Skip to main content

Full text of "Epigrammata;"

See other formats 


Digitized  by  the  Internet  Archive 

in  2010  with  funding  from 

University  of  Toronto 


http://www.archive.org/details/epigrammataOOcrin 


CRINAGORAE  MYTlLENAIil 

EriGKAMMATA 

EDIDIT 
PKOLEGUMEMS  COMMENTARIO  VERBORUM  INDICE 

ILLUSTRAVIT 

MAXIMILIANUS  RUBENSOHN. 


'>^-»'3«-<-— -f- 


liEROLlNI 

APUD  MAYERUM  KT  MLKLLKRUM 
MDCCCLXXXVJII. 


Typis  expressit  Carolus  Salewski. 


Hermanno  Dielsio 
S.       '  ~ 


PARS  I, 


Prolegomena. 


Plus  sex  raenses  interfuerunt  inter  prolegomena  et  edi- 
tionem  typis  descripta.  Qua  re  nec  non  schedis  a  Stadt- 
muellero  denuo  curiosissime  excussis  factum  est,  ut  de  nonnullis, 
quae  in  priore  parte  tractaveram,  postea  aliter  sentirem.  Haec 
igitur  benevole  qui  legent  ne  tam  inconsiderantiae  cuidam 
iuvenili  quara  acriori  Anthologiae  studio  velira  attribuant. 


I. 

De  vita  Crinagorae. 

De  Crinagorae  Mytilenaei  vita  quacstio  quomodo  insti- 
tuenda  sit,  opcra  levi  constituet,  qui  epigramniata  -Crinagorae 
quamvis  raptim  pereurrerit  atque  comparaverit  cum  exilibus 
quae  de  eo  leguntur  scriptorum  testiraoniis.  Statim  enim 
omnia  ferc,  quae  de  poeta  illo  novimus  et  quae  ut  ccrta  atque 
indubitata  Beiskius,^)  Jacobsius,^)  Geistius^)  ai[nq\iQ  trsididcrunt, 
et  ex  poematis  ipsis  elicita  esse  et  eis  reapse  contineri  per- 
cipiet  ideoque,  qui  de  eo  scribere  velit,  hunc  a  carminibus 
proticisci,  referre  omnia  ad  carmina  necesse  esse.  Itaque  nos 
(juo(|ue  vitam  poetac  hoc  in  capite  enarraturi  eam  dissercndi 
rationem  amplectemur,  ut  singula  epigrammata,  quae  ad  Crina- 
gorac  vitac  conditionem,  ncccssitudincs,  aetatcm  investigandas 
niomentum  habent,  con([uiramus  atque  quae  eis  pateHunt, 
cuncta  congeramus. 

Cui  ncgotio  id  certe  summoemolumentoest,quodCrinagoras 
quamquam  alioquin,  a  metro  si  discesseris,  magnis  nec  virtutibus 
nec  vitiis  ex  ceterorum  Anthologiae  poetarum  oiusdcm  actatis 
magno  numero  cminet,  eo  tamcn  nomine  cis  aliquanto  pracstat, 
quod  cum  ccteri  semper  fere  eadem  vcl  similia  argumcnta 
versibus  exornent  ac  veteres  huius  poesis  generis  cultores, 
in  permultis  Crinagorac  epigrammatis  eius  imitationis  vesti- 
gia  non  inveniuntur,  contra  certas  occasiones,  quibus  accom- 
modata  sunt,  dispici  etiamnunc  licet.    Neque  tamen  hoc,  quod 


')  Anth.  Graecae  a  Constantino  Cephala  condituo  iibri  trea  (Lips. 
1754):  .Notitia  poetarnm",  p.  221  sqq. 

'■*)  ADiraadversionee  in  cpigrr.  Anth.  Gr.  vol.  TII.  p.  III:  „Catalogu8 
poetaniin",  p.  876  sqq. 

3)  „Krinagora8  von  Mytilene."    Gieeeae.  1849.  Progr. 

1 


_     2     — 

peculiare  non  paucis  sane  carminibus  tribuere  possumus,  ita 
ampliandum  est,  ut  ad  pleraque,  ne  dicam  omnia  revocetur 
atque  unumquodque  epigramma  limpidum  quasi  fontem  esse 
ponamus,  unde  probissima  uberrimaque  de  Crinagorae  vita 
atque  fortuna  indicia  haurire  cuilibet  liceat.  Ita  autem  rem 
instituit  Geistius  in  disquisitione,  quam  supra  laudavimus,  at- 
que  id  opusculo  summa  ceteroquin  diligentia  et  subtilitate 
conscripto  mirum  quantum  nocuisse  arbitramur,  quia  multa 
narret  de  poetae  statu,  itineribus  aliisque,  quae  fulciantur  non 
certis  poctae  verbis  ad  certas  personas  aut  res  referendis,  sed 
eis  tantum  versibus,  quos  quivis  alius  poeta  item  condere  potu- 
erit,  cum  nullo  pacto  Crinagoram  de  se  loqui  comprobari 
queat.^)  Unde  multas  ille  easque  ex  parte  audaciores  coniec- 
turas  periclitatus  est,  quae  si  stare  possent,  quam  animo  effinxi- 
mus  poetae  imaginem  haud  leviter  immutarent.  Nos  contra 
ad  certas  occasiones  ea  carmina  referemus  sola,  ex  quibus 
eae  aperte  eluceant  summa  cum  cautione  et  circumspectione 
grassantibus.  Nullo  alio  modo  eam,  quae  in  his  litteris  iure 
requiritur,  probabilitatem  nos  efficere  posse  iudicamus.  At 
quo  tutius  pedem  figamus  et  ad  firmius  quasi  adminiculum 
annitamur,  priusquam  ad  rem  ipsam,  quam  tractandam  nobis 
proposuimus,  nos  convertamus,  paucis  testimonia  illa  discep- 
temus,  quae  exstant  de  Crinagora. 

Primo  loco  comniemorare  par  est  unum  ex  antiquioribus 
florilegiorum  conditoribus,  Philippum  Thessalonicensem,  qui  et 
ipse  huic  poesis  generi  operam  dabat  et  duobus  fere  saeculis 
post  Meleagrum  Gadarenum,  cuius  SiecpavoQ  ca.  a.  cente- 
simum  a.  Chr.  n.  in  lucem  protractus  est,  in  unum  corpus 
eorum  poetarum  epigrammata  conflavit,  qui  post  Meleagrum 
floruerant.  Sicut  hic,  ita  Philippus  consilium  collectionis  suae 
patefecit  prooemio,  quo  totum  opus  inchoatur  et  —  id  quod  cum 
Coronae  ratione  consentaneumvidebatur — singuli  poetae  singu- 
lorum  florum  norainibus  nuncupantur.  In  hac  igitur  praefatione 
(A.  P.  IV  2,8)    Crinagoras  quoque  locum  obtinet  comparatus 


')  Hoc    etiam  ei    qui   librum   recensuerunt,    existimant:     Stollius 
(Z.  f.  d.  A.  W.  1850.  35)  et  Baehrius  (Heidd.  Jahrbb.  1849.). 


—     3     — 

ille  cum  ramo  ((o;  ^s  xop'jjj.[3o;  KptvaYopwq  sc.  rp£'])et  ats^^dvo)), 
qua  quidem  ex  imaginc  nihil  fructus  lucramur.  Utrum  aetatis 
poetarum,  an  auctoritatis  et  gravitatis  in  prooemio  hoc  dispo- 
nendo  ratio  Ihabita  sit,  nondum  exploratum  est,  quamquam 
rcs  quaestione  haud  indigna  videtur.  Fortasse  ex  mero  casu 
nominu^n  ordo  dependet.  Id  vero  notabile  est,  primus  qui 
commemoratur  a  Philippo,  poetam  Antipatrum  Thessaloni- 
censem,  qui  compluria  carmina  L.  Calpurnio  Pisoni,  Thracum 
victori,  dicabat,  non  in  posteriores  huius  sylloges  epigram- 
matistas  referri.  Quem  cum  continuo  Crinagoras  sequatur,  hunc 
quoque  priori  propius  quam  posteriori  termino  admovere  uos 
posse  arbitror.  Indubitutum  vero  ex  testimonio  Philippi  id 
ponitur  Crinagoram  intra  centesimum  a.  a.  Chr.  et  centesimum 
a.  p.  Chr.  fuisse. 

IIoc  temporis  longum  spatium  artioribus  finibus  circum- 
scribitur  loco  quodam  Strahonis,  quo  de  illustribus  Mytilenes 
viris  disseritur.  Qui  posteaquam  de  Pittaco,  qui  vetustioribus 
temporibus  in  insula  tioruit,  narravit,  quae  narranda  putat,  sic 
pergit  (1.  XIII  p.  617):  uaxspov  V  s-^eveto  ypdvotQ  toXXoi^;  Atocpdv/jc; 
6  pi^Ttop,  xaO'' y;|xd'-  ^z  IIoTdncov  xat  AcaJ^oxXr,;  xal  KptvaYopac 
xal  0  0'JYTP'''^?^'-'-  Bso'idvr,^.  Hic  Crinagoras  Reiskium  1.  I. 
etiam  haositasse,  num  idem  esset  atque  epigrammatarius, 
noli  mirari;  nam  id  testimonium,  quo  omnis  haesitatio 
cxtruditur,  nondum  noverat.  Quo  magis  mireris  hoc  ab 
Geistio  et  Jacobsio  ne  allatum  quidem  esse,  cum  eo  solo 
Strabonem  innuere  poetam  certo  comprobetur.  Legitur  autem 
in  hnwiafe,  quod  scriba  A')  ad  ,?/».  4  appinxit:  KptvotYoV/j 
.MjTtXr,vato'j;  cetcris  enim  in  lemmatis  omnibus  patriac  poetae 
mentio  non  inicitur.  Sed  redeamus  ad  Strabonis  verba.  Unde 
utique,  quod  statuit  cum  Jacobsio  Geistius,  Crinagoram,  Strabo- 
nis  aequalem,  Augusti  aetate  scripsisse  minime  concedo  effici 
posse.  Etsi  Lesbocles  atque  Potamon  rhetor  Augusto  et 
Tiberio  rcgnantibus  vitae  tlorem  consecuti  sunt,  de  Theophane 
rerum  sriptore  idem  obtineri  nequit.  Ut  Strabo  ipse  extrerao 
capite  prolixius  tradit  atque  aliis,  (juae  afferre  iiic  nihil  attinet, 


')  Yide  apparatam  criticam. 


testimoniis  constat,  ex  intimis  et  perpetuis  comitibus  Pompei 
erat.  Eius  honoris  causa  patria  Crinagorae  urbs,  quae  bello 
Mithridatico,  cum  ambiguam  Romanis  fidem  praestitisset,  a 
M.  Thermo  praetore  expugnata  erat,  in  pristinam  libertatem 
redacta  est.  Theophanis  filium')  ut  aequalem  tum  etiam 
vigentem  idem  Strabo  1,  1.  commemorat:  oidv  te  ^ccTrsXiirs 
Moipxov  no|j.r/jiov,  ov  ttjq  'Aoiaq,  ezapoTcov  xaxear/jca  xoxe  KaTaap  6 
Sepaaxdq,  xai  vuv  sv  xoi(;  7ipwT0'.(;  e(;£xd2^£xa'.  tojv  Tipcp-loo  cpiXwv^). 
Quae  si  ita  se  habent,  id  pro  certo  afiirmari  potest  Strabo- 
nem  haudquaquam  nos  cor/ere  Crinagorae  aetatem'  usque  ad 
Augusti  aut  Tiberii  tempora  producere  idque  unum  inde 
confici  non  ita  multo  ultra  Strabonem  poetae  vitam  protrahere 
licere,  retro  autem  nos  nullo  limite  cohiberi.  Quemadmodum 
Theophanem,  item  Crinagoram  /aO''  ^mc,  Y£v£a&ai  Strabo  dicere 
potuit,  etiamsi  Pompei  aequalis  fuisset.^) 

Non  inconsiderate  nos  nulla  ex  parte  viae  nostrae  im- 
pedimenta  obiecisse,  ita  ut,  sicut  libet,  exspatiari  possimus 
intra  terminos,  quos  supra  pepigimus,  luculente  docemur  tertio 
vel  potius  quarto  testiraonio,  quod  iam  in  consortium  eorum, 
quibus  defuncti  suraus,  addemus.  Exatait  inEtymologicoMaa:.  s.v. 
dp7:uc,  cui  adscripta  leguntur  haec  verba  memorabilia:  "ApTOt;  6 
£poj(;,  6iq,  T:apd  napO^^vfo)  ev  KptvaYopa*  'A|J.cpot£pot(;  ixi^dq  dpzui; 
£Xr-'!aaxo.*)  Cum  vel  Jacobsius  se,  quid  sit  Parthenii  Crinagoras, 
cum  ignorantissimis  ignorare  contiteatur,  Meinekius  (Analecta 
Alex.  p.  16  et  p.  266)  cum  recte  illud  explicavit,  tum  nostram  de 
Crinagora  cognitionem  haud  tenuiter  adauxisse  videtur.     Vix 


1)  aut  nepotem,  si  vlwvcv  legimus  cum  Visconti. 

2)  Arduam  de  Theophanis  progenie  quaestionem  hic  attingere 
nolumus,  sufficiat  monuisse  mihi  quidem  perquam  verisimile  videri  epp. 
A.  P.  YII.  219  et  IX.  28  (647?),  quorum  de  auctore  in  capite  quarto 
pauca  addemus,  filio  vel  nepoti  Theophanis  deberi  neque  —  maxime  ob 
Antoniae  mentionem,  vide  p.  20  —  tam,  quam  editoribus,  improbabile 
etiam  ep.  Kaibelii  nr.  810  ad  eundem  spectare.  Sed  hoc  carmen  non- 
dum  omni  ex  parte  expeditum  est  a  vv.  dd.,  qui  ei  operam  dederunt. 

3)  Hoc  Niesii  disputatione  (Herm.  vol.  XIII.  p.  33—45)  confirmatur, 
qui  ostendit  Strabonem  xaSh  ^fiai  verba  eis  attribuisse  omnibus,  qui  m6rtui 
essent  post  a.  690/1  a.  u.  c. 

*)  cf.  Hesych. :  aQnvVy  iqma.  AcoXeis. 


—     5     — 

enim  in  dubium  revocari  potest,  quin  lexieographi   verba  de 
carmine  quodam  Partiienii  Crinagorae  dicato  accipicnda  sint. 
Huiusmodi  poemata,  quae  aliorura  poetarum  noraina  prae  se 
ferunt,  non  raro  Alexandrinorum  temporibus   ac  postea  con- 
debantur,    cuius    consuetudinis   Meinekius    nonnulla    exempla 
contulit.    Unde  sequitur,  ut  Crinagoras  Parthenii  aequalis  fuerit, 
hoc    propterea    magni    momenti    est,    quod    Parthenii    vitae 
spatium  duce  Meinekio  certo.determinarepossumus.  Huius  locus 
classicus,  quera  dicunt,  habendus  est  Suidae  de  Parthenio  nota 
limpido,  ut  videtur,  ex  fonte  hausta.     Quem  auctorem  ut  se- 
quamur,  Parthenius  }sicaeae  aut  Myrleae  natus  bello  Mithri- 
datico  ab  imperatore  quodam  Romano  captus  Romam  deductus 
est,  quod  a.  681  a.  u.  factum  sit  necesse  est.     Quod  deinceps 
Suidas  prodidit  aetatem  Parthenii  usque  ad  Tiberii  imperium 
processisse,  hoc  eum  non  recte  rettulisse  vel  inde  apparet,  quod 
Parthenius,  si  vicesimura  annura  agentera   eura  facimus,  cura 
Romam  venit,  a.  767,  quo  Tiberius  ad  rei  publicac  guberna- 
cula  accessit,  plus  107  annos  natus  erat,  id  quod   verisimile 
non    est.     Neque  tamen   plane   ex   vano    haustura    est,  quod 
Suidas  narrat;  nam  mauasse  videtur  ex  Suetonii  vita  Tib.  c.  70, 
quo  Tiberium  Parthenii   carminibus  maxime  delectatura  esse 
traditur.    Itaque  non  imperatori  Tiberio,  sed  adulescenti  cum 
Parthenio  sene  consuetudo  erat  familiaris.     lara   quaerendum 
est,  quid  ex  testimonio  Etymologici  Max.  elicere  possiraus  ad 
Crinagorae    aetatem    determinandara.     Tiberio    imperatore   si 
Parthenius     ultra     centesimum     annura     progressus      esset, 
etiara    Crinagoras,    eius    araicus,    iam    senectutem    attigisset, 
nisi  forte  quadraginta    annis  rainor  natu  fuit.     Neque  igitur 
temere     statuemus     Crinagoram     floruisse     saltem     Augusto 
regnante.     Num    alicpiantulum    insequentis  imperii    vita    eius 
perduraverit,   non   liijuet;   sed  si   certis   indiciis  Tibcrii    quo- 
que  aetati  assignetur,  per  testimonia  externa  hoc  tieri  posse 
iudico. 

Neque  hoc  modo  eis,  quae  de  testimoniis  disseruimus, 
patefactum  est,  sed  etiam  illud  pro  certo  aftirmare  licet  duas  esse 
Crinagorae  vitae  partes,  alteram,  qua  Mytilenis,  ahcram,  qua 
Romae  versabatur.     Quod  discriraen  etiam  in  carraina  cadere, 


—     6     — 

ut  haec  digerenda  sint  in  Leshia  et  Roniana,  non  illico  patet. 
Quamquam  niiiil  obstat,  quominus  quae  ad  Graecos 
homines  referenda  sunt  epigrammata:  1  (ripoj-rj),  3  ('AvTt- 
(pdv/jc;),  4  {U^jrJKKoq,?),  9  (Sojcocvopo^),  10  (S|xojvoc;  uto;?),  13  (Ar^- 
Ixoa&dv/jQ),  15  (vasuxoc),  17  (E-jvtxi^rjc;),  18  ("Epoi^),  19  (SeXyjvri), 
22  ("Yiivtc;),  cuncta  Lesbia  vocemus.')  Sed  haec  res  non  paucas 
habet  cautiones.  Namque  in  monumentis  sepulcralibus  liherti- 
«orziwi  Romanorum  saepissime  eiusmodi  nomina  graeca  leguntur, 
quorumpaucaafferre  nonpigebit:  Corneliae /SeZene, uxori  optimae 
(C  JLX  6031) ;  Prote  coniugi  (ib.254).  Cantinia  Hymnis  (ib.  28) ; 
M.  Valeri  M.  1.  Simonis  (C  J  L  4931).  Permulta  etiam  exem- 
pla  exhibet  voL  VI  pars  III  nuper  emissa,  ubi  saepiuscule  haec 
et  similia  nomina  Graeca  (Erotis  quoque  et  Procli,  Proclae) 
leguntur.  Quod  intuentes  complures  coniecturas  a  Geistio 
expromptas  ad  irritum  cadere  facile  comprobare  poterimus. 
Proten  enim  filiam  nobilis  cuiusdam  Romani  esse  ponit  pri- 
mam  genitam;  neque  vero  nobili  genti  Romanae  eam  adscri- 
bendam  neque  primam  genitam  esse  oportere  inscriptio- 
nibus  comprobatur.  Cui  haud  dissimilem  sententiam 
idem  v.  d.  de  Proclo  animo  informavit,  cum  recte  quidem 
illam  vocem  o  littera  elisa  graeci  nominis  formam  induisse, 
sed  nihil  esse  nisi  latinum  Pfoculum  perspiceret,  utique  tamen 
hunc  Proculum  summo  loco  ortum  et  eo  patre  natum  esse 
sumeret,  qui  Augustam  familiam  pi-opriore  amicitiae  gradu 
contigisset.  Hoc  ut  futile  est,  ita  quod  extrema  argumentatione 
conicit  fortasse  intelligendum  esse  Proculi,  Augusti  liberti, 
lilium,  non  est  quod  graviter  refragemur.  Magis  me 
suspensum  tenet  carmen  illud,  quo  poeta  ampuUam  aeneam 
Simonis  filio  natalem  agenti,  amico  dulcissimo,  muneri  mittit. 
Geistius  a  Suida  profectus  iure  admiratur  lexicographum, 
cum  s.  V.  oKr.r^  totum  epigramma  suppeditaret,  verba  oie 
StlxojvoQ  omittere;  inde  colligit,  siquidem  saepe,  quae  in  codice 
corrupta  propagarentur,  praeteriret,^)  Suidam  hoc  quoque 
versu  verba  illa  corrupta  ratum  non  exscripsisse.    Hoc  fortasse 


1)  Vide  de  uuico  Aeolidis  dialecti  vcstigio  p.  26. 
^)  Vide  apparatum  crit.  ad  ep.  6. 


—     7     — 

eo  confirmatur,  quod  nun  laro,  ut  postea  demonstrabiraus, 
scriba  in  versus  exitu  cum  litteras  archetypi  non  dignosceret, 
lacunam  correctione  qualicunque  celavit  et  quod  praeterea 
scriba  A  accentum  omisit,  omissum  C  demum  supplevit').  Quam 
ob  rem  Geistii  coniectura  „A''Po)vo;"  probabilitate  non  omnino 
destituta  est.  Attamen  cum  rasurae  nullum  dispexerit  vestigium 
Stadtmuellerus,  qui  v.  d.  compluries  hunc  versum  excussit, 
atque  cum  multa,  quae  non  ad  rem  explicandam  faciunt, 
Suidas  praetermittat  cumque  praeterea  etiam  alios  ac  Romanos 
donis  et  carminibus  prosequi  possit  poeta,  in  textu  reliquimus 
^•[tajvj;  nomen,sive  graecum  sive  libertinum  est.^)  Redeamus  in- 
terea  eo,  unde  digressi  sumus,  ad  poetae  aetatem  indagandam. 
Quo  anno,  quali  opportunitate  usus^)  Romam  ille  venerit, 
liquido  erucre  non  possumus,  cum  epigrammata  ipsa  ansam 
ad  hanc  rem  diiudicandam  non  dent.  Proximum  igitur  est, 
ut  quibus  temporis  indicia  impressa  sunt  carmina  inter- 
pretati  terminos  quosdam  constituamus,  qui  initio  et  exitui 
vitae  Crinagorae  eiusque  profectioni  in  Italiara  proximi  pangendi 
sunt.     Primum  sub  examen  vocemus 

ep.  XXXIL 
Hoc  epigraraniate  poeta  iuvenili  quodam,  ut  mihi  videtur, 
fervore  provectus  vehementissirae  sortera  Corinthi,  urbis  olini 
clarissiraao,  doplorat,  cuius  gloria  antiquissiraa  foede  inquinata 
essetturba  ,,venuliura  netjuara"'  servorura,  qui  ossaBacchiadarura 
nunc  indigne  preraerent.  Mari  eani  submersam  esse  cupit, 
Aegira(?)  humiliorera,desertioremLybica  arena.  —  Intellegenda 
nimirura  est  libortinorum  colonia  a  Julio  Caesare  a.  710  in 
Isthraum  deducta,  qua  Coririthus,  si  Dioni  (1.  4.3 c.  50)  lidera 
adiungiraus,  x6't  djio  dvc,3'.(i>axovxo  (etiam  Carthaginis  mentionem 


')  Ffoc  Baepius  noa  parvi  esse  momenli  infra  ostendam. 

■■')  Item  non  plune  abiecerim  eiusdem  v.  d.  de  Evandro  (ep.  22) 
opiDionem.  Hanc  enim  coelatoreni  Kvandrum,  captivnm  Ale.\andriu 
Romam  deductum  (sec.  Porph.  ad  Hor.  sat.  I  3,91),  esee  couicit.  EiuB 
verna  Hymnis  appellari  et  Crinagorae  Hymnis  esse  potuit  profecto. 

3)  Quamquam  de  hac  re  coDiecturam  qualemcuDque  periclitari 
licere  comprobabimus  p.  20  sq. 


fecerat  scriptor)  xal  e(ieWiov  aoB^iz  dvdT^oetv. ')  Spirat  hoc  car- 
men  ingenium  non  modo  poeticum,  sed  etiam  vere  Graecum. 
Graecus  poeta  loquitur,  cui  factum  illud  opprobrium  Graeci 
nominis  esse  videtur  et  recens  in  visceribus  haeret.  Quod 
qui  reputarit,  consentiet  mecum  carmen  anno  710  vel  paulo 
post  conditum  esse  censente,^)  id  quod  cum  indiciis  extemis 
ex  omni  parte  congruum  est.  Hoc  posito  consequens  videtur 
esse  Crinagoram,  alterum  quasi  Horatium,  a  partibus  primum 
adversariorum  Gaesaris  stetisse,  neque  tamen,  cum  postea  in 
familiaritatem  gentis  imperatoriae  se  insinuaret,  perpetuo 
eis  adhaesisse,  sed  novo  rerum  ordine  postremo  acquievisse. 
Contra  qui  eam  sententiam  amplectuntur,  qua  hoc  epigramma 
posteriori  aevo  attribuitur,  ei  artiticiose  occasionem  quandam 
excogitare  debent,  qua  adductus  poeta  hos  versus  concinna- 
verit.  Atque  cum  revera  se,  quod  quaesiverant,  invenisse 
putant,  nova  exoritur  difticultas.  Nam  quomodo  poeta,  qui 
Octavia  eiusque  h"beris  familiariter  usus  est,  tam  petulanter 
invehi  potuit  in  Caesarem  ipsum,  cum  coloniam  ab  eo  de- 
ductam  eiusque  incolas  (cf.  v.  5)  tam  protervis  dictis  incesseret? 
Quod  aenigma  illi  quidem  Crinagorae  lectoribus  proponunt, 
solvere  nequeunt.  Ne  Geistius  quidem  feliciter  omnes  scopulos 
eluctatus  est,  cum  ad  iter  qiloddam  in  Asiam  factum  versus 
illos  referret.  Quid  revera  hunc  v.  d.,  ut  multo  post  Caesaris 
mortem  epigramma  compositum  esse  ratiocinaretur,  adduxerit, 
diserte  ipse  non  exposuit.  Suspicor  equidem  factum  id  esse 
opinione  quadam  de  poetae  aetate  praesumpta.  At,  uti  dixi, 
iusta  argumenta  proferri  non  possunt,  quibus  Crinagoram 
nondum  ante  a.  712  scribere  potuisse  appareat;  scribere  dico, 
non  Romae  commorari.  Nam  ut  illud  certum  videtur,  ita 
hoc  argumentando  effici  nequit,  immo  multo  verisimilius  est 
eum  tum  etiam  extra  Italiam  moratum  esse.  Quod  si  recte 
statuerimus,  commodissime  iamhocloco  eaepigrammata  recense- 
bimus,  quae  spectant  me  iudice  ad  migrationem  illam  Italicam. 


«)  Cf.  Paus.  II  1,2. 

2)  Non  post  a.  712;  sic  Mommsenus,  qui  in  appendice  libri  de  loco 
cladis  Yarianae  (Berol.  1885,  p.  62,  anu.)  hanc  sententiam  ascivit. 


—    9     — 

Huius  nonnulla  vestigia  relicta  sunt. ')  Neque  enim 
umquam  mihi  persuadebo  renavigatuntm  ex  Lesbo  in  Italiam 
poetam  carmen  43  panjisse,  postquam  aliquamdiu  in  patria 
versatus  esset.  Immo  non  modo  verisimile  est,  scd  optime 
cum  universo  epigrammatis  tenore  consentaneum  Crinagoram 
hanc  primam  navigationem  parantem  a  Menippo  Pergameno 
petisse,  ut  descriptione  itineris  missa  ,.dux  sibi  fieret",  nisi 
forte  quis  tieri  potuisse  negat,  ut  Crinagorae  amici  (itaipot), 
ipsi  quoque  Mytilenaei,  Romae  iam  ante  poetae  profectionem 
morarentur,  Horum  autem  desiderio  commotus  cum  rfir^  Sr,p6v 
/pdvov  ab  eis  abesset,  ipse  Romam  demigrat.  Neque  dicis  causa, 
ut  quasi  geographi  auribus  aliquid  daret,  epigramma  hoc  Cri- 
nagoram  scripsisse  elucct  ex  verbo  repi-Xoov^),  quod  terminus 
proprius  talium  descriptionum  habendus  est  neque  aliter 
explicari  potest,  nisi  forte  cum  Dindortio  (vide  notam)  genitivum 
substituas.  Menippi  vero  geographi  aetas  huic  sententiae 
neutiquara  adver.^^atur;  nam  hoc  unum  scimus  aliis  testimoniis 
eum  tloruisse  post  Demetrium  Magnesium  i.  e.  post  Ciceronem. 
Quae  Marcianus,  qui  Menippi  xspfz/wojv  breviavit,  de  hoc  et  aliis 
eius  scriptis  memoriae  tradidit,  bene  concinunt  cum  epigrammate 
Crinagoreo.  Nam  praeter  rcptirXoov  r^z  evtck;  daXdooirj^;  scripsisse 
dicitur  ^.arXo-j;  i.  e.  secundum  Muellcrum  I.  p.  CXXXVl  ..navi- 
gationps  ab  altera  ad  alteram  continentem  sive  linea  recta 
per  altum  nuUisque  stationibus  interruptas  sive  via  per  insu- 
larum  stationes  delineata"  ^'.d-Xooc;  hd  i:opou  illas,  has  StdzXoy; 
5id  vrjao)v;3)  etiam  de  insulis  eorumque  ambitu  dixisse  Menippum 
clare  testatur  Agathemerus  (I,  5),  Marcianus  deniquc  cum 
^geographica  historicis  quoque  illustrasse"  auctor  est.  Non 
frustra  8tai:X.q)  illi  3td  vtjoojv  vel  ^tspiTtXo)  a  Menippo  commodato 


•)  Cf.  ep.  IX  90  Alphei,  Crinagorae  et  aequalis  et  popularis, 
qui  Romani  profecturus  ('-4pfof  Tjokty)  eecuudam  navigationem  ut  sibi 
praeberet,  Neptuuum  orat,  et  Antipatri  Tliess.  ep.  X  25. 

2)  Etenini  huiic  raitti  sibi  vult  poeta,  nou  —  quod  Muellorus 
scribit  —  taToga  xvxXoy,  quibue  verbis  haec  itineris  descriptio  insiguiri 
noD  potest. 

3)  eaa  ntQiTjXco  ipsi  insertas  et  enbiunctas  fnisse  Muellerus  conicit; 
quo  iure,  nescio. 


—     10    — 

operam  dedisse,  sed  eura  diligenter  adhibuisse  itineri  videtur 
poeta.  Hoc  intelligitur  ex  ep.  42,  ubi  Sybota  insulam')  geographos 
zcpqpdcj^avtac;  septem  stadiis  metiri  posse  perhibet  atque  de 
fertilitate  insulae  et  portibus  nonnulla  eodem  ex  fonte  hausta 
profert.  Hanc  vero  insulamCorc^/rae^quam  ipse  in  ep.43  comme- 
morat  ut  itineris  stationem,  vicinam  eum  praetervehi  oportebat, 
qui  ex  Graecia  in  Italiam  tendebat;  neque  alio  modo  priora 
duo  verba  vrjaov  r/^v  {die  Insel  hier)  et  extremum  primi 
versus  eyoyaw  (vermdgeji)  intellegere  quisquam  poterit. 
Prospere  migrationem  processisse  ex  ep.  46  discimus,  quo 
poeta  Neptuni  favorem  expertus,  ut  aliis  quoque  Aegaeum 
mare  emetientibus  faveat,  vota  facit.^)  Maximo  igitur  ad 
Menippi  aetatem  determinandam  momento  foret,  si  eruere 
liceret,  quo  anno  Crinagoras  Mytilenis  in  Italiam  demigraret. 
Id  aliquatenus  —  nam  ut  supra  dictum  est,  liquido  annum 
nemo  dispiciet  —  continget  ratione  et  via  explicatis  eis,  quae 
iam  censurae  subiciemus,  epigrammatis: 

ep.  23. 
Spectat  carmen  ad  Philostratum  Academicum,  Cleo- 
patrae  autxcptXrjaocpyjaavta  (sicPhilostratus),  quem  posteaquam  per 
regios  fautores  ditatus  esset,  iam  omni  auxilio  destitutum 
in  misero  quodam  et  deserto'  Aegypti  vico,  'OatpaxivT{j  scilicet, 
otad^jjLcT  dvo^po),  sepultum  iri  poeta  vaticinatur.  Complura  de 
hoc  philosopho  ex  Plutarchi  Ant.  c.  80  (cf.  Cat.  c.  57,  Phil. 
Vitt.  Soph.  6,19)  comperimus;  Ario  intercedente  Caesar 
ei  pepercit.  Hoc  quoque  poema,  ut  de  Philostrati  sorte 
[morte?]  nuntius  allatus  est,  quo  videlicet  Crinagoras  ve- 
hementer  concutiebatur,  conscriptum  est  meo  iudicio,  i.  e. 
ca.  724.     Num    tum    temporis  iam    Romae    poeta    moratus 


1)  Ad  „Sybota'  i.  e.  quod  nos  vocamus  Sauweide,  hoc  ep.  spectare 
Reiskius  speciosa  et  ingeniosa  coniectura  assecutus  est,  quam  Jacobsium 
frustra  diluere  conatum  esse  Geistius  probavit  Thuc.  I,  54;  Cic.  ad 
Att.  V,  9  adhibitis. 

2)  Etiam  metrica  epigrammatum  ratione  illam  sententiam  maxime 
commendari  demonstrabimus  iufra  p.  38,41'.  42.  Ceterum  ad  Menippi 
amicitiae  memoriam  excitant  nos  nonnulla  geographica  nomina  exqui- 
sitiora  cf.  epp.  34,  36  (39,  28,31,  18?) 


—    11    — 

sit,  ex  his  versibus  minirae  concludi  potest;  sed  ei  qui  id 
ponit,  non  habeo  quod  resistam.  Multo  autem  verisirailius 
hoc  poneretur,  si  verum  esset  —  id  quod  Brunckius,  Reiskius, 
Jacobsius  statuunt  — 

ep.  47 
quo  amicus  Crinagorae  ,,intrabibliothocac  claustra  usque  reten- 
tus"  ut  Athenas  profectus  mysteria  Eleusinia  invisat,  admonetur, 
si  verum  igitur  esset  in  laudem  initiorum  Eleusiniorum  ,,quibus 
Augustus  a.  723  initiatus  est,"  carmen  concinnatum  esse.') 
Mihi  haec  temporis  signiticatio  in  epigrammate  inesse  non 
videtur,  quod  idem  probatur  Geistio,  qui  quidem  illa  coniectura 
reiecta  alteram  profert  magis  probandam.  Nam  Crinagoram 
ipsum  Athenis  moratum  [in  itinere  in  Italiam  suscepto?] 
atque  sacris  eis  initiatum  esse  apparere  autumat  hoc  ex 
carmine.  —  In  solidiore  fundaraento  iam  securis  vestigia  ponere 
licet  nobis,  si  recte  interpretabimur 

ep.  11. 
Dubitationi  vix  obnoxium  est,  quin  Marcellus,  quem 
poeta  alloquitur,  idem  sit  ac  laudatissiraus  vir  M.  Claudius 
Marcellus,  C.  f.,  dcliciae  populi  Romani  (Tac.  Ann.  2,  41;  Dion. 
53,  31),  ab  omnibus  scriptoribus  summis  laudibus  celebratus, 
quem  a.  712  aut  713  natura  esse  ex  Vell.  Pat.  2,  93,  Dion. 
53,  2«  aliisque  locis  concluditur.  Bellum  Hesperium  (ad 
quod  pertinet  eiusdem  Crinagorae  ep.  34)  iure  bellum  Can- 
tabricum  esse  censent  vv.  dd.  inde  ab  a.  727  usque  ad  a. 
729  gestum^).  Cui  etiam  Marcellum  interfuisse  ex  Dionis 
l.  53.  c.  26  discimus,  ubi  per  MarccUum  et  Tiberium,  quasi 
aediles,  spectacula  in  ipsis  castris  militibus  exhibita  esse 
traditur.  Idora  scriptor  narrat  etiam  a.  729,  cum  Augustus 
morbo  in  Hispania  retineretur,  nuptias  Marcelli  et  Juliae  ab 
Agrippa  paratas  esse  (ib.  c.  27. j  Ex  Crinagorae  igitur  epi- 
grammate  colligi  potest  Marcelhira  iaraiiiilioanui729,  priusciuani 
bellum  protligatum  esset  per  Augusti  logatos  (ib.  c.  25,  Fh)ri 
H  33)   in  Italiara  reversum  festum  lanuginis  depositae  diem 

')  Vide  DioD.  1.  51.  c.  4;  Snet.  Aug.  c.  93;  cf.  etiam  KiesBlingium: 
Zur  ChroD.  u.  Anordn.  d.  Hor.  Oden  (riiil.  Untersuch.  II^  p.  53'. 
2)  Ct  Hor.  c.  III  14. 


—     12     — 

egisse.  Cum  nuptiarura  mentio  non  fiat  neque  has  sollemnia 
ea,  quibus  to  xpcotov  Ysvuoiv  rjVQ-eotatv  eap')  tondebatur,  antecessisse 
verisimile  sit,  epigramma,  de  quo  agimus,  ineunte  anno  729 
conditum  est;  atque  hunc  in  modum  certum  adipiscimur 
annum,  quo  Crinagoras  Romae  iam  versatus  sit  necesse  est. 

At  etiamsi  hoc  epigrammate,  quod  merito  in  vita  poetae 
praefigitur  ceteris,  primo  peregrinatio,  ut  ita  dicam,  Romana 
stabiliatur,  ob  ipsum  argumentum  vix  aberrabimus  coniectura, 
si  iam  aliquot  annis  antequam  sic  de  Marcello  verba  facere 
posset,  Romae  Crinagoram  moratum  esse  contendemus.  Atque 
reapse  hoc  comprobatur,  etsi  Geistius  et  alii  id  adhibere 
neglexerunt,  optime  et  fidissime  ex 

ep.  41. 

Poeta  eidem  Marcello  Callimachi  poema,  quod  inscribitur 
Hecale,  dono  mittit,  cum  par  Theseo  robur  iuventae  neque 
minorem  vitae  splendorem  adulescenti  optat.  NonnuUis 
annis  ante  nuptias  cum  Julia  initas  puero  etiam  Marcello 
hoc  carmen  concinnatum  esse  liquet,  ut  nunc  verisimillimum 
fiat  —  id  quod  ex  epigrammate  ipso  non  licebat  ad  confessum 
perducere  —  Crinagoram  cum  poema  23  scriberet,  iam  Ro- 
mae  fuisse.  Item  epigramma  illud  si  cum  ep.  29,  quo  Antoniae 
(v.  p.  13)  diem  natalem  (?)  agenti  codicem  lyricorum  muneri 
dat,2)  atque  cum  ep.  4,  quo  Proclo,  abecedario  cuidam  in- 
cognito  nobis,  quamquam  Geistius,  eum  nosse  sibi  videtur 
(v.  p.  6),  calamum  scriptorium  mittit,  si  igitur  eum  his 
carminibus  illud  componamus,  patefiat,  quomodo  Romae  se 
gesserit  poeta,  quae  ei  in  urbe  vitae  conditio  fuerit.  Qui 
in  eis  Graeculis  videtur  habendus  esse,  qui  posteaquam 
Romam  se  contulerunt,  jjraeceptorum  vicibus  fungebantur 
simulque  poesin  et  doctrinam  suam  diversissime  in  usum  suum 
convertebant  [velut  epigrammata  ea  condebant,  vel  videntur 
potius    condidisse,    quae    in    sepulcris    inciderentur].     Poeta 


')  ep.  7,  4,  quod  falsissime  Geistius  ad  eaadem  occasionem  nescio 
quo  pacto  referri  vult,  cum  EvxXsiSfjg  non  nomen  esset  fratris  poetae, 
sed  corruptum  ex  evxkeiS  vel  evxXeivop,  vide  notam. 

2)  Hos  codices  ipsum  descripsisse  praeter  necessitatem  sumit 
Geistius,  vide  Baehrium  1.  1. 


—     13     — 

Mytilenaeus  quamquam  ct  domum  (ep.  44)  et  scrvum  (cp.  14) 
possidebat,  ipse  se  homiiicm  curtae  crumenae  esse  et  frustra 
divitiarum  somnia  eiVinxisse  protitetur  ep.  27.  Cum  praeterea 
cx  carminum  stilo  et  elocutione  planissime  eluceat')  in 
grammatica  studia  Crinagoram  incubuisse,  non  meram  conioc- 
turam^)  excudisse  nobis  videmur,  cum  eum  grammaticis  et 
praeceptoribus  ascriberemus,  quorum  permagnus  certe  numerus 
Romae  fuit  Augusto  regnante.  Ex  carminibus  autcm,  unde 
profecti  sumus,  simul  collegeris  eum  vel  Octaviae  liberos 
Graeca  lingua  atque  Graecis  scriptoribus  interpretandis  erudi- 
visse.  Quod  certis  argumentis  ut  demonstretur,  nemo  postulet, 
immo  si  quis  hoc  ita  esso  neget^),  quo  ei  persuadeam,  nihil 
habeo.  Quamquam  opinioni  illi  suftVagari  quivis  concedct 
cetera  carmina,  quae  ad  Octaviae  familiam  spectant.  Quorum 
primum  contemplemur 

ep.  8 
iure  relatum  ad  Anioniani,  corporis  forma  et  indole  mentis 
paritcr  excelleutem,'')^/;^  aio'^poauv(i  y.u}.  ■/.dXXv.  7:sp'.^dr,Tov'Av:{oviav 
(Plut.  Ant.  c.  87,  cf.  Crin.  ep.  29,4).  Lucinam  poeta  precatur, 
ut  mites  dolores  annuat,  quos  Antonia  puerperio  porpessura  sit. 
Cuius  infantis  puerpcrium  intelligendum  sit,  poemate  ipso  non 
signiticatur,  sed  cum  praeter  Drusum  (-oati;)  et  Liviam  (ixupVj 
etiam  Octavia  (|ir,~^,p)  nominetur,  ante  huius  mortem  cpi- 
gramma  editunj  est  (a.  743).  —  Ad  Cleopatram,  Antonii  ex 
Cleopatra  Hliam,  cuius  tutelam  Antonio  et  Cleopatra  raortuis 
Octavia  item,  ut  ceterorum  liberorum  acccperat  (Phit.  Ant. 
c.  87),  quam  ipsa  educavit  tiliae  loco,  pertinet  ep.  28.  Reiskius 
ad  Berenices  cum  Ptolemaeo  nuptias  respici  arbitratus  Calli- 

')  Yide  inBeqneQB  capat. 

2)  Qnae  conBrmatur  e.Templo  Antijmtri  Thess.,  aequalis  poetae, 
eadem  conditioue  vitae  usi,  qui  se  lndi  magistrum  eeee  ipse  auctor  est 
A.  1*.  V  3:  £K  TioXXovg  ^r&eiot>  oceQOVi. 

3)  Fortasse  propter  Strab.  1.  XIV  p  675:  (ix  TdQOov)  'Axaih,^ix6i 
Sk  NeaiMQ  6  xa.V  »7««?,  o  MuQxikXov  xa^rjyrjtici/neyo^,  tov  'OxTaovia?  rjanh')^. 
Sed  alter  grammaticf  Marcellum  iustituere  potuit.  pliilosopiiiu  iiltfr. 

*)  consulto  uon  dico  animi,  nam  in  Cluudiuni  filiuui  moruni  prac- 
forebat  immauitatem  matre  prorsus  indignam  (tJuet.  CI.  c.  3).  Ad  ean- 
dem  revocatur  ep.  12  (cf.  p.  45). 


—     14     - 

macho  carm"en  tribuit  (in  notitia  poetariim  antiquiori  cuidam 
Crinagorae).  Id  vero  omni  firmo  fundamento  carere  luculenter 
eis,  quae  Passovii  et  Weigandi  opera')  iam  de  compositione 
Anthologiae  constare  dicendum  est,  demonstratur,  siquidem 
hoc  epigramma  ut  omnia  Crinagorea  in  continua  serie  epi- 
grammatum  legitur,  quae  ordinem  alphabeticum  sequuntur  et 
ab  poetis  Crinagorae  aetati  proximis  condita  sunt.  Nihilo 
minus  Geistius  1.  1.  epigramma  Crinagorae  abiudicarat,  anti- 
quius  ab  huius  auctore  expressum  atque  erratum  esse  ratus 
in  poetae  nomine;  sed  postea  (Z.  f.  d.  A.W.  1849,  40)  ipse  illam 
opinionem  abiecit  et  ea  compensavit,  quam  Hullemanus^)  de 
carminis  causa  iam  a.  1845  conceperat.  Hic  enim  nuptias 
Jubae  et  Cleopatrae  (Plut.  1.  1.,  Dion.  51,  15)  a  poeta  signi- 
ficari  suo  iure  monuit.  Kiesslingius  (1.  1.),  qui  Parisinae 
editionis  indiligentia  deceptus  illam  sententiam  ut  novam 
profert,  in  auxilium  vocavit,  quae  Mommsenus  de  his  nuptiis 
et  de  regoo  lubae  in  Eph.  ep.  vol.  I.  p.  276  disseruit,  quibus 
constaret  a.  734  sollemnia  illa  acta  eodemque  epigramma 
compositum  esse.  Universa  sententia,  uti  dixi,  mihi  probatur; 
nam  si  quis  in  nominibus  geographicis  offendat,  Graeculum 
hunc,  quamquam  amicus  fuit  Menippi,  artem  geographicam 
non  admodum  callere  reputet  (cf.  infra  p.  22).  Aliam  vero 
nos  atque  vv.  dd.  opinionem  animo  imbibimus  de  tempore 
illarum  nuptiarum,  quas,  ut  Niesius  (1.  1.  p.  35.  ann.)  Jubae 
mortem,  item  propter  Strab.  1.  XVII  p.  828^)  propius  ad 
itiitia  regni  protrudendas  esse  existimamus.  —  Ad  eandem 
Cleopatrani,  quam  Plut.  (ib.  c.  36)  et  Suidas,  (s.  v.  'Idpat;: .  .  . 
xi^v  KKsoTdx^ac,  bo-^axi^a,  ScXt^vTjv,  ....  STrsroirjxo  '^ovoHy.a) 
Selenen  appellatam  esse  tradunt,  ad  hanc  igitur  Geistius 
(Z.  f.  d.  A.  W.  1849,  40)  referri  fortasse  posse  significavit , 
Woltersius  autem  (Mus.  Rhen.  vol.  41,  p.  345)  illius  opinionem 

1)  Ille  in  „Opusculis  Academicis",  hic  in  Mus.  Rhen.  a.  1845  et  47. 

2)  „De  vita  et  scriptis  Jubae  Maurusii  disputatio".  Symbolae 
literariae  doctorum  Gymn,  Batav.  fasc.  7.  Librum  ipsum  inspicere  non 
potui. 

3)  'lov^ctg  fxey  ovu  peuiaxi  eTekevra  rof  ^iov;  nammi  cum  utraqae 
sententia  coke  videntur 


—     15     — 

ignorans  nuper  iam  Hdentius  rettiilit  etiam  ep.  19,  quo  Selenes 
cuiusdam  mors  deploratur.  Coniectura  memorabilis  certe  est; 
sed  cum  Selene  obierit  a.  750,  metrum  carminis  parum  ex- 
politum  (vide  p.  31  et  38)  illi  opinioni  adversatur,  mirum 
praeterea  videtur  neqne  regem  Jubam  neque?-^^j;irtmCleopatram 
nominari,  sed  in  uno  cognomine  se  continuisse  poetam  (cf. 
etiam  p.  6).  At  quoquo  modo  res  se  habet,  nemo  intitias  ibit 
Crinagoram  in  familia Octaviae,  quae  Graecis  poetis  et  scriptoribus 
magnopere favebat '),  gratia tloruisse  etsatis familiariter  usum  esse 
Marcello  eiusque  sorore  Antonia.  Cum  Druso  enim,  Germanico, 
Tiberio,  Augusto  non  artiore  necessitudinis  vinculo  copulatus 
erat,quamquamcomplurapoemata,  quibusilli  celebrantur,exstant 
in  Anth.:  epp.  26,  34,  45  (cf.  48)  ad  Auf/ustum,  ep.  49  ad 
Tiberium'^),  ep.  31  ad  Germanicum  pertinent,  ep.33  ad  Tiberium 
et  Germanicum  (vide  p.  21);  Drums  commemoratur  cum  Livia 
et  Octavia  in  ep.  8.  Horum  autem  omnium  nemo  compellatur 
a  poeta.  Quam  ob  rem  quod  Geistius  suspicatur  una  cum 
Augusto  in  Asiam  Crinagoram  profectum  esse  (propter  ep.  26, 
ubi  capella  aunzXooc  Ka(aapo;  facta  inter  astra  se  relatuni  iri 
sperat),  id  tam  mirum  est  quam  omni  fundamento  destitutum. 
Paulo  plures  probabilitatis  numeros  liabet  eiusdem  v.d.sententia 
de  itinere  Crinagorae  Hispaniensi,  modo  poetam  non  Augusti, 
sed  [discipuli  sui?]  Marcelli  comitem  fuisse  statuamus,  quo- 
cum  una  eum  ad  nuptias  parandas  praemissum  esse.  Tale 
enim  iter  testari  epp.  34  et  15  haud  inepte  autumat  v.  d.^) 
Jam  secundum  consilium   inituni  restat,  ut  carmina  obi- 


')  Id  dlBcimas  e.  g.  ex  Plnt.  Poplic.  c.  17  et,  si  recte  coniecfum 
eet,  ex  Domine  Antnnii  Tlialli  poetae.  Gerraanicum  auteni  opigramma- 
tis  vacaflse  efilcitur  t.x  carminibus,  quae  in  Auth.  sub  eiud  numiuo 
feruntur. 

2)  Cuins  cum  expoditiones  Armenica  et  Germanica  canantur,  carmen 
post  a.  „746"  (Dion.  55  6;  Vell,  Pat.  II,  97)  ortam  est.  Etiam  de 
„barbarorum  incnrsionibus"  in  Gailiam  Comatam  (Suet.  Tib.  c.  It) 
cogitare  posso  Mommsenus  me  monuit,  necjue  tamen  has  a  poeta  notari 
crediderim,  cf.  Herm.  vol.  15,  p.  111. 

3)  Speciosam  (ieistii  coniecturam  de  Aquis  Pyrenaeis  ad  ep.  34 
ipsnm  afferam.  Contra  ep.  39  parum  apposite  ad  eam  coniecturam  ful- 
ciendam  (propter  viam  per  Lignree  Capillatos  dacentem)  v.  d.  allegavit. 


—     16    -  • 

tum  Crinagorae  proxime  concinnata  sub  examen  vocemus. 
Supra  cum  de  testimoniis  extrinsecus  haustis  ageremus,  nihil 
indicavimus  obstare,  ne  Crinagorae  vitam  in  Tiberii  aetatem 
promotam  esse  sumeremus.  Via  igitur  plana  utrimque  patente 
videndum  est,  num  largum  illud  temporis  spatium  circumcidere 
possimus.  At  primum  defungi  nos  oportet  duobus  epigram- 
matis,  quae  falso  iudicio  Tiberio  imperante  scripta  esse 
dicuntur : 

epp.  25  et  48. 
In  priore  sermo  fit  de  Nicia  Coo,  cuius  cadaver  cives 
tumuli  obicibus  vecte  amotis  effoderunt  effossoque  insultave- 
runt.  Viri  docti  non  dubitant  hunc  Niciam  cum  illo  eundem 
esse  declarare,  qui  tyranniden  Coorum  arripuit  sec.  Strab.  1. 
XIV  p.  658  et  Ael.  vv.  hh.  1,29.  Quem  Coorum  libertatem 
oppressisse  annotant  sub  Augusti  et  Tiberii  regno  vel  huius 
sub  imperio  solo.  Hanc  notam  ut  examinarem,  Niciae 
nummos  consului,  quibus  de  Sallet.,  museo  nummario  Bero- 
linensi  praefecto,  comiter  me  adiuvante  illam  sententiam 
facile  corrigi  posse  intellegebam.  Nam  unus  ex  eis  num- 
mis  hoc  habet  aversum:  Nr/iac;  Xdp|j.u^oc;  Koitcov  (Mionnet. 
3,408,  nr.  82),  unde  nihil  ^sane  discimus;  Charmydus  ma- 
gistratus  quidam  fuisse  videtur.  At  in  imperatoriis  Coi  in- 
sulae  nummis  idem  obviam  fit  Charmydus,  sed  coniunctus 
cum  Augusto  sic  (ib.  nr.  84):  Zcpaatot;:  XdpixuBoi;  Kcotcov; 
inde  elucet  Augusto  regnante  Niciam  floruisse.  Huic  temporis 
indicio  certissimo,  ut  mihi  videtur,  scriptores  neutiquam 
repugnant.  De  Aeliani  fabella  inepta,  qua  Niciae  augurium 
quoddam  ante  tyrannidem  acceptum  refert,  non  est  quod 
laboremus,  Strabonis  autem  de  Nicia  verba  capiti  ei,  quod 
Coo  dicatum  est  (1.  XIV.  p.  657/58),  intexta  haec  sunt: 
xai  xaB''  r^\io.c,  Nr/ia^;  6  xal  xopavvyjaaQ  tiov  KoWv,  xai  'ApiOTODv 
6  dxpoaod|i£vo(;  tou  TrepticaTr^Ttxou  xai  xXr(povo|j."i^oa(;  sxslvov.  ■^v  5e 
xal  OsojJLVTjoxoc;  6  c|;dXT7j<;  iv  ovojxatt,  ot;  xa'.  dvt£7ro>.ttc6oato  tcT  Ntxitf . 
Opera  levi  cognoscitur  nihil  in  hoc  loco  inesse,  quo  ut 
Niciam  tum  etiam  vivum  fingamus,  adducamur.  Immo  quae 
de  Aristone  philosopho  et  de  Theomnesto  deinceps  narrat, 
suadent,  ut  Niciam  tyrannide  depulsum  ponamus  eo  tempore, 


—     17     — 

qao  Strabo  opus  suum  composuit  (ca.  a.  18  vel  19),  prae- 
sertim  si  verba  t;v  fik  xal  respiciamus.  Itaque  Crinagorae  quo- 
que  epigramma  de  poeta  Tiberio  regnante  etiamtum  vivo 
nihil  omnino  continet  (vide  praeterea  p.  45).  —  Haud  aliter 
iudicandum  est  de  epigrammate  48. 

Cuius  de  interpretatione  optime  meritus  est  Geistius, 
cum  (|uis  esset  Kp-azo;,  ad  quem  versus  suos  Crinagoras 
direxit,  tidenter  erueret.  Approbavit  enim  Schneideri,  qui 
de  Passieno  Crispo,  amico  Senecae  (cf.  Anth.  Lat.  nr.  405 
et  445),  cogitaverat,  sententiae  refragatus  Crispum  Crinagorae 
esse  Sa/lustium  ('rispum,  quem  ex  compluribus  Taciti  et  Plinii 
locis  atque  ex  Hor.  sat.  I  2,  48  et  c.  U,  2  affatim  novimus, 
cuius  immensae  divitiae  et  magna  apud  iraperatores  auctoritas 
saepius  commemorantur.  —  Quo  accedunt  quac  Jalmius  et 
eiu8  sententiam  qui  ampliticat  et  corrigit,  Zangemeisterus  in 
Herm.  vol.  H  de  hoc  carmine  disseruerunt.  Egregie  enim,  ut 
v.  d.,  quem  ultimo  loco  laudavimus,  demonstravit  (p.  469 
sq.),  locorum  descriptio  convenit,  siquidem  Vitruvius  (lU  2,  2) 
testis  est  fana  Trium  Fortunarum  (Tpiooai  Toya'.)  proxime  fuisse 
portam  Collinam  itaque  etiam  hortos  Sallustianos  (Tac.  hist. 
lll  82),  quos  Crispus  ab  historico  hcreditate  acceperat.  Ad 
Horatianum  quoque  carmen  ilhistrandum  paullulum  lucramur 
epigrammate  subsidio  arcessito,  id  quod  usque  ad  Kiess- 
lingium  neminem  editorem  fecisse  mirum  est.  Namquc  ex 
(|uarto  versu  discimus  Sallustium  non  modo  divitem  fuisse  et 
eximia  potentia  Horuisse,  sed  etiam  praestitisse  maxima  in 
amicos  liberalitate  et  benevolcntia.  Quod  si  verum  est, 
Schutzii  et  eorum  (^ui  oum  se^iuuntur,  sententia  do  Crispi 
aviditate'),  quae  dubito  an  Horatii  versibus  niti  nequeat,  penitus 
corruit.  Nostra  autem  niulto  pluris  interest  constituere,  quis 
Caesar  ille  fuerit,  per  (|u<.'m  ut  aitius  etiam  (lu-^^ov)  eveliatur 
Crispus,  optat  poeta,  Augustus  an  Tiberius.  Ut  ex  Taciteis 
locis  elucet,  imprimis  apud  Augustum  eximia  potentia  pollobat, 
ita  ut  „iacolumi   Maccenatc  proximus,  mox  praccipuus,    cui 


')  Ilaec  euim  annutat:  „Eine  gewisse  Audeutung  seiner  Habsacht 
nnd  Verschwendung  lasst  sich  auch  hier  aicht  verkennen." 

