράγμονες ἐστὲ σοφισταί. 


ἐτελεύτησε δ᾽ ᾿ ἐγγὺς ἐτῶν ἐνενήχοντα, ὥς φησιν ὃ Ἀν- 
τίνονος xal Σωτίων ἐν τῷ ἐνδεχάτῳ. τοῦτον ἐγὼ xai 
ἑτερύγθαλμον ἤχουσα, ἱπεὶ χαὶ αὐτὸς αὑτὸν Κύχλωπα 
ἀάλει, l'éyow δὲ χαὶ ἕτερος Τίμων 5 μισάνθρωπος. 6 
δ᾽ οὖν φιλόσοφος χαὶ φιλόχηπος ἣν σφόδρα και ἰδιοπρά- 
Tie, ὡς χαὶ ᾿Αντίγονός φησι. λόγος γοῦν εἰπεῖν Ἱἱερώ- 
μον τὸν περιπατητιχὸν ἐπ᾽ αὐτοῦ, « 'ῶς παρὰ τοῖς 
Σκύθαις χαὶ οἱ φεύγοντες τοξεύουσι xat ol διώχοντες, 
Uc) τῶν φιλοσόφων οἱ μὲν διώχοντες θηρῶσι τοὺς υα- 
ἔητας, οἱ δὲ φεύγοντες, καθάπερ χαὶ ὃ Ἡ ἵμων. » ( 113) 
ἫΝ δὲ χαὶ ὀξὺς νοΐσαι xal διαμυχτηρίσαι * φιλογράμ- 
ks τε χαὶ τοῖς ποιγταῖς μύθους γράψαι ἱχανὸς xai 
ἐράματα συνδιατιθέναι. μετεδίδου δὲ τῶν τραγῳδιῶν 
Ἀλεξάνδρῳ xat Ὁμήρῳ. θορυβούμενός θ᾽ ὑπὸ τῶν θε- 
Przutvov xat χυνῶν ἐποίει μηδέν, σπουδάζων περὶ τὸ 
ἐἴρέμα ζῇν, φασὶ δὲ χαὶ Ἄρατον πυθέσθαι αὐτοῦ πῶς 
TY Ὁμήρου ποίησιν ἀσφαλῆ χτύήσαιτο, τὸν δὲ εἰπεῖν, 
εἰ τοῖς ἀργαίοις ἀντιγράφοις, ἐντυγχάνοι καὶ μὴ τοῖς 
ἴλη πιωρθωμένοις, ν εἰχῇ τ᾽ αὐτῷ ἔχειτο τὰ ποιέματα, 


sium fuisse , juvenemque relictum in theatris saltasse , quod 
deinde aspernatum Megara se ad Stilponem contulisse , qui- 
cum diutius commoratum rursus in patriam rediisse uxo- 
remque duxisse. Tum in Elidem venisse cum uxore ad 
Pyrrhonem ibique moratum esse quoad illi filii nati essent, 
quorum qui major natu erat, Xanthum vocasse medici- 
namque docuisse bonorumque heredem reliquisse. (110) 
Magna florebat fama, ut auctor est Sotion libro undecimo ; 
sed propter victus penuriam, in Hellespontum Proponti- 
demque concessit atque Chalcedone artem dicendi tradens 
in magno honore habitus est. Hinc jam locupletior factus 
Athenas profectus est atque illic ad obitum usque perseve- 
ravit, nec nisi paulisper Thebas digressus est. Etiam An- 
tigono regi et Ptolemaso Philadelpho cognitus fuit, sicut 
ipse in lambis de se testatur. Erat autem , inquit Antigonus, 
et potator et ἃ philosophie studiis abhorremtia interdum 
componebat : nam et poemata conscripsit et epica et tra- 
gedias et satyros et comedias triginta, tragadias vero 
sexaginta , sillos item et cinzedos. (111) Feruntur ejus et so- 
luta orafíone libri ad viginti versuum millia tendentes, 
quorum et Antigonus Carystius meminit , qui et ipse vitam 
ejus conscripsit. Sillorum vero libri tres sunt , in quibus ut- 
pote scepticus in dogmaticos omnes maledicta atque convicia 
intorquet, versus veterum poetarum parodiis deflectens. Ex 
his primus perpetuam habet orationem , secundus autem et 
lertius dialogi speciem tenent. Nempe sese induxit Xeno- 
phanem Colophonium de singulis interrogantem , et ille ei 
omnia narrat. Atque in secundo quidem de antiquioribus, 
in tertio autem de posterioribus agit: unde illum quidam 
Epilogum inscripsere. (112) Primus autem eadem continet, 
preterquam quod poesis illa ex una jpsius persona est : hoc 
autem illius est initium, 


Nunc mihi adeste omnes , gens importuna , sophista. 


Mortuus est autem annorum ferme nonaginta, ut ait Anti- 
gonus et Sotion in undecimo. Hunc ego luscum fuisse accepi : 
nam et ipse Cyclopem se appellabat. Fuit et alter Timon 
hominum osor. Philosophus igitur Timon fuit hortorum- 


Á que studiosus maxime ac sibi vivens, quemadmodum et 
5 Antigonus refert. Fertur Hieronymus Peripateticus de illo 


dixisse, Sicut apud Scyhas et qui fugiunt et qui perse- 
quuntur sagittas torquent, ita et opud philosophos alii 
persequendo discipulos capiunt , alii fugiendo, quem- 
admodum e£ Timon. (113) Erat autem acri ingenio ad 
percipiendum atque ad irridendum promptus et vehemens ; 
porro scribendi studiosus, ut qui poetis et fabulas scribere 
posset et dramata componere. Tragedias suas cum Alexan- 
dro et Homero cominunicare solebat. Et quum vel ab ancil- 
lis vel a canibus perturbaretur, nihil agebat, id agens ut 
vitam degeret tranquillam. — Aiunt Aratum ab illo quiesisse 
quo pacto quispiam Homeri poesin sine menda consequi 
posset, illumque dixisse, Si antiqua legeret exemplaria, 
non ea qua jam correcta essent. Neglecta apud illum 


ἐνίοτε ἑμίύρωτα᾽ — (114) ὥςτε xal Ζωπύρῳ τῷ ῥήτορι 
* [4 LA 4, L] ΟῚ ^ s 
ἀναγινώσχοντά τι ἐπιτυλίττειν xal χατὰ τὸ ἐπελθὸν 
^ , , , . * ve / 7 € lod E , 
διεξιέναι" ἐλθόντα τ᾽ ἐφ᾽ ἡμισείας, οὕτως εὑρεῖν τὸ ἀπό-- 
σπασμα τέως ἀγνοοῦντα. τοσοῦτον ἦν ἀδιάφορος. ἀλλὰ 
καὶ εὕρους " ὡς μηδ᾽ ἀριστᾶν συγχωρεῖν. φασὶ δ᾽ αὐ- 
b! 93 , ^* - / , 
τὸν Ἀρχεσίλαον θεασάμενον διὰ τῶν Κερκώπων ἴοντα, 


εἰπεῖν, « τί σὺ δεῦρο, ἔνθαπερ ἡμεῖς οἱ ἐλεύθεροι; 
συνεχές τ᾽ ἐπιλέγειν εἰώθει πρὸς τοὺς τὰς αἰσθήσεις 


μετ᾽ ἐπιμαρτυροῦντος τοῦ νοῦ ἐγχρίνοντας, 


16 Συνῆλθεν ᾿Ἀτταγᾶς τε xxl Νουμήνιος. 


εἰώθει δὲ χαὶ παίζειν τοιαῦτα. πρὸς οὖν τὸν θαυμάζοντα 
πάντα ἔφη, « τί δ᾽ οὐ θαυμάξεις ὅτι τρεῖς ὄντες τέττα- 
ρας ἔχομεν ὀφθαλμούς: « ἦν δ᾽ αὐτός θ᾽ ἑτερόφθαλμος 
xa 6 Διοςχουρίδης μαθητὴς αὐτοῦ, xal 6 πρὸς ὃν ἔλεγεν 
15 ὑγιής. (115) ἐρωτηθεὶς δέ ποθ᾽ ὑπὸ τοῦ Ἀρχεσιλάου διὰ 
τί παρείη ἐκ Θηύῶν, ἔφη, « ἵν᾽ ὑμᾶς ἀναπεπταμένους 
δρῶν γελῶ. » ὅδαως δὲ χαθαπτόμενος Ἀρχεσιλάου ἐν 
τοῖς σίλλοις ἐπήνεχεν αὐτὸν ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ Ap- 


χεσιλάου περιδείπνῳ. Τούτου διάδοχος, ὡς μὲν͵ Μίηνό- 7 cessor, ut Menodotus refert, nemo fuit, sed ejos à - 


20 δοτός φησι, γέγονεν οὐδείς, ἀλλὰ διέλιπεν f ἀγωγὴ ἕως 
αὐτὴν Πτολεμαῖος ὃ Κυρηναῖος ἀνεχτήσατο. ὡς δ᾽ In- 
πόθοτός φησι xal Σωτίων, διήκουσαν αὐτοῦ Διοςχουρί-- 
δης Κύπριος καὶ Νιχόλοχος Ῥόδιος καὶ Εὐφράνωρ Σε- 
λευχεὺς Πραύλους * ἀπὸ Τρωάδος, ὃς οὕτω χαρτεριχὸς 

25 ἐγένετο, καθά φησι «Φύλαρχος ἱστορῶν, ὥςτ᾽ ἀδίχως 
ὑπουεῖναι ὡς ἐπὶ προδοσίχ κολασθῆναι, μηδὲ λόγου 
τοὺς πολίτας χαταξιώσας. (116) Εὐφράνορος δὲ διήχου- 
σεν Εὔδουλος ᾿Αλεξανδρεύς, οὗ Πτολεμαῖος, οὗ Σαρπη- 
δὼν xat Ἡραχλείδης, “Πραχλείδου δ᾽ Αἰνεσίδημος Κνώ- 

80 σῖος, ὃς xal Πυρρωνείων λόγων ὀχτὼ συνέγραψε βιδλία» 
οὗ Ζεύξιππος ὃ πολίτης, οὗ Ζεῦξις 6 Γωνιόπους, οὗ Ἀν- 
τίοχος Λαοδιχεὺς ἀπὸ Λύχου" τούτου δὲ Μ ηνόδοτος 6 Νι- 
χομηδεύς, ἰατρὸς ἐμπειριχός, καὶ Θειωδᾶς Λαοδιχεύς" 
Μηνοδότου δὲ “Ἡρόδοτος 'Apiéox; Tapotóc: Ἡ ροδότου δὲ 

46 διήχουσε Σέξτος 6 ἐμπειριχός, οὗ χαὶ τὰ δέχα τῶν σχε- 
πτιχῶν xal ἄλλα χάλλιστα" Σέξτου δὲ διήχουσε Σατορ- 
νῖνος ὁ Κυθηνᾶς, ἐμπειριχὸς xal αὐτός. 


^w 


"- 


15. TIMQN. 


poemata jacebant, interdum et corrosa. (114) Wi 
quum Zopyro oratori przxlegeret aliquid , dum librum &4- 
vit, quz sibi in mentem veniebant, recitabat - et ubi 44 
dimidium pervenit: reperit. fragmentum , quod huoqu: 
frustra quzesiverat. adeo erat ab omni affectu alienus «iu» 
animi tranquillitate * ut ne prandere quidem sineret. Aw 
autem ipsum quum vidisset Arcesilaum forum Cerea 
transeuntem , dixisse, Quid huc tu venisti, ubi nos liberi 
sumus? Assidueque dicere solitus erat in eoe, qui auctoris. 
tem sensuum cum mentis comprobatione admilttebant : 


Convenit Attagas htc et Nümenius. 
Consueverat et ista ludere. Ad eum igitur qui cuncta rui 


batur, ait, Quid autem non miraris , quod tres quum sims | 


quattuor habemus oculos? Erat autem ct ipse luscus οἱ Dio- 
gcorides discipulus ejus, is autem ad quem dicebat ἰδίου" 
erat oculis. (115) Rogatus autem aliquando ab Aresio 
cur ex Thebis adesset, ait, Ut vos in aperto intuens rideam, 
Arcesilaum quem in Sillis carpserat , laudavit tamen in τ 
libro qui inscribitur Arcesilai epulum funebre. HMHujos a- 








institutum donec illud Ptolem:eus Cyrenensis instauravil.— 


Porro Hippobotus οἱ Sotion ipsius auditores fuisse traluat 


Dioscoridetn Cyprium et Nicolochum Rhodium Eupliras- | 


remque Seleucium et Praylum e Troade, qui adeo o«- 
slanti animo fuit , ut tradit Phylarchus in historiis, ut p:t^- 
retur se injuste veluti proditorem cruciari, cives ne veri 
quidem dignatus. (116) Euphranorem autem Eubuhs 
Alexandrinus audivit, Eubuli vero Ptolem:eus auditor fuil, 
eum vero Sarpedon et Heraclides audiere, porro Heraclidem 
4Enesidemus Gnosius audivit, qui Pyrrbonearum rationum 
octo conscripsit libros; /Enesidemum  Zeuxippus dis, 
Zeuxippum vero Zeuxis qui Γωνιόπους ( quasi Angulip* ) 
dictus est; hunc Antiochus Laodicenus ex Lyco, qum 
rursus Menodotus Nicomediensis, medicus empiricus, el 
Theodas Laodicenus audivere; Menodotum aulem Her 
dotus Ariei filius Tarsensis, Horodotum vero Sextus en 
ricus audivit, cujus sunt decem illa de scepticis volumipi 
aliaque pulcherrima ; porro Sextum Saturninus audivil 9 
gnomento Cythenas, et ipse empiricus. 


| 


AIOTENOYZ AAEPTIOY 


IQN ΚΑΙ TNOMON ΤΩΝ EN ΦΙΛΟΣΟΦΙᾺ 
EYAOKIMHZANTON ΤΩΝ ΕΙΣ AEKA 
TO AEKATON. 





EIIIKOYPOZ. 


Ἐπίχουρος NeoxA£ouc xai Χαιρεστράτης ᾿Αθηναῖος, 
ἣν ὄύυων Γαργήττιος, γένους τοῦ τῶν Φιλαϊδῶν, 
ς τοι Μητρόδωρος ἐν τῷ περὶ εὐγενείας, τοῦτόν 
aw ἄλλοι τε xal Ἢ ραχλείδης ἐν τῇ Σωτίωνος ἐπι- 
ρα, χληρουχησάντων ᾿Αθηναίων τὴν Σάμον, ἐχεῖ 
eias ὀχτωχαιδεχέτη δ᾽ ἐλθεῖν εἰς ᾿Αθήνας, Sevo- 
ράτους μὲν ἐν ᾿Αχαδημία, ᾿ἈΑριστοτέλους δ᾽ ἐν Χαλχίδι 
ιτρίδοντος, τελευτήσαντος δ᾽ Ἀλεξάνδρου τοῦ Μα- 
εϑόνος χαὶ τῶν ᾿Αθηναίων ἐκπεσόντων ὑπὸ Περδίχχου, 


DIOGENIS LAERTII 


VIT/E ET PLACITA CLARORUM PHILOSO- 
PHORUM DECEM LIBRIS COMPREHENSA. 
LIBER DECIMUS. 


— ΞΡ 04.09 aii ——- 


EPICURUS. 


Epicurus Neoclis et Chierestratze filius, patria Athenien- 
sis, pago Gargettius, ex Philaidarum familia, ut Metro- 
dorus in libro de Nobilitate refert. Hunc tum alii di- 
cunt, tum inprimis Heraclides in Sotionis epitome, quum 
Athenienses Samum colonos misissent , illic nutritum esse, 
alque octavum et decimum agentem «tatis annum Athe- 
nas coneessisse, quo tempore Xenocrates in Academia, 
Aristoteles vero Chalcide scholam habebant. Defuncto au- 
tem Alexandro Macedonum rege , quum Athenienses a Per- 


ετελθεῖν εἰς Κολοφῶνα πρὸς τὸν πατέρα" (2) χρόνον 2 dicca subacti essent , Colophonem 88 δὰ patrem contulisse : 


t τινα διατρίψαντ᾽ αὐτόθι xal μαθητὰς ἀθροίσαντα 
My ἐπανελθεῖν εἰς Ἀθήνας ἐπ᾽ ᾿Αναξιχράτους, xol 
jet μέν τινος χατ᾽ ἐπιμιξίαν τοῖς ἄλλοις φιλοσοφεῖν, 
zt: ἰδίᾳ πως τὴν ἀπ᾽ αὐτοῦ χληθεῖσαν αἵἴοχσιν συ- 
πήσασθαι. ἐφάψασθαί τε φιλοσοφίας αὐτός φησιν ἔτη 
εγονὼς τέτταρα xal δέχα- ᾿Απολλόδωρος δ᾽ ὃ "Em- 
zac, ἐν τῷ πρώτῳ περὶ τοῦ ᾿Επιχούρου βίου φησὶν 
λθεῖν αὐτὸν ἐπὶ φιλοσοφίαν χαταγνόντα τῶν γραμ- 
ἱχτιστῶν, ἐπειδὴ μὴ ἐδυνήθησαν ἑρμηνεῦσαι αὐτῷ τὰ 
πρὶ τοῦ παρ᾽ Ἡσιόδῳ χάους, φησὶ δ᾽ “Ἕρμιππος 
"πυματοδιδάσχαλον αὐτὸν γεγενῆσθαι, ἔπειτα μέντοι 
πριτυχόντα τοῖς Δημοκρίτου βιδλίοις ἐπὶ φιλοσοφίαν 
5t * (3) διὸ χαὶ τὸν Τίμωνα φάσχειν περὶ αὐτοῦ " 


Ὕστατος αὖ φυσιχῶν xal χύντατος ἐκ Σάμου ἐλθὼν 
Ἡραυυαδιδασχαλίδης ἀναγωγότατος ζωόντων. 


"γνεγιλοσόφουν δ᾽ αὐτῷ προτρεψαμένῳ καὶ οἱ ἀδελφοὶ 
“εἰς ὄντες, Νεοχλῇς, Χαιρέδημος, Αριστόθουλος, 
102 φησι Φιλόδημος 6 ᾿Επιχούρειος ἐν τῷ δεχάτῳ τῆς 
ὧν τ οσόφων συντάξεως" ἀλλὰ xol δοῦλος Μῦς ὅ ὄνομα, 
352 φυσι Μυρωνιανὸς ἐν ὁμοίοις ἱστοριχοῖς χεφαλαίοις, 
μότιμος δ᾽ ὃ στωιχὸς δυςμενῶς ἔχων πρὸς αὐτὸν πι- 
οὐτατα αὐτὸν διαδέῤληκεν, ἐπιστολὰς φέρων πεντή- 
ὄντχ ἐσελγεῖς ὁ ὃς ᾽Ἔ πικούρου, καὶ ὃ τὰ sl; Χρύσιππον 
viotoourva ἐπιστόλια ὡς ᾿Επιχούρου συντάξας - () 
14 xai οἱ περὶ Ποσειδώνιον τὸν στωιχὸν xai Νιχό- 

14 χαὶ Σωτίων ἐν τοῖς δώδεκα τῶν ἐπιγραφομένων 
μοχλείων ἐλέγχων, ἅ ἐστι περὶ τοὺς εἰκοσιτέσσαρας, 
2 Διονύσιος ὁ Ἁλικαρνασεύς. χαὶ γὰρ σὺν τῇ μητρὶ 
τρηόντα αὐτὸν ἐς τὰ οἰχίδια χαθαρμοὺς ἀναγινώσχειν 
4! σὺν. τῷ πατρὶ γράμματα διδάσχειν λυπροῦ τινος 
ποθαρίου, ἀλλὰ xai τῶν ἀδελφῶν ἕνα προαγωγεύειν 
ἱεσντίῳ τε συνεῖναι τῇ ἑταίρα. τὰ δὲ Δημοκρίτου 
πρὶ τῶν ἀτόμων xat ᾿λριστίππου περὶ τῆς ἡδονῆς ὡς 


(2) ubi quum aliquamdiu commoratus esset congregassetque 
discipulos, Athenas iterum rediisse archonte Anaxicrate, 
ibique ad aliquod tempus cum ceteris in commune philoso- 
phatum esse, deinde seorsum sectama se vocatam constituis- 
86. Decimo quarto vero :etatis anno philosophiae dare operam 
cepisse ipse testis est : Apollodorus autem Epicureus in 
primo de Vita Epicuri refert , illum ad philosophiam se con- 
tulisse contemptu ludimagistrorum, quod percontanti 
quidnam esset apud Hesiodum chaos, exponere non potuis- 
sent. Grammaticam vero illum docuisse primum ac de- 
mum lectis Democriti libris philosophize dedisse operam 
Hermippus auctor est : (3) atque ob id Timonem de illo 
dicere : 


Ultimus ex physicis et pessimu', cui Samus altrix , 

grammatice doctor, hominumque rudissimu' longe. 
Consocíarunt autem se illi ad philosophandum ipso hortante 
tres ipsius fratres, Neocles, Charedemus et Aristobulus, 
ut ait Philodemus Epicureus in decimo Compositionis phi- 
losophorum ; servus item illius Mus nomine, ut Myronianus 
refert in Similibus historicis capitibus. Enimvero Dioti- 
mus Stoicus infesto adversus illum animo acerrime illum 
inseclatus est, quinquaginta circumferens impudicas et 
lascivas veluti ab Epicuro scriptas epistolas, et is qui Chry- 
sippi qux» ferebantur epistolia ad Epicurum retulit; (4) Po- 
sidonius item Stoicus et Nicolaus et Sotion in duodecimo 
eorum qua inscribuntur Dioclis argumenta, quze sunt fere 
numero viginti quattuor et Dionysius Halicarnasseus. Nam- 
que una cum matre domos circuisse carmina piacularia 
preeuntem literasque cum patre docuisse mercedis exi- 
guie stipe tradunt. Unum quoque e fratribus lenocinatum 
esse ipsumque Leontio meretrici congredi solitum.  De- 
mocriti quoque de Atomis Aristippique de Voluptate libros 


296 
ἴδια λέγειν" μὴ εἶναί τε γνησίως ἄστον, ὡς Τιμοχράτης 
φησὶ καὶ Ἥροδοτος ἐν τῷ περὶ ᾿Επιχούρου ἐφηδείας. 
Μίθραν τ᾽ αἱσ ρῶς χολαχεύειν τὸν Λυσιμάχου διοιχη- 
τήν, ἐν ταῖς ἐπιστολαῖς παιᾶνα xal ἄναχτα χαλοῦντα᾽ 
ὁ (6) ἀλλὰ καὶ Ἰδομενέα xai “Ἡρόδοτον xai Τιμοχράτην, 
τοὺς ἔχπυστ᾽ αὐτοῦ τὰ χρύφια ποιήσαντας, ἐγχωμιά- 
ζειν χαὶ χολαχεύειν αὐτὸ τοῦτο. ἔν τε ταῖς ἐπιστολαῖς 
πρὸς μὲν Λεόντιον « IIaikv ἄναξ, φίλον Λεοντάριον, 
οἴου χροτοθορύδου ἡμᾶς ἐνέπλησεν ἀναγνόντας σοῦ τὸ 
Iu ἐπιστόλιον. » πρὸς δὲ Θεμίσταν τὴν Λεοντέως γυναῖχα, 
« Οἷος, φησίν, εἰμὶ ἐὰν μὴ ὑμεῖς πρὸς ἐμὲ ἀφίχησθε, 
αὐτὸς τριχύλιστος ὅποι ἂν ὑμεῖς χαὶ Θεμίστα παρα- 
καλῆτε ὠθεῖσθαι. « πρὸς δὲ Πυθοχλέα ὡραῖον ὄντα, 
« Καθεδοῦμαι, φησί. προςδοχῶν τὴν ἱμερτὴν xal ἰσό- 
15 θεόν σου εἴςοδον. » xai πάλιν πρὸς Θεωαΐσταν γρά- 
quv, νομίζειν " αὐτῇ παραινεῖν, χαθά φησι Θεόδωρος 
ἐν τῷ τετάρτῳ τῶν πρὸς ᾿Επίχουρον. (6) xal ἄλλαις 
δὲ πολλαῖς ἑταίραις γράφειν xal μάλιστα Λεοντίῳ, ἧς 
καὶ Μητρόδωρον ἐρασθῆναι. ἔν τε τῷ περὶ τέλους 
20 γράφειν οὕτως « Οὐ γὰρ ἔγωγε ἔχω τί νοήσω τἀγαθὸν 
ἀφαιρῶν μὲν τὰς διὰ γυλῶν ἧἥδονάς, ἀφαιρῶν δὲ τὰς δι’ 
ἀφροδισίων xal τὰς δι’ ἀχροαμάτων xai τὰς διὰ μορ-- 
φῶν.» ἔν τε τῇ πρὸς lluüoxAía ἐπιστολῇ γράφειν" 
« Παιδείαν δὲ πᾶσαν, μαχάριε, φεῦγε τὸ ἀχάτιον ἀρά- 
95 μένος. » ᾿Επίχτητός τε χιναιδολόγον αὐτὸν χαλεῖ χαὶ 
τὰ μάλιστα λοιδορεῖ. χαὶ μὴν xat Τιμοχράτης ἐν τοῖς 
ἐπιγραφομένοις Εὐφραντοῖς, ὃ Μητροδώρου μὲν ἀδελ- 
φός, μαθητὴς δ᾽ αὐτοῦ, τῆς σχολῆς ἐχφοιτήσας φησὶν 
αὐτὸν δὶς τῆς ἡμέρας ἐμεῖν ἀπὸ τρυφῆς" ἑαυτόν τε διη- 
86 γεῖται μόγις ἐχφυγεῖν ἰσχῦσαι τὰς γυχτερινὰς ἐχείνας 
φιλοσοφίας καὶ τὴν μυστιχὴν ἐχείνην συνδιαγωγήν. (7) 
τόν τ᾽ "Emíxoupov πολλὰ κατὰ τὸν λόγον ἠγνοηχέναι 
καὶ πολὺ μᾶλλον χατὰ τὸν βίον, τό τε σῶμα ἔλεεινῶς 
διαχεῖσθαι ὡς πολλῶν ἐτῶν μὴ δύνασθαι ἀπὸ τοῦ φο- 
35 ρείου διαναστῆναι" μνᾶν τ᾽ ἀναλίσχειν ἡμερησίαν εἷς 
τὴν τράπεζαν, ὡς αὐτὸς ἐν τῇ πρὸς Λεόντιον ἐπιστολῇ 
γράφει καὶ ἐν τῇ πρὸς τοὺς ἐν Μυτιλήνη φιλοσόφους. 
συνεῖναί τ᾽ αὐτῷ τε xal Μητροδώρῳ ἑταίρας xat ἄλλας, 
Μαρμάριον xai ᾿Ηδεῖαν xat ᾿Ερώτιον καὶ Νιχίδιον. 


40 καὶ ἐν ταῖς ἑπτὰ xal τριάχοντα βίόλοις ταῖς περὶ φύ- 4 


σεως τὰ πλεῖστα ταὐτὰ λέγειν xal ἀντιγράφειν ἐν αὖ- 
ταῖς ἄλλοις τε xal Ναυσιφάνει τὰ πλεῖστα, καὶ αὐτῇ 
λέξει φάσχειν οὕτως" « Ἀλλ᾽ εἴ τις ἄλλος elys χἀχεῖνος 
ὠδίνων τὴν ἀπὸ τοῦ στόματος χαύχησιν τὴν σοφιστι- 
45 χὴν καθάπερ xal ἄλλοι πολλοὶ τῶν ἀνδραπόδων. » (s) 
xa αὐτὸν ' Emíxoupov ἐν ταῖς ἐπιστολαῖς περὶ Ναυσι- 
φάνους λέγειν" « Ταῦτα ἤγαγεν αὐτὸν εἰς ἔχστασιν 
τοιαύτην ὥςτε μοι λοιδορεῖσθαι χαὶ ἀποχαλεῖν διδά-- 
σκαλον. » πλεύμονά τ᾽ αὐτὸν ἐχάλει xal ἀγράμματον 
60 xai ἀπατεῶνα xal πόρνον᾽ τούς τε περὶ Πλάτωνα Διονυ- 
σοχόλαχας χαὶ αὐτὸν Πλάτωνα χρυσοῦν" xai ᾿Δριστοτέ- 
Xx, ἄσωτον, ὃν χαταφαγόντα τὴν πατρῴαν οὐσίαν στρα- 
τεύεσθαι xai φαρμαχοπωλεῖν" φορμοφύόρον τε Πρωτα- 
γόραν xoi γραφέα Δημοχρίτου xal ἐν χώμαις γράω- 


BIBA. T. ΕΠΙΚΟΥ͂ΡΟΣ. 


ut suos asseruisse : neque fuisse legitimum civem, ut Τί. 
mocrales ait et Herodotus in libro de Epicuri pubertste, 
Mithreque Lysimachi dispensatori per epistolas fede aiu. 
latum esse, Paeanem illum ac regem appellando; :5 Ide 
meneum itidem et Herodotum atque Timocratem, qui 
clara ipsius secreta reddiderant, laudare eisque ob iw 
ipsum assentari. Atque in epistolis ad Leontium quiim 
in hunc modum : Ο rez Apollo, cara Leontarium , quim 
nos (umultuoso plausu impleverunt , quum eas leget 


mus, fuce litterule! Ad Themistam item Leontei UXOfdr, 


Promptus enim, inquit, paratusque ego sum, nisitoscá 
me proficiscamini , mullum ipse volutatus quocumqu 
vos ac Themista me accersatis , propelli. Ad Pythocka 
vero formosum adolescentem , Sedebo , inquit, amatilta 
tuum atque divinum ingressum operiens. Rursumqe 
ad Themistam scribens, sibi decretum esse * eam admoren, 
ut Theodorus in quarto adversus Epicurum librozit. :; 
Aliis item compluribus meretricibus scribit , et Leontio in- 
primis, quam et Metrodorus amarit. Atque in libro à 
Finibus sic loquitur : Nam equidem nihil habeo quoi i»- 
num intelligam , si saporum voluptates el qua ez «- 
nereis constant et σμ auribus percipiuntur quaqs 
ex forme venustate nascuntur, auferam. Scribit iv 
in epistola ad Pythoclem : Omnem autem disciplinan, 
o bone, expansis velis omnibus fuge. — Epictetus quoque 
ut lascivius loquentem sugillat maximjsque probris inc 
sit. Timocrates item in iis que inscribuntur de Lzliia, 
Metrodori frater ipsiusque discipulus, ejus relicta schda. 
bis illum diebus singulis vomere ex nimiis deliciis sitem 
refert, seque ipsum narrat vix effugere potuisse nocturna 
illas philosophandi consuetudines mysticumque vitz ui 
tutum. (7) Epicurum quoque multa in philosophia ime- 
rasse atque in vita longe plura, corporeque adeo misrz- 
biliter affectum ut multos annos consurgere e sella nequ- 

verit; minamque quotidie in cibos consumere, ut ipse i 
epistola ad Leontium scribit atque in ea quam al V*- 

tilenenses philosophos dedit. Congredique illi ac Metroóarv 
et scorta alia, Marmarium et Hediam et Erotium εἰ Na 
dium. Atque in els voluminibus quae de Natura rerum 

scripsit triginta septem numero, pleraque eadem diet: 
contrariaque in ipsis quum aliis tum Nausiphani maxi 

scribere, atque ad verbum ita fere dicere : At si quis alit . 
erat. ille par(uriens jactantiam ab *ore soplusticas, | 
quemadmodum el alii complures ex mancipiorum n 
mero. (δ) Ipsumque Epicurum in epistolis de Nausiplan | 
dicere : Hec adduxerunt illum in tantam animi ins 
lentiam, ut e maledictis sugillarel vocitarelqut s 
magistrum meum. Pulmonem quoque ipsum et ind«ctum . 
et deceptorem et scortum vocabat ; Platonis item sectalons 
Dionysii assentatores, Platonem quoque ipsum aurum; 
Aristotelem prodigum , qui patrimonio consumpto nilita» : 
sel et medicamenta vendidisset; bajulum Protagorun el 
scribam Democriti, quiin vicis literas docuisset; Deraci 





LIB. X. EPICURUS. 257 


μ1τα διδάσχειν" Ἡ ράχλειτόν te χυχητὸὴν xat Δημόχρι- 
τν Ατρύχριτον xal Ἀντίδωρον Σαινίδωρον τούς τε 
χυνιχοὺς ἐχθροὺς τῆς “Ελλάδος xai τοὺς διαλεχτιχοὺς 
πολυφθονέρους, Πύρρωνα δ᾽ ἀμαθῇ xai ἀπαίδευτον. 


tum quoque turbatorem, Democritum Lerocritum (sive Nu- 
garum judicem )et Antidorum Sznidorum (sive Donis-blan- 
dientem) ; Cynicos inimicos Graecie et dialecticos nimium 
invidos; Pyrrhonem quoque indoctum et imperitum appel- 


f) usuxvast δ᾽ οὗτοι. τῷ γὰρ ἀνδρὶ μάρτυρες ἱκανοὶ ὅ labat. (9) Sed hi profecto insaniunt : namque viri hujus 


τῆς ἀνυπερόλήτου πρὸς πάντας εὐγνωμοσύνης ἥ τε 
πατρὶς χαλχαῖς εἰκόσι τιμήσασα οἵ τε φίλοι τοσοῦτοι 
i ὃ πλῆθος ὡς μηδ᾽ ἂν πόλεσιν ὅλαις μετρεῖσθαι δύνα- 
“Ἢ ot τε γνώριμοι πάντες ταῖς δογματιχαῖς αὐτοῦ 
eim προζχατασχεθέντες, πλὴν Μητροδώρου τοῦ 
Στρατονιχέως πρὸς Καρνεάδην ἀποχωρήσαντος, τάχα 
βαρυνθέντος ταῖς ἀνυπερδλήτοις αὐτοῦ χρηστότησιν" 
ἥ τε διαδοχὴ πασῶν σχεδὸν ἐχλιπουσῶν τῶν ἄλλων 
ia διαμένουσχ xal νηρίθμους ἀρχὰς ἀπολύουσα 
ἄλ)ην ἐξ ἄλλης τῶν γνωρίμων " (10) ἥ τε πρὸς τοὺς 
vou, εὐχαριστία xai fj πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς εὐποιία 
πρὸς τε τοὺς οἰχέτας “ἣμερότης, ὡς δῆλον x&x τῶν δια- 
πγχῶν αὐτοῦ xal ὅτι αὐτοὶ συνεφιλοσόφουν αὐτῷ, ὧν 
1» ἐνδοξότατος ὃ προειρημένος Μῦς" καθόλου δ᾽ ἣ πρὸς 
πάντας αὐτοῦ φιλανθρωπία. τῆς μὲν γὰρ πρὸς θεοὺς 
ὑσιύτητος χαὶ πρὸς πατρίδα φιλίας ἄλεχτος ἣ διάθεσις" 

ὑπερβολῇ γὰρ ἐπιειχίας οὐδὲ πολιτείας ἅψατο. χαὶ 
γυλεπωτάτων δὲ χαιρῶν χατασχόντων τηνιχάδε τὴν 
Ἑλλάδα, αὐτόθι καταῤιῶναι, δὶς ἢ τρὶς τοὺς περὶ τὴν 
Ἰωνίαν τόπους διαδραμόντα πρὸς τοὺς φίλους, ol καὶ 
τανταχόθεν πρὸς αὐτὸν ἀφικνοῦντο xal συγεδίουν αὐτῷ 
ἐν τῷ χήπῳ, χαθά φησι xai ᾿Απολλόδωρος" ὃν xoi 
ὑγθοήχοντα μνῶν πρίασθαι. 
15 τῆς ἐπιδρομῆς φησιν εὐτελέστατα χαὶ λιτότατα 
διαιτωμένους. « Κοτύλη γοῦν, φησίν, οἰνιδίου ἦρ- 
XéWv:o, τὸ δὲ πᾶν ὕδωρ ἣν αὐτοῖς ποτόν. » τόν T 
Ἐπίκουρον μὴ ἀξιοῦν £l; τὸ χοινὸν χατατίθεσθαι τὰς 
οὐσίας, χαθάπερ τὸν Πυθαγόραν χοινὰ τὰ φίλων λέ- 
Ἰῦντα" ἀπιστούντων γὰρ εἶναι τὸ τοιοῦτον, [εἰ δ᾽ ἀπί- 
fn] οὐδὲ φίλων. αὐτός τέ φησιν ἐν ταῖς ἐπιστολαῖς 
Vatt μόνον ἀρχεῖσθαι καὶ ἄρτῳ λιτῷ. καί, « Πέμ- 
εν μοὶ τυροῦ, φησί, Ku0v(ov , ἵν᾽ ὅταν βούλωμαι πο- 
ἡιπελεύσασθαι δύνωμαι. » τοιοῦτος ἦν ὃ τὴν ἡδονὴν 
εἶναι τέλος δογματίζων, ὃν xoi ᾿Αθήναιος δι᾽ ἐπιγράμ- 
ἐμᾶτος οὕτως ὑμνεῖ . 


12 Ἄνθρωποι, μοχθεῖτε τὰ χείρονα xoi διὰ χέρδος 
ἄπληστον νεικέων ἄρχετε xal πολέμων᾽ 
τῆς φύσιος δ᾽ 6 πλοῦτος ὅρον τινὰ βαιὸν ἐπίσχει, 
αἱ δὲ χεναὶ χρίσιες τὰν ἀπέραντον ὁδόν. 
) τοῦτο Νεοχλῇος πινυτὸν τέχος ἢ παρὰ Mouc£ov 
ἔχλυεν  Πυθοῦς ἐξ ἱερῶν τριπόδων. 


da à δὲ xat μᾶλλον προϊόντες ἔχ τε τῶν δογμάτων 
ἀ- 
2 p^ τῶν ἀρχαίων Ἀναξαγόραν, καίτοι ἔν 
"ety ἐντειρηχὼς αὐτῷ, χαὶ Ἀρχέλαον τὸν Σωκράτους 
ἀβέσχαλον, ἐγύμναζε δέ , φησί, τοὺς γνωρίμους χαὶ 
δὰ αγήμης d : ἔχειν τὰ ἑαυτοῦ συγγράμματα. (14) τοῦ- 
τον Ἀπολλόξ Χ ἀχοῦσαί 
᾿Λούυρῆς ἐν ρύνιχοῖς n ἰαυσιφάνους αχουσαι 
DIOGENES, I mM 


[ἢ 


adversus quosvis incredibilis ;equitatis testes sunt locuple- 
fes, patria quidem qua statuis sgreis illum honoravit, 
amici quoque tam mulli, ut eos ne urbes quidem integre 
capere sufficerent ; familiares prieterea omnes ac discipuli 
quos illus decretorum delinimenta occuparunt, preter 
unum Metrodorum Stratonicensem , qui ab illo se ad Car- 
neadem contulit, cui forte gravis erat viri ineffabilis et 
immensa bonitas; illiusque echole perpetua successio, 
quie ceteris ferme omnibus deficientibus sola persistit , per- 
petuis vicibus discipulis sibi invicem succedentibus; (10) 
summa praterea in parentes pictas atque precipua in fra- 
tres beneficentia mansuetudoque in servos , quemadmodum 
et ex ejus testamento liquet et quod cum ipso illi una phi. 
losophati sunt, ex quibus clarissimus fuit is qnem pre- 
diximus Mus; omninoque ejus in omnes humanitas. Nam 
pietatis ejus in deos et caritatis in patriam inexplicabilis 
ratio est : per summam enim modestiam ad rempublicam 
accedere noluit. Etquum difficillima tempora tunc Gre-- 
ciam premerent, semper ibi perseveravit, bis aut ter so- 
lummodo in Ioni: loca profectus ad amicos , qui ad illum 
undique conveniebant atque una cum illo in horto vivebant, 
ut ait etiam Apollodorus : quem et octoginta minis compa- 


(ur) Διοκλῆς δ᾽ ἐν τῇ Ὁ rasset. (11) Porro Diocles in tertio Percursionis ( philoso- 


phorum ) libro illos ait vilissimis et simplicissimis cibis vitam 
egisse. Parcissimo enim, inquit, vini poculo contenti 
erant ,in universum autem aqua illis potus erat. Νο- 
lebat autem Epicurus sectatores suos in commune opes de- 
ponere , veluti Pythagoras , qui communia omnia amicorum 
dicebat : id quippe esse diffidentium , atque adeo non ami- 
corum. Ipse quoque in Epistolis aqua tantum et simplici 
pane se contentum esse testatur. Item , Mi£te , inquit , mihi 
casei Cythnii paululum, ut quum epulari pretiosius 
voluero , possim. Hujusmodi illius vita fuit qui voluptatem 
finem asserit , quem Athenzseus quoque ita suo laudavit epi- 
grammate : 


(12) Quis furor, o cives , ut vos ob vile lucellum 
rixas et bellum sollicitetis atrox ? 
nam natura opibus facile est contenta pusillis ; 
contenta at nullis ambitio est opibus. 
Hoc Epicurus ait, dulces quem nempe Camaena 
aut Pythüs tripodes edocuere sacri. 


Intelligemus id manifestius in sequentibus ex dogmatibus 


? 
τῶν ὑπμάτων αὐτοῦ. Μάλιστα ὃ ἀπεδέχετο, 7 etex verbis ejus. Maxime vero, auctore Diocle, ex antiquis 


amplectebatur Anaxagoram, etsiin quibusdam illi con- 
tradixerit , et Archelaum Socratis magistrum.  Exerco- 
bat, inquit, discipulos ut etiam memoriter tenerent ipsius 
scripta. (13) Hunc Apollodorus in Chronicis Nausiphanem 


17 
r 


258 


φησι καὶ Πραξιφαάνους" αὐτὸς δ᾽ οὔ φησιν, ἀλλ᾽ ἑαυτοῦ 
ἐν τῷ πρὸς Εὐρύλοχον ἐπιστολῇ. ἀλλ᾽ οὐδὲ Λεύχιππόν 
τινα γεγενῆσθαί φησι φιλόσοφον οὔτ᾽ αὐτὸς οὔθ᾽ "Eo- 
μαργος, ὃν ἔνιοί φασι καὶ ᾿λπολλόδωρος ὁ ᾿Επιχούρειος 
Ὁ διδάσχαλον Δημοχρίτου γεγενῆσθαι. δημήτριος δέ 
φησιν ὃ Μάγνης xal Ξξενοχράτους αὐτὸν ἀχοῦσαι. χέ- 
χρηται δὲ λέξει κυρία χατὰ τῶν πραγμάτων, ἥν, ὅτι 
ἰξδιωτιχωτάτη ἐστίν, Δριστοφάνης Ó γρχμματιχὸς αἰτιᾶ- 
ται. σαφὴς δ᾽ ἦν οὕτως ὡς xat ἐν τῷ περὶ ῥητοριχῆς 
10 ἀξιοῖ μηδὲν ἄλλο ? σαφήνειαν ἀσχεῖν. (14) xal ἐν 
ταῖς ἐπιστολαῖς ἀντὶ τοῦ χαίρειν εὖ πράττειν xal σπου- 
δαίως ζῆν. Ἀρίστων ὃ δέ φησιν! ἐν τῷ ᾿Επιχούρου βίῳ τὸν 
Κανόνα γράψαι αὐτὸν ἐκ τοῦ Ναυσιφάνους Τρίποδος, 
οὗ καὶ ἀχοῦσαί φησιν αὐτόν, ἀλλὰ χαὶ Παμφίλου τοῦ 
15 Πλατωνιχοῦ ἐν Σάμῳ. 
ὑπάρχοντα δυοχαίδεχα, ἀφηγήσασθαι δὲ τῆς σχολῆς 
ἐτῶν ὄντα δύο πρὸς τοῖς τριάκοντα. ἐγεννήθη δέ, 
φησὶν Ἀπολλόδωρος ἐν Χρονιχοῖς, χατὰ τὸ τρίτον ἔτος 
τῆς ἐνάτης καὶ ἑκατοστῆς Ὀλυμπιάδος ἐπὶ Σωσιγένους 
30 ἄρχοντος μηνὸς Γαμηλιῶνος ἑδδόμη, ἔτεσιν ὕστερον 
τῆς Πλάτωνος τελευτῆς ἑπτά. — (15) ὑπάρχοντα δ᾽ αὐὖ- 
τὸν ἐτῶν δύο χαὶ τριάχοντα ἐν Μυτιλήνῃ xal Λαμψάχῳ 
πρῶτον συστήσασθαι σχολὴν ἐ ἐπὶ ἔτη πέντε, εἶθ᾽ οὕτως 
᾿εἰς ᾿Αθήνας μετελθεῖν xat τελευτῆσαι χατὰ τὸ δεύτερον 
25 ἔτος τῆς ἑύδόμης χαὶ εἰχοστῆς xal ἑχατοστῆς Oluu- 
πιάδος ἐπὶ Πυθαράτου, ἕτη βιώσαντα δύο πρὸς τοῖς 
ἑξόδομήχκοντα. τήν τε σχολὴν δεαδέξασθαι “Ἑρμαρχον 
Ἀγεμάρχου Μυτιληναῖον. τελευτῆσαι δ᾽ αὐτὸν λίθῳ 
τῶν οὔρων ἐπισχεθέντων, ὥ ὥς φησι χαὶ Ἕρμαρχος ἐν 
80 ἐπιστολαῖς, ἡμέρας νοσήσαντα τεσσαρεσχαίδεχα. ὅτε 
χαίφησιν “Ερμιππος ἐμύάντα αὐτὸν εἰς πύελον χαλ-- 
X7» χεχραμένην ὕδατι θεομῷ χαὶ αἰτήσαντα ἄκρατον 
ῥοφῇσαι" (6) τοῖς τε φίλοις παραγγείλαντα τῶν δο- 
Ὑμάτων μεμνῆσθαι, οὕτω τελευτῆσαι. καὶ ἔστιν 
80 ἡμῶν εἷς αὐτὸν οὕτω * 


Χαίρετε xo μέμνησθε τὰ δόγματα τοῦτ᾽ ᾿Επίχουρος 
ὕστατον εἶπε φίλοις οἷσιν ἀποφθίμενος" 

θερμὴν ἐς πύελον γὰρ ἐςήλυθε xal τὸν ἄχρητον 
ἔσπασεν, εἶτ᾽ Ἀίδην ψυχρὸν ἐπεσπάσατο. 


40 οὗτος μὲν 6 βίος τἀνδρός, ἦδε δὲ ^ τελευτή. 
διέθετο ὧδε" « Κατὰ τάδε δίδωμι τὰ ἐμαυτοῦ πάντα 
᾿Λμυνομάχῳ Φιλοχράτους Βατῦθεν χαὶ Τιμοχράτει 
Δημητρίου Ποταμίῳ κατὰ τὴν ἐν τῷ Νητρῴῳ ἀναγε- 

Mi e 

γραμμένην ἑκατέρῳ δόσιν. (n) ἐφ᾽ ᾧ τε τὸν μὲν χῆπον 
4b xai τὰ προζςόντα αὐτῷ) παρέξουσιν 'Epudpyto "A yeu dp- 
yo» Μυτιληναίῳ xai τοῖς συμφιλοσοφοῦσιν αὐτῷ xai 

? 4 d ἢ ᾿ - , 
otc ἂν “Ερμαρχος χαταλίπη διαδόχοις τῆς φιλοσοφίας, 
ἐνδιατρίδειν χατὰ φιλοσοφίαν" xal ἀεὶ δὲ τοῖς φιλοσο- 

^ *5 5 ΄ω ) ^ , 3 , 
φοῦσιν ἀφ᾽ ἡμῶν, ὅπως ἂν συνδιασώσωσιν Ἀμυνομάγῳ 

&0 xat Τιμοχράτει χατὰ τὸ δυνατὸν τὴν ἐν τῷ χήπῳ δια- 
τριβὴ ἣν παραχατατ τίθεμαι, τοῖς τ ' αὐτῶν χληρονόμοις ἐν 
ᾧ ἂν τρόπῳ ἀσφαλέστατον ἢ f ὅπως à ἂν χἀχεῖϊνοι ὃ διατη- 
ροῖεν τὸν χῆπον χαθάπερ καὶ αὐτοί, οἷς ἂν οἱ ἀφ᾽ ἡμῶν 


«Ὁ 


. Aristophanes grammaticus culpat. 


ἄρξασθαί τε φιλοσοφεῖν ἐτῶν 9 


KoiroHmce viri vita, hic finis fuit. 


BIBA. T. EIIIKOYPOX. 


el Praxiphanem audisse tradit : verum ipse negat in tj 
stolaad Eurylochum et non nisi semet ipsum andis did 
Sed neque Leucippum aliquem philosophum faisse ait T 
ipse aut Hermarchus , quem Democriti fuisse praxepiom 
quum alii tradunt, tum etiam Apollodorus Fpicureu. (ἡ 
' Verum Demetrius Magnes Xenocratis quoque eum auti 
rem fuisse asserit. Utitur autem in rebus vocabulb pw 
priis, quae quoniam nimis ab usu communi rem«ta «uM 
Adeo autem ilu. js 
dictione fuit, ut inlibro de Rhetorica nihil aliud quam pe 
spicuitatem orationis studio quaerendam monere. | 
Atque in epistolis ubi ceteri scribebant Gaudere, ipse Des 
agere et Honeste vivere. Ariston auctor est in Vita Fj«u 
Normam illum descripsisse ex Nausiphanis Tripode, ci 
fuisse auditorem refert, ut etiam Pamphili Platonici in Sar 
Philosopharique coepisse duodecimum agentem tati ai 
num, scholam vero obtinuisse trigesimo secundo zi 
anno. Natus est autem, inquit Apollodorus in Chris 
centesimz nonz Olympiadis anno tertio, Sosigene arca? 
mensis Gamelionis die septimo , septem annis post ΡΣ πὶ 
obitum. (15) Quum vero triginta duorum esset annorum 
primum Mytilenis et Lampsaci scholam instituit annis qae 
que, ac deinde Athenas migravit , ubi diem obüt arcl«: 
anno secundo centesimze vicesim:e septimae Olvinpiad ar 
chonte Pytharato, quum septuaginta et duos vitae implesd 
annos, Successit illi in administratione schol» Hermardit 
Agemarchi filius Mytilenzeus. Obiisse calculo urine c 
tum impediente Hermarchus in Epistolis ait, morbo qui 
tuordecim diebus fatigium. Quo etiam tempore trail 
Hermippus descendisse illum in pelvim aream aquis «al 
tibus plenam petiisseque merum sibi ad sorbendum dri, 
(16) atque hortatum ainicos ut ipsius decretorum mens 
essent, ita defecisse. Est etiam nostrum in eum epizrausá 
liocce : | 


Hoc moriens caris Epicurus dixit amicis : 
Dogmatis o memores usque valete mei! 

Nam calidam ingressus pelvim praedulce meracum 
hausit , deinde subit algida regna Stvygis. 


Testamentum quoque [18 
tale : Mea omnia Amynomacho Philocratis Jili ΒΗ δ 
do, Timocratique Demetrii filio Polamio secuciB 
eam quc in Metroo asservatur utrique factam doic'v- 
nem , (17) ea conditione ut horium quidem et qut ai 
illum sunt Hermarcho Agemarchi filio Mylilenao a5 
gnent, eisque qui cum illo una philosophantur εἰ qur 
buscumque philosophie successoribus illum relique 
Hermarchus, ut in eo philosophie dare operam p^ 
sint; item omnibus philosophis qui a nostro ROB 
philosophi appellantur, ut una cum Amynomache n 
Timocrate eam quc in horto est scholam pro riri 
conservent , depositi jure commendo, ipsortinque ht 
redibus , quo modo maxime ratum sit , ul i quoque «T 


vandum curent hortum, quemadmodum el ipsi, grihi | 





LIB. X. EPICURUS. 


κλοσοϑοῦντες παραδιδῶσι. τὴν δ᾽ οἰχίαν τὸν ἐν 
Μελίτη παρεχέτωσαν. ᾿Ἀμυνόμα Jos xai Τιμοχράτης 
νοιχεῖν 'Epudpyo xai τοῖς μετ᾽ αὐτοῦ φιλοσοφοῦσιν, 
ως ἂν Ἕρμαρχος ζῆ. (re) ἐχ δὲ τῶν γινομένων 
τροζύδον τῶν δεδομένων ἀφ᾽ ἡμῶν ᾿Αμυνομάγῳ xxl 
[ιμοχράτει χατὰ τὸ δυνατὸν μεριζέσθωσαν μεθ’ Ἕ ρ- 
37/09 σχοπούμενοι εἷς τε τὰ ἐναγίσιλατα τῷ τε πατρὶ 
ab τῇ αητρὶ xal τοῖς ἀδελφοῖς xai ἡμῖν εἰς τὴν εἶθι- 
yen, ἔγεσθαι γενέθλιον ἡμέραν ἑκάστου ἔτους τῇ προ- 
δεκάτη ποῦ b ἀμηλιζνος, ὁ ὡς καὶ εἰς τὴν γινομένην 

is ὃν ἑχάστου μηνὸς ταῖς εἰκάσι τῶν συμφιλοσοφούν - 
Ὧν ἧμιν εἷς τὴν ἡμῶν τε xal Μητροδώρου μνήμην 
συντελείτωσαν δὲ xal τὴν τῶν ἀδελ - 
Ww ζαέραν τοῦ Ποσειδῶνος χαθάπερ χαὶ ἡμεῖς " auv- 
τελείτωσαν δὲ xat τὴν Πολυαίνου τοῦ Μεταγειτνιῶνος. 
19 ἐπιμελείσθωσαν δὲ xat ᾿Αυυνόμαχος xat "uuoxpá- 
τῆς τοῦ υἱοῦ τοῦ Μ᾿ ητροδώρου "Emtxoüpou xal τοῦ υἱοῦ 
Ὁ Πολυαίνου, φιλοσοφούντων αὐτῶν xal συζώντων 
uf "Eouaoyou. ὥςαύτως δὲ τῆς θυγατρὸς τῆς Μη- 
12999 τὴν ἐπιμέλειαν ποιείσθωσαν xal εἰς ἡλιχίαν 
ἀγῶσαν ἐχδότωσαν ᾧ “Ἔρμαργος ἔληται τῶν 


i^1 
£21 
Va 


, 
ιπτατεταγαξνην. 


ᾧ ἂν 
Ἀλοσογούντων μετ᾽ αὐτοῦ, οὔσης αὐτῆς εὐτάχτου xai 
Ξιϊαργούσης Ἑρμάρχῳ. διδότωσαν δ᾽ Αμυνόμαχος 
ai Τιμοκράτης ἐχ τῶν ὑπαρχουσῶν $uiv προζόδων 

& τροφὴν τυύτοις δ, τι ἂν αὐτοῖς xat! ἐνιαυτὸν ἐπιδέ- 
't5)2t ὀοχῇ σχοπουμένοις μεθ᾽ “Ερμάρχου. (20) ποιεί- 
ἤωσαν Gi μεθ᾽ ἑαυτῶν xai "Epuapyov xüotov τῶν 

τρόζόθων, ἵνα μετὰ τοῦ συγχαταγεῚ Ἰραχότος ἡυῖν ἐν 
ἐδησηφία xat χαταλελειμμένου ἡγεμόνος τῶν συμφι- 
ὑσονούντων $uiv ἕκαστα γίνηται. τὴν δὲ προῖχα τῷ 
Hist παιδίῳ, ἐπειδὰν εἰς ἡλιχίαν ἔλθη, μερισάτωσαν 
λαυνόμαχος χαὶ Γιμοχράτης ὅσον ἂν ἐπιδέχηται ἀπὸ 
b ὑπαρχόντων ἀφαιροῦντες μετὰ τῆς Ἑρμάρχου 
prius. ἐπιμελείσθωσαν δὲ xat T Νικάνορος, χαθάπερ 
at ἐμεῖς, ἵν᾽ ὅσοι τῶν συμφιλοσοφούντων $ ταῖν χρείαν 
lr τοῖς ἰδίοις παρεσχημένοι χαὶ τὰν πᾶσαν οἰχειότητα 
vserquévot, συγκαταγηράσχειν | μεθ᾽ ἡμῶν por ίλοντο 
» φλοσοςία, μηδενὸς τῶν ἀναγκαίων ἐνξεεῖς χαθε - 
τύχωσιν ἐπὶ τὴν ἡμετέραν δύνχαιν. — (21) δοῦναι δὲ 
ü ux τὰ ὑπάρχοντα ἡμῖν πάντα Ἕρμάρχῳ. ἐὰν 
δὶ τὶ τῶν ἀνθρωπίνων περὶ "Epuap/ov γίνηται npo τοῦ 
3 My ῥηὐώρου παιδία εἷς ἡλικίαν ἐλ θεῖν, δοῦναι 
Δμυνόμαχον χαὶ Τιμοχράτην, ὅπως ἂν εὐταχτούντων 
ἐτῶν ἕχαστα γίνηται τῶν ἄνα γκαίων χατὰ τὸ δυνα- 
Ὧν ἀπὸ τῶν χατ αλελειμμένων C ὑφ᾽ διμῶν προςόδων. xal 
ἤν λοιπῶν ἁπάντων ὡς συντετά άμεν ἐπιμελείσθω»- 
"1, ὅπως 6) χατὰ τὸ ἐνδεχόμενον ἕχαστα γίνηται. 
IzTui δὲ τῶν παίδων ἐλεύθερον Μῦν, Νιχίαν, Δύ- 
να ἀρίημι δὲ χαὶ Φαίδριον ἐλευθέραν. » 

2. Ἢ) ὅη ὃξ τελευτῶν γράφει πρὸς ᾿Ιδομενέα τήνδ᾽ 
ἐπιστολὴν" 

.]ὴν μαχαρίαν ἄγοντες xat ἄμα τελευταίαν fu£- 
Vu τὸ βίου ἐγράφουεν ὑμῖν ταυτί, στραγγουρία τε 
πιρηχηλουθήχει xat δυςεντεριχὰ πάθη ὑπερθολὴν οὐχ 


259 


profecti a nobis philosophi tradifuri sunt. — Porro do- 
mum quc est in Melite dabunt Amgnomachus et Timo- 
crates Hermarcho inhabitandam , unaque iis qui cum 
ipso philosophantur, quam diu Hermarcfhus vixerit. 
(18) Reditus autem earum rerum qua a nobis legate sunt 
Amynomacho et Timocrati , quantum feri possit par- 
tiuntor adhibito in consilium Hermarcho, eosque impen. 
dant inferiis parentum et fratrum , item nobis ut aga- 
tur natalis noster prouti consuevit , quotannis ipso die 
decimo mensis Gamelionis, «ti etiam conventui solenni 
rorum qui nobiscum philosophantur cujusque mensis 
vigesima die in nostram et Metrodori memoriam consti- 
tufo. Curent quoque diem fratrum Posideone , sicuti et 
nos facimus ; insuper curte habeant diem Polyani Me- 
tagitnione. (19) Cur«c autem sit Amynomacho et Timo- 
crati Metrodori filium Epicurum filiumque Polyceni 
educare , dum philosophantur et cum Hermarcho de- 
gunt. Similiter et Metrodori filie curam mbeant et 
quum ad etatem pervenerit , tradant eam viro quem- 
cumque elegerit Hermarchus ez iis qui secum philoso- 
phantur, si modo illa modesta sit et pareat Hermar- 
cho. Dent autem Amynomachus et Timocrates ex re- 
ditibus nostris in cibum his annis singulis quodcumque 
commode fieri posse videbitur, id cum Hermarcho deli- 
berantibus. (50) Faciant item secum redituum domi- 
num Hermarchum , qt ez ejus consilio qui nobiscum 
consenuit in philosophia princepsque relictus est nostrae 
schole , fiant singula. Dotem vero puelle , quum ad 
annos nubiles venerit , impartiuntor Amynomachus et 
Timocrates exopibus nostris auferentes quantum eis sa- 
lis esse videbitur communicato cum Hermarcho consilio. 
Curam ilem habeant Nicanoris quemadmodum et nos, 
ut quicumque nobiscum philosophati sunt atque suis se 
rebus facultatibusgue nobis commodarunt omnemque 
Jamiliaritalem ostendentes nobiscum in philosophice 
studiis consenuerunt , pro viribus et modulo opum no- 
strarum nullius rei que ad victum necessaria est egentes 
sint. (21) Libros autem omnes nostros Hermarcho tra- 
dant. | Quodsi quid humanum Hermarcho contigerit 
priusquam Metrodori liberi ad ctatem. perveniant , 
curce sit Amynomacho et Timocrati , ut , si modeste vi- 
vant, accipiant quecumque illis erunt necessaria, quan- 
tum fieri poterit, ex relictis a nobis reditibus. Curam- 
que ceterarum rerum omnium , ut a nobis institutum 
est , agant , ut singula quantum fieri potest fiant. |. Ex 
servis autem liberos dimitto Murem , Niciam et Lyco- 
nem; Phadrium ilem dimitto liberam. 

22. Jam vero moriens scribit ad Idomeneum epistolam 
hujusmodi : 

Quum autem ageremus vile beatum et eundem suproe- 
mum diem , scribebamus vobis hoc. Tanti morbi ade- 
rant vesice et viscerum, ul nihil ad eorum magni- 

. 17. 


[^u 


e 


- 


200 


ἀπολείποντα τοῦ ἐν ἑαυτοῖς μεγέθους. ἀντιπαρετάτ- 
τετο δὲ πᾶσι τούτοις τὸ χατὰ ψυχὴν χαῖρον ἐπὶ τῇ τῶν 
γεγονότων ἡμῖν διαλογισμῶν μνήμη. σὺ δ᾽ ἀξίως τῆς 
ἐχ μειρακίου παραστάσεως πρὸς ἐμὲ xal φιλοσοφίαν 
ἐπιμελοῦ τῶν παίδων Myjrpodopov. » 

Καὶ διέθετο μὲν ὧξε. 
μέν͵ σφόδρα δ᾽ ἐλλογίμους " 'A0nvatov xat Τιμοχρά- 
τὴν καὶ Μητρόδωρον Λαμψαχηνόν, ὃς ἀφ᾽ οὗ τὸν ἀνὸρα 
ἔγνω οὐχ ἀπέστη ἀπ᾽ αὐτοῦ πλὴν ἐξ μηνῶν εἰς τὴν 
οἰκείαν, ἔπειτ᾽ ἐπανῆλθε. (23) γέγονε δ᾽ ἀγαθὸς πάντα, 
καθὰ xat ᾿Επίχουρος àv " προηγουμέναις γράφει" μαρτυ- 
pel δὲ xai ἐν τῷ τρίτῳ Τιμοχράτει.. τοιοῦτος δ᾽ ὧν 
xai τὴν ἀδελφὴν Βατίδα ἐξέδοτο ᾿Ιδομενεῖ xai Λεόντιον 
τὴν Ἀττικὴν ἑταίραν ἀναλαῤὼν εἶχε παλλαχήν. ἦν δὲ 
xal ἀχατάπληχτος πρός τε τὰς ὀγλήσεις xai τὸν θάνα- 
τον, ὡς ᾿Επίχουρος ἐν τῷ ποώτῳ Μητροδώρῳ φησί. 
φασὶ δὲ χαὶ πρὸ ἑπτὰ ἐτῶν αὐτοῦ τελευτῆσαι πεντηχο- 
στὸν τρίτον ἔτος ἄγοντα. καὶ αὐτὸς ᾿Επίχουρος ἐν 
ταῖς προειρημέναις διαθήχαις, ὡς προχποθανόντος αὖ- 
τοῦ δηλονότι, ἐπισχήπτει περὶ τῆς ἐπιμελείας αὐτοῦ 
τῶν παίδων. ἔσχε δὲ καὶ τὸν προειρημένον οἰχεῖόν 
Ttva , ἀδελφὸν τοῦ Μυητροδώρου 'Γιμοχράτην, (5) 
βιθλία δ᾽ ἐστὶ τοῦ Μητροδώρου τάδε" πρὸς τοὺς ἰατροὺς 
τρία, περὶ αἰσθήσεων, πρὸς Τιμοχράτην, περὶ μεγα- 
λοψυχίας, περὶ τῆς Eimtxeupou ἀρρωστίας, πρὸς τοὺς 
διχλεχτιχούς, πρὸς τοὺς σοφιστὰς ἐννέα, περὶ τῆς ἐπὶ 
σοφίαν πορείας, περὶ τῆς μεταδολῇς., περὶ πλούτου, 


3 , A , , Ὕ , 
πρὸς Δημόχριτον, περὶ εὐγενείας. ἣν xai []ολύαινος! 2 divitiis, 


᾿Αθηνοδώρου Λαμψαχηνὸς ἐπιειχὴς xal φιλήχοος, ὡς ol 


περὶ Φιλόδημόν φασι. xai ὃ διαδεξάμενος αὐτὸν! 


σι 3 5. M λ - 2. 7 Ἁ 1 
ρμαρχος Ἀγεμάρχου Μυτιληναῖος ἀνήρ, πατρὸς μὲν 
πένητος, τὰς δ᾽ ἀρχὰς προςέγων ῥητοριχοῖς, φέρεται 
xat τούτου βιόλία χάλλιστα τάδε * (25) ἐπιστολιχὰ περὶ 
᾿Ιμωπεδοχλέους εἴχοσι xat δύο, περὶ τῶν μαθημάτων, 
πρὸς Πλάτωνα, πρὸς ᾿Δριστοτέλην. ἐτελεύτα δὲ 
παραλύσει, γενόμενος ἱκανὸς ἀνήρ. 
A ; Ἁ / , P1 
ψαχηνὸς δωοίως xat ἥ τούτου γυνὴ Θεμίστα, πρὸς 
, 3 ͵ ᾿ $545 
xal γέγραφεν ὁ ᾿Επίχουρος" ἔτι τε Κολωτης xat '18o- 
μενεὺς χαὶ αὐτοὶ Λαμψαχηνοί, χαὶ οὗτοι μὲν ἐλλόγι- 
T o τ M / ^», e 
μοι. ὧν ἦν xat Πολύστρατος ὃ διαδεξάμενος "Epuap- 
40v, ὃν διεδέξατο Διονύσιος, ὃν Βασιλείδης. xat ᾽Δπολ- 
λόδωρος δ᾽ ὁ χηποτύραννος γέγονεν ἐλλόγιμος, ὃς ὑπὲρ 
τὰ τετραχόσια συνέγραψε βιζλίχ " δύο τε [Πτολεμαῖοι 
᾿Αλεξανδρεῖς, ὅ τε μέλας χαὶ 6 λευχός. λήνων θ᾽ ὃ 
Σιδώνιος ἀχροατὴς ᾿Απολλοδώρου, πολυγράφος ἀνήρ" 
(25) xaX Δημήτριος ὃ ἐπικληθεὶς Λάχων, Διογένης θ᾽ ὃ 
Ταρσεὺς ὃ τὰς ἐπιλέχτους σχολὰς συγγράψας, xal 
"ipit xai ἄλλοι οὖς οἱ γνήσιοι ᾿Επιχούρειοι σοφιστὰς 
ἀποχαλοῦσιν. 


60 ὅ τε Λεοντέως υἱὸς xat Θεμίοστας, ἕτερος Μάγνης, τρί- 
τος ὁπλομάγος. Γέγονε δὲ πολυγραφώτατος 6 'Exíixov- 171ius pugil. Scripsit autem Epicurus longe plurimi. * 


ρος. πάντας ὑπερθαλόμενος πλήθει βιύλίων * χύλινδροι 
μὲν γὰρ πρὸς τοὺς τριαχοσίους εἰσί. γέγραπται δὲ 
μαρτύριον ἔξωθεν ἐν αὐτοῖς οὐδέν ἀλλ᾽ αὐτοῦ εἰσὶν 


Μαθητὰς δ᾽ ἔσχε πολλοὺς: Hoc illius testamentum fuit. 


Λεοντεύς τε Λαμοὶ 4} Ἰαϊοπεια, adversus Aristotelem. — Moritur aulem üle, 
vivir factus satis illustris. . Leonteus itidem Lameacetes 


Ἦσαν δὲ xai ἄλλοι "Exxixoupot τρεῖς, rGEpicurei sunt sophistas appellant. — Erant autem a 


BIBA. T. EIIKOYPOS. 


tudinem possel accedere. Componebatur. tamea cio 
his omnibus animi leetitia, quam capiebam er nuo 
ria rationum inventorumque nostrorum. Sed tu,» 
dignum est tua erga meet erga philosophiam rolunc« 
αὖ adolescentulo suscepta , fac ut Metrodori tuearc b 
beros. 

Habebat autem 4. 


pulos multos, cosque valde illustres, * Athenien«m εἰ 
Timocratem et Metrodorum Lampsacenum, qui ex qv 
cognoviL virum, ab eo nnnquam discessit , nisi tantum vi 
menses quibus domum profectus denuo ad illum reve 
est. (23) Fuit autem vir per omnia bonus, quemado 
dum et Epicurus in * pracedentibus scribit; altesatr 
autem et in tertio Timocrate. Hujusmodi autem quus 
esset, sororem eliam Batidem Idomeneo tradidit uxorem ; 
Leontiumque Atticam meretricem assumptam pellicem ἢ" 
buit. Erat autem intrepidus adversus turbatione: omoes 
atque mortem , sicut Epicurus in primo Metrodoro tra. 
Aiunt vero etiam illum septem annis ante Epicurum eoi 
diem , quinquagesimum et tertium agenten  a^tatis ann. 
Et ipse autem Epicurus in testamento supra allalo iir 
ut vita functi liberorum curam haberi mandat. lla 
autem et predictum familiarem, Metrodori (ratem Tiu r-- 
tem. (24) Porro Metrodorus hos scripsit libros : ad mel 
cos tres, de sensibus , ad Timocratem , de magnaninil! . 
de infirmitate Epicuri, adversus dialecticos , adveras ὦν 
phistas novem , de itinere ad sapientiam , de mutatione, ἐν 
adversus Democritum, de nobilitate. Fui ὦ 
Polyenus Athenodori filius Lampsacenus, modedus ^ 
audiendi studiosus, ut Philodemus ait. ^ Success ibm 
ejus Hermarchus Agemarchi filius, vir Mylilenzus, patre 
quidem paupere, principio autem oratoriz dedilu. Fe 
runtur et hujus pulcherrima monumenta hac : (79. ΕΜ’ 
stolica de Empedocle viginti duo , de disciplinis , adver:a 


ejusque conjux Themista, δὰ quam etiam scripsit tpe 
rus; Colotes quoque et Idomeneus, et ipsi Lampes. 
Atque isti quidem nobiles ex Epicuri ludo fuer. " 
quibus et Polystratus fuit successor Hermarchi, cui μὰ 
cessit Dionysius, cui Basilides. Apollodorus quoque qi 
Horti-tyrannus dictus est, clarus fuit, qui ultra ju 
dringenta volumina conscripsit ; duo quoque Alexacfi 
Ptolenei , niger atque albus ; Zeno quoque Sidonius, Are 
lodori auditor, qui multa scripsit; (26) Demetrius «tuf 
cosnomento Lacon, Diogenesque Tarsensis, qui se 
conscripsit scholas, Orion item et alii quos ii qui ser 














Epicuri tres , Leontei filius et Themistze , alter Magnes l 


ut librorum multitudine cunctos superaret : volumina «v 
ad trecenta sunt, in quibus nullum extrinsecus queni 
testimonium est, solisque referta sunt Epicuri senicilil 


LIB. X. EPICURUS. 


Ἐπιχούρονυ φωναί. ἐζήλου δ᾽ αὐτὸν Χρύσιππος ἐν 
᾿λυγραφίᾳ, χαθά φησι χαὶ Καρνεάδης, παράσιτον 
τὸν τῶν βιθλίων ἀποχαλῶν" sl γάρ τι γοάψαι ὃ 
Επίχουρος ,ἐφιλονείχει τοσοῦτον γράψαι ὃ Χρύσιππος. 
Π) xat διὰ τοῦτο xal πολλάχις ταὐτὰ γέγραφε xal τὸ 
πελύὸν xxt ἀδιόρθωτα εἴαχε τῷ ἐπείγεσθαι" xoi τὰ 
ιχρτύρια τοσαῦτα ἐστιν ὡς ἐχείνων μόνων γέμειν τὰ 
tfta , χαθὰ xal παρὰ Z ἥνωνι ἔστιν εὑρεῖν xai παρ᾽ 
Αγιστοτέλει. xal τὰ συγγράμματα μὲν ᾿Επιχούρῳ 
σαῦτα χαὶ τηλικαῦτα, ὧν τὰ βέλτιστα ἐστὶ τάδε - 
τερὶ τύσεως ἑπτὰ xot τριάχοντα, περὶ ἀτόμων xat χε- 
ri) περὶ ἔρωτος, ᾿Επιτομὴ τῶν πρὸς τοὺς φυσιχούς, 
τρὸς τὸ τοὺς Μεγαρικοὺς διαπορίαι, Κύριχι δόξαι, περὶ 
ἱρέτεων xal φυγῶν, περὶ τέλους. περὶ χριτηρίου 7) 
Κανών, Χαιρέδημος. περὶ θεῶν, περὶ ὁσιότητος, (28) 
Ἡ τσιάναξ, περὶ βίων δ΄, περὶ διχαιοπραγίας, Νεο- 
(λῆς πρὸς Θεμίσταν, Συμπόσιον, Εὐρύλοχος πρὸς 
N τρύδωρον, περὶ τοῦ ὁρᾶν, περὶ τῆς ἐν τῇ ἀτόμῳ 
γωνίας; περὶ ἁφῆς, περὶ εἱμαρμένης. περὶ παθῶν 
m πρὸς Τιμοχράτην, Προγνωστιχόν, Προτρεπτι- 
XX, περὶ εἰδώλων, περὶ φαντασίας, ᾿Αριστόθδουλος, 
περὶ μουσικῆς , περὶ δικαιοσύνης xal τῶν ἄλλων ἀρε-- 
τῶν, περὶ ὁώφων xat χάριτος, Πολυμήδης , Τιμοχρά- 
τῆς y, Μητρόδωρος ε΄, Ἀντίδωρος β΄, περὶ νόσων δόξαι 
πῶς Mibonv, Καλλιστόλας, περὶ βασιλείας, ᾽Αναξι- 
μένης, Ἐπιστολαί. 
ἐχήεσῆαι πειράσομαι, τρεῖς ἐπιστολὰς αὐτοῦ παραθέ- 
μενος, ἐν αἷς πᾶσαν τὴν ἑαυτοῦ φιλοσοφίαν ἐπέτεμε" 
[» ὕήσουαι δὲ xxl τὰς χυρίας αὐτοῦ ὄόξας xal εἴ τι 
[otv ἐχλογῆς ἄξιον ἀπεφθέγχθαι, ὥςτε σὲ πανταχόθεν 
Ἰαταμαλεῖν τὸν ἄνδρα χἀμὲ χρίνειν, εἰδέναι. τὴν μὲν 
ὯΝ πρώτην ἐπιστολὴν γράφει πρὸς Πρόδοτον περὶ 
τὸν φυσιχῶν" τὴν δευτέραν 1 πρὸς Πυθοχλέα, ἥτις ἐστὶ 
zi μεταρσίων" τὴν τρίτην πρὸς Μενοιχέα, ἔστι δ᾽ 
ἐν αὐτῷ τὰ περὶ βίων. ἀρχτέον δὴ ἀπὸ τῆς πρώτης, 
Att προειπόντα περὶ τῆς διαιρέσεως τῆς χατ᾽ αὐτὸν 
βλυπορίας, Διαιρε 
"χὴν xat ουσιχὸν xat ἠθιχόν. (o) TO pé | οὖν χανονι- 
ὧν ἐγόδους ἐπὶ τὴν 1 πραγματείαν ἔχει xai ἔστιν ἐν ἑνὶ 

Wi ἐπιγραφομένῳ Κανών, τὸ δὲ φυσιχὸν τὴν περὶ φύ- 
πος θεοιρίχν [πᾶσαν] xai ἔστιν ἐν ταῖς περὶ φύσεως 
Aot; ἑπτὰ xal τριάκοντα xal ταῖς ἐπιστολαῖς χατὰ 
τοι εῖον, τὸ δ᾽ ἠθιχὸν τὰ περὶ αἱρέσεως xal φυγῆς, 
στι δὲ xat ἐν ταῖς περὶ βίων βίόλοις xai ἐπιστολαῖς 
Wt τῷ περὶ τέλους. εἰώθασι μέντοι τὸ κανονιχὸν ὁμοῦ 
Ὦ φυσιχῷ συντάττειν; χαλοῦσι δ᾽ αὐτὸ περὶ χριτηρίου 
αι 2 ἀρῆς χαὶ στοιχειωτικόν " τὸ δὲ φυσιχὸν περὶ γε- 

σεως χαὶ φθορᾶς χαὶ περὶ φύσεως" τὸ δ᾽ “θιχὸν περὶ 
ἐρετῶν χαὶ φευχτῶν xal περὶ βίων xai τέλους. (31) 


261 


ónulatus est illum Chrysippus in librorum multitudine, 
sicut Carneades refert, parasitum illius librorum dicens : 
nam si quid Epicurus scriberet, tantundem scribere et 
Chrysippus contendebat. (27) Atque ideo et svpius eadein 
scriplis prodidit et quicquid in mentem veniret atque ine- 
mendata reliquit propter festinationem ; totque testimonia 
inserit, ut iis solis libri pleniesse videantur, quemadmodum 
et apud Zenonem et apud Aristotelem invenire in promptu 
est. Tam multa et tam praeclara sunt Epicuri volumina , 
ex quibus ista vel optima sunt : de natura trizinta et se- 
ptem , de atomis et inani, de amore, Epitome eorum quie 
adversus phiysicos scripta sunt, adversus Megarenses duhi- 
tationes , Rata: sententiz , de electione et fuga, de fine, de 
Judicio sive Regula , Chzeredemus , de diis, de sanctitate, 
(28) Hegesianax , de vitis quattuor, de justo opere , Negcles 
ad Themistam , Symposium , Eurylochus ad Metrodorum, 
de videndo, de angulo in atomo , de tactu, de fato, de per- 
turbationibus opiniones ad Timocratem, Prognosticon, 
Exhortatorius, de imaginibus, de phantasia , Aristobulus, 
de musica, de justitia et virtutibus reliquis, de donis et 
gratia, Polymedes, Timocrates tres, Metrodorus quinque, 
Antidorus duo, de morbis opinionesad Mithram, Callistolas, 
de regno, Anaximenes, Epistolae. Epitomen autem illo- 


᾿Ἐπιτομὴν δ᾽ αὐτῶν, el δοκεῖ, gU Operum, si videtur, conabor exponere, tribus ejus 


propositis epistolis, in quibus omnem philosophiam suam 
breviter collegit; (29) ponam autem et ratas ipsius senten- 
tias et si quod memorabile dictum edidit, ut omni ex parte 
cujusmodi vir fuerit cognoscas, atque dijudicare possis. 
Primam igitur epistolam scribit ad Herodotum de rebus 
naturalibus ; secundam vero ad Pythoclem , quie de cole- 
slibus corporibus est; tertiam ad Menaceum : continet 
autem hzc quze sunt de vita bene constituenda. Ordiendum 
ivilur videtur a prima, quum prius pauca dixerimus de 


divisione philosophize secundum ipsum. Dividitur igitur in 


sicat τοίνυν εἰς τρία, τό τέ XGYO^ TOtres partes : Canonicam scilicet , Pliysicam et Ethicam. (30) - 


Canonica igitur illa vel regularis accessum continet ad 
opus agiturque de illa in libro qui inscribitur Regula; porro 
pliysica naturze totam speculationem continet , de qua in 
libris de Natura triginta septem atque in epistolis per ele- 
menta disseritur; ethica vero de appetendis et fugiendis 
disserit , quae et in voluminibus de Vitis et epistolis ac libro 
de Finetractantur. Consueverunt autem canonicam natu- 
rali conjungere appellantque illam de judicio et principio 
alque elementare; naturalem vero de generatione et cor- 
ruptione et de natura; denique moralem de iis quz eligi 
vel vitari debent et de vita bene constituenda et de summo 


Ty διαλεχτικὴν ὡς παρέλχουσαν ἀποδοχιμάζουσιν᾽ -50bono. (31) Enimvero dialecticam ut supervacaneam repu- 


iptiv γὰρ τοὺς φυσιχοὺς χωρεῖν χατὰ τοὺς τῶν πρα- 
"Lituy φθόγγους. ἐν τοίνυν τῷ Κανόνι λέγων € ἐστὶν ὃ 
ἔπίκουρος χριτήρια τῆς ἀληθείας εἶναι τὰς αἰσθήσεις 
αἱ προλήνεις χαὶ τὰ πάθη, οἱ δ᾽ ᾿Επικούρειοι χαὶ τὰς 


diant : posse enim physicos abunde simplicibus et propriis 
rerum vocabulis agere. Ait igitur Epicurus in Canone 
criteria veritatis esse sensus et anticipationes et affectus ; 
Epicurei praeterea. phantasticos intuitus mentis adjiciunt. 


262 


φινταστιχὰς ἐπιθολὰς τῆς διανοίας. λέγει δὲ xai dv 
τῇ πρὸς Πρόδοτον ἐπιτομῇ καὶ ἐν ταῖς χυρίαις δόξαις. 
«Πᾶσα γάρ, φησίν, αἴσθησις ἄλογός ἐστι xa μνή- 
ἊΝ “ ^ 7 y 1 € 5» ς.ς τὦ *n? , 
wr; οὐδεμιᾶς δεχτιχή " οὗτε γὰρ ὑφ᾽ αὑτῆς οὔθ᾽ 0y 
b ἑτέρου xivrÜsica δύναταί τι προςθεῖναι 7) ἀφελεῖν οὐδ᾽ 
ἐστὶ τὸ δυνάμενον αὐτὰς διελέγξαι. (44) οὔτε γὰρ ἥ 
δαοιογενὴς αἴσθησις τὴν ὁμοιογενῇ διὰ τὴν ἰσοσθένειαν, 
Ψ,." * 2 ^ “ ^ kJ 
οὐθ᾽ f ἀνομοιογενὴς τὴν ἀνομοιογενῇ " οὐ γὰρ τῶν αὖ- 

e^ J, v ^53 , , , 
τῶν εἶσι xovtixal* οὔθ᾽ ἣ ἑτέρα τὴν ἑτέραν " πάσαις γὰρ 
10 προςέχομεν. οὔτε μὴν λόγος mA γὰρ λόγος ἀπὸ τῶν 
αἰσθήσεων ἤρτηται. — xal τὸ τὰ ἐπαισθήματα δ᾽ ὗφε- 
L ^." A ΄“ , ; »*8 ἢ € / 
στάναι πιστοῦται τὴν τῶν αἰσθήσεων ἀλήθειαν. ὑφέ- 

"t , , p € ^ i95 , [4 A 3 - 

στηχε δὲ τό θ᾽ ὁρᾶν ἡμᾶς xat ἀχούειν ὥςπερ τὸ ἀλγεῖν " 

d ^ N ^- 38/7 » ^ , 
Dev xal πεοὶ τῶν ἀδήλων ἐπὸ τῶν φαινομένων χρὴ 
15 σημειοῦσθαι. xat γὰρ αἱ ἐπίνοιαι πᾶσαι ἀπὸ τῶν ai- 
σθήσεων γεγόνασι χατά τε περίπτωσιν χαὶ ἀναλογίαν 
καὶ δμοιότητα xal σύνθεσιν, συμδαλλομένου τι xat τοῦ 
λογισαοῦ, τά τε τῶν μαινομένων φαντάσματα xal τὰ 
xaT ὄναρ ἀληθῆ " χινεῖ γάρ τὸ δὲ μὴ ὃν οὐ xtvel. » (33) 


20 τὴν δὲ πρόληψιν λέγουσιν οἷονεὶ “κατάληψιν E) δόξαναι 


ὀρθὴν Ἢ ἔννοιαν ἢ χαθολιχὴν νόησιν ἐναποχειμένην, 
τουτέστι μνήμην τοῦ πολλάκις ἔξωθεν φανέντος , οἷον τὸ 
'Γοιοῦτον ἐστὶν ἄνθρωπος" ἅμα γὰρ τῷ ῥηθῆναι ἄνθρω- 
πος εὐθὺς χατὰ πρόληψιν χαὶ ὃ τύπος αὐτοῦ γοεῖται 
25 προηγουμένων τῶν αἰσθήσεων. παντὶ οὖν ὀνόματι τὸ 
πρώτως ὑποτεταγμένον ἐναργές ἐστι" xal οὐχ ἂν ἐζη- 
τήσαυεν τὸ ζητούμενον, εἰ μὴ πρότερον ἐγνώχειμεν 
αὐτό, οἷον Τὸ πόρρω ἑστὼς ἵππος ἐστὶν ἢ βοῦς " δεῖ 
γὰρ κατὰ πρόληψιν ἐγνωχέναι ποτὲ ἵππου χαὶ βοὸς 
μορφήν᾽ οὐδ᾽ ἂν ὠνομάσαμέν τι μὴ πρότερον αὐτοῦ 
χατὰ πρόληψιν τὸν τύπον μαθόντες. 
εἰσὶν αἱ προλήψεις χαὶ τὸ δοξαστὸν ἀπὸ προτέρον 
τινὸς ἐναργοῦς ἤρτηται, ἐφ᾽ ὃ ἀναφέροντες λέγομεν, 
οἷον Πόθεν ἴσμεν εἰ τοῦτο ἔστιν ἄνθρωπος; (34) τὴν δὲ 
δόξαν χαὶ ὑπόλη ιν λέ ἐγουσιν. ἀληθῆ τέ φασι καὶ ψευδῇ 
τυγχάνειν᾽ ἂν μὲν γὰρ ἐπιμαρτυρῆται ἢ μὴ ἀντιμαρ- 
Topf ται, ἀληθῆ εἶναι: ἐὰν δὲ μὴ ἐπιμαρτυρῆται Ὗ 
ἀντιωαρτυρῆται , ψευδῇ tu Ὑγᾶνειν. ὅθεν τὸ προςμένον 
εἰζήχθη ; οἷον τὸ προςμεῖναι χαὶ ἐγγὺς γενέσθαι τῷ 
πύργῳ xal μαθεῖν ὁποῖος ἐγγὺς φαίνεται. 
40 λέγουσιν εἶναι δύο, ἡδονὴν χαὶ ἀλγηδόνα, ἱστάμενα περὶ 
πᾶν ζῷον" xai τὸν μὲν οἰκεῖον, τὴν δὲ ἀλλότριον δι᾿ 
ὧν χρίνεσθαι τὰς αἱρέσεις χαὶ φυγάς. τῶν τε ζητή- 
σεων εἶναι τὰς μὲν περὶ τῶν πραγμάτων, τὰς δὲ περὶ 
ψιλὴν τὴν φωνήν. χαὶ ταῦτα δὲ περὶ τῆς διαιρέσεως 


30 


35 


45 
ἐπιστολήν. 


Ἐπίχουρος Ἡ ροδότῳ εὖ πράττειν. 


45. Τοῖς μὴ δυναμένοις, ὦ Ἡρόδοτε, ἕχαστα τῶν 
περὶ φύσεως ἡμῖν ἀναγεγραμμένων ἐξαχριῤοῦν μηδὲ 
τὰς μείζους τῶν συντεταγμε έγων βίύλους διαϑοεῖν É ἐπι- 
τουὴν τῆς ὅλης πραγματείας εἰς τὸ κατασχεῖν τῶν 
ὁλοσχερεστάτων δοξῶν τὴν μνήμην ἱκανῶς αὐτοῖς πα- 


δι 


DiBA. I. ἘΠΙΚΟΥ͂ΡΟΣ. 


Dicit autem et in ea quam ad Herodotum seripeit Epitome | 


atque in Ratis illis sententiis. Omnis enim , inquit, seneu 
rationis est erpers nulliusque memorie capar : neqve 


enim a se ipso neque ab altero motus potest aliquid ai. 


Jicere sive auferre, nec est quod ipsos possil arguere. 
(32) Nam neque similis sensus similem potest, quei 
par sil utriusque vis; neque dissimilis dissimiles, 
quippe qui non earundem rerum jadices sint ; nequ: 
alter alterum ; omnibus enim intendimus. 
*alio quidem : namque omnis ralio e sensibus relijita 
pendet. Eoque asseritur sensuum veritas, quod qu» 
sensibus percepta sunt subsistant. | Porro οἱ ridere s 
et audire non secus ac dolere subsislit : quocirca e! i 
incerlis oportet ab íis qwe apparent signa collis. 
Namque el cogniliones omnes a sensibus manani secus. 
dum incidentiam et proporlionem δὲ similitudinem τ! 
compositionem, cooperantealiquid etiam ratiocinatione. 
Insanorumque imaginationes et visa aíque insomnic 
vera suní : movent enim ; non autem movet quod noa 
est. (33) Ceterum anticipationem dicunt veluti compre 
hensionem sive opinionem rectam sive cogitationem sie 
universalem irtelligentiam insitam, id est memorim 
ejus rei que &mpe extrinsecus apparuit, puta Fjuanoli 
homo est : simul enim atque /omo nominatur, contint; 
per anticipationem forma etiam illius intelligitur praxe- 
dentibus ac ducibus sensibus. Omni igitur nemini quad 
primum subjectum est, manifestum est : neque «m 
profecto quiereremus quod inquirimus , nisi prius illud n«- 
vissemus, verbi gratia, Quod procul abest equusne an b» 
est? oportet enim per anticipationem cognovisse aliquant^ 
equi et bovis formam : nec vero quidquam nominaremu, 
nisi prius per anticipationem illius formam cognovissemus. 


4 
ἐναργεῖς , 3 ),23 Evidentes sunt igitur anticipationes , quodque opinabile οἱ 


a priore evidenti aliquo pendet, ad quod illud referent 
loquimur, puta Unde novimus an sit istud homo? ^. 
Opinionem vero appellant etiam suspicionem. —Veramqi 
esse et falsam dicunt : nam si quidem testimonio contirme- 
tur vel testimonio non oppugnetur, veram esse; sin nu 
confirmetur testimonio vel testimonio oppugnetur, falsav. 
Unde etiam introductum est id quod attestationem esqx- 
ctans dicimus, ut exspectare et prope turrim accedere αὶ 


πάθη 3:23 discere qualis prope videatur.  Perturbationes autem c- 


duas dicunt, voluptatem et dolorem , quze in omne animil 
cadant : ex his alteram propriam, alteram alienam e«, 
perque eas judicari electiones et evitationes. — Quiestionnm 
alias esse de rebus, alias circa simplicem versari vocem. 

Atque ista de divisiane ac criterio summatim dicta sunto. 


xal τοῦ χριτηρίου στοιχειωδῶςς, ἀνιτέον δ᾽ ἐπὶ τὴν 24Redeundum j jam ad epistolam quam diximus. 


Epicurus Herodoto bene agere. 


35. Iis qui nequeunt, o Herodole , singula que a no) 
de natura scripla sunt penititts exquirere neque majore 
α nobis compositos libros perscrutari, his ego compet- 


dium totius operis feci, quantum salis esse. puli t 


ad universorum placitorum memoriam relinendam, 


Af tero s» | 





LIB. 


ρεσχεύασα, ἵνα παρ᾽ ἑχάστους τῶν χαιρῶν £v τοῖς xu- 
οἰωτάτοις βοηθεῖν αὑτοῖς δύνωνται, χαθ᾽ ὅσον ἂν ἐφά- 
πτωνται τῆς περὶ φύσεως θεωρίας. χαὶ τοὺς προῦε- 
Gnxorag δ᾽ ἱκανῶς ἐν τῇ τῶν ὅλων ἐπιῤλέψει τῶν 
| τύπων τῆς ὅλης πραγυατείας τῶν κατεστοιχειωμένων 
δεῖ μνημονεύειν" τῆς γὰρ ἀθρόας ἐπιθολῇς πυχνὸν 
δεόμεθα, τῆς δὲ χατὰ μέρος οὐχ ὁμοίως, (46) βαδι- 
στέον uiv οὖν xal ἐπέχεινα συνεχῶς xal ἐν τῇ μνήμη 
τοσοῦτον ποιγτέον ἀφ᾽ οὗ ἥ τε χυριωτάτη ἐπιξολὴ ἐπὶ 
,τὰ πράγωατ᾽ ἔσται xat δὴ xai τὸ κατὰ μέρος ἀχρίδωμα 
ziv ἐξευρεθήσεται, τῶν ὁλοσιερεστάτων τύπῳ ἐμπε- 
ϑιελημμένων χαὶ μνημονευομένων χαὶ πρὸς ἁπλᾶ 
στοιψειώματα xal φωνὰς συναγομένων" ἐπεὶ χαὶ τοῦ 
τετελεσιουργημένου χαὶ πάντως ἠχριδωμένου τοῦτο 
) χυριώτατον γίνεται τὸ ταῖς ἐπιθολαῖς ὀξέως δύνασθαι 
γρῆρίαι, οὐ γὰρ οἷόν τε τὸ πύχνωμα τῆς συνεχοῦς 
τῶν ὅλων περιοδείας εἰδέναι μὴ δυνάμενον διὰ βραχειῶν 
φωνῶν ἅπαν ἐμπεριλαθεῖν ἐν αὑτῷ τὸ χατὰ μέρος ἂν 
βαχριδωθέν. (s) ὅθεν δὴ πᾶσι χρησίμης οὔσης τοῖς 
ἀκειωμένοις φυσιολογίᾳ τῆς τοιαύτης 6909, παρεγ- 
γυώντων συνεχὲς ἐνέργημα ἐν φυσιολογία xal τῷ τούτῳ 
αὐλιστ᾽ ἐγγαληνιζόντων βίῳ, ποιήσασθαι χαὶ τοιαύτην 

τιν ἐπ τιτομὴν xai ότοι) χείωσιν΄ τῶν ὅλων δοξῶν. πρῶτον 
μὲν οὖν τὰ ὑποτεταγμένα τοῖς φθόγγοις, M Ἡρόδατε, 

δεῖ δειληφέναι y ὅπως ἂν τὰ δοξαζόμενα ἢ ἢ ζητούμενα 
5 ἀπορούμενα: ἔχωμεν εἰς ταῦτ᾽ ἀνάγαντες ἐπιχρί- 
νεῖν καὶ μὴ ἄχριτα πάντα ἡμῖν εἰς ἄπειρον ἀπο- 
δεανύωσιν ἢ χενοὺς φθόγγους ἔχωμεν" (38) ἀνάγχη γὰρ 
τὸ πρῶτον ἐννόημα χαθ᾽ ἕχαστον φθόγγον βλέπεσθαι 
χαὶ μηθὲν ἀποδείξεως προςδεῖσθαι, εἴπερ ἕξομεν τὸ 
ὑητούμενον ἢ ἀπορούμενον xat δοξαζόμενον ἐφ᾽ ὃ ἀνά- 
εἴτε χατὰ τὰς αἰσθήσεις δεῖ πάντα τηρεῖν χαὶ 
ἁπλῶς πὰς παρούσας ἐπιθολὰς τῆς διανοίας εἴθ᾽ δὃτι- 
ὀήπητε τῶν χριτηρίων. ὁμοίως δὲ χαὶ τὰ ὑπάρχοντα 
πάθη, ὅπως ἂν χαὶ τὸ προςμένον xai τὸ ἄδηλον ἔχωμεν 
᾿ς σημειωσόμεβα. ταῦτα δεῖ διαλαδόντας συνορᾶν 
Tor περὶ τῶν ἀδήλων, πρῶτον | μὲν ὅτι οὐδὲν γίνεται ἐχ 
τὸν μὴ ὄντος" πᾶν γὰρ ἐχ παντὸς ἐγίνετ᾽ ἄν, σπερ- 
μάτων γε οὐθὲν προςδεόμενον, (30) xai εἰ ἐφθείρετο 
δὲ τὸ ἀφανιζόμενον εἰς τὸ μὴ ὄν, πάντ᾽ ἂν ἀπωλώλει 
τὰ πράγαατα, οὖκ ὄντων τῶν εἰς ἃ διελύετο. χαὶ 
wA» χαὶ τὸ πᾶν ἀεὶ τοιοῦτον ἣν οἷον νῦν ἐστι xal ἀεὶ 
τοιοῦτον ἔσται" οὐθὲν γάρ ἐστιν εἰς ὃ μεταθάλλει. 
πχοὰ γὰρ τὸ πᾶν οὐθέν ἐστιν ὃ ἂν εἰςελθὸν εἰς αὐτὸ 
τὴν μεταβολὴν ποιήσαιτο, (Αλλὰ μὴν [καὶ] τοῦτο χαὶ 
ἐν τῇ μεγάλῃ ἐπιτομῇ φησι xav ἀρχὴν xat ἐν τῇ πρώτη 
περὶ φύσεως.) τὸ πᾶν ἐστι σῶμα" τὰ μὲν γὰρ σώ- 
ματα ὡς ἔστιν αὐτὴ ἣ αἴσθησις ἐπὶ πάντων μαρτυρεῖ, 
x1! ἣν ἀναγκαῖον τὸ ἄδηλον τῷ λογισμῷ τεχμαίρεσθαι 
ὥςπερ προεῖπον τὸ πρόσθεν). (ε0) εἰ γὰρ μὴ ἦ ἣν ὃ 
κενῇ ἦν xai χώραν καὶ ἀναφῇ φύσιν ὀνομάζομεν, οὐχ ἂν 
tjt τὰ σώματα ὅπου ἦν οὐδὲ δι᾽ οὗ ἐκινεῖτο, χαθάπερ 
φαίνεται κινούμενα. παρὰ δὲ ταῦτα οὐθὲν ἐπινοηθῆναι 
Cars οὔτε περιληπτῶς οὔτε ἀναλόγως τοῖς περιλη- 


Ld 
yALEV, 


X. EPICURUS. 


2693 


ut quovis (eimpore in iis quee sunt. maxine raía, sibl 
opem ferre possint, in quantum arripuerint nature 
speculationem. | Quin eos etiam qui jam salis in con- 
templatione universorum progressi sunt, formas tolius 
operis elementis quasi informatas oporlet in memoría 
habere : nam universorum notilia crebro indigemus, 
singulorum non ita. (36) Pergendum igitur etiam ultra 
frequenter est in memoriaque tantum tenendum, ex 
quo quum ratus mazime intuitus rerum fiat, tum 
vero parlicularium rerum diligens cognitio reperiatur 
omnis, dum qua sunt mazime universa, forma compre- 
hensa memoria (enentur atque ad simplicia elementa 
ac voces revocantur : nam ejus qui perfectus es! omnique 
ex parte exacta doctrina expolitus, id maxime pro- 
prium est ut notitiis suis celeriter uti possit. Neque 
enim fieri polest ut conferíam multitudinem continue 
universorum pertractationis sciat is qui non possit pau- 
cis vocibus lolum in se ipso complecti illud quod per 
partes diligenter explicatum fuerit. (37) Unde quum 
omnibus perulilis sit qui sint familiarius dediti nature 
studio hujusmodi ratio , eorum est qui commendant as- 
siduum opus in physiologia atque in ea maxime acquie- 
scunt vita, conficere hujusmodi aliquod compendium dc 
veluti summam opinionum omnium. Primum igitur, o 
Herodote, qua subjecta sunt. vocibus oportet compre- 
hendere, ut ea qua opinamur sive quaerimus sive de 
quibus ambigimus adea referentes dijudicare possimus, 
et ne indiscre(a omnia nobis in infinitum demonsirent , 
sive inanes voces habeamus : (38) necesse est enim pri- 
mam notionem secundum unamquamque dispici vocem , 
nihilque probatione indigere, si quidem habebimus qua- 
situm vel dubitatum vel opinatum ad quod referamus ; 
sive secundum sensus observare omnia oporlet ac sim- 
pliciter praesentes intuitus mentis , sive secundum quod- 
vis criteriorum. |. Eadem ratione etiam perturbationes 
quc adsunt , ut habeamus quibus et exspectans el in- 
certum simus notlaturi. Hoc autem ubi perceperimus , 
de incertis jam videre opus est, primum quidem quod 
nihil fit ex eo quod non est : omnia enim ex omnibus 
Jierent , seminibus nihil indigentia. (39) Sed et si quod 
occidit interiret in id quod non est, res omnes interiis- 
sent , quum ea non essent in qua dissolverentur. Atqui 
universum hujusmodi semper fuit quale nunc est , sem- 
perque tale erit : nihil est enim in quod mutari possit. 
Nam preter ipsum universum nihil est quod in id in- 
gressum mutationem operetur. ( Enimvero istud et. in 
majore Compendio statim a principio dixit et in primo de 
Natura. ) Ipsum universum est corpus : corpora enim ut 
sese habeant sensus ipse testatur in omnibus , secundum 
quem mecesse est incertum, ratiocinatione conjicere 
(quemadmodum antea dixi). (40) Nisi enim esset quod 
inane et locum et que tangi non potest naturam nomina- 
mus , nequaquam haberent ubi essent corpora neque per 
quod moverentur, qua profecto moveri perspicuum 
οί. AC prater. ista nihil. cogitari potest neque per 
qodum comprehensionis neque secundum comprchen- 


e, 


. 4ινῆγ) γ΄ φγνλι ἣν γὴν DIEI xil te» X1vOV. 


- - - - L. d .- - - 

. “5 - ΄ ΄ ΄-- ;.— 

a , ii . 7" 700-7 -— er 
΄ "P » -—- . v -—.1— τ - 
77 “ “- (0799 7.94 77 .- 

-2 - » . -—-* -— m n .-- 
- - . - e «- XI -—. z 

΄ - ΄ » - T€ 8 - ““Ἐ 
“ 4 9 5 - -  . - » -— 9o — ὦ — 
^5 5755 .»-. ^5 e ^ "P |» - -— t. 
d^ "—-^e ", "M - T PL .,^7 7 ^. T sq 
7^ "9 pU σ᾽ - — — “ἢ Φ -“" 

. 

d ^, T ^T M. 9» T — Iz. UT 
Vbi , . ,“» 4. eto 4 "a ve uz .14 

. P, Ld ^. "e —-—— 4,90 "e T p" » -- ..f- 

“.,"» Mo, FK» ,,σ,», ,»ἷ 7 7, Z* “σι “ποι πον 27 ..— 8 
mer 4L py 45 ΖΦ. a5 3: 74. 4924. 2 -ῷ CT 7 
^, ph “"» 25" C tou ΠΩΣ. LI 
NIE MEL. LE T e—w6tu.vFM!: i, IvUive G.79 


faomrtt prop p^ "PF 


MM 757 ““ ζ “»“““ fte TE, M9 t, nuT ALMA. LA 
drongp ho b my enum» o, gy. τοῦ, σις τῷ 
wp th dp 2 tp cep tene, 3 μ΄. — " Ac 
omm ch rf ppm tst 2. αι. 1πι|.. 773A 
em 4.5. ppt pg tp 2,22,3, uU, 712» LUMETT. 
pr gl ob, quond HA rtm 2. ,,2,,, M tw) τον Tpt iio 


ep hpept rp gp pnm cu umr 


“0.547 pt 7/? 475775 
fu pue ἤει np Ἔτσ, τ, 4 PVEAS S 
p mias ἤκουα, pa gh tduiyormt. 9 € 


... dtiuyypp 2. p Tarn, 
t1 αν αὔει τις 
piti enis p illoa pps εἷς dtt typo αὐτὰς daas aate.) 
γ᾽ ει 492} ὁ αν 3 ας. tgp "dero δὲ d iuo xat 
τυ: Jp tr) τοῦ χεν τὴν 
Pg 14 port ed γηρεφητήτη καὶ τῇ ῥαρυτάτη τὸν 
nan ) γα} σἱ μὲν [{{|ς} prov ἀπ᾽ ἀλλή)γων διί- 
nei, nd δ' χρὴ τὴν παλμὴν (000m, ὅταν τύ- 
ptis Pel τὴν meque) neu κεν)ιυιμλέναι 2, στεγαζόμεναι 
ee oras n)oscirmv, — (940) ἥ τε γὰρ τοῦ κενοῦ φύσις 
f ἀν aito ἐν “ταν ai tut παρασκευάζει, τὴν 
ro, ΦΙ ΦΥ͂ nig ni. τ' nur* πηιειηῆσι" ἥ τι στερεότης ἣ 
ve dra nmn vert, vert τὴν συύαρηυδὶν τὸν ἀποπαλμὸν 
«ael sq mmy ἂν ἢ περπλυκὴ τὴν ἀποχατάστασιν 
4,9) δὲ τούτων οὐχ ἔστιν, 
(drei ὁ δ᾽ 


etos ee o et tlvap "i τὰς drouou; εἶναι 


/ 
p6y. gt P atettp, 
Beh, i nth rs gn yhp στα", 


l M “4.544. guantes, 


uo otu 45a. 9, nentugnsd n! δ 
l A 


Ma Lens ναὶ eso y καὶ Ssceuz, τὸ δὲ γεῦμα 
ἐν ἢ νὸν deny ees Ay Ali atti nat ἐν ταῖς Cer- 
τἂν τὰ S EM u? εἶναι 
'-9 alt “εἰς 4^ 


* 
w-c 
v9. cwm 


vA Ανναν EIDEEEEN QNO. 


ON vj VQ "sg 


᾿ NO * * ν᾿ hj 


τ» 


* “ X 3 e^ ) Q^. CNN AN (VN ae V^ . "A& erra, ἩΔῪ -*.U 


^ *. Σ 
αὐὰνε ἧς ves ἐν NS ὡς ἡ «τιν (τς 


΄ — "m 
t. 7A 


. - 
«ἮΝ ἃ. 


No [8519 


-"- ἂν jw. Coppe qe per feles πβείετσε 
^ $^. ?0rtEA eventus aeccidexiviri 
t3 ee ΝΒ ἰδ ἴθ με de Xitun εἰ 
Ta" -f Iib: ΜΡ in majore (οασαρδαι τ 
-. 'o98 wA concretiones , alu ve» 
"ctar SIM. (51) Afqe harc ox 
94-' 2:48, 533 qUMÍEIA ΒΕ Ια UA id pod 
eG toa. CU. WR GEM ; ceferum in dassolulenw coe 
.^-7» "GIERL, TWIIR plena natura uice 
c^c71: rOrSWm Guí quo pacto solri με 
- TP r-Wes»d Becesse est indiceduas esse cr- 
rum omne istud infgilum esi : »n 
zo o^ c-7*mum habet : exiremum aus 
ΟΣ coaxorrnfione inspicilur. Hlaque 182a 
ὩΣ στ Go vA I cgf.Beque Ánem ; quum auiem foem 
“18 τιέ Retesse. est , nom Ánilum. 4: 
“ὁ 1:4 corporum οἰ racwi magmiudue 
"ig iocum est: (42) sive enim essel infintua 
7DRG cnr] Ka, πασᾶν IRGDRETERL COrperc, 
ποτ ΤΣ ΨΥ oniünium inane dispersa , quum xo 
"ie. is/inerent ipsa atque repellerent secure 
f 04 ^U πῶς δε CGCUMIIE finitum. essel , mon hcle- 
σε ut mcopora ubinam subsisterent. Ad hac, we 
πισες caroneim et plena,ex quibus et concreliones 1s 
^^ 3: Dur L0ituALur, incomprehensibYlia sunt Áigus- 
CLR (C7en7eROGS : Requeenim possibile est ex eisdem a; 
e» nuiarehensis tot factas esse differentias. — A(5 4 
"2 1.1 uupue iquratione simpliciler infmita suat atos, 
4. 'errntus aulem non simpliciter infsitee , sed i0,'i^ 
iac mprehensibiles sunt. (43) ( Neque euim, ait inr- 
τῶ, in infnitum sectio est, quandoquidem qualitates i» 
mutantur, nisi quis eas eliam maznitudimibus smpict: 
im immensum emissurus si.) Mocen/wrque perpe 
atomi; ( Ait autem inferius et aqua celeritate illas a547. 
vacuo motum eis praebente similem et bevissimo εἰ crai 
simo in zeternum tempus. ) a£qwe iile qpwadem lon;t 0 * 
énricem distant, alice cero agi! c" iomem MBEGIR CORÍIRESI,. 
quum fuerint ad compleriowem inci mata ssce a^ us X? | 
ad complexiones feruntur cen'ectae rueriM. ἃν N63 
vacui natura que νας παῖ τς 4m, hoc ef^. 
quandoquidem firmuta^em sau 7 Lune facer ipei 
non polest ; solidum ue né ui» new per colliosts 
agitationem faci! τὰ Cra WR cimpiecw qiia er Cod 
sione restilufiwesa 1. turn mem priacpus 
nOoN esí , qWEI GL. ^C unine "Umxe sat Ait agteg 
inferius meque τὶ lam «ar: πων cuam-qualiiatem pais 
fizxurama εἴ ma mcndmem 1 suvdem., culerem aula | 
iwmutan meret HIHERVTTHR Do LUDMEUCIR Institutiuribius 
ad; now canes. Tusae* waJplundpem “τοι dies ee: MY 
CoA CLGR ADU “τὴς. Σ τὸ. 00 Nic 201". wx 
b com ommum mémeutcum emma eogru boil 
Bud πὸ uas 38, 
σι EMO DIUM 
wu) CCONUASOOIOEN 0, 


. —c oT oe 


- terne "art 


uu ^e » 
1 


"un. ez" 


P esti id 


e "* CN. 


hatsx Caniteguee vem. 
ἄγε. ες “". $2" L1 


4 " Di LJ . " "T7 * .- ἂ 


LIB. X. EPICURUS. 265 


πδείγϑη, , φέρονται: xat πορρωτάτω" οὐ γὰρ χατηνά- 
weat di τοιαῦται ἄτομοι ἐξ ὧν ἂν γένοιτο χόσιος A 
᾿ ὧν ἂν ποιηθείΐν;, οὔτ᾽ εἰς ἕνα οὔτ᾽ εἰς πεπερασμέ- 
ἐς, οὔθ᾽ ὅσοι τοιοῦτοι, οὔθ᾽ ὅσοι διάφοροι τούτῳ ὥςτ᾽ 
δὲν τὸ ἐμποδίζον ἐστὶ πρὸς τὴν ἀπειρίαν τῶν χόσμων. 
ἢ xxi μὲν καὶ τύποι ὁμοιοσχήμονες τοῖς στερεμνίοις 
τί, λεπτότησιν ἀπέχοντες μαχρὰν τῶν φαινομένων" 
πε γὰρ ἀποστάσεις ἀδυνατοῦσιν ἐν τῷ περιέχοντι γί- 
cüzt τοιαῦται, οὔτ᾽ ἐπιτηδειότητες χατὰ τὰς χατερ- 
ιπίας τῶν χοιλωμάτων xal λεπτοτήτων, οὔτ᾽ ἀπόρροιαι 
ἐν Ec θέσιν χαὶ «ἀξιν διατηροῦσαι, ἥνπερ χαὶ ἐν 
ἃς στερεμνίοις εἶχον. τούτους δὲ τοὺς τύπους εἴδωλα 
Ῥηςαγορεύομεν. xoi μὴν xai 4 διὰ τοῦ χενοῦ φορὰ 
ατὰ μηδεμίαν ἀπάντησιν τῶν ἀντικοψάντων γινοιλένη 
ἂν μῆχος περιληπτὸν ἐν ἀπερινοήτῳ χρόνῳ συντελεῖ * 
'ραδύτητος γὰρ xol τάχους ἀντιχοπῇ xal οὐχ ἀντιχοπῆ, 
ποίωμα λαμβάνει. (47) οὐ μὴν οὐδ᾽ ἅμα κατὰ τοὺς διὰ 
ὄνου θεωρητοὺς χρόνους τὸ χάτω φερόμενον σῶμα ἐπὶ 
λείους τόπους ἀφιχνεῖται" ἀδιανόητον γὰρ xal τοῦτο 
υνχγιχνούμενον ἐν αἰσθητῷ χρόνῳ δθενδήποτε τοῦ 
ἰπείρου, ἐξ οὗ γὰρ àv περιλάδωμεν τὴν φορὰν τόπου, 
4*1 ἀφιστάμενον᾽ ἀντιχοπῇ γὰρ ὅμοιον ἔσται, χὰν 
iyot τοσούτου τὸ τάχος τῆς φορᾶς μὴ ἀντιχοπτόμενον 
αταλίπωμεν. χρήσιμον δὴ καὶ τοῦτο χατασχ εῖν τὸ 
ττοιγεῖον, ἦτοι ὅτι τὰ εἴδωλα ταῖς λεπτότησιν ἀνυπερ- 
ὑλέτοις χέγρηται" ᾧ μηθὲν ἀντιμαρτυρεῖ τῶν φαινο- 
μένων" ἢ ὅτι xal τὰ τάχη ἀνυπέρόλητα ἔχει, πάντα 
πόρον σύμμετρον ἕ χοντα πρὸς τῷ ἀπείρῳ αὐτῶν μηθὲν 
iron ἢ ouf ἀντιχόπτειν, πολλαῖς δὲ xal ἀπεί- 
εἰς εὐθὺς ἀντιχόπτειν τι. us. πρός τε τούτοις ὅτι ἢ 
tete τῶν εἰδώλων ἄμα νοήματι συμδαίνει" xal 
15 ῥεῦσις ἀπὸ τῶν σωμάτων τοῦ ἐπιπολῆς συνεχὴς 
ουιραίνει, οὐχ ἐπίδηλος αἰσθήσει διὰ τὴν ἀντανα- 
πλήσιοσιν, σώζουσα τὴν ἐπὶ τοῦ στερεωνίου θέσιν xat 
τάξιν τῶν ἀτόλων ἐπὶ πολὺν χρόνον, εἶ xal ἐνίοτε συγ- 
γεριένη ὑπάρχει" χαὶ συστάσεις ἐν τῷ περιέχοντι 
sun διὰ τὸ μὴ δεῖν χατὰ βάθος τὸ συμπλήρωμα Yi 
νεσῆαι, χαὶ ἄλλοι δὲ τρόποι. τινὲς γεννητιχοὶ τῶν 
τοιούτων φύσεων εἰσίν" οὐθὲν γὰρ τούτων ἀντιμαρτυρεῖ 
ταῖς αἰσθήσεσιν, ἀν βλέπη τίς τινα τρόπον τὰς ἐνερ-- 
γείας, ἦα xal τὰς συμπαθείας ἀπὸ τῶν ἔξωθεν πρὸς 
tu3. ἀνοίσει, (49) δεῖ δὲ xol vouilew, ἐπειςιόντος 
τινὸς ἀπὸ τῶν ἔξωθεν, τὰς μορφὰς ὁρᾶν ἡμᾶς xat δια - 
viis οὐ γὰρ à ἂν ἐναποσφραγίσαιτο τὰ ἔξω τὴν 
ἑαυτῶν φύσιν τοῦ τε γρώματος καὶ τῆς μορφῆς διὰ τοῦ 
tx τοῦ μεταξὺ μῶν τε κἀχείνων; οὐδὲ διὰ τῶν 
ἀχτίνων ἢ οἴωνδήποτε ῥευμάτων ἀφ' fuv πρὸς ἐχεῖνα 
τραγινομὲ νων οὕτως ὡς τύπων τινῶν ἐπειςιόντων ἡμῖν 
ἀπὸ τῶν πραγιάτων διοχρόων τε χαὶ ὁμοιομόρφων, 
ἡ χατὰ τὸ ἐναρμόττον μέγεθος εἰς τὴν ὄψιν ἢ τὴν διά- 
ιν ὑχέως ταῖς φοραῖς χρωμένων; (50) εἶτα διὰ ταύτην 
τὴν αἰτίαν τοῦ ἑνὸς χαὶ συνε χοῦς τὴν φαντασίαν ἀπο- 
cvi xn τὴν συμπάθειαν ἀπὸ τοῦ ὑποχειμένου σώ- 
VYtx χαθὰ τὸν ἐχεῖθεν σύυμμε ετρον ἐπερεισμὸν ἐχ τῆς 


φ 


- MESUN 


eliam longissime feruntur : neque enim consumptce 
sunt hujusmodi atomi, ex quibus fiat mundus sive a qui- 
bus effectus sit, neque in unum neque in definitos ne- 
que in similes huic neque in differentes : nihil igitur 
est guod mundorum infinitatem impediat. (46) Imo 
et forme similes habent solidis corporibus figuras te- 
nuitatibus longe ab apparentibus distantes : neque 
enim hujusmodi recessiones in aere fieri non possunt, 
neque aplitudines ad efficientias concavorum atque 
tenuium , neque effluvia consequentem positionem at- 
que ordinem observantia , eam scilicet quam in solidio- 
ribus habebant. Eas autem formas nos Simulacra vo- 
camus. Preterea motus qui per vacuum nullo contra 
incidentium occursu fit, omnem longitudinem compre- 
hensibilem in incomprehensibili consummat tempore : 
quippe tardi(atis ac celeritatis incisione adversa οἱ non 
adversa similitudinem accipit. (47) Neque tamen si- 
mul secundum tempora qua per rationem speculamur, 
quod deorsum ferlur corpus ad loca plu1a penetrat : 
nam cogitari non potest et hoc sensibili in tempore si- 
mul adveniens undecumque infiniti. | Fx quocumque 
enim complectamur motum loco, recedens erit : simile 
enim contraria illi incisioni erit, etiam si tam diu ce- 
leritatem motus non impeditam relinquamus. Perutile 
est igitur et hoc trenere elementum , sive quoniam simu- 
lacra tenuitatibus summis utuntur , cui nihil ex appa- 
rentibus reclamitat ; vel quod etiam celeritates habeant 
insuperabiles , omnem meatum modicum habentia ita 
ut illorum infinitatem vel nihil impediat vel pauca im- 
pediant , multas autem et infinitas continuo aliquid 
impediat. (48) Ad hac illud quoque tenendum est, 
quod simulacrorum generatio eque celeriter ac cogitatio 
contingit : nam et fluxus a corporum superficie perpe- 
tuus incidit, non perspicuus sensui ob reciprocam reple- 
tionem, quippe qui servet ad multum tempus positionem 
in solido ordinemque atomorum , etsi aliquando con- 
funditur ; et concreliones in aere subitae propterea, quod, 
non oportet secundum altitudinem plenitatem fieri. 
Suntautemalii quoque modi a quibus nature hujusmodi 
gignantur : nihil enim horum contra sensus altestatur , 
si respiciat aliquis quodammodo actiones, ut consen- 
siones ab exterioribus ad nos referat. (49) Et illud 
autem. existimandum est , quum aliquid extrinsecus 
subrepit , formas mos intueri alque cogilare : neque 
enim profecto resignarent qua exteriora sunt naturam 
suam, coloris scilicet atqueJorma, per aerem qui inter 
nos el illa medius est ,neque per radios aut qualescuni- 
que fluxus qui a nobis ad illa manarint , ita ut veluti 
forma quedam a rebus ipsis colores formasque si- 
miles habentibus ad nos penetrent secundum modum 
congrua magnitudinis in aciem aut mentem celeriter 
inciurrentes ; (50) deinde hanc οὗ causam quod unum et 
perpetuum. phantasiam exprimit et cognationem a 
subjecto conservat.secundum eam qwe inde proficiscitur 
aqualem suslentationem ez fictione atomorum per al- 


204 


πτοῖς, ὡς τὰ χαθ᾽ ὅλας φύσεις λαμβανόμενα xal μὴ ὡς 

τὰ τούτων συμπτώματα 7| συωδεθηχότα λεγόμενα. 

(Καὶ μὴν xal ταὐτὸ τοῦτο xai ἐν τῇ πρώτη περὶ φύ- 

σεώς φησι xai τῇ τεσσαρεςχαιδεχάτῃ xai πεντεχαιδε- 
& χάτη χαὶ τῇ μεγάλῃ ἐπιτου ἢ.) τῶν σωμάτων τὰ μέν 

ἐστι συγχρίσεις, τὰ δ᾽ ἐξ ὧν αἱ συγχρίσεις πεποίηνται. 

(ε1) ταῦτα δ᾽ ἐστὶν ἄτομα xal ἀμετάδλητα, εἴπερ μὴ 

μέλλει πάντα εἰς τὸ μὴ ὃν φθαρήσεσθαι, ἀλλ᾽ ἰσχύοντα 

ὑπομένειν ἐν ταῖς διαλύσεσι τῶν συγχρίσεων, πλήρη 
10 τὴν φύσιν ὄντα xal οὖχ ἔχοντα ὅπη ἢ ὅπως διαλυθή - 
σεται. ὥςτε τὰς ἀρχὰς ἀτόμους ἀναγκαῖον εἶναι σω- 
μάτων φύσεις. ἀλλὰ μὴν χαὶ τὸ πᾶν ἄπειρόν ἐστι" 
τὸ γὰρ πεπερασμένον ἄχρον ἔχει" τὸ δ᾽ ἄχρον παρ᾽ 
ἕτερόν τι θεωρεῖται. ὥςτε οὐχ ἔχον ἄχρον πέρας οὐχ 
ἔχει, πέρας δ᾽ οὐκ ἔχον ἄπειρον ἂν εἴη χαὶ οὐ πεπερα- 
σμένον. χαὶ μὴν καὶ τῷ πλήθει τῶν σωμάτων ἄπειρόν 
ἐστι τὸ πᾶν xo τῷ μεγέθει τοῦ κενοῦ - (2) εἴτε γὰρ ἦν 
τὸ χενὸν ἄπειρον, τὰ δὲ σώματα ὡρισμένα, οὐδαμοῦ ἂν 
ἔμενε τὰ σώματα, ἀλλ᾽ ἐφέρετο κατὰ τὸ ἄπειρον χενὸν 
διεσπαρμένα, οὐχ ἔχοντα τὰ ὑπερείδοντα χαὶ στέλλοντα 
χατὰ τὰς ἀναχοπάς᾽ εἴτε τὸ χενὸν ἦν ὡρισμένον, οὐκ 
ἂν εἶχε τὰ ἄπειρα σώματα ὅπου ἂν ἔστη. πρός τε 
τούτοις τὰ ἄτομα τῶν σωμάτων χαὶ μεστά, ἐξ ὧν χαὶ 
αἵ συγκρίσεις γίνονται καὶ el; ἃ διαλύονται, ἀπερίληπτά 
ἔστι ταῖς διαφοραῖς τῶν σχημάτων" οὐ γὰρ δυνατὸν 
γενέσθαι τὰς τοσαύτας διαφορὰς éx τῶν αὐτῶν σχημά- 
των περιειλημμένων. χαὶ καθ᾽ ἑχάστην δὲ σχημάτισιν 
ἁπλῶς ἀπειροί εἶσιν ἄτομοι, ταῖς δὲ διαφοραῖς οὐχ 
ἁπλῶς ἄπειροι, ἀλλὰ μόνον ἀπερίληπτοι. (43) (Οὐδὲ 
γάρ, φησὶν ἐνδοτέρω, εἰς ἄπειρον $ τομὴ τυγχάνει, 
ἐπειδὴ at ποιότητες μεταθάλλονται, εἰ μὴ μέλλει τις 
xal τοῖς μεγέθεσιν ἁπλῶς εἰς ἄπειρον αὐτὰς ἐχθάλλειν.) 
χινοῦνταί τε συνεχῶς αἵ ἄτομοι" (Φησὶ δὲ ἐνδοτέρω xol 
ἰσοταχῶς αὐτὰς χινεῖσθαι, παρεχομένου τοῦ χενοῦ τὴν 
ἵξιν ὁμοίαν καὶ τῇ χουφοτάτη xal τῇ βαρυτάτη τὸν 
αἰῶνα.) καὶ αἵ uiv [εἰς] μαχρὰν ἀπ᾽ ἀλλήλων διί- 
στανται, al δ᾽ αὐτὸν τὸν παλμὸν ἴσχουσιν, ὅταν τύ- 
χωσιν ἐπὶ τὴν περιπλοκὴν κεχλιμέναι ἢ στεγαζόμεναι 
παρὰ τῶν πλεχτιχῶν. — (44) ἥ τε γὰρ τοῦ χενοῦ φύσις 
ἢ διορίζουσα ἑχάστην αὐτῶν τοῦτο παρασχευάζει, τὴν 
ὑπέρεισιν οὐχ οἵα τ᾽ οὖσα ποιεῖσθαι" ἥ τε στερεότης ἧ 
ὑπάρχουσα αὐταῖς κατὰ τὴν σύγχρουσιν τὸν ἀποπαλμὸν 
ποιεῖ ἐφ᾽ ὁπόσον ἂν fj περιπλοχὴ τὴν ἀποχατάστασιν 
ἐκ τῆς συγχρδύσεως διδῷ. ἀρχὴ δὲ τούτων οὐχ ἔστιν, 
αἰτίων τῶν ἀτόμων οὐσῶν xal τοῦ χενοῦ. (Φησὶ o 
ἐνδοτέρω μηδὲ ποιότητά τινα περὶ τὰς ἀτόμους εἶναι 
πλὴν σχήματος xal μεγέθους xal βάρους, τὸ δὲ χρῶμα 
παρὰ τὴν θέσιν τῶν ἀτόμων ἀλλάττεσθαι ἐν ταῖς δώ- 
δεχα στοιχειώσεσί φησι" πᾶν τε μέγεθος μὴ εἶναι περὶ 
αὐτάς" οὐδέποτε γοῦν ἄτομος ὥφθη αἰσθήσει, (45) 
αὕτη δ᾽ ἣ φωνὴ τούτων πάντων μνημονευομένων τὸν 
ἱκανὸν τύπον ὑποθάλλει τῆς τῶν ὄντων φύσεως ἐπινοίας.) 
ἀλλὰ μὴν χαὶ χόσμοι ἄπειροί εἰσιν, εἴθ᾽ ὅμοιοι τούτῳ 
εἴτ᾽ ἀνόμοιοι' ol τε γὰρ ἄτομοι ἄπειροι οὖσαι, ὡς ἄρτι 


15 


20 


95 


4 


c 


45 


bU 


BIBA. 1. EIIIKOYPOX. 


sibilium proporlionem , quippe qwe per tolas παίπτοι : 
accipiuntur neque veluti horum eventus accidente | 
(Quin hoc idem etiam in primo de Natur « 


"licuntur. 





in decimo quarto et quinto atque im majore Compendio n. . 


dit.) Corpora alia quidem sunt concreliones, alia tem 


ez quibus concretiones factee sunt. (41) Atque hac indi 
vidua sunt et immutabilia, si quidem omnia in id qud | 


non est interitura non sunt ; cetlerum in dissoluline con 


crelionum subsistere valent, quum plena natura ula | 
tur et non habeant quorsum aut quo pacto solri pai. 


sint. Ilaque principia necesse est individtas esse cor 
porum na(uras. Verum omne istud infinitum est : nm 
quod finitum est extremum habel : extremum outes 
alius cujuspiam comparatione inspicitur. Itaque qvum 
extremum non habeat , neque fnem ; quum aulem fata 
non habeat , infinitum sit necesse est , non finitum. AF 


qui et multitudine corporum el vacui magnitudve. 


omne istud infinitum est : (42) sive enim essel infnitua 
vacuum et corpora finila , nusquam manerent corper, 
sed ferrentur per infinitum inane dispersa , quum ma 
haberent quc sustinerent ipsa atque repellerent secu 
dum retusiones ; sive vacuum finitum essel , non hohe 
rent infinita corpora ubinam subsisterent. Ad hac, ind: 
vidua corporum et plena, ex quibus et concretiones jd 
et in qua dissolvuntur, incomprehensibilia sunl fysro- 
rum differentiis : nequeenim possibile est ex eisdem je 
ris comprehensis tot facias esse differentias. Atqui a 
unaquaque figuratione simpliciter infinite sunt atom, 


differentiis autem non simpliciter infinita , sed (au'va. 


incomprehensibiles sunt. (43) (Neque emm, ail in 
rius , in infinitum sectio est, quandoquidem qualitates i 


mutantur, nisi quis eas eliam magnitudinibus simplicilet 


in immensum emissurus sit.)  Mocen(urque perpe 
atomi; (Ait autem inferius et zequa celeritate illas agitar. 
vacuo motum eis priebente similem et levissimo εἰ grav 
simo in seternum tempus.) a£que ille quidem longe st 
invicem distant, alic vero agitationem ipsam οολ ἐπεί, 
quum fuerint ad complexionem inclinat sive ab iis jT 
ad complexiones feruntur contecte fuerint. (53) Mn 
vacui natura quc illas singulas dirimit , hoc clie, 


quandoquidem firmitatem sive affixionem facere ipi 


non potest; solidumque quod illis inest per colliskn& 
agitationem facit in quantum complexio illa ex cl» 
sione restitutionem dat. — Horum aulem principis 
non est , quum atomi et inane causc sint. (Ait auem 
inferius neque ullam eirca atomos esse qualitalem pra! 
figuram et magnitudinem et gravitatem, colorem anlén 
immutari positione atomorum in duodecim Inslitutioibts 
ait ; non omnem tamen maguitudipem cirea illas esse : Mt 
quam enim atomus sensu visa est. (43) Waec autem vt 
horum omnium memoratorum formam idoneara subu 
nature cognitionis rerum.) Mundi item infini ἐμπὶν 


sive huic similes sive qui dissimiles sunt : namqus 
atomi quum infinite sint , «t modo demonstratum es, | 


tit. 








- 


Àh 


LiB. X. EPICURUS. 265 


πεδείγϑη, , φέρονται. xat πορρωτάτω" οὐ γὰρ χατηνά- 
ὠνταὶ αἵ τοιαῦται ἄτομοι ἐξ ὧν ἂν γένοιτο χόσμος 5 


i2 ὧν ἂν ποιηθείη, οὔτ᾽ εἰς ἕνα οὔτ᾽ εἷς πεπερασμέ- 
vius, οὔθ᾽ ὅσοι τοιοῦτοι, οὔθ᾽ ὅσοι διάφοροι τούτῳ᾽ Get 
οὐδὲν τὸ ἐμποδίζον ἐστὶ πρὸς τὴν ἀ ἀπειρίαν τῶν χόσμων. 


(6) χαὶ μὴν xal τύποι ὁμοιοσχήμονες τοῖς στερεμνίοις 


cl, λεπτότησιν ἀπέχοντες μαχρὰν τῶν φαινομένων" 
ὅτε γὰρ ἀποστάσεις ἀδυνατοῦσιν ἐν τῷ περιέχοντι γί- 
νεσθαι τοιαῦται, οὔτ᾽ ἐπιτηδειότητες χατὰ τὰς χατερ- 
γασίαςτ τῶν χοιλωμάτων χαὶ λεπτοτήτων, οὔτ᾽ ἀπόρροιαι 
τὴν Ec θέσιν xal τάξιν διατηροῦσαι, ἥνπερ χαὶ ἐν 
τοῖς στερεμγίοις εἶχον. τούτους δὲ τοὺς τύπους εἴδωλα 


προαγορεύομεν. xai μὴν xai 4$ διὰ τοῦ χενοῦ φορὰ 


MM μηδεμίαν ἀπάντησιν τῶν ἀντικοψάντων γινομένη 
πᾶν μῆχος περιληπτὸν ἐν ἀπερινοήτῳ χρόνῳ συντελεῖ" 

βραδύτητος γὰρ xal τάχους ἀντιχοπῇ xat οὐχ ἀντιχοπῇ 
ὁμοίωμα λαμδάνει. (47) οὐ μὴν οὐδ᾽ ἅμα κατὰ τοὺς διὰ 
λόνου θεωρητοὺς χρόνους τὸ χάτω φερόμενον σῶμα ἐπὶ 
πλείους τόπους ἀφιχνεῖται᾽ ἀδιανόητον γὰρ xat τοῦτο 
δυναφιχνούμενον ἐν αἰσθητῷ χρόνῳ δθενδήποτε τοῦ 
ἀπείρου, ἐξ οὗ γὰρ ἂν “περιλάθωμεν τὴν φορὰν τόπου, 
ἔσται ἀφιστάμενον᾽ ἀντιχοπῇ γὰρ Suotov ἔσται, Xàv 
ufypt τοσούτου τὸ τάγος τῆς φορᾶς μὴ ἃ ἀντιχοπτόμενον 
χαταλίπωμεν. χρήσιμον δὴ χαὶ τοῦτο χατασχεῖν τὸ 
στοιχεῖον, sot ὅτι τὰ εἴδωλα ταῖς λεπτότησιν ἀνυπερ- 
ῥλήτοις χέρρηται" ᾧ μηθὲν ἀντιμαρτυρεῖ΄ τῶν φαινο- 
μένων à ὅτι xal τὰ τάχη ἀνυπέρδλητα ἔ ἔχει; πάντα 
πόρον σύμμετρον ἔ ἔχοντα πρὸς τῷ ἀπείρῳ αὐτῶν μηθὲν 
ἀντιχόπτειν ἢ Xy ἀντιχόπτειν, πολλαῖς δὲ χαὶ ἀπεί- 
2o, εὐθὺς ἀντιχόπτειν τι. (o) πρός τε τούτοις ὅτι f 
Ἱένεσις τῶν εἰδώλων ἅμα νοήματι συμθαίνει" xol 
Tio ῥεῦσις ἀπὸ τῶν σωμάτων τοῦ ἐπιπολῆς συνεχὴς 
τυμβαίνει, οὐκ ἐπίδηλος αἰσθήσει διὰ τὴν ἀντανα- 
DUC, σώζουσα τὴν ἐπὶ τοῦ στερεωνίου θέσιν xai 
| ity τῶν ἀτόμων ἐπὶ πολὺν χρόνον, εἰ χαὶ ἐνίοτε συγ- 
jou ὑπάρ ge xoi συστάσεις ἐν τῷ περιέχοντι 
ηξεῖχι διὰ τὸ μὴ δεῖν κατὰ βάθος τὸ συμπλήρωμα γί- 


γεσῆαι, χαὶ ἄλλοι δὲ τρόποι. τινὲς γεννητιχοὶ τῶν 


τοιούτων φύσεων εἰσίν" οὐθὲν γὰρ τούτων ἀντιμαρτυρεῖ 
i] 

ν ταῖς αἰσθήσεσιν, &v βλέπη τίς τινα τρόπον τὰς ἐνερ- 
γείας, ἵνα χαὶ τὰς συμπαθείας ἀπὸ τῶν ἔξωθεν πρὸς 
ἡμᾶς ἀνοίσει. (ao) δεῖ δὲ xal νομίζειν, ἐπειςιόντος 
t M $ V ΄“Ὸ yr Y Ἁ ὃ ΄“« ^v A ὃ 

τίνος ἀπὸ τῶν ἐξ ξωθεν, τὰς μορφὰς δρᾶν ἡμᾶς xat δια - 


γαῖ 


Tt8w 


^ 


ἴσθχι" οὐ γὰρ ἂν ἐναποσφραγίσαιτο τὰ ἔξω τὴν 


ἡ ἑαυτῶν φύσιν τοῦ TE χρώματος xai τῆς μορφῆς διὰ τοῦ 
4» τοῦ μεταξὺ μῶν τε χἀχείνων, οὐδὲ διὰ τῶν 


ἀκτίνων ἢ οἰωνδήποτε ῥευμάτων ἀφ᾽ fuv πρὸς ἐχεῖνα 
παραγινομένων οὕτως ὡς τύπων τινῶν ἐπειςιόντων ἡμῖν 


ἃ 


πὸ τῶν πραγμάτων ὁμοχρόων τε xai ὁμοιομόρφων, 


4i χατὰ τὸ ἐναρμόττον μέγεθος εἷς τὴν ὄψιν ἢ τὴν διά- 
γοιαν ὠχκέως ταῖς φοραῖς χρωμένων, (50) εἶτα διὰ ταύτην 
τὴν αἰτίαν τοῦ ἑνὸς χαὶ συνεχοῦς τὴν φαντασίαν ἄπο- 


Ἂ 
y 
*? 


ὄντος καὶ τὴν συμπάθειαν ἀπὸ τοῦ ὑποχειμένου σώ-- 
wt χαθὰ τὸν ἐκεῖθεν σύμμετρον ἐπερεισμὸν Ex τῆς 


etiam longissime feruntur : neque enim consumptee 
sunt hujusmodi atomi, ex quibus fiul mundus sive a qui- 
bus effectus sit , neque in unum neque in definitos ne- 
que in similes huic neque in differentes : nihil igitur 
est guod mundorum infinitatem impediat. (46) Imo 
et forma similes habent solidis corporibus figuras te- 
nuitatibus longe ab apparentibus distantes : neque 
enim hujusmodi recessiones in aere fieri non possunt, 
neque aplitudines ad efficientias concavorum atque 
tenuium , neque effluria consequentem positionem at- 
que ordinem observantia , eam scilicet quam in solidio- 
ribus habebant. Eas aulem formas nos Simulacra vo- 
camus. Praterea motus qui per vacuum nullo contra 
incidentium occursu fit, omnem longitudinem compre- 
hensibilem in incomprehensibili consummat tempore : 
quippe tarditatis ac celeritatis incisione adversa et non 
adversa. similitudinem accipit. (47) Neque (amen si- 
mul secundum tempora que per rationem speculamur, 
quod deorsum fertur corpus ad loca plu1a penetrat : 
nam cogitari non potest et hoc sensibili in lempore si- 
mul adveniens undecumque infiniti. Ἐκ quocumque 
enim complectamur motum loco, recedens erit : simile 
enim contraria illi incisioni erit, eliam si lam diu ce- 
leritatem motus non impedilam relinquamus. Perutile 
est igitur el hoc lenere elementum , sive quoniam simu- 
lacra tenuitatibus summis utuntur , cui nihil ex appa- 
rentibus reclamitat ; vel quod etiam celeritates habeant 
insuperabiles , omnem meatum modicum habentia ita 
ut illorum infinitatem vel nihil impediat vel pauca im- 
pediant , multas autem et infinitas continuo aliquid 
impediat. (48) Ad hec illud quoque tenendum est, 
quod simulacrorum generatio equeceleriter ac cogitatio 
contingit : nam et fluxus a corporum superficie perpe- 
tuus incidit, non perspicuus sensui ob reciprocam reple- 
Lionem, quippe qui servet ad multum tempus positionem 
in solido ordinemque atomorum, etsi aliquando con- 
funditur ; et concreliones in aeresubil propterea, quod. 
non oporlet secundum altitudinem plenitatem fieri. 
Suntautemalii quoque modi a quibus naturce hujusmodi 
gignantur : nihil enim horum contra sensus attestatur , 
si respiciat aliquis quodammodo actiones, ut consen- 
siones ab exterioribus ad nos referat. (49) Et illud 


: autem exislimandum est, quum aliquid extrinsecus 


subrepit , formas nos intueri alque cogitare : neque 
enim profecto resignarent qua exteriora suni naturain 
suam, coloris scilicet atque forma, per aerem qui inter 
nos el illa medius est ,neque per radios aut qualescum- 
que fluxus qui a nobis ad illa manarint , ita ut veluti 
forme quedam a rebus ipsis colores formasque si- 
eniles habentibus ad nos penetrent secundum modum 
congruc magnitudinis in aciem aut mentem celeriter 
incurrentes ; (50) deinde hanc ob causam quod unum et 
perpetuum  phantasiam exprimit et. cognationem a 
subjecto conservat. secundum eam que inde proficiscitur 
c'qualem sustentationem ex fictione atemorum per at- 


K 


16 


*"- 


266 


χατὰ βαθος ἐν τῷ στερεμνίω τῶν ἀτόμων πλάσεως. 
xa ἣν ἂν λάθωμεν φαντασίαν ἐπιύλητιχῶς τῇ διανοία 
ἢ τοῖς αἰσθητηρίοις εἴτε μορφῆς εἴτε συμθεῤηχότων, 
μορφή ἐστιν αὕτη τοῦ στερεμνίου, γινομένη xarà τὸ 
ἑξῆς πύχνωμα ἢ ἐγχατάλειμμα τοῦ εἰδώλου. τὸ δὲ 
ψεῦδος xai τὸ διημαρτημένον ἐν τῷ προςδοξαζομένῳ 
ἀεί ἐστι χατὰ τὴν χίνησιν ἐν fjuiv αὐτοῖς, συνημαένην 
τῇ φανταστιχῇ ἐπιῤολῇ, διάληψιν δ᾽ ἔχουσαν xaO ἣν 
τὸ ψεῦδος γίνεται. (51) 7, τε γὰρ διμοιότῆς τῶν φαν- 
τασιῶν οἱονεὶ ἐν εἰχόνι λαμθανομένων ἢ χαθ᾽ ὕπνους 
γινομένων ἢ xat ἄλλας τινὰς ἐπιξολὰς τῆς διανοίας ἣ 
τῶν λοιπῶν χριτηρίων, οὐχ ἄν ποθ᾽ ὑπῆρχε τοῖς οὖσί 
τε χαὶ ἀληθέσι προςαγορευομένοις , εἰ μὴ ἦν τινα xal 
τοιαῦτα πρὸς ἃ βάλλομεν. τὸ δὲ διημαρτημένον οὐκ 
ἂν ὑπῆρχεν εἰ μὴ ἐλαμόάνομεν καὶ ἄλλην τινὰ χίνησιν 
ἐν fjuiv αὐτοῖς συνηα μένην μέν, διάληψιν δ᾽ ἔχουσαν. 
χατὰ δὲ ταύτην τὴν συνημμένην τῇ φανταστιχῇ ἐπι- 
ὀολῇ,, διάληψιν δ᾽ ἔχουσαν ἐὰν μὲν αἡ ἐπιμαρτυρηθῇ 
ἢ ἀντιμαοτυρηθῇ, τὸ ψεῦδος γίνεται " ἐὰν δ᾽ ἐπιμαρ- 


aga 


40 tuprÜn 7 μὴ dvruxaptupnoZ, τὸ ἀληθές.. (53) xoi 


3b 


40 


45 


ταύτην οὖν δεῖ σφόδρα τὴν δόξαν κατέχειν, ἵνα μήτε τὰ 
χριτήρια ἀναιρῆται τὰ κατὰ τὰς ἐναργείας, μήτε τὸ 
διημαρτημένον δμοίως βεύχιούμενον πάντα συντα- 
ράττη. ἀλλὰ μὴν xal τὸ ἀκούειν γίνεται ῥεύματός 
τινος φερομένου ἀπὸ τοῦ φωνοῦντος ἢ ἠχοῦντος ἢ ψο- 
φοῦντος 7| ὁπωςογ ποτ᾽ ἀχουστιχὸν παθος παρασχευά- 
ζοντος. τὸ δὲ ῥεῦμα τοῦτο εἰς ὁμοιομερεῖς ὄγχους 
διασπείρεται. ἄμα τινὰ διχσώζοντας συμπάθειαν πρὸς 
ἀλλήλους χαὶ ἑνότητα ἰδιότροπον, διατείνουσαν πρὸς 
τὸ ἀποστεῖλαν xal τὴν ἐπαίσθησιν τὴν ἀπ᾽ ἐχείνου ὡς 
τὰ πολλὰ ποιοῦσαν" εἰ δὲ μή γε, τὸ ἔξωθεν μόνον ἔν-- 
δηλον παρασχευάζουσαν. (53) ἄνευ γὰρ ἀναφερομένης 
τινὸς ἐχεῖθεν συμπαθείας οὐκ ἂν Ὑίνοιτο, ἣ τοιαύτη 
ἐπαίσθησις. οὐχ αὐτὸν οὖν δεῖ νομίζειν τὸν ἀέρα ὑπὸ 
τῆς προϊεμένης φωνῆς ἢ καὶ τῶν ὁμογενῶν σχηματί- 
ζεσθαι" πολλὴν γὰρ ἔνδειαν ἕξει τοῦτο πάσχειν ὑπ᾽ 
ἐχείνης" ἀλλ᾽ εὐθὺς τὴν “γινομένην πληγὴν ἐν ἡμῖν, ὅταν 
φωνὴν ἀφιῶμεν, τοιχύτην ἔχ τινῶν ὄγκων ῥεύματος 
πνευυατώδους ἀποτελεστιχῶν ποιεῖσθαι, ἣ τὸ πάθος τὸ 
ἀχουστιχὸν ἡμῖν παρασχευάζει. χαὶ μὴν xal τὴν 

ὀσμὴν νομιστέον ὥςπερ χαὶ τὴν ἀχοὴν οὐχ ἄν ποτε 
πάθος οὐθὲν ἐργάσασθαι, εἰ μὴ ὄγχοι τινὲς ἦσαν ἀπὸ 
τοῦ πράγυατος ἀποφερόμενοι σύμμετροι πρὸς τὸ τοῦτο 
τὸ αἰσθητήριον κινεῖν, οἷ μὲν τοῖοι τεταραγμένως χαὶ 
ἀλλοτρίως. οἱ δὲ τοῖοι ἀταράχως xat οἰκείως ἔχοντες. 
(b4) καὶ μὴν χαὶ τὰς ἀτόμους νομιστέον μηδεαίαν ποιό- 
τητὰ τῶν φαινομένων προςφέρεσθαι πλὴν σχήματος xal 
βάρους xal μεγέθους xat ὅσα ἐξ ἀνάγχης σχήματι 
συμφυὴῇ ἐστι" ποιότης γὰρ πᾶσα μεταύαλλει, αἱ ἃ 
ἄτομοι οὐδὲν μεταβάλλουσιν, ἐπειδήπερ δεῖ τι ὑπομέ- 
νεῖν ἐν ταῖς διαλύσεσι τῶν συγχρίσεων στερεὸν χαὶ 
ἀδιάλυτον, ὃ τὰς μεταθολὰς οὐχ εἰς τὸ μὴ Óv ποιήσεται 
οὐδ᾽ £x τοῦ μὴ ὄντος, ἀλλὰ κατὰ μεταθέσεις μὲν πολλῶν, 
τινῶν δὲ καὶ προςόδους xal ἀφόδους. δύεν ἀναγχαῖον τὰ 


BIBA. I. ἘΠΙΚΟΥ͂ΡΟΣ 


titudinem in solido. | El quam animo vel sensibu 
phantasiam per impressionem acceperimus seu forme 
seu accidentium , forma hcc est solidi, qwe fit secun- 
dum continentem densitatem sive residuum simulac. 
Falsitas vero et error in opinione adjuncta consistil 
secundum motum qui in nobis ipsis visus nolioni con- 
Junctus ille quidem inest, sed opinionem habet ex qua 
falsitas exsistit. (51) Quippe similitudo visorum qur 
veluti in imagine accipiuntur, sive illa in somnis fnt 
site per alios quosdam intuitus mentis aut crileriorum 
reliquorum , nequaquam in iis esset quee sunt el vera 
appellantur, nisi essent aliqua et luec ad que jaculumur 
intuitum. | Falsum vero non esset , nisi accepissemus i! 
alium aliquem motum in nobis ipsis conjunctum qu- 
dem, ceterum opinione praeditum. Secundum hun 
autem conjunctum visus nolioni opinionemque haben. 
lem , si quidem non asseratur testimonio sive refella- 
tur, mendacium fit ; si aulem asseratur testimonio av 
"on refellatur, verum. (52) Et hac igilur opere 
pretium est ut sententia fortiter leneatur, ul neque 
criteria tollantur qua sunt per evidentiam, nequ 
falsum dum «qualiter firmatur , cuncta. perturikt 
Atqui et auditus fit, dum fluxus aliquis fertur sire c 
vocante sive a sonante sive a strepente aul quomodolilz! 
audiendi passionem inferente. Porro fluxus hic in 
equalium partium corpuscula diffunditur, simul quan- 
dam ad se invicem conservantia consensionem αἰφν 
unitatem propriam ad id quod vocem emisit pertingce- 
tem, quc perceptionem ab illo profectam «plurimum 
efficit ; sin vero minus , quod extrinsecus est tantum ma 
nifestat, (53) Nam absque consensione aliqua inde ad- 
veniente nunquam profecto fieret hujusmodi percep!». 
Non igitur existimandum est aerem ipsum ab emis 
voce sive ab iis qua similis generis sunt formas induere: 
multum enim abest ut hoc ab illa pati possit : sed cus 
ictum qui fit in nobis simulac vocem. emiserimus, cx 
quibusdamcorpusculis, que spiritalem efficiant fluxum, 
talem effici quce nobis passionem audiendi insinuet. Quin 
el hoc ipsum de odoralu sentiendum. quod de audi" 
diximus, nunquam scilicet ullam efficere passionem 
posse , nisi sint corpuscula quedam, qua: a re ipsa pe- 
ferrentur ad. hunc. sensum debita mensura. eunqw? 
moveant, parlim corum perturbale utque repugnant. 
todo , partim eorum quiete et. convenienti. (54) Atqui 
atomos quoque existimandum est nullam qualitate 
eorum qua videntur admitlere prater. figuram οἱ gra- 
vitatem et. magnitudinem el quecunque. necessari 
figure adherent : quippe qualitas omnis immulatur, 
atomi vero nihil mutantur , quoniam in dissolutioniles 
concretionumopor tet aliquid solidum atque indissoluhile 
subsistere, quod mutationes in id quod non est non facit 
neque ex eo quod non est, sed secundum transmululvones 
multorum, quorundam vero accessus etiam ac recesstis. 
Quocirca necesse est ut ca qua non transmulantur ἐπ΄ 








LIB. X. EPICURUS. 


* P" . 
ἢ μετατιθέμενα ἄφθαρτα εἶναι xal τὴν τοῦ μεταθάλ- 
γντὸς φύσιν οὐχ ἔχοντα, ὄγχους δὲ xai σγηματισιλοὺς 
ἴους. ταῦτα γὰρ καὶ ἀναγχαῖον ὑπομένειν" (55) χαὶ 
lp ἐν τοῖς παρ᾽ ἡμῖν μετασχηματιζομένοις κατὰ τὴν 
Α ΄-- 
ρυαίρεσιν τὸ σχῆμα ἐνυπάρχον λαμῦάνεται, ai δὲ 
οιἰότγτες οὐχ ἐνυπάρχουσαι ἐν τῷ ἀεταδάλλοντι ὥςπερ 
LE. * , Ν᾿ 9493 3F* 8) ^ , 
εἶνο, οὐ χαταλείπονται, ἀλλ᾽ ἐξ ὅλου τοῦ σώματος 
πώλυνται. ἱχανὰ οὖν τὰ ὑπολειπόμενα ταῦτα τὰς 
- , M " , ^, , 
ὧν σηγχρίσεων διαφορὰς ποιεῖν, ἐπειδήπερ ὑπολεί- 
, “- ^ b] 

11i γέ τινα ἀναγχαῖον xal οὐχ εἰς τὸ μὴ Ov παντα 
ἠεϊξεσθαι. ἀλλὰ μὴν οὐδὲ δεῖ νοαίζειν πᾶν μέγεθος 
v ταῖς ἀτόμοις ὑπάρχειν, ἵνα μὴ τὰ φαινόμενα ἄντι- 
ἱχρτυρῦ , παραλλαγὰς δέ τινας μεγεθῶν νομιστέον 
* 

wav βέλτιον γὰρ xal τούτου προςόντος τὰ xarà τὰ 
. ^ Pl 2 , d 4 ^ LL 
ci) χαὶ τὰς αἰσθήσεις γινόμενα ἀποδοθήδεται. — (56) 
πᾶν δὲ μέγεθος ὑπάρχον οὔτε γρήσιμόν ἐστι πρὸς τὰς 
τῶν ποιοτήτων διαφοράς" ἀφῖχθαί τε μέλλει xal πρὸς 


ἐμᾶς ὁρατὴ ἄτομος " ὃ οὗ θεωρεῖται γινόμενον οὔθ᾽ 
4 , » ΡῚ e ^ 
πως ἂν γίνοιτο δρατὴ ἄτουος ἔστιν ἐπινοῆσαι. πρὸς 


δὲ τούτοις οὐ δεῖ νουιίζειν ἐν τῷ ὡρισμένῳ σώματι 
ἀπείρους ὄγχους εἶναι οὐδ᾽ ὁπηλιχουςοῦν' ὥςτ᾽ οὐ μόνον 
τίν εἰς ἄπειρον τομὴν ἐπὶ τοὔλαττον ἀναιρετέον, ἵνα 
μὴ πάντ᾽ ἀσθενῇ ποιῶμεν xal ὡς ἐν ταῖς περιλήψεσι 
τῶν ἀθρόων εἰς τὸ μὴ ὃν ἀναγχαζώμεθα τὰ ὄντα θλί- 
βοντες χαταναλίσχειν' ἀλλὰ xat τὴν μετάδασιν μὴ νο- 
μιστέον γίνεσθαι ἐν τοῖς ὡρισμένοις εἰς ἄπειρον ἐπὶ 
τούλαττον. (57) οὐδὲ γὰρ ὅλως ἐπειδὰν ἅπαξ τις εἴπη 
ὅτι ἄπειροι ὄγκοι ἔν τινι ὑπάρχουσιν ἢ ὁπηλιχοιοῦν, 
ἔστι νοῆσαι πῶς τ᾽ ἂν ἔτι πεπερασμένον τοῦτ᾽ εἴη τὸ 
υέγεθος" πηλίχοι γάρ τινες (ὄντες) δῆλον ὡς οὐχ ἄπειροί 
εἶσιν ὄγχοι" xal οὗτοι ἐξ ὧν ὁπηλίχοι dv ποτ᾽ ὦσιν, 
ἄπειρον ἂν xal τὸ μέγεθος ἄχρον τ᾽ ἔχοντες τὸ ὕποπε- 
ρασμένον διαλησττον᾽ εἰ τὴ xai καθ᾽ ἑαυτὸν θεωρητέον, 
οὐχ ἔστι μὴ καὶ τὸ ἑξῆς τούτου τοιοῦτον νοεῖν" xai 
οὕτω χατὰ τὸ ἑξῆς εἰς τοὔμπροσθεν βαδίζοντα εἰς τὸ 
ἄπειρον ὑπάρχειν χατὰ τὸ τοιοῦτον ἀφιχνεῖσθαι τῇ 
ἐννοία. (58) τό τ᾽ ἐλάχιστον τὸ ἐν τῇ αἰσθήσει δεῖ χα- 
τανοεῖν ὅτι οὔτε τοιοῦτόν ἐστιν οἷον τὸ τὰς μεταθάσεις 
ἔγον οὔτε πάντως ἀνόμοιον, ἀλλ᾽ ἔχον μόν τινα xotwó- 
(sa τῶν μεταβάντων, διάληψιν δὲ μερῶν οὐχ ἔχον" 
33) ὅταν διὰ τὴν τῆς χοινότητος προςεμφέρειαν ol 
ἡῶμεν διαλήψεσθαί τε αὐτοῦ, τὸ μὲν ἐπὶ τάδε,, τὸ δ᾽ 
ἐπ᾿ ἐχεῖνα, τὸ (gov $uiv δεῖ προςπίπτειν. ἑξῆς τε 
ἡξωροῦμεν ταῦτ᾽ ἀπὸ τοῦ πρώτου χαταρχόμενοι xal 
i 2X ἐν τῷ αὐτῷ οὐδὲ μέρεσι μερῶν ἁπτόμενα, ἀλλ᾽ ἐν 
τῇ ἰδιότητι τῇ ἑαυτῶν τὰ μεγέθη χαταμετροῦντα, τὰ 
π)είω πλεῖον xal τὰ ἐλάττω ἔλαττον. ταύτη τῇ -ἀνα- 
λογία νολιστέον xai τὸ ἐν τῇ ἀτόμῳ ἐλάχιστον χεχρῆ- 
Cx. (89) αἱχρότητι γὰρ ἐχεῖνο δῆλον ὡς διαφέρει τοῦ 
θχατὰ τὴν αἴσθησιν θεωρουμένου, ἀναλογία δὲ τῇ αὐτῇ 
Xf zr cat * ἐπείπερ xal ὅτι μέγεθος ἔχει ἢ ἄτομος χατὰ 
τὴν ἐνταῦθα ἀναλογίαν χατηγορίσαμεν, μιχρόν τι 
uvov, μαχρὸν ἐχθάλλοντες. ἔτι τε τὰ ἐλάχιστα χαὶ 
24175 πέρατα δεῖ νομίζειν τῶν μηχῶν, τὸ χαταμέ- 


* 


267 


corruptibilia sint el ab ejus quod mutatur natura pror- 
sus aliena, verum corpuscula habere ac formationes 
suas. — Hcc enim eliam mecessarium est subsistere : 
(53) nam in iis qu& apud nos transformantur ez 
proposito figura quc inest. accipitur, qualitates au- 
lem qua in eo quod, ut illud, mutatur insit? non sunt, 
non relinquuntur, sed ex corpore toto pereunt. | Suffi- 
ciunt igitur ista qua relinquuntur efficere concretio- 
num differentias : quippe aliqua necesse est relinquan- 
tur neque in id quod non est omnia occidant. Αἱ vero 
non omnem in alomis magnitudinem esse putan- 
dum est ,ne ea quc apparent reluctentur : celrerum mau- 
tationes quasdam esse magnitudinem existimandum : 
melius quippe, hoc si adsit, eorum qure secundum 
passiones et qua secundum sensus fiunt ratio reddetur. 
(56) Omnis autem subsislens magniludo neque wutilis est 
ad qualitatum differentias : perveniretque et ad. nos vi- 
sibilis atomus : quod minime cernitur fieri neque 
quo pacto fiat visibilis atomus exputare possumus. Ad 
hec putandum non est in corpore finito corpuscula 
infinita esse neque qualiacumque : ilaque non modo 
eam sectionem qua in infinitum fit ad id quod minus 
est tollere oportet , ne omnia infirma faciamus coga- 
murque ut in complerionibus simul aggregatorum δα 
quc sunt in id quod non est terendo consumere : verum 
ne (transitum quidem in iis quc finita sunt in. injfini- 
tum in minus fieri existimandum. (57) Neque enim 
omnino ubi semel quispiam dixerit corpuscula in ali- 
quo infinita esse aut qualiacumque, inlelligi potest 
quo modo finila sit amplius ista magnitudo : quc 
enim cer(& quantitatis sunt corpuscula manifestum 
est non esse infinita : siquidem hac item ex qui- 
bus qualiacumque hoc fuerint, infinita. profecto es- 
sent. eliam magnitudine, exíremilatemque sub finito 
comprehensam haberent quc posset percipi : nisi et 
per se ipsum inspiciendum est, fieri non potest quin 
quod deinceps sequitur (ale intelligamus , atque ita 
per consequens ulterius progrediendo in infinitu ni 
contingat ad tale cogitatione pervenire. (38) Mini- 
mumque illud qued in sensu est considerandum est, ut 
neque sit hujusmodi id cujusmodi quod habet transitus, 
neque tamen omni parte omnino dissimile , sed habeat 
conunune cum transeuntibus aliquid, ceterum perce- 
ptione partium careat : sed quum propter communis il- 
lius sünilitudinem aliquid ipsius nos percepissearbitra- 
mur, partim ad. hac partim ad illa qualitatem nobis 
oportet occurrere. Deinceps isla contemplamur a primo 
inchoantes, non in eodem nequeut partibus partes con- 
tingant, sed. in proprietate sua melientia magnitudi- 
nes, quc majores sunt. magis eí qu& minores minus. 
Hac proportione arbitrandum el quod in atomo mini- 
mum est uti. (59) Constat enim differre illud parvi- 
lale ab eo quod secundum sensus aspicilur, eadem vero 
proportione uti : namque et magnitudinem habere ato- 
quum secundum hanc proportionem. pradicavimus, 
parva quadam contenti, magna vcjecta. Prelerea 


minima atque non mixta fincs esse putandum est longi- 


268 BIBA. I. EIIIKOYPOX. 


"nux ἐξ αὐτῶν πρῶτον τοῖς μείζοσι χαὶ ἐλάττοσι πα- 
p / - m X λό 0 ^l » 8 e^ . ;, n 
ρασχευάζοντα τῇ διὰ λόγου θεωρία ἐπὶ τῶν ἀοράτων᾽ ἢ 
γὰρ χοινότης f, ὑπάρχουσα αὐτοῖς πρὸς τὰ dusta6oAa 
ἱκανὴ τὸ μέχρι τούτου συντελέσαι" συμφόρησιν δ᾽ ἐκ 
Σ 
b τούτων χίνησιν ἐχόντων οὐχ οἷόν τε γίνεσθαι. — (o0) 
καὶ μὴν χατὰ τοῦ ἀπείρου ὡς αὲν ἀνωτάτω ἢ χατω- 
τάτω οὐ δεῖ χατηγορεῖν τὸ dvo) ἢ χάτω,, ἴσμεν τοι τὸ 
΄ A ^ δι 4 ^ ) J. , Ψ 
ὑπὲρ χεφαλῆς, ὅθεν ἂν θῶμεν εἰς ἄπειρον ἄγειν ὄν, 
μηδέπατε φανεῖσθαι τοῦτο ἡμῖν, ἢ τὸ ὑποχάτω τοῦ 
νοηθέντος εἰς ἄπειρον ἅμα ἄνω τ᾽ εἶναι xat χάτω πρὸς 
3 * 7 D 3^4 ^ ων Ω᾽ 
τὸ αὐτό" τοῦτο γὰρ ἀδύνατον διανοηθῆναι, ὥςτ᾽ ἔστι 
^ , , 
μίαν λαθεῖν φορὰν τὴν ἄνω νοουμένην εἰς ἄπειρον xal 
4 
μίαν τὴν χάτω, ἂν χαὶ μυριάχις πρὸς τοὺς πόδας 
τῶν ἐπάνω) τὸ παρ᾽ ἡμῶν φερόμενον ἐπὶ τοὺς ὑπὲρ χε- 
13 φαλῆς ἡμῶν τόπους ἀφιχνῆται ἢ ἐπὶ τὴν χεφαλὴν τῆς 
e , 
ὑποχάτω τὸ παρ᾽ ἡμῶν χάτω φερόμενον᾽ $ γὰρ ὅλη 
5n* 7 , , Ὶ , 5 3 
φορὰ οὐδὲν ἧττον ἑκατέρα ἑκατέρᾳ ἀντιχειμένη ἐπ 
ἄπειρον νοεῖται. — (o1) καὶ μὴν xa ἰσοταχεῖς ἀναγχαῖον 
τὰς ἀτόμους εἶναι, ὅταν διὰ τοῦ χενοῦ εἰςφέρωνται μη- 
A 1 co 
20 δενὸς ἀντιχόπτοντος" οὔτε γὰρ τὰ βαρέα θᾶττον oi- 
e ^— ? 
σθήσεται τῶν μικρῶν xal χούφων, ὅταν γε δὴ μηδὲν 
dxavi& αὐτοῖς" οὔτε τὰ μιχρὰ τῶν μεγάλων, πάντα 
πόρον σύμμετρον ἔγοντχα, ὅταν μηθὲν μηδ᾽ ἐκείνοις 
* , vA “ἢ v^ 5 bi , ^S -— 
ἀντικόπτη οὔθ᾽ ἡ ἄνω οὐθ᾽ ἣ εἰς τὸ πλαγιον διὰ τῶν 
- ’ ' ἢ "n? [4 , ^ X ΄“- ΝΠ “ ον , » 
25 χρούσεων φορὰ οὔθ᾽ ἢ χάτω διὰ τῶν ἰδίων βαρῶν" ἐφ 
ὁπόσον γὰρ ἂν xa tic, ἑκατέρα (ἑκατέραν), ἐπὶ τοσοῦτον 
&ux νοήματι τὴν φορὰν σγήσει, ἕως ἂν μηθὲν ἀντι- 
χόψη ἢ ἔξωθεν ἢ ἐκ τοῦ ἰδίου βάρους πρὸς τὴν τοῦ 
πλήξαντος δύνχυιν. ἀλλὰ uv οὐδὲ χατὰ τὰς συγ- 
80 χρίσεις θᾶττον ἑτέρα ἑτέρας οἰσθήσεται, τῶν ἀτόμων 
ἰσοταγῶν οὐσῶν, τῷ ἐφ᾽ ἕνα τόπον φέρεσθαι τὰς ἐν τοῖς 
ἀθροίσμασιν ἀτόμους xxl χατὰ τὸν ἐλάχιστον συνεχῆ 
, . 20 9 58 J 3.7 ? / - ΣᾺ) 1 
ψρόνον — (n2) εἰ δὲ μὴ £y ἕνα τόπον φέρονται, ἄλλα 
, M] ^ 
πυχνὸν ἀντιχόπτουσι χατὰ τοὺς λόγῳ θεωρητοὺς χρό- 
et «ἃ, € x Α ν N . LI "- e 
85 νους, ἕως ἂν ὑπὸ τὴν αἴσθησιν τὸ συνεχὲς τῆς φορᾶς 
^ a ^ 07^ 
γένηται. τὸ γὰρ προςδοξαζόμενον περὶ τοῦ ἀοράτου, 
«, M 
ὡς ἄρα xat oi διὰ λόγου θεωρητοὶ χρόνοι τὸ συνεχὲς 
τῆς φορᾶς ἕξουσιν, οὐκ ἀληθές ἔστιν ἐπὶ τῶν τοιούτων" 
ἐπεὶ τό γε θεωρούμενον πᾶν 7) xav. ἐπιῤολὴν λάμόανό- 


K 


των 


e^ * ’ 4 4 es 
40 μενον τῇ διχνοία ἀληθές ἐστὶν. — o3) μετὰ δὲ ταῦτα. 


" P Pe e J M Α 

δεῖ συνορᾶν περὶ τῆς ψυχῆς, ἀναφέροντ᾽ ἐπὶ τὰς αἰ- 
, L1 à , 4 * Ά 2 6 J J 
σθήσεις xal τὰ maU οὕτω γὰρ 7, βεδαιοτατη πίστις 
^^ ^ [4 , A 
ἔσται ὅτι ἣ uy?) σῶμά ἐστι λεπτομερές, παρ᾽ ὅλον τὸ 
ἄθροισμα παρεσπαρμένον, προςεμφερέστατον δὲ πνεύ-- 
Φφὼ «Ὁ — V , 

ματι θερμοῦ τινα χρᾶσιν ἔχοντι xol πῇ μὲν τούτῳ 
- ῇ - ^9 93 » y ἊΝ -: M ^ Δ 
προζεαφερές, πῇ δ᾽ ἐχείνῳ. ἐστι δὲ τὸ μέρος πολλὴν 

? * Lord , N ) ὦ 2 
παραλλαγὴν εἰληφὸς τῇ λεπτομερεία xot αὐτῶν τούτων, 
συμπαθὲς δὲ τούτῳ μᾶλλον xal τῷ λοιπῷ ἀθροίσματι. 
^ ΄ T ^ — A A 
τοῦτο δὲ πᾶν αἱ δυνάμεις τῆς ψυχῆς δηλοῦσι χαὶ τὰ 
πάθη x«i ai εὐχινησίαι χαὶ αἱ διανοήσεις xat ὧν στε- 
, 0 4 1 M M óc y. $ duaen5h TT 
ρόμενοι θνήσχομεν. χαὶ μὴν xat ὅτι ἔχει ἢ ψυχὴ τῆς 
, /; , - , 
αἰσθήσεως τὴν πλείστην αἰτίαν δεῖ χατέχειν. (64) οὐ 
“Ὁ 7 «ἂ, , , Voc LN c λ ῤἠ 5 , 
pz» εἰλήφει ἂν ταύτην, εἰ μὴ ὑπὸ τοῦ λοιποῦ dÜool- 

A 4 

σματος ἐστεγάζετό πως" τὸ δὲ λοιπὸν ἄθροισμα mapz- 


[ 
É 


Lt 


-— 


tudinum, dimensionem ez ipsis primam majoribus ce 
minoribus parando rationis specuiatione in iis quc 
sunt invisibilia : nam commune illud, quod εἰς intere. 
dit cum immultabilibus, sufficit quod hactenus es! per- 
ficere : concursus autem ex his que motum habent er. 
non polest. (60) Verum οἱ in infinito, tanquam s. 
premum aut infimum sil , predicandum non est supr 
attt infra : scimus lamen quod supra capul est , unde- 
cumque slatuerimus , in infinitum deductum παπήμαι: 
nobis istud. visum iri , aut quod infra id. quod intei 
c(um est, in infinitum simul supra esse atque infra ad 
idem : hoc enim intelligi non potest. — I/aque lic 
"unum accipere superiorem qui in. infinitum cogielar 
molum, unumque inferiorem si vel. millies ad sup: 
riorum pedes id quod a nobis fertur ad. ea que sup 
caput nostrum sunt loca. perlingat aut ad. inferiora 
caput quod a nobis fertur inferius : namque mos 
universus nihilominus uterque utrique oppositus in ia- 
finitum intelligitur. (61) Verum enim et aqua celi 
(ate atomos esse necesse es, quum per inane intelaa- 
tur nullo reluctante : ncque enim gracia parvis ac 
levibus celerius ferentur, quandoquidem nihil occurrit 
eis; nec parva itidem magnis, quum mealum omnia 
habeant e'qualem , ubi ne illis quidem aliquid οὐ μία. 
tur ; neque supernus neque obliquus per collisions 
motus neque inferior per propria. pondera : in quox 
lumenim altera alteram contineat, in tantum unacum 
cogitatione habebit motum , donec aut extrinsecus aut 
ex pondere proprio nihil reluctetur adversus ferientá 
vim. At verone per concre(iones quidem alleracelerie 
quam altera feretur, quandoalomorum aqua celeritas 
siLeo quod in unum feratur locum atomi que in agqrc 
galionibussunl et minimo continuo tempore; (63) sin uc 
nus in «unum locum ferantur, sed frequentes oblucien- 
tur temporibus ex ratione spectandis , donec sub see- 
sum motus assiduitas cadat. Quod enim de incis»i 
opinamur, quod scilicet tempora ratione speclanda 
perpetuum motum habitura sunt, in hujusmodi rchi: 
verum non est : nam quodcumque contemplando a 
per intuitum mente percipitur, verum est. (63) Pos 
hrec dispiciendum de anima est ud sensus passionestt 
referendo : ita enimerit firmissima probatio quod anis 
sil corpus tenuibus parlibus per totam congregatioxen 
seminatum , ceterum spiritui simillimum caloris qud 
dam temperamentum habenti, atque huic alicubi sinult, 
alicubi illi. Est autem pars que mul(am accepit imme 
tationem erilitate partium etiam horum ipsorum, cot 
sentit autem huic magis οἱ reliqua congregationi. ΑἰγΝ 
istud omne ostendunt vires animi et perturbationes "jr 
litatesque et cogitationes et ea quibus privati mornv- 
Eninwero et id oportet tenere, quod habeat anima scis 
plurimam causam. (64) Non tamen istam accepisse! ns: 
a congregatione reliqua ferme voborarelur : rehus 
autein congregatio quum illi hanc paraverit causam «f 








LIB. X. EPICURUS. 


vx:910 v τὴν αἰτίαν ταύτην μετείλη γε χαιαυτὸτ τοιούτου 
συμπτώματος παρ᾽ ἐχείνης, οὐ μέντοι πάντων ὧν 
διὸ ἀπαλλαγείσης τῆς Ψυχῆς οὐχ 
Íjs τὴν αἴσθησιν" οὐ γὰρ αὐτὸ ἐν ἑαυτῷ ταύτην ἐχέ- 
χτῆτο τὴν δύναμιν, ἀλλ᾽ ἑτέρω ἅμα συγγεγενημένῳ 
αὐτῷ παρεσχεύαζεν, ὃ διὰ τῆς συντελεσθείσης περὶ 
αὐτὸ δυνάμεως χατὰ τὴν χίνησιν σύμπτωμα αἰσθητιχὸν 
εὐὐὺς ἀποτελοῦν ἑαυτῷ ἀπεδίδου χατὰ τὴν διμούρησιν 
καὶ συμπάθειαν xal ἐχείνω, χαθάπερ εἶπον. (65) 
διὸ δὴ xal ἐνυπάρχουσα ἢ ψυχὴ οὐδέποτε, ἄλλου τινὸς 
μέρους ἀπηλλαγμένου, ἀναισθητεῖ, ἐάνπερ διαμένη τὸ 
93) χατὰ τὴν αἴσθησιν, ἀλλ᾽ ἐὰν xai αὕτη ξυναπόλγηται, 
τοῦ στεγάζοντος λυθέντος εἴθ᾽ ὅλου εἴτε χαὶ μέρους 
τινός" τὸ δὲ λοιπὸν ἄθροισμα διαμένον xai ὅλον xai 
ἐ χατὰ u£aog οὐχ ἔχει τὴν αἴσθησιν, ἐχείνου ἀπηλλα- 
“πένου ὅσον ποτέ ἐστι τὸ συντεῖνον τῶν ἀτόμων πλζθος 
εἰς τὴν τῆς Ψυχῆς φύσιν. χαὶ μὴν xai διαλυομένου 
τὴῦ ὕλου ἀθροίσματος ἢ, Ψυχὴ διασπείρεται xal οὐχέτι 
ἔγει τὰς αὐτὰς δυνάμεις οὐδὲ χινεῖται. ὥςτ᾽ οὐδ᾽ αἴσθη- 
2n χέχτηται. (eo) οὐ γὰρ οἷόν τε νοεῖν αὐτὴν αἰσθα- 
νομέντν, αὴ ἐν τούτῳ τῷ συστήματι χαὶ ταῖς χινήσεσι 
ταύταις γρωμένην, ὅταν τὰ στεγάζοντα χαὶ περιέχοντα 
μὴ τοιαῦτ᾽ 7j ἐν οἷς νῦν οὖσα ἔχει ταύτας τὰς χινήσεις. 
VÀ μὴν xal τόδε λέγει ἐν ἄλλοις, xat ἐξ ἀτόμων 
9 αὐτὴν συγχεῖσθαι λειοτάτων xal στρογγυλωτάτων, 
πολλῷ τινι διαφερουσῶν τῶν τοῦ πυρός" χαὶ τὸ μέν τι 

ἥλογον αὐτῆς ἐν τῷ λοιπῷ παρεσπάρθαι σώματι. τὸ 

ὃε λογιχὸν ἐν τῷ θώραχι, ὡς δῆλον ἔχ τε τῶν φόδων 
χαὶ τῆς γαρᾶς. ὕπνον τε γίνεσθαι τῶν τῆς ψυχῆς! με- 
b τῶν τῶν map ὅλην τὴν σύγκρισιν παρεσπαρμένων ἐγ- 

χατεκομένων 7, δια φορουμένων, εἰτὰ συμπιπτόντων τοῖς 

ἐσπαρμένοις, τό τε σπέρμα ἀφ᾽ ὅλων τῶν σωμάτων 

ftant.) (a7) ἀλλὰ μὴν καὶ τόδε γε δεῖ προςχατα- 

νηεῖν, ὅτι τὸ ἀσώματον λέγω xav τὴν πλείστην δαιλίαν 
p τὸν ὀνόματος ἐπὶ τοῦ xaÜ' ἑαυτὸ νογθέντος dv: xaU' 
ἑαυτὸν 6B οὐχ ἔστι νοῆσαι τὸ ἀσώματον πλὴν ἐπὶ τοῦ 
χενοῦ, τὸ ὃὲ χενὸν οὔτε ποιῆσαι οὔτε παθεῖν δύναται, 
αλλὰ χίνησιν μόνον δι᾿ ἑαυτοῦ τοῖς σώιλασι παρέ χεται. 
o3 οἱ λέγοντες d ἀσώματον εἶναι τὸν v o χὴν ματαΐζουσιν" 
u viv γὰρ ἂν ἐδύνατο ποιεῖν οὔτε πάσχειν, εἰ ἣν 
τόιαυτη " γῶν δ᾽ ἐναργῶς ἀμφότερα ταῦτα διαλαμύά- 
voutv περὶ τὴν ψυχὴν τὰ συμπτώματα. (69) ταῦτ᾽ 
V πάντα tà διαλογίσαχτα ἀνάγων τις ἐπὶ τὰ πάθη 
χαὶ τὰς αἰοθήσεις, μνημογεύων τῶν ἐν ἀργῇ ῥηθέντων 
ἱκαγῶς χατόψεται τοῖς τύποις ἐμπεριειλη μένα εἰς τὸ 
χατὰ μέρος ἀπὸ τούτων ἐξακριῤοῦσθαι βεθαίως. ἀλλὰ 
αὖν xai τὰ σρήματα χαὶ τὰ χρώματα χαὶ τὰ μεγέθη 
καὶ τὰ βάρεα χαὶ ὅσ᾽ ἄλλα xat τηγορεῖται τοῦ σώματος, 
ὡςαγεὶ συλδεθηκότα ἢ πᾶσιν ἢ τοῖς δρατοῖς xol χατὰ 
rv αἴσθησιν αὐτὴν γνωστοῖς, o 050! ὡς xaÜ ἕχυτάς 

εἶσι οὔσεις δοξαστέον" οὐ γὰρ δυνατὸν ἐπινοῆσαι τοῦτο" 

[831 οὐδ᾽ ὅλως ὁ ὡς οὐχ εἰσίν, οὐθ᾽ ὡς ἕτερά τινα πρόζυ- 

ταργοντα τούτῳ ἀσώματα, οὔθ᾽ ὡς μόρια τούτου, ἀλλ᾽ 

ὡς τὸ ὅλον σῶμα καθόλου μὲν ἐχ τούτων ἁπάντων τὴν 


ἐχείνη, χέχτυγται. 


- 


ex 


| 
- 


$ 
$£* 


209 


ipsa subinde hujusmodi casus ab illa parliceps fit , non 
tamen omnium qua illa possidet. Idcirco discedente 
anima sensu caret : neque enim ipsum in se ipso posside- 
bat hanc vim , sed alteri quod simul factum fuerat pa- 
rabat , quod per consununa(am circa se virtutem secun- 
dum motum sibi psi continuo sensibilem incidentiam 
perficiens et illi per conj unctionem atque consensum, qut 
dixi , reddebal. (65) Idcirco igitur et insita anima nun- 
quam alia aliqua parte discedente sensus expers erit, 
si quidem acumen in sensu persistat , sed si etiam illa 
una perierit soluto eo quod continebat , sive toto sive 
etiam parte aliqua : porro congregatio reliqua perma- 
nens el tota et per partes non habel sensum illa abs- 
cedente, quantalibet sit que se intendat. atomorum 
multitudo in anime naturam. | Verum enim in soluta 
congregatione tota disseminatur anima, neque jam eas- 
dem vires habel neque movetur , ut ne sensum quidem 
habeat. (66) Neque enim intelligi potest sentire illam 
nisi in compositione ista. etiam his molibus utatur, 
quando ea qua tegunt et qua continent hujusmodi non 
sint in quibus quc nunc est anima (ales motus habet. 
(Atqui et hoc in aliis libris dicit, et ex levissimis atomis 
atque rolundissimis illam esse compositam, multum ab 
iis differentibus quze ignis sunt : et partem ejus quae 
ratione caret, in reliquo corpore disseminatam esse, ra- 
tionalem autem partem in thorace sedem habere, ut ex 
metu et gaudio manifestum est. Somnumque fieri quum 
partes anima quie per omnem concretionem  dissemi- 
nate sunt continentur aut evacuantur, deinde una cum 
disseminatis concidunt. Semen praeterea ab universis core 
poribus ferri.) (67) At vero illud quoque cogitare opor- 
tel, auod incorporeum dico per plurimum nominis 
usum de eo quod per se cogitetur : incorporeum au- 
tem per se cogitare non possumus nísi de vacuo. Porro 
vacuum neque facere aliquid neque pati potest , sed 
motum tantum per se corporibus prabet. Itaque qui 
incorpoream dicunt esse animam, desipiunt : nihil eniin 
aut facere posset aut pati , si esset hujusmodi : at nunc 
evidenter hac utraque anime accidere sumimus. (68) 
Has igitur omnes raticcinationes si quis ad perturba- 
tiones sensusque referens memoria teneat qua princi- 
pio diximus , salis intelliget formis comprehensa esse, 
«ut singula ex his firmiter ac diligenter exponantur. 
Verum enim et figuras et colores et magnitudines ct 
pondera et quecumque alia de corpore preedicantur 
veluli accidentia sive omnibus seu visibilibus et per 
sensum ipsum cognilis, neque per se ipsas naturas esse 
opinandum : non enim id intelligere possumus : (69) ne- 
que omnino non esse, meque alia quadam que huic 
preterea. insunt incorporea, neque hujus particulas, 
sed (otum corpus quod universaliter quidem ex his 
omnibus naturam suam sempiternam habeat ; non autem 


210 ΒΑ. I. EHIKOY 


»4 


ἑαυτοῦ φύσιν ἔχον ἀΐδιον" οὐχ, οἷον δ᾽ εἶναι cuu mtgo- 
ρημένον, ὥςπερ ὅταν ἐξ αὐτῶν τῶν ὄγχων μεῖζον 
ἄθροισμα συστῇ, ἤτοι τῶν πρώτων ἢ τῶν τοῦ ὅλου με- 
γεθῶν, τοῦ δέ τινος ἐλαττόνων, ἀλλὰ μόνον, ὡς λέγω, 

b ἐκ τούτων ἁπάντων τὴν ἑαυτοῦ φύσιν ἔχον αἴδιον. xai 
ἐπιῤολὰς μὲν ἔμοντα ἰδίας πάντα ταῦτ᾽ ἐστὶ xal δια- 
λήψεις, συυπαραχολουθοῦντος δὲ τοῦ a0209v xat οὐδαυ ἢ 
ἀποσχιζουένου, ἀλλὰ χατὰ τὴν ἀθρόαν ἔννοιαν τοῦ 
σώματος κατηγορίαν εἰληφότος. (20) xal μὴν χαὶ τοῖς 

10 σώμασι συμπίπτει πολλάχις καὶ οὐχ ἀϊδιόν τι “παρα- 
χολουθεῖν, οὔτ᾽ ἐν τοῖς ἀοράτοις xal οὔτ᾽ ἀσώματα" 
ὥςτε δὴ χατὰ τὴν πλείστην φορὰν τούτῳ τῷ ὀνόματι 
ρώμενοι φανερὸν ποιοῦμεν τὰ συμπτώματ᾽ οὔτε τὴν 
τοῦ ὅλου φύσιν ἔχειν, ὃ συλλαθόντες κατὰ τὸ ἀθρόον 
16 σῶμα προςαγορεύομεν,. οὔτε τὴν τῶν ἀϊδίων παραχο- 
λουθούντων, ὦ ὧν ἄνευ σῶμα οὐ δυνατὸν νοεῖσθαι" χατ᾽ 
ἐπιύολὰς δ᾽ ἄν τινας παραχολουθοῦντος τοῦ ἀθρόου 
ἕχαστα προςαγορευθείη, (τ) ἀλλ᾽ δτεδήποθ᾽ ἕχαστα 
συωθαίνοντα θεωρεῖται, οὐχ ἀϊδίων τῶν συμπτωμάτων 
20 παραχολουθούντων. χαὶ οὐχ ἐξελατέον ix τοῦ ὄντος 
ταύτην τὴν ἐνάργειαν, ὅτι οὐχ ἔγχει τὴν τοῦ ὅλου φύσιν 

ὃ συμθαίνει, ὃ ὃ δὴ xat chua προζαγορεύομεν, οὐδὲ τὴν 
τῶν αἰδίων παρακολουθούντων, οὐδ᾽ αὖ χαθ᾽ αὑτὰ ὅφε- 
στάναι νομιστέον' οὐὸὲ γὰρ τοῦτο διανοητέον οὔτ᾽ ἐπὶ 
25 τούτων οὔτ᾽ ἐπὶ τῶν ἀϊδίων συμθεόγχ ὅτων, ἀλλ᾽ ὅπερ 
χαὶ φαίνεται συμπτώματα πάντα τὰ σώματα vout- 
στέον, X41 οὐχ ἀΐδιον παρακολουθοῦντα, οὐδ᾽ αὖ φύσεως 
χαθ᾽ ἑαυτὰ τάγμα ἔχοντα, ἀλλ᾽ ὃν τρόπον αὐτὴ ἡ αἷ- 
σθησις τὴν ἰδιότητα ποιεῖ θεωρεῖται. (72) xat μὴν xal 
τόδε δεῖ προςχατανοῦῆσαι σφοδρῶς τὸν γὰρ δὴ χρόνον 
οὐ ζητητέον, ὥςπερ xal τὰ λοιπὰ ὅσα ἐν ὑποχειμένῳ 
ζητοῦμεν, ἀνάγοντες ἐπὶ τὰς βλεπομένας παρ᾿ $uiv 
αὐτοῖς προλήψεις * ἀλλ᾽ αὐτὸ τὸ ἐνάργηλα, χαθ᾽ ὃ τὸν 
πολὺν ἢ ὀλίγον γρόνον ἀναφωνοῦμεν, συγγενιχῶς τοῦτο 
36 περιφέροντες, ἀναλογιστέον. xat οὔτε διαλέχτους ὡςς 
βελτίους μεταληπτέον, ἀλλ᾽ αὐταῖς ταῖς ὑπαρχούσαις 
xat αὐτοῦ γρηστέον᾽ οὔτ᾽ ἄλλο τι κατ᾽ αὐτοῦ χατηγο- 
ΟΥτέον, ὡς τὴὐ αὐτὴν οὐσίχν ἔχοντος τῷ ἰδιώματι 
τούτω " xal γὰρ τοῦτο ποιοῦσί τινες’ ἀλλὰ μόνον ᾧ 
4€ συμπλέχοικεν τὸ ἴδιον τοῦτο xal παραμετροῦμεν, ua- 
Aw ἐπιλογιστέον. (73) xa γὰρ τοῦτ᾽ οὐχ ἀποξείξεως 
προςδεῖται, ἀλλ᾽ ἐπιλογισμοῦ, ὅτι ταῖς ἡμέραις xal 
ταῖς νυξὶ συμπλέχομεν (γρόνον) xat τοῖς τούτων ὑέ- 
ρεσιν᾽ ὡςαύτως δὲ xal τοῖς πάθεσι xal ταῖς ἀπαθείαις 

40 χαὶ χινήσεσι χαὶ στάσεσιν, ἴδιόν τι σύμπτωμα περὶ 
ταῦτα πάλιν αὐτὸ τοῦτο ἐννοοῦντες, χαῦ᾽ ὃ “ρόνον 
ὀνομάζομεν. (Φησὶ δὲ τοῦτο xai ἐν τῇ δευτέρα περὶ 
φύσεως χαὶ ἐν τῇ μεγάλη ἐπιτομῇ.) ἐπί τε τοῖς προει- 
ρημένοις τοὺς χόσιους δεῖ xal πᾶσαν σύγχρισιν πεπε- 
ρχασμένην, τὸ διοειδὲς τοῖς θεωρουμένοις πυχνῶς ἔγου- 
σαν, νομίζειν γεγονέναι ἀπὸ τοῦ ἀπείρου, πάντων 
τούτων ἐχ συστροφῶν ἰδίων ἀποχεχριμένων xal μειζόνων 
xai ἐλαττόνων" xal πάλιν διαλύεσθαι mavza, τὰ μὲν 


θᾶττον, τὰ δὲ βραδύτερον" χαὶ τὰ uiv ὑπὸ τοιῶνξε, τὰ 


3t 


-— 


δί 


-— 


i/a ut ex ipsis composHtum sit, sicuti quumezx ipsis eor. 
pusculis major consliterit congregatio, sive primis rire 
universi magnitudinibus , aliquo autem minoribus, sed 
ut dico , ex his omnibus solis perpetuam habens sia ! | 
naluram. Atque intuitus quidem propkios habent «c 
omnia et percepliones, celerim consequente ππίτοι 
complexione et nusquam scissionem admillente, «/ 
secundum subitam cognilionem corpor is preedicomise 
tum accipiente. (70) Quin imo et corporibus COnluiyt | | 
sc»pe ut sequatur et quod sempiternum non est, neo | 
in invisibilibus , neque incorporea : ut nimirum secus. | 
dum plurimam propensionem hoc nomine utentes man- 
feste colligamus casus neque universi habere nature, 
quod in unum comprehensum corpus appellamus, m. 
que item consequentium sempiternorum , sine quiu 
corpus cogitare non possumus : per in(uitus autera 
quosdam subsequente universa complexione singula ' 
appellari possunt , (71) verum quandocumque singula 
contingentia inspiciuntur, non sempiternis casibus su*- 
sequentibus. Neque hoc evidentia expellenda ex eo quod 
est , quia non habet naturam universi quod continji!, 
quod profecto eliam corpus appellamus, neque item sen- 
piternorum subsequentium , neque rursus per se suc 
stere existimandum : neque enim hoc vel in his rel (ἃ 
sempiternis contingentibus intelligendum , sed id qud | 
eliam apparet, casus omnia corpora. existimandea. 
ncque sempiterne subsequenlia neque per se rursus na- 
turce ordinem habentia, ceterum quemadmodum se- 
sus ipse proprietatem facit considerantur. (v S4. 
enim et hoc vehementer praterea considerare opus («': | 
namque tempus minime querendum cst , sicut οἱ rci 
qua qua in subjecto queerimus , referentes ad eas η1τ 
apud nos ipsos inspiciuntur anticipationes , sed ipsia 
evidentiam per quam lempus aut mullum aul e 
guum vocamus , ex cognatione hoc circumferentcs, r^ 
putandum. — Neque loculiones quasi meliores os* 
scendum , sed iis quee sunt ad manus in ea re utendum: 
neque aliud quid de ipso preedicandum , quasi ce? 
dei quam, idioma hoc vim habcat : nam et ho f^ 
ciunt quidam : sed solum quo proprium hoc conv 
ctimus alque submetimur, mazime est animadrer'r 
dum. (73) Nam hoc demonstratione non ndo". 
sed animadversione, quod diebus ac mnoc/ihus H- 
rumque partibus connectimus tempus, similiter e! 
perturbationibus ας tranquillitatibus οἱ motis i" 
statibus, proprium aliquem casum circa hec rur 
hoc ipsum cogitantes , secundum quod tempus nomian- 
«us. (Ait autem hoc ct in secundo de Natura libro el it 
magna Epitome.) Afque prater hacc quee pradiut 
mundos οἱ omnem Jfinif* m concrelionem similem i: 
quc frequenter inspiciuntur speciem habentem cr»!e 
qnandum est ex infinito prodiisse , omnibus his ex 0g 
tationibus propriis discretis, et majoribus et nunori'ts, 
rursumque dissolvi omnia , celerius alia, alia lardits, 
quum alia hoc ab his, alia ab illis patiantur. (3 





LIB. X. EPICURUS. 221 


as (c. ὃ ^— m Ὁ ἢ ^ Now "Y e 

δ᾽ ὑπὸ τοιῶνδε τοῦτο πασχοντα. (71) δῆλον ouv ὡς 
' ᾿ v, , 4, ΄« φιρ 

xx: τὐχρτοὶ οἱ χόσμοι, μεταβαλλόντων τῶν μερῶν, xal 

$0 0 f - L4 » 4 / 

$Y7 τῷ ἀέρι ἐποχεῖται. ἔτι δὲ xal τοὺς χόσωμους οὔτ᾽ 


ἐξ ἀνάγχης δεῖ νομίζειν ἕνα 


σγηματισμὸν ἔχοντας, 


ἀλλὰ xat διαφόρους αὐτούς, οὖς μὲν σφαιροειδεῖς, οὺς 
£ ὡοειδεῖς, χαὶ ἐλλοιοσχήμονας ἄλλους" οὐ μέντοι πᾶν 
cra! ἔχειν. οὐδὲ ζῷα εἶναι ἀποχριθέντα ἀπὸ τοῦ 

Ξείρου" 0933 γὰρ ἂν ἀποδείξειεν οὐδείς, ὡς ἐν μὲν τῷ 
τηρύτῳ χόσμῳ ἐμπεριελήφθη τὰ τοιαῦτα σπέρματα, 
ἐξ ὧν ζῷα τε καὶ φυτὰ χαὶ τὰ λοιπὰ πάντα τὰ θεω- 


χαὶ ἐντραφῆναι. ὡκςαύτως δὲ 


οὐὐμενα συνίσταται, ἐν δὲ τῷ τοιούτῳ οὐχ ἂν ἐδυνήθη 


[τὸν αὐτὸν τρόπον] χαὶ 


ἐπὶ γῆς νομιστέων. (5) ἀλλὰ μὴν ὑποληπτέον xat τὴν 


jw πολλὰ χαὶ παντοῖα ὑπὸ 


τῶν αὐτῶν πραγμάτων 


τ) 
,διξαγθῆναί τε xal ἀναγχασθῆναι" τὸν δὲ λογισμὸν τὰ 
ὑπ 


τὸ ταύτης παρεγγυηθέντα xai 


e fw L1 
ὕστερον ἐπαχριθοῦν xal 


προςε:ευρίσχειν, ἐν μέν τισι θᾶττον, ἐν δέ τισι βραδύ- 


L1 e 
τερον" χαὶ ἐν μέν τισι χατὰ 


περιόδους χαὶ χρόνους 


[2] b! - e 5 7, , * ^9 / 
μείζους ἐπὸ τῶν TOU ἀπείρου, ἐν δέ τισι xat' ἐλάττους. 


| zv χαὶ τὰ ὀνόματα ἐξ ἀρχῆς 


μὴ θέδει γενέσθαι, ἀλλ᾽ 


αὐτὰς τὰς ούσεις τῶν ἀνθρώπων xa ἕχαστα ἔθνη ἴδια 
- , , 3 té λ 6 , I4 
πχσγούσας πάθη xai ἴδια AauÓayoUcac φαντάσματα 
ἰδίως τὸν ἀέρα ἐχπέμπειν, στελλόμενον ὑφ᾽ ἑχάστων 
τῶν παθῶν xal τῶν φαντασμάτων, ὡς ἄν ποτε xoi f, 
κα κλ en ΄ —- P . f 
παρὰ vous τόπους τῶν ἐθνῶν διαφορὰ εἴη. (76) ὕστερον 
δὲ χοινῶς χαθ᾿ ἕχαστα ἔθνη τὰ ἴδια τεθῆναι πρὸς τὸ 
τὰς ὀγλώσεις ἧττον ἀμφιβόλους γενέσθαι ἀλλήλοις xal 
τυντομωτέρως δηλουμένας" τινὰ δὲ xal o) συνορώμενα 
πράγιατ᾽ εἰςφέροντας τοὺς συνειδότας παρε γγυῆσαί 
ra 
τίνας οθόγγους, ὧν τοὺς μὲν ἀναγκασθέντας ἀναφω- 
τἕσαι, τοὺς δὲ τῷ λογισμῷ ἑπομένους χατὰ τὴν πλεί- 


στὴν αἰτίαν οὕτως ἑρμηνεῦσαι, 
πεώροις φορὰν χαὶ τροπὴν χαὶ 


L1 "- 
xai μὴν ἐν τοῖς με- 
ἔχλειψιν χαὶ ἀνατολὴν 


xit ὄύσιν χαὶ τὰ σύστοιχα τούτοις μήτε λειτουργοῦντός 


(Tw, voulzety δεῖ γίνεσθαι xad 


διατάττοντος ἢ Ctxta- 


VY, xai ἄμα τὴν πᾶσαν μαχαριότητα ἕμοντος μετ᾽ 
ἀφθαρσίας" (77) οὐ γὰρ συμφωνοῦσι πραγματεῖαι xal 
Yee χχὶ ὀργαὶ xal χάριτες τῇ μαχαριότητι, ἀλλ᾽ 


ἀτηενεία xal φόθῳ xai προςδεή 


σει τῶν πλησίον ταῦτα 


"ma LI , Y , V 4 A 
(wEVAt* μήτ᾽ αὖ πυρώδη τινὰ συνεστραμμένα, τὴν 


* / ; 
μαχαριύτητα XEXTY,AÉVO , χατὰ 


βούλησιν τὰς χινήσεις 


ταῦτας λαιλθάγειν, ἀλλὰ πᾶν τὸ σέανωμα τηρεῖν xav 
- , -— Δ : ^4 / L4 
«1v. ὑνόματα φερόμενα ἐπὶ τὰς τοιαύτας ἐννοίας, ἐὰν 


475tV ὑπεναντίον ἐξ αὐτῶν τῷ 
LH A J . J 

42, τὸν μέγιστον τάραγον ἐν va 

ἅντιοτης παρχσχευάσει. ὅῆεν 


σεμνώματι £027 * εἰ δὲ 


te [] [ad et € 
ῖς 'wuy xtz αὕτη f, ὑπεν- 


δὴ χατὰ τὰς ἐξ ἀργῆς 


ν * 7 ew ^ fo ΄- 

ἐνχπολγνεις τῶν συστροφῶν τούτων ἐν τῇ τοῦ XOGU.QU 
, L2 

ἄὐστασει δεῖ δοξάζειν χαὶ τὴν ἀνάγχην ταύτην xal mE- 

PH ^ - A A e 

Vv συντελεῖσθαι. (78) xal μὴν xal τὴν ὑπὲρ τῶν 


Yu wazatov αἰτίαν ἐξ ξαχριθῶ ὦσαι 


φυσιολογίας ἔ ἔργον εἶναι 


“τὶ νομίζειν, xat τὸ μακάριον ἐν τῇ περὶ τῶν μετεώρων 
twozet ἐνταῦθα πεπτωχέναι, χαὶ ἐν τῷ τίνες φύσεις αἵ 


ὑπορηύμεναι χατὰ τὰ μετέωρα 
πρὸς τὴν εἰς ταῦτα ἀχρίθειαν. 


ταυτὶ χαὶ ὅσα συγγενῇ 
ἔτιτε χαὶ τὸ πλεοναγῶς 


Manifestum est igitur et mundos interire, quum par- 


Les mulantur ; et (lerram aeri supervehi. | Preterea 


et mundos neque ex necessitate arbitrari oportet unam 
habere figuram , imo et differentes eos. esse , alios qui- 
dem sphere, alios ovi precferre speciem, aliosquealiam 
ilidem formam ; non (amen omnem formam admittere, 
Neque animantes esse ab infinito discretas : neque 
enim probaverit quispiam hujusmodi mundo compre- 
hensa esse hujusmodi semina , ex quibus et animalia et 
arbores el cetera quecumque conspiciuntur constant, 
in hujusmodi vero non potuisse etiam innutriri. Pari 
ratione el de lerra existimandum. (70) Sedet naturam 
quoque opinandum est mulla et varia a rebus eisdem 
edoctam esse a/que coactam : porro ralionem, qua ab 
ea credita essent , ea postmodum diligentius explicare 
aique novis inventis augere, in quibusdam celerius , 
in aliis tardius, praterea in quibusdam secundum 
periodos atque tempora majora ab iis qua& sunt ex 
infinito, in quibusdam vero secundum minora. Quo- 
circa et nomina ab inilio non positione facta, sed 
ipsas hominum naturas per singulas nationes pro- 
priis affectas perturbationibus ac propria percipien- 
tes visa, proprie aerem elhniltere, dimissum a pertur- 
bationibus singulis ac visis, ut esset quandoque 
eliam gen(ium per loca differentia. (76) Postmodum 
autem communiter per gentes singulos fuisse imposita 
propria , ut significationes minus ambigua fierent ad se 
invicem breviusque significarentur : quasdam insuper 
res etiamqua non conspiciantur inferendo eos qui earum 
conscii essent commendasse quosdam sonos , eorumque 
alios edidisse coactos , alios vero ralione duce plurima 
ex causa ita interpretatos 6556. Enimvero in meteoris 
qnotum et conversionem ac defecium ortumque et occa- 
sum e£ his similia neque ministerio cujuspiam fieri 
existimandum est et ordinatione sive imperio, qui 
omnem simul beatitudinem et immortalitatem habeat : 
(77) neque enim beatitati conveniunt negotia et. cura 
εἰ ira et gralia, sed infirmitate ac timore et indigentia 
proximorum, ista fiunt : neque rursus ignea quedam 
contor(a, eam beatitudinem consecuta, secundum volun- 
talem hos motus accipere , verum omnem servare de- 
centiam per omnia nomina quc ad hujusmodi ducunt 
noliones , si nihil contrarium ex iis decenti videa- 
tur; alioquin maximam in animis perturbationem 
hujusmodi repugnantia faciet. — Quocirca. secundum 
eas qua ab initio sunt hujusmodi conversionum in 
s?iundi compositione interclusiones oportet opinari et 
necessitatem hanc et ambitum perfici. (78) Sed enim cau- 
sam eorum qua sunt maximi momenti diligenter expo- 
nere physiologie opus esse putandum est, beatitudi- 
nemque in scientia de calestibus corporibus huc ceci- 
disse, el in eo quaenam sint nature que in sublimibus 
hisce spectantur et quecumque his propinqua ad ha- 
rum ezac(am cognitionem conferunt. — Praerea in 


2:2 


£v τοῖς τοιούτοις εἶναι xal τὸ ἐνδεχομένως καὶ ἄλλως 
Y 343? £4 Y AO, : 
πως ἔχειν, ἀλλ᾽ ἁπλῶς μὴ elvat ἐν ἀφθάρτῳ xal ua- 
χαρία φύσει τῶν διάχρισιν ὑποδαλλόντων ἢ τάραγον 
μηθέν, xai τοῦτο xataAa6eiv τῇ διανοία ἔστιν ἁπλῶς 
οὕτως εἶναι. (70) τὸ δ᾽ ἐν τῇ ἱστορίᾳ πεπτωχὸς τῆς 
ὄυσεως xal ἀνατολῆς xat τροπῆς xai ἐχλείψεως xai 
ὅσα συγγενῇ τούτοις μηθὲν ἔτι πρὸς τὸ μαχάριον τῆς 
γνώσεως συντείνειν, ἀλλ᾽ ὁμοίως τοὺς φόδους ἔχειν τοὺς 
ταῦτα χατιδόντας, τίνες δ᾽ ai φύσεις ἀγνοοῦντας xat 
10 τίνες αἱ χυριώταται αἰτίαι, xat εἰ μὴ προύδεσαν ταῦτα, 
γα δὲ xai πλείους, ὅ ὁ θάμόος £x τῆς τού 
τάχα δὲ xai πλείους, ὅταν τὸ θάμόος ἐχ τῆς τούτων 
προκατανοήσεως μὴ δύνηται τὴν λύσιν λαμόανειν xal 
τὴν περὶ τῶν χυριωτάτων οἰχονομίαν. διὸ δὴ xai 
πλείους αἰτίας εὑρίσχομεν τροπῶν χαὶ δύσεων χαὶ ἀνα- 
τολῶν χαὶ ἐχλείψεων χαὶ τῶν τοιουτοτρόπων, ὥςπερ 
χαὶ ἐν τοῖς χατὰ μέρος γινομένοις. (90) καὶ οὐ δεῖ 
νομίζειν τὴν ὑπὲρ τούτων γρείαν ἀχρίθειαν μὴ ἀπει- 
“Ἢ i sp 742 e p 
/ bi A , A /, ^ 
ληφέναι, ὅση πρὸς τὸ ἀτάραχον xai μαχάριον ἡμῶν 
συντείνει. ὥςτε παραθεωροῦντας ποσαχῶς παρ᾽ ἁμῖν 
“- / 
20 τὸ δμοιον γίνεται. αἰτιολογητέον ὑπέρ τε τῶν μετεώρων 
Ll f -- A 
x«i παντὸς τοῦ ἀδήλου, χαταφρονοῦντας τῶν οὔτε τὸ 
μοναχῶς Éyov ἢ γινόμενον γνωριζόντων, οὔτε τὸ πλεο- 
ναχῶς συμθαῖνον χατὰ τὴν ἐχ τῶν ἀποστημάτων φαν- 
τασίαν παραδιδόντων, ἔτι τ᾽ ἀγνοούντων xat. ἐν ποίοις 

25 οὐχ ἔστιν ἀταραχτῆσαι. ἂν οὖν οἰώμεθα καὶ ὡδί πως 
3 ^5 , 4 € / X 3 [κ᾿ J , 1 
ἐνδεμόμενον αὐτὸ γίνεσθαι xat ἐφ οἵοις διιοίως ἐστὶν 
ἀταραχτῆσαι, αὐτὸ τὸ ὅτι πλεοναχῶς γίνεται γνωρί- 
ζοντες, ὥςπερ xàv ὅτι ὡδί πως γίνεται εἰδῶμεν, ἀτα- 
ραχτήσομεν. (si) ἐπὶ δὲ τούτοις ἅπασιν ἐχεῖνο δεῖ 

80 κατανοεῖν, ὅτι τάραχος ὃ χυριώτατος ταῖς ἀνθρωπίναις 
ψυλαῖς γίνεται ἐν τῷ ταῦτα μαχάριά τε δοξάζειν xod 
ἄφθαρτα xal ὑπεναντίας ἔχειν τούτοις βουλήσεις ἅμα 
xoi πράξεις xat αἰτίας, xai ἐν τῷ αἰώνιόν τι δεινὸν xai 
προςδοχᾶν xal ὑποπτεύειν χατὰ τοὺς μύθους, [εἴτε 

, 2 / 3 ^ , 

35 xarà] ταύτην τὴν ἀναισθησίαν τὴν ἐν τῷ τεθνάναι φο- 
ὀουμένους ὥςπερ οὖσαν χατ᾽ αὐτούς, χαὶ ἐν τῷ μὴ 
δόξαις ταῦτα πάσχειν, ἀλλ᾽ ἀλόγῳ γέ τινι παραστάσει" 
ὅθεν μὴ δρίζοντας τὸ δεινὸν τὴν ἴσην ἢ καὶ ἐπιτεταμένην 
ταραχὴν λαιθάνειν τῷ εἰ χαὶ ἐδόξαζον ταῦτα. (53) f 

9 ^" N τ’ 4 , , 9 Li ^ ML 

40 ὃ αταραξία τὸ τουτῶν πάντων ἀπολελύσθαι xat συνε 7 
μνήμην ἔχειν τῶν ὅλων xal χυριωτάτων. ὅύεν [τοῖς] 
πᾶσι προςεχτέον τοῖς παροῦσι xat ταῖς αἰσθήσεσι, κατὰ 
μὲν τὸ χοινὸν ταῖς χοιναῖς, χατὰ δὲ τὸ ἴδιον ταῖς ἰδίαις 
xai πάση τῇ παρούση xaÜ' ἕχαστον τῶν χριτηρίων 

45 ἐναργεία. ἂν γὰρ τούτοις προζςέχωμεν, τὸ ὅθεν ὃ τά- 

^ P4 [d 
px/oc xat 6 φόθος ἐγίνετο, ἐξαιτιολογήσομεν ὀρθῶς xal 
ἀπολύσομεν, ὑπέρ τε μετεώρων αἰτιολογοῦντες χαὶ τῶν 

Ll ΄“Ὸ ipd M 
λοιπῶν τῶν del παρευπιπτόντων xal ὅσα φούεϊ τοὺς 

X 3 , 2 L το» * c IN 
λοιποὺς ἀνθρώπους ἐσχάτως. Ταῦτα cot, ὦ Hgocoxt, 

60 ἔστι χεφαλαιωξδέστατα περὶ τῆς τῶν ὅλων φύσεως ἐπιτε- 

p * D ^ , 
τιημένα" (83) ὥςτ᾽ ἂν γένοιτο οὗτος 6 λόγος δυνατός, 
Ύ ἢ P 
χατεσγέθν, μετ᾽ ἀχριθείας, οἶμαι, ἐὰν μὴ xal πρὸς 
“« “ b j4 “- ὰ , 5 £ , 
ἅπαντα βαδίση τις τῶν χατὰ μέρος ἀχριῤωμαάτων, 
ἀτύγχριτον αὐτὸν πρὸς τοὺς λοιποὺς ἀνθρώπους ἁδρό- 


σ 


3 
- 


BIBA. T. EIIIKOYPOX. 


hujusmodi rebus etiam id esse quod dicifur mullis vo. 
dis et quod quovis modo et quod aliter. dicitur se ha- 
bere, sed. simpliciter nihil esse quidquam in incura- 
plibili ac beata natura eorum qua discretionem suy. 
runt aut perturbationem ullam : et hoc mente lic! 
comprehendere simpliciter ita esse. (79) Porro qud 
ín nolitiam cadit de occasu et ortu et de conversion cc 
defectu et quc his similia sunt , nihil amplius ad bea 
tudinem scientie conferre , sed similiter habere mem 
eos qui ἰδία perspexerinl , quemam vero nature sat 
nesciunt et qucenam causc vel maxime rata, οἱ καὶ 
h«c non prius cognovissent , fortasse autem etiam pls- 
fres,quum pavor, quanquam his antea recte percey/s, 
nequeat dissipari secundum dispositionem eorum quz 
sunt maximi momenti. Idcirco e£ plures incenun 
causas conversionum et occasus et ortus et defectus e 
hujusmodi sicul el in iis que particulatim funt.:si 
Atqui existimandum non esl traciationem horum dii- 
gentiam non accepisse, quanta possit ad tranquillitatem 
nostram beatitudinemque conferre. Itaque quan per 
transitum in(uentes quoties apud nos simulitudo sl 
de ratione celestium omnisque incerti disserendux 
est, eos aspernando qui neque id sciunt quod uno nob 
se habet aut fi , neque quod multis contingat modis »- 
cundumimaginationemez recessibus reddunt, ignorast- 
que praterea in quibus non liceat perturbari. Sij 
tur arbitramur etiam hoc modo id fieri posse ct i 
quibus similiter perturbatione licet vacare, ipsum 44 
multis fiat modis non ignorantes, quemadmodum elim 
si quod ita se habeat noverimus ; perturbatione cuite 
bimus. (81) Ad hcc omnia illud oportet intelligere, 
quod, perturbatio humanis animis maxime propa jt 
in eo quod hec et beata opinentur et incorruptibilia el 
una contrarias his voluntates habean et actionesel ent. 
sas, et sempilernum malum esse aliquid secundum. 
Jabulas et sperent et suspicentur, hanc prizalsta 
sensus qu in morle est meluentes ac si ad ipsos pr. 
Lineat el in eo quod. non opinionibus ista patiaatur, 
verum quadam a ratione aversa animi induchost : 
unde qui non definiant malum equam sive etiam d 
jorem perturbationem capere, quasi h«c opmaoroe 
tur. (82) Porro hujusmodi perturbationis vacatio ^il 
his omnibus evadere liberum et absolutum , perpe'uct 
que omnium eL eorum quad sunt maximi momenti sf 
tare memoriam. Quocirca omnibus inherendum αἱ 
praesentibus ac sensibus, communi quidem ratione cv 
munibus, propria vero propriis , ac presenti omni pf?! 
singula judicia evidentia: Si enim hisce intendcrimt$ 
id unde perturbatio metusque fiebat, habita reca rte 
tione inveniemus atque solvemus , deque celestibus 4; 
reliquis quee semper incidunt quaeque mazimopt 
terrent. reliquos. homines, causas afferentes. — Ut€ 
tibi, o Herodote, de natura omnium summatim nt 
strinzimus, (33) ut, si vires obtineat hic sermo dil, 
terque memoria retineatur, etiamsi quis non ad on 
per partes pervestiganda se dederit , incomparalilra 
(amen eum opiner Jirmitatem atque constantiam ad «t 








LID. X. EPICURUS. 


τὰ λήψεσθαι. — xal γὰρ xxl χαθαρὰ ἀφ᾽ ἑαυτοῦ 
κέσει πολλὰ τῶν χατὰ μέρος ἐξηχριδωμένων χατὰ 
ν ὅλην πραγματείαν fitv, καὶ αὐτὰ τοῦτα ἐν μνήμη 
[ord - , , . 
ἤξενα συνεχῶς βοηθήσει. τοιαῦτα yap ἐστιν ὥςτε 
τὶ τοὺς τὰ χατὰ μέρος ἤδη ἐξαχριθοῦντας ἱχανῶς ἣ 


εἰ τελείως, εἰς τὰς τοιαύτας ἀναλύοντας ἐπιδολάς, τὰς 
λείστας τῶν περιοδεχῶν ὑπὲρ τῆς ὅλης φύσεως ποιεῖ- 
αι, ὅσοι δὲ μὴ παντελῶς αὐτῶν τῶν ἀποτελειουμένων 
τούτων εἰσίν, ἢ χατὰ τὸν ἄνευ φθόγγων τρόπον, τὴν 
a2 νοήματι περιοδείαν τῶν χυριωτάτων πρὸς γαληνι- 
45v ποιοῦνται. 


μι ^ 
ι ὍΣ 
o^ 


t 
δὲ τῶν μετεώρων ἥδε. 
Ἐπίχουρος Πυθοχλεῖ εὖ πράττειν. 


84. Κλέων δ περικαλλὴς τὴν παρὰ σοῦ μοι ἤἥνεγχεν 
κιστολὴν ἐν f φιλοψρονούμενός τε περὶ ἡυᾶς διετέλεις 
Tun; τῆς ἡμετέρας περὶ σεαυτὸν σπουδῆς χαὶ οὐχ ἀπι- 
ἄνως ἐπειρῶ μινημονεύειν τῶν εἰς μαχάριον βίον συν- 
εἰνόντων διαλογισμῶν" ἐδέου τε σεαυτῷ περὶ τῶν με- 
τώρων σύντομον καὶ εὐπερίγραφον διαλογισμὸν ἀπο- 
vetant, ἵνα ῥᾳδίως μνημονεύῃς" τὰ γὰρ ἐν ἄλλοις ἡμῖν 

/214u£va. δυςμνυημόνευτα εἶναι, * χαίτοι ὡς ἔφης 
viejo αὐτὰ βαστάζειν. ἡμεῖς δ᾽ ἡδέως τε σοῦ τὴν 
ἔγσ ἀπεδεξάμεθα xal ἐλπίσιν ἡδείαις συνεσχέθημεν. 
μὴ γράψαντες οὖν τὰ λοιπὰ πάντα συντελοῦμεν ἅπερ 
ἤϊωσας, πολλοῖς xat ἄλλοις ἐσόμενα γρήσιμα τὰ δια- 
γίσματα ταῦτα͵, xat μάλιστα τοῖς νεωστὶ φυσιολογίας 
μπρίου γεγευμένοις xal τοῖς εἰς ἀσχολίας βαθυτέρος 
:ὧν ἐγχυχλίων τινὸς ἐμπεπλεγμένοις, χαλῶς δὴ αὐτὰ 
κάλαύς xal διὰ μνήμης ἔων ὀξέως αὐτὰ περιόδευε 
μτὰ τῶν λοιπῶν ὧν ἐν τῇ μιχρᾷ ἐπιτομῇ πρὸς Ἣρό- 
Mov ἀπεστείλαμεν. Πρῶτον μὲν οὖν μὴ ἄλλο τι τέλος 
x τῆς περὶ μετεώρων γνώσεως y εἴτε χατὰ συναφὴν 
ἱεγοιχένων εἴτ᾽ αὐτοτελῶς. νομίζειν δεῖ εἶναι ἥπερ 
ἱπαρατίαν xal πίστιν βέβαιον, χαθάπερ xai ἐπὶ τῶν 
ἰοιπῶν: (56) μήτε τὸ ἀδύνατον παραδιάζεσθαι μήθ᾽ 
5v χατὰ πάντα τὴν θεωρίαν ἔχειν Ἃ τοῖς, περὶ 
ἴων λόγοις ἢ τοῖς χατὰ τὴν τῶν ἄλλων φυσικῶν 
τροθλημάτων κάθαρσιν, οἷον ὅτι τὸ πᾶν σῶμα xal 
ἱναφὴς φύσις ἐστὶν 7| ὅτι ἄτομα στοιχεῖα xal πάντα 
τὰ τοιαῦτα ὅσα μοναχὴν ἔ ἔχει τοῖς φαινομένοις συμ- 
γωνίαν, ὅπερ ἐπὶ τῶν μετεώρων οὐχ ὑπάρχει" ἀλλὰ 
αὐτά γε πλεοναχὴν ἔχει καὶ τῆς γενέσεως αἰτίαν καὶ 

τς οὐσίας ταῖς αἰσθήσεσι σύμφωνον κατηγορίαν, οὐ 
fip x11 ἀξιώματα xev& xat νομοθεσίας φυσιολογητέον, 
0) ὡς τὰ φαινόμενα ἐχχαλεῖται " (87) οὐ γὰρ δὴ ἰδιο-- 
μγίας xal χενῆς δόξης ὃ βίος ἡμῶν ἔχει χρείαν, ἀλλὰ 
τῷ ἀβορύδως ἡμᾶς ζῆν. πάντα μὲν οὖν γίνεται ἀσεί- 
(τος χατὰ πάντων, χατὰ πλεοναχὸν τρόπον ἐχκαθαι- 
“μένων συμφώνως τοῖς φαινομένοις, ὅταν τις τὸ πι- 
ino) ᾿λογούμενον ὑπὲρ αὐτῶν δεόντως καταλίπῃ. ὅταν 
G τις τὸ μὲν ἀπολίπη , τὸ δὲ ἐκόάλῃ ὁμοίως σύμφωνον 
ὃν τῷ φαινομένῳ , δῆλον ὅτι xal ἐχ παντὸς ἐχπίπτει 

DIOGENES, 


. consenlientem. 


273 


feros homines adeph'urum. | . Nam et ex se ipsoin lucem 
proferct multa corum qu'e per partes a nobis accurate 
erposita sunt in «universa tractatione , alque hec ipsa 
snandata memorie perpetuo emolumento erunt, Sunt 
enim hujusmodi ut ii quoque qui jam particularia sa- 
tis accurate aut etiam perfecte perspexerint , ad hujus- 
cemodi intuentes notitias plurimos possint de tota na- 
tura tractatus facere. Quicumque autem non prorsus 
pervenerint ez his ad perfectionem, vel nulla viva voce, 
citam lectionem eorum quae sunt omnium maximi ad 
tranquillitatem momenti facient. 


: μέν ἔστιν αὐτῷ ἐπιστολὴ περὶ τῶν φυσιχῶν. 2 Εἰ ista quidem de naturalibus ejus epistola. Sequitur 


de meteoris ἤφροζο : 


E picurus Pythocli bene agere. 


84. Reddidit mihi Cleon formosus abs te epistolam , 
in qua nos fovere atque diligere persistis, digne pro 
nostro in le studio, et haud inepte earum meminisse 
niteris quc ad beatam vitam ducunt rationum ; preca- 
risque μὲ tibi de meleoris brevem mittam erplicatuque 
facilem tractatum quo facilius memoria teneas : ea 
quippe quc in aliis scripsimus difficillime teneri memo- 
ria * quamvis, ut ais, continue ea feras. Nos autem per- 
libenter preces ad misimus tuas ac jucunda spe fruimur. 
(85) Itaque omnia qua postulasti perscripsimus, mul- 
tis eL aliis emolumento futuras rationes , et iis maxime 
qui nuper germanam natura ralionem dégustarunt , 
his item qui alicujus officiorum vulgarium sunt gra- 
vioribus curis impliciti. Ea igitur recte percipe man- 
dataque memoric acriter revolve cum ceteris qua in 
brevi Epitome ad. Herodotum misimus. Primum igitur 
nullumalium aliquem finem celestium corporum scien- 
Lic? , sive per connexionem sive absolute dicantur, pro- 
positum esse putandum est , quam per(urbalionis va- 
cationem ac probationem certam , sicuti et in reliquis ; 
(86) neque quod sit impossibile vi pro(rudi neque specu- 
lationem habere per omnia similem aut his libris quos 
de vilis scripsimus , sive iis quos de reliquarum natu- 
ralium quastionum explicatione, puta quod univer- 
sum corpus el impalpabilis natura sit ; sive quod indi- 
visibilia elemen!a et omnia hujusmodi quc unicam cum 
iis qua videntur concordiam habent , quod in meteoris 
non est; verum ista quidem multiplicem habent gene- 
rationis causam subslantiaque explicationem sensibus 
Neque enim secundum  enunciationes 
vanas legumque decreta de natura disserendum , sed 
sicut ea qua videntur hortantur : (87) neque enim sin- 
gularibus opinionibus inanibusque decretis vita nostra 
indiget, sed f tranquille ac secure vivamus. Omnia 
igitur immobili ac stabili ratione fiunt in omnibus, 
quando mulliplici ratione iis quc apparent concordi- 
ter explicantur, quum quis quod probabiliter de iis di- 
citur, ut oportet , reliquerit. Quum vero quispiam hoc 
quidem omiserit, hoc autem ejecerit , quod eque ei quod 

18 


214 


φυσιολογήματος, ἐπὶ δὲ τὸν μῦθον χαταρρεῖ. σημεῖα 
δέ τινα τῶν ἐν τοῖς μετεώροις συντελουμένων φέρει τῶν 
παρ᾽ ἡμῖν τινα φαινομένων ἃ θεωρεῖται ἢ ὑπάρχει, καὶ 

οὐ τὰ ἐν τοῖς μετεώροις φαινόμενα " ταῦτα γὰρ οὐχ ἐνδέ- 

b χεται πλεοναχῶς γενέσθαι. (88) τὸ μέντοι φάντασμ᾽ 
ἕχάστου τηρητέον xal ἐπὶ τὰ συναπτόμενα τούτῳ διαιρε- 
τέον, ἃ οὐχ ἀντιμαρτυρεῖται τοῖς παρ᾽ ἡμῖν γινομένοις 
πλεοναχῶς συντελεῖσθαι. Κόσμος ἐστὶ περιοχή τις 
οὐρανοῦ ἄστρα τε χαὶ γῆν xal πάντα τὰ φαινόμενα 
10 περιέχουσα, ἀποτομὴν ἔχουσα ἀπὸ τοῦ ἀπείρου xal 
χαταλήγουσα ἐν πέρασιν ἢ ἀραιῷ T] πυχνῷ ἢ ἐν περια- 
γομένῳ ἢ ἐν στάσιν ἔχοντι xal στρογγύλην 1) τρίγωνον 

ἢ οἱανδήποτε περιγραφήν. πανταχῶς γὰρ ἐνδέχεται" 
τῶν γὰρ φαινομένων οὐδὲν ἀντιμαρτυρεῖ τῷδε τῷ κόσμῳ, 

I6 ἐν ᾧ λῆγον οὖχ ἔστι χαταλαθεῖν, καὶ οὗ λυομένου πάντα 
τὰ ἐν αὐτῷ σύγχυσιν λήψεται. (80) ὅτι δὲ καὶ τοιοῦτοι 
xócuot εἰσὶν ἄπειροι τὸ πλῆθος ἔστι χαταλαθεῖν, xal 
ὅτι ὃ τοιοῦτος δύναται χόσμος γίνεσθαι xal ἐν χύσμῳ 
καὶ μεταχοσμίῳ, ὃ λέγομεν μεταξὺ χόσμων διάστημα, 
30 ἐν πολυχένω τόπῳ χαὶ οὐχ ἐν μεγάλῳ εἰλιχρινεῖ xol 
ἀχένῳ, καθάπερ τινές φασιν, ἐπιτηδείων τινῶν σπερ- 
μάτων ῥυέντων ἀφ᾽ ἑνὸς χόσμου ἢ μεταχοσμίου 7) xal 
ἀπὸ πλειόνων χατὰ μιχρὸν προςθέσεις τε xal διαρ- 
ὑρώσεις xai μεταστάσεις ποιούντων ἐπ᾽ ἄλλον τόπον, 
25 ἂν οὕτω τύχη, xai ἐπαρδεύσεις ἔχ τινων ἐχόντων ἐπι- 
τηδείους ἕως τελειώσεως xal διαμονῆς, ἐφ᾽ ὅσον τὰ 
ὑπούληθέντα θεμέλια τὴν προςδοχὴν δύναται ποιεῖσθαι. 
(90) οὐ γὰρ ἀθροισμὸν δεῖ μόνον γενέσθαι οὐδὲ δῖνον 
ἐν ᾧ ἐνδέχεται χόσμον γίνεσθαι χενῷ χατὰ τὸ δοξαζό- 
30 ἅενον ἐξ ἀνάγχης, αὔξεσθαί θ᾽ ἕως ἂν ἑτέρῳ προς- 
χρούσῃ, χαθάπερ τῶν φυσιχῶν χαλουμένων φησί τις" 
τοῦτο γὰρ μαχόμενόν ἐστι τοῖς φαινομένοις. ἥλιός τε 
xal σελήνη xat τὰ λοιπὰ ἄστρα xai ὅσα " γε δὴ σώζει, 
οὐ χαθ᾽ αὑτὰ γενόμενα ὕστερον ἐμπεριελαμδάνεθ᾽ ὑπὸ 
36 τοῦ χύσμου., ἀλλ᾽ εὐθὺς διεπλάττετο xal αὔξησιν ἐλάμ- 
θανεν, δμοίως δὲ xal γῇ xat θάλαττα, χατὰ προσχρίσεις 
xai δινήσεις λεπτομερῶν τινων φύσεων ἧτοι πνευμα- 
τικῶν ἢ πυροειδῶν 7| συναμφοτέρων' xal γὰρ ταῦτα 
οὕτως jj αἴσθησις ὑποθάλλει. (91) τὸ δὲ μέγεθος τοῦ 
40 ἡλίου τε χαὶ τῶν λοιπῶν ἄστρων κατὰ μὲν τὸ πρὸς ἡμᾶς 
τηλιχοῦτόν ἐστιν ἡλίχον φαίνεται " (Toro xal ἐν τῇ 
ἑνδεχάτη περὶ φύσεως. « Εἰ γάρ, φησί, τὸ μέγεθος 
διὰ τὸ διάστημα ἀπούεθλήχει, πολλῷ ἂν μᾶλλον τὴν 
χρόαν. ») ἄλλο γὰρ τούτῳ συμμετρότερον διάστημα 
45 αὐθέν ἐστι" χατὰ δὲ τὸ xac αὐτὸ ἦτοι μεῖζον τοῦ Ópto- 
μένου 1| ἔλαττον μιχρῷ 7| τηλικοῦτον ἡλίκον ὁρᾶται" 
οὕτω γὰρ xat τὰ παρ᾽ ἡμῖν πυρὰ ἐξ ἀποστήματος θεο»- 
ρούμενα χατὰ τὴν αἴσθησιν θεωρεῖται. χαὶ πᾶν δὲ τὸ 
εἰς τοῦτο τὸ μέρος ἔνστημα ῥᾳδίως διαλυθήσεται,, ἐάν 
b0 τις τοῖς ἐναργήμασι προςέχη, ὅπερ ἐν τοῖς περὶ φύσεως 
θιθλίοις δείκνυμεν. (02) ἀνατολαὶ xai δύσεις ἡλίου 
xal σελήνης xa τῶν λοιπῶν ἄστρων xai xat' ἄναψιν 
γίνεσθαι δύνανται xal χατὰ σόέσιν, τοιαύτης οὔσης πε- 
ριστάσεως. — xat χαθ᾽ ἑτέρους δὲ τρόπους, ὥςτε τὰ 


BIBA. I. ἘΠΙΚΟΥ͂ΡΟΣ. 


videlur consonum est , eum profecto conslal omni nain. 
ra excidisse ratione alque ad fabulas esse deroluium. 
Signa vero quedam eorum que in supernis consun- 
mantur ferunt quedam ez iis qua nobis appare! , 
qua quidem inspiciuntur aut sunt ; non autem ea que 
ín supernis apparent : hac enim non possunt nul: 
modis fieri. (88) Singulorum vero visum observaxdan 
est atque in ea qua illi conjuncta sunt dicidendys, 
quibus minime reclamatur per ea qua apud us faut 
quin plurimis modis perficiantur. — Mundus esl celi 
quaedam continentia stellas et terram el qua rida. 
tur omnia continens, abscissionemque ez infinito hab: 
atque in finem desinens sive rarum site densum , ov 
án eum qui circumagitur aut qui stabilitatem kakt 4 
rotundam aut triangularem aut quamcumque cirom 
scriptionem : omnibus quippe modis fieri potest, quaw^ 
eorum qua videntur nihil obsistit mundo huic, in qw 
Jinem comprehendere nequimus , et quo soluto que υ 
illo sunt omnia confusionem accipient. (88) Quod av- 
tem et hujusmodi mundi sunt infiniti multitudine c- 
ligi potest , et quod talis fieri mundus potest in msi 
et intermundio, quod intervallum dicimus inter mun. 
dos , in loco vacui pleno et non in magno, puro eva 
vacuo, quemadmodum aiunt quidam , idencorum qw- 
rundam seminum, qua ab uno mundo sive intermundo 
f'uxerunt, sive etiam a pluribus sensim adjeclionesse 
et compositiones atque migrationes facientibus in locum 
alium, si sic contigerit , et irrigationes ex quibusdam 
opportunas habentibus quoad consummentur accipiaa"- 
que constantiam, in quantum. subjecta fundas 
receptionem efficere possunt. (90) Non enim coxre- 
nen fieri oporlet solum neque vertiginem in eo ton 
in quo mundus fieri polest secundum id quod er nts 
sitate putatur, augerique tam diu quoad alterum offa- 
dat, ut ait quispiam ex iis qui physici vocantur : kx 
enim iis qua videntur repugnans est. Sol ilem el luna c 
sidera celera et quecumque non ipsa per se facta post" 
snodum a mundo comprehensa sunt, sed s(alim untrsa 
Jormam et incrementum ceperunt, similiterque lerra ci 
mare, per ad mixtiones et vertigines quarundam (enubei 
partibus constantium naturarum sive spiritalium st? 
ignis pra;/ferentium speciem sive utrorumque simul  «' 
hec enim ita suggerit sensus. (91) Porro solis celer* 
rumque siderum magnitudo, si quidem ex nobis sp- 
clentur, tanta est quanta videtur : (Hoc etiam in un&- 
cimo de Natura diiit. Nam si, inquit, magnituducs 
intervalli ratione amisisset , longe profecto magis coc 
rem. ) namque alia huic convenientior distantia nsli: 
ceterum si ex se ipso consideratur, sive major est quam 
videtur sive paullo minor sive l(antus quantus videiur : 
ita enim et quce apud nos ignea ez intervallo cernuntur, 
per sensum conspiciuntur. Omnis autem in hanc par 
tem inslantia solvetur facile, si quis rebus ceris u- 
tendat , quod in libris de Natura monstravimus. 5o 
Ortus et occubitus solis ac lunc siderumque celerorum 
et per incensionem et exstinctionem fieri possunt, quim 
lulis sil circumstantia. Sed etiam aliis modis , ea q95 








LID. X. EPICURUS. 215 


ποπειργιέν᾽ ἀποτελεῖσθαι" οὐδὲν γὰρ τῶν φαινομένων 
ανγτὶ μαρτυρεῖ, χατ᾽ ἐμφάνειάν θ᾽ ὑπὲρ τς καὶ πάλιν 
ἐπιπρόσθησιν τὸ προειρημένον δύναιτ᾽ ἂν συντελεῖσθαι" 
οὐδὲν γάρ τι τῶν φαινομένων ἀντιμαρτυρεῖ. τάς τε 
,χινήσεις αὐτῶν οὐχ ἀδύνατον μὲν γίνεσθαι χατὰ τὴν 
τοῦ ὅλου οὐρανοῦ δίνην, ἢ τούτου υὑὲν στάσιν, αὐτῶν ὃ: 
δίνην, χατὰ τὰν ἀρχῆθεν ἐν τῇ τοῦ χόσμου γενέσει 
ἀΥΧΎΧΥΝ ἀπογεννηθεῖσαν ἐπ᾿ ἀνχτολῇ , (en) εἶτα τῇ 
ἡερμασία xac τιν᾽ ἐπινέμησιν τοῦ πυρὸς ἀεὶ ἐπὶ τοὺς 
υ S τόπους ἰόντος. τροπὰς ἡλίου χαὶ σελήνης ἐνδέ- 
ται μὲν γίνεσθαι χατὰ λόξωσιν οὐρανοῦ, οὕτω τοῖς 
γ} vot χατηναγχκασμένου" ὁμοίως δὲ xai xaz' ἀέρος 
ἀντέξζωσιν, ἢ καὶ ὕλης ἀεὶ ἐπιτηδείας τῆς uiv ἐγομένης 
ἐμπιπραμένης, τῆς δὲ χαταλιπούσης, 7 χαὶ ἐξ ἀργῆς 
$ τοιαύττν δίνην χατειλγηθῆναι τοῖς ἄστροις τούτοις, ὥςθ᾽ 
οἷόν θ᾽ ἕλικα χινεῖσθαι. πάντα γὰρ τὰ τοιαῦτα xal τὰ 
οὐτοις συγγενῇ οὐθὲν τῶν ἐναργημάτων διαφωνεῖ, ἐάν 
τις dd ἐπὶ τῶν τοιούτων μερῶν ἐχόμενος τοῦ δυνατοῦ 
εἰς τὸ σύμφωνον τοῖς φαινομένοις ἕχαστον τούτων δύ-- 
vin ἀπάγειν, "us 996 ούμενος τὰς ἀνδραποδώδεις τῶν 
ἀστρολόγων τεγνιτείας. (91) χενώσεις τε σελήνης χαὶ 
πάλιν συμπληρώσεις χαὶ χατὰ στροφὴν τοῦ σώματος 
τούτου δύναιντ᾽ ἂν γίνεσθαι καὶ χατὰ σχηματισμοὺς 
ἀέρος ὁμοίως, ἔτι τε xal χατ᾽ ἐπιπροσθήσεις xal κατὰ 
Ὁ πάντας τούπους, χαθ᾽ οὖς xat τὰ παρ᾽ ἡμῖν φαινόμενα 
ἐχχαλεῖται εἰς τὰς τούτου τοῦ εἴδους ἀποδόσεις, ἐὰν μή 
τις τὸν μοναγῇ τρόπον κατηγαπηχὼς τοὺς ἄλλους ὡς 
χενοὺς ἀποδοκιμάζι, , o0 τεθεωρηχὼς τί δυνατὸν dv- 
ῃρώπῳ θεωρῆσαι xai τί ἀδύνατον, xal διὰ τοῦτ᾽ ἀδύ-- 
W ytz2 θεωρεῖν ἐπιθυμῶν. ἔτι τ᾽ ἐνδέχεται τὴν σελήνην 
ἐξ ἑαυτῆς ἔχειν τὸ φῶς, ἐνδέχεται δὲ xat ἀπὸ τοῦ ἡλίου" 
15) xai γὰρ παρ᾽ ἡμῖν θεωρεῖται πολλὰ μὲν ἐξ ἑαυτῶν 
ἔγοντα, πολλὰ δ᾽ ἀφ᾽ ἑτέρων. καὶ οὐθὲν ἐμ ποδοστατεῖ 
τῶν ἐν τοῖς μετεώροις φαινομένων, ἐάν τις τοῦ πλεοναγ οὗ 
5 τρόπου del ανήμην ἔχη, xai τὰς ἀχολούθους αὐτῷ 
ὑποθέσεις ἅμα xat αἰτίας συνθεωρῇ καὶ μὴ ἀναύλέπων 
εἰς τὰ ἀναχόλουθα ταῦτα χαταρρέπη ἄλλοτ᾽ ἄλλως ἐπὶ 
τὴν μονχγὸν τρόπον. ἢ δ᾽ ἔμφασις τοῦ προςώπου ἐν 
αὐτῇ δύναται μὲν γίνεσθαι xal χατὰ παραλλαγὴν 
Ὁ τρῶν xv xat. ἐπιπρόσθησιν xai χατὰ πάντας τρόπους 
77" ἂν θεωροῖντο τὸ σύμφωνον τοῖς φαινομένοις χε- 
χτγμένοι, (96) ἐπὶ πάντων γὰρ τῶν μετεώρων τὴν 
τοιαύτην (αἰτίαν) ἰχνεύειν οὐ προθετέον᾽ ἀεὶ γάρ τις 
java τοῖς ἐναργήυμασιν οὐδέποτε δυνήσεται ἀτα- 
EET. Ὑνησίου μεταλαθεῖν. ἔχλειψις ἡλίου xal σε- 
HET δύναται μὲν γίνεσθαι xal χατὰ σύέσιν, χαθάπερ 
Xx παρ᾿ ἡμῖν τοῦτο θεωρεῖται γινόμενον' xat δὴ xai 
x1- ἐπιπρόσθησιν ἄλλων τινων, ἢ γῆς ἢ οὐρανοῦ 7| τινος 
ἑτέρου τοιούτου. χαὶ ὧδε τοὺς οἰχείους ἀλλήλοις τρό- 
ποὺς συνθεωρητέον xxi τὰς Gua συγχυρήσεις τινῶν 
“τὶ οὐκ ἀδύνατον γίνεσθαι. (Ἔν 33 τῇ δυωδεχάτη 
περὶ ούσεως ταῦτα λέγει, καὶ τὸν ἥλιον ἐχλείπειν σε- 
λήνης ἐπισχοτούσης, σελήνην δὲ τοῦ τῆς γῆς σχιάσμα- 
τος" ἀλλὰ xad xav! ἀναχώρησιν. (07) τοῦτο δὲ x«l 


ὦ 


Hy 


preediximus perfici possunt : nihil enim eorum que vi- 
dentur obluctatur. Per apparentiam quoque super 
lerra el rursum per oppositionem quod prcediximus 
confici posset : nihil enim refragatur quidquam eorum 
que cernuntur. Ipsorum quoque motus non quidem 


Jieri impossibile secundum verliginem tolius cceli sive 


secundum ipsius quidem quietem , horum vero vertigi- 
nem , secundum eam qua ab inilioin generatione mundi 
genita est ad ortum necessitatem, (93) deinde calore per 
quandam ignis distributionem semper ad loca qua 
deinceps sunt tendentis. Conversiones solis ac lunc 
fieri quidem possunt per obliquum coli , ita temporum 
necessitate coacli ; similiter et secundum aeris obsisten- 
tiam, sive eliam malerie semper apí(c , que partim 
proxima inflammetur, partim vero deficial ; potuit etiam 
ab initio vertigo hujusmodi istis illigari sideribus, ut 
in gyrum moveantur. | Cuncia enim hujusmodi atque 
his similia nihil ab evidentibus rebus dissentiunt , si 
quis semper $n hujusmodi partibus possibili adharens 
horum singula ad eorum qua videntur consonantiam 
possit adducere , nihil metuens serviles astrologorum 
artes. (94) Evacuationesque lunc ac rursus impletio- 
nes et. secundum conversionem hujusce corporis fieri 
profecto possint , itidem et secundum figurationes aeris 
similiter ; ilem et secundum oppositiones ef omnes alios 
modos , per quos οί ea quo apud nos apparent evocan- 
tur ad hujusmodi speciem reddendam , nisi forte quis 
ttnico illo modo contentus reliquos ut vanos repudiet, 
neque contemplando quid possit homo contemplari 
et quid non possit, atque ideo impossibilia contemplari 
cupiens. | Preterea, possibile est lunam ez se ipsa ha- 
bere lumen, possibile item et a sole mutuari : (95) nam 
οἱ apud nos multa cernuntur que ex se ipsis habeant, 
mulla item qua ab aliis.  Nihilque impedit eorum 
que in calestibus videntur, si quis multiplicis rationis 
semper memoriam habea!, consequentiaque ipsi funda - 
snenta et causas simul inspiciat et non respiciens ad hec 
qt non consequuntur delabatur alias aliter in illum 
unicum modium. | Porro faciei manifestatio fieri quidem 
in ipsa potes( et per immutationem parlium et per op- 
positionem modisque omnibus quotquot cernuntur cum 
his qua: apparent concordiam habere. (96) Nempe non 
in omnibus meteoris hujusmodi ralionem invesligare 
velle oportet : nam qui semper evidenti repugnat, nun- 
quam vera tranquillitate polerit frui. Solis ac lune 
defectus polest quidem fieri et per exstinctlionem, quem- 
admodum εἰ apud nos hoc fieri videmus ; porro per 
oppositionem quorundam aliorum, aut terre aut cceli 
aut cujuslibel allerius ejusmodi. Alque ita aptos inter 
sese modos considerandum es! οἱ conjunctos fieri casus. 
impossibile non esse. ( In duodecimo autem de Natura 
hec dicit, obumbrante ]una solem, lunam vero terrie 
umbra se opponente deficere; verum eliam secundum re- 
cessum. (97) Hoc vero et Epicureus Diogenes in primo 
15, 


216 


Διογένης 6 ᾿Επιχούρειος ἐν 47, πρώτη τῶν ἐπιλέκτων.) 
ἔτι τε τάξις περιόδου χαθάπερ ἔνια xal παρ᾽ fiiv τῶν 
τυγόντων γίνεται λαμδανέσθω καὶ fj θεία φύσις πρὸς 
ταῦτα μηδαμῇ προςαγέσθω, ἀλλ᾽ ἀλειτούργητος δια- 
τηρείσθω xai ἐν τῇ πάσῃ μαχαριότητι, ὡς εἰ τοῦτο μὴ 
πραχθήσεται, ἅπασα fj περὶ τῶν μετεώρων αἰτιολογία 
ματαία ἔσται' χαθάπερ τισὶν ἤδη ἐγένετο οὐ δυνατοῦ 
τρόπου ἐφαψαμένοις, εἰς δὲ τὸ μάταιον ἐχπεσοῦσι τῷ 
χαῦ᾽ ἕνα τρόπον οἴεσθαι γίνεσθαι μόνον τούς τ᾽ ἄλλους 
ef A A "^ , f? Y M 
lU ἅπαντας τοὺς κατὰ τὸ ἐνδεχόμενον ἐχθάλλειν, εἴς τε τὸ 
ἀδιανόητον φερομένοις χαὶ τὰ φαινόμενα ἃ δεῖ σημεῖα 
ἀποδέχεσθαι μὴ δυναμένοις συνθεωρεῖν. (08) μήχη 
γυχτῶν. xat ἡμερῶν παραλλάττειν xal παρὰ τὸ ταχείας 
ἡλίου χινήσεις γίνεσθαι xal πάλιν βραδείας ὑπὲρ γῆς 
15 παρὰ τὰ μήχη τόπων παραλλάττοντα " xal τόπους τι- 
e [4 A N? € , 

v&c περαιοῦσθαι τάχιον ἢ xat βραδύτερον, ὡς xal παρ 
$uiv τινα θεωρεῖται, οἷς συμφώνως δεῖ λέγειν ἐπὶ τῶν 
μετεώρων. οἱ δὲ τὸ ἕν λαμδάνοντες τοῖς τε φαινο- 
μένοις μάχονται xal τοῦ τί δυνατὸν ἀνθρώπῳ θεωρῇ - 
30 σαι διαπεπτώχασιν. ἐπισημασίαι δύνανται γίνεσθαι 
καὶ χατὰ συγχυρήσεις χαιρῶν, χαθάπερ ἐν τοῖς ἐμφα-- 
νέσι παρ᾽ ἡμῖν ζώοις, xal παρ᾽ ἕτερα, ὡςεὶ xai ἀέρος 
μεταδολήν" ἀμφότερα γὰρ ταῦτα οὐ μάχεται τοῖς φαι- 
νομένοις" (99) ἔτι δὲ ποίοις παρὰ τοῦτ᾽ 7) τοῦτο τὸ αἴτιον 
35 γίνεται οὐχ ἔστι συνιδεῖν. νέφη γίνεσθαι xat συνίστα- 
Güxt δύναται xal παρὰ πιλήσεις ἀέρος καὶ πνευμάτων 

ἢ N *, , $4 } 

συνώσεις, χαὶ παρὰ περιπλοχὰς ἀλληλούχων ἀτόμων 

/ 3 Ἁ ^ , M N , 
xal ἐπιτηδείων εἰς τὸ τοῦτο τελέσαι, xal χατὰ Deuud- 

4 , ^ eM? b! v 
των συλλογὴν ἀπὸ τε γῆς xai ὑδάτων xai χατ᾽ dÀ- 
3u λους δὲ τρόπους πλείους αἱ τῶν τοιούτων συστάσεις οὐχ 
, " - γα 8) 03,9 109 n ] 
ἀδυνατοῦσι συντελεῖσθαι. ἤδη δ᾽ ἀπ᾽ αὐτῶν ἢ μὲν 
θλιθομένων, 7j δὲ μεταδαλλόντων ὕδατα δύναται συν- 
τελεῖσθχι. (τ00) ἔτι δὲ ῥεύματα xar! ἀποφορὰν ἀπ᾽ 
ἐπιτηδείων τόπων δι΄. ἀέρος χινουμένων, βιαιοτέρας 
35 ἐπαρδεύσεως γινομένης ἀπὸ τινων ἀθροισμάτων, ἐπιτὴ- 
δείων εἰς τὸ τας ἐπιπέι ντὰς ἐνδέχεται 

εἴων εἰς τὰς τοιαυτας ἐπιπέμψεις. βρο τας ἐνὸέχ 

I4 Led Ὁ [ord 
γίνεσθαιχαὶ χατὰ πνεύματος ἐς τοῖς χοιλώμασι τῶν νεφῶν 
ἀνείλησιν, καθάπερ ἐν τοῖς ἡμετέροις ἀγγείοις, χαὶ παρὰ 
πυρὸς πεπνευματωμένου βόμθον ἐν αὐτοῖς, xal χατὰ 
40 ῥήξεις δὲ νεφῶν xat διαστάσεις, xal χατὰ παρατρίψεις 
δὲ νεφῶν xal κατάξεις πῆξιν εἰληφότων χβυσταλλοειδῇ. 
χαὶ τὸ ὅλον. καὶ τοῦτο τὸ μέρος πλεοναχῶς γίνεσθαι 
λέγειν ἐχχαλεῖται τὰ φαινόμενα. (101) xat ἀστραπαὶ δ᾽ 
ὡςαύτως γίνονται κατὰ πλείους τρόπους" xat γὰρ χατὰ 
45 παράτριψιν καὶ σύγχρουσιν νεφῶν ὁ πυρὸς ἀποτελεστιχὸς 
σχηματισμὸς ἐξολισθάνων ἀστραπὴν γεννᾷ, xal χατ᾽ 
ἐχριπισμὸν ἐχ τῶν νεφῶν ὑπὸ πνευμάτων ἃ τὴν λαυ- 
πηδόνα ταύτην παρασχευάζει" xal xav ἐχπιασμόν, 
θλίψεως τῶν νεφῶν γινομένης, εἴθ᾽ ὑπ᾽ ἀλλήλων εἴθ᾽ 

" e 8 8v e^ 
υοϑὑπὸ πνευμάτων" xal xav. ἐμπερίληψιν δὲ τοῦ ἀπὸ τῶν 
ἄστρων κατεσπαρμένου φωτός, εἶτα συνελαυνομένου 
ὑπὸ τῆς κινήσεως νεφῶν τε xal πνευμάτων xal διεχ- 
πίπτοντος διὰ τῶν νεφῶν" ἢ χατὰ διήθησιν τῶν νεφῶν 


e € 


TOU λεπτομερεστάτου φωτός, ἢ τῷ ὑπὸ τοῦ πυρὸς νέφη 


d 


BIBA. I. ETIIKOYPOSX. 


Electorum tradit, ) Preterea circuilionis ordo sic ἄρ. 
cipiatur sicuti el queedam apud. nos funt , ἀιειπαψ» 
ad hac natura nusquam admoveatur, sed. imiun« 
a ministerio et in omni sua bealitale servetur, μ' τὶ 
minus hoc fiat , omnis de calestibus inanis futura s! 
causarum  investigalio, sicuti jam quibusdam fuit, 
qui modum attigere non possibilem , cerum in ταμιία. 
tem deciderunt, dum uno tantum modo arbitrantrr 
hac fieri aliosque omnes possibiles eludunt, ququ 
et ad id quod intelligi nequeat feruntur et qua sigm 
suscipere opor(ct apparentia non possunt considerar. 
(98) Noctium ac dierum prolixitates immutari propterea 
quod solis motus celeres fiunt rursumque tardiores sz 
per terram , prouti locorum longitudines immutantur; 
et loca quaedam celerius peragrari sive etiam lardus, 
sicuti eLapud nos quadam conspiciuntur, quibus con- 
$ona de meteoris dicendum. Qui autem unum aisz- 
munt, quuin iis quce apparent reluctantur, (um illud 
ignorant quid sit quod homo contemplari possit. — si- 
gnificationes fieri possunt eliam per even(a lemporum, 
sicuti in τὸ quc apud nos videntur animantibus; εἰ 
secundum alia, sicut et aeris mutationem : hax exin 
ulraque iis quee videntur non repugnant : (99; quale 
bus praterea ab hac aut ab illa fiat causa, non licel is 
telligere. |. Nubes fieri aique cogi possunt secundus 
condensaliones aeris compressionesque ventoruin, atque 
secundum implicaliones se invicem lenentium atomorum 
et eorum qua ad hoc perficiendum idonea sunt, fa- 
xuumque ez terra aquisque collectionem : item mod 
aliis pluribus hujusmodi concretiones fieri imposubit 
non est. Jam vero ab iis partim se cotlidenlibus, par- 
tim vero mulantibus pluvie perfici possunt ; (100) dut 
turna item pluvic per delationem ex locis idoneis que 
per aerem moventur, ubi inundatio vehemenlior ft ex 
quibusdam ad hujusmodi immissiones idoneis congre 
galionibus.  Tonilrus fieri possunt e£ per spiritus tn 
concavis nubium revolutionem , sicuti in vasis nostru 
contingit, atque ex ignis iuspirali sonitu in ipsis, d 
per fractiones nubium atque dissidentias , item per 
confricationes nubium atque attritus qua  concrelie- 
nem cryslalli ánstar acceperint. — Et in. universum 
etiam hanc parlem ut mullis modis fieri dicamus , qut 
videntur inducunt. (101) Coruscationes item cade 
ralione modis pluribus fiunt : nam per confricaliones 
collisionemque nubium figura illa ignis effeciriz εἶα: 
bens coruscationem gignit et per elisionem ex nubibus 
a venlis factam qui hunc splendorem efficiant ; e! T 
pressuram , quum collisio nubium fit sive ab se invicti 
sive a ventis; eL per inlerceplionein a sideribus disse- 
minalg lucis, deinde a motu nubium veniorumque 
compulsc el per nubes decidentis ; sive per percolatio- 
nem tenuissimi nubium luminis ; sive co quod ez igne 





LIB. X. EPICURUS. ST 


οσυνειλέ £j Oa xai τὰς βροντὰς ἀποτελεῖσθαι" xal xac 
τὴν τούτου χίνησιν xal χατὰ τὴν τοῦ πνεύματος ἐχπύ- 
ρῶνσιν τὴν γινομένην διά τε συντονίαν φορᾶς xai διὰ 
σφοδρὰν χατείλησιν᾽ (102) χαὶ χατὰ ῥήξεις δὲ νεφῶν 
ὑπὸ πνευμάτων χαὶ ἔχπτωσιν τῶν πυρὸς ἀποτελεστι- 
χῶν ἀτόμων χαὶ τὸ τῆς ἀστραπῆς φάντασμ᾽ ἀποτε- 
λουσῶν. xai xzv' ἄλλους δὲ πλείους τρόπους ῥαδίως 
ἔσται χαθορᾶν ἐχόμενον xal τῶν φαινομένων xal τὸ 
τούτοις ὅμοιον δυνάμενον συνθεωρεῖν. προτερεῖ δ᾽ 
» ἀστραπὴ βροντῆς ἐν τοιᾷδέ τινι περιστάσει νεφῶν χαὶ 
διὰ τὸ ἅμα τῷ τὸ πνεῦμα ἐχπίπτειν ἐξωθεῖσθαι τὸν 
ἀστραπῆς ἀποτελεστιχὸν σχηματισμόν, ὕστερον δὲ τὸ 
πνεῦμα ἀνειλούμενον τὸν Bou Gov ἀποτελεῖν τοῦτον" xal 
xxt ἔμπτωσιν δ᾽ ἀμφοτέρων ἅμα τῷ τάχει συντονω- 
» τέρῳ χεχρῆσθαι πρὸς ἡμᾶς τὴν ἀστραπήν, (103) ὅστε- 
-.κ«φ«ἉὉ , J , ) » Η 
ρεῖν ὃὲ τὴν βροντήν, χαθάπερ ἐπ᾽ ἐνίων ἐξ ἀποστήμα- 
αατος θεωρουμένων xal πληγάς τινας ποιουμένων. χε- 
ραυνοὺς ἐνδέχεται γίνεσθαι xa χατὰ πλείονας πνευμά- 
των συλλογὰς xai xat' αὐτῶν ἀνείλησιν ἰσχυράν τε 
ἱχπύρωσιν, χαὶ χατὰ ῥῆξιν μέρους xai ἔχπτωσιν ἰσχυ- 
ῥπτέραν αὐτοῦ ἐπὶ τοὺς χάτω τόπους͵, τῆς ῥήξεως γινο- 
" διὰ τὸ τοὺς ἐξῇ Se τόπους πυχνοτέρους εἶναι διὰ 
πίλησιν τῶν νεφῶν, xal χατὰ ταύτην δὲ τὴν τοῦ πυρὸς 
ἔκπτωσιν dvethouufvou. χαθὰ καὶ βροντὴν ἐνδέχεται 
γίνεσθαι πλείονος γενομένου πυρὸς χαὶ πνευματωθέντος 
"y? ὅτερον xai ῥήξαντος τὸ νέφος, διὰ τὸ μὴ δύνασθαι 
ὑποχωρεῖν εἰς τὰ ἑξῆς τῷ πίλησιν γίνεσθαι τὸ μὲ ἐν πολὺ 
πρὸς ὄρος. τι ὑψηλόν, ἐν ᾧ μάλιστα χεραυνοὶ πίπτου- 
σιν, ἀεὶ δὲ πρὸς ἄλληλα. (104) xal χατ᾽ ἄλλους δὲ 
πους πλείονας ἐνδέ ἔχεται χερχυνοὺς ἀποτελεῖσθαι, 
μόνον ὃ μῦθος ἀπέστω ἀπέσται δέ, ἐάν τις χαλῶς τοῖς 
ϑπινομένοις ἀχολουθῶν περὶ τῶν ἀφανῶν σημειῶται. 
7513, pas ἐνδέχεται γίνεσθαι xal κατὰ χάθεσιν νέφους 
εἰς ς toUG χάτω τόπους ἑλιχοειδῶς ὑ ὑπὸ πνεύματος ἀθρόου 
ὡσήέντος xai διὰ τοῦ πνεύματος πολλοῦ φερομένου 
2:44 χαὶ τὸ νέφος εἰς τὸ πλησίον ὠθοῦντος τοῦ ἐχτὸς 
πνεύματος" xal χατὰ περίστασιν δὲ πνεύματος εἰς 
κύχλον ἀέρος τινὸς ἐπισυνωθουμένου ἄνωθεν xal δύ- 
τος πολλῆς πνευμάτων γενομένης χαὶ οὐ δυναμένης 
' εἰς τὰ πλάγια ὃ διαρρυῆναι διὰ τὴν πέριξ τοῦ ἀέρος πί- 
λῆσιν, (105) καὶ ἕως μὲν γῆς τοῦ πρηστῆρος χαθιεμέ- 
vou στρόθδιλοι γίνονται, ὡς ἂν xal ἢ ἀπογέννησις χατὰ 
τὴν χίνησιν τοῦ πνεύματος γένηται" ἕως δὲ θαλάττης 
Oivot ἀποτελοῦνται. σεισμοὺς ἐνδέχεται γίνεσθαι xal 
χατὰ πνεύματος ἐν τῇ γῇ ἀπόληψιν xal παρὰ μικροὺς 
ὄγκους αὐτῆς παράθεσιν χαὶ συνεχῆ χίνησιν, ὅταν χρα- 
ὀχταὸν τῇ γῇ παρασχευάζη, χαὶ τὸ πνεῦμα τοῦτο 
3, ἔξωθεν περιλαμβάνη ἐχ τοῦ πίπτειν ἐδάφη ἢ εἰς 
αντροειδεῖς τόπους τῆς γῆς ἐχπνευματοῖ τὸν πεπιλη ἐ- 
X v 4:21. χατὰ ταύτην δὲ τὴν διάδοσιν τῆς κινήσεως 
τα τῶν πτώσεων ἐδαφῶν πολλῶν xat πάλιν ἀνταπόδο-- 
τὴν, ὅταν πυχνώμασι σφοδροτέροις τῆς γῆς ἀπαντήσῃ, 
: jeen σεισμοὺς ἀποτελεῖσθαι. — (106) xat xaz' ἄλ- 
^$us Σ τρόπους πλείους τὰς χινήσεις ταύτας τῆς γῆς 


-- 
- 


P» -—- 
Ld 


"a 
- 


tU 


αὐ 
- 


e 


nubes colliguntur et loni(rua efficiuntur ;item per hujus 
motum et per spiritus inflammationem quc fit per con- 
tentionem motus volubilitatisque vehementiam; (102) 
etiam per rupliones nubium vi ventorum et quod exci- 
dunt atomi ignem efficientes coruscationisque speciem 
peragentes. Aliis item modis pluribus facile erit ob- 
servare ei qui et qua apparent teneat iisque similia 
queat conspicari. — Praecedit autem coruscatio tonitru 
in hujusmodi habitu nubium et quod simul atque flatus 
eruperit , emittatur figura coruscationis efficiens , post- 
modum vero spiritus involutus hujusmodi efficiat so- 
nitum , item per utrorumque incidentiam coruscatio 
majore ad nos celeritate utatur , (103) postremo autem 
teniat toniiru, siculi in quibusdam qua ex intervallo 
inspiciuntur ictusque quosdam efficiunt. Fulmina fieri 
possunt et secundum plures ventorum collectiones eo- 
rumque evolutionem validamque evaporationem, et se- 
cundum fractionem partis ejusque vehementiorem ad 
inferiora loca lapsum, fragore illo contingente quod 
consequentia loca. densiora sunt ob implicitas nubes ; 
item per hunc ignis involuli lapsum. Quemadmodum 
Jieri potest ut tonitru quoque, quum ignis amplior fue- 
rit. inspiratusque. vehemenüwus  perruperit nubem, 
quod in ea quo deinceps sunt (oca procedere nequeat 
idcirco quod concretio fiat plurimum | quidem ad 
excelsum aliquem montem , ubi maxime fulmina ca- 
dunt, semper autem αὐ invicem. (104) Et alis item 
modis pluribus fulmina fieri possunt , modo longe absit 
fabula : aberit autem, si quis rite ea qua apparent se- 
quens de iis qua sunt occultiora ad eam normam judi- 
carit. Presteres quoque et per demissionem nubis ad 
inferiora loca gyri specie a repentino impulse flatu 
fieri possunt, et per flatum qui una et feratur vehemens 
et nubem ad proxima impellat loca exterior flatus : 
preterea et per circumstantiam spiritus, quum in 
circulum aer quidam superne compellitur vehemensque 
ventorum fluxio fit neque valet in transversa di/fluere 
propler eam qua circa est aeris densitatem. (105) At- 
que ad terram quidem usque prestere descendente tur- 
bines fiunt , ut generatio secundum motum spiritus fue- 
rit : porro usque ad mare vertigines fiunt. Terra: 
motus autem et quum se in terram recipit ventus fieri 
possunt et quum hac parvis corporibus perpetuoque 
motu se. objicit, quando agitationem terre parat, et 
hic quidem ventum aut extrinsecus complectitur ex 
ruina fundamen(orum aut in speluncis similia terree 
loca densatum exhalat aerem. | Propter hanc autem 


distributionem motus ex lapsibus fundamentorum mul- ἢ 


torum itemque redditionem , ubi condensalionibus ve- 
hementioribus terra obviaril , terree motus perfici pos- 
sibile est. (106) EL aliis item modis pluribus has terree 
agitationes fieri. Porro vencos secundum tempus ficri 


- 


lU 


10 


15 


4( 


δι 


Ὁ» 


218 


, J , , hi 
γίνεσθαι. πνεύματα συμθαίνει γίνεσθαι κατὰ 
“ρόνον, ἀλλοφυλίας τινὸς ἀεὶ xal χατὰ μικρὸν παρεις - 
δυομένης, καὶ καθ᾽ ὕδατος ἀφθόνου συλλογήν᾽ τὰ δὲ 
λοιπὰ πνεύματα γίνεται χαὶ ὀλίγών πεσόντων εἰς τὰ 
πολλὰ χοιλώματα, διαδόσεως τούτων γινομένης. χά- 
λαζα συντελεῖται xal χατὰ πῆξιν ἰσγυροτέραν, πάντο- 
θεν δὲ πνευματωδῶν περίστασίν τινων" xal χατὰ μέρι- 
σιν xal πῆξιν μετριωτέραν ὑδατοειδῶν τινων, * * ὁμοῦ 
δῆξιν ἅμα τὴν τε σύνωσιν αὐτῶν ποιουμένην καὶ τὴν 
διάρρηξιν πρὸς τὸ χατὰ μέρη συνίστασθαι πηγνύμενα 

3 , 9» 4 - Ἁ , 5 * , 
xai xat' ἀθροότητα. (107) ἣ δὲ περιφέρεια οὐχ ἀδυνα- 
«wx μὲν ἔχει γίνεσθαι, πάντοθεν τῶν ἄχρων dmomu- 
χνουμένων xat ἐν τῇ συστήσει πάντοθεν, ὡς λέγεται, 

, ΄ , vVae* r^ ^ ^. 

χατὰ μέρη ὁμαλῶς περιισταμένων εἴθ᾽ ὑδατοειδῶν τι- 
νων εἴτε πνευματωδῶν, χιόνα δ᾽ ἐνδέχεται συντελεῖσθαι 
xai ὕδατος λεπτοῦ ἐχγεοιμένου ἐκ τῶν νεφῶν διὰ πόρων 
συμμέτρων xat θλίψεως ἐπιτηδείων νεφῶν xai ὑπὸ 
πνεύματος φορᾶς, εἰτα τούτου πῆξιν ἐν τῇ φορᾷ Anu 
6dvovro; διά τινα ἰσχυρὰν ἐν τοῖς χχατωτέρω τόποις 
τῶν νεφῶν ψυχρασίας περίστασιν. xal χατὰ πῆξιν δ᾽ ἐν 
τοῖς νέφεσιν ὁμαλὴν ἀραιότητα ἔχουσι τοιαύτη πρόεσις 
^ ^. red 4 , 4 ' v ^ ^ , € 

£x τῶν νεφῶν γίνοιτ᾽ ἂν πρὸς ἄλληλα θλιθομένων ὑδα- 
τοειδῶν xal συμπαραχειμένων, ἃ οἱονεὶ σύνωσιν ποιού- 
μενα χάλαζαν ἀποτελεῖ" ὃ uua γίνεται ἐν τῷ ἀέρι. 
'108) xai χατὰ τρίψιν δὲ νεφῶν πῆξιν εἰληφό ἀπο- 
108) xoi χατὰ «p $ νεφῶν πῆξιν εἰληφότων ἀπ 

Lá ΄“Ἅν ^ 

τέλεσιν ἂν AauÓdvoi τὸ τῆς χιόνος τοῦτο ἀθροισμα. 

Ἢ wn λ A J ^ . ’ - 
xal xav ἄλλους δὲ τρόπους ἐνδέχεται χιόνα συντελεῖ- 

- ἢ ind A V , AN Α 
σθαι. δρόσος συντελεῖται xat χατὰ σύνοδον πρὸς ἄλληλα 
ἐχ τοῦ ἀέρος τῶν τοιούτων, ἃ τῆς τοιαύτης ὑγρασίας 
ἀποτελεστιχὰ γίνεται, χαὶ χατὰ φορὰν δ᾽ ἢ ἀπὸ νοτε- 
ρῶν τόπων ἢ ὕδατα χεχτημένων, ἐν οἷς τόποις μάλιστα 
“ εΥ . 
δρόσος συντελεῖται" εἴτα σύνοδον τούτων εἰς τὸ αὐτὸ 
λαθόντων xa ἀποτέλεσιν ὑγρασίας χαὶ πάλιν φορὰν ἐπὶ 
τοὺς χάτω τόπους, χαθάπερ δμοίως xat παρ᾽ ἡμῖν ἐπὶ 
πλειόνων συντελεῖται τοιαῦτά τινα. (ι09) πάχνη δὲ 
συντελεῖται τῶν δροσερῶν τούτων πῆξίν τινα ποιὰν 
λαθόντων διὰ περίστασίν τινα ἀέρος ψυχροῦ. χρύ- 
- A » v V ^: 

σταλλος συντελεῖται xat xav! ἔχθλιψιν μὲν τοῦ περιφε- 
ροῦς σγηματισιοῦ £x. τοῦ ὕδατος, σύνωσιν δὲ τῶν σχα- 
ληνῶν χαὶ ὀξυγωνίων τῶν ἐν τῷ ὕδατι ὑπαρχόντων" 
xal χατὰ τὴν ἔξωθεν δὲ τῶν τοιούτων πρόςχρισιν, ἃ 
συντελεσθέντα πῆξιν τῷ ὕδατι παρεσκεύασε, ποσὰ τῶν 

^ ^ ? 
περιφερῶν ἐκθλίψαντα. Voie γίνεται χατὰ πρόςλαμψιν 
ὑπὸ τοῦ ἡλίου πρὸς ἀέρα ὑδατοειδῇ 7| χατὰ φύσιν ἰδίαν 
τοῦ τε φωτὸς χαὶ τοῦ ἀέρος, ἣ τὰ τῶν χρωμάτων τού- 
τῶν ἰδιώματα ποιήσει εἴτε πάντα εἴτε μονοειδῶς, ἀφ᾽ 
οὗ πάλιν ἀπολάμποντος τὰ Óuopoüvra τοῦ ἀέρος χρῶ-- 
σιν λήψεται ταύτην, οἵαν θεωροῦμεν xxv πρόςλαμψιν 

μ τη ) Y P ' ; e ς D 
4, * ωὭω σι 

πρὸς τὰ μέρη. (11) τὸ δὲ τῆς περιφερείας τοῦτο φάν- 
τασμα γίνεται διὰ τὸ τὸ διάστημα πάντοθεν ἴσον ὑπὸ τῆς 
ὄψεως θεωρεῖσθαι ἢ σύνωσιν τοιαύτην λαμθανουσῶν 
τῶν ἐν τῷ ἀέρι ἀτόμων ἣ ἐν τοῖς νέφεσιν ἀπὸ τοῦ αὐτοῦ 
ἀέρος προςφερουένου πρὸς τὴν σελήνην, ἀποφερομένων 

* , , ’ , , * Li 
ἀτόμων, περιφέρειαν τινα χαθίεσθαι εἰς τὴν συγχρισιν 


ΒΙΒΑ. I. ΕΠΙΚΟΥ͂ΡΟΣ. 


conlingit, quum semper sensimque subrepat alina 
materia, et per collectionem aqua copiose : ven!i aule 
reliqui fiunt el quum pauci in concava irruerint mulla, 
quando horum divisio fit. Grando perficitur et per co- 
crelionem vehementiorem , undique autem ventoss qu. 
busdam circumstantibus ; item secundum par!itionem εἰ 
leviorem concretionem quorundam aquc speciem pra- 
ferentium** simul eruptionem una cum compuliosg 
ipsorum facientem ac disruptionem, ut secundum parta 
consistant concre(a et per totum. (107) Verum eliam ci- 
cumferentiam fieri impossibile non est, eztremis uw 
que coalescentibus et in concretione undique , ul dic 
tur, secundum partes cequabiliter sive aquosis quibu 
dam seu ventosis circumstantibus. | Nix aulem períei 
polest et quum aqua tenuis ex nubibus funditur jr 
mea(us modicos el pressura nubium idonearum et rea 
motu , deinde dum fertur concretionem accipiens yr» 
pler vehemenliorem quandam ín locis inferioribus na- 
bium congelationis circeumstantiam. | Jam veroet p 
concrelionem in nubibus aquabilem raritatem habent 
bus hujusmodi emissio ex nubibus fieri possit, dum « 
invicem collidunt que aqua speciem praferunt et qvr 
his una adjacent, que dum veluti compulsionem f- 
f ciunt , id quod mazime in aere fit. (108) Item per hujv- 
cemodi collisionem nubium que coagmen tum acceperis! 
perficiatur nivis iste congestus. ΕἾ aliis ilem mods 
nix confici potesl. . Ros autem efficitur el per contes 
tum ad invicem ex aere talium qute sint huysee 
humoris efficientia; sed et quod aut ab humentibo 
locis aut. aquas habentibus feratur, quibus in lc 
mazime perficitur ros : deinde quum hac in unum lo- 
cum coagmenütm accepere perfectionemque humida 
et molum rursus ad. inferiora loca, quemadimoduu 
fieri et apud nos pleraque hujusmodi cernimus, (109) 
Pruina vero efficitur ubi hi rores concrelionem qua«- 
dam acceperunt ob circumstantemrigidum faerem. Gc 
cies efficitur et per detritionem quidem globose Jor- 


malionis ac rotunda ez aqua , compulsionemque sc 


lenorum et acutorum. angulorum qui in aqua sut: 
ilem per eam qua erírinsecus fit. talium co''s«- 
nem, quae compulsa ut aqua in concrelionem (rass- 
ret. effecerunt, detritis rotundorum  quantitatibos. 
Iris fit dum sol aquosum aera sua luce perstringil i* 
per propriam naturam lucis et aeris , ex qua colorum 
istorum proprietates fiant sive omnes , sive una laxtua 
species, ex qua iterum effulgenle propinguiora que- 
que aeris eum percipient colorem quo adversus príe 
has fulgere conspicimus. — (110) Fit autem hujusmcdi 
par circumferenlic species eo quod par omni ex pré 
intervallum oculis cernitur, sive quod. hujuscrmvii 
compulsionem recipiant atomi qua in aere sunt atu! io 
nubibus ex eodem aere (unc se ingerente , absisfcnhias 
atomis , circeumferenlia queedam in hanc concrctionc n 





LIB. X. EPICURUS. 


ταὐττν, ἅλως περὶ τὴν σελήνην γίνεται xai παρὰ πυ- 
zx πάντοθεν προςφερομένου πρὸς τὴν σελήνην καὶ τὰ 
ἐπ᾿ αὐτῆς ἀποφερόμενα ῥεύματα διαλῶς ἀναστέλλον-- 
τς ἐπὶ τοσοῦτον ἐφ᾽ ὅσον χύχλῳ περιστήση τὸ νεφοει- 
ji τοῦτο χαὶ μὴ τὸ παράπαν διακρίνῃ 3| χαὶ τὸν πέριξ 
λέρα x αὐτῆς ἀναστέλλοντος συμμέτρως πάντοθεν εἷς τὸ 
περιφερὲς τὸ περὶ αὐτὴν χαὶ παχυμερὲς περιστῆσαι. 
(m) ὃ γίνεται xarà μέρη τινὰ ἤτοι ἔξωθεν βιασαμέ- 
voy τινὸς ῥεύματος ἣ τῆς θερμασίας ἐπιτηδείων πόρων 
ἐπιλαμθανομένης εἰς τὸ τοῦτο ἀπεργάσασθαι. χο- 
αὖται ἀστέρες γίνονται ἦτοι πυρὸς ἐν τόποις τισὶ διὰ 
γῴόνων τινῶν ἐν τοῖς μετεώροις συστρεφομένου περι-- 
στάσεως γινομένης ἢ ἰδίαν τινὰ χίνησιν διὰ χρόνων 
τοῦ οὐρανοῦ ἴσχοντος ὑπὲρ ἡμᾶς, ὥςτε τὰ τοιαῦτα 
ἄστρα ἀναφανῆναι, ἣ αὐτὰ ἐν χρόνοις τισὶν ὁρμῆσαι 
δια τινα περίστασιν xal εἰς τοὺς xa0' Su τόπους 
ἔλθεῖν χαὶ ἐχφανῇ γενέσθαι. τήν τ᾽ ἀφάνισιν τού- 
τον γίνεσθαι παρὰ τὰς ἀντιχειμένας ταύταις αἰτίας. 
(12) τινὰ τῶν ἄστρων ἀναστρέφεται αὐτοῦ. ὃ συμδαί- 
νει οὐ μόνον τῷ τὸ μέρος τοῦτο τοῦ χόσμου ἑστάναι, 
περὶ ὃ τὰ λοιπὰ στρέφεται, χαθάπερ τινές φασιν; 
ἄλλα xai τῷ δίνην ἀέρος ἔγχυχλον αὐτοῖς προζεστάναι., 
ἢ χωλυτιχὴ γίνεται τοῦ περιπολεῖν, ὡς καὶ τὰ ἄλλα" 
ἢ χαὶ διὰ τὸ ἑξῆς μὲν αὐτοῖς ὕλην ἐπιτηδείαν μὴ εἶναι, 
ἐν δὲ τούτῳ τῷ τόπῳ ἐν ᾧ κείμενα θεωρεῖται. καὶ xac 
ἄλλους δὲ πλείονας τρόπους τοῦτο δυνατὸν συντελεῖ- 
Chat, ἐαν τις δύνηται τὸ σύμφωνον τοῖς φαινομένοις 
ουὐλλογίζεσθαι, τινὰ τῶν ἄστρων πλανᾶσθαι, εἰ οὕτω 
ταῖς χινήσεσι χρώμενα συμᾷαίνει, τινὰ δὲ μὴ χινεῖ- 
m. (ua) ἐνδέχεται μὲν xal παρὰ τὸ τὰ χύχλῳ xt- 
γυύύμενα ἐς ἀργῆς 0010) χατηναγχάσθαι, ὥςτε τὰ μὲν 
χατὰ τὴν αὐτὴν δίνην φέρεσθαι ὁμαλὴν οὖσαν. τὰ δὲ 
χατὰ τὴν ἄμα τισὶν ἀνωμαλίαις χρωμένην. ἐνδέ ἔχεται 
ἐξ xal xaü' οὖς τόπους φέρεται. οὗ μὲν παρεχτάσεις 
ἀέρος εἶναι ὁμαλάς, ἐπὶ τὸ αὐτὸ συνωθούσας χατὰ 
τὸ ἕξῆς ὁμαλῶς τ᾽ ἐχχαιούσας" οὗ δὲ ἀνωμαλεῖς oU- 
τως ὥςτε τὰς θεωρουμένας παραλλαγὰς συντελεῖ-- 
τὸ δὲ μίαν αἰτίαν τούτων ἀποδιδόναι, πλεονα- 
J*X τῶν φαινομένων ἐχκαλουμένων, μανιχὸν καὶ οὐ 
᾿χαθηχόντως πραττόμενον ὑπὸ τῶν, τὴν ματαίαν ἀστρο- 
λονίαν ἐγλωχότων xat εἰς τὸ χενὸν αἰτίας τινῶν ἀπο-- 
διδόντων, ὅταν τὴν θείαν φύσιν μηδαμῇ λειτουργιῶν 
ἀπολύωσι. (114) τινὰ ἄστρα ἀπολειπόμενά τινων 
θεωρεῖσθαι συμθαίνει xal παρὰ τὸ βραδύτερον cuu- 
(Rit ἔρεσθαι τὸν αὐτὸν χύχλον περιιόντα χαὶ | παρὰ τὸ 
τὴν ἐναντίαν χινεῖσθαι, ἀντισπώυενα ὑπὸ τῆς αὐτῆς 
Urs, xal παρὰ τὸ περιφέρεσθαι τὰ μὲν διὰ πλείονος 
που, τὰ 8à δι᾿ ἐλάττονος τὴν αὐτὴν δίνην περιχυ- 
Ὡῶντα, τὸ δ᾽ ἁπλῶς ἀποφαίνεσθαι περὶ τούτων xa- 
("xov ἐστι τοῖς τερατεύεσθαί τι πρὸς τοὺς πολλοὺς 
ὑηλομένοις, οἱ δὲ λεγόμενοι ἀστέρες ἐχπίπτειν xal 
τιρὰ μέρος χαὶ παρὰ τρίψιν ξχυτῶν δύνανται συντε- 
sm xal παρ᾽ ἔχπτωσιν οὗ ἂν fj ἐχπνευμάτωσις γέ- 
"it, χαθάπερ xai ἐπὶ τῶν ἀστραπῶν ἐλέγομεν " (115) 


LI 
* 
2 


“ὔχι, 


279 
demittatur. Arca circa lunam fil et dum ignis ex omni 
parte ad lunam refertur οἱ qui ex ipsa manant fluxus 
aequabiliter eatenus coercet quoad in gyro circa ipsam 
nubes consistat hac et non omnino dividat , sive etiam 
eum qui in circuitu est aerem ipsa undique cogente 
cquabiliter ad cireumferentiam suam crassitudinem- 
que circa constituendam : (111) quod fit per partes 
quasdam , slve extrinsecus fluxu aliquo impellente sive 
calore ídoneos poros ad id efficiendum nanciscente. 
Cometa stelle fiunt sive igne quibusdam in locis tem- 
poribus suis in sublimi coalescente circumstantia facta, 
sive quod proprium quendam motum in tempore ca- 
lum supra nos habeat , ut hujusmodi appareant stelle, 
siveipsc temporibus quibusdam per quendam movean- 
tur casum atque ad loca mostra veniant et manifestee 
omnibus fiant. | Harum item defectus fieri propter his 
oppositas causas. (112) Quedam astrorum ibi revertun- 
tur, quod contingit non modo quod pars hec mundi 
stet circum quam versentur reliqua , ut quidam aiunt, 
sed quod aeris vertigo circularis ipsis adstet, qua im- 
pedimento fi. uti ne circumeant, sicut οἱ stelle reli- 
qua ; sive etiam quod deinceps materia illis congrua non 
est, sed hoc in loco ubi constituta cernuntur. Eliam 
aliis pluribus wodis hoc fieri potesl, si quis colligere 
possit id quod. est. iis qug cernuntur congruens , vaga 
quadam sidera ferri, si sic forte molibus suis utuntur, 
quadam vero immota durare. (113) Possibile est qui- 
dein, e(iam eo quod qua in circuitu moventur ila ab 
inilio coacta sint, μὲ alia quidem secundum. eandem 
Jerantur vertiginem qua aqualis sit, alia vero secun- 
dum eam que simul inequalitalibus quibusdam uta- 
ἐμ. Fieri autem eliam polest μὲ quibus feruntur locis 
alicubi exlensiones aeris esse cquabiles, qua in eundem 
locum deinceps compellant equabiliterque extendant ; 
alibi vero ita ingquales ut qua videntur immulatio- 
nes fiant. | Enimvero unam istarum rerum causam 
assignare , quum mulliplices ea qua in conspectu sunt 
pra»beant, insanum est et minime congrue ab iis fit qui 
vanamastrologiam profitentur inaniterqué quorundam 
causas reddunt, quandoquideiy divinam naturam nc- 
quaquam absolvunt ministeriis. (115) Sidera quedam 
aliis minora conspici contingit tum quia tardiore motu 
circumferuntur quum eundem orbem circumeant , tum 
quia contrario feruntur molu ab eadem abducta verli- 
gine , tum etiam quia circumferuntur alia majore loco , 
minore alia, quum eandem verliginem ambiunt. Porro 
simpliciter de hisce definire illis convenit qui apud 
vulgus prasligiari volunt. Quac autem cadere dicun- 
tur stella et ex parle et ex collisione sua fieri possunt 
et quod illic excidant ubicumque exspiralio fuerit, sic- 
«li οἱ de coruscationibus diximus ; (115) ex concursu 


280 


xal χατὰ σύνοδον δ᾽ ἀτόμων πυρὸς ἀποτελεστιχῶν, 

συμφυλίας γενομένης εἰς τὸ τοῦτο τελέσαι, χαὶ παρὰ 

χίνησιν οὗ ἂν ἣ ὁρμὴ κατὰ τὴν σύνοδον ἐξ ἀρχῆς γένη- 

ται" xal xarà πνεύματος δὲ συλλογὴν ἐν πυχνώμασί 
, 3 / , 

p τισιν ὁμιχλοειδέσι, κατ᾽ ἐχπύρωσιν τούτων διὰ τὴν xa- 
τείλησιν, εἶτ᾽ ἐπέχρηξιν τῶν περιεχόντων, καὶ ἐφ᾽ ὃν 
ἂν τόπον ἡ δρμὴ γένηται, τῆς φορᾶς εἰς τοῦτον φερο- 

, . o y* ^à , 3 PI tw λέ 2 , 
μένης. — xat ἄλλοι δὲ τρόποι εἰς τὸ τοῦτο τελέσαι ἀυύ-- 
θητοί εἶσιν. αἱ δ᾽ ἐπισημασίαι αἱ γινόμεναι ἐπί τισι 

/ A , ΄“- Ὡς 5, i] 

10 ζῴοις χατὰ συγχύρημα γίνονται τοῦ καιροῦ" οὗ γὰρ τὰ 
ζῷα ἀνάγχην τινὰ προςφέρεται τοῦ ἀποτελεσθῆναι 
χειμῶνα, οὐδὲ χάθηταί τις θεία φύσις παρατηροῦσα 
τὰς τῶν ζῴων τούτων ἐξόδους, χἄπειτα τὰς ἐπισημα-- 
σίας ταύτας ἀποτελεῖ. — (116) οὐδὲ γὰρ ἂν εἰς τὸ τυχὸν 

^. 4A ^ / k 1 / "Z^ 

15 (bv, x&v uixpio χαριέστερον ἡ, $j τοιαύτη μωρία éx- 
πέσοι, μὴ ὅτι εἰς τὸ παντελῇ εὐδαιμονίαν χεχτυημένον. 

^ ki , 

Ταῦτα δὴ πάντα, ὦ Πυθόχλεις, μνημόνευσον " xac 
Li m , ; ^ , 
πολύ τε γὰρ τοῦ μύθου ἐχθήση xal τὰ διογενῇ τούτοις 

΄- ’ . “σ᾽ 35r —- 5 NP e 
συνορᾶν δυνήση᾽ μᾶλλον δὲ σεαυτῷ ἀποδώσεις τὴν τῶν 

39 ἀρχῶν καὶ ἀπειρίας καὶ τῶν συγγενῶν τούτοις θεωρίαν, 
ἔτι τε χριτηρίων χαὶ παθῶν χαὶ οὗ ἕνεκεν ταῦτα ἐχλο- 
υιζόμεθα - ταῦτα γὰρ μάλιστα συνθεωρούμενα ῥαδίως 
τὰς περὶ τῶν χατὰ μέρος αἰτίας συνορᾶν ποιήσει. οἵ 
δὲ ταῦτα μὴ χαταγαπήσαντες ἣ μάλιστα οὔτ᾽ αὐτὰ 

t» ΄“Φ / 4o» T d ^ m * 

0 ταῦτα καλῶς συνθεωρήσαιεν οὔθ᾽ οὗ Évexev δεῖ θεωρεῖν 

ταῦτα περιεποιήσαντο. 


117. Ταῦτα αὐτῷ xat περὶ τῶν μετεώρων δοχεῖ, Περὶ 6 117. Hacc ille de colestibus corporibus opinatus et - 


δὲ τῶν βιωτικῶν xal ὅπως γρὴ τὰ μὲν ἡμᾶς ἐχφεύγειν, 
τὰ δ᾽ αἱρεῖσθαι οὑτωσὶ γράφει. πρότερον δὲ διέλθωυεν 
80 ἅ,τ᾽ αὐτῷ δοκεῖ περὶ τοῦ σοφοῦ xai τοῖς ἀπ᾽ αὐτοῦ. 
βλάδας ἐξ ἀνθρώπων ἢ διὰ μῖσος 3| διὰ φθόνον ἢ διὰ 
καταφρόνησιν γίνεσθαι, ὧν τὸν σοφὸν λογισμῷ περι- 
γίνεσθαι. ἀλλὰ καὶ τὸν ἅπαξ γενόμενον σοφὸν μηχέτι 
τὴν ἐναντίαν λαυδάνειν διάθεσιν μηδὲ πλάττειν ἐχόντα" 
35 πάθεσι μᾶλλον συσχεθήσεσθαι" οὐχ ἂν ἐμποδίσαι πρὸς 
τὴν σοφίαν. οὐδὲ μὴν ἐκ πάσης σώματος ἕξεως σοφὸν 
γενέσθαι ἂν οὐδ᾽ ἐν παντὶ ἔθνει. (118) x&v στρεδλωθξ 
δ᾽ ὁ σοφός, εἶναι αὐτὸν εὐδαίμονα. μόνον τε χάριν 
ἕξειν τὸν σοφὸν φίλοις xal παροῦσι xal ἀποῦσιν δμοίως. 
40 "oux τε ὁδοῦ. ὅτε μέντοι στρεδλοῦται, ἔνθα xol μύξει 
χαὶ οἰμώξει. γυναιχί τ᾽ οὐ μιγήσεσθαι τὸν σοφὸν ἢ ol 
νόμοι ἀπαγορεύουσιν, ὥς φησι Διογένης ἐν τῇ ἐπιτομῇ 
τῶν 'Emtxoopou ἠθιχῶν δογμάτων. τούς τ᾽ οἰχέτας 
χολάσειν, ἐλεήσειν μέντοι xol συγγνώμην τινὶ ἕξειν 
45 τῶν σπουδαίων. ἐρχσθήσεσθαι τὸν σοφὸν οὐ δοχεῖ 
αὐτοῖς" οὐδὲ ταφῆς φροντιεῖν" οὐδὲ θεόπεμπτον εἶνα! τὸν 
ἔρωτα, ὡς Διογένης ἐν τῷ δωδεχάτῳ φησίν, οὐδὲ ῥητο- 
ρεύσειν χαλῶς. συνουσία δέ, φασίν, ὥνησε μὲν οὐδέ- 
ποτε, ἀγαπητὸν δὲ εἰ μὴ xai ἔῤλαψεν. (ι19) καὶ 
pu. μηδὲ γαμήσειν μηδὲ τεχνοποιήσειν τὸν σοφόν, ὡς "E- 
πίκουρος ἐν ταῖς διαπορίαις χαὶ ἐν ταῖς περὶ φύσεως" 
χατὰ περίστασιν δέ ποτε βίου γαμήσειν καὶ διατραπή- 
σεσθαί τινας. οὐδὲ μὴν ληρήσειν ἐν μέθη, ὥς φησιν 
ὃ ᾿Επίχουρος ἐν τῷ Συμποσίῳ, οὐδὲ πολιτεύσεσθαι, 


ΒΙΒΑ. I. EIIIKOYPOS. 


quoque atomorum ignis efficienlium , consensu facio 
ad hoc perficiendum ; porro ex molu ubicumque 


impelus a principio secundum concursum fueril; ex. 


colleclione item venti in condensationibus quinu- 
dam ποὺ praferentibus speciem , secundum eri, 


poralionem horum per involutionem , tum eruplioum 
conlinentium et in quemcumque locum impetus fuent, | 


motu quoque in eum subsequente. 


poris funt : non enim animalia. necessitatem aliquam 


afferunt ut fíat lempestas, neque sedet aliqua natura 


divina qua horum animalium | observet exitus oc 
deinde hujusmodi efficiat signa. 


modi fatuitas cadet, nedum in id quod plenissimas, 
obtinet felicitatem. Hcc igitur omnia , o Py(hocla, 


memporiter tene : longe enim devitabis fabulam el que ! 
his propinqua et similia sunt perspicere poteris, mel- | 
usque libi rationem reddes principiorum et infu, 


et qua cum iis conjuncta sunt,  criteriorum praterea 


et perturbationum οἱ cujus gratia ista ratiocinamur. | 


Hcc. enim inprimis considerata causas quoque sin- 
gularum rerum cognitu faciles reddent. — Qui vero ista 
rel maxime amplexati non fuere , neque hac ipsa rite 
perspexerint neque cujus rei gratia illa inspiciends 
erant consecuti sunt. 


Ceterum de iis quae ad vitam degendam pertinent et qu»- 


modo repudianda sint alia et alia eligenda, sic scribiL - 


Prius autem quid de sapiente opinetur ipse et qui ab ὦ 
profecti sunt exponamus. 


ratione superare. Eum item qui semel fuerit sapiens, ἰδ 
contrarium habitum transire amplius non posse nec ver 
fingere sua sponte : perturbationibus potius oppressum iri ; 
non oppositurum se sapientiz. Neque tamen ex omni qui- 


dem corporis habitu neque in omni gente fieri sapientem. | 
(118) Etiam si torqueatur sapiens, futurum nihilomims - 
felicem. Solumque sapientem gratiam amicis praesentibus - 


teque et absentibus habiturum. ** Is tamen tum quum 
lorquetur, et ingemiscet et ejulabit. Cum muliere ilem 


non congressurum sapientem , quacum per leges non licit, 
ut Diogenes in Epitome Epicuri dogmatum moralium aL. 
]n servos animad versurum , miserturum tagen veniamqe - 
Amaturum sapientem ex | 
non videtur ipsis, nec de sepultura sollicitum futurum: | 


daturum alicui bonorum. 


neque a deo amorem immitti, ut Diogenes refert in di 


decimo : neque item oratorie cleganti datüm operi. — 
Concubitus, aiunt , nihil quidem unquam profu! , ΙΝ ΜΕ. 
(119) Porro neque worm | 


habendum si non noceat. 
ducturum nec liberos procreaturum sapientem, ut Ep.eons 
in Quastionibus et in libris de Natura : ceterum pro vt? 
aliquando conditione ducturum uxorem et a propos 
aberraturos aliquos. Nec vero deliraturum in eixiela 
ait Epicurus in Symposio, neque accessurum ad remp 








(116) Neque enim i | 
animal quodlibet, modo id sit paullo elegantius, hujus | 


Detrimenta ex hominibus sse - 
odii sive invidiz sive contemptus gratia fieri, quze sapientem 


Sunt et alii moli | 
quibus hoc fiat innumerabiles. — Porro significationis | 
que in quibusdam animalibus fiunt, per casum ten. 








LIB. X. EPICURUS. 


, , ΄“ [4 x , 2 2 , . y 8 
κ ἐν τῇ πρώτῃ περὶ βίων, οὐδὲ tupavveUcstv* οὐδὲ 
υνιεῖν, ὡς ἐν τῇ δευτέρα περὶ βίων, οὐδὲ πτωχεύσειν" 
AX καὶ πηρωϑθεὶς τὰς ὄψεις ἀετάξειν αὑτὸν τοῦ βίου, 
xiv τῇ αὐτῇ φησι. καὶ λυπηθήσεσθαι δὲ τὸν σοφόν, 
᾿ e ' - ; [od $ ὶ / 
κ ὁ Διογένης ἐν τῇ πέμπτη τῶν ἐπιλέχτων" xad διχά- 
εσθαι xat συγγράμματα καταλείψειν, οὐ πανηγυριεῖν 
£* (120) xat κτήσεως προνοήσεσθαι xal τοῦ μέλλοντος. 
? , 2, » 5 da 0 P LÀ , nA 
"λαγοήσειν τύχη τ᾽ ἀντιτάξεσθαι " φίλων τ᾽ οὐδὲν 
πήσεσθαι. εὐδοξίας ἐπὶ τοσοῦτον προνοήσεσθαι ἐφ᾽ 
πον υὐ χαταφρονήσεσθαι" μᾶλλόν τ᾽ εὐφρανθήσεσθαι 
ὧν ἄλλων ἐν ταῖς θεωρίαις. τὰ ἁμαρτήματα ἄνισα 
ir. χαὶ τὴν ὑγίειαν τισὶ μὲν ἀγαθόν, τισὶ δ᾽ ἀδιά- 
3 , , , e^ 
τὴν δὲ ἀνδρείαν φύσει μὴ γίνεσθαι, λογισαῷ 
—- 3 , , 

ὲ τοῦ συμφέροντος" xal τὴν φιλίαν διὰ τὰς χρείας" 
ilv μέντοι προχατάργεσθαι" xal γὰρ τὴν γῆν σπείρομεν" 
, μὰ] τὸ N X /, 3 - - - 
τυνίστασθαι δ᾽ αὐτὴν xatX χοινωνίαν ἐν ταῖς ἡδοναῖς. 
tt) τὴν εὐδαιμονίαν διχῇ νοεῖσθαι, τὴν τ᾽ ἀκροτάτην, 

wu 1 N , - , y 

43 ἐστὶ περὶ τὸν θεόν, ἐπίτασιν οὖχ Éyoucav: xal τὴν 
προς xmv xal ἀφαίρεσιν ἡδονῶν. εἰχόνας τ᾽ ἀναθύσειν 
εὶ ἔγοι, ἀδιαφόρως ἂν σχοίης. μόνον τε τὸν σοφὸν 
ὑρῆως [av] περί τε μουσιχῆς καὶ ποιητιχῆς διαλέξεσθαι" 
ποιήματά τε " ἐνεργεῖν οὐχ ἂν ποιῆσαι. εἶναί θ᾽ ἕτερον 
ἑτέρου σοφώτερον. χρηματιεῖσθαί τε, ἀλλ᾽ ἀπὸ μόνης 
ζηγίας, ἀπορήσαντα. χαὶ μόναρχον ἐν χαιρῷ θερα- 
πεύσειν xai ἐπιχαρήσεσθαί τινι ἐπὶ τῷ διορθώματι" 
καὶ σγολὴν κατασχευάσειν, ἀλλ᾽ οὐχ ὥςτ᾽ ὀγνλαγωγῆσαι- 
χαὶ ἀναγγώσεσθαι ἐν πλήθει, ἀλλ᾽ οὖν Éxóvra- δογαα- 
πεῖν τε χαὶ οὐχ ἀποοήσειν' xal καθ᾽ ὕπνους δ᾽ ὅμοιον 


blicam, ut in primo de Vitis, neque tyrannidem quzstiu- 
rum : neque Cynicorum rationem secuturum, ut in se- 
cundo de Vitis, neque unquam mendicaturum : eundemque 
si oculis captus fuerit, semet de medio sublaturum , ut in 
eodem ait. Meerore item affectum iri sapientem, ut ait 
Diogenes in quinto Electorum : porro litigaturum , item 
libros atque monumenta relicturum, non autem celehrita- 
tibus panegyricis daturum operam : (120) opibusque provi- 
surum et tempori futuro. Libenterque ruri futurum, for- 
tunzeque reluctaturum * amicorumque nihil penes se habi- 
turum. Bonz fama hactenus curam habiturum quoad 
contemptui non habeatur : magis autem ceteris letitia 
aflectum iri in speculationibus. — Peccata esse inzqualia. 
Porro bonam valetudinem quibusdam conducere, quibus: 
dam indifferentem esse. —Fortitudinem per naturam non 
contingere, sed ratione utilitatis : amicitiam gratia utilitatum 
iniri : a nobis tamen inchoandam : quippe et terram se- 
rimus : constare autem illam voluptatum consortio ac so- 
cletate. (121) Felicitatem bifariam intelligi, supremam illam 
qu: in deo est, quie incrementum non admittat ; adjectio- 
nemque et ablationem voluptatum. Imagines quoque po- 
siturum , si habeat , indifferenter. . . . Solumque sapientem 
recte de musica et poetica verba facturum: carminaque..... 
non facere, Alterum esse altero sapientiorem. Eundem 
inopia laborantem quiestum facturum , sed ex sola sapien- 
lia. Principem in tempore obsequio deliniturum , gra- 
tificatarumque cuilibet propter correctionem : scholam 
item habiturum, non tamen ut turbam duceret ; recita. 
turumque in multitudine , sed non ultro : dogmata quoque 
illaturum, non questiones dubias : in somnis quoque sibt 


JQUAP " 4 1 vw ow - "T" H i 
ἐπεσύαι xxl ὑπὲρ φίλου ποτὲ τεθνήξεσθαι. "'auxa δοχεῖ 27 similem futurum ac pro amico quandoque moriturum. Isfa 


αὐτοῖς. 


δ᾽ ἐπὶ τὴν ἐπιστολήν. 


ἀετιτέον 
Ἐπίκουρος Μενοιχεῖ χαίρειν. 


12, My νέος τις ὧν μελλέτω φιλοσοφεῖν μήτε 
v ὑπα ἄρχων χοπιάτω φιλοσοφῶν" οὔτε γὰρ ἄωρος 
στιν οὔτε 1 πάρωρος πρὸς τὸ χατὰ ψυχὴν ὑγιαῖνον. 
a Am ἐμ ων 7 μήπω τοῦ φιλοσοφεῖν € ὑπάρ gea τὴν à ὥραν 


τε 
JJ. 
f". 


τος εὐὐχιλονίαν à μήπω παρεῖναι τὴν ὥραν 4 μηκέτι 
m [τὰν ὥραν]. ὥςτὲε φιλοσοφητέον χαὶ νέῳ xat 
zov, τῷ μὲν ὅπως γηράσχων νεάζη τοῖς ἀγαθοῖς διὰ 
Ty γάριν τῶν γεγονότων, τῷ δ᾽ ὅπως νέος ἄμα xal 
adis 7, διὰ τὴν ἀφούίαν τῶν μελλόντων. μελετᾶν 
9" γϑὴ τὰ ποιοῦντα τὴν εὐδαιμονίαν, εἴπερ παρούσης 
"ἐν αὐτῆς ; παντ᾽ E ἔχουεν" ἀπούσης δέ ; πάντα πράτ- 
(123) ἃ δὲ σοὶ συνεγῶς πα- 
PM, ταῦτα xat πρᾶττε χαὶ μελέτα, στοιχεῖα 
j; χαλῶς ζῆν ταῦτα διχλαιύαάνων εἶναι. Πρῶτον 
uiv τὸν ἢξὸν ζῷον ἄφθαρτον χαὶ μακάριον νομίζων, ὡς 


ΡΨ. 4 ι , Y 
Εν εἰς τὸ taU TY ÉJStV. 


t χοινὴ τοῦ θεοῦ νόησις ὑπεγράφη, ur iv wise τῆς 
᾿τἸχοςίας ἀλλότριον μήτε τ τῆς μαχαριότητος, ἀνοίχειον 
t0 npAamu- πᾶν δὲ τὸ φυλάττειν αὐτοῦ ὄυνάμενον 
τὴν μετ᾽ ἀφήαρσίας μαχαριότητα περὶ αὐτοῦ δοξαζε, 
ej. uiv γάρ εἶσιν, ἐναργὴς δέ ἐστιν αὐτῶν 5 γνῶσις" 
“τῆς δ' αὐτοὺς οἱ πολλοὶ νομίζουσιν οὐκ εἰσίν" οὐ νὰρ 


]llorum sunt placita. Sed transeundum ad epistolam est. 
Epicurus Menaceo salutem. 


123. Neque juvenis quispiam philosophari cuncte- 
tur, neque senex philosophando fatigetur : neque enim 
intempestivus ullus est neque ad anime sanitatem tem- 
pus non habet idoneum. Qui autem dicit aut nondum 
philosophandi tempus esse aut praeteriisse , ei similis 
est qui dicil ad beatam vitam aut nondum adesse tem- 
pus aut non amplius esse tempus. | Philosophandum 
igitur et juveni et seni, illi quidem uL senescens in 
virtutibus vigeat prateritorum gratia , huic ut juvenis 
«na, et vetrulus sit, quod futurorum careat metu. Me- 
ditandum ergo quc faciant beatam vilam , siquidem 
si adsit. illa, omnia suppetun( ; sin autem absit, 
agimus omnia μὲ illam habeamus. | (123) Quc autem 
assidue te admoncbam , ea et age et meditare , honeste 
vivendi elementa hcec esse arbitrans. Primum quidem 
deum, esse animal immor(ale ac beatum putans , sicut 
communis de deo dictat intelligentia , nihil illi aut ab 
immortalitate alienum aut a beatitudine applica : ce- 
terum omne quod illius cum immortalitate beatitudi- 
vem servare possit , de eo crede. Nam dii sunt, et certa 
est illorum cognitio ;: non autem ejusmodi sunt cujus- 
modi cos plerique arbitrantur : ncque enim eos quales 


283 BIBA. L ΕΠΙΚΟΥ͂ΡΟΣ 


φυλάττουσιν αὐτοὺς οἵους νομίζουσιν. ἀσεύθὴς δ᾽ oU 
ὃ τοὺς τῶν πολλῶν θεοὺς ἀναιρῶν, ἀλλ᾽ ὃ τὰς τῶν πολ- 
λῶν δόξας θεοῖς προκάπτων. — (124) οὐ γὰρ προλήψεις 
εἰσίν, ἀλλ᾽ ὑπολήψεις Ψευδεῖς αἱ τῶν πολλῶν ὑπὲρ θεῶν 
δ ἀποφάσεις" ἔνθεν αἱ μέγισται BAa6at αἴτιαι τοῖς χα- 
χοῖς ἐχ θεῶν ἐπάγονται χαὶ ὠφέλειαι τοῖς ἀγαθοῖς. ταῖς 
γὰρ ἰδίαις οἰκειούμενοι διὰ παντὸς ἀρεταῖς τοὺς διμοίους 
ἀποδέχονται, πᾶν τὸ μὴ τοιοῦτον ὡς ἀλλότριον νομί- 
ζοντες. συνέθιζε δ᾽ ἐν τῷ νομίζειν riv πρὸς iude 
19 εἶναι τὸν θάνατον, ἐπεὶ πᾶν ἀγαθὸν xat χακὸν ἐν αἰσθή- 
σει, στέρησις δ᾽ ἐστὶν αἰσθήσεως ὃ θάνατος. ὅθεν 
γνῶσις ὀρθὴ τοῦ μυθὲν εἶναι πρὸς fue τὸν θάνατον 
ἀπολαυστὸν ποιεῖ τὸ τῆς ζωῆς θνητόν, oUx- ἄπειρον 
προςτιθεῖσα χρόνον, ἀλλὰ τὸν τῆς ἀθανασίας ἀφελομένη 
15 πόθον. (125) οὐθὲν γάρ ἐστιν ἐν τῷ ζῆν δεινὸν τῷ χα- 
τειληφότι γνησίως τὸ μηθὲν ὑπάρχειν ἐν τῷ μὴ ζῆν 
δεινόν. ὥςτε μάταιος ὃ λέγων δεδιέναι τὸν θάνατον, 
οὐχ ὅτι λυπήσει παρών, ἀλλ᾽ ὅτι λυπεῖ μέλλων. ὃ γὰρ 
παρὸν οὐχ ἐνοχλεῖ, τ τόδε προςδοχώμενον χενῶς λυπεῖ. 
30 τὸ φρικωδέστατον οὖν τῶν χαχῶν ὃ θάνατος οὐθὲν πρὸς 
ἡμᾶς, ἐπειδήπερ ὅ ὅταν μὲν feto ὦμεν, ὁ θάνατος οὐ 
πάρεστιν" ὅταν ὃ δ᾽ ὃ θάνατος xp, τοῦ᾽ ἡμεῖς οὐχ 
ἐσμέν. οὔτ᾽ οὖν πρὸς. τοὺς ζῶντας ἐστὶν οὔτε πρὸς τοὺς 
τετελευτηκότας , ἐπειδήπερ περὶ obo μὲν οὐχ ἔστιν, ol 
25 δ᾽ οὐχέτι εἰσίν, ἀλλ᾽ οἱ πολλοὶ τὸν θάνατον ὁτὲ μὲν ὡς 
μέγιστον τῶν χαχῶν φεύγουσιν, ὁτὲ δ᾽ ὡς ἀνάπαυσιν 
τῶν ἐν τῷ ζῆν χαχῶν ποθοῦσιν. (1326) οὔτε φοθεῖται 
τὸ μὴ Cv οὔτε γὰρ αὐτῷ προχίσταται τὸ ζῆν" οὔτε 
δοξ Ἰάζεται χαχὸν εἶναι τὸ αἡ ζῆν. ὥςπερ δὲ τὸ σιτίον 
30 οὐ τὸ πλεῖον πάντως, ἀλλὰ τὸ ἄδιστον αἱρεῖται. οὕτω 
xal χρόνον οὐ τὸν μήχιστον, ἀλλὰ τὸν ἥδιστον χαρπί- 
ζεται. ὃ δὲ παραγγέλλων τὸν μὲν νέον χαλῶς ζῆν, τὸν 
δὲ γέροντα χαλῶς χαταστρέφειν, εὐήθης ἐστὶν οὐ μόνον 
διὰ τὸ τῆς Cz; ἀσπαστόν, ἀλλὰ xal διὰ τὸ τὴν αὐτὴν 
85 εἶναι μελέτην τοῦ καλῶς ζῆν χαὶ τοῦ χαλῶς ἀποθνήσχειν. 
πολὺ δὲ χεῖρον xat ὃ λέγων, χάλλιστον μὲν μὴ φῦναι, 


δ᾽ ef * , 54, 4^ ΄-- 
φύντα ὃ ὅπως ὥχιστα πύλας Αἰόχο περησαι. 


