Hestia

ΤΙιΐδ ΐδ α άΐ^ΐΐαΐ οοργ οί α 1)θθ]<: ΙΙιαΙ \ναδ ρΓεδεΓνεά ίοΓ ^εηβΓαΙΐοηδ οη 1ΐΐ3ΓαΓγ δΐιείνεδ ΐ36ίθΓ6 ΐΐ \ναδ οαΓβίπΙΙγ δοαππεά Ιογ Οοο^ΐε αδ ραΓί οί α ρΓθ]60ΐ
Ιο ιηα]<:6 ΐΐΐβ \νοΓΐά'δ ΐ3θθ]<:δ (1ΐδθον6Γαΐ3ΐ6 οηΐΐηε.

II Ιιαδ δΐίΓνΐνεά 1οη§ ©ηοπ^Ιι ίοΓ Ιΐΐ6 οοργή^ΙιΙ ίο εχρίΓε αηά Ιΐιε ΐ3θθ]<: ίο εηΙβΓ Ιΐιε ριιΐ3ΐΐο άοιηαΐη. Α ριιΐ3ΐΐο άοπιαΐη ΐ3θθ]<: ΐδ οηε ΙΙιαΙ \ναδ ηενεΓ δΐιΐ3]60ΐ
Ιο οοργή^ΐιΐ ΟΓ \ν1ιθδ£ Ιβ^αΐ οοργή^ΙιΙ ΐ6Γπι Ιιαδ ^χρίΐ&ά. ν/Ιιούιοΐ α ΐ3θθ]<: ΐδ ΐη ΐΐιε ριιΐ3ΐΐο άοιηαΐη ηιαγ ναΓγ οοπηίΓγ Ιο οοιιηΐΓγ. Ριιΐ3ΐΐο άοηιαΐη ΐ3θθ]<:δ
αΓ6 οπΓ §αΐ6\ναγδ ίο ΐΐιε ραδί, τερΓεδεηΐΐη^ α \ν£α111ι οί ΙιΐδΙΟΓγ, οπΙΐιίΓε αηά ]<:ηο\νΐ£ά§£ ΐΐιαί'δ οίΐεη άΐίίιοιιΐΐ Ιο άΐδοονεΓ.

ΜαΓίίδ, ηοΐαΐΐοηδ αηά οΙΙΐβΓ ηιαΓ^ΐηαΙΐα ρΓδδεηΐ ΐη ΐΐιε οή^ΐηαΐ νοίπηι© \νΐ11 αρρεαΓ ΐη ΐΐιΐδ βίε - α τεηιΐηάβΓ οί Ιΐιΐδ ΐ3θθ]<:'δ 1οη§ ]οιΐΓη6γ ίΓοηι Ιΐιε
ριιΐ3ΐΐδ1ΐ6Γ ίο α 1ΐΐ3ΓαΓγ αηά βηαΐΐγ Ιο γοιι.

υδ3§6 ^αιάεΠηβδ

Οοο^ΐε ΐδ ρΓΟίιά Ιο ραΓίηεΓ \νΐ11ι 1ΐΐ3ΓαΓΪ6δ Ιο άΐ^ΐΐΐζε ριιΐ3ΐΐο άοηιαΐη ηιαίεπαΐδ αηά ηια]<:£ Ιΐιεηι χνΐάεΐγ αοοεδδΐΐ^ΐε. Ριιΐ3ΐΐο άοηιαΐη ΐ3θθ]<:δ ΐ36ΐοη§ ίο Ιΐιε
ρυΐ^ΐΐο αηά \ν6 αΓ6 ηιοΓεΙγ ΐΙιεΐΓ οπδΐοάΐαηδ. ΝενεΓΐΙΐβΙβδδ, Ιΐιΐδ \νοΓ]<: ΐδ εχρεηδΐνε, δο ΐη ΟΓάεΓ Ιο Ι^εερ ρΓονΐάΐη^ ΐΜδ ΓεδοιίΓοε, \ν6 Ιιανο Ιαΐ^εη δίερδ ίο
ρΓβνεηΙ αΐ3ΐΐδ6 ΐ3γ οοηιηΐ6Γθΐα1 ραΓΐΐεδ, ΐηο1ιιάΐη§ ρ1αοΐη§ ΐεοΐιηΐοαΐ ΓεδΙήοΙΐοηδ οη αιιΐοηιαΐεά ςπ^Γγΐη^.

λν© αίδο αδ]<: ΐΐιαΐ γοπ:

+ ΜαΙίβ ηοη-οοΜΐηβναίαΙ ιΐ8β ο/ίΗββΙβΞ λΥε άεδΐ^ηεά Οοο^ΐε Βοο]<: ΞεαΓοΙι ίον ιΐδ© ΐ3γ ΐηάΐνΐάιιαίδ, αηά \ν6 ΓεςπεδΙ Ιΐιαΐ γοιι ιίδε ΐΐιεδβ βίεδ ίον
ρεΓδοηαΙ, ηοη-οοηιηΐ6Γθΐα1 ριίΓροδβδ.

+ Κβ/Γαίη/Γοηι αηίοηιαίβά ρΗ6Γγίη§ Όο ηοΐ δεηά απίοηιαΐβά ςιΐβήβδ οί αηγ δΟΓΐ ίο Οοο^ΐε'δ δγδΐεηι: Ιί γοπ αΓ6 οοηάηοΐΐη^ τεδεαΓοβ οη ηιαοβΐηε
ΐΓαηδΙαΙΐοη, ορίΐοαΐ οΚαΓαοΙεΓ τεοο^ηΐΐΐοη ογ οΙΚογ αΓοαδ \νβ6Γ£ αοοεδδ ίο α ΙαΓ^ε αηιοιιηΐ οί ΙεχΙ ΐδ βείρίπΐ, ρΐεαδε οοηίαοί ιΐδ. λΥε εηοοπΓα^ε Ιβε
ιΐδ6 οί ριιΐ3ΐΐο άοηιαΐη ηιαΐ6ΓΪα1δ ίοΓ ΐΚεδε ριίφΟδεδ αηά ηιαγ Ι)© αΐ)!© Ιο βείρ.

+ Μαίηίαίη αίίήΒαίίοη ΤΚε Οοο^ΐε "\ναΐ6ΓηιαΓ]<:" γοιι δεε οη οαοβ βίε ΐδ βδδεηΐΐαΐ ίοΓ ΐηίοΓηιΐη^ ρεορίε αΐ30ΐιΙ ΐΚΐδ ρΓθ]60ΐ αηά βείρΐη^ Ιβεηι βηά
αάάΐΐΐοηαΐ ηιαΐ6ΓΪα1δ ΙβΓΟίι^β Οοο^ΐε Βοο]<: δοαΓοβ. Ρΐεαδ© άο ηοΐ Γεηιονε ΐΐ.

+ Κββρ ίί Ιβ^αΙ λΥβαΙονεΓ γοιίΓ ιίδε, Γ6ηΐ6ηιΐ36Γ ίΚαΙ γοη αΓ6 ΓβδροηδΐΙ)!© ίοΓ εηδίιήη^ ΙβαΙ λνβαΐ γοιι αΓ6 άοΐη§ ΐδ Ιε^αΐ. Βο ηοΐ αδδΐιηιε ίΚαΙ ]ιΐδΙ
ΐ36οαιΐδ6 \ν6 Ι36ΐΐ6ν6 α ΐ3θθ]<: ΐδ ΐη ΐβ© ριιΐ3ΐΐο άοηιαΐη ίοΓ πδ^Γδ ΐη Ιβ© ΙΙηΐΐεά 8ΐαΐ6δ, Ιβαΐ ΐβε \νοΓ]<: ΐδ αΙδο ΐη ΐβε ριιβΗο άοηιαΐη ίοΓ πδ^Γδ ΐη οΙβ^Γ
ϋθΐιηΐΓΪ6δ. λνββΐβεΓ α βοο]<: ΐδ δΐΐΠ ΐη οοργή^βΐ ναήεδ ίΓοηι οοιιηΐΓγ Ιο οοιιηΐΓγ, αηά χνο οαη'ΐ οίίοΓ ^υΐάαηοο οη \νβοΐβθΓ αηγ δροοΐβο πδο οί
αηγ δροοΐβο βοο]<: ΐδ αΐίοχνοά. ΡΙοαδο άο ηοΐ αδδΐιηιο ΐβαΐ α βοο]<:'δ αρροαΓαηοο ΐη Οοο^ΐο Βοο]<: δοαΓοβ ηιοαηδ ΐΐ οαη βο ιΐδοά ΐη αηγ ηιαηηοΓ
αηγ\νβθΓο ΐη ΐβο \νοΓΐά. ΟοργΓΪ§βΐ ΐηίΓΪη§οηιοηΐ Ιΐαβΐβΐγ οαη βο ςιιΐΐο δονοΓο.

Α1)οαΙ Οοο§ΐ6 Βοοίί δε^ΓοΗ

Οοο^ΐο'δ Γπΐδδΐοη ΐδ ίο ΟΓ^αηΐζο ΐβο \νοΓΐά'δ ΐηίοΓηιαΐΐοη αηά ίο ηια]<:ο ΐΐ ιιηΐνοΓδαΠγ αοοοδδΐβίο αηά πδοίιιΐ. Οοο^ΐο Βοο]<: 8οαΓθβ βοΐρδ ΓοαάοΓδ
άΐδοονοΓ ΐβο \νοΓΐά'δ βοοίίδ \νβΐ1ο βο1ρΐη§ αιιΐβοΓδ αηά ριιββδβοΓδ Γοαοβ ηο\ν αιιάΐοηοοδ. Υοιι οαη δοαΓοβ ΐβΓοιι^β ΐβο ίιιΠ ΐοχΐ οί ΐβΐδ βοο]<: οη ΐβο \νοβ

αΐ|]ιίίρ : //]οοο]^3 . (:^οοα^1θ . οοιη/

-^ Ρ<ρ?. "//-ς^^3

Η&τνατά ΟοΠβξβ 1

ΡΚΟΜ ΤΗΕ Βε2υΕ5Τ ΟΡ

δϋδΑΝ ΟΚΕΕΝΕ ΟΕΧΤΕΚ

1

ϋ

Γ

ΟΪ9ΪΪΪΖΘ0Ι όγ

Οοο^Ιε

ΟΪ9ΪΪΪΖΘ0Ι όγ

Οοο^Ιε

ΟΪ9ΪΪΪΖΘ0Ι όγ

Οοο^Ιε

ΠΕΡΙ0Α1Κ0Ν ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ

Βραβευθέν ύπό του έν Παρχσίοις Συλλόγου προς ένίσχυσχν
των ελληνικών απουδών.

ΤΟΜΟΣ ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

1888

[ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ]

Τ1ΛΛ^^^^^^τ δρ. β— δβδέολβφτοζ: δρ. β

ΑΘΗΝΗΣΙ
Γ. ΚΑΣΔΟΝΗΣ, ^ΕΚΔΟΤΗΣ και ΔΙΕΤΘΤΝΤΗΣ

1888

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

Α

■^-^Γ^ / Ο 6 '! -Τ ■

/ΗΑάνΑβοΝ

• |υΝΐνΕΡ;5ΙΤΥ]

Ι-ΙΒβΑΙλΥ Ι

ΟΪ9ΪΪΪΖΘ0Ι όγ

Οοο^Ιε

\

ΠΙΝΑΞ ΤΩΝ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ

Άγορα και άριταγή γυναιχών παρά τοΓς Έλλτσι, 81,

97, 120.
Άεράλιθος (Ύπίρογίος), 142.
Άεροηοριχ δια του Ατλαντικού, 398.
ΆθηναΊ'χά Χρονικά, 409.
•Αθηνών (Ή 6δος των), 353, 377.
Α(ζ δορχάς, 141.

Άνβρώπιναι φυλαι ίν ζωώδει καταστάσει, 221.
•Αντβισαγγβλβως (Αί συγκινήσεις του), διήγημα, 209.
Άντιγίνη (Ή) βν Δαρμστάτη, 302.
•Αποικία (Ή ίν Κορσική Ελληνική), 1, 25, 42, 49,

73, 90, 106, 113, 138. 174, 216, 232, 253, 267.
•'Α^Ό τότεςι, διήγημα, 244.
•Απρ<»ε«α (Ή), 333.
'^^σμάτιον, 223.
•Ασμάτιον, 335,

Αυστραλίας (Ή έχατονταετηρίς της), 94.
Αυτοκράτο)ρ (Ό νέος), 161,185.

Βάζο (Τ^ ραγισμένο), ποίημα, 31.

»ϊίομηχανίαι (ΆρτιγενεΓς ελληνικαί), 344.

Βίσμαρκ (Ή οιχία του), 327.

Βονωνία, 380.

Βοτάνι [Το] της αγάπης, 68, 85, 100, 116, 129,

149, 164, 181, 198, 218.
Βράτζα (Έπεισύδιον του βίου του), 190.
Βροχαι αίματος, 287.
Βροσώτης (Θανάσης), διήγημα, 234.
Βύρωνα (Ποίημα εις) Κωνσταντίνου Νιχολοπούλου, 110.

Γάμων (ΠρακτορεΓα), 316.
Γλάδσωνος (Είς θαυμαστής του), 111,
Γουλιέλμος ίΌ αυτοκράτωρ), 305.
Γουλιέλμου (Γνωμικά του αύτοκράτορος), 207.
Γουλιέλμου ( Ανέκδοτα περί τοΟ αυτοκράτορος), 190, 237.
Γυναικεία διοίχησις, 335.

Δάρβιν (Ό Κάρολος), 11, 28, 44.

Διάκου (ΊστορικαΙ σημειώσεις περί Αθανασίου), 283.

Δουμα (^Ανέκδοτα περί) 255.

Ειδύλλιον (Βασιλιχόν), 109.

ΕΊκοσΙπενταετηρις της βασιλείας Γεωργίου του Α', 177
Έκατονταετηρις (Έ) της Αυστραλίας, 94.
•Εκδρομή (Νέα) εις τον Β^ρειον Π6λον, 125.
Ελλάδος (Έκ των περί) εσχάτως γραφέντων, 193
'Ελλάς (Ή) εν τη Παγκοσμίω εχΟέσει του 1878, 77,
93, 124. • ' ' •

Ελληνική γλώσσα (Ή) εν ΌλλανδΙςι, 225.

Έπανόρθωσις, 269.

•Επιστολή ('Η κλαπβισα), διήγημα, 228.

'Ερημόνησο (Τό), ποίημα, 63.

Εσπερίδες (Δύο) της εν Έρμουπ^λει Αέσ/ης ιΈλλά

οος», 386.
•Εστίας» (Κ^ίσις περί της), 337.

Ζαππείου (Περί του) ιδρύματος, 17.

Ζωγράφειος Ελληνική Βιβλιοθήκη, 401.

Ζωγράφοι και πρότυπα, 345.

ΖφολογΙα (Ή) των τάφων, 351.

Ζώων (Ή νοημοίτύνη των), 14, 159. Γ

Ηλεκτρικά περίεργα, 61.

Ηλεκτρικού φωτός (Χρήσις του) εν τψ κυνηγίω, 286.

ΉΧ^χτροψόρος (Γυνή). 158.

'Βμερολ^,^οχ} (Μεταρρύθμισις του), 60.

Θαλάσσης (Ό άήρ καΐ τα λουτρά, της), 381,
Θρόνος (Πανάρχαιος Αιγυπτιακός), 334.

•Ισλανδική Φιλολογία, 126,
Ιστορικά ανέκδοτα, 365.

Καίρη (Ήμερολόγιον Θεοφίλου), 369.
Κάμηλος (Ή) καΐ ή οπή της ^αφίδος, 15.
Καρφίς λαιμοδέτου ψάλλουσα, 79.
Κλαρετή (Ιούλιος), 257.
Κοιμώμεθα (Πώς πρέπει νά), 111.
Κορσική (Έ εν) Ελληνική αποικία, 1, 25, 42, 49,
73, 90, 106, 113, 138, 174, 216, 232, 253, 267.
Κρίσεις νεκρού, 78.
Κροίσοι νεώτεροι, 349.
Κύνες λαθρέμποροι, 268.
Κύνες (01 στρατιωτικοί), 363.
Κύων μελομανής, 318.

Αίμικρος (Παύλος), 65.

Λεύκωμα (Είς το) της Κας •'* (ποίημα), 399.
Λεωπούλου (Οικογένεια) εν Μιστρςί, 205.
Λουτρά της θαλάσσης (Ό άήρ καΐ τά), 381.
Λύχοι (Οί) των Καρπαθίων, διήγημα, 139.

Μαντίλιον (Το κίτρινον), 158.

Μάτια σου ('Σ τά), ποίημα, 255.

Μαχητών! (Βικοσιτέσσαρα εκατομμύρια), 319.

Μεγάλη του Γένους Σχολή, 33.

Μεταρρύθμισις του Ημερολογίου, 60.

Μητρός ('Βπι Λευκώματος),* ποίημα, 287.

Μοιρολόγια της Ρούμελης, 95.

Μόλτχε (Ό στρατάρχης), 238.

Μοναχοί (^Άλαλοι), 206.

Μονάχοι χαΐ στρατιώται, 273, 289.

Μουσικής (Περί της Εκκλησιαστικής), 241.

Μυθολογίας (ΣχηναΙ έ» της Ελληνικής), 385.

Νεοελληνική ποίησις (Έ) εν τη Έσπερίςι καΐ ιδίως έν

Ούγγαρίςι, 361.
Νοημοσύνη τών ζφων, 14, 159. »

Νυκτερίδες αίμοδιψεΓς, 382.

Οικογένεια αρχαία εν Μιστρςί, 205•
'Ολυμπιακή εκθεσις, 344.
Όρισμοι (ΆληθεΓς), 63.
•Ορφανή (Ή), ποίημα, 143.

Πένθη (Αυλικά), 207.

Ποίησις (Έ νεοελληνική) έν τη 'Εσπερίςι καί Ιδίως εν

Ούγγαρίςι, 361.
Πόλον (Νέα εκδρομή εις τον βόρειον), 125.
ΠρακτικαΙ γνώσεις. Διόρθωσις έσχισμένων ενδυμάτων,

ΠροδρομΓται (01), 251.

Προιχοσύμφωλ^ Ναξιακ^ν του 1533, 58τ> τ

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

^^-τ-^τι — ι Οι '!-\ —

• ΙυΜ!νΕΡ.5ΙΤΥ|
ι Ι,ΙΒβΑΙλΥ Ι

"^ οίοίΐίζβϋϋνΟοο^Ιε

ι

ΠΙΝΑΞ ΤΩΝ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ

Άγβρά και αρπαγή γυναιχών παρά τοΓς Έλλτσι, 81,

97. 120.
•Αερόλιθος (Ύιζίρογίος), 142.
Άβροπορίχ δια του Άτλαντιχου, 398.
Αθηναϊκά Χρονιχά, 409.
•Αθηνών (Ό 6δος των), 353, 377.
Α{ζ δορχάς, 141.

*Ανθρώπιναι φυλαι εν ζωώδει χαταστάσει, 221.
•Αντεισαγγελίως^ (ΑΙ συγχινήσεις του), διήγημα, 209.
Αντιγόνη (Ή) •ν Δαρμστάτη, 302.
Άκοιχία (Ή εν Κορίτιχη Ελληνική), 1. 25, 42, 49,

73, 90, 106, 113, 138, 174, 216, 232, 253, 267.
•Άπο τότεζΐ, διήγημα, 244.
•Απρ<κχεξΙα (Έ), 333.
'^^σμάτιον, 223.
•Ασμάτιον, 336,

Αυστραλίας (Ή έχατονταβτηρίς της), 94.
Αύτοκράτο)ρ (Ό νβος), 161, 185.

Βάζο (Το ραγισμένο), ποίημα, 31.

Ηίομηχανίαι (ΆρτιγενεΓς ελληνικαί), 344.

Βίσμαρκ (Ή οικία του), 327.

Βονωνία, 380.

Βοτάνι (Το) της αγάπης, 68, 85, 100, 116, 129,

149, 164, 181, 198, 218.
Βράτζα (Έπεισόδιον του βίου τοΐί)^ 190.
Βροχαι αϊ'ματος, 287.
Βρυσώτης (Θανάσης), διήγημα, 234.
Βύρωνα (Ποίημα εις) Κωνσταντίνου Νιχολοπούλου, 110.

Γάμων (ΠραχτορεΓα), 316.
Γλάδσωνος (Είς θαυμαστής του), 111.
Γουλιέλμος (Ό αυτοκράτωρ), 305.
Γουλιέλμου (Γνωμικά του αύτοχράτορος), 207.
Γουλιέλμου (Ανέκδοτα περί τοδ αυτοχράτορος), 190, 237.
Γυναικεία διοίκησις, 335.

Δάρβιν (Ό Κάρολος), 11, 28, 44.

Διάκου (Ιστορικά Ι σημειώσεις περί *Αθανασίου), 283.

Δουμα (Ανέκδοτα περί) 255.

Ειδύλλιον (Βασιλικόν), 109.

ΕΙχοσίπενταετηρις της βασιλείας Γεωργίου του Α', 177
Έκατοντα»τηρις (Ή) της Αυστραλίας, 94.
Εκδρομή (Νέα) είς τον Βόρειον Π6λον, 125.
'Ελλάδος ('Βχ των περί) εσχάτως γραφέντων, 193
Ελλάς (Ή) εν τη Παγκοσμίω εκθέσει του 1878, 77,

93, 124.
Ελληνική γλώσσα (Ή) εν Όλλανδί(3ΐ, 225.
ΈπανόρΟωσις, 269.

•Επιστολή (Έ κλαπβΓσα), διήγημα, 228.
Έρημόνησο (Τό). ποίημα, 63.
Εσπερίδες (Δύο) της εν Έρμουπ6λει Λέσ/ης ιΈλλά

Ζο^9, 386.
•*Εστ{ας• (ΚρΙσις περί της), 337.

Ζαππείου (Περί τοΟ) ιδρύματος, 17.
Ζωγράφειος "Ελληνική Βιβλιοθήκη, 401.
Ζωγράφοι και πρ4τυπα, 345.
Ζφολογία (Ή) των τάφων, 351.
Ζώων (Ή νοημοσύνη των), 14, 159.

Ηλεκτρικά περίεργα, 61.

Ηλεκτρικού φωτός (Χρήσις του) εν τψ κυνηγίω, 286.

'ΒΧί^ίτροψόρος (Γυνή). 158.

"Ημερολογίου (Μεταρρύθμισις του), 60.

Θαλάσσης (Ό άήρ χαΐ '^ά Χουχρα της), 381,
θρόνος (Πανάρχαιος Αιγυπτιακός), 334.

•Ισλανδική Φιλολογία, 126,
Ιστορικά ανέκδοτα, 365.

ΚαΓρη (*ϋμερολόγιον Θεοφίλου), 369.
Κάμηλος (Ή) χαΐ ή οπή της ^αφίδος, 15.
Καρφίς λαιμοδετου ψάλλουσα, 79.
Κλαρετή (Ιούλιος), 257. ^
Κοιιχώμεθα (Πώς ποέπει νά), 111.
Κορσική (Έ εν) Ελληνική αποικία, 1, 25, 42, 49,
73, 90, 106, 113,138,174, 216, 232, 253, 267.
Κρίσεις νεκρού, 78.
ΚροΓσοι νεώτεροι, 349.
Κύνες λαθρέμποροι, 268.
Κύνες (01 στρατιωτικοί), 363.
Κύων μελομανής, 318.

Αίμ^ρος (Παύλος), 65.

Λεύκωμα (Εις το) της Κας "* (ποίημα), 399.
Λεωπούλου (Οικογένεια) εν Μιστρςί, 205.
Λουτρά της θαλάσσης (Ό άήρ χαΐ τά), 381.
Λύκοι (Οί) των Καρπαθίων, διήγημα, 139.

Μαντίλιον (Το κίτρινον|, 158.

Μάτια σου ('Σ τά), ποίημα, 255.

Μαχητών! (Εικοσιτέσσαρα εκατομμύρια), 319.

Μεγάλη τοΟ Γένους Σχολή, 33.

Μεταρρύθμισις του Ημερολογίου, 60.

Μητρός (ΈπΙ Λευκώματος)," ποίημα, 287.

Μοιρολόγια της Ρούμελης, 95.

Μόλτκε (Ό στρατάρχης), 238.

Μοναχοί ("Αλαλοι), 206.

Μονάχοι καΐ στρατιώται, 273, 289.

Μουσικής (Περί της Εκκλησιαστικής), 241.

Μυθολογίας (ΣκηναΙ εχ της Ελληνικής), 385.

Νεοελληνική ποίησις (Ή) εν ττ) *Εσπερίςι χαΐ Ιδίως «ν

Ούγγαρίςι, 361.
Νοημοσύνη τών ζώων, 14, 159. •

Νυχτερίδες αίμοδιψεΓς, 382.

Οικογένεια αρχαία εν Μιστρ^ί, 205.
Όλυμπιακή εκθεσις, 344.
ΌρισμοΙ (ΆληθεΓς), 63.
Όρφανή (*Η), ποίημα, 143.

Πένθη (Αυλικά), 207.

Ποίησις (Έ νεοελληνική) εν τη Έσπερί^ καί Ιδίως εν

Ούγγαρί(ϊΐ, 361.
Πόλον (Νέα εκδρομή βις τον β^ρειον), 125.
ΠρακτιχαΙ γνώσεις. Διόρθωσις έσχισμένων ενδυμάτων,

304.
ΠροδρομΓται (01), 251.
Προιχοσύμφωλ^ Ναξιακ^ν του 1533, 5&τ-^ τ

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν:^οο^ι^

ΟΪ9ΪΪΪΖΘ0Ι όγ

Οοο^Ιε

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΣΪΓΓΡλΜΗΑ

Βραβευθέν ύπό τον έν Παρχαίοις Συλλόγου προς ένίσχυαιν
των ελληνικών οτπουδών.

ΤΟΜΟΣ ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

1888

[ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ]

ΤΧΛΛΛ,ΤΛΧ ΔΡ. Β— ΔΒΔΈΣΜΒΧΤΟΖ: ΔΡ. 8

ΑΘΗΝΗΣ1
Γ. ΚΑΣΔΟΝΗΣ, ΕΚΔΟΤΗΣ και ΔΙΕΓΘΤΝΤΗΣ

1888

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

"/Α

• |υΝΐνΕΡ,5ΙΤΥΐ

ΟΪ9ΪΪΪΖΘ0Ι όγ

Οοο^Ιε

\

ΠΙΝΑΞ ΤΩΝ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ

Άγβρα χαΐ αρπαγή γυναιχών παρά τοΓς Έλλγισι. 81,

97, 120. ^ '

Άβρόλιθος (Υπέρογκος), 142.
Αεροπορία δια του Άτλαντιχου, 398.
Αθηναϊκά Χρονικά, 409.
•Αθηνών (Ή έδος των), 353, 377.
Α (ξ δορκάς, 141.

Άνθρώπιναι φυλαΐ εν ζωώδει χαταστάσει, 221.
Άντεισαγγελβως (ΑΙ συγκινήσεις του), διήγημα, 209.
Άντιγ^η (Ή) εν Δαρμστάτη, 302.
■Αποικία (Ή εν Κορσιχτ^ Ελληνική), 1, 25, 42, 49,
^ 73, 90, 106, 113, 138, 174, 216, 232, 253, 267.
«Άπο τάτες», διήγημα, 244.
•Απροσεξία (Έ), 333.
'^σμάτιον, 223.
•Ασμάτιον, 335,

Αυστραλίας (Ή έχατονταετηρίς της), 94.
Αυτοκράτωρ (Ό νέος), 161, 185.

Βχζο (Το ραγισμένο), ποίημα, 31.
-Ηίομηχανίβι (ΆρτιγενεΓς έλληνιχαί), 344,
Βίσμαρκ (Ή οικία του), 327.
6ονωνία« 380.
Βοτάνι (Τ^) της αγάπης, 68, 85, 100, 116, 129,

149, 164, 181, 198, 218.
Βράτζα (Έπεισύδιον του βίου του), 190.
ΒροχαΙ αίματος, 287.
Βροσώτης (Θανάσης), διήγημα, 234.
Βύρωνα (Ποίημα εις) Κωνσταντίνου Νιχολοπούλου, 110.

Γάμων (ΠραχτορεΓα), 316.
Γλάδσωνος (ΒΙς θαυμαστής του), 111.
Γουλιέλμος (Ό αυτοκράτωρ), 305.
Γουλιέλμου ί Γνωμικά του αύτοκράτορος), 207.
Γουλιέλμου ( Ανέκδοτα περί του αυτοκράτορος), 190, 237.
Γυναικεία διοίχησις, 335.

Δάρ€ιν (Ό Κάρολος), 11, 28, 44.

Διάκου ( ΙστορικαΙ σημειώσεις περί Αθανασίου), 283.

Δουμα (^Ανέκδοτα περί) 255.

Βιδύλλιον (Βασιλιχόν), 109.

Εικοσΐπε-Λαετηρις της βασιλείας Γεωργίου του Α', 177
ΈχατονταετηρΙς (*Η) της Αυστραλίας, 94.
•Εκδρομή (Νέα) εις τον Β<5ρειον Πόλον, 125.
'Βλλάδος ('Βκ των περί) εσχάτως γραφέντων, 193
Ελλάς (Ή) έν τ>) Παγκοσμίω εκθέσει του 1878, 77,

93, 124.
Ελληνική γλώσσα (Ή) εν Όλλανδί(3ΐ, 225.
'Επανόρθωσις, 269.

•Επιστολή (Ή κλαπβΓσα), διήγημα, 228.
Έρημόνησο (Τό), ποίημα, 63.
'Εσπερίδες (Δύο) της εν Έρμουπίλει Αέσ/ης ιΈλλά

6ος», 386.
•Εστίας» (Κρίσις περί της), 337.

Ζαππείου (Περί του) ιδρύματος, 17.
Ζωγράφειος Ελληνική Βιβλιοθήκη, 401.
Ζωγράφοι και πρ^υπα, 345.
Ζφολογία (Ή) των τάφων, 351.
Ζώων (Ή νοημοσύνη των), 14, 159.

Ηλεκτρικά περίεργα, 61.

Ηλεκτρικού φωτός (Χρήσις του) έν τφ κυνηγίω, 286.

Ηλεκτροφόρος (Γυνή). 158.

^ΗμεροΚο^ου (Μεταρρύθμισις του), 60.

Θαλάσσης (Ό άήρ χςιΐ τα λουτρά της), 381,
Βρό'Φος (Πανάρχαιος Αιγυπτιακός), 334.

•Ισλανδική Φιλολογία, 126,
Ιστορικά ανέκδοτα, 365.

ΚαΓρη ('ϋμερολόγιον Θεοφίλου), 369.
Κάμηλος (Ή) και ή οπή της ραφίδος, 15.
Καρφίς λαιμοδέτου ψάλλουσα, 79.
Κλαρετή (Ιούλιος), 257.
Κοιμώμεθα (Πώς πρέπει νά), 111.
Κορσική (Έ έν) Ελληνική αποικία, 1, 25, 42, 49,
73, &0, 106, 113,138,174, 216, 232, 253, 267.
Κρίσεις νεκρού, 78.
ΚροΓσοι νεώτεροι, 349.
Κύνες λαθρέμποροι, 268.
Κύνες (01 στρατιωτικοί), 363.
Κύων μελομανής, 318.

Ααμτίρος (Παύλος), 65.

Λεύκωμα (Είς το) της Κας *** (ποίημα), 399.
Λεωπούλου (Οικογένεια) έν Μιστρςί, 205.
Λουτρά της θαλάσσης (Ό άήρ χαι τά), 381.
Λύκοι (0•) τών Καρπαθίων, διήγημα, 139.

Μαντίλιον (Το χίτρινον), 158.

Μάτια σου (*Σ τά), ποίημα, 255.

Μαχητών! (Είκοσιτέσσαρα εκατομμύρια), 319.

Μεγάλη του Γένους Σχολή, 33.

Μεταρρύθμισις του Έμερολογίου, 60.

Μητρός (ΈπΙ Λευκώματος),* ποίημα, 287.

Μοιρολόγια της Ρούμελης, 95.

Μόλτκε (Ό στρατάρχης), 238.

Μοναχοί ^Αλαλοι), 206.

Μονάχοι χαΐ στρατιώται, 273, 289.

Μουσικής (Περί της ^Εκκλησιαστικής), 241.

Μυθολογίας (ΣκηναΙ έκ της Ελληνικής), 385.

Νεοελληνική ποίησις (Έ) έν τή 'Εσπερίςι κχΐ ιδίως έν

Ούγγαρίςι, 36 1.
Νοημοσύνη τών ζφων, 14, 159. »

Νυκτερίδες αίμοδιψεΓς, 382.

Οικογένεια αρχαία εν Μιστρςί, 205.
Όλυμπιακή εκθεσις, 344.
ΌρισμοΙ (ΆληθεΓς), 63.
•Ορφανή (Ή), ποίημα, 143.

Πένθη (Αυλικά), 207.

Ποίησις ('Β νεοελληνική) έν ττ) Έσπ«ρί^ καΐ ιδίως έν

Ούγγαρίςι, 361.
Πόλον (Νέα εκδρομή εις τον βόρειον), 125.
ΠρακτικαΙ γνώσεις. Διόρθωσις έσχισμένων ενδυμάτων,

304.
ΠροδρομΓται (01), 251.
Προιχοσύμφωλ^ Ναξιακ^ν του 1533, 5&^ τ

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

/

Προσθήκη βίς τα γραφίντα περί των ίν Κορσιχτ) Ελ-
λήνων, 367.

Ραγισμένο (Το) ράζο, 31.

ΣημβιώΜίς. Παγχόσμιθ< Ισραηλιτική 'ΑΒβλφ^της
16.-^Δώρα αποσταλέντα τω ΪΙόίΈφ βπΐ τω ΙωβιλαΙω αυ-
τού, 32. — Ή πάνΟηρ της Σάρας Βερνάρ, 32. — Δια-
θήκη ιδιότροπου "Αγγλου, 47. — Χρησιμοποιησις του
τηλεφώνου «ν τοΓς αγγλικοις νοσοκομείοις, 47. — *Ανέχ•
δοτον, 48. — Δώρα προς τον αύτοχρατοριχΌν πρίγχιπα
της Γερμανίας, 48. — Φωτισμός του πυΟμένος της θα-
λάσσης, 48. — Άνέχδοτα περί Σχωτίας, 48. — Δώ•
ρον έπΙ τη ειχοσιπενταετηρίδι των γάμων του πρίγχιπος
της Ούαλλίας, 63. — *ϋ ταπεινότερα θερμοκρασία της
γης, 64. — Ή πρώτη χρήσις της λέξεως μιχρ^φωνον,
64. — ΈχατονταετηρΙς της συστάσεως του •Χρ6νουι
του Λονδίνο-», 64. — θέατρα εν Λονδίνω, 64 — Πα-
ράσημα του διαδόχου της Γερμανίας, 64, — Γάμοι εν
Πρωσσίςι, 64. — Χορεύτρια κωφάλαλος, 64. — Ήναέ-
ριον ανάκτορον, 80. — Βόστρυχος έχ τριχών της κεφα-
λής τβυ Ροβεσπιέρρου, 80. — Επισκέψεις της Α' του
ίτους εν Βουχουρεστίφ, 80. — 'Ιστιοφόρον ποδήλατον,
80. — Έ πόλις τών Παρισίων εν τη παγκοσμίω εκ-
θέσει τβϋ 1889, 80. — 01 παρασημοφόροι, 96. — Ετη-
σία παραγωγή γάλαχτος εν Έλβετίςι, 96.— Ό «Μέγας
Ανατολικός», 96. — Άνέχδοτον περί Μαχέ, 96. —
Ηλεκτρική λέμβος, 112. — Ή 6μίχλη του Λονδίνου,
112. — Σταυροφορία κατά τών περιστερών, 112. —
ΉλεκτριχαΙ λυχνίαι καί μηχαναί ένΓερμανίςι, 112. —
Οί μύρμηχες ώς έδεσμα έν Αφρική, 127. — Νέα
χρήσις τηλεφώνου, 127. — Άνέκδοτον περί του βασι-
λέως Λουδοβίκου της Βαυαρίας, 128. — ΓυναΓκες Ια-
τροί έν Αμερική, 128. — Νέα εκδοσις περί του γένους
του μεγάλου Ναπολέοντος, 128. — Μοναστήρια έν Αύ-
στρίςι. 128. — Ή χαρατόμησις τών πετεινών έν Βοε-
μί^9 144. -- Τηλεγραφική συγκοινωνία έν Ελλάδι^ 144.
— Δικηγόροι έν Γαλλίςι, 144. — Κιβδηλοποιοί έν* Ισπα-
νία, 144. — Άνέκδοτον πβρι Ταλλεϋράνδβυ, 144. — Οι
ρ^ηορτΒρ τοίϊ «Χρόνου», 160. — θεραπεία της φθί-
σεως, 160. — Άνέχδοτον περί του Πάπα Λέοντος ΙΓ',
160. — Έπίδρασις τών δασών εις τήν βροχήν^ 176. —
Δηλητηρίασις δια χβιροκτίων, 176. — *ΑριΟμος τών
τυφλών χαΟ' δλην τήν γήν, 176.— Ευτυχής μάγειρος,
191. — Άνέκδοτον π»ρΙ ΣαδΙ-Καρνώ, 192. — Σύλ-
λόγος έγκρατείας, 192. — Στατιστική ξένων εν Ρωσ-
σίςι, 192. — Τα θαυμάσια της τηλεγραφικής, 192. —
'^Αχ^ον περί του Άραγώ, 208. — Παραγωγή του
χρυσού έν Βενεζουέλα, 208. — ΚαταστροφαΙ φυλλοξήρας
έν Γάλλί^, 208. — Πληθυσμός τής Ρωσσιχής αύτο-
χρβτορίας, 208. — Άσπις κατά τών σφαιρών, 208. —
Διάδοσις τής βολαπουκικής γλώσσης, 224. — Αλιεία
όνίσκων έν Νορβηγία, 224. — Κίνησις έν τοΓς γαλλι•
κοΐς ταχυδρομείοις, 224. — Παλαιοί οίνοι έν Βρέμη,
289. —Στατιστική ατμομηχανών, 239. — Άνέκδο-
τον περί του Μαυρικίου φον Μόλ, 239. — ΊΙ έν 6})&γ-
1οϋβη1)αΓβ: μαυσωλεΓον^ 240. — Άερόλιθος εν Ρωσσίςι,
240. — Παραγωγή γαιανθράκων έν διαφόροις χώραις,

255. — Πρωτότυπος στατιστική, 256. — Άνακάλυψις
λαθρεμπόρου, 256. — Τροποποίησις του ημερολογίου,

256. — Οί πνευματισταί, 271. — Ό Γερμανικός στρα-
τός, 272. — Το οινόπνευμα καΐ το Ιγκλημα, 272. —Το
εκ τής παγκοσμίου άλιεί«ς εισόδημα, 272 — Έ αΓσθησις
παρά τοις χαρατομουμένοις, 288. — Όδόντες άδαμαν-

τοχόλλητοι, 288. — Ό ΦρειδερΓκος κατά τον Δανικονπό-
λεμον, 288. — Αγράμματοι έν Ίταλίςι, 304 — Πώλησις
καθεχλών μεγάλων ανδρών, 304. — Συννεφ2ά έχ στίφους
περιστερών, 304. — "Ελαφοι λυσσαλέαι, 320. — Έργα-
σίαι προς διόρυξιν του ισθμού τής Κορίνθου, 320. — "Εκθε-
σις ταπήτων τών Γοβελίνων, 320. — Δωρεά τών Κυριών
τής Βατιγχτώνο; ίίρος τους Παρισίους, 320. — Πλαγγόνες
όμιλοίίσαι, 336. — Παρατηρήσεις περί τής ασυμμετρίας
του προσώπου, 336. — Το ελαιον τών γιγάρτων, 336.

— Άνέκδοτον περί Βίσμαρχ, 336. — Περίφημοι μονο-
μαχίαι, 352. — Κίνησις του πληθυσμού τής Σινι-
κής, 352. — Οί συμβάννες πόλεμοι άπο τής 16ης έκα-
τονταετηρίδος, 367. — Στατιστικαί πληροφορίαι περί
Ρωσσίας, 368. — Στατιστική τών σιδηροδρόμων, 368.

— Το χρανίον του Δονιζέττη, 383. — Πίστις τών Α-
ράβων περί άερολίθων, 383. — Εύνοια τής τύχης έν
λαχείω, 383. — Πόθεν ή ονομασία τής Αμερικής,
884. — Νοθεία του γάλαχτος έν Όλλανδίςι, 384. — Κατα-
γ(ϋγή του Ζουλφικοιρ πασσά, 384. — Άνέχδοτον περί
Μονσελέ, 384. — το μυστικόν τής κατασκευής τ^,ν
περσικών ταπήτων, 400. ^Το κρατητήριον τών ζψων
έν Παρισίοις, 400 — *Έντομα έπι του Ισ^ου του Πα-
ναμά, 400. — Το μεγαλείτερον ί\€\ί6ροχο^^ 400. -^
Τύποι οίχιών διαφόρων εποχών, 400. — *Η συναίσΟη-
σις του καθήκοντος παρά τοΓς κυσί, 416. — Διαφορά
τής οσφρήσεως μεταξύ ανδρών χαί γυναικών, 416 —
Διόρυξις του ίσθμου το£ί Περεκώπ, 416.

Σιδηρόδρομοι (Ηλεκτρικοί), 223, 415.

Σιδηρόδρομος (Ό ύπερκάσπιος), 397.

Σπόννεκ, 145.

Στρατηγός (Ό), 95.

Στρατοί (Τί στοιχίζουν οί), 189.

Στρεβλωθεϊσα ΰπαρξις, διήγημα, 6, 20, 36, 51.

Σύζυγος (Ό) δύο γυναικών, 62.

Συλλέχται (Παράδοξοι), 270.

Συνεργασία (Παράδοξος), 222.

Συστατικά (Τα) του ανθρώπου, 238.

Σχολή (Μεγάλη του Γένους), 33.

Τάφων (Ή ζωολογία τών), 351.
Τηλεφώνου (Ι^^ατακτήσεις του), 115.

Υποψήφιος (Ο), μυθιστόρημα, 260, 278, 293,309,321 ,
338, 356, 370, 391, 405.

Φιλεργία (Ή) τών Χοενζόλλβρν, 207.

Φίλη (Ή αρίστη) τών νεανίδων, 299, 313, 331.

Φιλοσοφία (Πρακτική), 16, 32, 47, 63, 80, 96, 112,
127,143, 160, 176, 191,208,224, 239, 255,271,
288, 304, 319,335, 367,383, 399, 415.

Φίλυπνον (Είς), ποίημα, 111.

ΦοίΜσσαιΕύριπίδου, έξ αναγνώσεως Δ. Ν. Βερναρδάκη,
βιβλιογραφία, 401.

Φρειδερίκου Β' (Έκ του βίου του), 414.

Χελιδόνες (Αί), 348.
Χοενζόλλερν (Έ φιλεργία τών), 207.
Χρονικά (Αθηναϊκά), 409.
Χωρικός καΐ Άλουπου, μύθος, 352.
Χωρισμός (Αιώνιος), ποίημα, 270.

Ψεύδους (Άνάλυσις χαί ταξινόμησις το(>), 135, 153»
169, 202. ^ .

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

Αριθ. 627 — Λβπτά ε?κοαι πέντε.

IX ο Σ ΙΓ•'.

ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΚΑΤΑ ΚΤΡΙΑΚΗΝ

τουτι-
ίως η-
ϋλοι οι

?οΰτο,

τών
τΙ-

\ως
ών

Τ6μο« ΚΕ^

5 "Ιανουαρίου 1888

\ν

Η ΕΝ ΚΟΡΣΙΚΗι
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ

ΧΧνθ.ΑϋΟΓΌ23

*0 εν Μασ9αλΙ(^ ^ιακ6χρΐ(ΐίνος &|Αογ€νης ια-
τρός χ. Σταύρος Μεταζας, μαθών τυχαίως οτι
ίν Κορσιχγ) ύπήρχεν αποικία τις ελληνική,
χολλά σηι^εια ζωής ελληνικής εισέτι ίιατηροΰ-
7«, το 1883 ρ,ετέβη εκεϊ δπως εκ του σύνεγ-
γυς ίίι^ι την έλληνικην ταύτην άίτοικίαν. Βα-
θέως ίέ συνεκινήθη 8ταν, εν τφ δλως ξένφ του-
τφ τόπφ, εΰρεν ανθρώπους δ{Αΐλοΰντας την
γλώσσάν του και ύπο καθαρώς ελληνικών αΐ-
σθηρ,άτων ε(Αφορου(χένους.

Ή ηθική αυτή ηίονη τον παρεκίνησε να
μεΐνγ) εν τψ (χεσφ τών αγνώστων τούτων δ(Λο-
γενών του περισσοτερας, τών δσας ήίύνατο νά
αιαθεση, η|Λερας. Καθ' δλον ίί το ίιάστη(ΐα
της εχεκΟι ^ιαριονής του (λία καΐ η αύτη πάντο-
τε 9<>>^^ ηκούετο περί αυτόν : Ίχαγ&ς μίν όΐδ'
ζηρή&ημβτ μίχρ^ ζοϋόδ' αΛΛ* βίς ν6 έζής^ I-
ηκα χοΛΛών χαΐ όιαφόρωτ Μγωτ^ αναχό^ΒΌ^
χζος μ&ζ άταμίγΒί ή συγχώτευσις μΒΤα του
ΚορσιχαηχοΌ σχοιχείου, *Η τύχη των βυ τ^
Κάτω *ΙταΜψ χαΐ ίγ ΣιχβΜ(}. ίγχατασταθΒΐ-
σϋγ^ μΒτά Γ^ οΛωσ^γ τήζ Κωγσταγτίγουχό'
Λω^, έΛΛηγιχ&γ άηοιχιωτ^ όϊγ ΧΒίται τίοΜ
μαχράγ καΐ ήμώγ αυτωγ.

Την άλήθειαν ίί ταύτην ίέν ηργησε και αυ-
τός δ ΐίιος (Αετά λύπης καρδίας νλ κατα-
νόηση.

Συνήθως οι άνθρωποι άρχίζουσι νά σκέπτων-
ται περί θεραπείας τών κακώς κεΐ(χενων, δταν
ταύτα φθάσωσιν εΙς το εσχατον σηριεΐον. Οί εν
ΚαρυαΙς ^[Λογενεΐς ηριών, από τίνος χρόνου
βλέποντες προσεγγίζοντα τον άναπόφευκτον
ολεθρόν των, ήρχισαν σπου^αίως ν* άνησυχώσι
περί αύτου. "Οταν ίέ ανεγνώρισαν εν τφ προ-
σώπω του κ. Σ. Μεταζα £νθρωπον γενναίως
|&εριρ.νώντα υπέρ της καθόλου ελληνικής εκπαι-
δεύσεως, ίίν έ^ίστασαν νά τον παρακαλέσουν
Γν* φροντίση καΐ ύπερ αυτών. Ό κ. Σ. Μετα-

των ύπερ τής έκριαθήσεως της (χητρικής των
γλώσσης, τοις ύπεσχεθη βτι θά επραττεν ύπίρ
αυτών πάν δ,τι τφ ητο ίυνατόν. Έπι τούτφ ίέ,
(λετ3ι παρελευσιν χρόνου τινός, εύρων τον φιλο-
γενέστατον δ(λογενή κ. Χρηστάκην Ζωγράφον,
συνεννοήθη [Λετ* αύτου και απεφασίσθη ίνα οί
^ύο ούτοι σπεύσωσιν εις βοήθειαν τών εν Κορ-
σική δμόγενών των. Συνεφώνησαν λοιπόν ϊνα
και οί ^ύο 6(Αου ^ιατηρήσωσιν εν Καρυαις της
Κορσικής Έλληνα ^ι^άσκαλον έπι επτά ετη
(χέ έτήσιον (χισθόν 3,500 φράγκων, τών δποίων
τας (χέν τρεις χιλιάδας θά έπλήρωνεν & κ. Χ.
Ζωγράφος, τά ^έ πεντακόσια δ χ. Σ. Με-
ταξάς.

Ό κ. Σ. ΜεταζαΙς, γνωρίζων προσωπικώς
τον συγγραφέα τής άνά χείρας πραγματείας,
τον παρεκάλεσεν ϊνα ί*χθτ) την άποστολήν
ταύτην.

Ένφ ίέ κατά μήνα Μάϊον του 1885 τά
πάντα ήσαν ίτοιμα δπως αποσταλώ εις Κα-
ρυάς τής Κορσικής, δλως άπροσ^οκήτως λαμ-
βάνει 6 κ. Σ. Μεταζας μίαν έπιστολήν άπο
τον παπά-ΚαΙσαρα Κόττιν, ιερέα τής εν Κορ-
σική ελληνικής αποικίας, ^ιά τής δποίας τον
παρεκάλει τί,χΐ τον προέτρεπε νά μη άποστείλη
Έλληνα ^ι^άσκαλον εις Καρυάς, έπι τφ λόγφ
δτι οί εν Ρώμτρ προϊστάμενοι του ίέν ένέκρινον
την άποστολήν ταύτην. Ό κ. Σ. Μεταξάς, έν-
νοήσας αμέσως δτι έξετίθετο δωρεάν εΙς τάς
ρ^|^^ιουργίας του πανίσχυρου εν βλαξι Δυτικού
Κλήρου, συγκατένευσε ν' άναστείλη την άπο-
στολήν μου.

Έν τούτοις, μετά παρελευσιν ολίγων ημερών,
λαμβάνει παρακλητικήν έπιστολήν ύπογεγραμ-
μένην σχείον ύπο πάντων τών έν Καρυαϊς Ελ-
λήνων, ^ιά τής δποίας π&ρεκαλειτο θερμώς νά
πέμψγ) τον ύποσχεθέντα ^ι^άσκαλον* Ό κ. Σ.
Μεταξάς, μεταξύ τών δολίων προσταγών τής
Αυλής τής Ρώμης και τών θερμών παρακλή-
σεων τών έν Καρυαις ομογενών του, έ^κρινεν άξι-
οπρεπέστερον νά έν^ώσγι εΙς τάς παρακλήσεις
τών δμογενών αύτοΰ.

Μεταβάς, τέλος πάντων, έκεϊ δπως συστήσω
το έν λόγφ σχολειον, εσχον την εύκαιρίαν Ινα

ζχς, βλέπων την μεγάλην ταύτην προθυμίαν έπιτοπίως συναγάγω την ^έουσαν υλην και

»ν

3•
α-

)0-

ΜΙΙ02 χβ'— ι888.

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

ι

£2 23Τυ^

/

Συγγράψω την άνά χείρας πράγματι ίαν της
|ΐλληνίχης ταύτης αποικίας. Οι ζρά ιμου ΘΙξαν-
Ιτες την ύπόβισιν ταύτην περιωρίσθησοεν απλώς
) ιΐς το νΐ βΐ/ναγάγουν χαί καταγράψουν τάς εκ
Ι παραδόσεων και άπο στόματος 4ΐς στό[Λ« περι-
σωβιίσας είίήσ^ις, χωρίς ποτέ να συρβΰυλευθώ-
91 και άντιπ^ραβάλωσι τους αρχαιότερους των
συγγραφέων καέ^ ιίίως, χωρίς νά ζητη^ωσι την
αλή9ιιαν τών διαφόρων γεγονότων ίν τοϊς άρ-
χείοις διαφόρων χωροίν. ΚαΙ ψως, ή ιστορία,
ίιά νά ηναι αληίίής ιστορία καΐ ^/\ μ,υθιστό-
ρημ,α, πρΐπίΐ οχι [χόνον νά ηναι γεγρα(Λ(/.ένη
κατά τάς ακριβεστέρας τών πηγών, αλλά και
ιΐς ίκαστον βημ-α να παραπίρτϊϊ) ακριβώς τον
άναγνώστην εις αι^τάς, Τΰ £ςελέγχ£ΐν οί τά
ιστορικά γεγονότα και ζητεΐν εν αΰτοϊς την
άληΟειαν ιίναι αρετή, την ίίποίαν κσίθιέρωσεν
αύτος ούτος & ύπατος τών ιστοριογράφων. Άλλ*
Ι^ίως κύριος σκοπός της βιβλιογραφίας είναι η
ίιευκόλυνσις της άναίιφήσιως τών ρ,εταγενε-
στέρων επί τοϋ αυτού (ί£[ΐατος. Κατέβαλα λοι-
πόν πασαν πρασπάθειαν εν τψ πονηρ,ατίφ (/.ου
τούτψ ϊνα, όσον |Ααί ητο δυνατόν, ύποίείξω
την άληθη δίον της (χελέτης τοϊς βουλοριένοις
νά συγγράψωσι πλήρη ίστορίαν της ίν Κορσική
ελληνικής αποικίας.

Παρεκβατικώς ^ε, εΙς τίνα ριέρη της πραγ-
(Αατείας ταύτης, κατόπιν ειλικρινούς εκθέσεως
τών ίιαφόρων γεγονότων, ήναγκάσθην νά επι-
τεθώ κάπως δρΐ[ΐ.έως κατά του Δυτικού Κλή•
ρου. Βεβαίως, ιστορία (χετά πάθους γραφεισα,
κινδυνεύει να χάση την ύπόληψιν τών αναγνω-
στών αύτης, δι'οπερ και (Λονον ώφειλον ίσως νά
εκβάλω του κεΐ|/.ένου τάς παρεκβάσεις ταύτας.
Και δ(χ.ως ίέν τάς έζέβαλον, χάριν ακριβώς αυ-
τής ταύτης της ιστορικής αληθείας : Πολλά
φαινό(χ.ενα εν τψ ζητή(/.ατι τούτφ, και ιδίως ή
ίπι δύο και έπέκεινα αιώνας διατήρησις τής
ελληνικής ζωής και γλώσσης τών άποίκο)ν
τούτων Ελλήνων δεν δύνανται £λλως νά εξη-
γηθώσιν, εΐ(χ.ή διά τής διηγήσεως τών καταχρή-
σεων και τών τυραννικών πράζεων τών εν Κορ-
σικτ) φραγκοπαπάδων, οϊτινες, άκό(Αη και σή-
μερον, δεν εννοούν τΐ ση(χ.αίνει ή λέξις άκεζΐ"
θρησχΒία και ή φράσις, σίβεσθαι τάς θρησχευζι^
χάς Λβηοιίήσβ^ς τοϋ ηΛησΙοτ. Είναι δε ιστο-
ρική αλήθεια το δτι, δσάκις οί τύραννοι ηθέ-
λησαν διά τής βίας νλ εξαφανίσουν τάς θρη-
σκευτικάς πεποιθήσεις τών ανθρώπων και ιδίως
την (χητρικήν αυτών γλώσσαν, ευθύς παρετή-
ρησαν δτι περί την (λίαν εκκοπεισαν ανεφύησαν
δέκα παραφυάδες.

Έν ΚαρυαΓς της Κορσικής τξ 15/27 Απριλίου 1887.

Ν. β. Φαραυε, Σαμόθρ^ίξ
4αΓρος.

Α'

ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΤΗΣ ΕΝ ΚΟΡΣΙΚΗχ
ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΠΟΙΚΙΑΣ.

Οί εν Κορσικτ) εγκατασταθέντες Έλληνες,
έρχόριενοι εξ Οιτύλου, εφ^ρον (Λεθ' εαυτών και
τάς πεοι τής καταγωγής των παραδόσεις, αι-
τινες διεσώθησαν (^έχρι σήριερον και έπι ττί
βάσει [τών δποΐων οί ιστοριογράφοι κατάγουσι
τους "Ελληνας τούτους εκ τής αυτοκρατορικής
οικογενείας τών Κορινηνών. Μάλιστα δε άκό(χ.η
και σή(Λερον, οί έν ΑΙακκίφ Στεφανόπουλοι,
απόγονοι τών αρχηγών τής αποικίας ταύτης,
φέρουσι τον τίτλον ΠρΙγχηηες Κομνηνοί.

Προκεΐ(χ.ένου περί τής αυτοκρατορικής οικογε-
νείας τών Κθ(χ.νηνών, τό θέ|χα τούτο καθίστα-
ται ίκανώς σπουδαΐον, διό και έφρόντισα ΐνα
ιδιαιτέρως ριελετήσω αυτό. Τό έζαγόριενον τών
μ,ελετών (χου υπήρξε α') δτι αυθεντικά ε^γγραφα,
καταδεικνύοντα την σχέσιν τής αυτοκρατορι-
κής ταύτης οικογενείας (χετά τών κατοίκων
τής Οιτύλου την σήριερον ούδα(Αθυ ύπάρχουσιν,
β) δτι ή παράδοσις τών Ελλήνων τούτων δεν
συ(Λφωνεϊ (χέ την γενικήν ίστορίαν και γ') δτι
οί έν Κορσικγ) εγκατασταθέντες Έλληνες δεν
ήσαν (ΐ,όνον Οιτύλιοι, αλλά καΐ εξ άλλων ελ-
ληνικών (Λερών. Άλλ' δ(Λως, πριν ή εκθέσω τους
λόγους τών τριών τούτων προτάσεων μου, θεω-
ρώ άναγκαιον νά [χεταφέρω ενταύθα τάς περί
ων δ λόγος παραδόσεις.

ίη Παράόοσις, — Κατά την παράδοσιν ταύ-
την, την δποίαν υποστηρίζει δ παπδΐ — Νικό-
λαος έν τφ χειρογράφφ του,και την δποίαν ανα-
φέρει έν έκτάσει 6 Κα(χ.βιάγης καΐ δλοι οί (χε-
ταγενέστεροι ίστοριογράφοι όσοι βασίζονται έπ*
αύτου, δ Αλέξιος Α' Κομνηνός (γεννηθείς τό
1048 και άποθ. τό 11 18), αυτοκράτωρ του
βυζαντίου από του 1081, απέκτησε δύο υιούς,
τον Ίωάννην και τον Στέφανον, άπό την πρώ-
την σύζυγόν του όνομαζομένην Μάρω, ή, κατ*
άλλους Αικατερίναν. Μετά τον θάνατον αυτής,
δ Αυτοκράτωρ Αλέξιος ήλθεν εις δευτέρου γά-
μου κοινωνίαν μέ τινα θεοδώραν, άνεψιάν του
Αυτοκράτορας Μιχαήλ του Παμφλάγου.

Έν τοις άνακτόροις του Αλεξίου εζη Γερ-
μανός τις, λίαν αγαπητός και ευνοούμενος υπ*
αύτου. Μετά του Γερμανού τούτου ή Αυτοκρά-
τειρα Θεοδώρα περιεπλάκη εΙς έρωτικάς σχέσεις.
Μίαν δε τών ημερών, κατά τύχην, δ Στέφανος,
συλλαβών αυτούς οργιάζοντας, ύβρίσθη και
έρραπίσθη ύπό του Γερμανού. Ό Ιωάννης,
Ιδών τον άδελφόν του Στέφανον κλαίοντα καΐ
μαθών την αΙτίαν, τον έπέπληξε και τον παρε-
κίνησε νά φονεύση τον Γερμανόν. Ό Στέφανος,
χωρίς να χάστρ πολύν καιρόν, εκτελεί τάς συμ-
βουλάς του αδελφού του και διά νά μη τιμώ-

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

&Σ3Τ Ι ^^

3

ριΐθ"^ άπο τον πατέρα του, καταφβύγει εις Μι-
τυληνην, το 6685 άπο κτίσεως κόσριου, κατά
τον παπδΐ — Νικόλαον. Έπειίη ίΙ το άσυλον
τοΰτο ίέν ητο ασφαλές, [/.ετά τίνα χρόνον (χε-
τέβη εις Οίτυλο ν, δλως άγνωστος.

Έν ΟΙτύλφ υπήρχε πλουσιώτατός τις άρχων,
ο ^θ{χ.αζό(Λενος Πέτρος Λασβουρης. Ό πλουσιώ-
τατος ούτος έκτΐ[χήσας την καλην συ|>.περιφοράν
και την ευ[ΐ.ορφίαν του Στεφάνου, κχίτοι άγνω-
στον ηθέλησε νά τον κά(χγ) γαΐΑβρον εις (χίαν
των τριών θυγατέρων του. Ό Στέφανος έξελέ-
ξατο την πρωτότοκον αυτών Άλεξάνίραν κα-
λουμένην, εκ της δποίας απέκτησε, κατά τον
παπα — Νικόλαον, τρεις υιούς: τον Πουλη(χένην
Μαυροϊίη, τον Μιχαήλ, και τον Κωνσταντινον
Δύγουστϊνον. Έκ του πρώτου ίε τούτων κατά-
γονται οι Στεφχνιάνοι, εκ του δευτέρου οί Βο-
χιάνοι και έκ του τρίτου οί Φατζέοι.

Ό Καριβιάγης λέγει οτι οί απόγονοι του
Πουλη[χένη ώνο[Λάσθησαν Νοβακκαιοι, ο! από-
γονοι του Μιχαήλ Στεφαναΐοι και οί απόγονοι
του Κωνσταντίνου Φαλτσαϊοι* πάντες ί* δ[ΑθΟ
Στεφανόπουλοι.

Μετά τον θάνατον τ9ίς Θεοδώρας δ Αυτο-
κράτωρ [λετε(ΐ.ελήθη και έσυγχώρησε τον υίόν
του Στέφανον. Μαθών ^έ $τι εύρίσκετο έν 01-
τύλφ τον (χετεκάλεσεν εις Κωνσταντινούπολιν,
άλλ* ούτος έκρινε καλόν νά (χ,η (χεταβ•^ πλέον
ίκεΐ. Έν τούτοις 6 πατήρ του τον έτΙ(ΐ.ησε (χέ
πολλά ^ώρα.

Λέγεται ίέ δτι, έπειίή οί ΟΙτύλιοι έφάνη-
σαν φιλόξενοι προς τον υίον του Αλεξίου, 6 Αυ-
τοκράτωρ ούτος, εις άντα(Αθΐβην, έκτοτε ριετέ-
τριψε την πόλιν των εις Άρχιεπισκοπην και
Μητρόπολιν, ήτις (λέχρι της εποχής εκείνης ίέν
ητο ιψΎ\ Επισκοπή.

Ό θάνατος του Στεφάνου υπήρξε τραγικός.
Ό πενθερός του είχεν άίελφον τον δποϊον έφό-
νευσαν οί κάτοικοι πλησιοχώρου τίνος χωρίου,
εκ του δποίου κατήγετο και δ ύπτφέτης του.
Μίαν των ή(Λερών δ Στέφανος ώρκίσθη ϊναέκίι-
χηθγ) τον θάνατον τούτον δ ίί υπηρέτης προ-
σηνέχθη ίνα χρησιμ,εύση ως προίότης. Ό Στέ-
φανος έπορεύθη (Λετά τών φίλων του κατά των
κατοίκων του τόπου εκείνου* άλλ' ένεκα τής ε-
ναντίας προδοσίας του ύπηρέτου, (λόλις έσώθη
(λόνος. Επιστρέφων ίέ ίροριαϊος,εφθασεν ιίς τίνα
^ηγην, παρά την ΟΙτυλον, δπου γυνή τις έκ του
χωρίου εκείνου, ευρεθείσα έκει και ριαθουσα δτι
κατά τών συ[ΐ.πατριωτών της έξεστράτευσε τον
έίολοφόνησεν.