2 


—     18     — 

sccreta  imperatorum  inniterentur"  a  scriptore  (ann,  III  30), 
qui  qua  solet  brevitate  et  perspicuitate  indolem  et  mores 
Sallustii  depingit,  iure  nominari  potuerit.  „Aetate  autem 
provecta,  fato  potentiae  raro  sempiternae"  ut  Tacitus  opinatur, 
fortasse  autem,  invisus  factus  „ut  particeps  secretorum"  (ib. 
I  6)  de  Postumo  Agrippa,  „speciem  magis  in  amicitia  prin- 
cipis  quam  vim  tenuit."  Quod  si  ad  initum  cursum  nos  revo- 
cantes  anquiramus  iam,  quo  potissimum  imperatore  poeta  illud 
votum  conceperit,  vix  dubium  est,  quin  Augustus  intellegatur 
a  poeta,  non  Tiberius,  quo  imperante  Sallustio  „iam  nihil 
reliquum  erat,quod  cuperet,"  quo  imperante  Sallustius  admodum 
senex  a.  773  mortuus  est.  Neque  igitur  hoc  epigramma  ad 
Tiberii  regnum  revocari  potest,  neque  omnino  certum  temporis 
indicium  continet'),  ha  udaliter  atque  illud  de  Nicia  poema.  — 
Quod  contra  utrumque  asserendum  est  de  eo,  quod  ultimum 
examinaturi  sumus,  quod  proxime'^)  eorum,  quae  aetatem 
tulerunt,  epigrammatum  abesse  videtur  ab  Crinagorae  obitu: 

ep.  3V) 
Summis  laudibus  res  a  Germanico  contra  Germanos*) 
gestae  praeclarissime  extolluntur  atque  amplificantur.  Alpes 
et  Pyrenaei  montes  invocantur,  qui  testes  essent  radiorum, 
quos  Germanicus  fulminasset.  Confertos  corruisse  barbaros, 
iam  Enyo  atque  Martem  suam  vim  debere  Germanico.  Ei 
qui  Crinagoram  sub  initium  regni  Tiberii  iam  mortuum  esse 
censent  aut  reversum  in  Graeciam  (?),  hoc  carmen  referunt 
ad  Drusum  Germanicum.  Quorum  sententiam  antehac  ego 
quoque  amplexus  eram  propter  descriptionem  regionis,  quae 
non  quadraret  ad  Germanici  expeditionem,  propter  nimiam 
adulescentuli  adulationem,  postremo  propter  ep.  49,  quod 
cum  hoc  epigrammate  ita  putaveramus  conexum  esse  ut 
Horatii  carmina  IV,  4  et  14,  cum  poeta  altero  Tiberium 
(quo  fortasse  non  minus  familiariter  usus  esset  quam  Par- 
thenius),  Drusum  altero  celebraret.    Hanc  opinionem  Momm- 


';  De  re  metrica  illam  sententiam  adiuvante  cf.  p.  44. 
■■i)  Sed  vide  p.  21. 

3)  Id  falso  Lollio  Basso  Plauudes  assignat,  cf.  notam. 
*)  KeXroi  nominati  sunt  de  more. 


-     19     - 

senus  prorsus  mihi  expunxit  ea  re,  quod  nullo  modo  poema 
ad  Drusum  Germanicum')  iam  defunotum  spectare  posset, 
sed  vivum  celebraret.  Quod  vero  ad  nomina  geographiea 
attinet,  mira  sane  sunt,  neque  tamen  minus  niira,  si  prius 
bellura  intelligitur^).  Perinde  errabam  de  adulatione  nimia, 
quam  carmini  subesse  statuebam.  Nam  minime  haec  praedi- 
catio  indigna  est  expeditionibus,  quales  fuerunt  annorum  768 
et  769.  Hac  enim  ex  parte  cum  viro  doctissimo  conspirare 
non  possum,  post  a.  764  epigramma  compositum  esse  autu- 
mante,  quo  sane  iam  imperii  particeps  Germanicus  erat,  sed 
una  eum  Tiberio  (Mommseni  H.  R.  vol.  V,  p.  45).  Neque  vero 
quidquam  praeclari  aut  notabilis  eo  anno  factum  auctores 
exhibent,  immo  Romani  parum  impigre  et  strenue  se  gerebant. 
QuodsinihilominusCrinagorasillum  in  modum  laudesGermanici 
ob  res  eo  anno  gestas  caneret,  iure  sordidissimus  assentator 
appellandus  esset,  quo  crimine  non  magis  mihi  videtur  accu- 
sandus  quam  ipse  Horatius.  Epigramma  igitur,  de  quo  agi- 
mus,  p.  a.  767  concinnatum  est  —  atque  ut  indicia  temporum 
iam  breviter  comprehendamus  cuncta: 

Crinagoras  post  a.  767  mortuus  est  Tiberio  impcratore. 
Quot  annis  post  hoc  acciderit,  erui  non  potest,  quaniquam 
non  ita  multi  ei  circumacti  sunt,  qui  iam  ante  a.  712 
poesin  temptavit  atque  antc  annum  729  Romae  vcrsabatur, 
ut  carmen  ad  Philostratum  pertinens  iam  in  urbe  ca.  a.  724 
compositum  esse  possit  (et  Menippi  periplus  ante  hunc  ter- 
minum  collocandus  sit),  porro  ei,  qui  —  ut  testimonia 
quoque  repetam  —  unus  ex  prioribus  Philippi  Coronae  poetis 
nominandus  est,  qui  denique  aequalis  et  amicus  fuit  Parthenii, 
quem  multo  ante  Tiberii  rcgnum  mortem  occubuissc  Meinckius 
ostendit.  Haec  sunt  omnia,  (juae  caute  epigrammata  inter- 
pretanti  de  Crinagorae  aetate  constant.  Accedit  id  quod  do 
migrutione  Lesbo  in  Italiam  susccpta  supra  nos  compro- 
bare  studuimus.  Qua  vitae  conditione  usus  sit,  coniectura 
nullo    negotio    asscqui    possumus:    verisimillimura    est    hunc 

')  PoBt  decessam  ex  vita  Drusum  hunc  titulum  accepisse  Suet. 
Claud.  c.  1  et  Dion.  55,2  auctores  eunt. 

^  Vide  tamen  ne    Celtarum  BignificatioDe  excuseDtur.  (cf.  notam.) 

3» 


-     20    - 

Graeculum  inagistri  munere  functum  esse,  fortasse  vel  Oc- 
taviae  liberos  erudisse. 

Jam  quaerentibus  nobis,  quomodo  fieri  potuerit,  ut  Crina- 
goras,  ignobilis  ceteroquin  Mytilenaeus,  ad  hunc  vitae  statum 
evectus  illustrissimam  gentem  Octaviae  necessitudine  quadam 
contingeret,  non  dissimulaverim,  quamvis  dubitanter  enuntiem, 
conieeturam  quandam,  quam  de  hac  re  animo  concepi. 

Supra  (p.  4)  Theophani  iiistorico  quantum  Mytilenaei 
debuerint,  significavimus.  Quem  non  modo  libertatem  eis 
impetrasse  a  Pompeio,  sed  etiam  alio  modo  profuisse  testantur 
et  Strabonis  verba  (XIII  p.  617.):  xai  TrdoaQ  aufxaTwp&oDoev 
auT(j)  (sc.  no|i.7:yji(|i)  tdi;  Tcpd^eiQ,  dcp'  (ov  tt^v  Te  iraTpiSa  exo'o[JLVjO£, 
Td  |i£v  8'.' exeivou,  Td  hk  ^t' eaoTou,  et  Taciti  (ann.  VI  c.  18): 
„defuncto  Theophani  caelestes  honores')  Graeca  adulatio  tri- 
buerat",  et  inscriptio  in  Dittenb.  syll.  nr.  260:  . .  cfAoTcdTpiSt 
8eocpdv)[j,  T(|i  oo)Tyjpt  xai  euepYCT(f  xal  XTiOTqi  8euTep(i)  tPjq  uaTpi^o(;. 
(cf.  Mitt.  d.  arch.  Inst.  in  Athen  1884  p.  87);  etiam  poesin 
in  eius  familia  cultam  esse  comprobatur  exemplo  M.  Pompei 
lunioris.  Nonne  igitur  consentaneum  est  hunc  virum  eiusque 
posteros  qui  similiter  apud  imperatores  multum  auctoritate 
valebant  (cf.  p.  4),  populares  adiuvisse  omni  modo,  si  Romam 
venissent,  vel  ut  eo  se  conferrent  compulisse?  Nonne  fieri 
potuit,  ut  Crinagoras,  vir  non  vulgari  ingenio,  item  eorum 
liberalitate  et  humanitate  usus  Romam  provectus  eam  con- 
ditionem  vitae  nancisceretur,  quam  supra  descripsimus  ?') 
Atque  si  ipsos  non  adierit,  tamen  eorum  exemplum  eum 
secutum,  eorum  auctoritate  permotum  Romam  migrasse  di- 
cendum  erit. 


')  cf.  nummos  cnm  epigraphe:  @eds  @eo(pap>}i  Mvr.  Mionnet.  III. 
p.  47.  nr.  108. 

2)  ep.  810  apud  Kaibelium  si  deberetur  M.  Pompeio  Janiori,  ad 
hanc  sententiam  firmandam  non  paululum  faceret. 


—     21     — 

Mantisa  Variana. 

Mantisae  loco  fusius  disserere  non  pigcbit  ctiam  de  duobus 
eis  epigraramatis,  quorum  causa  Mommsenus  libello,  quem 
saepius  iam  laudavimus,  appendicem  de  Crinagora  adiecit.  Ac 
primum  quidem  de 

epigrammate  33 
V.  d.  asseotior  eatenus,  ut  clade  quadam  a  Germanis  accepta 
id  excitum  esse  putem.  Profecto  egregie  et  melius  quam 
ex  scriptorum  narratione,  si  qui  eundem  casum  rettulerint,  hinc 
elucet,  qualis  Romae  tum  fuerit  habitus  animorum,  quam 
graviter  nuntio  illo  funestissimo  concussi  sint.  Sed  si  certam 
occasionem  epigrammatis  illius  ingenium  vere  poeticum  pro- 
dentis  circumspectamus ,  non  ad  cladem  Varianam  cum 
Mommseno  decurrerimus,  sed  ad  expeditionem  Germanici 
anno  169  susceptam  (cum  Johnsonio  in  Boschiana  ed.),  qua 
ex  tempestate  summa  calamitas  ac  paene  pernicies  Romanis 
exorta  est.  Neque  enim  translate  de  populis  ad  Oceanum 
habitantibus  primum  versum  accipimus,  sed  de  infesta  Oceani 
ipsius  vi,  cui  commode  subicitur  periculum  a  Germanis  im- 
pendens,  si  Rheno  epoto  (aravta)  in  imperii  Romani  tines  facile 
penetrare  possint.  Id  autem  nihil  nociturum  esse  Romanis, 
quamdiu  tideles  esse  perseverarent  Caesari  {Tiherio,  non 
Germanico,  ut  Johnson.  dicit).  Et  recte  vaticinatus  est  Cri- 
nagoras;  id  ilhistratur  Taciti  verbis,  quibus  ({uam  celeriter 
Romani  se  collegissent  eodem  anno,  clarissime  describit,  cum 
Germanos  praedicantes  facit  (ann.  II  25):  ^invictos  et  nullis 
casibus  superabiles  Romanos,  qui  perdita  classe,  amissis  armis, 
post  constrata  equorum  virorumque  corporibus  litora  eadem 
virtute,  pari  ferocia  et  velut  aucti  numero  inrupissent."  Item 
paulo  aliter  ac  Mommsenus  sentio  de 

epigrammate  24, 
quod  ad  eandem  cladem  vir  doctissimus  referri  vult.  Carmine 
non  exiguis  vitiis  traditionis  implicato,  quorum  maior  quidem 
pars  feliciter  a  Jacobsio  sublata  sunt,  miles  quidam  Italicus 
celebratur,  qui  fortitudine  sua  aquilam  exercitus  servavit. 
Omnium  temporum  fortissimos  heroas  poeta  invocat,  coram 
quibus  facinus  bellatoris  illius   laudaturus   est.     Quem    cum 


—    22     — 

iaceret  ad  Rheni  ripas  vulneribus  paene  confectus  atque 
aquilam  exercitui  ereptam  vidisset  a  barbaris,  exsiluisse 
rursus  ex  strage  mortuorum  et  occiso  eo,  qui  illam  ferebat, 
ducibus  restituisse.  „Huic  soli"  sic  elegantissime,  ut  assolet, 
Grotius  vertit,  „licuit  vincere  dum  moritur."  Simile  facinus 
refertur  a  Floro  (II  30)  his  verbis:  „Signa  et  aquilas  duas 
adhuc  barbari  possident,  tertiam  signifer  priusquam  in  manus 
hostium  veniret,  evolsit  mersamque  intra  baltei  sui  latebras 
gerens  in  cruenta  palude  sic  latuit."  Hac  Flori  narratione 
commotus  v.  d.,  cum  alii  bello  carmen  adscribi  non  posset, 
non  modo  simile,  sed  idem  factum  ab  utroque  indicari  con- 
cludit.  In  universum  sane  largiri  nobis  licet  quod  Crinagoras 
celebrat,  facinus  in  pugna  Teutoburgiensi  comraissum  esse, 
etiamsi  locorum  descriptio  ne  hoc  quidem  in  epigrammate 
quadret  ad  cladem  illam.  Porro  cum  versus  quintus,  quo 
de  una  tantum  aquila  sermo  est,  ceterae  omiltuntur,  non 
raagnopere  faveat  ei  sententiae,  ultimus  versus  non  abhorrere 
videtur  a  pugna  Variana.  Quam  quidem  intellegere  nos  ut 
nihil  cogit,  ita  nihil  prohibet  raagnopere.  Flori  autem  capite 
in  auxilium  vocato  nova  lux  certe  non  aifulget  Crinagorae 
carmini.  Immo  id  unum^  consentiunt,  quod  uterque  aquilam 
militis  virtute  ab  hostium  manibus  defensam  tradit,  in  reliquis 
discrepant  quam  maxime.  Unde  apparet,  quamvis  hoc  deneget 
Mommsenus,  ad  aliud  bellum  epigramma  revocari  posse:  res  ea, 
quam  ille  canit,  tanti  moraenti  non  erat,  quod  iam  Brodaeus 
percepit  rectissime,  ut  ab  unoquoque  illorum  teraporum  scriptore 
eam  relatam  esse  oporteat.  Nos  igitur  etiamsi  Moramseni 
sententiam  probabilitate  non  carere  concedimus,  tamen  car- 
mini  illam  pugnam  locum  necessario  fecisse  diffitemur.') 

At  ut  demus  plus,  quam  dandum  est,  veram  esse  Momm- 
seni  explicationem,  quo  modo  Flori  et  Crinagorae  narrationes 
conciliari  possunt  inter  se?  Nullo  existimo  alio  nisi  hoc,  ut 
utrumque  rera  non  factara,  sed  lictara  aut  rumore  saltem 
exaggeratam  referre  dicamus.  Cui  sententiae  tres  opitulantur 
causae:  priraura  quod  nerao  scriptor,  a  Floro  si  discesseris,  rem 

')  de  re  metrica  param  istam  opiuionem  commendante  vide  p.  40. 


—     23     — 

tanti,  si  cladi  Varianae  tribuatur,  niomenti  neque  spernendam 
fido  auctori  praesortim  Roniano  commomoravit,  immo  Dio 
etiam  tertiam  aquilam  in  hostium  manus  incidisse  indicat 
1,  60  c.  8,  quocum  1.  57  c.  18  conferendum  est;  deinde  quod 
Florus  omnino  incertos  auctores  secutus  essc  videtur,  ut 
verba  ^adhuc  barbari  possident"  ostendunt;  tum  quod  —  id- 
que  gravissimum  —  ad  eiusdem  fabulae  exemplum  effictum  est, 
quod  Silius  Iialicus  bello  Punico  secundo  atque  id  pugnae  ad 
lacum  Trasimenum  commissae  vindicavit;  haec  enim  de  Bruttio 
milite  Romano,  narrat  1.  VI 

V.  15  Nec  tamen  adversis  fuerat  .fracta  Itala  virtus. 
V.  25  Inde  lionor  ac  sacrae  custodia  Marte  sub  omni 
Alitis;  hinc  causam  nutrivit  gloria  leti. 
Namque  necis  certus,  captae  prohibere  nequiret 
Cum  Poenos  aquihie,  postquam  subsidere  fata 
Viderat  et  magna  pugnam  inclinare  ruina, 
Occulere  interdum  et  terrae  mandare  parabat. 
Sed  subitis  victus  telis  labentia  membra 
Prostravit  super  atque  iniecta  morte  tegebat. 
Verum  ubi  lux  nocte  e  Stygia  miseroque  sopore 
Reddita,  vicini  de  strage  cadaveris  hasta 
Erigitur  soloque  vigens  conamine  late 
Stagnantem  caede  et  facilem  discedere  terram 
Ense  fodit  clausamque  aquilae  infelicis  adorans 
EfHgiem  palmis  languentihus  aequat  arenis. 
Supremus  fessi  tenues  tum  cessit  in  auras 
Halitus  ct  magnam  missit  sub  Tartara  mcntem. 
Quamquam    multa    variata  sunt,    tamen   non   uno  nomine 
baec  expositio  ceteris  consimilis  est.    Quid  veri  his  fabellis 
subsit,  eruere   difficillimum    est.      Tales    vero   narratiunculao 
ab  aliis  aliter  exornatae  post  maximam  quamque  victoriam')  et 
cladem  exortae  libentissimeque  exceptae  celerrime  dissipantur, 
ut  horum  quoque  temporum  memoria  luculenter  demonstratur. 

•)  Orotius  (in  praeratione)  cura  hoc  epigrammate  confert  quod 
Dio  (68,14)  de  equite  quodam  refert,  qui  simile  viri  fortis  faciaufl 
edidiaset. 


—    24    — 
II. 

De  Crinagorae  elocutione  et  dialecto. 

Justam  de  elocutione  Crinagorae  disquisitionem  hoc  loco 
exhibere  ideo  supersedemus,  quod  in  verborum  indicem,  quem 
opusculo  adiunximus,  ut  in  horreum  omnia  insigniter  dicta 
referre  conati  sumus  ac  simul,  cur  singularia  ea  essent, 
breviter  indicavimns.  Itaque  satis  sit  hoc  in  capite  in  uni- 
versum  pauca  de  stilo  poetae  disseruisse.  Ac  primum  id 
neminem,  qui  his  epigrammatis  vacaverit,  praeteribit  sermonem 
poetae  Mytilenaei  colorem  epicum  praeferre  in  verbis  eorum- 
que  formis  atque  in  structuris  grammaticis.')  Quamquam 
igitur  oratione  utebatur  non  insita,  sed  assumpta,  „non  ex 
ore  hominum  viventium,  sed  ex  libris  studio  et  labore  accepta^ 
(Jacobs.  praef.  p.  XLIII)  tamen  summa  cum  sollertia  eam  in 
usum  suum  convertebat;  unde  profectus  recte  Bahrius  (1.  1.) 
coUigit  poetam  dih'genti  eruditione  (et  lectione  veterum  et 
Alexandrinorum  poetarum,  cf.  epp.  41  et  29)  imbutum  esse, 
qua  ceteris  poetis  illorum  temporum  excelleret  perinde  atque 
alia  poetica  virtute,  quam  optime  vir  doctissimus  eine  ge- 
wisse  Gediegenheit  seiner^  Poesie  appellasse  mihi  videtur. 
Quae  humanitas  planissime  comparet  etiam  in  eis  vocibus, 
quas  novas  poeta  tinxit  (28  in  274  versibus)  aut  nova  structura 
induit  aut  denique  in  epico  thesauro  penitus  absconditas 
carminibus  adhibuit  et  reviviscere  iussit.  In  his  grammaticus 
Mytilenaeus  saepius  vel  felicissime  versatus  est.  Quod  studium 
nova  et  insignia  vocabula  versibus  inserendi  non  raro  sane 
fatale  fuit  poematis  ipsis  imprimis  eis,  quae  dva8'7j|xatixd 
vocantur.  Hic  quoque  saepe  „simplici  et  apertae  viae  impli- 
catiores  calles  praetulit"  (Jac.  p.  LXIX),  saepe  tam  argutus 
est  quam  obscurus,  ad  legendum  non  venustus,  dictione  quam 
usurpat  minime  expeditus.     Id  autem  commune  horum  poe- 

')  Sic  articulum  ex  Homerico  usu  saepe  omittit  aut  demonstrativa 
strativa  vi  succiugit,  cuius  rei  non  semper,  quae  par  erat,  ratio  ducta 
est,  idera  de  tmesi  dicendum  est  frequenter  adhibita,  haud  raro  non 
reepecta  a  viris  doctis. 


—     25     — 

tarnm  vitium  erat,  quod  Crinagorae  magnopere  exprobrare 
non  licet,  Acerbius  igitur  quam  acquum  est  Kaibelius  in 
Philodemi  editione  hunc  poetam  contemptim  „magnae  illi 
rhetorum  turbae,  stili  et  artis  incuriosaC*  annumerat.  Quod 
iudicium  eo  magis  miratus  sum,  quod  observatio  ea,  unde 
proticiseitur  v.  d.,  Crinagoreis  exemplis  omnino  non  fulcitur. 
'H^£  enim  particula  epica  Alexandrinos  et  politiores  poetas 
semper  dicit  abstinuisse;  nam  magnam  illam  rhetorum  turbam, 
qui  scilicet  hanc  regulam  uon  observabant,  se  nihil  morari; 
eos  numero  poctarum  eximendos  esse.  Ut  iam  dictum  est, 
haec  acrior  censura  ipso  eo  indicio,  {juod  allegaur,  contirmari 
non  potest,  quia  nusquam  apud  Crinagoram  rfii  legitur,  nisi 
forte  Kaibelius  rationem  Jacobsii  probat,  qui  volebat  sine 
causa  bis  (epp.  42  et  51)  eam  particulam  in  textum 
coniectura  invehere.  Sane  in  ep.  6,5  loi  particula  legitur, 
quae  in  eodem  genere  ducenda  est;  sed  carmen,  ut  alio  loco 
demonstrabimus,  suppositicium  est.  Neque  maiore  successu 
idem  v.  d.  (Herm.  vol.  XVII.  p.  423)  ,.notum  artificium 
Alexandrinorum,  quo  praepositionem  ad  plura  substantiva  appli- 
candam  ultimo  nomini  adiciunt^,  Crinagorac  ut  acqualibus 
poetis  abiudicat:  nam  difficilius  mijji  videtur  ep.  34,1  accu- 
sativum  ivjy/jv  ex  eIO-tc  pendere  malle  quam  praepositionem 
supplere.  Immo  etiam  altero  loco  (ep.  40,2,  cf.  notam)  eandem 
structuramCr.adhibuissevidetur.  —  Jam  priusquam  ad  dialectum 
nos  convertaraus,  duas  res  strictim  attingere  placet.  Ad  ep.  48 
Geistius  annotavit  ex  lusu,  quo  poeta  verbo  Tuyai  et  deas  et 
latinum  y.fortunas'*  significarct,  Crinagoram  colligi  posse  non 
imperitum  fuisse  latinac  linguae.  Hoc  nemo  certe  negabit, 
qui  reputaverit  non  modo  cum  ceteris  Graecis  poetis  et  rheto- 
ribus  Romae  Crinagorae  per  longum  vitae  spatium  consue- 
tudinem  fuisse,  sed  etiam  cuni  Homanis.  Itaque  neuti^iuam 
mirum  iudicarem,  si  latinam  orationem  hic  illic  ad  Crinagorae 
sermonem  conformandum  aliquid  contulisse  apparon^t.  Huius 
autem  rei  vestigium  exstat  revera  et  in  illo  epigrammate  et 
in  epp.  4  et  5,  ubi  dxo  du(iou  xXeiovo;  et  cIt:'  oux  oXqrjc  cppevdc 
latinam    phrasin    „ej;    animo'^     reddunt.')      Quibus     indiciis 

')  coDsilio  ep.  37,3  reticni,  ubi  Q-ivaioi  pro  corpore  item  ac  lati- 


-     26     — 

fretus  non  dubito  Heckeri  coniecturam  6  Taq,  sir»  oo(  (cf.ep.1,6)  in 
epigrammatis  5  versura  sextum  inferre,  qua  quidem  latinum 
totus  tuus  egregie  refertur.  —  Utique  vero  latinus  sermo 
maiorem  vim  habebat  quam  patria  dialectus,  cuius  unlcum 
vestigium  deprehenditur  in  ep.  36,7:  xepsvyjc;,  quam  Aeolicam 
formam  recenset  grammaticus  quidam  (Cram.  An.  Ox.  I,  413; 
cf.  Bergk.  ad  Alcaei  fr.  61:  xepsvaQ  av&oQ  oTrwpai;)  his  verbis: 
xux;  7j  xepsva  eiprjxsv;  xal  laxiv  eiTreiv,  ov.  duo  tou  xcprjv  yj  '^v^iY.ri 
xepevoi;,  xal  [xsxdYexa'.  yj  i^evixyj  t\c,  su&eTav  6  xepevoi;,  dxo  Touxoy 
d'7jX'jxov  xspsvyj  xai  AioXtxwQ.') 

His  expositis  redeamus  ad  id  unde  digressi  sumus,  ad 
epicum  sermonem,  quocum  concinere  diximus  dialectum  epicam. 
Eam  non  aliis  formis  Crinagoram  temperasse  primum  hoc  loco 
monendumest.  Quaaequalitate,utconsensuindicaveruntBaehrius 
et  Geistius,  mirum  quantum  ceteris  Anthologiae  poetis  ex- 
cellit.  Haec  quoque  virtus  ex  diligenti,  qua  imbutus  erat, 
eruditione  manasse  videtur.  Nam  plerique  poetae  „in  hac  re 
aurium  iudicio  plus  aliquanto  quam  severis  grammaticorum 
praeceptis  tribuerunt  atque  diversarum  dialectorum  formis 
callide  coniunctis  caverunt,  ne  aut  crebra  eorundem  sonorum 
iteratione  aures  onerarentur,  aut  dorico  T:Xaxe'.aa|j.o/  elegiaci 
numeri  nimium  gravarentur,  aut  mollioribis  ionismi  formis 
nimium  enervarentur."  (Jac.  p.  XLV)  Certum  igitur  consilium 
secuti  epicae  dialecto  doricas  formas  inserebant  poetae  atque 
ex  contrario.  Hac  vero  ratione  ea  carmina  destituta  sunt, 
quorum  epica  species  turbatur,  si  vel  una  attica  aut  dorica  forma 
immiscetur,  praesertim  in  eo  poeta,  qui  ceteroquin  summa 
constantia^)  atque  arte  quadam  epicum  colorem  sectatus    est. 


num  mors  (vide  supra  „iniecta  morte  tegebat",  Prop. :  ,,mors  mea  nixa 
toro")  adhibitum  est;  nam  ep.  spurium  duco.  De  2xvXoq)6Qos  —  Fere- 
trius  (ep,  11)  cf.  caput  qnartum. 

•)  Vide  R.  Meister  Die  griech.  Dial.  Ip.  147. 

2)  Uni  epigrammati  20,  quod  suppositum  esse  credit  Geistius, 
exceptionem  dedi,  cum  duae  quae  ibi  leguntur  formae  doricae:  xr,y(o, 
dYrjT^gaiy  consulto  propter  bucolicam  carminis  indolem  quaesitae  esse 
videantur. 


—     27     — 

Proximum  ig:itur  cst,  ut  quae  ex  illa  ratione  correctiones 
flagitentur,  in  unum  componam: 

1)  ep.  8,5,  ubi  suo  iure  Geistius  pro  sx-jpd  exopr^  restituen- 
dum  arbitratur. 

2)  ep.  14,6  Kp-.vafopou  in  cod.  legitur.  Ilic  exitus  ab 
Crinagorae  sermone  abhorret,  cum  alibi  semper  eos  genitivos 
in  eco  desinentes  conformaverit:  ep.  9,6  'Epjxsco;  25,3  N'.x(£o); 
36,1  'Apa^scu.  Praeterea  poeta  se  ipse  Kp-.vafopT,;  (ep.  10,4; 
5,6),  in  quinto  casu  Kp-.vayJpr,  (ep.  2,2)  recte  appellavit.  Quod 
vero  in  epigrammate  subditivo  16,7  Euv.x^Sao  legitur,  inde  id 
probatur  luculenter  imitatorem  non  legisse  in  epigrammate 
Ycre  Crinagoreo  17,5  Ejv.-^-xoo,  ut  nos,  sed  EJvixiosio.  Jam 
ut  ad  ep.  14,6  revertamur,  Kp'.va-(opoy  eo  in  textum  irrepsit, 
quod  scriba  paulo  ante  in  lemmate  legerat  (non  exaraverat, 
cf.  appuratum  crit.)  eandem  formam.  Quamobrem  poetae 
reddamus,  quod  ipsissimum  est,  rectam  nominis  formam 
Kp'va^op£co. 

3)  Saepius  crasis  a  scribis  in  pravum  detorta  est,  sed 
epicam  rationem  Crinagoram  ascivisse  Planudes  testis  est, 
qui  ep.  47,5  recte  servavit  xdv.  Ad  hoc  exemplum  cetera 
correximus. 

In    horum    versuum  communionem  addendi  etiam   sunt: 

4)  ep.  32,2,  ubi  eiipao  corrigo  in  eupco,  ut  recte  traditur 
27,5  neTepyeo;  43,5  Xd^e-j  (non  Xdjiev);  44,3   p-Je-j. 

5)  ep.  3,1,  ubi  cod.  ev  afxd;,  editores  evqxa;,  Heckerus 
evsptoiv  exhibent,  scribe   eveixa;,   item   evetxditevo;   1,4  et  29,4. 

6)  ep.  40,1  P:  xer:ap3'.,  quod  Pors.  in  -zxor^zzy.,  nos  in 
xsaaapa'.  correximus. 

7)  Cum  ep.  29,4  xaKXeo;  P  praebeat,  17,7  xaxooxr^vey; 
cum  alibi  aemper  formas  horum  nominum  non  contractas  prae- 
optaverit  poeta,  etiam  ep.  2,2  Xe/ij;  pro  Xr/o-j;  scribendum 
esse  iudicavi. 

8)  ep.  42,4:  c,-\>v.  P,  corrigo  o']»t(;,  cf.  notam.') 


')  NoDDulla  qaae  ad  elocationem  poetae  spectaot,  etiam  iu  prozi- 
mii  capitibofl  tangemas. 


~     28     — 

m. 

De  re  metrica  Crinagorae.O 

A.  De  pentametro  nonnulla. 

1.  Acute  Kaibelius^)  aniraadvertit  epigrammatographos 
meliores  quidem  maximara  operam,  curiosissimum  studium 
in  versibus  quam  venustissime  concinnandis  collocasse,  ut 
tamen  lectores  potius  eos  placere  persentiscerent,  quam  cur 
placerent.  Quamobrem  si  in  arcana  artis  eorum  nos  insinuare 
vellemus,  opus  esse  acerrirae  in  versuum  indolem,  singularum 
sedium  rationem  inquirere,  itaque  regulas,  quibus  poetae  ad- 
stricti  essent,  patefacere.  Proficiscitur  vero  v.  d.  a  Callimacho, 
„omnium  politissimo  et  accuratissirao  numerorum  artitice," 
cuius  hexametri  sedatiore  ingressu  exorsi  eundo  tamquam 
crescentes  sumraa  celeritate  exitura  peterent.  Pentametri 
autem  naturara  ita  tulisse,  ut,  ne  cursu  solutiore  praecipitaren- 
tur  numeri  prioris  partis  —  nam  altera  non  potuit  nisi  dactylica 
esse  —  crebriores  essent  duo  spondei  vel  singuli  spondei  dac- 
tylique  (ss  vel  ds,  rarior  forma  sd  videtur  esse  sec.  Hultgrenura) 
quam  bini  dactyli,  quos  rarissime  ille  sibi  indulsisset.  Tara 
severas  leges  poeta  Mytilenaeus  in  parte  certe  epigramraatum 
non  sibi  scripsit;  inveniuntur  enim  in  centum  triginta  septem 
pentaraetris  versus  spondeis  carentes  septendecim  ^),  quos 
quidem  semper  eum  incisionibus  mollivisse  notandum  est  sicut 


*)  Adhibui  ad  has  quaestiones  praeter  Jacobsii  de  hiatu  disputatio- 
nem  (in  Addendis  ad  praefationem,  vol.  III.  p.  XIX  sqq)  et  Hermanni 
„Epici  versus  historiam"  (Orph.  p,  687  sqq.)  haec  vv.  dd.  scripta: 

3.  Kaibelii  Observationes  critt.  in  A.  6.  (Comm.  phill.  in  hon.  Momm- 
seni.  p.  326  sqq.) 

4.  Eiusdem  Philodemi  Gad.  epigm  (Index  Gryph.  1885). 

5.  Cr.  Meyeri   Zur  Gesch.  d.   griech.   u.  lat.  Hexameters  (Acta  Acad. 
Bav.  1884). 

6.  Fr.  Benekii  Beitrage  z.  Metrik  d.  Alexandriner.  Progr.  1883.  Bochum. 

7.  HuUgrenii  Observatt.  metrr.  in  poetas  elegiacos.    Lps.  1871.  Progr. 

^)  In  commentatione  tertio  loco  recensita. 

3)  NuUum  fere  exemplum  in  posterioria  aetatis  epigrammatis  ezBtat. 


—     29     — 

ox"^pa  xa-  a'  PooiXetov;  ao;  ^e  vsxj;  ']»a'^ap(;  (ep.  23.  ca.  a. 
724  scriptum).  Nam  si  una  tantum  caesura  inciditur 
prior  pentametri  pars,  ut  hoc  schema  exsistat:  j.-,^  _!««', 
iam  initio  versum  nimis  praecipitari  et  miserriinos  numeros 
prodire  quivis  persentit.  Et  profecto  non  modo  a  Melea- 
greae,  sed  etiam  a  Philippicae  coronae  poetis  illam  formam 
diligentissime  evitatam  esse  cognovimus  nuper,  cum  hanc  rom 
anquirebamus.  Nam  apud  CalUmaclmm  nullum  exomplum 
inveni,  Leonidas  Tar,  (95  epp.  in  Brunckii  Anth.  Gr.')  recen- 
sentur)  duo  exhibet:  59,4;  91,10  (A.  P.  VII  67;  VII  295.); 
Ant.  Sidoniu3  (3.50  disticha  cum  Meyero  respicimus)  quattuor, 
ex  quibus  duo  in  nominibus  propriis:  12(?),2  (A.  P.  VI  10); 
18(?),6  (A.  P.  VI  115.);  34(?),6  (A.  Pl.  176);  68,4.  (A.  P. 
VII  6)  —  ultimum  exemplum  tantum  certum  est;  Melcager 
(128  epp.)  tria:  11,4  (A.  P.  XII  56);  38,2  (ib.  110);  112,6 
(VII  195).  Antipatri  Thessalotiicensis,  cuius  duodeseptuaginta 
epigrammata  apud  Brunckium  leguntur,  unum  illius  schematis 
invenimus  exemplum:  20,6  (A.  P.  IX  297)  rpiuTo;  dv£pyo|xsvo), 
quae  verba  non  arte  coniungenda  sunt,  ut  in  ceteris  exem- 
plis;  unum  in  Philippi  epigrammatis  elegiacis  undequa- 
draginta:  7,2  (A.  P.  VI  99):  Ildva  '^-.Xo^ev-^r,;,  cui  versui 
nominibus  propriis  satis  excusationis  praebetur;  unum  in 
Antiphili  Byzantini  carminibus  quinque  et  quadraginta:  33,3 
(A.  P.  VII  622.):  oyv.vov  dv£>.xo|i£vo),  quorum  verborum  prius 
ad  versum  antecedentem  spectat;  duo  obviam  tiunt  in  Leonidae 
Alexandrini  epigrammatis  quadraginta  tribus:  43,2  (A.  P.  VII 
548  n.  pr.)  et  35,4  (A.  P.  IX  354):  tKVj^oiJ.',  drojadtitvo;  — 
unum  praeterea  in  1'annenionis  Macedonis  quindecim,  duo  in 
Diod&ri  Sardiani  sedecim,  unum  in  Apollonidae  Smyrnaei 
undetriginta  epigrammatis  legitur  eiusmodi  pentametri  exem- 
plum;  ne  unum  quidem  praestant  in  carminibus,  quae  Brunckii 
recensionem   experta   sunt,   Alpheus  Mytil.  (11);  Philodemus 


')  Commodo  noptro  nofl  ea  editione  naoB  essp  ingenne  prnfitemur; 
sed  nemo  postnlare  puteet,  at  siD^ala  epigrammata  vj.  Antb.  Pal.  operoBe 
excerpamas.  Omnia  igitur  praestare  non  pof>Bum;  fortasse  ftitaras  Auth. 
editor  aliquo  modo  illi  incommodo  Bubveniet. 


—     30     — 

(34);  Bianor  (19);  Lollius  Bassus  (11);  Antiphanes  Macedo 
(9);  Automedon  (11);  Addaeus  (10);  Maecius  (11);  Marcus 
Arcientarius  (33);  Statyllius  Flaccus  (12).  Ad  Crinagoram 
iam  nos  convertamus,  qui  bis  in  centum  triginta  septem  pen- 
tametris  illam  libertatem  sibi  sumpsit: 

ep.  9,6:    lepd  T^dYpsuxalat  -(spav^puou  dpxsudoto 

7rpd|xva,  h.^-qko-^ieq,  §•'  Epjxsw  '.^puaicv:, 
ubi  duo  verba  initialia  ad  diversa  distichi  membra  perti- 
nent,  alterum  ad  hexametrum,  alterum  ad  pentametrum,  et 
ep.  24,  ubi  v.  6  vox  dprji'^dx(ov  memoria  Homerica  orta 
talem  pentametrum  effecit  simulque  ei  satisfactionem  concilia- 
vit.  —  In  aperto  igitur  est  hunc  poetam  ut  ceteros  epigramma- 
tarios  tali  verborum  consociatione,  qua  versus  numeri  con- 
fringuntur,  diligenter  abstinuisse  neque  licere  coniecturis  vel 
falsa  potius  litterarum,  quae  traditae  sunt,  compositione')  ei 
hanc  licentiam  obtrudere.  Sed  tamen  hoc  factum  cst  a  vv. 
dd.,  qui  ep.  3,4  traditam  scripturam  9'f,x£v  6|ji{ovo|xito  commu- 
tarunt  in  dfjxsv  6|i.wv6|xtoc;  Tiai^;  Tcatpoc;  'AvttcpdvrjQ.  Filium  signi- 
ficaturus  est  Cr.  patri  cognominem,  quod  enuntiare  potuit 
simpliciter  sic:  xaxpoc;  touvojx'  r/cov,  vel  ou  Ttatpoi;  6|xcovu|iO(;  (uioq) 
vel  ■Kax^oc,  s/wv  ovoixa,  ut  in  inscriptionibus  nonnullis  institutum 
est,  vel  ut  Anyte  A.  P.  VI  153:  KXsttdpw^;,  f evetqi  tauto  Xa)(d)v 
ovojxa  vel  ut  Ant,  Sid.  ib.  206,9:  Tratpot^^AptatotsXotx;  auvo|X(ovoixo(;. 
Cui  apertiori  viae  Cr.  ut  saepe  implicatam  praeoptavit  studio, 
quod  supra  adumbravimus,  commotus  versus  rarioribus  vocibus 
distinguendi.  £x  eo  enim  numero  poetis  est  6|x(ovu|x'yj,2)  quod 
verbum  etiam  in  ep.  18,2  occurrit.  Quaerendum  igitur  est,  nonne 
hoc  loco  illud  vocabulum  poetae  recta  traditione  vindicetur. 
Mihi  quidem  dubium  non  videtur  esse,  quin  6\L0iw\i.i-q  solum 
nuUa  praepositione  addita  idoneum  sensum  suppeditet,  siqui- 
dem  ■KalQ  nulla  re  in  textum  irrepsit  nisi  patris  mentione, 
quod  idem  evenit  in  Aesch.  Agam.  v.  315,  ubi,  ut  nuper  me 


')  Hoc  nescio  an  inscius  vitarit  Meinekius,  cum  A.  P.  VI  298,6 
(item  at(iue  VI  293,2)  rectissime  scriberet:    <fxvX  ano  luyxaQSog. 

2)  Est  terminus  Arietotelicus  notissimus  cf.  Indicem  Bonitzii  s.  v.; 
„ergo  fortasse  ex  scholarum  usu  arripuit  ludi  magister"  (Dielsius). 


—     31     ~ 

docuit  Vahlenus,  rjrZt:,,  per  se  ipsum  non  necessarium,  tamen  ad 
sententiam  complendam  et  ampliandam  voci  fspovuov  additum 
est.  Quae  cum  ita  se  habeant,  sensus  eorum  verborum,  quae 
codex  exhibet,  non  flagitat  corrcctionem,  flagitatautem  nietrum. 
Nam  si  ^xev  ono)vj|i'>c  legimus,  molesta  ea  bisyllahi  et  quinque- 
syllabi  coniunctio  oritur.  Immo  tria  verba  in  traditione  obli- 
tescunt:  br/.'  sv  6;io)vj;).->(;,  ut  iam  Boissonadio  placuit.  quamquam 
non  recte  interpretatus  est  „^r,x-^  -^  •>  ""^^  "^'''  ^*'  '>|J-^"'''-»l^'-(l 
raTpd;",  iramo  £v  o|icov'j|X'T(j  continuo  cum  raxpo;  copulandum  est, 
cum  verbum,  quod  est  tcO.q,  non  nisi  ut  raTpo;  contrarium 
esset,  poeta  interposuit.  Itaque  vv.  dd.  conamina,  oiio^vjino; 
Jacobsii  vel  6hojv'j|i'0'j  Heckeri,  non  modo  sensu  non  postu- 
lantur,  sed  etiam  metricae  legi  refragantur,  quandoquidem  adi. 
6(i(uvu|i'.o;  artissime  cum  &f,XiV  coniungendum  licentiam  ex- 
cusaturo  nullam  latebram  praebet. 

2.  Meyerus  disputatione  sua  (cf.  p.  28,  adn.  1,5)  optimc  de 
re  metrica  meritus  est,  cum  multas  leges  adhuc  incognitas, 
sed  severe  ab  poetis  Alexandrinis  observatas  aperuit.  In 
eis  de  pentametro  quoque  regula  quaedam  maximi  momenti 
detecta  multisque  exemplis  illustrata  est.  Nam  primus 
Meyerus  ostendit  non  licere  priorem  pentametri  partem  exire 
in  vcrbum  uanbician,  quod  vix  par  esset  caesurac  vcrsus 
gravissimae.  Callimachus,  ut  hoc  uno  exemplo  utar,  in  205 
pentametros  duos  intulit  illum  in  modum  conforraatos;  uterquo 
autem  satis  excusatur,  alter  nomine  proprio  (A.  P,  VII  89,  1<) 
A'!o)v,  quae  lectio  etiam  hinc  stabilitur),  alter  (V  6,2  y-Kow) 
rhetorico  quodam  consilio.  Non  minus  severe  eandem  reguhim 
observavit  Crinagoras,  quippe  (jui  in  centum  triginta  septtjui 
pentametris  nuUum  iliius  formae  adraisit,  si  excipias  ep.  45,8: 
vjv  dxsXc-jaTo;  dza;  opv.;  dvaxpEXiTa'.  et  ep.  19,2:  Mi^vr,,  ttsv&o; 
Eov  vjxT'  xaX'j']<an£vr,-  Quamvis  libenter  haec  laesae  reguiae 
exempla  Crinagorae  largiremur,  tamen  in  priore  versu  verisi- 
milius  est  iambicum  exitum  scribae  deberi,  qui  ex  v,  5:  £^pa|u 
o'o)X'j^'l^axTo;  dza;  o'.(ov6;  £p''!;o)v  temerc  ultimum  interpolavit, 
praesertim  cum  sic  epigramma  pentamctro  spondeo  carente 
liberetur.  Alter  autem  pentameter  ideo  notabilis  est,  quod 
si   vera  esset  Geistii  et  Woltorsii  coniectura,  in  epigrammate 


—     32     - 

legeretur  a.  750  scripto.  Nos  nimirum  in  contrariam  par- 
tem  ratiocinamur.  —  Unura  legis  violatae  exemplum  exhibet  — 
id  quod  memorabile  est  —  id  carmen,  quod  iamdudum  aliis 
de  causis  (cf.  caput  quartum)  suppositum  esse  existima- 
veramus,  37,6  dB-prjaac;,  v.  TiKio^j  cpccSojisvo)  Pidxou.  Neque 
modo  idcirco  exceptio  notatu  digna  est,  quod  in  insiticio 
epigrammate  legitur,  sed  etiam  aliam  ob  rem.  Antiphilus 
enim,  cui  Planudes  iure  epigramma  inscripsit,  illius  legis 
omnino  respectum  non  habuit,  nam  in  quadraginta  quinque 
epigrammatis  non  minus  duodecies  eam  laesit.  Hac  observatione 
Planudi  fidem  augeri  magnopere  diserte  monere  vix  opus  erit. 

B.    De  hexametro. 

1.     De  hexametri  osteologia*)  et  singulorum  pedum 

indole. 

Inter  sedecim,  quae  concinnari  possunt,  hexametii  formas 
(quintum  et  sextum  pedes  non  respicimus  consilio),  Crinago- 
ras  non  aliter  ac  ceteri  poetae  maxime  favit  his  schematis: 

dsdd  (triginta  versus), 

dddd  (duodeviginti), 

sddd  (tres  et  viginti), 

ssdd  (  quindecim). 

Neque  tamen  consistebat  intra  ea,  sed  ex  sedecim  illis 
omnino  quattuordecim  in  usum  suum  contulit;  semel  etiam 
rarissima  forma  sdss  usus  est  in  ep.  33,1:  OuS'  rjv'Qx£avo<;  Tcdoav 
xXyjiiupav  £Y£''p"fl,  ubi  spondeis  cumulatis  sensum  optime  adaptasse 
mihi  videtur.  Non  rainus  rara  est  ea  forma,  quae  ep.  8,1  usu 
venit:  dsss  ("Hp-/],  'Ekrjd^uiojv  li^Tr^p,  'Hpv]  xs  zzKd-q).  Ibi  quoque 
sensus  clare  externa  forma  illustratur,  cum  sollemniter  Hera 
invocetur.  —  In  hoc  versu  caesuram  seminotiariam:  "HpYj,  ze 
xeKv.-fi  spondeus  antecedit,  sed  hoc  licet.  Contra  illicitus 
est  spondeus  diaeresi   succinctus,   ut  hucolica   caesura  inse- 


1)  „Osteologiam  eam  disciplinam  metricam  Dobrischius  („Ein 
statistischer  Versach  liber  die  Formen  des  lat.  Hex."  1861)  apte  appellat, 
qua  singulorum  pedum  ratione  habita,  quomodo  dactyli  spondeos  et  hi 
illos  excipiant  et  quantus  utrorumque  numerus  sit,  exacto  iudicio 
examinatur"  Hultgren.  1.  1. 


—    3:^    ^ 

quatur.  Tales  versus  Crinagoram  iion  conformasse  non 
mirum  est,  magis  mirum  neque  exiguae  artis  indicium,  quod 
ante  bucolicam  "caesuram  diligentissime  omnem  spondeum 
declinavit,  id  quod  ne  Callimachum  quidera  tam  severe  insti- 
tuisse  Meyerus  testis  est.  Unum  exemplum  obstat,  quo  si 
codici  fidem  adiungere  licet,  eam  legem  exuit  Crinagoras: 
ep.  29,1  Xupixoiv  £v  -reuysi  -utbs.  Sed  in  promptu  est  addita 
una  hasta  (svi)  normae  satisfacere.') 

Hoc  de  osteologia  hexametri  imprimis  disputandum  erat; 
iam  nonnulla  tractemus,  quae  cum  lioc  et  insequenti  capite 
coniunctionem  habent  et  facillime  ad  caesuras  disceptandas 
aditum  nobis  parient.  Initium  vero  apte  suraere  possumus 
a  prijHO  Iliadis  versu:  M^vtv  aei^s,  dsd,  IIr,X.r,'.d^£(o  'AyiXrjo;, 
quem  quidem  non  omnes  scient  tres  ob  causas  displicere  de- 
buisse  posteriorum  temporum  poetis  politioribus.  Hi  enim 
primum  non  secunda  in  sede  dactylicum  aut  trochaicum  po- 
nunt  verbum,  quod  in  prima  incipit,  ut  asi^c  et  versu  quinto 
oioivoi^'..  Eam  legem,  quae  ut  Homero  ita  Hesiodo  et 
subsequentibus  poetis  ignota  orat,  ab  Alexandrinis,  fortasse 
a  Callimacho  ipso,  profectam  esse  Meyerus  merito  autumat. 
Hic  enim  in  1147  hexametris  bis  tantum  eam  violavit,  qua 
severitate  metrica  Leonidam  Tarentinum,  Antipatrum  Sidonium, 
alios  in  imitationem  suam  traxit  (vido  Meyeri  observationes). 
His  adiungendus  est  etiam  Crinagoras^  qui  in  centum  triginta 
septem  hexametris  bis  regulam  raigravit  idque  in  uno  eodem- 
que  epigrammate  18:  v.  1  "Hpvr^aavTo  •/.«•  dXXai  et  v.  3  x>wr,&3ir,Ts 
xai  u|i|i.£;;  at  statim  liquet  hanc  non  esse  veram  exceptionem, 
immo  rhetorico  consilio,  quod  vel  ex  compari  verborum 
positione  apparet,  duo   oxomphi  debcri.  —  Deinde   in    primi 


')  Haod  Bfcns  Criiiaporas  ut  vel  ei  poetae  qui  alioquin  la.\iorem  metri- 
cam  rationem  pequuntur  fcf.  Flerra.  Orpli.  p.  r)92  eqq.)  vocabulum  evitahat 
prima  (|uarli  pedia  Hyllaba  hrevi  finitum,  unde  elucet  foede  deformasse 
Boissonadium  et  Bothinm  et  qui  eis  temere  credidit  Puebnerum  primum 
versum  epiprammntis  27,  cum  conicerent : '.^/(x  rfr,  «  Stihtie.  x(ynt<Jiy 
sn'  iXnioi  9v/ji;  scripturu  «ri'  iXniai  (1')  minime  eollicitanda  erat  tali 
coniectora,  quae  omnibas  regulia  metricia  repugnet  (cf.  p.  40). 


—     34     — 

Iliadis  libri  versu  primo  oifendendum  erat  Alexandrinis,  quod 
caesura  semiquinftria  exitu  vocis  iambicae  ded  efficitur,  quae 
primariae  hexametri  caesurae  non  minus  impar  est  quam 
caesurae  pentametri.  Quo  factum  est,  ut  Callimachus,  quem  hanc 
quoque  legem  epico  versui  scripsisse  Meyerus  suspicatur,  in  1147 
hexametris  ter  decies,  AntipaterS\d.in3bO  hexametris  quater  — 
haec  quidem  exempla  certa  sunt  —  iambum  illi  sedi  insererent. 
Neque  minus  diligenter  eum  cavit  Crinagoras,  cum  bis  tantum 
regulam  violaret  ep.  34,5:  oh^k  Tcept^  et  20,5:  xotYotp  i^uv.  — 
Tertium  autem,  quod  in  Iliadis  versu  Alexandrinis  arri- 
dere  non  potuisse  Meyerus  dicit,  in  ea  re  cernitur,  quod 
caesurae  et  semiquinaria  post  ded  et  seminonaria  post  IlirjX- 
yjidBsco  in  uno  versu  coniunctim  positae  sunt.  Quam  licentiam 
bis  admisit  Callimachus,  nusquam  Leonidas  Tar.  et  aterque 
Antipater.  Crinagorae  duo  laesae  legis  exempla  leguntur: 
ep.  8,1,  ubi  quidem  nomini  proprio  "Hpyj  tam  arte  adhaeret 
enclitica  -ce,  ut  unius  vocis  instar  sint,  alterum  in  ep.  36,3, 
qui  versus  male  traditus  est,  sed  Ira  cum  antecedenti  voca- 
bulo  in  unum  coire  videtur.  —  Jam  ut  quae  adhuc  disputavimus, 
paucis  complectar,  Crinagoras  in  his  Alexandrinorum  regulis 
observandis  unus  omnium  religiosissime  versatus  est  summaque 
cum  sollertia;  unde  coniecturam  facere  licet,  quam  frequenti 
et  diligenti  illorum  carminum  lectione')  imbutus  sit.  Atque 
ne  quis  casui  eas,  quas  Meyerum  secutus  exhibui  observationes 
metricas  attribuat,  recognoscat  velim  cum  viro  illo  doctissimo 
Theocriti  idyllia  I,  II,  XI,  XV,  quorum  in  545  hexametris  pri- 
mam  legem  undecies,  secundam  tricies  cjuinquies,  tertiam 
duodevicies  violatas  esse  inveniet.  —  At  res,  quam  ultimo 
loco  persecuti  sumus,  iam  propius  accedit  ad  id  caput,  quod 
nunc  tractaturi  sumus 

2.    De  caesuris  hexametri. 

Notum  est  nostra  aetate  controversiam  ortam  esse  inter 
vv.  dd. ,  quae  legitima  esset  Alexandrinorum  caesura,  bucolica 


')  Vereor  paene,  ne  putidum  sit  denuo  monere  illius  studii  residuum 
etiam  exetare  iu  ep.  41,  minus  certum  in  ep.  29  (cf.  caput  quartum). 


—     35      - 

an  una  ex  tertii  pedis  incisionibus.  Alii  illam,  alii  lias  eo 
nomine  nuncupaverunt.  Sed  utut  est,  nemo  negabit  primam 
legem  Alexandrinos  ut  ceteros  poetas  sibi  statuisse  eam,  ut 
(ertius  pes  distingueretur  incisionibus,  praoterea  eos  niaxime 
bucolicae  caesurae  favisse,  quamqiuim  baec  nusquam  necessaria 
esset.  Etenim,  ut  recte  vidit  Meyorus,  non  oportebat  caesu- 
ram  semiquinariam  una  l)ucoIica  sublcvari,  cum  semiseptenaria 
idem  ofHci  posset.  Idem  ferc  de  Callimacho  Kaibelius  (1.  1.) 
exponit,  nisi  quod  hic  vir  doctissimus  semper  a  bucolica 
caesura,  non,  ut  par  erat,  a  tertii  pedis  incisionibus  pro- 
ticiscitur,  nequc  semiseptenaria  non  minus  quam  bucolica 
caesura  penthemimerem  fulciri  possc  perspexit.  Attamon  verum 
aliquatonus  sensit,  cum  de  Callimachi  caesuris  haec  disputa- 
vit:  ,,Ponthcmimere  sola  rarissime  se  continuit,  cuius  in 
epigrammatis  nullum,  pauca  sunt  in  hymnis  exempla  neque 
ea  subtili  quodani  artificio  destituta.  Ubique  enim  anapaestos 
subiungit,  spondoum  numquam  nisi  anaphora  quaositum",  ut 
bucolica  caesura  neglecta  haec  tantum  forma  evadat:  —,-"—,. 
Contra  Meyerus  non  tales  anapaestos,  sed  caesuram  semisep- 
tenariam  solam  requiri  dic-it,  etsi  fortasse  ipse  concedet  illis 
venustiorcni  spociem  conciliari  hexamotris  ea  caesura  distentis, 

quam  si  spondeus  semiquinariam   oxcipiat:  -, ,.     lam   ad 

Crinagorao  opigramnuita  aninium  attondentes  facile  percipie- 
mus  etiam  caesuris  quam  olegantissime  conformandis  eum 
enixe  operam  dcdisse.  Recensuimus  eius  hexametros  centura 
triginta  soptom,  ex  quibus  octoginta  unus  incisione  xazd  rpiTov 
Tpoya-ov  ita  succincti  sunt,  ut  sox  et  quadraginta  simul  bucolica 
incidantur;  quinquaginta  sex  semiquinariam  exhibent  cae- 
suram,  ex  quibus  nanin  tantummodo  carcnt  caesura  bucolica. 
Omnes  igitur  hexametri  Crinagorae  in  tertio  pede  singulas 
incisiones  praebent,  simul  bucolicas  caesuras,  si  omnes  compu- 
tamus,  nonaginta  tres,  unde  cognoscas  etiam  Crinagoram  hanc 
caesuram  (secundariam)  in  deliciis  habuisse.  lam  ad  illos 
versus  novem  nos  convertamus,  qui  pontliomimere  distenti 
bucolica  caesura  vacant.    8unt  hi: 

1.  ep.  8,1:    HpTp  ■  E"A.r,d'j'.o)v  |i.r,tr,p,  "llpr,  -i  -zKv.r^; 

2.  ep.  33,1:  Oj5  f,v  'iixsovd;  icdaav  zLr^\vj^av  efeipfi»  quibus 

•6* 


—     36     — 

de  versibus  iam  antea  dictum  est;  adde  utrumque  semi- 
septenaria  distinctum  esse  a  Crinagora. 