2 3 à ' “ , ^ , , , 
(127) εἰ μὲν γὰρ πεποιθὼς τοῦτο φησί, πῶς οὐχ ἀπέο- 
γεται x τοῦ ζῆν ; ἐν écolo γὰρ αὐτῷ τοῦτ᾽ ἔστιν, εἴ- 
*Y “- 1 
40 περ ἦν βεθουλευμένον αὐτῷ βεθαίως εἰ δὲ μωχώμε- 
vos, μάταιος ἐν τοῖς οὐχ ἐπιδεχομένοις. μνημονευτέον 
^A? € S vas, € Li . “ 7 *, e ἢ 
δ᾽ ὡς τὸ μέλλον οὔθ᾽ ἡμέτερον οὔτε πάντως οὐγ ἧμε- 
τερον, ἵνα μυἦτε πάντως προςμένωμεν ὡς ἐσόμενον μήτ᾽ 
ἀπελπίζωμεν ὡς πάντως οὐχ ἐσόμενον. ἀναλογιστέον 
^. f ^- 4 “Ὁ Y 3$ V , P , 
4b δ᾽ ὡς τῶν ἐπιθυμιῶν αἱ μὲν εἰσὶ φυσικαί, αἱ δὲ xevat. 
χαὶ τῶν φυσιχῶν αἱ μὲν ἀναγχαῖαι, αἱ δὲ φυσιχαί μόνον" 
σῷ 4 L1 ^" 4 3 
τῶν δὲ ἀναγκαίων αἱ uiv πρὸς εὐδαιμονίαν εἰσὶν ἀναγ- 
xa4ixt, αἱ δὲ πρὸς τὴν τοῦ σώματος ϑοχλυσίαν, αἵ 6i 
Ἐρὸς αὐτὸ τὸ ζῆν. (138) τούτων γὰρ: ἀπλανὴς θεωρία 
πᾶσαν αἴρεσιν xat φυγὴν 8 ἐπανάγειν οἶδεν ἐπὶ τὴν τοῦ 
σώματος ὑγίειαν xat τὴν τῆς ψυγῆς ἄταραξ ἰαν, ἐπεὶ 
τοῦτο τοῦ μαχαρίως ζῆν ἐστὶ τέλος. τούτου γὰρ γά- 
pt ἅπαντα πράττομεν ὅπως ur ἀλγῶμεν μήτε ταρ- 





putant observant. — Impitts autem. est non qui ἰοἱ | 


multitudinis deos, sed qui diis opiniones multiladuu 


applicat. (123) Non enim sunt anticipationes, «d — 


opinationes false plurimorum de diis enuntialions 


unde detrimenta maxima pessimis quibusque a dui. 


feruntur, et commoda item probis. | Quippe suis riiv. 
tibus per omnia delectati similes amplectuntur, ox,» 
quod hujusmodi non est alienum ezistimantes. (5. 
suesce autem pulare nihil ad mos pertinere morte. . 
bonum enim omne ac malum in sensu est, sensus autea 
privatio mors est. Unde recta cognilio quod nihil «1 
nos sit mors, jucundam efficit vite mor(alitatem , xà 
infinitum adjiciens lempus, sed immortalitatis deiid - 
rium auferens. (125) Nihil enim in vifa malumesta qu 
tere comprehendit nihil esse in vila priralione wi. 
Vanus ergo est qui mortem se timere dicil , non qu: 
presens morore conficiat , sed futura contristel : nci 
quod prasens nihil perturbat , id exspectatum manila 
»wurrore conficit. Itague maxime horrendum maloria 
mors nihil ad nos, quoniam quum nos sumus, mr 
non adesl ; quum' vero mors adest, nos jam non sumi. 
Neque igitur ad viventes neque ad mortuos perline! : non 
tis qui sunt , illa: non est; quibus vero adest , jam ul 
non sunt. Atqui plurimi morlem aliquando ui male 
rum marimum fugiunt , aliquando vero ul requea 
eorum qua in vita sunt tristium cupiunt. (126) Nf 
igitur non vivere metuil ; neque enim ei vita (adio ei. 
neque opinatur mali aliquid esse non vivere. Quenad- 
modum vero cibum non plurimum omnino, sed «παι δ: 
simum eligit, ila et tempore non longissimo , sed sua- 
rissimo fruitur. Porro qui juvenem bene vicere, sexe 
bene ex vita discedere admonet, fatuus est, non mov 
ob amorem vite ac studium , verum eliam quod (- 
dem sit meditatio bene vivendi ac bene moriendi. Lx 
autem '/letei ius qui dicil, Optimum quidem non nati 
esse, 


at natum Inferni quam primum claustra subic. 


(127) Nam si quod ita crederet hoc dixil , quomodo n» 
discedebat ex vila ? id quippe illi in promptu eral , » 
quidem h«c illi fuisset rata. sententia ; sin aulem ls 
dificans , vanus est in iis qua fieri non possunt. Memor 
vero tenendum, quod fulurum est, neque nostrum ΟΜ 
neque omnino non nos(rum , ut ne tanquam fulurim 
prorsus exspeclemus neque item quasi non futurum &- 
speremus. Repulandum praterea concupiscentias μὲ} 
Lim esse natvrales, partim inanes. — Atque naturali 
alice quidem necessaria , alice vero tantum naturilis : 
necessarie qua sunt partim ad felicitatem, ΓΙ 
ad. corporis tranquillitatem, partim ad citam ism 
sunt necessarig. — (128) Horum quippe sme errert 
speculatio omnem eleclionem et fugam revocare sor 
ad. bonam corporis valetudinem et animi perlurbate- 
num vacuitatem, quoniam hic finis esi beale riri 
Hujus enun gratia omnia agimus wl ncque dolcamts 


118. 


ἴδμεν" ὅταν δ᾽ ἅπαξ τοῦτο περὶ ἡυᾶς γένηται, λύεται 
«ἃς ὁ τῆς ψυχῆς χειμών, οὐχ ἔχοντος τοῦ ζῴου βαδί- 
uw ὥς πρὸς ἐνδέον τι xal ζητεῖν ἕτερον e ᾧ τὸ τῆς ψυ- 
(s xai τὸ τοῦ σώματος ἀγαθὸν συμπληρωθήσεται. 
V γὰρ ἡδονῆς χρείαν ἔχομεν, ὅταν ix τοῦ μὴ mapti- 
iat τὴν ἡδονὴν ἀλγῶμεν - ὅταν δὲ μὴ ἀλγῶμεν, οὐχέτι 
-- e^- X 
τῆς ἡδονῆς δεόμεθα, — xai διὰ τοῦτο τὴν ἡδονὴν ἀρχὴν 

3 * Ὁ , ^ 
καὶ t&koc λέγομεν εἶναι τοῦ μαχαρίως Czv* (129) ταύ-- 

5, s - L1 A Y Α 
cry γὰρ ἀγαθὸν πρῶτον χαὶ συγγενιχὸν ἔγνωμεν, xai 
. φ ^ 
ἀπὸ ταύτης χαταρχόμεθχ πάσης αἱρέσεως xal φυγῆς, 
καὶ ἐπὶ ταύτην καταντῶμεν ὡς χανάνι τῷ πάθει πᾶν 
ἀναῆὸν χρίνοντες. χαὶ ἐπεὶ πρῶτον ἀγαθὸν τοῦτο xal 
σύατυτον, διὰ τοῦτο καὶ οὐ πᾶσαν ἡδονὴν αἱρούμεθα, 
4X ἔστιν ὅτε πολλὰς ἡδονὰς ὑπερξαίνομεν, ὅταν πλεῖον 
" ᾿ ej A1 ^ 5, 
ἰμιν τὸ δυςχερὲς ἐκ τούτων ἕπηται " xal πολλὰς ἀλγη- 
25ya; ἡδονῶν χρείττους νοιΐζομεν, ἐπειδὰν μείζων fuv 
f2ovl, παραχολουθῇ,, πολὺν χρόνον ὑπομείνααι τὰς ἀλ- 
υγδόνας, πᾶσ᾽ οὖν ἡδονὴ, διὰ τὸ τῇ φύσει ἔχειν οἰχείως, 
ἀναῆόν, o0 πᾶσα μέντοι αἱρετή" χαθάπερ xal ἀλγηδὼν 
πᾶσα χαχόν; οὗ πᾶσα δὲ φευχτὴ ἀεί. — (130) τῇ μέντοι 
τυμπετρήσει xai συμφερόντων xat ἀσυμφύρων βλέψει 

“ X bed 3 
ταῦτα πάντα χρίνειν xaÜYxst* χρώμεθα γὰρ τῷ μὲν 
ἀγχηῷ χατά τινας χρόνους ὡς χακῷ, τῷ δὲ χαχῷ τοὐυ.- 

[] ^ , 
zikw ὡς ἀγαθῷ. xal τὴν αὐτάρχειαν δ᾽ ἀγαθὸν μέγα 

u 9, ἵ ^ ἰς ὀλίγοις χρώμεθα. ἀλλ᾽ 
vui ouev, 007 ἵνα πάντως τοῖς ὀλίγοις χρώμεθα, ἃ 
* - » - 3^ / 
ὕπους, ἐὰν αἡ ἔλωμεν τὰ πολλά, τοῖς ὀλίγοις ἀρχώμεθα, 

7 
πεπεισμένοι γνησίως ὅτι ἄδιστα πολυτελείας ἀπολαύου- 
A i A] 
σιν οἱ ἥχιστα ταύτηςς δεόμενοι" xat ὅτι τὸ μὲν φυσιχὸν 
- da 
züv εὐπόριστόν ἐστι, τὸ δὲ χεχὸν δυςπόριστον. — oi τε 
λιτοὶ γυλοὶ ἴσην πολυτελεῖ διαίτῃ τὴν ἡδονὴν προςφέ- 
. Η͂ [2 jl $ [x , Q^ 3,» ^- 
ort, ὅταν ἅπαν τὸ ἀλγοῦν xat ἔνδειαν ἐζαιρεθᾶ" 
ἢ v o^ A , , 2 eto 

ui) xri μάζα xal ὕδωρ τὴν ἀχροτάτην ἀποδίδωσιν 
tonta, ἐπ τειδὰν ἐνδέων τις αὐτὰ πρηχενέγκηται. τὸ 
συνε ειν οὖν ἐν ταῖς ἁπλαῖς καὶ οὐ πολυτελέσι διαί- 
ταῖς χαὶ ὑγιείας ἐστὶ συμπλυρωτιχὸν καὶ πρὸς τὰς ἀναγ- 
xix; τοῦ βίου χρήσεις ἄοχνον ποιεῖ τὸν ἄνθρωπον. 
Xil τοῖς πολυτελέσιν Ex διαλειμμάτων προζερχομένους 
χρεῖττον ἑῃᾶς διατίθησι xat πρὸς τὴν τύχην ἀφόβθους 
πὰρ , ὅταν οὖν λέ ἡδονὴν τέλος εἶ 
πιρασχευάζει. ὅταν οὖν λέγωμεν ἡονὴν τέλος εἶναι, 
* L^ , 

5j τὰς τῶν ἀσώτων ἡδονὰς xa τὰς ἐν ἀπολαύσει χει- 
μένας λέγομεν, ὥς τινες ἀγνοοῦντες xal οὐχ διμολογοῦν- 
--, Ἃ "- και , "y 3A * ; 9 1) 
τς ὃ χαχῶς ἐχξεγχόνκενοι νομίζουσιν, ἀλλὰ τὸ μήτ᾽ ἀλ- 
«εἶν χατὰ σῶμα μήτε ταράττεσθαι χατὰ ψυχήν. — (132) 
7) ^ ie πότοι xal xot συνείροντες οὐδ᾽ ἀπολαύσεις 
zi ^ 1 “Ὁ ^55 , ' ^v * 

xiv χαὶ γυναικῶν οὐδ ἰχθύων χαὶ τῶν ἄλλων ὅσα 
τέρει πολυτελὴς τράπεζα, τὸν ἡδὺν γεννᾷ βίον, ἀλλὰ 
γῶν λογισαὸς xol τὰς αἰτίας ἐξερευνῶν πάσης alo£- 

ι P , T - 
σεως χαὶ φυγῆς xal τὰς ὀόξας ἐξελαύνων ἀφ᾽ ὧν πλεῖ: 
m^ ὰ ls, b 6 ; / e , ^t 
στῆς τὰς ψυγὰς καταλαμθάνει Üopufoc. τούτων δὲ 
πάντων A277, καὶ τὸ μέγιστον ἀγαθὸν φρόνησις" διὸ 
χαὶ φιλοσοφίας τιμιώτερον. ὑπάρχει φρόνησις, ἐξ ἧς αἱ 
γοιπαὶ πᾶσαι πεφύχασιν ἀρεταί, διδάσχουσαι ὡς οὐχ 
ἔστων ἐδ δέως ζῆν ἄνευ τοῦ φρονίμως χαὶ χαλῶς xal ὃι- 
χαίως, οὐδὲ φρονίλως χαὶ χαλῶς καὶ δικαίως ἄνευ τοῦ 


X. EPICURUS. 


283 


neque perturbemur : ubi vero semel id conseculi eri- 
mus, solvitur omnis tempestas animi, quum non possit 
animal trendere quasi ad minus aliquid et aliud querere 
quo animicorporisque consummetur bonum. Tunc enin 
voluptate nobis opus est , quum ejus absentia dolemus ; 
quum autem 13K dolemus , non amplius voluptate in- 
digemus. Quocirca voluptatem principium dicimus ac 
finem beata vite : (129) hanc. enim primum bonum 
atque ingenitum novimus, alque ab hac electionem 
omnem ac devi(ationem inchoamus, atque ad hanc dela- 
bimur, affect animi tanquam norma bonum quodvis 
discernenles. Quoniam vero primum istud et insitum 
bonum est , idcirco non omnem voluptatem eligimus, 
verum interdum mullas voluptates lransgredimur, 
quando ex iis major moleslia sequitur; doloresque 
multos voluptatibus prastare arbitramur, quando ex 
diutina toleratione dolorum major nos voluptas sequi- 
tur. Omnis itaque voluptas eo quod nature congruit 
bonum est, non tamen eligenda omnis ; sicuti et dolor 
omnis malum esl , non lamen omnis semper esl fugien- 
dus. (130) Commensione ilaque et utilium inulilium- 
que consideratione hcec omnia judicare convenit : uti- 
mur enim bono temporibus quibusdam ut malo, rursus 
aulem malo tanquam bono. Frugalitatem preterea ma- 
gnum existimamus bonum , non ut semper utamur mo- 
dicis , verum ut , quando non habemus mulla , contenti 
simus paucis, credentes verissime illos magnificentia 
frui suavissime qui minimum ea indigent ; quodque 
naturale sit omne parabile , inane vero difficulter pa- 
rari possit. | Dapes item simplices cequam magnifico 
victui afferunt voluptatem, quando omne quod dolet 
per inediam sublatum sit : (131) e£ panis ergo cibarius 
et aqua summam volup(atem afferun(, quum egens 
quis illa in cibum assumpserit. Itaque simplicibus et 
non magnifice paratis cibis assuescere et sanitatem con- 
summat et hominem ad vite usus necessarios impigrum 
redditi ; magnificentioribusque per intervalla accedentes 
nos melius afficit atque adversus fortunam interritos 
facit. Quumitaque dicimus voluplatem finem esse, non 
luxuriosorum voluplates easque qua in sensibus dele- 
ctandis sunt posila , uí quidam ignorantes et a nostra 
sententia dissentientes aut male accipientes arbitran- 
lur, sed non dolere corpore animoque tranquillum esse 
et perturbatione vacare dicimus. (132) Non enim compo- 
tationes οἱ comessationes diulurna , non puerorum mau- 
lierumque congressus , non piscium gustatus et cetero: 
rumque affert pretiosior mensa, suavem gignil vitam ; 
verum ratio sobria causasque perscrutans cur quaque 
vel eligenda vel fugienda sint , opinionesque expellexns 
a quibus animi utplurimum perturbantur. — Hortm 
omnium initium maximumque bonum prudentia est : 
quocirca philosophiam quoque prudentia astimatione 
antecellil, ez qua. reliquae virtutes omnes oriuntur, 
docentes non posse jucunde vivi, nisi prudenter, ho- 
ncste el juste vivalur ; nec prudenter, honeste οἱ juste, 


284 DIBA. I. EIIKOYPOZ. 


ἡδέως" συμπεφύχασι γὰρ αἱ ἀρεταὶ τῷ ζῆν ἡδέως χαὶ  nisijucunde : quippe virtules jucunda vile conjux! 
τὸ ζῆν ῥδέως τούτων ἐστὶν ἀχώριστον. (133) ἐπεὶ τίνχ sunt, jucundaquevita separari a vir(ulibus nequil. 151) 
νομίζεις εἶναι χρείττονα τοῦ xal περὶ θεῶν ὅσια δοξά- — Nam quem tu arbitraris eo praestantiorem esse quid, 
Covro, xai περὶ θανάτου διὰ παντὸς ἀφόδως ἔχοντος — piede diis opinatur, mortemque nunquam metu, j- 


δ xal τὸ τῆς φύσεως ἐπιλελογισμένου τέλος xal τὸ  nemquenaturc ratione habet subductum , extrema. 


μὲν τῶν ἀγαθῶν πέρας ὡς ἔστιν εὐσυμπλήρωτόν τε — que bonorum facile ad implendum parabileque ts 
καὶ εὐπόριστον διαλαμθάνοντος, τὸ δὲ τῶν χαχῶν ὡς — comprehendit, malorum autem finem aut Lemporo al 
3 χρόνους ἣ πόνους ἔχει βραχεῖς, τὴν δ᾽ ὑπό τινων dolores breves habere, necessitatem vero, a quibusirm 
δεσπότιν εἰςαγομένην πάντων ἀνάγχην ἀγγέλλοντος, ἃ ἀοπιίπαπι inductam omnium , nuntiat parlim a fer. 


10 μὲν ἀπὸ τύχης, ἃ δὲ παρ᾽ ἡμᾶς, διὰ τὸ τὴν μὲν ἀνάγ- tuna, partim penes nos esse, quod necessitatem vul 
| 


σῳω , ^ , . 5", ΄ . . . 
1^ χῶν εἱμαρμένη δουλεύειν " ὃ μὲν γὰρ ἐλπίδα παραιτή- — quiquamphysicorum servire fato : illa enim spem reue 


20 


45 


χὴν ἀνυπεύθυνον εἶναι, τὴν δὲ τύχην ἄστατον δρᾶν,  obnoriam esse, instabilem. autem. fortunam cerit, 
τὸ δὲ παρ᾽ ἡμᾶς, ἀδέσποτον, ᾧ x«l τὸ μεμπτὸν xal ὸ φρποά autem a nobis est dominatu carere , id quoi re- 
ἐναντίον παραχολουθεῖν πέφυχεν; (134) ἐπεὶ xal χρεῖττον prehensio et contrarium solet e vestigio subsequi? 157 
ἦν τῷ περὶ θεῶν μύθῳ χαταχολουθεῖν ἢ τῇ τῶν quct- — quippe pra'stabat vel fabulam que de diis traditar s 





σεως ὑπογράφει θεῶν διὰ τιμῆς, ἢ δ᾽ ἀπαραίτητον ἔχει osfendit cultu deorum, hec inevitabilem necessilata. 
τὴν ἀνάγχην. τὴν δὲ τύχην οὔτε θεόν, ὡς oi πολλοὶ — habet. Fortunam vero neque deam, ut plurimi Suspicua-- 
νομίζουσιν, ὑπολαμδάνει’ οὐδὲν qXp ἀτάχτως θεῷ — fur, esse putat (nihil enim deus agit temere), ntque τε} 
πράττεται" οὔτ᾽ ἀδέῤαιον αἰτίαν" οἴεται γὰρ ἀγαθὸν — stabilem causam : nempe arbitratur nec bonum necma- 
μὲν ἢ xaxbv ἐχ ταύτης πρὸς τὸ μαχαρίως ζῆν dvÜpo- — Ium ex hac ad beate vivendum hominibus dari, pr- 
ποις μὴ δίδοσθαι, ἀρχὰς μέντοι μεγάλων ἀγαθῶν 7| — cipia tumen magnorum bonorum aut malorum ab ult 
xax» ὑπὸ ταύτης χορηγεῖσθαι (135) χρεῖττον εἶναι suppedilari; (135) prasstare putans cum ralione ci 
νομίζων εὐλογίστως ἀτυχεῖν ἢ ἀλογίστως εὐτυχεῖν" — infelicemquam absque ratione felicem : melius es! ciim 
βέλτιον γὰρ τὸ κριθὲν ἐν ταῖς πράξεσι χαλῶς ὀρθωύτιναι — in actionibus quod bene judicatum est per eam dun. 
διὰ ταύτην. Ταῦτ᾽ οὖν χαὶ τὰ τούτοις συγγενῆ μελέτα Heec igitur atque his similia (u tecum ipse οἱ cum (αὶ 
διὰ παντὸς ἡμέρας xal νυχτὸς πρὸς σεχυτὸν χσὶ πρὸς simili semper die noctuque meditare : ita nunquam p? 
τὸν ὅμοιον σεαυτῷ, xal οὐδέποτ᾽ oUU ὕπαρ οὔτ᾽ ὄναρ — somnia insomniave perturbatione «ulla capi polera, 
διαταραχθήση, ζήση δ᾽ ὡς θεὸς ἐν ἀνθρώποις" οὐθὲν — verum quasi deus inler homines vives : nihil enim s-: 
γὰρ ἔοικε θνητῷ ζῴῳ ζῶν ἄνθρωπος ἐν ἀθανάτοις dya- — milis est mortali animantli vivens homo in immortali. 


30 θοῖς. bus bonis. 


e3 
[3 


40 


»- 
[91] 


"- 


M 


Μαντιχὴν δ᾽ ἅπασαν ἐν ἄλλοις ἀναιρεῖ ὡς xal ἐν τῇ Divinationem autem omnem in aliis tollit, sicuti et ia 
μικρᾷ ἐπιτου ἢ xai φησι" « Μαντιχὴ ὡς ἀνύπαρχτος, parva Epitome, dicitque : Divinatio non subsistit; im 
εἰ δὲ καὶ ὑπαρχτή, οὐδὲν πρὸς ἡυᾶς ἡγοῦ τὰ γινόμενα.ν — autem. subsistit, nihil ad nos existimes perlinert que 
τοσαῦτα χαὶ περὶ τῶν βιωτιχῶν χαὶ ἐπὶ πλείω διεί- ἠμμί. Hoc et de iis quie vitam informant pluraque bs 
λεχται ἀλλαχόθι. (ι36) Διαφέρεται δὲ πρὸς τοὺς Ku-28siis etiam in locis disputata sunt. (136) Dissentit avem s 
ρηναϊκοὺς περὶ τῆς ἡδονῆς" οἱ μὲν γὰρ τὴν χαταστη- 
ματικὴν οὐχ éyxotvouat , μόνην δὲ τὴν ἐν χινήσει" ὃ δ᾽ 
ἀμφοτέραν, ψυχῆς xol σώματος, ὥς φησιν ἐν τῷ περὶ 
τἱρέσεως xal φυγῆς καὶ ἐν τῷ περὶ τέλους xat ἐν τῷ 
πρώτῳ περὶ βίων xat ἐν τῇ πρὸς τοὺς ἐν Ἡ υτιλήνη φιλο- 
σόφους ἐπιστολξ. ὁμοίως δὲ xal Διογένης ἐν τῇ ἑπταχαι- 
δεχάτη τῶν ἐπιλέκτων χαὶ Μητρόδωρος ἐν τῷ Τιμοχράτει 
λέγουσιν οὕτω" « Νοουμένης δ᾽ ἡδονῆς τῆς τε χατὰ 
χίνησιν xoi τῆς χαταστηυατιχῆς. » 6 δὲ ᾿Επίχουρος ἐν 
τῷ περὶ αἱρέσεων οὕτω λέγει" « IH μὲν γὰρ ἀταραξία 
xal ἀπονία χαταστηματιχαί εἰσιν ἧδοναί, ἣ δὲ γαρὰ dolorisque vacatio constantes sunt voluptales, gaudii 
καὶ εὐφροσύνη χατὰ χίνησιν ἐνεργεία βλέπονται. » (11 0 ac letitia secundum motum actione cernuntur. 
ἔτι πρὸς τοὺς Κυρηναϊκούς᾽ oi μὲν γὰρ χείρους τὰς σω-“0ί 137) Item adversus Cyrenaicos : illi enim corporis doles 
ματιχὰς ἀλγηδόνας τῶν Ju xv" χολάζεσθαι γοῦν deteriores arbitrantur doloribus animi; corpore enim ΩΝ 
τοὺς ἁμαρτάνοντας σώματι" ὁ δὲ τὰς ψυχικάς. τὴν — Canles cruciari ; hic autem animi dolores. Carnem e!" 
γοῦν σάρχα τὸ παρὸν μόνον γειμάζειν, τὴν δὲ Ψυ)ὴν presenti tantummodo dolore aífici , animum vero οἱ pr- 
xai τὸ παρελθὸν xai τὸ παρὸν xxi τὸ μέλλον. οὕτως — «rito ef praesenti et futuro. — Hac igitur ratione animi que- 
οὖν xal μείζονας ἡδονὰς εἶναι τὰς τῆς loy. ἀποδείξει — que majoresesse voluptates.  Demonpstratione vero utitur, 
δὲ χρῆται τοῦ τέλος εἶναι τὰν ἡδονὴν τῷ τὰ ζῷα ἄμα — quod 5 voluptas finis, quod animalia simulatque nala sunt, 


Cyrenaicis de voluptate. 11Π| enim non eam qu:e in stale 
est, sed eam solum qua in motu sit admittunt; hic autem 
ulramque , animi scilicet corporisque , complectitur, vt a 
in libro de Electione et fuga, et in libro de Fine, et in prz» 
de Vitis, et in Epistola ad Mytilenenses philosophes. Sic :! 
Diogenes in septimo decimo Electorum et Metrodori i 
Timocrate dicunt ita : Quum vero intelligatur volupas τί 
quc in motu sit οἱ quce in statu. — Epicurus aulem io 
libro de Electionibus ita dicit : Namque" perturbations 


LIB. X. EPICURUS. 285 


» yevvrz.vat τῇ μὲν εὐαρεστεῖσθαι, τῷ δὲ πόνῳ mpnc- 
ἡύξιν Qu σικζὸς χαὶ χωρὶς λόγου. αὐτοπαθῶς οὖν 
wyouty τὴν ἀλγηδόνα, ἵνα xai ὃ “Πραχλῆς χαταῦι- 
μυσχόμενος ὑπὸ τοῦ χιτῶνος βοΐ 


Αάσχων, ἰύζων" ἀμφὶ δ᾽ ἔστενον πέτραι 
-ἅ 4 Lond 2 ,  * y 
Λυκρῶν τ᾽ ὄρειοι πρῶνες Εὐῤοίας τ᾽ ἄχρα. 


ia quidem deliniri, offendi coutra dolore naturaliter et 
absque rationis adminiculo cernimus. — Nostra ergo sponte 
dolorem fugimus , sicuti et Hercules ab tunica dum consu- 
meretur, clamat 

Frendens, lamentans : ingemiscebant petrae 

circum, Locrorum montes, scopuli Eubarici. 


wi διὰ δὲ τὴν ἡδονὴν χαὶ τὰς τέχνας αἱρεῖσθαι , οὐ (138) Voluptatis vero causa etiam artes nos amplecti , non 


αὑτὰς, ὥςπερ τὴν ἰατρικὴν διὰ τὴν ὑγίειαν, χαθά 
ηδι χαὶ Διογένης ἐν τῇ εἰχοστῇ τῶν ἐπιλέχτων, ὃς 
" διαγωγὴν ν λέγει. τὴν ἀγωγήν. ὃ δ᾽ ᾿Ἐπίχουρος. χαὶ 
γόριστόν φησι τῆς ἡδονῆς τὴν ἀρετὴν μόνην, τὰ δ᾽ 
ἀλλα χωρίζεσθαι, οἷον Bora. Καὶ φέρε 
᾽ν χολοφῶνα , ὡς ἂν εἴποι τις, ἐπιθῶμεν τοῦ παντὸς 
γγίράλιατος χαὶ τοῦ βίου τοῦ φιλοσόφου, τὰς χυρίας 
Ww δόξας παραθέμενοι καὶ ταύταις τὸ πᾶν σύγ- 
yu χαταχλείσαντες, τέλει ^ λρτισάμενοι τῇ τῆς 
ταονίας ἀρχ ἢ, (130) [α΄.] Τὸ μαχάριον xat ἄφθαρτον 
τ᾿ αὐτὸ πράγματ᾽ ἔχει οὔτ᾽ d))o παρέχει, ὥςτ᾽ 
π᾿ ὀργαῖς οὔτε χάρισι συνέχεται " ἐν ἀσθενεῖ γὰρ πᾶν 
) τοιοῦτον, Ἔν ἄλλοις δέ gnat τοὺς θεοὺς λόγῳ θεω»- 
"τούς, o); μὲν χατ᾽ ἀριθμὸν ἱ ὑφεστῶτας, οὺς δὲ χαῦ᾽ 
κρειδίχν x, τῆς συνεχ οὖς ἐπιρρύσεως τῶν ὁμοίων εἰ- 
ὕλων ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἀποτετελεσμένων ἀνθρωποειδῶς. 
1. Ὁ θάνατος οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς" τὸ γὰρ διαλυθὲν 
vehit, τὸ δ᾽ ἀναισθυτοῦν οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς. [γ΄.] 
[rz τοῦ μεγέθους τῶν ἡδονῶν ἣ παντὸς τοῦ ἀλγοῦντος 
πεξαίρεσις. ὅπου δ᾽ ἂν τὸ ἡδόμενον ἐνῇ, χαθ᾽ ὃν ἂν 
ϑῦνον ἦ, οὐχ ἔστι τὸ ἀλγοῦν à τὸ λυπούμενον ἣ τὸ 

wraoórepov. — (140) [δ΄.] Οὐ χρονίζει τὸ ἀλγοῦν συν - 
[9 ἐν τῇ σαρχί, ἀλλὰ τὸ uiv ἄχρον τὸν ἐλάχιστον 
2nvoy πάρεστι, τὸ δὲ μόνον ὑπερτεῖνον τὸ ἥδομενον 
xi σάρκα, oU πολλὰς ἡμέρας συμθαίνει. al δὲ πο- 
υγρόνιοι τῶν ν ἀρρωστιῶν πλεονάζον ἔ ἔχουσι τὸ ἡδόμενον 
ἡ τῇ σαρχὶ | ἧπερ τὸ ἀλγοῦν. ε΄.) Οὐχ ἔστιν ἡδέως 
ἣν ἄνευ τοῦ φρονίμως χαὶ χαλῶς χαὶ δικαίως, οὐδὲ 
ῥονίμως χαὶ χαλῶς χαὶ διχαίως ἄνευ τοῦ ἡδέως. ὅτῳ 
: ἐμὴ ὑπάρχει ζῆν φρονίμως xal χαλῶς xat διχαίως, 
2x ἔστι τοῦτον ἡδέως ζῆν. z.] "Evexa τοῦ θαρρεῖν 
: s ἀνθρώπων, μὴ xav φύσιν ἀρχῆς xai βασιλείας 
Ὑχῆοῦ, ἐξ ὧν ἄν ποτε τοῦθ᾽ οἷός τ᾽ 7 παρασχευάζεσθαι, 
Du ἔνδοξοι xat περίόλεπτοί τινες ἐθουλήθησαν γενέ- 
αι, τὴν ἐξ s ἀνθρώπων ἀσφάλειαν οὕτω νομίζοντες πε- 
ἱποιήσεσθαι, ὥςτ᾽ εἶ μὲν ἀσφαλὴς ὃ τῶν τοιούτων 
s, ἀπέλαθον tO τῆς φύσεως ἀγαθόν' εἰ δὲ μὴ ἄσφα- 
ἧς, οὐχ ἔλουσιν οὗ ἕνεχα ἐξ ἀρχῆς κατὰ τὸ τῆς φύ- 
Sek οἰκεῖον opi θησαν. ἰ[ζ΄.] Οὐδεωία καθ᾽ ἑαυτὴν 
foni χαχόν, ἀλλὰ τὰ τινῶν ἡδονῶν ποιητιχὰ παλλα- 
Δλατίους ἐπίφέρει τὰς ὁ ὀγλήσεις τῶν ἡδονῶν. (ua) [,.] 
n MITEXUXVOUTO πᾶσα ἡδονὴ χαὶ χρόνῳ χαὶ περὶ ὅλον 
^ ipasua ὑπῆρχεν E) τὰ χυριώτατα μέρη τῆς φύ- 
3 : 9)X ἂν ποτε διέφερον ἀλλήλων αἱ ἡδοναί. [u' .] 
UT ποιχτιχὰ τῶν περὶ τοὺς ἀσώτους ἧδονῶον ἔλυε 
"^i τύρηυς τῆς διχνοίας τούς τε περὶ μετεώρων χαὶ 


ς εὖ- 


οὖν δὲ νῦν Item 


propter se, sicuti medicinam propter sanitatem, ut ait 
et Diogenes in vicesimo Electorum, qui et eruditionem 
dicit esse oblectamentum ad otium fallendum. At vero 
Epicurus inseparabilem quoque dicit esse a voluptate virtu - 
solam , cetera vero separari , quippe mortalia. Agedum 
igitur nunc colophonem addamus, ut ita dixerim , et totius 
operis et vitae philosophi , ratas ipsius sententias adjicientes 
hisque omne hoc opus nostrum concludentes, fine illo utentes 
qui felicitatis ac beatitudinis initium sit. (139) [I.] Quod 
beatum atque immortale est, neque ipsum negotia habet 
neque alii exhibet , ut neque ira neque gratia contineatur : 
quippe liujusmodi omnia imbecilla sunt. 1n aliis vero ait 
deos ratione perspici, alios quidem numero subsistentes, 
alios vero secundum specici similitudinem ex perpetua simi- 
lium simulacrorum affluentia quie in id. ipsum perfecta sint 
humana specie.  [II.] Mors nihil ad nos : quod enim disso- 
lutum est, sensu caret; quod autem sensu caret, nihil ad nos, 
[Π|.] Terminus magnitudinis voluptatum omnis quod doleat 
sublatio est. Ubicumque vero inest voluptas, quam diu 
ibi est, nihil est quod doleat aut afficiatur moeroreaut utrum- 
que simul. (140) [1V.] Non moratur perpetuo in carne quod 
dolet , sed summus dolor minineum tempus durat ; alter qui 
solum superat id quod delectat carnem, non multos dies 
contingit. At diuturni morbi plus habent in carne quod 
oblectet quam quod doleat. [V.] Non potest jucunde vivi , 
nisi prudenter οἱ honeste ac juste vivatur, neque prudenter 
et honeste ac juste, nisi jucunde. Quoto autem cuique 
non contigerit vivere prudenter et honeste ac juste , hic fieri 
non pofest ut jucunde vivat. [VI.] Propter fiduciam secu- 
ritatemque ab hominibus , non secundum naturam princi- 
patus et regni pro bono habiti , ex quibus potuerit aliquis 
hoc sibi parare, (141) gloriosi atque conspicui quidam esse 
cupierunt, ita se, ut ab hominibus tuti essent, adepturos 
existimantes. ]taquesi quidem tuta sit talium vita, naturze 
honum receperunt ; sin minus , non habent cujus rei gratia 
principio secundum nature proprietatem appetierunt. 
[VII.] Nulla per sese voluptas malum est, sed efficientia 
quarundam voluptatum multiplices ingerunt voluptatum 
perturbationes. — (142) [VIII.] Si cumularetur voluptas 
omnis et tempore et per totam concretionem fieret aut 
maxime principales nature partes, nequaquam a se 
invicem differrent voluptates. . [IX.] Si ea qua sunt 
Juxuriosis efficientia voluptatum metus animi solverent , 
qui de calestibus et de morte et de doloribus sunt, 


286 


θανάτου xat ἀλγηδόνων, ἔτι τε τὸ πέρας τῶν ἐπιθυμιῶν 
3^! . Y , ν y , 4 “Ὁ 
ἐδίδασχεν, οὐχ ἄν ποτ᾽ εἴχομεν ὅ τι μευ ψαίμεθα αὐτοῖς 
πανταγόθεν εἰςπληρουμένοις τῶν ἡδονῶν, καὶ οὐδαιόθεν 
οὔτε τὸ ἀλγοῦν οὔτε τὸ λυπούμενον ἔχουσιν, ὅπερ ἐστὶ 
^ , , Ab Y “ ᾿ ἔων δ 
& τὸ xaxóv. [ι.1 Εἰ μηθὲν ἡμᾶς αἵ περὶ τῶν μετεώρων 
ὑποψίαι ἠνώγλουν xal αἱ περὶ θανάτου μήποτε πρὸς 
ἡμᾶς ἐστι, ἔτι τε " τετόλμληχκα νοεῖν τοὺς ὅρους τῶν 
ἀλγηδόνων xai τῶν ἐπιθυμιῶν. οὐχ ἂν προςεδεόμλεθα 
φυσιολογίας. (142) [τα΄.] Οὐχ ἦν τὸ φοῤούμενον λύειν 
10 ὑπὲρ τῶν χυριωτάτων, μὴ κατειδότα τίς ἢ τοῦ σύυ- 
παντος φύσις. ἀλλ᾽ ὑποπτευόμενόν τι τῶν χατὰ τοὺς 
μύθους" Or οὐχ ἦν ἄνευ φυσιολογίας ἀχεραίους τὰς 
ἡδονὰς ἀπολαμύάνειν. [ι6΄.] Οὐθὲν ὄφελος ἦν τὴν χατ᾽ 
ἀνθρώπους ἀσφάλειαν χατασχευάζεσθαι, τῶν ἄνωθεν 
16 ὑπόπτων χαθεστώτων xal τῶν ὑπὸ γῆς xai ἁπλῶς τῶν 
ἐν τῷ ἀπείρω. [1ιγ΄.} Τ ἧς ἀσφαλείας τῆς ἐξ ἀνθρώπων 
s e ἠδὲ Y M Ὡς φ ς i$ po 
, $, , - ’ Ρ Ὁ: A 
γινομένης μέχρι τινός, δυνάμει τ᾽ ἐξεριστιχῇ χαὶ EU- 
πορίᾳ εἰλιχρινεστάτη γίνεται ἢ ἐχ τῆς ἣσυχίας xal 
ἐχγωρήσεως τῶν πολλῶν ἀσφάλεια, (114) [ιδ΄.] Ὁ τῆς 
30 φύσεως πλοῦτος xal ὥρισται xal εὐπόριστός ἐστιν, ὃ 
δὲ τῶν χενῶν δοξῶν εἰς ἄπειρον ἐχπίπτει. [ιε΄.] Βρα- 
(fa σοφῷ τύγη παρεμπίπτει, τὰ δὲ μέγιστα καὶ χυ- 
ριώτατα ὁ λογισμὸς διῴχηχε xal χατὰ τὸν συνεχῇ 
“ρόνον τοῦ βίου διοικεῖ xat διοιχήσει. [ις΄.} Ὁ δίκαιος 
46 ἀταραχτότατος, ὃ δ᾽ ἄδιχος πλείστης ταραχῆς γέμων. 
[ S.) Οὐχ ἐπαύξεται ἣ ἡδονὴ ἐν τῇ σαρχί, ἐπειδὰν ἅπαξ 
τὸ χατ᾽ ἔνδειαν ἀλγοῦν ἐξαιρεθῇ, ἀλλὰ μόνον ποικίλλε- 
ται. [τη΄.] Τῆς δὲ διανοίας τὸ πέρας τὸ χατὰ τὴν ἡδονὴν 
ἀπεγέννησεν ἥ τε τούτων αὐτῶν ἐχλόγησις χαὶ τῶν 
ὁμογενῶν τούτοις, ὅσα τοὺς μεγίστους gobouc παρε- 
σχεύαζε τῇ διανοίχ. (145) [10΄.] Ὁ ἄπειρος χρόνος 
ἴσην ἔχει τὴν ἡδονὴν xal 6 πεπερασμένος, ἐάν τις 
αὐτῆς τὰ πέρατα χαταμετρήση τῷ λογισαῷ, [χ΄.] Ἡ 
μὲν σὰρξ ἀπέλαδε τὰ πέρατα τῆς ἡδονῆς ἄπειρα, xal 
Y “ / , [4 € ^S 
35 ἄπειρος αὐτὴν χρόνος παρεσχεύασεν. [κα΄.] 'H δὲ 
διάνοια τοῦ τῆς σαρχὸς τέλους xai πέρατος λαδοῦσα 
i] b] LI A e M "e 4 ὦ , L4 
τὸν ἐπιλογισμὸν xat τοὺς ὑπὲρ τοῦ αἰῶνος φόῤους ἐχλύ- 
caca τὸν παντελῇ βίον παρεσχεύασε χαὶ οὐθὲν ἔτι τοῦ 
* , , Φ ἡ 2 » "V » » A 
ἀπείρου χρόνου προςεδεήθημεν" ἀλλ᾽ οὔτ᾽ ἔφυγε τὴν 
40 ἡδονήν, οὐδ᾽ ἡνίχα τὴν ἐξαγωγὴν Ex τοῦ ζὴν τὰ πρά- 
quxxa παρεσχεύαζεν ὡς ἐλλείπουσα τι τοῦ ἀρίστου βίου 
χατέστρεφεν. (ra) [x&'.] Ὃ τὰ πέρατα τοῦ βίου χα- 
LE "y e 5 ! , M08 3 ^ 5v 
τειδὼς οἶδεν ὡς εὐπόριστόν ἐστι τὸ τὸ ἀλγοῦν χατ᾽ ἔνδειαν 
, t 1 » ' ? € , Y ue? 
ἐξαιροῦν xal τὸ τὸν ὅλον βίον παντελῆ χαθιστάν: ὥςτ 
45 οὐδὲν προςδεῖται πραγμάτων ἀγῶνας χεχτημένων. 
[xy'.] Τὸ ὑφεστυχὸς δεῖ τέλος λογίζεσθαι xal πᾶσαν 
f 3/3 4^ o N voy 4 f; ΝᾺ 
τὴν ἐνάργειαν, ἐφ᾽ ἣν τὰ δοξαζόμενα ἀνάγομεν" εἰ δὲ 
uj, πάντ᾽ ἀχρισίας xal ταρχγῆς ἔσται μεστά. [χδ΄.] 
315 ,. / Dd 3 ; , enm * ἢ. * 
Sb μάχη πάσαις ταῖς αἰσθήσεσιν, οὐχ ἕξεις οὐδ᾽ ἃς ἂν 
Bü αὐτῶν φῇς διεψεῦσθαι πρὸς τί ποιούμενος τὴν ἀναγωγὴν 
χοίνης. (47) [xe'.] Εἴ τιν᾽ ἐχθαλεῖς ἁπλῶς αἴσθησιν 
χαὶ μὴ διαιρήσεις τὸ δοξαζόμενον χατὰ τὸ προςυένον 
xal τὸ παρὸν ἤδη χατὰ τὴν αἴσθησιν xal τὰ πάθη καὶ 
πᾶσαν φανταστιχὴν ἐπιβολὴν τῆς διανοίας, συνταράξεις 


-—- 


BIBA. I. EIIIKOYPOSX. - 


pretereaque si voluptatum docerent finem, nihil la-. 
beremus quo eos culpare possemus , undique voluplatihu- 
hauriendis instantes nullaque ex parte nec quod dolerct ec 
quod moerore conficeretur habentes, id quod est malum. A.: 
Si nihil nos àe ccelestibus suspiciones perturbarent ner que 
sunt de morte aliquid ad nos pertinerent , et ... ... in- 
tellirere dolorum ac voluptatum fines, non indigere: 
physiologia. (143) [XI.] Nonliceret metum deiis que maii 
momenti sunt excutere, nis quis plane noviseet qus si 
tolius natura , sed fabulosum aliquid suspicaretur : ita ji 
non liceret absque physiologia percipere sinceras voluptaio. 
[XiI.] Nili] quidquam predesset humanam sibi parare s«u- 
ritatem , quum et superna et que sub terra sunt suspe 
essent ac simpliciter quae sunt in infinito. (XUI! Quum 
humana securitas progrediatur usque ad aliquid , e facultze 
detrahendi et opulentia integerrima provenit quz quiete dt 
secessu a vulgo constat securitas. (144) [XIV.! Nature ovs 
et definit:e et parabiles sunt, inanium autem opinionum à- 
vitize in infinitum excidunt. [XV.] Exigua quadam saper 
fortuna objicit, quae vero sunt maxima et principalia, di- 
posuit ratio et perpetuo vitze tempore disponit atque dispo. 
[XVI.) Justus a perturbatione remotissimus, injustus vere 
plurima perturbatione plenus est. [XV11.] Non crex.t ia 
carne voluptas , quum semel quod per indigentiam dole 
ablatum est, sed solum variatur. [XV11I.] Porro mentis iae 
finem qui secundum voluptatem est genuit, horomque ipe 
rum et eorum quie his propinqua sunt investigatio, que 
maximos quosque metus animo parabant. (145) (XIX. le 
finitum tempus ac finitum zequam habet voluptatem, si {πὶ 
voluptatis ipsius fines ratione metiatur. (XX.] Care quits 
voluptatis fines accepit infinitos , infinitumque ipsam t«npes 
effecit. [XXI.] Porro mens carnis finem ac terminum rati«ne 
pertractans eternique exuta timoribus vitam omni es parte 
consummatam fecit, nihilque jam infinito tempore opus ba- 
buimus : sed nec voluptatem effugit , ne tum quidem quon 
exitum ex vita molesti: pararent, tanquam si ad optinam 
vite rationem aliquid deesset. — (146) (XXIL.] Qui ΝῊ 
lerminos novit, non ignorat quam sit parabile id quoi ἐν 
lorem ex indigentia natum tollat omnenique vitam perfetar 
constituat : ut nihil negotiis opus sit quae certamina laler: 
[XXlII.] Subsistentem vero flnem versare animo op^4 
omnemque evidentiam, ad quam ea qux opinamur rdc 
mus : alioquin omnia rationem judicii desiderabunt tuni 
luque plena erunt. [XXIV.] Si sensibus omnibus reputo. 
ne illos quidem quos falsos esse dixeris habebis quorsum r* 
ferendo dijudices. (147) [XX V.] Si quem simpliciter eji 
sensum neque dividas id quod opinaris secundum id qu«l 
exspectat comprobationem quodque jam per sensum pr 
sens est, in affectus insuper et omnem effectum imazina- 
tionis in animum , confundes eliam reliquos sensus opinione 





LIB. X. EPICURUS. 


x1 τὰς λοιπὰς αἰσθήσεις τῇ ματαία δόξῃ . ὥςτε τὸ χρι- 
τέριυν ἅπαν ἐχύαλεϊς. [χς΄.] Εἰ 6 δὲ B: εθαιώσεις χαὶ 
τὸ προζμένον ἅπαν ἐν ταῖς δοξαστιχκαῖς ἐννοίαις xal τὸ 
μή, οὐχ ἐχλείψεις τὸ διεψευσμένογ, ὡς τετηρηχὼς ἔση 
τᾷσαν ἀυφιςήτησιν xal πᾶσαν χρίσιν τοῦ ὀρθῶς 7| μὴ 
efe. (18) [χζ΄.] Εἰ μὴ παρὰ πάντα καιρὸν ἐπανοίσεις 
ἔχαστον τῶν πραττομένων ἐπὶ τὸ τέλος τῆς φύσεως. 
ἀλλὰ προχαταστρέψεις εἴτε φυγὴν εἴτε δίωξιν ποιούμενος 
ες 21) τι, οὖχ ἔσονταί σοι τοῖς λόγοις al πράξεις ἀχό- 
io). ἴκη..Ἶ Ὧν ἢ σοφία παρασχευάζεται εἷς τὴν τοῦ 
jou βίου μακαριότητα, πολὺ μέγιστόν ἐστιν ἡ τῆς φι- 
ἰΐαςχτῆσις, [χθ΄.] Ἢ αὐτὴ γνώμη θαρρεῖν τ᾽ ἐποίησεν 
iip τοῦ αηθὲν αἰώνιον εἶναι δεινὸν μηδὲ πολυχρόνιον" 
(αὶ τὴν ἐν αὐτοῖς τοῖς ὡρισμένοις ἀσφάλειαν φιλίας μᾶλι- 
yt χατιδεῖν εἶναι συντελουμένην. (149) [λ΄.] Τῶν ἐπιθυ- 
niv αἱ u£v εἰσι φυσιχαὶ xal ἀναγχαῖαι, αἱ δὲ φυσικαὶ 
(at οὐχ ἀναγκαῖαι, αἵ δὲ οὔτε φυσιχαὶ οὔτ᾽ ἀναγκαῖαι» 
DÀx παρὰ χενὴν δόξαν γινόμεναι. «Ὀυσιχὰς χαὶ ἀναγ- 
aia; ἡγεῖται ὃ ᾿Επίχουρος τὰς ἀλγηδόνας ἀπολυούσας, 
«X ποτὸν ἐπὶ δίψους * φυσιχὰς δὲ xal οὐχ ἀναγχαίας τὰς 
τοιχιλλούσας μόνον τὴν ἧδονήν. μὴ ὑπεξαιρουμένας δὲ 
D Z)vrua, ὡς πολυτελῇ σιτία * οὔτε δὲ φυσιχὰς οὔτ᾽ 
ἰνχυχαίας, ὡς στεφάνους xat ἀνδριάντων ἀναθέσεις. 
λα΄ [Τῶν ἐπιθυμιῶν ὅσαι μὴ ἐπ᾽ ἀλγοῦν ἐπανάγουσιν, 
ἂν u7, συμπληρωθῶσιν, οὐχ εἰσὶν ἀνχγχαῖαι, ἀλλ᾽ εὐ- 
Ἀζγντον τὴν ὄρεξιν ἔχαυσιν, ὅταν δυςπόριστοι 3 βλάδης 
ἐτεργαστιχαὶ δόξωσιν εἶναι. [λδ΄ .] Ἐν αἷς τῶν φυ- 
πχῶν ἐπιθυμιῶν, μὴ ἐπ᾽ ἀλγοῦν δ᾽ ἐπαναγουσῶν, ἐὰν 
15 συντελεσθῶσιν, ὑπάργει f, σπουδὴ σύντονος, παρὰ 
ἐνῆν δόξαν αὗται γίνονται χαὶ οὐ παρὰ τὴν ἑαυτῶν 
gt διαγχέονται, ἀλλὰ παρὰ τὴν τοῦ ἀνθρώπου χενο- 
Ve Htv. (150) [AY .] Τὸ τῆς φύσεως δίχαιον ἔστι σύμ- 
ho τοῦ συμφέροντος εἷς τὸ μὴ βλάπτειν ἀλλήλους 
42: βλάπτεσθαι. [λδ΄.] Ὅσα τῶν ζῴων μὴ ἠδύνατο 
᾿νΐίχας ποιεῖσθαι τὰς ὑπὲρ τοῦ μὴ βλάπτειν ἄλληλα 
i5 βλάπτεσθαι, πρὸς ταῦτα οὐθέν ἐστιν οὐδὲ δίχαιον 
") ἄδιχον. ὡςαύτως δὲ xxi τῶν ἐθνῶν ὅσα μὴ ἠδύ- 
17» ἢ αἡ ἐβούλετο τὰς συνθήχας ποιεῖσθαι τὰς ὑπὲρ 
"ὦ wh θλάπτειν μηδὲ βλάπτεσθαι. [λε΄.] Οὐχ ἦν τι 
5 ἑαυτὸ δικαιοσύνη. ἀλλ᾽ ἐν ταῖς μετ᾽ ἀλλήλων συ- 
202216, χαθ᾽ ὁπηλίχους δήποτ᾽ ἀεὶ τόπους συνθήχη 
s ὑπὲρ toU μὴ βλάπτειν μηδὲ βλάπτ εσθαι. (ι51) 
i] 1l à ἀδικία οὐ καθ᾽ ἑαυτὴν xaxov, ἀλλ᾽ ἐν τῷ χατὰ 
ἣν ὑποψίαν φόῤῳ εἰ μὴ λήσει τοὺς ὑπὲρ τῶν τοιούτων 
τεστηχότας χολαστάς. [λζ΄ .] Οὐχ ἔστι τὸν λάθρα τι 
τοιῦντα ὧν συνέθεντο πρὸς ἀλλήλους εἰς τὸ μὴ BAa- 
niv uri βλάπτεσθαι, πιστεύειν ὅτι λήσει, Xày M 
"xc ἐπὶ τοῦ παρόντος λανθάνη μέχρι γὰρ χαταστροῦῇ, 
214v εἰ χαὶ λήσει. Da .] Κατὰ μὲν τὸ χοινὸν πᾶσι 


1 


5 Ox1V τὸ αὐτό" συμφέρον γάρ τι ἦν ἐν τῇ πρὸς ἀλ- 


[Δ 
^ 


μῆς χοινωνία " χατὰ δὲ τὸ ἴδιον, joa xat ὅσων ὃ δύ - 
P. αἱ 


at UV, οὐ πᾶσι συνέπεται τὸ αὐτὸ δίκαιον εἶναι. 


i 
DS 


D4'.] To μὲν ἐ ἐπιμαρτυρούμενον ὅτι συμφέρει ἐν 


ΠΝ ἢ 
"Hu ota 


t; τῆς πρὸς ἀλλύλους κοινωνίας τῶν νομι- 


287 


inani, ut criterium cjicias omne. [XXVI.] At si et quod 

exspectat aütestationem omne in opinabilibus notionibus 

firmes , idque quod attestationem non exspectat , quod fal- 

sum sit non dimittes , quasi observans omnem dubitationem 

omneque judicium recti sive non recti. (138) [XXVIH.] Nisi 

per omne tempus qua geruntur singula ad natura referas 

finem, sed antequam ad finem perveneris deficies sive fu- 

gam sive insectationem in aliud aliquid faciens, non erunt 
tibi verbis consentanecm actiones. [XXVIII.] Eorum que 

ad totius vitz? beatitudinem sapientia parat, longe maximum 

est amicitiae acquisitio. [XXIX.] Eadem sententia confir- 

mavit animum ne quod aut sempiternum aut diuturnum 
timeret malum ; quae perspexit in hoc ipso vitze spatio ami- 
citi: preesidium esse firmissimum. (119) [XXX.] Cupi- 
ditatum alic naturales et necessarize sunt, alie naturales 
et non necessarie , alie vero neque rraturales neque neces- 
sarue sunt, sed circa inanem opinionem versantur. Na- 
turales et necessarias existimat Epicurus eas quie dolores 
sedant, ut est in siti potus ; naturales vero et non necessa- 
rias, quie voluptatem solum variant, non.autem dolorem 
tollunt, ut sunt pretiosi cibi ; neque naturales autem neque 
necessarias, ut sunt coronm et statuarum collocationes. 
[XXXI.] Cupiditatum quacumque ad dolorem non indu- 
cunt, nisi impletze fuerint, non sunt necessarie, sed ap- 
petitum habent facile diffundendum, quoties paratu diffi- 
ciles auctoresve detrimenti esse constiterit. [XXXII.] In 
quibus naturalium cupiditatum , sed quze dolorem non in- 
ferant, nisi consummat:e fuerint, fit vehemens studium, 
hz inani ex opinione proficiscuntur et non ex ipsarum na- 
tura letitia nos perfundunt, sed propter hominis vanam 
gloriam. — (150) [XXXIIJ.] Justum natura est utilitatis 
pactum, ut neque invicem ledamus nos nec ledamur. 
[XXXIV.] Quacumque animantes eo fodere jungi non 
possunt ut neque lgedant mutuo neque kedantur, in his jus 
nullum aut injuria est. Eadem est in iis gentibus ratio , qure 
aut non potuerunt aut noluerunt ita feederari ut neque lm- 
derent neque lzederentur. [XXX V.] Justitia nihil per se 
est, verum in contractibus mutuis quibuslibet locis fcedus 

aliquod initur ut non ledamus neque ledamur. (151) 
[XXXVI.] Injustitia per se malum non est , verum in suspi- 
cionis metu id malum situm est , ne forte non lateat eos qui 
sunt hujusmodi rebus constituti vindices. [XXXVII.] Non est 
quod is qui clam aliquid facit contra id quod inter se con- 
stituerunt homines ne lzdant se nec lzedantur, credat se la- 
tere posse, etiamsi millies impresentiarum lateat : ad finem 
cnim incertum est an latere possit. [XXXVIII.] Commu- 
niter quidem omnibus jus idem est : utilitatis enim aliquid 
confert in mutua societate; secundum proprium autem , ut 
regionis et quarumcumque causarum , non omnibus idem 
consequitur justum esse. (152) [XXXIX] Attestatione 
firmatum quod expediat in usu mutua societatis eorum 


10 


15 


288 


, Ef ^ ἢ . m- N , ' v 35 
σθέντων εἶναι δικαίων, τὴν τοῦ δικαίου φύσιν ἔχει, ἐάν 
τε τὸ αὐτὸ πᾶσι γένηται, ἐάν τε μὴ τὸ αὐτό. [ὦ΄.] 
Ἔν τε νομοθετῇταί tt, u7, ἀποῤαίνη δὲ χατὰ τὸ συυ- 
φέρον τῆς πρὸς ἀλλήλους χοινωνίας, οὐχέτι τοῦτο τὴν 
τοῦ διχαίου ς φύσιν ἔχει. xàv μεταπίπτη τὸ χατὰ τὸ δί- 
Xatov συμφέρον, Ἁρόνον δέ τινα εἷς τὴν πρόληψιν ἐ ἐναρ- 
μόττῃ, οὐδὲν ἧττον ἐχεῖνον τὸν χρόνον ἦν δίχαιον τοῖς 
μὴ φωναῖς χεναῖς ἑαυτοὺς συνταράττουσιν, ἀλλὰ πλεῖ- 
στα πράγματα βλέπουσιν. — (153) [μα΄.] ΓἜνθα μὴ χαι- 
νῶν “γενομένων τῶν περιεστώτων πραγμάτων, ἀνεφάνη 
μὴ ἁρμόττοντα εἰς τὴν πρόλτ' Ji. τὰ νομισθέντα δίκαια 
ἐπ᾽ αὐτῶν τῶν ἔργων, οὐχ ἣν ταῦτα δίκαια“ ἔνθα δὲ 
χαινῶν γενομένων τῶν περιεστώτων πραγμάτων, οὐχέτι 

, , Ἢ , , nd “- ^ , i! 
συνέφερε τὰ αὐτὰ δίκαια χείμενα, ἐνταῦθα δὴ τότε μὲν 
ἦν δίκαια ὅτε συνέφερεν εἰς τὴν πρὸς ἀλλήλους χοινω- 

“ Y 
νίαν τῶν συμπολιτευομένων, ὕστερον δ᾽ οὐχ ἦν ἔτι 
δίχαια, ὅτε μὴ συνέφερεν. (ιδε) [«6'. ] Ὁ τὸ θαρροῦν 
ἀπὸ τῶν ἔξωθεν ἄριστα συστησάμενος, οὗτος τὰ μὲν 
δυνατὰ ὁμόφυλα χατεσχενάσατο, τὰ δὲ μὴ δυνατὰ οὐχ 
“4 , ’ * ^- A * , 
ἀλλοφυλά γε, ὅσα μηδὲ τοῦτο δυνατὸς ἀνεπίμιχτος 
) 7 Y 2X * 4 - 9 »5 , 
ἐγένετο xai é ξωρίσαθ ὅσα τοῦτ᾽ ἐλυσιτέλει πράττειν. 
ἰαγ . “Ὅσοι τὴν δύναμιν ἔσγον τοῦ τὸ θαρρεῖν μάλιστα 
ἐκ τῶν ὁμορούντων παρασχευάσασύαι, οὗτοι xai ἐξίωσαν 
μετ᾽ ἀλλήλων ἥδιστον, βεθαιότατον πίστωυ᾽ ἔχοντες. 


35 χαὶ πληρεστάτην οἰχειότητα ἀπολαξόντες οὐχ ὠδύραντο 


ὡς ἐλεεινὸν τὴν τοῦ τελευτήσαντος προχαταστροφήν. 


BIBA. T. ἘΠΙΚΟΥ͂ΡΟΣ 


quae justa putantur esse, justi naturam habet , sive iii -t 
omnibus sive non idem. [XL.] Porro si quid leze san itur, 
non autem proveniat inde commoditas mutuzr societatis n. 1 
jam hoc justi naturam habet. Etiamsi intercidat conun lui 
justi, aliquod autem tempus ad anticipationem con, 
nihilominus id temporis justum erat iis qui non inania 
vocibus semet confundunt , sed res plurimas cernunt. |. 
[XL1.] Ubi quum non nov2 fuerint circumstantes m, m 
congruere ad anticipationem visa sunt quae putabantur jit 
in ipsis rebus, ea justa non erant;ubi vero quum mz 
fuerint circumstantes res , jam non utilia erant eadem ev 
posita jura essent, tum quidem justa fuere, quando οἵω 
utilia societati mutua simul rem publicam administrantinm, 
postea vero non jam fuerunt justa , quando non utilia erant. 
(154) [XLU.] Qui fiduciam securitatemque ab exterisoptir» 
sibi paravit, hic quos quidem potuit su:xe genti miscuit, {κα 
non potuit , non alienos certe ab gente fecit; si ne lioc q- 
dem potuit efficere, nulla cum illis exercuit comm . 
finibusque ejecit quantum hoc suis conduceret rationib:. 
[XLIII.] Quicumque facultatem habuerunt fiduciam sea 
tatemque maxime ex finitimis sibi comparandi, hi etia 
inter se vixere suavissimam vitam, firmissimam habet « 


fidem, ac consummata usi necessitudine, lamentis tanquam - 


miserandum proseculi non sunt defuncti celeriorem «b- 
tum. 


| 
| 





ΕΓ 50595055 505-50 exec τς ecc exei e ee 


INDEX. NOMINUM ET RERUM. 


Pr. indicat prooemium , numeri rorani libros, arabici capita; litera 7. praecedit 


numeros paragraphorum in interstitiis columnarum positos. 


À. 


Abera : philosophi aliique hinc oriundi 
1V. 7, n. 11. 1X. 4, n. 1. 6, n. 1. 7, 
n. 1. 9. 5, n. f. 10, n. f. 11, n. 7. 

Abus a Stratone manumissus V. 3, 
n. 7. 

Academia : nnde dicta JI. n. 9. locus 
Allienis IV. 3, n. 1. 5, n. 7. VII. f, 
n. 9. X. n. 1. ubi Arcesilaus vixit 
]V. 6, n. 15. Plato philosophiam di- 
dieit 1H. n. 8. 9. philosophiam docuit 
IV. 1, n. 3. sepultus est IIf. n. 30. 
Platouis statua locabatur III. n. 20. 
Speusippus Gratias collocavit IV. I, 
n.3. unde orla secta Academicorum : 
media Academia : ejus auctor Arce- 
silaus Pr. n. 10. 13. 1V. 6, η. 2. nova 
Academía : ejus auctor Lacydes Pr. 
n. I0. 13. IV. 8, n. f. ejus succes- 
sores : Carneades Pr. n. 10. IV. 8, 
n. 5. Clitomachus Pr. n. 10. Euander 
IV. 8, n. 4. Hegesinus 1V. 8, n. 4. 
Telecles IV. 8, n. 4. vetus Aca- 
demia : ejus auetor Plato Pr. n. 10. 
13. IHE. n. 30. ejtis successores : Cran. 
tor Pr. n. 10. Crates Pr. n. t0. Po- 
lemon Pr. n. 10. Speusippus Pr. n.10. 
Xenocrates Pr. n. 10. V. 1, n. 4. 

Acdemici philosophi Pr. n. 12. IV. t0, 
n. 3. IV. extr. VII. 2, n. 6. a Platone 
IV. extr. 

Arademus, a quo Acadefnia dicta 1I. 
n. 9. 

Acamaptis demus VIT. 1, n. 9. 

Accipiter £gyptiis cultus Pr. n. 7. 

Accusatio quid 111. n. 59. 

Accusativus casus VII. I, n. 47. 

λείους satyricus JI. 18, n. 10. 

Acliarna YH. 1, n. 9. 

Acleron IV. 6, n. 3. 

Achilles V. 1, n. 7. 

Acliillis argumentatio IX. 3, n. 4. 5, 
n. 7. 

Achillitidis regionis certamen 1. 4, 
n. 1. 

Ácragas , v. Agrigentum. 

Àrron medicus VILI. 2, n. 9. 

Aris VII. 8, n. 3. 

Armilaus septem sapientum numero 
hauitns Y. 1, n. 14. 

Adfectus : Cyrenaicorum duo, dolor et 

VIT.E. PHILOSOPH, 


voluptas If. 8, n. 8. quibus dii ob- 
noxii Pr. n. 4. quid VII. 1, n. 63. 
X. n. 24. quot VIT. !, n. 63. X. n. 23. 
27. 31. [S 149. Meibom. ] 

Adhortatio quid LIT. n. 59. 

Adiaphora a Cynicis statuehantur VI. 
extr. Pyrrhonis principium IX. 11, 
n. 3. 6. quae. VII. 1, n. 60. quotu- 
plicia VII. 1, n. 6f. 

Adimantus Platonis frater Ilf. n. 4. 
ejus fijius HI. n. 30. 

Adimantus V. 2, n. 14. 

Adjunctum enunciatum quid VIT. 1, 
n. 48. 

Adolescens audacius loquens VII. 1, 
n. 19. curiosior zetate VII. 1, n. 19. 
loquacior VIL. 1, n. 19. 

Adpellatio VII. 1 , n. 39. 

Adramytum V. 5, n. 11. 

Adulator helua mordens VI. 2, n. 6. 
corvo pejor VI. 1!, n. 4. deserit suos 
Vj. 5, n. 9. 

/Eacidze infesti Milesiis II. 2, n. 4. 

/Egina Il. 12, n. 4. 1H. n. 3. 14. 25. V. 
4,n. 9. Vl. 2, u. 5. 9. 10. 4, n. 1. 3. 

/Egos flumen 1l. 3, n. 5. 

AXgypüi Pr. n. 6. eorum dii Pr. n. 7. 
inventa Pr. n. 7. Vulcanum auctorem 
philosophiae putant Pr. n. 1. medici 
HI. n. 8. philosophi Pr. n. 1. eorum 
placita Pr. n. 7. sepcliunt cadavera 
ΙΧ. 11, n. 9. 

JEgy ptus aditur a Thalete I. 1, n. 3. 6. 
15. a Solone I. 1, n. 15. 2, n. 4. a 
Cleobulo I. 6, n. 1. a Platone IIT. n. 8. 
ab Euripide I1]. n. 8. a Pytlagora 
Vil. 1, n. 1. 2. ab Eudoxo VIHIT. 8, 
n. 2. 6. a Democrito ΙΧ. 7, n. 2. 

Amulatio quid VII. 1, n. 64. 

JEnesidemus IX. 11, n. 12. 12, n. 7. 
ejus discipulus IX. 12, n. 7. patria 
IX. 12, n. 7. preceplor IX. 12, n. 7. 
scripta IX. 12, n. 7. 

/Enigma anni I. 6, n. 3. 

;Equalitas in mundo VIIT. f, n. 19. 

Aer : elementum Platoni lif. n. 4t. 
Stoicis VIL. 1, n. 68 69. Empedocli 
VIII. 2, n. 12. Diegeni Apolloniatae 
IX. 9, n. t. idolorum plenus Pr. n. 6. 
principium Anaximenis II. 2, n. 1. 

JEschines Arcas II. 7, n. 9. 

Azcmwts Allieniensis IH. 5, n. 5 seqq. 


8, n. 4. ejus adversarius IIT. n. 24. 
dialogi IT. 7, n. 3. 9, n. 2. III. n. 24. 
dicta II. 7, n. 4. epistola ad Dio- 
nysium Sicilie IT. 7, n. 6. migrationes 
If. 7, n. 3. 4. III. n. 24. orationes If. 
7, n. 4, pater II. 7, n. 1. patria II. 
7, n. f. proceptor If. 5, n. 5. 26. 7, 
n. 2. sludia II. 7, n. 7. 

JEschines Eudoxi pater VIIT. 8, ἢ. 1. 

4Eschines Milesius II. 7, n. 9 

JEschines Mitylenzeus II. 7, n. 9. 

AEscbhines Neapolitanus 11. 7, n. 9. 

Aschines rhetor II. 7, n. 9. 

JEschines rhetorica» scriptor II. 7, n. 9. 

JEschines statuarius Il. 7, n. 9. 

JEschrion Lysanise pater VI. 2, n. 3. 

JEschylus M. 5, n. 23. satyricus 1. 
18, n. 10. secundum histrionem ad- 
jecit antiquae trageedize III. n. 34. 

4Esculapius : ei Diogenes percussorem 
sacral VI. 2, n. 6. 

/Esculapius Machaonis pater V. 1, n. t. 

JEsopus cum Chilone colloquitur 1]. 3, 
n. 2. quando floruit I. 3, n. 5. 

JEstas unde VIII. 1, n. 19. 

AEthalides : in eo Pythagoree anima fuit 
VIII. 1, n. 4. 

JEthiopia IX. 7, n. 2. 

JEthiops Aristippi auditor 11. 8, n. 7. 

Aethlius Chrysippi pater VIII. 8, n. 4. 

JEtna VIII. 2, n. 11. 

Agamemnon VII. 1, n. 48. 2, n. 1. 

Arcamemnonius dictus Menedemus 1]. 
18, n. 7. 

Agathenor Xenocratis paler IV.2 , n. 1. 

Agathon Lyconis manumissus V. 4, n. 9. 

Agathon a Socrate aditur II. 5, n. 11. 
amasius Platonis III. n. 23. 

Agemarchus Hermarchi pater X. n. 9. 
10. 

Agenor I. 1, n. 1. 

Agesarchus I. 10, n. 1. 

Agesilaus VIII. 8, n. 1. Lacedzemonio- 
rum rex JI. 6, n. 7. 10. VI. 2, n. δ. 
ejus amicus Xenophon II. 6, n. 7. 

Agetor Menedemi fautor IT. 18, n. 14. 

Agnonides Theophrasti accusator V. 
2,n. 5. 

grigentum VIIT. 1, n. 21. 23. 2, n. t. 
6. 9. 11. exstruitur VIII. 2, n. 10. 

Agrippe modi senlentiarum IX. 11, 

n. 10. $88. 


290 


Ajax T, 2, n. 15. V. f, n. 7. ex Salamine 
naves duxit I. 2, n. 2. 

Alacensis VII. 2, n. 9. 

Alba vestis Chaldaeorum I. 7, n. 6. 

Album bonum omen VIII. 1, n. 19. 

Αἰεδειι8 Pittaci aemulus I. 4, n. 3. If. 
5$ , n. 25. ejus fratres I. 4, n. 1. 

Alcibiades amatus a Socrate II. 5, n. 7. 
13. 1V. 7, n. 3. ejus dicta 1}. 5, n. 
1. culpalus a Bione IV, 7, n. 3. lar- 
gitur Socrati aream ad construendam 
domum 1I. 5, n. 9. redimit Plhiaedo- 
nem 1l. 9, n. 1. 

Alcidamas quot partes orationis statuit 
IX. 8,n. 4. 

Alcimus rhetor ]I. 12, n. 2. Stilponis 
discipulus 11]. 22, n. 2. 

ALcu£oN V]If. 5, n. 1. seqq. ejus pa- 
(ria VIII. 5, n. 1. 2. placita VIII. 5, 
n. 1. 2. praeceptor VI1. 5, n. 1. scri- 
pta V1H. 5, n. 1. 

Alcyon Antigoni filius IV. 6, n. 17. V1. 
1, n. 31. 

Alexamenus III. n. 32. 

Alexander Lacydis pater IV. 8, n. 1. 

Alexauder Magnus VI. 2, n. 6. 4, n. 2. 
9, n. 11. VII. 3, n. 1. IX. 10, n.2. 
3. X. h. 1. ad quem a Vulcano 
Nili quot anní Pr. n. 2. Cratetis do- 
mum destruxit VI. 5, n. 4. ei Aristo- 
teles prefectus V. 1, n. 4. 6. deinde 
Callisthenes V. 1, n. 6. ejus setas V. 
1, 0.7. eum Harpalus fugit V. 5, n. 2. 
iw eum conjuratio V. 1, n. 6. Li- 
ber pater ab Atheniensibus decernilur 
VI. 2, n. 6. magnifice excepit Cal- 
listhenem VI. 2, n. 6. mortuus Ba- 
bylone VI. 2, n. 1. ab eo Diogenes 
Cynicus pelit nolit sibi umbram fa- 
cere VI. 2, n. 6. [$ 38. Meibom.] 
scripsit ad Antipatrum VI. 2, n. 6. 
vult Diogenes esse VI. 2, n. 6. Xe- 
nocrati mittit pecuniam ]V. 2, n. 5. 

Alexandria V. 3, n. 6. 5, ἢ. 7. 1I. 
6, n. 5. VI. 8, n. 5. VIF. 1, n. 31. 
2, n. 9. 6, n. 2. IX. 12, n. 7. X. 
n. 15. 

Alexandring pecunie VIII. 7, n. 4. 
quibus eruditorum sermones similes 
VIL. 1, n. 19. 

Alexinus 1M. 10, n. 5. ejus colloquium 
cum Menedemo 11. 18, n. 12. dicla 
MW. 18, n. 12. 1V. 6, n. 11. discipulus 
VII. 4, n. 3. mors II. 10, n. 5. patria 
M. 10, n. 5. praeceptor II. 10, n. 5. 
scripta 1I. 10, n. 5. uxor ]f. 10, 
n. 5. Olympicee sectae auctor 1I. 10, 

* n. 5. 

Alexinus dialecticus IV. 6, n. 11. 

Alexis Platonis amasius {|. n. 22. 

Alopece demus Atticae 11. 5, n. 1. 19. 
V. 2, n. 14. 

Alplieus fluvins I1. 10, n. 5. IX. 11, 
n. 7. 

Altaria deo anonymo posita I. 10, n. 3. 

Alyaues Crassi pater. 4, n. 10. Prienen 
obpuguat I. 5, n. 2. 


INDEX NOMINUM ET RERUM. 


Amanda quz , scit sapiens VI. 1, n. 5. 

Amasides VIII. 1, n. 3. 

Amatoria amicitia 111. n. 46. 

Ambiguitates Scepticorum quot IX. 11, 
n. 9. 

Ambracis V. 1, n. 9. 

Ames ut osurus I. 5, n. 5. 

Amicitia quid V. 1. n. 13. VII. 1, 
D. 64. quotuplex Ilf. n. 46. V. 1, 
n. 13. 

Amicus quid V. t, n. 11. VII. 1, n. 19. 
ab eo repelimus quod petimus VI. 
2, n. 6. adest in utraque fortuna V. 
$, n. 10. bonum Platoni III. n. 45. 
bonus multis praestat I. 8, n. 5. be- 
Deficiis fovendus 1.6, n. 4. cuicumque 
eundem te prabe T. 7, n. 4. eo ac 
inimico utendum VI, 2, n. 6. eum 
nominare difficillimum 1I. 5, n. 12. 
expetendus qua re II. 8, n. 8. 9. 10. 
13. non paretur cito I. 2, n. 12. par- 
(us non rejiciatur I. 2, n. 12. quales 
nos erga illos V. 1, n. 11. eorum ca- 
sibus adcurrendum 1, 3, n. 2. ca. 
lumnia fugienda I. 6, n. 4. omnia 
communia VII]. 1, n. 8. praesceptiutn 
et absentium memor esto I. 1, n. 9. 
inler eos judicare difficile I. 5, n. 5. 
servandus IV. 7, n. 3. virtute pre- 
ditus VI. 1, n. 5. 

Aminias pater Diodori Jasei II. 11, 
D. 1. 

Aminias archon Atheniensium 11]. 
n. 2. 

Aminias V. 3, n. 7. 

Aminias Parmenidem ad quietam vi- 
tam ducit IX. 3, n. 1. 

Amor quid VIF. 1, n. 64. quotuplex V. 
1, n. 13. unde VIL. 1, n. 66. 

Amphiaraus a terra absorptus IV. 7, 
n. 3. ejus fanum 7I. 18, n. 3. 17. 

Amphbibolia quid VII. 1, n. 44. 

Amphiclides Sophoclis pater V. 2, 
D. ὅ. 

Amphicritus, apud quem Arcesilaus 
testamentum deposuit ΕΥ̓. 6, n. 19. 

Amphimenes Cous Pindari &emulus 11. 
5, D. 25. ' 

Amphion V. 4, n. 9. 

Amphipolis II. 5, n. 7. 

Amyclas Platonis 11]. n 31. IX. 7, 
D. 8. 

Amynomachus X. n. 10. 

Amyntas rex Macedonis V. t, n. f. 
cum quo vixit, Aristoteles V. 1, 
u. f. 

Anacea demus VII. t, n. 9. 

ANACHIARSIS I. 1, n. 7. 8, n. 1. sq. sa- 
pierís Pr. n. 9. ex septem sapientibus 
J. t, n. 14. ab eo Scythicum dicendi 


genus 1. 8, n. 2. ejus colloquium cum ᾿ 


Mysone I. 9, n. 1. cum Solone I. 8, 
n. 3. dicta 1. 8, n. 5. epistola ad 
Crosum ]. 8, n. 7. inventa TJ. 8, 
n. 6. mors ]. 8, n. 1. parentes I. 8, 
n. 1. patria I. 8, n. 1. placita Pr. ἢ. 3. 
scripta 1. 8, n. 2. 


Analogetici philosophi Pr. n. 12. 

Anaphiystus Vif. t,n. 9. | 

Anaxagoras grammaticus 1l. 3, n. 11. 

Anaxagoras rhetor If. 3, n. 11. 

ANAXAGORAS sapiens [. 1, n. 13. ]X.7, 
n. 5. 9. 9, n. 1. X. n. 7. ejus rme- 
lus 11]. 5, n. 25. setas 11. 3, n. 5, 
damnatio II. 3. n. 9. 10. defensio ll. 
3, n. 9. dicta II. 3, n. 2. 6. discipuli 
JI. 5,n. 3. 24. VII. 2, n. 2. IX. 7, 
n. 2. filii 1. 3, n. 9. IX. 2,n. . mot 
M. 3, n. 3. 10. pater 11. 3, à. 1. pz 
tría 1I. 3, n. 1. placita 11.3, n. 1.4.7. 

10. IX. 7, n. 2. praeceptor Pr. n. 10. 
praedictiones 1I. 3, n. 5. scripta Pr. 
n. 11. 1. 3, n. 8. 

Anaxagoras statuarius II. 3, n. 11. 

ANAXARCHUS IX, 10, n. 1. seqq. 11,5.4 
ejus stas 1X. 10, n.2. cognome 
IX. 10, n. 2. dicta IX. 10, n. 1.2.: 
discipulus IX. 11, n. 2. inimicus IX. 
10, n. 2. mors ΙΧ. 10, n. 2. pim 
IX. 10, n. 1. preeceptores IX. 1", 
n. 1. 

ADaxicrates archon Atheniensium X — 
n. 2. 

Anaximander historicus II. 1, n. 5. 

ANAXIMANDER philosophus 11. 1, n. !. 
seqq. IX. 2, n. 2. ejus alas Il. 1, 
n. 3. discipuli IX. 3, n. 1. dictom ll. 
1, n. 4. inventa II. 1, n. 3. mon il. 
jJ, n. 4. pater 1]. 1, n. 1. potra !l. 
1, n. 1. placita 1}. 1, n. 2. pracepir 
Pr. n. 10. scripta Ii. t, n. 5. sedi 
Pr. n. 10. successor Pr. n. 10. 

Anaximenes historicus 11. 2, n.?. 

ANAXIMENES philosophus 1l. 2, 1.1. 
seqq. V. 1, n. 8. VI. 2, n. 6. ejs 
discipulus ΙΧ. 9. n. 1. epistole II. 
2, n. 3. 4. mors li. 2, n. 1. ortos I1. 
2, n. 1. pater 1I. 2, n. t. palrà Il. 
2, n. l. placita 11. 2, n. 1. precepl« 
Pr. n. 10. ἢ. 2, n. 1. ad enm ἔτι.» 
gore epistola VIII. 1, n. 26. 

Anaximenes rhetor JI. 2, n. ?. 

Anchipylus discipulus Ph:edonis 1l. 
17, n. 2. 

Anchitus VIII. 2, n. 6. 

Ancora inventum Amaclursidis I. ὃ, 
n. 6. 

Andron Argivus IX. 11, n. 9. 

Androsthenes Qnesicriti VI. 2, n. !?- 

Androsthenes Theophrasti V. 2, 8. 1". 
[ὃ 57. Meiboi.) 

Angor quid VII. 1, n. 64. 

Anima : ejus cura Cyrenaicis mino ll. 
8, n. 8. immortalitas I. 1, n. 3. lll. 
n. 40. VIII. 5, n. 2. quot partes lil. 
n. 56. VII. 1, n. 63. transmigralW 
Pr. n. 7. vincula VIII. 1,n. 19. eu& 
VII. 1, n. 19. 1X. 5, n. 8. buman 
quotuplex VIL. t, n. 19. iapersti- 
tigabilis IX. 1, n. 6. inanimalis etiam 
inest I. 1, n. 3. quarum omnia ples 
IX. 1, n. 6. aer plenus Vili. 1,0.19. 
quid Platoni 111. n. 40. Arisioleh V. 
1, n. 13. Pythagorae Vlll. 1,0. 1}. 


Empedocli VIII. 2, n. 12. Xenophani 
IX. 2, n. 3. Parmenidi IX. 3, n. 2. 
Protagore IX. 8, n. 3. Epicuro X. 
n. ?4. quo modo sentiat III. n. 12. 
simul cum corpore patitur 1I. 8, n. 9. 

Animal ab /Egy ptiis pro numine cultum 
Pr. ἢ. 7. ad quod liomini nullum jus 
VII. t, n. 66. comedere nop injustum 
Dioszeni Cynico VI. 2, n. 6. non vult 
Pythagoras VIII. 1, n. 12. quo modo 
nalam 11. 3, n. 4. 4. n. 3. VIII. 1, 
n. 19. X. n. 24. quotuplex 1]. n. 41. 
se ipsum tueri a nalura trahitur 
VII. 1, n. 5t. 

Animus : ei inscripta non pereunt VI. 
t, D. 4. 

Annicerii Pr. n. 13. IT. 8, n. 7. 9. eorum 
placita 1f. 8, n. 10. 

Anniceris 11, 8, n. 7. ejus discipulus 
Theodorus II. 8, n. 12. Platonis re- 
demplor ΠΠ]. n. 14. 

Annulario sigillum annuli venditi non 
licet retinere 1. 5, n. 9. 

Annus : ejus lempora unde VIII. 1 
n. 19. in CCCLXV dies descriptus 
ἃ Thalele [. 1, n. ὃ. per enigma I. 
ὃ, n. 3. 

Anlagoras Rhodius 1I. 18, n. 10. 

Anudorus, quem Senidorum appel- 
lavit Epicurus, X. n. 4. 

Anligenes paler Cralelis IV. 4, n. 1. 

Anligonus rex IT. 7, n. 12. 1X. 12, 
n. 1. ab Archelao spretus IV. 6, 
n. 14. ad eum Zenonis Citiei epis- 
tola Vil. 1, n. 8. Bioui mittit, qui 
infirmum curent 1V. 7 , n. 10. collo- 
quitur cum Menedemo 1I. 18, n. 3. 
ejus epistola ad Zenonem Citieum 
VII. 1, n. 8. filius Alcyon IV. 6, 
n. 17. discipulus Euphauti II. 10, 
ἃ. 6, Menedemi 1I. 18, n. t7. Ze- 
nonis Citiei VI. 1, n. 8. in Clean- 
lem munificus VIf. 5. n. 2. me- 
tuitnr a Demetrio Phalereo V. 5, 
D. 8. Zenonis Ciliei amicus VII. 1, 
D. 8. 14. 16. 31. 

Antilochus Lemnitis aemulus. Socratis 
Il. 5, n. 25. VIHIT, 1, u. 25. 

Antimenides Pittaci z:emulus II. 5, 
n. 25. 

Anliochus Laodicenus : ejus discipuli 
IX. 12. n. 7. preceptor IX. 12, 
n. 7. 

Antiochus Lyconis fautor V. 4, n. 4. 

Aulipaler : ad eum Alexandri "epistola 
missa VI. 2,n. 6. ad eum Xenocrates 
lezalus 1V. 2, n. 5. Athenas profici- 
scitur IV. 2, n. 7. Diogeni Cynico 
donat palliolum VI. 2, n. 6. Xeno- 
crati mittit pecuniam 1V. 2, n. 7. 

Antipater curator testamenti Aristotelis 
V. 1,8. 9. 

Aflipater Cyrenzeus : ejus discipulus 
Il. 8, n. 7. preceptor 1I. 8, n. 7. 

Antipater Tarsensig V1f. 1, n. 64. 

Antiphon prodigiorum iuterpres IT. 5, 
n. 23. 


INDEX NOMINUM ET RERUM. 


Antipodes a Platone nominati: primum 
"11. n. 19. a Pythagora deinde Υ111. 
1, n. 19. 

Antiquissimum quid Thaleti I. 1, n. 9. 

Anlisigma quid Platoni 11]. ἢ. 39. 

Antisthenes Antislhenis pater VI. 1, 
n. 11. 

ANTISTHENES Alheniensis II. 5, n. 16. 
VI. 1, n. 1. &eqq. VII. 1, n. 54. IX. 
1, n. 11. ejus animi indoles VI. 1, 
n. 8. auditorium VI. 1, n. 8. cogno- 
men VI. 1, n. 6. cultus VI. 1, n. 7. 
dicta VI. 1, n. 1. seqq. 10. 9, n. 3. 
VH. 1, n. 19. discipuli VI. 1, n. 4 
mater II. 5, n. 14. VI. 1, n. t. mors 
VI. 1,n. 10. pater VI. 1, n. 1. patria 
Vl. 1, n. 1. placita VI. 1, n. 5. 1Χ. 
8, n. 4. praeceptores Pr. n. 10. VI. 
1, n. 2. scripta II. 7, n. 3. 11]. n. 24. 
Vl. 1, n. 2. 8. 9. dialogi II. 7, n. 8. 
secta Pr. n. 13. VI. 1, n. 3. extr. sti- 
lus VI. 1, n. 2. successor Pr. n. 10. 
Socralicorum princeps Il. 5, n. 6. 
Stoicorum auctor VI. 1, n. 8. 

Antisthenes Ephesius VI. 1, n. 11. 

Autisthenes Heracliti Vf. 1, n. 11. 

Antisthenes Rhodius VI. 1, n. 1t. 

Anxius maxime cupiens esse felix 1V. 
7,n. 3 

Anylus Socratis adversarius ]I. 5, 
n. 18. 23. in exilium pulsus VI. 1, 


n. 4. 

Ἀπάθεια VI. 1, n. 8. 

Apemantus [fortasse Adimantus] I. 9, 
n. 2. 

Apis VIII. 8, n. 6. 

Apollo Pr. n. 3. I. 5, n. 1. 7, n. 7. 
VIII. 1, n. 4. 9. 12. ejus patria VI. 
2, n. 1. Delius 1I. 5, n. 22. Delphi- 
nius I. 1, n. 7. Didymeeus I. 1, n. 7. 
in somnis visus 111. n, 1. quo die 
natus lll. n. 2. 

Apollodorus Archelai pater II. 4, n. 1. 

Apollodorus V1I. 1, n. 33. 

Apollodorus obtulit pallium morituro 
Socrati II. 5, n. 16. 

Apollodorus χηποτύραννος X. n. 15. 

Apollonia VI. 2, n. 13. IX. 9, n. t. 

Apolloniades Platonis famulus [1]. 
n. 30. 

Apollonides 
II. 6, n. 6. 

Apollonides Niczus IX. 12, n. t. 

Apollonius Chryeippi pater VM. 7, 
D. f. 

Apollonius Cronus auditor Eubulidis 
I. 10, n. 7 

Apollonius Solensis V. 5, n. 11. 

Apollothemis 1X. 9, n. 1. 

Apologetici philosophi Pr. n. 12. 

Aporetici qui 1X. 11, n. 8. 

Apsephio archon Atheniensium Hl. 5, 
n. 23. 

Aqua : principium Thaleti omnium 
rerum 1. 1, n. 6. elementum Plaloni 
WI. n. 4. Stoicis VH. 1, n. 68. 69. 
Empedocli V11f. 2, n. 12. 


: ei Xenophon inimicus 


291 


Aratus poeta IT. 18, n. 10. ΥἹΙ. 4, η. 3, 
IX. 12, n. 6. 

Arcadia I. 1, n. 7. 7, n. t. 

Arcadius pileus VI. 5, n. 2. 

Arcana reticere difficile f. 3, n. 2. 

Arcesilaus comoedic antiqua poeta IV. 
6, n. 41. 

Arcesilaus elegiee poeta IV. 9, n. 2t. 

ARCESILAUS philosophus IJV. 6, n. 1. 
seqq. VII. 2, n. 6. 5, n. 4. IX. 12, 
n. 6. ejus aetas IV. 6, n. 20. 2t. 
amici IV. 4, n. 3. 5, n. 5. 14. 15. 
amores IV. 6, n. 16. coelibatus IV. 
6, n. 19. dicendi genus IV. 6, n. 2. 
dicta IV. 4, n. 2. 6, n. 11. 17. VII. 
5, n. 4. frater IV. 16, n. 3. glorim 
studium IV. 6, n. 17. liberalitas JV. 
6, n. 12. 13. mater IV. 6, n. 3. mo- 
deratio 1V. 6, n. 18. mors IV. 6, 
n. 20. pater IV. 6, n. 1. 3. patria IV. 
6, n. 1. praeceptores IV. 4, n. 5. 6, 
n. 3. 5. scripta IV. 6, n. 4. 7. stilus 
IV. 6, n. 8. studia IV. 6, n. 8. testa- 
menta IV. 6, n. 19. heres Crantoris 
IV. 5, n. 5. auctor mediae Academiam 
Pr. n. 10. 13. 1V. 5, n. 2. VII. 7, 
n. 6. successor Cratetis Pr. n. t0. 
IV. 6, n. 6. 

Arcesilaus sculptor IV. 6, n. 21. 

Arcesilaus heres Stratonis V. 3, n. 7. 

Archeeanassa amica Platonis II. n. 23. 

Archagoras IX. 8, n. 5. 

Arcliecrates 1V. 6, n. 13. 

Archelaus chorographus If. 4, n. 4. 

Archelaus Macedo 11. 4, n. 4. 

ARCHELAUS physicus Pr. n. 13. 11. 4, 
n. 1 seqq. 5, n. 8. IX. 2, n. 2. 7, 
D. 9. X. n. 7. ejus discipuli II. 4, 
n. 1. X. n. 7. pater "1. ἃ, n. 1. placita 
M. 4, n. 3. preeceptor Pr. n. 10. 1t. 
4, n. 1. 1X. 7, n. 9. studia II. 4, 
n. 2. 

Archelaus poeta TI. 4, n. 4. 

Archelaus rhetor 11. á, n. 4. 

Archepolis Menedemo et Asclepiadi 
munus designat II. 18, n. 13. 

Archestratus 111. n. 30. 

Archias Eumeni ab Arcesilao commen- 
datus IV. 6, n. 12. 

Archilochus [X. t, n. 2. 11, n. 8. 

Archinomus ὙΠ. 2, n. 1. 

Archontes Atheniensium : Aminias If. 
n. 2. Anaxicrales X. n. 2. Apsephio 
11. 5, n. 23. Aristomenes I. 4, n. 6. 
Arrlenidas VII. 1, n. 9. Callias }}, 
5, n. 24. Callidemides 1I. 6, n. 1t. 
Damasias I. 1 , n. t. Lys.... IT. 3, 
n. 8. Eubulus. If. 6, n. 15. V. 1, 
n. 7. Eucrales l. 8, n. 3. Lysima- 
chides 1 V. 2, n. 11. Lysimachus lll. 
n. 2. Pytharatus X. n. 9. Pvthodotus 
V. f, n. 7. Sosigenes X. n. 9. Theo- 
philus V. 1, n. 7. Xenanelus 1l. 6, 
n. 11. quorum novem cougregari in- 
stituit Solon 1. 2, n. 9. 

Archytaa agriculturae scriplor VII. 4, 
n. ὃ. 


19. 


292 


Archytas architectus VII, 4, n. 5. 

Arclhytas epigrammaltarius VIII. 4, 
u. 5. 

Arcliytas musicus VIII. 4, n. 5. ejus 
dictam VIII. 4, n. 5. 

ARCHYTAS Pythagoricus IV. 7, n. 6. 
VIII. 4, n. 1 seqq. ad eum Platonis 
epistola VILI. 4, n. 4. ejus discipulus 
VIII. 8, n. 2. epistola ad Dionysium 
111. n. 15. VII 4, n. 2. epistola ad 
Platonem VII. 4, n. 4. inventa VIII. 
4, n. 7. magistratus VIIT. 4, n. 3. 
pater VIII. 4, n. 1. patria VIII. 4, 
n. 1. praeceptor 1V. 7, n. 6. VIIT. 1, 
n. 21. 4, n. 1. nunquam superatus 
YII. 4, n. 6. 

Areopagus I. 10, n. 3. II. 8, n. 15. 12, 
n. 5. Vll. 5,n. 2. 

Arele Aristippi filia II. 8, n. 4. 7. au- 
divit Aristippum Il. 8, n. 7. ejus filius 
et auditor Aristippus metrodidactus 
ll. 8, n. 5.7. 

Arieus IX. 12, n. 7. 

Argentum non honorandum I. 11, n. 3. 

Aigivus I. 1, n. 7. 8. 14. IX. 11, n. 9. 

Argumentalionum species Eubulidis 11. 
10, n. 4. argumentationes Stoicorum 
VII. 1, n. 49. 

Ariarathes rex Cappadocice 1V. 9, n. 8. 
ad eum epistolae Carneadis IV. 9, 
n. 8. 

Aridelus elusus ab Arcesilao IV. 6, 
n. 17. 

Aridum generationis causa IX. 5, n. 8. 

Arimanius Magorum malus demon Pr. 
n. 6. 

. Arimnestus : ejus imago V. t. n. 9. 

Arimnestus Cleobuli filius V. 2, n. 14. 

Aristagoras filius Eudoxi VIII. 8, n. 4. 

Aristides : ejus discipulus Poonius 11. 
12, n. 2. filia Socratis uxor Il. 5, 
D. 10. 

Aristides Stratonis testamenti curator 
V. 8, n. 7. 

Aristippus Academicus If. 8, n. 5. 

Aristippus historicus II. 8, n. 5. 

Aristippus metrodidactus I1. 8, n. 5. 7. 
filius Aretze 1I. 8, n. 7. auditor ejus- 
dem Il. 8, n. 7. 

ARisTiPPUS Socraticus 1f. 5, n. 20. 

' 2, n. 2. 3. 4. 8, n. 1 seqq. VI. 1. 
extr. alter Arcesilaus dictus IV. 6, 
n. 16. aurum jactat in mare 11. 8, 
n. 4. canis regius dicitur lI. 8, n. 3. 
commendabat /Eschinem Dionysio 
}1Π!. n. 24. ejus adversarii II. 8, n. 2. 
HII. n. 24. amica ll. 8, n. 4. animi 
indoles I1. 8, n. 3. dicta 1I. 8, n. 4. 

. VI. 2, n. 4. discipuli 1I. 8, n. 7. filia 
j1. 8, n. 4. nepos II. 8, n. 5. patria 
H. 8, n. t. preceptor JI. 8, n. 4. 
scripla V. 8, n. 7. IV. 6, n. 16. secta 
Pr. n. 13. philosophatus est primus 
quistu Lf, 8, n. 2. 

Aristobulus Epicuri frater X. n. 2. 

Aristocles prius nomen Platonis III. 
n. 5. 30. 


INDEX NOMINUM ET RERUM. 


Aristocles citharredus VIT. 1, n. 14. 

Atistocratia LIE. n. 47. 

Aristodemus sapientissimus Grzeco- 
rum I. 1, n. 7. ex septem sapienti- 
bus I. f, n. 14. pater Periandri 1. 7, 
n. f. 

Aristogiton I. 2, n. 8. VI. 2, n. 6. IX. 
ὃ, ἢ. 5. . 

Aristomachus V. 4, n. 9. 

Aristomenes archon Atheniensium 1. 4, 
n. 6. 

Aristomenes Dionysii tyranni amicus, 
Platonis discipulus I1. n. 14. 

Aristomenes Nicanoris tutor V. 1, n. 9. 

Ariston Alavensis VH. 2, n. 9. 

Ariston Alexandrinus VII. 2, n. 9. 

Ariston Argivus paleestrita LII. n. 5. 

Ariston Atheniensis VIL. 2, n. 9. 

ARISTON Chius Pr. n. 11. V. 4, n. 9. 
VI. 9, n. 3. VII. 1, n. 31. 2, n. 1 
seqq. ?, n. 4. ejus cognomen VII. 2, 
n. t. dicta 1f. 8, n. 4. VII. 2, n. 6. 
5, n. 4. epistola Pr. n. t1. mors VII. 
2, n. 8. pater VII. 1,n. 31. patria VII. 
2, n. t. placita VII. 1, n. 31. 2, n. 1 
seqq. praeceptores VI]. 1, n. 19. 2, 
n. 6. scripta VII. 2, n. 7. secta VII. 
2, n. 5. 

Ariston Julietes VII. 2, n. 9. 

Ariston Lyconis V. 4, n. 9. 

Ariston Platonis pater 111. n. f. 

Ariston tragicus poeta VI. 2, n. 9. 

Aristophanes in Socratem incitatus Il. 
5, n. 18. 

Aristoteles Átheniensium V. t, n. 14. 

Aristoteles Cyrenaicus V. 1, n. 15. ejus 
praeceptores HI. 12, ἢ. 2. scripta V. 
1, n. 15. 

Aristoteles grammaticus V. f, n. 14. 

Aristoteles Iliados Homeri interpres V. 
ι.η. 14. 3 

Aristoteles Midie Pythiadisque filius 
V.2,n.14. ἡ 

Aristoteles mythus II. 7, n. 7. V. 1, 
D. 14. 

Aristoteles Siculus: V. 1, n. 14. 

ARISTOTELES Slagirites Pr. n. 13. V. 1, 
n. 1 seqq. VIII. 1, n. 25. X. n. t. 
4. Alhenas ex Macedonia. discedit 
V. f,n. 7. ejus ctas V. f, n. 7. ad- 
versarius 11. 10. n. 4. apophtheg- 
mala V. 1, n. 11. 2, n. 8. concubina 
V. t, n. 3. 5. 9. corporis habitus V. 
1, n. 2. cultus V. 1, n. 2. discipuli 
V. 1, n. 4. 6. 15. 2, n. 2. 6, n. 2. fi- 
lii V. 1,n. 3. 9. 2, n. 7. VIII. 8, n. 2. 
genus V. f,n. 1. imazo V. 2. n. 14. 
legatio ad Philippum V. 1, n. 4. le- 
ges V. 1, n. 6. mors V. 1, n. 7.2, 
p. 9. parentes V. 1, n. f. 9. patria 
V. 1, n. 1. 9. placita V. t, n. 13. 
praeceptor Pr. n. 10. III. n. 31. V. 
1, n. 1. 7. recessus a Platone V. 1, 
n. 4. remedium adversus sommum 
V. 1, n. 10. scripta Pr. n. 11. V. 1, 
n. ἢ. 7. 12. secta Pr. n. 13. V. [,n. 4. 
successor Pr. n. 10. V. 2, u. 2. testa- 


menta V. f, n. 9. de co Plat 5:- jà- 
diciun; IV. 2, n. 2 in Alevau.: 
offensionem incidit V. t, n. 8 

Aristoxenus VII. 1, n. 25. 

Arithmetica ab ;Ezyptiis inventa Pr. 
n. 7. 

Arrhenidas archon Atheniensium VII, 
1, n. 9. 

"Apgpe'ta quid IX. £1, n. 8. 

Ars quotuplex III. n. 65. 

Arlaphernes II. 8, n. 4. 

Artemon Protagorz pater 1X. 8, n. 1. 

Artifex judicatur ab iis qui non suit 
judices I. 8. n. 5. 

Asclepiades VII. 2, n. 6. 

Asclepiades Phliasius H. 9, n. 3. 15, 


n. 6. amicus Menedemi II. 18. n. i. 


6. 8. 13. (4. VI. 5, n. 7. ejus nx»rs 
lI. 18, n. 14. preceptor II. 18, n. -. 
uxor II. 18, n. 14. 

Asclepieum IV. 5, n. 4. 

Asclepion HI. n. 30. 

Ascondas Cratelis philosophi paie: 
VI. 5, n. t. 

Asdrubal dictus Clitomachus IV. “ἡ, 
n. 1. 

Asia ]. 5, n. 15. 11. 6, ἢ. 7. 8,n. i. 
ejus bella I[1. n. 8. 

Assus VIII. 5, n. 1. 3. 

Assyrii, quorum sunt Chald:ei Pr. n. t. 

Asteriscus quid Platoni HI. n. 39. 

Aston VIII. 1, n. 5. 

Astra qua VII. 1, n. 71. quid IX. 6, 
n. 3. dii Vlil. 1, n. 19. 

Astrampsychi Pr. n. 2. 

Astrologia ab /Egyptiis inventa Pr.n ^. 
quid 11]. n. 49. non necessaria V1. 

. 2, n. 8. 

Astronomia culla a Chald:eis Pr. n. 6. 
a Thalete 1. 1, n. 7. 8. 

AÁstyanax Lyconis frater V. 4, n. 9. 

Astyanax Lyconis pater V. 4, n. t. 

Astydamas daninatur ab Atheniensibc: 
II. 5, n. 23. 

Astypalea VI. 4,n t. 

Atarna urbs 1. 4, n. 8. ejus tyrannus 
Hermias V. 1, n. 5. 7. 

Athanes V. 3, n. 7. 

Athena Pr. n. 3. 13. E. 1, n. 1. 15. te. 
2, n. 2. 4. 5. 6. 11. 18. 19. 3. n. 4. 
5, n. 1. 8, n. 3. II. 3, n. 3. 6. 5. n. t. 
2. 5, n. 1. 7. 9. 11. 16. 19. 23. 2i. 5, 
n. 1. 5. 10. 11. 13. 16. 7, n. 1. 4. $, 
n. 19. 12, n. 6. 13, n. f. fí,n. t. 
15. HI. n. 9. IV. 6, n. 15. f9. 7, n 1. 
10,n. 2. V. 1,n.7. 3,n. 7. 3. n. 
5. n. 2. 7. Vl. t, n. 12.2, n. ; 
6. 10. 5, n. 7. Vil. 1, n. 3. 5. ?7. 


—4 


2, n. 1. 7, n. 1t. VU. f, n. 1.5, 
n. 1. 8, n. 2. IX. f, n. 10. 5, n. '*. 
5,n. 6 7. n. ὃ. B, n. 3. 5.7. 9, n 1. 
X. n. t. 9. 12, n. t. ad Lacedamo- 
nem γο αἴ alunt. viros feminas VI. 
2, n. 6. Alexandrum pro Baccho :»- 
lunt VI. 2, n. 6. de Salamine cii 
Megarensibus pugnant I. 2, n. 2. «e 
Sigco cum Mitylenaris certant 1. ὁ, 


n. t. Eleusini? Cereri saera faciunt 
V. 1, n. ὁ. legem habent de philoso- 
phis V. 2, u. 5. polygamia ll. 5, 
n. 10. sisachthia I. 2, n. 1. mortuos 
quam in partem vertant I. 2, n. 2. 
eas Socratis. damnati poenilet 1I. 
9, D. 23. Zenonem colunt VIlI. 1, 
n. 7. 26. 

Mheusus Epicuri discipulus X. n. t1. 

Allenzus Theodori praeceptor medi- 
cus |I. 8, n. 19. 

Allienocritus Democriti pater IX..7, n. 1. 

Alhenodorus Stoicus ὙΠ). 1, n. 29. 31. 
cjus patria VII. 1, n. 31. praeceptor 
VIL. 1, n. 31. 

Allknodorus Polyzeni pater X. n. 12. 

Allieus quis VII. 1, n. 64. 

Alllele eur nihil sentiant VI. 2, u. 6. 
quibus licet se invicem ferire 1. 8, 
". 5. quo modo a Pythagora tractati 
VH. 1, n. 12. eorum apud Graecos 
nimii honores T. 2, n. 8. praemia a 
Solone moderata ]. 2, n. 8. 

Αἰ YI. 2, n. 6. 

Alas Libycus Pr. n. f. 

Alomi omnium principia IX. 6, n. 2. 
/, n. 12. X. n. 24. 

Atrides VIL. 1, n. 48. 

Allages IX, 12, n. 6. 

Allalus ]V. 6, n. 4. 8, n. 5. ejus hor- 
Us Athenis IV. 8, n. 4. 

Allalus Lyconis faufor V. 4, n. 4. 

Allica I. 1, n. 7. 2, n. 2. 8, n. 5. VI. 
4, n. 5. 

Altica dialectus ὙΠ]. 1, n. 38. 

Αἰεὶ V. 6, n. 3. 

Auctumnus quid VIII. 1, n. 19. 

Audiamus plura quam loquamur VII. 
1, n. 19. 

Audiendi magis studiosus sis I. 6, n. 4. 

Auditus unde X. n. 21. 

Auditor intentus VIII. f, n. 19. 

Aures in pedibus If. 8, n. 4. 

Aurum eur pallet VI. 2, n. 6. interdi- 
cunt Magi Pr. n 6. Lydius hominum 
lapis I. 3, n. 2. non honorandum I. 
11, n. 3. 

Autolycus : ejus discipulus IV. 6, n. 3. 
patria IV. 6, n. 3. studia ΕΥ̓͂. 6, n. 3. 

Avarilia quid VII. 1, n. 65. 

Avarus a divitiis possidetur, non pos- 
sidet eas IV. 7, n. 3. pecuuiam cul- 
pat , quam summe diligit VI. 2, n. 4. 

Axioma quid VIE 1, n. 47. 48. 

Aviolhea audivit Platonem MI n. 31. 
IV. 1, n. 5. 


B. 


B3b;lon VT. 2, n. 1. 13. 

Babylonii habent. Chaldzeos Pr. n. f. 

Diculus a quo philosopbo primum ges- 
Ins V]. 1. 7. 2, n. 3. 

D:tvs Pherecydis pater I. 11, n. 1. 6. 

lineum sordidum VI. 2, n. 6. 

Pwbari an auctores philosophia Pr. 
n. E seqq. 


INDEX NOMINUM ET RERUM. 


Barbarismus quid VII. 1, n. 40. 

Bargylia V. 6, n. 8. 

Basilides Dionysii successor X. n. 15. 

Bathycles phialam reliquit [. 1, n. 7. 
ejus filius Thyrion I. t, n. 7 

Bathyllus VI. 5, n. 2. 

Bate demus X. n. t0. 

Batis X. n. 11. 

Baton dominus Menippi VI. 8, n. 1. 

Beatissimum quid VI. 1, n. 4. 

Bellaria in Menedemi cena qua fue- 
rint II. 18, n. 10. 

Bellum : ejus socii quales VI. t, n. 5. 

Beneficentia quotuplex 1H. n. 60. 

Beneficia in amicos I. 6, n. 4. merens 
seque ac dans laudandus VI. 2, n. 6. 

Benevoleptia imperium tutissimum 1. 
7, n. 4, 

Berenice Ptolemai V. 5, n. 8. 

Biss 1: 5, n. 1 seqq. ad eum tripus 
delatus 1. 1, n. 7. 5, n. 1. ejus aemu- 
lus H. 5, n. 25. beneficentia in Mes- 
senios I. 5 , n. 1. dicta I. 5, n. 5. 6. 
mors 1. 5, n. 4. pater I. 5, n. 1. 2. 6. 
patria 1. 5, n. 1. 2. 6. sacellum Teu- 
tamium 1. 5, n. 6. strategema in ob- 
sessione Prienes l. 5, n. 2. ex sep- 
tem sapientibus Pr. n. 9. I. 1, n. 11. 
5, D. 1. orator f. 5, n. 3. 

Bibens mullum cui similis If. 8, n. 4. 

Dicta servus Platonis 1H. n. 30. 

Bion Abderites IV. 7, n. 11. 

DioN Borysthenites II. 17, n. 12. 2, 
n. 6. 7, n. 1 seqq. atheus IV. 7, 
n. 10. ejus amores IV. 7, p. 9. animi 
indoles IV. 7. n. 2. dicta I. 2, n. 4. 
]V. 7, n. 5. docendi methodus ΕΥ̓͂. 
7, 0. 5. morbus IV. 7, n. 10. mors 
]V. 7, n. 10. ostentatio 1V.7, n. 10. 
parentes IV. 7, n. 1. patria IV. 4, 
n. 5. 7, n. f. 10. prxeceptores IV. 4, 
n. 5. 7, n. 4. scripta IV. 7, n. 3. ver- 
sus IV. 7, n. 6. geometra IV. 7, n. 7. 
musicus IV. 7, n. 7. Rhodi docebat 
IV. 7, n. 3. 

Bion Clazomenius IV. 7, n. 11. 

Bion lyricus IV. 7, n. 11. 

Bion Milesius IV. 7, n. 11. 

Bion Proconnesius IV. 7, n. Τί. 

Bion rhetoricus 1V. 7, n. 11. 

Bion Sotensis IV. 7, n. 11. 

Bion Syracusanus IV, 7, n. 11. 

Bion poeta Tarsicus IV. 7, n. 1f. 

Bithyuia : inde oriundi II. 5, n. 27. V. 
1, n. 5. 5, n. 11. 

Biton I. 2, n. 4. 

Blyson Heracliti pater IX. t, n. t. 

Buotia: Proxenus genere Boolius IL. 
6, n. 5. Crates Thebanus in Bootia 
sepultus VI. 7, n. 4. 

Doethetica quid ]II. n. 50. 

Boethus V1. 1, n. 37. 

Bonum ad deos referendum I. 5, n. 5. 
omne etiam honestum VII. 1, n. 19. 
quid 1II. n. 12. VII. t, n. 55. quod 
Vl. t, n. 5. quot ejus genera lI. 
n. 66. quoluplex III. n. 55. 70. VII. 


293 


1, n. 56. seqq. unum multis nomini- 
bus expressum Il. 10, n. 2. 

Bonus qui fias VI. 1, n. 4. amore maxi- 
me dignus Vf. 1, n. 5. deorum 
imago VI. 2. n. 6. res difficilis I. 4, 
n. 4. 

Borvstheniles IV. 4, n. 5. 7, n. 1. 10. 

Bos ob inventum immolatus I. 1. n. 3. 
arator non comedendus V IIL. 1,n. 18. 

Dosporus : Diphilus Bosporianus 11. 12, 
n. 2. Spharus Bosporianus VII. 6, 
ἢ. 1, 

Βοῖοι. Xenophanis praeceptor IX. 2, 
n. 2. 

Branchide VIII. 1, n. 4. eorum tem- 
plum I. 3, n. 2. 

Branchus I. 3, n. 5. 

Brevitas quid VII. 1, n. 40. 

Drontinus VIII. 1, n. 22. 5, n. 2. prree- 
ceptor Empedoclis V11II. 2, n. 2. 
Bryson Pr. n. 11. praceptor Craletis 

VI. 5, n. 1. 

Bugelus Pythoclis pater 1V.6, n. 17. 

Bulon amicus Lyconis V. 4, n. 9. 

Busirites nomos 7Egypti V. 5, n. 8. 

Byzantium : inde oriundi II. 5 , n. 5. 
8, n. 19. V. 5, n. 1t. 


C. 


Caba I. 1, n. 14. 

Cadanade IV. 6, n. 4. 

Cadavera cremare impium Magis Pr. 
n. 6. 

Cadmus Phonix VII. 1, n. 26. Theli- 
darum auctor I. 1, n, t. 

Caduidas Anacbarsidis frater 1. 8, 
n. 1. 

Colum : Anaxagorie patria If. 3, n. 2. 
unde constet VII. 3, n. 8. ejus quae 
forma II, 2, n. 4. VIII. 2, n.12. ejus 
inspiciendi causa natus Anaxagoras 
lH, 3, n. 6. generationis causa IIl. 
n. 41. mundus VIII. 1. n. 25. prze- 
stantissimum Platoni 11]. n. 41. quid 
VII. 1, n. 70. 

Calauria V. 1, n. 7. 

Calidum generationis causa If. 4, n. 3. 
IX. 5, n. 8. 

Calleschrus : filius Critioe ΠῚ. n. 1. pa- 
ter Critize Ill. n. 1. 

Callatianus I. 1, n. 11. V. 5, n. 11. 6, 
n. 8. 

Callias II. 5, n. 12. archon Athenien- 
sium 11. 5, n. 25. 

Callias a Theoplirasto manumissus V. 
2, D. 14, 

Callicrates IV. 6, n. 13. 

Callicratides VIII. 2, n. 1. 

Callidemides archon Atheniensium 1I. 
6, n. 11. 

Callimachus I. 2, n. 8. 

Callimaclius Platoni vendidit praedium 
Ilt. n. 30. 

Callinicus Hercules VI, 2, n. 6. 

Callinus V. 2, ἢ. 14. 4, n. 9. accipit le- 
gatum ἃ Theophrasto V. 2, n. 14. 


291 


ejus filius V. 4, n. 9. uxor V. 4, n. 9. 
Callinus Hermioneus V. 4, n. 9. 
Callippus Corinthius VII. 1, n. 31. 
Callippus Pellaneus V. 2, n. 14. 
Callippus Platonis discipulus MI. n. 3t. 
Callisthenes Olynthius V. 1, n. 6. 2, 

n. 14. VI. 2, n. 6. Alexandri Magni 

preceptor post Aristotelem V. 1, 

n. 6. 8. conjurat in Alexandrum V. 

1, n. 6. ejus indoles V. 2, n. 8. pu- 

nitur V. n. 6. 

Calumnia amicorum fugienda I. 6, n. 4. 

Canes amabantur a Xenophonte 1I. 6, 
n. 12. venatorii Vf. 2, n. 6. 

Canonicon pars philosophioe Epicuri 
X. n. 19. 

Canopus VIT. 1, n. 65. 

Caphisias VII. 1, n, 19. 

Cappadocia : ejus rex Aríarathes IV. 
9, n. 8. 

Caria : inde oriundi [. 6, n. 1. VI. 8, 
n. 5. 

Carion Theophrasli servus V. 2, n. (4. 

CXRNEADES philosophus Pr. n. 11. 1V. 
9. n. 1 seqq. X. n. 5. Chrysippi 
scripta refutavit 1V. 9, n. 2. cui suc- 
cessit Pr. n. 10. IV. 8, n. 4. ejus vetas 
IV. 9, n. 7. dicta IV. 9, n. 6. 7. V. 
1, n. 11. discipuli IV. 9, n. 10. epis- 
lolze 1V. 9, n. 8. mors ]V. 9, n. 7. 
oculi IV. 9, n. 9. pater 1V. 9, n. 1. 
patria IV. 9, n. 1. studia IV. 9, n. 3. 
5. successores Pr. n. 10. IV. 9, n. 10. 
10, n. 2. vox IV. 9, n. 4. 

Carneades poeta elegiacus IV. 9, n. t1. 
Carthago : inde oriundi Pr. n. 13. IV. 
10, n. 1. V. 5, n. 11. VII. 3, n. 1. 
Cassander nuptias in Macedonia facit 

IV. 1, n. 4. occiditur V. ὁ, n. 8. 

Theopurastum suscipit V. 2, n. 5. 
Cassius VII. 1, n. 29. 

Castratio I. 7, n. 2. 

Casus obliqui VII. 1, n. 47. 

Catana iX. 2, n. t. 

k«05xov Vll. 1, n. 21. quid VII. 1, 
n. 62. 

Causale enuptiatum quid VII. 1, n. 48. 

Cautio quid VII. 1, n. 64. 

Cavenduin ἃ se ipso L. 3, n. 2. 

CEBEs II. 17. ejus patria Il. 17. scripta 
M. 17. 

Cecrops IX. 8, n. 7. 

Celtarum Druide Pr. n. 1. 

Centauri VI. 2, n. 6. 

Ceos : Prodicus Ceus IX. 8, n. 1. 

Cephiaias 111. n. 30. 

Cephisidorus 1. 6, n. 10. 

Cephisis 1}1. n. 30. 

Ceramicus VI. 2, n. 6. VII. 1, n. 3. 
9. 16. 26. 

Kegazívn modus argumentandi VII. t, 
n. 35. a quo inventus 1l. 10, n. 4. 
11, n. f. 

Ceraunium quid Platoni 1II. n. 39. 

Cercops Hesiodi aemulus Il. 5, n. 25. 

Ceres V. 1, n. 9. VI. 2, n. 6. ejus sacra 
V. l,n.5. - 


INDEX NOMINUM ET RERUM. 


-X- quid Platoni IIT. n. 39. 

Chabrías morte damnatus 1{Π.- n. 18. 
Polidem superavit Ill. n. 14. 

Chaeredemus Epicuri frater X. n. 2. 

Χαίρειν praeponebat Cleon epistolis suis 
LI. n. 36. 

Clizerephon 1I. 5, n. 18. 

Chierestrate Epicuri mater X. n. f. 

Clieeronia VI. 2, n. 6. 

Chalcedon : iude oriundi IV. 2, n. 1. 
V. 4, n. 9. Chalcedone philosophiam 
exercebat Timon 1X. 12, n. 1. 

Clhaalcis V. 1, n. 7. 9. 2, n. 2. 14. IX. 
1, n. 24. X. n. f. 

Chaldaei Pr. n. 1. VIII. 1, n. 3. pre- 
ceplores Democriti IX. 7, n. 2. eorum 
placita Pr. n. 6. 

Chaos primum 111. ἢ. 12. 

Chares ἃ Lycone manumissus V. 4, 
D. 9. 


Charinus 1f. 12, n. 9. JEschinis pater: 


M. 7, n. 1. 

Charmander Platonis accusator ]II. 
n. 14. 

Charmandrides Charmandri pater 11I. 
n. 14. 

Charmantides [. 1, n. 14. 

Charmides 1I. 5, u. 12. 13. 

Charondas ]1. 8, n. 4. ὙΠ. 1, n. 15. 

Charybdis VI. 2, n. 6. 

Cheneus Pr. n. 9. 1. 1, n. 7. 9, n. 1. 

Chersonesus I. 2, n. 2. 

CuiLoN 1. 3, n. 1 seqq. ad eum tripus 
pervenit Il. 1, n. 7. ejus etas I. 3, 
n. 5. dicta T. 1, n. 13. 14. 3, n. 3. 
epistola I. 3, n. 6. filius J. 3, n. 5. 
praedictiones I. 3, n. t. 4. ephorus I. 
3, n. 1. ex seplem sapientibus Pr. 
n. 9. ]. 1, n. 7. 14. 

Chilonius dicendi modus I. 3, n. 5. 

Chirurgica quid HI. n. 50. 

Chius : inde oriundi I. 11, n. 7. 1f. 8, 
n. 19. IV. 6, n. 11. insula n. 19. inde 
oriundi 7, n. 11. V. 4, n. 9. VII. 2, 
n. 1. 1X. 7, n. 14. 10, n. 1. 

Choennix quid VIII. 1, n. 17. super ea 
non sedendum VIII. 1, n. 17. 

Chollidensis 111. n. 30. 

Chonuphis Heliopolitanus VI1IT. 8, n. 6. 

Chremonides VII. 8, n. 19. 

Chrysippus Aelhlii VII. 1, 
preceptor Vill. 8, n. 4. 

Chrysippus Georgicorum scriptor VII. 
7, n. 10. 

Clirysippus medicus Cnidius VII. 7, 
n. 10. discipulus Eudoxi VIII.8, n. 2. 

Chrysippus medicus Erasistrati disci- 
pulus VII. 7, n. 10. 

Chrysippus medicus Ptolemaei Vil. 7, 
n. 10. 

CunYsipevs philosophus VII. 7, n. 1 
seqq. ejus corpus VII. 7, u. 4. dicla 
VII. 7, n. 4. 5. discipuli VI. 7, n. 7. 
9. indoles VII. 7, n. 1. 5. methodus 
VIL. 7, u.. 11. mors VII. 7, n. 7. 
pater VII. 7, n. f. Vll. 8, n. 3. pree- 
ceptores Pr. n. 10. VII. 7, u. 1. 6. 


n. 4. cjus 


VIII, 8, n. 3. scripla Pr. n. 10 IY. 
9, n. 2. VII 7, n. 3. 12. X.. i. 7 
vitee genus VII. 7, n. 8. in eum d- 
siit lonica secta Pr. n. 10. 

Cibissus filius Thaletis I. 1, n. 4. 

Cicuta in capitalibus suppliciis bibel:- 
tur 1I. 5, n. 2t. 

Cilices latrociniis gaudent IX, 11.5.3}. 

Cilicia 1. 2, n. 4. 

Cimon à Theophrasio manumisso Y. | 
2, n. 14. 

Circe IV. 2, n. 5. 

Circulus planarum pulcerrima fzur 
VMI. 1, n. 19. 

Citharze similes recta dicentes sec (i- 
cientes VI. 2, n. 6. | 

Citharedus VI. 2, n. 6. | 

Cittium Pr. n. 10. 13. VI. extr. VIL. 
1, n. 1. 7. 8. 9. 10. 26. 31. IX. ), 
n. 10. 

Civitati oplima consulenda I. 6, v. i. 

Clazomene 1I. 3, n. 1. IV. ?,n. 1]. 

CLEANTHES VII. 1, n. 19. 31. 5, 0.1 
seqq. 7, n. 5. 8. IX. 1, n. 11. ἐπὶ 
etas Vil. 5, n. 7. cognomina VIL 
5, n. 2. dictum VII. 5, n. 2. 1. ὄν. 
cipuli VIE. 6, n. 1. 7, n. 1. 2. indo 
auimi VII. 5, n. 3. morbus YiL 5. 
n. 7. mors VII. 5, n. 7. paler Vll. | 
1,n. 31. 5, n. f. patria VJ]. 1, 1.21. 
5, n. 1. praceptor VII. 1, n. 3i, 
5, n. 1. 2. 7. scripta VII. 5, n. δ. 
victus VIÉ. 5, n. 2. quol ei pads. 
philosophiae VII. 1, n. 33. sucus | 
Zenonis ὙΠ]. 1, n. 31. 5, n. 5. 

Cleippides II. 18, n. 3. 

Cleobis 1. 2, n. 4. 

Cleobulina vates I. 6, n. t. 

Cleobulina Cleobuli lia I. 6, n. 1. 

Cleobulipa Thaletis mater J. 1, 0.1. 

CLEoBULUS I. 6,1. 7. 6,0. 1 8d. 
ejus cenigma I. 6, n. 3. afasl. s. 
n. 5. dicta I. 6, n. 4. epigramma v. 
Midam 1. 6, n. 2. epistola I. 6,0. 5. 
filia I. 6, ἢ. 1. genus 1. 6,0. 
mors I. 6, D. 5. patria 1. 6, n. 1.5 
3. profectio I. 6, n. 1. ex sepe 
sapientibus Pr. n. 9. f. 1, n. 1«.M- 
nervis lemplum iustauravil 1. θι 
n. 1. 

Cleobulus Arimnesti pater V. 2, n. 

Cleochares Myrleanus amasius Atc 
silai IV. 6, ἢ. 16. " 

Cleomenes : ejus discipuli VI. 6, 2. | 
praeceptor VI. 6, n. 5. | 

Cleomenes rhapsodus VII. 2, n. 8. 

Cleon 11. 3, n. 9. epistolis sui 12" 
pra:ponebat 11. n. 36. 

Cleon X. n. 25. 

Cleonymus VIII. 1, n. t. 

Clientela susceplos non pati caluna 
proscindi 1. 1, n. 4. 

Clinias Py Lhagoricus IX. 7, n. &. 

Clinias Xenophontis amasius {{ ὃ, 
n. 4. 

Clinomaclhus 11. tt, n. 3. ejus patri 
M. 11, u. ὁ. scripta 11. 11, n. 3. 








INDEX NOMINUM ET RERUM. 


CuroxacRoS IV. 10, n. 1 seqq. Ass 
drubal dictus IV. 10, n. f. ejus pa- 
tria IV. 10, n. 1. placita 1V. 10, n. 3. 
preceptor Pr. n. 10. 1V. 10, n. 2. 
scripla 1V. 10, n. 2. secta Pr. n. 13. 
in eum lonica secta desiit Pr. n. 10. 

Cnidus : inde oriundi T. 1, n. 7. VH. 7, 
n. 10. VIF. 8, n. 1. 3. 

Cnoss$ : /Enesidemus Cnosius IX. 12, 
n. 7. 

Codridis regunm ademerunt Athenien- 
ses ]. 2, n. 6. 

Codrus 1. 2, n. 8. ejus e posteris Pisis- 
tratus 1. 2, n. 6. Melanthi filius III. 
n. l. 

Cena modica 1T. 5, n. 16. 

Cogilatio quid VII. 1, n. 24. 

Collequi secum philosophiae lucrum 
VI, 1, n. 4. 

Collytts demus Atticae TIT. n. 3. 

Colonus locus Athenis 1I. n. 8. 

Colophon X. n. 1. inde oriundi IT , 5, 
n. 25. IIl. n. 23. V1. 8, n. 4. IX. 2, 
n. t. 12, n. 2. Colophonis :dificatio, 
cannen Xenophanis IX. 2, n. 3. 

('olotes Epicnri discipnlus X. n. 18. 

Comet? quid JT. 3, n. 4. VII. 1, n. 81. 
X. n. 24. 

Concupiscentia quid VII. 1, n. 64. 

Confusio quid Vil. t, n. 64. 

Conjunelio quid VII. 1, n. 39. 

Conjunctum enunciatum quid VII. t. 
ἢ, 48. 

Conon : ex ejus familia Demetrius Pha- 
lereus V. 5, n. 3. 

Conon restituit Atlieniensium muros 
ll. 5, n. 18. 

Consequi quod velis suavissimum 1. 
Ί, n. 9. 

Consilium quid VII. 1, n. 55. quotu- 
plex Π. n. 71. 

Cousternatio quid VII. f, n. 64. 

Consuetudo non parva res I1]. n. 26. 
ea justum ac turpe est 1l. 8, n. 8 
IX. 11, n. 3. 

Consulenda quae 1, 2, n. 12. 

Contenlio quid VII. 4, n. 64. 

Conlinentes qui VI. 2, n. 4. 

Contrarietale fiunt ounia 1X. t, n. 6. 
8, n. 3. 

Contrarium quotuplex III. n. 69. 

Conturbatio quid VI. t, n. 64. 

Conversari fidenter facil philosophia I1. 
$, n. 4. 

Couvivium quo modo adparandum Il. 
3, ἢ. 16. 

Cor non edendum quid VIII. !, n. 17. 
18. 

Corcyra T. 7, ἢ. 1. 2. 

Corinthus I. 1, n. 14. 7, n. 1. 3. 6. 7. 
8. 1]. 5, n. 22. 6, n. 9. 11. 14. 8, 
n. 17.12, n. 1. V1.2, n. 9. 11.3, n. 1. 
3, D. 7. VII. 1, n. 31. oppugnata 11]. 
h. 10. 

Cvriscus discipulus Platonis III. n. 31. 

Corpus quid 1M. n. 40. VII. 1, n. 38. 
68. X. n. 24. ejus Cyrenaicis major 


cura 11. 8, n. 8. exercitatio confert 
ad virtutem Il. 8, n. 8. exercendum 
Il. 6, n. 4. multiplex V. 1, n. 13. X. 
n. 24. unde VII. t, n. 19. 

Cos 1. 1, n. 7. M. 5, n. 25. 6, n. 16. 
VH. 3, n. 1. ejus incolis quod res- 
ponsum de tripode aureo datum lI. 1, 
". 7. 

Cotys IX. 11,n. 5. 

Cranaus rex Atleuiensium II. 6, n. 14. 

Cranium gymnasium Atheniense VI. 2, 
n. 6. 

Cranium gymnasium ante Corinthum 
VI. 2, n. 11. 

Cranonius IL. ὃ, n. 9. 

CRANTOn 1V. 5, n. 1 seqq. ejus amici 
1V. 4, n. 3. dicta IV. 5, n. 3. 5. 6. 


discipulu 1V. 6, n. 3. morbus IV. | 


5, n. 7. mors 1V. 5, n. 7. patria IV. 
5, n. 1. praeceptor Pr. n. 10. 1V. 3, 
n. 4. 5, n. t. scripta IV. 5, n. 2, 0. 

Cratea 1. 7,n. 2. 

Craterus VI. 2, n. 6. 

Crates IX. 1, n. 7. 

CRATES Academicos Alheniensis IV. 
4, n. 1 seqq. a Nicostrato ad com- 
miserationem movelur IV. 3, n. f. 
ejus amicitia IV. 4, n. 1 2. 3. animi 
indoles IV. 4, n. 2. discipuli IY. 
4, n. 5. 7, n. 4. VI. 3, n. f. mors 
1V. 4, n. 4. pater IV. 4, n. 1. patria 
]V. 4, n. 1. preceptor Pr. n. 10. 1I. 
12, n. 2. IV. 4, n. 1. scripta IV. 4, 
n. 4. sepulcrum 1V. 4, n. 2. succes. 
sor |V. 6, n. 6. successor Polemonis 
IV. 4, n. 1. veleris Academia Pr. 
n. 10. 

Crates Academicus Tarsensis IV. 4, 
n. 6. 

Crates antiquce comuedice. scriptor IV. 
4, n. 6. 

Crates cuniculorum -*effossor JV. 4. 
n. G. 

CnaTEs Cynicus ]V. 5, n. 1 seqq. ejus 
ietas Vl. 5, n. J. cognomen VI. 5, 
n. 2. colloquium cum Stilpone 1l. 
12, n. 5. 6. 7. dicta 11. 13, n. 3. VI. 
1, n. 8. 5, n. 7. 8 9. 10. 11. 12, 7, 
n. 2. discipuli VI. 6, n. 1.7, n. 1. 9, 
n. 3. VIl. t, n. 3. 11. 19. 27. divitie 
VI. 5, n. 4. domus VI. 5, n. 4. filii 


VI. 5, n. 5 frater VI 5, n. 6. mors | 


VI. 5, n. 7. pater VI. 5, n. t. patria 
VI. 5, n. f. 11. peemata VI. 5, n. 9. 
potus Vl. 5, n. 7. praecepteres Pr. 
n. 10. VI 5, n. 1. principium con- 
linentia Vl. 1, n. 8. scripta VI. 7, 
n. 4. ruccessor Pr. n. 10.. vestitus 
VI. 5,n. 7. uxor Vl. 5, n. 5. 7, ἢ. 3. 

Crates epigrammalum poeta 1V. 4, 
n. 6. 

Crates geometra ]V. 4, n. 6. 

Crates grammaticus ]V. 4, n. 6. 

Crates peripaleticus IV. 4, n. 6. 

Crates rhetor 1V. 4, n 6. 


Crates, paler Pythagorze VIT. 1, n. 25. 


Cratino mortuo desit pestis 1. 10, n. 3. 









295 


Cratistoleles VII. 1, n. 9. 
Cratylus : ejus discipulus Ilf. n. 8 prae- 


ceptor Ilf. n. 8. 


Creophylus Hermodamantis avus Y HI. 


1, n. 2. 


Creta I. 1, n. 15. Vf. 2, n. 9. VIL. 1, 


n. 3. inde oriundi Pr. n. 9. 1. 1, 
n. 14. Menippus Crelicus canis VI. 8, 
n. 3. VIII. 1,n. 2. 


Critias IT. 5, n. 8. (ilius Dropidis 1I. 


n. 1. pater Caleeschri {Π]. n. 1. 

Critias praecedentis nepos Ill. n. 1. 
pater Glauconis 11], n. 1. unus e 
triginta tyrannis 11]. n. 1. 

CniTO [1]. 5, n. 5. 14. 7, n. 2. 13, n. f. 
seqq. ejus liberi M. 13, n. 2. patria 
}1. 13, n. 1. prseeceplor 14. 13, n. 2. 
scripta II. 13, n. 3. Phaedonem redi- 
mit 1I. 9, n. 1. 

€rito Chalcedonensis V. 4, n. 9. 

Critobulus Crilonis filius II. 13, n. 2. 

Crobylus III. n. 18. Socratis auditor 11. 

. 13, n. 2. 

Crassus 1I. 4, n. 4,7, n. 2. ad eum con- 
veniunt sapientes !. 1, n. 14. venit 
Solon 1. 2, n. 4. epistolae Anaclhar- 
sidis 1. 8, n. 7. Piltaci [. 4, n. 10. 
Solonis ]. 2, n. 20. ejus pecuniam 
Pittacus non accipiebat 1. 4, n. 2. 
10. Halyn quo paclo trajiciat 1. 1, 
n. 10. phialam miltit Pittaco 1. 1, 
n. 7. rogat Milesios socios !. 1, n. 3. 

Croton 1L. 2, n. 4. VIJ. 5, n. 1. 2. VIII. 
1, n. 3. 19. 21. 22. 25. 7, n. 1. 2. IX. 
1, n. 7. 

Ctesarclhus V. 2, n. 14. 


. Ctesibius ab Arcesilao dona accipit IV. 


6, n. 12. eo mortuo desiit pestis 1. 
10, n. 3. 

Ctesippus Critonis filius II. 13, n. 2. 
Socratis auditor LI. 13, n. 2. 

Cummee 1. 4, n. 3. V. 6, n. 8. 

Cupidus non est sapiens II. 8, n. 8. 

Cupressinum sceptrum Jovis VII. 1, 
n. 8. 

Curator pupillorum matrem non ducat 
uxorem J. 2, n. 9. non sit ad quem 
post pupillorum mortem hereditas 
veniat I. 2, n. 9. 

Cyclops VH. 1, n. 36. 

Cylon Crotoniates Pythagorz adversa. 
rius 1]. 5, n. 25. VHI. 1, n. 25. 

Cylonium facinus I. 10, n. 3. 

Cynaegirus I. 2, n. 8. 

Cyaici philosophi Pr. n. 12. 13. HI. 5, 
n. 26. 8, ἢ. 17. IV. 7, n. 4. VI. 1. 
R. ἃ. extr. 3, n. 1. 8, n. 1. 9, n. 5». 
YII. 1, n. 19. 64. eorum auctor VI. 
1, n. 3. extr. eorum placita VI, 9, 
n. 3. unde dicti VI. 1, n. 6. 

Cynosarges gymnasium VI. 1, n.6.V II. 
2, n. 5. 

Cyprus 1. 2. n. 4. 13. 11. 18, n. 4. VII. 
1, n. f. 1Χ. 10, n. 2. 12, n. 7. 

Cypselus Lysia oratoris pater. Π]. 
n. i3. 


Cypselus Periandri pater 1. 7, n. 1. 


296 


pater sequentis I. 7, n. 1. apud eum 
septem sapientes congrediuntur I. 1, 
n. 14. 

€ypselus filius antecedentis I. 7, n. 1. 

Cyrenaici philosophi Pr. n. 13. 1f. 8, 
n. 6. 7. HI. n. 14. VII. 4, n. 3. X. 
n. 4. 28. ab Aristippo Pr. n. 12. 1l. 
8, n. 7. eorum placita II. 8, n. 8. 
VII. 4, n. 3. 

Cyrene Pr. n. 13. I. 1, n. 14. IT. 8, n. 
1. 18. 19. III. n. 8. IV. 6, n. 16. 8, 
n. 1. 9, n. 1. V. 5, n. 11. ]X. 12, 
n. 7. 

Cyrus VI. t, n. 3. cum Xenophonte 
amicitiam coluit Il. 6, n. 5. 14. IV. 
4, n. 2, non talis, qualis a Xeno- 
phonte scriptus 111. n. 24. victor I. 
1, n. 3. 

Cythera Grecis infesta T. 3, n. 4. 

Cyzicum I. 7, n. 6. VIII. 2, n. 11. 8, 
n. 2. IX. 1, n. 3. 7, n. 6. X.n. 4. 


D. 


Demon bonus et malus Pr. n. 6. Pla- 
toni est IlI. n. 42. iis mundus plenus 
I. 1, n. 6. ]X. 1, n. 6. 

Doemonium futura praedicit Socrati II. 
5, n. 16. 

Daippus V. 3, n. 7. 

Damagetus Chilonis pater T. 3, n. 1. 

Damasias arclion Athenieusium 1. t1, 
n. 1. 

Damasippus Democriti paler IX. 7, 
n. f. 

Damastes Democriti frater IX. 7, n. 7. 

Damnum polius quam turpe lucruin 
eligendum I. 3, n. 2. 

Damo Pythagorz filia VIIM. 1, n. 22. 

Damen Socratis magister Il. 5, n. 3. 

Danaus templnm Minervae Lindi aedifi- 
cavit I. 6, n. f. 

Dardania II. 6, n. 8. 

Darius Hystaspis IX. 1, n. 9. ejus ad 
Heraclitum epistola IX. 1, n. 9. 

Dativus casus VII. 1, n. 47. 

De et Dii IT. 12, n. 5. 

Decima a Pisistrato Atheniensibus im- 
posita I. 2, n. 6. 

Declarans enunciatum quid VII. 1, 
n. 48. 

Decorum in dictione quid VII. 1, n. 40. 

Defensio quid 1l. n. 59. 

Definitio quid ὙΠ. 1, n. 42. 

Delinitum enuntiatum quid ὙΠ]: 1, 
n. 48. 

Dehortatio quid IIT. n, 59. 

Delectatio quid VII. 1, n. 64. 

Delicize fugiendae VI. 1, n. 4. 

Delium H. ὁ, n. 7. 22. 23. IIT. n. 2. 
VII. 1, n. 4. 12. Apollinis patria VI. 
2, n. 1. oppugnatum IIT. n. 10. 

Delius Apollo 1I. 5, n. 22. natator II. 
5, n. 7. IX. 1, n. 7. 

Delphi urbs 1 1, n. 7. f4. IL. 6, n. 5. 
7. V. 4, n. 7. VI. 2, n. f. VILE. 1, 
Dn. 19. 2, n. 11. 


INDEX NOMINUM ET RERUM. 


Delphinius Apollo T: 1, n. 7. 

Delphis Eudoxi filia VIII. 8, n. 3. 

Delus Ὑ111. 1, n. 21. 

Demaratus Theophrasti V. 2, n. 14. 

Demaratus Xerxi dat consilium I. 3, 
D. 4. 

Demeas Zenonis C.tiei pater V1I. t, n. 1. 

Demetrius Adramytenus V. 5, n. 11. 

Demetrius Alexandrinus VI. 6, n. 5. 

Demetrius Amphipolites discipulus Pla- 
tonis IIl. n. 31. 

Demetrius Antigoni IT. 12, n. 4. ad 
eum Menedemi epistola 11. 18, n. 10. 
ad eum Menedemus legatus ibid. 
Demetrium Phalereum damnare ju- 
bet V. 5, n. 8. servat domum Siil- 
ponis Megarv If. 12, n. 4. 

Demetrius Aspendius V. 5, ἢ. 11. 

Demetrius Bitlynius V. 5, n. 11. 

Demetrius Byzantius historicus V. 5, 
D. 11. 

Demetrius Dyzantius peripaleticus V. 
δ, ἢ. 11. 

Demetrius Callatianus V. 5,«. 11. 

Demetrius Carthaginiensis V. 5, n. 11. 


Demetrius poeta comceediae antiquae V.- 


$, n. 11. 
Demetrius Cyrenaus V. 5, n. 1t. 
Demetrius epicus V. 5, n. 11. 
Demetrius Erythraeus V. 5, n. 11. 
Demetrius graphicus V. 5, n. 11. 
Demetrius iambicus V. 5, n. 11. 
Demetrius Lacon X. n. 13. 
Demetrius Lyconis inanumissus V. 4, 
n. 9. 
Demetrius Persei pater VII. 1, n. 3t. 
D&METRIUS Phalereus V. 5, n. 1 seqq. 
VI. 5, n. 7. Arcesilai amasius 1V. 6, 
n. 16. Athenas regit V. 5, n. 2. ejus 
amica V. 5, n. 4. damne'!io V. 5, 
n. 8. fuga V. 5, n. 8. genus V. 5, 
n. 3. mors V. 5, n. 8. oculi V. 5, 
n. 6. 7. paranes V. 5, n. 7. pater V. 
5, n. 1. patria V. 5, n. 1. patruelis 
V. 5, n. 8. praeceptor V. 5, n. 2. 
scripta V. 5, n. 9. stilus V. 5, n. 9- 
Cyrenen navigans 1'V.6, n. 16. Lam- 
peto dictus V. 5,n. 6. Theodorum 
deum ab Areopago liberat }[. 8. 
n. 15. Theophrasti. familiaris V. 2, 
n. 9. Xenocratem emit 1V. 2, n. 10. 
Demetrius Platonis 11. n. 30. 
Demetrius scepticus V. 5, n. 11. 
Demetrius sculptor V. 5, n. 11. 
Demetrius Smyrnieus V. 5, n. 11. 
Demetrius sophista V. 5, n. 11. 
Demetrius satyricus Tarsicus V. 5, 
n. 11. 
Demochares Lachetis IV. 6, n. 17. 
VII. 1, n. 16. 
Democratia I. 7, n. 4. IIT. n. 47. 
DEMocRITUS Abderita IX. 4, n. 1. 7, 
n. 1 seqq. 11, n. 6. X. n. 4. ejus 
setas IX. 7, n. 9. 11. dicta IX. 7, 
n. 2. 5. 11, n. 8. discipuli Pr. n. 10. 
IV. 7, n. 11. IX. 8, n. 2. 4. heredi- 
tas IX. 7, u. 3. indoles IX. 7, n. 7. 


migrationes IX. 7, n. 5. mors IX. 7, 
n. 11. pater IX. 7, n. 1. patria IX. 7, 


D. 1. pertinax industria IX. ^, n. i 


placita IX. 7, n. 12. 11, n. 8. P.sto 

nullam mentionem fecit 11I. n. 19. 
priceptores Pr. n. 10. EX. 1,6... 
X. n. 7. scientia IX. 7, n. 10. sepia 


Pr. n. 11. 1X. 7, n. 6. 7. 13 X.un.?. 


sepultura IX. 7, n. 7. vitz sens β 


IX. 7, n. 7. 


Democritus Chius IX. 7, n. 1$. 1^, 


n. f. 
Democritus epigrammatarius IX. ^, 
n. 15. 
Democritus Perez menus IX. 7, n. t.. 
Democritus scriptor 1X... 7, o. 14. 
Democritus sculptor IX. 7, n. 15. 
Demonstratio a Pyrrhoniis sublata IX. 
11, n. it. 


Detophilus Aristotelis. accusator V. - 


1, n. 7. 
Demophion IX. 11, n. 9. 


Demosthenes ;Eschinis aemulus I. 7, 
n. 9. ejus mors V. 1, n. 7. pracept- - 
res Il. 7, n. 4. Hf. n. 31. qualis VI... 


2, n. 6. 
Demostratus III. n. 39. 
Demotimus V. 2, n. 14. 
Depositum redde Il. 4, n. 4. 
Descriptio quid VII. 1, n. 42. 
Deus : ad deos referendum quitan: 
boni facis f. 5, n. 5. an sit IX. 3, 


n. 3. adfectibus humauis non cb- 


ho εὗἰτνν Pr. n. 4. HI. n. 4f. ano pre- 
cibus οἱ adoratione gaudeat II. 1?. 


n. 5. antiquissimum omnium 1. 1, | 


n. 9. colendus Pr. n. 5. quo met» 


VH. 1, n. 19. ei sacrum homo .. ἢ ΠῚ 
gustet VILI. £, n. 19. ejus figura c^" | 
Platoni 11]. n. 71. imago in annul^ 
non circumferenda Will. 1, n. 17. — 
providentia primum ἃ Plstone in 
philosophia nominata IH. n. |J. - 
substantia qua Xenophani IX. ?. 
n. 3. cuncta scit 1. 1, n. 9. cur Thec- 


dorus cognominatus Εἴ. 8, n. 1t. 
deos negasse Socrates accusatur !. 


5, n. 19. genitus Pr. n. 6. honoran- 


dus 1. 2, n. 12. hostia cruenta n»s 
colendus VIII. 1, n. 19. humi 
cernit 1Π|. n. 42. i;cus Π͵ n. 45. 
Magorum quis Pr. n. 6. mundv- 
VII. 1, n. 70. nominis varii VIL. f, 
n. 68. non definiendus IX. i, n. 1. 
nullo indiget VI. extr. princijurn 
rerum Platoni III. n. 4t. Stoicis VII. 
1, n. 68. qualis X. n. 27. quid T. 1, 
n. 9. V. 1, n. 13. VII. 1, n. 68. q1o 
modo de diis loquendum l. 5, n. 5. 

Dexius Xenophanis pater IX. ?, n. ! 

Dextra ::on lacile injicienda VII. 
n. 17. 

Ditetica quid TII. n. 50. 

Diagoras Melius : ejus dictum VT. 2, 
n. 6. 

Διαλανθάνον modus argumentandi 1. 
10, n. 4. 











Di.lectica IV. 6, n. 9. ejus varii modi 
ab Eubulide inventi ]l. 10, n. 4. 


mventà a quonam 1H. n. 19. 34. 


VH. 2, n. 3. IX. 5, n. 4. neglecta 
a Cyrenaicis JI. 8, n. 8. ab Epicuro 
X. n, 20. pars philosophiae Pr. n. 13. 
VII. 1, n. 33. partes ejus quaenam 
VH. 1, n. 33. quid Pr. n. 13. HI. 
p. 32. VII. 1, n. 34. 45. similis cui 
VII. 2, B. 3. 

Dulectica secta Pr. n. 13. 

Dui eici philosophi Pr. n. 12. II. 10, 
D. 1. 12, n. 2. X. D. 4. 

Dialectus quid VI. 1, n. 38. 

Dulogi a quibus primum scripti LII. 
n. 19. 32. 

Diana MH. 5, ἢ. 22. 6, n. 7. ejus fanum 
IX. 5, n. 2. 5. quo die nata 1I. 5, 
D. 22. 

a::ur7a Platone manumissa I1. n. 30. 

bictio quid VIL. 1, n. 38. 

Didymyeus Apollo I. 1, n. 7. 

Didsinon VI. 2, ἢ. 6. 

Dies longitudinis diverse unde X. 
n. 25. nocte posterior I. 1, n. 9. se- 
cundum lune cursum descripti I. 
2, 8.1]. 

Ditcile quid. Chiloni I. 3, n. 2. Tha- 
leti [.1, n. 9. 

Diütus: propter eutn. homines insa- 
uiunt Vl. 2, n. 6. 

Dii homines VI. 2, n. 6. sidera VIII. 
i, u. 19. 

Dunvlus 19] archon. Atheniensium ἐπ- 
jebatur ulim M. 3 , n. 8. 

Diochastas IX. 3, n. f. 

biucles Pytliagoricus VIII. 1, n. 21. 

Diuctes Stratonis servus manumissus 
V. 3, n. 7. 

Dwcles Stratonis testamenti curator 
Y. 3, n. 7. 

D.oJerus Aspendius quo modo cultus 
V.td,n7. ὁ 

Dioponts Jaseus IT. 10, n. 1 seqq. IV. 
6, n. 9. ejus discipulus VII. 1, 
n. 29. mors I[. 10, n. t. scripta 11. 
10, n. 1. Cronus dictus 11. t1, n, 1. 

DiMotus. Xenophontis filius 1I. 6, 
n. 8. 10. 

Diodoru& grammaticus IX. 1, n. 11. 

Dio.enes VI. 1, n. 39. 

DitsES. Apolloniates VI. 2, n. 13. 
IX. 9, n. 1 seqq. ejus pater 1X. 9, 
n. I. patria IX. 9, n. 1. placita IX. 
3, n. 2. peceptor IX. 9, n. 1. studia 
ΙΧ, 9, n. f. 

Di«xenes Babylonius VI. 2, n. 13. 

Jieeues Ptolemzeensis VH. f, n. 33. 

liozenes Seleucius VI. 2, n. 73. 

Di-genes Sicyonius VI. 2, n. 13. 

btw Sinopensis Cynicus Ví. 1, 
1.5.2, n. 1 seqq. 9. n. 3. ΝΠ. 1, 
n. 54. ejus zelas VI. 2, n. 9. ἀπάθεια 
VI. 1, n. 8. apophithegmata VI. 2, 
n. 4. 6. auctio V1. 1, n. 7. 2, n. 4.6. 
cats VI. 2, n. 6. colloquium cum 
Spcusippo IV. 1, n. S. cultus VI. 2, 


INDEX NOMINUM ET RERUM. 


n. 3. dicta IT. 8, n. 14. 17. V. 1, 
n. 11. Vl. 2, n. 4. 7. 8. discipuli VI. 
2, n. 5. 9. 10. 3, n. 1. 4, n. 1. 3. 5, 
n. 1. 4. VII. 1, n. 26. domus VI. 2, 
n. 3. eloquentia VI. 2, n. 10. exsi- 
lium VI. 2, n. 1. methodus Vf. 2, 
n. 5. mors VI. ?, n. II. nilor VI. 
2, n. 15. pater VI. 2, n. 1. patria 
V1. 2, n. 1. 11. prieceptor Pr. n. 10. 
Y]. 2. n. 2. scripta II, 11, n. 2. VI. 
2, n. 1. 7. 12. sepultura VI. 2, n. 6. 
11. s atuie V1.2, n. 11. stadia VI. 2, 
n. 8. successor Pr. n. 10. tolerantia 
VI. 2, n. 3. γι VI. 2, n. à. 
viti:e geuus VI. 2, n. 3. 

Diozenes Tarsensis VI. 2, n. 11. ejus 
praeceptor X. n. f5. scripta X. n. 15. 

Diomedon 1X. 5,n. 5. 

Diomenes Anaxarchi praeceptor IX. 10, 
D. 1. 

Dion VII. 1, n. 48. 49. 

Dion 111. n. 3. t4. ad liberandam Si- 
ciliam a Platone excitatus Hl. n. 15. 
20. ad eum scribit Plato 1II. n. 11. 

ΟΥ̓. 7, n. 1. amasius Platonis Ilf. 
n. 23. discipulus Platonis IJI. n. 31. 
ejus epitaphium Syracusis ΕΠ. n. 23. 
reconciliandus cum Dionysio lil. 
n. 16. Syracusas redit Hl. 7, n. 6. 

Dion Lycouis manumissus V. 4, n. 6. 

Dion P:eanieus VII. 1,n. 9. 

Dionysiaca certamina quae ex Diogenis 
Cvnici sententia VI. 2, n. 4. 

Dionysius interpres Heraclili IX. 1, 
n. 11. , 

Dionysius Colophonius VI. 8, n. 4. 

Dionvsius dialecticus 11. 8, n. 12. 

Dionysius Dioscoridis pater V. 2, n. 14. 

Dios Ysivus Melaàthemenus VII. 1, n. 19. 
31. 4, n. 1 seqq. ejus morbus VII. 
4, n. 1. mors VII. 4, n. 4, paler VI. 
4, n. 2. patria VII. 1, n. 31. 4, n. 2. 
placita VII. 1, n. 31. 4, n. 1. pra- 
ceptores VII. 4, n. 3. scripta VII. 4, 

' n. ὃν 

Dionysius Platonis famulus HT. n. 30. 

Dionysius Platonis praeceptor ΕΠ]. n. 5. 

Dionysius Polystrati successur X. 
n. 15. 

Dionysius Syracusanus senior 11. 7, 
n. 3. 6. IV. ], n. ὃ. X. n. 4. fautor 
JEschinis 111. n. 25. fautor Arislippi 
1. 8, n. 3. 4. IIT. n. 24. munilicus 
iu Pla'^neti HI. n. 11. 14. VIIL 7, 
n. 4. reconciliandus cum Dione II. 
ni. 16. ad eum epistola ;Eschinis Il. 
7, n. 6. Platonis 11]. n. 15. 

Dionysius Syracusanus junior IV. 2, 
n. 4. 5. 6. ab eo Plato terram pos- 
Lulavit, quam formatel ad leges suae 
reipublice. H1. n. 15. amicos quo 
modo tractet VI. 2, n. 6. scribit ad 
Speusippum JV. f, n. 5. ad eum 
epistola Arehyte Hl. n. 15. Vll. 4, 
n. 2. 

Diouysus Vf. 2, n. 6. VII. 5, n. 4. 
Semeles filius 1f, 8, n. 16. 


297 


Dionvsodorus libicen IV. 4, n. 2. 

Diophantus a Stratone manumissus V. 
3, n. 7. 9. 

Dioscorides Dionysii filius V. 2, n. 14. 

Dioscorides Timonis discipulus 1X. 12, 
n. 6. 7. ᾿ 

Diospolis V. 5 nm. 8. 

Dioleles Nicanoris curator V, 1, n. 9. 

Diolimus Stoicus X. n. 3. 

Dioxippus VI. 2, n. 6. 

Diphilus Aristonius VIf. 2, n. 5. 
Diphilus Bosporianus : ejus filius V. 
5, D. Lt. praeceptores I. 12, n. 2. 
Discere quod nescis non est turpe 1l. 

5, B. 15. 

Disciplina quce maxime necessaria VJ. 
1, n. 4. 

Discipuli quo modo proficiant V. 1, 
n. 11]. 

Disjunctum enunliatum quid VII. t, 
n. 48. 

Disputaturus qualis esse debeat VII. i, 
n. 49, 

Dissimilia quae Tf. n. 73. 

Ditari male noli 1. 1, n. 9. 

Dium Macedonia Pr. n. 4. 

Dives indoctus quid VI. 2, n. 6. 

Dividua que Ill. n. 73. 

Divinatio non exsecranda [. 3, n. 2. lio- 
noranda VHI. 1, n. 19. 

Divisio quid VII. 1, n. 43. 

Divitie : bonum Platoni lI. n. 48. 
cce V. 5, n. 10. causa malorum 
H. 5, n. 14. causa voluptatis 1[. 8, 
n. 8. nihil ad voluptatem faciunt II. 
8, n. 9. nocent, nisi quis digne uta- 
tur VI. 6, n. 3. non sunt bonum 
VII. 1, n. 60. propter eas nemo la 
dendus 1. 5, n. 5. earum causa indi- 
guum non laudes I. 5, n. 5. cupiditas 
causa malorum VI, 2, n. 6. quid IV. 
7, n. 3. 

Doctus ab indocto quo modo differat 
M. 8, n. 4. V. 1, n. 11. nihil perdit 
11. 12, n. 4. qui verus II. 8, u. 4. 

Dogma quid 11]. n. 33. 

Dogmaltici quae staluerunt 1X. 11, 
n. 8.13. 

Dolor quid Cyrenaicorum IT. 8, n. 8. 
Epicuri 1l. 8, n. 8. X. n. 29. Hege- 
siacorum IJ. 8, n. 9. Stoicorum VII. 
1, ". 64. quo gravior, eo brevior X. 
n. 31. (4.) quotuplex VII. 1, n. 64. 
sapientis I1. 8, n. 8. 

Domus : su: recle praeesse discendum 
1. 3, n. 2. ea prius quam exeas, 
apud te pertractes, quid acturus sis 
I. 6, n. 4. 

Donax Theophrasti servus V. 2. n. 14. 

Duricus modus in musica IV. 3, n. 6. 

Dosiades Epimenidis pater I. 10, n. t. 

Draco pro numine cultus /Egvpliis Pr. 
n. 7. 

Draco : ejus lex T. 2, n. 7. 

Draco Pentbili filius 1. 4, n. 8. 

Dropides Solonis frater 111. n. 1. 

Druide Pr. n. 1. eorum placita Pr. n. 5. 


Drysa olim , nunc Bryso 1X. 11, n. 2. 

Duo rerum humanarum genera Υ 11]. 5, 
h. 1. 

Dux ineptus VI. 1, ἢ. 4. 


E. 


Ebrietas, quam adversus quod reme- 
dium I. 8, n. 5. IIT. n. 26. quid Py- 
thagore Vlll. 1, n. 6. 

Ebrius : ejus duplex poena I. 4, n. 3. 
motus deterret ab ebrietale 1, 8, 
n. 5. III. n. 26. famulus non punien- 
dus 1. 6, n. 4. non eslo lll. n. 26. 
princeps depreliensus morte multan- 
dus I. 2, n. 9. 

Echecles VI. 6, ἢ. 5. ejus patria VI. 6, 
n. à. praeceptores VI. 6, n. 5. 

Echecrates Υ11]. 1, n. 24. 

Eclectica secta Pr. n. 14. 

Edendum ut vivas LU. 5, n. 16. 

Educatio qualis Diogeni Cynico VI. 2, 
n. 5. qualis sit V. 4, n. 1. 

Effeminatus quid facit V1. 2, n. 6. 

Kgere qui nullis, qui minimis soleaut 
VI. 9, n. 3. 

Elea Pr. n. 10. 13. IX. 2, n. 3. 5. 6. 6, 
Rh. 1. 

Electra argumentandi modus 1I. 10, 
n. 4. 

Elementum a Platone in philosophia 
primum nominatum 111. n. 19. di- 
versum a principio Stoicis VII. 1, 
n. 68. duplex IX. 3, n. 2. infinitum 
ADaximandri 1I. 1, n. 2. quadruplex 
Pr. n. 7. 1Π]. n. 41. V. 1, n. 13. VII. 
1,n. 68. 69. VIII. 2, n. 12. IX. 2, 
n. 3. quincuplex V. 1, n. 13. quod 
JX. 9, n. 2. 

Elenctici philosophi Pr. n. 12. 

Eleusinia sacra V. 1, n. 5. 

Eliaca secta Pr. n. 1. 

Eliza ( Hel. ) 1. 2, n. 18. 

Elienses philosophi Pr. n. 12. II. 9, 
n. 3. 18, n. 2. 

Elis Pr. n. 13. II. 6, n. 8. 9. 9, n. f. 
3. 10, n. 5. VII. 1, n. 25. IX. 3, 
n. 1. 5, n. 1. 3. 11, n. 1. 4. 7. 13, 
n. 1. 

Elissus (nunc Ilissus) VI. 2, n. 11. 

Eloquentia quid valeat V. 5, n. 10. 

Elothales Epicharmi pater VIII. 3, n. 1. 

EwPEDoCcLES VIH. 1, extr. 2, n. t1 
seqq. ejus aetas VIH. 2, n. t1. ama- 
sius VIII. 2, n. 6. dictum IX. 11, 
n. 8. discipuli VIII. 2, n. 3. genus 
VIM. 2, n. 1. iuventum VIII. 2, 

. n. 8. IX. 5, n. 4. magia VIII. 2, 
n. 4. mors VIIT. 2, n. 10. 11. pater 
VII. ?, n. 1. placita VIII. 2, n. 12. 
praeceptores VIH. 1, extr. 2, n. 2. 
scripta VIII. 2, n. 3. 6. 13. sepul- 
crum VIIJ. 2, n. 11. 1X. 3, n. 3. 
studia VLIT. 2, n. 3. tyrannidem a se 
amovit VIIT. 2, n. 9. 

Einpedocles Empedoclis avus VIII, 2, 
n. 1. 


INDEX NOMINUM ET REBUM. 


Emtio quotuplex VT. 6, n. 3. 

Ἐγχεχαλυμμένος modus argumentandi 
M. 10, n. 4. 11, n. f. VII. 1, 
n. 35. 49. 

Éns quotuplex III. n. 73 seq. VIL 1, 
n. 60. 

Entelechia V. 1, n. 13. 

Énunciatio quid VH. 1, n. 46. 47. 

Epaminondas V1. 2, n. 6. ejus mors IT. 
6, n. 10. preeceptor Vill. 1, n. 5. 

Ephectici qui Pr. n. 11. 1X. 11, n. 8. 

Ephesus 1. 1, n. 14. 11, n. 7. II. 6, 
n. 7. 7, n. 3. 8, n. 19. VI. 1, n. tf. 
6, n. 5. IX. 1, n. 1. 2. 10. 4, n. 1. 
ejus templo carbones subjiciuntur 11. 
8, n. 19. 

Ephorus quis? quid? et quando? I. 3, 
n. 1. 

Ephorus historicus M. 10, n. 6. 

᾿Ἐπιχαιρεχακία quid VIT. 1, n. 64. 

EeicaARMUS VIII. 3, n. 1 seqq. ἃ quo 
Plato multa 1l]. n. 12. ejus atas 
VII. 3, n. 3. mors Vill. 3, p. 3. 
pater VIII. 3, n. 1. patria VIII. 3. 
n. 1. preceptor VIII. 3, n. t. scripta 
111. n. 12. Υ111. 3, n. 1. 2. sapiens J. 
1, n. 14. 

Epicomus Carneadis pater IV. 9, n. 1. 

Epicrates V. 3, n. 7. 

Épicurea secta Pr. n. 13. 

Epicurei philosophi Pr. n. 12. X. n. 2. 
15. 20. cur non ad alias sectas trans- 
eant IV. 6, n. 18. 


EPicuRUsS Atheniensis VIII. 1, extr. | 


ΙΧ. 11, n. 4. X. n. 1 seqq. cui suc- 
cessit Pr. n. 10. ejus adversarii X. 
n. 3. &etas X. n. 1. 2. 9. discipuli X. 
n. [1 seqq. dolor lf. 8, n. 8. X. 
n. 29. epistole X. n. 3. 18. 24 
seqq. indoles animi X. n. 5. mors 
X. n. 9. parentes X. n. t. patria X. 
n. 1. philosophis divisio X. n. 19. 
placita X. n. 3t. praeceptores IX. 
11, n. 7. X. n. 7. schola X. n. 2. 
scripta Pr. n. t1. VII. 7, n. 3. X. 
n. 8. 17. 19. scriptorum epitome X. 
n. 18. secta Pr. n. 13. X. n. 2. sti- 
lus X. n. 8. successor X. n. 9. testa- 
mentum X. n. 10. voluptas quz 11. 
8, n. 8. epistolis suis quae preeposuit 
11. n. 36. X. n. 8. in eum desiit 
Jtalica secta Pr. n. 10. sumsit tuulta 
ex Theodoro de diis II. 8, n. 12. 

Epicurus Leontei X. n. 16. 

Epicurus Magnesius X. n. 16. 

Epicurus Metrodori filius X. n. 10. 

Epicurus pugil X. n. 16. . 

Epidaurium ἴ. 7, n. 1. 

Epigenes Critonis filius II. 13, n. 2. 
Socratis auditor lI. 13, n. 2. 

Epimenides genealogicus I, 10, n. 13. 

Epimenides historicus I, 10, n. 13. 

EPiMENIDES sapiens P'r. n. 9. J. 10, 
n. 1. ὙΠ. 1, n. 3. IX. 2, n. 3. ad 
eum Solonis epistola 1. 2, n. 18. ejus 
telas I. 10, n. 4. 12. corpus serva- 
bant Lacedaemonii |. 10, n. 12. di- 


vinationis peritia 1, 10, n. 11. ep. 
Stolz 1. 10, n. 8. 9. mors 1, 10, n. .. 
nomen apud Cretenses I, 10, n. 11. 
pater I. 10, n. 1. patria f. 10, n. 1, 
reditus in patriam I. 10, n. 4. sera 
l. 10, ἢ. 5. somnus seplem quinqu.- 
ginta annorum |. 10, n. 2. 7. vict 
J. 10, n. 10. ex septem sapientibes 
1. 1, n. 14. fanum apud Athenie- 
ses exstruit I. 10, n. 6. peste libe: 
Alhenienses I. 10, n. 3. prod à 
Cretensibus cultus I. 10, n. t1. 

Epitimides Cyrenaeus : ejus auditor II. 
8, n. 7. patria II. 8, n. 7. pracepkr 
Il. 8, n. 7. 

Equus pro superbo VIT. 1, n. 4. 

Erasistratus auditor Theophrasli V. ?, 
n. 15. praeceptor Stratonis media V. 
3, n. 6. 

Erastus Platonis discipulus IL n. 31. 

Ercheia demus Atticae II. 6, n. 1. 

Eresus If. 8, n. 2. V. 2, n. 1. 

Ereiria lH. 7, n. 3. 9, n. 3. 18, n. 1. 
IV. 6, n. 19. ejus excidium 1. 1, 
n. 3. in eam Menedemimerila 1l. 15, 
n. 17. 

Eretrica secta Pr. n. 13. 

Eretrici philosophi Pr. n. 12. IV. ὁ, 
n. 9. a quonam II. 8, n. 7.9, 1. 4. 
18, n. 2. 

Eretrienses : in eos epigramma Platonis 
11. n. 23. 

Erineus Chrysippi Cnidii pater VIII. s, 
n. 3. | 

Erisiadse, vid. Iph:estiade. 

Eristhenea I. 7 , n. t. 

Eristici philosophi 11. 10, n. 1. ?. 

Erotium X. n. 3. 

Eruditio : ei adquirendz quid oh! 
VI. 1, n. 19. ejus usus VI. ?, n. V. 
VH. 1, n. 66. inutilis VII. !,n. 35. 
quid V. 1, n. 11. tempore adquirit: 
VI. 6, n. 3. VII. 1, n. 19. 

Erythinus non comedendus VIII. 1, 
n. 18. 

Erythra V. 5, n. t1. 

Erythraeum mare IX. 7 , n. 2. 

Etea , vid. CEtaicus. 

Etesia 1. 1, n. 9. VIIT. 2, n. 5. 

Ethica inventa a quonam Pr. n. 10. ll. — 
4, n. 2. δ, n. 5. 6. 1l. n. 34. phil — 
sophie pars Pr. n. 13. V. 1, 0.1. 
VAT. 1, n. 33. X. n. 19. qualis Ste | 
corum VII. 1, n. 51 seqq. quid Pr. 
n. 13. VII. t, n. 33. X. n. 19. subi | 
ab Aristone VII. 2, n. 2. 

Ethici philosophi Pr. n. 12. 

Εὖ διάγειν preeponebat | Epicuros ep 
stolis suis 111. n. 36. uM 

Εὖ πράττειν pfaeponebat Plalo episiols 
suis. ]H. n. 36. 

Euzeon Platonis discipulus III. n. 31. 

Euagoras Cleobuli pater l. 6, n. l. 

Euander Phocensis IV. 8, n. 1. e(S0— 
cessit Hegesinus IV. 8, u. 4. SUt* — 
sor Lacydis 1V. 8, n. 4. 

Eualhlus Protagorz accusator IX. δ, 


v. ὁ, Profagorae discipulus IX. 8, 

n.8 

bbius Theoplirasti servus V. 2, n. 14. 

εἰκρᾶ Pr. n. 3. X. n. 29. 

bulides II. 10, n. 4. ejus discipuli 

H. 10, n. 5. 6. 7. interiogationes 

VI. 7, n. 11. patria Il. 10, n. 4. 
! Euchdis successor 1]. 10, n. 4. iu- 

. wentor variorum dialectices mo- 
dorum If. 10, n. 4. R litteram a De- 
mosthene didicit pronuntiare 1}. 10, 
n. 4. reprehendit Aristotelem 1I. 10, 
n. 4. 

Eobulus Anaxagorse pater IT. 3, n. 1. 

Eubulus archon. Atheniensium 1l. 6, 
p. 15. V. 1, n. 7. 

Eubulus : ejus servus Hermias V. 1, 
B, ὁ. 

Ecaupis |f. 10, n. 1. seqq. ejus disci- 
puli H. 10, n. t. t2, n. t. Ill. n. 8. 
VÍ. 5, D. 6. patria 1I. 10, n. 1. pla- 
cita 11. 10, n. 2. praeceptor 1L. ὁ, 
n. 26. scripta 11. 10, n. 2. dialogi 1l. 
7, Uu. 8. secta Pr. t. 13. II. 10, n. 1. 
J. 4. 12, n. 1. studium forensium 
causarum 11, 5, n. 12. 

Euclides lapicida Platonis debitor ILI. 
D. 30. 

Eucrates archon. Atheniensium ἴ. 8, 
i. 3. , 

Eudzemonici Pr. n. 12. 

Eudamus Menodori pater IV. 6, n. 4. 

Eu»oxc8 Cnidius VIII. 8, n. 1 seqq. 
ejus aelas VILI. 8, n. 6. filie VIL 
8, n. 3. pater VIII. 8, n. 1. patria 
VHI. 8, n. 1. praeceptores Vlil. 8, 
n. 2. scripta VIII. 8, n. 3. studia 
VIII. 8, n. t. 

Eudoxus Cnidius alius VIII. 8, n. 5. 

Eudoxus Rhodius Vlil. 8, n. 5. 

Eudoxus Siculus VIII. 8, n. δ. 

Eumenes Phileteeri filius IV. 6, n. 14. 
Arcesilai patronus 1V. 6, n. 14. ei 
Archias ab Arcesilao commendatur 
IV. 6, n. 12. 

Eumenes Stratonis fautor V. 4, n. 4. 

Eumolpide Atheniensium Pr. n. 3. 

Eumolpus Musei pater. Pr. n. 3. 

Lunomus Pythagore (rater VIM. 1, 
D. 1. 

Eunuchus malum VI. 2, n. 6. 

Éuonymos V. 2, n. 14. 

Euplhantus 14. 10, n. 6. ejus discipuli 
Il. 10, n. δ. 12, n. 2. mors 1l. 10, 
n. 6. patria 1M. 10, n. δ. scripta 1l. 
10, n. 6. 

Euphorbus V11I. 1, n. 4. 23. qua inve- 
nit J. 1, n. 3. 

Euphiorion 1X. 8, n. 9. 

Euphranor Lyconia manumissus V. 4. 
n. 9. 

Eupliranor Seleucius IX. 12, n. 7. Eu- 
luli preceptor 1X. 12, n. 7. 

Euripides ΠΥ. 3, n. 4. 5, n. 6. 1X. f, 
n. 7. 11, n. 8. adjuvatur a Socrate 
W. 5, n. 2. Anaxagora auditor 1f. 
3, D. 24, domus 1X. 8, n. 5. Medea 


JI. 18, n. 10. VII. 7, n. 3. mortuus 
quando Il. 5, n. 23. proficiscitur in 
AEgyptum If. n. 8. 

Euryclides 1]. 8, n. 11. ejus dicta 1]. 
8, n. 11. 

Eurydice Ptolemai uxor V. 5, n. 8. 

Euryloclius Larisseeus 1l. 5, n. 9. 18, 
n. 3. 

Euryloclus Pyrrhonis discipulus IX. 
11, n. 7. 

Eurymedon 1I. n. 30. ejus filius Speu- 
sippus IV. t, n. 2. 

Eurymedon Aristotelis. accusator V. 
1,7. 

Eurymenes VIIT. 1, n. 12. 

Eurylus : ejus discipuli HII. n. 8. VtII. 
1, ἢ. 24. 

Euthycrates Vf. 5, n. 7. 

Eutliydemus I. 3, n. f. 

Euthyphron Heraclidis frater V. 6, 
n. 1. 6. 

Euthyphron Pythagore atavus Vlil. 
1, n. 1. . 

Euthyphron Socratis auditor IT. 5, n. 12. 

Eutychides 11. 8, n. 4. ($. 74 ed. Mei- 
bom. ] 

Evidentia quid VII. t, n. 40. 

Exsenetus Empedoclis filius VIIT. 2, 
D. 1. 

Exanetus Empedoclis pater Vill. 2, 
n. 1. 

Exeenetus Myrmecis pater 1I. 12, n. 2. 

Examius Thaletis pater I. 1, n. 7. II. 
2, n. 3. 

Excaudescentia quid VII. 1, n. 6$. 

Execestides Solonis pater f. 2, n. 1. 

Exercitatio ad virtutem facit Vl. 2, 
n. 6. corporis ad virtutem facit I1. 
8, n. 8. corpus ad tolerantiam fir- 
mat VII. 1, n. 64. duplex Diogeni 
Cynico VI. 2, n. 6. potest omnia I. 
7, n. 6. 


.- Ε. 


Ἑδῦα: qua natura VIII. 1, n. 19. in- 
terdicuntur ἃ Pythagora VIII. 1, 
n. 18. 19. 

Facies non ornanda ]. 1, n. 9. in quam 
Diogenes sepeliri voluit VI. 2, n. 6. 

Facile quid Thaleti I. t, n. 9. 

Facula podicem non abstergendam 
VII. 1, n. 17. 

Fastus VII. 1, n. 9. 

Fatum VIII. 1, n. 19. ] X. 4, n. 6. 

Felicitas perfecta in hoc :evo impossi- 
bilis H1. 8, n. 8. 9. quid V. 1, n. 13. 
quotuplex I1. n. θά. 

Felix quis I. 1, n. 9. esse cupiens om- 
nium maxime anxius IV. 7, n. 8. 
Festinandum non est in via I. 3, n. 2. 
Figuli rota inventum Anacharsidis I. 

8, n. 6. 

Figurae quae pulcerrimae VIIL. 1, n. 19. 

Filia quales elocanJae [. 6, n. 4. qui- 
buscum misceri fas Pr. n. 6. 1X. 11, 
n. 9. 


JNDEX NOMINUM ET RERUM. 


299 


Filius bonus ut impetretur, non immo- 
latur VI. 2, n. 6. 

Fines : in iis peregrinanti non redeun- 
dum VIII. 1, n. 17. 

Finis quis IT. 8, n. 8. 10. 13. VII. 2, 
n. 1. 3, n. 1. IX. 7, n. 12. quotuplex 
Il. n. 61. , 

Fix: stelle quee VIT. 1, n. 71. 

Fluvius unde Pr. n. 7. 

Formosus VII. t, n. 19. 

Fortis sit mansuetus I. 3, n. 2. ii pauci 
praestant multis imbellibus Vl. 1, 
n. 5. 

Fortissimum quid Thaleti I. 1, n. 9. 

Fortitudo exercenda Pr. n. 5. juve- 
num IV. 7, n. 3. quid 1il. n. 57. 
VII. 1, n. 65. 

Fortuna ceca V. 5, n. 10. qucecutimn- 
que ferenda I. 6, n. 4. 7, n. à. 

Forum quid |. 8, n. 5. 

Fratrem concordia quanta VI. 1, n. 4. 

Frigidum generationis causa ll. 4, 
n. 3. IX. 5, n. 8. 

Frugalitas bonum Platoni Ilf. n. 45. 

Fulzur unde X. n. 25. 

Fulmen unde X. n. 25. 

Fures magoi parvum ducunt VI. 2, n. 6. 

Futurum celandum I. 4, n. 4. ejus 
evenlus obscurus 1. 4, n. 4. 


G. 


Galatarum Druide Pr. n. 1. 

Γαλαξία quid 11. 3, n. 4. 

Gallus albus cui sacer VIII. 1, n. 19. 
pulcer natura 1. 2, n. 4. 

Gamelion mensis X. n. 9. 10. 

Gargettus demus Allicze X. n. 1. 

Gaudium quid VII. 1, n. 64. 

Gela ὙΠ. 2, n. 6. 

Gelous 11. 10, n. 1. 

Generalionis causae II. 4, n. 3. 

Generis nobilitas causa malorum 1], 
5, n. 14. 

Genilivus casus VII. 1, n. 47. 

Genus logicum quid VIL. 1, n. 42. 

Geometria : ei quousque opera danda 
11. 5, n. 16. inventa ab /Egyptiis Pr. 
n. 7. 1. 1, n. 3. non necessaria VI. 
2, n. 8. perfecta a Pythagora VIII. 
1. n. 1t. quid III. n. 49. tollitur a 
Cynicis VI. 9, n. 3. 

Getz VIII. 1, n. 1. 

Glacies unde X. n. 25. 

Gladium acutum avertendum VIII. 1, 
n. 17. eo ignis non fodiendus VIII, 
1, D. 17. 

GrLaAucoN 11. 15. ejus liberi IIl. n. 1. 
pater 111. n. 1. patria If. 15. scripta 
]i. 15. Platonis frater II. 5, n. 12 
Ill. n. 4. 

Glaucus IX. 11, n. 8. 

Gloria quid IV. 7, n. 3. ejus privatio 
bonnm VI. 1, n. 5. 

Gnomon à quo invenlus If. t. n. 3. 

Gnurus Anacharsidis pater |J. 8, n. 1. 

Gobryae Magi Pr. n. 9. 


300 


Gorzias Leonlinus lf. 6, p». 5. 7, n. 7. 
VIMH. 2, n. 3. ejus discipulus VI, t, 
n. 2. praeceptor VIIH. 2, ἢ. 3. scrip- 
tum VII. 2, n. 3. 

Gorgvlus V. 3, n. 7. 

Gorsias T. 1, n. 11. 

Οιδεία Pr? n. 3. 1. 1, n. 7. 15. 2, n. 6. 
3, n. 4. 8, n. 1. 4. 5. 7. 1t,n. 7. 
M. 5, n. 4. 11. 6, n. 7. 13. 14. VII. 
1,n. 26. 43. VII. 8, n. 3. IX. 1, 
n. 7. 9, 14,n. 9. X. n. 5. aquo men- 
sura et pondera accepit VILI. 1, n. 13. 
auctores inde humani generis Pr. 
n. 3. philosophi: Pr. n. 3. ejus sa- 
pientissimus {{{ t. n. 7. 

Griecismus VIL. f, n. 40. 

Grammatica : ejus vim primum Plato 
speculatus «st IIT. n. 19. 

Grammatici a Diogene Cynicoirrisi VI. 
2, n. 4. 

Grando unde X. n. 5. 

Gratia cito consenescit V. 1, n. 1f. 

Grati; a Socrate sculpta: 1. 5, n. 4. in 
Academia a Speusippo collocatae 1V, 
1, n. 3. 

Gryllio sculptor V. 1, n. 9. 

Gryllus Xenophontis filius IT. 6, n. 1. 

Gryllus Xenopliontis pater 1I. 6. 
n. 8. 10. 

Gymnosophistee Pr. n. 1. IX. 7, n. 2. 
11, n. 2. Magorum prosapia P?r. n. 6. 
eorum placita Pr. n. 5. 


H. 


Halicarnassus IX. 1, n. 13. 

Halo unde X. n. 25. 

Halys consilio Thaletis sine ponte trajec- 
tus I. 1, n. 10. 

Haplocyon dictus Antisthenes Cynicus 
VI. 1,n. 6. 

Harmodius 1. 2, n. &. VI. 2, n. 6. 

Harmonia fiunt omnia VIII. 1, n. 19 
7, n. 3. 

Harmonia quid If. n. 49. 

Harpalus Alexandrum fugit V, 5, n. 2. 

Hecademia pro Academia IL. n. 9. 

]Hecademus pro Academus l1I. n. 9. 

Hecataeus 1X. 1, n. 2. 11, n. 7. 

Hector VI. 2, n. 6. 

Mecuba {Π]. n. 23. 

Hedia X. n. 3. 

Hegesias : ejus cognomen VI. 4, n. 3. 
patria VI. 4, n. 3. praeceptor VI. 4, 
n. 3. 

Hegesiaci 1I. 8, n. 9. eorum placita II. 
$8, n. 9. 

Hegesias V1. 2, n. 6. ejus praeceptor II. 
B, n. 7. 

Hege:ias Hipparchi filius V.2, n. 14. 

Megesibulus Anaxagora pater {{. 3, 
n. 1. 

Hegesinus Pergamenus IV. 8, n. 4. ei 
successit Carneades IV. 8, n. 4. suc- 
cessor Evandri 1V. 8, n. 4. 

Hezesipolis dictus Menedemus If. 18, 
n. 7. 


INDEX NOMINUM ET RERUM. 


Hegesistratus Democriti pater ΙΧ. 7. 
n. 1. ν 

Hezias ΠῚ. n. 30. 

Helene crater L. 1, n. 7. 

Helice IH. n. 14. 

lieliopolis VIII. 8, n. 6. 

Heliotropion Pherecydie I. 11, n. 6. 

Hellenisinus quid VII. 1, n. 10. 

Hellespontus IX. 12, n. t. 

Heumon Chius ab Atcesilao delusus IV. 
6, n. 11. 

Hephiestiades HI. n. 30. 

Heracion 1X. 5, n. 1. 

Heraciea Ponti V. 6, n. 1. 

Heracleotie 11. 5, n. 23. 

Heracleum I1. n. 30. 

Hetraclia VI]. 4, n. 2. 

Heraclidarum gens I. 7, n. f. 

Heraclides /£nius discipulus Platonis 
Ili. n. 3t. ᾿ 

Heraclides Alexandrinus Lembus V. 6, 
n. 8. 

Heraclides Alexandrinus Persicarum 
proprietatum scriptor V. 6, n. 8. 
Heraclides astrolopgiae. scriptor V. 6, 

n. 8. 

Heraclides Bargyleites V. 6, n. 8. 

Heraclides Callatianus V. 6, u. 8. 

Heraclides Cumanus rerum Persicarum 
scriptor V. 6, n. 8. . 

Heraclides Cumanus rhetor V. 6, n. 8. 

Heraclides Demetrii filius V. 4, n. 9. 

Heraclides epigrammatarius V. 6, n. 8. 

Heraclides Hicesius V. 6, n. 8. 

Heraclides Magnesius V. 6, n. 8. 

Heraciides Pliocensis V. 6, n. 8. 

Heraclides poeticus V. 6, n. 8. 

HEnscLIDES. Ponticus plilosophus V. 
6, n. 1 seqq. VIII. 2, n. 11. 1X. 1, 
B. 11. ej's corporis liabitus V. 6, 
n. 3. corporis cullus V. 6, n. 3. dis- 
cipulus Vll. 4, n. 3. draco V. 6, 
n. 6. pater V. 6, n. 1. patria V. 6, 
n. 1. 3. VII. 4, u. 3. pyra ab Apol- 
line V. 6, n. ὃ. praceptores. {Π|. 
n. 31. V. 6, n. 2. scripla V. 6, n. 4. 
stilus Y. 6, n. 4. 

Heraclides Ponticus pyrrhichicorum 
scriptor V. 6, n. 8. 

Meraclides Ptolemaei auditor IX. 12, 
n. 7. yreeceplor «Enesidemi IX. 12, 
n. 7. 

Heraclides Tarentinus V. 6, n. 8. 

Heraclid.s Tarsensis V1. 1, n. 64. 

Heraclitei 114. n. 10. VI. 1, n. 11. 1X. f, 
n. 5. 

Heraclitns citharaedus IX. 1, n. 13. 

Heraclitus elegiacus IX. 1, n. 13. 

Heraclitus Lesbius 1X. 1, n. 13. 

Heraclitus lyricus IX. 1, n. 13. 

HrnacLirUs plilosophua "VIIf. extr. 
IX. t, n. 1 seqq. 4, n. 1. X. n. 4. 
ad eum Darii epislola IX. 1, n. 9. 
ejus aetas V]II. 2, n. 1. IX. 1, n. 1. 
3. dicta ΙΧ. 1, n. 2. 4. 8. discipuli 
VI, 1, n. 11. epistola ad Darium IX. 
1, n. 9. indoles 1X. 1, n. 2. 4. ὃ, 


n. 6. mors IX. 1, n. 3. partes in s 
sibus tuebatur Plato Ill. n. 10. pater 
IX. 1, n. 1. patria IX. 1, u. t. jl 
cila IX. t, n. 6. scripta Il. ὁ, v. 7. 
IX. 1, n. 5. 7. scriplorum intary:ct 
IX. 1, n. 1t. 

Heraclius V. 4, n. 9. 

Hercules ]. 5, n. 2. VI. 1,n.3.*. 
n. 6. Vil. 1, n. 26. 5, i. à ut: 
Cleanthes Vil. 5, n. 2. ejus e μος 
teris Cleobulus 1. 6, n. f. Jovis i. 
V. 1,n. 7. 

HrritLUs VI. 1, n. 31.3, n 1561 
ejus amores Vil. 3, n. 3. palm VI: 
1, n. 31. 3, n. 1. placita VII. 1, n. 21. 
3, n. f. preceptor VII. 1, n. 21. 
scripta Vil. 3, n. 2. 4. 

Hermarchus Democrili preceptor X. 
n. 7. 

Hermarchtus Epicuri successor X. n. . 
ejus mors X. n. 13. pater X. n. ᾿. 
19. 13. patria X n. 13. pre (7 
X. n. 3. scripta X. n. 13. succes 
X. n. 15. 

Hermias Alarnensium tyrannus Y. :, 
n. 5. 7. 

Hermias Eubnli servus V. t,n.5 

Hermias Lyconis manumissus V. i, 
n. 9. 

Hermione f. 1, n. 14. V. $,n.9. 

Hermodamas Pythagora — praceple: 
VII. t, n. 2. 

Hermodorns Eplieso ejectus IX. 1,n.*. 

Hermogenes auditor Parmepilis {Π|. 
n. 8. filius Critonis II. 13, n. 2.6 
ceptor Platonís ILI. n. 8. Sucrali- Il. 
13, n. 2. 

Hermolaus conjurat in Alexandrum Va- 
gnum YV. 1,n, 6. 

Hermotimus VLIT. f, n. 4. 

Herodotus Ariei 1X. 12, n. 7. ejus di- 
cipulus 1X. 12, n. 7. pater IX. 1", 
n. 7. patria IX. 12, D. 7. prar 
JX.12,n.7. .. 

Herodotus X. n. 3. ad eum Epicuri p: 
stola X. n. 18. 21. 

Heroes qui VI1L. 1, n. 19. quo πιοῦν» 
lendi VII. 1, n. 19. 

Herpyllis concubina Aristotelis V. 1, 
n. 3. 9. ejus filius Nicomachus V. !, 
n. 3. 

Hesiodus Pr. n. 9. 1. 1, n. ít. V. 5 
n. 7. Vlil. 1, n. 25. IX. 2, n. 3. ὦ 
n. 3. ejus aemulus Xenophanes C^ 
lophionius H. 5, u. 25. praeceptor i. 
1, n. 2. sophista dictus Pr. n. 9. 

Hesperus idem ac Phosphorus VIII. !, 
n. 14. IX. 3, n. 3. 

Hestiaus auditor Platonis III. n 31. [9 
ter Arcliy tae Υ}}}. 4, n. 1. 

Hicesia V. 6, n. 8. 

Hicesias Diogenis Cynici pater Vl. ^. 
n. f. 

Hicetas Syracusanus VII. 7, «t. 3. 

Hiems unde VII. f, n. 19. . 

lHlierocles Pireeei praefectus H. 17, t. 9 
1 V. 6, n. 14. 15. 


— 








lieromnemones magistratus IV. 2, 
n. 6. 

Hierony mus peripateticus IV. ὁ, n. 17. 
18. V. 4, n. 4. IX. 12, n. 5. 

Hilara Lvconis V. 5, n. 9. 

lipPPanCHiA. VI. 7, n. 1 seqq. ejus 
disputatio cum Theodoro atlieo VI. 
7, n. 3. domus VI. 5, n. 4. filius VI. 
5, n. 5. frater VI. 6, n. 1. 7, n. f. 
maritus VI. 5, n. 5. 7, n. 2. patria 
Yl. 7, n. 1. 

Hipparchus Hegesiz pater V. 2, n. 14. 
Theophrasti familiaris V. 2, n. 14. 
Hipparchus Nicanoris curator V. 1, 

n. 9. 

lipnasus Empedoclis praeceptor VIII. 
2, n. 2. 

lippasus Lacon VII. 6, n. 4. 

HiPeAscs Metapontinus VIII. 6, n. 1 
seqq. ejus patria VIII. 6, n. t. pla- 
cila VIM. 6, n. 2. scripta Vl. 1, 
n. 5. 6, n. 3. 

Wppasus Pythagore avus VIII. 1, 
n. 1. 

lippocentaurus VII. 1, n. 36. 

lippocrates IX. 4, n. 1. 7, n. 10. 11, 
n. 8. 

lippocrates Pisistrati pater I. 3, n. 1. 

lippocrates Stratonis testamenli cura- 
tor V. 3, n. 7. 

lippon VII. 1, n. 9. 

lipponicus Arcesilai preceptor IV. 6, 
n. 5. Menedemi fautor 1l. 18, n. 114. 

lippothales Platonis discipulus ΠΙ. 
n. 31. 

lirundo non $ub eodem tecto habenda 
VH. 1, n. 17. 

listrio inventus secundus ab /Eschylo 
Hf. n. 24. tertius ἃ Sophocle Ill. 
i. 35. unus a Thespi IlI. n. 34. 

[δὰ Pr. n. 9. I. 1, n. 11. II. 18, 
n. 10. IV. 5, n. 6. V. 6, n. 7. VII. 
5. n. 3. IX. 1, n. 2. 2, n. 1. 3. 11, 
n. 6. 8. 12, n. 6. ab Arcesilao magni 
aestimalus IV. 6, n. 4. ejus admira- 
tor VI. 4, n. 3. aemuli : Sagaris II. 
5, u. 29. Xenophanes Colophonius 
ἢ]. 5, n. 25. anima VIIL. 1, n. 19. 
poemata collecta cura Solonis et Pi- 
sistrali [. 1, n. 9. περὶ ἀρετῆς xai δι- 
xxiorms;ll. 3, n. 7. damnatur ab 
Atheniensibus 1I. 5, n. 23. sceplic:ze 
«e οἷ auctor IX. 11, n. 8. sophista 
dictus Pr. n. 9. 

1n90 adspectu emitur VI. 2, n. 14. ei 
cuim diis cognalio VILE. 1, n. 19. 

ej'üs carne vesci non injustum VI.* 
2, n. 6. VIL. 1, n. 64. vita facilis VI. 
2 , n. 6. gignitur unde IX. 3, n. 2. 5, 

n. 8. Platonicus VI. 2, n. δ. primus 
€G1xcus Pr. n. 3. quaesitus ἃ Dio- 

zcne Cynico VI. 2, n. 6. quem revi- 

wij*cere. statuebant Magi Pr. n. 6. 

«4:10 nihil sapientius el stultius VI. 2, 

n. 4. 

»nestum nullum IX. 11, n. 3. quid 

11i. n. 42. VII. 1, n. 59. quotuplex 


INDEX NOMINUM ET RERUM. 


VIT. 1, n. 59. solum bonum VII. 1, 
n. 59. . 

Horoscopium Anaximandri inventum 
IJ. 1, n. 3. cui usui VL 9, n. 3. 

Hospitalis amicitia quae HI. n. 46. 

Hostia cruenta diis non offerenda VIII. 
1, n, 19. 

Humanitas quotuplex II. n. 63. 

Humidum generationis causa IX. ὁ; 
n. 8. 

Hybe: filius V. 2, n. 14. 

IH vle fX. 5, n. 6. 

Hymni VIH. 1, n. 19. 

Hyperides Platonis discipulus [{Π|. 
n. 3t. 

Hyperborei VIII. 1, n. 9. 

Hypsicrates VII. 7, n. 12. 

Hyrradius Pittaci pater 1. 4, n. f. 8. 

Hystaspis fllius IX. 1, n. 9. 


I. 


Ichthyas Metalli filius IT. 1t, n. 2. ad 
eum Diozenes Cynicus librum scrip- 
sit H. 11, n. 2. 

Idzeum antrum VIIT. t, n. 3. 

Idea quibus nominibus Platoni Il. 
n. 38. quid Platoni 111. n. 12. 38. 4t. 
VI. 2,n. 6. 

Idomeneus X. n. 3. 10. ejus praeceptor 
X. n. 15. uxor X. n. 11. 

Ignis : elementum Platoni III. n. 41. 
Stoicis VII. 1, n. 68. 69. EEmpedocli 
VII. 2, n. 12. Heraclito IX. 1, n. 6. 
Parmenidi 1X. 3, n. 2. ex eo constant 
omnia IX. f, n. 6. gladio non fodien- 
dus VIII. 1, n. 17. levis If. 3, n. 4. 

Iliacum certamen V. 4, n. 3. 

lunbellis : iis multis prastant pauct 
fortes VI. 1, n. 5. 

Immortalis quo modo fias VI. 1, n. 4. 

Immortalitas anim: statula a quibus 
primum 1. 1, n. 3. a Platone lll. 
n. 39. 

Immunda loca ingredientes non faciunt 
immundos VI. 2, n. 6. 

Imperativum quid VIL. 1, n. 48. 

Imperitia dominatur I. 6, n. 4. 

Imperium benevolentia muniendum I. 
7,n. 4. quanam ejus forma oplima 
VII. 1, n. 66. quodnam maximum [. 
4, n. 4. 

Impietas pessimus contubernalis JV. 7, 
n. 3. 

Impossibile amare morbus animi I. 5, 
n. 5. enunciatum quid VII. 1, n. 4s. 
non adpetendum I. 3, n. 2. 

Inachus VII. 1, n. 48. 

Inanimata habent eliam animam I. 1, 
n. 3. 

]ncestus Magis licitus Pr. n. 6. 

Incipere bene quantum H. 5, n. 16. 

]ncomprehensibilia omnia 1X. 2, n. 3. 

lucorporeum quid VIL. f, n. 70. 

Indetinitam enunciatum quid VII. 1, 
n. ἀξ. 

Indi IX. 11, n. 4. eorum Gymnoso- 


301 


phistae Pr. n. 1. IX. 7, n. 2. ft» 
n. 2. 

Indigentia quid VII. f, n. 64. 

Individua que IT. n. 73. 

Indoctus deterior mendico II[. 8, n. 4. 
in quo a docto diiferat II. 8, n. 4. V. 
1, n. t1. lapis 11. 8, 1). 4. mancipium 
Il. 8, n. 4. 

Inductio quid III. n. 33. 

Infans quo modo crescat in utero matris 
VII. 1, n. 19. 

Infelicilas quo modo prudenti et forti 
feratur I. 4, n. 1. tolerabilior fiat I. 
1, n. 9. eam qui ferre nescit infelix 
Ι. 5, n. 5. 

Infelix nullus irridendus I. 3, n. 2. 6, 
n. 4. ᾿ 

Infernus VI. 5, n. 10. faeilis descensu 
IV. 7, n. 3. 

Infinitum omne IX. 6, n. 2 principium 
omnium 1l. 1, n. 1. quid Archelao 
]I. 4, n. 3. 

Ingratus ne sis I. 6, n. 4. 

]nimicitia solvenda I. 6, n. 4. 

Inimicus beneficiis reddendus amicus 
I. 6, n. 4. fiat amicus VII. 1, n. 19. 
observandus cur VI. t,n 5. qui vir- 
tuti non studet VII. t, n. 28. eorum 
insidize fngienda 1. 6, n. 4. iuter eos 
judicare facilius I. 5, n. 5. 

Initiati qui et quod iis cominodum VI. 
2, n. 6. 

Injuria : ab ea quo modo honines ar- 
centur J. 2, n. 10. difficile tolerantur 
l. 3, n. 2. quid X. n. 31. (37.) 

Injustitia fugienda Il. 6, n. 4. 

Iujustum nullum IX. 11, n. 3. 

Iuscitia unicum malum ΕΠ. 5, n. 11. 

Insidi:e inimicorum fugienda I. 6, 
n. 4. 

Insipiens VI. 2, n. 6. etiam quasdam 
virtutes habet 11. 8, n. 8. non semper 
in dolore est 1I. à, n. 8. 

[nsuave niliil natura If. 8, n. 9. 

Intelligentia quid VI. 1, n. 36. 

Intelligibile quid Platoni 1{1. n. 12. 

Interrogatio quid VII. 1, n. 48. 

Invectum quid VII. 1, n. 49. 

Inventa qua non posueris, ne tollas I. 
2, u. 9. 

Invidia quid VIII. 1, n. 6i. 

Invidus ab jnvidia consumitur VI. 1, 
n. 4. non est sapiens II. 8, n. 8. quid 
IV. 7, ἢ. 3. 

lonia Pr. n. 10. I. 1, n. 7. 8. 15. 5, 
n. 4. 5. 11. 2, n. 1. 4. 4, n. 1.5,u. 7. 
X. n. 5. 

Ionica dialectus V1. 1, n. 38. 

Jonica secta Y1IL. f, n. 1. ejus princeps 
Thales Pr. n. 10. 1. extr. VIII. 1, 
n. 1. successores Pr. n. 10. Anaxa- 
goras Pr. n. 10. Anavximander Pr. 
u. (0.1. extr. Anaximenes Pr. n. 10. 
Archelaus Pr. n. 10. Socrates Pr. 
n. 10. desinit in Clitomachum, 
Chrysippum et Theophrastum Pr. 
n. 10. dicla unde Pr. n. 10. 


$02 ᾿ 


Jpheestiadarum fundus I1I. n. 30. 

Iphicrates dux II. 6, n. f. 

[τὰ cohibenda I. 3, n. 2. polentium 
non commovenda VIII. 1, n. 17. ea 
non punias ]II. n. 26. nihil dicas 
aut facias Υ11{. 1, n. 19. quid VII. 
1, n. 6$. 

Irzeus V. 3, n. 7. 

Iris unde X. n. 25. 

Irridendus nullus infelix I. 3, n. 2. 6, n. 4. 

]rrisio a quo VI. 2, n. 6. 

Jsidorus rhetor V1. t, n. 29. 

Isis luna dicta Pr. n. 7. 

Jsocrates : ejus discipulns IT. 7, n. 9. 
natus quando III. n. 2. Platonis ami- 
cus 111. n. 9. 

Ismenias tibicen IV.' 4, n. 2. VII. 1, 
n. 64. 

Isthmionicze honor I. 2, n. 8. 

Isthmus VI. 2, n. 1t. ejus luctatores 
Hil. n. 5. ludi VI. f, n. 2. eum Pe- 
riander voluit perfodere I. 7, n. 6. 

Jtalra Pr. n. 10. VIII. 1, n. 3. 15. 21, 
26. IX. 2, n. 3. 

Italica secta VIM. 1, n. 1. ejus auctor 
Pythagoras Pr. n. 10. VIIT. f, n. 1. 
desiit in Epicurum Pr. n. 10. dicta 
unde Pr. n. (0. 

ltinere quo modo ufendum VII. 1, 
n. 19. 

]thagenes Melissi pater IX. 4, n. 1. 


ἧς 


Judai Magorum prosapia Pr. n. 6. 

Judex et amicus quo modo in Chilone 

. Simul L. 5, n. 3. 

Judicandi instrumentum quod Stoicis 
VM. t, n. 37. 

Julietes VII. 2, n. 9. 

Juno I. 7, n. 2. VIf. 7, n. 12. VII, 
2, n. 12. terra VIII. 2, n. 12. 

Juppiter I. 1, n. 12. 3,n. 2.11, ἢ. 6. 
1I. 6, n. 14. Iii. n. 30. VI. 2, n. 6. 
10. 3, n. 2. VII. 1, n. 25. 41. 51.7, 
n. 12. VIif. 2, n. 12. IX. 10, n. 2. 
11, n. 8. bonus diemon Magis Pr. 
n. 6. ei gallus albus sacer VIH. 1, 
n. 19. ejus filia Minerva IT. 12, n. 5. 
filius Hercules V. 1, n. 7. porticus 
Athenis VI. 2 , n. 3. sceptrum VIII. 
1, n. 8. Eleus I. 1, n. 12. faciat quid 
J. 3, n. 1. ignis VILE. 2, n. 12. jura- 
tor VIII. 1, n. 19. servator V. t, n. 9. 

Juramentum justum VIII. 1, n. 19. 
non sit per deos VIII. 1, n. 19. eo 
probitas fidelior I. 2, n. 12. 

Justitia bonum Platoni IlI. n. 45. quo- 
tuplex III. n. 48. quid 1ll. n. 57. 
V. f, n. 1t. VIE. 1, n. δέ. 65. uhi 
X. n. 31. [$150 ed. Meibum.] 

Justum natura VIT. 1, n. 66. non na- 
Lira sed lege IT. 4, n. 3. 8, n. 8. non 
transgrediendum VIII. 1, n. t7. nul- 
lum IX. 11, n. 3. Thaleti quid I.'1, 
n. 9. 

Justus cui preeferendus VI. 1, n. 5. 


INDEX NOMINUM ET RERUM. 


Juvenis est fortitndo IV. 7, n. 3. luxn- 
riosus cui similis V. 5, n. 10. qualis 
sit VII. 1, n. 19. eum quos revereri 
oportet V. 5, n. 10. virtus que Il. 
ὅς D. 16. 

Juventus quid VIII. 1, n. 19. 


L. 


Lacena I. 1, n. 7. 


Lacedeemon I. 1, n. 14. 3, n. 1.4. 5. 


11, n. 3. Hf. 6, n. 7. 8. VI. 1, n. 2. 
3. 2, n. 6. VII. 5, n. 4. VIII. 6, n. 4. 
X. n. 11. ejus cives ex seutentia Dio- 
genis Cynici pueri VI. 2, n. 4. viri 
VI. 2, n. 6. reges quo modo fiant 
ΠῚ. n. 47. 58. quid tidem habentes 
passi III. n. 71. 

Laches Democharis 1V. 6, n. 17. VII. 
1, n. 16. 

LacvbEs IV. 8, n. 1 seqq. a servis 
delusus IV. 8, n. 3. Academiee nove 
auctor Pr. n. 10. 13. IV. 8, n. 1. 
Arcesilai successor Pr. n. 10. IV. 8, 
D. 1. VII. 7, n. 6. ejus cetas IV. 8, 
n. 6. animi indoles 1V. 8, n. 2. 
dicla IV. 8, n. 5. morbus IV. 8, 
n. 6. mors IV. 8, n. 7. paler IV. 
8, n. t. patria IV. 8, n. 1. V. 2, 
n. 12. res familiaris IV. 8, n. 3. 
schola ubi IV. 8, n. 4. successores 
IV. 8, n. 4. 

Locydium unde IX. 8, n. 4. 

Ladendum nihil VIE 1, n. 19. 

Latitia immodica mortuus Chilon I. 
3, n. 5. 

Lagus Ptolemaei pater IT. 8, n. 16. 

Lais meretrix Π{. 8, n. 4. 6. 1V. 2,0. 2. 

Lamia Demetrii Phalerei amica V. 5, 
n. 4. 

Lamiacum bellum IV. 2, n. 5. 

Lamiscus Ilf. n. 15. 

Lamprocles Socratis filius II. 5, n. 10. 
12. 

Lampsacus IT. 2, n. 2. 3, n. 5. 7. 10. 
V. 2, D. 14. 3, ἢ. 1. X. n. 9. 11. 12. 
14. 15. 

Lampyrion Stratonis heres V. 3, n. 7. 

Laodicea IX. 12, n. 7. 

Laomedon VIII. 4, n. 4. 

Lapis e czelo lapsus H. 3, n. 5. 8. 

Laqueus ad vitam parandam V1. 2, n. 4. 

Larissa I[. 5, n. 9. 

Lasthenia Platonem audivit 111. n. 31. 
IV. t, n. 5. 

Lasus sapiens I. 1, n. 14. 

Laudatio a malo profecta quae VI. 1, 
n. 4. caute accipienda Vl. 1, n. 4. 
quid III. n. 59. 

Lebedos I. 1 , n. 7. 14. 

Lectuli Menedemi qui If. 18, n. 15. 

Leda : ejus filii V. 1, n. 7. 

Legenda qua II. 8, n. 4. 

Lemma quid Vil. 1, n. 49. 

Lemnus II. 5, n. 25. 

Lenaica victoria V11il. 8, n. 5. 

Leodamas Thasius HH. n. 19. 


Leon 11. 5, n. 8. 

Leou Alemaonis amicus VIII. 5, n. *. 

Leon Phliasiorum tyrannus Pr. v. 5, 
VII. 1, n. 6. 

Leoutarium X. n. 3. 

Leonteus : ejus patria X. n. 1}. pez- 
ceptor X. n. 14. uxor X. n. 14. T»- 
misbe maritus X. n. 3. 

Leontium X. n. 3. 11. 

Leophantus ex septem sapientiba: [| 
1, n. t4. 

Lepreum Peloponnesi 1I. 6, n. 9. 

Leptines IX. 11, n. 8. 

Lesbus 1. 4, n. 1. 6. VIII. 1,2. 1. X. 
1, n. 13. 2, n. 5. vino abundat I. 
4, n. 1. 3. 

Leucippus X. n. 7. praeceptor Tlvs- 
phrasti V. 2, n. 2. 

LEuciPPUs IX. 6, n. 1 seqq. ejus die 
cipulus Pr. n. 10. IX. 7, n. 2. pam 
IX. 6, n. f. placita IX. 6. n. 1. 1 
praeceptor Pr. n. 10. IX.6,n.?. 

Lex : qua justum ac turpe I[. 8, 5. ἃ. 
sine ea etiam philosophus recte visit 
UJ. 8, n. 4. ese aranearum telis similes 
Ι. 2, n. 10. iis auxilium ferendaa 
VII. 1, n. 19. neglectis quo moi 
respublica male administratur lil. 
n. 68. obtemperandum I. 3, ». ?. 
quibus modis respublica bene ads 
nistratur 111. n. 68. quotuples ἢ. 
n. 51. reipublicze necessaria Vl. 1, 
n. 6. 

Liber solus sapiens VII. 1 , n. 74. 

Liberi degeneres 1I. 8, n. 4. erudiená 
]. 6, n. 4. mortales sunt [I. 3, n. 8. 

Libertas quid VII. 1, n. 74. 

Libya Pr. n. 1. If. 8, n.18. IX. 11,1. &. 

Lignum : ei leges olim iacidebanlur 
l1. 2, n. 1. in quo maximom imy- 
rium I. 4, n. 4. 

Lindus I. 6, n. 1. 5. 6. 

Linea quid VH. 1, n. 68. 

Lingua continenda I. 3, n. 2. longi 
bona et mala [. 8, n. 5. nob sit cele 
rior mente I. 3, n. 3. maledial. ὁ, 
n. 4. 

Linus sapiens L 1, n. 14. ejus epit 
phium Pr. n. 3. mors Pr. n.3. pk 
rentes Pr. n. 3. patria Pr. n. ὁ 
scripta Pr. n. 3. 

Lipara ΙΧ. 5, n. 5. 

Littera quid VII. 1, n. 38. 

Livens VII. t, n. 19. 

Locris X. n. 29. 

Locus honoratur ah eo, qui ibi esl ll 

* 8, ἢ. 4. maximum [. 1, n. 9. 

Logica philosophiz pars V. 1, n. 1. 
VII. 1, n. 33. quae ejus parles Vll. 
1, n. 33. qnid VIL. 1, n. 33. subi 
ab Aristone VII. 2,. n. 2. tracialai 
Cyrenaicis 1I. 8, n. 8. 

Λογότροπος quid VII. 1, n. 49. 

Loquax lomo V. 1, n. t1. VII. 1, 0.83. 

Loquendum non cito [. 5, n. 5. 6. *. * 
parum VII. 1, n. 19. inter loque 
dum secreta non enunles I 7, P. ^. 





INDEX NOMINUM ET RERUM. 


rus deus a Ptolemso Lagi 11. 8, 
D. 15. apud eum Theodorus et Hip- 
parchia in convivio disputant VI. 


L»quens indecore decorus VI. 2, ἃ 6. 
lovias VIM. 1, n. 20. 
Lucani VIH. 1, n. 15. 4, n. 4. 
Lucrum deleclat I. 5, n. 5. turpe I. 3, 
n. 2. 7, D. 4. 
Lulicra hominibus magis quam seria 
grala VI. 2, n. 4. 
una Cur ΗΠ]. n. 41. deficit Pr. n. 7. 
ΙΧ. 6, n. 3. X. n. 25. mortuo Car- 
neade IV, 9, n. 7. deus Pr. n. 7. 
11}. 1, n. 19. habitatur II. 3, n. 4. 
lucet lumine alieno II. 1, n. 2. VIII. 
1, n. 19. minor sole VÍIJ. 2, n. 12. 
quanto 1. 1, n. 3. quid V]II. 2, n. 12. 
sempiterna natura VIII. 5, n. 1. ter- 
τὰ; proxima IX. 6, n. 3. 
axuriosus similis cui VI. 2, n. 6. 
vceum VII. 1, n. 9. 1X. 8, n. 5. Aris- 
totelis schola V. 1, n. 4. 7 
ycomeles V. 4, n. 9. 
yton Epicuri servus X. n. 10. 
ycon epicus V. 4, n. 8. 
ycon epigrammaticus V. 4, n. 8. 
scon Lyconis frater V. 4, n. 9. 
yeon Lvconis patruelis V. 4, n. 9. 
ycon peripateticas V. 4, n. 1 seqq. 
consultus ab Atheniensibus V. 4, 
n. 2. ejus amicitie V. 4, n. 4. cor- 
poris hahitus V. 4 , n. 3. dicta V. 4, 
8. 1. docendi methodus V. 4, n. t. 
eloquentia V. &, n. (t. fratres V. 4, 
0. 9. inimicitig V. 4, n. 4. morbus 
V. 4,n. 7. mors V. 4, n. 7. pater 
V. 4, n. 1. patria V. 4,n. 1. prae- 
ceplores V. 3, n. 7. 4, n. 1. 6. schola 
V.3, n. 7. 4, n. 9. scripta V. 4, n. 9. 
successor V, 3, n. 7. 9. testamen- 
ium V. 4, n. 9. Glaucon dictus V. 
4, n. 1. Stratonis testamenti curator 
Y. 3, n. 7. 
Icon Pythagoricus V. 4, n. 8. 
icon Socratis accusator 1I. 5, n. 18. 
*ophron Periandri filius 1. 7, n. 1. 
Itophron tragicus 11. 18, n. 10. 
Curgus I. 4, n. 11. III. n. 31. 
eus IX. 12, n. 7. 
dia Pr. n. 2. T. 4, n. 10. 7, n.7. 8, n.7. 
Τὰ irattata Socrati 11. 5, n. 15. 
λούει Hybades V. 2, n. 14. 
Sinis Eschínis pater II. 7 , n. 1. 
*inia$ /Eschrionis filius VI. 2,n.3. 
sias X. n. 13. 
585. 1L. 5, n. 20. Cephali filius 11. 
. 19. contra /schinem scripsit 1I. 
^. 7. ei a Platone contradicitur 
Il. n. 19, 
iia pharmacopola VI. 2, n. 6. 
iles lV. 4, n. 3. 
side Feriandri uxor I. 7, n. f. 
simachia urbs , ad quam Antigonus 
xt baros fudit I1. 18, n. 17. 
macliides archon Albeniensium IV. 
ἢ. 11, 


simaclius archon Atheniensium Π]. 
1.2. 























7, n.3. 


Lysippus statuarius II. 5, n. 23. 

Lysis Socratis auditor II. 5, n. 12. 

Lysis Tarentinus VIIT. 1, 
Pythagora occisus VIII. 1, n. 21. 


M. 


Macedonia Pr. n. 2. 4. IT. 5,n.9. 
1, n. 6. VII. 1, n. 8. IX. 1, n. 13. 


tigonus. 
quo modo fiant 1II. n. 47. 58. 


telis V. 1, n. t. 

Meeandrius Proltagorz pater IX. 8, n. 1. 

Magas Cyrenaorum II. 8, n. 18. 

Magi Pr. n. 1. 2. 1I. 5, n. 24. Hf. n. 8. 
VII. 1,n. 3. IX. 7, n.2. 11, n.3. 
JEgyptiis antiquiores Pr. n. 5. eo- 
rum placita Pr. n. 6. princeps Zo- 
roaster Pr. n. 2. prosapia Gymnoso- 
phistze et Judsei Pr. n. 6. studia Pr. 
n. 6. vitee genus Pr. n. 6. 

Magnanimitas quid VII. 1, n. 54. 

Magnesia V. 6, n. 8. 11. 13. X. n. 16. 

Μαιμαχτηριὼν VII. 1, n. 9. 

Male audire, quum bene feceris, regium 
est VI. 1, n. 4, 

Maledicere non licet mortno I. 3, n. 2. 
proximo [. 3, n. 2. quid Aristoteli 
V. 1,n. 1f. solent, qui loqui non 
didicerunt 1I. 5, n. 16. spernendum 
quare 11. 5, n. 16. tolerandum quo 
modo VI. 1, n. 4. VIL. 1 , n. 19. 

Malum alienum sit Vl. 1, n. 5. mali 
alieni non meminisse est morbus 
animi I. 5, n. 5. dediscere disciplina 
maxime necessaria Vl. 1, n. 4. fu- 
giendo bonus sis VI. 1,n. 4. ma- 
gnum non ferre malum IV. 7, n. 5. 
non faciendum Pr. n. 5. qnid VII. 
1, n. 55. quod Vf, 1, n. 5. quotuplex 
VIT. 1, n. 56 seqq. 

Malus : ei quid fiat I. 4, n. 5. eo con- 
gredi non turpe VI. 1, n. 4. ne con. 
grediaris I. 2, n. 12. malis purganda 
respublica V1. 1 , n. 4. [8 6 ed. Mei- 
bom. ] eorum plures sunt I. 5, n. 6. 

Manes Diogenis servus VI. 2, n. 5. 

Manes a Theophrasto manumissus V. 
2, n. 14. 

Mansuetudo quem deceat I. 3, n. 2. 

Mantineensis pugna M. 6, n. 10. 

Manus inter loquendum non agitanda 
I. 3, n. 2. quo modo ad amicos ex- 
tendenda VI. 2, n. 4. 

Marathon |I. 5, n. 8. 

Mare infidum I. 4, n. 4. quid II. 4, 

n. 3. salutare Il1. p. 8. 


Smachus X. m. 3. ad eum legatus 
Menedemus 1]. 18, n. 16. Tlieodo- 


Lysiphanes przceptor Epicuri X. n. 7. 


n. 5. cum 


Lysistratus Philonis filius V. 2 n. 14. 


X. n. 1. ejus reges : Alexander Ma- 
gnus, v. Alexander Magnus. Amyn- 
tas, v. Amyntas. Antigonus, v. An- 
Philippus, v. Philippus. 


Machaon pater Nicomachi , avi Aristo- 





303 


! Marina curatio III. n. 8. 

Marmacus VIII. 1, n. t. 

Marmarium X. n. 3. 

Maronea VI. 7, n. t. 

Massagetze uxores habebant communes 
IX. 11, n. 9. 

Mater : ei misceri fas Magis Pr. n. 6. 
cum ea concubuit Periander I. 7, n. 2. 

Mater deum VI. 1, n. 1. 

Materia rerum principium Pr. n. 7. 
HII. n. 41. 

Mathematici a Diogene Cynico irrisi 
VI. 2, n. 4. 

Mausoli sepulcrum 1I. 3, n. 6. VIII. 
8, n. 2. 

Maximum quid Thaleti I, 1, n. 9. 

Medi VIII. 1, n. 26. eorum cum Ioni- 

bus bellum Il. 2, n. 4 

Medici ;Egyptii I1I. n. 8. iis parendum 
VI. 2, n. 4. 6. sapientissimi anima- 
lium VI. 2, n. 4. servi VI. 2, n. 4. 

Medicina quotuplex I1I. n. 50. 

Medon VII. 1 , n. 9. 

Megabyzus Dian:e Ephesie sacerdos 
Hi. 6,n. 7. 8. 

Megaclides ΙΧ. 8, n. 5. 

Megara Pr. n. 13. Il. 7, n. 5. 10, n. f. 
11, n. 4. 12, n. 1. 2. 4. III. n. 8. 
VII. 7, n. 11. VII. 2, n. 11.3, 
n. 1. IX. 12, n. 1. bellat' cum Athe- 
niensibus I. 2, n. 2. oves pellibug 
tegit filios nudos relinquens VI. 2, 
n. 6. 

Megarica secta Pr. n. 13. 

Megarici philosophi Pr. n. 12. quee sta- 
tuant VII. 2, n. 4. unde dicli JI. 10, 
n. 1. 2. 

Melanchir tyrannus Lesbi [. 4, n. 1. 

Melantas Leontis filius Theophrasti 
heres V. 2, n. 14. 

Melantas Theophrasti pater V. 2, n. 1. 

Melantes V. 2, n. 14. 

Melantho Penelopis ancilla 1[. 8, n. 4. 

Melanthus Rhodius : ejus discipulus 
Il. 7,n. 9. 

Melanurus non edendus VIIT. 1, n. 18. 

Meleager vixit Menippi temporibus VI. 
8, n. 2. 

Melissa Periandri uxor I. 7, n. t. 

MEiissUS. ΙΧ. 4, n. 1 seqq. 5, n. 2. 
ejus aelas IX. 4, n. 4. animi indoles 
IX. 4, n. 2. pater IX. 4, n. 1. patria 
IX. 4, n. t. placita IX. 4, n. 3. prze- 
ceptor IX. 4 , n. 1. scripta Pr. n. 1t. 

Melilzeus canis VI. 2, n. 6. 

Melite X. n. 10. 

Melitus accusavit Socratem IT. 5, n. 18. 
19. morte damnatur Il. 5, n. 23. VI. 
1, n. 4. 

Melius IX. 6, n. f. 

Memoria exercenda VIIT, 1, n. (9. 

Memphis VIII. 8, n. 6. 

Menander comicus ἃ "Theophrasto jin- 

slitulus V. 2, n. 4. capitis pericu- 

lum incurrit V. 5, n. 8. 











Menander Drj mus s discipulus Diogenis 


Cynici VI. 4, 


304 


Meudax quid lucretur V. 1, n. 12. 

Mendzus 1H, 7. n. 5. 

Meudicus melior est iudocto II. 8, 
n. 4. 

MEsEbENUS Coloti, VI, 9, n. 1 seqq. 
ejus discipuli VI. 6. n. 5. praeceptor 
VI 9. 1. en inferno venire simul- 
lat Vf 9, 1. 2. 

MtesEDEwUs Eretría Pr. n. 11. II. 18, 
n. 1. seqq. IV. 6, n. 9. anxius IL. 18. 
n. 7. contemptui primum, deinde in 
summa admiratione habitus If. 18, 
n. 16. convivia egit quo modo II. 
18. n. 15. ejus adversarius 11. 7, n. 3. 
setas ΠῚ 18, n. 18. amicus 11. 18, 
n. 4. 6. 8. 13. 14. VI. 5. n. 7. cor- 
poris habitus 11. 18, n. 9. dicta II. 

.18, n. 3. discipuli 11. 18, n. 17. 
VI. 4, n. 3. docendi modus 1f. 18, 
n. 5. epistola ad Demetrium 11. 18, 
n. 16. exilium Il. 18, n. 17. militia 
11. 18, n. 2. filie 1. 18, n. 14. mors 
JI. 18, n. 17. pater IT. 18,n. 1. pa- 
tria II. 18, n. f. przeceptores IT. 18, 
n. 2. ít. scriplum ad Antigonum Il. 
18, n. 17. secla Pr. n. 13. vit» ge- 
nus If. 18, n. 1. u»ores II. 18, n. t4. 
glorie avidus II. 18, n. 6. legatus 
ad varios 11. 18 , n. 16. orator acer- 
rimus Il. 18, n. 12. Perseo adver- 
sator 1I. 18, n. 17. Plistani successor 
M. 9, n. 3. superstitiosus 11. 18, 
n. 8. 

Menclaus I. 1, n. 7. VIIT. f,n. 4. 

Menexenus Socratis filius 1]. 5, n. 10. 

MExiPPUS Cynicus VI. 6, n. 5. 8, n. 1 
seqq. ejus conditio VI. 8, n. 1. ge- 
nus VI. 8, n. 1. 3. mors VI. 8, n. 3. 
scripta VI. 8, n. 2. 4. 6. 

Menippus Lydorum scriptor VI. 8. 
n. 5. 

Menippus pictor uterque VI. 8, n. 5. 

Menippus sculptor VI. 8, n. 5. 

Menippus sophista VI. 8, n. 8. 

Menodora Lyconis V. 4, n. 9. 

Menodorus IV. 6, n. 4. 

Menodotus : ejus discipulus IX. 12, 
n. 7. patria IX. 12, n. 7. praceptor 
IX. 12, n. 7. studia IX. 12, n. 7. - 

Meneeceus : ad eum Epicuri epistola 
X. n. 18. 27. 

Menon : ei Xenophon inimicus 1I. 6, 
n. 6. 

Mens composuit ex materia hoc uni- 
versum 1I. 3, n. 1. hominis solius 
est VIII. 1, n. 19. idem ac anima 
ΙΧ. 3, n. 2. initium motus Il. 3, 
n. 4. velocissimum I. 1, n. 9. 

Mensa quie deciderint , non gustato 
VIHH. 14, n. 19. 

Mensis a'nigmate descriptus I. 6, n. 3. 
ei qnid sacrum VIII. 1, n. 19. ejus 
qui ultiinus dies 1. 1, n. 3. 

Mentiri noli I. 2, n. 12. 

Meutiuntur qui vetant 1. 8, n. 5. 

Mentor Bitlivaus IV. 9, n. 6. Carnea- 
dis audilor IV. 9, n. 6. 


INDEX NOMINUM ET RERUM. 


Mercurius T. 5, n. 4. V. 1,n. 3. /Ezy- 
pliorum tegum auctor Pr. n. 7. ani- 
marum imperator VIL. 1, n. 19. 
eius cognomina VII. 1, n. 19. filius 
A&thalides VHI. t, n. 4. statua IV. 
2, n. 5. 

Meretrix IT. 8, n. 4. 

Meropes 1. 1,n. 7. 

Messana VIII. ?, n. (f. 

Messapii VII. 1, n. 15. 

Metagitnion mensis X. n. 10. . 

Metallus pater Ichthyze IH. 11, n. 3. 

Metapontum VIH. 1, n. 15. 21. 6, n. 1. 

Metathemenus VIT. £, n. 19. 4, n. f. 

Μετεμψύχωσις Platonis 1Π|. n. 40. Py- 
fliagorze VII. 1, n. 4. 

Meteora qut X , n. 25. unde X. n. 214. 

Methodica V. 1, n. 13. 

Meton VIII. 2, n. 1.11. 

Metrocles Cynicus : ejus colloquium 
cum Theodoro deo 1l. 8, n. t7. 
dicla VI. 6, n. 2. 3. discipuli VI. 
6, n. 5. mors VI. 6,n. 4. patria VI. 
7, Uu. 1. praceptores VJ. 6, n. 1. 
scripta VI. 6, ἢ. 2. soror VI. 6, n. 1. 

Metrodorus Carthaginiensis V. 5, n. (1. 

Melrodorus Chius IX. 10, n. 1. ejus 
discipulus IX. 10, n. 1. patria IX. 
10, n. 1. praceptor IX. 10, n. f. 

Metrodorus Lampsacenus II. 3, n. 7, 
X. n. 3. 10. ejus aetas X. n. 1]. 
animi indoles X. n. t1. fitioe X. n. 10. 
filius X. n. 10. fraler X. n. 3. 1t. 
mors X. n. 11. praeceptor X. n. 11. 
scripta X. n. 11. soror X. n. 11. 

Metrodorus Stratonicensis X. n. 5. 

Metroon Athenis VI. 2, n. 3. X. n. 10. 

Metus quid VII. 1, n. 64. sapientis 1]. 
8, n. 8. 

Micrus : ipse et ejus mater a Lyconc 

manumissi V. 4, n. 9. 

Micythus VIT. 1, n. 9. 

Midas H. 5, n. 12. ejus Mausoleum I. 
6, n. 2. quaudo vixit I. 6, n. 2. 

Midas medicus V. 4, n. 9. 

Midias Arislotelis paler V. 2, n. 14. 

Midias Diogenem colaphis cadens VI. 
2, n. 6. 

Miletus Pr. n. 10. I 1, 7. 8. 16. 3, 
n. 5. Il. 1, n. 5. 2, n. 1. 3. 4. 4, 
n. 1. 7, n. 9. 8, n. 19. IV. 7, n. 11. 
YVHIE. 1, n. 1. 26. IX. 7, n. 1. ejus 
Cives rogantur a Croeso socii L. 1, n. 3. 
tripolem dedicant 1. 1, n. 7. 

Milon VII. 1, n. 21. 

Miltiades I. 2, n. 8. 

Miltiades Aristonis paler VII. f, n. 31. 

Miltiades Aristonius VII. 2, n. 5. 

Mimnermus 1. 2, n. 13. 

Minas nemini intendas T. 3,n. 2. 

Minerva Lindi templum habet I. 6, 
n. 1. Phidie 1I. 12, n. 5. servatrix 
v.l,n.9. 

Misericordia quid VIT. 1, n. 65. 


Mithira Lysimachi X. n. 3. I1. 8, n. 16. 


Milhiridates Persa Platonis statuam in 
Academia locavit 41H. n. 29. 


Mitylene T. 4,n. t. 1.7, n. 9. Y 1, 
n. 7. X. n. 3. 9. 10. ejus certsticu 
cum Atheniensibus I. 1, n. 1. ^. 

Mnaseas Zenonis Ciltiei pater VII. !, 
n. 1, 9. 27. 

Mneme VI. t,n. 8. 

Mnesagoras Archyte paler VIII. ., 
n. 1. 

Mnesarchus Pythagorze pater VIII, 1, 
n. f. 

Mnesigenes V. 3, n. 7. 

Mnesistratus ὙΠ. 6, n. 2. Phta- 
discipulus III. n. 31. 

Modus optimus 1. 6, n. 6. oral; 
qnid VII. 1, n. 49. 

Mechus VI. 1, n.4. 

Mereas Arcesilai frater IV. 6, n. 3. 13. 

Merris VIII. 1, n. 11. 

Moarror quid VII. n. 1t. 

Mollis unde cognitus VII. 5, n. 1. 

Molon : ejus dictum in Platonem Ill, 
n. 24. 

Molossicus canis IV. 3, n. 7. VI. *,».7. 

Monuas Pythagora) principium Vil. 
1,n. 19. 

Mowiuus Vl. 3, n. 1 seqq. ejncanai 
indoles VI. 3, n. 2. patria VI. 3, 
n. 1. praeceptores VI. 3,n. 1. «upà 
VI. 3, n. 3. 

Morbus quid VIII. 1, n. 19. 

Mores ex specie VII. 5 , n. 4. 

Mori felicem heatissimum VT. 1.0.4 

Mors contemnitur a (ὙΠ ΟΡ 
Pr. n. 5. eadem omnibus II. 3, n. € 
nihil a vita differt I. t, n. 9. πὶ 
malum VI. 2, n. 6. X. n. 7. 3i. 
(2.) 

Mortuus : ei non maledicendum I 5, 
n. 2. ei concolor optime sivit VII. 
1, n. 3. 

Moschus Phadonis discipulas Il. 18, 
n. 2. 

Mullus non edendus VIII. 18, n. 3. 

Mundus animatus I. 1, n. 6. ViL 1,0.70. 
corruplioni obnoxius. Pr. n. 7. Vl. 
1, n. 70. IX. 7, n. 12. X. n. 24. finitus 
VIII. 6, n. 2. IX. f, n.6. forma qà 
X. n. 25. genitus Pr. n. 7. ]Il.n. 4i. 
VIL. f, n. 70. IX. 7, n. 12. info 
ΙΧ. 2, n. 3. 7, n. 12. 9, n. 2. null- 
plex ΙΧ. 5, n. 8. natus anle Ir 
n. 41. IX. 6, n. 2. 3. 9, n. 2. pe 
rimum 1. 1 , n. 9. quid VII. 1.1. 
X. n. 25. quotuplex VII. 1, n. 
sphiroides Pr. n. 7. VIL. t, n. 
ΙΧ. £t, n. 13. temporis caus Hz 
toni III. n. 41. variabilis IX. 2,5. 7- 
unus IX. f, n. 6. 

Munschia IV. 6, n. t4. de ea Epic 
nidis vaticinium lI. 19, n tl. 

Mures Diogenis parasiti Vl, ?. n ἡ 

Murus animi VI. 1, n. 5. tutti 
prudertia VI. 1, n. 5. 

Mus Epicuri servus X. n. 3. ὁ. 10. 

Musa Pr. n. 3. M. 6, n. 14.Π|.. v. 
IV. 5,n. 6. V. t, n. 7. || 

Musieus Tor. n. 3. ejus mors Ps. 3. 5 


ἔων 
34 








pater Pr. n. 3. placila Pr. n. 4. scripta 
l'r. n. 3. 

Musica non necessaria VI. 2 , n. 8. quo- 
luplex 11. n. 53. tollitur ἃ Cynicis 
VI. 9, n. 3. 

Musici egregii inconcinnis moribus VI. 
2, n. 4. 

Mutatio fertur difficile I. 5, n. 5. 

Mydon Archelai pater 11. 4, n. 1. 

Myndus I. 1, n. 7. VI. 2, n. 6. 

Myrzeus V1IL. 4, n. 4. 

Mvrlea urbs 1V. 6, n. 16. 

Mwmex : ejus proceptores 1]. 
p. 2. 

Myrmex Aristotelis puer V. 1, n. 9. 

Myrrbinusius III. n. 30. IV. 1, n. 2. 

Myrto Socratis uxor ]I. 5, n. 10. 

Mrsos I. 9, n. 1 sqq. ei poculum mis- 
sum I. 1, n. 7. 9, n. f. ejus dictum 
I. 9, n. 3. mors I. 9, n. 4. pater I. 
1, n. 7. 9, n. 1. patria I. 1, n. 7. 9, 
n. 1. ex septem sapientibus Pr. n. 9. 
I. 1, n. 14. 9, n. 1. hominum osor [. 
9, n, 2. 


12, 


N. 


Natalis celebratus 1V. 6, n. 17. 

Nalare quae gloria II. 8, n. 4. 

Natura justum VII, t, n. 66. nihil jus- 
tum aut turpe II. 4, n. 3. 8, n. 8. 
13. nihil bonum aut malum IX. 11, 
n. 11. nibil suave vel insuave 11. 8, 
n. 9. secundum eam vivere quid Stoi- 
cis VII. 1, n. 52 seqq. 

Naturalis amicitia qua III. n. 46. lex 
qu:? 1I]. n. 51. 

Naucydes Democriti successor Pr. n. 10. 

Nausiphanes IX. 11, n. 4. 12. discipu- 
lus Pyrrhonis IX. 11, n. 7. praeceptor 
Epicuri X. n. 4. 8, successor Demo- 
criti Pr. n. 10. 

Navigantes neque vivis neque mortuis 
accensendi 1. 8, n. 5. parum a morte 
absunt [. 8, n. 5. 

Navis qua secura I. 8, n. 5. 

Neanthes Cycizenus : ejus scripta VILI. 
2, n. 11. 

Neapolis II. 7, n. 9. 

Nearchus IX. 5, n. 5. 

Necessarium enuntiatum quid VII. 1, 
n. 48. 

Necessitas fortissimum I. 1, n. 9. direc- 
tríixomniam VIII. 7, n. 3. IX. 7, n. 12. 
ne a diis quidem superatur I. 4, n. 4. 

NXectanabis VILI. 8, n. 2. 

Negalivum enuntiatum VIT. 1,n. 48. 

Neleus 1. 1, n. 1. ab eo Solon II. n. 1. 

Xeleus accipit legato Theophrasti libros 
V. 2, n. 14. familiaris Theophrasti 
Y. 2, n. 14. 

Nemea V. 1, n. 9. VI. 2, n. 6. 

Neocles Epicuri frater X. n. 2. 

Neocles Epicuri pater X. n. 1. 6. 

^eophron poeta If. 18, n. 10. 

Net lunus : ab eo Solon Hl. n. 1. 


DIOGENES, 


INDEX NOMINUM ET RERUM. 


Neslis VIII. 2, n. 12. aqua VIII. 2, 
n. 12. 

Nessus IX. 10, n. f. 

Nicanor : ejus imago V. 1, n. 9. mater 
V. 1, n. 9. gener Aristotelis V. 1, 
n. 9. heres Aristotelis V. 1, n. 9. 

Nicanor Epicuri X. n. 10. 

Nicarete Stilponis amica IT. 12, n. 3. 

Nicias dux Atheniensium I. 3, n. 4. 

Nicias servus Epicuri X. n. 10. 

Nicidium X. n. 3. 

Nicippus V. 2, n. 14. 

Nicocreon Cypri tyrannus II. 18, n. 4. 
IX. 10, n. 2. 

Nicolaus X. n. 3. 

Nicolochus IX. 12, n. 7. 

Nicomachus filius Aristotelis V. 1, n. 3. 
9. 2, n. 7. VIII. 8, n. 2. ejus imago 
V. 2, n. 14. 

Nicomachus filius Machaonis V. 1, n. f. 
sequenlis Nicomachi pater V. 1, 
n. 1. 

Nicomachus pater Aristotelis V. 4, 
n. f. 

Nicomedes IX. 1, n. 11. 

Nicomedia IX. 12, n. 7. 

Nicostratus Clytz2emnestra IV. 3, n. 4. 

Nigrum mali ominis VIIT. 1,n. 19. 

Nihil definire quorum IX. 11, n. 8. 

Nihil magis quorum IX. 11, n. 8. 

Nihil ab etesiis contrariis excrescit I. 1, 
n. 9. 

Nilus Vulcani pater Pr. n. 1. 

Nimiuin nihil I. 1, n. 14. 2, n. 16. II. 
5, n. 16. IX. 11, n. &. 

Nives unde X. n. 25. 

Nobilitas quotuplex III. n. 54. virtus 
est VI. 1, n. 5. 

Noctua Athenas TIf. n. 32. 

Noemon Lyconis manumissus V. 4, 
n. 9. 

Nomen : ejus rectitudo III. n. 43. quid 
VII. 1, n. 39. unde X. n. 24. 

Noscere se ipsum I. 1, n. 13. difficile 
I. 1, n. 9. 

Nosognomonica quid IIT. n. 50. 

Nox longitudinis diversz unde X. n.25. 
prior die I. 1, n. 9. 

Nubes unde IX. 2, n. 3. X. n. 25. 

Numenius IX. 11, n. 12. 12, n. 6. 


0. 


Obelus quid Platoni Hf. n. 39. 

Obtreclator fera belua mordens VI. 2, 
n. 6. 

Ocellus VIII. 4, n. 4. 

Ochus Pr. n. 1. 

Octoginta anni vitze terminus. 2, n. 13. 

Oculus effossus qua pena I. 2, n. 9. 

Οὐ VIII. 1, n. 19. 

Odium erga neminem II. 8, n. 9. quid 
VII. 1, n. 64. 

Odoratus unde X. n. 24. 

Odrysarum rex Seuthes 1I. 6, n. 7. 

CEa demus Atticze IV. 3, n. 1. 


 XEnopides IX. 7, n. 5. 9. 


305 


CEtaicus vicus Laconicus I. 1, n. 7. 9, 
n. t. 

Officium v. Kafzxov. 

Olece ubi VI. 2, n. 4. 

Oleum vesanize pharmacum I. 8 , n. 5. 

Oligarchia IIT. n. 47. 

Olympia II. 10, n. 5. IIT. n. 20. VI. 2, 
n. 6. VIII. 1, n. 25. 2,n. 9. iis cane- 
batur VIII. 2, n. 8. victori quod pre- 
mium I. 2, n. 8. 

Olympica secte philosophica auetor 
Alexius I. 10, n. 5. 

Olympius V. 3, n. 7. 

Olympius ab Aristotele manumissus V. 
1, ἢ. 9. 

Olympiodorus V. 2, n. 14. 

Olympus VII. 1, n. 26. 

Olynthus IT. 10, n. 6. 

Omni ratione quorum IX. n. 11, n. 8. 

OnrsicRITUS VI. 4, n. 1 seqq. ejus filii 
VI. 2, n. 80. militia VI. 4, n. 2. pa- 
tria VI. 4, n. 1. prizceptor VI. 2, 
n. 8. á, n. 1. scriptum VI. 4, n. 2. 
similitudo cum Xenophonte VI. 4, 
n. 2. stilus VI. 4, n. 2. 

Onus una tollendum non imponendum 
VIIT. 1, n. 17. 

Ophelion Lyconis manumissus V. 4, 
n. 9. 

Opinio quid 11]. n. 33. X. n. 22. de se 
quid IX. 1, n. 6. in omnibus IX. 7; 
n. 12. 

Optimum quid Pitfaco I. 4, n. 4. 

Orare pro se nemini permittit Pythago- 
ras VIIT. 1, n. 6. 

Oratio: ejus virtutes VIT. 1, n. 40. vitia 
VIT. 1, n. 40. quid VII. 1, n. 38. 49. 
quotuplex VII. 1, n. 39. 49. IX. 8, 
n. 4. 

Orestades IX. 2, n. 4. 

Orestes III. n. 46. 

Orion Epicuri discipulus X. n. 13. 

Ornatus in dictione quid VII. 1, n. 40. 

Oromasdes Magorum bonus daemon Pr. 
n. 6. 

Oropus II. 18, n. 16. 17. 

Orpheus VII. 1, n. 5. an philosophus 
dicendus Pr. n. 4. ejus mors Pr. ἢ. 4. 
sapiens I. 1, n. 14. 

Orphica mysteria V1. 1, n. 4. 

Orthomenes Xenophanis pater IX. 2, 
n. t. 

Osiris sol dictus Pr. n. 7. 

Ossa VII. 1, n. 26. 

Ostane Magi Pr. n. 2. 

Otium honestum, v. Quies. 

Otium pupiebatur 1. 2, n. 7. recte dis 
pensare difficile I. 3, n. 5. 


P. 


Pan X. n. 3. 

Paaniensis Euphronius V. 4, n. 9. 
Bion VII. 1,n. 9. 

Παιδεραστεῖν punitum I. 2, n. 7. 

Pieones submergunt cadavera 1X. 11, 
n. 9. 


20 


306 


Palamedes IX. 5, n. 3. 

Pallium duplicatum cui philosophorum 
primum VI. 1, n. 7. 2, ἢ. 3. 

Pamphilus Platonicus X. n. 8. 

Pan:tius VII. 1, n. 33. ejus diseipulus 
V. 5, n. 11. 

Pancreon filius Leontis beres Theo- 
phrasti V. 2, n. 14. 

Panionium I. 1, n. 14. 

Panis cur frangendus VIIT. 1,n. 19. 

Panthea VI. 2, n. 1t. 

Panthedes Lyconis preceptor V. 4, 
n. 6. 

Parzbates discipulus Epitimidis 11, 8, 
D. 7. 18, n. 11. prieceptor Hegesiae 
Il. 8, n. 7. 18, n. 11. 

Παράλιοι f. 2, n. 9. 

Parentes honorandi prz: ceteris homi- 
nibus VIII. 1, n. 19. qui magis V. 1, 
n. 11. non sustentantes puniti I. 2, 
n. 7. quibus qua feceris a liberis 
exspecta I. 1, n. 9. 

Paris I. !, n. 7. 11. 8, n. 8. IX. 12, 
n. 6. 

Parium 11. 6, n. 16. 

Parius lapis VI. 2, n. 11. 

PanuENIDES philosophus VIIT. 2, n. 2. 
ΙΧ. 3, n. 1 seqq. cni successit Pr. 
n. 10. ejus s&emulus VIII. 2, n. 2. 
telas IX. 3, n. 3. discipuli Pr. n. 10. 
VII. 2, n. 2. IX. 4, n. 1. 5, n. 2. in- 
venta 1X. 3, n. 4. 5, n. 7. pater IX. 
3, n. 1. patria 1X. 3, n. 1. placita 
VIII. t, n. 25. IX. 3, n. 2. przecepto- 
res. IX. 3, n. t. scripta Pf. n. 11. II. 
10, n. 1. VIII. 2, n. 2. 1X. 3, n. 3. 

Parmenides rhetor IX. 3, n. 5. 

Parmenides Zenonis Eleatis pater IX. 
5, n. f. 

Parmeniscus IX. 2, n. 4. 

Parrhesia inter homines optimum VI. 
2, n. 6. 

Parricida lege non notatus I. 2 , n. 10. 

Partitio quid VII. 1, n. 43. 

Pasicles Cratetis filius VI. 5, n. 5. 

Pasicles Cratetis frater VI. 5, n. 6. 

Pasiphontis dialogi 1I. 7, n. 3. 

Pasiphontis Luciani scripta VI. 2, n. 7. 

Pasithemis V. 4, n. 9. 

Pater : eum despiciens filius VI. 2, 
A. 6. 

Patria Anaxagorz czelum II. 3, n. 2. ei 
bene consulendum I. 5, n. 5. ejus 

᾿ felicitas bonum III. n. 45. quae gloria 
V. 1, n. 11. pro qua moriendum 1]. 
8, n. 10. non moriendum 1f, 8, n. 13. 

Patrimonii dilapidator punitur I. 2, 
n. 7. 

Patroclus IX. 11, n. 6. 

Paupertas nihil ad voluptatem facit II. 
8, n. 9. 

Pausanias Empedoclis amasius VIIT. 
2, n. 6. 11. ejus scriptum VIII. 2, 
n. 6. 

Pausanias Heraclitista IX. 1, n. 11. 

Pavo natura pulcer 1. 2, n. 4. 

Pazate Magi Pr. n. 2. 


INDEX NOMINUM ET RERUM. 


Peccandi voluntas punitur Y. 7, n. 4. 

Peccatum : ei cur venia danda II. ὃ, 
n. 9. 

Pecunia : ejus gratia nihil faciendum I. 
7, n. &. egeatne sapiens If. 8, n. 4. 
ex arte sumpta II. 5, n. 5. multis forte 
obvenit 1. 5, n. 5. pereat servando 
homini 1I. 8, n. 4. 

Πεϑδιεῖς T. 2, n. 19. 

Pelion VII. 1, n. 26. 

Pella V. 2, n. 14. 

Peloponnesiacum bellum I. 3, n. 4. 

Peloponnesus VIII. 2, n. 10. 11. 

Pelops 1. 1, n. 7. 

Penelope II. 8, n. 4. 

Penthilus Draconis pater T. 4, n. 8. 

Pera a quo philosopho primo gesta VI. 
1, n. 7. 

Percontatio VII. 1, n. 48. 

Perdiccas VI. 2, n. 6. sub eo Athenien- 
sium res adflicte X. n. 1. 

Perdix L drachmis Aristippo empta II. 
8, n. 3. 

Pergamum IV. 6, n. 4. 8, n. 4. VII. 1, 
n. 29. IX. 7, n. 14. 

Periander Ambraciota I, 7, n. 6. 

PERIANDER Coripnthius Pr. n. 9. 1. 1, 
n. 7. 7,n. 1 seqq. ad eum epistolz 
Chilonis I. 3, n. 6. Solonis I. 2, n. 17. 
Thrasybuli I. 7, n. 9. concubuit cum 
matre [. 7, n. 2. Corcyraeos castran- 
dos in Lydiam mittit I. 7, n. 2. ejus 
dicta I. 7, n. 4. 6. epistolze [. 7, n. 7 
seqq. filii I. 7, n. 1. genus I. 7, n. t. 
imperandi ratio I. 7, n. 5. mors I. 7, 
n. 2. pater I. 7, n. 1. uxor 1. 7, n. 1. 
ex septem sapientibus Pr. n. 9. I. 1, 
n. 14. 7, n. 6. imperavit quando et 
quamdiu I. 7, n. 6. Isthmum voluit 
perfodere I. 7, n. 6. index inter Athe- 
nienses et MiLylenaos I. 4, n. 1. mu- 
lieribus ornatum ademit I. 7, n. 2. 
sepulcrum suum quo modo celaverit 
I. ?, n. 3. 

Pericles Anaxagore discipulus ac de- 
fensor II. 3, n. 9. 10. ejus servus quis 
ΙΧ. 11, n. 9. mortuus quando III. 
n. 2. Simonem adlicit frustra Il. 14, 
n. 3. 

Perictione Platonis mater III. n. 1. 

Perilaus 1. 11, n. 2. 

Peripatetica secta Pr. n. 13. 

Peripatetici philosophi Pr. n. 12. 1]. 5, 
n. 27. 8, n. 2. IV. 10, n. 3. extr. V. 
5, n. 9. 11. VII. 1, n. 65. 2, n. 7. 9. 
5, n. 4. IX. 12, n. 5. dicti unde V. 
1, n. 4. eorum princeps IV. extr. V. 
1, n. 4. 

Perjurium scelere deterius 1. 1, n. 9. 

Persz Pr. n. 2. HJ. 6, n. 14. 8, n. 4. V. 
1, n. 7. IX. 1, n. 9. filiabus misceri fas 
putant IX. 11, n. 9, eorum Magi Pr. 
n. 1. regni inleritus per Alexandrum 
Magnum Pr. n. 2. 

Persaus : ejus &cripta VII. 1, n. 3t. 
filius Demetrii VlI. 1, n. 8. 31. Me- 
nedemo inimicus II. 18, n. 17. mit- 


titur ad Antigonum VII. 1, n. 8. Z-- 
nonis discipulus VII. 1, n. 31.2, n. 6. 
Zenonis familiaris VII. 1, n. 8. 12. 

Persseus historicus IV. 7, n. 1. 

Persephone VIII. 2, n. 6. IX. 10,n.*. 

Perseus adversus Romanos pugnavit Y. 
3, n. 6. 

Persuadendo accipe I. 5, n. 5. 

Perturbatio, v. Adfectus. 

Pestis quo modo ab Epimenide coerau 
I. 10, n. 3. 

Pu kpox If. 8, n. 4. 9, n. 1 s«. 10, 
n. 2. VI. 1. extr. ejus genus II. », 
n. 1. patria II. 9, n. 1. scripts ll. 
7,n. 8. 9, n. 2. secta Pr. n. 13. II, *, 
D. 7. sUccessores II. 9, n. 2. phil 
phus II. 9, n. t. redemptus]. 5,8. ti. 
9, n. 1. servus I]. 9, n. t. Socraticu 
11. 5, n. 26. 

Phaedrion Epicuri X. n. t0. 

Phaedrus Anaphlystius VII. 1 n. 4. 

Phaedrus Platonis amasius III. ». 1). 
quid scripserit TII. n. 25. 

Phzenareta Socratis mater 1l. 5, n. ". 

Phaestias Aristotelis maler V. 1, n. '. 

Pheestius Epimenidis pater I. 10, n. 1. 

Phestus 1. 10, n. 1. 

Φαλαχρὸς modus argumentandi II. [1, 
n. 4, 

Phalanthum VII. 2, n. 1. 

Phalere Pr. n. 3. 1. 1, ἢ. 1. IL3, 
n. 23. 3, n. 3. 9. V. 5,n. f. 

Phanias Cleanthis plilosopai [oer 
VII. 5, n. 1. | 

Phanostratus pater Demetrii Phalete 
V. 5,n. f. 

Phantasma quid VII. 1, n. 36. X. 
n. 24. 


Phantasia quid VII. 1, n. 36. quot 


plex VII. 1, n. 35. 36. 
Phanton VIIT. 1 , n. 24. 
Pharmaceutica quid Ill. n. 50. 
Pharsalia II. 6, n. 6. 
Phasianus natura pulcer I. 2, n.Á. 
Φαῦλος quo sensu Platoni 11]. n. 26. 
Phemonoe : ejus dictum I. t, n. 13. 
PBERECYDES I. 11, n. 1 seqq. VIII. 1, 
D. 1. ad eum Thaletis epistola 1. !, 
n. 15. ejus e&emulus LI. 5, n. 25. 2i: 
J. 11, n. 7. IV. 7, n. 11. dica l. 
11, n. 3. discipulus 1. 11, n. 6. VIII 
1, n. 1. 2. morbos I. 11, n. 6.1. 
mors I. 11, B. 4. 5. pater [. 11,5. !. 
6. patria 1. 11, n. 1. 6. IV. 7,0. !- 
praeptor Pr. n. 10. I. 11, -!. 


scripta I. 11, n. 2. 6. sepullara VIII — 


1, n. 21. vaticinia I. 11, n. 2. saptió 
Pr. n. 9. 1. 1, n. 14. 
Pherecydz plures 1. 11, n. Ὁ. 
Phidie Minerva 1]. 12, n. 5. 
Phidiades Atheniensis 111. n. 3. 
Phidon V. 2, n. 14. 
Phila Elea, Arcesilai amica, ]V. 6, . !5. 
Philadelphus V. 5, n. 8. 
Philaidz X. n. 1. 
Philalethes philosophi Pr. n. 11- 
Philesia Xenophontis uxor ἢ]. 6, n. $ 





Philet»ras Eumenis pater IV. 6, n. 14. 

Philion Sophocli diem dicit V. 2, n. 5. 

Plilion Alopecensis V. 2, n. 14. 

Philippus Cholidensis 111. n. 30. 

Philippus Macedonize rex VI. 2 , n. 6. 
al eum Atlienienses legatos mittunt 
]V. 2, n. 5. legatus Aristoteles V. 1, 
D. ». Xenocrates 1V. 2, n. 5. Alexan- 
drum Aristoteli in disciplinam tradil 
V. 1, n. 6. Hipparchiae domum de- 
struit Vi. 5, n. 4. Macedonibus im- 
peravit quando If. 6, n. 11. Stagiram 
evertit, restituit V. 1, n. 6. 

PUlippus cuam Romanis bella gessit 
V. 3, n. 6. 

Phüippus Opuntius auditor Platonis 
III. n. 31. quae scripsit III. n. 25. 

Plilippus philosophus Pr. n. 11. 

Philiscus YI. 2, n. 7. ejus pater VI. 
2, n. 10. praeceptor VI. 2, n. 10. 4, 
n. 3. seripta V1. 2, n. 12. 

Plulista soror Pyrrhonis IX. 11, D. 6. 

l'Liisüon VIII. 8, n. 2. ejus discipulus 
VIII. 8, n. 2. 3. 

Philocles VII. 1, n. 9. 

Philocomus Carneadis IV. 9, n. t. 

l'hilocrates Tisameoi filius V. 3, n. 7. 

Pilocrates X. n. 10. 

Pioracs HI. n. 11. VIIT. f, n. 15. 2, 
n. 2. 7, D. 1 seqq. amicus Demo- 
ἐγ IX. 7, n. 6. ejus discipuli 1/1. 
n. 8. VIII. 1, n. 24. mors VHI. 7, 
n. 2. patria VIII. 7, n. 1. placita 
VIII. 7, n. 3. scripta VIHI. 1, n. 15. 
7, ἢ. $. 

Philomelus V. 2, n. 14. 

Plilon VI. 3, n. 2. 

Philon Aristotelis servus manumissus 
V. 1, n. 9. 

Philoo dialecticus V Il. 1, n. 17. 

Philon Pyrrhonis discipulus IX. 11, 
n. 7. 

Philonides IV. 7, n. 1. 

Philonides Thebanus ὙΠ΄. 1, n. 3t. 

"lylopidas HI. 6, n. 8. 

'hilesophia a quolibet tractanda X. 
n. 27. ad res adversas hominem 
preparat VI. 2, n. 6. animze pulcri- 
ludo Vf. 2, n. 6. ejus nomen Pr. 
u. 3. 4. 5. 8. origo Pr. n. 1. 3. partes 
Pr. n. 3. secte. Pr. n. 11. 12. 13. 
successiones Pr. D. 10. negligentes 
quibus similes II. 8, n. 4. 42 ejus 
incrementa 11. n. 34. quce veteribus 
lll. n. 35. quo modo a Platone de- 
finita I1. n. 38. quousque VI. 5, 
n. 9. quod inde lucrum V. t1 , n. 11. 
VI. t, n. 4. quotuplex V. 1, n. 13. 
VIL 1, n. 32. IX. 3, n. 2. X. n. 19. 
litosophas : ad omnem fortunam pa- 
ratus VI. 2, n. 6. animam curat 1I. 
8, n. 4, ei car nemo quid largitur 
VI. 2, n. 6. ejus dicta brevia VII. 
1, n. 19. sine legibus etiam recte 
vivit I1. 8, n. 4. medicns II. 8, n. 4. 
quis primum dictus Pr. n. 8. sa- 
plentissimus animalium VI. 2, n. 4. 


INDEX NOMINUM ET RERUM. 


tempus cujusque rei scit IV. 6, n. 17. 

Philostratus Polemonis paler 1V. 3, 
n. t. 

Philoxenus IV. 6, n. 11. 

Philtis VII1. 8, n. 3. 

Philius Pr. n. 8. 1L 9, n. 3. VI. 5, n. 7. 
VII. 1, n. 1. 6. 24. 1X. 11, n. 7. 
12, n. 1. 

Phocaicus I. 4, n. 4. 

Phocion Diogenis auditor VI. 2, n. 10. 

Phocis fV. 8, n. 4. IX. 5, n. 6. 

Phocus I. 1, n. 2. 

Phoebus I. 1, n. 7. ΠῚ. n. 30. 

Phenices Pr. n. 1. I. 1, n. 2. VI. 8, 
n. f. VII. 1,n. 1.26. 

Phoenicia VII. 1, n. 3. 20. 

Phenissa VII. 1, n. 17. 

Pholegandrius I. 2, n. 2. 

Phosphorus I. 3, n. 5. idem ac Hespe- 
rus VIII. 1, n. 14. IX. 3, n. 3. 

Photidas Ilf. n. 15. 

Phrasidemus Il. 12, n. 2. ejus praece- 
ptor II. 12, n. 2. 

Phrearrius demus Attice ΠῚ. n. 30. 

Phrygia L f, n. 3. 5, n. 1. II. 8, n. 4. 
IV. 6, n. 4. VI. 1, n. 1. 

Phryne scortum Venerem auream ob- 
tulitDelphis Vf. 2, n. 6. Xenocratem 
tentabat JV. 2, n. 3. 

Phrynon monomachia a Pittaco victus 
I. 4, n. 1. 

Phthia lI. 5, n. 16. 

Physica neglecta ab Aristone VII. 2, 
n. 2. a Cyrenaicis 1I. 8, n. 8. phi- 
losophia sola olim Pr. n. 13. philo- 
sophia pars Pr. n. 13. V. 1, n. 13. 
VH. 1, n. 33. X. n. 19. quid Pr. 
n. (3. VII. 1, n. 33. X. n. 19. Stoi- 
corum qualis VII. 1,n. 67 seqq. 

Pliysici philosophi Pr. n. 12. 

Picentes VIIT. 1, n. 15. 

Pietas colenda VIII. 1, n. 19. nihil ad 
impium 1. 5, n. 5. 

Pigritia quid VII. t, n. 64. 

Pindarus : ejus :emulus Amphimenes 
M. 5, n. 25. elogium 1V. 6, n. 4. 

Pinguedo fugienda VIII. 1, n. 19. 

Piraeeus II. (8, n. 3. IV. 6, n. 14. 15. 
VI. 1, n. 2. VII. 1, n. 3. 9. VIII. 
8, n. 2. 

Pirithus Alemzonis VIII. 5, n. 2. 

Pisc I. 3, n. 5. IV. 6, n. 4. 

Pisces diis sacri VIII. 1, n. t9. 

Pisianactia VII. 1, n. 6. 

Pisianactis ager V1II. 2, n. 11. 

Pisistratus I. 6, n. 6. ad eum Solonis 
epistola I. 2, n. 19. ei Mysonis tri- 
huuntur I. 9, n. 2. tyrannidem Athe- 
nis paranti resistit Solon I. 2, n. 3. 
ejus epistola ad Solonem I. 2, n. 6. 
genus I. 2, n. 6. septem sapientibus 
adscribitur Pr. n. 9. I. extr. Solonis 
leges servat I. 2, n. 6. 

Pitane /Eolidis urbs IV. 6, n. 1. 13. 

Pithon Platonis discipulus I1f. n. 31. 

Pitthus demus Atticze 1]. 5, n. 19. 

Pittacia regio 1. 4, n..2. 


807 


Pittacus legislator ]. 4, n. 7. 

PrrrAcus Mitylenseus ex septem sapien- 
tibus Pr. n. 9. I. 1, n. 14. 4, n. 1 
seqq. ad eum mittitur pliala 1. 1, 
n. 7. ejus eemuli II. 5, n. 25. cetas I. 
4, n. 7. auditor Pr. n. 10. I. 1t,n. t. 
dicta l. 4, n. 4. 5. 6. 8. filius 1. 4, 
n. 3. mors I. 4, n. 7. scripta I. 4, 
n. 5. uxor I. 4, n. 8. dictus quo 
modo I. 4, n. 9. Mityleneeorum dux 
]. 4, n. 1 seqq. molebat I. 4, n. 9. 
pecunias sibi a Cr«eso missas sper- 
nit I. 4, n. 2. Phrynonem vincit 
]. 4, n 1. 

Placere civibus suis I. 5, n. 5. 

Planarum quz pulcerrima figura VIII, 
1, n. 19. 

Planet: cur III. n. 4t. quee VII. t, 
n. 71. unde X. n. 25. 

Plantze animatre Υ 1]. t, n. 19. 

PLATO Atheniensis 1f. 8, n. 3. 4. Ilf. 
tot. IV. 6, n. 9. VI. 1, n. 4. VIII. 
2, n. 2. 7, n. 1. X. n. 4. ab Epi- 
charmo multa sumpsit III. n. 12. 
Academiam frequentat LII. n. 9. ve- 
terem instituit Pr. n. 10. 13. 1I. 5, 
n. 26. ]V. extr. ad Euclidem venit 
II. 10, n. 1. ad eum Archyte epistola 
VIII. 4, n. 4. Antistheni maledixit 
VI. 1, n. 4. Arcadum civitatem for- 
maturus 11]. n. 17. conviciis a comi- 
cis proscissus 111. n. 22. ejus adver- 
Bavii [II. n. 24. setas 1I. n. 2. ami- 
cus Isocrates 11}. n. 9. amores {ΠΠ]. 
n. 23. colloquium cum Dionysio 
seniore 11}. n. 14. VIII. 7, n. 4. cu- 
pido memoriam sui relinquendi IH. 
n. 27. dicendi genus IV. 6, n. 2. 
dicla 1I. 7, n. 8. III. n. 14. 26. IV. 
2, n. 2. 3. 6. V. 1, n. 4. 11. 2, n. 4. 
8. discipula III. n. 31. IV. 1,n.5. 
discipuli Pr. n. 10. II. 10, n. 1t. 
ΗΠ. n. 31. V. 1, n. 2. 4. 7. 2,n. 2. 
VIIM. 8, n. 2. divisiones MI. n. 45 
seqq. diviti III. n. 11. fratres If. 
5, n. 12. Ill. n. 4. genus a Solone 
111. n. 1. honoratus ab Arcesilao ]V. 
6, n. 8. ideze Ill. u. 12. inventa 11]. 
n. 19. judicium de Aristotele et Xe- 
nocrate 1V. 2, n. 2. militia 111. n. 10. 
mors III. n. 2. 29. X. n. 9. nati- 
vitas 1If. n. 2. nomen unde III. n. 5. 
parentes }{{. n. 1. 3. patria 111. n. 1. 
placita 111. n. 67 seqq. V. 1, n. 13. 
VM. 1, n. 28. praeceptores II. 8, 
n. 19. 11. n. 5. 7. 8. principia ex 
variis mixta 111. n. 10. in civili- 
bus a Socrate III. n. 10. intelligentia 
a Pythagora 1II. n. 10. sensibus ab 
Heraclito 1l. n. 10. profectio in 
ZEgyptum llf. n. 8. trina in Siciliam 
111. n. 14. 16. 24. redemptio II. 8, 
n. 7. ]ll. n. 14. reditus Athenas IL. 
n. 9. risus modicus III. n. 21. scripla 
111. n. 24. 25. 34 seqq. IX. 3, n. 3. 
dialogi 11. 7, n. 8. 1I. n. 32. 33. 35. 
37. IX. 8, n. 6. quos primus intro- 

2. 


308 


duxit 1If. n. 19. epigrammata IIT. 
n. 23. epistolze III. n. 36. VII. 4, 
n. 4. quibus εὖ πράττειν praeponebat 
Jf. n. 36. poemata ILI. n. 6. postmo- 
dum ab eodem exusta Il]. n. 8. 
eorum note Ill. n. 39. sepultura 
111. n. 30. soror ΠΠ|. n. 4. IV. 1,n.2. 
Statua III. n. 20. stilus III. n. 25. 
studia III. n. 5. 6. successor IV. 1, 
n. 2. testamentum IIT. ἢ. 30. vendi- 
tio Ill. n. 14. vox Ilf. n. 7. Demo- 
criti commentaria combusturus IX. 
7, n. 8. dialecticen philosophize ad- 
didit II. n. 34. Dionem cum Diony- 
sio reconciliaturus 1I[. n. 16. loca 
mutat frequenter 111. n. 28. philoso- 
phiam didicit ubi HI. n. 8. decem 
sectarum auctor l1. 5, n. 26. Siciliam 
liberandi causa sollicitaverit quos- 
dam 11}. n. 15. 20. Socraticorum 
princeps 11. 5, n. 26. 7, n. 2. 3. 4. 
Socratis defensor 1l. 5, n. 10. ter- 
ram a Dionysio juniore petit 1II. 
n. 15. Thebanorum civitatem forma- 
turus Ill. n. 17. 

Plato peripateticus IIT. n. 74. 

Plato poeta antique comodie 11. 


n. 75. 

Plato Praxiphanis III. n. 75. 

Plato Rhodius HI. n. 75. 

Platonicus I. 1, n. 7. X. n. 8. 

Plistanus : ei Menedemus successit IT. 
9, n. 3. successor Phaedonis 1I. 9. 
n. 3. " 

Plistarchus Pyrrhonis pater IX. 11, 
u. f. 

Pluto iV. 5, n. 7. 7, n. 10. VIII. 1, 
n. 20. ?, n. 12. IX. 8, n. 7. aér VIII. 
2,n. 12. malus demon Magis Pr. 
n. 6. 

Pocula in conviviis primum parva 
deiude magna 1. 8, n. 5. 

Podex : facula non abstergendus VIII. 
1, n. 17. 

Poema primum in philosophia a Pla- 
tone nominatum [1l. n. 19. quid 
VII. f, n. 5t. 

P«na post mortem Platoni statuta III. 
n. 44. 

Poesis quid VIT. t, n. 4f. 

Poetica quae 1Π{. n. 49. 

PouEwoN 1V. 3, n. 1 seqq. VII. 1, 
n. 19. 7, n. 12. ejus setas IV. 3, 
n. f. amàtor Cratetis IV. 4, n. 3. com. 
milito IV. 5, R. 1. constantia IV. 3, 
n. 4. discipuli IV. 4, u. 1. 5, n. 5. 
NV. 1, n. 3. 19. 2, n. 6. docendi 
methodus IV. 3, n. 4. 5. mors IV. 
3, n. 8. pater IV. 3, n. 1. 2. patria 
1V. 3, n. t. scripta IV. 3, n. 8. suc- 
cessores Pr. n. 10. uxor ]V. 3, n. 3. 
philosoplisee quo modo factus cultor 
1V. 3, n. 1. Sophoclis studiosus IV. 
3,n. 7. successor Xenocralis Pr. 
n. 10. IV. 3, n. 1. 6. voluptuosus 
TV. 3, n. t. 

Pcelites IX. 12, n. 7. 














INDEX NOMINUM ET RERUM. 


Politica philosophiae pars V. 1, n. 13. 
quid 1Π1. n. 49. 

Pollis Lacedaemonius venditor Platonis 
Ilf. n. 15. 

Polvaenus X. n. 10. ejus dialogi IT. 9, 
n. 2. indoles X. n. 12. pater X. n. 
12. patria X. n. 12. 


n. 4. VIII. £, n. 3. 
Polycrates sophista II. 5 , n. 18. 
Polvdora II. 8, n. 4. 
Polyeuctus II. 5, n. 18. 
Polvgnotus pictor VII. f, n. 6. 
Polymnestus Vlil. 1, n. 24. 


n. 15. 
Polyxenus sophista If. 8, n. 4. 
Polyzelus I. 2, n. 8. IX. 8, n. 5. 
Polyzelus Pythodori pater ΙΧ. 8, n. 5. 


phrasti V. 2, n. 3. 14. 


n. 11. 

Port:e urbis modicze. magnifice VI. 2, 

n. 6. 

Posideon mensis X. n. 10. 

Posidonius AJexandrinus VIT. 1, n. 31. 
33. 

Posidonius Lyconis manumissus V. 4, 
n. 9. 

Posidonius Stoicus X. n. 3. 

Possibile enuntiatum VII. 1, n. 48. 

Potamon X. n. 10. ejus secta Pr. n. 14. 

Potentia quotuplex lII. n. 62. 

Potidea IL. 5, n. 7. 

Potone Platonis mater III. n. 1. IV. f, 
n. 2. 

Potone Platonis soror III. n. 4. 

Practica quae III. n. 49. 

Praecipere alii facile I. 1, n. 9. 

Przeclara studiose meditare I. 2, n. 12. 

Pradicativum enuntiatum quid VII. 

1, n. 48. 

Praedicatum quid VII. 1, n. 47. quo- 

tuplex VIT. 1, n. 47. 

Preesens agere oplimum lI. 4, n. 4. 

Praxiades Anasimandri pater Il. 1, 

n.t. 

Praxiphanes Epicuri praeceptor X. n. 7. 

Praxiteles ficlor V. 2, n. 14. 

Praylus IX. 12, n. 7. 

Prester unde X. n. 25. 

Pretiosissima minimo pretio VI. 2, n.6. 

Priene I. 1, n. 16. 5, n. 1. 4. II. 5, 
n. 25. colonia Thebanorum I. 5, 
n. 2. obsidione Alyalta liberata I. 5, 
n. 2. 

Princeps ebrius morte multandus 1]. 
2, n. 9. quotuplex HI. n. 58. sapien- 
tissimum animalium VI. 2, n. 4. 

Principatus virum declaral I, 4, n. 4. 
ex natura X. n. 31. (6.) 

Principium Anaxagore II. 3, n. 4. 
Auaximandri 1I. 1, n. 2. diversum 
ab elemento Stoicis VII. 1, n. 68. 
Platonis 111. n. 41. Stoicorum VII. 















Polycrates Samiorum tyrannus II. 1, 


Polystratus Hermarchi sucressor X. 


Pompylus servus et auditor Theo- 


Pontus I. 7, n. 1. 11. 6, n. 7. V. 6, 
n. 1. 3. Vl. 1, n. 4. 8, n. 1. 1X. 1, 


1, n. G8. Tnaletis T. £,n.6. Ζ ποῦς, 
Eleatis IX. 5, n. 8. 

Privativum enuntiatum VII. 1, n. ιν. 

Probabile enuntiatum quid Vil 1, 
n. 48. 

Proceres principum calculis simile: 1. 
2 , n. 10. 

Preliis occisorum przemium I. ?, n. s. 
Procles Melissze pater 1. 7, m. 1. δ 
eum Periandri epistola I. 7, n. 8. 

Proconnesus IV. 7, n. 11. 

Prodicus 1X. 8, n. f. 

Prodigus V1. 2, n. 6. 

"Πρύόληψις quid Epicuro X. n. 2t. Stoxi- 
VIE. 1, n. 37. 

Propletze Egyptiorum philosophi Fr. 
n. 1. III. n. 8. 

Propontis VIII. 8, n. 2. IX. 12, n. 1. 

Proprium nibil VIHI. 1, n. 19. 

PnRoTAGORAS Abderita ΙΧ. 7, n. 9. 8. 
n. 1 seqq. X. n. 4. ejus acensatxe 
IX. 8, n. 3. ietas IX. 8, n. 7. div 
puli IX. 8, 5. 5. 8. exilium JX. *. 
n. 3. inventa IX. 8, n. 7. mors ii 
8, n. 7. pater IX. 8, n. 1. patria iX. 
8, n. 1. placita IX. 8, n. 3. à. pra- 
ceptor ΙΧ. 8, n. 2. scripta 1X. 5, 
n. 3. 5. 6. 

Protagoras astrologus IX. 8 , n. 9. 

Protagoras Stoicus IX. 8, n. 9. 

Providentia Dei primum a Platoose i5 
philosophia nominata 11. n. 19. 

Proxenus Aristotelis V. 1 , n. 9. 

Proxenus Xenophontis amicus li.6. 
n. 5. 

Prudens non est multorum verlorun. 
]. 1, n. 9. 

Prudentia : ei quid proprium. 5. v. 5. 
differt ἃ reliquis virtutibus IV. *. 
n. 3. diligenda 1. 5, n. 5. expelenaa 
an propter se ipsam Il. 8, n. 8. qu! - 
HI. n. 57. Vl. 1, n. 5. Vll.1,0.2s.— 
65. senum est IV. 7, n. 3. 

Pruina unde X. n. 25. - | 

ἸΙρνυτανεία VIÉ. 1, n. 9. 

Prytaneum II. 5, n. 2. | 

W'euóógevoz modus argumentandi Il. - 
10, n. 4. 

Ptolem:us Alexandrinus uterque, n'- 
ger et albus, Epicuri discipulus δ. 
p. 15. 

Ptolemaus Cyrenzeus IX. 12, n. 7. 

Ptolema'us Eubuli auditor 1X. 1?, 

n. 7. ejus discipuli IX. 12, n. -. | 

Ptolemzus Lagi : ad eum Meneden:-5 | 

legatus 1]. 18, n. 16. ejus lezatis 5i 

Lysimachum Tlieodorus deus ll.^,- 

n. 16. ad Zenonem Citieum VII. 1. 

n. 19. Theophrastum arcessivil V. 

2, n. 4. | 

Ptolemaeus Philadelphus V. 3. n. 3. 
IX. 12, n. 1. discipulus Strato 
V. 3, n. 3. | 

Ptolemus Philopator VH. 6, n. ?. 
7, n. 8. 

Ptolemaeus Soter II. 1 f, n. 1. 12, n. 5. 
V. 5, n. 8. consilium quodnam a Ue-- 











melrio Phalereo tulit V. 5, n. 8. ejus 
hlii V. 3, n. 8. uxor V. 5,n. 8. Phi- 
ladelpho regnum concessurus V. 5, 
n. 8. 

Plolemais II. 8, n. 7. 

lPulenda Diogenes Cjnicus palam fa- 
ciebat VI. 2, n. 6. 

Pwlor quid. VII. 1, n. 6i. 

Pueri educandi quo inodo VI. 2, n. 5. 
quibus discenda, qua viris usui fu- 
tura ἢ. 8, n. 4. que necessaria V. 
|, n. 11. 

Pulerum quod VI. 1, n. 5. 

Puleiitudo zestimatur cur V. 1,n. 11. 
bouum Platoni 11]. n. 45. quid V. 1, 
p. 11. Vl. 1, n. 19. quotuplex lll. 
Ii. 33. 

Puuctum quid VII. 1, n. 68. 

lPzmaus VII. 1, n. 36. 

PSlades 11. 18, D. 13. III. n. 46. 

Pib.des Arcesilai fraler IV, 6, n. 3. 
13. testarnento oinnia Arcesilai acce- 
pil IV. 6, n. 19. 

Pres Parmeuidis pater IX. 3, n. f. 

Pirithus (1910 Parinenides ) Zenonis 
Lleatis paler IX. 5, n. f. 

Pvrrhzeus Aristotelis pars V. 1, n. 9. 

PsaRnpo Pr. n. 1t. IV. 6, n. 9. IX. 
11, n. 1 seqq. X. n. 4. ejus aemuli IX. 
11,n. 5. alas IX. 11, n. 3. dicla 
IX. 11, n. 4. discipoh IX. 11, n. 7. 
12. honor 1X. 11. . imitator IV. 
6, D. 8. indoles animi IX. 11, n. 4. 
inventum ΙΧ. 11, n. 3. pater ΙΧ. 
11 , D. 1. palria ΙΧ. 11,n. 1. placita 
1X. 114, n. 3. 8. scripta nulla ]X. 11, 
n. 12. soror IX. 11, n. 6. studia ΙΧ. 
11,n0.2.3. 

Pvrrhonia secta Pr. n. 13. 

Pyrrhonii qui IX. 11, n. 8. eorum pla- 
cita IX. 11, un. 8 seqq. 

Psrrhus vin. 1, n. 4. 

P*thagorei V. 6, n. 2. 

Pythagoras Croloniata VIII. 1, n. 25. 

Pythagoras Doricus scriptor VII. 1, 
n. 25. 

P*thagoras medicus VIII 1, n. 25. 

Pythagoras Phliasius VIII. 1, n. 25. 

Psthagoras Rheginus VM. 1, n. 25. 

Pythagoras rhetor VIII. 1, n. 25. 

PYTDaconAS Samius philosophus Pr. 
n. 11. 1. 11,1. 6. VIIE. 1, n. 1 
seqq. IX. 2, n. 3. 7, n. 6. ejus 
anuli 11. 5, n. 25. etas. VIIL. 1, 
n. 23. amictus VIII. 1, n. 18. co- 
: nomen VIII. t, n. 19. dicta VIII. 
1,n. 6. 8. 10. discipulae VII. 1, 
n. 21. 22. discipuli Υ11]. 2, n. 2. 3, 
n. 1. 5, D. 1. 6, n. 1. epistola VIII. 
1,n. 26. femina VIII. 1, n. 9. filia 
Y HI. 1, n. 22. filius Pr. n. 10. V1. 

n. 22,2, n. f. fratres VII. 1 
n. t. indoles animi VIII. 1, n. 18. 
inventa I. 1, n. 3, VHI. 1, n. 11. 13. 
43. trianguli in circulo descripti I. 
1, n. 3. μετεμ ψύχωσις VII. f, n. 4. 
tuizrationes 1}. 2, n. 4. VH. 1, n. 13. 


INDEX NOMINUM ET RERUM. 


mores VIII. t, n. 18. 20. mors VIII. 
; D. 21. 23. pater VIII. 1, n. f. 5. 

patria VIII. 1, n. 1. placita X. n. 6. 
praeceptores ὙΠ. 1,n. 1. 2. 2, n. 2. 
ΙΧ. 1, n. 2. principia de intelligentia 
secutus Pythagoras III. n. 10. scripta 
111. n. 11. Vli. 1, n. 5. secta VIIT. 
1, n. f. 24. studia VIU. 1, n. t. 
Successor Pr. n. 10. I. 11, n. 1. 
symbola VIIM. 1,n. 16. 17. victus 
VII. 1, n. 18. uxor VIII. 1, n. 22. 
ex septem sapientibus fJ. t , n. 14. 

* philosophum se primus dixit Pr. 
n.8. VIIf. 1,n. 6. successionum 
generalinm alterius origo Pr. n. 10. 
successit Pherecydi Pr. n. 10. ]. 
11, n. 1. 

Pythagoras Samius sculptor VIII. 1 
n. 25. 

Pythagoras Zacynthius VIIf. 1, n. 25. 

Pythagoricus II. n. 8. 10. 15. VIII. 
1, n. 5. 15. 24. extr. 2, n. 2. 6, 
n. 1. 7, n. 1. extr. IX. 2, n. 4. 3, 
n. 1. 7, n. 6. 

Pytharatus archon Atheniensium X. 
n. 9. 

Pythia 1. 9, n. f. 10, 
V. 6,n.6. 

Pytliias Aristotelis V. t, n. 9. 

Pythias uxor Midia: et mater Aristote- 
lis V. 2, n. 14. 

Pythius I. 1, n. 7. 7, n. 7.011}. 1, n. 19. 

Pytho II. 5, n. 7. X. n. 6. 

Pythocles adolescens X. n. 3. ad eum 
Epicuri epistola X. n. 18. 25. 

Pythocles Bugeli filius IV. 6, n. 17. 

Pythodorus IX. 8, n. 5. 

Pythodotus archon Atheniensium V. 
1, n. 7. 

Python V.4,n. 9. 

Pythostratus : ejus scriptum Il. 6, 
n. 16. 


n. 3.1}. 5, n. 18. 


Q. 


Quies amanda I. 3, n. 2. bona res I. 
7, n. 4. 11. 5, n. 14. 
Quisque probe observaudus I. 2, n. 14. 


R. 


R gre pronuntiare poterat Eubulides 
11]. 10, n. 4. 

Radii solis VIII. 1, n. 19. 

Ratio dux 1. 2, n. 12. facit δὰ vitam 
parandam V I. 2, n. 4. recte judicandi 
instrumentum VII. 1 , n. 37. 

Recta dicentes nec facientes citharca 
similes VI. 2, n. 6. 

Rege cum primum obedieris I. 2, n. 12, 

Regnum quotuplex 11I. n. 47. 

Respublica : ejus quinque species IIT. 
n. 47. eam sapiens accedit III. n. 42. 
V. 1,n. 13. quando peril VI. 1, n. 4. 
sine lege non perstat VI. 2, n. 6. 

Rex est qui fortissimus est viribus I. 
2, n. 10. 


309 


Rhegium VIII. 1, n. 24. IX. 7, n. 6. 

Rhetores a Diogene carpti VI. 2, n. 4. 

Rhetorica : ejus inventor Υ]11. 2, n. 3. 
IX. 5, n. 4. philosophie pars VII. 
1, n. 33. quid VIL. 1, n. 34. quotu- 
plex HI. n. 59. 

Rhodus Pr. n. 6. 1f. 5, n. 10. 7, n. 9. 
IV. 7, n. 3. V. 5, n. 1t. VI. 1 
n. (1. VII. 1, n. 19. Vli. 8,n.9. 
IX. 12,n. 7. 

Rhiccus : ejus filius IT. 8, n. 19. 

Ridens non nisi in deserto I. 9, n. 3. 

Risui non indulgendum VII. 1, n. 19. 

Romani bella gesserunt cum Philippo 

- et Perseo V. 3, n. 6. adeunt studio- 
rum causa Pythagoram VII. 1, 
n..15. comburunt cadavera IX. 11, 
n. 9. 

Ros unde X. n. 25. 

Rubor virtutis color VÍ. 2, n. 6. 


S. 


Sacerdotes /Egyptiorum philosophi Pr. 
n. 1. Jil. n. 8. 

Sagaris Homeri aemulus II. 5, n. 25. 

Sagittarius imperitus VI. 2, n. 6. 

Sal cur adponatur VIII. 1, n. 19. 

Salamis 1. 2, n. 1. 2, 1I. 5, n. 8. de 
ea ioter Megarenses et Allenienses 
lis L. 2, n. 2. ubi ossa Solonis 1. 
2, n. 15. 

Salarus Biantis remulus II. 5 , n. 25. 

Saltatio ad sanitatem II. 5, n. t5. 

Samothracia, ubi multa donaria VI. 


2 , D. 6. 

Samus 1. 1, n. 2. 7, n. 2. If. 1, 
n. 4. 2, n. 4. 5, n. 7. 8, n. 19. VII. 
1, n. 1. 2. 23. IX. 4, n. 1. X. n. 1 
2. 8. 


Sanitas bonum Platoni 111. n. 45. l- 
ditur, dum pro ea sacra fiunt VI. 2, 
n. 4. non est bonum VII. 1, n. 60. 
quid VIII. f, n. 19. 

Sapiens L. 5, n. 1. ad quam normam 
victurus VI. 1,n. 5. agat quibus de 
caussis II. 8, n. 9. quid 11. 8, n. 8. 
9. 10. 13. III. n. 42. X. n. 26. ama- 
turus V. 1, n. 13. Vl. 1,n. 5. bea- 
tus etiam in molestiis 11. 8, n. 10. 
beatus etiam si quie ei desunt 11]. 
n. 42. contentus se ipso VI. f, n. 5. 
ei peregrinum nihil VI. 1 ,n. 5. ejus 
omnia VI. 2, n. 6. differt ab insi- 
piente in. quo II. 8, n. 4. dolet 1]. 
8, n. 8. liber VII. 1, n. 74. metuit 
H. 8, n. 8. miles V. 1, n. 13. non 
eupidus 1]. 8, n. 8. non invidiosus 
11. 8, n. 8. non semper in voluptate 
11. 8, n. 8: non superstiliosus ]I. 8, 
n. 8. peccatis non obnoxius VI. extr. 
peritus alicujus rei HI. n. 38. philo- 
soplius post ea dictus Pr. n. 9. qua- 
lis Vil. 2, n. 1. rarus IX. 2, n. 3. 
rempublicam administraturus 1Π|. 
n. 47. V. 1, n. 13. sophista Pr. n. 9. 
Sloicorum qualis V1. 1, n. 61. uxo. 


310 


rem ducturus V. 1, n. 13. cur VI. 
1, n. 5. 

Sapientes septem 1. 1,n. 1. ad eos 
Periandri epistola [. 7, n. 7. qui Pr. 
n. 9. I. 1, n. 14. sceptici 1X. 11, 
n. 8. 

Sapientia illustre, 6, n. 4. quid Pla- 
toni III. n. 38. viaticum I, 5, n. 5. 

Sardes I. 4, n. 10. 7, n. 7. 11. 6, ἢ. 5. 
IV. 6, n. 3. captae quando II. 2,n. 1. 

Sarpedo Ptolem:iei auditor 1X. 12, n. 7. 

Satietas unde I. 2, n. 10. 

Saturninus Cythenas IX. 12, n. 7. di- 
scipulus Sexti Empirici IX. 12, n. 7. 

Scabas I. 1, n. 14. 

Scalena trigona inventum Eupliorbi J. 
1, n. 3. 

Scarabeus pro numine cultus JEgyptiis 
Pr. n. 7. 

Sceptica secfa Pr. n. 13. 

Sceptici IX. 11, n. 8. 

Scientia quid Herillo VII. 3, n. 1. Pla- 
ioni 111. n. 38. quotuplex Platoni 
Ji. n. 49. unicum bonum M. 5, 
n. 14. 

Scillus Elidis II. 6 , n. 8. 

Scire quod nihil scias II. 5, n. 16. 

Scirpalus pirala VI. 2, n. 9. 

Scopas 11. 5, n. 9. 

Scortum formosum cui simile VI. 2, 
I 6. ei supplicans miser VI. 2, n. 6. 
ejus filii pater VI. 2, n. 6. potens 
VI. 2, n. 6. 

Sculptores lapides homini adsimilando 
se ipsos homines facere negligunt I1. 
5, D. 16. 

Scythia Pr. n. 9. I. 8, n. f. 4. 5. IV. 
7, n. 10. IX. 12, n. 5. ejus leges I. 
8, n. 2. ejas rex Caduida [. 8, n. 1. 
nullas habet tibias el vites [. 8, n. 5. 

Scythicum dicendi genus f. 8, n. 2. 

Scythici Simonis dialogi dicti 11. 9, n. 2. 

Scesthinus poeta ΙΧ. 1, n. 1t. 

Scyllies Arcesilai pater IV. 6, n. 1. 

Secreta ne enunties I. 7, n. 4. 

Secta quid Pr. n. 13. quotuplex Pr. 
n. 10 seqq. 

Σεισάχθεια quid I. 2, n. 1. 

Seleucia VI. 2, n. 18. 1X. 12, n. 7. 

Seliuns fluvius 11. 6, n. 8. 

Selinus oppidum VIII. 2, n. 11. 

Semele Bacchi mater Il. 8, n. 16. 

Semen quid VII. 1, n. 19. unde X. 
n. 24. 

Semnothei Pr. n. 1. 

Senectus honoranda I. 3, n. 2. VIII. 
1, n. 19. malorum portus IV. 7, n. 3. 
non exprobranda 1V. 7 , n. 3. pru- 
dens IV. 7, n. 3. quid VIII. 1, n. 19. 

Senex egenus miser VI. 2, n. 6. 

Sensibile quid Platoni IIl. n. 12. 38. 

Sensio principium omnis cognitionis 
X. n. 20. 

Sensus animantibus omnibus est VIIT. 
f, n. 19. non semper veri ΠῚ. 8, 
n. 8. quid VII. 1, n. 36. VIII. 1, 
n. 19. 


INDEX NOMINUM ET RERUM. 


Septuaginta anni vite terminus I. 2. 
n. 7. 

Sepultura quae variarum gentium IX. 
11, n. 9. qualem Diogenes Cynicus 
voluerit VI. 2, n. 6. 

Serapion pater Heraclidis VIII. 1, n. 5. 

Serapis V. 5, n. 7. VI. 2, n. 6. 

Seria hominibus ingrata V1. 2, n. &. 

Sermo il. 12, n. 7. ad gratiam instru- 
ctus laqueus VI. 2, n. 6. operis 
imago 1. 2, n. 10. quotuplex III. 
n. 52. silentio signandus ]. 2, n. 10. 

Serva promissa I. 7, n. 4. 

Servus cupiditatum VI. 2, n. 6. quem 
miratur Diogenes Cynicus VI. 2, 
D. 4. solus pravus VII. 1, n. 74. 

Seuthes Arcesilai pater 1V. 6, D. 1. 

Seuthes Odrysarum rex LI. 6, n. 6. 

Sex mensium nox et dies a quo pri- 
mum statuta 1V. 7, n. 11. 

Sexaginta anni vite terminus I. 2, 
ἢ. 13. 

Sextus Empiricus : ejus discipulus IX. 
12, n. 7. preceplor IX. 12, n. 7. 
scripla IX. 12, n. 7. 

Sicilia 11I. n. 14. 24. VI. 2, n. 4. VIII. 
2, n. 1. 3, n. 1. 7, n. 4. 8, n. 2. 3. 
5. IX. 8, n. 7. 

Sicinites 1. 2, n. 2. 

Sicyon Pr. n. 8. I. t,n. 11. VI. 2, 
n. 13. ejus tyrannus Leon Pr. n. 8. 

Sidera dii VIII. 1, n. 19. motu quo X. 
n. 25. moventur non supra sed circa 
terram II. 2,n. f. qua forma in 
czlo sint constituta 11. 2, n. 4. 
quanta X. n. 25. 

Sidon VII. 1, n. 7. X. n. 15. 

Silanion statuarius IIT. n. 20. 

Silentium quam dilficile 1. 3, n. 2. 

Similem deo fieri finis Platoni [1]. n. 42. 

Similia quotuplicia lll. n. 73. eorum 
disputatio sublata per Eubulidem 1I. 
10, n. 2. 

Siuuias 1]. 16. ejus patria 1I. 16. pree- 
ceptores II. 12, n. 2. scripta HI. 16. 
uxor 1I. 12, n. 3. 

Simon Aristotelis domesticus V. 1, n. 9. 

Simon medicus II. 14, n. 4. 

SiuoN philosophus 1[. 14, n. 1 seqq. 
ejus ars 11. 14, n. 1. dictum 1]. 14, 
n. 3. patria 1I. 14, n. 1. praeceptor 1]. 
14, n. 1. scripta 1I. 14, n. 3. 

Simon rhetor II. 14, n. 4. 

Simon sculptor 11. 14, n. 4. 

Simonides : ejus gemulus Timocreon Il. 
5, n. 25. 

Simplex enuntiatum quid VII. 1, n. 48. 

Simus II. 8,n. 4. 

Sinope VI. 2, n. f. 9. 4, n. 3. 6, n. 5. 

Siren Aristonis cognomen VII. 2, n. 1. 

Sisymbrinus I. 1, n. 14. 

Smyrna V. 5, n. 11. IX. 10, n. f. 

Socialis amicitia quae 111. n. 46. 

SOCRATES Pr. n. 11. 11. 5, n. 1 seqq. 
V]. 1,0. 4. 5. 9, n. 3. VII. 1, n. 36. 
39. 42. 47. 54. 3, n. 1. IX. 1, n. 7. 
7, n. 5. 9. ejus adversarii 1I. 5, n. 18. 


VI. 1, n. 25. semuli IIT. 5, ἢ. Ὁ. 


setas [1. 5, n. 23. amasius 11. 5,n.7..— 


IV. 7, n. 3. consilium Xenoploni 
datum {{. 6, n. 5. constantia 1I. 5, 
n. 8. continentia If. 5, n. 9. damm- 
tio II. 5, n. 5. t9. 21. defensio II. 5, 
n. 20. dialogi ab JEschine pro sus 
suppositi 1J. 7, n. 3. dicendi genus 
ΙΧ. 8, n. 4. dicta II. 5, ἢ. 6. 7. 8.1. 
12. 14. 16. 17. IH. n. 24. V. 1,n. t. 
VI. 1, n. f. VII. 1, n. 21. disi 
Il. 5, n. 5. 24. 7, n. 2.8, n.i. 53, 
n. 2. lif. n. 8. VI. 1. n. 2. filii [I. 5, 
n. 10. jaramentum VIT. 1, n. 27. πὸ: 
trimonium 11. 5, n. 10. 17. militia I 
5, n. 7. mors ll. 5, n. 23. 8,12.i. 
10, n. 1. I1. n. 18. 24. parente: II. 
5, n. f. 19. patria If. 5. n. 1.15. 
peregrinaliones [I. 5, n. 7. pz- 
ceptores Pr. n. 10. seripta II. 5. 
n. 22. 6, n. 10. VH. t, n. 27. serri 
tus If. 5, n. 4. somnium de Phlw 
111. n. 7. successores Pr. n. 10. 1l 
5, D. 26. definitionibus mathemi. 
cis usus VIM. 1, n. 25. Ethices ie- 
ventor Pr. n. 10. 11. 4, n. 2. ὁ, 8... 
6. IIT. n. 34. Euripidem poetaa js 
vat 1f. 5, n. 2. formam Alcbials 
adspernatur 1I. 5. n. 13. (urens VI. 
2, n. 6. futura edoctus a demotiol. 
5, n. 16. hortatur et dehortaier Il. 
5, n. 12. in carcerem conjeelns IL ὁ, 
n. 7. musicus II. 5, a. 15. non accipi 
doDatos servos lH. 5, n. 13. non id. 
lans II. 5,n. 11. orator [. 5, n. 5. $- 
tator Il. 5, n. 15. sapientissimacll. 
5, n. 18. sculptor 1l. 5, n. 4. viod- 
catus 11. 5, n. 23. τὴ ρα] conlen- 
ptor II. 5. n. 11. 
Socrates Cous 1}. 5, n. 27. 
Socrates historicus H. 5, n. 37. 
Socrates peripateticus H. 5, u. 27. 
Socrates poeta II. 5, n. 27. 
Socratici Pr. n. 10. 12. II. 5, n. 25. 28. 
VI. n. 8. 10. VIII. 8, n. 2. 
Socratides IV. 6, n. 6 





Sol : ad eum converso ΤΌ] non mit- - 
gendum VIII. 1, n. 17. cur lil. à. 4. 


cursu quo J. 1, n. 3. deficit un 
IX. 6, n. 3. X. n. 25. deus Pr. 5... 
VIII. 1, n. 19. luna majer VIII. *, 
D. 12. magnitudinis cujus X. n. 29. 
maximum siderum Archelao Il. 4, 
n. 3. motu quo L 1, n. 3. IA. ἐν 
n. 2. 3. quanto major luna Thàleti 


1, n. 3. qualis V1I. 1, n. 71. IX. 1l, 





n. 9. quid Anaxagore 1L 3,2. 5.9. 


10. Anaximandro |I. 1, n. 2. Empe 
docli Vll. 2, n. 12. Parmenidi iX. 


3, n. 2. tanta quan(a cernitur IX. 


n. 6. 
Σολεῖς qui I. 2, n. 4. 
Solertia quid VII. 1, n. 54. 
Soli Pr. n. 6. V. 5, n. 11. VH 7, 0.1. 


a Solone condili 1. 2, n. 4. mila. - 


Alhenodori VII. 1, n. 31. Crastori 
]V.5, n. 1. 7. 


Solidarum quae pulcerrima figura ὙΠ]. 
1, n. 19. 

Σόλιοι I. 2, n. 4. 

Σολοικίζειν [. 2, n. 4. 

Soleecismus quid VII. 1, n. 40. 

SoLON Pr. n. 9. I. 1, n. 15. 2, n. 1 seqq. 

6, D. 6. ad imperandum postulatur 

1. 2, ἢ. 3. ad eum epistola Cleobuli I. 

6, n. 6. Epimenidis I. 10, n. 9. 10. 

Pisistrati 1. 2, n. 6. Thaletis 1. 1, 

B. 16. ejus etas I. 2, n. 15. collo- 

quium cum Anacharside I. 8, n. 3. 

dicta T. 2, n. 3. 4. 10. 11. 12. 14. 

16. 11. 3, n. 9. fillus, quem defunc- 

tum luget I. 2, n. 16. frater 11]. n. 1. 

genus III. n. 1. leges Atheniensibus 

datz 1. 2, n. 1. 7. 8. 9. de σεισαχ- 
θείᾳ I. 2, D. 1. mors 1. 2, n. 15. pater 

1. 2, n. 1. patria I. 1, n. 15. 2, D. f. 

peregrinationes 1. 2, n. 4. scripta I. 

2, n. 3. 14. epistolze I. 2, n. 17 seqq. 

sepultura I. 2, n. 15. de Homero 

bene meretur I. 2, n. 9. ex septem 
sapientibus Pr. n. 9. I. 1, n. 14. Pi- 

sistrali tyrannidi resistit T. 2, n. 3. 

4. 5. 16. Salaminem Atheniensibus 

recuperat I. 2, n. 2. uipodem acci- 

pit I. 1, 2. 7. vile terminum quem 

stalnit I. 2. n. 13. 

Somatale Theophrasti V, 5, n. 14. 

Somnia rimantes VI. 2, n. 6.eorum in- 
terpretes staltissimi VI. 2, n. 4. 

Somnus nimius vitiosus 111. n. 26. 
quinquaginta septem annorum I. 10, 
n. 2. unde X. n. 24. 

Sophismalta V]I. 1, n. 35. 

Sophista pro poeta Pr. n. 9. pro sa- 
piente Pr. n. 9. quo quidem uti sed 
hominibus non poteris II. 5, n. 12. 

Sophocles Amphiclidze accusatus V. 2, 
D. 5. legein de philosophis Athenis 
tnlit V. 2, n. 5. 

Sophocles poeta II. 18, n. 10. V. 6, 
D. 7. ejus studiosus Polemon 1V. 8, 
n. 7. histrionem tertium adjecit ve- 
teri trageedize III. n. 34. 

Sophron : eum Mimographon Plato 
Athenas invexit 11]. n. 13. 

Sophroniscus Socratis filius 11. 5, 
n. 10. 

Sophroniscus Socralis pater 11. 5, 
B. 1. 19. 

Sorites argumentatio II. 10, n. 4. VII. 
1, n. 3. 5. 49. 

Sosibius eemulus Anaxagore 11. 5, 
n. 23. 

Sosigenes archon Atheniensium X. n. 9. 

Sositheus poeta VII. 5, n. 4. 

Sostbenes Platonis LII. n. 30. 

Sparta I. 1, D. 7. II. 6, n. 10. 

Species quid VII. 1, n. 42. 

Speculum quo modo. utiliter inspicitur 
I. 5, n. 10. 

Spes bona facit differentiam peritorum 
ab imperitis I. 3, n. 2. dulcissimum 
l. 5, n. 5. somnium vigilantis V. 1, 
B. 11. 


INDEX NOMINUM ET RERUM. 


Speusippus medicus IV, 1, n. 12. . 

SPEUsIPPUS philosophus 1V. 1, n. 2 
seqq. ejus colloquium cum Diogene 
JV. 1, n. 8. corporis habitus IV. 1, 
D. 9. dicta IV. 1, n. 8. 10. discipu- 
lus V. 6, n. 2. exsecutor teslamenli 
Platonis IIf. n. 30. inventa IV. 1, 
n. 6. morbus IV. 1. n. 7. 9. mores IV. 
1, n. 4. mors IV. 1,n. 9. parentes II. 
D. 4. IV. 1, n. 2. patria IV. 1, n. 2. 
&cripta IV. 1, n. 11. studia IV. 1, 
D. 6. successor IV. 1, n. 7. 2, n. t1. 
in Macedoniam ad Cassandri nuptias 
proficiscitur IV. 1, n. 4. Platoni suc- 
cessit Pr. n. 10. III. n. 31. V. 1,n.2. 

Sphara inveulum Anpaximandri II. 1, 
n. 2. solidarum pulcerrima figura 
VIM. 1, n. 19. 

SPHERUS VII. 6, n. 1 seqq. 1X. 1,n. 11. 
ejus dicta VII. 6, n. 2. patria VII. 1, 
n. 31. 6, n. 1. profectio ad Ptlole- 
mum Philopatorem VII. 6, n. 2. 7, 
n. 8. scripta VII. 6, n. 3. 

Spintharus Aristoxeni pater II. 5, n. 5. 

Spondere pro alio periculosum 1. 3, 
n. 6. IX. 11, η. 8. . 

Spuere in faciem magníficze domus pos- 
sessoris 11. 8, n. 4. 2, n. 6. 

Stagira urbs Macedoniz Pr. n. 13. V. 
1, n. 1. 9. restituta V. 1, n. 6. ubi 
Theophrasti fundus V, 2. n. 14. 

Stateram non transiliendum VLII. 1, 
n. 17. 

Statuze nullze deorum apud Persas Pr. 
D. 6. 

Statuarius sui ipsius negligens II. 5, 
n. 16. 

Stella amasius Platonis TIf. n. 23. 

Stellae influunt in terrestria Pr. n. 7. 
quid Pr. n. 7. 

STILPON Pr. n. 11. II. 9, n. 3. 12, n. 1 
seqq. bene a Ptolemaeo Sotere et De- 
metrio Antigoni excipitur 11. 12, 
n. 4. ejus amica II. 12, n. 3. animi 
indoles II. 12, n. 3. 6. dicta II. 8, 
n. 14. 12, n. 4. 5. discipuli 11. 12, 
n. 2. 9. 18, n. 2. 11. VII. 1,0. 3. 
19. 1X. 12. n. 1. filia If. 12, n. 3. 
mors lI. 12, n. 10. patria I. 11, n. 4. 
12, n. 1. VI. 2, n. 8. placita 11. 12, 
n. 7. preceptor 1I. 11, n. 4. t2, VI. 
2, n. 10. quastiones Theodorus sol- 
vere non potest II. 11, n. 1. scripta 
lI. 12, n. 8. uxor ἢ]. 12, n. 3. 

Stilpon Drysonis pater IX. 11, n. 2. 

Stoica secta Pr. n. 10. 

Stoici Pr. n. 12. 1l. 8, n. 19. IV. 9, 
n. 2. 10,n. 3. V. 5, n. 11. V1. f. extr. 
?, n. 13. 9, n. 3. VIL. 1, n. 26. 28. 
29. 37. 38. 47. 49. 59. VIII. 1. n. 25. 
1X. 8, n. 9. 11, n. 9. X. n. 3. dicli 
unde VII. 1, n. 7. eorum auclor An- 
tisthenes Cynicus VI. 1, n. 8. Zenon 
CitLieus VII. 1, n. 32. placita VII. 1, 
n. 32 seqq. 2, n. 6. 4. extr. 

Stragula habenda colligata VIIT. 1, 
D. 17. 