Κατά την παράίοσιν ταύτην, δταν ή κατα-
γωγή του Στεφάνου εγεινε γνωστή έν Οιτύλφ,
τότε δλοι οι κάτοικοι τής πόλεως ταύτης τον
έτί(ΐ.ων και τον έθαύ(Λαζον, και ίιά νά τον τι-
|ΐήσουν ετι περισσότερον, τον ώνόριασαν Σζ$φα*

τολοόΛου^ ή, (ΐαλλον Ση^ανό-:τοΜν^ τουτέ-
στι Στίφανον, καταγόρ,ενον Ικ τής Πόλεως ή-
τοι τής Κωνσταντινουπόλεως, Ούτω 5ε, όλοι οί
απόγονοι αΰτου, λαβόντες το επώνυμον τοΰτο,
έκλήθησ^ιν ΣηψανόχουΛοί^ ή άλλως, Σηφα^
κότΐοΜ. ΚλΙ πραγ[;ίατικώς όλοι οί κάτοικοι τών
Καρυών την σήρρον ίίίουσ^ν Ιαυτοϊς τον τΐ-
τλον τοϋτον^ Επίσης ο' εκ τής παραδόσεως
ταύτης ί-κιτοίΐ 3 τι καΐ δλοι οί κάτοιχοι τών
Καρυών είναι καΐ Πρίγχ^κίί: Κομνηνοί (!)

2α ^αύάάοσιζ• Κατά την οευτέραν ταύτην
παράίοσιν, ήτις είναι ή τών εν ΑΙακχίφ Στε-
φανοπούλων Κθ[λνηνών, δ νιώτατος τών υιών
του Δαβϊο Κορινηνοϋ, τελευταίου Αύτοκράτορος
τής Τρατΐεζοΰντο;, ονό[Αατι Νικηφόρος, διαφυ-
γών την μίάχαφαν Μωά[/-εθ του Β', μετά περι-
πλανήσεις επί τέλους κατήντησεν εΙς Οϊτυλον,
δπου νυμφευθεί; άπΙκτησεν οίκογένειαν, ήτις
ίιεσώθη μέχρι σήμερον μεταξύ τών αποίκων
Ελλήνων τής Κορσική;.

Κατά την παράίοσιν ταύτην, 6 Νικηφόρος
Κομνηνός άπέκτησιν εγγονον, ονόματι Στέφα-
νον Κομνηνόν, εξοχον άν^ρα έν Οιτύλφ, και
κατά την σωματικήν ύπεροχήν και κατά την
ήθικήν ικανότητα.

Ό Στέφανος ούτος,κατά τον κ.Γεμενήν,έν μά-
χγ) τινι κατά τών Τούρκων, συμβάσαν το 1537,
έταξε νά κτίση, μετά την νίκην,ίι'ιίΐων του έξό-
ίων εν Μοναστήριον εις τιμήν τής Παναγίας. Ή
Παναγία έκαμε το θαυμά της. Όποτε οί μ«χη-
ταΐ ΟΙτύλιοι ήρχισαν ν* άποθαρρύνωνται, νεάνίς
τις ωραία καΐ χαρίεσσα, θυγάτηρ του άρχοντος
Γερακάρη, έπι κεφαλής τών Οιτυλίων γυναι-
κών, παρουσιάσθη εις την μάχην και ίιά τής
γενναιότητός της κατώρθωσε νά ^ώση την νΐ-
κην εις τους συμπατριώτας της. Το θαΰμα έτε-
λέσθη, και δ Στέφανος αμέσως έξεπλήρωσε την
ύπόσχεσίν του. Εις ίέ τών απογόνων του, ονο-
μαζόμενος Αλέξης ήγίασεν έν τω ΜοναστηρΙψ
τούτφ και εξακολουθεί νά κάμνη θαύματα και
μέχρι σήμερον.

Οί απόγονοι ίί του Στεφάνου τούτου εις τι*
μην αύτοΰ εκλήθησαν ΣίΒφανόποη^οί' Κατ*
άλλους ίέ, αύτος ούτος δ Νικηφόρος, αναγνω-
ρισθείς ένΟιτύλφ, ώνομάσθη ύπο τών Οιτυλίων
ΣχεφατόηουΛοί:^ τουτέστιν υίος, απόγονο; του
στεφάνου, ήτοι του αυτοκρατορικού στέμματος.

Την παράίοσιν ταύτην, Δημήτριο; τις Στε-
φανόπουλος Κομνηνός, έκ τής οίκογενιίας τών
έν Κορσική Στεφανοπούλων, κατώρθωσε νά ύπο-
στηρΙξΐ() ίι' εγγράφων παρά τφ Λουίοβίκφ Ι*ΐ*
βασιλεϊ τής Γαλλίας, και νά λάβϊ) παρ* αΰτου
τον τίτλον του Πρίγκιπος , ίιά βασιλικών
γραμμάτων, ύπο χρονολ. Άπριλ, 1782, Όλό^
κλήρος ίέ ή οίΊστορ^χή (ίύκο^ις τ^ζ αύτοχρα^^
ζοριχήζ οΙκογΒπΙας τωτ Κομτηνων^^ταχιτχί προ-

ΟΪ9ϊΐϊζθ(:Ι όγ

Οοο^Ιει

ΈΪΈ1Τ1Μ,

σπαθιι ν* άπο^^ίζη. Και 6(Αως ολ« σχεδόν τα
έγγραφα καΐ βλα τα επιχβίρηριατα, τα δποϊα
φέριι «Ις υποστιόριζιν, φαίνονται τ)(ΐ.ιν σαθρά και
αριφίβολα•

Έζιταστης των ίγγράφων του «Ιρη(ΐ.ένου χ*
Δ. Στ^φανοπουλου ιιχ« ^ιορκιθη δ Μ. ΟΙιβΗη,
γενεαλογιστης της Δ. Μ. του Λουδοβίκου Ιζ'.
Άλλα προφανώς δ γενεαλογιστης ούτος ηπα-
τήθη ύπο του κ. Δ. Στεφανοπουλου.

Πρώτον (ΐ,ίν, ίιότι τα γεγονότα και τα όνό-
(χατα τα δποΐα παρουσίασε, κατά ρ^έγα (χέρος
ήσαν ψευίη. Και τούτο εξάγεται εκ πολλών
εγγράφων ευρισκο[Λένων εν τοις άρχείοις της οι-
κογενείας τών εν ΑίακκΙφ Στεφανοπούλων Κο-
|ΐ.νηνών, και εκ τίνος άρθρου εκτεταριενου, εύ-
ρισκο[Λένου εν τ^ ^ Χρυσή βίβΛω χωτ ίύγΒτωγ
της ΓαΛΜας.!^ *)

Δεύτερον ίε, ίιότι τά έγγραφα τά δποϊα πα-
ρουσίασε, πιθανώς, κατά (λέγα (/.έρος, ήσαν πλα-
στά. Τά έγγραφα ταύτα, δ κ. Δ. Στεφανόπου-
λος, ευθύς άρια έλαβε τον τίτλον του Πρίγκι-
πος, τά εκαυσε, βεβαίως, 8πως άπαλλάξη και
εαυτόν καΐ ταΰτα {Αεταγενεστέρου ελέγχου.
Τρία ^ε [Αονον τούτων ε^ηριοσίευσεν εν τφ ως
ανωτέρω βιβλιφ του Ιστορική σύτοψις κλπ.,
τών δποίων το πρώτον, χάριν περιέργειας, ριε-
τα φέρο(Λε ν ενταύθα άπαραλλάκτως, ώς έχει;

«Ης ^ενξαν Χρου ά(χην 1473. Ιεύναριου τέ-
ταρτη. Άναφανίσισαν έ'λπροσθεν έριοΟ κυνογρα-
φου τίίς πολητίας του βιτύου και κάτοθεν πι-
στιον (λαρτίρων άπο το ένα ριαιρος ό έζεχότα-
τος άρχοντας νικέφωρος Ιοστου αυτοκράτορας
Δαβι^ Κορινηνοϋ της τρεπιζόντας και άπο το
άλο (/.αιρος ο άρχοντας Πέτρος πατιρ της άρ-
χοντίσας 'Ελένις την όπίαν ίΐίι του άνεθεν
έξεχοτάτου νικεφόρου ίιά γηνιτου νο|Αΐ(Λθ καθος
θέλει η νόμη της Έκλισίας.

Νικέφορος, Πέτρος κλπ.» *)

Το εγγραφον τούτο είναι προικοσύριφωνον ;
Άλλα, έφ' δσον τουλάχιστον υπάρχει μοι γνω-
στόν, τά προικοσύμφωνα, κατά τά παρ* ηρΐ'ϊν
εθιρια, ^έν έγράφοντο τοιουτοτρόπως. Βίναι
συ[λφωνητικόν ύπο συριβολαιογράφου γραφέν ;
—Άλλα οί γά|χοι, παρά τοις Όρθοίόζοις Έλ-
λησιν, υπήρξαν, (ΐοι φαίνεται, πάντοτε εκκλη-
σιαστικοί καΐ δχι πολιτικοί, ύπο χυγογρά^ωτ
(πιθανώς κοινογράφων) τελούριενοι. ^)

Έπειτα ίέ, κατά τά εθΐ|χα τών τότε Ελ-
λήνων, η κυρίως χρονολογία αυτών ητο η άπο

1) ])€ΙΙΐΙΟΐη6 Γ60ί8(Γβ χτλ. «βλ. 239.

2) Ργοο!» Ιιί8ΐθΓίςυβ χλκ. σιλ. 20.

3) Παρίβαλβ χα\ την κιρι της υποθέσεως ταύτης γνώ'
μην του χ. Π. Χιώτη έν τη «Σιών» της ίΟ 'Ιουν(ου 1887,
άριΟ. 310.

κτίσεως κόσριου' η, τουλάχιστον, παρά τ^ άπο
Χριστού γεννήσεως, έπρεπε νά ύπάρχη και η
άπο κτίσεως κόσριου. Ωσαύτως ^έ, ή χρονο«
λογία αυτή έπρεπε νά ηναι γραριριένη \ιλ γράρι-
ριατα του ελληνικού αλφαβήτου, η δλόγραφος,
και οχι \ύ αραβικούς άριθριούς. Έν γένει ^έ ή
αύθεντικότης του εγγράφου τούτου (λοι είναι
λίαν ύποπτος. Ταύτο ίέ συριβαΐνει και ίιά τά
επίλοιπα τών εγγράφων του κ. Δ. Στεφανο-
πουλου.

Τρίτον ίέ, ίιότι ή παράίοσις τών έν Κορ-
σική Ελλήνων ύπηρζε πάντοτε δτι κατήγοντο
εκ του Αλεξίου Κορινηνού, αύτοκράτορος της
Κωνσταντινουπόλεως, και ούχι εκ του ΔαβΙί
Κθ|χνηνού.— Πώς ίε ητο ίυνατόν, δ παπά Νι-
κόλαος, δ δποιος βέβαιοι δτι, γράφων την ίστο-
ρίαν του, ειχεν ύπ' δψιν του δλα τά χειρόγραφα
και δλα τά έγγραφα τών έν Κορσικτ] Ελλή-
νων, ν' άπατηθτ} έπΙ τοσούτο φανεράς και ευ-
κρινούς υποθέσεως ; — *Ή, τουλάχιστον, νά αή
κάριη, έστω και βραχείαν, [χνείαν ττίς εκ Δαέί^
Κθ(Ανηνού καταγωγτίς ; Πράγρια ίε άξιον παρα-
τηρήσεως είναι και το έξης, δτι δ καπετάν
Γεώργιος Στεφανόπουλος, τελευταίος αρχηγός
της ελληνικής ταύτης αποικίας, δ (χόνος ίυνά-
[Αενος νά ίιεκίικήστρ την εκ Κθ{λνηνών κατα-
γωγήν ώς πρωτότοκος ίιάίοχος του πρώτου
αρχηγού της αποικίας ταύτης, είτε εν συνει-
ίήσει πλάνης τινός, είτε εκ ταπεινοφροσύνης,
ούίέποτε ε^ωκεν έαυτφ τον τίτλον Κοαγψ'ός.
Πανταχού ίέ δπου απήντησα την ύπογραφήν
του, έχει αυτή ώς έξης : ΚαηΒζάτ Γεώργιος
ΣτεφαγόχουΛος^ δπου ενίοτε προσθέτει και το :
* Αρχηγός της ΈΛΛηηχης άηοιχίας.

Βεβαίως, τοιούτο τι συνέβη. Οί παλαιοί τών
εν Κορσική Ελλήνων έξηκολούθησαν νά έχουν
την της εξ Αλεξίου Κορινηνού καταγωγής πα-
ράίοσιν, χωρίς νά ίΐίουν προσοχήν τίνα εις την
γενικήν ίστορίαν. Οί νεώτεροι ίέ τούτων, βλέ-
ποντες δτι η παράοοσις αυτή ^έν συνεφώνει ου-
δόλως με την γενικήν ίστορίαν, ηθέλησαν νά
την συριβιβάσουν, ίίίοντες αύττ) άλλην αρχήν.
Ώς ^έ παρατηρεί δ αναγνώστης, και ή ριέν
και ή ίέ τών παραδόσεων τούτων εχουσί τι το
ριυθώΐες καΐ το βεβιασριένον. Φαίνεται ^ε νά
υπήρξαν πάντοτε άνθρωποι, οϊτινες άντέλεγον
κατά της ευγενούς ταύτης καταγωγής τών
αποίκων τούτων Ελλήνων, ίιο και δ παπά-
Νικόλαος ^ριρι.ύς λίαν επιπίπτει έν τφ χρο^
Λάγω του κατά τών άντιλεγόντων τούτων :

«Έτι ίέ, λέγει, και ίιά νά αποδείξω κά-
ποιωνών κακόγλωσσων και ζηλιάρων δνων,
δπου, άπο την πολλή ν κάκητα και φθόνο ν δπου
φέρνουν εις το γένος (Αας, κάθονται και κατακρί-
νουν την εύγένειάν σας, πώς ίεν ήξεύρετε πό-
θεν κατάγεστε. 3>

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

Ε123Τ Ζ ^^

Ή πιρίστασις αυτή άνβκάλεσεν %\ς την (Λνη-
|ηαν [Λου παρατήρηίτίν τινκ του ιστοριογράφου
ΙαΒ Ββ&α επΙ της αύτοχρατοριχης οίχογενεΐας
των Κορινηνών : "Οταν ή οικογένεια αίίτη κα-
τέστη ενίοξος, τότε οί ιστοριογράφοι της έπο-
5^ης εκείνης προσεπάθησαν ίνα εΰρωσι την άρ-
χαίαν καταγωγήν της. Την άνεβίβασαν λοιπόν
μέχρι της εποχής του μεγάλου Κωνσταντίνου,
ώς ευγενή οικογένειαν, άκολουθησασαν αυτόν,
άναχωροΰντα εξ Ιταλίας. 'Ήτο ίί, λέγει, μα-
ζαίοφροσύγη ης νό 6τομα τοϋτο βίς ίΛους τους
Χίρι^ηις οίκους, των όηοίωτ ήγτοΒΪζο ή *α-
χαγωγη. *)

Πράγμα Η αζιον μνείας είναι και το έξης :
Εις πολλά μέρη της Ανατολής, και Ιίίως εν
Σαμοθράκη, τα ονόματα Παλαιολόγος, Λά-
φχαρις. Δούκας και Κομνηνός, η^η άπο της
αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως κατέστησαν
κοινότατα, ίιότι οί γονείς, προς τιμήν των εύ-
γ«νών οικογενειών των Παλαιολόγων, Λασκα-
ρέων, Δουκών και Κομνηνών, βαπτίζοντες το&
παιδία των, τοις ίίίουσι τά ονόματα ταΰτα.
Όσον ί' άφορ^ την έτυμολογίαν των λέζεων
Στεφανόπουλος και Στεφανόπολις, μίαν τοιαύ-
τταν ^ύναμαι να εννοήσω : δτι ΣζεφαγόΛονΛος^
κατά την καθ' ημάς ελληνικην γλώσσαν, είναι
πατρωνυμικόν και σημαίνει υιός του Στεφά-
νου, και δτι, Σχ6φαγόχο.ίίς^ η μάλλον, Σζ6'
ψαΥούηοΛι,ς^ είναι όνομα πόλεως και σημαίνει,
πόλις του Στεφάνου. Ό; προς τό, Βίβί&ηοροΙί
(η μοίλλον, βΙέρΙι&ηοροΗ^ και, κατ* ίλλους,
Β(6ρΙι&ηο-ροΙί), ^έν είναι άλλο ειμή έζιταλισμός
ττις λέξεως Στεφανόπουλος. Τοιούτο ίέ τι συ-
νέβη και ίιά πολλά ίλλα τοιαύτα ονόματα.
Ούτω λ. χ., τό μεν Μαρκόπουλος εγεινε Μ&γ-
εοροΗ* τό ίέ, Παπαδόπουλος, ΡΛρΛάοροϋ και
ούτω καθεξής.

Αί παραδόσεις αύται θα ειχόν τι τό πειστι-
χόν χαΐ βέβαιον, εάν συνεφώνουν καθ* δλα με
την γενικην ίστορίαν. 'Λλλά τοιαύτη τις συμ-
φωνία παντάπασιν ελλείπει.

Ώς προς την πρώτην παρά^οσιν, εκ τής
ιστορίας μανθάνομεν δτι 6 Αυτοκράτωρ Αλέ-
ξιος Κομνηνός ουδέποτε εσχε σύζυγον Μάρω,
η ΑΙκατερίνην και μετά ταύτην θεο^ώραν.
Ό πρωτότοκος των υιών του και ίιά^οχος του
βυζαντινού θρόνου, πρκγματικώς, ώνομάζετο
Ιωάννης Κομνηνός* αλλ* υίόν Στέφανον ουδέ-
ποτε άπέκτησεν. Πολύ ίέ περισσότερον, τά
π<ρι Γερμανού και Θεοδώρας ούίαμου ανα-
φέρονται. *)

Όσον ί' άφορ^ την ίευτέραν παράίοσιν,
πραγματικώς, 6 νεώτατος τών οκτώ υιών του
Δαβι^ Κομνηνού, του 6ποίου τό όνομα ητο

1) Ηΐ8(. θα Ββ9-Ειηρ{Γ6 Τ&μ. XVII. «βλ. 479.

2) Ι-β ΒβΛϋ, ΗίβΙ. χτλ. Τόμ. XVII χα\ XVIII.

Γεώργιος, κατά τόν άρθρογράφον της Γ$ηχής
Βιογραφίας χοϋ ^ιόώζον, ^) έξομόσας την
πατρώαν πίστιν, έπέζησεν ώς μόσλιμος εν
Άίριανουπόλει μετά την σφαγην του πατρός
του, τών αδελφών του και τών άλλων μελών
της οικογενείας του *).

Είναι λοιπόν ούτος δ πρόγονος τών εν Κορσι•
κγ) Κομνηνών ; — "Ισως, ναί* άλλ' ίσως καΐ οχι.
Τουλάχιστον ή ιστορία ίέν μας λέγει τίποτε.
Έν τούτοις, ή οίκογένιια τών εν ΑΙακκίφ Στε-
φανοπούλων Κομνηνών εξακολουθεί νά θεωρ^
ε αυτήν ώς καταγομένην εκ τών έν Τραπεζουντι
Κομνηνών, φέρουσα τά έξης οΐκόσημα: Χρυσούν
Αύτοκρατορικόν άετόν, ^ιαπερώμενον ύπ' αργυ-
ρού ξίφους έχοντος χρυσην λαβίδα, καΐ έπιφέ-
ροντος χρυσοΰν αύτοκρατορικόν στέμμα. Σύν-
θημα ί' έχει τό εξής ; Ρατηα τηαηβί^ /οτίί^ηα
ρβνϋ.

Τά ένττ) οικία τών έν ΑΙακκίφ Στεφανοπούλων
Κομνηνών σωζόμενα έγγραφα είναι δλως ανεπαρ-
κή ίιά την άπόίειξ^ν της περί ης δ λόγος υποθέ-
σεως. *Εν ίε και μόνον άρχαϊον εγγραφον υπάρ-
χει ε ν αύτοϊς, τό δποϊον είναι βαπτιστικόν του
Γεωργίου, αρχηγού της έν Κορσική ελληνικής
αποικίας, κατά την εξ Οιτύλου άναχώρησιν.
Έχει ίέ ώς έπεται :

«Χιλιοστ({> πενταχοσιοστφ ενενιχοστω πέμπτω Νοεμ-
βρίου ε'ιχοσττ) δευτέρςι. 'Εγεννήθη παιδίον άρσενιχον
του ευγενέστατου χ\)ρ Μιχαήλ του ποτέ έχλαμπροτάτου
'^€^^^ρ'^^ο^^ στεφανοπούλου Κομνηνού, χα Ι της άρχ^ντισας
{^αριας- εβαπτίσθη εμιρόθη, χαΐ ονομαστή ^ιάϊ^'^ίος άπ'
έμου ^\)θ>αϋ[ο\Λ προτοπαπα του Βίτιλου•

Χιλιοστφ έξαχοσιοστω έβδομεχοστφ ιτέμπτω μαιου
εικοστή εις το Βίτιλον Μάνης.

Έγώ Θωμάς στεφα ν6πουλος άρχιερευς του Βίτιλου
μετέγραψα άπο το βιβλίον τών βαπτιζόμενων το άνωθεν
βαπτιστιχον χαβώς ευρίσκεται.

Θωμάς Στεφανόπουλος.»

Άλλα καΐ του εγγράφου τούτου η αύθεντι-
κότης μοι είναι λίαν αμφίβολος. Μάλιστα ^έ η
υπογραφή Θωμάς ΣτεφανόττουΛος ίέν είναι
υπογραφή "Ελληνος Όρθοίόξου 'Αρχιερέως.
Τουναντίον ^' ή ύπογραφτ) του Επισκόπου
Μαινης Παρθενίου έν τη διαθήκη του, την
οποίαν ^ημοσιεύομεν κατωτέρω, είναι άληθης
υπογραφή 'Αρχιερέως,γεγραμμένη καθ'&ν τρόπον
ίιετηρήθη και μέχρι σήμερον η συνήθεια του
ύπογράφειν παρά τοις ήμετέροις 'Αρχιερευσιν.

Εις ταύτα ^έ έπι τέλους προσθέτω και τό
συμπέρασμα, τό δποϊον έξήγαγον εκ τών ληξι-
αρχικών βιβλίων του Δημαρχείου τών Καρυών:
Οί τλς διαφόρους ίεροπραξίας καταγράφοντες
ιερείς συνειθίζουσι νά θέτωσι τό όνομα, τό έπώ-
νυμον και τό της πατρίίος ονοαα τών κατα-
γραφομένων προσο)πων. Ούτω ο ε έν σελ. 3 του

1) Νοαν. Βΐο§ρΓ. ίρόηέΓ. χλπ. Τ6μ. ΧΠΙ. «λ

2) Χάμμβρ, Τομ. Β', σ•λ. 334.

!9ΐΐϊζθ€ΐ όγ

ΠΙ^σβλ. 211.

Οοο^Ι

6

ΈΙΈΙΤΧΛ.

ΒίβΜον ζ&γ Βαπησμίνων άπ«ντώ(χεν την
έξης καταγραφην:

(κΧΙλιοι επτακόσιοι ^εχάζι Ιανουαρίου εζι (μ
το θέλη(λα ως άνωθεν του προεστέτος ε6απτί-
σθη άπ' έ(ΐ.έ τον ύπογεγραριμενον υίος του Μα-
στροκωσταντη άποτην κώ και ΆγγελΙνας Μα-
λατίτζας• οι άνάίοχοι παπά πέτρος Μαβρονιίά-
κης και Μαρία κονταρηνου• ητον ηριερών ίεκ*
οκτέ και ώνο(χάσθη Ιωάννης, εγώ ππ. Ιωάννης
στεφανόπουλος έβάπτισα.»

Ουτωί'άλληλοίιαίόχως εν τοις ίιαφόροις λη-
ξιαρχικοϊς βιβλίοιςάπαντώμ,εν τάς έξης καταγω-
γάς'Νικολος σ/4*ρκ(ί«ι/ο -Γιάννης από την χΙο."
Κωσταντης ζσιργοζάχης. — Γιόργης αχό την
/)οιί/4ί^ι?.— -Μάστρο νικολος κατδιώτης,''^ Γιόρ-
γης χορ})ΐώζης. — Φραντσέσκος χαριανος κλπ.
κλπ. Δεν εσχον ίέ την ύποριονην να συνθέσω α-
κριβή κατάλογον των τοιαύτης καταγωγής οι-
κογενειών δπωσ^ηποτε $ρ.ως ΐυναμαι να δια-
βεβαιώσω δτι ύπερ τάς τριάκοντα τοιαύται
ευρίσκονται εν τοις βιβλίοις τούτοις.

Έπεται λοιπόν εκ τούτων, δτι η αποικία
αυτή ίεν συνεκειτο εκ (Αονων ΟΙτυλΙων και Πελο-
ποννησίων, άλλα και άλλης καταγωγής ανθρώ-
πων. Και εξηγώ τούτο ώς έξης: Ή Μάνηίιι-
τέλεσε πάντοτε ανυπότακτος καΐ ούτως ειπείν
η|Αΐανεξάρτητος. Αί εξ άλλων (Λερών ύπο των
Τούρκων καταΓ^ιωκό[λεναι οικογένειαι κατέφευγον
έκει ώς εις άσυλον. 'Οσάκις λοιπόν άνεχώρουν
εκ Μάνης άποικίαι, συνέκειντο αύται, κατά
(λέγα μέρος, εξ Ελλήνων άλλων (/.ε ρώ ν.

Καθά ^έ πληροφορουριαι εν Καρυαΐς, κα( τί-
νες ΓενουηνσιακαΙ οικογένειαι, άναριιχθεΐσαι (/.ε-
τά των πρώτων άποικων Ελλήνων, συνεχωνεύ-
θησαν (Αετ' αυτών, ώς είναι και ή οικογένεια
Ραγγατζάκη (εκ του Γδΐ^αζζο).

("Επεται συνέχβια)

Ν. Β. Φαρδύς

ΣΤΡΕΒΑΠΘΕΙΧΑ ΥΠΑΡΞΙΧ

▲ιήγημα.

[Έχ του Γβρμ•ινιχ•3 του Ηαάοΐρΐι Οηάαυ]

Α'.

Τον Νοέρ-βριον (χηνα του έτους 186. εύρισκό-
(χ,ην εν (/.ικρ^ τινι πόλει της θυριγγίας. "Ήριην
η^η έκει άπό (Λΐ5ίς έβ«^ο(λά^ος, και περατώσας
τάς υποθέσεις αΐτινες είχον απαιτήσει την πα-
ρουσίαν (Λου, ήτοΐ(χαζό|ΐην ν'άναχωρήσω την έ-
πο(ΐ.ένην ήριέραν εν ω^ο^ εύθετψ, δτε την τετάρ-
την ώραν (χετά (Χ.εση[;.βρ1αν ελαβον τηλεγρά-
φη|Αα καλούν (Αε δ,τι τάχιστα εΙς ΠαρισΙους προς
7ακτοποΙησιν σπουίαιοτάτης ίι' έ(χέ υποθέ-

σεως. Εύρισκόρ.ενος πολλάς ώρας [χακράν της
κυρίας σιδηροδρομικής γρα(Λ(Λής, ίέν ήίυνά|/.ην
πλέον νά προφθάσω την ταχεΐαν νυκτερινήν ά-
[Λαξοστοιχίαν Ινα έπιβώ ^έ της άρ,έσως έπο-
|Λένης ήριερησίας, επρεπεν ή ν' αναχωρήσω την
επαύριον πρωίαν περί την πέ(χπτην ώραν, η νχ
κινήσω έφ' ά[ΐ.άξης την Ιίίαν ά[Λέσως έσπέραν,
και ^ιανυκτερεύων εν τγ) πόλει του σιδηροδρο-
μικού σταθμού νά εξακολουθήσω την επαύριον
την δίοιπορίαν μου ί ιά του σιίηροίρόμου.

'^Ητο δυσάρεστος, ύγρος συνάμα και ψυχρό:,
καιρός. Το νά εγερθώ οέ εν μέσψ σκότους, νά
ενδυθώ έντος ψυχρού δωματίου, και τρέμων ετι
εκ του ψύχους νά έπιβώ αμάξης κακώς κλειο-
μένης, δπως διασυρθώ τεσσάρας δλας ώρας ύπό
αργών ίππων, ^ι' ανωμάλων βρόμων, άνω και
κάτω τών ορέων, ήσαν πράγματα άτινα ήκιστα
μοι προσεμει^Ιων. Προύτ(μησα ν' αναχωρήσω
αμέσως. Παρήγγειλα εν όχημα, συνεσκεύασα
εν τάχει τον δ^οιπορικόν μου σάκκον, επιον εν
ποτήριον θερμού οίνου, διέταξα ν^ θέσουν έντος
της αμάξης μίαν ^έσμην άχυρου;^ έτυλΙ;(θην
επιμελώς ^ιά χονδρών τίνων σκεπασμάτων, και
εκίνησα ευδιάθετος.

Είχεν ήίη αρχίσει το σκότος, δτε έξήλθον τής
πόλεως, μετά ήμίσειαν ^έ ώραν ητο βαθεΐα κύ-
κλω μου νύξ. Με κατέλαβε μετ* ολίγον ημιτε-
λής τις και άχαρις ΰπνος, δθεν με έξήγειρον, ώς
ένόμιζον, άνά ^έκα λεπτά μάστιγος κρότος καΐ
άμαξηλάτου κραυγαΐ* παρετήρουν ίέ τότε δτι
πολλά παρηρχόμεθα χωρία. Έβλεπον ίι' ήμι-
κλείστων σφθαλμών και τών θαμβών ύέλων της
αμάξης ταπεινούς και άμαυρούς οικίσκους καΐ
τά μόλις φωτιζόμενα παράθυρα των, πριν η ^έ
καλώς εννοήσω που εύρισκόμην ήμην και
πάλιν μετά μικρόν έπι της σκοτεινής λεω-
φόρου. Τέλος έβελτιώθη πως 6 δρόμος* οί τινα-
γμοί της αμάξης κατέστησαν ανεκτότεροι,
μεταβληθέντες βαθμηίον εις εύχάριστον λικνι-
σμόν, αί κραυγαι του άμαξηλάτου ίέν μ* έτώ-
ραξαν πλέον, και — άπεκοιμήθην.

Ότε έξύπνησα εϊχομεν σταματήσει εν τγ πό-
λει Β. προ του Ξβν-οόοχΒίου ό ^ιάάοχος^ βπου
και κατηυθυνόμεθα. *Τπηρετικώτατός τις οΐκέ-
της ήνοιξε την θυρί<^α της αμάξης και μ' έβοή-
θησε νά καταβώ.Άφου ί "απέλυσα τότε τον άμα-
ξηλάτην και απήντησα καταφατικώς εΙς τον
οικετην, ερωτώντα με αν έπεθύμουν ^ωμάτιον,
με παρεκάλεσεν ούτος νά τον ακολουθήσω και
μ' ώί^ήγησεν επάνω, ίιά της φωτεινής κλίμα-
κος,• εις ύψηλον, ευρύ και ψυχρον ^ωμάτιον.
Έκράτει κηρίον ίιά της προτεταμένης αυτού δε-
ξιάς και ειχέ πως το ήθος ύπερήφανον, ώσανεΐ
προέκειτο νά με πο^ηγετήστρ ίιά σκοτεινού τί-
νος λαβυρίνθου.

Το ύπο^ειχθέν μοι ίωμάτιον ώ^ε πάντ•Λ α-

Έ3 23ΤΙ

3(^«ριν την δψιν. ΈφαΙνετο (χη θεριχανθεν άπ' άρ-
3^7ίς του χ£ΐ{Αώνος. Περιεβλεπονί'αυτο φρίσσων,
ενώ δ οΐκέτης κατεγινετο ν* άνάψη ίύο Ισχνα
χηρία και νά παράταξη συ(Λ[Λετρικώς εγγύς κυ-
τών ι&ιχράν τεφροίόχην χαι άργιλλόττλκστον πυ-
ρ(;ο^οχεΤον. Λαβών ίέ (χετά τοΰτο ήθος χορο-
διδασκάλου, εστηρίχθη ελαφρώς ίια της 7}[χι-
χλείστου χειρός του έπι της τραπέζης και η-
ρώτηφλ σοβαρώς αν είχον άλλο τι νά διατάζω.

'Επείνων, είπον ε'πεθύ[χουν νά φάγω κάτι, πο-
λύ ^έ Θ3ί ηυχαριστούριην αν έθερμαίνετο το ίω-
μιάτιόν [χου. ^Ητο ίυνατον να ληφθη φροντις
η έχοΐ{ΐ.ώντο ηίη οι ύπηρεται ;

Ό οΐκέτης ρ.έ προσεϊίε [χειλιών άνίκφραστον
(]ΐειί(α(ΐ.α ευ(χ.ενείας και οΙκτίρ[Λονος υπέροχης,
χαΐ [χοι άττηντησε (χετά πολλής ηπιότητος,
οτι [Λολις ητο η ώρα <ϊέκα, δτι το έστιατόριον
οΐΜ^έποτε εκλειε προ του (/.εσονυκτίου, και δτι
είς τών κατωτέρων υπηρετών — ώς αν ύπηρχεν
τάγ[χα δλόκληρον — ε(Αενεν άγρυπνος δλην την
νύκτα, ίιότι πολλάκις εκ τών πέριζ ηρχοντο
ξίνοι άργά,δπως άναχωρησωσι^ιά της πρωινής
4ααξοστοιχίας. Άφου ίέ τοιουτοτρόπως μοι
κατέδειξε την σπουδαιότητα του-οϊκου, εις
^ν παρείχε τάς υπηρεσίας του, εφάνη πάλιν
πρόθυ(Λ04 νά λάβη τάς ίιαταγάς |Λθυ, ας ηκου-
σ€ν απαθής και κάτω νευων τους όφθαλ[λθύς.

— Ό υπηρέτης θά ελθη ευθύς νά θερίλάνη.
Το ίεϊπνον εις είκοσι λεπτά θά είνε ετοιαον.
θέλετε νά φάγετε κάτω η εις το ^ω(Λάτιόν
σας;

— Κάτω θά ιινε προχειρότερα, παρετηρησα
^ειλώς.

— Όπως αγαπάτε.

Κ* επιστραφείς .άνεχώρησεν.

Έτακτοποίησα ολίγον την ένίυ(λασ1αν (χου,
ελαβον IV βιβλίον εκ του κιβωτίου [ΐ.ου, συλλο-
γισθείς δτι τά είκοσι λεπτά του κυρίου εκείνου
ηίύναντο πολύ νά παραταθώσι, και κατεβην την
κλιαακα, ΐνα [Λεταβώ εις το έστιατόριον.

Δϋρχέ(ΐ.ενος τον πρόίομιον παρηλθον ενώπιον
κυρίου τινός, δστις, καθ* ά παροίικώς παρετη-
ρησα, έφόρει (χέγαν σκουφον εκ (χέλανος (χετα-
ζωτου, καλύπτοντα σχείον τά ωτα και παρι-
στώντα εκτάκτως (Λίκράν την κεφαλήν. Ό
άγνωστος ριέ παρηκολούθησε κατά ποίας και
έφθάσαριεν συγχρόνως εις την θύραν του εστια-
τορίου. Την ηνοιζα και παρεκάλεσα αυτόν ίια
της χβιρδς νά προηγηθη• άλλ* εκείνος ύποχωρή-
σας εν βη(λα (χοΐ είπε 5ιά ριεγάλης και λεπτό-
τατης φωνής :

— Παρακαλώ, παρακαλώ πολύ, περάσετε .
Ουίβνα είχον λόγον νά <ϊιατρίψω εΙς φιλο-
φρονήσεις, και εισήλθον εις το έστιατόριον.

Ό τον (χεγαν σκουφον φέρων άνήρ (λέ παρη-
κολούθησε, κ' ένό(χιζον δτι ήκουον ετι αυτόν

ψιθυρίζοντα όπισθεν (χ,ου : παρακαλώ πολύ, πε-
ράσετε.

— Ευγενής άνθρωπος, είπον κατ' έ(Λαυτόν.
Έπι του ένος άκρου της (χακράς και στενής

τραπέζης, έφ' ης ήπλουτο κηλιίω(χένη πως
λευκή οθόνη, ιίχον παρατεθή παροψίίες. Άπέ-
τεινα έρωτηριατικον βλέ(Αρ.α προς τον σοβαρόν
οΐκέτην, ούτος ίέ σπεύσας άριέσως προς ρ,ε χ*
έπιχαρίτως προσκλίνων, ριοι ύπέίειζε (Λίαν τών
ίύο θέσεων. Ό (χετ* εμού είσελθών εΙς τήν αϊθου-
σαν ευγενής άνθρωπίσκος έκάθησεν επι της
άλλης καθέδρας, άπέναντί (χου. Άποβαλών τον
εύρύν αύτοΰ σκουφον, ήρχισε τρίβων (χετά πολ-
λής ταχύτητος τάς [χικράς, όστεώίεις και άπε-
ξηρα(Λένας του χείρας. Τον παρετηρησα τότε
άκριβέστερον.

Ήτο βραχύς,έζηκοντούτης ϊσως άνήρ,έκτάκτως
κο[χψώς ένίεί υ[χένος. Έφόρει δίοιπορικήν ένίυ[χα-
σίαν ανοικτού τεφρού χρώ(χατος, έζαιρέτως κατε-
σκευασ|χένην, χρω(χατιστον χιτώνα, δστις εκ τών
συντεθλασ|χένων χειρίίων και του περιτραχηλίου
του έφαίνετο προ [χικρου έζελθών του κιβωτίου,
καΐ (χακρόν νεοπρεπές, εκ κυανού [χεταζωτού,
περιλαίιχιον, εις δ καθηλουτο πολύτΐ(χος και
κομψότατη καρφίς. Ή κεφαλή του, ώς είχον
ήίη παρατηρήσει έπι του προίό(χου, ητο λίαν
(χικρά. Ή (χεσοπόλιος, [χακρί και αραιά του
κό[χη, χωριζόμενη παρά το άριστερον ?«ν, *φέ-
ρετο επιμελώς κτενισμένη έπΙ του λοιπού κρανίου,
δπως συγκαλύπτη κατά το ίυνατον τήν φαλα-
κρότητά του. 'Τπο το ταπεινον ίί καΐ έρ^υτι-
ίωμένον μέτωπον εκειντο ίύο μικροί στρογγυ-
λοί και ζωηροί τεφροί οφθαλμοί. Ή ^ις ητο
καμπύλη, ίκανώς μεγάλη, άλλα τοσούτον άσυ-
νήθως λεπτή, ώστε έφοβήθην, δτε άπεμύχθη
αίφνης βιαίο>ς δ άνήρ, μή ίιαρ^αγώσιν οί λεπτοί
και διαφανείς του ρώθωνες εκ της ΙσχυρδΙς πιέ-
σεως, ην τήν στιγμήν εκείνη ν ύφίσταντο. Τά
στενά του χείλη ήσαν άναιμα, τά μεγάλα και
άναπεπταμένα του ώτα πλήρη έφηλίίων, δ
ϋε "μάκρος και όζύ^ αυτού πώγων ητο έζυρισμέ-
νος, ώς και το άνω χείλος. Το γερόντιον έμάσα
άίιακόπως, χωρίς νά περιεχη τι το στόμα του,
και τούτο πράττων τοσούτον παραδόξως συνε-
στελλε τάς παρειάς του, ώστε ένόμισα δτι κα-
τεγίνετο νά τάς ίαγκάση.

— Ό ευγενής άνθρωπος είνε και αστείος,
ίιενοήθην, έπειίή ίέ ούίέν πλέον μοι παρεϊχεν
ενδιαφέρον, ηνοιζα το βιβλΙον, δπερ είχον πα-
ραλάβει, και ήρχισα ν* άναγινώσκω.

"Οτε ανέκυψα μετ' ολίγα λεπτά, συνήντη-
σαν οί οφθαλμοί μου τους τού γείτονος ατενί-
ζοντας έπ* έμέ μετά τοσούτον προδήλου εύμε-
νείας και αφελούς περιεργείας, ώστε άκων έμει-
ίίασα. Ό γέρων άπήντησεν αμέσως ίιά φιλι-
κού και σχείον παιδικού μ6ιίιάμα'|'δ?.ρ.^^Τρ *

8

£:23τυ^

-^ Πολύ ενδιαφέρον βιβλίον άναγινώσχβτε,
είπε* χαΐ ώραιαι είχόνες, καθώς βλέπω.

— ΝαΙ, απήντησα ά[Λελώς, άθφον και καλόν
βιβλίον : Τα παρα(λυθια του Γρί(Λ(Α.

— - Του Γρΐ|Α(Λ τα παρα|Αύθια ! άνεφώνησεν δ
|ΐικρος άνηρ (χετά περίχαρους εκπλήξεως* πρά-
γριατι ώραιον βιβλίον. Το άνεγνωσα έκατον-
τάκις• είνε άπο τ* αγαπητά (Λου βιβλία. Τα
παρα[ΐ.ύθια του Γρί[Α{χ και του Μουσαίου τα
παρα[λύθια, δ Ιππότης του Ραϊντζενστάϊν, δ Ρι-
ναΜος Ριναλίΐνης . . Όραια βιβλία Ι αυτά (λ'
αρέσουν. Δεν άναγινώσκω παρ* αυτά, και άλλα
${Α0ΐα.

— Ή άνάγνωσίς των ίέν ερεθίζει, ύπελαβον.
Διατηρεί τον άνθρωπον νέον.

— "Όχι (λόνον τον ίιατηρεϊ, άλλλ και τον
κ&μη^ ηάΜτ νέον, άξιότΐ|χε κύριε, άπηντησεν
δ γείτων [χου, τονίζων ιίΐφ την λέξιν : κά(ΐ.νει.
Πόσον καλλίτερα, ^ι^ακτικώτερα, ^ιασκε^α-
στικώτερα καΐ ηθικώτερα είνε τ3ι ευ|Αορφα αύτοι
^ιηγ'ήΐΑατα, παρά τά άνοστα και απίθανα [χυ-
θιστορήματα, τά [χυθιστορη(Αατα των (Λεγάλων
εντυπώσεων, (Λε τά δποΐα τρέφονται σΎ)[Αερον οι
άναγνώσται.

Ό γέρων ηρ^^ιζε νά (λέ ίίασκείάζη.Έστηριξα
τους αγκώνας έπι της τραπέζης και την κεφα-
λήν έπΙ των χβιρών, και παρετηρησα αύτον
προσεκτικώτερον. Ή (χορφή του είχε παράίοζόν
τίνα χαρακτήρα, δν ίέν ηίυνάρ.ην νά δρίσω
ακριβώς : μ-ίγρ^κ τι έζάψεως καΐ αφέλειας, ειλι-
κρίνειας συνάρια και ύπουλότητος.

-—Δηλαδή•., νά σας ειπώ, ύπελαβον, δπως
^ιά (Λίκρας τίνος άντιλογίας τον ενθαρρύνω εΙς
έζακολούθησιν, καΐ εις τά παραμύθια η πιθανό-
της ίεν περισσεύει. Δύσκολα ^έ θά ευρετε περισ-
σοτέρους φόνους εις τά φοβερώτερα ση(Αερινά
(Λυθιστορήμι.ατα, παρά εις τον Ρινάλίον Ριναλ-
ί Ινην και τον Ίππότην του Ταϊντζενστάϊν, — αν
ίίν |λί άπατ^ η (Λνη(χ.η . . .

— Με συγχωρείτε, [χί συγχωρείτε, κύριε [Λου,
^ιέκοψεν δ γε(των. Ό(Χ.ολογώ δτι οι ηρωές (Λου
εΙνε πολλάκις αίριοχαρεις* άλλ' εινε δ[Αως, αν
εΐ(ΐ.πορώ νά ειπώ, τ((χΐοι άνθρωποι εις το ει^ός
των ίέν κρύπτονται, τους γνωρίζει κανείς ά(Λέ-
σως• 8ταν βλέπω καΐ έρχεται δ [Λοχθηρος γίγας
[ΐ.έ την (Λεγάλην μάχαιραν η δ άρχιληστης [Λε
την καραβίναν καΐ τά πιστολιά του, η δ άρπαξ
[1.2 τον άκόλουθόν του, είξεύρω ά[Λέσως τι θέλουν
οΐ άνθρωποι* εννοώ ευθύς που εύρΙσκο[Λαι, και
ίίν εχω νά τυραννου(ΐαι (Λε χιλίας ίύο σκέψεις
καΐ υποψίας, καθώς εις τά σηριερινά μυθιστο-
ρη[λατα, 8ταν βλέπω νά παρουσιάζεται δ άν-
θρωπος με τους μαύρους διαπεραστικούς οφθαλ-
μούς και το μοχθηρόν του μειδίαμα εΙς τά
στενά στενά του χείλη. Τότε ά^ιακόπως συλ-
λογίζομαι : νά ΐίοΰμεν τι θά κάμη τόρα αύτος

δ κακούργος, και εως την τελευταίαν σελίδα
είμαι εΙς ταραχή ν άίιάκοπον. Αύτο γηράσκει,
κύριε μου. Κάμνει γέροντα τον άνθρωπον ! Τοι-
αύτα μυθιστορήματα ό'έν έμβαίνουν πλέον εΙς
την οΐκίάν μου. Πόσον τουναντίον με διασκεδά-
ζουν και μ' ευχαριστούν αί καλαι έκεΐναι ιστορία ι
ληστών και ιπποτών!. Δεν μου φέρουν άϋπνίαν, μο-
λονότι ενδιαφέρομαι ^ιά τους ανδρείους αυτούς
ανθρώπους, και χκίρω δταν, άναγινώσηω οτι
ένίκησαν την ενοπλον ^ύναμιν η έπτώχυναν
κανένα παντοπώλην. Θά πιστεύσητε δτι έρχο-
μαι τώρα άπο το Κβέίλιμβουργ, και δτι μετέ-
βην έκει μόνον και μόνον ^ιά νά Ι^ώ το κλωβί,
δπου έμεινε φυλακισμένος δ ιππότης του Ραϊτ-
ζενστάϋν;

— Διατί νά μη σας πιστεύσω ; απήντησα,
σας πιστεύω.

—Καλός και φιλικός δ λόγος σας,ύπέλαβι το
γερόντιον. Δεν φαντάζεσθε πόσην χαράν μου προ-
ξενείτε.Μισώ τους ανθρώπους, οι δποΐοι αμφισβη-
τούν δσα ί εν εινε ί υνατόν νά γνωρίζουν η ίσα ίέν
εννοούν, και νομίζουν μάλιστα δτι εινε υπέροχα
πνεύματα. Οι στενοκέφαλοι μύωπες 1 Όσον
περισσότερα εμαθενδ άνθρωπος, τόσον εύκολώ-
τερον παραδέχεται ώς δυνατά 4 δσα ^έν έγνώρι-
σεν έζ ιίίας πείρας η αντιλήψεως. Ό. μαύρος
της Αφρικής ίέν πιστεύει εις άτμομηχανάς,
ούτε εις ηλεκτρικούς τηλέγραφους, και οι χωρι-
κοί μας κινούν με άπιστίαν τάς χονδράς των
κεφάλας, αν τους είπ^ κάνεις, δτι οι αστρονό-
μοι ήρχισαν νά ζυγίζουν τ* άστρα. Όσον περισ-
σότερον ημπορεί νΐ πιστεύσιρ δ άνθρωπος τόσον
περισσότερον σοφώτερος είνε. Τό μη&ίγ βαυμά•
ζητ σημαίνει, κατά την πεποίθησίν μου, νά
παραδέχεται τις δλα δυνατά και νά μην άμ-
φιβάλλη ίια τίποτε. Είσθε της γνώμης μου ;

Είμαι άνθρωπος ειρηνικός, και απήντησα :

— Πληρέστατα !

— Χαίρω, χαίρω πολύ• επιτρέψατε . . .

Κ' εγερθείς δ γέρων μοι έτεινε ύπίρ την τρά-
πεζαν τήνχεϊρά του ην εγκαρδίως εσφιγζα.

— Απροσδόκητος ^ι' εμέ εύχαρίστησις νά
ευρω τόσον εύάρεστον συντροφιάν, έζηκολούθη-
σε λέγων προίγμα τό δποϊον ^εν απαντώ έίώ
συχνά. Πρό πολλού καιρού ίεν είχα τό ευτύχημα
νά γνωρίσω άνθρωπον τόσον λογικόν και τόσον
άξιαγάπητον ώς σας.

'ΐζϊσθάνθην είίός τι έντροπης, και προσέκλινα
άφωνος, μειίιών άμηχάνως.

— Τό ονομά μου είνε Άρης Κλάασεν, έξη-
κολούθησε φλυαρούν τό γερόντιον. Κατάγομαι
από τό Χολστάϊν, αλλά πρό υολλών ετών κα-
τοικώ εις την Γερμανίαν. Άπό τίνος χρόνου μέ-
νω πλησίον της Β. και ερχορ.αι συχνά εις αυτό
τό ξενοίοχεϊον. Ημπορώ αρά γε νά ελπίσω, δτι
θά σας ξαναι^ώ έ^ώ; Είσθε άπ' αυτά τά μέρη;

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

Έΐ^Είτυ^

9

Άιη^ντησα άρντιτικώς ιΐς την τελευταΐβν
ερώτησιν, αλλά εθβώρησα 6(Λως καθηχον χαΐ
]^ρίος ριου νά παρουσιάσω χαΐ εγώ τον {αυτόν
[£θυ.

— Ήριπορώ νά ερωτήσω, πόσων ετών είσθε ;
Ι&Ι γιρώτησεν 6 Κύριος Κλάασεν.

— Τριάκοντα ίύο, απήντησα.

— Ωραία ηλιχ(α' η ωραιότερα, η[^πορω νο^
<ιπ(ϋ, ύπελαβε,' τονίζων Ιδιαιτέρως το ή' χ'εγώ
ίντδς ολίγου θα εχω αύτην την ηλιχίαν.

Προσεΐ^ον (χετά τίνος απορίας τον γέροντα,
άλλ' ητο εντελώς ήσυχος και σοβαρός. Παρατη-
ρι^σας δ(Λως το βλέ|Λ|Λα [Λου, έφάνη πως στενό-
χ^ωρηθεις, και προσέθηκεν :

— Έλπέζω δταν γνωρισθώριεν καλλίτερον,
ώς (ίλικρινώς έπιθυριώ, νά σας εξηγήσω δ,τι
τόρα σας προζενεΐ άπορίαν.

Την στιγριην εκείνη ν προσήλθε ν δ οΐκέτης
κομίζων το ίεϊπνον, άφου ^ί προσέφερε πρώτον
<1ς τον Κ. Κλάασεν, υπεχώρησε βηρ,ατά τίνα
οπισθιν της καθέδρας του, (χ' έθεώρησεν ε'μπι-
«τευτικώς κα(Λ(Λύων τους δφθαλριούς και πονηρώς
βλέπων προς τον συν^αιτυ(ΛΟνα ριου, και εκρού-
<τεν έπανειληρΐ[χένως το ριέτωπον ίιά του λιχα-
νοϋ του δακτύλου.

Ειχον ηίη παρατηρήσει δτι δ Κ. Άρης Κλά-
ασεν έφαΐνετό πως παράίοξος άνθρωπος* άλλ'
ητο βεβαίως κόσ[/.ιος και ευπρεπής. Μη θέλων
ν' αποπλανηθώ ύπ6 τών νευμάτων του ύπηρέ-
του, έξηκολούθησα ίιαρκουντος του ίείπνου
την μετά του γείτονός μου συνομιλίαν.

ΜοΙ άπέτεινε πολλάς ερωτήσεις, αλλά πάν-
τοτε τοσούτον φιλικώς και μετά τοσαύτης προ-
αιη'^%ΐΛς^ ώστε ασμένως και λεπτομερώς άπήντων
<1ς αύτάς.

— Μάλιστα, το βλέπω, είπεν δ Κύριος
Κλάασεν, βτε ίιηγήθην εις αύτον ολίγα τινά
περί μεμακρυσμένης χώρας, δπου ειχον ζήσει.
Π^ριηγήθητε πολύ και έχετε ρ-εγάλην πεϊραν.
"Άνθρωπος ώς σεις σπανίως άποπλανάται εις
την μικράν αυτήν πόλιν. Έγώ τουλάχιστον
χανένα οεν έγνώρισα. Πόσα θαυμάσια πράγμα-
τα θά είδατε εις την ζωήν σας. Ώρας δλοκλή-
ρους ημπορούσα νά σας ακούω. Κ* εύαρεστηθή-
τε σ&ς παρακαλώ νά παρατηρήσετε, αξιότιμε
χύριε, δτι πιστεύω εις τον ελάχιστον λόγον
σας.

Ή ίήλωσις αυτή μ' έπείραξε κάπως.

*— Δεν πιστεύω, ειπον ξηρώς, αί διηγήσεις
μου νά φαίνωνται σάν παραμύθια.

— * Μη με παρεννοειτε, παρακαλώ, κύριε γεΐ-
τόν μου, ύπέλάβεν δ άνθρωπΙσκος.Όμιλώ απλώς
και συντόμως, και οι λόγοι μου.ίέν εννοούν ού-
^έ χεραίανπεριτσότερον παρ' δ,τι λέγω. Ηθέ-
λησα νλσας καταστήσω προσεκτικον με πόσην
εύλάβειαν σ21ς ά'κροάζομαι,μόνον και μόνον ^ιά

νά σας προκαλέσω νά μου <ϊιηγηθήτε και άλλα
άπο τα πολύτιμα αυτά πράγματα, τά δποϊα
γνωρίζετε. Δεν ήξεύρετε, ίέν ημπορείτε νά
υποθέσετε, πόσον ενδιαφέρομαι ^ιά ποίν νέον,
ίιά πάν θαυμάσιον.

Επήλθε μικρά τις παυσις.

Είτα $' αιφνιδίως μί ήρώτησεν δ Κ. Κλάα-
σεν:

— "Άν είχατε νά εκφράσετε κάμμίαν έπι-
.θυμίαν, την δποίαν ήίύνατο αίφνης νά εκπλή-
ρωση καμμία καλή μάγισσα, τί έπιθυμίαν θα
είχατε; νά πλουτήσετε; . .

Άνένευσα.

— 'Έρωτα ; . . Τιμάς και ίόξαν ; . . Καλήν
ύγείαν ; . . Βαθύ γήρας ;

— θά είχε τι το έπιθυμητον, απήντησα ά-
μελώς, αν ίέν είχε τάς ασθενείας του.

— Κάμετε μου μίαν χάριν, αξιότιμε κύριε,
έξηκολούθησιν αμέσως δ Κ. Κλάχσεν. Σκε-
φθήτε πέντε λετττά, τί ήθέλατε επιθυμήσει.
Δεν μου κάμνετε αυτήν τήν χάριν ;

Μ' έβλεπε ίέ πάλιν τόσον φ.ιλιχώ; μειδιών,
ώστε άσριένως κατένευσα.

— Αρχίζουν λοιπόν τά πέ^τε λεπτά, είπε.
Κ* έξαγαγών του κόλπου του βαρύ χρυσοΰν
ώρολόγιον, εθηχεν αυτό ενώπιον του, και εχυψεν
έπι του πινακίου του, ούτως ώστε ίέν εβλεπον
πλέον τους οφθαλμούς του, ώς ει απέφευγε νά
ταράξη ίιά βλέυ,ματός του τάς σκέψεις μου.

— Λοιπόν ; τά πέντε λεπτά παρήλθον. Τί
επιθυμείτε ;

Οι ίιαλογισ(Λθί μου ειχον εν τούτοις παρα-
κολουθήσει τον είρμον της προτέρας μου φρά-
σεως, δτι το βαθύ γήρας θά ητο έπιθυμητον,
αν ίέν είχε τάς ασθενείας του.

— θά έπεθύμουν, ειπον, ν* ανταλλάξω τά
τελευταία είχοσιν ετη της ζωής μου — άπο τά
έξήκοντα εως τά δγίοήκοντα, — ίιότι τόσον
σκοπεύω νά ζήσω, άντι τών ετών μεταξύ εϊκο-
σι και τεσσαράκοντα, και νά ζήσω τοιουτοτρό-
πως ίις αυτά τά ετη.

'Ήγειρεν έκπληκτος το βλέμμα. Το άνθρω-
πάριον είχεν αναπηδήσει, ώς ήλεκτρισθέν, κ'
ε^ραμε προς με.

— Τήν χεϊρά σας, φίλε μου ! Τήν χεϊρά σας!
άνέχραξε. Δεν σας είπε κανείς τίποτε ; Ειλι-
κρινώς δμιλείτε ;

— Ποιος νά μου ειπη ; Προ μιας ώρας ήλ-
θον, και ίέν γνωρίζω ψυχήν εις δλην τήν πό-
λιν. Ό,τι σας λέγω είνε ειλικρινέστατον.

— θά σας κάμω μίαν πρότασιν.
'Εφαίνετο δ Κ. Κλάασεν λίαν έξημμένος, κ*

έξηκολούθησεν αμέσως:

— Ελάτε εις το ίο)μάτιόν μου• άναπαυτι-
κόν, θερμον ^ωμάτιον. . • . τδ καλλίτερον του
ξενοδοχείου. Ό υπηρέτης ^ί\^0^Λούτνς

10

Έ^Έχτυ^

δπως κανείς. Ελάτε νά ι^ίετε ενα ποτηράκι.
'Ήθελα πολύ νά δ[χιλη<^ω [Λαζη σας. Μόλις είνε
εν^εχα, και δ 9ΐ^ηρο^ρθ[Λθς φεύγει αυριον το
πρωί εις τάς ^έκα. Χαρίσετε [ΐ.ου (Λίαν ώραν, κ'
έχετε καιρόν νά χορτάσετε ΰπνον. Κά[Αετέ ρ,ου
την τΐ(ΐ.ην νά ίεχθήτε την πρόσκλησίν (Λου.

Δεν ήσθάνθην το θάρρος ν' αρνηθώ. Έπειίη
^έ προ (Λίκρου είχον τελειώσει το ^εΐπνόν [Αου,
και 6 Κ. Κλάασεν έβεβαΐου δτι θά έκάπνιζον
το σιγάρον (χου πολύ ευχαριστότερον έπι ανα-
παυτικού θρονιού εις το ίωριάτιόν του η έπι
σκληρας τίνος καθείρας του εστιατορίου, άσ(/.ε-
νος και πως περίεργος τον παρηκολούθησα εις
το ίωριάτιόν του.

β'

Γηραιός τις υπηρέτης, αναμένων εν τφ ίια-
ίρόρ,ω, ηνοιξε την θυραν, δτε επλησιάσαμεν εις
το £ω[ΐ.άτιον του Κυρίου Κλάασεν. Με πάρε-
τήρησε <ϊε προσεκτικώς καΐ [Λετά τίνος δυσπι-
στίας, ώς (Λοι έφάνη. Ό κύριος του ελαβεν αυ-
τόν κατά (λέρος καΐ του εψιθύρισεν ολίγας λέξεις
εις το ους, κρατών αύτον οικείως άπο του βρα-
χίονος, ώς ει έλάλει προς ϊσον, γνο)ρΐ{/-ον (λάλ-
λον η προς ύφιστάριενον. Ό γέρων απεσύρθη
ούίέν άπαντήσας, κ' επέστρεψε [/.εθ' ίκανώς (χα-
Λ'ρον χρονικον ίιάστη(Λα, φέρων το άχνίζον πο-
τόν και ποτήρια. Άπέθηκεν αυτά έπι της τρα-
πέζης κ* εγγύς αυτών ίέσ[Λην σιγάρων, είτα ί'
ε(χεινεν ίστάριενος παρά την θύραν και θεωρών
τον κύριόν του, οιονεί ίιαταγήν τίνα περι-
(λένων.

— Ή[ΛπορεΤς νά πλαγιάσης, τφ ειπεν δ ζε-
νίζων (ΐ,ε. Ό κύριος έχει την καλωσύνην νά
μείνη ολίγον (χ,αζυ (χου. Δεν σε χρειάζοριαι
πλέον.

Ό άνθρωπος (χ' έθεώρησε και πάλιν [λετά
του αύτου εκείνου ίυσπίστου βλέ|Χ(Λατος, ^ι' ου
(Λε ειχεν άνα(Αετρήσει.

— Δεν ειριαι κουρασρ,ένος, είπε. θά υπάγω
εις το ίω(Λάτιόν (χου, και δταν θελήσετε αρ-
γότερα νά έκίυθήτε, (χέ φωνάζετε.

— "Οπως θέλεις, Φράντς, δπως θέλεις. *Αν
δ[χως νυστάζΊ()ς, πλάγιασε κ* έννοια σου.

Ό υπηρέτης άπε(χακρύνθη, κ* ί|χεινα πάλιν
(χόνος (χετά του Κυρίου Κλάασεν. Πριν η ελθη
το πούντς, ειχεν εξακολουθήσει την παρά την
τράπεζαν άρχισθεϊσαν συνθ(χιλΙαν του, καΐ δια-
φόρους |χοι άπέτεινεν ερωτήσεις. Μοι έφάνη δ-
ίχως, δτι άνέ[χενε ν* άσφαλισθ^ κατά πάσης δια-
ταράξεως, δπως λαλήση [χετ* έ[χου περί ώρισ[/.έ-
νου τινός άντικεΐ(χένου, δπερ τον ενδιέφερε. Και
ίέν ήπατώ(χην. Μόλις έκλεισε την θύραν 6
Φράντς, καΐ δ Κ. Κλάασεν έπλήρωσε ^ύο πο-
τήρια, προσέκρουσε το ποτήριόν του εις το

ι^ικόν [χου, έγεύθη ίι' £κρων χειλέων του πο-
τού, εβηξεν ολίγον, και ώ[χίλησεν ο)ς έξης :

— Σας παρακάλεσα νά [χου χαρίσετε εν |χε•
ρος ττ^ς εσπέρας σας, πρώτον (^ιότι έπεθύ[χουν νά
καλλιεργήσω γνωρΐ|χ1αν, ή δποία {χου έπροξένη-
σεν ήίη τόσην εύχαρίστησιν, καΐ δεύτερον ίιότι
ήθελα ν* ακούσω την γνώ|χην πολυπεΙρου και α-
προκατάληπτου ανθρώπου περί ζητη(χάτων τι-
νών, τά δποϊα (χ* ενδιαφέρουν [χεγάλως. Ήσχο-
λήθητε (χέ την Ιατρικήν ;

— Μέ την χη(χε1αν, την φυσικήν, τον (χα-
γνητισ(χον ;

Άνένευσα.