3.  ep.  41,3:  ctsi^et  ^"ExdXyji;  xe  „^t>.o^£ivoto  xaXtT^v"; 

4.  ep.  42,1:  N*^aov  tt^v,  si  xai  |jl£  TreptYpdcjjavxeq  iyoDoiv, 

5.  ep.  34,5:  oiat  Y«p  ou^s  xept^  Bpoxd|xot  dTrecpatSpuvavto ; 

6.  ep.  36,3:   ydixat  S'    —    ou   [n^>tot(;   dxe  too   [xaXoxol   Im 

|xdXXot  — ; 

7.  ep.  22,3:  yjpuaaa;,  w  dX)itox"AiBYj*  xi  Trpdwpov  ecpteii;; 

8.  ep.  23,5:  60-veIoi  xa\idxooz  xotx;  ao6(;  Bte|io'.pT^aavxo ; 

9.  ep.  18,5:  Tnat^l  ^dp,  dv  x6[iP(|)  Styji;  UTre&i^xaxe  pcoXotJ. 
Tertium  et  quartum  exemplum  omittere  debebam,  siqui- 

dem  voculis  xe  et  [ic  adhaerentibus  caesura  x.  xp.  xpo^.  effi- 
citur.  In  quinto,  sexto,  septimo  exemplo  olTendere  non  potes, 
cum  egregie  molliantur  anapaestis.  Qua  medela  destituti 
leguntur  soli  ei  hexametri,  qui  postremi  recensiti  sunt,  ut  ta- 
men  semiseptenaria  caesura  neuter  careat.  Atque  etiamsi 
facillimum  sit  anapaestum  in  octavum  hexametrum  (ep.  23,5) 
inferre  inverso  verborum  xaixdxot);  xou;  oou;  ordine  (scribere 
enim  licet  xoui;  «ouq  xa|jtdxot>(;,  quod  sensui  non  repugnat),  ta- 
men  coniectura  satius  est  abstinere,  cum  hoc  carmen  inter 
priora  Crinagorea  locum  habeat.  Aliter  statuimus  de  ep.  18,5. 
Primum  non  praetermittere  licet  hoc  epigramma,  ad  quod  hexa- 
meter  pertinet,  referendum  esse  inter  ea,  quae  venusta  quadara 
incisionum  arte  exsplendescunt,  sepulcralia  illa  quidem  maxi- 
mam  partem.  Excepto  enim  hoc  ipso  versu  quinto  omnes 
hexametri  pari  modo  inciduntur  et  trochaica  et  bucolica 
caesuris.  Idem  observatur  in  epp.  15  et  1,  quod  falso 
inter  erotica  legitur;  in  ep.  14  autem  omnes  hexametri 
distinguuntur  incisionibus  semiquinaria  et  bucolica,  quod 
idem  cadit  in  epp.  39,  48,  49.  Quo  magis  admirandum 
est  carmen  18,  quod  alioquin  haud  inconcinne  conditum  est, 
hunc  versum  tam  scabrum,  tam  non  expolitum  continere 
Tcat^l  Ydp,  dv  x6|xP()j  Ur^Q  uTreO-rjxaxe  poAou,  etiam  exitu  recedentem 
a  politorum  hexametrorum  forma  (cf.  Kaibelii  Philodemum). 
Alterum  acceditidque  nonparvi  taxandum.  lure  enimHeckerus') 

')  Idem  V.   d.  et  —  quod   nescivit  —  iam  antea  Geistius   versu 
quarto  proposuit  'o|et'atj,  quod  commendatur  v.  7.,  ubi  terra  atjfiajoeaaa 


-     37     — 

monet  epitheto  ar,jj.a-ro'ca3a  v.  7  (quo  terra  naufragorum  sepul- 
cri.s  impleta  dieitur)  non  convenire  verba  ^''r,;  pojXoo  v.  5. 
Praeterea  durissime  et  vix  recte  dici  Erotides  tumulo 
terrae  fecundae  supposuisse  puerum.  Quare  sibi  persuasit  hic 
nomina  oblitterata  esse  domini,  qui  puerum  sepeliendum  cu- 
rasset.  Et  lenissime  se  restituere  arbitratur  uTre&r^xaio  Bo)- 
Xou,  sed  quo  nomine  filius  Boli  dictus  fuerit,  se  ex  V.rfi  non 
posse  elicere.  Haec  non  suo  iure  asseverat  v.  d.,  cum  insu- 
lae  compellatae  quasi  homines  ipsae  puerum  glebae  suae 
{pronomen  aegre  sane  desideramus)  supposuisse  dici  possint, 
ut  in  titulo  Mytilenis  reperto  (329  Kaib.),  in  quo  uno  eadem 
phrasis  legitur,  de  Balbo  dicitur:  Trjv  xuva  AsaPtaxTJj  PwXqj 
•j-e&T^xaTo  BdXpo;.  Itaque  neque  in  nomine  domini  oblitterato 
oflfendo,  neque  in  dictione  singulari,  sed  in  adiectivo  solo  I5'r,c;, 
cuius  loco  aliud  exspectamus  anapaestica  mensura  praeditum 
et  oflfensiono  sensus.  vacuum.  Cui  -desiderio  Herwerdeni  v. 
d.  coniectura  (Mnem.  n.  s.  vol.  XIV,4)  tam  egregie,  tam 
simpliciter  subvenit,  ut  nihil  supra  possit;  ille  enim  t  littera 
post  0)  geminata')  scribit:  rat^'  fdp,  ov  -uiipq)  \h'.rf,  uze^T^xoTo 
pojXo-j.  „Perfrequens  est  apud  sequiores  praesertim  hic  adi.  T^.o; 
usus,  ut  ponatur  pro  pronomine  possessivo.  Sententia:  Puero 
enim  quem  vos  propriae  (vestrae)  glebae  tumulo  supposuistis, 
nomen  atque  formam  ipse  dedit  Amor." 


vocatar.  Nam  revera  has  maris  lonii  insulas  infames  fuisse  uaafragiis 
apparet  ex  Autipatri  Tliess.  ep.  VII  639:  n  KvxXdSui  rj  ani^oy  'EkXtn 
xvfiu  xtii  'o^eius  ijXfa  /ueuqo^effu;  Ita(|ue  hanc  coaiecturani  epeciosani 
et  ingeuiosam  haud  cuuctanter  in  textu  repouerem,  uisi  obstare  videre- 
tar  Strabo  [I.  8  p.  .351  ad  0,'298  iff^ey  6'ttv  y^aoiaty  entnQoirixe  t^o^aty] 
Wortf  Se  eTQr^xe  r«f  'o^etai,  TcJy  'E/tydStoy  J'  etaiy  uvzui  xtX.  et  1.  10  p. 
4i9:  xnl  ut  'o^eiut  xnkovueyni,  «f  o  noi»;r»Jf  ft^oKf  c7rrc.  Cum  fieri  nou 
poesit,  ut,  si  modo  insuiue  inm  pcrmutarant  nomeii,  sic  lueerit  poota, 
Menippi  amicus,  aut  suo  Marte  II<;meri  versuni  ita  iuterpretatus  est 
ritrabo  aut  utroque  loco  *o«f  ai[jeetii'i  viceui  idem  obtiuere  voluerat  uon 
n.  pr.,  aut  cum  JacobBio  scribere  oportet:  eaaeTjat,  Controversiam  trausi- 
gant  geographiae  antiqunc  peritiorcs,  uos  interea  iucliuamas  maxime 
ad  sententiam  medio  loco  propositam  (v.  uotam). 
')  Scriba  etiam  primum  (  omisit. 


—     38     — 

Quam  coniecturam  si  merito  approbaviraus,Crinagorashaud 
alitt-T  ac  ceteri  poetae  tersiores  aut  trocliaicam  caesuram  buco- 
lica  saepissime  vel  potius  plerumque  assumpta  ad  hexametros 
adhibuit  aut  semiquinariam  vel  adiuncta  bucolica  caesura  vel 
(rarissime)  ita  in  versus  intulit,  ut  anapaestus,  nusquam  fere 
spondeus,  incisionem  exciperet;  saepius  autem,  uti  diximus, 
omnes  eiusdem  epigramraatis  hexametros  eisdem  caesuris  ex- 
quisita  quadam  arte  distinxit. 

C.  Prosodiaca. 

1.  De  atticis  correptionibus. 

G,  Herraannus,  ubi  epici  versus  historiam  exponit,  quamquam 
(p.  764.  1.  1.)  iure  cavendum  esse  dicit,  ne  multa  quae  ex- 
cusari  vulgo  solerent,  apud  poetas  elegiacos  critici  patienter 
ferrent,  taraen  si  correptionum  breviura  syllabarura  ante  mutara 
cum  liquida  ratio  haberetur,  ipse  concedit  has  aliquanto  magis 
ab  epigrammatariis  praecipue  quam  ab  epicis  usurpari.  Neque 
voro  hoc  esse  cur  miraremur,  cum  et  brevia  fere  essent  ista 
carmina  et  gravitate  cederent  epicis.  Crinagoras  undecies 
hanc  licentiara  sibi  indulsit,  nara  duo  exempla  (ep.  45,.S: 
Kaioapa  xlstvov  et  3,2:  ota^  TL^rjixr^d-elrfi)  norainibus  propriis 
excusantur.     Cetera  haec  sunt: 

ep.  1,1:  XI  ae  Trpojiov;  2,4:  vjy  uttvov;  3,4:  xaX^  xaxpo;; 
5,1:  dfxtjXoysiloi;  dxpoTTXSpov ;  7,6:  dyotxs  xptyoQ;  9,4:  'Li'kfjy/s 
TBx^rfi',  19,1:  ff/jjjozv  dxosaTrspoc;  22,3:  xt  Trpoojpov;  30,3:  xaxa- 
axao&elaa  xXuSojvt;  42,4:  xdp-t;.ov  dxpo^puou;  43,2:  dzsifjit  ypdvov. 
Nusquam  igitur  in  eis  carminibus,  quae  posteriori  Crinagorae 
aetati  attribuimus,  haec  libertas  usu  venit.  Nara  quae  invenitur 
in  ep.  19,1,  ut  huic  sententiae  non  adversatur,  ita  Geistii  (Wol- 
tersii)  non  opitulatur.  Contra  quae  leguntur  in  epp.  42  et  43 
correptiones,  cum  nostra  de  tempore,  quo  ortae  sint,  opinione 
concinunt.  Invitis  merabranis  Emperius  (Opuscula,  in  Adver- 
sariis  ad  Brunckii  Analecta)  in  ep.  20,4  yj  |iE  TOxpi(j  coniciens 
hanc  libertatem  intulit  neque  alia  ratione  Jacobsius,  cum  ep. 
24,2:  Ipfa  xpaxsT,  ep.  47,1 :  dst  ooi  s^patoQ  suspicatus  est.  Correc- 
tionibus  exiguus  ille  correptionum  numerus  non  erat  augendus. 


-     39     — 

2.  De  hiatibus. 
Multo  minorem  diligentiam  quam  in  eis,  quas  adhuc  adum- 
bravimus,  rebus  Crinagoras  in  hiatibus  vel  evitandis  vel  ad- 
hibendis  collocasse  videtur,  quod  sane  ut  memorabile  ita 
explicatu  difticile  est.  Namque  permagnus  hiatuum  numerus 
non  modo  legitimorum,  sed  etiam  rariorum  in  ducentis  septua- 
ginta  quattuor  versibus  Crinagoreis  deprehenditur,  quos  in 
partes  ab  Jacobsio  (1.  1.)  propositas  distribuere  haud  ab  re 
sit.  Primos  igitur  recensebo  ex  hiatibus  in  longis  syllabis 
obviis  eos,  qui  ex  interiectionis  cura  nomine  concursu  orti 
sunt.  Ecce  exerapla  ipsa:  ep.  22,3:  d)  aLh.r:'  'A-^r^;  32,1: 
d)  iXcsivr,.  —  Ex  longae  vocalis  cura  praepositione  concursu, 
quae  quidem  in  duobus  exeraplis  extremis  in  anastrophe  posita 
est,  nati  sunt  hi  hiatus:  ep.  12,3:  a-(;  £-•  |i£'.oy;aavta  (Jao.  •(' 
inculcat;  cf.  notam);  14,5:  x^.\i.a<.  o' ev  ^zir^  y-o  -/cpna^'.;  23,3: 
f,  erl  NsiXo);  30,5:  -cvitq  d7:c/v.uaa-o ;  34,5:  Bp'j-djxo'  ctTcecpat^p-j- 
vavTo;  36,3:  |iaXaxo'.  ztj.  naXXoi;  36,5:  TptToxs^  ctvd  zdv  sto;'); 
42,5:  xal  6-'i  |ia'pi(;;')  46,3 :  ^'.o)xo|isvo)  6-' dT^tTf, ;  21,1:  iiopo)  s-t; 
42,8 :  T(p  e::' £o)p''a&r,v.  —  Unum  exemplum  n.  pr.  excusatur:  ep. 
46,1:  iie^dXo-j  Evoa-y^ovo;.  —  Homeri  auctoritas  (sic  Jac.)  tue- 
tur  hos  hiatus:  ep.  25,1:  iiy;  etTTf,;;  39,6:  f,  d-,'a&ov.  —  Contra 
(jui  extra  hos  ordines  inveniuntur  hiatus  ab  Jacobsio  aliisque 
temptati  sunt:  ep.  1,5:  IlpwTr^  ooi  ovoji'  eaxev,  ubi  v.  d.  cum 
Hermanno  •('  interposuit;  19,  1:  xal  J5' auTr,  f,yl'jaev,  quod  antea 
mutatum  Jac.  in  notis  servandum  esse  dicit;  3'  interiecimus 
ob  aliam  causam  (cf.  notam);  26,1:  erel  ecppdaaaTo,  hoc  enim 
cod.  pracbet,  non  £-£•.  t';  33,5:  xa-  tspal,  Jac.  ipse  de  coniec- 
tura  sua:  xai  f  'epa'  dubitavit  (cf.  notam);  47,1:  El  xa'!  oot 
e^palo;,  quera  liiatum  transpositiono  effugere  vult  Jac,  sed  ita, 
ut  ex  furao  in  ignem  iverit  (cf.  p.  38);  51,5:  xa-  ozdaat  Tnr,- 
t>£vTo;,  quem  hiatum  exuebat  idcm  v.  d.  f  particula  rursus 
arcessita. 

Nos  omnes  horum  versuum  ceteroquin  minime  corruptorum 
correctiones  abiciendas  esse  et  Crinagoram  in  hac  re  non  ad 


')  frnstra   alter    ab   nermanno    {xQiroxei    ayti),    ab    Jacobsio    alter 
(ijj'  vno  cf.  p.  25)  sublataa  est. 


—     40 


Alexandrinorum,  sed  ad  uniim    Homeri    usum    se  applicasse 
arbilramurJ) 

Eo  autem  hiatu,  qui  ex  brevium  syllabarum  concursu 
originem  ducit,  poeta  plane  abstinuit,  nam  quod  ep.  27,1 
legitur  in  Pl.:  xevalc;  iz<.  iKTiioi  (i%''  eXx.  P),  aptissime  sic  muta- 
mus  et  emendamus,  ut  cum  Jacobsio  It'  praepositioni  prae- 
mittamus,  quae  particula  omissa  est  etiam  ep.  3,3:  asdXov  et' 
ex  /epoc;. 

3.  De  elisionibus. 

Poetas  posteriores  in  elisionibus  usurpandis  parcissimos 
fuisse  et,  si  evitari  non  poterant,  in  eis  quam  maxime  molli- 
endis  multam  operam  consumpsisse  nemo  est  quin  sciat.  Id 
de  Callimacho  probe  ostendit  Benekius  1.  1.  Hic  poeta  in 
epigrammatis  (140  hexametros  B.  recognovit)  quinquaginta  tres 
elisiones  admisit,  sed  praeter  perpaucas  non  nisi  in  nominibus 
propriis,  numeralibus,  particulis,  interiectionibus,  pror.orainibus, 
quae  Ubera  vocabula  Hilbergius  norainat,  abstinuit  praeterea^) 
elisionibus  fere  post  caesuras  seraiquinariam  et  trochaicam 
tertii  et  quarti  pedis.  Haud  aliter  Crinagoras,  qui  sexaginta 
omnino  elisiones  adhibuit,  quas  tabula  hac  indicabo  adiectis 
numeris  Callimacheis: 

I     _    n    _    m    _    IV    _    V    _    VI  _ 


Crin.    3 
Call.  12 


2il5 


1  :  3 


9 


li  1 


4i  4 


2  ':  0  ■■  7 


2?i  0!  5 


0 


0 


1  ilO 


OilO 


OiO 


Oil?: 


Itaque  si  exipias  ep.  22,3:  T^pTiaaac;,  w  aXKiar'  'AiBrj  et 
8,3:  coBivai;  veuaaix'  'AvKovtTfj,  quibus  nomen  proprium  excusa- 
tionem  parit,  eisdem  ae  Callimachus  sedibus  evitavit  elisio- 
nem;  nomina  autem  et  vei-ba  elisa  inveniuntur  haec:  ep.  24,5: 
iS'  6t:'  r/O^poIq  27,3:  aXXotc  akV  et:'  ovetpa  (ubi  manifesto  consilio 
rhetorico  vocal)ulum  repetitum  est);  23,1  ^''Q  ^6Tcr,v'  oXpoio  OiXo- 
oxpate  (item),   Si  vera  sit  Momraseni  sententia  (cf.  p.  21),  etiam 


')  Attamen  in  posterioribus  carminibus  etiam  ab  hac  licentia 
multum  receBsisse  videtur. 

2)  Hoc  statuere  demum  potuit  v.  d.  omnium  nimirum  Callimachi 
hexametrorum  ratione  ducta. 


—     41     — 

in  posterioris  aetatis  epigrammate  laxior  haec  elisio  legatur. 
At  qiioquo  modo  res  se  habet,  ex  paucis  his  exemplis  id  dis- 
cendum  est  non  licere  praeter  necessitatem  elisiones  huius 
poetae  versibus  inculcare,  quae  nominibus  aut  verbis  confor- 
mentur.  Qua  metrica  potissimum  ratione  commotus  ep.  48,5: 
lieTCov  non  \ib\C,ov  legendum  esse  statuo,  atque  Hermanni  coniec- 
tura,  qua  ep.  26,5:  xp-.Toxst'  legendum  existimat,  sponte  dilu- 
itur.  —  In  transcursu  etiam  raonemus  in  pentametris  aliam 
ut  apud  Callimachum  sic  apud  Crinagoram  elisionum  rationem 
obtinere'). 

4.  De  longarum  vocalium  et  diphthongorum 
correptionibus. 

Longarum  vocalium  et  diphthongorum  verbuni  a  vocali 
incipiens  praecedentium  correptiones  primus,  quantum  scio, 
Kaibelius,  ubi  de  Philodemi  ratione  metrica  disputationem 
instituit,  tractavit  primusque  ostendit  trochaicam  correptionem 
[nKoixi  |jLoi  eT:"lTa>.iT,v)  multo  rarius  iam  a  veteribus  poetis 
elegiacis^)  adhiberi  quam  dactylicam  (<z-s.Xk'j\ia>.,  (ov  f,5rj). 

Etiam  religiosius  „elegantiores  numororum  artitices 
trochaico  hiatu''  (immo  correptione  tr.)  „versum  interruinpere 
verebantur,  cum  dactylicum  admitterent,  sed  certis  quibusdam 
locis*'.  Velut  Callimachus  (xa'.  particulae  correptione  nimirum 
semper  exclusa)  in  epigrammatum  pentametris  nullum,  in 
hexametris  quattuor  (duo  ante  caes.  buc,  duo  in  pede  primo) 
(Jactylicae  correptionis  exempla  admisit.  Ex  successoribus 
eius  non  omnes  tam  severas  sibi  statuerunt  leges.  Meleager 
demum  illius  exemplum  imitatus  cst,  cum  in  epigrammatum 
(130)  hexametros  non  nisi  duodeviginti  intulit  dactylicas 
corroptiones  (quattuordecim  ante  c.  b.),  in  pentametros  etiam 

')  Attamen  inde  qaoque  aliquid  lucramur.  Nam  elisio  qualis  est 
TtQr,tl'  uaTtaato}  (ep.  46,4)  noii  condonari  poteet  nisi  tironi  poetae. 

^)  Apud  Cailiuum,  Tyrtaeum,  Archiloclium,  Mimnermum,  tSoloDem 
in  hexametris  inreoiuDtar  sec.  Kaibelium  quadragiDta  Bez  dactylicarum 
corr.  exempla,  ex  quibus  trigiuta  quattuor  ante  cacs.  buc,  in  quinto 
pede  septem,  in  primo  quattuor,  in  tertio  unum,  nullum  iu  eecundo- 
iu  pentametris  Dovem  in  priore,  duodetriginta  in  posteriore  purte; 
correptionoB  trochaicae  omuiuo  novem,  cx   quibus  tres  iu  peDtamtitria* 


—    42     — 

pauciores,  contra  ww?<m  dumtaxat  certum  trochaicae  correptionis 
exemplum  (A  P  XII  53,3).  Idem  cadit  in  Antipatrum  Sid., 
qui  octo  dactylicas  correptiones  sibi  indulsit,  trochaica  plane 
abstinuit;  idem  in  Philodemum  quoque  et  in  Apollonidam, 
aequalem  Crinagorae.  Hic  vero  in  usu  correptionum  non 
sibi  constitit,  non  aequabilem  seraper  artem  adhibuit;  res  certe 
digna  est,  in  quam  acrius  inquiratur.  Duo  enim  in  genera  epi- 
grammata  discedunt,  si  ad  correptionum  rationem  discribuntur. 
Primum  genus  in  eis  consistit,  quae  plures  et  audaciores 
utriusque  classis  praebent  correptiones,  alterum  in  eis,  quae 
aut  nullam  exhibent  aut  legitimas  tantum  et  a  politioribus  quo- 
que  poetis  frequentatas,  correptiones  dico  ante  caes.  bue.  Hoc 
discrimen  aut  casui  attribuendum  erit  aut  processihus,  quos  tem- 
porum  progressu  Crinagorae  ars  metrica  fecit.  Quae  contro- 
versia  dirimi  fortasse  poterit,  si  ea  epigrammata,  quae  certis 
annis  adstringere  licet,  comparabimus  ex  ratione  correptionum: 
Epigramma  in  Corinthi  libertinos  scriptum  (32:  ca.  a,  710) 
cui  prirao  clarum  temporis  indicium  impressum  esse  statuimus, 
continet  v.  3  dactylicam,  v.  4  trochaicam  correptionem; 
secundo  loco  posuimus  carmen  in  Philostratum  conditum  (23: 
ca.  a.  72^)^  item  includeus  correptiones  dactylicam  (v.  2)  et 
trochaicam  (v.  1).  Jam  ante  'hoc  pactum  esse  suspicati  sumus 
ep.  43  (intra  a.  710  et  724),  quod  procul  dubio  omnium 
pessime  habitum  est,  si  ad  correptiones  spectamus,  nam 
non  minus  quinque  complectitur,  in  quibus  duas  trochaicas 
(vv.  1  et  4);  rariorem  praestat  etiam  ep.  46  (cf.  p.  41', 
ad  iclem  iter  pertinens.')  Item  ep.  41,  ante  a.  729  scriptum, 
correptionem  trochaicam  exhibet.  Praetermittendum  non  est 
praeterea  ep.  34  (ca.  a.  729)  in  aquas  Pyrenaeas,  dactylicis 
dnabus  correptionibus  instructum.  Carmini  autem  in  nuptias 
Cleopatrae  iunioris  (28:  ante  a.  734)  correptionem  trochaicam 
poeta  inseruit.  Postremum  iu  hac  classe  dicendum  videtur 
epigramraa  in  partum  Antoniae  scriptum  (8:  paucis  ad  sum- 
mum  annis  ante  a.  743),  in  quod  tres  correptiones  dactylicas 

')  epp.  42  et  47  vacua  paene  sunt  ea  licentia,  quod  sententiae 
nostrae  de  eorum  tempore  neque  adversari  neque  adminiculari  conseu- 
.taueum  est. 


—     43     — 

intulit,  diias  noniinibus  piopriis,  tertiani  nuUo  modo  excusatani. 
—  Nul/d  autem  uut  legitima  (ep.  24,5)  continetur  correptio 
liis  epigrammatis,')  quae  ad  temporum  rationes  digeram: 

op.  4i)  ad  Tiberii  expeditiones  pertinens  ca.  a.  746  scrip- 
tum  sit  oportet; 

epp.  26  et  45  Augusto  regnante  composita  sunt; 

ep.  44  fortasse  a.  758  scriptum  est  (cf.  notam); 

ep.  24  a  Mommseno  a.  763  assignatum; 

ep.  31  post  a.  767  ortum  esse  demonstravimus; 

ep.  33  a.  769  scriptum. 

Kecensuimus  omnino  duodeviginti  epigrammata  vacua 
correptionibus,  sex  singulis  ante  caes.  buc. ,  tria  singulis  in 
primo  pede  ideoque  legitimis  accincta,  in  summa  viginti  sep- 
tom  (yhis  quiiin  inaior  jjars  omnium  Crinagoreorum).  Rectc 
igitur  in  hac  causa  versabimur,  si  statuemus  certum  quendam 
terminum,  unde  maior  metricae  artis,  correptiones  si  specta- 
mus,  observari  coepta  sit  severitas.  Quem  terminum  intra 
annos  740  et  746  pangendum  esse  ex  eis,  quae  supra  expo- 
suimus,  facile  cognoscitur.  Atque  ut,  quod  contra  hanc 
argumentationem  dici  possit,  quodam  modo  occiipcm,  haec 
addam:  miram  illam  epigrammatum  rationem  cxplicare  oj)ortet 
sine  dubio  eum,  qui  non  obtusa  acie  rerum  causas  investigare 
supersedeat,  non  satis  habeat  res  ipsas  protraxisse.  Itaque 
uti  diximus,  nihil  relincjuitur  nisi  ut  aut  casui  aut  mctricae 
artis  progressibus  attribuamus  eam,  quam  adumbravimus, 
varietatem  metricam.  Variatio  delcrtat  procul  dubio  multis 
in  rebus,  neque  tamen  in  urte  mctrica,  quae  non  arbitrio 
cuiuslibet  permittitur,  sed  aut  certas  (juibus  teneatur  leges 
flagitat  aut  certam  saltcm  rationem.  Itaque  si  quis  poeta  cor- 
reptionura  leges  omnino  non  rcspiciat,  habeat  sibi  neque  vero 
licet,  non  consentaneum  certe  aut  verum  est^eum  in  his  epigram- 
matis  correptiones  diligenter  evitare,  illa  passim  eis  conspcrgere. 
Haec  non  esset  licentia  poetica,  quam  non  agnoscere  piacu- 
lum   fere   est,    sed    mera  libido,   quam  ego  quidem   assequi, 


')  Ceteroquin    —    quod   nolim  praetereaa   —  eadem  expolita  arte 
ezcelluQt,  9i  excipitur  cp.  24. 


—     44     — 

cum  qua  luctari  non  possum.  Statuiraus  autem  supra  Crina- 
goram  partim  versus  rarissimis  et  audacissimis  distinxisse 
correptionibus  et  trochaicis  et  dactylicis,  partim  versus  vacuos 
ea  licentia  vel  parcis  et  legitimis  succinctos  condidisse,  neque 
tamen  haec  duo  genera  in  epigrammatis  temere  permiscuisse, 
sed  maiorem  eorum  partem  posterius  tantummodo  genus  ver- 
suum  complecti,  in  minorem  prius  illud  genus  poetam  con- 
gessisse.  Deinde  comprobare  contendimus  in  hoc  genere 
ea  poemata  sola  locum  habere,  quae  ante  a.  745  scripta 
esse  aliis  argumentis  ostendi  potest,  ea  quae  inde  ah  hoc  anno 
in  lucem  prolata  sunt,  adscribenda  esse  alteri  generi.  Neque 
igitur  temeritatis  crimine  implicari  nobis  videmur,  cum 
circa  hoc  tempus  mutationem  illam  incessisse  dicimus. 
Neque  abest  coniectura,  qua  explicetur.  Supra  ostendere 
conati  sumus  Crinagoram  si  regulas  a  Meyero  primo  patefactas 
et  illustratas,  si  caesuras  et  elisiones  respicimus,  totum  se 
dedisse  Alexandrinorum  imitationi,  maxime  autem  CaUimachi 
poematis  operam  navasse,  qui  in  omnibus  epigrammatis  non 
plus  quam  quattuor  correptiones  dactylicas  sibi  indulsit.  Fa- 
cile  igitur  fieri  potuit,  ut  huius  poetae  studio  commotus  etiam 
correptionibus  antea  neglectis  operam  tribueret  et  pristinam, 
cui  se  addixerat,  licentiam  nrolliret  atque  adeo  omnino  exueret 
(cf.  p.  38  ex.,  40',  41').  —  Quid  autem  ex  metrica  arte  Crinagorae 
illum  in  modum  mutata  colligi  licet?  An  omnia  ea  viginti 
septem  epigramraata  post  hoc  tempus  scripta  esse?  Minime, 
id  unura  iure  concludimus  ex  hac  carminum  ratione  epi- 
grararaata  audacioribus  correptionibus  instructa  coUocanda 
esse  ante  terrainum  illum.  Sed  ne  haec  quidem  exigua 
sane  sumraa  eorum,  quae  elaboraviraus  in  ea  re  perscrutanda, 
plane  spernenda  est,  irarao  aliquem  certe  fructum  ad  tempora 
epigrammatura  excutienda  inde  capere  licet. 

Pauca  id  genus  aiferre  haud  pigebit.  In  prima  harura 
quaestionum  parte,  cum  de  ep.  48  disputavimus,  probabili- 
ter,  neque  tamen  liquido  statuere  potuimus,  quo  potissiraum 
imperatore  carmen  conditum  esset.  Nunc  epigramma,  cum  du- 
abus  correptionibus  distinguatur,  non  dubitanter  ad  priora 
Augusti  tempora  referemus.    Item   coniecturae  quam  de  ep. 


—     45     — 

36  Schneiderus  periclitatus  est  (ad  expeditionem  Tiherii  u. 
734:  susceptam  id  revocandum  esse)  cum  tres  contineat  cor- 
reptiones,  ex  quibus  unam  trochaicam  in  pent.,  metrica  ratio 
non  resistet,  ut  tanion  aliis  de  causis  num  verisimilis  sit, 
magnopere  dubitem.  Idem  dicendum  est  de  ea  suspicione, 
qua  Reiskius  assentiente  Geistio  virginem,  quae  in  pulcher- 
rimo  ep.  12  natalem  diem  celebrare  dicitur,  Antoniam 
minorem  esse  obtinet:  correptiones  eam  adiuvant,  proltabilitas 
non  item;  idem  de  ea,  qua  idem  v.  d.  ep.  15  ad  unum  ex  eis  mili- 
tibus  spectare  putat,  qui  ab  Augusto  adversus  Cantal)ros  in 
Hispaniam  ducebantur  a.  729,  etiamsi  non  prorsus  abicienda 
sit  (cf.  p.  15.).  Contra  neque  ratio  metrica')  neque  argumcn- 
tum  opitulantur  alii  eiusdem  Reiskii  sententiae  a  Geistio 
probatae,  qua  ep.  5  ad  Luciitm  Caesarera  pertinere  conicit, 
natum  demum  a.  737.  Geistii  (Woltersii)  autem  de  ep.  19 
opinioni  ab  hac  parte  non  obicitur  ulla  difficultas,  item,  quae 
nos  de  Niciae  aetate  disputavimus,  iam  correptione  (ep.  25,3) 
non  legitima  fulcire  possumus.  In  nota  denique  epigrammati 
40  subiunctae  ostendemus  non  recte  v.  2  •f^d^^ai  Porsonum 
coniecisse  in  poemate  non  paucis  annis  post  a.  7S2\3,  ut  vi- 
detur,  concinnato.  —  Omnium  vero  pessime  comparatum  essct, 
si  Crinagorae  vindicari  posset,  ep.  6,  cuius  versus  primus 
praeterea  solus  omnium,  quamquam  semiquinaria  caesura  in- 
struotus  est,in  monosyllabumetbisyllabum  vocabulum  desineret. 
Et  correptiones  quidem  praeter  unam  dactylicam  ante  caes.  buc. 
(v.  3)  singulas  continct  in  pentametri  priore  (v.  6)  et  poste- 
riore  parte  (v.  2),  duas  praeterea  trochaicas  (vv.  1  et  3). 
NuUo  modo  haec  offensio  mollitur,  ut  factum  esse  videmus 
in  ep.  43,  caesurarum  rationo,  cum  tertius  tantummodo  ver- 
sus  caesuram  bucolicam  admixtam  exhibeat  trochaicae,  ceteri 
omnes  trochaicis  solis  incidantur.  Etiam  sensum  epigram- 
matis  multis  vitiis  laborare,  intellegent  qui  Jacobsii  notas 
perlegerint,  ea  sanare  vel  potius  perlustrare  non  est  huius 
loci.  Ut  tamen  ab  epigrammate  rimando  nondum  recedamus, 
facit    caput,    quod    iam    tractandum    nobis    proposuimus. 

')  Daae  iosaDt  cornptioDes,  altera  trocbaica  iu  peotametro. 


46     — 


IV. 

De  Crinagorae  epigrammatis  et  singnlis  versibns 
snppositiciis  eorumqne  auctoribus. 

Etiamsi  hoc  loco  in  epigrammate  6  emendando  tempus 
et  operam  conterere  in  animo  nobis  non  sit,  tamen  ad  rem 
pertinere  videtur  ad  ultimum  distichon  animum  attendere. 
Gravius  enim  ulcus  in  eo  delitescere  primus  notavit  Geistius. 
Naraque  bellaria  ea  quae  Philoxenides  Pani  et  Priapo  suspen- 
deret,  non  ut  voce  dvtid^eiat  flagitaretur  (v.  8),  quarto  in 
easu,  sed  primo  posita  esse,  neque  placere  haec  lauta  (^a(|;iX^ 
v.  6)  cuppedia  v.  8  Xitvjv  BaTta  nominari.  Ne  id  quidem 
adoptari  posse,  quod  fortasse  quis  probaret,  alteram  praesto 
esse  structuram,  cum  v.  6  praedicati  vices  obtineret  et  a 
versu  7  novum  inciperet  enuntiatum^).  Ad  coniecturas  sine 
dubio  relegare  eum  oportet,  qui  expeditum  et  integrum  car- 
men  manibus  terere  cupit,  non  truncatum  et  vitiis  deforma- 
tum.  Sed  quam  Geislius  ipse  procudit,  ne  multis  non  arri- 
deat^),  valde  vereor.  Duo  enim  in  unum  conglutinata  esse 
epigrammata  suspicatur,  ita  ut  priores  sex  versus  Crinagorae 
carmen  exitu  rautilatum,  postremum  distichon  integrum  anti- 
quioris  cuiusdam  poetae  epigramma  repraesentarent.  Cui 
coniecturae  cum  alia  multa,  tum  id  resistit,  quod  carmen 
depromptum  est  ex  longiore  Philippeae  coronae  fragmento 
ab  A  P  VI  ep.  227  (dpYucpeov)  incipiente  terminato  ep.  261 
(ydXxsov).  Cum  hoc  ordine  alphabetico  non  conveniret,  carmen 
a  verbo  Ilavi  exordiens  post  Crinagoreum  Bdtpuec;,  qua  re  de 
coniectura  aliquantum  certe  detrahitur.    Quaeritur  igitur,  num 


*)  Quid  tandem  Baehrius  1.  1.  huic  disticho  facere  velit,  non  plane 
enucleavi,  dicit  enim  haec:  „Lassen  sich  nicht  die  5  ersten  Verse  mit 
der  Apposition  im  6.  als  eine  Anrede  auffassen,  entnommen  etwa  (?) 
einem  Gedichte  des  Krinagoras,  wozu  dann  als  Schluss  oder  gewisser- 
massen  als  Inschr.  v.  7  und  8  dient?" 

2)  Quamquam  probatur  Stollio  1.  1.  et  Duebnero.  Hic  Geistii 
rationes  comprobat,  quas  ne  recte  quidem  assequitur,  minime  enim  ille 
initium  alterius  poematii  desiderari,  sed  hoc  iutegrum  esse  dixerat. 


—     47     — 

alia  medela  praesto  sit,  ad  quam  deourrere  possimus.  Suo 
sane  iure  Geistius  denegat  fieri  posse,  ut  illa  liellaria  cum 
dvtiftsTae  coniungantur,  quae  iunctura  nusquam  reperitur.  Epi- 
gramnia  quidem  Leonidae  Tarentini  A  P  VI  205,  ul)i  donaria 
item  primo  casu  posita  dependere  videntur  ex  voce  br^xrxzo 
(v.  10),  habet,  quo  levigetur.  Namque  ut  mittam  licere  primo 
versu  verbum  substantivum  supplere,  fabri  instrumentis  enu- 
meratis  verbo  &V;xa-:o  praemissa  sunt  v.  9  et  prononien  a  et 
particula  ^rj,  quibus  interpositis  poeta  omni  oflfensioni  sub- 
venisse  videtur.  Tale  quid  etiam  in  hoc  epigrammate  ex- 
spectamus;  idque  quo  verbo  nunc  obruatur,  ex  altera  discimus 
difficultate,  quam  ultimum  distichon  complectitur.  Neque  enim 
viri  docti  quae  vis  et  discrimen  esset  epithetorum  cptXoaxr^Trtov 
et  euatdp&oY;,  satis  explorate  dispexerunt.  De  pedo  pastorali 
.Tacobsius  cogitavit,  quo  Pan  instructus  esset,  cum  £j3t. 
Brunckium  secutus  ad  Priapum  revocaret  ^coleata  cuspide 
pulcre  peculiatum".  Uterque  num  recte  statuisset,  iure  dubi- 
tatum  est;  Heckerus  pro  cf./.oaxyj-oiv.  aliud  vocabulum  exspectat 
ad  Panem  magis  conveniens  velut  cptXoTtprjwvi  sive  'sptXoar^XufY'-, 
£'jo-:o'p5jf-f!  autem  de  dei  cornibus  accipit.  Rectum  vidit  meo 
arbitratu  Dielsius  cum  nisi  de  ,,porrecto  palo"  (Hor.  s.  1  8,5; 
Priap.  25  alia)  cogitaremus,  epitheton,  quod  est  cp!Xoaxr,xcov, 
explicari  neguirc,  cjaTop^of^  autem  ad  truncum  spectarc  ad- 
notavit.  Sic  in  ep.  VI  22,.')  dYpoio-q,  novoaTop^uYT-  HptyjZd) 
primitiae  consecrantur.  Quo  epigrammate  collato  belhiria  illa 
facile  apparet  quam  apte  Priapo  soli  offerantur;  quocum 
Pan  in  hoc  uno  poemate  coniunctus  legitur.  Cum  praeterea 
quae  insequuntur  verba  suo  quodque  loco  (nam  sine  causa 
Geistius  oifendit  in  >.!Tr,v  ^a-Tw)  posita  sint,  in  primo  distichi 
verbo  corruptelam  delitescere  Dielsio  faciie  credemus,  (|ui 
Ilav-  ex  HavTa  (sriptum  scilicet  olim  Ilav  )  ortum  esse  suspi- 
catur.  Voce  autem  rctvTa  quae  enumerata  sunt  cupedia  com- 
mode  comprehenduntur,  ut  nulla  iam  exsistat  grammatica 
aut  sensus  difficultas.  Hac  ratione  etsi  Geistii  scrupulis  satis 
subventum  est,  taraen  alia  restant,  quae  totum  carmen  sua- 
deant  Crinagorae  ut  abiudicemus.  Ut  mittam  mofrum,  de 
quo  iam  p.  45  dictum   est,   et  'M   particuJHm,  do  (lua  p.  25» 


_-      48     — 

et  formam  doricam  (v.  7)  IIpidTtu),  et  quod  praeterea  nullum 
similis  argumenti  Crinagorae  epigramma  a  Philippo  in  coro- 
nam  receptum  est  et  quod  omnino  haec  artiticiosa  rerum 
descriptio  a  poetae  indole  paulum  abhorrere  videtur/)  gravior 
exstat  causa.  Eiusdem  enim  Philoxenidis,  Pani  statuam 
ponentis,  epigramma  fertur  Philippi  VI  99,  id  quod  casui 
nemo  tribuet,  nec  de  imitatione^)  cogitari  potest,  cum  nomen 
tantum,  non  argumentum  utrique  commune  sit^).  Praeterea 
Philippus  multus  erat  in  hoc  poematum  genere,  ubi  praeter 
ccteros  floret  —  si  hoc  est  florere  —  rerum  tenuiorum 
diligenti  et  morosa  descriptione.  Consimilis  argumenti  est 
VI  102,  ubi  bellaria  cpi>.oBiTT{j  npti^irci)  sacrantur.  Eadem  putida 
diligentia  laudem  poeticam  aucupatur  epp.  90,  92,  101,  103, 
104  aliis.  Accedit,  quod  eiusdem  Philippi  carmen  Pseudo- 
crinagoreum  praecedit,  ut  facillime  nomen  Crinagorae  pro 
Philippo  in  textum  iiTepere  potuerit  ei  scribae,  qui  omnino  in 
hoc  epigrammate  describendo  negligentissime  grassatus  est.*) 
Alterum  harum  corruptelarum,  quibus  nomen  auctoris 
adulteratum  est,  exemplum  praestat  ep.  16,  quod  in  eundem 
Eunicidam  scriptum  est,  quem  Crinagoras  carmine  17  exa- 
gitavit.  Heckerus  (comment.  crit.  in  A.  G.  pars  I),  qui  vir 
doctissimus  iuvenili  quodam'  ardore  et  impetu  demonstrare 
studet  Anthologiam  „pro  dimidiata  parte  corpus  inscriptionum 
esse,  quod  integras  exhiberet  inscriptiones  non  mutilatas  aut 
detritas  tempestate",  fusius  de  utroque  epigrammate  disputat 
p.  11.  Proticiscitur  v.  d.  ab  eis  epigrammatis,  quae  scripta 
essent  ita,  ut  lapidi  insculpta  fuisse  videri  possent.    Jam  an- 

')  Cf.  praeterea  infra  notam  ad  ep,  42,5  de  particulis  appositam. 

^)  Nam  non  pauca  Philippi  epigraramata  ex  aliis  expressa  sunt, 
cf.  epp.  22  et  102,  VII  141  et  385,  408  (cf.  71,  4.  5)  et  405,  XI  322 
atque  append.  35  et  XI  321  atque  347  alia,  v.  Menkii  diss.  „de  A  P 
epp.  sepulcralibus"  (Marb.  1884)  p.  16. 

3)  Cum  nomine  etiam  argnmentum  Diodorus  Zonas  VI  106  de- 
prompsit  ex  Leonidae  epigrammate  VI  35  (cf.  VII  173  et  174,  190  et 
364,  273  et  395  [v.  etiam  392],  163  et  164,  233  et  234,  550  et  289). 

*)  Posteaquam  haec  disserui,  ex  Stadtmuelleri  collatione  intellexi 
ei  opinioni  vel  traditionem  ansam  praebere,  cum  quattuor  priores  auc- 
toris  nominis  litterae  Kqiv  in  rasura  positae  sint,  v.  infra  ad  ep.  37. 


—     49     — 

tiquiores  enim  epigrammatarios  carminibus,  quibus  virorum 
fama  nobilium,  sed  diu  mortuorum  memoriam  celebrarent, 
inscriptionum  formam  dedisse.  Ad  eandem  inscriptionum 
normam  conscripta  legi  aliquot  parva  carmina  oxwTrctxa  sive 
potius  Xoi^opa  dicenda,  quibus  etiam  antiquissimi  poetae  ini- 
micos  petisse  viderentur  (cf,  A  P  VII  348  Simonidis;  VI 
293  et  298  et  305  Leonidae  Tarentini;  XIII  21  Theodoridae). 
Kidem  igitur  generi  —  hoc  v.  d.  assentiri  non  dubitamus  — 
adscribendum  estCrinagorae  epigramma  in  Eunicidam  scriptum, 
ardore  quodam  nativo  conspicuum.  Gravissimis  verbis  inimi- 
cum  „diris  devovet"  maximisque  probris  proscindit.  Ne  in  hoc 
t|uidem  impetu  suam  indolem  suamque  versus  pangendi  rati- 
onem  dissimulare  potest  Crinagoras;  nova  et  rara  permulta 
invexit  verba,  quorum  callida  compositione  et  iunctura 
doctrinam  suam  ante  oculos  ponit.  Affero  3'Jop(uXov  ydova, 
rcepva  eitoxpioevta,  o^dvcwv  xp-ova  (de  serie  dentium),  xcoXcuv 
5o6Xiov  o'.OKe^r,v,  y;(i.tz'Jpo)ta  Xeitjjava,  dv^poi;  xaxooxrjveOc;.  Ultimus 
autem  versus  in  memoriam  nobis  reducit  ep.  18,8 

•KwX'.  0'j  |iev  xot>?pr^  xeToo,  ou  S'7jouytr,, 
Quo  quidem  cum  carmine  Crinagorae  ita  sine  dubio 
Heckerus  coniungere  vult  ep.  16,  ut  utrique  eiusdem  cippi 
tumulo  impositi  lateri  epigrammata  inscripta  essent.  Quod  ego 
non  ncgarim  Heri  potuisse;  immo  concedo  non  raro  etiam 
illud  accidisse,  ut  his  epigrammatis  diversum  metrum  tribu- 
eretur,  iambicum  et  elegiacum,  id  quod  demonstratur  optime 
epigrammatis  C  .1  G  6239,  6298,  674.5,  item  A  P  VII  334  et 
335.  Aliter  autem  res  se  habet  in  carminibus  iilis  17  et  16. 
Nam  ut  non  dicam  mirum  esse  aliquem  poetam  irrisoria 
carraina  vel  eatenus  ad  verarum  inscriptionum  normam  con- 
cinnata  hnxisse,  ut  „lapidem  ad  excipienda  carmina  elegiaca 
angustiorem  esse^*  simularet,  hoc  igitur  ut  mittam,  postulan- 
dum  tamen  videtur,  ut  consilium  aliquod  ista  iteratione  epi- 
grammatis,  quod  vitam  ut  Crinagorea  pleraquc,  non  speciem 
vitae  refert,  assequi  voiuerit  poeta  neve  merum  ludum  reprae- 
sentet.  At  certum  rei  ab  eodem  poeta  retractatae  consilium 
me  quidem  prorsus  eflFugit.  Quid  enim  novi  aflfertur,  quid 
non   tumuli    descriptione    excepta   iam   novimus   et  novimus 

4 


—     50     — 

fortius  et  aptius  elatum?  Porro  exitus  epigrammatis  mihi 
cum  Reiskio  nimium  languidus  et  exilis  videtur  esse,  xcoXi- 
•(riTCKec;*)  pdxoq  ut  C^ocpcb^yji;  vexcx;  (v.  5)  vix  feliciter  inventa, 
aiiTzzTai  autem  uiro  oiro'8(|)  male  expressa  ex  Crinagorae  X.e(- 
<|)av'  hi  yXwp-^Q  i\i.%kea  tTjxe^dvoQ.  De  nominum  diversa  forma 
iam  disseruimus  p.  27,  nihil  ineptius  et  ab  iambico  metro 
raagis  alienum  quam  formam  epicam  exitus  Euv.xiSao  ex 
EuvixiSso)  effictam  cogitari  posse  atque  hoc  corruptum  imi- 
tatoris  scilicet  iudicium  prodere  Kirchhoffius  me  docuit. 
Prolatis  his  certis  imitationis  indiciis,  quibus  etiam  Geistii  de 
metro  et  universo  carminis  stilo  dubitationes  adicere  possum, 
iam  transactum  esse  videri  potest  critici  officium.  Restat 
autem  quaestio  non  levi  bracchio  agenda  de  vero  epigram- 
matis  auctore,  quam  eo  libentius  aggredimur,  quod  sic  occa- 
sionem  nanciscimur  de  circulo  poetarum  Crinagorae  aequalium 
pauca  disserendi.  Veri  autem  auctoris  vestigia  si  non  liquido 
detegere,  at  tamem  aliquatenus  odorari  licet.  In  qua  re 
aliquantulum  eo  adiuvamur,  quod  ep.  16  cum  in  eadem  serie 
alphabetica,  qua  ep.  17,  legatur,  ab  illius  temporis  poeta 
scriptum  sit  oportet.  Propius  ad  verum  accedimus  ratione 
habita  phrasis,  singularis  certe  et  notabilis 

oux  dvBpoQ  eoMou  (scl  x6  o^|i.a)'  [ivj  Xidq)  xex|i.atpeo, 
0)  X(j>axe,  xov  ^avdvxa  *  xoicpov  y;  Xi&ot;.^) 
Quae  locutio,  ut  iam  Jacobsius  animadvertit,  apud  aequalem 
Crinagorae    poetam,    Antipatrum   Thess.,   quamquam   diverso 
sensu  adhibita,  obviam  fit  A  P  VII  18  (in  Alcmanis  tumulum) 
'Avepa  ixTj  TtexpT(j  xex|ia{peo.  Aixoq,  6  x6[iPo(; 
ocpd^^vat  •  [xeYdXou  S'6oxea  cpwx^t;  s.y;zi.^) 
Neque  usquam  alibi  invenitur,  etsi  comparari  potest  Diodori 
Tarsensis  eisdem   temporibus  adiuncti    (Strab.    p.  675)    epi- 
gramma  venustum  A  P  VII  235 


')  tovhytineXkg  Crinagoram  scripturum  fuisse  iore  anDOtat  Geistius. 
Ex  dictioQe  davvSetco  quae  vocatur  nihil  sequitur,  quo  haec  opinio 
confirmetur,  eadem  invenitur  in  ep.  14. 

2)  Kwq)6u  Ant.  Thess.  a^fia  appellat  etiam  ep.  VII  287,  3; 
cf.  notam. 

3)  Similis  sententi»  inest  in  eiusdem  epigrammatis  VII  236,  136,  629. 


—     51     — 

Mi^  Hrcpst  iMdYvrjt'.  to  rr^Xixov  o'jvo|ia  x6nP(j), 

[iT,3i  9£[j.'.JTox>.£0'j;  £p|a  0£  Xavdav£T(o. 
Texnaipou  SaXa|xiv[  xai  okxdoi  xdv  ({>iX.67caTptv 
Yv(o3TQ  B'  £x  TO'jT(ov  [ie'!Cova  K£xpo7:'!rj(;. ') 
quod  an  Antipatro  ante  oculos  obversatuui  sit,  dubitari  licet. 
Neque  enim  in  controversia  positum  est,  quin  Graeculus  hic, 
qui  —  id  quod  coniecturam  adminiculat  —  complura  com- 
posuit  iambica  epigrammata  (cf.  VII  390,  quod  ipsum  quoque 
structuram  dauv^eTov  suppeditat  —  Thessalonicensis,  id  esse  al- 
phabetica  serie  docemur  —  et  692),  permulta  ex  aliis  poematis 
imitatione  expresserit.  Cuius  vestigia  quaedam  persecutus  est 
Kaibelius  CI.  1.  1.,  ut  ep.  A  Pl.  305  „in  debilem  et  obtusam 
speciem  redegit  venustam  Sidonii  arteni,  quam  reperimus  in 
carmine  A  P  VII  34''  ad  eundem  Pindarum  pertinente,  item 
secundum  Weigandium*)  A  P  VII  398  expressum  est  ex 
Leonidae  ep.  VII  660  (cf.  VII  743  et  224  et  484,  IX  112 
et  VII  157).  Neque  modo  superiorum  poemata  Ant.  Thess.^) 
in  usum  suum  convertit,  ne  aequalium  quidem  epigrammata 
neglexit,  ut  mox  Crinagorae  exemplo  demonstrabimus.  Nihilo 
minus  Antipater  aetate,  ut  videtur,  non  ita  multo  inferior 
Crinagora  non  parum  se  ipse  suspiciebat,  immo  poematis 
suis  maxime  superbiebat,  si  coniecturam  capere  licet  ex 
epigrammate  non  omni  acumine  destituto  A  P  XI  20 

0£'jf£ft  000!  ,,X'ixxa(;'*  r,  .,>wOc{/v'^^a(;"  y;  „xanaofjVa(;" 
(f"!>6Te,  xotr|T{ov  ^iiXov  dxovfto"A.6][(i)v, 

01  T^Ereoiv  xoonov  XeXy^ftoitevov  doxf(OavT£^ 

Xpl^vr,Q    £^    '-^pf^^    ~'!v£T£    A-tTOV    u5o)p- 

5  oVj|iepov  'Apyt"A.6yoto  xa».  dpoevo(;  Tjiiap  'OjiVjpou 
orevVinev   6  xpr^Tf^p  o'j  ^eys^'  u^poroTaQ. 
Poeta  Horaero   et  Archilocho    sacra  facturus    acriter  invehi- 
tur    in    Callimacheos ,    «versilicatores    ieiunos,"    in   senticetis 

')  In    comparatioDem    vocare    possnmus    etiam   carmeo   aDouymi 
VII  137 

Mi]  fii  ra(f(o  adyxQiyc  x6y  'ExToga,  fxtiS'  inl  rvfifiu 
fiixQ€i  xoy  ndtttii  'EXXaSoi  ayrinaXoy. 
')  De  Antipatris  Sid.  et  Theaa.  poett.  epigrr.  a.  1840.  Diaa. 
^)  De  Sidonii  imitationibua  v.  Weigand.  p.  48. 