811 


Strategema Biantis I. 5, n. 2. 

Straton epigrammatum poeta V. 3, n. 6. 

Straton historicus V. 3, n. 6. 

Straton Isocratis auditor V. 3, n. 6. 

STRATON Lampsacenus 1]. 8, n. 3. V. 2, 
D. 14. 3, n. 1 seqq. ejus animi indo- 
les V. 3, n. 5. corporis habitus V. 3, 
n. 5. discipulus V. 3, n. 3. pater V. 
2, n. 14. 3, n. t. 5. scripta V. 3, n. 4. 
studia V. 3, n. 2. 8. successor V. 3, 
n. 7. 4, n. 1 testamenta V. 3,n. 7. 
physicus V. 3, n. 2. 

Straton medicus V. 3, n. 6. 

Straton medicus alius V. 3, n. 6. 

Straton peripateticus V. 3, n. 6. 

Stratonicea VI. 8, n. 5. 

Strymon Mysonis pater L. 9, n. t. 

Studia amaras radices sed dulces fruc- 
tus habent V. 1, n. 11. celebritatem 
pariunt V. 1, n. 11. iis exornalus 
praeclarus 1. 1, n. 9. intentus sís1. 6, ᾿ 
n. 4. 

Suavissimum quid Thaleti I. 1, n. 9. 

Subdivisio quid VII. t, n. 43. 

Superbia impedimentum profecluum 
IV. 7, ἢ. 3. 

Supercilía non parva res V. 5, n. 10. 

Superficies quid VII. 1, n. 68. 

Superstiliosus non est sapiens 1I. 8, 
n. 8. 

Susa 1Π|. n. 23. 

Syllogismi VM. 1, n. 35 

Syllogistica V1I. 1, n. 49. 

Sypalettus demus Atticze VII. 1, n. 9. 

Syrus insula I. 11, n. 6. 7. 

Syracuse 1. 1, n. 14. IC. 7, n. 6. 8, 
n. 19. IV. 7, n. 11. VI. 2, n. 4. 3, 
n. 1. VIII. 1, n. 21. 2, n. 1. 3, n. 1. 
7, ἢ. 3. 

Syria Pr. n. 9. VIII. 1, n. 2. 

Syrius Lyconis manumissus V. 4, n. 9. 


T. 


Tacens VII. 1, n. 19. jurean injuria V. 
2, n. 10. 

Tachon [Tychon] Aristotelis servus 
V. 1, n. 9. 

Tanagra VI. 1, n. 1. oppugnata III. 
n. 10. 

Tantalus : ejus dictum II. 3, n. 4. 

Tareutum V. 6, n. 8. VIII. 1,n. 5. 21. 
4, n. 1. 

Tarsicus IV. 7, n. 11. 

Tarsus VI. 2, n. 13. VIT. f, n. 33. 61. 
7, n. 1. IX. 12, n. 7. X. n. 15. 

Tegeates V]. 2, n. 0. 

Telauges VlII. t. extr. ejus dicta VIT. 
1, ἢ. 22. epistola VIII. 2, n. 2. 11. 
mater Υ111. 1, n. 22. pater Pr. n. 10. 
VIII. 1, n. 22. 2, n. 1. praeceptor Pr. 
n. 10. VIT. 1, n. 22. successor Py- 
thagorse Pr. n. 10. VILE. 1, n. 22. 

'Telecles Phocensis 1V. 8, n. 4. succes- 
sor Lacydis IV. 8, n. 4. 

Telesphorus defendit Menandrum V. 
5, D. 8. 


312 INDEX NOMINUM ET RERUM. 








Teleutagoras Zenonis Eleatis pater IX. n. 7. 10. 8, n. 19. 16, n. 17. VI. 1, n. 7. animi indoles V.5, n. 4. ἃ 
5, n. 1. n. 2. 5, n. 7. 8, n. t. 3. VII. 1, apophthegmata V. 2, n. 10. cili 
Tellus Atheniensis I. 2, n. 4. n. 31. VIII. 1, n. 5. IX. 12, n. 1. 6. IV. 6, n. 3. V. 1, n. 11.2,n.9.1) 
Temeritas periculosa 1. 7, n. 4. Thelidze I. 1, n. 1. 11. discipuli II. 12, n. 2. IV. 6, 0.1 
Temperantia quid 111. n. 57. Themista X. n. 3. uxor Leontei X. 7, ἢ. 4. V. 2, n. 3. 4. 15... 5,.1. 
Templum : ex eo aliquid accipere non D. 14. ad eam epistola Epicuri X. epistola V. 2, n. 5. fautores V. 1, 
iniquum VI. 2, n. 6. non ingrediatur n. 3. 14. n. 4. hortus V. 2, n. 9. mors Y.^, 
sordidum VI. 2, n. 6. Themistoclea VIII. t, n. 5. 19. n. 1I. nomen V. 2, n. 6. paler Y. 
Tempus gratissimum I. 4, n. 4. nosce | Theocritus : ejus dictum V. 1, n. 11. 2, n. 1. patria V. 2, n. 1. prac 
J. 4, n. .6. quid Platoni 1II. n. 4f. | Theodas IX. 12, n. 7. ptores Ilf. n. 31. V. 1,n.153.2,2 *.. 
quotuplex V1f. 1, n. 70. sapientissi- | Theodoria secta Pr. n. 13. seqq. schola V. 2, n. à. scripla V. 
mum I. 1, n. 9. Theodorii I1. 8, n. 7. 11. IV. 4, n. 5. 1, n. 12. 2, n. 13. senectus V. ', 
Teos IX. 8, n. 1. 11, n. 7. 7, n. 4. n. 12. sepultura V. 2, n. 11. suuc- 
Terpander 1I. 8, n. 19. Theodorus Atheniensis H. 8, n. 19. sor V. 3, n. 1. testamentum V. *, 
Terra : elementum Platoni Ilf. n. 41. | Theodorus atheus Pr. n. 1f. Il. 8, n. 14. vestitus Vl. 5, n. 7. lots. 
Stoicis VIII. 1, n. 68. 69. Empedocli n. 7. ejus cognomen II. 8, n. 7. 15. seclie Pr. n. 10. Nicanoris curd c 
VIH. 2, n. 12. Parmenidi IX. 3, damnatio 11. 8, n. 15. dicta 11. 8, V. 1, n. 9. visitur ab Arcesilio [V. 
n. 2. fidelis I. 4, n. 4. figura qua IX. n. 14. VI. 2, n. 6. discipuli HI. n. 8. 4, n. 2. 
6, n. 29. globosa VIII. 1, n. 25. IX. IV. 7, n. 4. disputatio cuim Hippar- | Theoretica scientia quze II. n. 49 
3, n. 2. gravis II. 2, n. 4. immutabi- chia VÍ.7, n. 3. exilium 1. 8, n. 16. | Theodotas excitatus a Platone iu ἰ)»»- 
lis 1H]. n. 4t. motum quem habeat 18. legatio ad Lysimachum 1I. 8, nvsium II. n. 15. 
JI. 3, n. 4. movetur in orbem VIIf. n. 14. Vl. 2, n. 3. mors U. 8,n. 14, | Thersites ViI. 2, n. 1. 


7, n. 3. IX. 6, n. 2. ordine quo IX. placita If. 8, n. 13. praeceptor II. 8, | Thesippus filius V. 2, n. 16. 
9, n. 2. quid Anaximandro 1. 1, n. 7. 11. 1V. 4, n. 5. profectio Co- | Thesippus pater V. 2, n. 14. 


n. 2. rinthum II. 8, n. t7. Cyrenen HM. | '"Thesmophoria IX. 7, n. 11. 
Terror quid VII. 1, n. 65. N 8, n. 18. secta If. 8, n. 11. IV. 4, | Thespis tragedus ]. 2, n. 1t. V.&, | 
'Tetradrachmae Atticae VII. 1, n. 19. n. 5. - n. 7. histrionem invenit IIl. n. 5i 
Teutamium Prienes 1. 5, n. 6. Theodorus Byzantius If[. 8, n. 19. Thracia Pr. n. 14. I. 2, n. 2., 1.1. 
''eutamus Biantis pater l. 3, n. f. 6. | Theodorus Byzantius alius JI. ὃ, ἢ. 19. II. 5, n. $6: VI. 1, n. 1. VIL i, 
"Thales 1. 1, n. 11. Theodorus Chius 1I. 8 , n. 19. n. 24. IX. ΓΈ). 5. | 
'*hales Aristotelis domesticus V. t, | Theodorus Cyrenaicus Il. 8, n. 19. Thrasippus exsecutor testamenti Ph- 

n. 9. Theodorus deus 11. 8, n. 14. tonis IIT. n. 30. 

Thales junior I. 1, n. 11. Theodorus Ephesius 1I. 8,n. 19. Thrason filius VII. 1, n. 9. 16. 
"Thales pietor L. 1, n. 11. Theodorus epigrammatarius 1I. 8, | Thrason pater VII. t, n. 9. 

Thales rhetor f. ἔκ δι 11. n. 19. Thrasonides VII. 1, n. 66. 

'THALES sapiens Pr. n. 9. 13. I. 1, n. 1 | Theodorus medicus II. 8, n. 19. Thrasybulus Milesiorum tvranuu: [. | 

seqq. IX. 2, n. 3. ad eum epfístola Tlieodorus Milesius 11. 8, n. 19. í, n. 6. 7. 

Pherecydis I. 11, n. 8. 1f. δ, n. 25. | Theodorus νομοποιῶν scriptor 1I. 8, | Thrasybulus scribit aJ Periandrum I. 

astronomia studiosus I. 1, n. 2. ὃ. n. 19. 7, n. 9. 

czmlebs 1. 1, n. 4. ejus :emulus 11. 5, | Theodorus pictor II. 8, n. 19. Thrasymachus Corinthius praceptor 

n. 25. eelas 1. 1, n. 10. apophtheg- | Theodorus poetarum scriptor 1]. 8, Stilponis II. 12, n. 1. V. 5, n.i. 

mata I. 1, n. 9. 13. dicta I. 1, n. 3. n. 19. Threptes Theophrasti libertus V. ?. 

4. 7. discipulus Pr. n. 10. 1. extr. | Theodorus Romanarum rerum scriptor n. 14. 

epitaphium I. t, n. 12. filii f. 1, n. 4. II. 8,n. 19. Tria demus Alticze IV. 4, n. f. 

11. n. 3. genus I. !, n. 1. inventa I. | Theodorus Samius II. 8, n. 19. Thucydides accusat Anaxagorau ll. 

1, n. 2. 3. mors J. 1,n. 10. 12. paren- Theodorus stoicus II. 8, n. 19. 3, n. 9. 

tes I. 1, n. 1, 7. patria I. 1, n. 1. pla- | Theodorus Syracusanus 11. 8, n. 19. Thurium If. 11, n. 3. VIII. 2, n. 

cita I. t, n. 3. 6. 9. scripta I. 1, n. 2. | Theodorus Thebanus Il. 8, n. 19. IX. 8, n. t: 

epistolae I. 1, n. 13. 16. studia I. 1, | Theodorus vocis exercendze scriptor | Thyrion l. t,n. 7. 

n. 2. 3. 8. uxor Ι. 1, n. 4. ex septem li. 8,n. 19. Tiberius Casar 1X. 12, n. 1. 

sapientibus 1. 1, n. 14. Jonicze sectee | Theodota Arcesilai amica IV. 6, n. 4. | Timaeus VIII. 7, n. 4. 

princeps I. extr. VIII. 1, n. 1. ojea- | Theodotus 1X. 8 , n. 5. Timagoras Theophrasti discipulus ll. 

ria conduxit I. 1, n. 5. Theologia philosophie pars VIF. 1, 12, n. 2. 

Thales senior I. 1,n. 11. n. 33. Timarchus Cleomenis discipulus VI. 
Thargelion mensis Atheniensium 1f. ὁ, | Theombrotus : ejus discipuli VI. 6, 6, n. 5. 

n. 23. III. n. 2. n. ὃ. preceptor VI. 6 , n. 5. Timarchus Timonis pater IX. t2, n. f. 
Thasus V. 2, n. 14. Thieomedon VII. 8, n. 2. Timocrates X. n. 3. 10. discipul 
Thaumasias adservat unum ex tribus | Theon Lyconis manumissus V. 4, n. 9. Epicuri X. n. 11. 

Arcesilai testamentis IV. 6, n. 19.| Theon Tithoreus IX. 11,n.9. Timocreon Simonidis zemulus ll. ὁ, 

ad eum Arcesilai epistola 1V. 6,| Theophantus Dionysii pater VII. 4, n. 25. 

n. 19. n. 2. 'Timolaus Platonis discipulas III. n.31. 
The:etetus Socratis auditor IT. 5. n. 12. | Theophilus archon Atheniensium V. | Timon misanthropus IX. 12, n. 5. 
Theano VII. 1. extr, ejus dicla VIII 1, n. 7. TiwoN philosophus IX. 11, n. 7. 12, 

1, n. 22. lilius VII. 1, n. 22. maritus | TugoprnhaAsTUS V. 2, n. 1 seqq. Ari- n. 1 seqq. ejus dicta IX. !2, n. e 

VIIT. 1, n. 22. pater ὙΠ|. 1, n. 22. stotelis gener futurus V. 1, n. 9. discipuli IX. 12, n. 1. 6. 7. bili IV. 

scripta VIII. 1, n. 22. Atheniensibus carus V. 2 , u. 5. ejus 1, n. 1. indoles animi IX. 12,0. *- 


Thebae Pr. n. 3. 10. 1. 5, n. 2, Il. 6, atas V. 2, n. 11. amasius V. 2, mors JX.. 12, n. 3. pater ΙΧ. 5 


n. f. patria IX. 12, n. 1. peregrina- 
Vones IX... 12, n... 1. przeceptor IX. 
ft, n. 7. 12. 12, n. t. scripta IX. 
]1, n. 7. 12. 12, n. 2. 6. secta IX. 
12, n. 7. studia JX. 15, n. 1. uxor 
IX. 12, ἢ. 1. 

immor quid VIT. 1, n. 64. 

isamenus Philocratis pater V. 3, n. 7. 

itlorea IX. 11, n. 9. 

itvus VII. 1, n. 36. 

olerantia quid VII. 1, n. 54. 

vias (ne) quod non posuisti I. 2, 
n. 9. 

onitru qnid Il. 3, n. 4. unde X. n. 25. 

'opica V. 1, n. 13. 

r.sTdia Athenis a Solone prohibita 
1.2, u. (f. veterum qua et quo 
medo IHf. n. 34. 

[riazulus rectangulus in circulo pri- 
mum descriptus I. 1,n. 3. 

[ribuum nomina sepulcris inscribere 
Alleniensibus proprium [. 2, n. 2. 
[ricesima dies primo a Thalete dicta 
l. 1, n. 3. quo modo dicta Soloni I. 

2, n. 9. 

[risinta tyranni IT. 5, n. 16. VII. 1, 
T. 6. 

Iripus sapientam I. 1, n. 7. 5, n. t. 

Iristitia quid VIT. 1, n. 64. ei non in- 
dulgendum VII. 1, n. 19. 

Tras IX. 12, n. 7. 

Tnrzene VIII. 2, n. 11. 

Troja V. 4, n. 1. VIL. f, n. 4. 4, n. 4. 
ejus excidium quando Pr. n. 2. IX. 
7, n. 9. 

Tropici inventi a Thalete T. 1, n. 3. 

Tutultus quid VII. 1, n. 64. 

Turpe ron natura sed Jege II. 4, n. 3. 
8,n. 8. 13. nullum IX. 11, n. 3. 
quid VIT. 1, n. 59. quod VI. 1, n. 5. 
quotuplex VII. 1, n. 59. 

Tutor pupilli matrem ducere Athenis 
bon polerat I. 2, n. 9. non fieri po- 
lrrat pupilli futurus lieres T. 2, n. 9. 

Tychon Platonis famulus III. n. 30. 

Tyrannis 11. n. 47. 

Tyrannus quo modo tractandus IX. 2, 
n. J. senex rarus f. 1, n. 9. 

Tyrrlieus Pittaci filius 1. 4, n. 3. 

Tyrrheni VIIB. 1, n. t. 

Tyrheous Pythagoroe frater. VILI. 1, 
n. 1. 

Twtzus ab. Atheniensibus damnatus 
I1. 5, n. 23. 


Twrtamus dictus Theophrastus V. 2, 
D. 4, 


U. 


Ulysses VI. 5, n. 4. 

Unsnentum adscendit Vf. 2, n. 6. ejus 
S5 If. 8, n. 4. eo delibuta VII. 1, 
,5. 9. delibutus VI. 2, n. 6. 

Urzwibus recurvis aves non nutriendz 
MIL 1, ἢ, 17. 

MA Pythagore principium VIII. 1, 

|. 19. 


INDEX NOMINUM ET RERUM. 


Universum quale IX. 4, n. 3. 6, n. 2. 3. ( 


quid VII. t, n. 70. 
Urani Muse filius Linus Pr. n. 3. 
Ursa minor inventa a Thalete I. 1, n. 2. 
Utis captiosa oratio VII. 1, n. 49. 
Uxor an sapienti ducenda If. 18, n. 3. 
communis VII. 1. ἢ. 28. Diogeni 
Cynico VI. 2, n. 6. Massagetis IX. 
1t, n. 9. sapienti VII. t, n. 66. du- 
cenda qualis I. 3, n. 2. 4, n. 8. 6, 
n. 4. IV. 7, n. 3. VI. 1, n. 4. quando 
VI. 2,n. 6. ducere et non ducere 
penitet 1T. 5, n. 16. munda a viro 
quando VIII. 1, n. 22. ornata quo 
jure VI. 1, n. 4. plures ductz lege 
MH. 5,n. 10. presentibus aliis neque 
amauda neque objurganda 1. 6, 
n. 4. ea congredi nolentes crucian- 
tur VIII. t, n. 19. qualis VIII. 1, 
n. 22. toleranda, quia liberos parit 
II. 5, n. 17. 


V. 


Vacuum infinitum IX. 9, n. 2. nullum 
V. 1, n. 70. IX. 5, n. 8. 

Vasa accurate inspiciuntur, vita leviter 
11. 8, n. 4. 

Vates stultissimi VI. 2 , n. 4. 

Velocissimum quid Thaleti I. 1 , n. 9. 

Yenerea quaudo VIIT. 1, n. 6. 

Venter vitae Charybdis VI. 2, n. 6. 

Ventus unde II. 3, n. 4 X. n. 25. 

Venus VI. 2, n. 6. aurea Delphis de- 
dicata Vf. 2, n. 6. 

Ver quid VIII. 1, n. 19. 

Verbum propter res I. 9, n. 3. ea non 
multa prudentis indicium sunt I. 1, 
n. 9. iis incomposilis qu: fides V. 
2, n. 10. quid VII. 1, n. 39. eorum 
multitudo dominatur [. 6, n. 4. 

Verecundia colenda VII. 1, n. 19. 

YVerisimile enuntiatum quid Vll. 1, 
n. 48. 

Veritas ITf. n. 26. ei stude T. 4, n. 4. 

Vestis utrique sexui eadem VM. 1, 
n. 25. 

Via publica : extra eam non eundum 
VM. 1, n. 17. 

Viaticum sapientia [. 5, n. 5. V. 1. 
n. tf. VI. 1, n. 4. 

Yictoria sine sanguine adquirenda I. 
4, n. 4. 

Victus facilior VIT. 1, n. 12. 

Vinum quanto melius, tanto deterius 
VI. 2, n. 6. 

Vir nullus in Grzecia VI. 2, n. 4. prin- 
cipntu declaratur f. 4, n. 4. 

Yirgo educanda quo modo 1. 6, n. 4. 
pauper V. 4, n. 1. 

Virtus ad felicitatem non sufficit V. 1, 
n. 13. arma, que tolli nequeunt VI. 
1, n. δ. augetur etiam corporis exer- 
citatione Il. 8, n. 8. connesa est in- 
ter se invicem VIf. 1, n. 65. ejus 
quot species IHE. n. 57. VII. 2,n. 4. 
doctrina adquiritur VI. 1, n. 5. ei, 


313 


qui secundum nataram vivit VII. 1. 
n. 51. est alienum vitio 1. 6, n. 4. 
indiget nulla re VI. t, n. 5. juvenis 
qua 1l. 5, n. 16. non amittitur VI. 
extr. non omnes simul V. 1, n. 13. 
propter se ipsam expetenda V1f. 1, 
n. 53. qua przditus amicus VI. f, 
n. 5. nobilis VI. 1, n. 5. quaedam 
eliam insipienti 11. 8, n. 8. quid VII. 
t, n. 54. 55. quo modo adquirenda 
VI. extr. sufficit ad beate vivendum 
111. n. 42. Vl. 1, n. 5. virorum ac 
mulierum eadem VI. 1, n. 5. 

Vis : ea nihil agendum [. 6, n. 4. 

Visus quid VIII. 1, n. 19. 

Vita : ejus genus quotuplex VIT. 1, 
n. 66. gradus qui VIII. 1,n. 7. dif- 
fert ab anima VIII. 1, n. 19. omni- 
bus VIII. 1, n. 19. ea excedentes 
quales sint VIII. 1, n. 17. qua aga- 
tur optima I. 1, n. 9. X. n. 31. (5.) 
quibus annis terminetur 1. 2, n. 7. 
13. quibus modis optima obtineatur 
VII. 1, n. 3. quo modo metienda 
]. 5, n. 5. paranda VI. 2, n. 4. si- 
milis cui rei VIII. £ , n. 6. 

Vitis non est in Scythia 1. 8, n. 5. quot 
fructus ferat I. 8, n. 5. 

Vitium homines infelices reddit V. 1, 
n. 13. eo alienum esse est virtuti 
proprium I. 6, n. 4. 

Vivere an malum VI. 2, n. 6. 

Yoluptas an ab animalibns adpetatuc 
VI. 1, n. 5t. corruptibilis I. 7, 
n. 4. finis Epicuri X. n. 27 seqq. 
frenanda I. 6, n. 4. non est bonum 
VII. 1, n. 60. quid Cyrenaicis II. 8, 
n. 8. X. n. 28. Epicuro 1I. 8, n. δ. 
X. n. 31. (3.) Hegesiacis 1]. 8, n. 9. 
Stoicis VIL. 1, n. 64. quotuplex ΝῊ. 
1, n. 64. 

Vox quid 11. 4, n. 3. VII. 1, n. 38. 
quotuplex I1I. n. 72. 

Vulcanus I. 1, n. 7. Ilf. n. 8. 

Y ulcanus filius Nili auctor philosophize 
in .Egypto Pr. n. 1. 

Yulgus quid 11. 5, n. 16. 

Yulva non comedenda VIII. 1, n. 18. 


X. 


Xanthippe III. n. 23. uxor Socratis II. 
5, n. 10. 16. 17. 7, n. 3. 

Xanthus musicus IV. 6, n. 3. ejus di- 
scipulus IV. 6, n. 3. patria IV. 6, 
n. 3. 

Xanthus Timonis filius IX. 12, n. 1. 

Xensnetus arclon Atheniensium 1. 
6 ,n. 11. 

Xeniades Diogenis emptor VI. 2, n. 4. 
5. 6. 9. VI. 3, n. 1. ejus filiorum 
praceptor Diogenes Cynicus Vl. 
4, n. 5. 6. 

Xenocrates elegize scriptor IV.2, n. 13. 

XENOCRATES philosophus III. n. 26. 
]V. 2, n. 1 seqq. 3, n. f. V. t, n. & 
Academicus V. 1, n. 4. X. n. 1. ejus 


$14 


Li 


:ietas IV. 2, ἢ. f2. animi indoles IV. 
2, ἢ. 2. 3.7. V. 2, n. 8. dicta IV. 
2, n. 6. discipuli II. 18, n. 11. IV. 
$, n. 1. VII. 1, n. 3. X. n. 7. leges 
V. 1,n.6. mors IV. 2, n. 12. pa- 
tria IV. 2, n. 1. preceptor IV. 2, 
n. t. scripta IV.2, n. 9. verbis summa 
fides 1V. 2, n. 4. emptus IV. 2, n. 10. 
liberatus IV. 2, n. 10. pecunie ne- 
gligens IV. 2, n. 5. severus IV. 2, 
n. 3. successor Speusippi Pr. n. 10. 
MI. n. 31. 1V. 1, n. 7. 2, n. tt. 
venditus IV. 2, n. 10. 

Xenocrates odarum scriptor IV. 2, 
n. 13. 

Xenocrates statuarius IV. 2,n. 13. 

Xenocrates tacticus IV. 2, n. 13. 

X&NOPHANES Colophonius IX. 2, n. 1 
seqq. 12.n. 2. semulus Homeri et 
Hesiodi If. 5, n. 25. ejus eemmulus 
VII. 2, n. 2. etas IX. 2, n. 2.3. 
dictum IX. 11, n. 8. discipuli Pr. 
n. (0. IX. t, n. 4. 3,n. 1. filii IX. 
2, n. 4. pater IX. 2, n. 1. patria IX. 
2 , n. t. praeceptor Pr. n. 10. IX. 1, 
n. 2. 2, n. 2. scripta Pr. n. 1t. VIII. 
2, n. 2. IX. 2, n. 3. 3, n. 3. studia 
ΙΧ. 11, n.8. 

Xenophanes Lesbius IX. 2, n. 5. 

Xenophilus VIII. 1, n. 15. 24. 

XtrNoPHON Albheniensis If. 6, n. t 
seqq. ad eum Proxeni epistola 1I. 
6, n. 5. ejus :emulatio cum Platone 
11. 6, n. 14. III. n. 24. zelas II. 6, 
D. 11. amasius 1l. 6, n. 4. amicitia 
cum Agesilao 1I. 6, n. 7. cum Cyro 
M. 6, n. 5. 14. VI. 4,n. 2. animi 
indoles 1[. 6, n. 12. damnatio II. 6, 
n. 7. 15. dicta IT. 3, n. 9. 6, n. 2. 
filii 11. 6, n. 8. 9. 10. forma Il. 6, 
n. 1. inimici II. 6, n. 6. mors 11. 6, 
n. 1t. pater 11. 6, n. 1. patria II. 6, 
n. 1. profectio Corinthum 1I. 6, n. 9. 
10. Ephesum , ubi aurum deponit 1. 
6, n. 7. in militiam contra Thebanos 
JI. 6, n. 7. Lepreum II. 6, n. 9. 
Scilluntem 11. 6, n. 9. scripta 1I. 6, 
n. 3. 5. 13. IIl. n. 24. VI. 4, n. 2. 
VH. f, n. 3. dialogi 11. 7, n. 8. si- 
militudo cum Onesicrito VI. 4, n. 2. 


, Xenophon prodigiorum scriptor 11. 


INDEX NOMINUM ET RERUM. 


uxor IT. 6, n. 8. equo delapsus a So- 
crate adprehensus 1I. 5, n. 7. Musa 
Attica diclus 1[. 6, n. 14. quo modo 
in Socratis disciplinam venit II. 6, 
D. 2. Socraticorum princeps 1l. 5, 
n. 26. Thucydidis scripta edit II. 6, 
n. 13. 
Xenophon Atheniensis alins 11. 6, n. t6. 
Xenophon Cous 1I. 6, n. t6. 
Xenophon historicus II. 6, n. 16. 
Xenophon Parius IL 6. n. 16. 
Xenophon poeta H. 6, n. 16. 


6, ἢ. 16. 

Xerxes l. 3, n. 4. IX. 7, n. 2. ejus 
transitus in Europam quando Pr. 
n. 1. VIII. 2, n. 3. de eo quae Hero- 
dotus narrat notantur Pr. n. 6. 

Xypeteon HII. n. 30. VII. 1, n. 9. 


Z 


Zacynthus VII. 1, n. 25. 

Zaleucus legislalor VII. 1, n. 15. 

Zamolxis Pr. p. 1. Pylhagors servus 
VIII. 1, n. 1. Gelis pro Saturno cul- 
tus VIII. 1, n. 1. 

Zancla IX. 2, n. t. 

Ζηλοτυπία VII. 1, n. 64. 

Zenodotus Diogenis discipulus VII. 1, 
n. 26. 

Zenon Chrysippi discipulus Vll. 1, 
n. 30. 

Z&NON Citieus VI. 9, n. 8. VIT. 1, n. t 
seqq. 3, n. 3. 5, n. 2. 4. IX. 5, n. 10. 
communis VII. 1,n. 14. ei honor ab 
Atheniensibus habetur VII. t, n. 9. 
ejus aetas VII. 1, n. 25. 5, n. 7. cor- 
poris habitus VII. 1, n. 2. cultus VII: 
1, n. 18. 23. dialectica VII. 7, n. 2. 
dicla VII. 1, n. 19. 20. 21. 22. IX. 
11. n. 8. discipuli VII. 1, n. 31. 4, 
n. 3. 5, n. 1. 2. 6. 7. 6, n. 1. 7, n. t. 
docendi locus VI1. 1, n. 6. domestici 
VII. 1, n. 13. fautor Antigonus VII. 
1, n. 16. juramentum VII. 1, n. 27. 
morbus VII. 1, n. 16. 25. 26. objur- 
gandi modus VII. 1, n. 19. opes VII. 
1, n. 11. oris habitus VIf. 1, n. 18. 


pater V1I. 1, n. 1. patria VII, 1, n. 1. ! 





9. 0. 26. placilum VII. 2, n: ἐ 
praceptores VI. 9, n. 3. VH. 1, ἡ. 3. 
5. 11. 19. 20. 27. sanitas VII. t, 
n. 25. scripta Pr. n. 11. VII. 1,n. 4. 
21. 29. epistola ad Antigonum Vll. 
i, n. 8. secta Pr. n. 13. VII. t,n. 7. 
stndium VIL: 1, n. 17. successor Pr. 
n. 10. VII. 1, n. 31. 4. extr. 5, n. 3. 
victus VII. 1, n. 12. 23. vitia VH. 
1, n. 28. non popularis VII. 1. 5. tí. 
successor Cratetis Pr. n. 10. 

ZENON Eleates VII. 1, n. 30. IX. 5, 
ἢ. { seqq. ejus setas IX. 5, p. 1^. 
dicta IX. 5, n. 5. 9. discipulus IX. 
6 , n. 2. indoles animi IX. 5, n. €. 
inventa IX. 5,n. 4. 7. mors IX. 5, 
n. 5. odium in tyrannos IX. 5, n. 5 
pater IX. 5, n. t. patria IX. 5, n. t. 
placita IX. 5, n. 8. praeceptor Pr. 
D. 10. II. 12, n. 9. VIII. 2, n. 2. IX. 
5, n. 2. principium VI. t, n. 8. sta- 
tura IX. 5, n. 3. studia IX. 5, 5. (. 
11, n. 8. successor Pr. n. 10. diale- 
gorum primus scriptor ]IL m. 32. 
Stoicorum princeps Il. 12, n. 9. 

Zenon grammaticus VII. ft, n. 30. 

Zenon Herophileus medicus VII 1, 
n. 30. 


Zenon historicus VIV. 1, n. 30. 


Zenon junior VII. 1, n. 17. 

Zenon Phoanix II. 12, n. 2. ejus prz- 
ceptor II. 12, n. 2. 

Zenon Rhodius VII. 1, n. 30. 

Zenon Sidonius VII. 1, n. 30. 31. X. 
D. 15. ejuspraeceptor X. n. 15. scripta 
X. n. 15. 

Zenon Tarsensis VII. 1, n. 33. 

Zenonii qui VII. 1, n. 7. 

Zetetici qui IX. 1t , n. 8. 

Zeuxippus : ejus discipulus IX. 13, 
n. 7. praeceptor IX. 12, n. 7. 

Zeuxis : ejus cognomen IX. 13, n. 7. 
discipulus IX. 12, n. 7. prasceple: 
IX. 12, n. 7. 

Zoilus VIII. f, n. f. 

Zopyrus : ejus scripta VI. 8, n. 4. IX. 
12, n. 6. 

Zoroaster astrorum cultor Pr. n. 6. Ma- 
gorum princeps Pr. n. 2. 








023999090090099990099099099990090900900999999999999999999229 099 


INDEX 


SCRIPTORUM ET OPERUM 


QUORUM AUCTORITATE DIOGENES LAERTIUS USUS EST. 


Á. 


Azo; ὁ ἐπιγραμματοποιὸς VI. 1, 
n. 8, $ 14. VII. 1, n. 26, $. 30. X. 
D. 6. 

᾿θηνόδωρος VII. t, n. 48. 64. ἐν ὀγδόῳ 
περιπάτων DIE. n. 3. ἐν ὀγδόῃ περιπά- 
των V. 2, D, 1. VI. 2, n. 14. IX. 7, 
D. 10. 

Αὐνσίδημος ΙΧ. 11, n. 3. 9. 13. ἐν τῷ 


περὶ ζητήσεως IX. 11, n. 13. ἐν τῶν 


ΠΠρρωνείων λόγων α΄. ΙΧ. 11, n. 18. 
ἐν τῇ εἰς τὰ Πυρρώνεια ὑποτνπώσει 
IX. 11, η. 8. 

Moyivre IT. 8, n. 1. 

ἀλεξανδρος VIII. 1, n. 19. ἐν ταῖς τῶν 
ξιοσόφων διαδοχαῖς I. 11, ἢ. 1. 1I. 
5, n. 3. 10, n. t. Ilf. n. 5. 8. 1V. 9, 
n. 1. VII. 7, n. 1. 

Aki Ἀγχυλίωνι HI. n. 22. Μεροπίδι 
1. 22. Ὀλυμπιοδώρῳ 1I. n. 22. Πα- 
φασίτῳ ΠῚ. n. 22. 

λλεξων ὁ Μύνδιος dv μυθιχῶν θ΄. 1. 1, 
n. 7. 

λλχιδάμας ἐν τῷ φυσιχῷ VIII 2, n. 2. 

Αὐχιμος ἐν τοῖς πρὸς Ἀμύνταν ἢ. 
ἢ. 12. 

Ἀλχμαίων ΥΠ|. 5, ἢ. 2. 

Ἀλχαῖος I. 1, ἢ. 7. 4, n. 8. 

λυθρύων ἐν τῷ περὶ Ocoxpirou V. 1, 
u. 8. 

Mera; 1I, 5, m. 11. 

λαζχράτης ἐν τῷ περὶ ἐνδόξων ἀνδρῶν 
lj. 8, n. 15. 

Auzt; Ἀμφιχράτει HT. n. 22. Δεξιδημίδῃ 
IIl. n. 22. 

Aa!ayóoas If. 3, n. 1. 

λναξχυδρίδης ἐν Θησεῖ III. n. 22. 

ἀνχξαος T. 9. n. 1. 

Ἀνλξιλας Βοτρυλέωνι 111. n. 22. Κίρχῃ 
ll. n. 22. Πλουσίαις 11. n. 22. 

λναξιλαίδης ἐν τῷ δεντέρῳ περὶ φιλοσό- 
wv lll. n. 1. 

Ἀναξιμένης 1. 1, n. 14. 

Ανόρων ὁ Ἐφέσιος 1. 11, n. 6. ἐν τῷ 
Τρίποδι I. 1, n. 7. 

Ἀνταγόρας 1V. 4, n. 2. 5, n. 6. 

Ἀντίγονος IV. 4, n. 3. IX. 7, n. 14. 

Avityovo; ὁ Καρύστιος II. 18, n. 12. 
Vi. V. 4, n. 3. VIL 1, n. 10. IX. 11, 
D. 3. 12, n. 2. ἐν τοῖς βίοις IV. 3, 
h. 1. ἐν τῷ περὶ Ζήνωνος 111. n. 39. 
€ τῷ περὶ Πύρρωνος ΙΧ. 11, n. 4. 


Ἀντικλείδης ἐν δευτέρῳ περὶ Ἀλεξάνδρον 
VIII. 1, n. 11. 

Ἀντιλέων ἐν δευτέρῳ περὶ χρόνων Ill. 
n. 3. 

Ἀντίοχος ὁ Λαοδιχεὺς IX. 11,n. 13. 

Ἀντίπατρος περὶ λέξεων xal τῶν λεγομέ- 
νων VII. 1, n. 39. ἐν τῷ πρώτῳ περὶ 
ὅρων VIL. 1, n. 42. 

Ἀντίπατρος ὁ Σιδώνιος VII. 1, n. 26. 

Ἀντίπατρος ὁ Τύριος ἐν τοῖς περὶ χόσμου 
VII. 1, n. 70. ἐν ἑόδόμῳ περὶ χόσμου 
VI. 1, n. 72. ἐν ὀγδόῳ περὶ χόσμον 
VII. 1, n. 70. ἐν δεκάτῳ περὶ κόσμον 
VII. 1, n. 70. ἐν δευτέρῳ περὶ οὐσίας 
VII. 1, n. 77. ἐν τοῖς περὶ ψυχῆς VH. 
1, n. 84. 

Ἀντισθένης IX. 7, n. 6. 7. 9, n. 1. ἐν 
ταῖς διαδοχαῖς I. 1, n. 13. IT. 5, n. 18. 
8, n. 12. VI. 2, n. 11. 5, n. 3. VII. 5, 
n. 1. IX. 1, ἢ. 5. $, n. 5. 7, n. 2. 

Ἀντισθένης ὁ χύων Ἡραχλεῖ VI. 9, n. 3. 
Σάθωνι HH. n. 24. 

Ἀντιφῶν ἐν τῷ περὲ τῶν ἐν ἀρετῇ πρω- 
τευσάντων VII. 1, n. 3. 

Ἀπελλᾶς ἐν τῷ Ἀγρίππα IX. 11, n. 13. 

᾿λπολλόδωρος Il. 2, n. 1. IX. 2, n. 1. 4, 
n. 4. 8, n. 1. 7. ἐν τῇ ἠθιχῇ VII. 1, 
n. 60. 64. 66. àv δευτέρῳ περὶ νομο- 
θετῶν I, 2, n. 9. ἐν τῷ περὶ φιλοσόφων 
αἱρέσεων T. 2, n. 12. ἐν τῇ φυσιχῇ 
κατὰ τὴν ἀρχαίαν VIT. 1, n. 65. 68. 
70. ἐν τοῖς χρονιχοῖς I. 1, ἢ. 10. 4, 
n. 1. Il. 1, n. 4. 3, n. 3. 5, n. 23. 18, 
n. 12. III. n. 2. IV. 9, n. 7. V. 1, 
n. 7. 3, n. 3. VII. 7, n. 7. VIII. 2, 
"n. 1. 3. 8, n. 5. IX. 5, n. 1. 7, π.9. 
H. n. 2. X. n. 7. 9. ἐν τρίτῳ τῶν ypo- 
νιχῶν IV. 4, n. 4. 6, n. f. 

᾿λπολλόδωρος ὁ ᾿Αθηναῖος ἐν τῇ συναγωγῇ 
τῶν δογμάτων VII. 7, n. 3. 

᾿Απολλόδωρος ὁ ᾿Επιχούρειος X. n. 5. 7. 
ἐν τῷ πρώτῳ περὶ τοῦ ᾿Επικούρον βίον 
X. n.2. 

Ἀπολλόδωρος xxi Σύλλος VII. 1, n. 33. 
37. 47. 51. 

᾿ἈἈπολλόδωρος ὁ Κυζικηνὸς ΙΧ. 7, n. 6. 

᾿Απολλόδωρος ὁ λογιστιχὸς ]. 1, n. 3. 
VIII. 1, n. 11. 

Ἀπολλοφάνης V]I. 1,n. 54. ἐν τῇ φυσιχῇ 
ὙΠ. 1, n. 70. 

Ἀπολλωνίδης ὁ Νιχαεὺς ἐν τῷ πρώτῳ 
τῶν εἰς τοὺς Σίλλους ὑπομνημάτων ΙΧ. 
12, n. 1. 


Ἀπολλώνιος ΥΙ. 1, n. 25. 

Ἀπολλώνιος ὁ Τύριος VII. 1, n. 2. 8. 19. 
ἐν τῷ πρώτῳ περὶ Ζήνωνος VIL 1, 
ῃ. 3. 

Ἀρισταγόρας Pr. n. 7. 

Ἀρισταγόρας ὁ Μιλήσιος T. 3, n. 5. 

Ἀρίστιππος VIII. 2, n. 6. περὶ τῆς ἦδο- 
νῆς X. ἢ. 3. dv πρώτῳ περὶ παλαιᾶς 
τρυφῆς I. 7, n. 2. V. 1, n. 5. ἐν τετάρτῳ 
περὶ παλαιᾶς τρυφῆς 11. 5, n. 7. 6, 
n. 4. lil. n. 23. IV. 3, n. 6. V. 2, 
n. 7. 

ἀρίστιππος ὁ Κυρηναῖος ἐν tip περὶ qu- 
σιολόγων VII. 1, n. 19. 

Ἀριστόξενος I. 1, n. 14. II. 5, n. 3. 
JJI. n. 10. 25. VII. 1, n. 1.5. 8. 4, 
n. f. 6. ἐν τοῖς ἱστοριχοῖς ὑπομνήμασ: 
ΙΧ. 7, n. 8. ἐν δεχάτῃ παιδευτιχῶν νό- 
μων ΥἼΠΙ, 1, n. 15. ἐν τῷ Πλάτωνος 
βίῳ V. 1, n. 14. ἐν τῷ περὶ Πυϑαγό- 
ρὸν xol τῶν γνωρίμων αὐτοῦ I. 11, 
n. 5. ἐν τοῖς σποράδην I. 9, n. 2. 

Ἀριστόξενος ὁ μονσιχὸς V. 6, n. 7. VIII. 
1, n. 13. 

Ἀριστόξενος ὁ Σπινθάρον 1]. 5, n. 5. 

Ἀριστοτέλης I. 1, n. 3. 7, n. 5. I. 5, 
n. 7. 10. 24. HI. n. 25. V. 3, n. 6. 
VILI. 1, n. 18. 19. 2, n. 1. 9. 11. IX. 
5, n. 4. 8, n. 5. 11, n. 9.X. n. 17. év 
Δηλίων πολιτείᾳ VIII. 1, n. 12. ἐν 
ἐπιτομῇ τῶν ῥητοριχῶν 11. 8, n. 19. 
ἐν τῷ ἑδδόμῳ τῶν ἠθιχῶν V. 1,n. 1t. 
ἐν τῷ περὶ τῶν χνάμων VIH. 1,. 19. 
ἐν τῷ μαγιχῷ Pr. n. 1. 8. ἐν τῷ περὶ 
παιδείας ΙΧ. 8, ἢ. 4. ἐν τρίτῳ περὶ 
ποιητιχῆς II. 5, n. 25. ἐν τῷ περὶ τῶν 
ποιητῶν VII. 2, n. 3. ἐν πρώτῳ περὶ 
ποιητῶν [1]. n. 32. ἐν τῷ σοφιστῇ 
VIII. 2, n. 3. ἐν πρώτῳ περὶ φιλοδο- 
φίας Pr. n. 6. 

Ἀριστοφάνης IT. 5, n. 5. 11. IV. 3, n. 4. 
Ἥρωσι 111. 1, n. 19. Νεφέλαις IH. 
5, D. 2. 

Ἀριστοφάνης ὁ γραμματιχὸς ITI. n. 37. 
X. n. 8. 


᾿Αριστοφῶν Πυθαγοριστῇ VIII. 1, n. 20. 

"Agtorov VI. 6, n. 9, ἐν τῷ περὶ 'Hoa- 
χλείτου IX. 1, n. 4. 

Ἀρίστων ὁ Κεῖος V. 3, n. 7. 

Ἀρίστων ὁ Χῖος IV. 6, n. 16. VI. 9, 
D. 3. 

Ἀρκεσίλαος ἐν ἱστορίᾳ V. 2, n. 12. 

᾿Αρτεμίδωρος ὁ διαλεχτικὸς ἐν τῷ πρὸς 


316 


Χρύσιππον ΙΧ. 8, n. 4. 

Ἀρχέδημος VII. 1, n. 33. 48. 51. 53. 
ἐν τινὶ περὶ στοιχείων VII. 1, n. 68. 
ἐν τῇ περὶ φωνῆς VII. 1, n. 38. 

Ἀρχέτιμος ὁ Συρακόσιος I. 1 , ἢ. 14. 

Ἀρχώλογος IX. 11, n. 8. 

Ἄσχανιος ὁ Αὐδηρίτης IX. 11, n. 3. 

Αὐτόδωρος [immo Ἀντίδωρος ] ὁ 'Er:- 
χούρειος V. 6,'n. 7. 

Ἀχαϊχὸς ἐν 70txotc VI. 8, n. 1. 

Ἀχαιὸς ἐν τῇ σατυριχῇ Ὀμφάλῃ II. 18, 
n. 10. 


B. 


Βίων ἐν ταῖς διχτριθαῖς IT. 8, n. 4. 

Boro; ἐν ἐνδεχάτῳ περὶ εἱμαρμένης VIT. 
1, n. 74. ἐν τῇ περὶ φύσεως VII. 1, 
n. 72. 


Γ. 


Γλαῦκος ὙΠ]. 2, n. 
Γλαῦχος ὁ Ῥηγῖνος IX. 7, n. 6. 


A 


Δαίδαλος 6 Πλατωνιχὸς I. 1,n. 7. 

Δάμων ὁ Κυρηναῖος L. 1, n. (4. 

Δείναρχος ἐν τῷ πρὸς Ξενοφῶντα ἀπο- 
στασίον II. 6, n. 8. 

Δείνων ἐν τῇ πέμπτῃ τῶν ἱστοριῶν Pr. 
n. 6. ἐν Περσιχοῖς IX. 8, n. t. 

Δημήτριος IX. 7. n. 7. 

Δημήτριος ὁ Βυζάντιος IL. 5, n. 5. 6. 

Δημήτριος ὁ Μάγνης LL. 6, n. 8. 11.13. 
V[. 4, n. 1. ÍX. 7, n. 3. X. n. 7. ἐν 
τοῖς ὁμωνύμοις I. 1, n. 11. 4, n. 8. 
10, n. 10. V. 1, n. 5. 5, n. 2.6, n. 5. 
V]. 2, n. 11. 5, n. 5. VILE. 1, n. 27. 5, 
n. 2. 7, n. 8. 9. VIII. 6, n. 3. 7, n. 4. 
IX. 1, n. 10. 5, n. 5. 7, n. 2. 

Δυμήτριος ὁ Φαληρεὺς Il. 5, n. 23. ἐν 
τῇ τῶν ἀρχόντων ἀναγραφῇ T. 1, n. 1. 
I[. 3, n. .. ἐν τῷ περὶ γήρως H. 3, 
n. 9. IX. 2, n. 4. ἐν τῇ Σωχράτους 
ἀπολογίᾳ IX. 1, n. 10. 9, n. 1. 

Δυμήτριος ὁ Τροιζήνιος ἐν τῷ xarà go- 
φιστῶν βιθλίῳ ΨΠΠ. 2, n. 11. 

Δυμόξιχος ὁ Δέριος 1. 5, n. 3. 

Δυημόχριτος ὁ ᾿Αὐδηρίτης Ll. 1, n. 2. IX. 
11, n. 8. 13. περὶ ἀτόμων X. n. 3. ἐν 
τῷ μικρῷ διακόσμῳ IX. 7, n. 9. 

Aioupoc ἐν συμποσιαχοῖς V. 5, n. 6. 

Διευχίδας ἐν πέμπτῳ Μεγαριχῶν 1.2, 
n. 9. 

Διχαίαρχος T. 1, n. 15. IIT. n. 25. 3t. 
VII. 1,n. 21. ἐν πρώτῳ περὶ βίων 
lil. u. 5. 

Διογένης VIT. 1, n. δὲ. 53. 

Διογένης ὁ Ba6o)ovioz VM. 1, n. 33. 
38. 39. ἐν τῇ διαλεχτιχῇ τέχνη VIL. 1, 
n. 48. ἐν τῇ περὶ φωνῆς c£jv., VIL. 1, 
n. 35. 39. 

Διογένης ὁ '᾿Ἐπιχούφειος ἐν τῇ πρώτῃ τῶν 
ἐπιλέχτων X. n. 25. [3. 97. edit. Mei- 
boui.]. ἐν τῇ πέμπτῃ X. n. 26. ἐν τῇ 


INDEX SCRIPTORUM ET OPERUM. 


εἰχοστῇ X. n. 30. ἐν τῷ δωδεχάτῳ X. 
n. 26. ἐν τῇ ἑπτακαιδεχάτη X. n. 28. 
£v τῇ ἐπιτομῇ τῶν "Entxoüpou ἠθικῶν 
δογμάτων X. n. 26. 

Διογένης ὁ xovixóz VIE. 1. n. 66. ἐν τῷ 
Mocz3).c V1. 2, n. t. 

Διόδοτος IX. 1, n. 7. 

Διόδωρος ἐν ἀπομνημονευμάτων πρώτῳ 
IY. 1, n. 6. 

Διόδωρος ὁ ᾿Εφέσιος ΥΠ11. 2, n. 11. 

Διοχλῆς VI. 1, n. 5. 7. 2, n. f. 6. 5, 
n. 4. 7. 8, n. 1. 9, n. 3. VII. 4, n. 3. 
7, B. 1. 3. IX. 11, n. 1. 5. X. D. 7. ἐν 
τοῖς βίοις τῶν φιλοσόφων M. 6, n. 10. 
8, n. 4. 

Διοχλὴς ὁ Μάγνης ἐν τῇ ἐπιδρομῇ τῶν 
φιλοσόξζων VII. t, n. 36. 2, n. 6. ἐν 
τῇ τρίτῃ τῆς ἐπιδρομῆς X. n. 6. 

Διονύσιος VI. 1, n. 25. 

Διονύσιος ὃ Δλιχχρνασπσεὺς X. n. 3. 

Διονύσιος ὁ Καρχηδόνιος 1. 10, n. f. 

Διονύσιος ἐν Κριτικοῖς I. 1, n. 9. 

Διονύσιος ὁ Mezabzusvoz V. 6, n.7. 

Διονύσιος ὁ Σπίνδαρος V. 6, n. 7. 

Διονύσιος ὁ Στω:χὸς VI. 2, u. 6. 

Διονυσόδωρος IM. 5, n. 22. 

Διοσχουρίδης ἐν τοῖς ἀπομνημονεύμασιν 
I. 2, n. 16. 

Διότιμος ὁ Στωιχὸς X. n. 3. 

Δοῦρις I. 1, n. 1. 4, n. 1. 5, n. 1. 6, 
D. 1. II. 5, n. 4. ἐν τῷ περὶ ζωγραφίας 
I. 1, n. 11. ἐν τῷ δεντέρῳ τῶν ἱερῶν 
I. 11, n. 7. 


E. 


"Exatoio, Pr. n. 6. 7. ἐν τῇ πρώτῃ περὶ 
τῆς Αἰγυπτίων φιλοσοφίας Pr. n. 7. 
Ἑκάτων VII. 1, n. 3. 54. 7, n. 3. ἐν τῷ 
δευτέρῳ περὶ ἀγαθῶν VII. 1, n. 65. 
τῷ τρίτῳ VII. 1, 59. τῷ ἐννεακαιδε- 
χάτῳ VII. 1, n. 60. ἐν τῷ πρώτῳ περὶ 
ἀρετῶν VII. 1, n. 54. ἐν τῷ τρίτῳ VH. 
1, D. 65. ἐν τῷ δευτέρῳ περὶ παθῶν 
VII. 1, n. 63. ἐν τῷ τρισχαιδεχάτῳ 
περὶ παραδόξων VII. 1, n. 64. ἐν τῷ 
περὶ τελῶν VII. 1, n. 53. ἐν ἑδδόμῳ 
περὶ τέλους ὙΠ. 1, n. 60. ἐν ταῖς 
χρείαις Vl. 1, n. 4. VII. 5, n. 4. ἐν 
τῷ πρώτῳ VÍ. 2. n. 6. 6, n. 2. ἕν 

τῷ δευτέρῳ VII. 1, n. 22. 

"ἔλευσις ἐν τῷ περὶ Ἀχιλλέως I. 1, n. 7. 

᾿ἘἘμπεδοχλῆς IX. 11, n. 8. ἐν τοῖς χαθαρ- 
μοῖς VIII. 2, n. 1. 12. 

Ἐπίχουρος IX. 8, n. 4. 11, n. 13. ἐν τῷ 
περὶ αἱρέσεων X. n. 28. ἐν τῶ πεοὶ αἷ- 
ρέσεων xal φυγῆς X.. n. 28. ἐν τῇ πρώτῃ 
περὶ βίων X. n. 26. 28. ἐν τῇ δευτέρα 
X. ni. 26. ἐν ταῖς διαπορίαις X. n. 26. 
ἐν ἐπιστολαῖς VII. 1, n. 7. 8. X. n. 4. 
6. 7. πρὸς Εὐρύδικον X. n. 8. πρὸς 
Θεμίσταν X. n. 3. πρὸς Ἰδομενέα X. 
n. 10. πρὸς Λεόντιον X. n. 8. ποὺς 
τοὺς ἐν Μιτυλήνη φιλοσόφους X. n. 3. 
28. πρὸς {|νθοχλεὰ X. n. 3. ἐν ἐπιτοἢ 
ποὺς Ἡρόδοτον X. n. 20. μεγάλη X. 
D. 24. [AZ 52. X. n. 29. 27. ἐν τῷ χα- 


νόνι X. n. 20. £v ταῖς χυρίσις iix; 
X. n. 20. ἐν τῷ πρώτῳ Metros 
X. n. 11, £v τῷ περὶ τῆς fru; 
X. n. 7. ἐν τῇ δωδεχάτι, τῶν στοιχεῦ- 
σεων X. n. 24. ἐν τῷ συμκποσί» X. 
D. 26. ἐν τῷ περὶ τέλους X. n. 3.55. 
ἐν τῷ τρίτῳ Τιμοχράτει X. n. 11. ἐν 
τοῖς περὶ φύσεως X. ἢ. 23. 20. ἐν cz 
ἑπτὰ καὶ τριάχοντα βίδλοις ταῖ: τι. 
φύσεως X. n. 24. ἐν τῇ zw X 
n. 24. ἐν τῇ δευτέρᾳ X. n. 21.6 -- 
ἐνδεχάτῃ X. n. 25. ἐν τῇ Guo 
X. n. 24. 25. ἐν τῇ tetrazaxziiz 
X. n. 24. ἐν τῇ xtvtexniaxrT Y 
n. 24. 


Ἐπίχτυτος X. n. 3. 

᾿Επίχαρμος κωμῳδοποιὸς II. n. 1. 
Ἐραπσίστρατος Vii. 7, n. 10. 
"Ecxzoantiw; I. it,n.6. Vl. 3,n. 


VIII. 1, n. 25. ἐν ὀγδόῃ πεὶ τ 
ἀρχαίας χωμωδίας Vll. 1, n. 7. 
τοῖς πρὸς B&zevx VII. 8, n 12 
τοῖς ᾿ολυμπιονίχαις VII 3, n. 1. 
τῷ περὶ πλούτον χαὶ πενίας IX. 1i, 
ἢ. 6. 


"Epuapyog ἐν ἐπιστολαῖς X. n. 9. 
Ἕρμιππος 1. 3, n. 5. 8, ἢ. 3. 9,0 1. 


11, n... 4. 11. 5, n. 18. 10, n. 5.t*, 
n. 9. ΠῚ. n. 2. IV. 6, n. 20. V.?, 
D. 12. 5, n. 8. 6, n. 6. Vl. 1,n. *. 5, 
n. 2. VII. 7, n. 7. VH. 1,2 1.7. 
2, D. 1. 2. 11.7, n. 4. IX. 1, 5.3.5, 
n. 5. 7, D. 1t. X. n. 3. 9. ἐν τῷ zz: 
᾿Αριστοτέλους V. 1, n. 1. ἐν τος o 
l. 1, n. 7. 11. 2, πη. 9. V. 1,0. & 
ἐν τῷ περὶ Θεοφράστου Il. 6, a. 1". 
ἐν τῷ πρώτῳ περὶ μάγων Pr. n. 6. 
ἐν δευτέρῳ περὶ [{υθϑαγόσου VIII. 1, 
D. 8. ἐν τῷ περὶ τῶν σοφῶν L. 1, n. hs. 
ἐν τετάρτῃ περὲ τῶν ἑπτὰ σοτῶν VII. 
δ, n. 3. 


Ἑρμόδωρος Pr. n. 6. 11. 10, n. t. fl. 


n. 8. 


Ἑρμόδωρος ὃ Πλατωνιχὸς ἐν τῷ mu 


μαθημάτων Pr. n. 2. 


Εὐάνϑης ὁ Μιλήσιος I. 1, b. 7. 
Εὐδουλίδης M. 5, n. 21. ἐν τῷ riz Xv 


γένους VI. 2, n. t. 


Εὐόουλος ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ Διογένης 


πρᾶσις ΥἹ. 2, ἢ. 5. 


Εύδημος VII. 1, n. 33. ἐν τῇ περὶ τῶν 


ἀστρολογουμένων ἱστορία [. 1, v. ? 


Εὔδημος ὁ ἹῬόξιος Pr. n. 6. 
Εὐδοξος ἐν γῆς περιόδῳ Pr. π. 1. 5 


n. 7. VIII. 8, n. 5. ἐν τῇ zz US 
περιόδου IX. 11, n. 9. 


Εὐδρομος VII. f, n. 33. ἐν à ἢ 


στοιχειώσει VII. t, n. 3J. 


Εὐθύφρων ὁ Ἡρακλείδου τοῦ Bevor: 


Ι. 9, n. f. 


Εὔμηλος ἐν τῇ πέμπτη, τῶν ἱστοριῶν. 


Ι,η.7. 


Εὔπολις ἐν Ἀστρατεύτοις Ill. n. 9. c 


κόλαξι 1X. 8, n. 1. 


Εὐριπίδης I. 2, n. 8. VII. f. 8. ia. 


IX. 11, n. 8. ἐν Ἄνξροιεῦη ᾿δοῦν 
D. 3. Δὔγῃη ll. 5, n. 16. Boos 








INDEX SCRIPTORUM ET OPERUM. 


JV. 5, n. 6. Ἰξίον: IX. 8, n. 7. Αι- 
χυμίῳ ΠῚ. n. 38. ΠΠαλαμήδει HM. 5, 
n. 23. Φαέθοντι 1}. 3, n. 5. 

εὔταντος ἐν ἱστορίαις II. 17, n. 16. 

Εὐτορίων HII. n. 25. 

Ἔφορος I. 1, n. 14. 7, n. 2. 5. ἐν τῇ 
πέμπτῃ xai εἰχοστῇ lI. 6, n. 10. 


Z. 


Liv τῷ περὶ διττῶν λόγων 1X. 11, 
h. 13. 

Ζτνόξοτος ὁ Στωιχὸς VIT. 1, n. 26. 

Ζήνων ὁ Ἐλεάτης IX. 11, n. 8. 

Lt» ὁ Κιτιεὺς VIT. 1, n. 51. 63. 65. 
VIIL 1, D. 25. X. n. 17. ἐν τῷ περὶ 
ἀνήρωπον φύσεως Vil. 1, n. 51. ἐν 
τῷ περὶ λόγον VIE. 1, n. 33. ἐν τῷ 
zii τοῦ ὅλον VII. 1, n. 68. 70. ἐν τῷ 
περὶ οὐσίας VII. 1, n. 68. ἐν τῷ περὶ 
παθῶν ΥΠ||Φἔ0),7. n. 63. ἐν πολιτείᾳ ΥἹΙ. 
Ι, n. 61. 66. 

Ζίνων ὁ Ταρσεὺς VII. 1, n. 5t. 

Loo; ὁ Περογαῖος VI. 2, n. 6. 


H. 


"Hoods; I. 1, n. 3. 7, n. 6. II. 5, 
n. 23. 12, n. 1. 9. 18, n. 14. 17. 18. 
lll. n. 21. ἐν τῇ περὶ ἄπνου Pr. n. 8. 
YIII. 2, n. 11. ἐν τῇ περὶ ἀρχῆς T. 7, 
n. 1. ἐν τῇ ἐπιτομῇ τῶν Σατύρου βίων 
Vill. 1, n. 21. IX. 5, n. ὅ. ἐν τῇ 
ἐπιτομῇ τῶν τοῦ Σωτίωνος V. 5, n. 8. 
VII, 2, n. t. X. n. 1. ἐν τοῖς περὶ 
vopuy IX. 8, ἢ. 1. £v τῷ περὶ νόσων 
Vll.2,0n.1.6.  - 

Ἡραχλείδης ὁ Ἰ]οντιχὸς VII. 1, n. 4. 

'Hordzións ὁ τοῦ Σεραπίωνος ἐν τῇ Σω- 
τίωνος ἐπιτομῷ Vll. 1, n. 5. 23. 2, 
n. 3. 

Ἡρχχλείδης ὁ Ταρσεὺς VII. 1, n. 64. 

Ἡράχλειτος 1. 1, n. 2. 4, n. 3. 5, n. 6. 
Ill. n. 8. VIII. 2, n. 6. IX. 11, n. 8. 

Toxozso; ὁ φυσιχὸς VIL. 1, n. 5. 

"Ho5:o; Pr. n. 6. I. 1, n. 1. 2. VIII. 
1, n. 1. IX. 7. n. 2. àv τῇ πρώτῃ l. 3, 
n. 1. 7, n. f. 

Ἡρόζοτος ἐν τῷ περὶ "Emtxoopou ign- 
ὕξιας X. n. 3. 

'licizo; VI. 1, n. 21. X. n. 2. 


e. 


βθεχίτητος ὁ ποιητὴς IV. 5, n. 6. VIII. 
f, n. 25. 

Ὀευλόσιος ἐν τοῖς σχεπτιχοῖς χεφαλαίοις 
IX. 1t, n. 8. 

Θεύζοτος ἐν τῷ τετάρτῳ τῶν πρὸς "Eni - 
χουρον X. n. 3. 

θεοδωρος ἐν τῷ περὶ αἱρέσεων II. 8, n. 2. 

Θεύχριτος ὁ Χῖος V. 1, n. 8. 

θεόπομπος ἐν ᾿Ηδυχάρει TIT. n. 22, 

θεοπομπος I. 10, n. 1. 11, n. 2. IH. 
n. 29. VI. 1, n. 8. ἐν τοῖς θαυμασίοις 
1. 10, n. 11. 11, n. 3. ἐν τῇ ὀγδόῃ 
τῶν Φιλιππιχῶν Pr. n. 6. 


Θεοφάνης ἐν τῷ περὶ γραφιχῆς Dl. 8, 
n. 19. 

Θεόφραστος ὙΠ. 1, n. 25. 2, n. 2. IX. 
1, n. 5. ἐν τῇ ἐπιτομῇ IX. 3, n. f. 
ἐν τῷ Μεγαριχῷῳ Vl. 2, n. 3. ἐν τῇ 
πρὸς Φανίαν ἐπιστολῇ V. 2, n. 5. ἐν 
κοῖς φυσιχοῖς IX. 3, n. 2. 

Θρασύλος 111. n. 1. 35. 36. IX. 7, n. 5. 
6. 13. ἐν τοῖς πρὸ τῆς ἀναγνώσεως 
τῶν Δημοχρίτον βιδλίων IX. 7, n. 9. 


Κ. 


Ἰδομενεὺς Tl. 5, n. 5. 7, n. 2. ΠΙ. n. 24. 
ἐν τοῖς περὶ τῶν Σωχρατιχῶν Il. 5, 
n. 5. 

Ἱερώνυμος T. 1, n. 6. VIII. 1, n. 19. 
2, n. 3. IX. t, n. 11. ἐν τῷ περὶ 
ἐπογῆς I. 9, n. 1. ἐν τῷ δευτέρῳ τῶν 
σποράδην ὑπομνημάτων ἴ. 1, n. 4. 
II. 3, n. 9. . 

Ἱερώνυμος ὁ ῬΡόδιος IH. 5, n. 10. 

Ἰοῦστος Τιδεριεὺς ἐν τῷ στέμματι 11. 
5, n. 20. 

Ἵππαρχος IX. 7, n. 1f. 

Ἱππίας I. 1, n. 3. 

ἹἹππόδοτος V. 6, n. 6. VI. 5, n. 1. 9, 
n. 2. VII. f, n. 20. 31. VIL 1, n. 22. 
4, n. 1. 11. IX. t, n. 4. 7, n. 7. 12, 
n. 7. ἐν τῷ περὶ αἱρέσεων Pr. n. 13. 
11. 8, n. 8. ἐν τῇ τῶν φιλοσόφων 
ἀναγραφῇ I. 1, ἢ. 14. 

᾿ἹἹπποχράτης ΙΧ. 11, n. 8. 

᾿Ιππῶναξ I. 5, n. 3. 6. 9, n. 2. IV. 7, 
n. 11. 

Ἰσίδωρος ὁ Περγαμηνὸς VII. 1, n. 29. 

Ἴστρος I. 6, n. 15. 

Ἴων 6 Χῖος I. 11, n. 7. 11. 5, n. 7. ἐν 
τοῖς τριαγμοῖς VIII. 1, n. 5. 


I. 


Katveug IV. 1, n. 6. 

Καλλίας ἐν Πεξήταις IT. 5, n. 2. 

Καλλίμαχος IX. 3, n. 3. ἐν τοῖς ἐπιγράμ- 
pot 1. 4, n. 8. IX. f, n. 13. ἐν τοῖς 
ἰζμόοις 1. 1, n. 1. 3. 7. ἐν τοῖς πί- 
vat VIIL. 8, n. 2. 

Καρνεάδης X. n. 17. 

Κάσσιος ὁ σχεπτιχὸς VII. 1, n. 28. 29. 

Κερχιδᾶς ὁ Μεγαλοπολίτης ἢ Κρὴς ἐν 
τοῖς μελιάμόοις VI. 2, n. 11. 

Κλεάνθης VIL. 1, n. 51. 53. 55. 65. 70. 
ἐν τῷ περὶ τῶν ἀτόμων VIT. 1, n. 68. 
ἐν τῷ περὶ ἡδονῆς VII. 1, n. 53. ἐν 
τῷ περὶ χαλχοῦ VII. 1, n. 15. 

Κλέαρχος l. 1, n. 7. ἐν τῷ Πλάτωνος 
ἐγχωμίῳ III. ἢ. t. 

Κλέαρχος ὁ Σολεὺς ἐν τῷ περὶ παιδείας 
Pr. n. 6. 

Κλέαρχος ὁ φιλόσοφος I. 4, n. 9. 

Κλείταρχος ἐν τῇ ξωδεχάτῃ Pr. n. 5. 

Κλειτόμαχος ἐν τῷ πρώτῳ περὶ τῶν αἷ- 
ρέσεων lI. 8, n. 8. 

Κλεομένης ἐν τῷ παιδαγωγιχῷ VI. 2, 
n. 9. 

Κλύτος I. 1, n. 3. 


317 


Κράτης ὁ Ἀθηναῖος II. 18, n. 3. 

Κρατῖνος [ὁ πρεσδύτερος ] ᾿Αρχιλόχοις 
Pr. n. 9. Κλεοθουλίναις 1]. 6, n. f. 
Χείρωσι 1. 2, n. 15. 

Κρατῖνος [ὁ νεώτερος  Πυθαγοριζούσῃ 
VIT. 1, n. 20. Ταραντίνοις VIII. i, 
D. 20. Ψευνδνθολιμαίῳ III. n. 25. 

Κρίνις VII. 1, n. 43. 48. ἐν τῇ διαλεχ- 
τιχῇ τέχνῃ VII. 1, n. 48. 49. tl 

Κρότων ἐν τῷ Καταχολυμθητῇ IX. 1, 
n. 7. 

Κωμιχῶν τις II. 10, n. 4. 1V. 3, B. 7. 


A. 


Λέανδρος ὁ Μιλήσιος I. 1, n. 7. 14. 

Aóbov ὁ Ἀργεῖος ἐν τῷ περὶ ποιητῶν T. 
1, n. 8. 10, n. 6. 

Αυχόφρων ἐν σατύροις οὖς Μενέδημον 
ἐπέγραψε IH. 17 , n. 15. 

Αύχων V. 1, n. t0. 

Λυσανίας ὁ Αἰσχρίωνος VI. 2, n. 3. 

Λυσίας ἐν τῇ ἀπολογίᾳ τοῦ Σωχράτους 
11. 5, n. 20. ἐν τῷ χατὰ Νιχίου I. 2, 
ἢ. 7. 

Αύσις ὁ Ταραντῖνος ἐν ἐπιστολῇ πρὸς 
Ἵππαρχον VIII. 1, n. 22. 


M. 


Μάγων (ol τὰ περὶ ) γράψαντες Pr. n. 6. 

Μάνεθως ἐν τῇ τῶν φυσιχῶν ἐπιτομῇ Pr. 
n. 7. 

Μελάνθιος ὅ ζωγράφος ἐν τοῖς περὶ ζωγρα- 
quoc IV. 3. n. 4. 

Μελέαγρος ἐν τῷ δευτέρῳ περὶ δοξῶν 11. 
8, n. 8. 

Μένανδρος ὁ χωμιχὸς Διδύμοις VI. 5, 
n. 2. ἹπποχόμῳγΥΙ. 3, n. 2. 

Μένιππος ἐν τῇ Διογένους πράσει V]. 2, 
n. 4. 

Μηνόδοτος II. 8, n. 19. IX. 12, n. 7. 
Μητρόδωρος ἐν τῷ περὶ εὐγενείας X. 
n. 1. ἐν τῷ Τιμοχράτει X. n. 28. 
Μητροχλῆς ἐν ταῖς χρείαις VI. 2, n. 6. 

Μίμνερμος I. 2, n. 13. 

Μινύης l. 1, n. 6. 

Ννησίλοχος II. 5, n. 2. 

Μινῃσίμαχος ᾿Αλχμαίων VIII. 1, n. 20. 

Μυρωνιανὸς ὁ Ἀμαστριανὸς ἐν τοῖς lo- 
τοριχοῖς χεφαλαίοις X. "n. 2. ἐν τῷ 
πρώτῳ τῶν ἱστοριχῶν ὁμοίων χεφα- 
λαίων IV. 2. n. 10. V. 2, n. 3. ἐν 
*Opotot; I. 10, n. 12. HL. n. 29. 1V. 
2, n. 5. 


N. 


Νεάνθης III. n. 2. 5. VI. 1, n. 7. VIT. 
2, n. 2. 3. 

Νεάνθης Κυζιχηνὸς I. 7, n. 6. III. n. 20, 
V111«2, n. 11. I[X. 1, n. 3. 

NtxoAaoG X. n. 3. 

Νιχόμαχος VIII. 8, n. 2. 

Νουμήνιος ΙΧ. 11, n. 6. 


318 
i 


Ξάνθος ὁ Λυδὸς Pr. n. 2. 

Ξάνθος ἐν τοῖς περὶ ᾿Ἐμπεδοχλέους VII. 
2, ἢ. 9. 

Ξενοφάνης ]. 1, n. 2. IX. 11, n. 8. ἐν 
ἐλεγείᾳ VIII. 1, n. 20. 

Ξενοφάνης 6 Κολοφώνιος I. 10, n. 4. 


iZevogov II. 5, n. 12 et 24. τῶν ἠθικῶν 


^ 


ἀπομνημονευμάτων {Π|{ n. 24. ἐν 
τρίτῳ τῶν ἀπομνημονευμάτων III. 
n. 24. ἐν Κύρου παιδείᾳ 111. n. 24. 
ἐν Συμποσίῳ [Π. 5, n. 14. 15. III. 
JH. 24. ἐν Σωχράτους ἀπολογίᾳ IIl. 
n. 24. 


0 


᾿Ολυμπιόδωρος ὁ ᾿Αθηναίων προστάτης 
VI. 2, n. 3 

Ὅμηρος I. 6, n. 2. IIl. n. 8. VIII. 2, 
n. 11. IX. t1, n. 6. 8. 

᾿Ονήτωρ II. 12, n. 3. ἐν τῷ ἐπιγραφο- 
μένῳ Ἐξ χρηματιεῖται ὁ σοφὸς lI. 
n. 


II. 


Παμφίλη I. 1, n. 3. 3, n. 1. ἐν ono. 
μνήμασι 1. 6, n. 3. ἐν δευτέρῳ τῶν 
ὑπομνημάτων L. 4, n. 3. ἐν τῷ πέμπτω 
I. 7, η.6. ἐν τῷ ἑδδόμῳ II. 5, n. 9. ἐν 
τῷ πέμπτῳ xal εἰχοστῷ IIl. n. 17. 
ἐν τῷ τριαχοστῷ δευτέρῳ V. 2, n. 4. 

Παναίτιος II. 7, n. 8. 8, n. 6. Ilf. n. 25. 
VM. 1, n. 54. 65. 70. 2, n. 7. ἐν τῷ 
περὶ τῶν αἱρέσεων TM. 8, n. 8. 

Παναίτιος ὁ Στωιχὸς ἐν τῷ περὶ εὐθυμίας 
ΙΧ. 2, ἢ. 4. 

Παρμενίδης VIII. 1, n. 14. 

ἸΙασιφῶν ὁ Ἑρετριχὸς II. 7, n. 3. 

ΠΠισίστρατος ὁ 'Egéctoc 1]. 7, n. 3 

Ylegoaioc HI. 7, n. 3. VII. 1, n. δά. ἐν 

ι ταῖς ἠθιχαῖς σχολαῖς VII. 1, n. 25. 
ἐν ὑπομνήμασι συμποτικοῖς VII. 1, 
n. 2. 

ot περὶ Πινάχων γράψαντες VII. 7, n. 12. 

Jlà&cov I. 1, n. 1. 7, n. 6. IJ. 5, n. 12. 
VII. 1, n. 66. IX. 7, n. 8. 11, ἢ. 8. 
ἐν ᾿Αντερασταῖς llf. n. 5. IX. 7, 
n. 5. ἐν Εὐθυδήμῳ II. δ, n. 12. IX. 
8, n. 4. ἐν ἠθικοῖς ἀπομνημονεύμασι 
111. n. 24. ἐν Θεαιτήτῳ 1. δ, n. 1 
JX. 8, n. 3. ἐν Αύσιδι III. n. 24. ἐν 
Μένωνι H. 5, n. 18. ἐν Νόμοις HI. 
n. 24. ἐν Παρμενίδῃ IX. 5, n. 3. ἐν 
ἸΠολιτείᾳ Il. n. 4. VIII. 4, n. 7. ἐν 
ἸΠρωταγόρᾳ 1. 1, n. 14. 4, n. 4. 9, 
n. 2. IX. 8, n. 1. ἐν τῷ Σοφιστῇ IX. 
5, n. 8. ἐν Συμποσίῳ 1]. 5, n. 11. III. 
D. 24. ἐν τῇ Σωχράτους ἀπολογίᾳ II. 
5, n. 18. 24. III. n. 24. ἐν Φαίδρῳ 
JII. n. 19. ἐν Φαίδωνι II. 5, n. 21. 
ἐν τῷ περὶ ψυχῆς 1]. 8, n. 2. ILE. n. 24. 

Πλούταρχος IX. 10, n. 3. ἐν τῷ Avoav- 
650v βίῳ xal Σύλλα IV. 1, n. 9 

Πολέμων Il. 8, n. 19. III. n. 31. IV. 
7, n. 11. V. 5, n. 11. 


Πολύχριτος ὁ Μενδαῖος ἐν τῷ πρώτῳ 
τῶν περὶ Διονύσιον If. 7, n. 6. 

Πολύευχτος ὁ ῥήτωρ VI. 2, n. 3. 

Ποσείδιππος Vll. 1, n. 24. ἐν Μεταφε- 
ρομένοις VII. 1, n. 24. 

Ποσειδώνιος VII. 1, n. 33. 45. 53. 60. 
65. 70. IX. 11, n. 6. ἐν δευτέρῳ περὶ 
εἱμαρμένης VII. t, n. 74. ἐν τῷ πρώτῳ 
τοῦ ἠθιχοῦ λόγον Vi. 1, n. 54. ἐν 
τῷ περὶ θεῶν VII. 1, n. 70. ἐν πρώτῳ 
VII. 1, n. 72. ἐν τρισκαιδεκάτῳ VII. 
1, D. 70. ἐν τῷ πρώτῳ περὶ xoÜnxóv- 
των V1I. 1, n. 64. 66. ἐν πρώτῳ περὶ 
κόσμου VI. 1, n. 70. ἐν τῷ περὶ 
χριτηρίου VII. 1, n. 37. ἐν τῇ περὶ 
λέξεως εἰσαγωγῷ VII. 1, n. 41. ἐν 
τῷ πέμπτῳ περὶ μαντικῆς VILE. 1 
Dn. 75. ἐν τῇ μετεωρολογικῇ rote. 
ctt VIL. 1, n. 70. 81. ἐν τρίτῳ περὶ 
μετεώρων VII. 1, n. 68. ἐν τῷ ἑδδόμῳ 
VIl..1, n. 71. £v τοῖς προτρεπτιχοῖς 
VII. 1, n. 54. 66. ἐν τῷ περὶ τελῶν 
VII. 1, n. 53. ἐν πρώτῳ τοῦ φυσικοῦ 
λόγου VII. 1, n. 70. ἐν δευτέρῳ , VII. 
1, n. 68. 70. ἐν τῷ ἔχτῳ VII. t, 
n. 71. ἐν τῷ ὀγδόῳ VIL 1, n. 81. ἐν 
τῷ δυωδεκάτῳ VII. 1, n. 75. ἐν πεν- 
τεχαιδεχάτῳ VIL. 1, n. 70. 

Πραξιφάνης 1. n. 9 

Πρωταγόρας ἐν Ἀντιλογιχοῖς 11]. n. 25 


Σ. 


La6ivo; ἐν τετάρτῳ μελετητικῆς ὕλης 
HL. n. 31. 

Σάτυρος I. 5, n. 1. 11. 5, n. 10. Ilf. 
D. 11. VIII. 2, n. 4. 6. ἐν τοῖς βίοις 
M. 3, n. 9. VIII. 2, n. 1. 3. ἐν τῷ 
τετάρτῳ Vl. 2, n. 12. 

Σέλευκος ὁ γραμματιχὸς IX. 1, n. 7. ἐν 
πρώτῳ περὶ φιλοσοφίας III. ἢ. 75. 

Σέξτος ΙΧ. 11, n. 9. 

Σειληνὸς ἐν τῇ πρώτῃ τῶν ἱστοριῶν 1]. 
3, n. 8. 

Σιμωνίδης I. 4, n. 4. 6, n. 2. IV. 6, 
n. 21. VII. 2, n. 9. 

Σοφοχλῆς VIL. 1, n. 19. Οἰνομάω IV. 6, 
n. 11. 

Σπεύσιππος ἐν τῷ Ππκάτωνος περιδείπνῳ 
IH. ἢ.1. ἐν τῷ περὶ φιλοσόφων 1X.3, n.4. 

Στησιχλείδης ἐν τῇ τῶν ἀρχόντων χαὶ 
᾿ὈΟλυμπιονιχῶν ἀναγραφῷ Il. 6, n. 11. 

Σύλλος ἐν α' τῶν εἷς τὰ δόγματα εἰσαγω- 
γῶν VII, 39. 

Σφαῖρος Vl. 1? n. 85. 

Zwocí6toc ὁ Λάχων I. 10, n. 12 

Σωσίθεος ὁ ποιητὴς VII. 5, n. 4.' 

Σωσιχράτης L 1, n. (0. 2, n. 3.3, n. f. 
4, n. 2. 7, n. 2. 8, n. 3. 9, n. 1. VII. 
2, n. 7. ἐν Διαδοχαῖς I. 9, n. 1. ὙΠ]. 
1, n. 6. ἐν τῷ πρώτῳ τῆς Διαδοχῆς 
VI. 2, n. 12. ἐν τρίτῃ Διαδοχῶν V]. 
1, n. 7. 

Σωσιχράτης ὁ Ῥόδιος II. 8, n. 6. 

Σωτίων I. 7, n. 6. ]JX. 1, n. 4. 2, n. 2. 
3. 3, n. 1. 12, n. 7. ἐν Διαδοχαῖς τῶν 
φιλοσόφων II. 3, n. 9. V. 6, n. 2. 
VIM. 8, n. 2. ἐν δευτέρᾳ τῶν Διαδο- 


INDEX SCRIPTORUM ET OPERUM. 


x&v II. 8, n. 4. 6. ἐν τῷ τετάρτῳ VI. 
2, ἢ. ἅ. ἐν τῷ ἐδδόμῳ VI. 2, n. 12. 
ἐν τῷ ὀγδόῳ VIL 7, n. 6. ἐν τῷ ἕν 
δεχάτῳ ΙΧ, 12, n. 1. 3. ἐν τῷ εἰχοστῶ 
τρίτῳ τῆς Διαδοχῆς Pr. n. 1. 6. ἐν 
τοῖς δώδεχα τῶν ἐπιγραφομένων d 
χλείων ἐλέγχων X. n. 3. 


T. | 


Τηλαύγης ἐν τῇ πρὸς Φιλόλαον ixi; 
VIII. 2, n. 2. 11. 

Τηλεχλείδης I. 5, D. 2. | 

Τίμαιος VHI. 1, n.8. 2, ἢ. 3. 11. B 
τῇ πρώτῃ tv ᾿ἱστοριῶν ὙΠ. 2... 
ἐν τῇ δευτέρᾳ I. 10, n. 10. VIII», 
n. 9. ἐν τῇ τετάρτῃ VIII. 2, n. il. 
διὰ τῆς ἐνάτης VI. 2,n 2. ἔν τὸ ν 
δεχάτῃ VIII. 1, n. 10. ἐν τῇ seem 
δεκάτη τῶν ἱστοριῶν Vlil. 2, n. 1.2 
τῇ ὀχτωχαιδεχάτῃ VIA 5, ἢ. 5. 

Τιμόθεος ὁ ᾿Αθηναῖος ἐν τῷ περὶ βίων LII. 


n.7.1V. 1,n. 9. V. 1, n. 2. Vit, 


n. 2. 


Τιμοχράτης X. n. 3. £v τῷ Δίων VI. 
1, D. 3. ἐν τοῖς ἐπιγραφομένοις cione 


toi; X. n. 3. 
Τίμων 1. 6,n 10. 7, ἢ. 4.8. ἢ, 3.18, 
D. 2. 18, n. 3. Ilf. n. 9. 22. IV. £, 


n.9. 11. 17. extr. V. 1,n.8.YL 1. 
n. 9. YI. 1,0. 18.2, n. 6.5,5.2.. 
VIII. 2, n. 10. IX. 1, η. ὅ. 2,8. 1. 
$, n. 3. 5,n.2. 7, n. 8. ὃ, 5. él. 
D. 7. 1$. ἐν τοῖς περὶ αἰσθήσεων IV. 
1f, D. 13. ἐν ᾿Αρρκεσιλάου nipzuzes- 


IX. 12, B. 6. ἐν τοῖς lxu6oc IX. ι), 


n. f. iv τοῖς Ἰνδαλμοῖς IX. (1,0. 5. 
13. πρὸς Πύθωνα ΙΧ. 11, πη. δ. ἐν τῷ 
Πύθωνι IX. 11, n. 5. 8. 13. ἐν Σι- 
λοις I. 1, n. 8. 11. 8. n. 1. 8, π. 4. 
VH. 1, n. 17. ΥἹ11. 1, n. 20. 1X. U, | 


n. 5. X. n.2. 
. o. 


Φαδωρῖνος III. n. 25. $ 37.V. 2,5. 12. 


$41. IX. 5, 8. 7 $.29. 11,0. 3. ἐν 


ἀπομνημονεύμασι HI. ἢ. 42. VIII. 3, 


n. 1. 8. 11. 8, n. 6. ἐν πρώτῳ là. - 


n. 7. 11. 5, n. 7. 


δεντέρῳ IV. 1, n. 11. V. 5,n. 5. Vl. 
5, n. 7. ἐν τρίτῳ THf. n. 29. VIII !, 
n. 12. ἐν πέμπτῳ LT. n. 37. 1X. 3, 
n. 3. ἐν παντοδαπῇ ἱστορίᾳ ]]. !, 
n. 3. 3, n. 7. 5,n. 5. 18. lil. n. 5. 
14. 1V. 7, n. 10. 9, n. 6. V. 1, 5.-. 
5, n. 8. VI. 2, n. 4. 7. YIII. 1, n. '». 
5, n. 1. 1X. 3,n. 4. 7,n. 2. 512. 
£v ὀγδόῃ 111. n. 19. VIIT. 1, n. 12. 5. 


Φανίας ὁ "Epiat IM. 8, n. 2. ὃν τῷ ! 


πρώτῳ τῶν lloottouvtimy ay oon VI. 


f, n. 33. ἐν τῷ περὶ τῶν Σωχρατιχδιν, c 


VI. 1, n. 4. 
Φανόδιχος I. 1. n. 7. 5,n. t. 
Φιλήμων ὁ χωμιχὸς VI. 5, n. 4. io 
λοσόφοις VII. 1, n. 21. 
Φίλιππος ὁ Μεγαρικὸς II. 12, 5.2. 


18. 19. Il]. n. !i. 
20. V. 5, n. 3. 4. IX. 2, 0. 4. - 








INDEX SCRIPTORUM ET OPERUM. 319 


hjooruoc X. D. 12. ἐν δεχάτῳ τῆς τῶν 
φιλοσόφων συντάξεως X. n. 2. 
χλόχορος 1I. 5, n. 23. 1X. 8, n. 7. 
Ov ITI. n. 29. 

ὅν ὁ ᾿Αθηναῖος ΙΧ. 11, n. 6. 

λέγων ἐν τῷ περὶ μαχροδίων T. 10. 
n. 4. 

δρύνιχος IV. 3, n. 7. 

δος ρχος IX. 12, n. 7. 

'ucixuy τις X. n. 25. 


X. 


ἰἀμαϊλέων HI. n. 3t. V. 6, ἢ. 7. 

ἰοιρίλος T. f, n. 3. 

ρύσιππος VII. 1,n. 48. 49. 51. 53. 
94. 60. 65. 66. ἐν τῷ πρώτῳ περὶ ἀρε- 
τῶν Vll. 1, n. 65. ἐν τῷ περὶ τῶν ἀρ- 


χαίων φυσιολόγων συγγράμματι VIT. 
7, n. 12. ἐν πρώτῳ περὶ βίων VII. 1, 
n. 64. 66. ἐν τῷ δεντέρῳ περὶ βίον 
xai πορισμοῦ VII. 7, n. 12. ἐν ταῖς 
διαλεχτιχαῖς VII. 1. n. 48. ἐν τοῖς 
διαλεχτικοῖς ὅροις Vl]. 1, n. 48. ἐν 
τῷ πρώτῳ περὶ δικαιοσύνης VIL. 1, 
D. 6θ. ἐν τῷ τρίτῳ περὶ δικαίον VII. 
7, n. 12. ἐν τῷ περὶ τῶν μὴ δι᾽ ἑαυτὰ 
αἱρετῶν VIT. 7, n. 12. ἐν τοῖς περὶ 
εἱμαρμένης VII, 1. n. 74. ἐν τῷ περὶ 
ἔρωτος VII. 1, n. 66. ἐν τοῖς περὶ ἧδο- 
νῆς VI. 1, n. 60. ἐν τῷ τετάρτῳ τῶν 
ἠθιχῶν ζητημάτων VII. 1, n. 64. ἐν 
τῷ ἐνδεχάτῳ περὶ θεῶν VI. 1, n. 72. 
ἐν τοῖς περὶ τοῦ χαλοῦ VII. 1,n. 59. 
ἐν τῷ περὶ χενοῦ VIL. 1, n. 70. ἐν τῷ 
περὶ τοῦ χυρίως χεχρῆσθαι Ζήνωνα 


ὀνόμασι VIT. 1, n. 64. ἐν τῷ πρώτῳ 
περὶ λόγον VII. 1 , n. 33. 37. ἐν τῷ 
δευτέρῳ περὶ μαντιχῆς VII. 1, n. 75. 
ἐν τῷ πεοὶ ὄρων VII. 1, n. 42, ἐν τῷ 
περὶ παθῶν VIT. 1, n. 64. ἐν τῷ 
πρώτῳ παροιμιῶν V]T. 1, n. 2. ἐν τῷ 
κερὶ πολιτείας VII. 1, n. 29. 66. 7, 
n. 12. ἐν τοῖς περὶ προνοίας VII. 1, 
n. 70. ἐν τῷ πρώτῳ περὶ προνοίας 
VW. 1, n. 70. ἐν τῷ πρώτῳ περὶ τελῶν 
VI. 1, n. 52. 53. δ4. ἐν τῇ πρώτῃ τῶν 
φυσιχῶν VII. 1, n. 33. 67. 70. 76. ἐν 
τῇ δευτέρᾳ VII. 1, n. 38. 84. ἐν τῇ 
τρίτῃ VII. 1, n. 78. ἐν τῇ δυωδεχάτη 
VII. 1, n. 37. ἐν τῷ περὶ τῶν ἀρχαίων 
φυσιολόγων συγγράμματι VII. 7, 
D. 12. ἐν τῇ δυωδεχάτῃ περὶ ψυχῆς 
VII. 1, n. 36. 














OAYMIIIOAOPOY 


BIOX IIAATONO?., 


Φέρε δὲ xai τὸ γένος εἴπωμεν τοῦ φιλοσόφου , οὐ πὸ 
* ^ , P4 
λυγχοίας γάριν, ἀλλ᾽ ὠφελείας xat παιδεύσεως μᾶλλον 
τῶν προσιόντων αὐτῷ " οὐ γάρ τις οὗτος οὔτις, ἀλλὰ 
P ' e , ! Ὕ 9 , / A 
αλλον πολλῶν ἐπίστροφος ἦν ἀνθρώπων. Λέγεται γὰρ 
ὁ Πλάτων υἱὸς γενέσθαι πατρὸς μὲν ᾿Αρίστωνος τοῦ 

bU * 9» δῪ΄᾽ 8 / τ' 4 , 
Ἀριστοχλέους, ἀφ᾽ οὗ τὸ γένος εἰς Σόλωνα τὸν νομοθέ- 
try ἀνέφερεν, Διὸ xal χατὰ ζῆλον προγονιχὸν Νόμους 
ἔγραψεν ἐν vo βιδλίοις xat Πολιτείας σύστασιν ἐν ta'. 
Μητρὸς δὲ προῆλθε Περιχτιόνης, ἥτις ἀπὸ Νηλέως τοῦ 
I /, 1 "y , 5 
Κόδρου χατήγετο. Φασὶν οὖν ὅτι φάσμα ᾿Ἀπολλωνια- 
xbv συνεγένετο τῇ μητρὶ αὐτοῦ τῇ Περιχτιόνγ, xal ἐν 
υυχτὶ φανὲν τῷ Ἀρίστωνι ἐχέλευσεν αὐτῷ μὴ μιγνύναι 
τῇ Περιχτιόνη μέχρι τοῦ χρόνου τῆς ἀποτέξεως. Ὁ δ᾽ οὔ- 
tw πεποίηχεν. Καὶ γεννηθέντα τὸν Πλάτωνα λαθόντες 
“9 rj , ΄΄ω €V* e 

οἷ γονεῖς βρέφος ὄντα τεθείχασιν ἐν τῷ "Yuntzó, βου» 
λόμενοι ὑπὲρ αὐτοῦ τοῖς ἐχεῖ θεοῖς Πανὶ xai Νύμφαις 
καὶ Ἀπόλλωνι Νιομίῳ θῦσαι, xat κειμένου αὐτοῦ μέ-- 
λιτται προσελθοῦσαι πεπληρώχασιν αὐτοῦ τὸ στόμα 
τρρίων μέλιτος, ἵνα ἀληθὲς περὶ αὐτοῦ γένηται τὸ 


τοῦ χαὶ ἀπὸ γλώσσης μέλιτος γλυχίων ῥέεν αὐδή. 


Καλεῖ δ᾽ αὑτὸν πατρόθεν xal τοῖς χύχνοις δμόδουλον ὡς 
ἐξ Ἀπόλλωνος προελθών - Ἀπολλωνιαχὸν γὰρ τὸ ὄρνεον, 
Ev ἡλικία δὲ γενόμενος πρῶτον μὲν ἐφοίτησε Διονυσίῳ 
To γραμαατιστῇ πρὸς μάθησιν χοινῶν γραμμάτων, οὗ 
καὶ ἐν ᾿Ερασταῖς μέμνηται, ἵνα μηδὲ Διονύσιος δ δι- 
δάσκαλος ἄμοιρος εἴη τῆς παρὰ Πλάτωνι μνήμης. Εἶτα 
μετ᾽ ἐχεῖνον γυμναστῇ μὲν ἐχρήσατο διδασχάλῳ Ἀρί- 
στωνὶ τῷ Ἀργείῳ, δφ᾽ οὗ xoi ΠΠλάτων, ὥς φασι. μετω- 
"λάσθη, πρότερον ᾿Αριστοχλῆς λεγόμενος τῷ τοῦ πάπ- 
που ὀνόματι. Ἐχληήθη δ᾽ οὕτω διὰ τὸ δύο μόρια τοῦ 
Ἰώματος ἔχειν πλατύτατα, τό τε στέρνον χαὶ τὸ μέτω-- 
fov, ὡς δηλοῦσι πανταχοῦ αἱ ἀναχείμεναι αὐτοῦ εἰχόνες 
ἤτω φαινόμεναι. Ἄλλοι δέ φασι μὴ διὰ τοῦτο μετο- 
»»ιασθῆναι αὐτόν, ἀλλὰ διὰ τὸ πλατὺ xal χεχυμένον 
και ἀναπεπταμένον τοῦ ἀναχειμένου χαραχτῆρος, χα- 
ῥάπερ φασὶ xat Θεόφραστον οὕτω; μετονομασθῆναι διὰ 
τὸ θεῖον τῆς φράσεως, πρότερον 'Γύρταμον λεγόμενον, 
Mouctxz,; δὲ διδάσκαλον ἔσχε Δράχοντα τὸν Δάμωνος 
pa?rczv * μέμνηται δὲ τούτου ἐν τῇ Πολιτεία. Τρία δὲ 
χαὶ ταῦτα ἐπαιδεύοντο οἱ ᾿Αθήνησι παῖδες, φημὶ δὲ 
γάμαατα, μουσιχήν, παλαίειν, οὐγ ἁπλῶς, ἀλλὰ γράι- 
ματὰ μὲν διὰ τὸ χοσμεῖν τὸν λόγον τὸν ἐν αὐτοῖς, μου- 
εἰχὴν δὲ διὰ τὸ τιθασσεύειν τὸν θυκόν, παλαίειν ῥὲ xat 
VILE PHILOSOPH. 


 OLYMPIODORI 
VITA PLATONIS. 


Age et genus philosophi enarremus , non magna doctrinze 
expromend:e caussa , sed potius ut eorum, qui ad ipsum 
sese conferant , prospiciatur institutioni : fuit enim ille mi- 
nime obscurus, immo vero multis cum hominibus versatus. 
Fertur scilicet Plato patre natus Aristone, Aristoclis filio, 
per quem genus ad Solonem legislatorem referebat. Quare 
et proavi aemulatione Leges duodecim libris et Reipublicze 
constituendae doctrinam undecim conscripsit. Matre vero 
natus est Perictione, a Neleo, Codri filio, oriunda: Aiunt 
igitur, spectrum sub Apollinis imagine cum ejus matre Pe- 
rictione concubuisse, idemque noctu Aristoni apparens, 
ne, donec illa peperisset , cum ea coiret interdixisse. lb 
autem ita faciebat. Tum natum Platonem parentes in- 
fantulum adhuc in Hymetto posuerunt, volentes pro eo 
diis ibi cultis Pani et Nymphis et Apollini Pastorali sacra 
facere. Interea autem dum jaceret , apes advolantes favis 
melleis os ei impleverunt, vere de ipso dictum iri omi- 
nantes illud 


cujus a lingua vox melle dulcior fluebat. 


Semet ipsum autem ἃ patre etiam cygnorum conservum 
vocat, ut qui ab Apolline originem duxerit : Apollineus 
enim iste ales. Jam ubi adolevit, primum Dionysium 
grammatistam frequentavit communibus litteris erudiendus, 
cujus et in Amatoribus meminit, ne vel Diouysius ma- 
gister honorifica Platonis mentione careret. Post illum 
rei gymnasticze magistro Aristone Argivo usus est, a quo 
et Plato, ut aiunt, mutato nomine vocatus est, antea 
Aristocles avi nomine appellatus. Sic autem dictus est, 
quod duo corporis meimnbra, pectus atque frontem, am- 
plissima haberet, id quod apparet ex ipsius imaginibus 
ubique collocatis. Afii vero non hanc ob caussam mutatum 
ejus nomen esse dicunt, sed propter amplum et fusum et 
abundans, quo utebatur, dicendi genus, ut et Theophira- 
stum aiunt mutato nominé propler divinam elocutionem 
sic vocatum esse, antea Tyrtamum appellatum. Musici 
autem przxceptorem habuit Draconem, Damonis discipu- 
lum, cujus in Civitate mentionem injicit. His enim tribus 
Athenis instituebantur pueri, litteris dico, musica, pa- 
lestra, nec temere quidem , verum litteris rationis exco- 
lendz musica animi placandi, palestra denique et gym- 


21 


ιῷ 


γυμνάζεσθαι διὰ τὸ ἀναρρωννύναι τὸ τῆς ἐπιθυμίας χα- 
λαρόν. Καὶ ὁ ᾿Ἀλχιδιάδης δὲ παρ᾽ αὐτῷ τὰ τρία ταῦτα 
φαίνεται παιδευθείς - διὸ καί φησι πρὸς αὐτὸν Σωχρά- 
τῆς « αὐλεῖν δὲ οὐχ ἐδούλου » xal τὰ ἑξῆς. ᾿ἜΕφοίτησε 

0 δὲ xal παρὰ -χραφεῦσι, παρ᾽ ὧν ὠφελήθη τὴν μῖξιν τῶν 
χρωμάτων, ὧν ἐν Τιμαίῳ μέμνηται. Μετὰ ταῦτα δὲ 
xai παρὰ τοῖς τραγιχοῖς ἐπαιδεύθη, παιδευταῖς νομι- 
ζουένοις εἶναι τῆς Ἑλλάδος. ΠΠροσῆλθε δὲ τούτοις διὰ 
τὸ ἀπὸ τῆς τραγικῆς γνωμιχὸν καὶ σεμνὸν xat τὸ ἥρωι- 

t0 xov τῶν ὑποθέσεων. Καὶ τοῖς διθυράμθοις δὲ πρὸς τι- 
μὴν τοῦ Διονύσου, ἐφόρου λεγομένου τῆς γενέσεως ; 
ὡμίλησε" τούτῳ γὰρ ὃ διθύραμδος ἀνέχειτο ἀφ’ οὗ καὶ 
τὸ ὄνομα εἶχεν. Διθύραμθος γὰρ 6 Διόνυσος ὡς ἐχ δύο 
θυρῶν ἐξελθών, τῆς τε Σεμέλης xat τοῦ αηροῦ τοῦ Διός. 

w Εἰώθεισαν γὰρ οἱ ἀρχαῖοι τὰ αἰτιατὰ ὀνομάζειν τοῖς 
τῶν αἰτίων ὀνόμασι, χαθάπερ χαὶ τὸν Διόνυσον χαλοῦ- 
σιν. Διὸ xat ὃ Πρόχλος περὶ τούτου φησὶν 


ὅσσ᾽ εἶδον τεχέεσσιν ἐφημίξαντο τοχῆες. 


Ὅτι δὲ τοὺς διθυράμθους ὃ Πλάτων ἤσχητο δῆλον ἐχ τοῦ 

29 Φαίδρου τοῦ διαλόγου πάνυ πνέοντος τοῦ  διθυραμδώ- 
δους χαραχτῆρος, ἅτε τοῦ Πλάτωνος τοῦτον πρῶτον 
γράψαντος διάλογον, ὁ ὡς λέγεται. " Eyaipe δὲ πάνυ χαὶ 
᾿Αριστοφάνει τῷ χωμιχῷ xal Σώφρονι, παρ᾽ ὧν xai 
τὴν μίμησιν τῶν προσώπων ἐν τοῖς διαλόγοις ὠφελήθη. 

25 Λέγεται δ᾽ οὕτως αὐτοῖς χαίρειν, ὥστε καί, ἡνίχα ἔτε- 
λεύτησεν, εὑρεθῆναι ἐν τῇ χλίνη αὐτοῦ ᾿Αριστοφάνην xal 
Σώφρονα. Καὶ ἐπίγραμυα δὲ τοιοῦτον εἰς ᾿Αριστοφάνην 
αὐτὸς πεποίηχεν" 


αἱ Χάριτες τέμενός τι λαθεῖν ὅπερ οὐχὶ πεσεῖται 
30 ζητοῦσαι ψυχὴν εὗρον Ἀριστοφάνους. 


Ἐχωμώδησε δ᾽ αὐτὸν ἐν τῷ Συμποσίῳ τῷ διαλόγῳ ὡς 
χωμῳδίαν ὠφεληθείς" xai γὰρ ποιήσας αὐτὸν ὑμνοῦντα 
τὸν "Ἔρωτα εἰσάγει αὐτὸν μεταξὺ λυγγὶ περιπεσόντα 
ἢ , ΄- bl Η͂ 26. 7 
xal μὴ δυνάμενον πληρῶσαι τὸν ὕμνον, "Exoínos δὲ 
ὶ & ποιή ὶ διθ διχὰ xai ἄλλ t 
80 xal τραγιχὰ ποιήματα xat διθυραμόιχὰ xai ἄλλα τινά, 
«περ πάντα χατέχαυσε τῆς Σωχράτους πειραθεὶς δια- 
vic , εἰπών τι τοιοῦτον ἔπος, 


Ἥδφαιστε, πρόμολ᾽ ὧδε, Πλάτων νύ τι σεῖο χατίζει. 


ἢ ραμματιχὸς δέ τις ᾿Ἀνατόλιος ἐνταῦθά ποτε τὸ ἔπος 
4o εἰπὼν ηὐδοκίμησεν. εἰς Ἥφαιστον ἄρχοντα ἐπιστάντα 
τῇ πόλει" εἶπε δ᾽ αὐτὸ οὕτως, 


Ψ ος 


Ἥφαιστε, πρόμολ᾽ ὧδε, Φάρος νύ τι σεῖο χατίζει. 


Φασὶ δ᾽ ὅτι, ἡνίχα ὃ Σωκράτης ἤμελλε δέχεσθαι, ὄναρ 
εἶδεν, ὅτι χύκνος ἄπτερος ἐν τοῖς γόνασιν αὐτοῦ καθῆστο 
45 καὶ παραχρῆμα πτεροφυήσας ἀνέπτη εἰς τὸν ἀέρα χαὶ 
ἔχλαγξέ τι λιγυρόν, ὡς πάντας θέλξαι τοὺς ἀχούοντας" 
τοῦτο δ᾽ ἐδήλου τὴν μέλλουσαν δόξαν τοῦ ἀνδρός. Μετὰ 
δὲ τὴν τελευτὴν Σωχράτους διδασχάλῳ πάλιν ἐχρήσατο 
Κρατύλῳ τῷ Ἡραχλειτείῳ, εἰς ὃν χαὶ διάλογον ὁμώ- 


bg νυίλον ἐποίησεν, ἐπιγράψας Κρατύλος ἣ περὶ ὀρθότητος" 


OAYMIHOAQPOY ΒΙΟΣ ΠΛΑΤΩΝΟΣ. 


Φ' . . . 


caussa. Alcibiades quoque apud ipsum his tribus videter 
institutus , quare et dicit ad eum Socrales : « tibia cauere 
nolebas, » et quz» sequuntur. Frequentavit etiam pictores, 
a quibus colorum mixturam didicit, quorum in Tim» 
mentionem facit. Deinde et a tragicis institutus est , qui 
Graeciae praeceptores habebantur. Accessit ad hos propter 
sententiosam gravemque tragicze poesis indolem , propter- 
que heroicam argumentorum sublimitatem. — Versatus ex 
etiam cum dithyrambis in Bacchi honorem ut generationi: 
praesidis : huic enim dithyrambus sacer erat et ab ipso g- 
minatus. Dithyrambus scilicet Bacchus est, quippe ex 
duabus januis profectus, Semele nempe et Jovis femore. 
Solebant enim veteres consequentia caussarum nominibc: 
appellare , id quod in Baccho quoque contigit. De quar: 
Proclus quoque dicit 


patres visa sibi ad seros misere nepotes. 
Platonem vero dithyrambis operam dedisse ex Phade 
dialogo apparet , qui prorsus dithyrambicam spirat indolem, 
Admodum etiam 
Aristophane comico et Sophrone gaudebat, ἃ quibos c: 


quemque primum scripsisse dicitur. 


personarum in dialogis imitationem didicit. Hos vero ad^; 
fertur dilexisse, ut, quum vita excessisset, in lecto eje: 
Aristophanes sit inventus atque Sophron. In Aristophs- 
nem ipse epigramma hoc composuit : 
Gratiz templum nunquam collapsurum 
quaerentes animam invenerunt Aristophanis. 

Perstrinxit eum in Convivio, quo quantum ipse in cometa 
profecerit ostendit : dum fingit enim hymnum in Amore:a 
eum recitantem, singultu subinde correptum introducit . 
ita ut hymnum absolvere nequeat. Fecit et tragica poemata 
et dit yrambica atque alia quiedam , quae omnia combasit, 
quum Socratis institutione uti coepisset, hoc usus versu, 


vulcane, huc procede, Plato tua ope indiget, 


Eodem versu hic aliquando usus Anatolius grammaticus tn 
Vulcanum, urbi prefectum, admodum probatus ex, 
quum ita pronuntiaret , 


Yulcanc, huc procede, Pharus tua ope indiget. 


Socratem aiunt , quum ipsum jam esset recepturus , cygnum 
per somnium vidisse implumem ipsius in gremio sedentem, 
mox vero additis alis in aerem volitantem, claroque edito 
clangore omnium aures permulcentem , id quod futuram 
viri indicabat gloriam. Post mortem Socralis magisiro 
rursum Cratylo Heracliteo usus est, in quem et dialogum 
scripsit cognominem , Cratylus sive de verborum rectitu- 








" 


OLYMPIODORI VITA PLATONIS. 3 


ὁὀνοκάτων, Μετὰ τοῦτο δὲ πάλιν στέλλεται εἰς ᾿Ιταλίαν, 
χαὶ ὀιδασχαλεῖον εὑρὼν ἐχεῖ τῶν Πυϑαγορείων συνιστά- 
μενον Ἀρχύταν πάλιν ἔσχε διδάσκαλον τὸν Πυθαγό- 
geov ""* ὁμώνυμον, ἔνθα xal Ἀρχύτου μέμνηται. 
b Ἐπειδὴ δὲ δεῖ τὸν φιλόσοφον φιλοθεάμονα εἶναι τῶν 
τῆς φύσεως ἔργων, στέλλεται χαὶ εἰς Σικελίαν, θεα- 
σύμενος τοὺς χρατῆρας τοῦ πυρὸς τοὺς ἐν τῇ Αἴτνη, 
χαὶ οὐ Σιχελιχῆς τραπέζης χάριν, ὦ γενναῖς ᾿Αριστείδη, 
ὡς σὺ φής. Γενόμενος δ᾽ ἐν Συραχούσαις πρὸς Διονύσιον 
W τὸν μέγαν τύραννον ὄντα ἐπειρᾶτο εἰς ἀριστοχρατείαν 
μεταῤάλλειν τὴν τυραννίδα, δι’ ὃ xal πρὸς αὐτὸν ἀφὶ- 
x1». Καὶ τοῦ Διονυσίου ἐρομένου αὐτόν « τίνα νομίζεις 
ἐν ἀνθρώποις εὐδαίμονα εἶναι: » — ὡς δὴ νομίζων ὅτι 
περὶ αὐτοῦ φήσει Ó φιλόσοφος χολαχεύων αὐτόν, --- 
[5 ὁ δ᾽ ἃ ἀπεχρίνατο ὅτι Σωχράτην. Πάλιν ἐπανήρετο αὐτόν 
«τί νομίζεις ἔργον ἀνδρὸς εἶναι πολιτιχοῦ; » ὃ δ᾽ ἀπε- 
χρίνατο « τὸ τοὺς πολίτας βελτίους ποιεῖν. » 'T ρίτον 
αὐτὸν ἐπανήρετο, « τί οὖν, τὸ ὀρθῶς δικάζειν σμικρόν σοι 
δοχεῖ; » δόξαν γὰρ εἶχεν ὃ Διονύσιος ἐπὶ τῷ ὀρθῶς δι- 
lj χάζειν. Ὃ δ᾽ ἀπεχρίνατο μηδὲν ὑποστειλάμενος « σμι- 
χοῦν μὲν οὖν χαὶ μέρος ἔσχατον * ἀκεσταῖς γὰρ ἐοίχασιν 
οἱ ὀρθῶς δικάζοντες, οἵτινες τὰ διερρωγότα ἱμάτια 
ἀνυφαίνουσιν * ν Τέταρτον αὐτὸν ἐπανήρετο « τί τύ- 
prwov εἶναι; οὖχ ἀνδρεῖον; » « Πάντων μὲν οὖν. ν ἔφη 
B «δειλότατον, ὁπότε καὶ τὰ χουρευτιχὰ μαχαιρίδια δέ- 
Poe, μὴ διὰ τούτων ἀπόληται. » Ἐπὶ τούτοις οὖν 
ὁ Διονύσιος ἀγαναχτήσας προεῖπεν αὐτῷ ἡλίου ὄντος 
ὑπὲρ γῆς ἐχ τῶν Συρακουσῶν ἀπαλλάττεσθαι, καὶ οὔ- 
τος ἀτίμως ὃ Πλάτων ἀπὸ τῶν Συραχουσῶν ἐδιώχθη. 
Τῆς δὲ δευτέρας 6000 τῆς εἷς Σιχελίαν αἰτία αὕτη. 
Μετὰ τὸν θάνατον Διονυσίου τοῦ μεγάλου διαδέχεται 
τὴν τυραννίδα Διονύσιος ὁ Διονυσίου, μητρὸς ἀδελφὸν 
ἔζων τὸν Δίωνα, ὃς ἐχ πρώτης 6900 ὁμιλητὴς ἐγένετο 
Πλάτωνος. Γράφει οὖν αὐτῷ ὃ Δίων ὅτι « ἐὰν παρα- 
M γένῃ νῦν, ἐλπίς ἐστι μεταθδαλεῖν τὴν τυραννίδα εἰς ἀρι- 
στοχρατείαν. » Διὰ τοῦτο τοίνυν τὴν δευτέραν δδὸν 
ποιησάμενος xai διαδληθεὶς ὑπὸ τῶν δορυφόρων τοῦ 
Διονυσίου πρὸς αὐτόν, ὡς βουλεύεται τὴν ἀρχὴν περι- 
ποιῖῖσαι τῷ Δίωνι xat χαταλῦσαι τὸν Διονύσιον, χρα- 
Ὁ τηθεὶς ὑπ᾽ αὐτοῦ παρεδόθη Πόλλιδι τῷ Αἰγινήτη, 
ἐκπορευομένῳ εἰς Σικελίαν πρὸς πρᾶσιν. ὋὉ δ᾽ ἀγαγὼν 
αὐτὸν εἰς Αἴγιναν εὗρεν ᾿Αννίχεριν ἐκεῖ τὸν Λίόδυν μέλ- 
ju Pi πλεῖν ἐπὶ τὴν Ἦλιν ἐφ᾽ ᾧ τεθρίππῳ ἀγωνίσα-- 
ι. Περιτυχὼν οὖν τῷ Πόλλιδι ὁ ὠνεῖται 1 παρ᾽ αὐτοῦ 
5 τὸν Dee » ἀρείττω τὸν δόξαν ταύτην πάσης ἐν τε- 
θρίππῳ νίχης ἀγωνισαιμενος " περὶ οὗ χαὶ ᾿Αριστείδης 
gnalv ὅτι οὐδεὶς ἐγίνωσχεν ᾿Ἀννίχεριν, εἰ μὴ Πλάτωνα 
ἐπρίατο. Τῆς δὲ τρίτης ὁδοῦ πάλιν ἀφορμὴ γέγονε τῆς 
εἰς Σικελίαν αὕτη. Δημευθεὶς ὃ Δίων ὑπὸ τοῦ Διονυσίου 
9 xat ἀφαιρεθεὶς τῶν ὄντων ἐν δεσμωτηρίῳ ἐδλήθη. Γρά- 
9 οὖν τῷ Πλάτωνι ὅτι ὑπέσχετο ὃ Διονύσιος d ἀφεῖναι 
αὐτόν, el Πλάτων αὖθις ἀφίξεται πρὸς αὐτόν. Ὁ δὲ τῷ 
ἑταίρῳ βοηθήσων ἑτοίμως ὑπέστη καὶ τὴν τρίτην δδόν. 
Καὶ ταῦτα μὲν περὶ τῆς ἀποδημίας τοῦ φιλοσόφου τῆς 


dine inscriptum. Hinc in Italiam profectus Pythagoreorum 
ibi scholam invenit ab Archyta conditam, ac rursus ma- 
gistro usus est Pythagoreo ***** cognomine , ubi et Ar- 
chytee meminit. Sed quoniam philosophum par est nature 
operum diligentem esse spectatorem, in Siciliam quoque 
ad spectandos /Etne montis crateres sese contulit, nec 
vero Siculae mens» gratia, uti tu ais, oplime Aristides. 
Syracusis vero quum apud Dionysium majorem tyrannum 
versaretur, in optimatium imperium tyrannidem conver- 
tere. conabatur, cujus rei caussa et ad ipsum accesserat. 
Jam Dionysio interrogante « quem inter mortales felicem 
existimas? » — putabat nempe se adulandi caussa philoso- 
phum dicturum — ille « Socratem » respondit. lterum 
rogavit « quodnam officium existimas viri rempublicam 
administrantis? » respondit ille « cives reddere meliores. » 
Tertium rogavit « quid igitur, recte jus dicere parvum tibi 
videtur? » scilicet laudi erat Dionysio , quod recte jus di- 
ceret. Ille vero nihil veritus « parvum sane » inquit « et 
officii pars infima : nam qui recte jus dicunt, sartoribus 
comparandi sunt laceras vestes reficientibus. » Quartum 
denique roganti, annon, qui rex sit, fortis item haberi 
debeat, « immo » respondit « timidissimus, ut qui vel 
novacula ne interimatur timeat. » His ita commotus est 
Dionysius, ut eadem adhuc die Syracusis eum discedere 
juberet , atque ita cum ignominia Plato Syracusis expulsus 
est. Secundi autem in Siciliam itineris caussa haec erat. 
Post mortem majoris Dionysii in regnum successit Diony- 
sius, Dionysii filius, qui matris fratrem habebat Dionem, 
Scribit ei 


« 8i jam veneris, spes est fore ut tyrannis 


ex primo itinere familiariter Platone usum. 
igitur hic Dio : 
in optimatium imperium converti possit. » Iterum igitur 
in Sioiliam profectus , quum Dionysii eum stipatores , quasi 
everso tyranno summam rerum in Dionem collaturum, 
apud ipsum criminati essent, comprehensus ab hoc est 
atque Pollidi /Eginelze, qui tunc in Sicilia mercaturam 
faciebat, ad vendendum traditus. 15 JEginam Platonem 
deduxit, ibique Annicerin Libyn repperit, qui quadrigis 
certaturus iter in Elidem parabat. Qui quum in Pollidem 
incidisset, Platonem ab illo émit, majorem inde nactus, 
quam si quadrigis vicisset, gloriam. De quo et Aristides 
dicit, « Anpicerin nemo nosset , si Platonem non emisset. » 
Tertii vero in Siciliam itineris hzec fuit occasio. Proscriptus 
a Dionysio Dio bonisque spoliatus in carcerem conjectus 
est. Scribit igitur ad Platonem, pollicitum esse Dionysium 
se dimissurum, si rursus ad eum Plato veniret. Is autem 


amico opem laturus tertium quoque iter prompte sustinuit. 
21. 


4 OAYMIIIOAQPOY BIOX IIAATONOS. 


εἰς Σιχελίαν. Ἰστέον δ᾽ ὅτι xai εἰς Αἴνυπτον ἀπῆλθε 
πρὸς τοὺς ἐχεῖ ἱερατιχοὺς ἀνθρώπους καὶ ἔμαθε 
παρ᾽ αὐτῶν τὴν ἱερατικήν. Διὸ xal ἐν τῷ l'opyía φη- 
Glv « οὐ υὰ τὸν χύνα, τὸν παρ᾽ Αἰγυπτίοις θεόν. » 
Ὃ γὰρ παρὰ τοῖς “ἕλλησι δύναται τὰ ἀγάλματα, τοῦτο 
παρὰ τοῖς Αἰγυπτίοις τὰ ζῶα, σύμόολα ὄντα ἑκάστου 
τῶν θεῶν ᾧ ἀνάχειται. Βουλόμενος δὲ xal τοῖς μάγοις 
ἐντυχεῖν, διὰ τὸ xac" ἐχεῖνον χαιρὸν ἐν Περσίδι συνε -- 
στάναι πόλεμον μὴ δυνηθεὶς παρ᾽ αὐτοὺς ἐλθεῖν ἀφίχετο 
εἰς τὴν Φοινίχην, χαὶ μάγοις ἐχεῖ ἐντυχὼν παρέλαθδε 
τὴν μαγικήν. Διὸ χαὶ ἐν τῷ Τιμαίῳ φαίνεται τῆς θυ- 
τικῆς ἔμπειρος ὦν, σημεῖά τε λέγων ἥπατος xal σπλαγ- 
χνων xal τοιαῦτά τινα. ᾿Αλλὰ ταῦτα μὲν πρὸ τῶν τριῶν 
τῶν εἰς Σιχελίαν ἀφίξεων ἔδει ῥηθῆναι. ᾿Αφιχόμενος 
δ᾽ εἰς τὰς ᾿Αθήνας διδασχαλεῖον ἐν τῇ Ἀχαδημία συνε- 
στήσατο, μέρος τι τούτου τοῦ γυμνασίρυ τέμενος ἀφο- 
ρίσας ταῖς Μούσαις. Καὶ μόνῳ τῷ Πλάτωνι ἐνταῦθα 
Τίμων ὁ μισάνθρωπος συνῆν. Πολλοὺς δὲ πάνν πρὸς 
μάθησιν ἀφείλχετο χαὶ ἄνδρας χαὶ γυναῖχας ἀνδρείῳ 
sc σχήματι παρασχευάζων ἀχροᾶσθαι αὐτοῦ xat χρείττονα 
πάσης φιλοπονίας τὴν ἑαυτοῦ φιλοσοφίαν ἐπιδειχνύς, 
Καὶ γὰρ καὶ τῆς Σωχρατιχῆς εἰροινείας ἀπήλλακτο xat 
τοῦ ἐν ἀγορᾷ xai ἐπὶ τῶν ἐργαστηρίων διατρίδειν xai 
τοὺς νέους θηρῶντα ποιεῖσθαι τοὺς λόγους. ᾿Ἀπήλλαχτο 
26 δὲ xal τοῦ σεμνοῦ ὄγχου τῶν Πυθαγορείων, τοῦ ἀπο- 
χεχλεισμένας ἔχειν τὰς θύρας χαὶ τοῦ αὐτὸς ἔφα, πολι- 
τιχώτερον ἑαυτὸν παρέχων πρὸς ἅπαντας. Πολλοὺς 
τοίνυν ἐραστὰς αὐτοῦ χαταστήσας xai πλείστους ὧφε- 
λήσας, μέλλων τελευτᾶν ἐνύπνιον εἶδεν, ὡς χύχνος γε- 
3o νόμενος ἀπὸ δένδρου εἰς δένδρον μετέρχεται, xal ταύτη, 
πόνον πλεῖστον παρεῖχε τοῖς ἰξευταῖς. ὋὉ Σιμυίας 
δ᾽ ὃ Σωχρατιχὸς ἔχρινεν ὅτι ἄληπτος ἔσται τοῖς μετ᾽ αὖ- 
τὸν ἐξηγεῖσθαι βουλομένοις αὐτόν " ἰξευταῖς γὰρ ἐοίκασιν 
οἱ ἐξηγηταὶ τὰς ἐννοίας τῶν ἀργαίων θηρᾶσθαι βουλό- 
86 μένοι, ἄληπτος δ᾽ ἐστίν, ἐπειδὴ xat φυσιχῶς xal ἠθιχῶς 
καὶ θεολογιχῶς xai ἁπλῶς πολλαχῶς ἔστιν ἀχούειν τῶν 
αὐτοῦ, χαθάπερ xal τῶν Ὁμήρου. Δύο γὰρ αὗται ψυ- 
49i λέγονται γενέσθαι παναρμόνιοι" διὸ παντοδαπῶς 
ἔστιν ἀχούειν ἀμφοτέρων. ᾿Αποθανόντος δ᾽ αὐτοῦ πο- 
4. λυτελῶς αὐτὸν ἔθαψαν οἱ ᾿Αθηναῖοι xal. ἐπέγραψαν ἐν 
τῷ τάφῳ αὐτοῦ 


- 


τοὺς δύ᾽ Ἀπόλλων φῦσ᾽, ᾿Ασχληπιὸν ἠδὲ Πλάτωνα, 
τὸν μὲν ἵνα ψυχήν, τὸν δ᾽ ἵνα σῶμα oot. 


Et hacc quidem de philosophi in Siciliam peregrinatione 
hactenus. Sed sciendum est, in /Egyptum etiam ad sa- 
cerdotes eum contendisse , ab eisque sacris ἐπ ἰδία αι ess. 
Quare et in Gorgia ait « non per canem, qui deus apud 
AEgyptios habetur. » Eodem loco enim, quo apud Grace: 
imagines, animalia sunt apud JEgyptios, quippe singnlo- 
rum, quibus consecrata sunt, deorum symbola. Quumque 
magos etiam convenire vellet , bello tunc temporis in Per- 
side coorto impeditus in Pheniciam se contulit atque illic 
cum magis versatus magicam didicit. Quare et in Timzo 
haruspicin:e prudentiam pra se fert, jecinoris et viscerum 
signa atque alia ejusmodi recensens. Sed hsec ante tri 
in Siciliam itinera oportebat enarrari. Jam vero Athena: 
reversus scholam in academia constituit , parte hujus gym- 
nasii Musis consecrata. Ac solo cum Platone ibi Timon. 
hominum osor, versabatur. Permultos autem viros δὶ 
doctrinam suam perducebat, quin etiam mulieres, ut vi- 
rili habitu se audirent, adducebat, atque omni industra 
probabat suam philosophiam esse superiorem. Namque 
Socraticum oavillandi modum abjiciebat, neque in foro 
atque oflicinis ad captandos juvenes verba faciebat, nec tri 
stem Pythagoreorum fastum clausasque fores et illud « ipse 
dixit » admittebat, verum in omnes se popularem mazi; 
exhibebat. Quum igitur multos ad sui studium perdusis- 
set, plurimisque profuisset , jam moribundus per somnium 
in cygnum conversus ab arbore ad arborem transvolare 

plurimumque molestie eo aucupibus afferre sibi visus et, 
ex quo Simmias Socralicus conjiciebat, futurum eise 
ipsum eis, qui deinceps interpretari eum vellent, incom- 
prehensibilem : aucupibus enim similes sunt interpretis, 
qui antiquorum mentem student comprehendere , incom- 
prehensibilis autem est, quoniam ejus scripta, ut et Ho- 
ineri carmina , et physice et ethice et theologice et multi- 
fariam omnino poseunl accipi. Duz scilicet ista» anime 
omnibus dicuntur fuisse numeris convenientes : itaque et 
ulramque accipere licet omnifariam. Mortuum eum ma- 
gnifice sepeliverunt Athenienses, inque sepulere ejus in- 
scripserunt hec : 


utrumque Apollo generavit, 7Fsculapium atque llave, 
lunc ut animum , illum ut corpus servaret. 


Φ A y (Ὁ mem 





BIOX IIAATONO?. 





Ὁ μὲν δαιμόνιος Ἀριστοτέλης τῆς θεολογιχῇς αὐτὸς 
φιλοσοφίας ἀρχόμενος πάντας ἀνθρώπους. ἔφη τοῦ εἰ- 
δέναι ἐφίεσθαι xal τούτου πίστιν τὴν τῆς αἰσθήσεως 
ἔλεγεν ἀγάπησιν " διὰ τοῦτο γὰρ τὰς αἰσθήσεις ἀγαπῶ- 
μϑν, ἵνα γινώσχωμέν τι. Φαίην ἂν δ᾽ ἐγὼ τὴν Πλάτω- 
νος τοῦτο πεπονθέναι - πάντας γὰρ ἀνθρώπους ἔστιν 
ἰδεῖν ὡσει ἔχ τινος πηγῆς ἀρύσασθαι βουλομένους ix 
ταύτης ὅσον ἔχαστος γρήσιμον ᾧήθ Πάντας δὲ 
ε τῆς ς ΔΟΥ, δ i r μ ι ; $ - 
«ἢ , , * 
λέγον τούς Ys χατὰ φύσιν ἔχοντας καὶ 1 ἀτεράμονας 
I6 ὄντας xat δίκην νυχτερίδων μὴ δυναμένους ἀντωπεῖν 

ἡλιαχῷ φωτί, οἵ μόνα τὰ αἰσθητὰ οἰόμενοι εἶναι τῶν 

νογτῶν οὐδεμίαν τίθενται φροντίδα. — "Ert δὲ μᾶλλον 
αγασθείημεν τὴν τούτου φιλοσοφίαν, εἰ τήν τε ἷστο- 
ρίαν καὶ τὸ εἶδος τῆς αὐτοῦ φιλοσοφίας ἀφηγησώμεθα. 

. , , LJ Y i * 5./ 

5 Πλάτων τοίνυν ὃ πολὺς πατρὸς μὲν ἣν Δρίστωνος 
τοῦ Ἀριστοχλέους, μητρὸς δὲ Περιχτιόνης τῆς ἀπογό- 
νοῦ Σόλωνος τοῦ νομοθέτου, ὅθεν xal χατὰ μίμησιν 
ἐξέθετο τὴὝν τε Πολιτείαν χαὶ τοὺς Νόμους. Αὐτὸς 
^ - 9 e^ , y ^ σω b] 
2᾽ ἐκαλεῖτο ᾿Αριστοχλῇς εἰς ὄνομα τοῦ ἑαυτοῦ [ πατρὸς 

3 xat] πάππου, μετεχλήθη δὲ Πλάτων 3) διὰ τὸ πλατὺ 
τοῦ στέρνου ἢ διὰ τὸ εὐρὺ τοῦ μετώπου 7j, ὅπερ xai 
ἀληθὲς εἰπεῖν, διὰ τὸ πλατὺ xai ἀναπεπταμένον τῆς 
φράσεως. Οὕτως xat ὁ Θεόφραστος Τύρταμος χαλού- 
αενος πάλαι διὰ τὸ θεῖον τῆς φράσεως Θεόφραστος με- 

Ὁ τεχλήύθη. ΘΘεῖος δ᾽ ἦν ὁ Πλάτων xat ᾿ἈἈπολλωνιαχός. 
Καὶ ὅτι μὲν θεῖος ἦν δῆλον Éx τε ἑαυτοῦ xal ἐχ τῶν 
ὑνειρότων " ἐξ ἑαυτοῦ μὲν ὅτι ὁμόδουλον ἑαυτὸν ἐχάλει 
τῷ χύχνῳ, ἐχ τῶν ὀνειράτων δ᾽ οὕτως. Σωχράτης 
ὃ τούτου. διδάσχαλος τῇ πρὸ μιᾶς τοῦ μέλλειν αὐτὸν φοι- 

δ τῦσαι αὑτῷ εἶδεν à ν ὄναρ, ὅτι χύχνος ἄπτερος ἦλθεν ἐντὸς 
χύόλπων αὖτ oU, εἶτα 7 πτεροφυήσας ἀνέπτη, χλάγξας μέγα 
τι αὐτὸς χαὶ λιγυρῶς, ὅ ὥστε ἅπαντας ἑλεῖν τοὺς ἀχού- 
σαντας, ᾽᾿Εδήλου δὲ τοῦτο ὡς φοιτήσει μὲν αὐτῷ ἀτελὴς 

“-,“χ1,μῳνρ 5 / ^ ^^ N ef Ἁ 

ὃ Πλάτων, ἀποφοιτήσει δὲ τέλειος. Καὶ οὕτως δὲ προ- 
ib ctyev ἐν τοῖς δόγμασιν, ὥστε ἅπαντας τούτου ἀχούειν 
γλίχεσθαι xal μηδένα ἀντιτείνειν 7j δύνασθαι 7) πειρᾶ- 
σϑαι. Καὶ αὐτὸς δ᾽ ὃ Πλάτων εἶδον ἑαυτὸν ἐν τῷ μέλ- 
A£tv τελευτῆσαι χύχνον γενόμενον xal καταπηδήσαντα 
- Δ Ww, ὦ 3 * 87 A , « 
ἀπὸ δένδρου ἐπὶ δένδρον καὶ πολλὰ παρέχοντα τοῖς Óp- 

, 7 Vw , - * , , [2 , 
νιθοθήραις πράγματα μὴ δυναμένοις ἑλεῖν avxov, Τού- 
τοῦ ὃὲ τοῦ ἐνυπνίου ἀχούσας Σιμμίας $ Σωχρατιχὸς 
ἔφησεν πάντας. ἀνθρώπους σπουδάσειν καταλαθεῖν τὴν 
τοῦ Πλάτωνος διάνοιαν, μηδένα δὲ δυνήσεσθαι, ἀλλ᾽ 
ἔχχοτον ἐκ τοῦ δοχεῖν αὑτῷ τὴν ἐξήγησιν ποιεῖσθαι, 
4^ εἴτε θεολογῆσαι εἴτε ἄλλο τι ἕλοιτο, ᾿Γαὐτὸν γὰρ ἑχά- 

pog, “Ὅμηρός τε xoi Πλάτων, πεπόνθασι, διὰ τὸ 
παναρμόνιον αὐτῶν τῆς φράσεως ἔχάστῳ βασιμοι Υί- 
, - ? 
wovzat, ὅπερ ἂν βούληται ἐπιχειρεῖν τις, Οὐ μόνον 
€i τὰ ὀνείρατα ταῦτα δηλοῦσιν αὐτὸν ᾿Απολλωνιακὸν 


a 
- 


VITA PLATONIS. 


—— 90 am— 


Divinus Aristoteles in ipso theologicze philosophis prin- 
cipio omnes bomines ait sciendi esse cupidos , idque sen- 
suum cultu con(irmari : eo enim sensus colimus, ut ali- 
quid cognoscamus. ldem dixerim Platonis philosophi: 
contigisse : omnes enim homines ex hac tanquam ex fonte 
aliquo, quantum sibi quisque profuturum putat, haurire 
videmus, omnes autem dico , qui quidem secundum natu- 
ram vivunt, neque rudes sunt, solisque lucem noctuarum 
instar intueri nequeunt , ac sola sensibilia revera esse opi- 
nantes intelligibilia prorsus nihil curant. Sed magis etiam 
ejus philosophiam venerahimur, si ipsius historiam et qualis 
ejus philosophia fuerit contemplabimur. Summus igitur 
Plato natus erat patre Aristone , Aristoclis filio, et matre 
Perictione, a Solone legislatore oriunda , cujus ad exem- 
plum et ipse Civitatem composuit atque Leges. Ab avi 
nomine Aristocles vocatus, deinde mutato nomine Plato 
appellatus est, sive ob pectoris amplitudinem , sive ob 
frontis latitudinem, sive, quod et ipsum vere traditur, 
propter amplum atque abundans quo utebatur dicendi 
genus. Sic et Theophrastus, Tyrlamus ante vocatus, ob 
divinam elocutionem mutato nomine Theophrastus appel- 
latus est. Divinus erat autem Plato atque Apollineus. Ac 
divinum quidem fuisse tam ex ipso quam ex somniis ap- 
paret : ex ipso, quod cygno se conservum appellabat, ex 
somniis vero hoc modo. Socrates, ejus praeceptor, pridie 
quam ad ipsum accessurus eral, per somnium cygnum 
vidit implumem in sinum suum illabentem, mox autem 
additis alis evolantem et claro argutoque clangore omnium 
aures permulcentem. 1d quod accessurum ad eum esse 
Platonem itnperfectum , perfectum autem discessurum in- 
dicabat. Atque ita in philosophia proliciebat , ut omnes 
eum audire cuperent, nec quisquam resistere ei aut posset 
aut conaretur. Ipse etiam Plato jam moribundus per 
somnium se videbat in cygnum conversum ab arbore in 
arborem transeundo multam afferre aucupibus frustra 
captantibus molestiam. Quo somnio audito Simmias So- 
craticus omnes homines conjecit operam daturos, ut Pla- . 
tonis mentem assequantur, neminem vero assequuturum 
esse, sed suo quemque arbitratu interpretaturum, sive 
theologis sive quam aliam viam sequeretur. Idem enim 
utrique , Homero ac Platoni , accidit : ob omnibus numeris 
convenientem dictionem cuivis patent, quicquid moliatur 


aliquis. Verum non solum ista somnia Apollincum eum esse 





25 


3JU 


c 


49U 


6 BIOX ΠΛΑΤΩΝΟΣ. 


ὄντα, ἀλλὰ καὶ τὸ εἶδος τῆς ζωΐῆς αὐτοῦ χαθαρτιχὸν ὄν" 
- A LH € X ? * ᾽ν - 
τοιοῦτος γὰρ xat ὃ θεός, ὡς xat αὐτὸ τὸ ὄνομα δηλοῖ. 
᾿ΑἈπόλλων γὰρ δηλοῖ 6 κεγωρισμένος τῶν πολλῶν " τὸ 
γὰρ & στερητικόν ἐστι μόριον. " Eict δὲ xat ἐχ τοῦ χαι- 
ροῦ τῆς γενέσεως αὐτοῦ τεχμαιρόμεθα αὐτὸν ᾿Απολλω- 
νιαχὸν ὄντα - ἐγεννήθη γὰρ ἐν τῇ ζ΄ τοῦ θαργηλιῶνος 
μῆνός, ἐν ἦ ἑορτὴν ἐπιτελοῦσιν οἱ Δήλιοι τοῦ ᾿Απόλ-- 
λωνος, ἐν δὲ τῇ ς΄ τοῦ αὐτοῦ μηνὸς ἐτέχθη ὃ Σωχρά- 
e 3 4 0^5 
τῆς, dv 3$) γενεθλιαχὴν ἑορτὴν Ἀρτέμιδος ἐπετέλουν, 
Δηλοῖ δὲ τοῦτο τὸ προέχειν τῷ Σωχράτει χατά τε χρό- 
voy xai λόγον. Ἵνα δὲ τέλεον τῆς περὶ αὐτοῦ ἱστορίας 
ποιήσω λόγον, ἐχ διαιρέσεως προέλθωμεν. Πᾶν γινό- 
μενον xai ἐν γρόνῳ γίνεται xai ἐν τόπῳ. Μάθωμεν 
τοίνυν ἑκάτερον τούτων, xat ἔτι μέντοι τά τ᾽ ἐν τῇ γε- 
νέσει xal τὰ περὶ τὴν γένεσιν αὐτοῦ συμόάαντα. Γέγονε 
τοίνυν ἐν χρόνῳ μὲν τῇ πη΄ ὀλυμπιάδι, ἐπ᾽ ἄρχοντος 
Ἀμεινίου, Περικλέους ἔτι ζῶντος xal τῶν Πελοποννη- 
σιαχῶν πολέμῳ ἔτι συγχροτουμένων, νεώτερος ὧν Ἶσο- 
, Ἐν ' 9 , ^Y , ^" » ἢ —- 
χράτους ἕξ ἔτεσιν. "Ev τόπῳ δὲ γέγονεν τῇ Αἰγίνη, τοῦ 
4 2 λ 9 , v /. 
πατρὸς αὐτοῦ Ἀρίστωνος μετὰ xal ἄλλων χληρούχου 
πευφθέντος ἐν τῇ Αἰγίνη ὑπὸ τῶν ᾿Αθηναίων. Καὶ 
ταῦτα μὲν περὶ τοῦ χρόνου xal τοῦ τόπου ἐν ᾧ γέγονεν. 
Περὶ δὲ τὸν τόχον εἶδεν ὄνειρον ὁ τούτου πατήρ, ἔτι 
ἐν γαστρὶ ἐχούσης αὐτὸν τῆς μητρός, μὴ συγγενέσθαι 
2 ὦ Y ^ ) , γε", “Ὁ Ἂν ? € 2 ,.t 
αὐτῇ ἄχρις ἂν ἀποτέχη. 'Γοῦτο δ᾽ ἐσήμανε 0x, οὐ δι᾽ ἢδο- 
νὴν δεῖ τὴν συνουσίαν αἱρεῖσθαι, ἀλλὰ διὰ παιδοποιίαν, 
xai μονοῦσθαι, ὡς τὸ τεχθησόμενον χαθαρὸν τεχθείη, 
ὃ M io - ). ^ 3 " Led Ha € Ld ὃ ) ἰ- 
μηδένα σπῖλον προσειληφὸς ἀπὸ τῆς ἐξ ὑστέρου δι᾿ α 
cypótntx συνουσίας. ᾿Αλλὰ xal fj μήτηρ αὐτοῦ μετὰ 
- / [d LE » ἢ 2 c € e y 
τὸν τόχον λαδοῦσα αὐτὸν ἀνήγαγεν ἐν τῷ Yponero ὄρει, 
, 7 ΄ Y , 
θῦσαι βουλομένη ᾿Απόλλωνί τε Νομίῳ καὶ Νύμφαις, 
καὶ ἐν τούτῳ χαταθεμένη αὐτὸν εὗρεν αὐτὸν ὑποστρέ- 
, y ' , ^ 
ψασα πεπληρωμένον ἔχοντα τὸ στόμα μέλιτος" ἐλθοῦσαι 
γὰρ μέλισσαι τοῦτο πεποιήχασι, προμηνύουσαι ὅτι τὰ ἐξ 
αὐτοῦ μέλλοντα ῥεῦσαι μέλιτος ἔσται γλυχύτερα χατὰ 
τὸν ποιητήν. Διαίτη δ᾽ ἐχέμρητο οὐ τῇ ἀπὸ ζωικχῶν, 
ἀλλὰ τῇ ἀπὸ τῶν φυτῶν. ᾿Εφοίτησε δ᾽ ἐν ἡλιχίᾳ γενό- 
μενος γραμματιστῇ μὲν Διονυσίῳ, οὗ μνήμην ποιεῖται ἐν 
τοῖς ᾿Ερασταῖς αὐτοῦ" οὐδὲ γὰρ δίκαιον ἐνόμισεν ἀμνη- 
φόνευτον χαταλιπεῖν τὸν οἰχεῖον διδάσχαλον, l'uuvactr, 
δ᾽ ᾿Αρίστωνι ἐφοίτησεν καὶ γὰρ χαὶ τούτου πολλὴν ἔθετο 
πρόνοιαν, ὡς χαὶ δύο ἀγῶνας αὐτὸν νιχῆσαι, ᾿Ολύμπιά 
τε xai Νέμεα. ᾿Εφοίτησε δὲ μετὰ ταῦτα xal Δράκοντι 
e^ Lei ^ , 4 , ὭΣ 5. Y , 
τῷ μουσιχῷ», ὃς γέγονεν Ex * γεαύλλων τοῦ * ἀπὸ Aa- 
μωνος, οὗ Δάμωνος μέμνηται ἐν τῷ Θεαιτήτῳ. Ta- 
ρἶλθε δὲ διὰ τριῶν τούτων, γραμμάτων, γυμνασίων, 
αουσιχῇς, ἵνα xal τοὺς αὑτοῦ μαθητὰς διὰ τὰς αὐτὰς 
προσδιορθώσῃ " οἷδε γὰρ ὅτι αὗται αἱ παιδεῖαι δύνανται 
τὸ τριμερὲς τῆς ψυγῆς ἐπανορθοῦσθαι: διὰ μὲν τῶν 


60 γραμμάτων ἠχρίδου τὸ λογιστικὸν αὐτῆς μέρος, διὰ δὲ 


“ ^ , , * , [44 A ^ 
τῆς μουσιχῆς ἐτιθάσσευε τὸ Üuuixov, ὥσπερ διὰ τῶν 
* X ὦ 
γυμνασίων ἐρρώννυε τὸ ἐπιθυμητικόν. Μετὰ τοῦτο 
δ᾽ ἐφοίτησε διθυραμύοποιοῖς, τὸν ἐχείνων χαραχτῆρα 
ed , 1 f. ^ -—^— 
ὠφεληθῆναι βουλόμενος. ᾿Αμέλει xat τὸ πρῶτον αὐτοῦ 


arguunt, sed etiam υἱέ ejus genus purgalivum : talis 
enim et ille deus, ut ipsum quoque nomen docet. Apol;ion 
enim significat a vulgo ( πολλῶν ) discretum , alplia autem 
privativum est. Praeterea et ex nativitatis tempore Apul. 
lineum eum esse colligimus. Natus est enim die septimo 
thargelionis mensis, quo die Apollini festum agunt Deli, 
ejusdemque mensis sexto natus est Socrates, quo Dias 
celebrant natalem. Docet hoc, Socratem eum et tempore 
et doctrina superasse. Sed ut integram ejus historiam 
pertexam, ex partitione proficiscamur. 


tur et in tempore nascitur et in loco. Utrumque igitur 


Omne quod nasci- 


lorum cognoscamus, praetereaque qu:e in Platonis nativitale 
circaque eam acciderunt. Natus est igitur, ad tempus quoi 
altinet, olympiade octogesima octava, Aminia archente, 
vivo adliuc Pericle et rebus Peloponnesiacis bello adhuc 
esstuantihus, sexennio minor Isocrate. Ad locum quo! 
attinet , natus est /Egine , quo pater ejus Aristo cum alii; 
colonis missus erat ab Atheniensibus. Εἰ hzec quidem de 
nativitalis tempore atque loco. Jam circa partum , natre 
eum adhuc in utero gestante, somnio pater, ne cum illa 
donec peperisset concumberet, est monitus. Quo somnii 
indicatum est, non voluptatis caussa rebus venereis ese 
operandum , sed liberorum procreandorum gratia, jamque 
abstinentiam esse exercendam, quo nasciturus infans purus 
nasceretur, nulla ex coitu turpiter repetito macula cna- 
spersus. Sed el mater eum , pestquam edidil, Apollini 
Pastorali atque Nympliis sacra factura in Hymettum mon- 
tem subduxit, ibique repositum interea , quum rediret, ἃ 
melle refertum habentem repperit : ad volantes enim ape 
lioc fecerant, quae ejus ex ore promanatura essent melle, 
Viciu utebatur 


non quem animalia, sed quem terra suppedilaret. th 


ut ait poela , suaviora fore preenunciantes. 


adolevit, Dionysium frequentavit grammatistam, cujus in 
Amatoribus meminit : non enim, fas esse existimavit , soum 
Gymnasticie artis ma- 
gistirum Aristonem frequentavit : nam huic quoque arti 


preceptorem silentio przterire. 


multum dedit operze , adeo ut bis vicerit Olympiis alque 
Nemeis. Tum musicae magistro usus est. Dracone, qui ip 
ἃ Damone, cujus in Thecteto meminit, erat institutos. 
His tribus, litteris, gymnastica, musica, pervenit eo, ut 
per easdem suos quoque discipulos emendare posset. Nov 
enim, disciplinis istis triplicem animi naturam posse suxi- 
neri 9 itaque literis rationalem ejus partem excolebil, 
musica affectum mitigabat, gymnastica appetitum conlir- 
mabat. Deinde ad dithyramborum auctores se convertil. 
lorum quoque artem discendi cupidus. Ac sane primus 


ejus liber dilliyrambicus est. — Accessit etiam ad tragico», 





ANONYMI VITA PLATONIS. 7 


τύνγραμμα διθυραμβῶδές ἐστιν. " Egotvnae δὲ xat τρα- 
pxoi;, τὸ ἐν αὐτοῖς σεμνὸν ἀρύσασθαι: βουλόμενος. 
Ἐξτοίτησε δὲ καὶ χωμιχοῖς, τὴν φράσιν αὐτῶν ὠφελη- 
βῆναι βουλόμενος. Ἀμέλει χαὶ τὸν Ἀριστοφάνους ἀπε- 
μᾶξατο γαραχτῆρα, ὃς τῶν ἄλλων προὔχει χωμιχῶν. 
Καὶ ὅτι ἀποδέχεται τὴν τούτον φράσιν δηλοῖ τὸ ὑπ᾽ αὖ- 
τῷ εἰς τὸν Ἀριστοφάνην ῥηθὲν ἐπίγραμμα, ἔχον ὧδε" 


αἱ Χάριτες τέμενός τι λαθεῖν ὅπερ ἤθελον οἰχεῖν 
ξιζόμεναι ψυχὴν εὗρον ᾿'Λριστοφάνους. 
Ἐπίλωσε δὲ xai Σώφρονα τὸν γελωτοποιόν, τὴν μιμη- 
^ - f, 
τιχὴν ὥσπερ κατορθῶσαι βουλόμενος" ὃ γὰρ διαλόγους 
γράφων xai μίμησιν προσώπων εἰσάγει. ᾿Εφοίτητε δὲ 
χαὶ γραφεῦσι, τὴν τῶν χρωμάτων ποιχίλην μῖξιν 
* - X , . 
ἰχυαθεῖν βουλόμενος " ὅθεν ἐν Τιμαίω πολὺν λόγον xa- 
ταϑάλλει περὶ χρωμάτων. Καὶ ταῦτα μὲν αὐτῷ διε- 
τράττετο ἄχρις. ἐτῶν εἴχοσι. Μετὰ δὲ τοῦτο ἐφοίτησε 
Σωχράτει, xat δέχα ἔτη παρ᾽ αὐτῷ ἐφοίτησεν, ἠθικὴν 
duces ἐχυιαθεῖν βουλόμενος. Εὑρηχὼς δὲ τὸν 
Σωχράτη ἐ δεῤδηκότα τῶν ἄλλ σὶ πυρὶ μέλ- 
Σωχράτη ἐπαναδεύηχότα τῶν ἄλλων, qa pt μέ 
* . 4 , , 9 - 
λοντὰ παραδιδόναι τὰ πρὸ τούτου πονηθέντα αὐτῷ 
εἰπεῖν τοῦτο τὸ ἔπος, 
Ἥξαιστε, πρόμολ᾽ ὧδε, Πλάτων νύ τι σεῖο χατίζει. 


Εὐνούστατος δὲ τῷ Σωχράτει οὗτος ὥφθη, εἴπερ τις 
ἄλλος. Ἀμέλει χρινομένου αὐτοῦ xai ἐν διχαστηρίῳ 
τυγχάνοντος ἀνελθὼν αὐτὸς ἐπὶ τὸ βῆμα φωνὴν ἔρρηξε 
τοιαύτην" « νεανίας μὲν ὧν, ὦ ἄνδρες, ἐπὶ τὸ βῆμα 
ἀναβέδηχα. » ᾿ΑΑγαναχτήσαντες δ᾽ οἷ δικασταὶ χατήγα- 
yov αὐτόν, ὃ δὲ “λυπηθεὶς ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ δικαστηρίου, 
μεῖναι ἐχεῖ οὐχέτι ἀνασχόμενος. Μετὰ δὲ τὸ τὴν 
ἡϑικὴν ὠφεληθῆναι Σωχράτει xai πράγματα παρα- 
πεῖν αὐτῷ τῷ Σωχράτει ἐν ταῖς πρὸς αὐτὸν ἐντεύ- 
ἐπὶ συγγράμματα ἐξέθετο, ἃ ἔτι ζῶντος Σωχράτους 
εἰς χεῖρας αὐτοῦ ἦλθον; Τὸν γὰρ Λύσιν διάλογον 
δυγγεγραφότος, ᾧ ἐνέτυχε καὶ ὃ Σωκράτης, ἔφη τοῖς 
ἑπαίροις αὑτοῦ « οὗτος 6 νεανίας ἄγε; με ὅπη θέλει xai 
i ὅσον θέλει xal πρὸς οὖς θέλει, » Μετὰ δὲ τὴν εἰς 
Συχράτην φοίτησιν ἀπῆλθε πρὸς τοὺς Πυθαγορείους, 
τὸ ὃν ἀριθμῶν τὰ πράγματα σημαίνειν παρ᾽ αὐτῶν 
χατορθῶσαι βουλόμενος, ὅθεν πολλὸν τούτων μέμνηται 
ἐν τῷ Τιμαίῳ, ᾿Εφοίτησε δὲ xai Κρατύλῳ τῷ 'Hoa- 
χλειτείῳ xat "Eppovévet τῷ Παρμενιδείῳ, τὰ "Hoa- 
χλείτου χαὶ Παρμενίδου δόγματα μαθεῖν βουλόμενος, 
ὅϑεν xxi δύο διάλογοι γεγραμμένοι εἰσὶν αὐτῷ, ὅ τε 
Κρατύλος xat ὃ Παρμενίδης, ἐ ἐν οἷς τῶν δογμάτων τῶν 
προειρημένων ἀνδρῶν μέμνηται. Μεμαθηχὼς δὲ, ὅτι 
τὴν ἀργὴν εἶχον τῆς φιλοσοφίας οἵ Πυθαγόρειοι ἀπὸ 
Αἰγύπτου, ἦλθεν εἷς Αἴγυπτον, χαὶ κατορθώσας e ἐχεῖσε 
τὴν γεωμετρίαν χαὶ τὴν ἱερατικὴν ἀνεχώρησεν. Ecc 
ἐλθὼν εἰς Φοινίχην περιέτυχεν ἐχεῖσε Περσαῖς xat Pate 
παρ᾽ αὐτοῖς τὴν Ζωροάστρου παιδείαν. Etc ἐχεῖθεν ἐπὶ 

Σικελίαν ἀφίχετο, τοὺς ἐν Αἴτνη χρατῆρας ἱστορῆσαι 
βηυλόμενος, ὅτε καὶ τὴν εἰς Διονύσιον ἔντευξιν ἐποιή- 
61:5, Μετὰ ταῦτα δ᾽ ἐλθὼν ἐν ᾿Αθήναις συνεστήσατο 


quo gravitatem eorum sibi compararet, itemque ad co- 
micos, horum quoque dictionis addiscendze caussa. Ac 
sane Aristophanis expressit elocutionem , qui reliquos co- 
micos omnes superat. Atque hujus dictionem probatam 
sibi fuisse, ab ipso conditum in Aristophanem hoc docet 


epigramma : 


Gratie templum quod incolerent 
quaerentes animam invenerunt Aristophanis. 


Operam dedit etiam Sophronl mimograplio , imitandi artem 
quasi rite tractaturus : namque dialogos scribenti nec per- 
sonarum imitatio omittenda est. Pictores quoque fre- 
quentavit colorum varis mixtura addiscendae caussa : hinc 
in Timaeo multa de coloribus verba facit. Atque in his 
quidem ad vicesimum usque annum versabatur. Deinceps 
ad Socratem accessit, eumque per decem annos frequen- 
tavit moralis philosophiae addiscendze caussa. Quem quum 
reliquis superiorem deprehendisset , igni fertur, qua antea 
elaborasset , tradidisse, hoc usus versu, 
Vulcane , huc procede , Plato tua ope indiget. 

Socrati , si quis alius, Plato se preestitit amicissimum. — Ac 
sane quum ille in jus vocatus esset in judicio, conscenso 
suggestu ipse in hsec erupit verba : « juvenis admodum, 
o viri, suggestum conscendi. » Quum autem judices indignati 
eum depulissent , non potuit a se impetrare ut diutius ma- 
neret , sed maerore afflictus e judicio discessit. Sed moralem 
plilosopliam a Socrate edoctus non solum in colloquiis 
molestus ei ésse co»pit, verum etiam scripta edidit, quae 
vivo adhuc Socrate in ipsius manus pervenere. Lysin enim 
dialogum quum scripsisset , Socrates lecto eo discipulis suis 
dixit : « hic juvenis me trahit quo vult et quantum vult et ad 
quos vult. » Relicto Socrate ad Pythagoreos accessit , res 
numeris significandi doctrinze discendze cupidus, quare cre- 
bram horum in Timeo facit mentionem. — Usus est etiam 
Cratylo Heracliteo e£ Hermogene Parmenideo, Heracliti 
atque Parmenidis philosophie addiscende caussa : hinc 
duos etiam condidit dialogos, Cratylum et Parmenidem, 
Sed ubi 
Pythagoreos philosophiae principium ex Egypto repetiisse 
certior factus est, in /Egyptum profectus geometria ibi ac 


sacerdotali doetrina institutus est. 


in quibus utriusque viri placitorum meminit. 


Deinde in Pheniciam 
delatus a Persis, in quos illic incidit, Zoroastri disciplinam 
didicit. 


dorum caussa, ibique rem habuit cum Dionysio. Denique 


Hinc in Siciliam pervenit Etna craterum noscen- 


Allienas reversus scholam constituit prope domum Timonis 


8 BIOX ΠΛΑΤΩΥΟΣ. 


διδασχαλεῖον πλησίον τοῦ χαταγωγίου Τίμωνος τοῦ 
μισανθρώπου, ὃς δυσχόλως ἔχων ἐς ἅπαντας, ὡς καὶ τὰ 
ἐπιγράμματα τοῦ τάφου αὐτοῦ δηλοῦσι, πάνυ εὐμενῶς 
ἤνεγχε τὴν τοῦ Πλάτωνος συνουσίαν. Εἰσὶ δὲ τὰ 
ἐπιγράμματα τάδε" 

ἐνθάδ᾽ ἀπορρήξας ψυχὴν βαρυδαίμονα κεῖμαι" 

τίς δ᾽ ὧν οὐ πεύσεσθε, χαχοὶ ὃὲ καχῶς ἀπόλοισθε. 


"Ecc δὲ τὸ δεύτερον τόδε" 


τήνδε σὺ τὴν στήλην παραμείδεο, μῆτε με χαίρειν 
T εἰπών," μήθ᾽ ὅστις, μὴ τίνος εἰρόμενος. 
Πρὸ δὲ τοῦ διδασχαλείου τέμενος καθιέρωσε ταῖς Μού- 
σαις ὃ Πλάτων. ᾿Γούτῳ δ᾽ ἐφοίτησαν οὐ μόνον ἄνδρες, 
ἀλλὰ xal γυναῖκες, ᾿Αξιοθέα e ἢ ἐχ Φλιοῦντος xai 
Λασθένεια ἣ ἐξ Ἀρχαδίας. Θεῖος δ᾽ ἦν, ὡς εἴρηται 
[5 πολλάχις, οὗτος ὃ ἀνήρ, xal πολλῶν τῶν ἐν τῷ βίῳ 
ἐγένετο εὑρετής, ὀνομάτων τε χαὶ πραγμάτων χαὶ 
εἴδους τῆς συγγραφῆς. Ὀνουάτων μὲν τῆς ποιότη - 
τος᾿ οὐδὲ γὰρ πρὸ τούτου ἐγινώσχετο τοὔνοαα. Ἀμέλει 
ἐν Θεαιτήτῳ φησὶ πρὸς Θεόδωρον, ποιῶν τὸν Σωχράτη 
40 διαλεγόμενον χαὶ λέγοντα ὅτι « ἴσως μὲν οὖν τὸ τῆς 
ποιότητος ὄνομα ξένον σοι δόξειεν ἂν xat οὐχ εἰωθός. » 
Δηλοῖ δὲ xal Ἀριστοτέλης ἐν Κατηγορίαις λέγων « ποιό- 
exta δὲ λέγω, » εἰπὼν τὸ λέγω ἀπ᾽ αὐτοῦ τοῦ θεμένου 
τοὔνομα-“ εἰ γὰρ ἦν ἐν χαταχρήσει, πάντως ἂν οὐ λέγω, 
45 ἀλλὰ λέγεται εἶπεν" εἴωθε γὰρ αὐτὸς καὶ ἅπαντες ol 
παλαιοὶ τοῦτο ποιεῖν. Ebor δὲ xal τὸ τῶν ἀντιπόδων 
ὄνομα xai τὸ τοῦ μήχους ἀριθμοῦ. Πράγυατα 
δ᾽ εὗρε φυσιχά, ἠθικά, θεολογικά, πολιτικά, Φυσιχὰ 
μέν, ὅτι ἔδειξε τὴν μαγνῆτιν λίθον μὴ ἕλχουσαν τὸν 
80 σίδηρον, ἀλλ᾽ ὅτι 6 ἀήρ ἐστιν ὃ ὠθῶν αὐτὸν πρὸς ab- 
τήν. Μαθηματιχὰ δ᾽ εὗρε τὴν μέσην χαλουμένην 
ἀνάλογον, περὶ ἧς ἐν τῇ ἀποδειχτιχῇ λάγον ἐποιησάμεθα. 
Λοιμωσσόντων γὰρ τῶν Δηλίων ἔπεμψαν ἐν Δελφοῖς 
χρησόμενοι, τί ποιήσαντες παύσαιντο τοῦ λοιμοῦ, 
s& ἔγρησε δ᾽ αὐτοῖς ὃ θεός, διπλασιάσαντας τὸν βωμὸν 
οὕτως θῦσαι. Τυγχάνοντος δὲ τοῦ βωμοῦ xó6ou ἕτε- 
pov χύθον ἐπῳχοδόμησαν, οἰόμενοι τοῦτο εἶναι τὸ ὑπὸ 
τοῦ γρησμοῦ λεγόμενον, εἶθ᾽ ὡς οὐδὲ τοῦτο ποιήσαντες 
ἐπαύσαντο, ἐπὶ τὸν Πλάτωνα πορευθέντες ἤροντο αὖ- 
4υ τόν, τί δέοι ποιεῖν, ὃ δ᾽ ἔφη ὅτι « ὀνειδίζει ὑαῖν 6 θεὸς 
ὡς ἀπείροις γεωμετρίας. » "δειξε γὰρ μὴ ἰδιωτικῶς 
τὸ διπλάσιον ἐννοῆσαι, ἀλλ᾽ εὑρεῖν μέσην τινὰ ἀνάλο-- 
q0v, xat ταύτῃ διπλασιάσαι τοῦτον. “Ὅθεν οὕτως ποιη- 
σάντων παραυτίκα ἐπαύσαντο τοῦ λοιμοῦ. Εὖρε 93 xal 
as ἠθιχά" τὸ γὰρ μὴ ἐπὶ μισθῷ διδάσχειν ἠθιχὸν ὃν πρῶ- 
τος εὗρεν. ᾿Δμέλει ΠΠυθαγόρας, xal ol πρὸ αὐτοῦ πάντες, 
ἑχατὸν δραχμὰς χρυσίου λαμόάνων τὴν οἰκείαν μετεδί- 
δου, κάπηλος μᾶλλον λόγων τυγχάνων ἢ φιλόσοφος. 
Ὅθεν τὸν Τίμαιον ἑπτὰ ἀργυρέων ἀπὸ τῶν Πυθαγο- 
bu ρείων ὠνησάμενος χατὰ μίμησιν αὐτοῦ ἔγραψε τὸν διά- 
λογον. Ὅθεν xa φέρεταί τι ἔπος τοιόνδε" 


πολλῶν ἀργυρέων ὀλίγην ἠλλάξαο μολπήν, 
ἔνήεν ἀτορυηθεὶς τιμαιογραφεῖν ἐπεχείρεις, 


misantlropi, qui quamvts moroso in omnes emet animo, 
ut et sepulcri ejus inscriptiones docent , libenter tamen ia 
Platonis se dedit consuetudinem. Sunt autem inscriptio 
nes ha: : 


| 
hic ego abrupta misera anima Jaceo : | 
quis siu, nolite quzrrere , sed mali male pereatis. | 


atque altera : 


hunc tu cippurn przteriens nec salvere me 
jube , nec quis sim quove patre natas roga. 

Anle scholar situm agrum Plato Musis consecravit. ipsom 
aulem non viri solum, sed etiam mulieres adibant , τοῖα 
Axiotlea Phliasia atque Lasthenia Arcadia. Divinus eral, 
ut siepe dictum est, hic vir, multorumque, qua in ria 
usu veniunt, et verborum et rerum et litterarum generi 
inventor. Ac verbum quidem invenit qual.talis : neqy 
enim hoc antea fuerat cognitum. Scilicet im Thezteh | 
Socratem facit ad Theodorum hac dicentem : « ity | 
fortasse qualitatis vocabulum mirum tibi videatur aqu 
insolens. » Docet et Aristoteles in Categoriis dicens « qu. : 
litatem autem dico, » id quod ex ejus, qui vocabulum a- 
venit, persona dictum est: nam si in usu jam fniset, 
omnino non « dico, » verum « dicitur » pro sua atque δ΄ 
tiquorum omnium consuetudine dixisset. Invenit eium 
antipodum vocabulum et longitudinis numeri. Ms 
autem invenit physicas, morales, theologicas, civile. 
Atque e pliysicis quidem est, quod non magnetem lapsiea 
ferrum ad se trahere, verum per aerem hoc illuc Mig 
ostendit. E mathematicis inventis media est qua dint. 
proportionalis, de qua in topicis verba fecimus. Scie | 
Delii peste laborantes Delphos misere quo modo hoc a mw 
liberari possent rogaturos. Respondit eis deus , duplkaa 
ara sacra esse facienda. Quae quum esset cubica , alterum 
cubum superstruxere, hoc sibi velle oraculum opinaales 
Quo facto quum nihilo minus laborarent, ad Platonem 
profecti quid fieri oporteret rogaverunt, is vero « illud 
vobis » inquit « deus ut geometrize imperitis. » Non eg 
sic simpliciter duplicationem intelligendam esse, sed π- 
diam quandam proporlionalem inveniendam atque bx 
modo aram duplicandam. Quod ubi feceruot, stai: 
a peste liberati sunt. Invenit etiam moralia : namque » 
ralis illius praecepti, ne quis mercede doceret, primu 3. 
auctor est. Etenim Pythagoras atque omnes ante Ph- 
nem philosoplii centum auri drachmarum mercede detr- 
nam suam) tradere solebant, cauponautes magis erudit» 
nem quam vere philosophantes. Quare et Timaeo sepien 
argenteis a Pytliagoreis empto ad ejus exemplum suum ἐμ’ 
logum conscripsit. Quo versus spectant hi : 


multis uummis parvulum mercatus es librum, 
qui Timzi scribendi materiem tibi sugserebat, 


ANONYMI VITA PLATONIS. 


Ex: δὲ xai πολιτιχά᾽ τὸ γὰρ τὰς " τηδάδας * χυχλο- 
τερεῖς εἶναι αὐτος πρῶτος ἐφεῦρεν ὡς πολυχωρητοτέ- 
p. Δέδεικται γὰρ τοῖς γεωμέτραις ὅτι πάντων τῶν 
ἱπσπεριμέτρων πολυχωρητότερος τυγχάνει ὃ χύκλος. 
v iot δὲ xat τὸ τρίτον τῆς πολιτείας εἶδος , τὸ ἐξ G ὑπο- 
ἡέσευκ. Ἀλλὰ δὴ xal θεολογικὰ εὗρεν, οἷον τὸ τὰς 
ἰδίας εἶναι ἐν τῷ παραδειγματιχῷ, οὐχ ὅ τι χαὶ ἄλλοι 
πρὸ αὐτοῦ ἐγίνωσκον ὅτι εἰσὶν αὐταί" Πυθαγόρας γὰρ 
ἔλεγεν αὐτὰς ἐν τῷ ποιητιχῷ εἶναι ; χαὶ ᾿Αριστοτέλης 
) γε μετ᾽ αὐτὸν ἐν τῷ ποιητιχῷ, αὐτὸς δὲ, ὡς εἴρηται 1 
τῷ παραδειγματιχῷ αὐτὰς ἔφησεν εἶναι, αἵπερ 
αἰτίαι xol ἀρχαί εἰσι τοῦ ποιητιχοῦ, Ἀμέλει γὰρ καί 
φησιν αὐτὸν εὑρηχότα τὰς ἰδέας ἑωραχέναι ἑαυτὸν τρίτον 
Hora ὑφθαλυόν. Εὖρε δὲ καὶ τί ἐστιν αἰών ol γὰρ 
πρὸ αὐτοῦ αἰῶνα ἔλεγον τὴν ἀπειρίαν τοῦ χρόνου; αὐτὸς 
δὲ ἔδειξεν ὡς ἄλλη ἐστὶν 5 ἀπειρία τοῦ χρόνου χαὶ 
ἄλλος δ αἰών. Εὗρε δὲ χαὶ εἶδος συγγραφῆς. τὸ διαλογι- 
χόγ' εἰ γάρ τις εἴποι ὅτι xat Ζήνων πρὸ αὐτοῦ διαλό-- 
Tos ἔγραψε xat Παρμενίδης, ἐροῦμεν ὅτι οὗτος μάλιστα 
αὐτῷ ἐγρήσατο. ἔζησεν δὲ πα΄ ἐνιαυτούς, xal διὰ 
τούτου δειχγὺς ὅτι ᾿Απολλωνιαχὸς ὧν τυγχάνει" ὃ γὰρ 
Ü τῶν Μουσῶν ἀριθωὸς ἐφ᾽ ἑαυτὸν πολλαπλασιαζόμε- 
γὴς ἀπογεννᾷ τὸν πα΄ ἀριθμόν. Ὅτι δ᾽ αἱ Μοῦσαι 
ὑπεργτίδες εἰσὶν ᾿Απόλλωνος οὐδεὶς ἀντερεῖ. Οὗτος 
vio ὃ ὁ ἀριθμὸς δυναμοδύναμις λέγεται, ὡς ἂν τοῦ 
Y ἀριημοῦ πρώτου ὄντος διὰ τὸ ἔχειν αὐτὸν ἀρχὴν καὶ 
μέστην xod τελευτήν, πολλαπλασιαζομένου δὲ xal ἀπο- 
γεννῶντος τὸν θ΄ (τριάχις γὰρ τρία θ΄) xai τοῦ θ΄ τὸν 
πα ἀριθαόν. "Ecc δὲ xai ἐχ τῶν μετὰ τὸν βίον aà- 
τοῦ τὸ θεῖον αὐτοῦ καταμαθεῖν. Γυνὴ γάρ τις ἀπῆλθε 
Jenasuém, εἰ δεῖ τὴν στήλην αὐτοῦ συντάξαι ἀγάλμασι 
τῶν θεῶν, ἔλρησε δ᾽ ὃ θεὸς τάδε" 


QW 


δύζης ἀντιθέοιο χαθηγητῆρα Πλάτωνα 
εὖ δρώης τίουσα, χάρις δὲ σ᾽ ἀμείψεται ἐἑαθλὴ 


ἐχ μαχάρων, οἷσίν περ ἀνὴρ ἐνάριθμος ἐκεῖνος. 
Alv δὲ χρησμὸς ἐδόθη, ὡς δύο παῖδες τεχθήσονται, 
Ἀπόλλωνος μὲν ᾿Ασχληπιός, Ἀρίστωνος δὲ Πλάτων, 
ὧν ὃ μὲν ἰατρὸς ἔσται σωμάτων, ὃ ὃ δὲ ψυχῶν. Καὶ 
᾿Αθηναῖοι δὲ γενεθλιαχὴν αὐτοῦ ἡμέραν ἐπιτελοῦντες 
ἐπάδοντες φάσχουσιν 


ἦματι τῷδε Πλάτωνα θεοὶ δόσαν ἀνθρώποισιν». 


"(ox δὲ xal τὴν ὑπεροχήν, ἣν ἔσχεν ς Πυθαγόραν. 
Οὗτος μὲν οὖν ἀπῆλθεν ἐς Περσίδα τὴν τῶν μάγων 
ὠφεληθῆναι θέλων φιλοσοφίαν, οἱ δὲ μάγοι διὰ τὸν 
Πλάτωνα Δθήναζε παρεγένοντο τῆς ἐξ αὐτοῦ φιλοσο-- 
216 μετασχεῖν γλιχόμενοι. Ἐπεὶ δὲ τὴν ἱστορίαν τοῦ 
Πλάτωνος μελαθήχαμεν, φέρε καὶ τὸ εἶδος τῆς αὐτοῦ 
φιλοσοφίας διηνησώμεθα. 


9 


Invenitet civilia : nam (ὁλχάδας ?) rotundas primus adinvenit, 
ut capaciores. Scilicet zequalis dimensionis rerum omnium 
capacissimum esse circulum geometra docent. Jnvenit et 
tertiam civitatis formam (ex fictione P). At vero et theologica 
invenit, velut quod ideas inter exemplares formas rettulit , 
qua in re a praecedentium philosophorum sententia recede- 
bat. Pythagoras enim in efficientibus eas collocavit, itemque 
Aristoteles; ipse autem, ut dictum est, in exemplaribus 
esse ait ideas, ut caussas et principia ejus, quod efficit. 
Ac sane dicit etiam inventis ideis vidisse se ipsum tertium 
habentem oculum. Invenit item, quid esset evum : qui 
preecesserunt enim , evum dicebant tempus infinitum , ille, 
vero aliud tempus infinitum, aliud aevum esse demonstra- 
vit. Denique dialogicum etiam scribendi genus invenit. 
Nam si quis-dicat , jam ante eum Zenonem quoque dialogos 
scripsisse et Parmenidem , hunc tamen maxime isto genere 
usum esse respondebimus. Vixit autem annos octoginta 
atque unum, hoc quoque numero Apollineam suam pro- 
dens indolem. Scilicet novenarius numerus, qui Musarum 
est, in se multiplicatus octoginta et unum efficit, Musas 
autem Apollinis esse ministras nemo infitiabitur. lic 
enim numerus quadratoquadratus dicitur, quum ternarius 
eo , quod initium habet et medium atque finem , primarius 
in se multiplicatus novenarium efficiat ( ter enim tria no- 
vem fiunt), isque rursus octoginta et unum. Verum ex 
eis quoque, qua post ejus mortem accidere, divinam ejus 
licet cognoscere naturam. Mulier enim quadam ex deo , 
an simulacrum ejus deorum cum imaginibus componendum 
esset , sciscitata hoc tulit responsum : 


doctrine divine auspicem Platonem 
merito revereare, gratiaque te excipict 
ab immortalibus agenda , quorum ille vir est in numero. 


Aliud oraculum duos pueros natum iri indicabat, Apollini 
JEsculapium, Aristoni Platonem, illum corporis, liunc 
animi medicum futurum. Athenienses etiam natalem ejus 


celebrantes hoc utuntur versu : 


hoc die Platonem dii dederunt hominibus. 


Vide etiam quantum Pythagora praestiterit. Hic igitur 
magorum philosophis addiscendee caussa in Persidem pro- 
fectus est, magi vero Platonis caussa Athenas venerunt, 
philosophize ejus percipiendze cupidi. Sed postquam Pla- 
tonis historiam cognovimus, age et qualis ejus philosophia 


fuerit exponamus. 


APIZTOTEAOYX 
ΒΙΟΣ 


ΚΑΤ’ AMMONION]. 


---αν» 0900 «m——— 


Δριστοτέλης τῷ μὲν γένει ἦν Μακεδών, πόλεως δὲ 
Σταγείρων, υἱὸς Νικομάχου, ἰατροῦ Ἀμύντον τοῦ Μα- 
χεδόνων βασιλέως (ὅθεν xal τὸν ἴδιον υἱὸν Νικόμαχον 
προσηγόρευσε, μνήμης ἕνεχεν τοῦ οἰχείου πατρός, πρὸς 

& ὃν xoi τὰ Νιχομάχεια ἔγραψεν), μητρὸς δ᾽ ἦν Φαι- 
στίδος. ᾿Αμφότεροι δ᾽ οὗτοι, ὅ τε Νικόμαχος xal 5$ Φαι- 
exi, τὸ γένος εἶχον ἀπ’ Ἀσχληπιοῦ. Μαρτυρεῖ δὲ τούτοις 
τὸ εἰς τὸν ᾿Αριστοτέλην εἰρήμένον ἐπίγραμμα τοῦτον 
ἔχον τὸν τρόπον" 

ιυ Φαιστίδος ἦν μητρὸς xai Νιχομάχον γενετῆρος 
τῶν Ἀσκληπιαδῶν δῖος Ἀριστοτέλης. 
Μετὰ δὲ τὴν τελευτὴν τοῦ Νιχομάχου xat τῆς Φαιστί- 
δος ἀνάγεται ὃ Ἀριστοτέλης παρά τινι Προξένῳ Δ ταρ- 
νεῖ, o0 καὶ τῆς τροφῆς διαμεμνημένος ὃ Ἀριστοτέλης 
15 οὐ μόνον τούτου υἱὸν Νιχάνορα ἀνέθρεψε καὶ πᾶσαν 
παιδείαν ἐπαίδευσεν, ἀλλὰ xat υἱὸν αὐτὸν ᾧχειοποιή- 
σατο. καὶ τελευτῶν ἐν ταῖς οἰχείαις διαθήχαις ἐπέτρεψε 
τὴν ἑαυτοῦ θυγατέρα Πυθιάδα δοῦναι γαμετὴν τῷ Νι- 
χάνορι. Ὃ μὲν οὖν Ἀριστοτέλης ἔτι νέος ὧν τὴν τῶν 
20 ἐλευθέρων παιδείαν ἐπαιδεύετο, ὡς δηλοῖ τὰ veypat.- 
μένα αὐτῷ περὶ ποιητικῆς xol περὶ ποιητῶν, ἔτι μέντοι 
τὰ Ὁμήρου προδλήματα xal al ῥητορικαὶ τέχναι, 
᾿Ἑπταχαίδεχα δ᾽ ἐτῶν γενόμενος xal τῆς [Πυθίας χε- 
λευούσης αὐτῷ φιλοσοφεῖν στέλλεται ἐν ᾿Αθήναις, ἔνθα 
85 φοιτᾷ Σωχράτει xa σύνεστι τούτῳ ἔτη τρία. 'Γελευ- 
τήσαντος δὲ τοῦ Σωχράτους φοιτᾶ Πλάτωνι xat τούτῳ 
σύνεστιν ἔτη εἴχοσι, χαὶ τοσαύτην ἤσχησεν ἐπιμέλειαν, 
ὥστε τὸν Πλάτωνα τὸν οἶχον τοῦ Ἀριστοτέλους οἶχον 
ἀναγνώστου χαλεῖν. Οὐ γὰρ ἔτι ζῶντος τοῦ Πλάτωνος 
30 ἀντῳχοδόμησεν αὐτῷ τὸ Λυχεῖον ὃ Ἀριστοτέλης, ὥς 
τίνες ὑπολαμβάνουσι" πῶς γὰρ ἠδύνατο, μέγα τότε 
δυναμένων Χαδρίου τε χαὶ Τιμοθέου, τῶν Ἀθήνησι 
στρατηγῶν xai τῷ γένει προσηχόντων τῷ Πλάτωνι; 
πειρῶνται γάρ τινες λέγειν, ὅτι ἔτι ζῶντος Πλάτωνος 
35 ἀντῳχοδόμησεν αὐτῷ τὸ Λυχεῖον ὃ ᾿Αριστοτέλης, ἐχ τοῦ 
ἐν πολλοῖς ἀντιλέγειν τῷ Πλάτωνι. Πρὸς obe ῥητέον, 
ὅτι οὐχ ἁπλῶς ἀντιλέγει τῷ Πλάτωνι. ἀλλὰ τοῖς μὴ 
νοήσασι τὰ τοῦ Πλάτωνος. Εἰ δὲ xal αὐτῷ τῷ IDa- 
τωνι ἀντιλέγει, οὐδὲν ἄτοπον xal ἐν τούτοις γὰρ τὰ 

40 τοῦ Πλάτωνος φρονεῖ. Αὐτοῦ γάρ ἐστι λόγος, ὅτι μᾶλ- 
λον Gti τῆς ἀληθείας φροντίζειν 5, ἥπερ ἄλλου τινός. Ἀ υέ- 
λει χαὶ ἐπὶ λέξεώς φησι ταυτί, « φίλος μὲν Σωχράτης, 
ἀλλὰ φιλτέρα f, ἀλήθεια.» Καὶ ἀλλαχοῦ « Σωχράτους 
μὲν ἐπ᾽ ὀλίγον φροντιστέον, τῆς δ᾽ ἀληθείας ἐπὶ πολύ. » 


ARISTOTELIS 
VITA 


[AUCTORE AMMONIO]. 





Aristoteles fuit genere Macedo, urbe Stagiris oriundus, 
filius Nicomachi , medici Amyntas , Macedonum regis ( qua- 
propter et filium. suum in patris memoriam Nicomachum 
appellavit, ad quem et Nicomachea scripsit), atque Ρίμ- 
stidis. Uterque autem parens, tam Nicomachus quam 


Phastis, genus duxerunt ab JEsculapio. Testatur epi 


gramma in Aristotelem hoc modo compositum : 


Phzstide natus est matre et Nicomacho genitore 
ex slirpe Asclepiadarum divus Aristoteles. 


Post mortem Nicomachi atque Pha'stidis deductus est Ari- 
stoteles ad Proxenum quendam Atarneum, cujus ednoca- 
tionis memor Aristoteles non solum filium ejus Nicanorem 
educavit omnibusque honestis artibus instruxit , sed etiam 
sibi filium adoptavit, moriensque per testamentum man- 
davit, ut Nicanori filia sua in matrimonium collocaretur. 
Aristoteles igitur juvenis artibus liberalibus institutus est, 
ut patet ex ejus scriptis de arte poetica et de poetis , itemque 
ex quastionibus Homericis et libris de arte rhetorica. Anno 
aetatis decimo septimo Pythia jubente ut philosopliiz stu- 
diis se dederet, Athenas venit, ibique ad Socratem ac- 
Mortuo Socrate 
Platonem adiit, quocum annos versatus est viginti, tan- 


cessit et tres cum eo annos versatus est. 


taque in studiis diligentia fuit, ut domm ejus Plato ana- 
gnoste domum appellaret. Non enim superstite adhuc 
Platone oppositam ei scholam in Lyceo condidit Ariste- 
Qui enim hoc fieri potuit , 
quum isto tempore plurimum valerent Cbhabrias et Titno- 


theus, duces Atheniensium et Platonis cognati? Sunt ta- 


teles, ut nonnulli opinantur. 


men , qui Aristotelem Platone adhuc vivo in Lyceo scho- 
lam opposuisse ex eo colligant, quod in multis ille Platoni 
contradixerit. Quibus respondendum, non simpliciter 
Aristotelem Platoni contradicere , sed iis tantum, qui Pla- 
tonis dicta non recte intellexere. Quodsi et Platoni ipsi 
contradicit , nihil mirum : Bam in liis quoque cum Platone 
]psius enim est sententia , majorem veritatis quam 
Id quod ipsis 


sentit. 
cujusquam alius rei habendam esse curam. 
verbis sic expressit : « amicus quidem Socrates , eed mazis 
amica veritas. » Atque alibi « Socrates quidem paruum 








[AMMONII] VITA ARISTOTELIS. tt 


ó Ἀριστοτέλης. πεποίηχεν, εἰ χαί πη 
ἔτοεψε τὰ ὃ Πλάτωνος εἰρημένα " χἀνταῦθα γὰρ 
e^ ^ P ^ 

ugtyx αὐτῷ διεπραξατο μὴ βουλόμενος περιιδεῖν 
v ἀλήθειαν. "Au£Aet γὰρ, ὅτι πολλὴν εὔνοιαν ἔσχε 
ς τὸν Πλάτωνα ὃ ᾿Αριστοτέλης, 070v ἐχ τοῦ xai 
DL - e - ^£ rA , n] . 
ὠμὸν ἀνιερῶσαι τῷ [᾿λάτωνι, àv ᾧ ἐπέγραψεν οὕτω 


αἱ 
2t 
ς 
UT 


TRY u Wu - 


AR 


μὸν Ἀριστατῶης ἱδρύσατο τόνδε Πλάτωνος, 
ἀνδρὸς ὃν οὐδ᾽ αἰνεῖν τοῖσι χακοῖσι θέμις. 


o» 


7» δὲ τῷ Πλάτωνι 6 Δριστοτέλης ἔτη εἴχοσι. Μετὰ 
τὴν τοῦ Πλάτωνος τελευτὴν διαδέχεται τὴν τούτον 
γον Em εύσιππος ὃ ἀδελοιδοῦς αὐτοῦ" υἱὸς γὰρ ἦ ἣν 
τος Ποτώνης τῆς τούτου ἀδελφῆς. Ὁ δέ γ᾽ "'Aputo- 
τς ἔργεται ἐν τῇ τῶν Μαχεδόνων πόλει, ἔνθα παι- 
ὑεῖ ᾿Αλέξανδρον τὸν χτιστήν, xai μέγα μέρος γέγονε 
ἧς τούτου βασιλείας" πολλὰ γὰρ ἐδυνήθη παρὰ τῷ 
ἰχσιλεῖ xat τῇ δυνάμει δεόντως ἐχρήσατο, εὖ ποιῶν 
"t.e ^? LI "- ^^ . M M N 
αὶ ἔχάστω ἰδία xat πᾶσι χοινῇ. Καὶ ὅτι μὲν πολλοὺς 
, * ^ e. 
δία εὖ ἐποίησε, δηλώσουσιν αἵ φερόμεναι αὐτοῦ συ- 
* ἢ / 1 ^ d 
πατιχαὶ ἐπιστολαὶ περί τίνων πρὸς τὸν βασιλέα " ὅτι 
RI ᾿ ΄σω 4 Ὕ , - 8i ᾿ 1 
ii χαὶ χοινῇ πολλοὺς εὖ ἐποίησε, δηλοῖ τὸ xat τὴν 
a , “ L t. [4 A 9 , 
Ὧν ᾿ Σταγείρων πόλιν χατασχαφθεῖσαν πείθειν τὸν 'ÀÀE- 
m αὖθις χτίζειν" ὅθεν xal οἱ Σταγειρῖται ἑορτὴν 
τελοῦσι τῷ Ἀριστοτέλει, ᾿Αριστοτέλεια αὐτὴν προσ- 
ἐγυρεύοντες, xai τὸν μῆνα δέ, ἐν ᾧ ἢ ἑορτὴ ἐπιτε- 
ἰεῖται, Σταγειρίτην προσαγορεύουσιν. Καὶ τὴν "Epec- 
7; ὃξ τὴν τοῦ Θεοφράστου πόλιν μέλλουσαν αδικηθῇ- 
mt ὑπὸ τοῦ βασιλέως Ἀλεξάνδρου ἐλύτρωσε τῆς 
iux. Μετὰ δὲ ταῦτα τελευτήσαντος τοῦ Σπευσίπ- 
κου στέλλονται οἱ ᾿Αθηναῖοι τὸν Ἀριστοτέλην, χαὶ 
' ' r3 ,25 1 - 7 
ἐμφύτεροι οὗτοι; ὅ τ᾿ Ἀριστοτέλης χαὶ ὃ Ξενοκράτης, 
διεδέξαντο τὴν τοῦ Πλάτωνος σχολήν, χαὶ ὁ μὲν Ξε- 
(X71 716 ἐπαίδευεν ἐν ᾿Αχαδημία, ὃ δ᾽ ᾿Αριστοτέλης ἐν 
λυχείω, Μετέπειτα δ᾽ ἀνταρσίας γενομένης ἐν τοῖς 
Αὐτναίοις Ζλθεν ὃ Ἀριστοτέλης ἐν Χαλχίδι, εἰρηκὼς 
nis Afvvatotg ὅτι « οὐχ ἐάσω ὑμᾶς δὶς εἷς φιλοσοφίαν 
ἱμαρτεῖν. » Καὶ γὰρ ἤδη ἦσαν τὸν Σωχράτην φονεύ- 
ξαντες οἱ ᾿Αθηναῖοι. ᾿Ἐδύήλωσε δὲ xci Ἀντιπάτρῳ τῷ 
ἡχσιλεῖ, ὅτι τὸ ἐν ᾿Αθήνησιν ἐνδιατρίθειν ἐργῶδες. 
Εἶπε δὲ xat τὸ ὋὉμηριχὸν ἐχεῖνο ἔπος, 


E e (o lC 


Um. 


ὄγχνη ἐπ᾽ ὄγχνῃ γηράσκει, σῦκον δ᾽ ἐπὶ σύχω, 


£x τούτων ἐλέγχων τὰς τῶν ᾿Αθηναίων συχοφαντίας. 
πα ἀνέρχεται δ᾽ αὖθις ὃ Ἀριστοτέλης ἐ ἐν Μαχεδονίᾳ, 
at πολλὰ ἐδυνήθη παρὰ τοῖς τότε βασιλεῦσι, παρὰ τῷ 
Ἀλεξάνδρῳ xai παρὰ τῇ Ὀλυμπιάδι τῇ τούτου μητρὶ 
(αὶ παρ᾽ Ἀντιπάτρῳ τε xol Φιλίππῳ. To δ᾽ Ἀλεξαάν- 
ὕω xat περὶ βασιλείας ἔγραψεν ἐν ἑνὶ μονοδίδλῳ, παι- 
ξύων αὐτὸν ὅπως δεῖ βασιλεύειν, ᾿Αμέλει xat συνώδευ- 
δὲν αὐτῷ μέχρι xao civ Βραγωάνων, ἔνθ᾽ ἐυτησε τὰς 
c πολιτείας, Συνώδευσε δ᾽ αὐτῷ xa ἐν τῇ Περσίδι, 
iv): πολέμου γενομένου xai τελευτήσαντος τοῦ Ἀλε- 
ἀνδοηυ ὑπέστρεψεν ὃ Δριστοτέλης ἐν τῇ, ἐχυτοῦ πα- 
L2, Μέτριος δὲ γέγονεν 6 ἀνὴρ οὗτος τοῖς ἤθεσιν εἰς 


u 8 "* 


curandus , at veritas plurimum. » Hoc igitur Aristoteles 
quoque fecit, etiamsi quando Platonis evertit dicta : nam. 
hic quoque ab illo minime defecit , quum veritatem post- 
haberi nollet. Ac sane,euum erga Platonem amorem 
abunde testatus est Aristoteles eo , quod aram etiam ei hac 
cum inscriptione dedicavit : 


gratus Aristoteles struit hocce altare Platoni , . 
quem turbae injusta vel celebrare nefas, 
Versatus est Aristoteles cum Platone annos viginti. Pla- 
toni autem mortuo successit in schola Speusippus ex sorore 
nepos : filius erat enim Potonz, sororis ejus. Aristoteles 
vero in Macedonum urbem [ Pellam] profectus Alexandrum 
Philippi f. instituit, magnumque evasit illius regni firma- 
mentum : nam plurimum valuit apud regem, potentiaque 
sua bene usus omnium saluti tam privatim quam publice 
prospexit. Ac privatim quidem de multis eum bene me- 
ruisse, declarabunt ejus, qua feruntur, commendaticize 
de nonnullis ad regem datze littere : verum publice quoque 
multis eum profuisse ex eo maxime apparet, quod Stagi- 
rorum urbem cversam ipsius suasu Alexander instauravit , 
in cujus rei memoriam etiam Stagiritae solemnia Aristoteli 
celebrant, Aristotelia dicta, et mensem, quo ista cele- 
brantur, Stagiritem appellant. Eressum quoque, Theo- 
plirasti patriam, ab imminenti regis Alexandri injuria libe- 
ravit. Deinde mortuo Speusippo Athenienses arcessunt 
Aristotelem , isque cum Xenocrate in Platonis schola suc- 
cessit , Xenocrate quidem in Academia docente, Aristotele 
vero in Lyceo. Post haec facta in eum Atheniensium con- 
spiratione Aristoteles Chalcidem se recepit , quum dixisset 
Atheniensibus : « non sinam vos bis in philosophiam pec- 
care. » Socratem enim jam interfecerant Athenienses. 
Significavit etiam Antipatro regi, periculosum esse Athenis 


vitam agere. Quin et usus est Hornerico illo versu 


pyrus supra pyrum senescit et ficus supra ficum, 


quo malitiam argueret Atheniensium. Reversus igitur in 
Macedoniam Aristoteles apud reges , qui tunc fuere, mul- 
tum valuit, apud Alexandrum matremque ejus Olympia- 
dem atque apud Antipatrum et Phihppum. Alexandro 
scripsit de regno librum singularem, quo eum que regis 
ofücia essent docuit. Ac sane comitatus est eum usque 
ad Drachmanes, quo in itinere de CCLV civitatibus opus 
condidit. Comitatus est eundem etiam in Persidem, bello 
autem ibi coorto et Alexandro mortuo iu patriam suam 
Aristoteles rediit. 
philosophia vero modum humani ingenii excessit, non 


Mira fuit vir iste morum lenitate, in 


12 


ὑπερβολήν, ἐν φιλοσοφία δ᾽ ὑπερθέθηκε τὰ ἀνθρώπινα 
μέτρα, μηδὲν ἐλλιπὲς περὶ αὐτῆς πραγυατευσάμενος, 
ἀλλὰ xal πολλὰ αὐτῇ προσθεὶς ἐκ τῆς ἑαυτοῦ ἀγχινοίας 
τὴν ὅλην χατώρθωσε φιλοσοφίαν" τῇ μὲν γὰρ λογιχῇ 
προσέθηχε διαχρίνας τοὺς χανόνας ἀπὸ τῶν πραγμάτων 
xal ποιήσας τὴν ἀποδειχτιχὴν μέθοδον (oi γὰρ πάλαι 
; M4 i Y^ * 5 "m ^ - 2 4 ἢ 
ἀποδεῖξαι μὲν ἤϑεσαν, ἀποδείξεις δὲ ποιεῖν οὐχ ἠπί- 
σταντο, ταὐτὸ πάσχοντες τοῖς σχυτοτομεῖν μὲν μὴ δυ- 
ναμένοις, ὑποδήμασι δὲ γρῆσθαι δυναμένοις), τῇ δέ γε 
bad , , 4 "e / 
10 φυσιχῇ προσέθηχε τὴν πέμπτην οὐσίαν, τῇ δὲ θεολογία 
$ ^ ’ 12) ? τ 58 4 » ὦ 
εἰ xal μηδὲν προσέθηχεν, ἀλλ᾽ ouv οὐδὲν περὶ αὐτῆς 
ἐλλιπὲς ἐπραγματεύσατο. Οὐ γὰρ τὰ ἐγκόσμια μόνα 
ἤδει, ὥς τινες ὑπολαμθάνουσιν, ἀλλὰ καὶ τὰ ὑπερχό- 
€ - A ^- Li , ^^ ^" 
cuir, ὡς δηλοῖ xat ἐν τῷ ὀγδόῳ λόγῳ τῆς φυσιχῆς 
, ^- *^ bi 
15 ἀχροάσεως, λέγων ὅτι τὸ πρῶτον αἴτιον οὐδὲ καθ᾽ ἑαυτὸ 
χινητόν ἐστιν οὐδὲ χατὰ συμδεθηχός, ἐχ τούτου ἐνδει- 
, *^ -— , * - * δὲ ΄ 
χνύμενος ὅτι οὐδὲ σῶμά ἐστι τὸ θεῖον οὐδὲ παθητόν. 
Ἔζησε δὲ τὸν σύμπαντα χρόνον ὃ ᾿Αριστοτέλης ἔτη 
ἑξήχοντα τρία  ἑπταχαιδέχατον γὰρ ἔτος ἄγων φοιτᾷ 
80 Σωχράτει καὶ τούτω σύνεστιν ἔτη τρίχ" συνῆν δὲ xal 
τῷ Πλάτωνι ἔτη εἴχοσι, μετὰ δέ γε τὴν Πλάτωνος τε- 
λευτὴν ἔζησεν ἔτη εἴχοσι τρία. Ταῦτα λέγειν ἔχομεν 
περὶ τοῦ βίου τοῦ ᾿Αριστοτέλους. 


APIZTOTEAOYZ. 
ΒΙΟΣ 


KAI 


XYTTPAMMATA ΑΥ̓ΤΟΥ͂. 





᾿Αριστοτέλης, υἱὸς Nixouaou xat Φαιστίδος (ὁ δὲ 
25 Νιχόμαγος ἰατρὸς ἣν τοῦ τῶν ᾿Ασχλυηπιαδῶν γένους ἀπὸ 
Νικομάχου τοῦ Μαχάονος) ἐχ Σταγείρων πόλεως τῆς 
(ράχης, φιλόσοφος, μαθητὴς Π]λάτωνος, τραυλὸς τὴν 
A ^ - 
ψωνήν, Καὶ ἀδελφοὺς μὲν ἔσχεν ᾿'λρίανηστον xal 'Δρι- 
μνέστην, θυγατέρα δ᾽ ἀπὸ Πυθιάδος τῆς θυγατρὸς 
τε , ^» * , ^ ' ^ , V Ψ 
ὃυ πξριμείου τοῦ εὐνούγου,, ὃς καὶ ὑλιθίας ὧν αὐτὴν ἔσπει- 
Qzv^ γημλαμένη δὲ τρισὶν fj Ἀριστοτέλους θυγάτηρ τε- 
χνώσασα προετελεύτησεν ᾿Δριστοτέλους τοῦ πατρός. 
Ete δὲ καὶ vtov Νιχόμαγον ἐξ “ρπυλλίδος παλλαχῇῆς, 
ἣν μετὰ Πυθιάδα παρ᾽ "Epustou τοῦ εὐνούγου (ὅστις 
ἘΝ 3 ^ PN 
35 ἣν ἄργων ᾿Δταρνέως, — γώρα δ᾽ αὕτη Τρωάδος ---- 
Ιξυδούλου δὲ τοῦ ᾿διθυνοῦ δοῦλος γεγονώς) ἔλαθεν, xal 
* m C3 ' * 
αὐτοῦ ᾿ΙΣρμείου παιδικὰ γενομένου Δριστοτέλους. Ἦρξε 


BIOX ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ. 








modo nullam ejus partem relinquens imexhauslam , verra 
tam multis etiam sui ingenii acumine additis , ut universam 
philosophiam stabiliverit. Logicen enim auxit, disputana. 
praeceptis a rebus, de quibus disputatur, separatis et de. 
monstrandi inita ratione ( veteres enim demonstrare quidea 
noverant, demonstrationes tamen facere neseiebant, (ae. 
ut ii, qui calceos quidem conficere nesciunt , cales ve 
uti sciunt), tum'physicae addidit quinfam essentun, 

theologiae autem etsi nihil addiderit , totam tamen «ri. 
suis exhausit. Non enim ea solum novil, quz ia map 

sunt, ut quidam opinantur, verum etiam quz supra nun- | 
dum sunt , ut et in libro octavo physicarum auscultatioova. 
docet, ubi primum caussam neque per se neque per δι} 





dens mobilem esse ait, quo divinum numen neque core 
| 
Vixit omnino ΑΜ οἰ ες. 


annos sexaginta tres : nam anno etatis decimo seplim δὲ 


neque patibile esse demonstret. 





Socratem accessit , quocum.tres annos versalus est , versati. 
etiam es! "um Platone annos viginti, ejusque post mortem 
annos vixit viginti tres. Hcc sunt que de Aristotelis via 
dicenda habuimus. 





ANONYMI 
DE 


ARISTOTELIS 
VITA 


ATQUE SCRIPTIS. 





Aristoteles filius fuit Nicomachi atque Phastidis (We 
machus autem fuit medicus ex Asclepiadarum stirpe, 1 
Nicomacho , Machaonis filio, oriundus) , natus Slagr^, 
Thraciz urbe, philosophus, Platonis discipulus, lingua ha- 
bus. Fratres habuit Arimnestum et Arimnesten , filiam 2 
tem ex Pythiade, Hermize eunuchi filia, qui, licet sae 
esset , cam genuit. Tribus autem viris nupta Aristolelis üt 
proleque suscepta ante patrem vita excessit. Habebat etism 
filium Nicomachum ex Herpyllide pellice, quam pos P 
thiadem ab Hermia eunucho (qui fuit tyranpus Afarnu, 
Troadis regionis , atque antea Eubuli Bithyni servus fer?! ; 
acccpit, qui quidem IHermias ipse amasius fuerat Arislolclis- 


ANONYMI VITA ARISTOTELIS. 13 


d Iq τῆς περιπατητιχῆς χληθείσης φιλοσοφίας διὰ 
τὸ ἐν περιπάτῳ ἤτοι χήπω διδάξαι a ἀναγωρήσαντα τῆς 
Axa? ?r alae , ἐν X Πλάτων ἐδίδαξεν. ᾿Ἐγεννήθη ὁ ὃ ἐν 
τῇ i4 ὀλυμπιάδι xal ἀπέθανεν dxóvizov πιὼν ἐν XaÀ- 
χίδι, διότι ἐκαλεῖτο πρὸς εὐθύνας, ἐπειδὴ ἔγραψε παιᾶνα 
ἐς Ἑρμείαν τὸν εὐνοῦ χον᾿ οἱ δέ φασι νόσῳ αὐτὸν τε- 
λευτῆσαι βιώσαντα ἔ ἔτη ο΄, ὡς δέ τινες H. Συνέγραψε 
5i ἐγγὺς V. Διάδογοι δ᾽ αὐτοῦ τῆς σχολῆς χατὰ 
τιν ἐγένοντο"οἷδε, Θεόφραστος, Στράτων, Πραξιτέ- 
kr; , Λύχων, Ἀρίστων, Λυχίσχος, Πραξιφάνης, Ἱερώ- 
ux, Πρύτανις, Φορμίων, Κριτόλαος. Τὰ δὲ συγ- 
γράυματα αὐτοῦ ταῦτα, περὶ δικαιοσύνης δ΄, περὶ ποιη- 
τῶν γ΄, περὲ φιλοσοφίας δ΄. πολιτιχὸν α΄. περὶ πολι- 
"x. ἢ Γρύλλος Y', Νήρινθος α΄, περὶ πλούτου αἱ, 
TATUS α΄, περὶ εὐχῆς, Μενέξενος α΄, περὶ εὖγε- 
πίας α΄, ἐρωτιχὸν α΄, περὶ ψυχῆς α΄, προτρεπτιχὸν α΄, 
τεορὶ ἡδονῆς α΄, περὶ βασιλείας α΄, οἰχονομιχὸν αἱ, 
τερὶ παιδείας ἢ παιδευτικὸν α΄, συλλογισαῶν α΄, περὶ 
*W ἀγαθοῦ α΄, περὶ ἀρχῶν 7| φύσεως α΄, ᾿Αλέξανδρος 
| ὑπὲρ ἀποικιῶν α΄, τὰ Ex τῶν νόμων Πλάτωνος β', 
τερὶ φιλίας γ΄, περὶ ἐπιστημῶν α΄, περὶ εἰδῶν α΄, λύ-- 
ιεις ἐριστικαὶ δ΄, περὶ πάθους ὀργῆς α΄, διαιρέσεις σο- 
μστικαὶ a^, περὶ ἐναντίων α΄, ὑπομνημάτων ἐπιχειρη- 
wy γ΄, προτάσεις περὶ ἀρετῆς β΄, περὶ στοιχείων γί, 
νστάσεις α΄, περὶ τῶν ποσαχῶς λεγομένων 7| τῶν 
ατὰ πρόθεσιν α΄, προτάσεων α΄, ἠθικῶν χ΄, περὶ ἐρω- 
ἥσεως xui ἀποχρίσεως α΄, προτάσεων ἐριστιχῶν α΄, 
πρὶ ἰδέας α΄, ἀναλυτιχῶν προτέρων β΄, ἀναλυτιχῶν 
στέρων β΄, προθλημάτων, μεθοδιχά,, περὶ τοῦ βελ- 
ἰονος α΄, συλλογισμῶν β΄, συλλογιστιχῶν ὅρων α΄, περὶ 
ἱρετοῦ καὶ συμθαίνοντος α΄, τὰ πρὸ τῶν τόπων αἱ, 
Ἐρὶ ἐχουσίων α΄, τοπιχῶν πρὸς τοὺς ὅρους χαὶ πάθη α΄, 
ισμῶν βιόλία ιγ΄, ἐπιχειρημάτων β΄, περὶ χάλ- 


vx α΄, περὶ δικαίων β΄, θέσεις ἐπιχειρηματιχαὶ ἐν βι-. 


λίοις χε΄, θέσεις ἐεωτιχαὶ ἐν βιδλίοις δ΄, θέσεις φιλι- 
αἱ ἐν βιόλίοις β΄, θέσεις περὶ ψυχῆς ἐν βιδλίῳ α΄, θέ- 
εἰς πολιτιχαὶ β΄, πολιτιχῆς ἀχροάσεως x', τεχνῶν συν- 
γωγὴ α΄, τέχνης ῥητορικῆς γ΄, τέχνης α΄, τέχνης τῆς 
κοβέκτου συναγωγὴ ἐ ἐν γ΄ , τέχνης ποιητιχῆς β΄, ἐνθυμη. 
ατῶν ῥητορικῶν α΄, περὶ μεγέθους, ἐθδυμηυάτων xol 
ἰρέσεων, περὶ λέξεως χαθαρᾶς α΄, περὶ συμδουλῆς α΄, 
tpt φύσεως α΄, περὶ φυσιχῶν α΄, περὶ τῆς Ἀρχύτου 
λοσοφίας γ΄, περὶ τῆς Σπευσίππου xat Ξενοχράτους o^, 
: τῶν Τιμαίου καὶ Δρχύτου α΄, πρὸς τὰ Μελίσσου α΄, 
"ὃς τὰ ᾿Αλχμαίωνος α΄, περὶ τῶν Πυθαγορείων α΄, 

ς τὰ Γοργίου, περὶ τοῦ uj γεννᾶν, περὶ ζώων 6], 
οὶ τῶν συνθέτων ζώων α΄, περὶ ἀνατομῶν ς΄, ἐχλογὴ 
ὕτων α΄, περὶ τῶν μυθολογουμένων ζώων α΄, περὶ 
"τῶν B, φυσιογνωμονιχὰ P. περὶ ἰατρικῆς β΄, σημα- 
ας χειμώνων α΄, περὶ μονάδος a » ἀστρονομιχὸν α΄, 
οὶ χινήσεως α΄, δπτικὸν α΄, περὶ ψουσιχῆῇς α΄, πέπλον, 
toov taro v ὋΟμηριχῶν ζ΄, ἀπορημάτων θείων α΄, 
τγτικὸν α΄, μνημονιχὸν α΄, φυσιχῶν Xv χατὰ στοι- 
ἴον, μεταφυσιχὰ χ΄, προύλτηιμάτων ἐπιτεθεα μένων, 


Prefuit per tredecim annos peripateliez dicte schola, 
quoniam 1n peripato sive horto docuit relicta academia , in 
qua Plato docuit. Natus est olympiade nonagesima nona et 
mortuus est sumpto veneno Chalcide, quum in judicium 
vocatus esset, quod in Hlermiam eunuchum p:eanem scri- 
peisset. Alii autem morbo eum obiisse tradunt natum annos 
septuaginta, sive, ut nonnulli, sexaginta tres. Scrip«it 
libros prope CD. Successor es ejus in schola ex ordine fue- 
runt hi, Theophrastus , Strato, Praxiteles, Lyco, Aristo, 
Lyciscus, Praxiphanes , Hieronymus , Prytanis, Phormio , 
Critolaus, Scripta ejus hac sunt : de justitia libri IV. de 
poetis III. de philosophia IV. politicus I. de politica sive 
Gryllus III. Nerinthus 1. de divitiis 1. de sophistica I. de 
precatione. Menexenus I. de nobilitate 1. amatorius f. 
de anima I. protrepticus I. de voluptate I. de regno I. cco- 
nomicus I. de institutione I. syllogismorum I. de bano I. 
de principiis sive natura I. Alexander sive de coloniis I. ex 
Platonis libris de legibus II. de amicitia 1II. de scientiis I. 
de speciebus I. solutiones eristicze IV. de ira affectu I. par- 
titiones  sophistic:e 1. de contrariis I. hypomnematuin 
epichireticorum 111. propositiones de virtute 141. de ele- Ὁ 
mentis III. instantize I. de eis, qua quot modis dicuntur, 
sive secundum propositum 1. propositionum 1. ethico- 
rum XX. de interrogatione et responsione I. propositionum 
eristicarum I. de idea I. analytlicorum priorum II. analy- 
ticorum posteriorum M. problemata. methodica. de me- 
liori I. syllogismorum 11. syllogisticarum definitionum 1. 
de eligibili et accidenfi 1. ante topica I. de voluntariis I. 
topicorum ad definitiones et affectus 1. definitionum XIII. 
epichirematum 1I. de pulchritudine 1. de justis 11]. 
theses epichirematicze in libris XXV. theses amatoriz in 
libris IV. theses de amicitia in libris Il. theses de nima 
lib. I. tlieses politicze Il. politicae auscultationis XX. artium 
collectio I. artis rhetoricz 111. artis I. artis Theodect:e 
collectio 1!I. artis poetice 11. enthymematum rhetori- 
corum ]. de magnitudine. enthymemata et electiones, 
de dictione pura I. de consilio I. de natura I. de physicis 1. 
de Archytae philosophia 1]I. de Speusippi οἱ Xenocratis 
philosophia I. ex libris Timwi et Archyte T. adversus Me- 
lissum I. adversus Alcmaonem 1. de Pvthagoreis I. adversus 
Gorgiam. de non gignendo. de animalibus IX. de com- 
positis animalibus I. de sectionibus VI. horum ecloga I. 
de fabulosis animalibus I. de plantis 11. physiognomonica 1]. 
de arte medica II. signa tempestatum I. de unitate I. astro- 
nomicus I. de motu I. opticus 
questionum Honiericarum VII. quastionum divinarum [, 
poeticus I. memoriale 1. physicorum XXXVIII. secundum 
litteras. metaphysica XX. problematum contemplativo- 


I. de musica I. peplus. 


14 BIOX APIZTOTEAOY:. 


ἐγχύχλιον β΄, μηχανιχὸν α΄, χύχλον, περὶ ποιητῶν γ΄, 
προδλημάτων Δημοχριτείων β΄, περὶ τῆς λίθου α΄, πα- 
ραῤδολῶν α΄, διατάχτων ιθ΄. δικαιωμάτων πόλεων α΄, 
ἐξητασμένων κατὰ γένος ιδ΄, ὀλυμπιονίχας βιδλίον a, 
ἐν ᾧ Μέναιχωον ἐνίκησεν, περὶ μουσικῆς α΄, ἐλέγχων 
σοφιστιχῶν 7j περὶ ἐριστιχῶν νιχῶν, Διονυσιαχῶν ἀστι- 
x&v χαὶ ληναίων α΄, νόμων συσσιτιχῶν α΄, νομίμων δ΄, 
κατηγοριῶν α΄, περὶ ἑρμηνείας, [προτέρων ἄναλυτι- 
χῶν B',] πολιτείας πόλεων ἰδιωτικῶν xat δημοχρατιχῶν 
χαὶ ὀλιγαρχικῶν pra. » συσσιτιχῶν προθλημάτων Y, 
ἐπιστολὰς x , ἔπη, ὧν ἀρ; L5 « ἁγνὲ θεῶν πρέσόυσθ᾽ ἑ íxa- 
τηρόλε, » ἐλεγεῖα, ὧν ἀρχή « χαλλιτέχνου μητρὸς 6ύ - 
γάτερ, » περὶ τῶν Σόλωνος à ἀξόνων ε΄, περὶ μαχροδιύτη- 
xoc, εἰ δή ποτε “Ὅμηρος ἐποίησε τὰς ἡλίου βοῦς, ἀπο- 
ρήματα ᾿Ἡσίοδου ἐν α΄, ἀπορήματα Ἀρχιλόχου ; 
Εὐριπίδου, Χοιρίλου ἐν βιθλίοις γ' , ἀπορημάτων ποιη- 
τιχῶν α΄ "αἰτίας ποιητιχάς, προύλυμλάτων "Opmpuxóv v, 
φυσιχῇς ἀχροάσεως ιη΄, περὶ γενέσεως χαὶ φθορᾶς β΄, 
περὶ μετεώρων δ΄ ἢ μετεωροσχοπιά, [περὶ πλού- 
του a', περὶ τύχης γ΄, περὶ ῥητοριχῆς τῆς μετὰ φυ- 
σιχὰ ι΄, περὶ ζώων ἱστορίας v, περὶ ζώων χινήσεως γ΄, 
περὶ ζώων μορίων γ΄, περὶ ζώων γενέσεως γ΄, περὶ τῆς 
τοῦ Νείλου ἀναύχσεως, περὶ τῆς ἐν τοῖς μαθήμασιν 
, οὐσίας, περὶ συσσιτίων ἢ συμποσίων, περὶ δόξης, περὶ 
ἀρετῆς, περὶ φωνῇς, περὶ συμδιώσεως ἀνδρὸς xal γυ- 
ναιχός, νόμους ἀνδρὸς xal γαμετῆς, περὶ ἰατριχῆς ζ΄, 
συμμίχτων ζητημάτων οβ΄, ὥς φησιν Εὔχαιρος 6 ἀχου- 
στῆς αὐτοῦ, πέπλον (περιέχει δ᾽ ἱστορίαν σύμωικτον), 
περὶ γρόνου, περὶ βασιλείας, περὶ παιδείας,,] περὶ 
80 ὄψεως β΄, περὶ ἠθῶν Νιχομαχείων ὑποθήχας, περὶ 
᾿Αλεξάνδρου ἣ περὶ ῥήτορος ἢ πολιτιχοῦ., τέχνην ἐγχω- 
μιαστιχήν, θαυμασίων ἀχουσμάτων. ἐγχώμια ἣ ὕμνους, 
διάφορα, ἐρωτικῶν ς΄. [περὶ εὐγενείας a^, ] περὶ ἀν- 
θρώπου φύσεως, περὶ κόσμου γενέσεως , νόμιμα "Do- 
85 μαίων, νολίμων βαρθαριχῶν συναγωγή. Ἀξευδεπίγραφα 
δὲ ἀνατομὴ ἀνθρώπου, ἀπολογία εὐσεξείας πρὸς Eo- 
Quu£dovra , γεωργιχά, ἐγχώμιον λόγου. υαγιχόν, περὶ 
σωφοοσύνης, Ἀλεξάνδρου ἐγκλησία, ἐγκώμιον πλού- 
του πρὸς ᾿Αλέξανδρον, περὶ μεθοδου. 
Σμιχρός, φαλαχρός, τρχυλὸς ὁ Σταγειρίτης, 
λάγνος, προγάστωρ, παλλαχαῖς συνημμένος. 


᾿ναλφάῤητος οὑτοσὶ στιχογράφος, . 
ἄνους, ἄφρων, ἄγροικος, αὐθάδης, λάλος. 


rum encyclium 1I. mechanicus T. eyclus. de poeli i 
problematum Detnocriteorum II. de lapide I. parabola 
rum 1. miscellaneorum XII. jurium civitatum [. disquid 
tionum generalium XIV. olympionicarum liber I, inq 

Menaechmum vicit. » 





de musica 1. elenchorum :ojli 
corum sive de cristicis victoriis. Dionysiorum urhanoron 
et Lenzorum I. legum convivalium I. morum IV. catez» 
riarum 1. de interpretatione. [ priorum analyticorum ἢ] 
de republica civitatum Lyrannicarum et democraticarum e| 
oligarchicarum CLY LII. convivalium problematum I1. e. 
sioe XX. carmina, quorum initium « sancte, deorum 
summe venerande, longe jaculans. » elegiae, quarum ir 
tium « artis peritze matris filia. » de Solonis legibus V. à 
vitac longitudine. an solis boves Homerus finxerit. quaeso 
Hesiodez I. questiones de Archilocho, Euripide, Chaa.: 
libris 111. quzestionum poelicarum I. caussse poetica. [το] 
blematum Homericorum X. physicze auscultationis XVII. 
de generatione et corruptione 1I. de melteoris IV sive z-- 
teoroscopia. [de divitiis I.] de fortuna HI. de rheie- c 
post physica X. de animalium historia X. de animalim 
motu 1IT. de partibus animalium Ilf. de generatione zz- 
malium III. de Nili incrementis. de disciplinarum essct. 
de conviviis sive symposiis. de gloria. de virtute. de vv». 
de consuetudine viri atque feminae. leges mariti et uoris. 
dearte medica VIT. variarum quaestionum LXXII , ui δή 
Eucarus, ejus discipulus. peplus, varias historias corti: 
nens. de tempore. de regno. ( de educatione. ] de viit li. 
de moribus ad Nicomachum praxcepta. «de Alexand 
sive de rhetore aut politico. ars encomiorum. mirabiln:m 
auscultationum. encomia sive hymni. varia. amator»- 
rum VI. [ de nobilitate 1] de hominis natura. de mu»ii 
or(u. instituta Romanorum. institutorum barbarico 
collectio. Supposititia autem scripta sectio hominis, p 
fatis apologia ad Eurymedontem , de re rustica, encominre 
rationis, magicus, de modestia, A'exandri vituperat», 
encomium divitiarum ad Alexandrum, de methodo. 


l'usillus, calvus, balbus Stagirita, 
libidinosus , vorax, scortis deditus. 


ineptus iste versuum conditor, 
insanus, stultus, rusticus, temerarius , lxuax. 


IAMBAIXOY XAAKIAEQZ 


ΠΕΡῚ TOY 


IAMBLICHI CHALCIDENSIS 


DE 


II(YOAT OPIKOY | PYTHAGORICA 


ΒΙΟΥ͂ 


ΛΟΓΟΣ. 





I. ᾽πὶ πάσης μὲν φιλοσοφίας ὁρμῇ θεὸν δήπου πα- 
Ξαχαλεῖν ἔθος ἅπασι τοῖς γε σώφροσιν, ἐπὶ δὲ τῇ τοῦ 
θείου Πυθαγόρου δικαίως ἐπωνύμῳ νομιζομένη πολὺ 
θήπου μᾶλλον ἁρμόττει τοῦτο ποιεῖν" EX. θεῶν γὰρ αὐ- 

& τῆς παραδοθείσης τὸ χαταρχὰς οὖχ ἔνεστιν ἄλλως ἢ διὰ 
τῶν θεῶν ἀντιλαμθάνεσθαι. Πρὸς γὰρ τοῦτο xal τὸ 
χαλλος αὐτῆς χαὶ τὸ μέγεθος ὑπεραίρει τὴν ἀνθρωπί- 
vr» δύναμιν, ὥστε ἐξαίφνης αὐτὴν μὴ χατιδεῖν, ἀλλὰ 
μόνον ἄν τις τῶν θεῶν εὐμενῶς ἐξηγουμένων χατὰ 

t6 δραχὺ προσιὼν ἠρέμα ἃ ἂν αὐτῆς παρασπασασθαί τι 
δυνηθείη. (2) Διὰ πάντα δὴ οὖν ταῦτα παραχαλέσαντες 
τοὺς θεοὺς ἡγεμόνας χαὶ ἐπιτρέψαντες αὐτοῖς ἑαυτοὺς 
χαὶ τὸν λόγον ἑπώμεθα, 5 ἂν τάττωσιν, οὐδὲν ὑπολο- 


Tot evot τὸ πολὺν 3 ἤδη χρόνον ἡμελῆσθαι τὴν αἵρεσιν. 


l5 ταύτην καὶ τὸ μαθέμασιν ἀπεξενωμένοις χαίτισιν ἀπορ" 
ρἥτοις συμδόλοις ἐπικεχρύφθαι, ψεύδεσί τε χαὶ νόθοις 
συγγράμμασιν ἐπισχιάζεσθαι, ἄλλαις τε πολλαῖς τοιαύ- 
παῖς δυσχολίαις παραποδίζεσθαι. ᾿Εξαρκεῖ γὰρ fiiv 
ἡ, τῶν θεῶν βούλησις, μεθ᾽ ἧς χαὶ τὰ τούτων ἔτι ἀπο- 
a6 ρώτερα δυνατὸν i ὑπομένειν. Μετὰ δὲ θεοὺς f, ἡγεμόνα 
ἑαυτῶν προστησόμεθα τὸν ἀρχηγὸν καὶ πατέρα τῆς 
θείας φιλοσοφίας, μικρόν γε ἄνωθεν προλαδόντες περὶ 
τοῦ γένους αὐτοῦ χαὶ τῆς πατρίδος. 
IH. (3) Λέγεται δὴ οὖν. "Avxaiov, τὸν χατοιχήσαντα 
35 τὴν Σάμον τὴν ἐν τῇ Κεφαλληνία, γεγεννῆσθαι μὲν 
ἀπὸ Διός, εἴτε δι’ ἀρετήν, εἴτε διὰ ψυχῆς τι μέγεθος 
ταύτην τὴν φήμην αὐτοῦ ἀπενεγχαμένου, φρονήσει δὲ 
xai δόξη τῶν ἄλλων Κεφαλλήνων διαφέρειν, ᾿Γούτῳ δὲ 
γενέσθαι χρησυὸν παρὰ τῆς Πυθίας, συναγαγεῖν ἀποι- 
3e χίαν ἐχ τῆς Κεφαλληνίας xal ἐχ τῆς ᾿Αρχαδίας xat ex 
17, « Θετταλίας, καὶ προσλαύφεῖν ἐποίχους παρά τε τῶν 
᾿Αθηναίων xal παρὰ τῶν ᾿Επιδαυρίων xal παρὰ τῶν 
Χαλχιδέων, xal τούτων ἁπάντων ἢγούιμενον oixícat 
νῆσον τὴν δι᾽ ἀρετὴν τοῦ ἐδάφους καὶ τῆς γῆς Μελάυ- 
3880. φύλλον χαλουμένην, προσαγορεῦσαί τε τὴν πόλιν 
Σάμον ἀντὶ τῆς Σάμης τῆς ἐν Κεφαλληνίᾳ. (4) Τὸν μὲν 
οὖν χρησμὸν συνέθη γενέσθαι τοιοῦτον 


Ayxat", εἰναλίαν νῆσον X Edyov ἀντὶ Σάμης σε 
οἰχίζειν χέλομαι *. Φυλλὰς δ᾽ ὀνομάζεται αὕτη. 


VITA 


LIBER. 


-— Gp» ᾧ ὁ 9 m 


(Éd. Kiessl. 1—18.) 

I. Quum omnibus cordatioribus quidem, qui de quali- 
cumque philosophia tractaturi sunt, in more positum sit , ut 
a dei invocatione initium capiant, tum vel maxime in illa 
id facere par est, quam divini Pythagora cognomine cen- 
seri jure meritoque obtinuit : etenim quum origo ejus 
a diis promanarit, nefas fuerit eam aliter quam ipsorum 
auxilio capessere. Adeo enim et pulchritudine sua et ma- 
jestate humani ingenii captum superat, ut uno statim in- 
tuitu eam complecti nequeat, sed tum demum paulatim 
inde aliquid decerpere quis possit, si quieto animo bene- 
volum deorum ductum sequens ad eam aggrediatur. 
(2) Quas ob caussas diis ducibus advocatis nosque ipsos eis 
et sermonem committentes, quacumque jusserint , sequa- 
mur, nil curantes, quod jam diu neglecta jaceat liec secta 
et peregrinis disciplinis e£ arcanis quibusdam symbolis 
obruatur, quodque supposititiis atque adulterinis scriptis 
obfuscetur, multisque aliis id genus obsepiatur difliculta- 
tibus. Abunde enim nobis praesidii est in deorum volun- 
tate, cujus ope liis etiam graviora licet sustinere. Secun- 
dum deos autem ipsum etiam divina; hujux philosophiae 
principem parentemque nobis ducem praficiemus, de 
cujus genere alque patria paullo altius quaedam repetemus. 
11. (3) Anceum igitur, Sami , qui jn Cephallenia sita 
est, incolam, Jove natum esse ferunt, sive virtute, sive 
animi magnitudine hanc sibi famam pepererit, prudentia 
verg nominisque gloria inter ceteros Cephallenitas facile 
principem fuisse. Hunc autem a Pythia omculo esse mo- 
nitum, ut contractis e Cephallenia et Arcadia et Thessalia 
colonis , accitisque ex Attica et Epidauro et Chalcide de- 
migrationis sociis , coloniam in insulam deduceret, qu» a 
soli terraeque bonitate Melamphyllos appellabatur, urbem- 
que a se conditam pro Same Cephallenie Samum nomi- 


naret. (4) Oraculum ipsum hujusmodi fuit : 


Ancice, mari cinctam insulam Samum pro Same te 
condere jubco : Phyilas ista nominatur. 


16 IAMBAIXOY ΠΕΡῚ TOY IIYOGAl'OPIKOY BIOY 


Τοῦ δὲ τὰς ἀποιχίας ἐκ τῶν τόπων τῶν προειργ μένων 
συνελθεῖν σημεῖόν ἐστιν οὐ μόνον αἱ τῶν θεῶν τιμαὶ 
χαὶ θυσίαι, διότι μετηγυέναι τυγχάνουσιν ἐκ τῶν τό- 
πων, ὅθεν τὰ πλήθη τῶν ἀνδρῶν συνῆλθεν, ἀλλὰ xai 

6 τῶν συγγενειῶν χαὶ τῶν μετ᾽ ἀλλήλων συνόδων, ἃς 
ποιούμενοι ol. Σάμιοι τυγχάνουσι. (act τοίνυν, λΙνή- 
σαρχον xat Πυθαίΐδα, τοὺς []υθαγόραν γεννήσαντας, 
ἐχ ταύτης εἶναι τῆς οἰχίας xal τῆς συγγενείας τῆς 
ἀπ᾽ ᾿Αγχαίου γεγενημένης, τοῦ ἀποιχίαν στείλαντος. 

10 (s) Ταύτης δὲ τῆς εὐγενείας λεγομένης παρὰ τοῖς πο- 
λίταις ποιητής τις τῶν παρὰ τοῖς Σαμίοις γεγενηέ- 
νων Ἀπόλλωνος αὐτὸν εἶναί φησι, λέγων οὕτως" 


Πυθαγόραν τ᾽, ὃν τίχτε Ad φίλῳ Ἀπόλλωνι, 
Πυθαίς, ἣ κάλλος πλεῖστον ἔχεν Σαμίων. 


16 Ὅπόθεν δὲ 6 λόγος οὗτος ἐπεχράτησεν, ἄξιον διελθεῖν. 
Μνησάρχῳ τούτῳ τῷ Σαμίῳ xaz' ἐμπορίαν ἐν Δελφοῖς 
γενομένῳ μετὰ τῆς γυναικὸς ἀδήλως ἔτι χυούσης προεῖ- 
πεν ἣ Πυθία χρωμένῳ περὶ τοῦ εἰς Συρίαν πλοῦ, τὸν 
μὲν θυμηρέστατον ἔσεσθαι xal ἐπιχερδῇ, τὴν δὲ γυ- 

40 vaixa χύειν τε ἤδη xai τέξεσθαι παῖδα τῶν πώποτε 
κάλλει xat σοφία διοίσοντα xal τῷ ἀνθρωπίνω γένει 
μέγιστον ὄφελος εἰς σύμπαντα τὸν βίον ἐσόμενον. 
(e) Ὃ δὲ Μνήσαρχος συλλογισαμενος, ὅτι οὐχ ἂν μὴ 
πυθομένῳ αὐτῷ ἔχρησέ τι περὶ τοῦ τέχνου ὃ θεός, εἰ 

86 μἡ ἐξαίρετον προτέρημα ἔμελλε περὶ αὐτὸν xal θεο- 
δώρητον ὡς ἀληθῶς ἔσεσθαι, τότε μὲν εὐθὺς ἀντὶ Παρ-- 
θενίδος τὴν γυναῖχα Πυθαΐδα μετωνόμασεν ἀπὸ τοῦ 
γόνου xal τῆς προφήτιδος, (7) ἐν δὲ Σιδόνι τῆς Φοινίχης 
ἀποτεχούσης αὐτῆς τὸν γενόμενον υἱὸν Πυθαγόραν 

80 προσηγόρευσεν, ὅτι ἄρα ὑπὸ τοῦ Πυθίου προηγορεύθη 
αὐτῷ, Παραιτητέοι γὰρ ᾿Επιμενίδης καὶ Εὔδοξος xai 

. &evoxpd erc, ὑπονοοῦννες, τῇ Παρθενίδι τότε μιγῆναι 
τὸν Ἀπόλλω καὶ χύουσαν αὐτὴν £x ἡ οὕτως ἐχούσης 
χαταστῆσαί τε χαὶ προαγγεῖλαι διὰ τῆς προφήτιδος. 

86 τοῦτο μὲν οὖν οὐδαμῶς δεῖ προσίεσθαι. (8) Τὸ μέν- 

τοι τὴν Πυθαγόρου ψυχὴν ἀπὸ τῆς Ἀπόλλωνος ἥγεμο- 

νίας οὖσαν εἴτε συνοπαδὸν εἴτε χαὶ ἄλλως οἰχειότερον 
ἔτι πρὸς τὸν θεὸν τοῦτον συντεταγμένην χαταπεπέμ- 

«fiat εἰς ἀνθρώπους, οὐδεὶς ἂν ἀμφισδητήσειε τεχμαι- 

ρόμενος αὐτῇ τε τῇ γενέσει ταύτη καὶ τῇ σοφία τῆς ψυ- 

γῆς αὐτοῦ τῇ παντοδαπῇ. Καὶ περὶ μὲν τῆς γενέσεως 

«“οσαῦτα, (9) ᾿Επεὶ δὲ ἀνεχομίσθη εἰς τὴν Σάμον ἀπὸ 

τῆς Συρίας 5 Μνήσαρχος μετὰ παμπόλλου χέρδους xal 

βαθείας περιουσίας, ἱερὸν ἐδείματο τῷ Ἀπόλλωνι, Πυ- 
θίῳ ἐπιγράψας, τόν τε παῖδα ποιχίλοις παιδεύμασι χαὶ 
ἀξιολογωτάτοις ἐνέτρεφε, νῦν μὲν Κρεωφύλῳ, νῦν δὲ 

Φερεκύδη τῷ Συρίῳ, νῦν δὲ σχεδὸν ἅπασι τοῖς τῶν ἷε- 

ρῶν προϊσταμένοις παραδάλλων αὐτὸν xal ἐγχειρίζων, 

ὡς ἂν xa τὰ θεῖα χατὰ δύναμιν αὐτάρχως ἐχδιδαχθείη. 

Ὁ δὲ ἀνετρέφετο εὐμορφότατός τε τῶν πώποτε ἱστορη- 

θέντων xal θεοπρεπέστατος εὐτυχηθείς. (10) Ἀποθα- 

γόντος τε τοῦ πατρὸς σεμνότατος σωφρονέστατός τε 
γὐξάνετο, χομιδῇ τε νέος ἔτι ὑπάργων ἐντροπῆς πάσης 


“αι 
- 


4 


b 


$9 
- 


(18— 56.) 
Coloniam autem ex dictis locis convaonisse, non tantum 
dcorum cultus et sacra, ex iisdem quippe, ex quibus co- 
loni con(luxere , regionibus translata , verum etiam cognate 
familie , solemnesque Samiorum conventus indicant. E 
hujus igitur Anczi, qui coloni; conditor fuit, domo οἱ 
cognatione Mnesarchum et Pythaida , Pythagora parentes, 


descendisse aiunt. (5) Hac autem inter populares jactita 


generis nobilitate, poeta quidam Samius Apollinis eum 


filium esse ait his verbis : 


Pythagoram, quem Apollini, apud Jovem gratioso , peperit 
Pythals, Samiorum formosissima. 

Unde vero sermo iste in vulgus dimanarit,, relatu non in- 
dignum est. Huic Mnesarcho Samio ad mercaturam D«- 
phos cum uxore, nondum manifeste gravida, profecto 
przedixit Pythia , de navigatione in Syriam sciscitanti , bux 
quidem prosperam lucrosamque fore, uxorem vero jam 
pragnantem Jilium parituram, qui omnium, quotqu 
unquam vixerunt, pulchritudine et sapientia prastantisi- 
mus foret, quique humano generi ad omnem vitz ralionem 
quam maxime esset profuturus. (6) Hinc cum aum» 
reputans Mnesarchus , non fuisse sibi non interroganti de 
filio responsum daturum deum, nisi singularis illi praxel- 


 Jentia et dona animi plane divina essent futura, uxorem 


quidem statim mutato Parthenidis nomine a filio vateque 
Delphica Pythaidem, (7) iín(antem autem mox Sidone in 
Phoenicia natum ut a Pythio sibi praedictum Pythagoram 
appellavit. Non enim audiendi sunt Epimenides et Eudows 
et Xenocrates , qui suspicantur, tum temporis Apollinem 
cum Parthenide congressum gravidam ex non gravida íe- 
cisse et per Pythiam pronuntiasse; id quod prorsus repu- 
diandum est. (8) Sed tamen anima Pythlagorz quin ex 
Apolline suspensa , sive addicta οἱ, sive alio interiore adbuc 
commercio huic deo juncta, ad homines demissa sit, ne 
mini fuerit dubium, qui quidem ex ipsa viri nativitale εἴ 
multiplici animi sapientia fecerit conjecturam. Hiec hactenw 
de ejus procreatione. (9) Pater vero e Syria mullo cum 
lucro atque amplis opibus Samum redux Apollini templum 
exstruxit Pythio inscriptum puerumque variis et oplimis 
disciplinis innutriendum Creophylo, Pbherecydi SYrmw. 
omnibusque ferc sacrorum praefectis dedit commemdaiil- 
que, ut in rebus divinis etiam quantum satis esset pro vi- 
ribus proficeret. Ille vero ita educabatur, ut et omnium, 
quorum memoria celebratur, formosissimus et deo quam 
diznissimus feliciter evaderet. (10) Patre morteo 2! 
summam gravitatem temperantiamque accedebat , ul ade- 
lescentem ct natu admodum grandes jam honorifice reve- 











26— 86.) 


r "7^ ^ 9" — e VN A € * “Ὁ , 
αἱ αἰδοῦς ἠξιοῦτο ἤδη xal ὑπὸ τῶν πρεσθυτάτων, 
: , * -» * , , 1 
ὁνύεις τε xat 90s £a t8vos ἐπέστρεφε πάντας, xat ὦτι- 
νιοὖν ᾿προσθλέψας θαυμαστὸς ἐφαίνετο, ὥστε ὑπὸ τῶν 
πολλῶν εἰχότως βεθαιοῦσθαι τὸ θεοῦ παῖδα αὐτὸν εἰ- 
vat. Ὃ δὲ ἐπιρρωννύμενος xat ὑπὸ τῶν τοιούτων δοξῶν 
χαὶ s τῆς Ex βρέτ.υς παιδείας xai ὑπὸ τῆς φυσιχῆς 
΄ € , v?» ΄“ 
ὑεοειξείας, ἔτι μᾶλλον ἑαυτὸν χαθ᾽ ἑχάστην aitov τῶν 
παρόντων προτερημάτων ἀπέφαινε , xai διεχόσμει 
υυνπκείαις τε χαὶ μαθήμασι xat διαίταις ἐξαιρέτοις, 
Y 
εὐσταὐεία τε ψυχῆς xai χαταστολῇ σώματος, ὧν τε 
“να LI / 
ἐλάλει ἢ ἔπραττεν, εὐδία xoi aptuv co τινὶ γαλήνη, 
[4 ^ ^—- , £F L , ᾽ 
αὔτε 02YT, ποτε μήτε γέλωτι μύτε ζήλῳ qutt φιλο- 
΄ , , e J [4 , 

γειχία μύτε ἄλλη ταραχῇ 7| προπετεία ἁλισχόμενος, 
e AY MN ΜΝ Α ^" ^ ^ Jh NU , 
ὡς δὴ δαίαων τις ἀγαθὸς ἐπιδημῶν τῇ Σάμῳ. (11) Διό- 


4 
E] 


περ ἔτι ἐφήῤου αὐτοῦ ὄντος πολλὴ δόξα εἴς τε Mom zov 
πρὸς Θαλῆν xat εἰς Πριήνην πρὸς Βίαντα διεχομίσθη 
τοὺς σοφούς, χαὶ τὰς ἀστυγείτονας πόλεις ἐξεφοίτησε, 
χαὶ τὸν ἐν Σάμῳ χομήτην ἤδη ἐν παροιμία πολλοὶ 
πολλαγοῦ τὸν νεανίαν ἐπευφημοῦντες ἐζεθείαζον xat 
uoo) ouv. ὙὙποφυομένης ὃ δὲ ἄρτι τῆς Πολυκράτους 
τυραννίδος περὶ ὀχτωχαιδέχατον μάλιστα ἔτος γεγονώς, 
προορώμενός τε οἷ zoe ἥσει, χαὶ ὡς ἐμπόδιος ἔσται τῇ 
αὐτοῦ προθέσει xal τῇ ἀντὶ πάντων αὐτῷ σπουδαζο- 
u£vi φιλομαθείᾳ, νύχτωρ λαθὼν πάντας μετὰ τοῦ 
Ἑριμοδάμαντος μὲν τὸ ὄνομα, Κρεωφύλου δὲ ἐπιχα- 
λουμένου, διὰ τὸ Κρεωφύλου. ἀπόγονον εἶναι, Ὅμήρου 
ξένου, ὃς ἐλέγετο τοῦ ποιητοῦ γενέσθαι φίλος καὶ διδά-- 
ὄχλος τῶν ἁπάντων, μετὰ τούτου πρὸς τὸν Φϑερεχύδην 
διεπόσθμευσε xal πρὸς Ἀιναξίμανδρον τὸν φυσιχὸν χαὶ 
᾿ποὺς Oa. εἷς Μίλητον, χαὶ παραγενόμενος πρὸς 
ἕκαστον αὐτῶν ἀνὰ μέρος οὕτως ὡμίλησεν, ὥστε πάν- 
τας αὐτὸν ἀγαπᾶν xai τὴν φύσιν αὐτοῦ θαυμάζειν xai 
ποιεῖσθαι τῶν λόγων χοινωνόν. (12) Καὶ δὴ xat ὁ Θάᾶ- 
λῆς ἄσιενος αὐτὸν ποοσήχατο, xat θαυμάσας τὴν πρὸς 
ἄλλους νέους παραλλαγήν, ὅτι υείζων τε xat ὑπερόε- 
Éxxvix ἦν τὴν ποοφοιτήσασαν ἤδη δόξαν, μεταδούς τε 
ὅτον 7,257210 μαθημάτων, τὸ γῆράς τε τὸ ἑαυτοῦ αἰτια - 
σαμενης χαὶ τὴν ἑαυτοῦ ἀσθένειαν, προετρέψατο εἰς 
Αἴγυπτον διαπλεῦσαι xat τοῖς ἐν Μέυμφιδι xat Διοσπόλει 
μάλιστα συμθαλεῖν ἱερεῦσι. Παρὰ γὰρ ἐκείνων xat 
ἐχντὸν ἐφωδιάσθαι ταῦτα, δι᾽ ἃ σοφὸς παρὰ τοῖς πολλοῖς 
νομίζεται, Οὐ μὴν τοσούτων γε προτερημάτων οὔτε 
νυσιχῶς οὔτε ὑπ᾽ ἀσχήσεως ἐπιτετυγχηχέναι ἑαυτὸν 
&zvev, ὅσων τὸν Πυθχγόραν χαθορᾶν, ὥστε Ex παν- 
τῆς εὐγγγελίζετο, εἰ τοῖς δηλουμένοις ἱερεῦσι συγγέ- 
νοῖτο, θειότατον αὐτὸν xal σοφώτατον ὑπὲρ ἅπαντας 
ἔξεσθαι ἀνθρώπους. 
ΠῚ, (n) ᾿Ωφεληθεὶς οὖν παρὰ Θάλεω τά τε ἄλλα 
χα! χρόνου μάλιστα εἰδεσθαι, xat χάριν τούτου οἶνο- 
σία τε χαὶ χρεωφαγίᾳ, χαὶ ἔτι πρότερον πολυφαγίᾳ 
Ά 


! "ed 


ἀποταξ ξάμενος, τῇ δὲ τῶν λεπτῶν χαὶ εὐαναδότων 

2T συμμετρηθείς, χαχ τούτου ὀλιγουπνίαν xal 

παγρυπνίαν xat ψυχῆς καθαρότητα χτησάμενος, ὕγειαν 

ἀχριδεστάτην xal ἀπαρέγχλιτον τοῦ σώματος, 
ΥῈ PIHILOSOPH. 


e» 
5. 
* 
q 


IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA 1]. 1T. 17 


renterqne colerent, immo visus auditusque in se cunctos 
convertebat, et quoscumque adspiceret, sui admiratióne 
implebat. Hinc evenit ut multi euin. dei filium csse merito 


asseverarent. Tali igitur adjutus opinione et studiis a 


puerili zetate cultis divinaque forme naturalis dignitate 
magis in dies presentibus bonis dignum se ostendebat, 
ornabantque ipsum et religio et doctrina et peculiaris victus 
ratio, et animi firmitado, corpusque ad modestiam com- 
positum : in dictis factisque ejus comparebat interna quies 
et inimitabilis tranquillitas : non irae unquam , non risui, 
non emulationi aut contentionis studio aut alii perturba- 
tioni et protervie se dedebal, adeoque tanquam bonus 
quidam da» mon in Samiorum urbe versabatur. (11) Qua- 
propter adhuc adolescentis ejus insignis fama Miletum ad 
Thaletem et Prienen ad DBiantem, viros sapientes, delata 
urbes etiam vicinas peragrabat, jamque multi proverbii 
instar « Samium comatum » juvenem multa cum laude 
celebrabant atque divulgabant. Duodevicesimum fere 
annum agens, quum, quo tenderet tyrannis Polycratis tum 
primum subnascens animo prospiceret, et inde aliquod 
impedimentum suo proposito discendique studio, cui unice 
deditus erat, metueret, noctu clam omnibus cum Hermo- 
damante, cui cognomen erat Creophyli, ejus scilicet ne- 
pote, qui quum IIlomerum hospilio excepisset, ejusdem 
amicus et in. omnibus praceptor fuisse dicebatur, cum 
lioc ad Pherecydem trajecit et ad Anaximandrum physicum, 
et Miletum denique ad Thaletem, cumque liorum singulis 
ev ordine ila versatus est, ut omnes eum amarent et in- 
genium ejus su:picerent, sucque participem philosophiae 
redderent. (12) Inprimis vero Thales eum libenter in fa- 
miliaritatem recepit, quumque majore eum, quam fama 
de ipso prodita ferebat , intervallo post se alios juvenes re- 
linquere miraretur, communicatis, quantum potuit , disci- 
plinis et senectute corporisque imbecillitate excusata, ut 
in /Egyptum navigaret et sacerdotes Memphiticos maxime 
et Diospolitanos conveniret adhortatus est. Nam se ipsum 
quoque ab illis ea collegisse prasidia, quae opinionem 
sipgularis sapientiae sibi peperissent. Nec tamen se tantis 
a natura et exercitatione dolibus praeditum esse diclita- 
bat, quanti3 Pythiagorain videret. 1taque cum istis sacer- 
dotibus si conversaretur, divinissimum euim et supra omnes 
homines sapientissimum fore omnino letus przenuntiabat. 

Hf. (13) Proter alia. igitur plurimum eliam sibi profu- 
turam temporis maxime parsimoniam a Thalete edoctus, 
ideoque vini carnisque usu et maxime edacitate abjecta, 
intra tenues. facilesque digestu cibos se centinuit , et hinc 
jam somni modicus et exercitatior factus atque animie 
puritatem corporisque exactissimam et indeflexam nzctus 


! 22 





18 IAMBAIXOY ΠΕΡῚ TOY I1YOATOPIKOY BIOY. 


ἐξέπλευσεν εἰς τὴν Σιδόνα, φύσει τε αὐτοῦ πατρίδα 
πεπεισμένος εἶναι χαὶ χαλῶς οἰόμενος, ἐχεῖθεν αὐτῷ 
ῥάονα τὴν εἰς Αἴγυπτον ἔσεσθαι διάδασιν. (14) ᾿Ενταῦθα 
δὲ συμβαλὼν τοῖς τε Μώχου τοῦ φυσιολόγου προφήταις 
ἀπογόνοις xa τοῖς ἄλλοις Φοινιχιχοῖς ἱεροφάνταις, καὶ 
πάσας τελεσθεὶς τελετὰς τὰς ἔν τε Βύόλῳ καὶ Τύρῳ 
xai χατὰ πολλὰ τῆς Συρίας μέρη ἐξαιρέτως ἱερουργου - 
ἕνας, xal οὐχὶ δεισιδαιμονίας ἕνεκα τὸ τοιοῦτον ὑπο- 
μείνας, ὡς ἄν τις ἁπλῶς ὑπολάύοι, πολὺ δὲ μᾶλλον 
ἔρωτι καὶ ὀρέξει θεωρίας καὶ εὐλαθείᾳ τοῦ μή τι αὐτὸν 
τῶν ἀξιομαθήτων διαλάθη ἐν θεῶν᾽ ἀπορρήτοις ἢ τελε- 
ταῖς φυλαττόμενα, προμαθών τε, ὅτι ἄποιχα τρόπον 
τινὰ χαὶ ἀπόγονα τῶν ἐν Αἰγύπτῳ ἱερῶν τὰ αὐτόθι 
ὑπάρχει, ix τούτου τε ἐλπίσας χαλλιόνων καὶ θειοτέ- 
I5 ρων καὶ ἀχραιφνῶν μεθέξειν μυημάτων ἐν τῇ Αἰγύπτῳ, 
ἀναχθεὶς χατὰ τὰς Θάλεω τοῦ διδασκάλον ὑποθήχας 
διεπορθμεύθη ἀμελλητὶ ὁπό τινῶν Αἰγυπτίων πορθμέων 
χαιριώτατα προσορμισάντων τοῖς ὑπὸ Κάρμηλον τὸ 
Φοινικιχὸν ὄρος αἰγιαλοῖς, ἔνθα ἐμόναζε τὰ πολλὰ 
ὁ Πυθαγόρας χατὰ τὸ ἱερόν, οἵπερ ἄσμενοι ἐδέξαντο 
αὐτόν, τήν τε ὥραν αὐτοῦ χερδῆσαι, xat εἰ ἀποδοῖντο, 
τὴν πολυτιαίαν προειδόμενοι. (15) ᾿Επεὶ μέντοι κατὰ 
τὸν πλοῦν ἐγκρατῶς αὐτοῦ καὶ σεμνῶς, ἀχολούθως τε 
τῇ συντρόφψῳ ἐπιτηδεύσει διατάττοντος ἄμεινον περὶ 
25 αὐτοῦ διατεθέντες xal μεῖζόν τι ἢ xat' ἀνθρωπίνην 
φύσιν ἐνιδόντες τῇ τοῦ παιδὸς εὐκοσμία, ἀναμνησθέν- 
τες τε, ὡς προσορμίσασιν εὐθὺς αὐτοῖς ὥφθη κατιὼν 
ἀπ’ ἄκρου τοῦ Καρμήλου λόφου (ἱερώτατον δὲ τῶν 
ἄλλων ὀρῶν ἠπίσταντο αὐτὸ καὶ τοῖς πολλοῖς dóacov), 

3u σχολαίως τε καὶ ἀνεπιστρεπτὶ βαίνων, οὔτε χρημνώδους 
τινὸς οὔτε δυσδάτου πέτρας ἐνισταμένης, xat ἐπιστὰς 
τῷ σκάφει, μόνον τε ἐπιφθεγξάμενος « εἰς Αἴγυπτον 

6 ἀπόπλους ; » κατανευσάντων αὐτῶν ἐνέδη xal σιωπῇ 
ἐχάθισεν, ἔνθα μάλιστα οὖχ ἔμελλεν αὐτοῖς ἐμπόδιος 
35 ἔσεσθαι ναυτιλλομένοις παρ᾽ ὅλον τὸν πλοῦν, (16) ἐφ᾽ 
ἑνός τε xa τοῦ αὐτοῦ σγήματος διέμεινε δύο νύχτας καὶ 
τρεῖς ἡμέρας μήτε τροφῆς μήτε ποτοῦ μετασχὼν μήτε 
ὕπνου, ὅτι εἰ μὴ λαθὼν ἅπαντας, ὡς δ᾽ εἶχεν ἐν τῇ ἑδραία 
xal ἀσαλεύτῳ ἐπιμονῇ χκατέδαρθε βραχύ, xat ταῦτα 
40 διηνεχοῦς xai σεσυρμένου παρὰ προσδοχίαν, εὐθυτενοῦς 
τε συμθάντος αὐτοῖς τοῦ πλοῦ ὥσάν τινος παρουσία θεοῦ" 
πάντα συντιθέντες τὰ τοιάδε χαὶ ἐπισυλλογιζόμενοι 
δαίμονα θεῖον ὡς ἀληθῶς ἐπείσθησαν σὺν αὐτοῖς ἀπὸ 
Συρίας εἰς Αἴγυπτον μετιέναι, καὶ τόν τε πρόσλοιπον 

45 εὐφημότατον πλοῦν διεξήνυσαν, καὶ σεμνοτέροις ἧπερ 
εἰώθεσαν ὀνόμασί τε xal πράγμασιν ἐχρήσαντο πρός τε 
ἀλλήλους καὶ πρὸς αὐτὸν μέχρι τῆς εὐτυχεστάτης συμ- 
θάσης αὐτοῖς xal ἀχυμάντου εἰς τὴν Αἰγυπτίαν ἠόνα 
τοῦ σχάφους προσοχῆς. (17) " Evüa δὴ ἐχθαίνοντα ὑπερ- 

&0 εἰσαντες σεθαστιχῶς ἅπαντες xat διαδεξάμενοι ἐχάθι- 
σαν ἐπὶ χαθαρωτάτης ἄμμου, καὶ αὐτοσχέδιόν τινα βω- 
μὸν πρὸ αὐτοῦ πλάσαντες, ἐπινηνήσαντές τε ὅσων εἶχον 
ἀκροδρύων καὶ οἷον ἀπαρχάς τινας χατατιθέμενοι τοῦ 
φόρτου μεθώρμισαν τὸ axo , ὅπουπερ xal προέχειτο 


"o 
- 


"Ὁ 
c 


(«— ic. 


sanitatem , Mileto Sidonem solvit, illam sibi nalura pa- 
iriam esse persuasus et inde facile in JEgyplum uan 
turus. (14) Ibi versatus cum prophetis, qui Mochi , m 
turze interpretis, posteri erant, et cum ceteris Phenia» 
hierophantis, cunctisque initiis, quae Bybli εἰ Tyri mu- 
tisque in Syrise partibus singulari modo celebrantur, ini- 
tiatus, id quod non fecit superstitione inductus, ut qu; 
omnino suspicari possit, sed potius ex amore contempa 
tionis, veritusque ne quid ipsum przeterirel, quod in 
deorum arcanis mysteriisque scitu dignum esset, neq 
Phon,cum sacra ab JEgyptiis quodam modo originem di- 
cere nesciens , ideoque sperans fore ut pulchriora magisque 
divina et illibata in Agypto sibi initia posset comparare: 
Thaletis praeceptoris sui monitu solvit et confestim e Pha- 
nicia eo trajecit portitorum quorundam /£gyptiorum oj, 
qui ad littus Carmelo , Phoenicum monti , subjectum op 
portune appulerant, ubi Pythagoras saepe in templo soles 
versabatur, quique lubentes eum receperunt, ob formes 
tatem ejus lucrum pretiumque ingens, si venumdarest, 
sibi augurati. (15) Verumtamen quum inter navigandum 
animadverterent, quanta cum continentia gravilteqe 
pro vite, cui insueverat, conditione ageret, jam aliter 
erga ipsum animati et homine quid majus ig pueri m- 
destia observantes memoriaque repetentes , ut ex insperato 
appellentibus apparuisset, quum a summo Carmeli verti, 
quem pra aliis montibus sacrum vulgoque inaccexunm 
noverant , lento gradu et nunquam respiciens descenderet, 
nulio precipitio vel etiam invio saxo eum morante, uique, 
quum ad scapham venisset , nihil aliud dixisset quam, « 1 
4Egyptum cursus est? » et annuentibus ipsis navem coe 
scendisset tacitusque toto navigationis tempore consedisid, 
ubi nihil impedimenti esset nautis allaturus, (16) peras- 
sissetque in eodem habitu duas noctes triduumque inte- 
grum , non cibum, non potum, non somnum capiens, Ἐπὶ 
forte cunctis non advertentibus, utque erat in sele s 
constanter compositus immotusque paulisper dormitavisd, 
quumque adeo praeter exspectationem continuo nec inltr- 
rupto tractu rectus ipsis cursus esset, quasi deus aliq 
presens intervenisset : haec omnia inter se naule com- 
parantes concluserunt , dzemonem vere divinum secum u 
/Egyptum e Syria transire , unde male ominatis verbis abs 
nentes , quod reliquum fuit navigationis, absolverun!, εἰ 
sermone factisque usi suat quum inter se, tum erga ipsum 
honestioribus quam solehant, donec feliciter per summam 
maris tranquillitatem ad littora AEgypti navem applice- 
runt. (17) Ibi vero exscendentem alternis exceptum Εἰ" 
nibus honorifice navi extnlerunt, et postquam illum ip 
purissima arena collocassent , tumultuariam coram eo aram 
congesserunt, eaque fructibus arboreis pro praesenti coi 
cumulata, et mercis, quam vehebant, quasi primilis a 
positis, inde provecti eum, quem anlea destinaveratl, 





40—^4. ] 


αὐτοῖς ὃ πλοῦς. 
τὸ σῶμα ἔχων οὔτε πρὸς τὸν ἀποδιθασμὸν xal τὴν τῶν 
ναυτῶν ὑπέρεισιν xai γειραγωγίαν ἠναντιώθη τότε; 
οὔτε ἀπαλλαγέντων ἀπέσχετο ἐπιπολὺ τῶν παραχειμέ- 
γων ἀκροδρύων, ἀλλὰ ἐφαψάμενος. χρησίμως αὐτῶν xat 
ὁποθρέψας τὴν δύναμιν εἷς τὰς ἐ ἐγγὺς διεσώθη συνοι-- 
χίας, τὸ αὐτὸ ἦθος ἐν παντὶ ἀτάραχον xal ἐπιεικὲς 
διχφυλάττων. 

IV. (18) "Exei&ev δὲ εἰς πάντα ἐφοίτησεν ἱερὰ μετὰ 
πλείστης σπουδῆς xat ἀχριξοῦς ἐξ ξετάσεως , θαυμαζό- 
αενός τε χαὶ στεργόμενος ὑπὸ τῶν συγγινομένων 
ἱερέων χαὶ προφητῶν xal ἐχδιδασχόμενος ἐπιμελέστατα 
πεοὶ ἑχάστου, οὐ παραλείπων οὔτε ἀχούσασθαι τῶν 
xaf' ἑαυτὸν ἐπαινουμένων οὔτε ἄνδρα τῶν ἐπὶ συνέσει 
“νωριζομένων, οὔτε τελετὴν τῶν ὁπωσδήποτε τιμωμέ- 
γων, οὔτε τόπον ἀθεώρητον, εἰς ὃν ἀφιχόμενος ᾧήθη τι 
περιττότερον εὑρήσειν. Ὅθεν πρὸς ἅπαντας τοὺς 
ἱερέας ἀπεδήμησεν, ὠφελούμενος παρ᾽ ἐχάστῳ, ὅσα 
ἦν σοφὸς ἕχαστος. (19) Δύο δὴ xai εἴχοσιν ἔτη χατὰ 

(civ. Αἴγυπτον ἐν τοῖς ἀδύτοις διετέλεσεν ἀστρονομῶν 
χαὶ γεωμετρῶν xal μυούμενος οὐχ ἐξ ἐπιδρομῆς, οὐδ᾽ 
ὡς ἔτυχε, πάσαν θεῶν τελετάς, ἕως ὑπὸ τῶν τοῦ 
Kou6ócou αἰχμαλωτισθεὶς εἰς Βαδυλῶνα ἀνήχθη, 
χἀχεῖ τοῖς Μαγοις ἀσμένοις ἄσμενος συνδιατρίψας xat 

s ἐχπαιδευθεὶς τὰ παρ᾽ αὐτοῖς σεμνὰ xal θεῶν θρησχείαν 
ἐντελεστάτην ἐχμαθών, ἀριθμῶν τε xal μουσιχῆς xal 
τῶν ἄλλων μαθημάτων ἐπ᾽ ἄχρον ἐλθὼν παρ᾽ αὐτοῖς, 
ἀλλα τε δώδεχα συνδιατρίψας ἕτη εἰς Σάμον ὑπέ-- 
cer περὶ ἕχτον που xal πεντηχοστὸν ἔτος ἤδη γε- 

v qvos 

Y. (20) Ἀναγνωρισθεὶς δὲ ὑπό τινων πρεσδυτέρων 
χαὶ οὐχ ἔλαττον 7| πρόσθεν θαυμασθείς (χαλλίων τε 
γὰρ xal σοφώτερος καὶ θεοπρεπέστερος αὐτοῖς ἐφάνη), 
παραχαλούσης αὐτὸν δημοσία τῆς πατρίδος ὠφελεῖν 

» ἅπαντας xat μεταδιδόναι τῶν ἐνθυμιῶν, οὐχ ἀντιτείνων 
τὸν τῆς διδασκαλίας τρόπον συμθολιχὸν ποιεῖν ἐπεχεί- 
get καὶ πάντη ὅμοιον τοῖς ἐν Αἰγύπτῳ διδάγμασι. καθ᾽ 
& ἐπαιδεύθη ; εἰ xal μὴ σφόδρα προσίεντο τὸν τοιοῦτον 

τρόπον οἱ Σάμιοι, μηδὲ ἁρμονίως χαὶ ὡς ἐχρῆν προσ- 

»ἐφύησαν αὐτῷ, (21) Μηδενὸς οὖν αὐτῷ προστρέχοντος, 
υηδὲ γνησίως ὀρεγομένου τῶν μαθημάτων, ἃ τοῖς 
“Ἕλλησιν ἐνοιχίζειν παντὶ τρόπῳ ἐπειρᾶτο, μὴ περι- 
φρονῶν, μηδὲ ὀλιγωρῶν τῆς Σάμου διὰ τὸ πατρίδα 
εἶναι, γεῦσαί τε πάντως βουλόμενος τῆς τῶν μαθημά- 
Pty καλλονῆς τοὺς πατριώτας €, εἰ xai μὴ ἑκόντας, 
ἀλλ᾽ οὖν ἐπινοία xai μεθόδῳ, παρατηρήσας εὐφυῶς 
ttvx xal εὐκινήτως ἐν τῷ γυμνασίῳ σφαιρίζοντα, τῶν 
| φελογυμναστούντων μὲν xai σωμασχούντων, πενήτων 
€ ἄλλως xal ἀπορωτέρων, λογισάμενός τε, ὅτι εὐπειθῇ 

» ει, εἰ τὰ ἐπιτήδεια ἔχπλεά τις αὐτῷ ἀμεριμνοῦντι 

᾿περέγοι, προσχαλεσάμενος μετὰ τὸ λουτρὸν τὸν νεα- 
vay ἐπηγγείλατο αὐτάρχη αὐτῷ ἐφόδια εἰς τὴν τῆς 
ςωμασχίας ὑποτροφὴν καὶ ἐπιμέλειαν διηνεχῶς παρέ- 
itv, εἰ διαδέξαιτο αὐτοῦ χαταδραχύ τε χαὶ ἀπόνως, 


IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA III—V. 19 


Ὁ δὲ διὰ τοσήνδε ἀσιτίαν ἀτονώτερον ! portum peliverunt. llle vero tam longo jejunio imbecil- 


lior nec quum e naví a nautis exponeretur et sublevaretur 
atque manu duceretur, tuin ad versatus est , nec post eorum 
discessum se diutius a fructibus abstinuit, sed sumpto, 
quantum satis esset , refectisque viribus ad vicina habita- 
cula incolumis pervepit , habitu oris tranquillo modestoque 
semper sibi similis. 

1V. (18) Inde maximo cum studio et acctirato judicio tem- 
pla obiens omnia prophetas et sacerdotes , quibus utebatur, 
in sui amorem admirationemque excitavit, et singulis exacte 
perceptis non pretermisit, quin etiam cognosceret , quid- 
quid aua ἰδία celebre foret, sive viri essent sapientia no- 
biles, sive initia quomodocunque culta, nec loca invisa 
reliquit , in quibus se inventurum aliquid amplius putabat. 
Qua de caussa ad omnes profectus est sacerdotes, quo quis- 
que excelleret sapientite genere erudiendus. (19) Ita vi- 
ginti duo annos in /Egypto commoratus in adytis templo- 
rum astronomiam tractavit et geometriam, omniaque 
deorum initia non in transcursu neque obiter addidicit , 
donec a Cambysis milite inter captivos Babylonem abductus 
est, ubi cum Magis lubentibus ipse lubens versatus illorum 
studia summamque perdidicit religionem et numerorum 
musicaeque artis et reliquarum disciplinarum fastigium asse- 
cutus post annos duodecim Samum rediit, jam circiter 
quinquaginta sex annos natus. 

V. (20) 1bi a quibusdam senioribus agnitus quum non 
minus quam antea in admiratione esset (pulcrior enim et 
sapientior et divina origine dignior esse eis videbatur), a 
patria publice invitatus , ut eis, quae expertus esset, im- 
pertiendis prodesse vellet omnibus , non recusabat ille , sed 
viam docendi per symbola ingredi ccpit eodem modo, quo 
ipse in AEzypto doctus erat, quamvis Samii hanc docendi 
rationem minus amplecterentur, neque satis prompte et ut 
par erat ejus lateri adhaerescerent. (21) Quum igitur nemo 
&d eum accederet , neque sincere expeteret disciplinas, quas 
omni modo introducere Graecis annitebatur, non tamen Sa- 
ΠΏ, utpote patriam snam, contempsit, verum quum om- 
nino pulcerrimarum artium cives suos, etiamsi nolentes, 
at certe invento adhibito atque arte, imbuere vellet gustu , 
exspectans donec videret juvenem quendam palieestree cor- 
porisque exercitiis deditum, sed pauperem ceteroquin et 
egestate laborantem, in gymnasio apte facileque pila ludere, 
atque hunc sibi dicto audientem fore reputans, si quis om- 
nibus ei soluto curis vitae necessaria abunde suppeditaret , 
statim a balneo ad se vocato juveni promittit alimoniam ad 
corpus exercendum curandumque idoneam continuo sesub- 
ministratarum , dummodo accipere voluerit a se paulatim 
labore facili et eatenus, ne obruatur, continuato quasdam 


28. 


2 


eo 
c 


40 


50 


40 


ἐνξελε ὥς τε, ὥστε μὴ ἀθρόως φορτισυῆναι, Λαθήματά 
ἃ ὰ 6 , Y ἐξέ θ 3.8 », Y 
τινα, ἃ παρὰ βαρδαρων μὲν ἐξέμαθεν αὐτὸς νέος ὧν, 
t€ ^ -— A 
ἀπολείπει Ó αὐτὸν ταῦτα ἤδη διὰ τὸ γῆρας xal τὴν 
τούτου ἀανημοσύνην. (22) “Ὑποσχομένου δὲ τοῦ νεα- 
νίου xal τῇ τῶν ἐπιτηδείων ἐλπίδι ὑπομείναντος, εἷς 
τὴν δι᾿ ἀριθμῶν μάθησιν xal γεωμετρίας ἐνάγειν αὐτὸν 
ἐπειρᾶτο, ἐπ᾽ ἄδαχος τὰς ἑχάστου ἀποδείξεις ποιούμε- 
νος, xal διδάσχων παντὸς σχήματος, ὅ ἐστι διαγράμ.- 
ματος, μισθὸν xal ἀντίπονον παρεῖχε τῷ νεανία τριώ- 
60Xov. Καὶ τοῦτο μέχρι πολλοῦ γρόνον διετέλεσε ποιῶν, 
φιλοτιμότατα μὲν χαὶ σπουδαίως, τάξει τε βελτίστη 
&u iO dn εἰς τὴν θεωρίαν, χαθ᾽ ἑχάστου δὲ c7 ή!λατος 
παράληψιν τριώφολον ἐπιδιδούς, (58) ᾿Επεὶ δὲ 6 νεα- 
νίας 680 τινι ἐμμελεῖ ἀγόμενος τῆς ἐχπρεπείας ἤδ 
ς n μμ' Y μ ς ie es e 7 
^ , ^ σω "o 7 ^ ^ ? ^ 
ἀντελαμθάνετο xat τῆς ἡδονῆς xat τῆς ἀχολουθίας τῆς 
ἐν τοῖς μαθήμασι, συνιδὼν τὸ γενόμενον Ó σοφός, 
2 ^ Ἁ 2 , ?** 95 ὔ 64 
xal ὅτι οὐχ ἂν ἑχὼν ἔτι ἀποσταίη, οὐδὲ ἀπόσχοιτο τῆς 
μαθήσεως, οὐδ᾽ εἰ πάντα πάθοι, πενίαν ὑπετιμ σατο 
xal ἀπορίαν τῶν τριωδόλων. — (14) 'Exeivou δὲ εἰπόν - 
. 1 ’ ἴό , L 1 
τος « ἀλλὰ xai χωρὶς τούτων οἷός τ᾽ εἰμὶ μανθάνειν xat 
διαδέχεσθαί σου τὰ μαθήματα, » ἐπήνεγχεν « ἀλλ᾽ 
οὐδ᾽ αὐτὸς τὰ πρὸς τροφὴν ἐπιτήδεια ἔχω ἔτι οὐδ᾽ εἰς 
τ e 
ἐμαυτόν. » Δέον ouv σχολάζειν elc πορισμὸν τῶν καθ᾽ 
4 . Y P uL 
, e t e^ 
ἡμέραν ἀναγχαίων xal τῆς ἐφημέρου τροφῆς, οὐ χαλῶς 
ἔχειν, ἄδαχι καὶ ἀνονήτοις ματαιοπονήμασιν ἑαυτὸν 
ἀντιπερισπᾶν. Ὥστε τὸν νεανίαν δυσαποσπάστως 
τοῦ συνείρειν τὴν θεωρίαν ἔχοντα « xai ταῦτ᾽ » εἰπεῖν 
« ἐγώ σοι λοιπὸν ποριῶ xal ἀντιπελαργήσω τρόπον 
τινά" χατὰ γὰρ ἕχαστον σχῆμα τριώδολον καὐτός σοι 
4 y, A Δ.» v 02^ [cd L4 €. ἃ ^ 
ἀντιπαρέξω. » (25) Kat τὸ ἀπὸ τοῦδε οὕτως ἑάλω ὑπὸ τῶν 
μαθημάτων, ὥστε μόνος Σχαίων συναπῆρε Πυθαγόρα, 
ὁμώνυμος ὧν αὐτῷ, ᾿Ερατοχλέους δὲ υἱός, Ῥούτου 
δὴ καὶ τὰ ἀλειπτιχὰ συγγρά 1 ὶ ἡ ἀντὶ 
γγράμματα φέρεται xat $ ἀντὶ 
4, Dd , - ^» 
ἰσχάδων τοῖς τότε ἀθληταῖς χρεώδους τροφῆς διάταξις, 
οὐ χαλῶς εἰς Πυθαγόραν τὸν Δ] “ησάρχου τούτων ἀνα-- 
φερομένων. Λέγεται δὲ περὶ τὸν αὐτὸν χρόνον θαυ- 
μασθῆναι αὐτὸν περὶ τὴν Δῆλον, προσελθόντα πρὸς 
^ 4 Li Jj “ , 9 
τὸν ἀναίμαχτον λεγόμενον xat τοῦ Γενέτορος ᾿Απόλλω- 
νος βωμὸν χαὶ τοῦτον θερχπεύσαντα. Ὅθεν εἰς ἅπαντα 
τὰ uavteia παρέθαλε. Καὶ ἐν Κρήτη δὲ xal ἐν Σπάρτη 
τῶν νόμων ἕνεχα ξιέτριγε. Καὶ τούτων ἁπάντων 
* ^ ΄ ^ 
ἀχροατής τε xai μαθητὴς γενόμενος, εἰς oixov ἐπανελ- 
θὼν ὥρμησεν ἐπὶ τὴν τῶν παραλελειμιμένων ζήτησιν. 
(20) Καὶ πρῶτον μὲν διατριδὴν ἐν τῇ πόλει xazeoxsud- 
[4 , J ^-^ ' 
σατο, Πυθαγόρου χαλούμενον ἔτι xai νῦν ἡμιχύχλιρον, 
ἐν ᾧ νῦν Σάμιοι περὶ τῶν χοινῶν βουλεύονται, vout- 
ζοντὲς περὶ τῶν καλῶν xal τῶν διχαίων xal τῶν συυ - 
φερόντων ἐν τούτῳ τῷ τόπῳ ποιεῖσθαι τὴν ζήτησιν, 
ἐν ᾧ κατεσκεύασεν ὅ πάντων τούτων ποιησάμενος τὴν 
ἐπιμέλειαν. (27) "EE τε τῆς πόλεως οἰκεῖον τῆς αὖ- 
τοῦ φιλοσοφίας ἄντρον ποιησάμενος, ἐν τούτῳ τὰ πολλὰ 
τῆς νυχτὸς xal τῆς $u£oac διέτριθε, xat τὴν ζήτησιν 
ἐποιεῖτο τῶν ἐν τοῖς μαθήυασι χρησίμων, τὸν αὐτὸν 
τρόπον δίνω τῷ τοῦ Διὸς υἱῷ διανοηθείς, Καὶ τοσοῦ- 


ἸΑΜΒΛΙΧΟΥ ΠΕΡῚ ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΙΚΟΥ͂ ΒΙΟΥ. 


(4—04 
disciplinas, quas se adhuc juvenem ἃ Larbaris liausise, 
jam vero sibi ut seni per oblivionem excidere aiebat. 
(22) Quum juvenis spe subsidiorum allectus operam pro- 
misisset et in se recepisset, ad arithmeticam et geomelriam 
eum excitare studebat, demonstrationibus in abaco pro- 
positis , et pro singulis figuris, quas delineaverat, joveni 
mercedem laboris tres obolos numerabat. ld quod mr 
tempus satis longum continuavit , summo cum studio atque 
cura convenientissimoque ordine tradens artem , et quoi 
figuram ille apprehendisset, tres obolos solvens inswpr. 
(23) Jam quum vir sapiens animadverteret, disciplinarue 
elegantiam et dulcedinem ac connexionem animo juseu: 
concinno ordine viaque deducti jam se altius insinuasv, 
nec facile eum ultro desciturum aut a litteris, etiam: 
extrema pateretur, esse defecturum, paupertatem causatu- 
se amplius quos daret obolos habere negavit. (24) Qw 
audito juvenis « ego vero » inquit « etiam sine islis discere 
potero et suscipere, quod doces. » Tum ille : « at neq 
ipse, de quo vivam, mihi habeo. » Quum igitur ad τῶ 
quotidie necessarias dinrnumque victum comparandum 
laborare oporteret, intempestivum videri, abaco animum 
sterilique et vano opere distrahere. Ad qua juveni zsre 
ferens, se a continuandis disciplinis avelli , « hzc quoque ' 
inquit « in posterum tibi suppeditabo et remuneraber te 
quodam modo : nam in singula schemata tres oholos vi- 
cissim et ipse tibi dabo. » (25) Tantoque exinde dicipla 
rum amore captus est, ut solus Samiorum cum Pstl;::2 
e patria discederet , ipsi cognominis , filius autem Eraleis 
Itujus et libri sunt de re atliletica , idemque ordinavit, "1. 
allileta? pro caricis carnibus vescerentur, que non nvie 
l'ythagoree Mnesarchi filio tribuuntur. Eodem tempore d 
Deli dicilur movisse admirationem, quum ille ad aram i- 
cruentam Apollinis Genitoris accederet, eamque colen- 
Hinc profectus est ad omnia oracula. In Creta quoq» d 
Lacedzmone legum cognoscendarum caussa commorates. || 
est. Quibus omnibus auditis perspectisque domum τὶ δὶ 
ad praetermissa investiganda se contulit. (26) Et prim: 
quidem scholam in urbe condidit, etiamnum Pyth 
Hemicyclium dictam, in qua nunc Samii de repul.:2 
consilia ineunt, de rebus bonis et justis et utilibu: '* 
potissimum loco agendum esse rati, quo constituerat ^, 
(27) Praeterea ev à 
urbem 5085 philosophize antro quodam sibi parato mayim:tt 


qui curam liorum omnium gessisset. 


noctis dieique partem in hoc degebat, quaque in {ΠΤ 
profutnra essent meditabatur, idem quod Mino, 26} 


: filius, consiliam secutus. Et eos quidem , qui poste? cns 


B TM à 








φ' 


20 


Π 


25 


ων 
σι 


NC 


Y 


LÀ 


'ΠΔ -- απ.) 


tov υἱήνεγχεν ὥστερον τῶν τοῖς ἐχείνου μαθήμασι 
χουησαμένων, ὥστε ἐχεῖνοι μὲν ἐπὶ σμιχροῖς θεωρήμασι 
μέγιστον ἐφρόνησαν, Πυθαγόρας δὲ συνετέλεσε τὴν περὶ 
τῶν οὐρανίων ἐπιστήμην χαὶ ταῖς ἀποδείξεσιν αὐτῆς 
ὅλαις ἀριθμητιχαῖς χαὶ ταῖς γεωμετρικαῖς διέλασεν. 
(25! OO αἦν ἀλλὰ xat διὰ τῶν ὕστερον ὑπ᾿ αὐτοῦ πραχθέν - 
τῶν ἔτι μᾶλλον αὐτὸν θαυμαστέον. Ἴδη γὰρ’ μεγάλην 
- ^ T- L4 L4 i €g^ ᾽ € 7; 
ἐπίδοσιν τῆς φιλοσοφίας ἐχούσης xai ᾿Ελλάδος ἁπάσης 
ῃαναάζειν αὐτὸν προαιρουμένης xal τῶν ἀρίστων xal 
τῶν φιλοσοφωτάτων εἰς τὴν Σάμον δι' ἐχεῖνον παρα- 
γεγονότων χαὶ βουλομένων χοινωνεῖν τῆς παρ᾽ ἐχείνου 
παιδείας, ὑπὸ τῶν αὐτοῦ πολιτῶν εἰς τὰς πρεσθείας 
πάσας ἑλχόμενος xai μετέχειν ἀναγκαζόμενος τῶν αὖ- 
τῶν λειτουργιῶν, xal συνιδών, ὅτι τοῖς τῆς πατρίδος 
νόμοις πειθόμενον χαλεπὸν αὐτοῦ uévovta φιλοσοφεῖν, 
χαὶ διότι πάντες οἱ πρότερον φιλοσοφήσαντες ἐπὶ ξένης 
τὸν βίον διετέλεσαν, ταῦτα πάντα παρ᾽ αὑτῷ διανοηθεὶς 
' , M h] ΟΝ , € 4 ν λέ 
χαὶ φεύγον τὰς πολιτιχὰς do “ολίας, ὡς δ᾽ ἔνιοι λέγουσι, 
τὴν περὶ παιδείας ὀλιγωρίαν τῶν τότε τὴν Σάμον οἱ- 
χούντων παραιτούμενος, ἀπῆρεν εἰς τὴν ᾿Ιταλίαν, 
πατρίϑα ἡγησάμενος τὴν πλείονας τῶν ἐνοιχούντων 
πρὸς τὸ μανθάνειν οἰκείους ἔχουσαν χώραν. (29) Καὶ 
ἐν πρώτη Κρότωνι ἐπισημοτάτῃ πόλει προτρεψάμενος 
πολλοὺς ἔσχε ζηλωτάς, ὥστε ἱστορεῖται ἑξαχοσίονς 
αὐτὸν ἀνθρωώγπους ἐσχηχέναι. οὐ μόνον ὑπ᾽ αὐτοῦ χε- 
L4 4 - , ^m 9*8 41 
χινη μένους εἰς τὴν φιλοσονίαν, ἧς μετεδίδου., ἀλλὰ 
xai τὸ λεγόμενον χοινοδίους, καθὼς προσέταξε, γενο- 
μένους. 
3 - 
V1. (20) Καὶ οὗτοι μὲν ἦσαν οἱ φιλοσοφοῦντες, οἱ 
C ( $ 4 . λοῦ re 
πολλοὶ ἀχροαταί, οὗς ἀχουσματιχοὺς xaAouaty , [ὧν] 
μιᾷ μόνον ἀχροάσει, ὥς φασιν, ἣν πρωτίστην χαὶ 
; ^ ' , ρ 32 , * , 
πάνδημον μόνον ἐπιῤὰς τῆς Ἰταλίας ὃ ἄνθρωπος ἐποιή-- 
σατο, πλείονες ἢ δισχίλιοι τοῖς λόγοις ἐνεσχέθησαν. 
5» “ὦ X X ᾿ 4 , , 
᾿Αλλὰ ὁμοῦ σὺν παισὶ xol γυναιξὶν ὁμαχόειόν τι παμ-- 
μέγεθες ἱδρυσάμενοι xol πολίσαντες αὐτοὶ τὴν πρὸς 
πάντων ἐπιχληθεῖσαν μεγάλην Ἑλλάδα. νόμους τε 
zap αὐτοῦ δεξάμενοι xal προστάγματα ὡσανεὶ θείας 
ὑποθήχας, ὧν ἐχτὸς οὐδὲν ἔπραττον, παρέμειναν ὅμο- 
νοοῦντες ὅλῳ τῷ τῶν ὁμιλητῶν ἀθροίσματι, εὐφημού-- 
ἅενοι xat παρὰ τῶν πέριξ μακαριζόμενοι, τάς!τε obe 
, y € , 4 ^" ^ 
σίας χοινὰς ἔθεντο, ὡς προελέχθη,, xat μετὰ τῶν θεῶν 
, , - , € 4 , 
τὸν ]υθαγόραν λοιπὸν χατηρίθμουν ὡς ἀγαθόν τινα 
- P7 , e i 4 π,ὔ 
δαίμονα xal φιλανθρωπότατον. Οἵ μὲν τὸν []ύθιον, 
δὲ τὸν ἐξ “Ὑπερθορέων Ἀπόλλωνα, οἱ δὲ τὸν Παιῶνα, 
ἱ δὲ τῶν τὴν σελήνην χατοιχούντων δαιμόνων ἕνα, 
λλοι δὲ ἄλλον τῶν Ὀλυμπίων θεῶν ἐφήμιζον, εἰς 
ὠφέλειαν χαὶ ἐπανόρθωσιν τοῦ θνητοῦ βίου λέγοντες ἐν 
ἀνθρωπίνη μορφῇ φανῆναι τοῖς τότε, ἵνα τὸ τῆς εὐδαι- 
μονίας τε xal φιλοσοφίας σωτήριον ἔναυσμα χαρίσηται 
τῇ θνητῇ φύσει, οὗ μεῖζον ἀγαθὸν οὔτε ἦλθεν οὔτε ἥξει 
᾿ 1 ^ ᾿ i] , ^ a , e^ , 
ποτὲ δωρηθὲν ἐχ θεῶν διὰ τούτου τοῦ [Πυθαγόρου. 
Διόπερ ἔτι xal νῦν f) παροιμία τὸν ἐχ Xauou xou, try 
ἐπὶ τῷ σεμνοτάτῳ διαχηρύττει. (30) “Ἰστορεῖ δὲ xal 
» ^ - ὦ “ ^ , 
Δριστοτέλης ἐν τοῖς περὶ τῆς Πυθχγοριχῆς φιλοσοφίας, 


^ 
oz 


ἐν 


IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA V. VI. 


21 


placitis usi sunt, in tanlum superavit, ut, quum illi con- 
templationibus exigui inomenti se plurimum jactitarint, 
Pythagoras omnem rerum cadestium cognitionem absol- 
verit, orbemque hujus scientie demonstrationibus aritlime- 
ticis et geometricis complexus sit. (28) Nec minus adwmi- 
rationis merentur, qua deinceps perfecit. Quum enim jam 
tum multum philosophia perfecisset et universa Graecia im 
ejus admirationem consentiret et optimi sapientissimique 
propter eum famum commearent, ut ejus eruditionem in 
suos usus converterent, cives vero ad omnes eum lega- 
tiones traherent , iisdemque secum muneribus publicis fungi 
cogerent, ipse autem vix fieri posse intelligeret , ut patr ice 
legibus obsequens domi maneret simulque philosopharetur, 
praetereaque omnes , qui ante se philosophiam excoluissent , 
vita inter peregrinos decessisse recordaretur, hac omnia 
animo volvens et publica negotia declinans, vel, ut aiunt 
alii, Samiorum id temporis in litteris socordiam aspernatus, 
in Italiam profectus e:t, eam sibi patriam esse existimans 
regionem , quz plures incolarum discendi cupidos haberet. 
(29) Et primum jn urbe nobilissima Crotone hortatu suo 
multos in suas partes traduxit. Sunt qui tradant, sexcentos 
fuisse, quos non tantum ad capessendam philosophiam 
suam permovisset, verum etiam qui mandato ejus inita 
bonorum vitzque communione viverent, coasnobite inde 
nominati. 

VI. (30) Et hi quidem vere philosophia studiosi, sed 
plurimi auditores erant , qui acusmatici dicebantur, quorum 
una sola oratione, ut aiunt, quam in Italiam modo delatus 
omnium primam et publicam vir habuit, plus quam duo 
millía capti sunt: Qui postquam una cum liberis et uxoribus 
commune aliquod auditorium ingens constituerunt , ipsique 
illam ab omnibus celebratam Magnam Graeciam condide- 
runt , acceptis ab eo legibus et mandatis quasi divinis prae- 
ceptis, quae religiose observabant , in summa cum toto cetu 
concordia perseveravere, probati et a vicinis felices prae- 
dicati, et opes, ut jam dictum, in commune contulere, 
ipsumque Pythagoram ut bonum quendam damonem lo- 
minibusque amicissimum jam in deorum retulere numerum. 
Quidam eum Pythium, alii Hyperboreum Apollinem, alii 
Peonem, alii diemonem ex iis, qui lunam ineolunt , alii 
alium ex Olympiis diis ferebant, qui mortalem vilain 
emendaturus ejusque commodis consulturus isti seculo 
liumana forma apparuerit, ut beatitudinis et philosopliiie 
salutare lumen mortalibus donaret, quo munere nec venit 
nec veniet unquam majus , quam quod dii per hunc ipsum 
Pythagoram dederunt. Quapropter hodieque proverbiuri 
« comatum Samium » ob summam gravitatem praedicat. 
(31) Tradit vero Aristoteles etiam in libris de Pythagorica 
philosophia hujusmodi divisionem a viris illis inter prae- 


- 


3b 


9υ 


4 


δ0 


^ , ᾿ , , € ἃ ^ 3 WW ^ é - , 
διαίρεσίν τινα τοιάνδε ὑπὸ τῶν ἀνδρῶν ἐν τοῖς πάνυ 
ἀπορρήτοις διαψυλάττεσθαι" τοῦ λογικοῦ ζώου τὸ μέν 
- , 3 wo oy D ᾿ i , 
ἐστι θεός, τὸ δ᾽ ἄνθρωπος, τὸ δὲ οἷον Πυθαγόρας. Καὶ 
πάνυ εὐλόγως τοιοῦτον αὐτὸν ὑπελάμόαναν, δι᾽ οὗ περὶ 
θεῶν μὲν καὶ ἡρώων xal δαιμόνων xal χόσμου, σφαιρῶν 
τε xai ἀστέρων χινήσεως παντοίας, ἐπιπροσθήσεών τε 
xal ὑπολείψεων xai ἀνωμαλιῶν, ἐχχεντροτήτων τε xai 
ἐπιχύχλων, xal τῶν ἐν χύσμῳ πάντων, οὐρανοῦ καὶ γῆς 
χαὶ τῶν μεταξὺ φύσεων ἐχδήλων τε xal ἀποχρύφων, 
ὀρθή τις καὶ ἐοικυῖα τοῖς οὐσι παρεισῆλθεν ἔννοια , μη 
[rl , 
δενὶ τῶν φαινομένων ἢ ài ἐπινοίας λαμδανομένων μη- 
δαμῶς ἀντιπαίουσα, μαθήματά τε xal θεωρία καὶ τὰ 
? ΄ ^ 
ἐπιστημονιχὰ πάντα, ὅσαπερ ὀμματοποιὰ τῆς ψυχῆς ὡς 
* ^— ἢ "^ € ^ Lond y, ^ ,; 
ἀληθῶς xal χαθαρτιχὰ τῆς ὑπο τῶν ἄλλων ἐπιτηδεϑυά - 
τῶν τοῦ νοῦ τυφλώσεως πρὸς τὸ χατιδεῖν δυνηθῆναι τὰς 
ὄντως τῶν ὅλων ἀρχὰς xai αἰτίας ἐνωχίσθη τοῖς ^EX- 
λησιν. (32) Πολιτεία δὲ ἧ βελτίστη xai ὁμοδηία 
L] i] -- l4 M! ΄ω /, 
xai xotvà τὰ τῶν φίλων xat θρησχεία θεῶν xal ὁσιότης 
πρὸς τοὺς χατοιχομένους, νομοθεσία τε xai παιδεία 
A [4 ii Y "A! e^ » , 3 7 
xai ἐχεαυθία xat φειδὼ τῶν ἄλλων ζώων xal ἐγχρά- 
τεια xai σωφροσύνη xal ἀγχίνοια xat βειότης καὶ τὰ 
ἄλλα ἀγαθά, ὡς ἑνὶ ὀνόματι περιλαθεῖν, ταῦτα πάντα 
τοῖς φιλομαθοῦσιν ἀξιέραστα xai φιλοσπούδαστα δι᾽ αὖ- 
* - - 
τὸν ἐφάνη, Εἰκότως δὴ οὖν διὰ πάντα ταῦτα, ἃ δὴ νῦν 
v ? € [end , s , 
ἔλεγον, οὕτως ὑπερφυῶς ἐθαύμαζον τὸν Πυθαγόραν. 
Vll. (33) Δεῖ τοίνυν μετὰ τοῦτο εἰπεῖν, πῶς ἐπε- 
δήμησε καὶ τίσι πρώτοις, τίνας τε λόγους ἐποιήσατο 


b! , LT X , et * , 
xai περὶ τίνων xal πρὸς τίνας. Οὕτω γὰρ àv γένοιτο 
εὔληπτα ἥυῖν τὰ τῆς διατριδῇς αὐτῷ τίνα ἦν xai 


δποῖα ἐν τῷ τότε βίῳ. Λέγεται τοίνυν, ὡς ἐπιδηυ ἦσας 
᾿Ιταλία xai Σιχελίᾳ, ἃς κατέλαδε πόλεις δεδουλωμέ- 
e 9 5»" H 3 M ^ ^ NN , 
vac ὑπ᾽ ἀλλήλων, τὰς μὲν πολλῶν ἐτῶν, τὰς δὲ νεωστί, 
ταύτας φρονήματος ἐλευθερίου ὑποπλήσας διὰ τῶν ἐφ᾽ 
ἑκάστης ἀχουστῶν αὐτοῦ ἀνερρύσατο, xai ἐλευθέρας 
ἐποίησε Κρότωνα xai Σύθαριν xai Κατάνην xat “Ῥή- 
i € L4 1 3 [4 A à ὶ 
410v xat Ἱμέραν xat Αχραγαντα xai Tau2outv&c xa 
ἄλλας τινάς, αἷς xal νόμους ἔθετο διὰ Χαρώνδα τοῦ 
- - T 
Καταναίου xal ζΖαλεύχου τοῦ: Λοχροῦ, δι᾿ ὧν εὐνομώ- 
ταται χαὶ ἀξιοζήλωτοι ταῖς περιοίχοις μέχρι πολλοῦ 
διετέλεσαν. (34) Ἀνεῖλε δὲ ἄρδην στάσιν xal διμοφω- 
νίαν xai ἁπλῶς ἑτεροφρασύνην οὐ μόνον ἀπὸ τῶν γνω- 
piuuov xai τῶν ἀπογόνων αὐτῶν μέχρι πολλῶν, ὡς 
ἱστορεῖται, γενεῶν, ἀλλὰ xal χαθόλου ἀπὸ τῶν ἐν "]ta- 
λία xal Σικελία πόλεων πασῶν κατά τε ἑαυτὰς xai 
* * / $c Y 93. ὦ ᾿ 
πρὸς ἀλλήλας. Πυχνὸν γὰρ ἣν αὐτῷ πρὸς ἅπαντας 
πανταχῇ πολλοὺς xal ὀλίγους ἀπόφθεγμα, ἡρησμῷ 
θεοῦ συμθουλευτιχῷ ὅμοιον, ἐπιτομή τις ὡσπερεὶ xal 
, , ΄“Ὸ ^ [d , A ΓΟΡΣ 
ἀναχεφαλαίωσίς τις τῶν αὐτῷ δοχούντων, τὸ τοιοῦτον " 
« φυγαδευτέον πάσῃ μηχανῇ xai περιχοπτέον πυρὶ 
xai σιδήρῳ xal μηχαναῖς παντοίαις ἀπὸ μὲν σώματος 
, 3 V ^Y -— 9! , ^1 , 
νόσον, ἀπο 6E ψυχῆς ἀμαθειαν, χοιλίας δὲ πολυτέλειαν, 
πόλεως δὲ στάσιν, οἴχου δὲ διγοφροσύνην, δμοῦ δὲ 
πάντων ἀμετρίαν, » δι᾽ ὧν φιλοστοργότατα ἀνεμίωνη- 
Ü - .ὔ ^ L « " Ν᾿ τ 
σχεν ἔκχστον τῶν ἀρίστων δογάχτων, — (35) 'O μὲν οὖν 


IAMBAIXOY ΠΕΡῚ TOY ΠΥΘΑΓΟΡΙΚΟΥ͂ BIOY. 


{65--το.} 


cipua arcana servari : animalium rationalium aliud οἱ 
deus, aliud homo, aliud quale Pythagoras. Nec sine ra- 
tione talem eum esse credebant, per quem de diis εἰ he- 
roibus et daemonibus οἱ mundo, de sphaerarum et astro- 
rum omnigeno motu , obscurationibus , defectibus , inzqps- 
litatibus, declinationibus, epicycHs, et de omnibas in 
universo , colo, terraque et intermediis naturis, sive ap- 
parentibus sive occultis, recta quadam ipsisque rebos 
conformis notio: obvenit , nulli vel in oculos incarrenti vel 
intellectu comprehensie rei contraria, praetereaque disci. 
plinze et contemplationes omnisque scientiae apparato, 
qui mentis oculos vere acuens et ab aliis studiis profectam 
czecitatem abstergens, ut vera totius universi principia & 
caussas perspicere possent , apud Graecos sedem collocavit. 
(32) Optima etiam rerum publicarum forma et populi 
concordia et bonorum inter amicos communio et deorum 
cultus et erga defunctos religio et legum ferendarum ratio 
et eruditio et silentium et abstinentia ab animalibus et con. 





tinentia el temperantia et mentis solertia et divinitas et rdi- | 


qua bona, ut uno verbo complectar, hiec omnia discendicu- 
pidis amanda studioseque expetenda per ipsum contigerut. 
Propter hzc igitur omnia, 4118 modo recensebam, jute 
merito homines Pythagoram supra modum suspexerunt. 
VII. (33) Restat ut persequamur, quo modo inter pere- 
grinos et cum quibus primum versatus sit, tum quas εἰ 
quibus de rebus et ad quos orationes habuerit. Sic esim 
facile nobis erit intelligere, qualis tum inter homines τί. 
vendo docendoque exstiterit. In Italiam igitur et Siciliam 
delatus, quas urbes a ie invicem, vel jam olim , vel nuper 
in servitutem redactas deprehendit , has animo , ut fertur, 
ad libertatem erecto in pristinum statum per auditores 
$uos per ipsas dispersos asseruit, itaque liberas fecit Cro- 
tonem et Sybarim et Catinam et Rhegium et Hlimeram εἰ 
Agrigentum et Tauromenium et alias quasdam , quibus pet 
Charondam Catinensem et Zaleucum Locrensem etam 
leges tulit, quarum beneficio oplime constitute vicins 
quoque exemplum , quod imitarentur, diutissime prebee- 
runt. (34) Sustulit autem funditus seditionem et diser- 
diam et omne partium studium non tantum inter suos 
discipulos eorumque posteros usque ad multas, ut aiunt, 
:etates, verum omnino etiam ab omuibus Italize Sicilizque 
urbibus quum domi tum inter se dissidentibus. Frequens 
enim ei erat ad omnes ubique sive multos sive pau 
dictum, dei responsum dantis oraculo simile ejusque p* 
citorum velut epitome et quaedam summa, idque ila hz 
bebat: « profligandum esse omni arte et igne ferroque εἰ 
omnibus modis resecandum a corpore morbum , ab anima 
inscitiam, a ventre luxuriam, ab urbe seditionem, à 
domo dissidia, et simul ab omnibus excessum, » quibus 
tanquam pater liberorum amantissimus optimorum prae 
ptorum quemque admonebat. — (35) Talis igitur coummuurs 


(7e—82.) 


χοινὸς τύπος αὐτοῦ τῆς ζωῆς £v τε τοῖς λόγοις xat ταῖς 
πράξεσι τοιοῦτος ἣν ἐν τῷ τότε χρόνῳ. — Ei δὲ δεῖ xai 
τὰ χαθ᾽ ἕκαστον ἀπομνημονεῦσαι ὧν ἔπραξε καὶ εἶπε, 
ῥητέον, ὡς παρεγένετο μὲν εἰς Ἰταλίαν χατὰ τὴν 

| Ὀλυμπιάδα τὴν δευτέραν ἐπὶ ταῖς ἑξήχοντα, χαθ᾽ ἣν 
ἘΡρυξίδας ὃ Χαλχιδεὺς στάδιον ἐνίχησεν, — E000, δὲ 
περίδλεπτος xal περίστατος ἐγένετο, χαθάπερ xal mpó- 
τερον, ὅτε εἰς Δῆλον κατέπλευσεν. "Exsi τε γὰρ πρὸς 
μόνον τὸν βωυὸν τὸν τοῦ l'evétopoc  πόλλωνος προσ- 

o εὐξάμενος. ὃς υόνος ἀναίμαχτός ἐστιν, ἐθαυμάσθη 
παρὰ τοῖς ἐν τῇ νήσω. 

VIII. (36) Καὶ χατ᾽ ἐχεῖνον τὸν καιρὸν πορευόμενος 
ἐχ Συδάριδος εἰς Κρότωνα παρὰ τὸν αἰγιαλὸν δικτυου- 
λχοῖς ἐπέστη, ἔτι τῆς σαγήνης χατὰ βυθοῦ ἐμφόρτου 

$ ἐπισυρομένης, ὅσον τε πλῆθος ἐπισπῶνται εἶπεν ἰχθύων 
ὁρίσας ἀριθμῷ. Καὶ τῶν ἀνδρῶν ὑπομεινάντων ὅ τι 
ἂν χελεύσῃ πράξειν, εἰ τοῦθ᾽ οὕτως ἀποδαίη, ζῶντας 
ἀφεῖναι πάλιν χελεῦσαι τοὺς ἰχθῦς, πρότερόν γε ἀχρι-- 
Gu διαριθμήσαντας. Καὶ τὸ θαυμασιώτερον, οὐδεὶς 
"» ἐν τοσούτῳ τῆς ἀριθμήσεως τοῦ χρόνου τῶν ἰχθύων ix 
τοῦ ὕδατος μεινάντων ἀπέπνευσεν, ἐφεστῶτός γε αὖ-- 
τοῦ. Δοὺς δὲ xal τὴν τῶν ἰχθύων τιμὴν τοῖς ἁλιεῦσιν 
ἀπύήει εἰς Κρότωνα, οἱ δὲ τὸ πεπραγμένον διήγγειλαν 
xai τοὔνομα μαθόντες παρὰ τῶν παίδων sl; ἅπαντας 
n ἐξήνεγχαν. Οἱ δὲ ἀχούσαντες ἐπεθύμουν ἰδεῖν τὸν 
ξένον, ὅπερ ἐν ἑτοίαλῳ κατέστη. Τήν τε γὰρ ὄψιν ἦν, 
οἷον ἐξεπλάγη τις ἂν ἰδών, χαὶ ὑπενόει εἶναι τοιοῦτον, 
οἷος ὡς ἀληθῶς ἦν. (87) Καὶ μετ᾽ ὀλίγας ἡμέρας 
εἰσῆλθεν εἰς τὸ γυυνάσιον. Περιχυθέντων δὲ τῶν νεα- 
»" vigxtov παραδέδοται λόγους τινὰς διαλεχθῆναι πρὸς 
αὐτούς, ἐξ ὧν slc τὴν σπουδὴν παρεχάλει τὴν περὶ τοὺς 
πρεσθντέρους, ἀποφαίνων, ἔν τε τῷ χόσμῳ xal τῷ βίῳ 
xai ταῖς πόλεσι xai τῇ φύσει μᾶλλαν τιμώμενον τὸ 
προνγούμενον ἣ τὸ χρόνῳ ἑπόμενον, οἷον τὴν ἀνατολὴν 
3 τῆς δύσεως, τὴν ἕω τῆς ἑσπέρας, τὴν ἀρχὴν τῆς τε-- 
λευτῆς, τὴν γένεσιν τῆς φθορᾶς, παραπλησίως δὲ xal 
τοὺς αὐτόχθονας τῶν ἐπηλύδων, ὁμοίως δὲ αὐτῶν τῶν 
ἐν ταῖς ἀποιχίαις τοὺς ἀγεμόνας xal τοὺς οἰχιατὰς τῶν 
πόλεων, χαὶ χαθόλου τοὺς μὲν θεοὺς τῶν δαιμόνων, 
ἐκείνους δὲ τῶν ἡμιθέων, τοὺς ἥρωας δὲ τῶν ἀνθρώ- 
πων, ἐχ τούτων δὲ τοὺς αἰτίους τῆς γενέσεως τῶν νεω- 
τέρων, (38) ᾿Επαγωγῆς δὲ ἕνεχα ταῦτα ἔλεγε πρὸς τὸ 
περὶ πλείονος ποιεῖσθαι τοὺς γονεῖς ἑαυτῶν, οἷς ἔφη 
τηλικαύτην ὀφείλειν αὐτοὺς χάριν, ἡλίκην ἂν ἃ τετε- 
λευτηκὼς ἀποδοίη τῷ δυνηθέντι πάλιν αὐτὸν εἰς τὸ 
qu ἀγαγεῖν. ἕπειτα δίχαιον μὲν εἶναι τοὺς πρώτους 
καὶ τοὺς τὰ μέγιστα εὐεργετηκότας ὑπὲρ ἅπαντας ἀγα- 
πᾶν xat μηδέποτε λυπεῖν. — Movouc δὲ τοὺς γονεῖς προ- 
τέρους τῆς γενέσεως ταῖς εὐεργεσίαις, xai πάντων τῶν 
ὦ χατορθωθέντων ὑπὸ τῶν ἐγγόνων αἰτίους εἶναι τοὺς 
προγόνους, ἐν οἷς οὐδενὸς ἔλαττον ἑαυτοὺς εὐεργετεῖν 
ἀποδειχνύντας elc θεοὺς οὐχ οἷόν τέ ἐστιν ἐξαμαρτάνειν. 
Kat γὰρ xa τοὺς θεοὺς εἶχός ἐστι συγγνώμην ἂν ἔχειν 
τοῖς μηδενὸς ἧττον τιμῶσι τοὺς πατέρας " xal γὰρ τὸ 


- 


- 
v 


IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA VI—VIII. 23 


erat , qua in dictis factisque tunc temporis utebatur, vitze- 
indoles. Si vero etiam singillatim ea, quz fecit dixitque, 
enarranda sunt, dicendum est, eum in Italiam venisse 
olympiade sexagesima secunda , qua stadio vicit Eryxidas 
Chalcidensis. Ac statim omnium in se convertit oculos, 
ingensque ad eum factus est hominum con(luxus, ut et 
ante , quum Delum appulit. 1llic enim, simul atque solam 
aram Apollinis Genitoris adorasset, qua unica incruenta 
est , insulee illius incolis injecit sui admirationem. 

VIII. (36) Eo tempore Sybaride Crotonem iter faciens 
circa littus piscatoribus supervenit adhuc in profundo maris 
sagenam piscibus onustam attrahentibus, quantaque pis- 
cium capta esset multitudo predixit numero etiarg defi- 
nito. Tum illis pollicentibus, se, quiequid imperaturus 
esset, facturos, si hoc eventu probaretur, ut vivos dimit. 
terent pisces imperavit, accurate scilicet dinumeratos 
antea : quodque magis admirandum , piscium per tantum 
licet tempus, quod inter numerandum praeteriit, extra 
&quam detentorum nullus tamen exstinctus est , dum ille 
presens adstitit. Dein soluto piscium pretio piscatoribus 
Crotonem ahi t, illi vero, quod acciderat, divulgarunt, 
Romenque ejus ex pueris auditum in omnes extulerunt. 
Quo facto cupido incessit audientes videndi illum hospitem , 
cujus rei mox facta est. copia. Quilibet autem vultum ejus 
intuens quasi obstupescebat ac talem eum conjiciebat esse, 
qualis re vera erat. (37) Paucis interjectis diebus gymna- 
sium intravit, e£ circumfuse statim juvenam corone ora- 
tionem babuisse fertur, qua ad cultum seniorum eos inci- 
tabat, in mundo declarans seque ac vita humana et in 
urbibus ipsaque natura honore praeferri id, quod tempore 
praecedat ei quod sequatur, velut ortum occasui , auroram 
vesper: , principium fini , generationem interitui , simililer 
et aborigines advenis, neque aliter colonis ipsis duces co- 
loniarum urbiumque conditores, et omnino deos dze&mo- 
nibus, demones semideis, heroes hominibus, et ex hii 
stirpis auctores junioribus. (38) Dixit haec, quo juvenes 
adduceret ad parentes suos se ipsis majoris estimandos , 
quibus tantam eos aiebat gratiam debere, quantam mor: 
iuus deberet ei, qui in lucem ipsum posset revocare. 
Deinde justum esse, ut eos, qui primi ef maximis nos affe- 
cissent beneficiis , ante omnes alios diligamus , nec unquam 
sollicitudine afficiamus ; solos autem parentes bene meritis 
nativitatem antevertere , quseque a posteris bene gerantur, 
ea omnia ad majores tanquam ad auctores esse referenda, 
in quibus si etiam declarent, parentes beneficia in se non 
minora quam alium ullum contulisse, fieri non posse ut 
in deos peccent. Nam et dii dubium non est quin veniam 
daturi iis sint, qui summo honore parentes prosequuntur, 
quum etiam divini numinis cultum a parentibus acceperi- 


i^ 


21 


35 


30 


35 


4i 


45 


21 


- Led ^ σ 
θεῖον παρ᾽ αὐτῶν μεμαθέχαμεν τιμᾶν, (19) “Ὅθεν xal 
τὸν “ὍῬμηρον τῇ αὐτῇ προσηγορία τὸν βασιλέα τῶν θεῶν 
αὔξειν, ὀνοιάζοντα πατέρα τῶν θεῶν χαὶ τῶν θνητῶν. 
Ἰ]ολλοὺς δὲ xal τῶν ἄλλων μυθοποιῶν παραϑεδωχέναι, 
τοὺς βασιλεύοντας τῶν θεῶν τὴν μεριζομένην φιλο- 
στοργίαν παρὰ τῶν τέχνων πρὸς τὴν ὑπάργουσαν συζυ- 
γίαν τῶν γονέων χαθ᾽ ἑαυτοὺς ποιήσασθαι πεφιλοτετι- 
urufvouc, xat διὰ ταύτην τὴν αἰτίαν ἅμα τὴν τοῦ 
“πατρὸς χαὶ τῆς μητρὸς ὑπόθεσιν λαῤόντας τὸν μὲν τὴν 
Ἀθηνᾶν, τὴν δὲ τὸν “Ἥφαιστον γεννῆσαι ἐναντίαν φύσιν 
ἔγοντας τῇ ἰδία, ἕνεχα τοῦ xal τῆς πλεῖον ἀφεστώσης 
φιλίας μετασχεῖν. (40) 'Amavrtov δὲ τῶν παρόντων 
τὴν τῶν ἀθανάτων χρίσιν ἰσχυροτάτην εἶναι συγχω- 
ρησάντων, ἀποδεῖξαι τοῖς Κροτωνιάταις, διὰ τὸ τὸν 
Ἡ ραχλέα τοῖς χατωχισιμένοις οἰχεῖον ὕπαργειν, διότι 
δεῖν τὸ προσταττόμενον ἑχουσίως τοῖς γονεῦσιν ὗπα- 
χούειν, παρειληφότας αὐτὸν τὸν θεὸν ἑτέρῳ προσθυτέρω 
πειθόμενον διαθλῆσαι τοὺς πόνους χαὶ τῷ πατρὶ θεῖναι 
τῶν χατειργασμένων ἐπινίχιον τὸν ἀγῶνα τὸν ᾿Ολύυ- 
3 , ^v 1 σφ , 3 , ? 
Ttov, — ᾿Απεφαίνετο δὲ xai ταῖς πρὸς ἀλλήλους 6 (ate 
οὕτως ἂν γρωιένους ἐπιτυγχάνειν, ὡς μέλλουσι τοῖς 
μὲν φίλοις μηδέποτε ἐχθροὶ καταστῆναι, τοῖς δὲ ἐχθροῖς 
ὡς τάχιστα φίλοι γίνεσθαι, καὶ μελετᾶν ἐν μὲν τῇ πρὸς 
τοὺς πρεσθυτέρους εὐχοσμία τὴν πρὸς τοὺς πατέρας 
x 4 μ᾿ e ^ αι ; 4 
εὔνοιαν, ἐν δὲ τῇ πρὸς ἄλλους φιλανθρωπία τὴν πρὸς 
τοὺς ἀδελφοὺς χοινωνίαν. (41) "Ezez7« δὲ ἔλεγε περὶ 
σωφροσύνης, φάσχων τὴν τῶν νεανίσχων ἁἡλιχίαν 
πεῖραν τῆς φύσεως λαμβάνειν, καθ᾽ ὃν χαιρὸν dxua- 
" ÁN 
ζούσας ἔχουσι τὰς ἐπιθυμίας. Εἶτα προετρέπετο θεω- 
ρεῖν ἄξιον, ὅτι μόνης τῶν ἀρετῶν ταύτης χαὶ παιδὶ χαὶ 
καρθένῳ xal γυναιχὶ xat τῇ τῶν πρεσδυτέρων τάξει 
^" ^ , Ὁ 
ἀντιποιεῖσθαι προσήχει, xal μάλιστα τοῖς νεωτέροις, 
ν ^ , ᾽ / * , s δ 
ἔτι δὲ μόνην αὐτὴν ἀποφαίνων περιειληφέναι xai τὰ 
τοῦ σώματος ἀγαθὰ χαὶ τὰ τῆς ψυχῆς, διατηροῦσαν 
M ; N ^^ , ^ 4 , 
τὴν ὑγείαν xat τὴν τῶν βελτίστων ἐπιτηδευμάτων ἐπι- 
θυμίαν. (42) Φανερὸν δὲ εἶναι καὶ διὰ τῆς ἀντιχει- 
μένης ἀντιθέ * τῶν γὰρ Bao t τῶν ᾿λλή 
μένης ἀντιθέσεως" τῶν γὰρ βαρύαρων xat τῶν “λλη- 
γῶν περὶ τὴν "l'ootav ἀντιταξαμένων ἐχατέρους δι᾿ ἑνὸς 
ἀχρασίαν ταῖς δεινοτάταις περιπεσεῖν συμφοραῖς, τοὺς 
μὲν ἐν τῷ πολέμῳ, τοὺς δὲ χατὰ τὸν ἀνάπλουν, xal 
μόνης τῆς ἀδικίας τὸν θεὸν δεχετῇ καὶ χιλιετῇ τάξαι 
τὴν τιμωρίαν, χργσμῳδήσαντα τήν τε τῆς Τροίας 
ἅλωσιν χαὶ τὴν τῶν παρθένων ἀπηστολὴν παρὰ τῶν 
Λοχρῶν εἰς τὸ τῆς ᾿Αθηνᾶς τῆς Ἰλιάδος ἱερόν. Παρε- 
, P3. 3 / N " . ὃ , 
χάλει δὲ τοὺς νεανίσχους xai πρὸς τὴν παιδείαν, ἐνθυ- 
μεῖσθαι χελεύων, ὡς ἄτοπον ἂν εἴη πάντων μὲν σπου-- 
δαιότατον χρίνειν τὴν διάνοιαν xat ταύτη βουλεύεσθαι 
περὶ τῶν ἄλλων, εἰς δὲ τὴν ἄσχησιν τὴν ταύτης μηδένα 
, ^ , ^ ^ 
4póvov μηδὲ πόνον dvrÀox£vat, xal ταῦτα τῆς μὲν 


δὺ τῶν σωμάτων ἐπιμελείας τοῖς φαύλοις τῶν φίλων 


διαοιουμένης χαὶ ταγέως ἀπολειπούσης, τῆς δὲ παι- 
δείας, χαθάπερ οἱ χαλοὶ xat ἀγαθοὶ τῶν ἀνὼρῶν, u£yot 
θανάτου παραμενούσης, ἐνίοις δὲ χαὶ uev τὴν τελεὺ - 
τὴν ἀθάνατον δόξαν περιποιούσης. (5) Kal τοισῦθ᾽ 


IAMBAIXOY ΠΕΡΙ͂ TOY HYOGATFOPIKOÓY ΒΙΟΥ͂. 