— Πιστεύετε δτι είνε ίυνατή επί τών αν-
θρώπων άντί^ρασις του αοράτου κόσ[χου, του
κόσχου τών πνευμάτων ;

Καθ* δσον ειχον ήίη γνωρίσει τον Κ. Κλάα-
σεν, εννόησα δτι απότομος τις άρνησις ήθελε
πτοήσει «υτον και κλείσει πιθανώς το στόμα
του. Μη αισθανόμενος δμως την έλαχίστην κό-
πωσιν, άνεσιν ^έ τουναντίον πολλήν εν τφ εύ-
χαρίστφ έκείνφ ^ωματίφ, έπι του αναπαυτι-
κοί; μου θρανίου κ* ενώπιον ποτηριού εξαίρετου
ΛΟΌΤΖζ, και μόνην έχων ^ιασκέ^ασιν την συν-
τροφιάν του Κ. Κλάασεν καθ* δλην έκεΐνην την
μακράν έσπέραν, άνέλαβον σοβαρόν ήθος προς
την έρώτησίν του, και απήντησα ίιά τών στί-
χων τούτων του Άμλετ :

«Κρύπτει δ ουρανός κ* ή γη, Όράτιε,
Πλείονα ή φαντάζετ* ή σοφία σας»

— Λαμπρά ! ορθότατα ! ύπέλαβεν έπικυρών
δ Κύριος Κλάασεν. Τπάρχουν αληθώς πολλά
πράγματα, τά δποΐα ποτέ κάνεις ίέν έφαντάσθη
και δμως είνε αληθινά Ι

Έπιε ταχέως ολίγον εκ του θερμού ποτού,
κ' έπανέλαβεν αμέσως, θεωρών με βλοσυρώς ώς
αν είχον εκφράσει άντίρρησίν τίνα.

— Και δμως, κ' εντούτοις εΙνε αληθινά !

Είτα ί' έβυθίσθη εΙς βαθεϊαν σκέψιν, και
μετά παυσιν μακράν ύπέλαβε πάλιν ήσύχως
και προσηνώς, ώς πρότερον :

— Ημπορώ νά σδίς απασχολήσω ώς μίαν
ώραν ακόμη ; Έχω τόσον σπανίως την ευτυ-
χίαν νά συναντώ ανθρώπους ώς σας, και θα μου
είνε μεγάλη άνακούφισις νλ εκφρασθώ περί με-
ρικών πραγμάτων, τά δποϊα εχω εΙς την καρ-
ΐίαν μου.

Απήντησα δτι μ€τά μεγάλης ευχαριστήσεως
ήμην εις την ίιάθεσίν του.

*— Ευχαριστώ πολύ 1 άπήντησεν δ Κ. Κλάα-
σεν. Βήξας ίέ και πάλιν ήρχισε την ίιήγη-
σίν του.

["Εηεται συνέχιια]

ΟΪ9ΪΪΪΖΘ0Ι όγ

Οοο^Ιε

Β21ΤΙ^

11

Ο ΚΑΡΟΛΟΣ ΑΑΡΒΙΝ

κατ* οίκον

Ό Κάρολος Δάρβιν €ΐνβ εν των μεγίστων
ί'χΐ του χ6άΐΛθυ πνευριάτων, εΙς των ανδρών οϊ-
τινες βαθύτερον ηροτρίωσαν χαί εγονΐ|ΛοποΙγ)σαν
το έδαφος ττίς ανθρωπινής διανοίας. Μόνην την
εχιστ-ηριην ελάτρευσε,ίενιπεζήτησεν ούτε ίόζαν,
ούτι τ(|&άς, έζησε ίέ είρηνικον και αύστηρον βίον
(«ιζγ)τών άριεταπτώτως την αλήθεια ν.

Ό βίος αύτου ενέχει το εξοχον εκείνο θέλ-
γτιτρον, δπερ απορρέει εκ της ενώσεως του (χε-
γαλβίου της διανοίας προς την απλότητα, της
καρδίας, την (χετριοφροσύνην και την φυσικό-
τητα, «νώσεως σπανιωτάτης και ίιπλώς ίι'
αύττίν ταύτην την σπανιότητα εκτιριωριένης. Ό
γινώφχων τον κατ* οίκον βίον του Δάρβιν τοι-
αύτην ίκτίριησιν και συ(Λπάθειαν αισθάνεται,
ώστε η προς τον ανθρωπον αγάπη Ισοφαρίζει
προς τον θαυ|χασ|χόν του ώς επιστη(Αονα.

Παιάίχή χαΐ κβαηκη ήΜχΙα τον ^άρβ^τ.

Ό Κάρολος Δάρβιν έγεννήθη τ^ 12 Φεβρου-
αρίου 1809 εν Σχρούσρ,πουρη. Ό πάππος αύ-
τοϋ *Έρασμος Δάρβιν εγενετο γνωστός εις την
<πΐ(ττη(ΐ.ην ίιοι της ΖψοτομΙας του.Έν τφ εργφ
τούτω ευρίσκεται εν σπέρ(Λατι η (χεταπλαστι-
κη θεωρία, ήτις υπήρξε το κατ* εξοχήν έργον
του Καρόλου Δάρβιν. Ό ιατρός Οΰάριγκ Ρο-
βέρτος Δάρβιν, υιός του Έράσ^Λου, πατήρ του Κα-
ρόλου, ήτο ίεξιώτατος χειρουργός— {ΐ,εθ'δλην
τήν προς το αίρι,α άποστροφήν του,ήν|χετεβίβα-
σε χαι εις τον υίόν του. Περί της παιδικής ^έ
ήλιχέας του Καρόλου Δάρβιν εύρίσκο[/.εν ενδια-
φέρουσας εΐι^ήσεις εν τη αύτοβιογραφίο}: του.

«Ήριήτηρ (Λου απέθανε κατά Ίουλιον του
1817• ή|Αην επτά περίπου ετών, είναι ίί πα-
ρά^οζον οτι ού^έν άναρι.ινήσκο[Λαι, ή [λόνον τήν
νεχρικήν της κλίνην, τήν εκ (χαύρου βελούίου
εσθητα αυτής και το περιέργως κατασκευασ-
' (λένον τραπέζιον του εργόχειρου της. Το Ιαρ
του αύτου έτους, έστάλην ώς εξωτερικός [Λαθη-
τής εις σχολειόν τι της Σχρούσ(Απουρη, εν φ
ίφοίτησα επί εν έτος. "Ήκουσα λεγόριενον δτι
έριάνθανον πολλώ βρα^ύτερον της (λίκροτέρας
αδελφής (ΑΟυ ΑΙκατερίνης,νο[χίζω <ϊ* δτι ύπο πολ-
λάς επόψεις ή(χην κακόν παι^ίον. Καθ* ην έπο-
χήν έφοίτων εΙς το σχολεϊον τούτο ήσθανόριην
^εγάλην κλίσιν προς τήν φυσικήν ίστορίαν και
ιδιαιτέρως προς τάς συλλογάς. Προσεπάθουν νά
ριάθω τά όνόριατα των φυτών, και συνέλεγον
παντοία πράγρ,ατα, κογχύλια, σφραγϊίας, (χε-
τάλλια, (ΐ,έταλλα.

^Ή προς το συλλέγειν αυτή |Λανία ήτις ανα-
δεικνύει 31νθρωπόν τίνα συστηριατικον φυσιοίί-
φην, «άν μή καταστήση αύτον (Αονοριανή ή φι-

λάργυρον, ήτο βαθύτατη εν έ(Λθΐ και άναριφισ-
τήτως ε(Λφυτος, ίιότι ούίεις τών αδελφών |Λου
είχε ποτέ τήν κλίσιν ταύτην.

]>Μ(κρόν τι έπεισόίιον, κατά το έτος τούτο
συριβάν ένεχαράχθη άνεξιτήλως εις τήν (χνή(Λην
(ΑΟυ. Αποδεικνύει ίέ πόσον ένίιεφερό(Λην εκ
νεαρ&ς ηλικίας περί του (χεταβλητοΰ τών φυτών.

»Διηγήθην εις άλλο (λίκρον παιίίον (εΙς τον
Λάϊτον , νθ[Λίζω , δστις βραίύτερον έγένετο
Λινελόγος και βοτανικός γνωστότατος) δτι ή-
ί υνά(Λην νά παραγάγω πολυανθή και ήράνθερια
όιαφόρωνχρω(Αάτων ποτίζων αυτά ίιά κεχρω-
(Λατισ[Λένων τίνων υγρών. Εννοείται ώς ην έπό-
(χενον, δτι τούτο ητο τερατώδης μύθος, καΐ δτι
ούίέποτε επιχείρησα τοιούτο πείρα(χ.α)).

Τω 1818 δ πατήρ του εισήγαγε ν αύτον εις
έκπαιίευτήριον τήςΣχρούσ(Λπουρη εν φ έσπού-
^ασεν έπι έπταετίαν.

«Δεν ή(Αην οκνηρός, πλην ίέ της στιχουρ-
γίας εις ην 5εν επέίιίον, έ|Αελέτων εύσυνειίή-
τως τους κλασικούς (χ,ου συγγράφεις, άνευ (λετα-
φράσεων ή άλλων βοηθηρ-άτων. Μόνην εύ-
χαρίστησιν τών σπου<ϊών τούτων άπεκόριισα
εκ τών ω^ών του Όρατίου, δν έθαύριαζον πολύ.
Ότε απεφοίτησα του σχολείου ^έν ή[Αην, ώς
προς τήν ήλικίαν (χου, οΰτε πολύ, ούτε ολί-
γον άνεπτυγριένος. Νθ(λίζω οτι οι ίιίάσκα-
λοί (Λου και δ πατήρ {Αου (α* εθεώρουν ώς κοινό-
τατον παιίίον. Ήρ.έραν τινά δ πατήρ (/.ου ριοί
είπε• «Μόνον ίιά τοκυνήγιον, τους σκύλους καΐ
ίιά τά παιγνίίια φροντίζεις, θά έντροπιώσης
τήν οίκογένειάν σου και τον εαυτόν σουΙ•..» Ό
πατήρ μου, δστις ητο κάλλιστος άνθρωπος, καΐ
του δποΐου ή μνήμη μοι είναι προσφιλής, ητο
προφανώς ώργισμένος τήν ήμέραν εκείνην και
άδικος πως δτε έλεγε τάς λέξεις έκείνας.

»Άναμιμνησκόμενος ώςκάλλιον <ϊύναμαι τον
κατά τον σχολικον βίον χαρακτήρα μου ,
ανευρίσκω δτι τά μόνα προσόντα μου ατινα
προοιώνιζον αϊσιόν τι ίιά το μέλλον ήσαν αι
έκπεφρασμέναι ήίη κλίσεις μου, δ πολύς ζήλος
μου προς πάντα τά ένίιαφέροντά με και ή
ζωηρά εύχαρίστησις, ην ήσθχνόμην δτε ένόουν
ζήτημα τι ή πράγμα ίυσχερές.»

Περί το τέλος της εποχής ταύτης ήσκειτο
εΙς τήν χημείαν μετά του άίελφού του Έ-
ράσμου.

(κΜοι επέτρεπε νά τον βοηθώ εις τά πλείστα
τών πειραμάτων του. Παρεσκεύαζε πάντα τά
αέρια και πολλά σύνθετα σώματα, εγώ ο' άνε-
γίνωσκον επιμελώς πολλοί βιβλία χημείας, οΙα
ή Χημική Κατήχησις του Χένρη και Πάρξ.
Ήσθανόμην μέγιστον ενδιαφέρον, συνέβη ίέ νλ
έργασθώμεν μέχρι της μιας μετά το μεσονύ-

κτιον και επέκεινα.

))Τούτο υπήρξε το καλλίτερον μερί^ς της σχο-

0Ϊ9ΐίΐζθόόγν^ΟΟ^ΐ€

12

£2 23Τυ^

λιχης (Λου άγωγης, 8%6τι ίχ τούτου πραχτικώς
ενόησα τί £ση|Ααινον αϊ λέξεις π6ΐρα(&κτικαι
ετΓίστηριαι. Αι (χελέται χαΐ τ& πειράι^ατα η(Αών
ήσαν γνωστοί εν τφ σχολεΐφ, επειδή ίβ τοΰτο
ητο πρωτοφανές, οι 9υ(ΐ.|ΑαθηταΙ (χου [λε έπωνό-
[χασαν * Αέρων. Έττεπλήχθην απαζ ^ηριοσίί^ ύπδ
του πρώτου ίιίασκάλου του σχολείου, του ίι-
^άχτορος Βουτλερ, ίιότι έχανα τον χαιρόν (Λου
εις π^^άγριατα τόσον ανωφελή, (Αε απεκάλεσε
^ε ά^ίχως ροβο οιΐΓ&ηΙβ* έπει^η ^έ ίέν ενόουν
την εννοιαν των λέξεων, η (χ.θ(ΐ.φη [αοι έφαίνετο
τρομερά.])

Τον 'Οχτώβριον του 1825 6 νεαρός Κάρολος
Δάρβιν, εστάλη εις το Έ^ιριβοΰργον δπως σπου-
ίάση την Ιατριχην (Αετοί του αδελφού του Έρά-
σμου. Διέτριψε ^ύο ετη, αλλ* ως 6(Λθλογει, ^εν
είργάζετο οΰσ όλως, βεβαιωθείς εχ τίνων ση(Λείων
δτι 6 πατήρ του θα τφ άφήση ίχανήν περιουσίαν
δπως ζτ) άνετως, χωρίς να άναγχασθγ) να (χε-
τελθη το Ιατριχον επάγγελ(ΐ.α. Ή ιατρική ήχι-
στα ενδιέφερε αυτόν.

Α! εΙς το νοσοχο[Λειον επισκέψεις ένί ιαφέρουσιν
αύτον περισσότερον, άλλα τφ προξενουσι δυσ-
άρεστους συγκινήσεις• προ πάντων ίέ αί εγ-
χειρίσεις, ών τίνες τρέπουσιν αύτον εις φυγήν
εκ του ά[Λφιθεάτρου. Δεν «ιχιν ετι άνακαλυφθγ)
το χλωροφόρ[Λΐον| ή ^έ θέα του αΙ[ΐ.ατος και αί
κραυγαι των έγχειριζθ[/•ένων έτάραττον αύτον
σφόδρα.

Έν|τούτοις κατά τάς ^ιαχοπάς εν Χρούσριουρη,
ασχολείται περί την Ιατρικήν, επισκεπτό(ΐ.ενος
τους πτωχούς καΐ συζητών (Αετά του πατρός
του περί της διαγνώσεως της νόσου Λαι της
καταλλήλου θεραπείας.

Κατά την εν Έίψβούργψ ίιαριονήν του, δ
Κάρολος Δάρβιν τρέπει (ΐικρόν την προσοχήν
του εις τάς θετικάς επιστήριας καΐ ^η(Λοσιεύει
το πρώτον αύτου έργον, μικράν (λονογραφίαν.
Παρίσταται επίσης εις τάς συνεδριάσεις της
ΒασιΜχής *Ιαζρίχής Έζαιρβίαζ' (Λανθάνει να
βχλσα(ΛΟνη• παρακολουθεί τάς γεωλογικάς έκ-
-"^οΐλάς. (τΚατά το ίεύτερον έτος (χου εν Έίΐ(χ-
βούργφ παρηκολούθησα τά (ΐ.αθή[Λατα της γεω-
λογίας κο^ι της ζωολογίας, άλλ* ήσαν χπιστεύ-
τως ανιαρά* τοΰτο [ΛΟνον το άποτέλεσ(Αα έπή-
νεγκον έπ* έ(χου, δτι ελαβον την άπόφασιν νά (χή
αναγνώσω ποτέ βιβλίον γεωλογίας, (χη^ε νά
ασχοληθώ ποτέ εις την επιστή(Λην ταύτην.»

Ή φυσικωτάτη αυτή προς την γεωλογίαν
αντιπάθεια αποτελεί παράίοξον αντίθεσιν προς
το φλογερον πάθος ίι* ου θά καλλιεργήση τήν
έπιστή(χην ταύτην (χετά τίνα ετη, (χετά τήν
περί τήν γήν περίοίόν του.

Κχτίκ, τήν εποχήν ταύτην δ νεαρός Δάρβιν
ήγάπα καθ* ύπερβολήν τήν θήραν, το ίέ πάθος
τοΰτο διήρκεσε πολλά ετη, άλλ* άπεσβέσθη

βαθ[Αη^ον κατά τον περίπλουν αύτου. Έν τινι
θήρ^ δ Μάκκιντος είπε περί Δάρβιν :

— Ευρίσκω εις τον νέον αύτον κάτι τι το
δποιον (Α* ενδιαφέρει•

«Ή εντύπωσις αυτή, λέγει δ Δάρβιν έν τ^
αυτοβιογραφία του, έπήλθεν αύτφ προ πάντων
εκ του [χεγάλου ενδιαφέροντος (Αεθ* ου τον ήκροώ-
(χ,ην καΐ (χόνον εκ τούτου, ίιότι ή(χην ά(χα-
θεστατος κατά τήν ίστορίαν,τήν πολιτικήν, τήν
ήθικήν φιλοσοφίαν. Οί έπαινοι έπιφανοΰς άν-
ίρος ώφελοΰσι τους νέους• βοηθοΰσιν αυτούς νά
βα^ίζωσι τήν ευθείαν δίόν.»

Μετά ίιετη ^ια(Λθνήν έν Έ^ΐ(χβούργω, δ
πατήρ του λα[λβάνει πλέον τήν άπόφασιν δτι
δ υιός του ^έν έχει τά προσόντα προς Ιατρικάς
σπου^άς, και δτι καλώς θά πράζ^ νά έκλέξιρ
νέον στάίιον το στάίιον ίέ τοΰτο ητο το
κληρικόν.

Ό Κάρολος Δάρβιν προωρίσθη νά γείν/}
οΙθΓ^γπιαα• ή ι^έα ^έν τφ άπήρεσκεν.

α'Εζήτησα καιρόν τίνα δπως σκεφθώ* ήθελον
νά στερεώσω τήν πίστιν |Λου εΙς πάντα τά ίόγ-
(Λατα της αγγλικανικής εκκλησίας. "Άλλως
ή Ιίέα του νά γείνω αγροτικός έφη(Αέριος (λοί
ήρεσκε. 'Ανέγνων έπ([χ.ελώς το οηΐΐΐθ ΟΓββόβ του
Πήαρσον και άλλα τινά θεολογικά βιβλία.

»Όταν λάβη τις ύπ* δψιν τον ζήλον (χεθ* ου
έπετέθησαν κατ* έ(χοΰ οί ευλαβείς, φαίνεται γε-
λοϊον δτι εις έποχήν τίνα βιχον σκοπον νά γείνω
κληρικός. Ό πατήρ (χου ίέν παρήτησεν ανα-
φανδόν τον πόθον τούτον, άλλ* έν σιγή, δτε
άπελθών του πανεπιστη(Αίου της Κανταβριγίας
έπέβην του ΜχήϊγκΛ ώς φυσιοί Ιφης. Άν πρέπη
να πιστ6ύω(Χ.εν τους φρενολόγους, ή(Λην κάλλιστα
προπαρασχευασ(Αένος δπως γείνω κληρικός. Πρό
τίνων ετών οί γρα[λ,(χατ&ΐς γερ(Λανικής τίνος εται-
ρίας της ψυχολογίας έζήτησαν έπΐ(ΐ.όνως φω-
τογραφίαν μ,ου. Μετά τίνα καιρόν ελαβον τά
πρακτικά (χιάς τών συνεδριάσεων, καθ* ην το
σχή(/-α της κεφαλής (ΛΟυ έγένετο θέίχα ^η[χοσίας
συζητήσεως, εις ίέ τών ^ητόρων έοήλωσεν δτι
ειχον τον υβόν της ευλάβειας άνεπτυγ(Αένον
δσον ^έκα ευλαβείς ιερείς δ[Λθΰ 1}>

Ά{λέσως λοιπόν απεφασίσθη νά σπουίάση δ
Δάρβιν τά έγχύκλια (Ααθή{Λατα έν ΚανταβριγΙα,
δπου έφθασε περί το τέλος τοΰ 1828, αφ* ού
άνενέωσέ πως τάς (χετά της ελληνικής και λα-
τινικής γλώσσης σχέσεις του. Έν Κανταβριγίςε
ίιήλθεν εύάρεστον βίον, θηρεύων, άσκούριενος
εις τήν σκοποβολήν, ιππεύων, συναναστρεφό[Αε-
νος [χετ' εύθύ[χων νέων και διασκεδάζων.

Άλλ* δ Δάρβιν ύψηλοτέρας έχων τάσεις ίέν
ίιήγαγεν έπι (χαχρον τον βίον τούτον. Έν Καν«
ταβριγίί^ έφοίτα συχνά εις το Μουσεϊον Φίτς-
Ούίλλια(χ, δπως θαυ(χάζη τά έν αύτφ έργα τών
εικαστικών τεχνών ήγάπα τήν^ αουσικήν, πο-

εΐ23ΤΖ^

13

ρ£υό|ΐ6νος ιΐς το παρβχχλησιον δπως άκούση
θρησχλυτιχάς [ΐ.£λφίΐας, ιτληρώνων τά παιίία
του χορού όπως ελθωσιν εΙς την κατοικίαν του
χαΐ ψάλωσι, επιζητών τάς [/.ουσιχάς συνανα-
στροφοις και τάς συναυλίας. Και δμως παρα-
δόξως ίεν εϊχεν αντί, ίβν ηίύνατο να ^ιαχρί-
ντ} (ΐίαν παρατονίαν, ίέν η<ϊύνατο να ύπο(Λέλψγι
ορθώς 4^(^« "ϊ•». Έν τούτοις, η (Λουσιχη ύπερέ-
τερπεν αυτόν συχνά κις ίέ ποιείται λόγο ν περί του
«ρίγους δπερ αΙσθάνεται έν ττ) σπονίυλιχ^ στή-
λη» δταν άχούγ) ώρα(αν [Λουσιχήν. Όριοίως η-
γάπα την ποίησιν χαΐ τά ποιχίλα άναγνώ-
σριατα.

«Μέχρις ηλιχίας τριάκοντα ετών περίπου,
πάντα τά εϊίη της ποιήσεως — τά έργα του
ΜΙλτωνος, του ΓχραΙη, του Βύρωνος, του Ούερ-
^σουερΟ, του Κολρΐίζ, του Σέλεϋ, ριέ ετερπον
τά |ΐ.<γιστα. Έλάτρευον τον Σαίχσπηρ, Ι^ιως
ίέ μ* έΟελγον, δτε ηριην σπουδαστής, τά ίστο-
ριχά. του ^ράριατα. Τώρα, άπο πολλών ετών
|*.οι είνε αδύνατον ν* αναγνώσω ένα καΐ (ΑΟνον
στίχον. Άπεπειράθην προ (/.ικρου ν' αναγνώσω
τον ΣαΙχσπηρ, άλλ' εύρον αύτον τόσον άνιαρόν,
Δστε |αοΙ ένέττνευσεν άη^ίαν.

»Δεν \ί* ευφραίνει σχεδόν πλέον η ζωγραφική
και -η {λουσιχη. Ή ριουσικη έν γένει (χέ κά(Ανει
νά ^ιανοώ|Ααι συντόνως το θέρια περί το λποιον
ειχον άρτι ένασχοληθτ), άντι νά (ΐ,οΐ έριποιησιρ
χαλαισθητιχην ηίονην . Διεφύλαξα άγάπην
τινά προς τλ ώραια τοπία, άλλ' ή θέα των ^έν
(101 παρέχει πλέον την έχταχτον έχείνην άπό-
λαυσιν, ίΐν ησθανό(ΐην &λλοτε.ΐ)

Έχ των βιβλίων, £τινα επέδρασαν (χεγάλως
έπι του πνεύριατος του έφηβου Δόρβιν,[Λνηριονεύ-
ο(ΐεν ίϋο ϊργα (χεγάλης αξίας : «Κατά το τε-
λευταΐόν (ίου έν Κανταβριγίί^ έτος άνέγνων
(ΐετά προσοχής καΐ ενδιαφέροντος την άφήγη-
σιν των περιηγήσεων του Ου(ΐ.βολί. Το έργον
τοντο ώς και το του σιρ Χέρσελ «ΕΙσαγωγη
εις την σπουίήν της Φυσικής Φιλοσοφίας]», ριοι
ένέβαλον φλογερον ζήλον. "Ηθελον νά προσ-
θέσω χαΐ έγώ λίθον τινά, έστω και ευτελή, εις
το ευγενές οΙκο£όρ(.η(ΐ.α τών φυσικών έπιστη(Αών.
Ουίεν σύγγρα(ΐ.α έπέ^ρασεν έπ* έ(χου δσον τά ^ύο
τχντα. Αντέγραψα εκ του Ου(ΐβολ^ (ΐακρά χω-
ρία σχέσιν έχοντα προς την Τενερίφην, καΐ άνε-
γίνωσχον αυτά ύψιφώνως κατά τίνα έκ^ρθ(Λην
(ίου. "Έν τινι προγενεστέρα έκ^ρορίΎ) ώριίλησα
προς τινας φίλους (λου περί τών καλλονών τής
Τεν<ρίφης, τίνες ί* αυτών έ^ήλωσαν δτι θά
προσπαθησωσι νά (ΐεταβώσιν εις αυτήν* άλλ'
υποθέτω δτι ^έν ώ(χίλουν σοβαρώς. Έγώ δ(Αως
είχον λάβΐ(ΐ σταθεράν άπόφασιν, έζήτησα ί*
άχρόασιν παρά τίνος μεγαλεριπόρου του Λον-
δίνου, δπως λάβω πληροφορίας περί τών [λέσων
της (ΐβταβάσιώς (λου.»

Έν Κανταβριγίφ δ Δάρβιν συνετέθη στενώς
(χετά του Χένσλοου, καθηγητού τής βοτανικής.
Ή φιλία εκείνη καθώρισε το στάίιον του Δάρ-
βιν. Ό Χένσλοου ητο εύρυριαθέστατος άνήρ, (ΐή
άρκού(Λενος εΙς τάς εΐ^ικάς γνώσεις, άλλα κε-
κτηριένος καΐ πολλάς £λλας ξένας τγ) βοτανική.
*Ητο σοφός άλλ' ουδόλως σχολαστικός. Ή κχρ-
ίία και ή άγαθότης του προσείλκυον εκείνους,
οδς το πνευρ,α αυτού θά ήούνατο νά κράτηση
(χαχράν, ητο ίε φίλος (χάλλον και εταίρος καΐ
ούχι καθηγητής.

Τφ 1831 6 Δάρβιν απεφοίτησε τής σχολής
τής Κανταβριγίας. Μετά γεωλογικήν έκίροριήν
ην έπεχείρησεν εις τά βόρεια τής Ουαλίας, έκ-
^ροριην σκοπούσαν νά εξοικείωση αύτον προς
την γεωλογίαν, εις -^ν σφόίρα τον ειχεν έξο-
τρύνη δ Χένσλοου, εύρε κατά την έπάνοίόν του
εις Σχρούσ(χ.πουρη, έπιστολήν τού Χένσλοου πε-
ριέχουσαν πρότασιν συ(ΐ.φωνούσαν τά (χέγιστα
προς τους πόθους τού νεαρού φυσιο^ίφου.

Τον Άπρίλιον τού 1831, πράγρ,ατι, έγραφεν
εις τον Φόξ:

«*Έχω κατά νουν εν σχέίιον — περί τού δποίου
&[Λΐλώ, σκέπτο[λαι, ονειροπολώ — νά υπάγω εις
τάς Καναρίους νήσους. Προ (/.ακρού, έπιθυ[ΐ.ώ νά
ϊίω τά τοπία και την βλάστησιν τών Τρο-
πικών.]»

Τον Μάϊον ίέ πάλιν έγραφε:

αΠερΙ τού ταξει^ίου (χου εις τάς Καναρίους
νήσους (λή [λ* έρωτδτε. Τόσον παραζαλίζω
τους φίλους (ΐ,ου (ΐ,έ τά τροπικά τοπία, ώστε
έπι τέλους θέλουν ν* αναχωρήσω ίιά ν* απαλ-
λαχθούν απ' έ[ΐ.έ. "Ηρχισα νά ριανθάνω ισπα-
νικά.»

Ή περί ης 6 λόγος επιστολή τού Χένσλοου
έγνώριζεν εις τον Δάρβιν δτι δ Πηίκοκ, καθη-
γητής τής άστρονο|χΙας έν Κανταβριγί(>: είχε
γράψη προς αύτον παρακαλών νά τφ συστήση
νέον τινά φυσιοίίφην ίυνά(Αενον νά τον παρα-
κολούθηση εΙς την ύίρογραφικην άποστολήν του
(ΐ,έχρι τής Γής τού Πυρός και τού 'Ινίικού Ώκε-
ανού,δπως ποιήση (Λελέτας έπι τής φυσικής ιστο-
ρίας* 6 ^έ Χένσλοου είχε ^ιανοηθη τον Δάρβιν.

Ό Πηίχοχ έγραψε (ΐ,ετ* ολίγον εΙς τον Δάρβιν,
παρέχων τάς άπαιτου[λίνας λεπτοριερείας. Ό
Δάρβιν συνεβουλεύθη τον φίλον του Χένσλοου,τον
πατέρα του και τον θειόν του Ίωσίαν Ούέ^ζουού^.
Ό Χένσλοου παρώτρυνεν αύτον πάση ^υνάριει
νά ίεχθτ). Και αυτός ούτος ησθάνετο πόσον
επωφελής ητο ή πρότασις• άλλ' δ πατήρ του
άνθίστατο ίιά πολλούς λόγους• προ πάντων ίέ
^ι^τι δ πλους εκείνος έ'ριελλε ν* αφαίρεση παρά
τού υιού του τάς έξεις του καθιστικού βίου και
ίιέκοπτεν άνωφελώς την προς χατάταξιν εις
τον χλήρον προπαί^ειάν του.

Ό Δάρβιν έζήτησε την γνώ(χην του θείου του

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

14

Έ] 23Τ !▲

Ούιίζουούί /Απέστειλε ν «ύτφ κατάλογον των άν-
τιρρη<'£ων του πατρός του, παραχαλών αύτον
ν* άποφανθγ).

Ό πατήρ του Δάρβιν είχε (χεγάλην έριπιστο-
σύνην εις την κρίσιν αυτού, και προθύριως ηκουε
την γνώ(ΐ.ην του. Ή επιστολή του Ίωσία Οΰ-
έίζουούί συνηγορεί θερμώς ύπερ του σχείίου.
Ό πατήρ του Δάρβιν έπείσθη καΐ συγκατενευ-
σεν δπως ^έ πείσι;) αύτον εντελώς & Δάρβιν,
είπεν ύπαινιττόμιενος τάς ύπερβολικάς πως εν
ΚανταβριγΙ(^ ίαπάνας αύτοΰ «δτι έχρειάζετο
διαβολική ικανότης να ίαπανηστ[ΐ κάνεις πε-
ρισσότερα άπο τον (ΐ,ισθόν του έπι του ΜΛήϊγχΑ,Ό

Εις δ δ πατήρ άπήντησεν.

— Έν τούτοις [/-ε ίιαβεβαιουν δτι έχεις φοβερά ν
ικανότητα εΙς το ζητημ^α τούτο.

Ό νεαρός Δάρβιν έγραψε τότε εις τον Χέν-
σλοου δπως ανακοίνωση αύτψ την άπόφασίν του,
(Λετέβη εις Κανταβριγίαν δπως ριάθγ) αν η θέσις
ητο εισέτι ελευθέρα. Έκει έσχετίσθη (Αετά του
Φίτζ — Ρόϋ, του ίιοικητοΰ της αποστολής, νεα-
ρωτάτου εισέτι — ίέν υπερέβαινε το είκοστον
τέταρτον έτος — άλλα λίαν νοή(χονος και έπι-
χειρηρ,ατίου, (Αεθ' ου συνετέθη ίιά στενής
φιλίας.

Μετέβη προσέτι να ϊίΊ() και το πλοϊον. 'Ήτο
ίέ τούτο [χικρον πλοϊον 242 τόνων, έξηρτη(Λέ-
νον ως βρίκιον, φέρον εξ τηλεβόλα. Ό εν αύτψ
χώρος ητο μετ* άκρας φει^ους ^ιανενε|/.η[/.ένος.
Ό έξοπλισ(Αθς αύτοΰ ητο εξαίρετος, το ίέ πλή-
ρωμ,α εϊχεν έκλεχθτί (λετά πολλής έπΐ|Λελείας•
πολλοί των άξιω[/.ατικών του βραίύτερον άνηλ^^
θον εις ύψηλάς θέσεις.

Ή αποστολή του ΜΛτιϊγχΛ συνίστατο εις το
να παραπλεύση τάς άκτάς της Παταγονίας
και τ^ίς Γης του Πυρός, της Χιλής, της Πε-
ρουβίας, και νήσων τινών του Ειρηνικού και να
έκτελεσγι σειράν χρονοριετρικών παρατηρήσεων,
δπως καθορίσγι το [;.ήκος ίιαφόρων σημείων της
σφαίρας.

("Επβΐαι συνέχεια).

Η ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΤΠΝ ΖΠιΠΝ

Πρα>τόζ(^α

Ή νοημοσύνη ίεν θεωρείται πλέον ως ιίιό-
της ανήκουσα μόνον εις τον ανθρωπον ή πα-
ρουσία ταύτης έπιβεβαιοΰται δσημέραι παρ*
απασι τοις ζφοις και παρ' αύτοϊς τοις άτελε-
στάτοις κατά την οργάνωσιν. Και είναι μεν
αληθές δτι πάντα άποίΐίονται τφ δρμιμφύτφ,
ίυσχερής δμως καθίσταται ή ίιάκρισις πράξεως
γινομένης μετά περισκέψεως η τελούμενης καθ*
ύπαγόρευσιν του δρμεμφύτου.Ή νοημοσύνη με-
ταβάλλει το 6ρμέμφυτον και χαΟ' 6λοκληρΙαν

άναπληροϊ αυτό. Ό παρατηρήσας τάς κινήσεις
έγχυματικών τίνων ζωυφίων θα παραίεχθτ) δτι
ταΰτα κέκτηνται νοημοσύνην τινά, έστω και
έλαχίστην. Ό τρόπος, ί ι' ου προσπαθοΰσι ν* άπο-
φύγωσιν άλληλα και ίι* ου βηρεύουσι, μαρτυ-
ρεί περί της νοημοσύνης αυτών. Ό Κοιηααβδ
ίιηγεϊται δτι ειίε τροχοφόνον έγχυματικόν,
δπερ κατώρθωσε ίιά μιας των χηλών αύτου να
προσκολληθώ εις τά πλευρά έτερου κατίι πολύ
μεγαλειτέρου. Πάραυτα ίε το μεγαλείτερον
τροχοφόρον ετέθη εις κίνησιν δπως άπαλλαγτ)
του οχληρου φορτίου, έκινεϊτο ^εξι^ αριστερά,
και τέλος συνήντησε τεμάχιον χλόης, δπερ
έλαβε ίιοι της χηλής αύτου, και εξηκολούθει
κινούμενον δπως άπαλλαγί) του αντιπάλου* το
τοιούτον διήρκεσε λεπτά τίνα, καθ* ά κατηνα-
λώθη κολοσσ•.αία ίύναμ.ις εκ των μικρών τούτων
δημιουργημάτων, και το μικρότερον έξείιώχθη
βιαίως. Ηθέλησε νά έπχναλάβη την εφοίον,
άλλα ^έν κατώρθωσε νά συλλαβή εκ νέου τον
άντίπαλον. Δεν ίύναταί τις νά φαντασθτί νοη-
μονεστέραν σκηνήν, ης ή παρατήρησις πείθει
δτι τά μικροσκοπικά ταϋτα δντα ίέν στερούν-
ται συνειδήσεως.

Κατά τον Κάρτερ το δρμέμφυτον έκίηλοΰται
άπ' αυτών τών ατελέστατων δντων, των έν τω
μεταιχμίφ του φυτικού και ζωΙκοΰ κόσμου
τασσομένων, απ* αυτών τών Μνζομϋχήζωκ.

αΤο αίθάλιον, λέγει, αρέσκεται έν τφ ολίγω
υίατι της ύαλου του ωρολογίου, έν φ τίθεται,
αν μη παρ* αύτφ εύρίσκωνται πριονίσματα
ξύλου ή σχίίακες έν οϊς κυρίως βιοϊ. Άμα τεθη
•ί) ύαλος έπι πριονισμάτων ξύλου,πάραυτα άναρ-
ριχά^αι, δπως έπανεύρη το σύνηθες αύτφ κατα-
φύγιον». Βεβαιότατα το γεγονός είναι άξιοση-
μείωτον, *ίκ τούτου ί' αποδεικνύεται δτι &
μυξομύκη; εγκαταλείπει την υαλον, άμα άνα-
γνωρίση την αοεστήν αύτφ χώραν, άλλως αρ-
κείται έν τφ ΰσβετι εν φ ετέθη». Έξακολουθή-
σωμεν δμως• <ιΉκ•«ραν τινά, λέγει & Κάρτερ,
ενφ έμελέτων αήν ύφη ν (διαφανών τίνων κυτ-
τάρων,μεγίστης διαμέτρου, ελλειπτικών, δμοΐων
προς σπόρους μυκήτύ^ν, τών 6ποίων το πρω-
τόπλασμα κέκτηται περιστροφικήν τίνα κί-
νησιν και είνε πλήρες κόκκων αμύλου, παρε-
τήρησα έρποντα προς ^αύτα ^ιζόποία ήλιό-
ζφα , ών το σώμα περιεϊχεν επίσης αμυλον
του αύτου σχήματος. Βεβαιωθείς περί της
ποιότητος τών κόκκων, Ικαθάρισα τάς ύα-
λους και εθηκα εκ νέου ύπο το μικροσκό-
πιον το ίζημα το περιέ)[ον τά κύτταρα
και τά άχητόφρυα. Τότε άνεκάλυψα, δτι εν
εκ τών κυττάρων είχε θλασθη και μέρος του
κατάφορτου αμύλου πρωτοπλάσματος έξεϊχε
της σχισμής. Αυτή ητον αναμφιβόλως ή πηγή
εξ ης ελάμβανον το αμυλον αυτών τ* άxζ^,^ό-

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

£1 23ΤΙ ▲

15

φρνα. Μόλις τούτο εσχέφθην χαΐ επίρχβται εν
άχζίνοφρν εί^ον τοΰτο στραφεν ττέριζ του κυτ-
τάρου μί•έχρις οί *δρ6 την οπήν, έλαβε κόκκον
άριύλου καΐ απεσύρθη εις άπόστασίν τίνα. Μετ'
ολίγον επανήλθε και έπιιίη ίεν ύπηρχον κοκ*
χοι ά(ί.ύλου έκτος του κυττάρου, εισήλθε ίιά
της σχισ[ΐ.ης δπως ευρη τοιούτους εν αύτψ τω
κυττάρφ. Ή έπανάληψις της πράξεως ταύτης
(λοί άπείειζιν δτι 6ρ(Λε(ΐ.φυτως το άκτίνοφρυ έγΐ-
νωσκεν, δτι οί κόκκοι ούτοι ήσαν θρεπτικοί,
^τι περιείχοντο εν τφ κυττάρω, τέλος δτι δσά-
κις άπερ,ακρύνετο του κυττάρου έγίνωσκεν ακρι-
βώς την οίον δπως έπανέλθη εις το κύτταρον
το παρέχον αύτφ την τροφην».

'ΐίού δριως και έτερα παρατηρησις ετι σπου-
δαιότερα*

α Έσπίραν τινά, εξακολουθεί δ Κάρτερ, ένω
εζήταζον φύκη τινά 8ιί του [λίκροσκοπίου,
προσείλκυσε την προσοχήν [λου έγχυ(χατικόν τι,
άχινηζοτ τό μυσζαχώΐβς^ δπερ περιετριγύριζεν
άμ<η6ήχις^ άλλο ζωίϋφιον τούτο, (χετά ίιαθεσεων
επιθετικών. Γινώσκων δτι οι βραχίονες των
«κινητών είναι Ιοβόλοι, είχον πεποίθησιν δτι
ή άμοίδίι ίίν εσκόπει νοι καταφάγη το γεϊτον
αύτη ζωυφιον. Μετ' εκπλήξεως δ(Λως ειίον
ταύτην άναρριχηθεισαν και τυλιχθεϊσαν πέριξ
του σώ[χατος του άχιχίιτοΌ. Ή 'κϊιαιτέρα αυτή
εύνοια (λοι έγένετο καταληπτή [χετ' ολίγον.
Νέον άχίνηζον^ [Λαλθακόν, καΐ άνευ Ιοβόλων
βραχιόνων ( ούτοι αναπτύσσονται (χετά την γέν-
νησιν), έπλησίαζε νά εξέλθη εκ του σώρ,ατος
της ακίνητου (χητρός. Ή εξοίος δ(χ.ως αυτή τε-
λείται τόσφ ταχέως και αί έπό[χεναι ταύτη κινή-
σεις «ιναι τόσον ταχεϊαι, δστε εις την άμοιβηγ
θα ητο άίύνατος η σύλληψις λείας τόσφ εύ-
σταλοΰς• αΰτη εν ταϊς κινήσεσιν αύτης είναι
βραίεΐα, άσπλάγχνως τουναντίον καταπνίγει
πάν δ,τι ττέστ) εν τη αγκάλη αύτης. Ή άμοι^
βίΐ λοιπόν ίιετέθη πέριξ της εισόίου της φοθή-
χης του ακινήτου, τελεσθέντος ίέ του τοκετού,
αδτη ελαβεν εν τφ κόλπφ αυτής το τεχθέν και
άνεχώρησε. Άγνοών την αιτίαν της τοιαύτης
λείας, έξηκολούθουν ν^ παρατηρώ την ά/*ο^ί^^,
και τίλος είίον το νεογνον άχίνηζογ τ[ΐ.ηθέν
εις ίύο και ύποστάν πέψιν ύπο στο[Λάχου σχη-
[Αατισθέντος εν τφ σώ(Λατι της αμοιβής εν αύ-
τη τηχώρ(5: εν η εκειντο τα τε(Λάχια}[>. Αί πε-
ρίεργοι αύται παρατηρήσεις, γενό(Λεναι [λάλιστα
ίπι ζώων στερουριένων νευρικού συστήριατος
και παντός σχεδόν οργάνου, άποίεικνύουσιν
δτι και παρά τοις άπλουστάτοις τούτοις ζφοις
ενυπάρχει πλην τής ριηχανικής κινήσεως και
έτερα τις ίύνα[Αΐς.

£«ώληιιι•ς.

Ό Δάρβιν εν τη σπουδαιότατη αύτοΰ συγ-
γραφή περί τών χβρσαΐωκ σηωΛίικωτ περιγρά-

φει τον τρόπον καθ' δν οί χερσαίοι σκώληκες
σύρουσι τά φύλλα εν ταϊς οπαϊς αυτών, λα[Λ-
βάνοντες ταύτα πάντοτε εκ της άκρας δπως
εύκολώτερον καΐ άνετώτερον κατορθώσωσι την
έργασίαν αυτών. Κατά τον Τένεν αί βίέλλαι
της Κεϋλάνης φαίνονται εις άκρον νοή(Λθνα ζώα.
«Προχωρουσαι^ λέγει, δύνανται ν' άναστηλών-
ται καθέτως στηριζό(Λεναι έπι της ουραίας κο-
τυληοόνος δπως επιτηρώσι το θΰ[Αα αυτών.
Τοιαύτη ί' είναι ή επιτήρησις και το δρ(Λέ(ΐ.-
φυτον αυτών, ώστε δταν βαίίζη τις εις ρ,έρη
πλήθοντα εκ τούτων, δύνανται νά ϊίη '^αύτας
άνά (Λέσ<ρ της χλόης ορθίας και έτοί(Αθυς δπως
προσβάλωσι τους ϊππους ή και τους ανθρώπους.
"Κ^οί ϊίωσι την λείαν προχωροΰσι ταχέως (;.έ-
χρις ού κολληθώσιν εις τον ποία του ταξειίιώ-
του• τότε έγκαταλείπουσαι το είαφος ανέρ-
χονται τά ένίύ(χατα άναζητοΰσαι οπήν ίι' ης
νά είσχωρήσωσι. Έν τοιαύτη περιπτώσει οί
τελευταίοι της συνοδείας τών ταξειίιωτών
προσβάλλονται, ίιότι άρια γνωσθη ή παρουσία
ανθρώπων αί βίέλλαι συναθροίζονται (λετά (χ,ο-
ναίικής ταχύτητος.

Ν. Χ. Αποστολίδης.

Η κάμηλος και η ΟΠΗ ΤΗΣ ΡΑΦΙΔΟΣ

"Ότι εινε έπικίνίυνον έν Σκωτί<^ νά ίιεξάγη
τις θεολογικάς συζητήσεις έίι^άχθην εκ του
έξης γεγονότος :

Ό φιλοξενών ριε ώίήγησεν εΙς τήν πρωϊνήν
λειτουργίαν εν τινι πρεσβυτεριανώ ναφ του
Έίΐ|Λ^ούργου. Ό ιερεύς ώ[λίλησε περί της του
πλούτου καταχρήσεως, έπειράθη ίέ νά άποίεί-
ξη δτι δπως τις σώση τήν ψυχήν του ήρκει νά
άπαρνηθη τον πλουτον τον άποτρέποντα αύτον
της ευθείας δίου, καΐ προς τοΰτο ύπέ[Λνησεν εις
τους πιστούς τους λόγους του Σωτήρος : «Και
λέγω ύ(ΑΪν ; Εύκολώτερον έστιν κά[χηλον ίιά
τρυπή|Αατος ραφί^ος ίιελθεϊν ή πλούσιον εις
τήν βασιλείαν του θεού εισελθεΐνχ»*

Έν τη άφελεί(}: ριου ή (Λάλλον έν τη ά(Λαθεί<):
[/.ου τον λόγον τούτον του Σωτήρος ανέκαθεν
έξελάριβχνα ώς καταίίκην τών πλουσίων, κατα-
ίίκην άνέκκλητον. Έπειίή, έσκεπτόρ-ην, αδύ-
νατον εινε εις κά(χ.ηλον νά ίιέλθη ίιά της οπής
βελόνης, άίύνατον εινε και εΙς πλούσιον νά
είσέλθη εις τήν βασιλείαν τών ουρανών. Ό επι-
ζητών νά πλουτήση ή & (ΐ,ή εγκαταλείπων τά
πλούτη του εισιν άνθρωποι άπαρνού[Λενοι εκου-
σίως τήν έν λόγφ βασιλείαν.

Άπβλθόντες του ναοΰ, δ φιλοξενών [Λε καΐ
εγώ, συνιζητουριεν περί της δ(ΐ.ιλ1ας του ιερέως.

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

16

£2χιτυ^

Οί Σ3θώτοι συζητουσιν εξερχόρι,ίνοι της έχχλη-
σίας πιρί της άξΙας του εχφωνηθίντος λόγου,
ώς παρ* ημιν τοΙς Γάλλοις συζητείται η άζία
του παρασταθίντος ίρά|Λ«τος κατοι την &κ του
θεάτρου εξοίον. Καθ* δίον άνεχοίνωσα εις τον
σύντ^:οφόν (/ου τάς σ^^έψεις (Λου. Αύτος με παρε-
τηρησε ίιά βλε(Λ[Λατος οίκτίρρ,ονος•

— Εινε φανερόν, φίλτατε κύριε, είττεν, δτι
άνετράφητε εις θρήσκε ίαν, η δτροία ούτε απο-
δέχεται, ουτι επιτρέπει την έλευθέραν συζτ^τη-
σιν. "Ενεκα τούτου πιστεύετε πληρέστατα εις
θεωρίας, τάς δποΐας (χετ* άγανακτησεως άπο-
κρουουσι και τα παιδιά (Λας άκ6|λη. Έάν η
φράσις του Σωτηρος ήίύνατο να ερμ,ηνευθγ)
δπως σεις λέγετε, θα ητο απλούστατη ανοη-
σία. Ό Χριστός ηθέλησε να εϊπγ) δτι δ πλούσιος
εινε ^υσκολώτερον του πτωχού να σωθ^ άλλ'
δχι και άίύνατον.

— Άλλα, ύπέλαβον, κάριηλος εινε αδύνα-
τον να ^ιέλθγ) ίιά της οπής βελόνης.

Ό φιλοξενών με έμει^ιασε σαρκαστικώτερον
η το πριν. Εννόησα δτι θα με εκεραυνοβόλει
ίιά της απαντήσεως του και ίέν ίιεψεύσθην εν
1^ προσδοκία ρ,ου.

— Φαίνεσθε άνθρωπος νοήμων, είπε. Ακού-
σατε. Κατά τους χρόνους του Χριστού εις τά
Ιεροσόλυμα υπήρχε θύρα ονομαζόμενη ΡαφΙζ.
Ή θύρα αυτή, καίτοι ητο μία των κυριωτέρων
εισόδων της πόλεως, ητο τόσον στενή, ώστε
^υσκόλως ίιήρχετο ίι* αυτής κάμηλος. Ό
Ιησούς Χρίστος λοιπόν έννόει . • . .

— Φθάνει, φθάνει, είπον, εντελώς ηττημένος
και παραίΐίων τά δπλα.

(Μαχ Ο' Ηβΐΐ) Κ.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Πώς καλλίτερον ίυνάμεθα νά εκίικηθώμεν
την μωρίαν και τον φανατισμον ή ίιαφωτίζον-
τες αυτούς ;

Ευδαίμων δ ζών ^ιά τους φίλους του Ι Δυσ-
τυχής δ ζών ί ιά το κοινόν Ι

Μόνον οί περιωρισμένας έχοντες σχέσεις γι•
νώσκουσι νά άγαπώσιν.

Έάν ίύο μόνοι άνθρωποι εύρίσκοντο έπι της
γης, πώς θά εζων ; θά έβοήθουν αλλήλους, θά
έβλάπτοντο αμοιβαίως, θά έθωπεύοντο, θά ύ-
6ρΙζοντο, θά έίέροντο, θάσυνίιηλλάσσοντο, συν-
ελόντι ειπείν, δ εις ίεν θά ήίύνατο νά ζήση
ούτε Ληυ ούτε μίζα του ίλλου.

(Έκ των του Βολτα(ρου).

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Κατ* αύτάς πολύς λόγος έγενετο έν ταΤς βύρω-
χαϊκαΤς έφημερίσι περί ττίς Παγκοσμίου Ίσραηλι-
τικ^ίς Άδελφότητος, ένεκα της άγγελθείσης εξ εκα-
τόν εκατομμυρίων δωρεάς τοί3 βαρώνου Χίρς, ήτις
δμως κατόπιν διεψευσθη. ΎπΌ την έπωνυμίαν «Παγ-
κόσμιος Ισραηλιτική *Ένωσις)> Ιδρύθη έν Παρισίοις
κατά τϊ> 1869 αδελφότης, σκοπός τ^ίς οποίας εινε
νά έργάζητβι πανταχού υπέρ τής χβιραφετήσεως και
τ^ίς ήθικγ}ς προόδου των Ισραηλιτών και ΐΡβρέχτ}
την ύλικήν αύτί}ς συνδρομήν εις τους εξ αυτών πά-
σχοντας. Ή "Ενωσις διοικείται υπο κομιτάτου
εδρεύοντος έν Παρισίοις, ούτινος επίτιμος πρόεδρος
τυγχάνει δ έν Γαλλία άρχιρραδίνος σεδ. Λ. Ισίδω-
ρος και σύγκειται εξ 60 μελών, ων το τρίτον άνα-
νεουται κατά πασαν τριετίαν, άριθμεΤ δε εις τά διά-
φορα μέρη του κόσμου 3?,000 εταίρους. *Αφ* ης
συνέστη ή *Ενωσις βρυσε κατά διαφόρους έποχάς
και διατηρεί 32 ανώτερα^ εκπαιδευτικά καθιδρύματα
αρρένων και 17 θηλέων εις διαφόρους πόλεις τ-ής
Εύρωπαΐκί]ς και Άσιατικϊίς Τουρκίας, Βουλγαρίας,
Άφρικ^ίς, ^Μ^Ια^;^ Παλαιστίνης και Αραβίας. Έκ
τών φοιτώντων εις τά σχολεία ταύτα, ών ίκανοι
εΤνε έτερόδοξοι, πολλοί τρέφονται και ενδύονται δα-
πάναις ττίς «Ενώσεως». Έκτος τών καθαρών εκ-
παιδευτικών καταστημάτων, άτινα κατά το 1886
ήρίθμουν 9,225 μαθητάς αμφοτέρων τών φύλων και
238 καθηγητάς και διδασκάλους, ή *Ένωσις ίδρυσε
και 15 σχολεΤα τεχνών εις διαφόρους πόλεις, Ινθα
διδάσκονται διαφόρους βιοποριστικάς τέχνας 398 μα-
θηταί, προσέτι δε και 9 εργοστάσια θηλέων κοπτι-
κ^ίς και ραπτικί]ς, έν οΓς φοιτώσιν 120 μαθήτριαι.

Εις την εν τφ Βατικανφ έγκαινισθεΤσαν εκθβσιν
τών δώρων, τών άποσταλέντων τ<^ Πάπα έπι τφ
ίωβιλαίφ αύτου, πολυπληθής ιδία εινε ή συλλογή
τών . . . έμβάδων. Έάν πιστεύσωμεν τάς ίταλικάς
εφημερίδας, δωδεκακισχίλια ζεύγη έμβάδων
απεστάλησαν εις τον έν Ρώμη Ποντίφηκα. Περίερ-
γος εινε και ή συλλογή τών άποσταλέντων παντοει-
δών οΓνων. Ό παρισινός «Χρόνος» σημειοΤ σχετικώς
προς την δαψιλή ταύτην άποστολήν οΓνων τά επόμε-
να : « Ή ευκαιρία τής του Βατικανού εκθέσεως
έπόμενον ην δτι ήθελεν ελκύσει ίτν,^ΙοίΊ εμπόρων,
ών το έμπόριον έλαχίστην Ιχει σχέσιν προς τϊ>
θεΤον. Ούτω πολλοί οίνέμποροι σκεφθέντες τίν κατά
την λειτουργία^ χρησιμεύοντα οίνον, ϊ'κζ^^οίΊ φιάλας
διαφόρων οΓνων (και καμπανίτην ακόμη Ι). Έκ τού-
του έξηγεΤται πώς μεταξύ τών άποσταλέντων δώρων
ύπάρχουσι και αντικείμενα, άτινα δυσκόλως δύνανται
νά χρησιμεύσωσιν ατομικώς εις τον Πάπαν, ώς παρα-
δείγματος χάριν αΐ παμπληθεϊς βρεφικαι ένδυμασίαι.»

Έν τη οικία του Άγαθοπούλου.
Ή γειτόνισσα έρωτα την σύζυγον αύτου:
-^ Με λάδι μαγειρεύετε ή με βούτυρον ;
— "Οχ^ άπαντα ή Κυρία Άγαθοπούλου, με
κάρβουνα Ι

Έν Αθήναις ιχ του τυπογραφείου τών καταστημάτων ΑΝΕΧΤΗ ΚΔΝΖΤΑΝΤΙΜΔΟΥ. 1888

-ιΐ9^0§ΐ€

'Αριθ. 628 — Λβπτά βίκοσι ιτέντβ.

ΒΧΟΣ5 ΙΓ'.

ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΚΑΤΑ ΚΓΡΙΑΚΗΝ

Τ&|ΐο« ΚΕ'.

Β, •ΕΧ.**. „. Μ, •, η Λ^.*--ϊ »»• «. - *• "^^'^^Ι^';^ 10 •Ι«νθ««ρίθν 1888

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΖΑΠΠΕΙΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ

Τάς ελληνικές έ(ρη[/.«ρίίας ιίίον κατ' αύτ^ς
ίϋχγγδλιζομιένας την κατά τον προσεχή Όκτώ-
βριον τέλεσιντης βιομηχανικής των Όλυ(/.πίων
(χθέσεως. ΕΙς τάς ζωηρώς επευφηριούσας φωνάς
χαθήκον αίσθάνοριαι νά προσθέσω και £λλην
(λίαν, ούχι (ΐέν επίσης ζωηράν αύτην, ίιότι
ιιναι φωνή προ πολλού τεθνεώτος, άλλα πα-
σών ισχυροτάτην καΐ ριάλλον ^ικαιουριενην ν'
αχουσθτ), την του Ευαγγελη Ζάππα.

Πολλοί δ(χως ϊσως άγνοοΰσι τί εννοώ ίιϊσχυ-
ριζό|χενος θτι εχω το καθήκον τούτο, και έρω-
τώσι |Α&λλον αν έχω το τοιούτον ^ικαίωρια. Διά
τούτους άναγκάζοριαι νά επαναλάβω εν βραχεί
(,τι και £λλοτε υπό αλλάς περιστάσεις έγραψα.

Ήριην λοιπόν υπουργός των εξωτερικών, δτβ
& Βασιλεύς Όθων (χοι ενεχείρισεν επιστολην άν-
θρωπου τέως αγνώστου, του Ευαγγελη Ζάππα,
προτείνοντος επι ιίΙ(ϊΕ ίαπάνη ν* άνανεώσΐ() τους
όλυρι,πιακούς αγώνας, περί ών εϊχεν αναγνώσει
(Ις τινας έφη(Αερί^ας, δ ^έ Βασιλεύς έπαφ9)κεν εις
{|ΐ£ νά συνεννοηθώ (/.ετά του γενναίου πατριώτου
χαι νά πράξω βπως εγκρίνω.

Μία επιστολή [Αου ηρκεσεν δπως τον πείση
ίτι εν τφ παρόντι αΐώνι οι εις τόν νυν πολι-
τισ|ΐόν ριάλιστα αντιστοιχούντες αγώνες είσΐν
ούχΙ οι της πυγριτίς η της πάλης, άλλ' οι δια-
νοητικοί, οι της βιθ|Αηχανικης και κοινωνικής
άναπτύξεως,καΐ^ιά της πρώτης του απαντήσεως
παριίίχετο ενθουσιωδώς τό σχε^ιόνριου δποϊον
τφ τό έξέθηκα. Άρ(.φιβολΙαν λοιπόν ίέν επιίε-
χιται θτι εκ του τάφου του επικροτεί βλέπων
τέλος «ερατούριενον τό πατριωτικόν εργον,δ πρό
τριάκοντα ετών απεφάσισε καΐ επροίκισε, και %,
Ι^ετάτινας απόπειρας κατ* αρχάς, διεκόπη (Λετά
ταύτα παραδόξως επι ριακρά ετη.

Άλλ' ά(Λα λαβών την συγκατάθεσίν του, ίι*
^ς εις έριέ τό πδν έργον απολύτως άνεθετεν, ένό-
|Αΐσα άσυγχώρητον ν* άφησω καΐ στιγμάς ριόνον
(^Ι ριαταίφ νά παρελθωσιν επι τοσούτφ έθνωφε-
λοδς έργου, {Αελλοντος νά συντέλεση τά μ.έγι-
^τ« καΐ ίΐς την ύλικην πρόοίον καΐ εΙς την ύπό-
ληψιν της Ελλάδος- τφ έγραψα έποριίνως ίιά

του πρώτου ταχυίρθ(ΐιείου, βτι εις αην εκτελεσιν
του γενναίου του έπιχειρήριατος αντίκειται αε-
γάλη δυσκολία, ή ανάγκη οΙκο^θ|Αη[/•ατος οιά
τάς εκθέσεις. Άλλα ίιά του πρώτου επίσης έ-
ποριένου ταχυίρομιείου ειχον την άπόκρισίν του
λεγουσαν δτι αναγνωρίζει πληρέστατα την α-
νάγκην περί ης τφ εγραφον, και ριε παρεκάλει
νοί φροντίσω περί αύτης.

Τότε άριέσως [Αετεκαλεσά[Λην παρ* έμοι τόν
Γάλλον αρχιτέκτονα Κ. ΒοηΙ&η^βΓ, τφ έξέθηκα
τάς περί της οίκο^οριης ΐίέας ριου, άς ούτος πα-
ρείέχθη πληρέστατα και τφ εζήτησα τό σχέίιον
αύτης και τόν προϋπολογισ|/.όν. Μεθ* ηριέρας ίε
τινας [λοι εφερεν άριφότερα* και έσπευσα αέν νά
τά πέ(Λψω εις τόν Κον Ζάππαν, άλλα οεν τφ
απέκρυψα τους ίισταγριούς και την λύπην (Λου,
^ιότι παρά π&σάν [Λου προσ^οκίαν εί^ον βτι &
προϋπολογισ(ΛΟς άνέβη εΙς την κατ* έμε [/.εγί-
στην ποσότητα τώ ν 1,200,000 ίραχριών, έξών
τό (λεν έκατο[Α(ΐ.ύριον ^ιά την οίκο^οριην, αί ^1
^ιακόσιαι χιλιάδες ^ιά την έπίστρωσιν του
ΠαναθηναΙ'κοΰ σταίίου ίιά λιθίνων βαθριί^ων,
οϊαν είχε πράξει εν τγ άρχαιότητι δ Ηρώδης 6
Άττικός,ΐνα έκει τελώνται και οί γυμνικοί αγώ-
νες, οϊτινες, καθ* Λ ειχον ίώσει σχέίιον εις τόν
Κον Ζάππαν,εμελλον νά συνο^εύωσι την εκθεσιν.

Ή ταχύτατα έλθουσα άπάντησις του φιλο-
πάτριίος ίωρητοΰ υπερέβη πάσας τάς προσδο-
κίας μου. Μοι εγραψεν ίτι παραδέχεται β^τί-
^ώς ζ6 σχϋίογ ως τψ ύχεό^ήθη, και δέχεται
και εγκρίνει τόν προϋπολογισμόν,εν μόνον άπαι-
τών, νά γίνη τό οικοδόμημα άηΛουν^ μόνον εΙς
τάς άνάγκας άνταποκρινόμενον, και Λυβό μα-
ταΐων κοσμημάτων. Όταν τούτων την φρον-
τίδα άνεθετεν εις έμέ, φυσικφ τφ λόγφ αισθά-
νομαι {!τι εκ του τάφου του έχει τό δικαίωμα
νά μοι ζητν) λόγον της εκτελέσεως τών εντο-
λών του, ίι' ης την άκρίβειαν αναγνωρίζω δτι
κατά μέρος ευθύνομαι.

ΚαΙ ώς προς την θέσιν μέν, ηθελον αύτην
επι της κορυφής του Σταδίου, δθεν η Αύλη καΐ
οι Έλλανοίίκαι θά ηίύναντο άπό εύρέος εξώ-
στου νά έπιβλέπωσι τους αγώνας και τάς μυ-
ριάδας τών περικαθημένων θεατών. Άλλ' εν-
ταύθα δμολογώ τό πρώτον μου σφάλμα ^ι' %
^ύθύνομαι. Άπηλθον δ Ι^ιος εΙς την κορυφην

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

18

ε2 22ΤΖ^

του Σταίΐου, ειίον εκεϊ ευρείς αγρούς, καταλλη-
λότατους ίιά το κατάστημια, και ηρώτησα περί
της τΐ(χης των. Ότε δ(Λως ώς τιαη του χωρίου
(ΑοΙ εζητηθησαν εννέα χιλιάίες οραχαών, κά-
κιστα ποιών και το (Αελλον μη προϊοών, απέ-
σχον της άγορας, ίιότι ίεν ηθελον δ ίωρητης
να επιφορτισθτ, ίιά τοιαύτης ίαπάνης,βτε ηλπι-
ζον δτι τους άφορους εκείνους αγρούς η^ύνατο
τότε νά εχη άντΙ ίιςχιλίων δραχμών.