4» 


—     52     — 

versantes  glossarum  (cf.  Antiphanis  A  P  XI  322).')  Confi- 
tendum  sane  est  hunc  poetam,  etiamsi  permulta  de  triviis 
sumpta  frigide  tractaverit,  tamen  non  obscuritatem  et  ver- 
borum  callidas  iuncturas  afFectasse  atque  adeo  ligurrivisse, 
sed  saepenumero  eminere  nativa  quadam  oratione.^)  Similiter 
atque  Crinagoras  Antipater  non  raro  epigrammata  sua  munus- 
culis  addidit,  codicibus  et  id  genus  aliis,  neque  vero  ut  ille 
libris  aliorum,  quorum  in  fronte  exarata  legebantur,  poetarum, 
sed  suis  ipsius  carminibus.  Id  enim  coUigere  possumus  et 
ex  epigrammate  A  P  IX  93,  quo  cum  Pisoni  natalem  diem 
agenti  versiculos  dicat,  pi^/iov  |j.txpyjv,  quam  una  nocte  elabo- 
rasset,  ut  boni  consulat  parvum  hoc  munusculum,  patronum 

*)  Haec  epigrammata  litteraria,  ,,quod  genus  ex  iudiciis  Alexan- 
drinorum  ( Aristophanis  ?)  pendet  totum",  praeterque  ea  eiusdem  Anti- 
patri  A  P  VII  409  (non  recte  a  Weigandio  et  Mencio  ad  Sidonium 
relatum)  et  anonymi  IX  190  Diltheyius  (De  Callimachi  Cyuippa  p.  13  sqq.) 
adhibuit  ad  thesim  suam  comprobandam  de  Callimacho  Homeri  si  non 
obtrectatore,  at  certe  admiratore  frigidissimo.  Cyrenensi  poetae  iure  dicit 
vir  ille  doctissimus  Antipatrum  tecte  adversari  (quamquam  multo  fiden- 
tius  haec  obtinere  potuit,  si  respexisset  eiusdem  Antipatri  epp.  XI  24 
m£li>  naQcc  rovSe  xvneT^Xov  [sc.  Avaovog  Bdx)(ov]  ev  fiopof  tj  nccQa  aev 
fEAfXtijivo?]  ;ft>Ua  TlriyaaiSog  et  XI  31  ...  Tap/Sfw  xat /UWiS-to»'  fxvriixovag 
vSQonorag,  quae  tam  manifestam  poetarum  fonte  lahra  prolumtium 
caballino  et  fabulas  ibi  acceptas  referentium  continent  cavillationem, 
vel  ut  mireris  in  editione  Parisina,  in  qua  iam  desinas  quidquam  demi- 
rari,  haec  non  recte  explicata  esse).  Hic  enim  non  erat  ex  Kakkfidxov 
nQoxvaiv,  ex  v^Qonoraig  illis,  qui  xgijvi^g  e^  teQtjg  (in  Helicone  scil.  et 
Parnasso)  aquam  entheam  {hrov  vSwq)  bibebant,  qui  „sermoni8  cultum 
delicatum  et  quasi  enervem"  (XeXvyiafj,evoy)  adamabant,  qui  Homerum 
et  popularia  argumenta  (XII  43)  aversati  laudabant  Erinnae  parvum, 
sed  doctum  poema.  Inde  patet  recte  fecisse,  qui  ep.  YII  713 
de  Erinnae  laudibus  Sidonio  attribuerunt,  et  recte  facere  nos,  qui 
ep.  VII  531  ab  Ant.  Thess.  imitatione  expressum  esse  dicimus  ex  Erycii 
Cyziceni  ep.  VII  230  (cf.Tymnae  VII 433),  etsi  idem  Erycius  composuit  ep. 
VII 377  in  Parthenium,  homeromastigem.  Hic  enim  secundum  Diltheyium 
foit  Parthenius  ille  Nicaenus,  qui  Callimachi  sectator  ultra  huius  iudicium 
evagatus  esset,  non  grammaticus  saeculi  secundi.  Secundum  Parthenium 
igitar  Hadrianus  iudicabat "OjUjypo*-  xaraXvwy  Dion.  69, 4  (cf.Kaib.  ep.  1089). 

2)  Hoc  comprobatur  luculenter  parvo  ana^  Xeyofievwv  numero 
(10  sec.  Weig.),  parvo  dico,  si  cum  Callimachei  (v.  pp.  34  et  44)  Crina- 
gorae  epigrammatum  minore,  S.  Xk.  multo  maiore  numero  (28)  comparatur. 


—    53     — 

suum  llande  rogat.  Eidera  Pisoni  miserat  cum  epigrammate 
IX  428  carmen  quoddam  epiattn  de  bello  Bessico,  quod 
perisse  magis  fortasse  historici  quam  philologi  dolebunt 
Etiam  principem,  Jacobsium  si  audimus,  carminibus  adiit, 
cf.  A  P  X  25 

5  xa'.  Tov  £|iov  paaiX^a  xov  a>.X'.|iov  eu  [lev  exsivqi 
i>^aov,  eu  5' u|ivoi(;  apTtoov  7j(ieTepot(;. ') 
Ad   haec    epigrammata    illustranda   facit    etiam    A  P  IX  92 
non  inficete  compositum,  quo  se  illustri  cuidam  viro  (Pisoni  ?) 
beneticia  relaturum  esse  promittit 

b  touvexa  30«  rptoTco;  |jlcv  d|ietPo|ia'  •  tjv  S'  ed^eXoiatv 
iMotpat,  "oXXctxt  not  xetasat  ev  aeXtatv. 
Neque  solum  propter  Antipatrum  Thess.  carmina  illa  protuli, 
sed  etiam,  ut  intelligeretur  neque  opus  esse  neque  consentaneum 
Crinagoram,  Parthenii  amicum,  epigrammatographum  tantum- 
modo  animo  informare.  Sed  initum  cursum  teneamus  necesse 
esr.  Antipater  Thess.  utique  in  circulo  Graecorum  poetarum 
non  mediocri  auctoritate  florebat,  quandoquidem  ab  uno  ex 
istis  poetis,  Alpheum  dico  Mytilenaeura,  Antipatri  epigramma 
citatur  et  refutatur.  Hic  enim  Delum  insulam  olim  (i.  e.  ante 
bellum  Mithridaticum)  Horentissimam  de  vastatione  conqueren- 
tem  fecerat  sic  (IX  408) 

EiB^e  jie  rov-ototatv  ett  T:A.dI^eadat  dT^tat^ 
i]  ATjXot  arrjvat  |jLa^av  dX(oo|i.evi(j" 

oux  dv  yTjToauvTjV  idaov  earevov.  oi  6|ie  ^etXi^v. 
Quibus  Alpheus  respondet  IX  100,3 

o'j  vj  ae  ^let/.atr^v,  \id  'iryjQ,  ^eouoiva,  Por^oo), 

^at|iova;,  ouoe  Xofot;  i'{>o|iat  'Avxtzdipoo. 
Enimvero  argumenta  si  spectamus,  Antipater  eadem  fere, 
quae  ceteri  epigraramatistae,  tractavit;  nuUius  omnino  aetatis 


')  Si  ex  imperatoribas  intellegeDdas  esaet  anas,  hic  eseet  AugustaB; 
sed  verba  roy  euoy  fiaaiXijn  banc  interpretatioDem  prorsus  excludunt, 
immo  ad  Thraciae  regem  queudam  nos  perducunt.  Talem  autem  eup- 
peditat  A  Pl.  75,  quamobrem  Cotyu.  a  poeta  eipnificari  et  Planudeum 
epigramma  huic  Antipatro  asBignandum  esae  contendo.  Cf.  Momms. 
R.  G.  V  p.  192.  Iter  illud  cum  post  a.  743  fuctum  sit,  inde  fortasse 
explicatur  Dionis  error  I.  54,  34;  v.  Momma.  mon.  Ancyr.  p.  1G5 


—     54     — 

poetae  tantam  similitudinem  prae  se  ferunt,  quantam  Graeci, 
qui  Augusti  et  Tiberii  temporibus  epigrammata  scripserunt. 
Nonnulla  genera  attulisse  et  illustrasse  hoc  loco  non  pigebit. 
In  oculis  praecipue  erant  his  poetis,  ut  omittam  epigrammata 
in  antiquos  homines  nobiles,  insignia  mortis  genera,  quorum 
novitate  et  atrocitate  quasi  certasse  inter  se  videntur  (cf. 
G'inagorae  epp.  30  et  21;  haec  pauca  sunt  prae  aliorum  magno 
numero  huiusmodi  poematum);  epigrammata  in  histriones, 
pantomimos,  athletas  (cf.  Crin.  epp.  35,  38  [40] ;  Ant.  Thess. 
A  Pl.  IV  290,  A  P  IX  266,  VII  692,  VI  256.  Boethi  IX  248), 
insularum  descriptiones  (cf.  Crin.  epp.  42  et  18;  Ant.  Thess. 
IX  550»),  421,  408;  Alphei  Myt.  IX  100;  Antiphili  Byz. 
IX  413  —  nomen  versibus  ipsis  occultatur  similiter  atque  in 
Crinagorae  ep.  42,  v.  p.  10  —  et  178);  in  urbes  deletas  et  deser- 
tas,  cui  generi  praelusit  quodam  modo  Crinagoras  epigrammatis 
32  in  Corinthum  scripti  versibus  3  et  4 

auxixa  xaqsipTjt;  (?)  ypa\i.ak(oxi^ri  eiO^e,  KdpivQ-e, 
xeTodat  xai  AtPox-^q  (jjdiJ.|jLou  ep7j[j.oTeprj, 
ad  horum  enim  versuum  similitudinem^)  videntur  efficti  esse 
Alphei  Mytilenaei  ep.  IX  101,  vv.  2  et  4 

['Hpwcov  .  .  ext  XotTtai]  iraxpiBec;  ou  ttoXXo)  ■(■'ctiTCuxepat  iteSiwv 

.  .  .  *akoX{ou   Travxot;  ep7j|ioxepyjv  (de  Mycenis,  apud 

Planudem  hoc  epigr.  Antipatro  Thess,  insci:ibitur).    Eiusdem 

Alphei  ep.  IX  104  de  Troia  rediviva,^);   Pompei  Junioris  ep. 

IX  28^);  Mundi  Munatii,   item  Philippicae    coronae    poetae, 


')  Huic  Antipatro  epigramma  fidenter  inscribo,  eidem  epp.  421 
et  408,  quae  ex  Philippicae  coronae  fragmento  deprompta  sunt 
(IX  403-423). 

2)  De  eiusmodi  sententiis,  quae  a  poeta  quodam  aut  sua  sponte 
ortae  omnibus  fere  notae  erant,  disputavit  Mencius  p.  8  sqq. 

3)  A  Julio  Caesare  et  Augusto  Strabo  tradit  Troianos  agro  et 
libertate  donatos  esse;    cf.  etiam  Hadriani  (vel  Germanici)  ep.  IX  387. 

*)  Quod  miror  ab  eis  qui  de  Macro  Ovidiano  quaesiverunt  non 
assumptum  esse,  optime  enim  auctor  epigrammatis  de  Mycenis  vetus- 
tate  confectis  convenire  mihi  videtur  cum  Macro  illo,  quem  Ovidius 
Hiacum  (Pont.  4,  16,6;  cf.  Am.  2,  18,1;  Pont.  2,  10,13)  nominat,  quem 
eundem  fuisse  coniecerunt  atque  Pompeium  Macrum,  Theophanie  filium 
(nepotem  ?). 


—     55     — 

epigramma  de  eisdem  Mycenis  IX  103;  Ant.  Thess.^)  ep.  de 
Amphipoli  olira  deleta  VII  705;  BianoHs  de  Sardibus  terrae 
motu  dirutis    ep.  IX  423    ad   idem    genus   spectant*). 

Longius  verum  aberrare  a  proposito  non  licebit,  redeamus 
igitur  ad  Antipatrum,  quem  ut  supcriorum,  ita  aequalium 
poetarum  epigrammata  hic  illic  adhibuisse  diximus,  id  quod 
Crinagorae  exemplo  probaretur.  Huius  enim  epigrammata 
Antipatrum  lectitasse  et  imitatum  esse  mirum  nemini  videbitur, 
quamquam  non  semper  certum  est,  uter  utrum  secutus  sit. 
Apponam  quae  repperi  exempla  plus  minusve  certa: 
In  ep.  45  Crinagoras  psittacum,  qui  Caesarem  celebrare  aves 
docuisset  Orpheo  opponit  his  versibus 

7  'Opcpei);  &f(pas  eTiEtoev  ev  oupeat  •  /aipe  Se  Kaioap^) 
vov  dxeXcUOTot;  TidQ  opviQ  dvaxpexetat. 
Similiter  de  Glaphyro  tibicine  Ant.  Thess.  A  P  IX  517,  1*) 
'Opcpeu;  &Y;pa(;  eiceide,  ou  ^"Opcpea. 
In  ep.  7  Crinagoras  vota  facit  pro  fratre  Euclide  primara 
deponente  barbara,  quam  sententiam  sic  effert 

3  Toiot  ^dp  o6}iO(;  0|tat|i0(;  ex'  dyvooc  eu^aio  d^Vjoeiv 
To  TTpajxov  fcvJtov  Tji&cototv  eap*). 
Satjiovci;  akkd  ocyotofre^)  xat  atJtixa  TtovB'  a.%^  louXmv 
E^xXei^r^v  TtoXtf^;  dyfpn;  d^otTC  Tpiyoi;. 


')  Hnic  tribnendum  est,  et  qnod  epigrammata  inde  a  699  osque 
ad  704  Philippicig  poetip  debentur  (cf.  Weigand  M.  Rh.  vol.  .3  n.  8. 
p.  542)  et  qnod  Amphipolim  deflere  potius  ThcsealouiceuBem  quam 
Sidonium  decebat;  praeterea  illius  iudolem  ipsum  epigramma  prodit. 
Idem  dici  debet  de  ep.  625,  cf.  Menc  p.  45. 

2)  cf.  etiam  quae  infra  ad  ep.  31,5  et  ep.  32,  1  et  2  de  elocutione 
horam  poetarum  exposnimns. 

')  Ex  Kirchhnflli  coniectura  probali. 

*)  Hunc  consensum  Herwerdenum  non  fugisse  intelligo  ex  Mnem. 
vol.  14,4.    l)e  nominis  luau  in  Ant.  v.  3  cf.  Kaib.  640,  4. 

^)  Kam  lauuginem  ApollouidaH  (A  P  X  19)  'USv  na^dawv  Ti^ioroy 
^lgof,   anonymus  (VII  334,11)  xovQi^oy  ay&og  ^A/x/ij?  €Q(rTtj(  nominat. 

*)  Haec  Sabinus  imitatue  est  VI  158  Sal^ova  aXkd  Skxoic&e 
xtxaQfiivot;  nnde  probabile  fit  hunc  poetam  ad  coronam  Phil.  pertinere 
et  ep.  IX  410  (cf.  86)  qnoque  coDdidisBe;  pieDiorem  dispatationem  alii  loco 
reservamos. 


—     56     - 

Idem  fere  Ant.  Thess.   Lyconi  optat  barbam,   Y'V"<"v  dpaeva? 
dfXatac.,  Phoebo  ut  Tipwxov  'fe^ac,  offerenti,  A  P  VI  198 

eu^axo  V  06x0)1; 
xai  TCoXtrjv  Xsoxwv  xsTpat  dTo  xpoxdcpwv. 
xoiYjv  dkV  £t:'v£U£,  v.b^s:  hi  |X'.v,  (uq  xpd  ^e  loTov, 
«q  auxiq  TioXio)  YVjpaT  v[cpo'|xevov. 
In  Arch.  Rom.  Dionysius  Hal.  cum  Jovis  cognomen  lati- 
num  Feretrii  popularibus   suis  explicare   studet,    haec   me- 
moriae  prodit  (2,  34)  Tdv  U  A(a,  xov  $£p£xpiov,   (^  xd  6%ka  6 
To)|xu>.0(;  dvedyjx^v,  £l'x£  pouXsxai  xt;  Tpoiratou/ov   Eixe   SxoXocpdpov 
xaXav,    o);   d{;iouaiv   xtvec;,   £l'd''    dxt   udvxo)v   u7C£p£y£i   xai   Ttdoav  £v 
xoxXtp  TOpt£iXrj(p£  XYjv   xo)v   dvxo)v  cpuatv  x£  xai  xivTjatv,  'Tuepcpepd- 
XYjv,    ou5(    d|iapx^a£[    xvji;    dXr^d^ia;.     Nullo    alio  loco,  id  quod 
etiam  Suidas  s.  v.  axuXa  agnoscere  videtur,  cum  dicit  xai  ev 
ETttYpdixjxaatv  SxoXocpdpo;  —  iam  prius  Crinagorae  distichon  laudat 
—  hoc  epitheton  invenitur  nisi  in  duobus  epigrammatis,  quorum 
Crinagoras  (ep.  11)  alterum,  alterum  Antipater  Thess.  (A  P 
IX  428)  composuit,  en  igitur  epigrammatistae  historico  aequa- 
les.    In  Crinagoreo  carmine  sic 

'EaTteptou  Mdpxe"A.>.o;  dv£pydii.£vo;  TtoX£|xoto 
SxuXocpdpoi;  xpava:^;  xe^iaa  nap  'haXiriz, 
ia  altero 

Soi  (xe,  OprjTxiY];  SxuXr^cpdpe,  OEaaaXovixyj 
[XT^xrip  yj  Ttday];  •jt£|xcj;e  MaxrjSoviy];. 
Illud,  ut  supra  (p.  11)  exposuimus,  ad  Marcellum  pertinet, 
qui  ex  bello  Cantabrico  (a.  729),  hoc  ad  Pisonem,  qui  ex 
bello  Bessico  (a.  743,  p.  53)  feliciter  confecto  victor  revertit. 
Uterqueigitur  imperator  cum  Jove  Feretrio*)  comparatur,  neque 
hoc  in  Augusti  filio  adoptivo  reprehendemus  illorum  temporum 
morum  ratione  habita  (sic  Tiberius  ab  ApoUonida  Zeu;  eaad- 
[xevo;  A  P  IX  287,  Augustus  Zyjvd;  xexo;  ab  Antipatro  Thess. 
IX  297,  ab  Crinagora  Ba(|xo)v  ep.  45,  |x£to)v  06B'  ooov  AiYtdyou 
ep.  26  appellatur).     Indigna  autem  ea  significatio  in   altero 


^)  Quod  facilius  certe  adducetur  ut  eredat,  qui  meminerit  ab 
Horatio  (c.  III  14)  Augustum  ex  eodem  bello  reducem  cum  Hercule 
Victore  comparari,  cf.  Buechelerum  Ind.  Schol.  1878/9. 


—     57     — 

imitatoris  epigrammate  est,  quo  Antipater  poema  epicum 
Pisoui  missum  hunc  ipsum  facit  alloquens.  Cum  Dionysius 
Hal.  carminibus  illis  iam  pervulgatis  annotationem  suam  con- 
diderit,  cum  ipsum  Romae  ceteris  Graecis  rhetoribus  et  gram- 
maticis  (v.  p.  13)  farailiariter  usum  esse  verisimillimum  sit, 
nihil  obstat,  quominus  verba  (o;  d^toOaiv  tive;;  etiam  ad  Crina- 
goram  et  Antipatrum  referamus.  Id  vero  dubitari  nequit,  quin 
Antipater  hac  quoque  in  re  Crinagorae  imitator  fuerit  et 
utrobique  nullus  alius  intellectus  verbo  subici  possit  nisi 
Feretrius.  Equidem  non  video,  quomodo  qui  aliter  inter- 
pretantur  —  et  omnes  editores  in  eis  numerandi  sunt  — 
„axj>.r,'^opo;  BpTjVxir,;"  accippi  voluerint.') 

Ultimo  loco  commemoramus  non  certum,  sed  veri  simile 
imitationis  vestigium :    Crinagoras  dicit  ep.  25, 1 
Mfj  sirTfj^;  t^avQTov  piotf^;  opov  •  sio'.  xa[iouatv 
il);  3>(ooTc  ^9'fP-'-  <3'j|i'^opso)v  ixspa». 
Antipater  ep.  112,  3 

ToyTO  fap  dv&pu)ZO'.;  Piotyj;  opo;  •  yj  V  £Tr>.  xouxot;  Nsoxopt. 

In  Crinagoreo  PtoTf^;  Planudi  acceptum  referimus,  cuius 
lectio  ex  hac  sive  imitatione  sive  similitudine  contirmatur.^) 
Item  Planudis  traditioni  vis  et  momentum  ex  imitatione,  quam 
supra  iam  indicavimus  (p.  54),  accrescit  in  auctoris  nomine 
opigrammatis  IX  101,  quod  ille  Antipatro  tribuit,  non  Alpheo. 
Hic  unum  addam  facillime,  cum  antecedat  eiusdem  Alphei 
carmen,  talem  errorem  in  textum  irruere  potuisse.  —  Ilorum 
autem  omnium  epigrammatum  si  rationem  habebimus,  non 
incredibile  videbitur  Antipatrum  etiam  ep.  16  imitando  effin- 
xisse  ex  Crinagorco  17. 

lam  reliquum  est,  ut  in  duorum  quue  adhuc  tractavimus  epi- 
grammatum  subditivorum  consortium  duo  adiciamus  carmina  et 
duo  versus  supposita.  De  quo  primo  disserere  paucis  in  animo  est, 


')  Accedit.  quod  huic  interpretationi  maxime  favet  v.  5  aXka  fioi 
wi  &€6g  iaao  xaxrjxoo^,  ev xofiiyov  6k  x'kv&i. 

2)  Cf.  aupni  p.  51.  —  Affere  poaaum  etiam  14,  5  et  Ant.  VII  286,  2; 
41,  3  et  Ant.  IX  428,  3;  44,  1  et  Ant.  VII  640,  1:  v.  notaa. 


—     58     — 

ep.  37 
quod  cum  antecedente  Philippi  parvum  efficit  ordinem  alpha- 
beticum,  Planudes  non  Crinagorae  inscripsit,  sed  Antiphilo. 
Etsi  saepissime  Planudes  in  auctoris  nomine  describendo 
erravit  et  temere  mutavit  vel  sine  causa  notam  a^r[Kov  carmini 
praefixit  (sicut  ep.  14,  quamquam  Crinagoras  ipse  se  comme- 
morat),  tamen  an  in  hoc  epigrammate  eius  auctoritas  non 
abicienda  sit,  quam  maxime  dubito.  Nam  scriba  C,  cuius 
fides  item  in  nominum  traditione  levidensis  est,  in  rasura 
demum  Crinagorae  epigramma  dedit,  quod  primus  Stadt- 
muellerus  dispexit,  quamquam  quid  antea  scriptum  esset, 
enucleare  non  poterat.  Sane  si  argumentum  respicimus  — 
nam  de  metro  admodum  suspecto  et  auctorem  clare  indicante 
disputavi  iam  p.  32  —  a  Crinagora  alienum  esse  carmen 
probis  indiciis  demonstrari  nequit,  nisi  quod  Mytilenaeus 
poeta  alioquin  locos  communes  ut  ita  dicam,  tractare  grava- 
tus  est  (cf.  p.  1),  sed  pspwoiieva  —  Duebneri  apta  est  signi- 
ficatio  —  plerumque  epigrammatis  refert.  Contra  ab  Antiphilo 
non  abhorret  tale  argumentum,  cuius  id  quoque  proprium 
videtur  esse  quas  semel  invenit  dictiones  saepius  usurpare'). 
Itaque  non  labemur  opinione,  si  quod  nonnulla  huius  carmi- 
nis  verba  exquisitiora  eadem  aut  similia  in  Antiphili  epigram- 
matis  legantur,  hac  je  illam  sententiam  stabiliri  dicemus. 
Sic  d-(>ia)oa(|)  atd[j.aTi  A  P  VII  641,  2;  dsi  Se  as  %az  xi; 
d&pT^oaf;  xapPT^oe'.  [xsYdXyjt;  [JLV7jad(i£vo(;  xaXd^iy]?  A  P  VI  97,5. 
Commemorari  praeterea  potest  ep.  IX  222,  3  ti  Se  Tr>.£ov, 
quae  Schaeferi  coniectura  (t6  traditur)  sic  contirmatur,  atque 
verbum  xeXucpoQ  in  hoc  carmine  de  oculorum  foramine,  in  ep. 
IX  242,7  de  cymba  usurpatum.  Maxime  vero  Antiphili  memo- 
riam  mihi  attulit  v.  3  dTU[iPeuTou  S^avdToio,  quibus  verbis  con- 
traria  est  dictio  nihilo  minus  eandem  referens  farinam  Xyjcp&sli; 
(mus  ostrea  captus)  aoTocpdvov  t6|iPov  sTreoTcdoaTo  (IX  86,  6). 
Cui  epigrammati  continuo  adnectam  duos  eos  trimetros, 
quos  supra  significavimus.     Exstant  in  epigrammate  29,  quo 


')  Cf.  Menc.  pp.  52  et  16:  „omnia  fere  Antiphili  epigrammata  idem 
recens  ingenium  eandemque  artie  naturam  epirant." 


-     59    — 

l^nncorum   codex   Antoniae   natalem   (?)   agenti    diem    dono 
mittitur  (cf.  p.  12) 

'AvaxpsiovToq,  oq  6  Tt^ioq  6  ^5yc  itpeoPtx; 

£7pac|>ev  rj  irap^oivov  9j  ouv  'I|iSpo'.;. 
De  eis  fiise  et  argute  iara  disseruit  Geistius  (p.  26  sqq.),  ut  nihil 
fere,  quod  adiciam,  relinquatur.  lambici  versus  distichis  intexti 
non  uno  hoc  loco  leguntur,  iam  Simonides  simili  modo 
epigramma  finxit,  quod  legitur  A  P  XIII  14*).  Omnino  diver- 
sorum  metrorum  epigrammata  non  rara  sunt  (cf.  caput  XIII, 
A  P  VII  663,  664,  728,  IX  436,  Kaibelii  ind.  p.  701),  ut 
taraen  iure  dubitetur,  num  hic  mos  etiam  Augusti  aetate 
viguerit.  At  ut  hoc  largiamur,  huius  carminis  trimetri  in- 
eptissime  compositi  sunt  et  sententiae  tenorem  ceteroquin 
perspicuum  foede  corrnmpunt.  Nam  Xdptxat;  sic  Anacreon 
scripsisset  aut  ad  vinum  autj  3'Jv  'l|xspo';.  Numeri  vero  tam 
misere  titubant,  ut  vv.  dd.  „se  macerantes  in  reddendo  verbis 
metro"  (Reiskius)  tamen  concinnos  versus  restituere  non  po- 
tuerint.  Miserabile  scholium  novi  Graeculi  a  Reiskio  iure 
vocantur,  cuius  centones  ex  locis  communibus  de  Anacreonte 
A  P  VII  23—33  corrasi  sunt.  Non  modo  vilissimi  pretii,  scd 
etiam  quam  inscitissime  hi  trimetri  consarti  sunt  ab  homine, 
qui  interpolatricem  suam  operam  ne  dissimulare  quidem 
conatus  est;  quod  intelligcre  mihi  videor  ex  nominis  forma, 
quam  non  iambico,  sed  dactylico  epigrammatis  compilati 
rhythmo  accommodatam  esse  sciolus  ille  plane  neglexit.  Etiam 
alterum  interpolatorem  carmen  expertus  est,  Michaelem  dico 
Maximum,  qui  —  hoc  novae  collationi  debetur  —  addidit  verba 
ojv  •|iEpo'.;,  quae  nescio  unde  compilata  virum  certe  produnt 
metricae  artis  non  tam  rudom,  quara  prior  fuerat  interpolator. 
Recte  eum  iambicos  hos  esse  versus  perspexisse  apparet  ex 
addit<imento,  quod  C  adscripsit,  ia|iptxov.  —  lam  pannis  istis 
abiectis  duo  disticha  restant  Crinagora  non  indigna,  quae  in 
codicis  lyriconira  fortasse  Alexandrinorum  (cf.  ep.  41)  fronte 
scripta  iegebantur,  ut  Antipatri  Thess.  versus  IX  186  codici 
Aristophanis  comoediarum   inscripti  erant  (v.  etiam  epp.  VII 


•)  Alter  pentameter  intercidit. 


—     60     — 

713  et  IX  190).  Num  satis  idonea  causa  cum  his  epigram- 
matis  comparaverit  Heckerus  (I.  p.  189)  epp.  IX  184  et  571 
in  novem  lyricos  valde  dubito,  cum  probabile  non  sit  ea  item 
codicibus  adaptata  esse. 

Adstrictius  etiam  de  ep.  50  disputare  licet,  quod  abiudi- 
candum  esse  Crinagorae  Geistius  suspicatus  est  firmissimis 
causis  usus.  Metri  iambici,  quo  alterum  quoq  uecarmen  supposi- 
tum  indui  memorabile  certe  est,  licentiae  plurimae  (elisiones, 
aphaereses)  et  nativa  loquendi  facilitas  ab  austero  et  difficili 
poetae  Mytilenaei  ingenio,  ab  tarda  eius  et  dura  dictione 
plane  abhorrent.  In  eodem  argumento  permulti  luserunt 
poetae,  proxime  autem  ad  Maecii  ep.  A  PI.  IV  198  simiHtu- 
dinem  accedit  hoc  Pseudocrinagoreum,  cuius  auctor  num 
reapse  illud  iambis  expresserit,  diudicare  non  ausim. 


PARS  II. 
EPIGRAMMATA. 


Index  siglorum.O 


P  =  codex  Palatinus. 

A  =  „m.i  quae  primam  Anthologiae  partem  scripsit"  (p.  1  —  p.  452  = 
Ilsaec.  API-IX563). 

'  B  =  „m.2  quae  p.  453  —  p.  642  exaravit". 
xn  saec.,  sed  f  L  =  lemmatista. 

C   paulo    infe-{  , , 

rior  aeute    (  0  =  corrector. 

Ame(mi)  =  „A  in  margine  exteriore  (interiore)  scripsit." 

A«"/C  =  „A  scripsit  ante  rasuram,  ante  correcturam  (ab  ipso,  ab  alio) 

factam." 
Pl.  =  Planudes. 


Editores  et  interpretes  sic  notavi: 
R  =  Reiskius.  v.  p.  1. 
Br.  =  Anth.  Gr.  ex  rec.  Brunckii.  Lps,  1794.    Crinagorae  epp.  leguntur 

in  t.  II  p.  127  —  p.  140. 
Jac.  =  Anth.  Gr.  ed.  Jacobs.  Lps.  1813—17. 
Jac.  an.  =  eiusdem  Animadversipnes  (v,  p.  1.) 

Jac.  del.  =  Delectus  epp.  Graecorum.  ed.  Jac.  Gothae  et  Erfordiae  1826 
G  =  Geistii  editio  (v.  p.  1.). 
H  =  Heckeri  comment.  crit. 
D  =  Anth.  Pal,  ed.  Duebner.    Parisiis  1864-72, 


p.  c.  =  per  compendium  [    ]  =  in  rasura  scriptum. 
*  =  signum  depravationis  in  codice. 


1)  Codicis  Palatini  sec.  Stadtmuellerum,  cuius  „verba  ipsa"  cam  ad- 
hibebo,  semper  indicabo. 


Praefationis  loco  nonulla  praeludenda  sunt.  Quaestionibus 
de  Crinagorae  vita  atque  epigrammatis  institutis  haec  ipsa 
critico  apparatu  instructa  tribus  potissimum  de  causis  annec- 
tere  animum  induxi.  Primum  carminibus  in  unum  compositis 
priorem  huius  opusculi  partem  commodius  legi  et  examinari 
posse  arbitrabar;  tum  temporum  decursu  haud  parvus  mihi 
subortus  erat  animadversiouum  numerus,  quas  epigrammatis 
non  additis  aegre  lectorum  censurae  subicere  possum.  Tertia 
autem  eaque  gravissima  causa  erat,  quod  fortuna  benigne  ad- 
spirante  novum  ad  textum  recensendum  et  explicandum 
subsidium  adhibere  mihi  licuit.  Abhinc  enim  tres  fere  menses 
Zangemeisterum,  virum  doctissimum,  bibliothecae  Palatinae 
praefectum,  per  litteras  adii,  ut  copiam  mihi  faceret  Antho- 
logiae  codicis  inspiciendi.  Petenti  non  deerat  vir  humanissi- 
nius,  sed  rescripsit  necesse  non  esse  me  ipsum  codicem 
conferre,  cum  Stadtniuellerus,  v.  d.,  futurus  Anthologiae  editor, 
in  meam  gratiam  Crinagorae  cpigrammata  conferre  vellet. 
Quam  conditionem  postquam  laeto  et  grato  animo  accepi,  iam 
brevi  ipsa  collatio  mihi  raissa  est  a  viro  illo  doctissimo;  cui 
liceat  mihi  et  hoc  loco  gratias  agere  candidissimas  pro  hac 
tanta  liberalitate  et  benignitate  in  tironem  collata  ei  plane 
ignotum.  Quid  eius  humanitati  debeam,  paene  pudet  me 
protiteri;  vix  uUum  est  epigramma,  ad  quod  recognoscendum 
non  fructus  aliquis  iilinc  redundarit,  ita  ut,  si  quid  forte  hic 
illic  nostro  opusculo  ad  egigrammata  verius  legenda  et  ex- 
plicanda  rectius  praestitum  sit,  boc  non  tam  meae,  quam  illius 
viri  doctissimi  operao  acceptum  referatur.  Maxime  autem  novae 
coUationis  praestantia  auctorisque  assiduitas  cemitur  in  diver- 
sorum  scribarum  ductibus  accurate  semper  discretis,  in  rasuris 
detectis,  primitivis  scripturis  eruti.s.  Meum  igitur  erat  hanc 
tam  largam  messem  coUigere  et  recensere  et  via  ac  ratione 
ad  carmina  perpurganda  adhibere.    Quod  consilium  numquam 


—     64    — 

non  insistebam,  sed  ipse  haud  ignoro  tironis  vires  et  Graecae 
linguae  peritiam  negotio  suscepto  saepe  pares  non  fuisse. 

Id  quoque  ex  Stadtmuelleri  libello  lucratus  sum,  quod 
quae  inter  singulos  Anthologiae  Palatinae  librarios  ratio 
intercederet,  clarius  iam  agnoscerem.  Atque  hac  de  re  quae 
in  his  epigrammatis  recensendis  expertus  sim,  paucis  com- 
plecti  operae  pretium  sit.  Finslerus*)  probe  demonstravit 
falsissimum  esse  Paulsseni  de  correctore  iudicium:  non  „per- 
ditissimus  interpolator  textum  pessumdedit",  sed  librarius 
diligentissimus,  si  quisquam  alius,  operosum  textus  corrigendi 
munus  suscepit  egregio  Michaelis  Maximi  exemplari  usus. 
Namque  negligentissime  codicem  primus  librarius  exaravit 
(alterius  ratio  hic  ducatur  non  oportet):  in  signis  et 
singulis  litteris  permutatis  verbisque  falso  coniunctis  vel 
separatis,  multis  denique  aut  omissis  aut  falso  positis  mirum 
quantum  iste  erraverat.  Quae  menda  corrector  streruo  labore 
plerumque  sustulit  correctionibus  aut  rasuris.  Neque  vero 
aequabilem  operam  omnibus  epigrammatis  navabat  neque 
semper  utilem.  In  undecim  enim  sexti  capitis  carminibus 
cum  septuagies  fere  accentus  atque  spiritus  corrigeret  et 
suppleret,  in  undecim,  quae  septimi  capitis  sunt,  undetricies, 
in  viginti  uno  noni  capitis  quindecies  tantummodo  suo  munere 
functus  est;  quod  etiamsi  largiamur  in  his  capitibus  librarium 
paulo  curiosius  exemplum  suum  descripsisse,  maxime  mirum 
est,  nam  e.  g.  in  uno  ep.  20  decies,  in  ep.  29  septies  vitia 
corrigere  potuit  eiusmodi.    Hoc  primum  velim  attendatur. 

lam  si  graviores  correctiones  spectabimus,  facile  apparebit 
omnes  eis  locis  factas  esse,  quibus  librarias  non  consilio,  sed 
negligentia  aut  ipsius  aut  superiorum  scribarum  praeposteram 
lectionem  exararat.  Plerumque  etiam  nos  hunc  scribam 
corrigere  possumus,  tres  aut  summum  quattuor  locos  inveni 
(epp.  24,  3;  16,  4;  17,  3;  33,  2  [?]),  quos  correctoris  lectionibus 
non  suppeditatis  non  possemus  fortasse  ipsi  sanare.  — 
Contra  perverse  C  (Mich.),  ut  accentus  et  spiritus  mittam, 
septies   poetae    versus   correxit,   semel   trunco   versui   addi- 


*)  Krlt.  Untereach.  zur  Gesch.  d.  gr.  Antli.  Torici  1876. 


—     65     — 

tamentum  excudit  (ep.  29,  4),  bis  in  auctoris  nomine  erravit 
(epp.  37  et  24);  ex  his  locis  tres  eis  adscribo,  ubi  „lacerum 
et  perrosum  codicis  exemplar"  —  sic  Polakius  Mnem.  vol.  V  n. 
s.  p.  323  —  fuisse  videtur;  ibi  igitur  lectionem  mutilatam 
Michaelis  explevit  suo  Marte  eo  studio  ductus,  quod  maxime 
in  signis  ponendis  comparet,  codicis  scripturas  quam  expedi- 
tissimas  reddendi,  cum  librarius  non  tam  lectorum  commodis 
prospicere  quam  suum  exemplar,  quamvis  corruptum  esset, 
repraesentare  tideliter  in  animo  haberet.  Tribus  denique  locis 
accentus  in  eis  vocibus  supplevit  C,  quas  librarius  signis 
omissis  corruptas  significare  voluisse  videtur.  —  Haec  omnia 
disputavi,  non  ut  honestissimi  illius  correctoris  meritis  obtrec- 
tarem  aut  quidquam  de  summae  diligentiae  laude,  quam  ei 
iure  impertiunt,  detraherem,  sed  ne  nimium  ei,  ut  assolet, 
pretium  tribueretur.  —  De  Planude  addo  eum  eodem  illo 
corrigendi  studio  epigrammatis  perniciosissimo  ad  pravas 
non  raro  coniecturas  seductum  esse,  sed  nihilominus  optimae 
notae  haud  paucas  numero  lectiones  ei  deberi,  quas  ex 
Cephalae  Anthologiae  apographo  hausisse  videtur.*) 

Haec  habui  quae  de  scribarum  ratione,  qualis  ex  parte 
codicis  apparebat,  praemitterem.  Quae  quatenus  in  universum 
Anthologiae  librum  cadant,  is  diiudicabit,  cuius  ex  scriptione 
haec  omnia  hausta  sunt. 

Verum  praefandi  finem  facere  fas  non  est,  priusquam 
grato  animo  memoravi  insignia  cum  de  universo  opusculo 
tum  de  editione  hac  merita  viri  doetissimi  adque  libera- 
lissimi,  cuius  nomen  libcllo  praefigere  mihi  licuit. 

Scr.  a.  d.  V.  Id.  Jun.  LXXXVn. 


♦)  Id  coUigo  cum  ex  aliis  inilieiis  tum  ex  evanidis  illia  codicis 
lectionibus.  qnas  etiam  Pl.  in  pxemplari  suo  offenderat,  cf.  A  P  VII 
247,  1;  567,  5;  628,  4;  645,  4;  660,  3;  IX  280,  8;  439,  5. 


I 

AeiXaiyj,  ti  oe  Tupwxov  iizoz,  xi  hk  BsuxaTov  eiTru>; 

SetXaiyj  *  xout'  sv  %avv.  xaxip  exo(iov. 
oi^^cat,  o)  ^apieaoa  "(uvai,  xal  sq  eiSeoi;  oipYjv 

axpa  xal  eiQ  cjju^crji;  yjdoq  evetxa(JLevyj. 
5  Ilpcoxyj  ooi  ovo|j.'  eoxev  ex*j^xu|xov  yjv  ^dp  ai:avxa 

Beoxep'  d|xt|XT^X{ov  xwv  ei:l  ooi  ^(apixoDv. 

II 
Kifjv  pi'-{ji[ji;  sTCi  Xatd  xai  yjv  iid  Se^td  pttl^in!;, 

KptvaYopyj,  xeveou  oauxov  uTiep&e  Xeyeu;, 
ei  (j-T^  oot  yapteooa  TcapaxXivotxo  FeixeXXa, 

Yvtooifj  xot[j.yj9-eli;  ou^^  uirvov,  aXkd  xotov. 

I  Kptt^ayopou  Am^  Elg  xoQij^v)  xakovfJ,syrjy  JlQOiXtiv  L  m®  v.  pp.  6 
et  36  IlQCorau  quandam  mortuam  in  inscriptionibus  Mytilenaeis 
(Ath.  Mitt.  1888)  Augusteae  aetatis  apparere  me  monet  Cichorius. 

1  Cf.  Hom.  t  14  et  i//  342  Se  P  („accentus  erasus  supra  c") 
3  oixerak  Aar  yt;Vat,  ut  SteVnbachius  (Meletemata  Graeca  p.  92**) 
iam  animadvertitjinerasorv^qpjjscriptumatque  m*  iteratum  est,  ,,quoniam 
vox  in  rasura  librario  parum  dilucide  scripta  videbatur"  4  axQa  P: 
raxQa  Jac.  del.  p.  147  D,  sed  cf.  ep.  29,  4,  A  P  VI  118,  6  Anti- 
patri  (Sid.,  V.  Kaibelius  Hermae  vol.  XVII  p.  423),  Theocr.  id.  12,  31 
alia  eveixa^Evri  correxi  p.  27:  sveyxa^evti  P  5  ad  nominis  lusum 
cf.  epp.  18,  19;  Kaib.  63,  435,  502,  621,  640  alia,  ind.  p.  687  coi  P: 
tsol  j/'  Hei'm.  Orph.  p.  741  Jac,  cf.  p.  39  6  a/ui^i^rwv  —  /«?.]  v.  ep. 
29,  2  rciov  snl  aol  (i.  e.  rcov  acSv)  P:  evl  pro  snl  proposuit  Polakiua 
(Mnem.  n.  s.  vol.  V  p.  435),  idem  aliis  locis;  at  cf.  exempla  a  Stern- 
bachio  p.  92  ad  A  P  IX  103,  6  allata,  Orin.  5,  6,  ind.  s.  v.  eni. 

II  KQivayoQov  Am«        Ekrrjv  avtov  (p.  c.)*)  SQWfisvriv  FsfieXXavlj. 
1.  2  Propertii  (III   17,  4)  fractus  utroqiie   toro,  Hom.  St  4  sqq., 

Ovid.  Am.  I  2  init.  apte  confert  Jac.  an.  Xaiai  A"  2  Xexev?  cor- 
rexi  p.  27:  Uxovg  P  3  rsf^ikXa  PI.;  ex  hoc  nomine  G  efiicit  Romae 
pactum  esse  epigr.  4  verte  nosces  te  composittim  esse  (non  dormire 
ut  in  D)  non  ad  somnum,  sed  ad  lassitudinem;  cf.  Hom.  A  241  xoi- 


')  Scripturam  compeodiosani  eis  locis  iudicamus,  ubi  neglecta  est  ab  edd. 


—     67     — 

m 

Aa[i.rd^o,  ttjv  xoupo».;  Iz^r^v  eptv,  (ux-j;  eveixa;, 

ota  npo(XTfj&s(r,;  |iv^|ia  xupoxXoinYjf;, 
vixr^C  xXstvdv  deftXov  (st')  sx  yepd^  eitrupov  'Ep|i.T^ 

ftTJx'  ev  6|icuvu|i'T(;  rai^;  raxpo;  'Avp.cpdvrj;. 

IV 

'Ap^upeov  00'.  -dv^e  Yeve^Xtov  c;  -edv  Tjiiap, 
IlpdxXe,  vedo|ir,XTov  fSoypaT-rjV  xdXa|JL0v, 
eu  |iev  euoyjaToto'.  ^'.d-(/>.urTov  xepdeaatv, 
eu  5e  Tayi»vo|ievr,v  supoov  ei;  oeXi^a, 
5    zenTtet  Kptvafdpr,;  6)d-^r(v  Bdatv,  dW  drJj  du|iO'j 
rXeiovoi;,  dpTiBaeT  O'j[ixvoov  eu|ia&(TQ. 

fi^aoTo  x<i'^xeoy  vTjvoy,  A  P  VII  219,  4  (Pompei)  exoifiri&i}  S'  vnvov  otfEi  — 
XofUvov,  VII  78,  2  (Dioaysii)  evvij&ri?  6' vnvov  ocpecXojuevov  alia;  xtvrtd-eli 
propter  xonov  snsp.  St.  de  stroctura  v.  ind.   8.  v.  el  et  notam   ad 

34,  2;   non  commode  Jac.  del.  p.  146  admovit  A  P  V  214,  4  et  215,  5. 

III  KgtvayoQov  Am»  'Avci&i}^»  ro)  'Equtj  (alterum  t  om.,alterum  C  add.) 
naQcc  'AvTtffcivovs  A  in  textu       cf.  Kaib.  943,  943a  p.  XX,  C  J  Gr.  243. 

1  kctunciS[a]  P  (,,[«]  C   in  eraso  t,  XctunciSt  A"")  ^Qi^]   v.  ad 

24,1;    cf.  VII  705,  5         toxvg  eveixca;  scripei   p.   27:    toxvaev  ayxag  A, 
unde  toxvg  ev  ayxcig  C  fecit:    w.  eveyxctg  R  Jac.  D:    a5.  eveyxojv  H 
nvQixXonirii  A:  o  C»  {nvQt  A  fort.  tanquam  dativum  inculcaturus) 
3  «c^W.  edd.  h'  R  ex  apographo  buo  iuterposuit:  om.  P       /c^of 

(non  jffpo?)  P,  unde  quomodo  particula  omitti  potuerit,  clarius  intelle- 
gitur  fr"  ifinvQov  ex  /eQog  pcrverse  G  4  *^x'  ev  Boies.,  quod 
defendimus  p.  30  sq.  (cf.  A  P  VII  r,26,  6):  »iixev  P  et  edd.  o.uco- 
w/xir]  P:  ofiitivvijttog  Jac:  ofitowuiov  H;  cf.  ijv  (sc.  rex*"iy)  nccTQog  ex 
tpiXUig  avac(&'  Sficovvfditjg  Bull.  de  C.  H.  1S87  p.  75. 

IV  KQivctyoQov  MvrtXrjvaiov  (cf.  p.  3)  A  ra"        v.  pp.  6  et  12 
Suidas  vv.  1    et   6  s.  v.  dQridctel  sic   exhibet   conflatoe:   'AQyvQeov   aoi 
TovSe  yevi&Xtov  eig  reov  %uaQ  nefinu)  ctQTiScteT  avfxnvoov  eQyaai^. 

1  ccQyvQCov  P:  ('iQyvcfeov  Ludwich  ZfdiiG.  1878  p.  485  (at  idem 
&QYvQeov  quoqne  declarare  posse  docemur  Alcm.  23,  55  Hjyci  16,  5). 
nihil  vcro  obetat,  quominu.s  tum  temporis  argenteos  calanios  fuisso 
dicamus;  aerei  certe  calami  non  raro  roperti  sunt,  cf.  Marquardt  (Mau) 
Privntl.  fl.  Rom.  p.  823;  Gardthausen  Prt/<7f0^r.  p.  72;  ridicula  paeae 
interpretatione  adi.  ad  ^fiaQ  referunt  coli.  VI  329  R  et  Br, 
2  veSafifjxrov]  huc  S.  respezisse,  cam  ezpooeret  veS&ijxrov,  viz  credi- 

6* 


—     68     — 

V 

AiSTou  dr(xtA6ytiKo<i  dxpdTixepov  o^u  oiBi^ptp 

■(XucpMv  xai  PaTtTTj]]  Tropcpupsov  xodv(i), 
■»jv  xt  XdO"i(j  |xi|xvov  {ieTaBopTTtov  evtoi;  oSovtwv, 

xiv^oat  TcpYjeT  xevTpci)  eTttOTdiJLevov, 
5  Patdv  dx'  oox  oXi-c/jc;  T:e|JL7:ct  (ppevd;,  ota  Se  SatTOQ, 

Swpov  6  'Kdz  cm  001,  Aeuxte,  Kptva-]fo'py]i;. 

deris  Brunckio  SovQaritju  P  (acutum  C,  SovQanrjv  A.^'^)'.   SovQttxeov 

Br.:  SovQariov  Bothius;  SiXQarirjy  quod  esset  i.  q.  SixQuiQov,  Si- 
XQuiov  G  vsoOf^^xrco  SovQart  avv  xaXafiov  ,,h.  e.  calamum  argenteum 
mittit,  qui  hastae  ligneae  levigatae  infixus  est"  Dielsius;  de  anastrophe 
cf.  ind.  s.  V.  kni;  equidem  praetulerim  v£oafj,i]xr(o  SovQari  ev  3  Stu- 

ykvnrov]  potius   in  calamum  metallicum   cadere  videtur  xSQcieaaiv] 

Gardth.  1.  1.  p.  71  4  qui  deproperandae  paginae  facilem  atramenti  flu- 
xum  suggerit  recte  interpretatur  R  «tg]  eig  et  eg  promiscue  ante  cou- 
sonantes  ponit  Cr.        5.  6  aXV  ano  &.  nX.]  cf.  p.  25       aQrtSaei  S:  aQrtSarj  P. 

V  KQivayoQov  (non  KQivayoQov)  A  m^.  „Signum  k"  (quod  ak'  esse 
debet)  „a  C  appictum",  qui  omnino  inde  a  1.  V,  ut  primua  Sternb.  p.  14 
notavit,  epigrammatum  decades  significavit         de  Lucio  v.  p.  45. 

1  ayxv2.6xetXog  P:  dyxvXoxeikov  Salm.  G  D,  quo  iure  (in  docto 
praesertim  poeta,  qualis  est  Crinagoras)  dubitare  licet  dxQonreQov  6^v, 
Jac:  rectius  vel  propter  caes.  buc.  versum  distinxit  6  2  j3anrtj  P: 
^anrcS  Dind.  in  St.  Th.,  sed  masculini  generis  fuisse  xvavog,  de  colore 
si  adhibeatur  (/9.  verte  tincto,  cf.  Platon.  legg.  p.  847  C  ^anrov  XQ^^f^" 
et  ep.  12,  5),  ex  Paus.  V  11,  2  demonstrari  nequit  G  expressum  credit 
Meleagri  noQCpVQeriv  xvavov  A  P  IV  1,  40  3  /uEraSoQniov  (etiam  a  ac- 
centu  C  ex  more  instruxit)  v.  ind.  eyyvg  P:  corr.  H  D  5.  6  ^aiov  prae- 
postere  cum  superioribus  coniugat  D ;  referendum  est  ad  Swqov,  cf.  ep.  4 
clausulam  cetera  sic  traduntur  in  P:  ,a7r'  ovx  oUyrjg  („virgulam  ad 
dirimenda  vocabula"  et  signa  maximam  partem  C  posuit)  nefinet  cpQevog 
((fQevag  Aar)  ota  Se*Sandg  („signum  corruptelae  recurrit  in  me")  Scoqov 
onaaa'  ('C)  enl  aoi  A.,  Kq.  in  priore  corruptela  quid  lateat,  recte  in 
ap.  Lips.  margine  indicatur;  non  sine  lepore  quodam  dentiscalpium 
Satrog  Scjqov  nominatur,  „qualia  amici  amicis  mittere  solent"  Jac.  add. 
p.  XLIV.  insequentia  verba  varie  temptata  suut  a  vv.  dd. :  Jac.  onaaae 
rt  aoi  (alteram  eiusdem  coniecturam  et  aliorum  multas  sciens  omitto), 
Swq'  av  ondaaoi  aoi  R:  quae  ideo  potissimum  displicent,  quod  onaaae 
post  nkfxnet  illatum  Iplane  supervacaneum  videtur  et  aoi  iusto  magis 
ampKficatur.  posui,  quod  H  olim  proposuerat  6  nug  ent  aoi  i.  e.  lati- 
num   totus   tuus,   cf.  rov  aov   dnd  xgaSirjg   A  P  VI  250,  2    et  eni   rtv 


—     69     — 

VI[+] 
BoTpusc  oivoreravToi,  eya^iaxotd  xe  pot^c 

dp6|i|iaTa,  xai  ^av^o'.  (i6eXot  ex  arpoPtXwv, 
xai  SetXai  8dxvea&at  d|i'j"(^dA.at,  tj  Te  |ieX.t3awv 
d|iPpoa'rj,  roxvat  t'  iTptveai  T^ordBe*;, 
5  xai  roTtiiot  ye^T'^^"^'  ^^'  +'je^ccxuxdSec  oYyvat, 
^at})tX'^  oivoroTat;  "(aTcpoc  eretao^^ta  • 
i:dvTa  cptXooxT^rojvt  xai  euaTopdtiY^^t  Ilptdroj 
dvTtderai  Xittjv  SaiTa  ^tXo^evi^c;. 

flvat;  de  praepositioDis  usu  v.  ad.  1,  6.  iam  aol  saam  teaet  locum. 
H  ipse  postea  fastidiose  fetum  suum  repudiavit,  fortasse  quod  simul 
asBumpserat  Reiskii  coaiecturam  oia  rfc  (rc  H)  Xitos  et  igoorabat 
cetera  „latiDismi"  vestigia,  v.  p.  25.  coDtrarium  errorem  feliciter 
correxit   idem   v.  d.  VII  626,  6   i&Tjx'   iv   onalg   scribeos   pro   i&t}X€v 

6  jjaTs. 

VI  [KQiv^aYOQOv  A  m«  (v.  add.  ad  p.  48)  'Avd&Tifia  <t>do^eviiov 
(p.  c.)  T(o  riavi  C  m«  v.  p.  45  sqq.  Suidas  s.  v.  yeAyt^Cf  w.  5  et 
6,  oivonknavToi  v.  1,  CTQo^iXoi  v.  2,  «(UiiycfaA^  v.  3,  nondSeg  v.  4,  eneioo- 
Siov  V.  6  (praemissis  his  verbis:  yeXyi&ei  xal  o](vai  xai  goiai  xai  OTa- 
tptXai)  maiore  ex  parte  truncatos  suggerit. 

1  ^oTQves  oivonenavToi]  cf.  eiusdcm  Philippi  IX  561,  5  tovs  dne- 
ndvTovs   ^oTQvas  e[v\    axioToio    P    („[i)]    C    in    rasura,    ev{a  "i^iax^' 

OToto     ,•/»»■")  3     Seikai      Sdxvea&ai      {Saxvea9e     S.)]      cf.      Horatii 

penna  metuente  aolvi.  sic  amygdalae  propter  duruui  corticera  fractu 
dilBciles  dicuutur;  de  articuli  ellipsi  Jac.  ad  XI  125,  5  de  particulia 
V.  ad  42,  5  et  supra  p.  25  4  i*TQtveat  P  („sigDum  corruptelae  bis 
ad  huDC  versura  m«  appictum  a  C")  5  ykXyTi^&es  P  {„*i  C  fecit  ex  i, 
sigDum  depravatioois  m«  repotitum",  prorsus  igitur  iafida  PaulsseDUS 
rettulit,  cum  yeXyn^es  notavit  in  margine  positum  esse.  eodem  errore  in 
Hesychii  glossa  yeXytif^eveiv  exaratum  est)  veXaxvxdSes  P  („acceutum 
aut  fecit  aut  refecit  C").  illud  si  statuitur,  depravationem,  quam  ac- 
centu  omisso  (cf.  Sternb.  p.  4)  A  signiticaturus  erat,  C  dissimulabat. 
etenim  corruptum  esse  verbum  nemo  negabit,  et  iam  S.  perspexit,  cum 
bis  versum  citans  (in  verbis  yeXyt&es  et  eneiaoSiov)  id  neutrubi  posuit. 
ut  missas  faciam  Reiskii,  Emperii,  Jabobsii,  Geietii  couiecturas  non 
amplectendas,  probabilis  certe  est  Heckeri  lectio  veXoxtxxdSes  pira 
quorum  cicci  vitri  splendorem   reddunt,  coU.  A  P  V  36,  7 ;  48,  1 

7  ndyjtt  Dielsius,  cf.  p.  47:  Jlavi  P  <t>tXoax[i]nu}vt  P  ([/]  C  in  eraao  »;, 
iterum  erravit  Michaelis,  quod  fugit  Paulaa.):  q^tXonQtjtiSvi  U  IJQtdnto] 
si  Grinagorae  carraen  esaet,  cum   Brunckio  et  edd.  IlQi^nif  acriberem. 


—      70     — 

vn 

HoT  ex'  eoxxaiT(j  tdSe  peS^oixev  ipd  TeXsiq) 

Ztjvi  xal  coSivwv  |xetXi/o)  'ApTe|jLtB[. 
ToToi  Y«p  o6(xo(;  o|xai[JLO(;  It'  d^voot;  eu^aTo  ^T^oetv 
To  xpu)Tov  YsvucDv  •^i0'cotoiv  eap. 
5  5ai|xove(;  dXXd  Se^^eode  xai  auTtxa  tcovS'  dTt'  IouXodv 
EuxXeiByjv  Tzokiric,  d^pt^;  dfotTe  Tpi^d(;. 

VIII 
Hpyj,  'EXvj&utwv  (xT^TYjp,  'Hpyj  Te  TeXeiYj, 
xal  Zeu,  -ftvo(xevot(;  ^ovoz  ditaoi  TcdTep, 
(oSTvai;  veuoatT'  'Avtwvit^j  iXaot  eXdeTv  . 
Tcpyjetat;  [xaXaxaTt;  /epoi  ouv  'HTCtdvyj^;, 
5  ocppa  xe  Y^l^^oete  xdoti;  [XT^Tyjp  B-'  exupVj  Te. 
yj  vyjBu(;  oixwv  at(xa  (pepet  [xeYdXov. 