(-5..ἕ κα. 


mus. (39) Unde οἱ ljomerum eodem nomine regem deorum 
decorare , deorum hominumque patrem eum appellant«m, 


praetereaque alios multos mytholozos tradidisse , deoza:n 


principes amorem illum naturalem, quem liberi inter pa- 
rentes conjugii vinculo colligatos partiuniur, integrum si 
vindicare studuisse, eaque de caussa patris simul et mitzs 
personam induentes alterum Minervain , alleram Vulcanum 
progenuisse naturam suz contrariam habentes , quo amori: 
longius etíam distantis fierent participes. (40) Quum: 
qui aderant omnes immortalium judicium quam gra:i- 
simum esse concessissent, Crotoniatis demmonstrasse , «". 
propterea, quod Hercules coloniam deducentibus ...jw- 
tius fuisset, sponte parentibus debere esse dicto audiente, 
ut qui illum ipsum deum alteri natu majori obsequente 
tot labores exantlasse , rerumque feliciter gestarum in-me- 
moriam ludos Olympicos patri suo instituisse accepisset. 
Declarabat etiam, ita si inter se quoque agerent , fuiu- 
rum esse ut amicis nunquam inimici , inimicis autem qnam 
citissime amici evaderent, et modestia erza seniores ben-- 
voli in parentes animi atque humanitate aliis praestita tra- 
terni amoris documenta ipsos esse edituros. (41) Deinceps ἐς 
temperantia disserens juvenili atate dicebat natura ese 
faciendum experimentum, quo tempore cupiditatibus pai- 
leat adhuc integris. Tum hortabatur, ut animum adverte- 
rent, solam virtutum temperantiam et puero et υἱῖγριο: 
et femina οἱ seniorum ordini, inprimis vero junioribus 
esse expetendam , unamque illam tam animze quam cor pori 
hona complecti asserebat, dum sanitatem conservet s*- 
rumque oplimarum studium. (42) Id ipsum clarius etiam 
ex opposito elucescere : quum enim barbari et Grx:i 
circa Trojam adversis aciebus concurrissent, utramque 
partem ex unius hominis incontinentia in gravissimas ca- 
lamitates incidisse , alteros in ipso bello, alteros in reditu 
in patriam, et soli injustitiae deum statuisse pcenam ἰηἰ συ 
decennio et per mille annos duraturam, quum Trojam 
excisum iri et virgines a Locrensibus in Minervae Iliad 
templum quotannis mitti oportere oraculo moneret. Har 
tabatur etiam ad eruditionem colendam juvenes, absurdum 
esse docens, mentem omnium gravissimum censere, eam- 
que de ceteris rebus in consilium adhibere , neque in eam 

expoliendam tamen quicquam temporis et laboris insutuere, 

praesertim quum corporis curatio malis amicis similis sil et 

cito senescat, eruditio vero instar boni honestique viri ad mor- 

tem usque perduret, adeoque quibusdam post mortem etiam 


immortalem gloriam afferat. (18) Aliaque id genus partim 





— 94.) 


" ' P e 
ἕτεοα τὰ μὲν ἐξ ἴσ 
κατεσκεύασε, 


τοριῶν, τὰ δὲ xal ἀπὸ δογμάτων 
τὴν παιδείαν ἐπιδειχνύων χοινὲν οὖσαν 
εὐνυίαν τῶν ἐν ἔχαστω τῷ γένει πεπρωτευχότων " τὰ 
ὰρ ἐχείνων εὑργματα ταῦτα τοῖς ἄλλοις γεγονέναι 
, παιδείαν. Οὕτω δ᾽ ἐστὶ τῇ φύσει σπουδαῖον τοῦτο, 
τῶν μὲν ἄλλον 


* 
(021 E 


- 


τῶν ἐπαινουμένων τὰ μὲν οὐχ 
τέρου μεταλ χξεῖν, οἷον τὴν ᾿δώμην, 
τὸ ὦ κάλλος, τὴν ὑγείαν, τὴν ἀνδρείαν, τὰ δὲ τ 


ὧν τε εἶναι παρ᾽ 
M ὃν προέ- 
Ψ » ^ 4; [1 N ^ . * LI 
μένον οὖκ ἔχειν αὑτόν, οἷον τὸν πλοῦτον, τ᾿ - ἀργὰς 
] χαὶ ἕ ἕτερα πολλὰ τῶν παραλειπομένων, τὴν ὃὲ δυνατὸν 
εἶναι xal παρ᾽ ἑτέρου παοαλαθεῖν xal τὸν δόντα ur δὲν 
11:99 αὐτὸν ἔχειν. fe) Παραπλησίως δὲ τὰ viv οὐκ 
ἐπὶ τοῖς ἀνθοώποις εἶναι χτήσασθαι, παιδευθῆναι δὲ 
* «£4 à 95^ , “29 7 
ἐνδέχεσθαι χατὰ τὴν ἰδίαν προαίρεσιν, εἰθ᾽ οὕτως προσ- 
"ὑὖντα φανῆναι πρὸς τὰς τῆς πατρίδος πράξεις, οὐχ ἐξ 
4 «« , $9* 49 2 ^ P ὯΔ M d κ᾿ 
ἀναιδείας, ἀλλ᾽ ἐκ παιδείας. Σχεδὸν γὰρ ταῖς dio- 
γχῖς διχφέρειν τοὺς μὲν ἀνθρώπους. τῶν θηρίων, τοὺς 
e: "E λληνας τῶν βαρύαρων, τοὺς δὲ ἐλευθέρους τῶν 
οἰκετῶν, τοὺς δὲ φιλοσόφους τῶν τυχόντων, ὅλως δὲ 
" τΥυὴ λικαύτη,ν ἔχοντας ὑπεροχήν, ὥστε τοὺς uiv θᾶττον 
d γόντας τῶν ἄλλων x v; πόλεως τῆς ἐχείνων ἕπτὰ 
xtX τὴν Ὀλυμπίαν εὑρεθῆναι, τοὺς δὲ τῇ σοφία 
προέχοντας ἐξ ἁπαάτις τῆς οἰκουμένης ἑπτὰ συναρι- 
" ΩΣ * ji - ex Lu 28 3 . » 
ἡατιθῆναι,. Ἔν δὲ τοῖς ἑξῆς γρόνοις, ἐν οἷς ἦν αὐτός, 
δ £x. φιλοσοφία ποοέγειν τῶν πάντων * χαὶ γὰρ τοῦτο τὸ 
ἄνοια ἀντὶ τοῦ σοφοῦ ἑχυτὸν ἐπωνόμασε. 
EX. (45) Ταῦτα μὲν ἐν τῷ γυωνασίω τοῖς νέοις διε- 
^or » , ^? "Y € “ , 
ἀξέχθη. ᾿Απαγγελθέντων ὃ οὖν ὑπο τῶν νεανίσχων 
ps τοὺς πατέρας τῶν εἰρημένων ἐχάλεσαν οἱ Lr 


* “ι4»,α͵νἰ - , k| 2, 
έρον ἔχει λέγειν τοῖς ἐκροτωνιάταις, ἀποφήνασθαι 
— ' ^ ^ ΄ € ji 
46310 πρὸς τοὺς τῆς πολιτείας προχαθημέ νους. Ὁ δὲ 
πρῶτον. μὲν αὐτοῖς συνεδούλευεν ἱδρύσασθαι Μουσῶν 
» ἱερόν, ἵνα τηρῶσ'! τὴν ὑπάρχο. ταν ὁμόνοιαν! ταύτας 
X 
vio τὰς ὑεὰς xai τὴν προσηγορίαν τὴν αὐτὴν ἁπάσας 
v ' X , » - NF i] - - 
ἔχειν xat μετ᾽ ἀλλήλων παραδεδόσθαι xat ταῖς χοιναῖς 
- , * 
τιλαῖς μάλιστα χαίρειν, xal τὸ σύνολον ἕνα xal τὸν 
t s c ΄“- ^ A [4 
αὐτὸν ἀεὶ γορὸν εἶνσι τῶν Μουσῶν, ἔτι δὲ συμφωνίαν, 
to ἁρμονίαν, ῥυθμὸν x«l ἅπα,.χ περιειληφέναι τὰ πα- 
L , , “ 
ρχσχευάζοντα τὴν δμόνοιχν, ᾿Κπιδείχνυσι δέ, αὐτῶν 
τὴν δύναμιν οὐ περὶ τὰ χάλλιστα θεωρήματα μόνον͵ 
ἀνήχειν, ἀλλὰ xai πεοὶ τὴν συμφωνίαν xat &ouoviav 
-Ἑ "| 
τῶν ὄντων. (4e) 
^ 
45 2slv, χοινὰν παρακαταθήχην ἔχειν τὴν πατρίδα παρὰ 
τοῦ πλήθους τῶν πολιτῶν. Δεῖν οὖν ταύτην διοικεῖν 
οὔτ τως, ὡς μέλλουσι τὴν πίστιν παραδόσιμον τοῖς εξ 
αὐτῶν ποιεῖν. ΓἜσεσθαι ói τοῦτο βε ebat ραίως, ἐὰν Ἴπασιν 
ἴσοι τοῖς πολίταις ὦσι χαὶ μηδενὶ μᾶλλον ἢ τῷ δικαίῳ 
50 ποοσέχωσι. Τοὺς γὰρ ἀνθρώπους εἰόότας, ὅτι τόπος 
- , “ 
ἅπας προσδεῖται διχαιοσύνης, μυθοποιεῖν τὴν αὐτὴν 
P0 .* ΄ 4 , 3 [d 
τάξιν ἔχειν παρὰ τῷ Διὶ τὴν Θέμιν xat παρὰ τῷ 
llXoozevt τὴν Δίχην καὶ χατὰ τὰς πόλεις τὸν νόιλον, 
tva 6 μὴ δικαίως ἐφ᾽ ἃ τέταχται ποιῶν ἄμα φαίνηται 


2 


Enea. ὑπολαιθάνειν αὐτοὺς ἔφη 


IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA VIII. IX. 


25 


ex historia partim e placilià philosophia adsiruxil , erudi- 
tionem ostendens esse quandam communem eorum inge- 
niorum praestantiam , quze quaque aetate primas tenuissent : 
horum enim inventa aliis materiam dedisse eruditionis. 
Adeo vero istud natura sua praclarum est, ut, quum 
cetera laudabilia partim ita comparata sint, ut in alterum 
transfundi nequeant , v.i robur, pulcritudo, sanitas, forti- 
tudo, partim ita, ut, qui amiserit, non amplius habeat, 
ut divitias, magistratus et alia mulla, qux miissa facimus , 
eruditio ab alio ita possit accipi, ut, qui dederit, ipse 
adhuc ejus compos maneat. (44) Similiter alia bona com- 
parandi non esse hominibus potestatem, doceri autem 
posse siio quemque arbitratu, quique ita instructus accedat 
ad re3 patri: gerendas, illum non id facere per impuden- 
tiam, sed ex eruditionis sue conscientia. Nam institutione 
eflici, ut homines praestent bestiis, Graci barbaris, liberi 
servis , philosophi incultis. Omaino vero in tantum excel- 
lere bene institutos , ut cursu velociores aliis ex una illorum 
patria seplem Olymp, »: i:. venti, sapienlia vero preestantes 
ex toto terrarum orbe non plus quaii septem collecti sint. 
Suo autem tempore unuin excellere philosophia : lioc enim 
sbi nomen indidit, ut ioco sapientis diceretur philo- 
sophus. 

ΙΧ. (45) Hic ad juvenes in. gymnasio disseruit. Quo 
quum ab iis ad parentes delata essent , mille viri in curiam 
evocatum , p^ "pterque ea, qua ad filius dixerat , laudatum, 
si quid ipsis Crotoniatis utile haberet , apud reip. guberna- 
tores expromere jusserunt. 1118 vero primum eis suadebat, 
ut Musis fanum exstruerent, quo prasentem concordiam 
salvam conservarent : has enim deas et uno omnes nomine 
vocari et junctim esse traditas et communibus honoribus 
maxime gaudere, atque omnino unum eundemque semper 
Musarum chorum esse, pratereaque continere in se ipsis 
concentum , harmoniaimn , numerum et omnia quz ad con- 
cordiam faciunt. Ostendit autem, vim earum non tantuin 
ad pulcerrima artium precepta, verum etiam ad rerum 
consonantiam liarmoniamque pertinere. (46) Deinde ipsis 
ait existimandum esse, se a multitudine civium patriam 
accepisse tanquam commune depositum. — Quapropter ita 
illam esse gubernandam, ut depositi fidem ad posteros 
quasi haereditariam transmittere possiat : idque certo even- 
turum esse , sí in omnes cives zequos sese praebeant et nulli 
rei magis quam justitiae studeant. Scilicet homines ubique 
opus jure esse scientes in fabulis eundem locum apud : 
Jovem Themidem obtinere e* spud Plutonein Dicen leges- 
"t qui 
munere fungalur, universum mun um injuria afficere vi- 


que in urbibus finxissc , wu on juste imposito sibi 


26 


φω , LJ 
πάντα τὸν xocuov συναδιχῶν. — (47) Iooovixetv δὲ τοῖς 
συνεδρίοις, μηδενὶ καταχρήσασθαι τῶν θεῶν εἰς ὅρχον, 
ἀλλὰ τοιούτους προχειρίζεσθαι λόγους, ὥστε χαὶ χωρὶς 
t , b 34 Id , 
ὅρκων εἶναι πιστούς, xal τὴν ἰδίαν οἰκίαν οὕτως olxo- 
b νομεῖν, ὥστε τὴν ἀναφορὰν ἐξεῖναι τῆς προαιρέσεως εἰς 
ἐχείνην ἀνενεγχεῖν. Πρός τε τοὺς ἐξ αὐτῶν γενομένους 
διαχεῖσθαι γνησίως, ὡς xal τῶν ἄλλων ζώων μόνους 
ταύτης τῆς ἐννοίας αἴσθησιν εἰληφότας, xal πρὸς τὴν 
Ἡυναῖχα τὴν τοῦ βίου μετέχουσαν δμιλοῦντας ὡς τῶν 
10 μὲν πρὸς τοὺς ἄλλους συνθηχῶν τιθεμένων ἐν γραμμα- 
τιδίοις καὶ στήλαις, τῶν δὲ πρὸς τὰς γυναῖχας ἐν τοῖς 
τέχνοις. Καὶ πειρᾶσθαι παρὰ τοῖς ἐξ αὐτῶν ἀγαπᾶσθαι 
μὴ διὰ τὴν φύσιν, ἧς οὐχ αἴτιοι γεγόνασιν, ἀλλὰ διὰ 
τὴν προαίρεσιν" ταύτην γὰρ εἶναι τὴν εὐεργεσίαν ἕχου- 
σίαν. (as) Σπουδάζειν δὲ xal τοῦτο, ὅπως αὐτοί τε 
μόνας ἐχείνας εἰδήσωσιν, al τε γυναῖχες μὴ νοθεύσωσι 
τὸ γένος ὀλιγωρίᾳ καὶ xaxía τῶν συνοιχούντων, ἔτι δὲ 
τὴν γυναῖκα νομίζειν ἀπὸ τῆς ἑστίας εἰληφότας μετὰ 
e^ /, e. e^ eu 
σπονδῶν χαθάπερ ἱχέτιν ἐναντίον τῶν θεῶν εἰσῆχθαι 
πρὸς αὑτούς. Καὶ τῇ τάξει χαὶ τῇ σωφροσύνῃ παρά- 
δειγμα γενέσθαι τοῖς τε κατὰ τὴν οἰκίαν, ἣν οἰκεῖ, xot 
[.] / A “« δὼ , /*9 
τοῖς χατὰ τὴν πόλιν, καὶ προνοεῖν τοῦ μηδένα μηδ 
ὁτιοῦν ἐξαμαρτάνειν, ὅπως μή, φοδούμενοι τὴν Ex τῶν 
, , 4 ud , 3 φ 2 , 
νόμων ζημίαν, ἀδικοῦντες λανθάνωσιν, ἀλλ᾽ αἰσχωνό-- 
μενοι τὴν τοῦ τρόπου χαλοχαγαθίαν εἰς τὴν διχαιοσύνην 
ὁρμῶσι. — (av) Διεκελεύετο δὲ χατὰ τὰς πράξεις ἀπο» 
^ / 2 a /, . 3. 4 4 4 
δοχιμάζειν τὴν ἀργίαν εἶναι γὰρ οὐ Α ἕτερόν τι ἀγαθὸν 
ἢ τὸν ἐν ἑκάστῃ πράξει χαιρῦν. Ὡδρίζετο δέ, μέγιστον 
Y ^ * ' L -^" A - 3 9 "5" / 
εἶναι τῶν ἀδιχημάτων, παῖδας xal γονεῖς ἀπ᾽ ἀλλήλων 
^ ΄ T P J $ ^ T A] , 
διασπᾶν.  Noutzew δέ, χράτιστον μὲν elvat τὸν xa 
αὑτὸν δυνάμενον προϊδεῖν τὸ συμφέρον, δεύτερον δὲ 
τὸν ἐχ τῶν τοῖς ἄλλοις συμδεδηχότων χατανοοῦντα τὸ 
λυσιτελοῦν, χείριστον δὲ τὸν ἀναμένοντα διὰ τοῦ χαχῶς 
παθεῖν αἰσθέσθαι τὸ βέλτιστον. "Er δὲ xal τοὺς φι- 
- ^ , , μ᾿ ' , 
36 λοτιμεῖσθαι βουλομένους οὐχ ἂν διαμαρτάνειν μιώου- 
μένους τοὺς ἐγ τοῖς δρόμοις στεφανουμένους " xoi γὰρ 
ἐκείνους οὐ τοὺς ἀνταγωνιστὰς χαχῶς ποιεῖν, ἀλλ᾽ αὖ- 
τοὺς τῆς νίκης ἐπιθυμεῖν τυχεῦν. Καὶ τοῖς πολιτευο- 
μένοις ἁρμόττειν, οὐ τοῖς ἀντιλέγουσι δυσαρεστεῖν, 
ἀλλὰ τοὺς ἀχούοντας ὠφελεῖν. — llapexdAet δὲ τῆς 
ἀληθινῆς ἀντεχόμενον εὐδοξίας ἕχαστον εἶναι τοιοῦτον, 
Ψ - - * el 
οἷος ἂν βούλοιτο φαίνεσθαι τοῖς ἄλλοις * οὐ γὰρ οὕτως 
[i , 1 A A € * LJ 1 
ὑπάρχειν τὴν συμουλὴν ἱερὸν ὡς τὸν ἔπαινον, ἐπειδὴ 
τῆς μὲν fj χρεία πρὸς uovouc ἐστὶν τοὺς ἀνθρώπους, τοῦ 
δὲ πολὺ μᾶλλον πρὸς τοὺς θεούς. (50) E10" οὕτως ἐπὶ 
“ Ὕ Ü A 4 ὦ » ἢ 
πᾶσιν εἰπεν, ὅτι τὴν πόλιν αὐτῶν οἰχίζεσθαι συμθέ- 
θηκεν, ὡς λέγουσιν, ὑφ᾽ Ἡραχλέους, ὅτε τὰς βοῦς διὰ 
τῆς Ἰταλίας ἤλαυνεν, ὑπὸ Aaxivou μὲν ἀδιχηθέντος, 
Κρότωνα δὲ βοηθοῦντα τῆς νυχτὸς παρὰ τὴν ἄγνοιαν 
ὡς ὄντα τῶν πολεμίων διαφθείραντος, xai μετὰ ταῦτα 
ἐπαγγειλαμένου περὶ τὸ μνῆμα συνώνυμον ἐκείνω xa- 
τοιχίσεσθαι πόλιν, ἄνπερ αὐτὶς μετάσχη τῆς ἀθανασίας, 
ὥστε τὴν χάριν τῆς ἀποδόσεως εὐεργεσίας προσήχειν 
1 A v e ^ *» , 
αὐτοὺς Eyr, δικαίως οἰκονομεῖν, — Ot δὲ ἀχούσαντες τό 


δ0 


IAMBAIXOY ΠΈΡΙ TOY ΠΥΘΑΓΟΡΙΚΟΥ͂ BIOY. 


(94—1uz.) 


deatur. (47) Decere autem senatum, ut in jurejurando 
nullius dei nomine abutantur, sed tales proferant sermones , 
ut vel injurati fidem mereantur, rem autem domesticam 
sic administrent, ut consilii rationem etiam illuc referri 
liceat. Cum liberis sincero amore agendum eis esse, vx 
qui soli animalium hujus affectus sensu praediti sint , cum- 
que uxore vitse socía ita versandum, ut reputent , alia qui- 
dem pacta tabulis columnisve, cum uxore vero initum 
fedus liberis contineri. Dandam etiam esse operam, ut 
prolis suze amorem sibi comparent, non per naturam, 
cujus ipsi non sint auctores, sed per animi propositum . 
hoc enim esse voluntarium beneficium. (48) Nec τεῦς 
curandum , ut ipsi non alias quam uxores suas cognoscant, 
neque uxores ex negligentia vitioque maritorum stirpem 
aouiterent , immo credendum. uxores a foco rite acceptas 
tanquam supplices ipsis diis. inspectantibus domum se 
duxisse. ltem exemplum ab.eis tam privatiin domesticis 
quam publice civibus vie bene compositze moderatzzqu: 
esse exhibendum , ac ne quis peccet. quicquam providen- 
dum , quo minus meíu legum pe narumque delicta tegan:, 
sed honestatis morum reverentia justitiae se addicant 
(49) Jubebat insuper omnem a rebus gerendis ignavian. 
removere : non enim prastare quicquam temporis oppor- 
tunitate in quolibet negotio. Liberos et parentes a se in- 
vicem divellere injustissimum aiebat. Eum babendum exe 
optimum, qui sibi ipsi, quid conducat, pravidere poeit, 
secundum ab illo, qui ex eis, quie aliis accidere, quae sibi 
prosint discat, pessimum vero, qui exspectet, donec suo 
malo, quid sit optimum , experiatur. Monebat etiam, nen 
aberraturos esse honoris studiosos, si imitarentur stadii 
victores : nam hos quoque non laedere adversario;, sed. 
totos id agere, ut ipsi victoriam consequantur. lis autem, 

qui rem publicam gerant, non ut contradicentibus suc- 
censeant, sed ut obedientibus prosint convenire. Horta- 

batur ut quilibet vera gloriz cupidus talis revera esset , 

"qualis aliis videri vellet : laudem enim rem esse magis sa- 

cram quam consilium, siquidem hoc apud homines tan- 

(50) Ilis 

oiunibus subjecit, urbem ipsorum ab Hercule , ut aiunt, 

esse conditam, quum boves per Italiam ageret et a Lacino. 

ipjuria affectus Crotonem sibi noctu auxilium ferentem per 


tum opus sit, illa vero multo magis apud deos. 


ignorantiam pro hoste occidisset, cosnitoque errore pre- 
mitteret, se circa sepulcrum urbem cognominem illi cop- 
diturum, quum ipse immortalitatem consecutus eset : 
quare cqnuum esse, ut ipsi gratiam pensandorum benefi- 
cierum juste dispensarent — Quibus audilis et Musis tcin- 


A ΡῸ 


((2— 169.) 


τε Ἠουσεῖον ἱδρύσαντο xal τὰς παλλαχίδας, ἃς ἔχειν 
ἐπχώριον ἣἧμΜ αὐτοῖς, ἀφῆχαν, xal διαλεχθῆναι χωρὶς 
αὐτὸν ἐν μὲν τῷ Πυθίῳ πρὸς τοὺς παῖδας, ἐν δὲ τῷ 

-ἧς Ἥρας ἱερῷ πρὸς τὰς γυναῖχας ἠξίωσαν. 

X. (5ιε) Τὸν δὲ πεισθέντα λέγουσιν ἡγήσασθαι τοῖς 
παισὶ τοιάδε, ὥστε μήτε ἄρχειν λοιδορίας, μήτε ἀμύ- 
νεσθαι τοὺς λοιδορουμένους, xat περὶ τὴν παιδείαν τὴν 
ἐπώνυμον τῆς ἐχείνων ἡλικίας χελεῦσαι σπουδάζειν. 
Ἔτι δὲ ὑποθέσθαι, τῷ μὲν ἐπιειχεῖ παιδὶ ῥάδιον πεφυ- 
χέναι πάντα τὸν βίον τηρεῖν τὴν χαλοχαγαθίαν, τῷ δὲ 
ud εὖ πεφυχότι χατὰ τοῦτον τὸν χαιρὸν χαλεπὸν χα- 
θεστάναι, μᾶλλον δὲ ἀδύνατον ἐκ φαύλης ἀφορμῆς ἐπὶ 
τὸ τέλος εὖ ὄραμεῖν. Πρὸς δὲ τούτοις θεοφιλεστάτους 
αὐτοὺς ὄντας ἀποφῆναι, xal διὰ τοῦτο φῆσαι κατὰ τοὺς 
αὐχμοὺς ὃπὸ τῶν πόλεων ἀποστέλλεσθαι παρὰ τῶν 
θεῶν ὕδωρ αἰτησομένους, ὡς μάλιστα ἐχείνοις ὑπα- 
χούσοντος τοῦ δαιμονίου xal μόνοις διὰ τέλους ἁγνεύου- 
σιν ἐξουσίας ὑπαρχούσης ἐν τοῖς ἱεροῖς διατρίθειν. 
(53) Διὰ ταύτην δὲ τὴν αἰτίαν xai τοὺς φιλανθρωποτά- 
!t0uc τῶν θεῶν, τὸν Ἀπόλλω καὶ τὸν " pora, πάντας 
ζωγραφεῖν xat ποιεῖν τὴν τῶν παίδων ἔχοντας ἡλικίαν. 
Συγκεχωρῆσθαι δὲ καὶ τῶν στεφανιτῶν ἀγώνων τινὰς 
τεθῆναι διὰ παῖδας, τὸν μὲν Πυθιχὸν χρατηθέντος τοῦ 
Πύθωνος ὑπὸ παιδός, ἐπὶ παιδὶ δὲ τὸν ἐν Νεμέᾳ xai 

| 25» ἐν Ἰσθμῷ, τελευτήσαντος Ἀρχεμόρου xat Μελι- 
χέρτου. Χωρὶς δὲ τῶν εἰρημένων ἐν τῷ χατοιχισθῆναι 
τὴν πόλιν τῶν Κροτωνιατῶν ἐπαγγείλασθαι τὸν Ἀπόλλω 

τῷ ἥγεμοόνι τοῦ οἰχισμοῦ δώσειν γενεάν, ἐὰν ἀγάγη τὴν 
εἰς ᾿Ιταλίαν ἀποιχίαν. (63) ᾽Εξ ὧν δεῖν ὑπολαδόντας, 
τῆς μὲν γενέσεως αὐτῶν πρόνοιαν πεποιΐσθαι τὸν 
᾿Απύλλω, τῆς δὲ ἡλιχίας ἅπαντας τοὺς θεούς, ἀξίους 
εἶναι τῆς ἐχείνων φιλίας, xal μελετᾶν ἀχούειν, ἵνα 
δύνωνται λέγειν, ἔτι δὲ ἣν μέλλουσιν εἰς τὸ γῆρας βα- 
δίζειν, ταύτην εὐθὺς ἐξοραῶντας τοῖς ἐληλυθόσιν ἐπα- 

» χολουθεῖν xal τοῖς πρεσθυτέροις μηδὲν ἀντιλέγειν" οὕτω 
γὰρ εἰκότως ὕστερον ἀξιώσειν μηδὲ αὐτοὺς τοὺς νεωτέ- 
ρῦυς ἀνταξιχεῖν, Διὰ δὲ τὰς παραινέσεις ὁμολογεῖται 
παρασχευάσαι, μηδένα τὴν ἐχείνου προσηγορίαν óvoud- 
ἕειν, ἀλλὰ πάντας θεῖον αὐτὸν χαλεῖν. 

; ΣΙ. (51) Ταῖς δὲ γυναιξὶν ὑπὲρ μὲν τῶν θυσιῶν ἀπο- 
ϑύήνασθαι λέγεται, πρῶτον μέν, καθάπερ, ἑτέρου μέλ- 
λοντος ὑπὲρ αὐτῶν ποιεῖσθαι τὰς εὐχάς, βούλοιντ᾽ ἂν 
ἐχεῖνον εἶναι xaÀóv χάγαθόν, ὡς τῶν θεῶν τούτοις 
το ρησεγόντων, οὕτως αὐτὰς περὶ πλείστου ποιεῖσθαι τὴν 

 ἐπιείχειαν, ἵν᾽ ἑτοίμως ἔχωσιν αὐτοὺς ταῖς εὐχαῖς ὑπα- 
κουσημένους, ἔπειτα τοῖς θεοῖς προσφέρειν ἃ μέλ- 
A^uct, ταῖς γερσὶν αὐτὰς ποιεῖν xal χωρὶς οἰκετῶν 
ποὺς τοὺς βωμοὺς προσενεγχεῖν, οἷον πόπανα χαὶ 
Ψαχιστὰ xai χηρία καὶ λιδανωτόν, φόνῳ δὲ xal θανάτῳ 

L τὸ δαιμόνιον μὴ τιμᾶν, μήδ᾽ ὡς οὐδέποτε πάλιν προσ- 
υῦσας ἑνὶ χαιρῷ πολλὰ δαπανᾶν. ερὶ δὲ τῆς πρὸς 
ποὺς ἄνδρας δυιλίας κελεῦσαι κατανοεῖν, ὅτι συμβαίνει 
καὶ τοὺς πατέρας ἐπὶ τῆς θηλείας φύσεως παραχεχω- 

grxévat μᾶλλον ἀγαπᾷσθαι τοὺς γεγαμηχότας ἢ τοὺς 


- 


IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA 1X — XT. 27 


plum erexerunt Crotoniat;e , et quas habere consueverant 
pellices dimiserunt, atque ut seorsim in Pythio ad pueros, 
in Junonis autem templo ad uxores verba faceret ipsum 
rogaverunt. 

X. (51) llle vero voluntati eorum ohsecutus talia pueris, 
ut aiunt , priecepit, ut neminem conviciis lacesserent , nec 
conviciantibus responderent , quin potius operam darent 
litteris ab ipsorum atate nominatis. Deinde monuit, a 
modesto puero facile per omnem vitam servari honestatem : 
hoc vero difficile esse hac aetate aliter affecto, vel potius 
fieri omnino non posse, ut a malo principio profectus ali- 
quis ad finem usque recte decurrat. Adjecit , ipsos diis esse 
dilectissimos , ideoque siccitate invalescente pueros a civi- 
tatibus ad pluviam a diis impetrandam milti, ut quos 
maxime divinum numen auditurum sit, quique soli sint 
propter continuam integritatem in templis versandi facul- 
tatem consecuti. (52) Quam ob caussam et deos hominibus 
maxime benevolos, Apollinem et Amorem , puerili specie 
przeditos ubique a pictoribus et poetis repriesentari. Prqpter 
pueros etiam ludos quosdam, in quibus victores coro- 
nantur, edi in confesso esse, Pythicos quidem propterea, 
quod Pytlhonem puer occidit, Nemeos vero et lsthmicog 
ob mortem Archemori et Melicertze. Preterea quum urbs 
Croloniatarum in eo esset ut conderetur, Apollinem duci 
colonie sobolem promisisse, si novos in Italiam colonos 
deduceret. (53) Hinc reputantes, nativitatis ipsorum Apol- 
linem , pueritia autem omnes pariter deos curam gessisse , 
par esse, ut dignos eorum amicitia sese praestent, ope- 
ramque esse dandam, ut audiant, quo deinde loqui pos- 
sint, quaque via ad senectutem perrecturi sint, hanc in- 
grediendam statim ita esse, ut eos sequantur, qui eo per- 
venissent , nec unquam senioribus obloquantur : sic enim 
in posterum jure ipsos quoque exacturos, ut ne a junio- 
ribus injuria afficiantur. His praeceptis meruit, ut nemo 
illum suo nomine , sed divum omnes appellarent. 

XI. (54) Apud uxores vero de sacrificiis disseruisse fertur, 
primum quidem , sicut alium , qui pro ipsarum salute vota 
conciperet, bonum honestumque esse velint, quia talibus 
dii faveant, ita ipsas debere plurimi facere modestiam , ut 
ipsos precibus suis habeant propitios, deinde diis offerenda, 
qua suis ipse manibus fecissent, eaque sine miuisterio 
servorum aris admovenda, ut placentas et liba et favos 
atque thura , caede vero et sanguine deum non colendum, 
nec tamen multa, quasi denuo nunquam accessuris , simul 
esse impendenda. Quod autem attinet earum cum ma- 
rilis commercium, considerare jussit, parentes quoque 
muliebri sexui libenter concessisse , ut plus diligerent ma- 


ritos quam illos ipsos, qui vitae iis auctores essent, ideoque 


28 IAMBAIXOY ΠΕΡῚ TOY HYGATOPIKOY DBIOY. 


, M , ' e y 4 PI 4 
τεχνιώσαντας αὐτους, Δι) χαλῶς £/stv, ἢ ατὸῖν ἕναν- 


΄-- » A v ^N ᾿ 4, , )» ^—- 
τιοῦσθαι ττρὸς τοὺς ἄνδρας, ἢ τότε νομίζειν νιχᾶν, 
ὅταν ἐκείνων ἡττηθῶσιν. (55) Ἔτι δὲ τὸ περιζόητον 

, - / *» » e 9 8 
γενόμενον ἀποφθέγξασθαι χατὰ τὴν σύνοδον, ὡς ἀπὸ 

& μὲν τοῦ συνοικοῦντος ἀνδρὸς ὅσιόν ἐστιν αὐθημερὸν 
προσιέναι τοῖς ἱεροῖς, ἀπὸ δὲ τοῦ μὴ προσήχοντος οὐὖ- 
δέποτε. Παραγγεῖλαι δὲ xal χατὰ πάντα τὸν βίον 

3» 7 , - ὶ j y * “ὦ τ 
αὐτὰς τε εὐφηυεῖν, χαὶ τοὺς ἄλλους ὁρᾶν ὅπως αὖ 
t Y Ἵ “ὦ *, L4 X MI -/» 4 ^ 
ὑπὲρ αὐτῶν εὐφημήσουσι xal τὴν δόξαν τὴν διαδεδο- 
lu μένην μὴ χαταλύσωσι, μηδὲ τοὺς μυθογράφους ἐξελέγ- 
ξωσιν, οἱ θεωροῦντες τὴν τῶν γυναιχῶν δικαιοσύνην 
ἐχ τοῦ προΐεσθαι μὲν ἀμάρτυρον τὸν ἱματισυὸν χαὶ τὸν 
f A v. , “ῳ 
xócuov, ὅταν τινὶ ἄλλῳ δέη χρῆσαι, u3, γίνεσθαι δὲ 
4 ^ P UM 3 
ἐχ τῆς πίστεως δίκας μηδ᾽ ἀντιλογίας, ἐμυθοποίησαν 
- 9» A [ων e 
I5 τρεῖς γυναῖχας Évt χοινῷ πάσας ὀφθαλμῷ χρωμένας διὰ 
. ^c , 1 iow , 
τὴν εὐχερῆ κοινωνίαν" ὅπερ ἐπὶ τοὺς ἄρρενας μετατεθέν, 
ὡς 6 προλαδὼν ἀπέδϑιχεν εὐχόλως xal ἑτοίμως τῶν 
ἑαυτοῦ μεταδιδούς, οὐδένα ἂν προσδέξασθαι λεγόμενον, 
- ^ ^ y 
ὡς 43; οἰκεῖον αὐτῶν τῇ φύσει. (56) Ἔτι δὲ τὸν σοφώ- 

20 τατον τῶν ἁπαντων λεγόμενον xat συντάξαντα τὴν 
φωνὴν τῶν ἀνθρώπων χαὶ τὸ σύνολον εὑρετὴν κατα- 
στάντα τῶν ὀνομάτων, εἴτε θεόν, εἴτε δαίμονα,, εἴτε 
θεῖόν «tix. ἄνθρωπον, συνιόντα ὅτι τῆς εὐσεθείας οἷ- 
χειότατόν ἐστι τὸ γένος τῶν γυναιχῶν, ἑχάστην τὴν 

^ , e- 

26 ἡλιχίαν αὐτῶν συγώνυμον ποιήσασθαι θεῷ, xal καλέσαι 
τὴν μὲν ἄγαυον Κόρην, τὴν δὲ πρὸς ἄνδρα δεδοιένην 
Νύμφην, τὴν δὲ τέχνα γεννησαιμένην Μητέρα, τὴν δὲ 
παῖδα £x παίδων ἐπιδοῦσαν χατὰ τὴν Δωριχὴν διά- 

- Y 1 
λεχτον Μαῖαν" ᾧ σύμφωνον εἶναι τὸ xal τοὺς χρησμοὺς 
L| *- à Perl ν᾿ 

80 ἐν Δωδώνη χαὶ Δελφοῖς δηλοῦσθαι διὰ γυναιχός. Διὰ 
δὲ τῶν εἰς τὴν εὐσέδειαν ἐπαίνων πρὸς τὴν εὐτέλειαν 
τὴν χατὰ τὸν ἱματισμὸν τηλιχαύτην παραδέδοται χα- 

’ ; σ ^s - 
τασχευάσαι τὴν μεταβολήν, ὥστε τὰ πολυτελῆ τῶν 
ἱματίων μηδεμίαν ἐνδύεσθαι τολμᾶν, ἀλλὰ θεῖναι πάσας 

^ e ΟἿ 

856 εἰς τὸ τῆς Ἥρας ἱερὸν πολλὰς μυριάδας ἱματίων. 
(32) Λέγεται δὲ xat τοιοῦτόν τι διελθεῖν, ὅτι περὶ τὴν 
χώραν τῶν Κροτωνιατῶν ἀνδρὸς μὲν ἀρετὴ πρὸς γυ- 

LI € 6 , ᾽ ^ , ἌΡ [4 ἣ ΄- 
ναῖχα διαξεύόηται, ᾿Οδυσσέως οὐ δεξαμένου παρὰ τῆς 
Καλυψοῦς ἀθχνασίαν ἐπὶ τῷ τὴν Πηνελόπην καταλι- 

4“υ πεῖν, ὑπολείποιτο δὲ ταῖς γυναιξὶν εἰς τοὺς ἄνδρας 

ἀποδείξασθαι τὴν χαλοχαγαθίαν, ὅπως εἰς ἰσον χατα- 
, * , € -» δὰ , ^N 
ctY,003t τὴν εὐλογίαν. Ἁπλῶς δὲ ἀνγμονεύεται, διὰ 
τὰς εἰρημένας ἐντεύξεις περὶ Πυθαγόραν οὐ μετρίαν 
τιμὴν καὶ σπουδὴν xai χατὰ τὴν πόλιν τῶν Κροτω-- 

Led , NN 7 M X 9 , 

45 νιατῶν γενέσθαι xal διὰ τὴν πόλιν περὶ τὴν Ἰταλίαν. 
XLI. (68) Λέγεται δὲ Πυθαγόρος πρῶτος φιλόσοφον 
ξαυτὸν προσαγορεῦσαι, οὐ καινοῦ μόνον ὀνόματος 
ὑπάρξας, ἀλλὰ xai πρᾶγμα οἰκεῖον προεχδιδάσχων 
χοησίμως. ᾿Εοικέναι γὰρ ἔφη τὴν εἰς τὸν βίον τῶν 

6&u ἀνθρώπων πάροδον τῷ ἐπὶ τὰς πανηγύρεις ἀπαντῶντι 
δαίλῳ. Ὡς γὰρ ἐχεῖσε παντοδαποὶ φοιτῶντες v- 
θρωποι ἄλλος xat' ἄλλου γρείαν ἀφιχνεῖται, ὁ μὲν 

^a M ,ὔ L * ^ ὦ ^ 
χρηματισμοῦ τε xol χέρδους χάριν ἀπεμπολῆσαι τὸν 
u , , Y ovt ἕ 2 κ᾽ v! 
φόρτον ETEU[OU.EVOG, δ δὲ ὁοζὴς EVEXX ἐπιόεξιζοιλενος 


(18 — 118 | 


recte facturas , εἱ vel plane non rcfrazentur maritis, τοὶ is 
si cedant, tum se vicisse existiment. (53) In isto conventu 
fertur etiam pronuntiasse illud plurimorum sermonibe: 
jactatum, nempe uxorem a marito suo surgentem salsa 
pietate ad sacra eadem die se conferre posse , ab alieno av- 
tem viro nunquam.  Pracepit etiam feminis, per totam 
vitam bene ominatis verbis uti et videre , ut reliqui quoq 
de ipsis bene loquantur, nec passim vulzatam gloriam ale- 
leant aut fabularum scriptores mendacii arguant, ci, 
quum mulierum justitiam ex eo colligerent , quoJ sine le- 
bus vesles et ornamenta aliis pro re nata commodent, »- 
gue ex fiducia illa lites et jurgia oriantur, finxerunt pu- 
lieres tres uno communi oculo usas ob facile consortium: 
quod ipsum ad virilem sexum translatum, quasi, qni prr 
accepit , is reddat facile et de suis prompte impertiat, ne 
minem probaturum esse, utpote a sexu illo alienum. 
(86) Deinde eum, qui omnium fertur sapienlissmu, 
quique li manam vocem in ordinem redegit, et ut paucis 
complectar, nomina primus invenit, sive deus ille, si 
daemon , sive divinus homo fuerit, quum femineum cent- 
pietati dedilissimum esse videret, quamlibet ejus atatem 
fecisse deo cognominem , atque innuptam appellasse Corta, 
nuptam viro Nympham, liberos enixam Matrem. avem 
Dorica dialecto Majam : qua cum re concinere, quod δ 
per mulierem Dodonz οἱ Delphis oracula edantur. ΗΒ ὲ 
pietate arcessitis Jaudibus effectam esse aiunt tantam im- 
mutationem , ut vilioribus vestimentis assumptis pretiosa 
non amplius auderent induere mulieres, sed omnes ia 
templo Junonis consecrarent multas vestium mjyriade. 
(57) Fertur et tale quid enarrasse , circa regionem Crole- 
niatarum mariti fidem erga uxorem celebratam ese, e» 
quod Ulixes non acceperit immortalitatem a Cal pont c 
conditione ut Penelopen desereret oblatam, restare icitur, 
ut uxores maritis suam praestent virtutem , quo pari lauc: 
viris se exiequent. His alloquiis omnino Pvylhagorz n»* 
parum honoris studiique et Crotone et per hanc urbem 


Italia partum esse traditur. 

XII. (58) Fertur autem Pythagoras primus se appella 
philosophum, ita ut non tantum novum nomen intredu- 
ceret, sed etiam rem nomini convenientem ante ulilite: 
edoceret. Scilicet hominum in hanc vitam ingresus 
turbo ad solennes conventus proficiscenti similem es 
dixit. Ut enim varii generis illuc confluunt undique limi 
nes, aliusque alium sibi finem propositum habet, bk "n 
cunis lucrique caussa merces divenditurus, ille zie 
captandae caussa roboris editurus documentum ; estque 





[18 — 126.) 


ἣν δώνην τοῦ σώματος" ἔστι δὲ καὶ τρίτον εἰὸος, 
x1 τὸ γε ἐλευθεριώτατον, συναλιζόμενον τόπων θέας 
ἕνεχα xai ὀημιουργημάτων χαλῶν xai ἀρετῆς ἔργων 
xxi λόγων, ὧν αἱ ἐπιδείξεις εἰώθεσαν ἐν ταῖς πανηγύ- 
, ^ » Ὁ , ^ M 5 
g:5t γίνεσθαι * οὕτω δὴ χἀν τῷ βίῳ παντοδαποὺς ἂν- 
, - ν᾿ ὦ 9 ,͵ , M 
ψρώπους ταῖς σπουδαῖς εἰς ταὐτὸ συναθροίζεσθαι. Τοὺς 
uiv γὰρ ρημάτων χαὶ τρυφῆς αἱρεῖ πόθος, τοὺς δὲ 
ἀρῆς χαὶ ἡγεμονίας ἵμερος, φιλονειχίαι τε δοξοιμανεῖς 
xA ἔρουσιν" εἰλικρινέστατον δὲ εἶναι τοῦτον ἀνθρώπου 
τρήπον, τὸν ἀποδεξάμενον τὴν τῶν χαλλίστων θεωρίαν, 
4 Α ; , A] d 
ὧν xxi προσονομάζειν φιλόσοφον. (59) Καλὴν μὲν οὖν 
εἶναι τὴν τοῦ σύμπαντος οὐρανοῦ θέαν xat τῶν ἐν αὐτῷ 
soc v dac τέρων, εἴ τις xa opcm τὴν τάξιν, χατὰ 
μετουσίαν μέντοι τοῦ πρώτου χαὶ τοῦ νογτοῦ εἶναι αὐτὸ 
Τὸ δὲ πρῶτον ἥν ἐχείνῳ ἢ τῶν ἀριθμῶν τε 
1 . , ^35 € , , , ᾿ 
χαὶ λόγων φύσις OU ἁπάντων διχθέουσα,, xaÜ' οὖς τὰ 
πάντα ταῦτα συντέταχταί τε ἐμμελῶς χαὶ χεχόσμηται 
πρεπόντως. xal σοφία piv f, τῷ ὄντι ἐπιστήμη τις 
ἡ περὶ τὰ χαλὰ πρῶτα xai θεῖα xai ἀχήρατα xai ἀεὶ 
ἢ , 
ἰχατὰ τὰ αὐτὰ xat ὡσαύτως ἔχοντα ἀσχολουμένη, ὧν 
uttoy7 xa τὰ ἄλλα ἂν εἴποι τις χαλά, φιλοσοφία δὲ 
ἡ ζήλωσις τῆς τοιαύτης θεωρίας. Καλὴ μὲν οὖν χαὶ 
αὕτη παιδείας ἦν ἐπιμέλεια ἢ συντείνουσα αὐτῷ πρὸς 
τὴν τῶν ἀνθρώπων ἐπανόρθωσιν. 
XHI. (60) Εἰ δὲ καὶ πιστευτέον τοσούτοις ἱστορή- 
e “ Kk f 
cns περὶ αὐτοῦ παλαιοῖς τε ἅμα οὖσι χαὶ ἀξιολόγοις, 
ἔοι τῶν ἀλόγων ζώων ἀναχλητιχόν τι xat νουθετιχὸν 
| 7 
.* ΓΚ , 3 e [4 / 
ἐκέχτητο Πυθαγόρας ἐν τῷ Joy, διὰ τούτου συμόι- 
ύχζων, ὡς διδασχαλία πάντα περιγίγνεται τοῖς νοῦν 
ἔγουσιν, ὅπου xat τοῖς ἀνημέροις τε χαὶ ἀμοιρεῖν λόγου 
'T?» μὲν γὰρ Δαυνίαν ἄρχτον, γαλε- 
πώτατα λυιλαινομένην τοὺς ἐνοίχους, χατασχών, ὥς 
2730, xal ἐπαφησάμενος χρόνον συχνόν, ψωμίσας τε 
224, χαὶ ἀχροδρύοις x«i δὁρχώσας μηχέτι ἐμψύχου 
χαϊαπτεσῆαι, ἀπέλυσεν, fj δὲ εὐθὺς εἰς τὰ ὄρη xai τοὺς 
* X *3 - 
ὑφνυοὺς ἀπαλλαγεῖσα οὐχέτ᾽ ἔχτοτε ὥφθη τοπαράπαν 
ἐπιοῦσα οὐδὲ ἀλόγῳ ζώῳ. (δι) βοῦν δὲ ἐν 'Γάραντι 
ΣΝ 4 ^ e. "^ 
iov ἐν παμιμιγεῖ νομῇ xal xuat.ov χλωρῶν παραπτο- 
μένην, τῷ βουχόλῳ παραστὰς συνεβούλευσεν εἰπεῖν τῷ 
δοἱ τῶν χυάμων ἀπέ ἔχεσθαι. Προσπαίξαντος δὲ αὐτῷ 
- 257 m Li ) “« ' 
τοῦ βουκόλου, χαὶ οὐ φήσαντος εἰδέναι βοϊστὶ εἰπεῖν, 
y ^* 
εἰ ὃξ αὐτὸς οἷδε, περισσῶς xal συμθουλεύειν, ὃ δέον τῷ 
bs παραινεῖν, προσελθὼν αὐτὸς xai εἰς τὸ οὖς πολλὴν 
(5 * 
pav προσψιθυρίσας τῷ ταύρῳ. , οὐ μόνον τότε. αὐτὸν 
ἀμελλητὶ ἐχόντα ἀπέστησε τοῦ χυαιλῶνος, ἀλλὰ xai 
Ν bl , e^ 
εἰσχυθις λέγουσι μηχέτι γεγεῦσθαι xuduov τοπαράπαν 
τὸν ϑηὺν ἐχεῖνον. Μαχροχρονιώτατον δὲ ἐν τῇ T«- 
θῦντι χατὰ τὸ τῆς Ἥρας ἱερὸν γηρῶντα διαμεμενηκέναι 
τὸν ἱερὸν ἀναχαλούμενον ᾿]υθαγόρου βοῦν ὑπὸ πάντων, 
J ^ 
ἂν igrzivate τροφαῖς σιτούμενον, ἃς oi ἀπ ταγτῶντες 
109 προσώρεγον, (83) Δετόν τε ὑπεριπτάμενον 
Ὀρυμπίασι προσομιλοῦντος αὐτοῦ τοῖς γνωρίμοις ἀπὸ 
τύχης περί τε οἰωνῶν x«i συλβόλων καὶ διοσημιῶν, 
i πχοὰ θεῶν εἰσιν ἃ χγγελίαι τινὲς xal λόγοι τοῖς ὡς 


τι 
ἅτ: 
1 
' 


τῷ 


| TODUTOY. 


€ 


*- 


Vou OUS vOtC. 


ων - 


- 


-* 


z^ 





TAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA XI—X11I. ?9 


etiam tertium genus, idque maxime ingenuum , eorum qui 
naturam locorum et artificum manu elaborata et fortitu- 
dinis doctrinzeque specimina in hujusmodi nundinis ostendi 
solita contemplaturi veniunt : ita eliam hac in vita diversa 
sequentes homines in unum congregari. Alios enim pecunize 
et luxuriei capit desiderium, alios regnandi et imperandi 
tenet cupido, 
mam vero hominum eam esse rationem , qua in rebus 


honorumque contentio inanis : sincerissi- 


pulcerrimis intuendis occupetur, camque a se philosopham 
appellari. (59) Itaque pulcrum quidem esse, universum 
ccelum , astrorumque in eo decurrentium ordinem , si quis 
oculos eo intendat , intueri, verum non esse tale, nisi quis 
primum illud habeat, quod mente tantum comprehenditur. 
Primum vero illi erat natura numerorum rationumque per 
omnia se insinuans, secundum quam hiec universa recte 
ordinata et commode ornata sunt, et sapientia quidem 
vera scientia quaedam , quz? versatur circa pulcra, eaque 
prima, divina et incorruptibilia, quzeque eodem semper 
modo se habent, ob quorum communionem etiam cetera 
pulcra quis dixerit , philosophia vero, hujus contempla- 
lionis studium. Quare ct pulcra ista institutionis cura erat 
ab ipso hominibus corrigendis destinata. 

XIII. (60) Quodsi fides habenda est tot antiquis simul 
et egregiis viris, qui de eo memori; tradiderunt, habebat 
Pythagorae oratio aliquid , quod vel ad animalium ratione 
destitutorum concitationem et admonitionem pertineret, 
quo institutione in mente praeditis omnia effici posse, «uan- 
doquidem in:feris quoque animalibus et qua rationis 
expertia putantur, demonstrabat. Nam Dauniam ursam, 
gravissime incolas infestantem , captam, ut aiunt, et salis 
diu manu demulctam, offaque εἰ fructibus cibatam et jure- 
jurando adactam, ne viventia amplius attingeret , dimisit , 
illa vero statim in montes et lustra sua reversa in posterum 
(61) Quum vero bo- 


vem Tarenti in pascuo omnigenis herbis oppleto etiam vi- 


non est visa in ullum animal irruere. 


rides fabas comedentem videret, bubulcum hortatus est, 
uL bovem fabis abstinere juberet. At bubulcus quum irri- 
deret eum el se bovatim loqui posse negaret, si vero ipse 
posset, non esse cur liortaretur, quum bovem potius ad- 
monere oporteret, ad aurem bovis accessit, multisque in- 
susurratis non solum elfecit, ut sua sponte statim fabis 
abstineret, verum etiam posthac bovem illum aiunt nun- 
quara fabas degustasse. Eundem Tarenti apud Junonis 
templum , sacrum Pytliagorze bovem vulgo appellatum , hu- 
mano victu a quolibet cibatum diutissime vixisse. (02) Itein 
Olympi , quum forte discipulis exponeret, aves et omina 
ccelestiaque auspicia a diis milti verwe pietatis amantibus 


quasi quosdam nuntios atque voces, aquilam supervoii- 


30 IAMBAIXOY ΠΕΡῚ TOY IIYGATOPIKOY BIOY. 


ἀληθῶς θεοφιλέσι τῶν ἀνθρώπων, χαταγαγεῖν λέγεται 
xai χαταψήσαντα παλιν ἀφεῖναι. Διὰ τούτων δὴ xat 
τῶν παραπλησίων τούτοις δέδειχται τὴν ᾿Ορφέως ἔχων 
ἐν τοῖς θηρίοις ἡγεμονίαν xai χηλῶν αὐτὰ xai χατέγων 
& τῇ ἀπὸ τοῦ στόματος τῆς φωνῆς προϊούσῃ δυνάμει, 
XIV. (ez) ᾿Αλλὰ μὴν τῆς γε τῶν ἀνθρώπων ἐπιμε- 
λείας ἀρχὴν ἐποιεῖτο τὴν ἀρίστην, ἥνπερ ἔδει προει- 
ληφέναι τοὺς μέλλοντας xal περὶ τῶν ἄλλων τὰ ἀληθῆ 
μαθήσεσθαι. ᾿Εναργέστατα γὰρ xo! σαφῶς ἀνεμί- 
10 μνησχε τῶν ἐντυγχανόντων πολλοὺς τ΄ προτέρου βίου, 
ὃν αὐτῶν fj ψυχὴ πρὸ τοῦ τῷδε τῷ σώματι ἐνδεθῆναι 
πάλαι ποτὲ ἐδίωας, καὶ ἑαυτὸν δὲ ἀναμφιλέχτοις τεχ- 
μηρίοις ἀπέφαινεν Εὐφορόον γεγονέναι, [Πάνθου υἱόν, 
τὸν Πατρόχλου χαταγωνιστήν, xai τῶν Ὁ μηριχῶν 
15 στίχων μάλιστα ἐχείνους ἐξύμνει xal μετὰ λύρας ἐμ.- 
μελέστατα ἀνέμελπε καὶ πυχνῶς ἀνεφώνει τοὺς ἐπιτα- 
φίους ἑαυτοῦ, 


Αἷματί οἱ δφύοντο χόμαι χαρίτεσσιν ὁμοῖαι, 

πλοχμοί θ᾽, ot χρυσῷ τε καὶ ἀργύρῳ ἐσφήχωντο. 
20 Οἷον δὲ τρέφει ἔρνος ἀνὴρ ἐριθηλὲς ἐλαίης 

χώρῳ ἐν οἱοπόλῳ, ὅθ᾽ ἅλις ἀναδέύρυχεν ὕδωρ, 

χαλόν, τηλεθάον, τὸ δέ τε πνοιαὶ δονέουσι 

παντοίων ἀνέμων, καί τε βρύει &vüei λευχῷ, 

ἐλθὼν δ᾽ ἐξαπίνης ἄνεμος σὺν λαίλαπι πολλῇ 

βόθρον τ᾽ ἐξέστρεψε xal ἐξετάνυσσ᾽ ἐπὶ γαίῃ" 

τοῖον Πἀνύον υἱὸν ἐῦμμελίην Εὔφορὅον 

Ἀτρείδης Μενέλαος, ἐπεὶ χτᾶνς, τεύχε᾽ ἐσύλα. 


Τὰ γὰρ ἱστορούμενα περὶ. τῆς ἐν Ἡυχήναις ἀναχειμένης 

σὺν Τρωϊχοῖς λαφύροις τῇ Αργείᾳ Ἥρᾳ Εὐφόρδου τοῦ 
80 Φρυγὸς τούτου ἀσπίδος παρίεμεν ὡς πάνυ δημώδη. 

Πλὴν ὅγε διὰ πάντων τούτων ἐθδουλόμην δεικνύναι 

ἐκεῖνό ἐστιν, ὅτι αὐτός τε ἐγίνωσχε τοὺς προτέρους 

ἑαυτοῦ βίους xat τῆς τῶν ἄλλων ἐπιμελείας ἐντεῦθεν 

ἐνήρχετο, ὑποωιμνήσχων αὐτοὺς ἧς εἶχον πρότερον 
85 ζωῆς. 

XV. (&) Ἡγούμενος δὲ πρώτην εἶναι τοῖς ἀνθρώ-- 
ποις τὴν δι᾽ αἰσθήσεως προσφερομένην ἐπιαέλειαν, εἴ 
τις χαλὰ μὲν ὁρῴη xal σχήματα xal εἴδη, χαλῶν δὲ 
ἀχούοι ῥυθμῶν καὶ μελῶν, τὴν διὰ μουσιχῆς παίδευσιν 

40 πρώτην χατεστήσατο διά τε μελῶν τίνων χαὶ ῥυθμῶν, 
ἀφ᾽ ὧν τρόπων τε χαὶ παθῶν ἀνθρωπίνων ἰάσεις ἐγί- 
νοντο, ἁρμονίαι τε τῶν τῆς ψυχῆς δυνάμεων, ὥσπερ 
εἶχον ἐξ ἀρχῆς, συνήγοντο, σωματιχῶν τε χαὶ ψυχιχῶν 
νοσημάτων xavagtoAat xat ἀφυγιασμοὶ ὑπ᾽ αὐτοῦ ἐπε- 

45 νοοῦντος — Kai νὴ Δία τὸ ὑπὲρ πάντα ταῦτα λόγου 
ἄξιον, ὅτι τοῖς μὲν γνωρίμοις τὰς λεγουένας ἐξαρτύσεις 
τε χαὶ ἐπαφὰς συνέταττε χαὶ συνηρμόζετο, δαιμονίως 
μηχανώμενος χεράσματα τινῶν μελῶν διατονιχῶν τε 
χαὶ χρωματικῶν χαὶ ἐναρμονίων, δι’ ὧν ῥαξίως εἰς τὰ 

80 ἐναντία περιέτρεπον xai mepUzyov τὰ τῆς ψυχῆς πάθη 
γέον ἐν αὐτοῖς ἀλόγως συνιστάμενα χαὶ ὑποφυόμενα . 
λύπας καὶ ὀργὰς xal ἐλέους xal ζήλους ἀτόπους xal φό- 
Couc, ἐπιθυμίας τε παντοίας xai θυμοὺς xal ὀρέξεις 
xai γαυνώσεις χαὶ ὑπτιότητας χαὶ σφοδρότητας, ἐπαν- 


[136--:.ἢ 


tantem e sublimi eum deduxisse manuque palpatam ile- 
rum dimisisse ferunt. Ex his et similibus apparet , ean- 
dem ipsum quam Orpheum in feras liabuisse vim, easque 
mansuefacere et sola vocis humanz. polestate subicere 
potuisse. 

XIV. (63) At vero cum hominibus agendi initiam fe it 
optimum, dum ea primum illos docuit, quae przepararent 
animos ad veritatem etiam in aliis rebus cognoscendam. 
Nam multos ex eis, qui sua utebantur familiaritate , per-- 
picue clarisque indiciis admonebat prioris vitz, quam 
anitna ipsorum, antequam isti alligata esset corpori , jam 
olim peregisset, seque ipsum certissimis argumentis de- 
monstrabat Euphorbum fuisse, Panthi filium , qui Patro- 
clum devicit, atque inter Homeri versus inprimis laudabst 
et ad lyram scitissime cantatos crebro in ore habebat ili« 
sibi sepulcrales : 


Ast olli maduit fuso coma pu'!cra cruore , 

comtaque czesaries auro argentoque revincta. 

Quale per zstatem viridantis germen oliv: 

sedulus agricola in campo producit amano, 

quam rigat allapsu vicinz rivulus undz, 

et blande mulicent animae clementibus auris , 

. letaque candenti vestit sese undique flore; 

at si forte ruat vehementi £urbine ventus , 

sternit humi afíligique ima de stirpe revulsarm : 

talem Panthoidem dejectum vulnere acerbo 

Atrides vita exuturn spoliabat et armia. 
Qua vero traduntur de Phrygis hujus Euphorbi scuto intir 
alia Trojana spolia Mycenis Junoni Argivae dedicato , «t 
omnino vulgaria pretermittimus. At enim quod per omnia 
isthaec indicare volui, hoc est, et ipsum vitam snam aa- 
teactam cognovisse, et hominum informationem inde 
auspicatum esse, quod illis vitze prioris memoriam refri- 
caret. 

XV. (64) Quum vero existimaret, primam bhominibas 
adhibendam esse curam qua sensuum auxilio utatur, ut 
δὶ pulcras quis videt figuras atque formas, pulcrosque 
audit modos atque cantus, a musica docendi fecit ini&um 
modulationibus quibusdam et rhythmis, quibus mores ln. 
manos atque affectus persanaret et animi facultatum coa- 
venientiam , qualis ab initio fuerat , restitueret, corportsque 
et animi morborum fugam inveniret et medelam. Et sane 
commemoratione pre celeris dignum est, eum discipulis 
suis illos, qui vocantur, apparatus musicos el contrecta- 
tiones preescripsisse et concinnasse , divina quadam solertia 
modulationes diatonicas et chromaticas et enharmonicss 
temperantem , quibus facile in contrariam partem flecterest 
et circuimnagerent veliementiores anima affectus , qui recens 
contra rationem in illis suborti essent, tristitiam οἱ iram 
et misericordiam et semulationes absurdas et timorem 
variasque cupiditates, item iracundiam et appetitus, aui- 
mi«que inflationem et remissionem atque vehementiam , ad 











(133 —140.) 


οοθούμενος πρὸς ἀρετὴν τούτων ἕχαστον διὰ τῶν 
; ΄ « , [4 . 
προσηκόντων μελῶν ὡς διά τινῶν σωτηρίων συγχεχρα- 
μένων φαρμάχων. (65) "Ext τε ὕπνον ἑσπέρας τρεπο- 
μένων τῶν διαιλητῶν ἀπήλλαττε μὲν αὐτοὺς τῶν ἥμε- 
ρινῶν ταραχῶν καὶ ἐνηχηυάτων, διεχάθαιρέ τε συγχε- 
χλυδασμένον τὸ νοητιχόν, ἡσύχους τε xal süovtlpouc , 
ἔτι δὲ μαντιχοὺς τοὺς ὕπνους αὐτοῖς ἀπειργάζετο. 
cb δὲ τῆς εὐνῆς πάλιν ἀνισταμένιυν τοῦ νυχτερινοῦ 
κάρου xai τῆς ἐχλύσεως xat τῆς νωχελίας αὐτοὺς ἀπήλ- 
λαττε διά τινων ἰδιοτρόπων ἀσμάτων χαὶ μελισικάτων 
ψιλῇ χρούσει λύρας 7| xul διὰ φωνῆς συντελουμένων. 
'Εχυτῷ δὲ οὐκ ἔθ᾽ ὁμοίως δι᾿ ὀργάνων ἣ xa ἀρτηρίας 
τὸ τοιοῦτον ὃ ἀνὴρ συνέταττε χαὶ ἐπόριζεν, ἀλλὰ ἀρ- 
prz τινὶ xat δυσεπινοήτῳ θειότητι χρώμενος ἐνητέ-- 
νῦε τὰς ἀχοὰς xai τὸν νοῦν ἐνήρειδε ταῖς μεταρσίαις 
τοῦ χύσμου συμφωνίαις, ἐναχούων, ὡς ἐνέφαινε, μόνος 
αὐτὸς xal συνιεὶς τῆς καθολικῆς τῶν σφαιρῶν xal τῶν 
x17 αὐτὰς χινουμένων ἀστέρων ἁρμονίας τε xal guvu- 
διας, πληρέστερόν τι τῶν θνητῶν xai χαταχορέστερον 
, A » 5 , 
μέλος φθεγγομένης διὰ τὴν ἐξ ἀνομοίων μὲν xal ποιχί- 
^ 7; , «Ὁ ^ 
lex, διαφερόντων ῥοιζημάτων, ταχῶν τε xal μεγεθῶν 
LU l4 H -./ } Ψ 
xii ἐποχήσεων, ἐν λόγῳ δὲ τινι πρὸς ἄλληλα μουσι- 
χωτάτῳ διατεταγμένων, χίνησιν xal περιπόλησιν εὐ- 
ἐνεστάτην ἅμα xal ποιχίλως περιχαλλεστάτην ἀπο- 
τελουμένην. (66) Ἀφ’ ἧς ἀρδόμενος ὥσπερ xal τὸν 
" “ /, [ 
τοῦ νοῦ λόγον εὐταχτούμενος χαὶ ὡς εἰπεῖν σωμασ- 
χούμενος εἰχόνας τινὰς τούτων ἐπενόει παρέχειν τοῖς 
δαιληταῖς ὡς δυνατὸν μάλιστα διά τε ὀργάνων xal διὰ 
ψιλῆς τῆς ἀρτηρίας ἐχμιμούμενος, — "Eauti) γὰρ μόνῳ 
τῶν ἐπὶ γῆς ἁπάντων συνετὰ καὶ ἐπήχοα τὰ χοσμιχὰ 
φθέγματα ἐνόμιζεν ἀπ᾽ αὐτῆς τῆς φυσιχῆς πηγῆς τε 
" ^» oy» 3 - , / 1 
χαὶ ῥίζης, xat ἄξιον ἑαυτὸν ἡγεῖτο διδάσχεσθαί τι xal 
ἐχμανθάνειν xal ἐξομοιοῦσθαι κατ᾽ ἔφεσιν xal ἀπομί- 
ἁησιν τοῖς οὐρανίοις, ὡς ἂν οὕτως ἐπιτυχῶς πρὸς τοῦ 
φύσαντος αὐτὸν δαιμονίου μόνον διωργανωμένον, ἀγα- 
πττὸν δὲ τοῖς ἄλλοις ἀνθρώποις ὑπελάμθανεν εἰς αὐτὸν 
ἡγορῶσι καὶ τὰ παρ᾽ αὐτοῦ χαριστήρια δι᾿ εἰχόνων τε 
"€ ^ , 9 bd Y “Ὸ 
χαὶ ὑποδειγαάτων ὠφελεῖσθαι xal διορθοῦσθαι, μὴ 
Cuvxufvou, τῶν πρώτων xal εἰλιχρινῶν ἀρχετύπων 
ὡς ἀληθῶς ἀντιλαμθάνεσθαι (67) χαθάπερ ἀμέλει xal 
τοῖς οὐχ, οἵοις τε ἀτενὲς ἐνορᾶν τῷ ἡλίῳ διὰ τὴν τῶν 
E e , . ἢ , e^ 1 
ἀκτίνων ὑπερφέγγειαν ἐν βαθείᾳ συστάσει ὕδατος ἢ xal 
διὰ τετηχυίας πίσσης 7| χατόπρου τινὸς μελανχυγοῦς 
δεικνύειν ἐπινοοῦμεν τὰς ἐκλείψεις, φειδόμενοι τῆς τῶν 
ὄψεων ἀσθενείας αὐτῶν xat ἀντίρροπόν τινα χατάληψιν 
αὐτοῖς τὸ τοιοῦτον ἀγαπῶσιν, εἰ xal ἀνειμενωτέραν 
. , γθι “ὦ / 2g "^ 
μηχανώμενοι, 'Γοῦτο φαίνεται χαὶ ᾿Εμπεδοχλῇς περὶ 
5» Ὁ “«5«κἀῬἰὖὔ᾽ ΄“«υ » , 1 , 
αὐτοῦ αἰνίττεσθαι xal τῆς ἐξαιρέτου χαὶ θεοδωρήτου 
ὑπὲρ τοὺς ἄλλους διοργανώσεως,, ἐν οἷς φησίν" 


ἣν δέ τις ἐν χείνοισιν ἀνὴρ περιώσια εἰδώς, 

- * *. ?9 * L4 —- 

6; δὴ μήκιστον πραπίδων ἐχτήσατο πλοῦτον, 
παντοίων τε μάλιστα σοφῶν ἐπιήρανος ἔργων" 
ὑππότε γὰρ πάσαισιν ὀρέξαιτο πραπίδεσσιν, 
ῥεῖά γε τῶν ὄντων πάντων λεύσεσχεν ἔχαστον, 
xaí τε Gcx' ἀνθρώπων χαί τ᾽ εἴχοσιν αἱώνεσσι. 


IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA XIV. XV. 31 


rectam virtutis normam revocantem horum singula conve. 
nienti modulatione velut medicamentis salubribus tempe- 
rata. (65) Et ve:peri cubitum ituros discipulos a diurnis 
perturbationibus et rerum actarum residuo tumultu libe- 
rabat, et mentem instar fluctus commotam repurgabat , 
quietosque et bonis insomniis , quin etiam vaticiniis conci- 
piendis aptos eis somnos efliciebat. A lecto autem resur- 
gentibus excutiebat nocturnum languorem et remissionem 
et torporem per quosdam peculiari modo compositos cantus 
et modulationes , qua solo lyra pulsu vel etiam voce per- 
agebantur. Sibi vero ipsi vir ille non aeque per instru- 
menta vocemque tale quid comparabat, sed ineffabili 
quadam et. intellectu difficili divinitate intendebat aures, 
mentemque subliinioribus mundi concentibus infigebat, 
ipse solus, ut apparebat , auditu et intellectu universalem 
sphaerarum et astrorum per eas moforum percipiens bar- 
moniam et consonantiam, qua carmen mortalibus aliquanto . 
perfectius et intensius resonant ob motionem atque circum- 
actionem stridoribus et celeritatibus et magnitudinibus et 
intervallis dissimilibus quidem varieque diversis, verum 
certa quadam musices lege compositis gratissimam simul 
factam et varietate pulcerrimam. (66) Qua velut irri- 
gatus et mente bene compositus et, ut ita dicam, exerci- 
tatus ipse imagines quasdam horum cogitabat exhibere disci- 
pulis , quantum fieri posset , per instrumenta et solam etiam 
vocem expressas. Sibi enim soli omnium mortalium datum 
existimabat, ut intelligeret exaudiretque mundanas voces 
ab ipso nature fonte et radice prodeuntes, adeoque 
dignum se esse censebat , qui doceretur aliquid et disceret , 
quique celestibus nitendo imitandoque assimilaretur, ut 
qui solus a deo, qui ipsum progenuerit, tam bene con- 
formatus esset , celeris vero hominibus sufficere putabat, 
si ipsum et dona sua intuentes ex imaginibus exemplisque 
proficerent atque emendarentur, quum prima et sincera 
rerum archetypa vere apprehendere non possent : (67) quem- 
admodum scilicet et iis, qui ipsum solem propter ni- 
mium radiorum splendorem irretorto oculo intueri ne- 
queunt , in profundo aqua receptaculo, aut etiam per picem 
liquefactam vel nigricantis fulgoris speculum solis defectus 
ostendere solemus, oculorum imbecillitati parcentes, eisque, 
qui talia amant , imaginem paullo quidem remissiorem , sed 
que proxime tamen a re abeit suggerentes. De hoc ipso 
ejusque singulari et supra alios homines illi concessa ha- 
bitudine ita per oenigma cecinit Empedocles : 

vir erat inter eos quidam praestantia doctus 

plurima, mentis opes amplas.sub pectore servans, 

cunctaque vestigans sapientum docta reperta : 

nam quoties animi vires intenderat omnes, 


perspexit tacile is cunctarum singula rerum 
usque decem vel viginti ad mortalia secla. 


19 


20 


25 


3t 


- 


40 


45 


60 


32 


Τὸ γὰρ περιώσια xal τῶν ὀντων πάντων λεύ- 
σεσχὲν ἕχαστον xat πραπίδων πλοῦτον xal 
τὰ ἐοικότα ἐμφαντιχὰ ua)tota τῆς ἐξαιρέτου xat ἀχρι- 
θεστέρας παρὰ τοὺς ἄλλους διοργανώσεως ἦν ἕν τε τῷ 
ὁρᾶν χαὶ τῷ ἀχούειν χαὶ τῷ νοεῖν. 

ΧΥΙ. (e*) Αὕτη μὲν οὖν ἤδη διὰ μουσικῆς ἐπετη- 
δεύετο αὐτῷ χατάρτυσις τῶν ψυχῶν, ἄλλη ὃξ χάθαρτις 
τῆς διανοίας ἅμα xal τῆς ὅλης ψυγῆς διὰ παντοδαπῶν 
ἐπιτηδευμάτων οὕτως ἠσχεῖτο παρ᾽ αὐτῷ. Τὸ γενιχὸν 
τῶν περὶ τὰ μαθήματα χαὶ ἐπιτηδεύματα πόνων ᾧετο 
δεῖν ὑπάρχειν, καὶ τὰς τοῦ ἐμφύτου πᾶσιν ἀκρασίας τε 
xai πλεονεξίας βασάνους τε ποιχιλωτάτας xal χολάσεις 
xai ἀναχοπὰς πυρὶ xal σιδήρῳ [xa αὐτὴν] συντελου- 
μένας διαθεσμοθετῆσαι τοῖς γρωμένοις, ἃς οὔτε v10- 
τερεῖν οὔτε ὑπομένειν δύναταί τις χαχὸς dv, Πρὸς 
δὲ τούτοις ἐαψύχων ἀποχὴν πάντων χαὶ ἔτι βρωμάτων 
τινῶν ταῖς εὐαγείαις τοῦ λογισμοῦ χαὶ εἰλιχρινείαις 
ἐμποδιζόντων κατέδειξεν τοῖς ἑταίροις, ἐχεμυθίαν τε 
al παντελῇ σιωπὸὲν πρὸς τὸ (cars ς χρατεῖν συνα- 
σκοῦσαν ἐπὶ ἔτη πολλά, σύντονόν τε χαὶ ἀδιάπνευστον 
περὶ τὰ δυσληπτότατα τῶν θεωρημάτων ἐξέτασίν τε 
xat ἀνάλνψιν' (60) διὰ ταῦτα δὲ xal ἀοινίαν χαὶ ὀλι- 
γοσιτίαν xal ὀλιγούπνίαν, δόξης τε xal πλούτου xai 
τῶν ὁμοίων ἀνεπιτήδευτον χαταφρόνησίν τε xal χατεξ- 
ανάστασιν, xat αἰδῶ μὲν ἀνυπόχριτον πρὸς τοὺς προσ-- 
ἔχοντας, πρὸς δὲ τοὺς ὁμήλιχας ἄπλαστον ὁμοιότητα 
xat φιλοφροσύνην, συνεπίτασίν τε χαὶ παρόρμησιν πρὸς 
τοὺς νεωτέρους φθύνου χωρίς, φιλίαν δὲ πάντων πρὸς 
ἅπαντας, εἴτε θεῶν πρὸς ἀνθρώπους δι᾽ εὐσεφείας xai 
ἐπιστυημονιχῆ. θεωρίας, εἴτε δογμάτων πρὸς ἄλληλα 
xai χαθόλου ψυχῆς πρὸς σῶμα, 75: υὖ τε πρὸς τοῦ 
ἀλόγου διὰ φιλοσοφίας καὶ τῆς κατὰ ταύτην θεωρίας, 
εἴτε ἀνθρώπων πρὸς ἀλλήλους, πολιτῶν μὲν διὰ νομι- 
107,106 ὑγιοῦς, ἑτεροφύλων δὲ διὰ φυσιολογίας ὀρθῶς, 
ἀνδρὸς δὲ πρὸς γυναῖχα à ἀδελφοὺς καὶ οἰκείους διὰ 
χοινωνίας ἀ2 διαστρόφου, εἴτε συλλίθϑδην πάντων πρὸς 
ἅπαντας xal προσέτι τῶν ἀλόγων ζώων τινὰ διὰ ὃὶι- 
χαιοσύνης xat φυσιχῆς ἐπιπλοχῆς xat χοινότητος, εἴτε 
xal σώματος χαθ᾽ ἑαυτὸ θνητοῦ xal τῶν ἐγχεχρυμμέ- 
νῶν αὐτῷ ἐναντίων δυνάμεων εἰρήνευσιν xal συμέι- 
6acuov δι᾽ ὑγείας καὶ εἷς ταύτην διαίτης xal σωφοο- 
σύνης χατὰ μίμγσιν τῆς ἐν τοῖς χοσμικχοῖς στοιχείοις 
εὐετηρίας. (0) Ἂν πᾶσι δὴ τούτοις ἑνὸς xal τοῦ αὐτοῦ 
κατὰ σύλληψιν χαὶ συγχεφαλαίωσιν ὀνόνλατος τοῦ τῆς 
φιλίας εὑρετὴς καὶ νομοθέτης δαολον""πένως Πυθαγόρας 
ἐγένετο, xat διόλου τῆς ἐπιτηζειοτάτης πρὸς τοὺς θεοὺς 
ὁμιλίας ὕπαρ τε καὶ κατὰ τοὺς ὕπνους αἰτιώτατος τοῖς 
περὶ αὐτόν, ὅπερ οὔτε ὑπὸ ὀργῆς τεθολωμένη περιγί- 
νεταί ποτε ψυχῇ, οὔτε ὑπὸ λύπης, οὔτε ὑπὸ f6ovzG, 
οὔτε τινὸς ἄλλης αἰσγροᾶς ἐπιθυμίας παρηλλαγυένη , 
μὰ Δία, οὐδὲ τῆς τούτων ἁπασῶν ἀνοσιωτάτης τε xal 
γαλεπωτάτης ἀμαθίας, ἀπὸ δὴ τούτων ἅπαντων 
δαιμονίως ἰᾶτο xai ἀπεχάθαιρε τὴν ψυχὴν χαὶ ἄνε- 
ζωπύρει τὸ θεῖον ἐν αὐτῇ xal ἀπέσωζε xal περιζγεν 


IAMBAIXOY ΠΕΡῚ TOY 


ΠΥΘΑΙῸΡΙΚΟΥ DIOY. 


Nam verba illa, przs/antia el ΤΟ cunctarum perspr x 


(140—155 ^ 


singula et mentis opes et similia maxime designabant e;us 
peculiarem et prz ceteris accuratam in videndo et audi-4ilo 


et intelligendo habitudinem. 


XVI. (68) Atque liec quidem per musicam excolebatur ab 
ipso animorum institutio, alia autem mentis simul fotiu-- 
que anima repurgatio per varia studi1 hoc modo ab 1» 
instituebatur. Generatim existimabat, suum esse , ut fami- 
liaribus auctor exsi«teret congruentes circa disciplinas «t 
studia labores exantlandi, utque innatz omnibus inL.n- 
et castigaliones et i:ne ferroque peragenda sufflamina :« 
preeciperet , quse homines ignavi neque pali neque sustim r 
possent. Praeterea omnium animalium, ut et ciborum 
quorundam rationis integrilatem puritatemque impedien- 
tium discipulis commendavit abstinentiam , orisque conti- 
nentiam et plenum per multos annos ad linguam reíre- 
n^ndam aptum silentium, et intentum atque indefessam 
difficiliorum quaestionum examen atquestudium. (69, Prv- 
pterea praescripsit eis et vini abstinentiam et cibi somn:qa. 
usum moderatum, οἱ glorix divitiarumque atque liis sir. 
lium contemptum inaffectatum atque declinationem, itc.n 
erga propinquos sinceram reverentiam , erya aequale- verae 
equabilitatem atque benevolentiam , erga juvenes cira- 
tionem atque admonitionem sine invidia , amicitiam porz« 
omnium erga omnes, sive deorum erga liomines per picta- 
tatem et scienliam contemplativam , δὲν. dogmatum inter 
se et in universum anima erga corpus, parti-que rationzis 
erga irrationalem per philosophiam ejusque speculaticno, 
sive hominum inter se, civium pula per sanam l«zila- 
tionem , peregrinorum per rectam rerum naturalium doc*r- 
nam, mariti erga uxorem aut fratres aut propinquos [vr 
communionem incorruptam, sive, ut summatim dicam, 
erga omnes omnium, pratereaque et erga animalium irri- 
tionabilium quadam per justitiam et naturalem neces.- 
tudinem communionemque , denique corporis etiam per τὸ 
mortalis in eoque latentium contrariarum facultatum pac b- 
cationem et arctam conciliationem per sanitatem, hu:cque 
congruum victum οἱ temperantiam, salubri mundanenri.m 
elementorum statui similem. (70) Hac omnia siziil tn 
ad idem amiciti:e nomen velut compendio ad unum cap 
revocata omnium consensu invenit et sanxit Psthazrzs, 
maximeque omnino discipulis suis auctor fuit, ut vigilantes 
eque ac dormientes cum diis versarentur quam accen- 
modatissime id quod sane non cadit in ullam animam 11 
conturbatam et voluptate aliaque furpi corruptam cu- 
piditate aut, quod turpius his omnibus atque grava, 
iznoranlia inquinatam. Quibus omnibus animam verc: 
purgatam sanabat et codlestem ejus particulam refocillz!ut, 





IS— IB.) IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA XVI. XVII. 33 


zi τὸ νοητὸν τὸ θεῖον Ou.ua , χρεῖττον ὃν σωθῆναι xarà 
à» Πλάτωνα μυρίων σαρχίνὼν ὀμμάτων. Μόνῳ γὰρ 
"o cix). ἐψαντι χαὶ οἷς προσῆκε βοηθήμασι τονω-- 
Vv xai διαρθρωθέντι fj περὶ τῶν ὄντων ἁπαντων 
ὑτῆεια διορᾶται. Πρὸς δὴ τοῦτο ἀναφέρων ἐποιεῖτο 
ἣν τῆς διανοίας χάθαρσιν, xai ἦν αὐτῷ τῆς παι- 
ἑεύσεως ὃ τύπος τοιοῦτος χαὶ πρὸς ταῦτα ἀποδλέπων, 
XVII. (71) ΠΠαρεσχευασμένῳ δὲ αὐτῷ οὕτως εἰς τὴν 
παιδείαν τῶν διαιλητῶν προσιόντων τῶν ἑτέρων xal 
βουλομένων συνδιατρίθειν οὐχ εὐθὺς συνεχώρει, μέχρις 
ἂν αὐτῶν τὴν δοχιμασίαν χαὶ τὴν χρίσιν ποιήσηται, 
πρῶτον μὲν πυνθανόμενος, πῶς τοῖς γονεῦσι χαὶ τοῖς 
υἰχείοις τοῖς λοιποῖς εἶσιν ὡμιληχότες, £ ἔπειτα θεωρῶν 
αὐτῶν τούς τε γέλωτας τοὺς ἀκαίρους χαὶ τὴν σιωπὴν 
χαὶ τὴν λαλιὰν παρὰ τὸ δέον, ἔτι δὲ τὰς ἐπιθυμίας, 
τίνες εἰσίν, καὶ τοὺς γνωρίμους, οἷς ἐχρῶντο, xal τὴν 
ποὺς τούτους διλιλίαν, xai πρὸς τίνι μάλιστα τὴν ἣμέ- 
gtv σγολάζουσι, xal τὴν γαρὰν xat τὴν λύπην ἐπὶ τίσι 
τυγχάνουσι ποιούμενοι. []ροσεθεώρει δὲ xal τὸ εἶδος 
χαὶ τὴν πορείαν xai τὴν ὅλην τοῦ σώματος χίνησιν, 
τοῖς τε τῆς φύσεως γνωρίσμασι φυσιογνωμονῶν αὐτοὺς 
σημεῖα τὰ φανερὰ ἐποιεῖτο τῶν ἀφανῶν ἠϑῶν ἐν τῇ 
φυγῇ. (72) Καὶ ὅντινα ὀοχιμάσειεν οὕτως, ἐφίει τριῶν 
ἐτῶν ὑπερορᾶσθαι, δοχιμάζων πῶς ἔχει βεῤαιότητος 
xxt ἀληθινῆς φιλομαθίας, xai εἰ πρὸς δόξαν ἱχανῶς 
παρεσχεύασται, ὥστε χαταφρονεῖν τιμῆς. Μετὰ δὲ 
τοῦτο τοῖς προσιοῦσι προσέταττε σιωπὴν πενταετῇ, 
ἀποπειρώμενος. πῶς ἐγχρατῶς ἔχουσιν, ὡς χαλεπώ- 
περὸν τῶν ἄλλων ἐγχρατευμάτων τοῦτο, τὸ γλώσσης 
! χρατεῖν, χαθὰ xai ὑπὸ τῶν τὰ μυστήρια νομοθετησάν- 
Twv ἐμφαίνεται ἡμῖν. Ἔν δὴ τῷ χρόνῳ τούτῳ τὰ 
μὲν ἑχάστου ὑπάρχοντα, τουτέστιν αἱ οὐσίαι, éxot- 
γρῦντο, διδόμενα τοῖς ἀποδεδειγμένοις εἷς τοῦτο γνω- 
duet, οἵπερ ἐχαλοῦντο πολιτιχοὶ xa οἰχονομιχοί 
ἐτῖνες xai νομοθετιχοὶ ὄντες. Αὐτοὶ δὲ εἰ μὲν ἄξιοι 
ἐφαίνοντο τοῦ μετέχειν δογμάτων ἔχ τε βίου x«l τῆς 
ἄλλης ἐπιειχείας χριθέντες, ev τὴν πενταετῇ σιωπὴν 
ἰτωτεριχοὶ λοιπὸν ἐγίνοντο xai ἐντὸς σινδόνος ἐπήχουον 
τοῦ Πυθαγόρου μετὰ τοῦ χαὶ βλέπειν αὐτόν, πρὸ 
ἐπύτου δὲ ἐχτὸς αὐτῆς xal αηδέποτε αὐτῷ ἐνορῶντες 
μεττὶ ον τῶν λύγων διὰ ψιλῆς ἀχοῆς ἐν πολλῷ χρόνῳ 
διδήντες βάσανον τῶν οἰκείων ἠθῶν. — (73) Εἰ ὃ δ᾽ ἀπο- 
ὀγχιυασθείγσαν, τὴν μὲν οὐσίαν ἐλάυόανον διπλῆν, 
μνῆμα ὃξ αὐτοῖς ὡς νεχροῖς ἐχώννυτο ὑπὸ τῶν δαακόων 
{οὕτω γὰρ ἐκαλοῦντο πάντες οἱ περὶ τὸν dvàpa), συν- 
τυγχάνοντες 6$ αὐτοῖς οὕτω συνε τύγχανον ὡς ἄλλοις 
᾿φισίν, ἐκείνους δὲ ἔφασαν τεθνάναι , οὗς αὐτοὶ ἀνεπλά- 
vo, χαλοὺς κἀγαθοὺς προσξοχῶντες ἔσεσθαι ἐχ τῶν 
᾿μβυθδημαάτων" ἀδιοργανώτ τους τε χαὶ ὡς εἰπεῖν ἀτελεῖς τε 
τὶ στειρώδεις ᾧοντο τοὺς δυσμαθεστέρους. (74) Ki 
δὲ μετὰ τὸ ἐχ μορφῆς ς τε χαὶ βαδίσματος xal τῆς ἄλλης 
Xiv/2tox τε xal χαταστάσεως ὑπ᾽ αὐτοῦ φυσιογνωμο" 
γγήλναι xal ἐλπίδα ἀγαθὴν περὶ αὐτῶν παρασχεῖν, 
43 πεντχετῇ σιωπὴν xai μετὰ τοὺς ἐχ τῶν τοτῶνδε 
VIT.E PHILOSOPHI. 





salvamque ad eonsequendum intellectu divinum oculum, 
infinitis oculis corporis, ut Plato ait, nobiliorem, redu - 
cebat. Hujus enim solius ope rerum omnium veritas 
perspicitur, si ejus acies adjumentis convenientibus inten- 
datur et corroboretur. Huc igitur respiciens Pythagoras 
mentis purificationem instituebat , atque talis ei erat insti- 
tutionis forma et consilium. 

XVIf. (71) Hoc modo discipulornm educatione insti- 
tuta non statim reliquos in eorundem consortium re- 
cipiebat, donec ipsorum probationem dijudicationemque 
instituisset, inquirens primum, quo animo parentes suos 
reliquosque prosequerentur necessarios, deinde explorans 
ipsorum risus intempestivos et silentium, sermonisque 
abusum , tum quo cupiditatibus modo indulgerent , quos- 
que haberent sibi familiares et quo pacto cum illis viverent, 
denique quibus potissimum rebus interdiu vacarent , quibus 
item gauderent dolerentve. lInspiciebat et vultum et in- 
cessum et totius corporis motum, atque ex nativis faciei 
lineamentis ipsos ita noscitabat, ut manifesta indicia obscuris 
animorum inclinationibus indagandis adhiberet. (72) Quem 
autem ita probasset , eum triennio contemptui esse jubebat, 
explorans ejus constantiam verumque discendi studium , et 
an adversus gloriam satis firmus contemneret honorem. 
Deinde imperabat discipulis suis quinquennale silentium , 
ut sciret quantum possent in continentia, quippe quum 
linguam continere ceteris continentiz experimentis sit dif- 
ficilius, uti significatum est etiam ab iis qui mysteria 
instituerunt. Interea quicquid facultatum quisque possi- 
debat , in medium conferebatur et aliis ad hoc ipsum desti- 
natis, qui politici et «economici et legislatores nomina- 
bantur, dispensandum committebatur. Jpsi vero, si post 
quinquennale silentium ex vitze reliquaque ingenii modestia 
digni habebantur, quibuscum dogmata communicarentur, 
deinceps fiebant interioris admissionis discipuli et intra 
velum audiebant coram videhantque Pythagoram : antea 
enim extra illud neque ipso conspecto praeceptore per solam 
ejus vocem instituebantur, diuturnum morum suorum ex- 
perimentum exhibentes. — (73) Sin vero rejiciebantur, 
opum, quas contulerant, duplum recipiebant, iisque tan- 
quam mortuis monumentum exstruebatur ab homacois 
(sic enim omnes hujus viri discipuli vocabantur), qui 
quoties illis obviam fierent, cum iis tanquam cum alüs 
quibusdam agebant, illos vero dictitabant mortuos , quos 
ipsi informassent, sperantes fore ut ex sua institutione 
boni viri evaderent. Sed qui ad discendum tardi essent , hos 
male conformatos et quasi imperfectos sterilesque judi- 


cabant. (74) Sin post peractam ex foria et ingressu et 
motu et habitu explorationem, post bonam de ipsis con- 
ceptam spem , post quinquennale silentium, post tot disci- 
pliuarum orgia et initiationes, post tot ac tales anime pur- 


33 





I5 


31 


, ^ . A A ^e 4 
μαθημάτων ὀργιασμοὺς xal μυήσεις, ψυ ἧς τε ἀπορ- 
ρύψεις χαὶ χαθαρωοὺς τοσούτους τε χαὶ τηλιχούτους 
χαὶ ἐκ ποιχίλων οὕτω θεωρημάτων προσοδεύσαντας, 
δι᾽ οὖς ἀγχίνοιά τε xal ψυχῆς εὐάγειαι πᾶσιν ἐχ παν- 
τὸς ἐνεφύοντο, δυσχίνητος ἔτι τις xat δυσπαραχολούθητος 
εὑρίσκετο, στήλην δή τινα τῷ τοιούτῳ χαὶ μνημεῖον 

^ - , b! A - , Lond , 
e τῇ διατριθῃ γώσαντες (χαθὰ χαὶ Περιλαῳ τῷ Θουρίῳ 

Leod - ^e M 

λέγεται καὶ Κύλωνι τῷ Συῤαριτῶν ἐξάρχῳ, &oyvo- 

- € 9 7 "v é A) 2 Ὁ N 4 ; 
σθεῖσιν ὑπ᾽ αὐτῶν) ἐξήλαυνον 3x τοῦ ὁμαχοΐου, φορτί- 
σαντες χρυσοῦ τε xal ἀργύρου πλῆθος. Κοινὰ γὰρ 
αὐτοῖς χαὶ ταῦτα ἀπέχειτο ὃπό τινων εἰς τοῦτο ἐπιτη,.- 
δείων διοιχονομούμενα, obo προσηγόρευον οἰχονομιχοὺς 
ἀπὸ τοῦ τέλους. — Kal εἴ ποτε συντύχοιεν ἄλλως αὐτῷ, 
πάντα ὁντινοῦν μᾶλλον 7| ἐχεῖνον ἡγοῦντο εἶναι, τὸν 
xaT αὐτοὺς τεθνηχότα. (75) Διόπερ xal Λύσις "In- 
πάρχῳ τινὶ ἐπιπλήττων, μεταδιδόντι τῶν λόγων τοῖς 
ἀνεισάχτοις καὶ ἄνευ μαθημάτων xat θεωρίας ἐπιφνο- 
μένοις, φησί" « Φαντὶ δέ σε καὶ δαμοσίᾳ φιλοσοφὲν τοῖς 

, ;, , ἢ , t » 

« ἐντυγχάνουσι, τόπερ ἀπαξίωσε Πυθαγόρας, ὡς ἐμαθες 


40 « μέν, Ἵππαρχε, μετὰ σπουδᾶς, οὐχ ἐφύλαξας δέ, 


25 


3U 


35 


40 


50 


« γευσάμενος, ὦ γενναῖε, Σιχελιχᾶς πολυτελείας, ἃς 
« οὐχ ἐχρῆν τὺ γενέσθαι δεύτερον. Εἰ μὲν ὧν μεταθά- 
λοιο, χαρήσομαι, el δὲ μήγε, τέθναχας. Διαμεμνῶ- 
« σθαι γὰρ" φασὶν ὅσιον εἴη κατὰ " τῶν τήνω θείων τε 
« xat ἀνθρωπείων παραγγελμάτων, μηδὲ χοινὰ ποιῆσθαι 
τὰ σοφίας ἀγαθὰ τοῖς οὐδ᾽ ὄναρ τὰν Ψυχὰν χεχαθαρ- 
« μένοις, Οὐ γὰρ θέμις ὀρέγεν τοῖς ἀπαντῶσι τὰ 
« μετὰ τοσούτων ἀγώνων [σπουδᾷ] ποριχθέντα,, οὐδὲ 
« μὰν βεδάλοις τὰ ταῖν ᾿Ελευσινίαιν θεαῖν μυστήρια 
« διαγεῖσθαι. Κατ’ ἰσότατα δὲ ἄδιχοι xal ἀσεύέες ol 
« τοιαῦτα πράξαντες. (76) Διαλογίζεσθαι δὲ καλόν, 
« ὅσον χρόνου μᾶχος ἐχμεμετρήχαμεν ἀπορρυπτόμενοι 
« σπίλως τὼς ἐν τοῖς στάθεσιν ἁμῶν ἐγχεχολαμμένως, 
« ἕως πόχα διελθόντων ἐτέων ἐγενόμεθα δεχτιχοὶ τῶν 
« τήνω λόγων. Καθάπερ οἱ βαφεῖς προεχκαθάραντες 
« ἔστυψαν τὰ βάψιμα τῶν ἱματίων, ὅπως ἀνέχπλυτον 
τὰν βαφὰν ἀναπίωντι χαὶ μηδέποτε γενησομέναν 
« ἐξίταλον, τὸν αὐτὸν τρόπον χαὶ ὃ δαιμόνιος ἀνὴρ προ- 
παρεσχεύαζε τὰς ψυχὰς τῶν τᾶς φιλοσοφίας ἐρα- 
σθέντων, ὅπως μὴ διχψευσθῦ περί τινα τῶν ἐλπι- 
« σθέντων ἐσεῖσθαι καλῶν τε χἀγαθῶν. Οὐ γὰρ χιῤδή- 
« λως ἐνεπορεύετο λόγως, οὐδὲ πάγας, ταῖς οἱ πολλοὶ 
« τῶν σοφιστᾶν τὼς νέως ἐμπλέχοντι ποτ᾽ οὐδὲν xpa- 
« γυον σχολάζοντες, ἀλλὰ θείων τε xal ἀνθρωπίνων 
« πραγμάτων ἧς ἐπιστάμων. Tol δὲ πρόσχημα ποιη- 
« σάμενοι τὰν τήνω διδασχαλίαν πολλὰ χαὶ δεινὰ 
« δρῶντι, σαγηνεύοντες οὐ κατὰ χόσμον, ἀλλ᾽ ὡς ἔτυχε, 
« τὼς νέως, (77) ᾿Γοιγαροῦν χαλεπώς τε καὶ προαλεῖς 
ἀπεργάζονται τὼς ἀχουστάς" ἐγχέρναντι γὰρ ἤθεσι 
e τεταραγμένοις τε καὶ θολεροῖς θεωρήματα καὶ λόγως 
« θείως. Καθάπερ γάρ, εἴ τις εἰς φρέαρ βαθὺ βορθόρου 
« πλῆρες ἐγγέοι χαθαρὸν x«l διειδὲς ὕδωρ, τὸν τε 
« βόρθορον ἀνετάραξε καὶ τὸ ὕδωρ ἐπαφάνιξεν, 6 αὖ- 
a τὸς δὴ τρόπος τῶν οὕτω διδασκόντων τε xal διδασχο- 


A 


Ά 


IAMDAIXOY ΠΕΡῚ TOY ΠΥΘΑΓΟΡΙΚΟΥ͂ ΒΙΟῚ. 


(15 — 16s 


galiones et lustrationes, quz ex tam variis przeceptis re- 
dundarant et ex quibus solertia mentis animzeque sanctita; 
modis oinnibus in unoquoque subnascebatur, ignavus adhuc 
aliquis et intellectu lebelior reperiebatur, tali homini cip- 
pum aliquem et monumentum in schola erigebant ( ut et 
contigisse fertur Perilao Tlurioet C yloni, Sybaritarum pri- 
cipi, ab iis improbatis), dein auro argentoque onustum 
auditorio exigebant. Nam et eum in finem reposita pecunia 
publica administrabatur a quibusdam, qui a sumptuum 
dispensatione ceconomici dicebantur. Ac tali quoties in poste- 
rum obviam fierent, quemvis polius alium censebant quam 
illum, quippe ex ipsorum opinione mortuum. (75) Qu 
propter et Lysis Hipparchum quendam increpans, quol 
cum hominibus non rite initiatis, quique ab omni institu 
tione atque studio alieni adhzesissent, doctrinam communi 
caret , ila scribit : « Aiunt vulgare te etiam philosophiam 
quibusvis obviis , quod Pythagoras fieri noluit. Εἰ han 


(u quidem, Hipparche, cum cura didicisti, sed mon 


servasti , o bone, gustatis deliciis Siculis, a quibus te 
superari non oportebat. Si igitur menlem mutaveris, 
lxtabor, sin minus, mortuus es mihi. Par erat enim, 
aiunt , divinorum ejus humanorumque praceptorum 
semper meminisse , neque bona sapientia commumncart 
cum hominibus, qui ne per somnium quidem purja- 
tionem anima subierunt. | Nefas est enim obvio tulgo 
porrigere ea, quz tantis laboribus comparata sui, 
aut profanis dearum Eleusiniarum mysteria enarrare. 
Pariter injusti et impii sunt, qui talia fecerint. (16) De- 
cebat autem ad animum revocare , quun(um temporis 
spatium, consumpserimus | in eluendis maculis quz 
pectora nosi(ra altius insederant , donec tandem prr- 
acto quinquennio ad percipiendam illius doctrinas 
capaces evasimus. Sicut linctores vestimenta coloribus 
imbuenda prius purgala alumine inficiunt , ut lincis- 
ram nec facile eluendam, nec unquam  evaniuran 
sorbeant, eodem modo divinus ille vir philosopluz c 
ditlos animos ante pra parabat , ne in quoquam corua, 
quos bonos honestosque futuros esse sperabat, falit- 
relur. Neque enim ille doctrinam adulterinam vent 
tabat, neque pedicas, quibus plerique sophistarum 
inutiliter otium collocantes juvenes irreüunt, «d 
rerum divinarum humanarumque gnarus eral. Hi viro 
disciplinam cjus prelendenies snulfa gravia perpe 
(rant , juvenes prater decorem el temerario ausu quai 
sagena capientes. (77) Unde fit utauditores suos feros 
et procaces reddant , dum moribus incomposilis turba- 
lentisque scientiam et. doctrinam. divinam insullani. 
UL enim , quiin puteum profundum et alto luto reple- 
tum puram. liquidamque aquam infundi, εἰ lutum 
commovet et aquam corrumpit insuper, cadem csi 
eorum , qui sic docent atque discunt , ratio. Ipsum enin 








[i —171.) 


μένων. Πυχιναὶ γὰρ xai λάσιχι λόχμαι περὶ τὰς 

«φρένας χαὶ τὰν χαρδίαν περύχαντι τῶν μὴ χαθαρῶς 

« τοῖς παθήμασιν ὀργιασθέντων, πᾶν τὸ ἅμερον xal 

« πρᾶον xat λογιστιχὸν τᾶς ψυχᾶς ἐπισχιάζουσαι καὶ 

«χωλύουσαι προφανῶς μὴ αὐξηθῆμεν xai προχύψαι 

« τὸ νοητιχόν. ᾿νομάξαιμι δὲ xai πρᾶτον ἐπελθὼν 

« αὐτῶν τὰς ματέρας, ἀκρασίαν τε χαὶ πλεονεξ εξίαν᾽ 

« ἄμφω δὲ πολύγονοι πεφύχαντι, (^8) Τὰς μὲν ὧν 

« ἀχρασίας ἐχδεθλχστάχαντι ἄθεσμοι γάμοι xat φθοραὶ 

Io « xxl μέθαι καὶ παρὰ φύσιν ἁδοναὶ xal σφοδραΐ τινες 

ἐπιθυαίαι μέχρι βαράθρων καὶ χρημνῶν διώχουσαι. 

«Ἤδη γάρ τινας ἀνάγχαξαν ἐπιθυμίαι μήτε ματέρων 

* ute θυγατέρων ἀποσχέσθαι, xol δὴ παρωσάμεναι 

e πόλιν xal. νόμως, χαθάπερ τύραννος, ἐχπεριαγαγοῦ- 

lb « σαι τὼς ἀγχῶνας, ὥσπερ αἰχμάλωτον ἐπὶ τὸν ἔσχα- 

« τὸν ὄλεθρον μετὰ βίας ἄγουσαι κατέστασαν. Τᾶς δὲ 

« πλεονεξίας ἐχπεφύχαντι ἁρπαγαί, λαστεῖαι, πατρο- 

« χτονίαι, ἱεροσυλίαι, φαρμαχεῖαι, χαὶ ὅσα τούτων 

« ἀδελφά. Δεῖ ὧν πρᾶτον μὲν τὰς ὕλας, ταῖς ἐνδιαι-- 

ἢ « τῆται ταῦτα τὰ πάθη, πυρὶ xal σιδάρω xal πάσαις 

« μαϑηλάτων μηχαναῖς ἐχχαθάραντας xal εὑρομένως 

« τὸν λογισμὸν ἐλεύθερον τῶν τοσούτων χαχῶν, τοτη- 

« γιχάδε ἐμφυτεύεν τι γρήσιμον αὐτῷ xal παραδιδό- 

« μὲν, » [79) Τοσαύτην ἐπιμέλειαν xai οὕτως ἀναγχαιο- 

Ὁ τάτην Oeo δεῖν μαθημάτων πρὸ φιλοσοφίας ποιεῖσθαι 

[ἰυθαγόρας, τιμήν τε ἐξαίρετον ἐτίθετο χαὶ ἐξέτασιν 

ἀχριδεστάτην περὶ τὴν διδασχαλίαν xai μετάδοσιν τῶν 

αὐτῷ δεδογμένων, βασανίζων τε καὶ διακρίνων τὰς τῶν 

ἐντυγχανόντων ἐννοίας διδάγμασί τε ποιχίλοις xat θεω- 
W ρίας ἐπιστημονιχῆς αὐρίοις εἴδεσι. 

XVHI. (so) Μετὰ δὴ τοῦτο λέγωμεν, ὅπως τοὺς 
ἐγκριθέντας ὑφ᾽ ἑαυτοῦ διήρηχε χωρὶς κατὰ τὴν ἀξίαν 
ἑκάστους. Οὔτε γὰρ τῶν αὐτῶν μετ ἔχειν ἐπίσης πάν-- 
τας ἣν ἄξιον, u3 τῆς διοίας ὄντας φύσεως, οὔτε ἄξιον 

i$ τὴ τοὺς μὲν πάντων τῶν τιαιωτάτων ἀκροαμάτων | μετέ- 
jene ὺς δὲ μηδενὸς: ἢ υἡ ὅλων μετέχ ειν' xai γὰρ τοῦτο 
ἀχοινώνητον xat ἄνισον. "To μέντοι μεταδοῦναι τῶν 
ἐπὶ αιθαλλόντων λόγων ἕχαστοις τὴν προσ ἤκουσαν μοῖραν 
τῆν τ τε ὠφέλειαν ἀπένεμεν ἅπασι xav τὸ δυνατόν, xat 
τὸν τῆς δικαιοσύνης λόγον ἐφύλαττεν, ὅτι μάλιστα τὴν 
ἀξίαν ἕχάστοις ἀποδιδοὺς ἀκρόασιν. Καὶ χατὰ δὴ 
τοῦτον τὸν λόγον τοὺς μὲν ΠΠυθαγορείους χαλέ ἐσας, 
-οὺς δὲ ᾿]υθαγοριστάς, ὥσπερ Ἀττιχούς τινας ὀνομά- 
e ἴομεν, ἑτέρους δὲ Ἀττιχιστάς » διελὼν οὕτω πρεπόντως 


L3 


νυ' 


ξ 


* 


Ἢ τὰ ὀνόματα τοὺς μὲν γνησίους εἶναι ἐνεστήσατο, τοὺς 
ἐξ γγλωτὰς τούτων δηλοῦσθαι ἐνομοθέτησε. (81) Τῶν 
μὲν οὖν {Πυθαγορείων χοινὴν εἶναι τὴν οὐσίαν διέταξε 
xat τὴν σνμθίωσιν ἅμα διὰ παντὸς τοῦ χρόνου διατε-- 
ἁεῖν, τοὺς δὲ ἑτέρους ἰδίας μὲν χτήσεις ἔχειν ἐχέλευσε, 

) συνιόντας δὲ εἰς ταὐτὸ συσχολάζειν ἀλλήλοις. Καὶ 
οὕτω τὴν διαδο; χὴν ταύτην ἀπὸ Πυθαγόρου χατ᾽ ἄμφο- 
τέοους τοὺς τ τρόπους συστῆναι. Κατ᾽ ἄλλον. δὲ αὖ τρό- 
zo» O00 ἦν εἴδη τῆς φιλοσοφίας" δύο γὰρ ἣν γένη χαὶ 
τῶν εταχειριζομένων αὐτήν, οἵ μὲν ἀχουσματιχοί, οἱ 


IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA XVIT. ΧΥΠΙ. 35 


pectus el cor eorum , qui non pure disciplinis initiantur, 
perpetua quxdam et densa dumeta obsident , qua quic- 
quid anima mansuetudinis et tranquillitatis et ralionis 
habet, obfuscant, prohibentque succrescere seseque 
exserere intelligendi facultatem. |. Convenit et matres 
illorum statim appellare, intemperantiam et avari- 
tiam, quarum utraque valde facunda esl. (78) Nam 
ez intemperantia nascuntur nefariz nuptia et stupra 
et ebrielas et quz prater naturam sunt voluptates et 
cupidi!ates quedam vehementiores ad voragines usque 
et pracipilia propellentes. Jam enim quosdam cupi- 
ditates ad vim vel matribus et filiabus faciendam ade- 
gerunt, adeoque conlempta civitate et legibus , sicut ty - 
rannus , manibus a (ergo revinclis eam velut caplivam 
in eziremam perniciem per vim adduxerunt. Ex ava- 
ritia vero proveniunt rapina atque latrocinia, parri- 
cidia, sacrilegia , veneficia, el quequx sunt his ger- 
mana. Primum igitur silvas illas, in quibus hi affectus 
stabulantur, igne ferroque el omnibus disciplinarum 
machinis purgare oporlet , ac tantis malis exsoluta ra- 
tione tum demum utile ei quid implantareatque inse- 
rere.» (79) Tantam tamque necessariam curam institutionis 
et tam accuratum in docendo examen philosophi; praemit- 
tendum esse Pythagoras censebat, eoque efficiebat , ut et 
ipsa praeceptorum suorum communicalio singularis honoris 
argumentum haberetur, quippe qui mentes eorum, qui ad 
se accederent , multiplici disciplina ac plurimis contempla - 
tionum scientiarumque generibus exploraret atque diju- 
dicaret.- 

XVIII. (30) Jam quo modo probatos sibi singulos pro 
meritis in classes descripserit dicamus. Quum enim indole 
dissimiles essent, par non erat, cadem omnibus ex aquo 
imperliri, iniquum etiam aliis pretiosissima quaeque an- 
dienda proponere, aliis nihil aut partem tantum : hoc 
enim communitatis et aqualitatis legibus repugnabat. Eo 
tamen, quod quibusvis justam doctrina: portionem tribue- 
bat , utilitatem quantum potuit inter omnes particbatur et 
justitiae legem observabat , congruentem unicuique instru- 
ctionem largiens. Hac igitur lege alios Py(hagoreos, alios 
Pythagoristas nominans, uti quosdam Atticos , alios Atti- 
cistas dicimus, nominibus ita apte distinctis quosdam ge- 
nuinos esse sfatuit, ceteros vero horum imitatores haberi 
voluit. (81) Pythagoreis igitur bonorum omnium commu- 
nionem indixit, eosque per omnem vitam una degere 
voluit, ceteros autem suas quidem quemque opes seorsim 
possidere , sed studiorum gratia in unum locum convenire 
jussit. Qui philosophandi modus a Pythagora uterque ad 
successores translatus est. Secundum aliam rationem duo 
erant philosophice forms : duo enim et eorum, qui ipsam 
tractabant, distinguebantur genera, acusmatici et ma- 


23. 


36 JAMBAIXOY ΠΕΡῚ TOY HYOATOPIKOY BIOY. 


δὲ μαθηυατιχοί. Τουτωνὶ δὲ ot μὲν μαθηυ ατιχοὶ ὥμο- 
λογοῦντο Πυθαγόρειοι εἶναι ὑπὸ τῶν ἑτέρων, τοὺς δὲ 
ἀχουσματιχοὺς οὗτοι οὖγ ὡμολόγουν, οὔτε τὴν πραγμα- 
39 ἦν v " , ^ »* , ?g 
τείαν αὐτῶν εἰναι Πυθαγόρου, ἀλλ᾽ ᾿Ιππάσου. — 'l'ov 
5 δὲ Ἵππασον οἱ μὲν Κροτωνιάτην φασίν, οἱ δὲ Μετα- 
ποντῖνον. (8)) Ἔστι δὲ ἢ μὲν τῶν ἀχουσματιχῶν 
φιλοσοφία ἀχούσματα ἀναπόδειχτα χαὶ ἄνευ λόγων, 
ὅτι οὕτω πραχτέον, xal τἄλλα, ὅ ᾽ ἐχείνου ἐρρέθ 
ραχτέον, χαὶ τάλλα, ὅσα παρ᾽ ἐχείνου ἐρρέθη, 
od -- M , - 
ταῦτα πειρώνται διαφυλάττειν ὡς θεῖα δόγματα, αὐτοὶ 
10 δὲ παρ᾽ αὑτῶν οὔτε λέγειν προσποιοῦνται, οὔτε λεχτέον 
* ΄- 
εἶναι, ἀλλὰ καὶ αὑτῶν ὑπολαμθάνονσι τούτους ἔχειν 
βέλτιστα πρὸς φρόνησιν, οἵτινες πλεῖστα ἀχούσματα 
£37 ov. Ilavra δὲ τοιαῦτα ἀχούσματα διήρηται εἰς τρία 
παι Ά A $9 e Po , ) , , 
εἴδη τὰ μὲν γὰρ αὐτῶν τί ἐστι σημαίνει, τὰ δὲ τί μά- 
[6 λιστα, τὰ δὲ τί δεῖ πράττειν ἢ μὴ πράττειν. Τὰ μὲν οὖν 
εἰ ἐστι τοιαῦτα, οἷον τί ἐστιν αἱ μαχάρων νῆσοι; ἥλιος, 
P, /5 * 5 P" *- / 
σελήνη. Τί ἐστι τὸ ἐν Δελφοῖς μαντεῖον; τετραχτύς" ὅπερ 
ἐστὶν ἣ ἁρμονία, ἐν 7 al Σειρῆνες, Τὰ δὲ τί μάλιστα, 
οἷον τί τὸ διχαιότατον; θύειν, "l'E τὸ σοφώτατον; ἀρι- 
20 Üuoc , δεύτερον δέ, τὸ τοῖς πράγμασι τὰ ὀνό θέ 
υός, ρ ; « πρᾶγι τὰ ὀνόματα τιθέ- 
. L4 Led - 
μενον. ᾿11 σοφώτατον τῶν παρ᾽ ἡμῖν; ἰατρική. Τί 
, » e , e3^/ ? . , ev? Y 
χάλλιστον 5; ἁρμονία. Τί χραάτιστον; γνώμη. Τί ἄρι- 
9^ 7 γον V 5 , , 
στον: εὐδαιμονία, Τί δὲ ἀληθέστατον λέγεται; ὅτι 
LÀ bi A € JA , 
πονηροὶ oi ἄνθρωποι. Διὸ xal ποιητὴν "Inmobduaved 
46 φασιν ἐπαινέσαι αὐτὸν τὸν Σαλαμίνιον, ὃς ἐποίησεν " 
ὦ θεῖοι, πόθεν ἐστέ, πόθεν τοιοίδ᾽ ἐγένεσθε ; 
ἄνθρωποι, πόθεν ἐστέ, πόθεν χαχοὶ ὧδ᾽ ἐγένεσθε ; 
(93) Ταῦτα xal τοιαῦτα ἔστι τὰ τούτου τοῦ γένους 
ἀχούσματα᾽ ἕκαστον γὰρ τῶν τοιούτων ", μάλιστα τί 
* νη" ^ -f 2 cs v LI e 
30 ἐστιν. "ἔστι δὲ αὐτὴ fj αὐτὴ τῷ τῶν ἑπτὰ σοφιστῶν 
λεγομένη, σοφία. Καὶ γὰρ ἐκεῖνοι ἐζήτουν, οὐ τί ἐστι 
L4 , [4 bl L 
τἀγαθόν, ἀλλὰ τί μάλιστα; οὐδὲ τί τὸ χαλεπόν, ἀλλὰ 
τί τὸ χαλεπώτατον; ὅτι τὸ αὑτὸν γνῶναί ἐστιν" οὐδὲ τί 
τὸ ῥάδιον, ἀλλὰ τί τὸ ῥᾷστον; ὅτι τὸ ἔθει χρῆσθαι. 
85 Τῇ τοιαύτῃ γὰρ σοφίᾳ μετηχολουθηχέναι ἔοιχε τὰ 
τοιαῦτα ἀχούσματα πρότερον γὰρ οὗτοι Πυθαγόρου 
) 7 [I A] 3 , , 7 e * 
ἐγένοντο. 'Γὰ δὲ τί πραχτέον 7] οὐ πραχτέον τῶν ἀχου- 
σμάτων τοιαῦτά ἐστιν, οἷον ὅτι δεῖ τεχνοποιεῖσθαι " δεῖ 
γὰρ ἀντιχαταλιπεῖν τοὺς θεραπεύοντας τὸν θεόν" ἣ ὅτι 
"» 4 à € ^ , 9 * - 4 
εὐ δεῖ τὸν δεξιὸν ὑποδεῖσθαι πρότερον, ἢ ὅτι οὐ δεῖ τὰς 
λεωφόρους βαδίζειν δδούς, οὐδὲ εἰς περιρραντήριον 
ἐμάπτειν, οὐδὲ ἐν βαλανείῳ λούεσθαι. λδηλον γὰρ 
ἐν πᾶσι τούτοις, εἰ χαθαρεύουσιν οἱ χοινωνοῦντες. 
(61) Καὶ ἄλλα τάδε. Φορτίον μὴ συγχαθα!ρεῖν, οὐ γὰρ 
4b δεῖ αἴτιον γίνεσθαι τοῦ μὴ πονεῖν. συνανατιθέναι δέ, 
Χρυσὸν ἐχούση μὴ πλησιάζειν ἐπὶ τεχνοποιίᾳ, Μὴ λέγειν 
ἄνευ φωτός. Σ πένδειν τοῖς θεοῖς κατὰ τὸ οὖς τῆς χύλι- 
χοὸς οἰωνοῦ ἕνεχα xai ὅπως μὴ ἀπὸ τοῦ αὐτοῦ πίνηται. 
Ἔν δαχτυλίω μὴ of ἴον θεοῦ εἰχόνα, ὅπως μὴ 
2v δαχτυλίῳ μὴ φέρειν σημεῖον θεοῦ εἰκόνα, ὅπως μὴ 
60 αιαίνηται" ἄγαλμα γάρ, ὅπερ δεῖ φυτεῦσαι ἐν τῷ οἴχῳ. 
Γυναῖχα οὐ δεῖ διώχειν τὴν αὑτοῦ, ἱκέτις γάρ" διὸ xai 
ἀφ᾽ ἑστίας ἀγόμεθα, καὶ fj λῆψις διὰ δεξιᾶς, Μηδὲ 
ἀλεχτρυόνα λευχὸν θύειν ἱκέτης γάρ, ἱερὸς τοῦ Μηνός, 


(7$ — 19^ 


thematici. Quorum hosce reliqui Pythagoreos esse conf- 
tebantur, sed acusmaticos tales esse mathematici negabant, 
utpote qui non a Pythagora, sed ab Lippaso, quem Cre- 
toniatam quidam, alii vero Metapontinum faciunt, disci- 
plinam suam haberent. (82) Versatur autem acusmalicorum 
philosophia circa auditiones demonstratione et rationibus 
destitutas, nimirum ita esse agendum , ceteraque, quolquot 
ab illo acceperunt, pracepta ut divina dogmata custodire 
student, ipsi vero sua sponte neque dicere quicquam sihi 
arrogant, neque dicendum esse affirmant , sed etiam ipse 
rum existimant ad prudentiam eos optime instructos ese, 
qui plurima ejus dicta teneant. Ista vero omnia in tra 
genera divisa sunt : quaedam enim indicant quid res sit, 
alia quid sit maxime, alia quid faciendum sit aut non. 
Éa quie versantur circa quaestionem , quid res sil, liuj- 
modi sunt, velut : quid sunt beatorum insula? sol, lun; 
Quid est oraculum Delphicum? tetractys, quie est har- 
monia Sirenum. Ea autem, quibusquaritur quid sit navim, 
sic : quid est justissimum? sacra facere. Quid sapientis 
mum? numerus, ac deinceps , quod rebus nomina imposuit. 
Quid in rebus humanis sapientissimum? medicina. Qux 
pulcherrimum? harmonia. Quid robustissimum? nens. 
Quid optimum? beatitudo. Quid verissime dictum? homine: 
esse malos. Unde et poetam Salaminiuin Hippodamanlen 
ab ipso laudatum aiunt, qui cecinerat , 


0 di, quo genere estis, quave ab origine tales? 
unde , homines, vobis tam pravi est serninis ortus? 


(83) Hze atque tales sunt hujus generis auditiones : sinzult 
enim harum ostendunt, quid sit maxime. Ἐπὶ autem hax 
eadem cum illa septem sophistarum sapientia. Nam et ilh 
quaerebant non quid bonuin esset , sed quid maxime, ne 
quid difílücile, sed quid difficillimum, nempe se ipsum 
nosse, neque quid facile, sed quid facillimum, scilicet 
facere quod adsueveris. 
dicla isla videntur prodita esse : namque priores illi Pytla- 
gora fuerunt. Denique przcepta de iis quae facienda , quive 
omittenda essent, talia erant, velut liberos esse sux 
piendos : oportet enim vicissim relinquere numinis cultores ; 
sive dextro pedi calceum prius esse induendum, sive non 


Talis enim sapientie imitatione 


esse via publica ingredienduni , neque in aquiminali inlir- 
gendum, neque in balneo lavandum. Nam circa omn? 
ista incertum esse, an, qui iis unà utuntur, puri sin. 
(84) Atque alia haec sunt. Non in sublevando onere , ne SR 
ignavi: adjutor, verum in imponendo opem ferendam es. 
Cum divite muliere non esse rem habendam liberorum pr» 
creandorum caussa. Non loquendum sine lumine. Dii» ab 
ansa calicis libandum ominis caussa et ne ab eadem parle 
bibatur. In annulo non gestandam dei imajinerm , ne inqu* 
netur; simulacrum enim esse, quod domi statuendum sil. 
Uxorem non esse male tractandam, supplicem quip[w : 
quare illam etiam ab ara ducimus, dextraque dala. ac 


pimus. Nec gallum album caedendum, quia et hic snpplet 








[150 —190.) 


» , 

xat σημαίνουσιν ὥραν. (ss) Kal συμθουλεύειν μη- 

ἦν παρὰ τὸ βέλτιστον τῷ συμθουλευομένω " ἱερὸν γὰρ 

᾿Αγαθὸν oi πόνοι, αἱ δὲ ἡδοναὶ Ex. παντὸς 
, ’ 4 * , à ὌΝ d ^ - λ e 
τρόπου XaX0v* ἐπὶ χολάσεως γὰρ ἐλθόντας δεῖ χολασθῇ- 

& vat. Θύειν γρὴ ἀνυπόδετον xal πρὸς τὰ ἱερὰ προσιέναι. 

DNO 9 v 3 ? . , 1 ME Nm 

Εἰς ἱερὸν οὐ δεῖ ἐκτρέπεσθαι οὐ γὰρ πάρεργον δεῖ 
- * *?» * , 

ποιεῖσθαι τὸ θεῖον. “Ὑπομένοντα xai £jyovta τραύματα 

ἐν τῷ ἔμπροσθεν τελευτῆσαι ἀγαθόν, ἐναντίως δὲ ἐναν- 

τίον, Eig μόνα τῶν ζώων οὐχ εἰσέρχεται ἀνθρώπου 

04 , ^ J , ^ ΝᾺ Ded “ e , 

lo ψυχή. ἃ θέμις ἐστὶ τυθῆναι" διὰ τοῦτο τῶν Üuctutov 
! voc. , , T a M os ,- 0 ΒΝ 1)) 
/£* ἐσθίειν μόνον, οἷς àv τὸ ἐσθίειν xaÜzixv,, ἄλλου 
EXE] . - * ^ ΠΩΣ 
δὲ μηδενὸς ζώου. 'Tà μὲν οὖν τοιαῦτα τῶν ἀχουσυάτων 
ἐστί, τὰ δὲ πλεῖστον ἔχοντα υὖχος περί τε θυσίας, 
x3Ü' ἔχάστους τοὺς χαιροὺς πῶς χρὴ ποιεῖσθαι, τάς 

α΄ τε ἄλλας, xal περὶ μετοιχήσεως τῆς ἐντεῦθεν xat περὶ 

^» ^ .* ? 

τὰς ταφάς, πῶς δεῖ χαταθαπτεσῦαι, (86) "Ev ἐνίων μὲν 

ἘΣ , "NV or €N 09 Ὁ ^ov - 

9)y ἐπιλέγεται, διὰ τί δεῖ, οἷον, ὅτι δεῖ τεχνοποιεῖσθαι 

ἕνεκα τοῦ καταλιπεῖν ἕτερον ἀνθ᾽ ἑαυτοῦ θεῶν θεραπευ- 

oe. - V 0$ 5 S Ào , K τ M - 

την" τοῖς ὃὲ οὐδεὶς λόγος πρόσεστι. Καὶ ἔνια μὲν τῶν 

4 , Y 
2 ἐπιλεγομένων δόξει προσπεφυχέναι, ἅπερ ἂν ἡ, ἔνια δὲ 
πόρρω , οἷον περὶ τοῦ τὸν ἄρτον μὴ καταγνύναι, ὅτι 

7 
πρὸς τὴν ἐν ἄδου χρίσιν οὐ συμφέρει. Αἵ δὲ προστιθέ- 
μέναι εἰχοτολογίαι περὶ τῶν τοιούτων οὐχ εἰσὶ Πυθα- 
, , , ? y» 2 J Ll 

yogtxat, ἀλλ᾽ ἐνίων ἔξωθεν ἐπισοφιζομένων xal πει- 
ρωμένων προσάπτειν εἰχότα λόγον, οἷον καὶ περὶ τοῦ 

— Pd [4 2 - /, M y 

Yüv λεχθέντος, διὰ τί οὐ δεῖ χαταγνύναι τὸν ἄρτον, 

Οἱ μὲν γά ὅτι οὐ δεῖ τὸν συνάγοντα διαλύειν 
1 μὲν γάρ φασιν, ὅτι οὐ δεῖ τὸν συνάγοντα διαλύειν 

τὸ γὰρ ἀρχαῖον βαρθαρικῶς πάντες ἐπὶ ἕνα ἄρτον 

', M pP $ 4 ^ - M - 
συνίεσαν οἱ φίλοι- οἱ δ᾽, ὅτι οὐ δεῖ οἰωνὸν ποιεῖσθαι 

ὦ τοιοῦτον ἀρχόμενον χκαταγνύντα xal συντρίθοντα. 
Ἅπαντα μέντοι, ὅσα περὶ τοῦ πράττειν ἢ μὴ πράττειν 
διορίζουσιν, ἐστόχασται τῆς πρὸς τὸ θεῖον δμιλίας, xal 
ἀρχὴ αὕτη ἐστί, χαὶ ὃ βίος ἅπας συντέταχται πρὸς τὸ 
ἀκολουθεῖν τῷ θεῷ, χαὶ ὁ λόγος οὗτος ταύτης τῆς φιλο- 

, * - 1 “Ὁ 4 YS ^ ? 
» σοφίας. (87) leAoiov γὰρ ποιοῦσιν ἄνθρωποι ἄλλοθέν 
ποθεν ζητοῦντες τὸ εὖ ἢ παρὰ τῶν θεῶν, καὶ ὅμοιον 
ὥσπερ ἂν εἴ τις ἐν βασιλευομένη χώρᾳ τῶν πολιτῶν 
τινὰ ὕπαρχον θεραπεύοι, ἀμελήσας αὐτοῦ τοῦ πάντων 
ἄργοντος " τοιοῦτον γὰρ οἴονται ποιεῖν xal τοὺς ἀνθρώ-- 
πους, ᾿Επεὶ γὰρ ἔστι τε θεὸς xal οὗτος πάντων χύριος, 
δεῖν ὁμολογεῖται παρὰ τοῦ χυρίου cb: ἀγαθὸν αἰτεῖν. 
; , 3 4 . "“- rn rai E ? 
Πάντες γάρ, οὖς μὲν ἂν φιλῶσι xal οἷς ἂν χαίρωσι. 
s ^X *, f A il A» , y 
totouzotc διδόασι τἀγαθά, πρὸς ob; δὲ ἐναντίως ἔχουσι, 
τὰ ἐναντία. "l'ouze» μὲν αὕτη xal τοιαύτη σοφία. Ἦν 
P4 € , H M , ^ » 

» δὲ τις Ἱππομέδων Αἰγαιεὺς Πυθαγόρειος τῶν ἀχουσμα- 
τικῶν, ὃς ἔλεγεν, ὅτι πάντων τούτων ἐχεῖνος λόγους 
xxi ἀποδείξεις εἶπεν, ἀλλὰ διὰ τὸ παραδεδόσθαι διὰ 
πολλῶν χαὶ ἀεὶ ἀργοτέρων τὸν uiv λό ριηρῇσθ 
τ εἰ ἀργοτέρων τὸν υὲν λόγον περιηρῆσθαι, 
λελεῖφθαι δὲ αὐτὰ τὰ προύλλματα. Ot δὲ περὶ τὰ ua- 

βήματα τῶν Πυθαγορείων τούτους τε ὁμολογοῦσιν 

εἶναι Πυθαγόρου, καὶ αὐτοί φασιν ἔτι μᾶλλον χαὶ 

2 Xv *, 4 λ uM t 3 M 3 7 “- 2. 

2 λέγουσιν αὐτοι ἀληθῆ εἶναι, τὴν Oc αἰτίαν τῆς dvo- 

μοιότητος τοιαύτην γενέσθαι φασίν. (55) ᾿Αφιχέσθαι τὸν 

Πυθαγόραν ἐξ ᾿Ιωνίας xxi Σάμου κατὰ τὴν IIoXoxoz- 


* 
6t 
^! 
oi 


* 


2: 


2. 
lI 


- 


τῶ» 
. 


* 


IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITAÀ XVIIT. 37 


et Lune sacer est, unde et horas denuntiat. (85) Con- 
silium poscenti nullum aliud quam optimum dandum esse ; 
rem enim sacram esse consilium. Laborare bonum, volu- 
ptatibus vero indulgere omnino malum : quum enim ad 
luendas poenas nascamur, penas etiam nos luere debere. 
Sacrificandum et templum ingrediendum nudis pedibus. 
Ad templum non esse e via divertendum : non enim in trans- 
cursu colendum esse divinum numen. Bonum cssc vul- 
neribus adverso pectore exceptis occumbere , malum vero 
contrarium. In ea sola animalia, quie mactare fas sit , non 
ingredi humanam animam, ideoque ex immolaticiis ea 
sola comedenda , quie pro victimis caedere licet, a celeris 
omnibus abstinendum. |. Ejusmodi igitur auditionum alia 
sunt, ali vero prolixissima, de sacrificiis, quomodo quum 
stalo quovis tempore, tum celera peragenda sint, et de 
discessu ex hac vita , iiem de sepultura, quomodo sit insti- 
tuenda. (86) Et quibusdam quidem ratio adjicitur, ob quid 
oporteat, velut.suscipiendos esse liberos, ut pro te alium 
deorum culterem relinquas : aliis vero subjecta ratio nulla 
est. Quaedam porro rationes e propinquo assumpta , non- 
nulle vero longius petit» sunt, ut panem frangendum 
non esse, quoniam ad judicium apud inferos non condu- 


'cat. Sed his adjectee conjectationes non sunt Pythagoricse , 


sed ab extraneis quibusdam profecte , qui quam commeuti 
sunt idoneam rationem annectere conati sunt, ut el de oo, 
quod modo dictum est , non esse frangendum panem. Alii 
enim aiunt, non esse, quod conjungat, dissolvendum : 
scilicet olim barbarorum more omnes ad unum panem 
convenerant amici : alii vero, auspicantem non ofortere 
frangendo comminuendoque hujusmodi omen pra bere. Sed 
omnia praecepta , quae quid agendum quidque non sit de- 
finiunt, ad divinum numen tendunt, estque hoc princi- 
pium et eo omnis vita ordinatur, ut deum sequamur , 
atque bac est hujus philosophia ratio. (87) Ridicule enim 
agunt homines , qui, quod bonum est , aliunde quam a diis 
petunt, quasi quis in provincia regis poteetati subjecta 
quendam e civium numero praefectum colat, neglecto eo , 
qui omnibus dominatur : tale enim quid facere liomines 
existimant Nam quum deus sit et omnibus imperet, in 
Coufesso est, bonum a domino petendum.esse. Omnes enin 
lis, quos amant, quosque sibi acceptos habent, bona tri- 
buunt, contraria vero iis, quos contrario affectu prose- 
quuntur. Et horum quidem sapientia ita se habet. Fuit 
autem quidam Hippomedon JEgeates, Pythagoreus e nu- 
mero acusmaticorum , qui dicebat , omnibus hisce rationes 
demonstrationesque illum subjecisse , . sed..quoniam a plu- ' 
ribus, iisque semper segpioribus essent tradita, hinc acci- 
disse, ut rationibus detractis sola. problemata reliqua ma- 
nerent. Qui.vero de Pythagoreis matlemalici dicuntur, 
rationes istas esse Pythagor:e concedunt , queque ipsi di- 
canl, magis etiam vera contendunt esse, sed caussam 
dissimilitudinis hancce fuisse aiunt. (88) Venisse Pvtla- 
goram ex lonia el Samo, postquam Polyerates tyrannus 


38 IAMBAIXOY ΠΕΡῚ TOY IIYOATOPIKOY BIOY. 


τοὺς τυραννίδα, ἀχμαζούσης τῆς Ἰταλίας, xai γενέ-- 
σΊαι συνήθεις αὐτῷ τοὺς πρώτους ἐν ταῖς πόλεσι. "l'oo- 
j! - H 3 4 ^ 4 
τῶν δὲ τοῖς μὲν πρεσθυτέροις xai ἀσχόλοις διὰ τὸ ἐν 
πολιτιχοῖς πράγμασι κατέχεσθαι, ὡς χαλεπὸν ὃν διὰ 
^e ? 1 4 "m * 4, e 
ὃ τῶν μαθημάτων xat ἀποδείξεων ἐντυγχάνειν, ψιλῶς 
διαλεχθῆναι, ἡγούμενον οὐδὲν ἧττον ὠφελεῖσθαι χαὶ 
Pr , -- /, 
ἄνευ τῆς αἰτίας εἰδότας, τί δεῖ πράττειν, ὥσπερ xai ol 
ἰατρευόμενοι o) προσαχούοντες, διὰ τί αὐτοῖς ἕχαστον 
mpaxTéov, οὐδὲν ἧττον τυγχάνουσι τῆς ὑγείας" ὅσοις δὲ 
IU νεωτέροις ἐνετύγχανε καὶ δυναμένοις πονεῖν καὶ μανθά- 
γειν, τοῖς τοιούτοις δι’ ἀποδείξεως xal μαθημάτων ἐνε-- 
τύγχανεν. Αὐτοὺς μὲν οὖν εἶναι ἀπὸ τούτων, ἐχείνους δὲ 
3 5 e / M c , , e. 1 Y 
ἀπὸ τῶν ἑτέρων. Περὶ δ᾽ Ἱππάσου μάλιστα, ὡς ἣν μὲν 
Πυθαγορείων, διὰ δὲ τὸ ἐξενεγκεῖν χαὶ γράψασθαι πρῶτον 
* 3 ^ , , * , 
Y σφαῖραν τὴν EX τῶν δώδεκα πενταγώνων ἀπώλετο χατὰ 
θάλατταν ὡς ἀσεῤήσας, δόξαν δὲ ἔλαθεν ὡς εὑρών, 
* t j 
εἶναι δὲ πάντα ἐχείνου [τοῦ ἀνδοός}" προσαγορεύουσι 
J . , M 2 v , 
γὰρ οὕτω τὸν Πυθαγόραν xai οὐ χαλοῦσιν ὀνόματι. 
, t / j4 , 
(89) Λέγουσι δὲ oi Πυθαγόρειοι, ἐξενηνέχθαι γεωμε- 
30 τρίαν οὕτως" ἀποθαλεῖν τινα τὴν οὐσίαν τῶν Πυθαγο- 
ρείων, ὡς δὲ τοῦτο ἠτύγησε, δοθῆναι ἀνθρώπῳ χρημα- 
- τίσασθαι ἀπὸ γεωμετρίας. ᾿Εχαλεῖτο δὲ 4$ γεωμετρία 
Ὕ ^ 
πρὸς Πυθαγόρου ἱστορία. Περὶ μὲν οὖν τῆς διαφορᾶς 
ἑχατέρας τῆς πραγματείας καὶ ἑχατέρων τῶν ἀνδρῶν 
35 τῶν ἀχροωμένων Πυθαγόρου ταῦτα παρειλήφαμεν 
τοὺς γὰρ εἴσω σινδόνος καὶ ἔξω ἀχροωμένους τοῦ Πυ- 
θχνόρου xai τοὺς μετὰ τοῦ δρᾶν ἀχούοντας ἢ ἄνευ τοῦ 
δρᾶν χαὶ τοὺς εἴσω καὶ ἔξω διωρισμένους οὐκ ἄλλους 
ἢ τοὺς εἰρημένους ὑπολαμόάνειν προσήχει, καὶ τοὺς 
e 
30 πολιτιχοὺς δὲ xat οἰχονομιχοὺς καὶ νομοθετιχοὺς ὄντας 
αὐτοῖς ὑποτίθεσθαι χρή. 

XIX. (oo) Καθόλου δὲ εἰδέναι ἄξιον, ὡς πολλὰς 
ὁδοὺς Πυθαγόρας παιδείας ἀνεῦρε xat χατὰ τὴν οἰχείαν 
φύσιν ἑχάστου χαὶ δύναμιν παρεδίδου τῆς σοφίας τὴν 

35 ἐπιθάλλουσαν μοῖραν. 'Γεκμήριον δὲ μέγιστον ὅτε γὰρ 
Ἄδαρις 6 Σχύθης ἐξ Ὑπερδορέων ἄπειρος τῆς  EXAn- 
νιχῆῇς παιδείας ὧν xal ἀαύητος xai τῇ ἡλιχία προῦε-- 
δηκὼς ἦλθε, τότε οὐ διὰ ποιχίλων αὐτὸν εἰσήγαγε θεω- 
ρημάτων, ἀλλ᾽ ἀντὶ τῆς σιωπῆς xai τῆς ἐν τοσούτῳ 
χρόνῳ ἀκροάσεως καὶ τῶν ἄλλων βασάνων ἀθρόως αὐὖ- 
τὸν ἐπιτήδειον ἀπειργάσατο πρὸς τὴν ἀχρόασιν τῶν 
4 “τ. * / M ^ , , 
αὐτῷ δογματιζοιένων, xat τὸ περὶ φύσεως σύγγραμμα 
L| ^ X e € , 93 8 , 4 
xai ἄλλο τὸ περὶ θεῶν ὡς ἐν βραχυτάτοις αὐτὸν ἀνεδί- 
δαξεν. — (91) Ἢλθε μὲν γὰρ ᾿Αθαρις ἀπὸ “Ὑπερθορέων, 
45 ἱερέὺς τοῦ ἐχεῖ Ἀπόλλωνος, πρεσδύτης ἤδη ὧν xal τὰ 
ἱερατικὰ σοφώτατος, ἀπὸ τῆς E λλάδος ὁποστρέφων εἰς 
τὰ ἴδια, ἵνα τὸν ἀγερθέντα χρυσὸν τῷ θεῷ ἀποθῆται 
εἰς τὸ ἐν “Ὑ περθορέοις ἱερόν. ᾿ ἐνόμενος δὲ ἐν παρόδῳ 
xatk τὴν Ἰταλίαν xal τὸν Πυθαγόραν ἰδὼν xai μά-- 
s λιστα εἰκάσας τῷ θεῷ, οὗπερ iv ἱερεύς, καὶ πιστεύσας 
μὴ ἄλλον, μηδὲ ἄνθρωπον ὅμοιον ἐχείνῳ, ἀλλ᾽ αὐτὸν 
ὄντως τὸν Ἀπόλλω, ἔκ τε ὧν ἑώρα περὶ αὐτὸν σεμνο- 
τάτων xal ἐξ ὧν προεγίνωσχεν ὃ ἱερεὺς γνωρισμάτων, 
ΠΠυθχγόρα ἀπέδωχεν ὀϊστόν, ὃν ἔλων ἀπὸ τοῦ ἱεροῦ 


“ 


(190—124) 


factus erat , florente tum temporis Italia, principesque ur- 
bium familiares ipsi factos. Horum senioribus et occupatis, 
propterea quod civilibus negotiis tenebantur, quum diffi- 
cile esset , disciplinas et demonstrationes adhibere , simpli- 
citer ad eos disseruisse, nihilo minus eos etiam non adita 
ralione fructum inde percepturos esse ratum, dum quid 
agendum essetscirent, ut et ii, qui in medentium cura 
sunt, licet non edoceantur, ob quam caussam quidque 
agendum sit, valetudinem tamen recuperant : quicunque 
vero inter juvenes facultate laborandi discendique polle- 
bant, his demonstrationes disciplinasque adhibuisse. El 
se quidem ab istis, illos vero ab alteris ducere originem. 
Inprimis vero Hippasum narrant fuisse quidem e numero 
Pythagoreorum, quum autem vulgassel descripsissetque 
sphaeram duodecies pentagonon, eum in mari ut ircpium 
periisse , sed inventionis nihilominus gloriam ipsi mansisse , 
licet illius essent omnia : sic enim suppresso nomine appcl- 
lant Pythagoram. (89) Geometriam vero Pytbagorei ila 
publicatam fuisse tradunt : quum quidam Pytlagoreas 
opum suarum jacturam fecisset, concessum esse homini 
propter hoc infortunium , ut e geometria quaestum faceret. 
Vocabatur autem geometria a Pythagora hisforia. Hac 
sunt, quz de discrimine utriusque disciplinae et de utraque 
classe auditorum Pythagora accepimus : bi enim soli, 
quos enumeravimus , credendi sunt intra aut extra velum 
et videntes aut non videntes Pytliagoram audivisse et in 
interiores et exteriores divisi fuisse, atque in eisdem et 
politici et economici et nomothetici continentur. 

XIX. (90) Omnino vero scitu dignum est, Pythagoram 
multas docendi vias repperisse et pro sua cuique natnrali fa- 
cultate proque ingenii captu ratam sapientiae portionem tra- 
didisse. Cujusrei certissimum argumentum est , quod, quum 
Abaris Scytha ex Hyperboreis rudis et disciplinis Graecorum 
non initiatus, etate etiam provectior advenisset , eum ne- 
quaquam per varios demum discipline gradus introduxit, 
sed omisso silentio et tam diuturna auscultatione reliquie 
que tentaminibus statim in familiaritatem et ad dogimala 
sua audienda admisit, commentariumque de natura εἰ 
alium de diis compendiaria via illum edocuit. (91) Venerat 
enim Abaris ab Hyperboreis, Apollinis, qui in ea regione 
colitur, sacerdos, jam senio propior et rerum sacrarum 
scientissimus, e Graecia domum revertens, ut aurum , quad 
corrogaverat deo, in ejus apud Hyperboreos templo conse- 
craret. Qui quum in Italiam devertisset, ibique visum sibi 
Pythagoram deo maxime, cujus ipse erat sacerdos, asi- 
milaret , persuasus , non alium , ac ne hominem quidem illi 
similem , sed ipsum vere Apollinem esse , quum propler ea, 
qua in Pythagora maxime veneranda deprehendebat, tum 
propter indicia ipsi sacerdoli jam antea explorata, hinc te- 











(199 — 206.) 


*90s , $9 ὦ $» ^ ᾿ , 
G0, χρήσιμον αὐτῷ ἐσόμενον πρὸς τὰ συμπίπτοντα 
δυσμήχανα, χατὰ τὴν τοσαύτην ἄλην. 'E ποχούμενος 
γὰρ αὐτῷ καὶ τὰ ἄδατα διέθαινεν, otov ποταμοὺς xal 
λίμνας xal zÉAu ata xat ὄρη xal τὰ τοιαῦτα, καὶ προσ- 
βαλών, ὡς λόγος, χαθαρμούς τε ἐπετέλει χαὶ λοιμοὺς 
ἀπεδίωχε xat ἀνέμους ἀπὸ τῶν εἷς τοῦτο ἀξιουσῶν πό- 
λεὼν βοηθὸν αὐτὸν γενέσθαι. (05) Λαχεδαίμονα γοῦν 
παρειλήφαμεν μετὰ τὸν ὕπ᾽ ἐχείνον γενόμενον ἐν αὐτῇ 
A ζ΄ e , , , ' 
χαθαρμὸν μηκέτι λοιμῶξαι, πολλάχις πρότερον τούτῳ 
τῷ παθήματι περιπεσοῦσαν διὰ τὴν δυστραπελίαν τοῦ 
, , y Lond “. ἢ ^. *- 
τόπου. χαθ᾽ ὃν ὥχισται, τῶν Ταὐγέτων ὀρῶν πνῖγος 
ἀξιόλογον αὐτῇ παρεχόντων διὰ τὸ ὑπερχεῖσθαι, xal 
πιρήτης Κνωσσόν. Καὶ ἄλλα τοιαῦτα τεχυήρια ἱστορεῖ- 
ται τῆς τοῦ ᾿Αὐάριδος δυνάμεως. Δεξάμενος δὲ [{υθα - 
. * 1 ét 4 Α L1 b] [od i A 
à γύρας τὸν ὀϊστὸν xai μὴ ξενισθεὶς πρὸς τοῦτο, μηδὲ τὴν 
2. ! “ “ , ^ , * φ ε * RJ 
aiztxv ἐπερωτήσας, δι᾿ ἣν ἐπέδωχεν, ἀλλ᾽ ὡς ἂν ὄντως 
e M * € Y 2^5 * 8 ? J M * 
ὁ θεὺς αὐτὸς ὦν, ἰδία xal αὐτὸς ἀποσπάσας τὸν 'AÓaQtv 
τὸν τε μηρὸν τὸν ἑαυτοῦ ἐπέδειξε χρύσεον, γνώρισμα 
MM τοῦ μὴ διεψεῦσθαι, xai τὰ xaÜ' ἕχαστον τῶν 
ἣν ἐν τῷ ἱερῷ χειμένων ἐξαριθλησάμενος αὐτῷ xat πίστιν 
ἱχανὴν παρασχών, ὡς οὐχ εἴη χαχῶς εἰχάσας, προσθείς 
$3 " , M15 ( —- 4 , X. 
τε, ὅτι ἐπὶ θεραπεία xat εὐεργεσία τῶν ἀνθρώπων 7jxot, 
xat διὰ τοῦτο ἀνθρωπόμορφος, ἵνα μὴ ξενιζόμενοι πρὸς 
τὸ ὑπερέχον ταράσσωνται χαὶ τὴν παρ᾽ αὐτοῦ μάθησιν 
Ὁ. ἀπο εύγωσιν, ἐχέλευσέ τε μένειν αὐτοῦ xat συνδιορθοῦν 
τοὺς d ἐντυγ) γάνοντας, τὸν δὲ χρυσόν, ὃν συνήγειρε, χοι- 
νῶσαι τοῖς ἐπιτηδείοις, ὅσοιπερ ἐτύγχανον οὕτως ὑπὸ 
-Nr . , ") e VN? s ? 
τοῦ λόγου ἠγυένοι, ὥστε βεθαιῶσαι τὸ δόγμα τὸ λέγον 
« χοινὰ τὰ φίλων » δι᾽ ἔργου. (92) Οὕτω δὴ χκατα- 
, 9 t e ^ Ἃ ἢ , A 
Ἡ μείναντι αὐτῷ;, ὃ νῦν δὴ ἐλέγομεν, φυσιολογίαν τε xal 
lie otav ἐπιτετμημένην παρέδωχε, xai ἀντὶ τῆς διὰ 
ἡυσιῶν ἱεροσχοπίας τὴν διὰ τῶν ἀριθμῶν πρόγνωσιν 
παρέϑωχεν, ἡγούμενος ταύτην ᾿χαθαρωτέραν εἶναι χαὶ 
θειοτέραν xa τοῖς οὐρανίοις τῶν θεῶν ἀριθμοῖς οἰχειο- 
» τέραν, ἄλλα τε τὰ ἁρμόζοντα τῷ ᾿Αδάριδι παρέδωχεν 
ἐπιτηδεύματα. Ἀλλ᾽ οὗ δὴ ἕνεκα ὃ παρὼν λόγος, 
ἐπ’ ἐχεῖνο πάλιν ἐπανέλθωμεν, ὡς ἄρα ἄλλους ἄλλως, 
ὡς ἔχει ἕχαστος φύσεως xat δυνάμεως, ἐπανορθοῦν 


-- 
- 


ἐπειρᾶτο. Πάντα μὲν οὖν τὰ τοιαῦτα οὔτε παρεδόθη 
μι εἷς τοὺς ἀνθρώπους, οὔτε τὰ μνημονευόμενα ῥάδιον 
οιελθεῖν, 


XX. (54) Ὀλίγα δὲ xal τὰ γνωριμώτατα διέλθωμεν 
ὀείγαατα τῆς Πυθαγορικῆς ἀγωγῆς xal ὑπομνήματα 
τῶν ὑπαρχόντων τοῖς ἀνδράσιν ἐχείνοις ἐπιτηδευμάτων. 
[126»xov μὲν οὖν ἐν τῷ Aag bavety τὴν διάπειραν ἐσχό- 
i εἰ δύνανται ἐχεμυθεῖν (τούτῳ γὰρ δὴ καὶ ἐχρῆτο 
τῷ ὀνόματι), xai καθεώρα, εἰ μανθάνοντες, ὅσα ἂν 
ἀχούσωσιν, οἷοί τέ εἰσι σιωπᾶν καὶ διαφυλάττειν, ἔπειτα 
εἴ εἰσιν αἰδήμονες, ἐποιεῖτό τε πλείονα σπουδὴν τοῦ 
τιωπᾶν ἧπερ τοῦ λαλεῖν. ᾿Εσχόπει δὲ xal τὰ ἄλλα 
πάντα, μὴ ἄρα περὶ πάθος ἢ ἐπιθυμίαν ἀχρατήξως 
ἐπτόηνται, οὐ παρέρ᾽ [os τὰ τοιαῦτα ἀεὶ ἐπιύλέπων, 
vtov πῶς πρὸς ὀργὴν ἔχουσιν. 1j πρὸς ἐπιθυμίαν, ἢ εἰ 

υἡλόνεικοί εἰσιν ἦ φιλότιμοι, ἢ πῶς πρὸς φιλονειχίαν 


ot 


o 


IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA XVIII — XX. . 989 


lum Pythagore reddidit, quod secum'e templo attulerat , 
uf eo.ad superandas in tam lonya peregrinatione itineris 
difficultates uteretur. Hoc enim vectus invia quaque, qua- 
lia sunt flumina et lacus et paludes et montes et alia id gc- 
nus trajiciebat, et quoquo veniret, ut aiunt, lustrationes 
peragebat, pestemque depellebat et ventos ab urbibus arce- 
bat, qu: opem ejus imploraverant. (92) Lacedademonem certe 
accepimus ab eo lustratam nunquam deinceps peste labo- 
rasse , quum antea sepius hoc in malum incidisset propter 
incommodum situm locl, in quo est condita, montibus 
quippe Taygeti, qui ei imminent , vehementem aestum im- 
miítentibus, itemque Cnossum Crete urbem. Pratereaque 
et alia hujusmodi potenti; Abaridis traduntur documenta. 
Pythagoras autem accepto telo, minimeque rei insolentia 
commotus, nec caussam, ob quam sibi daretur, percontatus, 
sed tanquam qui revera deus ille esset, Abaridi seorsum ab 
arbitris abducto aureum suum femur ostendit, ut argu- 
mento esset, neutiquam illum a vero aberrasse, quin et 
enumeratis singulatim, qua in temploreposita erant, fidem 
illi fecit, quod non male Apollini ipsum assimilasset, quum- 
que addidisset se ad curandos demerendosque mertales 
advenisse, ac propterea formam hominis induisse, ne su- 
pereuminenti majestate obstupefacti disciplinam suam defu- 
gerent, hortatus est ut. illic loci maneret & in emendan- 
dis hominibus, qui ad se accederent, ipsum adjuvaret , au- 
rum vero, quod collegisset, communícaret cam familia- 
ribus, qui quidem verbo sic instituti essent , ut praeceplum 
illud, amicorum omnia communia, ipsa re confirmarent. 
(93) Quum itaque apud ipsum maneret, ut modo dictum est, 
physicam et theologiam in compendium redactas illi tra- 
didit, et loco extispicii, quod per sacrificia éieri solet, di- 
vinationem per numeros docuit , puriorem hanc et divinio- 
rem et coelestibus deorum nunieris accommodatiorem esse 
ratus, atque alia etiam studia Abaridi convenientia cum eo 
communicavit. Verum ut ad id, cujus gratia hic sermo in- 
stitutus est, redeamus , qued alios aliter, pro sua quemque 
indole et.viribus , studuerit emendare , cuncta quidem , quae 
huc pertinent, neque ad hominum notitiam pervenerunt , 
neque qua memorantur facile est persequi. 

XX.(94) Sed pauca tamen quzdam eaque celeberrima 
institutionis Pythagoricze specimina, studiorumque , quae 
viris illis propria crant , monumenta percurramus. Primum 
igitur inter explorandum observabat, an capaces essent ec/te- 
mythiz (hoc enim nomine utebatur ), id est, an ea, quae 
inter discendum audivissent , silentio premere ac custodire 
possent, deinde an essent modesti, majoremque tacendi 
quam loquendi curam agebat. Considerabat etiam quaevis 
alia, num scilicet affectu autcupiditate nimis abstraleren- 
tur, non obiter transinittens talia, velut quales in ira, quales 
in cupiditatibus se exhiberent, an contentiosi , an ambitiosi 
essent , utrum ad dissensionem potius an ad amicitiam pro- 


LA πω... ——————————————---e 


2U 


ab 


40 


45 


BU 


40 IAMBAIXOY ΠΕΡῚ TOY IIYOATOPIKOY BIOY. 


(206 —21») 


ἔχουσιν ἣ πρὸς φιλίαν. Εἰ δὲ πάντα ἀχριύῶς αὐτῷ ἐπε- | penderent. Quodsi jam ipei omnia perscrutanti satis in- 


ὀλέποντι ἐξηρτυμένοι ἐφαίνοντο τοῖς ἀγαθοῖς ἤθεσι, 
τότε περὶ εὐμαθίας χαὶ μνήμης ἐσχόπει, πρῶτον μέν, 
εἰ δύνανται ταχέως καὶ σαφῶς παραχολουθεῖν τοῖς λε- 
γομένοις, ἔπειτα, εἰ παρέπεταί τις αὐτοῖς ἀγάπησις 
xai σωφροσύνη πρὸς τὰ διδασχόμενα. (90) ᾿Επεσχόπει 
γάρ, πῶς ἔχουσι φύσεως πρὸς ἡμέρωσιν, ἐχάλει δὲ 
τοῦτο χατάρτυσιν. ΠΠολέμιον δὲ ἡγεῖτο τὴν ἀγριότητα 
πρὸς τοιχύτην διαγωγήν " ἀχολουθεῖν γὰρ ἀγριότητι 
ἀναίδειαν, ἀναισχυντίαν, ἀκολασίαν, dxaip(av, δυσμά- 
θειαν, ἀναρχίαν, ἀτιμίαν χαὶ τὰ ἀκόλουθα, πραότητι δὲ 
xai ἡμερότητι τὰ ἐναντία, "Ev μὲν οὖν τῇ διαπείρα τοι- 
aura ἐπεσχόπει xai πρὸς ταῦτα ἤσχει τοὺς μανθάνον- 
τας; τούς τε ἁρμόζοντας τοῖς ἀγαθοῖς τῆς παρ᾽ ἑαυτῷ 
σοφίας ἐνέχρινε xat οὕτως ἐπὶ τὰς ἐπιστήμας ἀνάγειν 
ἐπειρᾶτο, εἰ δὲ ἀνάρμοστον χατίδοι τινά, ὥσπερ ἀλ- 
λόφυλόν τινα χαὶ ὀθνεῖον ἀπήλαυνε. 

XXI. (oc) Περὶ δὲ τῶν ἐπιτηδευμάτων, ἃ παρέδωχε 
δι᾿ ὅλης ἡμέρας τοῖς ἑταίροις, μετὰ τοῦτο φράσω. Κατὰ 
γὰρ τὴν ὑφήγησιν αὐτοῦ ὧδε ἔπρασσον οἱ ὑπ᾽ αὐτοῦ 
δδηγούμενοι. ᾿'Γοὺς μὲν ξωθινοὺς περιπάτους ἐποιοῦντο 
ol ἄνδρες οὗτοι χαταμόνας τε xat εἰς τοιούτους τόπους, 
ἐν οἷς συνέδαινεν ἠρεμίαν τε xai ἡσυχίαν εἶναι σύμμε- 
τρον, ὅπου τε ἱερὰ xat ἄλση xal ἄλλη τις θυμηδίχ. 
ἴροντο γὰρ δεῖν μὴ πρότερόν τινε συντυγχάνειν, πρὶν 
ἢ τὴν ἰδίαν ψυχὴν χαταστήσουσι xal συναρμόσονται 
τὴν διάνοιαν - ἁρμόδιον δὲ εἶναι τῇ καταστάσει τῆς δια- 
νοίας τὴν τοιαύτην ἡσυχίαν. Τὸ γὰρ εὐθὺς ἀναστάντας 
εἰς τοὺς ὄχλους ὠθεῖσθαι θορυδῶδες ὑπειλήφεισαν. Διὸ 
δὴ πάντες οἱ Πυθαγόρειοι τοὺς ἱεροπρεπεστάτους τόπους 
ἀεὶ ἐξελέγοντο᾽ μετὰ δὲ τὸν ἑωθινὸν περίπατον τότε 
πρὸς ἀλλήλους ἐτύγχανον, μάλιστα μὲν ἐν ἱεροῖς, εἰ δὲ 
μή γε, ἐν ὁμδίοις τόποις. ᾿Εχρῶντο δὲ τῷ καιρῷ τούτω 
πρὸς τε διδασχαλίας χαὶ μαθήσεις καὶ πρὸς τὴν τῶν 
ἠθῶν ἐπανόρθωσιν. (07) Μετὰ δὲ τὴν τοιαύτην δια- 
τριθὴν ἐπὶ τὴν τῶν σωμάτων ἐτρέποντο θεραπείαν. 
᾿Ε)ρῶντο δὲ ἀλεία μασί τε καὶ δρόμοις oi πλεῖστοι, ἐλάτ- 
τονες xal πάλαις ἔν τε χήποις xat ἐν ἄλσεσι, οἱ δὲ xai 
ἁλτηροθολία ἢ γειρονομία, πρὸς τὰς τῶν σωμάτων 
ἰσψῦς τὰ εὔθετα ἐπιτηδεύοντες ἐχλέγεσθαι γυμνάσια. 
Ἀρίστῳ δὲ ἐχρῶντο ἄρτῳ xal μέλιτι ἢ χηρίῳ, οἴνου δὲ 
μεθ᾽ ἡμέραν οὐ μετεῖχον. "l'ov δὲ μετὰ τὸ ἄριστον χρό- 
νον περὶ τὰς πολιτιχὰς οἰχονομίας χατεγίνοντο, περί τε 
τὰς ἐξωτικὰς καὶ τὰς ξενικάς, διὰ τὴν τῶν νόμων πρόσ- 
ταῖιν᾿ πᾶντα γὰρ ἐν ταῖς μετ’ ἄριστον ὥραις ἐδού- 
λοντο διοιχεῖν, Δείλης δὲ γενομένης εἰς τοὺς περιπάτους 
πάλιν δρυᾶν, οὐχ διαοίως κατ᾽ ἰδίαν, ὥσπερ ἐν τῷ ἕω- 
θινῷ περιπάτῳ, ἀλλὰ σύνδυο χαὶ σύντρεις ποιεῖσθαι τὸν 
περίπατον, ἀναμιμνησχομένους τὰ μαθήματα χαὶ ἐγ- 
γυμναζομένους τοὶς χαλοῖς ἐπιτηδεύμασι, (08) Μετὰ 
δὲ τὸν περίπατον λουτρῷ 07,0011, λουσαμένους τε ἐπὶ 
τὰ συσσίτια ἀπαντᾶν. Ταῦτα δὲ εἶναι μὴ πλεῖον ἢ δέχα 
ἀνθρώπους συνευωχ εἴσθαι. ᾿Αθροισθέντων δὲ τῶν συσσι- 
τούντων “ἵνεσῆῦχι σπονδὰς τε xal θυσίας θυμάτων τε 


sirneti bonis moribus videbantur, tum in docilitatem εἰ 
memoriam inquirebat, ac primum quidem, an promyte 
et perspicue quae. dicta essent assequerentur, deinde quo 
amore, quave moderatione tradita complecterentur. /95) Ad. 
vertebat enim, an natura tractabiles essent, et hanc tracta- 
bilitatem catartysin appellabat. Inimicam vero hujusmodi 
institutioni arbitrabatur ferociam : sequi enim inde ine- 
recundiam, impudentiam , immodestiam , importunitatem, 
ignaviam, contumaciam, infamiam et similia , placidam vero 
mentem et morum mansuetudinem contraria. Atque lic 
quidem in probatione spectabat et huc discipulos esercit- 
Lione assuefaciebal , quique aptos se praeberent , hos demum 
ad sapientiae sua tliesauros admittebat et ita ad scienlias 
provehere studebat ; sin vero ineptum quem deprehendere, 
ot alienum et extraneum procul arcebat. 

XXI. (96) Jam dicam de studiis , quae toto die a familu- 
ribus suis tractari voluit. Agebant enim ipso duce, qui enm 
sequebantur, hoc modo. Et matutino quidem tempore xli 
viri soli in hujusmodi locis ambulabant, ubi quies et cor- 
gruum silentium , ubi templa et luci , quaeque alia animum 
exhilarant. Non enim prius cum quoquam conversandum 
existimabant, quam ipsi suum animum bene constitutum 
recteque compositum haberent : eo autem inprimis cor: 
ducere solitudinem. Nam statim a lecto surgentes in tur- 
bam prorumpere turbulentum esse censebanL Quapropler 
omnes Pythagorei sibi loca sacris rebus quam maxime op- 
portuna eligebant. Post matutinam deambulationem in [ΡΠ 
plis maxime aut certe similibus in locis conveniebant, idque 
tempus docendo et discendo, 1noribusque excolends con- 
sumebant. (97) Ab hujusmodi scholis deinde ad corpora c 
randa se convertebant. Plerique unctione et cursu uteban- 
tur, pauciores lucta in hortis e£ nemoribus, quidam etiam 
halterum jactu aut gesticulatione, apta ad corporis vires cor- 
roborandas exercitia eligentes. |n prandio panis eratei md 
aut favus, vinum vero interdiu non gustabant. Post prae 
dium civilia tractabant negotia, quaeque peregrinos et ho 
pites spectabant , legibus sic jubentibus : omnia enim id c- 
nus pomeridianis horis procurabant. Circa vesperam ibant 
ambulalum iterum, non tamen singuli seorsim, sicuti mage 
solebant , sed bini lernive, in memoriam sibi mutuo revo 
cantes qu:xe didicerant et in. bonis sese studiis exercentes. 
(98) Ambulatione defuneti ad balnea se conferebant, lti- 
que inibant convivia , eaque intra decem convivas termi- 
nata. Hisce congregatis libationes et sacrificia suffimentis 
et thure celebrabantur. Hinc ad ccmam ibant, cui ant 
solis occasum finis imponebatur. Sumebant vero vinum D 








$ 


w 


- 


* 


- 


(113— 220.) 


xal λιϑανωτοῦ. " Ermevza ἐπὶ τὸ δεῖπνον γωρεῖν, ὡς πρὸ 
ἡλίου δύσεως ἀποδεδειπνηχέναι. Χρῆσθαι δὲ xat οἴνῳ 
χαὶ 277 καὶ ἄρτῳ xat ὄψῳ xat λαχάνοις £20otc τε xat 
ὠμοῖς. Παρατίθεσθαι δὲ χρέα ζώων θυτίμλων ἱερείων. 
Τῶν δὲ θαλασσίων ὄψων σπανίως γρῇσῦχι" εἶναι v4) 
τινα αὐτῶν Ot αἰτίας τινὰς οὐ χρήσιμα πρὸς τὸ 707j- 
chat. Ὡσαύτως δὲ καὶ ζῶον, ὃ μὴ πέφυχε βλαδερὸν τῷ 
ἀνηρωπίνῳ γένει, μήτε βλάπτειν, μήτε φθείρειν. 
(99) Μετὰ δὲ τόϑε τὸ δεῖπνον ἐγίνοντο σπονδαί, ἔπειτα 
ἀυχυνώσεις. Ἔθος δὲ 7v, τὸν μὲν νεώτατον ἀναγινώσ- 
xttv, τὸν δὲ πρεσδύτατον ἐπιστατεῖν, ὃ δεῖ ἀναγινώσχειν 
καὶ πῶς Ost. ᾿Επεὶ δὲ μέλλοιεν ἀπιέναι, σπονδὴν αὐὖ- 
τοῖς ἐνέχει ὃ οἰνοχόος, σπεισάντων δὲ ὃ πρεσξύτατος 
παρήγγελλε τάδε" ἥμερον φυτὸν xai ἔγχαρπον μήτε 
ἠλάπτειν, μήτε φθείρειν * ἔτι πρὸς τούτοις περί τε τοῦ 
Üstou xxl περὶ τοῦ δαιμονίου καὶ περὶ ἡρωιχοῦ γένους 
εὔφημον τε καὶ ἀγαθὴν ἔχειν διάνοιαν, ὡσαύτως δὲ καὶ 
ἐπὶ γονέων τε xat εὐεργετῶν διανοεῖσθαι, volto τε βοη- 
θεῖν καὶ ἀνομία πολεμεῖν. — (100) Τ οὐτων δὲ ῥηθέντων 
ἀπιέναι ἕχαστον εἰς oixov. ᾿ς σθῆτι δὲ χρῆσθαι λευχῇ 
χαὶ χαθαρᾶ, ὡσαύτως δὲ xat στρώμασι λευχοῖς τε χαὶ 
καϑαςοῖς. Εἶναι δὲ τὰ στρώματα ἱμάτια λινᾶ" χω- 
δίοις γὰρ οὐ χρῆσθαι. [Περὶ δὲ θήραν οὐ δοκιμάζειν 
χατανίνεσθαι, οὐδὲ χρῦσθαι τοιούτῳ γυμνασίῳ. Τὰ 
μὲν οὖν ἐφ᾽ ἡμέρᾳ ἑχάστη τῷ πλήθει τῶν ἀνδρῶν πα- 
ραδιδόμενα εἴς τε τροφὴν xai τὴν τοῦ βίου ἀναγωγὴν 
τοιχῦτα ἦν. 

XXII. (101) Παραδίδοται δὲ xat ἄλλος τρόπος παι- 
εὐσέως διὰ τῶν Πυθαγοριχῶν ἀποφάσεων, τῶν εἰς τὸν 
510v X21 τὰς ἀνθρωπίνας ὑπολήψεις διατεινουσῶν, ἀφ᾽ ὧν 
λλίγας ἐχ πολλῶν παραθήσομαι, ΠΠἀρήγγελλον γὰρ ἐκ 
φιλίας ἀληθινῆς ἐξαιρεῖν ἀγῶνά τε xal φιλονειχίαν, μά- 
λιστα μὲν Ex πάσης, εἰ δυνατόν, εἰ δὲ μή, ἔκ γε τῆς 
πατριχῆς καὶ χαθόλου ἐχ τῆς πρὸς τοὺς πρεσθυτέρους, 
ὠταύτως δὲ 


SPA 


1 Ὁ 
χαὶ ἐκ τῆς πρὸς τοὺς εὐεργέτας" τὸ γὰρ 
ξιχγωνίζεσθαι ἢ διαφιλονειχεῖν πρὸς τοὺς τοιούτους ἐω- 
“γωνῖς φ τρός ς $ tu. 
» ^ E] Yy** 
πεσούσης ὀργῆς ἢ ἄλλου τινὸς τοιούτου πάθους οὐ σω- 
, ΄- / * - 
τήριον τῆς ὑπαρχούσης φιλίας. " Eyacav δὲ δεῖν ὡς ἐλα-- 
γίστας ἀμυγάς τε xa ἑλχώσεις ἐν ταῖς φιλίαις ἐγγίνε- 
^- ἢ ^ 
5Üx:, τοῦτο δὲ γίμεσθαι, ἂν ἐπίστωνται εἴχειν xal 
“ * ΄ R1 , , e^ “ἃ 7 , 
χρατεῖν ὀργῆς) ἀμφότεροι μὲν, μᾶλλον Os ὃ νεώτερος τε 
1 ^ ^ / » ^£ ' 
xxi τῶν εἰρημένων τάξεων ἔχων ἡνδήποτε. Là éxav- 
ορθώσεις τε xal νουθετήσεις, ἃς δὴ παιδαρτάσεις ἐχά- 
λον ἐχεῖνοι, μετὰ πολλῆς εὐφημίας τε χαὶ εὐλαῤείας 
3 I i 4 
* ^ ὦ e ΩΝ 
ὑντὸ δεῖν γίνεσθαι παρὰ τῶν πρεσθυτέρων τοῖς νεωτέ- 
09t c , χαὶ πολὺ ἐμφαίνεσθαι ἐν τοῖς νουθετοῦσι τὸ χηδε- 
à à Y 
L Lj ῇ , 
μονιχόν τε xal οἰχεῖον * οὕτω γὰρ εὐσχήμονά τε γίνε- 
- ᾿ 7 
οὔχι xal ὠφέλιμον τὴν νουθέτησιν. (102) "Ex φιλίας 
κηδέποτε ἐξαιρεῖν πίστιν, μήτε παίζοντας, UY, CE σπου- 
^c 4Ἧ ? ^ Dd 
ὑχζόντας" οὐ γὰρ ἔτι ῥάδιον εἶναι διυγιᾶναι τὴν ὑπάρ- 
γηυσαν φιλίαν, ὅταν ἅπαξ παρεμπέσῃ τὸ ψεῦδος εἰς τὰ 
-—- , t^ HY v 7 ) » , 
τῶν φασχόντων φίλων εἶναι ἤθη. Φιλίαν μ}) ἀπογινώ- 
- 3 Rl e 
"xtv ἀτυχίας ἕνεχα Ἢ ἄλλης τινὸς ἀδυναιλίας τῶν εἰς 
^r, , Ἂν ^ ^ A , Ef Δ) 
τὸν ὕτον ἐμπιπτουσῶν, ἀλλὰ μόνην εἶναι δόκιμον ἀπό- 


IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA XX. XXII. 


41 


mazam et panem et opsonium et cruda pariter coctaque 


. olera. Apponebatur iis etiam caro de animalibus , quie im- 


molare fas erat. Raro autem vescebantur piscibus, quod ho- 
rum quidam utiles non essent. Pariter et animal, quod na- 
tura sua liumano generi non esset noxium, non esse laeden- 
dum nec perdendum censebant. (99) Post hanc cenam li- 
batio fiebat , dein lectio. Mos erat autem, ut natu minimus 
legeret , natu vero maximus quid aut. quomodo legendum 
esset. imperaret. Discessuris pincerna libamen infundebat, 
peractaque libatione senior edicebat hac : plantam sati- 
vam frugiferamque neque Ll»dendam , neque corrumpen- 
dam esse : preeterea de deo, de dzemonihus et de heroibus 
religiose et bene sentiendum, eodemque modo erga parentes 
et bene meritos animatos esse debere, denique legi succur- 
rendum, licentiamque propulsandam esse. (100) Ita mo- 
niti suam quisque domum discedebant. Ceterum vestem 
gestabant candidam et puram, pariterque stragula candida 
atque pura ex lino facta substernebant; laneis enim non 
utebantur stragulis. Venationi non dabant operam, sed ab 
isto exercitationis genere abstinebant. Haec sunt de victu 
vitaeque ratione quotidie virorum istorum cetui praescripta. 

XXII. (101) Traditus est et alius docendi modus per sen- 
tentias Pythagoricas ad mores opinionesque hominum per- 
tinentes, quarum paucas ex mullis apponere juvabit. Przci- 
piebant enim certamen et contentionis studium a vera ami- 
cilia, si fieri posset, removendum omnino esse, si non, saltem 
ab ea, qua: nobis cum parentibus et omnino cum senioribus 
el cum benefactoribus intercedat : nam cum hisce si quis 
decertet et contendat, ira vel alio tali affectu accedente ser- 
vari non posse contractam amicitiam. ΠΡΟ ut cicatricosa 
purulentaque sit quam fieri possit minime operam esse dan- 
dam, id autem fieri, si uterque amicorum invicem cedere 
iramque compriinere sciverit, inprimis vero junior quique 
aliquo est eorum , quos dixi, locorum positus. Emendatio- 
nes et castigationes , quas pxdar(ases nominabant, multa 
cum verborum clementia cautioneque a senioribus erga ju- 
niores lieri debere existimabant, plurimumque sollicitudi- 
nis affectusque ex ipsis castigatoribus elucere : ita enim de- 
coram fieri castigalionem atque utilem. (102) Nunquam ab 
amicitia fidem, neque per jocum, neque serio removendam 
esse : non enim fieri posse ut salva evadat amicitia , quum 
semel mendacium in mores eorum, qui se amicos jactant , 
se insinuaverit. Amiciliam non esse deponendam propter 
infortunium vel aliam quandam infirmitatem, qualis ac- 
cidere rebus humanis soleat, sed. unicam, quae quidem 
probabilis si, amici et amicitiae rejiciendae caussam. esse 


- 


- 


42 JAMBAIXOY ΠΕΡῚ TOY IJYGATOPIKOY BIOY. 


νῶσιν φίλου τε xal φιλίας τὴν γινομένην διὰ xaxíav 
μεγάλην τε xal ἀνεπανόρθωτον. ᾿Πιοῦτος μὲν οὖν ὃ τύ- 
πος ἦν τῆς διὰ τῶν ἀποφάσεων παρ᾽ αὐτοῖς γινομένης 
ἐπανορθώσεως εἴς τε πάσας τὰς ἀρετὰς καὶ ὅλον τὸν 
βίον διατείνων. 

XXII. (103) ᾿Αναγχαιότατος δὲ παρ᾽ αὐτῷ τρόπος 
διδασχαλίας ὑπῆρχε xal ὁ διὰ τῶν συμθόλων. Ὁ γὰρ 
γαραχτὴρ οὗτος xal παρ᾽ “Ἕλλησι viv σχεδὸν ἅπασιν 
ἅτε παλαιότροπος ὧν ἐσπουδάζετο, ἐξαιρέτως δὲ “παρ᾽ 
Αἰγυπτίοις ποιχιλώτατα ἐπρεσθεύετο, χατὰ τὰ αὐτὰ δὲ 
χαὶ παρὰ Πυθαγόρα μεγάλης σπουδῆς ἐτύγχανεν, εἴ τις 
διαρθρώσειε σαφῶς τὰς τῶν ᾿Πυθαγοριχῶν συμύόλων 
ἐμφάσεις χαὶ ἀπορρήτους ἐννοίας, ὅσης ὀρθότητος χαὶ 
ἀληθείας μετέχουσιν ἀποχαλυφθεῖσαι xal τοῦ αἰνιγμα-- 
τώδους ἐλευθερωθεῖσαι τύπου, προσοιχειωθεῖσαι δὲ 
χαθ᾽ ἁπλῆν καὶ ἀποίχιλον παράδοσιν ταῖς τῶν φιλοσό- 
quY τούτων μεγαλοφυίαις xal ὑπὲρ ἀνθρωπίνην ént- 
νοιαν θεωθεῖσαι, (104) Καὶ γὰρ οἱ ἐκ τοῦ διδασχα- 
λείου τούτου, μάλιστα δὲ οἱ παλαιότατοι χαὶ αὐτῷ συγ- 
ρονίσαντες καὶ μαθητεύσαντες τῷ Πυθαγόρα πρεσόύτη 
νέοι, Φιλόλαός τε καὶ Εὔρυτος xal Χαρώνδας xat Za- 
λευχος xai Bpuccov, ᾿λρχύτας τε ὃ πρεσδύτερος καὶ 
᾿λοίσταιος xa Αύσις καὶ ᾿ιιπεδοχλῆς xat Ζχωολθξις xxt 
᾿Επιμενίδης καὶ Μίλων, Λεύχιππός τε xai ᾿Αλχιααίων 
xat Ἵππασος xai Θυμαρίδας xat οἷ κατ᾽ αὐτοὺς ἅπαν- 
τες, πλῆθος ἐλλογίλων xal ὑπερφυῶν ἀνδρῶν, τάς τε 
διαλέξεις xai τὰς πρὸς ἀλλήλους διιλίας xat τοὺς ὑπο- 
μνηματισμούς τε xat ὑποσημειώσεις, καὶ αὐτὰ ἤδη τὰ 
συγγράμματα xat ἐχδόσεις πάσας, ὧν τὰ πλείονα μέ- 
30 χρι καὶ τῶινν ἡμετέρων χρόνων διασώζεται, οὐ τῇ xoti 
χαὶ δημώδει χαὶ δὴ χαὶ τοῖς ἄλλοις ἅπασιν εἰωθυία 
λέξει συνετὰ ἐποιοῦντο τοῖς ἐς ἐπιδροαῆς ἀκούουσι, 
πειρώμενοι εὐπαραχολούθητα τὰ φραζόμενα ὑπ᾽ αὐτῶν 
τίθεσθαι, ἀλλὰ χατὰ τὴν νενομοθετυημένην αὐτοῖς ὑπὸ 
Πυθαγόρου ἐχεμυθίαν θείων μυστηρίων xal πρὸς τοὺς 
ἀτελέστους ἀπορρήτων τρόπων ἥπτοντο χαὶ διὰ cuu- 
Coke ἐπέσχεπον τὰς πρὸς ἀλλήλους διαλέξεις ἃ xal 
συγγραφάς, (105) Kai εἰ μή τις αὐτὰ τὰ σύμφολα 
ἐκλέξας διαπτύξειε xal ἀσώμῳ ἐξηγήσει περιλάθοι, γε- 
λοῖα ἂν χαὶ γραώδη δόξειε τοῖς ἐντυγχάνουσι τὰ λεγό- 
μενα, λήρου τε μεδτὰ xai ἀδολεσνίας. ᾿Επειδὰν μέντοι 
χατὰ τὸν τῶν συμύόλων τούτων τρόπον διαπτυχθῇ xat 
φανερὰ χαὶ εὐχγῇ ἀντὶ σχοτεινῶν τοῖς πολλοῖς γένηται, 
ὑεοπροπία xat γρησμοῖς τισι τοῦ Πυθίου ἀναλογεῖ xai 
ἠχυμαστὴν ἐχφαίνει διάνοιαν, δαιικονίαν τε ἐπίπνοιαν 
ἐυποιεῖ τοῖς νενοηχόσι τῶ» φιλολόγων. Οὐ χεῖρον δὲ 
ὀλίγων μνημονεῦσαι ἕνεχα τοῦ σαφέστερον γενέσθαι τὸν 
τύπον τῆς διδασκαλίας, « “Οδοῦ πάρερνον οὔτε εἰσιτέον 
εἰς ἱερόν, οὔτε προσχυνητέον τὸ παράπαν, οὐδ᾽ εἶ πρὸς 
ταῖς ύραις αὐταῖς παριὼν γένοιο" ἀνυπόδητος (ῦε xai 
προσχύνει᾽ τὰς λεωφόρους ὁδοὺς ἐχκλίνων διὰ τῶν ἀτρα- 
πῶν βαδιζε" περὶ ΠΠυθαγορείων ἄνευ φωτὸς μὴ λάλει. » 
Τοιοῦτος, ὡς ἐν τύποις εἰπεῖν, ὁ τρόπος ἦν αὐτοῦ τῆς 
€x συμῥόλων διϑασκαλίας, 


(120—2:«.' 


eam, quie a magna quadam et insanabili malitia profici- 
scatur. 'Talis erat apud ipsos per sententias emendationis 
formula, qua $e in omnes virtutes tetamque vitam diffun- 
debat. 


XXIII, (103) Illam vero docendi rationem . quae syrnbolis 
constabat, maxime necessariam ducebat. Hic enim character 
et apud Grzecos fere omnes ut antiquissimus colebatur, 
inprimis vero apud /Egyptios multiplici in honore erat, pec 
minorem in eo diligentiam Pythagoras quoque posuit , «i 
quis accurate explicet , symbolorum Pythagoricorum sirni- 
ficationes et arcani sensus quantum recli verique cunti- 
neant retecti et obscuritate exsoluti et δὰ sublimia borum 
philosophorum ingenia simplici atque sincera traditione 
accommodati, supraque humanum captum ad divinitat-r 
evecti. (103) Nam qui ex liac schola prodierunt, inprimis 
antiquissimi illi, qui Pythazoraz aequales ejusque senis jave- 
nes discipuli fuerunt, Philolaus et Eurytus et Charondas et 
Zaleucus et Drvsso, Archytas item senior et Aristzeus εἰ 
Lysis et Empedocles et Zamolxis et Epimenides et Milo et 
Leucippus et Alemzeo. et Hippasus et Thymaridas et quet- 
quot ea zetate fuerunt 1nagno numero docti et excellentes 
viri, dissertationes suas et colloquia el. commentarkoe et 
notas, scripta denique et libros editos, quorum pleraque a 
nostram usque statem conservata sunt, non communi 
aut populari vulgoque usithta dictione componebant, ut 
primo statim intuitu possent intelligi , neque filanam aa- 
dientibus ad assequenda, quae tradebantur, wiam ster- 
nere studebant, sed potius juxta echemy!hiam illam a 
Pythagora sancitam moretn eum sequebantur, qui in ce- 
landis apud non initiatos occultandisque divinis mvsteriis 
servari solet, ac symbolis dissertationes suas aut scripta 
obsepiebant. (105) Quae nisi quis exposita aperuerit, :«- 
riaque enarratione vestiverit, ridicula et anilia, nugisqne et 
gerris plena , qu:e dicuntur, videri poterunt. Si quis vero ea 
juxta modum hisce symbolis congruentem evolverit, ita ut 
pro obscuris lucida et plana vulgo fiant, ad vaticiniorum 
Apollinisque oraculorum similitudinem accedunt, admira- 
bilemque praese ferunt sensum et eruditorum iis, quisapiunt, 
divini aliquid inspirant. Nec abs re fuerit pauca quzdam 
eorum commemorare, quo iste docendi modus clarins ap- 
pareat. « Ne in transcursu templum intres aut omnino ado- 
res, etiamsi ad ipsas templi fores transeas ; sacrilicaet adora 
discalceatus ; a publica via declinans per semitam incede ; de 
Pythagoreis ne loquaris absque lumine. » Talis erat ejus, ut 
paucis dicam, modus per symubola docendi. 


- πῶῷ «- 








(120 —236.) 


XXIV. (106) ᾿Επεὶ δὲ xai 4j τροφὴ μεγάλα συμ- 
ἔαλλεται πρὸς τὴν ἀρίστην παιδείαν, ὅταν χαλῶς καὶ 
τεταγμένως γίνηται, σχεψώμεθα, τίνα xal περὶ ταύτην 
ἐνομοθέτησε. Τῶν μὲν βρωμάτων χαθόλου τὰ τοιαῦτα 

ἀπεξοχίμαζεν, ὅσα πνευματώδη xai ταραγῆς αἴτια, τὰ 
δ᾽ ἐναντία ἐδοχίμαζέ τε xal χρῆσθαι ἐκέλευεν, ὅσα EN 
τοῦ σώματος ἕξιν χαθίστησί τε xxi συστέλλει. “Ὅθεν ἐνό- 
uev εἶναι καὶ τὴν xév/pov ἐπιτήδειον εἰς τροφήν. 
N39' ὅλου δὲ ἀπεδοχίμαζε xal τὰ τοῖς θεαῖς ἀλλότρια 
ὡς ἀπ τάγοντα ἡμᾶς τῆς πρὸς τοὺς θεοὺς οἰχειώσεως. 

Nar! ἄλλον δὲ αὖ τρόπον xai τῶν νομιζομένων εἶναι 
ἱερῶν σφόδρα ἀπέχεσθαι παρήγγελλεν ὡς ttu, ἀξίων 
ὄντων, ἀλλ᾽ οὐχὶ τῆς xot xat ἀνθρωπίνης χρήσεως, 
χαὶ ὅσα δὲ εἰς μαντιχὴν ἐνεπόδιζεν ἢ πρὸς χαθαρότητα 
τῆς ψυγῆς καὶ ἁγνείαν ἢ πρὸς σωφροσύνης ἢ ἀρετῆς 
ἔξιν, παρήνει φυλάττεσθαι. — (107) Καὶ τὰ πρὸς εὐά- 
viv δὲ ἐναντίως ἔχοντα χαὶ ἐπιθολοῦντα τῆς uj; 
τὰς τε ἄλλας καθαρότητας xxi τὰ d ἐν τοῖς ὕπνοις φαν- 
ual παρῃτεῖτο. Κοινῶς μὲν οὖν ταῦτα ἐνομοθέ- 
πε οὶ τροφῆς, ἰδία δὲ τοῖς ϑεωρητικωτάτοις τῶν 
2092070w χαὶ ὅτι μάλιστα ἀχροτάτοις χαθάπαξ πε- 
ιὔρει τὰ περιττὰ xal ἄδιχα τῶν ἐδεσμάτων, μήτε 
u X n μηδὲν μηδέποτε ἐσθίειν εἰσηγούμενος, μήτε 
οἶνον ὅλως πίνειν, μήτε θύειν ζῶα θεοῖς, μήτε χατα- 
(λάπτειν uro" δτιοῦν αὐτά, διασώζειν δὲ xal τὴν πρὸς 
αὐτὰ διχαιοσύνην ἐπιμελέστατα. — (108) Καὶ αὐτὸς 
ἕὕτως ἔζησεν ἀπεχόμενος τῆς ἀπὸ τῶν ζώων τροφῆς καὶ 
τοὺς ἀναιμάχτους βωμοὺς προσχυνῶν, καὶ ὅπως μηδὲ 
EVER ἀναιρήσωσι,: τὰ ὁμοφυῇ πρὸς fuse ζῶα προυη- 

ἡύμενος, τά τε ἄγρια ζῶα σωφρονίζων μᾶλλον xal 
παιδεύων διὰ λόγων xat ἔργων, ἀλλ᾽ οὐχὶ διὰ χολάσεως 
χιταύλαπτων. Ἤδη δὲ xal τῶν πολιτιχῶν τοῖς νομοθέ- 
ταις προσέταξεν ἀπέχεσθαι τῶν ἐμψύχων" ἅτε γὰρ 
“ουλομένους ἄχρως δικαιοπραγεῖν ἔδει δήπου μηδὲν 
χϑιχεῖν τῶν συγγενῶν ζώων. ᾿Επεὶ πῶς ἂν ἔπεισαν δί- 
X112 πράττειν τοὺς ἄλλους, αὐτοὶ ἁλισχόμενοι ἐν πλεον- 
673 συγγενικῇ τῇ τῶν ζώων μετοχῇ, ἅπερ διὰ τὴν τῆς 
yw7. xxi τῶν στοιχείων τῶν αὐτῶν χοινωνίαν xal τῆς 
ἀπὸ τούτων συνισταμένης συγχράσεως ὡσανεὶ ἀδελφό- 
cu πρὸς ἡμᾶς συνέζευχται; — (109) οἷς μέντοι ἄλλοις 
ἐπέτρεπέ τινων ζώων ἅπτεσθαι, ὅσοις ὃ βίος μὴ Tüvu 
ἦν , ἐκκεκαθαρμένος xat ἱερὸς xat φιλόσοφος, χαὶ τούτοις 
720 vov τινὰ ὥριζε τῇ τῆς doy ic ὡρισμένον. ᾿Ενομοθέτησε 
5 τὸ ς αὐτοῖς χαρδίαν μὴ τρώγειν, ἐγχέφαλον μὴ ἐσθίειν, 
καὶ τούτων εἴργεσθαι πάντως τοὺς 1]υϑχγοριχούς" ἣγε- 
υονίχι γάρ εἶσι xal ὡσανεὶ ἐπιθαῦραι xat £ópat τινὲς 
τὸ) φρονεῖν xai τοῦ ζῆν, ᾿Αφωσιοῦτο δὲ αὐτὰ διὰ τὴν 
τοῦ θείου λόγου φύσιν. Οὕτως χαὶ μαλά MAD εἴργεσθαι 
ἐκέλευεν, ὅτι πρώτη ἄγγελος xai σγμάντρια συμπα- 

"εἰῶν οὐρανίων πρὸς επίγεια, xal ἱμελανούρου δὲ 
πὶ εαύχι παρήγγελλε *— χθονίων γάρ ἐστι θεῶν " 
ἣ ἔρυ dg γον μὴ προσλαμβάνειν eU ἕτερα, τοιαῦτα 
αἴτια, χαὶ χυάμων ἀπέχεσθαι διὰ πολλὰς ἱεράς τε xod 
pA χαὶ εἰς τὴν ψυχὴν ἀνηχούσας αἰτίας. Kai 


EJ 


IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA XXIII. XXIV. 


4$ 


— XXIV. (106) Quoniam vero et alimenta , si rite atqme οἵ. 
dine adhibeantur, ad optimam institutionem plurimum con- 
ferunt, age consideremus etiam , quid de his decreverit. A« 
cibos quidem omnino tales improbabat , qui ventrem intla- 
rent, quique tumultum excitare possent, his vero dissimiles 
probabat commendabatque, quotquot habitum corporis con- 
firmant et adstringunt. Unde et milium nutritioni aptum ju- 
dicabat. Omnino autem et diis ingratos cibos rejiciebat, ut 
qui a dei familiaritate nos abducerent. Alia ex ratione et ab 
eis, qua sacra censebantur, edendis prorsus jubebat absti- 
nere , quia honore majore digna essent, quam ut communi 
liominum usu absumerentur. Monebal etiam cavere ab iis, 
qua facultatem divinandi aut puritatem animae aut castita- 
tem aut sobrietatem aut virtutis habitum | impedirent. 
(107) Denique respuebat cuncta sanctitati adversa et quum 
reliquam anima puritatem, tum oblatas in soimnno species 
obfuscantia. Et liec quidem generatim de victu decrevit, 
singillatim vero philosophorum contemplationi addiclissimis 
atque summis superflua vetitaque ciborum genera omnino 
adimebat, ac ne unquam animata ederent , nec vinum bibe- 
rent, nec diis hostias immolarent , nec ullo denique modo 
animalia |cederent, sed debita iisjurastudiosissimeservarent, 
auctor exstitit. (108) Atque ipse quoque ita vixit, uta carne 
animalium abstineret et aras adoraret sanguine nunquam 
adspersas , providerelque ne et alii animalia eadem nohis- 
cum natura prodita cxderent, ipse feras castigans potius 
et reac verbis instituens, quam pena inferenda violans. 
Jam iis quoque, qui legibus dandis reip. regend:e operam da- 
rent, proecepit, ut ab animalibus abstinerent : quum enim 
pra ceteris justitiam profilerentur, oportere utique eos 
nullum e cognatis animalibus aflicereinjuria. Quomodo enim 
persuadere ceteris possent , ut juste agerent, si ipsi depre- 
henderentur violare cognationem propter ea, quze nobiscum 
communia habent animalia, quippe quz per vilae eorun- 
demque elementorum communionem et inde ortam tempe- 
rationem veluti fraternitate quadam nobiscum conjuncta 
sunt? (109) Ceteris tamen , quicunque vitam non adeo pu- 
ram et sacram et philosophicam agerent, quaedam anitnalia 
attingere permittebat, iisque abstinentiam imperabat definito 
tempore circumscriptam. lisdem praecepit, cor ne roderent, 
cerebrum ne comederent : nam ab istis omnino Pythagoricos 
prohibuit, eo quod in iis principium et aditus quasi ac 
sedes sapiendi vivendique consisteret. 1d quod religionis 
caussa propter divinas rationis naturam instituebat. Sic 
et malva prohiberi eos volebat, quoniam prima ea illius 
concordia', quae inter celestia et terrena intercedit , nuntia 
essct et index , οἱ a malanuco etiam abstinere procipiebal, 
quia inferis diis sacer esset, et. erythrinum non attingere 
ob alias hujus seneris caussas, ct a fabis abstinere propter 


15 


44 . 


ἄλλα τοιαῦτα διεθεσιμοθέτησε τούτοις διλοια, διὰ τῆς 

΄--- 4 LJ Ld ; 
τροφῆς ἀρχόμενος εἰς ἀρετὴν δόηγεῖν τοὺς ἀνθρώ- 
πους. 

XXV. (u0) Ὑπελάμόανε δὲ καὶ τὴν μουσιχὴν με- 
γάλα συμδαάλλεσθαι πρὸς ὑγείαν, ἄν τις αὐτῇ χρῆται 
κατὰ τοὺς προσήχοντας τρόπους. Εἰώθει γὰρ οὐ παρέρ- 
yw τῇ τοιαύτη χρῆσθαι χαθάρσει" τοῦτο γὰρ δὴ xal 
προσηγόρευε τὴν διὰ τῆς αουσιχῆς ἰατρείαν. ἽἬπτετο δὲ 
περὶ τὴν ἐχρινὴν ὥραν τῆς τοιαύτης μελωδίας. "Exa- 
θιζε γὰρ ἐν μέσῳ τινὰ λύρας ἐφαπτόμενον, χαὶ χύχλῳ 
4 , - , A e, 
ἐχαθίζοντο ol μελῳδεῖν δυνατοί, xat οὕτως ἐχείνου 
χρούοντος συνῇ δον παιῶνάας τινας, δι᾿ ὧν εὐφραίνεσθαι 

M» Dd ᾿ M hd 7, 3A e^ 
xai ἐμμελεῖς xat εὔρυθμοι γίνεσθαι ἐδόχουν, (rir) Xof- 
σθαι δ᾽ αὐτοὺς καὶ χατὰ τὸν ἄλλον χρόνον τῇ μουσιχῇ, 
ἐν ἰατρείας τάξει, καὶ εἶναί τινα μέλη πρὸς τὰ τῆς ψυ- 
"ἧς πεποιημένα πάθη, πρός τε ἀθυμίας xal δηγμούς. 
ΜΝ , ἢ , Y /^ το 
ἃ δὴ βοηθητικώτατα ἐπενενόητο, xal πάλιν αὖ ἕτερα 
πρός τε τὰς ὀργὰς xal πρὸς τοὺς θυμοὺς xal πρὸς πᾶ- 

^ ^. f i] M à] 
σαν παραλλαγὴν τῆς ψυχῆς, εἶναι δὲ xat πρὸς τὰς ἐπι- 


80 θυμίας ἄλλο γένος μελοποιίας ἐξευρημένον. Χρῆσθαι 


25 


3υ 


3b 


— 
-- 


δὲ xat ὀρχήσεσιν. "Opyavo) δὲ χρῆσθαι λύρα * τοὺς γὰρ 
αὐλοὺς ὑπελάμθόανεν ὑύριστικόν τε xal πανηγυρικὸν 
xat οὐδαμῶς ἐλευθέριον τὸν ἦχον ἔχειν. Χρῆσθαι δὲ xal 
Ὁμήρου xat “Ἡσιόδου λέξεσιν ἐξειλεγμέναις πρὸς ἐπαν- 
όρθωσιν ψυχῆς. (112) Λέγεται δὲ xat ἐπὶ τῶν ἔργων. 
Πυθαγόρας u£v σπονδειαχῷ ποτε μέλει διὰ τοῦ αὐλητοῦ 
χατασῦθέσαι τοῦ ᾿Γαυρομενίτου μειραχίου μεθύοντος τὴν 
λύσσαν, νύχτωρ ἐπιχωμάζοντος τῇ ἐρωμένη παρὰ τοῦ 
ἀντεραστοῦ xal τὸν πυλῶνα ἐμπιπρᾶναι μέλλοντος. 
᾿Κξάπτετο γὰρ xat ἀνεζωπυρεῖτο ὑπὸ τοῦ Φρυγίου αὐὖ- 
λήματος. Ὃ δὲ κατέπαυσε τάχιστα ὁ Πυθαγόρας (ἐτύγ- 
γανε δὲ αὐτὸς ἀστρονομούμενος ἀωρί), xal τὴν εἰς τὸ 
σπονδειαχὸν μεταῤολὴν ὑπέθετο τῷ αὐλητῇ, OV ἧς 
ἀμελλητὶ κατασταλὲν χοσμίως οἴχαδε ἀπηλλάγη τὸ 
μειράχιον, πρὸ βραγέως μηδ᾽ ἐφ᾽ ὅσον οὖν ἀνασχόμε-- 
νον, μηδ᾽ ἁπλῶς ὑπομεῖναν νουθεσίας ἐπιδολὴν παρ᾽ αὐ- 
400, πρὸς δὲ xai ἐμπλύήχτως ἀποσχοραχίσαν τὴν τοῦ 
ἸΠυθαγόρου συντυχίαν. (t2) ᾿μπεδοχλῆς δέ, σπασα- 
μένου τὸ ξίφος ἤδη νεανίου τινὸς ἐπὶ τὸν αὐτοῦ ξενοξό- 
γον Ἄγχιτον, ἐπεὶ δικάσας δημοσία τὸν τοῦ νεανίου 
πατέρα ἐθανάτωσε, xal ἀΐξαντος, ὡς εἶχε συγχύσεως 
xai θυμοῦ, ξιφήρους παῖσαι τὸν τοῦ πατρὸς χαταδι- 
καστήν, ὡσανεὶ φονέα, "Av txov, μεθαρμοσάμενος εὐ- 
θὺς ἀνεχρούσατο τὸ 


Νηπενθές τ᾽, ἄχολόν τς, καχῶν ἐπίληθον ἁπάντων, 


A M , i , f - , *» 
χατὰ τὸν ποιητήν, χαὶ τόν τε ἑαυτοῦ ξενοδόγον "A v71- 
τὸν θανάτου ἐρρύσατο χαὶ τὸν νεανίαν ἀνὸδροφονίας. 
Ἱστορεῖται δ᾽ οὗτος τῶν ᾿Ευπεδοχλέους γνωρίμων 

*Ya* 
ὃ δοχιιλώτατος ἔχτοτε γενέσθαι. (114) " Ext τοίνυν σύυ.- 
H 1 ἮΝ «Ὁ , “ν “ 
παν τὸ ΠΠυθχγοριχὸν διδασχαλεῖον τὴν λεγομένην ἐξαρ- 
τυσιν xal συναρμογὰν xai ἐπαφὰν ἐποιεῖτο μέλεσί τισιν 
ἐπιτηδείοις εἰς τὰ ἐναντία πάθη περιάγον γρησίμως 
τὰς τῆς loy e διαθέσεις, "Dont τε γὰρ εὐνὰς τρεπόμενοι 


IAMBAIXOY ΠΕΡῚ TOY IIYGATOPIKO? ΒΙΟΥ͂. 


(9:6 — 112-1 


multas sacras nafuralesque rationes. Atque alia his "- 
milia constituit, per alimenta homines ad virtutem ducere 
eXOrsUS. 

XXV. (110) Arbitrabantur el musicam , si quis recte ea 
uteretur, plurimum conferre ad sanitatem. Solebat emim 
non perfunctorie usurpare talem catharsin , quo nomiux 
medicinam musice ope adhibitam appellabat. Institucb.t 
autem circa vernum tempus hujusmodi modulatione». 
Quendam lyra ludentem in medio collocabat , eumque ci - 
cumsidebant cantandi-periti, et prout ille lyram pulsabat, 
ita concinebant p:anas quosdam , quibus animo oblectari , 
fierique concinni et beue compositi videbantur. (111) Verum 
et alio tempore musicam medicinx loco adhibebant : erant 
enim cantus quidam ad sanandos animi affectus facti εἰ 
contra tristitiam pectorisque morsus velut praesentisumz 
remedia inventi, rursusque alii contra iram et indiz;mati- 
nem et contra omnes animze perturbationes, Suppetebat 
eliam aliud quodpiam adversus cupiditates modulation 
genus. Interdum et saltationes instituebant, pro instrumenio 
vero lyra utebantur : tibias enim molle quid et pompe x- 
commodatum liberisque hominibus indignum pntabat re- 
sonare, Utebantur etiam Homeri et Hesiodi selectis ad ani- 
mos emendandos versibus. (112) Fertur etiam Pythagoras 
aliquando spondaico cantu per tibicinem exstinxisse Tauro- 
menita adolescentis ebrii rabiem , qui noctu commissabun- 
dus ad amicam irruere, vestibuloque aedium propter riva- 
lem, qui intus erat, jam parabat ignem subjicere. Phrigie 
quippe cantu ad hoc accensus et incitatus erat. Sed D3tlia- 
goras, intempesta nocle tum forte astronomiae vacam, 
inhibito cantu illo tibicinem monuit, utspondaicum in 
flaret, quo adolescens sine mora sibi redditus modeste de- 
mum rediit, quum paullo ante ne tantillum quidem se coa- 
tinuisset, immo prorsus nullam ejus castigationem admixis- 
set , et Pythagoram insuper sibi occurrentem in malam rem 
abire jussisset. (113) Empedocles vero, quum juvenis qm 
dam jam stricto gladio in hospitem ejus Anchitum, qui 
judex publice lectus patrem suum ad mortem condemna- 
verat, irrueret , et ira doloreque perturbatus condemnat-- 
rem patris sui tanquam homicidam obtruncare vellet, inu- 
tatis nmodnlis confestim exorsus est illud poetae , 


Nepenthies , sine felle, malis medicinaque cunctis, 


atque ita hospitem suum Anchitum a morte et juvene 
a ciede defendit. Isque exinde inter Empedoclis discipulis 
clarissimus fuisse traditur. (114) Praeterea tota.Pytlasera 
schola illam quam vocabant exar(ysin ( adaptalionem * ^t 
synarmogan ( concinnitatem ) etepaphan ( attactum Ὁ id»- 
neis quibusdam carminihus efficiebat, animique habitueli- 
nem in contrarios affectus utiliter traducebat. Nam cubitu:a 





(a4— $6 ) 


τῶν μεθ᾽ ἡμέραν ταρχγῶν xal περιηχημάτων ἐξεχά- 
Ürt2ov τὰς διανοίας ᾧδαϊς τισι xal μελῶν ἰδιώμασι 
xai ἡσύγους παρεσχεύαζον ἑαυτοῖς £x τούτου xal ὁλι- 
pias τε χαὶ εὐονείρους τοὺς ὕπνους, ἔξανιστά - 
' vil ΄ῳ ? ^P 4, bi , 4. 5 
τε τῆς χοίτης νωχελίας πάλιν xal χάρου δι᾽ dÀ- 
πεν 
bois ἀπηλλάσσοντο ἀσμάτων. Ec δὲ xat ὅτε 
ἄνευ λέξεως μελισμάτων ὅπου" τε xal πάθη xal vo- 
οήματά τινα ἀφυγίαζον, ὥς φασιν, ἐπάδοντες ὡς ἀλη- 
» * ΡΝ ^ , 
θῶς, xzi εἰκὸς ἐντεῦθέν ποθεν coUvoua τοῦτο εἰς μέσον 
' παρεληλυθέναι τὸ τῆς ἐπῳδῆς. Οὕτω μὲν οὖν πο- 
d e 
λνωφελεστάτην χατεστήσατο Πυθαγόρας τὴν διὰ τῆς 
μουσιχῆς τῶν ἀνθρωπίνων ἠθῶν τε xat βίων ἐπανόρ-- 
ὕωσιν. 
XXVI. (115) ᾿Επεὶ δὲ ἐνταῦθα γεγόναμεν ἀφηγού- 
utet τὴν Πυθαγόρου παιδευτιχὴν σοφίαν, οὐ χεῖρον 
xxt τὸ τούτου παραχείμενον ἐφεξῆς εἰπεῖν, ὅπως ἐξεῦρε 
τὴν ἀρμονιχὴν ἐπιστήμην xat τοὺς ἁρμωονιχοὺς λόγους. 
* ; ^ M 
Δρξώμεθα δὲ μιχρὸν ἄνωθεν. "Ev φροντίδι ποτὲ xol 
- 0t ^ , , “ὦ 
διαληνισι() συντεταμένῳ ὑπάρχων, εἰ ἄρα δύναιτο τῇ 
L] » 4 , M « 4 , Y. - ͵ 4 
axo, βοήθειαν τινα ὀργανικὴν ἐπινοῦσαι παγίαν xat 
ἱπαραλόγιστον, οἵαν 7) μὲν ὄψις διὰ τοῦ Ora s, cou xal 


i 
S 


διὰ τοῦ κανόνος, ἢ νὴ Δία διὰ διόπτρας ἔ ἔχει, ἡ δ᾽ ἁγὴ 
διὰ τοῦ ζυγοῦ 7| ὁιὰ τῆς τῶν μέτρων ἐπινοίας, παρά 
τι γαλχοτυπεῖον περιπατῶν ἔχ τινος δαιμονίου συντυ- 
yu ἐπήκουσε ῥαιστήρων σίδηρον ἐπ᾽ ἄχμονι ῥαιόντων 
χαὶ τοὺς ἤχους παραμὶξ πρὸς ἀλλήλους ἀποδιδόντων, 
πλὴν μιᾶς συζυγίας. ᾿Επεγίνωσχε δ᾽ ἐν αὐτοῖς τήν τε 
διὰ πασῶν, τήν τε διὰ πέντε χαὶ τὴν διὰ τεσσάρων συν- 
ωδίαν, τὴν δὲ μεταξύτητα τῆς τε διὰ τεσσάρων xal 
τῆς διὰ πέντε ἀσύμφωνον μὲν ἑώρα αὐτὴν χαθ᾽ ἑαυτήν, 
cuu πληρωτιχὴν δὲ ἄλλως τῆς ἐν αὐτοῖς μειζονότητος. 
jus Ἄσμενος δή, ὡς χατὰ θεὸν ἀνυομένης αὐτῷ τῆς 
προβέσεως , εἰσέδραμεν εἰς τὸ καλχεῖον, xal ποιχίλαις 
πείραις παρὰ τὸν ἐν τοῖς ῥαιστῆρσιν ὄγχον εὑρὼν τὴν 
ἐιαφορὰν τοῦ ἤχου, ἀλλ᾽ οὐ παρὰ τὴν τῶν ῥαιόντων 
βίαν, οὔτε παρὰ τὰ σχήματα τῶν σφυρῶν, οὐδὲ παρὰ 
τὴν τοῦ ἐλαυνομένου. σιδήρου μετάθεσιν, σηχώματα 
ἀχριύῶς ἐχλαδὼν xa ῥοπὰς ἰσαιτάτας τῶν ῥαιστήρων 
πρὸς ἑαυτὸν ἀπηλλάγη, xai ἀπό τινος ἑνὸς πασσάλου 
διανωνίου ἐμπεπηγότος τοῖς τοίχοις, ἵνα μὴ χἀχ τού- 
του διαφορά τις ὑποφαίνηται ἢ ὅλως ὑπονοῆται πασ- 
σαλὼν ἰδιαζόντων παραλλαγή, ἃἁπαρτήσας τέσσαρας 
γηρδὰς δυοῦλους xal ἰσοχώλους, ἰσοπαγεῖς τε xal ἰσο- 
στοῦτο τυς, ἑκάστην ἐφ᾽ ἑκάστης ἐξάρτησεν, δλχὴν προσ- 
Mcas ἐκ τοῦ χάτωθεν μέρους, τὰ δὲ μήέχη τῶν χορ- 
ἡῶν μηχανησάμενος ἐκ παντὸς ἰσαίτατα, (117) Εἶτα 
χρυύων ἀνὰ δύο ἅμα χορδὰς ἐναλλὰξ συμφωνίας εὕ- 
φῖσχε τὰς προλεχθείσας, ἄλλην ἐν ἄλλη συζυγία. Τὴν 
μὲν γὰρ ὑπὸ τοῦ μεγίστου ἐξαρτήματος τεινομένην 
πρὺς τὴν ὑπὸ τοῦ μιχροτάτου διὰ πασῶν φθεγγομένην 
χατελαιλθανεν" ἦν δὲ ἣ μὲν δώδεχα τινῶν δλχῶν, ἣ δὲ 
ἐξ, ἐν διπλασίῳ δὲ λόγῳ ἀπέφαινε τὴν διὰ πασῶν, 
περ xal αὐτὰ τὰ βάρη ὑπέφαινε" τὴν δ᾽ αὖ μεγίστην 
πρὸς τὴν παρὰ τὴν μικροτάτην, οὖσαν ὀχτὼ GÀxOv, διὰ 


IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA XXV. 


XXVI. 


euntes odis quibusdam et peculiaribus cantihus mentes re- 


45 


purgabant a diurnis perturbationibus atquestrepitu, alque (ἃ 
tranquillam et paucis bonisque somniis instructam quietcim 
sibi conciliabant , surgentes autem de lecto alterius moduli 
cantibus a torpore soporisque gravedine sese liberabant. In- 
terdum etiam absque canticis sola voce affectus et morbos 
persanabant, vere, ut aiunt, incantantes, indeque proba- 
bile est , epodes ( incantationis) nomen in usum venisse. 
Hoc igitur modo Pythagoras utilissimam humane vile 
morumque emendationem music: beneficio effecit. 


XXVI. (115) Quoniam vero hactenus progressi sumus in 
enarranda sapientia , qua Pythagoras in educando usus est, 
non alienum fuerit etiam id quod hinc propius abest com- 
memorare, quo modo scientiam harmonicam ejusque ra- 
tiones invenerit, idque paullo altius repetamus. Meditans 
aliquando et intentiore cogitatione volvens, annon auditui 
firinum et errori non obnoxium adjumentum instrumento . 
quopiam afferre posset , quale visui circinus est et regula, 
vel certe dioptra, tactui autem trutina aut mensurarum 
inventio, ac fabri ferrarii officinam praeteriens divino quo- 
dam motu malleos exaudivit super incude ferrum contun- 
dentes sonosque congruos inter se reddentes, una tantum 
excepla copulatione. Agnoscebat eniin in illis et diapason 
et diapente et diatessaron concentum, illud 'vero dia- 
tessaron et diapente intervallum per se quidem symphoni:e 
expers esse vidit, ceteroquin autem majorem concentum 
supplere. (116) Laetus itaque, quod propositum sibi non 
sine divina ope succederet , in officinam se conjicit et variis 
experimentis cognoscit , soni diversitatem nasci ex malleo- 
rum gravitate, non vero ex cudentium viribus , neque cx fi- 
guris malleorum , neque ex ferri quod cudebatur conver. 
sione. Sumptis igitur mensuris et malleorum ponderibus 
quam accuratissime domum rediit, unicumque paxillum 
parietibus ab angulo ad angulum infixit, ne, si plures es- 
sent, aliqua se inde exsereret diversitas, aut paxillorum 
discriminis omnino suspicio oriretur : dein ab hoc paxillo 
quattuor chordas ejusdem materi& et magnitudinis crassi- 
lieique et cqualiter contortas ex ordine suspendit, iisque 
pondera ab infima parte alligavit , chordarum longitudine 
prorsus exaequala. (117) Tum binas simul chordas alterna- 
tim pulsans dictam consonantiam inveniebat, aliam in 
alia conjunctione. Nam eam 488 maximo pondere tendeba- 
tur, cum ea , quae minimum habebat pondus , simul pulsam 
diapason resonare deprehendebat : erat autem altera harum 
ponderum duodecim , altera vero sex , ideoque ratione dupli 
efticiebatur concentus diapason dictus , ut vel ipsa pondera - 
indicabant ; porro maximam illam ad minimae proximam, 


46 IAMBAIXOY ΠΕΡῚ TOY IIYOATOPIKOY BIOY. 


, ΄“- y , 5 L4 * δ 
πέντε συμφωνοῦσαν, ἐνθεν ταύτην ἀπέφαινεν ἐν Tisto- 
λίῳ λόγῳ, ἐν ᾧπερ xaX αἱ ὁλκαὶ ὑπῆργον πρὸς ἀλλήλας" 

i oM 00v 1 - , 2v δὲλ - 
πρὸς δὲ τὴν μετ᾽ αὐτὴν μὲν τῷ βάρει, τῶν δὲ λοιπῶν 
μείζονα, ἐννέα σταθυῶν ὑπάρχουσαν, τὴν διὰ τεσσά- 

& ρων, ἀναλόγως τοῖς βρίϑθεσι, xat ταύτην δὴ ἐπίτριτον 
v , ͵ 9 J. , ν᾿. 
ἄντιχρυς χατελαμύαάνετο, ἡμιολίαν τὴν αὐτὴν φύσει 
ὕπαργουσαν τῆς uixpot&trc. (018) Τὰ γὰρ ἐννέα πρὸς 
τὰ ἕξ οὕτως ἔχει, ὅνπερ τρόπον fj μεγίστη πρὸς τὴν 
παρὰ τὴν μικράν, τὰ δὲ ὀχτὼ πρὸς μὲν τὴν τὰ ἕξ ἔχου. 

, 7 D e 

10 cav ἐν ἐπιτρίτῳ λόγω ἣν, πρὸς δὲ τὴν τὰ δώδεκα ἐν 
ς Py Y ' : ῬᾺ e- ^ , ^ ^ NN 
ἡμιολίῳ. 'l'ó ἄρα μεταξὺ τῆς διὰ πέντε xal τῆς διὰ τεσ- 

, Toe , ^ ὰ , -ὦὉΨ NN L ;^ 
Gdptov, ᾧ ὑπερέχει ἣ διὰ πέντε τῆς διὰ τεσσάρων, ἐΐε- 

^ , ", / e , T /, 
6atoUto ἐν ἐπογδόω λόγῳ ὑπάρχειν, ἐν ᾧπερ τὰ ἐννέα 
πρὸς τὰ ὀκτώ, ἑχατέρως τε ἡ διὰ πασῶν σύστημα ἠλέγ- 

m γετο, ἤτοι 7j διὰ τεσσάρων xal ἣ διὰ πέντε ἐν συν- 
v t€ ὃ ^ λ , λό $ ^ / M 5 , 
ag, ὡς 6 διπλάσιος λόγος ἡμιολίου τε xat ἐπιτρίτου, 
οἷον δώδ ὀχτώ, &, ἢ à φως τῆς διὰ t 

ον O()0EXQ& , ὀχτω; ἔξ, ἡ αἀναστροόφο)ς τὴς ótà τέεσσα- 

«ὧν xat τῆς διὰ πέντε, ὡς τὸ διπλάσιον ἐπιτρίτου τε 
M X κά L3 ^ $) 7 ev o? 4 , 

αἱ δαιολίου, otov δώδεχα, ἐννέα, ἕξ, ἐν τάξει τοιαύτη 
“- ^ “ῳ -ἴ.-ἈἩἯ ἢ ^ M - A A 3 M 

20: τῆς διὰ πασῶν. Τυλώσας δὲ xal τὴν γεῖρα xal τὴν ἀχοὴν 
πρὸς τὰ ἐξαρτήματα xal βεδαιώσας πρὸς αὐτὰ τὸν τῶν 
σμέσεων λόγον, μετέθηχεν εὐμηχάνως τὴν μὲν τῶν 
χορδῶν χοινὴν ἀπόδεσιν, τὴν x τοῦ δι χγωνίου πασσά- 

2 . - 5 , Led ^ ^? 4 , 
λου, εἰς τὸν τοῦ ὀργάνου βατῆρα » ὃν χορδότονον ὠνό- 

85 μαζε, τὴν δὲ ποσὴν ἐπίτασιν ἀναλόγως τοῖς βάρεσιν elc 
τὴν τῶν xolla6ow ἄνωθεν σύμμετρον περιστροφήν. 
(r9) "Exi6a0pa τε ταύτῃ χρώμενος xat οἷον ἀνεξαπα- 

/ , “ 
τήτῳ γνώμονι εἰς ποιχίλα ὄργανα τὴν πεῖραν λοιπὸν 
ἐξέτεινε, λεχίδων τε χροῦσιν χαὶ αὐλοὺς καὶ σύριγγας 

80 χαὶ μονόχορδα xai τρίγωνα xai τὰ παραπλήσια, xai 
σύμφωνον εὕρισχεν ἐν ἅπασι xal ἀπαράλλαχτον τὴν 
δι᾿ ἀριθμοῦ χατάληψιν. ὈΟνομάσας δὲ ὑπάτην μὲν τὸν 

€^ A"? 5 ΄- - 4 , M * ^» 
τοῦ ἐξ ἀριθμοῦ χοινωνοῦντα φθόγγον; μέσην δὲ τὸν τοῦ 
, * v^ / ^ 
Óx ct) ἐπίτριτον αὐτοῦ τυγχάνοντα, παραυέσην δὲ TOV 
δὺ τοῦ ἐννέα, τόνῳ τοῦ μέσου ὀξύτερον xal δὴ xai ἐπό-- 
(200v, νήτην δὲ τὸν τοῦ δώδεχα,, xal τὰς μεταξύτητας 
χατὰ τὸ διατονιχὸν γένος συναναπληρώσας φήόγγοις 
ἀναλόγοις, οὕτως τὴν ὀχτάχορδον ἀριθμοῖς συμφώνοις 
4, » * , "n 
ὑπέταξε, διπλασίῳ, ἡμιολίῳ,, ἐπιτρίτῳ, xal τῇ τού- 
^ ^ “ , hi ’ 

40 τῶν διαφορᾷ, ἐπογδοῳ, (120) Τὴν 6$ πρόδασιν ἀνάγχη 

N e s “ , ^ 
τινὶ φυσιχῇ ἀπὸ τοῦ βαρυτάτου ἐπὶ τὸ ὀξύτατον xarà 
τοῦτο τὸ διατονιχὸν γένος οὕτως εὕρισχε. "Tó γὰρ χρω- 

Α [ord [od 
ματιχὸν xal dvapuóviov γένος αὐδίς ποτε ἐχ τοῦ αὐτοῦ 
’ ^" * 
“᾿ετράνωσεν, ὡς ἐνέσται ποτὲ δεῖξαι, ὅταν περὶ μουσι- 

ἧς λέ ᾿Αλλὰ τό γε ὃ ὃν γέ ῦ ὶ 

45 x7 λέγωμεν. τό γε διχτονιχὸν γένος τοῦτο τοὺς 

N L1 
βαθυοὺς xat τὰς προόδους τοιαύτας τινὰς φυσιχὰς ἔχειν 
φαίνεται, ἡμιτόνιον, εἶτα τόνον, εἶτα τόνον, χαὶ τοῦτ᾽ 
ἔστι διὰ τεσσάρων, σύστημα δύο τόνων καὶ τοῦ λεγο- 

, , v ; , 
μένου Tutroviov. Etza προσληφθέντος ἄλλου τόνου, 

50 τουτέστι τοῦ μεσεμύληθέντος, fj διὰ πέντε γίνεται, 
σύστημα τριῶν τόνων χαὶ ἡμιτονίου ὑπάρχουσα. 

or eos ν 
Ei ἑξῆς τούτω ἡμιτόνιον xal τόνος xai τόνος, ἄλλο 

HI * D 
διὰ τεσσάρων, τουτέστιν ἐπίτριτον, “Ὥστε ἐν μὲν τῇ ào- 
,αιοτέρα τῇ ἐπταχόρξω πάντας Ex τοῦ βαρυτάτου τοὺς 


(252 — 560.) 


octo pondera habentem, diapente consonare observabat, 
ideoque judicabat, eas habere hemiolii inter se rationem, 
in qua et pondera illa erant erga se invicem ; ad eam autem, 
qua pondere proxima, reliquisque major, novem labe- 
bat libras appensas, ex proportione ponderum diatesa- 
ron efficere : hujus igitur proportionem epitritam depre- 
hendebat, ejusdemque ad minimam bhemiolii ratienem. 
(118) Nam novem ad sex ita se habent , quemadmodan: 
maxima ad minim: proximam, octo vero erant ad eam, 
qua sex ponderum erat, in epitriti, ad eam, quz dued-- 
cim, in hemiolii ratione. Itaque intervallum , quo diapent: 
excedit diatessaron , confirmabatur esse in epogtloi , i. e. in 
qua novem ad octo, proportione , et utrinque probabatur, 
concentum diapason esse contextum quendam , junctis dia- 
pente et diatessaron , quemadmodum ratio dupli composita 
est ex ratione hemiolii et epitriti, ut duodecim , octo, «e, 
sive vice versa diatessaron et diapente, quemadmodum 
ratio dupli ex ratione epitriti et hemiolii, ut duodecim , ne 
vem, sex , hoc ordine concentus diapason. Quum autem εἰ 
manum et auditum ad ponderum usum confirmasset alque 
secundum ea rationem proportionum stabilivisset, farii 
artificio communem illam chordarum e paxillo ab anzulo ad 
angulum infixo religationem ad limen instrumenti tran:tu- 
lit, quod chordotonon vocabat, intentionis vero gradum a1 - 
clavos superiores ila, ut eos secundum ponderum prorer- 
tionem converteret. (119) Atque hoc. fundamento et quisi 
infallibili norma usus ad varia deincepsorgana experimentua 
adhibebat, nempe ad pulsationem patellarum et tibia: εἰ | 
fistulas et monochorda οἱ trigona et similia , atque in Li 
omnibus deprehendit consonam et immutabilem illam y«r 
numeros Comprehensionem. Nominabat autem bypaten .».- | 
num numeri senarii participem , mesen octonarii, qui illios 
est epitritus, paramesen novenarii, tono mese acutiorem at- 
que illius epogdoon, neten denique duodenarii, quumqu^ 
juxta genus diatonicum interjecta spatia proportionatis so- 
nis explevisset , octochordum consonis numeris ordina:it, 
duplo , hemiolio, epitrito, et qui hos disterminat , epocd.». 
(120) Atque hac quidem ratione progressum , naturali qua- 
dam necessitate a gravissimo ad acutissimum tendenl«m, 
juxta diatonicum illud genus invenit. Chromaticum enia εἰ 
harmonicum genusitidem ex eodem illustravit, ut aliquand^, 
quum de »nusica tractaturi sumus, demonstrare licebit. 
Ceterum diatonicum hocce genus a natura tales videtur 
gradus et processus habere, semitonium, deinde tonus et 
deinde tonus, hoc est diatessaron , compositio duorum tono- 
rum et semitonii. Mox assumpto alio tono, i. e. insitiLio illo, fit 
diapente, systema trium tonorum et semitonii. Deinceps pt 
illud semitonium et tonus et tonus, diatessaron aliud, hoc e«t 





epitriton. Adeoque in veteri quidem heptachordo omnes toni 





(nu 306. ) 


ἀπ᾿ ἀλλήλων τετάρτους τὴν διὰ τεσσάρων ἀλλήλοις 
δ’ ὕλου συμφωνεῖν, τοῦ ἡαιτονίου χατὰ μεταάύασιν τὴν 
τε πρώτην χαὶ τὴν μέσην καὶ τὴν τρίτην χώραν μετα- 
λχμέανοντος xa τὸ τετράχορδον. (121) "Ev δὲ τῇ Πυ- 
y avocat, τῇ ὀχταχόρδῳ, ἢ ἤτοι κατὰ συναφὴν συστή- 
ματι ὑπαρχούση τετραχόρδου τε xal πενταγόρδου, 
ἢ χατὰ διάζευξιν δυοῖν τετραχόρδων τῶν χωριζοιμένων 
i τὶ ἀλλήλων, ἀπὸ τῆς βαρ υτάτης f προχώρησις ὑπαρ- 
, ὥστε τοὺς ἀπ’ ἀλλήλων πέμπτους πάντας φθόγ- 
i τὴν διὰ πέντε συμφωνεῖν ἀλλήλοις, τοῦ διιτονίου 
προύαΥν εἰς τέσσαρας χώρας! μετα αίνοντος , πρώτην, 
en) τέραν, τρίτην, τετάρτην. Οὕτω μὲν οὖν τὴν μουσιχὴν 
;» λέγεται, xai συστησάμενος αὐτὴν παρέδωκε 
τοῖς ὑπτχόοις ἐπὶ πᾶντα τὰ κάλλιστα. 
,— XXVII. (122) ᾿Επαινεῖται δὲ πολλὰ xat τῶν χατὰ 
«ὡς πολιτείας πραχθέντων ὑπὸ τῶν ἐχείνῳ πλησιασάν- 
των, Φασὶ γάο, ἐμπεσούσης μέν ποτε παρὰ τοῖς Κρο- 
τωνιάταις ὁρμῆς πολυτελεῖς ποιεῖσθαι τὰς ἐχφορὰς xal 
7274, εἰπεῖν τινα πρὸς τὸν δῆμον ἐξ αὐτῶν, ὅτι Πυθα- 
γύρου διεξιόντος ἀχούσειεν ὑπὲρ τῶν θείων, ὡς οἱ μὲν 
Ὀλύμπιοι ταῖς τῶν θυόντων ὁιαθέσεσιν, οὐ τῷ τῶν 
ὑυουένων πλήθει προσέχουσιν, οἱ δὲ χθόνιοι τοὐναντίον 
ὑκ ἂν ἐλαττόνων χλγρονομοῦντες τοῖς χώμοις xat θρή- 
νοις, ἔτι δὲ ταῖς συνεγέσι χοαῖς καὶ τοῖς ἐπιφορήμασι 
χαὶ τοῖς μετὰ μεγάλης ὄχπάνης ἐναγισμοῖς χαίρουσιν. 
(13; Ὅθεν διὰ τὴν προχίρεσιν τῆς ὑποδοχῆς Πλούτωνα 
χαλεῖσθαι τὸν ἅδην, χαὶ τοὺς μὲν ἀφελῶς αὐτὸν τιμῶν- 
τὰς ἐᾶν χατὰ τὸν ἄνω χύσωον γρονίους, ἀπὸ δὲ τῶν 
ἐχχεγυμένως πρὸς τὰ πένθη διαχειμένων ἀεί τινα χα- 
τάνειν ἕνεχα τοῦ τυγχάνειν τιμῶν τῶν ἐπὶ τῆς μνήμης 
γινοαένων. "Ex δὲ τῆς συμθουλίας ταύτης ὑπόληψιν 
ἐμποιῆσαι τοῖς ἀχούουσιν, ὅτι μετριάζοντες μὲν ἐν τοῖς 
ἀτυγήμασι τὴν ἰδίαν σωτηρίαν διατηροῦσιν, ὑπερύαλ-- 
ἡντὲς 2i τοῖς ἀναλώμασιν ἅπαντες πρὸ μοίρας χατα- 
(124) "Excoov δὲ διαιτητὴν γενόμενόν 
τινος ἀμαρτύρου πράγματος, χωρὶς t ue) ἑκατέρου τῶν 
αντιδίχων ὁδῷ προάγοντα χατὰ μυζυχ τι στάντα οῦ- 
σαι. τὸν ἐν τούτῳ χείμενον ἐπιεικῆ χαθ᾽ ὑπερδολὴν γε- 
victi, Ἴ ὧν δὲ ἀντιδίχων τοῦ μὲν πολλὰ χἀγαθὰ xa- 
τευϊχμένου τῷ τετελευτηκότι, τοῦ δὲ t εἰπόντος, « μήτι 
εἴόν ἐστι; » καταδοξάσαι, xal παρεσγῇῆ- 
οὐχί τινα ῥοπὴν εἰς τὴν πίστιν τὸν ἐγχωμιάσαντα τὴν 
χαλοχαγαθίαν. Ἄλλον δὲ δίαιταν εἰληφότα μεγάλην, 
ἔκάτερον πείσαντα τῶν ἐπιτρεψάντων, τὸν μὲν ἀποτῖ- 
καὶ τέσσαρα τάλαντα, τὸν δὲ λαθεῖν δύο, καταγνῶναι 
εἴα, xa δόξαι δεδωχέναι τάλαντον ἑχατέρῳ. Θεμένων 
i τινῶν ἐπὶ χαχουργία πρὸς γύναιον τῶν ἀγοραίων 
μάτιον xai διειπομένων μὴ διδόναι θατέρῳ, μέχρις 
iv ἀμφότεροι παρῶσι, μετὰ δὲ ταῦτα παραλογισαμέ- 
noy χαὶ σὺν ἐγγύη τὸ χοινὸν λαχόντος θατέρου xat φή- 
ζαντος ou yxeyprxévat τὸν ἕτερον, εἶτα συχοφαντοῦν- 
"X ἑτέρου τοῦ μὴ προσελθόντος xal τὴν ἐξ ἀρχῆς διο- 
ἐονίαν τοῖς ἄργουσιν ἐμφανίζοντος, ἐχδεξάμενον τῶν 
[ΠΠυἡαγορείων τινὰ φῆσαι, τὰ συγχείμενα τὴν ἄνθρω-- 


MU 


-- 7 


et: 2550 οὐσιν, 


οὖν αὐτῷ “- M» 


*- 
» 
* 
[3 
4 


IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA XXVI. XXVII. 


47 


inde a gravissimo quarti a se invicem diatessaron secum 
ubique consonant , semitonio per transitionem quandam in 
primam, secundant et. lertiam tetrachordi regionem sese 
extendente. (121) In Pythagorica vero octachordo, quie, si 
conjungas, systema quoddam est tetrachordi et pentachordi, 
sj vero disjungas, duarum tetrachordorum a 86 invicem 
separatarum , a gravissimo fiet processus, ut quinti a se in- 
vicem distantes omnes soni diapente inter se consonent , se- 
mitonio in quattuor regiones successive progrediente, in 


primam, secundam , tertiam, quartam. Sic igitur musicam 
invenisse ferlur, quam in artis formam redactam discipulis 
ad pulcherrima quique administram tradidit. 

XXVII. (122) Multa etiam ab ejus discipulis in re publica 
administranda gesta laudibus efferuntur. Quum enim ali- 
quando Crotoniatas cepisset impetus sumptuosa funera se- 
pulturasque faciendi, quidam, ut aiunt, ex illorum nu- 
mero ad populum dixit, se audivisse ex Pythagora, quum de 
rebus divinis dissereret, sacrificantium affectum, non sa- 
crificiorum numerum Olympios spectare, inferos vero e 
contrario quasi sorte minores commessationibus el ejula- 
tione, continuisque libationibus et donis et sumptuosis in- 
feriis gaudere. (123) Quare Orcum, quod splendide ex- 
cipi velit, Piutonem vocari , eumque, qui tenues sibi ho- 
nores oíferant , hos pati in superiore mundo vivere diutius, 
ex iis vero , qui in funera profusos sumptus faciant, semper 
quendam deducere, ut honoribus in memoriam fieri solitis 
fruatur. Quo consilio effecit, ut opinarentur Crotoniatz, 
se suam salutem tueri, si in adversis medium tenerent, 
sin modum sumptibus excederent, omnes pramaturo fato 
morituros. (124) Alius, quum litis, qux teste carebat, arbi- 
ter factus seorsim cum utroque liligante in via procedens 
ad quoddam monumentum substitisset , ille, inquit, qui 
in hoc monumentositus est , summa cquitate praeditus fuit . 
Ad liec alter. litigatorum multa mortuo bona apprccatus 
est , alter vero, num igitur, inquit, inde locupletior factus 
est ? Hunc itaque suspectum eum habuisse , illum vero, qui 
honestatem laudavisset, haud leve momentura ad (idem sibi 
habendam attulisse. Alius, magnae rei arbitrio suscepto, 
utrique compromittentium auctor fuit , alteri , ut quattuor 
talenta solveret, alteri, ut duo acciperet, dein reum tri- 
bus talentis damnavit, atque ita visus est unicuique talen- 
tum donasse. Quidam apud mulierculam circumforaneam 
vestem fraudulenter deposuerant, et ne alteri eam reddce- 
ret, priusquam ambo presentes adessent, vetuerant. Deinde 
composita fraude alter id, quod utriusque commune erat, 
sumpsit facta sponsione , id cum bona alterius venia dicens 
fieri, alter vero, qui non adfuerat, sycophantia usus ad 
judicem pactum ab initio inter ipsos initum detulit. Quibus 
ad se relatisquidam Pythagoreorum dixit, mulierem satisfac- 


t£ 


- 


$10 


20 


25 


30 


e 
e 


40 


50 


48 


TOY TOW,OEtV, ἂν ἀμφότεροι παρῶσιν. (135) "AAA δέ 
τινων ἐν ἰσχυρὰ μὲν φιλία πρὸς ἀλ λήλους εἰναι δοχούν- 
των, εἰς σιωπωμένην δὲ ὑποψίαν διά τινα τῶν χολα- 
χευόντων τὸν ἕτερον ἐμπεπτωχότων, ὃς εἴρηκε πρὸς 
αὐτόν, ὡς τῆς γυναιχὸς ὑπὸ θατέργυ διεφθαρμένης, ἀπὸ 
τύγης εἰσελθόντα τὸν []υθαγόρειον εἰς γαλχεῖον, ἐπεὶ 
δείξας ἠκονημένην μάχαιραν ὃ νομίζων ἀδιχεῖσθαι τῷ 
τε ἐγνίτη προσέκοπτεν ὡς οὐχ ἱχανῶς ἠκονηχότι, 

καθ᾽ ὑπονοήσαντα, ποιεῖσθαι τὴν παρασχευὴν αὐτὸν 
ἐπὶ τὸν διαδεδλημένον « αὕτη σοι ν ἔφη « τῶν ἄλλων 
ἐστὶν ἁπάντων ὁξ ξυτέρα, πλὴν διαῤολῆς ». Καὶ τοῦτ᾽ εἰ- 
πόντα ποιΐσαι τὸν ἄνθρωπον ἐπιστῆσαι τὴν διάνοιαν 
xat μὴ προπετῶς εἰς τὸν φίλον, ὃς ἔνδον ἦν προχεχλη- 


μένος, ἐξαμαρτεῖν. (126) “ἕτερον δὲ ξένου τινὸς ἐχθε-- 


δληκότος ἐ ἐν ᾿Ασχληπιείῳ ζώνην 4puctov ἔγουσαν, xal 
τῶν μὲν νόμων τὸ πεσὸν ἐπὶ τὴν γὴν κωλυόντων ἀναι- 
ρεῖσθαι, τοῦ δὲ ξένου σχετλιάζοντος, χελεῦσαι τὸ μὲν 
χρυσίον ἐξελεῖν, δμὴ m πέπτωχεν ἐπὶ τὴν γῆν, τὴν δὲ 
ζώνην ἐ ἐᾶν - εἶναι γὰρ ταύτην ἐπὶ τῆς rhe. Καὶ τὸ ueza- 
φερόμενον δὲ ὑπὸ τῶν ἀγνοούντων εἰς τόπους ἑτέρους 
ἐν Κρότωνι γενέσθαι λέγουσιν, ὅτι θέας οὔσυς xal γε- 
ράνων ὑπὲρ τοῦ θεάτρου φερομένων, εἰπόντος τινὸς τῶν 
χαταπεπλευχότων πρὸς τὸν πλησίον χαθήμενον, « δρᾶς 
τοὺς ἁάρτυρας; » ἐπαχούσας τις τῶν Πυθαγορείων ἤγα- 
γεν αὐτοὺς ἐπὶ τὸ τῶν χιλίων ἀρχεῖον, ὑπολαύών, ὅπερ 
ἐλέγμοντες τοὺς παῖδας ἐξεῦρον, χαταπεποντιχέναι τι- 
νὰς τὰς ὑπὲρ τῆς νεὼς πετομένας γεράνους μαρτυρου- 
μένους. Καὶ πρὸς ἀλλήλους δέ τινες, ὡς ἔοικε, διενε- 
γθέντες, νεωστὶ πρὸς Πυθαγόραν παραθάλλοντες, ὡς 
ὃ νεώτερος προσελθὼν διελύετο, φάσχων οὐ δεῖν 
ἐφ᾽ ἕτερον ποιεῖσθαι τὴν ἀναφοράν; ἀλλ᾽ ἐν αὐτοῖς ἐπι- 
λαθέσθαι τῆς ὀργῆς, τὰ μὲν ἄλλα αὐτῷ φῆσαι τὸν 
ἀχούοντα διαφερόντως ἀρέσχειν, αἰσχύνεσθαι δὲ ἐπὶ 
τῷ πρεσδύτερος ὧν μὴ πρότερος αὐτὸς προσελθεῖν. 
(127) * Καὶ ταῦτα πρὸς ἐκεῖνον εἰπεῖν * xai τὰ περὶ 
Φιντίαν χαὶ Δάμωνα » περί τε Πλάτωνα χαὶ A βχύταν, 
χαὶ τὰ περὶ Κλεινίαν καὶ Πρῶρον. Χωρὶς τοίνυν τού-- 
των [οὐῤούλου τοῦ Μεσσηνίου πλέοντος εἷς οἶχον xal 
ληφθέντος ὑπὸ Τυρρηνῶν χαὶ χαταχθέντος εἰς "Tuppr- 
νίαν, Ναυσίθους ὁ Τυρρηνός, [Πυθαγόρειος ov, ἐπιγνοὺς 
αὐτὸν ὅτι τῶν [Πυθαγόρου μαθητῶν ἐστιν, ἀφελόμενος 
τοὺς λῃστὰς μετ᾽ ἀσφαλείας πολλῆς εἰς τὴν Μεσσήνην 
αὐτὸν χατέστησε. (128) Καρχηδονίων τε πλείους 
3j πεντάχις χιλίους ἄνδρας, τοὺς παρ᾽ αὐτοῖς στρατενο- 
μένους, εἰς νῆσον ἔρημον ἀποστέλλειν μελλόντων, 
ἰδὼν ἐν τούτοις Μιλτιάδης ὃ Καρχηδόνιος Ποσσίδην 
A pystov, ἀυφότεροι τὸν [Πυθαγορείων ὄντες, προσελ- 
θὼν αὐτῷ τὴν μὲν πρᾶξιν τὴν ἐσομένην οὐχ ἐδήλωσεν, 
ἀξίου δ᾽ αὐτὸν εἰς τὴν ἰδίαν ἀποτρέχειν τὴν ταχίστην, 
χαὶ παρχπλεούσης νεὼς συνέστησεν αὐτὸν ἐφόδιον προσ- 
θεὶς καὶ τὸν ἀνδρα διέσωσεν Ex τῶν χινδύνων. “Ὅλως δὲ 
πάσας εἴ τις λέγοι τὰς γεγενημένας διαιλίας τοῖς Πυῦθα- 
γορείοις πρὸς ἀλλήλους, ὑπεραίροι ἀν τῷ μήχει τὸν 
ὄγκον xat τὸν χαιρὸν τοῦ συγγράμιλατος, (120) ΜΙέτειμι 


IAMBAIXOY ΠΕΡῚ TOY ΠΥΘΑΤΟΡΙΚΟΥ͂ BIOY. 


(365 —17*.! 


turam pacto convento, quum ambo adfuerint. (125) Qui 
dam alii, qui firma esse videbantur juncti amicitia, in tacitam 
suspicionem per adulatorem quendam delapsi sunt, qui alteri 
eorum uxorem suam ab altero corruptam esse indicaverat. 
Forte itaque Pythagoreus ingressus officinam fabri δεγαπὶ, 
ubi ille, qui se injuria putabat affectum, fabro monstran: 
gladium succensebat, quasi non satis acuisset, hunc in eum, 
in quem conjectum erat crimen, comparari suspicatus « In- 
tibi » inquit « reliquis omnibus acutior est, excepta calum- 
nia ». Quo dicto effecit, ut homoille mentem ad verteret, nec 
temere in amicum, qui intus erat antea accitus, peccaret. 
(126) Alius, quum peregrino cuidam in templo JEsculapii 
zona auro plena excidisset , lex autem quod lapsum est 
humo tollere prohiberet , peregrino indignanti, ut aurum, 
quod humi non cecidisset , eximeret , zonam vero relinque 
ret precepit. Quin etiam id, quod ignari in alia loca tran-- 
ferunt, Crotone accidisse aiunt : scilicet in ludis publici 
quum grues theatrum supervolarent, et quidam ex iis, qui 
in portum appulerant, ad eum , qui prope sedebat , diceret 
« viden' testes? » id audieus aliquis Pythagoreus e» in 
miHe virorum curiam abstraxit , suspicatus , id quod in tor- 
menta datis servis deprehenderunt , quosdam ab iis in mare 
esse demersos, qui grues navem supervolitantes testes ap- 
pelassent. Quum etiam quidam inter se, ut aiunt, recen: 
ad Pythagoram delati dissiderent , et is, qui junior erat, al- 
terum adiisset in gratiam cum eo rediturus, dicens non a 
alium arbitrum referri litem, sed ipsos inter se irc obli- 
visci debere, respondit alter sibi quidem ceteroquin l« 
placere vehementer, eo vero se solum erubescere, quod, 
quum atate senior esset, non eliam prior ipsum adiiset. 
(127) Liceret et alia hujus geueris adjicere , ut quae de Phio- 
tia et Damone, et quie de Platone et Archyta, quieque de 
Clinia et Proro referuntur. His vero missis mentionem 
faciemus Eubuli Messenii, quem, quum domum n»i:- 
ret, captum a Tyrrhenis et in Tyrrheniam deducdicm 
Nausithus Tyrrhenus, idemque Pvthagoreus, ut |- 
thagore discipulum agnovit et praedonibus ereptam «e- 
cure Messanam deducendum curavit. (128) Quum etim 
Carthaginienses plus quam quinque millia virorum, «t 
apud ipsos militaverant, in. desertam insulam expastari 
essent, Miltiades Carthaginiensis videns inter illos Pvs- 
den Argivum ( ambo Pythagorei erant) ad eum accedea- 
id ipsum quidem, quod agebatur, non apermit, sed. ta- 
men ut quam. celerrime in patriam proficisceretur bar- 
tatus est, et navi protereunti commendatum  viat«e 
instruxit, virumque hoc modo periculo subduxit. In uni- 
versum autemsi quis enarrare omnia vellet P*thazoree- 
rum inter se commercia, prolixitate orationis justam lib: 


teinporisque. mensuram excederet. (129) Quare eo polius 











[r3 —778.]) 


οὖν μᾶλλον ἐπ᾽ ἐκεῖνα, ὡς ἦσαν ἔνιοι τῶν Πυθαγορείων 
πολιτιχοὶ χαὶ ἀρχιχοί. Καὶ γὰρ νόμους ἐφύλαττον χαὶ 
πόλεις Ἰταλιχὰς διῴχησάν τινες, ἀποφαινόμενοι μὲν 
χαὶ συχδουλεύυντες τὰ ἄριστα, ὧν ὑπελάμθανον, ἀπε- 
v yóusvot δὲ δημοσίων προσόδων. Πολλῶν δὲ γινομένων 
χατ' αὐτῶν διαδολῶν, ὅμως ἐπεχράτει μέχρι τινὸς 
ἡ τῶν Πυθαγορείων χαλοχαγαθία χαὶ ἣ τῶν πόλεων 
αὐτῶν βούλησις, ὥ ὥστ᾽ ὑπ᾽ ἐχείνων οἰχονοιμεῖσθαι βού- 
λεσῇαι τὰ περὶ τῆς πολιτείας. ᾿Εν τούτῳ δὲ τῷ 400v) 
e ξοχοῦσιν αἱ χάλλισται τῶν πολιτειῶν ἐν ᾿Ιταλία γενέ- 
cüxt xxl ἐν Σιχελία. (130) Χαρώνδας τε γὰρ 6 Κατα- 
wis, εἷς εἶναι δοχῶν τῶν ἀρίστων νομοθετῶν, Πυθα- 
γύρειος ἦν, Ζάλευχκός τε χαὶ Τιυάρης οἱ Λοχροί, ὄνο- 
μαστοὶ γεγενημένοι ἐπὶ νομοθεσίᾳ, Πυθαγόρειοι ἦσαν, 

5 οἱ τε τὰς βηγινιχὰς πολιτείας συστήσαντες, τήν τε 
γυμνάσια χικὴν χληθεῖσαν καὶ τὴν à ἀπὸ Θεοχλέους ὀνο- 
μαζομένην, Πυθαγόρειοι λέγονται εἶναι. Φύτιός τε xai 
Θεοχλὴς καὶ ᾿“Ελικάων xal ᾿Αριστοχράτης διήνεγχαν 
ἐπιτυδεύμασί τε xal ἔθεσιν, οἷς xal αἱ ἐν ἐχείνοις τοῖς 

» τύποις πόλεις xac! ἐχείνους τοὺς Ἀρόνους ἐχρήσαντο. 
"OX δὲ εὑρετὴν αὐτὸν γενέσθαι φασὶ xat τῆς πολιτικῆς 
ὅλης παιδείας, εἰπόντα μηδὲν εἰλικρινὲς εἶναι τῶν ὄν- 
των πραγμάτων, ἀλλὰ μετέχειν καὶ γῆν πυρὸς xal πῦρ 
ὕδατος χαὶ πνευμάτων, καὶ χατὰ ταὐτὰ " πνεύματός " 

ὃ i χαλὸν αἰσχροῦ χαὶ δίχαιον ἀδίχου καὶ τἄλλα 
χατὰ λόγον τούτοις. "Ex δὲ ταύτης τῆς ὑποθέσεως λαβεῖν 

τὸν λόγον τὴν elc ἑκάτερον μέρος ὁρμήν. Δύο δὲ εἶναι 
ἰγήσεις χαὶ τοῦ σώματος xat τῆς ψυχῆς, τὴν μὲν ἄλο- 
ov, τὴν δὲ προαιρετιχήν, Πολιτειῶν δὲ γραμμας τινας 
“τοιάσδε τρεῖς συστησάμενον τοῖς ἄχροις ἀλλήλων συμ. - 
ψχυούσας xai μίαν ὀρθὴν γωνίαν ποιούσας, τὴν μὲν 
ἐπίτριτον φύσιν ἔχουσαν, τὴν δὲ πέντε τοιαῦτα δυνα- 
μένην, τὴν δὲ τούτων ἀμφοτέρων ἀνάμεσον. (131) Ao: 
γἰζομένων δ᾽ ἡμῶν τάς τε τῶν γραμμῶν πρὸς ἀλλήλας 
,σνμπτώσεις xal τὰς τῶν χωρίων τῶν ὑπὸ τούτων, βελ- 
τίστην ὑποτυποῦσθαι πολιτείας εἰχόνα. Σφετερίσασθαι 
δὲ τὴν δόξαν Πλάτωνα, λέγοντα φανερῶς ἐν τῇ Πολι- 
sti, τὸν ἐπίτριτον ἐχεῖνον πυθμένα, τὸν τῇ πευπάδι 
συζευγνύμενον, χαὶ τὰς δύο παρεχόμενον ἁρμονίας. 
' Ἀσχῆσαι δέφασιν αὐτὸν xal τὰς μετριοπαθείας xal τὰς 
μεσότητας χαὶ τὸ σύν τινι προηγουμένῳ τῶν ἀγαθῶν 
ἔχαστον εὐδαίμονα ποιεῖν τὸν βίον, χαὶ συλλίδδην 
προσευρεῖν τὴν αἵρεσιν τῶν ἡμετέρων ἀγαθῶν xai 
προσηχόντων ἔργων. (1.2) ᾿Ἀπαλλάξαι δὲ λέγεται 
ποὺς Κροτωνιάτας χαὶ τῶν παλλαχίδων χαὶ χαθόλου 
τῆς πρὸς τὰς ἀνεγγύους γυναῖχας ὁμιλίας. Πρὸς Δει- 
νον γὰρ τὴν Βροντίνου qovaixx, τῶν [Πυθαγο-- 
ρείων ἑνός, οὖσαν σοφήν τε xol περιττὴν τὴν ψυχήν 
ἰἧς ἐστὶ xal τὸ καλὸν χαὶ περίδλεπτον ῥῆμα, τὸ τὴν 
Tovaixa δεῖν θύειν αὐθημερὸν ἀνισταμένην ἀπὸ τοῦ 


, 


ἐχυτῆς ἀνδρός, ὅ τινες εἰς Θεανὼ ἀναφέρουσι), πρὸς δὴ 


, , 8 Land e ^ 
Tivzr» παρελθούῦσας τὰς τῶν Κροτωνιατῶν γυναῖκας 
--. » ΄σω " , 
παραχαλέσαι περὶ TOU συμπεῖσαι τὸν Πυθαγόραν δια- 

“ .- —-—- —- Ἁ .»λ - 
M] ffr, va περὶ τῆς πρὸς αὐτὰς σωφροσύνης τοῖς ἀνδρά - 


VIVE IHHUEOSOPH, 


IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA XXVII. * 49 


me confero , ut quam fuerint Pythagoreorum multi ad res 
publice gerendas et ad imperandum idonei demonstrem. 
Nam et leges conservabant , et nonnulli urbes Italicas rege- 
bant ita, ut quz optima ipsis videbantur edicerent et con- 
su'erent atque a publicis reditibus manum abstinerent. Et 
quamvis plurimis calumniis peterentur, aliquantum tamen 
Pythagoreorum virtus et ipsarum civitatum voluntas prs- 
valebat ut ab lis respublicas administrari desideraverint. 
Hoc itaque tempore pulcherrim: rerumpublicarum in Italia 
atque Sicilia extitisse videntur. (130) Nam Charondas Ca- 
tinmus, unus ex optimis legislatoribus, item Zaleucus 
atque Timares Locrenses, ob leges latas celeberrimi, Py - 
thagorei fuerunt, ut et qui Rlieginorum respublicas or- 
dinarunt et que gymnasiarchica vocabantur et qua ἃ 
Theocle nomen tulit. Phytius etiam et Theocles et Helicaon 
et Aristocrates institutis moribusque inter Pythagoreos 
pracelluerunt, quibus et ipsis eo tempore civitates ejus 
regionis utebantur. Omnino eum totius civilis rationis auc- 
torem exstitisse aiunt, quum diceret, nihil in rerum ele- 
mentis esse purum, sed et terram ignis et ignem aeris et 
spirituum participem, eodemque modo turpe honesto et 
injustum justo admistum esse , et reliqua eadem ratione. Ex 
hac sententia rationem in alterutram partem ferri. Duos au- 
tem esse corporis et anima» motus, alterum ratione caren- 
tem, alterum spontaneum. Respublicas vero tres quasdam 
lineas constituere, quarum extrema se invicem continge- 
rent, et unum rectangulum conficerent , ita ut prima illa- 
rum epitriti , secunda diapente naturam habeat , tertia inter 
ambas anameses locum teneat. (131) Ratiocinantibus autem 
nobis, quemadmodum linez ist» inter se coincidant et 
quanam spatia circumscribant, optimam reipublicze for- 
mam repr&sentari. Hujus autem inventi gloriam sibi vin- 
dicavit Plato in libris de Republica aperte dicens, epitri- 
tum illud fundamentum quinario conjunctum duplicem 
harmoniam prebere. Aiunt praterea illum excoluisse af- 
fectuum moderationem et mediocritatem, atque hoc, ut 
singuli adjuncto bono quodam praecipuo vitam beatam ef- 
ficerent, et ut paucis dicam, invenisse eum electionem bo- 
norum nostrorum officiorumque, qua cuique conveniunt. 
(132) Eundem dicunt Crotoniatas a pellicum aliarumque 
mulierum non legitime desponsatarum consuetudine revo- 
casse. Scilicet ad Deinono , Drontini Pythagorei conjugem. 
sapienlia et animi dotibus przcellentem ( cujus est etiam 
egregium illud et illustre dictum, quod quidam Theanoni 
tribuunt, mulieri eo ipso die fas esse sacra facere, quo a 
marito suo surrexerit) , ad.hanc igitur venientes Crotonia- 
tarum mulieres rogasse, persuaderet Pythazorz, ut ad 
maritos suos de continentia uxoribus debita verba faceret. 
24 


50 JIAMBAIXOY ΠΕΡῚ TOY ΠΥΘΑΓΟΡΙΚΟΥ͂ BIOY. 


σιν αὐτῶν. Ὃ δὴ xai συμθῆναι, xol τῆς γυναιχὸς ἐπαγ- 
γειλαμένης xat τοῦ Πυθαγόρου διαλεχθέντος xal τῶν 
Κροτωνιατῶν πεισθέντων ἀναιρεθῆναι παντάπασ' τὴν 
τότε ἐπιπολάζουσαν ἀχολασίαν. — (123) "ἔτι φασὶ Πυ- 
& θαγόραν, ἀφιχομένων εἰς τὴν πόλιν τῶν Κροτωνιατῶν 
ix τῆς Συδάριδος πρεσδευτῶν ἐπὶ τὴν ἐξαίτησιν τῶν 
φυγάδων, θεασάμενόν τινα τῶν πρέσδεων αὐτόχειρα 
γεγενημένον τῶν αὐτοῦ φίλων, μηδὲν ἀποχρίνασθαι 
αὐτῷ, ἐπερομένου δὲ τοῦ ἀνθρώπου καὶ βουλομένου 
to τῆς ὁμιλίας αὐτοῦ μετέχειν, εἰπεῖν, ὡς οὐ θεμιστεύοι 
τοῖς ἀνθρωποχτόνοις. Ὅθεν δὴ χαὶ παρά τισιν Ἀπόλλωνα 
νομισθῆναι αὐτόν. Ταῦτα δὴ πάντα, χαὶ ὅσα μικρὸν 


ἔμπροσθεν εἰρήκαμεν περὶ τῆς τῶν τυράννων χαταλύ- 


σεως xal τῆς τῶν πόλεων ἐλευθερώσεως τῶν ἐν Ἰταλία 
15 τε xal Σιχελίᾳ xai ἄλλων πλειόνων, δείγματα ποιησώ- 
μεθα τῆς εἰς τὰ πολιτικὰ ὠφελείας αὐτοῦ, ἣν συνεδαλ- 
λετο τοῖς ἀνθρώποις. 
XXVIII. (12) Τὸ δὴ μετὰ τοῦτο μηκέθ᾽ οὑτωσὶ 
χοινῶς, ἀλλὰ κατ᾽ ἰδίαν ἁπτόμενοι τὰ τῶν ἀρετῶν ἔργα 
20 αὐτοῦ τῷ λόγῳ χοσμήσωμεν. ᾿Αρξώμεθα δὲ πρῶτον ἀπὸ 
θεῶν, ὥσπερ καὶ νομίζεται, τήν τε ὁσιότητα αὐτοῦ πει- 
ραθῶμεν ἐπιδεῖξαι, xal τὰ ἀπ’ αὐτῆς θαυμαστὰ ἔργα 
ἐπιδείξωμεν ἑαυτοῖς χαὶ τῷ λόγῳ χοσμήσωμεν. * Ev μὲν 
οὖν δεῖγμα αὐτῆς ἐκεῖνο ἔστω, οὗ xal πρότερον ἐμνη- 
46 μονεύσαμεν, ὅτι δὴ ἐγίνωσχε τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν, τίς 
ἣν καὶ πόθεν εἰς τὸ σῶμα εἰσεληλύθει, τούς τε προτέ- 
ρους αὐτῆς βίους, χαὶ τούτων πρόδηλα τεχμήρια πα- 
ρεῖχε. Μετὰ τοῦτο τοίνυν éxelvo, Νέσσον ποτὲ τὸν πο-- 
ταυὸν σὺν πολλοῖς τῶν ἑταίρων διαθαίνων προσεῖπε 
30 τῇ φωνῇ, καὶ ὃ ποταμὸς γεγωνόν τι χαὶ τρανὸν ἀπε- 
φθέγξατο πάντων ἀκουόντων, « χαῖρε, Πυθαγόρα. » 
"Ext μιᾷ xal τῇ αὐτῇ ἡμέρα ἔν τε Μεταποντίῳ τῆς Ἶτα- 
λίας xai ἐν '᾿Γαυρομενίῳ τῆς Σιχελίας συγγεγονέναι xai 
διειλέχθαι χοινῇ τοῖς ἑκατέρωθεν ἑταίροις αὐτοῦ διαῦε- 
86 θαιοῦνται σχεδὸν ἅπαντες, σταδίων ἐν μεταιῖχ μίῳ παυ- 
πόλλων xai χατὰ γῆν xal χατὰ θάλατταν ὑπαρχόν- 
vov, οὐδ᾽ ἡμέραις ἀνυσίμων πάνυ πολλαῖς. (125) Τὸ 
μὲν γάρ, ὅτι τὸν μηρὸν χρύσεον ἐπέδειξεν ᾿Αθάριδι τῷ 
Ὑπερθορέῳ, εἰκάσαντι αὐτὸν ᾿Απόλλω εἶναι τὸν ἐν 
40 "Y περύορέοις, οὗπερ ἦν ἱερεὺς δ᾽ Αδαρις, βεθαιοῦντα, 
ὡς τοῦτο ἀληθὲς ὑπολαμύανοι xal οὐ διαψεύδοιτο, πάνυ 
τεθρύλληται. xal μυρία ἕτερα τούτων θειότερα xai 
θαυμαστότερα περὶ τἀνδρὸς ὁμαλῶς χαὶ συμφώνως 
ἱστορεῖται, προορήσεις τε σεισμῶν ἀπαραάύθατοι xal 
λοιμῶν ἀποτροπαὶ σὺν τάχει καὶ ἀνέμων βιαίων χαλα- 
ζῶν τε χύσεως παραυτίχα κατευνήσεις χαὶ χυμάτων 
ποταμίων τε xai θαλασσίων ἀπευδιασμοὶ πρὸς εὐμαρῆ 
τῶν ἑταίρων διάβασιν, ὧν μεταλαδόντας ᾿Εμπεδοχλέα 
τε τὸν Ἀχραγαντῖνον xai ᾿Καιμενίοην τὸν Κρῆτα xai 
50 "A6aptv τὸν “ὙὙπερθόρεον πολλαχῇ xat αὐτοὺς τοιαῦτά 
τινα ἐπιτετελεχέναι. (126) Δῆλα δ᾽ αὐτῶν τὰ ποιήματα 
ὑπάρχει, ἄλλως τε καὶ ᾿Αλεξάνεμος μὲν ὃν τὸ ἐπώνυ- 
μον ᾿Εμπεδοχλόους, Καθαρτὴς δὲ τὸ ᾿Επιμενίδου, Al- 


d» 
o 


(250—0«.: 


Idque etiam effectui datum esse, quumque promisisset rau- 
lier et Pythagoras disseruisset, assensique Crotoniata: es- 
sent, libidinem , qua tunc invaluerat, prorsus e medio ese 
sublatam. (133) Narrant etiam, quum legati Sybaride Cro- 
tonem ad deposcendos exules venissent , Pythagoram , quum 
unum videret in legatis, qui propria manu amicos suos inter. 
fecerat, huic nihil respondisse, quin interroganti et eollo- 
quium petenti negasse , se homicidis responsa dare. Quare 
ἃ quibusdam Apollinem esse habitum. Haec sane omnia, et 
quis paullo ante de tyrannorum subversione , urbiumque 
Italicarum et Sicularum liheratione aliisque compluribus 
diximus, indicio sint , quanta ille commoda circa res civiles 
in homines contulerit. 


XXVIII. (134) Quod restat, non amplius, ut hacteav:, 
generatim, sed singillatim attingentes virtutum ejus opera 
oratione exormabimus. Primo autem a diis , ut fieri par es, 
initium faciemus , pietatemque ejus et a pietate profecta 
admiranda opera nobis ob.oculos ponentes sermone ceie- 
brabimus. Sit igitur inter alia hoc ejus pietatis documentum, 
cujus et antea mentionem fecimus, quod scilicet animam 
suam , quaenam esset , unleque in corpus venisset , et priora 
vitae genera noverat , atque horum manifesta et clara dabat 
argumenta. Post liaec et istud, quod Nessum f[Invium ali- 
quando multorum cum discipulorum comitatu transiens 
compellavit, et (lumen alta claraque voce omnibos audvnti- 
bus respondit : « salve, Pythagora. » Deinde uno eodemque 
die Metaponti in 1talia et Tauromenii in Sicilia versatum, 
cumque utriusque loci discipulis locutum esse pene omnes 
affirmant , plurimis licet terra marique stadiis, et quae nec 
multis diebus quis confecerit, interjectis. (135) Nam qued 
Abaridi Hyperboreo, ipsum Apollini apud populares sues 
culto, cujus sacerdos erat, assimilanti, femur aureum osten- 
derit, quo confirmaret hoc vere eum credere, neque falsum 
ipsum esse, pervulgatum est, atque millia alia his divi- 
niora magisque miranda sequabiliter unoque ore dehoc viro 
traduntur, qualia sunt terre motus certissimi przedicti et 
pestes celeriter depulsze et ventorum violentorum grandi- 
nisque effusiones absque mora sedatze et fluctus mari: et 
fluminum placati, ut discipuli facilius transire possent. 
Quorum compotes etiam factos Empedoclem Agrigentinum 
et Epimenidem Cretensem et Abaridem Hyperboreum εἰ 
ipsos inultis in locis talia perpetrasse. (136) Satis nota sunt 


ipsorum opera, prasertim quum Empedocles cognomi- 


natus fuerit Alexanemos ( ventorum depulsor), Epiment- 


θροθάτης δὲ τὸ ᾿Αδάριδος, ὅτι ἄρα ὀϊστῷ τοῦ ἐν Ὑπερ- : des Cathartes ( expiator), Abaris vero /Ef/trobates ( aer- 











[ *6 —2294.] 


[ορέ οις ᾿Ἀπολλωνος δωρηθέντι αὐτῷ ἐποχούμενος πο- 
ταμούς τε xat πελάγη xal τὰ ἄβατα διέθαινεν, ἀεροθα- 
τῶν τρόπον τινά, ὅπερ ὑπενόησαν xat Πυθαγόραν τινὲς 
πεπονθέναι τότε, ἡνίχα xai ἐν Μεταποντίῳ xat Ταυ- 

" ῥμενίῳ τοῖς ἑκατέρωθεν ἑταίροις ὡμίλησε τῇ αὐτῇ 
ἡμέρᾳ, Λέγεται δ᾽ ὅτι χαὶ σεισμὸν ἐσόμενον ἐπὶ φρέατος, 
οὗ ἐγεύσατο, προηγόρευσε, χαὶ περὶ νεὼς οὐριοδρομού- 
σης, ὅτι χαταποντισθήσεται. (137) Καὶ ταῦτα μὲν ἔστω 
τεχαήριχ τῆς εὐσεθείας αὐτοῦ. Βούλομαι δὲ ἄνωθεν τὰς 

υ ἀργὰς ὑποδεῖξαι τῆς τῶν θεῶν θρησχείας, ἃς προεστή- 
σατο [[υθαγόρας τε xal ol ἀπ᾽ αὐτοῦ ἄνδρες. Ἅπαντα 
ὅσα περὶ τοῦ πράττειν 7) μὴ πράττειν διορίζουσιν, ἐστό- 
γλσται τ τῆς πρὸς τὸ θεῖον ὁμιλίας, χαὶ ἀρχὴ αὕτη ἐστὶ 
χαὶ βίος ἅπας συντέταχται πρὸς᾽ τὸ ἀχολουθεῖν τῷ θεῷ 

3 xat ὃ λόγος οὗτος ταύτης ἐστὶ τῆς φιλοσοφίας; ὅτι γε- 
λοῖον ποιοῦσιν οἱ ἄνθρωποι, ἄλλοθέν ποθεν ζητοῦντες 
τὸ εὖ 1j παρὰ τῶν θεῶν, καὶ ὅμοιον, ὥσπερ ἂν εἴ τις ἐν 
βασιλευομένῃ χώρᾳ τῶν πολιτῶν τινα t ὕπαρχον θερα- 
πεύσῃ, ἀμελήσας αὐτοῦ τοῦ πάντων ἄρχοντος τοιοῦ- 
0 τὸν γὰρ οἴονται ποιεῖν τοὺς ἀνθρώπους. ᾿Επεὶ γὰρ ἔστι 
τε Oe ες xat οὗτος πάντων χύριος, δεῖν δὲ ὁμολογεῖται 
παρὰ τοῦ χυρίου τἀγαθὸν αἰτεῖν, πάντες τε, οὖς μὲν ἂν 
φιλῶσι xal οἷς ἂν χαίρωσι, τούτοις διδόασι τἀγαθά, 
πρὸς δὲ οὖς ἐναντίως ἔγωσι, τἀναντία, δῆλον ὅτι ταῦτα 

» πραχτέον, οἷς τυγχάνει ὃ θεὸς γαίρων. (138) Ταῦτα δὲ 
οὐ ῥάδιον εἰδέναι, ἂν μή τις ἤν»θεοῦ ἀχηχοότος ἢ θεοῦ 
dxoucr ^ διὰ τέχνης θείας πορίζηται. Διὸ xal περὶ τὴν 
μαντιχὴν σπουδαζουσι μόνη γὰρ αὕτη ἑρμηνεία τῆς 
περὶ τῶν θεῶν διανοίας ἐστί. Καὶ ὁμοίως δὲ τὴν αὐτῶν 
0 πραγματείαν ἀξίαν του δόξειν ἂν εἶναι τῷ οἰομένῳ 
ἠεοὺς εἶναι, τοῖς ὃ᾽ εὐήθειαν θάτερον τούτων χαὶ ἀμ- 
φύτερα. "Ἔστι δὲ χαὶ τῶν ἀποταγμάτων τὰ πολλὰ ἐχ 
τελετῶν εἰσενηνεγμένα, διὰ τὸ οἴεσθαί τι εἶναι αὐτοὺς 
ταῦτα xat u3) νομίζειν ἀλαζονείαν, ἀλλ᾽ ἀπό τινος θεοῦ 
j ἔχειν τὴν ἀρχήν. Καὶ τοῦτό γε πάντες οἱ Πυθαγόρειοι 
ὁμῶς ἔχουσι πιστευτιχῶς, οἷον περὶ ᾿Αριστέου τοῦ 
ligoxovr,stou xat ᾿Αὐάριδος τοῦ "Y rspbop£ou τὰ μυθο- 
λογούμενα xal ὅσα ἄλλα τοιαῦτα λέγεται. Πᾶσι γὰρ 
πιστεύουσι τοῖς τοιούτοις, πολλὰ δὲ καὶ αὐτοὶ πειρῶν -- 
) ται, τῶν τοιούτων δὲ τῶν δοχούντων μυθιχῶν ἀπομνη- 
μονεύουσιν ὡς οὐδὲν ἀπιστοῦντες ὃ τι ἂν εἷς τὸ θεῖον 
ἀνάγηται. (139) “ἔφη γοῦν Εὔρυτόν τις λέγειν, ὅτι 
φαΐῃ ποιμὴν ἀχοῦσαί τινος ἄδοντος, νέμων ἐπὶ τῷ τάφῳ 
τοῦ Φιλολάου, χαὶ αὐτὸν οὐδὲν | ἀπιστῆσαι, ἀλλ᾽ ἐρέ- 
 σύχι, τίνα ἁρμονίαν. Ἦσαν δὲ οὗτοι ἀμφότεροι Πυθα-- 
nens , xat μαθητὴς Εὕὔρυτος Φιλολάου. Φασὶ δὲ xal 
» Πυθαγόρᾳ τινά ποτε λέγειν, ὅτι δοχοίη ποτὲ ἐν τῷ 
ὕπνῳ τῷ πατρὶ διαλέγεσθαι τεθνεῶτι, χαὶ ἐπέρεσθαι 
« τίνος τοῦτο τὸ σημεῖον; » τὸν ὃ᾽ οὐδενὸς φάναι, 
|! ἀλλ᾽ ὡς διελέγετο αὐτῷ ἀληθῶς" « ὥσπερ οὖν οὐδὲ τὸ 
$aot νῦν σὲ διαλέγεσθαι σημαίνει οὐδέν, οὕτως οὐδὲ 
ἐκεῖνο. »" Qorce πρὸς πάντα τὰ τοιαῦτα οὐχὶ αὑτοὺς εὐή- 
θεῖς voulZousty, ἀλλὰ τοὺς ἀπιστοῦντας" οὐ γὰρ εἶναι 
τὰ ὲν δυνατὰ τοῖς θεοῖς, τὰ δὲ ἀδύνατα, ὥσπερ olc- 


3 
“ 
τῇ 


IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA XXVIII. 51 


ambulus) propterea quod telo sibi ab Apolline Hyperboreo 
donato vectus flumina et maria et invia quieque per aerem 
quodammodo incedens superaret, quod quidam et Pytha- 
goram usurpasse opinantur, quum uno die Metaponti et Tau- 
romenii cum utriusque loci discipulis versatus est. Fertur et 
futurum terre motum apud puteum , quem degustaverat , 
praedixisse , et navem submersum iri, quae secundo vento 
vehebatur. (137) Atque hac sint pielatis ejus documenta. 
Lubet autem cultus divini repetita altius principia osten- 
dere, qu& a Pythagora ejusque sectatoribus proposita sunt. 
Omnia , 4ι 4088 de àgendis vel fugiendis definiunt, ad con- 
suetudinem cum deo habendam tendunt, estque principium, 
ad quod omnis eorum vita ordinatur, deum sequi, atque 
hujus philosophiae ista ratio est, quod ridicule agant homi- 
nes , qui quod bonum est aliunde quam a diis petunt , pe- 
rinde ac si quis in provincia regis potestati subjecta quen- 
dam e civium numero prifectum colat, neglecto eo qui 
omnibus dominatur ; tale enim quid existimant ab homini- 
bus fieri. Quum enim et deus sit et omnibus imperet, in 
confesso autem sit, bonum a domino petendum esse , om- 
nesque iis bona tribuant, quos amant quosque sibi acceptos 
habent , contraria vero eis, quos contrario affectu prose- 
quuntur, apparet agenda esse ea, quz deo grata sunt. 
(138) Haec autem scire difficile est, nisi quis vel eum, 
qui deum audivit , vel deum ipsum audiverit, vel divino ar- 
tificio cognitionem hanc sibi comparaverit. Hinc et divina- 
tioni operam dant : illa enim sola est interpretatio eorum, 
qua de diis statuenda sunt. Ac similiter fore, ut ei, qui 
deos esse credat, ipsorum hoc studium minime indignum, 
lis vero qui alterutrum stultum censent, utrumque stul- 
tum esse videatur. Sunt autem multa illorum interdicta 
ex sacris initiis introducta, quia h:c alicujus momenti 
esse putant, nec pro vana ostentatione habent, sed a deo 
quodam principium habere existimant. Unde omnes pari- 
ler Pythagorei proni sunt ad fidem talibus adhibendam, 
qualia de Aristea Proconesio et de Abaride Hyperboreo 
commenta referuntur, et qui&equa alia sunt generis ejus- 
dem. Omnibus enim ejusmodi adhibent assensum, multa 
et ipsi quoque comminiscuntur, ac talium, qua fabulosa 
videntur esse, mentionem ita faciunt, quasi nihil non cre- 
dentes, quod ad deum refertur. (139) Rettulit igitur qui- 
dam, Eurytum affirmasse, pastorem aliquem, qui juxta 
sepulcrum Philolai pasceret, canentem quempiam audi- 
visse, ipsum vero minime ei fidem derogasse, sed quaesi- 
visse, quam harmoniam. Erat autem uterque Pythagoreus, 
et quidem Eurytus discipulus Philolai. Aiunt et Pythagorae 
quendam narrasse , aliquando se sibi visum esse per. som- 
num cum parente suo mortuo colloqui, atque quid hoc 
significaret interrogasse , illum vero respondisse , significare 
nihil, sed parentem revera cum ipso locutum : « ut igitur, 
quod tu jam mecum colloqueris, nihil significat, ita nec 
illud. » Adeoque isti in omnibus istis non se stultos esse 
existimant, verum eos, qui fidem non adhibent : non enim 
deos quaedam posse, quaedam non posse, ut putent scioli , 


24. 


-- 
c 


9 


4} 


bul 


52 


σθαι τοὺς σοφιζουένους, ἀλλὰ πάντα δυνατά. Kat ἢ 3077, 
ἣ αὐτή ἐστι τῶν ἐπῶν, ἃ ἐχεῖνοί φασι μὲν εἶναι Λίνου, 
στι μέντοι ἴσως ἐχείνων * 
ἔλπεσθαι χρὴ πάντ᾽, ἐπεὶ οὐκ ἔστ᾽ οὐδὲν ἄελπτον" 
ῥάδια πάντα θεῷ τελέσαι, καὶ ἀνήνντον οὐδέν. 
(110) "Iv δὲ πίστιν τῶν παρ᾽ αὐτοῖς ὑπολήψεων ἡγοῦν- 
ται εἶναι ταύτην, ὅτι ἦν ὁ πρῶτος εἰπὼν αὐτὸ οὐχ 
ὃ τυχών, ἀλλ᾽ ὃ θεός. Καὶ ἕν. τοῦτο τῶν ἀχουσμάτων 
ἐστί, « τίς ὁ Πυθαγόρας; » Φασὶ γὰρ εἶναι Ἀπόλλω 
Ὑπερύόρεον, τούτου δὲ τεχμήρια ἔχεσθαι, ὅτι ἐν τῷ 
΄ a bi «^ 3 
ἀγῶνι ἐξανιστάμενος τὸν μηρὸν παρέφηνε χρυσοῦν, xai 
ὅτι Αδαριν τὸν "Y regGopscv εἱστία xal τὸν ὀϊστὸν αὖ- 
τοῦ ἀφείλετο, ᾧ ἐκυθερνᾶτο. (141) Λέγεται δὲ ὁ "ACa- 
“- €«* , 4 4 Α 3 ji ^ 
ptc ἐλθεῖν ἐξ “ὙἹπερδορέων, ἀγείρων χρυσὸν εἰς τὸν νεὼν 
7 , , 32 bd led A 
xal προλέγων λοιμόν. Κατέλυε δὲ ἐν τοῖς ἱεροῖς, xat 
οὔτε πίνων οὔτε ἐσθίων ὥφθη ποτὲ οὐδέν. Λέγεται δὲ 
xai ἐν Λαχεδαιμονίοις θῦσαι τὰ χωλυτήρια, xat διὰ 
- 5} , et É ^ 7 λ ' 
τοῦτο οὐδένα πώποτε ὕστερον ἐν Λαχεδαίμονι λοιμὸν 
γενέσθαι. Τοῦτον οὖν τὸν Δ θαριν παρελόμενος, ὃν εἶχε, 
Ll *ee T! 
ἡρυσοῦν ὀΐστόν, οὗ ἄνευ οὐχ οἷός τ᾽ ἦν τὰς δδοὺς ἐξευ- 
ρίσχειν, ὁμολογοῦντα ἐποίησε. (142) Καὶ ἐν Μεταπον- 
vip, εὐξαμένων τινῶν γενέσθαι αὐτοῖς τὰ ἐν τῷ προσ- 
πλέοντι πλοίῳ, « νεχρὸς τοίνυν ἂν ὑμῖν» ἔφη, xal 
ἐφάνη νεχρὸν ἄγον τὸ πλοῖον. Καὶ ἐν Συύάρει τὸν ὄφιν 
τὸν * ἀποχτείναντα τὸν δασὺν " ἔλαθε xal ἀπεπέμψατο, 
ὁμοίως δὲ καὶ τὸν ἐν Γυρρηνία τὸν utxpóv ὄφιν, ὃς ἀπέ- 
/ 29372 , i A] 43 * bi À * 
χτεῖνε Odxvov, "Ev. Κρότωνι δὲ τὸν ἀετὸν τὸν λευχὸν 
€ / LÀ 1 , , 
χατέψησεν ὑπομείναντα, ὥς φασι. Βουλομένου δέ τινος 
ἀχούειν, οὐχ ἔφη πω λέξειν, πρὶν ἢ σημεῖον τι φανῇ, 
xal μετὰ ταῦτα ἐγένετο ἐν Καυλωνίᾳ ἣ λευχὴ ἄρχτος. 
Καὶ πρὸς τὸν μέλλοντα ἐξαγγέλλειν αὐτῷ τὸν τούτου 
᾿ὦ J b 
θάνατον προεῖπεν αὐτός. (143) Καὶ Μυλλίαν τὸν Kpo- 
à 37 Ὕ f^ , M 
τωνιάτην ἀνέμνησεν, ὅτι ἣν Μίδας ὃ Γορδίου, xat 
ᾧχετο ὃ Μυλλίας εἰς τὴν ἤπειρον, ποιήσων ὅσα ἐπὶ τῷ 
; , e^ 
τάφῳ ἐχέλευσε. Λέγεται δὲ xal ὅτι τὴν olxiav αὐτοῦ 
6 πριάμενος καὶ ἀνορύξας, ἃ μὲν εἶδεν, οὐδενὶ ἐτόλμη - 
bd , μι ^ € , , , 
σεν εἰπεῖν, ἀντὶ δὲ τῆς ἁμαρτίας ταύτης ἐν Κρότωνι 
ἱεροσυλῶν ἐλήφθη χαὶ ἀπέθανε" τὸ γὰρ γένειον ἀπο- 
πεσὸν τοῦ ἀγάλματος τὸ χρυσοῦν ἐφωράθη λαύών. 
Ἰαῦτά τε οὖν λέγουσι πρὸς πίστιν καὶ ἄλλα τοιαῦτα, 
ὡς δὲ τούτων δαολογουμένων xai ἀδυνάτου ὄντος περὶ 
ἄνθρωπον ἕνα ταῦτα συμθῆναι, ἤδη οἴονται σαφὲς εἰ- 
ναι, ὅτι ὡς περὶ χρείττονος ἀποδέχεσθαι χρὴ τὰ περὶ 
ἐχείνου λεχθέντα, xal οὐχὶ ἀνθρώπου. (144) 'AÀÀ xat 
τὸ ἀπορούμενον τοῦτο σημαίνειν " ἔστι γὰρ map! αὐτοῖς 
λεγόμενον, ὅτι 
ἄνθρωπος δίπος ἐστὶ χαὶ ὄρνις χαὶ τρίτον ἄλλο. 
Τὸ γὰρ τρίτον Πυθαγόρας ἐστί. Τοιοῦτος μὲν οὖν διὰ 
τὴν εὐσέβειαν ἦν καὶ ἐπὶ τῆς ἀληθείας ἐνομίζετο εἶναι. 
Περὶ δὲ τοὺς ὅρχους εὐλαθῶς οὕτω διέκειντο πάντες οἱ 
Πυθαγόρειοι, μεμνημένοι τῆς Πυθαγόρου ὑποθήχης τῆς 


. ἀθανάτους μὲν πρῶτα θεούς, νόμῳ ὡς διάχειται, 
τίμα καὶ σέδου ὄρχον, ἔπειθ᾽ ἥρωας ἀγανούς, 


ἸΑΜΒΑΙΧΟΥ IEPI TOY HYOAVlOPINOY BIOY. 


(224 —30 ! 
sed posse omnia. Idem est initium carminis heroici, quel 
illi quidem Lino tribuunt, ab ipsis autem profectum exe 
videtur : 

onmia sunt speranda , nec insperabile quicquam est : 

cuncta deus peragit facile, et nibil impedit ipsum. 
(140) Fidem autetn suis opinionibus inde fieri censent, quo, 
qui primus earum auctor exstitit, non vulgaris homo fucrit, 
sed deus. Eratque hoc unum ex illorum dictis : « quisnam 
Pythagoras? » Aiunt enim, fuisse Apollinem Hyperboreum, 
hujus vero rei argu menta haberi, quod in ludissurgens femur 
aureum ostenderit , quodque Abarim Hyperboreum ho-pitio 
exceperit et telum, quo regebatur, ab eodem tulerit. 
(141) Fertur autem Abaris ex Hyperboreis venisse , ut au- 
rum in templum corrogaret pestemque przediceret. Diver- 
sabatur in templis, neque unquam bibere aut edere visu: 
est. Fertur etiam apud Lacedaemonios averruncatoria sacra 
celebrasse , et hinc Spartae nunquam deinceps pestem ober- 
tam esse. Hunc igitur Abarim telo aureo, sine quo vi» 
invenire non poterat, privatum testem de se Pythagora 
excitavit. (142) Et Metaponti quibusdam sibi ipsis appre- 
cantibus, quicquid in navi portum jam intrante ed, 
« mortuus ergo » inquit « vobis erit, » et apparuit, mortuum 
illa vectum esse. Et Sybari serpentem lethiferum et hirsutum 
comprehendit dimisitque, similiter alium in Tyrrlxna 
parvum serpentem, morsu interficientem. Crotone vere 
albam aquilam palpavit nihil, ut aiunt, repugnantem. Quum 
quidam audire quidpiam ab eo vellet , negavit se ante dic- 
turum, quam prodigium aliquod apparuisset, exstititque 
posthac in Caulonia ursa alba. Pueri mortem quum quidam 
illi nunciaturus esset, praedixit ipse . (143) Mylliam Crotc'ua- 
tem admonuit , fuisse Midam , Gordii filium, isque in ce 
tinentem Asiz trajecit , facturus ibi, quae ad sepulcrum &a- 
cienda Pythagoras praeceperat. Aiunt etiam eum, qui domum 
illius emptam effodit, nulli qua vidisset ausum esse pro- 
dere, quin et facinoris hujus pcenas dedit ;^n sacrilegio Cro- 
tone deprehensus et interfectus : delapsamenim simulaero 
barbam auream abstulerat. Hoc igitur aliaqu& id genus ad 
fidem faciendam proferunt, quasi vero ista ij confes 
sint, nec fieri possit ut in unicum bominety congruat, 
hínc jam liquere autumant , dicta de illo non :tanquam de 
homine, sed tanquam de numine quodam accipienda e. 
(144) Hoc etiam anigma illud indicare , quod velat UOTE 
bium quoddam in ore habent : 


et bipedes homines et aves et tertia res sunt. 


Nam fertia res est Pythagoras. Talis itaque pietate im et 
et revera esse censebatur. Juramenta vero Pythazork et 
nes tam religiose verebantur, memores hujus praecepti [τ- 
thagorici , 

primum immortales ex lcge deos venerave 

et cole jusjurandum, post heroas οἱ almos, 


[*9— 308.) 


ὦττε ὑπὸ νόμου τις αὐτῶν ἀναγχαζόιμενος ὀμόσαι, χαί- 
τοι εὐορχεῖν μέλλων, ὅμως ὑπὲρ τοῦ διαφυλάξασθαι τὸ 
ῥόναα ὑπέμεινεν ἀντὶ τοῦ ὀμόσαι τρία μᾶλλον τάλαντα 
καταθέσθαι, ὅσου περ ἐτετίμητο τὸ τοιοῦτον τῷ διαδι- 
᾿ χαζομένῳ. (145) Ὅτι δ᾽ οὐδὲν ὥοντο ix ταυτομάτου 
"d ' Α 3 Ἧ , AW . ; 
cuuGatvetv xal ἀπὸ τύχης, ἀλλὰ κατὰ θείαν πρόνοιαν, 
? - " A , ’ μων ? 4 
υἄλιστα τοῖς ἀγαθοῖς xal εὐσεδέσι τῶν ἀνθρώπων, βε- 
att τὰ ὑπὸ ᾿Ανὸροχύδου ἐν τῷ περὶ Πυθαγοριχῶν 
συμθόλων ἱστορούμενα περὶ Θυωαρίδου τοῦ "l'apavit- 
ἐγου, Πυθαγοριχοῦ. "ATorAéovtt γὰρ αὐτῷ xal χωριζο- 
μένω) διά τινα περίστασιν παρέστησαν οἱ ἑταῖροι ἀσπα- 
ζόκενοί τε xai προπεμπτιχῶς ἀποτασσόμενοι. Καί τις 
1r, £o dv ct τοῦ πλοίου εἶπεν" « ὅσα βούλει, παρὰ τῶν 
ἠεῶν Ἱένοιτό σοι, ὦ Θυμαρίδα. » Καὶ ὅς, « εὐφήμει: » 


ὦ" 
b 
E 
i 
,H^ 

ΟΝ 
ῷ 
ς 
Ee 
Q9. 
"E 

E- | 
« 

JE 
^ 8 
»ὕ. 
»- 
o 
» 
Q3) 
ὩΣ 

Ἕ 
o 
ve- 
|23 
Li 

T" 
&R- 
e 
^d 
« 
ep" 
m 
, ξὶ 
«€ 


n .» ᾿Ἐπιστημονιχὸν rào τοῦτο ἡγεῖτο μᾶλλον xai 
n γον, τὸ μὴ ἀντιτείνειν χαὶ προσαγαναχτεῖν τῇ 
ja προνοία. Πόθεν δὴ οὖν τὴν τοσαύτην εὐσέθειαν πα- 
ρέλαθον οὗτοι ol ἄνδρες, εἴ τις βούλοιτο μαθεῖν, ῥη- 
τον, ὡς τῆς Πυθαγοριχῇς χατ᾽ ἀριθμὸν θεολογίας πα - 
τἀξειγμα ἐναργὲς ἔχειτό πως ἐν ᾿Ορφεῖ. (116) Οὐχ ἔτι 
δὴ οὖν ἀμφίδολον γέγονε τὸ τὰς ἀφορμὰς παρὰ Ὀρφέως 
λαξόντα [Πυθαγόραν συντάξαι τὸν περὶ θεῶν λόγον, ὃν 
xxt Ἱερὸν διὰ τοῦτο ἐπέγραψεν, ὡς ἂν ἐχ τοῦ μυστίχω- 
τάτου ἀπηνθισμένον παρὰ Ὀρφεῖ τόπου, εἴτε ὄντως τοῦ 
ἀνδρός, ὡς oi πλεῖστοι λέγουσι, σύγγραμμά ἐστιν, εἴτε 
TrXasyouc, ὡς ἕνιοι τοῦ διδασχαλείου ἐλλόγιμοι xal 
ἀξιόπιστοι διχθεδαιοῦνται ἐχ τῶν ὑπομνημάτων τῶν 
λαμοῖ τῇ θυγατρὶ ἀπολειφθέντων ὑπ᾽ αὐτοῦ τοῦ Πυθα- 
ἡόρου (ἀδελφὴ δὲ 'T ηλαύγους), ἅπερ μετὰ θάνατον 
ἱστοροῦσι δοθῆναι Βιτάλη τῇ Δαμοῦς θυγατρὶ xat Τη- 
Patet ἐν ἡλικία γενομένῳ, υἱῷ μὲν Πυθαγόρου,, ἀνδρὶ 
e τῆς Βιτάλης. Κομιδῇ γὰρ νέος ὑπὸ τὸν Πυθαγόρου 
ἤχνατον ἀπολελειμμένος ἦν παρὰ O:avoi τῇ μητρί. 
: ἀγλοῦται δὴ διὰ τοῦ Ἱεροῦ ^ περὶ θεῶν λόγου (ἐπιγοά- 
φεται γὰρ ἀμφότερα) xai τίς ἦν ὃ παραδεδωκὼς Π1υ- 
(aro τὸν περὶ θεῶν λόγον. Λέγει γάρ" « ὅδε περὶ θεῶν 
[Πυθαγόρα τ Ννησάργω, τὸν ἐξέμαθον, ὀργιασθεὶς ἐν 
Λιῤήθροις τοῖς Θραχίοις, ᾿λγλαοφάμω τελετὰς μετα- 
ὅοντος, ὡς ἄρα Ὀρφεὺς 6. Καλλιόπας χατὰ τὸ Πάγγαιον 
ὅζης ὑπὸ τᾶς ματρὸς πινυσθεὶς ἔφα, τὰν ἀριθαῶ οὐσίαν 
ἄϊδιον εἶναι μὲν ἀργὰν προμαθεστάταν τω παντὸς 
ὡρανῷ XA γᾶς xat τᾶς μεταξὺ φύσιος »ἔτι δὲ xat θείων 
χαὶ θεῶν xat δαιμόνων διαμονᾶς ῥίζαν. » (wu) "Ex δὴ 
τούτων φανερὸν γέγονεν, ὅτι τῷ ἀριθαῷ ὡρισμένην οὐ-- 
cuv τῶν θεῶν παρὰ τῶν Ὀρφιχῶν παρέλαθεν. ᾿Ἐ' ποιεῖτο 
δξ διὰ τῶν αὐτῶν ἀριθιλῶν xal θαυμαστὴν πρόγνωσιν 
» τὶ θεραπείαν τῶν θεῶν χατὰ τοὺς ἀριθμοὺς ὅτι μά- 
στα συγγενεστάτην. Ἰνοίη δ᾽ ἄν τις τοῦτο ἐντεῦθεν - 
Lt Ré: xat ἔργον τι παρασχέσθαι εἰς πίστιν τοῦδε τοῦ 
£10 "μένου. "Ent? Λύαρις s περὶ τὰ συνήθη ἑαυτῷ ἴε- 
ξουργήματα διετέλει ὧν xal τὴν σπουδαζομένην παντὶ 
ῥαφθάρων. Ὑένει πρόγνωσιν διὰ θυμάτων ἐπ τορίζετο, 
“ἄλιστα τῶν ὀρνιθείων {τὰ Ὑχρ τῶν τοιούτων σπλάγχνα 


σι. 


wu 


c. 


IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA XXVIII. 53 


ut quidam eorum lege ad jusjurandum adac:us, quamvis 
sancte juraturus esset, nihilo minus tamen , ut pracepto 
satisfaceret, tria potius talenta solvere quam jurare susti- 
nuerit : tanti enim lis illa reo convicto estimata erat. 
(145) Nihil vero casu vel fortuito contingere eos credidisse, 
sed cuncta divina providentia probis inprimis et piis homi- 
nibus accidere, confirmant qua ab Androcyde in libro de 
symbolis Pylhagoricis de Thymarida Tarentino Pythago- 
rico referuntur. Huic nimirum ob incldens negolium dis- 
cessuro jamque solventi aderant amici salutandi valedi- 
cendique caussa. Quumque navem jam conscenderet, 
quidam ad eum « eveniant tibi, Thymarida, a diis » inquit 
« quzecuinque volueris. » At ille « bona verba, » respondit : 
« quin potius malim ea, qua» mihi a diis adventura sunt. » 
Scitius enim hoc atque prudentius existimabat, non repu- 
gnare aut succensere divinae providentiae. Si quis igitur scire 
voluerit , unde tantum pietatis hi viri ceperint , dicendum 
est, theologi: Pythagoricze numeris comprehensee evidens 
apud Orpheuirn specimen exstare. (146) Quare nulla restat 
dubitatio , quin Pythagoras occasione ab Orpheo accepta 
librum de diis composuerit , quem propterea etiam Sacrum 
Sermonem inscripsit ,quasi ex loco Orphei niaxime mystico 
collectum, sive revera illius viri, ut plurimi tradunt, sive 
Telaugis opus fuerit, ut ejus discipuli quidam docti et fide 
digni contendunt, ex cominentariis ab ipso Pythagora fili 
sum Damoni, Telaugis sorori, relictis, post ejus mortem 
autem Bitala, ut aiunt, Damus lilia , atque Telaugi , post- 
quam adolevisset , Pythagorae filio Bitalaeque marito tradi- 
tis. Admodum adolescentulus enim is moriente Pythagora 
apud matrem Theano relictus fuerat. Jam in sacro sive dc 
diis libro ( utroque enim modo inscribitur ) et quis Pytha- 
gorz isthune de diis sermonem tradiderit indicatur. Dicit 
enim : Aoc. est, quod de diis Pythagoras Mnesarchi di- 
dici, quum sacris arcanis initiarer in Libethris Thraciz, 
Aglaophamo inilia tradente, nimirum Orpheum, Cal- 
liopes filium;, in monte Pangxo a matre edoctum 
dixisse, numeri essentiam a«ternam principium essc 
providentissimum universi cali atque terrz εἰ iuter- 
media natura, prelereaque radicem divinarum rerum 
et deorum et dzmonum perpeluitatis. » (147) Ex quibus 
apparel, eum definitam numero essentiam deorum ab 
Orphicis accepisse. Per eosdem autem numerus admirabilem 
prascientiam deorumque cultum numeris arctissime con- 
nexum peragebat. ld quod vel inde colligere liceat : opus 
enim est, ut facto quopiam dictis fidem conciliemus. Quum 
Abaris in sacris suo more faciendis perseveraret et excul- 
tam ab omnibus barbaris futurorum praescientiam victimis 
immolandis, avibus maxime, quarerct ( istorum enim 


15 


as 
e 


30 


4ι; 


46 


b 


91 


IAMPAIXOY ΠΕΡῚ TOY HYGATlOPIKOY BIOY. 


(410 — 21€ ) 


ἀχριζῇ πρὺς διάσκεψιν ἡγοῦνται ^ βουλόμενος δ ΠΠ0- | viscera accuratiori inspectioni putant inservire), Pytla- 


θαγόύρας μὴ ἀφαιρεῖν μὲν αὐτοῦ τὴν εἰς τἀληθὲς 
σπουδήν, παρασχεῖν ὃὲ διά τινος ἀσφαλεστέρου καὶ 
γωρὶς αἵματος καὶ σφαγῆς, ἄλλως τε xxl ὅτι ἱερὸν 
ἡγεῖτο εἶναι τὸν ἀλεχτρυόνα ἡλίῳ, τὸ λεγόμενον πᾶν 
4 X , / 9. ^ 9 Ἵ tw ᾽ 
ἀλυθὲς ἀπετέλεσεν αὐτῷ δι΄ ἀριθμητιχῆς ἐπιστήανς 
συντεταγμένῳ, (148) “Ὑπῆρχε δὲ αὐτῷ ἀπὸ τῆς εὖσε- 
6staq xat fi περὶ τῶν θεῶν πίστις " παρήγγελλε γὰρ ἀεὶ 
περὶ θεῶν μηδὲν θαυμαστὸν ἀπιστεῖν, μηδὲ περὶ θείων 
δογμάτων, ὡς πάντα τῶν θεῶν δυναμένων. Καὶ τὰ θεῖα 
δὲ δόγματα λέγειν, οἷς χρὴ πιστεύειν, 6 Πυθαγόρας 
παρέδωχεν. Οὕτω γοῦν ἐπίστευον xal παρειλήφεσαν, 
περὶ ὧν δογματίζουσιν, ὅτι οὐχ ἐψευδοδόξηται. Ὥστε 
εὔρυτος | μὲν ὃ Κροτωνιάτης, Φιλολάου ἀχουστύής, ποι- 
μένος τινὸς ἀπαγγείλαντος αὐτῷ, ὅτι μεσημβρίας ἀ ἀχού- 
cre Φιλολζου φωνῆς ἐχ τοῦ τάφου, καὶ ταῦτα πρὸ 
πολλῶν ἐτῶν τεθνηκότος, ὡσανεὶ ἄδοντος, « xal τίνχ, 
πρὸς θεῶν, » εἰπεῖν « ἁρμονίαν; » Πυθαγόρας δ᾽ αὐτὸς 
ἐρωτηθεὶς ὑπό τινος, τί σημαίνει. τὸ ἰδεῖν ἑαυτοῦ πατέρα 
πάλαι τεθνηχότα χαθ᾽ ὕπνους αὐτῷ προσδιαλεγόμενον, 
« οὐδέν, ν ἔψη « οὐδὲ γὰρ ὅτι μοι ἄρτι λαλεῖς σημαίνει τι. » 
(ι.9) "E σθῆτι δὲ £j pito λευκῇ xai καθαρᾷ, ὡσαύτως 
δὲ χαὶ στρώμασι λευχοῖς καὶ καθαροῖς. Εἶναι δὲ χαὶ τὰ 
τοιαῦτα λινᾶ" χωδίοις γὰρ οὐχ ἐχρῆτο. Καὶ τοῖς dxpoa- 
ταῖς δὲ τοῦτο τὸ ἔθος παρέδωχεν. ᾿Εχρῆτο δὲ χαὶ εὐφημία 
πρὸς τοὺς χρείττονας xat ἐν παντὶ χαιρῷ μνήμην ἐποι- 
εἴτο xal τιμὴν τῶν θεῶν, ὥστε xal περὶ τὸ δεῖπνον 
σπονδὰς ἐποιεῖτο τοῖς θεοῖς καὶ παρήγγελλεν ἐφ᾽ ἡμέρα 
ἑχάστυ͵ ὑμνεῖν τοὺς χρείττονας. Προσεῖχε δὲ xal φήμαις 
χαὶ μαντείαις xat χληδόσιν xat ὅλως πᾶσι τοῖς αὐτο- 
, 38. , ^ bd H , , 
μάτοις. (150) ᾿Επέθυε δὲ θεοῖς Aióavov, x£y/pouc, πό- 
εὑ ^ 
πανα, χηρία xoi ταλλα θυμιάματα, ζῶα δὲ αὐτὸς οὐκ 
- 3 ΄ῳ ^ , , "4 - 
ἔθυεν, οὐδὲ τῶν θεωρητιχῶν φιλοσόφων οὐδείς, τοῖς δὲ 
ἄλλοις τοῖς ἀχουσματιχοῖς [ 7| τοῖς πολιτιχοῖς | προστέ- 
, L4 , ^ d A » 
ταχται σπανίως ἔχψυχα θύειν, ἢ ἀλεχτρυόνα ἢ ἄρνα 
3 ἄλλο τι τῶν νεογνῶν, βοῦς δὲ μὴ θύειν. Κἀχεῖνο δὲ 
τῆς εἰς θεοὺς τιμῆς αὐτοῦ τεχμήριον, τὸ παρηγγέλθαι, 
μηδέποτε ὀμνύναι θεῶν ὀνόμασι χαταχρωμένους. Διό- 
περ χαὶ Σύλλος; ἐς τῶν ἐν Κρότωνι Πυθαγορείων, ὑπὲρ 
τοῦ μὰ ὀμόσαι χρήματα ἀπέτισεν, χαίτοι εὐορχῆσαι 
δὼ 3 ; N J M ? M 1 LI A 
μέλλων. ᾿Αναφέρεταί 1ε μὴν εἰς τοὺς ]υθαγοριχοὺς xat 
ψᾳ ΠΙᾺ , , 
τοιόσδε τις ὅρχος, αἰδὸν μὲν ποιουμένων ὀνομάζειν Πυ- 
θαγόραν, ὥσπερ xai τοῦ θεῶν ὀνόμασι χρῆσθαι πολλὴν 
φειδὼ ἐποιοῦντο, διὰ δὲ τῆς εὑρέσεως τῆς τετραχτύος 
δηλούντων τὸν ἄνδρα" 


ναὶ μὰ τὸν ἀμετέρας σοφίας εὑρόντα τετραχτύν, 
παγὰν ἀενάου φύσεως ῥίζωμαά τ᾽ ἔχουσαν. 