Πλην ίε τούτου έπραξα τότε συγχρόνως και
άλλο, ίι' δ ϊσως δικαιούται νά (χοι ζητηστ) λό-
γον, άν τάς πράξ•ις η(Αών έπιβλέπτ), το πνεΰ|χ.α
του Ζάππα, δ δ[/.ως τότε εγώ ορθόν ένό|χισα.
Φρονών δτι, άφ' δτου η ύπόθεσις περιηλθεν εΙς
φάσιν απαιτούσαν (χόνον εσωτερικην ενέργειαν,
ύπβζεφευγε πλέον την ίικαιο^οσίαν |Αθυ ώς
υπουργού των έζωτερικών, άνέθηκα αύτην εξ
δλοκληρου εις το Τπουργεϊον των Εσωτερι-
κών, και παρ* αύτφ συνέστη Επιτροπή προς
ίιεξαγωγην αύτης. ΕΙς αύτο ί' έπεμψα πάντα
τά αύτην άφορώντα επίσημα έγγραφα, ώς και
πάσας τάς προς εμέ Ι^ιωτικάς του Ζάππα επι-
στολάς, αΐτινες αναμφισβητήτως πρέπει νά σώ-
ζωνται, και αν άναζητηθώσι θέλουσιν ευρέθη
εις τά υπουργικά άρχεϊα εκείνης της εποχής.

'^Αν δμως άνευρεθώσιν, θέλει, νομίζω, κατα-
στη προφανές, δτι η πρόθεσις του μεγάλου εθνι-
κού ευεργέτου ίιεστράφη, παρεννοηθεϊσα. Ός
προς την οίκοίομην του καταστήματος, αληθές
δτι δ ίωρητής περιγράφει αύτην εν τγ ίιαθή-
κ^ του ίιά τίνων λέζεων, άλλ* ήκιστα ώρισμέ-
νων και ουδεμία ν έχουσών άζίωσιν τεχνική ν-
το ί* αύτάς ακριβέστατα δρίζον εστίν ή ην εκ-
φράζει άξίωσις του « τά κζισθ^ το κατάστημα
των *0ΛυμηΙωτ^ μετά του σταάΐου αύτοΰ^ κατά
το σχέόιον ο μοί βΐχ§ στεΙΛει^ χαΐ ού είχετ ό
ΖΛοο ίχεΐ το χαράμοίοτ"]^ .

Το σχέίιον λοιπόν τούτο, ού το εν άντίγρα-
φον πρέπει νά συνοίεύτ) την ίιαθήκην, και το
άλλο νά εύρίσκηται εις τά αρχεία του υπουρ-
γείου των εσωτερικών, εις α εγώ το ί'πεμψα,έστιν
αυτό εκείνο δ συνέταζεν δ Κ. ΒοαΙαη^βΓ, εν συν-
εννοήσει μετ* έμοΰ και ύπό τάς δ^ηγίας μου.
Είχε ίέ τούτο, και δστις αναδίφηση εις τά άρ-
χεϊα, θέλει ευρει δτι έχει τό σχήμα αρχαίου
θεάτρου* δ εισερχόμενος ^ηλα^η εις αυτό, ευρί-
σκεται εις ημικύκλιον (έστω καΐ κύκλον) ώς την
άρχαίαν θυμέλην, άφ* ού ακτίνες, ώς αί άρχαΐαι
πάροίοι, (ούχι άναγκαίως τρεϊς,άλλ' δσας δ χώ-
ρος επιδέχεται), αύται αί στοαι αί προς εκθε-
σιν, χωρουσι μέχρι δευτέρας, πολύ εύρυτέρας
'ήμικυκλίου στοάς* ώστε δ εισιών βίχεν αμέσως
καΐ ίι* ενός βλέμμαΐτος ύπ' όψει του πάσαν σχε-
ίόν την εκθεσιν, ίιηρημένην εις τάς άκτινοει-
ίεις έκείνας στοάς και ε'ις τό προς δ ηγον μέγα
ημικύκλιον. Ώρίζετο ίε ^ητώς εν τ^ συνοίευ-

ούση τό σχέίιον σημειώσει^ δτι όψέποτε η
εθνική άνάπτυξις ήθελεν απαιτήσει μείζονα
χωρον έκθέσε(ι>ς, οπίσω του πρώτου ημικυκλίου
θά ώκο^ομειτο και δεύτερον, μετ' επεκτάσεως
τών παρόδων και παρενθέσεως και άλλων, ώς
εις τάς αρχαίας κερκίδας* τά ^έ μεταζύ τών
παρόδων διαστήματα θά έμενον ύπαιθρα, ίιά
τάς γεωργικάς έκθέσεις,τάς τών εργαλείων κτλ.

Και τοιούτο μεν εν γένει ην τό άρχιτεκτο-
νικόν σχέ^ιον, εΙς δ παραπέμπει και ή διαθήκη.
Κατά τό 1866 ίε ήλθε προς έμέ χαράς πλή-
ρης δ Κ. ΒουΙ&η^βΓ, και μοι επέδειξε τό σχέ-
ίιον της πρώτης ποτέ τελεσθείσης ίπαγκοσμίου
εκθέσεως, της τών Παρισίων, κατά τό Ι867,έν-
τελώς δικαιολογούν τό ήμέτερον, ίιότι, ει και
εκείνη ώφειλε νά Υ) άπειράκις μείζων, έπενοή-
θη αυτό και διεγράφη εντελώς έπι τών*''αύτών
βάσεων μετά του ημετέρου.

Άλλα τό ήμέτερον κατάστημα, τό ήίη πε-
ρατωθέν, καΐ, ώς άναγινώσκω, ετοιμον νά παρα-
^οΘυ), ανταποκρίνεται μεν ίσως εις τάς λέζεις
της διαθήκης, άλλ* ουδόλως εΙς τον νουν αύτης,
ίηλαίή εις τό σχέίιον δ εκείνη ένόιι, και ρη-
τώς ελεγεν δτι θέλει νά καθιέρωση, και δσον
και αν κριθτ) Ισως εκείνου ώραιότερον^αι μεγα-
λοπρεπέστερον, είναι δμως εντελώς άλλο, χαι
ουδόλως εις τόν σκοπόν εκείνου άνταποκρινόμε-
νον. Κατ* εκείνο επρόκειτο,* ώς έρρέθη, δ είσερ-
χόμενος, ώς εκ κέντρου, νά εχη ίιά μιας ^<Γχ«-
ίόν πάσαν την εκθεσιν πρό οφθαλμών, και τά
απώτατα αυτής σημεία νά τφ ώσιν ευθύς προ-
σιτά* του ^έ οίκο^ομηθέντος δλως άλλως Φαί-
νεται ών δ σκοπός. Ούχι κ&τά την εϊσοαον,
άλλ' εν τφ μέσφ έχει κύκλον φρεατοει^ή, ού
προς τό παρόν ^έν ούναμαι νά εννοήσω άλλον
σκοπόν, ειμή την έκτέλεσιν της μη ακριβούς
εκφράσεως της διαθήκης, και μη δεόντως αντα-
ποκρινόμενης προς τό σχέίιον δ ή ίιαθήκη
παραδέχεται και καθιεροΐ* και έχει μεν πλην
της εισόδου και τρεις άλλας θύρας, άλλ' αύται
φέρουσιν εις αίθουσας, ούχι ε'ις παρόδους, ού^ε«
μίαν χορηγουσαι άποψιν εϊτε γενικήν είτε μερι-
κήν του εσωτερικού της εκθέσεως, και τόσον
όλιγώτερον, καθ* δσον έπιπροσθοΰσι κίονες με-
γαλοπρεπείς. Όπίσω ^έ τίνων ευρύχωρων αιθου-
σών, δλως ζένων εις την άμφιθεατροει^ή ^ια-
σκευήν του σχείίου, έπεται μακρότατη πάρο-
" ίος ημικυκλική, και αυτή προς έφαρμογήν της
λέζεως μάλλον ή της εννοίας της διαθήκης,
και φαινόμενη κυρίως δτι σκοπεί την άπόκρυ-
ψιν τών εκθεμάτων άπό 10 εΙς ίέκα βήματα,
ένψ αν ή στοά ην ευθύγραμμος, θά εφαίνετο
αυτή κ^ν πάσα ^ιά μιας.

Και ναι μέν ^εν αμφιβάλλω δτι ύπ' αρίστων
καλλιτεχνών άνεγερθέν, τό οικοδόμημα εστίν
άριστον ύπ' άρχιτεκτονικήν εποψιν άλλ' ώ:

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

£:1Ε2 1Ί^

19

:;ρος τον (τχοπον ίι* δν ίίρύθη, το νο[Λίζω, και
ως ίτρος το πρότυπον δ ώφειλε ν' άκολουθγ)<η(ϊ,
το λέγω παντάπασιν ίσφαλ(Χ6νον, εΙ και 6|α-
::ρ«;5βι ιίς πλήθος, εν δλοις περί τους 80 νομίζω
ααρ{λαρΙνους χιόνας Ιωνικούς και κορινθιακούς
XXI (λονολίθους Έρ(Λάς• άλλ' έκτος του δτι τι-
νές, οι πλείστοι των κιόνων τούτων παρακω-
λύουσι την κοινωνίαν, εν £λλοις χαι οι έ[Απρος
χχι οί οπίσω της κυρίας εισόδου, ήτις και αυτή
έστιν άκατανοήτως στενή ίιά την συρ^οην των
ριιλλόντων νά εισέρχωνται και να εζέρχωνται
έκ των εκθέσεων, έκτος τούτου τα επιδεικτικά
χαί πολυδάπανα ταύτα κοσ|χ.η[Λατα κατεσκευά-
σθησαν άντικρυς παρά την ρητην πρόθεσιν του
ίίρυτοΰ, οία εκφράζεται εν τ^ ^ρδζ έ(Λέ έπι-
οτολη του, τη άποτεθεΐστρ εΙς τά αρχεία του
ΰχουργείου των Εσωτερικών, και ίι* ης άπή-
τΕί απλότητα και ριαταίων κοσ[Αη(λάτων απο-
φυγήν. ΚαΙ αν [Λεν προς τάς τοιαύτας ϊΐοσ(/.η-
αιςέζητηθη καιέληφθη η ά^εια του Κ. Κωνστ.
Ζάη^α, το αγνοώ, και ηθελον το λυπηθη,
^(ότι και ενταύθα ως και πανταχού φρονώ δτι
τά χρήσιμα έργα τςρέπει νά προηγώνται μα-
ταίων επι^είζεων* αν ί* οί έπιμεληθέντες της
οικοδομής ελαβον αυτογνωμόνως εκ της κλη-
ρονομιάς του Ευ. Ζάππα τά όΐα τήνπαρέλκουσαν
ταύτην μεγάλην ίαπάνην, τότε οφείλω νά
«πω δτι έξ αγνοίας πάντη τών προθέσεων του,
οίαι εκφράζονται εν τοις έγγράφοις αύτου τοις
ίν τοις χρχείοις, παρέβησαν αύτάς εντελώς.

Έν γίνει το ύπο του ^ωρητου ίεκτον γενό-
|ανον σχέίιον, αφελές άλλ' εύρύχωρον, έχον μό-
νον τάς παρόδους και τάς ημικυκλικάς στοάς
ύτωρόφους, θά εμενεν εντός τών δρίων του ύπ'
δχείνου εγκριθέντος και κυρωθέντος προϋπολογι-
σμού, και θά ην άσυγκρίτως οικονομικώτερον
τοϋ ηίη περατωθέντος οικοδομήματος, έχοντος
χαΐ £νω οροφον μετά ταπεινών δωματίων, ε'ις
»«ν άλλο προσφορών ή εις εκθεσιν. Ό ί' Ευαγ-
γελης Ζάππας είχε προσέτι προΐ'^εΐ και δρίσει
την χρήσιν τών εισοδημάτων της περιουσίας
το!ί, δσα ηθελον περισσεύει εκ της ίαπάνης
•ων τετραετηρικών εκθέσεων. Είχεν αποφασίσει
5τι μεθ* έκάστην εκθεσιν το κατάστημα, δ έχρη-
βί(ΐευσεν έπι ενα μήνα, ίέν θά εμενεν επι τέσ-
σαρα ετη κενόν και άχρηστον, άλλα θά μετε-
οάλλετο εΙς σχολεϊον, εν τών χρησιμωτάτων
ίιά την έθνικήν πρόοίον. Έκ τών εκθετών οί
^{^ώτοι βραβευόμενοι, μέχρις ώρισμένου αριθμού,
*« ιιχον το δικαίωμα, μετά την λήζιν της εκ-
^«<ϊεως,νά κατατάσσωνται εις αύτο προς τελειο-
^οίησιν της βιομηχανίας ην μετέρχονται, με-
τκχαλουμένων ές Ευρώπης προς τοΰτο διακε-
κριμένων ^ι^ασκάλων ή εργοστασιαρχών, εις
*ρι9μον ανάλογον τών υφισταμένων πόρων. Ού-
τως ίντος τών τεσσάρων ετών, μεταξύ ίύω εκ-

θέσεων, πολλαι τών εγχωρίων βιομηχανιών δύ-
νανται νά τελειοποιώνται, ίιότι καλοί τεχνϊ-
ται ^και βραβευθέντες ολίγους μόνον θά χρειά-
ζωνται μήνας ίνα έκμάθωσιν δ, τι τους ελλεί-
πει, ώστε και ικανοί νλ ώσι και τοις λοιποΐς
δμοτέχνοις αυτών τας βελτιώσεις ας εμαθον
νά ^ιοάσκωσι, και ί;ά τής καλλιτέρας παρα-
γωγής και εαυτών και του τόπου τά εισοσ ή-
ματα νά αύξάνωσι. Τούτο τφ δντι ίέν λέγεται
ακριβώς έν τη διαθήκη, ένθα λόγος γίνεται
δπως οί βιομήχανοι αάποπερατώσι τάς ελλεί-
ψεις των βαθμηίόν%ις τά σχολεία και μηχα-
νάς τή^ Ευρώπης ^ί> δπου το <^ζή^ Ενρώπηζ^
και κατά την έν τφ ύπουργείφ άλληλογραφίαν,
και κατά το'άρθρ. 17 του άπο 19 Αύγ. 1858
Β. Διατάγματος^ και όρθον είναι και εύλογον
ν' άποίοθ^ μόνον εις τάς μηχατάς (ευρωπαϊκά ς
μηχανάς) και ουχί εις τά σχοΛεϊα^ άσι-γκρίτως
εύκολωτέρου και όλιγοίαπανωτέρου δντος, δτε
πρόκειται περί πρακτικού τίνος κλάίου βιομη-
χανίας, νά μετακαλήται ενταύθα έπ* ολίγους
μήνας ξένος τις εμπειροτέχνης, παρά νά στέλ-
λωνται εις την Εύρώπην πολλοί τεχνϊται "Ελ-
ληνες, και πιθανώς επι χρόνον πολύν.

"Αν το κατάστημα ην ί ιιρρημένον εις ας εϊ-
πομεν άνω ευπρεπείς αλλ* αφελείς στοάς και
παρόδους, εύκολώτατον θά ητον μετά την ένος
μηνός εκθεσιν, νά ίιγιρούντο αύται ίιά ξύλινων
^ιατειχισμάτων έπι τέσσαρα ετη εις ίιάφορα
εργοστάσια Ιτου τοσούτον πρακτικού σχολείου
τής τελειοποιήσεως , ένφ ήίη το κατ' έμέ
καν ίέν βλέπω που ταΰτα δύνανται νά ίιατε-
θώσι μεταξύ^τών χαταγλύφων κιόνων και τών
Έρμων.

Άλλα και άλλο τι άνέγνων εσχάτως ί υσνό-
ητον ίι* έμέ , δτι παρά το κατάστημα τής
εκθέσεως ετοιμάζεται νά οικο^ομηθη . . . θέα-
τρον ! :Και ναι μεν έχάρην άκουσας δτι το σχέ-
ίιον αύτου έζητήθη παρ' άρχιτέκτονος, έπι φι-
λοκαλί^ και κρίσει διακρινομένου, του πεπαι-
δευμένου Κ. Δορπφέλί, και μάλιστα δτι το ίο*
θέν υπ* αύτου συνορίει προς ην άρτίως είχον και
αύτος προτείνει, προκειμένου περί του εθνικού
θεάτρου, Ιίέαν κοίλου υπαίθρου, και μόνον εις
τινας περιστάσεις καλυπτομένου. 'Αλλά θέα-
τρον παρά τφ καταστήματι τών εκθέσεων προς
τί; Ερωτώ τούτο ίιότι το άγνοώ/Αν δ έπι πα-
τριωτισμφ εφάμιλλος του εξαδέλφου του Κ.
Κωνστ. Ζάππας άπεφάσισεν έκ τής ΙίΙας πε-
ριουσίας, ης ούχ ήττον ή εκείνος γενναιοτά-
την ποιείται χρήσιν,νά ίίρύστρ έν Αθήναις έθνι-
κον θέατρον, και ηθέλησε νά κτίσγ) αύτο παρά
τφ ίίρύματι του μεγαλεπήβολου του συγγενούς.
Ινα πλησίον αλλήλων συμβαίίζωσιν ή υλική
και ή διανοητική πρόοίος,άγαθη τύχη ! το πα-
νελλήνιον πρέπει νά επικρότηση, και ίέν μας

«^

20

Ε2Ζ3ΧΖ.

(χενει η νά εύχηθώριεν το θέατρον τούτο ν' άνε-
γερθγ) άξιον του σκοπού του, ούχι (χέν μετά
περιττών εξωτερικών κοσ[Λ7ΐ[Λάτων, άλλα κατά
διαστάσεις, έσωτερικην ίιάταξιν και ίιασκευην
άνταξίως των άριστουργηρ-άτων, α πρέπει νά
ελπΙσω[χεν δτι καλλιεργου[Αένη θέλει παραγάγει
η φιλολογία ημών .

*Άν δμως τούτο ούτω ίέν εχη, και τα προς
οικοίομην του θεάτρου τούτου, μεγάλου η μικρού,
ίιότι αγνοώ τά καθ' εκαστα,έλήφθησαν εκ των
εισοδημάτων του Εύαγγέλη Ζάππα, ών ει5ο-
μεν τις κατά την θελησίν του και το έθνικον
συμφέρον ώφειλε νά η δ προορισμός, τότε απορώ
πώς τούτο απεφασίσθη εντελώς παρά τάς δια-
τάξεις του ^ιαθέτου, και άνευ ίχνους ανάγκης,
ίιότι κατά την ίιαθηκην του και κατά πάσα ν
την μετ' έμου άλληλογραφίαν του, άπαξ κατά
τετραετίαν πρόκειται νά γίνηται η εκθεσις, μη-
νιαίαν ίιάρκειαν έχουσα• κατ' αύτης ίέ μίαν
έσπέραν, την της τελευταίας Κυριακής, πρόκει-
ται νά τεληται ίραματικος διαγωνισμός, ίη-
λα(5η νά ίιίάσκηται άπο σκηνής εν (ϊράμα, δ
ηθελεν άριστεύσει εν ίιαγωνισμψ. Λοιπόν ίιά
μίαν παράστασιν γινομένην εκαστον τέταρτον
έτος, ηθελεν οικοίομηθή 'κϊιαίτερον θέατρον εις
πόλιν εχουσαν ηίη τρία η τέσσαρα θέατρα, και
μέλλουσαν ϊσως νά εχγ) και περισσότερα; *Αν
ί' η πρόθεσις είναι, μετά την μόνην έκείνηνημέ-
ραν, τον λοιπόν χρόνον της τετραετίας νά ένοι-
κιάζηται τούτο το θέατρον, θά ην τούτο έπιχεί-
ρησις κερδοσκοπική, μη ύπο του ίωρητοΰ ύπα-
γορευομενη, και επιβαρύνουσα, ίσως οιακινου-
νεύουσα χρήματα ών εϊίομεν ανωτέρω πόσον
εθνωφελης πρόκειται ηχρησις.

Δεν ειξεύρω αν ή εκφρασις της ίιαθηκης (εν
αρθρ. β') «το κατάστημα τών Όλυμπίων μεζά
ζοϋ σζαόΙοΌ ανΓοΟ» ίεν Ι^ωκεν ϊσως άφορμην
νά ύποληφθ^ δτι δ Κ. Ζάππας ίιά της λέξεως
σζαόίον ένόει θέαζρον^ και ήθελε νά πρόσθεση
τοιούτο εις το ϊίρυμά του ίιά την μόνην έκεΐ-
νην παράστασιν. Άλλα τοΰτο έστιν εντελώς
άνυπόστατον. Ώς ανωτέρω είπον, & Κ. Ζάππας
εν τφ πατριωτικώ του ένθουσιασμφ είχε παρα-
ίεχθη και την ίιά λιθίνων έίωλίων, άντι 200,
000 ίρ. έτυίστρωσιν τών κλιτύων του σταίίου,
και τούτο αινίττεται εν τ^ ίιαθτ^κγι του. Και
ναι μεν και τούτο, ίιά την εκθεσιν τουλάχιστον
άπαξ κατά τετραετίαν θά έχρησίμευε μόνον.
Άλλ' άξιον του ευγενούς νοος του Ζάππα ητον
ίιά μεγάλης ίαπάνης ν' άνεγείρη, ώς έγκαύ-
χημα τών Αθηνών, το Στάίιον οίον ην εν τ^
άρχαιότητι, και βεβαίως μεταξύ τών ίύο εκ-
θέσεων ηίυνατο νά χρησιμεύση και εις πολλάς
άλλας οημοτικάς έορτάς, ίι' ας ίέν υπάρχει
άλλο ίεύτερον τοιούτο χωρίον, ώς ύπάρχουσι
πολλά θέατρα.

'^Αν ίέ τά χρήματα ίιά το θέατρον τούτο,
ου ίέν εννοώ την ανάγκην προκειρ-ένου νά οίκο-
ίομηθ^ άλλο έθνικόν, ούίέ την σχέσιν μετά
του ιδρύματος της εκθέσεως, και προσέτι και
τά ίαπανηθέντα καθ* ύπέρβασιν του προϋπολο-
γισμού προς πολυτελή κόσμησιν του ίίρύματος
τούτου ελήφθησαν έκτων περισσευμάτων τήςέτϊΐ
μακρόν χρόνον μη τελέσεως της εκθέσεως, ίύνα-
ται νά έρωτηθτ) πλην άλλων και ίιατι ή εκθε-
σις ίεν έτελέσθη εις το άρχαίον προσωρινον κα-
τάστημα δτι ηλθεν ή προθεσμία της και ίια
τών πόρων τούτων άφ' δτου κυρωθείσης της δια-
θήκης ήσαν διαθέσιμοι.

Ταΰτα έπι τ^ ί'^^Οάοξ, της προσεχούς εκθέ-
σεως ένόμισα καθήκον μου νά ειπώ, καθ* δ ες
αρχής κ^ν συνευθυνόμενος εις την ύπόθεσιν ταύ-
την ίιά την σύμπραξιν, ην παρ' έμου δίχεν
απαιτήσει δ άοί^ιμος Εύαγγέλης Ζάππας.

Α. Ρ. Ραγκαβής.
Μ Ι Ο Ι»

ΣΤΡΕΒΑΠΘΕΙΣΑ ΥΠΑΡΞΙΣ

Διήγημ.α.

[Έχ τον Γερμ•ιν(χ•ϋ του Καάοΐρΐι Ιιίηάαα]

(Συνέχεια* ?δ« προηγούμβνον φύλλον)

αΈγεννήθην εκ πλουσίων γονέων, οίτινες με
ήγάπων περιπαθώς και μ' άφινον εντελώς ελεύ-
θερον νά^κάμνω ή νά μη κάμνω δ,τι ήθελον ή
νεότης μου ύπήρξεν ευτυχής, άλλα κατ' αυτήν
ίέν εμαθον πολλά πράγματα. Οι γονείς μου εί-
χον την πρόθεσιν νά μου δώσουν εκτακτον ά-
νκτροφήν άλλ* άντι νά με στείλουν προς τού-
το εις το σχολεϊον, έμίσθωσαν ακριβά διαφό-
ρους οικο^ιίασκάλους, ύπο τών δποίων τήν ε-
παρκή παιίαγωγίαν πολύ βραδέως προώίευσα.
Ευτυχώς είχα λαμπράν μνήμην, ίέν ήμην φυ-
γόπονος, και κατώρθωσα τέλος πάντων, δτε ε-
γεινα είκοσι^ύο ετών, νά ^ώσω με κόπους και
βάσανα τάς απολυτηρίους μου εξετάσεις καινά
μεταβώ μετ' ολίγον εις το πανεπιστήμιον.
Έκεΐ έσπού^ασα κατ' αρχάς φιλοσοφίαν και
ίστορίαν. Ή τύχη το έφερε νά κατοικήσω εΙς
μίαν πάλαιαν οικίαν, δπου προ διακοσίων ετών
και πλέον είχε ζήσει διάσημος τις σοφός. Το ό-
νομα του ητο γραμμένον με κεφάλαια γράμμα-
τα ύπο τά παράθυρα του σπουδαστηρίου μου,
και τήν επιγραφή ν αυτήν τήν εβλεπον πάντοτε,
δσάκις επέστρεφα εις τήν κατοικίαν μου. Τί
παράίοξον, δτι ήρχισεν & άνθρωπος εκείνος νά
κινη το ενδιαφέρον μου ! "Ηρχισα νά έπισκέ-
πτωμαι τήν βιβλιοθήκην και νά μελετώ τήν
βιογραφίαν του. Εις τούτο ίέ ασχολούμενος,
εύρον εν παλαιόν κιτρινισμένο)ί^ιβλιάριον, από
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγντϊΟΟ

^^

£2 23ΤΖ^

4-

21

το όποιον, εφαίνετο, κανείς των ριεταγενεστέ-
ρων του βιογράφων ίέν είχε ν ώφεληθη, και το
δίΓοϊον ελεγεν, οτι ί) (/.έγας εκείνος σοφός είχε
στΓουοαΙως άσχοληθη ιτερί τα τέλη της ζωής
του βίς τιπν άστρολογίαν, την άλχημιίαν και την
ιιχγείαν, και δτι είχεν άποταμιιεύσει τα πορί-
9ρ.ατα των ερευνών του εις εν χειρόγραφον. Πού δ-
αως εύρίσκετο το χειρόγραφον αύτο, το βιβλίον
ίεν ελεγεν ακριβώς, ίιότι είχε ίη|λθσΐ6υθή πεν-
τήκοντα δλα ετη ■ (/.ετά τον θάνατον του σο-
οοΰ• ύπβίείκνυε (ΐόνον, δτι πιθχνον να εύρίσκετο
£ΐς την βιβλιοθηκην του Λάϋ^εν η τών Παρι-
σίων.

Έσκέφθην πολύ περί του πράγ[Λατος, και ε-
ξηφθη πολύ η επιθυριία [Λου ν' άνεύρώ το πολύ-
τιρ,ον χειρόγραφον. Τόσον ίέ τοΰτο άπησχόλει τάς
τκέψιις (Λου ώστε κατήντησα [Λελαγχόλικός.

Μίαν νύκτα χωρίς ν3ί ϊίω κάνέν όνειρο ν, έζύ-
ίΐντϊσα αίφνης, με τρό(/.ον και (χέ φωνάς. Έπή-
^ησχ άπο την κλίνην (Λου τρέ(Λων σύσσω(Λθς,και
ώραησα προς το παράθυρον. Εκείθεν είία κα-
θαρά εΙς το φως της σελήνης [Λίαν σκιάν, η 6-
ποία εκυ(χαίνετο εις τον αέρα εις άπόστασιν εί-
κοσι βη[Λάτων, και ητον απαράλλακτος η εΐ-
χών του (Λεγάλου σοφοΰ, ως την είχον ίίεϊ έντος
του παλαιού εκείνου βιβλιαρίου. Το φάντασ[/.α
είχ^ε την χβϊρά του ύψω[Αένην και έίείκνυε προς
χνατολάς. Μετά εν λεπτον περίπου ωχρίασε,
^ιελυθη και έσβέσθη.

Άνηψα ευθύς φως, ίιότι ηριην τόσον ταραγ-
αενος, ώστε ήσθανόμιην δτι θά (χου ητο άίύνατον
>' άποκοΐ[Ληθώ. Ένίύθην ταχέως και εκτύπησα
εις την θύραν του γείτονός (/.ου, εΙς τον δποΐον
είχα ττροσφέρ&ι [Λερικάς υπηρεσίας, και ηζευρα
ΟΤΙ ίεν θά του έφαινόριην όχληρός. Έκαρί,νε ^έ
πολύ συχν3^ η^χέραν την νύκτα, και ίέν ητο εξ
εκείνων οι δποίοι οργίζονται δταν τούς ταράτ-

ττ] κανείς τον ΰπνον.

"Ήτο εντελώς παράίοζος άνθρωπος. Ώνο|Λά-
ζετο Δρ. Σιγισ(Λθΰνίος Σόίεν και οι φοιτηται
τον εθεώρουν ως τον σοφώτατον ανθρωπον της
πόλεως. Έγραφε και ώριίλει την έλληνικην χαι
λατινικην δσον ευχερώς και την (/.ητρικήν του
γλώσσαν. Άλλ' οι καθηγηται ^έν τον είχον εΙς
αεγάλην ύπόληψιν. Ή(χεϊς άπεσί^θ(Λεν τούτο
εΙς το δτι τούς έπετηρει άγρύπνως και πολλάκις
ριάλιστα εξεφράζετο περιφρονητικώς περί αυτών.
Έφαίνετο έχων (χικράν περιουσίαν. Έ^ιίε ίέ
και Ι^ϊαίτερα μ.αθη;Λατα, οσάκις ά^ρώς έπλη-
ρώνετο. Μεταξύ τών μαθητών του ημην και
ίγώ. Είχεν δμως και πο7Λά ελαττώματα* επι-
νεν, επαιζεν, είχε πολύ κακάς συναναστροφάς,
ητο αιωνίως κατάχρεος και πολλάκις εύρΙσκετο
εΙς χρηματικάς στενοχώριας.

Εκτύπησα λοιπόν ελαφρά εις την θύραν.

Μβ ηκουσεν αμέσως, και άπηντησεν: Εμπρός!

— » Πώς έίώ αύτην την ώραν ; ηρώτησεν.
Εινε 5ύο περασμέναι.

Άνακαθησας ίέ έπΙ της μικροίς και άτακτου
κλίνης του, ήτένισεν ^άνω μουντούς μικρούς
τεφρόχρους και πονηρούς όφθαλμούς^τχ»»^. Ή θέα
του ^έν ένέπνεεν έμπιστοσύνην, και προσεπάθοί>
ν* απαντήσω ίιά τίνος υπεκφυγής, άλλ* εκείνος
εζηκολούθησε πριν η εγώ λαλήσω:

— Μήπως είίες φαντάσματα ; Είσαι κατά-
χλωμος.

Κατένευσα σιωπηλώς.

— Κάθησε και ^ιηγήσου μου τί σου συνέβη.
Ύπήκουσα, και με ήκροάσθη προσεκτικώς.

Ότε ίέ έτελείωσα, με ηρώτησεν ησύχως, ώς
αν ειχον (ίιηγηθή συνηθέστατον πράγμα.

— Πώς σου φαίνεται ή ιστορία ;
Άνέμενον χλεύην και έμπαιγμόν άλλ'ένθαρ-

ρυνθείς ώμολόγησα δτι Ιίέα μου ητο, δτι 6 πα-
λαιός σοφός ηθέλησε νά μου ίείζν)προς ποίαν ίιεύ-
θυνσιν έπρεπε νά ερευνήσω, σιά νά ευρω το χει-
ρόγραφον, το δποϊον διαρκώς έσυλλογιζόμην.

— Αύτο φρονώ κ* εγώ, είπεν δ Σόίεν. '*Αν
δμως θέλης ν* άκολουθήσγ)ς την συμβουλήν μου,
μην δμιλήσ-^ς εις κανένα περί του .φαντάσμα-
τος. Τά πνεύματα αποστρέφονται την άκριτομυ-
θίαν και την τιμ6)ροΰν αυστηρά.

Έζεπλάγην και έχάρην δτι ευρισκον δμόφρο-
να τον ίιαυγέστατον έγκέφαλον του πανεπι-
στημίου και ύπεσχέθην νά μη λησμονήσω την
συμβουλήν του.

Ό Σόίεν μου είπεν αμέσως μετά τούτο,
δτι την επαύριον ήθελε συνομιλήσει μαζή μου
λεπτομερέστερον περί της δλης υποθέσεως. "Ε-
πειτα ήγέρθη, έσυρε κάτωθεν της κλίνης του
παλαιον ίερμάτινον κιβώτιον, παρεσκεύασε πο-
τόν τι άναμίξας το περιεχόμενον διαφόρων μαύ-
ρων φιαλών, ευρισκομένων έντος αύτου, μ* είω-
κε νά το πίω, και μ* είπε νά υπάγω νά πλα-
γιάσω, έγγυώμενος δτι θά έκοιμώμην ωραιότατα.
Κ* είχε δίκαιον. Μόλις κατεκλίθην και άπε-
κοιμήθην βαθύτατα, έξύπνησα ίέ πολύ αργά
την επαύριον πρωίαν.

Μετ' ολίγον ήλθε και μ' επήρε δ Σόίεν νά
προγευματίσω μαζύ του. Μετά τδ πρόγευμα
ίέ μου επρότεινε μακρόν περίπατον έ'ζω της
πόλεως, ίιά νά συσκεφθώμενήσύχως κατά τίνα
τρόπον ήίυνάμην νά, εκτελέσω δ,τι είχεν υπο-
δείξει το πνεύμα. Μετά πολλούς και διαφόρους
λόγους, έσυμφωνήσαμεν τέλος, δτι έπι του πα-
ρόντος το σκοτιμώτερον ητο νά ένεργήσωμεν έ-
ρευνας περί του χειρογράφου εΙς το Αάϋίεν. Το
ίύσκολον ίι'έμέ ητο νά ρ,εταβώ έκεϊ, (ίιότι φό-
βος ύπήρχεν δτι οί γονείς μου θά ήρνουντο την
συγκατάθεσίν των εις την άίικαιολόγητον με-
τάβασίν μου εις Λάϋίεν. Άλλ' δ Σόίεν με έ-
ξήγαγεν αυτής της αμηχανίας. Προσεφέρθη νά

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^^οο^ι^

22

ΕΙ 23Τ ΙΑ.

(Αεταβ^ αύτος άντ* ψου και νά επιχείρηση τοις
άχριββστίρας έρευνας. ΚαλλΙτερον άντιπρόσω-
πον νίι εΰρω (ίου ητο άίύνατον, ίιότιή άνα-
ζήτησις και ευρεσις ί^"]^^"* χειρογράφων ητο
ειίικότης. ίί^την δποίαν,χαθώς ελεγεν δ Σόίεν,
ε|ν.εν ΐΛαιτέρως άσχοληθη.
'" Μετά τινας (ΐηνας ελαβον έιτιστολην του
πατρός (χου, αρκετά άνησυχητικην. Έπεθύριει
νά μάθη, [Λ* έγραφε, τί εκα(Λνον τά χρημ,ατα τά
6ποϊα (/.ου έστελλε. Δεν η^υνά(Αην βεβαίως νά
του γράψω οτι αϊ ερευναι, αι δποΐαι εγίνοντο
εις το Λάϋίεν, ήσαν πολύ ίαπανηραΐ'ύπεσχέθην
δριως νά ζήσω οΙκονο|Αΐκώτερον εις το |Αέλλον,
και περιωρίσθην αληθώς τόσον, ώστε χωρίς νά
κάνω [Αβγάλα χρέη κατώρθωσα ίιά της (Αηνι-
αίας χορηγίας (Λου νά συντηρου(Ααι καΐ νά εξα-
κολουθώ τάς εν Όλλαν^ία εργασίας.

Την ε'ποχην εκείνην έλαβα γρά(ΐ(χ.α του Σό-
ίεν, ίιά του 6ποΙου (λοι ελεγβν, οτι εύρε (χέν
εις το Λάυίεν πολλά σπουίαϊα πράγριατα,
αλλ* δχι εκείνο το δποϊον ίι' έμιέ εζητει, και
ίτι σκοπον είχε νά έπανελθη. *Έκ τίνων δ(Αως
υποδείξεων της επιστολής του έσυ(Λπέρανα, οτι
θά ητο Ισως ίιατεθειριένος νά εξακολούθηση
τάς έρευνας του εν Παρισίοις* αλλά προς τοΰτο
άπητεϊτο (Μεγάλη χρη(ΐ,ατικη ποσότης, δυσα-
νάλογος προς την τότε οικονο|Αΐκην (ίου κατά-
στασιν. Μη ίυνά|Αενος νά την διαθέσω, απεφά-
σισα νά (Αεταβώ εις την πατρίδα [Λου, και νά
πείσω την |Αητερα [Λου νά μου ^ώση κρυφίως
τά χρήματα.

Άλλ* εις τον πατρικόν μου οίκον ιιχβν ε-
πέλθει κατά την άπουσίαν μου μεγάλη και λυ-
πηρά μεταβολή. Ή καλή μου μήτηρ έπασχε
^εινώς, δ ίέ πατήρ μου μοί το είχεν αποσιω-
πήσει, ϊνα μη με ταράξη. Ότε έφθασα μοΙ άνε-
κοίνωσεν ίτι ή μήτηρ μου είχε καταντήσει με-
λαγχολική, και ίτι οί ιατροί είχον συστήσει νά
σταλη εις φρενοκομεΐον, ^ιότι υπήρχε φόβος μη
άποπειραθη ν' αύτοκτονήση.

Ή εϊίησις αύτη πολύ με κατέθλιψεν. Ή μή-
τηρ μου ητο πάντοτε ή φιλοστοργοτάτη και
επιεικέστατη μου φΙλη.Μετέβην εις το ίωμάτιόν
της.Μ* είέχθη ήσύχως,ώς αν ειχον παρέλθει δλί-
γαι μόνον ώραι, άφ' ης έχωρίσθημεν, και πα-
ρεπονέθη μόνον οτι είχε κεφαλόπονον, οτι έκοι-
μδτο κακά, και οτι ίέν βιχ«ν δρεξιν. Περί της
υγείας μου ,ίιά την δποίαν άλλοτε τόσον εναγω-
νίως έφρόντίζεν, ούίε κάν ήρώτησε. Ότε ίέ δ
πατήρ μου, όστις ειχεν εισέλθει μετ' έμου εις το
ίωμάτιον, έστρεψε προς στιγμήν τά νώτα, μου
άπέτεινε εκείνη ταχύ και έμφαντικόν νεύμα και
μ' ε^ωκε ^ιά χειρονομιών νά εννοήσω, οτι ή-
θελε νά με ϊίη μόνον. Δεν υπήρξε ίύσχολον νά
εκπληρώσω την επιθυμίαν της. Έξήλθον του δω-
ματίου μετά του πατρός μου, του ειπον καθα-

ρά, οτι ή ασθενής ήθελεν, ως έφαίνετο, νά μου
δμιλήση και τον παρεκάλεσα νά μας άφήση μό-
νους.

"Οτε ή μήτηρ μου ει^εν οτι επέστρεψα μόνος,
άνεπήίησε κ' ε^ραμε προς εμε. Έπειτα μ* I-
σφιγξε περιπαθώς εις τάς άγκάλας>της, άλλα
άντι νά με φιλήση, μου έφύσησε την θερμήν
της πνοήν εις το πρόσωπον, ώπισθοχώρησεν εν
βήμα και έτίναξε τάς έκτεταμένας της χ^^ρ^ζ
υπεράνω της κεφαλής μου, δπως κάμνουν οί
μαγνητισταΐ ^ιά νά μεταδώσουν εΙς άλλους το
μαγνητικόν των ρευστόν.

Τπεχώρησα περίλυπος.

— Μητέρα, τι θά είπη αυτό ; ήρώτησα.

— Φοΰ 1 Φου ! . . παι^Ι μου ! εψιθύρισε μυ-
στηριωδώς φυσώσα. Σου χαρίζω το ύπόλοιπον
τής ζωής μου... μου είνε βάρος... βάρος ! . . θέ-
λω ν' αποθάνω... ν* αποθάνω γρήγορα ! . .

Κ' εφαίνετο ήίη αληθώς έπιθάνατος. Ή
πολιά και άτακτος κόμη της έκάλυπτε το μέ-
τωπον και τάς κοίλας παρειάς της, οι ^ε ο-
φθαλμοί της ελαμπον άπαισίως άπδ τάς βα-
θείας και σκοτεινάς των κόγχας.

Μετά εξ ώρας, τήνέσπέραν τής αυτής ημέρας,
κατέκειτο φοβερώς πυρέσσουσα και παραληρού-
σα, την ίε νύκτα έξεψύχησε. Μου είχε χαρί-
σει το ύπόλοιπον της ζωής της.

Ό ταλαίπωρος πατήρ μου ήτον απαρηγόρη-
τος. Αδύνατον ητο νά σκεφθώ περί αναχωρή-
σεως μου, κ' έμεινα τρεις μήνας πλησίον του.
"Επειτα επέστρεψα εις την πόλιν Χ, ίιά νά
εξακολουθήσω τάς σπου^άς μου, τάς δποΐας
είχε διακόψει το λυπηρον γεγονός.

Ό θάνατος τής μητρός μου μου προσεπόρισε
μβγάλην περιουσίαν, τής δποίας την ^ιοίκησιν
άφήκα, εννοείται, εις τον πατέρα μου. Έζήτησα
μόνον και ελαβον χρηματικόν τι ποσόν, το δ•
ποιον ήθελον νά διαθέσω ε'ις έξακολούθησιν
τών περί του χειρογράφου ερευνών μου. Εις τον
πατέρα μου ειπον, ίτι ίίχον ανάγκην τών χρη-
μάτων ^ι' επιστημονικούς σκοπούς. 'Επει^ή ^έ
ίέν επρόκειτο περί μεγάλης ποσότητος και δ
πατήρ ;χου δλίγην ^ιάθεσιν «ιχεν, αμέσως με-
τά τον θάνατον τής μητρός μου, νά πολυεξε-
τάση χρηματικά ζητήματα, μου ένεχειρίσθη
αμέσως το ζητηθέν ποσόν. **Εν μέρος αύτου έ-
στειλα εις τον Σό^εν, και τον παρεκάλεσα νά
μεταβη άντ' εμού ε'ις Παρισίους καΐ νά μη φει-
σθη κόπων προς άνεύρεσιν του χειρογράφου.

Αί πρώται έπιστολαι, τάς δποίας ελαβον
παρά του απεσταλμένου μου, ^έν ήσαν πολύ έν-
θαρρυντικαί. Κατόπιν όμως μου εγραψεν, βτι,
ως ένόμιζεν, άνευρε τέλος πάντων τά ίχνη τού
ζητουμένου^ και μετ' ολίγον μού άνεκοίνωσεν
5τι εύρε το χβιρόγραφον, ίτι το είίε, και το
έψαυσε. Δυστυχώς, εγραφεν, ητο κτήμα ένδς

ΟΪ9ϊΐϊζθ(:Ι όγ

Οοο^Ιε

Εδ 23Τ Ι ^

23

χ«τ' «ύθεΤαν απογόνου του παλαιού σοφού,
δστις ίίν επετρεπεν, άντΙ οίαςίηποτε ά(Α0ΐβης,
νά ληφθγ) αύτου αντίγραφο ν. Μου ίπρότεινε ίέ
δ Σό^^ν νά ρ,εταβώ 6 ΐ^ιος εις Παρισίους χαΐ
νά ^οχιμάσω νά πείσω τον κάτοχον του χειρο-*
γράφου νά εν^ώσγ) εις την επιθυ[χίαν [/.ου.

Έχίνησα άριέσως ίια την ΓαλλΙαν. Ή &^οι-
πορία ητο τότε μακρά άχόριη χαι επίπονος,
^ιότι η σι^ηρο^ρο|ϋχη συγκοινωνία [/.εταζυ Πα-
ρισίων χαι Γερρ,ανίας ίέν ητο άκό(/.η πλήρης.

Ό Σόίεν ρ,έ ύπείίέχθη εΙς τον σταθ(Αθν και
μ,ί ώίήγη<ϊ6ν εΙς την κατοικίαν του, κειριένην
4ΐς την (χαθητικήν συνοικίαν. Έφ* ά[Λάζης (Αοϋ
επανέλαβεν οτι δλαι αί προσπάθειαΐ του νά
λάβγ) άντίγραφον του χειρογράφου είχον απο-
τύχει- δτι κατώρθωσε (λόνον νά Μψη εν βλέ|Α(ΐ.α
έπι του χειρογράφου, το δποϊον ητο εΙς λατινι-
κην γλώσσαν και περιείχεν εντός 144 (μεγάλων
σιλί^ων εΙς φύλλον πολλάς περιέργους συνταγάς
χαι ^ύο (^ακροτερας ^ιατριβάς περί συνθέσεως
και παρασκευής Ζωτικού Φαρ(Λάκου. Το^πώς κα-
τώρθωσεν δ Σόίεν ν'άνακαλύψτρ το χε^ρόγρα-
φον, ητο πολύ περίεργον άλλ' επειδή τοΰτο βίνε
άσχετον |ΐέ την ίστορίαν [Λου, το παρατρέχω.
Ή τύχη τον είχε βοηθήσει.

Ό κάτοχος του χειρογράφου ητο πτωχός
Ιταλός ευγενής, ούτινος ή προ|χάρΐ|ΐ.η ητο αύτη
η θυγάτηρ του παλαιού εκείνου σοφού. Το χει-
ρόγραφον είχε (/.βίνει πάντοτε κτήρια της οικο-
γενείας του, ού^ε|χία 5έ ύπήρχεν άμιφιβολία, δτι
τ,το γνήσιον.

Την επαύριον |ΐ* ώ^ήγησεν 6 Σό^εν προς τον
χάτοχον του χειρογράφου* εύρον ίέ εντός πτω-
χικου οΐκήριατος, κειριένου επίσης εις την ρια-
θητιχήν συνοικίαν, άνθρωπον νέον περιποιητικόν,
αλλ* οχι και πολύ συ(Λπαθή, ριετά του δποΐου
^υσκόλως ή^^υνάριην νά συνεννοηθώ,<^ιότι Ιταλι-
κά ριεν ίέν ώ[Λίλουν ίιόλου, της γαλλικής ίε
χολύ ολίγην είχον τριβήν.

Ό ιταλός εξήγαγε το χειρόγραφον εκ παλαι-
ού, σιδηρού κιβωτίου, ητο ίε τυλιγμιένον εντός
χαλά ιού ρ.εταζωτού ύφάσ(/.ατος, το ύποϊον είχε
χάσει πλέον το χρω(Λά του. Έπί του εξωφύλλου,
το όποιον ητο οε{ΐ.ένον (λέ ίέρμ,α κατά τον
άρχαιον τρόπον, ανεγνώρισα σαφώς : οικόσημον
κό(λ.ητος, τυπωμένον ^ιά χρυσού.

— Το οΐκόσηρι,ον της οικογενείας (Αου, είπεν
& ιταλός ευγενής.

"Ήνοιζα τον τόριον με κατάνυζιν και μυστη-
ριώδη τινά τρόμον. Το χειρόγραφον είχε ίια-
τηρησιν θαυμασίαν. Ή μελάνη και το χαρτίον
ήσαν ολίγον κιτρινισμένα* αλλ* δ ώραιος, πα-
λαιός και στέρεος εκείνος χάρτης, ητο τόσον ά-
βλαβης, ή γραφή τόσον καθαρά καΐ ευανάγνω-
στος, αί σελίδες τόσον άκηλίαωτοι, ώστε ίεν
ητο δυνατόν ν' άμφιβάλλη κανείς, δτι δλαι αί

γενεαί, των δποίων κ^5?5^|.α υπήρξε το πολύτιμον
χειρόγραφον, είχον ί^ατηρήσει αύτο ώς κόρην
οφθαλμού.

Έμεινα τρεις έβίομάίας εΙς ^κ^ίζ^ισίους καΐ
συχνάκις είία τον Ιταλόν. Ό Σό^εν π'αρευρί-
σκετο εΙς δλας μας τάς συνομιλίας, ^ια νά με
βοηθ^ εν άνάγκτ) ώς ^ιερμηνεύς, αλλ* ουδέπο-
τε σχείον άνεμιγνύετο εις τους οιαλόγους μου
μετά του κόμητος. Ούτος κατεπείσθη τέλος νά
μου πωλήση το χειρόγραφον, εζήτησε ίέ μέγα
ποσόν ώς άντίτιμον, πολλάς χιλιάίας τάλλη-
ρα. Δεν ηθέλησα νά πραγματεύσω, και ύπε-
σχέθην νά καταβάλω το ζητηθέν.

Έγραψα εΙς τον πάτερα μου, και του είπον,
παραλείπων τάς λεπτομέρειας, δτι επεθύμουν ν*
αποκτήσω εν πολύτιμον σύγγραμμα, παρεκά-
λουν ί' αύτον νά μου στείλη εις Παρισίους το
άπαιτούμενον χρηρ,ατικον ποσόν . Ό πατήρ
μου μου εστειλεν αμέσως τά χρήματα. Έσω-
χα, ώς είχε συμφωνηθή, το τίμημα ε'ις τον
Σόίεν, δστις και μου έφερε την αυτήν έσπέραν
το χειρόγραφον. Μετ* ολίγας ημέρας επέστρεψα
εΙς Γερμανιαν.

Ό Σόίεν εμεινεν εις Παρισίους. Όλίγας η-
μέρας μετά τήν έπιστροφήν μου ε'ις Χ. έγραψα
προς αυτόν παρακαλών νά με συν^ράμη εις τήν
μετάφρασιν του χειρογράφου* άλλ' ή επιστολή
μου έμεινε χωρίς άπάντησιν. Μετά πολλά ίέ
μόλις ετη έλαβα πάλιν εΙ^ήσεις του. Μ* εγρα-
φεν εξ *Αμερικής, δπου είχε μεταναστεύσει, δτι
είχε νυμφευθή, δτι ή σύζυγος του είχε ν απο-
θάνει πρό μικρού, και δτι έσκόπει νά έπανέλθτ)
πάλιν εις τήν Εύρώπην. Κ* ελεγεν δτι αί υπο-
θέσεις του, εκείθεν του Ωκεανού, υπήρξαν πολύ
κακαί, και μ* έζήτει ^άνειον, παρακαλών νά
διευθύνω τά χρήματα άντ* αυτού εις τον γυναι-
κάίελφόν του, ονόματι Μίλλνερ, αν ίέν άπα-
τώμαι. Του τά Ιστειλα, και μού ανήγγειλε τήν
παραλαβήν των, λέγων συγχρόνως, δτι άνέβαλ-
λεν έπί τίνα χρόνον τήν εκ Νέας Υόρκης άνα-
χώρησίν του. "Εκτοτε ούίέν πλέον εμαθον περί
αυτού, ^σως άπέθανεν. "Αν ζη, θά είνε γέρων.»

Ό Κύριος Κλάασεν είχεν δμιλήσει ταχέως,
άνευ ίιακοττης. Άλλ* ή μία ώρα περίπου, έφ*
"Ο^ δίχε ζητήσει τήν άκρόασίν μου, ειχεν ήίη
κατά τό ήμισυ παρέλθει, κ* εκείνος έφαίνετο ετ«
ευρισκόμενος εις τον πρόλογον της ιστορίας του.
Άνήψα λοιπόν νέον σιγάρον, έπλήρωσα και πά-
λιν τό ποτήριόν μου και ήτοιμάσθην ν* ακούσω
τήν έξακολούθησιν, προβλέπων δτι έπι πολύ
ετι θά μ* έκράτει άγρυπνον. Ό Κ. Κλάασεν
άνέμεινε νά ησυχάσω, και έξηκολούθησε :

Γ.

«Τό χειρόγραφον εκείνο ήσχησε μεγίστην

έπιρροήν έπί της ζωής μου. Ευθύς

^ ΟϊΟΪΐϊζθόό'

τα .την επι-

24

ΒΧ3ΧΙ^

στροφην [Λου βίς Χ., άϊ^ά^τκ^α >'* αφοσιωθώ
αποκλειστικώς εΙς την (ΐ.β>6την του. Προς τούτο
βάφηκα το πί^'^'ί9τιστνϊ|ΐιον κ' βπίστριψα ιΐς την
γενέθλ•Λν^:^^!ν (/.ου, 8που κατφκησα *ις την
πατρική ν (λΛ οίκίαν. Ό πατήρ ριου, δστις εζη
(Λονήρη ζωήν, τόσον έχάρη δτι ε(Αβλλβ να (χ'
ίχη οιαρκώς πλησίον του, ώστε ταχέως ενέκρι-
νε τους λόγους, ^ιά τους δποίους έπεθυριουν να
διακόψω τάς παν6πιστη[Λΐακάς (Αου σπου^άς.
Του Είπον, οτι είχον ανακαλύψει περίεργον χβι-
ρόγραφον του 17ου αιώνος και έσκόπουν να το
εκδώσω [/.έ ση(Λειώσεις και σχόλια. Ή εργασία
ίέ αύτη, είπον, ήθελε |Λθυ προξενήσει πολύ
περισσοτέραν τψήν και φήμιην, παρ* δσην ήίυ-
νάριην ν' αποκτήσω ίιά της συ(Απληρώσεως τών
σπουδών (ΑΟυ εις το πανεπιστή(ΐιον/0 πατήρ (χου
συνεφώνησεν. Ήτοΐ|χάσθη πρόσφορος ^ι' έ[ΐ.έ κα-
τοικία εις την (^Ιαν πτέρυγα τίΐς οικίας, κ* εκεϊ
Ιζησα τα ήσυχώτερα της ζωής ριου ετη.

Ή (Αβτάφρασις του χειρογράφου [Λου παρείχε
πολλούς κόπους. "^Ητο ριεν γλαφυρϊ και ευνόη-
τος ή λατινική του γλώσσα, άλλ' ή έννοια (Αε-
ρικών περιόδων ε[Αενε πολλάκις σκοτεινή ίι'
έ(Αε δλοκλήρους έβ^0[Αά^ας, καιτ^^νύκτας δλας
ε[Αενον άγρυπνος, προσπαθών να την ανακαλύ-
ψω. Τοΰτο (Α* εκα(Αε να χάσω πάν ενδιαφέρον
προς τον εζω κόσ(Αον. Ό πατήρ (χου ήτο, ούτως
εΙπεΐν, & (ΑΟνος άνθρωπος τον δποΐον εβλεπον,
και |Αετ* αύτοϋ ίέ συνηντώμην (ΑΟνον κατά τάς
Δρας του γεύαατος και εΙς "^ους περιπάτους,
δπου τον συνώοευον. Ή κατάστασις της υγείας
[Αου ήρχ»ζ« νά τον άνησυχγι, και [Αετά πολλής
(Αερίμνης |Αέ ήρώτα περί του άντικειριένου τών
σπουδών [Αου. Έγώ άπήντων καθαρώς και άπε-
ριστρόφως περί του πράγματος, εκείνος ^έ έσειε
ίυσπίστως την κεφαλήν.

Ή(Αέραν τινά ήλθεν αίφνης εις^ το^^ίωριάτιόν
[ΑΟυ. Συνώίευεν αύτον ^ιάση[ΑΟς τις έπιστή[Αων,
καθηγητής εις το πανεπιστή(Αΐον του Χ., δστις
(Αε ειπεν, δτι ήκουσε νά γίνεται λόγος περί του
σπανίου (Αου χειρογράφου, και ριέ παρεκάλει νά
του επιτρέψω νά το εζετάση. Του το είειξα. Λα-
βών αύτο επλησίασεν εις το παράθυρον, έξήγα-
γεν εκ του θυλακίου του ενα φακον καΐ το εξή-
τασεν επισταριένως. Άνέγνωσε ^ε και (Αερικάς
σελίδας. *Έπειτα (αοι το επέστρεψε, χωρίς να
είπγ) λέξιν, κ* έζήλθε του ^ω[Λατίου (Αετά του
πατρός (Αου.

Την έπο(Αένην ή[Αέραν [Αου άνήγγειλεν δ πα-
τήρ [Αου, δτι ή υγεία του άπήτει νά συ|Αβου-
λευθ^ έπίση|ΑΟν τίνα Ιατρον εν Βερολίνφ, και [Αε
παρεκάλεσε νά τον συνοδεύσω. Δεν ή^υνά(Αην
ν' αρνηθώ την αϊτησίν του, μολονότι [Αοΰ ητο
βαρύ ν* αποχωρισθώ τάς μελετάς μου.

Συνώ^ευσα τον πατέρα μου εις του Ιατρού*
ούτος ώμίλησε κατ' αρχάς μετά του πατρός

μου καΐ του παρήγγειλε ίιάφορα πράγματα,
προ πάντων ίέ ^ιασκέ^ασιν, π. χ. εν ταξεί^ιον
εΙς την ΊταλΙαν. Έπειτα εστράφη προς έμε και
ήρχισε μακράν συνομιλίαν μαζή μου. 'Ήτο πολύ
δυσάρεστος άνθρωπος. Είχε παραδόξους, από-
τομους Ι^έας,και πολλά εξ δσων έλεγε μ' εφερον
εις άγανάκτησιν. Ενθυμούμαι ίε δτι κατήν-
τησα έπι τέλους βίαιος και έξήφθην, μολονότι
τούτο έλύπει, ως εβλεπον, τον πατέρα μου.Τούτο
έκαμε ν έντύπωσιν εις τον Ιατρόν, ^ιότι ευθύς α-
μέσως εγεινε προσηνής και εύπροσήγορος. Εύρεν,
δτι ή οψις μου έ^είκνυε πολλήν κόπωσιν, μέ έξή-
τασε προσεκτικώς, και στρεφόμενος προς τον
πατέρα μου είπε*

— Το χαλλιτερον θά ήτο νά πάρετε μαζή
και τον υιόν σας εις την ΊταλΙαν. Έχει ανάγ-
κην αναπαύσεως και διασκεδάσεως σχεδόν
δσην και σεις. Άλλα μη του επιτρέψετε νά ερ-
γάζεται. Νά κινήται πολύ καΐ νά ίιασκείάζη.

Ταύτα λέγων μας άπεχαιρέτισε, δτε ίε έξ-
ήλθομεν εις τον ^ρόμον μοι ειπεν δ πατήρ μου,
δτι ήλπιζε νά τον συνοδεύσω εις τήν Ίταλίαν.
^Ητο γέρων, ίλεγε* ίέν ήίύνατο οΰτε ήθελε νά
δίοιπορτ) μόνος, φίλον καλλίτερον άλλον παρ*
έμε ^έν είχε, και ήτο βέβαιος δτι θά τον συνώ-
οευον.

Δεν ήίυνάμην, έννοεϊται,ν' αντιτάξω τίποτε.
Απεφάσισα νά λάβω μαζή μου το χειρόγραφον
και νά εξακολουθήσω τάς μελετάς μου διαρ-
κούσης της δΟοιπορίας. Άλλ' δ πατήρ μου Οέν
ήθελε νά τ' άκούση. Άπήτησε ν' αφιερωθώ απο-
κλειστικώς εις αυτόν, και ήναγκάσθην νά ενδώ-
σω, με βαρεΐαν δμως καρΟίαν.

Ή δίοιπορία μας ύπήρξεν ευχάριστος. Κατ'
αρχάς μόνον μου είχε καταντήσει ολίγον
δυσάρεστος ή τυραννία του πατρός μου, δστις
Οέν με άφινεν ούΟέ στιγμήν ελεύθερον και με
ήνάγκαζε νά μένω ήμέραν και νύκτα πλησίον
του. Άλλα τά πράγματα μετιβλήθησαν δτε
έφθάσαμεν εις τήν 'Ρώμην. Ό πατήρ μου συν-
ήντησεν εκεί μερικούς παλαιούς γνωρίμους,μετά
τών δποίων ίιήγεν εύαρέστως τον καιρόν του,
ενέκρινε Οέ εντελώς νά συναναστρέφωμαι καΐ
έγώ νέους, Οιά νά ΟιατκεΟάζω.

— 'Ο,τι μόνον σου ζητώ, μου είπεν, εινε νά
ΟιασκεΟάζγ)ς δσον ημπορείς και ν* άφήσης παν-
τός είδους έργασίαν. Δέν είμαι, με φαίνεται,
αυστηρός πατήρ και ελπίζω νά άκολουθήσης
τήν παραγγελίαν μου.

Έπραξα δ, τι ήθελε, και πολύ τρςχέως εύρέ-
θην ευχαριστημένος εκ της νέας μου ζωής.
"Εως τότε £ΐχον συζήσει *μέ άνδρας μόνον και
με βιβλία. Δί Οε ώραΐαι γυναίκες και κορασί7
ίες, τάς δποίας έγνώρισα εις τήν Τώμην, μ*
έφάνησαν άξιεραστοι και χαριέσταται. Πολύς

Οέν παρήλθε καιρός, και ή μεγαλειτέρα μου

ΟΪ9ϊΐϊζθθΙ όγ -'

«^

ΈΙΣΤυ^

25

εύχαρίστησις τιτο νά η(Ααι |;,αζύ των. 'Οτ• ίι
το βρά^υ ίιηγού[χην εις τον πατέρα [/.ου, δτι
€ΐ:ίρα9α εΰχαριστότατα την ημέραν [Λου^ δτκ
ήταιζα, έχόρβυσά και έτραγου<!ίΎ)σα μβ νέους χαι
μί νέας, ελ^γβν: Όραια, παι^ί ριου Ι Έζαχολού-
6€ΐ, ^έν η|Απορεΐς νά |Λθΰ χά|χιρς ριεγαλβίτέραν
χαράν, χαΐ σε ωφελεί πολύ.

*Αλ7|θώς ίε «ιχον γείνει άλλος άνθρωπος,
χαι πολλάκις εξεπληττόριην δ ϊίιος άπο την
είχονα την δποίαν [/.* ε^είχνυε το κάτοπτρον.
Ήτο ανθηρά χαΐ φαιδρά (/.ορφη νέου άριε-
ρί(Ανου , δστις έβλεπε τον κόσ(Αθν ριέ ζωη-
ρούς χαΐ πλήρεις έ[Λπιστο<τύνης όφθαλ(Λθύς. Εις
την πατριχήν ριου πόλιν ειχον χοίλους τους
όφθαλ(ΐούς χαι χαταβεβληριενην την όψιν. Οι
συλλογισμοί μου εν τούτοις έφεροντο πολλάκις
προς το μικρόν μου σπου^αστηριον, και προς
το 3^ειρόγραφον επι του δποίου είχον εγκύψει ίτη
ολόκληρα, χωρίς νά κατορθώσω νά εννοήσω εν-
τελώς το μυστηριώδες του κείμενον. Έλεγον
4έ χατ'έμαυτον, άφου θεραπευθ^ δ πατήρ μου
και έπιστρέψωμεν πάλιν εις τον ησυχον βίον
μας, νά επαναλάβω με νέας δυνάμεις τας εργα-
σίας μου,ΐσως ^έ και με περισσοτέραν έπιτυχίαν,
αλλ* επι του παρόντος να ^ιώζω άπο την κε-
φαλήν μου την αρχαιότητα και ν' απολαύσω
το παρόν. Τούτο ίέ μου κατέστη εντός ολίγου
πολύ ευκολον. Έρωτεύθην.»