VII    KgiyayoQov  A  m«         v.  pp.  12*  et  55  sq. 
1  fjoi   ensvxTaltj   scripserat  A  3   ^iqiseiv:  „v  corr.  ex  a" 

5.  6  de  Sabini  VI 158,  3  dixi  p.  55^;  cf.  Ant.  Thess.  IX  98,  3  Sexsa&e 
St.  (v.  ad  9,  7):  Skxoiad^s  P  in  insequentibus  haec  inest  sententia 
et  deinceps  eum  ut  ad  aetatem  virilem  perduxistis,  ita  ab  hac  usque  ad 
seneetutem  perducite;  neque  igitur  epitheton  addi  oportebat  avrixa 
P:  avxii  ex  Ant.  Thess.  VI  198,  6  H:  at<sut  coU.  VI  278,  4  Jac.  add. 
p.  XLV  (iniuria  uterque,  cum  non  modo  apud  Crinagoram  [epp.  26,  5 
et  32,  3],  sed  apud  poetas  quoque  Alexandrinos  avrixa  aequet  latinum 
deinceps,  postea,  cf,  Call.  A  P  V  23,  6,  Arati  vv.  640,  750,  840  alios) 
SvxXstvov  vel  svx^sia  pro  EvxXeiS^p  proponit  G,  qui  ad  coniectandum 
non  modo  illo  epitheti  desiderio,  sed  etiam  eo  commotus  est,  quod  non 
nisi  Romanorum  nobilissimorum  morem  fuisse  opinatur,  ut  festum  diem 
primae  barbae  cadentis  celebrarent;  quamobrem  epigr.  in  Antoniae, 
Marcelli  (ep.  11)  sororis,  gratiam  concinnatum  esse  suspicatm-.  haec 
omnia  vana  et  futtilia.  cf.  Ant.  Thess.  ep.  supra  laudatum  de  Lycone 
et  H  p.  136. 

Vin   KgivayoQOV  A  m^         v.  p.  13. 

1  sik[si\SvicSy  P  (*supra  X,  signum  me  recurrit;  „[sc]  C  fecit  ex  tj, 
elXtj&vicSv  ^^'^'^^'.'EXtjd^viwv  Br.:  'EXei9-vc<Sv  Dorv.  et  edd.  Ilithyarum 
nominis  forma  tritissima  est  Homerica  EiXsi&via,  praeterque  hanc  non  raro 
exetat  in  codd.  certe  EiXtj&via;  utraque  etiam  prima  syllaba  correpta 
legitur:   formae  'EXsiSviai  duo  praebet  exempla  Call.  h.  4,  257   et  h. 

6,  131,  cf.  C  J  A  III  1320;    contra  alterius  formae   quod    suppeditari 


IX 

Sx)^XuY1E<i  No|i(fi(i)v  ey::iSaxe<;  at  tooov  GBtop 

eiPouoat  oxoXtou  xouSe  xaxd  Tcpedvoc;, 
Ilavdi;  t'  rjyi^eaoa  Trtiuo-excoio  xaXti^, 

■c/^v  'jtJj  ^rpzw.rf,  zooo'.  XeXo^ye  ■^icTpyj!;, 
5   ■.epd  t'  dYpeoTaiot  ■yepavSpuot;  dpxeu^oto 

xpe|iva,  Xtftr/.ofee^  b^  'Ep[xe(o  '.^p-Jotet;, 
auTai  b'  '.XVjxotTe  xai  e'j&r,poto  5eyeo&e 

SojodvSpoit  Taytvfjf;  oxuX'  eXatpooooir|(;. 

codice  videtar  exemplum  alterura  in  Ant.  Thess.  ep.  IX  238,  6  'EXri^ifjg 
(cod.  eiX.),  a  vv.  dd.  mutatum  est  uou  secus  atque  integrae  formae 
£tA>J*rm  exempla  plurima:  VI  146,  1,  iterum  legitur  post  274;  200,  1; 
270,  2;  274,  3;  VII  5G6,  1;  his  omnibus  locis  praeter  primum  et  ulti- 
mnm  C  et  exhibet,  cum  A  in  exemplari  invenerit  ubique  »?.  EiX^&viu 
traditur  praeterea  Cali.  h.  4,  132;  Strab.  V  p.  226;  Paus.  II  22,  6; 
Luc.  dial.  deor.  8,  1;  Isaei  5,  39;  Steph.  p.  261  (Mein.);  Hesych.  s.  v. 
etiam  Gregorius  Cor.  (p.  680  Schaef.)  'EX)^»via  ayri  rov  EiXt]»via  usur- 
patum  esse  dicit,  quamquara  cod.  Darmst.  pro  >?  e.xhibet  ei.  cum 
Hichaelis  iu  eiusmodi  rebus  corrector  fuerit  ex  suae  aetatis  consuetudine 
(v.  p.  65),  et  Antipatro  et  Crinagorae  formam  ^EXrj&vuc  restituerim 
atque  ceteris  locis  couservarim  EiX^&vta  /uwp  P  p.  c;  uou  opus 
est    etiam    iu   v.    2    nominativum    cum  R  iuserere  te  Dorv.:   Se  P 

de  metro  dixi  pp.  32  et  35  4  t]7iioyir,i  (C)  A""",  quod,  ut  ante  iam  reXeiei 
(?)  et  V.  4  nQ>ii(jl)eiug,  radeudo  C  emendavit  5  de  structura  v.  ind. 
kxvgn  G,  V.  p.  27:  exvQu  P  6  ^V  ^'rft)ff  (?)  A»^  ofx^w*-]  P  [[oiv]  C 
in  rasura,  quae  quibus  in  litteris  facta  sit,  non  dispe.xit  St.): 
Toxiwy  Graefius;  eaudem  productionem  idem  trauspouendo  declinabat 
IX  5i9,  2,  aimiliter  aliis  locis.  sed  ambiguam  esse  terminatiouum  vs 
vy  apod  poetaa  mensnram  iure  monuit  Jac.  ud  XI  199,  1. 

IX     KftiyayoQov  A  m  •  Suida.i  liiuc  verba  etfiea^ai  cum  vv.  1 

et  2;  am^Xvyyei  cum  v.  1;  nQetoy  et  rrpwvef  cum  v.  2;  nirvi  et  xaXid 
cum  V.  3  V.  p.  6. 

1  „an^X[v]yyei    P    ([v]    A    in    eraso    e)"        evniSaxes   P    et    Br., 
echema  ssdd  multo  frequentius  est  quam  sssd,  cf.  p.  32  „at  r6coy 

displicet;  an  scr.  dyXaoy,  cf.  Hom.";  rairo  Baiio  locoy  positum  est 
3    Tct/»j£ffff«    S.    in    nirvi,  ntrvo[at)aTenrotn    A"  4    firiaaal^i 

Jac.  (cf.  praef.  p.  LXIII.  allegat  Stcph.  Byz.  p.  v.  Hfjaaa, 
cnius  gentilo  geographus  esse  dicit  llr^aaaioi):  xaaaairn  P  (acc.  C, 
qui  rursuB  vitium  signo  addito  celare  voluisse  videtur)  et  G  (ciui  uomen 
ad  rupem  spectare,  uude  Casinus  rivus  proflueret,  et  pro  Kaaaiytji  nkiQTn 
a  Graeco  poeta  adhibitum  esse  patat.    insolita,    ut   alia   taceam,    baec 


—     72     — 

X 

XdXxeov  dpYopeq)  |i.£  TcaveixeXov,  'laftiitxov  IpYov, 

oXi:yjv  yjBiatou  ^eivtov  ei<;  etdpoo, 
yjliap  euel  xdSe  aeio  fsvedXiov,  oie  Si|i(ovo(;, 

xejiTcei  fyjdoneviQ  ouv  tppevi  KptvaYopyj^;. 

XI 

'Eaitepioo  MdpxeXXoi;  dvep^djievo^;  TtoXe[i.oto 
SxoXocpdpoi;  xpava-^t;  teXoa  itap'  'ItaXiyj^; 

terminatio  esset,  neqae  omnino  n.  pr.  necessarium,  immo  abesse  arbi- 
tror  a  carminis  tenore):  Kgiaauirjs  R:  Baaaalrjg  H  Schneiderus  (Z  f  d 
A  W  1845,  102)  D  UXoyxe  P  (non  quod  adhuc  referebant  kiXoyxe) 

6  h^tjXoyees  Kusterus:  Xi&oXoyees  P         tSgvaies]  cf.  A  PI.  IV  254 

7  avToci]  ad  omnia,  quae  praecedunt,  revoco,  ad  Nymphas  Boiss.,  femi- 
ninam  formam  ex  proximo  verbo  pronomen  mutuatum  est;  ,,fortas8e  scrib. 
alel  ^"'  Sexoiad-e  A:  £  C»  litteris  oi,  imperativi  et  optativi  coniunctio 
exquisitior  erat,  v.  Jac.  ad  VII  391,  1  8  eXag>oaaottis]  de  littera  a  du- 
plicata  cf.  e.  g.  Homeri  Xaoaaoos  et  Quinti  Sm.  (5,  64)  ^ooaaooa  xeyrga, 

X  KQtyayoQov  A  m^  totum  ep.  Suidas  suppeditat  in  oXnri, 
tertium  tamen  versum  duobus  posterioribus  verbis  mutilatum       v.  p.  6  sq. 

1  'la&fiixoy  G:  [ly^Sixdf  P  („[tV]  C.  in  eraso  t,  iStxoy  A»'").  locus 
eis  assignandus  est,  de  quibus  scripsit  Polakius,  cf.  p.  65.  C  suo  Marte 
litterarum  ductus  evanidos  supplevit.  huc  accedit,  quod,  etsi  Cunningham. 
cum  de  nummis  Indicis  ex  stanno  (Nickel,  Xi&dgyvQos  Athen.  IX  p.  451  e) 
percuBsiB  disserit  (Num.  Chron.  vol.  XIII  1875:  Coins  of  Alexanders  suc- 
cessors  in  the  East,  p.  187),  ad  eandem  materiam  etiam  hanc  ampullam 
non  sine  causa  refert  coU.  Curt.  IX  8  (30)  ferri  candidi  talenta  centum, 
tamen  inde  de  Indorum  in  his  artibus  peritia  aut  de  eorum  operibus 
metallicis  Bomam  importatis,  quod  utrumque  nemo  scriptor  usquam 
commemorat,  nihil  concludi  potest.  contra  cum  Plin.  n.  h.  34,  3  Co- 
rinthii  aeris  tria  genera  laudet,  de  quibus  unum  candidum  argento  nitore 
quam  maxime  accedens,  atque  etiam  schol.  Theocr.  (ad  II  156  JiOQiSa 
oXnay)  rd  KoQiy&ia  jfaAxaJ^crra  Scafte^o^fxeya  dicat,  maxime  probabile 
est  quod  G  coniecit,  confirmatum  illud  explorata  nunc  codicis  lectione. 
Suidas  cum  simili  atque  C  exemplari  usus  sit,  item  'lySixov  praebere 
mirum  nemini  videbitur.  ex  yexQoxoQtv&iois  (v.  ad  ep.  32)  num  oXnt) 
fuerit,  difificile  est  exquirere  2  notam,  quam  ad  verbum  oXntiv  (signo 
*instructum,  ut  id  explicatione  indigere  indicaret)  L  appinxit  m  o,  v.  apud 
Jac.      els]  cf.  notam  ad  29,3      3  aifiwvos  P  (acc.  C) :  Ai^wvos  G  St.,  v.  p.  7. 

XI  Bis  exstat  in  membranis:  p.  169,  AP  VI  161  (in  idemMeleagreae 
coronae  fragm.  [epp.   109 — 163]   oodem  errore  Sabini  ep.  158  delatum 


—     73     — 

^av^Tjv  itpujtov  cxetpe  YevsidSa  •  PouXexo  raxpt; 
0'jia>;,  xal.  xepnj^a»  r.ai^a  xai  dv5pa  X.ap£iv. 

XII 

Eapo;  fjv^ct  |jiv  t6  rpiv  poSa,  vuv  3'  ev».  jieootp 

yeijiaTt  7:op'^'jp£a;  £cr/daa|i£v  xdXuxa;, 
OTQ  eri  jiSt^Vjoavia  -(Sve&XtTQ  dojieva  ttqSc 

Vjoi  v'j[icpt5((ov  doaoTdriQ  Xe)^eu)v. 
5   xaXXiTnrjC  oTecp&rjvat  i7:\  xpoTdcpoiot  YtJvatxo; 

X.(oiov  rj  |i'!|iv£tv  Vjptvov  T^eXtov. 

XUI 

ToporjvyjQ  xeXdiirj|ia  BtaTip-jotov  aaXrj.-^o^ 
roXXdxt  ritaaiojv  aTpr,v£;  ozk^  tizVmv 

eet)  et  p.  205  poet  ep.  344;  quod  recentissimus  scriba  Dumeris  additis 
lectores  monuit.  duo  igitur  recenseDda  sunt  lemmata:  p.  169  aydO^ijua 
nagd  MagxeXkov  Am«,  qui  deiuceps  exararat  KQivayoQov;  hoc  eraaom 
est  a  C  substitueDte  [vndrov  Kgifay^oQov  {vnaTov  a  manu  recentiore 
esse  DOD  fefellit  Salmasium,  neglexit  ut  multa  PauIsseDus).  lemma  p.  205 
KQtyayoQov  Am^  v.  p.  11  sq.  Suidas  iu  (TxiJA«  prius  dietichoD  citat. 
2  IxvXoifOQOi  scripsi  p.  56  rayaiji  S.  reXaa  P  p.  205:  reQf^a 
P  priore  loco  Pl.  S.,  unde  Finslerus  recte  concludit  p.  89  hanc  inter- 
polationem  iam  a  Cephala  in  textnm   illatam   esse  3  irxeiQe  A" 

(p.  169)  4  ovroj  PL 

XII.    Tov   avrov   A   m«  v.  p.  45  minus    eleganter   simile 

lemma  tractavit  Antiphilus  A  P  VI  252. 

1  riv&ovfxev   scribere    cum    Brnnckio    non    opus    est  3  aii  em 

(jLtiSriaayra  (circ.  A  C,  spir.  et  grav.  C)P:  efi  y"  enifd€iii^«ayra  Jac,  v.  p,  39. 
enifxetitjaayra  cnm  dat.  »Jot  coniunctum  ut  nimium  contortnm,  ita  ab  an- 
tiquo  poeta  alienum  esse  ratu8  (hoc  R  persensit,  aoi  cum  ecriberet,  idem 
Br.)  correctoris  distinctionem  adoptavi,  quae  etiam  appositior  est  ad 
verbum  aafxeya.  de  praepositionis  traiectione  huic  poetae  vel  frequen- 
tatiseima  cf.  7,  1  ^oi  en'  evxraiji;  4,  1.  4;  8,4;  9,2  (cf.  4);  10,  2.  4;  11,2; 
13,  2.  4;  15,  6;  17,  1.  2  (7);  27,  3;  35,  3;  48,  2;  51,  4  yeyi^Xni  P: 
corr.  R  daaordrf]  P;   v.  ind.  5  xaXklavis  aretp&fjyat  R:    xaX!klarri. 

erttpf^rjyat  P  (punctum  C):  x.  otp&ijyat  Br.  edd.:  x.  axetp&fjyai  H  G. 
magis  perspicunm  et  poeticum  est  verbnm  aretfety  quam  videndi  verbum. 
de  Btructura  Jac.  contulit  Opp.  Cyn.  II  379  et  Apoll.  Rh.  3,  1214, 
adde  Luc.  Nigr.  c.  32:  ei  ydQ  ro*,  Itpr},  rfi  nyo^  icHy  Fwy  re  xai  ^oStoy 
XaiQOvaiy,  vno  rij  ^iyl  fiiXiara  ej(Q^y  avrovf  aritpea&ai;   v.  ad  5,2. 

Xlll     KQtyayoQov.    A  m«  v.  p.  6. 

1  Non  recte  R  epigramma  de  tuba  victorias  reDaQtiante  accipit. 


—     74     — 

(pOrf^aixEVirjq  6  xpiv  (isv  iyiei  ypdvo?  ev  Booi  vlxat?" 
ei  hk  ot)  xai  TpiooouQ  rifa-^ez  elz  OTscpctvout; 
5   doTov  MiXt^tou  Ayjiioo&eve',  ou  tcots  xwBcov 
•/d>.xeo<;  i^XT^oet  7rXetoTep(|)  OTd|i.aTt. 

XIV 

r^  |xeu  xai  [i.T^TVjp  xixXi^oxeTo  •  yq  ^z  xaXurcet 

xai  vexov.  oi)  xeivyjQ  tjBs  yepetoTepyj. 
eooo|xat  ev  TauTifj  B^^pov  ypdvov  •  cx  M  |xe  jJLVjTpot; 
•/jpTcaoev  T^eXiou  xaOjxa  t6  9'ep|xo'TaTov. 
5   xcTjiat  ^ri  ^tivq  utco  yep|xd3t  |xaxpd  -^oYjdeli; 
"Ivayoc,  euTretO"};^  KptvaYopeo)  6'SpdT:a>v. 

immo  de  tubae  ipsius  victoria  (cf.  append.  372)  sermo  est,  quae  nimi- 
rum  sonitu  reportatur,  ita  enim  xelaSTjfxa  explicandum  est,  cf.  A  P  VI 
51,  5;  165,  3;  220,  15,  ad  quam  similitudinem  H  etiam  ep,  151,  3 
f^€'/,eSafj,cc  in  xslaSrjfj.u  mutavit  rvQCS*rjurj^  P  („circ,  C,  signum  illud 
etiam  m»   adpictum",    idem  in  voce  axQrjvkg  factum   est)  de  tuba 

TyiThena  v.  Boiss,  ad  Yl  151,  3  2,  no^^kaxi  ,  .  cpd-ey^afikvrig,  Jac.  D 
perperam  nediov  Aac,  quod  item  ferri  possit         3    eadem    structura 

invenitur  (sec.  H)  A  P  XH  31,  2 ;  IX  192,8 ;  Kaib.  558  4  sq.  ei  causam 
inducit,  quod  fugit  R,  qui  pro  tecta  laudatione  hos  versus  habet;  cf,  A  P 

V  291,  1,  IX  418,  7,  Ap,  Rh,  1,  1284  ei  (sic)  arecpdvovg  P  aff- 
rov  Mi^rov  JrjfjLoaO^eve'  scripsi:  uarog  M.  Jrjfj.6a&eveg  P  (scribae  errore 
cum  g  ex  quarto  in  quintum  irrepsisset  versum,  etiam  darov  in  darog 
corrigendum  erat).  coniecturae  a  vv.  dd.  prolatae:  MlXrirov  Br,  (cf,  IX 
588,  8)  ^kaaag  Jac,  D:  ^ydyeo,  postea  ae  .  .  .  ijyayev  H  (illud  probat 
G):  EL  d' av  xal  rQiaaovg  rjyaye  (sc,  adXmy^)  aoi  arecpdvovg  St,  (per  litte- 
ras)  legentium  desiderio  non  satisfaciunt,  quod  aut  procul  a  traditione 
recedunt  aut  corrupta  inde  prodit  sententia,  cum  in  prioribus  et  sub- 
sequentibus  versibus  non  de  victoribus  sermo  fiat,  sed  de  tubis  eorum, 
etiam  v.  4  tuba  compellari  mihi  videtur,  id  quod  in  carmine  dedicatorio 
non  mirum  est.  egregie  autem  tuba  ipsa  Demosthenem  ad  tres  victorias 
(coronas)  perduxisse  dicitur.    de  elisione  cf.  Ant.  Thess.  IX  553,  4 

6  *^x[^]^[^]^  P  ())M  in  eraso  ei  C;  idem  [e]  in  erasa  littera  t  et  add. 

V  et  spiritum  accentumque  restituit:  »?;^«(Tt  A"".  etiam  m^  exstat  signum 
corruptelae) ;  „vx^^^''  <l^o  ducunt  pristinae  lectionis  vestigia,  aoristo 
etiam  praestare  videtur,  quod  sic  maiores  tubae  iaudes  tribuantur.". 

AiV     KQivayoQov   C    m^  Eig  "Ivaxov    rov    KQivayoQov    &£Qd- 

novra  L  m«,  ad  v.  4  in  novae  paginae  exordio  lemma  continuavit  sic: 
inl  ^evrjg  reXevr^aamu         in  Plan.  dSrjXov         v.  p.  13. 

1  Cf,  Eur.  lon.  542,   Kaib.   606,  4   y^g  cSv   nQoa&e  yovog   fxtjrcQa 


—     75     — 

XV 

AsiXatot,  Ti  xsvaioiv  dXco(i£fta  ©•apaVjaavTec 

sXxiatv,  dTr,pou  Xr,fto|XiVot  6'avdTou; 
f,v  oSe  xai  liudoiJt  xat  fjdsat  zdvTa  EsXeuxo!; 

dpTtO(;,  aOC  >^^t,;  patov  £raopo'|ievo(;. 
5    uaTaTiot;  ev  'I^r,pat,  Toaov  Ziya  Tr,Xo6t  Aea^ou, 

xeiTat  d|ieTpfjTmv  ^eivoc;  st:'  atftaXiuv. 

XVI  [+] 
Ei  xai  To  a-r,na  Xu^^^tvr,^  drJj  -Xaxo^ 
xat  ^earov  opdiQ  XaoTexTovo;  aTdfr|JLTji» 
oux  dvopoc  sa^Xoti  •  jitj  Xiftoi  Texjioipeo, 
u)  XtDOTS,  Tov  ftavovTa.  xtocpdv  fj  Xi&0(;, 
5   DQ  xat  Co^fto^Sr,^  dncftsvvjTat  vsxu^. 
xsiTai  Zk  TTJi^s  TtijXtYr,7:sXsQ  paxoQ 
E6vtx(5ao,  of,~STai  S'  uzd  aTOBtp. 

yaiay  ^jfw,  ad  c{aam  sententiam  exprimendam  Kaib.  etiam  verbum  v.  1 
depravatum  refinxit  ecribens  naTg  ydioi  2  ^Jc  P  („circ.  C,  qui  spir. 

correxit  aut  clarius  expressit",  temere  idem  xeifiai  acuto  distinxit) 
3  de  dictione  «fffvJerw  Menk.  p.  21,  supra  p.  50*  5  S>]  correxi  ad 

Antipatri  Thess.  VII  286,  2,  cf.  p.  572;  6' ey  P:  3e  Pl.  Br.;  ^eiyr]  a 
XCQfxuSi  (cf.  VII  693,  1)  separaudnm  non  est  vel  ob  praepositionis  posi- 
turam,  v.  ad   12,  3  KQiyayoQEw  scr.  p.  27:  KQiyayoQOv  P. 

XV    KQiyayoQov  C  m  «  Eig  leXevxoy  vioy  reXeyt^aayra  L  m  • 

V.  pp.  15  et  45. 

1  dei*.aLoi  P  („circ  C  eraso  acuto")  2  Xr,(}6fxeyoi  Salm.  (uon  Br, 
Orotius  autem  iam  venim  vidit  vertens  mortis  tntnen  immanor):  ai&o- 
fieyot  A  (y*  /  ^  pro^  /  S  att|ue  lioc  pro  AU  S  iam  ante  Cephalam  exaratum 
erat,  cf.  Finsl.  p.  48):  urrjQtj  uii^ofieyoi  &ay(ixa)  C  (wf  suprascribens): 
oTijpor  aia&ofjieyoi  ^ayurov  Pl.  eponte  elucet  A  fidissime  scripturam  tra- 
ditam  servasse,  C  expeditiorem  lectoribus  reddidisee,  Pl.  audacissime 
conieciBse  4  en'   avQo/jieyoi  P  (,,apo8tr.   et   alterum  spir.  C");  part. 

non   recte   ad   insequentia  refert  D  5  in  Ilispania  „Le8bium"  Se- 

leacum  eloquentiae  operam  dedisse  non  recte  Jac.  an.  suspicatas  est 

6  a/uerQtjrwy  eTKuyiaXwy  A:  corr.  C. 

X\  I     KQtyayoQOv  C  m  •  Ki(  EvytxiSay  rtyct,  ovrtyoq  fj  XaQva^ 

ano  XvySiyr,^  TtXaxoi  ixQnf^f^i^el"]  („[*']  C  in  eraso  clausulae  signo") 
L  m«  [T]aft^ix6y  C  m«  {x6y  p.  c.  (juod  falso  intellexit  Jac.  scri- 
bens  TafA^t^,  ut  A  P  I  1,  22    jfopro^tJAKf    pro    /«pTocjprAaxo^,    JJ.    1887 


—     76     — 

XVII 

TVjvB'  o%6  BuoPtoXov  dXipei  ^9-dva  cpcDToi;  dXiTpou 

ootea  jxto7jT^(;  T6|iPo(;  uTcep  xecpaX-^<;, 
oTepva  t'  eTCoxptdevTa,  xal  oox  eooSfiov  dSdvTcov 

TTpiova,  xal  x(i)X(ov  SouXtov  oioireBrjv, 
5   aTpt^^a  xal  xdpoYjv,  EuvtxiSeo)  yj|it7:6pu)Ta 

Xeicj>av'  6Tt  5(^(op-^(;  i\LTzXza  nrjxeBdvoc;. 
y&cov  0)  Soov6|xcpetjTe,  xaxooxi^vetx;  6t:1  TecppTjt; 

dvBpdi;  }j.y]  xoucpyj  xexXtoo  |i.y]B'  oki^ri. 

p.  3412  st.,  cf.  lemma  ep.  19).  v.  p.  48  sqq.  de  hoc  et  Bequente 

epigrammate;  Boiss.  Herod.  Epimer.  p.  41  ad  verbum  ^ocptaSt}<;. 

1  Noli  subaudire  ^»',  sed  e<nLv  3  similes  phrases  protuli 
1.  1.  4    Q-a[v6vtc(\   P    ([oio^a]    C,    d^ava  .  .  .  A»')  w    ex  o  COrr. 

C  xuxpdv  ^  ki»os]  A  P  VII  287,  3  (Ant.  Thess.);  16,  1;  392,  6;  395,  6; 
467,  8  5  quam  ei  iniecerat  dubitationem  sententiarum  contextua, 
Jac.  postea  (del.  p.  325)  hac  interpretatione  aliquatenus  extrusit:  „can- 
didum  hoc  marmor  sensu  destituitur,  ita  ut  nec  tam  atri  hominis  sepul- 
crum  ornare  recuset;  ^ocpwSrjg  ut  niger  apud  Hor.  serm.  I  4,  85,  «x 
(XE}.ttivT}<;  (pQEvo?  Sol.  fr.  42".  ad  mores  igitur  hoc  epitheton  refert; 
quod  siquidem  foqc.  ad  vexvv,  non  ad  ay&Qianov  spectaret,  an  fiei*i  non 
posset,  D  suo  iure  dubitavit,  etsi  neque  Reiskii  {na?  pro  xal)  neque 
Heckeri  coniectura  (<fv(p<oSr]g)  probanda  est.  immo  quod  Jac.  an.  p. 
409  sumpserat  post  versum  quartum  aliquid  excidisse,  id  multo  veri- 
similius  est,  quod  consentaneum  saltem  non  est  imitatoris  carmen 
minorem   ambitum   exhibere   quam   exemplar  6  r^Se  non   sub   hoc 

(R),  sed  hic  rtoXiytjneXe?  BentleY:  r"  (oXiywneXe?  T :  rovXcytineXke;  Br., 
sed  V.  p.  50';  idem  adi.  in  Synesii  hymn.  3,  360  iSe  xal  xpvxccy  oXiyo- 
Sgavea,]  oXiytjneXea  7  a]^ner[ai]  P  („[««]    A  in  eraso  £?    et  at  C  * , 

(fnnere  A"")  4^' vno  Br.  frustra. 

XVII.     KQiyayoQov  C  m «  "EreQov  av(6vvfi,ov  ei?  EvviSatov,  ov- 

rtvo?  rd  oara  arifA,eXtjxa  (sic)  L  m  ^ ;  lemma  ex  praecedente  (sc.  in  Anth.) 
expreesum  esse  Boiss.  annotat. 

1  Verborum  structuram  paululum  implicatam  traiectionibus  (v.  ad 
12,  3)  Opsop.  recte  enodat  interpretans  tumulus  odiosum  super  caput 
premit   ossa   conscelerati   hominis   hac  sub   infelici   terra  rijvS'   P 

(„circ.  C,  rr]vS'  Aao")  ^Ai/Jc  H  inaniter;  cf.  32,6  2  supra  prius 

t]  vocis  fitaijr^g  et  m^  signum  *  C  posuit;  ,,verba  vneQ  xeg^aXij? 
postea    ab    A    videntur    addita"  3    „areQvov   A*';    fi.    C    supra 

oreQva  et  iterum  m«"  renexQeixovra  A,  t  supra  tertium  e  et  inte* 

gram  scripturam  inter  lineas  coUocavit  C  sic 


—     77     — 


xvm 


'Hpvr^oavTo  xai  aXXa».  sov  rdpo<;  o'jvo|ia  vr,oot 

ctxXssf;,  iz  5'  dv5pd)v  rjXftov  ojjLcov'j|X'r,v. 
xXr,B^£'r(t£  xai  u(nx£<;  'EpcoTiBst;*  ou  v£|xeoi<;  Tot 

'0;;£(at^  ta6Tr,v  xX^^otv  d|x£;'^aii£vat(;. 
5   ::at?i  i^dp,  6v  T'j|x^tp  IS-t,;  'J-£&T^xaT£  pciAo'j, 

o'jvo(xa  xai  ixopcpVJv  aijTii^  s^cox^v  "Epox;. 
d)  y&tijv  or,{xaTd£Ooa  xai  fj  rapd  &tvt  &dXaooa, 

T:at^'.  0'j  |X£v  xo'J©irj  x£too,  0'j  ?'  Y;o'jyty]. 

crr'  CTioxQioeyra  i 
arkQvu    renexQtixovra;  gradatim  comiptelam  natam  eese  Finslerus 
p.  46  iure  monet.  Pl.vocemdepravatam  ratus  provirili  sua  parte  emendabat 
niiiia  66'aoio  scribens,  „facile  sane,  sed  ineptissime"  Salm.  6S6ia[(t}v\ 

P  {[a>v\  C,   oSoyra  A",   cf.  Finsl.   p.  41)  4  ut  dentium  series  cum 

serra  comparatur  per  ludibrium,  ita  pedes  Eunicidae  rigidi  illuduntur 
periphrasi,  cjnae  non  omni  e.x  parte  claret  voce  oioTjedt]  alibi  non  obvia 
sicut  xaxoaxijyrjg  6vayvuq:evro<;,  enoxgioeti;.  neque  tamen  sanae  rationis 
est  statim  corrigere.  cjuod  hoc  compedum  genus  ignoretur.  ab  olg 
vocabulum  Dind.  derivat  (St.  Th.)  fascinm  laneam  indicari  arbitratus; 
similiter  conformata  sunt  XuiixoneSr,,  iyyoneSn,  yvioneSrj,  aQS-ooneSt} 
5  aOTQixa  A»r  EvvixiSeu)  scripsi  p.  27:  evviSixov  P  {evviSixov  A") 

Pl.  Jac:  EvvixiSov  Br.  D  6  r>}xeS6voi;]  recte  Grotius  de  tabe,  morbo, 
ciuo  vivna  laborabat  Enn.,  accipit;  quod  v.  7  imitator  non  feliciter  ex- 
pressit  8  /ur/S'  C:  uniS'  A»r. 

XV^III     KQivay6Qov  Cm»  Eig  natSiov  evuoQ(f6rcrrov  ev  vijffb) 

rekevr^aav  xai  rafpev,  eS  ov   al  vijaoi  eQvuriSeg  L.  m  «^  ad  v.  7   Eig 

naiSiov  nuQ  aiytaXov  re&af/juevov  Lm»  „8upra  hoc  lemma  scripta  sunt 
a  C  m  •  (e  regione  v.  6)  fr.  ei  iv  iart  ro  eniyQaufite"  (similis  nota  est 
ad  VII  627,  5).  non  pauca  in  his  perscribendis  peccaverunt  edd. 
pro  duobus  carrainibus  hoc  ut  nonnulla  alia  (cf.  VII  272,  276,  291) 
A  et  L  habebant,  e.\  quibui4  alterum  iucipero  putabant  a  v.  7.  namque 
post  v.  6  A  signum  carminis  finiti,  ab  initio  versus  sequentis  signum 
carminis  novi  posuerat,  ([uae  C  postea  delevit,  L  novum  adscripsit 
lemma  v.  p.  54. 

De  versu.s  primi  et  tertii  principio  v.  p.  33  3  jj/dfie;   Steph.: 

afifus  P  et  Pl.  4  'O^eicag  G   et  H,  cf.  p.  36'  eq.:  i^ei  P  („fi  ex 

o  corr.  C,  oSei  A^')  et  Pl.  (quamquam  in  nonnulltB  libris  f|«  Sti 
positum  est):  r,iei  8n  ed.  Flor.:  eaaeTrat  Jac.  locua  eis  assignandus 
est,   de   quibus   dixi   in   praofatione   p.  65  5    Tuu,fw    iSir,g    ITerwer- 

denus,  cf.  p.  37:   rv/Jiito  Sinq  P:    Jltt<;  Kalb.   ad  ep.  329  cum  Brodaeo 


—     78      — 

XIX 

Kai  aoxyi  yjyXuaev  dxpeoTcepot;  dvxiXKoooa 

Mt^vyj  Tziv^oQ  eov  vuxxi  xaXoc{>a|JL£vrj, 
ouvExa  TYjv  ya^leooav  6|JLa)vt>|j.ov  elBe  SsXt^vyjv 

axvouv  £l(;  S^ocpepdv  Buo|xevy]v  diBTjv. 
5   x£ivT{j  ^dp  xai  xdXXot;  eou  xotvwaato  cpojtoQ 

xal  ddvatov  xeivyjq  |JLi^ev  etijl  xv£cp£'{. 

XX 

not|ivjv  d)  [xdxap,  eide  xat'  oupeo;  eirpopdteuov 

xyjYOi  ■JToiyjpov  tout'  dvd  XeuxdXocpov 
xpwi?  dYV]t7ipat  xot'  £p>.Yj^yj|JL£va  pdS^wv, 

•/]  Trtxpijj  [Bdcjjat  vi^oya  TCTj^dXta 

et  Grotio  (quod  de  metro  ut  taceam,  uescio,  quomodo  cum  ceteris 
convenire    putet   v.  d.)  6  „similis    color   in  19,  5.  6"  Jac.  an.;  cf. 

Kaib.  621,  6;  640,  4  7  %»6y  P  ut  VII  276,  5  ^fj,a&6e<fc!a  suspi- 
catus  erat  Jac,  at  v.  p.  36'  8  cf.  17,  8. 

XIX  KQii/ayoQov  Cme  Eic;  IsX^yrjf  rivd  yvvaXxa  {xa  p.  c,  non  |) 
oficSyvfiov  {ofi.  cod.)  ZeXiju>]<s  Si'  vneg^o^v  xd).'kovg  L  m  e  v.  p.  14  sq. 

1  xal  av  rij  („sic  potius  quam  avri]")  ^/A.  P:  xavrtj  Siq  p'  ^x^-  Salm. 
et  Br.:  xal  avrtj  S^^x^vaaev  R:  xai  p'  avrt]  ^/k.  Jac.  (in  textu  praeterea 
/  interiecerat)  D,  Crinagorae  [pbversabantur  sec.  Jac.  an.  II  1  p.  96 
Antipatri  Sid.  YII  241  in  Ptolemaei  cuiusdam  filii  mortem  vv.  7  et  8. 
ad  hoc  exemplum  correxeram  xal  J'  avr^  (cf.  p.  39),  nunc  J'  omisi 
Stadtmuelleri  monitu  2    vvxrl]   non  luctum  suum  nocti  abscondens, 

sed  nocte  i.  e.  caligine,  ut  tamen  me  poetam  non  prorsus  assequi  pro- 
fitear,  edv  (eov  P,  contra  v.  5  C  corr.  iov)  metricum  scrapulum  movere 
monui  p.  31;  cpkyyog  St.  3  m^  haec  verba  a  L  adscripta  erant,  quae 

St.  primus  eruit  idque  cum  postea  erasa  sint,  non  sine  sudore:  aeXrivt]v 
S-edv;   raagnam  sane   scribae    doctrinam  produnt  5    xeivtj    P:    corr. 

Br.  6  fA.i£ev  edd.  ew  P. 

XX  KQivayoQov  C  m  «  Eig  riva  vavayijaavra  xal  fiaxaQi^ovra 
rov<s  oQmkdvovg  (sic)  noifievag  L  me.  v.  pp.  26^  et  64  Nau- 
fragus  pastores  in  coUe  quodam  (v.  2)  videns  deorsum  (thalwdrts, 
xa-f  ovQeog,  hoc  non  recte  accepit  G)  pecudem  agere  (oQinkdvov?  L, 
cf.  VII  657,  1),  optat  ut  eandem  vitam  degat  (non  degisset,  ut  R  vertit) 
pastor  sc.  factus,  neve  tinxisset  (^dxpai)  mari  clavos  navis  (non  immer- 
gat,    ut  in   D). 

1  e^^^cjde   structura  v,  ad  32,  3  2  nocrjQov  rovr'    dvd   kevxoko- 

<poy]   insolitum  certe    est   noitjQdv   Uvx„   coUis   igitur   nudus   summus, 


-     79     — 

5   dX[nQ.   w.Ydp  £Bjv  •Jro^sv&tot;  •  d\L'^'.  ^i  Ta'JTr,v 
&Ivd  |i£  potpSyjaa;  Eupo;  drrjiisaaTo. 

XXI 

IlaiBujv  dXXay^evTi  |ippq)  irt  toii-'  iXsetvrj 

|iT^rr,p  d|icpo-:£po'ji;  etxe  zeptT/o|i£vr(  • 
xoi  vexuv  o'j  aeo,  xexvov,  er'  f^iiaTt  ToJ^e  yjr^zv.^j 
riXrj.aa,  xat  Ctoot;  ou  oe  |ieTsaao]ievov 
5   6<|>eoftai  •  vOv  ^'  ot  jiev  e^;  uiieai;  Vjjietcpdrjaav 
Satjiove;,  d'^e'jaTov  5'  txsTo  izev&o;  sjiot. 

inferior  herbosus,  ut  tamen  iutelligi  queat.  de  genere  autem  vocabuU  ue 
dubitemns  (Ruhukeuius  euim  scr.  T6y6\iyd),  impedit  Theocriti  yecvkocpoy 
id.  5,  101,  Polybii  kevxoTTergoy  III  53,  5;  X  30.  5.  -noiriQdv  TiQtjoya  i^v- 
x6).o<poy  audacios  H  3  XQeoi?  (potius  quam  xptor?)  dy>]T>JQai  (sic)  nork 
/jAjj/ij^iva  (acc.  supra  e  C  altero  supra  17  iuducto)  ^d^tjy  P:  varia  Jacobsii 
teutamina,quaeipsereieceritpo8tea,recen8ere  uihil  attinet:  nore  ^i.>}X'^u£ya 
Boiss. :  nori  ^XijxijuaTa  ^dCwy  Passovius  et  Peerlk.:  norl  tSXtjxil^"  neXd- 
^bjy  Herm.  Ann.  Vindd.  1843,  4  p.  254  (senteutiam  ipsam  cum  Geistio 
non  sanam  esse  existimat).  iure  elegantissima  codicis  scriptura  (scri- 
bit  vero  cum  Reiskio  noT  e^Xtjxr^iueya)  omnibus  correctiouibus  abiectis 
revocata  est  a  Meinekio  (del.,  coniectauea  p.  185)  ,,arietibus.  ovium 
ducibua"  (cf.  Tib.  H  1,  58  ovili  dtix  pecoris  .  .  hircus)  „balatus  imita- 
mina  obgarriens,  qnod  iuter  oblectamenta  pastorum  est,  simillimum  est, 
(|aod  dlxit  Euphoriou  fr.  38,  3  yeyQuufieya  xMxvovaa".  Jac.  del.  p.  285 
conf.  apte  Tib.  II  5,  94.  versus  exitum  reddere  Homerica  nenyvfueya, 
dyejuwha,  dnaTrjXia,  fxdrata,  dQTta  ^dt^eiy  ab  editoribus  auuotatur,  com- 
parari  potest  etiam  Qu.  Sm.  13,  8  xexoXovueyn  ,SdCwy.  4  i}  ntfxtXQfj  P 

(,,po3t  ni  exaraverat  A  yt,  sed  liueola  addita  mutavit  y  iu  /u"):  17 
fie  niXQij  Emperius  (cf.  p.  38)  G  yr^o/u  P;  v.  iud.  5  eSvy]  p.  34 

6  evQo^  P  dntifieaaro  Salm.  Kuhuk.  Br.:  etpijiuiaaTo  P:  eq>wQ- 
fiiaoTo  Jac,  ceteri.  libarius  hoc  quoque  vocabulum  parum  dilucide  in 
codicc  scriptnm  invenit,  .  .  .  «rorro  eum  etlam  in  exemplari  legisse 
consentaneum  est.  Jacobsii  igitur  correctio  ttna  littera  mutata,  altera 
addita  non  admodum  commendatur,  praescrtim  cum  senteutiae  minimo 
^atisfaciat.  hoc  autem  valet  iu  Salmasii  dniifteaaro.  quod  ex  Homero 
suniptum  est  {S  437)  non  secas  atque  ^oi^Sijaag  (fx  106  de  Charybdi): 
Eurus  circa  hanc  oram  me  postquam  aim  stridore  devoravit,  absorbuit, 
rurstu  ertictavit.  verbum  dnefxew  quam  apte  de  naufrago  adhibeatur  prae 
exili  illo  irfOQfiit^w,   colligi  potest  e.  g.  ex  Leonidae  Tar.  VII  283,  2. 

XXl     KQiyayoQov  C  m  •  Eie;   yvyaXxa   Svo  rexya  i)(ovaay,  wv 

t6  Hy  ^a&eyei,  t6  6'  ereQoy  (p,  c.)  vyik^  ^y.  roij  fiiy  ovy  da&eyovyTog  */£?- 


—     80     — 

XXII 

T|ivi^a  TYjv  EudvBpou,  £pdo|xtov  aUv  dftupiJLa 

otxo-jsveq,  xouprjv  aijiuXov  eivaextv, 
fj^Tzaoaq,,  o)  dXXtox'  'AtSrj  •  xi  xpdojpov  ecptstc; 

|ioTpav  n^  TrdvTwq  osTd  tot'  £ooo|jl£vi(j  ; 

XXIII. 

Q  SuoTVjv'  dXpoto  OtXdoTpaTe,  irou  oot  exsTva 
ox^TTTpa  xai  ai  PaotXeojv  dcpdovot  suTU^tat, 

d^kvro?  6  vyirjg  rk^vrixev  L  m  <;  e  regione,  ut  recte  iam  Boiss.  observavit, 
cum  Paulss.  falleretur,  vocis  eyEQd-kvro<;  idem  librarius  adscripsit  „ex- 
plicandi  causa  (?)  eyriysQfxevov  (non  eyeiyeQ/^ivov)  in  marginis  parte 
extrema,  quae  solebat  vacua  relinqui  a  C  et  L"  v,  p.  54. 

3  snijf^art  rcotSs  („grav.  potius  quam  circ")  P  4  aae  A" 

5  gemina  fere  dictio  est  Antiphili  A  P  IX  222,  5  SaifMova  tf'  aAA>?Aa»' 
^(A,eixpufiev  sc.  delphini  et  naufragi  sexies  in  epigrammate  signa  vel 

corrigere  vel  addere  neglexit  C,  cf.  p.  64. 

XXII     KQivayoQOv  C  m  e  Ets'  TiaiSiaxrjv  'YfxviSa,  rrjv  naidrQiav 

r^v  EvixvSqov  L  m^.    IlaiarQia,   iocularia,  Byzantinorum  videtur  fuisse 
significatio ,  exstat  enim  praeterea  in    Const.   Manassae    Chron.   2028:' 
e^aiQe   (sc.  NeQwv)  Se  xiS^UQcoSoTg  xat  yvvai^t  naiarQiaig,   qui  cum  duo- 
decimo  saeculo  medio  floreret,  lemmatistae  aetati  (cf.  p.  62)  coniunctus 
erat  Geistii  de  hoc  Evandro  \;oniecturam  protulimus  p.  7^. 

2  elvaetiv    Salm.  :  olvaenv  P:    dvvaeriv   Pl.,  v.  ind.  3    ak^iar' 

A»':  ahar'  0:  akrjar^  Florent. :  akkrjar''  (i.  q.  dveniXrjare)  in  ceteris  edd. 
Pl.:  unde  unkrjar'  iam  Brodaeus  coU.  VII  671,  1  [et  IX  290,  2],  idem 
Scal.  et  Br.  «  littera  duplicata  non  in  uno  hoc  exemplo  invenitur,  cf. 
praecipue  d^Xirdvevro';  ab  hravevco  eodem  modo  derivatum  atque  ab 
'Aiaaofxui  u^harog  et  nokvkharog  Hom.  e  445.  de  his  sententiis  poetis 
etiam  inscriptionum  frequentatissirais  disputavit  Kaib.  ad  ep,  371 ;  cf. 
Menk.  pp.  9  et  10.  ex  Anthologia  huc  facinnt  maxime  VII  483,  671, 
186,  5.  6,    190,  3.  4  ecpieig  Jac.  in  nott.    mss. :    antea  ecpieig  {ecpi- 

eigV):  ecpirjg  Boiss.,  D.  impf.  paulo  videtur  aptius  esse  collatis  ceteris 
exemplis  4  fj.oiQav  (sic)  P  dativos  Br.  posuit,  aeio  Brod.  Steph.: 
rrjv  ndvrcog  aot  nod-'  (aoio  nor'  Pl.)  eaaofievrjj/  P:  r.  ti.  aoi  nor'  ecpeano- 
fu,evr]  Jac,  ut  noS''  explicaret.  sine  dubio  in  arch.  scriptum  legebatur 
aoTo  ex  aeio  corruptum,  quod  scriba  ultima  littera  dempta  mutilavit.  no&' 
mendum   scripturae   existimandum  est,  in  quo    nihil   reconditius    latet. 

XXILl.    KQivayoQOV   C   m».  Eig  ^iloarQurov  riva  nXovaiov  xal 

evrvx^  int  ^evrjg  reXevri^accvra  (syllaba  aavra  p.  c.  „falsa  tradit 
Paulss.")  Lme  v.  p.  10. 


—     81     — 

atotv  EXi(j(opr,oaQ  dv.  p(ov  •  7]  iid  NstXn) 
[xeTaat  'loyjSaioic;  u)v  Ttepioxroi;  6pot(;; 
5    o^tiot  xaiictTouf;  Toix;  ootx;  ^tS|jLOtpT^oavTo, 

oo;  Ss  vExui;  '|accapTQ  xeiost'  ev  'OoTpoxivTQ. 

XXIV 

Oftpod^r^v,  ^7:apTr|<;  to  nsfa  xXsot;,  yj  Kuv£-(etpov 

vaufiayov  -/j  zavTcov  spf  a  xaXst  7:oX£|i(ov  • 
'Apeoi;  ar/|irjTr,Q  "haXoc;  xapct  y_£U|iaot  'Pr^vou 
x"A.'v^£'Q  £x  -oXXiov  yjnt^avr^c;  PeXecdv 

1  Svartjf^  oX/ioiol  cf.  p.  40,  eleganter  Gr.  interpretatur  tam  largas  heu 
miser  inter  opes,  minus  recte  oX^oto  eftxa  Brod.;  cf.  Arist.  Pac.425,  latinam 
infelix  animi,  fidei         2  in  fine  versus  signum  dubitationis  vv.  3  et  4 

inverso  ordine  in  codice  e.xarati  sunt,  sed  error  additis  numeris  /9'  et  «' 
planissime  ^,,caecutiebat  Paulss.")  a  scriba  sublatus  est  EnTju>Qr,aas; 

P  (accentumC);  cf.  42,8;  27,2;  1X411,3,  ad  quae  exempla  scribere  possis 
£n'  ^^cupijffn?,  V.  12,3  interrogationem  non  notavi,  cf.  Vahlen  J  L  1886  p.  7 
sqq.  n  £'it  Pl.:  n  ^tii  (sic)  P:  ^  p  ini  iamOpsop.  et  Brod.,  v.  Jac.  add.  p. 
XXIII,  snprap.  39;  pro  exclamatione  ^  capit  Boiss.  4  verba  xsiaaiiova 
recentissima  manu,  non  a  C  addita  snnt.  „A  spatium  reliquit  vacuum  et 
Saioig  wy  (potius  quam  wf)  iiEQiomog  oqqk;  scripsit":  w»' corr.  C,  opotgPl. 
mntilns  versus  (rursus  initio,  cf.  p.  65)  etiam  apud  Pl.  propagabatur,  in 
lectionibus  Aldiiiae  prioris  (a.  1503)  additamentum,  quod  postea  in  ceteras 
editiones  irrepsit,  primum  refertur,  etiam  Opsop.  de  defectu  loci  expleto 
loquitur,  ad  primam  quaestionem  (v.  1)  respondetur  versu  quinto,  ad 
alteram  (v.  4)  verau  sexto:  ubi  opes  tuae?  peregrini  (sc.  Romani)  „fa- 
cultates  tuas  magno  labore  partas"  (Brod.)  inter  se  diviserunt.  an 
mapnificum  sepulcrum  adipisceris?  immo  Ostracinae  iacebis,  viculo 
miaerrimo?  (cf.  Jos.  B.  J.  IV  11,  5;  Boiss.  in  D;  Philol.  1849  p.  485  H). 
quamobrem  dubitaveris  sultem,  uum  rectu  ex  hoc  versu  illud  supple- 
mentum,  (juod  absurdum  vocat  D,  clicitum  sit,  praesertim  cura  Crin. 
geographiac  non  adinodnm  peritus  fuerit,  supra  p.  14  5  v.  p.  36 

versua  clausula  eadem  invenitur  Ap.  Rhod.  1,  395  xXtiiSa<;  nuha  8u- 
fioiQ^aavto  6  nvaet'  Dielsius:  xEvf^et"  St.  („oppo8itum  voci  ntQion- 

ro<;"),  Ostracine  non  nisi  e.  g.  affertur,  v.  p,  10  oarQaxiyrji  P;  hoc  de 
Bolio,  nveXu».  fictili  acceperat  Jac.  cnm  Salm.,  coll.  Plin.  35,  46. 
cui  explicationi  non  favet  udi.  xpafpagoq  (v.  ind,),  repngnat  ellipsis  in- 
aolita  certe  et  mirabilis, 

XXIV  ,,Duo  8unt  epigrammata  in  P  (cf,  ep.  18),  ex  qnibns  prius  pri- 
mum  distichon  complectitur.  hoc  indicatur  et  signo  carminis  finiti  po8t 
noXiuu)y  et  novi  ante  'Aqco^;  appicto"  et  dnobas  lemmatis:  ad  v.  1  Kqi- 

6 


—     82     — 

5    aisTov  dpTTaadsvta  'spiXoo  axpa-ou  ox;  lo'  67:'  ey&poTi;, 
ahxic,  dpr(i'-pdto)v   dv&ooev  sx  vsxocov  • 
XTSivaQ  ^'  oc;  acp'  £xd|xt?!^£v,  ioTq  dvsawaaxo  xaYoi);, 
(xouvo!;  dT^TTrjXov  0£qd|i£vo;;  ddvaxov. 

vayoQov   C  m  ^  Eig  'OihQvdS>}p    rov    ^^naQTidrrji/  L  m « .     („C  nomen 

poetae  non  e  regione  primi  versus,  sed  iuxta  ultimum  praecedentis 
epigrammatis  scripsit,  quod  haud  raro  accidit  etiam  in  aliis  epigrr."  inde 
apparet  C  non  modo  post  A,  sed  etiam  post  L  Antliologiae  epigram- 
matis  corrigendis  operam  navasse,  cf.  p.  (i2).  ad  v.  3  uSrjXof  C  me 
Eig  '^Pcafx.alou  arQarioiirjy  ccQiarEvaavra  k^aiaiwg  L  m®  (o)?  p.  c,  ai 
es  £  suprascribendo  corr.  ab  L),  post  aQiarsvaupra  ,,inter  £  et  |  vocis 
s^aiaiwg  interposita  est  sigla,  qua  coniuuctum  est  comp.  verbi  wQalov 
et  verbi  jj^pf/at^uoj/".  lemma  etiam  infra  continuatum  esse  a  L  iam  Salm. 
animadvertit,  sed  „erasa  haec  suut  ita,  ut  manifesta  vestigia  non  iam 
appareant."  integrum  epigr.  Planudes  exhibet.  C  autem  ex  sua  ipse 
(aut  ex  Michaelis)  coniectura  ad  v.  3  notam  aSrjXov  adiecisse  x-idetur 
lemmatis  deceptus;  saepius  enim  L  „in  partibus  carminam  lemmata 
ponit"  Jac.  an.  v.  p.  21  sqq. 

1  sqq.  Primum  distichon  quomodo  cum  secuudo  cohaereat,  primus 
Boiss.  perspexit:  „poeta  heroas  maximos  et  maxima  facinora  bellica  sibi 
adesse  vult  [cf.  ep.  31],  coram  quibus  Arrium  suum  [immo  militem 
Italicum]  laudet"  xXsog]  ut  3,  1  SQig;  37,  4  Suxqv;  A  P  VII  48,  4 
novog:  IX  254,  8  nsvd^og;  390,  ,3  cD.yog;  X  124,  1  yeAwg  „res  pro  causa 
rei"  Jac.  del.  p.  509  vavfiw/ov   P    et    edd.  y.c(Xsi   no?.suwv   P: 

y.ahnro?.s/j,wv  Pl.  mendo  manifesto:  y.Qarsi  n.  Jac.  (cf.  p.  38):  Xdksi  n.  Mein. 
p.  186.  sed  ab  omni  coniectura  locus  vindicandus  est.  sententiam  aptissime 
Mommsenus  reddidit  vertens  rufen  ivir  kiihn  zum  Vergleich,  perperam 
autem  Salm.  lauda,  H  celebra  (coll.  Append.  ep.  340)  xdXsi  interpretati 
sunt.  hic  praetera  ndvrwv  SQya  noX.  „vix  bene  dictum"  esse  opinatus 
no).E/j,wv  bellatoris  nomen  fuisse  et  post  y.d?.si  interpungendum  esse 
contendit,  cui  G  sufiFragatur,  praesertim  cum  iu  Lucillii  A  P  XI  210,  5 
idem  nomen  inderetur  fortissimo  cuidam  militi.  errat  uterque:  apud 
Lucillium  hoc  nomen  propterea  affertur,  quod  ad  bellum  spectat;  neque 
omnino  bellatoris  illius  nomen  requiritur.  haud  secus  labuntur  opinioue, 
qui  in  "jQSog  v.  3  id  oblitescere  rati  "jQQiog  cum  Scaligero  in  textu  po- 
nunt.  nam  "jQCog  al/fxijrtjg  non  tempandum  esse  exemplo  ab  Heckero 
prolato  confirmatur:  Nonni  Dion.  XXXVII  764  "jQSog  alxfJ^fjt^Q^^-  St.  in 
SQya  item  atque  H  ofiFendit,  quamobrem  ccxqcc  propouit  coll.  1,  4  et 
Theocr,  XV  142  "jQysog  ccxqu  IlsXaayoi  cum  glossa:  oi  sSoxwrccroi 
3.  4  „repetiti  sunt  ab  L  m"»^-"  vsi?.ov  A :  yQ.  Qtjvov  C»  (infra  tantum- 
modo  vsikov)  idem  Pl.  iam  Salm.  corruptelam  agnovit,  cum  vsikov 
ex  QsiXov  correctum  esse  scriberet,  nec  falsum  tradit  de  hac  correctione 


—     83     — 

XXV 

Mf,  £i~i{i;  ftavaTov  [5'.ot'^;  opov  •  v.t.  xano-Ja-.v 

w;  I^oioi;  ctpya'.  3'j[j.'^ops(ov  itspa'.. 
d^pe'.  Ntxiso)  Ko>o'j  |iopov  •  r^hr^  excito 

siv  di^Tfj,  vsxpo;  ^'  YiX&cv  uz'  r,£/j.ov 
5  doTO'.  ^dp  ■:'JnJio'.o  |i3T0'//.'!33avTs;  ^J7/,a; 

£ip'jaav  i-  ro'.vd;  T/vr,]iova  o'ja9^av£a. 

XXVI 

AT^d  |ic  Tf,v  S'j&r,'/v0v,  030)v  sxivojjcv  d|ioX"fi'J; 
oii&aTa,  za3ao)v  zo'j/.j-faXaxTOTaTr,v, 

Sto  teste         6  faVt?  Pl.:   «r»<?  P         7  J"  o  (T^'  Exotxil^Ev  P  („sic,  non 
«T,  sed  spiritus  suprascriptus")  8  i^-avcaov  P;  saepius  C  iu  hoc  quo- 

qae  epigr.  signa  eorrigere  gravatus  est. 