(151) “Ὅλως δέ φασι Πυθαγόραν ζηλωτὴν γενέσθαι τῆς 
᾿Ορφέως ἑρμηνείας τε χαὶ διαθέσεως, xal τιμᾶν τοὺς 
θεοὺς Ὀρφεῖ παραπλησίως, ἱσταμένους αὐτοὺς ἐν τοῖς 
ἀγάλμασι xal τῷ χαλχῶ, οὐ ταῖς ἢιμετέρα'ς συνεζευ- 
Yu. évouc πορφαῖς, ἀλλὰ τοῖς ἱδρύμασι τοῖς ὑείοις, πάντα 
περιέψοντας καὶ πάντων προνοοῦντας xai τῷ παντὶ τὴν 


goras οἱ studium veritatis adimere nolens , sed aliam viam 
tutiorem suppeditaturus, eamque a sanguine et caede alic- 
nam, preesertim quum gallum gallinaceum soli sacrum ewe 
censeret, omne, quod aiunt, verum ei per numerorum 
scientiam consummavit. (148) Preeslitit ei praeterea pieta: 
et deorum opinionem : nam de his semper admonuit , ne 
quis ulli admirando operi aut divino dogmati fidem dene 
garet , quum dii possent omnia. Divina autem dogmata ese 
vocapnda, quibus fidem haberi oporteret , tradidit Pythase- 
ras. Sic igitur credebant accipiebantque, quae neutiquam 
esse falsa opinione conficta statutum esset. Itaque Euryto: 
Crotoniata, Philolai auditor, pastore quodam nuntiante, 
se circa meridiem Philolai, jam ante complures annos de- 
functi, e sepulcro quasi canentis vocem audivisse, « quam- 
nam , per deos, » inquit « harmoniam? » Pythagoras vero 
ipse interrogatus a quodam , quid portenderet, quod vius 
sibi essel cum patre suo mortuo per somnum colloqui, « ni- 
hil , » respondit « neque enim quod jam mecum colloqueris 
aliquid portendit. » (149) Vesteautem utebatur alba et pura, 
stragulis itidem albis atque puris, et his quidem ex lino 
confectis : laneis enim non utebatur. Hunc morem etiam 
auditoribus suis tradidit. Superiores bonis verbis proseque- 
batur, nec ullum tempus absque deorum mentione cul. 
tuque transmittebat , ila ot etiam ioter cceenandum diis li- 
baret et quotidie numen hymnis juberet celebrare. Obser- 
vabat et omina et vaticinia et sortes omnes fortuito oblatas. 
(150) Sacra diis faciebat thure , milio , placentis , favisque et 
reliquis suffimentis , animalia autem ipse non immolabat, 
nec ullus theoreticorum philosophorum, ceteris vero acus- 
maticis [vel policitis] preceptum erat, ut raro immolarent 
animalia, gallum puta gallinaceum vel agnum ve] alia re- 
cens nata , boves vero minime. Illud quoque pietatis ejos in 
deos argumentum , quod praecepit , ne quis jurando deorum 
nominibus abuteretur. Quapropter et Syllus, unus Pytla- 
goreorum qui Crotone erant, ne juraret, judicatum st 
vit, quamvis bona cum conscientia juraturus esset. Tribuitur 

tamen Pythagoreis falis jurandi formula, qua nomipav 

quidem Pythagoram verebantur, ut et deorum plerumque 

nominihus parcebant, tetracty vero inventa satis clare virum 

significabant : 


juro illum, sophiz a quo nostre inventa tetractys, 
in qua natura fons est radixque perennis. 


(151) Omnino autem aiunt, Pythagoram stilo animoque 
Orpheum imitatum esse, similique quo Orpheum nodo 
deos coluisse, dum eos proposuit in simulacris et arre, 
non nostris figuris alligatos, sed divinis imagimbus, tan- 
quam qui omnia complectantur et omnibus provideant et 
u&turam habeant formamque toti universo similem. Pra- 





(116—22e.) 


φύσιν xal τὴν μορφὴν ὁμοίαν ἔχοντας. ᾿Αγγέλλειν δὲ 
αὐτῶν τοὺς χαθαρυμοὺς xat τὰς λεγουένας τελετάς, τὴν 
ἀχριδεστάτην εἴδησιν αὐτῶν ἔχοντα. " Ext δέ φασι xai 
σύνθετον αὐτὸν ποιΐσαι τὴν θείαν φιλοσοφίαν χαὶ θε- 
ὑ ραπείαν, ἃ μὲν μαθόντα παρὰ τῶν ᾿Ὀρφιχῶν, ἃ δὲ παρὰ 
τῶν Αἰγυπτίων ἱερέων, ἃ δὲ παρὰ Χαλδαίων καὶ Μά- 
των, ἃ δὲ παρὰ τῆς τελετῆς τῆς ἐν ᾿Ελευσῖνι γινομένης, 
ἐν Ἵμόρῳ τε καὶ Σαμοθράχη καὶ Δήλῳ, xal εἴτι παρὰ" 
τοῖς xotvot;" , xal περὶ τοὺς Κελτοὺς δὲ xal τὴν [6η- 
(162) Ἔν δὲ τοῖς Λατίνοις ἀναγινώσχεσθαι τοῦ 
|]1υθχγόρου τὸν 'Itpóv λόγον, οὐχ εἰς πάντας, οὐδ᾽ ὑπὸ 
πάντων, ἀλλ᾽ ὑπὸ τῶν μὲν ἐχόντων ἑτοίμως πρὸς τὴν 
τῶν ἀγαθῶν διδασκαλίαν xal μηδὲν αἰσχρὸν ἐπιτη- 
δευόντων. Λέγειν δὲ αὐτὸν τρὶς σπένδειν τοὺς ἀνθρώ- 
ποὺς χαὶ μαντεύεσθαι τὸν Ἀπόλλωνα ἐχ τοῦ τρίποδος 
διὰ τὸ xal τὴν τριάδα πρῶτον φῦναι τὸν ἀριθμόν, Ἀφρο- 
δίτη δὲ θυσιάζειν ἕχτη διὰ τὸ πρῶτον τοῦτον τὸν ἀριθ- 
υὸν πάσης μὲν ἀριθμοῦ φύσεως χοινωνῆσαι, χατὰ πάντα 
δὲ τρόπον μεριζόμενον ὅμοιον λαμθάνειν τὴν τε τῶν 
10 ἀναιρουμένων xal τὴν τῶν χαταλειπομένων δύναμιν, 
Ἡρακλεῖ δὲ δεῖν θυσιάζειν ὀγδόῃ τοῦ μηνὸς ἱσταμένου 
σχοποῦντας τὴν ἑπτάμηνον αὐτοῦ γένεσιν. (163) Λέγει 
δὲ xai εἷς ἱερὸν εἰσιέναι δεῖν καθαρὸν ἱμάτιον ἔχοντα 
χαὶ ἐν ᾧ μὴ ἐγκεχοίμηταί τις, τὸν μὲν ὕπνον τῆς do- 
5 γίας, xa τὸ μέλαν xat τὸ πυρρόν, τὴν δὲ χαθαρότητα 
τῆς περὶ τοὺς λογισμοὺς ἰσότητος χαὶ διχαιοσύνης μαρ- 
τυρίαν ἀποδιδούς. Παραγγέλλει δέ, ἐν ἱερῷ ἄν τι ἀχού- 
σιον αἷμα γένηται, 3) χρυσῷ 3) θαλάττῃ περιρραίνε- 
cÜni, τῷ πρώτῳ γενομένῳ xai καλλίστῳ τῶν ὄντων 
3» σταθμώμενος τὴν τιμὴν τῶν ἁπάντων, ταύτην πρώτην 
Ἰονὴν τῆς ὑγρᾶς φύσεως καὶ τροφὴν τῆς πρώτης xal 
χοινοτέρας ὕλης ὑπολαμδάνων. Λέγει δὲ καὶ μὴ τίχτειν 
ἐν ἱερῷ * οὐ γὰρ εἶναι ὅσιον ἐν ἱερῷ καταδεῖσθαι τὸ θεῖον 
τῆς ψυχῆς εἰς τὸ σῶμα. (154) Παραγγέλλει δὲ ἐν ἑορτῇ 
36 μήτε χείρεσθαι, μήτε ὀνυχίζεσθαι, τὴν ἡμετέραν αὔ-- 
tnotw τῶν ἀγαθῶν οὐχ ἡγούμενος δεῖν τὴν τῶν θεῶν 
ἀπολείπειν ἀρχήν. Λέγει δὲ xat φθεῖρα ἐν ἱερῷ μὴ χτεί- 
νεῖν, οὐδενὸς τῶν περιττῶν xal φθαρτιχῶν νομίζων δεῖν 
μεταλαμδάνειν τὸ δαιμόνιον. Κέδρῳ δὲ λέγει xal δάφνη 
€ xxi χυπαρίττῳ xai δρυΐ xal μυρίνη, τοὺς θεοὺς τιμᾶν, 
καὶ μηδὲν τούτοις ἀποχαθαίρεσθαι τοῦ σώματος, μηδὲ 
σχινίζειν τοὺς ὀδόντας. ᾿ φθὸν δὲ παραγγέλλει μὴ ὀπτᾶν, 
τὴν πραότητα λέγων μὴ προσδεῖσθαι τῆς ὀργῆς. Κατα- 
χαίειν δὲ οὐχ εἴα τὰ σώματα τῶν τελευτησάντων, μά- 
ts vot, ἀκολούθως, μηδενὸς τῶν θείων τὸ θνητὸν μεταλαι- 
Cavety ἐθελήσας. (wo) 1 οὺς δὲ τελευτήσαντας ἐν λευκαῖς 
ἐσύῦσι προπέμπειν ὅσιον ἐνόμιζε, τὴν ἁπλῆν xal τὰν 
πρώτην αἰνιττόμενος φύσιν κατὰ τὸν ἀριθμὸν xai τὴν 
ἀρχὴν τῶν πάντων. Εὐορχεῖν δὲ πάντων μάλιστα πα- 
ω φαγγέλλει, ἐπεὶ μαχρὸν τοὐπίσω, θεοῖς δ᾽ οὐδὲν ἀαχρὸν 
εἶναι. Πολλῷ δὲ μᾶλλον ἀδικεῖσθαι ὅσιον εἶναι λέγει 
ὃ χτείνειν ἄνθρωπον (ἐν ἄδου γὰρ κεῖσθαι τὴν χρίσιν), 
ἐχλογιζόμενος τὰς περὶ τὴν ψυχὴν καὶ τὴν οὐσίαν αὐτῆς 
τὴν πρώτην τῶν ὄντων φύσεις. Kunaptoctvrv δὲ μὴ 


[d 
- 
- 


P4 
2v. 


- 
U 


IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA XXVIII. ' $6 


scripsisse autem ipsorum lustrationes elinitialiones, quie 
vocantur, accuratissimam eorum notitiam habentem. Ad 
hoc et compositam quandam rerum divinarum philoso- 
phiam deorumque cultum instituisse aiunt, quum alia ab Or- 
phícis didicisset , alia a sacerdotibus JEgyptiis, alia a Clhal- 
daeis et Magis , alia ex initiis, quzxe fiunt Eleusine et Imbri 
et in Samotliracia atque Deli, etsi quid............ apud Celtas 
etiam et Iberos. (152) Apud Latinos fertur sacrum Py- 
thagorz sermonem legi solitum, non inter omnes tamen, 
neque ab omnibus, sed ab iis tautum , qui ad optima quie- 
que discenda propensum , a turpibus vero omnibus alienum 
haberent animum. Dixisse ipsum etiam, ter homines libare 
et ex tripode dare Apollinem responsa, quia trias primarius 
fuerit numerus , Veneri vero sexto die sacra fieri, quia pri- 
mus hic numerus omnis numeri naturz fuerit particeps 
et quovis modo divisus eandem in subtraclis et residuis 
vim habeat, Herculi denique sacrificandum esse die oc- 
tavo mensis ineuntis ob septimestrem ejus nativitatem. 
(153) Templum intrare jubet pura indutum veste et in qua 
nemo dum dormiverit , somnum ignavic, ut et nigrum at- 
que fuscum , puritatem vero zquabilitatis in ratiocinando 
et justitiae signum esse declarans. In templo si sanguis for- 
tuilo fuerit effusus, vel auro vel mari lustrandum esse 
pr&cipit, quo primum nata pulchetrimaque re cunctarum 
rerum pretia metiatur, hunc quippe pritnum esse natura 
humida feetum , primaeque et communioris materi: nutri- 
mentum opinatus. In templo ait non esse pariendum : fas 
enim non esse, ut in loco sacro divina anima corpori alli- 
gelur. (154) Festo die nec eapillos, nec ungues preecidendos : 
non enim convenire censet, ut relicto deorum obsequio 
nostra commoda procuremus. Nec pediculum in templo ne. 
candum , ne eorum, quic inutilia sunt atque noxia, cujus- 
quam numen (iat particeps. Deos autem colendos esse ce- 
dro et lauro et cupresso et quercu atque myrto , ideoque liis 
a nullà macula corpus purgandum nec dentes fodiendos. 
Coctum non esee assandum, quo mansuetudinem ira non 
opus habere indicat. Cadavera mortuorum vetabat igne 
comburi , magos in hoc seculus, ne rerum divinarum, quod 
mortale esset , cujusquam fieret particeps. (155) Mortuos in 
albis efferri fas exislimabat, simplicem primigeniamque 
naturam juxta numerum atque rerum omnium principium 
indicans. Inprimis vero pie sancteque jurare jubet, quo- 
niam longum sit, quod a tergo sequitur, diis autem niliil 
longum esse. Multo justius esse ait injuriam pati quam ho- 
uiinem interficere ( in orco enim repositum esse judicium ) 
anime perpendens ejusque substantiae primigenia naturam. 


δῦ. IAMBAIXOY HEPI TOY ΠΥΘΑΙῸΡΙΚΟΥ BIOY. 


- ?y bi € , ^ k LI . 
δεῖν χατασχευάζεσθαι σωρὸν ὑπαγορεύει διὰ τὸ κυπα- 
ρίσσινον γεγονέναι τὰ τοῦ Διὸς σκῆπτρον ἢ δι᾿ ἄλλον 
τινὰ μυστιχὸν λόγον. Σπένδειν δὲ πρὸ τραπέζης παρα- 
- A wv e Ἢ € , L] , 
χαλεῖ Διὸς Σωτῆρος xai Πραχλέους xat Διοσχούρων, 
b τῆς τροφῆς ὑμνοῦντας τὸν ἀργηγὸν xal τὸν ταύτης ἦγε" 
μόνα Δία, xai τὸν ἹΠρχχλέα τὴν δύναμιν τῆς φύσεως, 
χαὶ τοὺς Διοσχούρους τὴν συμφωνίαν τῶν ἁπάντων. 
^ 1 . “ 
(156) Σπονδὴν δὲ μὴ καταμύοντα προσφέρεσθαι δεῖν 
Y» 5 81 e. A cm v» 3 , A ?5 ὦ 
ἔφη " οὐδὲν γὰο τῶν xaAQv ἄξιον αἰσγύνης xat αἰδοῦς 
, e ^ 7 ^ αο,ὠ n 
to διελάμθανεν. “Ὅταν δὲ βροντήσῃ, τῆς γῆς ἅψασθαι πα- 
/, [d , Lol y 
ρήγγελλε, ἀνημονεύοντας τῆς γενέσεως τῶν ὄντων. 
Εἰσιέναι δὲ εἰς τὰ ἱερὰ χατὰ τοὺς δεξιοὺς τόπους παραγ- 
Yet, ἐξιέναι χατὰ τοὺς ἀριστερούς, τὸ μὲν δεξιὸν 
ἀρχὴν τοῦ περιττοῦ λεγομένου τῶν ἀριθαῶν xal θεῖον 
-- , 
15 τιθέμενος, τὰ δὲ ἀριστερὸν τοῦ ἀρτίου xat διχλυομένου 
΄ γ8" 9o Led , 
cuu. boAov. "l'otoUtoc τις 6 τρόπος λέγεται αὐτοῦ γεγονέ- 
ναι τῆς περὶ τὴν εὐσέῤζειαν ἐπιτηδεύσεως, xal τάλλα 
δέ, ὅσα παραλείπομεν περὶ αὐτῆς, ἀπὸ τῶν εἰρημένων 
ἔνεστι τεχμαίρεσθαι, ὥστε περὶ uiv τούτου πέπαυμαι 

20 λέγων. 

i ^v Le] A 
XXIX. (157) Περὶ δὲ τῆς σοφίας αὐτοῦ, ὡς μὲν 

΄-- - * A 
ἁπλῶς εἰπεῖν, μέγιστόν ἐστι τεχμήριον τὰ γραφέντα ὑπὸ 
τῶν [Πυθαγορείων ὑπομνήματα περὶ πάντων, ἐχόμενα 

ἧς αληθεί [ ὅλα μὲ ὶ τὰ ἄλλα πά 
τῆς ἀληθείας, καὶ στρογγύλα μὲν περὶ τὰ ἄλλα πάντα, 
, X 4 T" / 4, 

25 ἀρχαιοτρόπου δὲ xat παλαιοῦ πίνου διαφερόντως ὥσπερ 
τινὸς ἀχειραπτήτου νοῦ προσπνέοντα xal μετ᾽ ἐπι- 
στήμης δαιμονίας ἄχρως συλλελογισωένα, ταῖς δὲ ἐν- 
νοίαις πλήρη τε xai πυχνότατα, ποιχίλα τε ἄλλως καὶ 
πολύτροπα τοῖς εἴδεσι καὶ ταῖς ὕλαις, περισσὰ δὲ ἐξαι- 

, Α t ^» ^ I4 , 

3v ρέτως Eua xoi ἀνελλιπῇ τῇ φράσει χαὶ πραγμάτων 
* ^. Li Lá 
ἐναργῶν xai ἀναμφιλέχτων ὡς ὅτι μάλιστα μεστὰ μετὰ 
ἀποδείξεως ἐπιστημονικῆς καὶ πλήρους, τὸ λεγόμενον, 

^^ Ld / - o. - , ^ 
συλλογισμοῦ, εἰ τις, αἷς προσήχει, δδοῖς χε χρημένος 
7 , , “κι ’ 
ἐπ᾽ αὐτὰ ἴοι μὴ παρέργως, μηδὲ παρηχουσμένως ἀφο- 

35 σιούμενος, ᾿Γαύτην τοίνυν ἄνωθεν τὴν περὶ τῶν νοητῶν 

xai τὴν περὶ θεῶν ἐπιστήμην παραδίδωσιν. (158) " Extra 
A , 4 ^f , 3 A 
τὰ φυσιχὰ πάντα ἀναδιδάσχει, τήν τε ἐθιχὴν φιλοσο- 
φίαν χαὶ τὴν λογιχὴν ἐτελεώσατο, μαθήματά τε παν- 
Ld NIS Vo , » 7 
τοία παραδίδωσι xat ἐπιστήμας τὰς ἀρίστας, ὅλως τε 

40 οὐδέν ἐστιν εἰς γνῶσιν ἐληλυθὸς περὶ ὁτουοῦν παρὰ ἀν- 
θρώποις, ὃ μὴ ἐν τοῖς συγγράμμασι τούτοις διηκρίδω- 
ται, Ei τοίνυν ὁμολογεῖται τὰ μὲν Πυθαγόρου εἶναι τῶν 

, t^^ / ΄“ 

συγγραμμάτων τῶν νυνὶ φερομένων, τὰ δὲ ἀπὸ τῆς 

. / ^s , 1 Led A 

ἀχροάσεως αὐτοῦ συγγεγράφθαι (xai διὰ τοῦτο οὐδὲ 
4s ξαυτῶν ἐπεφήμιζον αὐτά, ἀλλὰ εἰς [Πυθαγόραν ἀνέφε- 

ρον αὐτὰ ὡς ἐκείνου ὄντα ἃ, ψανερὸν ἐχ πάντων τούτων, 

; 1 

τι πάσης σοφίας ἔμπειρος ἦν ἀποχρώντως. Λέγουσι δὲ 

γεωμετρίας αὐτὸν ἐπὶ πλεῖον ἐπιμεληθῆναι" παρ᾽ Αἰγυ- 

; 3 l] , 

πτίοις γὰρ πολλὰ προύλήματα γεωμετρίας ἐστίν, ἐπεί. 

bu περ ἐχ παλαιῶν ἔτι xal ἀπὸ θεῶν διὰ τὰς Νείλου προσ- 
, ' 3 , , “- 
θέσεις τε xai ἀφαιρέσεις dvatyxz,v ἔχουσι πᾶσαν ἐπι- 
- ^ ^. , 
μετρεῖν ἣν ἐνέμοντο γῆν Αἰγυπτίων ol λόγιοι, διὸ xal 
“ " , ^ 3^ e 
γεωμετρία ὠνόμασται. ᾿Αλλ᾽ οὐδ᾽ ἢ τῶν οὐρανίων θεωρία 
, 7 Ld * ^-- 
παρέργως αὐτοῖς χατεζήτηται, ἧς xat αὐτῆς ἐμπείρως 


(328—351) 
Arcas sepulcrales cupressinas fieri vetat, quia Jovis scep- 
trum cupressinum fuerit vel ob aliam quandam mvysticam 
ralionem. Ante mensam Jovi Servatori et Herculi et Casto- 
ribus esse libandum, ita ut Juppiter tanquam alimonie dux 
et auctor, Hercules tanquam natura potentia, Castore. 
tanquam rerum omnium harmonia celebrentur. (13561 Li- 
bamina non esse a conniventibus offerenda; neque enim 
bonorum quicquam putabat esse dignum, ut cum pudore 
et verecundia tractetur. Quum tonat, terram tangendam 
esse , in memoriam generationis rerum. A dextra intranjum 
esse templum, a sinistra egrediendum , dextrum quippe 
imparis numeri principium et divinum , sinistrum vero par 
et dissoluti habens symbolum. Hic fertur ejus modus fuic 
pietatem excolendi, de qua quae przeterimus , ex dictis facta 
conjectura licet assequi. lMaque de his jam dicendi tias 
esto. / 

XXIX. (157) Sapientiz autem ejus, ut verbo dicam, gra 
vissima sunt documenta commentarii a Pythagoreis de 
omnibus rebus ad veritatem accommodate scripti , e£ quoad 
c:ielera quidem omnia breves , inprimis vero vetustum ulti- 
maeque antiquitatis afflatum velut illibatam quandam men- 
tem spirantes et admirabili cum sapientia collecti, prz- 
tereaque sententiis pleni et creberrimi , et formze rerumque 
ubertate ceteroquin variegati , sed pre aliis egregii simul εἰ 
dicendi genere preestabhiles et rebus perspicuis atque indubi- 
tatis maxime referti, idque non sine docta demonstratione 
alque integro, ut aiunt, syllogismo, si quis qua decet via 
accesserit, neque in transcursu aut negligenter eos attize- 
rit. Hanc igitur de iis, quze mente comprehenduntur, atque 
de diis repetitam altius scientiam tradit. (158) Deinde un- 
versam rerum naturalium doctrinam exhibet, quin et ao- 
rum philosophiam et logicam absolvit , variasque discipti- 
pas el optimas quasque exsequitur scientias, adeo ut niuil 
omnino in hominum notitiam pervenerit, quod non io illis 
scriptis accurate sit pertractatum. Quum igitur in confesy 
sit, scriptorum qua» nuuc circumferuntur alia Pythagorz 


esse, alia autem ab ejus discipulis excepta (quare nec horam 


quisquam suo ea nomine inscribebat, sed ad Pythagoram 
velut auctorem referebant ) , omni eum scientia satis inslru- 
ctum fuisse apparet. Geometrie vero operam eum dedisse 
ferunt maximam : £&gyptii enim multa habent prohic- 
mata geomeírica, quia ab antiquo jam tempore et inde a 
deorum 2elate necesse est propter Nili alluviones οἱ ἀνὰ)» 
siones, ut periti totam JEgyptiorum terram dimetiantur, 
unde et nomen habet geometria. Nec tamen in coelestium 
rcrum contemplationem obiter inquisiverunt , fuitque hujas 





i] 
“ΓΈ 3243.) 


ὁ Πυθαγύρας εἶχε. Πάντα δὲ τὰ περὶ τὰς γραυμὰς θεω- 
ρήματα ἐχεῖθεν ἐξ ξηρτῆσθαι δοχεῖ - τὰ γὰρ περὶ λογι- 
συοὺς xai ἀριθμοὺς ὑπὸ τῶν περὶ τὴν Φοινίκην v φασὶν 
tuat, "Γὰ γὰρ οὐράνια θεωρήματα χατὰ xowóv τι- 
ενες Αἰγυπτίοις xai Χαλδαίοις ἀναφέρουσι. (159) Τ αὖτα 
δὴ πάντα φασὶ τὸν Πυθαγόραν παραλαθόντα xat συν- 
αὐξήσαντα τὰς ἐπιστήμας προάγειν τε xat δυοῦ σαφῶς 
χαὶ ἐχκιελῶ ὥς τοῖς αὐτοῦ ἀκροωμένοις δεῖξαι. Φιλοσοφίαν 
μὲν οὖν πρῶτος αὐτὸς ὠνόμασε, χαὶ ὄρεξιν αὐτὴν εἶπεν 
0 εἶναι χαὶ οἱονεὶ φιλίαν σοφίας, σοφίαν δὲ ἐπιστήμην 
zi; ἐν τοῖς οὖσιν ἀληθείας, ὄντα δὲ ἤδει xal ἔλεγε τὰ 
ἄῦλα καὶ ἀΐδια χαὶ μόνα δραστικά, ὅπερ ἐστὶ τὰ ἀσώ- 
uxtx, δαωνύμως δὲ λοιπὸν ὄντα xal κατὰ μετοχὴν 
αὐτῶν οὕτω καλούμενα, Gea etx 12e: xat ὑλικά, vev- 
δ vis τε xai φθαρτὰ χαὶ ὄντως οὐδέποτε ὄντα. Τὴν δὲ 
σοφίαν ἐπιστήμην εἶναι τῶν χυρίως ὄντων, ἀλλ᾽ οὐχὶ 
τῶν δλωνύμως, ἐπειδήπερ οὐδὲ ἐπιστητὰ ὑπάρχει τὰ 
σωματικά, οὐδὲ ἐπιδέχεται γνῶσιν βεθαίαν, ἄπειρά τε 
ὄντα χαὶ ἐπιστήμη ἀπερίληπτα καὶ οἱονεὶ μὴ ὄντα χατὰ 
y διχστολὴν τῶν καθόλου xat οὐδὲ ὅρῳ ὑποπεσεῖν εὐπε- 
ριγράφως δυνάμενα. (160) Τῶν δὲ φύσει μὴ ἐ ἐπιστητῶν 
οὐδὲ ἐπ τιστήμην οἷόν τὰ ἐπινοῆσαι" οὐχ ἄρα ὄρεξιν τῆς 
αἱ, ὑφεστώσης ἐπιστύ une εἰχὸς εἶναι, ἀλλὰ υᾶλλον τῆς 
περὶ τὰ χυρίως ὄντα, xai ἀεὶ χατὰ τὰ αὐτὰ xai ὡσαύ- 
b τως διαμένοντα xat τῇ προσηγορία ἀεὶ συνυπάρχοντα. 
Καὶ γὰρ τῇ τούτων χαταλήψει συμδέθηχε καὶ τὴν τῶν 
ὁκωνύμως ὄντων παροιλαρτεῖν, οὐδὲ ἐπιτηδευθεῖσαν ποτε, 
οἷα δὴ τῇ τοῦ χαθόλου ἐπιστήμη ἣ τοῦ χατὰ μέρος. 
«Το γὰρ περὶ τῶν χαθόλου « φησὶν Δοχύτας»χα- 
υλῶς διαγνόντες ἔμελλον xal περὶ τῶν χατὰ μέ- 
$56, οἷά ἐντι, καλῶς ὀψεῖσθαι. » Διόπερ οὐ μόνα 
οὐδὲ αονογενῇ, οὐδὲ ἁπλᾶ ὑπάρχει τὰ ὄντα, ποιχίλα 
ὃς ζϑη͵ xa πολυειδῇ θεωρεῖται, τά τε νοητὰ xat ἀσώ- 
ματα, ὧν τὰ ὄντα ἣ χλζσις, xal τὰ σωμχτιχὰ xal 
ὑπ᾿ αἴσθησιν πεπτωχότα, ἃ δὴ κατὰ μετοχὴν χοινωνεῖ 
τοῦ ὄντως γίνεσθαι. (161) Περὶ δὴ τούτων ἁπάντων 
ἐπιστήμας παρέδωχε τὰς οἰχειοτάτας xal οὐδὲν παρέ- 
λιπεν ἀδιερεύνητον. Καὶ τὰς χοινὰς δὴ ἐπιστήμας, ὥσ- 
περ τὴν ἀποδειχτιχὴν χαὶ τὴν δριστιχὴν χαὶ τὴν διαι- 
0 ρετικήν, παρέδωχε τοῖς ἀνθρώποις, ὡς ἔστιν ἀπὸ τῶν 
[Πυθαγορικῶν ὑπομνημάτων εἰδέναι. [εἰώθει δὲ xat διὰ 
χουαιδῇ βραχυτάτων φωνῶν μυρίαν xat πολυσχιδῆ £u— 
φασιν συχμδολιχῷ τρόπῳ τοῖς γνωρίμοις ἀποφοιδάζειν, 
ὥσπερ διὰ χειρογρήστων τινῶν λόγων 7| αἱχρῶν τοῖς 
ὄνχοις σπερμάτων ὃ Πυύδιός τε χαὶ αὐτὴ $ φύσις πλήθη 
ανήνυτα χαὶ δυσετ τινόητα ἐννοιῶν χαὶ ἀποτελεσιλάτων 
ὑποφαίνουσι, (162) J'otoUtov δή ἐστι τὸ « ἀρχὴ δέ τοι 
T'1GU παντός ν ἀπ τόφθεγμα, Πυθαγόρου αὐτοῦ. Οὐ 
μόνον δὲ ἐν τῷ παρόντι ἡιιστιχίῳ, ἀλλὰ xat ἐν ἑτέροις 
072027 πλησίοις 6 θειότατος Πυθαγόρας 
θείας ἐνέχρυπτε ζώπυρα T^i; δυνχμένοις ἐνχύσα-- 
σθαι. βραγυλογία τινὶ ἐναποθησαυρίζων ἀπερίύλεπτον 
χαὶ παμπληθῇ θεωρίας ἔχτασιν, οἷόνπερ xxt ἐν τῷ 


&n 


e 


1 lod , 
τὰ τῆς ἀλη- 


ἀριθμῷ δὲ τε πάντ᾽ ἐπέοιχεν, 


IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA XXIX: 57 


eliam scientiae peritus Pythagoras. Ceterum omuia de lineis 
thieoremata hinc profecta esse videntur : nam computa- 
tionem et numeros in Phauicia repertos ferunt, celestium 
autem doctrinam communiter /Egyptiis atque Chaldaeis 
adsoribunt. (159) Hec igitur omnia sibi tradita Pythagoras 
suaque scientia aucta promovisse et perspicue accuraleque 
auditoribus suis exposuisse dicitur. Ac philosophiam qui- 
dem ipse primus appellavit, affectationemque quandam et 
quasi sapienti:e amorem esse dixit, sapientiam vero scien- 
liam veritatis, quie sit in entibus; entia autem sentiebat 
dicebatque quie sinl expertia materix et zeterna et. sola 
efficientia, qualia sunt incorporalia, qua autem praeterea 
eodem nomine et ob participationem il'orum entia vocentu :, 
corporea sentiebat esse et materialia et generationi atque 
corruptioni obnoxia, nec unquam vere entia. Sapientiam 
autem versari circa ea, quae proprie eint, non vero circa ea, 
qua verbo tantum vocentur entia, quoniam neque sciri 
possint corporalia, neque cognitionem (firmam admittant, 
quum sint infinita et scientia comprehendi nequeant, et 
propteroppositionem universalium quasi non enlia sint, nec 
definitione includi queant. (160) Quse autem natura sua sciri 
non possint, illorum nec posse scientiam excogitari : non 
igitur facile appetitum esse posse scienlize, qua: non cortsi- 
stat, sed polius scienti? eorum, qua: proprie entia sint, 
quique semper circa eadem et eodem modo permaneant 
atque una cum suo nomine semper sint. Nam et horum in- 
tellectum sequi solere intellectum entium eodem sic dic- 
torum nomine , etiamsi non intendatur eo studium, perinde 
ut scientiam universalium particularium scientia conse- 
quitur. « Nam qui de universalibus v» inquit. Archytas 
« recte judicant , etium parlicularia qualia sint bene 
perspicienL. » Idcirco non sola neque unigenia neque sim- 
plicia sunt entia, sed varia et mulliplici specie 6: 88 cernun- 
tur, nempe iutelligibilia et incorporalia, qua eutia vocan- 
tur, et corporalia et sub sensum cadentia, qua per com. 
municationem entis nature sunt participia. (161) De his 
omnibus ille scientias tradidit maxime apposilas , nec quic- 
quam reliquit inexploratum. Sed et. communes scientias, 
velut de demonstratione, de delinitione, de divisione, ho- 
mines edocuit, ut ex commentariis Pvthagoricis apparet. 
Solebat etiam brevissimis dictis plurimos atque mullifarios 
sensus symbolico modo apud familiares effundere, prorsus 
uti Apollo Pythius atque ipsa natura per brevissima qui 
dam effata ac parva, si molem spectes semina imniensanm 
copiam difficilium intellectu notionum atque effectuum pro- 
ducunt. (162) Tale est illud « principium dimidium to- 
lius » ipsius Pythagorze apophthegma. Neque lantuseitio 
prassenti hoc hemistichio, sed et in aliis similibus .àgeuda 
simus ille Pythagoras igniculos veritatis abicondelís generis 
lumen inde accendere possent, in breviloquio em quo pe- 
linitum latissimeque patentem contemplatim sub eodem 
recondens , ut et in illo 


ee [ro sociis armi- 
omnia conveniunt numcro, 


5S3 


ὃ δὴ πυχνότατα πρὸς ἅπαντας ἐπεφθέγγετο, ἢ πάλιν 
ἐν τῷ « φιλότης ἰσότης, ἰσότης φιλότης, » ἢ ἐν τῷ 
«χόσμος » ὀνόματι, ἣ νὴ Δία ἐν τῷ «φιλοσοφία, » 
ἢ xai ἐν τῷ «" ase καΐετων, » * 7 τὸ διαδοώμενον 
. b ἐν τῷ a tz pax vue. » Ταῦτα πάντα xat ἕτερα πλείω 
τοιαῦτα Πυθαγόρας πλάσματα χαὶ ποιήματα εἰς 
ὠφέλειαν χαὶ ἐπανόρθωσιν τῶν συνδιαγόντων ἐπε- 
γοεῖτο, xai οὕτω σεδαστὰ ἦν xai ἐξεθειάζετο ὑπὸ τῶν 
συνιέντων, ὥστε εἰς ὄρχου σχήματα περιίστατο τοῖς 
[0 δμαχόοις" 


οὗ μὰ τὸν ἁμετέρῃ γενεῇ παραδόντα τετραχτύν, 
παγὰν ἀεννάον φύσεως, δίζωμα τ᾽ ἔχονσαν. 


161) Τοῦτο μὲν οὖν οὕτω θαυμαστὸν ἦν τὸ εἶδος αὐτοῦ 

τῆς σοψίας. Τῶν δ᾽ ἐπιστημῶν οὐχ ἥχιστά φασιν 
15 αὐτοὺς τοὺς Πυθαγορείους τιμᾶν μουσικήν τε xai 

ἰατρικὴν καὶ μαντικήν. Σιωπηλοὺς δὲ εἶναι χαὶ ἀχου- 

στιχοὺς χαὶ ἐπαινεῖσθαι παρ᾽ αὐτοῖς τὸν δυνάμενον 

ἀχοῦσαι. "I7; δὲ lavoux?ig μάλιστα μὲν ἀποδέχεσθαι 

τὸ διαιτητιχὸν εἶδος χαὶ εἶναι ἀχριθεστάτους ἐν τούτῳ. 
2; Καὶ πειρᾶσθαι πρῶτον μὲν καταμανθάνειν σημεῖα 

συμμετρίας πόνων τε χαὶ σιτίων xai. ἀναπαύσεως. 

"Ἔπειτα περὶ αὐτῆς τῆς κατασκευῆς τῶν προσφερομέ- 

νων σχεδὸν πρώτους ἐπιχειρῆσαί ve xal πραγματεύε- 

σθαι καὶ διορίζειν. “Ἅψασθαι δὲ χρισμάτων xal χα- 
96 ταπλασμάτων ἐπὶ πλεῖον τοὺς []υθαγορείους τῶν 
ἔμπροσθεν, τὰ δὲ περὶ τὰς φαρμακείας ἧττον δοχιμά- 
ζειν, αὐτῶν δὲ τούτων τοῖς πρὸς τὰς ἑλχώσεις μάλιστα 
χρῆσθαι, τὰ δὲ περὶ τὰς τομάς τε xal χαύσεις ἥχιστα 
πάντων ἀποδέχεσθαι. — (164) Χρῆσθαι δὲ xai ταῖς ἐπῳ- 
δαῖς πρὸς ἔνια τῶν ἀρρωστημάτων, Ὑπελάμόανον 
δὲ καὶ τὴν μουσιχὴν μεγάλα συμθδάλλεσῆαι πρὸς ὑγείαν, 
ἄν τις αὐτῇ χρῆται κατὰ τοὺς προσήχοντας τρόπους. 
᾿Ελρῶντο δὲ xat Ὁμήρου καὶ “Ησιόδου λέξεσι διειλεγ- 
μέναις πρὸς ἐπανόρθωσιν ψυχῶν. "Diovzo δὲ δεῖν χα- 
35 τέχειν xat διασώζειν ἐν τῇ μνήμη, πάντα τὰ διδασχό- 
μενά τε καὶ φραζόμενα, xat μέχρι τούτου συσχευαζε- 
σθαι τάς τε μαθήσεις xal τὰς ἀχροάσεις, μέχρις ὅτου 
δύναται παραδέχεσθαι τὸ μανθάνον xal διαμνημονεῦον, 
ὅτι ἐκεῖνό ἐστιν, ᾧ δεῖ γινώσχειν xot ἐν ᾧ γνώμην 
φυλάσσειν. ᾿Ετίμων γοῦν σφόδρα τὴν μνήμην xal 
πολλὴν αὐτῆς ἐποιοῦντο γυμνασίαν τε xal ἐπιμέλειαν, 
ἔν γε τῷ μανθάνειν οὐ πρότερον ἀφιέντες τὸ διδασχό- 
μενον, ἕως περιλάθδοιεν βεδαίως τὰ ἐπὶ τῆς πρώτης 
μαθήσεως, xal τῶν χαθ᾽ ἡμέραν λεγομένων ἀνάμνησιν 
«5 τῆχδε τὸν τρόπον. (165) Πυθαγόρειος ἀνὴρ οὐ πρότε- 

* Ld , / X , , 

πτίοις γτῆς χοίτης ἀνίστατο à τὰ χθὲς γενόμενα πρότε- 
bv Tcp ἐχ παν σθείη. Πἰ ποιεῖτο δὲ τὴν ἀνάμνησιν τονδξ 
θέσεις τ᾿ y — Κπειρᾶτο ἀναλαμθάνειν τῇ διανοίᾳ, τί 
μετρεῖν ἣν ἐδν ἣ ἤχουσεν ἣ προσέταξε τοῖς ἔνδον ἀνὰ- 
γεωμετρία ὠνόζερον ἢ τί τρίτον, Καὶ περὶ τῶν ἐσομέ. 
παρέργως αὐτοῖς xac), Καὶ παλιν αὖ ἐξιὼν τίνι πρώτῳ 


3 


“-- 
- 


4t 


q , καὶ λόγοι τίνες ἐλέχθησαν - 


JÁMBAIXOY ΠΕΡῚ TOY 


Il(YOATOPIKOY BIOY. 


quod ssepissime omnibus inculcabat , vel in boc : « amicitia 
aqualitas, xqualitas amicitia est, » vel in nomine 
cosmi (mundi) vel sane in philosophiz nomine, we 
eliam in........, vel denique vulgatum illud in fetracy:. 


(142---- 5". 


Hzc omnia et ejusdem generis alia plura inventa figmen- 
taque Pythagoras in utilitatem et emendationem (amilia- 
rium suorum excogitabat , eaque adeo venerabilia erant, 
adeoque divina ab eis qui saperent habebantur, ut apod 
condiscipulos in jurisjurandi formulam abirent : 


non, per eum, generi nostro a quo ostensa tetractys, 
in qua fons natura habitat radixque perennis, 


(163) Hoc itaque tam admirabile genus ejus sapientie 
erat. Inter disciplinas autem haud postremo, ut aiunt, loc» 
Pythagorei musicam et medicinam et divinandi artem exc 
lebant. Taciturni autem erant et ad auscultandum exer- 
citati, eumque, qui audire nosset , lande prosequebantur. 
Medicinz: eam maxíme speciem amplectebantur, quie diz- 
tam moderatur, inque liac exercenda accuratissimi erant. 
Ac primum quidem signa cognoscere studebant, quibus 
congruum laboris victusque οἱ somni modum eplora- 
reut. Deinde de ipsa ciborum pzaparandorum ralkme 
Hi fere primi commentari atque praecipere conabantur. 
Unguenta autem et cataplasmata Pythagorei frequentius, 
quam qui eos antecesserant, adhibebant, sed potione: 
medicatas minus probabant, illisque ipsis ad vulnera po 
tissiipum sananda utebantur, incisiones vero οἱ ustiones 
minime omnium admittebant. (161) Quosdam morbos 
eliam curabant incantatlionibus. Musicam quoque plur. 
mum ad sanitatem existimabant conferre, si quis ea recte 
uteretur. Verum et Homeri atque Ilesiodi selectas sen- 
tentias δὰ emendandas animas adlibebant. Deinde qua- 
eunque didicissent audivissentque, memoria relinenda 
esse putabant, atque eatenus animum disciplinis dectri- 
nisque instruendum , quatenus facultas discendi memoran- 
dique tradita capere posset : illam enim esse, qua cog»o- 
scere aliquid , quaque cognitum asservare oporteret. Lrge 
memoriam maximopere colebant , multamque in ea exer- 
cenda curandaque diligentiam collocabamt, in discendo 
quidem non prius omittentes quze docebantur, quam fir 
miter prima discipline rudimenta comprehendiwst. 
quaque dicta essent quotidie hoc modo memoria repe- 
tentes. (165) Pythagoreus vir non ante e lecte surze- 
bat, quam in metinoriam sibi revocasset, quz pridie acta 
erant. Id quod sic instituebat. Operam dabat ut mente re- 
peteret , quid primum dixisset vel audivieset vel domeslicis 
suis e lecto surgens praecepisset , quid secundum , quid tcr 
tium. Eadem erat agendarum rerum ratio. Ac rursus recor- 
dabatur, cui primum domo egressus, cui deinde obvius 





[5n—356.) . JAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA XXIX. XXX. 59 


^ ΄ ^^ Y 
πρῶτοι ἢ δεύτεροι ἣ τρίτοι, xai περὶ τῶν ἄλλων δὲ 
» ) * t X , φῳ 3 , bed 
ᾧ αὐτὸς λόγος. Πάντα γὰρ ἐπειρᾶτο ἀναλαυθάνειν τῇ 
^ “φ« € /, ^ m 
Σιανοία τὰ συμθάντα ἐν ὅλη τῇ ἡμέρα., οὕτω τῇ τάξει 

2; 
προθυμούμενος ἀναμιμνήσχεσθαι, ὥσπερ συνέθδη γενέ- 
“ἤχι ἔχαστον αὐτῶν. Εἰ δὲ πλείω σγολὴν ἄγοιεν ἐν τῷ 
ἐγείρεσθαι, τὰ χατὰ τρίτην ἡμέραν συμόάντα τὸν 

LI ' | X X 
τὸν τρόπον ἐπειρᾶτο ἀναλαμθάνειν. — (166) Καὶ ἐπὶ 
ἐὸν ἐπειρῶντο τὴν μνήμην γυμνάζειν" οὐδὲν γὰρ 

e; 1 , 
αεῖχον πρὸς ἐπιστήμην xal ἐμπειρίαν xal φρόνησιν 

Φ P /, 3 - Li Lond 
τοῦ δύνασθαι μνιημμκονεύειν. Ἀπὸ δὴ τούτων τῶν ἐπι- 
τυδευλάτων συνέθη τὴν ᾿Ιταλίαν πᾶσαν φιλοσόφων 
- T bd 7/ e. 
ἀνδρῶν Éu πλησθῆναι, xal πρότερον ἀγνοουμένης αὐτῆς 
ὕπτερον διὰ Πυθαγόραν μεγάλην ᾿Ελλάδα χληθῆναι, 
χαὶ πλείστους παρ᾽ αὐτοῖς ἄνδρας φιλοσόφους καὶ ποιη- 

H 1 L4 ἢ Hi jJ /. M 
τὰς xai νομοθέτας γενέσθαι. Τάς τε γὰρ τέχνας τὰς 
΄ M M 
ξγπορικὰς xal τοὺς λόγους τοὺς ἐπιδειχτιχοὺς xai τοὺς 
νήμους τοὺς γεγραμμένους παρ᾽ ἐχείνων εἰς τὴν ᾿Πλλάδα 

΄ e^ Lord 4 

συνέβη χομισθῆναι. Καὶ περὶ τῶν φυσιχῶν ὅσοι τινὰ 
[ord - A 

“νείαν πεποίγνται, πρῶτον "Euntóox)éa xai Παρ- 

μεγέδην τὸν ᾿Ελεάτην προφερόμενοι τυγχάνουσιν, οἵ 

τε γνωμολογῆσαί τι τῶν χατὰ τὸν βίον βουλόμενοι τὰς 

- x AN , 
᾿Ἐπιχάρμου διανοίας προφέρονται, xat σχεδὸν πάντες 

« A ^ 
αὐτὰς οἷ φιλόσοφοι xaté/ouct, Περὶ μὲν ouv τῆς 
κονίας αὐτοῦ xai πῶς ἅπαντας ἀνθρώπους ἐπὶ πλεῖ- 
Bb στον εἰς αὐτὴν προεῤίθασεν, ἐφ᾽ ὅσον ἕχαστος οἷός τε 

“ετέγειν αὐτῆς, xal ὡς παρέδωχεν αὐτὴν τελέως, διὰ 

τούτων ἥμῖν εἰρήσθω. 

XXX. (167) Περὶ δὲ δικαιοσύνης, ὅπως αὐτὴν ἐπε- 
τήδευσε καὶ παρέδωχε τοῖς ἀνθρώποις, ἄριστα ἂν χα- 
Ὁ ταμάθοιμεν, εἰ ἀπὸ τῆς πρώτης ἀρχῆς χατανοήσαιμεν 
Ὁ . ,» €T / , 7 , / “ 
αὐτὴν xai dy ὧν πρώτων αἰτίων φύεται, τήν τε τῆς 

- , , — A c^ * 

αὐιχίας πρώτην αἰτίαν χατίδοιμεν" xai μετὰ τοῦτο ἂν 

ἱκὰ , € A Lud A , *- 
εὕροιμέν τε, ὡς τὴν μὲν ἐφυλάξατο, τὴν δέ, ὅπως χαλῶς 
ἐγγένηται, παρεσχεύασεν. ᾿Αργὴ τοίνυν ἐστὶ δικαιοσύνης 
* bl 

"5 πὲν τὸ χοινὸν xai ἴσον xai τὸ ἐγγυτάτω ἑνὸς σώματος 
χαὶ μιᾶς ψυχῆς ὁμοπαθεῖν πάντας xai ἐπὶ τὸ αὐτὸ τὸ 
ἐμὸν φθέγγεσθαι xal τὸ ἀλλότριον, ὥσπερ δὴ καὶ Πλάτων 
“αὐὼν παρὰ τῶν Πυθαγορείων συμμαρτυρεῖ. (168) Τοῦτο 
4 ^ - - ' 
τοίνυν ἄριστα ἀνδρῶν χατεσχεύασεν, ἐν τοῖς ἤθεσι τὸ 
(0 ἴδιον πᾶν ἐξορίσας, τὸ δὲ χοινὸν αὐξήσας μέχρι τῶν 
ἐσχάτων κτημάτων xal στάσεως αἰτίων ὄντων xal τα - 
οαχῆς" χοινὰ γὰρ πᾶσι πᾶντα xal ταῦτα ἦν, ἴδιον δὲ 

4“ 1 3 4 , 7 A 2 ’ ^ 
οὐδεὶς οὐδὲν ἐχέχτητος, Καὶ εἰ μὲν ἠρέσχετο τῇ xoi- 
wnvix , ἐχρῆτο τοῖς χοινοῖς χατὰ τὸ δικαιότατον, εἰ δὲ 

Y ΄“- " 

αὐ, ἀπολαύὼν αὖ τὴν ἑαυτοῦ οὐσίαν xai πλείονα, ἧς 
^ ; , P ' , , ef » 
εἰσενηνόχει εἰς τὸ χοινόν, ἀπηλλάττετο. Οὕτως ἐξ 
ἀρχῆς τῆς πρώτης τὴν δικαιοσύνην ἄριστα χατεστήσατο. 
e I , ^ e 

Μετὰ ταῦτα τοίνυν ἣ μὲν οἰχείωσις ἢ πρὸς τοὺς ἀνθρώ- 
ποὺς εἰσάγει δικαιοσύνην, fj δὲ ἀλλοτρίωσις xat κατα- 
μι ϑοόνη σις τοῦ χοινοῦ γένους ἀδιχίαν ἐμποιεῖ, ᾿Γαύτην 
παίνυν πόρρωθεν τὴν οἰχείωσιν ἐνθεῖναι βουλόμενος τοῖς 
ἀνθρώποις xai πρὸς τὰ ὁμογενῆ ζῶα αὐτοὺς συνέατησε, 
παραγγέλλων οἰχεῖα νομίζειν αὐτοὺς ταῦτα xal φίλα, 


w— 


1^2 


9 
29 
, 


-— 
th 


e 


enl 
v 


fuisset , et qui primo, qui secundo, qui tertio loco seripo 
habitus esset , et sic deinceps. Omnia enim memoria repe- 
tere studebat, que toto die gesta erant, idque eo ordine , 
quo quaque evenerant. Sin expergefacto plus otii super- 
esset, tum etiam eorum, qua nudius tertius acta erant , 
eodem modo studebat reminisci. (166) Memoriam igitur 
potissimum exercere studebant : nihil esse enim, quod ad 
scientiam et ad experientiam et ad prudentiam Comparan- 
dam magis quam vim reminiscendi valerel. Per haec i. aque 
studia tota Italia philosophis repleta, quaque antea igno- 
bilis erat, postea propter Pythagoram Magna Grzcia cogno- 
minata est, plurimique ibi philosophi et poete et legisla- 
tores provenerunt. Horum enim artes rheforicze , generisque 
demonstrativi orationes et leges litteris mandat» in Gre- 
ciam translat:e sunt. Et physices quicumque aliquam men- 
tionem injecerunt , primo loco Empedoclem et Parmenidem 
Eleatem citare solent, et qui sententias vitae. communi 
utiles tradere volunt, Epicharmi sententiose dicta profe- 
runt, quce omnibus fere philosophis in ore sunt. Atque 
haec hactenus de ejus sapientia , el quomodo omnes homines 
pro suo quemque captu in illam penitius deduxerit , quam- 
que perfecte denique illam tradiderit , nobis dicta sunto. 
XXX. (167) Justitiam autem quomodo excoluerit , ho- 
minesque docuerit , optime perspiciemus, si a primis eam 
principiis caussisque, ex quibus nascitur, arcessemus atque. 
simul unde injustitia primum oriatur considerabimus : ita 
enim deprehendemus , quo modo hanc quidem declinaverit, 
illam vero praeclare instillaverit. Est itaque principium 
justitime communio et equalitas, atque ut omnes instar 
unius corporis et anima iisdem afficjantur et unum idem- 
que meum et tuum appellent, uti et Plato testatur, qui 
id a Pythagoreis didicit. (168) Hoc ipsum igitur omnium 
optime instituit, e vivendi consuetudine privatum omne 
removens et communionem eo usque augens, ut se ad in- 
fimas etiam facullates , tanquam ad dissidiorum et pertur- 
bationum materiam, porrigere : omnia enim omnibus 
communia erant, nec quisquam privatum quidpiam pos- 
sidebat. Jam si cui placebat haec communio, is conimu- 
nibus etiam justissime utebatur, sin vero minus, facultatibus 
suis, quas in medium contulerat, et pluribus insuper re- 
ceptis discedebat. Ita justitiam statim a principio optime 
ordinavit. Deinceps necessitudo cum hominibus jungenda 
justitiam comparat, secretio vero et communis generis 
neglectus parit injustitiam. Quam necessitudinem quo pe- 
nitus hominibus impertiret, animalia eliam sub eodem 
genere comprehensa illis conciliavit atque pro sociis ami- 





δ 


10 


20 


25 


JU 


35 


40 


bo 


5 Àetq συνίστανται. 


5 γεγόνασιν οἱ Πυλαγόρα 


Co 


«ἢ EET" ^Y 5 € , ' , 
ὡς μηῶὲ ἀϑιχεῖν μηδὲν αὐτῶν, αὐτε φονεύειν, μήτε 
ἐσθίειν, (160) Ὃ τοίνυν xal τοῖς ζώοις, διότι ἀπὸ 
τῶν αὐτῶν στοιχείων ἡμῖν ὑφέστηχε χαὶ τῆς κοινοτέρας 
ζωῆς δωῖν συμυετέχει, οἰχειώσας τοὺς ἀνθρώπους, 
πόσῳ μᾶλλον τοῖς τῆς δυειδοῦς ψυχῆς χεχοινωνηχόσι 
xai τῆς λογικῆς τὴν οἰχείωσιν ἐνεστήσατο; "Ex δὲ ταύ- 
τῆς δῆλον, ὅτι καὶ τὴν δικαιοσύνην εἰσῆγεν ἀπ᾽ ἀργῆς 
τῆς χυριωτάτης παραγομένην. ᾿Κπεὶ δὲ πολλοὺς 
ἐνίοτε xai σπάνις χρημάτων συναναγχάζει παρὰ τὸ 
, - DA J ΄σω- 
δίκαιόν τι ποιεῖν, χαὶ τούτου χαλῶς προενόησε, διὰ 
τῆς οἰχονουίας τὰ ἐλευθέρια Oxmavíuata χατὰ τὰ 
δίκαια ἱκανῶς ἑαυτῷ παρασχευάζων, Καὶ γὰρ ἄλλως 
ἀρχή ἐστιν 7, περὶ τὸν οἶχον διχαία διάθεσις τῆς ὅλης 
ἐν ταῖς πόλεσιν εὐταξίας" ἀπὸ γὰρ τῶν οἴχων al πό- 
(120) act τοίνυν αὐτὸν τὸν Πυθα- 
, ; 4 39 /, ^ iL] 
γύραν χληρονουύσαντα τὸν ᾿Αλχαίου βίον, τοῦ μετὰ 
τὴν εἰς Λαχεδαίμονα πρεσθείαν τὸν βίον χαταλύσαντος, 
T ^. . 
οὐδὲν ἧττον θαυμασθῆναι Χατὰ τὴν οἰχονομίαν ἢ τὴν 
λ , [d δὲ τὸ fi: , 6 , 
φι οσοφίαν, γήμαντα ὃὲ τὴν γεννηθεῖσαν αὐτῷ θυγατερα, 
μετὰ ταῦτα δὲ Μένωνι τῷ Κροτωνιάτη συνοικήσασαν, 
ἀγαγεῖν. οὕτως, ὥστε παρθένον μὲν οὖσαν ἡγεῖσθαι 
τῶν χορῶν, γυναῖχα δὲ γενομένην πρώτην προσιέναι 
- “- M ^N l / ? » 
τοῖς βωμοῖς, τοὺς δὲ Μεταποντίνους διὰ μνήμης Eg ov- 
τας ἔτι τὸν Πυθαγόραν μετὰ τοὺς αὐτοῦ χρόνους τὴν 
H ,» ἢ 2 “ LH ü M λέ * j H 
μὲν οἰχίαν αὐτοῦ Δήμητρος iepov xaÀégat, τὸν δὲ 
N * 2g» M bM i] ret a 
στενωπὸν Μουσεῖον. (171) ᾿Επεὶ δὲ xat ὑύρις xal 
τρυφὴ πολλάχις xal νόμων ὑπεροψία ἐπαίρουσιν εἰς 
DJ J X “« [4 , . / , [7 - 
ἀδικίαν, διὰ ταῦτα ὁσημέραι παρήγγελλε νόμῳ βοηθεῖν 
xal dvouta πολεμεῖν, Διὰ ταῦτα δὲ xal τὴν τοιαύ- 
τὴν διαίρεσιν ἐποιεῖτο, ὅτι τὸ πρῶτον τῶν χαχῶν πα- 
0n - y θ Y, M 3,7 M 4 - λε » $ 
ραρρεῖν εἴωθεν εἴς τε τὰς olxiaq xat τὰς πόλεις fj xa- 
, 
λουμένη τρυφή, δεύτερον ὕῤρις, τρίτον ὄλεθρος, ὅθεν 
ἐκ παντὸς εἴργειν τε χαὶ ἀπωθεῖσθαι τὴν τρυφὴν χαὶ 
συνεθίζεσθχι ἀπὸ γενετῆς σώφρονί τε χαὶ ἀνδριχῷ 
βίῳ, δυστονμίας δὲ πάσης χαθαρεύειν τῆς τε σχετλια-- 
eei xal τῆς μαχίμου xai τῆς λοιδορητιχῆς xal 
« φορτιχῆς χαὶ γελωτοποιοῦ. (172) Πρὸς τούτοις 
ἴλλο εἶδος δικαιοσύνης χάλλιστον χατεστήσατο, τὸ 
νομοθετιχόν, ὃ προστάττει μέν, ἃ δεῖ ποιεῖν, ἀπαγο- 
οεύει δέ, ἃ αἡ γρὴ πράττειν, χρεῖττον δέ ἐστι χαὶ 
-- e^ * 1 e. ^ [ὦ * 
τοῦ δικαστιχοῦ " τὸ μὲν γὰρ τῇ ἰατριχῇ προσέοιχε xat 
νοσήσαντας θεραπεύει, τὸ δὲ τὴν ἀοχὴν οὐδὲ νοσεῖν, 
ἀλλὰ πόρρωθεν ἐπιμελεῖται τῆς ἐν τῇ ψυχῇ ὑγεί 
ἀλλὰ πόρρωθεν ἐπιμελεῖται τῆς ἐν τῇ ψυχῆ ὑγείας. 
4 et [4 , 
'J'oórou δὲ οὕτως ἔχοντος νομοθέται πάντων ἄριστοι 
προσελήοντες, πρῶτον μὲν 
y vy»! 3 te] , 
ἔπειτα Ζάλευχος xai Τιυά- 
-- , A , Ml , 
οἱ Λοχροῖς γράψαντες τοὺς νόμους, πρὸς τούτοις 
Θεαίτητος xai “λιχχων xat Ἀριστοχράτης xal Φύ- 
τιος, ol “Ῥηγίνων γενόμενοι νοιοθέται, Καὶ πάντες 
οὗτοι παρὰ τοῖς αὐτῶν πολίταις ἰσοθέων τιμῶν ἔτυ- 
“ον. (ιπ}. Οὐ Ne) χαθάπερ Πράκλειτος ἴραψειν 


Χαρώνδας ὃ Καταναῖος, 
01106, 


f^ "ιν" ^ ; 
ton δον κελεύσας, ἀλλὰ UutzX πολλῆς εὐνοίας χαὶ πο- 


IAMBAIXOY ΠΕΡῚ TOY IIYOATOPIKOY BIOY. 


- -.--.ὄὄὄ —- o 9 — — 


- (356 —761. 


cisque haberi jussit, ita ut horum nullum aut injuria aí(r 
cerent aut occiderent aut comederent. (169) Qui izilur 
cum animalibus etiam, ut quae iisdem nobiscum constent 
elementis , communisque nobiscum vitze beneficio fruantur, 
homines sociavit , quanto magis necessitudinem eis sitabi- 
livit, qui ejusdem speciei animae, rationalisque facultat 
participes sunt? Patet hinc, justitiam eum a principi 
maxime proprio derivatam introduxisse. Sed quonim 
multos δῶρα pecuniz indigentia ad injuste agendum adiit, 
huic etiam malo, intercedente rei familiaris dispensatione, 
egregie prospexit, liberalibus sumptibus salva justitia abunde 
sibimet comparatis. Est enim omnino omnisbene ordinal: 
civitatis principium justa rei domesticae dispositio , quippe 
quum ex domibus civitates constituantur. (170) Aiunt 
igitur, Pythagoram ipsum, postquam Alczi, qui a leca- 
lione apud Laced«monios peracta redux mortem obierat, 
bonorum hereditatem adiisset, non minorem sui ab rei 
familiaris dispensatione quam ἃ philosBphia admirationem 
excitasse, quin et, quum uxorem duxisset, natam :ibi 
filiam, qua poslea Menoni Crotoniatze nupsit, ita edu- 
casse , ut virgo choris praeesset , mulier vero inter eas, qur 
ad aras accedebant, primum locum obtineret, Metapon- 
tinos denique memoriam Pythagorz postero adhac tem- 
pore venerantes domum quidem ejns templum Cereri, 
angiportum autem Museum appellavisse. (171) Que- 
niam vero eliam lascivia et luxuria atque legum contem. 
ptus ad injustitiam sepe numero impellunt, ideo quotidie 
priecipiebat , legi opem ferendam et quod legi adversatur 
impugnandum esse. Hinc etiam ita mala distribuebat , ut 
primum eorum in domus atque civitates se insinuare luvi- 
ria soleret , secundum lascivia, tertium interitus, ideoque 
arcendum procul omnibus modis repellendumque luxum 
et sobria: ac virili vitie a prima nativitate insuescendum 
esse , priectereaque abstinendum ab omni maledicentia tam 
lamentabili quam rixosa et contumeliosa et importuna εἰ 
(172) Ad hic aliam pulcherrimam coopstituit 
justiti:e speciem , legislatoriam , quze facienda quidem pra- 
cipit, fugienda vero vetat, et ipso judiciali lonze est pre- 
stautior : haec enim similis est medicinze, quae aegrolcs 
curat, illa vero prorsus non agrolare sinit, scd anime 
sanilati e longinquo prospicit. 


scurrili. 


Quod quum ita esset , le- 
gislatores omnium optimi e Pythagorae schola prodierunt, 
prinum Clarondas Catinensis, deinde Zaleucus el Tima- 
ratus, qui Locrensibus leges tulerunt, praeter hos Tbea- 
tetus et Helicaon et Aristocrates et JPhytius, a quibos 
Rliegini leges acceperunt. Atque hi omnes a civibus snis 
(173) Non enim, quemad- 
modum Heraclitus Ephesiis se leges scripturum esse dixit , 
civibus omnibus ad laqueum amandatis, sed multa cuin 
benevolentia civilisque rationis scientia leges ferre conazi 


divinos honores adepti sunt. 





x1—379.) 


Az; ἐπιστίωαης νομοθετεῖν ἐπεχείρησαν. Καὶ τί 
^ cm ? , M * ^ à “ 4X , 
δεῖ τούτους θαυμάζειν, τοὺς ἀγωγῆς καὶ τροφῆς ἐλευθε- 
, ΄ ES 4 -» 4 ^g. " 
ας μετέχοντας; Ζαμόλξις γὰο Θρᾷξ ὧν xai Iu0avo - 
οὐ δοῦλος γενόμενος χαὶ τῶν λόγων τοῦ Πυθαγόρου 
ιαχούσας, ἀφεθεὶς ἐλεύθερος xal παραγενόμενος πρὸς 
τοὺς Γέτας τούς τε νόμους αὐτοῖς ἔθηκε, χαθάπερ xai 
* *» — - ON [4 - A ^ * 4a 9 , A 
iv ἀργῇ δεδηλώχαμεν, xai πρὸς τὴν ἀνδρείαν τοὺς 
^r, , 1 LÁ , 
πολίτας παρεχάλεσε, τὴν ψυχὴν ἀθάνατον εἰναι πείσας. 
Ext xat νῦν ot Γαλάται πάντες xat οἱ ToiaAXot xat 
λλ * Led C , P1 LEE] M t 
πολλοὶ τῶν βαρβάρων τοὺς αὐτῶν υἱοὺς πείθουσιν, 
t * ν e 1 , * i] ^ , ΄“ω 
ὡς οὐκ ἔστι φθαρῆναι τὴν ψυχήν, ἀλλὰ ξιχυένειν τῶν 
- 6. A * , “ 9 , * 
ἀποῃχνόντων, xal ὅτι τὸν θάνατον οὐ φοῤητέον, ἀλλὰ 
ποὺς τοὺς χινδύνους εὐρώστως ἐχτέον. 


4*9 715 στὸ 


X 


e 


Pu nd 


Καὶ ταῦτα 
- £4 X EA A "4 3 * M , 
παιδεύσας τοὺς l'érag xai γρχνας αὐτοῖς τοὺς νόμους 
^ c * “ »g- 
μέγιστος τῶν θεῶν ἐστι παρ᾽ αὐτοῖς. (171) Ext τοίνυν 

* A e « ΄ “ 
ἀνυσιλώτατον πρὸς τὴν τῆς διχαιοσύνης χατάστασιν 
ὑπελάαθανεν εἶναι τὰν τῶν θεῶν ἀρχήν, ἀνωθέν τε ἀπ᾽ 
1 ᾿ , 3 
ἐχείνης πολιτείαν χαὶ νόμους, δικαιοσύνην τε xal τὰ 
δι ^o 3 . - ^i A hi 4 - 
c43i1x διεῆηχεν, Οὐ χεῖρον 90$ xat và xaÜ ἕκαστον 
ιὕπως οιώρισε προσθεῖναι, '[ó διανοεῖσῦχι περὶ τοῦ 
t ^ : , »" 
θείου, ὡς ἔστι τε χαὶ πρὸς τὸ ἀνθρώπινον γένος οὕτως 
« A , - * "s L4 
ijet, ὡς ἐπιδλέπειν xal μὴ ὀλιγωρεῖν αὐτοῦ, χρήσι- 
᾿ Ὑ ς / , 9 3. 
uow εἶναι ὑπελάμμύανον oi [Πυθαγόρειοι παρ᾽ ἐχείνου 
L4 - Ὁ à , 
aix )oyttz. Δεῖσθαι γὰρ ἡμᾶς ἐπιστατείας τοιαύτης, 
(T, χατὰ umiv ἀνταίρειν ἀξιώσομεν, τοιαύτην δὲ εἶναι 
' — / - 
τὴν ὑπὸ τοῦ θείου γινομένην" εἰ γάρ ἐστι τὸ θεῖον 
΄- € ^ ^ , ^ ῷῳ ἔν" 
τοιοῦτον, ἄξιον εἶναι τῆς τοῦ σύμπαντος ἀργῆς. Ὑδρι- 
* 4 ii ^ ^ e 
στιχὸν γὰρ δὴ φύσει τὸ ζῶον ἔφασαν εἶναι, ὀρθῶς 
A 
λέγοντες, xal ποιχίλον χατὰ τε τὰς ὁρμὰς xal τὰς 
4 f , i] 1 e e^ - 
"ἐπιθυμίας xai χατὰ τὰ λοιπὰ τῶν παθῶν' δεῖσθαι 
ὧν τοιαύτης ὑπεροχῆς τε xai ἐπανατάσεως, ἀφ᾽ ἧς 
ὔ T Iw v A *e 
τι σωφρονισμός τις xal τάξις, (173) ἕλοντο δὴ δεῖν 
χαστον αὐτῶν συνειξότα τὴν τῆς φύσεως ποιχιλίαν 
αγδέποτε λήθην ἔχειν τῆς πρὸς τὸ θεῖον ὁσιότητός τε 
ΝΕ * f '  “φ“- 4ᾧ ν᾿ tf 4 ΄- b» J € 
| xxt θεραπείας, ἀλλ᾽ ἀεὶ τίθεσθαι πρὸ τῆς διχνοίας ὡς 
ἐπιϊλέπον τε χαὶ παρχφυλάττον τὴν ἀνθρωπίνην ἀγω- 
γῆν. Μετὰ ὃὲ τὸ θεῖόν τε xal τὸ δαιμόνιον πλεῖστον 
ποιεῖσθαι λόγον γονέων τε χαὶ νόμου, χαὶ τούτων 
ὑπ: ὑτὸν xa 14 ὥς, ἀλλὰ 
ὑπήκοον αὑτὸν χατασχευᾶζειν, UJ) πλαστῶς, ἀλλὰ πε- 
,πεισμένως. Καθόλου δὲ ᾧοντο δεῖν ὑπολαμθάνειν, 
"TAL j3. rd * , Ur 2^ M , 
rrózy εἶναι μεῖζον xaxov ἀναργίχς " οὐ γὰρ πεφυχέναι 
" " L. , N * e^ 
z^» ἄνθρωπον διχσώζεσθαι ηδενὸς ἐπιστατοῦντος. 
* , * 
26) Τὸ μένειν ἐν τοῖς πατρίοις ἔθεσί τε xai voutuots 
ἐδοκίμαζον οἱ ἄνδρες ἐχεῖνοι. x&v ἦ αἱχρῶῷ γείρω ἑτέρων" 
20x v4 a, ρες . UG) y £t; e 
LI - f b] ^m & ^^ , 
, τὸ γὰρ ῥαύιως ἀποπηδᾶν ἀπὸ τῶν ὑπαρχόντων νόμων 
καὶ οἰχείους εἶναι χαινοτομίας οὐδαμῶς εἶναι σύμφορον 
, , Y ^ 
xxt σωτήριον. Πολλὰ uiv ouv xai ἄλλα τῆς πρὸς τοὺς 
1 e! , . ^ 
ὕξους ὁσίας ἐχόμενα ἔργα διεπράξατο, σύμφωνον ἕχυ- 
P * r4 " , [4 - 
τοῦ τὸν βίον τοῖς- λόγοις ἐπιδειχνύων" οὐ χεῖρον δὲ 
) ἕνος ἀνημονεῦσαι, δυναμένου xai τὰ ἄλλα σαφῶς 
δὲ - L Ὁ ν΄.“ NM ἢ ι A , En 
£122tv&vi..— (177) ᾿Ἐρῶ δὲ τὰ πρὸς τὴν πρεσθείαν τὴν 
Ἵ xv 6 “ ^ I4 " kJ A 
ἐκ Συθαριδης εἰς Κρότωνα παραγενομένην ἐπὶ 
»"ἮΤὮΦ ' ^ L 
t;1t7*,5tv τῶν φυγάδων ὑπὸ [Πυθαγόρου ῥηθέντα 
3581 - ^ 
Toryüiv-a.  "Exeivog γάρ, ἀνηρημένων τινῶν 


» 
" 


[LP ὧὦ 
à vct 


1 


en 


1 
τὴν 
ἢ 
xat 
τῶν 


IAMBLICIHI DE PYTIIAGORICA VITA XXN. fi 


sunt. Verum quid hosce miremur, qui οἱ educati sunt 


et vixerunt liberaliter? Zan:olxis enim Thrax , Pythagorze 
servus ac discipulus , manu missus atque ad Getas reversus 
leges ipsis tulit, sicut initio diximus, et ad fortitudinem 
populares suos incitavit, dum animze iis immortalitatem 
persuasit. Unde etiamnum Galatze omnes et Triballi et 
alii multi barbarorum liberos suos instituunt, ut credant, 
animam non posse interire , sed mortuis superstitem rmna- 
nere , nec mortem perlimescendam , sed fortiter esse peri- 
culis occurrendum. Quse quia Getas docuit, legesque 
ipsis tulit, habetur apud illos deorum maximus. (174) Jam 
efficacissimum ad stabiliendam justitiam deorum imperium 
censebat esse Pythagoras, eoque tanquam principio usus 
rempublicam legesque et justiliam et jus constituit. Neque 
alienum fuerit, quie praeceperit singula adjicere. Scilicet 
cogitationem, es-e divinum numen atque ita se gerere erga 
humanum genus, ut id inspiciat , minimeque negligat , ab 
ipso edocti Pythagorei plurimum utilitatis in se habere 
existimabant. Hujusmodi enim revimine nobis opus esse, 
cui nullatenus refragari audeamus , tale autem esse regi- 
men divini numinis : quod quum tautum sit, dignum quo- 
que esse , quod universis imperet. Recte enim ab iis dictum 
est, protervum esse natura sua animal atque inclinatione 
et cupiditatibus, aliisque sffectibus varium, ideoque opus 
lrabere tali imperio atque minatione, a qua moderatio et 
ordo proveniret. (175) Itaque existimabant , unumquem- 
que eorum naturalis hujus varietatis conscium nunquam 
pietatis cultusque divini oblivisci debere , sed assidue menti 
sue proponere numen, tanquam quod liominum actiones 
observet et custodiat. Post deos vero οἱ daemones maxi- 
mam parentum et lezum rationem habere, itaque his non 
simulate, sed ex animo esse obsequendum. — Omnino vero 
Statuebant, anarchiam malorum omnium maximum esse 
judicandam : nemine enim imperium obtinente salvum esse 
non posse hominem. (176) lidem viri in patriis legibus 
consuetudinibusque perstandum esse censebant, ceteris 
licet deterioribus : nam neque utilitati neque saluti publicae 
consulere eos, qui a legibus receptis desciscentes novis 
rebus studeant. Ceterum Pythagoras multa et alia pietatis 
in deum documenta dedit, doctrinam suam ipsa sua vita 
comprobans : non abs re tamen fuerit, unius duntaxat me- 
minisse, quod reliqua quoque mirifice illustrat. (177) Dicam 
quid , quum legati Sybaride Crotónem ad repetendos exules 
advenissent, Pythagoras dixerit atque feceril. Fuerant enim 


ex familiaribus suis quidam ἃ legatis istis interfecti, atque 





δ 


το 


40 


265 


35 


40 


50 


62 


μετ᾽ αὐτοῦ συνδιατριψάντων ὑπὸ τῶν ἡχόντων mpt- 
“ T 1 e , , ^ 1 
σδευτῶν. ὧν 6 μὲν τῶν αὐτογείρων. ὃ δὲ υἱὸς τετελευ-- 
, n j , 


τηχότος ὑπ᾽ ἀρρωστίας [xtvoc] τῶν τῆς στάσεως μετε- 


σγυκότων, ἔτι μὲν τῶν ἐν τῇ πόλει διαπορούντων, 
ὅπως χρήσονται τοῖς πράγυασι, εἶπε πρὸς τοὺς ἕταί- 
ρους, ὡς οὐκ ἂν βούλοιτο μεγάλα πρὸς αὐτοὺς διαφωνῇ- 
Ld ^y 
σαι τοὺς Κροτωνιάτας, xat δοχιμάζοντος αὐτοῦ μηδ 
ἱερεῖα τοῖς βωμοῖς προσάγειν ἐχείνους χαὶ τοὺς ἱκέτας 
ἀπὸ τῶν βωμῶν ἀποσπᾶν, προτελθόντων δ᾽ αὐτῷ τῶν 
Συδαριτῶν καὶ μεμφομένων, τῷ μὲν αὐτόχειρι λόγον 
ἀποδιδόντι τῶν ἐπιτιμωμένων οὗ θεμιστεύειν ἔφησεν 
Pd kc f i] 
(Sücv ἀτιῶντο αὐτὸν ᾿Απόλλω φάσχειν εἶναι, παρὰ τὸ 
καὶ πρότερον ἐπί τινος ζητήσεως ἐρωτηθέντα « διὰ τί 
ταῦτά ἐστιν; » ἀντερωτῆσαι τὸν πυνθανόμενον, εἰ xai 
2 4 NN... N ELA ^ A 
τὸν Ἀπόλλω λέγοντα τοὺς χρησμοὺς ἀξιώσειεν ἂν τὴν 
'd e^ P lS] * e € v 
αἰτίαν ἀποδοῦναι ;), (178) πρὸς δὲ τὸν ἕτερον, ὡς ὠξετο; 
καταγελῶντα τῶν διατριβῶν, ἐν αἷς ἀπεφαίνετο Πυθα- 
Υὐρας ἐπάνοδον εἶναι ταῖς ψυχαῖς, xat φάσχοντα πρὸς 
τὸν πατέρα δώσειν ἐπιστολήν, ἐπειδὰν xal εἰς dóou 
, , bd , d 
μέλλη καταύαίνειν, xal χελεύοντα λαθεῖν ἑτέραν, ὅταν 
3 ; N “Ὁ , 4 Y» / , ^ e^ 
ἐπανίη παρὰ τοῦ πατρός, οὐχ ἔφη μέλλειν εἰς τὸν τῶν 
- -— * h! 
ἀσεθῶν τόπον παραβάλλειν, ὅπου σαφῶς οἷδε τοὺς 
*- , , ^ NU Pari 
σφαγεῖς χολαζομένους. Λοιδορηθέντων δ᾽ αὐτῷ τῶν 
πρεσθευτῶν, χἀχείνου προσάγοντος ἐπὶ τὴν θάλατταν 
xoi περιρραναμένου πολλῶν ἀκολουθούντων, εἶπέ τις 
τῶν συμβουλευόντων τοῖς Κροτωνιάταις, ἐπειδὴ τὰ 
ἄλλα τῶν ἡχόντων χατέδραμεν, ὅτι χαὶ Πυθαγόρα 
προσχόπτειν ἐπενοήθησαν, ὑπὲρ οὗ, πάλιν ἐξ ἀργῆς, 
Ἴσπερ οἷ μῦθοι παραδεδώχασιν, ἁπαάντων ἐμψύχων 
4 “- 4 A 
τὴν μὲν αὐτὴν φωνὴν τοῖς ἀνθρώποις ἀφιέντων, μηδὲ 
τῶν ἄλλων ζώων μηδὲν ἂν τολυΐσειε βλασφημεῖν. 
(17s) Καὶ ἄλλην δὲ μέθοδον ἀνεῦρε τοῦ ἀναστέλλειν 
M 3 , » δ σῳ -ι. δ t ,ὔ 
τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τῆς ἀδικίας, διὰ τῆς χρίσεως 
Gv ψυγῶν, εἰδὼς μὲν ἀληθῶς ταύτην λεγομένην, 
ΝᾺ ᾿ Y , Ύ ᾽ s , - , 
εἰδὼς δὲ xal χρήσιμον οὖσαν εἰς τὸν φόύον τῆς ἀδι- 
χίας. Πολλῷ δὲ μᾶλλον ἀδικεῖσθαι δεῖν παρήγγελλεν 
ἢ κτείνειν ἄνθρωπον (ἐν ἄδου γὰρ χεῖσθαι τὴν χρίσιν), 
ἐχλογιζόμενος τὴν Ψυχὴν χαὶ τὴν οὐσίαν αὐτῆς χαὶ 
τὴν πρώτην τῶν ὄντων ψύσιν. Βουλόμενος δὲ τὴν ἐν 
τοῖς ἀνίσοις xai ἀσυμμέτροις xai ἀπείροις πεπερα-- 
συένην xai ἴσην χαὶ σύμμετρον δικαιοσύνην παρα- 
Dd Mi bod , 3 -- € ΜΗ 
δεῖξαι xat ὅπως δεῖ αὐτὴν ἀσχεῖν ὑφηγήσασθαι, τὴν 
, », , - ΄ , 
δικαιοσύνην ἔφη προσεοιχέναι τῷ σχήματι Éxetvo, 
“Ὁ , [4 
ὅπερ μόνον τῶν ἐν γεωμετρία διαγραμμάτων ἀπείρους 
μὲν ἔχον τὰς τῶν σχημάτων συστάσεις, ἀνομοίως δὲ 
ἀλλήλοις διαχειμένων, ἴσας ἔχει τὰς τῆς δυνάμεως 
ἀποδείξεις. (180) ᾿Επεὶ δὲ καὶ ἐν τῇ πρὸς ἕτερον χρεία 
δείξεις. (us αἱ ἦν τῇ πρὸς ἕτερον χρείᾳ 
ἐστί τις δικαιοσύνη, xal ταύτης τοιοῦτόν τινα τρόπον 
λέγεται ὑπὸ τῶν Πυθαγορείων παραδίδοσθαι. Εἶναι 
3 ὰ 4 ' M v ' δὲ 4 
q4Xp κατὰ τὰς διιλίας τὸν μὲν εὔχαιρον, τὸν δὲ dxai- 
pov, διαιρεῖσθαι δὲ ἡλιχίας τε διαφορᾷ xat ἀξιώματι 
xai οἰχειότητι τῆς συγγενείας xai εὐεργεσίας, καὶ εἴ τι 
L'A Ν ^ Ld 4 ᾶΪ [4 ^N - 4 
ἄλλο τοιοῦτον ἐν ταῖς πρὸς ἀλλήλους διαφοραῖς ὃν 
e » » , 3^ ^ , 
ὑπάρχει. Εστι γὰο δωιλίας εἰδος, ὃ φαίνεται νεω- 


IAMBAIXOY ΠΕΡῚ TOY ΠΥΘΑΓΟΡΙΚΟΥ͂ ΒΙΟΥ͂. 


(vo—ts' 


unus quidem legatorum cz«dem propria manu perpetra- 
verat, alius filius erat eorum alicujus , qui seditionem exci- 
taverant, fatoque naturali post exstincti. Quum adhue de- 
liberareot Crotoniate, quid facto opus esset, Pythagoras 
discipulis suis dixit, sibi non placere, quod Crotoniate 
tantopere cum illis disceptarent : suo quippe judicio victimas 
aris admovere ac supplices inde abstrahere non ese οἷς 
concedendum. Sed quum ipsum Sybarite convenirent 
conquerentes, homicid:e quidem objecta sibi excusanti 
non dare se responsum dixit (unde eum incusabant, quod 
se Apollinem esse jactaret , quum antea quoque super aliqua 
quastione , quare se res ita haberet, interrogatus vicisscm 
interrogasset sciscitantem , num et Apollinem vellet, οἱ 
quod oraculum edidisset , caussam patefacere? ), (178; alleri 
vero , qui scholas ejus , ut putabat, irrisurus , quibus red- 
tum animarum ab inferis docebat , se litteras illi in orcum 
jam descensuro ad patrem suum daturum esse dixerat, 
atque inde remeaturum a patre responsorias sumere jus«- 
rat, respondit, sibi propositum non esse, ad impiorum 
cedes proficisci, ubi probe sciret puniri homicidas. Quun 
autem legati convicia in illum jacerent, ipseque multi. 
comitantibus ad mare procederet et se lustrasset, quidam 
ex iis, qui Crotoniatis a consiliis erant , postquam in cetera 
legatorum invectus est, adjecit, Pythagoram quoque con- 
vitiis lacessere aggressos esse, cui ne brutorum quidera 
animalium ullum maledicere ausurum foret , si , ut prinilas 
accidisse fabulis traditur, omnia animata denuo humana 
voce loquerentur. (179) Repperit aliam quoque viam, 
qua homines ab injustilia revocaret, proposito animarum 
judicio, quod et vere doceri intellexit, et ad injustitiam 
melu reprimendam plurimum conducere. Multo itaque 
satius esse dicebat, injuriam pati quam hominem occidere 
( apud inferos enim repositum esse judicium ) , perpendens 
animam ejusque essentiam et principem entium naturam. 
Jam quo justitiam in rebus inzequalibus mensuraque carea- 
tibus et infinitis delerminatam οἱ aequalem et comrmensa- 
ratam demonstraret, simulque exemplo quopiam doceret, 
quemadmodum illa exercenda esset, similem dixit ese 
justitiam illi figuree , quae sola in diagrammatis geometricis 
infinitas figurarum compositiones , inaequaliter quidem inter 
se dispositas, sed squales spatii demonstrationes habet. 
(180) Sed quoniam in consuetudine quoque cum aliis ju- 
titia quzedam consistit, talem ejus modum a Pythazoreis 
traditum esse ferunt. Nimirum vivendi cum aliis ratiosem 
aliam opportunam esse, aliam importunam, et diflerre 
has inter se diversitate zetatis et dignitatis et necessitudinis 
et meritorum , et si quid praeterea discriminis inter homines 
occurrit. Esse enim convictus quoddam genus, quo s 
juvenis erga juvenem utatur, minime id importunum vi- 








Z4 — 381.) 


τέρῳ μὲν προς νεώτερον οὐχ ἄκαιρον εἶναι, πρὸς δὲ 
τὸν προεσθύτερον ἄχαιρον " οὔτε γὰρ ὀργῆς οὔτε ἀπει - 
λῆς tióoq πᾶν οὔτε θρασύτητος, ἀλλὰ πᾶσαν τὴν 
τοιαύτην ἀχαιρίαν εὐλαξητέον εἶναι τῷ νεωτέρῳ πρὸς 
τὸν πρεσβύτερον. (181) Παραπλύήσιον δέ τινα ΕΝ χαὶ 
τὸν περὶ τοῦ ἀξιώματος λόγον" πρὸς γὰρ ἄνδρα ἐπὶ 
χαλοχαγαθίας ἤχοντα ἀληθινὸν ἀξίωμα οὔτ᾽ sc 10v 
οὔτ᾽ εὔχαιρον εἶναι προσφέρειν οὔτε παρρησίαν πάλιν 
οὗτε τὰ λοιπὰ τῶν ἀρτίως εἰρημένων. Παραπλήσια 
£i πούτοις xal περὶ τῆς πρὸς τοὺς γονεῖς δμιλίας διελέ- 
γετο, ὡσαύτως δὲ xal περὶ τῆς πρὸς τοὺς εὐεργέτας. 
Εἶναι δὲ ποιχίλην τινὰ xal πολυειδῇ τὴν τοῦ χαιροῦ 
ρείαν" xai γὰρ τῶν ὀργιζομένων τε xot Üuuouué- 
νων τοὺς μὲν εὐχαίρως τοῦτο ποιεῖν, τοὺς δὲ ἀχαί- 
ρῶς, καὶ πάλιν αὖ τῶν ὀρεγομένων τε καὶ ἐπιθυμούν.- 
τῶν χαὶ ὁρμώντων ἐφ᾽ ὁτιδήποτε τοῖς μὲν ἀκολουθεῖν 
καιρόν, τοῖς δὲ ἀχαιρίαν, Τὸν αὐτὸν δ᾽ εἶναι λόγον 
xai πεοὶ τῶν ἄλλων παθῶν τε xal πράξεων xal δια- 
θέσεων καὶ ὁμιλιῶν xol ἐντεύξεων. (181) Εἶναι δὲ 
| τὸν καιρὸν μέχρι μέν τινος διδαχτὸν xal ἀπαράλογον 
καὶ δὶ τεχνολογίον ἐπιδεχόμιενον, καθόλου δὲ καὶ ἁπλῶς 
δὲν αὐτῷ τούτων ὑπάρχειν, Ἀχόλουθα δὲ εἶναι καὶ 
σχεδὸν τοιαῦτα, ota συμπαρέπεσθαι τῇ τοῦ καιροῦ 
ὕσει τήν τε ὀνομαζομένην ὦ ὥραν xat τὸ πρέπον xal τὸ 
Md xai εἴ τι ἄλλο τυγχάνει τούτοις ὁμογενὲς ὅ ὄν. 
Ap Ἀρχὴν δὲ ἀπεφαίνοντο ἐν παντὶ ἕν τι τῶν τιμιωτάτων 
tvat. δυοίως ἐν € ἐπιστήμῃ τε xal ἐμπειρία χαὶ ἐν γενέ- 
σει, xal πάλιν αὖ ἐν οἰχίᾳ τε καὶ πόλει καὶ στρατοπέδῳ 
xri πᾶσι τοῖς τοιούτοις συστήμασι, δυσθεώρητον 
δ᾽ εἶναι χαὶ δυσσύνοπτον τὴν τῆς ἀρχῆς φύσιν ἐν πᾶσι 
τοῖς εἰρημένοις. Ἔν γὰρ ταῖς ἐπιστήμαις οὐ τῆς τυ- 
γούσης εἶναι διανοίας τὸ χαταμαθεῖν τε χαὶ χρῖναι 
καλῶς βλέψαντας εἰς τὰ μέρη τῆς πραγματείας , ποῖον 
τούτων ἀρχή. (153) Μεγάλην δ᾽ εἶναι διαφορὰν xai 
σγεθὸν περὶ ὅλου τε xal παντὸς τὸν χίνδυνον γίνε- 
cxt, μὴ ληφθείσης ὀρθῶς τῆς ἀρχῆς" οὐδὲν γάρ, ὡς 
ἁπλῶς εἰπεῖν, ἔτι τῶν μετὰ ταῦτα ὑγιὲς γίνεσθαι, 
ἀγνοηθείσης τῆς ἀληθινῆς ἀρχῆς. "lóv αὐτὸν δ᾽ εἶναι 
λόγον καὶ περὶ τῆς ἑτέρας ἀρχῆς" οὔτε γὰρ οἰχίαν οὔτε 
πόλιν εὖ ποτε ἂν οἰχισθῆναι, μὴ ὑπάρξαντος ἀληθινοῦ 
ἄγοντος, τῆς ἀρχῆς τε ἑχουσίων. Ἀμφοτέρων γὰρ 
δεῖ βουλομένων τὴν ἐπιστατείαν γίνεσθαι, ὁμοίως τοῦ 
τε ἄρχοντος xai τῶν ἀρχομένων, ὥσπερ καὶ τὰς μαθή- 
σεις τὰς ὀρθῶς γινομένας ἑχουσίως δεῖν ἔφασαν γίνεσθαι, 
ἀαφοτέρων βουλομένων, τοῦ τε διδάσχοντος xal τοῦ 
μανθάνοντος" ἀντιτείνοντος γὰρ ὁποτέρου δήποτε τῶν 
εἰςν μένων οὐχ ἂν ἐπιτελεσθῆναι χατὰ τρόπον τὸ προ- 
χείμενον ἔργον. Οὕτω μὲν οὖν τὸ πείθεσθαι τοῖς ἄρ χουσι 
x1)5v εἶναι ἐδοχίμαζε χαὶ τὸ τοῖς διδασχάλοις ὑπαχούειν, 
ἡ τεκμήριον δὲ δι᾽ ἔργων μέγιστον παρείχετο τοιοῦτον. 
144) Πρὸς Φερεχύδην τὸν Σύριον, διδάσκαλον αὐτοῦ 
γενόμενον, ἀπὸ τῆς Ἰταλίας εἰς Δῦίλον ἐχομίσθη,, νοσο- 
χολήσων τε αὐτὸν περιπετῇ γενόμενον τῷ ἱστορουμένῳ 
τῆς φθειριάσεως πάθει χαὶ χηδεύσων αὐτόν, παρέμεινέ 


M 2 Hes 


- 


IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA. 


XXX. 63 


deri,sin erga majorem natu , importunum sane : non eniin 
ab omni tantum ira aut. comminationis specie omnique 
ferocia, verum ἃ tota hujusmodi importunitate juve- 
nibus erga seniores cavendum esse. (181) Similem di- 
: nam cum viro, qui δὰ veram 
virtutis dignitatem pervenit, neque decorum, neque tem- 
pestivum fore, familiarius aut alio ex praedictis modo 
agere. Hisce similia de conversatione cum parentibus 


gnitatis esse rationem 


etiam disserebat, itemque de ea, qua est cam bene me- 
ritis. Esse autem varium quendam et multiformem oppor- 
iunifatis usum : scilicet qui irascantur atque indignentui, 
partim tempestive id facere, partim intempestive , itiden:- 
que eorum, qui appetitu cupiditateque et impetu in rem 
quampiam ferantur, alios opportunitatem assequi, alios ao 
ea aberrare. Eandemque ceterorum etiam affectuum ct 
actionum et dispositionum et colloquiorum et conversa- 
tionum esse rationem. (182) Hanc autem opportunitatem 
doceri aliquatenus et cerfa quadam ratione ac via et arte 
comprehendi posse , universe autem et simpliciter admittere 
tate nihil. Adharere autem illi naturá veluti pedissequas 
quasdam, id quod elegans et concinnum dicitur, itemque 
decorum et congruum et si quid aliud hisce geminum 
est. Principium autem in omni re declarabant esse pre- 
tiosissimum tam in scientia et experientia quam in genera- 
tione, et rursus in domo et urbe et exercitu et in omnibus 
ejusmodi corporibus, naturam autem principii in istis 
omnibus cognitu perspectuque difficilem esse. Nam in 
Tisciplinis non vulgaris ingenii haberi , ex tractatione par- 
tium intellectu judicioque recte assequi, quale earum 
priocipiam sit. (183) Plurimum autem referre et prope- 
modum de universa rerum omnium cognitione actum esse, 
s! principium non recte comprehendatur : ignorato enim 
vero principio nihil, ut simpliciter dicam, sani deinceps 
Eandem etiam principatus esse rationem : neque 
enim domum neque civitatem recte institui posse, nisi et 
verus princeps preesit , et in volentes exerceatur imperium. 
Etenim utrisque consentienlibus , principe et subditis , im- 


fieri. 


perium administrari debere, quemadmodum et discipiinas 
recte tradendas utrisque, docente et discente, volentibus 
tradi oporteat : nam si alteruter reluctetur, id, quod aga- 
tur, ad (inem rite perduci non posse. Sic igitur probabat, 
reque praeclarum esse, si imperantibus obsequium, pra- 
ceptoribus vero faciles aures preestarentur, cujus rei gra- 
vissimntu edebat facto documentum. (184) Ad Pherecydem 
Syrium, praeceptorem suum ,, ex Italia in Delum profectus 
est, ut ei pediculari, quem dicunt, morbo laboranti opem 
ferret et auxilium, atque illi ad mortem ejus usque affuit, 





64 IAMBAIXOY ΠΕΡῚ TOY HYOGATOPIKOY BIOY. 


T σῳ “ῳ * ^ M X ͵ 4 , 
τε ἄγοις τῆς τελευτῆς αὐτῷ xal τὴν ὁσίαν ἀπεπλήρωσε 


Οὕτω περὶ πολλοῦ τὴν 
(185) Πρός γε 
Ty τὰς συνταγὰς xai τὸ χΨευδεῖν ἐν αὐταῖς οὕτως εὖ 
6 παρεσχεύαζε τοὺς διιλητὰς Πυθαγόρας, ὥστε φασί 
ποτε Λύσιν προσχυνήσαντα ἐν “ρας ἱερῷ xat ἐξιόντα 
συντυχεῖν Εὐρυφάμῳ Συραχουσίῳ τῶν ἑταίρων τινὶ 
περὶ τὰ προπύλαια τῆς θεοῦ εἰσιόντι. Προστάξαντος 
δὲ τοῦ Εὐρυφάμου προσμεῖναι αὐτόν, μέχρις ἂν xal 
αὐτὸς προσχυνήσας ἐξέλθυ͵, ἑδρασθῆναι ἐπί τινι λιθίνῳ 
θώχῳ ἱδρυμένῳ αὐτόθι. ' δὲ προσχυνήσας 6 Εὐρύ- 
φαμος xat ἔν τινι διανοήματι xai βαθυτέρα χαῦ᾽ ἕχυ- 
τὸν ἐννοία γενόμενος δι᾽ ἑτέρου πυλῶνος ἐχλαθόμενος 
ἀπηλλάγη, τὸ τε τῆς ἡμέρας λοιπὸν xal τὴν ἐπιοῦσαν 
18 νύχτα xal τὸ πλέον μέρος ἔτι τῆς ἄλλης ἡμέρας εἶχεν 
ἀτρέμας προσμένων 6 Λύσις. Καὶ τάχα ἂν ἐπὶ πλείονα 
7. póvov αὐτοῦ ἦν, εἰ μή πὲρ ἐν τῷ ὁμαχοίῳ τῆς ἑξῆς 
ἡμέρας γενόμενος ὃ Εὐρύφαμος χαὶ ἀχούσας ἐπιζη- 
τουυμένου πρὸς τῶν ἑταίρων xou Λύσιδος ἀνεμνήσθη. 
20 Καὶ ἐλθὼν αὐτὸν ἔτι προσμένοντα χατὰ τὴν συνθήχην 
ἀπύγαγε, τὴν αἰτίαν εἰπὼν τῆς λήθης καὶ προσεπιθείς, 
ὅτι « ταύτην δή μοι θεῶν τις ἐνῆχε, δοκίμιον ἐσομένην 
τῆς σῆς περὶ συνθήκας εὐσταθείας. » (186) Καὶ τὸ 
ἐμψύ gov δὲ ἀπέχεσθαι ἐνομοθέτησε διά τε ἄλλα πολλὰ, 
25 χαὶ ὡς εἰρηνοποιὸν τὸ ἐπιτήδευμα. ᾿Εθιζόμενοι γὰρ 
μυσάττεσθαι φόνον ζώων ὡς ἄνομον χαὶ παρὰ φύσιν, 
πολὺ μᾶλλον͵ ἀθεμιτώτερον τὸν ἄνθρωπον ἡγούμενοι 
χτείνειν οὐχ ἔτ᾽ ἐπολέμουν. Φόνων δὲ χορηγέτης 
χαὶ νομοθέτης ὃ πόλεμος" τούτοις γὰρ χαὶ σωματο- 
80 ποιεῖται. Καὶ τὸ « ζυγὸν δὲ μὴ ὑπερβαίνειν » 
δικαιοσύνης ἐστὶ παραχέλευσμα, πάντα τὰ δίχαιχ 
παραγγέλλον ἀσχεῖν, ὡς ἐν τοῖς περὶ συμώσλων δειχθύ- 
σεται. πέφηνεν ἄρα διὰ πάντων τούτων μεγάλην 
σπουδὴν περὶ τὴν τῆς διχαιοσύνης ἄσχησιν xai παρά -- 
86 δοσιν εἰς ἀνθρώπους πεποιημένος Πυθαγόρας ὡς ἐν 
τοῖς ἔργοις xai ἐν τοῖς λόγοις. 
XXXI. (187). “ἕπεται δὲ τῷ περὶ τούτων λόγῳ 
6 περὶ σωφροσύνης, ὥς τε αὐτὴν ἐπετήδευσε χαὶ πα- 
ρέδωχε τοῖς χρωμένοις. Εἴρηται μὲν οὖν ἤδη τὰ χοινὰ 
4 παραγγέλματα περὶ αὐτῆς, ἐν οἷς πυρὶ καὶ σιδήρῳ τὰ 
ἀσύμμετρα πάντα ἀποχόπτειν διώρισται. Τοῦ δὲ αὐτοῦ 
εἴδους ἐστὶν ἀποχὴ ἐμψύχων ἁπάντων χαὶ προσέτι 
βρωμάτων τινῶν ἀχολάστων, ταῖς ἀγρυπνίαις καὶ ταῖς 
τοῦ λογισμοῦ εἰλιχρινείαις ἐμποδιζόντων, χαὶ τὸ παρα- 
46 τίθεσθαι μὲν ἐν ταῖς ἑστιάσεσι τὰ ἡδέα xat πολυτελῆ 
ἐδέσματα, ἀποπέμπεσθαι δὲ αὐτὰ τοῖς οἰχέταις ἕνεχα 
τοῦ χολάσαι μόνον τὰς ἐπιθυμίας παρατιθέμενα, χαὶ 
τὸ χρυσὸν ἐλευθέμαν μηδεμίαν φορεῖν, μόνον δὲ τὰς 
ἑταίρας. (188) "Ext δὲ ἐχεμυθία τε καὶ παντελὴς 
60 σιωπὴ πρὸς τὸ γλώσσης χρατεῖν συνασχοῦσα, 7, τε σύν- 
τονος xai ἀδιάπνευστος περὶ τὰ δυσληπτότατα τῶν 
θεωρημάτων ἀνάληψίς τε xai ἐξέτασις, διὰ τὰ αὐτὰ 
δὲ xai ἀοινία xai ὀλιγοσιτία xat ὀλιγοῦπνία, δόξης τε 
xai πλούτου xai τῶν δυοίων ἀνεπιτήσευτος χχτεξανα- 


περὶ τὸν αὑτοῦ χαθηγεαόνα. 
ΠΤ NA! ^» ^, 
περι τὸν διϑάσχαλον ἐποιεῖτο σπουδήν. 


[351--.350. 


defunctoque magistro suo justa persolvit. Tanti (δον αΐ 
(185) Ad pacta vero «on- 


venfa relipiose servanda praeclare discipulos suos infor 


studium praceptori debitum. 
mavit Pythagoras. l1taque Lysidem aiunt aliquando in 
templo Junonis adoratione functum inler exeundum in 
Eurypliamum Syracusanum familiarem tum forte intran- 
tem circa propylaa incidisse. Qui quum rogasset ut, donec 
ipse quoque adorato numine exiret , exspeclaret , Lysidem 
in sedili quodam ex lapide ibi constructo consedisse , ihi 
que, quum Euryphamus adoratione peracta in profundas 
quasdam meditationes prolapsus, promissique oblitus per 
aliam interea portam templo excessisset , quod lucis reli- 
quum erat, noctemque insequentem cum bona dici sub- 
secutee parte immotum persedisse. Nec finis fuisset, nri 
Euryphamus postridie auditorium ingressus desiderari a 
condiscipulis Lysidem audivisset : sic enim erroris sni sdme- 
nitus eum ex composito adhuc exspectantem abduxit , ctii- 
vionisque sua? caussa patefacta * hanc sane » inqui 
« deorum aliquis mihi indidit, quo tua in pactis servandi 
(186) Ab animalibus etiam exe 
abstinendum quum ob alias multas rationes, tum pacs 


constantia probaretur. » 


concilianda caussa imperavit. Nam quum animantium 
cadem ut nefariam naturzeque adversam abominari adsoe- 
vissent , multo scelestius hominem necare existimantes nec 
bella esse amplius gesturos. Coedium autem Mars veluti 
przeses est et legislator , ut qui illis etiam alitur. Praterea 
et illud « stateram non esse transiliendam » ad justitiam 
adhorlatio est, omniaque juste agendi przeceptum, uti 
demonstrabitur, quum de symbolis agemus. His sane omni- 
bus manum prz se studium tulit Pythagoras, ut homini- 
bus justitiam verbis pariter factisque excolendam traderet. 

XXXI. (187) His ita expositis sequitur, ut temperantiam 
quomodo excoluerit et familiaribus suis tradiderit expona- 
mus. Atque communia quidem de ea praecepta jam supra 
commemorata sunt, quibus omnia immoderata igne ferro- 
que prescindenda esse definitum est. Ejusdem generis e«t 
abstinentia ab animalibus omnibus, itemque a cibis qu 
busdam insomnium excitantibus rationisque intearitatem 
impedientibus, quodque in conviviis suavia lautaque appone- 
bantur quidem edulia, sed ad servos mox ablegabantur, 21 
appetitum quippe coercendum duntaxat apposita , et quel 
nullam ingenuam mulierem, sed solas meretrices aurum 
gestare voluit. (188) Deinde taciturnitas et omnibus nume- 
ris absolutum silentium, quo lingu:e continentia exerce- 
batur, intentaque et continua difficillimarum speculationnm 


recordatio et pervestigatio, et propter eadem vini contempus 





(:90 — 396.) 


hi M /, 
στασις, χαὶ αἰδὼς μὲν ἀνυπόχριτος πρὸς τοὺς προῆχον- 
τας, πρὸς δὲ τοὺς ὁμήλιχας ἄπλαστος δωοιότης xal 
βιλοφροσύνη, συνεπίστασις δὲ xal παρόρυγσις πρὸς 
τοὺς νεωτέρους φθόνου χωρίς, χαὶ πάντα ὅσα τοιαῦτα, 

" εἰς τὴν αὐτὴν ἀρετὴν ταχθήσεται. (189) Καὶ ἐξ ὧν 
2" Ἕπποῤοτος xat Νεάνθης περὶ Μυλλίου xat Τιμύγας 

^ , “εὖ - 3 , 
τῶν Πυθαγορείων ἱστοροῦσι, μαθεῖν ἔνεστι τὴν ἐχεί- 
νων τῶν ἀνδρῶν σωφροσύνην καὶ ὅπως αὐτὴν Πυθαγό- 
ρας παρέδωχε. Τὸν γὰρ Διονύσιον τὸν τύραννόν φᾶσιν, 

I6 ὡς πάντα ποιῶν οὐδενὸς αὐτῶν ἐπετύγχανε τῆς φιλίας ; 
φυλαττομένων χαὶ περιισταμένων τὸ μοναρχιχὸν αὐτοῦ 
χαὶ παράνομον, λόχον τινὰ τριάχοντα ἀνδρῶν, ἧγου- 

5, * ξ΄ τ' L4 ’ 245. λ e^ 
μένου Εὐρυμένους Xupaxouctou, Δίωνος ἀδελφοῦ, 
. , Pr 3 4 , t3. 6 , 
ἐπεπέωψαι τοῖς ἀνδράσι. λοχήσοντα τὴν μεταύασιν αὐὖ- 

» τῶν τὴν ἀπὸ Τάραντος εἰς Μεταπόντιον εἰωθυῖαν χατὰ 

i] 3; , A [d e Ll 
χαῖρον γίνεσθαι" ἡρμόζοντο γὰρ πρὸς τὰς τῶν ὡρῶν 
μεταδολὰς xai τόπους εἰς τὰ τοιάδε ἐπελέγοντο ἐπιτη- 
δείους. (190) "Ev δὴ Φάλαις, χωρίῳ τῆς Τάραντος φα- 
ραγγώδει, xa0' ὃ συνέθαινεν αὐτοῖς ἀναγχαίως τὴν 
^ [4 A Ps 

w ὁδοιπορίαν γενήσεσθαι, ἐλόχα χαταχρύψας τὸ πλῆθος 
ὁ Εὐρυμένης. Ἐπειδὴ δὲ οὐδὲν προειδόμενοι ἀφίχοντο oi 
ἄνδρες περὶ μέσον ἡμέρας εἰς τὸν τόπον, ληστριχῶς 
αὐτοῖς ἐπαλαλάξαντες ἐπέθεντο ol στρατιῶται, οἱ δὲ 
4 , 9, * , * N , L4. 
ἐχταραχθέντες μετ᾽ εὐλαθείας ἅμα τε διὰ τὸ αἰφνίδιον 

5 xxt αὐτὸ τὸ πλῆθος (ἦσαν γὰρ αὐτοὶ σύμπαντες δέκα 
που τὸν ἀριθμόν), xal ὅτι ἄνοπλοι πρὸς ποιχίλως ὦπλι- 

[4 , € [4 "- J 
cufvouc διαγωνισόμενοι ἔμελλον ἁλίσκεσθαι, δρόμῳ 
- * - ^ , € M ’ 2 δ ^» *, 
χαὶ φυγῇ διασώζειν αὑτοὺς διέγνωσαν, οὐδὲ τοῦτο dÀ- 
λότριον ἀρετῆς τιθέμενοι " τὴν γὰρ ἀνδρείαν ἔδεισαν 

« φευχτέων τε xat ὑπομενετέων ἐπιστήμην, ὡς ἂν ὃ ὀρθὸς 
Ν , , ; LI ) ^ ^ , 
ὑπαγορεύη λόγος. — (191) Kat ἐπετύγχανον δὲ ἤδη τού- 
του ( βαρούμενοι γὰρ τοῖς ὅπλοις ἀπελείποντο οἱ σὺν Εὖ - 
ρυμένει τοῦ διωγμοῦ), εἰ μή περ φεύγοντες ἐνέτυχον 
πεδίῳ τινὶ χυάμοις ἐσπαρμένῳ χαὶ τεθηλότι ἱκανῶς. 

ὁ Καὶ μὴ βουλόμενοι δόγμα παραθαίνειν, τὸ χελεῦον 

, , * , 
xvauoy. μὴ θιγγάνειν, ἔστησαν, xat ὑπ᾽ ἀνάγχης λίθοις 
χαὶ ξύλοις καὶ προστυχοῦσιν ἕχαστος μέχρι τοσούτου 
ἐμύνοντο τοὺς διώχοντας, μέχρι τινὰς αὐτῶν μὲν ἀνη- 
ῥηκέναι,, πολλοὺς δὲ τετραυματιχέναι. Πάντας μὲν ὑπὸ 

" τῶν δορυφόρων ἀναιρεθῆναι xai μηδένα τοπαράπαν 
y - X M] Li Lj , ( 
Loy or T, vac ἀλλὰ πρὸ τούτων θάνατον ἀσμενίσαι κατὰ 
τὰς τῆς αἱρέσεως ἐντολάς. (192) "Ev συγχύσει δὲ πολλῇ 
τὸν τε Εὐρυμένην xat τοὺς σὺν αὐτῷ xat οὗ τῇ τυχούσῃ 

S, * ^ ef “Ὁ 3 , ' φω , , ᾿ 
τενέαθαι, εἰ μηδὲ ἕνα ζῶντα ἀγαγοιεν τῷ πέμψαντι 

ἢ * 4 Ν , fus / $ , 

Ἢ Διονυσίῳ , εἰς αὐτὸ μόνον τοῦτο προτρεψαμένῳ αὐτούς. 
τς οὖν ἐπαμήσαντες τοῖς πεσοῦσι XXL ἡρῷον πολυάν- 
ὅριον ἐπιμώσαντες αὐτόθι ὑπέστρεφον. Εἶτα αὐτοῖς 
ἀπάντησε Νυλλίας Κροτωνιάτης xal Τιμύχα Λαχε- 
2αιιμμονία, γυνὴ αὐτοῦ, ἀπολελειμμένοι τοῦ πλήθους, 
e" v τ ; * M? ^ - 

| ὅτε Zyxuoc οὐσα ἡ Τιμύχα τὸν δέχατον ἤδη μῆνα εἶχε 
xzi σχολαίως διὰ τοῦτο ἐδάδιζε. 'Γούτους δὲ ζωγρήσαν- 
πες ἄσμενοι πρὸς τὸν τύραννον ἤγαγον, μετὰ πάσης 
XotAt5T, χαὶ ἐπιμελείας διασώσαντες. (193) Ὃ δὲ περὶ 
τῶν γεγονότων διαπυθόιλενος χαὶ σφόδρα ἀθυυύσας 

VITA PHILOSOPII. 


«v 


IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA XXXI. 65 


ac cibi somnique parsimonia, (tum inaífectatus gloriae et divi 
tiarum, similiumque devitatio, sincera seniorum reverentia , 
infucala erga eequales &equitas atque humanitas, invidia ca- 
rens juniorum directio atque adhortatio, omniaque id genus 
alia ad eandem virtutem erunt referenda. (189) Horum viro- 
rum que fuerit continentia , et quomodo illam Pythagoras 
docuerit , ex iis etiam cognoscere licet, qua Hippobotus et 
Neanthes de Myllía οἱ Timycha Pythagoreis memori: pro- 
diderunt. Aiunt enim , Dionysium tyrannum, quamvis ni- 
hil inexpertum omittentem, non potuisse tamen ullius Py- 


 thagorei amicitiam sibi conciliare, utpote qui ingenium 


ejus imperiosum et a legum observatione abhorrens caute 
declinarent. Turmam itaque triginta militum, duce Eury- 
mene Syracusano, Dionis fratre, viris illis immisisse, ut 
eis pro more et temporis ratione Metapontum Tarento tra- 
jecturis insidiarentur : in usu qu'ppe habebant , ut pro di- 
versis anni tempestatibus domicil'um mutarent et loca huic 
rei apfa seligerent. (190) Itaque in agro Tarentino, re- 
gione conv allibus obsita, quam Palas nominabant , qua 
illis necessario transeundum erat, copias suas Eurymenes 
in insidiis collocaverat. Quumque Pythagorei nihil tale me- 
tuentes circa merfdiem eo pervenissent, milites clamore edite 
latronum more in eos irruerunt, illi vero reimprovisa, nume» 
roque insidiantium ( nam ipsi non amplius decem erant ) 
exterriti, metuentesque ne, quod inermes adversus varie ar- 
matos pugnaturi essent, caperentur, cursu fugaque sibi consu- 
lere decreverunt , minime id a virtute alienum existimantes, 
quippe qui fortitudinem fugiendorum et sustinendorum, 
prout recta ratio dictaverit, scientiam esse probe nossent. 
(191) Jamque quod voluerunt assecuti essent, siquidem 
Eurymenis milites armis graves fugientibus segnius insta- 
bant, nisi ad campum fabis consitum affatimque jam flo- 
rentem pervenissent. Tum enim praceptum illud, quod 
fabas attingere vetabat, nolentes violare constiterunt , et ne- 
cessitate compulsi lapidibus et fustibusetaliis, quaecumque 
pre manibus erant, tamdiu se contra hostes defenderunt, 
donec quosdam ex illis cederent, plures autem vulnera- 
rent. Denique omnes a satellitibus interfectos, nec quenquam 
eorum vivum captum esse, sed omnes secundum sectze sure 
pracepta occumbere maluisse. (192) At vehementer Eu- 
rymenes ejusque socii conturbati erant, quod ne unum 
quidem vivum ad Dionysium adducere possent , quod solum 
facere ab ipso jussi essent. Terra itaque caesis injecta, com- 
munique tumulo ibidem exstructo domum redibant, quum 
iis forte obvii facti sunt Myllias Crotoniates et Timycha 
Lacana, uxor ejus, quos reliqua multitudo a tergo relí- 
querat , quia Timycha jam decimum mensem gravida tar- 
dius incederet. Hos igitur vivos captos ad tyrannum let: 
deduxerunt , nullo studio curaque omissa , quo eos incolu- 
mes conservarent. (193) Is vero cognito, quod acciderat, 
gravem m«rorem prz se ferens « vos vero » inquit « prio 
25 


66 JAMBAIXOY ΠΕΡῚ TOY HIYOATOPIKOY BIOY. 


, [{ἔφαινεν) « ἀλλ᾽ ὑμεῖς γε » εἶπεν « ὑπὲρ πάντων τῆς 
ἀξίας τεύξεσθε παρ᾽ ἐμοῦ τιμῆς, εἴ μοι συμθασιλεῦσαι 
θελήσετε. » Τοῦ δὲ Μυλλίου xal τῆς ᾿Γπωύχας πρὸς 
πάντα, ἃ ἐπηγγέλλετο, ἀνανευόντων, « ἀλλὰ ἕν γέ με » 

b ἔφη « διδάξαντες μετὰ τῆς ἐπιβαλλούσης προπομπῆς 
διασώζεσθε. » Πυθομένου δὲ τοῦ Μυλλίου xal τί 
ποτ᾽ ἐστίν, ὃ μαθεῖν προθυμεῖται, « ἐχεῖνο, » εἶπεν 
6 Διονύσιος, « τίς ἣ αἰτία, δι’ ἣν ol ἑταῖροί σου ἀποθα- 
νεῖν μᾶλλον εἵλοντο ἢ χυάμους πατῆσαι; » αὶ ὁ Μυλλίας 

10 εὐθὺς « ἀλλ᾽ ἐχεῖνοι μὲν » εἶπεν « ὑπέμειναν, ἵνα μὴ 
χυάμους πατήσωσιν, ἀποθανεῖν, ἐγὼ δὲ αἱροῦμαι, ἵνα 
τούτου σοι τὴν αἰτίαν μὴ ἐξείπω, χυάμους μᾶλλον πα- 
τῆσαι. » (194) Καταπλαγέντος δὲ τοῦ Διονυσίου xal 
μεταστῆσαι χελεύσαντος αὐτὸν σὺν fa, βασάνους δὲ 

16 ἐπιφέρειν τῇ Τιμύχᾳ προστάττοντος (ἐνόμιζε γάρ, ἅτε 
γυναῖχά τε οὖσαν xai ἔπογχον, ἐρήμην δὲ τοῦ ἀνδρός, 
ῥαδίως τοῦτο ἐχλαλήσειν φόδῳ τῶν βασάνων), $ γεν- 
ναία δὲ συμόρύξασα ἐπὶ τῆς γλώσσης τοὺς ὀδόντας καὶ 
ἀποχόψασα αὐτὴν προσέπτυσε τῷ τυράννῳ, ἐμφαί- 

20 νουσα ὅτι, εἰ καὶ ὑπὸ τῶν βασάνων τὸ θῆλυ αὐτῆς νι- 
χηθὲν συναναγχασθείη τῶν ἐχεαυθουμένων τι ἀνακα- 
λύψαι, τὸ μὴν ὑπηρετῆσον ἐκποδὼν ὕπ᾽ αὐτῆς περι- 
χέχοπται. Οὕτως δυσχατάθετοι πρὸς τὰς ἐξωτεριχὰς 
φιλίας ἦσαν, εἰ καὶ βασιλιχαὶ τυγχάνοιεν. (195) Παρα- 

28 πλήσια δὲ τούτοις καὶ τὰ περὶ τῆς σιωπῆς ἦν παραγ- 
γέλματα, φέροντα εἰς σωφροσύνης ἄσχησιν. Πάντων 
γὰρ χαλεπώτατόν ἐστιν ἐγχρατευμάτων τὸ γλώττης 
χρατεῖν. Τῆς αὐτῆς δὲ ἀρετῆς ἐστι xal τὸ πεῖσαι Κρο- 
τωνιάτας ἀπέχεσθαι τῆς ἀθύτου χαὶ νόθης πρὸς τὰς 

80 παλλαχίδας συνουσίας, καὶ ἔτι f; διὰ τῆς μουσιχῆς ἐπαν- 
όρθωσις,, δι᾽ ἧς καὶ τὸ οἰστρημένον μειράχιον ὑπὸ τοῦ 
ἔρωτος εἷς σωφροσύνην μετέστησε. Καὶ ἣ τῆς ὕδρεως 
δὲ ἀπάγουσα παραίνεσις εἰς τὴν αὐτὴν ἀρετὴν ἀνήχει. 
(19e) Καὶ ταῦτα δὲ παρέδωχε τοῖς Πυθαγορείοις Πυθα- 

38 γόρας, ὧν αἴτιος αὐτὸς ἦν. Προσεῖχον γὰρ οὗτοι, τὰ 

σώματα ὡς ἀεὶ ἐπὶ τῶν αὐτῶν διαχέηται, χαὶ μὴ ποτὲ 

μὲν ῥιχνά, ποτὲ δὲ πολύσαρχα " ἀνωμάλου γὰρ βίου 
τοῦτο ᾧοντο εἶναι δεῖγμα. Ἀλλὰ ὡσαύτως xal κατὰ τὸν 
διάνοιαν οὐχ ὁτὲ μὲν ἵλαροί, δτὲ δὲ- χατηφεῖς, ἀλλὰ 
ἐφ᾽ ὁμαλοῦ πράως χαίροντες. Διεχρούοντο δὲ ὀργάς, 
ἀθυμίας, ταραχάς, καὶ ἦν αὐτοῖς παράγγελμα, ὡς οὐ- 
δὲν δεῖ τῶν ἀνθρωπίνων συμπτωμάτων ἀπροσδόχητον 
εἶναι παρὰ τοῖς νοῦν ἔχουσιν, ἀλλὰ πάντα προσδοχᾶν, 
ὧν μὴ τυγχάνουσιν αὐτοὶ χύριοι ὄντες. Εἰ δέ ποτε αὐ- 
τοῖς συμξαίη ἢ ὀργὴ ἢ λύπη ἢ ἄλλο τι τοιοῦτον, ἐχπο- 
δὼν ἀπηλλάττοντο χαὶ χαθ᾽ ἑαυτὸν ἕχαστος γενόμενος 
ἐπειρᾶτο χαταπέπτειν τε xal ἰατρεύειν τὸ πάθος, 

(197) Λέγεται δὲ xai τάδε περὶ τῶν Πυθαγορείων, ὡς 

οὔτε οἰκέτην ἐκόλασεν οὐδεὶς αὐτῶν ὑπὸ ὀργῆς ἐχόμε- 

bo νος, οὔτε τῶν ἐλευθέρων ἐνουθέτησέ τινὰ, ἀλλ᾽ ἀνέμε- 
γεν ἔχαστος τὴν τῆς διχνοίας ἀποχατάστασιν, ᾽Εχάλουν 
δὲ τὸ νουθετεῖν παιδαρτᾶν" ἐποιοῦντο γὰρ τὴν ἀναμονὴν 


[d 
c 


[4d 
e 


σιωπῇ χρώμενοι xal ἡσυχίᾳ. Σπίνθαρος γοῦν διηγεῖτο ᾽" 


πολλάχις περὶ Ἀρχύτου ᾿Γαραντίνου ὅτι διὰ χρόνου 


[196—401) 


omnibus dignos a me honores consequemini, si in rezm 
consortium mecum venire volueritis. » Verum quicqui 
polliceretur Myllia et Timycha deprecantibus, « at unum 
saltem » inquit « si me docueritis, incolumes dato sufficienti 
presidio vos dimittam. » Interrogante igitur Mylla, quid 
tandem esset quod discere cuperet, « hoc, » inquit Diouysies 
« cur socii tui mori maluerint, quam fabas calcare. » Tum 
statim Myllias « illi quidem » respondit « ne fabas cala- 
rent, mori maluerunt , ego vero malim fabas calcare, quim 
caussam hujus rei prodere. » (195) Quo responso percubas 
Dionysius Mslliam e conspectu abripi, Timyche vero 
tormenta admoveri jussit, facilius eam ut mulierem, 
eamque gravidam et a marito destitutam, metu tormea- 
torum hoc indicaturam ratus : sed virago illa dentibas lin- 
guam mordicus correptam abscidit et in tyrannum exspuil, 
quo demonstraret , etiamsi sexus ejus muliebris tormenls 
succumbens tacendum aliquid evulgare adigeretur, misi- 
tram tamen joquendi ἃ se e medio esse sublatam. Tam 
difficulter ad admittendas extraneas, immo regias etian 
amicitias adduci se passi sunt. (195) Consimilia hisce eilen- 
tii etiam przecepta erant, quae ad exercendam continentiam 
ducebant , cujus nimirum difficillimum genui est, linguam 
moderari. Ad eandem virtutem spectat , quod Crotoniat 
Pythagoras persuasit , ut a profano et spurio pellicum com. 
mercio se abstinerent, item quod musices beneficio ade- 
lescentem amoris furore percitum ad samam mentem reve- 
cavit. Sed et dehortatio a lascivia ad esndem pertinet 
virtutem. (196) Atque hzec suis discipulis ita tradidit Py- 
thagoras, ut ipse eorum primus auctor esset. Nam it cu- 
rabant illi, ut in eodem semper habite corpora permase- 
rent, neque vero modo macilenta, modo obesa esent : 
hocenim vit» inzequalis signum habebant. Eodem modo sibi 
constabant animo , neque modo hilares , modo tristes eranl, 
sed nunquam non leniter letabantur. lras vero ei animi 
dejectionem atque perturbationes procul habebant. Hcc 
quoque inter precepta illis erat, iis qui sapient niil 
eorum quà homini accidere possint inexspectatam debere 
esse , immo omnia iisexspectanda , quae non sint in sua pe 
testate. Quodsi quando ira vel tristitia vel aliod quippim 
hujusmodi alicui supervenisset, e medio se proripiehas: 
et secum quisque sine arbitris affectum illum digerere 
et sanare conabatur. (197) Fertur etiam Pythagoreorum 
nullus neque servum íratus verberibus mulcíavisse, πὲ" 
que liberum hominem verbis corripuisse, sed quisque 
exspectavisse , donec sibi animus ad tranquillitatem redis- 
sect. Vocabant autem castigare verbis παιδαρτᾶν ( disciplina 
instruere ) : nam cum silentio et tranquillitate patientiam 
exercebant. Unde et Spintharus narrare solebat, Archylam 











i 104—110.) 


τινὸς εἰς ἀγρὸν ἀφιχόμενος, ἐχ στρατείας νεωστὶ ma- 
ραγεγονώς, ἣν ἐστρατεύσατο ἣ πόλις εἰς Μεσσηνίους, 
ὡς εἶδε τόν τε ἐπίτροπον χαὶ τοὺς ἄλλους οἰχέτας οὐχ 
εὖ τῶν περὶ τὴν γεωργίαν ἐπιμελείας πεποιημένους, 
ἀλλὰ μεγάλη τινὶ χεγρημένους ὀλιγωρίας ὑπερθολῇ;, 
ὀογισθείς τε xal ἀγαναχτήσας οὕτως, ὡς ἂν ἐχεῖνος, 
εἶπεν, ὡς ἔοιχε, πρὸς τοὺς οἰκέτας, ὅτι εὐτυχοῦσιν, ὅτι 
αὐτοῖς ὥργισται.- εἰ γὰρ μὴ τοῦτο συμδεδηχὸς ἦν, οὐχ 
ἄν ποτε αὐτοὺς ἀθώους γενέσθαι τηλικαῦτα ἡμαοτηχό - 
τας. (198) "Exon δὲ λέγεσθαι χαὶ περὶ Κλεινίου τοιαῦτά 
A - 4 / / [4 
τινα" xal γὰρ ἐχεῖνον ἀναθάλλεσθαι πάσας νουθετήσεις 
τε xat χολάσεις εἰς τὴν τῆς διανοίας ἀποχατάστασιν. 
Οἴχτων δὲ xai δαχρύων xal πάντων τῶν τοιούτων εἴρ-- 
A P] , δὲ , ὃ , , θ , Ψ 
γεσθαι τοὺς ἄνδρας, οὔτε δὲ χέρδος, οὔτε ἐπιθυμίαν, οὔτε 
^ , Y , ν * 4 “Ὁ / 
ὀργήν, οὔτε φιλοτιμίαν, οὔτε ἄλλο οὐδὲν τῶν τοιούτων 
y» 7 e 3 * / 3 
αἴτιον γίνεσθαι διαφορᾶς, ἀλλα πάντας τοὺς Πυθαγο- 
ἢ e y. s 3ÀÀ ἐλ € & τὴ 
ρείους οὕτως ἔχειν πρὸς ἀλλήλους, ὡς ἂν πατὴρ σπον- 
δαῖος πρὸς τέχνα σχοίη. Καλὸν δὲ χαὶ τὸ πάντα Πυ- 
θαγόρᾳ ἀνατιθέναι τε xal ἀποχαλεῖν, x«l μηδεμίαν 
! “- »ν» ^; 3 [o e / , , 
ty περιποιεῖσθαι δόξαν ἰδίαν ἀπὸ τῶν εὑρισχομένων, el μή 
, ? , φ , 9 » 
zou τι σπάνιον" πάνυ γὰρ δή τινές εἶσιν ὀλίγοι, ὧν ἴδια 
γνωρίζεται ὑπομνήματα. (ι99) Θαυμάζεται δὲ xol 
ἡ τῆς φυλαχῇς ἀχρίῤεια" ἐν γὰρ τοσαύταις γενεαῖς ἐτῶν 
οὐδεὶς οὐδενὶ φαίνεται τῶν Πυθαγορείων ὑπομνημάτων 
τῷ περιτετευχὼς πρὸ τῆς Φιλολάου $Auiac, ἀλλ᾽ οὗτος 
πρῶτος ἐξήνεγχε τὰ θρυλούμενα ταῦτα τρία βιύλία, 
ἃ λέγεται Δίων 6. Συραχούσιος ἑχατὸν μνῶν πρίασθαι 
Πλάτωνος χελεύσαντος, εἰς πενίαν τινὰ μεγάλην τε χαὶ 
ἰσχυρὰν ἀφιχομένου τοῦ Φιλολάου, ἐπειδὴ καὶ αὐτὸς 
i» ἦν ἀπὸ συγγενείας τῶν Πυθαγορείων, xal διὰ τοῦτο 
μετέλαθε τῶν βιόδλίων. (200) πρὶ δὲ δόξης τάδε φησὶ 
λέγειν αὐτούς, 'Avontov μὲν εἶναι xal τὸ πάση xol 
παντὸς δόξη προσέχειν, καὶ μάλιστα τὸ τῇ παρὰ τῶν 
πολλῶν γινομένη * τὸ γὰρ χαλῶς ὑπολαμθάνειν τε χαὶ 
»» ϑοξάζειν ὀλίγοις ὑπάρχειν. Δῆλον γάρ, ὅτι περὶ τοὺς 
εἰδότας τοῦτο γίνεται" οὗτοι δέ εἶσιν ὀλίγοι, ὥστε δῆλον, 
ὅτι cóx ἂν διατείνοι εἰς τοὺς πολλοὺς fj τοιαύτη δύναμις. 
5 , t 4 , € À , , 4 8 "m 
Λνόητον δ᾽ εἶναι xat πάσης ὑπολήψεώς τε xat δόξης χα- 
τατρονεῖν * συμθήσεται γάρ, ἀμαθῆ τε xal ἀνεπανόρ- 
' * , 3 - ΠῚ 1 ^ 
& θωτον εἶναι τὸν οὕτω διαχείμενον. Ἀναγκαῖον δὲ εἶναι τῷ 
μὲν ἀνεπιστήμονι μανθάνειν, ἃ τυγχάνει ἀγνοῶν τε 
χαὶ οὐχ ἐπιστάμενος, τῷ δὲ μανθάνοντι προσέχειν τῇ 
- 5 , 1 ^v ^ , € , . 
τοῦ ἐπισταμένου τε xal διδάξαι δυνχμένου ὑπολήψει τε 
xat ὄόξη, καθόλου δὲ εἰπεῖν, ἀναγχαῖον εἶναι τοὺς σω-- 
B θησομένους τῶν νέων προσέχειν ταῖς τῶν πρεσδυτέρων 
τε xal χαλῶς βεῤδιωκότων ὑπολύήψεσί τε χαὶ δόξαις. 
15 -*1 ^ 5 , , ^ , «Y , 
(101) "Ev δὲ τῷ ἀνθρωπίνῳ βίῳ τῷ σύμπαντι εἶναί τι- 
€ [4 m , ' 3 A ΄ * L4 
νας ἡλιχίας ἐνδεδασμένας (οὕτω γὰρ χαὶ λέγειν αὐτούς 
, gaatv), ἃς οὐκ εἶναι τοῦ τυχόντος πρὸς ἀλλήλας συν- 
Ῥεῖραι" ἐχκρούεσθαι γὰρ αὐτὰς ὑπ᾽ ἀλλήλων, ἐάν τις 
. ' e ᾿ ond * 4 - ^. 
; μὴ χαλῶς τε xal ὀρθῶς ἄγη τὸν ἄνθρωπον ἐχ γενετῆς, 
| Δεῖ οὖν τῆς τοῦ παιδὸς ἀγωγῆς χαλῆς τε xal σώφρονος 
| γινομένης xai ἀνδριχῆς πολὺ εἶναι μέρος τὸ παραδιδό- 
| μένον εἷς τὴν τοῦ νεανίσχου ἡλικίαν, ὡσαύτως δὲ καὶ 
| 


c 


IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA XXXT. 67 


Tarentinum, quum post aliquod temporis intervallum a bello 
redux, quod Tarentini contra Messenios gesserant, rus 
suum reviseret et villicum cum cetera familia rem rusti- 
cam non ut par erat, sed admodum negligenter curasse 
animadverteret, tanta ira indignationeque correptum, 
quantam ille conciperet , servis, ut par erat, dixisse, bene 
cum illis agi, quod ipsis iratus sit; quod si non ita esset, 
tam gravia delicta non impune fuisse commissuros. (198) Si- 
milia etiam de Clinia tradi ait : nam et illum omnes casti- 
gationes punilionesque distulisse , donec mentem in tran- 
quillitatem restitutam haberet. Praeterea viros istos a la- 
mentis et lacrimis et id genus omnibus sibi temperare, et 
nec lucri spe nec cupiditate nec ira nec ambitione aut alio 
quopiam simili affectu ad rixandum abripi, sed omnes 
Pythagoreos ita erga se invicem affectos esse, ut bonum 
patrem erga liberos suos. Egregiumerat etiam , quod cuncta 
Pythagora adscribebant attribuebantque, nec ullam sibi , 
nisiadmodum raro, ab inventissul$ gloriam arrogabant ; per- 
pauci enim sunt, quorum propria opera celebrantur. 
(199) Admireris etiam custodiz diligentiam : nam per tot 
saecula nemo, ut videtur, in ullum Pythagoreorum com- 
mentarium ante Philolai tempora incidit, sed hic primus 
celebratos illos tres libros evulgavit, quos Dio Syracusanus 
Platonis jussu centum minis emisse dicitur, quum in magnam 
gravemque paupertatem Philolaus incidisset : nam ipse 
quoque cum Pythagoreis necessitudine junctus erat, ideo- 
que librorum istorum particeps factus est. (200) De fama 
vero hec dicuntur tradidisse. Abeurdum quidem esse, 
omnem omnium opinionis auram captare, praesertim quae 
a vulgo proficiscitur : nam paucis contingere, ut recte de 
quopiam sentiant opinenturque. Hoc enim apparet intelli- 
gentibus tantum competere : horum autem exizuus «st nu- 
merus, ex quo manifestum fit, facullatem istam ad multi- 
tudinem se non extendere. Sed et hoc absurdum esse , om- 
nem de se opinionem famamque aspernari : nam hoc modo 
animatum non posse non esse rudem et inemendabilem. 
Necesse autem esse, ut is qui ignarus est discat quae igno- 
rat, discens vero animum ad opinionem sententiamque 
ejus , qui gnarus est quique docere potest, advertat , omnino 
autem ut juvenes , quibus salus sua cordi est, seniorum eo- 
rumque qui bene vixerunt opinionibus sententiisque ani- 
mum attendant. (201) Przeterea in universa hominum vita 
s&elates quasdam dispertitas esse ( ἐνδεδασμένας dicuntur eas 
appellare), quas non cujusvis esse secum invicem conne- 
ctere : subverti enim unam ab altera , nisi quis recte et bene a 
prima zetate hominem educet. Esse igitur pueri educationis 
ad probitatem et modestiam οἵ ferlitudinem exacta po- 
Ó 2b. 








e 


68 


τῆς τοῦ νεανίσχου ἐπιμελείας τε xat ἀγωγῆς xaÀ7 c τε 
xai ἀνδριχῆς xai σιώφρονος γινομένης πολὺ εἶναι μέρος 
τὸ παραδιδόμενον εἰς τὴν τοῦ ἀνδρὸς ἡλιχίαν, ἐπεί περ 
εἴς γε τοὺς πολλοὺς ἄτοπόν τε καὶ γελοῖον εἶναι τὸ συμ- 
θαῖνον. (202) Παῖδας μὲν γὰρ ὄντας οἴεσθαι δεῖν εὐτα- 
χτεῖν τε καὶ σωφρονεῖν χαὶ ἀπέχεσθαι πάντων τῶν 
φορτιχῶν τε χαὶ ἀσχημόνων εἶναι δοχούντων, νεανί- 
σχους δὲ γενομένους ἀφεῖσθαι παρά γε δὴ τοῖς πολλοῖς 
ποιεῖν, ὅ τι ἂν βούλωνται. Συρρεῖν δὲ σχεδὸν εἰς ταύτην 
τὴν ἡλιχίαν ἀμφότερα τὰ γένη τῶν ἁμαρτημάτων" 
καὶ γὰρ παιδαριώδη πολλὰ καὶ ἀνδρώδη τοὺς νεανίσχους 
ἁμαρτάνειν. Τὸ μὲν γὰρ φεύγειν ἅπαν τὸ τῆς σπουδῆς 
τε χαὶ τάξεως γένος, ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν, διώχειν δὲ τὸ 
τῆς παιγνίας τε xal ἀχολασίας xai ὕδρεως τῆς παιδι- 
χῆς εἶδος, τῆς τοῦ παιδὸς ἡλικίας οἰκειότατον εἶναι. 
"Ex ταύτης οὖν εἰς τὴν ἐχομένην ἡλικίαν ἀφιχνεῖσθαι 
τὴν τοιαύτην διάθεσιν. Τὸ δὲ τῶν ἐπιθυμιῶν τῶν ἰσγυ- 
ρῶν, ὡσαύτως δὲ xal τὸ τῶν φιλοτιμιῶν γένος, ὁμοίως 
δὲ χαὶ τὰς λοιπὰς ὁρμάς τε χαὶ διαθέσεις, ὅσαι τυγχά- 
νουσιν οὖσαι τοῦ χαλεποῦ τε xal θορυδώδους γένους, 
ἐχ τῆς τοῦ ἀνδρὸς ἡλιχίας εἰς τὴν τῶν νεανίσχων ἀφι- 
κνεῖσθαι. Διόπερ πασῶν δεῖσθαι ἡλιχιῶν ταύτην πλεί- 
στῆς ἐπιμελείας. — (203) Καθόλου δὲ εἰπεῖν, οὐδέποτε 
τὸν ἄνθρωπον ἑατέον εἶναι ποιεῖν, ὅ τι ἂν βούληται, 
ἀλλ᾽ ἀεί τινα ἐπιστατείαν ὑπάρχειν δεῖν καὶ ἀρχὴν νό- 
μιμόν τε χαὶ εὐσχήμονα, T$ ὑπύχοος ἔσται ἕχαστος 
τῶν πολιτῶν. Ταχέως γὰρ ἐξίστασθαι τὸ ζῶον ἐαθέν τε 
xat ὀλιγωρηθὲν εἰς χαχίαν τε xai φαυλότητα. ᾿Ερωτᾶν 
τε χαὶ διαπορεῖν πολλάχις αὐτοὺς ἔφασαν, τίνος ἕνεχα 


80 τοὺς παῖδας συνεθίζομεν προσφέρεσθαι τὴν τροφὴν τε- 


4ι) 


50 


ταγμένως τε xal συμμέτρως, xai τὴν μὲν τάξιν xal τὴν 
συμμετρίαν ἀποφαίνομεν αὐτοῖς καλά, τὰ δὲ τούτων 
ἐναντία, τήν τε ἀταξίαν χαὶ τὴν ἀσυμμετρίαν, αἰσχρά, 
διὸ καί ἐστιν ὅ τε οἰνόφλυξ καὶ ἄπληστος ἐν μεγάλῳ 
ὀνείδει χείμενος. El γὰρ μηδὲν τούτων ἐστὶ χρήσιμον 
εἰς τὴν τοῦ ἀνδρὸς ἡλικίαν ἀφιχνουμένων ἡμῶν, μά- 
ταιον εἶναι τὸ συνεθίζειν παῖδας ὄντας τῇ τοιαύτῃ τά- 
Eec. Τὸν αὐτὸν δὲ λόγον εἶναι xal περὶ τῶν ἄλλων ἐθῶν. 
(204) Οὐχ οὖν ἐπί γε τῶν λοιπῶν ζώων τοῦτο δρᾶσθαι 
συμθαῖνον, ὅσα ὑπ᾽ ἀνθρώπων παιδεύεται. ἀλλ᾽ εὐθὺς 
ἐξ ἀργῆς τόν τε σχύλαχα καὶ τὸν πῶλον ταῦτα συνεθί- 
ζεσϑαί τε xa μανθάνειν, ἃ δεήσει πράττειν αὐτοὺς τε- 
λεωθέντας. Καθόλου δὲ τοὺς Πυθαγορείους ἔφασαν πα- 
ραχελεύεσθαι τοῖς ἐντυγχάνουσί τε xai ἀφιχνουμένοις 
εἰς συνήθειαν, εὐλαθεῖσϑαι τὴν ἡδονὴν ὥσπερ τι xal 
ἄλλο τῶν εὐλαθδείας δεομένων οὐδὲν γὰρ οὕτω σφάλ- 
λειν ἡμᾶς οὐδ᾽ £u αλλειν εἰς ἁμαρτίαν ὡς τοῦτο τὸ πά- 
θος. Καθόλου δέ, ὡς ἔοικε. διετείνοντο μηδέποτενμηδὲν 
πράττειν ἡδονῆς στοχαζομένους, χαὶ γὰρ ἀσχήμονα 
xal βλαδερὸν ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ τοῦτον εἶναι τὸν σχοπόν, 
ἀλλὰ μάλιστα μὲν πρὸς τὸ χαλόν τε χαὶ εὔσχημον 
βλέποντες πράττειν, ὃ ἂν 7 πραχτέον, δεύτερον δὲ πρὸς 
τὸ συμφέρον τε χαὶ ὠφέλιμον, δεῖσθαι δὲ ταῦτα χρίσεως 
οὐ τῆς τυχούσης. (205) Περὶ δὲ τῆς ὀνομαζομένης ἐπι- 


IAMBAIXOY ΠΕΡῚ TOY IIYOAT OPIKOY BIOY. 


4 tu— itc? 


li simam partem in adolescentiam transferendam , eodem- 
que modo adolescentis ad honestatem et fortitudinem et 
modestiam exacts educationis in virilem ztatem, siqui- 
dem quod vulgo circa hzc fieri soleat , absurdum sit aique 
ridiculum. (202) Scilicet pueros existimari modeste et tem- 
peranter agere et ab omnibus, quie sordida et turpia vi- 
dentur, se continere debere, quum vero ad adolescentiam 
pervenerint, plerosque illis quicquid faciendi potestatem 
facere. Quo fieri, ut in hanc setatem utriusque fere geners 
vitia confluant, siquidem et pueriliter multa et viriliter 
adolescentes delinquunt. Fugere enim, ut paucis dicam, 
omnediligentiz atque disciplinae genus , persequi vero lusus 
et incontinenti petulantieque puerilis quamvis speciem, 
puerilis setatis proprium esse maxime. Hinc igitur in pros 
mam setatem hanc affectionem pervenire. Cupiditates ver» 
graves, itemque eemulationem reliquasque acres atque tor- 
bulentas inclinationes et affectus e virili aetate in juvenilaa 
pervenire. Quare hanc pr ceteris intentiore cura indizet». 
(203) Omnino vero nunquam homini esse concedendum , vi 
quod lubet faciat, sed semper praesidium debere e εἰ 
imperium legitimum honestumque, cui civium unusquisque 
pareat. Nam animal sibi derelictum neglectumque celeriler 
in vitia pravitatemque delabi. Aiunt et saepe eos interro- 


gasse atque disputasse, qua de caussa pueros in capiende 


cibo ordinem modumque servare adsuefaciamus, et bx 


quidem pulchrum esse, contraria vero , velut confusionem - 


et immodestiam , turpia judicemus, unde et ebrietti & 
gulae deditum esse insigni probro habeatur. Si enim nili 
horum nobis profuturum est, postquam in viros evaser- 


mus, sine ratione pueros tali ordini adsuefieri. Eandem av- | 
tem et ceterarum consuetudinum rationem esse. (20i. M 


enim in reliquis animalibus, quotquot ah hominibus eru- 
diuntur, non idem observari , sed statim ab initio catulum 


et pullum equinum ad ea assuefieri atque institui, qu in | 
adultis agenda sint. Sed generatim Pythagoreos aiunl, qui | 


cumque ad se accederent et in familiaritatem suam pere 
nirent , ut a voluptate sibi caverent , tanquam a re summz 
cautionis indiga adhortari solitos : nullo enim alio quam 
isto affectu sic nos decipi et ad peccandum adduci. Hizc 
omnino , ut videtur, nihil voluptatis caussa faciendum ese 
contendebant , namque inhonestum ut plurimum novut* 
que hunc esse finem, sed quicquid faciamus, id quod beount 
aique honestum est respicere maxime nos debere, utilitaletn 
veru commoditatemque secundo demum loco, et bac qui- 
dem judicio indigere haud parum accurato. (205) Jam «e 








i5 


- 


4 


.ι1δ--τ423.} 


ὑυμίας τοιαῦτα λέγειν ἔφασαν τοὺς ἄνδρας ἐχείνους. Αὐ- 
τὴν μὲν τὴν ἐπιθυμίαν ἐπιφοράν τινα εἶναι τῆς Ψυχῆς 
xai δρμὴν xai ὄρεξιν ἤτοι πληρώσεώς' τινος ἢ παρου- 
ctzq τινῶν αἰσθήσεως ἢ διαθέσεως αἰσθητιχῇς. Γίνεσθαι 
δὲ xal τῶν ἐναντίων ἐπιθυμίαν ἢ χενώσεώς τε xai 
ἀπουσίας xal τοῦ μὴ αἰσθάνεσθαι ἐνίων. Ποιχίλον δὲ 
εἶναι τὸ πάθος τοῦτο χαὶ σχεδὸν τῶν περὶ ἄνθρωπον 
πολυειδέστατον. Εἶναι δὲ «4; πολλὰς τῶν ἀνθρωπίνων 
ἐπιθυμιῶν ἐπιχτήτους τε xal χατεσχευασμένας ὑπ᾽ αὖ- 
τῶν τῶν ἀνθρώπων, διὸ χαὶ πλείστης ἐπιμελείας δεῖ- 
σθαι τὸ πάθος τοῦτο xal φυλαχῆς τε xal σωμασχίας οὐ 
τῆς τυχούσης" τὸ μὲν γὰρ χενωθέντος τοῦ σώματος τῆς 
τροφῆς ἐπιθυμεῖν φυειχὸν εἶναι. καὶ τὸ πάλιν ἀναπλη- 
ρωθέντος χενώσεως ἐπιθυμεῖν τῆς προσηχούσης φυσικὸν 
χαὶ τοῦτο εἶναι, τὸ δὲ ἐπιθυμεῖν περιέργου. τροφῆς 
3 περιέργου τε xal τρυφερᾶς ἐσθῆτός τε xat στρωμνῆς 
ἢ περιέργου τε χαὶ πολυτελοῦς χαὶ ποικίλης οἰκήσεως 
ἐπίκτητον εἶναι, τὸν αὐτὸν δὲ λόγον εἶναι χαὶ περὶ 
σχευῶν τε χαὶ ποτηρίων καὶ διαχόνων χαὶ θρεμμάτων 
τῶν εἰς τροφὴν ἀνηχόντων. (506) Καθόλου δὲ τῶν περὶ 
ἄνθρωπον παθῶν σχεδὸν τοῦτο μάλιστα τοιοῦτον. εἶναι, 
oiov αηδαμοῦ ἴστασθαι, ἀλλὰ προάγειν εἷς. ἄπειρον. 
Διόπερ εὐθὺς ἐχ νεότητος ἐπιμελητέον εἶναι τῶν ἀνα-- 
guonévuw, ὅπως ἐπιθυμήσωσι μὲν ὧν δεῖ, φεύξωνται 
τῶν ματαίων τε xat περιέργων ἐπιθυμιῶν, ἀτάρα- 
xtoí τε xoi χαθαροὶ τῶν τοιούτων ὀρέξεων ὄντες xai 
καταφρονοῦντες αὐτῶν τε τῶν ἀξιοκαταφρονήτων χαὶ 
τῶν ἐνδεδεμένων ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις. Μάλιστα δ᾽ εἶναι 
χατανοΐῆσαι τάς τε ματαίους xai τὰς βλαῤδερὰς xal τὰς 
περιέργους xai τὰς ὑδριστικὰς τῶν ἐπιθυμιῶν παρὰ 
τῶν ἐν ἐξουσίαις ἀναστρεφομένων γινομένας: οὐδὲν 
τὰρ οὕτως ἄτοπον εἶναι, ἐφ᾽ ὃ τὴν ψυχὴν οὐχ ὁρμᾶν 
τῶν τοιούτων παίδων τε καὶ ἀνδρῶν xal γυναιχῶν. 
(:0:) Καθόλου δὲ ποιχιλωτάτην εἶναι τὴν τῶν προσφε- 
ρομένων ποιχιλίαν * ἀπέραντον μὲν γάρ τι πλῆθος εἶναι 
χαρπῶν, ἀπέραντον δὲ ῥιζῶν, ᾧ χρῆται τὸ ἀνθρώ- 
πῖνον γένος, ἔτι δὲ σαρχοφαγία παντοδαπῇ χρῆσθαι, 
χαὶ ἔργον εἶναι εὑρεῖν, τίνος οὐ γεύεται τῶν χερσαίων 
xai τῶν πτηνῶν xal τῶν ἐνύδρων ζώων. Καὶ δὴ σχενα- 
σίας παντοδαπὰς περὶ ταῦτα μεμηχανῆσθαι χαὶ χυ- 
μῶν παντοίας μίξεις, ὅθεν εἰχότως μανιχόν τε xal 
πολύμορφον εἶναι χατὰ τὴν τῆς ψυχῆς χίνησιν τὸ ἀν- 
θρώπινον φῦλον. — (208) “Εχαστον γὰρ δὴ τῶν προσφε- 
ρομένων ἰδίας τινὸς διαθέσεως αἴτιον γίνεσθαι. ᾿Αλλὰ 
τοὺς ἀνθρώπους τὰ μὲν παραχρῆμα μεγάλης ἀλλοιώ- 
σεως αἴτια γινόμενα συνορᾶν, οἷον καὶ τὸν οἶνον, ὅτι 
πλείων προσενεχθεὶς μέχρι μέν τινος ἱλαρωτέρους ποιεῖ, 
ἔπειτα μανικωτέρους xal ἀσχημονεστέρους, τὰ δὲ μὴ 
τοιαύτην ἐνδειχνύμενα δύναμιν ἀγνοεῖν. γίνεσθαι δὲ 
ἄν τὸ προσενεχθὲν αἵτιόν τινος ἰδίας διαθέσεως, Διὸ 
5 καὶ μεγάλης σοφίας τὸ χατανοῦῆσαί τε xat συνιδεῖν, 
οἷοις τε xal πόσοις δεῖ χρῆσθαι πρὸς τροφήν. Εἶναι 
£i ταύτην τὴν ἐπιστήμην τὸ μὲν ἐξ ἀρχῆς Ἀπόλλω- 
xai {Ππιῶνος, ὕστερον δὲ τῶν περὶ τὸν ᾿λσχλη- 


2i 
6£z 


- 


» 


Q2 


τ 


vo τε 


IAMBLICHI DE PYTIIAGORICA VITA XXXI. 


' 69 
cupiditate, quae vocatur, talia viros illos praecipere aiunt. 
Ipsam quidem cupiditatem esse concitationem quandam 
anim: et: impetum, appelitionemque, qua juxta inclina- 
tionem sensuum atque appetitus sensitivi repleri aliquibus 
rebus aut quarundam rerum presentia frui desideremus. 
Esse etiam contrarii cupiditatem ,; quae ad evacuationem 
spectet et absentiam , quaque quadam velimus non sentire. 
Varium autem esse hunc affectum et omnium fere, qui in 
hominesunt, maxime multiplicem. Sed plerasque humanas 
cupiditates extrinsecus arcessitas esse et ab ipsis liominibus 
paratas , ideoque maxima hunc affectum cura et custodia et 
hand parum diligenti exercitatione indigere : nam corpore 
evacuato cibum petere esse naturale, repleto autem exi- 
nanitionem desiderare item naturale esse, ast exquisitos 
cibos aut egregias delicatasque vestes atque stragula aut exi- 
miam et sumptuosam splendidamque habitationem concu- 
piscere, id vero arcessitum esse, eandemque esse et. supel- 
lectiliset vasorum el ministrorum pecorumque ad vescendum 
alendorum rationem. (206) Omnino autem humanos affec- 
tus fere ita esse comparatos , ut nusquam consistant , sed in 
infinitum abripiant. Quapropter a prima statim juventute 
adolescentibus providendum , ut quie par est appetant , va- 
nasque et superíluas cupiditates fugiant et ab hujusmodi 
appetitionibus imperturbati purique maneant , eosque ipsos 
contemnant , qui eo, quod cupiditatibus impliciti sunt, di- 
gnos se contemptu reddiderunt. Inprimis vero observan- 
dum, vanas et damnosas et superfluas et. effrenatas cupi- 
ditates iis dominari, qui eminentiore quapiam potestate 
conspicui sint : nihil enim tam absonum esee, quo hujus. 
modi tam puerorum quam virorum et mulierum animus 
non tendat. (207) Omnino vero admodum multiplicem esse 
alimentorum varietatem : infinitos enim numero esse fru- 
ctus, in(initas radices, quibus humanum genus vescatur, 
varii praeterea generis carne vesci, ita ut difficile sit inventu, 
quo terrestrium et volatilium et aquaticorum animalium 
abstineat. Quin et in illis parandis artes varias, suocorum- 
que multiplices mixturas excegitatas esse, unde non posse 
fieri quin insano quodam et inconstanti modo : hominibus 
moveatur animus. (208) Suam enim quemque cibum proferre 
affectionem. Sed homines ea quidem, quie subitas creent 
mutationes, cognoscere, velut. vinum, quod immoderate 
haustum aljquatenus quidem hilariores reddit, deinde vero 
furiosiores petulantioresque, ea vero ignorare qua talem 
vim non exserant , quum tamen suam quisque cibus affec- 
tionem proferat. Quare insignis rem esse sapientie, ut ex- 
pendatur atque observetur, qualibus alimentis quantisque 
ad alendum corpus uti oporteat. Hanc vero scientiam initio 
ab Apolline et Poone traditam ac deinceps ab Esculapio 


0 IAMBAIXOY ΠΕΡῚ TOY ΠΥΘΑΓΟΡΙΚΟΥ BIOY. 


viv. (το) Περὶ δὲ γεννήσεως ταδε λέγειν αὐτοὺς 
ἔγασαν. Καθόλου μὲν ᾧοντο δεῖν φυλάττεσθαι τὸ χα- 
λούμενον προφερές " οὔτε γὰρ τῶν φυτῶν τὰ προφερῆ, 
v e- ? v J $4*s 84 " , 
οὔτε τῶν ζώων εὔχαρπα Ὑίνεσθαι, [ ἀλλὰ δεῖν γενέσθαι] 
b τινὰ γρόνον πρὸ τῆς καρποφορίας, ὅπως ἐξ ἰσχυόντων 
τε καὶ τετελειωμένων τῶν σωμάτων τὰ σπέρματα καὶ 
δ» Y - 
οἱ χαρποὶ γίνωνται. Δεῖν οὖν τούς τε παῖδας xal τὰς 
παρθένους ἐν πόνοις τε xal ἐν γυμνασίοις xol χαρτερίαις 
ταῖς προσηχούσαις τρέφειν, τροφὴν προσφέροντας τὴν 
€ , , Α , ἢ -« 
IC ἁρμόττουσαν φιλοπόνῳ τε xal σώφρονι καὶ χαρτεριχῷ 
βίῳ. Πολλὰ δὲ τῶν χατὰ τὸν ἀνθρώπινον βίον τοιαῦτα 
* rd ? / 5 24 , Y * ' τὸ 
εἰναι, ἐν οἷς βέλτιον ἐστιν ἣ ὀψιμαθία, ὧν εἶναι xat τὴν 
^ 2. k d *» 
τῶν ἀφροδισίων γρείαν. (210) Δεῖν ouv τὸν παῖδα 
οὕτως ἄγεσθαι, ὥστε μὴ ζητεῖν ἐντὸς τῶν εἴχοσιν ἐτῶν 
[6 τὴν τοιαύτην συνουσίαν. Ὅταν δὲ εἷς τοῦτο ἀφίχηται, 
ἡ .» 
σπανίοις εἶναι χρηστέον τοῖς ἀφροδισίοις, ἔσεσθαι δὲ 
e [4 , H1 wt ^y , ἢ . 
τοῦτο, ἐὰν τίμιόν τε xal χαλὸν εἶναι νομίζηται $4 εὐεξία 
* V / , 
ἀχρασίαν γὰρ ἅμα xal εὐεξίαν οὐ πάνυ γίνεσθαι περὶ 
^ 4 , 9g? od , . ^ v ' M J 
τὸν αὐτόν. ᾿Ἐπαινεῖσθαι δ᾽ αὐτοῖς ἔφασαν xat τὰ τοιάδε 
20 τῶν προῦπαργ ὄντων νομίμων ἐν ταῖς ἑλληνικαῖς πόλεσι, 
τὸ μήτε μητρᾶσι συγγίνεσθαι, μήτε θυγατρί, μήτ᾽ 
ἀδελυῖῆ, uv ἐν ἱερῷ, μήτ᾽ ἐν τῷ φανερῷ" χαλόν τε 
M 4 , Α LJ , 
γὰρ εἶναι xai σύμφορον τὸ ὡς πλεῖστα γίνεσθαι χωλύ- 
pata τῆς ἐνεργείας ταύτης, “γἹπελάμόανον δ᾽. ὡς ἐοι- 
x£v, ἐχεῖνοι οἱ ἄνδρες περιαιρεῖν μὲν δεῖν τάς τε παρὰ 
φύσιν γεννήσεις xat τὰς μεθ᾽ ὕδρεως γινομένας, χατα- 
λιμπάνειν δὲ τῶν κατὰ φύσιν τε xai μετὰ σωφροσύνης 
γινομένων τὰς ἐπὶ τεχνοποιία σώφρονί τε xal νομίψμῳ 
γινομένας. (21) Ὑπελάμθανον δὲ δεῖν πολλὴν πρό- 
80 votav ποιεῖσθαι τοὺς τεχνοποιουμένους τῶν ἐσομένων 
, τ 
ἐχγόνων. Πρώτην μὲν οὖν εἶναι xai μεγίστην πρόνοιαν 
τὸ προσάγειν αὑτὸν πρὸς τὴν τεχνοποιίαν σωφρόνως τε 
xai ὑγιεινῶς βεόδιωχότα τε xal ζῶντα, xal μήτε πλη- 
ρώσει χρώμενον τροφῆς ἀχαίρως, μήτε προσφερόμενον 
85 τοιαῦτα, ἀγ᾽ ὧν χείρους αἱ τῶν σωμάτων ἕξεις v(vov- 
ται, μήτε δὴ μεθύοντά γε, ἀλλ᾽ ἥχιστα πάντων" ᾧοντο 
γὰρ x φαύλης τε xai ἀσυμφώνου καὶ ταραχώδους χρά- 
, ἡ , t , 
σεως 1407 0r0& γίνεσθαι τὰ σπέρματα. (212) Καθόλου 
δὲ παντελῶς ᾧοντο ῥαθύμου τινὸς εἶναι xal ἀπροσχέ- 
πτου, τὸν μέλλοντα ζωοποιεῖν xal ἀγεῖν τινὰ elc yeve- 
σίν τε καὶ οὐσίαν μή γε μετὰ σπουδῆς πάσης προορᾶν, 
ὅπως ἔσται ὡς χαριέστατα τῶν γινομένων ἣ εἰς τὸ 
"T; 3 y vy » E M 1 ͵ 
εἶναί τε xat ζῆν ἄφιξις, ἀλλὰ τοὺς μὲν φιλόχυνας 
μετὰ πάσης σπουδῆς ἐπιμελεῖσθαι τῆς σχυλαχείας, 
e 4» Yv - 1 “ i t *» , 
ὕπως ἐξ ὧν δεῖ xal ὅτε δεῖ xal ὡς δεῖ διαχειμένων 
προσηνῆ γίνηται τὰ σχυλάχια, ὡσαύτως δὲ xal τοὺς 
φιλόρνιθας, (213) δῆλον δ᾽ ὅτι xat τοὺς λοιποὺς τῶν 
ἐσπουδαχότων περὶ τὰ γενναῖα τῶν ζώων πᾶσαν ποι- 
εἶσθαι σπουδὴν περὶ τοῦ μὴ εἰχῇ γίνεσθαι τὰς γεννή- 
80 Get; αὐτῶν, τοὺς δ᾽ ἀνθρώπους μηδένα λόγον ποιεῖσθαι 
τῶν ἰδίων ἐχγόνων, ἀλλ᾽ ἅμα γεννᾶν εἰχῇ τε xal ὡς 
ν , Le 
ἔτυχε σχεδιάζοντας πάντα τρόπον xal μετὰ ταῦτα 
τρέφειν τε χαὶ παιδεύειν μετὰ πάσης ὀλιγωρίας. αὐ - 
τὴν γὰρ εἶναι τὴν ἰσχυροτάτην xoi σαφεστάτην αἰτίαν 


2 


σ' 


4 


v 


(423—455. 


excultam esse. (209) De generatione denique hace ilios 
aiunt docuisse. Omnino cavendum esse quod praecex dicitur : 
neque enim in plantis neque in animalibus praecocia Kecunda 
esse , sed debere accedere temporis quoddam intervallum, 
antequam fructum ferant, ut ex validis perfectisque cor- 
poribus semina et fructus proveniant. Ideoque pueros et 
virgines in laboribus et exercitiis et tolerantia convenienti 
educandos, cibisque alendos esse laborioss et mode 
continentique vitae accommodatis. Multa vero in rebus hu- 
rmanis esse , quz serius pezestet discere, quo eliam rei vene 
rese usum pertinere. (210) Ita igitur educandum esse poe 
ruin, ut intcaannum vigesimum de tali commercio nibil co- 
gitet , postquam vero ad id statis venerit, raro eirei operam 
det, quod futurum sit, si valetudinem in honore et pro re 
praclara habuerit : simul enim intemperantiam atque va- 
letudinem in uno eodemque homine esse non posse. Laudata 
ab illis etiam aiunt vetera ista greecarum civitatum ἰδὲ- 
tituta, quibus vetabatur cum matre aut filia aut sorore rem 
hahere , itemque in templis aut in publico : bonum enim et 
utile esse, ut quam plurima huic rei obstacula objiciantur. 
lidem viri censebant, uti par est, a natura alienas εἰ cum 
lasciva libidine conjunctas generationes e medio esse tal- 
lendas , earum vero, quse secundum naturam et cum mo- 
deetia fiant , retinendas eas, qua: ad sobriam et legitimam 
liberorum procreationem tendunt. (211) Censebant etiam 
nasciturze soboli bene providendum esse ab iis, qui liberos 
procrearent. Ac primam quidem et praecipuam esse caulio- 
nem ut, qui accedat ad generationem, issobrio et salabri 
victu usus sit, et neque alimentis intempestive se ingurgitet, 
neque talibus vescatur, quibus pessumdari valetudo solet, 
neque vero , idque omnium minime , ebrietati sit addictus : 
existimabant enim, e pravo dissonoque et turbido tempe- 
ramento vitiosa edi semina. (212) Omnino autem temera- 
rium plane et inconsideralum credebant esse, si quis vitam 
nascendique ortum alteri daturus non omni diligentia pro- 
videat , ut iste in lucem vitamque introitus quam amahilis- 
simus fiat, sed canum quidem studiosos omnem impendere 
curam, ut catuli concipiantur ex quibus oportet el quo tem- 
pore oportet atque ex affectis uti oportet mansueti , simili- 
terque agere avium etiam studiosos, (213) quin et ceteros, αὶ 
generosorum animalium desiderio tenentur, omnibus modis 
prospicere , ne temere fiat procreatio, homines vero nullam 
sobolis suze rationem habere, sed et in procreando temere 
perfunctorieque versari, et in educando instituendoque 
prorsus negligenter. Hanc enim gravissimam evidenlss- 
mamque plurimorum hominum malitize atque improbitat 














(128— 41.) 


τῆς τῶν πολλῶν ἀνθρώπων χαχίας τε xal φαυλότητος" 

φοσχηματώδη γὰρ xal εἰχαίαν τινὰ γίνεσθαι τὴν τε- 

χνοποιίαν παρὰ τοῖς πολλοῖς. Τοιαῦτα ὑφηγήματα χαὶ 

ἐπιτηδεύματα παρὰ τοῖς ἀνδράσιν ἐχείνοις διὰ λόγων 
$ τε xal ἔργων ἠσχεῖτο περὶ σωφροσύνης, ἄνωθεν παρει- 
ληφόσιν αὐτοῖς τὰ παραγγέλματα ὥσπερ τινὰ πυθό- 
Jgrova λόγια παρ᾽ αὐτοῦ τοῦ Πυθαγόρου. 

ΧΧΧΠ, (214) Περὶ δὲ ἀνδρείας πολλὰ μὲν ἤδη xal 
τῶν εἰρημένων οἰχείως xat πρὸς αὐτὴν ἔχει. οἷον τὰ 
περὶ Τιμύχαν θαυμαστὰ ἔργα καὶ τὰ τῶν ἑλομένων 
ἀποθανεῖν πρὸ τοῦ τ παραδῆναι τῶν δρισθέντων ὑπὸ 
Πυθαγόρου περὶ χυάμων xat ἄλλα τῶν τοιούτων ἐπι- 
τηδευμάτεν ἐχόμενα, ὅσα γε Πυθαγόρας αὐτὸς ἐπετέ- 
λεσε γενναίως, ἀποδημῶν πανταχοῦ μόνος χαὶ πρὸς 
i& πάνους xai χινδύνους ἀμηχάνους ὅσους παραδαλλόμε-- 

νος, ἑλόμενος δὲ xal τὴν πατρίδα ἀπολιπεῖν καὶ ἐπὶ τῆς 

ἀλλοδαπῆς διατρίθων, τυραννίδας δὲ χαταλύων καὶ 
πολιτείας συγχεχυμένας διατάττων, ἐλευθερίαν τε ἀπὸ 
ὀδουλείας ταῖς πόλεσι παραδιδοὺς xal τὴν. παρανομίαν 
Ὁ παύων, ὕύριν τε χαταλύων χαὶ τοὺς ὑδριστὰς καὶ τυ- 
ραννικοὺς χολούων, xal τοῖς μὲν δικαίοις xai ἡμέροις 
πρᾶον ἑαυτὸν παρέχων χαθηγεμόνα, τοὺς δὲ ἀγρίους 
ἄνδρας καὶ ὑδριστὰς ἀπελαύνων τῆς συνουσίας xal μὴ 
θεμιστεύειν τούτοις ἀπαγορεύων, καὶ τοῖς μὲν συνα- 
&, Ἰωνιζόμενος προθύμως, τοῖς δὲ παντὶ σθένει ἐνιστά- 
μενος. (815) Πολλὰ μὲν οὖν τούτων ἔχοι τις ἂν λέγειν 
τεχμήρια xal πολλάχις αὐτῷ χατορθωθέντα, μέγιστα 
δὲ πάντων ἐστὶ τὰ πρὸς Φάλαριν αὐτῷ μετὰ παρρησίας 
ἀνυποστάτου ῥηθέντα τε χαὶ πραχθέντα. “Ὅτε γὰρ 
3) ὑπὸ Φαλάριδος τοῦ ὠμοτάτου τῶν τυράννων χατείχετο, 
xat συνέμιξεν αὐτῷ σοφὸς ἀνὴρ "Y περδόρεος τὸ γένος, 

Ἄθαρις τοὔνομα, αὐτοῦ τούτου ἕνεχα ἀφικόμενος τοῦ 

συμθαλεῖν αὐτῷ, λόγους τε ἠρώτησε χαϊ μάλα ἱερούς, 

περὶ ἀγαλμάτων χαὶ τῆς ὁσιωτάτης θεραπείας χαὶ τῆς 
36 τῶν θεῶν προνοίας , τῶν τε χατ᾽ οὐρανὸν ὄντων xal τῶν 
περὶ τὴν γῆν περιστρεφομένων, ἄλλα τε πολλὰ τοιαῦτα 
ἐπύθετο. — (216) Ὃ δὲ Πυθαγόρας, οἷος ἦν, ἐνθέως σφό- 
922 xai μετ᾽ ἀληθείας πάσης ἀπεχρίνατο xat πειθοῦς, 
ὥστε προσαγαγέσθαι τοὺς ἀχούοντας. Τότε 6 Φάλαρις 
ἀνεφλέχθη μὲν ὑπὸ ὀργῆς πρὸς τὸν ἐπαινοῦντα Πυθα- 
τόραν Ἄθαριν, ἠγρίαινε δὲ xal πρὸς αὐτὸν τὸν Πυθα- 


$ 


τόραν, ἐτόλμα δὲ πρὸς τοὺς θεοὺς αὐτοὺς βλασφημίας. 


δεινὰς προφέρειν χαὶ τοιαύτας, οἵας ἂν ἐχεῖνος εἶπεν. 
ὋὉ δ᾽ "Δθαρις πρὸς ταῦτα ὡμολόγει μὲν χάριν Πυθαγόρα, 


ASA e 3 , , , “ 1 - Ὁ / 
&$ μετὰ δὲ τοῦτο ἐμάνθανε παρ᾽ αὐτοῦ περὶ τοῦ οὐρανόθεν. 


τρτῆσθαι xai οἰχονομεῖσθαι πάντα ἀπ᾽ ἄλλων τε πλειό- 
γων χαὶ ἀπὸ τῆς ἐνεργείας τῶν ἱερῶν, πολλοῦ τε ἔδει 
γόητα νομίζειν Πυθαγόραν τὸν ταῦτα παιδεύοντα, ὥστε 
xai αὐτὸν ἐθαύμαζεν ὡς ἂν θεὸν ὑπερφυῶς. Πρὸς ταῦτα 
w Φάλαρις ἀνήρει μὲν μαντείαν, ἀνήρει δὲ καὶ τὰ ἐν τοῖς 
ἱεροῖς δρώμενα περιφανῶς. (217) Ὁ δὲ 'A6apis μετῆγε 
τὸν λύγον ἀπὸ τούτων ἐπὶ τὰ πᾶσι φαινόμενα ἐναργῶς, 
xai ἀπὸ τῶν ἐν ἀμηχάνοις, ἦτοι πολέμοις ἀτλήτοις 
*4 νόσοις ἀνιάτοις ἢ χαρπῶν φθοραῖς ἢ λοιμῶν φοραῖς 


IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA XXXII. 71 


esse caussam : nimirum belluimno ritu et temerarie apud 
plerosque liberorum fieri procreationem. Ejusmodi ductu 
atque studio viri illi verbis factisque circa temperan 
tiam exercebantur, idque juxta precepta, quz olim tan« 
quam oracula quadam Delphica ab ipso Pythagora acce- 
perant. 

XXXII. (214) Quod autem ad fortitudinem spectat, multa 
jam ex ante dictis propius ad eam pertinent, ut admiran- 
dum illud Timychz facinus atque eorum, qui mortem obirg 
maluerunt, quam Pythagora placita de fabis transgredi , 
qu:eque alia ad ejusmodi conatus referenda sunt, et quae 
ipse Pythagoras praeclare perpetravit, quippe qui solus qua- 
quaversum peregrinatus laboribus ac periculis immensum 
quantis sese obtulit et relicta patria vitam apud exteros 
agere statuit, sublata tyrannideturbatas respublicas in pristi- | 
num ordinem restituit et civitates e servitute In libertatem 
asseruit, injustitiam compescuit, contumelias dispulit et 
protervis imperiosisque frenum imposuit, ac justis quidem 
mansuetisque benignum se ductorem probuit , feros vero et | 
prolervos a convictu suo removit, illisque negavit se re- 
sponsa daturum, aliis denique alacriter opem tulit, aliis totis 
viribus repugnavit. (215) Multa igitur horum aliquis afferat 
documenta atque alia multa ab ipáo feliciter peracta, scd 
omnium gravissima sunt, qua coram Phalaride cum in- 
victa oris libertate dixit atque fecit. Quum enim a Phala- 
ride crudelissimo (vrannorum captivus detineretur, conve- 
nit eum vir sapiens, gente Hyperboreus, nomine Abaris, 
qui ob hoc ipsum venerat, ut ejus consuetudine frueretur, 
eique quaestiones proposuit sacras vel maxime, de simula- 
cris et de sanctissimo deorum cultu. et de divina provi- 
dentia, deque rebus qua celo continentur, queque in 
terris versantur, multisque sumilibus aliis. (216) Pythagoras 
vero , quo erat divino afflatu incitatus, acriter et omnicum ' 
veritate tantaque cum persuadendi facultate respondit, ut 
audientibus dicta plane approbaret. Tum Phalaris in Aba- 
ridem, quod Pythagoram laudaret , ira incensus est, verum 
et in ipsum Pythagoram excandescebat , quin etiam in deos 
ipsos gravia , qualiaque ab illo licebat exspectare , convicia 
conjicere audebat. Abaris autem ea propter Pythagorae 
gratias agebat, jamque ab eo discebat, a ccelo pendere re- 
gique omnia , idque quum ex aliis plurimis, tum ex prae. 
sentissima sacrorum efficacia apparere, ac tantum aberat , 
ut-docentem talia Pythagoram pro przestigiatore baberet , ut 
eum tanquam deum supra modum admiraretur. Ad haec 
Phalaris divinationem, et quicquid in sacris fieri solet, aperte 
negabat. (217) Abaris vero ab hisce digressus ad ca, quae 
omnium in oculos incurrunt, ex beneficiis, qua: in tempo- 
rum difficultatibus, velut in bellis intolerabilibus ve] morbis 





72 JAMBAIXOY ΠΕΡῚ TOY IIYOATl'OPIKOY BIOY. 


ἢ ἄλλοις τισὶ τοιούτοις παγχαλέποις xal dvrxéatotc, 
παραγινομένων δαιμονίων τινῶν xal θείων εὐεργετη- 
μάτων ἐπειρᾶτο συμπείθειν, ὡς ἔστι θεία πρόνοια, πᾶ- 
σαν ἐλπίδα t ἀνθρωπίνην xai δύναμιν ὑπεραίρουσα. Ὁ δὲ 
δ Φάλαρις ἠνησχύντει πρὸς ταῦτα xat ἀπεθρασύνετο. 
Αὖθις οὖν ὁ []υθαγόρας, ὑποπτεύων μέν, ὅτι Φάλαρις 
αὐτῷ ῥάπτοι θάνατον, ὅμως ὃ δὲ εἰδώς, ὡς οὐχ εἴη Φαλάριδι 
μόρσιμος, ἐξ ξουσιαστιχῶς ἐπεχείρει λέγειν. (218) Δπι- 
δὼν γὰρ πρὸς τὸν Λθαριν ἔφη, ὅτι οὐρανόθεν ἣ διάφα- 
10 σις εἴς τε τὰ ἀέρια xal ἐπίγεια φέρεσθαι πέφυκε, καὶ 
ἔτι περὶ τῆς πρὸς τὸν οὐρανὸν ἀχολονθίας πάντων διεξ- 
ἦλθε γνωριμώτατα τοῖς πᾶσι, πεοί τε τῆς ἐν τῇ ψυχῇ 
αὐτεξουσίου δυνάμεως ἀναμφισθητήτως ἀπέδειξε, xal 
προϊὼν περὶ τῆς τοῦ λόγου xal τοῦ νοῦ τελείας ἐνερ-- 
15 γείας ἐπεξῆλθεν ἰχανῶς, xal ἔπειτα μετὰ παρρησίας 
περὶ τυραννίδος τε χαὶ τῶν χατὰ τύχην πλεονεχτημά- 
τῶν πάντων, ἀδιχίας τε χαὶ τῆς ἀνθρωπίνης πλεονεξίας 
ὅλης στερεῶς ἀνεδίδαξεν, ὅτι οὐδενός ἐστι ταῦτα ἄξια, 
μετὰ δὲ ταῦτα θείαν παραίνεσιν ἐποιήσατο περὶ τοῦ 
20 ἀρίστου βίου xal τὴν πρὸς τὸν χάχιστον ἀντιπαραθο- 
λὴν αὐτοῦ προθύμως ἀντιπαρέτεινε, περὶ ψυχῆς τε xal 
τῶν δυνάμεων αὐτῆς χαὶ τῶν παθῶν ὅπως ἔχει ταῦτα 
σαφέστατα ἀπεχάλυψε, xai τὸ κάλλιστον πάντων ἐπέ- 
δειξεν, ὅτι οἱ θεοὶ τῶν χαχῶν εἶσιν ἀναίτιοι χαὶ ὅτι νό- 
35 cot καὶ ὅσα πάθη σώματος ἀχολασίας ἐστὶ σπέρματα, 
περί τε τῶν χαχῶς λεγομένων ἐν τοῖς μύθοις διήλεγξε 
τοὺς λογοποιούς τε xal ποιητάς, τόν τε Φάλαριν μετε- 
λέγχων ἐνουθέτει, χαὶ τὴν τοῦ οὐρανοῦ δύναμιν ὁποία 
τίς ἐστι xat ὅση δι᾿ ἔργων ἐπεδείκνυε, περί τε τῆς xat 
80 γόμον χολάσεως ὡς εἰχότως γίνεται τεχμήρια πολλὰ 
παρέθετο, περί τε τῆς διαφορᾶς ἀνθρώπων πρὸς τὰ ἄλλα 
ζῶα παρέδειξε περιφανῶς, περί τε τοῦ ἐνδιαθέτου λόγου 
χαὶ τοῦ ἔξω προϊόντος ἐπιστημονιχῶς διεξῆλθε, περί 
τε νοῦ xal τῆς ἀπ᾽ αὐτοῦ χατιούσης γνώσεως ἀπέδειξε 
85 τελείως, ἠθιχά τε ἄλλα πολλὰ ἐχόμενα τούτων δόγμα- 
τα. — (219) Περὶ δὲ τῶν ἐν τῷ βίῳ χρηστῶν ὠφελιμώ- 
τατα ἐπαίδευσε, παραινέσεις τε συμφώνους τούτοις συν-- 
ἥρμοσεν ἐπιειχέστατα, ἀπαγορεύσεις τε ὧν οὐ ypj) 
ποιεῖν παρέθετο, xal τὸ μέγιστον, τῶν καθ᾽ siuapu£vnv 
40 καὶ χατὰ νοῦν δρωμένων τὴν διάχρισιν ἐποιήσατο [χαὶ 
τῶν χατὰ πεπρωμένην xa χαθ᾽ εἱμαρμένην ], περὶ δαι- 
κόνων τε πολλὰ καὶ σοφὰ διελέ ἔχθη xal περὶ ψυχῆς 
ἀθανασίας. laura μὲν οὖν ἄλλος ἃ ἂν εἴη τρόπος λόγων, 
ἐχεῖνα δὲ καὶ μᾶλλον τοῖς περὶ ἀνδρείας ἐπιτηδεύμασι 
45 προσήχει. (250) Εἰ γὰρ ἐν αὐτοῖς μέσοις ἐμδεθηχὼς 
τοῖς δεινοῖς σταθερᾶ τῇ γνώμη φιλοσοφῶν ἐφαίνετο χαὶ 
παντάπασι πὰ ρατεταγμένως xal χαρτερούντως ἠαύνετο 
τὴν τύχην, χαὶ εἰ πρὸς αὐτὸν τὸν ἐπάγοντα τοὺς χιν-- 
δύνους ἐξουσίᾳ χαὶ παρρησίᾳ χρώμενος ἔνδηλος ἦν, πάν- 
50 τως που χαταφρονητιχῶς εἶχε τῶν νομιζομένων εἶναι 
δεινῶν ὡς οὐδενὸς ἀξίων ὄντων. Καὶ εἰ τοῦ θανάτου 
προσδοχωμένου, ὅσα γε δὴ τὰ ἀνθρώπινα, ὠλιγώρει 
τούτου παντάπασι χαὶ οὐκ ἦν πρὸς τῇ παρούση τότε 
προσδοχίᾳ, δῆλον δήπουθεν ὡς εἰλικρινῶς ἀδεὴς ἣν 


(194 — 0) 


insanabilibus vel fructuum interitu vel pestilentie grass 
tione vel aliis ejusmodi gravissimis et atrocibus calamnila- 
tibus, d&emenum quorundam ac deorum instinctu homi. 
nibus contingunt, persuadere conabatur, esse uique divinam 
providentiam, qua omnem hominum exspectationem et 
vim longe exsuperet. Sed Phalarim non pudebat in hac 
quoque insultare. Rursus igitur Pythagoras, suspicatus qui- 
dem a Phalaride necem sibi parari , simul tamen sciens, non 
esse in fatis ut ab illo occideretur, liberrime cayit 
dicere. (218) Ad Abarim enim conversus a celo in res ae 
reas et terrestres transitum quendam fieri solere diit, 
deinde omnia celi ordinem sequi per notissima quaque 
edisseruit, atque anim:e facultatem liberam suique juris 
esse demonstravit , jamque longius progressus perfectas ra- 
tionis mentisque operationes enarravit , tum solita libertate 
de tyrannide omnibusque fortuna oblatis commodi, de- 
que injustitia omnique hominum avaritia, quam nullios 
ista pretii essent, firmiter docuit , hisque subjunxit divinam 
de optima vita admonitionem, ejusque cum pessima compa. 
rationem acriter instituit, et quomodo anima ejusque facul- 
tates et affectus sese habeant clarissime aperuit, quodqoe 
omnium praestantissimum est demonstravit , deos non ese 
malorum auctores, morbosque, et si quae alia corpus male 
afficiunt, ab intemperantia exoriri, fabularum scriptoribus 
atque poetis ob ea qua in fabulis secius dicta essent repre 
hensis, atque his convictum Phalaridém admonuit, queqw 
et quanta esset celi potentia ex ipsis operibus ostendit , el 
poenas legibus sancitas jure meritoque infligi multis argv- 
mentis comprobavit, przetereaque quantum discrimen inter 
hominem et cetera animalia intercederet aperte indicaril, 
ac de oratione quoque interna et externa via et ratione 
disseruit, ut et de mente queque ab illa provenit notitia, 
ac de aliis moralibus hisque affinibus dogmatis. (219) Tra- 
didit etiam quz vitze essent utilissima hisque congrua ad- 
monitiones, lenissima aptissime annexuit atque interdicta 
de iis quz fugienda essent adjecit , maximeque qua fato, 
qua&eque arbitrio bumapo fierent distinxit, ac de daemonibus 
et deimmortalitate animse sapienter multa disputavit. At- 
que hoc quidem aliud fuerit philosophiae argumentum, is 


vero jam propius ad fortitudinem spectant exercendam: 


(220) Namsi in ipsis mediis periculis versatus constanti anum 
philosophabatur, fortunamque promptissime ac patienter 
sustinebat alque in ipsum discriminis auctorem summa 
aperte sermonis libertate utebatur, hinc quantum, quie vule 
pericula putantur, ut nullo in numero habenda coutemps- 
rit apparet. Ac si mortem sibi, quantum humanilus p? 
videri potuit, imminentem plane non curabat, ΠΕΙῸ 
presentissime necis exspectationi animum advertebat, ni- 
nifestum utique est, quam penitus fuerit a timenda morte 
alienus. Sed his majora etiam perpetravil eo, quod lyraa- 








tu 


s 


40 


(140 — 414.) 


τοὺς θάνατον. Καὶ τούτων δὲ ἔτι γενναιοτ ερον διεπροά-- 
ξατη, τὴν χατάλυσιν τῆς τυραννίδος ἀπεργασάμενος 
χαὶ χατασχὼν μὲν τὸν τύραννον μέλλοντα ἀνηχέστους 
συαφτορὰς ἐπάγειν τοῖς ἀνθρώποις, ἐλευθερώσας δὲ τῆς 
ὠμοτάτης τυραννίδος Σιχελίαν. (55) “Ὅτι δὲ αὐτὸς 
ἦν 6 ταῦτα χατορθώσας, τεχμήριον μὲν xal ἀπὸ τῶν 
γνησυῶν τοῦ ᾿Απόλλωνος, τότε τὴν χατάλυσὶν διαση-- 
μαινόντων τῷ Φαλαριδι γενήσεσθαι τῆς ἀρχῆς, ὅτε 
χρείττονες. χαὶ ὁμονοητιχώτεροι γένοιντο xal συνιστά- 
usvot μετ᾽ ἀλλήλων οἵ ἀρχόμενοι, οἷοι χαὶ τότε ἐγέ-- 
γοντο Πυθαγόρου παρόντος διὰ τὰς C ὑφηγήσεις χαὶ παι- 
δεύσεις αὐτοῦ. ᾿Γούτου δ᾽ ἔτι μεῖζον τεχμήριον ἦν ἀπὸ 
τοῦ γρόνου" ἐπὶ γὰρ τῆς αὐτῆς ἡμέρας Πυθαγόρᾳ τε 
᾿Αβάριδι Φάλαρις ἐπῆγε χίνδυνον θανάτου xat 
αὐτὸς ὑπὸ τῶν ἐπιδουλευόντων ἀπεσφάγη. Καὶ τὸ 
xx ᾽Επιμενίδην δὲ τῶν αὐτῶν τούτων ἔστω texu- 
pov. (423) Ὥσπερ γὰρ ᾿Κἰπιμενίδης, 6 Πυθαγόρου 
μαθητής, πέλλων ὑπό τινων ἀναιρεῖσθαι, ἐπειδὴ τὰς 
᾿Ἐξιννύας ἐπεχαλέσατο καὶ τοὺς τιαωροὺς θεούς, ἐποίησε 
τοὺς ἐπιδουλεύοντας πάντας ἄρδην παρὰ ἑαυτοῖς ἀπο- 
σφαγῆναι, οὕτω δήπου καὶ Πυθαγόρας, ἐπαμύνων τοῖς 
ἀνθρώποις χατὰ τὴν τοῦ Ἡραχλέους δίχην χαὶ ἀν- 
ὁφρείαν, τὸν ἐξυθρίζοντα χαὶ πλημμελοῦντα εἰς τοὺς ἀν- 
θρώπους ἐ ἐπ᾿ ὠφελεία τῶν ἀνθρώπων ἐχόλασε xol θα- 
νάτῳ πα ρέδωχε δι᾽ αὐτῶν τῶν χρησμῶν τοῦ Ἀπόλλωνος, 
οἷς ἦν αὐτοφυῶς συνηρτημένος ἀπὸ τῆς ἐξ ἀργῆς γενέ- 
Ῥοῦτο μὲν οὖν τὸ θχυμαστὸν αὐτοῦ τῆς dv- 
τς κατόρθωμα ἄχρις τοσούτου μνήμης ἠξιώχαμεν, 
a M "AA δὲ τεχμιήριον αὐτῆς ποιησώμεθα τὴν σωτη,- 
οίαν τῆς ἐννόμλου δόξης, δι᾿ ἣν αὐτὸς τε μόνος τὰ δο- 
κοῦντα ἑαυτῷ ἔπραττε καὶ τὰ ὑπὸ τοῦ ὀρθοῦ λόγου 
ὑπαγορευόμενα, μήτε ὑφ᾽ ἡδονῆς, μήτε ὑπὸ πόνου, μήτε 
ὑπ᾿ ἄλλου τινὸς πάθους 7| χινδύνου μεθιστάμενος ἀπ᾽ 
αὐτῶν, οἵ τε ἑταῖροι αὐτοῦ 


^ 
δρεί 


πρὸ τοῦ τι παραδῆναι τῶν 
ὁρισθέντων ὑπ᾽ αὐτοῦ ἡροῦντο ἀποθανεῖν, ἐν παντοα- 
παῖς τε τύχαις ἐξεταζόμενοι τὸ αὐτὸ ἔθος ἀδιάϑορον 
δι εύλαττ τον, ἐν μυρίαις τε συυφοραῖς γενόμενοι οὐδέ- 
ποτε ὑπ᾽ αὐτῶν μετετράπησαν. Ἢν δὲ xal ἀδιάλειπτος 
παρ᾽ αὐτοῖς παράχλησις τὸνόμῳ βοηθεῖν ἀεὶ xat 
ἀνομία πολεμεῖν, καὶ πρὸς τὸ εἴργειν χαὶ ἀπωθεῖσθαι 
τὴν τρυφὴν xai συνεθίζεσύαι ἀπὸ γενετῆς σώφρονι xat 
vog βίῳ. (234) Ἦν δέ τινα μέλη παρ᾽ αὐτοῖς πρὸς 

«ἃ τῆς ψυχῆς παθη πεποιημένα, πρός τε ἀθυμίας χαὶ 
δνιγμούς, à δὴ βοηθητικώτατα ἐ ἐπενενόητο, χαὶ πᾶλιν 
αὉ ἕτερα πρός τε τὰς ὀργὰς χαὶ πρὸς τοὺς θυμούς, 
δι’ ὧν ἐπιτε είνοντες αὐτὰ χαὶ ἀνιέντες ἄχρι τοῦ μετρίου 
σύμμετρα πρὸς ἀνδρείαν ἀπ πειργάζοντ το. Ἦν δὲ xat τοῦτο 
μέγιστον εἰς γενναιότητος ἕρμα, τὸ πεπεῖσθαι ὡς οὐδὲν 
δεῖ τῶν ἀνθρωπίνων συμπτωμάτων ἀπροσδόκητον εἶναι 
παρὰ τοῖς νοῦν ἔρουσιν, ἀλλὰ πάντα προσδοχᾶν, Gv μὴ 
τυγλάνσυσιν αὐτοὶ χύριοι ὄντες. (5:5) Οὐ μὴν ἀλλ᾽ εἴ 
ποτε συμδαίη αὐτοῖς ἢ ὀργὴ ἢ λύπη ἢ ἄλλο τι τῶν 
τοιούτων, ἐχποδὼν ἀπηλλάττοντο xat καθ᾽ ἑαυτὸν £xa- 
τος γενόμενος ἐπειρᾶτο χχταπέπτειν τε χαὶ ἰχτοεύειν 


*, 


IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA XXXII. 


73 
nidem funditus delevit, ipsumque (yrannu:a czrocissimas 
calamitates hominibus machinantem cohibuit et Siciliam 
crudelissima dominatione liberavit. (221) Ipsum autem ἴδηι 
praeclari facinoris auctorem exstitisse , Apollinis jam oracula 
testantur, utpote quibus predictum est , tum demum Pha- 
laridis dominatum sublatum iri, quum cives meliores ma- 
gisque inter se concordes et consentientes facti essent, quales 


' Pythagora auctore ac magistro tunc etiam facti sunt. At isto 


gravius δυο ἃ tempore argumentum suppetit : eodem enim 
die Phalaris, quo Pythagora et Abaridi capitis periculum in- 
tentavit, et ipse ab insidiatoribus interfectus est. Quin et 
ab Epimenide argumentum liceat repetere. (222) Sicut enim 
ille, qui Pythagorz discipuluserat, quum quidam mortem 
ei minarentur, Furiis diisque ultoribus invocatis, effecit, 
ut insidiatores illi sese mutuis caedibus conficerent, ita sane 
ct Pythagoras, Herculis ritu et virtute mortalibus opem 
ferens , eum, a quo homines proterve nefarieque habiti fue- 
rant, illorum in usum punivit atque morti tradidit, idque 
per ipsa Apollinis oracula, cum quibus a priina nativitate 
naturalis ei quaedam conjunctio intercedebat. Et hactenus 
quidem pra:clarum hoc ejus facinus a nobis memorias con- 
secratum esto. (223) Aliud etiam fortitudinis ejus argumen- 
tum afferamus, quod integram conservavit insitam sen- 
tentiam , ob quam et ipse solus, quz sibi videbantur, quze- 
que recta dictabat ratio, peragebat neque voluptate, neque 
laboris molestia, neque alio quoquam affectu aut periculo 
ab istis se passus dimoveri, et discipuli ejus mortem obire 
quam ullum ejus placitum transgredi malebant, variisque 
cum casibus colluctati eosdem mores incorruptos custodie- 
bant, nec infinitis calamitatibus unquam immutati. Erat 
etiam perpetua apud eos cohortatio, legi opem ferendam , et 
quicquid legi adversatur propulsandum esse, itemque ar- 
cendum depellendumque luxum et vit:e sobrize ac virili ab in 
cunabulis assuescendum. (2245) Erant eis etiam cantus qui- 
dam ad sanandos animi affectus compositi et contra tristitiam 
animique morsus veluti prosentissima remedia excogitati , 
rursusque alii contra iram et animositatem , per quos affectus 
istos intendebant remittebantque, donec fortitudini congruos 
redderent. Hoc quoque maximum erat ad strenuitatem 
momentum , quod persuasum habebant , sapientibus eorum, 
quae homini accidere possint, inexspectatum debere esse 
nihil, sed nihil eos non exspectare, quod non sit in ipsorum 
potestate. (225) Quodsi quando ira vel tristitia vel aliud quid- 
píam hujusmodi alicui superven:sset, e medio se proripiebant 
et secum quisque sine arbitris affectum illum digerere et sa- 


nare strenue conabatur. Nativa quoque eis erat in discipli- 


14 


᾿ * n ὠἈ "5j ^ 1 3 ^ ND 1 
τὸ πάθος ἀνδριχῶς, Hv δὲ γενιχὸν αὐτῶν xat τὸ περὶ τὰ 
μαθήματα xat ἐπιτηδεύματα ἐπίπονον xal αἱ τῆς ἐὰ- 
φύτου πᾶσιν ἀχρασίας τε καὶ πλεονεξίας βάσανοι, ποι- 
χιλώταταί τε χολάσεις xai ἀναχοπαί, πυρὶ xai σιδήρω 
δ συντελούμεναι ἀπαραιτήτως χαὶ οὔτε πόνων οὔτε χαρ- 
τερίας οὐδευαιᾶς φειδόμεναι. El; τοῦτο μὲν γὰρ ἀποχὴ 
ρίας ουὐόεα τᾶς CELO! NL γάρ 7" 
2, e * Ld 
ἐμψύχων ἁπάντων xal προσέτι βρωμάτων τινῶν ἡσχεῖτο 
γενναίως, εἷς τοῦτο δὲ ἐχεωυθία τε καὶ παντελὴς σιωπὴ 
πρὸς τὸ γλώσσης χρατεῖν συνασχοῦσα ἐπὶ ἔτη πολλὰ 
19 τὴν ἀνδρείαν αὐτῶν ἐγύμναζεν, fj τε σύντονος xat ἀδιά- 
πνευστος περὶ τὰ δυσληπτότατα τῶν θεωρημάτων ἐξέ- 
τασίς τε χαὶ ἀνάληψις. (226) Διὰ ταῦτα δὲ ἀοινία xai 
ὀλιγοσιτία καὶ ὀλιγοῦπνία᾽,, δόξης τε xal πλούτου καὶ 
τῶν ὁμοίων ἀνεπιτήδευτος χαταφρόνησις, χαὶ ταῦτα 
/ 3 “Ὁ ) , ὦ , . uo ἢ V^ 
I6 πάντα εἰς ἀνδρείαν αὐτοῖς συνέτεινεν᾽ οἴχτων δὲ xat δα- 
χρύων χαὶ πάντων τῶν τοιούτων εἴργεσθαι τοὺς ἄνδρας 
ἐχείνους φασίν. ᾿Απείχοντο δὲ xat δεήσεων καὶ ἱχετειῶν 
xal πάσης τῆς τοιαύτης ἀνελευθέρου θωπείας ὡς dvav- 
ὃ b Led Ψ ἊΣ δὲ , ἰδέ ^. θῶ 
ρου καὶ ταπεινῆς οὔσης. ἧς δὲ αὐτῆς ἰδέας τῶν ἠθῶν 
20 θετέον xai ὅτι τὰ χυριώτατα xai συνεχτιχώτατα τῶν ἐν 
αὐτῇ δογμάτων ἀπόρρητα ἐν ἑαυτοῖς διεφύλαττον ἅπαν- 
τες ἀεί, μετὰ ἀχριθοῦς ἐχεμυθίας πρὸς τοὺς ἐξωτερι- 
χοὺς ἀνέχφορα διατηροῦντες xat ἀγράφως ἐν μνήμη τοῖς 
διαδόγοις ὥσπερ μυστήρια θεῶν μεταπαραδιδόντες. 
: , *$ NÀ v , ^ , 4»}ἤἢ ? 
25 (217) Διόπερ οὐδὲν ἐξεφοίτησε τῶν γε λόγου ἀξίων, μέ- 
^ - 8 ^ , , LI , b] 
χρι πολλοῦ δὲ διδασκόμενά τε xai ἀχνθανόμενα ἐντὸς 
τ , , 9 YN ὦ , ς 
τοίχων μόνον ἐγνωρίζετο. ᾿Επὶ δὲ τῶν θυραίων xat ὡς 
εἰπεῖν βεδήλων, εἰ χαί ποτε τύχοι, διὰ συμθόλων ἀλ-- 
λήλοις οἱ ἄνδρες ἠνίττοντο, ὧν ἴλνος ἐστὶ νῦν, ἃ περι- 
30 φέρονται τὰ θρυλούμενα , οἷον πῦρ μαχαίρᾳ μὴ 
σχάλευε, χαὶ τὰ τοιαῦτα σύμθολα, ἅπερ ψιλῇ μὲν 
τῇ φράσει γραώδεσιν ὑποθήχαις ἔοιχε, διαπτυσσόμενα 
δὲ θαυμαστήν τινα xal σεανὴν ὠφέλειαν παρέχεται 
* i LI i , a t] Η͂ 
Ld "^^ , t 
τοῖς μεταλαῤοῦσι. (228) Μέγιστον δὲ πάντων προς 
35 ἀνδρείαν παράγγελμά ἐστι τὸ σχοπὸν προθέσϑαι τὸν 
^ ^ , 
χυριῴτατον, ῥύσασθαι xai ἐλευθερῶσαι τῶν τοσούτων 
εἰργμῶν xxi συνδέσεων τὸν χατεχόμενον ἐχ βρεφῶν 
νοῦν, οὗ χωρὶς ὑγιὲς οὐδὲν ἄν τις οὐδὲ ἀληθὲς τοπαρά- 
παν ἐχμάθοι, οὐδ᾽ ἂν κατίδοι, δι᾽ ἧς τινος οὖν ἐνεργῶν 
4u αἰσθήσεως. Νοῦς γὰρ xav' αὐτοὺς πάνθ᾽ δρῇ xa t 
πάντ᾽ ἀκούει, τἄλλα δὲ xal χωφὰ xai τυφλά. 
᾽’ ^ - * 
Δεύτερον δὲ τὸ ὑπερσπουδάζειν διακαθαρθέντι λοιπὸν 
αὐτῷ χαὶ ἱποικίλως ἐπιτηδειωθέντι διὰ τῶν μαθηματιχῶν 
ὀργιασμῶν, τὸ τηνικάδε τῶν ὀνησιφψόρων τι xat θείων ἐν- 
45 τιθέναι χαὶ μεταδιδόναι, ὡς μήτε τῶν σωμάτων ἀφιστά-- 
4 
μένον ἀποδειλιᾶν, μήτε πρὸς τὰ ἀσώματα προσαγόμενον 
Led ^^ e^ , 
ὑπὸ τῆς λαμπροτάτης αὐτῶν μαρμαρυγῆς ἀποστρέφε- 
, . ^^ , A 
σθαι τὰ ὄμματα, μήτε προσηλούν των τῷ σώματι τὴν 
ψν “ἣν παθημάτων καὶ προσπερονώντων ἐπιστρέφεσθαι. 
τ 
“Ὅλως δὲ ἀδμαστον εἰναι πρὸς πάντα γενεσιουργὰ χαὶ 
καταγωγὰ παθέυχτα. 'l γὰρ διὰ τούτων πάντων γυμ- 
νασία χαὶ ἄνοδος τῆς τελειοτάτης ἀνδρείας ἦν ἐπιτήδευ- 
σις. Τοσαῦτα xai περὶ τῆς ἀνδρείας $uiv τεχμήρια 
, 3 J A ct , 4^ M "ὦ 
χείσύω περὶ Πυθαγόρου τε καὶ τῶν Πυγαθορεῖων xvootv. 


-— 
- 


IAMBAIXOY ΠΕΡῚ TOY HYOATOPIKOY BIOÓY. 


(416—455) 
nis et studiis diligentia et innate omnibus incontinenti» 
avaritieeque cruciamenta , diversissimzque castigaliones et 
sufflamina igne ferroque inexorabili severitate peracta, id- 
que nullo laboris aut patientia delectu. Hinc enim absti- 
nentia ab omnibus animalibus et ab aliis etiam quibusdam 
cibisstrenue exercebatur, hinc sermonis cobibitio et plenum 
silentium tanquam meditamenta ad linguam cocrcesdam 
per complures annos eorum fortitudinem experiebatur, ut 
et intenta et continua difficillimarum quaestionum perves- 
tigatio et recordatio. (226) Hine vini cibique et somni par- 
simonia , itemque glorize et divitiarum et similium inaffcc- 
tatus contemptus, quae omnia iNis tendebant ad fortitudinem: 
lamenta autem atque lacrimas et id genus omnia procu! illos 
viros habuisse aiunt. Abstinebant etiam a precibus et suppli- 
cationibus , oinnique illiberali tali adulatione ut viro indizna 
atque humili. Ad eandem morum speciem etiam referendum 
est, quod praccipua dogmata , quibus disciplina eorum coa- 
tinebatur, tanquam arcana emnes summo silentio tegebant, 
curantes ne peregrinis innotescerent, verum inscripta sola 
memoria quasi deorum mysteria traderentur successoribus. 
(227) {8 evenil, ut nihil quae eorumcommemoralionedigna 
essent in publicum emanaret, sed diu licet cognita atque docta 
intra privatos tantum parietes innotescerent. Coram extra 
neis vero, si res ita ferret, et ut ita dicam profanis per 
symbola inter se agebant , quorum znigmatum etiainnum 
quiedam circumferuntur, velut « ignem glad*o ne fodito » et 
similia, quae sola verba si spectas, anilibus monitis aífinia 
videntur, explicata vero admirabile quoddam et haud vvul- 
gare percipientibus praebent commodum. (228) Omnium 
autem maximum ad fortitudinem incitamentum est , quo 
summum finem propositum sibi habebant, ut. ab omnibus 
impedimentis atque vinculis, quibus ab incunabulis con- 
stricta tenetur, eruerent atque liberarent mente, sine qua 
nemo quisquam sani quid verique sive didicerit sive vide- 
rit, quocumque denique sensu utatur. Nam seens ex eorum 
sentenlia cuncta cernit, cunctaque audit, surda εἰ 
caeca cetera. Secundis autem curis id agendum censebani, 
ut sacris disciplinarum studiis deinceps expurgata varieque 
emendata mens sic demum salutaribus ac divinis rebus im- 
pectiretur atque instrueretur, ne vel a corpore recedere ti- 
meret, vel ad. incorporea accedene pre splendore illorum 
fulgentissimo oculos averteret, vel ad affectus, qui ani- 
mam corpori veluti quibusdam clavis fibulisque aíffixara 
tenent , converteretur. Omnino adversus omnes generationi 
inservientes inque terram detrahentes affectus indomitam 
esse oportere. Per istos quippe gradus enitens exercitatio εἰ 
ascensio perfectissima fortitudinis erat studium. Et hec nc- 
bis hactenus de Pythagorae et Pythagoreorum fortitudine 
quoque proposita sunto documenta. 





(ι53----456.) 


XX XIII. (52) Φιλίαν δὲ διαφανέστατα πάντων πρὸς 
ἄπαντας Πυθαγόρας παρέδωχε, θεῶν μὲν πρὸς ἀνθρώ- 
T5 296 δι εὐσεβείας χαὶ ἐπιστημονικῆς θεραπείας, δο-- 
τυάτων δὲ πρὸς ἄλληλα καὶ καθόλου ψυχῆς πρὸς σῶμα, 
λογιστικοῦ τε πρὸς τὰ τοῦ ἀλόγου εἴδη διὰ οιλοσοφίας 
xii τῆς κατ᾽ αὐτὴν θεωρίας, ἀνθρώπων δὲ πρὸς ἀλλή- 
λους, πολιτῶν μὲν διὰ νομιμότητος ὑγιοῦς, ἑτεροφύλων 
δὲ διὰ φυσιολογίας ὀρθῆς, ἀνδρὸς δὲ πρὸς γυναῖχα ἢ τέχνα 
* ἀδελφοὺς καὶ οἰχείους διὰ χοινωνίας ἀδιαστρόφου, 
᾿συλλιζόδην δὲ πάντων πρὸς ἅπαντας xal προσέτι τῶν 
ἀλόγων ζώων τινὰ διὰ διχαιοσύνης xat φυσιχῇς ἐπιπλο- 
xZc xxi χοινότητος, σώματος δὲ xa0' ἑαυτὸ θνητοῦ xal 
τῶν ἐγχεχρυμμένων αὐτῷ ἐναντίων δυνάμεων εἰρήνευ- 
ctv τε καὶ συμῥιθασυμὸν δι᾽ ὑγείας xal τῆς εἰς ταύτην 
διαίτης xai σωφροσύνης, χατὰ μίμησιν τῆς ἐν τοῖς 
χοσικικοῖς στοιχείοις εὐετηρίας. (230) "Ev πᾶσι δὴ τού- 
τοις ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ χατὰ σύλληψιν τοῦ τῆς φιλίας 
ὀνόςκλατος ὄντος εὑρετὴς χαὶ νομοθέτης ὁμολογουμένως 
ἰΠυθαγόρας ἐγένετο, xal οὕτω θαυμαστὴν φιλίαν πα- 
' ρέδωχε τοῖς γρωμένοις, ὥστε ἔτι xal νῦν τοὺς πολλοὺς 
λέγειν ἐπὶ τῶν σφοδρότερον εὐφοούντων ἑαυτοῖς, ὅτι 
τῶν Πυθαγορείων εἰσί. Δεῖ δὴ καὶ περὶ τούτων τὴν Πυ- 
θαγόρου παιδείαν παραθέσθαι χαὶ τὰ παραγγέλματα, 
"e ἐχρῆτο πρὸς. τοὺς αὐτοῦ γνωρίμους. Παρεχελεύοντο 
| οὖν οὗ ἄνδρες οὗτοι Ex φιλίας ἀληθινῆς ἐξ ξαιρεῖν ἀγῶνά 
τε xat φιλονειχίαν, μάλιστα μὲν Ex πάσης, εἰ δυνατόν, 
εἰ δὲ μή, ἔχ γε τῆς πατριχῆῇς xat καθόλου dx τῆς πρὸς 
τοὺς πρεσθυτέρους, ὡσαύτως δὲ xal £x τῆς πρὸς τοὺς 
εὐεργέτας" τὸ γὰρ διαγωνίζεσθαι ἣ διαφιλονειχεῖν πρὸς 
| ποὺς τοιούτους ἐμπεσούσης ὀργῆς ἢ ἄλλου τινὸς τοιού- 
κου πάθους οὐ σωτήριον τῆς ὑπαρχούσης φιλίας. 
(411) ΓΕ φασαν ὃ δὲ δεῖν ὡς ἐλαχίστας ἀμυχάς τε xai ἐλ- 
χώσεις iv ταῖς οιλίαις ἐγγίνεσθαι, τοῦτο δὲ γίνεσθαι, 
ἐὰν ἐπίστωνται εἴχειν χαὶ κρατεῖν ὀργῆς ἀμφότεροι μέν, 
| ἄλλον μέντοι 6 νεώτερός τε xal τῶν εἰρημένων τάξεων 
£joye ἡνδήποτε. Τὰς ἐπανορθώσεις τε xal νουθετήσεις, 
ἄς GT, παιδαρτάσεις ἐχάλουν ἐχεῖνοι, μετὰ πολλῆς εὖὔ-- 
zril τε καὶ εὐλχδείας ᾧοντο δεῖν γενέσθαι παρὰ τῶν 
πρεσξυτέρων τοῖς νεωτέροις, xai πολὺ ἐμφαίνεσθαι ἐν 
τοῖς νουθετοῦσι τὸ χηδεμονιχόν τε καὶ οἰχεῖον" οὕτω γὰρ 
εὐσχήμονά τε γίνεσθαι xal ὠφέλιμον τὴν νουθέτησιν. 
(22) "Ex φιλίας μηδέποτε ἐξαιρεῖν πίστιν μήτε παί- 
γοντας μήτε σπουδάζοντας" o0 γὰρ ἔτι ῥάδιον εἶναι 
ξιωγιᾶναι τὴν ὑπάρχουσαν φιλίαν, ὅταν ἅπαξ ἐμπέση 
τὸ Ψεῦδος εἰς τὰ τῶν φασκόντων φίλων εἶναι 367, Φι- 
ἴαν μὴ ἀπογινώσχειν ἀτυχίας ἕνεχα ἢ ἄλλης τινὸς 
Ξυναμίας τῶν εἰς τὸν βίον ἐμπιπτουσῶν, ἀλλὰ μόνην 
εἴναι δόχιμον ἀπόγνωσιν φίλου τε xat φιλίας τὴν γινο- 
«ἕνην διὰ χαχίαν μεγάλην τε xal ἀνεπανόρθωτον. 
ΓΕ χθραν ἐχόντα μὲν μηδέποτε αἱρεῖσθαι πρὸς τοὺς μὴ 
τελείως χαχούς, ἀράμενον δὲ μένειν εὐγενῶς ἐν τῷ δια- 
πολεμεῖν, ἂν μὴ μεταπέση τὸ ἦθος τοῦ διαφερομένου 
xat προσγένης ται εὐγνωμοσύνη. IIoAsustv ὁὲ μὴ λόγῳ, 
6 7.75 τοῖς ἔργοις, νόμιμον δὲ εἶναι xal ὅσιον τὸν πόλε- 


Ὁ» Ms 


IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITAÀ XXXII. XXXIII. 7$ 


XXXIII. (229) Amicitiam vero planissime tradidit Pytha- 
goras omnium erga.omnes, sive deorum erga homines per 


' pietatem cultumque cum scientia conjunctum, sive dog- 


matum inter se, et in universum animae erga corpus, par- 
tisque rationalis erga irrationalem per philosophiam ejusque 
speculationes , sive hominum secum invicem, civium puta 
per sanam legislationem , peregrinorum per rectam rerum 
naturalium doctrinam, mariti vero erga uxorem aut libe- 
ros aut fratres aut necessarios per communionem sinceram, 
utque summatim dicam , omnium erga omnes et erga quz- 
dam animaliüm eliam irrationabilium per justitiam et na- 
turalem necessitudinem societatemque, denique latentium 
in corpore per se mortali et contrariarum facultatum pa- 
cificationem et conciliationem per sanitatem , huicque con- 
gruum victum et temperantiam , salubri mundanorum ele- 
mentorum statui similem. (230) Hzec omnia sigillatim ad 
idem amicitie nomen velut compendio ad unum caput 
revocata, omnium confessione invenit atque sanxit Pytha- 
goras , isque tam admirabilem familiaribus suis amicitiam 
indidit, ut etiamnum ii, quos arctior benevolentia socia- 
vit, esse e numero Pythagoreorum dici vulgo soleant. Jam 
de his quoque quid instituerit Pythagoras quidque disci- 
pulis suis praeceperit proponendum. Jubebant igitur hi viri 
certamen et contentionis studium removere ab omni in uni- 
versum si fieri posset amicitia, sinon, sallem ab ea, qure nobis 
cum parentibus et omnino cum senioribus et cum benefac- 
toribus intercederet : nam cum talibus decertare atque con- 
tendere ira vel alio ejusmodi affectu accedente non esse ad 
servandam amicitiam utile. (231) Amicitias aiebant debere 
cicatricosas purulentasque esse quam minime, hoc autem 
fieri, si uterque amicorum cedere, iramque comprimere 
sciverit, inprimis vero junior, quique aliquo est ex ante 
dictis loco. Emendationes et castigationes, quas pxdarta- 


:ses illi nominabant, multa cum verborum clementia cau- 


tioneque a senioribus erga juniores fieri debere existima- 
bant, plurimumque sollicitudinis atque affectus in cas- 
tigantibus apparere : ita enim castigationem decoram 
utilemque fore. (232) Nunquam ab amicitia fidem neque 
per jocum neque serio removendam esse : non enim facile 
amicitiam salvam manere, quum semel mendacium in mo- 
res eorum , qui se amicos jactant, sese insinuaverit. Ami- 
citiam non esse propter infortunium vel aliam quandam 
infirmitatem, quz rebus humauis interveniat, deponendam, 
sed unicam, αυὦ quidem probabilis sit, amici et amiciti: 
rejiciendae caussam in majore quadam et inemendabili ma- 
litia esse positam. Inimicitiam ultro non esse suscipiendam 
contra eos, qui non sint plane improbi; si autem semel 
suscepta fuerit, perseverandum esse strenueque decertan- 
dum, nisi mores mutaverit ad versarius et adbonam mentem 
redierit. Certandum autem non v*rbis, sed factis, hocautem 
legitimum sanctumque esse bellum, si quis ut lomo cum 


10 


20 


25 


ὧυ 


41 


45 


50 


76 


μον. εἰ ὡς ἄνθρωπος ἀνθρώπω πολεμήσειεν. Αἴτιον 
νηδέποτε γίνεσθαι εἰς δύνχαιν διαφορᾶς, ἀλλ᾽ εὐλαξεῖ- 
οὔαι ταύτην τὴν ἀργὴν ὡς οἷόν τε μάλιστα, (223) Ev 
τῇ μελλούσῃ ἀληθινῇ, ἔσεσθαι φιλία ὡς πλεῖστα δεῖν 
ἔφασαν εἶναι τὰ ὁ ὡρισμένα καὶ νενομισμένα ᾿ χαλῶς δὲ 
ταῦτα δεῖν εἶναι χεχριμένα xal μὴ εἰκῇ καὶ ὄῆτα καὶ 
εἰς ἔδος ἕκαστον χαταχεγωρισωένα, ὅπως μήτε διαιλία 
μηδεμία ὀλιγώρως, τε xal εἰκῆ γίνηται, ἀλλὰ μετ᾽ ai- 
δοῦς τε χαὶ συννοίας χαὶ τάξεως ὀρθῆς, μήτε πάθος 
ἐγείρηται μηδὲν εἰχῇ καὶ φαύλως xai ἡμαρτημένως, 
οἷον ἐπιθυμία ἢ ὀργή. Ὃ αὐτός τε λόγος xat κατὰ τῶν 
λειπομένων παθῶν τε χαὶ διαθέσεων. Ἀλλὰ μὴν τεχιαή- 
patto ἄν τις xal περὶ τοῦ μὴ παρέργως αὐτοὺς τὰς ἀλ- 
λοτρίας ἐχχλίνειν φιλίας, ἀλλὰ χαὶ πάνυ σπουδαίως 
περικάμπτειν αὐτὰς χαὶ φυλάττεσθαι , Χαὶ περὶ τοῦδε 
μέχρι πολλῶν γενεῶν τὸ φιλιχὸν πρὸς ἀλλήλους ἀνέν-- 
δοτον ὃ διατετηρηχέναι, ἔχ γε ὧν Ἀριστόξενος ἑ ἐν τῷ περὶ 
ΠΠυθαγοριχοῦ βίου αὐτὸς διαχηκοέναι φησὶ Διονυσίου 
τοῦ Σιχελίας τυράννου, ὅτε ἐχπεσὼν τῆς μοναρχίας 
γράμματα ἐν Κορίνθῳ ἑ ἐδίδασχεν. (284) Φυσὶ γὰρ οὕ- 
τως 6 'Àc «πτόξενος. Οἴχτων δὲ xal δαχρύων χαὶ πάντων 
τῶν τοιούτων εἴργεσθαι τοὺς ἄνδρας ἐχείνους ὡς ἐνξέ- 

χεται μάλιστα, ὃ αὐτὸς δὲ λόγος xal περὶ θωπείας xai 
δεήσεως xal λιτανείας xa πάντων τῶν τοιούτων. Διο- 
νύσιος οὖν ἐκπεσὼν τῆς τυραννίδος, ἀφιχόμενος εἰς 
Κόρινθον πολλάκις τοῖν διηγεῖτο τὰ περὶ τῶν χατὰ 
Φιντίαν τε xal Δάμωνα τοὺς Πυθαγορείους. "Hv δὲ 
ταῦτα τὰ περὶ τὴν τοῦ θανάτου γενομένην ἐγγύην. 
*Q δὲ τρόπος τῆς ἐγγυήσεως τοιόσδε τις ἦν, Τινὲς, ἔφη, 
τῶν περὶ αὐτὸν διατριόόντων πολλάχις ἐποιοῦντο μνείαν 
τῶν [1Πυθχγορείων, διασύροντες καὶ διαμωχώμενοι xai 
ἀλαζόνας ἀποχαλοῦντες αὐτοὺς xat λέγοντες, ὅτι ἐχχο- 
metr, ἂν αὐτῶν ἥ τε σεμνότης αὕτη xal f; προσποίητος 
πίστις xal 4 ἀπαθεια, εἴ τις περιστίήσειεν αὐτοὺς εἰς 
συμφορὰν ἀξιόγρεων. (25) ᾿Αντιλεγόντων δέ τινῶν 
xal γινομένης φιλονειχίας, συνταχθζναι ἐπὶ τοὺς περὶ 
Φιντίαν, ἐναντίον τέ τινα τῶν χατηγόρων"αὐτοῦ εἰπεῖν, 
ὅτι φανερὸς γέγονε μετά τινων ἐπιῤουλεύων αὐτῷ, xal 
τοῦτο μαρτυρεῖσθαί τε ὑπὸ τῶν παρόντων ἐχείνων χαὶ 
τὴν ἀγανάχτησιν πιθανῶς πάνυ γενέσθαι. Τὸν δὲ Φιν- 
tiav θαυμάζειν τὸν λόγον. «(ὥς δὲ αὐτὸς διαρρίδην 
εἶπεν, ὅτι ἐξήτασται ταῦτα ἀχριύῶς xat δεῖ αὐτὸν d'xo- 
θνήσχειν, εἰπεῖν τὸν Φιντίαν, ὅτι εἰ οὕτως αὐτῷ δέ- 
ὄοχται ταῦτα γενέσθαι, ἀξιώσαι γε αὐτῷ δοθῆναι τὸ 
λοιπὸν τῆς ἡμέρας, ὅπως οἰχονου ίσηται τά τε xa(' ἑαυ- 
τὸν καὶ τὰ χατὰ τὸν Δάμωνα. Συνέζων γὰρ οἱ ἄνδρες 
οὗτοι xal ἐχοινώνουν ἁπάντων, πρεσθύτερος δ᾽ ὧν 
ὁ Φιντίας τὰ πολλὰ τῶν περὶ olxuvou.tav ἣν εἰς αὑτὸν 
ἀνειληφώς. ᾿Ηξίωσεν οὖν ἐπὶ ταῦτα ἀφεθῆναι, ἐ ἐγγυη- 

τὴν χαταστήύσας τὸν Δίμωνα. (556) ᾿Εφη οὖν ὃ Διο- 
νύσιος θαυμάσαι τε xat ἐρωτῆσαι, εἰ ἔστιν ὃ ἄνθρωπος 
οὗτος, ὅστις ὑπουενεῖ θανάτου γενέσθαι ἐγγνητής. Φ - 
σαντος δὲ τοῦ Φιντίου μετάπεωπτον γενέσθαι τὸν Δά- 
μωνα, χαὶ διαχούσαντα τὰ συμξεηχότχα ὠΐσχειν 


* 


IAMBAIXOY ΠΕΡῚ TOY IIYOAFOPIKOY BIOY. 


(456 —4£i.' 
homine certaverit. Nunquam dissidio, quantum in nobis «it, 
occasionem dandam esse, sed, quantum quis possil , omnino 
lioc cavendum. (233) In amicitia, quze vera sit futura, quam 
plurima debere esse de&nita et legibus circumscripta, ea- 


demque bene simul, nec temere distincta, sed consaeta. 


dine quadam ita ordinata, ut neque colloquium ullum ne- 
gligenter atque temere instituatur, sed cam pudore et con- 
sideratione et bono ordine, neque affectus ullus temere 
leviterque et vitiose, velut cupiditas aut ira, excitetur. Ea- 
demque reliquorum quoque animi motuum atque aífectio- 
num ratio est. At vero non obiter eos, sed summo studi» 
declinavisse et cavisse peregrinas amicitias et propterea 
mutuum inter se amorem per plura secula immutatum 
conser vasse , ex iis certe colligi poterit, quae Aristoxenns ia 
libro de vila Pylhagorica ex Dionysio Sicilie tyranno, 
quum imperio dejectus litteras Corinthi doceret, *e adi 
visse refert. (234) Sic autem loquitur Aristoxenus. Abstine- 
bant a luctu et lacrimis, omnibusque id genus viri illi quam 
maxime, itemque ab adulando et precando et supplicando, 
cunctisque liujusmodi. Dionysius itaque postquam tvrab- 
mde dejectus erat, Corinthum profectus saepe nobis de 
Phintia et Damone Pytbhagoreis referebat , quorum alter 
pro altero in capitali caussa sponsionem hoc modo fece:at. 
Quidam, inquiebat , ex aulicis, injecta sepius Pythaserev- 
zum mentione, cavillatione eos ludibrioque traduceban! , 


jactabundos quippe appellantes, eorumque gravitatem illam 


simulatamque fidem et animi zquitatem facile elisum iri 
affirmabant , 
duxisset. (233) Quumque aliis contradicentibus contentio 


εἰ quis illos in discrimen salis magnum ad- 


oriretur, structis in Phintiam insidiis unum ex accusator! 
bus coram ei objecisse, quod deprehensus esset cum qui- 
busdam in suam vitam conspirasse, idque prasentium tes. 
timonio confirmatum magnam suas indignationi addidise 
veri speciem. Ad«tupefactum esse hac oratione Phintiam. 
Sed quum ipse illi disertis verbis indicasset, jam penitus ista 
explorata esse, eumque mori oportere, petiisse Phintiam ut, 
quoniam ita hoc fieri ei placuisset, reliqua sibi diei pars οὐδ: 
cederetur, ut et sua et Damonis negotia componere posset. 
Vict!abant enim in bonorum omnium commu nione vi: 
isti, et quia Phintias atate provectlior erat, potiorem γέ. 
familiaris curam in se susceperat. Hujus ifaque ordinand« 
caussa dimitti rogabat, Damone vade dato. (236) Aiebat 
igitur Dionysius admirabundum se rogasse, num quisquam 
liominum esset, qui in caussa capitali vas fieri sustineret. 


Quod quum Phintias affirmasset , arcessitum Dameonem re 


cognita vadimonium suscepisse et, donec Phintias reverte- 
rctur, se mansurum promisisse. Hoc facto statim aicbal se 





-— 


u- 


w"* 


*- 


*-»' 


ww 


161—470.) 


ἐνυήσασθαί ve xal μενεῖν αὐτοῦ, ἕως ἂν ἐπανέλθη 
e , » 1 "5 52 , 555 : ^ - 
ὁ Φιντίας. Αὐτὸς μὲν οὖν ἐπὶ τούτοις εὐθὺς ἐχπλαγῆ- 
ναι ἔφη, ἐχείνους δὲ τοὺς ἐξ ἀρχῆς εἰσαγαγόντας τὴν 
wt N , ; € , 
διάπειραν τὸν Δάμωνα χλευάζειν ὡς ἐγχαταλειφθησό- 
usvov χαὶ σχώπτοντας ἔλαφον ἀντιδεδόσθαι λέγειν. 
Ὄντος δ᾽ οὖν ἤδη τοῦ ἡλίου περὶ δυσμὰς fxiv τὸν 
Li * ; 4 ἃ H , -- , 
Φιντίαν ἀποθανούμενον, ἐφ᾽ ᾧ πάντας ἐχπλαγῆναί τε 
xxi δουλωθῆναι, αὐτὸς δ᾽ οὖν, ἔφη, περιβαλών τε xal 
φιλήσας τοὺς ἄνδρας ἀξιῶσαι τρίτον αὐτὸν εἰς τὴν φι- 
s? » T “««μων ’ , 
λίαν παραδέξασθαι, τοὺς δὲ μηδενὶ τρόπῳ, καίτοι λι- 
παροῦντος αὐτοῦ, συγχαταθεῖναι εἰς τὸ τοιοῦτον. 
- ) ᾿ Ld 3 »» € , , ΄“ ^ 
(237) Kat ταῦτα μὲν 6 Ἀριστόξενος ὃς παρ᾽ αὐτοῦ toU 
Διονυσίου πυθόμενός φησι. Λέγεται δέ, ὡς καὶ ἀγνοοῦν- 
τες ἀλλήλους οἱ Πυθαγοριχοὶ ἐπειρῶντο φιλικὰ ἔργα 
ὀιαπράττεσθαι ὑπὲρ τῶν εἰς ὄψιν μηδέποτε ἀφιγμένων, 
ἡνίκα τεχμήριόν τι λάθοιεν τοῦ μετέχειν τῶν αὐτῶν 
λόγων, ὥστ᾽ ἐκ τῶν τοιῶνδε ἔργων μηδ᾽ ἐχεῖνον τὸν 
λόγον ἀπιστεῖσθαι, ὡς ἄρα οἱ σπουδαῖοι ἄνδρες xal 
προσωτάτω γῆς οἰχοῦντες φίλοι εἰσὶν ἀλλήλοις, πρὶν 
7, γνώριμοί τε xal προσήγοροι γένωνται. Καταχθῆναι 
"οὖν φασι τῶν ΠΠυθαγοριχῶν τινα μαχρὰν xai ἐρίμην 
PE VI -Z Y - e P1 4 "X ' 
020v βαδίζοντα εἷς tt πανδογεῖον, ὑπὸ xomou δὲ xal 
ἄλλης παντοδαπῆς αἰτίας εἰς νόσον μαχράν τε xol βα- 
- - E] , 5 “ , 5 I^ 
ξεῖαν ἐμπεσεῖν, ὥστ᾽ ἐπιλιπεῖν αὐτὸν τὰ ἐπιτύδεια. 
$5) Τὸν μέντοι πανδοχέα, εἴτε οἴχτω τοῦ ἀνθρώπου, 
εἰτε xal ἀποδοχῇ, πᾶντα παρασχέσθαι, μήτε ὑπουρ- 
i 
^ κ d ^ 
δὲ χρείττων ἣν fj νόσος, τὸν μὲν ἀποθνήσχειν ἑλόμενον 
PELA! , B i , 3 é τλ ὅ 
vod bat τι σύμβολον ἐν πίναχι xal ἐπιστεῖλαι, ὅπως, 
dv τιπάθοι, ἐχχρημνὰς τὴν δέλτον παρὰ τὴν δὸὸν ἐπι- 
σχοπῇ.. εἴ τις τῶν παριόντων ἀναγνωριεῖ τὸ σύμθολον " 
“- e , 
τοῦτον γὰρ ἔφη αὐτῷ ἀποδώσειν τὰ ἀναλώματα, ἅπερ 
εἰς αὐτὸν ἐποιήσατο, χαὶ χάριν ἐχτίσειν ὑπὲρ ἑαυτοῦ. 
Tov δὲ πανδοχέα μετὰ τὴν τελευτὴν θάψαι τε χαὶ ἐπι- 
ψεληθῆναι τοῦ σώματος αὐτοῦ, μὴ μέντοι γε ἐλπίδας 
ν ^ [4 , 
ἔγοντα τοῦ κομίσασθαι τὰ δαπανήματα, μήτι γε καὶ 
πρὸς εὖ παθεῖν πρός τινος τῶν ἀναγνωριούντων τὴν δέλ- 
τὸν. Ὅμως μέντοι διαπειρᾶσθαι ἐχπεπληγμένον τὰς 
ἐντολάς. ἐχτιθέναι τε ἑχάστοτε εἰς τὸ μέσον τὸν πίναχα. 
Χρόνῳ δὲ πολλῷ ὕστερον τῶν ]υθαγοριχῶν τινα πα- 
οιόντα ἐπιστῆναί τε xal μαθεῖν τὸν θέντα τὸ σύμδολον, 
ἐξετάσαι τε τὸ συμθὰν xal τῷ πανδοχεῖ πολλῷ πλέον 
ἀργύριον ἐχτῖσαι τῶν δεδαπανημένων. (220) Κλεινίαν 
Ld L4 ΄- 
vt μὲν τὸν Ταραντῖνόν φασι, πυθόμενον, ὡς []ρῶρος 
e E - e LH , ν 
ὁ Kuprvaioc, τῶν Πυθαγορείων λόγων ζηλωτὴς ὧν, 
Lord ,“ ἢ » J 
κινδυνεύοι περὶ πάσης τῆς οὐσίας, συλλεξζάμενον pori 
ματα πλεῦσαι ἐπὶ Κυρήνης καὶ ἐπανορθώσασθαι τὰ τοῦ 
, J ΄- ew . pe 
IIzcpovu πράγματα, αὐ μόνον τοῦ μειῶσαι τὴν ἑαυτοῦ 
᾿ς» 3 ᾽ Ἵ LI δὲ i ^ “ λ bl , 
υσίαν ὀλιγωρήσαντα, ἀλλὰ μηδὲ τὸν διὰ τοῦ πλοῦ χίν- 
, , 
vvov περιστάντα, Τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ Θέστορα 
τὸν ΠΙοσειδωνιάτην ἀχοῇ μόνον ἱστοροῦντα, ὅτι Θυμα- 
« . e , 
ὃνς εἴη Πάριος τῶν Πυθαγορείων, ἡνίκα συνέπεσεν 
ς ἀπορίαν αὐτὸν χαταστῆναι EX πολλῆς περιουσίας, 
Au * 
φασιν el; τὴν II4oov, ἀργύριον συχνὸν συλλε- 


5 
^ 
^ 


^ (€ L4 


uAiug Xt 


IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA XXXIII. 


117 


ipsum quidem obstupuisse , illos vero, qui periculi faciendi 
primi auctores fuissent, irrisisse Damonem ut in discrimine 
periturum, eumque veluti cw vam vicariam substitutum esse 
cavillatos. Quum igitur jam ad occasum sol inclinaret, 
Phintiam supervenisse moriturum, qua re obstupefactos 
esse omnes atque captos, ipsum vero se Dionysius aiebat 
viros illos amplexum et deosculatum rogavisse, ut se ter- 
tium in amicitiam suam reciperent , illos autein nullo modo 
ut multum licet flagitanti morem gererent adduci potuisse. 
(237) Atque haec quidem Aristoxenus ex ore Dionysii accepta 
enarravit. Fertur autem, etiam nulla consuetudine junctos 
Pythagoreos nunquam antea visis amicitize officia exhibere 
studuisse, dumniodo communis sectze quoddam agnosce- 
rent documentum, unde nec illi dicto fides deroganda est, 
viros bonos, maximo licet disjunctos intervallo, tamen 
amicos sibi esse, antequam se vel coram viderint vel com- 
pellaverint. Aiunt itaque, Pythagoreum quendam, quam 
longum per deserta iter pedibus confecisset , in diversorium 
venisse, ibique ex defectione aliisque variis incommodis 
in longum gravemque morbum incidisse , ita ut etiam ne- 
cessarii sumptus denique eum deficerent. (238) Cauponem 
vero hominis sive commiseratione sive observantia ductum 
omnia praebuisse, nullique sive operz sive sumptui peper- 
cisse. Morbo autem ingravescente moribundum symbolum 
aliquod tabellae inscripsisse et cauponi praecepisse , ut eam, 
si quid sibi accidisset, jaxta viam suspenderet , observaref- 
que, si quis preetereuntium symbolum agniturus csset : il- 
lum enim omnes in se factos sumptus ei restituturum, gra- 
tiamque beneficii relaturum. Mortuo denique sepultoque 
cauponem justa persolvisse , spe omni abjecta fore ut sum- 
ptus sibi restituerentur, nedum ut ab eorum quoquam, qui. 
tabellam agnoscerent , gratize sibi referrentur. Interim ta- 
men miratum suprema hominis mandata, inductumque, 
ut continuo tabellam publice proponeret. Longo demum 
post tempore Pythagoreum quendarn illic transeuntem, in- 
tellecto ex tabula quis symbolum adscripsisset et re omni 
explorata, cauponi multo plus pecunie quam impen- 
derat solvisse. (239) Quin etiam Cliniam Tarentinum me- 
morant, postquam comperisset Prorum Cyreneum et 
secte Pythagoricze addictum de facultatibus suis omnibus 
periclitari, collecta pecunia Cyrenen navigasse, resque 
Prori in integrum restituisse, non modo de su: rei fami- 
liaris facienda jactura parum sollicitum , sed neque naviza- 
tionis periculum timentem. Eodem modo Thestorem Posi- 
doniatem, quum fama tantum accepisset, Thymaridam 
Parium Pythagoreum ex lauto patrimonio in paupertatem 
elapsum esse, Parum ferunt navigasse et magna argenti 


?8 IAMBAIXOY ΠΕΡῚ TOY IIYOGATOPIKOY BIOY. 


ξάμενον, xal ἀναχτήσασθαι αὐτῷ τὰ ὑπάρξαντα. 
(uo) Καλὰ μὲν οὖν xal ταῦτα τῆς φιλίας τεκμήρια, 
πολὺ δὲ τούτων θαυμασιώτερα ἣν τὰ περὶ τῆς χοινω- 
νίας τῶν θείων ἀγαθῶν xal τὰ περὶ τῆς τοῦ νοῦ ὅμο- 

ὁ νοίας xal τὰ περὶ τῆς θείας ψυχῆα παρ᾽ αὐτοῖς ἀφορι- 
σθέντα’ παρήγγελλον γὰρ θαμὰ ἀλλήλοις, μὴ διασπᾶν 
τὸν ἐν ξαυτοῖς θεόν. Οὐχοῦν εἰς θεοχρασίαν τινὰ xat 
τὴν πρὸς τὸν θεὸν ἕνωσιν xat τὴν τοῦ νοῦ χοινωνίαν xal 
τὴν τῆς θείας ψυγῆς ἀπέδλεπεν αὐτοῖς ἣ πᾶσα τῆς φι- 

10 λίας σπουδὴ δι’ ἔργων τε xal λόγων. Τ᾿ ούτου δὲ οὐχ ἂν 
ἔχοι τις εὑρεῖν ἄλλο βέλτιον οὔτε ἐν λόγοις λεγόμενον 
οὔτε ἐν ἐπιτηδεύμασι πραττόμενον, οἶμαι δὲ ὅτι xai 
πάντα τῆς φιλίας ἀγαθὰ ἐν αὐτῷ περιέχεται. Διόπερ 
χαὶ ἡμεῖς ὥσπερ ἐν χεφαλαίῳ τούτῳ τὰ πάντα περι- 

[6 λαθόντες τῆς Πυθαγοριχῇῆς φιλίας πλεονεχτήματα 
παυόμεθα τοῦ πλείω περὶ αὐτῆς λέγειν. 

XXXIV. (s41) ᾿Επεὶ δὲ κατὰ γένη τεταγμένως οὕτω, 
διήλθομεν περὶ Πυθαγόρου τε καὶ τῶν Πυθαγορείων, 
ἴθι δὴ τὸ μετὰ τοῦτο xal τὰς σποράδην ἀφηγήσεις εἴω- 

20 θυίας λέγεσθαι ποιησώμεθα, ὅσαι οὐχ ὑποπίπτουσιν 
ὑπὸ τὴν προειρημένην τάξιν. Λέγεται τοίνυν, ὡς φωνῇ 
χρῆσθαι τῇ πατρώᾳ ἑκάστοις παρήγγελλον, ὅσοι τῶν 
“Ἑλλήνων προσῆλθον πρὸς τὴν χοινωνίαν ταύτην " τὸ 
γὰρ ξενίζειν οὐχ ἐδοχίμαζον. Προσῆλθον δὲ xal ξένοι τῇ 

25 Πυθαγορείῳ αἱρέσει καὶ Μεσσαπίων καὶ Λευκανῶν xat 
Πευκετίων καὶ Ρωμαίων. Καὶ ΝΜητρόδωρός τε 6 Θύρ- 
σου τοῦ πατρὸς Ἐπιχάρμου xxt τῆς ἐκείνου διδασχα- 
λίας τὰ πλείονα πρὸς τὴν ἰατρικὴν μετενέγκας, ἐξηγού- 
μενος τοὺς τοῦ πατρὸς λόγους πρὸς τὸν ἀδελφόν φησι 

80 τὸν Ἐπίχαρυον xai πρὸ τούτου τὸν Πυθαγόραν τῶν 
διαλέχτων ἀρίστην λαμόάνειν τὴν Δωρίδα, χαθαπερ 
καὶ τὴν ἁρμονίαν τῆς μουσικῆς, xat τὴν μὲν ᾿Ιάδα xai 
τὴν Αἰολίδα μετεσχηχέναι τῆς ἐπὶ χρώματος προσῳ- 
δίας, ᾿ἈΑτθίδα δὲ χαταχορέστερον μετεσχηχέναι τοῦ 

35 χρώματος, τὴν δὲ Δώριον διάλεκτον ἐναρμόνιον εἶναι, 

, συνεστηκυίαν ἐχ τῶν φωνηέντων γραμμάτων. (242) Τ ἢ 
δὲ Δωριχῇ διαλέχτῳ μαρτυρεῖν τὴν ἀρχαιότητα xai τὸν 
μῦθον. Νηρέα γὰρ γῆμαι Δωρίδα τὴν ᾿Ωχεανοῦ, τούτῳ 
δὲ μυθεύεσθαι γενέσθαι τὰς πεντήχοντα θυγατέρας, ὧν 

40 εἶναι καὶ τὴν Ἀχιλλέως μητέρα. Λέγειν δέ τινάς φησι 
Δευκαλίωνος τοῦ Προμηθέως καὶ Πύρρας τῆς ᾿Επιμη- 
θέως γενέσθαι Δῶρον, τοῦ δὲ “ἕλληνα, τοῦ δὲ Αἰόλον. 
Ἔν δὲ τοῖς Βαδυλωνίων ἀχούειν ἱεροῖς, “Ελληνα γεγο- 
νέναι Διός, τοῦ δὲ Δῶρον καὶ Ξοῦθον καὶ Αἰόλον, αἷς 

46 ὑφηγήσεσιν ἀχολουθῇσαικαὶ αὐτὸν Ἡρόδοτον. (243) Οπο- 
τέρως μὲν οὖν ἔχει περὶ τῶν ἀρχαίων, οὐχ εὐμαρὲς 
δέχεσθαι τἀχριδὲς τοῖς νεωτέροις χαταμαθεῖν, ὅμολο-- 
γουμένως δὲ δι᾿ ἑχατέρας τῶν ἱστοριῶν συνάγεσθαι τὸ 
πρεσθυτάτην εἶναι τῶν διαλέχτων τὴν Δωρίδα, μετὰ δὲ 

60 ταύτην γενέσθαι τὴν Αἰολίδα, λαγοῦσαν ἀπὸ τοῦ Αἰόλου 
τοὔνομα, τρίτην δὲ τὴν ᾿[άδα, γενομένην ἀπὸ " [mvoc τοῦ 
Ξούθου, τετάρτην δὲ τὴν ᾿Ατθίδα, τεθειμένην ἀπὸ Κρεού- 
σὴς τῆς ᾿Ερεχθέως, κληθεῖσαν δὲ τρισὶ γενεαῖς ὕστερον 
τῶν πρότερον κατὰ Θρᾶχας καὶ τὴν ᾿Δρειθυίας ἅρπα- 


(470--- 476.) 
vi coacta illius opes restituisee. (250) Egregia haec quidem 
amicitize documenta sunt, verum impensius multo admirari 
par est, quee de communione divinorum bonorum, deque 
mentis concordia et de divina anima ipsis decreta sunt : 
crebro enim se invicem adhortabantur, ne deum ipsis inhs- 
bitantem divellerent. Itaque ad efficiendam cum divina m- 
tura mixtionem et cum deo junctionem et ad divinz menti 
animoque communionem omne amicitie studium verbe 
factisque ab illis dirigebatur, quo quidem nihil preslabüin: 
inveniri poterit aut oratione prolatum, aut ipso opere per- 
fectum, quin omnia amicitie bona in hoc contineri en- 
stimo. Quare et nos omnem Pythagoricze amicitix prastan- 
tiam hoc veluti compendio complexi plura de ilia dieere 
supersedemus. 

XXXIV. (241) Quum hactenus Pythagorse discipulorun- 
que ejus res ita generatim ordinatas exsecuti simus, age jam 
deinceps et narrationes, quotquot sparsim de iisdem con- 
melnorari solent, quzque ad institutum ordinem redii 
nequeunt, proferamus.'Aiunt itaque illos singulis prece- 
pisse, ut lingua quisque vernacula uferetur, quotquot ex 
Graecis ad hanc societatem accesserant : usum enim linmz 
peregrine non probabant. Accesserunt autem etiam pere- 
grini ad sectam Pythagoricam, Messapii et Lucani εἰ Penceli ἢ 
et Romani. Metrodorus etiam , Epicharmi filius , Thyrsi ne- | 
pos, qui pleramque doctrinam patris sni ad rem medicam 
traduxit, ejus libros fratri exponens Epicharmum ait c | 
ante ipsum Pytliagoram dialectorum optimam, ut et musices 
harmoniam, Doricam censuisse, atque Ionicam quidem et 
AEolicam participes esse modulationis chromatice, Atticam — | 
autem multo etiam magis, Doricam vero esse enharmoni- | 
cam ex litteris vocalibus constantem. (242) Testem ipsi ar- 
tiquitatemesse atque fabulas. Nereum enim uxorem dox — | 
Dorida, Oceani filiam, huic autem natas esse quinqui- | 
ginta filias, in quibus etiam matrem Achillis. Quosdam as- 
tem dicere ait, Dorum ex Promethei filio Deucalione et l'yr- 
rba Epimetliei filia natum, ex eo Hellenem,ex Hellene Eolum. | 
In Babyloniorum vero sacris tradi, ex Jove natum Hellesem, 
ex hoc vero Dorum et Xuthum-et Eolum, hisque narration 
bus ipsum etiam Herodotum accedere. (243) Quod quomo 
sese habeat , in tam vetustis rebus non facile recentiores pose 
indagare, sed hoc tamen utraque ex historia aperte confi, 
ut Dorica dialectus omnium sit antiquissima, huic proume 
AEolica ab Eolo nomen sortita , tertia lonica ab lone Yulbi.— 
filio exorta, quarta denique Attica a Creusa, Erehü - 
filia, condita, eaque prioribus recentior tribus seculis circ 


Thracum tempora οἱ Orithyix raptum, uti plures histor: 


476—451.) 


γήν, ὡς ol πλείους τῶν ἱστορικῶν ἀποφαίνουσι. Key 7 
σθαι δὲ τῇ Δωριχῇ διαλέχτῳ xat τὸν Ὀρφέα, πρεσδύ- 
τερον ὄντα τῶν ποιητῶν. (244) Τῆς δὲ ἰατριχῆς μά- 
λιστά φασιν αὐτοὺς ἀποδέχεσθαι τὸ διαιτητικὸν εἶδος 
| xal εἶναι ἀχριδεστάτους ἐν τούτῳ, καὶ πειρᾶσθαι πρῶ- 
tov μὲν καταμανθάνειν σημεῖα xal συμμετρίας ποτῶν 
τε καὶ σιτίων καὶ ἀναπαύσεως, ἔπειτα περὶ αὐτῆς τῆς 
xata Ox£UT τῶν προσφερομένων σχεδὸν πρώτους ἐπι- 
χειρξσαΐ τε πραγματεύεσθαι xat διορίζειν. "Ada: δὲ 
" χρισμάτων xal χαταπλασμάτων ἐπὶ πλεῖον τοὺς Πυθα- 
γορείους τῶν ἔμπροσθεν, τὰ δὲ περὶ τὰς φαρμαχείας 
ἧττον δοχιμάζειν, αὐτῶν δὲ τούτων τοῖς πρὸς τὰς ἑλχώ- 
σεις «ἅλιστα γρῆσθαι, τὰ δὲ περὶ τὰς τομάς τε xal 
χαύσεις ἄχιστα πάντων ἀποδέχεσθαι, Χρῆσθαι δὲ xal 
ὁ ταῖς ἐπωδαῖς πρὸς ἔνια τῶν ἀρρωστημάτων. (315) Πα- 
ραιτήσασθαι δὲ λέγονται τοὺς τὰ μαθήματα χαπη- 
λεύοντας xal τὰς ψυγὰς ὡς πανδοχείου θύρας ἀνοίγον- 
τας παντὶ τῷ προσιόντι τῶν ἀνθρώπων, ἂν δὲ μηδὲ 
οὕτως ὠνηταὶ εὑρεθῶσιν, αὐτοὺς ἐπιχεουένους εἰς τὰς 
9 πόλεις χαὶ συλλήῤδην ἐργολαδοῦντας τὰ γυμνάσια xal 
τοὺς νέους καὶ μισθὸν τῶν ἀτιυλήτων πράττοντας. Αὐτὸν 
δὲ συνεπιχρύπτεσθαι πολὺ τῶν λεγομένων, ὅπως οἵ μὲν 
χαθαρῶς παιδευόμενοι σαφῶς αὐτῶν μεταλαμθάνωσιν, 
ot δέ, ὥσπερ “Ὅμηρός φησι τὸν Τάνταλον, λυπῶνται, 
I παρόντων αὐτῶν ἐν μέσῳ τῶν ἀχουσμάτων μηδὲν 
ἀπολαύοντες. Λέγειν δ᾽ αὐτοὺς οἶμαι καὶ περὶ τοῦ μι- 
σθοῦ διδάσχειν τοὺς προσιόντας, οὃς xal χείρους τῶν 
ἑρμογλύφων xal ἐπιδιφρίων τεχνιτῶν ἀποφαίνουστ᾽ τοὺς 
μὲν γὰρ ἐχδομένου τινὸς “Ἑρμῆν ζητεῖν εἰς τὴν διά- 
Ὁ θεσιν τῆς μορφῆς ξύλον ἐπιτήδειον, τοὺς δὲ προχείρως 
ix πάσης φύσεως ἐργάζεσθαι τὴν τῆς ἀρετῆς ἐπιτήδευ- 
σιν. (246) Προνοεῖν δὲ δεῖν μᾶλλον λέγουσι φιλοσοφίας 
3, γονέων xal γεωργίας" τοὺς μὲν γὰρ γονέας xal τοὺς 
γεωργοὺς αἰτίους εἶναι τοῦ ζὴν ἡμᾶς, τοὺς δὲ φιλοσό- 
φους καὶ παιδευτὰς τοῦ εὖ ζῆν καὶ φρονῆσαι, τὴν ὀρθὴν 
οἰκονομίαν εὑρόντας. Οὔτε δὲ λέγειν οὔτε συγγράφειν 
οὕτως ἠξίου, ὡς πᾶσι τοῖς ἐπιτυχοῦσι χατάδηλα ἦναι 
τὰ νοήματα, ἀλλ᾽ αὐτὸ δὴ τοῦτο πρῶτον διδάξαι λέ- 
γεται ΠΠυθαγόρας τοὺς αὐτῷ προσφοιτῶντας, ὅπως 
0 ἀχρασίας ἁπάσης χαθαρεύοντες ἐν ἐχερρημοσύνῃ φυλάτ- 
τωσιν, οὃς ἂν ἀχροάσωνται λόγους. Τὸν γοῦν πρῶτον 
ἐχφάναντα τὴν τῆς συμμετρίας xal ἀσυμμετρίας φύσιν 
τοῖς ἀναξίοις μετέχειν τῶν λόγων οὕτω φασὶν ἀποστυ- 
γηθῆναι, ὡς μὴ μόνον dx τῆς χοινῆς συνουσίας xal 
b διαίτης ἐξορισθῆναι, ἀλλὰ xat τάφον αὐτοῦ χατασχευ- 
ασθῆναι, ὡς δῆτα ἀποιμομένου ἐκ τοῦ μετ᾽ ἀνθρώπων 
Síou τοῦ ποτε ἑτέρου γενομένου. (247) Οἱ δέ φασι xal τὸ 
δαιμόνιον νεμεσῆσαι τοῖς ἐξώφορα τὰ τοῦ Πυθαγόρου 
ποιησαμένοις * φθαρῆναι γὰρ ὡς ἀσεδήσαντα ἐν θαλάσσῃ 
V τὸν δηλώσαντα τὴν τοῦ εἰχοσταγώνου σύστασιν (τοῦτο 
δ᾽ ἦν δωδεκάεδρον, ἕν τῶν πέντε λεγομένων στερεῶν 
c Y. vov ) εἰς σφαῖραν ἐχτείνεσθαι, " Evtot δὲ τὸν περὶ 
| ^; ἀλόγου χαὶ τῆς ἀσυμμετρίας ἐξειπόντα τοῦτο παθεῖν 
ἔλεξαν, ᾿Ιδιότροπός τε μὴν καὶ συμθολικὴ ἦν ἡ σύμπασα 


ΓΥῚ 


JAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA XXXIV. 79 


scriptores tradunt, appellata. Quin Orpheum quoque poeta- 
rum antiquissimum Dorica dialecto usum esse. (244) Me- 
dicinze eam maxime speciem amplectebantur, quae diaetam 
moderatur, inque hac exercenda accuratissimi erant. Ac 
primum quidem signa cognoscere studebant, quibus con- 
gruum laboris victusque et somni modum explorarent, deinde 
de ipsa ciborum przparandorum ratione i!li fere pritni com- 
mentari atque praecipere conabantur. Unguenta autem et 
cataplasmata Pythagorei frequentius, quam qui eos ante- 
cesserant , adhibebant, sed potiones medicatas. minus pro- 
babant, hisque ipsis ad vulnera potissimum sananda ute- 
bantur, incisiones vero et ustiones minime omnium admit- 
tebant. Quosdam morbos etiam curabant incantationibus. 
(245) Dicuntur minime probasse eos, qui disciplinas caupo- 
nantur, quique obvio cuique animas ut diversorii januas 
patefaciunt, et ubi ne sic quidem emptores invenerint, per 
urbes diffusi gymnasia atque juvenes conducunt et pro re 
vili mercedem exigunt. Ipsum autem pleraque occulte tradi- 
disse, ut sincere quidem docti sensum exinde perspicuum, 
ceteri vero ad instar Tantali Homerici, in mediis licet audi- 
tionibus versantes, nullum alium tamen inde fructum quam 
dolorem perciperent. A Pythagoreis etiam dictum puto, eos, 
qui mercede suam in docendo operam elocant, deteriores 
censendos esse statuariis atque sellulariis opificibus : hos 
enim, quum quis Mercurium ipsis locavit faciendum, lignum 
querere huic forma reciplendze aptum, illos vero quodvis 
ingenium ad exsculpenda inde virtutis opera arripere. 
(246) Philosophize autem aiunt majorem quam parentibus 
et agriculturae dandam esse operam ; parentes enum et agri- 
colas hoc tantum efficere, ut vivamus, philosophos vero 
alque preeceptores, ut bene vivamus atque sapiamus, ut 
qui rectum invenerint modum dispensandi, Nihil autem ita 
dici aut scribi volebat , ut ejus sensus cuivis statim pateret. 
verum hoc ipsum ante omnia discipulos suos docuisse Py- 
thagoram ferunt, ut ab omni lingua incontinentia puri, quae 
percepissent, tacendi arte condita haberent. Itaque eum 

qui primus symmetrie et, asymmetrie rationem indignis 
bac doctrina evulgavit, tantum aiunt in odium incurrisse. 
ut non tantum communi consortio convictuque eum prohi- 
berent, verum eliam sepulcrum ejus conderent , quasi is, 
qui olim alius fuerat, e vita discessisaet. (247) Alii divinum 
numen etiam iis iratum esse aiunt, a quibus Pythagorze res 
divulgarentur : periisse enim in mari tanquam impium, 
qui icostagoni prodidisset compositionem (h. e. dodecaedri, 
quz una est ex quinque figuris, quie solidorum dicuntur ) 
in sphaeram extendendi rationem. Sunt tamen, qui referant 
hoc illi accidisse , qui doctrinam de innumerabili et incom- 
mensurabili evulgasset. Ceterum omnis Pythagorica insti- 





80 


ἸΠυθαγόρειος ἀγωγὴ xai αἰνίγμασί τισι xal γρίφοις, ἔχ 
γε τῶν ἀποφθεγμάτων, ἐοικυῖα διὰ τὸ ἀρχαΐζειν τῷ ,α- 
ραχτῆρι, καθάπερ καὶ τὰ θεῖα τῷ ὄντι xat πυθύχρηστα 
λόγια δυσπαραχολούθητα πως xai δυσερμήνευτα φαί- 
b νεται τοῖς ἐχ παρέργου γρηστηριαζομένοις. Τοσαῦτα ἄν 
τις καὶ ἀπὸ τῶν σποράδην λεγομένων τεχμύήρια ἂν 
παράθοιτο περὶ Πυθαγόρου τε καὶ τῶν Πυθαγορείων. 
XXXV. (218) Ἦσαν δέ τινες, ot προσεπολέμουν τοῖς 
ἀνδράσι τούτοις χαὶ ἐπανέστησαν αὐτοῖς. Ὅτι μὲν οὖν 
ἀπόντος Πυθαγόρου ἐγένετο ἣ ἐπιθουλή, πάντες συνο- 
μολογοῦσι,, διαφέρονται δὲ περὶ τῆς τότε ἀποδημίας, ol 
μὲν πρὸς Φερεχύδην τὸν Σύριον, οἱ δὲ εἰς Μεταπόντιον 
λέγοντες ἀποδεδημηχέναι τὸν Πυθαγόραν. At δὲ αἰτίαι 
τῆς ἐπιδουλῆς πλείονες λέγονται. μία μὲν ὑπὸ τῶν 
Κυλωνείων λεγομένων ἀνδρῶν τοιάδε γενομένη. Κύλων, 
ἀνὴρ Κροτωνιάτης, γένει μὲν χαὶ δόξη χαὶ πλούτῳ 
πρωτεύων τῶν πολιτῶν, ἄλλως δὲ χαλεπός τις καὶ βίαιος 
χαὶ θορυδώδης xai τυραννικὸς τὸ ἦθος, πᾶσαν προθυ-- 
μίαν παρασχόμενος πρὸς τὸ χοινωνῆσαι τοῦ Πυθαγο- 
βείου βίου xal προσελθὼν πρὸς αὐτὸν τὸν Πυθαγόραν 
ἤδη πρεσθύτην ὅ ὄντα, ἀπεδοκιμάσθη διὰ τὰς προειρη- 
μένας αἰτίας. (249) l'evouévou δὲ τούτου πόλεμον 
ἰσχυρὸν ἤρατο χαὶ αὐτὸς χαὶ οἱ φίλοι αὐτοῦ πρὸς αὐτόν 
τε τὸν Πυθαγόραν xal τοὺς ἑταίρους, xai οὕτω σφοῦρα 
τις ἐγένετο xal ἄχρατος f, φιλοτιμία αὐτοῦ τε τοῦ Κύ- 
λωνος xai τῶν μετ᾽ ἐχείνου τεταγμένων, ὥστε διχτεῖναι 
μέχρι τῶν τελευταίων Πυθαγορείων. Ὁ μὲν οὖν Πυ- 
θαγόρας διὰ ταύτην τὴν αἰτίαν ἀπῆλθεν εἰς τὸ Μετα- 
πόντιον, χἀχεῖ λέγεται χαταστρέψαι τὸν βίον, οἱ δὲ 
Κυλώνειοι λεγόμενοι διετέλουν πρὸς τοὺς []Πυθαγορείους 
στασιάζοντες χαὶ πᾶσαν ἐνδειχνύμενοι δυσμένειαν. 
Ἂλλ᾽ ὅμως ἐπεχράτει μέχρι τινὸς ἡ τῶν Πυθαγορείων 
χαλοχαγαθία καὶ fj τῶν πόλεων αὐτῶν βούλησις, ὥστε 
ὑπ᾽ ἐκείνων οἰχονομεῖσθαι βούλεσθαι περὶ τὰς πολι- 
τείας. Τέλος δὲ εἰς τοσοῦτον ἐπεθούλευσαν τοῖς ἀνδράσιν, 
ὥστε ἐν τῇ Μίλωνος οἰχίᾳ ἐν Κρότωνι συνεδρευόντων 
τῶν Πυθαγορείων καὶ βουλευομένων περὶ πολιτιχῶν πρα- 
yu tov ὑφάψαντες τὴν οἰχίαν χατέχαυσαν τοὺς ἄνδρας, 
πλὴν δυοῖν, Ἀρχίππου τε xal Αύσιδος * οὗτοι γὰρ τε- 
λεώτατοι ὄντες xal εὐρωστότατοι διεξεπαίσαντο ἔξω 
πως. (256) Γενομένου δὲ τούτου xai λόγον οὐδένα 
ποιησαμένων. τῶν πόλεων περὶ τοῦ συμύαντος πάθους 
ἐπαύσαντο τῆς ἐπιμελείας οἱ Πυθαγόρειοι. Συνέόη δὲ 
τοῦτο δι ἀμφοτέρας τὰς αἰτίας , διά τε τὴν ὀλιγωρίαν 
τῶν πόλεων (τοῦ τοιούτου γὰρ χαὶ τηλιχούτου γενομέ- 
νου πάθους οὐδεμίαν ἐπιστροφὴν ἐποιήσαντο), διά τε 
τὴν ἀπώλειαν τῶν ἦγε μονικωτάτων ἀνὸρῶν. Τῶν δὲ 
δύο τῶν περισωθέντων, ἀμφοτέρων Ταραντίνων ὄντων, 
ὃ μὲν Ἄρχιππος ἀνεχώρησεν εἰς Τάραντα, 6 δὲ Λύσις 
αὐσύσας τὴν ὀλιγωρίαν ἀπῆρεν εἰς τὴν ᾿λλαάϑα xa ἐν 
Ἀγαΐα διέτριβε τῇ Πελοποννησιαχῇ, ἔπειτα εἰς θή- 
6a μετωχίσατο σπουδῆς τινος γενομένης; οὗπερ ἐγέ: 
vETO ᾿Επαμινώνδας ἀχροχτὴς καὶ πατέρα τὸν Αύσιν 
ἐκάλεσεν. Ὧε xoi τὸν βίον κατέστρεψεν. — (151) Ot δὲ 


I 


20 


26 


30 


40 


46 


b 


ξ 


IAMBAIXOY IIEPI TOY ΠΥΘΑΙῸΡΙΚΟΥ BIOY. 


(454—196. 
tutio proprium quendam et symbolicum modum pre s 
ferebat, eratque s»nigmatis οἱ griphis, quantum quidem 
ex apophithegmatis colligere licet, dum priscam affectabat 
indolem, similis, utet vere divina Pythicaque oracula in- 
tellectu explicatuque difficilia videntur esse temere scisci- 
tantibus. Tot quis ex eis quoque, quae sparsim circumferun. 
tur, de Pythagora et Pytliagoreis documenta proferat. 
XXXV. (248) Non defuerunt tamen, qui hosce viros im- 


pugnarent et contra eos exsurgerent. Atque in eo quidem, 
absente Pythagora insidiasstructas esee, omnes consentiunt, 
sed quie tum fuerit ejus peregrinatio ambigunt : alii emm 
ad Pherecydem Syrium, alii Metapontum profectum tra- 
dunt. Causs vero insidiarum plures afferuntur, quarum 
unam a Cylonia factione repetunt. Erat Cylo genere et no- 
mine divitiisque Crotoniatarum facile priaceps, ceteroqui 
vero homo importunus et violentuset seditiosus atque impe- 
riosus. Is quamvis omnem operam dedisset , ut in Pxthazo- 
reorum consortium admitteretur, adeoque Pythagoram 
ipsum tum jam senem adiisset, ob dictas tamen causa; 
repulsam passus est. (249) Quo facto ipse cum asnicis suis 
adversus Pythagoram ejusque discipulos acre bellum sus 
cepit, tamque atrox fuit Cylonis et eorum, qui ab ilius 
partibus stabant, ac tam vehemens contentio , ut ad ulli- 
mos usque Pythagoreos perduraverit. Pythagoras itaque 
hac de caussa Metapontum se contulit, ibique vitam fini- 
visse dicitur, interim Cylonii contra Pythagoreos continuo 
exsurgentes nullum in eos non edebant infesti animi docu- 
mentum. Nihilominus tamen aliquamdiu Pythagoreorum 
virtus pervincebat atque ipsarum civitatum consilium , qao 
suas ab illis volebant res publicas administrari. Denique ver 
eo Cyloniorum insidize proruperunt , ut domum Milonis, in 
qua Pythagorei de publicis rebus deliberaturi conveneran! , 
igne subjecto cum ipsis viris comburerent , duobus tantum 
exceptis, Archippo et Lyside : hi enim juste aetatis vieore 
viribusque pollentes se foras proripuere. (250) Quo fart» 
quum cives ad tantam cladem conniverent, Pythagon 
omnem reipublicze gerendze curam abjecerunt, idque ob du- 
plicem potissimum caussam , quum ob socordiam civitalum 
( talis enim ac tantze calamitatis nullam rationem habuere, 
actum ob interitum eorum qui ad publicas res administran- 
das maxime fuerant idonei. Illorum autem duorum, qui 

e periculo salvi evaserant, quique ambo Tarentini erant, 

Archippus quidem it patriam rediit, Lysis vero neglectum 

sui perosus in Grzciam solvit et in Achaia Peloponpes 

commoratus est, hinc, incertum quo spirante favore, The- 

bas commigravit , ibiq: Epaminondam auditorem habuit, 

a quo et parens salutatus est, ác tandem ibidem mortes 
( obiit. (251) Reliqui Pythagorei przter Archytam Tarenli- 








(190— 496.) IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA XXXV. 81 


λοιποὶ τῶν Πυθαγορείων ἀπέστησαν τῆς Ἰταλίας, πλὴν 
Δρχύτου τοῦ Ταραντίνου. ᾿Αθροισθέντες δὲ εἰς τὸ Ῥη- 
γον ἐχεῖ διέτριδον μετ᾽ ἀλλήλων. Προΐόντος δὲ τοῦ 
“ρόνου xai τῶν πολιτευμάτων ἐπὶ τὸ χεῖρον προδαινόν- 
b τῶν *** ἦσαν δὲ ol σπουδαιότατοι Φάντων τε xat Ἔλγε- 
χράτης xai Πολύμναστος xat Διοχλῇς, Φλιάσιοι, Ξ:ε- 
νόϑιλος δὲ Χαλχιδεὺς τῶν ἀπὸ Θράχης Χαλχιδέων. 
᾿Εφύλαξαν μὲν οὖν τὰ ἐξ ἀρχῆς ἤθη xai τὰ μαθήματα, 
χαίτοι ἐχλειπούσης τῆς αἱρέσεως. ἕως ἐντελῶς ἠφανί- 
ιν σῦησαν. Ταῦτα μὲν oov. ᾿Δριστόξενος διηγεῖται, Νι- 
, Hi A A y λ λ - , A δὲ 
χόμαγος δὲ τὰ μὲν ἄλλα συνομολογεῖ τούτοις, παρὰ 
Ll , / 
τὴν ἀποδημίαν τοῦ Πυθαγόρου φησὶ γεγονέναι τὴν ἐπι- 
2; wi 
βουλὴν ταύτην. — (252) D γὰρ Φερεχύδην τὸν Σύριον, 
διδάσχαλον αὐτοῦ γενόμενον, εἰς Δῆλον ἐπορεύθη, vo- 
2 γ ὃ σι» , Ὁ ,ὕ 
I σοχομήσων αὐτὸν περιπετῆ γενόμενον τῷ ἱστορουμένῳ 
-— , , "at 7 
τῆς φθειριάσεως πάθει xal χηδεύσων. "l'óve δὴ oov oi 
ἀπογνωσθέντες ὑπ᾽ αὐτῶν καὶ στηλιτευθέντες ἐπέθεντο 
αὐτοῖς χαὶ πάντας πανταχῇ ἐνέπρησαν, αὐτοί τε ὑπὸ 
- 39 “ , " , 5»? , 
τῶν Ἰταλιωτῶν χατελεύσθησαν ἐπι τούτῳ xat ἐξερρί- 

i, ψῆσαν ἄταφοι. Τότε δὴ οὖν συνεπιλιπεῖν συνέβαινε 
τὴν ἐπιστήμην τοῖς ἐπισταμένοις, ἅτε δὴ ἄρρητον 
ὑπ᾽ αὐτῶν ἐν τοῖς στήθεσι διαφυλαχθεῖσαν μέχρι τότε, 
τά 'τε δυσσύνετα μόνα xal ἀδιάπτυχτα παρὰ τοῖς ἔξω 
2 j60 ἔβρη, πλὴν ὀλί tvu , Ó 
διαμνημονεύεσθαι συνέδη, πλὴν ὀλίγων πάνυ., ὅσα τι- 

1.242 ^ , / , JU. / 4 

i$ vic ἐν ἀλλοδημίαις τότε τυγόντες διέσωσαν ζώπυρα ἅττα 
πάνυ ἀμυδρὰ καὶ δυσθήρατα. (252) Καὶ οὗτοι γὰρ 
μονωθέντες xal ἐπὶ τῶ συμόαντι οὐ μετρίως ἀθυμή- 

t ἐν ἄλλος ἀλλα ἢ, xai οὐχέ 
σαντες διεσπάρησαν μὲν ἄλλος ἀλλαγῇ, χαὶ οὐχέτι 
χοινωνεῖν ἀνθρώπῳ τινὶ λόγου τοπαράπαν ὑπέμενον, 

 ἱκονάζοντες δ᾽ ἐν ταῖς ἐρημίαις, ὅπου ἂν τύχη, καὶ χα- 
πάκλειαστοι τὰ πολλὰ τὴν αὐτὸς ἐχυτοῦ ἔχαστος συνου-- 
σίαν ἀντὶ παντὸς ἠσμένιζον. Διευλαξούμενοι δέ, μὴ 
^ »5 L 3 7 1 / 
παντελῶς ἐξ ἀνθρώπων ἀπόληται τὸ φιλοσοφίας ὄνομα 
xxi θεοῖς αὐτοὶ διὰ τοῦτο ἀπεχθάνωνται, διολέσαντες 

5 ἄοδην τὸ τηλικοῦτον αὐτῶν δῶρον, ὑπομνήματα τινα 
χεφαλαιώδη xat σύμθολα συνταξάμενοι τά τε τῶν πρε- 
σξυτέρων συγγράμματα, καὶ ὧν διεμέμνηντο συναλί- 
σαντες χατέλιπον ἕχαστος, οὗπερ ἐτύγχανε τελευτῶν, 
3 ; 1 e 0 , 4 "xl N 
ἐπισχήψαντες υἱοῖς ἣ θυγατράσιν ἢ γυναιξί, υαηδενὶ δι-- 
- 5 ^ * e 3 7 A ΄ , 

p δόναι τῶν ἐχτὸς τῆς οἰχίας. Αἱ δὲ μέχρι παμπόλλου 
χρόνου τοῦτο διετήρησαν, ix διαδο)ῆς τὴν αὐτὴν ταύ- 
nv ἐντολὴν ἐπιστέλλουσαι τοῖς ἐπιγόνοις, (254) ᾿Επεὶ 
΄“«- 125 * 4 M $2 » cn Md et ^ 
δὲ καὶ ᾿Απολλώνιος περὶ τῶν αὐτῶν ἔστιν ὅπου διαφω- 
m 4 ^ 208 / “ 5 3 , 4 
νεῖ, πολλὰ δὲ xai προστίθησι τῶν μὴ εἰρημένων περὶ 

? , ^t L1 L4 ? ^ f£ 
5» τούτων, φέρε δὴ xal τὴν τούτου παραθώμεθα διήγησιν 
“περὶ τῆς ἐπὶ τοὺς Πυθαγορείους ἐπιδουλῇς. Λέγει τοί- 
€ , , j ^n 3 * 
wov, ὡς ἐχείνῳ παρηχολούθει μὲν εὐθὺς ix παΐδων 

e , 3 e y, i] , 

& ῳθόνος παρὰ τῶν ἄλλων. Οἵ γὰρ ἄνθρωποι, μέχρι 
4 ^ , ^e ind c. ὔ 5 
uiv διελέγετο πᾶσι τοῖς προσιοῦσι Πυθαγόρας, ἡδέως 
£1 ov, ἐπεὶ δὲ μόνοις ἐνετύγχανε τοῖς μαθηταῖς, ἠλατ- 
τοῦτο. Καὶ τοῦ μὲν ἔξωθεν ἥχοντος συνεχώρουν ἣτ- 
τῶσθαι, τοῖς δὲ ἐγχωρίοις πλεῖον φέρεσθαι δοχοῦσιν 
€ Q i * " ev e À , 6 J, ? 
7,/90vto, xal χαθ᾽ αὑτῶν ὑπελάμόανον γίνεσθαι τὰν 
΄ ν» σω e 
σύνοξζον.  ' Exttra xat τῶν νεανίσχων ὄντων ἐχ τῶν ἐν 

ΤᾺ PHILOSOPH. 


J 


num Italia excesserunt, et Rhegium congregati una ibi com- 
morati sunt. Temporis autem progressu quum rerumpubl. 
administratio in deterius vergeret *** erant autem eorum no- 
bilissimi Phanton, Echecrates, Polymnastus, Diocles Phlia- 
sii, et Xenophilus Chalcidensis e Thracia. Hi igitur in pris- 
tinis institutis studiisque perstiterunt, donec deficiente 
secta penitus interciderent. Atque haec quidem ab Aris- 
toxeno narrantur, Nicomachus autem ceteroqui quidem cum 
his consentit, sed absente Pythagora has insidias structas 
esse dicit. (252) Ad Pherecydem enim Syrium, praeceptorem 
suum , Delum se contulerat, ut morbo, qui pedicularis di- 
citur, laborantem levaret curaretque. Tum igitur illi, quos 
Pythagorei repulerant columnaque sepulcrali notaverant , 
facto impetu omnes igni tradiderunt, ipsi vero ab Italicis 
hanc ob caussam lapidibus obruti insepultique abjecti sunt. 
Tunc itaque una cum viris doctrinze peritis ipsa quoque 
doctrina intercidit , utpote in pectoribus ipsorum veluti ar- 
canum quoddam hactenus recondita , sola autem obscura et 
inextricabilia apud exteros restiterunt , perpaucis exceptis, 
quze quidam isto tempore peregrinantes velut igniculos quos- 
dam evanidos atque raros conservarunt. (253) Sed lii quo- 
que ab omnibus deserti οἱ tristi suorum casu.vehementer 
perculsi, in diversas orbis partes dispersi sunt, neque am- 
plius cum hominum qnoquam doctrinam suam communi- 
care sustinebant , verum solitariam vitam , ubicumque fors 
ferret, amplexiac sibi quisque vivere contenti domi sua 
se inclusos plerumque continebant. Veriti iamen, ne 
plane ex hominum memoria philosophize nomen exstirpa- 
retur, neve ipsi eo deorum indignationem incurrerent , 
quod tam insigne illorum donum prorsus perdidissent , 
summa quadam doctrine capita atque symbola in com- 
mentarios retulerunt, collectaque seniorum scripta, et 
qui cuique memoria suppeditabat, in unum redacta suis 
quisque reliquerunt, moriturique filiis aut filiabus aut 
uxoribus in supremis mandatis dederunt, ne cui extraneo 
copiam eorum facerent. d istze diu etiam deinceps obser- 
varunt posteris idem mandatum per successores transmit- 
tenles. (254) Sed quoniam Apollonius quoque de his ipsis 
alicubi dissentit, multaque etiam ceteris indicta, adjicit, 
illius quoque narrationem de insidiis in Pythagoreos com- 
paratis proferamus. Refert igitur, Pythagoram sfatim a 
puero reliquorum hominum invidiam excepisse. Quamdiu 
enim cum omnibus, qui ad se accederent, sermonem sereret, 
gratus acceptusque erat, postquam vero cum solis discipulis 
suis conversari crepit, detrimentum faciebat. Et exteris qui- 
dem potiores apud eum partes libenter concedebant , qui 
vero e popularibus suis plus apnd eum valere videbantur, 
his succensebant atque adversus se congressus istos parari 
opinabantur. Accedebat, quod juvenes illi, e familiisdignitate 
26 


82 JAMBAIXOY ΠΕΡῚ TOY HYGATOPIKOY BIOY. 


τοῖς ἀξιύμασι xat ταῖς οὐσίαις προεχόντων, συνέβαινε 
προαγούσης τῆς ἡλικίας μὴ μόνον αὐτοὺς ἐν τοῖς ἰδίοις 
οἴκοις πρωτεύειν, ἀλλὰ χοινῇ τὴν πόλιν οἰχονομεῖν, 
μεγάλην μὲν ἑταιρείαν συναγηοχότας ( ἦσαν γὰρ ὑπὲρ 
τριαχοσίους), μιχρὸν δὲ μέρος τῆς πόλεως οὖσαν, τῆς 
οὐχ ἐν τοῖς αὐτοῖς ἤθεσιν οὐδ᾽ ἐπιτηδεύμασιν ἐχείνοις 
πολιτευομένης. — (255) Οὐ μὴν ἀλλὰ μέχρι μὲν οὖν τὸν 
ὑπάρχουσαν χώραν ἐχέχτηντο xal Πυθαγόρας ἐπεδή- 
pt, διέμενεν ἣ μετὰ τὸν συνοιχισμὸν χεχρονισμένη 
χατάστασις, δυφαρεστουμένη καὶ ζητοῦσα χαιρὸν EU- 
ρασθαι uva oT. ᾿Καπεὶ ὃὲ Σύθαριν ἐχειρώσαντο, 
χάἀχεῖνος ἀπῆλθε, xal τὴν δορύχτητον διῳχήσαντο μὴ 
χαταχληρουχηθῆναι χατὰ τὴν ἐπιθυμίαν τῶν πολλῶν, 
ἐξερράγη τὸ σιωπούμενον μῖσος, xal διέστη πρὸς αὖ- 
τοὺς τὸ πλῆθος. “Ηγεμόνες δὲ ἐγένοντο τῆς διαφορᾶς οἵ 
ταῖς συγγενείαις χαὶ ταῖς οἰχειότησιν ἐγγύτατα χαθε- 
στηχότες τῶν Πυθαγορείων. Αἴτιον δ᾽ ἦν, ὅτι τὰ μὲν 
πολλὰ αὐτοὺς ἐλύπει τῶν πραττομένων, ὥσπερ xal 
τοὺς τυχόντας, ἐφ᾽ ὅσον ἰδιασμὸν εἶχε πεοὶ τοὺς ἄλλους, 
40 ἐν δὲ τοῖς μεγίστοις xa0' αὑτῶν μόνον ἐνόμιζον εἶναι 
τὴν ἀτιμίαν. "Evi μὲν γὰρ τῷ μηδένα τῶν Πυθαγορείων 
ὀνομάζειν Πυθαγόραν, ἀλλὰ ζῶντα μὲν, ὁπότε βούλοιντο 
δηλῶσαι, χαλεῖν αὐτὸν θεῖον, ἐπεὶ δὲ ἐτελεύτησεν, ἐχεῖ- 
νον τὸν ἄνδρα, χαθάπερ “Ὅμηρος ἀποφαίνει τὸν Εὐ- 
25 μαῖον ὑπὲρ Ὀδυσσέως μεμνημένον, 


et 
- 


τὸν μὲν ἐγών, ὦ ξεῖνε, καὶ οὐ παρεόντ᾽ ὀνομάζειν 
αἰδέομαι" περὶ γάρ μ᾽ ἐφίλει καὶ κήδετο λίην * 


(25e) ὁμοιοτρόπως δὲ μηδ᾽ ἐχ τῆς χλίνης ἀνίστασθαι 
ὕστερον ἣ τὸν ἥλιον ἀνίσχειν, μηδὲ δαχτύλιον ἔχοντα 
30 θεοῦ σημεῖον φορεῖν, ἀλλὰ τὸν μὲν παρατηρεῖν, ὅπως 
ἀνιόντα προσεύξωνται, τὸν δὲ μὴ περιτίθεσθαι, φυλατ- 
τομένους μὴ προσενέγχωσιν πρὸς ἐχφορὰν ἤ τινα τόπον 
οὗ καθαρόν, ὁμοίως δὲ μηδ᾽ ἀπροδούλευτον, μηδ᾽ ἀνυ- 
πεύθυνον μηδὲν ποιεῖν, ἀλλὰ πρωὶ μὲν προχειρίζεσθαι 
3» τί πραχτέον, εἷς δὲ τὴν νύχτα ἀναλογίζεσθαι τί διῳχή- 
κασιν, ἅμα τῷ σχοπεῖσθαι καὶ τὴν μνήμην γυμναζο- 
μένους, παραπλησίως δ᾽, εἴ τις τῶν χοινωνούντων τῆς 
διατριθῆς ἀπαντῆσαι χελεύσειεν εἴς τινα τόπον, ἐν ἐχείνῳ 
περιμένειν, ἕως ἔλθοι, δι᾿ ἡμέρας καὶ νυχτός, πάλιν ἐν 
«o τούτῳ τῶν Πυθαγορείων συνεθιζόντων μεωνῆσθαι τὸ 
ῥηθὲν xal μηδὲν εἰχῇ λέγειν, — (257) ὅλως δ᾽ ἄχρι τῆς 
τελευτῆς εἶναί τι προστεταγμένον, χαὶ ὅτι χατὰ τὸν 
ὕστατον χαιρὸν παρήγγελλε μὴ βλασφημεῖν, ἀλλ᾽ ὥσ- 
περ ἐν ταῖς ἀναγωγαῖς οἰωνίζεσθαι μετὰ τῆς εὐφημίας, 
45 ἥνπερ ἐποιοῦντο διωθουμένους τὴν ἀνδρίαν" "* τὰ μὲν 
τοιαῦτα, χαθάπερ προεῖπον, ἐπὶ τοσοῦτον ἐλύπει χοι- 
νῶς ἅπαντας, ἐτ᾽ ὅσον ὥνησεν ἰδιάζοντας ἐν αὐτοῖς τοὺς 
συμπεπαιδευμένους. "Eni δὲ τῷ υὐὔνοις τοῖς [1υθαγο- 
ρείοις τὴν δεξιὰν ἐμδάλλειν, ἑτέρῳ δὲ μαδενὶ τῶν οἷ- 
eo χείων, πλὴν τῶν γονέων, καὶ τῷ τὰς οὐσίας ἀλλήλων μὲν 
παρέχειν χοινάς, πρὸς ἐχείνους δὲ ἐξηλλοτριωμένας, 
γαλεπώτερον ἔφερον οἱ συγγενεῖς. ᾿Δργόντων δὲ τούτων 
τῆς διαστάσεως ἑτοίμως οἱ λοιποὶ προσέπιπτον εἰς τὴν 


[«μ6---ττρον ^ 


et opulentia claris orti , procedente aetate jam non lantum 
inter suos primas obtinebant , verum etiam publice civita- 
tem administrabant , atque il. magnum quidem: sodalitium 
congregabant ( erant enim plus quam trecenti ), parvam ta- 
men civitatis partem , quae non iisdem , quibus illi, monbc: 
aut institutis uteretur. (255) Verum enimvero quamdin se 
intra regionis su:xe antiquos terminos [ Crotoniatee 1 contine- 
bant, coramque Pythagoras aderat , permanebat ea , qu:e ab 
illius adventu inveteraverat , reip. constitutio, licet jam mi- 
nus placeret et mutationis opportunitatem exspectaret : 
quum vero Sybari capta et Pythagora aliorsum profecto 
ager bello partus non ex voluntate plebis colonis novis as- 
signatus esset ,Joccultatum hucusque odium erupit, popu- 
lusque adversus illos consurrexit. Duces autem sexitionis 
fuere, qui Pythagoreos sanguinis et. necessitndinis raticne 
proxime contingebant. Caussa erat, quod multa ex iis, 
qua Pythagorei faciebant, et ipsos et plebem simul ofíen- 
debant, qua» comparata cum aliorum moribus singulare 
aliquid in se haberent , plurima vero isti in suam unice cnn- 
tumeliam interpretabantur. Nam quod nemo Pyt'iagoreorum 
suo nomine przceptorem appellaret, sed quamdiu in vivis 
fuit, divinum, postquam vero obiit, virum ilium now - 
naret, quemadmodum Homerus Eumzum Ulixis mentio- 
nem facientem introducit , 


hunc hospes vereor, licet absit, nomine sueto 
appellare : etenim me cura et amore fovebat : 


(256) similiter quod nunquam nisi ante solis or(um e lecto 
surgerent , nec annulum gestarent , cui dei imago insculpta 
esset, sed et orientem solem adoraturi observarent , ct 
abstinerent ab hujusmodi annulo, ne forte ad exsequia: 
aut in alium jocum non purum eum deferrent, item quod 
nihil agerent, quod non deliberatum ante et exploratum 
esset, sed mane agenda perpenderent, vesperi acta retra- 
clarent, eademque opera intellectum simul et memoriam 
exercerent, preeterea quod, si quis ejusdem disciplinae so- 
cius in aliquem locum occurrere jussisset , noctem diemqne, 
donec alter adveniret , illic permanerent , hac quoque exer: 
citatione hoc agentibus Pythagoreis, ut dictorum memi- 
nisse nihilque temere loqui discerent, (257) quodque 
omnino ad extremum usque vilze non absque certa leze 
agerent, sub mortem autem praceptoris jussu impreca- 

tionibus abstinerent, sed velut e portw solventes bonis 

verbis auspicarentur : * * * ** talia, ut modo dictum ex. 

tantum communiter omnibus doloris afferebant , quantuta 


utilitatis iis, qui scorsim sub uno doctore profecerapt. 


Inprimis autem «gre ferebant cognati, quod cum sois 
Pythagoreis dexteras illi jungerent, cum consanguineorum 
vero, exceptis parentibus , alio nullo, item quod communes 
inter se opes haberent, ipsos vero tanquam peregrinos 


excluderent. His itaque seditionis initium facientibus re- 





- 


- 
—- 


?u 


{ε 


ἔρθραν, xai λεγόντων ἐξ αὐτῶν τῶν Κροτωνιατῶν "In- 
πάσου xai Διοδώρου xai Θεάγους ὑπὲρ τοῦ πάντας 
χοινωνεῖν τῆς ἀργῆς καὶ τῆς ἐχχλησίας xal διδόναι τὰς 
εὐθύνας τοὺς ἄρχοντας τοῖς Ex παντὸς λαχοῦσιν, ἐναν- 
τιουμένων δὲ τῶν Πυθαγορείων ᾿Αλχιμάχου xat Δει- 
μάχου καὶ Μέτωνος xoi Δημοχλήδους xol διαχωλυόντων 
τὴν πάτριον πολιτείαν μὴ καταλύειν, ἐχράτησαν οὗ τῷ 
πλήθει συνηγοροῦντες. (256) Μετὰ 6$ ταῦτα συνόντων 
τῶν πολλῶν διελόμενοι τὰς δημηγορίας «κατηγόρουν 
αὐτῶν ἐχ τῶν ῥητόρων Κύλων xat Νίνων. Ἦν δὲ ὁ μὲν 
ἐκ τῶν εὐπόρων, 6 δὲ ἐχ τῶν δημοτικῶν. Τοιούτων δὲ 
λόγων μαχροτέρων παρὰ τοῦ Κύλωνος ῥηθέντων, ἐπῆ- 
γεν ἕτερος, προσποιούμενος μὲν ἐξηταχέναι τὰ τῶν 
Πυθαγορείων ἀπόρρητα, περιπλαχεὶς δὲ χαὶ γεγραφὼς 
ἐξ ὧν αλιστα αὐτοὺς ἔμελλε διαθάλλειν, χαὶ δοὺς τῷ 
γραυματεῖ βιδλίον ἐχέλευσεν ἀναγινώσχειν. (259) Ἦν 
δὲ αὐτῷ ἐπιγραφὴ μὲν λόγος ἱερός, ὃ δὲ τύπος τοιοῦ- 
τος τῶν γεγραμμένων, Τοὺς φίλους ὥσπερ τοὺς θεοὺς 
σέδεσθαι, τοὺς δὲ ἄλλους ὥσπερ τὰ θηρία χειροῦσθαι. 
T7» αὐτὴν ταύτην γνώμην ὑπὲρ Πυθαγόρου μεμνημέ- 
νους ἐν μέτρῳ τοὺς μαθητὰς λέγειν’ 





τοὺς μὲν ἑταίρους ἢ Ἥγεν ἶσον μαχάρεσσι θεοῖσι, 
τοὺς δ᾽ ἄλλους ἡγεῖτ᾽ οὔτ᾽ ἐν λόγῳ οὔτ᾽ ἐν ἀριθμῷ. 


(220) Τὸν “Ουηρον μάλιστα ἐπαινεῖν, ἐν οἷς εἴρηχε 
ποιμένα λαῶν * ἐμφανίσχειν γὰρ βοσχήματα τοὺς ἄλ- 
λους ὄντας, ὀλιγαρχικὸν ὄντα. Τοῖς χυάμοις πολεικεῖν 
ὡς ἀρχηγοῖς γεγονόσι τοῦ χλήρου xai τοῦ καθιστάναι 
τοὺς λαχόντας ἐπὶ τὰς ἐπιμελείας. ἸΤυραννίδος ὀρέγεσθαι 

παρακαλοῦντας χρεῖττον εἶναι φάσχειν γενέσθαι μίαν 
ἡμέραν ταῦρον 1| πάντα τὸν αἰῶνα βοῦν. ᾿Επαινεῖν τὰ 
πῶν ἄλλων νόμιμα, χελεύειν δὲ χρῆσθαι τοῖς ὃπ᾽ αὖ- 
τῶν ἐγνωσμένοι. Καθάπαξ τὴν φιλοσοφίαν αὐτῶν 
συνωμοσίαν ἀπέφαινε χατὰ τῶν πολλῶν καὶ παρεχάλει 
μηδὲ τὴν φωνὴν ἀνέχεσθαι συμθουλευόντων, ἀλλ᾽ ἐν- 
θυμεῖσθαι., διότι τοπαράπαν οὐδ᾽ ἂν συνῆλθον εἷς τὴν 
ἐχχλησίαν, εἰ τοὺς χιλίους ἔπεισαν ἐχεῖνοι χυρῶσαι τὴν 
συυθουλήν. “Ὥστε τοῖς χατὰ τὴν ἐχείνων δύναμιν χε- 
χωλυμένοις τῶν ἄλλων ἀχούειν οὐ προσήχειν ἐᾶν αὐτοὺς 
λέγειν, ἀλλὰ τὴν δεξιὰν τὴν ὑπ᾽ αὐτῶν ἀποδεδοχιμα- 
σμένην πολεμίαν ἐ ἐχείνοις ἔχειν, ὅταν τὰς γνώμας «e 
ροτονῶσιν. ἢ τὴν ψῆφον λάβωσιν, αἰσχρὸν εἶναι νομί-- 
ζοντας, τοὺς τριάχοντα μυριάδων περὶ τόν γε Τράεντα 
ποταμὸν περιγενομένους ὑπὸ τοῦ γιλιοστοῦ μέρους ἐχεί- 
νῶν ἐν αὐτῇ τῇ πόλει φανῆναι κατεστασιασυένους. 
(261) Τὸ δ᾽ ὅλον οὕτω τῇ διαθολῇ τοὺς ἀκούοντας ἐξη-- 
veles, O15 μετ᾽ ὀλίγας ἡυέρας, μουσεῖα θυόντων 

αὐτῶν ἐν οἰχίᾳ παρὰ τὸ Πύθιον, ἀθρόοι συνδραμόντες 
οἷοί τ᾽ ἦσαν τὸν ἐπίθεσιν ἐπ᾽ αὐτοὺς ποιήσασθαι. Οἱ δὲ 
Ῥθαισθόμενοι οἱ μὲν εἰς πανδοχεῖον ἔφυγον, Δημοχή- 
΄ς δὲ μετὰ τῶν ἐφήύων εἰς ΠΠλατείας ἀπεχώρησεν, οἵ 
Σ καταλύσαντες τοὺς νόμους ἐχρῶντο ψηφίσμασιν, ἐν 
οἷς aic τιασάμενοι τὸν Δημοχήδην συνεσταχέναι τοὺς 
νεωτέρους ἐπὶ τυραννίδι, τρία τάλαντα ἐκήρυξαν δώ- 


. 
e 


o» OC) 


. (^^ τὶ 


513. IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA XXXV. 


83 
liqui prompte in odium sese immiserunt, quumque cx 
ipsis Crotoniates Hippasus et Diodorus et Theages pro eo 
verbia facerent , ut omnes cives magistratuum comitiorum - 
que participes fierent, magistratusque apud eos, qui ex 
populo sorte lecti essent, rationem redderent, e Pytliago- 
reis autem Alcimachus et Deimachus et Meton et Demo- 
cedes contra niterentur, atque acceptam a majoribus ret. 
publice formam tollere prohiberent, superiores tanden: 
evasere, qui plebi patrocinabantur. (268) ltaque convo- 
cata concione Cylon et Ninon rhetores, quorum alter ex 
opulentis, alter ex popularibus erat, divisis inter se ora- 
tionibus Pythagoreos accusabant. Rem a Cylone prolixa 
oratione inchoatam alter perorabat : arcana enim Pythago- 
reorum se excussisse simulabat, queque criminandis Py- 
thagoreis maxime idonea videbantur, in litteras redegerat. 
Hemnc igitur. libellum scriba publico legendum tradidit. 
(239) Inscriptio ejus erat sermo sacer, ipsius autem hoc 
fere argumentum. Amicos deorum instar colendos , reliquos 
ut bruta habendos esse, eandemque sententiam metro 
adstrictam Pythagorae sectatores ipsum celebrantes sic 

exprimere : 


discipulos equidem mactabat honore deorum 
ast reliquos habuit nullo numerove locove. 


(260) Laudem inprimis mereri Homerum, quod pastorem 
populi nominaverit : quum enim dominationi paucorum . 
faveret, hoc ipso reliquos in pecorum censum redegisse. 
Qum fabis bellum gerendum esse, tanquam sortitionis pa- 
tronis, quodque per illas munera sortientes consequantur. 
Ad tyrannidem appetendam adhortantes satius esse eos di- 
eere, per unum diem taurum, quam per totam vitam bo- 
van esse. Laudare eos quidem aliorum instituta , suis vero 
placitis jubere uti. Omnino philosophiam illorum conspira- 
tionem quandam esse contra plebem pronuntiabat, ideoque 
monebat, ut ne vocem quidem consulentium audirent , 
sed potius recordarentur, se in concionem venturos prorsus 
non fuisse, si mille viris consilium suum illi approbassent. 
Quamobrem non decere , eos , qui , quantum in illis fuisset , 
prohibiti essent ne ceteros audirent, his dicendi potesta- 
tein. facere, sed potius dextram ab eis rejectam infestam 
illis habere, quum suffragia laturi aut calculos sumpturi 
sint , turpe existimantes esse, se triginta myriadum apud 
flumen Traenta victores a millesima illorum parte in ipsa 
(261) Ut paucis absolvam, 
adeo auditores calumniis suis exacerbavit , ut paucis diebus 
elapsis Pythagoreos in domo quadam prope Pythium Mu- 
sarum festum celebrantes, facto ingenti hominum con- 
cursu , auderent adoriri. Hi vero, re prius animadversa, 
ad publicum hospitium confugerunt , Democedes autem cum 
ephebis Plateas se recepit , sed illi legibus abrogatis decreta 
fecerunt, quibus Democedem juniores ad occupandam ty- 
rannidem coegisse arguerunt et tria talenta interfectori ejus 
26. 


urbe per factionem opprimi. 


84 IAMBAIXOY ΠΕΡῚ TOY 


σειν, ἐάν τις αὐτὸν ἀνέλῃ, xai γενουένης μάχης, " χρα- 
τέσαντος αὐτοῦ τὸν χίνδυνον ὑπὸ Θεάγους ", ἐχείνῳ τὰ 
τρία τάλαντα παρὰ τῆς πόλεως ἐμέρισαν. (3265) [{ολ- 
λῶν δὲ xax χατὰ τὴν πόλιν xai τὴν γώραν ὄντων εἰς 

y χρίσιν προὐληθέντων τῶν φυγάδων χαὶ τρισὶ πόλεσι τῆς 
ἐπιτροπῆς παραδοθείσης, Ταραντίνοις, Μεταποντίνοις, 
Καυλωνιάταις, ἔδοξε τοῖς πεμφθεῖσιν ἐπὶ τὴν γνώμην 
ἀργύριον λαθοῦσιν, ὡς ἐν τοῖς τῶν Κροτωνιατῶν ὗπο- 
μνήμασιν ἀναγέγραπται, φεύγειν τοὺς αἰτίους. Προσεξ- 

t0 ἔθαλον δὲ τῇ χρίσει χρατήσαντες ἅπαντας τοὺς τοῖς 
χαθεστῶσι δυσχεραίνοντας χαὶ συνεφυγάδευσαν τὴν γε- 
νεάν, οὐ φάσχοντες δεῖν ἀσεβεῖν, οὐδὲ τοὺς παῖδας ἀπὸ 
τῶν γονέων διασπᾶν. Καὶ τά τε χρέα ἀπέχοψαν xal 
τὴν γῆν ἀνάδαστον ἐποίησαν. — (263) ᾿ΙΣπιγιγνομένων 

ι5 δὲ πολλῶν ἐτῶν καὶ τῶν περὶ τὸν Δείναρχον ἐν ἑτέρῳ 
χινδύνῳ τελευτησάντων, ἀποθανόντος xal Λιτάγους, 
ὅσπερ ἦν ἡγεμονικώτατος τῶν στασιασάντων, ἔλεός τις 
χαὶ μετάνοια ἐνέπεσε, καὶ τοὺς παραλειπομένους αὐὖ- 
τῶν ἠδουλήθησαν χατάγειν. Μεταπεμπόμενοι δὲ πρε-- 

40 σδευτὰς ἐξ ᾿Αχαΐας δι’ ἐχείνων πρὸς τοὺς ἐκπεπτωχότας 
διελύθησαν xal τοὺς ὅρχους εἰς Δελφοὺς ἀνέθηχαν. 
(164) Ἦσαν δὲ τῶν Πυθαγοριχῶν καὶ περὶ ἑξήκοντα τὸν 
ἀριθμὸν οἱ χατελθόντες ἄνευ τῶν πρεσδυτέρων, ἐν οἷς 
ἐπὶ τὴν ἰατρικήν τινες κατενεχθέντες xai διαίτη τοὺς 

25 ἀρρώστους ὄντας θεραπεύοντες ἡγεμόνες κατέστησαν 
τῆς εἰρημένης μεθόδου. Συνέθη δὲ xal τοὺς σωθέντας, 
διαφερόντως παρὰ τοῖς πολλοῖς εὐδοχιμοῦντας, χατὰ 
τὸν χαιρόν, ἐν ᾧ τὸ λεγόμενον πρὸς τοὺς παρανομοῦν - 
τας «οὐ τάδε ἐστὶν ἐπὶ Νίνωνος » γενέσθαι φασὶν 

80 ἐν ταύτη τῇ πόλει, χατὰ τοῦτο ἐμδαλόντων τῶν Θου- 
“ρίων κατὰ χώραν ἐχβοηθήσαντας χαὶ μετ᾽ ἀλλήλων 
χινδυνεύσαντας ἀποθανεῖν, τὴν δὲ πόλιν οὕτως εἰς τοὺν- 
αντίον μεταπεσεῖν, ὥστε χωρὶς τῶν ἐπαίνων, ὧν 
ἐποιοῦντο περὶ τῶν ἀνδρῶν, ὑπολαόξϊν μᾶλλον ταῖς 

3» Μούσαις χεγαρισμένην ἔσεσθαι τὴν ἑορτήν, εἰ xax τὸ 
Μουσεῖον τὴν δημοσίαν ποιοῖντο θυσίαν, ὃ xac' αὐτοὺς 
ἐχείνους πρότερον ἱδρυσάμενοι τὰς θεὰς ἐτίμων. Περὶ 
μὲν οὖν τῆς κατὰ Πυθαγορείων γενομένης ἐπιθέσεως 
τοσαῦτα εἰρήσθω. 

4“ XXXVI. (265) Διάδοχος δὲ πρὸς πάντων ὁμολογεῖ- 
ται Πυθαγόρου γεγονέναι ᾿Δρισταῖος Δαμοφῶντος, 
Κροτωνιάτης, κατ᾽ αὐτὸν τὸν ΠΠυθαγόραν τοῖς χρόνοις 
γενόμενος ἑπτὰ γενεαῖς ἔγγιστα πρὸ Πλάτωνος, xal 
οὗ μόνον τῆς σχολῆς, ἀλλὰ xal τῆς παιδοτροφίας καὶ 

40 τοῦ Θεανοῦς γάυου χατηξιώθη διὰ τὸ ἐξαιρέτως περι- 
χεχρατηχέναι τῶν δογυάτων. Αὐτὸν μὲν γὰρ Πυθαγό- 
ραν ἀφηγήσασθαι λέγεται ἑνὸς δέοντος ἔτη τεσσαρά- 
xovta , τὰ πάντα βιώσαντα ἔτη ἐγγὺς τῶν ἑκατόν, 
παραδοῦναι δὲ ᾿Αρισταίῳ τὴν σχολὴν πρεσθυτάτῳ 

v ὄντι. Μεθ᾿ ὃν ἡγήσασθαι Μίνήσαρχον τὸν Πυθαγόρου, 
τοῦτον δὲ Βουλαγόρα παραδοῦναι, ἐφ᾽ οὗ διαρπασθῆναι 
συνέθη τὴν Κροτωνιατῶν πόλιν. Μεθ᾿ ὃν Γαρτύδαν τὸν 
Κροτωνιάτην διάδοχον γενέσθαι, ἐπανελθόντα ἐχ τῆς 
ἀποδημίας, ἣν ἐποιήσατο πρὸ τοῦ πολέμον. Διὰ μέν- 


ΠΥΘΑΓΟΡΙΚΟΥ͂ BIOY. 


per praeconem. premium pronuntiaverunt , quumque com- 


[5 t2—52.) 


misso prelio Theages illum in ipso pugne discrimine w- 
(262) Hinc multis 
malis urbe regioneque laborante , quum exules in judicium 


cisset, tria ista talenta illi tribuerunt. 


essent vocati , tribusque civitatibus, Tarentinis, Metapon- 
tinis, Cauloniatis, arbitrium permissum, missi ad caussam 
cognoscendam pecunia accepía, ut in publicis Crotonia- 
tarum actis annotatum est, reos exilio esse inultandos de- 
creverunt. Jam qui caussa superiores evaserant, eos 
eliam omnes expulerunt, qui prasentem rerum slatum 
moleste ferrent, quin simul et tofas illorum familias ejc- 
cerunt, dicentes , non impie esse faciendum , neque liberos 
à parentibus divellendos. Novas insuper tabulas et agrorum 
divisionem introduxerunt. (263) Multis annis post , quum 
Dinarchus in alio prelio czesus et Lilages quoque, eorum 
qui seditionem moverant antesignanus, exstinctus esset, 
misericordia quaedam et penitentia cives subiit, ul reli- 
quos Pythagoreos in patriam revocandos esse censerent. 
Itaque ex Achaia arcessitis legatis eorum opera cum exu- 
libus in concordiam redierunt et juramenta Delphis con. 
secrarunt. (264) Fuerunt autem reduces numero fere 
sexaginta , exceptis atate decrepitis; in quibus erant, qui 
medicinae operam navantes swgrotos certa victus ratione 
curarent , ejusque artis primi exsisterent auclores. Accidii 
autem , ut etiam servati, qui apud multitudinem lzlissima 
fama florebant, illo tempore, quo in hac urbe improbis 
occinebatur illud, « non est hic, qui fuit sub Ninoxt 
status, » hoc, inquam, tempore, quum Thurii impetum fe- 
cissent, auxilio lato omnes una occubuerint, ipsi vero dives 
adeo animum mutarent, ut prater laudes, quibus viro 
illos prosequebantur, gratius Musis futurum esse festum 
existimarent, si in Museo peragerent publicum sacrificium, 
quod ipsorum Pythagoreorum jussu in honorem dearom 
illarum exstruxerant. Atque haec de insidiis, quie Pytla- 
goreis structee sunt, dicta sufficiant. 