Ό Κλάασεν εσίγησε και εστησεν απλανή προ
αύτοΰ τά βλέμματα. Είτα έκένωσεν δλόκληρον
ποτηριον, και απειλών ίιά του λιχανού, είπε,
προς τον αέρα δμιλών, ώς αν έβλεπε φάντασμα-

— "Άθλιον πλάσμα.

Έμεινε έπΙ μίαν στιγμήν σιγών, και ηρχισε
πάλιν ^ιηγούμενος:

— Πολύ μακρά θά έγίνετο η ιστορία μου,
αν ηθελον νά σας ίιηγηθώ πόσα τεχνάσματα
μετεχειρίσθησαν, ίιά νά με σαγηνεύσουν . "Ή-
μην πλούσιος και ητο γνωστόν. "Ημην αγαθός,
εΰπιστος και το εζεμεταλλεύθησα\ αισχρώς. "Η-
μην είκοσιεπτά ετών και ίέν είχον πεϊραν περισ-
σοτέραν μαθητού, του δποϊου ή ζωή παρηλθεν
ύπο την έπιτηρησιν και δίηγίαν τών γονέων
και ίι^ασκάλων του. ΈκεΙνη είχεν ηίη ζήσει
ταραχώδη και πολυτελή ζωήν, μολονότι ήτο
μόλις εικοσι^ύο ετών. Είχε νυμφευθη ^εκαοκτα^
ετης κόρη έπίσημόν τίνα γέροντα, του δποϊου δ
τίτλος και η κοινωνική θεσις τήν είχον γοητεύ-
σει, δστις δμως τήν ήπάτησεν, ίιότι, άντΙ
πλουσίου, δπως παρίστατο, έφάνη δτι ήτο πάμ-
πτωχος. 'Οτβ ίέ ίύο έτη μετά τον γάμον α-
πέθανε, άφηκε τήν νέαν χήραν εντελώς άπορο ν.
Άλλ' εκείνη εύρισκε πόρους* ευρισκεν ανθρώ-
πους, οίτινες τήν έίάνειζον χρήματα, και έ-
λάμβανον ώς άσφάλειαν το μέγα της όνομα, τήν
ίχτακτον καλλονήν της, τήν νεότητα, τήνεύ-

φυίαν της και τήν πεποίθησίν της εΙς πλούσιον
μέλλον. ΕΙς τάς χεϊράς της κατήντησα ώς μα-
λακός κηρός. Μετά εζ ^έ εβίομάίας, αφού τήν
εγνώρισα, εζων μόνον ίι' αυτήν και οι' αύτης.
Και δτε μου ε^ωκε τήν χεϊρά της, μετά γο-
νυπετή μου ικεσίαν, ένόμισα δτι εγεινα δ ευτυ-
χέστερος τών θνητών.

{"Επεται συνίχβια).

Η ΕΝ ΚΟΡΣΙΚΗι
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ

(Συνέχεια• Χ6ι προηγούμενον φύλλον).

β'.

ΑΙΤΙΑΙ ΔΙΑ ΤΑΣ ΟΠΟΙΑΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΤΤΟΙ

ΗΝΑΓΚΑΣΘΗΣΑΝ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΙΠΩΣΙ

ΤΗΝ ΟΙΤΥΛΟΝ.

Οι Στεφανόπουλοι, ένεκα της ύψηλης κατα-
γωγής των και, κατά συνέπειαν, ένεκα τών
λαμπρών συνοικεσίων τά δποϊα συνήψαν με τάς
πλουσιωτάτας οικογενείας της Οιτύλου, κατέ-
στησαν ισχυρότατοι οχι μόνον εν Οιτύλω, αλλά
και καθ* δλην τήν Μάνην. Ή υπεροχή των αυ-
τή ήρχισε νά ίιεγείρτι τον φθόνον πολλών συμ-
πατριωτών των και μάλιστα τών κατοίκων
της Μάνης και της άλλης Πελοποννήσου. Τον
φθόνον τούτον ετι μόέλλον ηύζησε το εξής γε-
γονός*

Τψ 1625, επι Μουράτ του Δ', στρατός
τουρκικός έπορεύθη κατά της Οιτύλου. Νύκτωρ
δμως οί Οιτύλιοι μετά τών Μανιατών έπέπεσον
κατά του στρατού τούτου, τον ίιεσκόρπισαν
και συνέλαβον ίιακοσίους αιχμαλώτους εξ αυ-
τού. Ό εν Κορώνη ευρεθείς τότε Καπου<ϊάν
πασάς, άμα έμαθε τδ δυστύχημα τούτο, μετέ-
βη εΙς Οϊτυλον ϊνα έξαγοράσΐ(ΐ τους αίχμαλω-
τισθέντας Τούρκους. Πριν ή πλήρωση δμως τά
λύτρα, ηθέλησε νά μάθη ακριβώς, τίνες θά
έλάμβανον τά χρήματα ταύτα. Τότε 5έ μόνοι
οι Στεφανόπουλοι έτόλμησαν ν' άποίειχθώσιν
αντίπαλοι του Σουλτάνου. Κατόπιν ^έ και οί
Μανιάται ηθέλησαν νά λάβωσι μερί^ιον εκ τών
λύτρων τούτων, άλλ' ούίέν τοις έίόθη.

Περί το 1640 συνέβη και το εξής γεγονός,
το δποϊον επηύξησε τάς μεταξύ Οιτυλίων και
Μανιατών έριδας και μάχας• Κατά τήν έποχήν
ταύτην υπήρχε Λυμπεράκης τις, καταγόμενος
εκ Μάνης, άνήρ ανδρείος και φοβερός, δ δποΐος
υπηρετεί ώς αξιωματικός εν τφ τουρκικφ στρα-
τφ. ^Ητο ίέ ανεψιός του Γερχκάοη, εκ της πε-
ρίφημου οικογενείας τών Κοσμάι^ν. Ό Λυα-

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

26

£3 23X1^

περάκης ούτος ηρραβωνίσθη (/.Ιαν των θυγατέρων
του Γιακου(Αή Γιατριάνου, καΐ τούτου ανήκον-
τος Λς (Λβγάλην οίκογένειαν.

Την οίκογένειαν ταύτην δ (/.εν παπα-Νικό-
λαος την όνθ(Αάζει,Γιατριάνοι, ί> ίέ Κα(χβιάγης,
Μβάίοίβ. Την ίε οίκογένειαν των Κοσ(λάίων δ
Καα,βιάγης την γράφει αοβίιηί. Το δνο[χ« ίέ
Μελικής, ως ονο|ΐ.ά οικογενείας, σώζεται άκό(χη
και σήμερον (ΐεταξύ των εν Καρυαϊς Ελλήνων.

Της κόρης εκείνης ήράτο περιπαθώς εις των
εν ΟΙτύλω Στεφανοπούλων, δ καλού(Αενος Μι-
χάλης Λε(Λΐθάκης. Μίαν λοιπόν τών ή(ΐ.ερών δ
τελευταίος ούτος, παραλαβών τους φίλους του
είραρ-ε κατά τών Γιατριάνων και ίιά της βίας
ήρπασε την {Λνηστήν του Λυμπεράκη. Την άρ-
παγήν ταύτην ήκολούθησαν μεγάλαι εριίες
χαΐ ουκ ολίγοι φόνοι. Έκτοτε ίέ μεταξύ Κο-
σμάίων και Γιατριάνων άφ' ένος και Στεφανο-
πούλων άφ' ετέρου ύπηρξε τοσούτον μίσος και
τοσαύτη εχθρα,ώςτείιά την ήσυχίαν και εαυτών
και του τόπου των επρεπεν, η οι μεν, η οι ίέ,
να φύγωσιν εκ Πελοποννήσου.

Οί Τούρκοι πολλάκις προσεπάθησαν να ύπο-
τάξωσι την Οϊτυλον και τιμωρήσωσι τους ανυ-
πότακτους Στεφανοπούλους* αλλ* δσάκις εξε-
στράτευσαν κατ' αυτών, πάντοτε άπέτυχον,
κυρίως ίιότι ίεν είχον καμμίαν θέσιν στρατη-
γικήν παρά την πόλιν. βραίύτερον δμως ίιά
τΐίς εΙσηγήσεως του Λυμπεράκη κατώρθωσαν
και έκτισαν το φρούριον της Κελέφας, ου πολύ
μακράν της Οιτύλου κείμενον.

Την εΓδησιν ταύτην έπιβεβαιοΤ δ Ούέλερ και δ
Λα-Γυιλλετιέρ. Λέγει δέ δτι δ Μέγας ΒεΧ,ύργ^ς,
δια τγ5ς διαφθοράς του Λυμπεράκη, τον δποΤον έκρά-
τει αίχμάλωτον, κατώρθωσε και έκτισε δύο φρούρια,
τδ έ'ν εν Πορτογαλιω τί}ς Πελοποννήσου και το
έτερον εν Οίτυλφ επί τη προφάσει τοδ να έξασφαλι'-
στ) την έλευθερίαν του εμπορίου. Ό συγγραφεύς του
βιβλίου τούτου, γράφων προ τί5ς καταλήψεως τί}ς
Κρήτης ύπδ τών Τούρκων, προμαντεύει δτι ή κατά-
ληψις τΐ|ς νήσου ταύτης θα προξενήστ) άναποφεύκτως
και την ύποταγήν τών Μανιατών, τουθ' δπερ και
συνέβη. Περί δέ τγ)ς φυγτίς τών Μανιατών εκ Πε-
λοποννήσου λέγει τα έξ•ί}ς• «Τέλος πάντων οί κάλ-
λιον σκεπτόμενοι μεταξύ τών Μανιατών απεφάσισαν
να εγκαταλείπουν την πατρίδα των, παρά να υπο-
ταχθούν εις τους Όθωμανοός. Έπεμψαν δέ να ζη-
τήσουν κατοικίας παρά του Πάπα εν τφ Έκκλησια-
στική^ Κράτει,και εις τον δούκα τής Τοσκάνης. 'ΑφοΟ
δ* εντεύθεν άπερρίφθησαν,άπετάθησαν εις την Δημο-
κρατίαν τ^ίς Γενουης, ή δποία, σκεπτόμενη έπι τών
αγρίων ηθών τών κατοίκων νί^ς νήσου Κορσικί}ς,
ήκροάσθη κάλλιον τών προτάσεων του.Λέγουσι δέ οί
Γενουήνσιοι δτι ή βαρβαρδτης τών Μανιατών δεν θα
ύπάρξγ) ποτέ τόσον μεγάλη, ώστε ή τών Κορσικανών
να μη δυνηθηνά την άντισταθμίση,Τδ βέβαιον είνε δτι,
εάν ή συνθήκη αυτή έπιτύχη, ουδέποτε έθνικδν συνοι-
κέσιον θα ύπαρξε καλλιτέρας έκλογτ}ς. Οί κοινοί

γάμοι των θα παραγάγουν, τέκνα τα δποΤα θα ηνα*
τοσαυτα αριστουργήματα θηριωδίας.» (I^α-6α^1-
ΙβϋβΓβ. Α(1ιέηβ8 αηοίβηηβ κ.τ.λ. σελ. 46
— 47). Ή τελευταία αυτή προφητεία του Λα-Γυιλ-
λετιέρ δέν έξεπληρώθη, διδτι, ώς πληροφορούμαι,
ουδέποτε "Ελλην τ^}ς Κορσικής προσεκλήθη ενώ -
πιον τών κακουργιοδικείων έπι κατηγορία κλοπής ή
φόνου. Τουναντίον δέ δλοι οί ιστοριογράφοι επαινοδσι
τους "Ελληνας τούτους, πλην του Ι. Μ. Ι&οοΒί, δ
δποΤος τους εκλαμβάνει ώς κατακτητάς ξένων γαιών.

"Απαξ οί Τούρκοι εν τφ φρουρίφ της Κελέφας
ίέν άφινον πλέον ούίένα ΟΙτύλιον νά ^ιέλθχ) ε-
κείθεν, χωρίς νά τον πυροβολήσωσιν. Οΰτω ί*
οί ΟΙτύλιοι ίεν ήσαν πλέον κύριοι τών αγρών
των, αί ίέ γυναίκες των ίέν ήίύναντο νά εξέλ-
θωσιν εκτός τών τειχών της πόλεως.

"Οτε οί Τούρκοι, τφ 1669, έγένοντο κύριοι
της Κρήτης, τότε εκείθεν επεχείρησαν έπιίρθ(χάς
κατοί θάλασσαν εναντίον τών παραλίων πόλεων
της Μάνης και ιίίως εναντίον της Οιτύλου.
Οίίτω ί' οί ΟΙτύλιοι περιεζώσθησαν στενώς,
κατά τε γήν και κατά θάλασσαν, ύπδ τών
Τούρκων, οίτινες ήσαν ισχυρότατοι κατά την έ-
ποχήν ταύτην.

"Ενεκα ίέ πάντων τούτων οί Οίτύλιοι ίέν ή-
ίύναντο πλέον νά ζήσωσιν ήσύχως και ειρηνικώς
εν Πελοπόννησο).

Γ'

ΑΝΑΧΟΡΗΣΙΣ ΤΗΣ ΑΠΟΙΚΙΛΣ ΤΑΥΤΗΣ
ΕΞ ΟΙΤΥΛΟΥ.

Έζ ανάγκης λοιπόν οί ΟΙτύλιοι απεφάσισαν να
έγκαταλείψωσι τάς οικίας των και τους αγρούς
των,καΐ νά ζητήσωσιν άλλους τοιούτους εν τ^ άλ-
λο^απ^, δπου νλ ^υνηθώσι νά βιώσωσιν είρηνι-
κώς. Απεφασίσθη νά σταλ^ εκ τών προτέρων
άνθρωπος τις, δ δποιος νά έπισκεφθη διαφόρους
τόπους και συνεννοηθτ; [χέ διαφόρους Κυβερνήσεις
περί παραχωρήσεως γαιών. Τοιούτος εξελέγη δ
Ιωάννης Κουτζικάλης, άνθρωπος εύπαίίευτος
και πολύπειρος. Ό Έλλην ούτος, επισκεφθείς
πολλά [Λέρη της Ιταλίας, κατήντησεν έπι τέ-
λους εις Γένουαν. Ή Γενουηνσιακή Κυβέρνησις
ύπεσχέθη νά παραχώρηση γαίας εΙς τους άποί*
κους Έλληνας, άλλ* εν Κορσική, εν τόπψ κα-
λουμένφ Παομία. Ό Ιωάννης Κουτζικάλης με-
τέβη εις Κορσικήν και επεσκέφθη τάς γαίας της
Παομίας. Εύρων ^ε ταύτας καταλλήλους, έπέ-
στρεψεν εΙς Γένουαν και εκείθεν εις ΟΙτυλον, ο-
πού οι κάτοικοι άνυπο[ΛΟνως τον περιε{ΐ.ενον. Αί
γαΐαι της Παοριίας, ώς πληροφορούριεθα εκ τίνος
εγγράφου, εύρισκορνου εν τοις άρχείοις του Νο-
(ΐαρχείου του ΔΙακκΙου, ανήκον άλλοτε εΙς τίνα
ευγενή, ΟοάβίΓογ άθ Ματίηί καλούμενον. Έν τφ
μεταξύ ίε τούτφ ή γενουηνσιακή^ Δημοκρατία

&22ΤΙ ^^

27

ά^λλαζε ταύτας ί% του πρώτου κυρίου των,
βίαιος τάς παραχωρησΐ() τοις Έλλησι τούτοις.
Ή άναχώρησις άιτεφασίσθη, χαΐ οί άνθρωποι
■ίΐρ5^ισαν να παρασκιυάζωνται. "Ήσαν ίέ ί^η
ίτοΐ(Αθΐ, δτε κατά τύχην γαλλικόν τι πλοϊον
ίχ Μασσαλίας, ύπότινα πλοίαρχον χαλού(ΐ.ενον
Άν^ρέαν Δανιήλ, ηραζεν εν τφ λιριενι της Οι-
τύλου. Χωρίς ίε νοι χάσωσι πολύν καιρόν, συνε-
φώντισαν περί του ναύλου και τοΰταζει^ίου και
χρ^εβως έπεβιβάσθησαν έπι του πλοίου. '^Ησαν
ίε, ώς λέγεται, εν δλφ Στεφανότυουλοι, άνδρες
γυναίκες και παιίΐα, τετρακόσιοι τριάκοντα,
και £λλοι διάφοροι, τριακόσιοι. Τινές ^έ των
Στεφανοπούλων ψειναν ίιά παντός εν Οιτύλω.

Έχτακόσιαι τριάκοντα ψυχαί,μεθ'δλων των αναγ-
καίων έκάστφ έφο2£ων, έπι ένος και μόνου πλοίου,
έχι ένος κ α ρ α 6 ίο υ, ώς λέγει Ό παπα-Νικόλαος,
τούτο μοι φαίνεται δύσχολον και μάλιστα αδύνατον.
Ό Καμβιάγης και Ό παπα-Νικ6λαος είναι συμφω-
νότατοι ως προς τ^ν αριθμόν τούτον ό δε Πομμε-
ρελ, έν μέν τη Έγκυκλοπαιδι'α του Διδώτου, λέγει
δτι ή έν Κορσική έγκατασταθεΤσα, τφ 1677 (;),
ελληνική αποικία συνέκειτο εκ χιλίων ψυχών, έν δε
τξ ιστορία τ^ίς Κορσικΐ]ς, εξ οκτακοσίων μόνον ψυ-
χών. Έν τούτοις αύθεντικόν τι Ιγγραφον, εύρισκό-
μενον έν τοΤς άρχείοις τί5ς οικογενείας τών έν Αί-
ακχίφ Στεφανοπούλων Κομνηνών υπο τον τίτλον
€θοηΐΓ3ΐ11ο 00 βΓβοί» αναφέρει δτι οι
έν Γενουη φθάσαντες "Ελληνες ήσαν «ββΐΐβοβηΐο
ρβΓβοηβ, αηζί άί δβίοβηίο ρθΓβοηθ».
Φαίνεται δε δτι επρόκειτο κατ' αρχάς μόνον περί
εξακοσίων ψυχών. Παράδοσίς τις, Ιτι και σήμερον
σωζόμενη έν Καρυαϊς, λέγει δτι τρία πλοΐχ, περίπου
συγχρόνως, άνεχώρησαν έξ Οιτύλου, πλήρη ελληνι-
κών οικογενειών δια την Κορσικήν, τών οποίων το
εν άπωλέσθη. Κατά τον Καμβιάγην, μιετά τήν άνα-
χώρησιν τών Έλλιπνων τ•ύτων, οί Τούρκοι αμέσως
είσήλθον εις τα ενδότερα τί}ς Μάνης, σφόζοντες και
χχίοντες|ουτως, ώστε έφερον εις μεγάλην άπελπι-
τίαν δλους τους κατοίκους τών μερών εκείνων.
Ένεκα δε τούτου και μία άλλη αποικία απεφάσισε
να έγκαταλίπ)[) την Πελοπόννησον. "Αμα δε παρου-
αάσΟη εις τον λιμένα τής Οιτύλου πλοΤον Βενετι-
κόν, τετρακόσιαι ψυχαι έπεβιδάσθησαν.αύτου. Μόλις
δε το πλοΤον τούτο έξΐ]λθεν εις το πέλαγος, πά-
ραυτα προσεβλήθη ύπο στόλου τουρκικού, και δλοι
ζ\ δυστυχείς "Ελληνες ώς άρνία έκρεουργήθησαν
ύπο τών Τούρκων και έρρίφθησαν εις τήν θάλασσαν.

Ή Ελληνική αΰτη αποικία κατέλιπε τήν
Οϊτυλοντ^ 3 Όκτωβρίου του έτους 167 5. "Ήσαν
Α' αρχηγοί αύτης τρεις Στεφανόπουλοι, ό Γεώρ-
γιος, & Απόστολος καΐ δ Κωνσταντίνος.

Κατά τον Λιμπερίνην και τον Καμβιάγην,
αρχηγοί της αποικίας ταύτης ήσαν δ Ιωάν-
νης Στεφανόπουλος άπο τους Νοβακκαίους, 6
Απόστολος Στεφανόπουλος άπό τους Στεφα-
ναίους και δ Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος από
τους Φατζαίους. Αί πληροφορίαι δμως, τάς δ-

ποίας εσχον εκ της οικογενείας τών έν ΑΙακκΙφ
Στεφανοπούλων Κομνηνών, είναι κ£πως διάφο-
ροι. Κατά τούτους αρχηγός της αποικίας ταύ-
της ητο δ Γίώργιος Στεφκνόπουλος Κομνηνός,
δ δποΐος γέρων ή^η, άμα εφθασβν εΙς Γένουαν
άπέθανεν. Ό Γεώργιος ούτος άφηκε ίύο υιούς,
τον Μιχαήλ, εκ του δποίου κατάγονται οί έν
Αιακκίφ Στεφανόπουλοι Κομνηνοί, και τον
Άπόστολον , εκ του δποίου κατήγετο δ
προρρηθείς Δημήτριος Στεφανόπουλος Κο-
μνηνός και του δποίου ή γενεά έσβέσθη.
Αί π^ρΐ πρωτείων έ'ριδες, πληγή αρχαιότατη
τής Ελλάδος έν γένει και Ιίΐ^ τής Πελοπον-
νήσου, ίέν ητο ίυνατόν νοι μη ύπάρχωσι και
μεταξύ τών αποίκων τούτων Ελλήνων. Έν
ΟΙτύλφ ύπήρχον πολλαι οίκογένειαι φέρουσαι
το έπώνυμον ΣτεφατόπουΛοζ^ και πιθανώς έκ
τής αυτής όσφύος εζελθούσαι. Έκαστη ίέ τών
οικογενειών τούτων εζήτει νά άρχχ) των επίλοι-
πων κατοίκων τής πόλεως. Πιθανώς ^έ, αί περί
πρωτείων εριίες τών αποίκων τούτων νά ύπήρ-
χον ήίη και εν Οιτύλω• αλλά τούθ' δπερ θε-
τικώτατα γνωρίζομεν εκ τίνος εγγράφου, ύπό
τον τίτλον α αϋβ&ιαϋοη άβ ίνοίε Ι&τηοίηβ
ρΤ€08 τ> Ιταλιστι γεγραμμένου και σωζόμενου
μέχρι σήμερον έν τοις άρχείοις τής οικογενείας
τών έν Αιακκίφ Στεφανοπούλων Κομνηνών,
καΐ άλλων εισέτι έγγραφων, είναι δτι α ι τοι-
αύται εριίες ήγέρθησαν ή^η έπι του πλοίου, το
δποϊον έφερε τήν άποικίαν ταύτην εις Γένουαν,
και έζηκολούθησαν καθ* δλους τους μετά ταύτα
χρόνους. Και του μέν μαρτυρικού τούτου έγγρα-
φου σκοπός είναι νά κατα^είζη δτι κάποιος
Στεφανόπουλος, του δποίου τά πρωτεία ^ιεζε-
^ίκουν και άλλοι τινές, ώς αρχηγός, έ<^άνεισεν
η ε^ωκε χρήματα τοις έν τφ πλοίφ έπιλοίποις
Έλλησιν, εγώ ίέ μανθάνω έξ αυτού καΐ έκ τών
άλλων έγγραφων του αυτού εΐίους, τήν περί
το άρχε IV ματαιοφροσύνην τών Ελλήνων εκεί-
νων, ήτις πολλών κακών πρόξενος υπήρξε πάν-
τοτε τγ) Έλλάίι. Αί τοιαύται έριδες και άντι-
ζηλίαι έξηκολούθησαν και καθ' δλους τους
μετά ταύτα χρόνους. Τρανόν ίέ παράδειγμα
τούτου εχομεν τήν ίιαγωγήν του ανωτέρω
μνημονευθέντος Δημητρίου Στεφανοπούλου Κο-
μνηνού, δστις, ίιά ν' απόκτηση τόν τίτλον του
Πρϊγκιπος, έπραξε πάν θεμιτόν και άθέμιτον.
Ή ματαιοφροσύνη ^έ τών σημερινών Καρυ-
ατών Ελλήνων στρέφεται περί το δνομα Σζε^
^τόχουΛος : Όλοι σχεδόν άφήκαν τά οικο-
γενειακά των ονόματα και αυτοπροαιρέτως
καλούσιν εαυτούς ΣζΒφατοηούΛονς, Ούτω ^έ
άντι τών ονομάτων Τζαννετάκης, Φριμιγκά-
κης, Πετρολάκης, Παπα^άκης, Γουνελάκης,
Ραγγατζάκης, Σέρβος, Δρακάκης κλπ. κλπ.
ίέν ακούει τις την σήμερον εΙμή τό στερεότυ-

ΟΪ9ΪΪΪΖΘ0Ι όγ

Οοο^Ιε

28

823ΤΧ^

πον ΣζΒφατόπουΛοζ. Άλλα, βεβαίως χαθαρον
χέρσος της (χαταιοφροσύνης ταύτης θά ύπάρξγϊ
ποτβ •}ι τταντελης σύγχυσις των όνοριάτων.

Ωσαύτως ί' ηρχβ της αποικίας ταύτης και
δ προ[Λνη{Αθνευθ6ΐς Ιωάννης Κουτζικάλης, (ΐ,άλ-
λον ώς σοφός χαι πολύπειρος, δ δ::οΐος επίσης
άπέθανεν εν Γενούη. Του ^έ κλήρου, δστις ηκο-
λούθησε την άποικίαν ταύτην, ηρχεν δ Παρθέ-
νιος Καλκάνίης, Επίσκοπος Μαινης, δ δποϊος
εφθασεν εν ΠαοριΙ^^ και ΙΙ^ρυσε το Μοναστηριον
ττίς Γεννήσεως της Θεοτόκου και δ δποίος πολλά
ετη [χετά ταύτα άπέθανεν έλεϊ. Του Επισκόπου
τούτου την ίιαθήκην) εύρων εν τοις άρχείοις
της εν ΑΙακκίφ οΙκογενεΙας των Στεφανοτού-
λων Κθ(Λνηνών, ^η|Αοσιεύω κατωτέρω. Περί ^έ
του Αποστόλου λέγεται δτι ητο άνθρωπος ελεή-
μων και φιλόκαλος και βτι, ά|ΐ.α εφθασεν εΙς
Παο(/.ίαν, εκτισεν Ιίίαις ^απάναις εκκλησίας
καΐ έβοήθει τους πτωχούς• καΐ δτι, μετά τίνα
χρόνον, δτε άπέθανεν δ μονογενής υιός του, κα-
τελήφθη υπό τίνος μελαγχολίας, ήτις τον ώθησε
νά ένίυθτ) το μοναχικόν ^άσον του τάγματος
του Άγιου Βασιλείου* και βτι μετά ίύο ετη
έπέστρεψεν εις Οϊτυλον,δπου έμεινε μέχρι τέλους
της ζωής του.

Λέγεται ί' επίσης δτι ήθελε ν' άκολουθήση
την άποικίαν ταύτην και δ'ΑρχιεπΙσκοπος Οιτύ-
λου, τον δποϊον δμως ένεκα του βαθέος γήρα-
τος του δ πλοίαρχος ίέν ηθέλησε νλ ίεχθτί εν
τφ πλοίφ του. Ό γηραιός ούτος κληρικός, ευ-
ρεθείς επι της παραλίας καθ* ην στιγμήν το
πλοϊον πλησίστιον εζήρχότο του λιμένος, με
δάκρυα εΙς τους οφθαλμούς, κατηράσθη τήν άποι-
κίαν ταύτην. Οί Καρυάται, εν ταϊς δυστυχία ις
των, ενθυμούνται πάντοτε τήν κατάραν του αρ-
χαίου τούτου θρησκευτικού αρχηγού των.

Το φέρον τήν έλληνικήν ταύτην άποικίαν
πλοϊον, μετά ταζεί^ιον ημερών τίνων προσέγ-
γισαν εΙς Ζάκυνθον ήραζεν εν τφ λιμένι Κερί.
Έκ ^ε Ζακύνθου, μετά πολλών ημερών ταζεί-
ίιον, εφθασεν εΙς Μεσσήναν τής Σικελίας, δπου
υπέστη ύγειονομιχήν κάθαρσιν. Καθ* δλην ίέ
τήν ^ιαμονήν των εν Σικελί^ οί "Ελληνες επε-
σκέφθησαν πολλά μέρη τής νήσου εκείνης, ή ίέ
γη τόσον τοις ήρβσεν, ώστε απεφάσισαν νά
μείνουν εκεί* και θά εμενον, εάν ^έν υπήρχεν ή
ένεκα του μεταξύ Γαλλίας και Ισπανίας πολέ-
μου πολιτική ακαταστασία. "Εφεραν ίέ τδ
πλοϊον τούτο οι άνεμοι, έκ Σικελίας αναχώρη-
σαν, εις τα παράλια τής Αφρικής, προ των
ακτών τής Βαρβχρίας, και εκείθεν εΙς Μελίτην.
Έκ ίέ τής Μελίτης, μετά τχζείίιον ήμερων
τίνων, εφθασεν ή ελληνική αιϋτη αποικία εις
Γίνουαν, τήν πρώτην Ιανουαρίου του 1676.
(Έπβται συνέχκα)

Ν. Β. Φαρδύς

Ο ΚΑΡΟΛΟΣ ΑΑΡΒΙΝ

«ατ* οΤιιον

[Συνέχβια* Χΐ% προηγούμινον φύλλον].

^Ο ΛΒρΙηΛους.

Ό ΜΛ^ϊγχΛ άπέπλευσεν εξ Αγγλίας τον Δε-
κέμβριον* ή περίοδος των δισταγμών, τής προσ-
δοκίας, τών προπαρασκευών κατεπόνησε πολύ
τον νεαρον φυσιο^ίφην αοί ίύο μήνες, ους ίιήλ-
θον εν Πλυμούθη, υπήρξαν οί δυστυχέστεροι του
βίου μου, εΐ και ένησχολούμην περί πολλά. Έ-
θλιβόμην ίιότι εμελλον ν'άπομακρυνθώ τής οι-
κογενείας μου και τών φίλων μου επι τοσούτον
χρόνον, και ήμην λίαν μελαγχολικός* είχον ίέ
προσέτι παλμούς τής καρδίας, έλαχίστας οέ κε-
κτημένος Ικτρικ3&ς γνώσεις ήμην πεπεισμένος, ώς
πας άμαθης, δτι *ίχον καρίιαλγίαν. Δεν ηθέλη-
σα νά συμβουλευθώ τον Ιατρόν, φοβούμενος μη
ακούσω άπόφασιν έμποίίζουσάν με ίσως ν* α-
πέλθω, ένφ εγώ είχον άπόφασιν άκράίαντον
εις τούτο.»

Πολλά υπέστη κατά τον πλουν εκείνον δ
Δάρβιν* έβασανίσθη καθ*ύπερβολήν ύπό ναυτίας,
συχνάκις ίέ ή κακή τής υγείας του κατάστασις
έθεωρήθη ώς προελθούσα έκ τής βλάβης, ην ή
ίιηνεκής ναυτία έπήνεγκεν εις τον οργανισμόν
του.Οί ναύαρχοι Μέλλερς και Σούλλιβαν,οϊτινες
ήσαν αξιωματικοί έπΙ τούαΜπήϊγκλ»,ίιηγήθη-
σαν δσα υπέστη δ άτυχης φυσιοίίφης. Ή εργα-
σία του ίιεκόπτετο πάντοτε, ή ίέ ψυχική αύ -
του ίραστηριότης ίέν ήίύνατο νά τον συγκρά-
τηση* έξηπλούτο έπΙ τής αιώρας του και είρ-
γάζετο δσον ήίύνατο. Το ίωμάτιον αυτού ητο
λίαν στενόχωρον κατά τον Σούλλιβαν.

α Ό εΙς το άκρον τής τραπέζης στενός χώρος
ητο το μόνον μέρος δπου ήίύνατο νά έργασθτ<,
νά ένίυΟγϊ, και νά κοιμηθ^. Ή αιώρα εμενεν α-
νηρτημένη υπέρ τήν κεφαλήν του τήν ήμέραν,
δτε ίέ το πλοϊον έσαλεύετο και ίέν ήίύναν^
νά μείνη προ τής τραπέζης, έξηπλούτο έν αύ-Ατ)
κρατών βιβλίον τι.» ;

Έν τούτοις ή κατοικία εκείνη έπήρκει αύτφ•
Ό Δάρβιν μάλιστα ύπεστήριξεν δτι το άκρως
στενόχωρον αυτής τον ώφέλησε,ίιότι συνετέλεσεν
εΙς το ν' άποκτήστρ μεθοίικάς έξεις. Ό βίος του
παρήρχετο ειρηνικός επι του πλοίου* αί σχέσεις
αυτού μετά τών αξιωματικών και του Φιτζρόϋ
ήσαν εξαίρετοι. Πάντες ήγάπων τον αάγαπη-
τον γεροφιλόσοφον» ώς τον άπεκάλουν οί αξιω-
ματικοί.

Ό Μέλλερς γράφει προς τον υίον του Δάρβιν
α'Επαναβλέπω ίιά τής φαντασίας τον πατέ-
ρα σας μετά τοιαύτης ευκρίνειας ώσει ήμην μετ'

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

Ε2Σ2ΤΙ

29

αύτου επι τουβΜπηϊγκλϊ>πρ6 ολίγου Ιτΐ'το ρ.6ΐ-
ίία|ΐά του και ή συνίιάλβζίς του ίέν ιίνι ίυ-
νατέν να λησμιονηΟώσι δταν τςς είίε το εν και
ίχουσε την άλλην. Ούίε[Αΐα λέξις εξηνέχθη κατ*
«Οτου, νο(ΐ.ΐζω ^έ οτι είνε δ [Λονος περί του &-
ποίου ίύναται τούτο να λεχθ^ εζ δσων εγνώρισα*
^εν είνβ ^ε διόλου ρ,ικρόν πράγμα ^ιότι οι ίτζΐ
:;£νταετΙαν εντός του αύτοΰ πλοίου έγκεκλει-
σριενοι, αδύνατον να [λυ) εζερεθισθώσι κατ* αλ-
λήλων καΐ ^ιατεθώσιν εχθρικώς.»

Έν ττι Γτϊ του ΐΐυ^ος είίε το πρώτον δ Δάρ-
βιν ίγριον &νθρωπον. αΟύίέν, γράφει, ίυναται
νά κινη9ΐ() περισσότερον το ενδιαφέρον ττίς θέας
άνθρωπου εύρισκο(Αένου έν καταστάσει αρχεγόνου
βχρβαρότητος. Τούτο εκ πβίρας ρι.ονον δύναται
τις νά εννοηση.

(Ουδέποτε θάλησ|Αθνησω τάς ώρυγάς μεθ' ών
|ΐάς ύπε^ίχθη δαιλος άγρΙων δτε εισεπλεύσα^Λεν
εις τον δρμον της Έίζ^τυχίας* Έκάθηντο έπι
ι^ροβλητος βράχου υπό σκιώδους δάσους φηγών
ιτερικυκλου[χ.ένου' άνέρριπτον τάς χ^Ιρο^ς υπέρ
τάς κεφάλας των, ή ^έ ρ.ακρο& κρ€[Λα[χένη κ6|ΐ.η
των τους £ζω[Λ0(αζε πρός[/.αινο(ΐ.ένους^αί(Λθνας.»

Άπο της Γης του Πυρός δ ΜπήϊγχΛ άνα-
ί:λέει την παραλίαν της Χιλής. Ό Δάρβιν ησθέ-
νησε βαρέως κατά την έποχην ταυτην και εξ
έβ^οριάίας ίιέ[Λεινε κλινήρης έν Βαλπαραίζφ
προσβληθείς ύπο νόσου, ης ούίέποτε έζηκριβώθη
ή ί ιάγνωσις και ήτις έξησθένισεν αΰτον σφόδρα.
Έν τούτοις ηρχισε νά έπιθυ|ΐ.Υ| την έπάνοίον.

«Έπεθύμιουν νά (χάθω πώς βύρίσκεσθε ηθικώς
καΐ φυσικώς ]!>,γράφει βίς τον φίλον τοΰΦόζ'Ραίβη
54ΐ)θ βπως λέγουν έίώ• Ισως ένυ[Λφεύθητε και α-
σχολείσθε εις ά(ΑθΐβαΙαν παροχην εχεγγύων άγά-
?:ης.

«"Ω, ώ1 τοΰτο (λοΙ φέρει κατά νουν δνειρά τί-
να περί (Λελλοντος,έν οις ^ιέβλεπον άνάπαυλαν,
οίκίσκον έν [Λέσφ πρασινάδας, και λευκάς έσθή-
τας. τι θ' άπογείνω (Αετά το ταζείίιον τούτο;
Τό αγνοώ• δριοιάζω προς άρίην κατεστρα(Αριένον
ε|Απορον δστις αγνοεί ούίέ φροντίζει πώς ν* ά-
νχκτή^η την άπολεσθβϊσαν περιουσίαν του.»

Το πλοϊον έπανέκα(Αψε ίιά της *Αγίας Ελέ-
νης, περί το τέλος του 1836, (χετά πενταετή ά-
πουσίαν.

Τα {ΐέγιστα έπέίρασεν 6 πλους ούτος επι τής
τύχης του Δάρβιν, δικαίως θεωροΰντος την ή-
|ΐέραν του απόπλου ως ή(&έραν νέας γεννήσεως
του. Τά άποτελέσ(/.ατ« της πενταετούς εκείνης
έπιστηρ-ονικής έρεύνης ίέν ευρίσκονται [λόνον έν
τ^ έξαιρέτω Π8ριοΟΒί(} Φνσιοόίφου — περιλήψει
των ση[Λειω(Λάτων αύτοΰ και τών επιστολών,
ών διάφορα άποσπάσ(;,ατα εστάλησαν ώς έπιστο-
λαι εΙς την οικογένεια ν του — ούί* ε ν τοις ύπθ(χ.νή-
Ι&ασιν άτινα υπέβαλε μετά την έπάνοίόν του εΙς
ίιάφορα •πιστη|ΐονικά σω{ΐ.ατεϊα. Άλλ* Ιίιαί-

τατα έν τ^ πείρ^ ην απέκτησε προς σπουοήν
τών φυσικών έπιστη(Λών, έν ταϊς ποικίλαις αυ-
τού παρατηργ>σεσι, και έν ταΐς σκέψεσιν άς τά
γεγονότα έξήγειραν έν τω πνεύ[Λατι αυτού. Ό
περίπλους ούτος έρ,ύησεν αληθώς τον Δάρβιν την
παρατήρησιν, την (λέθοίον, την έπιστή|Λην, εί-
νε α' άναντίρρητον βτι ίιά τε την άνάπτυζιν του
πνεύμιατος και τών ιίεών αυτού απέβη το σπου-
ίαιότατον γεγονός του βίου του.

Μετά την έπάνοίόν του ούίέ λόγος πλέον
νά γείνη κληρικός δ Δάρβιν. Ασχολείται εις
την τακτοτοίησιν τών συλλογών και σηριειω-
[χάτων αυτού δπως τλ χρησΐ(/.οποιήση. Κατά
τον πλουν ετι δ Δάρβιν ήσθάνετο δτι δ βίος του
ριετεβλήθη, δτι τά αρχικά του σχέδια έπρεπε νά
τροποποιηθώσι, άλλλ ίέν έβλεπε προς ποίαν
^ιεύθυνσιν. Μετά την έπιστροφήν του ούίεις ^ι-
σταγρι-ος πλέον. «Τίποτε άλλο 5εν έπιθνριώ εΐ-
(Λη καλήν ύγείαν δπως έζα)ΐολουθήσω τάς ασχο-
λίας εις ας φαι^ρώς απεφάσισα ν* αφιερώσω τον
βίον (χου•» — «Ό πατήρ (Αου [χόλις ελπίζει δτι ή
κατάστασις τής υγείας (Λου θά βελτιωθεί προ
τής παρόίου ετών τίνων. Μεγάλη θλϊψις ψΐ κα-
ταλα(/.βάνει δταν φθάνω εις το συ(;.πέρασ(ΐα δτι
εις τους αγώνας βραβεύονται οί Ισχυρότεροι και
δτι εγώ θ' αναγκασθώ νά βλέπω τους £λλους
προτρέχοντας εις τοστάίιον τής επιστήρ,ης.»

Ό δάρβιν έκζψ οϊχω χαΐ ζψ σηονόασζηρίω του.

Τφ 1840 δ Δάρβιν ένυ(Αφεύθη την έξα^έλ-
φην του Έ|ί.[Ααν Ούε^ζουούί , ά|Αφότεροι ίε συν-
εβίωσαν έν ειρήνη και εύτυχίο}:, ένεκα τής άφο-
σιώσεως τής (Λΐ&ς και τής εύγνωριοσύνης του άλ-
λου. Ό Δάρβιν έγκατέστη έν Λον^Ινφ, σπουίής
βίον διάγων, άποφεύγων τάς συναναστροφάς
και παΐσαν άπώλειαν χρόνου. ΕΙργάζετο πολύ,
άλλ' ή κατάστασις τής υγείας του ή|/.πόίιζεν
αύτον νά έργασθη δσον ήθελε. Κατά την έπο-
χην ταύτην γεννάται το πρώτον τέκνον του,
δπερ, ώς αληθής φυσιο<^ίφης, καθιστά άντικεΐ-
(χενον (ΐ,ελέτης, αί ίέ σημειώσεις του περί τής
αναπτύξεως τών εκφράσεων του μικρού εκείνου
δντος έγένετο το σπέρμα του περί τής έχφρά^
σίωο των συγχιτήσεων βιβλίου του. Άλλ* ή υγεία
του ίέν συμβιβάζεται προς τον ένΛον^ίνω βίον,
προς ίέ και ή σύζυγος αυτού ήκιστα ευχαριστεί-
ται έκ τής περικεκλεισμένης εκείνης πόλεως, αμ-
φότεροι ^έ διανοούνται νά κατοικήσωσι εΙς την
εξοχήν.

Ό Δάρβιν έγκαταστάς εις Δάουν ^έν έσκό-
πει νά έγκαταλίπτι δλοσχερώςτον βίον του Λον-
ίίνου• «Ελπίζω, ελεγεν, δτι μεταβαίνων κατά
^εκαπενθημερίαν ή κατά τρεις εβ^ομά($ας, θά
διατηρήσω τάς έπιστημονικάς μΟυ σχέσεις και
ίέν θά γείνω εντελώς έπαρχιωτικον κτήνος.»

Άλλ' εφ' δσον παρέρχεται δ καιρός αί είς'

«^

30

£2Σ2 ΧΖ^

Λονίΐνον «πΐφχέψεις καθίστανται σπαν(ώτ(•
ραι, ενιχα της υγείας του προ πάντων και τ^ς
εργασίας του.

Εξέλεξε ίέτοΔάουν ώς ίιατριβην αύτου ου-
χί ίιότι προύτΙ(χησ6ν αυτό, άλλ* εξ απελπισίας
περί την ευρεσιν βελτίονος. Άποκαμών εκ της
(/.αταίας αναζητήσεως, έλαβε την προστυχοΰσαν
οίκίαν. Το Δάουν εινε ήσυχον και (χονηρες χω-
ρίον.

Ό Δάρβιν ^ιεβίωσεν εν Δάουν. Σπανίως άπε-
ρ,ακρύνθη αΰτου, η ένεκα λόγων υγείας, η ό-
πως επισκεφθη την οίκογένειάν του και τους φί-
λους του• ί) βίος του ίιήρχετο ήρ£(&ος, άλλ' ή
κανονικότης αύτοΰ έχει τι το συγκινητικόν.

Ό Δάρβιν ητο υψηλός το άνάστη(Λα, κυρτός
πως περί το γήρας, και [Λαλλον σκαιός κατά
τα ς κινήσεις. '^Ητο ισχνός. Το λίαν ύψηλον (χε-
τωπόν του έπεστέγαζεν όφθαλριους κυανοφαίους
βεβυθισ(Λένους υπό πυκνάς όφρύας. Είχε ριακροιν
και πυκνήν γενειάδα, άλλ' έγένετο φαλακρός.Τό.
πρόσωπον του είχε ζωηράν χροιάν, και θταν
ετι ένόσει, ή ίέ άντίθεσις (/.εταξύ της εσωτε-
ρικής του καταστάσεως και της εξωτερικής ε-
πιφανείας ητο συχνάκις παράδοξος. Ή εν£ -
(ίασία αΰτου ητο πάντοτε ριέλαινα,έφόρβι ^έ πΐ-
λον άχύρινον ή εκ μαλακού πιλή(Αατος, κατά
την ώραν του έτους, έξερχό(Αενος ί' ερριπτεν επι
των ώριων του βραχύν [/.ανουαν. Φοβούμενος το
ψύχος έφόρει υποδήματα εκ γουνωτής ερεας, αλ-
λά, συχνάκις εργαζόμενος απέρριπτε το πρόσθε-
τον ίνίυμα. Είχε τότε μεγάλην θερμότητα,
μαρτυρούσαν ζωηροτέραν του συνήθους πάλην
μεταξύ του συγγραφέως και του αντικειμένου.

Ό Δάρβιν είχε ^ιανείμη μεθο^ικώτατα την
ήμέραν του εν Δάουν. Ήγείρετο πρω^ και περιε•
πάτει ολίγον. Προ των οκτώ προεγευμάτιζεν α-
πό της όγίόης μέχρι της έννάτης και ημισείας
είργάζβτο, την εννάτην και ήμίσειαν μετέβαινεν
εις την αΤθουσαν δπως ανάγνωση τάς έπιστολάς
και μέχρι τής δεκάτης και ημισείας ήκουεν ά-
νάγνωσιν συνήθως μυθιστορήματος τίνος, ύψιφώ-
νως γενομένην. Άπό τής δεκάτης μέχρι μεσημ-
βρίας είργάζετο, καΐ πάλιν τότε έξήρχετο μετλ
τής λευκής κυνός του Πόλλυ, νοημονεστάτου
ζφου όπερ ύπερηγάπα 6 κύριος του. Ή Πόλλυ
ητο πονηρά. 'Οτε έπείνα και έβλεπε ίι-
ερχόμενον τον χύριόν της ήρχιζβ νά τρέμτρ, να
γογγύζη, γινώσκουσα δτι δ κύριος της θά ίιε-
χήρυττεν αμέσως δτι α αποθνήσκει εκ πείνης»,
τούθ' δπερ την συνέφερε. Ό περίπατος ούτος
ώίήγει τόν Δάρβιν κατ* αρχάς εις τό θερμοκή-
πιον, είτα εις άγρόν εΙ^ικώς ^ιασκευασθέντα
προς περίπατον, ή καΐ εΙς την εξοχήν ώς επι τό
πλείστον ίε περιεπάτει εν τφ μνησθέντι άγρφ,
ητο ίέ ούτος στενός άλλ* επιμήκης, πλήρης
ίρυών και άλλων ^έν^ρων, περίφρακτος ύπό χα-

μηλής αιμασιάς, υπεράνω τής δποίας άνεπτύσ-
σετο ώραΐα θέα. Κυκλικός άμμόστρωτος ^ιάίρο-
μος περιέθεεν αυτόν. "Άλλοτε δ Δάρβιν έποίει πε-
ρι^ρομάς εκ των προτέρων ώρισμένας, κατά τό
γήρας του ίε μόνον δσας τφ επέτρεπον αί δυνά-
μεις του.Ίστατο συχνάκις όπως παρατηρήστρ τα
πτηνά και τα άλλα ζφα, τοιαύτη ί' ητο ή α-
κινησία του, ώστε μικροί σκίουροι άνερριχώντο
εις τάς κνήμας και την ^άχιν του, ένφ ή μή-
τηρ των, άπό τίνος ίένίρου έκάλει αυτούς μετ'
αγωνιωδών κραυγών. Ότε δεν μετέβαινεν έκεϊ
περιεπάτει μετά των οικείων του ε'ις τόνκήπον,
εξετάζων τά άνθη ίι'^ά Τισθάνετο καλλιτεχνικόν
θαυμασμόν, ούχι μικρότερον του ώς βοτανικού*
νέος ών ήγάπα>^τήν ίππασίαν, κατά την ώριμον
ίε ήλικίαν του ίππευε κατ* έντολήν των Ιατρών.
Μετά τόν περίπατον προεγευμάτιζεν. Ό Δάρβιν
ίιγ,τάτο λιτώς, ίέν είχε ^ε ώς ελάττωμα την
ά^ηφαγίαν. Έπινεν ολίγον οίνον και άπαξ μό-
νον, δτε ητο φοιτητής εν Κανταβριγί^, συνέβη
αύτφ νά πΐη υπέρ τό ίέον.

(( Ενθυμούμαι, γράφει δ υιός του Φραγκίσκος
Δάρβιν, δτι εν τγ) παι^ικτ) μου'άθωότητι ήρώ-
τησα αυτόν ποτέ αν έμέθυσε καμμίαν φοράν, και
μοι άπεκρίθη λίαν σοβαρώς δτι γ^σθάνετο καται-
σχύνην δμολογών μοι δτι άπαξ ύπέπεσεν εΙς
τό σφάλμα τούτο εν ΚανΓαβριγί(2θ>

Ήγάπα πολύ τά ζαχαρωτά, άλλα τφ ήσαν
άπηγορευμένα. Συχνάκις ύπέσχετο νά μη γβυθτί
αυτών, αλλά τους δρκους έθεώρει ισχύοντας ιχόνον
αν έξήνεγκεν αυτούς ύψηλοφώνως. Μετάτό σειλι-
νόν έξηπλούτο επί τίνος ανακλίντρου καΐ άνε-
γίνωσκεν επιμελώς τάς κοινοβουλευτικοος συζη-
τήσεις, ας ευρισκεν, άλλως, υπέρ τό ίέον σχοι-
νοτενείς και αι' ας έγέλα πολλάκις. Μετλ την
άνάγνωσιν ταύτην, ήτις ητο ή μόνη ύπ* αύτοΰ
αυτοπροσώπως γενομένη, ήσχολεϊτο εις την άλ-
ληλογραφίαν του ην συχνάκις ύπηγόρευεν.Ήτο
ί* ακριβέστατος εΙς τό έπιστολογραφεϊν, και ή-
σθάνετοτύψιν συνει^ότος αν παρημέλει ν'άπαν-
τήστρ εΙς επιστολήν τίνα, δσον ασήμαντος και
αν ητο αυτή. Πολλάς ανόητους και γλλοίας
έπιστολάς ελαβεν, άλλ' εΙς πάσας άπήντα ευ-
γενώς καΐ φιλοφρόνως.

'Εφύλαττε πάσας τάς στελλομένας αύτφ έπι-
στολάς. Ότε ίέ ή άπάντησις ητο μακρά,προ•-
σχ«^ίαζεν αυτήν επι του οπισθίου μέρους των
διορθώσεων ή τών ανωφελών πλέον χειρογράφων.
Έγραφε καθαρώς, δτε ίΐ ^έν έκράτει αυτός
την γραφίδα, συνιστά εΙς τόν γραμματέα του
νά γράφγ) κομψώς καΐ εύαναγνώστως, αν προ
πάντων έγραφε εις ξένον.

Μετά την άλληλογραφίαν ήρχοντο αί υπο-
θέσεις* έκράτει ακριβέστατα τους λογαριασμούς
του* ητο οικονόμος, φροντίζων ν' άφήση εις τά

τέκνα του δσον οΙόν τε. περισσότερα, φοβούμε-•

Ι9ΙΪΙΖΘ . ^

ΐΈΐτζΜ.

δι

νος ι^η ίπελθη «ύτοϊς ίυστύχ7)(Λά τι παρακω-
λυον να χερίΐζωσι τα προς το ζ^ν. Άλλ' ητο
[Αχλλον γενναιόδωρος η φιλάργυρος, εις το τέλος
ίέ του έτους ^ιενέ[/.ετο [/.ετά των τέκνων του
το χερισσεΰον εκ τών εσόδων.

ΟΙκονόριος ιίιαίτατα έ^είκνυτο περί τον
^^άρτυν. Άπέσπα τα λευκά φύλλα των επιστο-
λών, ίιαφυλάττων τα τυπογραφικά ^οκί[/.ια,
τα τταλαιά του χειρόγραφα, άτινα έχρησΐ(/.ο-
χοίει ^ιά σηριειώσεις τί σχε^ιάσ(λατα.

Περί την τρίτην ώραν περατωθείσης της
αλληλογραφίας έζηπλουτο έπι ανακλίντρου και
ενφ έκάπνιζε σιγάρον ηκροατο της αναγνώσεως
(χυθιστορηρ.ατος. Μόνον εν τ9) αναπαύσει εκά-
•πνιζεν* εργαζό|Λενος ερρόφα τα(/.βάκον, την εζιν
α ταύτην άπέκτησεν εν Κανταβριγ1ί|ρ ετι ών.
ΈπΙ τίνα χρόνον παρήτησε τον ταρ,βάκον, άλλ'
οθάνθτ) εαυτόν τόσον «ληθαργικον, ήλίθιον και
ρλαγχολικόν», ώστε (χετά ενα (Ληνα εποίει πά-
λινχρησιν αύτου.ΈνΙοτείιΌίονίηποτε πρόσχη(Αα,
ίλεγε, εζηρχετο της αιθούσης* εάν ίέ παρηκο-
λούθει τις αυτόν θά εβλεπεν οτι μετέβαινε νά
^οφ'ησι;) ^ραγμί^α ταριβάκου.

Ό Δάρβιν ηγάπα πολύ τά (Αυθιστορη|Α«τα,
ι^Ιως κατά το γηράς του. «Το [Λυθιστόρη|Αα κα-
τά την γνώ[Λην [Αου, έλεγε, τότε (λόνον εινε άζιό-
λογον δταν περιέχι;) πρόσωπον τι, το δποϊον ίυ-
νά[&εθα ν' άγαπη<ϊω[Λεν, αν ίέ το πρόσωπον
τοΰτο εινε ωραία γυνή, τόσψ το καλλίτερον.»

"Ήτο φίλος των αισίως άποληγόντων (χυθι-
στορηριάτων (χ.υθιστόρη(χα τραγικον έχον τέλος
άπηρεσκεν αύτω σφόδρα ώς και το καθαρώς
ψυχολογικον, άνεγίνωσκε ίέ λίαν ευχαρίστως τά
έχοντα πλοκην πλήρη ενδιαφέροντος. Ή τοιαύ-
τη έκτί[Αησις των μυθιστορηριάτων ίέν πρέπει
νά [«.ας εκπληττη• εγκέφαλος ου το έργον συνί-
στατο εΙς την [/.ελέτην καΐ λύσιν των ύψιστων
προβλη|Αάτων της επιστηριης έθεώρει τά φιλο-
λογικά έργα ώς απλώς σκοπούντα ν* άνακουφί-
σωσι το πνευ(Αα, προύτίμα ^έ τ3ι κατορθουντα
τούτο, και άτινα άνευ ψυχολογικών αξιώσεων
προτίθενται απλώς νά ^ίασκε^άσωσι το κεκ(ΐ.η-
κος πνεύμα, ώς ελαφρόν κρέας στόμαχον εξην-
τλημίνον υπό βαρείας τροφής.

Πλην των μυθιστορημάτων άνεγίνωσκε και
βιογραφίας, χαι περιγραφάς περιηγήσεων. Ήνόει
δυσχερώς τάς ξένας γλώσσας ιίία ίέ την γερ-
μανικην ην εξηγεί ίιά του λεξικού, καταρώ-
μενος την άσάφειαν τών γερμανών συγγραφέων
ους άπεκάλει γθΓάαιηιηΙε (κατηραμένους, κολα-
σμένους).

Τέλος περί την ^εκάτην ώραν κατέπαυε πδΐ-
σαν άσχολίαν Άλλ' δ Δάρβιν ίεν έγνώρκσε τάς
εύεργετικάς νύκτας καθ* άς αναπαύεται τό τε
σώμα και τό πνεύμα. Την νύκτα ύπέφερε περισ-
σότΕρον ία τών μυστηριωδών άλγηοόνοιν του.

Λέγομεν μυστηριωδών ίιότι εινε ίύσκολον νά
έξακριβωθγ) ή φύσις αυτών. Φαίνεται δτι είχε

λίαν άσθενη τον στόμαχον και δτι επασχεν εξ
αρθριτικός. Τό βέβαιον δμωςεινε δτι ^ιήρχετο ά-
ύπνους νύκτας, αΐτινες κατέβαλον αυτόν και κα-
τά τάς δποίας ή φαντασία του επλαττε μυρίας
μερΙμνας.

("Επβτβι τ^ τέλος)

ΤΟ ΡΑΓΙΣΜΕΝΟ ΒΑΖΟ

{Ιβ να$β ύτζΒ^

Ούοεις ίσως τών εΐίότων την γαλλικην γλώσ-
σαν αγνοεί τό ύπό την έπιγραφην αΙ»β νβ,ββ 1)Γί8β»
ποιημάτιον του φιλοσοφικωτάτου ποιητοϋ και
άκαοημαϊκοΰ 8υ11γ ΡΓαάΙιοιηιηθ, αληθές καλλι-
τέχνημα, λεπτόν και αιθέριον, καταλεϊπον ίιά
τών ολίγων αυτού στροφών εις την ψυχην του
άνα γνωστού βαθύ τι αίσθημα μελαγχολίας
άφάτως γλυκείας. Νομιζομεν δτι ούίένα ίυσα-
ρεστούμεν παρατιθέμενοι αυτό ενταύθα εν πρω-
τοτυπώ :

I^θ ν&8β ού ιηβυΓΐ; οβΙΙθ νβΓΥβίηβ
Ό'υη οοηρ ά'βνβηίαίΐ ίαΐ ίέΐβ :
1»β οοαρ άαΐ Γ βίϊΙβαΓβΓ ^ ρβίηβ,
Λαουη 1)Γαί(; ηβ Γβ. ΓβΥβΙβ.

Μβάβ Ια Ιέ^θΓβ ιηβιΐΓΐηδβυΓβ,
ΜοΓάαηΙ; Ιβ οήβίαΐ βΐι&ςυβ ]οηΓ,
Ο'ηηβ ιη&ΓοΙίθ ϊηνίδίϋΐθ βί Βύτβ
Εη α Γαίι Ιβηΐβιηβιιΐ; Ιβ (οαΓ.

θοη βαυ ίΓαίοΙιβ & ίαί ^οαΚβ & ^ουΚβ,
Ιιβ δαο άβδ ίΙβυΓβ δ'βδΙ; βρυίδβ :
ΡβΓδοηηβ βηοοΓβ ηβ δ'βη άοιιιβ.
Ν'γ (;οιιο1ΐ6ζ ρ&δ, Π βδΐ 1)ήδβ !

θοηγβηΐ; αυδδί Ια ηιαΐη ςη'οη αίιαβ,
ΕίίΙβυΓίΐηΙ Ιβ οοΒαΓ, Ιβ ιηβυΓίΓΐΙ ;
Ρηίδ Ιβ βοβαΓ δβ ίβηά άβ Ιαί-ιηόιηβ,
I^α ϋβιΐΓ άβ δοη αιηοαΓ ρβήΐ.

Τοιι]οιΐΓ8 ίηίαοί; αηχ γβυχ άα ιηοιιάβ,
II δθηΐ οΓοίΙίβ βΐ; ρΙβυΓβΓ ίουί 1)αβ
881 1)1β8δυΓβ βηβ βί ρΓοίοηάβ.
II 6δ( 1)Γί8β) η'γ Ιοηοΐιβζ ροδΙ

Τό ποιημάτιον τούτο πράγματι εινε άμετά-
φραστον, δικαίως (ίε ευφυής Έλλην ποιητής
πρό τίνων ετών απέτρεπε τους άποπειρωμένους
νά περιβάλωσιναύτό έλληνικόν Ιν^υμα,έπιφωνών;

Ν^ γ (οαοΐιβζ-ρ&δ , νουβ Ιβ 1)ήββζ Ι

Ούχ ήττον & εν Πειραιεΐ πρόξενος της Γαλ-
λίας κ. Λαφφών, δστις γράφει και λαλεί την

32

ΒΣΤΧ ▲

ελληνικών ώς (χητρικην γλώσσαν, στιχουργβΐ ίί
(χετ' έριτΓνίύσεως καΐ χάριτος, ου της τυχούσης,
Επεχείρησε τούτο και εν τ^ προ τίνων η[Λερών
γενορ-έντρ εν τφ συλλόγω «Παρνασσψ» φιλολο-
γική εσπερίίι, καθ* ην άπηγγειλε διαφόρους
αυτού ποιήσεις θερ(/.ώς έπευφη[Ληθείσας υπο του
πολυπληθούς και εκλεκτού ακροατηρίου, του
συρρεύσαντος να άκούσγ) αυτόν, άπηγγειλε και
την (χετάφρασιν του ποιημιατίου του βυΐΐ^
ΡΓπάΙιοιηιιιβ, εχουσαν ούτω :

ΤΟ ΡΑΓΙΣΜΕΝΟ ΒΑΖΟ

Με το ριπίδι μια σχληρη μου ρόγ^σε τ^ βάζο,
Λυτλ ποΟ μέσα Ιτρεφα λουλούδι αγαπημένο*
Κρ6τον χάνεις δεν αχούσε χα\ του χαχοΰ χυ?τίζω,
Να βρω το μέρος δεν *μπορω, που εΓνε ραγισμένο.

Κρυφή πληγή 'μ^Ρ^νυχτα τ^ τρώγει, το δαγχίνιι.
Τριγύρω του απλώνεται χα\ μέσα του προβαίνει
Και στάλα στάλα το νερ^ του φεύγει %ί.\ το χάνει•
Το λούλουδο μαραίνεται, ζωή π^ά δεν του μένει.

Κανε\ς δεν ύπωπτεύθηχε, δίν ξέρει την αιτία,
Και δλοι το χυττάζουνε μΐ βλέμμα πονεμένο,
Μ& τ^ γ^αλι έχάθηχε, δέν Ιχει θεραπεία.
"Αχ ι μή το 'γγίξης, ιν-ρλσεχε γιατ' είνε ραγισμένο.

Κα\ ήχαρδκά πολλαις φορα\ς χρυφά χρυφα ραγίζει,
Σαν τήν πληγόντζΐ άσπλαχνο χι' αγαπημένο χέρι.
*0 πόνος είνε μυστιχός, χάνεις δέν τ^ν γνωρίζει.
Αυξάνει δμως όλονέν χαΊ θάνατον θα φέρτ).