XX  \      KiityuyoQOv  C  °0u  xcd  rexgol  TTokXnxi^;  TTua/ovaty  uyut- 

^:^r,Ta  ufy.  «A/'  ouio?  7tuaj(ovaiP'  xui  ,S).k7TE  roy  MuvQixiov  TUTfou  xul  jov 
tuayriov,  toy  ((J  iu  ra.a.)  o  iney  i^e^'f.i^(i-r}  xai  xareaxdtptj,  o  S^E^eQoitfrf 
xai  xaTeandgri,  6  luey  im  Aeoyro?,  6  S'  eni  'P<i}[fiayov].  xai  xavTa  ^aat- 
'/.etjjy'  ri  S'  dy  etnot^  negi  Ttoy  Xoindiy  uy&Q<6noiy;  L  m  *  (permulta  lem- 
iiiatis,  quod  ctiam  marginem  ad  sequens  epigr.  pertinentem  fere  totuni 
»ccupat,  sigla  resolvi.  qui  historiae  Byzantinae  poritiores  sunt,  fortasse 
ad  anctoris  tempus  definiendura  lemmatc  uti  poterunt)  v.  p.  16  sq. 

1  De  hiatu  v.  p.  39.  transpositione  Mt)  &nyuToy  etntjg  ^iorij^ 
ijQoy  eum  declinare  non  oportere  ipse  Jac.  agnovit,  Addend.  pp.  XXIII 
et  LXVII.  acta  igitur  agit  F.  W.  Schmidtius  Kritische  Studien  p.  147 

ttnrig  (sic)  P:  elnoi^  Pl.        ptojii^  Pl.:  ^toTov  P,  supra  p.  57 
xauovai  P  2   fiMitentia  snnt  ut  fivis,   ita  mortuis  novae  malorum 

lausae.    hoc    Aelianum,    qui     V.  II.  IV  7  Pausaniae    sortem    enarrans 
(tknile   quid   e.xpromit.   ante  oculos  hahui.-se   non   crediderim  cum  Jac. 
del.  p.  319         eniiai  P:  ijeQwy  Pl.;  Paiatini  lectio  elegantior  est 
4  eiy  didr,]   iu  sepulcro;  cf.  Kaib.  573,7  Teiyiae  S'  (tSuy.  Hesych.  «/■J«?, 
Tvfi^o^,  rdffo^  yfXQog  xrX.]   cf.  Kaib.  042,  9   xai  nd'Aiy  elSe  ro  <p(iS<; 

yexQo?  (Sy  5  fieTo;(Xiaaayre?  Pl. :  fieroy'/.r,aayre^  P;  v.  ind.  6  et- 
ij[v\aay  P  (t;  C  in  eraao  «)  Sva^uyeu  P:  Sta&ayea  (cf.  jU  22  Hom.) 
Brod.  Grot.  Boiss.;  acumen  in   morte  non    auapicato    facta  positum  est 

manas  recent,  siglis  appin.xit  (citra  m*)  ad  hoc  carmen:  ar,iui(o- 
aai  (s.  arjuettorioy),    lOQuioy,  /Qijatuoy. 

AXN  1  KQtyayoQov,  inl  r^  aiyi,  tj^  t>  KaiauQ  ro  yd'Au  rja&iey,  xui 
n'Aicoy  ax'un'Aovy  rnvrijy  exo/m^ey  C  m*  v.  p.  15.  in   Geistii  senten- 

tia  referenda  erravit  D. 

6* 


-     84    — 

feood}i.svo(;  jieXtYjSec  sTteiT'  ecppdooaTo  map, 
Kaloap  xdv  vrjuaiv  o6|X7cXoov  eip^doaTo. 
5  yj^o)  B'  auTixa  xou  xai  e^;  doTepac;  •  (p  y«P  eTceoyov 
|j.a£^dv  e{j.dv,  (leiwv  ou3'  doov  AiYid^^ou. 

XXVII 

"Aypt  Tsu,  d  SeiXate,  xevdi^  (eT')  ctt'  cXtiioi,  ^oiie, 

TroDr/jO^el^;  ^ojj^oiv  doaoTdTd)  vscpemv, 
dXXotc  dXV  CTt'  dveipa  BiaYpd^c.Q  dcpcvoto; 
xr/jTov  -(ap  6'VYjToT(;  ouBc  cv  auTd|iaTov. 
5    Mouaco3v  dH'  ctci  Btopa  |j.CTepyeo  •  TauTa  S'diJ.oSpd 
t(b(aKa  ^oyriq,  T^^iefj.dToioi  {J.edst;. 

1  ce/j,oXyevg  (circ,  P)  mulctra,  non  mulctor,  pastor  (D,  v,  Dind, 
in  St.  Th.  s,  v.);  cf.  Hier  leuchtef  ein  Eimerchen,  weiss  wie  der  Schnee, 
Die  strotzenden  Euter  zu  leeren  (Biirger  Die  Kuh  str.  17);  contrarium 
est  Theocriti  al^  cc/j,okyea  nktjQoZ  (id.  8,  86)  enei  t'  (sic,  erraram  supra 
p.  39)  P:  inel  r'  Herm.  ad  Orph.  p.  770  edd.:  enel  Br.:  £7:«t'  Pl. 
ecpQttcsGaro  Pl.  (?):  icpQccocero  P  4  xcdaccQ   P;    in  lemmate  accentus 

idem    positus  est  xrjy  (sic)  P;  v.  p.  27  ytjval  avfi.nloov  rjydysTo 

Pl.  Br.,  quam  lectionem  lemmatistae  (C)  verbis  sublevari  facile  quis- 
piam  dixerit,  tamen   non  dubitanter  Palatini   slQyciaaro  in  textu  posui 

5    ccvnxcc']    V.   ad   7,  5  6    ccqzioxov    (nisi    aQ€ri6%ov    vel    uQa- 

rioxov)  Aar. 

XXVIl  KQivayoQov  nsQi  (r^?  prave  in  D  add.)  l^]iXoao(piag  {cp  in 
eraso  t),  xal  Sn  /joyi}  aQSrrl  rifiiov  xtijfjcc  C  m®  v.  p,  13. 

1  a  potius  quam  «  P:  w  Pl.  eV  inseruit  Jac.  G:  xeyatg  ine).- 

niai  (sic)  P:  xevalg  ini  sAniac  Pl.  Jac.  del.  p.  246:  xevalaiv  in^ 
eAniai  Boiss.  Bothius  D;  supra  p.  40  et  p.  33';  ent  praepositio  elisa 
saepissime  (v.  3  inopsiQa  [A  vel  aXXsnovsiQa]',  41,  1  inavrwi;  42,  3  inav- 
Xaxa;  28,  6  ena/KporeQai?  ut  v.  1  anat&ioncav)  hoc  modo  cum  sequenti 
vocabulo  copulatur  errore  sane,  sed  nisi  eUsio  revera  in  exemplari  a 
scriba   inventa    esset,    mendum    explicabile    non  foret  2  ncartj&etq 

in'  iXniai]  cf.  23,  3  alaiv  inijMQijaag  dsl  §iov  et  42,  8  rcS  in' 
icjQiad-Tjv;  Dion.  44,  17  de  Julio  Caesare  ini  rcSv  vscpwv  [xsrtecoQog  alio- 
QeZad-ai  xcci  rijg  rov  Jiog  xeiQog  unreai^ai  apte  in  comparationem  vocat 
Jac.  an.;  idem  ^pvxQoiv  non  otiosum  esse  epitheton  ostendit  del.  p.  246 

daaoraaru)  (sic)  P  3  en'  Jac.  D;  sed  v.  Krueger.  gr,  (68,  4,  2); 

de  magna  in  praepositione  collocanda  licentia  dixi  ad  12,  3,  cf.  p.  40 

dcpevoio^  ut  Call.  h.  1,  95  oifr'  ccQerrjg  ureQ  oXpog  iniararac  av^Qag 
de^eiv  ovr  dQerrj  dg>evoio,  qui  versus  Crinagorae  hoc  distichon  fingenti 
fortasse  succurrerunt  4  ov6e  ev]  Jac.  ad  VII  629,  3         5  d(Mv8Qd 

P,  non  quod  edd.  exhibent  afivSQu  6  /le&sg  Pl.:  fj,e^aig  P. 


—      «0      — 

XXVIII 

'Ay/oo^oi  (tqfdXai  xdajiou  ^&dvei;,  oq  Sict  NsTXo!; 

ir!|i.~Xd|icvo^  |i$Xdva)v  ■C£(ivS!  d%'  Wbioizoiv, 
d|icp oTspat  ^ayXf^az  £XO!v(oaaa^£  -j^diioiaiv 
Sv  ][evot;  Aijurco:;  xoi  AiPoYj;  fte|i£vat. 
5  ex  roTepcov  zlr^  zaialv  rAX'.  xoia^v  dvdxTcov 
ejiiteSov  Vjrcipo!;  axfjZxpov  er'  diicfoTepat^. 

XXIX 

BtpXwv  rj  ][X'jx£pTj  X'jp!xu)v  evi  Teuyei  T(uBe 

revxd;  d|i!|iT^Tiov  ep^a  cpeps!  yapdcov 
['AvaxpetovTO!;,  d;  6  Ti^io;  rjSix;  rpca^uc; 

qpatj^ev  y;  rap'  oTvov  rj  a-jv  'I|i£po!;] 
^iupov  5'  £'.;  '.epTjv    AvTtovtifj  vjxo|i£v  f^tb 

xdXXey;;  xai  rpaTLtSiov  e^oy'  £ve!xa|ievT(]. 

XXVIII.  Tov  avTov,  lig  Ttjy  yrjy  AiyvnTov  xai  Ai^vtj<;,  oti  t6  Twy 
^aaiXiojy  xfjdog  auqxneQag  avytjtfjey :  Twy  UTokefiaiwy  (sequitur  sigla 
verbi  6^Xoy  sive  Sr^XoyoTi)  C  in«         v.  pp.  13  sq.,  lO^. 

1  Sia  P;  praepo.sitio  cohaeret  cum  Te/uyei  2  Te^vet  (sic)  P 

an'  ' Aib^.']  inde  ah  Aethiopibus  sc.  niunXufxeyog;  perverse  in  D  nigris 
abscidit  ah  Aethiopibiis  3  (euq6Te(i[tti]  P  («t  C  fecit  ex  oi)  vv.  5 
et  6  ioverso  ordine  iu  P  scripti  suiit,  sed  praefixis  litterifl  /}  et  a  error 
Bublatus  est;  ,,eaedem  litterae  m«  scriptae  erasae  sunt"        naiaiy  (sic)  P 

Tolaiy  v.  ad  42,  1. 

XXIX  KgiyayoQov,  ct?  fil^Xoy  XvQixi^y  'AyaxQeoyrog  C  m  *  v.  pp. 
12  sq.,  58  sq.,  64. 

1  ^ipXiay  Bo\i>n.  ex  ap.  Par.  (v.  Diltheyius  de  epigrr.  Grr.  syU. 
quibusdam  minoribus  Gottingae  1887):  jiv^Xojy  P  eyl  correxi  p.  33: 

eV    P  Tbjde   P  2    dfitui^Twy   /ap.]   idem    1, 6,    quamobrem    noii 

XaglTwy    cum    edd.    scripsimus  3   sq.   aic    cod.,    nisi    quod    voces 

TiQea^vg,  lyQatpey,  olyoy  accentibus  destituuntur:  'AyaxQeovTot;,  S?  6 
Tiffo?    xvxyoq:    coU.   VII  30,  1    Jac.  „verba    »7    avy   IfikQoig   scripta 

a  C,  qui   iii   fine  versus  add.  iauliixoy''         5  'AvrwyiT)  Dorv. :  (iyTwyiri  P 

^xouey  (sic)   ^al  ('potius  quam')   P;  dies   natalis  an   nuptialis?    cf. 
12,  Z  aij  .  .  yeye&XiTi   TfjSe  ^ol;   alia  verborum  structura  est  in  ep.  10, 
cum   €t?   ibi    copulari    non    possit,    licet   refragetur  R,  cum   ^fiaQ 
6  cf.  1,  4  nQamdwy  (sic)  P  iyetxafieyu  Bcripsi  p.  27:  eyeyxafxe- 

yTjv  (miaime  ^veyx.)  P:  eveyxafxiyt]  Dorv.  et  edd.  , 


—     86     - 

XXX 

Att)Xoi;  dToxko^Quaa  Tcapct  xpoxdXatoi  daXdoa^/jQ 

^epv^Ttq  Stepou  xutdov  tiTrepQ-s  xd"(ou 
)(£paov  ezsxPaivovTt  xaxaaxaaO^sIoa  xlu^cov. 

BstXaiYj  TTtxpou  xu[jl'  eTctev  davdxoa  • 
5  7rveu[i.a  B'  6|xou  7C£vit[j  d7:eX6aato.    tic  x'  evi  vvji 

dapa^oat  %zZ>olc,  ttjv  dcpuXaxTov  dXa; 

XXXI 

Oupea  ITupyjvaTa  xai  ai  Pa&udi^xce^;  "A^iTteK;, 

at  Tt^vou  Tz^oyodz  eYfuc  dTtopXeTieTe, 
[xdpTupe;  dxTtvtov,  reptiavtxd;  dc;  dveTetXev 

doTpdTtTCDv  KelToi;  t:ouXuv  £vud)itov. 

XAa    KQivayoQov  C  me  £iV  ypai;»'  -nsvri^Qdv  (sic)  cV  tw  «tto- 

TrAvm»'  rd  eavtijg  [pjax»?  a7i07iy>]y£iaai>  (non  anonvrjyriauv)  L  m®; 
„deinde  sequitur  v,  quod  collatores  acceperunt  pro  signo  finali;  sed 
planissime  exarata  est  littera  v,  ut  lemmatis  auctorem  vSoxl  vel  vSaai 
voluisse  suspiceris";  hoc  addi  potuit,  quamquam  iam  anonvLyead^ai  solum 
significat  „aquis  hauriri"  v.  p.  54. 

1  anoxXv^ovaa  P  (accentus  C)  XQoxu^aiai  P  {xQoxa^atai  A«r): 

xQoxd^riGiv    Pl.  2   vix    recte   hoc    versu    locum    litoris    lectoribus 

cognitum   indicari   scribit   D  similis    rhythmus    in    Gaetulici  A  P 

VI  331,  4  rvrd-ov  ^aidv  vnSQ&E  ^QEcpovg  {^aiov  superscr..),  ubi  in  genitivo 
rvrd-ov  Don  modo  ob  Crinagorae  versum  ofifendo  3  ad  hunc  versum 

Jac.    correxit    Dioclis    Carystii  VII  393,  5    /C()ffoj^    inex^aiveiv,    tamen 
praestetne  en'  ex^.  scribere,  cum  Sto  dubitare  licet  (v.  ad  23,  3) 
5  neviTj  P  et  Pl.  dne^vaaro]   animam  exuit  simul  cum  paupertate; 

similiter  explico  Soph.  Ant.  v.  1314  noico  Se  xdneXvaar'  ev  (povaig 
TQonco;  6  d-aQarjaai  P  (circ.  C  corr.  ex  acuto)  d(pv'A.]  cf.  Dion. 

Hal.  A.  R.  9,  25  xurd  r^v  .  .  dqivXaxrov  dvd^Quinoi';  rvx>]f- 

XXXI  KQivayoQOV,  el<;  reQfxavixov,  rov  nureQU  NeQWvog,  ore  rov<; 
KeXrovg  xarenoXef^rjaev  C  m «  In    Plan.    epigr.    Lollio    Basso  iuscri- 

bitur,  qui  quidem  —  quod  Planudis  fidem  augere  dixeris  —  carmen 
scripsit  in  mortem  Germanici  A  P  VII  391.  sed  hoc  epigramma,  si 
ullum  aliud,  praefert  colorem  vere  Crinagoreum  v.  pp.  18,  10"''. 

1  Montes  Pyrenaei  et  Alpes  testes  advocantnr,  sc.  quod  inter  eos 
Celtae  (Germani  et  Galli)  incolebant  nvQrjvala  Pl.:  nvQQrjvuiu  (sic, 
fallitur  D)   P,  qui  34,  4    rectam  formam  exhibet  2  nQoxodg]  neque 

ostia  (Opsop.)  neque  fontes  (sic  D),  sed  fluenta  Rheni,  cf.  IX 
258,  1  3  de   ordine    verborum  v.  ad  41,  4  4  Jac.    an.    confert 


—     87     — 

5  0'.  3'  dpa  Sounri&T,oav  doXXesQ  •  v.~z  S'  'Evjto 
"Apei  *  Tota-JTat;  X-P^'-'-'  ocPc!Xo|i£&a. 

XXXII 

Oio'j;  dv9''  oicuv  olxr^Topa;,  oi  sXsstvi^, 

eupao'  cpeO  iis-jdXr^;  'EXXdSo;  diijxopirj;. 
atJTixa  xa-.  f^dp  f,  y9-a|iaX(oT£or,  £i9c,  Kop-.v&s, 

x£io9a!  xai  At^uxf,;  '}d|JL|iO'j  £pr,iiOT£pr,, 

Verg.  Georg.  IV  562  Caesar  dum  magnus  ad  altum  Fulminat  Etiphra- 
ten  bello:  addi  poteet  Stat.  Silv.  IV  7.  50  rnpidutn  secutus  Caesaris 
fulmen  5  Sovn^&rjaav  P:  Sovnrjauy  fiky  Herwerd.  Mnem.  n.  8.  v.  II 
p.  333.  Crinagorae  elocutione  qni  callet.  hoc  unicum  passivi  e.xemplnm 
ab  ea  non  alienum  esse  judicabit.  neque  tamen  magis  mirum  est 
Herw.  coniecisse  quam  non  coniecisse  editores,  qui  A  P  IX  427,  4 
(Barbncalli)  ireQoy  S'  eg  dney&ea  ^(oQoy  Sovni^aei?  xoinrjy  ytjo?  eneQXOfii- 
yrjs:  accusativum   in  dativum  xwnrj   mutaverint  «oAA[e]c?  P  (£  C  in 

eraso  t  V)  5.  6  elne  xrk.]    taiia    commenta   in    oculis    eraut    horum 

potiesimum  temporum  poetis:  A  P  IX  248,266,517.  cf.  Leou.Tar.  APl. 
IV  182,  8.  9  aQet  P. 

XXXII  KQiyayoQov,  eig  r>}y  (verba  ei?  rr,y  iterata  sunt  in  sub- 
seqaentis    lineolae    initio)    xiaanrwaiy  rrjg  KoQiy&ov  C  v.  pp.  7  sq. 

et  54  Propertium    cum    multos    Graecorum    lusu.-*    suum    iu    usum 

convertiBBet,  Buechelerus  (cuius  animadversiones  acutissimas,  M.  Rhen. 
V.  38  p.  511  sq.,  sero  mihi  in  manus  incidisse  aegre  fero)  fortasse  boc 
qaoqne  Crinagorae  carmen  legisse  arbitratur,  cum  ipse  sub  a.  730  men- 
tionem  iniecisset  Corinthiornm  IV^  5,  6  nec  wiser  aera  paro  clade,  Co- 
rinthe,  tua.  quod  tam  incredibile  est  non  modo  ob  temporum  rationem, 
ut  quam  muxiine  admirer  Reischio  (Studia  Viudd.  1887  p.  112)  virum 
doctissimum  hanc  imitationem  probassf. 

1  oiuv?  tiyi^'  ol'(uy  (dy  itoiwy  P)  cum  veteres  poetae  in  talibuB 
iterationibus  accentas  sedem  non  permutent  (Soph.  Anth.  942,  Eur. 
AIc.  144,  cf.  Meleagri  A  P  VII  476),  posteriores  hac  re  ipsa  artem 
<|auudum  captant.  sic  —  exempla  e.\  parte  Fiuslero  debeo  p.  78  ad  A 
P  V  13,  6  —  Crin.  51,  4;  A  P  VH  15;  26,  3;  96,  2;  137.  5;  268,  4; 
413,  8;  472,  3.  4;  62.7,  5;  A  PI.  IV  309,  2  2  evQeo  scrips.Tam  p.  27 
coll.    Ilorn.    r  40;i,   nunc   .Sto   auctore   vuigutani   servavi  (/-frj   haec 

epipbon('mata  horum  potissimum  poetarum  propriu  tractuvit  Kaib.  (obss. 
critt.  p,  334);  cf.  Antistii  VII  366,3  ^iCiJ  rroaot^cUyo^^CiUadt;  Ant.  Tbess. 
367,  4  (fev  xeiyrjg,  "Hkie,  ^ev/uoQir/g  uuftoQiij  P  3  yap  >J  (an  ij  ?) 

A*'':y«g  /;  C.  „8upra  u  tt  supra  »j  idem  eignum  "  est,  circumtlexus.  (|ualiB 
saepius  a  C  exaratus  ('.«t;  supra  «  ah  A  positus  (;rut  gravis;  [o]  (' scripsit  in 
eraso^;eratigitur  initioscriptum  yttQ  (nonnullius  momenti  lectio  haecvide- 


5  yj  TotoK;  Sta  %daa  %ah.\nz^^zoiat  ^od-eToa 
dXiPeiv  dp)(aia)v  ooxea  Baxyid^oiv. 

XXXIII 
OuS'  Yjv  'Qxeavoq  Traoav  7tXi^(xupav  eYeipTfj, 
ouB'  yjv  repiJLaviyj  'P:^vov  aTravta  TtiTjj, 

turpropter  corr.  Jacobsii);  suprajyestpraetercirc.  etiam  spiritus  iteratusaut 
correctus  a  C":  xa2  rd^tjg  Salm.  Herm.(Josephus  Antt.  XIII  21) :  x«l  nomov 
Br.:  xaiyeiQTjg  Jac.  del.  p.  336  (antea  d'  AiyetQTi^;,  idem  nomen  olim  repo- 
suerat  A  P  IX  423,  7):  xai  yccirjg  H  G  D  Buech.  locum  eis  assignare 
non  dubito,  ubi  exemplaris  ductus  evanidos  non  iam  plane  dignoverunt 
scribae:  cum  A  voces  poneret  sensu  destitutas,  alter  priorem  in  vocabulum 
deflexit  ad  x&afj^aXojTeQt]  accommodatum,  >?'  (vel  ij)  autem  aptiore  signo 
ornavit.  quamobrem  ut  10,  1  et  18,4,  ita  hoc  versu  in  scribae  A  lectione  pes 
figendus,  yag  autem  correctio  habenda  est,  non  inscita  sane,  quod  idem 
valet  in  Heckeri  yaitjg,  cf.  IX  101,  2  ov  tioXXcS  y'  ainvreQai  neSiotv.  at 
enim  in  hoc  contextu  non  idoneum  esset  verbum  /S-a/j.aXcoreQri,  idoneum 
si  „reperiretur  pro  xarojreQt]^',  tum  enim  commode  deprecaretur  Cr., 
Corinthus  ut  denuo  sub  terra  esset;  accedit,  quod  cum  in  pentametro 
iocus  accurate  designetur,  n.  pr.  etiam  in  hexametro  exspectamus,  ut 
ex  contrario  in  illo  imitatoris  (v.  p.  54)  epigrammate  neque  ad  ainvreQut 
neque  ad  EQrjfioreQtjv  v.  4  certum  regionis  nomen  positum  est.  valde 
probabilis  igitur  esset  Jacobsii  coniectura,  si  satis  constaret  Aegiram 
mari  obrutam  esse.  ex  versu  enim,  quem  Pseudophilo  laudat  (de  incorr. 
mundi  p.  272,  1 1  Bernays.)  imprudenter  scriptorem  coUegisse  tres  urbes 
Pelopounesi,  Helicen,  Buram,  Aegiram,  mari  devoratas  esse  suo  iure 
Buech.  Rh.  Mus.  32  p.  444  monet.  quod  nomen  pr.  in  corruptela  lateat, 
alii  fortasse  reperient  el&e  (,,acutus  a  C  in  circ.  depravatus")  cum 

duobus  infinitivis  ut  Antip.  Thess.  IX  408,  cf.  supra  ep.  20  4.  5  ter 

signum  corruptelae  ad   hos  versus  in  codice  positum  est  Se  d-eiaa 

P:  So&etaa  R  6  similis  est  17,  1  d^U^ei  .  .  barea  .  ,  rv/j.pog.  qua  de 
causa  in  hoc  versu  simplex  haec  sententia  inesse  potest:  quam  veterum 
Bacchiadarum  ossa  imprimere  (cf.  Pers.  I  37)  h.  e.  tegere  urbem  illis  nobi- 
lissimis  incolis  indignam;  neque  tam  fidenter  quam  Buechel.  contenderim 
alludi  ad  vexQoxoQiv&ioiv  mercaturam,  praesertim  cum  eiusmodi  acumina 
alibi  apud  Crin.  non  legantur  neque  satis  aptum  esset  verbum  ^Xi^eiv.  aed 
si  vera  sit  ingeniosa  illa  coniectura,  inde  comprobetur  nostra  de  carminis 
aetate  sententia.  haec  enim  Strabo  refert  8,  381  d-avf^dCovreg  Se  rtjv 
xaraaxevriv ovSevardcpov aaxevu)Qr]rov  eiaaav,  uiare  evnoQ^aavreg  rwv  roiovroiv 
xal  Siarid^e/ievoi  noXXov  vexQoxoQivd^iujvinXriQtoaav  rt]v'^PQjfj,rjVovta)ydQ  exdkovv 
rd  ex  raiv  rd(po)v  krjq^d^evra  xal  fidkiara  rd  oatQdxiva.  xar"  aQ^dg  fihv  ovv 
£rifji]&r]  aq^o^QU  6fu.oi(t)g  rotg  xo^Xxoifiaat  roig  xoQivd-iovQyeaiv,  elr'  enavaavro 
rijg  anovS^g  exXtnovroiv  X(av  oatQaxoyv  xai  ovSe  xarwQ&wfjevwv  rdSv  nkBiarwv. 


—     89     — 

'P(t)|tr,;  ^'  o\iV  0330V  ^Kd'\)V.  oB^svo;.  ayp'.  xs  it'|ivT{; 
oziid  or,|xa'!vc'.v  Kaiaapt  &ap3aX£r,. 
5  0!jTu>;  xai  ispai  Zr,vo;  Sp-jsc  siiTrs^a  piJ^at; 
sordoiv,  cpuXXojv  ^'  aoa  yiooo'  av£|io'. 

XXXIII     KpM-ftydpoi'  A  me  Et?  'P(6ut}y  Tijy  noXiy  Sia  t6  «>;r- 

rijTo»'  «rr>;V  rore  ilfcii  •  yvt-i  Sk  7idar,g  (sine  acc.  in  P)  d'Qv6g  eariy 
iXcetyojfQa  (o  non  «)  C  m "  De  pulcJierrimo  (Peerlk.)  hoc  epigram- 
mate  disserai  p.  21. 

1  Sententia  7ion  si  Oceanus  omnes  aestus,  omnes  ..fluctitum  furores'- 
excitet:  de  metro  v.  pp.  32  et  35  nXijuvoay  Sternb.  p.  163:  7tXr!iuvQa[y] 
P  („aUenim  fi  C  •,  [»']  idem  in  eraso  a?,  erasus  est  acc.  sive  spir.  supra  q 
et  «").  A  scmper  simpiex  fx  in  liac  stirpe  exhibet,  duplicatum  Pl.  et  fere  C. 
litem  profligari  admonet  Sternb.  Burisitarum  inscriptione  (C  J  Gr.  4699, 
noQ  ita  multo  post  a.  56  incisa)  ubi  v.  8  nXtjuvQovaa  plane  exaratum 
est  iyeiQTi  P:  ayeiQyrj  W^-ttenbachius:  eQevyt]  Eldikius.  „eyeiQety  in 
hac  re  proprium  vocabulum.  Diouys.  Periejr.  202  aXXore  fjtey  TiX^fXfivQig 
eyeiQerat"  Jac.  2  ovSijy  yeQuayij  (sive  ^)  Qijyoy  ndyra  nirji  A:  t  post 

yeQftay  add.  C  accentu  deleto  supra  »?■  idem  paeuultimo  verbo  «  suprascr. 
eraso  accentn:  'Pijyoy  anayj'  eqiri  Peerkanipius  (Bibl.  Cr.  Nov.  IV  p. 
47  et  ad  Verg.  Aen.  X  13)  G  D  Momms.:  dniri  H:  «»'/>;  Stollius  1.  1. 
Bententiam  optime  rettulit  Regisius  vertens  noch  wenn  den  Rhein  bis 
zum  Orund  tranke  Germanien  auf  sc.  ..prae  mnltitudine  populorum, 
sicut  Xerxis  exercitus  fecisse  monumeutis  proditum  est"  (Opsop  ).  fabulam 
illam  prodigiosam  nondura  excidisse  tum  ex  hominum  memoria,  sed 
etiam  celebratam  esse  poetis  ostcndit  Alphci  Myt.  (Menk.  p.  52)  VII 
237,  3  deynioy  re  ^aS^vy  noTctuwy  Qooy,  oT  noTe  Qei^^^Qotg  ZcqSov  fiVQi6- 
ytevy  ov/  vnifietyay  'jQtjy.  Rhenus  autem  et  Romanorum  et  Germanorum 
praesidium  habebatnr,  prout  hi  vel  illi  timebant  aut  timebautur.  cf. 
Anth.  Lat.  c.  425  Opponis  frustra  rapidiim,  Germania,  Bhenum: 
Euphrates  prodest  nil  tibi,  Pnrthe,  fugar.  eublatis  his  cancellis  Germani 
iam  suo  arbitrio  iii  Romauos  fines  ingruere  poteraut  sicco  quasi  vado. 
ima^o  autem  flumina  bibendi  non  iucognita  fuit  Crinagorae,  cf.  36,  2  et 
49,  6.  errat  vero  Peerlk.,  cum  tradita  v«-rba  significare  dicit  Germania 
sita  est,  Germani  habitant  ubique  ad  Hhenum,  siquidem  iu  adi.  anayxa 
epotandi  (Juv.  X  177)  notio  inest.  neque  ridicula  cum  viro  illo  docti.ssimo 
nominanda  est  sententia  ipsa  3  (T  om.  Pl.  et  edd.  particulam  non 

abiudiearim  hoc  loco  a  Crinagora,  quippe  qui  saepissime  affectet  usum 
Hom*?ricum  4  sensas  quoad  (.'aesari  perstabit  Roma  confidere  sc. 

illum    dextera    imperare  KaiaaQt]    Tiberio,    nemo    nisi    princeps    a 

Crinagora  certe  hoc  nominc  nuncupatur  5.  6  hom.  memoria:  M  132 
eqq;  cf.  Verg.  Aen.  IV  443  sqq.  x«<  /£p«t  P  (xal  p.  c.)  et  Pl.:  x«t  ^' 

ieQai  Jac.  (sed  dubitanter,  nam  hiatum  vocis  paulo  maiore  ejatione 
tolerabiliorem  fieri,  supra  p.  39):  /««'  i.  G  BoisB.  D  (at  articulum  adhi- 


—    90    — 

XXXIV 

Kvjv  \ioyJjv  'Opxuvalov  Vj  ic,  zu[iatov  '^okotvxa 

ekb'q  xai  A'Puxa)v  xpdoTtcBov  'EaT:ep(o(ov 
Kaiaap  6  ■jrouXuaspaaxoc,  a|xa  xXsoq  sTotv  sxsfvu) 

xdvr/j.  n'jp"i^v/j(;  uBaxa  ixapTupta  • 
5  oiot  Y«p  o'J^^  Ttspi^  Bpu~d|jLO'.  dTcscpai^povavTo, 

XotJTpd  xai  r,7r£tpo3v  soostat  d|icpoT£p(ov. 

XXXV 

Tdv  axo-dv  E!J,3otr,(;  dltxuixovoQ  f,o£v  'AptoTcov 
NauTiXtov  •  ex  \io\tc^z  ^'  6  dpaoui;  ecp)i.e-(d|j.Yjv. 

bere  fere  supersedebat  Crin.  ad  Homeri  exemplum,  v.  p.  24*):  xcd  SiegaT? 
Wilamow.   apud  Momms.  1.  1.  p.  6'2   (hoc  epitheton  et  supervacanenm 
est  neque  valet  SiEgog  apud  hos  poetas  lebendig,  sed  humidus,  v.  30,  2) 
av  axeova'  Aar;  ava^  [x\kova'  C  (alterum  «  suprascr.). 

XXXIV  KQivayoQov,   elg    rov    ae^aorov  Kaiaaga    A  m^  Tov 
Avyovarov.  d-avfiuarov  L  m*          v.  pp.  15,  lO^. 

1  ^vxov]    cf.   p.    25  OQXvvalov   P:    'OQXvvalov  Jac:  '^EQXvvttlov 

Holstein.  Br.  D;  at  traditam  formam  tutantur  Ptolem.  II  11,5  'Ogxvviog 
jQVfj.6g  (cf.  Marciani  p.  m.  ext.  II  36)  et  Caes.  b.  g.  VI  24  loca  circum 
Hercyniam  silvam,  quam  Eratostheni  et  quibusdam  Graecis  fama  notam 
esse  video,  quam  illi  Orcyniam  appellant.  idem  nomen  apud  Menippum 
legisse  suspicor  Crinagoram;  v  productum  traditur  etiam  Parthenii  fr.  '23 
aAA'  oV  cqp'  eaneQirjg  "EQxvvLSog  wQexo  yair^g.  2  eA^j?  Dorv. :  ek&ijg 

(sic)  P  xal  Ai^.]  eadem  structura  in  ep.  2,  l,nisiquod  alterum^j^hic 

omissum  est.  neque  igitur  in  pentametro  est  „epexegesis  loXoevrog  non 
vulgo  noti"  (D),  sed  remotissima  altera  regio  affertur,  quae  futurum 
esset  ut  ab  Augusto  invisa  nobilitaretur.  inanis  vero  est  Heckeri  con- 
iectura   yijg    Ai^vwv  XQdaneSov    eaneQicov  4  ndvrtjc   (sic)   P  ut  VII 

320,  1;  cf.  Jac.  praef.  I  p.  XXVIII,  Finsl.  p.  27  sqq.  JIvQijv^g  vSara] 
cum  Dio  (53,  25)  Augustum  Tarracone  a.  7'29  decubuise  auctor  sit,  pro- 
bari  potest  Geistii  coniectura,  qui  intellegi  putat  Aquas  Tarbellicas,  de 
quibus  Strabo  4,  190;  Tib.  I  7,  9  alii  tradunt;  praeclare  ad  eam 
opinionem  facit  Ptol.  II  7,  8  v(p'  ovg  l^exQi  rrjg  HvQi^vTjg  rov  oQovg  Tuq- 
^eXXoi    xal    nohg    avrwv  "YSara    Avyovara  5    ,,dne(paiSQVv\(t]vro : 

[«]  corr.,  ut  videtur,  ab  A  ipso  ex  o,  nec  habet  unecpaiSQvvovro  impf. 
quod  displiceat".  eadem  clausula  Qu.  Sm.  8,  487  xai  qu  xoviv  xal 
ISQwru  Xvd-Qov  r'  dno(paiSQvvavTo  6  aliter  hic  ijneiQoi  dfxcporeQai  in- 

telligendae  sunt  atque  28,  6;  cf.  A  P  II  379;  VII  240;  369,  4;  IX 
97,  6  alia. 

XXXV  KQiv^cyoQov,  eig  rov  ev  ISavnUia  axonov  A  m  « ,  qui  harrio- 
latur  ut  saepius  v.  p.  54. 


—     91     — 

6  '^z-jrrrfi  o'  u-o  vjxta  Ka'fr,p£'!r,;  dzo  -£Tpr,(; 
xyp3o;  sftrjv  |x£TS^r,  0'ja|iopo'j  £;  xpa^''r,v, 

XXXVI 
TiJQ  oio;  fsver]  [liv  Wfapp-.xf,,  fivro;  'Apds^sco 

•j^tup  -'.Xo'.popo'.;  -'[vsta'.  'Apiisvio'.;" 
y(v~a'.  o'  —  o'J  nVjXo'.;  ctTS  zoj  na/.axo'.  £-'.  jtaX"/.oi  — 

;{)£^va'.  o'  dfpoTspcDv  Tpr,y'JTspa'.  yiitdpwv 

1  Cf.  A  P  V  13S  Dioscoridis,  unde  Crinagorae  primum  distichon 
expressnm  autumat  Jac.  an.  'jQiarcDy  G  (qui  coniecturam  suam  etiam 

Stollio  et  Baehrio  I.  1.  probavit)  D:  aQtaTOM  P  (qui  autea  /jiaEy;  fideliter 
A  exemplarifl  lectiouem  oblitteratam  repraesentat):  'jQiarui  cum 
Buperioribus  tuetur  Tzschirnerue.  equidem,  ni  P  adversaretur,  puellam 
aignificari  non  infitiarer.  namque  de  pantomimo,  quem  statuit  fuLsse 
Aristonem  G  coil.  Lucillii  XI  253,  Luc.  de  salt.  46  cogitare  vetamur 
verbis  (eSecy  et  uoXth],  quae  non  possunt  non  de  cantatore  dicta  esse. 
praeterea  Nauplium  a  citharoedo  quodam  actum  esse  idem  Lucillius 
(XI  185)  perhibet,  item  Nero  Naupli  mala  bene  cantitasse  dicitur  (Suet. 
Nero  c  39).  Aristonis  nomine  complures  citharoedi  vocati  esse  viden- 
tur,    cf.    Strab.   6,   260,    Bull.    de    C.   H.    1SS7    p.    75  3    ^evaxT,^'] 

vocatur  ille  nvQaoq  etiam  in  Bassi  IX  2S9,  3;  cf.  Eur.  Hel.  1131  Sohof 
aariga  i'  vtjo  yvxm  edd.:  ^'  vnCQ  (sic)  yvxra  P;  vTieQ  servavit  unus  G 

sic  verba  transponens  yvxxa  S'  vneQ  xpevaiij<;  6  K.  a.  n.  coll.  Bassi  versu 
inepte,  ut  probavit  Stoilins;  qui  quidem  item  ac  R  non  recte  cepit  vno 
yixra  interpretaus  die  tduschende  Fackel  gitiy  icahrend  der  iVac/j<  von 
detn  Felsen  in  mein  Herz  iiber  coll.  A  P  XII  127,  immo  ad  ipevarri? 
applicandum  est  temporis  iudicium,  v.  Prop.  IV  1,  115  yaupliiis  ulto- 
res  sub  noctem  porrigit  iffnes  raffrjQeir,g  P  4  Sva^oQov  A»"^  (nam 
.,corrigendo  demum  e.\  ultimu  littera  i'  facta  est  ?",  idem  iam  coniec- 
tura  usaecutus  erut  Br.,  Stoliius):  SvauoQo^  edd.  (ad  secundariam  cod. 
lectionem;  qnod  contortius  de  facula  dicitur):   SvafioQoy  Br.  cum  Salm. 

XXXVi  KQiyayoQOv,  elg  nQ6,S(aoy  rQixoxoy  (sic,  u.  A.)  A  m«  Kai 
yvy  eial  routvra  nQo^ura  oix  ey  'AQueyi(f  uoyoy,  (tXka  xttl  ey  lxv9i(f 
C  m"  in  fincjlcarminis  L  adscripsit  d^avuaaroy  v.  p.  4.')  et  p.  10'"*. 
ovium  (jenu.-'  muxnionum  (Pl.  n.  h.  8,49;  Strab.  5,  156)  simillimum  signi- 
ficari  putal  Hellin  de  Ballu  ad  Opp.  Cyn.  2,  377,  cf.  Schneider.  ib. 

1  T^?]  articulus  nisi  ad  titulum  vel  signum  quoddam  revocatur, 
nOQ  videtur  e.xplicari  posse.  initium  carminis  deesse  cum  Snlmasio 
statuere   vetamur  vel  serie   ulpliubetica   (v.  infra)  iyxog  «(>«cfo  P: 

iy&ey'AQ('tHo)  R:  ly!Ut  y  '  A.  Pierson.  Br.  (r*  Schneid.):  ov  x6  y'  './.Jac,  sed 
particulam  ab  hfic  loco  abhorrere  [v.  ind.)  mon<'t  G,  qui  ipse  ' AyaQpixr, 
ex  adiectivo  ad  ' AQaliM  spectanle  corniptum  esse  opinatur.  Agarorum, 
Scythicae  gentia,  mentionem  habet  Appiun.  b.  Mithr.  88;  Ptolem.  III  5,4 


—     92     — 

5  vrjSu;  os  tptxoxcT  (bjo.  xdv  sto;;,  £x  Se  YccXaxto^ 
drjXrj  dsi  (j.aaxou  TrX^i^dexat  ouO^axioo  • 
pXrj5(yj  §'  daaoxdxo)  xspevYji;  iioxj^[xaxi  |jLdapu  * 
dXXa  -(dp  dXXoIai  xdvxa  cpepouai  ^sai. 

XXXVII[f] 

BpsYjia  irdXat  Xayvaiov,  £pyj|xaldv  xe  xsXucpo? 

d[i|j.axo;,  aYlwaaou  d''  dp|iovtrj  axdjiaxo(;, 
«{ju/^Q  daS^svsc;  spxoQ,  dxu|i|iIs6xou  9-avdxoio 

A.S'/-j;avov,   sivdBiov  Bdxpu  TOpspyoiiSvoiv, 
5  xsTao  ~€kaz  xps|ivoto  xap'  dxpaTzdv,  dcppa  (l-i-dd^Tfj  xtc;) 

d9-p7jaa(;,  xi  rXiw  (pstSo|iSvo)  Ptdxou. 

"AyaQov  ay.Qov  et  "AyaQou  nora^oi'  Sarmatiae  Europaeae  commemorat, 
Dioscorides  denique  dyaQLy.6v  dicit  yevfciad-ai  su  rij '  AyaQi<f  (trad.  'AyQia) 
rrjg  laQjxarixijt;  (cf.  C  JGr.  II  p.  82).  unde  Araxera  decurrentem  et  ab  Armeniis, 
qui  Sarmatiam  attingunt,  bibi  facit  poeta  eadem  fere  structura  usus,  quae 
legitur  28,  2.  itaque  non  improbabilis  certe  est  Reiskii  conectura.  ev&£v 
—  niXvarui  ^YO  nlverai  prop.  St.  3  xeirai  P  fj.akaxol  eni  uaXXoi 
Schneiderus  (Z  f  d  A  W  1845,  102)  G  D:  /xaXaxoig  enl  fxuXXolg  P  (qui  ante 
nov  praebet) :  firj^kwv  are  nov  corr.  Salm.  Br.:  /j.fjV  ola  rQC^ei  Jac.  (qui  alia 
antea  proposuerat).  sententiam  expedivit  recte  Schneid.:  fj.aXXol,  vulgare 
ovium  ornamentum,  huic  desunt,  quae  contra  ^'«^'^«fS'  ut  ;|ftu«po(  prae- 
dita  est.  cf.  Plin.  n.  h.  8,  49,  eni  pro  eneiaiv  ut  Herod.  VI  86,  3  oJ(J" 
enL  }(eLQeg.    de  metro  parum  terso  v.  p.  34  4  rpeSval  ad  otog  yeve^ 

prave    refert  H  rQiroxeV  Herm.,   v.  p.   39  6  „ovd-ariov  in  fine 

lineae  repetivit  L"  7  reQevrjg  {xeQevfjg  P)  v.  p.  26  8  yeaL  P :  yvat 
Schneid.  Boiss.  D.  at  cf.  flerod.  4,  198  yeoiv,  3  Gr  A  381  c  10  rtt<;  yeag; 
,,Herodianus  {n.  fxov.  Pi|.  p.  7,  14)  hanc  formam  non  inusitatam  dicit" 
Dind.  St.  Th. 

XXXVII  [KQivayoQ^ov  [elg  xquvi^ov  C  m^  dv&Qwnov  xeifievov  drrjfxk- 
Xrjrov  (p.  c.  falso  dn^fxeXiqrtDg  Boiss.)  A.  Stadtmuellerus  quo  tempore  primum 
inspexit  locum,  quid  ante  rasuram  scriptum  esset,  non  eruit;  suspicabatur 
autem  eig  xquviov  drrjfxelrjrov  ab  A  exaratura  esse.  sed  hoc  minus  in- 
terest,  maxime  vero  repperisse  postraodo  v.  d.  „supra  nomen  Crinagorae 
in  rasura  scriptum  fuisse  olim  aliud  nomen  ab  A  exaratum,  cuius  vocis 
intenta  oculorum  acie  tres  saltem  litteras  se  certe  cognovisse  .  . 
rtqp  .  .  .  ."  Planudis  igitur  lectio  argumentis  non  infirmis  supra  pp.  32 
et  58  comprobata  nuUam    iam    habet   dubitationem.  satis    illepide 

epigr.  expressit  Philippus  VII  383. 

2  uQfioviri  Pl.:    dQfj.ovi>]v  P  3  Brod.  admovit  huc  Galeni  o  fiev 

yaQ  lyxeg)akog  olxog  rig  eanv  r^g  koyix^g  V^vjlf^?  3  &avdroio]  v.  p. 


—     93     — 

XXXVIII 

Apdna3iv  sv  tjjKKv.O'.  ^'.ezpsTs;,  oaoa  Msvav^poc 
qfpacpsv  7j  i\Io'j3£(ov  o'Jv  |jl'.-iq  f,  XapiTcov. 

XXXIX 

,'Ep5ot  Tf,v  eitafrsv  -ti;",  onou  xal  ut:'  'AXrta;  dxpa; 

>wr,iaTa'  Xaala;;  d|i.'.p'lxono'.  xs^aXai; 
^copf,;  dzTonsvo'.  '.^'JXaxa;  x-jva;  co^'  dXsovTa'.  • 

yp(ovta'.  vc'ipo';  -lap  ir.fs~v/  oaov, 

25',   A  P  VII  404,  4  4   eiyoSiwy   Mein.    p.  232   ad   VII  48,  4    xtu 

noyo?  eiyoSioig  TTJSe  7ia(i{Q/ofxiyoig;  at  hoc  loco  cum  adverbium  nullum 
addatur,  quominus  substuutivi  vicem  naQeQX-  obtinere  statuamus,  nihil 
obstat  6dxQv]    cf.   ad  24,  1 ;  vifelLc   iaceo   nunc   cinis    et   lacrimae 

CJL  VI  23818,4  b  xelao  TxsXug  xaranQefxyoco  Tiap'  arQUTioy  otfQu 
P:  idem  Pl.  nisi  quod  „post  neXag  Ascena.  av  inseruit  et  nuQu  xQonoy 
exhibent  edd.'-  eine  dubio  in  exitu  versus  et  A  et  C  et  Pl.  lacunam 
offenderant,  quam  ingeniose  explevit  Jac.  Antiphili  VI  97,  5  coniec- 
tura  v,  d.  confirmatur  d&Qijaag  P;  u&QtjauK;,   ut  haberet  quod  ad 

oipQa  referret,  Pl. 

XXXVIII  KQiyayoQov  Am«  ad  pentametrum  H  confert  A  P 
VII  22,  6  de  Sophocle  ?»'  (sc.  evenitjy)  o  fieXixQog  r^axr,aey  Movaetov 
fifjkniya  xux  XuQixitiy;  v.  anonymi  de  eodem  Menaudro  IX  187.  supra  p,  54. 
Cum  ep.  IX  514,  quod  sine  causa  nonnulli.  in  quibus  Herwerdenus 
(Mnem,  vol.  XIV  p.  399),  Crinagorae  inscribuut,  et  ipsum  ad 
comicum  spectet,  atque  aliquid  similis  argumeuti  iiabeat  ep.  515,  ha«c 
cur  Crinagorae  epigrarama  excipiant  in  codice,  faciie  intellegitur  (cf, 
Menk,  p,  17,  e,  g.  longiori  anonymorum  seriei  A  P  VII  321—343  Cra- 
tetifl  epigr.  326  ob  simile  argumentum  intextum  est).  ep.  516  autem 
Crinagorae  est,  517  Antipatri  Tbess.  eaque  eo  ordine  posita,  ut  cum 
ep.  513  et  514?)  seriem  alph.  efficiant.  hoc  si  recte  ratiocinati  simus, 
inde  conficiatur  non  suo  iure  Jacobsiam  de  parte  epigrammatis  in 
comoedum  loqui,  cuius  nomen  cum  priore  disticho  perisset,  et  verius  D 
hoc  ep.  cum  titulo  coniunctum  esse  contendere,  qui  imagini  pictae 
fictaeve  inscriptua  esaet.  quod,  nt  quae  requiri  nequeunt  nomiaa  cnr 
tamen  a  poetis  omitterentur,  explicaret,  apte  H  de  nonnuUis  Anthologiae 
epigrammatis  statuit. 

XXXIX  KQwayoQov,  aSiayoijtoy  x  (de  huios  littera  vi  cf.  Gardth. 
p.  278)  nnytelwg  (p.  c.)  A  m»  cf.  pp.  15^  et  10=*  Pl.  fort.,  quod 
nimis  corrupta  ea  pntaret,  duo  priora  diaticha  omisit. 

1  IIoc  proverbium  paasim  obvium  (cf.  Jac.  an.)  Crinagoraa  epicis 
Qumeris  et  dialecto  iuduisse  videtur,  EqSoi  igitur  non  recte   exousum 


—     94     — 

5  cj;£uBo'(iSvo[  ptvo)v   6^'Jv  axipov.   o>  xa/ov  supsTv 
pr,itcpa'.  Aipojv  ixTjp.sc  7|  dY^cO-ov. 

XL 

6dpa£'.  xal  -saaapo'.  StaTcXaa&svta  xpoawiioic; 

|iu8-ov  xai.  to'JTO)v  Ypd^^ov  svi,  7:7^soatv  • 
oiite  ae  y^-P  7^s'''j»o'jat,  Ot/cOJvl^Tj,  oiits  Bdd^u^jvov, 

tov   |i.sv   dotodojv,   fiv  os  yspwv  ydptts;;. 

est  apud  Jac.  iuvitis  membranis  o[;r]ot;  („n  in  eraso  <t  vel  av^)  uon 
raro  causam  iuducit   enuntiati,  quod  praecessit  aut  sequitur  2  in- 

tellegendi  sunt  Ligures  Capillati  (Plin.  3, 20),  quos  Dio  (54,  24)  Aiyvag 
rdvg  Kofj.>]rag  appellat  et  crinibus  ajfmis  fuisse  perhibet  Lucanus  (1,  442) 
4  /p(o^r«t  (sic)  vE(pQOLg  niaQ    (sic)  P  sneariu  oaou  Heynius  D 

(quod  Jac.  sic  interpretatur  „adipe  illo  quo  renes  obducuntur,  quod 
vulgo  est  kinog  enivecpQiSiov"  vel  dtj/Lidg  eniuecpQtSiog,  Hom.  <P  204;  in 
prouomine  oaof  uuila  vis  posita  est,  cf.  ep.  38;  de  collocatioue  v.  ad 
41,  4);  dneari  v  oaov  P  (accentus  omissi  sunt  ut  saepe  vocibus  depra- 
vatis):  aniarov  oaov  Scal.:  pecpQwv  vel  ve^oojv  nlaQ  dy.eaaivoaoy  Schneid. 
ad  Ael.  H.  An.   I  37  Jac.  an.  5  secundum   Servium  ad  Aen.  11, 

701  et  715  Cato  Ligures  latroues,  insidiosos,  fallaces,  mendaces  appel- 
larat  xaxov  Pl.:  xa?,6v  P  6  QtfireQai  Pl.:  Qrfireooi  P  «y«5^df 

Pl.:  dyaO-cijy  P,  sed  „in  fine  lineae  exaravit  A  ?}  dyab-ov  (sic):  t^r-. 

XL    KQivayoQov   A    m  e      ^     v.    p.    64  si    Hieronymo    fidem 

adiungi  licet,  hoc  epigramma  Cr.  couciunavit  aliquanto  post  a.  733,  ad 
quem  quidera  ille  annotat  Pyladem  Cilicem.  pantomimum,  cum  veteres 
ipsi  canerent  atque  saltarent,  immum  Romae  chorum  et  fistulam  sibi 
praeciyiere  fecisse;  iu  hoc  euim  carmine  poeta  ixiaoyQucfog  (v.  e.  g.  Luc. 
de  salt.  84  Aiccvrog  yQcccfevrog)  compeliatur,  qui  fabulam  pantomimo 
saltandam  scripturus  est  quattuor  personarum,  ad  quem  uumerum  artem 
pautomimicam  haud  paucis  annis  post  illum  terminum  processisse  mani- 
festum  est,  cf.  Schneideri  uotam.  has  fabulas  a  choro  cautatas  esse  probe 
ex  Luc.  1.  1.  64  {fx^  enccxovovrcc  ruSv  (cSofievcov)  aliisque  locis  con- 
fecit  Grysarius  Rh.  M.  1834  p.  30  sqq.  neque  igitur  recte  D  cum 
Bruuckio  Philouidem  ,,raauifesto  cautorem  euudera  et  fuiuoyQacpov" 
vocat.  Cr.  hoc  epigrammate  carmiua  indicat  uondura  cautauda,  sed  cou- 
denda  deraum. 

1  reaauQai  scripsi  p.  27:  rerraQCi  P  et  edd.:  reroQeaai  R  Porsouus 

2  fivd-ov  R:  fj,v9-u)v  P  yQdifjov  R:  yQuipa  P:  yQuUiat  Pors.  et 
edd.  (ille  etiam  y.al  rovrov  temptavit).  Reiskii  emendationem  praetuli 
non  modo  ob  metricam  ratiouem  (supra  p.  45),  sed  etiam  quod  ad 
mentem  poetae  conveuieutior  est  vividiore  sermone.  id  unum  dubito, 
an  &uQaei,  absolute  positum  sit;  possumus  sane  etiam  cum  iJv&ov  illud 


—     95     — 

XLl 

Kakh.\idyo'j  xo  Topsutov  szo;  toos  •  of,  ^fdp  ir'  auTtf 
covrjp  to'j;  MooascDv  Travta;  sastas  xaXou;. 

ctci^S'.  ^'    ExaXr,;  tc  .,'.^')^o^s(vo'.o  xaXtriv" 
xa'.  6r,33'.  .MapaO^iDv  tou;  £rs&^r,x£  rovo'j;. 
5  toO  00'.  xai  vsapcov  ysipcov  a8-£vo<;  ei"Aj  dpsaD-a'., 
iMdpxiXXs,  xXs'.vo'j  t'  alvov  i3ov  3'-o'Toy. 

coaiuDgere,  cf.  Honi.  .*>  197  av  de  ^«pffc/  rovJc  /«ei^Ao»'  et  ep.  30,  6;  xat 
particulae  hoc  versu  uon  copulativa,  sed  exaggerandi  vis  subiecta 
eat  iW,  immo  iyi  (eic)  P:  en  R  et  edd,,  ciuod  post  xai  perquam 
superflunm  e8t.  fVt  cur  uon  cum  Sin^iXuad^ktia,  qnod  verbum  novo  sensu 
adhibuit  Cr.,  couiungere  liceat,  nescio;  structura  eadem  fere  est  atque 
e.  g.  A  P  IX  752,  1  fV  S'  afieO^vaiM  ykyi.vnnc(r,  de  praepositioue 
traiecta  cf.  p.  25  3  'PikwfiSn  Schneiderus:  (fdionSi  P:  genitivos  in 
te.xtum  invexerant  R  Br.  yEooiv  Jac.   coll.  de  vocalium  confuaione 

IX  41S,  3  D:  /opdrP:  yeQolv^R:  /oQwf  Schneid.  Pora.:  (poQoSy  coll.  Plut. 
mor.  747   B    {oQ/eTad^ac   cpoQdv   naQa    qpop«i')  St.  de    pantomimis 

manibus  {Soxeig  rai?  yeQalv  avraig  kaXeif  Luc.  1.  1.  63)  loquentibus 
v.  Jac.  au.  ad  A  Pl.  IV  290,  6. 

XLI    KQipayoQQv  A  m '  v.  pp.    12  tt  59;  Naekii    Call.   Hecale 

pp.  G  et  13;  M.  Rhen.  vol.  38  p.  512.  suo  iure  Buechelerus  Crinagoram 
Marcello  „misisse  Hecalen  tamquam  discipulo  litterutorem  Graecum 
ante  a.  725"  iude  colligit,  quod  Marcellum  aetate  longe  inferiorem 
fuJBse  oporteret  Theseo.  cjui  fkog  «'f  xouiSrj  ad  Hecalen  devertisset 
(Plut.  Thes.  14). 