XXXVI. (265) Successor Pythagor:* ab omnibus agpe- 
scitur Aristasus, Damophontis filius , Crotoniates , qui ΡΥ’ 
thagorz ipsi equalis septem aetatibus Platonem antecessit, 
neque schola» tantum successione , verum etiam liberorum 
educatione, Theanüsque nuptiis dignus babitos esl , quà 
dogmatum cognitione inter paucos eminebàt. Ipse enim 
Pstliagoras, ad annum prope centesimum in vivis, aane 
undequadraginta, ut fertur, scholae prefuit, et Arislzum 
senio jam provectum successorem reliquit. Hunc except 


Mnesarchus , Pytlagorz filius, hunc Bulagoras, sub que 


Crotoniatarum urbs direpta est. μαννα 
Crotone oriundus, a peregrinatione, quam Jpdlum 








(;20 —^28.) 


tot τὴν συμφορὰν τῆς πατρίδος ἐν ἀδυημονία γενέσθαι 
τοῦτον, ὡς ὑπὸ λύπης προὔλιπε τὸν βίον. (260) 'l'otc 
δ’ ἄλλοις ἔθος εἶναι γηραιοῖς σφόδρα γενομένοις ὥσπερ 
ἐχ δεσμῶν τοῦ σώματος ἀπαλλάττεσθαι. e Χρόνῳ μέντοι 
γε ὕστερον ᾿Αρέσαν éx τῶν Λευχανῶν, σωθέντα διά 
τινῶν ξένων, ἀφηγήσασθαι τῆς σχολῆς " πρὸς ὃν ἀφιχέ- 
σθαι Διόδωρον τὸν ᾿Ασπένδιον, ὃν παραδεχθῆναι διὰ 
τὴν σπάνιν τῶν ἐν τῷ συστήματι ἀνδρῶν. Περὶ μὲν 
Ἡράχλειαν Κλεινίαν xat. Φιλόλαον, ἐν Μεταποντίῳ 
δὲ Θεωρίδην xot Eüpurov, ἐν Τάραντι δὲ "'Apyótav. 
Τῶν δ' ἔξωθεν ἀχροατῶν γενέσθαι xoi ᾿Επίχαρμον, 
ἀλλ᾽ οὐχ ἐχ τοῦ συστήματος τῶν ἀνδρῶν. ᾿Αφιχόμενον 
δὲ εἰς Συραχούσας διὰ τὴν "I£pwvoc τυραννίδα τοῦ μὲν 
φανερῶς φιλοσοφεῖν ἀποσχέσθαι, εἰς μέτρον δ᾽ ἐνεῖναι 
ι5 τὰς διανοίας τῶν ἀνδρῶν, μετὰ παιδιᾶς χρύφα ἐχφέ- 
ροντα τὰ Πυθαγόρου δόγματα. — (207) ᾿Γῶν δὲ συμπάν- 
τῶν Πυθαγορείων τοὺς μὲν ἀγνῶτάς τε χαὶ ἀνωνόμους 
τινὰς πολλοὺς εἰχὸς γεγονέναι, τῶν δὲ γνωριζομένων 
ἐστὶ τάδε τὰ ὀνόματα. Κροτωνιᾶται ᾿Ἱππόστρατος 
1» Αύμας, Αἴγων, Αἵμων, Σύλλος, Κλεοσθένης, Ἀγέλας, 
᾿Ἐπίσυλος, Φυχιάδας, Γἔχφαντος, Τίμαιος, Βούθιος, 
Γἔρατος, Ἰτμαῖος, Ῥόδιππος, Boóac, Εὔανδρος, 
Mo, ᾿Αντιμέδων, "Ayíoc, Λεόφρων, ᾿Αγύλος, 
"vato, Ἱπποσθένης, Κλεόφρων, ᾿Αλχμαίων, Δαμο- 
35 χλῆς, Μίλων, Μένων. Μεταποντῖνοι Βροντῖνος, 
ΠΙαρμίσχος, ὈὈρρεστάδας, Λέων, Δαμάρμενος, Αἰνέας, 
Χιλᾶς, Μελισίας, “Ἀριστέας, Λαφάων, Ejavópoc, ᾿λγη- 
σίδαμος, Ξενοχάδης, “ὐρύφημος, ᾿Αριστομένης, ᾿Αγή- 
σαρχος, ᾿Αλχίας, ΞΖενοφάντης, Θρασεύς, "Apuroc, 
Ἐπίφρων, Εἰρίσχκος, Μεγιστίας, Λεωχύδης, Θρασυ- 
αήδης, Εὔφημος, Προχλῆς, ᾿Αντιμένης;, Λάχριτος, 
Δαμοτάγης, Πύρρων, Prts, Ἀλώπεχος, ᾿Δστύλος, 
Λαχύδας, ᾿Αλίοχος, Λαχράτης, Γλυχῖνος. Ἀχραγαν- 
τῖνος "EuncboxMi. Ἐλεάτης Παρμενίδης. Ταραν- 
35 τῖνοι Φιλόλαος, Εὕὔρυτος, ᾿Αρχύτας, Θεόδωρος, Apíc- 
τιππος, Αύχων, “Ἑστιαῖος, Πολέμαρχος, ᾿Αστέας, 
Κλεινίας, Κλέων, Εὐρυμέδων, Ἀρχέας, Κλειναγόρας, 
Ἄρλιππος, Ζώπυρος, Εὔθυνος, Δικαίαρχος, Φιλωνίδης, 
Φροντίδας, Δύσις, Λυσίβιος, Δεινοχράτης, Ἔχεκρά- 
$0 τὴς, Παχτίων, ᾿Αχουσιλάδας, Ἴκκος, ΠΠεισικράτης, 
Νλεάρατος, Λεοντεύς, Φρύνιχος, Σαιχείας, Ἀριστοχ- 
λίδας, Κλεινίας, Ἁδροτέλης, ΠΠεισίρροδος, Βρύας, 
Εὐὔανδρος, Αρχέμαχος, Μιμνόμαχος, A χμονίδας, Σι- 
χας, Καροφαντίδας. Συδαρεῖται Μέτοπος, Ἵππα- 
45 go, Πρόξενος, Εὐάνωρ, Δεάναξ, Μενέστωρ, Διοχλῆς, 
"Eunsóoc, T ἱμάσιος, Πτολεμαῖος, Εὔαιος, Τυρσηνός. 
Ναρχηδόνιοι Μιλτιάδης, Ἄνθην, Ὁδίος, Λεόχρι- 
τος. Π αριοι Αἰήτιος, Φαινεχλῇς, Δεξίθεος, Ἀλλχίμα-- 
γος, Δείναρχος, Μέτων, Τίμαιος, Γιμησιάναξ, Εὕὔμοι- 
80 ρος, Θυμαρίδας. Λοχροὶ lót; Ξένων, Φιλόδαμος, 
Εὐέτης, Ἄδιχος, Σθενωνίδας, Σωσίστρατος, Εὐθύνους, 
Λάλευκος, Τιμάρης. Ποσειδωνιᾶται Ἄθαυας, Xi- 
uos , Πρόξενος, Κράνοος, Μύνς,, Βαθύλλος, Φαίδων. 
Λευκανοὶ Ὀχελλος καὶ Ὀχύλος ἀδελφοί, Ὀρέ- 


σ' 


- 
et» 
- 


$ 


À- 


IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA XXXVI. 85 


susceperat, domum reversus; sed hic propter patri; cala- 
mitatem vitie pertzsus ante diem pre meerore obiit. 
(266) Reliquis autem moris erat , ut admodum senes e cor- 
pore tanquam e carcere discederent. Aliquanto post Aresas 
Lucanus, per quosdam hospites servatus, scholee regimen 
suscepit. Ad eum venit Diodorus Aspendius, qui ob pau- 
citatem genuinorum Pvthagorcorum receptus est. WHe- 
raclete autem superstites tum erant Ofinias et Philolaus, 
Mefaponti Theorides et Eurytus, Tarenti Arclhytas. Inter 
extraneos etiam Epicharmus numeratur, neque vero e ge- 
nuino virorum catu erat. Hic Syracusas profectus propter 
tyrannidem Hieronis a publica philosophie professione 
abstinuit atque metro adstrictis virorum illorum sententiis 
Pytlagorze precepta animi caussa in vulgus furtim extulit. 
(267) Celerum non mirum, in universa Pythagoreorum 
secla ignolos et sine nomine complures fuisse ; qui vero 
inclaruerunt, horum hzc sunt nomina. Croloniatz Hip- 
postratus, Dymas, /Egon, Hzmon, Syllus, Cleosthenes , 
Agelas, Episylus, Phyciadas, Ecphantus, Tim:us, Bu- 
thius, Eratus, Itmzus, Rhodippus, Bryas, EKvander, 
Myllias, Antimedon, Ageas, Leophron, Agylus, Onalus, 
Hipposthenes, Cleophron, Alcmson, Damocles, Milon, 
Menon. Metapontini Brontinus, Parmiscus, Orestadas , 
Leon , Damarmenus, JEneas, Chilas, Melisias, Aristeas , 
Laphaon, Evander, Agesidamus, Xenocades , Euryphemus, 
Aristomenes , Agesarchus , Alcias, Xenophantes, Thraseus, 
Arytus, Epiphron, Eiriscus, Megistias, Leocydes, Thrasy- 
medes, Euphemus, Procles, Antimenes, Lacritus, Damo- 
tages, Pyrrhon, Rhexibius, Alopecus, Astylus, Lacydas, 
Aliochus, Lacrates, Glycinus. Agrigentinus Empedocles. 
Eleales Parmenides. Taren(ini Philolaus, Eurytus, Ar- 
chytas, Theodorus, Aristippus, Lycon, Hestizeus , Pole- 
marchus, Asteas, Clinias, Cleon, Eurymedon,, Arceas, 
Clinagoras , Archippus, Zopyrus, Euthynus , Dicearchus, 
Philonides, Phrontidas, Lysis, Lysibius, Dinocrates , 
Echecrates, Paction, Acusiladas, Iccus, Pisicrates , Clea- 
ratus, Leonteus, Phrynichus, Smichias, Aristoclidas , 
Clinias, Habroteles, Pisirrhodus, Bryas, Evander, Ar- 
chegmachus, Mimnomachus, Aclhmonidas, Sicas, Caro- 
phantidas. Sybaritz: Metopus , Hippasus , Proxenus, Eua- 
nor, Deanax, Menestor, Diocles, Empedus, Timasius, 
Ptolemzeus, Euzeus , Tyrsenus. Car/haginienses Miltiades , 
Anthen, Hodius, Leocritus. Parii /Eetius, Phaenecles , 
Dexitheus, Alcimachus, Dinarchus , Meton, Timaus, Ti- 
mesianax, Eumcerus, 'Thymaridas. Locri Gyptius, Xenon, 
Philodamus, Euctes, Adicus, Sthenonidas, Sosistratus , 
Euthynus , Zaleucus, Timares. Posidoniata Alhamas, Si- 
mus, Proxenus, Cranous, Myes, Batlyllus, Phaedon. 


Lucani Ocellus et Ocylus fratres, Oresauder , Cerambus , 


84 IAMBAIXOY ΠΕΡῚ TOY IIYOATOPIKOY BIOY. 


σειν, ἐάν τις αὐτὸν ἀνέλη, xai γενομένης μάχης, " χρα- 
τήσαντος αὐτοῦ τὸν χίνδυνον ὑπὸ Θεάγους ", ἐχείνῳ τὰ 
τρία τάλαντα παρὰ τῆς πόλεως ἐμέρισαν. — (262) IIoA- 
λῶν δὲ χαχῶν κατὰ τὴν πόλιν xat τὴν χώραν ὄντων εἰς 
p χρίσιν προδληθέντων τῶν φυγάδων χαὶ τρισὶ πόλεσι τῆς 
ἐπιτροπῆς παραδοθείσης, Ἱαραντίνοις, Μεταποντίνοις, 
Καυλωνιάταις, ἔδοξε τοῖς πεμφθεῖσιν ἐπὶ τὴν γνώμην 
ἀργύριον λαδοῦσιν, ὡς ἐν τοῖς τῶν Κροτωνιατῶν ὑπο- 
μνήμασιν ἀναγέγραπται, φεύγειν τοὺς αἰτίους. Προσεξ- 
to ἔθαλον δὲ τῇ κρίσει κρατήσαντες ἅπαντας τοὺς τοῖς 
καθεστῶσι δυσχεραίνοντας xal συνεφυγάδευσαν τὴν γε- 
νεᾶν, οὐ φάσχοντες δεῖν ἀσεβεῖν, οὐδὲ τοὺς παῖδας ἀπὸ 
τῶν γονέων διασπᾶν. Καὶ τά τε χρέα ἀπέχοψαν χαὶ 
τὴν γῆν ἀνάδαστον ἐποίησαν. — (263) ᾿Επιγιγνομένων 
15 δὲ πολλῶν ἐτῶν xal τῶν περὶ τὸν Δείναρχον ἀν ἑτέρῳ 
χινδύνῳ τελευτησάντων, ἀποθανόντος xxi Λιτάγους, 
ὅσπερ ἣν ἡγεμονικώτατος τῶν στασιασάντων, ἔλεός τις 
xa μετάνοια ἐνέπεσε, xal τοὺς παραλειπομένους αὐ- 
τῶν ἠδουλήθησαν χατάγειν. Μεταπεμπόμενοι δὲ πρε-- 
90 σδευτὰς ἐξ  χαΐας δι᾿ ἐχείνων πρὸς τοὺς ἐχπεπτωχότας 
διελύθησαν χαὶ τοὺς ὅρχους εἰς Δελφοὺς ἀνέθηχαν. 
(164) Ἦσαν δὲ τῶν Πυθαγορικῶν καὶ περὶ ἑξήκοντα τὸν 
ἀριθμὸν ol χατελθόντες ἄνευ τῶν πρεσθυτέρων, ἐν οἷς 
ἐπὶ τὴν ἰατρικήν τινες χατενεχθέντες xol διαίτῃ τοὺς 
ἀρρώστους ὄντας θεραπεύοντες ἡγεμόνες χατέστησαν 
τῆς εἰρημένης μεθόδου. Συνέδη δὲ καὶ τοὺς σωθέντας, 
διαφερόντως παρὰ τοῖς πολλοῖς εὐδοχιμοῦντας, χατὰ 
τὸν καιρόν, ἐν ᾧ τὸ λεγόμενον πρὸς τοὺς παρανομοῦν- 
τας « οὐ τάδε ἐστὶν ἐπὶ Νίνωνος » γενέσθαι φασὶν 
80 ἐν ταύτη τῇ πόλει, κατὰ τοῦτο ἐμδαλόντων τῶν Θου- 
glow. χατὰ χώραν ἐχβοηθήσαντας xai μετ᾽ ἀλλήλων 
χινδυνεύσαντας ἀποθανεῖν, τὴν δὲ πόλιν οὕτως εἰς τοὺν- 
σντίον μεταπεσεῖν, ὥστε χωρὶς τῶν ἐπαίνων, ὧν 
ἐποιοῦντο περὶ τῶν ἀνδρῶν, ὑπολαθέξῖν μᾶλλον ταῖς 
Μούσαις χεχαρισμένην ἔσεσθαι τὴν ἑορτήν, εἰ χατὰ τὸ 
Μουσεῖον τὴν δημοσίαν ποιοῖντο θυσίαν, ὃ κατ᾽ αὐτοὺς 
ἐχείνους πρότερον ἱδρυσάμενοι τὰς θεὰς ἐτίμων. Περὶ 
ἐν οὖν τῆς κατὰ Πυθαγορείων γενομένης ἐπιθέσεως 
τοσαῦτα εἰρήσθω. 

XXXVI. (266) Διάδοχος δὲ πρὸς πάντων ὁμολογεῖ- 
ται Πυθαγόρου γεγονέναι Ἀρισταῖος Δαμοφῶντος, 
Κροτωνιάτης, xat αὐτὸν τὸν ΠΠυθαγόραν τοῖς χρόνοις 
γενόμενος ἑπτὰ γενεαῖς ἔγγιστα πρὸ Πλάτωνος, καὶ 
οὐ μόνον τῆς σχολῆς, ἀλλὰ καὶ τῆς παιδοτροφίας χαὶ 
45 τοῦ Θεανοῦς γάμου χατηξιώθη διὰ τὸ ἐξαιρέτως περι- 
χεχρατηχέναι τῶν δογμάτων. Αὐτὸν μὲν γὰρ Πυθαγό- 
ραν ἀφηγήσασθαι λέγεται ἑνὸς δέοντος ἔτη τεσσαρά- 
χοντα, τὰ πάντα βιώσαντα ἔτη ἐγγὺς τῶν ἑκατόν, 
παραδοῦναι δὲ ᾿Ἀρισταίῳ τὴν σγολὴν πρεσδυτάτῳ 
ὄντι. Μεθ’ ὃν ἡγήσασθαι Μίνήσαρχον τὸν Πυθαγόρου, 
τοῦτον δὲ βουλαγόρα παραδοῦναι, ἐφ᾽ οὗ διαρπασθῆναι 
συνέθη τὴν Κροτωνιατῶν πόλιν. Μεθ᾿ ὃν Γαρτύδαν τὸν 
Κροτωνιάτην διάδοχον γενέσθαι, ἐπανελθόντα ἐχ τῆς 
ἀποδημίας, ἣν ἐποιήσατο πρὸ τοῦ πολέμου. Διὰ μέν- 


2 


3 


ct 


4 


c 


b 


- 
- 








(512— 520.) 


per preeconem praemium pronuntiaverunt , quumque com. 
misso prelio Theages illum in ipso pugnae discrimine τιν 
cisset, tria ista talenta illi tribuerunt. (262) Hinc multis 
malis urbe regioneque laborante, quum exules in judicium 
essent vocati , tribusque civitatibus, Tarentinis , Melapon- 
tinis, Cauloniatis , arbitrium permissum, missi ad caussam 
cognoscendam pecunia accepla, ut in publicis Crotonia- 
tarum actis annotatum est, reos exilio esse multandos de- 


creverunt. Jam qui caussa superiores evaserant, eo 


etiam omnes expulerunt, qui prasentem rerum statum 
moleste ferrent, quin simul et totas illorum familias eje- 
cerumt, dicentes , non impie esse faciendum , neque liberos 


ἃ parentibus divellendos. Novas insuper tabulas et agrorum 
divisionem introduxerunt. (263) Multis annis post , quum 
Dinarchus in alio prelio czesus et Lilages quoque, eorom 
qui seditionem moverant antesignanus , exstinctus esset, 
misericordia quzedam et penitentia cives subiit, ut reli- 
quos Pythagoreos in patriam revocandos esse censerenl. 
Itaque ex Achaia arcessitis legatis eorum opera cum ex- 
libus in concordiam redierunt et juramenta Delphis con- 
secrarunt. (264) Fuerunt autem reduces numero fere 
sexaginta , exceptis zetate decrepitis, in quibus erant, qui 
medicine operam navantes aegrotos certa victus ratione 
curarent , ejusque artis primi exsisterent auctores. Accidit 
autem , ut etiam servali, qui apud multitudinem lzetissima 
fama florebant, illo tempore, quo in hac urbe improbis 
occinebatur illud, « non est hic, qui fuit sub Ninont 
status, » hoc, inquam, tempore, quum Thurii impetum fe- 
cissent, auxilio lato omnes una occubuerint, ipsi vero cires 
adeo animum mularent, ut preter laudes, quíbus viros 
illos prosequebantur, gratius Musis futurum esse festum 
existimarent, si in Museo peragerent publicum sacrificium, 
quod ipsorum Pythagoreorum jussu in honorem dearum 
illarum exstruxerant. Atque hzec de insidiis, quae. Pyts- 
goreis structee sunt, dicta sufficiant. 

XXXVI. (265) Successor Pythagorv* ab omnibus agn- 
scitur Aristasus, Damophontis filius, Crotoniates, qui Pr. 
thagorz ipsi eequalis septem eetatibus Platonem antecessit, 
neque scliola» tantum successione , verum etiam liberorum 
educatione, Theanüsque nuptiis dignus habitus est , qvi 
dogmatum cognitione inter paucos eminebát. pee enim 
Psthagoras, ad annum prope centesimum in vivis, anne: 
undequadraginta, ut fertur, schol: prefuit, et Arisleum 
senio jam provectum successorem reliquit. Hunc excepi 


Mnesarchus, Pythagorz filius, hunc Bulagoras, sub que 


Crotoniatarum urbs direpta est. Xi it Gartydss, 
Crotone oriundus, a ererimfine, qe e ptm 








(520 —Ssa&.) 


τοι τὴν συμφορὰν τῆς πατρίδος ἐν ἀδυμονία γενέσθαι 
τοῦτον, ὡς ὑπὸ λύπης προὔλιπε τὸν βίον. (260) "lois 
δ᾽ ἄλλοις ἔθος εἶναι γηραιοῖς σφόδρα γενομένοις ὥσπερ 
ix δεσμῶν τοῦ σώματος ἀπαλλάττεσθαι. ε Χρόνῳ μέντοι 
b v& ὕστερον Ἀρέσαν ἐχ τῶν Λευχανῶν, σωθέντα διά 
τίνοιν ξένων, ἀφηγήσασθαι τῆς σχολῆς" πρὸς ὃν ἀφιχέ- 
σθαι Διόδωρον τὸν ᾿Δσπένδιον, ὃν παραδεχθῆναι διὰ 
τὴν σπάνιν τῶν ἐν τῷ συστήυματι ἀνδρῶν. Περὶ μὲν 
Ἡράχλειαν Κλεινίαν καὶ Φιλόλαον, ἐν Μεταποντίῳ 
to δὲ Θεωρίδην xai Εὔρυτον, ἐν Τάραντι δὲ Ἀρχύταν. 
Τῶν δ᾽ ἔξωθεν ἀχροατῶν γενέσθαι xal ᾿Επίχαρμον, 
ἀλλ᾽ οὐχ ix τοῦ συστήματος τῶν ἀνδρῶν. ᾿Αφιχόμενον 
δὲ εἰς ΣΣυραχούσας διὰ τὴν “Ἱέρωνος τυραννίδα τοῦ μὲν 
φανερῶς φιλοσοφεῖν ἀποσχέσθαι, εἰς μέτρον δ᾽ ἐνεῖναι 
[5 τὰς διανοίας τῶν ἀνδρῶν, μετὰ παιδιᾶς χρύφα ἐχφέ- 
povix τὰ Πυθαγόρου δόγματα. — (207) Ἡ ὧν δὲ συμ παν- 
τῶν Πυθαγορείων τοὺς μὲν ἀγνῶτάς τε καὶ ἀνωνόμους 
τινὰς πολλοὺς εἰχὸς γεγονέναι, τῶν δὲ γνωριζομένων 
ἐστὶ τάδε τὰ ὀνόματας. Κροτωνιᾶται ἱἹππόστρατος 
τὸ Αύμας, Αἴγων, Αἵμων, Σύλλος, Κλεοσθένης, ᾿Αγέλας, 
Ἐκπίσυλος, Φυχιάδας,͵ Γἔχφαντος, Τίμαιος, Βούθιος, 
"Epatoc, Ἰτμαῖος, 'Ῥόδιππος, Bpóac, Εὔανδρος, 
Μυλλίας, ᾿Αντιμέδων, ᾿Αγέας, Λεόφρων, ᾿Αγύλος, 
"Ovatoc, Ἱπποσϑένης, Κλεόφρων, ᾿Αλχμαίων, Δαμο- 
45 χλῆς, Μίλων, Μένων. Μεταποντῖνοι Βροντῖνος, 
Παρμίσχος, Ὀρεστάδας, Λέων, Δαμάρυενος, Αἰνέας, 
Χιλᾶς, Μελισίας, Ἀριστέας, Λαφάων, Εὔανδρος, ᾿'Δγη- 
σίδαμος, Ξενοχάδης, Εὐρύφγμος, ᾿Δριστομένης, ᾿Αγή- 
σαρχος, ᾿Αλχίας, ΞΞενοφάντης, Θρασεύς, "Aputoc, 
Ὁ ᾿Επίφρων, Εἰρίσχος, Μεγιστίας, Λεωχύδης, Θρασυ- 
αὐδης, Εὔφημος, Προχλῆς, ᾿Αντιμένης,, Λάχριτος, 
Δαμοτάγης, Πύρρων, 'Ρηξίῤιος, Αλώπεχος, ᾿Δστύλος, 
Λαχύδας, ᾿Αλίοχος, Λακράτης, Γλυχῖνος. Ἀχραγαν- 
τῖνος ᾿Ἐμωπεδοχλῆς. ᾿Ελεάτης Παρμενίδης. T apa v- 
3$ τῖνοι Φιλόλαος, Εἰὔρυτος, Ἀρχύτας, Θεόδωρος, Aplo- 
τιππος, Λύχων, ᾿Ἑστιαῖος, Πολέμαρχος, 'Actéac, 
Κλεινίας, Κλέων, Εὐρυμέδων, 'Apxéac, Κλειναγόρας, 
Ἄρλιππος, Ζώπυρος, Εὔθυνος, Δικαίαρχος, Φιλωνίδης, 
Φροντίδας, Δύσις, Λυσίβδιος, Δεινοχράτης, ᾿Εχεχρά- 
$0 τῆς, ΠΠαχτίων, ᾿Αχουσιλάδας, Ἴϊχχος, [Πεισιχράτης, 
Νλεάρατος, Δεοντεύς, Φρύνιχος, Xuvgetac, Aptrox- 
λίδας, Κλεινίας, Ἁδροτέλης, ἹΠ]εισίρροδος, DBpuac, 
Εὐχνδρος, ᾿λρχέμαχος, Μιμνόμαχος, Aquovióac, Σί- 
xx;, Καροφαντίδας. Συδαρεῖται Métonoc, “Ἵππα- 
45 σος, Πρόξενος, Εὐανωρ, Δεάναξ, Μενέστωρ, Διοχλῆς, 
Ἑμπεδος, Τιμάσιος, Πτολεμαῖος, Εὔαιος, 'l'upenv. 
Ναρχηδόνιοι Μιλτιάδης, Ἄνθην, Οδίος, Λεόκρι- 
τας, Πάριοι Αἰήτιος, Φαινεχλῆς, Δεξίθεος, Αλχίμα-- 
,ος, Δείναρχος, Μέτων, "'éaatoc, ᾿ΠΓιμησιάναξ, Εὔμοι- 
so ρος, Θυμαρίδας. Aoxpot ὕπτιος, Ξένων, Φιλόδαμος, 
Εὐέτης, Ἄδιχος, Σθενωνίδας, Σωσίστρατος, Eüfovouc, 
Λάλευχος, Τιμάρης. Ποσειδωνιᾶται Δθάμας, Σὶ- 
uos , Ilgézevoc, Κράνοος, Móvc , βαθύλλος, Φαίδων. 


A:uxavoi "OxceAlog xal Ὀχύλος ἀδελφοί, Ὀρέ- 
ἢ“ 


IAMBLICHI DE PYTHAGORICA VITA XXXVI. 85 


susceperat , domum reversus; sed hic propter patrie cala- 
mitatem vitze pertzsus ante diem pre moerore obiit. 
(266) Reliquis autem moris erat, ut admodum senes e cor- 
pore tanquam e carcere discederent. Aliquanto post Aresas 
Lucanus, per quosdam hospites servatus, scholae regimen 
suscepit. Ad eum venit Diodorus Aspendius, qui ob pau- 
citatem genuinorum Pvthagoreorum receptus est. ἢ16- 
raclece autem superstites tum erant Olinias et Philolaus, 
Metaponti Theorides et Eurytus, Tarenti Arclytas. Inter 
extraneos eliam Epicharmus numeratur, neque vero e ge- 
nuino virorum catu erat. Hic Syracusas profectus propter 
tyrannidem Hieronis a publica philosophie professione 
abstinuit atque metro adstriclis virorum illorum sententiis 
Pythagore praecepta animi caussa in vulgus furtim extulit. 
(267) Ceterum non mirum, in universa Pylhagoreorum 
secta ignotos et sine nomine complures fuisse; qui vero 
inclaruerunt, horum hzc sunt nomina. Croloniatz Hip- 
postratus, Dymas, /Egon, Haemon, Syllus, Cleosthenes, 
Agelas, Episylus, Phyciadas, Ecphantus, Tim:zeus, Du- 
tühius, Eratus, Jtmzus, Rhodippus, Bryas, Evander, 
Myllias, Antimedon, Ageas, Leophron, Agylus, Onafus, 
Hipposthenes, Cleophron, Alcmaon, Damocles, Milon, 
Menon. Metapontini Brontinus, Parmiscus, Orestadas, 
Leon, Damarmenus, /Eneas, Chilas, Melisias, Aristeas, 
Laphaon, Evander, Agesidamus, Xenocades , Enryphemus, 
Aristomenes , Agesarchus , Alcias, Xenophantes, Thraseus, 
Arytus, Epiphron, Eiriscus, Megistias, Leocydes, Tbrasy- 
medes, Euphemus, Procles, Anlimenes, Lacritus, Damo- 
tages, Pyrrhon, Rhexibius, Alopecus, Astylus, Lacydas, 
Aliochus, Lacrates, Glycinus. Agrigentinus Empedocles. 
Eleates Parmenides. Tarentini Philolaus, Eurytus, Ar- 
chytas, Theodorus, Aristippus, Lycon, Hestimus, Pole- 
marchus, Asteas, Clinias, Cleon, Eurymedon, Arceas, 
Clinagoras , Archippus, Zopyrus, Eutlhynus , Diczearchus, 
Philonides, Phrontidas, Lysis, Lysibius, Dinocrates, 
Echecrates, Paction, Acusiladas, lccus, Pisicrates, Clea- 
ratus, Leonteus, Phrynichus, Smichias, Aristoclidas, 
Clinias, Habroteles, Pisirrhodus, Bryas, Evander, Ar- 
chgmachus, Mimnomachus, Achmonidas, Sicas, Caro- 
phantidas. Sybari(x: Metopus , Hippasus , Proxenus, Eua- 
nor, Deanax, Menestor, Diocles, Empedus, Timasius, 
Ptolemaeus, Euzeus , Tyrsenus. Car(haginienses Miltiades, 
Anthen, Hodius, Leocritus. Parii /Eetius, Plienecles, 
Dexitheus, Alcimachus, Dinarchus , Meton, Timaus, Ti- 
mesianax, Eumerus, Thymaridas. Locri Gyptius, Xenon, 
Philodamus, Euctes, Adicus, Sthenonidas, Sosistratus, 
Euthynus , Zaleucus , Timares. Posidoniata Athamas, Si- 
mus, Proxenus, Cranous, Myes, Bathyllus, Phadon. 
Lucani Ocellus et Ocylus fratres, Oresauder, Cerambus, 








86 IAMDBAIXOY ΠΕΡῚ TOY IIYOATOPIKOY BIOY. 


cavópoz, Képaufoc, Δαρδανεύς, Μαλίας. Αἴγειοι 
᾿ἹἹππομέδων, Τιμοσθένης, ᾿ὐέλθων, Θρασύδαμος, 
Κρίτων, ΠΠυλύχτωρ. Λάκωνες Αὐτογαρίδας, Κλεά- 
ΝΜ" ἢ ev ^c » e 
woo, Eopuxpatre. Ὑπερθόρειος Abapic, Ρη- 
qivot ᾿λριστείδης, Δυυοσήένης, Ἀριστοχράτης, Du- 
τιος, ᾿ἔλικχων, ννησίϑουλος, ᾿ἱππαρχίδης, ᾿Αθοσίων, 
Εὐθυχλῆς, Ὄῦψιμος. Καλαῖς Σελινούντιος. Συ- 
ραχούσιοι Λεπτίνης, Φιντίας, Δάμων. Σάμιοι 
Μέλισσος, Λάχων, Ἄρχιππος, 1"λώριππος, "EXoptc, 
19 Ἵππων. Καυλωνιᾶται KalAt6ooroc, Δίχων, Na- 
ὅτας, Δρύμων, Ξέντας. Φλιάσιοι Διοχλῆς, ᾿Εχεχρά- 
τῆς, ΠΙολύμναστος, Φαάντων. Σιχυώνιοι Πολιάθης, 
Δήμων, Σωστράτιος, Σωσθένης. Κυρηναῖοι Πρῶ- 
ρος, Ἀήελανιππος, ᾿Δριστάγγελος, θεόδωρος. Κυζίι - 
i5 xv vot [Πυθόδωρος, ᾿ἱβπποσθένης, βούθηρος, Ξξενότι- 
λος. Καταναῖοι Χαρώνδας, Λυσιάδης. KopivOtoc 
Χρύσιππος. To epnv ὃς Ναυσίθοος. A θηναῖος Νεό- 
χριτος. ΠΠοντιχὸς Λύραμνος. Οἱ πάντες σιη΄. Πυθα- 
Ἱορίδες δὲ γυναῖχες αἱ ἐπιφανέσταται Τιμύγα, γυνὴ 
20 Μυλλία τοῦ Κροτωνιάτου, Φίλτις, θυγάτηρ Θεόφρυος 
τοῦ Κροτωνιάτου, Ἰβυνδαχίς, ἀδελ᾽φὴ Ὀχέλλου xal 
Ὀχύλου τῶν Λευχανῶν, Χειλωνίς, θυγάτηρ Χείλωνος 
τοῦ Λαχεδαιμονίου, ἘἈρατησίχλεια Λάχαινα, γυνὴ 
Κλεάνορος τοῦ Λαχεδαιμονίου, Θεανώ,, γυνὴ τοῦ Me- 
i5 ταποντίνου Βροντίνου, Μυΐα, γυνὴ Μίλωνος τοῦ Κρο- 
τωνιάτου, Λασθένεια ᾿Αρχάδισσα, Δόροτέλεια, 'A600- 
τέλους θυγάτυ τοῦ “ αραντίνου, ᾿γεχράτεια Φλιασία, 
Γυρσηνὶς Συῤαρῖτις, Πεισιρρόδη Ταραντίς, Νεστεά- 
δουσα Λάκαινα, Ἰδρυὼ ᾿Αργεία, βαθέλυμχ Ἀργεία, 
^o KAcatyua, ἀδελφὴ Δύὐτοχαρίδα τοῦ Λάχωνος" αἱ πᾶ- 
σαι ιζ΄. 


φ΄ 


(.35---ττιλ 
Dardaneus, Malias. /Egei Hippomedon, Timosthenes, 
Eueltlion , Thrasydamus, Criton, Polyctor. Lacones Auto- 
charidas , Cleanor, Eurycrates. H yperboreus Abaris. Rhe- 
gini Aristides , Deimnosthenes , Aristocrates, Phytius , Heli- 
caon, Mnesibulus, Hipparchides, Athosion, Eutlycies, 
Opsimus. Calais Selinuntius. Syracusani Leptines , Pbin- 
tias, Damon. Samii Melissus, Lacon , Archippus, Glorip- 
pus, Heloris, Hippon. Cauloniat& Calliibrotus, Dicon, 
Nastas, Drymon, Xentas. Phliasii Diocles, Ecbhecrates, 
Polymnastus, Phanton. Sicyonii Poliades, Demon, So- 
stratius, Sosthenes. Cyrenaxi Prorus, Melanippus , Aristan- 
gelus, Theodorus, Cyziceni Pythodorus, Hipposthene:, 
Butherus, Xenophilus. Catínenses Cbharondas, L ysiades. 
Corinthius Chrysippus. Tyrrhentus Nausithous. Athenien- 
sis Neocritus. Ponticus Lvramnus. Omnes CCX VIII. Cla- 
rissimse autem mulieres Pythagoreze hae fuerunt : Timycha, 
Myllix Crotoniate uxor, Philtis, Theophryis Crotoniate 
filia, Byndacis, soror Ocelli e£ Ocyli Lucanorum, Chilonis, 
filia Chilonis Lacedaemonii, Cratesiclea Laceda-monia, uxor 
Cleanoris Lacedaemonii, Theano, axor Brontini Metapon- 
tini, Myia, uxor Milonis Crotoniat$, Lasthenia Arcadi, 
Habrotelia, Habrotelis Tarentini filia, Echecratia Phliasia, 
Tyrsenis Sybaritis, Pisirrhode Tarentina, Nesteadusa Lace- 
daemonia, Dryo Argiva, Dabelyma Argiva, Cleazechma, soror 
Autocharidz Lacedc:monii : omnes XVII. 


—— — — $i Q) «.....-------- 


IIOPOYPIOY 


TOY KAI 


MAAXOY 


II YOAP'OPOY 
BIOX 





Συμφωνεῖται μὲν δὴ παρὰ τοῖς πε.είστοις δίνη" 
σάρχου γεγενῆσθαι παῖς, περὶ δὲ τοῦ γένουφ τοῦ Mvy- 
σέρχου διαπεφώνηται. Οἱ μὲν “γὰρ Σάμιον αὐτὸν 
εἰναί φασι, Κλεάνθης δὲ ἐν τῷ πέμπτῳ τῶν μυθιχῶν 
Σύρον, ἐκ Τύρου τῆς Συρίας. ΣΕιτοδείας δὲ καταλα-- 
ῥούσης τοὺς Σαμίους προσπλεύσαντα τὸν Μνήσαρχον 
χατ᾽ ἐμπορίαν μετὰ σίτου τῇ νήσῳ xal ἀποδόμενον τι- 
μηθῆναι πολιτείᾳ. Πυθαγόρου δ᾽ ἐκ παίδων εἰς πᾶσαν 
μάθησιν ὄντος εὐφυοῦς, τὸν δνήσαρχον ἀπαγαγεῖν 
αὐτὸν εἰς Τύρον, ἐχεῖ δὲ τοῖς Χαλδαίοις συστάντα με- 

- , “- ^ 9 , , 
τασγεῖν τούτων ἐπιπλεῖον ποιῆσαι, ᾿Επανελθόντα δ᾽ εἰς 
ι Η , * ΄σω 4 ev A 
τὴν Ἰωνίαν ἐντεῦθεν τὸν Πυθαγόραν πρῶτον μὲν Φε- 
ρεχύδη τῷ Συρίῳ δμιλῆσαι, δεύτερον δ᾽ ᾿ξ ρμοδάμαντι 
τῷ Κρεωφυλίῳ, ἐν Σάμῳ ἤδη γηράσχοντι. (2) Λέγει 
15 δὲ 6 Κλεάνθης ἄλλους εἶναι, ot τὸν πατέρα αὐτοῦ "l'up- 
ουνὸν ἀποφαίνονται τῶν τὴν Λῆωνον ἀποιχησάντων. 
eh ? i 7! Ti 

Ἐντεῦθεν δὲ χατὰ πρᾶξιν εἰς Σάμον ἐλθόντα xata- 

- 1 5 M , , ^i e 
μεῖναι xat ἀστὸν γενέσθαι, Πλέοντος δὲ τοῦ Mvn- 

61 25 elg τὴν Ἰταλίαν συμπλεύσαντα τ τὸν Πυθα: γόραν 
δι γέον ὄντα χομιδῇ , σφόδρα οὖσαν εὐδαίμονα, καὶ τόθ᾽ 

ὕστερον εἷς αὐτὴν ἀποπλεῦσαι. Καταλέγει δ᾽ αὐτοῦ χαὶ 

ἀδελφοὺς δύο, Εὔνοστον xat Τυρρηνὸν πρεσθυτέρους. 

Ἀπολλώνιος δ᾽ ἐν τοῖς περὶ Πυθαγόρου χαὶ μητέρα 

ἀναγράφει Πυθαΐδα., ἀπόγονον Ἀ Ὑκαίου, τοῦ οἰκιστοῦ 
π τῆς Σάμου. Τινὰς δὲ ᾿Απόλλωνος αὐτὸν ἱστορεῖν xol 

1^ MÀ od , iw P AE 

ΠΠυθαϊδος τῷ γόνῳ, λόγῳ δὲ Μνησάρ χου φησὶν Απολ- 

lewis. Τῶν γοῦν ποιητῶν τῶν Σαμίων εἰπεῖν τινα, 


(x 


c 


Πυθαγόραν θ᾽, ὃν ἔτιχτε Ad φίλον Ἀπόλλωνι 
Πυθαῖς, ἢ κάλλος πλεῖστον ἔχεν Σαμίων. 


Y Διχχοῦσαι δ᾽ οὐ μόνον Φερεχύδου, ἀλλὰ xat 'Ἑρομοδά- 
μαντος χαὶ ᾿Αναξιμάνδρου φησὶν οὗτος. Ὁ Δοῦρις 
δ᾽ ὃ Σάμιος ἐν δευτέρῳ τῶν ὡρῶν παῖδα τ᾽ αὐτοῦ dva- 
γράφει Δρίανηστον, καὶ διδάσχαλόν φησι γενέσθαι 


PORPHYRII 


SIVE 


MALCHI 


PYTHAGORJE 
VITA 





Consentiens quidem ea plurimorum est opinio, Pytliago- 
ram Mnesarchi filium fuisse, at de Mnesarchi genere non 
omnibus convenit. Alii enim Samium eum fuisse aiunt, 
Cleanthes vero quinto rerum fabulosarum libro Syrum, 
ex Tyro Syrie urbe oriundum. Sed fame magna exorta in 
Samo Mnesarchum mercatura caussa appulisse ad insulam 
et frumento divendito civitate esse donatum. Quumque Py- 
tliagorz a pueris ingenium ad omnes disciplinas aptissimum 
fuisset , Mnesarchum ipsum Tyrum deduxisse , ibique Chal- 
d:zeis commendatum ipsorum discipline tradidisse. Rever- 
sum autem inde in Ioniam Pythagoram primum Pherecydi 
Serio sese adjunxisse , deinceps Hlermodamanti Creophylio, 
qui senex in Samo tum degebat. (2) Nec tamen deesse ait 
Cleanthes, qui patrem ejus Tyrrhenum esse dicant, ex 
illorum genere, qui Lemnum commigrassent. Hinc denique 
negotiorum caussa in Samum delatüm permansisse isthic, 
civemque esse faclum. Quumque in Italiam, opibus tunc 
maxime florentem, Mnesarchum navigantem Pythagoras | 
admodum adhuc adolescentulus jam comitatus esset , dein- 
ceps quoque eum navi eandem repetiisse. Recenset eliam 
duos ejus fratres, Eunostum, et Tyrrhenum, natu majores. 
Apollonius autdm in libro de Pythagora matrem etiam 
ejus commemorat Pythaidem , ab Anc&o, Sami conditore , 
oriundam. Quin et nonnullos eum reipsa Apollinis et Py- 
thaidis, verbo autem Mnesarchi filium facere narrat idem, 
ideoque poetam quendam Samium dicere, 


Pythais ex Samiis peperit pulcerrima Phabbo 
Pythagorain , curam deliciasque Jovis. 


Nec solum Pherecydem audivisse, sed et Hermodamanti at- 
que Anaximandro operam dedisse testatur ille. (3) Duris 
autem Samius in Annalium libro secundo (ilium illi fnisse 
scribit Arimnestum , eoque magistro usum Democritum. 


88 


Δημοχρίτου. — 'l'óv δ᾽ ἈΑρίμνηστον κατελθόντ᾽ ἀπὸ τῆς 
φυγῆς γχαλχοῦν ἀνάθημα ἐν τῷ ἱερῷ τῆς Ἥρας ἀνα- 
θεῖναι, τὴν διάμετρον ἔχον ἐγγὺς δύο πηχέων, οὗ ἐπί- 
Yoauua ἦν ἐγγεγραμμένον xóàc 


δ Πυθαγορέω φίλος υἱὸς Ἁρίμνηστός μ᾽ ἀνέθηκε, 
πολλὰς ἐξευρὼν εἰνὲ λόγοις σοφίας. 


Τοῦτο δ᾽ ἀνελόντα Σῖωον τὸν ἁρμονιχὸν χαὶ τὸν χανόνα 
, ἐξ 9 €. Y^ Ὕ ὲ Ύ 
σφετερισάμενον ἐξενεγχεῖν ὡς ἴδιον. Εἶναι μὲν οὖν 
ἑπτὰ τὰς ἀναγεγραμμένας σοφίας, διὰ δὲ τὴν αΐαν, 
Iu ἣν Σῖμος ὑφείλετο, συναφανισθῆναι xal τὰς ἄλλας τὰς 
ἐν τῷ ἀναθήματι γεγραμμένας. (4) Ἄλλοι δ᾽ ἐκ Θεα- 
^ ^ 4 - , [4 N "gt 
vouc τῆς ΠΠυθάναχτος, τὸ γένος Κρήσσης, υἱὸν T*- 
Àavy, [Π]υϑαγόρου ἀναγράφουσι xai θυγατέρα Muiav, 
, 
ol δὲ xal ᾿Αριγνώτην, ὧν xal συγγράμματα Πυθαγό- 
γῃν "9 e Ὁ Li 
j5 ρεια σώζεσθαι, l'iuatoz δ᾽ ἱστορεῖ, τὴν Πυθαγόρου 
θυγατέρα xal παρθένον οὖσαν ἡγεῖσθαι τῶν παρθένων 
ἐν Κρότωνι xal γυναῖχα τῶν γυναιχῶν, τὴν δὲ οἰκίαν 
Δήμητρος ἱερὸν ποιῆσαι τοὺς Κροτωνιάτας, τὸν δὲ 
ἃ LJ - / ῃ ^^ 
στενωπὸν χαλεῖν Μουσεῖον. (s) Λύχος δ᾽ ἐν τῇ τε- 
30 τάρτῃ τῶν ἱστοριῶν χαὶ περὶ τῆς πατρίδας ὡς διαφω- 
γούντων τινῶν μνημονεύει λέγων" « τὴν μὲν οὖν πα- 
ΓΝ 3 $ ΄ ,ὕ 1 Y € 
τρίδα xal τὴν πόλιν, ἧς γενέσθαι πολίτην τὸν ἄνδρα 
τοῦτον συμδέξηχεν, εἰ μὴ τυγχάνεις κατειδώς, μηδὲν 
3 k f M 
διαφερέτω σοι" λέγουσι γὰρ αὐτὸν ol μὲν οὖν Σάμιον, 
οἱ δὲ Φλιάσιον, οἱ δὲ Μεταποντῖνον. ν (6) "Exc δὲ 
xal περὶ τῆς διδασχαλίας αὐτοῦ οἱ πλείους τὰ μὲν τῶν 
μαθηματιχῶν χαλουμένων ἐπιστημῶν παρ᾽ Αἰγυπτίων 
τε καὶ Χαλδαίων χαὶ Φοινίχων φασὶν ἐχμαθεῖν (γεω- 
μετρίας μὲν γὰρ ἐκ παλαιῶν χρόνων ἐπιμεληθῆναι 
80 Αἰγυπτίους, τὰ δὲ περὶ ἀριθμούς τε χαὶ λογισμοὺς 
A 4 X 
Φοίνιχας, Χαλδαίους δὲ τὰ περὶ τὸν οὐρανὸν θεωρή- 
$^ “ -φς , P 
ματα), περὶ δὲ τὰς τῶν θεῶν ἁγιστείας xai τὰ λοιπὰ 
τῶν περὶ τὺν βίον ἐπιτηδευμάτων παρὰ τῶν Μάγων 
^ H “ A Dd 3 
φασὶ διαχοῦσαί τε x«l λαδεῖν, (7) Καὶ ταῦτα μὲν 
σχεδὸν πολλοὺς ἐπιγινώσχειν διὰ τὸ γεγράφθαι ἐν 
ὑπομνήμασι, τὰ δὲ λοιπὰ τῶν ἐπιτηδευμάτων ἧττον 
LJ . , / € , H * 
εἶναι γνώριμα. Πλὴν τοσαύτη γε ἁγνεία φησὶν Εὖ- 
δοξος ἐν τῇ ἑύδόμη τῆς γῆς περιόδῳ κεχρῆσθαι xal τῇ 
περὶ τοὺς φόνους φυγῇ χαὶ τῶν φονευόντων, ὡς μὴ 
40 μόνον τῶν ἐμψύχων ἀπέχεσθαι, ἀλλὰ καὶ μαγείροις 
xal θηράτορσι μηδέποτε πλησιάζειν. ᾿Αντιφῶν δ᾽ ἐν 
τῇ περὶ τοῦ βίου τῶν ἐπ᾽ ἀρετῇ πρωτευσάντων xai 
τὴν καρτερίαν αὐτοῦ τὴν ἐν Αἰγύπτῳ διηγεῖται, λέγων 
τὸν Πυθαγόραν ἀποδεξάμενον τῶν Αἰγυπτίων ἱερέων 
45 τὴν ἀγωγήν, σπουδάσαντα τε μετασχεῖν ταύτης 
- ^ LÁ / * 
δεηθῆναι Πολυχράτους τοῦ τυράννου γράψαι πρὸς 
Y * ’ ^s 4 , 
Ἄμασιν τὸν βασιλέα τῆς Αἰγύπτου. φίλον ὄντα χαὶ 
^ ^ , 
ξένον, ἵνα χοινωνήση τῆς τῶν προειρημένων παιδείας, 
᾿Αφιχόμενον δὲ πρὸς Ἄμασιν λαθεῖν γράμματα πρὸς 
gg τοὺς ἱερέας, xal συμυίξαντα τοῖς ᾿Ηλιουπολίταις ἐχ -- 
^ , ^ 
πεμφθῆναι μὲν εἰς Μέμφιν ὡς πρὸς πρεσδυτέρους, τῇ 
q ἀληθεία σχηπτομένων τῶν Ἡ]λιουπολιτῶν τὰ τοιαῦτα, 
ἐχ C£. Μέμφεως κατὰ τὴν δμοίαν σχῆψιν πρὸς Διοσπο- 


2 


[^1] 


δ 


ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ͂ ΒΙΟΣ ΠΥΘΑΓΟΡΟΥ͂. 


Arimnestum vero ab exilio reversum aeneum donanum in 
Junonis zede statuisse, cujus diametros duorum (ere cubi- 


torum esset, hoc epigrammate inscripto : 


qui tulit in lucem multa et preclara reperta, 
gnatus Arimnestus Pythagorz hoc posuit. 


Hoc vero sublato Simum harmonicum canonem musicum 
sibi arrogasse et pro suo venditasse. Fuisse autem septein 
artes adscriptas, quarum una a Simo sublata ceteras quo- 
que, quze donario erant subscriptze, esse deletas, (4) Αἰ 
ex Theano, Pythanactis filia, genere Cressa, Telaugen filium 
et Myiam filiam Pythagoram suscepisse scribunt , quibus εἰ 
Ariznotam nonnulli addunt , horumque scripta Pytbagorica 
superesse. Tim:us vero auctor est, Pythagora (iliam vir- 
ginem adhuc virginei, mulierem vero muliebris chori sgnen 
Crotone duxisse, Crotoniatas autem domum illius Cereri 
consecrasse , vicum vero Museum appellasse, (5) At Lycus 
historiarum quarto diversas de ipsius patria quorundam 
sententias his verbis indicat : « Patriam itaque et cicita. 
em, cujus civem virum hunc esse contigit , niii ipse 
videris, scire parum tua intersit : quidamenim Samiua 
eum esse dicunt, alii Phliasium, alii Metapontinum. » 
(6) Preeterea de doctrina quoque ejus vulgo tradunt , ipsom 
mathematicas, quas vocant, disciplinas ab JEgypliis Chal- 
disque εἰ Phonicibus didicisse ( geometrize enim ex an- 
tiquis temporibus studuisse AEgyptios, numeris et calculi 
Phoenices, astronomiie autem motibusque caelestibus Chal- 
dzeos ) , deorum vero sacra et cultum ceteraque vitx initi- 
tula ex Magorum institutione eum accepisseaiunt. (7) Alque 
lec plurimis quidem esse cognita, quandoquidem litle- 
rarum monumenlis perscripta sunt, relqua autem ejus 
instituta minus esse comperta. Ceterum Eudoxus inseplimo 
de situ orbis libro tanta eum puritate usum scribit, adeo- 
que ab omni caede atque mactantibus abhorruisse , ut noa 
tantum animatis abstinuerit , sed nec coquis nec venatori- 
bus unquam appropinquarit. Antiphon autem in libro de 
vita virorum virtute illustrium eximiam ejus toleranligm 
in /Egypto proditam commemorat. Pythagoram scilicet 
/Egyptiorum sacerdotum probata institutione , quum omti 
studio id ageret, ut ejus compos fieret, rogasse Polycratemty- 
rannum , ut Amasi, Agyptiorum regi, amico atque liospil 
scriberet, ut ad doctrinam sacerdotum, quos diximus, δὲν 
mitteretur. Quumque ad Amasin pervenisset, lilierasab ipe 
ad sacerdotes accepisse, atque ad Heliopolitas delatum pri- 
mum mox ab liis Memphin tanquam ad seniores esse ableg 
tum, revera quidem id Heliopolitis praetendentibus, Mempli 
autem codem praetextu dimissum ad Diospolitas accessise. 








PORPHYRII DE VITA PYTHAGOR.E. 


λίτας ἐλθεῖν. (8) Τῶν δ᾽ οὐ δυναμένων προΐσχεσθαι 
αἰτίας διὰ τὸ δέος τοῦ βασιλέως, νομισάντων δὲ ἐν τῷ 
ἀενέθει τῆς χαχοπαθείας ἀποστήσειν αὐτὸν τῆς ἐπι- 
βολῆς, προστάγματα σχληρὰ xal χεχωρισμένα τῆς 
'Ἑλληνιχῆς ἀγωγῆς χελεῦσαι ὑπομεῖναι αὐτόν. 'Γὸν δὲ 
ταῦτα ἐχτελέσαντα προθύμως οὕτως θαυμασθῆναι, ὡς 
ἐξουσίαν λαθεῖν θύειν τοῖς θεοῖς χαὶ προσιέναι ταῖς 
τούτων ἐπιμελείαις, ὅπερ ἐπ᾽ ἄχλου ξένου γεγονὸς 
057. εὑρίσχεται. (») ᾿Επανελθόντα δ᾽ εἰς τὴν ᾿Ιωνίαν 
10 χατασχευΐσαι ἐν τῇ πατρίδι διδασχαλεῖον, τὸ Πυθα- 
γόρου χαλούμενον ἔτι καὶ νῦν ἡμιχύχλιον, ἐν ὦ ὦ Σάμιοι 
περὶ τῶν χοινῶν συνιόντες βουλεύονται. Ἔξω δὲ τῆς 
πόλεως ἄντρον οἰχεῖον τῆς ἑαυτοῦ φιλοσοφίας ποιή- 
σαντα ἐν τούτῳ τὰ πολλὰ τῆς ἡμέρας χαὶ τῆς νυχτὸς 

15 διατρίθειν, συνόντα λόγοις τῶν ἑταίρων. Ῥεγονότα 
δ᾽ ἐτῶν τεσσαράχοντα, φησὶν ὃ ᾿Δριστόξενος, χαὶ ὁρῶντα 
τὴν τοῦ Πολυχράτους τυραννίδα. συντονωτέραν οὖσαν, 
ὥστε καλῶς ἔχειν ἐλευθέρῳ ἀνὸρὶ τὴν ἐπιστασίαν τε 
xai δεσποτείαν μὴ ὑπομένειν, οὕτως δὴ τὴν εἰς ᾿Ιταλίαν 

30 Xxapctv ποιήσασθαι. (10) Διογένους δ᾽ ἐν τοῖς ὑπὲρ 
Θούλην ἀπίστοις τὰ χατὰ τὸν φιλόσοφον ἀχριθδῶς διελ- 
θόντος, Éxotva μηδαμῶς τὰ τούτου παρελθεῖν. Φησὶ 
67, Μίνήσαργον Ἱ Ὁρρηνὸν ὄντα χατὰ γένος τῶν Λῆμνον 

t "Iu6oov xal Σκῦρον χατοιχησάντων Τυρρηνῶν, 

9 χαχεῖθεν μεταστάντα πολλὰς μὲν πόλεις, πολλὰ δὲ 
χωρία ἐπιόντα ἐπιτυχεῖν ποτε παιδὶ νηπίων ὑπὸ λεύχη 
μεγάλῃ xai εὐφυεῖ χειμένῳ, ἐπιστάντα δὲ θεάσασθαι 
ὕπτιον εἷς τὸν οὐρανὸν ἀναθλέποντα πρὸς ἅλιον ἀ ἀσχαρ- 
ὀχμυχτεὶ xal τῷ στόματι ἐνόντα χάλαμον σμικρὸν xal 

*) λεπτὸν καῆάπερ αὐλόν, θαυμάσαντα δὲ καὶ ὃ δρόσῳ ἐκ 
τῆς λεύχης χατασταζούση θεασάμενον τρεφόμενον ἄνα- 
λαῤεῖν, θείαν τινὰ νομίζοντα τὴν τοῦ παιδίου εἶναι 

. γένεσιν, ἀνδρωθὲν δ᾽ ἐν Σάμῳ ἀναληφθῆναι ὑπὸ τοῦ 
᾿Ανδροχλέους ἐπιχωρίου, ὃς τὴν ἐπιμέλειαν αὐτῶ τῆς 
3$ οἰχίας ἐνεχείρισεν. διοῦντα δ᾽ ἐν ἀφθόνοις ἀνατρέφειν 
τὸ παιδίον, Ἀστραῖον χαλέσαντα, μετὰ τῶν αὐτοῦ 
παίδων, τριῶν ὄντων, [ἐὐνόστου xai Τυρρηνοῦ καὶ 
Πυθαγόρου, ὃν xat υἱὸν ἔθετο ᾿Ανδροχλῇς ὄντα νεώτα- 
τον. (11) Παῖδα μὲν οὖν ὄντα ἔπεμπεν εἴς τε χιθα- 
40 διστοῦ xat παιδοτρίθου xal ζωγράφου, νεανίαν δὲ γε-- 
νόμενον εἰς δίλητον πρὸς ᾿Αναξίμανδρον, μαθησόμενον 
τὰ γεωμετρικὰ xal dovpovouixd. ᾿ἈΑφίχετο δὲ xal 


A 


πρὸς Αἰγυπτίους, φησίν, ὃ Πυθαγόρας xai πρὸς 'Apa.- 
Ca; xai Χαλδαίους xat 'E6patouc, παρ’ ὧν xal τὴν 
-» εὖ , ; e ,. 6 [4 i] “ᾧῳ ^ X λ 6 

45 πεοὶ ὀνείρων γνῶσιν ἠχριύώσατο, xal τῇ διὰ λιθα- 
νωτοῦ μαντεία πρῶτος ἐχρήσατο. Καὶ ἐν Αἰγύπτῳ 

* - e ^ . Li ,ὕ 4 
μὲν τοῖς ἱερεῦσι συνῆν xal τὴν σοφίαν ἐξέμαθε, xal 
τὴν Αἰγυπτίων φωνήν, γραμμάτων δὲ τρισσὰς δια- 
φοράς, ἐπιστολογραφιχῶν τε xai ἱερογλυφιχῶν xal 

^ e ^ / , 

50 συαδολιχῶν, τῶν μὲν χοινολογουμένων χατὰ μίμησιν, 
τῶν δὲ ἀλληγορουμένων xatà τινας αἰνιγμούς, xal 
περὶ θεῶν πλέον τι ἔμαθεν. — (12) "Ev δὲ Δραθία τῷ 
βασιλεῖ συνῆν, ἔν τε Βαδυλῶνι τοῖς τ᾽ ἄλλοις Χαλ- 
ὀαίοις συνεγένετο καὶ πρὸς Zaboatov ἀνίχετο, παρ᾽ οὗ 


σ' 


89 


(8) Hos vero, quum metu regis non haberent quod obtende- 
rent, sed laboris et erumnarum magnitudine a proposito 
eum absterreri posse crederent , dura admodum et a Grie- 
corum religione prorsus aliena ei imperasse. At illum prom- 
ptissime ista exsecutum usque adeo admirationi ipsis fuisse, 
ut et sacrificandi et ad studia sua accedendi potestatem ei 
facerent, quod nulli unquam extero homini contigisse repe- 
ritur. (9) Reversum autem in Ioniam scholam in patria 
aperuisse, quam Pythagoree hemicyclium etiamnum ap- 
pellant , ubique Samii de publicis rebus consulturi congre- 
gantur. Antrum quoque extra urbem philosophie sua 
proprium constituisse et in illo ut plurimum dies noctesque 
versatum esse cum familiaribus colloquentem. Ait autem 
Aristoxenus, euim jam annos quadraginta natum, quum 
vehementius jam Polycratis tyrannidem ingravescere vide- 
ret, quam ut ingenuo homini imperium dominatumque 
illius liceret sustinere, sic demum in Italiam discessisse. 
(10) Ceterum quum Diogenes in libro de incredibilibus 
ultra Thulen accurate de philosophi hujus rebus exposue- 


rit , hujus quoque sententiam neutiquam mihi preetereundam 


censui. Ait igitur, Mnesarchum Tyrrhenum fuisse ex eorum 


genere, qui Lemnum et Imbrum et Scyrum incoluere , 
eumque relicta sede multis oppidis atque terris oberrantem 
aliquandoinfantulum sub magna et procera populo repositum 
invenisse , astantemque conspexissesupino in coelum vultu, 
solemque irretorto oculo intuentem et calamum exiguum 
tenerumque instar fistulze ore tenentem. Quumque non sine 
admiratione rore ex populo destillante nutriri eum videret , 
sustulisse puerum ut ex divino quodam genere oriundum. 
Postea quum virilem zelatem attigisset, Sami ab Androcle in- 
digena esse receptum, qui rei familiaris administrationem illi 
commisit. Mnesarchum vero , quum opibus abundaret, edu- 


,casse puerum , indito Astraei nomine , una cum tribus suis 


filiis , Eunoste et Tyrrleno et Pythagora, quem et filium An- 
drocles sibi adoptavit natn minimum. (11) Puerulum itaque 
ad citharoedum et in palaestram et ad pictorem misit, at ju- 
venem postea Miletum ad Anaximandrum , ut geometriam 
atque astronomiam disceret. Pythagoras autem , inquit, 
ad /£zyptios quoque accessit et ad Arabes et Chaldseos et 
Hebraeos, apud quos et somniorum interpretandorum arte 
initiatus est, et divinatione , quae fit thure, uti capit. Et 
in Egypto quidem cuim sacerdotibus vixit, et sapientiam 
linguamque /Egyptiorum perdidicit, atque triplex litterarum 
genus , epistolicum et hieroglyphicum et symbolicum , quo- 
rum illud propriam et communem loquendi consuetudinem 
imitatur, reliqua per allegorias sub quibusdam enigmatum 
involucris sensum exprimunt. Eliam de diis perfectiorem 
quandam doctrinam nactus est. (12) In Arabia cum rege ver- 
satus est, et Babylonequum reliquos Clialdaeos convenit, tum 
Zabratum frequentavit, cujus opea prioris vitae sordibus ex- 


. 90 IIOPÓYPIOY ΟΣ ΠΥΘΑΓΟΡΟΥ͂ 


καὶ ἐχ αθάρθη τὰ τοῦ προτ ἐρου βίου λύματα, xal ἐδι- 
δαχῆη ἀφ᾽ οὗ ἁγνεύειν προσήκει τοὺς σπουδαίους, τόν 
τε περὶ φύσεως λόγον ἤκουσε χαὶ τίνες αἱ τῶν ὅλων 
ἀρχαί. "Lx γὰρ τῆς περὶ ταῦτα τὰ ἔθνη͵ πλάνης ὃ Πυ- 
θαγόρας τὸ πλεῖστον τῆς σοφίας ἐνεπορεύσατο. (13) Τὸν 
δὴ Αστραῖον τῷ [Πυθαγόρᾳ γαρίζεται ήνήσαρχος, 
6 δὲ λαθὼν xai φυσιογνωμονήσας xai τὰς χινήσεις 
xai τὰς ἠρεαίας τοῦ σώματος ἐπισχεψάμενος ἐπαίδευσε. 
Ταύτην γὰρ ?xp(6ou πρῶτος τὴν περὶ ἀνθρώπων ἐπι- 
στήμην, δποῖος τὴν φύσιν ἕκαστος ἐχμανθάνων, xal 
οὔτ᾽ ἂν φίλον οὔτε γνώριμον ἐποιήσατο οὐδένα, πρὶν 
πρότερον φυσιογνωμονῆσαι τὸν ἄνδρα, δποῖός ποτ ᾿ἰστίν. 
(4) Ἦν δ᾽ αὐτοῦ χαὶ ἕτερον μειράχιον, ὃ ἐκ Θράχης 
ἐκτήσατο, ᾧ ᾧ Ζάλωοξις ἣν ὄνομα, ἐπεὶ γεννηθέντι αὐτῷ 
i5 δορὰ ἄρχτου ἐπεύλήθη" τὴν γὰρ δορὰν oi Θρᾶχες ζαλ- 
μὸν καλοῦσιν.  Ayamów δ᾽ αὐτὸν ὁ Πυθαγόρας τὴν 
μετέωρον θεωρίαν ἐπαίδευσε, τά τε περὶ ἱερουργίας 
χαὶ τὰς ἄλλας εἰς θεοὺς θρησχείας. Τινὲς δὲ καὶ Θαλῆν 
τοῦτόν φασιν ὀνομάζεσθαι: ὡς Ἡραχλέα δ᾽ αὐτὸν 
30 προσχυνοῦσιν οἱ βάρύαροι. (15) Διονυσοφάνης δὲ λέγει, 
δουλεῦσαι μὲν αὐτὸν τῷ Πυθαγόρα, ἐμπεσόντα δ᾽ εἰς 
λῃστὰς xat στιχθέντα, ὅτε χατεστασιασύν͵ ὁ Πυθαγόρας 
xai ἔφευγε, δῆσαι τὸ μέτωπον διὰ τὰ στίγματα. 
Tio ἑρμηνεύεσθαι τὸ ὄνομά φασι δάλμοξ ιν ξένος 
25 ἀνήρ. Νοσήσαντα δὲ τὸν Φερεχύδην ἐν Δήλῳ θερα- 
πεύσας ὃ Πυθαγόρας xat ἀπούθανόντα θαψας εἰς Σάμον 
ἐπανῆλθε πόθῳ τοῦ συγγενέσθαι ᾿Ξρμοδάμαντι τῷ 
Κρεωφυλίῳ. Χρόνον δέ τινα αὐτοῦ διατρίδων Ebpv- 
μένους τοῦ Σαμίου ἀθλητοῦ ἐπεμελεῖτο, ὃς τῇ ΠΠυθα- 
30 γόρου σοφία, καίτοι σμιχρὸς τὸ σῶμα ὦν, πολλῶν xai 
μεγάλων ἐχράτει xat. ἐνίκα ᾿Οολυμπίασιν. Τῶν γὰρ 
ἄλλων ἀθλητῶν χατὰ τὸν ἀρχαῖον ἔτι τρόπον τυρὸν χαὶ 
aUxa σιτουμένων, οὗτος Πυθαγόρου πυθόμενος πρῶτος 
χρέας τεταγμένον ἐσθίων ἐφ᾽ ἑκάστην τὴν ἡμέραν ἰσχὺν 
35 τῷ σώματι περιεποιήσατο. καίτοι γε προϊὼν τῇ, σοφία 
ὃ Πυθαγόρας ἀθλεῖν μὲν παρήνει, νιχᾶν δὲ μή, ὡς 
δέον τοὺς υὲν πόνους ὑπομένειν, τοὺς δ᾽ ἐχ τοῦ νιχᾶν 
φθόνους φεύ Tet. Συμβαίνει γὰρ xai ἄλλως μηδ᾽ εὐαγεῖς 
εἶναι τοὺς νικῶντας καὶ φυλλοθολουμένους. (16) δι ετὰ 
40 δὲ ταῦτα τῆς Πολυχράτους τυραννίδος Σαμίους xata- 
λαδούσης, οὐ πρέπον ἡγούμενος ὃ [Πυθαγόρας ἐν τοιαύτη 
πολιτεία βιοῦν ἀνδρὶ φιλοσόφῳ, διενοήθη εἰς Ἰταλίαν 
ἀπαίρειν. - Ὥς δὲ πλέων Δελφοῖς προσέσχετο, ἐλεγεῖον 
τῷ τοῦ Ἀπόλλωνος τάφῳ ἐπέγραψε, δι’ οὗ ἐδήλου , ὥς 
4S Σιληνοῦ μὲν ἦν υἱὸς ὁ Ἀπόλλων, ἀνηρέθη δὲ ὑπὸ Πύ- 
θωνος, ἐχηδεύθη δὲ ἐν τῷ χαλουμένῳ Ἱρίποδι, ὃς 
ταύτης ἔτυχε τῆς ἐπωνυμίας διὰ τὸ τρεῖς χόρας τὰς 
'Γριόπου θυγατέρας ἐνταῦθα θρηνῆσαι Ἀπόλλωνα, 
(i7) Κρήτης δ᾽ ἐπιδὰς τοῖς Μόργου μύσταις προσήει, 
ξ,ὃς τῶν Ἰδαίων Δαχτύλων, vy ὧν xai ἐκαθάρθη τῇ 
xeoauvia λίθῳ, ἕωθεν μὲν παρὰ θαλάττη πρηνὴς ἐχτα- 
θείς, νύχτωρ δὲ παρὰ ποταυῷ,, ἀρνειοῦ μέλανος μαλ- 
lot; ἐστεφανωμένος. Εἰς δὲ τὸ "lóatov χαλούμενον 
ἄντρον χαταύας, ἔρια ἔχων μέλανα τὰς νενομισμένας 


τι 


- 


- 


δι 


purgatus est et quibus rebus honestis viris abstinendum ἃ}}}1- 
cit, item de rerum natura et principiis universi docentem 
audivit. Nam ex peregrinatione ad hasce gentes Pythagoras 
potissimam sapientia partem sibi comparavit. (13) Astracüuin 
vero Mnesarchus Pythagor:ze dono dedit , qui recepti natn- 
ram exploravit, et postquam corporis motum ac quietem 
probe considerasset , doctrina eum imbuit. 
hanc artem explorandi hominum ingenia excoluit , naturam 
uniuscujusque perspiciens, nec ante quenquam amicum ant 
familiarem sibi adscivit, quam quo ingenio esset exploras- 
set. (14) Erat ipsi et alius puer, quem ex Thracia sibi 
comparaverat, cui nomen Zalmoxis, quod recens nato pelli 
ursina fuerat injecta : pellem enim Thraces zalmum vocant. 
Hunc quia carissimumsibi Pythagoras habebat, sublimiorem 
doctrinam sacrorumque ritus et reliquum deorum cultum 
edocuit. Sunt etiam qui Thal^etis nomen huic puero fuisse 
dicant. Hunc Herculis instar barbari venerantur. (15) Dio- 
nysophanes vero servum quidem Pythagorze eum fuisse ait, 
sed quod stigmatis notatus esset a latronibus, in quos inci- 
derat, quum Pythagoras factionibus exagitatus solum verte- 
ret, ideo frontem ob inustas notas obvelasse. Alii Zalmosis 
nomen virum peregrinum significare aiunt. Pythaaore: 
autem, postquam Pherecydem in Delo seegrotantem cura- 
verat mortuumque humarat, in Samum rediit , quo Her- 
ipodamantem Creophyleum conveniret , ibique aliquamdiu 
commoratus Eurymeni Samio athletie operam impendit, 
qui licet statura exigua esset, Pythagora tamen sapientia 
multos ac proceros superavit et Otympia vicit. Nam quum 
ceteri athletz adhuc ex veteri instituto caseo et ficubus 
vescerentur, hic de Pythagore consilio primus certum quo 
tidie carnis pondus comedens magnum sibi corporis robur 
paravit. Quanquam tantum in sapientia Pythagoras pro- 
fecit, ut certare quidem juberet, nec tamen vincere, quod 
labores quidem sustinendos , invidiam autem victoria par- 
tam fugiendam existimaret. Contingit enim victores , οὐδ- 
aue qui frondibus conjiciuntur, ceteroqui culpa haud esse 
vacuos, (16) Postea vero quum Samii Polycratis tyrannide 
oppressi tenerentur, Pythagoras indecorum sibi viro philo- 
sophio arbitratus in ejusmodi civitate vivere , Italiam petere 
constituit. Quumque inter navigandum Delphos appulisset, 
distichum Apollinis sepulchro inscripsit, quo indicabat, 
Apollinem filium quidem Sileni fuisse, interfectum antem 

a Pythone in Tripode, quem vocant, esse conditur , cui 

loco hoc nomen obtigit, quod tres puellae, Triopi filie, 

Apollinem istic luxerant. (17) Cretam delatus Morzgi , vnius 

ex Idais Dactylis , sacerdotes accessit , a quibus et cerau- 

nio lapide purgatus est, mane quidem pronus extensus juxta 
mare , noctu autem juxta flumen , agni nigri vellere redi- 
mitus. lbidem in Ideum antrum descendens , nigra lana 

amictus ter novenos dies cx more recepto isthic exezit εἰ 


Primus enim 


PORPHYRII DE VITA PYTHAGORJE. 91 


ἢ e , * -» ^ £7 [| Α / ^ 
τριττὰς ἐννέα ἡμέρας ἐχεῖ διέτριψε xat χαθήγισε τῷ 
Διί, τόν τε στορνήμενον αὐτῷ x&v ἔτος θρόνον ἐθεᾳ- 

σατο, ἐπίγραμμα τ᾽ ἐνεχάραξεν ἐπὶ τῷ τάφῳ, ἐπι- 


243a; ΠῚ ΘΑΓΌΡΑΣ ΤῺ AIL, οὗ ἢ ἀρχή, 
: ὧδε θανὼν χεῖται Ζᾶν, ὃν Δία χιχλήσχουσιν. 


ι5) Ἐπεὶ δὲ τῆς ᾿Ιταλίας ἐπιύὰς ἐν Κρότωνι ἐγένετο, 
φησὶν ὃ Δικαίαρχος, ὡς ἀνδρὸς ἀφιχομένου πολυπλάνου 
τε xal περιττοῦ χαὶ χατὰ τὴν ἰδίαν φύσιν ὑπὸ τῆς 
τύγης εὖ χεχορηγημένου (τήν τε γὰρ ἰδέαν εἶναι ἔλευ- 
ν βέοιον xai μέγαν, χάριν τε πλείστην xal χόσμον ἐπί 
πε TL φωνῆς χαὶ τοῦ ἤθους χαὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων ἁπάντων 
ἐχειν), οὕτως διατεθῆναι τὴν Κροτωνιατῶν πόλιν, 
, ἐπεὶ τὸ τῶν γερόντων ἀρχεῖον ἐψυχαγώγησε, 
πολλὰ xai χαλὰ διχλεχθεὶς τοῖς νέοις πάλιν ἡῤητιχὰς 
| ἐποιήσατο παραινέσεις , ὑπὸ τῶν ἀρχόντων χελευσθείς, 
δὲ ταῦτα τοῖς παισὶν ἐχ τῶν διδασχαλείων ἀθρόως 
ελθοῦσιν, εἶτα ταῖς γυναιξίν, ἐπεὶ xol γυναικῶν 
οὔλλογος αὐτῷ κατεσχευάσθη. (ι9)ὴ Γενομένων δὲ 
τούτων μεγάλη περὶ αὐτὸν γὐξήθη δόξα, xal πολλοὺς 
" μὲν ἔλαξεν ἐξ αὐτῆς τῆς πόλεως δμιλητάς, οὐ μόνον 
ἄνδρας, ἀλλὰ χαὶ γυναῖχας, ὧν uio γε Θεανοῦς xoi 
ἐιεθοήθη τοὔνομα, πολλοὺς δ᾽ ἀπὸ τῆς σύνεγγυς βαρ- 
6izo0 χώρας βασιλεῖς τε καὶ δυνάστας. Ἃ μὲν οὖν 
ἔλεγε τοῖς συνοῦσιν, οὐδὲ εἷς ἔ ἔχει φράσαι βεδαίως, xal 
'và3p οὐδ᾽ 5 τυχοῦσα ἦν παρ᾽ αὐτοῖς σιωπή, μάλιστα 
μέντοι γνώριμα παρὰ πᾶσιν ἐγένετο, πρῶτον μὲν ὡς 


CUN 


αἤχνατον εἰναΐ φησι τὴν ψυγ ήν εἶτα ταδάλλουσαν. 
ΔῊΝ 


εἰς ἄλλα γένη ζώων, πρὸς δὲ τούτοις ὅτι χατὰ περιόδους 
τινὰς τὰ γενόμενά ποτε πάλιν γίνεται, νέον δ᾽ οὐδὲν 

υ ἁπλῶς ἐστι, xal ὅτι πάντα τὰ γινόμενα ἔμψυχα ὅὃμο- 
γενῇ δεῖ νομίζειν, Φαίνεται γὰρ εἰς τὴν “Ελλάδα 
τὰ δόγματα πρῶτος χομίσαι ταῦτα Πυθαγόρας. 
1 OS δὲ [4 5 É 3 7 e m ἃ 
(20) Οὕτως δὲ πάντας εἰς ἑαυτὸν ἐπέστρεψεν. ὥστε μιᾷ 
uóvov ἀχροάσει, ὥς φησι Νιχόμαχος, fjv ἐπιύὰς τῆς 
3 -— , , A^ 2 t3 7. - , 

» Ἰταλίας πεποίηται, πλέον ἢ δισχιλίους ἑλεῖν τοῖς λόγοις, 
οὺς αὐκέτι οἴχαδ᾽ ἀποστῆναι, ἀλλ᾽ διοῦ σὺν παισὶ καὶ 
γυναιξὶν δυκαχοῖόν τι παμμέγεθες ἱδρυσαμένους πολίσαι 

ι LÀ , - , €93^ 4, , 
τὴν πρὸς πάντων ἐπιχληθεῖσαν μεγάλην ᾿Ιλλάδα dv 
Ἰταλία, vOuouc τε παρ᾽ αὐτοῦ δεξαμέ ἕνους xai προ- 

) στάγματα ὡσανεὶ θείας ὑποθήκας E ἐχτὸς τούτων πράττειν 

Οὔτοι xat τὰς οὐσίας χοινὰς ἔθεντο xal μετὰ 

τῶν θεῶν τὸν [Πυθχγόραν χατηρίθμουν. Διόπερ ἕν τι 

τῶν παρ᾽ αὐτοῖς ἐν τοῖς μαθήμασιν ἀπορρήτων προχει- 

ἰισάμενοι, YÀ ᾿αφυρὸν ἄλλως τε καὶ πρὸς πολλὰ διατεῖνον 

ρου συντελέσματα, τὴν λεγομένην τετραχτύν, 
-— , , 

2v αὐτῆς ἐπώμνυον ὡς θεόν τινα τὸν Πυθαγόραν, 


ἐπιφθεγγόμενοι πάντες ἐπὶ πᾶσι τοῖς ὑπ᾽ αὐτῶν βε- 
ins SY με ς e 6: ε 
2 
*, 


αηϑέν. 
* 


5 


«αὶ 


αῖου ὑένοις , 


οὗ μὰ τὸν ἁμετέρᾳ ψυχᾷ παραδόντα τετραχτύν, 
) «aav ἀενάου φύσιος ῥιζώματ᾽ ἔχουσαν. 


' - , "d 
n δ᾽ ἐπιδημήσας Ἰταλία τε xai Σιχελία χατέ - 


1258 πόλεις δεδουλωμένας ὑπ ᾿ἀλλήλων; τὰς μὲν πολλῶν 


Jovi sacra fecit pulvinarque vidit, quod quotannis οἱ ster- 
nitur, quin et epigramma sepulchro illius inscripsit , hoc ti- 


tulo, PYTHAGORAS IOVI , cujus principium, 
Zan jacet hoc tumulo, qui vulgo Juppiter audit. 


(18) At ubi in Italiam pervectus Crotonem devenit, ait Di- 
czarchus, quasi adventante viro plurimarum regionum 
peragratione claro et eximio atque praeclara indole fortunae 
beneficio instructo ( forma enim fuisse liberali aque magna, 
gratiaeque plurimum et decoris quum in voce atque mori- 
bus, tum in ceteris omnibus habuisse ), ita affectam esse 
Crotoniatarum civitatem, ut, postquam seniorum magi- 
siratus animos cepisset, habita longa et praeclara ad juvenes 
disserlatione, rursus jussu magistratus adhortationes ad 
ephebos institueret, deinde ad pueros certatim ex scholis 
prodeuntes, denique ad feminas , et ipsas ejus gratia con- 
gregatas. (19) Hoc facto magna de eo fama percrebuit , 
multosque nactus est quum ex ipsa civitate auditores , non 
viros solum, sed etiam feminas , ex quibus unius Theanus 
nomen inclaruit , tum ex vicina barbarorum regione reges 
atque proceres. "Ceterum quid auditoribus suis tradide- 
rit, nemo certo affirmare potest : 
eos servabatur silentium. Sed hac apud omnes per. 


haud vulgare enim inter 


vulgata sunt, primo quidem , quod animam immortalem 
esse aflirmaverit, deinde diversa eam animantium genera 
subire, tum post certoa temporum circuitus idem quod 
olim fuisset rursus fieri e£ nihil omnino esse novum, et ani- 
mata omnia ejusdem generis existimanda esse. Primus enim 
omnium Pythagoras haec precepta in Greeciam intulisse 
videtur. (20) Atque ita omnes in se convertit, ut Nico- 
macho auctore unica dissertatione , quam primo in Italiam 
adventu instituit, plusquam duo milia hominum oratione 
sua caperet , qui domum omnino non reversi sunt, sed una 
cum liberis atque conjugibus communi quodam auditorio 
ingentis magnitudinis exstructo eam Italie partem , quae 
Magna Gracia vulgo dicitur, condiderunt , ac legesab ipso 
statutaque tanquam divina mandata accepta religiose ser- 
Jdem bona sua etjam in commune conferebant 
itaque quum unius 


vaverunt. 
et Pythagoram inter deos numerabant. 
doctrinae sua secretorum , elegantis omnino , quodque ad 
pliysicas quzestiones multas absolvendas faceret, tetractyn 
dico, quae vocatur, compotes facti essent, per ipsam Pytha- 
goram tanquam jurisjurandi testem appellabant , quoties- 
cunque aliquid confirmarent, subjicientes hiec : 


juro tibi hunc, a quo datus ille quaternio menti 
nostrz, ex quo natura fluit ceu fonte perenni., 


(21) Quas vero civitates in Italia et Sicilia sive jam multis 
ex annis, sive recens in servitutem a se invicem redactas 


IO 


1$ 


20 


25 


3U 


38 


40 


45 


δι 


92 


ἐτῶν, τὰς δὲ νεωστί, φρονήματος ἐξελευθερίου πλήσας 
διὰ τῶν ἐφ᾽ ἑχάστης ἀχουστῶν αὐτοῦ ἠλευθέρωσε, Koo 
1 wv i] , € Ld 1€ , 
τῶνα xai Σύδαριν καὶ Κατάνην xat Ῥήγιον xai “[μέ- 
ραν καὶ Ἀχραάγαντα xai "l'aupouéviov xat ἄλλας τινάς, 
A L4 v, -. ἃ T , ^ ^- , 
αἷς xat νόμους ἔθετο διὰ Xapovóx τε τοῦ Kaxavatou 
o9 , “ € N59 T v» , - 
xai Δαλεύχου τοῦ Λοχροῦ, OU ὧν ἀξιοζήλωτοι τοῖς 
? * λλ ^ , wv . ^3 6 K 
περιοίκοις ἄχρι πολλοῦ γεγόνασι. — Niut/oc ὃ εν- 
΄-« , 4 /, 
τοριπίνων τύραννος ἀχούσας αὐτοῦ τήν τ᾽ ἀρχὴν ἀπέ- 
θετο xal τῶν χρημάτων τὰ μὲν τῇ ἀδελφῇ, τὰ δὲ τοῖς 
πολίταις ἔδωχε. — (22) Προσῆλθον δ᾽ αὐτῷ, ὥς φησιν 
Ἀριστόξενος, xat Λευχανοὶ xat Μεσσάπιοι xat Πευ- 
/ € “- 3 - —N9) Y S “ , , 
χέτιοι xat Ρωμαῖοι. ᾿Ανεῖλε δ᾽ ἄρδην στάσιν οὐ μόνον 
ἀπὸ τῶν γνωρίμων, ἀλλὰ xal τῶν ἀπογόνων αὐτῶν 
* e» [ord Ml 4 Α e 4 3 (|, 
ἄγοι πολλῶν γενεῶν xal χαθόλου ἀπὸ τῶν ἐν "IraXta 
τε καὶ Σιχελία πόλεων πασῶν, πρός τε ἑαυτὰς xai 
πρὸς ἀλλήλας.  Tluxvóv γὰρ ἣν πρὸς ἅπαντας αὐτῷ 
1 , 
πολλοὺς xai ὄλίγους τόδε τὸ ἀπόφψθεγμα, φυγαδευτέον 
u ^ , 
πάση μημανῇ καὶ περικοπτέον πυρὶ xal σιδήρῳ καὶ 
- : J, ji 
μηχαναῖς παντοίαις ἀπὸ μὲν σώματος νόσον, ἀπὸ δὲ 
- * A 
ψυχῆς ἀμαθίαν, χοιλίας δὲ πολυτέλειαν, πόλεως δὲ 
«τάσιν, οἴχου δὲ διχονροσύνην. ὁμοῦ δὲ πάντων ἀμε- 
τρίαν. (23) Ei δὲ δεῖ πιστεύειν τοῖς ἱστορήσασι περὶ 
αὐτοῦ, παλαιοῖς δὲ οὖσι xat ἀξιολόγοις, μέχρι χαὶ τῶν 
"^J , ^ - , “ 7 N 
ἀλόγων ζώων Otxvetvo αὐτοῦ 4 νουθέτησις. Τὴν μὲν 
γὰρ Δαυνίαν ἄρχτον λυμαινομένην τοὺς ἐνοίχους χα- 
τασγών, ὥς φασι, χαὶ ἐπαφησάμενος χρόνον συχνόν, 
- L4 
Ψωμίσας τε μάζη xat ἀχροδρύοις, δὁρχώσας τε μηχέτι 
b] 4, N , , ^^ DN. * nM 2 ov 
ἐαψύγου ἐφάπτεσθαι, ἀπέλυσεν, fj δ᾽ εὐθὺς eic τὰ 0pm 
^ " ^ N ) Ind », /» v , 
xai τοὺς ὄρυμοὺς ἀπαλλαγεῖσα οὐχέτ᾽ ὥφθη τοπαράπαν 
ἐπιοῦσα οὐδ᾽ ἀλόγῳ Low. (24) Βοοῦν δ᾽ ἐν Τάραντι 
ἰδὼν ἐν παμμυιγεῖ νομῇ κνάμων χλωρῶν ἐφαπτόμενον, 
e^ . 7 ^ i 
τῷ βουχόλῳ παραστὰς συνεδούλευσεν εἰπεῖν τῷ ot 
τῶν χυάμων ἀποσχέσθαι. Προσπαίξαντος δ᾽ αὐτῷ τοῦ 
βουχόλου καὶ φήσαντος οὐχ εἰδέναι βοϊστὶ λαλεῖν, προσ- 
ελθόντα χαὶ εἰς τὸ οὖς προσψιθυρίσαντα τῷ ταύρῳ οὐ 
^ ^ ^ kj 
μόνον τότ᾽ ἀποστῆσαι τοῦ χυαμῶνος, ἀλλὰ xal aut 
μηδέποτε χυΐμων θιγεῖν. αχροχρονιώτατον δ᾽ ἐν 
Τάραντι χατὰ τὸ τῆς “Ἥρας ἱερὸν γηρῶντα διαμεμενη- 
/, * ^ L4 m 
χέναι, τὸν ἱερὸν χαλούμενον βοῦν, τροφὰς σιτούμενον, 
ἃς οἱ ἀπαντῶντες ὥρεγον. (25) ᾿Δετὸν δ᾽ ὑπεριπτά- 
μενον Ὀλυμπίασι, προσομιλοῦντος αὐτοῦ τοῖς γνωρί- 
μοις ἀπὸ τύχης περί τε οἰωνῶν xat συμβόλων καὶ διο- 
σημιῶν, ὅτι παρὰ θεῶν ἀγγελίαι τινὲς xat λόγοι τοῖς 
ὡς ἀληθῶς θεοφιλέσι τῶν ἀνθρώπων, χαταγαγεῖν λέ- 
γεται xal χαταψήσαντα πάλιν ἀφεῖναι. Διχτυουλχοῖς 
τ᾽ ἐπιστάντα, ἔτι τῆς σαγήνης ἐκ βυθοῦ πολὺν φόοτον 
ἐπισυρομένης, ὅσον πλῆθος ἐπισπῶνται προειπεῖν, τῶν 
ἰχθύων δρίσαντα τὸν ἀριθμόν. Καὶ τῶν ἀνδρῶν ὑπο-- 
μεινάντων ὅ τι ἂν χελεύση πράξειν, εἰ τοῦθ᾽ οὕτως 
ἀπούαίη, ζῶντας ἀφεῖναι πάλιν χελεῦσαι τοὺς ἰχθῦς, 
, [4 e^ A 
πρότερον γε ἀχριῤῶς διαριθα ἤσαντας, Kal τὸ θαυμα- 
, ^- 
σιώτερον, ὅτι οὐδεὶς ἐν τοσούτῳ τῆς ἀοιθμήσεως χρόνῳ 
τῶν ἰγθύων ἐχτὸς ὕδατος μεινάντων ἀπέπνευσεν ἐφε- 
Tyne D mA M LI e» 2 ) o! 
τῶτος αὐτοῦ. (20) Πολλοὺς δὲ τῶν ἐντυγχανόντων 


ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ͂ ΒΙΟΣ ΠΥΘΛΑΙῸΡΟΥ 


deprehendit, animo ad libertatem accenso per discipulos 
Sues, quos in quaque habebat, in libertatem asseruit, 
Crotonem et Sybarin et. Catinam et Rhegium et Himeram 
el Agrigentum et Taurumenium, aliasque nonnullas, quitus 


et leges dedit per Charondam Catinensem et Zaleucun - 


Locrum , qua diuturnam vicinis aemulationém excitarunt. 
Simichus vero, Centuripinorum tyrannus, ipso audilo in- 


perium deposuit, opesque suas parlim sorori, partin οἷν]. Ὁ 


bus donavit. 
Lucani et Messapii et Peucetii et Romani , sustuliique pe- 


(22) Adierunt eum, ut ait Arisloxenus, 4 - 


nitus discordias non solum a familiaribus , verum eliam ab 
eorum posteris per multa secula, atque ab omnibus omniuo 


Italia Sicilizque civitatibus , tam intestinas quam exte- 
nas. QCrebro enim ei in ore erat apud quosvis, sive plures 


ii simul essent sive pauci, hoc apophthegma, fugandnm - 
omni conatu et igni atque ferro et quibuscunque denique - 


machinis praescindendum a corpore quidem morbum , ai 
anima ignorantiam , a ventre luxuriam, a civitate sediti- 


nem , a familia discordiam, a cunctis denique rebus ec — 


sum. (23) Quod si illis fides adhibenda , qui de eo «ri- 


psere, auctoribus sane antiquis et praclaris, etiam adbrula 
animalia usque ejus admonitiones sese extendebant. Dau. | 


niam enim ursam, qua incolis damnum inferebat , compre 


hensam , ut aiunt, et diu manu demulctam , offaque atqs- ! 
pomis pastam et jurejurando adactam , ne quicquam ati- 
matum amplius attingeret, dimisit , illa vero statim in m«t- 
tes ac lustra reversa nullum pestea ne brutum quidem | 


animal invadere visa est. (24) Quumque bovem Tarenti 
in pascuo omnigenis herbis referto fabas virides attingere 
videret, ad bubulcum accedens hortatus est, ut bovem 
fabis abstinere juberet. At quum bubulcus eum irre 
bovatim loqui 86 nescire responderet, ipae accessit et bi 
in aurem insusurravit , adeo ut non solum tunc az fib 
consito abscederet, verum etiam in posterum fabas nuz- 
quam attingeret. Idem deinde Tarenti circa Junonis tcs- 
plum diutissime obversatus consenuit, bos sacer volze 
appellatus, cibis vescens quos obvius quisque offerebat. 
(25) Aquilam item Olympiv supervolitantem , quum forte 
de auguriis et ominibus signisque ecelestibus, ut que di 
hominibus vera pietale przeditis milterent tanquam nunlàs 
atque interpretes, discipulis exponeret, ex aere deduiiee. 
manuque palpatam rursum dimisisse dicitur. Quumque i 
piscatores incidisset rete bene onustum e profundo atir- 
hentibus, quantam piscium multitudinem cepissent, i? 
quoque numero definito praedixit. llis autem «se, qui 74 
imperaturus esset, facturos pollicentibus,, si hoc ΟἹ δα 
probaretur, ut vivos pisces dimitterent mandavit, pris 
tamen accurate numeratos, quodque magisetiam miramlum, 
multo inter numerandum elapso tempore nullus ex piscibts 
extra aquam licet. degentibus ipso adstante exspiravil 
(26) Multos eliam eorum qui ad se accedebant , prioris vit 





PORPHYRII DE VITA PYTHAGOR KE. 93: 


ἀνεμίμνησχε τοῦ προτέρου βίου, ὃν αὐτῶν fj ψυχὴ 
πρὸ τοῦ τῷδε τῷ σώματι ἐνδεθῆναι πάλαι ποτ᾽ ἐδίωσε, 
χαὶ ἑαυτὸν δὲ ἀνχμφιλέχτοις τεχμηρίοις ἀπέφηνεν 
Εὐφορόον τὸν Πάνθου υἱόν. Καὶ τῶν Ὁμηριχῶν 

& στίλμων ἐχείνους μάλιστα ἐξύμνει xal μετὰ λύρας ἐμμε- 
λέστατα ἀνέμελπεν" 


αἴματί οἱ δεύοντο χόμαι, Χαρίτεσσιν ὁμοῖαι, 
zÀoytot θ᾽, οἵ χρυσῷ τε xai ἀργύρῳ ἐσφήχωντο. 
οἷον δὲ τρέφει ἔρνος ἀνὴρ ἐριθηλὲς ἐλαίης 

Ü χώρῳ ἐν οἱἰοπόλῳ,, 00' ἅλις ἀναθέδρυχεν ὕδωρ, 
χαλὸν, τυηλεθάον" τόδε τε πνοιαὶ δονέονσι 
παντοίων ἀνέμων, καί τε βρύει ἄνθεϊ λευχῷ᾽ 
ἐλθὼν δ᾽ ἐξαπίνης ἄνεμος σὺν λαίλαπι πολλῇ 
βοθροῦ τ᾽ ἐξέστρεψε xai ἐξετάνυσσ᾽ ἐπὶ γαίης " 

5 τοῖον ΠΠάνθον υἱὸν &üp. eX. Εὐφορδον 
Ἀτρείδης Μενέλαος, ἐπεὶ χτάνε, τεύχε᾽ ἐσύλα. 


(τὶ Τὰ γὰρ ἱστορούμενα περὶ τῆς ἐν Μυχήναις ἀνα- 
4 M eq" m " ; e 5 / d 
χειμένης σὺν '"lowixoi; λαφύροις τῇ ᾿Αργείᾳ "Hoa 
Π φόρου τοῦ Φρυγὸς τούτου ἀσπίδος παρίεμεν ὡς 
j| * κα L4 * Ww. y M ) b] 
" πάνυ δημώδη. Kauxacov " δ᾽ £9acav τὸν ποταμὸν σὺν 
πολλοῖς τῶν ἑταίρων διαδαίνοντά ποτε προσειπεῖν, xai 
$ ποταμὸς γεγωνόν τι καὶ τρανὸν ἀπεφθέγξατο πάντων 
ἀχουόντῶν « χαῖρε Πυθαγόρα. ν “ἔτι μιᾷ xol τῇ 
αὐτῇ ἡμέρα ἔν τε Μεταποντίῳ τῆς Ἰταλίας xal ἐν 
την ᾿ , e^ τ , J, i ^ λέ- θ 
5 Ταυρομενίῳ τῆς Σιχελίας συγγεγονέναι xal διειλέχθαι 
— "- -* e^» o ΩΝ 
xoi τοῖς ἑχατέρωθι ἑταίροις αὐτοῦ διαδεθαιοῦνται 
^ ἢ 
σχεδὸν ἅπαντες, σταδίων ἐν μεταιχαΐίῳ παμπόλλων 
^ , ^ 
xi χατὰ γῆν xai χατὰ θάλατταν ὑπαρχόντων, οὐδ᾽ 
ἡμέραις ἀνυσίμων πάνυ πολλαῖς. (28) Τὸ μὲν γάρ, 
ὅτι τὸν μηρὸν χρυσοῦν ἐπέδειξεν ᾿Αθάριδι τῷ Ὑπερ- 
᾿ D εἰ L] ων 
θηρέῳ, εἰκάσαντι αὐτὸν ᾿λπόλλωνα εἶναι τὸν ἐν "Y rep- 
" € y ζ΄ 
foin, οὗπερ ἦν ἱερεὺς ὃ "Αὔαρις, βεθαιοῦντα ὡς 
ῦξοις 9 e ἢ P e ἡ 
τοῦτο ἀληθές, τεθρύλληται. Καὶ ὅτι νεὼς χατα- 
πλεούσης xai τῶν φίλων εὐχομένων τὰ χομιζόμενα 
, * - y , 1 Y , m 
γενέσθαι αὐτοῖς ὃ Πυθαγόρας εἰπεν « ἔσται τοίνυν ὑμῖν 
νεχρός, » xal f| ναῦς χατέπλευσεν ἔχουσα νεχρόν, 
μυρία δ᾽ ἕτερα θαυμαστότερα xat θειότερα περὶ τἀνδρὸς 
€ * o^-— L] / c ΄ρῸ - 
ὁμαλῶς xai συμφώνως εἴρηται, ὡς δ᾽ ἁπλῶς εἰπεῖν, 
4 , A € ὔ , $ NN ὔ 
xav οὐδενὸς ὑπενοηθη πλείονα οὐδὲ περιττότερα, 
(29) Προρρήσεις τε γὰρ ἀπαράθατοι σεισμῶν διαμνη- 
μονεύονται αὐτοῦ xai λοιμῶν ἀποτροπαὶ σὺν τάχει 
1 * , [4] . ΄-- φ - /, * ) 
χαὶ ἀνέμων βιαίων γαλαζῶν τ᾽ ἐχγύσεως χαταστολαὶ 
χαὶ χυμάτων ποταμίων τε χαὶ θαλαττίων ἀπευδιασμοὶ 
πρὸς εὐμαρῇ τῶν ἑταίρων διάασιν, “δ)ὴν μεταλαῤόντας 
Ἐμπεδοκλέα τε xai ᾿Επιμενίδην καὶ 'ACapw πολλαχῇ 
ἐπιτετελεχέναι τοιαῦτα. 


de 
- 


& 


- 
- 


Δῆλα δ᾽ αὐτῶν τὰ ποιήματα 
ὑπάρχει, ἄλλως τε xa ᾿Αλεξάνεμος μὲν ἦν τὸ ἐπώνυμον 
᾿Ἐμπεδοχλέους, καθαρτὴς δὲ τὸ ᾿Ἐπιμενίδου, αἰθρο- 
ῥάτης δὲ τὸ ᾿Ἀδάριδος, ὅτι ἄρα ὀϊστῷ τοῦ ἐν Ὑπερ- 

0 (ορέοις ᾿Απόλλωνος δουρηθέντι αὐτῷ ἐποχούμενος ποτα- 
μούς τε χαὶ πελάγη xat τὰ ἄδατα διέβαινεν, ἀεροδατῶν 
τρῦπον twv. Ὅπερ ὑπενόησαν καὶ Πυθαγόραν τινὲς 
πεπονθέναι τότε, ἡνίχα ἐν Μεταποντίῳ xai iv Ταυρο- 
μενίῳ τοῖς ἐχχτέρωθι ἑταίροις Gu mos τῇ αὐτῇ ἡμέρα. 


admonebat , quam anima ipsorum , antequam isti corpori 
illigaretur, olim peregisset, seque ipsum Euphorbum, 
Panthi filium, fuisse certissimis demonstrabat argumentis. 
Atque ex Homericis versibus illos maxime praedicabat et 


ad lyram scitissime cantabat : 


ast olli maduit fuso coma pulcra cruore, 
comptaque casaries auro argentoque revincta. 
quale per zstatem viridantis germen olivae 
sedulus agricola in campo producit amano, 
quam rigat allapsu vicinz rivulus unda, 

et blande mulcent animz clementibus auris , 
ketaque candenti vestit sese undique flore; 

at si forte ruat vehementi turbiae ventus , 
sternit humi affligitque ima de stirpe revulsam : 
talem Panthloidem dejectum vulnere acerbo 
Atrides vita exutum spoliabat et armis. 


(27) Ea enim , quze de Euphorbi hujus Phrygis scuto Myce- 
nis Argivae Junoni in spoliis Trojauis consecrato referuntur, 
ut vulgaria praetermittimus. Caucasum fluvium aiunt ali- 
quando magno cum familiarium comitatu transeuntem al- 
locutum, hunc vero clara atque alta voce cunctis audien- 
libus « salve Pythagora » inclamasse. Quin etiam uno 
eodemque die et Metaponti in Italia et Tauromenii in Sici- 
lia discipulis quos utrobique habebat adfuisse, cumque 
eis collocutum esse pene omnes affirmant, plurimis licet 
terra marique stadiis , et que nec multis diebus quis con- 
fecerit, interjectis. (28) Quod enim Abaridi Hyperboreo 
ipsum Apolliniapud Hyperboreos culto, cujus sacerdos erat, 
assimilanti femur aureum ostenderit, quo verum id esse 
confirmaret, pervulgatum est. ltem quod navi quadam 
appellente et amicis sibi merces quas veheret apprecantibus 
Pythagoras dixerit: « ergo mortuus vobis erit » , navisque 
revera mortuum advexerit, hzec et sexcenfa alia multo admi- 
rabiliora atque diviniora de hoc viro constanter atque uno 
ore aflirmantur, utque paucis dicam , de nemine quoquam 
plura et praeclariora credita sunt. (29) Commemorantur 
ejus enim terrze motuum certissime praedictiones et pestium 
promptissimee propulsationes et ventorum violentorum gran- 
dinisque effusionis oppressiones et fluctuum tam marinorum 
quam fluvialium ad facilem familiaribus transitum parandum 
placationes. quorum compotes factos Empedoclem et Epi- 
menidem et Abarin et ipsos passim talia perpetrasse. Satis 
autem nota sunt ipsorum opera, quin et cognominati erant 
Empedocles Alexanemus (ventorum depulsor ), Epimenides 
Catliartes (expiator), Abaris vero £throbates (aerambulus), 
qui nempe telo ab Apolline Hyperboreo donato vectus flu- 
mina et maria et invia quzeque per aerem quodam modo 
incedens superabat. Quod et Pytliagoram usurpasse non- 
nulli opinantur, quum uno eodemque die Metaponti et 
Tauromenii discipulos, quos utrobique habebat, conveni- 





- 


30 


e 


40 


45 


50 


94 TIOPPYPIOY ΒΙῸΣ HYOGATOPOY 


(30) Κατεχήλει δὲ ῥυθμοῖς καὶ μέλεσι καὶ ἐπῳδαῖς τὰ 
M - M , 
Ψψυχικὰ πάθη xat τὰ σωματικά, Kal τοῖς μὲν ἑταίροις 
$ * e^. “ ^ 2; 
ἡρμόζετο ταῦτα, αὐτὸς δὲ τῆς τοῦ παντὸς ἁρμονίας 
ἠκροᾶτο, συνεὶς τῆς χαθολιχῆις τῶν σφαιρῶν χαὶ τῶν 
χατὰ ταύτας χινουμένων ἀστέρων. ἁρμονίας, ἧς ἡμᾶς 
μὴ ἀχούειν διὰ σμιχρότητα τῆς φύσεως. Τούτοις xat 
- ^ - Ml ts 
᾿Εμπεδοχλῇς μαρτυρεῖ, λέγων περὶ αὐτοῦ" 
ἦν δέ τις ἐν χείνοισιν ἀνὴρ περιώσια εἰδώς. 
ὃς δὴ μήκιστον πραπίδων ἐχτήσατο πλοῦτον, 
παντοίων τε μάλιστα σοφῶν ἐπιήρανος ἔργων. 
ὁππότε γὰρ πάσαισιν ὁὀρέξαιτο πραπίδεσσι, 
ῥεῖά γε τῶν ὄντων πάντων λεύσεσχεν ἕκαστα, 
χαί τε δέχ᾽ ἀνθρώπων καί τ᾽ εἴχοσιν αἰώνεσσι. 


(31) Τὸ γὰρ « περιώσια » xal « τῶν ὄντων λεύσεσκεν 
ἕχαστα » xal « πραπίδων πλοῦτον » χαὶ τὰ ἐοικότα 
ἐμφατιχὰ μάλιστα τῆς ἐξαιρέτου xai ἀχριΐ ἐστέρας 
παρὰ τοὺς ἄλλους διοργανώσεως ἔν τε τῷ ὁρᾶν χαὶ τῷ 
ἀχούειν χαὶ τῷ νοεῖν τοῦ Πυθαγόρου. Τὰ δ᾽ οὖν τῶν 
ἑπτὰ ἀστέρων φθέγματα xal τῆς τῶν ἀπλανῶν, ἐπὶ 
ταύτης τε τῆς ὑπὲρ ἡμᾶς, λεγομένης δὲ xat' αὐτοὺς 
ἀντίχθονος, τὰς ἐννέα Μούσας εἰναι διεθεθδαιοῦτο. 
'[7,» δὲ πασῶν ἅμα σύγκρισιν xat συμφωνίαν καὶ ὡσανεὶ 
σύνδεσμον, ἧσπερ ὡς ἀϊδίου τε χαὶ ἀγεννήτου μέρος 
ἑχάστη xoi ἀπόρροια, Ννημοσύνην ὠνόμαζεν. (32) Τὴν 
δὲ xa0' ἡμέραν αὐτοῦ διαγωγὴν ἀφηγούμενος ὃ Διο- 
γένης φησίν, ὡς ἅπασιν μὲν παρηγγύα φιλοτιμίαν 
φεύγειν xai φιλοδοξίαν, τώπερ μάλιστα φθόνον ἐργά- 
ζεσθον, ἐκτρέπεσθαι δὲ τὰς μετὰ τῶν πολλῶν ὁμιλίας. 
Τὰς γοῦν διατριδὰς xal αὐτὸς ἕωθεν μὲν ἐπὶ τῆς οἰχίας 
ἐποιεῖτο, ἁρμοζόμενος πρὸς λύραν τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν 
xal ἄδων παιᾶνας ἀρχαίους τινὰς Gane. Καὶ 
ἐπῆδε τῶν Ὁμήρου καὶ ᾿Ησιόδου, ὅσα χαθημεροῦν τὴν 
ψυχὴν ἐδοχίμασε. Καὶ ὀρχήσεις δέ τινας ὑπωρχεῖτο, 
ὁπόσας εὐχινησίαν xal ὑγείαν τῷ σώματι παρασχευά- 
ζειν ᾧετο. Τοὺς δὲ περιπάτους οὐδ᾽ αὐτὸς ἀνεπιφθόνως 
μετὰ πολλῶν ἐποιεῖτο, ἀλλὰ δεύτερος ἢ τρίτος ἐν ἱεροῖς 
ἢ ἄλσεσιν, ἐπιλεγόμενος τῶν χωρίων τὰ ἢσυχιαίτατά 
τε xal περικαλλέστατα, (:3) Τοὺς δὲ φίλους ὑπερη- 
γάπα,, χοινὰ μὲν τὰ τῶν φίλων εἶναι πρῶτος ἀποφη- 
νάμενος. τὸν δὲ φίλον ἄλλον ἑαυτόν. Καὶ ὑγιαίνουσι 
μὲν αὐτοῖς ἀεὶ συνδιέτριθεν, χάμνοντας δὲ τὰ σώματα 
ἐθεράπευε, χαὶ τὰς ψυχὰς δὲ νοσοῦντας παρεμυθεῖτο, 
χαθάπερ ἔφαμεν, τοὺς μὲ ν ἐπῳδαῖς καὶ μαγείαις, τοὺς 
δὲ Μουσιχῇ " ἦν γὰρ αὐτῷ μέλη xal πρὸς νόσρυς συ)» 
μάτων παιώνια, ἃ ἐπάξων ἀνίστη τοὺς χάμνοντας. 
ἮΝ δ᾽ ἃ χαὶ λύπης λήθην εἰργάζετο χαὶ ὀργὰς ἐπραῦνε 
χαὶ ἐπιθυμίας ἀτόπους ἐξήρει. (34) T7; δὲ διαίτης τὸ 
μὲν ἄριστον ἦν κηρίον ἃ μέλι, δεῖπνον δ᾽ ἄρτος ix χέγ- 
pov ἢ μάζα xai λάμανα ἑφθὰ xal oua , σπανίως δὲ 
χρέας ἱερείων θυσίμων, xai τοῦτο οὐδ᾽ Ex παντὸς μέ- 
povc. Ta γε μὲν πλεῖστα ὅὃπότε θεῶν ἀδύτοις ἐγχατα- 
δύεσθαι μέλλοι καὶ ἐνταῦθα διὰ γρόνου τινὸς ἐνδιατρί- 
sw, ἀλίμοις ἐχρῆτο χαὶ ἀδίψοις τροφαῖς, τὴν μὲν 
ἄλιυον συντιθεὶς Ex. αήχωνος σπέριιχτος χαὶ σησαιλου 


ret. (30) Sedabat autem rhythmis et carminibus et incan- 
fationibus tam animi quanvcorporis affectus. Et liec qui- 
dem discipulis suis accommodabat, ipse vero mundi concen. | 
tum auribus percipiebat , universali sphaerarum astrozun- 
que per eas motorum harmonia intellecta, quam p« οὐ 
nature imbecillitatem non audire. Hac Empedocles qu»- 
que de Pythagora hisce versibus testatur : 


borum de numero quidam praestantia norat 
plurima , mentis opes amplas sub pectore servans, 
oninia vestigans sapientum docta reperta. 

nàm quoties anjmíi vires intenderet omnes, 
solerti subito perspexit singula mente, 

usque decem aut viginti etiam mortalia secla, 


(31) Nam qua dicit praestantia et entium omnium sa. 
gula perspexit et sapientia opes et similia, mauus 
indicant exquisitam et accuratissimam Pythagore pre cz- 
teris in vid«ndo et audiendo et intelligendo habitudinem. 
Sonos ergo illos, quos edunt septem stelle errantes εἰ 
orbis stellarum fixarum, tum ccelum nobis imminer, 
quod antichthona appellant, novem Musas esse afürma 
bat. Cotum vero et concentum omnium simul et veuti 
nexum, cujus utpote ceterni et ingeniti pars unaquaque 
esset et fusio, Mnemosynen appellabat. (32) Diogenes au- 
tem quotidianam ejus vivendi rationem exponens omnes 
eum ait admonuisse, ut ambitionem glorizque cupidinem 
fugerent, ut que omnium maxime invidiam concitaresl, 
item ut vulgi commercia devitarent, Studiorum i;itar ini- 
tium et ipse mane domi faciebat , animum suum ad lyram 
componens et veteres quosdam Thaletis paanas casens 
Homeri quoque et Hesiodi carmina accinebat , quibos ati- 
mum miligari censebat. Quin et saltationes quasdam si- 
titabat, quas agilitatem atque sanitatem corpori conviliare 
existimabat. Neque ambulationes libenter cum multis ip 
instituebat , sed cum uno tantum vel altero comite, idque 
in templis aut lucis, seligens sibi loca quietissima at4u 
amenissima. (33) Amicorum erat amantissimus, ut qui 
primus pronunciavit, amicorum omnia esse communi el 
amicum alterum ipsum. Εἰ dum quidem recte valerest, 
semper cuin iis conversabatur, si corpore aegrotarent , evi 
curabat, sin animo, solabatur, ut diximus, alios incani 
tionibus magicisque artificiis , alios musica : crant enim ei 
el ad corporis morbos sanandos prompta carmina, qu? 
occinens levabat :egrotantes. Erant etiam qu:edolucis hi 
vionem adducerent et iram mitigarent, libidinemque eine 
rent importunam. (34) Ad victum quod attinel, prandium 
quidem favo aut melle constabat, coena vero pane miliate? 
aut hordeaceo et coctis crudisque oleribus, rero care 
victimarum, neque ea tamen ex quavis parte desump. 
Deorum penetralia subiturus , ibique aliquamdiu commo 
raturus, alimentis famem sitimque arcentibus ut plurimum 


utebatur. Et ad famem quidem arcendam remedinm com: 


PORPHYRII DE VITA PYTHAGOR A. 95 


xat Ὁ φλοιοῦ σχίλλης πλυνθείσης ἀχριθῶϊς, ἕως γ᾽ ἂν τοῦ 
περὶ αὐτὴν ὁποῦ καθαρθείη, xal ἀσφοδέλων ἀνθεριχῶν 
xa μαλάχης φύλλων xat ἀλφίτων καὶ χριθῶν xat ἐρε- 
ξίνθων, ἅπερ xav! ἴσον πάντα σταθμὸν χοπέντα μέλιτι 

^ 58 ,* , τὸ "^? ν᾿ 2 ’ , 
» ἀνέδευεν Ὑμηττίῳ, τὴν δ᾽ ἄδιψον ἐχ σιχύων σπέρ- 
M 5 [δὰ ^ “Ὁ ,»Ῥ» A $9 ὦ 1 H 
ματος xai ἀσταφίδος λιπαρᾶς, ἐξελὼν αὐτῆς τὰ Yi- 

A Y [4 1 ^ f. H , 
ναρτα, xai ἄνθους xoptou xat μαλάχης ὁμοίως σπέρ- 

^ L A ΩΣ , 4 ;, 
uazo; xat ἀνδράχνης xxi τυροῦ χνήστεως xat ἀλεύρου 

πάλης xal γάλ λί á 1 ἀνεμί 

πάλης xal γάλαχτος λίπους, ἄπερ πάντα ἀνεμίγνυε 
t6 μέλιτι νησιωτιχῷ. — (35) Ταῦτα δ᾽ Ἡ) ραχλέα παρὰ 
Δήμητρος ἔφασχε μαθεῖν στελλόμενον εἰς τὴν AtGoxv 
τὴν ἄνυδρον. Ὅθεν αὐτῷ xal τὸ σῶμα ὥσπερ ἐπὶ 
στάθμη τὴν αὐτὴν ἕξιν διεφύλαττεν, οὐ ποτὲ μὲν 
t ᾿ δ ^t D ^^ κι ὲ " / 
ὑγιαίνων, ποτὲ δὲ νοσοῦν, οὐδὲ αὖ ποτὲ μὲν πιαινό- 

[b μεγὴν xai αὐξανόμενον, ποτὲ δὲ λεπτυνόμενον xal 
ἰσγναινόμενον. "H τε ψυ. χὴ τὸ Óuotov ἦθος ἀεὶ διὰ τῆς 
ὄνεως παρεδήλου " οὔτε γὰρ ὑφ᾽ ἡδονῆς διε χεῖτο πλέον, 
οὐδ᾽ ὑπ᾽ ἀνίας συνεστέλλετο, οὐδ᾽ ἐπίδηλος ἡ 5» y20 
ἢ λύπη, κάτοχος, ἀλλ᾽ οὐδὲ γελάσαντα ἢ κλαύσαντα 

δι τίς ποτ᾽ ἐχεῖνον ἐθεάσατο, (536) Θύων τε θεοῖς ἀνε- 

s 3 4 L ' , D] c. 1 
παχϑὴ ΄ς ἣν, ἀλφίτοις τε χαὶ ποπάνω xai λιφανωτῷ x«i 
μύρρᾳ, τοὺς θεοὺς ἐξιλασκόμενος , ἐμψύ 42 δ᾽ ἔχιστα, 
πλὴν εἰ μή ποτε ἀλεχτορίσιν xal τῶν χοίρων τοῖς ἅπα- 
λωτάτοις. ᾿Ιουθύτησε δέ ποτε σταίτινον, ὥς φασι, 

35 βοῦν, οἱ ἀχριδέστεροι, ἐξευρὼν τοῦ ὀρθογωνίου τὴν 
ὑποτείνουσαν ἴσον δυναμένην ταῖς περιεχούσαις. “Ὅσα 
€ μὴν τοῖς προσιοῦσι διελέγετο, 7| διεξοδιχῶς ἢ συμ- 
bo). xo παρήνει. (az) Διττὸν γὰρ ἦν αὐτοῦ τῆς 
διδασχαλίας τὸ σχῆμα, χαὶ τῶν προσιόντων οἱ μὲν 

2 ἐχαλοῦντο μαθηματιχοί, οἱ δ᾽ ἀχουσματιχοί, xal μα-- 
θηματιχοὶ μὲν οἱ τὸν περιττότερον καὶ πρὸς ἀχρίδειαν 
διαπεπονημένον τῆς ἐπιστήμης λόγον ἐχμεμαθηχότες, 
ἀχουσματιχοὶ δ᾽ οἱ μόνας τὰς χεφαλαιώδεις ὑποθήχας 
τῶν γραμμάτων ἄνευ ἀχριδεστέρας διηγήσεως ἀχη- 

25 x00 Il δὲ ὲ θεί ὶ ὃ 

25 χούτες. (88) apfivet περὶ μὲν τοῦ θείου xai δαι- 
μονίου xat ἡρώου γένους εὔφημον εἶναι χαὶ ἀγαθὴν 
ἔχειν διάνοιαν, γονεῦσι δὲ xal εὐεργέταις εὐνοεῖν, νό- 
μοις δὲ πείθεσθαι, προσχυνεῖν δὲ μὴ ἐχ παρέργου τοὺς 
θεούς, ἀλλ᾽ οἴκοθεν ἐπὶ τοῦτο ὡρμημένους, χαὶ τοῖς 

4 , - jj Li - 

40 μὲν οὐρανίοις θεοῖς περιττὰ θύειν, τοῖς δὲ χθονίοις 
* 3 / ^ 2 / ^ / 
ἄρτια.  "ExaÀe γὰρ τῶν ἀντιχειμένων δυνάμεων 

1 , P^" e NON b! ^» 
τὴν μὲν βελτίονα μονάδα xal φῶς xal δεξιὸν xai ἴσον 
χαὶ μένον χαὶ εὐθύ, τὴν δὲ χείρονα δυάδα χαὶ σχότος 
xai ἀριστερὸν xai ἄνισον xat περιφερὲς xal φερόμενον. 

4: (19) Παρήνει δὲ xal τοιάδε, (υτὸν ἥμερον χαὶ 
ἔγκαρπον, ἀλλὰ “ηδὲ ζῶον, ὃ μηδὲ βλαδερὸν εἶναι 
πέφυχε τῷ ἀνθρωπείῳ γένει, μήτε φθείρειν, μήτε 

, 4 
βλάπτειν. Παραχαταθήχην δὲ μὴ χρημάτων μόνον, 
, ΄ω e 
ἀλλὰ xai λόγων πιστῶς τῷ παραχαταθεμένῳ φυλάσ-- 
* A A9 - ^ 1 “Ὁ “» Ne 

5) G£tY. Τρισσὰς ὃ ἡγεῖσθαι διαφορὰς τῶν ἀξίων σπουδῆς 
πραγμάτων, ἃ χαὶ μετιτέον χαὶ μετα ιζδιριστέον, mpi 
vov μὲν τῶν εὐχλεῶν xal χαλῶν, εἰτὰ τῶν πρὸς τὸν 
tov συμφερόντων, τρίτην δὲ χαὶ τελευταίαν τὴν τῶν 
ἡδέων. ἫἪἫδονὴν δὲ οὐ προσίετο τὴν δηλώδη καὶ 


ponebat ex semine papaveris et sesamo et cortice scille 
probe lotze , quantum satis quidem ad succum eximendum , 
et asphodelorum caulibus et malv: foliis et polenta et 
hordeo atque cicere, quae omnia squali pondere concisa 
Hymettio melle aspersa condepsebat , ad sitim vero arcen- 
dam ex semine cucumeris et uva passa pinguiore, exemptis 
acinis, et flore coriandri et semine malvze et portulaca et 
casei ramentis et polline farinae et pinguedine lactis, quae 
omnia melle insulano temperabat. (35) Hac Herculem a 
Cerere edoctum affirmabat, quum in Libyam aqua carentem 
proficisceretor. Hinc et corpus quasi ad amussim habitum 
eundem conservabat , non ut modo sanum, modo cgrum, 
aut modo pingue et crassum , inodo tenue et macilentum 
esset. Animus etiamsimilessemper mores vultu prodebat : 
neque enim is voluptate largius diffundelatur , nec inerore 
contrabebalur, neque gaudio aut dolore imbutus apparebat, 
sed nec ridentem illum aut flentem quis unquam vidit. 
(36) Quumque diis sacrificaret, non molesta profusione, 
sed farre ct libo et thure atque myrrha deos placabat, mi- 
nime vero animalibus , nisi forte gallinis et porcellis tenel- 
lulis. Aliquando et bovem, ut accuratiores affirmant, 
triticeum immolavit, quum latus subtensum trianguli 
rectanguli lateribus continentibus zquivalere repperisset, 
Queecunque apud auditores disserebat, aut copiose aut sym- 
bolice przecipiebat. (37) Duplex enim illi docendi modus 
erat, atque ex discipulis alii mathematici, alii acusinatici 
vocabantur, et mathematici quidem , qui pleniorem atque 
accuratius elaboratam scientia rationem percipiebant, ac- 
cusmatici vero, qui summa tantum capita litterarum sine 
accuratiore enarratione audiebant. (38) Preecipiebat autem, 
de deorum quidem daemonumque atque heroum genere 
cum reverentia loquendum et bene sentiendum , parentibus 
atque bene de se meritis benevolentiam exhibendam, le- 
gibus obtemperandum, deos non in transcursu adorandos, 
verum domo lioc ipso consilio egressis, et ccelestibus quidem 
diis imparia, inferis autem paria sacrificanda. —Opposita- 
rum enim potentiarum alteram quidem meliorem unitatem 
et lucem et dexterum et :equaleet stabileet rectum appella- 
bat, alteram vero deteriorem binarium et caliginem et sinis- 
trum et inzquale et instabile et mobile. (39) Pra«terea et 
hzec przecipiebat. Plantam sativam atque frugiferam, tum et 
animalia hominum generi innoxia nec perdenda nec leden- 
da esse. Non solum pecuniarum, verum etsermonum depo- 
situm depositori fideliter servandum. Tria constituenda ge- 
nera rerum omni studio prosequendarum atque comparanda- 
rum, primum earum quz gloriose atque honesta essent, 
alterum earum quz vitz usui inservirent, tertium earum quae 
voluptatem afferrent. Voluptatem autem non vulgarem atque 
przstigiosam , sed solidam gravemque atque omni crimine 


96 


Ἱοητευτιχήν, ἀλλὰ τὴν βέῤαιον xol σεμνοτάτην xal 
χαθαρεύουσαν διαδολῆς. Διττὴν γὰρ εἶναι διαφορὰν 
ἡδονῶν, ὧν τὰν μὲν γαστρὶ καὶ ἀφροξισίοις διὰ πολὺ - 
τελείας χκεχαρισιένην ἀπείχαζε ταῖς ἀνδροφόνοις τῶν 
τ 4 $^ € X AP 0 οὶ - H ' 
Σειρήνων ᾧδαῖς, τὴν δ᾽ ἐπὶ καλοῖς xal δικαίοις xat 
τοῖς πρὸς τὸ ζῆν ἀνχγχαΐοις, ὁμοίως καὶ παραγρῦμα 
ἡδεῖαν καὶ εἰς τὸ ἐπιὸν ἀμεταμέλητον, ἔφασχεν ἐοικέναι 
Μουσῶν τινι ἁρμονία. (40) Δύο τε μάλιστα χαιροὺς 
παρηγγύα ἐν φροντίδι θέσθαι, τὸν μὲν ὅτε εἰς ὕπνον 
τρέποιτο, τὸν δὲ ὅτε ἐξ ὕπνου διανίσταιτο" ἐπισχοπεῖν 
τὰρ προσήκειν ἐν ἑκατέρω τούτοιν τά τε ἤδη πεπρα- 
Ὑμένα xai τὰ μέλλοντα, τῶν μὲν γενομένων εὐθύνας 
φ ^ 6 /, ^ i , 
παρ᾽ ἑαντοῦ ἕχαστον λαμθάνοντα͵ τῶν δὲ μελλόντων 
^ k 1 e Ὁ 
πρόνοιαν ποιούμενον. Πρὸ μὲν οὖν τοῦ ὕπνου ταῦτα 
ἑαυτῷ τὰ ἔπη ἐπάδειν ἔχαστον " 


15 


uxo ὕπνον μαλαχοῖσιν ἐπ᾽ ὄμμασι προσδέξασθαι. 
πρὶν τῶν ἡμερινῶν ἔργων τρὶς Exaacov ἐπελθεῖν" 
πὴ παρέδην ; τί δ᾽ ἔρεξα ; τί μοι δέον οὐκ ἐτελέσθη ; 


πρὸ δὲ τῆς ἐξαναστάσεως ἐχεῖνα " 


πρῶτα μὲν ἐξ ὕπνοιο μελίφρονος ἐξυπανιστάς 
EU μάλα ποιπνεύειν, ὅσ᾽ ἐν ἤματι ἔργα τελέσσεις. 


(ε1) Τοιαῦτα παρήνει, μάλιστα δ᾽ ἀληθεύειν τοῦτο γὰρ 
μόνον δύνασθαι τοὺς ἀνθρώπους ποιεῖν θεῷ παραπλη,- 
σίους, ἐπεὶ xal τοῦ θεοῦ. ὡς παρὰ τῶν μάγων ἐπυν- 
θάνετο, ὃν ᾿Ωρομάζην χαλοῦσιν ἐχεῖνοι, ἐοιχέναι τὸ 
μὲν σῶμα φωτί, τὴν δὲ ψυχὴν ἀληθείᾳ. Καὶ ἄλλ᾽ ἄττα 
ἐπαίδευεν, ὅσα παρὰ ᾿ἈἈριστοχλείας τῆς ἐν Δελφοῖς 
ἔλεγεν ἀχηχοέναι. "Ἐλεγε δέ τινα xal μυστιχῷῶ τρόπω 
συμθολιχῶς, ἃ δὴ ἐπιπλέον Ἀριστοτέλης ἀνέγραψεν, 
οἷον ὅτι τὴν θάλατταν μὲν ἐχάλει εἶναι δάχρυον, τὰς 
δὲ ἄρχτους Ῥέας χεῖρας, τὴν δὲ Πλειάδα Μουσῶν 
λύραν, τοὺς δὲ πλανήτας χύνας τῆς Περσεφόνης, τὸν 
δ᾽ ἐκ χαλχοῦ χρουομένου γινόμενον ἦχον φωνὴν εἶναί 
τινος τῶν δαιμόνων ἐναπειλημμένην τῷ χαλχῷ. (42) Ἦν 
δὲ xal ἄλλο εἶδος τῶν συμόοόλων τοιοῦτον, « ζυγὸν μὴ 
ὑπερθαίνειν, » τουτέστι μὴ πλεονεχτεῖν, « μὴ τὸ πῦρ 
τῇ μαχαίρᾳ σχαλεύειν, » ὅπερ ἦν μὴ τὸν ἀνοιδοῦντα 
xai ὀργιζόμενον χινεῖν λόγοις παρατεθηγμένοις, « στέ- 
40 φανόν τε u3, τίλλειν, ν τουτέστι τοὺς νόμους μὴ λυμαί- 
νεσθαι" στέφανοι γὰρ πόλεων οὗτοι. Πάλιν δ᾽ αὖ 
ἕτερα τοιαῦτα, οἷον « μὴ χαρξίαν ἐσθίειν, » οἷον μὴ 
λυπεῖν ἑαυτὸν ἀνίαις, « 179. ἐπὶ γοίνιχος καθέζεσθαι, ν 
οἷον μὴ ἀργὸν ζῆν, « μηδ᾽ ἀποδημοῦντα ἐπιστρέφε- 
σθαι, » μὴ ἔχεσθαι τοῦ βίου τούτου ἀποθνήσχοντα, 
« τὰς δὲ λεωφόρους μὴ βαδίζειν, » δι᾿ οὗ ταῖς τῶν 
πολλῶν ἕπεσθαι γνώμαις ἐχώλυεν, τάς τε τῶν ὀλίγων 
καὶ πεπαιδευμένων μεταθεῖν, « μηδὲ χελιδόνας ἐν 
οἰχίαις δέχεσθαι, ν τουτέστι λάλους ἀνθρώπους xal περὶ 
γλῶτταν ἀκρατεῖς ὁμωροφίους μὴ ποιεῖσθαι, « φορτίον 
δὲ συνανατιθένχι μὲν τοῖς βαστάζουσιν, συγχαθαιρεῖν 
δὲ μή, » δι᾿ οὗ παρήνει, μηδενὶ πρὸς ῥαστώνην, ἀλλὰ 
πρὸς ἀρετὴν xai πόνους συυ πράττειν, « θεῶν τε εἰκόνας 


25 


4b 


A6 


IIOPoYPIOY BIOX IIYOATOPOY 


puram admittebat. Duo enim voluptatum esse genera, 
quarum eam, 4025 ventri et Veneris libidinibus opum pro- 
fusione indulgeret , cruentis Sirenum cantionibus compa- 
rabat, alteram vero, qua in rebus honestis atque justis et 
ad vitam necessariis consisteret , quaeque pariter et in prz- 
sentiarum jucunda esset, neque postmodum poenitentiam 
excitaret, Musarum cuidam concentui dicebat esse similem. 
(40) Duorum temporum potissimum curam habendam me- 
nebat , ejus scilicet quo quis cubitum iret, et ejus quo ex 
somno resurgeret. Utroque enim tempore cum animo 
perpendenda et jam ante peracta et mox peragenda, atque 
actorum quidem rationes unicuique a semetipso exigenda:, 
futuris autem caute providendum. Ideoque unumquemque 
hos versus ante somnum sibi ipsi occinere voluit : 


nec fessa in dulcem declinés lumina somnum, 
quin ter cuncta prius reputaveris acta diet : 
quz pratergressus? quid gessi in tempore? quid non? 


illos vero , antequam surgeret : 


e somno primum evigilans quum strata relinquis, 
disponas animo luce expedienda futura. 


(41) Talia praecipere solebat, maxime vero veritati studen- 
dum : solum enim hoc homines deo similes efficere pos. 
Nam et deum ipsum, uti ex magis cognoverat, quem ill 
Oromasdem appellant , corpore quidem lumini , animi aa- 
tem veritati similem esse. Docebat et alia mulla, quz 
Delphis ex Aristoclea se audivisse dicebat. Quaedam etiam 
arcano modo quasi per eenigmata proferebat , quorum ple- 
raque Aristoteles perscripsit, velut quod mare lacrymam 
appellabat, ursas vero Rhez manus, Pleiadem Musarum 
]yram , planetas canes Proserpina , sonum autem , qui zris 
percussu redditur, daemonis cujusdam vocem esse in ipso 
are inclusam. (42) Erat et aliud quoddam symbolorum 
genus hujusmodi, « staferam non esse transiliendam , » 
hoc est avaritiam fugiendam, « ignem gladio non fodien- 
dum , » hoc est tumidum et iracundum asperis verbis non 
commovendum, « coronam non vellicandam, » hoc est 
leges non violandas : illa. enim civitatum coronz sunt. 
Prater haec et alia hujusmodi, velut « cor non comeden- 
dum, » hoc est non oportere semetipsum mxerore coni- 
cere, « modio non insidendum , » hoc est non ignaviter vi- 
vendum, « ubi profectus fueris, non revertendum, » boce 
imminente morte hanc vitam non desiderandam , « publica 

via non incedendum, » quo vulgi opiniones sequi vetaba!, 

sed paucorum atque eruditorum sectandas , « hirundines 

in ades non recipiendas, » hioc est garrulos et intemperan- 

tioris lingue homines in contubernium non aduittepd, 

« homines onera imponendo, non detrahendo Juvandos, » 

quo admonebat , non ad ignaviam , sed ad virtutem operam 

aliis commodandam , « deorum imagines in annulis non 

ferendas, » id est opinionem sermonemque de diis non te- 





PORPHYRII DE VITA PYTHAGOTDLE. 97 


ν ξδαχτυλίοις M φορεῖν, » τουτέστι τὴν περὶ θεῶν 
saw xxi λόγον μὴ πρόχειρον μηδὲ φανερὸν ἔχειν, 
υγδ᾽ εἰς πολλοὺς φέρειν, « σπονδάς τε ποιεῖσθαι τοῖς 
"εοῖς χατὰ τὸ οὖς τῶν ἐχπωμάτων, » ἐντεῦθεν γὰρ 
ἡνίττετο τιμᾶν τοὺς θεοὺς xat ὑμνεῖν τῇ μουσιχῇ" αὕτη 
γὰρ διὰ ὦτων χωρεῖ" « μηδ᾽ ἐσθίειν ὅσα δὴ θέμις, 
γένεσιν, αὔξησιν, ἀρχήν, τελευτήν, μηδ᾽ ἐξ ὧν ἢ πρώτη 
τῶν πάντων ὑπόθεσις γίνεται. » (43) Ἔλεγε δ᾽ ἀπέ- 
γεσθαι τῶν χαταθυομένων ὀσφύος καὶ διδύμων xai 
, αἰδοίων xal μυελοῦ xat ποδῶν xal χεφαλῆς ὑπόθεσιν 
μὲν γὰρ τὴν ὀσφὺν ἐχάλει, διότι ἐπὶ ταύτη ὡς ἐπὶ 
θεμελίο» συνίσταται τὰ ζῶα, γένεσιν δὲ τοὺς διδύμους 
καὶ αἰδοτα, ἄνευ γὰρ τῆς τούτων ἐνεργείας οὐ γίνεται 
Tomy, αὔξησιν δὲ τὸν μυελὸν ἐχάλει, ὃς τοῦ αὔξεσθαι 
πᾶσι ζώοις αἴτιος, ἀρχὴν δὲ τοὺς πόδας, τὴν δὲ xs- 
φαλὴν τελευτήν, ἅπερ τὰς μεγίστας ἡγεμονίας ἔχει τοῦ 
σώματος. ἶσα δὲ χυάμων παρήνει ἀπέχεσθαι καθά- 
περ ἀνθρωπίνων σαρχῶν. («) "Aevopoust δ᾽ αὐτὸν 
ἀπαγορεύειν τὸ τοιοῦτο, ὅτι τῆς πρώτης ἀρχῆς xat 
γενέσεως ταραττομένης xal πολλῶν ἅμα συνενεγμένων 
χαὶ συσπειρομένων xai συσσηπομένων ἐν τῇ γῇ xa- 
τολίγον γένεσις xat διάχρισις συνέστη, ζώων τε διιοῦ 
γενομένων καὶ φυτῶν ἀναδεδομένων,, τότε δὴ ἀπὸ τῆς 
αὐτῆς σηπεδόνος ἀνθρώπους συστῆναι χαὶ χυάμους 
» βλαστῆσαι.  ούτου τε φανερὰ ἐπῆγε τεχμήρια. Εἰ 
yp τις ᾿διατρώγων χύαμον xai τοῖς ὀδοῦσι λεάνας ἐν 
ἀλέα τῆς τοῦ ἡλίου βολῆς χαταθείη πρὸς ὀλίγον, 
εἶτ᾽ ἀποστὰς ἐπανέλθοι μετ᾽ οὐ πολύ, εὖροι àv ὀδωδότα 
ἀνθρωπείου φόνου ei à xai ἀνθοῦντος ἐν τῷ βλαστά- 
μνεῖν τοῦ κυάμου λαθών τις περχάζοντος τοῦ ἄνθους 
pa χὺ ἐνθείη ἀγγείῳ κεραμίῳ χαὶ ἐπίθεμα ἐπιθεὶς ἐν 
17 χατορύξειεν xat ἐννενήχοντα παραφυλάξειεν $ Ἁμέρας 
μετὰ τὸ ὃ κατορυχθῆναι, εἶτα μετ τὰ ταῦτα ὀρύξας λαόοι 
χαὶ ἀφέλοι τὸ πῶμα, εὕροι ἂν ἀντὶ τοῦ χυάμου ἢ παιδὸς 
s χεραλὴν συνεστῶσαν ἢ γυναιχὸς αἰδοῖον. (45) Amé- 
(eon δὲ xal ἄλλων παρήνει, οἷον μήτρας τε χαὶ 
πριγλίδος xal ἀχαλήφης ) σχεδὸν δὲ xal τῶν ἄλλων 
θαλασαίων ξυμπάντων. ᾿Ἀνέφερεν δ᾽ αὑτὸν εἷς τοὺς 
πρότερον γεγονότας, πρῶτον μὲν Εὔφορθος λέγων γε- 
à νέσθαι, δεύτερον δ᾽ Αἰθαλίδης, τρίτον Ἑρμότιμος, 
τέταρτον δὲ Πύρρος, νῦν δὲ Πυθαγόρας. Av ὧν ἐδεί- 
χυυεν, ὡς ἀθάνατος fj ψυχὴ xat τοῖς χεχαθαρμένοις εἰς 
μνήμην τοῦ παλαιοῦ βίου à ἀφιχνεῖται. (6) Φιλοσοφίαν 
à ἐφιλοσόφησεν, ἧς 6 σχοπὸς ῥύσασθαι χαὶ διελευ-- 
, θερῶσαι τῶν τοιούτων εἰργμῶν τε xal συνδέσμων τὸν 
χαταχεχωρισμένον ἡμῖν νοῦν, οὗ χωρὶς ὁγιὲς οὐδὲν ἄν 
τις οὐδ᾽ ἀληθὲς τὸ παράπαν ἐχμάθοι, οὐδ᾽ ἂν χατίδοι 
δι᾽ ἥστινοσοῦν ἐνεργῶν αἰσθήσεως. Νοῦς γὰρ xac! αὐτὸν 
πανθ᾽ δρᾶ xal πάντ᾽ ἀχούει, τὰ δὲ ἄλλα χωλὰ xol 
τυφλά. Καθαρθέντι δὲ τότε δεῖ προσάγειν τι τῶν 
ἡνησιφόρων, Προσῆγε δὲ ταῦτα μηχανὰς ἐπινοῶν, 
πρῶτον μὲν παιδαγωγῶν ἑαυτὸν ἠρέμα πρὸς τὴν τῶν 
αἰ δίων xat ὁμοφύλων αὐτῶν ἀσωμάτων ἀεὶ xal χατὰ 
ταὐτὰ xal ὡσαύτως ἐχόντων θέαν, ἐχ τῶν χατολίναν 
VITA PHILOSOPH. 


3 
- 
* 
VP 


΄σ' 


i 


x 


mere in promptu habendum, nec in vulgus efferendum, 
« libamina diis fgcienda juxta auriculam poculorum, » 
quo deos musica honorandos ac celebrandos csse indica- 
bat : ea euim aures penelrat; « nec edenda ea , quae nefas 
edere, generationem scilicet, incrementum, principium, 
finem, neque ea, quibus primum rerum omnium funda- 
mentum constat, » (43) Abstinendum enim dicebat a 
victimarum lumbis et testiculis et pudendis et imnedulla et 
pedibus atque capite : nam lumbos basin vocabat, quod 
animalia eis tanquam fundamento innixa subsisterent , ge- 
nerationem testiculos atque oudenda, absque quorum 
opera nullum animal generaretur , incrementum medullam 
qua cunclis animalibus incrementi caussam priwstaret, 
principium denique pedes, caputque finem, quod iis po- 
üssimum corpus regeretur. Fabis vero aque atque hu- 
manis carnibus abstinendum monebat. (44) Referunt autem 
hoc eum interdixisse, quod quum primum rerum ptrinci- 
pium atque origo conlurbata essent, multaque simul in 
terra confusa inter se coaluissent, simulque computruissent, 
paulatim singula exorta atque discreta sint, quumque simul 
et animalia nata essent et plante provenissent, tum demum 
ex eadem putredine et homines exstiterint et fabas efílo- 
ruerint. Cujus rei manifesta afferebat argumenta. Si quis 
enim fabam arrodat, dentibusque contritam ferventibus 
solis radiis paululum exponat et post exiguum temporis 
intervallum redeat, humani cruoris odorem in eo perci- 
piet : si quis autem eo tempore, quo fab: florem emit- 
tunt, paululum quid floris jam nigricantis in vas fictile 
immissum et operculo obtectum humi defodiat atque ita 
defossum dies nonaginta conservet , tumque effossum rur- 
sum promat atque operculum tollat , loco fabie aut pueruli 
caput aut muliebre pudendum inveniet. (45) Sed et aliis 
quibusdam abstinendum pracipiebat, velut vulva et mullo 
et urtica, celerisque fere marinis omnibus. Semetipsuu 
vero ad eos, qui olim jam vixerant, referebat, primum qui- 
dem Euphorbum se fuisse asserens, deinde JEthalidem, 
tertio Hermotimum, quarto Pyrrhum , tandem vero Pytha- 
goram. Quibus ille animam immortalem esse ostendebat, 
atque,eis , qui purificati essent, im vite olim actae memo- 
riam pervenire. (46) Philosophiam autem profitebatur, 
cujus finis erat , insitam nobis mentem ex hujusmodi impe- 
dimentis vinculisque solvere atque in libertatem vindicare, 
sine qua nemo omnino sanum aliquid verumque discere aut 
quocunque tandem sensu perspicere posset. Nam mes ex 
ipsius sententia cuncía cernit, cunctaque audit, cetera 
surda aí(que cxca.  Purificatz: aulem demum profutura 
quidam adhibenda sunt. Adhibebat «utem ea inventis his 
artificis prinum quidem semetipsum sensim ad rerum 
aternarum ejusdemque generis incorporearum , perpetuo 
secundum idem atque eodem modo se liabentium contem- 
plationem assuefaciens , a minutioribus ordine progrediens, 
27 


24 


- 


2b 


98 


προσθιῤάζων, μὴ συνταραχθεὶς τῇ ἄφνω xal ἀθρόως 
μεταθολῇ ἀποστραφῇ xal ἀπείπη διὰ τὴν τοσαύτην τε 
xat togoUto) γρύόνῳ τροφῆς χαχίαν, (47) Ma6ruaot 
τοίνυν xat τοῖς ἐν μεταιμψαίω σωμάτων τε χαὶ ἄσω- 
μάτων θεωρήμασι {τριχῇ μὲν διαστατὰ ὡς σώματα, 
ἄνευ δ᾽ ἀντιτυπίας ὡς ἀσώματα) mporyouvate χατὰ 
βραχὺ πρὸς τὰ ὄντως ὄντα, ἀπὸ τῶν μηδέποτε χατὰ 
ταὐτὰ xai ὡσαύτως ἐν ταὐτῷ μηδ᾽ ἐφ᾽ ὁσονοῦν διαμε- 
νόντων σωματιχῶν τὰ τῆς ψυ χῆς ὄμματα μετὰ τεχνι- 
χῆς ἀγωγῆς εἰς τὴν ἔφεσιν τῶν τροφῶν προσάγων. 
Δι’ ὧν ἀντειτάνων τὴν τῶν ὄντοις ὄντων θέαν μαχα- 
ρίους ἀπετέλει. Ἢ μὲν οὖν περὶ τὰ μαθήματα γυ- 
μνασία εἰς τοῦτο παρείληπτο. (48) Ἢ δὲ περὶ τῶν 
ἀριθμῶν πραγματεία, ὡς ἄλλοι τέ φασι xat Μοδέρατος 
6 ἐχ Γαδείρων πάνυ συνετῶς ἐν ἕνδεχα βιθλίοις συνα- 
γαγὼν τὸ &p£cxov τοῖς ἀνδράσι, διὰ τοῦτο ἐσπουδάσθη. 
Μὴ δυνάμενοι γὰρ, φησί, τὰ πρῶτα εἴδη χαὶ τὰς πρώ- 
τας ἀρ χὰς σαφῶς τῷ λόγῳ παραδοῦναι διά τε τὸ δυσπε- 
ρινόητον αὐτῶν χαὶ ᾿δυσέξοιστον, παρεγένοντο € ἐπὶ τοὺς 
ἀριθμοὺς εὐσήμου διδασκαλίας χάριν, μιμησάμενοι 
τοὺς γεωμέτρας xai τοὺς γραμματιστάς. Ὥς γὰρ 
οὗτοι τὰς δυνάμεις τῶν στοιγείων χαὶ αὐτὰ ταῦτα βου- 
λόμενοι παραδοῦναι παρεγένοντο ἐπὶ τοὺς χαραχτῆρας. 
τούτους λέγοντες ὡς πρὸς τὴν πρώτην διδασχαλίαν 
στοιχεῖα εἶναι, ὕστερον μέντοι διδάσχουσιν, ὅτι οὐχ 
οὗτοι στοιχεῖά εἰσιν οἱ χαρακτῆρες, ἀλλὰ διὰ τούτων 


' ἔννοια γίνεται τῶν πρὸς ἀλήθειαν στοιχείων, (49) xal 


30 


οἱ γεωμέτραι μὴ ἰσχύοντες, τὰ σωματοειδῆ λόγῳ πα- 
βαστῆσαι παραγίνονται ἐπὶ τὰς διαγραφὰς τῶν σχη- 
μάτων, λέγοντες εἶναι τρίγωνον ἃ τόδε, οὐ τοῦτο βου- 
λόμενοι τρίγωνον εἶναι τὸ ὑπὸ τὴν ὄψιν ὑποπίπτον, 
ἀλλὰ τὸ τοιοῦτο, καὶ διὰ τούτου τὴν ἔννοιαν τοῦ τρι- 
γώνου παριστᾶσι" xal ἐπὶ τῶν πρώτων οὖν λόγων xol 


«εἰδῶν τὸ αὐτὸ ἐποίησαν οἱ Πυθαγόρειοι, μὴ ἰσχύοντες 


40 


40 


δ0 


λόγῳ παραδοῦναι τὰ ἀσώματα εἴδη χαὶ τὰς πρώτας 
ἀρχὰς παρεγένοντο ἐπὶ τὴν xav τῶν ἀριθμῶν δήλωσιν. 
Καὶ οὕτω τὸν μὲν τῆς ἑνότητος λόγον χαὶ τὸν τῆς 
ταυτότητος χαὶ τῆς ἰσότητος xat τὸ αἴτιον τῆς cuu mvolag 
καὶ τῆς συμπαθείας χαὶ τῆς σωτηρίας τῶν ὅλων, τοῦ 
κατὰ ταὐτὰ xai ὡσαύτως ἔχοντος, ἕν προσηγόρευσαν 
x«i γὰρ τὸ ἐν τοῖς κατὰ μέρος ἕν τοιοῦτον ὑπάρχει, 
ἡνωμένον τοῖς μέρεσιν xai σύμπνουν χατὰ μετσυσίαν 
τοῦ πρώτου αἰτίου. (50) Τὸν δὲ τῆς ἑτερότητος χαὶ 
ἀνισότητος xal παντὸς τοῦ μεριστοῦ xal ἐν μεταδολῇ 
xat ἄλλοτε ἄλλως ἔ ἔροντος δυοειδῆ λόγον xal δυάδα 
προσηγόρευσαν᾽ τοιαύτη γὰρ Xàv τοῖς χατὰ μέρος ἣ τῶν 
δύο φύσις. Καὶ οὗτοι οἱ λόγοι οὐ χατὰ τούτους μέν 
εἰσι, χατὰ δὲ τοὺς λοιποὺς οὐχέτι. ἀλλ᾽ ἔστιν ἰδεῖν xal 
τοὺς ἄλλους φιλοσόφους δυνάμεις τινὰς ἀπολιπόντας ἕνο- 
ποιοὺς xal διχχραφητιχὰς τῶν ὅλων οὔσας, xal εἰσί 
τινες χαὶ παρ᾽ ἐχείνοις λόγοι ἰσότητος χαὶ ἀνομοιότητος 
xal ἑτερότητος. Τούτους οὖν τοὺς λόγους εὐσήμου 
χάριν διδασχαλίας τῷ τοῦ ἑνὸς ὀνόματι προσαγορεύου - 
σιν xa τῷ τῆς δυχϑος, οὐ διαφέρει δέ γε τοῖς αὐτοῖς 


ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ͂ ΒΙῸΣ ΠΥΘΑΓΟΡΟΥ͂ 


ne subita atque repentina mutatione averterelur ἃς defice- 
rel ob tantam tamque diuturnam nutrimenti pravitatem. 
(17) Mathematicis itaque disciplinis et speculationibu: inter 
corpora alque incorporea mediis (triplicem enim dimen- 
sionem corporum instar habent, sed absqne resktentia 
tanquam incorporea) veluti praerexercilationibus paulatim 
utebatur ad contemplationem eorum qus vere sunt , ari. 
ficiosa quadam ratione mentis oculos a rebus cerpore;, 
nunquam secundum idem atque eodem modo in uno eodem 
que statu vel tantillum permanentibus, ad alimentorum 
desiderium adducens. Quorum ope contemplationem εὐ- 
rum, quz vere sunt, introducens hotnines beatos reddebat, 
Mathematicarum ergo artium usus in hunc finem adlib-- 
batur. (48) Doctrinam numerorum autem , ut inter aii» 
Moderatus Gaditanus ait, qui Pythagoreorum placita un- 
decim libris eruditissime complexus est, hanc ob causam 
excoluerunt. Quum enim primas, inquit, formas , prim2- 
que principia oratione perspicue explicare nequirent ut 
intellectu et explicatu difficilia, ad numeros manifestiors 
doctrina» caussa confugere, geometras atque litteratores 
imitati. Ut enim hi litteras carumquc potestatem traui- 
turi ad notas illas confugiunt, casque veluti prima docendi 
elementa esse dicunt, postea vero docent, notas illas n» 
esse elementa , sed illarum opera vera elementa cogn«i, 
(49) utque geometra , quod formas incorporeas verbis pro- 
ponere non possunt, ad figurarum descriptiones confuziunt, ἢ 
dicentes hoc A triangulum esse, non quod hoc ipsum, cvot 
sub oculos cadit, triangulum esse velint , sed istud, qx«! 
ejusmodi figuram obtinet , atque hoc mode trianguli nt» 
nem inferunt : idem igitur et Pythagorei in primis rationibus 
formisque fecere. Quum enim incorpereas formas ac primi 
principia verbis tradere non possent, ad demonstratione 
per numeros confugerunt. Atque ita unitatis quidem 4 
identitatis atque squalitatis rationem caussamque amk.e 
conspiralionis atque mutu:ze affectionis εἰ conservaliorn - 
universi, secundum idem atque eodem modo se babens, | 
unum appellabant : unum enim illud , quod in particulan. 
bus conspicitur, tale est, partibus unitum et conspirat o^ 
prim caussz participationem. (0) Diversitatis aulem 
atque inaqualitatis, omnisque dividui et mutabilis aqu" 
alio tempore aliter sese habentis biformem rationem bra- 
rium vocabant : nam et in rebus particularibus talis ejt 
natura cst. Neque raliones istae a Pythagoricis sun 
agnoscuntur , ab aliis vero non item, sed et celeros pLil- 
sophos potentias quasdam unitivas atque universi coati- 
nentes reliquisse videmus , suntque apud hos quoque rab" 
nes quadam isequalitatis εἰ dissimilitudinis atque diversla- 
tis. Has ergo rationes, ut docendi modus perspicuus mas 
esset, unitatis atque binarii nomine appellarunt, nili! a: 
(em apud eos differt, sive biforme sive inzquale se 


PORPHYRII DE VITA PYTHAGORE. 99 


ἢ δυοειδὲς ἢ ἀνισοειδὲς εἰπεῖν ἢ ἑτεροειδές. (51) Ομοίως 
δὲ ἐπὶ τῶν ἄλλων ἀριθμῶν ὁ αὐτὸς λόγος" πᾶς γὰρ 
χατὰ τινῶν δυνάμεων τέταχται. [1ἅλιν γὰρ ἔστι τι 
ἐν τῇ φύσει τῶν πραγμάτων ἔχον ἀρχὴν χαὶ μέσον χαὶ 
τελευτήν" κατὰ τοῦ τοιούτου εἴδους xat χατὰ τῆς φύσεως 
τὸν τρία ἀριθμὸν κατηγόρησαν. Διὸ xal πᾶν τὸ με- 
σότητι προσχεχοημένον τριειδὲς εἶναί φασιν, Οὕτως 
6i xal πᾶν τὸ τέλειον προσηγόρευσαν. — Kal εἴ τί ἐστι 
τέλειον, τοῦτό φασιν ἐχείνη τῇ ἀρχῇ προσχεχρῆσθαι 
I0 xxi xat ἐχείνην χεχοσμῆσθαι" ἣν ἄλλως μὴ δυνάμενοι 
ὀνομάσαι τῷ τῆς τριάδος ὀνόματι ἐπ᾽ αὐτῆς ἐγρήσαντο, 
xat εἷς ἔννοιαν αὐτῆς βουλόμενοι εἰσαγαγεῖν ἡμᾶς διὰ 
τοῦ εἴδους τούτου ταύτη ἤγαγον. Καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων 
δ᾽ ἀριθμῶν ὃ αὐτὸς λόγος. Οὗτοι οὖν ol λόγοι, καθ᾽ ὧν 
οἱ ῥηθέντες ἀριθμοὶ ἐτάγησαν. (52) Καὶ οἱ ἐξῆς πε- 
ριέχονται ὑπὸ μιᾶς τινος ἰδέας χαὶ δυνάμεως, ταύτην 
δὲ δεκάδα, οἷον δεχάδα, προσηγόρευσαν, Διὸ xol 
τέλειον ἀριθμὸν, τὸν δέχα εἶναι λέγουσιν, μᾶλλον δὲ 
τελειότατον ἁπάντων, πᾶσαν διαφορὰν ἀριθμοῦ χαὶ 
90 πᾶν εἶδος λόγου xal ἀναλογίαν ἐν ἑαυτῷ περιειληφότα. 
οἰ γὰρ ἣ τοῦ παντὸς φύσις xat! ἀριθμῶν λόγους τε xal 
ἀναλογίας περατοῦται, xal πᾶν τὸ γενόμενον xal αὖξα- 
γόμενον xai τελειούμενον χατ᾽ ἀριθμῶν λόγους διεξάγει, 
πάντα δὲ λόγον χαὶ πᾶσαν ἀναλογίαν χαὶ πᾶν εἶδος 
15 ἀριθμοῦ περιέχει ἧ δεχάς, πῶς οὐ xal τέλειος [ 6 δέκα 
ἀριθμὸς λέγοιτο αὕτη; (62) Ἡ μὲν δὴ περὶ τῶν ἀριθμῶν 
πραγματεία τοιαύτη τοῖς Πυθαγορείοις, καὶ διὰ ταύτην 
τὴν πρωτίστην οὖσαν φιλοσοφίαν αὐτὴν συνέθη σέε- 
σθῆναι, πρῶτον μὲν διὰ τὸ αἰνιγματῶδες, ἔπειτα διὰ 
30 τὸ χαὶ τὰ γεγραμμένα Δωρίδι γεγράφθαι, ἐχούσης τι 
χαὶ ἀσαφὲς τῆς διαλέχτου, xai μηδὲν διὰ τοῦτο ὑπο- 
νοεῖσθαι χαὶ τὰ ὑπ᾽ αὐτῆς ἀνιστορούμενα δόγαατα ὡς 
νόθα χαὶ παρηχουσμένα, τῷ μὴ ἄντιχρυς Πυθαγορι- 
χοὺς εἶναι τοὺς ἐχφέροντας ταῦτα. Πρὸς δὲ τούτοις 
38 τὸν Πλάτωνα xol Ἀριστοτέλη, Σπεύσιππόν τε xai 
Ἀριστόξενον xat Ξενοχράτην, ὥς φασιν οἱ Πυθαρόρειοι, 
τὰ ρὲν χάρπιμα σφετερίσασθαι διὰ βραχείας ἐπισχευῆς, 
τὰ δ᾽ ἐπιπόλαια χαὶ ἐλαφρὰ χαὶ ὅσα πρὸς διασχευὴν 
χαὶ χλευασμὸν τοῦ διδασχαλείου ὅπὸ τῶν βασλάνως 
ὕστερον συχοφαντούντων προῤδάλλεται, συναγαγεῖν xat 
ὡς ἴδια τῆς αἱρέσεως χαταχωρίσαι. ᾿Αλλὰ ταῦτα μὲν 
πέῤρη ὕστερον. (54) Πυθαγόρας δ᾽ ἄχρι πολλοῦ κατὰ 
τὴν Ἰταλίαν οὕτως ἐθαυμάζετο, αὐτός τε χαὶ οἱ συνόντες 
αὐτῷ ἑταῖροι, ὥστε xal τὰς πολιτείας τοῖς ἀπ᾽ αὐτοῦ 
ιὉ ἐπιτρέπειν τὰς πόλεις. ὈΨὲ δέ ποτε ἐφθονάθησαν 
xat συνέστη χατ᾽ αὐτῶν ἐπιῤουλὴ τοιάξε τις. Κύλων 
ἀνὴρ Κροτωνιάτης κατὰ μὲν τὸ γένος xai δόξαν προ- 
γονικὴν xai βίου περιουσίαν πάντας ὑπερθάλλων τοὺς 
πυλίτας, χαλεπὸς δ᾽ ἄλλως xat τυραννιχός. τῇ τε τῶν 
φίλων περιθολῇ xai τῇ τοῦ πλούτου δυνάμει πρὸς ἰσχὺν 
ἀδικημάτων χρώμενος, οὗτος τῶν τ’ ἄλλων ἁπάντων ; 
ἃ ἐδόκει xaÀa , ἑαυτὸν ἠξίου, “ἡγεῖτο δὲ χαὶ τῆς Πυ- 
θαγόρου φιλ ocoz (te ἀξιότατον εἶναι μετασχεῖν. Πρόσεισι 
τῷ {Πυθαγόρα ἑχυτὸν ἐπαινῶν xai βουλόμενος συνεῖναι 


en 


“--- 
e 


Ld 
^ 


v 


diversimodum dicatur. (51) Atque eadem ceterorum quo- 
que numerorum ratio est : singuli enim quarundam poten- 
tiarum locum sustinent. Etenim in rerum natura aliquid 
principio et medio et fine przeditum est : tali formae atque 
nature ternarium numerum attribuebant, ideoque quod- 
cunque medium aliquid habet, triforme dicebant essc. 1ta 
etiam omne perfectum appellabant. Quodque perfectum 
Sit , hoc illo prineipio uti juxtaque id ipsum exornatum esse 
dicunt. Quod quum aliter appellare non possent, ternarii 
nomine in exprimendo eo utebantur, quumque ad illius 
cognitionem nos perducere conarentur, per hanc formam 
eo ducebant. Atque eadem de ceteris quoque numeris 
ratioest. He igitur rationes sunt, secundum quas predicti 
numeri ordine suo collocabantur. (52) Sed et sequentes . 
sub una quadam forma atque potestate comprehenduntur, 
quam decadem, quasi dechadem, ( comprehensionem ) 
appellabant. Ideoque denarium numerum perfectum esse 


aiunt , immo numerorum omnium perfectissimum , omnem 


numerorum differentiam, omnesque rationum species 
atque porportiones in se comprehendentem. Nam si uni- 
versi natura juxta numerorum rationes proportionesque de- 
finitur, atque omne quod fit, quodque augetur ac perfi- 
citur, juxta numerorum rationes procedit, et denarius 
omnem rationem, omnemque proportionem et cunctas 
numeri epecies complectitur , quomodo non ipse denaríus 
numerus perfectus appelletur? (53) Atque hujusmod. 
quidem usus erat arithimetices apud Pythagoreos, atque 
ob hanc ipsam quoque primariam Pythagoreorum philoso- 
phiam exstingui contigit, primum ob ejus obscuritatem, 
deinde quod commentaria ipsorum dorice scripta erant, 
qua dialectus et ipsa aliquid obscuritatis habet , atque ab 
ipsa tradita przecepta hanc ob caussam tanquam spuria et 
male percepta nihili haberi, quia nec ii, qui in vulgus ea 
proferebant, veri Pythagorici erant. Accedit, quod Plato 
et Aristoteles et Speusippus et Aristoxenus et Xenocrates, 
ut Pythagorei aiunt, utilissima quidem pro suis vendila- 
runt, paucis quibusdam immutatis , vulgaria autem ac le- 
viora et quacunque ad subvertendam atque irridendam 
Pythagoreurum scholam ab invidis et calumniatoribus pos- 
tea excogitata sunt collegerunt et ut sectz ejus propria 
reliquerunt. Verum hoc postea contigit. (54) Pythagoras 
autem ipse cum familiaribus diu in 1talia tanta in admira- 
tione fuit , ut civitates discipulis ejus respublicas regendas 
commilterent. Sero demum in invidiam incurrerunt et 
insidiz ipsis hac ratione structze sunt. Cylo Crotoniates, 
genere quidem et majorum gloria opibusque facile totius 
civitatis princeps, ceterum vero importunus homo atque 
imperiosus, quique amicorum copia, divitiarumque poten- 
tia ad quamvis injuriam perpetrandam abuteretur, is quum 
ceteris praeclaris rebus omnibus dignum sese existimabat , 
tum dignissimum judicabat, qui Pythagoricze philosophize 
adscriberetur. Accedit Pythagoram semetipsum pradi- 


cans et conversationem cjus expetens , at ille quum hominis 
27. 


100 


αὐτῷ, ὃ δ᾽ εὐθὺς φυσιογνωμονήσας τὸν ἄνδρα xai 
ὁποῖος ἦν συνιδὼν ἐκ τῶν συμείων,, ἃ διὰ τοῦ σώματος 
ἐθήρα τῶν προσιόντων, ἀπιέναι ἐχέλευσε xat τὰ ἑαυτοῦ 
, [4 Led ^ , , , , 
πράττειν. Τοῦτο τὸν Κύλωνα οὐ μετρίως ἐλύπησεν 
5 ὥσπερ | ὑθρισμένον χαὶ τὰ ἄλλα x γαλεπὸν ὁ ὄντα καὶ ὀργῆς 
ἀχρατῆ. (05) Συναγαγὼν οὖν τοὺς φίλους διέθαλλε 
τὸν Πυθαγόραν xai παρεσχεύαζεν ὡς ἐπιθουλεύσων 
αὐτῷ τε χαὶ τοῖς γνωρίμοις. Γοὐντεῦθεν δ᾽ οἵ μέν 
φασι τῶν ἑταίρων τοῦ Πυθαγόρου συνηγμένων ἐν τῇ 
Μίλωνος οἰκία τοῦ ἀθλητοῦ, παρὰ τὴν [Πυθαγόρου 
ἀποδυαίαν (ὡς γὰρ Φερεκύδην τὸν Σύριον, αὑτοῦ δι- 
δάσχαλον γενόμενον, εἰς Δῆλον ἐπεπόρευτο, νοσοχο- 
μήσων αὐτὸν περιπετῇ γενόμενον τῷ ἱστορουμένῳ τῆς 
1 Led 
φθειριάσεως πάθει xai κηδεύσων ) πάντας πανταχῇ 
16 ἐνέπρησαν αὐτοῦ τε χαὶ χατέλευσαν, δύο ἐχφυγόντων 
ἐκ τῆς πυρᾶς, Ἀρχίππου τε xal Λύσιδος, ὥς Quot 
Νεάνθης, ὧν ὃ Δύσις ἐν “Εξλλάδι ἤχησεν, ᾿Επαμινώνδα 
* * 
τε συγγέγονεν, οὗ xai διδάσχαλος γέγονε. — (se) Δι- 
, ^ * 3 δέ A ji , 
καίαργος δὲ xai οἱ ἀχριῤέστεροι xat τὸν Πυθαγόραν 
30 φασὶ παρεῖναι τῇ ἐπιδουλῇ " Φερεκύδην γὰρ πρὸ τῆς 
9 Σ , á / - À Ὁ Lord δὲ É 7; 10 , 
ix Σάμου ἀπάρσεως τελευτῆσαι, τῶν δὲ ἑταίρων ἀθρόους 
μὲν τετταράχοντα ἐν οἰχία τινὸς παρεδρεύοντας ληφθῆ- 
M! ^ 1A ^ à 1 )À. e 
vat, touc δὲ ἄλλους σποράδην χατὰ τὴν πόλιν ὡς 
ἔτυχον sic ἄστυ διαφθαρῆναι. Πυθαγόραν δὲ χρατου- 
45 μένων τῶν φίλων τὸ μὲν πρῶτον εἰς Καυλωνίαν τὸν 
ὅρυον σωθῆναι, ἐχεῖθεν δὲ πάλιν εἰς Λοχρούς. Πωυθο- 
μένους δὲ τοὺς Λοχροὺς τῶν γερόντων τινὰς ἐπὶ τὰ τῆς 
χώρας ὅρια ἀποστεῖλαι, τούτους δὲ πρὸς αὐτὸν ἀπαν-- 
τήσαντας εἰπεῖν « ἡμεῖς, e Πυθαγόρα, σοφὸν μὲν 
su ἄνδρα σε xai δεινὸν ἀχούομεν, ἀλλ᾽ ἐπὶ τοῖς ἰδίοις 
νόμοις οὐδὲν ἔχομεν ἐγχαλεῖν. αὐτοὶ μὲν ἐπὶ τῶν 
, 
ὑπαρχόντων πειρασόμεθα μένειν, σὺ δ᾽ ἑτέρωθί που 
ow λαξὰ ^ ἡ μῶ Y . ud “ 
βάδιζε, λαθὼν παρ ἡμῶν εἰ Tou χεχργιμένος τῶν 
ἀναγχαίων τυγχάνεις, ν "Ernst δ᾽ ἀπὸ τῆς τῶν Λοχρῶν 
πόλεως τὸν εἰρημένον ἀπνλλαγη τρόπον, εἰς ἄραντα 
πλεῦσαι, πάλιν δὲ χἀχεῖ παραπλήσια παθόντα τοῖς 
περὶ Κρότωνα εἰς Μεταπόντιον ἐλθεῖν. ]αντὰ χοῦ 
γὰρ ἐγένοντο μεγάλαι στάσεις ; ἃς ἔτι xal γῦν οἱ περὶ 
τοὺς τόπους μνημονεύουσί τε χαὶ διηγοῦνται, τὰς ἐπὶ 
τῶν Πυθαγορείων χαλοῦντες. Πυθαγόρειοι δ᾽ ἐχλή: 
θησαν ἣ σύστασις ἅπασα ἢ συναχολουθήσασα αὐτῷ. 
2845 4 ^. LI , bi , * t 
(o7) "Ev δὲ τῇ περὶ Μεταπόντιον xat Πυθαγόραν αὐτὸν 
λέγουσι τελευτῆσαι, χαταφυγόντα ἐπὶ τὸ Μουσῶν ἱερόν, 
ἐν σπάνει τῶν ἀναγχαίων τεσσαράχοντα ἡμέρας δια- 
45 μείναντα. Οἱ δέ φασιν, ὅτι τοῦ πυρὸς νειλομένου τὴν 
οἴκησιν, ἐν 5 συνειλεγμένοι ἐτύγχανον, θέντας αὑτοὺς 
εἰς τὸ πῦρ τοὺς ἑταίρους δίοδον παρέχειν τῷ διδασχάλω, 
γεφυρώσαντας τὸ πῦρ τοῖς σφετέροις σώμασι, διεχπε- 
σόντα δ᾽ ἐχ τοῦ πυρὸς τὸν Πυθαγόραν διὰ τὴν ἐρημίαν 
60 τῶν συνήθων ἀθυμήσαντα ξαντὸν τοῦ βίου ἐξαγαγεῖν. 
Τῆς δὲ συμφορᾶς οὕτως χατασγούσης τοὺς ἄνδρας συν- 
ξέλ i] é / M4 “ - ’ y 
εξέλιπε xai ἢ ἐπιστήμη, ἄρρητος ἐν τοῖς στήθεσιν ἔτι 
quay risa ἄχρι τῦτε, μόνων τῶν δυσσυνέτων παρὰ 
τοῖς ἔξω διαμνημονενοικένων, Οὔτε xo τοῦ Tuta 


- 


K 


5 


4 


— 
-Φτ 


ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ͂ ΒΙΟΣ ΠΥΘΑΓΟΡΟΥ 


naluram continuo explorasset alque ex indiciis, qua ex 
accedentium corpore captabat, quali ingenio esset perspexis- 
set , pissit ipsum abire et suas sibi res agere. 
diocriter, quasi contumelia affectus esset, Cylonem pupaugit, 
virum et alias importunum et iram continere nescium. 


Id non me- 


(55) Coaclis igilur in unum amicis Pythagoram crimipari 
caepit et insidias ipsi ejusque discipnlis parare. Ac proinde, 
ut nonnulli referunt, Pythagorz familiares in Milonis atlileta: 
&dibus congregatos, absente tum Pythagora ( nam ad Phe- 
recydem Syrium, quo praeceptore olim erat usns , Delum 
discesserat , ut pediculari morho quem vocant correptum 
levaret curaretque ), omnes igne immisso combusserunt 
et lapidibus obrucrunt , duobus tantum ex incendio elapsi, 
Archippo et Lyside, ut Neanthes ait, quorum Lysis in Gre- 
ciam delatus ad Epaminondam se applicuit , cujus et prz- 
ceptor factus est. (56) Sed Diczearclius et accuratiores au. 
ctoresipsum quoque Pythagoram insidiis istis adfuisse aiunt : 
Pherecydem enim jam antequam Samo discessisse esse 
mortuum , ex familiaribus autem quadraginta quidem simul 
in domo quadam insidiis circumventos, reliquos vero, 
quum ad urbem accessissent , sparsim in civitate interem- 
ptos esse. Pythagoram autem comprehensis amicis primum 
in Caulonium porium confugisse, inde Locros rursum τὸ 
contulisse. Quo audito Locren:es ex senioribus aliquot ad 
fines su: regioni: misisse , osque ita eum esse allocutos : 
« nos quidem , o Pythagora, te sapientem magnique ingze- 
nii virum esse audimus, sed in legibus nostris nihil habemus 
quod reprehendi possit. ideoque eas servare conahimur , tu 
vero alio quocunque placuerit abito , atque accipe a nobis, 
si qua rerum necessariarum indiges. » Ita relicta Locrea- 
sium civitate Tarentum navigasse, quumque isthic idem 
fere ei rursus evenisset, quod Crotone, Metapontum ve- 
nisse. Ubique enim magnae seditiones invaloerant, quarum 
etiamnum indigen: mentionem faciunt, Pythagoreorum 
lempore actas eas appellantes. Pythagorei enim vocabantur 
tota illa factio, quae ejus partes sequebatur. (57) Ceterum 
in Metapontina regione ipsum Pythagoram obiisse dicunt, 
quum ad Musarum :xdem confugiens victus inopiam per 

quadraginta dies sustinuisset. Alii autem referunt, quum 

comus illa, in quam frequentes convenerant, igne defa- 

graret, familiares semetipsos in ignem mittentes magistro 

suo exilum aperuisse, corporibus suis ponte per icem 

strato , Pythagoram vero ex incendio elapsum , familiaribe 

omnibus destitutum pra animi merore semetipsum e viris 

sustulisse. "Viris autem istis hac calamitate oppressis de- 

fecit eliam una cuim eis scientia, quam hucusque in pecto- 

ribus recondilam custodierant, prater quaedam intellectu 

difficilia, quz? apud exteros circumfercbantur. Neque enin 





p.i 


δι 


δι; 


5 Δάμωνα χλευάζειν ὡς ἐγχαταλειφθησόμενον. 


PORPHYRII DE VITA PYTHAGOR.E. 


n ’ « Ὧν οἵ 4. 5 , Δύ 1 
vopou σύγγραυμα ἣν, οἵ v ἐχφυγόντες Λύσις τε xat 
Ἄρλιππος, xat ὅσοι ἀποδημοῦντες ἐτύγχανον, ὀλίγα 
διέσωσαν ζώπυρα τῆς φιλοσοφίας, ἀωμνδρά τε xal δυσ- 
ve, 7 ͵ 3 * ^ ev (4 
ϑήέρατα. (ss) Μονωθέντες γὰρ xai ἐπὶ τῷ συμθάντι 
ἀθυιχήσαντες διεσπάρησαν ἄλλος ἀλλαχοῦ, τὴν πρὸς 
ἀνθρώπους χοινωνίαν ἀποστραφέντες. Διευλαθούμενοι 
μ᾿ M1 ^ oc ἐξ , , , )À b] À , 
δὲ μὴ παντελῶς ἐξ ἀνθρώπων ἀπόλοιτο τὸ φιλοσοφίας 
ὄνομα χαὶ θεοῖς αὐτοῖς διὰ τοῦτο ἀπεχθάνωνται, ὗπο- 
μνήματα χεφαλαιώδη συνταξάμενοι, τά τε τῶν πρεσύυ- 
τέρων συγγράμματα xat ὧν διεμλέμνηντο συναγαγόντες, 
χατέλειπεν ἕχαστος οὗπερ ἐτύγχανε τελευτῶν, ἐπισχή- 
ψαντες υἱοῖς ἢ θυγατράσιν ἢ γυναιξί, μηδενὶ δοῦναι 
τῶν ἐχτὸς τῆς οἰχίας, al δὲ μέχρι πολλοῦ χρόνου τοῦτο 
διετήρησαν, ἐχ διαδοχῆς τὴν αὐτὴν ἐντολὴν διαγγέλ-- 
λουσαι τοῖς ἀπογόνοις.. (59) Ἱ᾿εχμηρόμεθα δὲ, φησὶ 
Νικόμαγος, περὶ τοῦ μὴ παρέργως͵ αὐτοὺς τὰς ἀλλο- 
’ 
τρίας ἐχχλίνειν φιλίας, ἀλλὰ πάνυ σπουδαίως περι- 
χάμπτειν αὐτὰς xal φυλάττεσθαι, xal μὴν περὶ τοῦ 
n e^ e A] 4 A] 34^ , * , 
μέχρι πολλῶν γενεῶν τὸ φιλικὸν πρὸς ἀλλήλους dvfv- 
Zovov αὐτοὺς διατετηρηχέναι, xal ἐξ ὧν Ἀριστόξενος 
ἐν τῷ περὶ τοῦ Πυθαγόρου βίου αὐτὸς διαχηχοέναι 
orci Διονυσίου τοῦ Σιχελίας τυράννου, ὅτ᾽ ἐχπεσὼν 
im 4t ἄμυατα ἐν Κορίνθῳ ἐδίδασχεν, Grot 
τῆς μοναρχίας γράμι ρίνθῳ ἐδ . Φν 
’ ’ e 
δ᾽ οὕτως. Οἴχτων xal δαχρύων, καὶ πάντων τῶν 
τοιούτων εἴργεσθαι τοὺς ἄνδρας ἐχείνους ὡς ἐνδέχεται 
ud)tetx. Ὃ αὐτὸς δὲ λόγος καὶ περὶ θωπείας xal 
δεήσεως xal λιτανείας xat πάντων τῶν τοιούτων. 
60) Βουλόμενος οὖν ποτε Διονύσιος πεῖραν αὐτῶν λα- 
ῥεῖν, λεγόντων τινῶν , ὡς συλληφθέντες οὐχ ἐμμενοῦσι 
τῇ πρὸς ἀλλήλους πίστει, τῷ δ᾽ ἐποίησεν. Συνελήφθη 
μὲν Φιντίας xal ἀνήχθη πρὸς τὸν τύραννον. Κατη- 
γορεῖν δ᾽ αὐτὸν Διονύσιον ὡς ἐπιδουλεύοντα αὐτῷ, 
xai δὴ τοῦτο ἐξεληλέγχθαι. χεχρίσθαι τ᾽ ἀποθνήσχειν 


—À 


αὐτόν. Τὸν δέ, ἐπεὶ οὕτως αὐτῷ δέδοχται, εἰπεῖν, 
δόθγναί γε τὸ λοιπὸν τῆς ἡμέρας, ὅπως οἰχονομήσηται 


τά τε καθ᾽ ἑαυτὸν xol τὰ χατὰ Δάμωνα᾽ εἶναι γὰρ 
αὑτῷ ἑταῖρον xal χοινωνόν, πρεσθύτερον δ᾽ αὐτὸν ὄντα 
πολλὰ τῶν περὶ τὴν olxovoutav εἷς αὑτὸν ἀνειληφέναι. 
Ἠξίου δ᾽ ἀφεθῆναι ἐγγυητὴν παρασχὼν τὸν Δάμωνα. 
v . Ld δὲ e A , c Oct δ /, 
Συγγωρήσαντος δὲ τοῦ Διονυσίου, μεταπεωφθεὶς 6 Ad- 
κῶν xai τὰ συμόαντα ἀχούσας ἐνεγγυήσατο, xal 
ἔαεινεν, ἕως ἂν ἐπανέλθη͵ ὃ Φιντίας. (91) ὋὉ μὲν 
οὖν Διονύσιος ἐξεπλήττετο ἐπὶ τοῖς γιγνομένοις. "Exsí- 
vous δὲ τοὺς ἐξαργῆῇς εἰσαγαγόντας τὴν διάπειραν τὸν 
Ὄοντος 
ὩΣ τοῦ ἡλίου περὶ δυσυὰς ἥχειν τὸν (Φιντίαν ἀποθα- 
J M D ὶ 

΄ * — 4 Li 
νούμενον. ἐφ’ ᾧ πάντας ἐχπλαγῆναι, Διονύσιον δὲ πε- 

, ὶ ’ M , 6 9» ὦ , 
ριϑαλόντα xal φιλήσαντα τοὺς ἄνδρας ἀξιῶσαι τρίτον 

* 8 * 1 , ^» M 1 

αὐτὸν εἰς τὴν φιλίαν παραδέξασθαι, τοὺς δὲ uve 
τρόπῳ, χαίτοι πολλὰ λιπαροῦντος αὐτοῦ, συγχατα- 
θεῖναι εἰς τοιοῦτος Kat ταῦτα uiv ᾿Δριστόξενος ὡς 

t ς 
» 2 M^ 0*3 J, ἢ 3 , À € , 
παρ᾽ αὐτοῦ ἀκούσας Διονυσίου ἀπήγγειλε. “[ππό- 
ξοτος δὲ xa Νεάνθης περὶ MuXAMou xat  τιυύγας ἵστο- 

i v - 
ροῦτι X933 


101 
ullum Pythagorae scriptum exstabat, Lysis autem atque 
Archippus, et quotcunque forte tum peregre aberant, exi- 
guos quosdam philosophis igniculos conservarunt , eosque 
evanidos et pervestigatu difficiles. (58) Soli enim jam 
derelicti et. tristi suorum casu animo profligati alius alio 
dispersi humanam societatem aversabantur.  Verentes 
famen ne plilosopliie nomen inter homines penitus interi- 
ret atque ob eam rem deos ipsos haberent infensos, com- 
mentaria quaedam summatim composita et seniorum scripta 
quorumque ipsi meminerant in unum redacta eo quo quis- 
que obiit loco relinquebant , priecipientes filiis aut filiabus 
aut uxoribus, ne cui extraneo eorum copiam facerent, idque 
diu deinceps istae observarunt, ad posteros idem mandatum 
per successores transmiltentes. (59) Facimus autem, ait 
Nicomachus, conjecturam , ipsos et externas amicitias stu- 
diosissime declinasse et per multas aetates amicitiam inter 
se constantem conservasse , ex iis quoque, quae Aristoxenus 
in libro de vita Pythayorcw ait ex Dionysio Sicilize tyranno. 
audivisse, quum imperio dejectus Corinthi litteras doceret. 
Tradit autem ille, luctibus etlacrimis, aliisque hujusmodi 
omnibus viros illos quam maxime abstinuisse, item ab 
adulando et precando et supplicando, aliisque id genus om- 
nibus. (60) Diónysius autem quum aliquando reipsa expe- 
riri eos cuperet, quod nonnulli dicerent , ipsos nequaquam 
fidem sibi invicem servaturos , si qui forte eorum compre- 
hensus esset, hoc modo rem instituit. Phintias compre- 
hensus et ad tyrannum adductus est. Jam Dionysium eum 
accusasse, quod sibi struxisset insidias, cujus rei illum 
convictum et ad mortem condemnatum esse. Tum vero 
eum rogasse ut, quoniam ipsi ita visum esset, reliquum 
certe diei sibi concederetur, quo et sua et Damonis negotia 
componere posset : hunc enim sibi amicum fortunarumque 
socium esse, se vero utpote etate provectiorem potissima 
rei familiaris onera in se recepisse. Rogavit itaque, ut 
Damone vare dato dimitteretur. Quod quum annuisset 
Dionysius, Damon arcessitus re audita suscepit vadimonium, 
pertnansitque , donec Phintias rediret. (61) Obstupuit igi- 
tur rei novitate Dionysius. Illos vero , qui hujus probatio- 
nis primi auctores fuissent, quasi in periculo perituruin 
irrisisse. Tum sole in occasum jam vergente venisse Phin- 
(δι ad mortem obeundam. Ad hoc cunctos obstupuisse , 
Dionysium vero complexum deosculatuinque viros rogásse, 
ut tertium in amicitiam se reciperent, illos autem quamvis 
obnixe roganti nulla ratione ut morem gererent adduci po- 
tuisse. Atque liec quidem Aristoxenus ut ex ipso Diony- 
sio audita prodidit. Hippobutus autem atque Neanthes de 
Myllia et Timycha referunt ***** 


[mamma d 


ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ͂ 


ΠΕΡῚ 


IIAOTINOY BIOY 


ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΑΞΕΩΣ TON 


BIBAION ΑΥ̓ΤΟΥ͂. 





Πλωτῖνος, ὁ x«0' fuse γεγονὼς φιλόσοφος, ἐώχει 
μὲν αἰσχυνομένῳ. ὅτι ἐν σώματι εἴη, ἀπὸ δὲ τῆς 
τοιαύτης διαθέσεως οὔτε περὶ τοῦ γένους αὐτοῦ διηγεῖ- 
σθαι ἠνείχετο, οὔτε περὶ τῶν γονέων, οὔτε περὶ τῆς 

& πατρίδος. Ζωγράφου δὲ ἀνασχέσθαι 7 πλάστου τοσοῦ- 
tov ἀπηξίου, ὥστε xol λέγειν πρὸς Ἀμέλιον δεόμενον 
εἰχόνα αὐτοῦ γενέσθαι ἐπιτρέψαι, « οὐ γὰρ ἀρχεῖ φέρειν, 
ὃ 5 φύσις εἴδωλον ἡμῖν περιτέθεικεν, ἀλλὰ xat εἰδώλου 
εἴδωλον συγχωρεῖν αὐτὸν ἀξιοῦν πολυχρονιώτερον χα- 

10 ταλιπεῖν, ὡς δή τι τῶν ἀξιοθεάτων ἔργων; » Ὅθεν 
ἀπαγορεύοντος χαὶ χαθεδεῖσθαι ἕνεχα τούτου ἀρνου- 
μένου, ἔχων φίλον ὃ ᾿Αμέλιος Καρτέριον, τὸν ἄριστον 
τῶν τότε γεγονότων ζωγράφων, εἰσιέναι χαὶ ἀπαντᾶν 
εἰς τὰς συνουσίας ποιήσας ( ἐξῆν γὰρ τῷ βουλομένῳ 

16 φοιτᾶν εἰς τὰς συνουσίας) τὰς ἐχ τοῦ ὁρᾶν φαντασίας 
πληχτιχωτέρας λαμόανειν διὰ τῆς ἐπὶ πλέον προσοχῆς 
συνείθισεν. "Επειτα γράφοντος ix τοῦ τῇ μνήμη ἐνα-- 
ποχειμένου ἰνδάλματος τὸ εἴκασμα χαὶ συνδιορθοῦντος 
εἰς ὁμοιότητα τὸ ἴχνος τοῦ Ἀμελίου, εἰχόνα αὐτοῦ γε- 

30 νέσθαι ἣ εὐφυία τοῦ Καρτερίου παρέσχεν ἀγνοοῦντος 
τοῦ Πλωτίνου ὁμοιοτάτην. (3) Κοιλιαχῇ δὲ νόσῳ 
πολλάχις χαταπονούμενος οὔτε χλυστῇρος ἠνέσχετο, 
οὐκ εἶναι πρὸς τοῦ πρεσθύτου λέγων ὑπομένειν τὰς 
τοιαύτας θεραπείας, οὔτε τὰς θηριαχὰς ἀντιδότους λα- 
45 θεῖν ὑπέμεινε, μηδὲ τῶν ἡμέρων ζώων τὰς £x τοῦ 
σώματος τροφὰς προσίεσθαι λέγων. Λουτροῦ δὲ ἀπε- 
χόμενος xal τρίψεσι χαθ᾽ ἑχάστην ἡμέραν χρώμενος 
ἐπὶ τῆς οἰχίας, ἐπειδὴ τοῦ λοιμοῦ ἐπιδρίσαντος συνέβη 
τοὺς τρίδοντας αὐτὸν ἀποθανεῖν, ἀμελήσας τῆς τοιαύ- 
39 τῆς θεραπείας χατ᾽ ὀλίγον τὴν τοῦ χυνάγχου ἀγριότητα 
χατασχευαζομένην ἔσχε. Κἀμοῦ μὲν παρόντος οὐδέν 
Tt τοιοῦτον ὑπεφαίνετο, ἀποπλεύσαντος δὲ εἰς τοσοῦ- 
vov ἠγριώθη τὸ πάθος, ὡς ἔλεγεν ἐπανελθόντι Εὐστό- 
Ἴιος ὃ ἑταῖρος, ὃ xal παραμείνας αὐτῷ ἄχρι θανάτου, 

85 ὡς χαὶ τῆς φωνῆς περιαιρεθῆναι τὸ τορὸν καὶ εὔηχον 
ἢραγγῶντος αὐτοῦ xai τὴν ὄψιν συγχυθῆναι xal τὰς 
Αεἴρας καὶ τοὺς πόδας ἑλχωθῆναι, “Ὅθεν ἐχτρεπομένων 


PORPHYRII 


DE 


VITA PLOTINI 


DEQUE EJUS LIBRORUM 


SERIE. 


Plotinus philosophus , aequalis noster, pudorem quendam 
aperte sentiebat, quod in corpore viveret, quumque ita aí- 
fectus essel , neque de genere suo, neque de parentibus 
neque de patria ut exponeret a se impetrare potuit. Piclori 
vero sive plastae sui copiam facere adeo aspernabatur, ut, 
quum Amelius rozaret, ut imaginem suam perrnitteret ef- 
fingi, « quasi vero » increparet « non satis sit hanc ferre 
imaginem, quam natura nobis circumdedit , censes etiam 
imaginis hujus imaginem diuturniorem insuper tanquam 
opus spectaculo dignum relinquendam? » Quum igitur re- 
cusaret et hunc ad finem pictori se sui potestatem facturum 
negaret , Amelius unum ex amicis, nomine Carterium, prz. 
stantissimum sui temporis pictorem, Plotini scholas fre- 
quentare jussit ( licebat enim cuilibet istis interesse) , itaque 
essuefecit, ut diuturna attentione evidenliora visa ex in- 
tuitu animo conciperet. Deinde quum ex imagine memoriz 
indita effigiem exprimeret, ipso quoque Amelio ejus τοῖν 
tigia δὰ similitudinem simul adducente, simulacrum Car- 
lerii ingenium reddidit ipso Plotino nesciente simillimum. 
(2) Colliaco morbo szepe vexatus neque clysteres admisit , 
ejusmodi curationes senem decere negans , nequc theriaca 
antidota recepit, quum nec ex mansuetorum animalium 
corporibus cibum vellet capere. Abstinebat balneis, sed 
frictionibus quotidie domi utebatur. Quum vero ingraves- 
cente pestilentia , qui perfricabant eum , e vita discessissenl, 
hoc genere curationis neglecto paullatim in angipam in- 
cidit. Ac me praesente quidem nihil ejusmodi prodebat ; 
quum vero discessissem , adeo malum invaluit, ut postea 
redeunti mihi Eustochius amieus rettulit , qui illi ad mer- 
tem usque adlicsit, ut ct vocis clarus suavisque sonus prs 
raucitate evanesceret et visus caligaret, manusque et pedes 
suppurarent. Quapropter quum amici aditum ejus sernmi- 
nemque defugerent, quod omnes ipse consueverat appellare, 
ex urbe discessit, profectusque in Campaniam in Zetli, 
veleris amici jam defuncti, agrum est deversus. Neccssaria 





2o 


4υ 


3^ 


- 
-— 


4 


ut 


PORPHYRII DE VITA PLOTINI. 


* ^ X ; e M9 8 , 
αὐτοῦ τὰς συναντύήσεις τῶν φίλων διὰ τὸ ἀπὸ στόματος 
πᾶγτας προσαγορεύειν ἔθος ἔχειν, τῆς μὲν πόλεως 
ἀπαλλάττεται, εἰς δὲ τὴν Καμπανίαν ἐλθὼν εἰς Ζήθου 
χωρίον, ἑταίρου παλαιοῦ αὐτῷ γεγονότος xai τεῆνηχό- 
τὺς, χατάγεται. — "l'à δ᾽ ἀναγχαῖα αὐτῷ ἔχ τε τῶν τοῦ 
δύήθου ἐτελεῖτο xai ix Μιντούρνων ἐχομίζετο ἐχ τῶν 
Kaczouetou* ἐν Μιντούρναις γὰρ ὃ Καστρίχιος τὰς 
χτύήσεις εἶχε. Μέλλων δὲ τελευτᾶν, ὡς ὃ Εὐστόχιος 
ἧμιν διγγεῖτο, ἐπειδὴ ἐν Ποτιόλοις χατοιχῶν 6 Εὐστό- 
γος βραδέως πρὸς αὐτὸν ἀφίχετο, εἰπὼν ὅτι « σὲ ἔτι 
περιμένω » xal φήσας πειρᾶσθαι τὸ ἐν ἡμῖν θεῖον ἀνά- 
νεῖν πρὸς τὸ ἐν τῷ παντὶ θεῖον, δρά ὑπὸ τὴν χλί 
νειν πρὸς τὸ ἐν τῷ παντὶ θεῖον, δράχοντος ὑπὸ τὴν χλί- 
M . ’ ^ Ld 
vr. διελθόντος, ἐν $ χατέχειτο, xai εἰς ὀπὴν ἐν τῷ 
τοίχῳ ὑποδεδυχότος, ἀφῆχε τὸ πνεῦμα, ἔτη γεγονώς ; 
ὡς ὃ Εὐστόχιος ἔλεγεν, ἕξ τε xal ἑξήχοντα, τοῦ δευ- 

, “ " [ord J J , 

τέρου ἔτους τῆς Κλαυδίου βασιλείας πληρουμένου. 
Τελευτῶντι δὲ αὐτῷ ἐγὼ μὲν ὃ Πορφύριος ἐτύγχανον 
^ , 3 ^» 
ἐν Λιλυδαίῳ διατρίδων, ᾿Αμέλιος δὲ ἐν ᾿Απαμεία τῆς 
Συρίας, Καστρίκιος δὲ ἐν τῇ Ῥώμη, μόνος δὲ παρῆν 
ὁ Εὐστόχιος. ᾿Αναψηφίζουσι δὲ ἡυἷν ἀπὸ τοῦ δευτέρου 
ἔτους τῆς Κλαυδίου βασιλείας εἰς τοὐπίσω ἔτη ἕξ τε xal 
ἐξήχοντα ὃ χρόνος αὐτῷ τῆς γενέσεως εἰς τὸ τρισχαι- 
δέχατον ἔτος τῆς Σευήρου βασιλείας πίπτει. Οὔτε δὲ 

LI ^.- - f ’ 424Δ , . 
τὸν u;va. δεδήλωχέ τινι, χαθ᾽ ὃν γεγέννηται, οὔτε τὴν 
, , * 1^ , 4 ^ P 
γενέθλιον ἡμέραν, ἐπεὶ οὐδὲ θύειν ἢ ἑστιᾶν τινα τοῖς 
αὐτοῦ γενεθλίοις ἠξίου, χαίπερ ἐν τοῖς Πλάτωνος xal 
Σωχράτους παραδεδομένοις γενεθλίοις θύων τε xat 
ἑστιῶν τοὺς ἑταίρους. ὅτε xal λόγον ἔδει τῶν ἑταίρων 
τοὺς δυνατοὺς ἐπὶ τῶν συνελδόντων ἀναγνῶναι. Ἃ μέν- 
τοι ἡμῖν αὐτὸς ἀφ᾽ ἑαυτοῦ ἐν ταῖς διλιλίαις πολλάχις 
- Y e ^ bad 
διηγεῖτο ἣν τοιαῦτα. — (3) Προσφοιτᾶν μὲν γὰρ τῇ 
209 , καίπερ εἰς γραμματοδιδασχάλου ἀπιόντα, 
ἄχρις ὀγδόου ἔτους ἀπὸ γενέσεως ὄντα, xai τοὺς μα- 
στοὺς γυανοῦντα θηλάζειν προθυμεῖσθαι, ἀχούσαντα δέ 
ποτε, ὅτι ἀτηρόν ἐστι παιδίον, ἀποσχέσθαι αἰδεσθέντα. 
Eixocrov δὲ xal ὄγδοον ἔτος αὐτὸν ἄγοντα ÓpuTcai 
ἐπὶ φιλοσοφίαν, xal τοῖς τότε χατὰ τὴν ᾿λλεξάνδρειαν 
εὐδοχιμοῦσι συσταθέντα χατιέναι ἐχ τῆς ἀχροάσεως 
αὐτῶν κατηφῇ xai λύπης πλήρη, ὡς xat τινι τῶν φῇμων 
ὀιηγεῖσθαι ἃ πάσχει, τὸν δὲ συνέντα αὐτοῦ τῆς ψυγῆς 
τὸ βούλημα ἀπενέγχαι πρὸς ᾿Αμμώνιον, οὗ μηδέπω 
πεπείρατο, τὸν δὲ εἰσελθόντα xal ἀχούσαντα φάναι 

^ 4 - e /; M $ ? / 

ποὺς τὸν Ératpov « τοῦτον ἐζήτουν. » Kat ἀπ᾽ ἐχείνης 
τῆς ἡμέρας συνεχῶς τῷ Ἀμμωνίῳ παραμένοντα το- 
σχύτην ἕξιν ἐν φιλοσοφία χτήσασθαι, ὡς καὶ τῆς παρὰ 
τοῖς Πέρσαις ἐπιτηδευομένης πεῖραν λαδεῖν σπεῦσαι 
xai τῆς παρ᾽ Ἰνδοῖς χατορθουμένης. Τορδιανοῦ δὲ 
τοῦ βασιλέως ἐπὶ τοὺς Πέρσας παριέναι μέλλοντος δοὺς 
ἑχυτὸν τῷ στρατοπέδῳ συνεισήει, ἔτος ἤδη, τριαχοστὸν 
dvo xai ἔνατον ἕνδεχα γὰρ ὅλων ἐτῶν παραμένων 
“5 H Li Αῳφι NÀY Ὕ ^ ΄“ M 
τῷ Αμμωνίῳ συνεσγόλασε. Τοῦ ὃὲ Γορδιανοῦ περὶ 
τὴν Μεσοποταμίαν ἀναιρεθέντος μόλις φεύγων εἰς τὴν 
Ἀντιόχειαν διεσώθη. Καὶ Φιλίππου τὴν βασιλείαν 
χῳρατύσαντος τεσσαράχοντα γεγονὼς ἔτη εἰς τὴν Doe 


1072 
ci quum ex Zethi rebus suppeditabantur, tum Minturnis e 
Castricii agris afferebantur : Minturnis enim Castricius proc- 
dia habebat. Quum vero animam jam ageret , ut nobis Eu- 
stochius rettulit , qui Puteolis habitans tardius aliquando ad ἡ 
eum accesserat , « te » inquit « adhuc exspecto », quumque 
subjecisset, se jam in eo esse ut, quod in nobis divinum 
esset, ad divinum illud, quod in universo contineretur, 
subduceret , dracone simul sub lecto, in quo jacebat ille, 
prorepente inque parietis foramen illabente , animam exspi- 
ravit , annos natus, ut Eustochius dicebat, sex et sexaginta, 
secundo Claudii imperatoris anno jam peracto. Hoc mortis 
ejus tempore ego quidem Porphyrius in Lilybzo versabar, 
Amelius Apamesze Syrie , Castricius vero Roma, ac solus 
Eustochius aderat. Jam si a secundo Claudii imperatoris 
anno exactos sex et sexaginta annos retro computemus, 
nativitatis ejus tempus in tertium decimum Severi impera- 
toris annum incidit. Ipse vero neque mensem , neque diem, 
quo natus esset , cuiquam indicaverat , ut qui nec sacrificiis 
conviviisque natalem suum celebrari vellet, quamvis ipse 
Platonis Socratisque que traduntur natalibus discipulos 
sacrificiis et conviviis exciperet , ubi et illorum qui possent 
orationem coram omnibus , qui convenerant , recitare opor- 
tebat. Quae vero nobis ipse de vita sua in confabulationibus 
sapenumero narravit, talia sunt. (3) Ad nutricem se, 
quamvis scholam jam freqnentaret, usque ad octavum 
setatis annum accessisse , sugendique lactis avidilate ejus 
papillas nudavisse, molestum vero aliquando puerum ap- 
pellatum prze pudore destitisse. Viginti etoclo annos natum, 
quum ad philosophize studium se conferret, probalis, qui 
tunc Alexandric fuissent, przeceptoribus commendatum, 
se tristem tamen ex scholis mastumque discessisse et quo- 
modo affectus esset amico cuidam exposuisse, illum autem 
perspecto animi ejus impetu ad Ammonium, cujus nullum 
adhuc periculum fecisset, se deduxisse, hunc vero quum 
adiisset atque audivisset, dixisse amico : « hunc quare- 
bam. » Ex eo die Ammonio continenter audito tantum in 
philosophia se profecisse, ut et Persis familiarem Indisque 
probatam philosophiam cognoscere studeret. Quum igitur 
Gordianus imperator bellum adversus Persas pararet , exer- 
citui se adjunxit , annum jam agens nonum et trigesimum : 
integros enim undecim annos Ammonio adheserat. Gor- 
diano autem circa Mesopotamiam interempto vix aufugiens 


Antiochiam salvus evasit. Deinde imperante Philippo Romam 


. 


.9 
C 


3t 


35 


δι 


104 


μὴν ἄνεισιν. ᾿Ερεννίω δὲ καὶ ᾿Ωριγένει xai Πλωτίνῳ 
συνθγκῶν γεγοννιῶν, αγὸὲν ἐχκαλύπτειν τῶν Ἄμμω- 
νίου ὀογαάτων, ἃ C7, ἐν ταῖς ἀχροάσεσιν αὐτοῖς ἀνεχε- 
χάθαρτο, ἐνέμενε xat 6 Πλωτῖνος, συνὼν μέν τισι τῶν 
προτιόντων, τηρῶν δὲ ἀνέχπυστα τὰ παρὰ τοῦ Ἄμυω- 
νίου δόγματα. — '"Losvv(ou ὃξ πρώτου τὰς συνθήχας 
παραύαντος ᾿Ὠριγένης μὲν ἠχολούθει τῷ φθάσαντι 
5g» , y ' ^S 951 Δ * Α ᾿ e^ ^ , 
Epsvvto , ἔνραψε δὲ οὐδὲν πλὴν τὸ περὶ τῶν Oatu0- 
νων σύγγραμμα, xat ἐπὶ 1 αλιήνου ὅτι μόνος ποιητὴς 
ὁ βασιλεύς, Πλωτῖνος δὲ ἄχρι uiv πολλοῦ γράφων οὐ- 
μι» / ^t ^ 3 ᾿ ; / 4, 
δὲν διετέλεσεν, £x ὃε τῆς AuUumvtou. συνουσίας Totou- 
μενος τὰς διατριθάς, xat οὕτως ὅλων ἐτῶν δέχα διε- 
, 1 , , ^A 94^ 3 δὲ 
τέλεσε συνὼν u£v τισι, γράφων δὲ οὐδέν. Ἣν δὲ 
ἢ διατριθὴ ὡς ἂν αὐτοῦ ζητεῖν προτρεπομένου τοὺς συ- 
γνόντας ἀταξίας πλήρης xat πολλῆς φλυαρίας, ὡς 
Ἀυέλιος fiv διηγεῖτο, Προσῆλθε δὲ αὐτῷ ὁ Ἀμέλιος 
' Ld A d » € ) , i] * , ^ o λί 
τρίτον ἔτος ἄγοντι ἐν Ρώμη κατὰ τὸ τρίτον τῆς Φιλίπ- 
που βασιλείας ἔτος χαὶ ἄγρι τοῦ πρώτου ἔτους τῆς 
Κλαυδίου βασιλείας παραυείνας ἔτη ὅλα συγγέγονεν 
εἴχοσι xol τέσσαρα, ἕξιν υὲν ἔχων, ὅτε προσῆλθεν, 
ὁπὸ τῆς Λυσιμάχου συγουσίας , φιλοπονίᾳ δὲ ὑπερθαλ- 
λόμενος τῶν χαθ᾽ αὑτὸν πάντων διὰ τὸ xat σχεδὸν πάντα 
τὰ Νουυηνίου xal γράψαι xat συναγαγεῖν xat σχεδὸν τὰ 
πλεῖστα ἐκυαθεῖν. δόλια δὲ ἐκ τῶν συνουσιῶν ποιού- 
e , ; , , ν φω ’ ^ , 
i.£voc ἑκατόν που βιύλία συνέταξε τῶν σχολίων, ἃ Οὐ- 
στιλλιανῷ Ἥ συχίῳ τῷ ᾿Ἀπαμεῖ, ὃν υἱὸν ἔθετο, χεγάρι- 
ται. (4) TO δεχάτῳ δὲ ἔτει τῆς Γαλιήνου βασιλείας 
ἐγὼν Πορφύριος, ἐχ τῆς ᾿Ελλάδος μετὰ ᾿Αντωνίου τοῦ 
€ ) οὔ , À 6 , M bl "A €) ὸ 
Po5tou γεγονώς, xavaAau6avo μὲν τὸν ᾿Αμέλιον ὀχτω- 
χαιδέχατον ἔτος ἔχοντα τῆς πρὸς Πλωτῖνον συνουσίας, 
δὲν δέ get τολμή λὲν τῶν σχολίων, ἃ 
«δὲν δέ πω γράφειν τολμήσαντα πλὴν τῶν σχολίων, 
οὐδέπω εἰς ἑκατὸν τὸ πλῆθος αὐτῷ συνῆχτος "Hv δὲ 
ὁ {Πλωτῖνος τῷ δεχάτῳ ἔτει τῆς Γαλιήνον βασιλείας ἀμφὶ 
τὰ πεντήχοντα ἔτη χαὶ ἐννέα, ἐγὼ δὲ Πορφύριος τὸ 
πρῶτον αὐτῷ συγγέγονα αὐτὸς ὧν τότε ἐτῶν τριάχοντα, 
Ἀπὸ μέντοι τοῦ πρώτου ἔτους τῆς Γαλιήνου ἀρχῆς προ- 
- ’ , 
τραπεὶς ὃ [Πλωτῖνος γράφειν τὰς ἐμπιπτούσας ὑποθέσεις 
τὸ δέχατον ἔτος τῆς l'aÀujvou ἀρχῆς) ὅτε τὸ πρῶτον 
αὐτῷ ἐγὼ ὁ Πορφύριος ἐγνωρίσθην, γράψας εὑρίσχεται 
εἴχοσι xal ἕν βιύλίον, ἃ xai κατείληφα ἐχδεδοιένα 
ὀλίγοις, Οὐδὲ γὰρ ἦν πω ῥαδία f, ἔκχδοσις, οὐδὲ εὐ-- 
Tot. γὰρ 7 i $, Οὐοξ 
-€- f * , **—* € ^ 4 Ll , 
συνειδήτως ἐγίγνετο, οὐδ᾽ ἁ πλῶς Xx τοῦ pac tou, ἀλλὰ 
μετὰ πάσης χρίσεως τῶν λαμθανόντων. — "Hv δὲ xai 
4 , - ^ ^ ^ $ € , 
τὰ γεγραμμένα ταῦτα, ἃ διὰ τὸ μὴ αὐτὸν ἐπιγράφειν 
ἄλλος ἄλλο ἑκάστῳ τοὐπίγραμμα ἐτίθει. ΑἹ δ᾽ οὖν 
χρατήσασαι ἐπιγραφαί εἰσιν αἴδε. Περὶ τοῦ χαλοῦ, 
"Περὶ ψυχῆς ἀθανασίας, lspt εἰμαρυένης. Περὶ οὐσίας 
^ - Ἁ ^ ^ e ^ 
τῆς ψυχῆς. Περὶ νοῦ xai τῶν ἰδεῶν xat τοῦ ὄντος. 
e^ ? ΩΝ ^. - 
Περὶ τῆς εἰς τὰ σώματα χαθοῦου τῆς ψυχῆς. Πῶς 
ἀπὸ τοῦ πρώτου τὸ μετὰ τὸ πρῶτον xal περὶ τοῦ ἑνός. 
Ei πᾶσαι αἵ ψυχαὶ μία. Ἰ]ερὶ τἀγαθοῦ ἢ τοῦ ἕνός. 
i [od -- * e 
Περὶ τῶν τριῶν ἀρμικῶν ὑποστάσεων. Περὶ γενέσεως 
xai τάξεως τῶν μετὰ τὸ πρῶτον. legt τῶν δύο ὑλῶν. 
᾿Επισχέψεις διάφοροι, Περὶ τῆς χυχλοφορίας, Περὶ 


ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ͂ ΠΕΡῚ ΠΛΩΤΙΝΟΥ͂ BIOY. 


venit annum agens quadragesimum. Quumque Herennius 
et Orizenes et Plotinus inter se constituissent, ne pracet 
proderent ipsis illius in scholis revelata, Plotinus quoque 
stetit promissis, familiariter quidem quibusdam usus, i»- 
tegra vero Ammonii praecepta conservans. Sed postquam 
Herennius primum migravil pactum , praecedentem eum 
secutus est Origenes, quanquam nihil] scripsit nisi librum 
de diemonibus et sub Gallieno altum, in quo regem (deum) | 
solum opificem esse probabat, Plotinus vero a scribende - 
diu se continuit, sola ea, qua ex Ammonii consuelodine | 
acceperat, colloquiis snis inserens , atque ita per intesros 
decem annos instituit quidem nonnullos, acripti vero nihi 
edidit. Sed quoniam discipulis interrogandi copiam facere 
solebat , ludus ejus, ut nobis Amelius narrabat, confnsionis 
era plenus et nugarum. Accessit ad eum Amelius Romx 
triennium jam agentem anno Philippi imperatoris terti, 
atque usque ad primum Claudii ei adlizerens integros cum 
eo vixit annos viginti quattuor, antea quidem a Lrsimarlo 
institutus, industria vero condiscipulos omnes longe sope- 
rans, eo quod omnia fere Numenii praecepta descripserat 
et contulerat, plurimaque memorize mandaverat. Quinet. ὦ 
eis, quz? quoque tempore ex colloquiis perceperat , in com: 
mentarios relatis centum fere libros condidit, quos Holi- 
liano Apamensi , adoptivo filio, dono dedit. (4) Dec 
demum Gallieni imperatoris anno ego Porphyrius , e Graxia 
una cum Antonio Rliodio Romam delatus, Armelium repperi 
octodecim jam annos Plotino familiariter usum , nihil tamen 
adhuc ausum scribere przeter commentariola ista , qua pon- 
dum in numerum creverant centenarium. Plotinus decimo 
Gallieni imperatoris anno fere jam novem et quinquazinia 
agebat annos, ego vero Porplyyrius, quum primum eum 
convenirem, triginta eram annorum. Plotinus ilaque, 





quum ἃ primo Gallieni imperatoris anno qualescunque 
quasliones scribere cepisset, decimo «ejusdem anno, que 
primus ego Porphyrius in ejus notiliam perveni , scripsere 
jam unum et viginti libros, quos quidem paucis edilos de- 
prehendi. Nondum enim facilis erat editio , neque qui: 
ejus conscius erat, neque temere quicquam ac facile eje- 
batur, sed ut eorum, qui acciperent , judicio prorsus pr 
baretur. Erant autem scripta haec, quie quam ipse o2 
inscripsisset, alius aliam imposuit inscriptionem. Inscrip- 
tiones igitur vulgatae sunt hze. De pulcro. De animi immo:- 
talitale. De fato. De essentia animae. De intellectu et ide» εἰ 
ente. De animae in corpora descensu. Quomodo a primo fi, 
quod est post primum, atque de uno. An omnes anint 
una sint. De bono sive uno. De tribus principalibus sul- 
stantis. De generatione et ordine eorum , quz sunt [vl 
primum. De duabus inateriis. Quaestiones varize. De circu- 
lari cceli motu. De suo cujusque nostrum daemone. De re 
Uonali eitu. De qualitate, Utrum singularium etiam st 


PORPHYRII DE 


τοῦ irri wn ἡμᾶς δαίμονος. Περὶ εὐλόγου ἐξαγω- 
γῆς - Hei ποιότητος. Εἰ xol τῶν καθέκαστα εἶσιν 

. Περὶ à ἀρετῶν. Περὶ διαλεχτιχῆς. Πῶς $ ψυχὴ 

τῆς i ἀμερίστου καὶ μεριστῆς οὐσίας μέση εἶναι λέ: ἵεται. 

ς Ταῦτα μὲν οὖν εἴχοσι xal ἕν ὄντα, ὅτε τὸ πρῶτον αὐτῷ 
προσῆλθον ἐγὼ ὃ Πορφύριος, εὕρηται γεγραμμένα. 
Πεντηχοστὸν δὲ χαὶ ἔνατον ἔ ἔτος "re τότε ὃ [᾿Πλωτῖνος. 
5 Συγγεγονὼς δὲ αὐτῷ τοῦτό τε τὸ ἔτος χαὶ ἐφεξῆς ἄλλα 
ἔτη πέντε ( ὀλίγον γὰρ ἔ ἔτι πρότερον τῆς ἑξαετίας ἐγεγό- 

to νεῖν 6 Πορφύριος ἐν τῇ Ῥώμη, τοῦ Πλωτίνου τὰς θερινὰς 
μὲν ἄγοντος ἀργοῦ, συνόντος δὲ ἄλλως ἐν ταῖς ὁμιλίαις), 
ἐν δὲ τοῖς ἐξ ἔτεσι τούτοις πολλῶν ἐξετάσεων ἐν ταῖς 
συνουσίαις γιγνομένων χαὶ γράφειν αὐτὸν ἀξιούντων 
Ἀμελίου τε xai ἐμοῦ, γράφει μὲν περὶ τοῦ τὸ ὃν παν- 

ιδ sapo ὅλον εἶναι ἕν χαὶ ταὐτὸ βιύλία δύο, γράφει δὲ 
ἐφεξῆς ἄλλα δύο, ὧν τὸ μὲν περὶ τοῦ τὸ ἐπέχεινα τοῦ 
ὄντος μὴ νοεῖν, καὶ τί τὸ πρώτως νοοῦν xal τί τὸ δευ- 
τέρως. Γράφει δὲ χαὶ τὰ βιόλία τότε περὶ τοῦ δυνά- 
μει xat ἐνεργεία, περὶ τῆς τῶν ἀσωμάτων ἀπαθείας, 

| περὶ ψυχῆς πρῶτον, περὶ ψυχῆς δεύτερον, περὶ ψυχῆς 
τρίτον 3| περὶ τοῦ πῶς δρῶμεν, περὶ θεωρίας, περὶ τοῦ 
νοητοῦ χάλλους, ὅτι οὐχ ἔξω τοῦ νοῦ τὰ νοητὰ xai περὶ 
νοῦ καὶ τἀγαθοῦ, πρὸς τοὺς γνωστιχούς., περὶ ἀριθμῶν, 
πῶς τὰ πόρρω δρώμενα μιχρὰ φαίνεται, εἰ ἐν παρα- 
*$ τάσει χρόνου τὸ εὐδαιμονεῖν, περὶ τῆς δι’ ὅλων χρά- 
σεως, πτῶς τὸ πλῆθος τῶν ἰδεῶν ὑπέστη xol περὶ τάγα- 
θοῦ, περὶ τοῦ ἑκουσίου, περὶ τοῦ χόσμου, περὶ αἰσθή- 
σεως χαὶ μνήμης, περὶ τῶν τοῦ ὄντος γενῶν πρῶτον, 
περὶ τῶν τοῦ ὄντος γενῶν δεύτερον, περὶ τῶν τοῦ ὄντος 
80 γενῶν τρίτον, περὶ αἰῶνος xal χρόνου. lauta τὰ 
εἴχοσι καὶ τέτταρα ὄντα, ὅσα ἐν,τῷ ἑξαετεῖ χρόνῳ τῆς 
παρουσίας ἐμοῦ Πορφυρίου ἔγρ ψεν, éx προσχαίρων 
προύληματων τὰς ὑποθέσεις λαθόντα, ὡς ἐκ τῶν χε- 
φαλαίων ἑχάστου τῶν βιόλίων ἐδηλώσαμεν, μετὰ τῶν 
80 πρὸ τῆς ἐπιδημίας ἡμῶν εἴχοσι xat ἑνὸς τὰ πάντα γί- 
νεται τεσσαράχοντα πέντε. (6) 'Ev δὲ τῇ Σικελίᾳ 
διατρίξοντός μου ( ἐχεῖ γὰρ ἀνεγώρησα περὶ τὸ πεντε- 
χαιδέχατον ἕτος τῆς βασιλείας Γαλιήνου ! ὁ Πλωτῖνος 
τράψας πέντε βιδλία ἀπέστειλέ μοι ταῦτα, περὶ εὐδαι- 
μονίας, περὶ προνοίας πρῶτον, περὶ προνοίας δεύτερον, 
περὶ τῶν γνωριστιχῶν ὑποστάσεων χαὶ τοῦ ἐπέκεινα, 
περὶ ἔρωτος. (Taura. μὲν οὖν τῷ πρώτῳ ἔτει τῆς Κλαυ- 
δίου πέμπει βασιλείας, ἀρχομένου δὲ τοῦ δευτέρου, 
ὅτε xxl μετ᾽ ὀλίγον θνήσχει, πέμπει ταῦτα, τίνα τὰ 
45 χαχά, εἶ ποιεῖ τὰ ἄστρα, τί ὃ ἄνθρωπος, τί τὸ ζῶον, 
περὶ τοῦ πρώτου ἀγαθοῦ ἡ περὶ εὐδαιμονίας. ᾿Γαῦτα 
μετὰ τῶν τετταράχοντα πέντε τῶν πρώτων χαὶ δευτέρων 
γραφέντων γίνεται τέτταρα xal πεντήκοντα. “Ὥσπερ 
δὲ ἐγράφη, τὰ μὲν χατὰ πρώτην ἡλιχίαν, τὰ δὲ ἀχμά- 
ζοντος, τὰ δὲ ὑπὸ τοῦ σώματος χαταπονουμένου, οὕτω 
καὶ τῆς δυνάμεως ἔχει τὰ βιόλία. 'Γὰ μὲν γὰρ πρῶτα 
εἴκοσι καὶ ἐν ἐλαφροτέρας ἐστὶ δυνάμεως καὶ οὐδέπω 
πρὸς εὐτονίαν ἀρχοῦν μέγεθος ἐχούσης,, τὰ δὲ τῆς μέσης 
ἐκδόσεως τυχόντα τὸ ἀχυαῖον τῆς δυνάμεως ἐμφαίνει, 


e 


4 


e 
- 


x 


- 


VITA PLOTINTI. 105 


ides. De virtutibus. De dialectica. Quomodo anima inter 
essentiam individuam et dividuam media esse dicatur. Hi 
ergo libri unus et viginti scripti jam erant, quum ego DPor- 
phyrius primum Plotinum convenirem, tunc nonum et 
quinquagesimum setatis agentem annum. (5) Quumautem 
praeter bunc annum et alios sex deinceps cum eo versatus 
essem (paullo enim ante hoc sexennium jam Romam ve- 
neram, quo tempore Plotinus otiosam ducehat cstatem , 
obiterque discipulorum consuetudini intererat) , his igitur 
sex annis, multis in scholis quaestionibus pertractatis si- 
mulque Amelio atque me, ut scriberet , adhortantibus , 
libros duos scripsit , quibus ens ubiquetotum et unum idem- 
que esse probabat. Scripsit deinceps duos alios, unum de 
eo, quod sit superius ente non intelligere, alterum de eo, 
quid primo intelligat, quidque secundo. Tunc et hos scri- 
psit libros, de eo quod estin potentia et actu, quomodo 
incorporea minime patiantur, primum de anima , secundum 
de anima, tertium de anima sive quomodo videamus , de 
contemplatione , de intelligibili pulcritudine, quod intel- 
lizibilia non sint extra intellectum et de intellectu atque 
bono , contra gnosticos, de numeris, cur, qua procul vi- 
dentur, exigua videantur, an in loagitudime temporis feli- 
cilas consistat, de mixtione per omnia , quomodo idearum 
exstiterit multitudo atque de bono, de voluntario, de 
mundo, desensu atque memoria, de generibus entis primum . 
secundum , tertium , de seternitate atque tempore. Hi ergo 
sunt libri quattuor et viginti, quos assumptis pro re nata 
argumentis , uti ex capitibus uniuscujusque libri indicavi- 
mus, sex illis annis, quibus ego Porphyrius ei adhasi, 
scripsit, quibus si addis unum et viginti ante adventum 
nostrum scriptos , jam quinque et quadraginta colliguntur. 
(6) Quo vero tempore in Sicilia commorabar, quo circa de- 
cimum quintum Gallieni imperatoris annum me contuleram, 
Plotinus quinque libros scripsit et ad me misit hos : de bea- 
titudine, de providentia primum et secundum , de substan- 
tiis cognoscentibus atque illis superiore, de amore. Hos 
igitur ad me misit primo Claudii imperatoris anno , secundo 
autem ineunte, quo etiam non multo post vita decessit, 
misit hos: qua sint mala, an stelle aliquid agant , quid 
homo, quidque animal , de primo bono sive de beatitudine. 
Hi additis quadraginta quinque primo ac secundo tempore 
scriptis jam quinquaginta quattuor confiunt. Quemadimo- 
dum autem scripti sunt prima alii zetate, alii in ipso vigore 
vite, alii denique corpore jam defesso, sic etiam libri di- 
versam produnt vim. Primi enim unus et viginti levioris 
sunt momenti, quodque aliquantum a vero adhuc absit 
robore, qui vero medio tempore editi sunt , summam pra 


20 


3U 


36 


4 


v 


δύ 


106 IIOPOYPIOY ΠΕΡῚ ΠΛΩΤΙΝΟΥ͂ ΒΙΟΥ͂. 


χαὶ ἔστι τὰ εἰχοσιτέσσαρα πλὴν τῶν βραχέων τελεώ-- 
τατα, τὰ μέντοι τελευταῖα ἐννέα ὑφειμένης ἤδη τῆς 
δυνάμεως γέγραπται, xa μζλλόν γε τὰ τελευταῖα τέσ-- 
' ri , Li » 
capa ἢ τὰ πρὸ τούτων πέντε. (7) "Ἔσχε δὲ ἀκροατὰς 
μὲν πλείους, ζηλωτὰς δὲ χαὶ διὰ φιλοσοφίαν συνόντας 
, ^ 4 Toc E d 
"Au£Àtov τε ἀπὸ τῆς l'oucxtixc, οὗ τὸ ὄνομα ἦν Γεντι- 
λιανὸς τὸ κύριον" αὐτὸς δὲ διὰ τοῦ p 'Apfptov αὑτὸν 
λ - E: $ 8 “- 7 , 7 ^v 4 λ H J, 
χαλεῖν ἠξίου, ἀπὸ τῆς ἀμερίας ἡ τῆς ἀμελείας πρέπειν 
ς “ὦ - , v ^ , 
αὑτῷ χαλεῖσθαι λέγων. ἔσχε δὲ xai ἰατρικόν τινα 
Σχυθοπολίτην Παυλῖνον, ὃν 6 Ἀμέλιος MixxaAov. προσ- 
ἡγόρευε παραχουσμάτων πλήρη γεγονότα. ᾿Αλλὰ 
μὴν xal ᾿Αλεξανδρέα ᾿ὑὐστόχιον ἰατριχὸν ἔσχεν ἕτερον, 
ὃς περὶ τὰ τελευταῖα τῆς ἡλικίας γνωρισθεὶς αὐτῷ διέ- 
μένε θεραπεύων ἄχρι τέλους, xai μόνοις τοῖς Πλωτί - 
νου σχολάζων ἕξιν περιεόάλλετο γνησίου φιλοσόφου. 
Συνῆν δὲ καὶ ζΖωτιχός, χριτιχός τε xal ποιητιχός, ὃς 
15 , i] ; M Pi 3 
xat τὰ Ἀντιμάχου διορθωτιχὰ πεποίηται καὶ τὸν 'ATÀav- 
τιχὸν εἰς ποίησιν μετέδαλε πάνυ ποιητικῶς, συγμυθεὶς 
δὲ τὰς ὄψεις πρὸ ὀλίγου τῆς Πλωτίνου τελευτῆς ἀπέ- 
8" 1 ^ e ι * 
θανεν, ἔφθασε δὲ xai ὁ [IauAtvog προαποθανὼν τοῦ 
Πλωτίνου. "Ecys δὲ xal ψῆθον ἑταῖρον, ᾿Αραδιον τὸ 
γένος, Θεοδοσίου, τοῦ Αμμωνίου γενομένου ἑταίρου, 
2 , , , 3 ΝᾺ T *, 
εἰς γάμον λαθόντα θυγατέραβ. Ἣν δὲ xai οὗτος ἰατρι- 
χὸς xai σφόδρα πεφίλητο τῷ Πλωτίνῳ. Πολιτιχὸν δὲ 
ὄντα καὶ ῥοπὰς ἔχοντα πολιτικὰς ἀναστέλλειν $ Πλω- 
τῖνος ἐπειρᾶτο, ἐχρῆτο δὲ αὐτῷ οἰχείως, ὡς χαὶ εἰς 
τοὺς ἀγροὺς πρὸς αὐτὸν ἀναχωρεῖν πρὸ ἕξ σημείων 
Μιντούρνων ὑπάρχοντας, οὗς Καστρίχιος ἐχέχτητο 
ὃ Φίρμος καλούμενος, ἀνδρῶν τῶν χαθ᾽ ἡμᾶς φιλοχα- 
- LI ΄ "- 
λώτατος γεγονώς, xat τόν τε Πλωτῖνον σεδόμενος xal 
᾿Αμελίῳ οἷα οἰκέτης ἀγαθὸς ἐν πᾶσιν ὑπηρετούμενος 
χαὶ Πορφυρίῳ ἐμοὶ οἷα γνησίω ἀδελφῷ ἐν πᾶσι προσε- 
. , (7T Ἴ 5 6 Il “- M λ ^ 
σηχώς. Kat οὗτος οὖν ἐσέθετο Πλωτῖνον, τὸν πολιτιχὸν 
ἡρημένος βίον. ᾿κχροῶντο δὲ αὐτοῦ χαὶ τῶν ἀπὸ τῆς 
λέτου οὐχ ὀλίγοι, ὧν ἔργον ἐν φιλοσοφία μάλιστα 
gUYXAT, Tt; erov ἐν 9 φίᾳ μάλιστ 
3 , Ἢ 
ἐποίουν δάρχελλος ᾿Ορρόντιος καὶ Σαδινίλλος. Ἢν δὲ 
xal 'Ῥογατιανὸς ἐχ τῆς συγχλήτου, ὃς εἰς τοσοῦτον ἀπο- 
στροφῆς τοῦ βίου τούτου προχεγωρήχει, ὡς πάσης μὲν 
χτήσεως ἀποστῆναι, πάντα δὲ οἰχέτην ἀποπέμψασθαι, 
ἀποστῆναι δὲ xal τοῦ ἀξιώματος, καὶ πραίτωρ προϊέναι 
μέλλων παρόντων τῶν ὑπηρετῶν μήτε προελθεῖν μήτε 
φροντίσαι τῆς λειτουργίας, ἀλλὰ μηδὲ οἰκίαν ἑαυτοῦ 
ἑλέσθαι κατοιχεῖν, ἀλλὰ πρός τινας τῶν φίλων xal συνή- 
θων φοιτῶντα ἐχεῖ τε δειπνεῖν, χἀχεῖ χαθεύδειν, σιτεῖ- 
^? H 3» , ; 2A 4 
aat 6s παρὰ μίαν" αν ἧς δὴ ἀποστάσεως χαὶ ἄφροντι- 
“Ὁ / ^ e 1 ki e ^ 
στίας τοῦ βίου ποδαγρῶντα μὲν οὕτως, ὡς xal δίφρῳ 
e - i - 
βαστάζεσθαι, ἀναρρωσῦῆναι, τὰς χεῖρας δὲ ἐκτεῖναι μὴ 
, * [ord , e^ ΄σῳω 
οἷόν τε ὄντα χρῆσθαι ταύταις πολὺ μᾶλλον εὐμαρῶς ἢ οἱ 
τὰς τέχνας διὰ τῶν χειρῶν μετιόντες. Τοῦτον ἀπεδέ- 
ετο ὃ Π᾿λοντῖνος x«t ἐν τοῖς μάλιστα ἐπαινῶν διετέλει, 
εἰς ἀγαθὸν παράδειγμα τοῖς φιλοσοφοῦσι προθαλλόμε- 
νος. Συνῆν δὲ χαὶ Σεραπίων ᾿Αλεξανδρεύς, δητοριχὸς 
μὲν τὰ πρῶτα, μετὰ ταῦτα δὲ xai ἐπὶ φιλοσόφοις συνὼν 


, 


, “ΟΣ N lu MEE" » MOS 
λογοις, TOU ὁ πέρι “ρήματα χάι τὸ οἀνέιωείν μὴ QuYT- 


se ferunt vim, suntque quattuor et. vivinti nti, si panca 
excipias, perfectissimi , ultimi novem denique jam remit- 
tentibus viribus scripti sunt , et postremi quidem quattuor 
magis quam antecedentes quinque. (7) Auditores quidem 
multos habuit, imitatores autem et philosophie causa 
familiares Amelium Tuscum, cui nomen proprium erat 
Gentilianus, ipse vero se per litteram r Aierium malebat 
appellare , quia magis deceret ab ameria ( integritate) quam 
amelia ( negligentia) se appellari. Habuit etiam Paulinum 
Scythopolilam, medicine studiosum , quem inchoatarum 
rudiumque inauditiuncularum plenum Amelius Miccalom 
appellabat. Praterea Eustochium Alexandrinum, item 
medicum, qui quum seni demum Plotino innotuisset, ad 
mortem usque eum curabat, solisque Plotini preceptis 
data opera veri philosophi induebat habitum. Versabatur 
cum eo et Zoticus , criticus et poeta , qui et Antimachi car- 
minibus emendandis operam navavit et Allanticam fabulam 
admodum eleganter versibus expreseit, oculis vero capius 
paullo ante Plotini mortem obiit. Paulinus quoque ante 
Plotinum mortuus est. Zethum quoque habuit familiarem, 
ex Arabia oriundum , qui et Theodosii , quondam familiaris 
Ammonii, filiam uxorem duxerat. Erat et bic medicine 
studiosus, Plotinoque dilectissimus. Qui quum ad rempu- 
blicam accessisset , multisque esset ad eatn gerendam pra- 
sidiis instructus , Plotinus studebat eum revocare , eoque 
familiariter ulebatur, adeo ut in ejus agros secederet ad 
sextum lapidem ante Minturnas, quos Castiricius Firmus 
possederat, vir omnium etatis nostrae honestatis studiosis- 
simus , quique et Plolinum venerabatur et Amelio velut 
servili obsequio in omfllibus rebus aderat et mihi l'orphyrio 
ut germano fratri continuo adhzrebat. — Hic quoque igitur 
Plotinum venerabatur, licet civilem vitam elegisse. Non 
pauci etiam senatorii ordinis eum audiebant, quorum in 
philosophia maxime proficiebant. Marcellus Orontius atque 
Sabinillus. Erat et Rogatianus ejusdem ordinis, qui eo 
usque hujus vitze fastidii processit, ut omnem rem fami- 
liarem abjiceret et servos omnes dimitteret , adeoque di- 
gnitate sua decederet , et quum praeter antecedere ἀεθεγεί, 
lictoribus adstantibus neque antecederet, neque muneris 
rationem haberet, quin nec suam habere sibi vellet de- 
mui, sed quosdam amicorum familiariumque adirel εἰ 
apud hos conaret ac dormiret, cibumque alternis diebis 
sumeret. Qua defectione vitaeque incuria factum est, vl, 
quum antea podagra tam vehementer esset cruciatus, υἱ 
progredi non posset nisi sella vectus , jam robur inde rest 
meret, quumque manus antea éxtendere non potusie, 
jam expeditius eis uteretur quam qui manu artem factilant 
Probatum hunc sibi Plotinus maximis semper laudibo 
efferebat et tanquam insigne exemplum philosophantibus 
proponebat. Aderatet Serapio Alexandrinus, rhetor antea, 
deinde vero et philosophicis studiis addictus, nec lameu 











-- 


uw 


- 


E 


PORPHYRII DE 


θεὶς ἀποστῆναι ἐλαττώματος. "Ege δὲ καὶ ἐμὲ Πορφύ- 
piov, Τύριον ὄντα, ἐν τοῖς μάλιστα ἑταῖρον, ὃν xai 
διορθοῦν αὐτοῦ τὰ συγγράμματα ἠξίου. (6) Τ᾿ ράψας 
Loud i] 4 - , ^ 
γὰρ Éxttvo δὲς τὸ γραφὲν μεταδαλεῖν οὐδέποτ᾽ ἂν 
ἡνέσγετο, ἀλλ᾽ οὐδὲ ἅπαξ γοῦν ἀναγνῶναι χαὶ διελθεῖν 
διὰ τὸ τὴν ὅρασιν μὴ ὑπηρετεῖσθαι αὐτῷ πρὸς τὴν 
ἀνάγνωσιν. ἔγραψε δὲ οὔτε εἰς χάλλος ἀποτυπού- 
μενος τὰ γράυματα, οὔτε εὐσήμως τὰς συλλαέὰς διαι- 
ρῶν, οὔτε τῆς ὀρθογραφίας φροντίζων, ἀλλὰ μόνον τοῦ 
v) ἐμγόμενος., xai ὃ πάντες ἐθαυμάζουεν, ἐχεῖνο ποιῶν 
ἄγρι τελευτῆς διετέλεσε. Συντελέσας γὰρ παρ᾽ ἑαυτῷ 
am ἀργῆς ἄχρι τέλους τὸ σχέμμα,, ἔπειτα εἰς γραφὴν 
παραδιδοὺς ἃ ἐσκέπτετο, συνεῖρεν οὕτως γράφων, ἃ ἐν 
τῇ ψυχῆι συνδιέθηκεν, ὡς ἀπὸ βιθλίου δοκεῖν μεταθάλ- 
$ λειν τὰ γραφόμενα. ᾿Επεὶ καὶ διαλεγόμενος πρός τινα 
᾿ ' LT r. ic d 
χαὶ συνείρων τὰς ÓutÀiag πρὸς τῷ σχέμματι ἦν, ὡς 
ἄμα τε ἀποπληροῦν τὸ ἀναγχαῖον τῆς ὁμιλίας xal τῶν 
ἐν σχέψει προχειμένων ἀδιάχοπον τηρεῖν τὴν διάνοιαν. 
Ἀποστάντος γοῦν τοῦ προσδιαλεγοικένου οὐδ᾽ ἐπαναλα- 
ὑὼν τὰ γεγραμμένα, διὰ τὸ μὴ ἐπαρχεῖν αὐτῷ πρὸς 
ανάλγ,νιν, ὡς εἰρή hy ὅ & ἑξῆς ἀν ἐ 
νιν, ὡς εἰρήχαμεν, τὴν ὅρασιν, τὰ ἑξῆς ἂν ἐπι- 
συνῆψεν ὡς μηδένα διαστήσας χρόνον μεταξύ, ὅτε τὴν 
E ^£; “ ^- Ὕ ^ - 
ῥαιλίαν ἐποιεῖτος Συνῆν οὖν xat ἑαυτῷ ἅμα xal τοῖς 
ἄλλοις, καὶ τὴν γε πρὸς ἑαυτὸν προσοχὴν οὐχ ἄν ποτε 
ἐγάλασεν ἢ μόνον ἐν τοῖς ὕπνοις, ὃν ἂν ἀπέχρουεν ἥ τε 
- 7 m 3 , 08 σὰ Y , ^ 
τῆς τροφῆς ὀλιγότης ( οὐδὲ γὰρ ἄρτου πολλάχις ἂν 
faxo ) xal ἢ πρὸς τὸν νοῦν αὐτοῦ διαρχὴς ἐπιστροφή. 
(v) Ἔσχε δὲ καὶ γυναῖκας σφόδρα προσχειμένας, Γεμί- 
νὰν τε, ἧς xai ἐν τῇ οἰχία χατώχει, xai τὴν ταύτης 
ἠυγατέρα Γεωΐναν, δωοίως τῇ μητρὶ καλουμένην, 
3, »νγ "» ; [od [5d 
Δμνφίκλειαν τε τὴν ᾿Δρίστωνος, τοῦ Ἰαμόλίχου υἱοῦ, 
“εγονυῖαν γυναῖχα, σφόδρα φιλοσϑφίᾳ προσχειμένας, 
t 43 VÀ A μὰ A - 4 ld /, 
[Πολλοὶ δὲ xal ἄνδρες xai γυναῖχες ἀποθγήσχειν μέλ- 
^ Lond 2 , ΄ω 
λοντες τῶν εὐγενεστάτων, φέροντες τὰ ἑαυτῶν τέχνα, 
* , Ὁ 3 , 2 [4 [Δ 
b ζορενάς τε ὁμοῦ xal θηλείας, ἐχείνῳ παρεδίδοσαν μετὰ 
She b dh * , e [od Li) , A] 
τῆς ἄλλης οὐσίας ὡς ἱερῷ τινι xal θείῳ φύλαχι. Διὸ 
χαὶ ἐπεπλήρωτο αὐτῷ 7| οἰκία παίδων xal παρθένων. 
H NM Y 7 ^ 
Εν τούτοις δὲ ἦν xat Πολέμων, οὗ τῆς παιδεύσεως 
φ:οντίζων πολλᾶχις ἂν xat μέτρα ποιοῦντος ἠχροάσατο. 
Ἡνείχετο δὲ xal τοὺς λογισμοὺς ἀναφερόντων τῶν 
ἐκείνοις πχαραμενόντων xat τῆς ἀχριῤείας ἐπεμελεῖτο, 
λέγων, ἕως ἂν αἡ φιλοσοφῶσιν, ἔχειν αὐτοὺς δεῖν τὰς 
κτήσεις καὶ τὰς προσόδους ἀνεπάφους τε xal σωζομέ-- 
νας. — Kal ὅμως τοσούτοις ἐπαρχῶν τὰς εἰς τὸν βίον 
Ὁροντίοας τε xal ἐπιμελείας τὴν πρὸς τὸν νοῦν τάσιν 
οὐδέποτ᾽ ἂν ἐγρηγορότως ἐχάλασεν, Ἦν δὲ καὶ πρᾷος 
χαὶ πᾶσιν ἐχκείιλενος τοῖς ὁπωσοῦν πρὸς αὐτὸν συνή- 
f- 9 , ^ LÀ » $69 2 "- 
(xv ἐσγήχοσι, Διὸ εἴχοσι xal $2 ἐτῶν ὅλων ἐν τῇ 
Ρώμη διατρίψας καὶ πλείστοις διαιτήσας τὰς πρὸς 
αλλήλους ἀμφισδητήσεις οὐδένα τῶν πολιτικῶν ἐχθρὸν 
ποτε ἔσχε. (ι0) lé δὲ φιλοσοφεῖν προσποιουμένων 
Ὁλύμπιος ᾿Αλεξανδρεύς, ᾿Διωμωνίου ἐπ᾽ ὀλίγον μαθη- 
LI ^- 3 
τῆς γενόμενος, χαταφρονητιχῶς πρὸς αὐτὸν ἔσχε διὰ 
εἰλοπρωτίαν. "O« xat οὕτως αὐτῷ ἐπέθετο, ὥστε 


VITA PLOTINI. 


107 


avaritice fenerationisque vitio exsolutus. Denique et me ha- 
buit Porphyrium Tyrium inter amicissimos , quem et scripta 
sua voluit corrigere. (8) Nam si quid ille scripserat, bis 
volvere scriptum minime sustinebat, sed neque semel le- 
gere ac percurrere, propterea quod visus ei non satis sup- 
peteret ad lezendum. [ἢ scribendo autem nec pulcras 
litteras pingebat, neque accurate syllabas distinguebat , 
neque orthographiam curabat , verum insolam cogitationem 
intentus erat, quodque omnes admirabamur, in hoc ad 
finem usque vit perseveravit. Quum enim secum rem ab 
initio usque ad finem cogitatione absolvisset , deinde litteris 
mandans, quae meditatus erat, ita jam animo disposita 
scribens connectebat, ut ex libro aliquo scripta traducere 
viderctur. Nam et cum aliquo colloquens et sermones cum 
familiaribus instituens interea meditabatur, ut simul ser- 
imoni instituendo sufficeret et i rem animo propositam 
firmiter intenderet cogitationem. — Quum igitur, qui allo- 
cutus eum esset, discessisset, non repetebat scripta, 
quoniam ad relegendum visus, ut diximus, minime sup- 
petebat, sic tamen sequentia deinceps contexebat , quasi 
prorsus instituto interea sermone coeptum non intermisisset. 
Simul igitur secum erat et cum aliis, mentisque in se inten- 
tionem nunquam intermittebat, nisi forte quum somnum 
caperet , quanquam et hunc et cibi parsimonia ( szepe enim 
vel pane abstinebat ) et in assidua cogitatione defixus ejus 
animus facile arcebat. (9) Habuit et feminas philosophiae 
admodum deditas, ut Geminam, cujus in domo etiam ha- 
bitabat, lhujusque filiam matri cognominem, et Amphi- 
cleam Aristonis, lamblichi filii, uxorem. Multi etiam tam 
viri quam mulieres nobili loco nati appropinquante morte 
liberos suos, mares simul atque feminas, una cum reliqua 
re familiari illi tanquam sacro divinoque custodi tradebant. 
Quare et domus ejus pueris virginibusque referta erat. 1n 
his erat Polemo quoque, quem diligenter educans sape- 
numero audiebat et versus facientem. Neque lz:debat eum 
pupillorum procuratores audire administrationis rationes 
reddentes, qua in re parsimonia habebat curam, dicens, 
quam diu non philosophentur, sua illos bona possidere et 
proventus accipere absque detrimento debere. Et quamvis 
tot pupillis necessaria vitae summa cum diligentia procura- 
ret , nunquam tamen , dum vigilaret , in cogitatione defixum 
animum remittebat. Erat et placidus et omnibus, qui 
quoquo modo ipsi adhzererent, accessu facilis. Quamobrem, 
quum Romo per integros viginti sex annos commoratus 
esset, plurimorumque arbiter controversias diremisset , 
(10) Ex 
eis autem , qui philosophiam affectabant, Olympius Alexan- 
drinus , Ammonii per breve tempus discipulus, quod primus 


nullum tamen civium unquam habuit inimicum. 


esse vellet , contemptui eum habuit , adeoque invasit , ut et 


108 


χαὶ ἀστροθολῆσαι αὐτὸν μαγεύσας ἐπεχείρησεν. ᾿Επεὶ 
δὲ εἰς ἑαυτὸν στρεφομένην ἤσθετο τὴν ἐπιχείρησιν, 
ἔλεγε πρὸς τοὺς συνήθεις, μεγάλην εἶναι τὴν τῆς ψυχῆς 
e. αι, ε * , /, 
τοῦ Πλωτίνου δύναμιν, ὡς ἀποχρούειν δύνασθαι τὰς 
5 εἰς ἑαυτὸν ἐπιφορὰς εἰς τοὺς χαχοῦν αὐτὸν ἐπιχειροῦν- 
τας. Πλωτῖνος μέντοι τοῦ Ὀλυμπίου ἐγχειροῦντος 
ἀντελαμθάνετο, λέγων αὐτῷ τὸ σῶμα τότε ὡς τὰ σύ- 
σπαστα βαλάντια ἕλχεσθαι, τῶν μελῶν αὐτῷ πρὸς ἄλ- 
ληλα συνθλιθομένων. Κινδυνεύσας δὲ 6 Ὀλύμπιος 
᾽ , ᾽ - " m b] *- , 
πολλᾶχις αὐτός τι παθεῖν ἢ δρᾶσαι τὸν Πλωτῖνον ἐπαύ- 
Ύ Ἁ / , 
σατο. — 'Hv yàp xai κατὰ γένεσιν πλέον τι ἔχων παρὰ 
τοὺς ἄλλους ὁ Πλωτῖνος. Αἰγύπτιος γάρ τις ἱερεὺς 
ἀνελθὼν εἰς τὴν Ρώμην xal διά τινος φίλου αὐτῷ 
γνωρισθείς, θέλων τε τῆς ἑαυτοῦ σοφίας ἀπόδειξιν δοῦ- 
ναι, ἠξίωσε τὸν ΠΠλωτῖνον ἐπὶ θέαν ἀφικέσθαι τοῦ συν- 
ὄντος αὐτῷ οἰχείου δαίμονος χαλουμένους Τοῦ δὲ 
ἑτοίαως ὑπαχούσαντος γίνεται μὲν ἐν τῷ ᾿Ισείῳ 4 χλῇ- 
σις" μόνον γὰρ ἐχεῖνον τὸν τόπον χαθαρόν φησιν εὑρεῖν 
ἐν τῇ Ρώμη τὸν Αἰγύπτιον. Κληθέντα δὲ εἰς αὐτο- 
po 058 " 1 * Dd ^o , εἶ 
| Ψίαν τὸν δαίμονα, θεὸν ἐλθεῖν xal μὴ τοῦ δαιμόνων εἶναι 
γένους. “Ὅθεν τὸν Αἰγύπτιον εἰπεῖν, « μακάριος εἰ, θεὸν 
ἔχων τὸν δαίμονα xal οὐ τοῦ ὑφειμένου γένους τὸν συ-- 
νόντα, » μήτε δὲ ἐρέσθαι τι ἐχγενέσθαι, μήτε ἐπιπλέον 
ἰδεῖν παρόντα, τοῦ συνθεωροῦντος φίλου τὰς ὄρνεις, ἃς 
χατεῖχε φυλαχῆς ἕνεχα, πνίξαντος, εἴτε διὰ φθόνον, εἴτε 
" ΜΝ T€ T 
xai διὰ φόῤθον τινά, Τῶν ouv θειοτέρων δαιμόνων ἔχων 
τὸν συνόντα χαὶ αὐτὸς διετέλει ἀνάγων αὐτοῦ τὸ θεῖον 
ὄμμα πρὸς ἐχεῖνον. "ἔστι γοῦν αὐτῷ ἀπὸ τῆς τοιαύτης 
, ! M , b LT e 5 , e ^" , 
αἰτίας xat βιύλίον γραφὲν περὶ τοῦ εἰληχότος ἡμᾶς δαί- 
μόνος, ὅπου πειρᾶται αἰτίας φέρειν περὶ τῆς διαφορᾶς 
΄“- L4 / ji ῇ “« 3 
τῶν συνόντων. Φιλοθύτου δὲ γεγονότος τοῦ Ἀμελίου xal 
€ , , 
τὰ ἱερὰ κατὰ νουμηνίαν xal τὰς ἑορτὰς ἐχπεριιόντος, 
χαί ποτε ἀξιοῦντος τὸν Πλωτῖνον σὺν αὐτῷ rapa6a- 
λεῖν, ἔφη, « ἐχείνους δεῖ πρὸς ἐμὲ ἔρχεσθαι, οὐχ ἐμὲ 
^ , ΄ω A / , 
πρὸς ἐχείνους. » Τοῦτο δὲ ix ποίας διανοίας οὕτως 
ἐμεγαληγόρησεν, οὔτ᾽ αὐτοὶ συνεῖναι δεδυνήμεθα, οὔτ᾽ 
9 8 / σι e 
αὐτὸν ἐρέσθαι ἐτολμήσαμεν.  (u) Περιὴν δὲ αὐτῷ 
τοσαύτη περιουσία ἠθῶν κατανοήσεως, ὡς χλοπῆῇς ποτε 
γεγονυίας πολυτελοῦς περιδεραίου Χιόνης, ἥτις αὐτῷ 
4u συνῴχει μετὰ τῶν τέκνων, σεμνῶς τὴν γηρείαν διεξά- 
à ^. / rl 
40ucx , xai ὑπ᾽ ὄψιν τοῦ Πλωτίνου συνηγμένων τῶν 
οἰκετῶν ἐμδλέψας ἅπασιν « οὗτος » ἔφη « ἐστὶν 5 χε- 
^ ; [Ld É [4 y 4 - 
χλοφώς, » δείξας ἕνα τινά. Ἡαστιζόμενος δὲ ἐκεῖνος 
καὶ ἐπιπλεῖον ἀρνούμενος τὰ πρῶτα ὕστερον ὡμολόγησε 
L1 / * $? ?^ - à 
xai φέρων τὸ χλαπὲν ἀπέδωχε. [Προεῖπε δὲ àv xal 
τῶν συνόντων παίδων περὶ ἑχάστου, οἷος ἀποδήσεται, 
e A t2 , 3 
ὡς xal περὶ τοῦ Πολέμωνος, οἷος ἔσται, ὅτι ἐρωτιχὸς 
ἔσται xal ὀλιγοχρόνιος, ὅπερ xai ἀπέδη. Καί ποτε ἐμοῦ 
Πορφυρίου ἤσθετο ἐξάγειν ἐμαυτὸν διανοουμένου τοῦ 
βίου, καὶ ἐξαίφνης ἐπιστάς μοι ἐν τῷ οἴχῳ διατρίδοντι 
xal εἰπών, μὴ εἶναι ταύτην τὴν προθυμίαν Ex. νοερᾶς 
καταστάσεως. ἀλλ᾽ Ex μελαγχολιχῆς τινος νόσου, ἀπο- 
δημῆσαι ἐκέλευσε. Πεισθεὶς δὲ αὐτῷ ἐγὼ εἰς τὴν Σι- 
χελίαν 2otxousv, ΠΤρόῤον τινὰ ἀχούων, ἐλλόγιμον ἄνδρα, 


2 


em 


30 


35 


“ὦ 
- 


ὃ 


IIOPDYPIOY ΠΕΡῚ 


IIAQTINOY ΒΙΟΥ͂. 


magica arte siderare illom contenderet. At postquam suo 
in se ipsum conatus converti sensit, ad familiares dixit, 
magnam esse Plotini animi potentiam, adeo ut impetus 
in se factos in eos, qui ipsum lzderent, retorqueret. Pio- 
tinus itaque Olympii impetum reprimebat, corpus eju 
nunc marsupiorum instar dicens contrahi membris intr 
se contritis. Quo periculo expertus Olympius, se iclus soo: 
Plotino intentos ab ipso jam auctiores recipere, tandem 
destitit. Etenim jam natura sua Pliotinus reliquos omne 
longessuperabat. Scilicet /Egyptius quidam sacerdos Romam 
delatus , perque amicum quendam ei commendatus , quum 
sapientiae sug edere optaret documentum, ad dazmonem 
sibi familiarem conspiciendum Plotinum invitavit. Qui 
quum facile obsecutus esset, acta est in Isidis temp 
denonis invocatio : solum enim hunc locum Rom purum 
ait /Egyptium invenisse. Sed quum in adspectum vocat 
esset diemon, deum accessisse, quique non esset e senere 
diemonum. Hinc AEgyptius « beatus es, » inquit «qui deum 
labes dacmonem , neque ex inferiore genere nactus es (ami- 
liarem , » simulque edixit, non licere quicquam inlerrogare, 
reque diutius videre presentem, quippe quum ami, 
qui aderat spectaculo, aves, quas manu custodia grati: 
tenebat , sive pra invidia sive prae metu suffocasset. Quum 


igitur ex superioribus daemonibus haberet sibi familiarem, - 


ipse quoque divinum oculum in illum continenter defize- 
bat. Eandem ob caussam et librum scripsit de 580 cujusque 
daemone , in quo familiarium numinum discriminis afferre 
studet rationes. Amelius vero quum esset sacrorum cullor, 
perque calendas sacra faceret , et aliquando ut secum ace 
deret rogaret, « illos » inquit « decet ad me, non me d 
illos accedere. » Quod qua mente tam superbe jacaverit , 
neque ipsi potuimus assequi, neque eum δυβὶ sumus in- 
terrogare. (11) Incognoscenda hominum indole sagacililis 
tant» erat, ut, quum Chione, quie in ipsius domo com 
liberis habitabat, casteque viduitatem agebat, pretie:onm 
monile furto surreptum esset, adductis im ejus conspectum 


servis conspectisque omnibus, unum eorum digilo mos 


strans « hic » inclamaret « fur est ». — Verberalus ille diu 
quidem ab initio negavit, denique vero confessus furtum 
restituit. Przdicebat etiam, puerorum sibi tradilorum 
qualis quisque evasurus esset, ut et Polemonem diuit i 
amores procliviorem futurum esse et promatura mote 
decessurum , id quod revera sic evenit. Ego vero Porphynus 


aliquando me ipsum interficere decreveram : quod illequum. 


sensisset, subito domum in qua versabar iniran, b* 
studium non sanzx mentis , sed animi atra bile farenlis cs 
declaravit, meque discedere Roma jussit. Huic ego ol 
quens in Siciliam sum profectus, quum Probum ibi quet 





PORPBYRII DE VITA PLOTINI. 


πεοὶ τὸ Διλύύαιον διατρίθειν, καὶ αὐτός τε τῆς τοιαύ-- 
, ta dl v , 
τῆς προθυμίας ἀπεσχόμην, τοῦ τε παρεῖνοι ἄχρι θανά- 
΄“ῳ * M 
του τῷ Πλωτίνῳ ἐνεποδίσθην. (r2) ᾿Εχίμησαν δὲ τὸν 
Πλωτῖνον μάλιστα xai ἐσέφθησαν Γαλιῷ ης τε ὁ αὐτο- 
& χράτωρ χαὶ ἣ τούτου γυνὴ Σαλωνίνα, 'O δὲ τῇ φιλία 
τῇ τούτων χαταχρώμενος φιλοσόφων τινὰ πόλιν κατὰ 
τὴν Καυπανίαν γεγενῆσθαι λεγομένην, ἄλλως δὲ κατη- 
ριπωιμένην ἠξίου ἀνεγείρειν xal τὴν πέριξ χώραν χαρί- 
σασθαι οἰκισθείση τῇ πόλει, νόμοις δὲ χρῆσθαι τοὺς xa- 
- - - , ji , 
τοικεῖν μέλλοντας τοῖς Πλάτωνος xat τὴν προσηγορίαν 
αὐτῇ Πλατωνόπολιν θέσθαι. "Exe τε αὐτὸς μετὰ τῶν 
ἑταίρων ἀναχωρήσειν ὑπισχνεῖτο, καὶ ἐγένετ᾽ ἂν τὸ βού- 
λημα ix τοῦ ῥάστου τῷ φιλοσόφῳ, εἰ μή τινες τῶν συ- 
νόντων τῷ βασιλεῖ φθονοῦντες ἣ νεμεσῶντες ἢ δι᾽ ἄλλην 
y τινὰ αἰτίαν μοχθηρὰν ἐνεπόδισαν. (13) Γέγονε δ᾽ ἐν 
ταῖς συνουσίαις φράσαι μὲν ἱχανὸς xal εὑρεῖν καὶ vorj- 
σαι τὰ πρόσφορα δυνατώτατος, ἐν δέ τισι λέξεσιν 
ἁμαρτάνων" οὐ γὰρ ἂν εἶπεν « ἀναμιμνήσχεται, » 
ἀλλὰ « ἀναμνημίσχεται, » χαὶ ἄλλα τινὰ παράσημα 
gy ὀνόματα, ἃ καὶ ἐν τῷ γράφειν ἐτήρει. Ἦν δ᾽ ἐν τῷ 
λέγειν d ἔνδειξις τοῦ νοῦ, ἄχρι τοῦ προσώπου αὐτοῦ τὸ 
“ἅ 3 , u * x $ ^ AM δὲ 
φῶς ἐπιλάμποντος, ἐράσμιος μὲν ὀφθῆναι, χαλλίων δὲ 
[4 Li , a , A 4 Ld 
τότε μάλιστα ὁρώμενος, xal λεπτός τις ἱδρὼς ἐπεέθει 
καὶ ἢ πραότης διέλαμπε xal τὸ προσηνὲς πρὸς τὰς 
gs ἐρωτήσεις ἐδείχνυτο xal τὸ εὔτονον. 'Γριῶν γοῦν fus- 
ρῶν ἐμοῦ Πορφυρίον ἐρωτήσαντος, πῶς ἡ ψυχὴ σύνεστι 
τῷ σώματι, παρέτεινεν ἀποδειχνύς. ὥστε xat Θαυμα- 
, I * 2 , 4 , 
οἴου τινὸς τοὔνομα ἐπεισελθόντος τοὺς χαθόλου λόγους 
, ? 6X l , τω 2 e^ λέ 7 
πράττοντος εἰς βιθλία xal ἀχοῦσαι αὐτοῦ λέγοντος θέ- 
s, ^ev, Πορφυρίου δὲ ἀποχρινομένου xai ἐρωτῶντος μὴ 
ἀνασχέσθαι. Ὁ δὲ ἔφη" « ἀλλὰ ἂν μὴ Πορφυρίου ἐρω- 
τῶντος λύσωμεν τὰς ἀπορίας, εἰπεῖν τι χαθάπαξ εἰς τὸ 
βιθλίον o0 δυνησόμεθα. » (14) ᾿Εν δὲ τῷ γράφειν σύντονος 
γέγονε xat πολύνους, βραχύς τε xal νοήμασι πλεονάζων 
4 Vs Y à λλὸ é Ὁ M5 θῶ 7; A 
x, ἡ λέξεσι, τὰ πολλὰ ἐνθουσιῶν xal ἐχπαθῶς φράζων xai 
* , à ?, 3 / , 
μετὰ συμπαθείας ἢ παραδόσεως. ᾿Εμμέμιχται δ᾽ ἐν 
τοῖς συγγράμμασι xal τὰ στωϊχὰ λανθάνοντα δόγματα 
xai τὰ περιπατητιχά, χαταπιπύχνωται δὲ xal ἢ μετὰ 
τὰ φυσικὰ τοῦ ᾿Αρριστοτέλους πραγματεία. ἔλαθε δὲ 
αὐτὸν οὔτε γεωμετριχόν τι θεώρημα, οὔτ᾽ ἀριθμητιχόν, 
00 μηχανιχόν, οὐκ ὀπτιχόν, οὐ μουσιχόν, αὐτὸς δὲ ταῦτα 
ἐξεργάζεσθαι οὐ παρεσχεύαστο. ᾿Εν δὲ ταῖς συνου- 
σίαις ἀνεγινώσχετο μὲν αὐτῷ τὰ ὑπομνήματα, εἴτε 
Σεθήρου εἴη, εἴτε Κρονίου ἢ Νουμηνίου ἢ Γαΐου 
5 ActtxoU, x&v τοῖς περιπατητιχοῖς τά τε ᾿Ασπασίου 
χαὶ ᾿Αλεξάνδρου, ᾿Αδράστου τε χαὶ τῶν ἐμπεσόντων. 
"EXév&vo δὲ ἐκ τούτων οὐδὲν καθάπαξ, ἀλλ᾽ ἴδιος ἦν 
x " , ^. L Hi 4 3 , 
xai ἐξηλλαγυένος ἐν τῇ θεωρία xat τὸν ᾿Αμμωνίου 
, T^ 3, - " 9 ^ ^ , 
φέρων νοῦν ἐν ταῖς ἐξετάσεσιν. ᾿[᾿πληροῦτο δὲ ταχέως 
ν᾿ -. Ῥῳἃ.ὡὦνΝΡῃ 98? M ΄-. , - , 4. 
xai δι᾽ ὀλίγων δοὺς νοῦν βαθέος θεωρήματος ἀνίστατο. 
Ἀναγνωσθέντος δὲ αὐτῷ τοῦ τε περὶ ἀρχῶν Λογγίνου 
bi ως / ! L4 M » - - 
xat τοῦ Φιλαρχαίου « φιλόλογος μὲν » ἔφη « ὃ Aoyyi- 
΄ ^ 55 ΄“« 3 , M ^ /, 
voc, φιλόσοφος δὲ οὐδαμῶς. » ᾿Ωριγένους δὲ ἀπαντή- 
σαντός ποτε εἰς τὴν συνουσίαν πληρωθεὶς ἐρυθήματος 


τ» 
e 


109 


dam, clarum virum, Lilybai commorari audivissem , quo 
factum est, ut et ipse illo incepto desisterem et quominus 
usque ad mortem Plotino adessem impedirer. (12) Hono- 
rarunt autem colueruntque Plotinum maxime Gallienus 
imperator atque uxor ejus Salonina. Quorum benevolentia 
fretus ille orabat, ut philosophorum quandam civitatem in 
Campania , ut aiunt, olim conditam, deinde vero dirutam 
instaurarent, regionemque adjacentem condenda civitati 
donarent, eamque habitaturis Platonis legibus uti atque 
ipsam urbem Platonopolin appellare concederent. Huc se 
cum discipulis se concessurum pollicebatur, idque eventum 
facile habuisset , nisi quidam imperatoris familiares invidia 
vel indignatione vel alia quadam iniqua de caussa obstitis- 
sent. (13) In disputando strenuus erat ad dicendum atque 
δὰ idonea quzeque invenienda excogitandaque promptissi- 
mus, quanquam in quibusdam dictionibus a vero aberra- 
bat : non enim ἀναμιμνήσχεται dicebat , verum. ἀναμνημί- 
σχεται, atque ita eLalia vocabula adulterabat , quod vitium 
in scribendo quoque sequebatur. In dicendo vero ipsius 
mens, ad vultum usque lumen diffundens , plane amabilis 
adspectu erat atque ipse tunc maxime pulcrior videbatur ; 
tunc enim tenuis quidam sudor faciem ejus insidebat, be- 
nignitasque ex ea elucebat atque ad quaestiones excipiendas 
placidus simul ac robustus apparebat animus. Quum igitur 
ego Porphyrius triduo interrogarem , quomodo anima cum 
corpore cohaereret, isque multus esset in demonstrando, 
Thaumasius quidam , qui ingressus erat , ut universales dis- 
putationes exigeret in scripta transferendas atque audiret 
ipsum , Porphyrio respondente et interrogante negavit se 
hoc posse assequi. Tum ille « atqui nisi Porphyrio interro- 
gante » inquit « solverimus dubitationes , nil omnino quic- 
quam in libro ponere poterimus. » (14) Jam in scribendo 
animum maxime intendebat, eratque sagacitate plenus, 
brevis item et cogitationibus quam verbis abundantior, ple- 
rumque et numine afflatus animique impetu abreptus atque 
ipse affecto quam docenti similior. Inserta sunt libris ejus 
latentia stoicorum peripateticorumque praecepta, neque 
pauca iusunt ex Aristotelis metaphysicis. Latuit eum nihil 
omnino , quod ad geometriam et arithmeticam et mecha- 
nicam et opticen et musicam pertineret , quamvis has artes 
nunquam sit professus, In scholis autem legebantur ipsi, 
ut res ferebat, sive Severi, sive Cronii , Numenii , Gaji , 
Altici, item peripateticorum Aspasii el Alexandri et Adrasti 
et in quoscunque inciderent commentarii. Nihil vero ex - 
his omnino sibi eligebat, verum suo judicio utebatur, sui- 
que juris erat atque in quarendo Ammonii intellectum 
referebat. Lectione quam primum imbutus paucisque pro- 
funda contemplationis intelligentia patefacta exsurrexit. 
Quumque lecti ei essent de principiis deque antiquarum 
litterarum studio tractantes Longini libri , « litterator qui- 
dem » inquit « est Longinus; philosophus vero minime. » 
Origenes vero quum aliquando in scholam veniret, rubore 
suffusus assurgere Plotinus volebat, sermonem autem ah 


- 


15 


2t 


265 


39 


40 


σι 


60 


110 


ἀνίστασθαι uiv ἐδούλετο, λέγειν δὲ ὑπὸ ᾿ξριγένους 
ἀξιούμενος ἔφη ἀνίλλεσθαι τὰς προθυμίας, ὅταν εἰδῇ 
ὃ λέγων, ὅτε πρὸς εἰδότας ἐρεῖ, ἃ αὐτὸς μέλλει λέγειν, 
xal οὕτως ὀλίγα διαλεχθεὶς ἐξανέστη. (15) ᾿Ε μοῦ δὲ 
ἐν [Πλατωνείοις ποίημα ἀναγνόντος τὸν ἱερὸν γάμον 
xaí τινὸς διὰ τὸ μυστιχῶς πολλὰ μετ᾽ ἐνθουσιασμοῦ 
xaX ἐπιχεχρυμμένως εἰρῆσθαι εἰπόντος μαίνεσθαι τὸν 
Πορφύριον, ἐκεῖνος εἰς ἐπήκοον ἔφη πάντων" « ἔδειξας 
ὁμοῦ χαὶ τὸν ποιητὴν χαὶ τὸν φιλόσοφον χαὶ τὸν 
φ / (4 ^N / , , , 
ἱεροφάντην.» "Ore δὲ ὃ ῥήτωρ Διοφάνης ἀνέγνω 
e A , ας ^ 3 e , [^l , 
ὑπὲρ ᾿ἈΑλχιδιάδου τοῦ ἐν τῷ συμποσίῳ τοῦ Π]λάτωνος 
ἀπολογίαν, δογματίζων χρῆναι ἀρετῆς ἕνεκα μαθή- 
σεως εἰς συνουσίαν αὑτὸν παρέχειν ἐρῶντι ἀφροδισίου 
H4 ^. , 4*9 * 1] λλ , 4 
μίξεως τῷ χαθηγευόνι, ἤιξε tiv πολλάκις ἀνα- 
στὰς ἀπαλλαγῆναι τῆς συνόδου, ἐπισχὼν δ᾽ ἑαυτὸν 
A €. ἢ [d 4 [d 
μετὰ τὴν διάλυσιν τοῦ ἀχουστηρίου ἐμοὶ Πορφυρίῳ 
ἀντιγράψαι προσέταξε. Μὴ θέλοντος δὲ τοῦ Διοφά- 
M 6t ^ m ὃ * ^ [4 , λ θέ 
νους τὸ βιῤλίον δοῦναι, διὰ τῆς μνήμης ἀναληφθέντων 
τῶν ἐπιχειρημάτων ἀντιγράψας ἐγὼ xal ἐπὶ τῶν αὐὖ- 
τῶν ἀχροχτῶν συνηγμένων ἀναγνοὺς τοσοῦτον τὸν 
Πλωτῖνον ηὔφρανα, ὡς χἀν ταῖς συνουσίαις συνεχῶς 
4 , J^ 3 ef * $ , Y» 8 , 
ἐπιλέγειν « βαλλ᾽ οὕτως, ἄν x&v tt φόως ἀνδρεσσι γέ- 
νηαι. » l'oxzovtoc δὲ Εὐθούλου ᾿Αθήνηθεν τοῦ Πλα- 
τωνιχοῦ διαδόχου χαὶ πέμποντος συγγράμματα ὑπέρ 
τινων Πλατωνιχῶν ζητημάτων, ἐμοὶ Πορφυρίῳ ταῦτα 
LEA. Α *"- Ll 
δίδοσθαι ἐποίει xal σχοπεῖν xai ἀναφέρειν αὐτῷ τὰ 
γεγρααμένα ἠξίου: Προσεῖχε δὲ τοῖς μὲν "mepl τῶν 
ἀστέρων χανόσιν οὐ πάνυ τι μαθηματιχῶς,, τοῖς δὲ τῶν 
γενεθλιαλόγων ἀποτελεστιχοῖς ἀχριῤέστερον, xa φω- 
ρᾶσας τῆς ἐπανγελίας τὸ ἀνεχέγγυον ἐλέγχειν πολλὰ 
xal τῶν ἐν τοῖς συγγράμμασιν οὐχ ὥχνησε. (re) l'e- 
γόνασι δὲ κατ᾽ αὐτὸν τῶν Χριστιανῶν πολλοὶ μὲν xal 
ἄλλοι, αἱρετιχοὶ δὲ ἐχ τῆς παλαιᾶς φιλοσοφίας ἀνηγμέ- 
vot οἱ περὶ ᾿Δὀέλφιον xat 'AxuAtvov, οὗ τὰ ᾿Αλεξάνδρου 
τοῦ Λίῤυος xat Φιλοχώυου xai Δυημοστράτου xal Av- 
ὁδοῦ συγγράμματα πλεῖστα χεχτημένοι, ἀποχαλύψεις 
τε προφέροντες Ζωροάστρου xal ΖΔωστριανοῦ xai Νι- 
χοθέου xat ᾿Αλλογενοῦς xai Mécou xai ἄλλων τοιούτων 
^ N » X 4 A 3 , e "Nt -— 
πολλοὺς ἐξηπάτων xat αὐτοὶ ἠπατημένοι, ὡς δὴ τοῦ 
Πλάτωνος εἰς τὸ βάθος τῆς νοητῆς οὐσίας οὐ πελάσαν- 
[ LE 1 * 3 T , . 
τος. “Ὅθεν αὐτὸς μὲν πολλοὺς ἐλέγχους ποιούμενος iv 
ταῖς συνουσίαις, γράψας δὲ xai βιθλίον, ὅπερ πρὸς 
τοὺς γνωστιχοὺς ἐπεγράψαμεν, fjutv τὰ λοιπὰ χρίνειν 
“ΙΝ 3 ^ 
χαταλέλοιπεν, ᾿λμέλιος δὲ ἄχρι τεσσαράχοντα βιδλίων 
προχελώρηκε πρὸς 10 Ζωστριανοῦ βιδλίον ἀντιγράφων. 
llopzóptog δὲ ἐγὼ πρὸς τὸ Ζωροάστρου συχνοὺς πε- 
4 4 L] f * * , * , 
vot uat ἐλέγχους, ὅπως νόθον τε xal νέον τὸ βιδλίον 
παραδειχνύς, πεπλασμένον τε ὑπὸ τῶν τὴν αἴφεσιν 
, €. y “ P 
συστησαμένων εἰς δόξαν τοῦ εἰναι τοῦ παλαιοῦ Ζωροά- 
στρου τὰ δόγματα, ἃ αὐτοὶ εἴλοντο πρεσθεύειν. (17) Τῶν 
δ᾽ ἀπὸ τῆς ᾿Ιλλάδος τὰ Νουμηνίου αὐτὸν ὑποδάλλεσθαι 
λεγόντων χαὶ τοῦτο πρὸς Ἂ ψέλιον ἀγγέλλοντος Τρύφωνος 
τοῦ στωιχοῦ τε xat [[λατωνιχοῦ. γέγρχτεν ὃ ᾿Διμέλιος 
βιύλίον, ὃ ἐπενοάψαιεν περὶ τῆς χατὰ 


-Ὸ  " 


Y - 
κα οογατα τοῦ 


ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ͂ ΠΕΡῚ ΠΛΩΤΙΝΟΥ͂ ΒΙΟΥ͂. 


Origene non intermittere rogatus respondit , cessare conten- 
tionem, si , qui loquitur, ad scientes se verba facere «enli.t. 
Itaque paucis disputatis exsurrexit. (15) Quum eo ἰὴ 
Platonis natalibus poema de sacro counubio recitassem εἰ 
quidam , quoniam multa illic mystice divino cum afllatu et 
subobscure dicía essent, Porphyrium insanire diceret, 
cunctis audientibus ille « demonstrasti » inquit « simu! 
poetam et philosophum et hierophantam. » Sed quum Dio- 
phanes rhetor pro Alcibi.de , qui in Platonis convivio οἱ, 
defensionem recitaret , in eaque virtutis addiscendz cau 
sui copiam facere oportere amanti magistro vel venereum 
congressum expetenti contenderet, sepenumero Plolin's 
surrexit tanquam e ctu discessurus , verumtamen se oun 
tinuit , dimissis autem auditoribus mihi Porphyrio mandari, 
ut contra scriberem. Quumque librum Diophanes tradere 
nollet , memoria repelitis argumentis qua contra scripsi, 
coram iisdem auditoribus recitavi , tantaque Plotinum ii- 
feci letitia , ut in ipso conventu continuo repeteret, « -ic 
feri, si quidem ita viris lumen eris. » Eubulus Albens l'la- 
tonis successor de Platonicis quibusdam quaesstionfhus que 
scripsit , misit ad Plotinum , isque mihi Porphyrio btatrali 
jussit, quo explorarem deque singulis ad eum referre. 
Astronomix operam dabat , quamvis minime more qatbe- 
matico, astrologorum vero artibus diligentius, quumque 
illorum przdictiones non esse fide dignas deprehendissel, 
non dubitavit οἱ eorum, qua in scripta illi rettulissent, 
multa confutare. (16) Erant Christiani eo tempore muli 
quum alii, tum ex antiqua philosopbia eyressi bereüd, 
Adelphius atque Aquilinus , qui Alexandri Africani εἰ Pbi 


locomi et Demostreti et. Lydi scriptis plurimis compares - 


atque Zoroastri et Zostriani et Nicothei et Allogenis el Mes 
aliorumque ejusmodi revelationibus ostenlandis muil* 
decipiebant, decepti et ipsi, quasi Plato in intelliplis 
essentie profundum non penetrasset. Hinc ipse mulli i? 
scholis protulit argumenta et librum condidit, quem contra 
gnosticos inscripsimus , nobisque reliqua commisit juli- 
canda. Amelius autem adversus Zostriaui librom quad: 
ginta libros composuit. Ego vero Porphyrius multa congtsi 
argumenta, quibus demonstrarem, adulterinom illum 
librum. esse atque novum, ab ipsisque hzeresis anctoribos 
confictum , ut, quas ipsi praetulissent , institutiones vers 
Zoroastri esse crederentur. (17) Jam quum Graculi eut. 
quasi Numenii inventa sibi arrogasset , criminarenbi, id- 
que Trypho stoicus idemque Platonicus Amelio nunliatcl, 
librum Amelius scripsit, quem de Ploüini doctri a M 





PORPHYRII DE VITA PLOTINI. 


ἸΠλωτίνου πρὸς τὸν Νουμήνιον διαφορᾶς. Προσεφώνησε 
δὲ αὐτὸ Βασιλεῖ ἐμοί, Βασιλεὺς δὲ τοὔνομα τῷ Πορφυ- 
͵ ? 4 - 3 M , ^ LÀ) M 7X 
pw ἐμοὶ προσῆν κατὰ μὲν πάτριον διάλεχτον Moo 
FN ^a 
χεχλγμένῳ,, ὅπερ μοι xal ὃ πατὴρ ὄνομα χέχλητο, τοῦ 
^ 2, €3* 
$ δὲ Ma 00 ἑρμηνείαν ἔγοντος βασιλεύς, εἴ τις εἰς "EX- 
ληνίδα διάλεχτον μεταδάλλειν ἐθέλοι, “Ὅθεν ὁ Aov- 
-« L1 e [5-1 / * 
γῖνος μὲν προσφωνῶν τὰ περὶ ὁρμῆς Κλεοδάμῳ τε XX- 
* J, ,r N , 
uot Πορφυρίῳ « Κλεόδαμέ τε xat Mays » προὔγραψεν, 
e€ Ὁ 2 , 7 “΄ e / Ly 
6 δ᾽ ᾿Αυμέλιος ἑρμηνεύσας τοὔνομα, ὡς ὃ Νουμήνιος τὸν 
, * * 
to λίαξεμον εἰς τὸν Μεγάλον, οὕτω τὸν MaXyov οὗτος εἰς 
᾿ - Ὁ 
τὸν βασιλέα γράφει" « ᾿Αμέλιος ]βασιλεῖ εὖ πράττειν. 
Αὐτῶν μὲν ἕνεχα τῶν πανευφήμων ἀνδρῶν, obo διατε-- 
ἡρυλληκέναι σεαυτὸν φής, τὰ τοῦ ἑταίρου fuv δόγματα 
εἰς τὸν Ἀπαμέα Νουμήνιον ἀναγόντων οὐχ ἂν προγχά- 
1$ μὴν φωνήν, σαφῶς ἐπίστασο. Δῆλον γὰρ ὅτι xal τοῦτο 
, -— - , ,; , 
ἐχ τῆς παρ᾽ αὐτοῖς ἀγαλλομένης προελήλυθεν εὐστομίας 
i εὖ (ag, vov μὲν ὅτι πλατὺς φλή Ü 
τε xai εὐγλωττίας, vov μὲν ὅτι πλατὺς φλήναφος, au- 
θις δὲ ὅτι ὑποδολιμαῖος, x τρίτων δὲ ὅτι xal τὰ φαυ- 
^; e € , ^ 0 , 
λότατα τῶν ὄντων ὑποδαλλόμενος, τῷ διασιλλαίνειν 
0 αὐτὸν δηλαδὴ κατ᾽ αὐτοῦ λεγόντων. Σοῦ δὲ τῇ προ- 
φάσει ταύτη οἰομένου δεῖν ἀπογρῆσθαι πρὸς τὸ xal τὰ 
fuiv ἀρέσχοντα ἔχειν προγειρότερα εἰς ἀνάμνησιν xal 
Ν 5» ! , 2 € 7 ej Led Πλ , 
τὸ ἐπ᾽ ὀνόματι ἑταίρου ἀνδρὸς, οἵου τοῦ Πλωτίνου με- 
I Ü xat πάλαι διαδεθοημένα, ὁ) στ 
γάλου, εἰ xai πάλαι διαδεθοημένα, ὁλοσχερέστερον 
΄σω t , 
25 γνῶναι, ὑπήχουσα xat νῦν ἥχω ἀποδιδούς σοι τὰ ἐπηγ» 
1 e N 3 ν 
γελμένα dv τρισὶν ἡμέραις, ὡς xat αὐτὸς οἶσθα, πεπο- 
vruéva. Χρὴ δὲ αὐτὰ ὡς ἂν μὴ ἐχ τῆς τῶν συνταγυ ά- 
των ἐχείνων παραθέσεως οὔτ᾽ οὖν συντεταγμένα οὔτ᾽ 
“4΄ἷ΄ὡὠὉ7 ΄“- , 
ἐξειλεγμένα, ἀλλ᾽ ἀπὸ τῆς παλαιᾶς ἐντεύξεως ἀναπε- 
3» πολημένα, καὶ ὡς πρῶτα προὔπεσεν, οὕτω ταχθέντα 
ἐνταῦθα νῦν συγγνώυης δίχαιος παρὰ σοῦ τυχεῖν, dÀ- 
΄- Ll P A M - 
λως τε xai τοῦ βουλήματος τοῦ ὑπὸ τὴν πρὸς ἡμᾶς 
διλολογίαν ὑπαγομένου πρός τινων ἀνδρὸς οὐ μάλα προ- 
χεΐίρου ἑλεῖν ὑπάρχοντος διὰ τὴν ἄλλοτε ἄλλως περὶ τῶν 
uw € A VEG , c. , v “ὡ ἢ 
αὐτῶν ὡς ἂν δόξειε φοράν. Ὅτι δέ, εἴ τι τῶν ἀπὸ 
τῆς οἰκείας ἑστίας παραχαράττοιτο, διορθώσῃ εὐμενῶς 
εὖ οἶδα. Ἠνάγκασμαι δ᾽, ὡς ἔοικεν, ὥς πού φησιν fj τρα- 
, Lo Lond e , 
τωδία , ὧν φιλοπράγμων, τῇ ἀπὸ τῶν τοῦ χαθηγεμόνος 
e—- , - 
7,46)» δογμάτων διαστάσει εὐθύνειν τε xal ἀποποιεῖσθαι. 
4. Τοιοῦτον ἄρα ἦν τὸ σοὶ χαρίζεσθαι ἐξ ἅπαντος βούλε-- 
σθαι. — "Eppwao. » (1$) Τ᾿ αὐτὴν τὴν ἐπιστολὴν θεῖναι 
προήχθην οὐ μόνον πίστεως χάριν τοῦ τοὺς τότε καὶ ἐπ᾽ 
αὐτοῦ γεγονότας τὰ Νουμηνίου οἴεσθαι ὑποδαλλόμενον 
χκομπαζειν, ἀλλὰ xat ὅτι πλατὺν αὐτὸν φλήναφον εἶναι 
ἡγοῦντο xai κατεφρόνουν τῷ μὴ νοεῖν ἃ λέγει xoi τῷ 
πάσης σοφιστιχῆς αὐτὸν σχηνῆς καθαρεύειν xat τύφου, 
δεκιλοῦντι δὲ ἐοιχέναι ἐν ταῖς συνουσίαις xal μηϑενὶ 
ταχέως ἐπιφαίνειν τὰς συλλογιστιχὰς ἀνάγχας αὐτοῦ 
T -— ^ . «Y 
τὰς ἐν τῷ λόγῳ Aau6avouévac. "“ύπαθον δ᾽ οὖν τὰ 
gu.oux ἐγὼ Πορφύριος, ὅτε πρῶτον αὐτοῦ ἠχροασάυην. 
Διὸ χαὶ ἀντιγραφὰς προσήγαγον, ὀειχνύναι πειρώμε- 
yv» ^ e € , , 3 , 
νος, ὅτι ἔξω τοῦ νοῦ ὑφέστηχε τὰ νοητά. ᾿Δμέλιον 
£i ποιήσας ταῦτ᾽ ἀναγνῶναι, ἐπειξὴ ἀνέγνω, υειδιά- 
. : * M 
σας « σὺν ἂν εἴη, » ἔφη « ὦ ᾿Δμέλιε, λῦσαι τὰς ἀπο- 


3 


ω" 


u- 
A] 


- 
S» 
-— 


111 


Hunc librum mihi Regi 
dedicavit : hoc enim mihi Porphyrio erat nomen, patria 


menii differentia inscripsimus. 


quidem lingua Malcho appellato, quo nomine et pater 
meus vocabatur. 
vertat linguam , idem significat quod rex. Itaque Longinus 
libro de conatu Cleodamo mihique Porphyrio dedicato 
« 0 Cleodame atque Malche » praescripsit. Amelius autem, 
sicut Maximum Numenius Megalum , sic Malchum Regem 
interpretatus ita ad me scripsit. « Amelius Regi salutem. 
Ipsorum clarissimorum virorum caussa , quos te ais obtun- 
dere crepando, quique amici nostri placita in Apameum 
Numenium referunt, vocem non sane emisissem, certo 
scias. Constat enim , lioc quoque ex suavi ipsorum , quam 
in deliciis habent, eloquentia facundiaqne promanasse , ut 
jam nugatorem eum esse, mox supposititium, denique 
omnium vilissima sibi arrogasse irridendi duntaxat caussa 
jactent. Quum vero tu occasione hac utendum censeas , ut 
et quze nobis videantur ad reminiscendum promptiora ha- 
beas , eaque in amici gloriam, qualis magnus est Plotinus, 
licet jam diu divulgata, plenius cognoscas, morem tibi 
gessi, jamque reddo promissa, triduo, ut et ipse scis, 
elaborata. Necesse est autem , ut, quum non sint scrijtis 
illis comparatis composita vel excerpta, verum ex veteri 
congressu repetita, et prout quzeque primum succurrebant 
litteris consignata , justam a te veniam impetrent, preser- 
tim quum consilium viri, qui sub ipsum consensum no- 
biscum intercedentem a nonnullis reus agitur, haud facile 
depreliendi possit, propterea quod alias aliter de eisdem 
rebus, utcunque placuerit, verba facit. Te vero, si quid 
eorum , qua ad intimam Plotini doctrinam pertinent , adul- 
teratum fuerit, benigne emendaturum esse scio. Coactus 
autem videor, ut est in tragedia , tanquam negotiosus homo, 
licet ab ipsa nostri ducis doctrina distantior, judicem agere 
atque impetum reprimere. Tantum igitur apud me valuit 
quicquid tibi gratificandi voluntas. Vale. » (18) Hanc 
epistolam facere non potui quin afferrem, non solum ut 
fidem facerem, illus temporis homines ipsiusque Plotini 
&quales suspicalos 6586, Numenii inventis eum superbiisse , 
verum etiam quod amplum eum nugatorem existimabant , 
eoque contemnebant , qwod quz diceret non intelligerent, 
et quod ab omni sopbist)ico apparatu fastuque erat alienus , 


Malchus autem , si quis in Graecam con- 


atque in scholis non aliter quam in familiaribus colloquiis 
sese gerebat, neque propere cuiquam necessarias argumen- 
tationum vires aperiebat, quae in disputando assumuntur. 
Mihi quoque Porphyrio idem contigit, quum primum eum 
audirem, Quapropter et contra eum scribens ostendere 
studui , intelligibilia extra intellectum consistere. Ille vero, 
quum Amelius ista ipsius jussu preelegisset , subridens 
« tuum fuerit, » inquit « Ameli, solvere dubitationes , in 


112 


J,  » Lond [d *» ὔ 
ρίας, εἰς ἃς δ᾽ ἄγνοιαν τῶν ἣμῖν δοχούντων ἐμπέπτω-- 
xt. » ἔράψαντος δὲ βιύλίον οὐ μικρὸν τοῦ Ἀμελίου 
πρὸς τὰς τοῦ Πορφυρίου ἀπορίας xai πάλιν πρὸς τὰ 
γραφέντα ἀντιγράψαντός μου, τοῦ δὲ ᾿Αμελίου χαὶ πρὸς 
p ταῦτα ἀντειπόντος, Ex τρίτων μόλις συνεὶς τὰ λεγόμενα 
ἐγὼ ὃ Πορφύριος μετεθέμην xal παλινῳξίαν γράψας ἐν 
τῇ διατριδῇ ἀνέγνων, χἀχεῖθεν λοιπὸν τά τε βιύλία τὰ 
Π]λωτίνου ἐπιστεύθην xai αὐτὸν τὸν διδάσχαλον εἰς 
φιλοτιμίαν προήγαγον τοῦ διαρθροῦν xai διὰ πλειόνων 
[4 e 3 A 25 M35 3 
γράφειν τὰ δοχοῦντα. () μὴν ἀλλὰ xat Ἀμέλιον εἰς 
τὸ συγγράφειν πρόθυμον ἐποίησα. — (19) Ἣν δὲ ἔσχε 
1 -- n e , v KA 7 
χαὶ Λογγῖνος περὶ τοῦ Πλωτίνου δόξαν ἐξ ὧν μάλιστα 
πρὸς αὐτὸν ἐγὼ γράφων ἐσήμαινον, δηλώσει μέρος ἐπι- 
στολῆς γραφείσης πρός με ἔχον τοῦτον “τὸν τρόπον. 
Ἀξιῶν γάρ με ἀπὸ τῆς Σιχελίας χατιέναι πρὸς αὐτὸν 
εἰς τὴν Φοινίχην xal χουίζειν τὰ βιδλία τοῦ Πλωτίνου 
φησί: « Καὶ σὺ μὲν ταῦτά τε πέμπειν, ὅταν σοι δοχῇ, 
μᾶλλον δὲ κομίζειν. Οὐ γὰρ ἂν ἀποσταίην τοῦ πολ- 
λάχις δεῖσθαί σου, τὴν πρὸς ἡμᾶς δὲὸν τῆς ἑτέρωσε 
*» * 
30 προχρῖναι, x&v εἰ μηδὲν δι᾽ ἄλλο (τί γὰρ ἂν καὶ σοφὸν 
παρ᾽ ἡμῶν προσδοχῶν ἀφίχοιο; ), τήν γε παλαιὰν συνή- 
θειαν xal τὸν ἀέρα, μετριώτατον ὄντα πρὸς ἣν λέγεις 
ea, | e Y 
te d 3 , ^ , 4 
τοῦ σώματος ἀσθένειαν, χἂν ἄλλο tt τύχης οἰἱηθείς, 
7 NES 1 ^ , ᾿ ^5 
παρ᾽ ἐυοῦ δὲ μηδὲν προσδοχᾶν χαινότερον, ηὸ οὖν 
80 τῶν παλαιῶν, ὅσα φὴς ἀπολωλεχέναι. "lv γὰρ 
γραψάντων τοσαύτη σπάνις ἐνταῦθα καθέστηχεν, ὥστε 
νὴ τοὺς θεοὺς πάντα τὸν χρόνον τοῦτον τὰ λειπόμενα 
τῶν Πλωτίνου χατασχευάζων μόλις αὐτῶν ἐπεχράτησα, 
τὸν ὑπογραφέα τῶν μὲν εἰωθότων ἀπάγων ἔργων, πρὸς 
So ἑνὶ δὲ τούτῳ τάξας γενέσθαι. Καὶ χέχτημαι μὲν ὅσα 
δοχεῖν πάντα xal τὰ νῦν ὑπὸ σοῦ πευαφθέντα, χέχτη- 
μαι δὲ ἡυιτελῶς οὐ γὰρ μετρίως ἦν διημαρτημένα. 
Καίτοι τὸν ἑταῖρον ᾿Αμέλιον ὕμην ἀναλήψεσθαι τὰ τῶν 
Ὑραφέων πταίσματα, τῷ δ᾽ ἦν ἄλλα προὐργιαίτερα 
35 τῆς τοιαύτης προσεδρείας. Οὔχουν ἔχω τίνα χρὴ τρό- 
πον αὐτοῖς δμιλῦσαι, χαΐπερ ὑπερεπιθυμῶν τά τε περὶ 
ψυχῆς καὶ τὰ περὶ τοῦ ὄντος ἐπισχέψασθαι" ταῦτα γὰρ 
οὖν xal μάλιστα διημάρτηται, Καὶ πάνυ βουλοίμην 
ἂν ἐλθεῖν μοι παρὰ σοῦ τὰ μετ᾽ ἀχριδείας γεγραμμένα 
40 τοῦ παραναγνῶναι μόνον, εἶτα ἀποπέμψαι πάλιν. Αὖ- 
θις δὲ τὸν αὐτὸν ἐρῶ λόγον, ὅτι ud πέμπειν, ἀλλ᾽ αὖ- 
τὸν ἥκειν ἔροντα μᾶλλον ἀξιῶ ταῦτά τε xal τῶν λοι- 
πῶν εἴ τι διαπέφευγε τὸν ᾿Αμέλιον. Ἃ μὲν γὰρ ἦγα- 
NA N^. , e". ^? 9 
γεν, ἅπαντα διὰ σπουδῆς ἐχτησάμην. [Πῶς δ᾽ οὐχ 
Y 2 4 € / , ^" om v» i! 
ἔμελλον ἀνδρὸς ὑπομνήματα πάσης αἰδοῦς ἄξια xai 
- ^ Ὕ , 
τιμῆς χτήσεσθαι; τοῦτο γὰρ οὖν xal παρόντι σοι xal 
μακρὰν ἀπόντι xal περὶ τὴν Τύρον διατρίόοντι τυγ- 
L , , $ ^ H € ? 
Avo) δήπουθεν ἐπεσταλχῶς, ὅτι τῶν μὲν ὑποθέσεων 
οὗ πάνυ με τὰς πολλὰς προσίεσθαι συμόέδηχε, τὸν δὲ 
60 τύπον τῆς γραφῆς xai τῶν ἐννοιῶν τἀνδρὸς τὴν πυχνό- 
τητα xai τὸ φιλόσοφον τῆς τῶν ζητημάτων διαθέσεως 
€ , LÀ 4 e^ A 8 Lord “421 
ὑπερθαλλόντως ἄγαμαι xal φιλῶ, xat μετὰ τῶν ἐλλο-- 
[4 LÀ , 6A , ^ ὃ - i 
qiuuotátoy ἄγειν τὰ τούτου βιόλία φαίην ἂν δεῖν τοὺς 
ζητητιχούς. » (20) Ταῦτα ἐπιπλέον παρατέθειχα, τοῦ 


4 


σι 


ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ͂ ΠΕΡῚ TI4OTINOY BIOY. 


quas ob ποδίγϑ sententize ignorantiam ille incidit. » Quum 
igitur Amelius librum haud parvum adversus Porphyrii 
dubitationes condidisset, atque ego rursus ad hac respon- 
dissem , iterumque Amelius rescripsisset , tertio jam cradu 
vix tandem Plotini mentem assecutus ego senientiam 
mutavi, scriptamque palinodiam in schola recitavi. Hio 
jam Plotini librorum cura mihi demandata est , atque ip- 
sius magistri studium excitavi, ut articulatim placita sui 
et copiosius exponeret. Verum et Amelium ad scribendum 
promptum reddidi. (19) Quid vero Longinus senserit oe 
Plotino ex eis maxime, quae per litteras ei significaveram, 
declarabit epistolae pars his verbis ad me scripti. Jubens 
enim me e Sicilia ad ipsum in Pheniciam proficisci, libroe- 
que mecum Plotini afferre, sic ait. « Tu quidem ista, 
quando placuerit, ad me mittito, vel potius ferto tecum. 
Non enim facile te rogare desinam, ut iter ad nos cuivis alii 
anteponas , etsi non aliam ob caussam (quid enim sapicz- 
tite apud nos exspectans veneris? ), at certe propter antiquam 
consuetudinem, aerisque salubritatem imbecillitati coro 
ris, de qua quereris , profuturam, ac quicquid aliud de m 
putaveris, non ita lamen, ut novi quid a me exspectes, 
immo neque veterum, quie periisse dicis. Etenim librarie- 
rum tanta hic est penuria, ut per deos per totum hoc tem- 
pus qua deerant Plotini vix parare mihi potuerim, sub- 
scriptore ἃ consuetis ministeriis avocato et ad hoc solum 
officium adacto. Ac videor 1oibi quidem jam acceptis, que 
tu nunc misisti, habere omnia , sed non perfecte habeo : 
hi nauique libri non mediocriter sunt mendosi. Quanquam 
Amelium nostrum putaveram librariorum errata correctu- 
rum : ille vero alia omnia curat quam istud sedulitalis ol- 
ficium. Quare quomodo his utar libris non babeo, quamrü 
libros de anima et de ente inspicere vehementer cupiam : 
hi enim vitiosi sunt vel maxime. Pervellem hos libros ac- - 
curate scriptos a te accipere, collatione solom facta tli 
remittendos. Sed repetam , quod jam dixi , ne mittas, sel 
ipse tecum afferas et los et reliquorum si quid eífugerit 
Amelium. Nam qua ille attulit, diligenter omnia asser'o. 
Qut enim viri illius scripta omni veneratione et hoo 
digna non acquiram ? Hoc igitur tibi et praesenti el prd 
absenti οἱ Tyri commoranti semper significavi , me arz- 
menta quidem ejus librorum pleraque non probare, ipsam 
vero scribendi formam et cogitationum viri densilalem, - 
philosophicamque qusestionum tractationem supra modum 
admirari ac diligere , quin et ab iis, qui in rerum veritaltu 
inquirunt , libros illius inter praestantissimos esse refertt- | 
dos. » (20) Heec integra apposui, quo demonstrarem, qud | 





PORPHYRII DE VITA PLOTINI. 


x20' fuc χριτιχωτάτου γενομένου xal τὰ τῶν ἄλλων 
* , - ?, € ^ , b» A ef 
σχεδὸν πάντα τῶν χαθ᾽ αὑτὸν διελέγξαντος δεικνὺς οἷα 
γέγονεν $ περὶ Πλωτίνου χρίσις. Καίτοι τὰ πρῶτα 
£x τῆς τῶν ἄλλων ἀμαθίας χαταφρονητιχῶς ἔχων πρὸς 
αὐτὸν διετέλει. "E30xet δέ, ἃ ἐχτύήσατο ix τῶν Ἀμε- 
λίου λαθών, ἡμαρτῆσθαι διὰ τὸ μὴ νοεῖν τοῦ ἀνδρὸς 
4 4 [i 3 , |! 1)) L1 ὰ 
τὴν συνήθη ἑρμηνείαν εἰ γάρ τινα xal ἄλλα, xai τ 
παρ᾽ Ἀμελίῳ διώρθωτο ὡς ἂν ἐκ τῶν αὐτογράφων με- 
, , ΧΗ" ^V Ὁ , “ 
τειλγιυένα. τι δὲ τοῦ Λογγίνου, ἃ ἐν συγγράυ.- 
L4 [4 , ^. 9 , M 
uz7t γέγραφε περί τε Πλωτίνου τε xat ᾿Αμελίου xal 
τῶν xa' ἑαυτὸν γεγονότων φιλοσόφων, ἀναγχαῖον πα- 
ραθεῖναι, ἵνα xal πλήρης γένηται ἢ περὶ αὐτῶν χρίσις, 
οἵα γέγονε τοῦ ἐλλογιμωτάτου ἀνδρὸς xai ἐλεγχτιχωτά - 
του. Ἐπιγράφεται δὲ τὸ βιόλίον Λογγίνου πρὸς Πλω- 
“- A ^ M 3 £ X "^ y P. ^i 
τῖνον xat Γεντιλιανον ᾿Αμέλιον περὶ τέλους. — let 0t 
΄ - τ 
τοιόνδε προοίμιον. « Πολλῶν καθ᾽ $us, ὦ Μάρχελλε, 
γεγενηαένων φιλοσόφων, οὐχ ἥχιστα παρὰ τοὺς πρώ - 
τους τῆς ἡλιχίας ἡμῶν χρόνους (6 μὲν γὰρ νῦν χαιρὸς 
οὐδ᾽ εἰπεῖν ἔστιν ὅσην σπάνιν͵ ἔσγηχε τοῦ πράγματος, 
o ἕτι δὲ μειραχίων ὄντων ἡμῶν οὐχ ὀλίγοι τῶν ἐν φιλο- 
σοφία λόγων προέστησαν, οὖς ἅπαντας μὲν ὑπῆρξεν 
ἰδεῖν ἡμῖν διὰ τὴν Ex παίδων ἐπὶ πολλοὺς τόπους ἅμα 
τοῖς γονεῦσιν ἐπιδημίαν, συγγενέσθαι δὲ αὐτῶν τοῖς 
ἐπιδιώσασι χατὰ ταὐτὸ συχνοῖς ἔθνεσι χαὶ πόλεσιν 
is ἐπιμίξαντας), οἷ μὲν xal διὰ γραφῆς ἐπεχείρησαν τὰ 
» c^ , , "- 
δοχοῦντα σφίσι πραγματεύεσθαι, χαταλιπόντες τοῖς 
ἐπιγιγνομένοις τῆς παρ᾽ αὐτῶν ὠφελείας μετασχεῖν, οἱ 
δ᾽ ἀποχρῆναι σφίσιν ἡγήσαντο τοὺς συνόντας προόιθά-- 
1s “» , - , [7 
ζειν εἰς τὴν τῶν ἀρεσχόντων ἑαυτοῖς χατάληψιν. “Ὧν 
Ὁ τοῦ μὲν προτέρου γεγόνασι τρόπου Πλατωνιχοὶ μὲν 
Εὐχλείδης xat Δημόκριτος xat Προχκλῖνος, ὃ περὶ τὴν 
Τρωάδα διατρίψας, οἵ τε μέχρι νῦν ἐν τῇ Ῥώμη δη- 
- X 3 
μοσιεύοντες Πλωτῖνος xat Γεντιλιανὸς Ἀμέλιος, ὁ τού- 
[4 ΄-«- ^ 6t 
του γνώριμος, στωιχῶν δὲ Θεμιστοχλῆς xal Φοιῤίων, 
οἵ τε μέχρι πρῴην ἀχμάσαντες Ἄννιός τε xat ήτδιος, 
περιπατητιχῶν δὲ ὁ Ἀλεξανδρεὺς Ἡλιόδωρος, τοῦ δὲ 
δευτέρου Πλατωνιχοὶ μὲν Ἀμμώνιος καὶ Ὠριγένης, 
οἷς ἑμεῖς τὸ πλεῖστον τοῦ γοόνου προσεφοιτήσαμεν dv- 
ὀράσιν οὐχ ὀλίγῳ τῶν χαθ᾽ ἑαυτοὺς εἰς σύνεσιν διενεγ- 
χοῦσιν, οἵ τε ᾿Αθήνησι διάδοχοι Θεόδοτος xat ᾿ξ ὕδουλος 
(καὶ γὰρ εἴ τι τούτων γέγραπταί τισιν, ὥσπερ Ὦρι- 
, 1 bI 3 Li , , b ^ "^ 
γένει μὲν τὸ περὶ δαιμόνων, Εὐθούλῳ δὲ τὸ περὶ τοῦ 
Φιλήθου καὶ τοῦ Γοργίου xai τῶν ᾿Αριστοτέλει πρὸς τὴν 
Πλάτωνος πολιτείαν ἀντειρημένων, οὐχ ἐχέγγνα πρὸς τὸ 
ust& τῶν ἐξειργασμένων τὸν λόγον αὐτοὺς ἀριθμεῖν ἂν 
“ἕνοιτο , πάρεργον τῇ τοιαύτη χρησαμένων σπουδῇ xal 
u3j προηγουμένην περὶ τοῦ γράφειν ὁρυὴν λαθόντων ), 
τῶν δὲ στωικῶν "Epuivoc καὶ Λυσίμαχος, οἵ τε ἐν ἄστει 
χαταθιώσαντες ᾿Αθηναῖος xai Moucovix, xal περιπα- 
τητιχῶν ᾿Αμμώνιος xal Πτολεμαῖος, φ'λολογώτατοι 
μὲν τῶν xaf' ἑαυτοὺς ἄμφω γενόμενοι, xal μάλιστα 
.-» 4 4 L4 , , 
ὃ Ἀμμώνιος ( οὐ γάρ ἐστιν ὅστις ἐχείνῳ γέγονεν εἰς 
πολυμάθειαν παραπλήσιος ), οὐ μὴν καὶ γράψαντές γε 
τεχνικὸν οὐδέν, ἀλλὰ mot,uaza xai λόγους ἐπιδειχτι- 
VIT.E PHILOSOPH, 


σι 


[rj 


- 


113 


vir nostre oetatis acutissimus , quique reliquorum sui tem- 
poris scriptorum fere omnia redarguit , de Plotino judicave- 
rit. Quanquam et hic primum aliorum inscitia seductus 
diu eum contemnebat. Putabat autem, 402 ab Amelio 
acceperat, mendosa esse , quod consuetam viri elocutionem 
non intelligebat : nam si quae alia, certe quz& erant penes 
Amelium, emendatissima erant, .ut ex libris ipsa Plotini 
manu scriptis deprompta. Preterea ea quoque, quz de 
Plotino deque Amelio ac celeris sux setatis philosophis 
idem Longinus in libro quodam scripsit , necesse est adji- 
cere , ut certius constet, quale vir clarissimus et ad redar- 
guendum prompltissimus de eis tulerit judicium. Inscribitur 
autem iste Longini liber de finibus ad Plotinum et Gentilia- 
num Amelium, cujus proc mium sic habet. « Quum per- 
multi memoria nostra exstiterint, Marcelle, philosophi , 
presertim autem primis pueritize nostre temporibus (nam . 
prosens tempus dici vix potest quam paucos protulerit, 
nobis adolescentibus autem non pauci philosophiw studiis 
excellebant, quos quidem omnes videre nobis contigit, 
quoniam a teneris annis multas regiones una cum parenti- 
bus peragravimus , quorumque qui superstites tum erant, 
cum eis conversari, quum multas gentes et civitates obi- 
remus ) , alii scribendo conati sunt'sua placita commentari, 
hoc modo profuturi posteris, alii vero sufficere existima- 
runt, si discipulos suos ad illorum cognitionem perducerent. 
Quorum primi generis fuerunt Platonici quidem Euclides 
et Democritus el Proculinus , qui in Troade habitavit, qui- 
que etiamnum Roma publice docent , Plolinus et Gentilia- 
nus Amelius, discipulus illius, estoicis autem Themistocles 
atque Phobio, quique nuper admodum floruere, Annius 
atque Medius, ex peripateticis vero Alexandrinus Heliodo- 
rus : secundi generis Platonici quidem Ammonius et Orige- 
nes, quibuscum nos diu versati sumus, viris haud parum 
inter zequales 8108 prudentia praestantibus, item Athenis 
successores Theodotus atque Eubulus ( nam si quae ab ho- 
rum aliquo scripta sunt , ut ab Origene liber de daemonihus 
atque ab Eubalo de Philebo atque Gorgia , deque eis quie 
Aristoteles Platonis civitati opposuit, non illa tanti sunt, 
ut eapropter inter illos referri mereantur, qui dedita opera 
litteris placita sua explicuerunt, quod obiter hoc docendi 
genere utebantur, neque scribendi studium ut priecipuum 
sibi sumebant officium ) , e stoicis autem Herminus et Lysi- 
maclius , quique in urbe dezerunt vitam , Athenzeus et Mu- 
sonius , peripateticorum denique Ammonius et Ptolem:us, 
qui litteratissimi sui temporis fuerunt ambo, et maxime 
Ammonius ( non est enim , qui hunc asquaverit eruditione ), 
nihil tamen de arte vel disciplina quadam scriptum , verum 
carmina demonstrativasque orationes reliquerunt, quie 
28 











114 


χούς, ἅπερ ouv xai σωθῆναι τῶν ἀνδρῶν τούτων οὐχ 
ἐχόντων uan μὴ γὰρ ἂν αὐτοὺς δέξασθαι διὰ τοιού- 
των βιδλίων τοῖς ὕστερον γενέσθαι Ἱνωρίμους , ἀφέντας 
απουδαιοτέροις συγγράμμασι τὴν ἑαυτῶν ἀποθησαυ- 
goat διάνοιαν. Τῶν δ᾽ οὖν γραψάντων οἱ μὲν οὐδὲν 
πλέον 3j συναγωγὴν xal μεταγρχφὴν τῶν τοῖς πρεσύυ- 
τέροις συντεθέντων ἐποιήσαντο, καθάπερ Εὐκλείδης 
χαὶ Δημόκριτος χαὶ HpoxAtvos, ol δὲ μικρὰ χομιδῆ 
πράγματα τῆς τῶν παλαιῶν ἱστορίας ἀπομνημονεύ- 
σαντες εἰς τοὺς αὐτοὺς τύπους ἐχείνοις ἐπε ἐχείρησαν 
συντιθέναι βιδλία. καθάπερ λννιός τε xai Μήδιος xat 
«»οιδίων. Οὗτοι μὲν ἀπὸ τῆς ἐν τῇ λέξει χατασχευῆς 
γνωρίζεσθαι μᾶλλον 3 τῆς ἐν τῇ διανοίχ συνθέσεως 
ἡξίουν, οἷς καὶ τὸν ᾿Ἡλιύδωρον συγκατανείμειέ τις ἄν, 
t5 οὐδ᾽ ἐχεῖνον παρὰ τὰ τοῖς πρεσθδυτέροις ἐν ταῖς ἀχροά- 
σεσιν εἰρημένα πλέον τι συμθαλλόμενον εἰς τὴν τοῦ 
λόγου διάρθρωσιν, οἱ δὲ καὶ πλήθει προδλημάτων, 
ἃ μετε χειρίσαντο, τὴν σπουδὴν τοῦ γράφειν ἀποδειξά- 
μενοι καὶ τρόπῳ θεωρίας ἰδίῳ γρησάμενοι Πλωτῖνος 
εἶσι χαὶ Γεντιλιανὸς Ἀμέλιος , ὃ μὲν τὰς Πυθαγορείους 
ἀρχὰς καὶ Πλατωνιχάς. ὡς ἐδόχει, πρὸς σαφεστέραν 
τῶν πρὸ αὐτοῦ καταστησάμενος ἐξήγησιν ( οὐδὲ γὰρ 
οὐδὲν ἐγγύς τιτὰ Νουμηνίου καὶ Κρονίου χαὶ Μοδεράτου 
χαὶ 1 Θρασύλλου τοῖς Πλωτίνου περὶ τῶν αὐτῶν συγγρά! TS 
μασιν εἰς ἀχρίδειαν Ὶ, ὃ δὲ Ἀμέλιος xav t ἴχνη μὲν τούτου 
βαδίζειν προαιρούμενος χαὶ τὰ πολλὰ μὲν τῶν αὐτῶν 
δογμάτων ἐρόμενος. τῇ δὲ ἐξεργασία πολὺς ὧν χαὶ τῇ 
τῆς ἑρμηνείας περιθολῇ πρὸς τὸν ἐναντίον ἐκείνῳ ζῆλον 
ὑπαγόμενος, ὧν χαὶ μόνων ἡμεῖς ἄξιον εἶναι νομίζομεν 
$0 ἐπισχοπεῖσθαι τὰ συγγράμματα. Τοὺς μὲν γὰρ λοι-- 
ποὺς τί τις ἂν χινεῖν οἴοιτο δεῖν, ἀφεὶς ἐξετάζειν ἐχεί-- 
νους. παρ’ ὧν ταῦτα λαθόντες οὗτοι γεγράφασιν, οὐδὲν 
αὐτοὶ παρ᾽ αὑτῶν προσθέντες οὐ Ἃ ὅτι τῶν χεφαλαίων ; 
ἀλλ᾽ οὐδὲ τῶν ἐπιχειρημάτων, οὐδ᾽ οὖν 1j συναγωγῆς 
86 τῶν παρὰ τοῖς πλείοσιν ἢ χρίσεως τοῦ βελτίονος ἐπι- 
μεληθέντες ; "ἢξη μὲν οὖν καὶ δι᾽ ἄλλων τουτὶ πεποιή- 
χαμεν, ὥσπερ xat τῷ μὲν ΓΓεντιλιανῷ περὶ τῆς κατὰ 
Πλάτωνα διχαιοσύνης ἀντειπόντες, τοῦ δὲ Πλωτίνου 
τὸ περὶ τῶν ἰδεῶν ἐπισχεψάμενοι" τὸν μὲν γὰρ χοινὸν 
ἐ ἡμῶν τε χἀχείνων ἑταῖρον ὄντα Βασιλέα τὸν Τύριον, 
οὐδ᾽ αὐτὸν ὀλίγα πεπραγματευμένον χατὰ τὴν τοῦ 
Πλωτίνου uiuat, ὃν ἀποδεξάμενος μᾶλλον τῆς παρ᾽ 
ἡμῖν ἀγωγῆς ἐπεχείρησε διὰ συγγράμματος ἀποδεῖξαι 
βελτίω δόξαν περὶ τῶν ἰδεῶν τῆς ἧμῖν ἀρεσχούσης 
45 ἔγοντα, μετρίως ἀντιγραφῇ διελέγξαι δοχοῦμεν οὐχ 
εὖ παλινῳδήσαντα, χἀν τούτοις οὐχ ὀλίγας τῶν ἀνδρῶν 
τούτων χεχινηχότες δόξας. ὥσπερ x&v τῇ πρὸς τὸν 
᾿Αμέλιον ἐπιστολῇ, μ Ν μέγεθος | μὲν ἐ χούσῃ συγγρά! μματος, 
ἀποχρινομένη δὲ πρὸς ἄττα τῶν ὑπ᾽ αὐτοῦ πρὸς ἡμᾶς 
$0 ἀπὸ τῆς Ρώμης ἐπεσταλμένων, ἂν αὐτὸς μὲν ἐπιστο-- 
λὴν περὶ τοῦ τρόπου τῆς Πλιυτίνου φιλοσοφίας ἐπέγρα- 
ψεν, διεῖς δὲ αὐτὸ μόνον προσηρχέσθημεν τῇ χοινῇ τοῦ 
συγγράμυχτος ἐπιγραφῇ, πρὸς τὴν ᾿λαελίου ἐπιστολὴν 
αὐτὸ προσηγορεύσαντες. » (21) "Ev δὴ τούτοις τότε 


2 


e 


ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ͂ BIOX IIAQTINOY. 


quidem ipsis invitis servata esse arbitror : vix enim per 
ejusmodi libros innotescere posteris voluissent, in gravio- 
ribusscriptis doctrinam suam reponere non curantes. Eorum 
igitur, qui scripserunt , alii quidem nihil aliud quam collec. 
tionem et transcriptionem eorum, quz antiquiores condi- 
derant , (ecerunt , sicut Euclides et Democritus et Proculi- 
nus , alii exiguis admodum rebus ex veterum historia me- 
mori traditis ad idem quo illi exemplum libros componere 
studuerunt, sicut Annius et Medius et Pheebio. Et hi quidem 
magis ex dictionis apparatu quam ex mentis conceptu lau- 
dem sibi querebant , quibus et Heliodorum adnumeraverit 
aliquis, qui nec ipse praeter ea, quz ab antiquioribus au- 
diendo acceperat, ad distinctam placitorum explicationem 
quicquam conferebat : qui vero rerum tractatarum multi- 
tudine studium scribendi ostenderunt et propria ipsi 
contemplationis usi sunt ratione, Plotinus est atque Gen- 
lilianus Amelius, quorum ille principia Pytlagorica εἰ 
Platonica dilucidius quam priores explanare videbatur 
( Numenii enim et Cronii et Moderati Thrasyliique scripta 
a Plotini scriptis diligentia distant plurimum), Am:elius 
vero illius vestigiis insistens atque eadem plerumque do- 
gmata amplexus in eis tractandis tamen multo erat prolixior 
et ampliore explicationis ambitu contrariam illi formam 
induebat. 
judicamus. Ceteros enim quid putet aliquis refutandos, ubi 


Horum igitur libros solos consideratione dignos 


nec eos pervestigel , a quibus sua isti derivarunt , prasertim 
quum nihil de suo addiderint, non dicam ipsorum cri- 
tum, verum ne argumenlorum quidem, neque curaverint 
illa e pluribus congerere aut excerpere meliora ? Jam igtur 
per alia etiam hoc fecimus, ut quum Gentiliano de Platons 
justitia contradiximus et Plotini de ideis librnm considera 
vimus : communem enim nostrum illorumque amicum 
Regem Tyrium , qui et ipsa non pauca ad Plotini exemplum 
commentatus est, quique magis illum quam pro nor 
institutione probavit, ila ut et veriorem ejus de ideis opi- 
nionem nostra esse libro singulari probare conaretur, t«- 
sponso satis videmur refutasse, non recte sententia retraclata, 
nosque et in his haud paucas virorum illorum opiniones 
agitavimus, et in epistola ad Amelium , qua in libri ma- 
gnitudinem producta ad eorum nonnulla respondet , 427 
Roma ad nos scripserat in epistola ab ipso quidem de Plo- 
tini philosophie ratione inscripta : nos vero communi 
duntaxat libri inscriptione contenti adversus Amel epi 
stolam inscripsimus, » (21) in his igilur concesiit, Plvt- 











[5 


Ξ 


30 


40 


9n 


PORPHYRII DE 


ὡπολόγησε έν, πάντων τῶν ἐπ᾽ αὐτοῦ γεγονότων πλή- 
᾿ . ; ^ - *e f$ A95 7, 
θει γε προῤξλημάτων διενεγχεῖν HAoctvóv τε xal 'Au£- 
Atv, τρόπῳ δὲ θεωρίας ἰδίῳ μάλιστα τούτους γρήσα- 
σθαι, τὰ Νουμηνίου δὲ οὐχὶ ὑποδάλλεσθαι xat τἀχείνου 
πρεσθεύειν δόγματα, ἀλλὰ τὰ τῶν Πυθαγορείων, αὐτοῦ 
τε Πλάτωνος μετιέναι δόγματα, καὶ οὐδ᾽ ἐγγὺς εἶναι 
τὰ Νουμηνίου xat Κρονίου xat δοδεράτου xai Θρασύλ- 
λου τοῖς Πλωτίνου περὶ τῶν αὐτῶν συγγράμμασιν εἰς 
, , $ A L3! A5 , et Y» V 
ἀχρίξειαν, εἰπὼν δὲ περὶ ᾿Αμελίου, ὅτι xac! ἴχνη μὲν 
΄“ω ^ , : 6 LS y - "WA CP» $5 "ng "a 4 
«οὔ Πλωτίνου £6a2U,6, τῇ δὲ ἐξεργασία πολὺς ὧν xai 
τῇ, τῆς ἐριαηνείας περιδολῇ πρὸς τὸν ἐναντίον ἐχείνῳ 
ζῆλον ὑπήγετο, “Ὅμως μνησθεὶς ἐμοῦ Πορφυρίου ἔτι 
» [d M ' *- , , 
ἀρχὸς ἔχοντος τῆς πρὸς τὸν [Πλωτῖνον συνουσίας φησίν, 
ὅτι δὴ ὃ χοινὸς ἡυῶν τε χἀκείνων ἑταῖρος Βασιλεὺς 
6 'l'ógtoc οὐδ᾽ αὐτὸς ὀλίγα πεπραγματευμένος χατὰ τὴν 
e / 
Πλωτίνου μίωησιν συνέθηχε, ταῦτα ὄντως χατιδών, ὅτι 
τῆς τ᾿ ᾿Αμελίου περιόολῆς τὸ ἀφιλόσοφον παντελῶς 
ἐνυλαξάμτιν xat πρὸς ζῆλον τὸν Πλωτίνου γράφων 
« - ζω * , 
ἀφεώρων. — "Apxei τοίνυν ὃ τοσοῦτος ἀνὴρ xal ἐν χρί- 
σει πρῶτος ὧν xal ὑπειλημμένος ἄχρι νῦν τοιαῦτα 
γράφων περὶ Πλωτίνου, ὡς εἰ xai καλοῦντί με τὸν 
Πορφύριον συνέδη δυνηθῆναι συμαΐξαι αὐτῷ, οὐδ᾽ ἂν 
* Land * , 
ἀντέγραψεν, ἃ πρὶν ἀχριόῶσαι τὸ δόγμα γράψαι ἐπε- 
χείρησεν. (22) ᾿Αλλὰ τίη uot ταῦτα περὶ δρῦν ἢ περὶ 
πέτρην, φησὶν ὃ Ησίοδος, λέγειν; El γὰρ δεῖ ταῖς μαρ- 
τυρίαις γρῆσθαι ταῖς παρὰ τῶν σοφῶν γεγενημέναις, 
τὶς ἂν εἴη σοφώτερος θεοῦ. xat θεοῦ τοῦ ἀληθῶς εἰρη- 
, * ^3 A / , 5 A Ll , 
χότος « οἶδα δ᾽ ἐγὼ ψάμμου τ᾽ ἀριθμὸν xal μέτρα θα- 
λάσσης xai χωφοῦ ξυνίημι xat οὐ λαλέοντος ἀχούω; » 
Ὁ γὰρ δὴ ᾿λπόλλων ἐρομένου τοῦ Ἀμελίου, ποῦ ἢ Πλω- 
τίνου Ψυχὴ χεγώρηκεν, 6 τοσοῦτον εἰπὼν περὶ Σωχρά- 
πους, « ἀνδρῶν ἁπάντων Σωχράτης σοφώτατος, v 
. T - 
ἐπάχουσον ὅσα xat ota περὶ Πλωτίνου ἐθέσπισεν. 
9, 


Ὰ μόροτα φορμίζειν ἀναδάλλομαι ὕμνον ἀοιδῆς, 
ἀμφ᾽ ἀγανοῖο φίλοιο μελιχροτάταισιν ὑφαίνων 
φωναῖς εὐφήμον χιθάρης χρύσεω ὑπὸ πλήχτρῳ. 
Κλύήζω xai Μούσας ξυνὴν ὅπα γηρύσασθαι 
παμφώνοις ἰαχαῖσι, παναρμονίαισί τ᾽ ἐρωαῖς, 
οἷον ἐπ᾽ Αἰαχίδη, στῆσαι χορὸν ἐκλήιχθεν 
ἀθανάτων μανίαισιν, Ὁμηφείαισί τ᾽ ἀοιδαῖς. 
Ἀλλ᾽ ἄγε Μουσάων ἱερὸς χορός, ἀπύσωμεν 

εἰς Ey ἐπιπνείοντες ἀοιδῆς τέρματα πάσης, 

ὕμμι xai ἐν μέσσαισιν ἐνὼ Φοῖδος βαθυχαίτης. 
Δαΐμον, ἄνερ τὸ πάροιθεν, ἀτὰρ νῦν δαίμονος αἴσῃ 
θειοτέργ, πελάων, ὅτ᾽ ἐλύσαο δεσμὸν ἀνάγχης 
ἀνδρομέης, ῥεθέων δὲ πολυφλοίσθοιο χυδοιμοῦ, 
ῥωσάμενος πραπίδεσσιν ἐς ζόνα νηχύτον ἀχτῆς 
vies ἐπειγόμενος δήμου ἀπὸ νόσφιν ἀλιτρῶν, 
στηρίξαι καϑαρῆς ψυχῆς εὐκαμπέα olim, 

Ty θεοῖο σέλας περιλάμπεται, ὑχι θέμιστες 

ἐν χαθαρῷ ἀπάτεοθεν ἀλιτροσύνης ἀδϑεμίστον. 
Καὶ τότε μὲν σχαίροντι πιχρὸν χῦμ᾽ ἐξυπαλύ αι 
αἱμοθότου βιότοιο καὶ ἀσγρῶν εἰλίγγων 

ἐν μεσάτοισι χλύζωνος ἀνωίστου τε χυδοιμοῦ 
πο λάγ'-ς ἐχ μαχάρων φάνθη σχοπὸς ἐγγύθι vatov, 
Tt04) Av. σοῖο νόοιο βολὰς λοξῆσιν ἀταρποῖς 
ἕεμενας φορέεσθαι ἐρωΐσιν σφετέρησιν 
ὀρθοπόρου ἀνὰ χύχλα καὶ ἄμόροτον οἶμον ἄειραν 


VITA PLOTINI. 


num atque Amelium rernm certe tractatarum multitudine 
omnibos sue setatis philosophis przestitisse, eosque propria 


f15 


sibi contemplationis ratione prz celeris esse usos , Numenii 
vero placita haudquaquam sibi arrogare aut probare, sed 
Pythagoreorum potius ipsiusque Platonis sequi dogmata, 
neque Numenii et Cronii et Moderati Thrasyllique scripta 
a Plotini de eisdem rebus libris diligentia distare plurimum, 


Amelium vero illius vestigiis insistentem in rebus tractandis 
fuisse prolixiorem et ampliore explicationis ambitu con- 


trariam ei formam induisse. Simul mei facta mentione 
nuper demum in Plotini familiaritatem adducti, « commu- 
nis » ait « noster illorumque amicus Rex Tyrius, qui et 
ipse liaud pauca ad Plotini exemplum commentatus est , » 
quibus docet hoc sane se recte perpexisse, quod Amelii 
ambages philosopho indignas prorsus evitaverim, inque 


scribendo P'olini genus dicendi spectaverim. Satis est 


virum tantum, quique judicio primus et erat et hucusque 
habitus est, talia scripsisse de Plotino, ut si me invitanti 


morern potuissem gerere et ipsum convenire , non rescri- 
psisset , quie, priusquam dogma illud exploraret , scribere 
aggressus est. (22) At quo mihi heec circa quercum atque 
petram? ut cum Hesiodo loquar! Nam si sapientum uti 
oportet testimoniis , quis deo potest esse sapientior, deo, 
inquam , qui vere dixit, « novi ego arenie numerum maris- 
que mensuram , et mutum intelligo, audioqnue non loquen. 
tem? » Scilicet Apollo, quum Amelius, quo Plolini anima 
migrasset , interrogaret, qui οἱ Socratem virorum omnium 
sapientissimum judicaverat, quanta et qualia de Dlotino 
quoque cecinerit audi. 