Γερή *στά μάτ^α ή χαρδιά του χόσμου πάντα μένει,
*Αχ ! μή τήν 'γγίξιρς, πρόσεξε, γιατ' εΙνε ραγισμένη.

Ώς ώ(χολόγησε καΐ αύτος δ κ. Λαφφών, ίεν
άζιοΐ οτι ^ιά της [Λεταφράσεώς του απέ^ωκε
πασαν την άβράν χάριν του πρωτοτύπου. Ούχ
ήττον η [χετάφρασις είνε λίαν επιτυχής, παρέ-
χει ί* εις τους άγνοουντας την γαλλικην πι-
στην Ί^εαν του μικρού αριστουργήματος του
Σουλλύ Πρου^ώμ.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Ό λησμονήσας έσυγχώρησεν, 6 συγχωρήσας
προσπαθεί να λησμονήση.

Αι συκοφαντιαι δμοιάζουσι τά κΐβ^ηλα νομί-
σματα* πλείστοι ούίεποτε θα ^ιενοουντο να εκ-
τυπώσωσι τοιαύτα, ^ε ν «^ιστάζουσιν δμως να τά
θεσωσιν εις κυκλοφορίαν δταν τύχωσιν εις χεί-
ρας των. —

Παρετηρήθη δτι εξ δλων των ζώων ή γάτα, η
μυΐα και ή γυνή καταναλίσκουσι πλείονα χρένον
προς καλλωπισμόν.

Πλειότερον ευρίσκεται εν τ^ άληθεί^χί 6 βλέ-
πων τά πράγματα μελανά ή δ βλέπων αυτά ^ό-
ίινα. —

Σχουίαϊοί εινε πολλάκις οι μετά σπουδαίο•
τητος άνοηταΐνοντες.

Κυριωτώτη λβπτότης εινε το νά σέβηταί τις
τήν λεπτότητα των άλλων.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Αυλαί, κυβερνήσεις, βουλαί, ίημοτικά συμβούλια,
σωμ9(τε?α έπωφελήθησαν του εν Ρώμη Ίωβιλαίου,
δπως έκδηλώσωσι τά προς τον Πάπαν αισθήματα
των. Έπρώτευσαν, φυσικωτφ λ6γφ, εν τη εκδηλώ-
σει αΐ καθολικαι δυναστβϊαι. Πάντα τά μέλη τοδ οΓ-
κου των Αψβούργων έπεμψαν τφ Πάπα πολυτιμό-
τατα δώρα, θαυμάσια δε λέγφ μεγαλοπρέπειας υ-
πήρξαν τά δώρα των Όρλεάνων, άτινα έκόμασεν εις
Ρώμην δ δούξ Άλανσών. Ή άνασσα Βικτωρία I-
πεμψεν εκτακτον άπεσταλμένον, τ^ν έπιφανέστατον
καθολικον εύπατρίδην τ^ίς Αγγλίας δούκα Νδρφολκ,
και εκ ττίς απώτατης 'δ' Ασίας μονάρχαι ήμιβάρ-
βαροι άπέτισαν φδρον θαυμασμού εις τον άρχηγον του
καθολικού κόσμου. Εις 34 εκατομμύρια φράγκων
υπολογίζεται ή υλική άξια των δώρων, άτινα έπέμ-
φθησαν εις Ρώμην εκ των πέντε ηπείρων. Άλλ* ή
καλλιτεχνική αυτών αξία είναι αύτο τούτο αμύθητος.
'Ό,τι δύνανται νά παραγάγωσι τελειότατον αί καλαΐ
τέχναι, ή βιομηχανία, παρήχθη χάριν του Πάπα,
μουσεΤον δ' δλον θά ήδύναντονά πληρώσωσι τά χρυ-
σά αγάλματα, τά χρυσουφαντα άμφια, οΐ πίνακες, τά
λειτουργικά σκεύη, τά εμβλήματα, άτινα έπεσωρεύ-
θησαν ήδη εν τφ Βατικανψ.Ό Πάπας, δτε έτέλεσεν
εν τ<|^ άπεράντφ ναφ το3 Αγίου Πέτρου τήν χ ρ υ σ ή ν
λειτουργίαν του, εφερεν αποκλειστικώς άμφια
και κοσμήματα εκ των δωρηθέντων α^τφ έπι τφ
'Ιωβιλαίφ• Τήν κεφαλήν του έκόσμει ή ύπ^ του αυ-
τοκράτορας της Γερμανίας δωρηθεϊσα μίτρα, κατόπιν
δε ή άδαμαντοκόλλητος τιάρα, ήν έδώρησεν ή πόλις
τών Παρισίων ό βαρύτιμος άμφορεύς, δι* ου άπενίφθη
τάς χεΤρας, έδωρήθη ύπο τής βασιλίσσης τής Αγ-
γλίας" τον χρυσουφαντον μανδύαν του έκέντησεν ή
αυτοκράτειρα της Αυστρίας• τά σανδάλια του έκέ^
τησαν ιταλίδες δέσποιναι και αυτά δε τά πτερά τών
στρουθοκαμήλων, άτινα έκυμαίνοντο περί τον πα-
πικον θρόνον, έπέμφθησαν υπο βαρβάρου μονάρχου
τής Άφρικϊίς.

Ή Σάρα Βερνάρ εινε άπαραμύθητος Ιπι τώ θα-
νάτφ της μικράς πάνθηρος, ν,ν έκόμισεν εις Παρι-
σίους εξ Ισημερινού τής Αμερικής, δωρηθεΤσαν ύπο
αξιωματικών του αγγλικού ναυτικοί;. Ή Ιξοχος ηθο-
ποιός ανέθρεψε μετά πολλής στοργής το θηρίον. Έν
τφ παρισινώ αυτής μεγάρφ Γδρυσε χάριν αύτοΰ μέ-
γαν χρυσότευκτον κλωβόν, έν φ ένδιητάτο μακαρίως
ό προσφιλής αιχμάλωτος. 'Αλλά. πολλάκις τής η-
μέρας του κλωβού ή θύρα ήνοίγετο καΐ ή πάνθηρ
έφέρετο τότε εις τά γόνατα τής κυρίας αυτής και
άπήλαυε θωπειών και φιλημάτων. Ενίοτε δε κατά
τάς νύκτας τής μεγάλης αγάπης συνεμερίζετο και
τήν εύνήν τής ^^ς Άε^ΊΛ^. Άλλ* ιδού αΓφνης ή
μικρά πάνθηρ έτελεύτησεν, άγουσα μόλις τ^ν δέκα-
τον τέταρτον μήνα τής ηλικίας αύτής,και κλαίει και
οδύρεται ή απαράμιλλος Τόσκα.

'ΐ!^ *Α6ήνακ εχ του τυπογραφείου τών χατ«στημάτωκ ΑΝΕΧΤΗ ΚΔΝΖΤΑΝΤΙΝΙΑΟΥ. 1888—1192

'^ΐε

Άριθ• 629 — Λεπτά εικοαι πέντε.

ΒΧΟΣ3 ΙΓ'.

ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

Τόμος ΚΕ . ^^^ ^ *1«ν•υαρ. ΙΐίΑστ. «βυς ««\ ιΤνβι Ι•ϊή•ι•ι. — Γ^κτΠον ΑκυΙ. «θΙ^< ΙταΙιο» »2.

17 Ιανουαρίου 1888

ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΣΧΟΛΗ

Ή εν ΦαναρΙφ Πατριαρχική Σχολή ίεν πρε-
??« νά θβωρηθη άπλως ώς γυρινάσιον. Έν Άνα-
τολτϊ έχει γόητρον σχεδόν Πανεπιστη|Λίου• το
χαρεχόριενον τφ άττοφοιτώντι (Αέγα επι ρ,ερ,βρά-
νης άτΓολυτηριον φέρον επι κεφαλής την ρια-
κράνκαιπερίπλοκον ύπογραφην του Πατριάρχου
και ιταριριεγίστην σφράγιζα της Σχολής ριετά
του δικέφαλου άετου,άναγράφει δτιαεξεστιν αύτφ
(τφ άποφοιτώντι) (χ,η (Λονον υψηλότερων άκροά-
σασθαι [χαθηριάτων, εΐ βούλεται, άλλα και ά-
κωλύτως ΐίία τε και ^'ί\}^.οσ^^^ ^ι^άσκιιν.» Το
ά^Γολυτηριον τούτο καλείται εν (χίν ττ) επισή[Αφ
της Σχολής γλώσστ) Λζυχίοτ κοινώς ^έ όΙηΛω'
μα, οί ίέ άναγινώσκοντες βυζαντινάς έφη(ΛερΙ-
ίας βλέπουσι συχνάκις εν ταϊς άγγελίαις δτι
αίιπλω[^ιατουχος της Μεγάλης σχολής ζητεϊ
^ι^οεσχαλικην θέσιν η παραδόσεις.» Ή τελετή
της άΐ7ονο[λής του πτυχίου τούτου γίνεται πα-
νηγυρικωτάτη. Έν ιυληθούση 6(χ,ηγυρει άποτε-
λουι^ένη ύπο των συνοδικών, του Μεγάλου Λο-
γοθΙτου, του συλλόγου των καθηγητών, του
πρεσβευτου ενίοτε τής Έλλάίος και πλήθους
πολλού, δ Πατριάρχης εγχειρίζει αυτό, κυλιν-
ίριχώς επτυγι^ένον και ίιά κυανής ριετα-
ςίντος ταινίας ίείεμένον, εΙς εκαστον τών τε-
λειοφοίτων. Έν τέλει τής τελετής δ Πα-
τριάρχης αποτείνει παραινετικήν προσλαλιάν
προς αυτούς, εύλογων την εϊσοίόν των εΙς τον
κοινωνικόν βίο ν, εις ίε τών αποφοιτώ ντων αν-
ταπαντά (Λετά συγκινήσεως εΙς τον Πατριάρ-
χην. Ό τελειόφοιτος του Γυ(ΛνασΙου ίέν είνε τί-
ποτε, άλλ' 6 τής Μεγάλης Σχολής εινε τι• έχει
κοινωνικήν θέσιν, γίνεται ίη{Λοσιογράφος, σχο-
λάρχης, ίλληνοίιίάσκαλος, έκπατριζόριενος ί'
εις τάς εσχατιάς τής Μικρας Ασίας ή τής
θρ:|^κγ)ς και τής Μακεδονίας, ώς πολλοί τών
εκ του Πανεπιστημίου Ιατρών, τρέφει γέροντας
γονείς, προικίζει όρφανάς ά^ελφάς.

* *

Ότε επι τών ερειπίων τής καθγ^ριαγριένης
Κωνσταντινουπόλεως έκυ[Λάτισεν ή σηρ^αία του

ΤΟΜ•£ ΧΕ'— 1888.

Μωάριεθ, τής ^ε θαλάσσης τα νώτα εκάλυψαν
πλοϊα και άκατοι εΙς κρείττονας χώρας φερου-
σαι τάς γυναίκας, τα τέκνα και την περιουσίαν
τών ήττηθέντων, αί Μοΰσαι ίέν έζεπατρίσθη-
σαν πδσαι. Ευθύς ώς εζελεχθη Πατριάρχης
Γεώργιος δ Γεννάίιος, ϊίρυσεν έν τοις Πατριαρ-
χείοις την Πατριαρχικήν σχολήν, σχολάρχην
άναίείξας Ματθαίον τον Καρ,αριώτην. Έκτοτε
οί περιφανέστατοι τών ελλήνων λογίων και
κληρικών ίιηύθυναν την Σχολην ταύτην ή είί-
ίαξαν εν αύτη. Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος δ
εξ Απορρήτων ((λέχρι του 1672), δ εκ ΡυσΙου
Διαριαντής πάππος προς ριητρος του Ά^αριαν-
τίου Κοραή, (περί το 1695) δ Ηλίας Μηνιά-
της (1704) Ευγένιος δ Βούλγαρις (1760) δ
Κουρίας (1814). Πάς διαπρεπών έπΙ παιδεία
εκαλεΐτο εις την σχολήν ταύτην, ήτις άπο
του 1752 προσωνυριεϊτο 'Ακα^η(Λΐα. Ό πα-
τριάρχης Διονύσιος δβ'προσεκάλεσε τον εν Φερ-
ράρΫ διδάσκοντα Μιχαήλ Έρ(λόδωρον Λή-
σταρχον, δ ίέ 'Ράφαήλ δ Β έπανειληριριένως
έκάλεσεν εκ Ρώριης τον εκ Νάξου Φραγκϊσκον
τον Κόκκον, άπειλήσας αύτον έν περιπτώσει
παρακοής δια τών άρών ααΐ τοις άπειθουσιν
άπόκεινται»• δ Πατριάρχης Σαριουήλ (χετεκά-
λεσεν εκ τής επαρχίας τον ριητροπολίτην Βι-
ζύης Γεράσΐ[Λθν, άναθεις αύτφ την διεύθυνσιν
τής Σχολής, Οί ίιευθυνται και διδάσκαλοι τής
Πατριαρχικής Σχολής έτιριώντο δια ριεγάλων
οφιχΙωτ.'Ο Καρυοφύλλης Βυζάντιος έτΐ(Λήθηδι3ί
του άξιώριατος του Μεγάλου Λογοθέτου. Δωρό-
θεος δ Λεσβίος έγένετο πρωτοσύγκελος, δ δε εκ
θήρας 'Δζαρίας Σιγάλας ριέγας ΠριριηκΙριος.
Πολλοί άνυψουντο εΙς τον (ΐητροπολιτικον θρό-
νον.Ό έν'Ρώ(ΛΥ) και Παταβίφ σπουδάσας Αθη-
ναίος Θεόφιλος δ Κορυδαλλεύς μετά δεκαοκταε-
τή εύδόκιριον σχολαρχίαν προήχθη εΙς ριητρο-
πολίτην "Άρτης, Καλλίνικος δ' δ Νάξιος μη-
τροπολίτης Ήρακλείας αναδειχθείς έξελέχθη
είτα Οικουμενικός Πατριάρχης. Γερμανός δ
ΛοΛρός έγένετο μητροπολίτης Νύσσης.; Ό εκ
Χίου ιερομόναχος Ναθαναήλ Κλωνάρης άρχιε-
ρεύς Αγχιάλου και είτα Ήρακλείας. Πα-
ναγιώτης δ Βυζάντιος γενόμενος μοναχός έχει-
ροτονήθη μητροπολίτης Ευρίπου• δ δε Ιωα-
κείμ Άντιπάριος μητροπολίτης *Λγ3(;ιάλου και

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

34

ΈΣ τυ^

είτα Κυζίκου. Ό ίν Ιταλία και ΓαλλΙο}: σπού-
δασα; Δωρόθεος δ Πρώΐος προήχθη εις [λητρο-
πολίτην Φιλαδέλφειας, έζηκολούθησε ί' έπι
^ιετίαν ετι ίιίάσκων δ Ίερορ-όναχος Σα(χουΥ|λ
δ Κύπριος ανεδείχθη (Λητροπολίτης Προκοννή-
σου. Κατά την τελευταίαν ^έ εικοσαετίαν δ
δ (χέν Ευστάθιος Κλεόβουλος έγενετο (Λητροπο-
λίτης Καισαρείας, δ τΐ(ΐ.ών τον όρθόίοζον κλη-
ρον Φιλόθεος Βρυεννιος Σερρών και είτα Νικο-
μήδειας, δ ^έ ΊωάννηςΤΑναστασιά^ης [Λητρο-
πολίτης Καισαρείας.

Ό χαρακτηρ της σχολής ητο φιλοσοφικός
και θεολογικός. Πόσον χρόνον ίιήρκει η ίι^α-
σκαλία ^έν είνε έπηκριβω|Λενον, άλλα βεβαίως
πολλά ετη είαπανώντο εις ^ι^ασκαλίαν των
αρχαίων ποιητών και'πεζογράφωνησαν οι χρόνοι
ίι' ους ή γι,αγιαχονΛα του ΉλΙα Τανταλί^ου
λέγει :

ΕΓχαμεν οΐ πρωτινοί

και δασκάλους ξακουσμ,ένους•

ήσαν λίγοι πλην τρανοί

κ* ήσαν άνθρωποι τοί3 /Γένους.

Γράμματα χριστιανικά,

γράψιμο μαργαριτάρι

και γερά ελληνικά.

Μεγάλη κατεβάλλετο επίσης επιμέλεια περί
την έρμηνείαν τών θεολογικών συγγραμρ,άτων
των Πατέρων της Εκκλησίας, έίι^άσκοντο ^έ
και τά στοιχεία του Εύκλείίου και αί κωνι-
και τομαί, η ρητορική του Ερμογένους και τά
προγυμνάσματα του Άφθονίου.

Άλλ' ή Μεγάλη του Γένους Σχολή μεθ'δλην
την περιωπην αυτής κατετρύχετο ύπο ένίείας.
*Ή5η άπο του τέλους του ΙΖ' αιώνος ό εκ Κα-
στοριάς Μανωλάκης ίιετήρει το φιλοσοφικον
τμήμα. Τύ) 1 Σεπτεμβρίου του 1777 δ Οικου-
μενικός Πατριάρχης Σωφρόνιος εις έσχάτην
πενίαν άφικομένης της Σχολής επήλθε γενναίος
επίκουρος καταβαλών μετά τών αρχιερέων του
Οικουμενικού θρόνου 22,450 γρόσια.

Έν ττ) ΤΰΓΟΟ^Γαβοίει του Μαρτίνου Κρουσίου
αναφέρεται δτι δ κατά τά τέλη του Ιζ' αιώ-
νος (^ιοάσκαλος τής Πατριαρχικής Σχολής Μα-
νουηλ δ Μαλαξός έ^ί^ασκεν ίη ραΓναΙα 6ΐ ιηί-
86Γ& 0δΐ8&. Περί τά μέσα του ΙΗ' αιώνος παρα-
στάντβς έν σώματι οί ίιίάσκοντες προ του Πα-
τριάρχου έζέθηκαν την άκραν σαθρότητα του
ο'ικοΰομήματος, η ^' εκκλησία άνέφζε κατά-
λογον συνορορ.ών προς εγερσιν στέρεου και ευ-
πρεπούς κτιρίου.

Τφ 1804 τέλος εκ τής ήρειπωμένης κα-
τοικίας ή Πατριαρχική Σχολή μετετέθη εΙς
την ευρωπαϊκήν δχθην του Βοσπόρου, εις το

έν Ξηρ^ Κρήνγι (Κούρου Τσεσμέ)μέγαρον του αύ-
θέντου Αλεξάνδρου Μαυροκορδάτου, δπερ ηγο-
ράσθη άντι ά^ρου τιμήρ,ατος καταβληθέντος
ύπο του Κλήρου, \^[οξ. ίέ ύπο του αύθέντου τής
Μολίαυίας Δηρ-ητρίου Μουρούζη. Τότε ί' επε-
κλήθη και Μεγάλη του Γένους Σχολή και
Μουσεϊον του Γένους.

Το οίκημα ητο περικαλλές. «Ούίέν άλλο
καθίίρυμα τής Ελλάδος, έ'γραφεν δ Κούμας,
δύναται νά παραβληθη προς αυτό. Οίκος του
^ιοασκάλου ευρύχωρος και λάμπρος προς τον
Βόσπορον εστραμμένος και μετά φιλοκαλίας κε-
κοσμημένος* αυλή πλατυτάτη με κήπον καΐ
πηγάς καθαρωτάτου ύδατος• οικήματα πολλά
αντίκρυ τής διδασκαλικής οικίας προς κατοι-
κίαν τών έν τφ σχολείω ζένων μαθητών βι-
βλιοθήκη αξιόλογος χο^Ί μισθός διδασκαλικός
πλούσιος. »

Έν Ξηρι^ Κρήνη εμεινεν ή Μεγάλη Σχολή
μέχρι του 1825, δτε έν τοις ^εινοΤς χρόνοις του
εθνικού αγώνος κατήλθε πάλιν εΙς Φανάρι ον,
παράτήν μητέρα Έκκλησίαν, ώς νεοσσός προσ-
φεύγων περίτρομος ύπο τήν μητρικήν πτέρυγα
τήν στιγμήν του κινδύνου. Τφ 1836, τ^ άρ-
χεβουλίΰ|ί του Μεγάλου Λογοθέτου Άριστάρχου,
μετετέθη πάλιν παρά τον Βόσπορον, άλλα
τψ 1849 επανήλθενϊδριστικώς εις Φανάριον, εις
ίύο τμήματα ίιηρημένη, τήν Προκαταρκτική ν
Σχολήν και το Γυμνάσιον.

Ή Προκαταρκτική Σχολή ή σχολή του 'Ρα-
φάνους καλούμενη εκ του γέροντος Μικρασιάτου
^ι^ασκάλου δστις έπι εικοσαετίαν ίιηύθυνεν αυ-
τήν, εκείτο έν Φαναρίω, έν τ^ άγούσγ) εΙς τά
Πατριαρχεία στενωπφ. Νομίζω δτι βλέπω ακό-
μη το σαθρότατον ξύλινον οικοδόμημα εις δ
είχον εισέλθει μόλις δεκαετές παιΐίον, τω
1867. Ή αυλή ητο μικρά και ανώμαλος* κλί-
ρ.αξ κατά το ήμισυ ξυλίνη ήγεν εις τόν άνω δ-
ροφον, εφ* ου εκειντο αί αίθουσαι τών παρα-
δόσεων αϊθουσαι γυμναί, άνευ παραπετασμά-
των, άνευ χαρτών, με εν εικόνισμα μόνον του
Χρίστου, αϊθουσαι άποπνέουσαι μελαγχολίαν.
Ποσάκις έρρίγησα έπι τών πεπαλαιωμένων
εκείνων θρανίων ! Κάτω, έν τφ ισογαίφ, αίθουσα
πεπιεσμένη ύπό τής χαμηλής οροφής, σκοτει-
νή, άνευ ύαλων, πλήρης αραχνών έχουσα θρα-
νία τινά κλονούμενα και χωλά, τεθέντα εις
άποστρατείαν , έχρησίμευε κατά τό βραχύ
διάλειμμα, ώς μελετητήριον και έστιατόριον,
^ιότι οι μαθηται έκ τών τεσσσάρων άκρων τής
Κωνσταντινουπόλεως ερχόμενοι, ετρωγον έκεϊ
προχείρως,μή δυνάμενοι νά έπιστρέψωσιν οικα^ε.
Ισόγεια επίσης ήσαν και τρία δωμάτια, έν οις

ΟΪ9ϊΐϊζθ(:Ι όγ

Οοο^Ιε

£2Ζ3Τυ^

35

ευρισχον άσυλον περί τους ίέκα ίώ^εχα πένη-
τες {ΐαΟηταί, παγεραΐ φωλεαι εν(ίε1ας, εν οοίς
εζενύχτιζον προ ασθενούς λυχναρίου μορφαΐ
ώχραι καΐ άναι^χιχαΐ. Λίθινη κλίριαξ εφερεν εΙς
άνίηρον έχον την πολυτελειαν ^ύο τριών ίέν-
^ρων, έφ' ού εκειντο άλλα τρία δωμάτια ζενί-
ζοντα δριοίως άπορους (Λαθητάς. Ό άνεμος έ-
γόγγυζε πενθίμως εΙς τά έτοιμόπτωτα γεϊσα
του Σχολείου- αί κέραμοι της ττέγης ίιέρρβον
εν χαιρ6> βροχής- το άσβεστόχρισμα των τοί-
χων^ έξελεπίζετο άποκαλύπτον το χρώμα του
ιτηλου* αί σκωληκόβρωτοι σανίδες έθραύοντο ύπο
τους πό^ας τών μαθητών, και το ίάπείον ητο
έμβαλωμένον ως ένδυμα πτ6>χού.

Το ίε Γυμνάσιον εκείτο ολίγον περαιτέρω, εν
τ-ρ «ύτ^ άγυι^,'"κατέναντι τών Πατριαρχείων.
Το θλιβερον εκείνο κτίριον ώμοίαζε συγχρόνως
προς μεν^ρεσέν και προς κοινόβιον. Ή μια
πλευρά αύτου ητο λιθόκτιστος εκ πωρώδους
λίθου, η ί' άλλη ζυλίνη ίι* άμαυρου χρώματος
βεβαμμένη, οιονεί πενθηφοροΰσα. Ή βαρεία λι-
ΘΙνη οικοδομή ίιο6 τών κιγκλιίωτών παραθύρων
και σιδηρών θυρών ύπερήσπιζε την εν αύτ^
βιβλιοθήκην, ήτις έπι του υπερθύρου έφερε το
έμβλημα : ΨΓΧΗΣ ΑΚΟΣ και τήν εικόνα
του ίίρυτοΰ αύτης Νικηφόρου Θεοτόκη.

Ή οπίσθια της• Σχολης^πλευρά ύπερέκειτο
του περιζωννύοντος το Φανάριον παλαιού βυ-
ζαντινού τείχους, δπερ κατηρειπωμένον τότε
εχρησίμευεν εις το να ύποβαστάζη έξώστας
τών οικιών, έπΙ τών επάλξεων ^έ έφ' ών άγω-
νιω^ώς εφρούρουν οι συναγωνισται του Παλαιο-
λόγου ήκούοντο οι δροσεροί γέλωτες τών ζωη-
ρών Φαναριωτίίων. Εκείθεν ήνοίγετο ίιάφασίς
τις προς τον Κεράτιον Κόλπον.

Και ττΊς Σχολής ταύτης τά ίωμάτια ήσαν
ατενόχωρα, χαμηλά, μόλις ίυνάμενα νά περι-
λάβωσι τους μαθητάς, ών τίνες ϊσταντο όρθοι
εν χαιρφ του μαθήματος* και ενταύθα οί τοί-
χοι άπετρίβοντο' άμαυραΐ κηλίδες εκ τών
διαρρεόντων υδάτων ίιέστιζον αυτούς, και
^ωγμαΐ ως οφεις περιειλίσσοντο άπαίσιαι άπει-
λουσαι κατάπτωσιν . Ότε ήκούετο σφοδρός
τριγμός επαγόνομεν εκ φρίκης. Ή δημοσιογρα-
φία ενίοτε έπεξήρχετο μετ* άγανακτήσεως κατά
της τοιαύτης καταστάσεως, προς παρηγορίαν
μας ίε άνεγινώσκομεν δτι έκάστην στιγμήν
έκινίυνευομεν νά ταφώμεν ύπό τά ερείπια.
"Άλλοτε εισήρχοντο οί έφοροι της Σχολής μετά
του άρχιτέκτονος, όπως έζετάσωσι εις ποίαν
κατάστασιν εύρίσκετο δ ασθενής, και πάρα-
τείνωσιν, εΐ ίυνατόν, τάς'στιγμάς τής αγωνίας
τον. Τά ^αγίσματα έπεχρίοντο εν σπουίγ) ίι'
άσβεστου, στύλοι ετίθεντο προς ύποστήριξιν του
κλίνοντος ορόφου. Άλλα την εσχάτην ενίειαν

τής Σχολής ημών ίέν άντελαμβανόμεθα ίιά
τών οφθαλμών μόνον άλλα και ίιά τών ώτων
συχνάκις, κατά το ίιάλειμμα,ήκούομεν διαμαρ-
τυρίας καθηγητών απαιτούντων τους καθυστε-
ρούμενους μισθούς αυτών, ήκούομεν πραϋντικάς
παρακελεύσεις και παρακλήσεις του διευθυντού
τής-Σχολής, και εκρηξιν ά^ϊημονίας καθηγητού
τίνος. «Κάμετε μου τους δρόμους ελευθέρους*
είνε άίύνατον νά εξέλθω από το σπίτι μου*
πολιορκούμαι άπο τον άρτοπώλην, τον κρεοπώ-
λην, τον λαχανοπώλην !» Και άλλου : — Δεν
εχω νά φάγω ! σας βεβαιώ ^έν εχω ν^ φάγω !
άπο εζ μηνών ζώ με πίστωσιν ! . .

Διε^ί^ετο ίέ αορίστως δτι ή Σχολή θά παύ-
στι λειτουργούσα• προς συντήρησίν της ί* εγί-
νοντο εσπευσμένως έρανοι,^ και περιεφέρετο οί-
σκος εν ταΤς έκκλησίαις, ύπό τών μαθητών, και
συνελέγοντο κερμάτια και συνίστατο ή αδελφό-
της Ξηροχρηγη προς ευρεσιν πόρων!...

"Οτε ή Κίρκη άνοίζασα τάς θύρας του συ-
φεου εζήλασε τους εταίρους του Όίυσσέως
ασιάλοισιν έοικότας έννεώροισιν» καΐ άφ' ού
προσήλειψεν έκαστον ^ιά"?τοΰ άντιφαρμάκου.

τών δ' έχ μεν μελβων τρίχες Ιρρεον, αίς πρΙν Ε^υσιν

φάρμαχον ούλόμενον

άνδρες δ* οτψ εγένοντο νεώτεροι ή ηα,^ος γ,σαν
χα ι πολύ χαλλίονες χα ι μείζονες είσοράασθαι,

δτε ή Βασιλοπούλα του παραμυθιού άπεξεούθη
το εΙίεχΟές αυτής τριχωτον περίβλημα μετά
τής έπ* αυτής βαρυνούσης άρας και άνέθορεν
απαστράπτουσα εκ καλλονής, προεικόνιζον πι-
στώς την μεταμόρφωσιν τής Μεγάλης του Γέ-
νους Σχολής. Ή αιώνας ^ιαρκέσασα άρά ελη-
ξεν, ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, και ή Σχολή
του Γένους άπο τών υγρών τρωγλών εν αις έκυ-
λίετο εγκατέστη εΙς περικαλλέστατον μέγαρον
τον Σεπτέμβριον του 1882.

Τη άρχεβουλί(}Ε του πρφην Οικουμενικού Πα-
τριάρχου Ιωακείμ του Γ'. και ττί γενναιοδωρία
του Γεωργίου Ζαρίφη καΐ Άνανίου Βατοπε^ι-
νοΰ, συγχορηγούντων του Γ. Κορωνιού, και
Σ. Ζαφειροπούλου, έπι τής ύψηλοτέρας θέσεως
του Φαναρίου, έπι του πέμπτου ^ικορύφου λό-
φου τής Κωνσταντινουπόλεως

. . . Ύψερεφές, έΰδμητον μέγα θαύμα ΙδέσΟαι
"Ιδρυται σεμναΐς Πιερίσι τέμενος.
Ξεινοι αρ* ουχέθ' εν οίον έν Έπταλόφω μετόπκσθε,
Δοιά δ* άγάσσονται τής σοφίας τεμένη.

Το μεγαλοπρεπές οικοδόμημα κατά τον βυ-
ζαντινόν ^υθμον άνεγερθέν, κατίι το σχέοιον
του δμογβνούς άρχιτέκτονος κ, Κ. Δημάοη βχβι

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

36

1ΒΣ'^τ^^

τοξοειίΐς €πί[Ληχ£ς σχτϊ^ίΛ βνικα του γηπείου,
σχν)[Λ«τίζοντος πολύγωνον άκανόνιστον.

Ή ρΛΓνυΐΛ βΐ ιηΐδβΓΛ οαβα του γέροντος Μα-
λαζου φιλοζενουσα ύπερ τους 700 φοιτηζάς
περιέχει νυν

8 «ιθούσας παρ» δέσεων ταιοτικών έπΙ 1000
πηχ. τετρ.

1 αίθουσαν ίιά το ριάθηρια της ιχνογραφίας
επι 300 π. τ.

1 αίθουσαν 5ιά το [Λάθη[Λα της χη[Λείας καΐ
της φυσικής επΙ 250 ίτ. τ.

1 αϊθουσαν ίι* όργανοθήκην έπι 200 π. τ.

1 αϊθουσαν ίιλ βιβλιοθηκην έπι 300 π. τ.

1 αϊθουσαν τελετών έπι 500 π. τ.

1 αϊθουσαν ίι' Έφορεϊον επι 160 π. τ.

1 αϊθουσαν έν τα> πύργφ ^ι' άποθήκην υία-
τος έπι 160 π. τ.

1 αϊθουσαν προς παρατηρήσεις του ουρανού
έπι 160 π. τ.

1 ^ωριάτιον ίι' άναγνωστήριον

1 ^ωριάτιον ίιά χηριειον

2 ^ω[Λάτια ^ιά μουσείον φυσικής ιστορίας
2 ^ω|Λάτια ίιΐ την Σχολαρχίαν.

Την ί' δλην οΊκο^θ[Λήν περιστέφει ως ίιά
λαριπρου στ6|Λ(Λατος η περικαλλής κορωνις του
ΤρούΛΛοΌ η Αστεροσκοπείου περιζωννυ(λένου
ύπο ωραιότατων πυργωτών έζωστών.

*Οτε η(Λην ριαθητής της έν Φαναρίω Σχολής
έθεώρουν αύτ'ίιν ως προσωποποίησιν της τύχης
του Γένους, ύφιστα(Αένην [/.ακραίωνας έζευτελι-
σριους ως εκείνο και οδυνηρά χαζαφρόηα' αϊ
ί' άπο των τοίχων τών απόκεντρων Ισογαίων
αύτης ^ω(Λατίων στάζουσαι σταγόνες (χοι «φαί-
νοντο ως δάκρυα ζής σχΛαβιάζ^ χυνό(;.ενα έν
σιγ^ και κρυφίως. "Ήίη η Σχολή άνορβούται
(χεγάλη και εύτυχής/Ω Ι αν ή τύχη της Σχολής
προεσήααινε την τύχην του Γένους ;

Αρι£70Τεαηχ π. Κουρτιδης

—10 1^

ΣΤΡΕΒΑΠΘΕΙΣΑ ΥΠΑΡΞΙΣ

Α(ήγημα.

[Έκ του Γερυί«νκχ•υ του Κυάοΐρΐι Ι,ίηά&α]

(Συνέχεια• Λβ προηγούμβνον φύλλον)

Ό πατήρ (Λου κατεπλάγη, δτε τω ανήγγειλα
τους αρραβώνας (χου με την κό(Λησσαν Σωσά-
ναν Σ. και τον παρεκάλεσα να (χου ίωση την
συναίνεσίν του ί ιά τον γά(χον μου. Κατ* αρχάς
εξέλαβε το πράγμα ως άστεϊσμόν, και ίέν ήθε-
λε να λάβη σπουίαίως ύπ' δψιν την ύπέθεσιν.
*Οτε δμως του είπα• «Πατέρα, αν μ' έρ,ποίί-

σγ)ς να νυμφευθώ την Σωσάναν, θ* αποθάνω
άπο την λύπην μου ή θ* αυτοκτονήσω άπο ά-
πελπισίαν,ΐ) κατέπεσε με στεναγμούς και θρή-
νους εις εν κάθισμα, και άνεφώνησεν επανειλημ-
μένως* «*Άχ ! ίιά τΐ σ' άφήκα άνεπιτήρητονΙ
Δυστυχής εγώ ! »

Προσεπάθησε να με μεταπείσγ) ίιά τρυφερών
και φιλικών λόγων ((Παραίτησε τήν γυναίκα !
μ' έλεγε. Άρη, κάμε το προς χάριν του γέρον-
τος πατρός σου. Κάμνεις και τους ίύο μας δυ-
στυχείς, επιμένων εΙς τον σκοπόν σου.»

Άλλ' έγώ ήμην άμετάπειστος. Ή γυνή ε-
κείνη μ' είχε ποτίσει φίλτρον, το δποΐον έσκό-
τιζε τήν ίιάνοιάν μου, και βλαι του πατρός μου
αϊ παρακλήσεις, τον δποϊον τόσον εγκαρδίως
ήγάπων, με συνεκίνουν τόσον δσον ήθελον συγ-
κινήσει λίθον.

— Ή ζωή μου και ή ευτυχία μου, ειπον,
κρέμεται από τήν Σωσάναν. "Αν μέ χωρίσης
άπ' αυτήν, κατεστράφην.

Πολλάς ακόμη έβίομάίας άντέστη δ πατήρ
μου. Έπειτα, δτε ειίε πώς με κατέτηκεν ή ίξα-
ψις και δ ερωτικός πόνος, είωκε τε'λος τήν συ-
ναίνεσίν του. Το συμβόλαιον του γάμου υπεγρά-
φη ε'ις Ρώμην. Ή Σωσάνα ώργίσθη ίιά μερι-
κούς δρους του, τους δποίους είχε θέσει 6 πατήρ
μου, και οι δποιοι καθιστών άούνατον και εις
αυτήν και ε'ις έμέ νά ^ιαθέσωμεν, εκτός μικρού
μόνον μέρους, τά κεφάλαια, άτινα περιήρχοντο
εις έμέ μετά θάνατον του πατρός ρ.ου. Τους δ-
ρους αυτούς έθεώρησεν ως εν^ειζιν προσβλητικής
δυσπιστίας, μετεχειρίσθην ί' δλην μου τήν εύ-
γλωττίαν ίιά νά τήν καθησυχάσω.

— Τί πειράζει αυτό ; της είπα. Άς είνε δύ-
σπιστος δ πατήρ μου. Δεν ήξεύρεις, δτι έγώ σου
είμαι άφωσιωμένος ψυχή και σώματι ;

Μ' έκύτταζε τότε με περίεργον βλέμμα, έγέ-
λασε, και μ* έκτύπησεν έπι της παρειδίς, ώς
αν ήμην παιίίον.

— Καλά, Άρ9ί, ειπεν ας εινε. Κ' έγώ πι-
στεύω νά συνεννοηθώμεν οι ^ύο.

Μετ' ολίγον ένυμφεύθημεν, κ' ευθύς μετά
τον γάμον ώίήγησα τήν νεαν και ώραίαν γυ-
ναικά μου εις τήν πατρικήν ο'ικίαν μου, δπου
έμελλε του λοιπού νά εχη πατρίία.

Ότε δ κ. Κλάασεν εφθασεν εις το μέρος
τούτο της ιστορίας του, ήγέρθη βραδέως και
εκρουσεν έμφαντικώς και επανειλημμένως τήν
τράπεζαν ίιά του μεσαίου δακτύλου της ^εζιαίς
του χίΐρός. Είτα ^έ ήτένισεν έπ' έμέ τοσούτον
οξύ τό βλέμμα του, ώστε με κατέλαβε ίυσάρε-
στόν τι συναίσθημα και έψιθύρισε μυστηριωδώς*
^' — Με είχε ποτίσει φίλτρον. . . τον πατέρα
μου αυτή τον έφόνευσε . . . τόν έφαρμάκευσε.
Έγνώιριζεν δλας τάς καταχθόνιους τέχνας.

Προσεΐία έκπληκτος τόν Κ. Κλάασεν. Ά-

ΟΪ9ΪΪΪΖΘ0Ι όγ

Οοο^Ιε

£2 Σ2ΤΙ ▲

37

Ίρήντησβ ίέ ούτος βίς την σιωπηλήν [ίου ερώ-
τησιν ^ιά σοβαροτάτου νεύ[Λατος.

— Μάλιστα, (Λάλιστα ! ύιυέλαβεν. Έκπλήτ-
τεσθε ! ^Ητο μάγισσα• το άνεκάλυψα ίέ ^υστυ-
γως πολύ αργά, χαΐ χχνείς ^έν ήθελε να |χ.έ
«ιστεύση. Οί ανόητοι ενό(Αΐζον εύφυιαν να (χ,ε
«εριπαίζουν. Ή απιστία άφίνει πολλά χαχ3ο ά-
τΐ(ΐ.ώρητα και καθιστή ίόσκολον την έκτέλεσιν
πολλών καλών πράξεων. Κάτι γνωρίζω περί
τούτου εγώ, ί> Άρης Κλάασεν.

"Έπειτα εκάθισε πάλιν και εζηκολούθησεν
τισύχως.

Έξ (ΐ,ηνας (Αετά τον γά|Λθν.{Λου άπέθανεν δ
πατήρ (Αου, εν |Αεσφ του ίριρ^υτάτου χεΐ[Λώνος
του βορρά. "Ήι^ην απαρηγόρητος και έπΙ είκο-
σιτέσσαρας ώρας εκλείσθην εις το ^ω[Λάτιόν
ΐΑΟυ, άσιτος, χωρίς νίο ιίώ κανένα. Ότε την
επαύριον πρωίαν είσηλθον εΙς την αϊθουσαν, ο-
κου εκείτο άκίνητον και ψυχρόν έπι της νεκρικής
του κλίνης το πτώρια του άνθρωπου, δ δποΤος
(^(.^ είχε τόσον αγαπήσει, και ει^ον το πράον,
•ήσυχον, αύστηρον και Ισχνον πρόσωπον του,
ο^ύνη φοβερά [λέ κατέλαβε και ^ιερράγην εις
λυγ(Αθύς και θρήνους. Ή Σωσάνα εΙσήλθε τότε
«Ις το ίω(Λάτιον και |χ.οΰ είπε ψυχρά*

— Φέρεσαι ως παράφρων. Ό ^ρό[Λθς έγέ|Λΐ-
σεν ανθρώπους. Πήγαινε εις άλλο ίω(Λάτιον.

'^σθάνθην βαθεϊαν άγανάκτησιν. Πολλάκις
:ή(^η ειχον λάβει άφορ(Λήν νά αμφιβάλλω περί
της άγαθότητός της, άλλα την στιγμήν ε'κείνην
εννόησα πόσον άναΐσθητον και μοχθηρον πλά-
σμα πρέπει νά ητο, άφοΰ ήθελε ν* άπομακρύνγ)
τον υίον άπο τήν νεκρικήν κλίνην του πατρός*
της ερριψα εν ά^αίσιον βλέμμα, ωχρίασε καί ά-
νεχώρησεν.

Ότβ έμμεινα μόνος, έπλησίασα πάλιν εις τήν
κοίτην του πατρός μου. Έπόθουν ν^ τον βλέπω
εκεί κρύον και μόνον. Του ήρεσε τόσον πάντοτε
η θερμότης και ή συντροφιά, και τόρα εκείτο
χατάμονος εις το κατάψυχρον ίωμάτιον. Διέτα-
ξα ν* ανάψουν φωτιάν, έπειτα οέ επήγα και
παρεκάλεσα μερικούς παλαιούς φίλους του πα-
τρός μου νά συνέλθουν εΙς το ^ωμάτιον οπού ε-
κείτο το πτώμα. Μ' έθεώρησαν έκπληκτοι και
μου το ύπεσχέθησαν. Άλλ* ήλθαν μόλις μετά
μεσημβρίαν και έμειναν ολίγον μόνον. Ό ιερεύς,
βστις επεσκέπτετο τον πατέρα μου και μ' έγνώ-
ριζεν άπο της γεννήσεως μου, μ* έσυρε κατά
μέρος και με παρεκάλεσε νά τον αφήσω νά φρον-
τίσ-ιρ αύτος τά τής κηδείας. Αύτος έγνώριζε,
μοι είπε, τί έπρεπε νά γείνη, και τι ήρμοζεν
ενφ τουναντίον ως ήθελον εγώ νά διατάξω τά
πράγματα, θά έπροξένουν θόρυβον, και τούτο
καθήκον είχον ν' αποφύγω ώς καλώς άνατεθραμ-
μενος άνθρωπος. Ή μνήμη τών αποθανόντων,
επρόσθετ:, -:::ττει νά τιμάται ίιά σοβαράς και

ήσυχου τελετής. Ένέ^ωκα εις τάς παραστά-
σεις του.

Μετά τήν ταφήν του πατρός μου άπεσύρθην
εντελώς άπο τον κόσμον. Αι <τχέσεις μου με
τήν σύζυγόν μου ειχον καταστή ^ι* έμε πολύ
δυσάρεστοι. Δεν ήίυνάμην νά τής συγχωρήσω
τήν οιαγωγήν της πλησίον τής>εκρικής κλίνης
του πατρός μου, εκείνη ίέ έφαινε γο δτι μ' έφο-
βεϊτο. Απέφευγε νά μένη μόνη] μαζή μου και
νά με συναντ<^, μ' έ'βλεπε ^έ μόνον πχ^ουαίο^
τών υπηρετών, κατά τά σύντομα γεύματα, ο-
πού έκαθήμεθα σιωπηλοί και ξένοι δ εις απέ-
ναντι του άλλου.

Κατέλαβον πάλιν τήν πάλαιαν μου κατοικίαν
εις άπόκεντρον μέρος του οϊκου,καΐ ήρχισα ν'άσχο-
λουμαι εκ νέου εις τήν μετάφρασιν του χειρο-
γράφου, το δποϊον είχον εντελώς παραμελήσει
κατά τους πρώτους μήνας του γάμου μου και
τήν μακράν άσθένειαν του πατρός μου. Πολλά
του μέρη,τά δποϊα πρότερον μου έφαΐνοντο ακα-
τανόητα, μου έφάνησαν τότε σαφέστερα. Άνε-
Ϊνώρισα δτι δ μέγας νους, όστις προ έκατοντά-
ων ετών είχε ταμιεύσει τήν θείαν του σοφίαν
έντος του πολυτίμου χειρογράφου, το δποϊον
κατεϊχον, ίέν ηθέλησε νά συγκοινωνήστρ με κοι-
νούς θνητούς, αλλά προώριζε τήν βαθεϊαν και
κρυφίαν εννοιαν τής μυστικής του γλώσσης εις
συγγενεϊς μόνον διανοίας, αϊτινες καθήκον έχουν
να τήν μαντεύσωσι και νά τήν συμπληρώσωσι
πολλάκις. Τόσον ίέ ένεβάθυνα εις τήν ευγενή
έκείνην μελέτην, ώστε έντος ολίγου έπαυσε νά
εχη ίι* έμέ οιονδήποτε ενδιαφέρον δ εξω κό-
σμος. Παρημέλησα ίιά τούτο πολλά, τά δποϊα
ένασχολούν τους κοινούς ανθρώπους, και δμολο-
γώ δτι το πολύ, το άμύητον πλήθος ίΐκαιον έ-
χει νά θεωρ^ παρά^οξον το ήθος και τους τρό-
πους μου.

Μίαν ήμέραν, ενφ, ώς συνήθως, κατεγινόμην
εις το γραφεϊόν μου με τήν άνάγνωσιν του χει-
ρογράφου, μου άνήγγειλεν δ ύπηρέτης,δ η τρεϊς
κύριοι μ' έπερίμεναν εις τήν οΐκίαν κ* έπεθύμουν
νά μου δμιλήσουν αμέσως. Είς εξ αυτών, είπεν
δ υπηρέτης, ητο δ γέρων Ίατρος τής οικογενείας
μας.

Δυσηρεστήθην πολύ δτι έταραττόμην εις τήν
έργασίαν μου, και ούί' εφρόντισα καν νά τα-
κτοποιήσω τήνέν^υμασίαν μου, δπως ίεχθώ τήν
άπροσίόκητον και ίιόλου έπιθυμητήν έπίσκζ-
ψιν. 01 τρεις κύριοι έπροχώρησαν προς έμέ και
μ* έχαιρέτισαν ευγενώς. Ό εις εξ αυτών, τον
ανεγνώρισα, ητο δ περίφημος Ίατρος, τον δποϊον
είχε συμβουλευθή δ πατήρ μου, πριν άναχωρή-
σωμεν ^ιά τήν Ίταλίαν, δ άλλος ητο δ οικογε-
νειακός μας ιατρός, τον τρίτον ίέν τον εγνώρι-
ζα. Έμεινα ιστάμενος ενώπιον των, δύσπιστος
και ^ύσθυμος, και ήρώτησα ψυχρώι εΙς τί ώφει-

ο

38

αΞ23χυ^

λον την τΐ|Λγ)ν της επισκέψεως των. Εις τούτο
ίέν απήντησαν τίποτε, άλλ' ήρχισαν να (χου
αποτείνουν διαφόρους εντελώς περιττάς^'ε ρωτή-
σεις Ήγανάκτησα ίιά την άδικαιολόγητον ε-
κείνην άνά(Αΐξ(ν των εΙς τον Ι^ιωτιχόν (Λου βίον
και έ^ήλωσα τούτο αρκετά σαφώς ίιά τών α-
παντήσεων μιου. Άλλ* ή ά^ιακρισία τών τριών
ανθρώπων ητο, φαίνεται, εκ προθέσεως, ^ιότι
αδιαφορούντες εντελώς προς την άγανάκτησίν
μου, έζηκολούθησαν να με ανακρίνουν, ^' να μου
άντιλεγωσι, και να με ερεθίζωσι τοιουτοτρό-
πως, ώστε ήναγκάσθην τέλος να τους ειπώ, δτι
τους παρεκάλουν να έζελθωσι ττΊς οικίας μου,
και δτι αν ίέν το επραττον αμέσως, θα μετεχει-
ριζόμην την βίαν, ίιά να καταστήσω σεβαστά
τά δικαιώματα μου ως οικοίεσποτου, τά δποια
τόσον παραδόξως παρεγνώριζον. Τότε εγειναν
ευθύς ευγενείς και περιποιητικοί, και άνεχώρη-
σαν παρακαλουντες με νά ησυχάσω, καΐ λέ-
γοντες δτι ητο απλώς κακή συνεννόησις, και
^έν ειχον 4ιόλου την πρόθεσιν νά με προσβά-
λωσιν. "Οτε ήνοιξαν την θύραν ν'άναχωρήσωσιν
εΐία δπισθέν των ισταμένην την Σωσάνην. Είχε
κατασκοπεύσει νά μάθγ) τι συνέβαινε μεταξύ
εμού και τών ανθρώπων εκείνων.

Τα αμέσως επόμενα συμβάντα έσβέσθησαν
κάπως άπο την μνήμην μου. 'Τποθέτω, δτι δ
θάνατος του πατρός μου, αι κοπιαστικαι με•
λέται ε'ις τάς δποίας είχον έπιίοθή, αί όίυνη-
ραί μου σχέσεις με την σύζυγόν μου — ίιότι
έμάντευον ήίη έκτοτε δτι είχε φονεύσει τον
πατέρα μου, — δλα αυτά εκλόνισαν τά νεύρα
μου και μου επροζένησαν ]| βαρεΐαν άσθένειαν,
πιθανώς έγκεφαλικον πυρετόν. Άμυίρώς μόνον
ενθυμούμαι, δτι μίαν ήμέραν περιήλθα εΙς πολύ
βιαίαν φιλονεικίαν με την γυναικά μου, δτι
ώρμησεν αύτη εζω του δωματίου φωνάζουσα
βοήθειαν, και δτι εύρέθην αίφνης αμυνόμενος
εναντίον ίύο ξένων, ^ωμαλέων άντρων, οι δποιοι
έφάνησαν εμπρός μου, ως νά είχον φυτρώσει άπο
δ είαφος, και μετά μικράν αλλά λυσσώδη
πάλην με έδεσαν και με έρριψαν λιπόθυμον εις
την κλίνην μου. Έπειτα ενθυμούμαι μακράν και
ίυσάρεστον πορείαν έντδς κλειστής αμάξης,
ύπό την συνοίείαν τών ίύο εκείνων ξένων άν-
τρων, και την £φιξίν μου τέλος εις ήσυχον και
πρόσχαρον μέρος, δπου με ύπείέχθη γέρων τις
με μορφήν εύπροσήγορον, και ίράξας την χεί-
ρα μου, μου είπε: — αΤόρα ησυχάσατε, φίλτατέ
μου Κύριε Κλάασεν. Έ^ώ κανείς πλέον ίεν θά
σδίς πειράζη ούτε θά σας ένοχλήσγ).» Με ώίή-
γησε ίέ μετά τούτο εις ενα κομψον^και καθα-
ρόν οΙκίσκον, με άπλα και εύμορφα έπιπλα, δ
δποΐος εκείτο εν τφ μέσφ, μεγάλου κήπου και
είχεν εμπρός του ώραιότατον ανθώνα, βθά κα-
τοικήσετε είώ μόνος σας, με τον ύπηρέτην σας,

είπεν ελπίζω νά μη στερηθήτε τίποτε και να
μη λάβετε άφορμήν παραπόνου εναντίον ού^ε-
νός. Μετά μίαν ώραν θά έλθω νά σοίς συνοδεύσω
εις την τρώπεζαν, ^ιότι έίώ': κατοικούν και
πολλοί £λλοι κύριοι και κυρίαι, και μας φαίνε-
ται καλλίτερον και εύαρεστότερον'νά τρώγωμεν
δλοι την αυτήν ώραν και εις την «ύτήν τρά-
πεζαν. ίο

Ό Κλάασεν έσίγησεν έπι μικρόν, και έτριψε
τον πώγωνά του^ εν προίήλφ άμηχανί^. Είτα
ήτένισεν έπ* έμε ίειλώς, ως παιίίον θέλον μεν
νοι δμολογήσγ) ίιαπραχθεν σφάλμα,άλλά και νά
άσφαλισθη συγχρόνως εκ τών προτέρων περί της
συγγνώμης. Τέλος ήρώτησε ταπεινή τη φωνή•

— Με πιστεύετε, ίέν είνε αλήθεια ;

— Σας πιστεύω εις δλα, Κύριε Κλάασεν,
απήντησα θετικώτατα.

— Σας ευχαριστώ πολύ, αξιότιμε μου Κύ-
ριε, είπε προίήλως ήσυχάσας. Πολύ σας ευχα-
ριστώ !

Και έξηκολούθησε πάλιν, μετά τίνος εν άρχτί
αβεβαιότητος*

«Αί ούτιίαναι ^αίιουργίαι της γυναικός μου
εΙχον κατορθώσει νά με κλείσωσιν έντδς φρενο-
κομείου. Δεν έντρέπομαι νά σας το ειπώ. Ή
γνώμη μου, την δποίαν στηρίζω εις ένίελεχή
μελέτην τών βιογραφιών επισήμων άνίρών και
εΙς άκάματον παρατήρησιν . τών «^δμοίων μου,
εινε δτι πάς τις — εννοήσατε με — ποίς τις ίύ-
ναται νοι κηρυχθτ, ώριμος ίιά το φρενοκομεϊον,
άρκεΐ νά εχη μοχθηρόν τίνα και ισχυρον έχθρόν,
δστις να άσχοληθγ) αποκλειστικώς νά φωτίσγ)
μέν κα: καταίείξη δ,τι παράίοξον και ασύνηθες
έχει ή [ύπαρξις του καταίιωκομένου, νά σκο-
τισιρ ίέ και απόκρυψη το σύνηθες και τακτι-
κον τών Ιίεών του, τού χαρακτήρός του, της
ζωής του, καΙνά παραστήση τοιουτοτρόπως ύπο
το ψευίές αύτο και ίυσμενές φώς τον ασθενή —
ίιότι τέλος πάντων δλοι;εχομεν εν μέρος τού
πνεύματος μας μη εντελώς υγιές. Έγώ ίέν
ήμην βεβαίως εντελώς άπηλλαγμένος^παραίό-
ξων — και σεις θά.εχετε τά ΐίικά σας — *ίχον
περί πολλών πραγμάτων ιίέας ίιαφόρους τών
άλλων, πρωτοτύπους ούτως ειπείν, — δπως σεις,
δπως έκαστος άνθρωπος, δ δποϊος ίέν εινε κοι-
νός άνθρωπος της ίωίεκάίος* αλλά σάς'δρκί-
ζομαι εις δ,τι εχω ιερόν, δτι έγώ, κατά τάς
συνήθεις εννοίας, είχα πλήρες και καθαρδν το
λογικόν μου. Νομίζω ίέ δτι ή καλλίτερα άπό-
ίειξις τού ισχυρισμού μου είνε ή ίιαγωγή μου
έντδς τού καταλύματος, δπου με μετέφεραν.

Ένόησα ευθύς καθαρά, δτι πάσα άντίστα-
σις κατά τού άίίκου περιορισμού μου θά έχει-
ροτέρευε μόνον την θέσιν μου* ή καρίΐα μου
εβραζεν έίίψων εκίΐκησιν. άλλ' έκρυπτα δ,τι
γ)σθανόμην. Ένα μόνον σκοπδν-47^βίί<*»^γ* νά
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^:ιΟΟ^ΐ6

£2 ΣΤΙΛ.

»9

7(1σω τον ίιευθυντην του κατ«ιτη[Αατος, δτι
τανίν λογικός χα ι άβλαβης άνθρωπος. Ώ[ϋ.ίλουν
ριαζγ) του συχνάκις, και ^ιά [Λαχρών. Δέν εν-
τρεχο(&«ι να 6[λθλογησω, δτι ύπβκρινό(Λην• άλλ*
ΙχρειτΕ νά το χά(Αω, ^ια να άποχτη<τω την έλευ-
θερίαν (Αου, την δποίαν [χ,ου είχε στερήσει η χα-
χεντρέχεια. Έλεγον εις αυτόν, βτι εννοώ κάλ-
λιστα, 'ΐτόσον βαθέως συνετάραζαν το ηθός (&ου
τα ιςρόσφατα λυπηρά συ(ΐβάντα, χαι πόσον
το 'πνευιχά (χ.ου έχει άνάγχην Ιδιαιτέρας χαι
προσεχτικής θεραπείας* τον εβεβαΐουν ^έ, οτι
ηθβλον ύποταχθή εντελώς εις τάς παραγγελίας
του, δτι ηθελεν αναγνωρίσει την κατάστασίν
μου ώς ^εκτικην θεραπείας, και δτι, φυσικφ τφ
λόγω, η θερριοτέρα |Λθυ επιθυμία ητο νά ανα-
κτήσω την ελευθερία ν μου.

Ό διευθυντής ηρχισε βαθμηίον νά μου εχη
μεγάλην έμπιστοσύνην. "Ελεγεν δτι είμαι δ
πλέον εΰάγωγος ασθενής του καταστήματος
χαι ^έν άμφέβαλλεν δτι μετά τινας μήνας ήθελε
με απολαύσει εντελώς θεραπευμένον.

"Ήμην πολύ περίεργος νά μάθω, πώς είχε κα-
τορθώσει η σύζυγόο μου νά λάβγϊ την ά<ϊειαν
να με κλε1σ•{ΐ έντος φρενοκομείου. Έγν6)ριζον
κάλλιστα, οτι αν ήρώτων άπ' ευθείας περί του
πράγματος, ουίεμίαν πιθανώς ηθελον λάβει
άπάντησιν, και άπέφυγον επομένως νά ερωτήσω
τον ίιευθυντήν. Δύναμαι δμως νά εϊπω, χωρίς
νά καυχηθώ, δτι ημην εν γένει πολύ εξυπνότε-
ρος του Ιατρού, δ δποϊος μ' έθεράπευε,και ητο
πολύ διακεκριμένος εις το είίός του. Τοιουτο-
τρόπως ^ε κατώρθωσα νά μάθω παρ* αύτου δ, τι
έπεθύμουν, άποτεΐνων εις αυτόν με μεγάλην
Ξχιμονην και κατά μακρά διαλείμματα ά^ια-
οόρους χατ' έπιφάνειαν ερωτήσεις•

Οί τρεις άνθρωποι, οι δποϊοι μ' ειχον έπι-
σχεφβη εις την κατοικίαν μου, ήσαν Ιατροί, και
•ϊύο εξ αυτών ειδικοί ψυχίατροι. Ειχον προ-
σκληθη παρά τ9ίς συζύγου μου εις συμβούλιον,
χαι τόσον ειχον επηρεασθη παρ' αυτής, ώστε
ίχαρβκτήρισαν ώς σύμπτωμα παραφροσύνης την
ιγανάκτησιν, την δποίαν ησθάνθην εναντίον της
βιαίας εισόδου των εΙς τον οικόν μου. Ή σύζυ-
γος μου είχε με ^ιαβολικήν τέχνην συνάζει και
ετοιμάσει πάν δ, τι ήίύνατο νά με παραστήση
ε:ς τους ιατρούς ώς παράφρονα. Διηγήθη δτι
ή παραφροσύνη είνε κληρονομική εΙς την οίκο-
γένειάν μας, δτι ή μήτηρ μου απέθανε ν άπό
ψνχιχήν άσθένειαν, δτι δτε ήμην εις το Πανε-
πιστήμιον επασχον παρασθησίας και* ειχον γίνε:
Οΰμα γνωστού άγύρτου, δστις έξεμεταλλεύθη την
παι^ικην και σχεοον άκαταλόγιστον εύπιστίαν
μου, ^ιά νά μου πωλήση ε'ις μεγάλην τιμήν
χειρόγραφον γραφέν παρ' αύτου του ι^Ιου* δτι
το χειρόγραφον αύτο ού^εμίαν απολύτως είχβν
άξίαν, περιείχε 5έ μόνον ^ιεστραμμένας και

ακατανόητους φράσεις και μερικας συνταγάς
της νηπιώίους χημείας, άντιγραφείσας άπο κα-
νέν βιβλίον του μεσαιώνος. "Οτι ή αδιάκοπος
ένασχόλησις εΙς τό χειρόγραφον αύτο άπε^εί-
κνυεν δτι έκτοτε ήίη ητο ή ίιάνοιά μου σαλευ-
μένη. Ότι δ αποθανών πατήρ μου το είχεν εν-
νοήσει και προσεπάθησε νά με θεραπεύσγ), άναγ-
κάσας με νά ταζει^εύσω,νά αφήσω τάς μελετάς
μου και νά ίιασκε^άζω. Ότι ή θεραπεία αύτη
έπέτυχεν εις την αρχήν θαυμάσια, και ένόμι-
σαν δλοι δτι ειχον ιατρευθή, άλλ' δτι ευθύς μετά
τον γάμον μου άνεφάνησαν νέα συμπτώματα
της ασθενείας μου, δτι μετά τον θάνατον του
πατρός μου έφερόμην ώς παράφρων και ^ιά τών
πλέον παρα^όζων απαιτήσεων μου προς διαφό-
ρους έντιμους κατοίκους της πόλεως παρεϊχον
τήν σαφή άπό^ειζιν, δτι το κληρονομικον νό-
σημα της οικογενείας μου είχε καταλάβει και
έμέ. "Οτι ή σύζυγος μου είχεν επί τινα καιρόν
υποφέρει ταΰτα πάντα καρτερικώς, θέλουσα ν'
άποφύγγϊ τό σκάνίαλον, και πολλά επεχείρησε
προς θεραπείαν μου, άλλ' δτι καθ* ήμέραν έγι-
νόμην χειρότερος και επικινδυνότερος, και κα-
τήντησε τέλος να με φοβήται• ίιά τοΰτο ίέ
και ήναγκάσθη προς προσωπιχήν της άσφά-
λειαν νά έπικαλεσθη Ίατρικήν βοήθειαν.

Εις συμπλήρωμα ίέ εμαθον προσέτι, δτι ή
άθλια ίιεχειρίζετο τήν περιουσίαν μου και εζη
είς τήν πρωτεύουσαν. Ό Ιατρός έπρόσθεσε, —
^ια νά μου προξενήσγ) χαράν, υποθέτω — δτι ή
σύζυγος μου θά ήρχετο νά μ' έπισκεφθ^, άμα
ήθελε τό επιτρέψει ή ψυχική μου κατάστασις.