1.  2  affert  schol.  Arist.  E(|(|.  756  aimile  inilium   est  epigram- 

matis   f«Jc«T/T.   de   Colo  Krinnae  IX  190  roQevrdy  enog]  mirum  foret 

Dilthejio  (Cyd,  p.  19),  ni  lioc  sibi  ipse  8ump8i8.set  Cyrcucnsis,  praeser- 
tim  cum  Hor.  ep.  II  2.  92  (cf.  100)  et  Prup.  III  :U,  43  Callimachu? 
videretur  respici;  quod  ad  confessum  perducere  dificile  fuerit  oUniQ 

P:  w    ytjQ  schol.  Opsop.        xdkov^  P:  atticam  formain  Pl.  et  echol. 
3  aeiSet  iT]  Antipater  Thess.  curmen   epicum    simiiiter  dicens   facit  IX 
428,  3  utiSoi   S'  V710  (Joi   SeSui,uki'nt'  xi'/..,   cf.   p,  57-*  «r  «  ex('t'/.tjg  P 

(.,«  A,  puncta  indicaiit  litteram  delendum"')  (piXoS.]   Theseus  apud 

Callimachum  dicit  TroXhexi   aeV,   w  uaiu.   (fi'Aoieiyoio    x(t'iitl^    fty/jaofAe&a 

4  '^r,aei  M(tQait(ity  pronomiiii  praemissa  sunt  ut  reQunyixo?  31,  3; 
Aiyaitjy  46,  2;  ayiai  oQyvyrai  Sohytuy  b],4;  cf,  39,  4  rov<;  Pl,:  ovg  P; 
illnd  recepi,  quod  ror?  in  aov?  corrigendi  causa  manifeeta  eit,  non  e.\  con- 
trario;  eaepius  articuluin  relativa  vi  inatruxit  Cr,:  9,4;  39,1;  42,  8;  47,  5 

5  rovg  ot  (sic)  P  yeaQvSyPl.:  yeaQ[6]y  P  et  edd.  (<>  rudendo 
factum  ex  w,   yeaQiZy   A",   iam    Salm.  ^yeaQoy  corr."    annotavit,    inde 


96 


XLII 

N^oov  X7]v,  £1  xa(  n£  •jr£pf(pa4'^vT£c;  iyooo>y 

(i^tpYjaat,  Pa'.Yjv,  k%xd  [xdvov  oxaBioii;, 
ilxTuyjt;  xai.  tixtouaav  ex'  aulaxa  ztap  dpoupTrjt; 
o'];-fl  xai  Tcavtoc;  xdpra|iOv  dxpo^puou 
5  xal  TCoXXoiQ  £uaYpov  ett'  ly&ua'.  xai  Gird  lJ-aipT(j 

£Udv£|JLOV    Xt(X£V(OV    t'    rJTTlOV    dtp£|X'!T(j, 

recte  rem  opinione  praecepit  D);  reduxi  primitivam  scripturam  ut  magis 
poeticam  etiam  propter  versum  insequentem  [et]  j?  P  („er  in  rasura; 
verba  eiij  agEad-ai  his  scripta  sunt,  in  linea  et  m®  ;  falso  Jac.  et  D 
lectionem  marg.  slpaQsad^ai  pro  etTj  aQsa^at  afferunt".  C  iteravit  verba 
ob  rasuram,  ut  videtur). 

XLII    KQtvayoQov  A  m^  v.  pp.  10  et  54;  cf.  Antlphil.  1X413. 

1.  2  sic  P,  nisi  quod  neQi  yQdipameg  et  araSiovg  (sed  t  litterae  v  ab 
A  ipso  superpositum  est,  cf.  44,  2)  exhibet.  sententia,  quam  supra  iam 
indicavi  insulam  hanc  etiamsi  qui  me  descripserunt  in  quibus  Menippus 
cuius  libellum  ad  iter  adhibebat  poeta  me,  ut  sum  pusilla,  septem  modo 
stadiis  metiri  possint,  tamen  .  .  ;  ^erQelv  cum  dativo  illo  coniunctum 
Graecae  linguae  legibus  minime  adversatur  (v.  ind.):  rrivS''  Emperius  1.  1. 
G  D  (sed  cf.  28,  5  naialv  nuki  rolaiv  uvdxrwv  i.  e.  hisce;  Hom.  P  401 
rjjuari  Tw  i.  q.  rjf^arcrcoSe;  Aesch.  Septem  492  civSqI  rco;  supra  p.  24'.  — 
ei xoiR  Br.  Jac.  G  (at cf.  ad  33,  5).  —  eQovaiv  R  Meinek.  p.  202  G  D  (haec 
coniectura  vel  ab  epica  Crinagorae  dialecto  abhorrere  videtur);  exovaiv 
nSQiyQ.  pro  neQieyQaxpav  de  more  dictum  esse  iudicat  Herm.  1.  20, 3  1. 
Jac.  qui  cum  Brunckio  haec  verba  tuetur,  „interruptam  orationem  con- 
ditionali  enuntiatione"  statuit.  —  f^erQrjaai]  metiri  me,  exiguam,  septetn  sta- 
dia  D  (cuius  significationis  exempla  desunt);  fiejQijaai  fj,ev  ^aiijv,  enrd 
fiovov  araSiovg  ev  rrj  neQtcpeQeia  exovaav  ex  mente  Reiskii  (?)  explicat 
Jac.  (haec  mira  et  contorta  esset  dictio).  —  araSiovg  omnes  edd. 

3  endv)iay.a  (sic)  P:  Itt'  {ev  Toupius)  av?.axi  Jac.  (quod  omnes  probarunt, 
sed  accusativo  satis  apte  ubertas  significatur  per  sulcos  diffusa) 
niaQ  aQovQtjg  Toupius  coll.  Lyc.  1060:   niuQ   uQorQov  P  (A  verbum  in 
versus  exitu  oblitteratum  prave  supplevit;  v.  ind.):  n.  ccQorQet  St. 

4  oipTj  pro  tradita  forma  oipei  posuimus,  etsi  Kaib.  in  Philodemi  epi- 
grammate  (XI  44,  5)  cum  Jacobsio  „codicis  inconstantiam  retinuit";  v. 
p.  27        ,,post    axQoSQvov    erasum,    ut    videtur,    signum    clausulae" 

5  vn'  'i'x&vat  P:  corr.  Toupius  xai  vno  P  (in  xai  particula  ante 
vocalem  producta  noli  offendere,  cf.  ad  33,  6):  ^S'  vno  dubitanter  Jac. 
(v.  pp.  39  et  25) :  xai  q'  vno  Meinek. :  xdv'vn6  Herm.  fjtaiQijv  frustra 
R  Br.  6  evuvefj.ov]  ceteris  locis  secunda  syllaba  porrecta  legitur; 
fortasse  ut  doricam  formam  declinaret,  ab  hoc  usu  recessit  poeta 


—     97     — 

":(])  c~"  cO)pi'3{}r,v,   toOt'  £Hsnr,v  ovo|ia. 

XLIII 
nXoO;;  110!  £-'  "ha/.ir,v  £vT'jv3Ta'.  •  i;  ^ap  cTo-poo; 

OTeXXojta'.,  («v  Yjor^  5r,pov  'i::c(H'.  •/povov. 
5i'.p£o)  ^'  •r,-f-/;Tfjpa  xspixXoov,  <i!(;  [i'  i-i  v/^3oli; 
K'jx>vci^a;  dpyair,v  t'  a^et  £-•.  lIy£piTr,v, 
5  3'jv  Ti  |io'.  liKKd,  .M£v'.::z£,  Xd^si»  'piXo;  laTopa  x6x./^ov 
Ypd']>a;,  (»  :raar,;  '^op'.  -f£(«)-,'pa'^ir,;. 

Ad  V7t6 fiaiQr,  et  evc(t'{/noy  et  h^uiywf  IjTiioi' aTQefiirj{ccTg£jut>]  P)  spectaut,  qnod 
snadet  ma.xime  aeciuabilis,  quam  stmper  fere  (cf.  9,  17.  36;  nou  ita 
anctor  ep.  6,  eupra  p.  4S)  sectatur.  siDgrula  membra  coniuufrendi  ratio 
7.  S  Bententia  aed  unde  ijloriandi  matcriam  duxi  (superbiebavi).  id 
mihi  iudidi  nomen   ita  ut  derulear  yeXaaiov  Jac.  Aiid.  p.  LXXII; 

Bed  ..yeXdaitca  idem  eat  atque  MOje  yeXaaihet  eive  yeXtoict  ocfhaxtcyeir. 
ut  (uomiuis  cau8a)ri8ui  sim"  rcJt  eTtettiQiai^rjr  P:    tio  eni  tt>Qia&r,i'  R 

Br.  Mein.  (qui  interpretatur  ,,quo  nie  nomine  rideri  fatale  mUii  erat 
toQia!^r,v  idem  quod  f(/«/Ao»'";  hoc  vero,  ul  mittam  ecabrum  versus 
iuitium  et  mirabilom  verbi  illius  notionem,  nou  satisfacit.  nam  nenio 
non  e.xppectat,  ut  nomcn  cum  ois  quibns  antea  ploriata  est  insula.  co- 
haerere  aliijuo  modo  dicatnr):  rw  fieTetoQia&r,v  Jar.  1.  1.  hoc  inre  illi 
correctioni  praefert  I)  (no  eniwQijit-riv  vel  rto  en'  etoQ.  ipse  postea  p.  '250 
prop.);  sed  mutare  omnino  non  opus  est;  verbum  euim,  quod  est 
ifOQiCeiy,  bis  upud  )lalalam  obvium  a  Suida  e.xponitur  jueietoQi^en: 
ab  Hi.^iych.  ueifMoi^eiy  rt  tuttnuieiy  pate.);  vocis  autem  ueieioQ.  hoc 
e.\empltim  \\\v  i\{ii.'rt:  uiTftoniaHivTtoy  6e  Ttov  BoitoTtor  6ii'i  it',y  {vr,utQicty. 
TovTon  \tc;<Qitt^  fiuneiytoae.  non  r^cxxs  ufifioQiauo^  esse  vult  i.  (j.  vneQtj- 
tfnyict:  apte  igitur  conferri  potest  23,  5  aiaiy  fnr,toQr,aftq  ctei  liioy.  vel 
ut  dubites,  an  ntroquc  loco  pari  modo  praepositio  collocanda  sit;  cf. 
etiam  uereionia^eii;  ini  tto  yeyovoTi  Polyb.  III  70,   I. 

ALIU     KQiyayoQov  (i  om.)  Am'  itcl  t6v  n'/.oCy  tov  in  'littAittc 

C  m«  v.  pp.  9  et  12  itineris  causa  praeter  amicorum  desiderium 
nQlla  re  indicatnr.  ad  alteram  quam  cum  (leistio  statuit  naviirationfm 
cnrmen   refert   Cichorius  (v.  Add.)  epijrr.   e.xcudenduni    ciiraverniif. 

(|ui  rcceusuerunt  Menippi  fragmenta.  item  Kalkmanu.  PaiiHanius  al.i 
Perieget  p.   ISJ. 

3  Sr,cfi(o  P;  v.  ind.  neninXoov  (i.  e.  descriptiouem   navi);atio- 

nis)  P:  neQinkoov  Dind.  in  St.  Th.  (sed  tjyttTr,Qcc  praedicative  positum 
est,  non  rccte  in  I>  vertitur  ductorem  circumnavic/antetiO  5  Xafiev 
(unn  J.ci,^fr)   ]*:  i.cf,'ifg  npoirr.   Par 


—     98     -- 

XLIV 

'PqyjXyj  xdvttoQ  evoat  ypovoz,  ^ixt  as  xdviou, 

£it'  dv£|xo)v  aips'.  peuna  ttvaaao|jL£vov, 
oixia  iJ-ot  pusu  vsotsuyea  •  ^£l|j.a  Y«p  outto) 

dXlo  tooov  "car/jQ  oiB'  £XsXt£^ojj.EvrjC. 

XLV  [?] 
^''tttaxoc;  6  PpotoY"/]pui;  d(p£l(;  'ko-(OTt'jyia  xoptov 

y^Xudsv  £(;  Bpujiouc  dvO^ocpust  •jrtepuYt. 
aist  o'  £X|ieXeta)v  da7cda|Jiaat  Kataapa  xA.stv6v 

ouS'  dv'  opyj  Xt^&^/jv  v^faYSv  ouvo|xatoc' 

XLIV    Tov    avrov  A  me         v.  p.  13  in    Lesbio    poeta    non 

necesse  est,  etsi  ovtiu)  v.  3  hoc  cominendari  videtur,  de  certo  quo- 
dam  terrae  motu  cogitare,  velut  de  eo,  cjui  atrocissimus  a.  758  testi- 
monio  Dionis  (55,  22)  et  Cassiodori  magna  cum  hominum  ot  domorum 
clade  per  dies  octo  (septem  Dio)  Romae  fuit. . 

1  Similiter  Ant.  Thess.  exorditur  A  P  VII  640  'Piytj^  i/avraig 
£Qi(p(Dv  Svaig;  cf.  p.  57^  naprujg  Jac.  (Paral.  I  nr.  74)  St.  („horride 
utique,  sive  .  .  .  sive,  cf.  22,  4  et  1,  2"):  naaaiv  P  edd.  (i.  e.  terrae 
motus  praeter  ceteros  sc.  motus  horrende,  hoc  exemplis  nonuullis  decla- 
ravit  Jac,  ut  tamen  uimis  singularis  et  argutus  sit  Crinagorae  versus) 
ivoaixO^ovog  P  (quod  iure  d^siunxit  Jac,  mira  coniecerat  Chardo, 
primus  editor)  2  alQEL  Chardo :  sqqei  (non  eqqel)  P  rLfaaaofAEvaov 
A  exaraverat,  sed  „ipse  o  supra  w  scripsifc  et  acc.  supra  £  induxit" 
rectum  addens;  cf.  ad  42,  2  3  olxELa  A,  quod  iterum  ipse  /'  supra 
scribens  corr.  ovTcoy  P:   ov    n  sine  causa  Jac.  4  verte  nondiim 

alium  terrorem  quam  (non  recte  quantum  in  D)  tcrrae  succussae  sive 
terram  succussam  novi  tantum;  cum  aXXo  igitur  coniungeudus  est  geui- 
tivus  £1  ^'  eX'  Ehl^ofxEvrja  (sic)  P:  corr.  Chardo. 

XLV     KQiyayoQOv,   £ig   rov   KalaaQog    ipirraxop  C  n\^  iu  Plan. 

epigr.  Philippo  vindicatur,  de  qua  discrepautia  v.  Add.  ad  p.  60. 

3  Cf.  Martialis  XIV  73  hoc  didici  per  me  dicere:  Caesar  ave  et  quem 
Dovissimus  Martialis  editor  ad  hoc  epigr.  adraovit  Macrobii  locum  occurrit 
ei  (Augusto)  inter  gratulantes  corvum  tenens,  quem  instituerat  haec 
dicere:  have  Caesar,  Victor,  ImjJerator  et  quod  de  Melioris  psittaco 
humanae  soUerti  imitatore  linguae  Statius  cauit  (silv.  II  4,  29)  llle  salii- 
tator  regum  nomenque  locutus  Caesareum  et  Pers.  prol.  v.  8  fx^uf Af- 

Twy]  ut  idem  Statius  v.  7  ajfatus  etiam  meditataque  verba  Beddideras 
xiiEiydy^   V.  Add.  5  MQa/uE  P  (quod  idem   esse   ac   TTQoaiSQa/AE  — 

sic   Jac    del.    p.    39G    et    Grotius    vertens  accurrimt  volucres    —    iure 


-     99     — 

o  cop^iis  o'  (i)X'jo'!oaxtfi;  dra;  oudvo;  $p'.![«t)v, 
xi;  '.^t>r;va'.  o^jvaTcc.  oa'!;iov'.  ya-.p'  evsrstv. 
'0p'.p£'j(;  frr,pa(;  cZc'.3£v  ev  o-jpsai  •  /«'■ps  oi  Ka-.-ap 
vjv   dx£XE'joto;  d-a;  opv.;  dvaxpsxsta'.. 

XLVI 
^prjv  ispr,  HcfdXo'j  'Kvoa''yf>ovo;,  £3ao  xal  dXXoi; 

rp.r^,   Ai7a'!r,v  o".  Z>.zz'yjz':j  aKa  • 
xd|ioi  Y^P  ^pr,tx'.  ^ttoxoiievc)  'J::'  dyjf^i 

(opc^a;  rprjS'.'  a.-3zay.m  Xtjieva;. 

XLVII 

Ei  xat  00'  eopatoc  det  ^to;,  o'JO£  8^a/.aaaav 
ezXo;  yepsaia;  x"  o'jx  £7:d-r,aa;  'yoo-j;, 

denegal  G,  imnio  cum  eQiCiof  arctissimc  coustrictum  sonat  idem  fere 
f|Uod  iSQuue  «yii)*'»  et  nudum  eSQnfiC  "f("'.  ud  Imuc  eensuni  etiam 
<f'ixi'J/(f«xros  accommodutum  <'st;  G,  qm  varias  verbi  sanandi  rationes 
propouit.  et  D  in  ed\>'iue  corruptelam  inesso  coutendunt):  ixfud^f  Her- 
werd.  Mnem.  u.  ti.  v.  11  p.  336  (at  iuterpretans  voceni  edidicit  celeriter 
ontnis  aris  SiStcxTog  suppressit)  6  Saifiori    P  (m*  A    xuiaaQi,    liaec 

gloMa  est   eine    dubio,    cf.  p.  56):    Seonoxa  mavult  Jac.  7  v.  j).  55 

/«/pf  S'e  Kirchhoffiui-:  'tKfai  S'e  P  („A  circ.  in  acutuni  nnitasse  vide- 
tur")  ap.  Par.  (aute  traditur  nvQeiiiy):ig  Se  ae  Pl.:  eig  Si  ai  Jac.  (in  Pahitini 
lectione  eig  ae  Si  latere  putat):  xul  Se  ae  Kmperius  I>:  KuiatcQu  (V  ijaui 
ad  homericum  uye,i(i'/./,iT'  tteiSeif  G  (iure  monet  nus<iuam  alibi  Augustum 
aat  eius  filios  aUocutum  esse  poetam,  v.  p.  15)  8  uxeXevTo?  P 

n«?  pcrperam  proposui  p.  31,  v.  Add.  ui'uxQe[x\eiai  (,.[x]  in  eraso 

^t")  Bimplex  xQexety  de  animalibus  uon  raro  adhibctur,  cf.  VII  191.  3; 
102,  4. 

XLV  I    KQiruyoQov  H  m»  v.  p.  10. 

1  fuydkov  Mein.  p.  2f'3  (quod  „displiceret  duorum  epitbetorum 
conianctio  et  fieyu?  frequeus  esset  maxime  apud  Ab  xan<lritios  poetas 
potentium   deonim   epithftou"):  uey(i'/.ti  P        3  xijwot  P,  ptipra  p.  27,  3 

«isri;  P  4  rTpijft  aa:\uaitD  (sic)  P  (<juod   niihi  laeto  portus  pro- 

pitia  praebiiisti  priniu^  recte  interpretatus  est  (»):  7ior,tiu  anuait»  ap. 
Par.:  rrpjjfK  '.-lanitaioi  Iluschkin.''.  prinius  editor,  et  (coll.  VII  495  ad 
nomeu,  V  209,  6  ad  adi.)  Jac;  de  metro  v.  p.  41'. 

XL>  il     KQiynyoQuv  B  m*  v.  p.   11. 

1  De  iiiatu  dixi  pp.  38  et  39;  ef  aoi  xai  eSQniog  proponit  Jac. 
Ad<i.  p.  LXXVFI       'Mxeiru.;  IJr.  Bnii«s.  ^.cuui  i-mphioi  nntn  pronomini». 


-     100    — 

ejJLTtyji;  KexpoTtir^f;  iTii^ri\i.zmi,  ocpp'  av  ixv.vao, 
AT^lJLYjxpoi;  |j.SYa)i7jt;  vuxtaQ  "iBtjj;  ispwv, 
5  Ttov  «Tco  xdv  S^woTatv  dxyj^ea,  xsut'  dv  ixyjai 

S(;  TtXsdvtov,  £^et(;  dunov  sXarppdtepov. 

XLVIII 

reitoveQ  ou  Tptaaal  |iouvov  Tuyat  £icp£T:ov  sivai, 

KpiaTcs,  PaO-UTc/ioutou  ayjQ  ivsxsv  xpa^r/];, 
d"A.Xd  xai  ai  Trdvtcov  Ttdaa!  *  t(  Y«p  dvBpi  toao|)§£ 

dp/eaet  si;  etdpcov  |i'jp'ov  sucppoauvTjV ; 
5  vuv  ^s  as  xai  toutwv  xpsaaoiv  £7ci  |i£t£^ov  de^oi 

Kaiaap  •  ti;  xeivou  /wpic  dprjp£  tu/yj; 

quae  placet  unice  lectio")  D:  exeivaig  P  {i  ut  saepissime  adscriptum 
loDgae  vocali,  cf.  ad  34,  4):  ef  kxeiycag  sc.  'jid^tjrcag,  ut  expeditiorem 
sibi  pareret  scripturam,  Pl.:  ocpgn  x'  sncufrjg  Salm.,  unde  ocpQav  en. 
Boschius    G:    exeiurj    (i    e.    exel)    Jac.    et   postea    Boiss.  dtjfxr^tQiog 

P  jueydkrjg   St.  (,,cf.   ad  46,  1;   accedit,   quod   Ceres  et  Proserpina 

sunt  cd  jneyci^ca  d-ecd"):  /bieyctXccg  P  et  edd.  tmp  cmo  xr]i/  ^oioicfiv  (sic) 
P:  xav  Pl.  G,  V.  p.  27  hg  nUovwi']  v.  Boiss.  ad  VII  731,  6. 

XLVlll  KQivayoQQv,  elg  eixova  Kqlcstiov  „falso  aperte",  quod 
idem  de  lemmate  ep.  49  iure  statuit  Benndorf.  ,,De  Anth.  Graec.  epp. 
quae  ad  artem  spectant"  p.  61  v.  pp.  17  et  44;  adde  Lydi  de  men- 
sibus  4,  7  ev  ravrr]  rfj  ^f^SQ^  TQaiavog  rrj  nccvroyv  Tv)(tj  xa&iSQtaas  vccov, 
unde  fieri  posse  Zangemeisterus  1.  1.  collegit.  ut  tale  quid  iam  sub 
Augusti  imperio  agitatum  esset. 

1  Tt5/«i]  supra  p.  25  4  fxvQiM  ante  Steph.  edebaut,  quamquani 
/uvQiov  iam  Brod.  corr.  /ueiCov   vulgo:   apostrophum  cum  Brunckio 

detraxi  p.  41.  <se  fieH^ov  enaeSoi  dictum  ad  Homeri  exemplar  £  65  S^eog 
S'  ent  eQyov  asSrj;  fxeTCov  pro  plus  aliquoties  legitur,  cf.  Soph.  Phil.  456; 
sed  possis  etiam  cum  /lel^ov  praepositionera  coniungere,  ut  Gregorius 
Nyss.  I  p.  713  C  nollri  xara  rov  §iov  ^  ctficcQria  ael  raig  nQoaS^tjxaig 
snl  ro  fxet^ov  avSovaa,  cf.  Krueger.  ad  Thuc.  I  10,  4  sni  ro  fist^ov  .  . 
xocsfifjGca;  Aesch.  Suppl.  324  af^svog  fiev  ovrcog  fiet^ov  ccv^erai  ^Qorotg 
similesque  loci  non  facere  videntur  ad   hunc  versum  6  0-eotg  ovQa- 

vioig  ....  xal  9^S(ov  vnSQoj^ijv  xcd  XQccrog  e^ovcnv  ovSknors  Svvccrca 
avve£ia(o&-^vai  rd  xccl  rrj  rvxn  rccnivorsQcc  xccl  rrj  cpvaei  decretura  Mytil. 
Augustae  aetatis  C  J  Gr.  11  2167  d.  p.  1025 


—     101     — 

XLIX 

'AvcoX'a'.,  ^'J3'.s;  xoajto-j  iJLStpa  •  xa-  xd  Nspoivo; 

spfa  0'.'  d[i'.por£p(i)v  ^xsto  y^(^  ^spdTcov, 
r^kioz  'Apnsv'r,v  dv.tov  uiro  xspal  Saixsioav 
xs(vo'j,  rsp|xav(r,v  o'  sT^s  xaispyonsvo;. 
5  St33dv  dsiosa^co  zrjKi\i.o'j  xpdxo;  •  ol^sv  'Apd;;r,; 
xa»    Ffjvo;  So-JXot;  s^eoi  ravojisvoi. 

L  [f] 
Kal  xXais  xa».  oxsvaCs  auo'^''ffcov  )^spoIv 
Tsvovxa'::,  co  't:ij5o'jXs  •  Told  tot  i:peitst. 
o'jx  so^'  d  X'joo)v  •  |irj  'Xss'!v'  'jzopXsrs. 
a-jtd;  fdp  dXXcov  sx  |xsv  d|xixd"cov  odxp'j 
5  edXi'{>a;,  ev  5s  rtxpd  xap^ta  psXr, 
rr^^a;  d'.p'jx":cov  Idv  so~a;a;  rdO^cov, 
'Epu);.  xd  ^vr^Tcov  ^'  iot'  oot  -(sXco;  d/r," 
*:s~ov&a;  ot'  sps^a;.  sot>Xdv  f,  Sixrj. 

LI 

A'JTd;  oot  <I>o'!,3oto  rdt;  >..adtxr,dsa  xsyvyj; 
l3|xoa'jvrjv  navdxiQ  ysipa  Xi7:r,vd|xsvo;, 

XLIX  KQtyuyo^oVf  eig  eixoyct  MeQtoyo^;,  cf.  notam  ad  lemma 
ep.  48  V.  pp.  15'  et  43  idem    fere    color    est    in    Antb.    Lat. 

epi^rammutis  de  Britannia  a  Claudio  perdomita  419— 4^26. 

4  tlde  Scal.:  f?/f   lil^ri  5  uldey]   cf.  VII  71,  3  oUe  Avxafi^ti? 

fAVQoueyoi;  XQiaauiy  uuuaru  &t>yaieQ(uy. 

L  KQiyuyoQOV,  ei;  ro  uvro  (sc.  ei;  ukyaf/n  'EQCjrog  iSeSeueyov 
ep.  195)  V.  p.  60. 

1  yvya(fiyjf{^eU3a.v.Vin.ava(fiyyit>y\),  iu  textu  posnit  avacfiyx&ei; 
ab  Boina.  ex  Mapcii  A  Pl.  IV  198,  1  xhcte  ih'yaex(fvxtw;  atftyx^ei;  x^Q"^ 
expressum:  avatpiyxToty  x^QoJy  Oraefias.  „Amor  dum  manns  conatur 
vinculiB  exsolvere,  eo  magie  eas  astringit"  Huotius. 

LI     KQty((yoQnv,  ti;  lixuyu  llQUiuyoQov  iuXQOv  cf.  A  Pl.  IV  '270. 

1  Non  ^aiii*  compertum  habemus,  cur  et  (juomodo  intcr  Aesciiln- 
piam    et    Kpiouen    (v.  S,  4)    Crin.    illa    officiu    distribui    voluerit 
2.  3  V.  Jac.  an.  :ruy(ixr}]   v.  ind.  4  9(i(^,  sententia   ett^nivi    tiuot- 


—     102     — 

npr,c;aYdprj,  atspvoi^  £vc|j.d^aTo  •  -otfdp  dvTa». 

opvjvtai  ooXtywv  07:7:00«'.  iy.  T^upstwv 
5  y.a).  67:00«!  tjirjd^svto^  £7:1  xpoo^,  dpxta  d^sTva'. 

'idp;xaxa  z^r^v.-qz  ola&a  7:ap'  'HTCtovyji;. 
^vr^tolotv  V  V.  tolo'.  s^^TjpXiOv  ir,r^p£(;, 

o'jx  dv  sT^opQ^iXc-JO^r,  v£xpO|Sapr,i;  dxatoi;. 

qnot  dolores  (de  positione  verborum  v,  ad  41,  4)  oriuntur  longis  e  febri- 
hus  et  quotquot  ex  cute  secta,  his  idonea  remedia  dare  didicisti  dulci  ab 
Epione.  tnoaai  pro  unoaa  Woltersius  Mus.  Rlien.  vol.  41  p.  345  et 
Herwerdenus  Mnem.  vol.  XIV  n.  s.  p.  412.  haec  necessaria  est  et  faciiis 
correctio.  ,,ridicula  foret  medico  laus  nosse  quidem  febrium  dolores, 
quos  raulto  sane  melius  noverant  ipsi  aegrotantes,  et  ignorare  dolorum 
illorura  remedia";  recte  igitur  uterque  post  XQ'^^^'  ^^^  po^*'  ^^^Q!^"^-" 
demum  distinguit;  neque  vero  afiaig  v.  3  cum  Woltersio,  neque  and 
v.  5  cum  Herwerdeno  scribere  oportet.  nam  enl  non  in  temesi  positum 
est,  sed  praepositionis  vice  fuugitur  idera  fere  sonans  ac  latinum  ex, 
propter  y.al  ()'  onoaa  vel  ^rf'  07rdff«Jac.,  v,  pp.  25  et  39.  de  diversa 
relativi  pronomiuis  forma,  qua  coniectura  illa  adraodum  commendatur, 
dixi  ad  32,  1. 


Ptolemaeus  Chennus,  cuius  librum  uepl  rff,  v.c,  7toXy|xad'!av 
xaivr,;  iotopia;  Photius  excerpsit,  Crinagorae  quoddam  epi- 
gramma  laudat  his  verbis  (Westerm.  Scriptores  poet.  hist. 
Gr.  p.  191):  'H  -^s  s'  i!i''pXo;,  w;  jxstd  'Aiitixou  ©aoiv  'Idoojv,  aXtC 
(j'jy\  noX'jo£'jxr,c  £|iay£aato.  xai  6  ywpo;  ixaptopsl  'Ir^aojv.oc  aiyjxy; 
xaXo!j|X£vo;.  xai  7:r,Yr(  dvatsX/.^tat  dy/o\)  'EXevrj  xaXo-jjxevrj.  £x  to6- 
to'j  >>'J£tai  xai  fi  KptvaYopo-j  £7:'>fpa|ijxa.  Post  ea,  quae  Hercherus 
(J.  J.  suppl.  n  s.  1)  de  Ptolemaei  tide  levidensi  exposuit, 
nemini  dubium  erit,  quin  illa  fabulae  forma  conficta  sit  a 
scriptore  mendacissimo.  Attamen  veri  simile  e^  Ptolemaeum 
Crinagoreum  epigramma  ipsum  non  ex  aere  surapsisse, 
sed  re  vera  legisse.  Nam  cum  Suidae  testimonio  constet 
Traiano  et  Hadriano  regnantibus  Ptolemaeum  vixisse,  per- 
facile  profecto  ex  Philippi,  aequalis  igitur  scriptoris  (Jac.  an. 
I  p.  XLVI),  sylloge  carmen  illud  haurire  potuit  ita  ut  pri- 
mum    hoc    Slts^i-dvo-j    testimonium   nominandum  sit.     Accedit, 


—     103     - 

quod  argumentum  epigrammutis  allegati  maxime  convenit 
amico  Parthenii,  qui  ^.recolenda  abstrusarum  fabularum  mc- 
moria  doctrinae  laudem  aucupaturus"  multas  bxop(a(;  ^sva; 
xai  dTpirtoo;  (Artemid.  Onirocr.  IV  63)  exhibebat. 

Consentaneum  est  viros  doctos  circumspexisse,  num 
forsitan  Anthologia  illud  poema  complecteretur,  neque  miran- 
dum  non  prospere  cessisse  hanc  rem;  nam  frustra,  ut  ipse 
paene  contitetur,  G  de  epigrammate  A  P  XIV  59')  cogitavit. 

Ne  quid  silentio  praeteream,  ad  postremum  duo  lem- 
mata  memorabo,  ex  quibus  alterum  Diogenis  Laertii  epi- 
grammati  A  P  VII  744  adscriptum  est:  slc;  E-joo^ov  KptvayJpo-j 
Tov  Kv(^'ov  o-JY^^a^^iu  xtX.;  manifesto  errore  illatum  est  Crina- 
gorae  nomen,  nam  Diogenes  ipse  sibi  vindicat  carmen  1.  8,  91: 
eoTt  os  xai  yjikov  zl-  a-jTov  outco;  r/ov  sc.  irJ.-^^amia,  quod  iam 
sequitur.  Alterum  lemma  ad  A  P  IX  65  appictum  est: 
dSsoroTov,  elc;  xtvd;  eTratvcTo-Jq  dv^pac  i^  eTcatvou|xsvrji;  xaxpt^oc, 
sed  in  cod.  Mediceo  Crinagorae  nomen  aspersit  scriba  lem- 
mate  carminis  in.^^equentis  (sc.  in  Planudea)  deceptus.^) 


')  Cf.  Ohlert.     Riitsel  und  Gesellschaftsspiele  der  alten  Griechen 
p.  149. 

2)  V.  etiam  supra  ad  ep.  38. 


INDEX  FRAGMENTORUM  CORONAE  PHILIPPEAE 


ADSCRIPTIS  ANTHOLOGIAE  UTRIUSQUE  ET  HUIUS 
EDITIONIS  NUMERIS. 


Crinagorae 
epigramma 

1 

2 

3 

4 

5 

6* 

7 

8 

9 
10 
11 
12 
13 
14 
15 
16* 
17 
18 
19 
20 
21 
22 
23 


Auth.  Pal. 

F108 

V  119  . 

VI  100 
VI  227 
VI  229 
VI  232 
VI  242 
VI  244 
VI  253 
VI  261 
VI  161 
VI  345 

VI  350 

VII  371 
VII  376 
VH  380 
VII  401 
Vn  628 
Vn  633 
VH  636 
Vn  638 
VII  643 
VII  645 


Anth.  Plan.  Fragmentura  Philippeum 

Ed.  Wech. 


p.  625 


573 


78 
311 

411 
376 


339 
310 


A  P  V  104—133 
A  P  VI  227-261 


haecsola,v.  notaniadll 

348-  350 
A  P  VII  364—405 


622-645 


105 


CTinai^orae 

Aiitli.   Pal. 

Aiitli.   Plaii. 

FraumiMiluiii  l'lii 

ippfiim 

epigramiuu 

Ed.   \\\c-li. 

24 

VII  741 

p.  16 

741  ct  742 

25 

JX  81 

75 

A  P  IX  81—89 

26 

IX  224 

67 

215—312 

27 

IX  234 

157 

T                 7i 

2S 

IX  235 

7)                7) 

29 

IX  239 

n            }) 

ao 

IX  276 

73 

»            jj 

31 

IX  283 

11 

y>           n 

32 

IX  284 

r            n 

33 

IX  291 

12 

n            r: 

34 

IX  419 

403-423 

35 

IX  429 

428-430 

30 

IX  430 

n            n 

37* 

IX  439 

77 

438  et  439 

38 
39 

IX  513 
IX  510 

127  (BJt.  (list.) 

513     517  (v. 

nulain 

ad  38) 

40 

IX  542 

541—562 

41 

IX  545 

139 

j»            n 

42 

IX  555 

n           n 

43 

IX  559 

n           n 

44 

IX  560 

n            n 

45? 

IX  502 

123 

n            n 

40 

X  24 

X  17  —  25 

47 

A7  42 

Appeailix  Plan. 

56 

XI  23  —  46 

48 

IV  40 

432 

49 

IV  61 

436 

5(J* 

IV   199 

469 

51 

IV  273 

485 

INDEX  VERBORUM. 


iu  huac  indicem  non  omuia  quae  in  Crinagorae  epigi*ammatis 
usu  veuiunt  vocabula,  sed  memoratu  digna  tantum  relata  sunt, 
quorum  quidem  numerus  pro  paucitate  carminum  non  ita  parvus 
est.  Inde  quid  huius  scriptoiis  proprium  sit,  nec  non  quam 
late  diffusa  fueriut  eius  studia  Homerica  et  grammatica,  optime 
videtur  elucere. 


[*  uotavi  verha  a  Crinafrora  vel  grammatica 
furma  vel  sensu  vol  iisu  iusolito  adhibita.] 


*'AYftQQixri  010?  vfA^f»;  36.  1. 

*nyxvXo)(eiXr^g.aieTnv(cyxvx6)(eiXogb,\. 

«ypfir»;'?   —   leiai  9,  5. 

fiyQOieQog  —   xfQiiH'  ^ifiaQMt'  36,  4. 

ay}(69i  Koqxvqij?  42,  7. 

fiyxovQo::  —   o/   ufydXai  xoaf.inv  /«'^o- 

»'t?  (cf.  Lyc   418)  28,  1. 
ayia  v,  Aif^ij  45,  4. 
a^TTrjo?  9('tt'aTo<;  24.  8. 
df^Qlc.    ('ttQijra  XOQar^y    17.   5. 
("tf^VQf.ta  {Qtiauioy  oixoyete?  (cf.  Kaib. 

810.   ubi   non   recte  ad  Veueria 

statuam   verbura   rettulit   Wila- 

mow.)  22.  1. 
adtji;.  exeiTo  eiv  (uSr,  (cf.  19,  4)  25,  4. 
(fdta.    r,aey  'AQiaiioy  \(tvnXioi'  35.    1 ; 

diaaot'  (teiSeai^M  noXeuov  XQttiog 

49,  5. 
aiewg  —  Tov^Uom.  *  2.52eadem  sede) 

5,  1;  —  Toy  24.  5. 
aifia  oixoyy  (sc.  Drusi)  ueyitXtny  8.  6. 
aluvXn^  —  oi-  xoi'()>;j'  de  verna  22.  2. 
an-og.  xXeiyov  i  aiyoy  lany  liioiov  \\,(\. 
^al^Qtt).  eyoaiy  ^lfoyng  ui^Qei  Qfvua  44,2. 
(ti j(ur,Tr,:.  'AQeos:    —  'liaXoi;  24,  3. 
(IxeXivaiog  45,  8. 
itxr,Sr,g  —  {((  eieis    Hvuov  (cf.  Hes. 

Th.  61  Op.  112)  47.  5. 
(iXQea-ieQo?     (tyieXXovatt     Mr,yrj     (cf. 

Nic.    Ther.    25  A  P  V    206,  5; 

•J56.  2)  19.  1. 

•«TXpO(f(>l'0»'    —     VOV    TKtVTOC    42,     4. 

♦axponrfpor    aieiov    (deutitjcalpinm) 

^      5,  1. 

(ixQot;  —  a   eyeixaftiyr,   ei<;   (cf.  eSo- 

Xo?)  1.  4. 
•rtxr/?  —  Tya?  ('tyeTeiXey  VeQuayixoq 

3',  3. 
aX(iou(ti.    li   xey((iaiy   ttXtufieittt    i^ag- 

a^aayie?  eXniaiy  15,   I. 
«.  X,    dXtxvtitoy  —  oi'oc  Kr/Jo/ij?  35,  1. 
(iXiiQOi;.  (fttiio^  (iXiiQov    17.    1. 


((XXdaao).    ntciSioy    dXXa^&evTt     uoQtn 

21,   1-  ,  ,   , 

(i.  X.    (iXXiaio^.  ('XXiai'  'AiSi  22,  3. 
(iXXog  c.  jr.  44,  4. 

(iXfiti  nixQi]  (cf.  Hom.  f  322)  20.  5. 
(tf/eiiiio.  oi  fiiy  e<;  vfteag  i]uei(fi}r,a(ty 

3((ifioye<;    21,  5;    Oceiaii;    i(tvii,y 

xX^aiy  dfiei^xtfieyttig   18,  4. 
(tueTQr,iog    —   r/Voy  aiyiaXiHy   15.   6. 
(euifir,iog   —   i^iioy  TtHy  eTii.  aoi   X''i''~ 

T(oy  1,  6;  —  t]TMy  eQya  /«p/r(i>r 

29,  2. 

*(tuuoQi(t.  (fev  fieydXi,g  ^EXXdSog  dfi- 

uoQirjg  {infelidtatis.  cf.  Hom.  v. 

76  et  adi.  ('cfiuoQo<;)  32,  2. 
dftoXyevg  (mulctra)  26,  1. 
duvdQo^;  —  d  ei^MXa  ipvxij?  (cf.  Hom. 

J  824.  835)  27,  .5. 
*(ru(fixofio;.  Xaaiaig  duffixofioi  xetftt- 

Xitig  (d«'  Liguribus)  39,  2. 
ityttH^QtoaxM.  ('tyi^ooey  ix  yfxvMy  24.  6. 
fV.  X.  (cyttXQlxofiai.  /aiQe  KtcTaaQ  linag 

iiQyi;   (iyitXQexfttei    45,   8. 
teyitaio^M.   (tieioy    kni;    dyeatuateio  in- 

yoTg    (cf.    Dion.    Hal.    lovg   firj 

dyaaoia<iyT(e<;  id  ar,ueTa)  24,  7. 
*dyitieX?.M.  V.   dxri;  31,   -^. 
teyeQXOftat   —    oueyog   noXtftoin    11,   1. 
(V.  X.    uytioqvr',g  —  eT  TneQvyi  45.  1. 
fiyToXia  —   ai.  Svaie;  49,    1. 
dnXXrig    —    eec    Sovniii^i.atcy  (eadfm 

sede  apud  Honierum  Siu-piuy  nt 

o  306)  31.  .5. 
*dnffiiM.  fte  i)oiiiir,att;  llvQog  aniifii- 

aaio  (couiect.    cf.  Honi.    I  437 

et  u   106)  20,  6. 
f';T»'orc  —  »'or»'  (exnnimem,  cf.  A   1* 

Vn  229.  1)  19,  4. 
dno^Xknto.  at  ('AXnei<;)  'Pr,yov  nQoxodg 

eyyvg  dnniiXineie  31,  2. 
ariox'/.VKM    —    01'ffff    XiHno?    Z^Q''^^'^ 

30.  I. 


110 


anoXvo).   nvivfxa  S'  ofj.ov  nevir]  aneXv- 

aaxo  30,  5. 
*ccno(fcuSQvy(o.     vSaaw     ccnKpcadQV- 

patno  (v.  notam)  34,  5. 
nnxm   —   ofjLEvoL  qxoQtjg  39,  3. 
*c(Qr}icp(crog  —  cfccroyv  vexvoyv  (inem. 

Hom.)^  24,  e. 
ccQy.ko)  —  BcsEi  eig  48,  4. 
('(QXiog   —    la   d^Eivai    (pccQ/xccxcc   (pro- 

pulsatoria,  cf.  aQXin  vovawu  Nic. 

Ther.  837)  .51,  5.         ^ 
ccQnccl^o).  *ex  Se  fte  ur/TQog  tJQncccfev  (i. 

e.  y^g)  14,  4;  cciexou  c'cQnaad-etn(c 

24,  b. 
a.  X.    ccQuSccr/g  —  ei  evjuaS^it]  4,  6, 
ciQTiog  fiv&otofi  y.ccl  rjO-eai  1  h,  3. 
ccQj(i^  —  "^  (fvixcpoQeojp  ereQai  25,  2. 
ccQO).     uQrjQe     rv)(rj     (Hes.     exponit 

iaj(VQ(Sg  rJQ/noar(ci)  48,  6. 
*('can(ca^ua  (de  psittaci   principis  sa- 

lutationibus)  45,  3. 
(canccaiog    (i.   q.    laetus.  cf.    Hom.  il) 

238)  46,  4. 
*daa6rarog    inveutum    videtur    esse 

Cringorae,  quo  superbiebat  quasi, 

cum  solus  hanc  formam  eamque 

et  adiectivi  (12,  4)  et  adverbii 

loco  (27,  2,-  36,  7)  in  usum  suum 

converteret;  conformavit  eam  ad 

exemplum  vocis  ay/or«rw(h.  Ap. 

Uel.  18)  quod  item  ab  (iy/oreQO} 

derivatur,  ut  (caaorcmo  ab  ("caao- 

reQO)  (Hom.  ()  572,  r  506). 
aarog  MtXijrov  13,  5. 
'*aarQcenro)    —    (oy    KeXrotg    novXvv 

evvccXiov  31,  4. 
ure  (tamquam,  postpositum)  36,  3 
ctrrjQog  —  ov  ri-uvdrov   1.5,  2. 
ccrQBjuicc  —   rj  h/uefO)f  42,   6. 
«uA«|.  in    ccvkccxcc  4'2,  3. 
avog   —    cc  (pvXko)v  33,  6. 
ccvrixu    (idem    fere    atque    deincejis 

iterum)  7,  5;  26,  5;  32,  3. 
cccpevog.    bveiQcc    c]cpevoio    (v.   notam) 

27,  3.     ^        ^ 
cccpirjui.  cccpelg  xvqtov  45,  1. 
c'c(pv'/Mxrog   —    ov   aXcc    neCotg  30,  6. 
ccx'Xvco.  rj^Xvaev  . .  Mrjvrj  (Mem.  Hom. 

,u  406,  I  304)  19,  1. 
cc%voog  (cf.  A  P  VI  259,  1:   (c^vovv 

'Eqju^v)  7,  3. 
(c%Qi   xe   (cum    coni.   i.  q.  quamdiii) 

33,  3;  d;(Qi  rev   quousque  27,  I. 
^(Iipevarog  —  ov  nev&og  21,  6. 


Rcd^vdyxijg  —  eeg  "jXneig  (cf.  pcc^^V 
dyxea  Hom.   Y  490)  31,  1. 

*jScc&vnXovrog  XQccSirj  48,  2. 

^ccnrog  —  rrj  y.vdvo)  5,  2. 

iSdnro)  —  ipai  nrjS(cXia  aX/urj  20,  4. 

«'.  A.  ^rjaaaiog.  ^rjaauirjg  nerQrjg 
(coni.)  9,  4. 

*liXr)yc'cou(CL.  nor^  e^Xrjyrifxkva  ^d^cov 
20, '3. 

«.  A.    ^QoroytjQvg  ipimcxog  45,  1. 

rc  non  nisi  coniecturis  a.  Jac.  aliis- 

que  in  Crinagorae  epigrammata 

invectum. 
*yecc.  ykcci  36,  8. 
yeodvSQvov  —   vov   aQxev&oio  (pen- 

ultima    correpta    ut    A    P    IX 

233,  1)  9,  5. 
yrj&(o  —  0/j.evrj  avv  cpQevl  10,  4. 
yXvcpo).  ccXQonreQov  okv  aiS/jQco  yXvq:- 

O^ev  5,  2. 
yodo).    /KcxQcc   yorj&ei<;    14,  5;    vexvv 

yorjaeiv  21,  3. 
YQd(po).    SQ('c/iccra   eyQucpev  Movaeiov 

avv  /iirj  38,  2. 

Jcci/io)v.    V.  a/uei^o)  21,  6. 

Scc/jdo).    vno   X^Q^''   Sa/ielaccv    xeivov 

(sc  ^jQ/ieviijv.  Hom.  mem.)  49,3. 
6e  in  apodosi  33,  3. 
SeSiog  —   «  arj/icciveiv   (de    Tiberio) 

33,  4. 
Semccrog.    ri    ae    Sevxccrov  (sc.  enog) 

eino)  1,  1. 
Sevreoog,  ccnuvrcc  Sevreocc  rcov  eni  aoi 

■/(cQ'iro)v  1.  6. 
Sr,oov  xQovov  (Hom.  mem.)  14,3;  43,  ?. 
«.   '/..    Si('cy'AvnTog  xdXuLiog  4,  3. 
*Si(cyQdq)co   —    ipeig   oveiQcc    cccpevoio 

{/lerijveyxe    c'cn6   rcov  ^wyQcccptDv 

Schol.  W)  27,  3. 
SiccSiSo)/ii.   roioic    Sui  nciacc    SoH^eiacc 

32,  5. 
Sicc/ioiQUco.     y.ccudrovg     SieuoiQijaccvio 

(v.  notam)  23,  5. 
* Sian'/.daao)  —  ad^elg  ^ur.^^og  evl  rea- 

accQai  nooaconoig  40.  1. 
Si(cnoeno).  ev  SQccuccai  SienQeneg  38, 1 . 
Siccnovaiog  —  ov  xeXdSrjfia  adkniyyog 

13,  1. 
Sucrefivo)  xH^ovag  (in  tmesi;  de'Nilo) 

,  28,  2.  \     ^ 
*Sieno).    ^liyccirjv     oV  Sienovaiv     akcc 

(nullum  huius  loquendi  nsusaliud 

e.vemplum  invenimus)  46,  2. 


111    — 


iuQog    —  ov  Ttuyov  30,  2. 

•«ftqpcto  rf'  ^yqr^QH  neQiTtXoof  (forma 

ioiiica  |iin  aeolicti?]  verbi  Stqdio, 

cf.  eioioTfio,  oQBio,  (fntriio)  ■1?>.  3. 
*(fi](ct.  loaot'  Si/ct  trjkoiii  Aiofiov  15,  5. 
Soki}(6?   —  loy  TjvQerior  (cf   Ilom.  k 

172  SoXi/rj  yovaog]  al,  4. 
*S6qv.    yeoatii^xuo    dovQttTi  tV  (coni., 

de  calumi  theca)  4,  2. 

*SoV7jilO    —    7T)JiViJff««'   31.    5. 

3Qi'g.  ieQctt  Zr^yog  (T^>i'fc  ^ut  Jovls 
qim-am  apnd  Verfr.)  33,  5. 

iva^toXog  x9t6i'  (eadem  scde  Hom. 
ep.  7,  3)  17,   1. 

«.  X.    Sva&ctyijg.  Tkrjuoyct  —  ict  25,  6. 

ci.  A.    SvavvucpevTog  —  re  ^[ifioy  17,  7. 

*<fr(Tr»j»'og   —    tiiy    tJX/ioio  23,   1. 

'£ap.   *t6   TiQiiiToy   yeyvwy   7,  4 ;  £/'«- 

po?   12,   1. 
eyeiQto.  v.  TtXriftvQa  33,  1. 
*kSQ(tio<;  liiog  47.   I. 
f/   cum   opt.   enuntiato  alteri  coudi- 

tionali   {^y  (»'«/'.'??  —  "i'  >'*'<^''.'j) 

insertum  2,  3;  f/  causam  desig- 

nat  13,  4. 
ef/iii).    vSioQ    eijiovactt    xctrci   riQeoyug 

(de  speluDcig)  t>,  2. 
eiSmXny.   v.    «i/rrf/joc   27.   5. 
f/'.7f  cum  impf.  sei|ueiite  ij  cuui  inf. 

20,   1;  cum  duoWusi    inff.  32. 
eiui.  rnv  aol  a&iyog  eiq  itQiaifcti  41.  .t, 
'eiycteTii;  —  Tty  xovQr,y  (unicum  liuiu.>- 

formae    e.xemplum,    inveniuntur 

praeterea  eyycteTi]s.  eiycterrig.  ei- 

yixni;)  22,  2. 
*einoy.  ti  ae  TtQwioy  ertog  ei^nto:  1,1. 
ei<;.  ieiytoy  eis:  iictQov  nifxrtet   10,  2. 
*exue'A£Tciii)  —  rwi'  KctiatcQn  45,  3. 
exvQti  —  17  8.  5. 

«.  X.   eXccg-.oaaoin  —  ij?  T(()(iyij?  9,  8. 
eXnifQo^;.    ecei<;    &vu6y    eX(t(f>Q6reQoy 

47.  6. 
fAfA«'r(ii,  yniijg   —   nuiyrjg  44,  4. 
*'F.Xr,y'tvict  —    uiy  8,   1. 
*ei4^t'iaaut.    iSuoavyr^y    ariQyoi?    eye- 

uct^ctTo    (cf   Th.ocr.    id    17,  37) 

51.  3. 
efiTtiSo;    —    Sny    axf,ntQny    2^,  fi;   — 

S(t  Qi^ctig  eatciaiy  SQveg  .S3,  5. 
efjrivijog   —    ny  XtturtttSit  3,   3. 
ey  '\D  anastrophe.  yenauijxTw  Sovonri 

ey  (coni.)  4,  2. 
eyinto  —  ety  Kctiactin  yctiQ^  (de  avi- 

1)U8)  45,  6. 


I.  3;  m  annstrophr: 

_..    .1'  oyeiQct  27,3:  rtcd- 

^ioy  ciXXn^iyiyri  fWQCo  frti  21,  1, 
Ho  f  n'  ewQiaitijy  42,  S  (cf.  23,  3); 


eyoaig   —  ai  )(i>oy6<;  44,  1. 
eytvyw.  TiAorc  uoi  eyivyerni  43,   1. 
*f«'i'«A/og.  V.  c'taiQc't7iTio  31,  4. 
iio/og.    XffAAfic  fco/'    eyeixnfjyt,  (cf. 

f(X()Of)  2[1,  4. 
*e7tniiio.  ae  .  .  inl  fteiCoy  diioi   Kni- 

anQ    (Hom.     mem.,    v.    notam) 

48,  5.      ,       , 
*enniwQew.  evTvxim,  niaiy  eTtrjtiiQriang 

nel  ^ioy  23,  3. 
ennQxew.  &yrjroiaiy  ern^Qxeoy  irjrSJQeg 

51,  7. 
*i7texfiniyw.  j(eQaoy  enex^aiyoyri  xXv- 

Swyi  30,  3. 
enex'o.  lo   ydQ  eneaxoy  fxntoy  ifioy 

(Hom.  mem.  X  83)  26,  5. 
eni.    Tii)y  enl  aoi  /"Q'^"^"   (••  *"    '^"^'' 

awy)   1,  6,  (i  rrrtg  eni  aoi  (coni.; 

i.  e    totus    tuus^  5,  6;    evnycw^ 

en'  i/i)^vai  42.  5;  cum  dat.  tem- 

poris:    >joi    en     evxraiti  7,   1,  ai\ 

eni   yeyei^Xitj    rf,Se   ijot    12,3,  f';i' 

^iinri  r(')(ff  21.  3;    " 
XXotQ  ft'AX  en' 

Su 

7(1»  fri'  etoQic     ,.     ._,      ,-  - .. 

en'    nvXctxn    (per    eulcos)  42,  3; 

eni  pro  eneiaiy  36,  3. 
eniiiniyio.  KexQ()ni>,c  eni,iiiueini  47.  3. 
(".  X.    ennxQiuet=:  —  oeyrtt  atiQvn  (coii- 

formatum     e.\     Homerica    voco 

nxQinti; :    oXQiowyro    a   33,    quod 

llet-ycli.      e.xpoiiit      etQct)(vyoytn, 

lOQyiCoyro.  fterctcfocfixw^;  ctno  rwy 

c^txQit      no'/.X((      e/oyrtoy     Xiikwy. 

ennxQit'uo   apud    Nic.  Tlier.  790) 

17.  3. 
eQyttCnuni.   (tlytt  avjun'^ooy  eiQydanin 

26,  4. 
eQtiauing    —    ny  ('tihrQiin  22,    1 . 
IqSw.  eQSni  Tijy  ettnifiy  r/g  3'J,   1 . 
eQi;.   'Aafjin('tSn,  r^y  xttvQOig  ieQtjy  eQiy 

(i.  e.  coutentionia  arpumcntum) 

3,  1. 
*eQwii(;  —  iSe?  (ut  novum  insularum 

nomen)  18,  3. 
ianeQtoi;  —  iov  noXeiioio  (i.  <•.  ("an- 

tabrici)  11,  1. 
•fi;«j'poc.  noJkXoig   —  en'  i/itvai  r^- 

aog  42,  5. 
*evfiyeiAn;  (n  correpto)    y^ang  42,  6. 
I   e{ifr,'Aog  nlX  26,   I. 
I    evi^r,Qng  —  tjQnin  ^wadySQov  9,  7. 

erxtniog  —   niij  /jo/   7,   1. 
I   eiuni^ict.  v.  ('tQttStti',;  4,  6. 


112 


evoSfxog.  v.  TtQUyv  17,  3. 
EV7iEi9-riq  O^EQdnioi'  14,  6. 
f".   'L  EvntSai.  antjXvyyEg  Nr^updyv  iv- 

niday.Eg  (cf.  nolvnlSa'^  Hom.)  9, 1 . 
*£vooog  Eig  OEXlSa  xdXa/uog  4,  4. 
Eva/tarog.  Eva/i<TToiai  xEQdEaati'  (sc. 

calami,  cf.  fissipedis  calami  Au- 

son.  ep.  7,  -iS)  4,  3. 
EV(pQoavvTi.  Eig  EzdQcoy  fxvQioy  EvrpQO- 

avvrju    (de    Crispi    beuignitate) 

48,  4. 
Ejfo.  xE%dSi)fia  6  nQif  fxEu  Ex^t  XQ°' 

vog  Ev  Sval  vixatg  13,  3;  Exovatf 

/uETQtjaai  (i.  e.  possunt)  42,  1. 
*EWQiCo).  T(o  En    EtoQia&rju  42,  8. 