Immortalem aggredior resonare carminis hvninum , 
ob amicum suavem mellitissimos contexens 

vocalis citharz modos aureo pectine. 

1nvoco et Musas, ut communi voce concinant 
omnisonis modis et omnigenis harmoni:s motibus, 
qualem ob .facidem chorum statuisse feruntur 
immortalium furocibus Homericisquc cantibus. 

Sed age Musarum sacer chorus, strepamus 

dà ununi conspirantes universi terminos cantus, 
inque mediis vobis ego Pharbus intonsus. 

Geni, qui vir ante fueras, jam vero gtnii consortio 
diviniori accedis, solutus humana necessitatis 
vinculo membrorumque procelloso turbine , 

mente robustus ad orz late patentis littus 

enatabas festinans procul a nefariorum turba, 

ut insisteres puri animi rectani viam, 

ubi dei respleudet fulzor, ubi fas 

puro in loco procul a nefasto scelere, 

Et tunc quidem laboranti , ut amaram effugeres undam 
cruenta vite tristiumque vertiginum 

fluctibus in mediis inopinoque tuinultu, 

frequenter à diis apparuit tibi e proximo signnm, 
frequenter tu: mentis jactus obliquis trauitibus 
ferri cupientes suis viribus 

ad recti cursus gyros aeternamque viam sustulerunt 


28. 


ἀθάνατοι, θαμινὴν φαέων ἀκτῖνα πορόντες 
ὅσσοισιν δέρκεσθαι ἀπαὶ σχοτίης λυγαίης. 
Οὐδέ σε παμπήδην βλεφάρων ἔχε νήδυμος ὕπνος, 
ἀλλ’ ἄρ᾽ ἀπὸ βλεφάρων πετάσα: xv)ióx βαρεῖαν 

5 ἀχλύος, ἐν δίνῃσι φορεύμενος ἔδραχες ὄσσοις 
πολλά τε xai χαρίεντα, τά xev ῥέα οὔτις ἴδοιτο 
ἀνθρώπων, ὅσσοι σοφίης μαιήτορες ἔπλευν. 
Νῦν δ᾽ ὅτε δὴ σχῆνος μὲν ἐλύσαο, σῆμα δ' ἔλειψας 
ψυχῆς δαιμονίης, μεθ᾽ ὁμήγυριν ἔρχεαι ἤδη 

ιυ δαιμονίην, ἐρατοῖσιν ἀναπνείουσαν dirais, 
ἔνθ᾽ ἕνι μὲν φιλότης, ἕνι δ᾽ ἵμερος ἁδρὸς ἰδέσϑαι 
εὐφροσύνης πλείων καθαρῆῇς, πληρούμενος αἰὲν 
ἀμθροσίων ὀχετῶν θεόθεν, ὅθεν ἐστὶν ἐρώτων 
πείσματα καὶ γλυχερὴ πνοιὴ καὶ νήνεμος αἰθήρ, 

i5 χρυσείης γενεῆζς μεγάλον Διὸς yt νέμονται 
Μίνως xai Ραδάμανθυς ἀξελφεοί, Ty: δίχαιος 
Αἰακός, Xx: Πλάτων, ἱερὴ ἴς, ἐχί τε καλὸς 
Πυθαγόρης, ὅσσοι τε χορὸν στήριξαν ἔρωτος 
ἀϑανάτου, ὅσσοι γενεὴν ξυνὴν ἐλάχοντο 

40 δαίμοσιν ὀλθίστοις, ὅθι τοι χέαρ ἐν θαλίῃσιν 
αἱὲν ἐυφροσύνυσιν ἰαίνεται. Ὦ μάχαρ, ὅσσονς 
ὁτλήσας ἀριθμοὺς ἀέθλων μετὰ δαίμονας ἀγνοὺς 
πωλέεχι, ζαμενῇσι χορυσσάμενος ζωΐσι. 
Στήσωμεν μολπήν τε χοροῦ t' εὐδίνεα χύκλον, 

26 Πλωτίνου Μοῦσαι πολυγηθέες, αὐτὰρ ἐμεῖο 
χρνσείη χιθάρη τόσσον φράσεν εὐχίωνι. 


(23) "Ev δὴ τούτοις εἴρηται μέν, ὅτι ἀγαθὸς γέγονε καὶ 
ἥπιος χαὶ πρᾶός γε μάλιστα καὶ μείλιχος, ἅπερ καὶ 
ἡμεῖς ὄντως ἔχοντι συνήδειμεν, εἴρηται δ᾽ ὅτι ἄγρυπ- 
20 vog xai χαθαρὰν τὴν ψυχὴν ἔχων xal ἀεὶ στεύδων πρὸς 
τὸ θεῖον, οὗ διὰ πάσης τῆς ψυχῆς ἤρα, ὅτι τε πάντ᾽ 
ἐποίει ἀπαλλαγῆναι πιχρὸν χῦμ᾽ ἐξυπαλύξαι τοῦ αἷμο- 
6órou τῇδε βίον: Οὕτως δὲ μάλιστα τούτῳ τῷ δαι- 
μονίῳ φωτὶ πολλάχις ἀνάγοντι ἑαυτὸν εἰς τὸν πρῶτον 
86 xai ἐπέχεινα θεὸν ταῖς ἐννοίαις xal χατὰ τὰς ἐν τῷ 
συμποσίῳ ὑφηγημένας ὁδοὺς τῷ Πλάτωνι ἐφάνη ἐχεῖ- 
voc 6 θεὸς ὁ μήτε μορφὴν μήτε τινὰ ἰδέαν ἔχων, ὑπὲρ 
δὲ νοῦν καὶ πᾶν τὸ νοητὸν ἱδρυμένος, ᾧ δὴ καὶ ἐγὼ 
ὃ Πορφύριος ἅπαξ λέγω πλησιάσαι xal ἐνωθῆναι ἔτος 
49 ἄγων ἑξηχοστόν τε xal ὄγδοον. ᾿Εφάνη γοῦν τῷ [{λω- 
τίνῳ σχοπὸς ἐγγύθι ναίων " τέλος γὰρ αὐτῷ xal σχοπὸς 
ἦν τὸ ἑνωθῆναι xal πελάσαι τῷ ἐπὶ πᾶσι θεῷ. ΒΕ τυχε 
δὲ τετράχις που, ὅτε συνήμην αὐτῷ, τοῦ σχοποῦ τού-- 
του ἐνεργεία ἀρρήτῳ xal οὐ δυνάμει. Καὶ ὅτι λοξῶς 
45 φερόμενον πολλάχις ol θεοὶ χατηύθυναν θαμινὴν φαέων 
ἀχτῖνα πορόντες, ὡς ἐπισχέψει τῇ παρ᾽ ἐχείνων χαὶ 
ἐπιδλέψει γραφῆναι τὰ γραφέντα, εἴρηται. "Ex δὲ τῆς 
ἀγρύπνου ἔσωθέν τε xal ἔξωθεν θέας ἔδραχες, φησίν, 
ὄσσοις πολλά τε xal χαρίεντα, τά xev ῥέα οὔτις ἴδοιτο 
60 ἀνθρώπων τῶν φιλοσοφία προσεχόντων. Ἧ γὰρ δὴ 
τῶν ἀνθρώπων θεωρία ἀνθρωπίνης μὲν ἂν γένοιτο ἀμεί- 
νων, ὡς δὲ πρὸς τὴν θείαν γνῶσιν χαρίεσσα μὲν ἂν 
εἴη. 00 μὴν ὥστε τὸ βάθος ἑλεῖν ἂν δυνηθῆναι, ὥσπερ 
αἱροῦσιν οἱ θεοί. Ταῦτα μὲν οὖν, ὅτι ἔτι σῶμα περι- 
χείμενος ἐνήργει χαὶ τίνων ἐτύγχανε, δεδίλωχε, μετὰ 
δὲ τὸ λυθῆναι ἐκ τοῦ σώματος ἐλθεῖν μὲν αὐτόν φησιν 
εἰς τὴν δαιμονίαν δι ήγυριν, πολιτεύεσθαι δ᾽ ἐχεῖ φιλό - 
τητα, luspov, εὐφροσύνην, ἔρωτα ἐξημ μένον τοῦ θεοῦ, 


$ 


σι 


ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ͂ ΒΙΟΣ ΠΛΩΤΙΝΟΥ͂. 


immortales , crebros luminum radios 

oculis tuis ex obscuris tenebris ostendentes. 

Nec prorsus te capiebat artus oculorum sopor, 
verum a palpebris abstersa gravi macula 

caliginis, dum fluctibus ferebaris, oculis 

multa venustaque conspexisti , quz non facile quis viderit 
hominum, qui sapientiz fuerunt indagatorcs. 

At nunc , ubi corpore solutus es οἱ sepulcrum reliquisti 
animz divine, ad cuncionem jam conteudis 
divinam, jucundis interspirantem auris, 

ubi amicitia est , ubique cupido mollis adspectu, 
pure plena Lztitiz, irvigata continenter 

ambrosiis rivulis a deo, unde sunt amorum 
retinacula et dulcis spiritus et tranquillus szether, 
aurei generis magni Jovis uhi versantur 

Minos et Rhadamanthys fratres, ubi justus 

JEacus, ubi Plato , sacra vis, ubi pulcher 
Pythagoras, et quicunque chorum statuerunt amoris 
immortalis, quique consortium nacti eunt 

geniorum beatissimorum ubi animus inter epulas 
letitia semper hilarescit. O beate, quam multis 
exantlatis laboribus ad castos genios 

abiisti , fortissima instructus vi vitali. 

Sistamus cantum chorique volubilem orbem. 

Plotini Muse gaudentes, at mea 

aurea cithara tantum acclamavit zx:vum bene agenti. 


(23) In his dictum est , Plotinum fuisse bonum et milem αἱ 
benignum maxime atque suavem, qua et ipsi revera in 
eo experti sumus, deinde vigilem fuisse , puroque animo et 
in divinum numen semper intento, quod toto animo ama- 
bat, item omnibus viribus operam dedisse , ut ex amara 
cruenta liujus vite unda emergeret. Sic maaime divino 
isti viro, quum sepenumero tota mente ad primum δὲ 
summum deum se attolleret, eaque via , quam in convivio 
Plato commonstravit, apparuit ille deus , qui neque formam 


habens neque ideam super intellectum omneque intellisilije 


eminet. Huic ego Porphyrius quoque semel appropinquavi 
et conjunctus sum, quum annum aetatis sexagesimum «- 
tavuin agerem. Apparuit igitur scopus ille Plotino quam 
proximus : finis enim ei erat atque scopus, ut summo deo 
jungeretur et appropinquaret. Quater autem , dum cum co 
versabar, liunc finem attigit , non vi, sed actu quodam δεί- 
fabili. Dictum est etiam , deos sz pe oblique evagantem eum 
in viam reduxisse , crebros luminum radios ei suggerentes, 
ut ab ipsis profecta contemplatione atque intuitu libros suce 
condidisse videatur. Jam vero ex intuitu intrinsecus e 
extrinsecus vigilante conspexisti, ait, oculis multa ac ve- 
nusta , qua non facile quis viderit eorum , qui philosopluz 
navant operam. Hominum namque contemplatio humapa 
quidem fuerit praestantior, verum cum divina collata, eti 
venusta fuerit, non tamen in profundum , quo dii , penetra 
verit. His igilur corpore prieditum Plotinum, quaque 
consecutus fuerit, oraculum declaravit, deinde vero cor- 
pore solutum ad beatorum c«etum ait. pervenisse, ihique 
regnare amicitiam , desiderium, laetitiam , amorem ex dev 





2 


25 


39 


ἀυ 


48 


90 


PORPHYRII DE VITA PLOTINI. 


τετάχθαι δὲ xat τοὺς λεγομένους δικαστὰς τῶν ψυχῶν, 
-— * φω Lord / € , X M H 
παῖζας τοῦ θεοῦ, Mtv xat ᾿Ραδαάμανθυν xai Alaxov, 
* o 3 ὃ Li Y. , i 
πρὸς οὺς οὐ διχασθησόμενον οἴχεσθαι, συνεσόμενον δὲ 
τούτοις, οἷς χαὶ οἱ ἄλλοι θεοὶ ἄριστοι. Σύνεισι δὲ οὗτοι, 
Πλάτων, Πυθαγόρας, ὁπόσοι δὲ ἄλλοι γορὸν στήριξαν 
ἔοωτος ἀθανάτου. ᾿Εχεῖ δὲ τὴν γένεσιν τοὺς ὀλόίστους 
δαίμονας ἔχειν, βίον τε μετιέναι τὸν ἐν θαλίαις καὶ εὖ- 
φροσύναις χαταπεπυχνωμένον, καὶ τοῦτον διατελεῖν xal 
ὑπὸ θεῶν μαχαριζόμενον. (21) 'Γοιοῦτος μὲν οὖν 
ὃ Πλωτίνου ὑμῖν ἱστόρηται βίος. Ἐπεὶ δὲ αὐτὸς τὴν 
διάταξιν xat τὴν διόρθωσιν τῶν βιδλίων ποιεῖσθαι fjuiv 
ἐπέτρεψεν, ἐγὼ δὲ ἐχείνῳ ζῶντι ὑπεσχόμην xal τοῖς 
ἄλλοις ἑταίροις ἐπηγγειλάμην ποιῆσαι τοῦτο, πρῶτον 
uiv τὰ βιόλία οὐ κατὰ χρόνους ἐᾶσαι φύρδην ἐχδεδο-- 
, ὃς , L4 3. 9 ;, 4 
μένα ἐδιχαίωσα, μιμησάμενος δ᾽ Ἀπολλόδωρον τὸν 
, ον 94 κ΄ } ᾿ (7 
᾿Αθηναῖον xal ᾿Ανδρόνιχον τὸν περιπατητιχόν, ὧν ὃ μὲν 
᾿Ιἰπίχαρμον τὸν χωμῳδιογράφον εἷς δέχα τόμους φέρων 
; j ? 4 L , 
συνήγαγεν, ὃ δὲ τὰ ᾿Αριστοτέλους xal Θεοφράστου si 
πραγματείας διεῖλε, τὰς οἰχείας ὑποθέσεις εἰς ταὐτὸν 
συναγαγών, οὕτω δὴ καὶ ἐγὼ πεντήχοντα τέσσαρα ὄντα 
ἔχων τὰ τοῦ Πλωτίνου βιόλία διεῖλον μὲν εἰς ££ ἐννεά- 
ὃας, τῇ τελειότητι τοῦ ἕξ ἀριθμοῦ xai ταῖς ἐννεάσιν 
ἀσμένως ἐπιτυχών, ἑχάστῃ δὲ ἐννεάδι τὰ οἰχεῖα φέρων 
συνεφόρησα, δοὺς xal τάξιν πρώτην τοῖς ἐλαφροτέροις 
, « V Li , Ψ b 
προδλήμασιν. Ἡ piv γὰρ πρώτη ἐννεὰς ἔχει τὰ 
ἠθικώτερα τάδε. "lt τὸ ζῶον xai τίς ὃ ἄνθρωπος. Περὶ 
ἀρετῶν. Περὶ διαλεχτικῆς. Περὶ εὐδαιμονίας. Εἰ ἐν πα- 
, d M 2^ - 1 ^. e N 
ρατάσει χρόνου τὸ εὐδαιμονεῖν. Περὶ τοῦ καλοῦ. Περὶ 
τοῦ πρώτου ἀγαθοῦ xai τῶν ἄλλων ἀγαθῶν. |16θεν τὰ 
xaxd. Περὶ τῆς ἐχ τοῦ βίου εὐλόγου ἐξαγωγῆς. 
4 
Ἢ μὲν οὖν πρώτη ἐννεὰς τάδε περιέχει. ἠθιχωτέρας 
ὑποθέσεις περιλαθοῦσα, ἣ δὲ δευτέρα, τῶν φυσι- 
^- J, 3 , - rj 
χῶν συναγωγὴν ἔρουσα, τὰ περὶ χόσμου καὶ τῷ χόσμῳ 
ἀνήχοντα περιέχει. ᾿Πστι δὲ ταῦτα. Περὶ τοῦ χόσμου, 
Περὶ τῆς χυχλοφορίας. Ei ποιεῖ τὰ ἄστρα. Περὶ 
τῶν δύο ὑλῶν. Περὶ τοῦ δυνάμει καὶ ἐνεργείᾳ. Περὶ 
à 
, v^ A - 9 ? 
ποιότητος xai εἴδους. Περὶ τῆς δι ὅλων κράσεως. 
Πῶς τὰ πόρρω δρώμενα μικρὰ φαίνεται. Πρὸς τοὺς 
4 M Γι * , 
χαχὸν τὸν δηλιουργὸν τοῦ χόσυου χαὶ τὸν χόσμον χαχὸν 
εἶναι λέγοντας. Ἧ δὲ τρίτη ἐννεάς, ἔτι τὰ περὶ χόσ- 
μου ἔχουσα, περιείληφε τὰ περὶ τῶν χατὰ κόσμον θεω- 
ρουμένων ταῦτα. Περὶ εἱμαρμένης. Περὶ προνοίας 
πρῶτον. Περὶ προνοίας δεύτερον. Περὶ τοῦ εἰληχότος 
$u&g; δαίμονος. Περὶ ἔρωτος. Περὶ τῆς ἀπαθείας τῶν 
ἀσωμάτων. Περὶ αἰῶνος xat χρόνου. Περὶ φύσεως 
M , A ^. , » * , / 
χαὶ θεωρίας xai τοῦ ἕνὸός. Εἰπισκέψεις διάφοροι. 
egt. ^ - RJ /^ - et , 
(25) Τ᾽ αὐτας τὰς τρεῖς ἐννεάδας ἡμεῖς ἐν ἑνὶ σωυατίῳ 
τάξαντες χατεσχευάσαμεν. Ἂν δὲ τῇ τρίτη ἐννεάδι 
ἐτάξαμεν xat τὸ περὶ τοῦ εἰληχότος ἡμᾶς δαίμονος, 
ὅτι χαθόλου θεωρεῖται τὰ περὶ αὐτοῦ χαὶ ἔστι τὸ πρό- 
ἤλημα xai παρ᾽ αὐτοῖς τὰ xarà τὰς γενέσεις τῶν ἀν- 
θρώπων σχεπτομένοις. ᾿Ομοίως δὲ xat ὁ περὶ ἔρωτος 
τόπος. "To δὲ περὶ αἰῶνος καὶ χρόνου διὰ τὰ περὶ τοῦ 
ἡρόνου ἐνταῦθα ἐτάΐχμεν. Τὸ δὲ περὶ φύσεως xai 


117 


suspensum , praterea constitutos esse animarum, qui di- 
cuntur, judices, dei filios, Minoem et Rtliadamanthum et 
AEacum, ad quos ipsum accedere non judicandum , sed cum 
eis , quibuscum et reliqui dii optimi , conversaturum. Con- 
versantur autem hi , Plato , Pythagoras et quotquot amoris 
immortalis chorum constituere, Ibidem beatissimos daemo- 
nes originem habere el vitam agere epulis gauditsque refer- 
tissimam , inque hac eum futurum esse semper, ab ipsis 
diis praedicandum. (24) Hactenus igitur de Plotini vita 
dictum sit. Sed quoniam librorum suorum nobis ordi- 
nationem atque emendationem commisit ipse, egoque et 
illi vivo et reliquis familiaribus hoc promisi me facturum, 
primum libros ex temporis ordine , quo edita erant , temere 
dispositos relinquere nolui, verum imitatus Apollodorum 
Atlicniensem et Andronicum peripateticum, quorum ille 
Epicharmi com«edias in decem volumina collegit, hic Aris- 
totelis atque Theophrasti scripta, affinibus in unum con- 
junctis argumentis , in tractatus distribuit, sic ego quoque 
quinquaginta quattuor Plotini libros in sex enneadas dis- 
tribui , ob senarii numeri absolutionem et novenaria parti- 
lione gavisus , ita tamen ut in unaquaque enneade aflinia 
conjungerem ac primo loco leviores quaestiones ponerem. 
Prima igitur enneas moralia continet hec. Quid animal 
quidque homo. De virtutibus. De dialectica. De beatitudine. 
An in temporis longitudine consistat beatitudo. De pul- 
cro. De primo bono ceterisque bonis. Unde mala. De ra- 
tionali e vita exitu. Prima igitur enneas moralia argumenta 
tractans hec complectitur, secunda vero, qua physica 
continet, ea complectitur, quee agunt de mundo quaque 
ad mundum attinent. Sunt autem hec. De mundo. De cir- 
culari motu. An aliquid agant stelle. De duabus materiis. 
De eo quod in potentia est et quod in actu. De qualitate et 
specie. De mixtione per omnia. Cur procul visa exigua vi- 
deantur. Contra eos, qui mundi opificem malum et mun- 
dum dicant malum. Ter/ia enneas, de mundo item adhuc 
tractans, hac continet de cis, qua circa mundum consi- 
derantur scripta. De fato. De providentia primum , secun- 
dum. De 8uo cujusque deemone. De amore. Jncorporea non 
pati. De zeternitate ac tempore. De natura et contempla- 
tione atque uno. Quastiones varie. (25) Has tres enneades 
nos in unum corpus redegimus. In tertia autem enneade et 
librum de suo cujusque demone collocavimus , quoniam 
in eo cómmuniter res tractatur atque est ejusmodi questio 
illi considerationi conveniens, quae hominum genituras in- 
quirit. Siinilíiter et locus de amore. Librum autem de 
ielernitate ac tempore propter ea , quie de tempore dispu- 
tantur, huc collocavimus , ut et librum de natura et con. 





lo 


10 


“- 
- 


9.9 
οι 


3U 


Jj 


vt 


4 


«^5 


118 


θεωρίας καὶ τοῦ ἑνὸς διὰ τὸ περὶ φύσεως χεφάλαιον 
ἐνταῦθα τέταχται. "IL δὲ τετάρτη ἐννεὰς μετὰ τὰ 
περὶ χόσμου τὰ περὶ ψυχῆς εἴληχε συγγράμματα. 
χει δὲ τάδε. Περὶ οὐσίας ψυχῆς πρῶτον. Περὶ 
οὐσίας ψυχῆς δεύτερον. [Περὶ ψυχῆς ἀποριῶν πρῶτον. 
legi :υγῆς ἀποριῶν δεύτερον. ΠΠερὶ ψυχῆς ἀποριῶν 
τρίτον ἡ περὶ ὄψεως. Περὶ αἰσθήσεως xal μνήμης. 
list ἀθανασίας Ψυχῆς. Περὶ vc εἷς τὰ σώματα 
καθόδου τῆς ψυχῆς. El πᾶσαι ai : ψυχαὶ! μία. Ἧ μὲν 
οὖν τετάρτη ἐννεὰς τὰς περὶ ψυχῆς αὐτῆς ὑποθέςεις 
ἔσγε πάσας, fj, δὲ πέμπτη ἔχει μὲν τὰς περὶ νοῦ, 
περιέχει ὁὲ ἔχαστον τῶν βιθλίων ἕν τισι xal περὶ τοῦ 
ἐπέχεινα χαὶ περὶ τοῦ ἐν Ψυγ νοῦ xai περὶ τῶν ἰδεῶν. 
"ἔστι δὲ τάδε. Περὶ τῶν τριῶν ἀργικῶν ὑποστάσεων. 
Περὶ γενέσεως xai τάξεως τῶν μετὰ τὸ πρῶτον. Περὶ 
τῶν γνωριστιχῶν ὑποστάσεων xat τοῦ ἐπέχεινα. Πῶς 
ἀπὸ τοῦ πρώτου τὸ μετὰ τὸ πρῶτον xat περὶ τοῦ ἕνός. 
“Ὅτι οὐχ ἔξω τοῦ νοῦ τὰ νοητὰ xat περὶ τἀγαθοῦ. Περὶ 
τοῦ τὸ ἐπέχεινα τοῦ ὄντος μὴ νοεῖν χαὶ τί τὸ πρώτως 
νοοῦν xai τί τὸ δευτέρως. Περὶ τοῦ εἰ xai τῶν χαῦ᾽ 
ἕχαστα ἔστιν εἴδη. [Περὶ τοῦ νοητοῦ χάλλους. Περὶ 
νοῦ xai τῶν ἰδεῶν xai τοῦ ὄντος. (6) Kal τὴν τετάρ- 
τὴν οὖν καὶ τὴν πέμπτην ἐννεάδα εἰς ἐν σωμάτιον χα- 
τετάξαμεν, λοιπὴν δὲ τὴν ἕχ τὴν ἐννεάδα εἰς ἕν ἄλλο 
συνμάτιον, ὡς διὰ τριῶν σωματίων γεγράφθαι: τὰ Πλω- 
τίνου πάντα. Ὧν τὸ μὲν πρῶτον σωμάτιον ἔχει τρεῖς 
ἐννεάδας, τὸ δὲ δεύτερον δύο, τὸ δὲ τρίτον μίαν. "Ecvt 
δὲ τὰ τοῦ τρίτου σωματίου, ἐννεάδος δὲ ἕκτης ταῦτα. 
Περὶ τῶν γενῶν τοῦ ὄντος πρῶτον. Περὶ τῶν γενῶν 
τοῦ ὄντος δεύτερον. Περὶ τῶν γενῶν τοῦ ὄντος τρίτον. 

Περὶ τοῦ τὸ ὃν £v xai ταὐτὸ ὃν ἅμα παντα,οῦ εἶναι 
ὅλον πρῶτον. Περὶ τοῦ τὸ ὧν ἕν xoi ταὐτὸ ὃν ἅμα 
πανταχοῦ εἶναι ὅλον δεύτερον. Περὶ ἀριθμῶν. Πῶς 
τὸ πλῆθος τῶν ἰδεῶν ὑπέστη xal περὶ τἀγαθοῦ. Περὶ 
τοὺ ἐχονσίου xat θελήματος τοῦ ἑνός. Περὶ τἀγαθοῦ 
ἢ τοῦ ἑνός. Τὰ μὲν οὖν βιόλία εἰς ἐξ ἐννεάδας τοῦ - 
τὸν τὸν τρόπον χατετάξαιμεν τέσσαρα χαὶ πεντήχοντα 
ὄντα. Καταδεδλή; μεθα δὲ xat εἴς τινα αὐτῶν ὑπομνή- 
ματα ἄτακτως διὰ τοὺς ἐπείξαντας ἡμᾶς ἑταίρους vort- 
φειν, εἰς ἅπερ αὐτοὶ τὴν σαφήνειαν αὑτοῖς γενέσθαι 
ἠξίουν. Ἀλλὰ μὲν χαὶ τὰ χεφάλαια τῶν πάντων, 
πλὴν τοῦ περὶ τοῦ χαλοῦ διὰ τὸ λεῖψαι £ fuv, 1 πεποιή- 

μεθα χατὰ τὰν χρονικὴν ἔχδοσιν τῶν βιθλίων " ἀλλ᾽ ἐν 
τούτῳ οὐ τὰ χεφάλαια μόνον χαθ᾽ ἕχαστον ἔχχειται τῶν 
βιθλίων, ἀλλὰ xal ἐπιχειρήματα, ἃ ὡς χεφάλαια συνα- 
ριθυεῖται͵ Νυνὶ δὲ πειρασόμεθα ἕχαστον τῶν βιῤλίων 


bj , , e. t 
ἐκερχόμενοι τάς τε στιγμὰς αὐτῶν προσθεῖναι, xai εἴ 


τι ἡμαρτημένον εἴη χατὰ λέξιν, διορθοῦν. Καὶ ὅ τι 
ἂν ful ἄλλο χινήσῃ αὐτὸ σημαίνει τὸ ἔργον. 


Oum amem ERR σαν πὸ, p ὐὐὸὸσσἱϑοτσσσσσϑτῦσσσ'σὐὸσυυσσ “π΄ “πα πια PN CREER di ERREUR Rn RR RR RR RERO ERR APR 


DOPOYPIOY BIOX ΠΛΩΤΊΝΟΥ. 


templatione et uno propter ipsam quze de natura agit par- 
tem. Jam quar/ía enneas post libros de mundo libros de 
anima comprehendit. Sunt autem hi. De essentia animz 
primus, secundus. De dubiis animx» primus, secundus, 
tertius vel de visu. De sensu atquc memoria. De immorta- 
litate animse. De anima in corpora descensu. An omnes 
anim? una sint, Quarta igitur enneas omnia habet de anima 
argumenta, quin(a vero habet quidem , quae de intellectu 
tractant, sed continet unusquisque liber etiam nonuihil 
de eo, quod intellectu superius est, et de intellectu, qui 
inest in anima , atque de ideis. Sunt autem haec. De tribos 
principalibus substantiis. De generatione et ordine eorum , 
qua sunt post primum. De cognoscentibus substantiis et 
illis superiore. Quomodo a primo fiat quod est post pri- 
mum atque de uno. Intelligibilia non esse extra intellectum 
atque de bono. Quod superius sit ente, non intellizere, εἰ 
quid primum sit intellizens, quidque secundum. An sin- 
gularium etiam sint ideze. De intelligibili pulcritudine. De 
(26) Quarfam igitur et 
quintam enneadem in unum corpus redegimus ac reliquam 


intellectu et ideis atque ente. 


sextam rursus in unum , ut scripta Plotini ompia tribus cor- 
poribus contineantur, quorum primum tres babet enneades, 
alterum duo, tertium unam. Libri autem tertii corporis 
vel sextze enneadis hi sunt. De generibus enlis primus, se- 
cundus, tertius. Unum idemque simul ubique esse totum 
primus , secundus. De numeris. Quomodo idearum ezxsti- 
terit multitudo atque de bono. De libertate voluntateque 
unius. De bono vel uno. Hoc igitur modo in sex enneades 
quinquaginta quattuor libros disposuimus. Sed eliam com- 
mentaria in quosdam eorum sine ordine inseruimus, quo- 
niam amici urgebant , ut de eis scriberem , quae ipsi maxime 
illustrari sibi vellent. Quin etiam capitnla, excepto libro 
de pulcro, de quo non constabat, omnium secundum edi- 
tionis librorum tempora confecimus, verum in hoc non 
capitula solum secundum uniuscujusque libri modum 
exposita sunt , sed etíam argumenta capitulorum more con- 
numerala. Nunc vero singulos libros percurrentes inter- 
punctionem eliam apponere conabimur et, si quid in dic- 
tionibus erratum fuerit, emendare, ac si quid aliud n« 
inoveat , opus ipsum significare potest. 


AAMASKIOY 
BIOX IXZIAOPOY . 


(EK TON $OTIOY ). 


N 


— tp 406 αἱ»... 


᾿Ἀνεγνώσθη Ἰσιδώρου βίος τοῦ φιλοσόφου. Αἰγύ- 
riot τοίνυν ὅτι μὲν παλαίτατοι ἀνθρώπων εἰσίν, ὧν ἀχοῦ 
γινώσχομεν, ὀλίγου τι πάντων, οὐδεὶς οὕτως ἐστὶν ὀψι- 
μαθὴς ὃς οὐχὶ πολλῶν ἀχήχοε λεγόντων τε xal γραφόν- 
ἐτων. (2) Εἴσω δὲ ἣ τοιαύτη σοφία χρυπτομένη ἐν τῷ 
ἀδύτῳ τοῦ μυθολόγου ταύτης ἀληθείας, οὔξως ἠρέμα 
παραγυμνοῦται χατὰ βραχὺ τῷ δυναμένο» πρὸς θεὸν 
ἀναχλῖναι τὴν ἱερὰν αὐγὴν τῆς ψυχῆς. (2) “Ὅτι οἵ At- 
͵ , ^ /, / * / A 
vuzttot ἐσέδοντο θεῶν μάλιστά φησιν "Οσιρίν τε xol 
ιῦ Ἶσιν, τὸν μὲν ἅπαντα δημιουργεῖν νομίζοντες, εἴδεσί 
τε xai ἀριθμοῖς τὴν ὕλην διαχοσμοῦντα, τὴν δὲ χατάρ- 
δουσάν τε καὶ πιαίνουσαν τὴν τούτου δηαιουργίαν ἀε- 
», e , [4 3 , * 1 -» 
viou ζωῆς ὀχετοῖϑ ἀμετρήτοις. (4) "Ex τρίτων ἀντὶ τοῦ 
τρίτον. (s) Καὶ τοῦτ᾽ ἂν εἴη θεοχρασία, μᾶλλον δὲ ἕνω- 
l5 gig παντελής, ἐπάνοδος τῶν ἡμετέρων ψυχῶν πρὸς τὸ 
θεῖον ἐπιστρεφομένων χαὶ συναθροιζομένων ἀπὸ τοῦ 
^ ^ m Α m 
πολλοῦ μερισμοῦ, καὶ τί γὰρ οὐ λέγω σπαραγμοῦ διαρ- 
, Φω - M ΄- pe 
ρύϑην, ὃν ἐνταῦθα ῥυεῖσαι xat σῶμα γήινον Aa6oUcat 
^ , 3 | 25 17 € ^ X ^ , 
διεσπάσθησαν αὐταὶ ἀφ᾽ ἑαυτῶν, xat πολλαχῇ διῳχί- 
2) σθησαν ὑπὸ τῶν Τυφωνείων τῷ ὄντι χαὶ ἄλλως γηγενῶν 
Ord ὃ Ü χατὰ τὸν Τυφῷ νον, ἀλλ᾽ 
παθημάτων, ὄντων γε οὐ κατὰ τὸν Τυφῶνα μόνον, d 
ἔτι οἷααι καὶ τούτου πολυπλοχωτέρων. (6) Ἀλλ᾽ οὗ 
δὴ ἕνεχα τὸν λόγον ἅπαντα τοῦτον ἠγείραμεν, καιρὸς ἂν 
εἴη προσαποδοῦναι, xal ἅμα ἀνακαλέσασθαι τὴν διή- 
Ὁ γησιν ἔξω φερομένην τῆς ὑποθέσεως. (7) Καὶ ἔχεται 
αὕτη καταπτᾶσα τῆς οὐρανίας ἁψῖδος τοῦ γθονίου βίου. 
4 / L4 e , M J " Ψ 
(8) Ἀλλὰ τάχα ἂν τις ὑπολάθοι τὸ λεγόμενον ἄδειν μα- 
χαοίας, "Erouxov γὰρ εἰς ἐρώτησιν" πόθεν, ὦ ἑταῖρε, 
Tov, εἴποι τις ἄν, ὅτι ὃ σὸς φιλόσοφος ἀπὸ τοῦδε τοῦ 
30 ἔηνους ὥρμητο τῶν ψυχῶν ; ᾿Εγὼ δὲ πρὸς ταῦτα ἀποχρι- 
e φ ᾽ 
νοῦμαι οὔτι γε μαχητιχῶς, ὥσπερ ἐν δικαστηρίῳ, ἀλλὰ 
, ΝΖ X A^ e , P N 
πραότερον, οὐδέ γε διὰ σπουδῆς οἵας ἐν διαλέχτῳ πρὸς τὸ 
QU ez 0p aqq? T , , 
ἀχριῥέστατον ἁμιλλωμένης, ἀλλ᾽ οἷα μέτρα βιογραφίας, 
αὐτὰ μόνα, ἅπερ ἀλυθῇ εἶναι πιστεύω χαὶ τοῦ ἐμοῦ 
35 χαθηγεμόνος ἀχήχοα, προφερόμενος. — (9) Ἢν δ᾽ ὃ Σε- 
ἐξρος Ῥωμαῖος καὶ Ρωμαίων πατὴρ χατὰ τὴν τοῦ 
νόμου ἀξίωσιν" ὃς ἔλεγε xai λίθον ἰδεῖν, ἐν ᾧ σελήνης 
ἐγίνετο σχήματα μεταμορφομέόνης παντοῖα μέν, ἄλλοτε 
δὲ ἄλλα, πρὸς ἥλιον αὐξομένης χαὶ μειουμένης, ἐνόντα 
49 τῷ λίθῳ καὶ αὐτὸν τὸν ἅλιον. (10) γοῦν ᾿Ισίδωρος ἐῴχει 
μὲν τὸ ζητούμενον εἰδότι, λέγειν δ᾽ οὐχ ἠδούλετο. (πὴ Καὶ 
τοῦτο δὲ μαθεῖν ἐξ ὀνείρου θαυμασίου τινὸς ἐναργέστατα 


ς 


διετείνετο. [12] Kat γὰρ ἣν ὃ μέγας ᾿Ισίξωρος εἰς τοσοῦ-- 


DAMASCII 
VITA ISIDORI 


(A PHOTIO EXCERPTA ). 


— 999m — 


Legi vitam Isidori philosophi. Nemo adeo sero discere 
coepit, quin ex plerisque et dicentibus et scribentibus au- 
dierit , /Egyptios omnium de quibus memoria traditum est, 
fere esse antiquissimos. (2) Haec vero sapientia intus in pene- 
tralibus fabulosz illius veritatis abscondita adeo lente reve- 
latur, eo quod divinus ille anime splendor ad deum sensim 
duntaxat converti possit. (3) Colunt, inquit, prae ceteris diis 
AEgyptii Osirim et Isim , illum omnia condere et figuris nu- 
merisque materiam adornare arbitrati , hanc vero immensis 
perennis vitae rivulis illius fabricam irrigare ac saginare. 
(4) E tertiis (dixit) protertio. (5) Atque lec fuerit theocra- 
sia, vel potius perfecta unio, reditus animarum nostrarum 
ad deum reversarum et e multa distractione et, ut omnino 
dicam , avulsione in unum collectarum, qua huc demisse 
et terrenum indutze corpus a se invicem divulsz et plerum- 
que a furiosis revera atque terrenis omnino affectibus per 
mundum sparse sunt, qui non modo cum Typhone com- 
parandi, sed adhuc multo , ut puto, implicatiores sunt. 
(6) Verum cujus gratia hunc omnem sermonem excitaverim, 
jam tempus fuerit adjungere ac simul narrationem extra ar. 
gumenturm exspatiantem revocare. (7) Alque hzc (anima) 
de coelesti fornice postquam devolavit, liac in terrestri ver- 
satur vita. (8) Sed fortasse in mentem cuipiam venerit 
illud, quod in proverbio est, beatos priedicare. 1n promptu 
est enim interrogare : unde, amice, manifestum est, dicat ali- 
quis, tuum illum philosophum δῇ hac turba animarum ortum 
duxisse. Ego autem ad illa non decertando , nore judicio- 
rum , &ed mitius respondebo, neque contendendo, ut fit in 
disputatione, ubi acerrime cerfatur, sed ut leges sunt eorum, 
qui vitas describunt , ea sola, qux vera esse credo, quseque 
a pracceplore audivi proferens. (9) Severus imperator Ro- 
manus fuit, Romanorumque pater legis priwscripto : is et 
lapidem se ait vidisse, in quo contineretur figura lun; 
vario modo mutate ex alio in aliud et juxta solem aucta: 
et minutz, et lapidi etiam solem inesse. (10) Isidorus igitur 
quastionemscire videbatur, dicere vero noluit. (11) Et hoc e 
somno quodam mirabili sese cognovisse quam accuratissime 


contendebat. (12) Tam enim prompta somniandi indole ac 


119 








1209 


τὸν εὖ ἥχων φύσεώς τε καὶ τύχης ὀνειρωττούσης, ὥστε 
ἔαοιγε θαυμάζειν ἔπεισι πολλάχις, ἀποπειρωμένῳ τῶν 
ἔργων ἀπούαινόντων, τῆς τοιαύτης αὐτοῦ προρρήσεως. 
Εἰσὶ uiv δὴ καὶ ᾿Αλεξανδρεῖς ὀλίγου πάντες εὐφυεῖς τε 
χαὶ εὐτυχεῖς ὀνειροπολεῖσθαι" καὶ τοὺς ὀνείρους ἐκεῖνοι 
διὰ τοῦτο xal νῦν γρησαοὺς ὀνομάζουσιν. (18) ᾿Εγρη- 
Ὑορότι μὲν τῷ Ἰσιδώρῳ οὐ παρῆν ἢ ἄρρητος αὐτοψία - 
οὐ γὰρ οὕτω λχιπρὰν οὐδὲ βαθεῖαν παρείχετο τὴν μαρ- 
μαρυγήν, ὥστε xai ὑπὸ τῶν αἰσθητῶν ἐπὶ θάτερα ἀν- 
1o ταυγούντων ἐπηλυγαζομένην εἴσω ὅμως ἀνάπτεσθαι xal 
διαλάαμπειν. Ἀλλ᾽ ὅτε ἔξω τούτων καθίστατο ἢ ψυχή, 
αηἠκέτι τῆς αἰσθήσεως ἐνεργούσης, 72r, δὲ παρειμένης 
ὑπὸ τοῦ ὕπνου, τότε μονουμένη xaÜ' ἑαυτὴν 5j ἀεὶ ἔνδον 
ἐστῶσα τοῦ θείου ἀστραπή, καὶ ἀπαλλαττομένη τῶν 
ἑμ ποίων, ἐπὶ μᾶλλον ἀνεζωπυρεῖτο καὶ ἐξεγεῖτο πρὸς 
τὸ ἐχτὸς ἐπὶ πλεῖστον, ἕως ἂν χαὶ αὐτὴν χαταστράψειεν 
ἐπ᾽ ἐσγάτῳ τὴν φαντασίαν. (14) Ὅτι διττὸν ἔλεγεν ex 
τούτου τὸν τρόπον τῶν θείων αὐτοψιῶν τὴν μὲν αἰσθητι- 
xbv τῶν ἐγρηγορότων, φαντασιώδη͵ δὲ τῶν χαθευδόντων, 
40 ἀλυθῇ δ᾽ ἑκάτερον. (15) Ἀπαλλαγὴν ἥτει τοῦ χαταχλύ-- 
ζοντος ὀχετοῦ τῆς γενέσεως, (16) "Hv δὲ ἰδεῖν ὁ Ἰσίδω- 
ρος ἔμφρων χαὶ πρεσθντιχός, ἔτι δ᾽ ἐμθριθὴς xal βεύαιό- 
τροπος. ᾿[ὃ μὲν πρόσωπον ὀλίγου τετράγωνον ἦν, Ἕρ- 
χοῦ λογίου τύπος ἱερός " οἷ δὲ ὀφθαλμοί, πῶς μὲν ἂν 

340 φράσαιμι τὴν ἐν αὐτοῖς ἱδρυμένην γαρίεσσαν ἀληθῶς 
᾿λφροδίτην, πῶς δ᾽ ἀπαγγείλαιμι τὴν ἐνοῦσαν αὐταῖς 
᾿Αθηνᾶν σοφωτάτην; οὐχ ἂν δὲ φθάνοιμι λέγων αὐτοὺς 
ἀπὸ τῶν ἐναντίων εἰς τὸ αὐτὸ συνηρμοσμένους ἕν εἶδος 
&ufj4avov, ἑστῶτας ἅμα βεύαίως xal ἐπίτροχα χινου- 

20 μένους πως φᾶναι τὸ πᾶν ἐν τῷ αὐτῷ χαὶ περὶ τὸ αὐτὸ 
δινουμένους, ἅμα μὲν τὸ σεμνόν, ἅμα δὲ τὸ χάριεν ἐπι- 
aivovtac , βαθυτέρους τοὺς αὑτοὺς xal ἁπλουστέρους 
εἶναι βουλομένους. Ἁπλῶς δ᾽ εἰπεῖν, ἀγάλματα ἦσαν 
ὀφθαλυοὶ ἐκεῖνοι τῆς ψυχῆς ἀχριδῇ, οὐ μόνης γε, ἀλλὰ 

0 xai τῆς ἐνοιχούσης αὐτῇ θείας ἀπορροῆς. (17) Αἵ δέ γε 
αἰσθήσεις μετρίως αὐτῷ διέχειντο, πρὸς μόνην ὕπηρε- 
τοῦσαι τὴν χρείαν. Καὶ οὐχὶ αἱ αἰσθήσεις μόναι, ἀλλὰ 
xal τὸ κήρινον ἐχμαγεῖον, ἣ φαντασία, οὔτε πρὸς μνή- 
μὴν tt τῶν πολλῶν διαφέρουσα, καὶ τῆς λήθης οὐ τὸ 
40 παράπαν ἀπηλλαγμένη. — Kat γὰρ ἠδουλήθη αὐτὸν 
6 θεός, ὡς ἔοιχε, duy» μᾶλλον ὄντα ἐπιδεῖξαι ἢ τὸ 
συναμφότερον μετὰ τοῦ σώματος, καὶ τὴν φιλοσοφίαν 
οὐ τῷ συναμφοτέρῳ ἐναποθεῖναι, ἀλλὰ αὐτῇ μόνῃ τῇ 
ψυχῇ ἐνιδρῦσα'. “ὡς ἔγωγε ἐνίοις ἤδη περιτετύχηχα 
45 τὰ μὲν ἔξω φιλοσογοῦσι λαμπρῶς, ἔν τε μνήμη βαθείᾳ 
πολλῶν δοξασμάτων xal ἐν ἀγχιστρόφῳ δεινότητι συλ- 
λογισμῶν ἀπεράντων xai ἐν δυνάμει συχνῆ δαιμονίας 
αἰσθήσεως, εἴσω δὲ τὰ τῆς Ψψυ)ῆς ἀποροῦσι καὶ πενο- 
μένοις ἀληθοῦς ἐπιστήμης. — (18) Εἰ δέ που θυμούμενος 

bo Ξωρᾶτο χαὶ ἀγαναχτῶν, ἀλλὰ τοῦ λογισμοῦ ἀγουμένου 
xai 6 θυυὸς δὴ κατόπιν εἵπετο, Οὐδὲ γὰρ οἷός τε ἦν 
γίνεσθαι πρᾶος οὐδὲ ἄθυμος ἐν τῷ ἐλέγχῳ τῶν ἀνθρω- 
πίνων πονηρευμάτων. Ὧν γὰρ ἑτοιμότατος εἰς εὐεργε- 
εὐαν, ἔτι xal τούτου ποονγειρότερος ἦν εἰς ἐπιτίμησιν 


ΔΑΜΑΣΚΙΟΥ͂ ΒΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΥ͂. 


fortuna fuit magnus Isidorus, ut saepe numero rerum eventu 
probatas ejus videns praedictiones admiratus sim. Sunt sane 
etiam pene omnes Alexandrini apti et felices in somniando, et 
idec illi etiam nunc somnia oracula cognominant. (13) Ex. 
pergefacto vero Isidoro non erat in prompín arcana ista 
visio : non enim tam clarum ac profundum splendorem 
exhibebat , qui et a sensibilibus ab altera parte refulgenti- 
Sed quum 
extra haec constitit anima, sensu non amplius operante, 


bus obscuratus intus simul arderet ac luceret. 


jamque a somno relaxato , tunc soli sibi relictae qua intus 
consistit semper divina lux et obstaculis jam libera majs 
accendebatur et ad exteriora ut plurimum effundebatur, 
(14) Du- 
plicem inde rationem divinarum visionum dixit, alteram 


donec ipsam tandem imaginationem collustraret. 


sensibilem vigilantium, imaginariam alteram dormientium, 
(15) Postulabat ne quis libidine 
nimis redundaret. (16) Prudentem ac senilem, pra-tereaque 
gravem et constantem Isidorus pra se ferebat speciem. Facies 
erat pene quadrangula, eloquentis Mercurii quoddam s- 
wrum simulacrum : oculi vero, quomodogleescribam vere zra- 
tiosam in ipsis sitam Venerem, quomodo ex primam infixam 


utramque autem veram. 


eis Palladem sapientissimam ? Hoc tamen non omittam, ipsos 
e contrariis conjunctos modo admirabili, stantes simul fir- 
miter ac tolutim motos, quasi omnia una eloqui, et cia 
idem versantes simul gravitatem et venustatem simul pr» 
dentes, eosdemque profundiores οἱ simpliciores esse volen- 
tes. Ut verbo dicam, erant oculi illi perfecta animze simu- 
lacra , neque hujus fantum , sed et inhabitantis in ea divini 
(17) Sensus moderate in illo affecti erant , ut soli 
necessitati servientes. Nec soli sensus, sed etiam imaginatio, 


eífluvii. 


qua cerea imago est, neque ad reminiscendum admodum 
valens supra vulgus, et ab oblivione non omnino remoti. 
Etenim deus, ut videtur, animum potius eum exhibere volt 
quam utrumque cum corpore, et philosophiam non in utro- 
que condere, sed ipsisolianimo infigere. ltaque ego jam in 
quosdam incidi, qui extra quidem philosopharentur Inca- 
lenter, memoria preediti multarum capaci opinionum el in 
infinitum concludendi volubilitate multaque divinorum 
sensuum facultate , intus vero anima egerent et vere scieg- 
(18) Sin quando iratus videbatur ct indi- 
gnabundus,, ratio tamen prwibat et ira ἃ tergo sequebatur. 


{125 essent inopes. 


Neque enim poterat mansuescere, neque iracundiam in bo- 
minum vitiis reprehendendis exuere. Nam etsi promplisi- 
mus erat ad bene merendum, at promptior adhuc ad flazita 
carpenda. ldeoque multorum animos spe offendit, eo- 


rum scelera blandis verbis extenuare non sustinens, nec pro 





(eva δίεκειτο. 


15 


2n 


42^ 


3o 


εὖ 


45 


e 


DAMASCILI VITA ISIDORT. 121 


τῆς πονηρίας. Διὸ xai θαμὰ δὴ πολλοῖς προσέχρουεν, 
οὐχ ἀνεόμενος αὐτῶν τὴν χαχίαν ὑποχορίζε εσθαι, οὐδὲ 
μελετῶν ἀντὶ τῆς ἀληθινῆς φιλίας τὴν πολυάρατον xo - 
λαχείαν. (19) JOv:e φιλαιτίως οὔτε ἐθελέ £/ Üoux, πρὸς οὐ- 
(20) ᾿Γοιαῦτα 6 ἢ ἡμέτερος ἐπεπόνθει φιλό- 
οτος ὑπ᾽ ἔρωτος μὲν τῆς περὶ τὰ ἀνθρώπινα πράγματα 
etiem, ἔχθρας δὲ xat μίσους ἀδιαλλάχτου τῶν χα- 
xor ev ἐπιτηδευμάτων. (21) ᾿Αγχίνους δὲ ὧν xai ἐπι- 
ὠὩὀ A 
G στρεφὴς ὅμως τι εὐπαράγωγον ἐπεδείκνυτο. Τῶν μὲν 
ἐπιειχῶν εἶναι 1 “προσποιουμένων δαδίως ἄν τις αὐτὸν 
ΤΥ αγεν, ἅτε οὐχ ἐπιφέροντα ἐπὶ τοῦτο ἀχριδῇ ἐξέτα- 
σιν διὰ τὸ τῆς ἐπιειχείας ἀνύποπτον ὃ δὲ «Tic προλαι- 
ξανούσης ὑποψίας ἄξιος οὐχ ἂν αὐτὸν ἔλαθεν ἐνεδρεύων 
οὐδὲ πλέχων δόλους. - (22) ᾿Γριῶν δὲ ὄντων μερῶν ἢ εἰδῶν 
^ - [1] Y “δ᾽ - A ,» 
τῆς Ψυχῆς, ἢ ὅπως ἂν τις ἐθέλοι καλεῖν, τριττὴν ἔφασχε 
γίνεσθαι πολιτείαν, £j ougav μὲν ἑκάστην τὰς τρεῖς ; 
ἀλλὰ τῷ χρατοῦντι ἑνὶ τὸ πᾶν μορφουμένην,. χαὶ τὴν 
μὲν προϊέναι μάλιστα χατὰ λόγον, ἣν ἂν τις οἶμαι τὸν 
ἐπὶ Κρόνου βίον ἐπονουάσειεν ἢ τὴν χρυσῆν Ὑενεὰν 
ἃ τὸ θεῶν ἀγχίσπορον γένος, οἷα ἐν σχήματι μύθου σε - 
ανύνουσιν ἐν τῷ τρίποδι τῆς Μούσης χαθή; μενοι ποιηταί. 
ia) Ὃ δὲ πρὸς τῇ ἀφελεία οὔτο; χαὶ τὴν ἀἁψεύϑειαν 
- 4 Li 1 E] ; ͵ ' - , σῳ , ^N 
“αττα, ὥστε χαὶ εὐθύγλωττος εἰναι πέρα τοῦ δέοντος ἐδο» 
ξαζετο, xat οὐδ᾽ ὁτιοῦν ἔχειν ἐν ἑαυτῷ προσποιούμενον. 
-“-:- “Ὁ ΄-ἅ ν᾿. * Y 
[ Πολλοῦ γε καὶ ἐδέησε τοῦτο παθεῖν.] — (24) Οὐχ ἣν φι- 
. H 1 εἴ 
γογρέματος, ἀλλ᾽ olxovoutxog χατὰ φύσιν" ἦν γὰρ xat 
τὰ ἄλλα πάντα σοφὸς οἴχου διαθέτης, xat πολύ τι τῆς 
μέρας εἰς ταῦτα ἀνήλισχε μέρος, τὰ uiv αὐτουργῶν, 
δὲ διατάττων. (25) [Καὶ ὃ μὲν διαναστάς, ἐπειδὴ ἕως 
γεγόνει, ἔτι τὴν ψυχὴν ὗπο τῆς ὀμφῆς χατεχόμενος 
ιτιγεῖτο τὸν ὄνειρον. "Ioyo» δὲ οὐχ ὄναρ ἀντὶ ὀνείρατος, 
» e. 
ντὶ δὲ ἀληθείας ἀλήθειαν ἐγρηγοῤύϊαν ἀντὶ ὑπνωττού- 
crG ἐπεδίδουν, ἄπ περ ἀχήχοα διεξιών. — (26) "Yxomeocv 
δὲ σ συμφορᾷ δημευούσῃ τὰ ὄντα ὃ mpiv τὴν παραθήχην 
ποστερύσας, χἀχείνην, xai τῶν αὐτοῦ ὅσα ἠδύνατο; 
«cola Gov παρέθετο τῷ πιστοτάτῳ τῶν πολιτῶν. Ὡς 
Ν ^ JF 392 ^ rj A e [] A à 
παρεδέξατο ὃ ᾿[ἰπιδαύριος μετὰ τῶν ἄλλων xat ἣν 
πεστέρητο -παραθήχην, καὶ ἐπέγνω ταύτην, ἦσαν μὲν 
συνεθούλευον χατέχειν τὰ οἰχεῖα χαὶ μὴ ἀποδοῦναι 
) xav ἀρ χὰς à ἀπεστερηκότι, ὃ δὲ £v οἷς ἐπιστεύθη οὐκ 
το δεῖν ἄπιστος γενέσθαι, οὐδὲ χαταρρυπαίνειν τὴν 
ασῶν ἀρετῶν ὠφελιμωτάτην πιστότητα διὰ τῆς εὐλό- 
, , , , - ON, 34335 ^5 
γου φαινομένης ἀπιστίας, οὐ δοχεῖν δὲ δίκαιος, ἀλλ᾽ εἰ- 
ναι ἤθελε, βαθεῖαν τῷ ὄντι xat αὐτὸς αὔλακα διὰ φρε- 
τω , ᾿ 38" Ld d ^Y , E din] jl 
νῶν καρπούμενος. (27) "Exriósiset δὲ ὅσον οὐχ ἤδη τὸ 
“ e ΄“ , ΄ , ^P» 3 
τοιοῦτον fj τῶν χαθέχαστα τοῦ λόγου δίεξοδος. (28) ᾽[φ- 
θέγγετο uiv ἐλάχιστα, τὰ πολλὰ δὲ ἠκροᾶτο λόγων 
“εγγραχότων. — (29) Ὃ μέγας ἀνὴρ οὐδένα αἱχρὸν ἀγῶνα 
τροσίεται, ἀλλ᾽ ὅπου φυγάδες ot ἄλλοι δι᾿ ἀνανδοίαν ἀπο- 


ui t 
ΝΣ 


8B: Q, 


ΝΥ Qu» 
3, ὃ. δ’ ΘΗ 5: 


Bch " 


^ 4 - 4 y 
διδράσχουσιν, ἐνταῦθα χαταῤαίνει παραθαλλόμενος, ἔνθα 
* ' [δ 92 ἃ te 1 b 7; LI 
ἀρετὴ διαείδεται ἀνδρῶν χατὰ τὸν ποτητήν. — (30) Καὶ 


S--0 


ὧν 
᾿ 


ἐδόκει τῷ ὄντι δίκαια αέμφεσθχι τῷ γε ἀχριῤεῖ λο- 
6), τῷ δὲ συνίθει xat ἄνθοωτπ πίνῳ) πολλ αχῇ τὸ υέ- 


γισαῷ, τῷ 
à enn y 
v ἔδοξεν àv ὑπερθαίνειν. Koi ἐδαύικαζον 2 ἐπὶ πολ- 


vera amicitia detestandam adulationem exercens. (19) Ne- 
que contentiones amabat, neque inimicilias sponte in quen- 
quam suscipiebat. (20)1ta affectus erat noster philosophus 
pro emendandi res humanas studio proque improborum 
conatuum inimicitia atque odio implacabili. (21) Sollers 
licet esset et industrius, facilem tamen sese praebebat. Nam 
qui modestos se simularent, horum facile quis eum fallebat, 
quippe non accurate hoc ob non suspectam modestiam ex- 
plorantem : qui vero suspicione statim dignus videretur, lu- 
jus eum non latebant insidiae atque doli. (22) Quum tres 
sint partes vel species anima, vel ut cui placet appellare, 
triplicem fieri rationem vite dixit,-qua quamlibet trium 
illarum comprehenderet , sed ad eam , quee una omnia vin- 
ceret , sese conformaret, illamque ceteras ratione maxime 
anteire, quam aliquis Saturniam, opingr, appellare possit 
vitam vel auream ztatem vel genus proxime ad deos acce- 
dens, quale fabulie involucro poet:e in tripode Musarum 
sedentes jactant. (23) Hic prater simplicitlatein veritatem 
adeo dilexit, ut supra modum verax esse, nec fictum ali- 
[ Multum abfuit ut ita affc- 
ctus esset. ] (24)Pecuni; acquirendze non studebat , sed 


rei domesticie a natura gubernandie peritus erat ; quin etiam 


quid in se continere videretur. 


in aliis omnibus gnavus erat domus administrator, magnam- 
que diei partem in eo studio ponebat, partim ipse agendo, 
partim ordinando. (25) Sub ortum lucis quum surrexisset, 
animo adhuc divine voci intento narrabat somnium. Ego 
autem non somniuin pro somnio, verum pro veritate veri- 
tatem , pro dormienti vigilantem, proferebam , qua audivi 
narrans. (26) Quidam incidens in periculum bonorum 
publicationis, qui prius depositum fraudasset , et hoc et bo- 
norum quacunque corripere posset apud civem fide dignis- 
simum deposuit. Quumque Epidaurius cum reliquis sur- 
replum quoque depositum accepisset , istudque agnovisset, 
erant quidem qui'suaderent ut res domesticas retineret, nec 
redderet ei , qui initio fraudasset , hic vero in iis quae sibi 
credita erant non putavit decere infidelem esse, nec fidem 
omnium virtutum utilissimam perfidia, quze rationi consen- 
fanea videretur, contaminare.  Nolebat vero justus videri, 
sed esse, profundo revera et ipse mentis sulco messem fa- 
ciens. (27) Atque ostendet jam tale quid fere singularum 
rerum explicatio. (28) Pauca quidem locutus est , imultos 
vero audivit sermones usu maturos. (29) Magnus vir non 
parvum discrimen admittit, sed ubi fugaces reliqui per 
ignaviam aufugiunt, illic ad certamen descendit , ubi vir- 
tus apparet virorum, ut poeta ait. (30) Et sane justa re- 
vera videbatur reprehendere accurate expendenti, qui vero 
ut vulgo solent homines, ci modum excedere facile videre- 


! tur. Alque mirabantur sepe numero accusali et erga 





122 AAMAXKIOY BIOX IXIAOPOY. 


λοῖς οἱ ἐγχαλούμενοι χαὶ ὡς φιλαιτίου περὶ αὐτοῦ 
δίεχειντο τὰς γνώμας, ὋὧὉ δὲ παράδειγμα ἀληθινὸν 
διονοίας ἀληθινῆς ἐν ἑαυτῷ περιφέρων πρὸς τοῦτο τοὺς 
ἄλλους ἔχρινε. — (31) Τρία πάντες ὁμολογοῦσι πρῶτα 
6 xxl μέγιστα στοιχεῖα τῆς τῶν ὄντων φιλοθεάμονος ἴστο- 
ρίας, ἔρωτα τῶν χαλῶν xa ἀγαθῶν δεινότατον ἰγνευτήν" 
ὀξεῖαν xai ἀγχίνουν φύσεως δύναμιν, ἐπὶ πολλὰ δι᾽ ὀλί- 
γου φέρεσθαι δυναμένην, ἐτοιμοτάτην συνιέναι χαὶ γνω- 
ρίζειν τὰ ἴχνη τῶν θηραμάτων, ὅσα τε ἁληθῇ xat ὅσα 
1o ψευδὴ ἐστι πρὸς τὴν ἄγραν " Ex δὲ αὖ τρίτων φιλοπο- 
νίαν ἄτρυτον, οὐχ ἐῶσαν τὴν ψυχὴν ἠρεμεῖν, ἕως ἂν 
ἐπὶ τέλος ἔλθη τοῦ χυνηγεσίου, ὅ ἐστι τῆς ἀληθείας ἢ 
εὕρεσις. — (32) “Ὅτι ἀγχίνοιαν xat ὀξύτητα ὁ Ἰσίδωρος, 
φησίν, ἔλεγεν οὐ τὴν εὐχίνητον φαντασίαν, οὐδὲ τὴν δο-» 
15 ξαστιχὴν εὐφυΐαν, οὐδὲ μόνην ( ὡς ἄν τις οἰηθείη) διά- 
νοιαν εὔτρογον xai γόνιμον ἀληθείας" οὐ γὰρ εἶναι ταύ- 
τας αἰτίας, ἀλλὰ τῇ αἰτία δουλεύειν εἰς νόησιν. 
Τὴν δὲ εἶναι υείαν χατοχωγήν, ἠρέμα διανοίγουσαν xal 
ἀποχαθαίρουσαν τὰ τῆς ψυχῆς ὄμματα xal τῷ νοερῷ 
40 φωτὶ χαταλάμπουσαν, εἰς θέαν χαὶ γνώρισιν τοῦ ἀλη- 
θοῦς καὶ τοῦ ψεύδους. Εὐμοιρίαν ταύτην ἐχεῖνος ὠνόμαζε, 
χαὶ ὡς οὐδὲν γένοιτ᾽ ἀν ὄφελος ἄνευ εὐμοιρίας, ὡς οὐδὲ 
ὀφθαλμῶν ὑγιαινόντων ὄφελος ἄνευ τοῦ οὐρανίου φωτός, 
διετείνετο. (42) ὁ ὑψηλόνουν xa τελεσιουργὸν εἰχεν οὐ 
25 περὶ τὰ χάτω στρεφόμενον, ἀλλ᾽ εὐθὺς ἀναθρῶσχον ἀπὸ 
μιχρᾶς ἀφορυῆς ἐπὶ τὰ πρεσόύτατα τῶν θεαμάτων. 
Αὐταῖς γε ταῖς Πλάτωνος ἀχηράτοις ἐννοίχις οὐ xav 
τὰς συνήθεις τῶν πολλῶν φιλοσόφων ἐπιδολὰς ἐνετύετο, 
μετὰ δέ γε Πλάτωνα xat ταῖς θαυμασταῖς Ἰχωδλίχου 
80 περινοίαις. — (30) “Ὅτι οὐχ ὀλίγους τῶν φιλοσοφούντων 
δρῶμεν καὶ ἀχούομεν, τοὺς μὲν ἄδατον εἶναι τὸν "]au.- 
ὄλιγον οἰομένους, τοὺς δὲ αὐθάδει μεγαληγορία λόγων 
τὸ πλέον ἢ ἀληθεία πραγμάτων ἐπαιρόμενον. (35) 'Ῥη- 
τοριχῆς χαὶ ποιητιχῆς πολυμαθίας μικρὰ ἥψατο, εἷς δὲ 
86 τὴν θειοτέραν φιλοσονίαν ἐξώρμησε τὴν ᾿Αριστοτέλους. 
Ὁρῶν δὲ ταύτην τῷ ἀναγχαίῳ μᾶλλον ἢ τῷ οἰχείῳ νῷ 
πιστεύουσαν, καὶ τεχνικὴν μὲν ἱχανῶς εἶναι σπουδά- 


ζουσαν, τὸ δὲ ἔνθεον ἢ νοερὸν οὐ πάνυ προβαλλομένην, ᾿ 


ὀλίγον xal ταύτης ὁ Ἰσίδωρος ἐποιήσατο λόγον. Ὡς 
δὲ τῶν Πλάτωνος ἐγεύσατο νοημάτων, οὐκέτι παπταί- 
4» , € L4 PON » A P » 
νειν ἠξίου πόρσιον, ὡς ἔφη Πίνδαρος, ἀλλὰ τέλος ἔχειν 
bd 2 τ , ^ [4 y Ὁ 358/ 
ἤλπιζεν, εἰ τῆς Πλάτωνος διανοίας εἴσω τῶν ἀδύτων 
δυνηθείη διαύαλεῖν, xal πρὸς τοῦτο 0 πᾶς αὐτῷ δρόμος 
ἐτέτατο τῆς σπουδῆς. (36) “Ὅτι τῶν μὲν παλαίτατα 
^ / J , , X 
4 φιλοσοφησάντων Πυθαγόραν xal HAavova θειάζει, xat 
τῶν ἐπτερωμένων ἐχείνων ju Gv εἶναι, at εἰς τὸν ὑπερ. 
, f e^ x 
ουράνιον τόπον, εἰς τὸ πεδίον τῆς ἀληθείας, εἰς τὸν 
λειμῶννα τῶν θείων νέμονταν εἰδῶν, τῶν νεωστὶ δὲ ITop- 
, T A 
φύριον xat ᾿Ιάμόλιγον καὶ Συριανὸν xat Πρόκλον" xai 
δὃ0 ἄλλους δὲ ἐν μέσω τοῦ γρόνου πολὺν θησαυρὸν συλλέ- 
ξαι λέγει ἐπιστήψης θεοπρεποῦς. Τοὺς μέντοι θνητὰ 
4 * L1 
vat ἀνθρώπινα φιλοπονουμένους ἢ συνιέντας ὀξέως 7, Qt. 
λομαθεῖς εἶναι βουλομένους οὐδὲν μέγα ἀνύτειν εἰς τὸν 
θεοπρεπῇ xai μεγάλην σοφίαν. Τῶν γὰρ παλαιῶν 


4t 


- 


eum ut litium amantem male affecti erant. "Verum ille 
exemplar verc concordia in seipso circumferens ex illo 
celeros zestimabat. (31) Tria esse omnes asserunt principia 
prima et maxima studiosa rerum cognitionis, primum amo- 
rem honesti et boni peritissimum indagatorem , deinde ce- 
lerem ac sollertem ingenii vim, quz» brevi multa complecti 
possit, promptissimam ad intelligendum cognoscendumque 
vestigia rerum quaerendarum , quzeque vera , quae falsa ad 
indagandum sint, denique vero laboris amorem indefessum, 
qui non permittat animum quiescere, donec ad investigandi 
finem venerit, qui est veritatis inventio. (32) Sollertiam 
et celeritatem , ut ait, Isidorus non dixit esse imaginalio- 
nem facile mobilem , neque ingenium facile opiniones com- 
miniscens , neque solam , ut aliquis putarit , intelligentiam 
volubilem et gignentem veritatem : neque enim has ese 
caussas, sed ad intellisendum caussae servire : divinum 
vero esse instinctum , paullatim aperientem et repurgantem 
anima: oculos et intelligibili lumfne illustrantem , ad verun 
falsumque videndum et cognoscendum.  Felicitatem ipse 
appellavit, nullumque sine ea esse emolumentum, ut neque 
oculorum sanorum usum sine calesti lumine, contendelat- 
(33) Speculationi aptum animum habebat simul et rebus ce- 
rendis, non circa lec inferiora versantem, sed statim se ele- 
vantem a parvis initia ad pra'stantissimas contemplationes. 
]psisque Platonis perfectis notionibus non secundum con- 
suetos aliorum philosophorum conatus inhzrebat, po 
Platonem vero eliam lamblichi mirabilibus commentis. 
(34) Videmus multos philosophorum et audimus, hosquidein 
putantes Iamblichum intellectu difficilem esse, illos ver» 
hunc superba grandiloquentia verborum magis quam rerum 
veritate se efferentem. (35) Rhetoricas poeticasque arles 
parum attigit, sed ad sancliorem Aristotelis philosophian se 
converlit. Vidensqueillam necessariis ratiocinationibus ma- 


gis quam proprio sensui credere, et ut via ac ratione proce- 


dat operam quidem satis dare, divinum vero impetum sire 
intelligentiam non admodum admittere, parum etiam de bac 
sollicitus fuit. Ubi autem Platonis sententias gustavil, non 
jam circumspicere, ut ait Pindarus, dignatus est ulterius, 
scd finem conseculturum se speravit , si in Platonis senten- 
tiarum adyta penetrare potuisset, et eo omnem studii con- 
tentionem dirigebat. (36) Antiquissimorum philosophorum 
Pythagoram et Platonem ut deos coluit, atque in alatis ill» 
habuit animis , qux in locum superccelestem, inque cam- 
pum veritatis ct pratum elevatze divinis pascerentur ides, 
de recentioribus vero Porphyrium, Iambliclhum, Syrianum, 
Proclum, et alios quoque mediz aetatis magnum tlicsaurum 
collegisse divinze scientize dicit. Eosautem qui in morta- 
libus et humanis studiis operam collocarent , vel qui intelli-- 
grreutacute vel scire multa vellent, non magnopere conferre 


ad dí "inam ac sublimemsapientiam. Antiquorum enimri- 








wr 


- 


z- 


τῶν 


Lid 


Ἰ 


- 


) 


DAMASCII VITA ISIDORI. 


- 
^ wn, τίὰλ 

A21 τοῖξλ 
à 


v, xal Χρύσιππον εὐφυεστάτους γενομένους ; 
ἀλλὰ χαὶ φιλομαθεστάτους γεγονότας, ἔτι δὲ xal φιλο- 
πόνους, oux ἀναζῆναι ὅμως τὴν ὅλην ἀνάδασιν. "Tov 
δὲ νεωτέρων Ἱεροχλέα τε χαὶ εἴ τις ὅμοιος; οὐδὲν μὲν 
ἐλλείποντας εἰς τὴν ἀνθρωπίνην παρασχευήν, τῶν δὲ μα- 
χαρίων νυγαάτων πολλαχῇ πολλῶν ἐνδεεῖς γενομένους 
φησίν. (37) Ὅτι χαὶ τῶν βιδλίων τὸν 6u.a05v παρηγτεῖτο, 
πολυδοξίας σᾶλλον αἴτιον ὄντα Ἢ πολυνοίας. — 'Evt δὲ 
uit) τῷ διδασχάλῳ ἐπαναπαυόμενος πρὸς μόνον ἐχεῖνον 
ἀπετύπου ἕαυτόν, τὰ παρ᾽ αὐτοῦ λεγόμενα ἀπογραφό- 
μενος. (38) Δῆλος δ᾽ ἦν οὐχ ἀγαπῶν τὰ παρόντα, οὔτε 
τὰ ἀγάλματα προσχυνεῖν ἐθέλων, ἀλλ᾽ ἤδη ἐπ᾽ αὐτοὺς 
τοὺς θεοὺς ἱέμενος εἴσον χρυ πτομένους, οὐχ ἐν ἀδύτοις, 
δλλ᾽ ἐν αὐτῷ τῷ ἀπορρήτῳ, ὀτιποτέ ἐστι, τῆς παντε- 
λοὺς ἀγνωσίας. Πῶς οὖν ἐπ᾽ αὐτοὺς Leto τοιούτοις Ove 
7165 ἔρωτι δεινῷ, ἀπορρήτῳ xai τούτῳ. — Kai τίς δὲ 
ἄλλος ἃ ἄγνωστος χαὶ ὃ ἔρως; χαὶ τίνα τοῦτόν φαμεν, 
ἴσασιν οἱ πειραθέντες, εἰπεῖν δὲ ἀδύνατον, xat vor,cat γε 

21v ἄλλον C ῥέδιον. (39) Εἶπεν ἄν τις; οὐ λόγους αὖ- 
τῶν, ἀλλὰ πραγμάτων φθέγγεσθαι οὐσίας. (ω) ^H 8 
xa εὑρετὴς ἑτοιμότατος ὦ ὧν τε αὐτὸς ἠπόρει πρὸς μάνας 
καὶ ὧν ἕτεροι πρὸς αὐτόν, οὐ πολυμαθίχ xal ἀλλοτρίων 
ξοξασμάτων ἱστορίᾳ χαταχωννὺς μὲν τὴν ἀλήθειαν, 
ἐξιστομίζων δὲ τοὺς ἀποροῦντας , ἀλλὰ ῥώμῃ γενναίας 
τύσεως χαὶ θεῶν ἀγχισπόρου, πόθῳ τε dun χάνῳ τῆς 
περὶ τὸ θεῖον Bax; γείας οἷον ἀπομαντευομένῳ ἐώχει τὴν 
τῆς ἀληθείας εὕρεσιν. (41) Ἦν δὲ ἱκανὸς διιδεῖν, ὅπη τε 
σαθρὸν φθέγγεται ὃ λόγος xat ὅπη ὑγιές. (44) Μαρῖνος 
δὲ 5 Πρόκλου διάδογος, 6 xat Ἰσιδώρου, μετὰ χαὶ ἄλλων, 
τῶν ᾿Αριστοτέλους λόγων διδάσκαλος, C ὑπόμνημα πολύ- 
τι cto εἰς Φίληδον συντάξας τοῦ ΠΠλάτωνος, οὗτος τῷ 
led δώρῳ ἐντυχεῖν τε τῷ ὑπομνήματι κελεύει, χαὶ ἐπι- 
x5 εἶναι, εἰ ἐξοιστέον. Ὁ δὲ ἀναγνοὺς. οὐδὲν ἀπεχρύψατο 
τῶν αὑτῷ δοχούντων, οὐ μέντοι οὐδὲ ἄμουσον ἀφῆχε 
τοσοῦτον δὲ μόνον ἔφη, ἱκανὰ εἶναι τὰ τοῦ δι- 
χσχάλουι ὋὉ δὲ Μαρῖνος συνεὶς πυρὶ ὃ διέφθειρε τὸ βι- 
ἔλίον. (43) ᾿Εξαίρετον δ᾽ ἣν αὐτῷ παρὰ τοὺς ἄλλους χαὶ 
τοῦτο φιλοσόφους. Οὐχ ἠβούλετο συλλογισμοῖς ἀ ἀναγχά- 
ζειν χόνον οὔτε ἑαυτὸν οὔτε τοὺς συνόντας ἐπαχολουθεῖν 
τῇ αληθείᾳ wu, 6 ὁρωμένῃ , χατὰ μίαν δὲὸν πορεύεσθαι 
συνελαυνομένους ὑπὸ τοῦ λύγου, οἷον τυφλοὺς τὴν ὀρθὴν 
ἀγομένους πορείαν" ἀλλὰ πείθειν ἐσπούδαζεν δΔεὶ xol 
ὄψιν ἐντιθέναι τῇ ψυχῇ, μᾶλλον ὃ δὲ ἐνοῦσαν διαχαθαί- 
(:) Ὑ πηρεσίαν ἐτέλει, f ἣ πρὸς τάγος ἐπετέτακτο 
γράφειν τὰ ὑπὸ τῶν ἀργόντων πραττόμενα. Περὶ οὗ ἐρῶ 
χατὰ τὸν ἱχκνούμενον λόγον. (45) Ὃ εἰδὼς οὐ λέγω, ὡς 
μηδὲ ἀχοῦσαι ὥφελον. — (1e) Ὁ δὲ Λεόντιος ἄριστα βε- 
βουλεῦσθαι νομίζων οἴκαδε ἐπανήει μετὰ παρρησίας ἀτυ- 
γοῦς xol καχοδαίμονος, οὐ πλουτήσας, οὐδὲ σωθείς, ὡς 
20, ἀλλὰ ζημιωθεὶς μὲν εὐσεδείας θεοφιλοῦς, πανολε- 
ὑοἱχ δὲ τὴν yo χὴν διαφθαρείς. (a7) Ὁ μὲν οὖν οὕτω 
δυήντλησε πάντα τὸν βίον ἐν συμφοραῖς. (45) Οὐδεὶς δ᾽ 
οὕτως ἣν τὴν Ψψυγὴν ἀτεράιλων xat βάρδαρος, ὃς οὐχ ἐπεί- 
ετὸ xal χκατεχηλεῖτο τοῖς ἀπὸ τοῦ (2500 στόματος ἐχεί- 


τήν, 


ré ctv. 


123 
stotelem et Chrysippum ingeniosissimos, eosdemque discendi 
cupidissimos , quin etiam laboriosos , nec tamen omnino ad 
summum ascendisse. Recentiorum vero Hieroclem, et 
si qui huic sunt similes, in humanis quidem scientiis nemini 
cessisse , sed in divinis notionibus multis omnino inferiores 
fuisse tradit. (37) Librorum copiam aspernabatur, quz 
multarum opinionum potius quam cognitionum esset caussa. 
In uno vero solo prieceptore acquiescens ad hunc unum 
(38) Proe- 
sentia, ut apparet, non amabat , nec statuas adorare vo- 


seipsum effingebat, illius dicfata exscribendo. 


lebat , sed jam ad ipsos accedebat deos intus latentes , non 
in penetralibus , verum in ipso arcano, quodcunque est, 
summ: obscuritatis. Qua ratione igitur ad eos, quum sic 
essent, adiit? Vehementi amore, eoque et ipso arcano. 
Et quis alius amor nisi occultus? Et quemnam hunc dici- 
mus, sciunt qui experti sunt, dici autem nequit , neque fa- 
cile est intellectu. (39) Dixerit quispiam illum non verba, 
sed rerum dicere substantias. (10) Erat etiam promptissi- 
mus ad inveniendam solutionem dubiorum , quee vel ipse 
aliis vel alii ipsi proposuissent , neque ita ut varia doctrina 
aut sententiarum alienarum cognitione veritatem obrue- 
ret , dubitantibus autem os obturaret , scd excellentis inge- 
nii vi ac pene divina et incredibili desiderio divina per- 
vestigandi veritatem compertam vaticinanli similis erat. 
(41) Poterat perspicere, ubi vitiosa esset oratio et ubi sana. 
(42) Marinus, Procli successor et Isidori cum aliis in Aris- 
toteleis magister, quum librum multorum versuum scripsis- 
set in Philebum Platonis , eumque legere juberet Isidorum 
et judicium ferre an evulgari posset, ille libro lecto senten- 
tiam suam libere patefecit, nullam tamen inconcinnam 
Quo 
percepto Marinus librum igni tradidit. (43) Hoc eliam a 


ceteris philosophis distabat Isidorus , quod non sola syllo- 


vocem emisit , sed hoc tantum , magistro esse digna. 


gismorum vi se aut suos vellet adhzerere veritati non con- 
spectze, una via incedere compulsos ab oratione , veluti cze- 
cos recto itinere ductos, sed persuadere semper conabatur 
et oculos addere animo, vel potius qui inessent repurgare. 
(44) Imperatorum res gestas scribere jussus obseculus est. 
De quo dicam , quum eo perducta erit oratio. (45) Quod 
sciens praetermitto, ut et nec audire debuerim. (46) Leon- 
tius vero , optime sibi consultum putans ; cum dicendi li- 
bertate infelici et infortunata domum reversus neque dives 
factus , nec, ut putabat , conservatus est , sed divina priva- 
tus pietate evasit et animo corruptissimo. (47) Et hic qui- 
dem omnem vitam in inforluniis transegit. (48) Nemo 


adco immiti fuit barbaroque animo, qui sacro illius ab ore 


- 


Ἰι 


ἐχμαγεῖα τῶν γυναιχείων μολυσμῶν. 


2t 


- 


P3 
- 


e 
e 


4 


c 


i» 
σι 


b ἐξελθεῖν λόγοις ἡμερωτέροις, ὅρχῳ 


124 


νου δέουσι λόγοις" τοιάδε τὶς ἐπεχάθητο πειθὼ τοῖς χείλεσι 
 “ J Ἵ 3 Li L4 [ord 5 Lj 
τοῦ ἀνδρός, οὐκ ἀνθρώπειόν τι pua , ἀλλὰ θειότερον. 
(ε9θ) Φύσιν ἀξιάγαστος, μέγας μὲν τὸ σῶμα xat εὐμήχης 
ἰδεῖν, καλὸς δὲ xai ἀγαθὸς τὴν ὄψιν, τῆς δ᾽ ἡλικίας ἐν τῷ 
φρονιμωτάτωῳ τότε γεγονώς, εὐόμιλός τε xat ἡδύς, ἱκανὸς 
xal ὠφέλιμος τοῖς ἐντυγχάνουσι. (50) Καὶ τὴν τροψὴν 
' v 
ἐχληρώσατο μετρίαν τινὰ xat ἄθρυπτον, οὔτε xaxoup— 
γοῦσαν ξιὰ πενίαν, οὔτε διὰ πλοῦτον βλαχεύουσαν, ἀλλὰ 
μέσην καὶ μουσιχήν, τὸν Δώριον τρόπον τῆς τύχης ὡς 
4* Ll e , , "i 5 , T 3 bed 
ἀληθῶς ἡρμοσμένην. (51) Movoc ὃς ἀνθρώπων, ὧν dixo 
Ψ τὸ λ ὰ , » bj 21 E ». 
ἴομεν, τὴν παλαιὰν παροιαίαν ἔργῳ διήλεγξεν, οὐχ 
ἥλιξιν, ἀλλὰ πρεσδύταις xal πρεσδυτικοῖς λόγοις τερπό- 
μενος. (»2) "Oct φυλαχεῖα οἱ Ἀλεξανδρεῖς ἐχάλουν τὰ 
(53) Οὐχ ἦν δὲ 
, , ? M M] € "n 
v oto 6 γάμος, εἶ μὴ ὃ ἱερεὺς ὁ τῆς θεοῦ ἐν τοῖς γαιχοῖς 
r € / Α ^o c" [. / 
συμφολαίοις ὑπεσημήνατο χειρὶ τῇ ἑαυτοῦ. (M) “Ὅτι 
Ἱεροκλῆς, ὃ τὰς ἐν Ἀλεξανδρείᾳ διατριθὰς ὗ o: Ἰλοφροσύνῃ 
χαὶ μεγαληγορίᾳ χοσμήσας, μετὰ τοῦ σεπτοῦ xal με- 
γαλοπρεποῦς εὕρους τε τὴν διάνοιαν εἰς ὑπερθολὴν 7v, 
xai διαφέρων εὐγλωττία xal εὐπορία τῶν χαλλίστων 
ὀνομάτων χαὶ ῥημάτων χατέπληττε πανταχῇ τοὺς 
ἀχροωμένους, πρὸς τὴν Πλάτωνος ἁμιλλώμενος ἀεὶ 
χαλλιρρημοσύνην xal πολύνοιαν. Οὗτός ποτε τὸν 
Πλάτωνος Γοργίαν τοῖς ἑταίροις ἐξυγεῖτο" εἷς δέ τις 
τῶν ἀχροατῶν, Θεοσέθιος, ἀπεγράψατο τὴν ἐξήγησιν. 
Πάλιν δ᾽, οἷα εἰχός, ἐκ δευτέρου τοῦ ᾿ἹἹεροχλέους εἰς τὸν 
l'opyíav χαταθαλλομένου μετὰ τινα χρόνον τὴν ἐξίγη» 
σιν ὃ αὐτὸς ταύτην ἀπεγράψατο, xat ἀντιπαραδαλὼν τὰ 
πρότερα χαὶ τὰ ὕστερα εὗρεν οὐδὲν τῶν αὐτῶν, ὡς ἔπος 
εἰπεῖν, ἑχάτερα δὲ ὅμως, ὃ xai παράλογον ἀκοῦσαι, 
τῆς Πλάτωνος ἐχόμενα καθ᾽ ὅσον οἷόντε προαιρέσεως. 
᾿Γούτῳ μὲν οὖν ἐπιδείκνυται τοῦ ἀνδρὸς fA xov ἦν ἃ ἄρα τὸ 
τῶν φρενῶν πέλαγος. (55) l'uvaixa παιδοποιὸν ἄγε- 
' [7 ^? 4 H N^. 2, ^ * 
ται. — (5e) Ὥς δ᾽ οὐχ ἐπείθετο τὸ δαιμόνιον τῆς γυναιχὸς 
αὐτὸ ἐπηναγχαζεν 
6 Θεοσέξιος, καίτοι οὔτε μαγεύειν εἰδώς, οὗτε θεουρ- 
, ; λ , "0 δι ὰ ^ ces! 
γἱασμά τι μελετήσας. οχιζε ὃξ τὰς τοῦ ἡλίου προ- 
τείνων ἀχτῖνας xai τὸν "l6palov θεόν. Ὃ δὲ ἀπε- 
λήλατο 6 δαίμων, ἀναχραγὼν εὐλαθδεῖσθαι μὲν τοὺς 
* L 3; 7! , κι 
sous, αἰσχύνεσθαι δὲ xal αὐτόν. (57) Πάντα οὖν χάλων 
ἐχίνει χαὶ πάντα ἔπραττε χαὶ ἔλεγε πείθων χαὶ παρα- 
χαλῶν, οἷος ἐκείνου" θυμός, οὐδὲν ἄπραχτον ἀπολιπεῖν 
ἀνεχόμενος, ἐφ᾽ ὅ τι ἂν δραήσειεν. (08) Ἔλεγε μὲν ὃ 
. , ^ ^w ?g^ 7 e^ p 
Θεοσέδιος τὰ πολλὰ ἀπὸ τῶν ᾿Επιχτήτου σχολῶν, τὰ δὲ 
χαὶ αὐτὸς ἐπετεγνᾶτο τῆς ἠθοποιοῦ διανοήματα Moor. 
(09) Ὁ δὲ πάντων σωφρονέστατος Θεοσέθιος xai τὴν 
H ῳ ^ Y 6 A ^P» 31." r1 δ - 
πρὸς γυναῖκα παιδοποιον δμιλίαν ἐδέξατο. "Eie δὲ παῖ- 
δας οὐχ ἐγεννάτην, χατασχευασάμενος ὃ Θεοσέθιος τὸν 
e^ * m M 
τῆς σωφροσύνης δαχτύλιον » ὦ γῦναι » φησὶ τῇ Yuvaixi » 


B0 πάλαι μέν σοι ἐπιδέδωχα δχχτύλιον ἁρμοστὴν παιδουρ- 


γοῦ συμθιώσεως " τὰ νῦν δὲ τοῦτον ἐπιδίδωμί σοι σω-- 
φρονιστήν, ἐπίχουρόν σοι | παρεσόμενον ἀεὶ τῆς σώφρο- 
νος οἰκουρίας. εἶ μὲν οὖν δυνήσῃ τε χαὶ θελήσεις ἐ ἐυοὶ 
συυδιῶναι τὸν καθαρώτερον τρόπον, Εἰ δὲ μή, ἕξεστιν 


| 
| 








EUMD UN DUUM AM. o: on |"!!! ""'"-————————— h''''""'ÉrC"————————————————— MÀrá C0 — MEN Mu MU 


AAMASKIOY BIOX ISIAQPOY. 


verbis manantibus non caperelur mitigareturque , talis in 


*labris viri insidebat suadela, non tam humanum negotium 


quam divinum. (49) Natura sua admirabilts mazno erat 


, corpore et spectabili proceritate , visu pulcer et honestus, 


ad maturam autem statem quum pervenisset , coms et 
suavis, commodus οἱ colloquentibus utilis. (50) Mediocri 
nec delicato usus est cibo, neque propter pauperiatem 
noxio, neque propter divitias opiparo , sed medio quodam 
εἴ musico, quique prorsus Dorio modo temperatus esset. 
(51) Solus hnominuimn, de quibus audivimus , antiquum pro- 
verbium re ipsa coarguit, non juvenibus, sed senibus ac 
senum congressu delectatus. (52) Alexandrini panno: sor- 
dium muliebrium nominabant phylacea. (53) Non erant 
legitimze nuptice, nisi sacerdos dei pacta nuptialia manu 
sua consignasset. (34) Hierocles, qui scholas Alexandri: 
elato animo et magniloquenlia ornavit, venerandus era: 
et magnificus, insignique ingenii ubertate praeditus , et co- 
piose ornateque dicendi facultate excellens, adeo ut au- 
ditores suos ubique in admirationem raperet, cuim Platoni- 
oralione venustaetdoctasemper coutendens. Hic aliquando 
Platonis Gorgiam discipulis explicabat : unus vero audito- 
Iterum vero, 
ut fierisolet, Hieroclead Gorgiam delato aliquo tempore pos, 
hanc quoque idem descripsit explicationem et collatis prio- 
ribus cum secundis nihil, ut verbo dicam, eorundem invenit, 
utraque tamen, quod sane mirabile auditu est, Platonis, 
quoad ejus fidri poterat , institutum continebat. Hime col- 
ligitur quanta viri illius in sententiis copia. (55) Uxoreta 
duxit, ex qua liberos susciperet. (56) Cujus postquam 
d:emonium mansuetioribus verbis egredi recusaret, jura- 
mento illud coegit Theosebius, quamvis nec magiz essel 
peritus, nec incanfationibus operam dedisset, Adjurabat 
autem solis radios pratendens atque Hebrzorum deum. 
Daemon vero expulsus est clamans, se quidem deos colere, 
sed ipsum quoque revereri. 


rum , Theosebius , explicationem descripsit. 


(57) Omnem igitur rudentem 
movebat et omnia faciebat ac dicebat suadendo εἰ hir- 
tando , prout ei animus fuit, nihil infectum cupiens relin- 
quere, quod suscepisset. (58) Dicebat Theosebius mulia 
de scholis Epicteti derivata, alia vero ipse excosifabat 
Muse mores formantis commenta. (59) Omnium ve» 
temperantissimus Theosebius et congressus est cum mu- 
liere prolis caussa. Quum vero liberos non generassea!. 
comparato annulo temperantie Theosebius « mulier, ὁ 
inquit » olim dedi tibi annulum procreatricis conjunctio- 
nis conciliatarem, nunc vero jam tibi do iemperantie 
magistrum , adjutorem tibi usque futurum domus pre 
denter custodiends. si igitur poteris et cupies mecum s 


bric vivere : sin minus, licet tibi ad alium transire, benizne 





DAMASCII VITA ISIDORI. 


ἐπαλλάττεσθαι πρὸς ἕτερον, εὐμενῶς χαὶ πράως ἐχϑι- 
δομένην παρὰ φίλου φίλην. » $ δὲ ἠσμένισεν. (eo) Ὃ δὲ 
Auutovtavog ἀγάπα τὴν ἐπὶ ποιητῶν ἐξηγήσει xat διορ- 
ott τῆς Ἑλληνικῆς λέξεως χαθημένην τέχνην. Οὗτος 
^iv ᾿Αμμωνιανός, ᾧ συνέθη χεχτῇσθαι ὄνον, ὅν φασιν 
ἄχοοώμενον πολλάχις τῶν ποιητιχῶν μαθημάτων τρο- 
gis ἀαελεῖν, καίτοι καὶ ἐκ παρασχευῆς xai λιμώττειν 
ἠναγχασυένον. οὕτως 698r, φιλομαθίας ποιητιχῇς ἁλοὺς 
ὁὄνος. (61) Ὅτι φησὶ μετρίως μετέσχε τῶν ποιητιχῶν 
ὁ Ἰσίδωρος, οὐ λίαν σπουδάσας περὶ αὐτά, ἅτε οὐχ 
ἁπτόμενα τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ μέχρι φαντασίας xat γλώσ- 
σὴς ἱστάμενα, τὰ δὲ αὐτῶν χαὶ μαχόμενα ταῖς óuoÀo- 
γουμέναις ἐννοίαις - διὸ xai ἐνδεέστερος ἦν ἐν τούτοις. 
“θθεν xai ὕμνους, ὅσους ἔγραψεν, εὕροι τις ἂν τὸ μὲν 
ὑψηλόνουν χαὶ τελεσιουργὸν ἐ ἐπιφαίνοντας, τοῖς δ᾽ ἔπεσιν 
οὐ πάνυ συνηραοσμένους. (64) Ἦν δὲ ὁ Θέων οὐ μάλα 
ἀγχίνους οὐδὲ ὀξύς, φιλομαθὴς δὲ xat φιλόπονος, εἴ τις 
ἄλλος, Διὸ xal ποιητῶν xal ῥητόρων ἐμπειρότατός τε 
χαὶ μνημονικώτατος γέγονε, xxi τεχνιχῆς ἀχριθείας 
V ἑκατέρων εἰς ἄχρον ἥχειν ἐδόχει, Τράφειν δὲ μέτρα 1) 
λόγους, χαίτοι λίαν ἐρῶν, ἀδύνατος ἦν. (8) Ὅτι uec 
πρὸ τοῦ Ῥώμης ἄστεως γεγενημένης Ρωμαίων πρὸς 
Σχύθας, otc Ἀττίλας ἦγεν, Οὐαλεντινιανοῦ τοῦ μετὰ 
Ὁνώριον Ρώμης βασιλεύοντος, φόνος ἐρρύη ἑχατέρω- 
| θεν τοσοῦτος, ὡς μηδένα τῶν συμπλαχέντων τῇ μάχη 
μηδετέρου μέρους περισωθῆναι, πλὴν τῶν ἡγεμόνων 
xxi τῶν περὶ αὐτοὺς ὀλίγων δορυφόρων. ὃ δὲ παρα- 
λογώτατον, ὅτ: φασίν, ἐπειδὴ πεπτώχασιν οἵ μαχόμε-- 
vot, τοῖς σώμασιν ἀπειπόντες “ἔτι ταῖς ψυχαῖς ἵσταντο 
) πολεαοῦντες ἐπὶ τρεῖς ἡμέρας ὅλας καὶ νύχτας, οὐδὲν 
τῶν ζώντων εἰς ἀγῶνα ἀπολειπόμενοι,, οὔτε χατὰ γεῖ- 
pac, οὔτε χατὰ θυμόν, “Κωρᾶτο γοῦν xai ἠχούετο τὰ 
εἴδωλα τῶν ψυχῶν ἀντιφερόμενα καὶ τοῖς ὅπλοις ἀντι-- 
πατχγοῦντα. Καὶ ἀρχαῖα δὲ ἄλλα τοιαῦτα φάσματα 
| πολέμων μέχρι νῦν φαίνεσθαί φησι, πλὴν ὅτι ταῦτα τὰ 
μὲν ἄλλα, ὅσα ζῶντες ἄνθρωποι χατὰ πόλεμον δρῶσιν, 
οὐδὲν ὑστερεῖν, φθέγγεσθαι δὲ οὐδὲ ἐπὶ pixpov, Καὶ 
ἕν μὲν ἐπιφαίνεσθαι ἐν τῷ περὶ Σόγδαν ποτὲ λίμνην 
οὖσαν πεδίῳ, φαίνεσθαι ὃ δ᾽ ὑπὸ τὴν ἕω τὸ φάσμα, φωτὸς 
"ἤδη τὴν γῆν ὑπαυγάζοντος, δεύτερον δ᾽ ἐν Κούρθοις 
χωρίῳ τῆς Καρίας" ἐν τούτῳ γὰρ φαίνεσθαι o0 xa0' Exd- 
στὴν ἡμέραν, ἀλλ᾽ ἐνίοτε διαλείποντα ὀλίγας τινάς, 
οὐδὲ ὡρισμένας γε ταύτας, περὶ ὄρθρον ἕως ἡλίου λα- 
aps ἀνατολῆς ἐν ἀέρι διαφοιτῶντα ψυγῶν ἄττα 
'σχιοειδῇ φαντάσματα πολεμοῦντα ἀλλήλοις. Καὶ ἐν 
τοῖς χαθ᾽ ἡμᾶς δὲ χρόνοις πολλοὶ διηγήσαντο, oU οἷοί 
τε ὄντες ψεύδεσθαι, κατὰ Σιχελίαν ἐν τῷ λεγομένῳ 
πεδίῳ τετραπυργίῳ χαὶ ἐν ἄλλοις οὐχ ὀλίγοις αὐτῆς 
μέρεσιν ὁρᾶσθαι ἱπποτῶν πολεμίων ἐπελαυνόντων φά- 
'σματα χατὰ τὸν τοῦ θέρους μάλιστα χαιρόν, μεσηυύρίας 
σταϑηρᾶς ἱσταμένης. (6) Ὅτι τὸν Σεῤήρου ἵππον 
φησί (Ῥωμαῖος δ᾽ ἦν οὗτος, καὶ Ἀνθεμίου παρασόντος 
ἐλπίδας, ὡς ἢ Ῥώμη πεσοῦσα πάλιν δι᾽ αὐτοῦ ἀναστή- 
σεται, ἐπὶ ρώμην, ταύτης προαναχωρήσας, ἐπανῆχε 


-— 


125 


alque comiter ab amico amicam collocatam. » Illa vero con 
ditionem lubens accepit. 
randis Graecaque dictione emendanda occupatam artem di- 


(60) Ammonianus in poetis enar- 
ligebat. Hic fuit Ammonianus, qui habuit asinum, quem 
aiunt poeticas audiendo disciplinas saepe pabulum neglexisse, 
licet etiam data opera esurire cogeretur : adeo poetico studio 
asinus capi visus est. (61) Mediocriter, inquit, Isidorus poe- 
tica tractavit, parum de eis sollicitus, quod non attingerent 
animum , sed imaginatione linguaque tenus manerent , par- 
tim etiam cum cogitationibus omnium consensu probatis 
pugnarent : ideoque in his infirmior fuit, unde etiam hym- 
nos, quotquot scripsit, aliquis videat sublime quid et di- 
vinum continere, ad versuum tamen modum non adniodum 
compositos. (62) Theo non admodum ingeniosus fuit nec 
acutus, sed studiosus ac laboriosus, si quis alius. 1deoque 
poelas et oratores callebat, memoriaque tenebat, et ad sum- 
mam utrorumque arlis accurationem venire sibi videbatur, 
versus tamen et orationes , licet plurimum amaret, scri- - 
bere non potuit. (63) Commissa pugna ante Romam urhem 
contra Scythas, quos Attila adduxerat , Valentiniano , qui 
Honorio successiL, imperante, tanta utrinque facta esL caedes, 
ut nemo pugnantium ab utraque parte servaretur, exceptis 
ducibus paucisque eorum satellitibus. oc vero tradunt 
maxime incredibile : quum cecidissent pugnantes corpore 
defatigati , animo adhuc erecti pugnabant tres integras 
noctes atque dies, nihil viventibus pugnando inferiores , 
neque manibus, nequeanimo. —Videbantur igitur et audie- 
bantur animarum simulacra pugnantia secum et armis ob- 
strepentia. Atque antiquas ejusmodi alias quoque bellorum 
species in hunc usque diem videri ait , nisi quod ἰδία: eorum 
quidem , qua vivi homines in bello facere solent , nihil non 
faciant, vocem vero ne parvam quidem edant. Et unum 
spectrum quidem videri in campo juxta Sogdam, qui olim 
palus fuit, apparere autem mane visionem , luce jain terram 
illustrante, alterum in Curbisloco Caric : ibi enim nonquo- 
tidie, sed interdum paucis diebus interjectis , nec illis certis 
circa diluculum usque ad ipsum solis ortum in aere fre- 
quentia animarum spectra umbrarum figura inter se pu- 
gnantia apparere. Et nostra etiam tempestate mulli nar- 
rarunt homines bon: fidei, juxta Siciliam in campo no- 
minato Tetrapyrgio , et in aliis non paucis ejus locis videri 
equitum pugnantium simulacra sstatis maxime tempore, 
summa meridie. (64)Severi equum ait (Romanus hic erat 
et spem faciente Anthemio, fore ut Roma eversa iterum 


per ipsum erigeretur, Romam , quam reliquerat, reversus 





10 


25 


4c 


4 


126 


x«i Ttu7; ὑπατιχῆς ἔτυχε), τούτου τοίνυν ὃ ἵππος, 
T à λλὰ , ὦ ΝΕ 67, 3 t “ 
ᾧ τὰ πολλὰ ἐχρῆτο, ψνηχόμενος σπινθῆρας ἀπὸ τοῦ 
σώματος πολλούς τε χαὶ μεγάλους τίει, ἕως αὐτῷ τὸ 
τέρας εἰς τὴν ὑπατικὴν ἀργὴν ἐν τῇ Ῥώμη κατηνύσθη. 
᾿λλλὰ xal Τιῤερίῳ ὄνος, ὡς Πλούταρχος 6 Χαιρωνεύς 
φησιν, ἔτι αειραχίῳ ὄντι xat ἐν “Ῥοδῳ ἐπὶ λόγοις ῥη- 
- κι M d 1 [4 ^ e * ΄“« 7 
τοοιχοῖς διατρίζοντι, τὴν βασιλείαν διὰ τοῦ αὐτοῦ παθή- 
ματος προεμήνυσεν, ᾿Δλλὰ xat τῶν περὶ ᾿Ατίλλαν ἕνα 
ὄντα τὸν βαλίμεριν ἀπὸ ταῦ οἰχείου σώλατος ἀποπαλ- 
^" ^" Y ; 
λειν σπινθῆρας. δὲ ἣν 6 βαλίμερις Θευξερίχου mato, 
ὃς νῦν τὸ μέγιστον ἔχει χράτος Ἰταλίας πάσης. Δέγει 
δὲ χαὶ περὶ ἑαυτοῦ Ó συγγραφεύς, ὡς « xat duoi ἐνδυο- 
μένῳ τε χαὶ ἐχδυομένω, εἰ xat σπάνιον τοῦτο συυδαΐίνει, 
o » . 1 ^ 3 ^e | OY ; É 45, 
συυδαίνει δ᾽ οὖν σπινθῆρας ἀποπηδᾶν ἐξαισίους, ἔσθ᾽ ὅτε 
xai χτύπον παρέχοντας, ἐνίοτε δὲ xai φλόγας ὅλας xa- 
ταλάμπειν τὸ Íu.ttov, Uu, μέντοι χαιούσας" » xat τὸ τέ- 
3 2001 . , Ἰδεῖν δὲ M S y 
ρὰς ἀγνοεῖν εἰς ὃ τελευτήσει. lóriv δὲ λέγει xat &v- 
ὑρωπόν τινα ἀπὸ τῆς χεφαλῆς ἀφιέντα σπινθῆρας, ἀλλὰ 
xat φλόγα ἀνάπτοντα, ὅτε βούλοιτο, ἱματίῳ τινὶ τραχεῖ 
, Υ Von κι kj ^, 
παρατριβομένης. (65) "HAauve τὸν ἵππον, ὅσον εἰχε τά- 
μι lend - f egi ^ ΄“-- 
γους" εἰχε δὲ τῶν ἄλλων ἐνδεέστερον. (66) l'ov πολιτιχῶν 
u - , 
πραγμάτων ἀποτυχὼν ἐπὶ τὸν ἡσύχιον xal ἀπράγαονα 
βίον ἐτράπετο, μίσει τῶν ἐν τῇ πολιτεία δυσγχερασμάτων. 
(67) *Hxov δὲ πρὸς τὸν Σεύνρον xat δραγμᾶνες χατὰ 
τὴν ᾿Αλεξάνδρειαν, xai ἐδέξατο σφᾶς οἴχῳ ἰδίῳ xal θε- 
ραπεία τῇ προσηκούσῃ * ot κατὰ γώραν ἐπ᾽ οἴχου μάλα 
σεωνῶς ἔμενον, οὔτε λουτρῶν δεόμενοι δημοσίων οὔτε 
v , , »^ - ΄- αν , , 3 
ἄλλης ἐπόψεως οὐδεμιᾶς τῶν χατὰ ἄστυ γινομένων, ἀλλὰ 
πᾶν τὸ θυραῖον ἐξετρέποντο. ᾿Εσιτοῦντο δὲ φοίνικας 
| y Y CI 3 « , * 08 ἯΙ ^N 
xai ὀρυζαν, xat ἦν αὐτοῖς πόμα τὸ ὑδωρ. σαν 6S 
οὗτοι οὔτε τῶν ἐν ὄρεσι διατριθόντων 1δραγμάνων, οὔτε 
τῶν ἐν πόλεσι χατωχημένων Ἰνδῶν, ἀλλ᾽ ἀτεγνῶς du- 
φίῤιοι, τοῖς Bpayuavou, ὑπηρετούμενοι τὰ πρὸς τὰς 
^ ᾿ * ^ 
πόλεις, εἴ που δεήσειεν, xal ταῖς πόλεσιν αὖ τὰ πρὸς 
δ κνις Ὁ» Y go δ $T ᾿ m 
τοὺς βραγμᾶνας. ᾿Ελεγον δὲ xat οὗτοι περὶ τῶν 
ὀρείων Βραχμάνων ὅσα οἱ συγγραφεῖς περὶ αὐτῶν θρυ- 
λοῦσιν, ὄμδρους τε xat ἀνομθρίας εὐγαῖς χαταπραάττειν 
4 e^ X λ ^ * ^-^ ἢ t ^ à) λ - ^ 
xai λιμῶν xat λοιμῶν ἀποδιωξεις ἄλλων τε χαχῶν 
, , ., ἢ Y e “ γε" 
ἀποτροπάς, ὅσα μὴ ἀνίατον ἔχει τὴν εἴμαρμενην. ᾿ἔλε- 
γον δὲ οὗτοι χαὶ μονόποδας ἀνθρώπους παρὰ σφίσιν 
ἱστορῆσαι, xai δράχοντας ἐξαισίους χατὰ μέγεθος ἕπτα- 
; Moy y $5 , x. 
χεφάλους, xai ἄλλα ἅττα πολὺ τὸ παράλογον ἔχοντα. 
(es) Ὅτι ἔλεγεν ὁ Xe67,poc τεθεᾶσθαι ] οργονιάδα βοτά- 
εἰ 
vnv, ἧς εἶναι τὴν ῥίζαν ἄντιχρυς ὁμοίαν παρθένῳ τὴν 
χεφαλὴν ἐχούση χατηρεφῇ ὁραχοντείοις πλοχάμοις. 
d Y ^ , ^ “Ὁ 4. $^ Ὁ nd 
(c9) “Ὅτι τὴν διὰ τῶν νεφῶν μαντιχὴν οὐδαμῶς τοῖς 
παλαιοῖς οὐδ᾽ ἀκοῦ ἐγνωσμένην ΓΛλνθουσάν τινα γυναῖχα 
ἐξευρεῖν ἐν ταῖς ἡ λέραις Λέοντος τοῦ Ρωμαίων βασι- 
λέως" ἐξ Αἰνῶν δὲ χατἐγετο κῶν Κιλιχίων ἢ γυνή, τὸ ὃὲ 
* à 2 i3 
ἀνέχχθεν ἀπὸ τῶν ἐν Καππαζοχία χατωχισθέντων ἐπὶ 
τὸν Κοιλανὸν τὸ ὅρος ᾿Οπεστιαδῶν * xal ἀνάγειν τὸ γέ- 
νος εἰς Πέλοπα. Αὕτη φροντίζουσα περὶ τἀνῦρὸς ἐπιτε- 
τραμυένου στρατιωτιχήν τινα ἀρχὴν xat ἐπὶ τὸν χατὰ 
Σιχελίαν ἀπεσταλιαένου μετὰ xat ἄλλων πόλειλον, εὔξατο 


ΔΑΜΑΣΚΙΟΥ ΒΙῸΣ ἸΣΙΛΩΡΟΥ͂. 


consulatum impetravit ) , hujus igitur equus, quo multum 
utebatur, palpatus scintillas e corpore multas et m3;ma« 
ejecit, donec illi portentum hoc in consularem di;nitatem 
Sed et Tiberio asinus, ut refert Plutarcuus 
Cbaronensis, adhuc juveni et in Rhodo operam danti 
eloquentie, imperium eodem eventu significavit. s-1 
et Balimerin, unum ex Alttile sodalibus, de suo corpo? 
scintillas projecisse. Hic Balimeris pater fnit Theuderk.:. 
ejus, qui nunc summum totius Italiae imperium tend. 


Rome exiit. 


Dicit autem etiam de seipso auctor, « mihi quoque, quu 
induor et exuor, etsiid raro admodum accidit , accidit ta- 
men, ut scintilla ingentes exsiliant, aliqnando cum so 
nitu, interdum etiam flamme integrze vestem illustrent, non 
urentes tamen, » seque quo hoc portentum tendat izno- 
rare. Vidissese ait et hominem quendam e capite scintilla: 
edentem, quin etiam flammam, quum vellet, veste asperior 
attrito excitantem. (65) Equitabat quam potnit celer. 
(66) Ab ad- 
ministranda civitate , quum res sibi non prospere cederet , 
ad quietam otiosamque vitam se contulit, odio molestia- 
rum in republica subeundarum. (67) Venerunt ad Severum 
Brachmanz juxta Alexandriam , et proprio hospitio illo. et 
debito cultu suscepit : qui loco suo domi admodum grasiter 


rime, reliquos tamen celeritate non zequabat. 


manebant, neque balnea publica visere neque quicquim - 

eorum, quie in urbe essent, conspicere quaerentes, s«l 

Cdmnedebant palmas et ors- 
Erant illi non e Brachina- 


externum omne declinabant. 

zàm , potusque eis erat aqua. 
nis, qui in montibus degunt, neque ex Indis, qui urbe: 
incolunt , séd utrorumque vitam omnino sectabantur, hra- 
climanarum apud populum negotia, si quibus indigete.!, 
el populi apud Brachmanas peragentes. Dicebant ilii de 
Brachmanis montanis , quaecunque. de jis seriptores divu.- 
gant, imbresque eos ec siccitatem precibus efficere, iislem- 
que famem pestemque atque alia mala, quze curari nequeunt, 
avertere. Dicebant iidem unipedes etiam hotnines apud 
se nosse, et dracones ingentis magnitudinis septicipiles , et 
(68) Dicebat Sevenis se vi- 
disse Gorgoniadem lierbam, ejusque radicem omninó sim- 


alia multa admodum insolita. 


lem esse puellze , caput crinibus tectum serpentinis babent. 
(69) Divinationem e nubibus, antiquis ne auditu quien! 
notam, quandam mulierem Anthusam temporibus Lew" 
imperatoris Romani refert invenisse.  JEgis Ciliciis i-ta 03a 
dicebatur, orizineia primam ab Orestiadis ducens in Cat [3* 
docia ad Comanum montem habitantib..s, atque genus sum 
ad Pelopem referre. Hsec sollicita de viro, cui militar? 
aliquod munus derandatum , quique ad bellum Sicuir*à 


cum aliis missus erat , ut in somno futura cogvoscerel [€ | 


DAMASCII 


προϊδεῖν ὀνείρῳ τὰ συμθησόμενα, εὔξατο δὲ πρὸς ἕλιον 
ἀνίσχοντα. Ὃ δὲ πατὴρ ὄναρ αὐτῇ ἐπιστὰς ἐχέλευε 
xat 1 πρὸς δυόμενον εὔξασθαι. Καὶ εὐχουμένης ἐξ αἰθρίας 
τινὸς νέφος συστῆναι περὶ τὸν ἥλιον, ἐχεῖθεν ὃ ᾿αὐξηθῆ: 
byzt xai εἰς ἄνθρωπον διατυπωθῆναι" ἔτ τερον δ᾽ αὐτοῦ 
νέφος ἀποσπασθὲν ἐπεδίδου τε εἰς μέγεθος ἴ ἴσον. xat εἷς 
λέοντα διεσχηματίζετο θηρίον" ὃ δὲ ἠγρίαινε, χαὶ μέγα 
γάσυα πεποιημένος 6 λέων καταπίνει τὸν ἄνθρωπον. 
Ἰότθῳ ἐῴχει τὸ ἀνθρώπειον xoi t νεφοποΐητον εἴδωλον. ** 

I? ἐπὶ δὲ τοῖς φάσμασιν ὀλίγον " ἔπειτα τὸν ἡγεμόνα τῶν 
['ox8ov Ἄσπερα βασιλεὺς Λέων ἐδολοφόνησεν αὐτὸν 
χαὶ παῖδας. ξ ἐχείνου οὖν τοῦ χρόνου διέμεινεν 
ἡ Ἄνθουσα ἄχ pt δεῦρο d ἀεὶ ἐπιτηδεύουσα τὸν τρόπον τῆς 
διὰ τῶν νεφῶν μαντικῆς προγνώσεως. (70) Ὅτι τὴν 

15 Σῶθιν Αἰγύπτιοι τὴν "low i θεολογοῦσιν, οἱ δὲ “Ελ- 
ληνες εἷς τὸν Σείριον ἀνάγουσι τοῦτο τὸ ἄστρον, xat ὡς 
xuva, τὸν ΣΣείριον, ὀπαδὸν τοῦ ᾿Ωρίωνος ὄντα χυνηγε- 
τοῦντος, οὕτω διαζωγραφοῦσι, μᾶλλον δὲ ἐντετυπω- 
uévoy τῷ οὐρανῷ δειχνύουσι. — (71) "viz δὲ ἔλαθον τὸ 

ἢν ἱέρωμα χατάξαντες xat διαφθείραντες, xat ἀπορούμενοι 
τελεστιχῆς βοηθείας οἱ ἐπιχώριοι ἀνθρωπίνη σπουδῇ 
xai τέμνῃ τὸν λιμένα μόλις ἑαυτοῖς περισώζουσιν οἱ Αἰ- 
γύπτιοι,. (72) Οἵ δὲ ἐδίωχον, οἵ τῆς γυναιχὸς θεράπον- 
τες, τὸν χύνα φεύγοντα τῆς Λιβυχᾷς στρουθοῦ τὰ χρέα 

33 ἑθπάσαντα. (73) Ἰσρυττόντων δὲ ἀναχύπτει xat ἐχφαί- 

ται παλαιτάτου νεὼ ἀέτωμα. (4) Ὅτι ὃ Ἑρμείας 
γένος μὲν ἦν Ἀλεξανδρεύς, πατὴρ ὃ δ᾽ ᾿Αυμωνίου xai 
Ἡλιοδώρου. Οὗτος ἐ ἐπιεικὴς 7v τὴν φύσιν χαὶ ἁπλοῦς 

τὸ ἦθος, ἠκροάσατο ὃ δὲ χαὶ Συριανοῦ σὺν Πρόκλῳ. Φι- 
ὃν λοπονία μὲν οὗτος οὐδενὸς ἡ ἦν δεύτερος, ἀγχί ίνους δὲ οὔτι 
σφόδρα ἦν, οὐδὲ λόγων εὑρετὴς Ἢ ἀποδειχτιχῶν, οὐδὲ γεν- 
νχῖος ἄρα ζητητὴῆς ἀληθείας᾽ οὔχουν οὐὸ οἷός τε ἐγεγό- 
vtt πρὸς ἀποροῦντας χατὰ τὸ χαρτερὸν ἀνταγωνίζεσθαι, 
καίτοι ἐμέμνητο, ὡς εἰπεῖν, πάντων ὧν τε ἀχηχόει τοῦ 

3 διδασχάλου ἐξηγουμένου xal τῶν ἐν βιδλίοις ἀναγεγραι- 
μένων. ᾿Αλλὰ τὸ αὐτοχίνητον οὐ προσήνθει τῇ πολυ- 
μαθία, Τὰ δὲ πρὸς ἀρετὴν εὖ ἤσχητο, ὥστε μηδ᾽ ἂν τὸν 
μῶμον αὐτὸν ἐπιλωμήσασθαι, μηδὲ μισῆσαι τὸν φθό- 
νον. Οὗτος ἰδιώτου ποτὲ πωλοῦντος αὐτῷ βιόλίον, καὶ 

to ἔλαττον ἥπερ ἦν ἄξιον αἰτοῦντος, ἐπηνώρθωσέ τε τὴν 
πλάνην χαὶ πλείονος ὠνήσατο. Καὶ οὐχ ἅπαξ τὴν δι- 
χαιοσύνην ταύτην, ἧς τοῖς ἄλλοις οὐδέ τις ἦν ἐπιστροφή, 
ἀλλὰ πολλά ἄχις, 6adxtg συνέδαινεν ἀγνοεῖν τὸν πιπρά- 
σχοντα τὸ δίχαιον τίλημα,, ἐπεδείχνυτο, οὐ χατὰ τοὺς 

45 ἄλλους ἀγαπῶν τὸ ἕρμαιον, οὐδὲ οἰηθεὶς ἄρα μηδὲν 
ἀδιχεῖν εἰ ἑκὼν παρ᾽ ἑχόντος ὅτιοῦν ἐωνήσατο" xal γὰρ 
ἔνεδράν τινα εἶναι τῷ πράγματι χαὶ ἀπάτην, οὐ λέγου- 
σαν τὸ Ψεῦδος, ἀλλὰ σιωπῶσαν τὴν ἀλήθειαν, xat ἀδι- 
xíaw οὖσαν })--νθάνειν τοὺ: πολλούς, οὐ βίαιον, ἀλλὰ 
yn χλοπιμαίαν, 009. ἐπιχίνδυνόν τινὰ λῃστοῦ δίκην χλέπτου- 
σαν, ἀλλ᾽ ὑπὸ μὲν τοῦ vouou ἀφειμένην, τὸ δὲ δίκαιον 
ἀνατρέπουσαν. ("5 5) “Ὅτι ὃ ἀδελφὸς “Ἑρμείου 1 ρη- 
γόριος ἅπαν ἡ, τοὐναντίον, ὀξὺ 
χαὶ εὐκίνητος ἐπὶ τὰς 


τατος μὲν εἰς ὑπερθολὴν 


y 
χετήσεις χαὶ τὰς μαθήσεις, ἄλλως 


VITA ISIDORI. 


cata est, et quidem ad soiem orientem versa. 


127 


Pater vero 
ejus per somnium ei visus ad occidentem quoque conver- 
sam preces facere jubebat. Et illa orante per serenum su- 
bito nubes circa solem orta et deinde aucta inque hominem 
efficla est : alia vero nubes hinc abscissa et in oqualem 
crescens magnitudinem in leonem conformata est : hic au- 
tem sevire cepit, ingentique hiatu oris facto hominem 
devorabat. Species illa hominis e nube facta Gotho fuit 
similis............. deinde ducem Gothorum Asperem cum 
filiis Leo imperator per insidias interemit, Ex illo tempore 
in hunc usque diem Anthusa e nubibus divinandi artem 
continenter exercebat. (70) AEgyptii Sothin Isin esse do- 
cent, Greci vero ad Sirium hanc stellam referunt et Si- 
rium tanquam canem Orionis venatoris comitem pingunt , 
quin potius in ccelo depictum ostendunt. (71) Aliqui per 
imprudentiam sacra fregerunt atque perdiderunt, et arcano 
auxilio destituti cives humana opera et arte portum vix 
sibi servant /Egyptii. (72) Hi vero persequebantur, uxoris 
ministri, canem ex Africa fugientem struthionis direpta 
carne. (73) Fodientibus vero apparet, prominetque anti- 
quissimi templi pinnaculum. (74) Hermias erat natione 
Alexandrinus, pater Ammonii et Heliodori. Hic fuit 
natura bonus et simplex , audivit autem cum Proclo Sy- 
rianum. Industria inferior fuit nullo, sollers tamen non 
admodum fuit, neque argumentorum inventor, neque no- 
bilis veritatis investigator. Quare non poterat contra 
dubitantes fortiter dimicare, quamvis ea memoria vale- 
ret ut, quaecunque a praceptore docente audivisset , 
quaeque scripta legisset, omnia teneret. 


ritas non juncta erat eruditioni. 


Sed mentis cele- 
Virtuti autem egregiam 
operam navabat , ut nihil in eo Momus ipse reprehendere, 
nec invidia odisse posset. 1s, quum imperitus ei librum 
venderet et pretium minus quam valeret exigeret, ho- 
minis errorem correxit et pluris emit. Nec semel hanc 
justitiam, cujus alii ne rationem quidem habent, verum 
siepius, quoties venditorem debitum pretium ignorare con- 
tigisset, ostendit, non aliorum more lucro deditus , neque 
injuriam se cuiquam non inferre ratus, si volens a volente 
quidvis emeret. Putabat enim insidias tali negotio subesse 
atque fraudem , qux non mentiretur quidem , sed veritatem 
tamen occultaret, et injuriam fieri plerisque 1, ..: animad- 
vertentibus , non viulentam eain , verum subdolaimn , neque 
latronis inster cum periculo rapacem , sed a lege quidem 
cJIicessam , at justitiam evertentem. (75) Habuit fratrein 
Cregorium Hermias omnino dissimilem , plus nimio acu- 


tam et ad quaestiones et disciplinas expeditum, ceteroquin 








128 


P! ^ e , 4 81 , , bd v , ’ 
δὲ οὐχ ἡσύχιος, οὐδὲ γαλήνην ἐν τοῖς ἤθεσι φέρων τινα, 
ἀλλά τι καὶ παραχεχινηχώς" ὕστερον δὲ xal τῇ νόσῳ 
ἐάλω ἐπὶ πλέον, ὥστε δύσχρηστον αὐτοῦ τοῖς λογισμοῖς 
χαὶ πολὺ παραλλᾶττον γενέσθαι τὸ ὄργανον. (76) Ὅτι 
τῷ 'Epusia ἐκ τῆς Αἰδεσίας πρεσόύτερον τῶν φιλοσόφων 
υἱέων τίχτεται παιδίον, xai ἢ Αἰδετία τῷ υἱεῖ ἑπτὰ 
υὖνας ἀπὸ γενέσεως ἄγοντι προσέπαιζέ τε οἷα εἶἰχός, 
xui βαύιον χαὶ παιδίον ἀνεχάλει, ὑποχορίζουσα τὴν 
φωνήν. ὯὉ ài ἀχούσας ἡγανάχτησε χαὶ ἐπετίμησε τὸν 
παιδιχὸν τοῦτον ὑποχορισμόν, xal διηρθρωμένην τὴν 
3 , , Ἁ V^ ji N Ll 
éxvcíunoty ἐξενεγχών. Καὶ ἄλλα τε πολλὰ περὶ τοῦ 
παιδὸς τούτου τερατολογεῖ, καὶ ὅτι οὐχ ἀνεχόμενος τὴν 
5 , , 7^ [ nc , 4 , * A 
ἐν σώματι ζωὴν ἑπτὰ ἐτῶν τοῦ βίου ἀπέστη " οὐ γὰρ 
ἐγώρει αὐτοῦ τὴν ψυχὴν ὃ περὶ γῆν δὸε voro... Bau 
δὲ οἱ Σύροι, χαὶ μάλιστα οἱ ἐν Δαμασχῷ,, τὰ νεογνὰ 
χαλοῦσι παιδία, ἤδη δὲ xal τὰ μειράχια ἀπὸ τῆς 
παρ᾽ αὐτοῖς νομιζομένης Βαθίας θεοῦ. (77) "Iv, γὰρ 
ἐνίοις τῶν τὰ ὦτα χατεαγότων xal ἄμα διεφθχρυένων 
^ , 3 , , [4 M ^ N M 
τὰς διανοίας elg κωμῳδίαν ἐτράπη xai γέλωτα πολὺν τὰ 
ῳ 5, L4 σ Φ ^ 
τῆς φιλοσοφίας ἀπόρρητα. (78) "Ot Havixov τι ζῶον 
8, , / , eg? "»e2) v , 
διαχοιιζόμενον θεάσασθαί φησιν δ΄ ἱέραξ ὃ ᾿Αλεξανδρεύς, 
ὃ συναχμάσας ᾿Αμμωνίῳ, ἐξ Αἰθιοπίας εἰς τὸ Buzav- 
Ll -Ὡ ,/ 
τιον, ἐοιχὸς ἀχριύῶς τοῖς γραφομένοις xal τυπουμένοις" 
ἀχηχοέναί τε αὐτοῦ τῆς φωνῆς διὰ τῆς ᾿Αλεξανὸδρείας φε- 
25 ρομένου οἷονεὶ τριζούσης. (79) Ὅτι 6 ᾿λυμώνοος φιλο- 
πονώτατος γέγονε, καὶ πλείστους ὠφέλησε τῶν ποίποτε 
, $3» ΄“« ev οι M 3 
γεγενημένων ἐξηγητῶν" μᾶλλον δὲ τὰ ᾿Δριστοτέλους 
ἽΨΡ ἢ Y ys ^V. ἢ uU e , ^ , 
ἐξήσκητο, "Exi δὲ διήνεγχεν οὐ τῶν x20 ἑαυτὸν uo- 
ΡΣ hi A ^. , ΄“- , ' 
νον, ἀλλὰ καὶ τῶν πρεσδυτέρων τοῦ [1poxÀou ἑταίρων, 
80 ὀλίγου δὲ ἀποδέω χαὶ τῶν πώποτε γεγενημένων εἰπεῖν, 
τὰ dui γεωμετρίαν τε καὶ ἀστρονοαίαν. (860) Καὶ ὃ 
, "v 
Πρόκλος ἐθαύμαζε τὸ Ἰ σιδυρου πρόσωπον, ὡς ἔνθεον ἦν 
xai πλῆρες εἴσω φιλοσόφου (zc: οἵ τε ὀφθαλμοὶ τὸ 
τῆς διανοίας εὔτροχον ἀποσαφοῦντες, xat ἅμα αὐτοῖς 
* ἢ f t^» |y 38A , 
35 ἐπιθέουσα σεμνότης ἡδεῖα xat ἄπλαστος αἰδὼς ἐπέστρεφε 
πρὸς αὐτὸν τὸν φιλόσοφον. — (81) "Oct Εὐνόϊΐος 6 ῥήτωρ 
"Y ^s 
βραδύνους ἣν. (82) Ἤδη νεανικοῦ φρονήματος ὑπό- 
πλεως xal σοθῶν ἐν λόγοις. (51) “Ὅτι Σουπηριανὸς 
τριάχοντα ἐτῶν τῶν ῥητοριχῶν ἀρξάμενος, καίτοι τὴν 
40 φύσιν ὑπονωθέστερος ὦν, ὅλως δι᾽ ὑπερθολὴν φιλοπονίας 
ὕστερον ἐν ταῖς λιπαραῖς xal ἀοιδίμοις ᾿Αθήναις ἀνηγο- 
ρεύετο σοφιστής, οὐ πάνυ τῆς Λαχάρου δόξης ἀπολει -- 
πόμενος. — (81) Ὅτι xat Λαγάρης ἐξ ἐπιμελείας μᾶλλον 
3 , £6 tT & A V 48. ev A 
| φύσεως ἔδοξε χατὰ τὴν ῥητοριχὴν εὐδοχιμῆσαι. Δη- 
45 λοῖ δὲ αὐτοῦ τὸ τῆς φύσεως ἀγεννέστερον xai τὰ συγγράμ- 
, Pl * * M i] N A "- ; 
ματα αὐτοῦ. (5) Ανδρα ἱερὸν xat περὶ τὰ θεῖα Baxy cv- 
οντα μεγαλοπρεπῶς. (86) “Ὅτι Μητροφψάνης δ᾽ σοφι- 
στὶς ἔχγονος ἦν Λαγάρους. — (87) “Ὅτι φησὶν 6 συγγρα- 
j& £X'Yovog ἢ / Xpove. 97 Tte 
4 Ψ ^ 9 -? 9^ 99 ^ / € ας 
φεὺς ἄγαλμα τῆς ᾿Αφροδίτης ἰδεῖν ἱδρυμένον ᾿Ηρώδου 
b0 τοῦ σοφιστοῦ ἀνάθημα. Τοῦτο οὖν, φησί, θεασάμενος 
ἵδρωσα μὲν ὑπὸ τοῦ θάυδους xal ἐκπλήξεως, οὕτω δὲ τὴν 
ψυχὴν διετέθην ὑπὸ τῆς εὐφροσύνης, ὥστε οὐχ οἱόστ᾽ ἦν 
οἴκαδε ἐπανίεναι, πολλάχις ὃὲ ἀπιὼν ἐπαναστρέφειν 
ἐπὶ τὸ θέσμα τοσοῦτον αὐτῷ χάλλος ἐνεχέρασεν ὃ τεν- 


o 


10 


20 


ΔΑΜΑΣΚΊΙΟΥ ΒΙΟΣ IZIAOPOY. 


inquietum, nec placidis moribus, sed nonnihil emóte men. 
lis. Post autem crebro morbo correptus est , ila ut inulile 
ad menti operandum valdeque corruptum corpus ejus exa 
deret. (76) Natus est Hermiz ex &Alesia filius, philoso- 
phorum major filiorum, atque /Edesia cum filio jam seplem 
nato menses, ut fieri solet, jocabatur et babium et paellum 
voce diminutiva appellabat. Quod quum ille audissst, 
indignatus est , istaque puerili diminutione reprehensa zr- 
ticulatam increpando vocem protulit. Praeter alia mulla 
mira lioc quoque de illo puero narrat, eum vilam in cor- 
pore non tolerasse, sed septimo anno vivere desiisse ; ne- 
que enim animam ejus terrester hic locus capiebat. Bahia 
autem Syri, maximeque qui Damascum habitant, pueros 
recens natos vocant , immo vero et adolescentes a dea Ba- 
bia, que apud illos colitur. (77) Jam enim nonnulli c»- 
rum , qui aures fractas habent et sensum depravatum, in 
comadiam multumque risum philosophiae arcana converte- 
runt. (78) Panicum quoddam animal vidisse se ait Hierax 
Alexandrinos, Ammonio «arqualis, ex JEthiopia Dyzan- 
tium translatum , depiclis et effictis admodum simile, οἱ 
audisse ejus vocem per Alexandriam deportati, veluti s 
strideret. (79) Ammonius fuit diligentissimus, omniumque, 
qui fuerunt unquam , interpretum plurimos adjurit : pre 
celeris vero Aristotelis doctrinam tractabat. Quin etiam 
non solum xqualibus suis , verum etiam antiquioribus Pr- 
cli discipulis praestitit, propeque dixerim omnibus, qui un- 
quam exstiterunt, in geometria et astronomia. (80) Admi- 
rabatur Proclus Isidori faciem tanquam divinam plenamque 
intus philosophicae vite : oculique celeritatem mentis pro- 
dentes et jucunda eis insidens gravitas, sincerusque pudor 
(81) Eunoius tard 
menlis fuit. (82) Jam juvenili insolentia tumem et in 
(83) Superianus triginta annorum 
setate rlietoricam auspicatus, quamvis ingenio (ardior es- 


philosophum ad ipsum convertebat. 
orationibus turgidus. 


set, tamen nimio studio tandem Athenis clara et celebri 
urbe designabatur sophista, non multum glgria Lachare 
inferior. (84) Lachares etiam studio magis quam ingenie 
claruit orator. Arguunt ingenii ejus tarditatem ipsius quo 
que scripta. (85) Virum sanctum et in divinis rebus m 
gnifice debacchantem. ./86) Metrophanes sophista ex Le- 
chare erat natus. (87) Refert auctor vidisse se simub- 
crum Veueris, quod in templo Herodes sophista dedicat. 
Hoc igitur, inquit, contemplans sudavi prze stupore εἰ δ᾽ 
miratione , adeoque gaudio perfusus sum , ut domum redire 
non possem, et sacpius jam profectus ad videndum relire: 
tantam illi pulchritudinem arlifex inimiscuerat , non blan- 





DAMASCII VITA ISIDORI. 


vitrc, οὗ YÀuxu τι χαὶ ἀφροδίσιον, ἀλλὰ βλοσυρόν τε 
xai ἀνδρικόν, ἔνοπλον μέν, οἷον δὲ ἀπὸ νίχτς ἐπανηγμέ- 
νης χαὶ τὸ γεγηθὸς ἐπιφαινούσης. (88) Ὅτι "Iéptov τὸν 
llXouzaoy ov , ὑπὸ Πρόχλῳ φιλοσοφοῦντα, ἐς τὴν Ku- 
' [4 , / , e 
5 civou λεγομένην olxíav θεάσασθαί gne μιχρὰν οὕτω 
χεφαλὴν μόνην ἀνθρώπου, τό τε μέγεθος χαὶ τὸ εἶδος 
οὐδὲν ἐρεύίνθου διαφέρουσαν " διὸ xai ἐρέδινθον αὐτὴν 
χαλεῖσθαι " τὰ δ᾽ ἄλλα χεφαλὴν ἀνθρωπείαν εἶναι, óp- 
θαλαούς τε ἔχειν xat πρόσωπον xai τρίχας ἄνω xat 
ιν στόμα πᾶν, xal ἀπὸ τοῦ στόματος φωνὴν ἀφιέναι, ὅσον 
ἀνθρώπων χιλίων, τοσοῦτον μεγάλην. Τοῦτο τερα- 
τευσάμενος περὶ τοῦ ἐρεδίνθου ὃ συγγραφεὺς τῆς χεφα- 
“ι΄ ιν L X y ^ 4» , —- 
λῆς, xat ἄλλα μυρία περὶ αὐτῆς ἄξια Δαμασχίῳ τῷ 
δυσσεθεῖ xal γράφειν xai πιστεύειν προστερατεύεται. 
16 (ον) 'O Σαλούστιος χυνίζων οὐ τὴν εἰθισμένην δδὸν ἐπο- 
ρεύετο τῆς φιλοσοφίας, ἀλλὰ τὴν χεχαραχωμένην πρὸς 
’ 1 , 08i " 1 , € 
ἔλεγχόν τε xat λοιδορίαν καὶ τὸν μάλιστα δὴ πόνον ὑπὲρ 
ἀρετῆς. “ὙὙπεδέδετο δ᾽ οὗτος σπανιάχις, ἢ τὰς Ἀττι- 
χὰς ἰφικρατίδας 7| τὰ συνήθη σανδάλια περιδεδειλένος, 
Ὁ ᾿'Εφαίνετο δὲ οὐδέποτε ἐπὶ πλεῖστον χρόνον οὔτε ἀρρω- 
στῶν τὸ σῶμα, οὔτε ταλαιπωρούμενος τὴν ψυχήν, 
“τς * , * , E] ' € / M 
ἀλλὰ τὸ λεγόμενον εὐλόφῳ αὐχένι τὴν ἄσχησιν ὑπέμενε. 
(90) Καλὰ xat ἀξιέπαινα πολιτεύματα, xal ὅσα τοιαῦτα 
, € ^ 7 M 
φιλανθρωπεύματα,. (91) O Καρχηδονίων βασιλεὺς Γε- 
Ws ζέριχος, ἀχούσας ὡς οἱ “Ρωμαῖοι τὸν σύμμαχον αὐτοῖς 
xzt αὐτοῦ Μαρχελλῖνον δόλῳ xai παρὰ τοὺς ὅρχους 
ἀνεῖλον. ἥσθη τε ἄγαν ἐπὶ ταῖς ἐλπίσι τὴς νίχης, καὶ 
ἔδοξεν εἰρηκέναι λόγον οὐ Καρχηδονίῳ προσήχοντα, 


ἀλλὰ ἹΡωμαίῳ βασιλεῖ τοὺς γάρ τοι Ῥωμαίους ἔφατο ᾿ 


0 τῇ ἀριστερᾷ χειρὶ ἀποχόψαι τὴν δεξιάν. ὋὉ δὲ Μαρ- 
χελλίνος τῆς Δαλμάτων ἦν χώρας αὐτοδέσποτος ἦγε- 
μών, “Ἑλλην τὴν δόξαν, (94) Ὅτι ὁ Σαλούστιος εἰς 
τοὺς τῶν ἐντυγχανόντων ὀφθαλμοὺς ἀφορῶν προέλεγεν 
ἑχάστοτε τὴν βία γενησομένην ἑκάστῳ τελευτήν. Τὴν 

& δ᾽ αἰτίαν τῆς προγνώσεως οὐδ᾽ αὐτὸς εἶχε φράζειν * 
χαίτοι ἐπειρᾶτο ἐρωτώμενος τὸ σχοτεινὸν τῶν ὀφθαλμῶν 
αἰτιᾶσθαι καὶ ἀχλυῶδες καὶ νοτισμοῦ μεστόν, οἷον ἐπὶ 
πένθεσι ταῖς χόραις αὐταῖς ἐμφερόμενον. Καὶ Οὐράνιόν 
τινα ὄνομα, Ἀπαμείας τῆς ἐν Συρία πολίτην xat ἄρξαντα 

o Καισαρείας τῆς ἐν Παλαιστίνη, ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν 
Ἰνωρίζειν τὸν ὅμοιον τρόπον τοὺς πολυαράτους γόητας 
φησι. Καὶ Νόμον δὲ τινα τοὔνομα, πολίτην ἴδιον, 
ὃ συγγραφεὺς λέγει ἀπὸ τῆς κατὰ τὰ ὄμματα τῶν ἐν-- 
τυγγανόντων θέας τοὺς λανθάνοντας ἐπιγινώσχειν φο- 

y γέχς. 
9oq , καὶ αὐτὸς δὲ ᾿Ασχληπιάδης, ἔφασχεν ἑωραχέναι 
πλόχαμον ἐν τῷ Νείλῳ ποταμῷ δαιμόνιον τὸ μέγεθος 
xai τὸ χάλλος. Αὖθις δέ ποτε παρὰ τῷ Νείλῳ ἕστιω- 
μένοις ἀμφοτέροις (παρῆν δὲ ix τρίτὼν ὁ ἡμέτερος φι- 

) 4630206) ἀνέδραμεν ἀπὸ τοῦ ποταμοῦ πλόκαμος ὡς ἰδεῖν 
πεντάπηχυς. Καὶ πολλὰ τοιαῦτα φάσματα λέγει, 
(94) Ὅτι κατὰ τὴν Ἡλιούπολιν τῆς Συρίας εἰς ὄρος τὸ 
τοῦ Αἰδάνου τὸν Ἀσχληπιάδην ἀνελθεῖν φησι, καὶ ἰδεῖν 
πολλὰ τῶν λεγομένων βαιτυλίων ἣ βαιτύλων, περὶ ὧν 

VITE PHILOSOPH. 


(93) Ὃ δὲ τὸν Αἰγαῖον διαπεραιωθείς, ὃ "Iató- 


129 
dum quid aut venereum, sed torvum atque masculum, 
eamque armatam quidem, sed velut qua a victoria lata- 


(88) Hierium Plutarchi 
filium sub Proclo philosophantem in domo Quirini vidisse 


bunda revertatur representaverat. 


refert adeo parvum caput humanum, ut cicer adiequaret 
magnitudine et forma, unde et cicer ipsum appellari : ce- 
teroquin humanum caput esse , oculosque et vultum ba- 
bere et superius crines et integrum os , et ore tam magnam 
vocem emittere, quam mille homines. Hiec de ciceris hoc 
capite prodigiose refert auctor, aliaque adjicit innumerabi- 
lia , digna que ab impio Damascio scribantur et credantur. 
(89) Salustius cynicus non tritam philosophiz viam sequeba- 
tur, sed qui adversus reprehensionem atque irrisionem tuta 
esset et ad laborem pro virtute maxime suspiciendum. Raro 
procedebat calceatus, vel Atticas iphicratidas vel usilata 
sandalia induens. Videbatur nunquam diu neque corpore 
infirmus, neque animo eger, verum , quod in proverbio est, 
(90) Honesta et laudabilia 
studia, quzeque id genus alia homine digna. (91) Carthagi- 


erecta cervice laborem subibat, 


niensium rex Gezerichus, quum Romanos dolo et prater 
juramentum Marcellinum , qui contra se cum eis bellige- 
raret, interemisse audivisset , magno gaudio elatus est, 
spe victoris&, dixitque, quod non Carthaginiensem , sed Ro- 
manum imperatorem decere videretur, nempe Romanos si- 
nistra manu dextram amputasse. Marcellinus vero Dalma- 
(92) Sa- 
lustius inspectis eorum , in quos incidit, oculis imminentem 


tig pr:erat imperator, gentilium sacris addictus. 


cuique praedicebat mortem violentam. Causam vero, qua 
prenosceret, ne ipse quidem dicere poterat, quanquam 
interrogatus pretendebat oculorum obscuritatem et tene- 
bras et humorem, qualis in luctu pupillis ipsis oculorum 
contineretur. Item ait Uranium quendam nomine, Apa- 
mese Syriae civem et Caesares Palestina prsefectum, ex oculis 
nosse eodem modo preestigiatores execrandos. Et quendam, 
Nomum civem suum auctor ait ex oculis eorum, in quos in. 
cidisset, latentes homicidas agnovisse. (93) Isidorus autem, 
quum trajecisset J£geeum mare, atque ipse Asclepiades aiunt 
se vidisse in flumine Nilo cesariem mira magnitudine et 
forma. Rursum vero epulantibus juxta Nilum (aderat autem 
tertio noster philosophus ) accurrit a flumine czesaries, ut vi- 
debatur, quinque cubitorum. Etalia multa ejusmodi monstra 
narrat. (94)Juxta Heliopolin Syris ait Asclepiadem in mon- 


tem Libani ascendisse et vidisse multa bitylia vel beetyla, 
29 


130 


μυρία τερατολογεῖ ἄξια γλώσσης ἀσέδούσης. Λέγει 
δὲ xai ἑαυτὸν xat τὸν ᾿Ισίδωρον ταῦτα χρόνῳ ὕστερον 
θεάσασθαι. (5) δὲ ἱερὰ γενεὰ χαθ᾽ ἑαυτὴν διέζη βίον 
θεοφιλῇ xa* εὐδαίμονα, τόν τε φιλοσοφοῦντα xat τὸν τὰ 
θεῖα θεραπεύοντα, (906) Avéxatov δσίω πυρὶ τοὺς βω- 
μούς.  (9:) Ὅτι ἡ πάρδαλις ἀεί, φησί, ovy, 6 ἱέραξ 
οὐδέποτε διὸ σπανιάχις δρᾶται πίνων. (98) Ὁ ἴπ-- 
ποπόταμος ἄδικον ζῶον, ὅθεν καὶ ἐν τοῖς ἱερογλυφιχοῖς 
γράμμασιν ἀδικίαν δηλοῖ" τὸν γὰρ πατέρα ἀποχτείνας 
10 βιάζεται τὴν μητέρα. (99) Ὁ σοῦχος δίκαιος * ὄνομα δὲ 
χροχοδείλου xai εἶδος ὃ σοῦχος οὐ γὰρ ἀδιχεῖ ζῶον οὖ- 
δέν. — (100) Τὰς δώδεχα ὥρας f, αἴλουρος διαχρίνει, νύχ- 
τας χαὶ ἡμέρας οὐροῦσα χαθ᾽ ἑκάστην det , δίχην ὀργάνου 
τινὸς ὡρογνωμονοῦσα. ᾿Δλλλὰ xat τῆς σελήνης, φησίν, 
I5 ἀπαριθμεῖται τὰ φῶτα τοῖς οἰχείοις γεννήμασι. Καὶ 
γὰρ τὴν αἴλουρον ἑπτὰ μὲν τὸν πρῶτον , ἔξ δὲ τὸν 
δεύτερον τόχον L τὸν τρίτον πέντε, χαὶ τέσσαρα τὸν τέ- 
Taptov, xal τρία τὸν πέμπτον, ἐφ᾽ οἷς ὃ ὃύο tov ἔχτον xal 

ἕνα ἐπὶ πᾶσι τὸν ÉGOouov* xal εἶναι τοσαῦτα γεννή-- 
30 ματα τῆς αἰλούρου, ὅσα χαὶ τὰ τῆς σελήνης φῶτα. 
(101) Ὁ χῇῆδος (ἔστι δὲ πιθήχου εἶδος) ἀποσπερμαίνει 
χατὰ τὴν σύνοδον ἡλίου xai σελήνης. — (102) Ὃ ὄρυξ τὸ 
ζῶον πταρνύμενος ἀνατέλλειν διασυμμαίνει τὴν Eo. 
(103) “ἕως οἱ ἡγεμόνες αὐτῶν διέστησαν εἰς ἔριν πολιτο- 
25 φθόρον. (104) Kol προέλεγε χατὰ τὴν ἀπόρρητον θέαν. 
(το) Ο δ᾽ ἐν τῷ τοίχῳ τοῦ φωτὸς φανεὶς ὄγχος οἷον πα-- 
γεὶς εἰς πρόσωπον διεμορφοῦτο , πρόσωπον ἀτεχνῶς 
θεσπέσιον δή τιχαὶ ὑπερφυε ἔς, οὐ ) γλυχείαις “άρισιν, ἀλλὰ 
βλοσυραῖς ἀγαλλόμενον, χάλλιστον δ᾽ ὅμως ἰδεῖν χαὶ οὐ- 

80 δὲν ἧττον ἐπὶ τῷ βλοσυρῷ τὸ ἥπιον ἐπιδειχνύμενον. 
(1.6) Ὃν Ἀλεξανδρεῖς ἐτίμησαν Ὄσιριν ὅ ὄντα xai Ἄδω- 
γιν χατὰ τὴν μυστιχὴν θεοχρασίαν. (107) Ὅτι ἐνῆν, 
φησί͵ τῇ τοῦ Ἡ ραΐσχου τοῦ φιλοσόφου φύσει χαί τι τοὺς 
μολυσμοὺς τῆς γενέσεως ἀναινόμενον - εἰ γοῦν αἴσθοιτο 
4c φθεγγομένης ὅπως δὴ καὶ ὅθεν γυναιχὸς ἀχαθάρτου τι- 
νός, » ἤλγει παραχρῆμα τὴν χεφαλήν. Οὔτω μὲν ζῶντι 
συνῆν ἀεί τι θεοειδές - ἀποθανόντι δὲ ἐπειδὴ τὰ νομι-- 
ζόμενα τοῖς ἱερεῦσιν 6 ᾿Ασκληπιάδης ἀποδιδόναι πα-- 
ρεσχευάζετο, τά τε ἄλλα xal τὰς ᾿Οσιριάδας ἐπὶ τῷ 
10 σώματι περιβολάς, αὐτίχα φωτὶ χατελάμπετο Tavra, 
τῶν σινδόνων d ἀπόρρητα διαγράμματα, χαὶ περὶ αὐτά 
χαθεωρᾶτο φασμάτων εἴδη θεοπρετῶν. — "Hv δ᾽ αὐτοῦ 
καὶ ἡ πρώτη γένεσις ἱερὰ χαὶ μυστιχή᾽ λέγεται δὲ χα- 
τελθεῖν ἀπὸ τῆς μητρὸς εἰς τὸ φῶς ἐπὶ τοῖς “μείλεσιν 
e ἔχων τὸν χατασιγάζοντ α δάχτυλον , olov Αἰγύπτιοι 
μυθολογοῦσι γενέσθαι τὸν Ὦρον, καὶ πρὸ τοῦ "Ὥρου 
“Ἥλιον. Καὶ ἐπεὶ συνεπεφύχει τοῖς χείλεσιν 
ὁ ἰδάκτυλος. ἐδεήθη τουῆς,, xal διέμεινεν ἀεὶ τὸ χεῖλος 
ὑποτετμημένον ἰδεῖν, φανεροῦν τὸ σημεῖον τῆς ἀπορ- 
ρήτου γενέσεως. Λέγεται δὲ καὶ ὁ Πρόχλος ἑαυτοῦ 
ἀμείνω τὸν “Ηραΐσχον ὁμολογεῖν " ἃ μὲν γὰρ αὐτὸς ἤδει, 
καὶ ἐχεῖνον εἰδέναι, ἃ δὲ "Hoatoxoc, οὐκέτι Πρόχλον. 
(108) “Ὅτι ᾿Ανθέμιον οὗτος τὸν Ρώμης βασιλεύσαντα 
ἑλληνόφρονα xat δμόφρονα Σεδήρου τοῦ εἰδώλοις προσ- 


£ 
I 


AAMAXKIOY ΒΙῸΣ IZIADPOY. 


de quibus multa impio ore digpa jactat, aitqne se εἰ Iai- 
dorum haec postea vidisse. (95) Sacra progenies per se 
vixit vitam piam et felicem , philosophicam , divinisque re- 
bus colendis deditam. 
(97) Pardalis semper, inquit, sitit, accipiter nunquam, iio- 
(98) Hippopotamus injusta b»- 
lua, onde et in hieroglyphicis litteris injuriam significat; 
(99) Suchus vero justus 
est , quod nomen crocodili et species est : nullum enim ani- 
mal lzdit. 
diesque urinam unaquaque hora emittens , instrumenti in- 
star horas indicans. 


(96) Sancto igne aras accederunt. 


que raro bibens cernitur. 


patre enim necato matrem violat. 


(100) Duodecim horas felis distingnit , noctes 


Quin etiam luna lumina , ait , (tibus 
suis numerat. Namque felem septem primo, sex secando 
partu, tertio quinque , quarto quattuor, quinto tres , sexto 
duos , septimo unum edere, et tot esse fetus felis , quot lia- 
bet lumina luna. (104) Cebus ( simiae species est) semen 
(102) Or»x animal 
(103) Donec duces eorum 
perniciosis civitati contentionibus distrahebantur. (104) Et 
predicebat ex secreta visione. (105) In pariete lumen 


circa solis et lunze congressum esnittit. 
sternutans ostendit Sothin oriri. 


densuimu apparens tanquam concretum in faciei transior- 
mabatur revera divinam et supernaturalem , non dnld ve- 
nustate gaudens, sed severa, visu pulcherrimam tamen, 
nihiloque minus in severitate illa blandum quid ostendens. 
(106) Quem Alexandrini Osirim et Adonidem in deorum 
mysteriis coluerunt. 
losophi natura aliquid quod inquinamenta generationis aver- 
saretur. Quare si quam impuram mulierem utcunque εἰ 
undecunque loquentem audisset , statim ei caput dolebat. 
Atque ita viventi semper aliquid divini inerat: mortuo 
vero quum inter alios honores debitos sacerdotibus Ascle- 
piades Osiridis vestibus corpus ejus tegere pararet , statim 
lumine undique collustrabantur arcan: sindomum littere, 
circaque eas conspiciebantur formas imaginum  divinz. 
Fuit et primus ejus ortus sacer et mysticus: fertur enim 
ex utero matris prodiisse indice silentii digito labiis adbe- 
rente, quo modo et /Egyptii fabulantur Orum, et ante 
Orum Solem natum esse. Jftaque quum digitus labis 
adhazreret, sectione fuit opus, et labrum semper leviter in- 
cisum permansit, conspicuum omnibus signum arcana 
Dicitur etiam Proclus Heraiscum 56 
prasstare confessus esse : quie enim ipse nosset, Heraiscum 
quoque scire, quee verum Heraiscum , non item Proclum. 
(108).Dicit Antheminm Romanum imperatorem gentilem 


et cum Severo, qui idola adoraret , conseifemfem , quem 
Y 


illius nativitatis. 


(107) Erat, inquit, in Heraisci phi- 





3) 


DAMASCII VITA ISIDORI. 


ἀναχειμένου λέγει, ὃν αὐτὸς ὕπατον χειροτονεῖ, χαὶ 
αἀιλϑοῖν εἶναι χρυφίαν βουλὴν τὸ τῶν εἰδώλων μῦσος ἄνα- 
νεώσασθαι. (109) Ὅτι xat Ἴλλουν οὗτος xa Λεόντιον, 
ὃν ἐκεῖνος ἀντιχειροτονεῖ “Ζήνωνι βασιλέα, τὰ αὐτὰ 
χαὶ φρονεῖν xal βούλεσθαι πρὸς ἀσέθειαν, Παμπρε- 
πίου πρὸς ταύτην αὐτοὺς ἑλχύσαντος, διατείνεται. 
(110) Ὅτι Παμπρεπίου τὸ τερατολόγον xal ἀπιστότατον 
φίλοις. καὶ τὸν βίαιον θάνατον, ὁμοίως τοῖς ἄλλοις xal 
αὐτὸς ἱστορεῖ" ἦν δ᾽ Αἰγύπτιος γένος, τέχνην γραμμα- 
τιχὸς Ó Παμπρέ πιος. (ιπ) Οὐχ εἰμὶ πρόθυμος πρᾶγμα 
λέγειν καὶ ἄδηλον εἰς ἀλήθειαν xat πρόχειρον εἰς φιλα- 
πεχθημοσύνην. (ι15) Βούλομαι δὲ xal ἀφεὶς ἤδη τὸν 
Πύθιον ἐπὶ τὸν ἫἭ ραΐσχον ἐπανελθεῖν τὸν Εὐδοέα. 
(13) Ἀνεῦόα μέγιστον ὅσον, (114) Τῆς χεφαλῆς αἴ χόμαι 
χαθεῖντο μέχρι τῶν ὥμων. (115) “Ὅτι Φοίνικες xal 
Σύροι τὸν Κρόνον "HÀ καὶ B7 xai Θολάθην ἐπονομά- 
ζουσιν. — (116) ᾿Βνέδησαν μὲν εἰς τὸ ῥεῖθρον τοῦ Matdv- 
ὅρου διανήξασθαι ποταμοῦ αὐτός τε xai ὃ Ἀσχλυπιό- 
ὅοτος ὃ πάλαι γεγονὼς παιδαγωγὸς αὐτοῦ " ὃ δὲ σφᾶς ἐν 
μέσαις ταῖς δίναις ἀπολαῤών, ὃ Μαίανδρος, ὑποδρυχίους 
ἐποίει, ἕως ὃ ᾿Ασχληπιόδοτος ἐπὶ μικρὸν ἀναδύς, ὅσον 
θεάσασθαι τὸν ἥλιον, « ἀποσθνήσχομεν » ἔφη καί τι προσ- 
θεῖναι xai ἀπόρρητον ἀδυνήθη. Τότε δὲ ἐξαίφνης, 
ἄπ᾽ οὐδεμιᾶς φανερᾶς προμηθείας, ἐπὶ τῆς ὄχθης 
ἔχειντο τοῦ ποταμοῦ, ἡμιθνῆτες" εἶτα ἀναχτησάμενοι 
τὰς ψυχὰς ἀνεχώρησαν ἐξ αὐτῶν τῶν γε τοῦ ἄδου ῥευ- 
κάτων. Οὕτως ἔνθεον ἐχτήσατο ὃ δύναμιν ὃ Ἀσχληπιό- 
ὅοτος, χαὶ ταῦτα uev τοῦ σώματος ἔτι ὦν. (12) Ἀ πόλ- 
λωνος αὐλὰς τοῦτο δὴ τὸ χωρίον. οἱ Κᾶρες χαλοῦσιν. 
Ὃ ᾿Ασχληπιόδοτος τοίνυν ἀπὸ τῶν αὐλῶν εἰς 'Agpo- 
δισιάδα οἴχαδε 2 ἐπανερχόμενος, ἤδη μὲν ὃ ἥλιος ἐδε-- 
δύχει, ὃ δὲ παραχρῆμα ἀνατέλλουσαν ἐθεάσατο τὴν 
σελήνην οἷα πανσέληνον οὖσαν. Καίτοι οὐχ ἦν ἐν τῷ 
διαμετροῦντι ζωδίῳ τὸν ἅλιον. (ris) ᾿Αλλὰ δὴ xal τοῦτο 
τὸ ἄγαλυα χαθεῖλεν ἡ πάντα τὰ ἀρχαῖα χαθελοῦσα 
ἀνάγκη. (119) ᾿Αλεξανδρεὺς ἦν τὸ γένος, οὐχ ἐπιφανῶν 
γονέων τὰ ἀπὸ τῆς τύχης, ἐπιεικῶν δὲ ἄλλως xat ἱερῶν. 
(120 20) Ὅτι περὶ Ιακώθου τοῦ ἰατροῦ, ὃς ἐγγὺς μὲν 
τὸ γένος Ἀλεξανδρεὺς ἦν Ἵν » πορρώτερον δ᾽ ἐχ Δαμασχοῦ, 
υἱὸς δ᾽ ἰατροῦ p. ἔτη τῇ πείρᾳ σχολάσαντος. χαὶ μικροῦ 
τὴν οἰχουμμένην ἐπὶ γυμνασίᾳ χαὶ χρίσει τῆς τέχνης 
ἐπελθόντος, ὃς xai τὸν Ἰαχωζον τὴν i ἰατρικὴν τὸν 
παῖδα ἐπὶ ἔτη τὰ ἴσα ἐδιδάξατο, περὶ τοίνυν τοῦδε 
Ἰαχώόδου, ὥσπερ χαὶ ἄλλοι, πολλὰ παράδ δοξχ 
ere , καὶ i»; ἀχούσας γυναῖχα πταρεῖσαν ἀθροώτερον 
πάντας ἀποῤαλεῖν τοὺς ὀδόντας, ἐχ τούτου μόνου τοῦ 
πυμθεθηκχότος ἀνειπεῖν τὰ περὶ τῆς γυναιχὸς ἅπαντα, 
εἶδός τε xal χρῶμα σώματος χαὶ μέγεθος χαὶ τῆς 
ψυχῆς ὅσα φυσιχώτερα τῶν ἠθῶν. — (121) Ὅτι ὃ τοῦ "Ia- 
κώῤου πατὴρ μετὰ τὴν πολλὴν τῆς οἰχουμένης πλάνην 
ἦλθε χαὶ εἰς τὸ Βυζάντιον, φησί, χαὶ τοὺς ἐνταῦθα 
χατέλαθεν ἰατροὺς οὐδὲν dpa τῆς τέχνης ἐσπισταμένους 
ἀχριθὲς οὐδὲ αὐτόπειρον, ἀλλὰ ἀπὸ τῶν ἀλλοτρίων δο- 
ξασμάτων οὐ θεραπεύοντας, ἀλλὰ φλυαροῦντας (ἄμφω 


151 
ipse consulem designat, et inter se occulta consilia agi. 
fasse de execrabili idolorum cultu redintegrando. (109) 1I- 
lum quoque et Leontium , quem ipse opposuit Zenoni im- 
peratorem , eadem et sensisse et voluisse in impietate , ad 
eam adductos a Pamprepio, asserit. (110) Pamprepii nugas 
et infidelitatem erga amicos , violentamque mortem eodem 
quo alii modo et ipse tradit : fuit autem Pamprepius iste 
genere Egyptius , arte grammaticus. (111) Nolorem nar- 
rare an vera sit obscuram et aptam ad inimicitias conci- 
fandas. (112) Relicto Pythio ad Ileraiscum revertar Eu- 
(114) Capitis 
comie ad humeros usque descendebant. (115) Phoenices et 
Syri Saturnum El et Bel et Tholathen nominant. (116) Ipse 


et Asclepiodotus, magister ejus olim, ad natandum in 


boum. (113) Clamabat quantum maxime. 


Mcandrum descenderant , Maeander vero mediis in vorti- 


donec Asclepiodotus 
paulum emergens, ut possit solem intueri, « morimur » in- 


cibus haustos sub aquam traxit, 
quit et aliquid arcani addidit. Tum vero repente , nuila 
aperta adhibita ope, in ripa fluminis jacebant semimortui : 
deinde animis receptis e mortis fluctibus escenderunt. 
Adeo divinam vim in se Asclepiodotus habebat, et qui- 
dem corpore adhuc junctus. (117) Cares illam regionem 
Apollinis aulas appellabant. Asclepiodotus igitur quum ah 
aulis Aphrodisiadem reverteretur ; 50] quidem jam occide- 
rat, ille vero statim lunam orientem jam plenam vidit, 
quanquam non esset in signo, quod e diametro soli oppo- 
situm erat. (118) Sed profecto et hanc imaginem delevit 
(119) Alexandrinus 
erat natione , non claris, quod ad fortunas attinet , hatus 
(120) De Jacobo me- 
dico, qui propius quidem genere Alexandrinus erat, a 


quc omnia antiqua delet necessitas. 
parentibus , alioquin probis et piis. 


principio vero Damasco oriundus, filius medici, qui qua- 
draginta annos in experientia consumpserat et pene terra- 
rum orbem ad exercendam perficiendamque artem perva- 
Sit, quique et Jacobum filium medicam artem totidem 
annos docuit, de hoc Jacobo igitur, ut et alii, mirabilia 
multa dicit, velut quod audiens mulierem sternutantem 
frequentius omnes amisisse dentes, hoc ex solo eventu 
mulierem istam penilus descripserit , quie ejus esset forma, 
qui color corporis , quae magnitudo , quique animi affectus, 
qui quidem propius a natura absunt. (121) Jacobi, inquit, 
pater post multos per orbem errores Byzantium venit et 
medicos ibi repperit nihil in arte sua perfecte scientes , nec 
διιἃ ex experientia , vcrum ex aliorum doctrina non sanan- 


tes, sed nugantes : ambo vero, et filius et pater, impii 
29. 


20 


30 


35 


4b 





50 


132 


δέ, καὶ ὁ παῖς xat Q góc, ἀσεύέε ἤστην. — (122) Ὅτι 
4 *- “Ὁς: , * , ο«- 4 
ἐχρῶντο χατὰ τῶν νόσων οὗτοι χαθαρσίδις πολλοῖς καὶ 
, E ^" ^) a x * , 
βαλανείοις, χειρουργεῖν δὲ σιδήρῳ χαὶ πυρὶ οὐ λίαν 
ἦσαν ἕτοιμοι, ἀλλὰ xal τὰ μοθχηρότερα τῶν ἑἕλχῶν 
διαίτη χατηγωνίζοντο᾽ φλεδοτομίαν δ᾽ οὐ προσίεντο. 
(123) Ἔπειθεν ὃ Ἰάχωθος τοὺς πλουσίους ἰατρεύων βοη- 
θεῖν τῇ νοσούσγ, πενίᾳ, xal αὐτὸς προῖχα ἰάτρευε, τῷ 
δημοσίῳ μόνῳ ἀρχούμενος σιτηρεσίῳ, (124) “Ὅτι φησὶν 
ὃ jc * εἶδον εἰκόνα τοῦ ᾿Ιαχώδου ᾿Αθή ( 
συγγραφεύς " εἶδον εἰκόνα τοῦ ᾿Ιακώδου ᾿Αθήνησι, xat 
μοι ἔδοξεν 6 ἀνὴρ εὐφυὴς μὲν οὐ πάνυ εἶναι, σεμνὸς δὲ 
χαὶ ἐμδριθής. (120) Οὗτος δὲ ὁ Ιάχωύος Πρόχλῳ vo- 
e^ ., 235 , ^ , 4 , ' , 
σοῦντι, £v ᾿Αθήναις διατρίδων xai θαυμαζόμενος, προσε- 
ταξεν ἀπέχεσθαι μὲν κράμβης, ἐμφορεῖσθαι δὲ τῶν μα- 
-* ΄- RN bj , , , , 
λαγῶν" 6 δὲ κατὰ τὸν Πυθαγόρειον νόμον οὐκ ἠνέσχετο 
μαλάχην ἐσθίειν. (126) Ἦν δὲ ὁ ᾿Ασχληπιόδοτος οὐχ 
ὁλόχληρος τὴν εὐφυίαν, ὡς τοῖς πλείστοις ἔδοξε τῶν ἀν-- 
θρώπων, ἀλλ᾽ ἀπορεῖν μὲν ὀξύτατος, συνεῖναι δὲ οὐ λίαν 
ἀγχίνους, οὐδὲ αὐτὸς ἑαυτῷ ὅμοιος, ἄλλως τε χαὶ τὰ 
θειότερα τῶν πραγμάτων, ὅσα ἀφανῆ χαὶ νοητὰ χαὶ τῆς 
Πλάτωνος ἐξαίρετα διανοίας. Πρὸς δὲ τὴν ᾿Ορφιχήν 
τε xal Χαλδαϊχὴν τὴν ὑψηλοτέραν σοφίαν, χαὶ τὸν 
χοινὸν φιλοσοφίας νοῦν ὑπεραίρουσαν, ἔτι μᾶλλον ἐλεί- 
πετο. Πρὸς δὲ φυσιολογίαν τῶν χαθ᾽ ἑαυτὸν πάντων 
ἣν ἐρρωμενέστατος " ὡσαύτως xat ἐν τοῖς μαθήμασιν, 
ἀφ᾽ ὧν xal ἐπὶ τὰ ἄλλα τὸ μέγα τῆς φύσεως ἀπη- 
H , 91» “ M 5»pnt ^3 15 ΄- 3 { 
νέγκατο χλέος. — Ev τοῖς περὶ ἠθῶν 66 xai ἀρετῶν de 
τι χαινουργεῖν ἐπεχείρει, xal πρὸς τὰ χάτω καὶ τὰ 
, , 9» ^ 4 ς 
φαινόμενα συστέλλειν τὴν θεωρίαν, οὐδὲν μὲν, ὡς ἔπος 
εἰπεῖν, τῶν ἀρχαίων νοημάτων ἀποιχονομούμενος, 
, ^N M M , , , 
πάντα δὲ συνωθῶν xal χατάγων elc τήνδε τὴν φύσιν τὴν 
περικόσμιον. (127) Ὅτι εὐφυέστατος ὁ ᾿Ασχληπιόδοτος 
περὶ μουσικὴν γεγονώς, τὸ ἐναρμόνιον γένος ἀπολωλὸς 
οὐχ οἵἷόςτε ἐγένετρ ἀνασώσασθαι, χαίτοι τἄλλα δύο 
γένη χατατεμὼν xal ἀναχρουσάμενος, τό τε χρωμα- 
Α / M * , * $i * 
τιχὸν ὀνομαζόμενον xal τὸ διατονιχόν. — To ὃε ἐναρ- 
μόνιον οὖχ tpe , καίτοι μαγάδας, ὡς ἔλεγεν, ὑπαλ- 
λάξας xai μεταθεὶς οὐχ ἐλάττους.εἴχοσι xoi διαχοσίων. 
kd m [4904 P LA ld ^ 
Αἴτιον δὲ τῆς υἡ εὑρέσεως τὸ ἐλάχιστον μέτρον τῶν 
ἐναρμονίων διαστημάτων, ὅπερ δίεσιν ὀνομάζουσι. 
Τοῦτο δὴ ἀπολωλὸς éx τῆς ἡμετέρας αἰσθήσεως χαὶ τὸ 
ἄλλο γένος τὸ ἐναρμόνιον προσαπώλεσεν. (28) Ὅτι 
Ἰιαχώῤξῳ τὰ κατὰ τὴν ἰατριχὴν μαθητευθεὶς ὃ ᾿Δσχλη- 
πιόδοτος, xal χατ᾽ ἴχνη βαίνων ἐκείνου, ἔστιν οἷς xal 
ὑπερεδάλετο. Καὶ γὰρ xal τοῦ λευχοῦ ἑλλεδόρου 
πάλαι τὴν χρῆσιν ἀπολωλυῖαν xal μηδ᾽ ἸΙαχώθῳ ἀνα- 
σωνθεῖσαν αὐτὸς ἀνεχαίνισε, xal δι᾿ αὐτοῦ ἀνιάτους νό- 
σους παραδόξως ἐξιάσατο. (129) Ὅτι 6 Ἀσχληπιόδοτος 
τῶν αὲν νεωτέρων ἰατρῶν τὸν Ἰάχωδον μόνον ἀπεδέχετο, 
ὦ ᾿ Id k * *[ [4 τ M 
τῶν δὲ πρεσδυτέρων μετὰ τὸν Ἱἱπποχράτην “ΟΩρανοὸν 
γι" . , 
τὸν KÜuxa τὸν Μαλλώτην. — (130) Γοιγάρτοι xal ἀπετέ- 
λεσεν 6 ᾿Ἀσχληπιόδοτος τὴν Δαμιανὴν αἰδημονεστάτην 
- 4, 
xai παρὰ λόγον οὖσαν, τὴν ἑαυτοῦ γαμετήν, ὑψηλό- 
φρονα xal ἀνδρόδουλον elc οἰκονομίαν, ὥσπερ σώφρονα 
xa ἄθρυπτον εἰς συμδίωσιν. (11) Ὅτι ἐν Ἱεραπόλει 


ΔΑΜΑΣΚΙΟΥ͂ BIOX IXIAQPOY. 


erant. (122) Utebantur illi adversus morbos purgationibus 
multis et balneis , in chirurgia vero ferro igneque non ad- 
modum erant prompti , sed et gravissima ulcera dizla su- 
perabant : venarum sectiones repudiabant. (123) Divites 
sanans Jacobus hortatus est, ut pauperibus agrotantibus 
opem ferrent, et ipse nulla mercede sanabat, publico con- 
tentus stipendio. (124) Ait auctor, vidisse se Atbenis sta- 
tuam Jacobi , et visum esse sibi non admodum ingeniosum 
quidem hominem, severum tamen atque gravem. (125) Hic 
Jacobus Athenis cum admiratione commoratus Proclum 
&grotum curans jussit a crambe abstinere, malvis autem 
vesci : hic vero Pythagorze lege ut malvam cornederet a se 
impetrare non potuit. (126) Asclepiodotus non omnino in. 
geniosus erat , ut multis hominibus visum est, sed ad dubi- 
tandum quidem acutissimus, ad intelligendum vero pon ad- 
modum sollers, neque ipse sui similis, praesertim in divinis 
magis rebus , quzeque obscurze et intelligentia capienda et 
Platonis sententia exemptze. In Orphica vero Chaldaicaque 
sublimiore doctrina, queeque communem philosophorum 
captum excederet, magis eliam erat inferior. Atin physicis 
omnium sui szeculi erat doctissimus : similiter οἱ in mathesi, 
unde et in aliis magnam ingenii gloriam consecutus est. In 
morali philosophia et quae de virtutibus est, semper novum 
quid invenire et contemplationem ad inferiora visililiaque 
trahere conabatur, nihil quidem , ut paucis dicam, ex anti- 
quis cogitationibus in usum suum convertens, sed omnia 
condensans et ad hanc mundanam naturam referen:. 
(127) Natus ad musicam Asclepiodotus , deperditum tamen 
enharmonium genus non potuit revocare, quanquam re 
liqua duo genera rescinderet et reprimeret , chromalicum 
quod vocatur et diatonicum. Enharmoninm vero non 
invenit, quamvis magades, ut dicebat, novaril et non 
minus quam viginti et. ducentas immutaverit. Caussa cur 
non inveniret. minima est harmonicorum ipntervallorum 
mensura, quam diesin appellant. Haec ex noslro sensu sulw 
lata simul etiam reliquum genus enharmonium perdidit. 
(128) Asclepiodotus a Jacobo medicina institutus atque a 

vestigium illum secutus in nonnullis tamen etiam superior 
evasit. Nam amissum olim albi ellebori usum neque? 

Jacobo restitutum ipse instauravit, eoque insanahilts 
morbos prater exspectationem persanavit. (129) Asci- 
piodotus nullum e recentioribus medicis preter Jacobunt 

probabat, ex antiquioribus post Hippocratem Soranum 

Cilicem Mallotem. (130) Itaque uxorem suam Damianen 

Asclepiodotus , quum pudicissima esset vel praeter solitum, 

magnanimam reddidit virilisque in administranda τὲ fi 

miliari consilii, ut et modestiam et in consuetudine conti- 

nentem. (131) Hierapoli in Phrygia templum eral Api 





DAMASCII VITA ISIDORI. 


τῆς Φρυγίας ἱερὸν ἦν Ἀπόλλωνος, ὑπὸ δὲ τὸν ναὸν xa- 
vabactoy ὑπέχειτο θανασίμους ἀναπνοὰς παρεχόμενον. 
Τοῦτον τὸν βόθρον οὐδ᾽ ἄνωθέν ἐστιν ἀχίνδυνον οὐδὲ 
τοῖς πτηνοῖς τῶν ζύχκων διελθεῖν, ἀλλ᾽ ὅσα χατ᾽ αὐτὸν 
γίνεται, ἀπόλλυται. Τοῖς. δὲ τετελεσμένοις, φησί, 
δυνατὸν ἦν χατιόντας χαὶ εἷς αὐτὸν τὸν μυχὸν ἀδλαθῶς 
διάγειν. Λέγει δ᾽ ὃ συγγραφεὺς ὡς αὐτός τε xal 
Δῶρος ὃ φιλόσοφος, ὑπὸ προθυμίας ἐχνιχηθέντες, χα- 
τέδησαν τε xal ἀπαθεῖς χαχῶν ἀνέδησαν. Λέγει δὲ 
ὃ συγγραφεύς, ὅτι τότε τῇ Ἱεραπόλει ἐγχαθευδήσας 
ἐδόχουν ὄναρ ὃ Ἄττης γενέσθαι, xal. μοι ἐπιτελεῖσθαι 
παρὰ τῆς μητρὸς τῶν θεῶν τὴν τῶν ἱλαρίων χαλουμένων 
ἑορτήν᾽ ὅπερ ἐδήλου τὴν ἐξ ἄδου γεγονυῖαν ἡμῶν σω- 
τηρίαν. Διηγησάμην δὲ τῷ Ἀσχληπιοδότῳ ; ἐπαν- 
ελθὼν εἰς ᾿Ἀφροδισιάδα, τὴν τοῦ ὀνείρου ὄψιν. Ὁ δὲ 
ἐθαύμασέ τε τὸ συμδεθηκός, xal διηγήσατο οὐχ ὄναρ 
ἀντὶ ὀνείρατος, ἀλλὰ θαῦυα μεῖζον ἀντὶ ἐλάττονος. 
Νεώτερος γὰρ ἔλεγεν εἷς τὸ χωρίον ἐλθεῖν τοῦτο ᾿ xal 
ἀποπειραθῆναι αὐτοῦ τῆς φύσεως. Ak οὖν χαὶ τρὶς 
29 ἐπιπτύξας τὸ ἱμάτιον περὶ τὰς ῥῖνας, ἵνα, χἂν ἀναπνέη 
πολλάχις, UJ) τὸν διεφθαρμένον χαὶ λυμαντιχὸν ἀέρα 
ἀναπνῇ, ἀλλὰ τὸν ἀπαθῇ x«l σωτήριον. ὃν ἔξωθεν εἰσή- 
γαγε περιλαῤὼν ἐν τῷ ἱματίῳ, οὕτω πράξας εἰσήει τε ἐν 
τῇ καταδύσει, τῇ ExpoT; τῶν θερμῶν ὑδάτων ἐπαχολου- 
29 θῶν,; ἐπὶ πλεῖστον τοῦ ἀδάτου μυχοῦ, οὐ μὴν εἰς τέλος 
ἀφίχετο τῆς χαταδάσεως. fj γὰρ εἴσοδος ἀπερρώγει πρὸς 
βάθος ἤδη πολὺ τῶν ὑδάτων, χαὶ ἀνθρώπῳ γε οὐ δια- 
δατὸν ἦν, ἀλλ᾽ ὃ χαταιῤάτης ἐνθουσιῶν ἐφέρετο μέχρι 
τοῦ πέρατος. ὋὉ μέντοι ᾿Ασχληπιόδοτος ἐχεῖθεν 
ἀνῆλθε σοφία τῇ αὑτοῦ χαχῶν ἀπαθής. ᾿Αλλὰ χαὶ 
πνοὴν παραπλησίαν ὕστερον τῇ θανασίμῳ ἐχ διαφόρων 
εἰδῶν χκατασχευασάμενος ἐμηχανήσατο. (135) Χωρὶς 
τὰ φιλοσόφων καὶ τὰ τῶν ἱερέων δρίσματα,, οὐδὲν ἧττον 
ἢ τὰ λεγόμενα Μυσῶν x«l Φρυγῶν. ᾿Αλλ᾽ ὅμως 
35 6 Πατρίχιος ἐτόλμησε, παρὰ νόμον τὸν φιλοσοφίας, ἐπὶ 
ταῦτα ῥυείς. (132) Ἧ δὲ ἔφη, ἐγὼ χωρῖτίς εἰμι καὶ 
ἄγροιχος. (134) Ἀλλὰ διχναστὰς ἀπὸ τοῦ ὕπνου xai 
διαγκωνισάμενος ἐπὶ τοῦ σχίμ ποδος ἔφη. (135) Ἀστεῖός 
τε ἣν χαὶ εὐόμιλος, οὐ μόνον πρὸς τὴν σπουδάζουσαν, 
ἀλλὰ καὶ πρὸς τὴν παίζουσαν ἐνίοτε συνουσίαν, ὥστε xai 
ἥξιστος εἶναι τοῖς πλησιάζουσι πρὸς τῷ ὠφελίμῳ. 
(136) Γὸν θεὸν προὐχαλεῖτο ἐπὶ πάθει περιωδύνῳ τῆς τῶν 
ὀπισθίων ὀγετῶν ἀφέσεως. (137) ᾿Επίτεκα οὖσαν τὴν 
γαμετὴν συνεπῆγεν. (138) ᾿Επὶ τῆς χλίνης ἀναχειμένῳ 
5 ἐξαπίνης τὴν Δίχην ἰδεῖν συνέδη, λαμπρὰν χόρην, εὔζω- 
νον, χολοῤὸν χιτῶνα μηλινόχρουν ἀνεζωσμένην, πορφυ- 
pets πλατέσισημαδίοις χεχοσμημένον, ἀναδεδεμένην μὲν 
τὴν χεφαλὴν ἀναδέσμῃ, γυμνὴν δὲ περιθολαίου, βλοσυ- 
ρόν τι ὁρῶσαν xat συνωφρυωμένον, οὔτι γε ποὸς αὐτόν, 
8&6 ἀλλὰ πρὸς τὴν εἴσοδον. (130) Ὅτι ᾿Ασχληπιόδοτος ὃ φι- 
λόσοφος, ὃ ΠΠρόχλου μαθητής, ἐν σχότῳ βαθεῖ γράμματά 
τε ἀνεγίνωσχεν, φησίν, ἄνευ φωτὸς καὶ τοὺς παρόντας 
τῶν ἀνθρώπων διεγίνωσχε. (τι) Κεφαλὴν γοῦν ποτε 
ὀραχοντείαν ἐν Καρία εἰς ἀγρὸν πεσοῦσαν Πυθέου τοῦ 


- 


-—- 
o 


A 


P 
2 


i 
[^d 


133 
linis, sub eoque spelunca jacebat letiferos edens spiritus. 
Hanc nec superne licet ne avibus quidem transire sine peri- 
culo, sed qu:*cunque huc accedunt animalía moriuntur. 
At initiatis, inquit, descendere hanc in speluncam licebat 
in eaque sine ulla noxa degere. Refert auctor se et 
Dorunm philosophum cupiditate captos intrasse et illaesos 
egressos esse. Hierapoli, ait, tunc pernoctans per som- 
nium videbar esse Attis, mihique a matre deorum festum, 
quod indicabat 
salvum nostrum ab inferisreditum. Reversus itaque Aphro- 


quod Hilariorum dicitur, celebrabatur : 


disiadem narravi Asclepiodoto visum somnii , ille vero re 
obstupefactus narravit mihi non somnium pro somnio, sed 
majus miraculum pro minore. Dicebat enim se adhuc ju- 
venem hunc in locum venisse , ejusque naturam explorasse. 
Bis itaque terque veste naribus circumplicata , ne, si re- 
spiraret sepius, corruptum noxiumque, sed integrum atque 
salutarem hauriret aerem, quem extrinsecus adduxerat in 
veste conclusum, ingressus in speluncam secundum calida - 
rum aquarum scaturiginem longissime inviam voraginem , 
quanquam non ad finem usque, permensus est : via enim 
praecipitabat in aquas profundissimas, per quas non erat 
homini transitus, verum descensor sacro furore correptus 
ad finem usque penetrabat.  Asclepiodotus igitur sapientia 
sua incolumis hinc evasit, sed et postea spiritum letali si- 
mileme variis speciebus miscendum excogitavit. (132)Seor- 
sim sunt philosophorum sacerdotumque fines, nihil secus ac 
quod in proverbio est, Mysorum atque Phrygum. Sed tamen 
Patricius ausus fuit eodem contra philosophorum decreta 
pergere. (133) Quaedam dixit : ego agrestis et rustica sum. 
(134) Sed surgens e somno et innitens inquit scabello. 
(135) Urbanus et comis erat, non solum in serio, sed etiam 
in joculari nonnunquam colloquio, ut et jucundissimus 
(136) Deum 


(137) Uxorem vi- 


cum quibus versaretur, cum utilitate esset. 
invocabat in gravi periculo ,............ 
cinam partui una adduxit. (138) In lecto jacenti contigit 
illi e vestigio Justitiam videre, egregiam puellam, expedi- 
tam, curta tunica lutei coloris et purpureis clavis exstanti- 
bus decorata, caput vitta circumvolutam, toga carentem, 
vultu noonihil severo et contracta fronte, non ad ipsum, 
sed ad introitum. (139) Asclepiodotus philosophus, Procli 
discipulus, in summis tenebris, inquit, sine lumine legit , 
coramque presentes homines dignovit. (140) Aliquando 
itaque in Caria ait se caput draconis in agrum Pytheae 


131 AAMAXKIOY ΒΙΟΣ IXIAQPOY. 


Καρός, ἐνεχθεῖσαν δὲ αὐτῷ τῷ [[{υθέα, xai αὐτὸς ἔφη | Caris delapsum et ad ipsum Pytheam allatum magnitudine 


θεάσασθαι μέγεθος οὖσαν ταύρου μεγίστου χατὰ χε- 
φαλήν. ἸΙδεῖν δὲ τὸν ᾿Ασχληπιόδοτον χαὶ ζῶντα δρα- 
χοντα μετέωρον ἐν a£ ἔρι συννεφεῖ πεπηγότα χαὶ συνει- 
λημμένον ὑπὸ τοῦ πνεύματος, ἐν τῇ πυχνότητι τῶν 
νεφῶν ἀχίνητον ἑστῶτα, ὅσον δὴ χοντόν τινα μέγαν 
ἀποτεταιλένον, ἰδεῖν τε τοῦτον, καὶ ἐπιδεῖξαι xal τοῖς 
παροῦσι, πυχνωθέντων δὲ ἐπὶ μᾶλλον τῶν νεφῶν ἀφα- 
νγισθῆζναι τὸ Üvciov. (μη) "0c ὁ διάδοχος [ΠΠρόχλου, 
φησίν, ὃ Μαρῖνος, γένος ἦν ἀπὸ τῆς ἐν Ἰ]αλαιστίνη 
Νέας πόλεως, πρὸς ὄρει κατωχισμένης τῷ Apyaptio 
χαλουμένῳ. Εἶτ z βλασφημῶν ὃ δυσσεθής φησιν 
δ συγγραφεύς, ἐν e Διὸς ὑψίστου ἁγιώτατον ἱερόν, 
; ᾧ χαθιέρωτ Q "λόραμος ὃ τῶν πάλαι “Εὐραίων πρό- 
1» yovoc, ὡς αὐτὸς ἔλεγεν ὃ Μαρῖνος. Σαμαρείτης οὖν τὸ 
ἀπαρχῆς ὃ Maoivoc γεγονὼς ἀπετάξατο μὲν πρὸς τὴν 
ἐχείνων δόξαν, ἅτε εἰς χαινοτομίαν ἀπὸ τῆς AÓ62duoc 
ὑρησχείας ἀπορρυεῖσαν, τὰ δὲ “Ελλήνων ἠγάπησεν. 
(142) Ὅμως φιλοπονία τε καὶ ἀτρύτοις πόνοις ἐγχείμενος 
20 εὐφυεστέρων ἤδη πολλῶν xai τῶν πρεσόυτέρων χατέ- 
ωσε δόξας τῷ ἑαυτοῦ ὀνόματι 6 Mapivos. — (143) Οὐχ 
εἴχ δὲ αὐτὸν ἐρωτᾶν ὃ ᾿Ισίδωρος ἀσθενείᾳ σώματος 
ἐνοχλούμενον, εὐλαύεία τοῦ ὀχλώδους. (144) Πλὴν ὃ 
Μαρῖνος ἐξ ὧν τε διελέγετο καὶ ἐξ ὧν ἔγραψεν (ὀλίγα δὲ 
0 ταῦτα ἐστι) δῆλος ἦν οὐ βαθεῖαν αὔλαχα τῶν νοημάτων 
χαρπούμενος, ἐξ ὧν τὰ σοφὰ βλαστάνει θεάματα τῆς 
τῶν ὄντων φύσεως. (145) 'O ἄριστος ἡγεμὼν [Πτολεμαῖος 
τῆς ἀστροθεάυονος ἐπιστήίωης. (146) Τὰ ἀρέσχοντα τοῖς 
ἐξηγηταῖς ἀπεγράφετο, εἰς τὸ τῆς λήθης γῆρας, ὡς ἔφη 
3u Πλάτων, ὑπομνήματα χαταλείπων ἑαυτῷ xai ἀποθη- 
σαυριζόμενος. (u7) Καὶ τὴν τοῦ σώματος ἀπορροὴν βλέ- 
TOv ὃ ΠΡρόχλος € ἐδεῦιει oi τῷ νεανίσχῳ. (148) Ὁ τοί- 
νυν τεθνηκώς, ὃ εὐτυχὴς οὗτος νῦν, ἢ yu; 7 φημι χαὶ τὸ 
τῆς Ψυχῆς εἴδωλον, παρέστη uot ἀναφανδὸν ἐ ἐπὶ τοῦδε 
85 τοῦ σχίμποδος ἀναχειμένω. (149) Ἀπιστεῖν δὲ οὐ δίκαιον 
τῷ; λόγῳ βεδαιουμένῳ θέα τε ἐναργεῖ τοῦ χορυφαίου 
σοφοῦ xai ἀχοῇ προσφάτῳ τοῦ δευτέρου μετ᾽ ἐχεῖνον 
πρὸς ἀλήθειαν, καὶ ἔτι τῷ τρίτῳ βήματι xai εἰς ταύτην 
χαταθεθηχότι τὴν συγγραφὴν ὑπὸ τῇ φιλαλήθει που πῇ 
4o τῆς ἐμῆς ἀγγελίας. — (150) Καὶ ὁ Πρόχλος ἐπεδίδου ταῖς εἰς 
αὐτὸν ὁρώσαις ἐλπίσι μηδὲ τὸ τοῦ Πλάτωνος ἀτιμάζειν 
ἀξίωμα, αηδὲ τὴν ᾿Ιαωδλίγχου κρίσιν, μηδὲ τὴν Πλου- 
τάρχου χατανωτίζεσθαι, μηδ᾽ αὖ μεῖζον φρονεῖν τῆς 
χοινωφελοῦς προαιρέσεως. Ἀλλ᾽ ὅσῳ ηὔξετο τῆς δια- 
45 ὀοχῆς τὸ μέγεθος ἐν τῷ λόγῳ, τοσούτῳ μᾶλλον ὃ "Ict- 
ὄωρος πρὸς τὴν πειθὼ συνεστέλλετο μεῖζόν γε ὃν ἢ 
χαθ᾽ ἑαυτὸν ἄρασθαι φορτίον. — (151) Δεδ:ὼς δ᾽ ὁ 1} βύκλος 
περὶ τῇ Πλάτωνος χρυσῇ τῷ ὄντι σειρξ, μὴ ἥυϊν ἀπο- 
λίπη τὴν πόλιν τῆς Ἀθηνᾶς. — (152) Δεδιὼς 6£ ἐπὶ τῷ Ma- 
ρίνῳ διὰ τὴν τοῦ σώματος ἀσθένειαν. — (153) ᾿Αληθινὸς 
ἔρως ἐμφυτεύεται φιλοσοφίας * xal πάντα γηγενῆ δεσμὸν 
ἀπορρήξας͵ ἐλπίδας τε πάσας διοῦ τιμῶν τε xat χρη- 
μάτων καταπατήσας, ἀφιχνεῖται ᾿Αθήναζε, — (164) Αλλά 
q& τοιοῦτος καὶ ὁ φιλόσοφος ἱστορεῖται Ζηνόδοτος παι- 


o 


-- 
- 
- 


- 


ét 


maximi taurini capitis vidisse. Refert etiam Asclepiodotum 
vidisse vivum draconem sublimem in aere hzrentem εἰ ἃ 
vento correptum nubibus condensatis immobilem stare, 
ad instar magni conti extensum. Hunc ilaque et vidis 
astantibusque monstrasse, quumque nubes magis magüque 
constiparentur, feram evanuisse. (141) Marinus, inquit, 
Procli successor, genus ducebat a Neapoli Palestine ad 
montem Argaryzum condita. Deinde convicians impius 
inquit ille scriptor addit : in quo monte Jovis summi sacra: 
tissimum templum est, cui Abraham antiquorum Judae- 
rum afsvus sacratus fuit, ut idem dicebat Marinus. Sa- 
maritanus quum esset origine Marinus , eorum opinionem 
repudiavit, quasi ab Abrahami sacris in novam formam 
degenerasset , et ad gentilium doctrinam se convertit. 
(142) Veruntamen labori et assiduis curis incumbens mul- 
torum etiam ingeniosiorum et antiquiorum gloriam suo ne 
mine Marinusobscuravit. (143) Non permittebat vero illum 
Isidorus interrogare intirmitate corpuris laborantem, ne tur- 
baretur metuens. (144) E dictis tamen et scriptis ejus (qua 
non admodum multa sunt) apparet, non profundo eum 
cogitationum sulco messem facere, ex quibus sapientia 
rerum Datur: progerminant spectacula. (145) Ptolemxus 
optimus astronomicz scienti: magister, (146) Placila in- 
terpretum ín futuram senectutis oblivionem, ut ait Plato, 
describebat relinquens sibi et coudens commenlario. 
(147) Proclus videns istum defluxum corporis adolescenti 
metuit. (148) Hic igitur mortuus, nunc beatus , anima, 
inquam, animeeque imago aperte mihi in hoc scabello se- 
denti astitit. (149) Diflidere autem non par est sermoni à 
clara philosophi principis visione , et recenti alterius vere 
secundi post illum fama, et tertio iosuper vestigio, quo 
hanc in scriptionem descendit , sub veritatis studiosa 60’ 
rum, quz nunciavimus, fide confirmato. (150) Proclus 
etiam hortabatur, ne spe de ipso concepta adduceretur, ut 
aut Platonis contemneret auctoritatem, aut lamhlicii 
Plutarchique judicium despiceret, aut etiam majores animo 
spiritus conciperet quam communis utilitas ferret. Se! 
quo magis successionis gravitas dicendo augebatur, εὖ 
magis Isidorus suadentibus aurem praebebat , quod maju 

esset quam quod sustinere posset onus. (131) Sellicit» 

vero erat Proclus de aurea revera Platonis catena, ne niis 

urbem relinqueret Minerva. (152) Sollicitus etiam de V4 

rino propter corporis infirmitatem. — (153) Quum veru: p 

losophize amor insitus ei esset, omni terreno vinculo abrupla, 

omnique honorum simul bonorumque spe abjecta Athe 

nas venit. (154) Talis etiam Zenodotus philosophus fuisse 

dicitur, qui solus dignus habitus est deliciarum Prodi ne- 


DAMASCII VITA ISIDORI. 


£x τοῦ Πρόκλου χαλεῖσθαι μόνος ἀξιωθείς, ἐφ᾽ ᾧ δὴ 


καὶ τὰς μάλιστα ἐπεῖχεν ἐλπίδας. ( 155) Καὶ οὐχ ἣν τις 


ἅρα πρὸς αὐτὸν ἀλαζών, οὐδὲ σχαιός, οὐδὲ σοδαρὸς τὴν 
ἔντευξιν. — (150) Τῇ τε ἐξ ἀρχῆς εὐγενεία καὶ τῇ μεγα- 
5 λειότητι τῶν τρόπων χαὶ τῇ περὶ λόγους διαφανεῖ σπουδῇ 


τε xai ἐπιμελείᾳ. (157) Πρὸς γάρ τοι τοὺς ἄλλους τοὺς. 


εἰς βουλὴν τὴν μεγάλην συγχαλουμένους οὐ μόνον τὰ ἄλλα 
^ , Υ̓ 3 , 333^ XY 
διαφέρων ἄνθρωπος ἦν ὃ Θεαγένης, ἀλλ᾽ ἢ 
οὐλόσοφος. (158) τῶν διαδόχων οὐσία οὖχ ὡς οἱ πολ- 
4 T 4 -* Ὕ 
 λοὶ νομίζουσι Πλάτωνος ἣν τὸ ἀνέχαθεν - πένης γὰρ ἣν 
6 Πλάτων, καὶ μόνον τὸν ἐν Ἀχαδημίᾳ ἐχέκτητο χῆπον, 
οὗ ἣ πρόσοδος νομισμάτων τριῶν, ἣ δὲ τῆς οὐσίας ὅλης 
, ἢ y À , € uf ua 9 8 ll LH λ 
χιλίων ἢ καὶ ἔτι πλειόνων ὑπῆρχεν ἐπι Π]ρόχλονυ, 
πολλῶν τῶν ἀποθνησχόντων χτήματα τῇ σχολῇ καταλιμ.- 
t πανόντων. (159) "Ἤδη τοίνυν χρουόμεθα πρύμναν ἐπὶ 
τὸν λόγον ὃν ἀπελίπομεν. (160) Ὃ μὲν Ἀσχληπιόδοτος 
ἐκοσμεῖτο πᾶσι τοῖς τοῦ βίου λαμπροῖς, o! δὲ οὐδενὶ 
, / 6 λ / 
τούτων. οἱ προδεδλημένοι τὴν qax προδολήν, 
- 4 , ^ , » » / 
ἀλλὰ μόνον ἦσαν τῷ ὄντι φιλόσοφοι, ἐπ᾽ dxpov Éxa- 
20 τερος ἤχων, ὃ μὲν ἰθυδόλου φύσεως , ὃ ἐπὶ θυγατρὶ 
γαμόρὸς τοῦ μεγάλου Ἀσχληπιοδότου Ἀσχληπιόδοτος, 
^ ^X» γ" , ? ^ , , ? ^ 
ὃς δ᾽ ἤδη ἐμνήστενεν, ἐπιμελοῦς ἀχριθείας, 6 Ἰσίδωρος. 
(161) Πυγὴ ἀναδίδωσιν ὕδωρ ἱερόν τε xol εὔποτον. 
(162) Ὥστε ποιητιχὸς ἀνὴρ ἔφη ἂν τὸ στόμα αὐτοῦ xai 
35 τὸ ἄλλο πρόσωπον οἰκητήριον εἶναι αὐτῶν τῶν Χαρίτων. 
188) Εἰ ποτε γὰρ καὶ αὐτοί τινος ἠπορήθησαν, ἤεσαν αὐ- 
1 , € 
τίχα παρ᾽ αὐτὸν φίλοι παρὰ φίλον. (164) O ᾿Ισίδωρος 
πολὺ διαφέρων ἣν τῆς Ὑπατίας, οὐ μόνον οἷα γυναιχὸς 
ἀνήρ, ἀλλὰ xal οἷα γεωμετριχῆς τῷ ὄντι φιλόσοφος. 
. ^ Ύ 1 
/ 165). Στερρὸς δὲ τὸ ἦθος ὃ Σεδηριανὸς ὦν, χαὶ ἅπερ ἂν 
διανοηθείη, ταῦτα πράττειν ἐσπουδαχώς, ἔφθανε τῷ 
πραχτιχῷ τὸ βουλευτικόν, xat διὰ τοῦτο ὃ βίος αὐτῷ 
πολλαχῇ διεσφάλη. (165) Οὐ γὰρ ἐπιδιδόναι ῥαδίως, 
οὐδὲ ἦν αὔξεσθαι κατὰ πῆχυν, ὥσπερ Θεόδωρος ὃ 'Aci- 
3» ναῖος τὐζήθη ὑπὸ τῷ Πορφυρίῳ, — (157) "Qs εὐθὺς ἐξ 
ἀργῆς τὰ ἀναγκαῖα μόνα προσφέρειν τῷ σώματι, ἀφρο- 
, € 
δισίων δὲ ἄχραντον εἶναι διὰ βίου παντός. (168) Ὃ 
Παυπρέπιος ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ λογιμώτατος εἶναι ἔδοξε 
J [d ^" 
xaX πολυμαθέστατος * οὕτω διεπονεῖτο περὶ τὴν ἄλλην 
40 προπαιδείαν, ὅσην ποιητική τε xai γραμματιχὴ σοφίζει 
Li Ὕ f 
παιδεύουσα. Αἰγύπτιος δ᾽ ἣν xal τὴν ποιητιχὴν ἐν τῇ 
πατρίδι ἀσχήσας εἶτα Ἀθήναζε παρεγένετο, Οἱ δὲ ᾿Αθη- 
ναῖοι γραμματιχὸν αὐτὸν ἐποιήσαντο xal ἐπὶ νέοις διδά - 
σκαλον ἔστησαν, — (169) Δειλὸς δὲ ὧν 6 Ζήνων φύσει καὶ 
- y e 3 , * , M LH »5 
4» τὸν Ἴλλουν ὁρῶν ἐν δίκη ἀγαπώμενον xat μέγα 797 
δυνάμενον, εὐλαθεῖτο περὶ αὐτῷ, xal δι’ ἀπιστίαν οὐχ 
οἷός τε ἦν ἠρεμεῖν, ἀλλὰ πάσας ὁδοὺς διεξήει xal πάσας 
Y 4, Ι ^ 4 , oy 
ἔπλεχε μηχανάς, ὅπως ἂν ἐχποδὼν ποιήσοιτο τὸν DÀouv 
e 7 € δὶ ν΄ J ΄“ “ 
6 Ζένων. (10) Ὃ δὲ τῶν κρατούντων τῆς πολιτείας 
ς Ml ὃ 44 2 - ^ , ó , 
ἡγεμὼν τὴν δόξαν ἐπισχοπεῖν εἰληχώς, ὄνομα Πέτρος, 
ἀνὴρ ἰταμὸς ὧν xai περιπόνηρος. (v1) Ἀλλ᾽ ἴσως 
χαὶ ἐνταῦθα ἐχράτουν οἱ Παμπρεπίου χρησμοὶ βλα- 
χεύοντες del xai ἀναθάλλοντες εἰς χρόνους τὸν πόλεμον. 
(172) Ὁ δὲ Παυπρέπιος xax τὸν Αἴγυπτον παραγεγονὼς 


3 


τ 


Θ 


δὴ τις xal 





155 
mine, ob quod maximam etiam spem concepit. (155) Ne- 
que erga illum insolenter se gerebat aut rustice aut superbe 
in congressibus. (156)Quum per veterem nobilitatem, tum 
morum magnificentia, insignique litterarum cura atque stu- 
dio. ( 57) Reliquos enim in summum senatum lectos non 
ceteris modo superabat 'Theagenes, sed eliam aliquis erat 
philosophus. (158) Successorum facultates non, ut non- 
nulli putant, Platonis ab initio fuere. Plato enim pauper 
erat ac solum hortum in Academia possidebat , cujus pro- 
ventus trium erat nummorum , ex universis vero facultati- 
bus sub Proclo mille nummorum vel etiam amplius redi- 
bat, quod multi morientes opes suas schole reliquerant. 
(159) Jam igitur ad sermonem, quem reliquimus, reverti- 
mur. (160) Atque Asclepiodotus quidem omnibus vitz 
splendoribus ornatus erat, illi vero , nuptiali sub tutela la- 
tentes, horum nullo, sed soli re ipsa philosophi erant, ad 
summum uterque elatus, Asclepiodotus acuti ingenii, magni 
Asclepiodoti per filiam gener, quique jam uxorem depo- 
scebat, vir magne diligenti:e, Isidorus. (161) Fons erat 
aquam sacram et potabilem effundens. (162) Ul poeta 
dixerit os ejus reliquamque faciem domicilium esse Gratia- 
rum. (163) Si quando enim et illi re aliqua indigerent, 
Statim ad illum tanquam amici ad amicum accedebant. 
(164) Isidorus multum praestabat Hypatia, non solum ut vie 
muliere, sed ut geometrie dedita re ipsa philosophus. 
(165) Severianus quum firmo esset animo , quaeque cogitas- 
set , ea peragere studeret , agendi celeritate consilium ante. 
vertebat, Quam ob caussam sspe vita ejus pervertebatur, 
(166) Non enim facile erat crescere et cubito proficere , ut 
(167) Itaque 
statim ab initio sola necessaria corpori afferebat , omnem - 


Theodorus Asinzus profecit sub Porphyrio. 


que vitam a voluptatibus liberam traducebat. (168) Pam- 
prepius brevissimo tempore preestantissimus et doctissimus 
fuisse visus est, adeo elaborabat in ceteris doctrine rudi- 
menlis, quze poetica et grammatica docent. Erat natione 
/Egyptius, et poeticam in patria quum exercuisset, Athenas 
profectus est, Athenienses autem grammaticum eum crea- 
verunt et juventuti docende praefecerunt. (169) Zeno 
quum natura esset timidus, videretque Illum in judicio pro- 
batum ac multum jam valentem, cavebat ipsum, nec 
quiescere ob suspicionem poterat, sed omnibus modis ten- 
tabat , omnesque artes Zeno adhibebat, ut Illum amoveret. 
(70) Princeps inter eos qui rerum potiebantur, fidei explo- 
randz provinciam nactus, Petrus nomine, vir impudens et 
improbus. (171) Sed forsitan et hic vincebant Pamprepii 
lenta semper responsa et longius bellum protrahentia. 
(172) Pamprepius in Egypto degens Isidoro verbis signifi- 


136 


ἸΙσιδώρῳ παρέσχεν x τῶν λόγων αἴσθησιν ὡς οὐχ ὑγιαί- 
vot πρὸς Ἴλλουν. (178) Ἀλλ᾽ ἤδη προδωσείοντι ἔοιχε 
xat μέντοι xat περιορωμένῳ τὴν Ῥωμαίων βασιλείαν. 
(15) IH πέτρα αὕτη τὰ μὲν ἄνωθεν ἐχπεπετασμένη πολὺ 
e εἰς εὗρος, τὰ δὲ χάτωθεν ἀποστενουμένη τοσοῦτον ὅσον 
ὑπερείδειν τὴν ἐπιχρεμα μένην εὑρύτητα μετέωρον, πολ- 
λαχῇ ὑπερέχουσαν τῆς ὑποχειμένης χαὶ ἀνε; γούσης xpn- 
πῖδος ὁρείας " εἰκάσαις ἃ ἂν αὐτὴν αὐχένι μεγάλῳ, φέροντι 
χεφαλὴν ὑπερμεγέ ἔθη τινὰ xal ἀξιοθέατον. — (175) Πάλιν 
to δ᾽ ἐπὶ τὸν ᾿Ισίδωρον ἀνακαλεσώμεθα τὴν συγγραφήν. 
(ι76) Οὐκ ἦν τετυφωμένος ὃ ᾿Ισίδωρος οὔτε δυσόμιλος, 
οὐδὲ ἤγνόει τὴν στωιχὴν συμπεριφορὰν λεγομένην. 
(177) Καὶ ἡ ἦν τότε αὐτὸν θεάσασθαι φαιδρόν τε xal γεγη- 
θότα,, τό τε σῶμα ἀνθοῦντα, καὶ τὴν ψυχὴν ὑψοῦ διεγη- 
15 ερμένον ἔτι, χαὶ ταῦτα τῶν περὶ θανάτου φροντίδων 
ὑπολειπομένων. — (178) Πονηρὸν δὲ ἄνθρωπον xal τὸν 
βίον ἐπίρρητον. (179) Πρὸς τὸν ἐπισχοποῦντα τὸ τηνι- 
καῦτα τὴν χρατοῦσαν δόξαν ᾿Αθανάσιον, (180) ᾿Ενέῤα- 
λον αὐτὰ τοῖς ᾿Ιουλιανοῦ σχευαρίοις. — (181) Ὁ δὲ "Iot- 
20 δωρος τό τε χιῤώτιον xal τὰ ἄλλα σχευάρια διέθηκεν 
ἕτοιμα εἶναι χαὶ πρόχειρα, ὡς ἀποπέμψων εἰς τὸ ἐμπό- 
piov. — (152) Στῖφος ἀνδρῶν συγχεχροτημένον εἰς ἔφοδον. 
(183) Ὃ δὲ xat ξύστρας ἤδη ἅπτεσθαι διεχελεύετο τοὺς 
ὑπηρέτας. — (154) Καὶ τοὺς φιλοσόφους εἰς τὸ δεσμωτύή- 
25 ρίον πάλιν ἐνέθαλεν ἐπὶ ψήφω δευτέρων ἐλέγχων. 
(185) Ὃ δὲ Ἰουλιανὸς σιωπῇ ἐδέξατο χαρτερῶν τὰς πολ- 
λὰς ἐπὶ τοῦ νώτου διὰ τῶν τυμπάνων πληγάς" χαὶ γὰρ 
πολλαῖς ἐπαίετο βαχτηρίαις, μηδὲν ὅλως φθεγξάμενος. 
(186) ᾿Ιδὼν τὰ σχευάρια συνδούμενα πρὸς τὸν ἀπόπλουν 
30 « τί τοῦτο » ἔφη «ποιεῖς, ἄνθρωπε; ἁλώση δὲ ὑπὸ τῶν λι- 
μενιτῶν φυλαχτήρων. » — (187) Αφίχετο τοίνυν οὐ πολλῷ 
ὕστερον, καὶ ἐν ἐμοῦ τῷ οἴχῳ διητᾶτο. (188) ᾿Αφίχκετο 
μὲν Αθήναζε τότε τῷ Πρόκλῳ ἐπὶ ταφῆς ὄντι τὴν θυμια- 
τρίδα φέρων. — (189) Ἢ μὲν ἐσχάτη χαχία xat ἀδοήθη - 
85 toc ἀξία τῆς παραυτίχα χολάσεως, ἣ δὲ ἐπ᾽ ὀλίγον πα- 
ρατετραμιμένη ἀξία xal αὐτὴ τῆς ταχίστης ἐπαφῆς. 
1Πλείστοις δὲ τῶν μέσων ἀναθάλλεται ἣ δίκη τὰ τῶν 
παθῶν ἰατρεύματα, ἦτοι ὡς βοήθειαν ἔχουσιν ἀπὸ τῆς 
ἀρετῆς, εἴ πως ἐχφύγοιεν μᾶλλον τὰς τομὰς xal τὰς 
40 καύσεις, 7| ὡς ἀναξίοις τοῦ παραυτίχα φαρμάχου διὰ 
χαχίας μέγεθος. ἢ ὀφείλεται ἐνίοις πρὸ τῆς τῶν χαχῶν 
ἢ ἀυοιδὴ τῶν ἀγαθῶν. — (190) 'H τῶν φιλοσόφων ὑπερ- 
οψία τῆς παραχλήσεως ἱκανὴ ἐχτραχύνειν ἄνδρα Bap- 
ὕαρον " ἀλλ᾽ ὅμως ol φιλόσοφοι χαρτερεῖν ᾧοντο δεῖν xal 
45 τὰ συμθαίνοντα φέρειν εὐλόφως. — (191) Καὶ γυναιχὶ 
ἐνέτυχεν ἱερᾷ θεόμοιρον ἐχούση φύσιν παραλογωτάτην" 
ὕδωρ γὰρ ἀχραιφνὲς ἐγχέασα ποτηρίῳ τινὶ τῶν δαλίνων, 
ἑώρα κατὰ τοῦ ὕδατος εἴσω τοῦ ποτηρίου τὰ φάσματα 
τῶν ἐσομένων πραγμάτων, χαὶ προὔλεγεν ἀπὸ τῆς 
ε0 ὄψεως αὐτά, ἅπερ ἔμελλεν ἔσεσθαι πάντως. Ἢ δὲ πεῖρα 
τοῦ πράγματος οὐδὲ ἡμᾶς παρελήλυθεν. (192) Τὸν δὲ 
Ἰωάννην ὁ ᾿Ανατόλιος αἰχισάμενός τε xal τῶν ὑπαρ) χόν- 
τῶν γυμνώσας, — (193) Αὐτίχα μέντοι χαὶ οὗτος ἀπέρ- 
pss τὸν βίον. — (194) ᾿Ενέτυχον ἐξ ἀνάγχης τῷ ἜἘμε- 


ΔΑΜΑΣΚΙΟΥ͂ ΒΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΥ͂. 


cavit, quod desiperet in Illum. (173) Sed jam proditio- 
nem molientisimiliserat et Romanum imperium aspernanti. 
(174) Hac rupes superius multam in latitudinem extensa, 
inferius coartata in tantum, ut suffulciat impendentem 
Jatitudinem sublimem, circum superantem ei subjectam 
et sustinentem montis crepidinem; similem dixeris illam 
magno collo sustinenti caput ingens dignumque visu. 
(175) Rursum ad Isidorum orationem revocemus. (176)Non 
inflatus erat Isidorus, neque aegre affabilis, nec stoicam 
assectationem , quae dicitur, ignorabat. (177) Licebat tunc 
eum cernere hilarem atque lzetum, et corpore florentem, 
et animo sursum erecto, idque superstite mortis cura. 
(179) Contra 
Athanasium dominanti fidei explorand: hoc tempore przpo- 
(181) Is- 
ut parata et 


(178) Improbum hominem et vita infami. 
situm. (180) Hzc Juliani vasculis immiserunt. 
dorus arculam aliaque vascula disposuit , 
in promptu essent, tanquam in mercatum  missuras. 
(182) Turba hominum ad impetum constipata. (183) Jam 
(184) Et phi- 
losophos in carcerem denuo conjecit , eo quod secundo con: 


ille et strigiles apprehendere jubebat servos. 


vicli essent. — (185) Julianus silentio excepit in tergo multas 
plagas tympanis illatas : nam multis fustibus cadebatur 
uihil omninolocutus. (186) Videns collecta vasa jamque 
navi imponenda, « cur hioc » inquit « facis? custodes por- 
(187) Venit igitur non multo post εἰ 
(188) Venit tunc Athenas de- 


functo Proclo sepulcralia cum thure allaturus. (189) Extre- 


tuum te capient. » 
meis in zedibus diversabatur. 


ma immalitia et incurabilis meretur statim supplicium; que 
vero paulatim deflexerit, et ipsa celerrima digna est repre- 
hensione. Plurimis vero media peccata admittentibas jns- 
titia differt malorum remedia, sive quod subsidium habeant 
a virtute, si forte effugeriut magis sectiones e£ ustiones, 
sive quod ob facinoris magnitudinem festinato sint remedio 
indigni, sive quod quibusdam, antequam peccata punian- 
tur, pro bonis gratia debeatur. (190) Philosophorum fas- 
tus in monendo potest etiam virum barbarum exasperare, 
etsi philosophi putant tolerare oportere , quaeque accidat 
ferre patienter. (191) In mulierem sacram incidit, divini 
numinis participem naturam habentem miram admodum. 
Aquam enim puram quum infudisset vitreo poculo , videbat 
in aqua poculi rerum futurarum species, atque ipsa ex vi- 
sione qu: omnino futura essent praedicebat. Quam rem no5 
(192) Anatolius Joannem flagris 
vitam finit. 
eaim 


quoque usu cognovimus. 
cxesum bonis exuit. (193) Statim vero οἷ Ἢ 
(194) Conveni necessitate coactus Emesienem : 








v 


20 


35 


DAMASCII VITA ISIDORI. 


, . Ψ b! * , ^ , cv € ἢ 
σίωνι" οὐ γὰρ ἄν ποτε xiv ἀνεσχόμην τῆς αὐτοῦ ὑηνείας, 
ΟῚ , E] ; rege 3 [4 * 
ἀλλ᾽ ἣ πρεσθεία με ἠνάγκασε, — (195) zc Ἀραθίας xai 
M v συ et^ 6 [4 3 ὃ , 3 
τὸ Στυγαῖον ὕδωρ χατειδόμενον. (196) Απεδήμησεν εἰς 
τὰ Βόστρα τῆς Aga6iac, πόλιν μὲν οὐχ ἀρχαίαν ( ὑπὸ 
ἡὰρ Σεδήρου τοῦ βασιλέως πολίζεται), φρούριον δὲ 
παλαιόν, ἐπιτετειχισμένον τοῖς πέλας Διονυσιεῦσιν ὑπὸ 
τῶν Αραδιχῶν βασιλέων. (107) ᾿Αχούσας τὴν Ἰὼ θρυ-- 
λουμένην χαὶ τὸ ὄνομα τῆς πόλεως εἰς τὸν οἶστρον τῆς 
βοὺς ἀναλυόμενον, ἠγάπησε τὴν συνέχειαν τῆς περὶ τὴν 
Ἰὼ πλάνης μυθευομένης. — (198) " Eyvo δὲ ἐνταῦθα τὸν 
πεανδρίτην, ἀρρενωθὸν ὄντα θεόν, xat τὸν ἄθηλυν βίον 
ἐυ πνέοντα ταῖς ψυχαῖς. (109) Λέγεται δὲ καὶ τοῦτο τὸ 
ὕδω» εἶναι Στύγιον. Τὸ δὲ χωρίον, ἐν ᾧ ἐστι, πεδίον 
τῆς ᾿Αραδίας, ἀνηπλωμένον ἀπὸ τῆς ἕω μέχρι Δία 
"ὅὴΝ e $3 VT) nw « ἧς μ /P $ 
— * , , 
τῆς ἐρήμου πόλεως. Εἶτα ἐξαίφνης ἀναρρήγνυται 
γάσμα εἰς ἄθυθον πέτραις πανταχόθεν συνηρεφὲς καί 
τισιν ἀγρίοις φυτοῖς τῶν πετρῶν ἀποφυομένοις * χάθοδος 
ἐξ ἀριστερᾶς χατιόντι στενὴ χαὶ τραχεῖα (πρὸς γὰρ τῷ 
πετρώδει xai φυτοῖς ἀνγμέροις xal ἀτάχτοις δασύνε-- 
ANY 4 ἃ ^ T4 ῷ 
ται), μαχρὰ δὲ ὅσον ἐπὶ σταδίους πεντεχαίδεχα * πλὴν 
χαταθαίνουσιν αὐτὴν οὐ μόνον ἄνδρες, ἀλλὰ χαὶ γυ- 
d * [4 , A ^ 
γαιχῶν ai εὐζωνότεραι. Κατελθόντι δὲ xgmot xal 
γεωργίαι πολλαί εἶσιν ἐν τῷ διαδεχομένῳ αὐλῶνι. Τὸ 
δ᾽ οὖν ἄχρον αὐτοῦ καὶ στενώτατον ὑποδοχὴν ἔχει τῶν 
χατειρομένων ἐν χύχλῳ Στυγίων ὑδάτων, xai διὰ τὴν 
ἀπὸ πολλοῦ ὕψους φορὰν εἰς ἀέρα σχεδαννυμένων. εἶτα 
αὖ πάλιν εἰς τὸ χάτω συμπηγνυμένων. Θέαμα τοῦτο 
xxi φύσεως ἔργον σεμνὸν xal φριχῶδες " οὐχ ἔστιν οὖ- 
ὀεὶς ἀνὴρ ὃς ἰδὼν οὐχ ἂν πληρωθείη σεθασμίου φόθδου. 
Τῶν δὲ ῥιπτουμένων τῷ ὕδατι ἀναθημάτων τὰ μὲν 
^ » v 4 M3 i E - 
καταδύεται εἰς ἄξυθον, x&v ἐλαφρὰ ἡ,, οἷς εὐμενῶς 
EA 3 "ue ἷ δὲ , ^ δὲ » p / 
ἔχει τὸ θεῖον" οἷς δὲ μὴ, ταῦτα δὲ dpa , x&v βαρύτατα 
T2 , X ΟΣ * 05 Ν , , , 
7j, ἐπιπολάζει xat εἰς τὸ ἐχτὸς ἀποπτύεται θαυμαστὸν 
τινα τρόπον. Τὸ δὲ ὅρκιον τοῦ τε χωρίου xai τῶν 
ὑδάτων πεφρίχασι διὰ πείρας οἱ ἐπιχώριοι, διὸ χαὶ 
ἥχιστα ὀμνύουσιν, Εἰ δέ ποτέ τις ἐπιορχήσει, εἴσω 
ἐνιχυτοῦ ἀπόλλυται, φασί, φυσηθεὶς ὑδέρῳ τὸ σῶμα, xod 
»* t M , NF y , , 
οὐξεὶς τὴν δίχην διέφυγεν. — (200) Ὅτι Διόνυσος, φησί; 
Λυχοῦργον xat τοὺς ἑπομένους αὐτῷ Ἄραύας χατη- 
γωνίσατο οἴνῳ ἀπ᾽ ἀσχοῦ χαταρράνας τὴν πολεμίαν 
στρατιαν᾽ ἐξ οὗ xal τὴν πόλιν ἐκάλεσε Δαμασχόν. — Oi 
τὴν ἐπωνυμίαν διδόασι τῇ πόλει ἀπὸ γίγαντός τινος, 
ὄνομα Ἀσχός, ὃν 6 Ζεὺς ἐδάμασεν ἐνταῦθα. ἤλλλοι 
xal ἄλλας λέγουσι τῆς ἐπωνυμίας αἰτίας, ῳὉ δὲ 
A , [74 ^" / φ 
υγγραφεὺς ἐχ ταύτης ὥρμητο τῆς πόλεως, — (201) Ὡς f$ 
ἀσχολία τοῦ ῥητορεύειν δεινή, στρέφουσα μὲν περὶ στόμα 
ΜΝ e , 3 /, CS! 
xxi γλῶτταν τὴν ὅλην μου σπουδήν, ἀποστρέφουσα δὲ 
τῆς Ψυχῆς καὶ τῶν ἀποχαθαιρόντων αὐτὴν μακαρίων 
3 Ped 4 7, "c j| 4 ων. 
τε xal θεοφιλῶν ἀχουσμάτων. Ταῦτα δὲ ἐννοῶν, 
φησὶν Ó συγγραφεύς, ἐνίοτε διεχοπτόμην τῶν ῥητο- 
ρικῶν ἐξηγήσεων. — "Evacov ἔτος οὕτω μοι διεληλύθει. 
Φ 
(202) Συνδιήγομεν ἀλλήλοις ὅσαι τε ἡμέραι χαὶ ὅσαι νύ- 
κτες ἐπὶ μῆνας η΄. — (203) Εἰδ (, τὸν βαίτυλον διὸ 
κτες ἐπι μῆνας η΄. (203) Εἶδον, φησί, τὸν βαίτυλον διὰ 


es , 4 3 ^A» 5 "- ; , 
' ποῦ ἄέρος χινούμενον, ποτε δ᾽ ἐν τοῖς ἱματίοις χρυπτόμε- 





137 
mea spontetulissem ejus spurcitiam, verum coegit melegatio. 
(195) Arabiz et Stygia aqua defluens. (196) Profectus est 
Bostra Arabis:, urbem quidem non antiquam (nam sub Severo 
imperatore demum redacta est in civitatem), verum vetusto 
tamen castello instructam, in vicinos Dionysienses ab Arabi- 
cis regibus munito. (197) Quum intellexisset Io decanta- 
tam, nomenque civitatis ab cstro bovis derivatum, proba- 
vit erroris, quo circumvagata fertu? Io, continuitatem. 
(198) Hic vero cognovit Theandritem , deum specie virili 
(199) Dicitur, haec 
quoque esse aqua Stygia. Locus autem, in quo est, Arabis 
campus est , ab ortu solis Diam usque desertam urbem por- 
rectus. 


animisque virilem vitam inspirantem. 


Deinde repente hiatus aperitur in immensam vora- 
ginem, saxis undique obumbratus et plantis quibusdam sil« 
vestribus e petris nascentibus. Descensus a sinistra ingre- 
dieti angustus atque asper ( praeterquam enim quod saxo- 
sus est, plantis etiam agrestibus incultisque contegitur ), 
stadiorum quindecim longitudine : nisi quod non solum viri, 
sed etiam femine expeditze illum ingrediantur. 


deris, horti agrique multi sunt in continenti valle. Summa 


Ubi descen- 


ejus pars et angustissima receptaculum habet, quo omnis un- 
dique aqua Stygia influit, qua quod ab altissimo loco fertur, 


Specta- 
culum lioc et natura opus admirandum et terribile : nemo 


in aere spargitur, deinde iterum inferius concurrit. 
est, qui viderit, quinsanctotimorerepleatur. Donaria,qua 
in aquam injiciuntur, partim, etsi levia sint, in profundum 
deferuntur, quibus deus est propitius : quibus vero minus, 
ea, licet gravissima , supernatant et foras ejiciuntur admi- 
rando quodam modo. Per campum illum aquasque juratnen- 
tum usu edocti reformidant accola , quare mininum jurant. 
Si quis autem aliquando pejeraverit, intra annum, aiunt , 
corpore hydrope tumefacto moritur, nemoque unquam pce- 
nam evasit. (200) Fertur Bacchus Lycurgum et ceteros 
Arabes comites ejus vino domuisse , quum ex utre hostilem 
exercitum irrorasset ; unde et urbem Damascum appellavit. 
Alii vero urbi nomen a quodam gigante tribuunt, cui nomen 
Ascus, quem Juppiter illic domuit. Alii alias hujus nominis 
caussas afferunt. Ex hac urbe auctor originem duxit. 
(201) Perniciosum studium rhetoricze, quippe ad os lin- 
guamque omnem meam convertens curam, ab anima 
autem eamque expurgantibus sacris deoque acceptis audi- 
tionibus avocans, Hac, inquit auctor, reputans inter- 
dum oratorias exere:tationes abjiciebam. | Novem anni sic 
mihi elapsi sunt. (202) Viximus simul quot dies quot- 
(203) Vidi, inquit, beetylum per 
aerem motum, vestibus modo tectum, modo manibus 


que nogles menses octo. 


138 


vov, ἤδη, δέ ποτε xai ἐν | pci βασταζόμενον τοῦ θερα- 
πεύοντος. Ονουα δ᾽ ἦν τῷ θεραπεύοντι τὸν βαίτυλον 
᾿Ιὐσέδιος, ὃς xat ἔλεγεν ἐπελθεῖν αὐτῷ ποτε ἀδόχητον 
ἐξαίφνης προθυμίαν ἀποπλανηθῆναι τοῦ ἄστεος Ἐμέσης 
b ἐν νυχτὶ μεσούσῃ σχεδὸν ὡς πορρωτάτω πρὸς τὸ ὄρος 
αὐτό, ἐν ᾧ τῆς ᾿Αθηνᾶς ἵδρυται νεὼς ἀρχαιοπρεπής" 
ἀφιχέσθαι δὲ τὴν ταχίστην elc τὴν ὑπώρειαν τοῦ ὄρους, 
καὶ αὐτόθι χαθίσαντα ἀναπαύεσθαι ὥσπερ ἐξ ὁδοῦ " 
σφαῖραν δὲ πυρὸς ὑψόθεν χαταθοροῦσαν ἐξαίφνης ἰδεῖν, 
00 xai λέοντα μέγαν τῇ σφαίρα παριστάμενον" τὸν μὲν 
δὴ παρα χρῆμα ἀφανῆ γενέσθαι, αὐτὸν δὲ ἐπὶ τὴν 
σφαῖραν δραμεῖν ἤδη τοῦ πυρὸς ἀποσθδεννυμένου, xat 
χαταλαῦθεὶν αὐτὴν οὖσαν τὸν βαίτυλον, καὶ ἀναλαδεῖν 
αὐτόν, xal διερωτῆσαι » ὅτου θεῶν ἂν εἴη, φάναι 
[5 δ᾽ ἐκεῖνον εἶναι τοῦ Γενναίου ( τὸν δὲ Γενναῖον Ἡλιου-- 
πολῖται τιμῶσιν, ἐν Διὸς ἱδρυσάμενοι μορφήν τινα 
λέοντος), ἀπαγαγεῖν τε οἴχαδε τῆς αὐτῆς νυχτὸς οὐχ 
ἐλάττω σταδίων δέχα xal διαχοσίων, ὡς ἔφη, διηνυ- 
χώς. Οὐχ ἦν δὲ χύριος ὃ Εὐσέξιος. τῆς τοῦ βαιτύλου 
χινήσεως, ὥτπερ ἄλλοι ἄλλων * ἀλλ᾽ ὁ μὲν ἐδεῖτο xal 
ηὔχετο, ὁ δὲ ὑπύήχουε πρὸς τὰς χρησμῳδίας. Ταῦτα 
ληρήσας χαὶ πολλὰ τοιαῦτα ὃ τῶν βαιτυλίων ὡς ἀληθῶς 
ἀξ sx, τὸν λίθον διαγράφει καὶ τὸ εἶδος αὐτοῦ, Σφαῖρα 
μὲν γάρ, φησίν, ἀχριδὴς ἐτύγχανεν ὦν, ὑπόλευχος δὲ 
3$ τὸ χρῶμα, σπιθαμιαία δὲ τὴν διάμετρον χατὰ μέγεθος" 
ἀλλ᾽ ἐνίοτε μείζων ἐγίνετο xai ἐλάττων, xal πορφυ- 
ροειδὴς ἄλλοτε. Καὶ γράμματα ἀνέδειξεν ἢν ἐν τῷ 
λίθῳ γεγραμμένα, χρώματι τῷ χαλουμένῳ τιγγαθα- 
ρίνῳ χαταχεχρωσμένα, xai ἐν τοίχῳ δὲ ἐγχρούσας" 
80 6t ὧν ἀπεδίδου τὸν ζητούμενον τῷ πυνθανομένω χρη- 
σμόν, xai φωνὴν ἠφίει λεπτοῦ συρίσματος, ἣν ἡρμή- 
νευὲν ὃ Εὐσέόιος. Τερατολογήσας οὖν τὰ εἰρημένα 
ὃ χενόφρων οὗτος xal μυρία ἄλλα παραλογώτερα περὶ 
τοῦ βαιτύλου, ἐπάγει « ἐγὼ μὲν μην θειότερον εἶναι 
35 τὸ γρῆυκα τοῦ βαιτύλου, 6 δὲ ἸΙσίδωρος δαιμόνιον μᾶλ- 
λον ἔλεγεν" εἶναι γάρ τινα δαίμονα τὸν κινοῦντα αὐτόν, 
οὔτε τῶν βλαδερῶν οὔτε τῶν ἄγαν προσύλων, οὐ μέντοι 
τῶν ἀνηγωένων εἰς τὸ ἀῦλον εἶδος, οὐδὲ τῶν καθαρῶν 
παντάπασι ». [ὧν δὲ βαιτύλων ἄλλον ἄλλῳ ἀναχεῖσθαι, 
40 ὡς ἐχεῖνος δυσφημῶν λέγει, θεῷ, Κρόνῳ, Διί, Tip, 
Totg ἄλλοις. — (204) Ὅτι Μαξ ξιμῖνος, φησίν ( “Ἕλλην δ᾽ 
οὗτος ἦν τὸ σέδας", τὰς βολὰς τῶν ὀλμάτων d ἀφιεὶς οὕτω 
φοδερόν τι καὶ βλαδερὸν ἐνέδλεπεν, ὥστε τῶν ἐνορώντων 
ἀποστρέφειν τὰς ὄψεις" χαὶ τοῦτο (φησίν) ἐχεῖνος 
45 συνειδὼς ἑαυτῷ τὰ πολλὰ χάτω χαὶ οὐ πρὸς τοὺς ἐν- 
τυγχάνοντας ἔόλεπεν. ᾿Αλλὰ xal πολλῶν οὗτος φα- 
σμάτων ἐγίνετο θεατής, ἄλλοις o9 δρωμένων. ἹἸχανὸς 
δ᾽ ἦν καὶ δαίμονας ἐπιπέμπειν φθοροεργούς, καὶ ἄλλυθεν 
ἐπιπεμπομένοις ἀναστῶλειν. Πλὴν δυσσεῤθῶν ἁλοὺς 
κατὰ τὸ Βυζάντιον τὴν᾿ διὰ ξίφους οὐχ ἐξέφυγε δίχην. 
(:05) Οὔτε φιλόσοφον βίον ἐννοήσας, εἴ τις ὧν τῶν πολ- 
λῶν ὑθρίζει Ü pete τὰς ἐξ ἀνθρώπων. (206) Ἄπειρος 
ὧν τῶν πληχτιχῶν τούτων καὶ ἀνιάτων πραγμάτων. 
(207) 11 ἀναθολὴ μακροτέρα αὐτῷ γέγονε τῶν τε εἷς Κα- 


5 


e 


AAMAZXKIOY ΒΙΟΣ IXIAQPOY. 


medici portatum. | Nomen medici, qui h:xtylum gestabat, 
erat Eusebius, qui eliam dixit accidisse sibi aliquando 
necopinanti subitum desiderium errandi ab Emesa urbe 
pene media nocte quam longissime ad montem illum , in 
quo Minerve templum vetustum conditum est. Quum- 
que ad montis radices quam celerrime venisset, tanquam e 
via fessum se ibi requievisee, globumque vidisse ignis cele- 
riter decidentem et leonem ingentem in globo constitutum. 
Atque illum quidem statim evanuisse, se vero igne jam 
exstincto ad globum cucurrisse et illum tanquam betylum 
deprehendisse , sublatumque interrogasse , cujus dei esset , 
et respondisse illum esse Gennzi ( Genn;eum autem Hclio- 
polite colunt, erecta quadam leonis forma in templo Jovis), 
tum domum rediisse eadem nocte viam non minus quam de- 
cem et ducentorum stadiorum , ut aiebat, emensum. Εὺυ- 
sehius vero non erat dominus b:xtyli motuum, ut alii alio- 
rum, sed hic petebat et orabat, ille vero parebat secun- 
dum oracula. Hsec et multa similia nugatus profecto 
bztyliis ite dignus lapidem describit ejusque formam. 
Globus enim, inquit, erat absolutus, colore subcandilo, 
diametro longus palmo , sed interdum major apparebat, in- 
terdum minor, interdum purpureus. Et litteras ostendit 
nobís in Japide descriptas, easque colore minjaceo, quem 
dicunt, tinctas atque lateri affixas. Per has oraculum de- 
dit sciscitanti , et vocem emisit tenuis sibili , quam interpre- 
tabatur Eusebius.  Nugatus ista insipiens ille et alia multa 
de lxetylo insolentiora subjicit lzec Σ « equidem putaram 
divinioris natura rem esse baetylum, Esidorus vero domo- 
nium potius esse dicebat : esse enim aliquem daemonem qui 
eum moveat, eumque neque ex noxiis neque ex prorsus non 
spiritualibus, nec vero ex incorporalibus atque omnino 
puris, » Batylorum alium alii sacrum esse , ut ille contu- 
meliosus dicit, deo, Saturno, Jovi, Soli, ceteris. (?04)Maxi- 
minus, inquit ( religione hic autem erat genüilis ) , obtulu 
erat tam terribili atque pernicioso, ut intuentium oculos 
averteret : atque hujus rei ( inquit ), sibi conscius ut plo- 
rimum terram, non ipsos homines obvios respiciehaL At 
ille multa etiam vidit simulacra, aliis non visa. Poterat et 
demones noxios immittere et aliunde immissos coercere, 
nisi quod impietatis convictus Byzantii gladii non effugit 
penam. (205) Nec philosophicam vitam perspectam bà- 
bens, si quis de plebe quas solent homines injurias com- 
mittit. 


quererum. (207) Cunctatio longior ei fuit , quam ses ft- 


(206) Imperitus erat mordacium illarum gravium 





DAMASCII VITA ISIDORI. 


piav xa τῶν "AO vals σπευδουσῶν ἐλπίδων, — (208) Καὶ 
πρὸς θεοῦ λιπαρήσεις ἔρχομαι. — (209) 'Too Κυλληνίου 
βλαχεύοντος xat τὰ πράγματα ἀναδάλλοντος οὐδὲν ἤνυ- 
τεν ὁ Ἰσίδωρος. (210) Οὐ φεισάμενος τοῦ πολυτελεστά- 
του τῷ ὄντι δαπανήωματος, τοῦ χρόνου, κατὰ τὸν εἰπόντα 
cozov. — (1r) “ρῶν δὲ ἐμαυτὸν τῷ θείῳ φωτὶ περιρ- 
» , € )— L] . * . 
ῥεόμενον, πῶς olet σφοὸρα τὴν ψυχὴν ἐτανυσχόμην ; 
8.» , * * 

(212) Exuacve γενόμενος, ἀνελὼν τὸν πέλεχυν, ἀποτέμνει 
* ω 4 M 
τὴν αὐτὸς ἑαυτοῦ παιδοσπόρον φύσιν. — (212) Καὶ ἐγὼ 
^- 3 , es 3 4 , 1 £ ? V 
ταῦτα ἀπήγγειλα τῷ ᾿Ισιδώρῳ σοφήν τε xai ἔνθεον ἀεὶ 
προτείνοντι πρὸς τοὺς μύθους τοὺς ἱεροὺς ἀχοήν. 

P , P 7; ' ^ ’ 3 

' Y c 

i214) Οἰηθέντα περὶ τῷ σώματι χινδυνεύειν. — (215) Δλλὰ 

τοῦτο μὲν τῆς ἰδιώτιδος ἄρα δεῖγαα προαιρέσεως. 

; , ^ F^. . ^N? , 

(15) "OXtya πολλῶν ἀποδιδόντι γαρίσια. 

(27) Ενχυστόλούμεθα πρὸς τὴν Σάμον. (218) Τὸ σῶμα 

δ᾽ ἐθυσᾶτο, χάτωθεν ἀρξάμενον ἀπὸ τῶν ποδῶν ἕως 

- -ὦῷνΚ, , e". ἢ om / 

γδη, τῶν βουθώνων χαὶ τῆς αἰδοῦς. — (219) Κατεχοιμήθην 

ἐπὶ τῆς νεώς, xai πως ἀφροδισιάζομαι τοῖς ὀνείρασι. 
POSEE , ó , PY , à 

(220) Kore vov, guatovtov, ὀράριον, “ἡ προσώπου ἐχμα- 

ἢ γεῖον, ἡμιτύδιον. — (221) Εἷς τοσοῦτον γὰρ ἀχηχόαμεν 
φιλοσοφίαν χαταφρονηθεῖσαν οὐδὲ πώποτε ᾿Αθήνησιν, 
ὅσον ἑωράχαμεν ἀτιμαζομένην ἐπὶ “ηγίου. (222) Ὁ δὲ 
, P^ * e " 4 “427 * , 
Αργιάδας τὸ uiv ὅλον τοῦ πατρὸς οὖχ ὀλίγῳ ἣν διαφέρων 
χαὶ πολλῶν ἄλλων εἰς ἀρετήν, τὰ δὲ εἰς φιλοσοφίαν 

15 ἄγοντα παρειμένος, ἅτε πρὸς ταῦτα ἀνάγωγος ὧν διὰ 

A , - , r] 9 ἢ e NN 
τὴν οὐκ ἀχολάχευτον πατρώαν οὐσίαν, ἱερὰν δὲ ζωὴν 
τ E] 
προῤεδλυημμένος, εἴπερ τις ἕτερος. (223) Ὁ μὲν οὖν Εὐ- 
, ᾽ , Y 4 & δὲ » 
πείθιος εὐφυέστερος μὲν ἐγένετο, τὰ δὲ ἤθη ἐπισεσυρ- 
, ? ^ , » ^ L1 ? , ΜΝ 
μένος εἰς ἰδιωτισμόν, ἤδη δὲ χαὶ ἀτοπώτερον ἔχων 
0 ἢ χατ᾽ ἰδιώτην. (224) Ασθενῶν αὐτὸς τὸ σῶμα xal οὐ 
, /, , € ^ ^ ji * 
πόρρω τείνων θανάτου. (225 jo δὲ πρὸς μὲν τὸ παραυ- 
τίχα ξυσχερῶς ἔχουσε τῆς ἀπολογίας, ἅτε μὴ κατ᾽ ἐλ- 
πίδας αὐτῷ πραττούσης τῆς ἀγαθοειδοῦς προαιρέσεως. 
. νῷν - 4 3» ^ LÀ LI 
(226; Γοιαῦτα πολλὰ λέγων τε xat ἐπάδων ἔπεισε τὸν 
3 Ἰσίδωρον ὃ Μαρῖνος δέξασθαι τὸ ψήφισμα τῆς διαδοχ ὥς" 
M ΑΜ] “ "^ . 1 3 ^ [4 ^ 4 [4 
καὶ ἐψηφίσθη διάδοχος ἐπ᾽ ἀξιώματι μᾶλλον ἣ πρά- 
Ὑματιτῆς Πλατωνιχῆς ἐξηγήσεως. (227) Εἰ δὲ θειότερον 
Seu e A , * c / ' $3.25 54.7 
ρῆμα, ὡς σὺ φῆς, ὦ Ἥγια, ἔλεγε πρὸς αὐτὸν ὃ "Tot- 
ἕωρος, 3$; ἱερατικὴ πραγματεία, φηυὶ μὲν τοῦτο χἀγώ-" 
,* ^ , , 

v! ἀλλὰ πρῶτον ἀνθρώπους γενέσθαι τοὺς ἐσομένους θεοὺς 
δεῖ, Διὰ τοῦτο xal ὁ Πλάτων ἔφη μὴ ἐλθεῖν εἰς av- 
θρώπους μεῖζον ἀγαθὸν φιλοσοφίας. Ἀλλὰ τοῦτο συμ- 

, “- Α d e^ t^e “ 
6fÓvx& νῦν ἐπὶ ξυροῦ ἑστάναι οὐ τῆς ἀχμῆς, τοῦ δὲ 
ἐσχάτου γήρως ὡς ἀληθῶς. (228) ᾿Ελάνθανε δὲ ἑαυτὸν 

45 ἀνίατα πράγυατα xal πόρρω μοχθηρίας προδεδηχότα 
* f , ὲ . e v ^N NM 2 [4 
διορθώσασθαι ἐπιχειρῶν ἤνυτε δὲ οὐδὲν ἐπὶ πλέον. 
229 ?H "Y ^ . , ^ M r - ^^ ἊΝ ^ 
(2:9) Hg: δὲ ἀρχομένῳ, τοῦ Maptvou τὸ σῶμα ἀπολι- 
πόντος, ἐδουλεύετο τὰς ᾿Αθήνας ἀπολιπεῖν ὃ ᾿Ισίδωρος. 
(23) Παρήνει ὃξ Συριανὸν xai “Πγίαν ὁ Ἰσίδωρος ὡς 

to χρεῶν εἴη φιλοσονίαν ὑπορρέουσαν ἀνασώσασθαι. 

σ “- “ . “ 
[ Oca. παρεῖται χρεὼν ταῖς ἐχλογαῖς συντετάχθαι 
χαλλιέπειαν ἔχοντα. (81) Διὰ μηγανῇς τινος ἀπό- 
᾿ va^ 2 'j , ν £^ y» - M 2u A 
p^u xxt ανυρωπινης ἐλπίδος ες) χαθεστηχυιαὰς ἐν ἀπορ- 
ρήτοις τὰ ἀπόρρητα διαμηγανωιμένους ὑπὲρ τε σφῶν 


σ᾽ 


d 
ZZ 


,. 
αντι 


— 
et 


139 


stinandi in Cariam vel Athenas ferret. (208) Venio ad pre- 
(209) Cyllenio tardante et 
negotia differente nihil Isidorus perficiebat. (210) Non par- 


cens pretiosissimze rei juxta sententiam sapientis, tempori. 


cationes , quas ad deum habuit. 


(211) Videns meipsum divino lumine illustratum, quantum 
censes me animum intendisse? (212) Insanus factus quum 
(213) Et ego haec 
Isidoro nuntiavi, qui semper sapienter ac studiose sacris 


esset , arrepta securi sibi virilia amputat. 


sermonibus auscultabat. (214) Quum putaret se de corpore 
periclitari. (215) Hoc vero imprudentis voluntatis docu- 
mentum est. (216) Pauca pro multis reddenti beneficia. 
(217) Navigabamus Samum. 


pedibus iníra incipiens, usque ad inguina et pudenda. 


(218) Corpus vero tumebat a 


(219) Consopitus in navi per somnia in Venerem sollicitor. 
(221) Tan- 


tum enim philosophiam nunquam contemptam Athenis au 


(220) Viltam, linteum,...... sudarium, fasciam. 


divimus, quantum vidimus sub Hegia despicatui habitam. 
(222) Archiadas autem patrem quidem et alios multos vir- 
tute non parum superabat , philosophiam vero minus cura- 
bat, quippe ab hac alienus propter paternas opes assenta- 
tionis non expertes, vitam tamen piam preetendebat, si quis 
alius. 


simplicitatem propensus, immo etiam idiota simplicior. 


(223) Eupithius ingeniosior erat, moribus tamen ad 


(224) Imbecillum illius erat corpus et non multum a morte 
sejunctum. (225) Hic in presentia quidem aegre audivit 
defensionem , quasi spei illius consilium speciosum non sa- 
tisfaceret. (226) Talia multa dicens et occinens persuasit 
Marinus Isidoro, ut reciperet decretam successionem, et 
successor creatus est nomine magis quam re ipsa Platonicae 
doctrine. (227) Quodsi divinior res est, ut tu ais, Hegia, 
dicebat illi Isidorus , sacerdotalis doctrina, idem et ego 
aflirmo : sed primum homines esse deos futuros necesse 
est. Ideoque et Plato dixit, majus bonum homini evenire 
non posse quam philosophiam. Sed hoc contigit nunc 
Slare novacula non in acie, sed ultima revera senectute. 
(228) Ignorabat se ad incurabiles corruptissimasque res emen- 
(229) Vere 
ineunte, mortuo Marino , constituebat Isidofus Athenas de- 


dandas aggredi, sed nihil amplius proficiebat. 


serere, (230) Monebat autem Syrianum et Hegiam Isido- 
rus, necesse esse philosophiam labentem restituerent. 

[ Qua verbis ornata prztermissa sunt, ea necesse est 
cum ercerplis conjungi.] (231) Per artem quandam 


difficilem et extra humanam spem constitutam in secretis 


140 


αὐτῶν τῆς οὐρανίας ἐλπίδος xat ὑπὲρ τῶν ἄλλων Al- 
ἡυπτίων τῆς ὅλης εὐθημοσύνης. (232) ᾿Αλλ’ ἐντεῦθέν 
ποθεν ἀπὸ τῆς τρίτης xal περιχοσμίου γενέσεως 
ἀναδήσασθαι τὰ πείσματα τῆς ἀναγωγοῦ σωτηρίας. 
6 (233) Καὶ δὴ Σεδῆρος, ἀνὴρ τῆς “Ῥώμης πατρίχιος, 
ἄλλα τε δ:ηνεῖτο ἐν ᾿Αλεξανδρεία συνδιαιτώμενος, 
χαὶ ὅτι λίθον ἐθεάσατο, ἐν ᾧ σελήνης ἐγίνετο σχήματα 
μεταμορφουμένης παντοῖα μέν, ἄλλοτε δ᾽ ἄλλα πρὸς 
ἥλιον αὐξομένης καὶ μειουμένης ἐνόντα τῷ λίθῳ xai 
10 αὐτὸν τὸν ἥλιον" ὅθεν f, φήμη τοὺς ᾿τοιούτους λίθους 
χαλεῖ συνοδίτας, Καὶ ἡλίτην δὲ λίθον ἔλεγεν ἑωρα- 
χέναι, οὐχ οἷον ol πολλοὶ ἑωράκαμεν, ἀχτῖνας διαφαί- 
νοντα ἀπὸ τοῦ βάθους χρυσίτιδας, ἀλλὰ δίσχον ἡλιοειδῇ 
χείμενον μέσον τοῦ λίθου, σφαῖραν αὐτόθεν πυρὸς ὡς 
15 ἰδεῖν: ἀπ᾽ αὐτῆς δὲ τὰς ἀχτῖνας ἐχθρώσχειν ἕως ἐπὶ 
τὴν ἴτυν εἶναι γὰρ σφαιροειδῇ xol ὅλον τὸν λίθον. 
᾿Ιδεῖν δὲ xal σεληνίτην, οὐ τὸν ὕδατι τεγγόμενον, εἶτα 
ἐχφαίνοντα τὸν μηνίσχον,, xal διὰ τοῦτο ὑδροσεληνίτην 
χαλούμενον, ἀλλὰ χατὰ φύσιν τὴν ἑαυτοῦ τρεπόμενον 
20 ὅτε xal ὅπως 4 σελήνη τρέποιτο, θαυμάσιον y pipa τοῦτό 
[s φύσεως. (234) Τυφλῆς δὲ xai ἀσαφοῦς τῆς φήμης 
περιπλανωμένης. (255) Ὁ μὲν οὖν πλεῖστος λόγος ἀπο- 
λωλέναι τὸν Αἰγύπτιον, διεφέρετο δὲ ὅμως xal σωτηρίας 
τις ἄγγελοςφήμη. — (236) Καὶ τάχα ἂν ἥδε ἣ πάθη ἀπροαί- 
95 ρέτος ἂν εἴη. καὶ διὰ τοῦτο συμύαίνοι ἂν ἴσως xal ταῖς 
ἀκηράτοις. (237) Τὰ βέλτιστα παραινῶν, xat παροξύ- 
νῶν τῷ λόγῳ τοὺς ἐν τῷ ἔργῳ βλαχεύοντας. (438) Ὅτι 
τριῶν ὄντων εἰδῶν τῆς ψυγῆς τριττὴ xal ἣ πολιτεία, 
χαὶ ἔχει μὲν ἑχάστη τὰς τρεῖς, ἀλλ᾽ ἑνὶ διαμορφοῦται 
ϑυχαὶ ὀνομάζεται τῷ ἐπιχρατοῦντι, Καὶ λόγῳ μὲν 
ἰθύνεται, ὡς 6 ἐπὶ Κρόνου βίος, ^j λεγομένη χρυσῇ 
γενεά, ἢ τὸ θεῶν ἀγχίσπορον γένος, οἷα ἐν σχήματι μύ- 
θου σεμνύνουσιν οἱ ἐν τῷ τρίποδι τὴς Μούσης χαθήμενοι 
ποιηταί. Θυμῷ δὲ διανισταμένην πολιτείαν τὴν ἐπὶ 
80 πολέμους xal μάχας, xal ὡς ἐπίπαν φάναι, τὴν περὶ 
πρωτείων χαὶ δόξης ἀγωνιζομένην, οἵαν γενέσθαι τὴν 
ἐπὶ τῆς ἱστορίας ἑχάστοτε θρυλουμένην ἀχούομεν. 
᾿Επιθυμία δὲ τὴν πανταχῇ διαρρέουσαν καὶ ὑπὸ τρυφῆς 
ἀχολάστου διεφθαρμένην, ταπεινὰ χαὶ γυναιχεῖα φρο- 
40 νοῦσαν, δειλία σύνοιχον xal ἐν πάση ὑηνεία χαλινδου- 
μένην , φιλογρήμονα, μικροπρεπῇ,, δουλεύειν ἀσφαλῶς 
ἐθέλουσαν, οἷα τῶν ἐν τῇ νῦν γενέσει πολιτευομένων ἣ 
ζωή. — (239) Προθυμότατος εἰς ἀποδημίαν οὐ τὴν μάταιον 
xat τρυφῶσαν, εἰς ἀνθρώπινα οἰχοδομήματα xat μεγέθη 
46 xal χάλλη πόλεων διαχαίνουσαν᾽ ἀλλ᾽ εἴ πού τι θαυ- 
μαστὸν ἀκήκοεν ἡἱεροπρεπές, ἀφανὲς ἣ φανόν, αὐτόπτης 
ἠῤδούλετο γενέσθαι τοῦ θαύματος. — (210) Αὐτὴν δὲ τὰν 
ψυχὴν ἐν ταῖς ἱεραῖς εὐχαῖς πρὸς ὅλον τὸ θεῖον πέλαγος 
ἔλεγε, τὰ μὲν πρῶτα συναγειρομένην ἀπὸ τοῦ σώματος 
&0 εἰς ἑαυτήν, αὖθις δὲ ἐξισταμένην τῶν ἰδίων ἠθῶν xal 
᾿ἀναχωροῦσαν ἀπὸ τῶν λογικῶν ἐννοιῶν ἐπὶ τὰς τῷ νῷ 
συγγενεῖς, ἐκ δ᾽ αὖ τρίτων ἐνθουσιῶσαν χαὶ παραλλάτ- 
τουσαν εἷς ἀήθη τινὰ γαλήνην θεοπρεπῇ xai οὐχ ἀν- 
θρωπίνην. — (241) Τοῦτον ἐπαινῶν ᾿Ισίϑωρος 6 φιλόσοϑος 


ΔΑΜΑΣΚΙΟΥ͂ ΒΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΥ͂. 


arcana pro se ipsis divinse spei χυφρυοηίοα et pro ceteri 
JEgyptiis totius ordinis. (232) Sed hinc alicunde a tertio 
ortu, qui circa mundum est, ligare fenem salutis δὰ ca- 
lestia animum extollentis. 
nus, quum alia narrabat Alexandrix€ commoralus, tum 
lapidem se vidisse , in quo varia essent lunze sese mutautis 
form: , ac modo crescentis secundum solem , modo detre- 
scentis, atque sol etiam ipse : unde vulgo tales lapides di. 


(233) Severus, patricius Rom- 


cuntur synoditze. Solarem etiam lapidem dicebat se vidiste, Ὁ 


non qualem multi vidimus , radios ex intimo aureos effun- 
dentem , sed discum solis forma in medio lapide jacentem, 
ignis globo omnino similem , ab eoque radios exsilire usque 


ad circumferentiam : esse enim globosum et integrum lapi- 


dem. Vidisse et lunarem non aqua conspersum demum 
lunulam exhibentem et ideo aquilunarem appellatam, 
sed natura suase vertentem, quoties quoque modo luna sese 
vertat, mirabile sane naturx opus. (284) Czeco atque οὗ- 


scuro circumerrante rumore. (235) Ac vulgo quidem di- 


cunt periisse Zgyptium, sed quaedam lamen ferebatur fama. 
salutis nuntia. (236) Acfortehic easus fuerit involuntarias, | 


et idem fortasseetiam rebus integris accidat, (137) Optima 


monens et oratione bortans cos , qui in opere torpescerest. ὦ 


(238) Quum tres sintanime species, triplex etiam vitz ratio, 
quarum quaelibet tres illas comprebendit , ad unam eamque 


reliquis praestantem conformatur, ex eaque appellatur. Alque - 
ad rationem quidem dirigitur, velut Saturnia vita, que aura 





aetas dicitur, vel genus diis proximum , quale fabele invo- | 


lucro poete in tripode Musarum sedentes jactant..— Allera, 


quae iracundia nititur, in bella pugnasque ruit , et ut sum- 
matim dicam, de principatu decertat atque glora, &- - 
jusmodi fuisse audimus per universam historiam celebra- 
tam. Tertia cupiditate diffluit et effrenata mollitie corrupa 


abjecto et muliebri est animo , ignavize dedita , inque oniti 


spurcitie volutata, avara, vilis, servilis, qualis nanc es vi. 


hominum. 
vanam aut deliciosam, hominum zedificiis aut urhibus magos 


(239) Propensissimus ad peregrinationem 9 


pulchrisque spectandis inhiantem , sed sicubi quid mirat- 


dum audiret vel venerandum, sive occultum sive apertux, 


ipsismet oculis spectare miraculum volebat. (240)lpsm 
animam in sacris precibus ad divinum numen faciendis J- 
cebat esse pelagus, primum a corpore in se ipsam collecam, 
deinde a suis moribus recedentem et a rationalibus notaki- 
bus ad menti cognatas remeantem , tertio divinitus affialam 
et mutatam in insolitam quandam serenitalem, non bum 
nam,seddeo convenientem. (241) Hunc laudans Isidonusit 





DAMASCII VITA ISIDORI. 


χατὰ στόμα εἶχε. — (242) Μετριωτέρα γὰρ πειθὼ xal πα- 
ραίνεσις τῆς ἀπὸ τῶν ἄλλων λόγων τοῖς πολλοῖς f) ἀπὸ 
τῆς ἱστορίας, xal μᾶλλον τῆς παλαιοτέρας ἣ ἀπὸ τῆς 
νεωτέρας χαὶ τοῖς ἀχροωμένοις φέρουσά τι Ὑνωριμώτε - 
δ oov. (5343) Οἱ δὲ xai ἐν τοῖς Αἰγυπτίοις φιλοσοφήμασι 
τὸν Ἰσίδωρον συνεργὸν xal συγχυνηγέτην παρελάμθανον 
τῆς ἐν βυθῷ χεχρυμμένης ὡς ἀληθῶς ἱερᾶς ἀληθείας " 
χαὶ πολλαχοῦ φῶς ἀνῆπτεν αὐτοῖς ἐν ταῖς ζητήσεσι 
υ τῆς ἀρχαιοτρόπου σοφίας. Τὸ δὲ σύμπαν αὐτῷ τῆς 
εὐπορίας οὐχ ἀπὸ βιδλίων καὶ δοξασμάτων ἐπορίζετο 
ἀλλοτρίων διὰ μνήμης, ἀλλ᾽ ἕξιν τινὰ βεθαίαν xal 
πάμφορον ἀληθείας τῆς γε τοιαύτης ἀπ᾽ ἀρχῆς ἐκτήσατο. 
(μι) Καὶ δύσεται τοῖς ἀνθρώποις, ἅτε οὐ δυναμένοις αὐ- 
τοῦ φέρειν τὴν θείαν ἀνατολήν. (246) Ἠναγχαζετο ἐπι- 
μελεῖσθαι τῆς τῶν παίδων εὐχγωγίας. — (246) Καὶ μὴν 
xxi ἐν ταῖς ἐξηγήσεσιν ἐνδεέστερος τῷ λόγῳ ἢ ὥστε ἕρμη- 
0 νεύειν τὰ δοχοῦντα ἀπογρώντως. Οὐ μὲν οὐδ᾽ ἐνταῦθα 
ἀβοήθητος ἦν ὑπὸ τῆς φύσεως χαὶ τῆς ἄλλης μελέτης, 
ἀλλὰ κατεθάλλετο μὲν σπουδὴν πρὸς τὴν σαφήνειαν, 
τὴν δὲ τῶν ὀνομάτων εὐρυθμίαν ἀφιεὶς ἑτέροις πρὸς 
ἐπίδειξιν εἴχετο τῶν πραγμάτων, οὐ λόγους τὸ πλέον 
ἣ νοήσεις φθεγγόμενος, οὐδὲ νοήσεις μᾶλλον T τὰς 
οὐσίας αὐτῶν τῶν πραγμάτων ἄγων εἰς φῶς. (212) T ἣν 
περὶ τὸ θεῖον ἁγιστεύουσαν θέμιν. (248) ὐφραίνετο δὲ 
ὁρῶν τὸν Πρόχλον ὃ Ἰσίδωρος αἰδοῖόν τε ἅμα xat δεινὸν 
Yo ἰδεῖν, αὐτὸ δοχῶν ἐχεῖ δρᾶν τὸ φιλοσσφίας τῷ ὄντι πρόσ- 
exov. (549) ᾿Επεὶ xai ὁ Πρόχλος ἐθαύμαζε τοῦ ᾿Ισιδώ- 
ρου τὸ εἶδος ὡς ἔνθεον, χαὶ πλῆρες εἴσω φιλοσόφου ζωῆς. 
(250) Ὁ δὲ Σαλούστιος οὐχέτι τῷ διχανιχῷ, ἀλλ᾽ ἤδη 
τῷ σοφιστιχῷ βίῳ προσεῖχε τὸ νοῦν. ᾿Εξέμαθε δὲ χαὶ 
| τοὺς δημοσίους ἅπαντας τοῦ Δημοσθένους λόγους. Καὶ 
δὲ λέγειν ἦν ἱκανός, οὐ τοὺς νέους μιμούμενος σοφιστάς, 
ἀλλὰ πρὸς τὸν ἀρχαῖον πῖνον τῆς λογογραφίας ἁμιλ- 
λώμενος. Ἀμέλει xat ἔγραψε λόγους οὗ πολύ τι ἐχεί- 
νων λειπομένους, (351) ᾿Ανυπόδετος περιιὼν τὴν οἰχου- 
9 μένην, ὡς φάναι λόγον, ἅπασαν. (29) Ὅτι τὰ ἔδη καὶ 
ἐπὶ αὐτῶν λαμδάνει τῶν τεμενῶν, τάττεται δὲ χαὶ ἐπὶ 
τῶν ἀγαλμάτων. λέγεται δὲ ἕδος χαὶ τὸ ἔδαφος τοῦ νεώ. 
(253) "Ova μὲν μυριάχις παρῆν ὡς φάναι τὸ ἔπος, ἅπαξ 
δὲ xal ὕπαρ ἐφάνη τὸ φάσαα. (254) Περιορώμενον 
Ι5 τὸν ἄνθρωπον ἀντὶ τοῦ Eu λέπον ἀχριδῶς. ἐπισχοποῦν, 
ἐναντίως τῆς τῶν πολλῶν χρήσεως. (455) Αχώλυτοι 
διέμενον ὑπὸ τῶν εἰωθότων κατὰ τὸ ἀνθρώπινον χωλυ- 
μάτων. — (25e) Οὐδείς ἐστιν οὕτω τὸ θεῖον ἐχχεχωφημέ- 
voc, ὃς οὐχ αἰσθάνεται αὐτοῦ τῆς ἐνεργείας πάσης μέν. 
00); ἥχιστα δὲ τῆς χολαζούσης τοὺς ἁμαρτάνοντας. 
(257) ὐὐχ &v ἁμάρτοι Μούσης ἀληθοῦς, ἣ οὐχ ἂν ἁμάρτοι 
ἀληθείας ἱερᾶς. (258) Οἵ τῆς ἀλλοφύλου δόξης ἑταῖροι 
χαὶ συστασιῶται. (459) Καὶ πρὸς φιλοσοφίαν ἔρρων-- 
το, xattot ἀρχὴν ἀτυχοῦντες εὐαγωγίας φιλοσόφου. 
i (280) Καὶ τῇ εὐχῇ χρησάμενος εἰς τὴν συνήθη καὶ ἀν- 
θρωπίνην αἴσθησιν ἀπὸ τῶν ἀλλοχότων ὄψεων ἐπανῆλθε. 
(261) Καὶ δὴ ἐξέδωχεν ἱκνουμένῳ τῷ τοῦ γάμου καιρῷ. 
(262) ᾿Αλλὰ xat τρίδωνα περιδαλὼν φιλοσοφίας, ὡς φι- 


— 
o 


uU 


141 


ore habebat. (242) Commodior enim vulgo, quam quz ab 
aliis disciplinis exhibetur, historize est persuasio ac przece- 
ptio, ejusque recentioris magisquam antiquioris, quaeque au- 
dientibus aliquid notius affert. (243) At illi in disciplinis 
eliam /Egyptiis Isidorum socium sodalemque investigandi 
veritatem sacram, quz in profundo lateret , assumehant, et 
illis sepe in quaestionibus antiqua sapientize lumen accen- 
debat. Quicquid autem sollertize ipsi erat , non a libris et 
disciplinis alienis per memoriam suppetebat , sed habitum 
quendam firmum et ejusmodi quidem veritatis fcecundissi- 
mum ab initio habuit. (244) Etoccidet hominibus , ut qui 
(245) Cogebatur 
(246) Ve- 
rum in interpretando quoque sermone erat inferior, quam ut 


divinum ejus ortum ferre nequeant. 
liberorum bene instituendorum curam sustinere. 


satis sensa animi posset explicare : at neque hic natura exer- 
cilatioque eum destituebat , sed ad perspicuitatem studium 
convertebat , nominum autem concinnitatem ostentandam 
aliis relinquens rem urgebat, non tam mera verba quam 
ipsa sensa eloquens, neque tam sensa quam ipsarum rerum 
notiones in lucem proferens. (247) Sacris operantem ju- 
stitiam. | (248) Gaudebat Isidorus Proclum videns veneran- 
dum simul atque gravem, ipsum revera ratus philosophize 
se videre vultum. (249) Nam etiam Proclus Isidori faciem 
ut divinam admirabatur, plenamque intus philosophe vitae. 
(250) Salustius non amplius forensi, sed sophisticre jam vitae 
intendebat animum. Publicas etiam Demosthenis oratio- 
nes memorie mandahat omnes. — Adhiec satis erat disertus, 
non recentiores sophistas imitans , sed cum vetere scriptio- 
nis certans elegantia. Ac sane orationes etiam scripsit non 
(251) Nudis pedibus ambiens orbem 
(252) Vocabulum 
Ebr, et de ipsis delubris accipit, sed idem ponitur etiam de 
statuis : item usurpatur de templi pavimento. (253) Per 
somnia quidem millies aderat, ut uno verbo dicam, semel 
vero eliam vera ejus species apparebat. (254) « Circum- 
spicientem hominem » pro « intuentem accurate » , praeter 
consuetum morem loquendi. (255) Liberi manebant a con- 
suelis pro humana natura impedimenlis. (256) Nemo in 
divinis rebus adeo liebes est , quin sentiat omnem dei vim, 
maxime autem in puniendis improbis. (257) Non aberra- 
verit a Musa vera vel non aberraverit a veritate sacra. 
(258) Socii alienae doctrinze ac sodales. (259) Et ad philo- 
sophiam corroborabantur, quanquam initio philosophandi 
dexteritatem non assequerentur. (260) Voto usus ad fami- 
liarem humanumque sensum ab insolentibus speciebus re- 
diit. (261) Jamque elocavit veniente nuptiarum tempore. 
(262) Sed etiam philosophie pallio, tanquam philosopho, 


multo illis inferiores. 


terrarum , ut verbo dicam , universum. 


142 
λόσοφον, τὴν νύμφην. — (263) Τῆς περὶ τὰ θεῖα διατρι- 


, 
δούσης θρησχείας, ὅση τε ῥητὴ xai ὅση, ἀπόρρητος. 
- LÁ L4 0^ 

(564) Οὐδ᾽ εἰς ᾿λτροξισιάδα μετεχώρησε παράχλητος. 
(265) Ἄπαιδα βίον τῇ γυναιχὶ συαδεδίωχεν, (266) Ὁ δὲ 
ε , λ - P $9 N^ ? 2 à e - 

δ 'JAdptog φιλοσοφῶν μέν, ἐχδεδιητημένος δὲ τὰς Uno 

;  eN Ὁ E y . II ἢ λ ιν t : 
γαστρίους δονας, οὐχ ἔτυχε llipoxAou Ot020X4A0U. 

- " ’ ? ’ Α 
(267) Πεπεῖσθαι ἔλεγε πολυχρονιώτερόν οἷ γενέσθαι τὸν 
μετὰ τοῦ σώματος βίον διὰ τὴν δεξιότητα τῆς γυναιχός. 

me * ως , 
Kal ταῦτα ἔλενεν οὐ χάριν 6uoXoqGw, ὡς dv τῳ δό- 
10 ξειεν, ἀλλὰ δυσχεραίνων πρὸς τὴν ἐν σώματι διατρι- 
θήν, xai εἰς ἐκείνην ἀναφέρων, ὅσα γε εἰς ἄνθρωπον, 
τὴν τοῦ θανάτου ἀνχύολήν, (668) Kal τῆς γυναιχὸς 

3 , A , , A * K λ ’΄ 
ἐπήνει τὴν εὐαγωγίαν, xat συνήδετο. (269) Χατελεή- 

: Lord , [2 5, .N ἐδιὸ , 6 
σας τοῦ γάμου τὰς πρώτας ἐλπίδας ὃ θεὸς ἐδίδου σύμθο- 
15 λον τῆς ἐσομένης γονῆς" χαὶ τὴν γαμετὴν λοιπὸν ἑώρα 
ἐπίτεκα οὖσαν ὃ ἀνήρ. (270) Καὶ οὐδὲν ἐμ ποδὼν 
κρὸς τὴν ἀνάγνωσιν τῷ Ἀ σχληπιοδότῳ ὃ σχότος ἐγίνετο, 

bd ^1 * L4 9 7 ^ ΄“-ω 
(271) Διηγεῖτο δὲ ἄλλα τε ὧν ἀχήχοε, xal δὴ καὶ τῆς 
^ * * , $ 

αὐτοῦ ὄψεως οὐχ ὀλίγα θαύματος ἄξια. (272) Ἢ ὃ 
30 ἄγνωστος φωνὴ ὅτου εἴη͵ τὴν ναῦν ἀναχωχάζειν ἐχέλευε. 
(173) 1 οῦ ὀμμακοΐου τῆς αὐτοψίας xat ἀχοῆς ἄυα. 
(24) Καὶ διετέλεσεν ἄχρι θανάτου ἀμιγὴς παντὸς 
σώματος, οὐδ᾽ ἔστιν ὅστις ἐσυχοφάντησεν αὐτὸν ἐπὶ 
τοιαύταις διαδολαῖς, οὐδὲ τῶν ἐχθίστων. (276) Ὃ δὲ 
3» Maopivoc τῷ ἀτόνῳ τῆς φύσεως οὐδὲ τοῦ Παρμενίδου τὴν 
ὑπεραίρουσαν ἐξήγησιν τοῦ διδασχάλου ἤνεγχεν, ἐπὶ 
τὰ εἴδη δὲ τὴν θεωρίαν χατήγαγεν ἀπὸ τῶν ὑὕπερου- 
σίων ἑνάδων, ταῖς Φίριμου xat Γαληνοῦ τὸ πλέον ἐν- 
νοίαις ἐπισπώμενος ἢ ταῖς ἀχηράτοις ἐπιβολαῖς τῶν 

, Ek] ὃ e^ - 5g , X δί A 
30 μαχαρίων ἀνδρῶν. (276) ᾿ἔθεραπευς τὰ δίχαια xai φι- 
λοσοφία πρέποντα, ἀλλ᾽ οὐ τὸν θῶπα τρόπον χαὶ βάναυ-- 
oq ', P ᾿ ?, b4 ν» 9 
σον. (277) Διὰ τὴν στάσιν 6 Νίαρῖνος ἐξ ᾿Αθννῶν εἰς 
᾿Επίδαυρον ἀνεχώρησε, τὰς ἄχριτοῦ σώματος ἐχθαινού- 
σας ἐπιθουλὰς ὑφορώμενος. — (278) Ὁ δὲ Μαρῖνος, καὶ 
35 αὐτὸς ὁ Πρόχλος, οὐ τῇ ἑτέρα μόνον. ἀλλ᾽ ἀμφοῖν τοῖν 
. - "e 59 ^r , "^nt i Po 
χεροῖν τοῦ ᾿Ισιδώρου περιείγοντο, (270) Ὃ δὲ [᾿Πρόχλος 
^. 3, ^ , * N 
δρῶν αὐτοῦ τὴν προθυμίαν ἄτρυτον οὖσαν xai τὴν φι- 
, 4 
λομάθειαν ἀκόρεστον, πηγὰς λόγων εἰς τὴν ἐχείνου 
ψυχὴν ἀφιεὶς ἱερῶν τε xat φιλοσόφων, γαννύμενος αὐτῷ 
40 διετέλει πλατεῖαν ὑπέχοντι xai ἀριήχοον τὴν τῆς δια- 
νοίας ὑποδοχ ἦν. (:8υ) Εἰξε δεδιὼς τὴν ἑχατέρου ἐπιτί- 
A " , * PU L4 
μυσιν xal ἄνα λύπην ἀγαναχτοῦσαν. (481) "ἔσεισεν 
- Y 

ὑπερφυῆ τινα σεισμὸν χαὶ οὐ φύσεως ἔχγονον. (282) Hv 

ἄρα τις ᾿Αττιχὴ γυνή, πολλὰς εἰδυῖα μηχανὰς εἰς πειθώ 
pa τις | γυνή, πολλὰς εἰδυῖα μηχανὰς εἰς πειθώ, 

^ f , Ld ^ , , 

46 ὡς διέδειξεν. (293) Οὐ μιβ γειρὶ δωρούμενος, ἀλλ᾽ ἀμ- 
L- L4 γ ΐῸ- * , - 
φοῖν, χατὰ τὴν παροιλίαν, (384) Τοιοῦτος 7v τότε σῶμα 
xal τὴν ψυχήν, ὥστε χαταπληγνύναι τῇ, συννοία τοὺς ἐν- 
" 
τυγχάνοντας, ἡνίκα καιρὸς ἣν σεμνότητος xal ἐμύριθε- 
στέρων ἠθῶν τε καὶ λόγων᾽ χαρίεις δ᾽ αὖ πρὸς τοὺς χα- 
ρίεντας. (585) Avtl γὰρ φιλοσοφίας καὶ ἀπραγμοσύνης 
εὐδαίμονος εἰς πολιτείαν ἑχυτὸν χαὶ εἰς ἀρχὰς ἐξέωσε 

, , NY 4 7; V 5f 3. ἃ 
φέρων. Φύσει δὲ ὧν φιλόνειχος xat ἀήττητος, ἐφ᾽ ὅ τι 
^ut , P^ y e 4 t'y " 1 
ἂν ὁρμήσειε, xal φιλόδοξος ὡς oUx oló' sl ἕτερος ἐπὶ 
τιμίοις ἔ t λό ὶ τὴν ἀρετὰν al: τὸ ἔξ 

αἱοις ἔργοις τε xat λόγοις xal τὴν ἀρετὴν εἰς τὸ ἔξω 


ΔΑΜΑΣΚΙΟΥ͂ BIOX ΙΣΙΔΩΡΟΥ. 


indufa spousa. (263) Divino cultu, quicunque effahilis, qui. 
que arcanus. (264) Neque Aphrodisiadem secessit invita- 
tus. (265) Cum uxore sine liberis vixit. (266) Hilarius 
plillo-ophus quidem , venereis vero deditus voluptatibus, 
non nactus est Proclum magistrum. (267) Dicebat persua- 
sum habere , longiorem sibi fore in corpore vitam ob de;- 
teritatem uxoris. Et hac dicebat, non gratias agen:, ut 
alicui videri possit, sed zegre ferens moram in corpore , et 
illi imputans, quantum homini licet, mortis dilationem. 
(268) Uxoris laudabat [acilitatem, eaque Wetabatur. 
(269) Deus primam matrimonii spem miseratus fnturz stir- 
pis signum dabat : tandemque uxorem suam maritus rra- 
vidam videbat. (270) Asclepiodoto tenebre quo minu: 
legeret impedimento non erant. (271) Quum alia, qu» 
audiisset, tum quae ipse vidisset non pauca narrabat aJ- 
miratione digna. (272) Vox, cujusnam esset incertum, 
(273) ὀμμακχόϊον est, quod ips 
(274) Et usque ad mortem ab omni 
libidine sese continebat, nec quisquam est, ne ex inimi- 
cissimis quidem , qui tale quid ei objecerit. (275) Marion: 
ingenio adeo languebat, ut nec excellenlem Parmenils 
expositionem praeceptoris sui ferret, verum ad ideas co- 
templationem demittebat a supernaturalibus unilatibus, 
Firmi et Galeni sentenliis magis allectus quam incormpts 
beatorum virorum animadversionibus. (276) Colebat eum, 
ut equumeratet dignum philosopho, non vero assentatorum 
et sordidorum hominum more. (277) Propter seditionem 
Marinus Athenis Epidaurum secessit , insidias vile immi- 


navem sistere jubebat. 
videmus et audimus. 


nentes suspicatus. (278) Marinus et ipse Proclus non uua 
solum, sed ambabus manibus Isidorum amplectebantor. 
(279) Proclus. videns arimi ejus indefessam alacrtalem, 
discendique ardorem insatiabilem , nunquam non paudeha!, 
quo ille sermonum excipiebat fontes sacrorum ac phile- 
sophorum, amplo mentiset capaci receptaculo. (280; Ce- 
sit metuens utriusque reprehensionem ac simul indignabur- 
(281) Concitavit incredibilem quendam 
(282) Fuil sane 
Attica mulier, quae multas norat artes persuadendi, ut ἀρ. 


dam egritudinem. 
motum , cumque non a natura profectum. 


paruit. (283) Non una manu, ut in proverbio es, sei 
ambabus largiens. (284) Talis erat corpore et animo, ul 
eos, cum quibus colloqueretur, ubi severitate opus es«t, 
gravibusque ct muribus et sermonibus, obstupefaceret : 
Lilaris vero erat erga hilares. (289) Nam pro philosopha 
otioque felici ad rempublicam seipsum et ad magistnlus 
sedulo contulit. Natura quum esset contentiosus εἰ ins- 
perabilis in quavis re, cui animum applicuisset , glorzzqve 
amans , si quis alias, honestis in rebus et doctrinis , ani- 
mique virtutem foras producenlibus, in soperiorem e 


DAMASCII VITA ISIDORI. 


προάγουσι τῆς ψυχῆς, προσχρουστιχὸς ἀεὶ καὶ ἁμιλ- 
λητιχὸς πρὸς τοὺς ὑπερέχοντας ἦν. (266) Ἢ δούλετο δὲ 
μόνο» ἀξιωθῆναι ὃ δεόμενος τῆς τὸν ἄρχοντα προσχυ- 
; * id e ^i nd 4 “ ^ * 3 
νούτης ἐντεύξεως. (267) OL δὲ πλεῖστοι ὠρθοῦντο πρὸς τὰ 
doycix ταῖς ἐλπίσιν, (288) Ὄργανον ὃ Παυπρέπιος 
ἐπιτήδειον τῆς πρὸς t0 χάλλιον ἀντιπνεούσης ἀνάγχης 
ἦν. (9:80) Κατὰ τὸν ἱχνούμενον γρόνον ἀντὶ τοῦ κατὰ τὸν 
. ud. 70 PS ὰ - i “ - 15 
ἐπιόντα. — (200) Oct τοὺς xa tà τῆς ἱερᾶς ἡ λῶν χαὶ ἀχα- 
ταλύτου πίστεως ἐπιλυττήσαντας ὃ Δαμάσχιος ἀρι- 
t0 θαούμενος, xat ἄχων, ὡς ἔοιχε, καὶ ὑπὸ τῆς χατὰ τὴν 
EN 4 , , 7 ^59» 3 / 
ἐνάργειαν ἀληθείας βιαζόμενος, τάδὲ ἀναγράφει. 
᾿Επεχείρησε μὲν γὰρ xai ᾿Ιουλιανὸς ὃ βασιλεύς, ἀλλ᾽ 
ἐτέων οὐχ éméÓn πισύρων. ἐπεχείρησε δὲ “χρόνοις 
Ld - Li 7 ^ 5 ἃ , y, , P, h . 
ὕστερον xat Λούχιος, ἄνηρ ἐν Butfaveuo τὴν στρατη- 
F^ 5 € ^ * v 4 ^» 
I γίδα ἀργὴν ὑπὸ βασιλεῖ Θεοδοσίῳ χοσμῶν, ὃς πειρα- 
θεὶς τὸν βασιλέα ἀνελεῖν εἴσω τῶν βασιλείων παρῆλθε, 
3 4 , 3?» , ^ Ld A [4 , L4 
xai τρὶς θελήσας ἐξελχύσαι τοῦ χολεοῦ τὸ ξίφος ἀπετρέ- 
πετὸ χαταπεπληγμένος" ἑώρα γὰρ ἐξαίφνης γυναῖχα 
μεγάλην xat βλοσυρὰν περιπτυσσομένην χατὰ νώτων 
' ^ A ^ 7 e^ 
20 τὸν Θεοδόσιον. Μετὰ ταῦτα ὁ μέγας τῆς ἕω στρχτη- 
λάτης ἐπεχείρησεν, ἀλλ᾽ ἐπεσχέθη βίαιον εὑράμενος 
θάνατον - ἀπὸ γὰρ τοῦ ἵππου πεσὼν xat τὸ σχέλος χαχῶς 
διατεθεὶς ἐτελεύτησε τὸν βίον. Εἶτα Σεῤηριανός, 
grotv, ὃ πολίτης ἡμῶν ἐν τοῖς καθ᾽ ἡμᾶς χρόνοις μετὰ 
Ά ^ 2 LJ , , 
35 xai ἄλλων συχνῶν ἀλλ᾽ ὀλίγου δεῖν θανάτῳ ἐζημιώθη 
^» 5, 7 e L ν y , 
à! ἀπιστίαν τῶν συνειδότων, ἄλλων τε ἴσως", xal 
"Eoueveptyou τοῦ Ἄσπερος παιδὸς ἐξειπόντος τὴν Guy- 
“μοσίαν τῷ Ζήνωνι. Πρὸς οἷς Μάρσος καὶ Ἴλλους " 
ὧν ὃ μὲν Μάρσος ἐν αὐτῇ τῇ ἐπαναστάσει νόσῳ τέθνη- 
20 xev, ὃ δὲ ἴξλλους συλληφθεὶς ξίφει τὸν βίον χατέστρε- 
ψεν. (291) ᾿Αχοντίζει τὴν χεφαλὴν εἰς τὸ τῶν πολεμίων 
στρατόπεδον, ἄνωθεν ἀπὸ τῆς πέτρας ἀποδισχεύσας. 
(291) Ὁ δὲ ᾿Αμμώνιος αἰσχροχερδὴς ὧν xat πάντα δρῶν 
εἰς γρηματισμὸν ὁντιναοῦν, ὁμολογίας τίθεται πρὸς 
1 t^^ b] d M ^ , 
35 τὸν ἐπισχοποῦντα τὸ τηνιχαῦτα τὴν χρατοῦσαν δόξαν. 
(293) Γρυμαία ἔχειτο παντοδαπῶν βιδλίων. — (394) Ὅταν 
H ^ /y» ; ὶ ὃ H À ΄ , 
ἀφροδισιάζη ἐπὶ παιδοποιία mou. (295) Aóyouc, 
φησὶν ὃ συγγραφεύς, ἐπεδειχνύμην πρότερον, τὸν ἐπὶ 
δητορικῇ τρίδωνα περιθέμενος, ὥστε ἦν καὶ τρίδων ῥητο- 
(9 ριχός, ὡς χαϊφιλόσοφος. (296) Πεφύχασι δὲ ἄνθρωποι 17; 
μισοπράγυονι ζωῇ τὴν ἀρετὴν ἐπιφημίζειν, οὐχ οὕτως 
ἔγον χατά γε τὴν ἐμὴν χρίσιν. Ἧ γὰρ ἐν μέση τῇ πο- 
λιτεία διὰ τῶν πολιτικῶν ἔργων τε xai λόγων ἀναστρε- 
φομένη ἀρετὴ γυμνάζει τε τὴν ψυχὴν πρὸς τὸ ἐρρω-- 
45 μενέστερον, καὶ βεθαιοῦται μᾶλλον ἐπὶ τῆς πείρας, 
ὅτον αὐτῆς ὑγιές τε xai δλόχληρον ὅσον δὲ χίόδηλον 
χαὶ ἐπίπλαστον ἐμφωλεύει ταῖς ἀνθρωπίναις ζωαῖς, 
τοῦτο πᾶν διελέγχεται “χαὶ ἑτοιμότερον χαθίσταται 
A , eM i 9 , 2 ^ A] 
πρὸς διόρθωσιν, Τὸ δὲ ἀγαθοεργόν τε xal ὠφελητιχὸν 
80 ὅσον ἐστὶν ἐν τοῖς πολιτεύμασιν, τὸ δὲ θαρραλέον 
καὶ βέδαιον ἡλίκον. 'Γοιγαροῦν οἱ ἐν γωνία χαθή-- 
e «v , e 
usvot λόγιοι, xat πολλὰ φιλοσοφοῦντες εὖ μάλα σευνῶς 
περὶ δικαίου καὶ σωφροσύνης, ἐχβαίνειν ἐπὶ τὰς πράξεις 
ἀναγχαζόμενοι δεινὰ ἀσχημονοῦσιν. (97) Εἰς ᾿Αθήνας 


σ' 


1-13 


fensionem semper incurrebat, cum eisque contendebat. 
(286) Solus volebat in pretio haberi, quum deesset illi 
comitas, qua superiorem revereretur. (287) Plurimi spe 
in antiquis posita erigebantur. (288) Pamprepius instru- 
mentum idoneum fuit necessitatis adversantis honestati, 
(289) Procedente tempore dixit pro eo quodinstat. (290) Da- 
mascius enumerans eos, qui sacram et sempiternam doctri- 
nam nostram insane oppugnarunt , invitus, ut apparet , et 
evidenti» veritate coactus hzec scribit. Aggressus est Ju- 
lianus imperator, sed ultra quattuor annos non progressus 
est ; aggressus est item postea Lucius, vir preetoria potestate 
praeditus Byzantii sub imperatore Theodosio, qui imperato- 
rem interfecturus in palatium venit, terqueconatus gladium 
educere perterritua decessit : vidit enim repente mulierem 
inusitat:? magnitudinis et terribilem a tergo Theodosium am- 
plexantem. | Rost hec magnus orientis ductor [Zeno] agpres- 
sus est, sed violenta morte pre peditus : nam ex equo quum 
cecidisset, crure vulnerato exspiravit. Deinde Severianus, 
inquit, noster civis nostro tempore cum aliis nonnullis com- 
pluribus : sed parum abfuit quin mulctaretur morte propter 
consciorum perfidiam , et aliorum fortasse et Hermenerichi 
filii Asperis, qui conjurationem Zenoni detexit. Praeter 
hos Marsus et llus, quorum Marsus in ipsa seditione morbo 
(291) Caput 
in hostium castra jaculatur, superne e rupe pracipitans. 


exstinctus est , Ilus vero gladio finivit vitam. 