Όλα αυτά τά ήκουσα ήσύχως και τά ένε-
χάραζα βαθέως εις τήν μνήμην μου. Έγνώριζα
κάλλιστα, δτι ή κακή αυτή γυνή ένα και μό-
νον σκοπόν είχεν επιδιώξει, νά λάβττ) κατοχήν
της περιουσίας μου, και ίέν εβλεπον τήν ώραν
νά της τήν αφαιρέσω πάλιν και νά τήν τιμω-
ρήσω τοιουτοτρόπως.

Πολύς, πολύς καιρός παρήλθε, αλλά ίέν έ-
χασα τήν ύπομονήν μου. 'Εντός του καταστή-
ματος είχον κάμει πολλάς καλάς γνωριμίας. Μ^
μετεχειρίζοντο δλοι φιλικώτατα, είχον καλήν
περιποίησιν, και πληρεστάτην ήσυχίαν. Έσκε-
πτόμην, δτι ήμην ακόμη νέος, δτι ή έκίίκησίς
μου είχε καιρόν νά περιμέντ), δτι ίέν έπρεπε νά
δεικνύω άνυπομονησίαν, καΐ πρό πάντων έπρεπε
νά προσπαθώ νά ^[ατηρήσω τήν άγαθήν ύπό-
ληψιν του διευθυντού.

Αίφνης μίαν ήμέραν μου άνεκοίνωσεν δ ια-
τρός, δτι έπέτρεψεν εις τήν γυναικά μου νά μ'
έπισκεφθ^. *Άμα ήκουσα τήν εϊίησιν αυτήν,
ήρχισα νά τρέμω φοβερά, αλλά συνήλθον αμέ-
σως, και είπον ήσύχως, δτι θα εχαιρον πολύ νά
έναγκαλισθώ πάλιν τήν άγαπητήν μου Σωσά-
ναν. Μετ' ολίγον εισήλθε και αύτή^^Ις τό 5ω-

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

40

£3 Σ1Τ !▲

ριάτιον, συνοί£υο|λ£νη ύπο του ^ιβυθυντου. Μό•
λις την εϊία, κ* 6νό|Λΐσα δτι |λ* επνιγβν δ θυ[ΛΟς.
Ή Ι^έα του χακοΰ το 6ποΐον €ΐχε ιτράζΕί χαΐ
της άχ«τονο|Λάστου ίλ6•ινότητος, «Ις τιί)ν δ-
ποίαν [&€ βΐχε βυθίσει, (λ' εφερ&ν εχτός εκυτου.
βία (Αειίί«(ΐα εις τα χείλη της, (χειίία(Αα
ίιαβολιχου θριά[/.βου, δτι είχε τέλος χατορθώσει
έχεινο, το δποϊον επείίωχεν η ψευίης της χ«ρ-
ίΐα, δτ• (ΛοΙ είωκε την χεϊρά της. Δεν ήίυνή-
θην να υποφέρω περισσότερον την θέαν της.
Έπήίησα άγρίως χατ' αύτης, την ήρπασα ^^^ο
τον λαΐ[χ.όν, και θα την επνιγον βεβαίως, αν δ
υπηρέτης (ίου, δστις είραριεν εΙς την πρώτην
χραυγην του Ιατρού, 5έν την άπέσπα άπο τίας
χείρας (Λου και ίέν με συνεχράτει. Την άπεκό-
αισαν η(Αΐθανη έκτος του δωματίου. Ησύχασα
οέ πάλιν ευθύς, Αρια έπαυσα να βλέπω την βίε-
λυράν έκείνην [λορφην.

Το έπεισόίιον αύτο είχε λυπηροτάτας ίι'
έ(λε συνεπείας. Έγνώριζα κάλλιστα τι έπραξα.
Ηθέλησα να εκδικηθώ το έλεεινον πλάσμα, το
δποϊον εϊχβ δηλητηριάσει δλην μου την ζωην.
Ή πράξίς μου αύτη ούίέν είχε το παράλογον
η παράφρον. Ένόησα δμως δτι δ διευθυντής
ήθελε συνδέσει το πράγμα προς το μοχθηρώς
παραμορφωθέν παρελθόν μου χαι ήθελε με θεω-
ρήσει ως εντελώς τρελλόν, ως μανιακόν. Έγνώ-
ριζα ίέ δτι έπρεπε να παραιτήσω πλέον την
ελπίδα της προσεχούς ανακτήσεως της ελευθε-
ρίας μου, και αθυμία μεγάλη κατέλαβε την
ψυχήν μου.

Ό διευθυντής με μετεχειρίσθη πολλάς έβί ο-
μάδας με μεγάλην ίυσπιστίαν. Άφου δμως τον
παρεκάλεσα να συγχώρηση την στιγμιαίαν έ-
κείνην παραφοράν μου, και προσεπάθησα κατό-
πιν πάση δυνάμει να ανακτήσω την εύμένειάν
του ίιά προσηνείας, ήπιότητος και ησυχίας,
έπανήλθον τέλος πάντων αϊ παλαιαι εύάρεστοι
σχέσεις, αΐτινες ύφίσταντο μεταξύ μας προ της
επισκέψεως της συζύγου μου.

Ό καιρός παρήρχετο μονότονος και ταχύς.
Έσυνείθισα την ζωήν την δποίαν εζων και
δταν μάλιστα έσυλλογιζόμην, δτι έκτος της
φυλακής μου ητο ίυνατον να συναντήσω την
γυναικά μου καΐ δτι θα μου ητο άίύνατον να
κρατήσω εμπρός της την άγανάκτησίν μου,
ελεγον κατ* εμαυτόν δτι ίέν ήίυνάμην να ευρω
άλλου την περιποίησιν, την δποίαν είχον εις
την ήρεμον καΐ εύχάριστον εκείνην οΐκίαν, δπου
μου έφέροντο δλοι τόσον φιλικώς και με τόσην
αγαθότητα.

Μήνες, ετη παρήλθον. ΑΙ μεγάλαι έορται
ηλθον, έπέρασαν, και έπανήλθον πάλιν : Το
Πάσχα, ή Πεντηκοστή, τα Χριστούγεννα, το
νέον έτος. Και εγώ έμενα εΙς την αυτήν θέσιν,δ

αύτος πάντοτε. Ό καιρός είχε παύσει να εχη
άξίαν 4^Γ έμέ.

Μίαν ήμέραν μου επεσεν εις χείρας ενφύλλον
εφημερίδος. Οι οφθαλμοί μου απήντησαν ευθύς
την ήμερομηνίαν, τυπωμένην με μεγάλα, πα-
χέα γράμμ,ατα, και ανέγνωσα : 13 Όκτω-
βρίου, 1847. Κρύος ί^ρώς με περιέχυσεν. Εί/ον
γεννηθή την 13 ΌκτωβρΙου 1812• ήμην επο-
μένως τριάκοντα πέντε ετών. Ό πατήρ μου
ειχεν αποθάνει δτε ήμην εικοσιοκτώ ετών, κ*
ευθύς μετ' ολίγον είχον στερηθή την έλευθερίαν
μου. 'Από έπτλ ήίη ετών ήμην φυλακισμένος !
Ύπήγα εις τό ίωμάτιόν μου, έκάθισα εις μίαν
σκοτεινήν γωνίαν, έστρεψα την κεφαλήν μου
προς τόν τοίχον και έκλαυσα πικρά. Επτά
δλόκληρα, ωραία ετη μου μου είχον κλέψει !
Και ή κλέπτρια, ή γυνή ή δποία έφερε τό
ονομά μου, εζη ελευθέρα και ίιεσκέ^αζε, κ*
εσπατάλα τό χρήμα τό δποϊον μου είχε ν αφαι-
ρέσει, και του δποίου τίμημα ύπήρξεν ή ζωή
του πατρός μου και δλη μου ή επίγειος ευτυ-
χία ! Απερίγραπτος όίύνη εγέμισε την ψυχήν
μου, και έβ^ομά^ας δλας ήμην εις άπόγνωσιν.
Άλλα κατ* ολίγον μετεβλήθη δ οξύ; πόνος
εις βαρυθυμίαν, και επι τέλους εύρον την ειρή-
νην και την άνάπαυσιν τι λέγω ; εύρον κάτι
περισσότερον : εύρον την έλπίία και την εύ-
τυχίαν.

Είχον, ώς σας είπον ήίη, μ,ελετήσει ετη
πολλά και με πολλούς κόπους τό χειρόγραφον
τό δποϊον μου είχε πωλήσει δ Σό^εν, και εΙς
την μοναξίαν μου άνεπόλουν διαρκώς δ,τι ειχον
αναγνώσει. Μελάνη και κονδύλια ήσαν εις την
^ιάθεσίν μου, ήρχισα ^έ να καταγράφω δσας
των συνταγών και παραγγελιών είχε διατηρή-
σει ή μνήμη μου. Με τόν καιρόν έσαφηνίσθησαν
δλα εντός της κεφαλής μου, ένθυμήθην 5ε πά-
λιν πασαν λέξιν των διατριβών, περί τών δ-
ποίων τόσον είχον σκεφθή πρό χρόνων. Εντός
ολίγων ημερών ήμην εις κατάστασιν να γράψω
ακριβώς τάς συνταγές προς παρασκευήν του
ζωτικού φαρμάκου. Ένω 5έ εγραφον, άπεκαλύ-
φθησαν εΙς τό πνεύμα μου δλα οσα εως τότε
μου είχον φανή εκ του βιβλίου εκείνου αΐνιγ-
ματώ^η.

Γνωρίζετε βεβαίως, δτι τό πολύ πλήθος τών
αμύητων φρονεϊ τα πλέον ανόητα πράγματα
περί της συνθέσεως και χρήσεως του ποτού, τό
δποϊον 5ί5ει άθανασίαν εις τόν ανθρωπον. Δεν
εχω τόρα σκοπόν να τάς αναιρέσω. Μόνον ση-
μεϊά τίνα ουσιώδη θα σας εξηγήσω, 5ιότι
τούτο είνε άναγκαϊον προς κατανόησιν της ιστο-
ρίας μου.

Δύο πράγματα εινε απαραίτητα, 5ιά να 5υ-
νηθγ) κάνεις να μεταχειρισθεί τό ζωτικόν φ05ίρ-
μακον επωφελώς και άτιμωρητεΙ. ϋρώτο^^, ννώ-

£2 22 ΤΙ^

41

σις των ττοιχίλων και σπανίων, αναγκαίων ίε
«Ις ιταρασκβυην του πολυτί(Αθυ ποτού, φυτών
%αΙ ρ.£τάλλων, άτινα πρέπει να συναχθώσι
χαι συν^υασθώσιν ύπό ώρισ[Λένας και ^υσχερε-
στάτας συνθήκας. Δεύτερον ίέ, απόλυτος ύπο-
ταγτό, ί^Ι (χακράν σειράν ετών, εΙς αύστηροτά-
ττπν βιωτικ-;ον ίίαιταν.

Το (Λυστικον της παρασκευής του φαρριάκου
το είχον τέλος ανακαλύψει* γ)σθανό[ΐ.ην ^έ και
ττιν ^ύνα[λΐν να υποστώ πάσαν στέρησιν, να
περιφρονήσω ποίσαν πρόληψιν και να επιτελέσω
παν το άπαιτού|Λενον, δπως καταστήσω άποτε-
λεσμιατικην την ενεργέ ιαν του φαρι;.άκου. Απε-
φάσισα να ωφεληθώ άπο την εν τω θεραπευτή-
ρια ^ια(/.ονην [ΐ.ου, ^ια να αποκτήσω την άθα-
νασίαν. ΤΙ |ΐ* ψελε ίι' επτά η καΐ ίέκα και
είκοσι ελεεινά ετη, τα δποία [Λου είχε κλέψει
μία αθλία γυνή, δτε έςετεΐνετο ενώπιον (Αου
χιλιετής, άρ,έτρητος ΰπαρξις !

Ό διευθυντής του καταστή(χατος (λ' έ'^ωκε
προθυ|ΐως την £^ειαν ν' ασχοληθώ εις χηαικάς
εργασίας και πειρά(Λατα. Το εθεώρησεν ως ά-
θώαν ίιασκέίασιν, ην ^έν ή^ύνατο νά μ.ου
άρνηθη, άφου και εν τη φυλακή (χου αύτη ίιέ-
Οετον σχετικώς (χεγάλα χρηριατικά ριέσα. Επέ-
μεινε μόνον να με βοηθη κατά τά πειράματα
μου παρασκευαστής τις, τον δποϊον αύτος ήθε-
λε διορίσει. "Ιίρυσα λοιπόν εν μικρόν χημικον
έργαστήριον εις το δποϊον είργαζόμην ένίελε-
χώς άπο πρωίας μέχρις εσπέρας. Συνάμα ίέ
ήρχισα νά τακτοποιώ την ^ίαιτάν μου κατά
τάς παραγγελίας του πχλαιοϋ χειρογράφου,
τοΰδποΐου δλην τήν σημασίαν μόλις τόρα είχον
κατορθώσει νά εννοήσω.

Το πνεύμα ήρχισε νά εύρυνεται δλονέν. Καθ'
εκάστην ίέ νύκτα εβλεπον εΙς τ* ονειρόν μου τον
μέγαν σοφόν, δστις με είχε το πρώτον εισαγά-
γει εις τά μυστήρια της μαγείας και μου απε-
κάλυπτε τώρα νέους θησαυρούς τών θείων του
γνώσεων, τους δποίους ούίε'ς θνητός βίχεν ετι
εξιχνιάσει. αΜ' ένεπιστεύθης,» έλεγε* «λαμπράν
Οά λάβης άμοιβήν.» Ύπήρζεν οΰτω . . . Διότι
εντός τών πρώτων εζ μηνών εύρον δ, τι οι πα-
λαιότατοι τών παλαιών άμυίρώς μόλις είχον
υποθέσει, άλλ' ούίεις προ εμού θνητός βίχ^ν ανα-
κάλυψη• το μυστήριο ν, οχι μόνον ν* άπομακρύνη
τις τον θάνατον κατά βούλησιν, αλλά τήν
πολύ βαθυτέραν, ώραιοτέρχν και εύγενεστέραν
τέχνην, νά φέρη τις τήν ζωήν προς τά οπίσω. . .
χαίνά γίνεται βαθμηίον νεώτερος.]»

Ό Άρης Κλάασεν έπρόφερεν ενθουσιώδης
τας τελευταίας λέξεις, και οι οφθαλμοί του έσπιν-
θηροβόλουν.

— "Ω, το πολύτιμον εύρημα Ι Μου ε^ωκεν
έλπΙοΛ 3ίαί εύτυχίαν. Τώρα ήίυνάμην πλέον
;ά υποφέρω αγογγύστως τήν έλεεινότητα της

αιχμαλωσίας μου* εγνώριζα δτι θά ήίυνάμην
ν' αφαιρέσω άπο τήν ζωήν μου δλα τά πένθι-
μα της μοναξιάς μου ετη. Ή μεγάλη και α-
νέκφραστος μακαριότης, ήτις έπλήρου τήν καρ-
ίίαν μου, έξείηλώθη εις δλον μου το ήθος. "ίί-
γεινα 6 προσηνέστατος και φιλοφρονέστατος
τών ανθρώπων, εγεινα, ημπορώ νά ειπώ, εις
τήν αληθή σημασίαν της λέξεως αξιαγάπητος
άνθρωπος. Όλοι δσοι με περιεστοίχιζον, δ διευ-
θυντής, 6 υπηρέτης μου, οι ασθενείς, και πολ-
λοί μάλιστα μεταξύ αυτών κακότροποι άνθρω-
ποι, δλοι μου ήσαν συμπαθείς και εύπροσήγοροι.
Κ* έπέρασαν πάλιν τοιουτοτρόπως πολλά,
πολλά και μακρά ετη. Ό γέρων διευθυντής α-
πέθανε και τον έθάψαμεν. ^Ηλθε νέος εις τήν
θέσιν του, δ δποϊος μου είειξεν έντος ολίγου τήν
αυτήν εύμένειαν ώς δ προκάτοχος του. Μίαν ή-
μέραν, τον χειμώνα του 1857, μου άνήγγειλδ
τον θάνατον τής συζύγου μου. *Ήκουσα τήν εϊ-
ίϊησιν με πλήρη άπάθειαν, και είπον μόνον αΌ
θεός νά τήν έλεήση.» Τώρα δμως, δτε δ κακός
μου δαίμων είχεν εκλείψει άπο τον επάνω κό-
σμον, έ^ίψων έλευθερίαν.

Έζήτησα νά Ιίώ τον ίιευθυντήν, και ώμίλη-
σα μαζή του ίι3ι μακρών. Είχα ^έ επιμελώς
προετοιμασθή* ήξευρα δτι έπρεπε νά ύποκριθώ,
δτι εγώ, δ τόσον υπέροχος κατέι τήν σοφίαν δ-
λων τών άλλων ανθρώπων, έπρεπε νά φανώ
τουναντίον δτι ^εν γνωρίζω τίποτε, δτι θεωρώ
τον εαυτόν μου πτωχοντφ πνεύματι και βλάκα•
το έκαμα* ήτο ^ί και τοΰτο ^ι* έμέ νέα άπό-
ίειξις τής υπεροχής ρ,ου.

— Κύριε διευθυντά, είπον, με γνωρίζετε προ
τόσου χρόνου. Είμαι κακός, είμαι επικίνδυνος
άνθρωπος ; Είνε δυνατόν νά ζήση κάνεις ζωήν
πλέον ήσυχον, πλέον αβλαβή παρ' έκείνην τήν
οποίαν βλέπετε, δτι ζώ έίώ ; — Ήξεύρω δτι
προ πολλών, πολλών ετών, ύπο τήν έπί^ρασιν
μεγάλων πόνων καΐ βίαιου θυμού, έπραξα πρά-
ξεις, αί δποϊαι προς το συμφέρον τής κοινωνίας
και έμου του ΐίίου κατέστησαν αναγκαίαν τήν
έ(ίώ μεταφοράν μου. Άλλ' έκτοτε παρήλθον δε-
καοκτώ δλα ετη ! Δεκαοκτώ ! Τόρα είμαι τεσ-
σαράκοντα πέντε ετών. Το ώραιότερον μέρος τής
ζωής μου έπέρασα. Άς απολαύσω τουλάχιστον
το ολίγον ύπόλοιπον, το δποϊον μου μένει. Μή
με καταδικάσατε εις ισόβιον φυλακήν. Δεν έκα-
μα τίποτε άξιον τόσον σκληράς τιμωρίας. Το
μόνον δν, εΙς το δποϊον θά έγινόμην ίσως έπικίν-
'ϊυνος, ή σύζυγος μου, απέθανε. Κάνεις ίέν υ-
πάρχει σήμερον εις δλον τον κόσμον, δστις νίι
μου έμπνέγ) άλλα αισθήματα, ή αισθήματα εύ-
μενεΐας. Δόσατέ μου τήν έλευθερίαν μου, ώστε
νά δυνηθώ κ' εγώ το κατ* έμέ νά κάμω καλόν
είςτήν ζωήν μου. Είμαι εύπορος άνθρωπος. Σεϊς
ε'χετε πτωχούς εις το κατάιτημά^^ας. Σας ύ-
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

42

£2 22ΤΖ^

πόσχο(Ααι πλουσιωτάτην την συνίρο(χήν (Λου
ύπερ αυτών, θέλω η αγαθοεργίκ (χου νά ώφ£-
λησΥϊ προ πάντων τους παλαιούς δ(χοιοπαθ£ΐς
(Λου. Άλλα καταστήσατε (χου ίυνατον νά άγα-
θοεργήσω και εΙς (χεγαλείτερον κύκλον. Μία
λέξις σας άρκεϊ νά [Αου άπο^ώσγ) την έλευθερίαν
(χ.ου. Εϊπετέ την αυτήν τήν λέξιν ! Φανήτε έ-
λεή(Λων... δίκαιος. Πιστοποιήσατε δτι εθερα-
πεύθην, η, αν ίεν επιτρεπη τούτο ή συνείίησίς
σας, δηλώσατε τουλάχιστον δτι εί(χαι αβλαβής,
ακίνδυνος. Και είρ.αι, κύριε διευθυντά... το γνω-
ρίζετε. Ελεήσατε ίυστυχή άνθρωπον, δστις ε-
πένθησεν εν άθλιότητι τα ωραιότερα της ζωής
του ετη, δστις ουδέποτε ηθέλησε το κακόν,
ού^έ είναι κακός.

Οι ό(ρθαλ[ΛθΙ (χου ήσαν γε(Αάτοι δάκρυα, και
^ διευθυντής ήτο βαθύτατα συγκεκινηριένος.

— θά κά[Λω ί ια σ&ς δ, τι ^ύνα(Ααι, είπε.

Μετά τινας ήριέρας [χ* επεσκέφθησαν ^ύο ζέ-^
νοι άνθρωποι. Έγνώρισα ευθύς δτι ήσαν ιατροί,
και έλαβα τά μέτρα [χου. Με ή:ώτησαν περί
πολλών πραγ|χάτων, περί τών σπουδών και α-
σχολιών [χου.Τού; έ'ό^ωκα ίε εύγενεστάτην εις δλα
άπάντησιν. Ό εις έζ αυτών ηθέλησε νά (χ* έρε-
ΘΙση, ως δ συνάίελφός του εκείνος προ είκοσι
ετών, αλλ* εγώ ένόησα τον σκοπόν του και
ίέν έπεσα εις τήν παγίδα. αΉ[χπορεΐ νά πλα-
νώ[χαι, απήντησα εις τάς χλευαστικάς του
παρατηρήσεις περί τών εργασιών (χου• άλλ* ή
πλάνη (χου ^έν βλάπτει κανένα και |χέ κάρ,νει
ευτυχή 10.

Μετ' ολίγον άνεχώρησαν πάλιν οέ ίύο κύρι-
οι, και οκτώ ή(χέρας βρα^ύτερον ήλθεν δ διευ-
θυντής [χέ πρόσωπον άστράπτον άπο τήν χαράν
και (χ' ε^ωκε τήν άίειαν δτι ή(χην ελεύθερος.

— Σας συγχαίρω, ' φίλτατε Κύριε ;Κλάασεν9
ειπεν ελπίζω ίέ και- ευχο|χαι είλικρινώς νά
χαρήτε τήν ζωή ν σας*, πολλά ετη άκόριη. θά
ύποβληθήτε εις (χερικά (χέτρα, τά δποΐα δ|χως
σέν θά σας ήνε ίιόλου οχληρά, και σας συ|χ-
βουλεύω νά (χή φέρετε άντίστασιν. Καλόν θεω-
ρείται νά (χείνΥ) διαρκώς εις τήν ύπηρεσίαν σας
ί) Φράντς, δστις προ τοσούτων χρόνων σας ύττη-
ρετεϊ καί, αν ίέν πλανώιχαι, σας ευχαρίστησε
πάντοτε. Πρέπει ίέ προσέτι να σδς παρακαλέσω
νά ε(χπιστευθήτε τήν ^ιαχείρισιν της περιουσίας
σας, ήτις ηύζησε σπου^αίως κατά ί τά τελευ-
ταία ετη, εις άνθρώπους-έ(χπείρους, ικανούς καΐ
τΐ(χίους. Σεις έγείνατε εντελώς ξένος τών χρη-
ματιστικών, και αν ήθέλατε νά φροντίσετε |χό-
νος περιττής διαχειρίσεως τών κεφαλαίων σας,
θά ύπεβάλλεσθε ί εις απείρους ενοχλήσεις και
στενοχώριας. Οί κύριοι, οί.δποΤοΓθά σας απαλ-
λάξουν αύτοΰ του κόπου, θά σας παρέχουν τόσα
χρήματα, δσα λογικώς δύνασθε νά δαπανή-
σετε. Δεχθήτέ το, ίιότι και τούτο εκρίθη κα-

λόν ως δρος της απελευθερώσεως σας. Άν λά-
βετε ανάγκην συμβουλής, άποταθήτε εις έμέ
έμπιστευτικώς. Έκερ^ήσατε τήν ύπόληψίν μου,
και θά μείνω πάντοτε πιστός φίλος σας.

Συνήνεσα εις δλα προθύμως, ένηγκαλίσθημεν,
και τήν επαύριον, εν μέσφ τών ευλογιών τών
Ιατρών, τών ασθενών και τών φυλάκων, εγκα-
τέλειψα το κατάστημα, δπου είχα ζήσει δεκαε-
πτά δλα ετη.»

("Επίται το τέλος.)

■ Ι Ο Ι€*

Η ΕΝ ΚΟΡΣΙΚΗι
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ

Συνέχεια* ?2β προηγούμ£νον φυλλον.

Δ'.

ΟΡΟΙ παραδοχής τον ΕΛΛΗΝΟΝ ΤΠΟ ΤΗΣ
ΓΕΝΟΤΗΝΣΙΑΚΗΣ ΔΪ1Μ0ΚΡΑΤΙΑΣ.

Ευθύς άμα έφθασαν οί Έλληνες ούτοι εΙς
Γένουαν, ή γενουηνσιακή Κυβέρνησις τοις παρε-
χώρησεν οικήματα ϊνα, επί τίνα χρόνον, ίια-
μείνωσιν εκεί. Και πράγματι ^ιήλθο ν δλον τον
χειμώνα εν Γενοϋτ^• Καθ* δλον ίέ το διάστημα
τούτο εσχον καιρόν ϊνα ρυθμίσωσι τάς περί
του αποικισμού υποθέσεις των μετά της γενου-
ηνσιακής Δημοκρατίας. "Ολαι ^έ αϊ συμφωνίαι
τής άποικίσεως ταύτης περιλαμβάνονται εις το
άκόλουθον εγγραφον, το δποϊον έγένετο εν Γε-
νούν) και υπεγράφη ύφ* εκατέρων τών συμβαλ-
λομένων μερών.

Το εγγραφον τοΰτο έίημοσιεύθη ήίη ύπο
του Λιμπεράνη καΐ του Καμβιάγη. Έν ίέ τοις
άρχείοις της έν Αιακκίφ οικογενείας τών Στε-
φανοπούλων Κομνηνών ευρίσκεται ετι και σή-
μερον το εγγραφον τοΰτο ύπο τον ιίτλον : (ίΟο-
ρία άβΙΙβ ΟφριίοΙαζιοηβ. » Ή αντιγραφή αυτή
είναι ετίΐκεκυρωμένη ύπο του Κυβερνήτου τής
Βαστίας, ύπο χρονολογίκν 26 Ιανουαρίου 1784.

Συμφωνητ(ΐιι6ν Ιγγραφ6ν μ$τ«ιξ{> γ^νουηνβ(α1ι9^ς
▲ημοιιιρατ&ας «αΙ άηο(«ων 'Ελλήνιαν.

1. Ή γενουηνσιακή Δημοκρατία άπαιτεϊ
ίνα ή έν Κορσικτ) εγκατασταθεί σα ελληνική
αποικία, ^ιά παν δ,τι αφορά τήν θρησκείαν,
ύποταχθ^ εις τον ΙΙοντίφηκα τής Ρώμης, ε'κτε-
λουσα τάς ιεροτελεστίας της ελληνιστί, καθ*
δν τρόπον έν Ρώμη, έν τφ βασιλίφ τής Νεαπό-
λεως και έν Σικελί(2( ε'κτελοΰνται.

2. Άπαιτεϊ Ινα, μετά τον θάνατον του
μετά τών Ελλήνων έλθόντος Επισκόπου και
μετά τον θάνατον τών συν αύ;^ καλογήρων

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

£ 22 χ Ι Α

43

χκΐ άρέων, οι νέοι ίβρεΐς χειροτονώνται και ^ιο-
ρίζωνται ύπο της Άγιας "Είρας,η ύπο των επι-

Γ30«ων αΰττις.

3. Άπαιτεϊ ίνα, ^ιο6 παν δ,τι άφορςέ τους
άρςύς χανόνας, ύποτάσσωνται βις τον Λατίνο ν
ΈΐΕί<τχοΐΓθν της επαρχίας εΙς την δποίαν υπά-
γονται.

4. Οί Έλληνες, (Λετά την άφιξίν των βίς
ηαθ(ΐ.ίαν, όφείλουσι να κτίσο^σιν, Ι^ίαις ^απά-
ναις, Έχχλησίας και οικίας ίιά την χρήσΐν των,
και νά ηναι ύποτβταγμένοι εΙς τον Διοικητην,
τον δ-ποϊον ήθελε τοΙς πέ(Λψει, κατά καιρούς, η
γαληνότατη Δημοκρατία.

5. Έν πάση ί* ανάγκη της Δη|ΐοκρατίας
όφ£ίλουσι νά ηναι ετοΐ(Αθΐ νά την ύπηρετήσω-
<πν, ως κάλοι ύπηί^οοι, κατά τε γην και κατά
θάλασσαν.

6. Ή Δη[λοκρατία απαιτεί ΐνα οί Έλληνες
δρκισθώσι πίστιν και ύπακοην εις τους νό[λους
της, και πληρόνωσιν ακριβώς τους υπάρχοντας
η χαι ύπάρζοντας φόρους.

7. Ή Δημιοκρατία παραχωρεί εις τους προρ-
ρηθεντας Έλληνας και εΙς τους ίιαίόχους των
τρία χ^ωρία, κατ* εκλογην, την Παοαίαν, την
Ρεβίίαν και την ΣαλονΙαν, |Λέ την συ(ΛφωνΙαν
όριως ινα τά ριερί^ια των γαιών, τα δποΐα ηθε-
λον ίοθτί εΙς εκαστον τούτων, ίια|Λθΐρασθώσι
μεταζυ των τέκνων των η τών κληρονόμων των,
άνευ διακρίσεως του φύλου, εις ίσα μέργ). Έν
περιπτώσει ίε καθ* ην οικογένεια τις ηθελεν
εκλείψει, η Δημοκρατία γίνεται κληρονόμος της
περιουσίας αύτης.

8. Ό "Αρχων της Γενούης υποχρεούται νά
προμηθεύσχ) το ύλικόν ίιλ την οικο^όμησιν τών
έκκλγισιών και τών οικιών, ώς και τον ^ιά τον
σπόρον σίτον κλπ., άπαιτών, εν τούτοις, την
πληρωμην αυτών μετά πάσης ακριβείας, εντός
εξ ετών.

9. Επιτρέπεται έκάστω νά εχη κλιβάνου^
και υδρόμυλους, η ανεμόμυλους.

10. Ωσαύτως η αποικία αυτή δύναται κατά
βούλησιν να θρέψτ^ παντός είίους ζώα, μικρά
και μεγάλα.

11. Παρέχεται έκάστφ το δικαίωμα να «χη
κατ* οίκον παντός εΐίους όπλα* με την έπιφύ-
λαξιν θμως ΐνα, έν καιρφ απαγορεύσεως οπλών,
έκαστος ει^οποι^ περί τούτων τφ κατά καιρούς
Διοικητή.

12. Επιτρέπεται το έμπόριον παντός εΐ^ους
εμπορευμάτων οιά μέσου της άποτίσεως τών
οφειλομένων τ^ ΔημοκρατΙ(;: δικαιωμάτων.

13. Δύνανται οί Έλληνες ούτοι με την ση-
μαίαν της Δημοκρατίας νά έκστρατεύσωσι κατά
τών Τούρκων, με την ύποχρέωσιν δμως του νά
έξοφλώσι τά προξενικά δικαιώματα και πάν
δ,τι ?> νόμος απαιτεί έν τοιαύττρ περιπτώσει.

14. Ή δημοκρατία υποχρεούται νά μετα-
φέρτ, την άποικίαν ταύτην εις Κορσικην δωρεάν,
εξαιρέσει τών χιλίων ρβζζθ, τάς δποίας έπληρω-
σεν η^η ίιά το ταξείίιον τούτο, και τών δποίων
απαιτεί την πληρωμην.

*Εγετ8το ετ Γετουτ^ τ^ 18 Ίανοναρίου 1676.

Το εγγραφον τοΰτο είναι ίκανώς εύεξη";τ)τον,
^10 και ίέν έχει ανάγκην πολλών σχολίων.

Τοί τρία πρώτα άρθρα άποβλέπουσιν άποκλει•
στικώς την θρησκείαν. Ή Δυτική Εκκλησία
άπο πολλού τΐίη καταγίνεται δπως ύπαγάγγ)
ύπο το σκήπτρόν της σύμπασαν την ορθό^οξον
Έκκλησίαν. Είναι λοιπόν έπόρβνον δτι, δσάκις
παρουσιάζεται κατάλληλος έπΙ τούτφ ευκαιρία,
ίέν την άφίνει νά παρέλθΊ(ΐ. Όλόκληρος Ελλη-
νική Όρθόίοξος αποικία, άπροσ^οκήτως, επεσεν
εις τά ίίκτυά της... Το ζήτημα ητο απλούν:
Σας δεχόμεθα εις το είαφός μας, άλλ' οφείλετε
ν' αλλάξετε θρησκείαν. '*Αν θέλετε, έχει καλώς*
ειδεμή, επιστρέψατε έκεϊσε, δπόθεν έρχεσθε...
Ή επιστροφή ητο αδύνατος. Δεν έμενε λοιπόν
άλλη δίος τοις δρθο^όξοις τούτοις Έλλησιν,
εΙμή ή της άρνησιθρησκεΐας.

Περί του τρόπου της παραβιάσεις ταύτης δ
Λιμπεράνης ρ,άς ίιέσωσε τάς ακολούθους πλη-
ροφορίας* Ζ»α (ΐηαΐ οοΒα δβη οοτηρνββα άά* Οα^
ρί, /^ οαρίοηβ οΗβ ρβΓ8ηαάβ88βτο ΡιιΗί Η αΙΙνί
Οτβοί αά ηηί/ϋπηανβί αί εβηΙίτηβηΗ ΟαίίοΙίοί,
β ρτίτηα ά% ρατίίνβ ρβτ Ια Οονείοα Ιηί,ία Ια Οο-
Ιοηνα (βοβ αΙ)]ν,να άβΙΙο βοίβτηα αναπΗ αΐ Ξβηα-
ίο. (ΐ8ίοτία άβΙΙα Οοτείοα κτλ. Τομ. Β'. σελ.
575.) Ό παπα-Νικόλαος περί της άρνησιθρη•
σκείας ταύτης ούίαμού ούίένα ποιείται λόγον...
Ό ταλαίπωρος ιερεύς αίσχύνεται νά δμολογήση
δτι ίιά της βίας τον έκαμαν Καττόλικον Λατϊ-
νον. Αναμφιβόλως ί' έξηκολούθει νά ίΐατελτ)
έν τ^ πίστει τών πατέρων του, ώς τούτο εικά-
ζεται και «κ της εΐίήσεως, τήν δποίαν ίιέσω-
σεν ήμϊν δ ΙιΛ νϋΐθ ΗβαΓηοίβ, περί του δτι ή
Αυλή της Ρώμης ^μετά τίνα καιρόν ύποπτεύου-
σα τήν προς έαυτήν πίστιν και άφοσίωσιν τών
θυμάτων της τούτων, τοις επεμψεν ενα Φραγ-
κόπαπαν Κέρβερον, δ δποϊος νά έπιβλέπη τά
διαβήματα των. (Άνωνυμ. Ίστ. ττ^ς Κορσ. σελ.
293.) .

Έν τφ ΒίόΜφ τών ΒαΛΤίσμέκων του
Δημαρχείου τών Καρυών, μεταξύ τών πολλών
Ελλήνων ιερέων της Παομίας, απαντάται ίιά
πρώτην φοράν κατά το έτος 1729 και τις ιε-
ρεύς, Ιταλιστι καταγραφών τάς ύπναύτου τε-
λουμένας ίεροπραξίας και υπογράφων : ^. ^08θρ
ΜαΓία ΟίΰδΙίηίαηί Οαροΐ&ηοδ. Εικάζω)^ ίέ δτι
ούτος είναι δ περί ου δ λόγος Καπελάνος, α-
ποσταλείς εις Παομίαν Ϊνα έπιβλέττη τά διαβή-
ματα τών έκει Ελλήνων ιερέων. Επίσης ίέ καΐ
δ Παπα-Νικόλαος έν τω χβιρογροςφφ του κά|-

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν1:ιΟΟ^ΐ€

44

ίΣΤΖ ▲

|χ.ν<ι λογον π&ρ( τίνος ^ΕχΛαμΛροτάζου χαΐ
Αί^ίσιμωτάνον Παζηρ 'Ιουσηηακοϋ^ του δ-
ποίου την οΐ)θίαν ίν Παο[ΐ.(^ «χον προσβάλει
οί επαναστάται Κορσικανοί το 1729.

Το ?^έ[Λπτον £ρθρον (χας πληροφορεί δτι οί
Έλληνες ούτοι ώρειλον νά ύπηρ&τήσωσι στρα-
τιωτικώς την γενουηνσιακην Δη(Λ0)ΐρ«τί«ν εν
καιρώ ανάγκης. Έζ χλλου ^έ βλέπθ{Λεν θτι,
^ιά Γου Σικάτου τρίτου άρθρου, οί Έλληνες
ούτοι ηούναντο ύπο γενουηνσιακην ση(Ααίαν νά
εκστρατεύσωσι κατά των Τούρκων. Τοί υπέρ
της Δη(χοκρατίχς καθήκοντα των τά εκφράζει
το τρε^Απτον άρθρον. "Αρα το ίέκατον τρίτον
άρθρον άφορα: αποκλειστικώς αυτούς τους Έλ-
ληνας.

Εντεύθεν εξάγεται καθαρώς δτι οί Έλλη-
νες οΰτοι ηλπιζον ποτέ νά έπανέλθωσιν εις τάς
αρχαίας εστίας των. 'Ήλπιζον ν* άποκτήσωσι
ποτέ θαλασσίαν ^ύναρ,ιν κα\ νά έκστρατεύσωσι
κατά της Τουρκίας, έπ' έλπί^ι ν* άνακτήσωνται
το πάτριον είαφος. Και ϊσως θά βπεχείρουν
τοιαύτην τινά εκστρατείαν, και θά έπετύγχανον
του σκοπού των, εάν η Κορσικανική έπανά-
στασις ^έν ίιετάρασσε την ησυχίαν των
καΐ, κατά συνέπειαν, ίέν ερ,αταίονε τά σχέ-
δια των.

Έκ του τετάρτου και του ενδεκάτου άρθρου
πληροφορού(Αεθα οτιέν Παοριίο: ώφειλε νά ύπάρ-
χτ, εις Διοικητής ρ,ή Έλλην, του δποίου καθή-
κον ήτο νά ίιευθύνγ) και νά ίικάζη τάς δια-
φόρους υποθέσεις των κατοίκων 'τοΰ χωρίου τού-
του. Ό ίιοικητής ούτος έκαλεϊτο ά^ιαφόρως
ΙταλιστΙ ΌΪΓβηοΓβ ή Κβ^^βαΙβ (τίαδάίοβηΐβ και
ίέν είχε το δικαίωμα ν3ο ίιοικήση την Παο-
[λίαν περισσότερον των ίύο ετών. Τον άπο του
1676 'μ-ίχοι του 1729 κατάλογον τών διοικη-
τών της ΓΙαθ[Αΐας ίηίΑοσιεύοαεν ιις το τέλος του
έπθ[Λένου άρθρου.

Ή Δη[ΐ.οκρατΙα της Γενούης άνεγνώρισεν
επίσης ί ιά προνομιούχων εγγράφων τους τίτλους
και τά ίικαιώ(ΐατα τών αρχηγών της ελληνι-
κής ταύτης αποικίας, οϊτινες εχαιρον (χεγάλην
έπιρροήν έπι του ελληνικού πληθυσριου. Οί άρ-
χηγοι ούτοι, προς ίιάκρισιν εκ τών άλλων Ελ-
λήνων, ίφερον διακριτικά τίνα ση(Λεϊα έπι του
σώρ(.ατος και έλά(Λβανον έκ (χέρους του κλήρου
ιδιαιτέρας τΐ|Λάς έν ττ) Εκκλησία. Τελευταίος
ίέ προνομιούχος αρχηγός της ελληνικής ταύτης
αποικίας είναι δ Καπετάν Γεώργιος Στεφανό-
πουλος, περί του δποίου πολλάκις γίνεται λόγος
έν τ^ πραγματείί^ ταύτη. Τοιαύτα ίέ προνο-
μιούχα ε^γγραφα κατέχει πάμπολλα ή έν
ΑΙακκίφ οικογένεια των Στεφανοπούλων Κο-
μνηνών.

Οίΐτω, μ«τά το τέλος τών ^ιαφόοων υπο-

θέσεων των, κατέλιπον την Γένουαν οι άποικοι
•ύτοι Έλληνες και έφθασαν εις Παομίχν της
Κορσικής ττί ϋ Μαρτίου του 1676.

("Επβται συνέχβια)

Ν. Β. Φαρδ υς

Ο ΚΑΡΟΛΟΣ ΑΑΡΒΙΝ

«ατ' οΤκιον

[Συνέχεια χαΐ τίλος* Χ^η, ιτροηγούμκνον ρύλλον].

Ό Αάρδίτ ως οΙχογΒΠίάρχης.

Ό βίος του Δάρβιν ίιήρχετο έκ τών προτέ-
ρων κεκανονισμένος.

Ό Δάρβιν ήγάπα θερμώς τά τέκνα του χαι
άντηγαπάτο δμοίως ύπ' αυτών. Μετά τον θάνα-
τον τής μικρας "Άννης, του δεκαετούς θυγα-
τρίου του, ι^ού τί έγραφε.

«Αί κινήσεις της ήσαν ζωηραι και πλήρεις
χάριτος. Ότε περιεπάτει μετ' έμοΰ εΙς το βαηά-
-'^&ΙΙί, αν καΐ έβά^ιζον ταχέως, έπροχώρει ττη-
^ώσα, το ίέ άγαπητόν της πρόσωπον έφώτιζε
γλυκύτατον μειδίαμα. Μετεχβιρίζετο συχνάχις
ύπερβολικάς εκφράσεις, δτε ^ε την είρωνευόμην
παρφ^ών τους λόγους της, έκίνει την κεφαλήν
και άνεφώνει*
α — *Ω, πατέρα, ^έν είνε κάλο αύτο που κάνετεΙ

α'Δπωλέσαμεν την χαράν της εστίας ημών
και την παρηγορίαν του γήρατος μας. Δένήγνόβι
πόσον περιπαθώς την ήγαπώμεν και τώρα είθε
νά γνωρίζ•ΐ() πώς άγαπώμεν εισέτι την χαριτω-
μένη ν της μορφήν!»

^Ητο εξαίρετος πατήρ, φιλοστοργότατος και
επιεικέστατος. «Δεν πιστεύω, λέγει 6 υιός του
Φραγκίσκος Δάρβιν, ν* απηύθυνε ποτέ οργίλην
λέξιν εΙς κανέν έκ τών τέκνων του* τουλάχιστον
δτε συνέβαινε τούτο, δ τρόπος ίι' ού έζήτει
συγγνώμην ήτο συγκινητικός. Εις τών υιών του
ίιηγεϊται δτι ποτέ εις ζήτημα τι απασχολούν
ζωηρώς την κοινήν γνώμην έν ΆγγλΙ^ έζήνεγκε
παρατήρησιν μη συμφωνούσαν προς την γνώμην
του πατρός του. Ό Δάρβιν όργισθεις έπέπληξεν
αυτόν σφο^ρώς.

αΤήν πρωίαν τής επαύριον, περί την έβίόμην
ωραν, λέγει δ υιός του, ηλθεν εΙς το ίωμάτιόν
μου, έκάθησεν εΙς την κλίνη ν μου και μοι ειπεν
δτι ιίέν ήίϊυνήθη νά κοιμηθνί συλλογιζόμενος δτι
έδειξε τόσην όργήν κατ' έμου, άνεχώρησε ίέ άφ'
ού μοι είπε λόγους μεστούς φιλοστοργίας.»

Και τά τέκνα του ίέ έζετίμων αύτον ύπο πά-
σαν εποψιν, και ως συμπαίκτορα ετι, μία ίέ
τών θυγατέρων του ίιηγεΤται τά επόμενα* «Ώς
παράδειγμα τών σχέσεων μας και ως άπόίειζιν
τής σημασίας ην άπε^ί^ομεν^εΙ^ αύτον Λ>ς σύν-
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

]Β22Τυ^

45

τροφον των ιυαιγνιΑίων |ΐ.«ς θ& εϊπω δτι εις των
•-ίων του, τιτραετης την ηλικίαν,άττεπειράθη νά
^ιαφθ^ίρη «ύτόν ^ιό ^ώ^εχα πεντάλεπτων, δ-
:;ώς ελθτρ χαΐ παίξγ) (ΛαζΙ (Λ«ς την ωραν της
εργασίας του. Πάντες έγνωρίζθ[ΐ.εν πόσον ίερά
ητο έχείντ) •η ώρα, αλλά μ.δς έφαίνετο άίύνατον
τάλιν ν* άντιστη εΙς ^ώ^εχα ηΒΥτάρΒ(:\ι>

Τα παιδία είσέβαλλον συχνάχις εΙς το σπου-
^χσττιριόν του όπως ζητησωσι σπάγον, ψαλλί-
ίιον, |ΐ.αχα(ριον, σφυρίον δτε ίέ τούτο επανε-
λα|ΐβάν»το πολλάχις, τοις έλεγε |Λετ' εγχαρτερη-
9€(ιΚ' €Δ€ν νομίζετε δτι είριπορεΐτε νά [λην ζα-
ναίλθτατε;» Ουίέποτε ίέ λέζις άνυπο(Λθνησίας
η όργτίς έξήρχετο του στό(Λατός του. 'Ητο πάν-
τοτε αγαθός χαΐ πρ^ος, ^ειχνύων συ[Λπάθειαν
προς τάς ασχολίας τών τεχνών του, είτε παι-
γνίδια ήσαν αύται εΐτε εργασία.

Κς τους προσχιχληριένους υπ* αυτού εφέρετο
λίαν <ύγ•νως, χαθιστών θελχτιχωτάτην την εν
Δάουν ίιαριονην αυτών ού^ε σχιάν αλαζονείας
ε^είχνυε* τουναντίον ρ^άλιστα εφαΐνετο θεωρών
εαυτόν δλως άσηριαντον ενώπιον του (Αεθ' ου συν-
ίιελεγετο.

Έν ταϊς συναναστροφαΐς δ Δάρβιν ητο ευθύ-
{ί.ος• τπγά^α ν* αστειεύεται, νά πειράζη ενίοτε,
έςετί^ια ίβ λίαν το τυνευρια τών άλλων χαι την
ευτραιτελίαν. Ό Δάρβιν ευρισχε χαιρόνν' άσχολη-
τζι χαΐ περί τών υποθέσεων του χωρίου του• (α6-
τείχβ διαφόρων φιλανθρωπιχών σω[Λατ£ίων, προ-
Ού{ΐως πάντοτε ε'ισφέρων.

ΖΖΙδο είργάζδζο ό /ίάρδιτ.

Ό Δάρβιν ίέν συνήθιζε ριηίε στιγριήν νά ία-
χαν^ ίπΐ [/.αταΐω. Την άξίαν του χρόνου ερ,αθεν
επι του «Μπήΐ'γχλ» ένθα ή εργασία χατ* άνάγχην
ίγίνετο ίν σπουίτί. Ήτο άοέξιος, εθαύριαζε ίέ
πολύ τους δεξιούς άνατόριους. Ήγάπα τάς άπλας
Ι&εθό^ους χαι τά άπλα όργανα. Έπενόει παντοίας
συσχευάς, χατασχευάζων χονίροει^η προσχείιά-
^^ΧΛ ^ιά του ξυλουργού η του χλειθροποιού
τού χωρίου. Ή άνατο(χ.ική του τράπεζα ητο
χονδρά σανίς, τά ί' εργαλεία του στοιχειώδη.
Βργάζετο συντόνως, έξαχριβών την γενοριένην
εργασίαν, ώστε νά [Αη εχγϊ άνάγχην νλ την έπα-
^αλάβιρ. Έσημείου εχαστον πείραρ.α, οιονδή-
ποτε χαΐ αν ητο το άποτέλεσ|Λα αυτού. Έπε-
χείρ£ΐ ενίοτε χαΐ τά παραίοξότατα τών πειρα-
Ι&άτων φρονών δτι χαι εζ αυτών ή^ΰνατο νά
προέλθη τι. Έίείχνυε ί * έπιαονήν άχατάβλητον,
ζληθές πεΐσρια. Ευθύς ως Ιοεα πειράριατός τίνος
χαρουσιάζετο εΙς το πνεύριά του, έπρεπε νά το
εχτελέσγ) αντί πάσης θυσίας. Μετά την ύπερβο-
λιχήν συγγραφιχήν εργασίαν τά πειρά(λατα άνε-
χούφιζον το πνεΰριά του.

Τά βιβλία εθεώρει ώς άπλα όργανα εργασίας.
Ή προς αυτά αγάπη τών φιλοβίβλων τω ητο

πάντη άγνωστος. Έτεριάχιζε τά ογχώίη συγ-
γρά|Χ(ΐ.ατα δπως Λαταστήση αυτά εύχείριστα.
Έζέσχιζεν εχ τών ίιαφόρων φυλλαδίων δ,'^ι ίέν
ένίιεφερεν αύτώ. Έφ' δσον άφιχνούντο τά βι-
βλία εριελετα η ίιήρχετο αύτλ χατά την πι-
θανήν αυτών άξίαν, τηρών ση[Λειώσεις η περι-
λήψεις προς Ι^ίαν αυτού χρήσιν αί ίέ σηριειώ-
σεις εχεϊναι χαΐ τά τεύχη ε'ταξιθετούτο εντός
θηχών ύπό (διαφόρους τίτλους. Ή πλήρης κατα-
τετ(Λη(Αενων τό(;.ων βιβλιοθήκη του ητο παράδο-
ξος την δψιν.

Ό τρόπος τού γράφειν αυτού ητο απλούς•
συνεβουλεύετο κατ* αρχάς τάς σχετικάς προς
τό θέ(λα του ση(/.ειώσεις, και έχάρασσε σχε-
^ίασ(/.ά τι εΙς τό όπίσθιον (λέρος τών τυπο-
γραφικών διορθώσεων η τών παλαιών χειρογρά-
φων του. Είτα αντέγραφε τό γραφέν, ίιά τού
^ι^ασκάλου τού Δάουν, δστις ητο δ ειδικός
άντιγραφεύς τού Δάρβιν. Τό άντίγραφον εκείνο
επε[Λπεν εις τό τυπογραφεϊον, αφ* ου τό έπε-
θεώρει.

Ό Δάρβιν έγραφε (χ.ετά δυσχέρειας, ενίοτε
σκοτεινώς καΐ ασαφώς. Πολλάκις έσταριάτα
έν τζ) (λέσω φράσεως, έξ ης ίεν ήσύνατο ν* άπαλ-
λαχθτί και έλεγε προς εαυτόν «Τώρα, τι θέ-
λεις νά ειπγ)ζ ;» και έξέφερεν ύψηλοφώνως την
άπάντησιν. Τό φιλολογικόν ριέρος της εργασίας
του ητο τό δυσχερέστερο ν και άνιαρώτατον εΙς
αυτόν. «Μοι φαίνεται δτι τό πνεύ(/.ά (Αου εινε
θύ(Λα κακής τίνος τύχης, ήτις (λέ αναγκάζει
νά ^ιατυπώ ελλιπώς ή ά^εξίως τάς Ι^έας (ΛΟυ.
Κατ* αρχάς συνείθιζον νά ίιανοώριαι πολύ πριν
γράψω φράσιν τίνα. Άπό τίνων ετών παρετή-
ρησα δτι έκέρ^ιζα καιρόν χαράσσων έν βίο: σε-
λίδας δλοκλήρους, συντέρ-νων κατά τό ή(/.ισυ
τάς λέξεις και ^ιορθών είτα αύτάς έν άνέσει.
Αί τοιαύται έν σπουίτ) κεχαραγριέναι φράσεις
είνε πολλάκις καλλίτεραι εκείνων, ας θα εγρα-
φον [Λετά σχέψιν.^

ΕΙχονογραφήριατά τίνα, άτινα έ^η[χοσιεύθη-
σαν έν τοις έ'ργοις του ήσαν ώς έπι τό πλείστον
έργα τών τέκνων του, Υΐσθάνετο σε προς αυτά
ά|χετρον θαυ(Λασ(ΛΟν, Κατά τά τελευταία της
ζωής του ετη ίέν αντέγραφε πλέον άλλ' ύπη-
γόρευε• έ'φθανε ίέ ρ(•έχρις εξαντλήσεως τών ίυνά-
(χ,εών του• χατέπαυεν αίφνης την ύπαγόρευσιν
λέγων «Δεν είριπορώ πλέον φθάνει.])

Τά έργα τών άλλων έκρινε λίαν εύριενώς και
αν ετι, ώς συχνάκις συνέβαινε, ίέν είχον ριεγά-
λην άξίαν. Ή μ,ετριοφροσύνη του ητο πασίγνω-
στος. Ό Δάρβιν ^εν ητο έκ τών πειναλέων εκεί-
νων της ίόξης, οϊτινες αγωνίζονται ν' άποκτή-
σωσιν αυτήν ίιά παντός (χέσου. Έπεθύριει ν' ά-
φήσγ) έργον σταθερόν και βιώσιριον, ειχβ ^έ

?υσικήν φιλοίοξίαν και υγιές πνεύ{χ.α, άλλ' ού-
έν πλέον. αΕίρ(.αι βέβαιος, είπε, δτι ουδέποτε

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

4«

82:χχ^

τον Λάονν. οντ^/τνζχχ. ίτι Φ&τέ. ακτζ ^^-Ρί^^έχ-
5&ν, ζαν τ.•# έγέν€Τ9 ^-»,τττ:«ΐί «ι^ί -»» ^^λ:5€-
ρόγτ«^ τις ζ«τίτΐ|-Γ^ς, ό Λχ^^ύ »*τέοΊΐ £Ϊς

γ« 7(χ1ιχ>τ.α£ΐ*0Υ «*^χΙ^ζ^ζ, ζζΐ ^έγ γΚϊιχ«Ε
νά ζοΐ(ΐ.τ.4τ» χ^« α^ί χίΕζζη^τ^ έξτγτ.^ιιτ (χμι
^βζιος, χΐ^φ£χιυγ(( ^ Β•^ι Ί>έζ ίτϊ ζιι -^ρί-
ρατ» τίγχ χ«^ου«ι«7^. γιγατιός τι ζ^β:ις^ν τζς
χροβφιλΕΦτέΜς 4&^ιζς τ:;υ, 4ζ £«ί:^ι^^ τό
γεγονός, οχ»ς το ίτ.'χοΛίΐιβτ^, Χ5« ζχτχζλι^. >
Το ίτίρον (χείΦ^ιον 3Μΐ9^•(Γχι ύχο τοϋ
Ροριζίτ,νϊς, ΙγοςτΜν^ιΙλΛον Αγχκητάν {ΐχΟττά^
του. Ό Λχρ&ν ζζΐ ο Ρςαζιττκς "χο'» ^^τι^ιχλ*•
χθτ, ττ,ν νυχτχ, χχτχ ττ,ν ρϋαι^ν ίέ τ^ΰ λόγου ο
Δζροιν είχεν εϊχτρ εν χζΐό^^ δτι το ώ^χώτχ-
τον θέχ|Αχ οχεο είίεν ιίς ττην ^«τ,ν του τ.το το-
χίον τι των Κορ^ιλλΐ€:«»ν. Άχελ^ν χχτιχλίτη
εν φ ^ 'Ρθ(χζΙηνις κχρ€α«ιν€ν εν τψ βντευχττ.ρί^
συνίιαλεγό{&ινος ^τζ τίνος τύν υιών τοΰ Λζρ«
βιν αλλ' αίφνης χε^ι τϋ'» ρ.1«ν («τά το ιαβονύ-
Χ'^ιον ηνοίχθη η %ρ« XXI εν€γ«νΐσθτΐ| λ Λά^οιν.
Άνηγερθτ, {ΐόνον χχΐ (χόνον ο:?^ ελΟάν ιίχρ
δτι η (ΐνη(Αη του τον ηχάτη«* δτχ Ι^ρεχε νζ
εϊχιρ χε^^ι δρους τίνος ττ,ς Βρζσιλίζς χζι ού]^ι
των Κορίιλλιέρων ιχεβ' δ άι«σύρθν:* ώς λέγει
και & 'Ρθ|Ααίηνις το εχεισοίιον τοΰτο είν« λίζν
χαραχττ.ριστιχόν, ριζρτυρουν την {ΐεγίοτην ζχςΐ-
βιιαν του (ΐεγάλου φυσιο^ίοου.

*0 ^άρβιγ Μρίγ^τ ίανχ6ν*

Ί^ου ^έ πώς εκριν&ν εαυτόν 6 Δάρβιν*

<κΣτερου(χαι (χεγάλτ.ς άγχινοίας. Ειααι (ΐέ•
τριος κριτικός. Ευθύς δ|Αα άναγνώοω εφηζ&ι-
ρ(^α τινά η βιβλίο ν αΙσθάνο(Ααι 9εβαΦ(ΑΟν εις
τα γραφό(Αενα• βραίύτερον ίί, |χετά χαρχτετχ-
ριενην σκέψιν, παρατηρώ τα άοθενιΊ αύτοΰ (ΐέρη.
Ή ίύνα(Λΐς ίι* ης δ άνθρωπος ίύναται να πα-
ρακολούθηση (Λακραν και άφγ)ρη(ΐ.ενην συνέχειαν
Ι^εών είνε παρ* έριοί λίαν περιωρισίλένη- οΰίεν
5έ άξιον λόγου θα κατώρθουν εϊτε εν τοις [ΐ-αθη-
(χατικοΐς είτε εν τη (Μεταφυσική.

Ή |Λνηρί.τϊ (λου εινε ευρεία, άλλ* δριιχλώ^ης*
αρκείται ^έ γνωστοποιούσα μοι αορίστως δτι
άνεγνων η παρετηρτ,σα τι άντίΟετον η εύνοϊκον
προς το έζαγό(χενον συ(Λπερασ(Αα. Μετά στιγριάς
τινας ένθυ(xοϋ[^ιαι που πρέπει να ερευνήσω προς

^ρίβωσιν. Τόσον (Λειονεκτεϊ κατά τούτο η

χντ.αη ι^ου, »«τε ουδέποτε η^υνηθην ν' άνα-
^Ύτ/ζβΛ χέρχν ολίγων ηριερών άπλην τίνα η(λε-
^•ι&ηγίχν η «οιητιχόν στίχον.

€ Πολλοί των χρινάντων ριε άπεφηναντο πε:ι
ε<&οΰ ιΕενε χχλός παρατηρητής, άλλα στερεί-
τβκ ζχθ* ολοκληρίαν της ουνάμεως του συλλο-
γικού.» Δεν νοριίζω δτι τούτο εινε ακριβές*
ϊιοτι το χέρι ΓίΥίαωζ ζώτ Μων συγγρα{Λ(ΐά
!ΐ.ου ζχ* άρχης |&εχρι τέλους εινε ριακρός συλλο-
γτφαός, δντις ζατώρθωσε νά πείση πλείστους
νοηαονεντζτους ανθρώπους* ουδείς &ε θά η^υ-
νχτο νχ γράνη αυτό αν έστερεΐτο ^υνάριεως
τινός συλλογισ^ιοΰ.

Έχ•» τό'την ευρεσιν, ευθυφροσύνην, και κρί-
σιν &5ον ριίτριος τις δικηγόρος η ιατρός, άλλ*
Ζγχ χερ&σσοτέρζν. Άφ* έτερου φρονώ δτι είμαι
υχέρτ^ρος των συνήθων ανθρώπων ε'ις το παρα-
τηρεΐν τχ χράγ^ιχτα, ατινα ευχερώς διαφεύ-
γουμε τ^ν χροσοχην, και εις το παρατηρειν ταϋ-
τχ ριετ* έχΐ|&«λείας. Τό σχου^αιότατον πάντων
ετν€ δτι & χρός τάς φυσικάς έπιστηριας έρως
(ίου υχτρςι φλογερός και ^ιάπυρος.

€Το Ιρωτχ τοϋτον ενεθάρρυνε τα {ΐέγιστα ή
φιλο^οςίχ ην (ίχον δπως έκτιριώριαι υπό των
συναδέλφων ριου φυσιοδιφών. 'Βκ παιδικής |χου
ηλικίας ζωηράν εχιθυμίχν ήσθανό(Αην νά εξη-
γώ XXV δ,τι είχον παρατήρηση, και ν' ανάγω
χάντβ τχ γεγονότα εις γενικούς τινας νό(ΐους,

Αϊ έξεις ριου ιίσι (ΐεθο^ικαί, τοΰθ' δπερ ητο
άνχγκαιον χρός ίιεύθυνσιν της εργασίας μου.
Τέλος είχον χολύν καιρόν προς έργασίαν, μη
ευρεθείς ηναγκασμίνος νά κερδίζω τον άρτον
μου. Ει καΐ η ασθένεια εξεμηίένισε πολλά ετη
του βίου μου, με προύφύλαξε τών διασκεδάσεων
ζχι της σπατάλης του χρόνου.»

Έφ' δσον τχ ετη χρούχώρουν αϊ οικογένεια-
, XXI μέριμνχι ηυξανον. Εις τίνα φίλον του άνα-
] γέλλοντα αύτ^ την γέννησιν του ίεκάτου τέ-
κνου του άχηντησε συγχαίρων άμα αύτφ και
συλλυπούμενος, προσλέγων δτι αν συμβη και
εις αυτόν τούτο, *ίνε χεριττόν να τφστείλη συγ-
χαρητήρια, άρκούντων μόνων τών συλλυπητη-
ρίων. Επιλέγει ίέ δτι έπειίη έκαστος υιός απαι-
τεί χόχονίιά νά άνατραφη,δσον τρεις θυγατέρες,
η οΙκογένειά του περιλαμβάνει ίεκαεπτά τέκνα :
πέντε υιούς καί ίύο θυγατέρας. Ή άγωγη των
πρώτων άπησχόλει αυτόν πολύ• έκρινε ίέ την
κλασικην άγωγην άνίκανον νά θωρακΙση τόν
νέον ίιά τόν αγώνα του βίου και ελλιπή ύπό
την εποψιν της αναπτύξεως του πνεύματος.

θρι^σχ^νηχαι ϋίαι του ^άρ6ίτ

Οί πλείστοι τών δμιλούντων περί Δάρβιν χω-
ρίς ν' άναγνώσωσι τα συγγράμματα του — εινε
ίε πολυάριθμοι ούτοι, — θεωρούσιν αυτόν ώς
«άθεον» φρονοΰντα δτι 6 άνθρωπος κατάγεται εκ

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

£2Σ1ΧΙ.^^

47

ΐηθτιχου.)!) Άλλ' δ Δάρβιν ίέν ητο άθεος* τούτο
άπο^ειχνυετκι άρκ^ήλως εκ της αυτοβιογραφίας
καΐ των επιστολών του.