Zoqpfpos'  atSrjg  (cf.  XdEog  CocpEooto 
Hes.  Th.  814)  10,  4. 

'HyrjrrjQ  —  r>]oa  nEQinXoor  43,  3;  xoi- 
otg  dyrjrrJQat  20,  3. 

*rjehog.  vEXQog  d'  rjXO-Ey  vn'  r/E^uoy^^bji. 

^H^og  ^vxfj'?  1,  4. 

*i]Xio.  tj^io  e'c  darEoag  (de  capra)  26,  5. 

TiXe/uarog  ipvxfj?  27.  6. 

a.  1.  fjfxinvQiorog  ■ —  ra  XEiipav'  (cf. 
menibra  semicremata  Hv.  Ib.  632, 
semiustulatum  cadaver  Cic.  Mil. 

33)  r,  5.^ 

^V.    xi^v  —   xal    rjv   2.   1 ;    xrjV  —   xal 

34,  1;  ovS'  f]i'  —  ovS'  rjv  33.  1\ 
rjneiQog.  r/nEioiov  dficporEQiov  (cf.  28.  6 

eadem  sede)  34,  6. 
'Hntovr/.  fj,a'/.axatg  X^Q^'  '^^^"  flTiiovrjg 

8.  4;  nQrjEirjg  —  51.  6. 
f}Qiv6g  ^shog  12.  6. 
*r/af.'/io5'.   ^avxii   f^d'Aaaaa  (feniinina 

forma  alibi  nou  obvia)  18. 8. 
fjy/jEig     —    Eoaa    xa^Atfj    (ut    Saifiara 

fjxfiEina  Hom.)  9,  3, 
f,i6g.  aij  y£vEii-'Airi  rrjSE  r/ot  (cf.  10,3) 

12,  3;    eig   lEofjv  fjid  29,  3;    fjot 

En    Evxrairj  7.  1. 

SaQakio.    &dQaEi,   (absosute   an    cura 

acc. ?)  40.  1;   rig    0-aQa^aat    a'Aa 

30,  6;  xEvatatv  .  .  S-aQaijaavrsg  eA- 

niaiv  15,  1. 
^O^aQacdsog.  uxQi  xe  fiifivtj  Ssctd  atj- 

fiaivEtv    Kaiaaot    i)^aQan'A,Etj    (sc. 

Roma)  33,  4. 
ih]'At^.  V.  n'A>jfhto  36,  6. 
iiig.    /;    nand     (f-tvl    ^dXaaaa    (Hom. 

)ur-m.)     1  ■'■■!.  7;    dfjcpl    <^e    ravrrjv 

iiiya  20.  'J. 


*3'Ai(iij)    —  (iEt    oarkcc    rvfi^og    17,  1; 

H-'Ai^£tv     oarka     HaxxtdSojv     (de 
^  Corintho)  32,  6. 
(')Q>ji'£.  0Q^'t'xi  dfjrrj  (media  producta) 

46,  3. 
*0-vf{6g.   oXiyrjv   Soatv,    cVaV  dno  (^v- 

fiov  TiXEiovog  (cf.  cpQtjv)  4,  5, 

'JSfioavvtj  rtxvrjg  51,  2. 

*i'SQvaig  (c(trrepta  media,  cf.  .Jac.  ad 

VIL    109,  4)    —    i£g    'At»rjXoyEEg 

"^EQfiEcj  9,  6. 
iSQtg.    ndarjg  lSqi  yEvoyQcicpirjg  43,  6. 
'lanoQ.  v.  xvx'Aog  43,  5. 
'Ircdirj  (prima  porrecta'  11,  2;  43,  1; 

'Iraiog  (prima  correpta)  24,  3. 

c".  'A  Kaxoaxfjvrjg  —  fjvEvg  dvSQog 
(cf.  yoyyvXoaxrjvoi,  arQoyyvXov 
t6  aitifia  Extov  Etym.  Max.)  17,  7. 

xdOvafxoQ  uQyvQEog  4,  2. 

xci'AEO)  (sensu  advocandi,  contestandi) 
24   *> 

xa'Aid.  Tlavoq  r'  fjxfiEaaa  xccki>]  (cf. 
Jac.  an.  il  p.  358)  9,  3;  'Excc- 
'Arjg  TE  <PiXo££ivoio  xakiijv  (eodem 
versu  atque  sede)  41,  3. 

*xdXiog.  £7i"  avno  (Hecale)  rotV  -^lov  - 
asiov  ndvrag  kaEtaE  x(i'Aovg  41,  2. 

xduarog.  V.  SiafiotQcUo  {ciAkot  S'  ^fii- 
TEQOv  xdfiarov  vfjnotvov  ESovatv 
Hom.  i  417)  23,  5. 

xdfivio.  xafiovatv  ojf  fwo<?  25,  1. 

*xcconiLiog  navrog  dxQoSQVOv  sc.  vfj- 
aog  42,  4. 

xc.vftci,  ^eMov  —  t6  &£Qfi6rcaov  14,  4. 

KrxQonia.  v.  dni^aivio  47,  3. 

XE?.dSrjfiii.  V.  StanQvatog  1.3.  1. 

x£v6iM.    EXEVioaEv     dfcoXyEvg     ov&ara 

,   "^'  ^' 
*x£Qag.  V.  Evaxiorog  4.  3. 

xivEio  (de  dentiscalpio)  5,  4. 

x'Aeoc.  'Oli-QvdSTjy,  Inccortjg  ro  ftEya  — 
24,  1.  ^ 

x'Af,atg.  V.  dfiEi^ct}  18.  4. 

*xv£cpag.  xvEcpEt'  (Suidas:  x'AivETat 
xvEcpccrog.  xvEcpEt.  ax6r£t.  dno  rfjg 
xvEcpog  Ev^Eiag.  ovroyg  .'(ihccvog. 
cuius  esse  videntur  verba  6  Se 
vno  no  xvicpEt  xrX.  quae  lau- 
dantur  s.  v.  x^Q^^i^^^-  ^^-  "■"" 
xvEcpE  ib.;  nominativus  videtur 
(•iinnctnsessea8'rammaticis)19,6. 

*xotfi('cio.  yvioarj  xoifujOElg  ovx  v^TVOv. 
('c/.'Ai}  xonov  2,  4. 


-     113     — 


xoiyoto.  xeifri  xn/Ao;  ior  xoiywaaro 
(fiiixoq  19.  O",  uu(f6xtQ(ti  ^(caiXijdf 
ixoiywa(caf^e  yduoiaiy  lJ8,  3. 

xofjaij  ('c&(jic  17.  r». 

xuicaneSoy,  .U^vxujy  —  'r.aneoiSioy 
{(•{.   lli&vyiSoq    /(*>()//?    xodarxeSoy 

VI  -230,  2;  VII  78,  G)  34,  2. 
K{)i(Xo?    Siaaoy   Tiokefiov   (i.   e.    yix/}) 

49,  .5, 
XQoxuXi.   TxuQcl   XQoxdXcuat    9((X(iaaqg 

30,  1. 
x()6x(t(fo^.     eni    XQox('((foiai    yvyuixo^ 

(tadtin  versus  sede  apud  Hom.) 

12,  b. 
*xxqx6i.  xxiixoy  ovie  ey  avxSficcxoy  27,4. 
*xv(cyo,.  /i((nxrj   7io(}(fvQeoy  xvdyio  (sc. 

peDDam)  5,  2. 
•xrx/o^    —    oy   iaxooa    (de    Menippi 

pcriplo)  43,  5. 
xvu(c.    xvu'    eniey    Haydxov    („verbi 

traueiata  et  propria  vis  confnsa" 

Jac.  del.  p.  432)  30,  4. 
*xv(jx<i?  (de   cavea    psittaci;    xvQxig 

6(}yif^ox(to(feioy  Hesycb.)  45,   1. 
xvcoy.  (fvhcxiig  xvyui;  39,  3. 
xuiJujy  /«^£o?(cf.  Soph.  Ai.  17  /«i- 

xoax6uov  xw6u)yo^)   13,  5. 

*Aa&ixijJi]^  —  j£«  rt/»'';?  iduoavyr,y 

(Hom.  X  83  X.  uu^oy;   Syn.  ep. 

146  xo  Arti^<x(jJf?  <jr«pu«xo»')  51,1. 
*Xevx6h>(fo^.   TioirjQoy  xovt'   ayd  Xev- 

x6ko(foy  20,  2. 
^Xrji^rj   —   ijv  rjyuyey  ovyouuio^  4.5,  4. 
'/.r,airi^.  'Ai,iaxui  (Hom.  h.  VII  7  eudeDi 

flfcde)  39,  2. 
(".  A.  Xi!hiXoyil^.  v.  M()vaig  9.  6. 
hnuiyw.  x^'(f"  Xtnriydueyo^  51,  2. 
i".   X.    Ai)j'orci'/(i?   —    £<j    xr(.»ro»'    (cf. 

VII  2fV4,  2)  45,  1. 
'/.wno^,   v.  «;Tox/ii^w  30,   1. 

* .MaiQa.    vno  f/alQfi  evdyeuoy  8c.  *'v- 

aoy  42,  5. 
fKCXQo^.   uux(jd   yoi,Hl'i^    14,   .5. 
fiaX(tx6^  —   xui^  /*t"^'    H^t6yr,i;  8,  4. 
fiuXX6<;    —    oi    fA((Xuxoi    (xuiica;   op- 

positi)  36,  3. 
fia(iXVQtoy.    lh'(tqyi)q   vJ((Xa  uuQXVfJia 

34,  4. 
fieytt;.    fieyicXov   (coui.)  'Eyoai)(9oyn; 

46,  1 ;  .JrjurjQo;  ueydXrj^  (coni.) 

47,  4. 

ueiJdw.  ueiJijanyra  (spleudentia)  ^oJor 
12,  "3. 


* fteiXi)(oq.    loSiywy   ueui^io  'y1(>xeiitih 

feen.  hoc  uno  loco)  7,  2. 
fteXir/Orj^  —  fg  TtiuQ  26,  3. 
' iiexuSoQTxio^  (de  epularum  reliquiis, 

quae    in    cenando    inter    dentos 

latent.  Hom.  J  194)  5,  3. 
fikxeifit.    ^woTg    ov    ae    ftexeaa6ueyoy 

(Hom.  I  487   ^woiat  fiexiaaoftui) 

2\,  4. 
ftexeQ)[ou(ei  —  eo  .Movaewy  eni  iSwou 

27,'  5. 
fieroyXiCw.      rvii^oio     uero^fXiaauyxf^ 

ox^ccg  (Hom.  S2  567  x'  o/^«  Qeh( 

uexoj(Xiaaeie  it^vodwy)  25,  5. 
*fiexuew.  yrjaoy  ftexQrjaui,  ^(cirjy,  enid 

fi6yoy    ax(cd'ioig    (cf.    Herod.  fte- 

TQeiy    xijy    yffy    oQyvifjaiy,    axu- 

Sioiat)  42,  2. 
itirQoy.  xoaftov  iterQcc  49,  1. 
* tiiyyvLti.   i^dyuroy  xeiyrjg  Lii^ey  (con- 

iunxit  cum)  eco  xyitfti  19,  6. 
fitarjx6^  —  rrj^  xe(fu'/.ijg  17,  2. 
Mova((.  .Movaiioy  d'wQa  27,  5;  Movaioiy 

avy    fiifi    38,  2;     ror^     Movaiwy 

7i('(yra;  xuAoi',  41.  2. 

Navfidxog  KvyiyeiQo;  24,  2. 

«.  X.  yiXQOjiuQr];  «x«rog    (cf.  oiyo^tc- 

Qi',;  alia)  51,  8. 
*yiueai;.  ov  yiueai;  (cum  dat.  part., 

non  cum  iuf.  ut  vuigo)  18,  3. 
ye6aui,xio;  —   xw   d'ot'Q((xi    [y,   i^ujQi,^ 

Hom.  .V  34-})  4,  2. 
yeoxev)ril^.    oixiu    yeoiev/iu    (fadcni 

sede  Hom.  E  194)  44,  3. 
yeveiy  (cuni  acc.  c.  inf.  ndd.  dativo, 

cf.  Hom.  W  246)  8,  3. 
«.  X.   »')jo/o5   —   /«    Txrii\('cXiu    (anud 

Hesvch.    e.xstat    ^'ryoj/o?  (fvX(c^ 

TiXotov)  20,  4. 
yvfKfiiSto^  —   toj»'  /£/£a>»'  [yvfi(fiS'iwy 

'AixxQwy  Eur.  Hipp.  1140)  12,4. 

*'i>.  urticulus  demonstrativa  vi  in- 
dutus  nominl  podtponitur:  yijaoy 
iijy  42,  1 ;  riuialy  :idXt  loiaii- 
28,5.  —  art.  et  nom^-n  longis.-^inie 
diasita  21,  5.  —  alia  v.  ad  41,  4 
et  33,  5. 

o^yeToi;  —  frot  (de  militihns  U»niu- 
nis)  23,  5. 

olia  (pzpertua  sum,  ahaul.)  49,  5. 

oixrjxwQ    —  roQu;  oTov;  32,   1. 

oixoyeyTj^  —   £»   ("HfvQua  22,  2. 

olxo^.    v.  u4ftu  8,  6. 

8 


—    114    - 


«"  X.    oloneSrj  xcohof  dovhog  17,  4. 
oTog.  olovg  ayd-'  oiuiy  (v.  notam)  32, 1. 
olg.  r^g  oiog  36,  1. 
oUyog.  V.  q^jQtjf  5,  5;  /iS^wV  fXTj  xovcf^tj 

xfxAfffo  u»?(J''  oAij'»?  17,  8. 
o'/.nr]  ^(('/.xeoq   10.  2. 
*6u(j}fvfxi«.  ky  ouwfVfxiTj  naig  TiarQog 

3,  4;  £?  iJ'  «*'(5"(»w»'  j^Ad^o»'  6u(o- 

uvfiitjy  IS,  2. 
6fj.uji'Vfj-og  Ie).rit/ri  19,  3. 
oyeiQov  —   «  acpeyoLO  27,  3. 
oTTow  (causam  reddit)  39,  1, 
♦'OpxDi^fuo?   fiv%6g    (de    silva    Her- 

cynia)  34,  1. 
oQog  ^iorrjg  25,  1. 
oaog.  ov6'  oaoy  (ne  tantillum  quidem) 

26,  6;  outf"  oaaov  33,  3. 
«.  A.    ovf^driog   —    iov  fiaarov  36,  6. 
bcfeiXco.  roiavTcag  j^eQoly,  ocpeMuel^a 

(ut  lat.  (leberi,  cf.  Antiphili  t<V< 

fj.c<XXoy  bcpeiXofiai  IX  178, 5)  31,6. 
ocpQa  y.e  (cum  opt.  antecedente  opt. 

votifero;  Hom.  M  26)  8,  5. 

ndyog  SieQog  30,  2, 

*nc(%iiinQurog.  roioig  3ic}  naaa  ncthfi- 

nQrjToiai    Soxteiaa    (cf.    Harpocr. 

0    noXXctxig    en'     ifJ.noXf]    fiera- 

^e^hjLieyog  n.)  32,  5. 
«,  A.    nai'c'(y.rj  (pro  nayc'(xeia,  „ut  /?«- 

fftX)?    pro    §aai'Aeia"    Hemster^. 

cf.  0  J^L  VI  23742)  51,  2. 
nayeiy.e'Aog  ccQyvQeco  oknrj  10,  1. 
nciyrcog  22,  4;  44, 'i   (coni.). 
nclg.  6  nag  enl  aoi  (coni.)  5,  6. 
nc(Te(xi.  j(eoac(ic(g  ovx  enchrjcsccg  66ovg 

neid^co.  \)QCfevg  f^rJQc^g  eneiaey  45,  7, 
nei^og.    (opponitur  evl   yrfc  ut   Hom. 

il  438)  30,  6. 
*nevTc(g  lii^Xwv  'AvQixdov  yXvxeQ}}  29,  2. 
neQag.  (<fi(foriQU)yyr^jg  neQchcovlid,  2. 
*neQiyQc'(Cf(o  —  xpccvreg  sc.  v^aov  (de 

<?eograpliis)  42,   1. 
neQiex<j^-  af^cforeQovg  nSQtaxof^^*"!  sc. 

firjTrjO  21,   2. 
7reo/|  (yr/Drouot  (articulo  uon   addito) 

'  34,^5.  ^ 
neoionrog  wV  oootg  23,  4. 
neQin'Aoog  —  oy  ^yrjT^Qcc  43,  3. 
niaQ   fje'Airj6eg    (de    lactis    cremore) 

26,  3;  yecfQoig  niccQ  eneariy  baoy 

'^d,  4;    niaQ    ccQOVQrjg   (coni.    cf. 

Hom.  i  135,  I   141,  283)  42,  3 
«.  '/..  ndocfOQog  —  oig  '^Quevioig  36,  2. 


niun'Ar]fic.     Nei?.og    nifinXcijueyog   ccn' 

^l&ionojy  l'8,   1. 
nii'(t).    VeQfiayiri   'Prjycw    Snayra    nirj 

33,    2;     '^Qci^eoj     vScjq     niyerai 

'jQiieyioig    36,    2;     'jQci^rjg    xal 

'P^yog   SovXoig    eft^yeai    niyoueyoi 

49,  6. 
«.  A.    nirvaienrog  Ilciy  9,  3. 
n'Aeiojy.    y.evr'    dv    ixrjcd    eg   nXeovcjv 

47,  6;  dno  y^vfxov  n'Aeioyog  4,  6, 
n'Aeog.  nXeioreQco  arofictri  13,  6. 
n'Arid-co.  (^r]'Aiq  fiaarov  n'Ar]9erai   ovd^a- 

riov  (cf.  n'Ar]i)-6fieyog  aocpir]g  A  P 
^  XI  382,  b)  36,  6. 
nXiqfiVQcc.  '£ixec(v6g  ndaav  nX.    eyeiQrj 

33,  1. 
nXojco.  d^ukc<aaay  enXcog  47,  2. 
noirjQog  V.  A«rx6/loqFog  20,  2. 
noQCfvQeog   xvuvco    (sc.  penna)  5,  2; 

xdji.vxag  (sc,  rosarum)  12,  2. 
novg.    vn6   noaal    nerQr^g    (cf.  Ilom. 

£  824,  y  59)  9,  4. 
*novXvyc'('Ac(xrog  —  rorc'(Trjv  cdycc  (epi- 

cae  formae   non  exBtat  alterum 

exemplum)  26,  2. 
d.  X.  novXvak^aarog  /i'«r(T«p(Augustus, 

cf.  Cich.  p.  56')^34,  3.^ 
nQccniSeg    —    S(oy   eio)('    eyeixctfjeytj 

(sc.  Antonia)  29,  4. 
nQC('vg.    nQrjei    xkvTQco    (deutiscalpii) 

5,  4 ;  (oSi^yag  nQr^eiag  8,  4;  nQrjei' 

danaaico  (sc.  cpQrjy)  46,  4;  nQtieiijg 

'Hniovrjg  51,  6. 
nQkfiyov  —  yc(  uQxev&oio  9,  6. 
*nQeajy.    axo'Aiov  rovSe  xccrd  nQeovog 

(pro  nQrjcjvog,  cf.  C.  Brugmanu 

in  Curtii  Studiis  IV  p.  155)  9,  2, 
*nQi(ov.  ovx  evoSiiov  oSovrvov  nQiovcc 

(cf.     noiojv    oSovrojxog    Galen.) 

17,  4. 
nQOiiaxevoj  xccr'  ovQ€og  20,  1. 
«'.    A.     nQoa^d^uj.     nor'     e^XtjxrjLtkva 

jidCojy  20,  3. 
nQoxorj  —  «?  'p/jvov  (Rheni  fluenta; 

cf.  24,  3)  31,  2, 
nQoojQog  lioiQa  22,  3. 
nQUJTog  cum  dat.  7,  4. 
lIvQrjvrj    —    ijg   vSccTu   34,  4;    ovQea 

nvQrjVcda  31,   1. 
«.   'A.    nvQOx'Aonia    —    rjg   IlQOfir^d^eirjg 

3.  2. 
^ncordofica.  xevaig  er   en'  ekniat  nco- 

rrj&elg  (Xenr^  rig  eXnig    eax'  icp' 

^g   oyovuefiu   Arist.  Eqq.  1244) 

27,  2.' 


115     — 


^  (lyrit^oy  39,  G. 
piCo».  /(>«  Z»j»'J  (mem    Hom.)  7,  1. 
^evun  (ixe  noyjov  efj   (tt-(uu>p  44,  "2. 
QtyriXo^   —   i)  eyoai  )(&oy6i;  44,   1. 
Q(7tTa).    x^v    Qi^r,<;    inl    Xnta    «avtor 

2,   1. 
QoSoy.  etttQo^  ijy9ei  lo  riQiy  q63((  12,1. 
Qoi^6eto.  V.  (tneueio  20,  G. 

I^riro.    V.  xrrPni^:  41.   2. 

o   '.rciVw  dfc''.'   (sc.    K(titJ'H))  ^?i,  4. 

rV.  /L    ati^(tt6eig.  cu  ](i^o)y  <ir,unT6ea<sn 

18,  7. 
flxoA/6c.  oxo>l/oiJ  xratt  7T(>cd«/o?  9,  2. 
«Txorro?  f.'i'(rfo/i;c  .VffvrrA/o?'  35,   I. 
*  ^xfAo^o^JO?    .>/«(»xf>lAo^    (V.    p.    56) 

11,2. 
*nietf!ayo^.    iQioaov^  ^ynye^  (xotSMy) 

eit;  OTeqityov^  .lr,uoa&(y('  13,  4. 
^atetfio    aT^qf^ijyat  (pdJa)  em  XQord- 

(fotat   12,  5. 
*att'fio?.  tpevS6u(yoi  Qiywy  bSvy  axifioy 

(sc.  caniim)  39,  5. 
9TQr,y^q.    attXTTtyyoi;   aTQr,ye<;    (f&eycn 

—  uevn^;   (cf.   Aiit.  ThcsF.  VII 

287,  3)    13,  2. 
OvkAdfj^dyo).    avy    ti    uoi   kd^ev    {cvfi 

iiot    X(i,iea&e    tov    ftv^ov    Plat.) 

43.  5. 
ffi'ii;TAooc.  V.  eQydCofiat  2P,  4. 
*avu7tyoo?  —  ooy    evfia&ip   X{iA.(tuoy 

'  4,  fi. 
a(fi  iad    nomtMi    >\w^.   iiumeri   rt-VD- 

can<lum)  24.  7. 
ajfd^o).  rtoQ(fvQe((?  ea^danitey  (pdcf«) 

xrtiixftc   12,  2 

T«)'dc         ni<;  (de  ducibns  Romanifj 

24,  7. 
r«jf<*'d?   —  yfji;  eht(foaa6tr]^  9,  S. 
*Tn^vytit    —    yniieyr,y  aeXiS(t  4,  4. 
tiXlin^.    teXeidt    7jr,ii    7.    1;  "Hpij   T(X(ir, 

(entUni  sedc)  8,   1. 
teXaoy.  TeXan  nnQ'  'hnXir^g    (cf.  TeXa  i 

n(tQ'  (a}((iTnii)yric  Panl.  Sil.  ocnlir. 

15)   11,  2. 
^riQijy.     T(Qeyr,g     iiou^nv    (v.    p.    2t'i 

,   36.  7.  ' 

Ttvxo^-  f Vi  KtJ/f  f  TtiuU  (do  lyriconini 

codicv)  29,  I. 
jr,xeStuy.    —    oyo?    }(XioQr,<;   (cf.  Hoin. 

X.  201)  17,  6. 
tr,X69i  Aiaiov   {Tr,X69i    :u(TQr,^    Hom. 

A  30;  cf.  i6ao<;)  I'..  h. 


jiydaain.  Qiviin  riyaaa6ii(yoy  44,  2. 

•rop«rrdc  —  roy  enog  KnXXitid/ov 
(.«c.  Hecaip,  cf.  Dion.  Hal.  de 
comp.  verbb.  n.  208.  b  Jioy  rore 
dy!f^ot6:tu)y  ov  yQnntoi;,  (cXXd 
yXvnioi^  xni  TOQevToig  eoixoTitg 
(X(f(Q6yTwy  Xoyov;.  Bfiifl.  ad 
Hor.  a.  p.  441  tnale  tornafos 
iniudi reddere  versus:  Aut.Tlie.s?. 
VH  409,  3  llieoiSioy  /nXx(VT6y 
(n'  ("cxuoaty)  41,    1. 

Toao?.  ani,Xiyy(^  Toaoy  vSwq  (t;iovani 
9,  1 ;  *T6aoy  <)//«  Tr,X60^t  Aia,iov 
15,  5;  6(iu(t  (IXXo  Toaoy  44,  4. 

*TQ(^(o.  (Sq(cu(  ann^  oiwyo^  eniCioy 
45,  5."   ] 

n.  X.  tQiroxeit)  —  xft  yr,Sv^  dy(t 
n('ty  eTo?  (cf.  r(»rdxos:  in  lem- 
mate)  3fi,  5. 

rtT^dg  —   6y  vneQf^^  ndyov  30,  2. 

Tvoa',y6^  —  yrjg  x^XdSijtKc  adXniyyo^ 
^   13,   1. 

*Ti;j^ij.   Toiaaici   Tv/ni  48,   1. 

"YneQ^ey.    xeveov   vntQ9e  Af/fi?  8C. 

pt»,''/;?   anvt6y  2,  2;    vn(o!f(    nd- 

yov'-iO,  2 
vTid  cum  dat.  ad  verbuin  pass.  appli- 

cuit  L"r.  24,  5;  4(i,  3;  49,  3.  -; 

r.To  «'rxff:  (do  nocto)  35,  3;  vno 

fittiQr,  42.  5. 
(".  X.    vno,-i(y9iog  eSvy  20,  5. 
*vnoTi9rjfii.    nniSn   tvujio)  vn('fr,x(tto 

.1i>,<;  (v.  p.  37.  pt  Add.)  I^,  5. 
vatdTtog  —  iotg  iv  "l^^r^imi  15,  5. 

iPaiijxig  —   iSog  KoQXVQr,g  42,  7, 
(fXiyio.  (X  uoXnr,g  i(fX(y6iir,y  35,  2. 
(fQttCto.     fuXt',S(g     indj'    ((fQriaanjo 

nittQ  26,  .3. 
(fQfjy.  *fini6y  i'tn'  ovx  6Xiyr,g   ifQeyog 

SwQoy    (v.     9vung)     '),    5;     rfQiiy 

i(or,  Eyoai /tfoyog  46,  1. 
(fvXiti  —  «xn^  xiyng  39,  3. 
(fti<Q(i  —  ijs  ('tnj^ueyoi  (h.  Mcrc.  136. 

3S5)  39,  3. 

XitQig.  /eQwy  /«(««?  40,  4. 

/eiQ.    itnXrtxni^    X^Q*^'-    *^*-'*'    Hfti6ytjf 

8.'  4. 
/fpadrfpoc   14,  2. 
/eQudg.    xeifiitt    Sij    Seiy;    fn6   /ep- 

udSt   (cf.  Apollon.  VH   093,  1; 

T.vo  ';<br    20.   616:    rccte   .«cliol. 
8» 


116 


Wech    t6   Si  xegjudSi   axvgoXo- 

yojXEQOi'  eLQTjrai  .  .  xvQiwg  XiO-og 

.  .  %€iQon'A>]d->]g)  14,  5. 
■/eQvnxig    (Hom.   M  433,    A    P    VI 

203,  1)  30,  2. 
XioffaTog.  x^Qaulng  oSovg  47,  2. 
/evfxa.  naQcl  /svfxaai  'Pijvov  24,  3. 
■/i<o.   (pvkkwf  S'  ava  ykova'  at^euoi  (cf. 

Hom.  Z  147)  33,  6. 
■/(i-ajj,a),6g  ,  .  x^9auakwr€Q>],  KoQiy&e, 

y.elad^ai  (cf.  Hom.  i  25  et  x  196) 

32,  3. 
*/Qiw.  yQioPTai  vE(pQOig  nlag  enearif 

oaof  39,  4. 


^'acpaQog  —  grj  iv  OarQaxivtj  (sic 
xjjafpaQog  saepe  additur  vcrbis 
xonog,  x^9">  y^'i  ^f-  Enphor., 
qui  sec.  Tzetzeu  ad  Lyc.  451 
iparpaQ^v  vocaverat  Salamina: 
€vi.  tpa(paQtj  2a'McfiLvi)  23,  6. 

\peSv6g.  /alrai  (oiog)  xpeSval  (cf. 
xlfeSpnUxvrjl^h^r&Mae B  219)36,4. 

ipevSw  —  6/uevoi  qivwv  arifiov  39,  5. 

ipevartjg  nvoadg  (Nauplii,  idem  Bas- 
sus  IX  289,  3)  35,  3. 

a.  k.  'ilxvSiSaxToi;  45,  5. 
wQa.    elg  eiSeog  wQtjv  1,  3. 


Omisi:  a^Y^^^fK..  yd^kxeov  dQyvQeo)  naveixe'/.oy  oiinr/v  (/dXxeog 
pro  feminina  forma  non  raro  adhibetur.  aQyvQeog  exstat  etiam  in  inscr. 
Olbiop.  C  J  Gr,  II  2074  v.  12  dve0^r]xav  veixr,v  xQvaeov  aiv  §daei 
dQyvQe(i>.    Crinagorae  versu  liceutia  profecta  est  ab   altero  adi.)   10,  1, 


Supra  p.  24  et  p.  52^  duodetriginta  aiza^  \z-(6\uva  inesse 
diximus  in  poetae  epigrammatis;  quibus  etiam  ep.  45  annu- 
meraramus.  Hoc  autem  si  iure  abiudicamus  Crinagorae,  iam 
quinque  voces  deducendae  sunt. 


ADDENDA  ET  CORRIGENDA. 

Appendix  Lesbia.  In  libelli  exordio  vitae  Crinagoreae 
fontes  ex  solis  fere  epigrammatis  profluere  asseveraveramus; 
quod  pacne  eodem  tempore,  quo  prelo  exercebatur,  ad  irritum 
redactum  est,  atque  id  nemini  potuit  gratius  accidere  quam 
auctori  ipsi.  Repertae  enim  sunt  interea  a  Cichorio,  viro 
doctissimo,  duae  inscriptiones  in  Turcorum  arcis  Mytilenapa'^ 
murum  insertae.  quae  et  ad  Mytilenes  historiam  et  ad  Cri- 
nagorae  vitam  cognoscendam  maximum  momentum  afferunt. 
Namque  etiamsi  Crinagorae  nomon  hic  illic  exstat  velut, 
id  quod  iam  supra  commemorare  potuimus,  in  Diotimi 
A  V  VII  227,  2:  0  M-xovo;  d-.o;  Kp-.vaYopr,;  atque  in  Lenhia 
quadam  inscriptione:  Act-xXr,;  Kpivaifopao;  (Ath.  Mitt.  v.  11), 
tamen  per  argumont\im  ipsum  vix  ullam  hahet  duhita- 
tionem,  quin  Kn\.\rOI*.\l  KAA.MIIIIOV.  qui  in  utroque 
monumento  laudatur.  poeta  sit  Mytilenaeus.  Altera  autom  ex 
istis  inscriptionibus  est  senatus  consultum  factum  de  foodere 
inter  Romanos  et  Mytilenacos  renovando  aotatis  Augustae 
initio  (a.  726).  Inter  octo  legatos,  quibus  illud  negotium  pro 
Mytilenaeis  transigendum  crat,  Crinagoras  quoquc  nomiuatur 
isque  septimo  loco.  Ad  oandem  causam  altera  spoctat  in- 
scriptio,  quam  Cichorius  epistulam  esse  comprobat  ab  Augusto 
a  727  vel  728  ad  Mytilonaeos  Tuvmcone  missam.  In  legatorum 
numero,  qui  in  hac  epistula  momorantur  et  laudantur,  itorum 
(iam  Noro  intor  priores)  Crin.  nominatur  (cf.  p.  lo),  cum  cotcra 
quae  leguntur  nomina  praeter  Potamonis  non  obviam  tiant 
in  sonatus  consulto.  Hisce  ex  fontibus  folicissimo  aportis 
plurimum  rodundare  lucri  ad  poetao  opiprammata  hintorica 
interpretanda  et  ipse  schedis  libri  Cichorii,  qui  inscribitur 
Rom  iiiid  Mi/tilene,  benigne  commodatis  statim  cojrnovi  ot  qni 


—     118     -- 

Addenda  haec  perlegent,  facile  percipere  poterunt.  Quam- 
quam  pleniorem  universae  rei  disputationem  ad  aliam  occa- 
sionem  reservo,  tamen  haud  ab  re  duco  hoc  loco  praemonere 
permirum  esse,  quod  non  arripuerit  Cich.  coniecturara  meam 
(pp.  13  et  15),  qua  Crinagoram  Octaviae  liberos  (ut  Potamonem 
Tiberium)  erudivisse  sumebam.  Inde  enim  optime  et  magna 
quam  cives  ei  attribuisse  videntur  poetae  auctoritas  expli- 
catur  et  cur  bis  rei  publicae  Mytilenes  causam  susceperit, 
intellegitur. 

p.  91  V.  3  adde      Bennd.   „De  Anth.   Graec.  epp.  quae 
ad  artem  spectant"  p.  48  sqq. 

p.  15  V.  4  adde  post  adversatur      si   modo  sincera  est 
traditio. 

p.  241  V.  3  omisi  post  tmesi        atque  anastrophe. 
p.  25  V.  3  scr.      in  Philodemi  editione  p.  X  hunc  poe- 
tam  contemptim  magnae  illi  „rhetorum  turbae,  stiii  et  artis 
incuriosae". 

p.  36'  V.  7  scr.      Strabo  1.  8  p.  351  [ad  Hom.  0  299. 
p.  42  V.  12  adde  post  ante   caes.  huc.        et    in    primo 
pede  positas. 

p.  48  V.  17.  Cum  ex  elocutione  et  argumento,  tum 
praecipue  ex  re  metrica  ep.  6  non  Crinagorae  esse  probasse 
nobis  videmur.  Ad  quam  sententiam  contirmandam  in  anno- 
tatione  etiam  lemmatis  rasuram  assumpsi,  ut  tamen  quid  antea 
scriptum  esset,  nondum  potuerim  afferre.  lam  denuo  loco 
inspecto  de  primitiva  codicis  scriptura  accuratius  ad  me 
scripsit  St.,  quam  „ex  tenuibus  vestigiis  suspicatur  fuisse 
|iatx(ou".  Itaque  stare  non  potest,  quod  de  Philippo  statueram 
impulsus  maxime  carmine  VI  99,  ubi  idem  Philoxenides  Pani 
statuam  ponit.  Immo  verbis  6  xXutck;  w.-^ekdvrfi  edocendus  fui 
licere  saltem,  si  non  de  imitatione,  tamen  de  nomine  aliunde 
sumpto  cogitare.  Neque  omittendum  erat  ep.  231,  quod  fortasse 
Philippus  ipse  ad  eiusdera  Quinti  Maecii  ep.  230  similitudinem 
effictum  esse  collocatione  indicavit,  quamquam  nihil  fere  nisi 
nomen(Damis)utriusque  commune  est.  Accedunt  vero  alia,  unde 
Sti  opinio  stabiliatur.  Vituperaramus  in  epigrammate  6  cor- 
reptionum,  versus  primi  exitus  particularumque  rationes.   Haec 


-     110     — 

oinnia  in  Maecii  carminibus  siniiliter  inveniuntur  neglecta, 
Con'epfione8  satis  audaces  praebet  IX  411  (v.  2  -ziozt-a'.  r^\is- 
T6(Kp,  V.  3  aitopslTot  ctTr'  sXtji^oc),  exitm  parum  tersos  V  130,  3 
( •jt:oxoXz'ov  a).Xr,v),  VI  33,  3  {'^•jzzw^mz'.  [>o'[i.|5ov ) ,  IX  403,  1 
(rr,^r,|iaT',  /vr,voO),  neque  non  eiusdem  carminis  membra  diversis 
particulis  coniuncta  VI  233  (xai  .  .  xai  ■  .  ts  .  .  ts  .  .  te  .  .  xat). 
Item  dinlectos  promiscue  saepius  poeta  adhibuit  (cf.  VI  233, 
IX  249,  A  Pl.  198).  Neque  si  elisiones  et  atticas  correptiones 
et  caesuras  spectes,  melioribus  epigrammatistis  Maecium  an- 
numeraveris.  Adde,  quod  complura  id  genns  epigrammata 
finxit,  de  quibus  duo  ad  Priapum  spectant  (VI  33  et  89j. 
lam  prius  vero  Maecii  VI  33,  6  '<?>'  -JaXerjV  o'.voooxov  xii/.txa  in 
memoriam  mihi  reduxerat  ep.  6  v.  5  depravatum:  i^'  usXa- 
xuxaos;  'Jy/ynu  vel  ut  num  inde  huius  medela  peti  posset  dubi- 
tarem.  Maecii  denique  nomen  facillimo  in  hac  utriusque 
epigrammatum  vicinia  oblitterari  vel  potius  cum  Crinagoreo 
permutari  potuit. 

p.  49  v.  24  scr.  pro  /lis  epif/ramvuitis  cpigrammatis 
sic  iunctis. 

p.  r)l  v.  8  scr.  pro  iambica  epigrammata  epigrammata 
non  elegiaca. 

p.  f)?  V.  12  Quod  9pr,<x<r,;  oxuXr/^ops  dici  omnino 
posso  infitiarer,  me  longuis  progressum  esse  St.  iure  monet. 
(Jenetivum  voci  t/.-Sk.  iunctum  non  plus  habere  oftensae  quam 
in  Xenophonteo  illo  (conv.  II  5):  v'xr,'fopo;  toO  -afxpaT-oj 
■fsvsada!  et  similia  multu. 

p.  58  v.  27  adde  post  confirmatur  (^habes  ti  toi 
-Xeov;  etiam  in  Antiphili  carmine  VII  17.5,  3"*  St.) 

p.  59  v.  23  adde  post  nominin  ('Avaxps-ovTo;  sc.) 
p.  no  V.  14.  Inter  carmina  si  minus  subditiva,  at  per- 
quam  dubia  iam  saepius  atque  accuratius  re  pensitata  referre 
non  vereor  ep.  45,  quod  Planudes  Philippo  inscripsit.  Ad  hanc 
opinionem  non  modo  levi  quae  in  lemmatis  correctori  imper- 
tienda  est  tide  (cf.  Fiusl.  Krit.  Tnters.  p.  1.33  sq(j.)  praesertim 
in  hac  ulriusquc  epigrammatistae  poematum  serie,  scd  etiam 
carminis  ipsius  argumento,  elocutionc,  acumine  nec  non  raetro 
lompulsus  sum.     .\b  huc   iniiium   sumamus   disputandi.     him 


—     120     - 

p.  31  cur  ultimo  pentaiuetro  offenderemur,  expositum  est. 
Quam  vero  ingressi  eramus  sanandi  via  non  iustam,  immo 
valde  lubricam  esse  St.  mihi  persuasit,  cum  d/EXeuoxoQ  zdq, 
non  minus  iiaberet,  quod  vituperaretur,  quam  lectio  tradita, 
praeterque  hoc  versus  eiusmodi  repugnaret  Hilbergii  (Princip 
der  Silbenwagung  pp.  97  et  202)  legi  nonae.  Quare  cum 
hanc  licentiam  Crinagorae  vindicare  dubitarem,  factum  est,  ut 
ad  Philippi  metricam  rationem  animum  adicerem,  idque  non 
sine  fructu  institui.  Brevi  enim  intellegebam  hunc  poetam 
illius  legis  aut  omnino  rationem  non  duxisse  aut  admodum 
incuriose  eara  observasse.  Nam  non  minus  tredecim  (vel 
quattuordecim)  regulae  laesae  exempla  leguntur  in  undesep- 
tuaginta  epigrammatis:  A  P  VI  5,  6  vsoiv,  259,  6  exoiv;  VII 
186,  4  Y^Jvyji  383,  4  x^pwv;  IX  11,  2  io'/'qc,,  56,  8  ^oxwv,  83, 
6  xuvwv,  262,  6  puaoli,  307,  4  Uls>,  778,  6  ^sfM;  A  Pl.  IV 
81,  2  sp-zjQ,  93,  4  xXdaac,  104,  2  r^zv,,  137,  6  &a£tc;  (?).  Proinde 
apud  eundem  poetara  hexametri  caesura  semiquinaria  vocis 
iambici  exitu  conformatur:  VI  38,  5  vswv,  247,  7  xopv;,  251,  1 
r/wv;  IX  83,  3  xutov,  85,  3  e'((ji,  232,  1  xuxo-j;;.  A  raetro 
transire  liceat  ad  epigrammatis  argumentum  atque  indolem 
poeticara  (?).  Quae  Crinagora  aegre  concesseris  digna  esse, 
dignissima  vero  sunt  Philippi  ingenio  insulso,  praesertira  cum 
etiam  alii  id  temporis  poetae  simile  argumentura  tractandum 
sibi  sumpserint,  id  quod  ex  exemplis  in  annotatione  allatis 
apparet.  Voce  autem  adulatoria  ^a''!J.ovt  (v.  6),  quae  Jacobsio 
an.  p.  403  valde  videtur  insolens,  oculis  clare  proponitur  meo 
arbitratu  scriptor  Domitiani  aevi,  quippe  qui  dominum  et  deum 
nostrum  se  appellari  iusserit  (Suet.  c.  13).  Cui  arrogantiae 
Philippus  morera  gessit  etiara  in  aliis  epigrammatis,  quae  ad 
imperatoriara  doraum  spectant,  cf.  Ka-aapo^  ojpaviou  IX  285,  4; 
sx  ok  dsoii  (^oipoj)  dsov  supsv  dixsijxova.  A"/ixo'3r,v  -(dp  syi>r^paaa 
9'sXst  Zxjva  xdv  AivsdBr^v  IX  307,  3.  4.  —  Evidentissimam  vero 
Phih'ppeae  poesis  indolis  memoriam  affert  ineptura  carminis 
acuraen: 

'Opcpsui;  ^rjpaQ  sxsiasv  sv  oupsai^).  X^^^P^  ^^  Kaloap 
vuv  dxeXsuaxoi;  dT:a<;  opvt;  dvaxpsxsxat, 

i)  cf.  p.  65. 


—     121     — 
ad  quod  conferas  velim  A  P  VI  286 

y.aprou;  EipVjvr,;  dvTSo-oa:;^  tpr^stv. 
IX  307,  5   p'!^av   ^o-Jx  dro  •,Tn  \^''^i^9^-^'^   ^aXsv   (sc.  Aa-^vrj),  dXX.' 
dzo  xerpr,;- 

Kaiaap'.  iir,  tixt£'.v  o-JSe  >wi^(;  Buvaxai. 
IX  285,  .0   rfvo)  o'c'.py;vr,;  xa-   &r,p  (sc.  iXs^^a;)  /apiv  op-(ava  p''j>a; 

Aoio;  £'Jvon'r,;  dvTavafc!  ratepa. 
IX    778,5  Kaisapt    ^e  xXetvtj)')    ydpt;  f|X^oii2v   r,v  Y«p   dvaaar,; 

o<upa  '^eps-.v  td  ^£0'.;  xa-  Ttpiv  o'.pciXojicva. 
Mcm  color  ubiquc! 

p.  62  V.  8  scr.  A"'"  =  ,.A  scripsit  ante  rasuram,  ante 
correcturam  sive  ab  ipso  sive  ab  alio  factam''. 

ad  p.  64  V.  12  ,,inscitia  eius  nescio  an  maiior  fuerit 
quam  incuria''  St. 

ad  ep.  1       cf.  Cichorius  Rom  und  AJytilene  p.  49. 

ad  ep.  4,  2  Calamum  argenteum  muneri  mittit  poeta 
in  t/tec<i  conditum  lit/nea,  ut  nos  (juoque  facere  solemus; 
hanc  carminis  explicationem  unice  verara  Cichorio  debeo. 
Qua  ascita  de  lectione  v;oaiir,xT(p  VyjpaT'  iv  paene  desino 
qui(l(|uam  dubitare. 

ad  ep.  5      Cich.  p.  60. 

ad  op.  7  Geistio  assentiri  Cicli.  (p.  57)  mirabundus 
animadverti. 

ad  ep.  8  Antc  Gerraanicum  natum  (m.  scpt.  a.  739) 
carmen  conditum  esse  Cich.  p.  58  cura  causa  conicit. 

ad  cp.  9,  6       de  metro  disputavimus  p.  30. 

ad  ep.  10  Cich,  (p.  49)  Hcri  posse  negat,  ut  Libonis 
fili  compcllctur  CrinaRorae  amicus,  pracscrtim  cum  Simon 
nomen  sit  Lesbium.  —  Ib.  v.  1  Flinii  loco  pro  maxime  scr. 
pro.cime.  —  De  dp-fjpsti»  v.   p.    11»). 

ad  ep.  12  Carmen  si  ad  Antoniam  spcctaret,  ante  a.  739 
ineuntcm  collocandum  esse  (v.  ad  ••p,  8)  Cich.  contendit  p.  57*. 


')  Traditur  S'axftyov  /«(*<?,  quod  Pauwiue  t-niendavil,  ul  supra 
iudicatur.  Quae  coui-  ctura,  ei  de  ep.  45  recto  iudicavimas,  Qptime  fuU 
fitur  V.  r»  HdifidiKt  ;t'/.fiyuf. 


—     122     - 

ad  ep.  14      Cich.  p.  60. 

ad  ep.  15  Egregie  ex  inscriptionibus  probavit  Cich. 
(p.  46)  carmen  ad  alteram  legationera  Mytilenaeam  spectare, 
cui  fortasse  etiam  Seleucum  illum  Tarracone  (v.  6)  mortuum 
interfuisse  (v.  3  ii.69Tjiaiv  apxtot;). 

ad  ep.  17  „Eunicus  nomen  est  artificis  cuiusdam 
Mytilenaei"  Cich.  p.  49. 

ad  ep.  18  Cum  ex  legatis  Mytilenaeis  uni  Dies  nomen 
esset,  Cich.  p.  53  legendum  proponit  v.  5:  TcatSl -(ctp,  ov  tuixP^j) 
Ar^q  (itaque  non  insula,  id  quod  ceteri  statuerant)  ii%zbr(Kaxo 
(H,  V.  p.  37,  ceteri  non  mutaverant)  PwXou.  Quamquam  num 
dici  possit  t6[j.P{|j  pdAou,  etiara  addubito,  taraen  de  nomine 
verisimillimum  est  Cich.  acu  tetigisse  eoque  firraissime  pro- 
basse  huic  itineri  (a.  725)  Crinagoram  interfuisse.  Quo  iam 
antea  Roraae  fuisse  poetara  rainime  vetamur  statuere,  imrao 
hoc  si  deneges,  unde  magna  Crinagorae  potentia  tara  cele- 
riter  nasci  potuerit,  vix  declaretur  (cf.  p.  118). 

ad  ep.  19  Cichorio  (p.  57^)  non  probabilis  videtur 
Geistii  (Woltersii)  sententia. 

ad  ep.  23  Romae  a,  725  exeunte  poema  scriptum  esse 
suspicatur  Cich.  p.  55. 

ad  ep.  24,  6      de  metro  v.  p.  30. 

ad  ep.  25  Cich.  p.  60  „de  epigrammatis  aetate  nihil 
certius  statui  potest".  —  Ib.  v.  1  scr.  Myj  9'dvaTov  '^iaxr^c, 
v.T^c,  6'pov  Jac.  Add. 

ad  ep.  26,  6  cf.  Philippi  IX  307,  3  ex  Ik  ^coO  &e6v 
£up£v  dii£i|iova"  A"^ToiBr(V  -f«p  sy^yjpaaa  Mkv.  Z/jVa  t6v  AivsdByjv. 
Ceterura  ut  aperte  dicam,  illius  poetae  facilius  crediderim 
carmen  esse  quam  Crinagorae.  At  enim  ex  meris  sensibus 
nihil  efficitur  hisce  in  litteris.  —  Cich.  Geistii  sententiam  am- 
plexus  est  p.  58. 

ad  ep.  29  Post  reditum  ex  Hispania  (a.  728)  Crina- 
gorara  epigr.  finxisse  Cich.  auturaat.  p.  57',  cum  Antonia 
a.  718  nata  sit. 

ad  ep.  30  Cum  Duebnero  Cich.  consentit,  cum  Myti- 
lenis  carraen  compositum  esse  exponit  p.  49  sq. 

ad  ep.  32      Cich.  p.   62    sqq.    Potamonem    comprobare 


—     123     — 

studet  iam  initio  octavi  sacculi  ifxoiinov  BpojToo  scribere  po- 
tuisse,  quamquam  postea  legationi  utrique  Mytilenaeae  inter- 
fuisset  et  vita  eius  usque  ad  Tiberium  protrudenda  esset.  In 
Crinagora  idem  tieri  possc  non  ratus  Buecheleri  et  Geistii 
sententias  ascivit,  cum  primae  navigationi  (a.  725)  carmen 
assignavit  p.  51  sqq. 

ad  ep.  .34  Cicli.  p.  56.  ..Voce  rojXoaspaoio;  ad  novum 
Augusti  titulum   alluditur"'.    In  Hispania  Cr.  hdc  ep.  scripsit. 

ad  ep.  35,  1  Tzschirnerus  „Graeca  nomina  in  <•) 
exeuntia^  Bresl.  progr.  1851. 

ad  ep.  36  Kiepertio,  qucm  virura  doctissimum  de  con- 
troversia  geographica  adieram,  hanc  ut  plane  disceptaret, 
non  contigit.  Id  vero  pro  certo  negavit  de  gente  quadam 
Sarmatica  aut  de  „vico  Agorrhi  circa  montem  Ararat  et 
Araxem"  cogitari  posse.  Hanc  Boissonadii  coniecturam  vel 
armeniae  linguae  legibus  repugnaie,  cum  akorri  esset  vetusta 
nominis  forma.  Provinciam  Aghorri  a  scriptore  quodam 
armenio  (XII  saec?)  citari  idem  v.  d.  benigne  mihi  scripsit. 
—  Dioscoridis  locus  legitur  I.  III  c.  1. 

ad  ep.  30  Inscriptionibus  Geistii  sententiam  ingpnio- 
sam  (v.  p.  15^)  fulciri  Cich.  demonstrat  p.  55  sq. 

ad  ep.  41  „Ante  a  727  c^rmen  Marcello  traditum  sit 
oportet  propter  bellum  Cantabricum'*  Cich.  p.  54.  —  Hi.  in 
nota  etiam  p.  34'  allcganda  erat. 

ad  ep.  43  Jam  ad  tertiam  navigationem  poetae  ,.mul- 
tum  videlicct  alto  iactati"  dolatus  est  Cich.,  ad  hanc  onim 
carmen  pertinere  ostcndere  studet  p.  58  sqq.,  id  quod  hoc 
loco  refutare  supersedeo.  Meam  autem  expositioncm  (p.  9 
et  p.  42  sqq.)  non  nimis  curiosc  lcgisse  videtur,  nam  primain 
navigationem  optinic  conscntancam  es.«e  scripseram  cum  uni- 
verso  carminis  tenorc,  pracsertim  cum  intime  coniunctum 
esset  cum  ep.  42  (Cich.  p.  60);  ex  metrica  vero  rationc  id 
unum  concluscram  ante  a.  743  pactum  esse-  cpigramma. 

ad  ep.  44  Mytilenis  verisimilius  esse  concedo  Crina- 
goram  hoc  poema  condidisse.  Terrae  motum  anni  758  c.  g. 
attuleram.  non  erat  igitur,  cur  Cich.  p.  .50  me  exagitare 
conaretur. 


—     124    ~ 

ad  ep.  46      Cich.  p.  53. 

ad  ep.  48  Crispus  unus  ex  <piXoi(;  Augusti  fuisse  videtur, 
qui  in  psephismate  anni  727  (p.  33  v.  26)  commemorantur, 
cf.Tac.  III  30.  —  Ib.  v.  6  scr.  toTq  oupavio-.c,  cf.  Cich.  p.  33,  4 

ad  ep.  49  Cich.  p.  58  „aptissime  carmen  attribuitur 
triumphi  Tiberii  aetati  (Kal.  Jan.  a.  747)". 

p.  104      ep.  3  pertinet  ad  fragraentum  A  P  VI  87 — 108. 


13  V.  4  pro  stilo  scr.    metro. 
15-  V.  4  scr.    cogitari. 
16  V.  31  scr.    Kwwf. 
19  V.  5  scr.    intellegitur,  itera 
nonnuUis  aliis  locis. 

25  V,  22  scr.     fj-vxof. 

26  V    14  scr.     iudicaverunt. 
29  V.  20  scr.    undeseptuaginta. 
31  V.  8  dele     comma  ante  naig. 

p.  34  V.  17  8cr.    encliticum. 
p.  36  V.  7  scr.     fxuXXol. 

ib.  V.  8  scr.    ecpmg. 

ib.  V.  paenultimo  scr.   Philodemum 
p.  II. 
p.  39  V.  15  scr.    xtlfiai  Sij. 

ib.  V.  19  Bcr.     tw  en^  swq. 

41  V.  7  scr.    36,  5. 

42  V.  13  pro  erit  scr.     est. 

46  V.  19  dele    multa. 
ib.  V.  21  scr.     ccQyvgeoy. 

47  V.  31  scr.     nccfl  nciyrcc  nau  -J- 
48'  scr.     ep.  42,  6. 
48-  scr.     Mencii. 

p.  48*  scr.    XQiv. 
p.  49  V.  17  scr.    xccxoaxrjpevg. 
p.  50  V.  4  scr.     anoSco. 
p.  51  T.  12  scr.    Kaibelius  11.  11. 
ib.  A  P  XI  20,  2  scr.    axccv&oXoywi'. 


52  V.  9  dele    et. 

53  V.  3  scr.    dolent. 
ib.  IX  100,  3     scr.    reovg. 

55  V.  14  scr.    unag. 
55^  scr.    Mnem.  vol.  14  p.  399. 

56  V.  paenultimo     cf.  vero  Add. 
ad  p.  60  et  ad  ep,  26. 

p.  57  V.  17  scr.    ep.  IX  112,  3. 

ep.  5,  6  scr.       ini,  rivi  elyai. 

ep.  6, 1  ante  Philippi  dele    eiusdem. 
ib.  scr.    iv  (ff?)  'i^axiaroio  A"- 
ib.  V.  3  scr.    de    particulis   v.   ad 
42,  6. 

ep.  9,  4  scr. 

ep.  10,  2  scr. 

ep.  13,  4  scr. 


rjniovirig  A,  quod  etc. 
cf.  notam  ad  29,  5. 
Jrjbioad^kve'  scripai 


ib.  scr.     :riXaacig  Jac.  D: 
ep.  15  in  lemmate  scr.    reXtvr^acci^ru. 
ep.  22,  3  scr.    fet  IX  390,  2]. 
ep.  23,  4  scr.     ogoig  Pl. 
ep.  32,  2  in  lemmate  scr.     C  me- 
ep.  33,  1  scr.    nXtifijuvQtg. 
ep.  37,  5  in  textu  scr.     urQanov. 
ep.  40,  2  in  textu  scr.    fj,v&ov,  xcci. 
ep.  42,  5  scr.    'rx&vai  P. 
ep.  44,  4  scr.    genetivus. 
ep.  47,  3  scr.    unde    ocpQ'    av  in. 
Boschius  G. 


In  annotationibus  typotheca  ad  sigma  fiuale  denotaudum  per  g  et 
g  variavit. 

Ea  mende  omnia,  quae   qui    legent   non    poterunt   non 
ipsi  corrigere,  hic  indicare  neglexi. 


!>-*t>»*«5*< 


^ 


■UHl^J.. 


« jmiL 


c 

•^ 

X 

o 

o 

lO 

CTi 

(O 

c 

a> 

^ 

P 

« 

73 
0) 


co 

ai 

(d 

U 

»^ 

bO 

o 

•H 

M 

P< 

od 

W 

C 

^ 

^. 

o 

s 

u 

n;) 

S 

Oi 
o 

University  of  Toronto 
Library 


DO  NOT 

REMOVE 

THE 

CARD 

FROM 

THIS 

POCKET 


Acme  Library  Card  Pockct 
LOWT-MARTIN  CO.  LIMITED