(292) Ammoniusturpis lucri amans et omnia ad quamcunque 
utilitatem referens, paciscitur cum eo, qui tunc exploranda; 
dominanti doctrinz» pr:erat. (293) Scruta jacebant omnis 
generis librorum. (294) Quum liberis operam dabat gratia 
reipublic:ze. (295) Declamando, inquit auctor, operam ante 
dedi, rhetoricze caussa pallium induens, ut pallium sit eliam 
oratorium, ut philosophicum. (296) Solent homines otiosm 
vitae tribuere virtufem, quum meo quidem judiciosicse non 
habeat. Virtus enim, quae in media republica et factis dictis- 
que cívilibus versatur, animum ad fortitudinem exercet, et 
experientia magis confirmatur, quicquid in eo est sanum et 
integrum, quicquid vero fictum et adultcrinum latet in 
hominum vita, hoc omne convincitur et citius emendatur. 
Beneficentia vero et utilitas quanta est in reipublicae 
administratione, quantaque fiducia et constantia. Quare 
in angulo sedentes eruditi e£ multa graviter admodum de 
justitia et temperantia philosophantes , ad resgerendas pro- 


dire coacti turpiter segerunt. (297) Athenasad Proclumsese 





144 AAMAZKIOY BIOX IXIAQPOY. 


xai Πρόχλον ἀπαίρει ἔτι διαχρατούμενον ἐν τῷ, σώματι. | confert adbuc corpore valentem. (298) Agapius gravis simul 


(298) Σεμνὸς ὧν ἅμα καὶ εὐόμιλος ὁ ᾿Αγάπιος, τήν τε dp- 
γαίαν γλῶτταν ὑπὲρ τὸν ἰδιώτην μελετήσας, ἐπέστρεψεν 
εἰς ἑαυτὸν τοὺς ἐν Βυζαντίῳ ἀνθρώπους, θαῦμα δὲ ἑαυτοῦ 
& παρέσχετο καὶ ἐν ᾿Αλεξανδρείᾳ τοῖς λογιμωτέροις * 
ὥρμητο γὰρ ἀπὸ πάσης τῆς παιδείας, ζητητιχός τε 
xat χριτιχὸς ἠδούλετο εἶναι γραμματιχῶν τε καὶ ῥητο- 
ρικῶν, xai συλλήθδδην εἰπεῖν, ἐδόκει τετράγωνος εἶναι 
xai ἦν τὴν σοφίαν. — (299) Καὶ εἰς χλέος ὃ Γέσιος μέγα 
10 ἀνέδη, οὐ μόνον ἰατριχῆς εἵνεκα παρασχευῆς, τῆς τε 
διδασχαλιχῇς καὶ τῆς ἐργάτιδος, ἀλλὰ καὶ τῆς ἄλλης πά- 
σης παιδείας. (300) Διαλεχτιχαῖς συνουσίαις ἀρδόμενος 
τὴν ψυχήν. (5301) Ὅτι ἀγαγομένῳ ἸΙσιδώρῳ Δόμναν 
Ὑνναῖχκα τίχτεται αὐτῷ παῖς ἐξ αὐτῆς" Πρόκλον τὸ παι- 
18 δίον ἐπωνόμασε. Καὶ ἡ Δόμνα ἐπί γε τόκῳ πέμπτη ὕστε- 
ρον ἡμέρα ἀποθνήσχει, xaxou θηρίου xal πιχροῦ συνοι- 
χεσίου ἐλευθερώσασα τὸν φιλόσοφον ἑαυτῆς. (3.3) Ὅτι 
ὁ ἐν Βηρυτῷ, φησίν, ᾿Ἀσχληπιὸς οὐχ ἔστιν “Ἕλλην, 
οὐδὲ Αἰγύπτιος. ᾿ἀλλά τις ἐπιχώριος Φοῖνιξ. Σα- 
30 δύχῳ γὰρ ἐγένοντο παῖδες, οὖς Διοσχούρους ἑρμηνεύουσι 
xai Καθείρους. Ογδοος δὲ ἐγένετο ἐπὶ τούτοις 
ὁ "Kopouvoc, ὃν Ἀσχλνηπιὸν ἑρμηνεύουσιν. Οὗτος 
χάλλιστος ὧν θέαν xal νεανίας ἰδεῖν ἀξιάγαστος, ἐρώ- 
μενος γέγονεν, ὥς φησιν ὁ μῦθος, ᾿Ἀστρονόης θεοῦ 
45 Φδοινίσσης, μητρὸς θεῶν. Εἰωθώς τε χυνηγετεῖν 
ἐν ταῖσδε ταῖς νάπαις, ἐπειδὴ ἐθεάσατο τὴν θεὸν αὐτὸν 
ἐχχυνηγετοῦσαν xal φεύγοντα ἐπιδιώχουσαν xal ἤδη 
χαταληψομένην, ἀποτέμνει πελέχει τὴν αὐτὸς αὑτοῦ 
παιδοσπόρον φύσιν. Ἧ δὲ τῶ πάθει περιαλγήσασα 
80 xai Παιῶνα χαλέσασα τὸν νεανίσχον τῇ τε ζωογόνῳ 
θέρμη ἀναζωπυρήσασα θεὸν ἐποίησεν, " Ecuouvov ὑπὸ 
Φοινίχων ὠνομασμένον ἐπὶ τῇ θέρμη τῆς ζωῆς. Οἱ 
δὲ τὸν "Ecpouvov ὄγδοον ἀξιοῦσιν ἑρμηνεύειν, ὅτι 
ὄγδοος ἣν τῷ Σαδύχῳ παῖς. (303) ᾿Εν σχότῳ διωλυγίῳ 
35 πολὺ φῶς ἀνάψας, (804) Τοῦτον.ἀπεδέξαντο τοῦ νεανί- 
σχου τὸν λόγον xal ἠγάσθησαν οἱ ἀμφὶ τὸν Maptvov, πῶς 
οἴει, σφόδρα. (205) Οὔπω ἐξερρώγει τὰ δύσχολα τῆς 
ὑποθέσεως. (806) ᾿Εμὲ δὲ ἐπεσπάσατο ἡ ῥύμη τοῦ λόγου 
πρὸς τὰ μετὰ ταῦτα ἐχδεδηχότα ποιήσασθαι τὴν ἐχθολήν, 
40 ἐπαχολουθήσαντα παριόντι τῷ βίῳ τῶν διαδόχων, obc 
εἵλετο Πρόχλος. (807) Ὃ δὲ καὶ παράδοξον ἀχοῦσαι, 
μετὰ σεμνότητος εὐγενοῦς καὶ βεδαίας ἐφαίνετο τοῖς πα- 
ροῦσι χαρίεις, τὰ μὲν πολλὰ σπουδάζων εἰς τὸ χοινὸν τοῖς 
ἀχούουσιν ὄφελος, ἀνιεὶς δὲ ἐνίοτε τῷ παίζοντι τὴν 
46 σπουδήν, xal σχώπτων εὐφυῶς τοὺς ἁμαοτάνοντας, 
ὥστε ἐπιχκαλύπτειν τῷ γελοίῳ τὸν ἔλεγχον. (508) Εἰς 
ὕψος χαὶ μῆχος οἷον θαυμάσιον. (309) “Ὥστε τὰ ἀρχαῖα 
xal πρὸς τὸ μυθῶδες ixvevixmxóta μηχέτι ἄπιστα 
εἶναι. (810) Καὶ ἔτει παρ᾽ ἐμοὶ ὑποδογὴν λανθάνουσαν. 
40 (311) Ὁ δὲ Θεοσέδιος τὸν τῆς σωφροσύνης δαχτύλιον, ὃν 
ὃ Χαλδαῖος εἰσιὼν παραδίδωσι, τοῦτον οὗτος χατα- 
αχευασάμενος, προσελθὼν τῇ γυναιχὶ ἔφη « πάλαι μέν 
σοι ἐπιδέδωχα δαχτύλιον ἁρμοστὴν παιδουργοῦ cuj.- 
Θιώσεως" τανῦν δὲ τοῦτον ἐπιδίδωμί σοι σωφρονι- 


et facilis , antiqua lingua supra vulgarem modum exercenda 
omnes in se Byzantios convertit, fuitque admirationi Ale- 
xandrie quoque doctis hominibus : omni enim eruditione 
instructus erat, volebatque in grammaticis rbetoricisque in- 
dagatorem agere et criticum, et, ut paucis dicam , quadran- 
gulus esse videbatur et erat in sapientia. (299) Magnam 
famam Gesius consecutus est, non solum per artis medice 
peritiam, quam etin docendo et in morbis curandis exhibebat, 
sed etiam per reliquam omnem eruditionem. (300) Diale- 
clicis exercitationibus imbutusanimo. (301) Isidoro Donina 
uxore ducta natus est filius, quem Proclum nominavit. 
Domna quinto post partum die mortua maritum philosophum 
mala belua amaroque conjugioliberavit. (302) JEsculapiu, 
qui Beryti colitur, inquit, non est Graecus , neque .£75- 
ptius, sed Phoenix aliquis indigena. Nam Sadyco nati sunt 
filii, quos Dioscuros interpretantur et Cabiros. Octatus 
autem horum natus est Esmunus , quem JEsculapium inter. 
pretantur. Hunc visu pulcerrimum et juvenem speci 
admirabilem Astronoe, ut ait fabula, dea Phanisesa , mater 
deum, adamavit. Solitusque in saltibus venari, ut vidil 
deam sibi insidiantem et se dum fugeret insequentem el 
jamjam comprehensuram, pudenda securi sibi ipse ampu- 
tat. llla vero hoc casu dolens et Pzeonem vocans juvenem 
recreatum vitali calore in deos rettulit, a Phoenicibus Esmu- 
num vocatum ob calorem vili. Aliis placet Esmunum oct- 
vum interpretari, quod octavusfilius Sadycofuerit. (303)]n 
densis tenebris magnam lucem accendens. (304;Hancju- 
venis orationem probaverunt et valde Marini sodales admirat 
sunt. (305) Nondum tamen difficultas eruperat argumenti. 
(306) Me vero orationis vis attraxit, ut ad sequentia degre- 
derer, procedentem persecutus vitam successorum, qo 
Proclus elegerat. (307) Quod autem novum auditu, cum 
generosa solidaque gravitate videbatur praesentibus hilaris, 

plerumque quidem communem auditoribus utilitatem cu- 

rans, interdnm vero jocando de hoc studio remittens d 

peccantes festive taxans, ut risu confutationem tegeret. 

(308) Altitudine etlongitudineegregius. (309) Utartiquaet 

fabulosa jam incredibilia esse desinant. (310) Eta "e pele- 

batoccultam receptionem. | (311) Theosebius modestis an- 

nulum, quem ad eum accedens Chaldseus dederat, adorsa- 

tum tradens uxori dixit : « olim tibi annulum dedi procre- 

tricis conjunctionis conciliatorem , nunc vero jam tihi ὦ 

temperantie magistrum, adjutorem tibi futurum domos 





DAMASCII VITA ISIDORI. 


στήν, ἐπίκουρον παρεσομένον τῆς σώφρονος olxou- 
pac. » Ἢ δὲ ἀσμένως ἐδέξατο, xai συνέζησε τῷ 
ἀνδρὶ τὸν λοιπὸν χρόνον ἄνευ σωματιχῆῇς χοινωνίας. 
Τῷ δὲ φυλαχτηρίῳ τούτῳ τὸ δραστήριον οὐχ ἐπὶ τῇ 
γαμετῇ υὑόνον, ἀλλὰ xal ἐφ᾽ ἑαυτοῦ πάλαι εἰώθει μαρ- 
τυρεῖν" xal γὰρ ὅτε νεώτερος ἦν, ὡμολόγει καὶ αὐτὸς 
ἀγωνίζεσθαι τὸν παιδείας ἀγῶνα πρὸς τοὺς γενεσιουρ- 
τοὺς πολεμίους, τούς τε ἔξωθεν ἐπιτιθεμένους καὶ τοὺς 
ἔνδον προδιδόντας. — (312) Καταῤοῶν δὲ τῶν αἰσϑήσεων 
πασῶν, αᾶλλον τῶν ἄλλων τῆς ἁπτιχῇς χατεθόα" εἶναι 
10 γὰρ αὐτὴν τῷ ὄντι χθονίαν xal ἀντίτυπον καὶ χατα- 

σπῶσαν τὴν ψυχὴν εἰς τὸν τῆς γενέσεως ἀέναον ὀμετόν. 


VITE PHILOSOPH. 


145 


prudenter custodiendz. » Illa vero libenter accepit et re- 
liquo tempore cum viro vixit a venerea consuetudine sese 
continens. Hoc munimento non in uxore solum, sed etiam 
in se ipso virtutem testari solebat : etenim juvenis quum 
esset , et ipsum se eruditionis certamen cum hostibus , qui 
generationem procurarent, tam extrinsecus imminentes 
quam intus proditionem molientes, subire contitebatur. 
(312) Reclamans autem omnibus sensibus, maxime omnium 
tactui reclamabat : hunc enim esse revera terrestrem et 
rebellem, animamque ad perennem generationis fontem 
detrahentem. 


MAPINOY IIPOKAO?. 


MARINI VITA PROCLI. 


GRJECE ET LATINE 


DENUO RECENSUIT 


JOH. FRANC. BOISSONADE. 


EG nOD ΞΘ ΞΘ ΞΘ ED 4 RD RS-NO-d "Ex CX Eu-Ex- eX Ex ex ER Cx eee 


BOISSONADII MONITUM. 


Quum judicavisset Didotus, vir litteratissimus, Marino inter auctores historiz 
philosophice a se collectos locum esse dandum, statuit editionem Lipsiensem, 
quam ex mea recensione meisque cum notis vulgandam Weigelius curavit a. 1814, 
pro archetypo esse operis tradendam. Utrumque Didoti laudo consilium. Marini 
enim, sine ulla dubitatione, in tanta testium paucitate non minima est auctoritás; 
ac Lipsiense volumen, propter ápparatum criticum , eumque eximium, quo mihi 
licuit uti, superioribus magnopere praestat editionibus ; quumque post me nemo, 
quem noverim quidem ad Marinum de professo accesserit, fuit omnino eligen- 
dum. Non eram ipse eligendus omnino. Instanter petebat Didotus ut iterum illam 
caperem provinciam. Ego vero recusabam, ac dicebam in illa doctissimorum 
hominum cohorte qui editos ab ipso auctores recensent et ornant, facile repertum 
iri qui melius me copiis uteretur meis et Marino prodesset egregie; sed urgebat 
instantissime, ac parui. 

Exhibeo igitur Marini ipsa verba ex editione Lipsiensi fideliter expressa, emen- 
datis tamen quz emendanda nunc visa sunt. Emendavi pariter nonnullis in 
locis interpretationem latinam quam Tiguri excudi curavit Conr. Gesnerus , opus 
« amici cujusdam sui, juvenis pereruditi, qui pre modestia nomen suum exprimi 
« noluit, » et tam bene latuit, ut hucusque acerrimas bibliographorum diligentis- 
simorum investigationes eluserit. 

Hac tantum habeo de quibus lectores monitos esse velim. 


140 





ZOYIAAZ 


ΠΕΡῚ MAPINOY. 


Μαρῖνος Νεαπολίτης, φιλόσοφος xai δήτωρ, μαθητὴς 
Πρόκλου τοῦ φιλοσόφου καὶ διάδοχος, ἔγραψε Βίον 
Πρόκλου τοῦ αὑτοῦ διδασχάλου xai καταλογάδην χαὶ 
ἐπιχῶς, καὶ ἄλλα τινὰ φιλοσόφων ζητήματα. 

Μαρῖνος. Οὗτος τὴν Πρόχλου διατριδὴν παραδε- 
ξάμενος, καὶ Ἰσιδώρου τοῦ φιλοσόφου τῶν ᾿Αριστοτέλους 
λόγων χαθηγησάμενος, ἐλθόντι τὸ δεύτερον ᾿Αθήναζε, 
τοῦ χοινοῦ διδασχάλου τετελευτηχότος, ἐπέδειξεν αὐτῷ 
συγγεγραμμόνον ὑπόμνημα πρὸς ἑαυτοῦ στίχων παμ- 
πόλλων ἐς τὸν Πλάτωνος Φίληθον, ἐντυχεῖν τε xal ἐπι- 
χρῖναι χελεύσας εἶ ἐξοιστέον εἴη τὸ βιόλίον. Ὁ δὲ, 
ἀναγνοὺς ἐπιμελῶς, οὐδὲν ἀπεχρύψατο τῶν αὐτῷ δο- 
χούντων * οὐ μέντοι ἄμουσον ἀφῆκε φωνὴν οὐδεμίαν, 
τοσοῦτον δὲ ἔφη μόνον ἱχανὰ εἶναι τὰ τοῦ διδασχά- 
Aou ὁπομνήματα εἰς τὸν διάλογον. ΣΣυνιεὶς δ᾽ ἐχεῖνος 
παραυτίχα διέφθειρε πυρὶ τὸ βιδλίον.. "Héx δὲ xal 
πρότερον δι᾽ ἐπιστολῆς ἐχοινώσατο πρὸς αὐτὸν τὴν ἕαυ- 
τοῦ δόξαν περὶ τῶν εἰς Παρμενίδην ὑποθέσεών τε χαὶ 
ἐξηγήσεων " τά τε ἐπιχειρήματα συντάξας ἔπεμψεν, οἷς 
ἐπείσθη μὴ εἶναι τὸν διάλογον περὶ θεῶν ὃ Μαρῖνος, 
ἀλλὰ περὶ εἰδῶν. Ἔφ᾽ xai ὑπομνήματα κατεδάλετο, 
τοῦτον ἐξηγούμενα τὸν τρόπον τὰς Παρμενίδου διαλε- 
χτιχὰς ὑποθέσεις. Ὁ δὲ χαὶ πρὸς ταύτην ἀντιγράφει τὴν 
ἐπιστολὴν, μυρίαις ὅσαις ἀποδείξεσι χαταδαλλόμενος 
ἀληθεστάτην εἶναι τὴν θειοτέραν ἐξήγησιν τοῦ διαλόγου, 
ὥστε, εἰ μὴ εἴη τὸ βιδλίον ἐχδεδομένον, τάχα ἂν χαὶ 
τοῦτο διέφθειρεν. Ἴσως δὲ αὐτὸν διεχώλυσε xat ἣ ὄψις 
τοῦ ἐνυπνίου, ὅτι θεάσασθαί ποτε ἔλεγεν 6. ΠΙρόχλος, 
ὡς ὑπομνημάτων εἰς Παρμενίδην αὐτοῦ Μαρίνου ἐδο - 
μένων. 


SUIDAS . 


DE MARINO. 


Marinus Neapolitanus, philosophus et rhetor, 
Procli philosophi discipulus et successor, scripsit 
Procli, sui magistri, Vitam et soluta oratione et ver- 
su; item alias quasdam quzstiones philosophicas, 

ManINUS. [ Que sequuntur excerpsit Suidas ex 
Damascio. |] Hic suscepta Procli schola, quum Is- 
dorum philosophum instituisset Aristotelica do- 
ctrina, et is Athenas iterum venisset, communi prz- 
ceptore defuncto, ostendit ei prolixum commen- 
tarium ἃ se conscriptum in Platonis Philebum, 
eumque legere et suum de eo judicium interponere 
jussit, an is liber in lucem esset edendus. Ille vero, 
quum eum accurate legisset, suam sententiam nullo 
modo dissimulavit ; nullam tamen inelegantem vo- 
cem edidit; sed illud tantum dixit, sufficere prz- 
ceptoris commentarios in illum dialogum. llie 
vero, quum intellexisset, confestim illum librum 
igue combussit. Sed jam etiam ante per litteras 
suam sententiam cum illo communicaverat de ar- 
gumentis et enarrationibus in Parmenidem, εἰ ar- 
gumenta ad eum misit, quibus adducebatur ut 
crederet illum dialogum non esse de diis, sed de 
formis, Quamobrem et commentarios confecit, in 
quibus dialectice Parmenidis hypotheses ad eum 
modum explicabantur. Ille vero et ad has litteras 
respondet , propemodum infinitis argumentis pro- 
bans verissimam esse dialogi illius de diis expos- 
tionem. Quare, nisi jam liber iste fuisset editus, 
fortasse et hunc abolevisset, Forsan autem et som- 
niuui ei obstitit quo minus id faceret. Proclus enim 
dixit se aliquando somniasse fore ut Marinus com- 
ruentarios in Parmenidem conscriberet. 


133 





MAPINOY NEAIIOAITOY 


IIPOKAOX 


H IIEPI EYAAIMONIAEZ 


I. Ei μὲν εἰς τὸ μέγεθος τῆς ψυχῆς ἢ τὴν ἄλλην ἀξίαν 
ἔδλεπον τοῦ x20' ἡμᾶς γεγονότος φιλοσόφου Πρόχλου, 
ἔτι δὲ εἰς τὴν παρασχευὴν χαὶ τὴν ἐν τῷ λέγειν δύναμιν 
τῶν ἀναγράφειν ὀφειλόντων τὸν ἐχείνου βίον, χαὶ πρὸς 

* τούτοις ἑώρων τὴν ἐμὴν ἐν τοῖς λόγοις οὐδένειαν, χαλῶς 
ἂν ἔχειν ἔδοξέ μοι ἡσυχίαν ἄγειν, καὶ μὴ {τὸ λεγόμε- 
νὸν ) ὑπὲρ τὰ ἐσχαμμένα ἄλλεσθαι, καὶ τοιοῦτον ἐχ τοῦ 
λέγειν ἀναρριπτεῖν χίνδυνον. Νυνὶ δὲ οὗ ταύτη παρα-- 
μετοῶν τὸ ἡμέτερον, ἐνθυμούμενος δὲ, ὅτι xdv τοῖς ἴε- 

1€ ροῖς οἱ τοῖς βωμοῖς προσιόντες οὐχ ἐχ τῶν ἴσων ἕκαστοι 
τὰς ἁγιστείας ποιοῦνται. ἀλλ᾽ οἱ μὲν διὰ ταύρων ἢ αἷ- 
γῶν, καὶ τῶν ἄλλων τῶν τοιούτων ἐπιτηδείους ἑαυτοὺς 
παρασχευάζουσι πρὸς τὴν μετουσίαν τῶν θεῶν ὧν ol 
βωμοὶ, χαὶ δὴ χαὶ τοὺς ὕμνους χομψότερον ἐργάζονται 

I$ τοὺς μὲν ἐν μέτρῳ, τοὺς δὲ καὶ ἄνευ μέτρον, ἕτεροι δὲ 
τούτων μὲν οὐδὲν ἔχοντες προσάγειν, πόπανον δὲ μόνον 
xai χόνδρον, εἰ τύχοι, λιδανωτοῦ θύοντες, xai βραχεῖ 
δέ τινι προσρήματι τὰς ἐπιχλήσεις ποιούμενοι, οὐδὲν 
ἧττον ἐχείνων εὐηχοΐας ἀπολαύουσιν " ταῦτα λογιζόμε- 

0 voc, χαὶ προσέτι δεδοικὼς, κατ᾽ Ἴδυχον, μή τι, οὐ παρὰ 
θεοῖς, ὥς πω ἐχεῖνος ἔφη, παρὰ δὲ ἀνδρὶ σοφῷ ἀμπλα- 
χὼν, τιμὰν πρὸς ἀνθρώπων ἀμείψω ( δέδοιχα γὰρ μὴ 
οὐδὲ ὅσιον ἦ μόνον ἐμὲ τῶν ὁμιλητῶν σιωπᾶν, καὶ μὴ 
τὰ ἀληθῇ περὶ αὐτοῦ χατὰ δύναμιν ἱστορεῖν, καίτοι πρὸ 

25 τῶν ἄλλων (toc ὀφείλοντα φθέγγεσθαι) - τάχα δὲ οὐδὲ 
τὴν παρὰ τῶν ἀνθρώπων τιμὴν ἀμείψω (οὐ γὰρ πάντως 
οἰήσονταί με τὴν αὐθάδειαν εὐλαδούμενον, δι᾽ ἀργίαν 
δέ τινα τῆς διανοίας ἢ xal τι ἄλλο δεινότερον τῆς ψυχῆς 
νόσημα, ἀπολιμπάνεσθαι τοῦ προχειμένου σχοποῦ ): ix 

30 τούτων ἁπάντων χαθεῖναι πάντως ἐμαυτὸν ἐδοχίμασα 
εἰς τὸ συγγράφειν ἕνια τῶν τοῦ φιλοσόφου μυρίων ὅσων 
ἐν τῷ βίῳ πλεονεχτημάτων, xal ὅλως τῶν περὶ αὐτὸν 
ἀληθῶς ἱστορημένων. 

Il. Ἄρξομαι δὲ τοῦ λόγου οὗ τὸν εἰωθότα τρόπον τοῖς 

85 λογογράφοις, τοῖς χατὰ χεφάλαια τὸν λόγον ἐν τάξει 
μεθοδεύουσιν, ἀλλὰ τὴν εὐδαιμονίαν τοῦ μαχαρίου dv- 
δρὸς χρηπῖδα, oluat, πρεπωδεστάτην τῷ λόγῳ θήσουαι. 
Καὶ γὰρ οἶμαι αὐτὸν εὐδαιμονέστατον γεγονέναι ἀν-- 
θρώπων τῶν ἐν μακρῷ τῷ ἔμπροσθεν χρόνῳ τεθρυλη- 

(0 μένων, οὗ χχτὰ υόνην λέγω τὴν τῶν σοφῶν εὐδαιμο- 
“αν, εἰ xal τὰ μάλιστα ταύτην διαφερόντως ἐχέχτητο, 


MARINI NEAPOLITANI 


PROCLUS 


SIVE DE FELICITATE. 


J. Si magnitudinem animi, vel ceteram dignitatem Pro- 
cli nostri temporis Philosophi considerassem , tum quibus 
rebus instructos , quaque facultate dicendi praeditos esse con- 
veniat, qui sibi vitam illius describendam sumant , denique 
ad meam respexissem inopiam dicendi, rectius esse judi- 
cassem me continere , fossasque , quod aiunt, non transilire, 
ac tantum orationis declinare periculum. Jam vero non 
tali me metiens examine , quum cogitarem , quod etiam in 
templis, qui ad aras accedunt, non paria singuli sacra fa- 
ciant, sed alii tauris, vel capris, ceterisque generis ejus. 
dem curent ut deorum quorum ille sunt arte non indigni 
sint beneficentia , item hymnos effieiant elegantius alii metro, 
alii oratione soluta; ceteri vero qui nihil eorum habent 
quod offerant, sed vel placentam solum et micam forte 
thuris sacrificant , el brevi compellatione invocationes ex- 
pediunt , non minus aliis exaudiantur; haec , inquam, dum 
cogitarem, et vererer, ut est apud Ibycum, ne quid non 
erga deos ( sic enim aiebat ille), sed erga sapientem virum 
delinquens , laudem apud homines assequerer ( etenim neque 
fas esse duco quod unus ego familiarium sileam, atque de 
eo non pro viribus ea- referam quie vera sunt, quem forte 
prz ceteris loqui deceat), ac fortasse ne apud homines qui- 
dem gloriam consequar, quod nen omnino existimaturi 
sint ostentationem me vitare voluisse, sed quadam mentis 
inertia, vel etiam graviori animi morbo, ab instituto negotio 
refugisse; his omnibus commotus aggrediendum mihi exi- 
stimavi, ut aliqua hujus philosophi preclara conscriberem, 
quum sint infinita, atque adeo verissime de eo commemo- 
rentur. 

11. Auspicabor itaque non usitata scriptorum consuetu- 
dine, quiorationem in capita distributam ordine pertractant, 
sed ipsam felicitatem beati viri rectissime videor funda- 
mentum jacturus orationis. Etenim arbitror fuisse eum 
felicissimum eorum hominum qui multis antea seculis ce- 
lebrati sunt, non dico sapientum beatitudine tantum, quain- 
vis hanc omnium maxime possideret, neque eo quod illi 
I61 ' 


152 


οὔθ᾽ ὡς αὐτῷ τὸ τῆς ἀρετῆς εἶχεν αὐτάρχως πρὸς εὖ- 
ζωΐαν, οὐδ᾽ αὖ πάλιν τὴν πρὸς τῶν πολλῶν ὑμνουμένην 
εὐποτμίαν, el καὶ αὐτὴ πάλιν ix τύχης αὐτῷ εὖ πα- 
ρεασχεύαστο, εἶπερ τῳ ἄλλῳ ἀνθρώπων ( χεχορήγητο 
& γὰρ ἀφθόνως ἅπασι τοῖς ἔξωθεν λεγομένοις ἀγαθοῖς ) " 
τελείαν δέ τινα βούλομαι xal πάντη ἀνελλιπῇ ἐξ ἀμ- 
φοτέρων ἐχείνων εὐδαιμονίαν συνεστῶσαν εἰπεῖν. 
III. Πρῶτον δὴ οὖν κατὰ γένη διελόμενοι τὰς ἀρετὰς, 
εἴς τε φυσικὰς xal ἠθιχὰς xat πολιτικὰς, xal ἔτι τὰς 
10 ὑπὲρ ταύτας, χαθαρτιχάς τε χαὶ θεωρητιχὰς, χαὶ τὰς 
οὕτω δὴ χαλουμένας θεουργικὰς, τὰς δὲ ἔτι ἀνωτέρω 
τούτων σιωπήσαντες, ὡς καὶ ὑπὲρ ἄνθρωπον ἤδη τε- 
ταγμένας, ἀπὸ τῶν φυσιχωτέρων τὴν ἀρχὴν ποιησό- 
μεθα αἵτινες ἐχ γενετῆς τοῖς ἔχουσι συμφύτως ὑπάρ- 
Ι6 χουσι, xat τῷ ὑμνουμένῳ δὲ παρ᾽ ἡμῶν ἀνδρὶ μαχαρίῳ 
. ἐκ τῆς πρώτης γενέσεως συγγενεῖς ἦσαν ἅπασαι: ὧν τὰ 
ἴχνη καὶ ἐν τῷ τελευταίῳ καὶ ὀστρεώδει αὐτοῦ περι- 
ὄλήματι ἐναργῶς διεφαίνετο. Πρῶτον εὐαισθησία μέν 
τις ὑπεραίρουσα, ἣν δὴ φρόνησιν σωματιχὴν ἐπονομά- 
30 Louct, xal μάλιστα τῶν τιμιωτάτων αἰσθήσεων ὄψεως 
xal ἀχοῆς, al δὴ καὶ πρὸς φιλοσοφίαν xal τὸ εὖ εἶναι 
παρὰ θεῶν τοῖς ἀνθρώποις δεδώρηνται, τούτῳ δὲ xal 
παρὰ πάντα τὸν βίον ἀσινεῖς αὗται διέμειναν. ᾿Δευτέρα 
δὲ ἰσχὺς σωματιχὴ, ἀπαθὴς μὲν ὑπὸ χειμώνων χαὶ 
25 χαυμάτων, ἄτρωτος δὲ καὶ ὑπὸ τῆς μοχθηρᾶς χαὶ ἦμε- 
λημένης διαίτης xat πόνων ἐχείνων οὖς νύχτωρ τε καὶ 
μεθ᾽ ἡμέραν ἐξήντλει, εὐχόμενος, καὶ τὰ δόγματα ἀνε- 
λίττων, xal συγγράφων, xal τοῖς ἑταίροις συγγινόμενος, 
χαὶ ἕχαστον οὕτως ἐντόνως διαπραττόμενος, ὡς αὐτὸ 
80 ἐχεῖνο μόνον ἐπιτηδεύων " τὴν δὲ τοιαύτην δύναμιν εἰ- 
χότως ἄν τις ἀνδρίαν σωματιχὴν προσαγορεύσειεν. 
'Toívn δὲ αὐτῷ ὑπῆρξεν ἀρετὴ σώματος, f χατὰ τὴν 
σωφροσύνην τεταγμένη, ἣν δὴ περὶ τὸ χάλλος τὸ σω- 
μκατιχὸν θεωρεῖν ἀξιοῦσι, xal τοῦτο εὐλόγως. Καθάπερ 
85 γὰρ ἐχείνη ἐν συλφωνία xal ὁμολογία θεωρεῖται τῶν 
τῆς ψυχῆς δυνάμεων, οὕτω xai τὸ ἐν σώματι κάλλος ἐν 
συμμετρία τινὶ ὁρᾶται τῶν ὀργανικῶν αὐτοῦ μορίων. 
Ἰδεῖν δὲ ἦν σφόδρα i ἐράσμιος xal γὰρ οὐ μόνον αὐτῷ 
τὰ τῆς συμμετρίας εὖ εἶχεν, ἀλλὰ γὰρ χαὶ τὸ ἀπὸ τῆς 
40 ψυχῆς, ἐπανθοῦν τῷ σώματι οἱονεὶ φῶς ζωτιχὸν, θαυ- 
μάσιον ὅσον ἀπέστιλθε χαὶ οὐ πάνυ φράσαι τῷ λόγῳ 
δυνατόν, Οὕτω δὲ ἦν χαλὸς ἰδεῖν, ὥστε μηδένα τῶν 
γραφόντων ἐφιχέσθαι αὐτοῦ τῆς διοιότητος, πάσας δὲ 
τὰς φερομένας αὐτοῦ elxovac , καίπερ xai αὐτὰς πανχά- 
45 λους οὔσας, ὅμως ἔτι λείπεσθαι πολλῷ εἰς μίμησιν τῆς 
τοῦ εἴδους ἀληθείας. ἹΓετάρτην ὃ δὲ τὴν L ὑγίειαν βούλονται 
μὲν ἀναλογεῖν τῇ ἐν ψυχῇ ὃ διχαιοσύνῃ , xai εἶναι δικαιο- 
σύνην τινὰ χαὶ ταύτην ἐν σώματι, ὡς ἐχείνην ἐν ψυχῇ. 
Ἢ γὰρ ἀστασίαστα τὰ μόρια τῆς ψυχῆς ἀπεργαζουμένη, 
&0 οὐχ ἄλλη τίς ἐστιν ἕξις ἢ διχαιοσύνη, καὶ f, ἐξ ἀτάχτων 
δὲ τῶν σωματιχῶν στοιχείων τεταγμένα αὐτὰ καὶ προσ- 
Xyopx ἀλλήλοις ἀποτελοῦσα, ὑγίεια xal πρὸς τῶν 
᾿Ασκληπιαδῶν ἐπονομάζεται. Καὶ αὕτη δὲ οὕτω χαλῶς 
ix σπαργάνων αὐτῷ δεδηωιούργητο, ὥστε xal ἔχειν 


ΜΑΡΙΝΟΥ͂ ΠΡΟΚΛΟΣ. 


corporis bona quam optime constitofa fuermt, neque rur- 
sum ratione fortunarum, tametsi efiam iste, si. cuiquam 
hominum, illi maxime contigerunt ( omnium enim, que 
dicuntur externa bona, magna suppetebat illi copia), sed 
perfectam , omnibus partibus absolutam , et ex his utrisque 
constitutam felicitatem dico. 

III. Primum itaque secundum genera diduclis virtutibus 
in naturales et morales et politicas, itemque sublimiores 
qua in purificatione versantur et contemplatione, easque 
quibus ad aliquam deorum similitudinem pervenitur ; que 
vero sunt his etiam superiores praeritis, ut jam supra lo- 
minem positis, a magis naturalibus initium faciemus. Eas 
igitur omnes, quibuscum, si contingunt , nascimur, hic quem 
laudamus vir beetus ab ipsis natalibus haboit naturaliter 
insitas; quarum vestigia etiam in extremo, et instar ostree 
sibi circumdato amictu, evidenter apparebant. Primom 
integritas sensuum singularis, quam prudentiam corporis no- 
minant, sensusque praecipue digniores, visus, οἱ auditus ( qui 
quidem a diis ad philosophiam , et ad commodius vivendum 
bominibus dati sunt ), huic per omnem vitam iplegri per- 
manserunt. Secundo robur corporis, quod nullis frigoribe: 
afficeretur, nec quicquam ex vitiosa et neglecia ratione 
victus atque laborum convelli aut commoveri possel, quos 
die noctuque exhauriebat, dum precaretur, et libros eol 
veret et ipse conscriberet, et operam daret familiaribus, 
et hoc universa tam naviter faceret ut singulis tantum 
studere videretur. Ejusmodi vero facultatem recte fortasse 
quis fortitudinem corporis appellaverit. Tertia fuit ilii virtus 
corporis, pulchritudo, quam cum temperantia collatam, 
aliquam habere cum ea aflinitatem putant : et recle. Lt 
enim illam in quodam concentu el consensiope considera- 
mus animi facultatum , sic etiam haec in corpore pulchritudo 
ex quadam congruentia partium corporis, quibus agimus, 
intelligitur. Erat autem aspectu jucundissimus, quod non 
tantum esset hac egregia proportione praeditus, sed boc 
animi floridum de corpore instar vitalis lucis mirum quan 
tum resplenderet, ut nec oratione satis explicari possil 
Atque adeo quidem pulcher erat, ut neque pictorum quis- 
quam illius assequi posset similitudinem , et omnes tjus 
imagines, quie circumferebantur, quamvis essent pulcher- 
rima , tamen plurimum a rei veritate, quam imitarentur, 
abessent. Quartam vero, scilicet. sanitatem, respondere 
volunt ei quze est in animo justitize οἱ esse justitiam quan- 
dam et hanc in corpore, ut est illa in animo. Nihil esl enim 
aliud justitia, quam habitus quidam, partes animi conü- 
nens in oflicio. Ita quae inter pugnantia corporum elemenü 
consensum concordiamque conciliat, sanitas a medicis ap- 
pellatur, quz quidem buic ab incunabulis usque tam bene 
constituta fuit, ut ipse diceret , sibi , ut esset aeger corpore, 





MARINI PROCLUS IV. V. 


αὐτὸν εἰπεῖν ὅσάχις εἰς νόσον ὑπαχθείη τὸ σῶμα, ὡς 
δὶς μόνον ἣ xai τρὶς ἐν μακρῷ βίῳ καὶ ἔτεσιν ὅλοις πέντε 
xai ἑδδομήχοντα. Τεχμήριον δὲ τούτου ἱκανὸν, à xat 
αὐτὸς ἐπέστησα ἐν τῇ τελευταίᾳ αὐτοῦ νόσῳ, τὸ μηδὲ 
& πάνυ αὐτὸν διαγιγνώσχειν ὁποῖά ποτε ἦν τὰ προσπί- 
πτοντα τῷ σώματι πάθη, διὰ τὴν πολλὴν αὐτῶν ἀπει- 
ρίαν. 
IV. Καὶ ταῦτα μὲν εἰ χαὶ σωματιχά ἐστι τὰ πλε- 
ονεχτήματα, ἀλλὰ πρόδρομα ἴσως dv τις χαλέσειε τῶν 
to τῆς τελείας ἀρετῆς διαχεχριμένων εἰδῶν. Τὰ δέ γε περὶ 
τὴν Ψυχὴν πρῶτα xal aüroput xal αὐτοδιδάχτως 
συμφύντα αὐτῷ, xai ταῦτα μέρη τῆς ἀρετῆς, θαυμά- 
G£t£V dv τις ὡς ταῦτα ἐχεῖνα ἐτύγχανεν ὄντα, ὅσα Πλά- 
τῶν στοιχεῖα εἶναι βούλεται τῆς φιλοσόφου φύσεως. Καὶ 
γὰρ μνήμων ἦν xai εὐμαθὴς καὶ μεγαλοπρεπὴς καὶ εὕ- 
χαρις, φίλος τε xal συγγενὴς ἀληθείας, διχαιοσύνης, 
ἀνδρίας, σωφροσύνης. Οὐδαμοῦ γὰρ ἑχὼν εἶναι ψεῦδος 
προσήκατο, ἀλλὰ πάνυ μὲν ἐμίσει, τὴν δὲ ἀψεύδειαν 
καὶ ἀλήθειαν ἔστεργεν. “Ἔδει δὲ ἄρα τὸν μέλλοντα τῆς 
10 τοῦ ὄντος ἀληθείας ἐφάπτεσθαι, εὐθὺς ἐκ νέου ὅτι μά- 
λιστα ταύτης ὀρέγεσθαι. ᾿Αλήθϑεια γὰρ πάντων μὲν 
ἀγαθῶν θεοῖς ἡγεῖται, πάντων δὲ ἀνθρώποις. "Oct δὲ 
xal πρὸς τὰς μὲν σωματιχὰς ἡδονὰς ὑπερηφάνως εἶχε ; 
σωφροσύνης δὲ ἣν φίλος ὅτι μάλιστα, ἱκανὴ, οἶμαι, καὶ 
5 μόνη παραστῆσαι ἣ πρὸς τὰ μαθήματα αὐτοῦ xal πᾶν 
τὸ τοιοῦτον εἶδος σφοδροτέρα ἔφεσίς τε καὶ por: at δὴ 
τὴν μὲν ζωώδη xal φορτικὴν ἡδονὴν οὐδὲ ἐγγενέσθαι 
τὴν ἀρχὴν συγχωροῦσι, τὴν δὲ τῆς ψυχῆς αὐτῆς xa0' αὖ- 
τὴν εὐφροσύνην ἐμποιεῖν δύνανται" φιλοχρηματίας δὲ 
οὐδέ ἐστιν εἰπεῖν ὅσον ἀφειστήχει" ὅς γε xal τῶν πα- 
τέρων,, καίτοι πλούτῳ διαφερόντων, τῆς οὐσίας Ex παί- 
ὃων ὠλιγώρει, διὰ τὸν περὶ φιλοσοφίαν πολὺν ἔρωτα. 
᾿Εντεῦθεν δὲ xal πρὸς ἀνελευθερίαν xal τὴν λεγομένην 
μικρολογίαν ἀλλοτριώτατα διέχειτο, ἅτε τοῦ ὅλου xal 
παντὸς ὀρεγόμενος θείου τε xai ἀνθρωπίνου. "Ex δὲ τῆς 
τοιαύτης διανοίας μεγαλοπρεπὴς γενόμενος, οὐδὲν ᾧετο 
εἶναι τὸν ἀνθρώπινον βίον, οὐδὲ τὸν θάνατον, ὥσπερ 
ἕτεροι, δεινόν τι εἶναι ὑπελάμθανεν " πρὸς ἅπαντα δὲ 
τὰ δοχοῦντα τοῖς ἄλλοις εἶναι φούερὰ ἀδεῶς εἶχε καὶ 
ἐκ μόνης τῆς φυσιχῇς ταύτης ἐπιτηδειότητος, ἣν οὐχ 
ἄλλνιν τινὰ ἀρετὴν, ἀνδρίαν δὲ μόνην προσήχει χαλεῖν. 
"Ex δὲ τούτων αὐτῶν δῆλον ἤδη που xat παντὶ xal τῷ 
μιὴ πειραθέντι τῆς ἐχείνου εὐφυΐας, ὡς εὐθὺς ἐχ νέου 
δικαιοσύνην τε ἠγάπα, xal δίχαιός τε ἦν xai ἥμερος, 
ι5 xxi οὐδαμῶς δυσχοινώνητος 7| δυσξύμδολος ἃ ὅλως 
ἄδικος ἐπείπερ κόσμιος xal οὐ φιλοχρήματος, οὐδὲ 
ἀνελεύθερος, οὐδὲ ἀλαζὼν, ἢ δειλὸς ἡμῖν ἐφάνη τὴν 
φύσιν. 
V. Τὸ δὲ δ) εὐμαθὲς αὐτοῦ xal γόνιμον τῆς ψυχῆς μὴ 
po καὶ περιττὸν 7| ἐγκαταλέγειν, xai μάλιστα πρὸς τοὺς 
ἰδόντας 3) καὶ ἀχούσαντας, ὅσων μὲν ἐγκύμων ἐγένετο 
παγχάλων μαθημάτων, ὅσα δὲ αὐτὸς ἀπέτεχε xal εἰς 
φῶς τοῖς ἀνθρώποις ἐξέδωχε, καὶ ὅτι μόνος οὗτος οὐδὲν 
τοῦ πόματος τῆς λήθης ἐδόχει πεπωχέναι. δνημονικὴν 


- 
e 


3 


3 


153 


bis tantum aut ter, tam longa vita , annis videlicet totis sep- 
tuaginta quinque, contigisse. Quin et hoc satis argumento 
fuerit, cui ipse astiti, quod quum postremo morbo detine- 
retur, prorsus ignoraret quzenam essentilla ingruentia mala 
quie corpus invasissent , propter magnam illorum insolen- 


- tiam. 


IV. Et quamvis heec quidem sunt bona corporis, tamen 
vocaverit ea quispiam praenuncios et quasi comites illarum, 
in quas perfectam diduximus virtutem, formarum. Jam 
vero primas dotes anima , 4118 a natura, sine prreceptoris 
industria , illi contigerunt , easque virtutis partes, miraretur 
quis in eo quales quanteque fuerint, quas Plato natura 
philosophicae vult esse elementa. Nam erat insigni memoria, 
et ingenio, et magnificentia praeditus, comis, amicus et 
quasi necessarius veritatis, justiti:e, fortitudinis, tempe- 
rantiee; nequaquam enim prudens mendacium admittebat , 
sed oderat vehementissime, fugam vero mendacii atque 
veritatem amabat. Ac me hercle necesse est , qui tanto studio 
veritatem esset prosecuturus, ut ejus statim a puero 
summe cupidus fuerit; est enim veritas omnium bonorum 
principium diis et hominibus. Sed et corporis voluptates 
contempsisse , ac temperantie fuisse quam amantissimum, 
convincet vel solum ad perdiscendas disciplinas ac studiorum 
omne genus desiderium summaque propensio, quae sane 
belluinam atque illiberalem voluptatem nunquam ingenerari 
sinunt, anims quidem ipsius ex 86 ipsa sinceram delecta- 
tionem possunt excitare. Ab avarilia vero dici non potest 
quam fuerit alienus, ut etiam parentum, quamvis ditissi- 
morum, divitias puer contempserit propter incredibile stu- 
dium philosophi: Quamobrem et ab illiberalitate procul 
aberat, et a rerum cura minorum, quum esset universim 
rerum divinarum atque humanarum studiosissimus. Ex tali 
mente nactus animi magnitudinem, nihili faciebat huma- 
nam vitam, nec, ut alii, mortem quicquam esse grave pu- 
tabat. Omnia vero quie ceteris formidanda videbantur ne- 
quaquam pertimescebat , hac affectione sola naturali , quam 
non alio virtutis nomine quam fortitudinis appellari con- 
venit. Ex his autem jam omnibus, etiam iis qui periculum 
illius optimc indolis non fecerunt , constare arbitror, quod 
Statim a puero justitiam amaverit , justus facilisque fuerit, 
nequaquam in convictu vel in contractibus difficilis aut 
denique injustus. Nobis certe quidem visus est modestus et 
elegans, non avarus, non illiberalis, non arrogans, aut ti- 
midus esse natura. 

V. Bonitatem vero ingenii atque ubertatem nonne super- 


vacuum fuerit commemorare? apud eos prsesertim, qui 
sciunt quiqueaudierunt quod pulcherrimarum disciplinarum 
plenus fuerit, quam multa ipse pepererit et in lucem ho- 
minibus ediderit, ita ut solus ex oblivionis poculo nihi 


154 


δὲ ἔχων ξϑύναμιν, οὐδαμῇ ἐδυσχέραινεν, οὐδὲ τὸ τῶν 

ἐπιλανθανοωένων πάθος ὑπέμενεν, ἑαυτὸν δὲ ἀπεδέχετο 

ὡς καθεχτιχῶς ἔχοντα τῶν μαθημάτων, xal τὴν περὶ 

ταῦτα πρᾶξιν μόνην ἠσπάζετο. Πόρρω δὲ ἦν xai τῆς 
5 ἀμούσου xal τραχντέρας φύσεως, συγγενῶς δὲ εἶχε πρὸς 

τὰ ἀμείνω - xal γὰρ διὰ τὸ ἐν ταῖς χοιναῖς συνουσίαις 

χαὶ ταῖς ἱεραῖς αὐτοῦ ἑστιάσεσι, χαὶ ταῖς ἄλλαις δὲ 

κράξεσιν, ἀστεῖόν τε καὶ εὔχαρι, χαὶ ταῦτα δὲ οὐχ ἔξω 

τοῦ σεμνοῦ, τοὺς συνόντας ἀεὶ ἐπήγετο, xal εὐθν- 
10 μοτέρους ἀπέπεμπεν. 

V ]. Τούτοις 97, ἅπασι καὶ τοῖς ἄλλοις φυσιχρῖς ἀγαθοῖς 
ἐξ ἀρχῆὴς αὐτὸν συμκεφυχότα, τίκτει μὲν Μάρχελλα 
μήτηρ Πατριχίῳ κατὰ νόμον συναρμοσθεῖσα. Λύχιοι δὲ 
οὗτοι dug γένει τε xal ἀρετῇ ὑπερφέροντες. Ὑποδέ- 

I5 χεται δὲ αὐτὸν xai olovet μαιεύεται ἣ τοῦ Βυζαντίου 
πολιοῦχος, ἥτις τότε μὲν αὐτῷ τοῦ εἶναι γέγονεν αἰτία, 
τεχθέντι κατὰ τὴν αὐτῆς πόλιν, χρόνῳ δὲ ὕστερον, xai 
τοῦ χαλῶς εἶναι προὐνοήσατο, ἡνίχα εἰς παῖδας ἤδη καὶ 
μειραχίσχους ἐτέλει. Αὕτη γὰρ αὐτῷ ὄναρ φαινομένη, 

30 ἐπὶ φιλοσοφίαν παρεχάλει. Ὅθεν, οἶμαι, αὐτῷ συνέθη 
xal πολλὴ οἰκειότης περὶ τὴν θεὸν, ὥστε xal ἐξαιρέτως 
τὰ ταύτης ὀργιάζειν, χαὶ ἐνθουσιαστιχώτερον αὐτῆς τοὺς 
θεσμοὺς μετιέναι. λγουσι δὲ αὐτὸν τέως οἱ πατέρες 
τεχθέντα εἰς τὴν ἑαυτῶν πατρίδα, τὴν ἱερὰν τοῦ Ἀ πόλ- 

35 λωνος Ξάνθον, xal ταύτην κατὰ θεῖόν τινα χλῆρον πα- 
τρίδα αὐτοῦ γενομένην. " Est ykp, οἶμαι, τὸν μέλλοντα 
πασῶν ἐπιστημῶν ἡγεῖσθαι, ὑπὸ τῷ μουσηγέταΆ θεῷ 
τροφῆς τε xal παιδείας μεταλαγχάνειν. "Eva δὴ τοῖς 
χαλλίστοις ἤθεσι παιδαγωγούμενος τὰς ἠθιχὰς ἀρετὰς 

80 ἐπεχτήσατο, προσεθιζόμενος φιλεῖν τε ἃ δεῖ πράττειν 

xai ἀποστρέφεσθαι τὰ uj τοιαῦτα. 

VII. Τηνιχαῦτα δὲ σαφῶς xal τὸ θεοφιλὲς συγγενὲς 
πολὺ ἔχων ἐδείχθη. Κάμνοντος γὰρ αὐτῷ ποτὲ τοῦ σώ- 
ματος ὑπὸ νόσου, xat γαλεπῶς ἤδη xat ἀνιάτως διαχειμέ- 
νου, παρέστη τῇ χλίνη ὑπερφαινόμενος παῖς, ὃς ἐδόχει 
νέος χομιδῇ καὶ ὡραῖος ἰδεῖν. Εἰκάσαι δὲ ἦν αὐτὸν εἶναι 
τὸν Τελεσφόρον χαὶ πρὶν τὸ ὄνομα εἰπεῖν. Εἰπὼν δὲ 
ὅμως ὅστις εἴν, xal τὸ ὄνομα ἐπιφθεγξάμενος, xal τῆς 
χεφαλῆς ἐφαψάμενος ( αὐτοῦ γάρ mou xal εἱστήχει τῷ 
40 προσχεφαλαίῳ ἐπαναπαυόμενος), ὑγιῇ ἐξαίφνης ἐχ χά- 

ἕνοντος ἀπετέλεσε, xal οὕτως ἀφανὴς αὐτῷ ἐγένετο. 
Τοῦτο μὲν οὕτω θεῖον τότε χαὶ θεοφιλὲς τῷ μειραχίῳ 
ὑπήρχθη. 

VIL Ἐπ’ ὀλίγον δὲ ἐν Λυχία φοιτήσας γραμματιχῷ, 

5 ἀπῆρεν εἷς τὴν πρὸς Αἰγύπτῳ ᾿Αλεξάνϑδρειαν, ἐπαγόμε- 

νος ἤδη xal τὰ τῆς περὶ τὸ ἦθος ἀρετῆς ἰδιώματα, οἷς 
δὴ xal τοὺς ἐχεῖσε διδασχάλους εἷλε. Λεωνᾶς τοῦν ὃ σο- 
φιστὴς, Ἴσαυρος, οἶμαι, τὸ γένος, χαὶ εὐδοχιμῶν ἐν τῷ 
πλήθει τῶν ἐν Ἀλεξανδρείᾳ ὁμοτέχνων, οὐ Ἰλόνον αὐτῷ 
λόγων τῶν ἑαυτοῦ ἐχοινώνησεν, ἀλλὰ xal σύνοιχον ἔχειν 
ἠξίου, xal συνδιαιτᾶσθαι γυναιχὶ xal τέχνοις παρε- 
σχεύασεν, οἷα παῖδα αὐτῷ γνήσιον χαὶ τοῦτον γενόμε- 
νον. Γνώριμον δὲ αὐτὸν ἐποίει xal τοῖς τὰς ἡνίας ἔγουσι 
τῆς Αἰγύπτου, ot δὴ καὶ αὐτοὶ ἀγασθέντες τοῦ νέου τὴν 


ὧ» 


ι 


. MAPINOY ΠΡΟΚΛΟΣ. 


bibisse videatur. Ea autem facultate memorie proditus, 
nusquam conturbabatur, neque, quod accidit obliviscentibus 
illi contingebat , nunquam excidebat ipse sibi, ut retinendi 
disciplinis sufficiens, et qui tantum illarum studio delecta- 
retur. Erat autem ab agresti et a Musis aversa alque horriJa 
natura remotissimus, ad culliora vero maxime propensu:. 
Etenim propter singularem in communibus congressibus 
ac sacris suis epulis aliisque actionibus urbanitatem ac fe- 
stivitatem , servata tamen honestate , suos familiares allicie- 
bat, alacrioresque semper dimittebat. 

VI. His itaque omnibus et aliis naturse dotibus inde ab 
initio praeditum parit Marcella mater Patricio legitime 
juncta ; ambo Lycii , genere et virtute excellentes. Nascen- 
tem excipit ac tanquam obstetrix curat dea tutelaris Dyzan 
tii, qui tum quidem illi ut esset causa fuit , nascenti scilicet 
in ipsius civitate; postea vero etiam ut bene esset provide- 
bat, quum jam inter pueros et adolescentes annumeraretor. 
Nam ípsa per quietem illi visa bortabatur ad philosophiz 
studium, unde videlicet exstitit illi tam propensus erga deam 
animus, ut illius potissimum sacra perageret , majoreque, 
ut ita dicam , cum furore coleret instituta. Parentes deniqne 
natum deducunt in suam patriam Apollini consecratam 
Xanthum, quz ipsa quoque patria illi quadam divina pro- 
videntia contigit ; credo quod eum , qui omnium scientiarum 
princeps futurus erat , sub Musarum duce deo educari atque 
erudiri oportebat. Ibi tum elegantissimis moribus institutus 
morales virtutes assequebatur, assuescens amare quz facere 
conveniret , fugereque contraria. 

VII. Tum vero deorum amor, qui illum a natalibus som- 
mas comitabatur, manifeste apparebat. Nam quum quodam 
tempore corporis aliquo morbo detineretur, et graviter qui- 
dem ac vix jam ut videretur sanari posse , astitit ad lecum 
procerior adolescens , qui admodum juvenis et aspectu pul- 
cher videbatur, ut vel antequam nomen diceret , existimare 
posset esse Telesphorum. Se tamen prodens , quisnam esset, 
nomenque pronuncians, attacto capite (stabat enim illius 
cervicali incumbens ), confestim sanitatem restituit :egro- 
tanti, atque ita simul evanuit. Hoc ergo divinum eaque di- 
vina benevolentia tum sic puero exhibebatur. 

VII. Brevi spatio temporisquum in Lycia dedisset operam 
grammatico , profectus Alexandriam /Egypli, secum sinzu- 
lares morum virtutes attulit, quibus etiam ejus loci ma- 
gistros ad se diligendum permovebat. Quamobrem Leonzs 
rhetor, Isaurus, opinor, genere, inter complures, qui tum 
erant Alexandriz, suze professionis clarus , non tantum suo- 
rum studiorum fecit participem , sed etiam domesticum la- 
bere dignatus est, curavitque ut cibum una cum uvore li 
berisque caperet , non aliter quam si ipse quoque sibi verus 
filius exstitisset. Perfecit autem , nt principibus in Egypto 
viris innotescerct, qui mirifice delectati adolescentis acum 





MARINI PROCLUS IX. X. 


qucuxzv ὀξύτητα xat τὴν τού ἤθους χαλοχαγαθίαν, ἐν 
τοῖς φιλτάτοις ἔταττον. ᾿Εφοίτησε δὲ xai εἷς γραμμα-- 
τιχοῦ Ὥρίωνος, ὃς ἦν ἐχ τοῦ παρ᾽ Αἰγυπτίοις ἱερατιχοῦ 
γένουφ χαταγόμενος, xal μετρίως τὰ τῆς τέχνης ἐπε- 
5 σχεμμένος οὕτως, ὥστε καὶ συγγραμμάτια ἑαυτοῦ ἴδια 
ἐχπονῆσαι, xal τοῖς μεθ᾽ ἑαυτὸν χρήσιμα χαταλιπεῖν. 


᾿Επλησίασε δὲ xai ἹΡωμαϊχῶν διδασχαλείων διχτρι-, 


βαῖς, καὶ ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ πολλὴν ἐπίδοσιν xal περὶ τοὺς 

2, / 4 y 5 1 bi 

τοιούτους ἔσχε λόγους" xai γὰρ ἤγετο τὴν ἀρχὴν ἐπὶ τὸ 
^ 4 ^^ 3.9 "C nA - , 

10 τοῦ πατρὸς ἐπιτήδευμα, ἐφ᾽ ᾧ δὴ ἐχεῖνος σφόδρα Óvo- 
μαστὸς ἐγεγόνει, τὴν διχανιχὴν ἐν τῷ βασιλίδι πόλει 
δεόντως μεταχειρισάμενος. Μάλιστα δὲ ἐδόχει νέος ὧν 
γαίρειν τότε ῥητορικῇ, ἄγευστος ἔτι ὧν λόγων φιλοσό- 
φων, xai πάνυ ηὐδοχίμει ἐπ᾽ αὐτῇ, καὶ θαῦμα ἑαυτοῦ 

I$ πολὺ παρεῖχε τοῖς τε συμφοιτῶσιν ἑταίροις xal αὐτοῖς 

- ^ ἃς 7^ 3 7 e^ ΄“ [d & 9» UN Dl 
τοῖς διδασχᾶλοις, ἐπί τε τῷ καλῶς λέγειν, xat ἐπὶ τῷ 
ῥαβίως ἐχμανθάνειν xal ἔτι τῷ διδασχάλου μᾶλλον 
ἢ μαθητοῦ ἕξιν καὶ μελέτην ἔχειν, 

]X." Ex δὲ φοιτῶντα αὐτὸν Λεωνᾶς ὁ σοφιστὴς συνεχ- 

20 ὀημεῖν ἑαυτῷ παρασχευάζει τὴν ἐπὶ τὸ Βυζάντιον ἐπι- 
2 , ^ i » δ é *» (λ . Co e: 
δημίαν, ἣν x«l αὐτὸς ἐποιεῖτο φίλῳ χαριζόμενος Θεο- 
δώρῳ τῷ τῆς Ἀλεξανδρείας τότε ἄρχοντι, ἀνδοὶ ἀστείῳ 
xdi μεγαλοπρεπεῖ καὶ φιλοσοφίας ἐραστῇ. ὋὉ δὲ xal 
νέος ὧν προθυμότερον εἵπετο τῷ διδασχάλω, ἵνα μὴ 

25 αὐτῷ τὰ τῶν λόγων παραποδίζοιτο " τὸ δὲ ἀληθέστερον 
εἰπεῖν, τύχη τις αὐτὸν ἀγαθὴ ἐπανῆγεν αὖθις ἐπὶ τὴν 

Del , 3 ἢ J 3 » λΧ F] , Y 
τῆς γενέσεως αἰτίαν. Τότε γὰρ αὐτὸν ἐλθόντα προῦ- 
τρενεν fj θεὸς εἰς φιλοσοφίαν, ἰδεῖν xal τὰς ᾿Αθήνησι 
διατριύάς. ᾿Επανελθὼν δὲ πρότερον εἰς Ἀλεξάνδρειαν, 

^ ^" A - » A , , 

30 xat ῥητοριχῇ xai τοῖς ἄλλοις περὶ ἃ πρῴην ἐσπούδαζε 
χαίρειν εἰπών, τὰς τῶν ἐχεῖ φιλοσόφων μετεδίωχε συνου- 
ciac. Καὶ φοιτᾷ ἐπὶ μὲν ᾿Αριστοτελιχοῖς παρ᾽ Ὀλυμ- 
πιόδωρον τὸν φιλόσοφον, οὗ χλέος εὐρύ * ἐπὶ δὲ μαθή- 
μασιν "Hpovw ἐπέτρεψεν ἑαυτὸν, ἀνδρὶ θεοσεδεῖ, xai 

36 τελείαν παοασχευὴν ἐσχηχότι τῶν χατὰ παίδευσιν 

δδῶν. Τοσοῦτον δὲ xai οὗτοι oi ἄνδρες τὸ ἦθος τοῦ 

μειραχίου ἠγάσθησαν, ὥστε τὸν μὲν ᾿Ολυμπιόδωρον 
θυγάτριον ἔχοντα, ἠγμένον καὶ αὐτὸ φιλοσόφως, βου-- 
ληθῆναι αὐτῷ χατεγγυῆσαι, τὸν δὲ "Hoova θαρρῆσαι 
αὐτῷ τὸν τρόπον ἅπαντα τῆς ἑαυτοῦ θεοσεῤείας, xal 
διοέστιον συνεχῶς ποιεῖσθαι. ᾿Ολυμπιοδώρου δὲ ἀχρο- 

, 4 N ^ e NI 4 A "Ὁ 

μενος ἀνδρὸς δυνατοῦ λέγειν, καὶ διὰ τὴν περὶ τοῦτο 

εὐκολίαν xai ἐντρέχειαν ὀλίγοις τῶν ἀχουόντων ὄντος 
ἐφικτοῦ, ἐξιὼν αὐτὸς μετὰ τὴν συνουσίαν; ἅπαντα πρὸς 

46 τοὺς ἑταίρους τὰ τῶν πράξεων ἀπεμνημόνευεν ἐπ᾽ αὖ-- 
τῶν λέξεων, πλεῖστα ὄντα, ὥς μοί τις εἶπε τῶν συμφοι- 
τητῶν, Οὐλπιανὸς 6 l'atato , ἀνὴρ καὶ οὗτος τὴν ζωὴν 
ἱχανῶς φιλοσοφήσας. Καὶ αὐτὰ δὲ τὰ ᾿Αριστοτέλους λο- 
Ὑυιὰ συγγράμματα ῥᾷστα ἐξεμάνθανε, καίτοι χαλεπὰ 

δ0 ὄντα τοῖς ἐντυγχάνουσι, xai πρὸς μόνην ψιλὴν ἀνά-- 
γνῶσιν. 

X. Τούτοις οὖν ἐν ᾿Αλεξανδρείᾳ συσχολάσας, xal xa- 

s * ^ v 
θόσον αὐτοὶ δυνάμεως εἴχον τῆς συνουσίας αὐτῶν ἀπονά- 


i 
z 


155 


ingenii, et morum elegantia , atque integritate , eum inter 
amicissimos habuerunt. Eruditus est etiam ab Orione gram- 
matico, cujus fuerant majores apud AEgyptios sacerdotalí 
functi munere, quique tantum in artis cognitione profece- 
rat, ut ipse libros elaboraret, posterisque non sine fructu 
relinqueret. Romanorum quoque praeceptorum scholas 
adiit, magnosque fecit in ea lingua progressus. Etenim 
principio deductus est ad studium patris , in quo ille summo 
opere claruerat , quum ex oflicio studium juris tractaret in 
urbe regia. Vehementer autem arte dicendi delectari, quum 
esset adolescens, videbatur, quum nondum scripta philoso- 
phorum attigisset , e£ magnam ex ea gloriam adeptus est, 
summamque sui admirationem praebuit condiscipulis ac 
magistris , et propter sermonis elegantiam atque in perci- 
piendo celeritatem, et quod magis preceptoris habitum 
atque industriam , quam discipuli , pre se ferret. 

ΙΧ. Dumque adhuc scholam frequentaret, rhetor Leonas 
eum sibi itineris comitem adjunxit , profecturus Byzantium. 
Quam ipse profectionem suscipiebat , ut gratificaretur amico 
Theodoro, qui tum Alexandrio prefectus erat, vipo ur- 
bano et magnifico , et amanti philosophize. Ille vero, quam- 
vis adolescens, hoc alacrius praeceptorem sequebatur, ne 
sua studia interrumpere cogeretur. Sed, ut verius dicam, 
bona quapiam fortuna illum reduxit ad su: nativitatis 
principium. Tum enim reversum dea ad philosophiam ad- 
hortata est, ut Atheniensium quoque scholas inviseret. Ite- 
versus autem prius Alexandriam, rhetorica ceterisque , 
quibus ante studuerat , valere jussis, sese qui tum ibi erant 
philosophortam sermonibus dedit. Frequentabat Aristote- 
lice doctrine imbibende causa Olympiodorum, philoso- 
phum clarissimum , in discipünis autem mathematicis se 
Heroni permittebat , viro religioso , et qui rationum illarum 
quibus eas tradi conveniret erat peritissimus. Adeo vero 
etiam hi viri adolescentis moribus delectati sunt, ut Olym- 
piodorus suam filiolam , 4088 erat ipsa quoque literis in- 
stituta, illi despondere voluerit, et Hero omnem ei suam 
religionem committeret, atque assiduum sibi convictorem 
ascisceret. Quum autem Olympiodorum audivisset, virum 
magna facultate dicendi praeditum , et qui, propter suam 
in dicendo celeritatem et gravitatem rerum de quibus ageret, 
a paucissimis auditoribus intelligeretur, exiens, dimissa 
multitudine , omnia quze dicta fuerant suis consodalibus ad 
verbum pene referebat, quum essent plurima , ut quidam 
condiscipulorum mihi dicebat Ulpianus Gazeeus, qui non 
minimam ipse quoque sua vit: partem in philosophia con- 
sumpsit. Quin etiam logica Aristotelis scripta magna faci- 
litate perdidicit , quantumvis aggredientibus ea, vel ad nu- 
dam tantum lectionem, difficilia. 

X. His itaque quum Alexandrie daret operam, et in iis 
quie quidem pristare poterant , illorum familiaritate fruere- 


μενος, ἐπειδὴ, ἐν τῇ συναναγνώσει τινὸς, ἔδοξεν αὐτῷ ! tur, postquam in auctoris cajusdam lectione, quam una con- 


156 


οὐχέτι ἀξίως τῆς τοῦ φιλοσόφου διανοίας φέρεσθαι ἐν 
ταῖς ἐξηγήσεσιν, ὑπεριδὼν ἐχείνων τῶν διδασχαλείων, 
ἅμα δὲ χαὶ μεμνημένος τῆς ἐν τῷ Βυζαντίῳ θείας ὄψεως 
xai παρακελεύσεως, ἐπὶ τὰς ᾿Αθήνας ἀνήγετο σὺν πομπῇ 
ὁ τινὶ πάντων τῶν λογίων xal τῶν φιλοσοφίας ἐφόρων 
θεῶν τε καὶ δαιμόνων ἀγαθῶν. Ἵνα γὰρ ἀνόθευτος ἔτι 
xoi εἰλικρινὴς σώζηται fj Πλάτωνος διαδοχὴ, ἄγουσιν 
αὐτὸν οἱ θεοὶ πρὸς τὴν τῆς φιλοσοφίας ἔφορον, ὡς ἐναρ- 
γῶς ἐδήλωσε xai τὰ προοίμια αὐτοῦ τῆς ἐπιδημίας, χαὶ 
t0 οἵ γενόμενοι θεῖοι ὄντως σύμθολοι προμηνύοντες αὐτῷ 
σαφῶς τὸν ἀπὸ τοῦ πατρὸς χλῆρον, καὶ τὴν ἄνωθεν ἐσο- 
μένην ψῆφον τῆς διαδοχῆς. Ὡς γὰρ εἰς τὸν Πειραιᾶ 
χατῆρε, καὶ τοῖς ἐν τῇ πόλει χατεμηνύθη τοῦτο, Νι- 
χόλαος 6 ὕστερον μὲν περιφανὴς ἐπὶ σοφιστικῇ γενόμε- 
ἐδ νος, τηνικαῦτα δὲ σχολάζων τοῖς ἐν Ἀθήναις διδασχάλοις, 
χατέῤη εἷς τὸν λιμένα ὡς πρὸς γνώριμον, ὑποδεξόμενός 
τε αὐτὸν χαὶ ξεναγήσων ὡς πολίτην " Αύχιος γὰρ xal 
ὃ Νικόλαος. Ἦγεν οὖν αὐτὸν ἐπὶ τὴν πόλιν. Ὁ δὲ dix 
τοῦ βαδίζειν κόπου ἤσθετο κατὰ τὴν ὁδὸν, καὶ περὶ τὸ 
30 Σωκρατεῖον, οὕπω εἰδὼς οὐδὲ ἀχηχοὼς ὅτι Σωχράτους 
αὐτοῦ που ἐγίγνοντο τιμαὶ, ἠξέου δὴ τὸν Νικόλαον ἐπι- 
μένειν τε αὐτόθι βραχὺ xal χαθέζεσθαι, ἅμα δὲ καὶ εἶ 
ἔχοι ποθὲν ὕδωρ, αὐτῷ πορίσασθαι. xat γὰρ δίψει πολλῷ, 
ὡς ἔλεγε, κατείχετο, Ὁ δὲ ἑτοίμως αὐτῷ, χαὶ τοῦτο 
δὲ οὐχ ἀλλαχόθεν ποθὲν, ἐξ αὐτοῦ δὲ ἐχείνου τοῦ ἱεροῦ 
χωρίου ἐποίει φέρεσθαι * οὐδὲ γὰρ πόρρω ἦν d πηγὴ τῆς 
Σωχράτους στήλης. Πιόντι δὲ αὐτῷ, σύμόολον 6 Νιχό- 
λαος, χαὶ τότε πρῶτον ἐπιστήσας, εἶπεν, ὡς τῷ Σω- 
χρατείῳ εἴη ἐνιδρυθεὶς, χαὶ πρῶτον ἐχεῖθεν ᾿Αττιχὸν 
30 ὕδωρ πιών. Ὁ δὲ ἐξαναστὰς καὶ προσχυνήσας, ἐπὶ τὴν 
πόλιν ἐπορεύετο. Ἀναδάντι δὲ αὐτῷ xal εἰς τὴν ἄκραν, 
περιτυγχάνει ὃ θυρωρὸς πρὸς τῇ εἰσόδῳ, ἤδη τὰς χλεῖς 
ἐπιτιθέναι μέλλων ταῖς θύραις, ὥστε xat εἰπεῖν πρὸς 
αὐτὸν ( ἐπ᾽ αὐτῶν δὲ ἐρῶ τῶν τοῦ ἀνθρωπίου ῥημάτων)" 
80 « Ἀληθῶς, εἰ μὴ ἦλθες, ἔχλειον. » Καὶ τίς ἂν ἐγένετο 
σύμθολος τούτου σαφέστερος, xal οὐδὲ Πόλλητος ἢ Me- 
λάμποδος ἣ τῶν ὁμοίων εἰς χρίσιν δεόμενος ; 
XI. Ὑπερφρονήσας δὲ χἀνταῦθα τῶν ῥητορικῶν δια-- 
τριδῶν, καίτοι περιμάχητος τοῖς δῥητοριχοῖς γενόιλενος, 
40 ὡς δὴ xat ἐπ᾽ αὐτὸ τοῦτο ἥχων, ἐντυγχάνει πρώτῳ τῶν 
φιλοσόφων Συριανῷ τῷ Φιλοξένου " παρῆν δὲ τῇ συνου - 
σίᾳ χαὶ Λαχάρης, ἀνὴρ διαχορὴς μὲν γενόμενος χαὶ 
τῶν φιλοσόφων λόγων, xo συμφοιτητὴς ἐν τούτοις αὖ- 
τοῦ τοῦ φιλοσόφου, ἐπὶ σοφιστιχῇ δὲ τοσοῦτον ἑαυτοῦ 
45 θαῦμα dys(pac , ὅσον “Ὅμηρος ἐπὶ ποιητικῇ. Παρῆν 
οὖν, ὡς ἔφην, xal οὗτος" καιρὸς δὲ ἔτυχεν ὧν ὃ τῆς δεί-- 
λης ὀψίας. " Hàn γοῦν αὐτῶν διαλεγομένων, ἐν δυσμαῖς 
μὲν ἥλιος ἐγίγνετο, σελήνη δὲ ἀπὸ συνόδου πρῶτον 
ἐφαίνετο. Ἀποπέμπειν οὖν ἐπειρῶντο, προσειπόντες, 
60 τὸν νέον, ὡς ξένον, ἵνα δὴ σχολὴν ἔχοιεν αὐτοὶ ἐφ᾽ ἕαυ- 
τῶν προσχυνεῖν τὴν θεόν. ὋὉ δὲ ὀλίγον προελθὼν, xai 
θεασάμενος καὶ αὐτὸς ἐχ τοῦ αὐτοῦ οἴχου φαινομένην 
τὸν σελήνην, ὑπολυσάμενος αὐτόθι ἃ ἦν αὐτῷ ὑποδή-- 
ματα, δρώντων ἐχείνων, τὴν θεὸν ἠσπάζετο. Ἐνταῦθα 


MAPINOY ΠΡΟΚΛΟΣ. 


ferebant, visi sunt illi non pro dignitate philosophi mentem 
interpretari, contemptis iis gymnasiis ef simul memor illius 
visi, quod Byzantii divinitus contigisset, et exhortationis, 
Athenas contendebat , comitatus eloquentize et philosophie 
preesidibus diis , bonisque geniis. Ut enim germana et integra 
successio Platonis conservaretur, deducitur a diis ad phi- 
losophize preesidem , ut manifeste declararunt soi adventus 
initia, et omnia divinitus excitata, qua aperte illi prsa- 
giebant illud munus a patre, et hoc czelitus folurum suffra- 
gium successionis. Nam ut ad Pirseeum appulit , idque civibus 
esset nuntiatum , Nicolaus , qui post in arte dicendi florut, 
tum vero studebat apud Atheniensium magistros, descendit 
ad littus tanquam ad notum aliquem , excepturus illam, et 
hospitio velut civem recepturus; erat enim Nicolaus quoqoe 
Lycius. Itaque deduxit ad civitatem. Ille vero, quum ex iti- 
nere lassitudinem sentiret, ad sacellum Socratis, quum non. 
dum sciret nec audivisset quod aliquo eo in loco Socralee 
coleretur, rogavit Nicolaum maneret ibi paulisper atque | 
consideret, et, si posset alicunde, aquam sibi ministraret ; 
Jaborabat enim, ut dicebat, magna siti. Statim ille, idque 
non aliunde, quam ex eo ipso consecrato loco, curabat 
afferri, neque enim procul aberat fons slatuz Socratis. - 
Bibenti tum ei, Nicolaus, idque tum primum considerans, 
« Omen hoc est , » inquit, « quod in sacello Socratis conse 
deris, et inde primam aquam Atticam biberis. » Tum ille 
consurgens atque exbibita reverentia, ad civitatem perge 
bat. Quum jam ad arcem pervenisset , janitor adíait ad ir- 
troitum , repagula foribus obditurus, ut eliam ad illum 
diceret (ipsius autem hominis verba referam ) : « Certe, 
nisi venisses , clausissem. » Et quod potuit omen esse m2" | 
nifestius, quodque minus Pollete, vel Melampode, vel εἰ- 
milibus egeat interpretibus ? 

ΧΙ. Sed hic quoque despiciens rhetorum scholas, quaniris 
ab iis admodum expeteretur, ac si ob eam ipsam causam -— 
venisset, incidit in principem philosophorum Syrianum, 
Philoxeni filium. Erat in eo simul congressu Lachares, Vi 
multum in philosophia versatus, et in ea studiorum hujus 
philosophi socius, in eloquentia vero tanta erat admiratione, 
quanta Homerus in arte poetica. Ille igitur, ut dixi, simul | 
aderat. Jam erat autem crepusculum vespertinum , dumque 
inter se loquerentur, sol occidebat. Luna vero ab interlunio 
primum apparere ceperat. Quare, salutato hospite, lanquam 
juniorem conabantur ἃ se dimittere, quo videlicet eset 
integrum ut ipsi seorsim deam adorarent. At ille non loss? 
spatio progressus , conspicatus ipse quoque ex eadem do»? 
lunam apparere, depositis ibi quie habebat calceamentis, 
illis inspectantibus , deam salutabat. Hic Lachares vebemen- 





MABINI PROCLUS XII. 


δὴ 6 Λαχάρης ἐχπλαγεὶς τοῦ μειραχίου τὴν παρρησίαν, 
πρὸς τὸν φιλόσοφον εἶπε Συριανὸν τοῦτο ἐχεῖνο τῷ Πλά- 
τωνι δαιμονίως εἰρημένον ἐπὶ τῶν μεγάλων φύσεων * 
« Οὗτος γὰρ » ἔφη « ἣ μέγα ἀγαθὸν ἔσται, ἤγε τούτῳ 

δ ἐναντίον. » Καὶ τοιαῦτα μὲν, ὡς ὀλίγα x. πολλῶν εἰ- 
πεῖν, ἐγένετο τῷ φιλοσόφῳ θεόθεν τὰ σημεῖα, ἄρτι ἐπι- 
δημήσαντι ταῖς ᾿Αθήναις. 

X1I. Παραλαθὼν δὲ αὐτὸν 6 Συριανὸς προσάγει τῷ 
μεγάλῳ Πλουτάρχῳ τῷ Νεστορίου, Ὁ δὲ νέον μὲν ἰδὼν 

to xat οὐδὲ ὅλον εἰχοστὸν ἔτος ἄγοντα, ἀχούσας δὲ αὐτοῦ 
σὴν αἵρεσιν χαὶ τὴν πολλὴν ἔφεσιν τοῦ ἐν φιλοσοφίᾳ 
βίου, σφόδρα ἥσθη ἐπ᾽ αὐτῷ, ὥστε xai ἑτοίμως ἕαυ-- 
τὸν ἐπιδοῦναι αὐτῷ τῶν φιλοσόφων διατριδῶν, xal ταῦτα 
κωλυόμενος ὑπὸ τῆς ἡλικίας" μάλα γὰρ ἦν ἤδη πρεσδύ- 
16 τῆς. Ἀναγινώσχει οὖν παρὰ τούτω ᾿Αριστοτέλους μὲν 
τὰ περὶ ψυχῆς, Πλάτωνος δὲ τὸν Φαίδωνα. Προὕὔτρεπε 
δὲ αὐτὸν ὃ μέγας χαὶ ἀπογράφεσθαι τὰ λεγόμενα, τῇ 
φιλοτιμίᾳ τοῦ νέου ὀργάνῳ χρώμενος, καὶ φάσχων ὅτι, 
συμπληρωθέντων αὐτῷ τῶν σχολίων, ἔσται xal Πρό- 
ν χλου ὑπουνήματα φερόμενα εἰς τὸν Φαίδωνα. 
ἄλλως δὲ ἔχαιρε τῷ νεανίσχῳ πεῖραν αὐτοῦ λαδὼν τῆς 
πρὸς τὰ χαλὰ ἐπιτηδειότητος, καὶ τέχνον αὐτὸν συνεχῶς 
ἀπεχάλει xat ὁμοέστιον ἐποιεῖτο. Καὶ ἐπειδὴ ἑώρα αὖ- 
τὸν πρὸς τὴν ἀποχὴν τῶν ἐμψύχων χαρτεριχῶς ἔχοντα, 
25 παρεχάλει μηδὲ τούτων πάντη ἀπέχεσθαι, ὅπως ἂν 
xai τὸ σῶμα ὑπηρετοῦν ἔχοι ταῖς Ψψυχιχαῖς ἐνεργείαις. 
Τὰ αὐτὰ δὲ xai τῷ φιλοσόφῳ Συριανῷ περὶ τῆς διαίτης 
τοῦ νέου παρεχελεύετο, Ὃ δὲ πρὸς τὸν πρεσδύτην 
ἔλεγεν, ὡς διεανημόνευε πρὸς ἡμᾶς fj θεία χεφαλὴ, 
30 ὅτι « "Eacov αὐτὸν μαθεῖν ὅσα βούλομαι, ἐγκρατῶς 
διαιτώμενον, χαὶ τότε, εἰ ἐθέλοι, ἀποθάνοι. » Οὕτω 
διὰ πάντων ἐχήδοντο αὐτοῦ οἱ διδάσκαλοι. Δύο δὲ μόνα 
σχεδὸν ἔτη ἐπεθίω αὐτῷ ἐπιδημήσαντι ὃ πρεσθδύτης, 
xal τελευτῶν τῷ διαδόχῳ Συριανῷ τὸν νέον συνίστη, 
ἃς οἷα xat τὸν ἔγγονον Ἀρχιάδαν. Ὃ δὲ παραλαθὼν αὐτὸν 
οὐ μόνον ἔτι περὶ τοὺς λόγους μειζόνως ὠφέλει, ἀλλὰ 
xai σύνοιχον τοῦ λοιποῦ, xal τοῦ φιλοσόφου βίου χοι-- 
νωνὸν εἶχεν, τοιοῦτον αὐτὸν εὑρὼν, οἷον πάλαι ἐζήτει 
ἀκροατὴν ἔχειν καὶ διάδοχον, δεχτικὸν ὄντα τῶν ἐχείνῳ 
10 παμπόλλων μαθημάτων xai θείων δογμάτων. 

ΧΗΠΙ. Ἔν ἕτεσι γοῦν οὔτε δύο ὅλοις πάσας αὐτῷ τὰς 
᾿Αριστοτέλους συνανέγνω πραγματείας, λογιχὰς, ἠθιχὰς, 
πολιτιχὰς, φυσιχὰς, xal τὴν ὑπὲρ ταύτας θεολογικὴν 
ἐπιστήμην. Ἀχθέντα δὲ διὰ τούτων ἱκανῶς, ὥσπερ 

45 διὰ τινῶν προτελείων χαὶ μικρῶν μυστηρίων, εἰς τὴν 
Πλάτωνος ἦ ἣγε μυσταγωγίαν, ἐν τάξει χαὶ οὐχ ὑπερθά. 
θμιον πόδα, κατὰ τὸ λόγιον, τείνοντα, xal τὰς παρ᾽ 
ἐκείνῳ θείας ὄντως τελετὰς ἐποπτεύειν ἐποίει , τοῖς τῆς 
ψυχῆς ἀνεπιθολώτοις ὄμμασι χαὶ τῇ τοῦ νοῦ ἀχράντῳ 

89 περιωπῇ. Ὃ δὲ ἀγρύπνῳ τε τῇ ἀσχήσει xal ἐπιμελείᾳ 
ψρώμενος νύχτωρ τε xal μεθ᾽ ἡμέραν, xal τὰ λεγόμενα 
συνοπτικῶς xal μετ᾽ ἐπιχρίσεως ἀπογραφόμενος, το- 
σοῦτον ἐν οὐ πολλῷ χρόνῳ ἐπεδίδου, ὥστε ὄγδοον χαὶ 
εἰκοστὸν ἔτος ἄγων, ἄλλα τε πολλὰ συνέγραψε, καὶ τὰ 


Καὶ. 


XIII. 157 


ter admiratus adolescentis fidentiam , alloquens philoso- 
phum Syrianum , illud ipsum dixit divine dictum a Platone 
de magnis ingeniis : « Hic aut magnum dabit bonum, aut 
quod est ei contrarium. » Atque talia quidem, ut de mul- 
tis pauca referam , philosopho signa divinitus contigerunt , 
quum primum Athenas venisset. 

XH. Syrianus autem illum deducit ad, magnum Plutar- 
chum, Nestorii filium, qui quum vidisset adolescentem non- 
dum annos viginti natum, audivissetque illius amorem ac 
desiderium philosophicae vitze, magnopere illi placuit , sic ut 
eum continuo studii philosophici participem fecerit , quam- 
vis tefate pene prohiberetur : erat enim jam valde senex, 
Prelegit igitur huic Aristotelis quidem de anima commen- 
tarium, Platonis autem Phaedonem. Hortatusque est eum 
magnus ille vir, ut ea conscriberet qua dicerentur, usus 
adolescentis ambitione tanquam instrumento, quum diceret, 
si quidem ea scholia absolvisset , futurum, ut etiam Procli 
commentaria in Phaedonem ferrentur. Et quum adolescentem 
alias plurimum amaret, quod ejus ad optima quaeque stu- 
dium cognovisset, tum etiam filium vocitabat , ac dome- 
sticum babuit. Ut autem perquam temperantem vidit ab ani- 
malibus, hortatus est ne ab iis in universum abstineret , 
quo etiam corpus functiones naturales obire posset. Idem 
quoque Syriano de ratione victus adolescentis commenda- 
bat. At ille seni respondet, ut nobis retulit divinum illud 
caput: « Sine illum discere quze volo cum ea frugalitate, 
ac tum , si voluerit, moriatur. » Tantam habuerunt ejus, 
in omnibus rebus, magistri curam. Senex autem circiter 
biennium post illius adventum vixit , et moriens adolescen- 
tem suo successori Syriano commendavit, quemadmodum 
et Archiadam , nepotem suum. Ille vero quum eum susce- 
pisset, non tantum in literis multum juvit, sed etiam do- 
mesticum, quod ad cetera, et vitze philosophicse socium sibi 
ascivit, quum eum talem invenisset , qualem jam diu quae- 
sisset auditorem et successorem, et qui plurimis literis, 
humanis divinisque , percipiendis aptus esset. 

XIII. Itaque breviore quam biennii spatio omnia Aristote- 
lis opera una quum eo perlegebat , logica, ethica, politica, 
physica, itemque scientiam theologicam. In his vero satis 
institutum, ut quibusdam tirociniis parvisque mysteriis , ad 
ipsam Platonis deduxit sacram disciplinam, et ordine id 
quidem, neque, ut est in oraculo, transcendentl pede. Utque 
spectaret apud eum vera mysteria curavit, animi non ca- 
liginosis oculis, et mentis integra et ab omni labe purissima 
speculatione. Atque ille quidem die noctuque vigiliis, exer. 
citationi ac studio incumbens, quum ea quae dicerentur com- 
pendiose , adhibito suo judicio, conscriberet, tantum exi- 
guo tempore profecit , ut annum agens vigesimum octavum 
quuin alia multa conscripserit , tum illa in Timieum vere 


158 MAPINOY 


εἰς Τίμαιον, γλαφυρὰ ὄντως xai ἐπιστήμης γέμοντα 

ὑπομνήματα. "Ex δὲ τῆς τοιαύτης ἀγωγῆς τὸ ἦθος ἐπὶ 

μᾶλλον χατεχοσμεῖτο, μετ᾽ ἐπιστήμης τὰς ἀρετὰς ἀνει- 
ληφώς. 

" ΧΙ. Καὶ δὴ χαὶ τὰς πολιτικὰς προσελάμθανεν, ἔχ τε 
τῶν Ἀριστοτέλους πολιτικῶν συγγραμμάτων, xal τῶν 
παρὰ τῷ [[λάτωνι Νόμων τε xal Πολιτειῶν. Ἵνα δὲ 
μηδὲ ἐν τούτοις δοχῇ λόγος εἶναι μένον, ἔργου δὲ μηδενὸς 
ἀνθάπτεσθαι, ἐπειδὴ πράττειν αὐτὸς ἐχωλύετο τὰ πολι- 

10 τιχὰ, διὰ τὸ xal περὶ μείζονα ἠσχολῆσθαι, Ἀρχιάδαν 
τὸν τοῖς θεοῖς φίλον ἐπὶ τοῦτο mapexaAet , ἅμα τε ἐχεῖ- 
νον διδάσχων χαὶ ὑφηγούμενος αὐτῷ τὰς πολιτιχὰς 
ἀρετὰς xai τὰς μεθόδους, xal, ὥσπερ οἱ τοῖς θέουσι 
παραχελευόμενοι, ὅλης τε τῆς ἑαυτοῦ πόλεως προΐστα- 
σθαι χοινῇ προτρεπόμενος, χαὶ ἕκαστον ἰδία εὐεργετεῖν 
κατὰ πᾶν εἶδος τῆς ἀρετῆς, διαφερόντως δὲ τῆς διχαιο- 
σύνης. Καὶ ἔργῳ δὲ ζῆλόν τινα αὐτῷ ἐνέτιχτεν, ἐλευ-- 
θεριότητα τὴν περὶ τὰ χρήματα καὶ μεγαλοπρέπειαν 
αὐτῷ ἐνδειχνύμενος τῷ δωρεῖσθαι δτὲ μὲν φίλοις, ὁτὲ 

0 δὲ συγγενέσι, xai ξένοις xai ἀστοῖς, xai χρείττονα 
ἑαυτὸν πάντη ἀποφαίνειν τῆς τῶν χρημάτων χτήσεως. 
Καὶ εἰς ἔργον δὲ δημόσιον οὐ σμιχρὰ ἐχαρίσατο " τε- 
λευτῶν δὲ xal μετὰ Ἀρχιάδαν ταῖς πόλεσι καταλέλοιπε 
χτήματα, πατρίδι τε τῇ ἑαυτοῦ χαὶ ταῖς ᾿Αθήναις. 

25 ᾿Ποιοῦτος δὲ 6 φιλαλήθης Ἀρχιάδας οἴκοθέν τε xal ix 
τῆς τούτου φιλίας ἀπεδείχθη, ὡς καὶ τοὺς ἐφ᾽ ἡμῶν dv- 
θρώπους, εἴποτε ἐθέλοιεν μνήμην αὐτοῦ ποιεῖσθαι, οὐχ 
ἄλλως ἢ τὸν εὐσεδέστατον Ἀρχιάδαν εὐφήμῳ τῷ στό- 
μᾶτι χαλεῖν. 

XV. Καὶ αὐτὸς δὲ ἐνίοτε ὃ φιλόσοφος ἐφήπτετο πολιτι- 
χῶν βουλευμάτων, τοῖς χοινοῖς ὑπὲρ τῆς πόλεως συλλόγοις 
παραγιγνόμενος, χαὶ γνώμας ἐμφρόνως εἰσηγούμενος, 
xal ἄρχουσιν ἐντυγχάνων ὑπὲρ δικαίων πραγμάτων, καὶ 
τούτους οὐ μόνον παραχαλῶν, τρόπον δέ τινα προσα- 
36 ναγχάζων τῇ φιλοσόφῳ παρρησίᾳ τὸ προσῆκον ἑκάστοις 

ἀπονέμειν. Κοινῇ δὲ πάλιν τῆς κοσμιότητος τῶν ἀναγι- 

γνωσχόντων ἐπεμελεῖτο, xat σωφροσύνην ἐποίει πολι- 
τεύεσθαι, οὐ ψιλῷ λόγῳ διδάσχων, ἔργῳ δὲ μᾶλλον διὰ 
παντὸς τοῦ βίου ἐπιτηδεύων, καὶ οἱονεὶ προτύπωμα σω- 
40 φροσύνης οὗτος τοῖς ἄλλοις γιγνόμενος, Τὸ δὲ δὴ τῆς 
πολιτικῆς ἀνδρίας εἶδος Ἡράκλειον ὄντως ἐπεδείξατο. 

"Ev ζάλῃ γὰρ παρελθὼν xal τριχυμίᾳ πραγμάτων, xal 

πνευμάτων τυφωνείων ἀντιπνέοντων τῇ ἐννόμῳ ζωῇ, 
ἐμδριθῶς οὗτος ἀνὴρ καὶ ἀστεμφῶς, , el καὶ παραχινδυ- 
νευτιχῶς, τὸν βίον διενήξατο, καί ποτε ἐν περιστάσει 
τινῶν γυπογιγάντων ἐξετασθεὶς, ἀπῆρεν, ὡς εἶκε, τῶν 
᾿Αθηνῶν, τῇ τοῦ παντὸς περιφορᾷ πειθόμενος, χαὶ τὴν 
ἐπὶ τὴν Ἀσίαν ἐποιεῖτο πορείαν, χαὶ ταύτην δὲ πρὸς 
ἀγαθοῦ τοῦ μεγίστου. Ἵνα γὰρ μηδὲ τῶν ἐχεῖ dpyato- 
50 τέρων ἔτι σωζομένων θεσμῶν ἀμύητος ἦ, πρόφασιν 

αὐτῷ τὸ δαιμόνιον τῆς ἀποδημίας ταύτην ἐμηχανήσατο. 

Αὐτός τε γὰρ τὰ παρ᾽ ἐχείνοις σαφῶς ἐπεγίγνωσχε, χά- 

χεῖνοι, εἴ τι ὑπὸ τοῦ μακροῦ 4p0vou παρεώρων τῶν 

ὁρωμένων, ἐδιδάσχοντο, ὑφηγουμένου τοῦ φιλοσόφου τὰ 


c 


ϑυ 


45 


ΠΡΟΚΛΟΣ. 
concinna et eruditionis plena commentaria. Ex ejusmodi 
vero institutione mores quoque magis orpabantur, quum 
ut scientia, sic etiam virtutibus proficeret. 

XIV. Civiles etiam virtutes assequebatur ex Aristoteli: 
libris politicis, et Platonis de Legibus et de Republica. Sel 
ne in his contemplando tantum versari , nihil autem vide- 
retur operis aggredi , postquam ipse rempublicam tractare 
impediebatur, quod in majoribus occupatus esset, adhor- 
tabatur ad eam virum religiosum Archiadam, simul insti- 
tuens, et exponens illi politicas virtutes ac rationes. Εἰ, 
quemadmodum qui currentes incitant , sic eum hortatus est, 
ut in sua civitate universe reipublicae in commune prasessel, 
et in singulos privatim beneficia conferret , secundum om- 
nes virtutes, priecipue vero justitiam. Et re ipsa sui zemu- 
lationem in eo excitabat, quum suam illi liberalitatem circa 
divitias e magnificentiam declararet largiendo jam amick, 
jam propinquis, et bospitibus et ci vibus, et quum se nunquam 
ab avaritia vinci ostenderet , et ad opera publica non panc 
conferret. Moriens autem haeredes Archiadz subetituebat 
civitates, suam patriam et Athenas. Archiadas vero taníos 
amator veri quum ex interna mentis vi, tum ex hojos ami- 
cilia exstitit, ut nostri homines, si quando velint illins 
mentionem facere , non aliter quam religiosum Archiadam 
celebranti voce nominent. 

XV. Ipse quoque philosophus consultationes civiles ag- 
tabat, quum publicis conventibus, ubi de republica ageretur, 
interesset, sententiasque dicebat prudentissimas, et cum 
principibus de jure conferebat , eosque non hortabatur modo, 
sed quodam modo ei auctoritate philosophica compellebat, 
ut suum cuiquetribuerent. Habebat etiam publice quandam 
de moribus principum curam, utque sobrie imperarent, 
non tantum oratione, verum et exemplo suo per omnem 
vitam docebat, quum ipse velut exemplar temperantie ce- 
teris esset. Civilis autem fortitudinis specimen prorsus Hef- 
culeum edidit. Nam, quum esset in ipsum quasi pelagus et 
maximas negotiorum tempestates delatus, spirantibos ex 
adverso integerrimc vita ventis furentibus , graviter hi 
vir et constanter, quantumvis periclitatus, vitam suam 
traduxit. Et quum esset aliquando violentorum bominum 
perniciosa sibi et periculosa improbitate multum exercitalus, 
Athenis relictis, ne fato adversaretur, iter instituebat in 
Asiam, idque non sine magno suo bono. Ut enim ejus qu 
que loci antiquiorum rituum , quos adhuc retinuissenl, noa 
imperitus esset, hanc illi deus profectionis praebuit oca- 
sionem. Nam et ipse, que apud eos essent, diligenter 
gnoscebat, et illi, si quid longi temporis intervallo negleuis 
sent, docebantur, philosopho nimirum quie ad deos mtt: 
tinerent accuratius referente. Quumque hzc omnia fe 





MARINI PROCLUS XVI. XVII. 


τῶν θεῶν ἐντελέστερον, — Kat ταῦτα πάντα δρῶν, xal 
χατὰ ταῦτα ζῶν, τοσοῦτον ἐλάνθανεν, ὅσον οὐδὲ οἱ Πυ- 
θαγόρειοι τὸ AA'OE ΒΙΩ ΣΑΣ παράγγελμα τοῦ χα - 
θηγεμμόνος ἀσάλευτον φυλάττοντες, ᾿Ενιαυτὸν δὲ μόνον 
περὶ Λυδίαν διατρίψας, πάλιν εἰς τὰς ᾿Αθήνας ἐπανῆλ- 
θεν προνοίᾳ τῆς φιλοσόφου θεοῦ. Οὕτω μὲν οὖν αὐτῷ 
xai τὰ τῆς ἀνδρίας, φύσει τε ἐξ ἀρχῆς xai ἔθει, xoi 
μετὰ ταῦτα ἐπιστήμη, xal τῷ τῆς αἰτίας λογισμῷ χα- 
τεδεῖτο. Καὶ τρόπῳ δὲ ἄλλῳ τὴν πολιτιχὴν ἕξιν πρα- 
χτικὸν ἀπέφηνεν, τοῖς ἐν ταῖς δυναστείαις ἐπιστέλλων, 
χαὶ ὅλας πόλεις ἐχ τούτων εὖ ποιῶν. Μάρτυρες 
0$ μοι τοῦ λόγου οἷ εὖ πεπονθότες ἄνθρωποι. νῦν 
uiv ᾿Αθηναῖοι, αὖθις δὲ ἼἌνδριοι xol ἄλλοι ἐξ ἄλλων 
ἐθνῶν. 

XVI. ᾿Εντεῦθεν δὲ xal τὰ τῶν λογικῶν ἐπιτηδευμά- 
τῶν ηὔξησεν, αὐτός τε ἐπιχουρῶν τοῖς μετιοῦσι, χαὶ τοὺς 
ἄρχοντας ἀπαιτῶν σιτηρέσιά τε xai τὰς ἄλλας κατ᾽ ἀξίαν 
ἀπονέμειν ἑχάστῳ τιμάς. Καὶ ταῦτα δὲ οὐχ ἀνεξετά- 
στως ἔπραττεν, οὐδὲ χεχαρισμένως, ἀλλὰ xol αὐτοὺς 
ἐχείνους ὑπὲρ ὧν ἐσπούδαζεν, ἠνάγκαζεν ἐπιμελεῖσθαι 
συντόνως τῶν οἰχείων ἐπιτηδευμάτων, ἐ ἐρωτῶν χαὶ βα- 
σανίζων ἕχαστα τῶν παρ᾽ αὐτοῖς" ἱχανὸς γὰρ ἣν περὶ 
ἁπάντων χριτής. Εἰ δέ τινα ῥαθυμότερον περὶ τὸ ἕαυ- 
τοῦ ἐπάγγελμα ηὔρισχεν, ἐπετίμα σφοδρότερον, d ὥστε 
χαὶ δοχεῖν θυμοειδέστατος εἶναι καὶ ἄγαν φιλότιμος, ix 
τοῦ θέλειν τε ἅμα xat δύνασθαι ἅπαντα χρίνειν ὀρθῶς. 
Καὶ ἣν φιλότιμος, ἀλλὰ τῇ φιλοτιμίᾳ οὐχ ὡς ἕτεροι 

πάθει ἐχρήσατο. ᾿Εφιλοτιμεῖτο δὲ πρὸς μόνην ἀρετὴν 
καὶ τὸ ἀγαθόν. τάχα δὲ οὐδ᾽ ἂν γένοιτό. τι μέγα ἐν ἀν- 
ἡρώποις ἄνευ τῆς τοιαύτης ἐνεργείας, ἮΝν δὲ xal θυ- 
μοξιδὴς, οὐδὲ τοῦτο ἀναιρῶ, ἀλλ᾽ ἅμα χαὶ πρᾷος" χαὶ 

Xo ἐπαύετο ῥᾳδίως, χαὶ ὀστράχου περιστροφῇ χήρι- 
νον ἀπεδείχνυ τὸν θυμόν. "Ev ταὐτῷ γὰρ, ὡς εἰπεῖν, 
ἐπέπληττε, χαὶ ἐπὶ τὸ εὐεργετεῖν αὐτοὺς ἐχείνους χαὶ 
30 ὑπὲρ αὐτῶν παραχαλεῖν τοὺς ἄρχοντας ὑπὸ συμπαθείας 
ἐφέρετο. 

XVII. Εὖ δὲ ὅτι μοι καὶ τὸ τῆς συμπαθείας αὐτοῦ ἴδιον 
ἐπὶ νοῦν ἦλθεν" τοσαύτην γὰρ οἶμαι ἐ ἐν μηδενὶ ἄλλῳ ἀν- 
θρώπων ἱστορῇῆσθαι. Γάμων τε γὰρ ἢ παίδων οὐδεπώ- 
ποτε πεῖραν λαζὼν, διὰ τὸ μηδὲ αὐτὸς ἑλέσθαι, χαίτοι 
πολλῶν “προταθέντων αὐτῷ γάμων γένει τε χαὶ πλούτῳ 
ὑπερεχόντων, τ τούτων ἁπάντων, ὡς ἔφην, ἐλεύθερος γε- 
νόμενος, οὕτως ἐχήδετο τῶν ἑταίρων χαὶ φίλων ἁ ἁπάντων 
χαὶ τῶν τούτοις προσηκόντων παίδων τε χαὶ γυναιχῶν, 
ὡς χοινός τις πατὴρ χαὶ αἴτιος αὐτοῖς τοῦ εἶναι γενόμε- 
voc * παντοδαπῶς : γὰρ χαὶ τοῦ βίου ἑχάστων ἐπεμελεῖτο. 
Εἰ δέ ποτέ τις τῶν γνωρίμων νόσῳ κατείχετο, πρῶτον 
μὲν τοὺς θεοὺς λιπαρῶς ἱκέτευεν € ὑπὲρ αὐτοῦ ἔργοις τε 
xal ὕ ὕμνοις y ἔπειτα τῷ χάμνοντι παρῆν ἐ ἐπιμελέστατα, 
χαὶ τοὺς ἰατροὺς συνῆγεν, ἐπείγων τὰ ἀπὸ τῆς τέχνης 
ἀμελλητὶ πράττειν. Καί τι καὶ αὐτὸς ἐν τούτοις περιτ- 
τότερον εἰσηγεῖτο, xat πολλοὺς ἤδη ἐχ τῶν μεγίστων 
χινδύνων οὕτως ἐρρύσατο. “Ὅσον δὲ ἦν αὐτοῦ χαὶ τὸ 
περὶ τοὺς ἐπιτηδειοτέρους τῶν οἰκετῶν φιλάνθρωπον, 


e 


---ὦ 
- 
- 


-— 
c 


0 


25 


in 


Á 


m» 
- 


X 


159 
ceret et secundum ea viveret, tamen usque adeo latebat , 

| quantum ne Pythagorei quideuy, qui prieceptum hoc aucto- 
ris sui, latenter vive, inconcussum servant. Annum vero 
tantum versatus in Lydi partibus, rediit Athenas provi- 
dentia dez philosophie praesidis. Sic autem in eo fortitudo 
quoque, natura primum, tum consuetudine, postea do- 
ctrina, quee rerum causas explicat, perficiebatur. Jtem alio 
modo re ipsa, quem haberet usum in administranda repu- 
blica, declarabat, dum proceribus literas scriberet , atque 
ita civitates universas afficeret beneficio. Hujus mihi testes 
sunt illi, in quos ea collata fuerunt , tum Athenienses, tum 
Andrii, tum alii aliarum gentium. 


XVI. Quin et studia literarum hac ratione plurimum pro- 
movebat , eorum qui literas tractabant curam suscipiens , 
principesque poscens stipendia, et ut cuique pro dignitate 
premfía decernerentur. Atque hac quidem non temere, 
nec ad gratiam faciebat, sed eos ipsos, quod erat sibi ma- 
gnopere cure, cogebat ut in sua quisque professione dili- 
gentissime versaretur, ipse singula eorum perquirens et ex- 
pendens, Erat enim omnium satis instructus judex. Quod si 
quem negligentius suum studium tractare comperisset, 
acerrime reprehendebat; sic, ut etiam vehementissimus 
videretur et ambitiosissimus, eo quod vellet simul et pos- 
set omnia recte dijudicare. Et erat sane glorim cupidus, 
Verum non erat id in eo, ut in plerisque, vitium, propterea 
quod ad bona tantum respiciebat atque virtutem. Ac for- 
tasse ne fieret quidem in hominibus quidquam praeclarum 
absque hac animi concitatione. Sed et erat vehemens, ne 


id quidem negabo, verumtamen erat simul etiam lenis; 
nam facillime placabatur, et vel momento suam iram de- 


monstrabat esse ceream. Eodem enim fere tempore et in re- 
prehendendo, ut ita dicam, totus efferebatur, et ut illis ipsis 
benefaceret, eorumque nomine intercederet apud principes, 
animi quadam naturali conjunctione commovebatur et quasi 
societate doloris. 

XVII. Opportune quidem et hoc illius naturalis conjun- 
clionis animi cum aliis peculiare exemplum in mentem mihi 
venit; neque enim arbitror de quoquam hominum tale fuisse 
relatum. Nam quum esset inexpertus conjugii et liberorum, 
propterea quod nec desideraret; quum enim offerrentue 
complures nobilissimae et ditissimo quas ducere potuisset, 
tamen ab his oinnibus, ut dicebam, liber, tanta cura in 
familiares e£ omnes amicos eorumque uxores et liberos. 
exstitit, ac si communis aliquis pater, illisque causa na- 
scendi fuisset. Singularem enim cujusque etiam vitae curam 
gerebat. Nam si quando necessariorum aliquis morbo de- 
tentus esset, primum quidem deos enixe pro eo supplica- 
bat , quum sacrificiis, tum etiam hymnis , deinde zegrotanti 
promptus aderat , convocabat medicos , urgebat, ut, si quid 
ab arte profici posset, quam citissime experirentur, ipse 
nonnunquam inter medicos singulare quippiam proferebat , 
et ita jam quidem multos ex magnis liberavit periculis. 
Quanta vero fuerit illius etiam erga servos, quibus prurimum 


160 


ἔνεστι τῷ βουλομένῳ χαταμαθεῖν 2x τῆς διαθήχης τοῦ 
μακαρίου ἀνδρός, "Ex πάντων δὲ μάλιστα τῶν γνωρί- 
pv. τὸν Ἀρχιάδαν ἐφίλει, xat τοὺς ἐχείνῳ γένει προσ- 
ἥχοντας, προηγουμένως μὲν διὰ τὴν τοῦ φιλοσόφου 
5 Πλουτάρχου διαδοχὴν τοῦ γένους, ἔπειτα δὲ xal διὰ 
τὴν Πυθαγόρειον φιλίαν, ἣν πρὸς τὸν Ἀρχιάδαν ἐστή- 
σατο, συωφοιτητὴς αὐτοῦ γενόμενος ἅμα xat διδάσχα- 
Ào.. "Dé γὰρ δύο εἰδῶν xal σπανίως ἐν τοῖς ἄνω 
ἱστορημένων φιλιῶν, ἢ ἢ τούτων ἔδοξεν εἶναι σπουδαιο- 
10 τέρα. Οὐδὲν γὰρ ἦν Ἂρ χιάδας, ὃ μὴ Πρόχλος βούλοιτο, 
οὐδ᾽ ἔμπαλιν οὗτος, ὃ μὴ χαὶ Αρχιάδας. 

XVIII. Ἤδη δὲ xai τοῖς περὶ τῆς πολιτικῆς αὐτοῦ 
ἀρετῆς χεφαλαίοις ἐλάττοσιν οὖσι τῶν ἀληθῶν, πέρας τὸ 
οἰκεῖον ἐπιθέντες, καὶ τῇ φιλίᾳ ἐπισφραγισάμενοι, ἐπὶ 

I$ τὰς χαθαρτιχὰς μετίωμεν, ἑτέρας οὔσας παρὰ τὰς πολι- 
τιχάς. Εἰ γὰρ δὴ xal ταύταις ἔργον ὑπόκειται τὸ χαθαί- 
ρεῖν πὴ τὴν ψυχὴν, xal παρασχευάζειν καθόσον οἷόν 
τε ἀσχέτως προνοεῖν τῶν ἀνθρωπίνων, ἵνα xai τὴν 
ὁμοίωσιν ἔχη πρὸς τὸν θεὸν, ὅπερ τέλος ἐστὶ τὸ ἄριστον 

40 τῆς Ψυ; fA ἧς, ἀλλ᾽ οὐ τὸν ὅμοιον τρόπον πᾶσαι χωρίζουσι, 
κατὰ τὸ μᾶλλον δὲ a ἧττον Éxactat: ἐπεὶ xal αἴ πολι- 
τικαὶ χαθάρσεις τινές εἶσιν, αἴ xal μένοντας ἔτι τοὺς 
ἔχοντας ἐνταῦθα χαταχοσμοῦσι χαὶ ἀμείνους ποιοῦσιν. 
δρίζουσαι xal μετροῦσαι τούς τε θυμοὺς xai τὰς ἐπιθυ- 

25 μίας, καὶ ὅλως τὰ πάθη xai ψευδεῖς δόξας ἀφαιροῦσαι" 
αἵ δέ γε ὑπὲρ ταύτας χαθαρτικαὶ πάντη χωρίζουσι xai 
ἀπολύουτι τῶν τῆς γενέσεως ὄντως μολυδδίδων, xal 
φυγὴν τῶν ἐντεῦθεν ἀχώλυτον ἀπεργάζονται, ἃς δὴ χαὶ 
αὐτὰς ὃ φιλόσοφος ἐπετήδευσε παρὰ πάντα τὸν ἐν φι- 

30 λοσοφίᾳ βίον, ἐν τε τοῖς λόγοις χαλῶς ἐχδιδάσχων τίνες 
τέ εἰσι χαὶ ὅπως τῷ ἀνθρώπῳ παραγίγνονται καὶ αὐταὶ, 
xal ζῶν μάλιστα xat' αὐτὰς, xal ταῦτα πράττων íxa- 
στοτε, ἀφ᾽ ὧν τὸ χωρίζεσθαι συμδαίνει τῇ ψυχῇ, νύ- 
χτωρ τε xat μεθ᾽ ἡμέραν ἀποτροπαῖς xal περιρραντη- 

86 plot; καὶ τοῖς ἄλλοις χαθαρμοῖς χρώμενος, ὁτὲ μὲν 
Ὀρφικοῖς, ὁτὲ δὲ Χαλδαϊκοῖς, ἐπὶ θάλαττάν τε ἀόκνως 
ἑκάστου μηνὸς χατιὼν, ἔσθ᾽ ὅτε δὲ δὶς ἢ xal τρὶς τοῦ 
αὐτοῦ, καὶ ταῦτα οὐχ ἀχμαζούσης μόνον αὐτῷ τῆς ἣλι- 
χίας διεκαρτέρει, ἀλλὰ xal αὐταῖς δὲ ἤδη ταῖς δυσμαῖς 

40 τοῦ βίου προσομιλῶν, ἀπαραλείπτως τὰ τοιαῦτα ἔθη ὡς 

«νόμιμά τινα ἐξεπλή 

XIX. Τὰς δὲ ἀπὸ σίτων xal ποτῶν ἀναγχαίας ἡδονὰς, 
ἀπαλλαγὰς πόνων ἐποιεῖτο, ἵνα μὴ ἐνοχλοῖτο ὑπ᾽ αὐ-- 
τῶν * βραχέα γὰρ τούτων προσεφέρετο. Τὰ πολλὰ δὲ 

46 τὴν τῶν ἐμψύχων ἀποχὴν ἠσπάζετο" εἰ δέ ποτε καιρός 
τις ἰσχυρότερος ἐπὶ τὴν τούτων χρῆσιν ἐχάλει, μόνον 
ἀπεγεύετο, καὶ τοῦτο ὁσίας χάριν. Τὰς δὲ Μητρῳαχὰς 
παρὰ Ῥωμαίοις ἢ καὶ πρότερόν ποτε παρὰ Φρυξὶ σπου- 
δασθείσας χαστείας Éxdovou μηνὸς ἥγνευεν, xal τὰς 

$0 παρ᾽ Αἰγυπτίοις δὲ ἀποφράδας ἐφύλαττε μᾶλλον 3) αὐ- 
τοὶ ἐχεῖνοι, xal ἰδιχώτερον δέ τινας ἐνήστευεν ἡμέρας 
ἐξ ἐπιφανείας, Πᾶσαν γὰρ ἔνην xai νέαν τοῦ μηνὸς 
μηδὲ προδειπνήσας ἠσίτει, ὥσπερ δὴ τὰς νουμηνίας 
λαμπρῶς ἐπετέλει καὶ ἱεροπρεπῶς, καὶ τὰς παρὰ πᾶσι 


MAPINOY IIPOKAOZ. 


usus erat, humanitas, qui vult, ex testamento beali viri 
potest intelligere. Ex omnibus familiaribus inprimis amabat 
Archiadam ejusque cognatos , eo vero potissimum nomine, 


quod genus duceret a Plutarcho philosopho, deinde propter. 
Pythagoricam amicitiam , quam cum Archiada constituerat, - 


quum illius et studiorum socius et praeceptor esset. Quod 


alterum genus amicitiae ex duobus his, que superius paucs.—- 
attigimus, firmissimum inter illos prastantissimumque - 


fuisse videtur. Nihil enim volebat Archiadas, quod ma 
vellet etiam Proclus, nec vicissim hic , quod non Archiadas. 

XVIII. Sed jam virtutis politicae generibus , quz sunt ve- 
ris inferiora, imposito suo fine, inque amicitia terminalis, ad 
purificantes virtutes transeamus , diversas a politicis. Quam 


vis ill quoque in eo versentur, ut animum quodammodo 
purgent , et, quoad ejus fieri potest , efficiant, ut quasi so- 
lutus ac liber prospiciat humanis rebus, habeatquecum Des 


similitudinem quandam, qui finis est optimus animi. Atqui 


non eodem modo omnes separant, verum ali mags, alie — 
minus. Quandoquidem et politicae sunt quaedam purgai- Ὁ 
nes, quae suos possessores, etiam dum hic manent, exor- | 
naht, melioresque efficiunt, regenles ac moderante e — 
iram οἱ cupiditatem, et omnes denique affectus , et falas | 
opiniones tollentes e medio : illie vero, quee sunt his sup- — 
riores , purificantes . in universum separant ab hac corpori 


massa vere plumbea et ab hujus mundi rebus efficiunt [2- 
cilem discessum. Quibus etiam ipsis hic philosophus st- 
duit per omnem vitam, qua est in philosophia versatus, 


quum et oratione doceret qualesnam essent, quoque modo | 
parentur homini , et suam ipse maxime vitam ad ezs uxü- 
tueret, et ea subinde faceret, quibus animus separetur, noclu . 
et interdiu deprecationibus ac lustrationibus, et alüsuss 


purificationibus, tum ab Orpheo , tum a Chaldzis instituti, 
et impigre unoquoque mense ad mare descenderet, eodem 
nonnunquam etiam bis aut ter. Ilis autem exercebatur noa 
tantum in vigore setatis, sed etiam sub occasum ΤΙΣ, 


eamque perpetuo consuetudinem , tamquam statula que- 


dam, observabat. 
XIX. Cibi vero potusque necessariis voluptatibus utebatur, 
tantum ut morbos evitaret, neque ab iis infestaretur; ταὶ 


enim in his multo frugalissimus : inprimis ab animalibus - 


abstinentiam amabat. Quodsi quando tempus accidisse, 
quo vehementius ut ea comederet invitaretar, tantum de- 
gustabat et parce atque delibantis more. Sacris autem ia 
honorem Matris deüm a Romanis, vel etiam prius a Phry- 
gibus celebratis se purificabat singulis mensibus, JEgypX- 
rum nefastos dies diligentius observabat quam illi ipsi, δῦ 
insuper certis diebus peculiariter jejuniis vacabat propur 
aliquas apparitiones. Mensis quoque ultimo die jejunium, X 


pridie quidem ccnatus, instituebat. Novilunia vero quim 
splendide quamque sancte celebraverit, et omnium Rr 


- 
«v 


μι]; 


35 


3U 


3b 


30 


bo 


MARINI PROCLUS XX. XXI. 


i 


^ e 5 vu. 2 , € à 3 9 , 
δὲ; ὡς εἰπεῖν, ἐπισήμους ἑορτὰς xal τὰ παρ᾽ ἔχάστοις 
LÀ e^. R] , , 4 8$ , 

πάτοια, δρῶν ἐνθέσμως διετέλεσε, xal οὐδὲ ταύτας 
ὥσπερ ἕτεροι πρόφασιν ἐποιεῖτο ἀναπαύλης τινὸς 7) xat 
πληρώσεως τοῦ σώματος, ἐντυχιῶν δὲ ἀγρύπνων χαὶ 
e “- δ Led / - Mt Ὁ οἵ kJ ^^ 
ὑμνωδίας xal τῶν ὁμοίων * δηλοῖ δὲ ἢ τῶν ὕμνων αὐτοῦ 
πραγματεία, οὐ τῶν παρὰ τοῖς “ἔλλησι μόνον τιμη- 
θέντων ἐγχώμια περιέχουσα, ἀλλὰ xat Μάρναν Γαζαῖον 
ὑμνοῦσα, xal ᾿Ασχληπιὸν Λεοντοῦχον ᾿Ασκαλωνίτην, 
xai Θνανδρίτην ἄλλον Ἀραθίοις πολυτίμητον θεὸν, καὶ 
Ἶσιν τὴν χατὰ τὰς Φίλας ἔτι τιμωμένην, xai τοὺς ἀλ- 
λους ἁπλῶς ἅπαντας. Καὶ γὰρ πρόχειρον ἐχεῖνο εἶχεν 
ἀεὶ καὶ ἔλεγεν ὃ θεοσεθέστατος ἀνὴρ, ὅτι τὸν φιλόσοφον 
προσήχει οὐ μιᾶς τινὸς πόλεως, οὐδὲ τῶν παρ᾽ ἐνίοις 
πατρίων εἶναι θεραπευτὴν, χοινῇ δὲ τοῦ ὅλου χόσμου 
ἱεροφάντην. Καὶ οὕτω μὲν αὐτῷ καθαρτιχῶς καὶ (epo- 
πρεπῶς παρεσχεύαστο τὰ τῆς ἐγχρατείας. 

XX. Τὰς δὲ ἀλγηδόνας ἀφήρει, ἢ xai προσπιπτούσας 

4 -- PI 
ποτὲ πράως ἔφερε, xat ἐλάττους ἐποίει τῷ μὴ τὸ ἄρι- 
στον ἑαυτῷ συμπάσχειν. Τὸ δὲ πρὸς ταύτας αὐτοῦ τῆς 
Ψυχῆς παράστημα ἱκανῶς ἐδήλωσε x«i ἣ τελευταία 
νόσος. Πιεζόμενος γὰρ ὑπὸ ταύτης χαὶ πεῤιωδυνίαις 
συνεχόμενος, ἐχχρούειν ἐπειρᾶτο τὰς ἀλγηδόνας. Πα-- 
βεχελεύετο οὖν ἡμῖν ἐχάστοτε ὕμνους λέγειν. xai, λε- 
γομένων τῶν ὕμνων, πᾶσα εἰρήνη τῶν παθῶν ἐγίγνετο 

i5 »r MI * » ’ ὃ E , f 
xat ἀταραξία. Καὶ ὅδ γ᾽ ἐτι τούτου παραδοξότερον, ὅτι 
xat μνήμην εἶχε τῶν λεγομένων, χαίτοι τῶν ἀνθρωπίνων 
σχεδὸν ἁπάντων ἐπιλελησμένος, ἐπιόρισάσης αὐτῷ τῆς 
παρέσεως. Ἀρχομένων γὰρ ἥμῶν ὑμνεῖν, ἐχεῖνος dve- 
πλήρου τοὺς ὕμνους καὶ τῶν ᾿Ορφιχῶν ἐπῶν τὰ πλεῖστα" 
xai γὰρ ταῦτά ἐστιν ὅτε παρόντες ἀνεγιγνώσχομεν. Καὶ 

$ " A , , e ^ ᾽ 
οὐχὶ πρὸς μόνα τὰ σωματιχὰ πάθη οὕτως ἀπαθῶς διέ- 

: 5 4 Ψ , A * 
χειτο, ἀλλ᾽ ἔτι μειζόνως, καὶ πρὸς τὰ ἔξωθεν περιστα- 
τιχῶς ἐπισυμδαίνοντα, xal τὰ δοκοῦντα παραλόγως 
ἴγνεσθαι- ὥστε xal λέγειν ἐφ᾽ ἑχάστοις τῶν συμπι-- 
πτόντων" « Ταῦτα τοιαῦτ᾽ ἐστὶ, ταῦτα εἰωθότα ἐστίν. » 
d 3,..43 227 d , θ , 2.£|H ἴ a 

Op ἐμοὶ ἐδόκει ἀπόφθεγμα μνήμης ἄξιον elvat, xat 
τῆς τοῦ φιλοσόφου μεγαλοψυχίας ἱχανὸν τεχιήριον. 
BONOS ME , Y; 9 7 ὥ 
Kal τὸν θυμὸν δὲ, καθ᾽ ὅσον οἷόν τε ἦν, ἐχόλαζεν, ὥστε 
ἢ μὴ κινεῖσθαι τὸ παράπαν, ἢ μὴ τὴν λογικὴν εἶναι ψυ- 
, kj M 
“χὴν τὴν συνοργιζομένην, ἑτέρου δὲ εἶναι τὸ ἀπροαίρετον, 
ME t V οδ΄ 12 , 3 ; P 3 “ὦ 
χαὶ τοῦτο δὲ ὀλίγον χαὶ ἀσθενές. ᾿Αφροδισίων δὲ αὐτῷ 
΄- Led é- J . - 

φυσικῶν μετῆν, ὅσον, οἶμαι, μέχρι φαντασίας χωρεῖν, 
προπετοῦς χαὶ ταύτης. 

XXI. Καὶ οὕτως ἐκ πάντων ἑαυτὴν συνάγουσα xal 
ἀθροίζουσα πρὸς ἑαυτὴν fj τοῦ μαχαρίου ἀνδρὸς ψυχὴ, 
ἀφίστατο σχεδὸν τοῦ σώματος, ἔτι ὑπ᾽ αὐτοῦ χατέχεσθαι 
δοκοῦσα. "Hv γὰρ αὐτῇ τὸ φρονεῖν, οὐχέτι, οἷον τὸ πο- 
λιτιχὸν, τὸ πράττειν εὖ περὶ τὰ ἐνδεχόμενα xal ἄλλως 
£4 &w, αὐτὸ δὲ χαθ᾽ αὑτὸ εἰλικρινὲς τὸ νοεῖν, χαὶ τὸ πρὸς 
ἑαυτὴν ἐστράφθαι, μηδαμοῦ δὲ συνδοξάζειν τῷ σώματι" 
τὸ δὲ σωφρονεῖν, τὸ μὴ συγγίγνεσθαι τῷ χείρονι, μηδὲ 


- * , e 
μετριοπαθεῖν, πάντη δὲ xai πάντως ἀπαθεῖν * ἀνδρίζε-: 


θαι δὲ, τὸ αὐ φοῤεῖσθαι αὐτὴν ἀφισταυμένην τοῦ σώ- 
σθαι δὲ, τὸ μὴ φοθεῖσθαι αὐτὴν ἀφισταμένη 
^ , - », φῳ Lond ^ 
ματος" λόγου δὲ xai νοῦ ἡγουμένων ἐν αὐτῷ, τῶν δὲ 
4 
VITE PHILOSOPH. 


161 


gentium insigniora festa secundum cujusque palrize moreni 
sacrificiis rite peregerit , et ex his non ut plerique otii cepe- 
rit occasionem aut intemperantizs , sed precum assiduarum 
et hymnorum atque similium , declarant ipsius hymni, qui 
non tantum eorum quos Greci venerantur laudes conti- 
nent, sed etiam Marnam Gazeum celebrant, et /Escula- 
pium Leontuchum Ascaloniten , et Thyandriten alium, quem 
deum Arabes magna veneratione prosequuntur, et Isidem 
qua colitur Philis, ac denique alios omnes. Etenim hoc erat 
illi valde familiare, ut semper diceret religiosissimus ille 
vir decere philosophum , non unius cujusdam civitatis neque 
certarum tantum gentium institutorum ac rituum curam 
gerere, sed esse in universum totius mundi sacrorum anti- 
stitem. Sic itaque purus et sanctus erat, quantum ad tempe- 
rantiam attinet. ΄ 

XX. Dolores autem declinabat. Quodsi quando accidissent, 
leniter perferebat , eoque minuebat eos , quod non id etiam, 
quod esset in se optimum, simul doloribus afficeretur. 
Animi fortitudinem in his postremus morbus satis ostendit. 
Quum enim eo premeretur, torquereturque gravissimis cru- 
ciatibus, depellere tantos dolores conabatur. Quamobrem 
ssepe jubebat nos hymnos dicere, qui quum dicebantur om- 
njno remissio doloris erat et sedatio ; quodque magis mirum 
est, meminerat eorum qus audiebat , quamvis oblitus om. 
nium pene rerum humanarum, resolutione corporis ingra- 
vescente. Nos enim quum dicere ccepissemus, ille supplebat 
hymnos, et Orphei carmina complura; nam liec nonnun- 
quam praesentes recitabamus. Nec vero tantum in malis cor- 
poris perferendis tam constans erat , sed adhuc multo magis 
in his, quae extrinsecus infortunia contingebant , queque 
videbantur praeter exspectationem evenire, ut etiam de sin- 
gulis , quae accidissent , ea diceret, « Hac talia sunt, con- 
sueta sunt. » Quae mihi videbatur memorabilis esse sententia, 
et hujus philosophi animi magnitudinis evidens argumen- 
tum. Iram, quantum posset, prohibebat, ut vel omnino 
non concitaretur, vel ratio saltem non consentiret, sed 
praeter voluntatem altera anime rationis expers facultas, 
modice tamen et leviter, commoveretur. Quod ad venerem 
attinet, ea secundum naturam utebatur, sed ita nimirum 
ut non ultra phantasiam procederet , eamque levissimam. 

XXI. Ita ex omnibus partibus se ipsum colligens et ad sese 
recipiens anima beati viri, a corpore quodammodo disce- 
debat, dum adhuc eo contineri videretur. In ea fuit enim 
prudentia, non ut civilis, quae versatur in iis bene admi- 
nistrandis , quae vel hoc vel alio modo se habere possunt , 
sed ipsa per se sincera, in contemplando scilicet, seque in 
se ipsam cobvertendo, nec uspiam consentiendo corpori. 
Fuit in ea temperantia, quod mala non attingeret, et ne 
mediocriter quidem afliceretur, imo prorsus ab omnibus 
allectibus liber esset. Fuit denique fortitudo, quod non me- 


tuerit suum a corpore discessum. Ratio vero e£ mens quum 
in eo principatum obtinerent , facultates autem inferiores so 





1692 “ 


χειρόνων μηχέτι ἀντιτεινόντων χαθαρτιχῇ διχαιοσύνη, 
d , ^o 7 
χεχόσμητο αὐτοῦ 7j σύμπασα ζωή. u 
3 ^ ^ e ῳ 
XXII. "Ex δὴ τῆς τοιαύτης ἰδέας τῶν ἀρετῶν ἀλύπως 
xai εὐηνίως xat οἱονεὶ χατὰ βαθιλόν τινα τελεστιχὸν προ- 


b χόπτων, ἐπὶ τὰς μείζους xal ὑπὲρ ταύτας ἀνέτρεχε, φύσει 


τε δεξιᾷ xal ἀγωγῇ ἐπιστημονιχῇ ποδηγετούμενος. Ἤδη 
γὰρ κεκαθαρμένος xal τῆς γενέσεως ὑπερανέχων, xal 
τῶν ἐν αὐτῇ ναρθηχοφόρων ὑπερορῶν, περὶ τὰ πρῶτα 
ἐδάχχευε, xal αὐτόπτης ἐγίνετο τῶν ἐχεῖ μαχαρίων 


40 ὄντως θεαμάτων, οὐχ ἔτι μὲν διεξοδιχῶς xal ἀποδειχτι- 


χῶς συλλογιζόμενος αὐτῶν τὴν ἐπιστήμην, ὥσπερ δὲ 
ὄψει, ἁπλαῖς ἐπιῤολαῖς τῆς νοερᾶς ἐνεργείας θεώμενος 
τὰ ἐν τῷ θείω νῷ παραδείγματα, χαὶ ἀρετὴν προσλαμ- 
Gv, ἣν οὐκ ἔτ᾽ ἄν τις φρόνησιν χυρίως ἐπβϑομάσειεν, 
σοφίαν δὲ μᾶλλον προσερεῖ, ἢ καί τινα σεμνοτέραν ταύ- 
τῆς ἐπωνυμίαν. Κατὰ ταύτην δὴ ἐνεργῶν 6 φιλόσοφος, 
πᾶσαν μὲν θεολογίαν ἑλληνιχήν τε xal βαρθαριχὴν καὶ 
τὴν μυθικοῖς πλάσμασιν ἐπισχιαζομένην χατεῖδέ τε ῥα- 
δίως χαὶ τοῖς ἐθέλουσί τε χαὶ δυναμένοις συνέπεσθαι 


40 εἰς φῶς ἤγαγεν, ἐξηγούμενός τε πάντα ἐνθουσιαστιχώ- 


45 


3 


T 


3 


σ' 


{4 


45 


60 


τερον, xai εἰς συμφωνίαν ἄγων πᾶσι δὲ τοῖς τῶν πα-- 
λαιοτέρων συγγράμμασιν ἐπεξιὼν, ὅσον μὲν ἦν παρ᾽ αὖ- 
τοῖς γόνιμον, τοῦτο μετ᾽ ἐπιχρίσεως εἰσεποιεῖτο, εἰ δέ 
τι ἀνεμιαῖον ηὕρισχε, τοῦτο πάντη ὡς μῶμον ἀπωχο» 
νομεῖτο, τὰ δέ γε ὑπεναντίως ἔχοντα τοῖς χαλῶς τεθεῖσι 
μετὰ πολλῆς βασάνου ἀγωνιστιχῶς διήλεγχε, ἔν τε 
ταῖς συνουσίαις δυνατῶς ἅμα xal σαφῶς ἐπεξεργαζό- 
μενος ἕκαστα, xal ἐν συγγράμμασιν ἅπαντα χαταδαλ- 
λόμενος. Φιλοπονίᾳ γὰρ ἀμέτρῳ χρησάμενος, ἐξηγεῖτο 
τῆς αὐτῆς ἡμέρας πέντε, ὁτὲ δὲ χαὶ πλείους πράξεις, 
xal ἔγραφε στίχους τὰ πολλὰ ἀμφὶ τοὺς ἑπταχοσίους. 
Συνεγίγνετό τε καὶ τοῖς ἄλλοις φιλοσόφοις προϊὼν, χαὶ 
ἀγράφους ἑσπερινὰς πάλιν ἐποιεῖτο συνουσίας" καὶ ταῦτα 
πᾶντα μετὰ τὴν νυχτερινὴν ἐχείνην xol ἄγρυπνον θρη- 
σχείαν, μετὰ τὸ προσχυνῆσαι ἥλιον ἀνίσχοντα μεσου-- 
pxvoUvt τε xal ἐπὶ δύσιν ἰόντα, 

XXII Πολλῶν δὲ xat αὐτὸς πατὴρ ἐγένετο δογμάτων, 
οὗ πρότερον ἐγνωσμένων, φυσιχῶν τε χαὶ νοερῶν χαὶ τῶν 
ἔτι θειοτέρων. Πρῶτος γὰρ οὗτος ἐπέστησεν, ὅτι γένος 
ἐστὶ ψυχῶν δυναμένων πολλὰ ἅμα εἴδη θεωρεῖν, ὃ δὴ 
xai μέσον ἤδη εἰχότως ἐτίθετο τοῦ τε νοῦ τοῦ ἀθρόως 
xai χατὰ μίαν ἐπιόολὴν ἅπαντα προνοοῦντος, xal τῶν 
καθ᾽ ἕν εἶδος τὴν μετάδασιν ποιουμένων ψυχῶν. ἴΕξε- 
στι δὲ τῷ βουλομένῳ χαὶ τοῖς ἄλλοις αὐτοῦ γεννήμασιν 
ἐντυχεῖν, ἐπεξιόντι ταῖς ἐκείνου πραγματείαις, ( ἅπερ 
ἐν τῷ παρόντι λέγειν παρητησάμην, ἵνα μὴ ἐπὶ πλεῖον 
μηκύνω τὸν λόγον, ἐπεχδιν,γούμενος ἕχαστα) " ὁ δὲ ἐν- 
τυγχάνων εἴσεται, ὡς καὶ τὰ πρότερα ἀληθῇ πάντα 
περὶ αὐτοῦ ἱστόρηται, ἔτι δὲ μᾶλλον, εἴ τις εἶδεν αὐτὸν, 
ἐπέτυχέ τε τῆς ἐχείνου θέας, ἐξηγουμένου τε ἤχουσεν 
καὶ διεξιόντος λόγους παγχάλους, Πλατώνειά τε χαὶ 
Σωχράτεια κατ᾽ ἐνιαυτὸν ἄγοντος. Οὐ γὰρ ἄνευ θείας 
ἐπιπνοίας ἐφαίνετο διαλέγεσθαι, χαὶ τὰ ταῖς νιφάδεσσιν 
ὄντως ἐοικότα ῥήματα προχέειν τοῦ σωφρονοῦντος ἐχεί- 


ΜΑΡΙΝΟΥ͂ ΠΡΟΚΛΟΣ. 


non amplius opponerent justitize purificanl, vita illius omnis 
ornabatur. 

XXII. Hoc quoque virtutum genere absoluto, absque mo- 
lestia et moderate, ac veluti per gradum summum mysli- 
cumque progressus faciens, ad virtutes maximas et con- 
summatissimas ascendit, duce usus felicitate nature et 
institutione ad scientiam comparata. Jam itaque purgpto; 
defzecatusque et nativitatis suz victor, susque deque habitis 
vanis sapientia thyrsigeris ac jactatoribus, ipse adyta ejus 
feliciter penetravit, et contemplator factus est vere beaío- 
rum quz illic sunt spectaculorum ; non amplios prolixis 
dissertationibus aut demonstrationibus indigens ad colli 
gendam sibi illarum rerum scientiam , sed, veluti oculorum 
intuitu , simplicibus mentalis vis conatibus speclans exem- 
plaria mentis divinee, et assecutus virtutem, quam nemo 
proprie satis prudentiam dixerit , rectius sapientiam , ant sj 
quod est nomen aliud magis venerabile, Ad cnjus preseri- 
ptum opere ac re ipsa philosophus omnem quidem theologiam 
Graecorum barbarorumque, et quie fabularum commentis 
adumbrata est, facile perspexit, et in usum eorum qui vo- 
lunt et possunt assequi, in clarissima luce posuit. Singala 
vero divinius interpretatus , ostendensque inter illa consen- 
sum , omnibus antiquiorum scriptis pervestigatis , quicquid 
in illis genuini saporis generalique consensu comprobatum 
offendit , non sine judicio adscivit; si quid ventosum et va- 
num reperisset , ea omnino rejecit, utpote vitiosa; queque 
recte positis adversa (ronte occurrerent, lec diligenti i»- 
stituto examine fortiter corivellit, et in conventibus egregie 
simul et perspicue quaeque tractans , et in libris cuncta de. 
Scribens. "Vir enim ad miraculum laboriosus uno szpe die 
quinas , interdum etiam plures lectiones absolvit , scripsit 
etiam plurima , ad septingentorum ssepe versoum multitu- 
dinem. Ad alios praeterea philosophos convenit , eorumque 
consuetudine usus est , et iterum vespertinos coetus cum illis 
celebravit , cessans a labore scribendi ; et hiec quidem uni- 
versa exsecutus est ita, ut nec deos de nocte quoque colere 
cessaret exsomnis, solique orienti, culminanti el ocoidenti 
assidue supplicaret. 

XXIII. Plurium placitorum ipse primus auctor exstitit, que 
ante illum nemini in mentem venerant , tam in rebus na- 
turalibus quam intellectualibus ac divinioribus. Primus ille 
docuit , esse genusquoddam animarum pollentium facoltate 
plures simul species contemplandi, quod medium nempe 
posuit non sine verisimilitudine inter "mentem confertim 
atque uno veluti intuitu omnia intelligentem, et animas 
versus unicam speciem tantum aciem dirigere valentes 
Quodsi quem juvat scripta illius percurrere, longe plura 
dogmata illi peculiaria offendere licebit, quae ego quidem 
jam recensere pretermisi, ne singula persecutus nimis ἰδ 
longum producerem orationem. Qui vero illa que div 
scripta evolvet, facile sentiet, etiam ea, quae superiüs de 
€o narravimus , verissima esse omnia , multo autem m7, 
si quis ipsum novit ac de facie vidit, audivitque interprt- 
tantem et vacantem prestantissimis dissertationibus, Pialo- 
nicaque et Socratica dogmata annuis scholis persequentem. 
Neque divina inspirationis expers faisse videtur ; sapientis- 


v 


20 


30 


40 


45 


^0 


MARINI PROCLUS XXIV. XXV. XXVI. 


vou στόματος. δίαρμαρυγῆς γάρ τινος ἐδόχει τὰ ὄμματα 
αὐτοῦ πληροῦσθαι, καὶ τὸ ἄλλο πρόσωπον ἐλλάμψεως 
θείας μετεῖχεν. Ποτὲ γοῦν τις αὐτῷ παραγενόμενος 
ἐξηγουμένῳ ἀνὴρ τῶν ἐπιφανῶν ἐν τῇ πολιτεία, ἀψευ- 
δὴς καὶ ἄλλως αἰδοῖος ( Ρουφῖνος αὐτῷ ὄνομα). φῶς 
εἴδε περιθέον τὴν αὐτοῦ χεραλήν. Ὡς δὲ πέρας ἐπέθηχε 
τῇ αὑτοῦ ἐξηγήσει, ἀναστὰς 6 ᾿Ῥουφῖνος προσεχύνησέ 
τε αὐτὸν xal τὰ τῆς θείας ἐχείνης ὄψεως ὁμνὺς ἀπήγ- 


γελλεν. Οὗτος δὲ αὐτῷ 6 "Pougivoc xal χρυσίον ἱκανὸν. 


τηνικαῦτα προσήγαγεν μετὰ τὴν περίστασιν xal τὴν ix 
τῆς Ἀσίας ἐπάνοδον. Ὁ δὲ καὶ πρὸς τοῦτο ὑπεροπτι- 
χῶς ἔσχε καὶ οὐξαμῶς εἵλετο δέξασθαι. 

XXIV. Ἀλλ’ ἐπὶ τὴν ἐξ ἀρχῆς πρόθεσιν ἐπανίωμεν. 
Τὰ περὶ τῆς θεωρητικῆς αὐτοῦ σοφίας εἰ xat μὴ ἱκανῶς 
ἤδη προϊστορήσαντες, ἕπεται δὴ λέγειν τίς fj σύστοιχος 
δικαιοσύνη τῷ τοιούτῳ γένει τῶν ἀρετῶν. Οὐχ ἔτι γὰρ 
avr, ἐν πλίθει μερῶν, ὥσπερ ἐχεῖναι αἱ πρὸ ταύτης, 
οὐδὲ ἐν δωολογία ἄλλου πρὸς ἄλλο, ἐν οἰχειοπραγία δὲ 
οὐδὲν ἧττον xal αὐτὴ ἀφορισθήσεται xa0' αὑτὴν καὶ 
μόνης τῆς λογιχῇς ψυχῆς. Οἰχεῖον δὲ αὐτῇ; οὐδὲν ἕτερον 
ἃ τὸ πρὸς νοῦν καὶ Θεὸν ἐνεργεῖν, ὅπερ xal διαφερόντως 
ὃ φιλόσοφος ἔπραττεν. Καὶ γὰρ ἀπὸ τῶν μεθημερινῶν 
πόνων μόγις σχολάσας xat ὕπνῳ ποτὲ τὸ σῶμα ἐπιτρέ- 
ψας, ἴσως μὲν οὐδὲ τότε ἔξω ἦν τοῦ νοεῖν. Ὅμως δ᾽ οὖν 
ἐπειδὴ ταχέως xal τοῦτον ἀπεσείετο ὡς ἀργίαν τινὰ τῆς 
ψυχῆς, xai οὕπω καιρὸς ἐχάλει τῶν εὐχῶν, διὰ τὸ μὴ 
πολὺ παρῳχηκέναι τῆς νυχτὸς, αὐτὸς ἐφ᾽ ἑαυτοῦ καὶ 
ἐπὶ χλίνης ὦν, ἣ ὕμνους ἐποίει ἣ τὰ δόγματα ἐξετά.-- 
ζων ηὔρισχε, xai ἐξανιστάμενος μεθ᾽ ἡμέραν ἀπεγρά- 
φετο. 

XXV. Σωφροσύνην δὲ τὴν ταύταις ἀνταχολουθοῦσαν 
εἶχεν ἑπομένην. Αὕτη δὲ ἐστὶν ἢ εἴσω πρὸς νοῦν στροφὴ 
τῆς ψυχῆς, πρὸς δὲ τὰ ἄλλα πάντα ἀνέπαφος xai ἀπε-- 
ρΐίσπαστος διάθεσις. ᾿Ανδρίαν δὲ τὴν ξυνέριθον τελείως 
προὐβάλλετο, τὴν ἀπάθειαν τοῦ πρὸς ὃ ἔδλεπε ζηλώ- 
σας, ἀπαθοῦς ὄντος ἐχείνου τὴν φύσιν, χαὶ ὅλως ζῶν, 
κατὰ Πλωτῖνον, οὐχὶ τὸν ἀνθρώπου βίον τὸν τοῦ ἀγα- 
θοῦ. ὃν ἀξιοῖ fj πολιτικὴ ἀρετὴ διαζῆν, ἀλλὰ τοῦτον 
μὲν καταλιπὼν, ἕτερον δὲ ἀλλαξάμενος τὸν τῶν θεῶν " 
πρὸς γὰρ τούτους αὐτῷ, οὐ πρὸς ἀνθρώπους ἀγαθοὺς 
ἢ δμοίωσις. 

XXVI. Καὶ τοιαύταις μὲν ἀρεταῖς συνεδίω ἔτι συσχο- 
λάζων τῷ φιλοσόφῳ Συριανῷ, xal τὰς τῶν ἀρχαιοτέρων 
ἐπεξιὼν πραγματείας " τῆς δὲ Ὀρφιχῇς καὶ Χαλδαϊχῆς 
θεολογίας στοιχεῖα ἄττα xai οἱονεὶ σπέρματα παρὰ 
τοῦ διδασχάλου λαδὼν, διὰ τὸ μὴ φθῆναι xal ἐν τοῖς 
ἔπεσιν αὐτῷ συγγενέσθαι (προέθετο μὲν γὰρ ἐξηγήσα- 
σθαι αὐτῷ τε xal τῷ ix τῆς Συρίας φιλοσόφῳ xal δια- 
δόχῳ Δομνίνῳ θάτερα τούτων, ἤτοι τὰ Ὀρφέως ἢ τὰ 
λόγια, καὶ αἵρεσιν αὐτοῖς προὔτεινε τῶν ἑτέρων" ἐπειδὴ 
δὲ oó συνήχθησαν, οὐδὲ τὰ αὐτὰ εἵλοντο ἀμφότεροι, 
ἀλλ᾽ ἐκεῖνος μὲν τὰ Ὀρφέως, 6 δὲ ἡμέτερος τὰ λόγια, 
τοῦτό τε αὐτὸ διεκώλυσεν χαὶ τὸ μὴ πολὺν ἐπιῤιῶναι 

, ' , * M * ΤῸ ς  εΥ̓ 
“χρόνον τὸν μέγαν Συριανὸν) , λαθὼν δ᾽ οὖν, ὡς εἴρηται, 


163 


simo enim ex ore verba protulit simillima candidissimze ac 
confertissimz nivi, ita ut splendore oculi fulgere viderentur, 
et reliquus ejus vultus divina luce resplenderet. Hinc quum 
ei docenti aliquando et interpretanti supervenisset vir magni 
in republica nominis Rufinus , veritatis studiosus et alioqui 
dignus veneratione, caput Procli lumine circumfundi sensit. 
Quumque philosophus finem interpretationi imposuisset, Ru- 
finus assurgens eum adoravit , divinzeque quam observave- 
rat visionis testimonium juratum ipsi perhibuit. Ab eodem 
Rufino plurimum auriei tunc oblatum est , quum finito belli 
periculo ex Asia reversus fuisset. "Verum Proclus hoc 
quoque munus sprevit , neque ulla ratione voluit recipere. 

XXIV. Sed ut ad ea quae nobis initio proposuimus reverta- 
mur, postquam de contemplativa philosophi sapientia , etsi 
parum pro dignitate , dissernimus , consequens est ut jam 
quoque dicamus de justitia, quae ad hoc virtulum genus 
pertinet, Neque enim licec similiter, uti ille de quibus antea 
diximus, in distributione aut proportione versatur; sed, 
quum proprii sit muneris actio, non minus et ipsa per se de- 
finietur et solius esse rationalis animae. Solum enim illi pro- 
prium est ad mentem et Deum actiones singulas unice 
referre; quod eximia prorsus ratione philosophus fecisse 
intelligitur. Etenim vix a diurnis laboribus requiescens 
somnoque corpus reficiens, ac forte ne tum quidem, vacavit 
ἃ meditando et contemplando. Certe somno quam matur- 
rime, veluti quodam animze torpore, excusso, quum nondum 
ipsum vocaret precationum tempus , quod non magna pars 
noctis elapsa erat , solus atque in lecto recumbens vel hym- 
nos composuit , vel dogmata examinavit et rimatus est, quae 
surgens interdiu tradidit literis. 


XXV. Simili ratione temperantiam quoque hisce virtuti- 
bus affinem est consectatus, quz consistit in animae ad men- 
tem conversione, aliis autem rebus quibuscunque nec tangi 
se nec moveri patitur. Denique perfecta quadam ratione ad- 
junxit sociam fortitudinem , summa ope adspirans ad illam 
libertatem , quz:e ignorat omnes passiones , quamque obser- 
vavit natura inesse ei quam contemplabatur menti divinz : 
atque adeo per omnia non hominis quantumvis probi vitam 
degit, ad quam, ut ait Plotinus, etiam virtutes politicae 
deducere possunt, verum, hac longe post se relicta, eam 
cum alia quadam illaque longe perfectiore deorum immor- 
talium permutare aggressus est ; his enim, non hominibus 
virtute preeditis , similis evadere gestiebat. 

XXVI. Istas porro virtutes jam sibi familiares reddidit, 


quum etiamnum frequentaret philosophum Syrianum, com- 
mentariosque veterum evolveret atque persequeretur. Or- 
phicze vero et Chaldaicze theologice exigua quaedam elementa 
ac veluti semina bibit ex ore prseceptoris, quia ipsi integrum 
haud fuit Orphei carmina magistrum interpretantem auscul- 
tare. Syrianus enim Proclo e£ Domnino, qui Syrus natione 
philosophus ac Syriani itidem postea successor fuit, alterutra 
se horum, vel Orphica vel oracula , expositurum , optione 
illis relicta, receperat. At enim hi duo minime inter se in 
eligendo conspirarunt : Domninus enim Orphei carmina sibi 
Proclus oracula exponi malebat; quod tamen ipsum per- 
fectum minime est, quia non diu postea in vivis superesse 
3t. 


MAPINOY 


παρὰ τοῦ χαθηγεμόνος τὰς ἀφοραὰς, xal μετ᾽ ἐχεῖνον 
τοῖς τε εἰς Ὀρφέα αὐτοῦ ὑπομνήμασιν ἐπιμελῶς ἐν- 
τυγμάνων, xat τοῖς Πορφυρίον xat ᾿Ιαμύλίγου μυρίοις 
ὅσοις εἰς τὰ λόγια καὶ τὰ σύστοιχα τῶν Χαλδαίων συγ- 
γράψαατα, αὐτοῖς τε τοῖς θείοις λογίοις ἐντρεφόμενος, 
ἐπὶ τὰς ἀχροτάτας τῶν ἀρετῶν, ὡς πρὸς ἀνθρωπίνην 
Ψυχὴν, ἀνέδραμεν, ἃς ὃ ἔνθους Ἰάμόλιγος ὑπερφυῶ 
ψυχὴν, ἀνέδραμεν, ἃς ους Ἰάμόλιγος ὑπερφυῶς 
θεουργικὰς ἀπεχάλεσεν. Καὶ τὰς τῶν πρὸ αὐτοῦ φι- 
λοσόφων ἐξηγήσεις συνελὼν μετὰ τῆς προσηκούσης 
ἐπιχρίσεως ἐξεπόνησεν, τάς τε ἄλλας Χαλδαϊχὰς ὕπο- 
θέσεις xal τὰ μέγιστα τῶν ὑπομνημάτων εἰς τὰ θεο- 
παράδοτα λόγια χατεύαάλετο, ἐν πέντε ὅλοις ἔτεσιν 
, "T bl “Ὁ "- 
αὐτὰ συμπληρώσας ἐφ᾽ οἷς xat τὸ θεῖον ἐχεῖνο ἐνύπνιον 
ἐθεάσατο. ᾿Εδόκει γάρ οἱ προαγορεύειν ὄναρ ὃ μέγας 
Πλούταρχος, ὡς τοσοῦτον ἀριθμὸν ἐτῶν ζήσεται, 
ὁπόσος τίς ἐστιν χαὶ ὃ τῶν τετράδων τῶν εἰς τὰ λόγια 
4. «m ἣ 9 , δὲ 4 Xc ki 
αὐτῷ συγκειμένων. ᾿Αριθμήσας δὲ αὐτὰς, ηὔρισχεν 
“Ρ , y υ δὲ “- Jj ovy 
ἐῤξδομήκοντα οὖσας. “Ὅτι δὲ θεῖον ἦν τὸ ὄνειρον, 
ἐμήνυσεν d$ πρὸς τῷ τέλει τοῦ βίου ἔχύασις. ᾿Εύϊω 
, 3 e i v * ; , 2.4 
20 μὲν γὰρ, ὡς καὶ ἔμπροσθεν εἵπομεν, πέντε ἔτη ἐπὶ 
τοῖς ἑύδοιλήχοντα, τὰ δὲ πέντε οὐχ ἔτι ἐρρωμένως. 
Ὑπὸ γὰρ τῆς σχληροτέρας ἐχείνης χαὶ ἀνυποίστου 
διαίτης xal τῶν πυχνῶν περιχυμάτων xat τῶν δμοίων 
* | * - 
Σιαχαρτερήσεων χαταπονηθὲν τὸ εὖ πεφυχὸς αὐτῷ 
“ » rr -- A M ep^ s v 
26 σῶμα, ἤρξατο παρεῖσθαι μετὰ τὸ ἑύδομηκοστὸν ἔτος, 
ὥστε χαὶ ἐνδεέστερον διαχεῖσθαι πρὸς πάσας τὰς ἐνερ- 
γείας. Π]ὕὔχετο μὲν γὰρ xat οὕτως ἔχων, καὶ ὕμνους 
ἐποίει, xol ἔγραφέν τινα, xai ἑταίροις συνεγίγνετο, 
πάντα δὴ ἐπὶ τὸ ἀσθενέστερον πράττων" ὅθεν xal 
80 μεμνημένος τοῦ ὀνείρου ἐθαύμαζεν, xal ἔλεγεν Éxd- 
* Li 
στοτε, ἑῤδομήχοντα μόνα ἔτη βεδιωχέναι. Οὕτω δὲ 
ἀσθενῶς αὐτὸν ἔχοντα, προθυμότερον ἐποίει μάλιστα 
3 ξ , € ; , , 4 
περὶ τὰς ἐξηγήσεις ἩἩγίας 6 νέος, δείγματα γέρων xat 
ἐκ μειραχίου ἐναργῇ πασῶν τῶν προγονιχῶν ἀρετῶν 
$5 xat τῆς ἀπὸ Σόλωνος χρυσῆς ὄντως τοῦ γένους σειρᾶς. 
Συνεγίγνετο οὖν αὐτῷ ἐπιμελῶς ἕν τε τοῖς Πλατωνι-- 
χοῖς xai ταῖς ἄλλαις θεολογίαις. Καὶ γραμμὰς δὲ 
αὐτῷ ὃ γέρων παρεδίδου, xai σφόδρα εὐφρκίνετο, δρῶν 
τὸν παῖδα χατὰ πῆχυν ἐπιδιδόντα πρὸς ἕχαστον τῶν 
40 ἀαθημάτων. Καὶ ἣ μὲν περὶ τὰ τῶν ἃ αλδαίων αὐτοῦ 
παρασχευὴ ἀχροθιγῶς πως εἴρηται. 
XXV LI. ᾿λναγινώσχων δὲ ἐγώ ποτε παρ᾽ αὐτῷ τὰ Ὀρ- 
[4 L1 4 7 ὰ A e 3 6At ὶ by Les 
φέως, καὶ οὐ μόνον τὰ παρὰ τῷ ᾿Ιαμδλίχῳ xal Συριανῷ 
ἀχούων ἐν ταῖς ἐξηγήσεσιν, ἀλλὰ πλείω τε ἅμα xal 
45 προσφυέστερα τῇ θεολογίᾳ, ἤτησα τὸν φιλόσοφον μηδὲ 
τὴν τοιαύτην ἔνθεον ποίησιν ἀνεξήγητον ἐᾶσαι, ὑπο- 
͵ NA 3 , 3 , € ^ 
μνηματίσασθαι δὲ xal ταύτην ἐντελέστερον. — 'O δὲ 
ἔφασκεν προθυμηθῆναι μὲν πολλάχις γράψαι, χωλυ- 
θῆναι δὲ ἐναργῶς ἐκ τινῶν ἐνυπνίων. Αὐτὸν γὰρ 
bo ἔλεγεν θεάσασθαι τὸν διδάσχαλον, ἀπείργοντα αὐτὸν 
, “- “«- “- ^ ^ 
μετὰ ἀπειλῆς. ΜΙ ηχανὴν οὖν ἐνταῦθα ἄλλην ἐπινοῶν, 
ἠξίωσα γὰρ παραγράφειν αὐτὸν τὰ ἀρέσχοντα τοῖς τοῦ 
διδασχάλου βιθλίοις " πεισθέντος δὲ τοῦ ἀγαθοειδεστά- 
του, καὶ παραγράψαντος τοῖς μετώποις τῶν ὑποωνη-- 


164 


"s 


a 
[^] 


ΠΡΟΚΛΟΣ, 


desiit magnus ille Syrianus. Itaque primus, ut diximus, 
adminiculis ex praeceploris ore haustis , ad scriptos ejuslem 
in Orpheum commentarios summa cum cura incubuit, 
Porphyriique ac Jamblichi copiosis in oracula et similia 
scripta Chaldzorum lucubrationibus, tum ipsis oraculis 
assidue innutritus , quantum liomini licet , profecit ad ía- 
stigium summarum virtutum, quas divinus ille Iamblichus 
przeclare prorsus ac divine theurgicas solebat appellare. E- 
positionibus itaque philosophorum , qui :etate eum przeces- 
serant, colligendisnon sine exquisito judicio insudavit, tum 
alia doctrine. Clialdaicae capita et sententias, ac prastan- 
tissimos quosque in divina oracula commentarios in unum 
contraxit, quinquennio integro id opus absolvens, de quo 
hoc etiam divinum somnium somniavit. Visus ipsi est 
per quietem adesse magnus Plutarchus, affirmans eum 
tot annos victurum, quot in oracula tetrades compo- 
suisset. Horum ille postea numero inito , septuaginta esse 
deprehendit. Quod vero divinum fuerit hocce somnium 
facile ostendit, in extremo vitze ipsius , rei eventus. Quinque 
enim et septuaginta annos vivendo attigit, ut supra eliam 
diximus; quinque vero postremis non amplius virihus inte- 
gris usus est. Duriore siquidem illo ac vix tolerabili dizl 
genere crebrisque lavationibus et (ot inediis debilitatum 
corpus , optime alioqui a natura affectum , post septuace- 
simum setatis annum exactum languere capit , ut in omni- 
bus expediendis longe esset quam ante remissior. Orationi 
tamen et componendis hymnis neque ita comparatus vacare 
destitit; scripsit itidem nonnulla, et cum amicis versatus 
est, sed in singulis pristinas vires desideravit. Hinc somnii 
memor miratus cst, et septuaginta duntaxat annos vixisse 
se passim dixit. Tam infirmo autem corpore quum uteretur, 
alacriorem illum maxime ad interpretanda scripta reddidit 
Hegias quidam juvenis, qui a teneris jam egregia avitarum 
omnis generis virtutum signa prse se ferebat , et sane unus 
erat aurez illius ἃ Solone catene. Hic Proclo Platonicam 
aliasque theologias tradenti adlizesit diligentissime : Proclus 
vero aetate jam provectus scriptissuisquum adolescente com- 
municatis non mediocriter l:etatus est, postquam intellexit 
eum in quovis genere doctrinze cubitales profectus (acere. 
Alque liec de apparatu philosophi in Chaldaica oracula 
hreviter ac strictim dicta sunto. 

XXVII. At ego, lectis quodam tempore apud ipsum vers- 
bus Orphei, auditisque inter ejus commentationes non udo 
iis quee apud Iamblichum ac Syrianum occurrunt, sed plu- 
ribus etíam aliis reconditam theologiam sapientibus, pliilo- 
sophum rogavi, ut nec hac divina carmina inexplanata 
relinqueret. Tuli vero responsum, eumdem szpius de scri- 
bendis in Orplica commentariis cogitantem graviter pro 
hibitum fuisse non uno somnio. Visus nempe illi adesse 51- 
rianus, qui minis adhibitis a proposito eum deterreret. Alis 
igitur machinis illum aggressus oravi, ut saltem qux in 
magistri libris praecipue ei probarentur, adnotaret. Quod 
quum persuasus a me fecisset. doctor optimus et in fronte 
singulorum commentariorum nonnulla annotasset, hinc usta 





MARINI PROCLUS XXVIII. XXIX. 


μάτων, ἔσχομεν συναγωγὴν εἰς ταὐτὸν ἁπάντων, xal 
ἐγένετο εἰς Ὀρφέα αὐτῷ σχόλια xat ὑποανήματα στίχων 
93x ὀλίγων, εἰ xat μὴ εἰς πᾶσαν τὴν θεομυθίαν ἢ πάσας 
τὰς ῥαψῳδίας ἐξεγένετο αὐτῷ τοῦτο ποιῆσαι. 

XXV III. Ἀλλ᾽ ἐπεὶ, ὡς ἔφην, ἐχ τῆς περὶ τὰ τοιαῦτα 
σιολῆς ἀρετὴν ἔτι μείζονα xat τελεωτέραν ἐπορίσατο τὴν 
θεουργικὴν, καὶ οὐκ ἔτι μέχρι τῆς θεωρητιχῆς ἔστατο, 
οὐδὲ χατὰ θάτερον τῶν ἐν τοῖς θείοις διττῶν ἰδιωμάτων 
£7, νοῶν μόνον xai ἀνατεινόμενος εἰς τὰ χρείττονα, 
πρόνοιαν ἤδη χαὶ τῶν δευτέρων ἐτίθετο θειότερόν τινα 
χαὶ οὐ χατὰ τὸν ἔμπροσθεν εἰρημένον πολιτιχὸν τρόπον. 
Ταῖς γὰρ τῶν Χαλδαίων συστάσεσι xal ἐντυχίαις xal 
τοῖς θείοις xal ἀφθέγκτοις στροφᾶλοις ἐχέχρητο. Καὶ 
τὰρ ταῦτα παρειλήφει. xal τὰς ἐχφωνήσεις xal τὴν 
15 ἄλλην χρῆσιν αὐτῶν μεμαθήχει παρὰ ᾿Ασχληπιγενείας 

τῆς Πλουτάρχου θυγατρός. Παρ᾽ αὐτῇ γὰρ xoi μόνη 

ἐσώζετο ἀπὸ Νεστορίου τοῦ μεγάλου ὄργια, xat f συμ.- 
πᾶσα θεουργιλὴ ἀγωγὴ, διὰ τοῦ πατρὸς αὐτῇ παρα- 
δοθεῖσα. Πρὸ δὲ τούτων ἐν τάξει ὃ φιλόσοφος τοῖς 
2) Χαλδαΐχοῖς χαθαρμοῖς καθαιρόμενος, φάσμασι μὲν 

"Exatixoig φωτοειδέσιν αὐτοπτουμένοις ὡυίλησεν,, ὡς 

χαὶ αὖτός που μέμνηται ἐν ἰδίῳ συγγράμματι. "Ομόρους 

τε ἐχίνησεν, ἴυγγά τινα προσφόρως χινήσας, xat αὐχιῶν 
ἐξαισίων τὴν ᾿Δττικὴν ἠλευθέρωσεν. Φυλαχτήριά τε 

85 σεισμῶν χατετίθετο, xai τῆς τοῦ τρίποδος μαντιχῆῇς 
ἐνεργείας ἐπειράθη, περί τε τῆς αὑτοῦ λήξεως στίχους 
ἐξέθαλεν. ἔδοξε γὰρ ἔτος ἄγων τετταραχοστὸν ὄναρ 
λέγειν αὐτὸς ἔπη τοιαῦτα. 


e 


- 
- 


"E»0' ὑπερουρανίη πωτάσχετο ἅμδροτος αἴγλη 
3u Ilnyat* προθοροῦσα πυρισμαράγον θιασείης. 
χαὶ δευτέρου δὲ ἔτους ἀρξάμενος ἐπὶ τοῖς τεττάραχοντα, 
χεχραγὼς ἐδόχει λέγειν ταῦτα " 


Ψυχή μοι πνείουσα πυρὸς μένος εἰλήλουθεν, 

Καὶ νόον ἀμπετάσασα πρὸς αἰθέρα πνρσοέλιχτος 
36 "Ogvutat , ἀθανάτης τε βρέμει πολντειρέα χύχλα. 
Καὶ πρὸς τοῖς εἰρημένοις, ὅτι τῆς Ἑρμαϊχῆς εἴη σειρᾶς 
σαφῶς ἐθεάσατο, xai ὅτι τὴν Νιχομάχου τοῦ Πυθαγο- 
βείου ψυχὰν ἔχοι, ὄναρ ποτὲ ἐπίστευσεν, 

ΧΧΊΧ. Καὶ πολλὰ ἄν τις ἔχοι λέγειν μηχύνειν ἐθέλων, 
καὶ τὰ τοῦ εὐδαίμονος ἐχείνου θεουργιχὰ ἐνεργήματα 
ἀφηγούμενος. ᾿Ε νὸς δὲ ἄλλου ἐκ τῶν μυρίων ἐπιμνη,- 
σθήσομαι" θαῦμα γὰρ ὄντως xat ἀχοῦσαι. Καὶ Ἀσχλη- 
πιγένειά ποτε ἦ ᾿Αρχιάδου μὲν xal Πλουτάρχης θυ- 
γάτηρ, Θεαγένους δὲ τοῦ xa0' ἡμᾶς εὐεργέτου γαμετὴ, 
$^ ἔτι χόρη οὖσα xat ὑπὸ τοῖς πατράσι τρεφομένη, νόσῳ 

γαλεπῇ χατείχετο καὶ τοῖς ἰατροῖς ἰάσασθαι ἀδυνάτῳ. 

Ὁ δὲ Ἀρχιάδας ἐπ᾽ αὐτῇ μόνη τὰς ἐλπίδας ἔγων τοῦ 

γένους, ἤσχαλλε xal ὀδυνηρῶς διέκειτο, ὥσπερ ἣν 

εἰκός, Ἂ πογιγνωσχόντων δὲ τῶν ἰατρῶν ἦλθεν, ὥσπερ 
ὃ εἰώθει ἐν τοῖς μεγίστοις, ἐπὶ τὴν ἐσχάτην ἄγχυραν, 
μᾶλλον δὲ ὡς ἐπὶ σωτῆρα ἀγαθὸν τὸν φιλόσοφον, xal 
λιπαρήσας αὐτὸν ἠξίου σπεύδοντα xal αὐτὸν εὔχεσθαι 
ὑπὲρ τῆς θυγατρός. Ὃ δὲ παραλαδὼν τὸν μέγαν Tl«- 


4 


— 
- 


165 


est nobis horum omnium collectio , atque adeo in Orpheum 
scholia et commentaria non parvie molis, quamquam iu 
universam illam divinam poesin atque integras rlhiapsodias 
Orphicas idem preestare Proclo non fuit integrum. 

XXVIII. Quandoquidem vero, ceu dictum est, ex incredi- 
bili harum rerum studio majorem sibi perfectioremque vir- 
tutis theurgicee gradum conciliaverat , hinc non amplius in 
contemplativa substitit, neque alterutro genere duplicium in 
divinis proprietatum contentus , mentem duntaxat et cozi- 
tationem in przstantiora exseruit, sed et alterum genus 
jam curavit diviniore quidem illa nec civili amplius , de qua 
supra actum fuit, ratione. Chalde&orum enim ca:tibus ac 
colloquiis, divinisque et sermone melioribus circumrotatio- 
nibus usus est; quibus perceptis, significationes illorum ac 
reliquum usum perdidicit ex Asclepigenia, Plutarchi filia. 
Illa enim sola tum servabat a Nestorio usque per patrem 
traditam sibi magnorum orgiorum universaeque disciplinae 
theurgice notitiam. Antea quoque philosophus , Chaldaicis 
lustrationibus rite atque ordine purgatus, lucidis Hecates 
pliasmatis ipse epoptes interfuit, cujus rei in commentario 
quodam suo ipse alicubi facit mentionem. Sed et iynge 
quadam (sive sphierula Hecatica ) opportune motitata im- 
bres deduxit, et Atticam infausto astu liberavit. Terrae 
quoque motus positis fascinis inhibuit, et tripodis fatidicm 
experimentum virtutis cepit , et desua ipsiusmet sorte ver- 
sus fudit. Annum agens quadragesimum lios sibi versiculos 
dicere per quietem visus fuit : 

Immortalis ibi est , qualis super zthera, splendor, 
De fonte exsiliens divini luminis igneo. 


Secundum autem a quadragesimo annum auspicatus , hosce 
visus sibi est versus alta voce pronunciare : 


Ecce anima flammas divini exzestuat ignis, 

AÀc mentem pandens ad lucida sidera fertur 

Iguea et ipsa, tenere fremens colestia Tempe: 
Preterea ad catenam Mercurialem pertinere se viso per- 
spicuo intellexit; et Nicemaehi Pythagorei animam ipsi con- 
tigisse , somnium aliquando fecit fidem. 

XXIX. Quodsi mibi prolixo esse placeret, plurimas beatis- 
simi illius viri operationes theurgicas referre possem, ex 
quarur infinito numero unam duntaxat hoc loco memorabo, 
sane miram auditu. Asclepigenia, Archiadis et Plutarchi filia, 
Theagenis vero, cui nos plura beneficia in acceptis referi- 
mus, uxor, quum etiamnum puella essel atque in parentum 
familia aleretur, in morbum gravissimum et a medicis in- 
curabilem incidit. Archiades, qui in hac sola spem generis 
sui habebat repositam , zegerrimo animo ferre, lugere, ut 
par erat ; medicis vero desperantibus , quod in rebus maximi 
momenti facere consueverat, ad supremam ancoram cen- 
fuzere, hoc est, Proclum philosophum velut optimum ser- 
vatorem adire eique assidue instare, ut pro filia sine cun- 
ctatione precibus suis apud d eum intercederet. Hic itaque 








10 


90 


3 


ον 


4 


ξ 


4 


σ' 


in 


166 


ριχλέα τὸν ix τῆς Λυδίας, ἄνδρα μάλα καὶ αὐτὸν φι- 
λόσοφον, ἀνήει εἰς τὸ ᾿Ασχληπιεῖον προσευξόμενος τῷ 
θεῷ ὑπὲρ τῆς χαμνούσης. Καὶ γὰρ ηὐτύχει τούτου 
ἣ πόλις τότε, xal εἶχεν ἔτι ἀπόρθητον τὸ τοῦ Σωτῆρος 
ἱερόν. Εὐχομένου δὲ αὐτοῦ τὸν ἀρχαιότερον τρόπον, 
ἀθρόχ μεταθολὴ περὶ τὴν κόρην ἐφαίνετο xal ῥαστώνη 
ἐξαίφνης ἐγίγνετο" ῥεῖα γὰρ ὃ Σωτὴρ, ὥστε θεὸς, ἰᾶτο. 
Συμπληρωθέντων δὲ τῶν ἱερῶν, πρὸς τὴν Ἀσχληκι- 
γένειαν ἐξάδιζε xal χατελάμθανεν αὐτὴν ἄρτι μὲν τῶν 
περιεστώτων τὸ σῶμα λελυμένην παθῶν, ἐν ὑγιεινῇ 
δὲ χαταστάσει διάγουσαν. — Kai τοιοῦτον ἔργον διε- 
πράξατο οὐχ ἄλλως ἣ χἀνταῦθα τοὺς πολλοὺς λανθά- 
νῶν, καὶ οὐδεμίαν πρόφασιν τοῖς ἐπιθουλεύειν ἐθέλουσι 
παρασχὼν, συνεργησάσης αὐτῷ πρὸς τοῦτο χαὶ τῆς 
οἰχίας, ἐν j| αὐτὸς ᾧχει- xal γὰρ πρὸς τοῖς ἄλλοις 
εὐτυχήμασιν, ἁρμοδιωτάτη αὐτῷ xal $ οἴχησις ὑπῇρ- 
ξεν, ἣν xal ὃ πατὴρ αὐτοῦ Muptavóc xal ὃ προπάτωρ, 
ὡς αὐτὸς ἐχάλει, Πλούταρχος ὥχησαν, γείτονα μὲν 
οὖσαν τοῦ ἀπὸ Σοφοχλέους ἐπιφανοῦς Ἀσχληπιείου, 
xal τοῦ πρὸς τῷ θεάτρῳ Διονυσίου, ὁρωμένην δὲ ἢ xal 
ἄλλως αἰσθητὴν γιγνομένην τῇ ἀχροπόλει τῆς ᾿Αθηνᾶς. 

XXX. “Ὅπως δὲ αὐτὸς xat αὐτῇ τῇ φιλοσόφῳ θεῷ 
προσφιλὴς ἐγένετο, παρέστησε μὲν ἱκανῶς xal ἡ αἵρεσις 
τοῦ ἐν φιλοσοφία βίου, τοιαύτη γενομένη οἵαν ὃ λόγος 
ὑπέδειξε" σαφῶνς δὲ xat αὐτὴ ἣ θεὸς ἐδήλωσεν, ἡνίχα 
τὸ ἄγαλμα αὐτῆς τὸ ἐν Παρθενῶνι τέως ἱδρυμένον ὑπὸ 
τῶν xal τὰ ἀχίνητα χινούντων μετεφέρετο. ᾿Εδόχει 
γὰρ τῷ φιλοσόφῳ ὄναρ φοιτᾶν παρ᾽ αὐτὸν εὐσχήμων 
τις γυνὴ, xal ἀπαγγέλλειν, ὡς χρὴ τάχιστα τὴν οἰχίαν 
προπαρασχευάζειν" « Ἢ γὰρ χυρία ᾿Αθηναῖς » ἔφη 
« παρὰ σοὶ μένειν ἐθέλει. » ἦν γε μὴν περὶ τὸν 
᾿Ασχληπιὸν αὐτοῦ οἰχειότητα ἔδειξε μὲν xat τὸ πρῴην 
ἔργον, ἔπεισε δὲ ἡμᾶς καὶ ἐν τῇ τελευταία νόσω ἐπι- 
φάνεια τοῦ θεοῦ. Μεταξὺ γὰρ ὧν ὕπνου xal ἐγρηγόρ- 
σεως, εἶδε δράχοντα περὶ τὴν χεφαλὴν. αὐτοῦ ἕρποντα, 
ἀφ᾽ ἧς αὐτῷ τὴν ἀρχὴν ἐπέθετο τὸ τῆς παρέσεως νό- 
σημα, xat οὕτω ἐκ τῆς ἐπιφανείας ἀναχωχῆς τινὸς τοῦ 
νοσήματος ἤσθετο, καὶ εἰ μὴ προθυμία xol πολλὴ 
ἔφεσις τοῦ θανάτου ἐχώλυσεν, ἐπιμελείας δὲ τῆς προσ- 
ἡκούσης ἠξίωσε τὸ σῶμα, ὑὸς, οἶμαι, τέλεον αὖθις 
ἐγεγόνει. 

XXXI. Κἀχεῖνα δὲ μνήμης ἄξια διηγεῖτο ὑπὸ συμπα- 
θείας οὐκ ἄνευ δαχρύων. ᾿Εδεδίει γὰρ, ἀκμαζούσης αὐτῷ 
τῆς ἡλιχίας, μήποτε fj τοῦ πατρὸς ἀρθρῖτις νόσος, ἅτε 
γιλοῦσα χαὶ εἰωθυῖα δὲ τὰ πολλὰ εἰς παῖδας ἐχ πατέρων 
γωρεῖν, οὕτω xat ἐπ᾽ αὐτὸν ἔλθοι: xal οὐχ ἀδεὲς, 
οἶμαι, ἐδεδίει, "Ἤδη γὰρ ἦν πρὸ τοῦ, ὅπερ xai ἔδει 
πρότερον ἱστορῆσαι, ἀλγηδόνος τοιαύτης αἰσθόμενος, 
ἡνίχα δὴ xal ἄλλο παράδοξον ἐγεγόνει περὶ αὐτόν. 
Συυωθουλευθεὶς γὰρ παρὰ τινῶν ἐπέθηχε τὸ λεγόμενον 
πτυγμάτιον τῷ ἀλγοῦντι ποδὶ, xal χειμένου αὐτοῦ ἐπὶ 
τῆς χλίνης R στρουθὸς ἐξαίφνης καταπτὰς C ὑφήρπασε τὸ 
πτυγυάτιον, — "Hv μὲν οὖν xal ὁ σύμδολος θεῖος χαὶ 
ὄντως παιώνειος ἱκανός τε θάρρος ἐμποιῦσαι περὶ τοῦ 


MAPINOY 


ΠΡΟΚΛΟΣ. 


assumpto secum Pericle Lydio, viro non minus dignisimo 
philosophi nomine, /Esculapii templum petiit pro zcrote 
salute ibi deum oraturus. Hoc enim numine tunc temporis 
civitas feliciler fruebatur, et dei Servatoris templo adhuc 
integro minimeque vastato gaudebat. Simulac igitur Pro- 
clus antiquo ritu oraret , magnam puella mutationem mor. 
bique sui levamentum extemplo sensit , nullo quippe nezotio 
illam A£sculapius sanitati restituit utpote deus. Sacris fini- 
tis, ad Asclepigeniam Proclus convenit, morbique malis, 
qui eam ante vexaverant , liberatam ac sanitate jam uten- 
tem deprehendit. Ceterum universum hoc negotium a 
Proclo peractum est clam plerisque aliis, atque ita ut per- 
scrutari conantibus nullum rei indicium praeberet. Ad quod 
ipsum aedibus, quas inhabitabat, maxime commodis ute- 
batur. Nam prater alias fortunas domus quoque illi fuit 
aptissima, quam pater ejus sive praeceptor Syrianus, et 
avus ( ita enim ipse vocare eum non dubitabat ? Plutarcho; 
quondam inhabitaverat, vicinam JEsculapii fano, a 5o- 
pliocle celebratissimo, et zedi Liberi, quze est prope thea- 
trum, prospicientemque versus arcem summam Minerva 
aut saltem ab illa conspiciendam. 

XXX. Quantum vero ab ipsa przeside sapientie dea Mi- 
nerva adamatus fuerit Proclus, abunde docet genus vil phi- 
losophicum, quod, ipsa suadente, delegit, idque tanto cum 
successu , ut hactenus ostendimus. Sed et ipsa hoc mani- 
festo demonstravit, quum imago ejus , in Parthenone, sive 
templo, eo usque dedicata, ab iis qui sanctissima quivis 
atque immota loco movere non dubitant , tolleretur. Visa 
enim philosopho per somnium adesse mulier honesta forma, 
quae moneret ades quam citissime instruere, « Domine siui- 
dem Minerv;e » inquit, « apud te commorari placet. » Quam 
porro gratus ac familiaris ZEsculapio fuerit, praeter ea que 
paulo ante narravimus, nobis persuasit , quod in supreme 
morbo suo ejusdem dei sensit praesentiam. Medius enim 
inter somnum ac vigilias constitutus vidit draconem capiti 
suo obrepentem, ex quo morbus ipsi remissionis iniliuu 
fecit, atque ita ex hac visione allatum est quoddam zgri- 
tudini illius lenimentum , adeo ut sanitati integre restitutum 
fuisse credibile sit, nisi desiderium quo ducebatur atque 
exspectatio ingens mortis hoc prohibuisset , vel ipse corpus 
suum diligentius curare non susque deque habuisset. 

XXXI. Sed et hzec quoque digna quae memorentur retulit, 
non quidem eine lacrymis pra» condolentia. Veritus enim 
fuerat aucta zetate , ne arthritis patri infesta , qui morbus 
frequenter amat soletque in liberos a parentibus derivari, 
sibi quoque molestiam crearet. Neque hoc, ut videtur, 
citüra causam extimuit. Jam enim antea, id quod prius 
narrandum a nobis erat , doloribus ejusmodi ustulatus est, 
quum aliud quoddam mirum ipsi accidit. Ex prescripto cu- 
jusdam , quem consuluerat, pedi laboranti imposuit. et 
plastrum , quod , dum in lecto jacet , avis inopina δά το δὲ 
eripuit. Fuit certe hoc omen Proclo divinum ac vere s 
lutiferum , quod eliam in futurum illi, ut bono animo est! 


MARINI PROCLUS XXXII. XXXIII. 


μέλλοντος" ὃ δὲ, ὥσπερ ἔφην, xat ἐς ὕστερον οὐδὲν 
ἧττον φόδῳ τῆς νόσου κατείχετο. ἹἹχετεύσας δὴ τὸν 
θεὸν περὶ τούτου xal δεηθεὶς φῆναί τι αὐτῷ σαφὲς, χα- 
ϑευδήσας εἶδε (τολμηρὸν μὲν xal ἐνθυμηθῆναι, τολμη- 
& τέον δ᾽ οὖν ὅλως xal οὐχ ἀποδειλιατέον τὸ ἀληθὲς εἰς 
φῶς ἀγαγεῖν) εἶδε δὲ, ὡς ἐδόχει, ἧχοντά τινα ἐξ Ἔπι- 
δαύρου καὶ ἐπιχύψαντα εἷς τὰ σχέλη, χαὶ οὐδὲ τὰ γό-- 


vxta διὰ φιλανθρωπίαν ἀπαρνησάμενον φιλεῖν. Διετέ-᾽ 


λεσεν οὖν τὸ ἐντεῦθεν πάντα τὸν βίον περὶ τούτου 
to θαρρῶν, καὶ εἰς γῆρας ἀφίχετο βαθὺ » Δηδενὸς ἔτι πάθους 
τοιούτου ἐπαισθανόμενος. 

XXXII. Καὶ μὴν 6 ἐν ᾿ δρόττοις θεὸς ἐναργῶς ἔδειξεν 
τοῦ θεοφιλοῦς ἀνδρὸς τὴν πρὸς αὐτὸν οἰκειότητα. Εὐμε- 
νῶς γὰρ αὐτὸν ἐδεξιοῦτο ταῖς ἐπιφανείαις φοιτῶντα πρὸς 

f$ τὸν νεών. Καὶ ἀποροῦντι αὐτῷ xal εὐχομένῳ μαθεῖν 
τίς ὃ τίνες οἵ ἐπιφοιτῶντες xal τιμηθέντες ἐν τῷ τόπῳ 
θεοὶ, διὰ τὸ μηδὲ τοὺς αὐτοὺς χρατεῖν παρὰ τοῖς ἐπι- 
χωρίοις λόγους (ἐνίων μὲν δοξαζόντων ᾿Ασχληπιοῦ 
εἶναι τὸ ἱερὸν xat τοῦτο ἐκ πολλῶν τεχμηρίων πίστου- 
3) μένων - xai γὰρ ὄντως ἀχοαὶ λέγονταί mou εἶναι τῷ 
τόπῳ, xai τράπεζά τις τῷ θεῷ ἀνειμένη, καὶ χρησμοὶ 
δίδονται ἑχάστοτε ὑγιαστιχοὶ, xal ἐκ τῶν μεγίστων 
χινδύνων σώζονται παραδόξως οἱ προσιόντες" ἑτέρων 
δὲ τινῶν οἰομένων τοὺς Διοσχούρους ἐπιφοιτᾶν τῷ 
torto ἤδη γάρ τινες χαὶ δύο νεανίσχους, ὡς ἐδόχουν, 
ἐθεάσαντο ὕπαρ κατὰ τὴν ἐπὶ τὰ δροττα δδὸν, μάλα 
εὐειδεῖς, ἐφ᾽ ἵππων θέοντας χαὶ λέγοντας ἐπὶ τὸ ἱερὸν 
σπεύδειν, ὡς ὑπολαθεῖν μὲν ἀνθρώπων εἶναι τὴν ὄψιν, 
πεισθῆναι δὲ παραυτίχα, ὅτι δαιμονιωτέρα ἦν ἢ ἐπι- 
30 φάνεια!" ἐπειδὴ γὰρ πρὸς τῷ νεῷ οἱ ἄνθρωποι ἐγένοντο, 
οὔτε πυνθανομένοις ἐλέγοντο ὦφθαι τοῖς περὶ τὸ ἱερὸν 
ἠσχολημένοις ἀνθρώποις, ἀλλὰ xal αὐτοῖς ἐκείνοις 
ἐξαίφνης εἰς τὸ ἀόρατον μετέθαλλον ), Ex τούτων οὖν, 
ὡς εἴρηται, ἀποροῦντι τῷ φιλοσόφῳ χαὶ οὐχ ἔχοντι 
6 ἀπιστεῖν τοῖς ἱστορημένοις, xal δεηθέντι τῶν ἐντο- 
πίων θεῶν μηνῦσαι αὐτῷ τὴν σφῶν αὐτῶν ἰδιότητα, 
ἐδόχει οἱ ὃ θεὸς ὄναρ ἐπιφοιτᾶν xal ἐναργῶς ταῦτα 
ὑφηγεῖσθαι" « Τί δαί; Ἰαμόλίχου οὐχ ἀχήχοας λέ- 
ὕοντος τίνες οἱ δύο, καὶ ὑμνοῦντος Μαχάονα τε xai 
ων Ποδαλείριον ; » Καὶ πρὸς τούτοις ὁ θεὸς τοσαύτης τὸν 
εὐδαίμονα τοῦτον εὐμενείας ἠξίωσεν, ὥστε χαθάπερ 
οἱ ἐν τοῖς θεάτροις ἐγχώμια τινῶν λέγοντες, οὕτω χαὶ 
αὐτὸν παρεστάναι χαὶ λέγειν μεθ᾽ ὑποχρίσεώς τινος χαὶ 
τοῦ σχήματος τῆς χειρὸς ἀποτεινόμενον ( ἐπ᾽ αὐτῶν δὲ 
(ὁ ἐρῶ τῶν θείων ῥημάτων) * « Πρόκλος 6 χόσμος τῆς πο- 
λιτείας. » Καὶ τίς ἂν εἴη μαρτυρία ταύτης μείζων 
ΕΝ , "TE 8. . Y 
περὶ τῆς θεοφιλείας τοῦ τὰ πάντα εὐδαίμονος ; Διὰ δὲ 
τὴν περὶ τὸ θεῖον πολλὴν ουμπάθειαν πάντως εἰς δά-- 
χρυα ὑπήγετο, εἴ ποτε καὶ τούτων ὧν εἶδε πρὸς ἡμᾶς 
eo ἐποιεῖτο μνήμην, καὶ τοῦ εἰς αὐτὸν ῥηθέντος θείου 
ἐγχωμίου. 

XXXIII. Ἀλλ᾽ εἰ οὕτως ἐθέλοιμι πᾶσιν ἐπεξιέναι καὶ 
τὴν φιλίαν αὐτοῦ φράζειν τὴν πρὸς τὸν Πᾶνα τὸν “Ἑρμοῦ, 
xai τὴν πολλὴν εὐμένειαν xai σωτηρίαν, ἧς ἔτυχεν 


2 


σ' 


167 


suadere poterat. Verum  hic,ut jam dixi , nihilo secius ti- 
more morbi angebatur. Supplicavit igitur deo hoc no- 
mine, oravitque eum, ut evidentius ab illo doceretur : quo 
facto quum obdormisset, vidit ( audax quidem est talealiquid: 
vel mente concipere , audendum tamen neque extimescen- 
dum, quo veritas in lucem proferatur ) quemdam ex Epi- 
dauro hominem ad se accedentem, accuratiusque con- 
templantem ipsius crura, nec pre humanissimo amore 
dedignantem genua osculo contingere. Quo viso Proclus 
per omnem vitam deinde bono animo fuit, et ad extremam 
senectutem nullis amplius ejusmodi doloribus vexatus est. 

XXXII. Deus insuper, qui ab Adrottenis colitur, non minus 
perspicue demonstravit, quam familiariter coleretur ab illo 
viro diis carissimo : ipsi enim templum frequentanti non 86- 
mel benevole se videndum prabult. Quumque dubius liere- 
ret, et scire vellet quis deus vel quinam isto in loco degerent 
colerenturque dii , quia non eadem sententia incolarum ea 
de re obtinet , — aliis opinantibus, /Esculapii ibi templum 
esse , ac de hoc per varia signa persuasis ; nam certe et voces 
in illo loco exaudiri dicuntur, et mensa deo consecreta est, 
et oracula de sanitate recuperanda redduntur passim , et ex 
gravissimis vitae periculis miraculo liberantur accedentes; 
aliis contra existimantibus Dioscuros illo in loco versari, 
quia fuerant qui, m via quee Adrotta versus tendit, binos 
juvenes videre sibi visi erant forma pulcherrimos et in equis 
celerrime vecios, dicentes se ad templum properare; hos 
ora quidem sive vultus referre hominum, statim autem fi- 
dem factam esse, quod divinior presentia fuerit ; quum enim 
ad templum jam homines accessissent, iisdem nihil tale 
sciscitantibus narratum fuit juvenes jam memoratos appa- 
ruisse ministris circa sacra occupatis, sed mox iterum visui 
eorundem se subtraxerunt : — circa heec itaque quum du- 
bius, ut dictum est, hareret philosophus , neque narratis 
fidem negaret, rogassetque deos ipsius loci indigetes, ut se 
ipsos , quinam essent , manifestare dignarentur, visus ei est 
persomninm deus adesse ac perspicue haec ad ipsum pro- 
fari : « Quid vero? Nonne inaudiisti de Iamblicho docente 
« qui duo isti essent, Machaonemque ac Podalirium cele- 
«brante? » Tanta insuper beatum nostrum benevolentia 
dignatus est deus, ut, veluti qui in theatris laudes aliorum 
decantant, sic et ipse se stiterit, voceque clara et habitu 
composito, protensa dextra (quidni vero ipsa verba numinis 
referre juvat? ), exclamare non dubitaverit : «Proclus decus 
« civitatis. » Quodnam vero potest esse aliud majus testimo- 
nium de beatissimi hujus viri amicitia cum deo? At ille qui- 
dem propter insignem sympathiam , qua diis conjungebatur, 
nunquam lacrymas potuit continere , quum hujus apud nos. 
rei mentionem fecit , divinumque de se encomium comme- 
moravit. 

XXXII. Quodsi velim singula similiter prosequi et referre 
de familiaritate ejusdem cum Pane Mercurii filio, de frequen- 
tibus benevolenlize documentis ac multiplici ope, quam ηι,». 


el 
- 


- 
[^d 


20 


25 


30 


45 


Éz 


465 


108 


᾿Αθήνησι παρὰ τοῦ θεοῦ, ἔτι γε μὴν τὴν εὐμοιρίαν ὅσην 
ἔλαχε παρὰ τῆς Μητρὸς τῶν θεῶν ἐπεχδιηγεῖσθαι, 
ἐφ᾽ ἦ δὴ μάλιστα ηὔχει xal σφόδρα εὐφραίνετο, dóo- 
λεσχεῖν ἴσως ἂν δόξαιμι τοῖς ἐντυγχάνουσιν, ἐνίοις δὲ 
χαὶ ἄπιστα λέγειν. Πολλὰ γὰρ ἦν καὶ μεγάλα xai τὰ 
παρὰ τῆς θεοῦ εἰς αὐτὸν ὁσημέραι πραττόμενά τε χαὶ 
λεγόμενα, ὧν διὰ τὸ πλῆθος καὶ τὸ ἀπροσδόκητον 
συγγραφῆς οὐδὲ τὴν μνήμην ἔχω γε νῦν πάνυ διηρ-- 
ὑρωμένην. Εἰ δέ τις ἐπιποθεῖ χατιδεῖν αὐτοῦ xal 
ταύτην τὴν ἐπιτηδειότητα, λαδέτω εἰς χεῖρας τὴν μη- 
τρῳαχὴν αὐτοῦ βίθλον. ἴρψεται γὰρ, ὡς οὐχ ἄνευ 
θείας χαταχωχῆς τὴν θεολογίαν τὴν περὶ τὴν θεὸν ἐξέ- 
φηνεν ἅπασαν, xal τὰ ἄλλα τὰ μυθιχῶς περὶ αὐτὴν 
xal τὸν Ἄττιν δρώμενά τε καὶ λεγόμενα φιλοσόφως 
ἀνέπτυξεν, ὥς μηκέτι θράττεσθαι τὴν ἀχοὴν ἐκ τῶν 
ἀπεμφαινόντων θρήνων χαὶ τῶν ἄλλων τῶν ἐχεῖ χρυ- 
φίως λεγομένων. 

XXXIV. ᾿Επιδραμόντες τοίνυν xat τοῖς ἀπὸ τῆς 
θεουργιχῇς αὐτοῦ ἀρετῆς ἐνεργήμασι xat εὐτυχήμασι, 
χαὶ διὰ πάντα ἄνδρα παρισωμένον ταῖς ἀρεταῖς ἱστορή- 
σαντες, οἷον οὐδεπώποτε ἐν τῷ μαχρῷ χρόνῳ ἑωράχασιν 
ἄνθρωποι, πέρας ἤδη ἐπιθῶμεν τοῖς περὶ αὐτοῦ λόγοις, 
Γέγονε δὲ fuiv $ ἀρχὴ οὐκ ἀρχὴ μόνον, ὑδὲ ομὴν, 
χατὰ τὴν παροιμίαν, ἥμισυ τοῦ παντὸς, αὐτὸ δὲ ὅλον 
τὸ πᾶν. ᾿Ἀπὸ γὰρ τῆς εὐδαιμονίας αὐτοῦ ἀρξάμενοι 
καὶ δι’ αὐτῆς μέσης προελθόντες, ἐπ᾽ αὐτὴν αὖθις ἐπ- 
ανήλθομεν, τῷ λόγῳ τὰ παρὰ τῶν θεῶν xai ὅλως τῆς 
προνοίας δωρηθέντα τῷ σπουδαίῳ ἀγαθὰ παραστή- 
σαντες, εὐηχοΐας καὶ ἐπιφανείας xal θεραπείας xal 
τὴν ἄλλην αὐτῶν ἐπιχουρίαν μηνύσαντες, τά τε ἀπὸ 
τῆς εἱμαρμένης xal τῆς ἀγαθῆς τύχης αὐτῷ χληρω-- 
θέντα, πατρίδα τε χαὶ γονεῖς χαὶ σώματος εὐφυΐαν, 
διδασχάλους τε xal φίλους, xal τὴν ἄλλην περιουσίαν, 
μεγέθει τε χαὶ λαμπρότητι τῶν παρὰ τοῖς ἄλλοις 
ἅπαντα διαφέροντα τῷ λόγῳ παραστήσαντες, ἔτι γε 
μὴν τὰ Ex τῆς οἰχείας αὐτοῦ προαιρέσεως xal οὐχ ἔξωθέν 
ποθεν ἐπιγενόμενα πλεονεχτήματα ἀπαριθμησάμενοι 
(τοιαῦτα γὰν ἦν τὰ κατὰ τὴν σύμπασαν αὐτοῦ ἀρετὴν 
τῆς ψυχῆς κατορθώματα), συλλήῤδην δὲ τὴν ἐνέργειαν 
αὐτοῦ τῆς ψυχῆς ἐπιδείξαντες χατ᾽ ἀρετὴν τελείαν 
προϊοῦσαν, καὶ τοῖς ἄλλοις ἀγαθοῖς ἱκανῶς x£yopnvn— 
μένην θείοις τε xal ἀνθρωπίνοις xal ἐν βίῳ τελείῳ. 

XXXV. Ἵνα δὲ καὶ οἱ φιλοκαλώτεροι ἀπὸ τῆς τῶν 
ἄστρων διαθέσεως, ὑφ᾽ ἧ ἐτέχθη, συμθδάλλειν ἔχοιεν, 
ὅπως ὁ κλῆρος αὐτῷ τῆς αἱρέσεως οὐχ ἐν τελευταίοις 
ἔπιπτεν οὐδὲ ἐν μέσοις τισὶν, ἀλλ᾽ ἐν τοῖς πρωτίστοις, 
ἐξεθέμην αὐτῶν τὰ σχήματα, ὡς εἶχεν ἐν τῇ γενέσει. 


Ο Kei, μορίῳ c xc 
€ Διδύμοις Qo xy 
b Ταύρω χδ' x1' 
A Ταύρω xó' pA 
Q Τοξότη x5' ν΄ 
Q ἰχθύσι χτ' 

$ ijo δ' pe 


MAPINOY ΠΡΟΚΛΟΣ, 


men istud Proclo Athenis ferre dignatum cst , przrterea de 
felicitatis genere prorsus singulari, quod a Matre deüm ipsi 
obtigit, et in quo potissimum triumphare ac gaudere so- 
lebat, forte lectoribus multa temere dicere , aliis incredi- 
bilia proferre videbor. Multa enim et magna fuerunt quotidie 
dez in ipsum bene facta et dicta, qui quum innumera sint 


et inaudita, nec ipse accurata memoria in praesenti teneo. 


Quodsi quis desiderat etiam in his qualis fuerit cognosecert, 
ejus librum de matre deum evolvat oportet , ex quo intel. 
liget , philosophum non absque divina ope omnem dez illios 


theologiam in lucem protraxisse, et praeterea , quaecunque 
cum de eadem tum de Atti in fabulis aguntur dicunturve, 
philosophico more explicasse, ut cessemt denique posthac 
aures turbari perceptis lamentationibus ceterisque quibus 
illa personant plenis mysterii. 

XXXIV. Postquam igitur virtutem Procli etiam theurzi- 
cam ejusque actiones ac.qu:e feliciter illi circa eamdem ete- 
neruní percurrimus , ostendimusque, eum quovis genere 
virtutum non minorem exstitisse, qualem certe virum per 
lomgissima tempora non conspexere mortales , superest. ut 
finem orationi de illo nostre imponamus. Fuit enim jam 
tum nobis non principium sermonis duntaxat, neque, quod 
est in proverbio, totius dimidium , sed ipse tolus intezer. 
A philosophi enim felicitate facto initio, per eapdem pro- 
gressa oratio nostra ad illam nunc iterum redit , postquam 
exposuimus qua viro egregio a diis providentiaque concessa 
fuere bona, auditas prompte preces, et visas species dev- 
rum , curationes quoque , et quam praterea illi opem solli- 
citudinemque dii testatam fecerunt, persecuti. Ea quo 
que, qua: bono fato auspicataque fortuna ipsi obligere, ex- 
plicuimus , patriam, parentes, bonum habitum corporis, 
praeceptores , amicos , bonaque reliqua sive facultates. Qux 
singula quum longe, quam in aliis hominibus, majora a 
splendidiora in illo fuisse ostensa a nobis sunt , tum ills 
quoque diligenter enumerata , quae non possent pro extrin- 
secus adscitis lenociniis haberi, sed ab sua ipsius voluntate 
dependerent, qualia sunt animi ejus secundum virtutem 
universam recte ac praclaregestia. Afque ita summalim 
demonstravimus , mentem ejus ad virtutis perfectissima: 
fastigium opere ipso pervenisse , bonis omnis generis divinis 
liumanisque in vita perfecta felicissime cinctam acstipatam. 

XXXV. Ut vero elegantiorum literarum studiosi eliam ex 
astrorum situ , sub quo natus est, conjicere queant sorlem 
vitze quo ipsi obtigit, minime inter postremas nequee 
mediocribus, sed vero ex pracipuis ac felicissimis exsli- 
tisse, schema geniturae ipsius hoc loco exponere volui. Fut 
igitur 


o 16? 26᾽ Y 
(d 17 29 II 
b 24 23 ὃ 
x 24 41 ὃ 
d 29 50 £x 
Q 23 x 
$9 i: 42 Ns 





- 
- 
- 


-- 
Uu 


20 


e 


el 


3$ 


4 


MARINI PROCLUS XXXVI. XXXVII. XXXVIII. 


ὡροσκέπος Kou " (' 
Μεισουράνημα Αἰγοχέρωτι ó μβ' 
ἀναδιδαάζων Xxopmic xà — 
Προγενομένη σύνοδος ἔδροχόω ἡ νά 


y XXXVI. ᾿Ἐτελεύτησε δὲ τῷ δ΄ καὶ χ' καὶ ρ΄ ἔτει ἀπὸ 
τῆς Ἰουλιανοῦ βασιλείας, ἄρχοντος ᾿Αθήνησι Νικαγόρου 
τοῦ νεωτέρου, μηνὸς χατὰ μὲν ᾿Αθηναίους δέουνυχιῶνος 
ιζ΄ κατὰ δὲ Ρωμαίους Ἀπριλίου ιζ. Καὶ θεραπείας 
τὸ σῶμα ἠξιώθη χατὰ τὰ πάτρια τὰ ᾿Αθηναίων, χαὶ 
ὡς αὐτὸς ἔτι περιὼν διετάξατο: Καὶ γὰρ αὖ xal τοῦτο 
ὑπῆρξεν τῷ μαχαρίῳ ἀνδρὶ, εἴπερ τινὶ xat ἄλλῳ, 
qwost; xai ἐπιμέλεια τῶν δρωμένων περὶ τοὺς ἀποι- 
γομένους. Οὐδένα γὰρ καιρὸν τῆς εἰωθυίας αὐτῶν 
υεραπείας παραλέλοιπεν, ἑχάστου δὲ ἔτους χατά τινας 
ὡρισμένας ἡμέρας, καὶ τὰ τῶν ἀττιχῶν ἡρώων περι- 
νοστῶν, τά τε τῶν φιλοσοφησάντων μνήματα, xal τῶν 
ἄλλων τῶν φίλων χαὶ γνωρίμων αὐτῷ γεγονότων, ἔδρα 
τὰ νενομισμένα, οὐ δι᾿ ἑτέρου, ἀλλ᾽ αὐτὸς ἐνεργῶν. 
Μετὰ δὲ τὴν περὶ ἕχαστον θεραπείαν, ἀπιὼν εἰς τὴν 
᾿Αχαδημίαν,͵ τὰς τῶν προγόνων xat ὅλως τὰς ὁμογνίους 
ψυχὰς ἀφορισμένως ἐν τόπῳ τινὶ ἐξιλεοῦτο. Κοινῇ δὲ 
πάλιν ταῖς τῶν φιλοσοφησάντων ἁπάντων ψυχαῖς ἐν 
ἑτέρῳ μέρει ἐχεῖτο. Καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις ὃ εὐαγέ- 
στατος τρίτον ἄλλον περιγράψας τόπον͵ πάσαις ἐν αὐτῷ 
ταῖς τῶν ἀποιχομένων ἀνθρώπων ψυχαῖς ἀφωσιοῦτο. 
Περισταλὲν., ὡς εἴρηται, καὶ αὐτοῦ τὸ σῶμα χατὰ 
τὴν παρ᾽ αὐτοῦ ὑφήγησιν, χαὶ ἐχχοιισθὲν ὑπὸ τῶν 
ἑταίρων, ἐτάφη ἐν τοῖς ἀνατολιλωτέροις προαστείοις τῆς 
πόλεως πρὸς τῷ Λυχαδηττῷ,, ἔνθα xal τὸ τοῦ χαθη- 
, γεμόνος Συριανοῦ χεῖται σῶμα. — "Exetvo; γὰρ αὐτῷ 
τοῦτο παρεχελεύσατο ἔτι περιὼν, χαὶ τὴν θήχην τοῦ 
μνήματος διπλῆν διὰ τοῦτο ἐργασάμενος. Καὶ μετὰ 
θάνατον δὲ ἐπειδήποτε ἐδουλεύετο ὃ ὁσιώτατος μὴ παρὰ 
τὸ χαθῆκον εἴη, τὸν αὐτὸν ὄναρ [ἔδοξεν ἰδεῖν ἐπα- 
πειλοῦντα αὐτῷ, καὶ διότι μόνον τοῦτο ἐνεθυμήθη, 
Ἐπιγέγραπται δὲ τῷ μνήματι xoi ἐπίγραμμα τετρά- 
στιγον, ὃ αὐτὸς ἑαυτῷ ἐποίησε, τοιοῦτον " 


IlpóxAoc ἐγὼ γενόμην Λύχιος γένος, ὃν Συριανὸς 
Ἐνθάδ᾽ ἀμοιδὸν ἑὴῇς θρέψε διδασκαλίης * 

Euvo; δ᾽ ἀμφοτέρων ὅδε σώματα δέξατο τύμδος " 
Αἶθε δὲ xal ψυχὰς χῶρος ἕξεις λελάχοι. 

XXXVII. Ἐγένοντο δὲ καὶ διοσημεῖαι πρὸ ἐνιαυτοῦ 
τῆς τελευτῆς, ὡς ἢ ἔχλειψις ἢ ἡλιαχὴ, οὕτως ἐναργὴς, 
ὥστε xal νύχτα μεθ᾽ ἡμέραν γενέσθαι. Xxótoc γὰρ ἐγέ- 
s γετο βαθὺ χαὶ ἀστέρες ὥφθησαν. Αὕτη μὲν οὖν dv aivo- 

χέρωτι ἐγένετο χατὰ τὸ ἀνατολιχὸν χέντρον. Ἀνεγρά- 
vavto δὲ xal ἑτέραν ol ἡμερογράφοι, ὡς ἐσομένην καὶ 
αὐτὴν πληρουμένου τοῦ πρώτου ἐνιαυτοῦ. Τὰ δὲ 
τοιαῦτα περὶ τὸν οὐρανὸν δοχοῦντα συμθαίνειν παθή- 


& ματα, σημαντιχά φησι γίγνεσθαι τῶν περὶ γῆν συμ.- 


ὑχινόντων, xal ἡμῖν δὲ σαφῶς ἐδήλωσε τὴν στέρησιν 

χαὶ οἷον ἀπόλειψιν τοῦ ἐν φιλοσοφίᾳ φωτός. 
XXXVII. Ἐμοὶ μὲν οὖν καὶ ταῦτα ἀποχρώντως περὶ 

τοῦ φιλοσόφου ἱστορείσθω. ᾿Εξέστω δὲ τῷ βουλομένῳ 


169 
Horoscopus 85 19 y 
Medium cali 4 42 qd 
ἐδ sive caput draconis 24 33 WM] 
Novilunium antegreseum nativitatem. 8 51 77 


XXXVI. Discessit Proclus ex hac vita anno post Juliani 
imperium centesimo vigesimo quarto, Archonte Athenis Ni- 
cagora juniore, munychionis attici sive Romanorum aprilis 
die septimo decimo. Corpus exsangue ritu patrio Athe- 
niensium curatum est, ceu ipse, quum adhuc superstes foret, 
praeceperat. Quodsi cuiquam, huic certe viro beatissimo 
aderat quoque notitia et cura diligens officiorum, quie de- 
functis debentur. Neque enim ullum locum consuetz eo- 
rum religionis prietermisit, sed quotannis per certos dies 
invisit ad Atticorum heroum , tum philosophorum quoque 
sepulchra, aliorum prseterea amicorum ipsius ac familia- 
rium manibus, non per alium, sed ipse justa fecit. Exhi- 
bitoque ita singulis conveniente cultu ac honore, in Acade- 
miam progressus singillatim ibi in loco quodam placavit 
manes majorum suorum cognatorumque, mox in altera 
parte ejusdem Academisz communiter universis animabus 
omnium supplicavit philosophorum. — Quibus religionibus 
defunctus vir prastantissimus tertio loco ad hoc delecto uni- 
versis animabus hominum defunctorum sacra fecit. Procli 
igitur cadaver ex ipsius prescripto, ceu diximus, compo- 
situm, efferentibus amicis , tumulatum est in orientali parte 
suburbiorum prope Lycabettum , ubi et Syriani, prece- 
ptoris ejus , corpus requiescit, qui ipse hoc, quum adhuc in 
vivis esset , nostrum rogaverat , et sepulchri loculum dupli- 
cem ideo fieri curaverat. Quum porro secum deliberaret 
vir sanctissimus, ne quicquam *esset indecens aut paruma 
decorum, idem ei per somnium visus , reprehendens eum, 
quod vel id cogitaverit. Inseriptum est sepulchro epigram- 
ma, quatuor constans versibus, quod ipse sibi composuit in 
hanc sententiam : 

Proclus ego helc Lycius jaceo, tuus, optime, alumnu 
Successorque tuus qui, Syriane, ful. 

Condita ccmmmuni hoc tumulo sunt corpora nostra ; 
Sic et utramque animam c«elica templa tenent. 

XXXVII. Nec prognostica defüere anno qui ejus obitum an- 
tecessit , veluti defectus solis tantus , ut interdiu nox intendi 
videretur. Tenebre ením ingruebant gravissima , ut astra 
etiam in colo apparerent. Accidit hoc, quum sol versaretur 
in capricorno, in cardine orientali. Preterea aliam quoque 
eclipsin solis adnotarunt scriptores Ephemeridum futuram 
anno proximo exacto. Dicuntur aufem labores ejusmodi 
ceelestium corporum observati portendere ea , qua in terris 
contingunt : nobis certe privationem et quasi defectionem 
eximii luminis philosophiae perspicue admodum eaxclipsis 
significavit. 

XXVIII. Atque hac de philosopho hactenus a me narrata 
sufliciant. Jam aliis , qui id laboris in se suscipere voluerint, 


170 


xal περὶ τῶν συγγεγονότων αὐτῷ ἑταίρων τὰ ἀληθῆ 
ἀναγράφειν - πολλοὶ γὰρ αὐτῷ πολλαχόθεν ἐφοίτησαν, 
οἱ μὲν ἐπὶ ἀχροάσει μόνον ψιλῇ,, οἱ δὲ καὶ ζηλωταὶ καὶ 
διὰ φιλοσοφίαν αὐτῷ συσχολάσαντες. Καὶ τὰ συγ- 

b γράμματα δὲ αὐτοῦ ὁ φιλοπονώτερος ἐπὶ χεφαλαίων 
ἀπαριθμείσθω, ᾿Εγὼ γὰρ διά τε τὸ ἐμαυτοῦ συνειδὸς, 
xal ἵνα ἀφοσιώσωμαι πρὸς τὴν θείαν αὐτοῦ ψυχὴν xal 
τὸν εἰληχότα αὐτὴν ἀγαθὸν δαίμονα, καὶ ταῦτα προή- 
χθην εἰπεῖν " περὶ δὲ τῶν συγγραμμάτων τοσοῦτον ἐρῶ, 

10 ὅτι ἀεὶ μὲν τῶν ἄλλων πάντων προετίθει τὰ εἷς Tí - 
μαιὸν ὑπομνήματα, ἠρέσχετο δὲ πάνυ xal τοῖς εἰς 
Θεαίτητον. ἘϊΤώθει δὲ πολλάχις xa τοῦτο λέγειν, 
ὅτι « Κύριος εἰ ἦν, μόνα ἂν τῶν ἀρχαίων ἁπάντων 
« βιθλίων ἐποίουν φέρεσθαι τὰ Λόγια καὶ τὸν  ίμαιον, 

I5 « τὰ δὲ ἄλλα ἠφάνιζον ἐχ τῶν νῦν ἀνθρώπων, διὰ τὸ 
« xai βλάπτεσθαι ἐνίους τῶν εἰχῇ καὶ dGacavictux 
« ἐντυγχανόντων αὐτοῖς. » 


MAPINOY IIPOKAOX. 


integrum erit etiam de discipulis ejus atque amicis vera It- 
teris tradere. Plurimos enim undique adventantes ipsum 
frequentasse constat, alios duntaxat auditores , alios etiam 
sectatores assiduos ipsius doctrinze , ac propter philosophiam 
illi familiares. Scripta quoque Procli singillatim recenseri 
optem ab alio, qui me sit Jaboriosior. Nam hsec tantum 
tradidi, propri:& conscientize ut satisfacerem , testarerque, 
divinam me Procli animam bonumque illius genium sancte 
colere. De scriptis igitur philosophi nihil addo, nisi quod 
reliquis universis semper prelatos andivi commentarios in 
Timaum ; vehementer etiam probati sunt compositi ab ipso 
in Theeetetum commentarii. Idem frequenter dicere solitus 
est, per se si staret, se ex omnibus scriptis velcrum sola 
servaturum Oracula ac Timcum. « Cetera » inquit « abo- 
« lerem universa, setatique praesenti subtraherem, quia mul- 
« tos contingit offendi , quum temere nec probe instituti ad 


, « ea legenda accedunt. » 





INDEX. 


Asterisci signuin appositum est eis, quorum verba aut testimonia a vitarum scriptoribus afferuntur, 


A 


Abaris Scytha, a Pythagora doctus, Jambl. 90, sq., 135, 
138, 140, 141, 147, 215, 267; Porph. 28 , 29; cognomine 
AEthrobates, Jambl,. 136 ; Porph. 29. 

Ablraham, Dam. 141. 

Academia , Olymp. p. 4, 15; Arist. I, p. 11, 32; II, p. 13, 
3; Dawn. 158. : 

arcipiter, Dam. 97. 

Achaia Peloponnesi , Jambl. 250, 263. 

Achillis mater Jambl. 242. 

Achmonidas Tarentinus, Pythagoreus , Jambl. 267. 

Acusiladas 'Tarentinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Acusmalici Pythagoreorum , Jambl. 30, 81, 82; Por- 
phyr. 37. 

Adelphius Christianus , philosophus, Plot. 16. 

Adicus Locrus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Adonis , Dam. 106. 

Adrasti Peripatetici commentarii, Plot. 14. 

Adrotta, locus in quo Machaon et Podalirius fanum ha- 
bent, Mar. 31, p. 165, 39. 

adultérata a Plotino vocabula, Plot. 13. 

"Eacus , Plot. 22, 23. 

-Edesia , Hermiae conjux, Dam. 76. 

.Eelius Parius, Pythagoreus , Jambl. 267. 

.Ega , Cilicie urbs, Dam. 69. 

.Egzum mare, Dam. 93. 

/Egina insula, Plat. I1, p. 6, 21; Olymp. p. 3, 42. 

Egon Croloniates , Pythagoreus , Jambl. 267. 

.£gyptus a Platone visa, Olymp. p. 4, 1; Plat. II, p. 7, 47; 
a Pythagora, Jambl. 12, 14, 19; Porph. 7; /Ezyptlii an- 
liquissimi homines, Dam. 1 ; Osirin et Isinanaxime vene- 
rantur, Dam. 3, 70; /Egyptiis quae debeat Pythagoras, 
Jambl. 151, 158; Porph. 6, 11; geometric student, 
Jambl. 158; Porph. 6; symbolis utuntur, Olymp. p. 4,6; 
Jambl. 103; JEgyptius sacerdos damonem familiarem 
conspiciendum Plotino praebet, Plot. 10. 

JEgyptii, Dam. 71, 107. Eorum dies nefastos diligenter 
Proclus observabat , Mar. 19, p. 158, 50. 

JAEneas Metapontinus , Pythagoreus, Jambl. 267. 

7kolica dialectus , Jambl. 241, 243. 

JEolus Melleniss. Jovis filius, Jambl. 242, 243. 

JEsculapius Apollinis filius, Olymp. p. 4, 42; Plat. M, 
p. 9, 37; Jainbl. 208; ab eo Aristoteles ortus, Arist. 1, 
p. 10, 7; II, p. 12, 25 ; Beryti colitur Phoenix indigena , 
Dam. 302; ejus templum Crotone, Jambl. 126.— /Escu- 
Japius Leontuchus, qui Ascalone colitur, hymno a Pro- 
clo celebratur, Mar. 19, p. 159, 8; /Esculapii templuin 
Atheniense , 29, p. 164, 2; Proclus deo huic carissimus , 
ib. et 30, p. 161, 32. 

"Ethalides olim fuit Pythagoras, Porph. 45. 

"Ethiopia , Dam. 78. 

"Etna Sicilie mons, Olymp. p. 3, 8; Plat. II, p. 7, 51. 

Africa , Dam. 72. 


Agapius , Dam. 298. 

“σεας Crotoniates, Pythagoreus, Jamhl. 267. 

Agelas Crotoniates , Pytliagoreus, Jambl. 267. 

Agesarchus Metapontinus , Pythagoreus, Jambl. 267. 

Agesidamus Metapontinus , Pytliagoreus , Jambl. 267. 

Aglaophamus sacerdos Pythagorz initia tradit, Jambl. 146. 

Agrigentum Sicilie urbs, a Pythagora liberata, Jambl. 
33, Porph. 21. 

Agylus Crotoniates , Pythagoreus, Jambl. 267. 

Alczus legatus ad Lacedeemonios , Jambl. 170. 

Aicias Metapontinus, Pythagoreus , Jambl. 267. 

Alcibiades Atheniensis , Olymp. p. 2, 2. 

Alcimachus Parius , Pythagoreus, Jambl. 257, 267. 

Alcmaon Crotoniates, Pythagoreus, Jambl. 104, 267. 

Alexander Macedonie rex, ab Aristotele educatus, 
Arist. I, p. 11, (4. 

Alexandri Africani scripta, Plot. 16. 

Alexandri Peripatetici commentarii, Plot. 14. 

Alexandria , Dam. 67, 78, 223, 298 ; ibid. philosophiae 
magistri, Plot. 3. Alexandrini, Dam. 52, 106; somnio- 
rum conjectores promptissimi, Dam. 12. — Alexandria 
praefectus Theodorus, Mar. 9, p. 153. Ea in urbe Pro- 
cli temporibus docebant Leonas rhetor, 8, p. 152; Orion 
grammaticus , ib. p. 153, 2; Olympiodorus philosophus, 
9, p. 153, 32; Heron mathematicus, ib. p. 153, 34. 

Aliochus Metapontinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Allogenis revelationes , Plot. £6. 

Alopecus Metapontinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Amasis Jgypl rex, Porph. 7. 

Amelius "Tuscus, Plotini familiaris, Plot. 1, 2,3,4,5, 
7, 10, 16, 17, 18, 19, 20, 21. Ejus ad Porphyrium epi- 
stola, 17. 

Aminias archon Atheniensium , Plat. 1], p. 6, 17. 

Ammonius grammaticus Alexandrinus, Hermiz filius, 
Dam. 74 ; Hieracis aequalis, 78; Procli discipulus, 79; 
Jucri amans, 292; in poetis graecis enarrandis versatus , 
60; Aristotelis doctrinam tractat, 79. 

Ammonius peripateticus , Plot. 20. 

Ammonius Platonicus , Plotini magister, Plot. 3, 14. ' 

Amarus Parius , Pythagoreus , Jambl. 267. 

Amor, Olymp. p. 2, 33; juvenilis deus , Jambl. 52. 

Amphiclea , Plotini familiaris, Plot. 9. 

Amyntas Macedonis rex , Arist. I, p. 10, 2. 

Anatolius grammaticus , Olymp. p. 2, 39. 

Anatolius, Dam. 192. " 

Anazimander physicus, Jambl. 11, Porph. 2, 1t. 

Ancaus Jovis filius, Jambl. 3, 4. 

Anchitus , Jambl. 43. 

Andriorum civitatem Proclus beneficio affecit, Mar. 15, 
p. 157, 13. 

Androcles Samius, Porph. 10. 

* Androcydes in libro de Pythagoricis symbolis, Jambl. 
145. 

Anniceris Libys Platonem emit, Olymp. p. 3, 42. 


71 





173 


Annius Stoicus, Plot. 20. 

annulus temperantie, Dam. 59, 3tt. 

Anthemius imperator, Dam. 64, 108. 

Anthen Carthaginiensis , Pythagoreus , Jambl. 267. 

Anthusa mulier, Dam. 69. 

Antimachi carmina a Zotico emendata, Plot. 7. 

Antimedon Crotoniates, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Antimenes Metapontinus, Pythazoreus , Jambl. 267. 

Antiochia, Plot. 3. 

Antipater Macedonize rex, Arist, T, p. 11, 37 et 45. 

* Antiphon in libro de vita virorum virtute illustrium , 
Porph. 7. 

Antonius Rhodius, Porphyrii familiaris , Plot. 4. 

Apamea Syris urbs, Plot. 2; Dam. 92. 

Aphrodisias Cariz urbs, Dam. 117, 131, 265. 

Apollinis aula regio, Dam. 117. 

Apollo Genitor, Jambl. 25, 35 ; Hyperboreus , Jambl. 91, 
135, 140 ; Nomius, Olymp. p. 1, 17; Plat. 1I, p. 6, 31; 
Pythius, Jambl. 9, 30, 161; ejus nomen quid significet, 
Plat. Il, p. 6, 3; juvenilis repraesentatur, Jambl. 52; cor- 
poris recte alendi artem invenit, Jambl. 208; ei Musae 
inserviunt, Plat. II, p. 9, 24; Pythagorse pater, Jambl. 5, 
7; ejus festum Deli , Plat. If, p. 0, 7 ; sepulcrum, Porph. 
16; templam Hierapoli, Dam. 131. Apollini sacra Xan- 
thus urbs Lycize, Mar. 6, p. 152, 24. 

Apollonius in libro de Pythagora, Porph. 2; ejusdem te- 
stimonium , Jambl. 254. 

aquila alba Crotone, Jambl. 142; a Pythagora e sublimi 
deducta , Jambl. 62; Porph. 25. 

Aquilinus Christianus, philosophus, Plot. 16. 

Arabia, Dam. 195; Arabes a Baccho domiti , Dam. 200; a 
Pythagora visi, Porph. 11,12. — Arabum deus Thyondri- 
tes, Mar. 19, p. 159, 9. 

Arcadia , Jambl. 3. . 

Arceas Tarentinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Archemachus "Tarentinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Archemorus, Jambl. 52. 

Archiadas , Dam. 222. 

Archiades Plutarchi philos. nepos, ab avo moriente com- 
mendatur Syriano , Mar. 12, p. 155, 16; vir religiosus, 
quem ad tractandam rempublicam Proclus incitat, 
14, p. 156, 10; Procli amicus intimus, 17, p. 157, 3 $qq.; 
pater Asclepigenie , 29, p. 163 , 44. 

Archippus Samius , Pytbagoreus, Jambl. 267. 

Archippus Tarentinus, Pythagoreus, Jambl. 249, 250, 
267; Porph. 55, 57. 

Archy(as Tarentinus, Pythagoreus, Olymp. p. 3, 3; Jambl. 
104, 127, 197, 251, 266, 267, * ejus locus, 160. 

Aresas Lucanus, Pythagoreus, Jambl. 2606. 

Argaryzus Palaestinae mons, Dam. 141. 

Arignole Pythagora filia, Porph. 4. 

Arimneste Aristotelis soror, Arist. IT, p. 12, 28. 

Arimnes(us Aristotelis frater, Arist. 11, p. 12, 28. 

Arimnestus Pythagorae filius, Porph. 3. 

Aristceu$ Damophontis filiuse Crotoniates , Pythagoreus, 
Jambl. 104; Pythagorsm successor, 265. 

Aristangelus Cyreneus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Arisleas Metapontinus, Pythagoreus , Jambl. 267. 

Aris(eas Proconnesius , 138. 

* Aristides sophista , ejus locus ( or. 46, p. 301), Olymp. 
p. 3, 8. ( 1b. p. 307) p. 3, 46. 

Aristides Rheginus , Pythagoreus, Jambl. 267. 

Aristippus Tarentinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Aristoclea Delphica, Porph. 4t. 

Aristocles Platonis avus, Olymp. p. 
p. 5, 16. 

Ariitoclidas Tarentinus, Pytliagoreus , Jambl. 267. 


l, 6; Plat. ll; 


INDEX. 


Aristocrates Rheginus, Pythagoreus, Jambl. 130, 172, 
267. 

Aristomenes Metapontinus , Pythagoreus, Jambl. 267. 

Ariston Argivus gymnasticam docens , Olymp. p. 1,28; 
Plat. II, p. 6, 4t. 

Ariston Jamblichi filius, Plot. 9. 

Ariston Peripateticus, Arist. II, p. 13, 10. 

Ariston Platonis pater, Oiymp. p. 1, 5; Plat. II, p. 5, 15, 
et p. 6, 20. 

Aristophanes Olymp. p. 2, 23 et 27; Plat. 1I, p. 7, 4. 

Aristoteles, ejus res enarrantur in vit. 1, p. 10 seq.; Il, 
p. 12 seq.; ejus scripta recensentur, II, p. 135eq.; * ejus 
carminum initia , II, p. 14, 11 sq.Jocus Categor. (c. 8), 
Plat. 11, p. 8, 22; * libri de Pythagorica philosopliia, 
Jambl. 31; de ideis quid statuerit, Plat. Hf, p. 9,9; e 
Pythagoreis quid profecerit, Porph. 53; * ejus testimo- 
nium, Porph. 41; ejus ex metaphysicis quaedam Ploti- 
nus hausit, Plot. 14; eum sectatus est Isidorus, Dam. 35; 
ejus doctrinam tractat Ammonius, Dam. 79. Aristoteli 
cam doctrinam Alexandria docuit Olympiodorus Procli 
magister, Mar. 9, p. 153, 32; Aristotelis scripta logica 
Proclus perdidicit, ib. p. 153, 49. De anima librom 
Athenis Proclo explicat Plutarchus , 12, p. 155, 16. 

Aristotelia (estum Stagiritarum, Arist. I, p. t1, 23. 

Arisloxenus quid Pythagoreis debuerit, Porph. 53 ; * in 
libro de vita Pythagor:e, Jambl. 233, 237, 251; Porph. 
9, 22, 59. 

Ary(us Metapontinus, Pythagoreus, Jambl. 217. 

Ascalonitarum — JEsculapius  Leontuchus, Mar. 
p. 159, 7. 

Asclepiades lsidori familiaris, Dam. 93, 94, 107. 

Asclepiodotus Isidori magister, Dam. 116, 126, 12f, 130, 
131, 140, 160, 270 ; à Jacobo institutus, 128 ; Prodi di 
scipulus, 139. 

Asclepiodotus junior, Dam. 160. 

Asclepigenia wlutarchi filia, theurgicam disciplinam, 
quam ipsa a patre et avo acceperat, Proclum docet, 
Mar. 28, p. 163, 15. 

Asclepigenia Archiadis et Plutarchae f., Theagenis uxor, 
morbo decumbens sauitatem recuperat, Proclo pro salute 
ejus preces fundente , Mar. 29, p. 163, 42. 

Ascus gigas, Dam. 200. 

asinus Ammonii audiendorum poetarum atudiosus, Dar. 
60; Tiberio imperium significans, 64. 

Aspasii Peripatetici commentarii , Plot. 14. 

Asper Gothorum dux, Dam. 69, 290. 

Asteas "Tarentinus, Pythagoreus , Jambl. 267. 

Astraus, Porph. 60, 13. 

Astronse Phonissa dea, Dam. 302. 

Astylus Metapontinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Atarneus 'TIroadis urbs, Arist. 1I, p. 12, 35; I, p. (0, 
13. 

Athamas Posidoniates, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Athanasius , Dam. 179. 

Athenz Dam. 83, 124, 125; 153, 168, 188; 207, 221, 229; 
277, 297; Athenienses, Jambl. 3. Athenas venit Proclus, 
Mar. p. 154, 4. Ibi Socratis sacellum, ib. p. 154, 30. 

Athenas , Stoicus Plot. 20. 

athlelarum cibus, Jambl. 25; Porph. 15. 

Athosion Rheginus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Atlantica (fabula a Zotico tractata, Plot. 7. 

Atticam sstu liberavit Proclus , Mar. 28, p. 163, 21. 

Attica dialectus, Jambl. 241, 243. 

Atlici et Atticist:o , Jambl. 80. 

Attici philosophi commentarii, Plot. 15. | 

Attila. ad Romam pugnam cum Valentiniani commillil, 
Dam. 63, 6i. 


19, 


INDEX. 


Damascus Syrie urbs, Dam. 76, 120 ; unde nominata, 200. 
Allis , Dam. 131. 

Aulocharidas Laco, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Axiotkea, Phliasia, Platonis discipula , Plat. IT, p. 8, 13. 


B 


Babelyma. Argiva, Pythagorea, Jambl. 267. 

Babia dea , Dam. 76. . 

Babylon, Jambl. 19; Porph. 12; Babyloniorum sacra, 
Jambl. 242. 

Bacchus Jovis filius , Olymp. p. 2, 14; Lycurgum domat 
vino , Dam. 200. 

Batylia s. Betyla, Dam. 94, 203. 

Balimeris Attila sodalis, Dam. 65. 

Bathyllus Vosidoniates , Pythagoreus, Jambl. 267. 

Bel (Saturnus) Dam. 115. 

Berytus Syrie urbs, Dam. 302. 

Bias Prienensis, Jambl. t1. 

Bilale Damus filia, Jambl. 146. 

bos Tarentinus per Pythagoram e fabis edendis revocatus, 
Jambl. 61; Porph. 24. 

Bostra Arabis urbs, Dam. 195. 

Brachmanes , Arist. I, p. 11, 48. Alexandric a Severo ex- 
cepti, Dam. 67; eorum qua genera et vivendi ratio, ibid. 

Brontinus Metapontinus, Pythagoreus, Jambl. 132, 267. 

Dryas Crotoniates, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Bryas Tarentinus, Pythagoreus , Jambl. 267. 

Bryo Argiva, Pythagorea , Jambl. 267. 

Brysson Pythagoreus, Jambl. 104. 

Butagoras Pythagoreus, Jambl. 265. 

Butherus Cyzicenus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Buthius Crotoniates , Pythagoreus , Jambl. 267. 

Byblus Pheeniciee urbs, Jambl. 14. 

Byndacis Ocelli soror, Pythagorea , Jambl. 267. 

Dyzantium, Dam. 78, 121, 204, 290, 298. 


C 


Cabiri Sadyci filii, Dam. 302. 

Cesarea Palsstinze urbs, Dam. 92. 

Calais Selinuntius, Pythagoreus, Jambl. 267.. 

Callibrotus Cauloniates , Pythagoreus, Jambl. 267. 

Calypso, Jambl. 57. 

Cambyses , Jambl. 19. 

Campania , Porph. 2, 12. 

Cappadocia , Dam. 69. 

caput humanum ciceris magnitudine , Dam. 88. 

Caria , Dam. 63, 140, 207 ; Cares, 117. 

Carmelus Pheenicie mons, Jambl. 14, 15. 

Carophantidas Tarentinus , Pythagoreus , Jambl. 267. 

Cartlerius pictor, Plot. 1. 

Carthaginienses , Jambl. 128, Dam. 91. 

Castricius, Firmus, Plotini.familiaris , Plot. 2, 7. 

Catartysis, Jambl. 95. 

Catina Sicilie urbs, a Pythagora liberata, Jambl. 33; 
Porph. 21. 

Caucasus fluvius loquens, Porph. 27. (Cf. Nessus. ) 

Caulonia. Yaliee urbs, Jambl. 262 ; Porph. 56. 

Cebus simis species, Dam. 101. 

Celle , Jambl. 151. 

Centuripc Sicilie urbs, Porph. 10. 

Cephallenia insula, Jambl. 3. 

Cerambus Lucanus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Ceres contra famem et. sitim medicamenta docet Hercu- 
lem, Porph. 35; Cereris sacrum dicta domus Pythagorze 
( Metaponti), Jambl. 170; (Crotone), Porph. 4. 

Chabrias Atheniensis, Arist. 1, p. 10, 22. 


173 


Chalcidenses, Jamhl. 3. 

Chailcis Eubeze urbs, Arist. f, p. 11,34; II, p. 13, 4. 

Chaldzi astronomire studiosi , Porph. 1; eis quie debeat 
Pytbagoras, Jambl. 151, 158; Porph. 6 ; 1l, 12. 
Dam. 311; Chaldaica doctrina, Dam. 126. Chalda«orum 
lustrationes, Mar. 18, p. 158, 36. Eorum de oraculis 
rebusque aliis theologicis scripta Proclus pertractavit , 
26, p. 162, 4. 

Charondas Catinensis, Pythagoreus, legislator, Jambl. 
33, 104, 130, 172, 267; Porph. 4t. 

Chilas Metapontinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Chilon Laco, Jambl. 167. 

Chilonis Lacaena , Pythagorea , Jambl. 267. 

Chione Plotini familiaris, Plot. 11. 

Christiani, Plot. 16. 

Chrysippus Corinthius , Pythagoreus, Jambl. 207. 

Chrysippus Stoicus, Dam. 36. 

Cilicia, Dam. 69. 

Claudius imperator, Plot. 2, 8, 6. 

Clezchma, Lacena, Pythagorea , Jambl. 267. 

Cleanor Laco, Pythagoreus, Jambl. 267. 

* Cleanthes in rerum fabulosarum libro quinto, Por- 
ph. 1, 2. 

Clearatus Tarentinus , Pythagoreus , Jambl. 267. 

Cleodamus, Plot. 17. 

Cleon Tarentinus , Pythagoreus , Jambl. ^67. 

Cleophron Crotoniates, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Cleosthenes Crotoniates , Pythagoreus, Jambl. 267. 

Clinagoras Tarentinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Clinias Tarentinus , Pythagoreus, Jambl. 127, 198, 239, 
266, 267. 

Cnossus , Cretee urbs, Jambl. 92. 

Codrus rex, Olymp. p. 1, 10. 

celestium rerum doctrina inventa ab ZEgyptiis et Chald:zeis, 
Jambl. 158; Porph. 6. 

Comanus Cappadocise mons, Dam. 69. 

Cora, Jambl. 56. 

Corinthi litteras docet Dionysius tyrannide dejectus, Jambl. 
233, 234; Porph. 59. 

Cranous Posidoniates, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Cratesiclea Lactena, Pythagorea, Jambl. 267. 

Cratylus Heracliteus, Olymp. p. 2, 49; Plat. 1I, p. 7, 40. 

Creophylus, Jambl. 9, 11. 

Creia insula, Jambl. 25 ; Porph. 17. 

Creusa Erechthei filia, Jambl. 243. 

Critolaus Peripateticus, Arist. II, p. 13, 1t. 

Criton J£geates, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Cronii philosophi commentarii, Plot. 14, 20, 21. 

Croton ab Hercule interféctus , Jambl. 50. 

Croton ltaliee urbs, Jambl. 29, 36, 143; Porph. 4, 18, ?1 
56 ; ab Hercule condita, Jambl. 50; a Pythagora liberata, 
33 ; direpta, 265. Crotoniata:, Jambl. 36 sqq. ; 122, 132, 
133, 177, 195, 249, 262, 267. 

Curba, Carie regio, Dam. 63. 

Cygnus Apollini sacer, Olymp. p. !, 215 4, 29; Plat. 1], 
p. 5,28. 

Cyllenius , Dam. 209. 

Cylon Crotoniates, auctor seditionisin Pythagoreos, Jambl. 
248 sq., 258; Porph. 54. 

Cylon Sybarites, Pythagoreus, Jambl. 74. 

Cyrene, Jambl. 239. 


D 


Dzomonis expulsio, Dam. 56. 

Dalmatia, Dam. 91. - 
Damarmenus Metapontinus, Pythagoreus , Jambl. 267. 
Damascius impius, Dam. 88 ; scintillase corpore emittit, 64. 


174 


Damiane , Asclepiodoti uxor, Dam. 130. 

Damo, Pythágorze filia, Jambl. 146. 

Damocles Crotoniates, Pythagoreus, Jambl. 26? 

Damon musicus, Olymp. p. 1, 38; Plat. ΕἸ, p. 6, 45. 

Damon Syracusaneus, Pythagoreus, Jambl. 127 , 
236, 267 ; Porph 60. 

Damophon Crotoniates, Jambl. 265. 

Damotages Metapontinus , Pythagoreus, Jambl. 267. 

Dardaneus Lucanus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Daunia ursa, Jambl. 60, 142 ; Porph. 23. 

Deanaz Sybarites, Pythagoreus , Jambl. 267. 

Deimachus Pythagoreus , Jambf. 257. 

Delphica oracula, Plat. I1, p. 8,33; et p. 9, 33, 36 ; Arist. T, 
p. 10, 23; Jambl. 3, 4,5, 52, 56, 105, 152, 177, 221, 
232 ; Porph. 22; Delphi, Porph. 16. 

Delus insula, Jambl. 25, 35, 184 ; Porph. 55; Deli my- 
steria, Jambl. 151 ; Delii Apollinis festum agunt, Plat. 1I, 
p. 6, 7; aram duplicant, ib. p. 8, 33. 

Democedes Pythagoreus, Jambl. 257, 261. 

Democritus, Porph. 3. 

Democritus Platonicus, Plot. 20. 

Demon Sicyonius, Pythagoreus, Jambl. 267 

Demosthenis orationes Salustius memorize mandat, Dam. 
250. 

Demosthenes Rheginus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Demostrati scripta, Plot. 16. 

Deucalion , Promethei filius, Jambl. 242. 

Dexitheus Parius, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Dia , Arabia urbs, Dam. 199. 

dialecti Griecorum, Jambl. 241. 

dialogum quis invenerit, Plat. 11, p. 9, 17. 

Diana festum, Plat. It, p. 6, 9. 

* Dicxarchi testimonium, Porph. 18, 56. 

Dicearchus Tarentinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Dice (justitia ), Jambl. 46 ; Dam. 138. 

Dicon Cauloniates , Pythagoreus, Jambl. 267. 

Dinarchus Parius, Pytlagoreus , Jambl. 263, 267. 

Dinono , Brontini uxor, Jambl. 132. 

Diocles Philiasius , Pythagoreus, Jambl. 251, 267. 

Diocles Sybarites, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Diodorus Aspendius, Pythagoreus, Jambl. 257, 266. 

* Diogenes in libro de incredibilibus rebus ultra Thulen, 
Porph. 10, 32. 

Dion Syracusanus, Platonis amicus, Olymp. p. 3, 33 et 49; 
Jambl. 189, 199. 

Dionysienses, Dam. 196. 

Dionysius grammatista, Olymp. p. 1, 23; Plat. 11, p. 6,38, 

Dionysius Syracusarum tyrannus, major, Olymp. p. 3, 
9; Plat. 1I, p. 7,52. 

Dionysius Syracusarum tyrannus, minor, Olymp. p. 3, 
32; Jambl. 189, 233; Porph. 59. 

* Dionysophanis testimonium , Porph. 15. 

Diophanes rhetor pro Alcibiade Platonico disserit, Plot. 15. 

Dioscuri Sadyci filii, Dam. 302 ; iis libandum ante cenam, 
Jambl. 155. 

Diospolis /£gypti urbs, Jambl. 12; Porph. 7. 

dithyrambus quid significet, Olymp. p. 2, 13; Plat. M, 
p- 6, 53. 

divinatio e nubibus ab Anthusa inventa, Dam. 69. . 

Dodona, Jambl. 56. 

Domna lsidori uxor, Dam. 300. 

Domninus Syriani philosophi in schola Athenis successor ; 
Procli condiscipulus, Mar. 26 , n. 161, 49. 

Dorica dialectus. Jamhl. 56, 241, 242, 213; Porph. 53. 

Doris Oceani filia, Jambl. 242. 

Dorus Deucalionis filius, Jambl. 242. 

Dorus philosophus, Dam. 131. 


234- 


INDEX. - 


Dracon musicus , Olymp. p. T, 38; Plat. 11, p. 6 , 43. 

draconis caput maximum , Dam. 140; draco sublimis ;n 
aere hzerens, ibid. 

Drymo Cauloniates, Pythagoreus, Jambl. 267. 

* Durís Samius in secundo annalium , Porph. 3. 

Dymas Crotoniates, Py(lhagoreus , Jambl. 267. 


E 


KEchecratea Phliíasia, Pythagorea, Jambl. 267. 
Echecrates Phliasius, Pythagoreus, Jambl. 267. 
Echecrates Tarentinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 
Ecphantus Crotoniates , Pythagoreus, Jambl. 267. 
ἕδος vocabulum quid significet, Dam. 252. 
Biriscus Metapontinus , Pythagoreus, Jambl. 267. 
Εἰ ( Saturnus ), Dam. 115. 

Eleusinia mysteria, Jambl. 151. 

Emesa , Syrie urbs, Dam. 263. 

KEmesio, Dam. 194. 

Empedocles Agrigentinus, Pythagoreus, Jambl. 104, (13, - 
135, 166, 267; cognomine Alexanemus, Jambl. 136; 
Porph. 29; ejus versus Jambl. 67 ; Porph. 30. 

Empedus Sybarites, Pylbagoreus, Jambl. 267. 

Bpaminondas Thebanus, a Lyside institutus, Jamb! ?:; 
Porph. 55. 

Epicharmus Pythagoreus, Jambl. 166, 241 , 266. 

Epictelus philosophus, Dam. 58. 

Epidaurus urbs, Dam. 277. 

epigrammata Apollinis in sepolcro , Porph. 16; Aristutdk 
in Platonem, Arist. FJ, p. 11, 7; in Aristotelem, Ariísl. !, 
p. 10, 10; donarii, Porph. 3; Jovis in sepulcro, Porph. 
17; Platonis in Aristophanem, Olymp. p. 2, 29; Plat. II, 
p. 7, 8; in Platonem, Olymp. p. 4, 42 ; Pythagorz, Porph. 
16, 17 ; in Timonem, Plat. II, p. 8, 6 et 9. 

Epimenides, Jambl. 7, 105,135, 222; ; cognomine Cathartes, 
135; Porph. 29. 

Epimetheus , Jambl. 242. 

Epiphron Metapontinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Episylus Crotoniates, Pythagoreus, Jambl. 267. 

equus Severi scintillas emittens, Dam. 64. 

Eratocles Samius, Jambl. 23. 

Eratus Crotoniates, Pythagoreus , Jambl. 267. 

Erechtheus, Jambl. 243. 

Eressus , Lesbi urbs, Arist. T, p. 11, 25 

Eryzidas Chalcidensis, stadii victor, Jambl. 35. 

Esmuntus ( sculapius), Dam. 302. 

esotlerici Pythagorae, Jambl. 72. 

Euaetts Sybarites, Pythagoreus, JamM. 267. 

Euander Crotoniates, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Euander Metapontinus, Pythagoreus, Jamhil. 267. 

Ewuander Tarentinus, Pythagoreus, Janibl. 267. 

Euanor Sybarites, Pythagoreus, Jambl. 267. 

KEubulus Academicus, Plot. 15, 20. 

Eubulus Bithynus, Arist. 1f, p. 12, 36. 

Eubulus Messenius, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Euclides Platonicus, Plot. 29. 

Eudozus , Jambl. 7, * in libro De situ orbis, Porph. 7. 

Ewuelthon £geates , Pythagoreus, Jambl. 267. 

Euetes Locrus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Eunmaus Homeri, Jambl. 255. 

Eunoius, Dam. 81. 

Eunostus , Pythagoreze frater, Porph. 2, 10. 

Euphemus Metapontinus, P'ythagoreus, Jambl. 267. 

Euphorbus, Panthi filius, olim erat Pythagoras, Juunbl. 63; 
Porph. 26, 27, 45. 

Eupithius, Dam. 223. 

Eurycrates Laco, Pythagoreus , Jambl. 267. 


INDEX. 


Eurymedon Tarentinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Eurymenes Samius, athleta, Porph. 15. 

Eurymenes Syracusius, Dionis fraler, Jambl. 189. 

Euryphamus Syracusius , Pythagoreus , Jambl. 185. 

Euryphem.us Metapontinus , Pythagoreus , Jambl. 267. 

Furytus Tarentinus, Pythagoreus, Jambl. 104, 139, 
148, 266, 267. 

Eusebius medicus , Dam. 200. 

Eustochius Alexandrinus, medicus, Plotini familiaris, 
Plot. 2, 7. 

Euthycles Rheginus , Pythagoreus, Jambl. 267. 

£ulhynus Locrus , Pythagoreus, Jambl. 267. 

Eulhyntus Tarentinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 


. F 


fabis abstinent Pythagorei, Jambl. 61, 109, 214 ; Porph. 43. 
felis horas distinguens, Dam. 100. 

Firmus, Dam. 295. 

éuriz, Jambl. 222. 


G 


Gaji philosephi commentarii , Plot. 14. 

Gazzi Marnam deum colunt, Mar. 19, p. 159, 7. 

Galenus medicus , Dam. 275. 

Galatz , Jambl. 173. 

Gallienus imperator, Plot. 3, 4, 6, 12. 

Gartydas Crotoniates, Pythagoreus , Jambl. 267. 

Gemma, mater et filia, Plotini familiares, Plot. 9. 

Gennaus , deus ab Heliopolitanis cultus, Dam. 203. 

Genlilianus ( Amelius), Plot. 7. 

geometriz: operam dant /Egyptii, Jambl. 158; Porph. 6; 
Pythagoras, Jambl. 158 ; eam historiam dicit idem, Jambl. 
89; geometrarum figurze, Porph. 49; geometria quomodo 
primum publicata, Jambl. 89. 

Gesius medicus, Dam. 299. 

Gelz , Jambl. 173. 

Gezerichi, Carthaginiensium regis , dictum, Dam. 91. 

Glorippus Samius, Pythagoreus , Jambl. 267. 

Glycinus Metapontinus, Pytliagoreus, 267. 

Gordianus imperator, Plot. 3. 

gorgonius herba, Dam. 68. 

Gothi , Dam. 69. 

Graliz, Olymp. p. 2, 29; Plat. Il, p. 7, 8; Dam. 162. 

Gregorius Alexandrinus, Hermiz frater, Dam. 75. 

grues criminis indices, Jambl. 126. 

Gyptius Locrus , Pythagoreus, Jambl. 267. 


H 


Habrotelea 'Yarentina , Pytliagorea, Jambl. 267. 

Habroteles Tarentinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Hxmon Crotoniates, Pythagoreus, Jambl. 267. 

harmonicam doctrinam quomotlo invenerit Pythagoras, 
Jambl. 115 sqq. 

Hebrzi ἃ Pythagora visi, Porph. 11; eorum deus, Dam. 56. 

Hegias philosophus, Dam. 221, 227, 230. 

Hegias Atheniensis, juvenis Proclum audivit senem, Mar. 
26, p. 162, 33. 

Helicaon Rheginus, Pythagoreus, Jambl. 
267. 

Heliodorus Alexandrinus, Peripateticus, Plot. 20. 

Heliodorus , Hermie filius, Dam. 74. 

Heliopolis Syrize urbs, Dam. 94. Heliopolitani, 203. 

Hellen , Doris filius, Jambl. 212. 

Heloris Samius, Pythagoreus, Jambl. 267. 


130, 172, 


175 


Heraclea , Italie urbs , Jambl. 266. 

Heraclitus Ephesios laqueo dignos judicat, Jamhl. 173 
Plat. 11, p. 7, 4t. 

Heraiscus philosophus , Dam. 107, 112. 

Hercules Crotonem condit, Jambl. 50; in Libyam profici- 
scitur, Porph. 35; ; mortalibusopem fert, Jambl. 222; Olym- 
pia instituit, Jambl. 40;ei libandum ante cenam, Jambl. 
155; octavo die sacra facienda, Jambl. 152; barbari eum 
adorant, Porph. 14. 

Herennius , Ammonii discipulus, Plot. 3. 

Hermenerichus , Asperi filius, Dam. 290. 

Hermias Alexandrinus, Syriani discipulus, Dam. 74 ; ejus 
filius miro ingenio, 76. 

Hermias , Atarnei tyrannus, Arist. 1I, p. 12, 30 et 34. 

Herminus Stoicus, Plot. 20. 

Hermodamas , Jambl. 11; Porph. 1, 2, 15. 

Hermogenes Parmenideus, Plat. 1I, p. 7, 41. 

Hermotimus olim fuit Pythagoras, Porph. 45. 

Heron mathematicus , Alexandrie docuit ; ; magister Procli, 
Mar. 9, p. 153, 34. 

Herodes sophista, Dam. 87. l 

* Herodotus (1, 56) , Jambl. 242. 

Herpyllis , Aristotelis pellex, Arist. II, p. 12, 33. 

Hesiodus, Jambl. 111, 164; Porph. 32, * ( Theog. 35), 
Plot. 22. 

Hestizus Tarentinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Hierapolis Phrygiae urbs, Dam. 131. 

Hierax Alexandrinus, Ammonii aequalis, Dam. 78. 

Hierius , Plutarchi filius, Procli discipulus, Dam. 88. 

Hierocles philosophus, Dam. 36, 54. 

hieroglyphicz liter, Dam. 98 

Hieron Syracusarum tyrannus, Jambl. 266. 

Hieronymus, Peripateticus, Arist. 11, p. 13, 10. 

Mlilaria festum , Dam. 131. 

Hilarius philosophus, Dam. 266. 

Himera , Sicilie urbs, & Pythagora liberata, Jambl. 33; 
Porph. 21. 

Hipparchides Rheginus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Hipparchus P ythagoreorum arcana prodit, Jambl. 75. 

Hippasus Sybarites, Pythagoreus, Jambl. 81, 88, 104, 
257,267. 

* Hippoboti testimonium, Jambl. 189; Porph. 61. 

Hippocrates medicus, Dam. 129. 

* Hippodamas Salaminius , poeta , Jambl. 82. 

Hippomedon ;Egeates, Pythagoreus, Jambl. 87, 267. 

Hl ippon Samius, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Hippopotamus , Dam. 98. 

Hipposthenes Crotoniates, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Hipposthenes Cyzicenus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Hippostratus Crotoniates , Pythagoreus, Jambl. 267. 

Hodius Carthaginiensis, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Homerts, Jambl. 11, 39; 111, 164, 259 ; Porph. 32 ; cum 
Platone comparatus, Olymp. p. 4, 37 ; Plat. 1], p, 5, 46; 
* (M. α, 249 ) Olymp. p. 1, 20; Plat. 1f, p. 6, 35; (0, 282) 
Plot. 15; (0,51) Jambl. 63; Porph. 26; (c, 392) Olymp. 
p. 2, 38; Plat. JI, p. 7, 22; ( Οὐ. δ, 221) Jambl. 113; 
( Od. ἡ, 120) Arist. 1, p. 11, 40; (Od. 2, 583) Jambl. 245; 
( Od, E, 145) Jambl. 255. 

homines scintillas et flammas e corporibus emittentes, 
Dar. 64. 

Honorius imperator, Dam. 63. 

Hostilianus Apamensis, Plot. 3. 

Hymettus, Attice mons, Olymp. p. 1, 15; Plat. 1I, p. 6, 
30; Hymettium mel, Porph. 34. 

Hypatia , Dam. 164. 


Hyperborei , Jambl. 30, 90, 91, 135, 141; Porph. 28. 








176 


Jdzi Dactyli , Porph. 17. 

Jdaum entrum Crete, Porph. 17. 

Jberia , Jambl. 151. 

Iccus Tarentinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Jilus, Dam. 109, 169, 172, 290. 

Imórus insula, Porph. 10 ; ejua mysteria, Jambl. 151. 

Indorum philosophia, Plot. 3. 

institutio puerilis apud Athenienses, Olymp. p. 1, 40; Plat. 
lI, p. 6, 37 sqq. 

Jo, Dam. 197. 

Jon Xuthi filius, Jambl. 243. 

Jonia , Porph. 1; Ionia dialectus, Jambl. 241, 243. 

Isidorus Aristotelem sectatur, Dam. 35; Asclepiadis fa- 
miliaris, 93 ; Asclepiodoti discipulus, 116; dictio ejus et dis- 
putandi modus, 246; forma, 16, 49, 80; ingenium, 13, 
17, 21, 23, 40, 43 ; ilinera, 239 ; Marini in Aristoteleis dis- 
cipulus, 42; ejug mores, 18, 24, 26, 176, 274, 284, 307; 
de philosophis judicium, 35, 36; placita, 32, 240, 296 ; 
Platonem sectatur maxime, 35; Platonis in schola suc- 
cessor, 226 ; poeticam mediocriter tractat, 61 ; ad Proclum 
se confert, 297 ; a Proclo cultus, 278 ; rhetoricam respuit, 
201 ; somniorum conjector, 12. 

Isis, Dam. 3, 70; ejus templum Roma, Plot. 10. Isis quae 
Philis colebatur, a Proclo hymno celebrata, Mar. 19, 
p. 159, 10. 

]socrates, Plat. 1I, p. 6, 18. 

Isthmia festum, Jambl. 52. 

Jtalia a Pythagora frequentata, Jambl. 28; Porph. 2, 9, 
16, 18; philosophis plena, Jambl. 166; ejus civitates a 
Pythagora liberatze, Jambl. 33, 133 ; a Pythagora consti- 
tute, Jambl. 129 ; Porph. 18, 21. 

]!mzxus Crotoniates, Pythagoreus, Jambl. 267. 

iynx magica, qua usus est Proclus, Marc. 28, p. 163, 33. 


Jj 


Jacobus Alexandrinus, medicus, Dam. 120, 123, 124, 125, 
128, 129. 

Jamblichus philosophus, Plot. 9; Dam. 33, 34, 36, 150. 
Ejus scripta theologica studiose legit Proclus, Mar. 26, 
p. 162, 3. 

Joannes, Dam. 192. 

Judai, Dam. 141. 

Julianus, Dam. 180, 185. 

Julianus imperator, Dam. 290. 

Junonis templa Crotone, Jambl. 50, 56, 185; Mycenis, 
Jambl. 63 ; Porph. 27 ; Sami, Porph. 3; Tarenti, Jambl. 61; 
Porph. 24. 

Jupiter Ancei pater, Jambl. 3; Ascum gigantem domat, 
Dam. 200; Bacchi pater, Olymp. yp. 2, 14 ; beet yli ei sacri, 
Dam. 203 ; Idzeus, Porpli. 17 ; sceptrum ejus cypressinum, 
Jambl. 155; servator, Jambl. 155; templum ejus in monte 
Argaryzo, Dam. 141. 

juramentum per Stygiam aquam , Dam. 199, 


L 


Lacedamon ab Abaride peste liberata, Jambl. 92, 141. 

Lachdres rhetor, Dain. 83, 84.Lachares sophista , Athenis 
claruit, quo tempore in urbem venil Proclus , Mar. 11, 
p. 154, 42. 

Lacinus, Jambl. 50. 

Lacon Samius , Pythagoreus, Jambl. 267. 

Lacrates Metapontinus , Pvthagoreus , Jambl. 267. 

Lacritus Metapontinus , Pythagoreus, Jambl. 207. 


INDEX. 


Lacydas Metapontinus , Pythagoreus , Jambl. 267. 
Laphaon Metapontinus , Pythagoreus, Jambl. 267. 
Laslhenia Arcadia , Platonis discipula, Plat. 11. p. 8, ti. 
Lasthenia Arcadia, Pythagorea, Jambl. 267. 

Latini, Jambl. 152. 

Lemnus insula, Porph. 2, 10. 

Leocritus Carthaginiensis , Pythagoreus , Jambl. 267. 

Leocydes Metapontinus , Pythagoreus , Jambl. 267. 

Leon imperator, Dam. 69. 

Leon Metapontinus , Pytlagoreus, Jambl. 267. 

Leonas rhetor, Isaurus genere, Alexandrie docet , m?- 
gister Procli, Mar. 8, p. 152; cum Proclo Byzanliuie 
proficiscitur, Theodoro amico gratificaturus , Mar. », 
p. 153. . 

Leonteus Tarentinus, Pythagoreus, Jambt. 267. 

Leontius, Dam. 46. 

Leontius imperator, Dam. 108. 

Leontuchus £sculapius Ascalonitarum, Mar. 19, p. 159,8. 

Leophron Crotoniates , Pythagoreus , Jambl. 267. 

Leptines Syracusanus , Pythagoreus, Jambl. 267. 

Leucippus Pythagoreus , Jambl. 103. 

Libanus mons, Dai. 94. 

Libethra Thracie, Jambl. 146. 

librariorum penuria in Ph«enicia, Plot. 19. 

Libya, Porph. 35. 

Lilybaeum Sicilie, Plot. 2. 

Lino tributum carmen heroicum, Jambl. 139. 

Litages Pythagoreus , Jambl. 263. 

Locrenses virgines quotannis missz in templum Mineriz 
Miadis, Jambl. 42. | 

Locri Malim, Porph. 56. | 

Longinus judicio primus, Plot. 21; ejus judicia de Polis 
et Amelio, 20; ilinera, 20 ; librum de conatu Porphyrio 
Cleodamo dedicat, 17 ; Plotini de eo judicium, 14; * eiu 
libri Περὶ ἀρχῶν et Φιλαρχαῖος, 14; Περὲ ὁρμῆς, 17 ; Περὶ τε- 
λους, 20; epistola ad Porphyrium, 18. 

Lucani, Jambl. 241 ; Porph. 22. 

Lucius Theodosio insidiatur, Dam. 290. 

lunaris lapis, Dam. 9. 233. 

Lyceum, Arist. 1, p. 10, 30. 

KEyciscus Peripateticus, Arist. L1, p. 13, 10. 

Lycabetti ad. radices Syriani et Procli sepulcrum , Mar. 36, 
p. 167, 29. 

Lycon Peripateticus, Arist. 11, p. 13, t0. 

Lycon Tarentinus , Pytlhagoreus, Jambl. 267. 

Lycurgus a Baccho domitus, Dam. 200. 

* Lycus historiarum libro quarto, Porph. 5. 

Lydi scripta , Plot. 16. 

Lydiam adiit Proclus in eaque per annum moralos c4. 
Mar. 15, p. 157, à. 

Lyramnus Ponticus , Pythagoreus, Jambl. 297. 

Lysiades Caltinensis , Pythagoreus, Jambl. 267. 

Lysibius Tarentinus, Pythagoreus , Jambl. 267. 

Lysimachus Stoicus, Plot. 3, 20. 

Lysis 'Tarentinus , Pythagoreus, Jambl. 104, 185, 2349, 2:4, 
267; Porph. 55, 57; *ejus ad Hipparchum epito Ὁ 
Jambl. 75-78. | 


M 


Machaon, Arist. ἢ, p. 12, 26. Machiaon et Podalirius, qui 
ab Adrouttenis coluntur, Proclo apparent, Mar. 21, 
p. f65, 39. 

Maa, Jambl. 56. 

Maander fluvius, Dam. 116. 

agi Perse, Olymp. p. 4, 10; Plat. 16, p. 7, 19; 9, 4X 
Jambl. 19, 151, 154 ; Porph. 6. 





INDEX. 


Magna. Grxcia, Jambl. 30, 166; Porph. 20. 

magnes lapis, Plat. M, p. 8, 14. 

Malias Lucanus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Marcella uxor Patricii, mater Procli, cum manto filioque 
infante ex Byzantio urbe in Lydiam patriam redit, Mar. 
6, p. 152. 

Marcellinus Dalmatia princepa , ἃ Romanis interfectus, 
Dam. 91. 

Marcellus Orontius , Plotini discipulus, Plot. 7. 

Marnas Gazweus , quem hymno Proclus celebravit, Mar. 
19, p. 159, 7. 

Marinus Neapolitanus, Athenis Epidaurum cedit, Dam. 
277 ; infirmus corpore, 152; Isidori magister, 42, 278; 
eidem suadet ut accipiat successionem, 226; languidus 
ingenio, 275* moritur , 229 : in Platonis Philebum scribit, 
42; Procli successor, 42, 141; ejus sodales, 304. 

Marsus , Dam. 290. 

Mater deorum , jambl. 56; Dam. 131. Ejus fesia religiose 
3 Proclo observata, Mar. 19, p. 159, 47. 

mathematici Pythagoreorum, Jambl. 61; Porph. 37. 

Maximinus magus, Dam. 204. 

medicasnina famis et sitis, Porph. 34. 

medici Byzantii imperiti, Dam. 121. 

Medius Stoicus, Plot. 20. 

Megistias Metapontinus , Pythagoreus , Jambl. 267. 

Melamphylius ( Samus), Jambl. 3. 

Melampus vates, Mar. 10, p. 154, 36. 

Melanippus Cyrenzus, Pythagoreus , Jambl, 267. 

Melicertes, Jambl. 52. 

Melisias Metapontinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Melissus Samius, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Memphis /£gypti urbs, Jambl. 12; Porph. 7- 

Menestor Sybarites, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Menon Crotoniates, Pythagoreus , Jambl. 170, 267. 

mercede docere quis instituerit, Plat. 1I, p. 8, 46 ; nolebant 
Pythagorei, Jambl. 245. 

Mercurii statua, Jambl. 245. 

Mercurialis catena , Mar. 28, p. 163. 

Mesi revelationes, Plot. 186. ^" 

Mesopotamia , Plot. 3. 

Messana Sicilize urbs , Jambl. 127, 137. 

Messapii , Jambl, 241 ; Porph. 22. 

Metapontum Malis urbs, Jambl. 134, 136, 142, 170, 
189, 248 , 249, 262, 266, 267 ; Porph. 27, 29, 56, 57. 

Meton Parius, Pythagoreus, Jambl. 257, 267. 

Metopus Sybarites , Pythagoreus, Jambl. 267. 

Metrodorus Pythagoreus, Jambl. 241. 

Metrophanes sophista, Lacharis filius, Dam. 86. 

Midas Gordii filius, Jambl. 143. 

Miletus Yonis urbs, Jambl. 11; Porph. 11. 

mille viri Crotone, Jambl. 45, 260. 

Milon Crotoniates, Pythagoreus, Jambl. 104, 249, 267; 
Porph. 55." 

Miltiades Carthaginiensis, Pythagoreus, Jambl. 128, 267. 

Mimnomachus Tarentinus, Pythagoreus , Jambl. 267. 

Minerva, Jambl. 39 ; 1lias, 42; ejus templum ad Emesam, 
Dam. 203. Minerve statua e Parthenone ablata, quo 
tempore Proclo dea apparuit, Mar. 30, p. 104, 26. 

Minos Jovis filius, Jambl. 26 ; Plot. 22, 23. 

Minturna Itali: urbs, Plot. 2, 7. 

Mnemosyne , Porph. 31. 

Mnesarchus Pythagore pater , Jambl. 4 sq ; Porph. 1, 15. 

Mnesarchtus , Pythagoree filius, Jambl. 265. 

Mnesibulus Rheginus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Moderatus' philosophus, Plot. 20, 21. 

* Moderatus — Gaditanus de placitis Pythagoreorum, 
Porph. 48. 


VIT.£ PHILOSOPH. 


177 


Mochus Sidonius, Jambl. 14. 

monsíra , Dam. 93. 

Morgus, unus Idaorum Dactylorum, Porph. 17. 

mulier mire nature, Dam. 191 ; mulierum aetates dearum 
nominibus appellatze, Jambl. 56. 

Musz quid valeant et significent, Jambl. 45; Porph. 31; 
earum numerus, Plat. II, p. 922; eis sacra Academia, 
Olymp. p. 4, 16 ; Plat. 1I, p. 8, 11 ; Musze tripus, Dam. 22. 

Museum Crotone, Jambl, 45, 50, 264; ; Porph. 4 ; Metaponti, 
Jambl. 170; Porph. 57. 

musica , Jambl. 64, 110; ejus genera, Dam. 127. 

Musonius Stoicus, Plot. 20. 

Mycenaz , Jambl. 63; Porph. 27. 

Myes Posidoniates, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Myia Crotoniatis, Pythagorea, Jambl. 267; Pythagorz 
filia, Porph. 4. 

Myllias Crotoniates, Pythagoreus, Jambl. 143, 189, 192, 
267 ; Porph. 67. 


N 


Nastas Cauloniates, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Nausithous Tyrrhenus, Pythagoreus, Jambl. 127, 267. 

* Neanthes Cyzicenus, Jambl. 189; Porpb. 55, 61. 

Neapolis Palestine urbs, Dam. 141: 

Neleus , Codri filius, Olymp. p. 1, 9. 

Nemea festum, Plat. 1I, p. 6, 43; Jambl. 52. 

Neocritus Atheniensis, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Nereus, Jambl. 242. 

Nessus fluvius loquens, Jambl. 134. 

Nesteadusa Lacsena, Pythagorea, Jambl. 267. 

Nestorius , Plutarchi philos. pater, Mar. 12, p. 155, 8. 

Nicanor, Proxeni filius, Arist. 1, p. 10, 15. 

Nicagóras archon Athen., cujus anno moritur Proclus, 
Mar. 36, p. 167,6 

Nicolaus Lycius Proclum in Pireeum appellentem exci- 
pit, Mar. 10, p. 154, 20. 

Nicomachus Aristotelis pater, Arist. T, p. 10,2; Il, p. 12, 25 

Nicomachus Aristotelis filius, Arist. I, P 10, 3; n, 
p. 12, 33. 

Nicomachus Machaonis filius, Arist. II, p. 12, 26. 

Nicomachus Pythagoreus, cujus anima postea in Proclum 
transiit, Mar. 28, p. 163, 36. 

* Nicomachi testimonium, Jambl. 251 ; Porph. 20. 59. 

Nicothei revelationes, Plot. 16. 

Nilus fluvius, Jambl. 158 ; Dam. 93. 

Nino Crotoniates, Jambl. 258, 264. 

Nomus ex oculis homicidas agnovit, Dam. 92. 

novilunia celebravit Proclus, Mar. 19, p. 158, 54. 

Numenius Apamensis, philosophus, Plot. 3; ejus com- 
mentarii, 14, 17, 18, 20, 21. 

numerorum doctrina, Jambl. 147 ; 
nicia inventa, Jambl. 158. 

Nymphae Olymp. p. 1, 16; Plat. II, p. 6, 31; Jambl. 56. 


0 


Porph. 48-53 ; in Phee- 


Oceantus , Jambl. 242. 

Ocellus Lucanus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Ocylus Lucanus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Olympia Elidis urbs , Jamhl. 44, 62; Porph. 15, 25; cer- 
tamen ab Hercule institutum, Jambl. 40 ; vicit eo Plato, 
Plat. II, p. 6, 42. 

Olympiodorus philosophiam Alexandrie docet, magister 
Procli, cui filiam suam despondere voluit, Mar. 9, 
p. 153, 37 ; ejus ingenium et dictio , ib. p. 153, 43. 

Olympias Alexandri mater, Arist. J, p. 11, 44. 

33 





9 


178 INDEX. 


Olympius Avexandrinus, Ammonii discipulus, Plot. 10. 
óupaxóiov quid, Dam. 273. 
Onatus Crotoniates, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Opsimus Rheginus , Pythagoreus, Jambl. 267. 

Oresander Lucanus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Oresiadas Metapontinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Orestiadz Cappadoces, Dam. 69. 

Origenes Ammonii discipulus, Plot. 3, 13, 20. 

Orion, Dam. 70. 

Orion grammaticus, JEgyptius, e sacerdotali genere oriun- 
dus, Alexandri: docuit ; magister Procli, Mar. 8, p. 153, 3. 

Orithyia rapta, Jambl. 243. 

Orpheus, Jambl. 62, 145, 146, 151, 243; Orpbica, Dam. 
156. Orpheus lustrationes instituit, Mar. 18, p. 158, 36; 
Orphica cur justis commentariis Proclus explicare nolue- 
rit, sed ad Syriani commentarios annotasse quaedam lia- 
buerit satis , Mar. 27, p. 162, 49. 

Orus Jgyptiorum, Dam. 107. 

oryz animal, Dam. 102. 

Osiris, Dam. 3, 106, 107. 


p 


Paction Tarentinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Pazon, Jambl. 30, 208; Dam. 302. 

παιδαρτᾶν quid, Jambl. 197, 231. 

Palzsiina , Dam. 92, 141.| 

pallium philosophicum, Dam. 295. 

Pampreptus Xgyptius, grammaticus, Dam. 109, 110, 
168, 171, 172, 288. 
an, Olymp. p. 1, 16. Pan Mercurii f., Proclo favebat, 
Mar. 32, p. 165, 52. 

Pangaum , Thracie mons, Jambl. 146. 

Panicum animal ex Ethiopia Byzantium translatum, 
Dam. 78. 

pardalis , Dam. 97. 

Parmenides Eleates, Plat. 1I, p. 7, 42 et 44; p. 9, 19; 
Jambl. 166, 167. 

Parmeniscus Melapontinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Parus insulafJambl. 239. 

Patricius, Dam. 132; e Xantho urbe Lycius nobilis, 
maritus Marcelle , pater Procli, Byzantio in patriam 
redit, Mar. 6, p. 152. 

Patroclus , Jambl. 63. 

Paulinus Scythopolita, Plotini familiaris, Plot. 7. 

Pelops , Dam. 69. 

Penelope, Jambl. 57. 

Pericles Atheniensis, Plat. 1I, p. 6, 17. 

Pericles Lydius, Procli familiaris, Mar. 29, p. 164, 1. 

Perictione Platonis mater, Olymp. p. 1, 9; Plat. 1, 

. 5, 16. 

perilaus Thurius, Pythagoreus, Jambl. 74. 

Peripateticorum praeceptis usus est Plotinus, Plot. 14. 

Persarum bellum cum Gordiano, Plot. 3; eorum philo- 
sophia, ib. 

Persis, Arist. I, p. 11, 49; Plat. JI, p. 9, 43. 

pestis Plotini tempore, Plot. 2. 

Petrus, Dam. 179. 

Peucetii , Jambl. 241; Porph. 22. 

Phadon Posidoniates, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Phanecles-Parius, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Pheslis Aristotelis mater, Arist. 1, p, 10, 5; ἢ, p. 12, 24. 

Phalz, locus prope Tarentum, Jambl. 190. 

Phalaris , Agrigenti tyrannus, Jambl. 215-221. 

Phanton Phliasius, Pythagoreus, Jambl. 251, 267. 

Pherecydes Syrius, Jambl. 9. 11, 184, 248, 252; Porph. 
1, 2, 15, 55, 56. 


Philippus imperator, Plot. 3. 

Philippus Macedonis rex, Arist. 1, p. t1, 43. 

Philis Isis adhuc colebatur Procli temporibns, Mar. 19, 
p. 159, 10. 

Philocomi scripta, Plot. 16. 

Philodamus Locrus, Pythagoreus, Jamhl. 267. 

Philolaus Tarentinus, Pythagoreus, Jambl. 104, 2686, 
267 ; Pythagorze libros evulgat primus, 199; ejus sepul- 
crum, 139, 148. 

Philonides Tarentinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

philosophiz Pytlagoricze (finis, Porph. 46; philosophum 
primus Pythagoras se dixit, Jambl. 44, 58, 159. 

Philoxenus Syriani philos. pater, Mar. 11, p. 154, 41. 

Philtis Crotoniates, Pvthagorea, Jatbl. 267. 

Phintias Syracusanus, Pythagoreus, Jambl? 127, 234-236, 
267 ; Porph. 60. 

Phabion Stoicus, Plot. 20. 

Phanicia a Platone visa, Olymp. p. 4, 10; Plat. II, p. 7, 
49; ἃ Pythagora, Jambl. 13; ibi Longinus vivebat, Plot. 
19; Phenices numerorum et proportionum studiosi, 
Porph. 6; hierophante, Jambl. 14; quomodo JEscula- 
pium nominent, Dam. 302; quomodo Saturnum, 115. 

Phormion Peripateticus, Arist. Il, p. 13, 11. 

Phrontidas Tarentinus, Pythagoreus , Jambl. 267. 

Phrygius modus, Jambl. 112. 

Phrynichus Tarentinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Phyciadas Crotoniates, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Phytius Rheginus, Pythagoreus, Jamhl. 130, 172, 267. 

pictores, Jambl. 52. | 

* Pindarus, ( Olymp. I, 114 ) Dam. 35. 

piscium numerus a Pythagora predictus, Jambl. 36: 
Porph. 35, 

Pisicrates Tarentinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Pisirrhode Tarentina, Pythagorea, Jambl. 267. 

Pisirrhodus Tarentinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Platez , locus prope Crotonem, Jambli. 261. 

Plato, natales ejus et juventus, Olymp. p. 1 seq.; Plat. II, 
p. 6 et 7 ; magistri et studia, Olymp. p. t et 2; Plat. Il, 
p. 6, 37 ; nomen, Olymp. p. 1, 28; Plat. II, p. 5, 19; 
inventa, Plat. II, p. 8 et 9; Aristotelis magister, Arist. I, 
p. 10, 27; I1, p. 12, 26 ; cum Aristotele quomodo versatus 
sit, Arist. I, p. 10, 28; ad deos relatus Plot. 22, 23; ut 
deum coluit Isidorus, Dam. 36 ; eum sectatus est, idem 35; 
ejus facultates, 158; ides, 33; natales celebrantur a Plo- 
tino, Plot. 2, 15 ; oratio venusta, Dam. 54; principia er- 
planat Plotinus, Plot. 20, 21; ἃ Philolao ejus jussu libros 
emit Dio, Jambl. 199; Pythagoreus, Jambl. 127; Pytha- 
gora septem aetatibus minor, 265; hausit ex Pythagoreis, 
Porph. 53; ejus σεφὰ χρυσῆ, Dam. 151; ejus scrip : 
Convivium, Plot. 15, 23; Cratylus, Olymp. p. 2, 50; 
Plat. 1I, p.7, 44; Gorgias,Dam. 54; Leges, Olvmp. p. !, 
7 ; Plat. V1, p. 5, 18; Plot. 12; Lysis, Plat. Il, p. 7, 33; 
Parmenides, Dam. 275; Plat. M, p. 7, 44; Phednu, 
Olymp. p.2, 19; de Republica, Olymp. p. 1, 8; Plat. II, 
p. 5, 18; Timaus, Plat. 11, p. 7, 14 et 40; p. 8,49. Ejus 
loci : Alcibiad. (1, p. 106 E) Olymp. p. 2, 3; Amat. (p. 13? 
A) Olymp. p. 1, 25; Plat. II, p. 6, 39; Gorg. ( p. 4528) 
Olymp. p. 4, 3; Phaedr. (p. 276 D) Dam. 146; Sympos. 
(p. 185, 189) Olymp. p. 2, 31; Rep. ( IIl, p. 400 B. IV. 
p. 424 C) Olymp. p. 1, 39; ( V. p. 462C) Jambl. 167; (VII. 
p. 527 E) Jambl. 70; (VILI, p.546 C) Jambl. 131; Thezt. (?) 
Plat. 11, p. 6, 455 (p. 182 A) Plat. II, p. 8, 29; Tim. 
(p. 47 A) Dam. 227; (p.67 ) Olymp. p. 4, 11 ; (p.71)0!ymp. 
p. 2, 6; in Aristophanem epigramma, Olymp. p. 2, 19. 
Plat. II, p.:7, 8. Platonis dicta qusedam, Mar. &, p. 151, 
13 eic.; 11, p. 155, 4; ejus Pheedonem Plutarchus 
Proclo explicat, Mar. 12, p. 155, 16; in Timmum εἰ 





INDEX 179 


Thesetetum commentarium scripsit Proclus, 13, p. 155, 
54. 

Platonopolis philosophorum urbs, Plot. 12. 

Pleias , Porph. 42. 

Plotini imago, Plot. 1; corporis infirmifas, vivendi ratio, 


mors, 2; pueritia, praeceptores, 3; auditores et familia-. 


res, 7, 9; placidi mores, fides, 9; in cognoscenda homi- 
minum indole sagacitas, 11; magni habitus a Gallie- 
no, 12; philosophorum urbem condere tentat, 12; quo- 
modo disputaverit, 13; Platonica et Pythagorica princi- 
pia explanat, 20 ; Apollinis in eum effatum, 22, 23; libri 
ejus, 4, 5, 6, 16, 19, 20, 24; Porphyrio corrigendos tra- 
dit, 7, 185 ab hoc in sex enneades redacti, 24 ; quomodo 
scripserit, 8, 14. * Ejus locus laudatur, Mar. 25, p. 161, 
3. 

Plutarcha uxor Archiadis, Mar. 29, p. 163, 15. 

Plutarchus Aiheniensis, Hierii paler, Dam. 88, 150. Ne- 
storii filius, philosophiam Athenis docuit; magister Pro- 
cli, qui ejus explicationes-Aristotelici De anima libri et 
Phedonis Platonici literis consignavit. Plutarchi in 
schola successor Syrianus; ejus «nepos Archiades, Mar. 
12, p. 155; ejus filia Asclepigenia, ib. 28, p. 163, 15 

* Plutarchi Cheeronensis testimonium, Dam. 64. 

Pluto, Jambl. 46, 123. 

Podalirius. V. Machaon. 

Polemarchus Tarentinus, Pythagoreus, Jambl. 287. 

Polemon a Plotino educatus, Plot. 9, 11, 

Poliades Sicyonius, Pythagoreus , Jambl. 267. 

Polles vates, Mar. 10, p. 154, 36. 

Pollis 'Egineta, Olymp. p. 3, 40. 

Polycrates Sami tyrannus, Jambl. 11, 88; Porph. 7, 
9, 16. 

Polyctor JEgeates, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Polymnastus Phliasius, Pythagoreus, Jambl. 251, 267. 

Porphyrius, Plotini discipulus et familiaris, Plot. 2, 4, 5, 
7,13, 15, 18; ejus cum Amerio contentio, 18, 20; librum 
ei Amelius dedicat, 18; Castricii amicus, 7 ; adversus Dio- 
phanem verba facit, 15 ; interficere se tentat, 11; Isidorus 
eum colit, Dam. 36 ; Longini amicus, Plot. 20 ; Malchus 
(Rex) nominatus, 17 ; libros Plotini corrigit, 7, 18; et in 
enneades redigit, 24; a Plotino de Eubuli libro referre 
jubetur, 15; non pauca ad Plotini exemplutmn commen- 
tatur, 20, 21 ; poema de sacro connubio in Platonis na- 
talibus recitat, 15; Romam venit, 4; in Siciliam se con- 
fert, 2, 6, 11, 19; Theodori praeceptor, Dam. 166; Zo- 
striani librum adulterinum ostendit, Plot. 16. Porphyrii 
scripta de oraculis diligenter perscrutatus est Proclus, 
Mar. 26, p. 162, 3. 

Possides Argivus, Pythagoreus, Jambl. 128. 

Potone Platonis soror, Arist. 1, p. 11, 12. 

Praxiphanes Peripateticus, Arist. 1I, p. 13, (0. 

Praxiteles Peripateticus, Arist. 11, p. 13, 9. 

Priene loniae urbs, Jambl. 11. 

Prolnts Siculus, Plot. 11. 

Procles Metapontinus, Pylhagoreus, Jambl. 267. 

Proclus philosophus, Syriani auditor, Dam. 74; segrotus 
Athenis, 125; Asclepiodoti magister, 139; Ammonii, 79; 
Hierii, 88 ; ejus deeHeraisco judicium, 107 ; Isidorum colit, 
278, 279 ; ab Isidoro cultus, 36, 250; Isidori faciem ad- 
miratur, 80; succedit ei Marinus, 141 ; Zenodotum in de- 
liciis habet, 154. — 147, 150, 151, 158, 188, 266, 305; 
* ejus versus, Olymp. p. 2, 18. — Proclus vir felicissimus, 
Mar. 2, p. 149, 38; nullis non ornatus bonis et virtuti- 
bus, 3, p. 150, 16; sensuum integritate et acumine, 
corporis robore, pulcritudine, sanitate gaudens, 4, p. 130, 
10 sqq. ; quas corporis dotes ornabant memorie vis in- 
signis, ingenii bonltas et uberlas, morum urbanitas, 


amor fustitise, fortitudo ac temperantia, 4, p. 151, 15-152, 
8; parentes habuit Patricium et Marcellam, Lycios genere 
nobiles, 6, p. 152, 13; lucem adspexit Byzantii, favente 
urbis dea tutelari, quse postea per quietem visa ad phi- 
losophiee studium adolescentem irnpulit, ib. p. 152, 19;. 
puer a parentibus Byzantio in Xanthum patriam abdu- 
citur, 6, p. 152; ibi egrofanti quondam Telesphorus 
apparens sanitatem restituit, 7, p. 152; deinde Alexan- 
driam profectus in disciplinam sese dedit Leonze rhetori , 
qui in domum suam quasi filium eum recepit, et Orioni 
grammatico, p. 153, 4; linguam latinam ibidem a Ro- 
manis praceploribus edoctus est, ib.; Leonam Byzan- 
tium iter suscipientem comitatur, 9, p. 153; mox Alexan- 
driam reversus a rhetoricis studiis ad philosophiam se 
convertit. Frequentavit Olympiodorum et Heronem, 
9, p. 153; cujus utriusque beatur favore amoreque. 
Logica Aristotelis scripta perdidicit, ibid. Deinde Alexan- 
dria se Athenas contulit; in Pirceum appellens a Nico- 
lao Lycio exceptus, 10, p. 154, 4, primam aquam Atticam 
bibit ex fonte Socratis, ib. 154, 29. Aliud omen, p. 154, 
31; Syrianum philosophum et Lacharem sophistam 
convenit; lunam, illis videntibus, adorat; Syriani de 
juvene vox fatidica, 11, p. 154 sq. Magistro usus est 
Plutarcho, qui Aristotelis De'anima librum et Phze- 
donem Platonis ei explicuit; juvenis, qui vigesimum 
nondum annum attigerat, dicta magistri tradidit literis, 
12, p. 155. A Plutarcho haud multo post moriente com: 
mendatur Syriano successori , ib. Eo duce intra biennium 
Aristotelis scripta perlegit omnia; dein ad saoram Pla- 
tonis disciplinam transgressus est annosque natus viginti 
septem in Timaum commentarios scripsit, 13, p. 155. 
Archiadem , nepotem Plutarchi, ad capessendain rempu- 
blicam impellit, 14, p. 156, 10. Ejus in amicos liberalitas. 
Quosnam heredes suos constituerit, 14, p. 156, 18. De 
rebus civilibus sepius agebat cum civitatum principibus, 
15, p. 156, 30. Adversariorum improbitatem fugiens Athe- 
nis in Lydiam profectus, post annum rediit, 15, p. 156, 43 
sqq. Operam dabat ut literas qui tractarent pro dignitate 
premia acciperent, 16, p. 157, 16. Gloriz cupidus erat 
absque vitio; idem vehemens simul et lenis, 157, 27 864. 
Conjugii ipse expers, liberorum qui familiaribus erant, 
alter quasi et communis pater, 17, p. 157, 37 8qq.; in 
servos suos perhumanus , p. 157, 54 ; singulari amore Ar- 
chiadem complectebatur, p. 158, 3. Lustrationibus et 
puriticationibus uti solebat sedulo, 18, p. 158, 35. Fru- 
galis, et ab animalibus fere abstinens, 19, p. 158, 42 sqq. 
Festa Matris deorum, dies nefastos JEgyptiorum reli- 
giose observabat, 19, p. 158, 47 ; item novilunia, p. 158, 
52, et aliarum gentium festa insigniora, p. 159, t ; uli pro- 
batur hymnis ejus, quibus quasi totius mundi sacroruun 
apparet antistes, p. 159, 14. Postremo morbo decumbens 
hymnos recitari jussit, quos audiens mitigavit dolores, 
p. 129, 21. Infortunia ferebat fortiter, p. 1359, 30. Sic 
omnibus vulgi affectibus vacuus et defaxcatus, in adyta 
sapientize penetravit, et theologiae arcana fabularum invo- 
lucris obscurata facile perspexit, 22, p. 160. Uno saepe die 
quinas lectiones absolvit et septingentos versus condidit , 
p. 160, 30. Placitorum nonnullorum primus auctor ex- 
stitit, 23, p. 160. Caput ejus inter docendum lumine cir- 
cumfundi vidit Jtufinus, 23, p. 161, 5. Etiam noctis par- 
tem meditando et contemplando Proclus iusumebat, 24, 
p. 161, 25. Orphicze et Chaldaicee theologie prima ele- 
menta a Syriano didicit una cum Domnino ; reliqua ipse 
e Jamblichi et Porphyrii aliorumque scriptis hausit, 26, 
p. 161, 44 sqq. ; przestantissimos quosque de oraculis 
commentarios in unum contraxit, quinquennium ei operi 
insumens, p. 162, 9. De vite sua tempore somnio. 





480 INDEX. 


docelur, p. 162, 9. Corpore inediis debilitato, annos 
nalus septuaginta languere ccepit, p. 162, 25. Tum 
naxime senex delectabatur Hegia discipulo , egregio in- 
dolis juvene, p. 162, 33. Ne in Orphica commentarios 
elaboraret , somnio prohibitus est, p. 162, 49. Magnorum 
orgiorum et universe disciplina theurgicae rationes di- 
dicit ex Asclepigenia, Plutarchi filia, 28, p. 163, 15; 
iynge imbres deduxil; Atticam sstu liberavit; terree 
motus refrenavit, etc., p. 163, 22. Nicomachi Pythagorei 
animam ipsi obtigisse putabat, p. 163, 37 ; Asclepigeniam, 
Archiadis filiam, precibus suis sanitati restituit, 29, p. 163, 
52 sqq. Ubinam domus ejus sita fuerit, 29, p. 164, 16. 
Quam gratus et acceptus fuerit Minervae et /Esculapio, 
30, p. 164, 22 sqq. Mira ratione doloribus, qui pedem 
invaserant, liberatur, 31, p. 165, 2 sqq. Machaon et Po- 
dalirius ei apparent, 32, p. 165, 39; a Pane et Matre 
deüm apprime diligebatur, 33, p. 165 sq.; astrorum 
situs, sub quo natus ait, 35, p. 166, 47. Ejus mors, se- 
pulcrum, epitaphium, 36, p. 167. Prodigia quae mortem 
viri praecesserunt, 37, p. 167; nonnulla de scriptis ejus 
subjunguntur, p. 168, 5 sqq. 

Procius |sidori filius, Dam. 300. 

Proculinus Platonicus, Plot. 20. 

Prometheus, Jambl. 242. 

Profüs Cyreneus, Pythagoreus, Jambl. 127, 239, 267. 

Proserpina , Porph. 42. 

proverbia , Jambl. 11, 29, 30; Dam. 8, 51, 132, 283. 

Proxenus Alarnensis, Arist. 1, p. 10, 13. 

Proxenus Posidoniates, Pythagoreus , Jambl. 267. 

Proxenus Sybarites , Pythagoreus, Jambl. 267. 

Prytanis Peripateticus, Arist. 1, p. 13, 11. 

Ptolemaus astronomis peritissimus, Dam. 145. 

Ptolemaus Peripateticus, Plot. 20. 

Plolemzus Sybarites, Pythagoreus, Jambl. 267. 

pugna mirabilis, Dam. 63. 

Puteoli Italie urbs, Plot. 3. 

Pyrrha Epimethei filia, Jambl. 242. 

Pyrrhon Metapontinus , Pythagoreus, Jambl. 267. 

Pyrrhus ante fuit Pythagoras, Porph. 46. 

Pythagoras, ejus natales, Jambl. 3; Porph. 1; educatio, 
Jambl. 9; Porph. 1; divina natura, Jambl. 10; magistri, 
11 ; Porph. 6; itinera, Jambl. 13 sqq. ; Porph.6 sqq.; Sami 
quid egerit, Jambl. 20; quid in Italia, 28 sqq.; bene meritus 
de Italize οἱ Sicilie civitatibus, 122 sqq. ; Porph. 21, δά; 
quomodo inter peregrinos versatus sit, Jambl. 33; Porph. 
19; quomodo cum Abaride , Jambl. 90; cum Phalaride, 
215 ; praeclare ejus facta, Jambl. 36, 60, 122; Porph. 23; 
uno die Metaponti et Tauromenii versatus, Jambl. 134 ; 
136; Porph. 27, 29; femur aureum habet, Jambl. 92; 
135, 140; Porph. 28; oliin Euphorbus fuit, Jambl. 63; 
Porph. 26, 27, 45; Apollo habitus est, Jambl. 133, 140 ; 
177 ; Apollinis filius, 6; Porph. 2; ejus pietatis docu- 
menta, Jambl. 134 ; aliis Samus, aliis Phliasius sive Me- 
tapontinus, Porph. 5; moritur Metaponli, Jambl. 249; 
Porph. 57; vixit annos prope centum, Jambl. 265 ; ad 
deos relatus, Plot. 22, 23; ut deum eum coluit Isidorus, 
Dam. 36; ejus praecepta (ἀχούσματα), Jambl. 82 sqq., 
140; Porph. 31 sqq.; de amicitia, Jambl. 229 ; de con- 
cordia, 45; de deo, 137 ; deideis, Plat. I1, p. 9, 8; de 
justitia , Jambl. 167 ; de parentibus colendis , 37 ; detem- 
perantia, 187; de victu, 106. Dam. 125; explanavit ea 
Plotinus, Plot. 20, 21; ejus apophtlegmata, Jambl. 34, 
55 , 161, 186; Porph. 22; brevia dicta, Jambl. 161; di- 
sciplinis quibus operatn dederit, 158 ; harmonicam invenit, 
115; civilis rationis inventor, 130; docendi varie view, 
90 ; docendiinodus per sententias, 101 ; persymbola, 103; 
occulte disciplinam tradit, 245 ; mercede docet, Plat. H 


p. 8, 47 ; discipulos quomodo instituerit, Jambl. 63; mu-- 
sica institutio, 64; ad philosophiam przeparatio, 68; ex- 
ploratio et probatio, 71 ; silentium, 72, 94 ; benorum con 
munio, 72, 168; descriptio in classer, 80; studiorum εἰ 
viue ratio, 96 ; Porph. 32 ; institutionis specimina, Jam. 
94; /Egyptiis, Chaldaeis, magis quid debeat, 151; Porpi.- 
6, 7 ; Orpheo quid, Jambl. 145, 15! ; tributaei Pythazgo-- 
reorum scripta, 158 ; ejus ἱερὸς λόγος, 146 ; cum Platone. 
comparatus, Plat. I1, p. 9, 42. Pythagorae praxeptum,- 
Mar. 15, p. 157, 3. | 
Pythagorei amici firmissimi, Jambl. 230; Porph. 59; eo-- 
rum commentarii quomodoscripti, Jambi. 157, 161, 194, 
199 ; Porph. 58; de cupiditate quid sentiant, Jambl. 205. 
ἃ Cylone oppugnati, Jambl. 245; Porph. 54; a Dionysio, 
Jambl. 189; quas disciplinas maxime tractaverint οὖ 
quomodo, Jambl. 163; eorum facta preclara, 123 sqq.; 
fastus, Olymp. p. 4, 25; ad fidem fabulis adhibendam - 
proni, Jambl. 138; fidei servandae studiosi, 185; forte;, - 
214 ; de generatione quid sentiant, 209 ; eorum interitus, 
249; Porph. 55; interiit pene disciplina, Jambl. 252; - 
Porph. 57 ; juramentum, Jambl. 144, 150, 162; Porph. 
20; legislatores, Jambl. 130, 172; medicam quomodo 
exerceant, 244 ; paterna lingua utuntur, 241 ; placitorum | 
magistri tenaces, 223, et diligentes custodes, 199, 227, 246, 
253; Porph. 57 ; eos Plato adit, Plat. 11, p. 7, 37 ; Platoni - 
Tim:eum vendunt, ib. p. 8, 49 ; Pythagoram nomine noa - 
appellant, Jambl. 255; eorum recensus, 104, 265-267; - 
ad rempublicam gerendam apti, 129, 249; erga serv - 
mites, 197 ; temperantes, 189, 195, 204; Pythagorei et Py-.— 
thagoriste, 80. | 


Pythagoras Samius, Eratoclis filius, Jambl. 25. | 
Pythais Pythagora: mater, Jambl. 4; Porph. 2; Partbe- 


mis antea dicta, Jambl. 6. | 
Pytheas Car, Dam. 140. | 
Pythias Aristotelis filia, Arist. Y, p. 10, 18; II, p. 12, - 
29. | 


Pythicum certamen, Jambl. 52. 


Pythium Crotone, Jambl. 50, 261. 
Pythodorus Cyzicenus, Pythagoreus, Jambl. 267. 
Python a puero occisus, Jambl. 32; Apollinem cadit, 
Porph. 16. 
Q 


Quirini domus, Darn. 88. 
R 


Rhadamanthus, Plot. 22, 23. 

Rheb, Porph. 42. 

Rhegium, italie urbs, a Pythagora liberata, Jambl. 3$; 
Porph. 21; a Pythagoreis constitula, Jambl. 130; sede 
Pythagoreorum , 251. 

Rhezibius Metapontinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Rhodippus Crotoniates, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Rhodus, Dam. 64. 

Rogatianus Plotini discipulus, Plot. 7. 

Roni, Plot. 2,3, 5, 9, 10; Dam. 63, 65, 69. Romani, Jambl. 
241; Porph. 22. 

Rujinus Proclum adoravit , Mar. 23, p. 161, 5. 


S 


Sabinillus Plotini discipulus, Plot. 7. 

Sadycus Dioscurorum et Cabirorum pater, Damn. 353. 

Salonina Gallieni conjux, Plot. 12. 

Salustius Cynicus, Dam. 89; eloquentize studet, 2»0; Ἔα 
oculis hominum iuuninentem mortem praedicit , 3? 





INDEX. 


Samothracia mysleria, Jambl. 151. 

Samus insula, Jambl. 9 sqq. ; Porph. 1, 2; Dam.217 ; Sami 
hermnicyclium, Jambl. 26; Porph. 9; Samii fame pressi, 
Porph. 1; in Pythagoram quomodo se gesserint , Jambl. 
20 sq. 

Samus Cephalleniz, Jambl. 3. 

Saturnia vita, Dam. 22. 

Saturnus quomodo a Phenicibus et Syris nominetur, Dam. 
115 ; ei beetyli sacri, 203. 

Scyrtis insula, Porph. 10. 

Seyt he, Dam. 63. 

Semele, Olymp. p. 2, 14. 

septem sapientes, Jambl. 83. 

Serapion Alexandrinus, Plotini discipulus, Plot. 7. 

serpentes in ltalia, Jambl. 142. 

Severianus, Dam. 165, 290. 

Secerus imperator, Plot. 2; Dam. 196. 

Severus philosophus, Plot. 14. 

Severus Romanus, patricius, Dam. 9, 233; consul, 64, 108; 
Brachmanas excipit, 67, 68. 

Sicas Tarentinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Sicilia, Plot. 6; Dam. 63;a Platone frequentata, Olymp. 
p. 3, 6; Plat. 1I, p. 7,51; a Pythagora, Jambl. 33, 34; 
ejus civitates a Pythagora liberate, 33, 133; Porph. 21, 
22; a Pythagoreis constitute, Jambl. 129; Sicula mensa, 
Olymp. p. 3, 8. 

Sidon Phonicic urbs, Jambl. 7, 13. 

Silenus Apollinis pater, Porph. 16. 

Simmias Socraticus, Olymp. p. 4, 31; Plat. 1I, p. 5, 4t. 

Simus harmonicus, Porph. 3. 

Simus Posidoniates, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Sirenum cantus, Porph. 39. 

Sirius /£gyptiis Isis, Dam. 70. 

Smichias 'Tarentinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Socrates ab Apolline sapientissimus judicatus , Plot. 22; 
Aristotelis magister Arist. I, p. 10, 26 ; interfectus, Arist. 
1, p. 11,36 ; ejus ironia, Olymp. p. 3, 15; p. 4, 22; natus 
quando, Plat. ]], p. 6, 8; natales ejus a Plotino cele- 
brantur, Plot. 2; Platonis magister, Olymp. p. 2, 35 
et 43; Plat. 1I, p. 5, 28; p. 7, 17; reus factus, Plat. 11, 
p. 7, 24; ejus somntum, Olymp. p. 2, 43; Plat. 1l, 
Ρ. 5, 29. Socratis sacellum , Mar. 10, p. 154, 29. 

Sodga campus, olim lacus, Dam. 63. 

Sol, Dam. 107; Soli sacri beetyli, 203. 

Solon legislator, Olymp. p. I, 6; Plat. Il, p. 5, 17. 

somnia, Jambl. 139, 148; Dam. t1, 12,23, 259. 

Sophron mimozraphus, Olymp. p. 2, 23; Plat. 11, p. 7, 10. 

Soranus medicus, Dam. 129. 

Sosistratus Locrus, Pytliagoreus, Jambl. 267. 

Sosthenes Sicyonius, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Sostratius Sicyonius, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Sothis stella, /Eayptiis Isis, Graecis Sirius, Dam. 70, 102. 

Spar(a, Jambl. 25. 

specíra pugnantia, Dam. 63. 

spelunca, sub Apollinis templo Hierapolitano, Dam. 13t. 

Speusippus Platonis successor, Arist. 1, p. 11, 11; quid 
Pythagoreis debeat, Porph. 32. 

Spintharus , Jambl. 197. 

Magira Macedonis urbs , Arist. I, p. 10, 1; p. 11,21; 
ll, p. 12, 26. 

Slagirites mensis, Arist. 11, p. 11,23. 

Stlàenonidas Locrus, Pytliagoreus, Jambl. 267. 

Sluicorum praceptís usus est Plotinus , Plot. 14. 

Siraton Peripateticus, Arist. I1, p. 13, 9. 

Stygia aqua Arabie, Dam. 195; describitur, 199. 

Suchus crocodili species, Dam. 99. 

Superianus rhetor, Athenis sopliista designalur, Dam. 83. 


181 


Sybaris Italie urbs, Jambl. 133, 142, 177; a Pythagora 
liberata, 33; Porph. 21; capta, Jambl. 205. 

Syllus Crotoniates, Pythagoreus, Jambl. 150 , 267. 

symbola JEgyptiis maxime usitata, Olymp. p. 4, 6, 
Jambl. 103; a Pythagora et Pylhagoreis usurpata, 103; 
247; eorum exempla, 192, 227 ; Porph. 42. 

Symichus Centuriparum tyrannus , Porph. 21. 

Syracuse , Olymp. p. 3, 28; Jambl. 266. 

Syria , Jambl. 5, 9; Dam. 92, 94; Syria vox βάδια, Dam. 
76; Syri quomodo Saturnum nominent, 115. 

Syrianus philosoplius, Procli et Hermiae magister, Dam. 
74; ab Isidoro cultus , 36, 230. Philoxeni filius; ejus de 
Proclo juvene vox, Mar. 11, p. 154,41 sqq.; Plutarchi 
in schola successor ; magister Procli, 12, p. 155, 34; cum 
quo Aristotelis scripta pertractavit, 13, p. 155, 41; 
deinde eum ad Platonica transduxit, ih. p. 155, 46. Alit 
ejus discipulus Domninus, 26, p. 16], 44. Syriani ix 
Orphica commentarios scholiis instruxit Plutarchus, 27, 
162, 50. 


T 


Tantalug , Jambl, 243. ] 

Tarentum Italie urbs, Jambl. 189, 262, 266 ; Porph. 36. 

Tauromenium Sicilie urbs, Jambl. 1345 a Pyltliagora li- 
berata , 33; Porph. 21, 27, 29; Tauromenilanus juvenis 
furens musica sanatus , Jambl. 112, 195. 

Taygetus mons , Jambl. 92. 

Telauges Pythagor:w filius, Jambl. 146 ; Porph. 4. 

Telesphorus Proclo puero apparet et cegrotantem sanat , 
Mar. 7, p. 152. 

telum Abaridis , Jambl. 91, 136, 141 ; Porph. 29. 

teiractys, Jambl. 82, 150, 162; Porph. 20. 

Tetrapyrgium Sicilie regio, Dam. 63. 

Thales Milesius, Jambl. 11, 13, 14 ; ejus pseenes , Porph. 
32, ( Zamolxis) 14. 

Thaumasius Plotini discipulus , Plot. 13. 

Theztetus Rheginus, Pytlagoreus, Jambl. 172. 

Theagenes philosophus , Dam. 157. 

Theagenes maritus Asclepigenim, Mar. 29, p. 163, 44. 

Theages Pythagoreus , Jambl. 257, 261. 

Theandriles deus, Dam. 198. 

Theano Pythanactis filia, Pythagore uxor, Jambl. 132 
146, 265, 267 ; Porph. 4, 19 

Theb , Jambl. 250. 

Themis penes Jovem est , Jambl. 46. 

Themistocles Stoicus, Plot. 20. 

Theocles Pythagoreus , Jambl. 130. 

Theodorus Alexandrix praefectus, Mar. 9, p. 153. 

Theodorus Asinaeus , Porphyrii discipulus, Dam. 

Theodorus Cyrenzus, Pythagoreus , Jambl. 267. 

Theodorus "Tarentinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Theodosius imperator, Dam. 290. 

Theodosius medicus , Animonii familiaris , Plot. 7. 

Theodotus Platonicus, Plot. 20. 

Theon rhetor, Dam. 62. 

Theophrastus Tyrtamus ante appellatus, Olymp. p 1, 
36; Plat. II, p. 5, 23. Eresum servat, Arist. 1, p. 11, 
26; Aristotelis successor, Arist. 11, p. 13, 9. 

Theophrys Crotoniates , Pythiagoreus, Jaubl. 267. 

Theorides Pythagoreus , Jambl. 266. 

Theosebius , Dam. 56 , 58, 59,311. 

Thessalia , Jambl. 3. 

Thestor Posidoniates, Pythagoreus, Jambl. 239. 

Theuderichus Dalimeris filius , Dato. 64. 

Tholathes (Saturnus), Dam. 115. 

Thraces , Jambl. 243. 


166. 


182 

Thraseus Metapontinus, Pythagoreus , Jambl. 267. 

Thrasydamas JEgeates , Pythagoreus, Jambl. 267. 

Thrasyllus philosophus, Plot. 20, 21. 

- Thrasymedes Metapontinus, Pythagoreus, Jambl. 267. 

Thurii, Malize urbs , Jambl. 264. ᾿ 

Thyandrites , Arabum deus , a Proclo hymno celebratur, 
Mar. 19, p. 159,9. 

Thymaridas Parius, Pythagoreus, Jamb!. 104 , 289, 267. 

Thymaridas Tarentinus , Pythagoreus , Jambl. 145. 

Thyrsus , Jambl. 54t. . 

Tiberius imperator Rhodi commoratus, Dam. 64. 

Timzus Crotoniates , Pytlagoreus, Jambt. 267. “ἢ 

Timaeus Parius, Pythagoreus, Jambl. 267. ' 

* Tims&i testimonium , Porph. 4. v d . 

Timares Locrus, Pythagoreus, Jambl. 130, 172, 267. - 

Timasius Sybarites, Pythágorens, Jambl. 267. 

Timesiarax Parins, Pythagoreüs, Jambl. 267. 

Timon: Atheniensis, liominum osor, Olymp. p. 4, f8; 
Plat. 11, p. 8, 1. " 

Timosthenes £geates , Pythagoreus, Jambl. 267. 

Timotheus Atheniensis , Arist. I, p. 10, 32. 

Timycha, Mylliz uxor, Pythagorea, Jambl. 189, 192, 267; 
Porpli. 61. TEN 

Tr ais , fluvius prope Sybarim, Jambl. 260. 

Tribalii , Jambl. 173. 

Triopas , Porph. 16. 

Tripus, locus in quo Apollo conditus , Porph. 16. 

Troja capta, Jambl. 42. 

Tryphon Stoicus idemque Platonicus , Plot. 17. 

Typhon , Dam. 5. 

Tyrrheni piratze circa Lemnum, Jambl. 127; Porph. 2, 10. 

Tyrrhenus , Pythagore érater, Porph. 2, 10. 

Tyrsenis Sybaritis , Pythagorea, J ambl. 267. 

Tyrsenus Sybarites , Pythagoreus , Jambl. 267. 

Tyrtamus. V. Theophrastus. 

Tyrus , Phomicig urbe, Jambl. 14; Porph. 1; Plot. 19. 


U 


Ulpianus Gazzens una cum Proclo Olympiodorum Alexan- 
drim audivit, Mar. 9, p. 193, 47. 

Ulyxes , Jambl. 57, 255. 

Uranius Apamensis ex oculis cognovit prasstigialores , 
Dam. 92. 


ursa Daunia a Pythagora mansuefacla , Jambl. αὐ, 142; 


Porph. 23. 


. Vulcanus , Jambl. 39. - 


INDEX. 


V 


Valentinianus imperator, Dam. 63. 

Veneri sexto die sacra fiunt, Jamb'. 152 ; ejas simula- 
crum ab Herode dedicatum pulcerrimum, Dam. 87. 

* versus Pythagore, Jambl. 144, 162: Porph. 40; sup- 
positi,. fambl.. 269; Pythagóreorum, 154; Pylhia, 
Pot. 27 Samii'póette, Porph. 2; Timonis, Plat. !!, 
p.:8, 6$ in'Aristotelém ;" Arist: M, p." 14, extr.; iu 
Platonesi , Plat. 1I, .p.:8,.52 ; p. 9; 33 et 4i ; in Pytha- 
goram, Jambl. 5; in Plotinyn, Plét. 22; «f. Ερί- 

᾿ £rammata. EL 

vifa, prior, Jambl. 13; Porph. 26, 45... 


X 


Xanthus Lwcie urbs, Apollini sacra ,. patria Patricii el 
Procli, Mar. 6, p. 152. 

Xenocades Metapontinus , Pythagoreus, Jambl. 201. 

Xenocrates Speusippi successor, Arist. 1, p. 11, 30; quid 
Pvtlragoreis debeat, Porph. 53; * ejus testimonium, 
Jambl. 7. 

Xenon Locrus , Pvthagoreus , Jambl. 267. 

Xenophantes .Metapentinus, Pythagoreus, Jambi, 267. 

Xenophilus Chalcidensis, Pythagoreus, Jambl. 251. 

Xenophilus Cyzicenus, Pythagoreus , Jambl. 267. 

Xenlas Cauloniates , Pythagoreus, Jambl. 367. 

Xuthus Hellenis filius, Jambl. 242, 243. 


Z 


Zabratus Chaldeus, Porph. t2. 

Zaleucus Locrus, Pytbagoreus, legislator, Jambl. 27, 
164, 130, 172, 267; Porph. 21. 

Zamolxis Turax, Pythagorae servus, Jambl. 10i, 17/; 
Porph. 1&, 15 (Zalmoxis). 

Zenodotus philosophus, Procli delici , Dam. 154. 

Zenon imperator, Dam. 109, 169, 230. 

Zenon philosophus, Plat. tI, p. 9, 15. 

Zethus Arabs, medicus, Plotini familiaris , lul. 2,7. 

Zopyrus Tarentinus, Pythagoreus , Jambl. 26:. 

Zoroasler, Vlat. IL, p. 7, 50; Plot. 16. 

Zostriani revelationes, Plot. 16. 

Zolicus , criticus et poeta , Plotini familiaris, l'lol. 7.
Internet Archive Audio

Featured

Top

Images

Featured

Top

Software

Featured

Top

Books

Featured

Top

Video

Featured

Top

Mobile Apps

Browser Extensions

Archive-It Subscription

Save Page Now

Full text of "Diogenis Laertii de clarorum philosophorum : vitis, dogmatibus et apophthegmatibus libri decem"

See other formats