Κατά την παιίικήν και νεανικην του ηλι-
χίαν, χατά την έποχην του πλου, δ Δάρβιν
έπίστευεν είλικρινώς , παρα^εχό[Λενος πάντα
τά Χέγ[ΐατα της εκκλησίας της Αγγλίας, τό-
σον μάλιστα ώστε έξήγειρε την ιλαρότητα των
συ^Απλωτήρων του, οϊτινες εν τούτοις ίεν ήσαν
άθρησκοι. 'Απο του 1836 ρ-έχρι του 1839, (χετά
βαθεΐας σκέψεις [Λετέβαλεν δ Δάρβιν τάς ι^έας
αύτοϋ. 'Δπο χριστιανού εγένετο θεϊστής* γισθά-
νετο την ανάγκην 5η(Λΐουργου, βλέπων το
ίη{ΐ.ιούργη[ΐ.α, την ανάγκην νο(Λθθέτου βλε-
ΐϊων τους πλήρεις (Αεγαλείου νό|χους ους έζηρεύ-
να χαΐ ηρ|χηνευε, παρείέχετο 5έ ^δτι οί νό(Λ0ΐ
εζαχολουθουσι την πορείαν των άνευ [Μεσολα-
βήσεως του άρχη6εν θέντος αυτούς.

«Δεν ^ύνα[χ.αι να πεισθώ λέγει που,^ δτι 6
αγαθός και παντοίύνα(Λος θεός έ5η(Χΐούργησε
τους Ιχνεύ[λονας (παράσιτα^ζώυφια τρεφό(Λ6να
εχ των καριπών ας θανα τουσι) εκ προθέσεως,
ί-κΐ τφ ώρισ^λένφ σκοπφ να ζώσιν εν τψ σώ[/.ατι
των καριπών, ούτε τους ποντικούς δπως ^ιασκε-
^άζωσι (/,ετ αυτών αί γαλαϊ.» Άλλαχοΰ ίέ*
«Ό κεραυνός φονεύει άνθρωπόν τίνα καλόν η
χαχον, ένεκα της λίαν περίπλοκου επενέργειας
των φυσικών νό(Λων.)) Ό Δάρβιν λοιπόν έπί-
στευεν δτι οί νό(Λ0ΐ οί^^ί ιεποντεςΤ το σύμπαν,
ους έ^η[χιούργησεν δ θεός ίεν ίύνανται να (/.ετα-
βληθώσι. αΈν τούτοις, λέγει, ουδέποτε ύπηρξα
άθεος. Ούίέποτε ηρνηθην την ΰπαρζιν του θεού.
Εις Όλλανίόν τίνα έγραφε* «Το (ΛεγαλεΙτερον
έπιχείρη[λα περί της υπάρξεως θεού [λοι φαίνεται
δτι είνε η ά^υνα(Λΐα εις ην εύρισκό|/,εθα να νοή-
σωρ(.εν θτι το (λέγα και εχπληκτικον τούτο σύ(Α-
παν [λετά τών επ' αύτοΰ δντων είνε προϊόν τύ-
χης.» Έν άλλη ί* επιστολή έγραφε• «Νθ(λΐζω
δτι η θεωρία της εξελίξεως είνε καθ' δλοκλη-
δίαν άσυ(λβίβαστος προς την εΙς θεον πίστιν
άλλα πρέπει να λάβωμεν ύπ* δψιν δτι δ δρισ(;.6ς
της εννοίας θεός ποικίλλει κατά τά πρόσωπα.))
Και εξ άλλων ετι χωρίων της αυτοβιογραφίας
χαι τών επιστολών του Δάρβιν καταφαίνεται δτι
ητο θειστης και ουχί άθεος.

Ό Δάρβιν απέθανε ττί 19 Απριλίου 1882,
εχ νοσήματος της καρδίας. Τους τελευταίους
της ασθενείας του μήνας παρεπονεϊτο δτι είχε
(ΐεγάλην άίυναμίαν και ζάλην. Εί^εν έρχόμενον
τον θάνατον άλλα ίέν τον έφοβήθη, και έξε-
ικνευσεν ένμέσφ τών οικείων του. Τη προτάσει
μελών τίνων του κοινοβουλίου ένεταφιάσθη εις
το Ουετσμίνστερ. *Αναπαύεται ούχι μακράν του
Νεύτωνος, δικαίως ίέ ήξιώθησαν βασιλικής τα-
φής οι βασιλείς ούτοι της διανοίας.

Κ.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Ή ευτυχία είνε λευκή η ροίαλη' ούίείς ποτέ
οιενοηθη νά την χρωματίσγ) άλλως.

Ό άνθρωπος είνε οίος δ έρως αύτου

Ή αγέρωχος γυνή η απαξιούσα νά ζήτηση
στήριγμα παρά τφ άνίρι άπόλλυσι το κατ'
εξοχήν θέλγητρον του φύλου αυτής.

Άνάμνησις είνε η σκιά της ευτυχίας.

Είνε είίος άγνωμοσύνης το ν* άγαπάταί τις
τίΧί νά μη είνε ευτυχής.

Έν ταϊς σχέσεσι ταϊς μάλλον οικείαις, ταϊς
φιλικωτάταις, η κολακεία και δ έπαινος είνε
τόσον απαραίτητοι δσον το ελαιον δπερ κα-
θιστή ευχερή και άθόρυβον την στροφήν του
τροχού.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Ή βασίλισσα Βικτωρι'α, ήτις τάς χειμερινάς δία-
τριδάς αυτής ποιείται εις τήν έν Βάλμοραλ της Σκω-
τίας πεφημισμένην Ιπαυλιν, ίμ,Λ^ε^ί εσχάτως οτι
νεανίς τις τών περιοίκων δίετέλει έν απελπισία
διότι τήν έγκατέλειπεν δ μνηστήρ της, προτιμήσας
αλλην εχουσαν προίκα 200 λιρών στερλινών. Ή
άνασσα ειδοποίησε τήν νεάν'δα οτι Οά έλάμβοινεν
Γσην προΤκα παρ' αύτ^ίς, αμα ως εύρισκε νέον μνη-
στγ[ρα. Μαθών τοΰτο ο πρώτος μνηστήρ Ισπευσεν
αμέσως νά συνδιαλλαγή. Άλλ' ή βασίλισσα ττίς
Αγγλίας άνήγγειλεν εις τους γονείς ττίς ^όρης, δτι
τήν υποσχεθεΤσαν προΤκα θα δώστ) έάν ή νεανις
ευρτ) μνηστγ5ρα, δυνάμενον νά τηρήση τον δοθέντα
δρκον.

Περιεργοτάτην διαθήκην έγκατέλιχεν δ αποθανών
εσχάτως έν Βάθ "Αγγλος αντισυνταγματάρχης Ναοΐι.
Κληροδοτεί δι* αύτνίς έτήσιον εισόδημα 10 λιρών
στερλινών εις τδ κωδωνοστάσιον του πρεσβυτερίου
τοΟ Βάθ, έπι τ(|^ δρφ οτι δ κωδωνοκρούστης θέλει
κρούει πενθίμως τους κώδωνας άπδ τί|ς 8ης πρωϊ-
νγίς μέχρι ττίς ογδόης έσπεριντίς ^Ρ<^<^ '^Ψ έπέτειον
του γάμου του, τουναντίον δέ χαρμοσύνως κατά τάς
αύτάς ώρας τ9|ς επετείου του θανάτου του « ημέρας
καθ* ήν — λέγει ή διαθήκη — άπηλλάγην αφόρητου
οίκογενειακτίς τυραννίας και βίου αθλίου».

Λίαν χρησίμο>ς έφηρμόσθη εσχάτως το τηλέφωνον
έν τοΤς άγγλικοΤς νοσοκομείοις' οί χυρέσσοντες και
οΐ ύπδ κολλητικών νοσημάτων προσβαλλόμενοι δεν
είξεύρουν πώς νά έκδηλώσωσι τήν εύαρέσκειάν των.
Το τηλέφωνον τοποθετείται παρά τήν κλίνην του
ασθενούς, δστις ευκόλως δυνάμενος οίΐτ^ς νά ομιλη

44

Ι23ΤΙ ▲

|χν£( λόγον περί τίνος ^ ΕχΛαμηροτάζου καΐ
Αΐόεσψωτάϋου Πατήρ Ίουσηπανοΰ^ του δ-
ποίου την οΐκίαν εν Παθ[ΐ.Ι^ ^^Χ®^ προσβάλει
οί επαναστάται Κορσικανοί το 1729.

Το πε[Απτον άρθρον [χας τνληροφορεΐ $τι οι
Έλληνες ούτοι ώφειλον να ύπηρετη^τωσι στρα-
τιωτικώς την γενουηνσιακην Δηριοκρατίαν εν
χαιρφ ανάγκης. Ές άλλου ίέ βλέπο}Λεν δτι,
ίιά του δεκάτου τρίτου άρθρου, οί Έλληνες
ούτοι ηίύναντο ύπο γενουηνσιακην ση[;.αίαν να
εκστρατεύσωσι κατά των Τούρκων. Τοι υπέρ
της Δη|/.οκρατίχς καθή*/.οντά το)ν τα εκφράζει
το πέ^Λπτον άρθρον. *Άρα το ίέκατον τρίτον
άρθρον άφορα αποκλειστικώς αυτούς τους Έλ-
ληνας.

Εντεύθεν εξάγεται καθαρώς δτι οί Έλλη-
νες ούτοι ηλπιζον ποτέ να έπανέλθωσιν εις τάς
αρχαίας εστίας των. "Ηλπιζον ν* άποκτήσωσι
ποτέ θαλασσίαν ^υνα[Λΐν και να εκστρατεύσωσι
κατά της Τουρκίας, έπ' ελπίίι ν' άνακτήσωνται
το πάτριο ν είαφος. Και ίσως θα επεχείρουν
τοιαύτην τινά έκστρατείαν, και θά έπετύγχανον
του σκοπού των, εάν η Κορσικανικη έπανά-
στασις 5έν ίιετάρασσε την ησυχίαν των
καΐ, κατά συνέπειαν, 5έν έ(Λαταίονε τά σχέ-
δια των.

Έυ. τού τετάρτου και τού ενίεκάτου άρθρου
πληροφορού(Αεθα δτι εν Παο[Λία ώφειλε νά ύπάρ-
χτ, εις Διοικητής (/.ή Έλλην, τού οποίου καθη-
κον ητο νά ίιευθύνγι και νά ίικάζη τάς δια-
φόρους υποθέσεις των κατοίκων'τού χωρίου τού-
του. Ό διοικητής ούτος έκαλεϊτο άοιαφόρως
ιταλιστι ΌΙγθΙΙογθ η Ηβ^^βαΙο βτίαδάίοβιϋβ και
ίέν είχε το ^ικαίω;λα ν3ί ίιοικήση την Παο-
(λίαν περισσότερον των ίύο ετών. Τον άπο του
1676 [Αεχρι τού 1729 κατάλογον τών διοικη-
τών της ΓΙαο[ΐίας ίηαοσιεύοαεν εις το τέλος τού
έπο[Λένου άρθρου.

Ή Δη(ΛοκρατΙα ττΊς Γενούης άνεγνώρισεν
επίσης ί ιά προνο[Λΐούχων εγγράφων τους τίτλους
και τά ίικαιώριατα τών αρχηγών της ελληνι-
κής ταύτης αποικίας, οϊτινες εχαιρον (/.εγάλην
επιρροήν επι τού ελληνικού πληθυσ|/.ού. Οί αρ-
χηγοί ούτοι, προς ίιάκρισιν εκ τών άλλων Ελ-
λήνων, ίφερον διακριτικά τίνα ση|λεϊα επι τού
σώ(Λατος και ελά[Λβανον εκ (χέρους τού κλήρου
ιδιαιτέρας τψας εν ττ) Εκκλησία. Τελευταίος
ίέ προνθ(χιούχος αρχηγός τής ελληνικής ταύτης
αποικίας είναι δ Καπετάν Γεώργιος Στεφανό-
πουλος, περί τού δποίου πολλάκις γίνεται λόγος
εν ττί πραγ{Αατεί(^ ταύτη. Τοιαύτα ίέ προνο-
(Λΐούχα ε'γγραφα κατέχει πάαπολλα ή εν
Λ'ιακκίω οικογένεια τών Στεφανοπούλων Κο-
[Ανηνών.

Ούτω, (/.«τά το τέλος τών ίιαφόρων υπο-

θέσεων των, κατελιπον την Γένουαν οΐ άποικοι
•ύτοι Έλληνες και εγ^Λσοί^ εις Παο[χΙχν της
Κορσικής τη 14 Μαρτίου τού 1676.

(Έπβταί συνέχεια)

Ν. Β. Φαρδυε

Ο ΚΑΡΟΛΟΣ ΑΑΡΒΙΝ

«ατ* οίκον

[Συνέχβια χα\ τέλος* ΪΒι προηγούμβνον φύλλον].

Ό Αάρβιγ ώς οΙχογΒΠΐάρχης.

Ό βίος τού Δάρβιν ίιηρχετο εκ τών προτέ-
ρων κεκανονισ|λένος.

Ό Δάρβιν ηγάπα θερι^ώς τά τέκνα του και
άντηγαπάτο δ(χ.οίως υπ* αυτών. Μετά τον θάνα-
τον της (λίκράς *Άννης, τού δεκαετούς θυγα-
τρίου του, Ι^ου τι έγραφε.

α Αϊ κινήσεις της ήσαν ζωηραι και πλήρεις
χάριτος. Ότε περιεπάτει (Αετ' ε(Αθύ εις το 8αηά-
-ΛΥαΙΙι, αν και έβάίιζον ταχέως, έπροχώρει πη-
^ώσα, το ίέ άγαπητόν της πρόσωπον έφώτιζε
γλυκύτατον (χ.ειίία(Αα. Μετεχειρίζετο συχνάκις
ύπερβολικάς εκφράσεις, δτε ίε την ειρωνευό|/.ην
παρφ^ών τους λόγους της, εκίνει την κεφαλήν
και άνεφώνεΐ'
α — *Ω, πάτερα, ίέν εινε κάλο αύτο πού κάν(τε!

αΆπωλέσα|/.εν την χαράν της εστίας ηριών
και την παρηγορίαν τού γήρατος |Λας. Δενήγνόβι
πόσον περιπαθώς την ήγαπώ(Λεν και τώρα εϊθε
νά γνωρίζτρ πώς άγαπώ(Λεν εισέτι την χαριτω-
[λένην της |/.ορφήν!»

Ήτο εξαίρετος πατήρ, φιλοστοργότατος και
επιεικέστατος, α Δεν πιστεύω, λέγει & υιός του
Φραγκίσκος Δάρβιν, ν' απηύθυνε ποτέ οργίλην
λέξιν εΙς κανέν εκ τών τέκνων του• τουλάχιστον
δτε συνέβαινε τούτο, δ τρόπος ίι* ού έζήτβι
συγγνώ(Λην ητο συγκινητικός. ΕΙς τών υιών του
ίιηγειται δτι ποτέ εΙς ζήτη(Αά τι απασχολούν
ζωηρώς την κοινήν γνώ|Αην εν *Αγγλί(>ε εξήνεγκε
παρατήρησιν [χή συ[;ιφωνούσαν προς την γνώ[ΐην
τού πατρός του. Ό Δάρβιν όργισθεις έπέπληξεν
αύτον σφο^ρώς.

αΤήν πρωίαν της επαύριον, περί την έβ^ό{χην
άραν, λέγει δ υιός του, ηλθεν εις το ^ω(Αάτιόν
(λου, έκάθησεν εις την κλίνην [χου και (αοι ειπεν
δτι ίϊεν ήίυνήθη νά κοΐ|Αηθ^ συλλογιζό[ΐενος δτι
ε^ειζε τόσην όργήν κατ' έ(λθύ, άνεχώρησε ίέ άφ'
ού |Λ0ΐ είπε λόγους [χεστούς φιλοστοργίας. ι>

Και τά τέκνα του ίέ έζετΙ[λων αύτον ύπο πα-
σαν εποψιν, και ώς συ[Απα1κτορα ετι, (Αία ίέ
τών θυγατέρων του ίιηγεΤται τά έπό|Αενα' «Ός
παρά^ειγι^α τών σχέσεων |χας και ώς άπό^ειζιν
τίς ση[χασίας ην άπείίίθ|ΐ.εν^ς αύτον^ώς σύν-
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν:ιΟΟ^ΐ€

£!23ΤΙ^

45

τροφον των παιγνιδιών μιας Θ36 ιΧ%ω δτι εις των
υιών του, τετραετής ττιν ηλιχίαν,άπεπειράθη να
ίιαφθείρη αυτόν ίιά ίώ^εκα πεντάλεπτων, δ-
πώς ελθτρ και παίζη (Λαζί (χας την ώραν της
εργασίας του. Πάντες έγνωρίζοριεν πόσον ιερά
ητο €χε1νη *η Δρα, άλλα |χοΙς έφαΐνετο αδύνατον
πάλιν ν* άντιστγ) εις ^ώ^εκα Λ8Υνάρβς\ι>

Τα παιδία εισέβαλλον συχ^νάκις εις το σπου-
ίαστηριόν του δπως ζητήσωσι σπάγον, ψαλλί-
ίιον, |τα}^α(ριον, σφυρίον δτε ίέ τοί3το έπανε-
λα{ΐβάν$το πολλάκις, τοΙς έλεγε (χετ' εγκαρτερή-
σίως' «Δεν νο[λίζετε δτι εΐ(χπορειτε να (χην ξα-
ναέλθτϊτε;» Ούίέποτε ίε λεξις άνυπο(χονησίας
ί οργτίζ εζηρχ^το του στόριατός του. Ήτο πάν-
τοτε αγαθός και πρ^ος, δεικνύων συ(/.πάθειαν
χρος τάς ασχολίας των τέκνων του, είτε παι-
γνίδια ήσαν αύται εϊτε εργασία.

Ε?.ς τους προσκ8κλη[Αένους ύπ' αύτου έφέρετο
λίαν «ύγενώς, καθιστών θελκτικωτάτην την εν
Δάουν ^ια|λονην αυτών ού^έ σκιάν αλαζονείας
έ^εικνυε- τουναντίον [ΐάλιστα έφαίνετο θεωρών
εαυτόν δλως άση[/»αντον ενώπιον του |Αεθ' ου συν-
ίιελίγετο.

Έν ταϊς συναναστροφαΤς δ Δάρβιν ητο ευθύ-
(χος• -ηγάπα ν' αστειεύεται, νά πειράζγ^ ενίοτε,
ες£τί|χα ίέ λίαν το πνεΰ(ΐ.α τών £λλων και την
ευτραπελίαν. Ό Δάρβιν εύρισκε καιρόν ν* άσχολη-
τζι χΛΐ περί τών υποθέσεων του χωρίου του- [χε-
τεΐχβ διαφόρων φιλανθρωπικών σωριατείων, προ-
θΰ|ΐως πάντοτε εισφέρων.

Πώς βίργάζδζο ό δάρβιν»

Ό Δάρβιν ίέν συνήθιζε (/.ηίε στιγριην νά 5α-
χζνα επι [ΐαταΐω. Την άξίαν του χρόνου 6(χαθεν
επί τοϋαΜπή'ιγκλϊενθα η εργασία κατ* ανάγκην
ίγίνετο ίν σπουίτι. Ήτο άοέζιος, έθαύ(λαζε ίέ
πολύ τους ίεζιους άνατό(χους. Ήγάπα τάς άπλας
αεθό^ους και τα άπλα όργανα. Έπενόει παντοίας
συσχευάς, κατασκευάζων χον^ροει^η προσχε^ιά-
9{^ιατα ίιά του ξυλουργού η του κλειθροποιου
τοϋ χωρίου. Ή άνατο(ΐ.ικη του τράπεζα ητο
/ονίρά σανίς, τά ί' εργαλεία του στοιχειώδη.
ΕΙργάζετο συντόνως, έξακριβών την γενο(Αένην
έργασίαν, ώστε νά ριη εχη ανάγκην νά την έπα-
νζλάβτ). Έση|λείου εκαστον πείραρια, οιονδή-
ποτε χαΐ αν ητο το άποτέλεσ|/,α αύτου. Έπε-
χείρει ενίοτε χαι τά παρα^οζότατα τών πειρα-
γμάτων φρονών δτι καΐ έζ αυτών ή^ύνατο νά
προέλθιρ τι. Έίείκνυεί* έπιαονήν άκατάβλητον,
αληθές πεΤσρια. Ευθύς ως ιαέα πειρά(Λατός τίνος
παρουσιάζετο εις το πνευριά του, έπρεπε νά το
εκτέλεση άντΙ πάσης θυσίας. Μετά την ύπερβο-
λικην συγγραφικήν έργασίαν τά πειράριατα άνε-
κούφιζον το πνεΰριά του.

Τά βιβλία έθεώρει ώς άπλα όργανα εργασίας.
•Η προς αυτά αγάπη τών φιλοβίβλων τω ητο

πάντη άγνωστος. Έτερ,άχιζε τά ογκώίη συγ-
γρά(Λ(χατα δπως καταστήστ) αυτά εύχείριστα.
Έζεσχιζεν εκ τών διαφόρων φυλλαδίων δ,-^ι 5έν
ένίιέφερεν αύτφ. Έφ* δσον άφικνουντο τά βι-
βλία έ[Λελέτα η ίιήρχετο αυτά κατά την πι-
θανήν αυτών άξίαν, τηρών ση[Λειώσεις η περι-
λήψεις προς Ι^ίαν αύτου χρησιν αί ίε σηριειώ-
σεις έκεΐναι και τά τεύχη έταξιθετουτο εντός
θηκών υπό διαφόρους τίτλους. Ή πλήρης κατα-
τετ(χη[Λένων τό(;.ων βιβλιοθήκη του ητο παράδο-
ξος την δψιν.

Ό τρόπος του γράφειν αύτου ητο άπλους•
συνεβουλεύετο κατ* αρχάς τάς σχετικάς προς
τό θέ(/.α του ση(Αειώσεις, και έχάρασσε σχε-
ίίασ[Λά τι εΙς τό όπίσθιον (/.έρος τών τυπο-
γραφικών διορθώσεων η τών παλαιών χειρογρά-
φων του. Είτα αντέγραφε τό γραφέν, ίιά του
ίι^ασκάλου του Δάουν, δστις ητο δ ειδικός
άντιγραφευς του Δάρβιν. Τό άντίγραφον εκείνο
επε(Λπεν εις τό τυπογραφεϊον, άφ' ου τό έτϊ έ-
θεώρει.

Ό Δάρβιν έγραφε (Λετά ίυσχερείας, ενίοτε
σκοτεινώς και ασαφώς. Πολλάκις έστα(Λάτα
έν τφ (λέσφ φράσεως, εξ ης 5εν ήίύνατο ν* άπαλ-
λαχθτ) και έλεγε προς εαυτόν «Τώρα, τι θέ-
λεις νά ειπης ;» και έξέφερεν ύψηλοφώνως την
άπάντησιν. Τό φιλολογικόν ριέρος της εργασίας
του ητο τό ίυσχερέστερον και άνιαρώτατον εις
αυτόν. αΜοι φαίνεται δτι τό πνευ[χά (Λου εινε
θυ(Αα κακής τίνος τύχης, ήτις (λέ αναγκάζει
νά ίιατυπώ ελλιπώς ή ά^εξίως τάς Ιίέας [ίου.
Κατ* αρχάς συνείθιζον νά ^ιανοώριαι πολύ πριν
γράψω φράσιν τίνα. Άπό τίνων ετών παρετή-
ρησα δτι έκέρ^ιζα καιρόν χαράσσων έν βί^ σε-
λίίας δλοκλήρους, συντέ[Ανων κατά τό ή(Λΐσυ
τάς λέξεις και ίιορθών είτα αύτάς έν άνέσει.
Αί τοιαΰται έν σπουίη κεχαραγριέναι φράσεις
εινε πολλάκις καλλίτεραι εκείνων, ας θά εγρα-
φον [Λετά σκέψιν.])

Εικονογραφήριατά τίνα, άτινα έ^ηριοσιεύθη-
σαν έν τοις εργοις του ήσαν ώς έπι τό πλείστον
έργα τών τέκνων του, ησθάνετο ίέ προς αυτά
άριετρον θαυ(λασ(ΐ,όν. Κατά τά τελευταία της
ζωής του ετη ίέν αντέγραφε πλέον άλλ' ύπη-
γόρευε• έ'φθανε 5έ μέχρις εξαντλήσεως τών ίυνά-
(Αεών του• κατέπαυεν αίφνης την ύπαγόρευσιν
λέγων* <κΔέν είριπορώ πλέον φθάνει. ι>

Τά έργα τών άλλων έκρινε λίαν εύ{χενώς και
αν ετι, ώς συχνάκις συνέβαινε, 5έν είχον ριεγά-
λην άξίαν. Ή (μετριοφροσύνη του ητο πασίγνω-
στος. Ό Δάρβιν ίεν ητο εκ τών πειναλέων εκεί-
νων της ίόξης, οϊτινες αγωνίζονται ν' άποκτή-
σωσιν αυτήν ίιά παντός [λέσου. 'Επεθύριει ν' ά-
φήστι έργον σταθερόν και βιώσΐ|λον, είχε ίέ

?υσικήν φιλο^οξίαν και υγιές πνευ(Αα, άλλ* ού-
έν πλέον. «Εΐ(Ααι βέβαιος, είπε, δτι ουδέποτε

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

46

£22ΤΖ^

κατά κβραίκν άπ$(λακρύνθην της δίου (Αου θ-
«ιτως αποκτήσω φγ)ρ.Ύ)ν.]!>

Ή^έπιστη[χονικη έντΐ(χότης του Δάρβιν είνε
γνωστή, είνε ίε άζία νά κατασταθτι παροψιώίτος.

Δύο (ΐικρά γεγονότα, άσή[λαντα καθ* έαυτά
κατα^εικνύουσι την ύπερβολικήν αύτοΰ άγάπην
προς την άκοίβειαν. Ό Βρόίι Ίνέζ, δ έφηριέριος
του Δάουν, οιηγεϊται δτι ποτέ, (/,ετά συνείρία-
σιν, καθ' ην εγένετο συζήτησις περί των συ(;,φε-
ρόντων της κοινότητος, δ Δάρβιν (χετεβη εις
έπίσκεψιν αύτοΰ την νύκτα. α^Ήρχετο νά (αοι
εϊπ•/) δτι (Λολονότι δσα είπε κατά την συζήτησιν
ησκν κόσριια, έσκεφθη δτι ήίυνά(χην νά εξαγά-
γω πεπλανηαένον συ(Απέρχσ(Λα, και ίεν ηθέλησε
νά κοιριηθγ) πριν (αοι παράσ}^^ εξήγησιν εψχι
βέβαιος, προσεπιλέγει δ Βρόίι Ίνέζ δτι αν ή(χέ-
ραν τινά παρουσιασθη γεγονός τι αναιρούν τάς
προσφιλεστέρας θεωρίας του, θά έσηριείου το
γεγονός, δπως το ί ηιχοσιεύσχ), πριν κατακλιθ^. »

Το ίτερον έπεισό^ιον αναφέρεται υπό του
Ρθ{ΑαΙηνις, ένος των [ΑοΙλλον αγαπητών ριαθητών
του. Ό Δάρβιν και δ Ρο(ΛαΙηνις είχον συνίιαλε-
χθτ) την νύκτα, κατά την ρύρ,ην ^ε του λόγου δ
Δάρβιν είχεν ειπη εν παρό^φ δτι το ώραιότα-
τον θέα[Αα δπερ είίεν εις την ζωήν του ητο το-
πίον τι των Κορ^ιλλιερων. Άπελθών κατεκλίθη
εν φ δ 'Ρθ(Λαιηνις παρέ[λεινεν εν τφ έντευκτηρίφ
συν^ιαλεγόριενος [Λετά τίνος των υιών του Δάρ-
βιν αλλ* αίφνης περί την {χίαν (χετά το (χεσονύ-
κ'^ιον ήνοίχθη ή θύρα και ενεφανίσθη δ Δάρβιν.
Άνηγέρθη [λόνον και [χόνον δπως έλθών είπτρ
δτι ή [ΐ.νή(Αη του τον ήπάτησε* δτι έπρεπε νά
εϊπη περί ορούς τίνος της ΒρασιλΙας και ούχι
τών Κορ^ιλλιέρων [χεθ' δ απεσύρθη* ώς λέγει
και δ 'Ροριαίηνις το έπεισόίιον τοΰτο είνε λίαν
χαρακτηριστικόν, ριαρτυροΰν την (χεγίστην άκρί-
βειαν του (χεγάλου φυσιο^ίφου.

*0 ^άρβι,γ κρίτωτ εαυτόν.

'ΐίού ίε πώς εκρινεν εαυτόν δ Δάρβιν
αΣτερού[Λαι [χεγάλης άγχινοίας. Είμαι (λέ-
τριος κριτικός. Ευθύς άρια αναγνώσω έφη[Αε-
ρί^α τινά η βιβλίο ν αίσθάνοριαι σεβασ[ΛΟν εις
τά γραφό[λενα' βρα^ύτερον ^ε, ριετά παρατετα-
(λίνην σκέψιν, παρατηρώ τά ασθενή αύτοΰ (λέρη.
Ή ίύναριις ίι* ης δ άνθρωπος ίύναται νά πα-
ρακολούθηση ριακράν και άφγ)ρη|Λενην συνέχειαν
ι^εών είνε παρ* έ[Λ0ΐ λίαν περιωρισαένη* ού^έν
ίε άζιον λόγου θά κατώρθουν εϊτε εν τοις |χαθη-
ριατικοις είτε εν τη |λεταφυσικη.

Ή (Λνήριη (λου είνε ευρεία, άλλ' δριιχλώίης•
αρκείται ^ε γνωστοποιοΰσά [χοι αορίστως δτι
άνεγνων η παρετήρησα τι άντίθετον η εύνοϊκον
προς το εζαγόμενον συριπέρασρια. Μετά στιγ(χάς
τινας ένθυ(λ.οΰριαι που πρέπει νά ερευνήσω προς
έζακρίβωσι^ν Τόσον [ΐ,ειονεκτεϊ κατά τοΰτο ή

ρι.νή(Αη [λου, ώστε ούίέποτε ήίυνήθην ν* άνα-
[χνησθώ πέραν ολίγων ημερών άπλην τίνα ήρ,ε-
ρομηνίαν η ποιητικόν στίχον.

<κ Πολλοί τών κρινάντων με άπεφήναντο περί
έμοΰ «Εϊνε κάλος παρατηοητής, αλλά στερεί-
ται καθ* δλοκληρίαν της ουνάμεως του συλλο-
γισμοΰ.» Δεν νομίζω δτι τοΰτο εΙνε ακριβές•
ίιότι το περί ΓίνέσΒως χών βΐόώγ σύγγραμμα
μου απ* άρχης μέχρι τέλους είνε μάκρος συλλο-
γισμός, δστις κατώρθωσε νά πείση πλείστους
νοημονεστάτους ανθρώπους* ούοεις ίε θά ή^ύ-
νατο νά γράψη αύτο αν έστερεϊτο δυνάμεως
τίνος συλλογισμοΰ.

Έχω τόσην ευρεσιν, εύθυφροσύνην, και κρί-
σιν δσον μέτριος τις ίικηγόρος η Ιατρός, άλλ*
οχι περισσοτέραν. Άφ' ετέρου φρονώ δτι είμαι
υπέρτερος τών συνήθων ανθρώπων εΙς το παρα-
τηρεϊν τά πράγματα, άτινα ευχερώς ^ιαφεύ-
γουσι την προσοχήν, και εΙς το παρατηρεΐν ταΰ-
τα μετ' επιμελείας. Το σπουίαιότατον πάντων
είνε δτι δ προς τάς φυσικας έπιστήμας Ιρως
μου ύπήρζε φλογερός και ^ιάπυρος•

αΤο έρωτα τοΰτον ενεθάρρυνε τά μέγιστα ή
φιλοδοξία ην είχον δπως έκτιμώμαι ύπο τών
συναδέλφων μου φυσιοδιφών. Έκ παιδικής μου
ηλικίας ζωηράν έπιθυμίαν ήσθανόμην νά εξη-
γώ παν δ,τι είχον παρατήρηση, και ν' ανάγω
πάντα τά γεγονότα εις γενικούς τινας νόμους,

Αί έξεις μου είσΐ μεθοίικαΐ, τοΰθ' δπερ ητο
άναγκαΐον προς ίιεύθυνσιν της εργασίας μου.
Τέλος είχον πολύν καιρόν προς έργασίαν, μη
ευρεθείς ήναγκασμένος νά κερδίζω τον άρτον
μου. Ει και -ή ασθένεια έξεμηίένισε πολλά ετη
του βίου μου, με προύφύλαξε τών διασκεδάσεων
και τί ς σπατάλης τοΰ χρόνου.»

Έφ' δσον τά ετη προύχώρουν αί οικογενεια-
κά! μέριμναι ηύξανον. Εις τίνα φίλον του άνα-
γέλλοντα αύτφ την γέννησιν τοΰ ίεκάτου τέ-
κνου του απήντησε συγχαίρων άμα αύτφ και
συλλυπούμενος, προσλέγων δτι αν συμβη και
ειςαύτον τοΰτο, είνε περιττον νίι τφ στείλη συγ-
χαρητήρια, άρκούντων μόνων τών συλλυπητη-
ρίων. Επιλέγει ίέ βτιίπειίή έκαστος υίος απαι-
τεί κόπονίιά νά άνατραφη,δσον τρεις θυγατέρες,
ή οικογένεια του περιλαμβάνει δεκαεπτά τέκνα :
πέντε υιούς και ίύο θυγατέρας. Ή αγωγή τών
πρώτων άπησχόλει αύτον πολύ* έκρινε ίέ την
κλασικήν άγωγήν άνίκανον νά θωράκιση τον
νέον ίιά τον αγώνα τοΰ βίου και ελλιπή ύπο
την εποψιν της αναπτύξεως τοΰ πνεύματος.

θρησχ€Όηχα\ Ιάέαι νου ^άρδ^^

Οι πλείστοι τών δμιλούντων περί Δάρβιν χω-
ρίς ν* άναγνώσωσι τά συγγράμματα του — βίνε
ίέ πολυάριθμοι ούτοι, — θεωροΰσιν αύτον ώς
«άθεον» φρονοΰντα δτι δ άνθρωπος κατάγεται εκ

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

£2Σ1ΧΙ.^^

47

πιΟήχου.ιΐ) Άλλ' 6 Δάρβιν ίέν ητο άθεος* τοΰτο
αποδεικνύεται άριο ηλως εκ της αυτοβιογραφίας
χαΐ των επιστολών του.

Κατά την παιίικην και νεανικήν του ήλι-
χίαν, κατά την έποχην του πλου, 6 Δάρβιν
έπίστευεν είλικρινώς , παραίεχό[Λενος πάντα
τα ίόγρ,ατα της εκκλησίας της Αγγλίας, τό-
σον [ΐάλιστα ώστε έξηγειρε την ιλαρότητα των
συρ,πλωτήρων του, οϊτινες εν τούτοις ίέν ήσαν
άθρησκοι. Άπο του 1836 ρ.έ)^ρι του 1839, (χετά
^θείας σκέψεις (ΐετέβαλεν 6 Δάρβιν τάς Ιίεας
αύτοϋ. Άπο χριστιανού εγένετο θεΐ'στης* ν)σθά-
νετο την ανάγκην ίη(Λΐουργοΰ, βλέπων το
ίη(Αΐούργη[Λα, την ανάγκην νο(Λθθέτου βλέ-
πων τους πληρ^κς (Αεγαλείου νό|χους ους έζηρεύ-
νβε και ηρ(χ.ηνευε, παρείέχετο 5έ ..δτι οί νό(Λ0ΐ
εζαχολουθουσι την πορείαν των άνευ [/.εσολα-
βησεως του άρχή&ιν θέντος αυτούς.

«Δεν ^ύνα[χ.αι να πεισθώ λέγει που, ' οτι 6
άγαθος και παντοίύναρ-ος θεός έ3η(Λΐούργησε
'δ'ούς Ιχνεύ[λονας (παράσιτα}ζώυφια τρεφό[Λ6να
έχ των κα[Λπών ας θανατουσι) εκ προθέσεως,
επι τφ ώρισ|Λένφ σκοπφ νά ζώσιν εν τφ σώ|Αατι
των χα|χπών, ούτε τους ποντικούς όπως ^ιασκε-
ίάζωσι (/,ετ αυτών αϊ γαλαϊ.» Άλλαχοϋ ίέ*
«Ό κεραυνός φονεύει άνθρωπόν τίνα καλόν η
χαχόν, ένεκα της λίαν περίπλοκου επενέργειας
των φυσικών νό[Λων.)) Ό Δάρβιν λοιπόν έπί-
στκυεν δτι οί νό(χοι οί^ίιέποντες^τό σύμπαν,
ους έ^ηριιούργησεν δ θεός ίέν ίύνανται νά (/.ετα-
βληθώσι. αΈν τούτοις, λέγει, ουδέποτε υπήρξα
άθ«ος. Ούίέποτε ηρνήθην την ΰπαρζιν του θεού.
Εις Όλλανίόν τίνα έγραφε• «Τό (Λεγαλείτερον
έπιχείρη[Λα περί της υπάρξεως θεού (χοι φαίνεται
δτι είνε ή άίυνα(Λΐα εις ην εύρισκό(Λεθα νά νοη-
σωμ,εν δτι τό (χέγα και εκπληκτικόν τούτο σύ[χ-
παν [χετά τών επ* αύτοΰ όντων εινε προϊόν τύ-
χης.» Έν άλλη ^* επιστολή Ιγραφε* <τΝθ|Λίζω
δτι η θεωρία της εξελίξεως εινε καθ* ολοκλη-
ρίαν άσυριβίβαστος προς την εις θεόν πίστιν
αλλά πρέπει νά λάβωμεν ύπ* δψιν δτι δ δρισρ-ός
της εννοίας θεός ποικίλλει κατά τά πρόσωπα.»
Και εξ άλλων ετι χωρίων της αυτοβιογραφίας
χαι τών επιστολών του Δάρβιν καταφαίνεται δτι
ητο θεϊστης και ούχι άθεος.

Ό Δάρβιν απέθανε ττί 19 Απριλίου 1882,
έχ νοσή(Αατος της καρδίας. Τους τελευταίους
της ασθενείας του (/,ηνας παρεπονεϊτο δτι είχε
{λεγάλην άίυνα(Λίαν και ζάλην. Ει^εν ερχόρ,ενον
τον θάνατον άλλα ίεν τόν ε'φοβηθη, και έξέ-
πνευσεν ένρ,έσφ τών οικείων του. Ύυϊ προτάσει
(ΐ,ελών τίνων του κοινοβουλίου ενεταφιάσθη εις
τό Ούετσ(Λίνστερ. Αναπαύεται ούχι [χακράν του
Νεύτωνος, δικαίως ίέ ηξιώθησαν βασιλικής τα-
φής οί βασιλείς ούτοι τής διανοίας.

Κ.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Ή ευτυχία είνε λευκή ή ροίαλη" ουδείς ποτέ
ίιενοήθη νά την χρω(ΛατΙσγ) άλλως.

Ό άνθρο)πος είνε οίος δ έρως αύτου

Ή αγέρωχος γυνή ή απαξιούσα νά ζητήσχι
στήριγ(Αα παρά τφ άνίρι άπόλλυσι τό κατ'
εξοχήν θέλγητρον του φύλου αυτής.

Άνά(Ανησις εινε η σκιλ τής ευτυχίας.

Είνε είίος άγνω|χοσύνης τό ν* άγαπ&ταί τις
τιαι νά |Αη εινε ευτυχής.

Έν ταϊς σχέσεσ; ταϊς (λάλλον οίκείαις, ταις
φιλικωτάταις, ή κολακεία και δ έπαινος είνε
τόσον απαραίτητοι δσον τό ελαιον δπερ κα-
θιστ(^ βύχερή και άθόρυβον την στροφήν του
τροχού.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Ή βασίλισσα Βικτωρία, ήτις τάς χειμερινάς δια-
τριβάς αύτίΐς χοιεΓται εις την έν βάλμ,οραλ ττ5ς Σκω-
τίας πεφημισμενην επαυλιν, εμαθεν εσχάτως οτι
νεανίς τις τών περιοίκων διετέλει έν απελπισία
διότι την έγκατέλειπεν ο μνηστήρ της, προτιμήσας
αλλην έχουσα ν προΤκα 200 λιρών στερλινών. Ή
άνασσα ειδοποίησε την νεανίδα δτι θα έλάμδανεν
?σην προΤκα παρ' αύττίς, άμα ως εύρισκε νέον μνη-
στνίρα. Μαθών τούτο ό πρώτος μνηστήρ Ισπευσεν
αμέσως νά συνδιαλλαγή. Άλλ' ή βασίλισσα τνίς
Αγγλίας άνήγγειλεν εις τους γονεϊς τή'ς κόρης, δτι
την ύποσχεθεΤσαν προΤκα θα δώστ) έάν ή νεανις
ευρη μνηστγ5ρα, δυνάμενον νά τηρήση τον δοθέντα
δρκον.

Περιεργοτάτην διαθήκην έγκβτέλιπεν ό αποθανών
εσχάτως έν Βάθ "Αγγλος αντισυνταγματάρχης Ν&οΙι.
Κληροδοτεί δι* αύτγ5ς έτήσιον εισόδημα 10 λιρών
στερλινών είς το κωδωνοστάσιον του πρεσδυτερίου
του Βάθ, έπι τή^ δρφ δτι ο κωδωνοκρουστης θέλει
κρούει πενθίμως τους κώδωνας άπο τγ5ς 8ης πρωϊ-
^^ζ 1*^ΧΡ' '^^<5 ογδόης εσπερινής ώρας την έπέτειον
του γάμου του, τουναντίον δε χαρμοσύνως κατά τάς
αύτάς ώρας τ9|ς επετείου του θανάτου του « ημέρας
καθ' ην — λέγει ή διαθήκη — άπηλλάγην αφόρητου
οίκογενειακίίς τυραννίας και βίου αθλίου».

Λίαν χρησίμως έφηρμόσθη εσχάτως το τηλέφωνον
έν τοϊς άγγλικοΤς νοσοκομβίοις' οΙ πυρέσσοντες καΐ
οΐ ύπ^ κολλητικών νοσημάτων προσβαλλόμενοι δεν
είξεύρουν πώς νά έκδηλώσωσι την εύαρέσκειάν των.
Τ^ τηλέφωνον τοποθετείται παρά την κλίνην του
ασθενούς, δστις ευκόλως δυνάμενος ουι^ς νά όμιλη

48

£!23ΤΙ^

χαΐ νά άχούη, σ'^νομιλ6Τ μετά των φίλων του, και
άχ,ροαται των υπ* αυτών άναγινωσχομενων αύτω εφη-
μερίων, χωρίς νά παρίσταται ανάγκη νά ερχωνται
ούτοι εις άμεσον μετ* αύτοΰ χ,οινωνίαν. Το τηλέφω-
νον νυν πρόκειται νά λάδτ) έτέραν έφαρμογήν, εξόχως
πραχτικήν, εν Λονδίνω. Πρόκειται νά συνδεθώσι τη-
λεφωνικώς μεταξύ αλλήλων τά διάφορα νυκτερινά
άσυλα, εις α προσφεύγουσι ζητουντες στέγην οΐ ανέ-
στιοι πένητες, ώστε, έν ή περιπτώσει άσυλόν τι έχει
κλίνας περισσάς, έτερον δε δεν Ιχει, ώς πολλάκις
συμβαίνει, νά είδοποιήται τούτο και άποστέλλη τους
εις αύτο προσερχόμενους έκει δπου υπάρχει διαθέ-
σιμος χώρος.

Την 10 του προσεχούς Μαρτίου ό πρίγκηψ και
ή πριγκήπισσα τγ|ς Ουαλίας Οέλουσιν εορτάσει την
είκοσιπενταετηρίδα τών γάμων των. Έπι τούτω το
δημοτικό ν συμβούλιο ν του Λονδίνου απεφάσισε νά
προσφέρη εις το έπισημον ζεύγος άργυροΰν πρότυπον
έν μικρογραφία του αυτοκρατορικού Ινστιτούτου, του
ανεγειρομένου εις μνήμην τοί3 ίωβιλαίου ττίς Άνάσ-
σης. Προς κατασκευήν του δώρου έψήφισε το συμ-
βούλιον 525 λίρας στερλίνας ήτοι 7,125 (^ρί-^ζκΐΛ,

Γαλλική τις έφημερίς διηγεΤται το έξης νόστιμον
άνέκδοτον, ώς συμ.6άν εσχάτως παρά το Μιλάνον.

Δύο τών πλανοδίων εκείνων θηριοτρόφων, τών
περιαγόντων ανά τάς πόλεις προς έπίδειξιν έξημε-
ρωμένας άρκτους, έζήτησαν μετά του ζώου των φι-
λοξενίαν έν τη οικία χωρικού τίνος τών περιχώρων.
01 χωρικοί, μη γνωρίζοντες ποί3 νά τοποθετήσωσι
την άρκτον, ένέκλεισαν αυτήν έκει δπου έφυλάσσετο
δ χοίρος τί|ς οικίας, τούτον δ* έτοποθέτησαν εις άλλο
μέρος. ^ ^

Κατ' έκείνην ακριβώς τήν νύκτα δύο ζωοκλόποι
ειχον αποφασίσει νά μεταβώσιν εις τήν οίκίαν και
κλέψωσι τον χοΤρον, και μίαν ώραν μετά το μεσονύ-
κτιο ν άπήλθον πράγματι δπως είσδύσωσιν εις το χοι-
ροφυλακεΤον. Ό εις εμεινεν έξωθεν αύτοΰ φρουρών,
και δ έτερος είσήλθεν εντός* έκτείνων δε τήν χέΐρα
και ψαύων το ζώον, Ιλεγε προς τον σύντροφόν του*

— Τί μαλλιαρό που είνε τδγουροίίνιΐ

Άλλ* ένψ ήτοιμάζετο νά πρόσδεση πέριξ του
τραχήλου του ώς χοίρου έχ λαμβανομένου σχοινίον,
αίφνης ή άρκτος έξαγριοΰται και διά τής κ6φαλτ)ς
πλήττει αύτδν κατά τον στόμαχον ισχυρώς.

Πας τις δύναται νά φαντασΟη τον φόβον του κλέ-
πτου, δστις άπελΟων νά κλέψη τον άκίνδυνον χοΤρον,
εύρίσκετο αΓφνης ύπο τους οξεΤς όνυχας αγρίας άρ-
κτου. Ένόμιζεν δτι είχε νά κάμη με τον διάβολον,
τοιαύτας δέ γοεράς κραυγάς Ιρρηξεν, ώστε δ μεν
σύντροφος του έτράπη εις φυγήν, αύτδς δέ συνελή-
φθη ύπδ τών άφυπνισθέντων οικοδεσποτών.

Ουδέν κατανυκτικώτερον τής αγάπης, ην έκδηλοΓ
το γερμανικδν ΙΟνος προς τον νοσουντα αύτοκρατορι-
κδν πρίγκηπα. Έπι τη ευκαιρία τών εορτών τών
Χριστουγέννων έπέμφθησαν πλην άλλων δώρων εις
το έν Βερολίνφ μεγαρόν του και εις τάς έν Πότσδαμ
και Βέρνστορφ επαύλεις του εκ πάσης εσχατιάς τής
Γερμανίας τόσαι ίνδικαι όρνιθες και χήνες και νήσ-

σαι και περιστεραί, ώστε πασαι αι αύλαι ύπερεπλη-
ρώθησαν και οι ΰπηρέται ήρνοΰντο πλέον νά παρα-
λαμβάνωσι τους ύπο τών ταχυδρομικών υπαλλήλων
άπαύστως κομιζομένους κλωβούς. Έν Σάν-Ρέμφ
αφίχθησαν ήδη ή ήγγέλθησαν αναρίθμητα δέματα
πλήρη άλάντων, πλακουντίων, γλυκυσμάτων κτλ.
Τά δύο υπερμεγέθη δένδρα τών Χριστουγέννων, άτι-
να έπέμφθησαν εις τον τρί-^ζΥ-ηπα ώς άνάμνησις τ91ς
πατρίδος, κατέσχον οΐ ιταλοί τελωνοφύλακες εις τά
σύνορα, ένεκεν τής έν Γερμανία φυλλοξήρας. Ές
άλλου, έπ' ευκαιρία τής πρώτης του έτους, οι κάτοι-
κοι του Βερολίνου έσκέφθησαν νά άποστείλωσιν εις
τον πρίγκηπα δώρον πρωτό τύπον, συνιστάμενον εις
καλλιτεχνικώτατον λεύκωμα κολοσσιαίων διαστά-
σεων, ου τήν πρώτην σελίδα κατέχει προσφώνημα,
γραφέν ύπδ λογίου διακεκριμένου και μετά μεγίστης
φιλοκαλίας κεχαραγμένον, τάς λοιπάς δέ αΐ ύπο-
γραφαι τών κατοίκων. Προς συγκέντρωσιν τών υπο-
γραφών ιδιαίτεροι κατάλογοι ήνεωχθησαν έν πάσαις
ταΤς συνοικίαις του Βερολίνου.

Άφ' ής ιδρύθη έν Νβ^νροΓΐ τής Βορείου Αμερι-
κής ναρκοπηγεΤον, άπεπειράθησαν νά φωτίσωσι τά
βάθη τής θαλάσσης δι* ηλεκτρικού φωτός. Τοιαύτα
δέ φώτα κατεδυθίσθησαν τελευταϊον εις βάθος 20
ποδών και έφώ'^ιζον τον τυυθμένα εις Ικτασιν 150
ποδών, ούτως ώστε ήσαν ορατά και τά ελάχιστα αν-
τικείμενα. Ή δύναμις τών φώτων τούτων ή λυχνιών
είνε 100 κηρίων. Τοιαύτα δέ ηλεκτρικά φώτα θά
φέρωσιν δλα τά ναρκοβόλα πλοΤα τών Ηνωμένων
Πολιτειών.

Παρά τοΤς "Αγγλοις γενικώς, άλλ* έν Σκωτία

ιδίως, ή Κυριακή θεωρείται ώς ιερά και απαραβίαστος.

Σχετικώς προς τούτο φέρονται δύο νόστιμα ανέκδοτα*

Ιερεύς τής ελευθέρας Σκωτικής εκκλησίας συ-
νήντησέ ποτέ ένορίτην τινά.

— Χαίρω πολύ διότι σέ συνήντησα, λέγει δ ιε-
ρεύς, διότι εχω προ καιρού νά σου ειπώ κάτι. *Έμα-
θα, δεν είμαι βέβαιος δμως, δτι περιπατείς ενίοτε
κατά τήν άγίαν ήμέραν του Σαββάτου.

— Το δμολογώ, παππά μου, άλλα το Εύαγγέ-
λιον δεν λέγει δτι δ Χρίστος έπεριπάτησε τήν ήμέ-
ραν του Σαββάτου έντδς άγρου σίτου ;

— Δεν λέγω το εναντίον, άπαντα δ εξαίρετος
λειτουργός του Υψίστου, αμήχανων πως, άλλα,
προστίθηιιν αμέσως άνακτών δλην του τήν ψυχραι-
μίαν, έπίτρεψέ μου νά σου εΓπω δτι αν δ Χρίστος
έπεριπάτησε τήν ήμέραν τοί3 Σαββάτου, αύτο μόνον
δύναμαι νά εΓπω, δεν τον θαυμάζω διά τοΰτο πολύ 1

Άλλοτε πάλιν "Αγγλος καλλιτέχνης, περιο-
δεύων τήν 'Αγγλίαν, Ιστη καθ' δδόν, Κυριακήν τίνα,
ίνα θαυμάση τά ερείπια παλαιού πύργου.

— Πώς ονομάζεται δ πύργος αυτός ; ήρώτησε
διερχόμενον χωρικό ν.

— Δέν δμιλουν σήμερα γΐά τέτοια πράγματα,
άπήντησεν δ Σκώτος και άντιπαρήλθεν.

— Πιστεύεις συ δτι είνε κακδν νά καθήσουν δε-
κατρείς *ςτδ τραπέζι ;

— *Όταν έχουν μαγειρέψη μόνον γχά δώδεκα . . .

Έν Αθήναις ίχ τοϋ τυπογραφείου τών καταστημάτων ΑΝΕΧΤΉ ΚΔΝΧΤΑΝΤΙΝΙΑΟΥ. 1888— 12θΟ^Τ^

^Αριθ. 650 — Λεπτά είκοσι πέντε.

ΒΧΟΣΪ ΙΓ'.

ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

Τόμιος ΚΕ'.

Χ«ν*ίβμ4| Ιίησί. : Έν «Ελλάί. ν^ 1ϊ, Ιν τϊ| 4λλ.*α«1| ν^ 20. - Α! σ«ν*ρομ«\ β^βντα. ^^ ΊανΟυαρίου 1888
Α«& 1 *1•ινου«^• 1««9τ. {τους «αΧ «Τν«ι Ιτήνικι. — Γ^βφκΤον Διίνβ. *0^( 2τα^ίου 82• *

Η ΕΝ ΚΟΡΣΙΚΗι
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ

Συνβχβια* ^δβ προηγούμενον φύλλον.

Ε'

ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΠΟΙΚΙΑΣ
ΕΝ ΠΑΟΜΙΑι ΤΗΣ ΚΟΡΣΙΚΗΣ.

Φθάσαντες *1ς Παοριίαν οι Έλληνες ούτοι
χΜτφκησαν εν σκηναΤς καί άρ.έσως ηρχισαν να
κτίζουν οικίας και να καλλιεργούν την γην. Δια
οοκΐ{&7)ν ίέ έσπειραν και (Λερικίς γεννήρ,ατα, τψ
αΰτφ ετ«ι, τα 6ποϊα ε<^ωκαν καλούς καρπούς.
Εντός ίε πέντε η εξ ετών δλοι έκτισαν τας
οΙκιας των. *Ήρχισαν ίέ να κτίζουν φράκτα,
να φυτεύουν ά(Λπέλους και να καλλιεργούν κη-
?:ους. Έκτισαν ίέ και εκκλησίας, ώς έπι το
πλείστον, επι παλαιών θε[;ιελίων. Κα Ι την [λέν
Μητρόπολιν ώνό[ΐασαν Κοί(Λησιν της Θεοτόκου,
τάς οέ αλλάς "Αγιον 'Ιωάννην Βαπτιστην, "Α-
γιον ΉλΙαν, "Αγιον Νικόλαον, "Αγιον Άθανά-
σιον, "Αγιον Γεώργιον, "Αγιον Δη[χήτριον. Έκ
περισσού ί* έκτισαν (λίαν Καπελλαν ίιά τον
Πρίγκιπα, και το Μοναστήριον του επισκόπου
Παρθενίου Καλκανίη, του δποΐου η Εκκλησία
ητο βίς (χνη(Αην της Γεννήσεως της Θεοτόκου.
Το (Λοναστηριον ίέ τούτο έκτίσθη επΙ τών θε[Αε-
λίων αρχαίας τίνος Εκκλησίας του Άγιου
Μαρτίνου.

Τον κατάλογον τών ανωτέρω Εκκλησιών αν-
τέγραψα έκ του χειρογράφου του παπδ-Νικο-
λίου, δ δποιος, ώς ιερεύς, παρέχει η|/.ϊν δλα τα
πιστά. "Αλλως ίέ δ άριθ(ΛΟς αυτών θα [ΐοι ητο
λίαν ά|ΑφΙβολος, ίιότι {ΐ.έ τοσούτο πλήθος Εκ-
κλησιών αναγκάζεται να υπόθεση τις ίτι το (χε-
γαλείτερον ριέρος τών αποίκων τούτων ήσαν
κληρικοί. Άλλ* έν τούτοις και έξ άλλων εισέτι
τεκ(λ.ηρΙων πέπεισριαι θτι την άποικίαν ταύτην
ηκολούθησαν πάριπολλοι κληρικοί. Περί ^ε
του μοναστηρίου του Παρθενίου Καλκανίη, λέ•
γεται θτι βρα^ύτερον,πιθανώς ριετά τον θάνατον
αύτου, (Λετετράπη εις Εύεργετικην Τράπεζαν
(Μοηΐ-άβ-ρίβΐβ)• Πλην δριως, περί της τελευταίας

ΤΟΜ0£ κε'— ι888.

ταύτης ειοήσεως ού^α[Λου απήντησα γραπτάς
πληροφορίας. — Ωσαύτως ίεν εννοώ καλώς ί ιά
ποιον Πρίγκιπα έκτίσθη η ΚαηίΛΛα άίί ζότ
ΠρΙγχυια.

Ούτω ί* εγκατασταθέντες έξηκολούθησαν έπΙ
τίνα ?τη είρηνικώς και ησύχως ν& εργάζωνται
ούτως, ώστε ου ρ,όνον τα προς την γενουηνσια-
κήν Δη(Αθκρατίαν χρέη των να πληρώσωσι και
να προσπορίζωνται άνέτως τα προς το ζ^ν α-
ναγκαία, άλλα και οΙκονο[Λίας τινάς να φυλάτ-
τωσιν.

Ό Λΐ|Λπεράνης, δστις έπεσκέφθη τον Παο(Αίαν
το 1713, έθαύ(Λασε την φιλεργίαν, την προκο-
πην και την άγχίνοιαν τών Ελλήνων. Εκφρά-
ζει ίϊέ τάς εντυπώσεις και τα αΙσθή(Αατά του
του ταύτα ε ν τφ Β' Τό(χ. σελ. 579 της ιστο-
ρίας του. Λέγεται ίέ δτι οί "Ελληνες ούτοι έλ-
θόντες εις Κορσικήν, έγένοντο πολλών καλών
πρόξενοι εις την χώραν ταύτην, ήτις κατά την
έποχήν έκεΐνην ίιετέλει έν παχυλή άγνοίί|ε ώς
προς πολλά πράγ(χ.ατα του οικιακού και του
αγροτικού βίου. Ούτω ίέ είσήγαγον (χεγάλας
(χεταρρυθ(χίσεις έν τφ τρόπφ τού οργόνειν την
γην, τού θερίζειν τοος ^η|λητριακούς καρπούς
καΐ (Λάλιστα έν τ§ καλλιεργήσει τών καρποφό-
ρων ^ένό^ρων και ι^ίως της άριπέλου. Ωσαύτως
^έ λέγεται δτι αι Κορσικανί^ες ε|λαθον παρά
τών Ελληνίδων πώς να υφαίνουν πολλλ εϊίη
ύφασριάτων, αγνώστων [λέχρι τότε έν Κορσικν),
πώς να ^ιατηρώσι καλώς και χρησΐ|/.οποιώσι το
χοιρινόν κρέας χχΐ άλλα τρόφί|λα. Επίσης ^έ
και ή άνακάλυψις τού ύπο το ονθ|λα Μοηβββ άβ
ΟθΓ8β γνο^στοΰ έν ττί θεραπευτική άνθελ|Λΐνθικού
φαρριάκου άποίΐ^εται τοις Έλλησι τούτοις.
(Βλέπε Νοηυβαν, ΙΗοΙίοηηαντβ άβ Μέά^οϊηβ βί
άβ ΟΜνίΐνρΐβ ρταϋςίΐβΒ, άίπ^β ρλγ Ιθ Βγ ^Λ^^οαά
Ρλγϊβ 1865. Ταπί II. ρ»^. 554.) Το φάρ(λακον
τούτο οί (χέν "Ελληνες το όνοριάζουν Λίμίθό^
χορτο^ οί ίέ Κορσικανοί βτύα πιατίηα.

Έν τούτοις οί γείτονες των Κορσικανοί, και
Ι^ίως οί κάτοικοι τού Βίκω^ ουδόλως ήσαν εύ-
χαριστηριενοι άπο την παρουσίαν τών Ελλήνων.
Ευθύς έξ αρχής τους ύπέλαδον ώς κατακτητάς
τών γαιών των και ώς τοιούτους πάντοτε τους
ύπέβλεπον και τους κατε^ίωκον. 'Ήίη ίέ προ

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

50

£:Σ:τυ^

της Κορσιχανιχης έπαναστάσκως, τρις άπεπει-
ράθησαν νά έττιτεθώσι κατ* αυτών, άλλα χαΐ
κατά τάς τρεις ταύτας φοράς άνεχώρησαν ά-
πρακτοι.

Με τους λοιπούς ^έ Κορσικανούς Ύΐίη ολίγον
κατ' ολίγον ηρχισαν νά συσχετιζωνται και νά
συριφιλιόνωνται ούτως, ώστε και συντέκνους νά
κά[χωσιν έζ αυτών. Κατά ^ε την [λαρτυρίαν του
παπλ-Νικολάου, οί Κορσικανοί ηθέλησαν και
ίια συνοικεσίων νά ενωθώσι (λέ τους Έλληνας,
«άλλα ο ι "Ελληνες ίέν τους καταδέχτηκαν νά
ενώσουν το αιρ,ά τους (Λε αυτούς. »

Τοιουτοτρόπως έζησαν οί Έλληνες εν Παο-
[ϋίοΐ, (ΐ-έχρι του 1729, τουτέστι (^έχρι της ενάρ-
ξεως της [χεγάλης Κορσικαν.κης επαναστάσεως.
Διετέλεσαν ίέ .αέχρι της εποχής ταύτης Διοι-
κηταΐ, η, καθώς λέγει δ παπά -Νικόλαος,
ΝτιρΒτόροί Γενουήνσιοι η Κορσικανοί εν Παο-
(ΐία οί ακόλουθοι :

1. Καπετάν Ισίδωρος Μπιάνχος [ΙδίάοΓβ Βίαηοΐιί]
απ ο τήν Κόγγα

2. Κολονέλος Μπούτης [Οοΐοηβΐ ΒαΙϋ]

3. Φαμπρίτσιος Ιουστινιανός ΤΡ&1)ΐΊ0β 6ΐα8ΐίηί&ηί]

4. Νικολός Κεντηρίωνας. [Νίοοίββ ΟβηΙυΐΊοηβ]

5. Κόσμος Ιουστινιανός. [Οόιηβ βίυδϋηίαηί]

6. Μπβνέδβττος Ανδρέας [ΒβηοΙΙ ΑηάΓβα]

7. Ιωάννης Τωμάζος Παχιανός[^β&η-Τ110Iη&8Ρ&^1ι^&η^]

8. ΒαρθολομαΓος Ντε Φραγχη.[ΒαΓΐ1ΐ6ΐ6ΐηγ οΐβ ΚΓ&ηοΙιί]

9. Όττάβιος Τζουβο [ΟοΙ»νβ Οίονο]

10. Όρότσιος Ιουστινιανός. [Ηογ&06 βίαβίίηί&ηί]

4 1 . Παύλος Βαπτίστας Φιέσχο; [Ραυί-Β&ρϋβΐβ Κίββοΐιί]

12. Φελίχις Ίμπεριάλες [Ρβΐίχ ΙηαρβΓί&ίθ]

13. Ιωσήφ Κεντηρίωνας [Ιοββρίι ββηίαηοηβ]

14. Φίλιππος Σπινιόλας. [Ρΐιίΐίρρβ δρίηοΐα]

15. Ιερώνυμος ΠαρτονοπαΓος. [ϊέΓΛιηβ ΡίΐΓίοηορΐο]

16. Ιωάννης Βερνάρδος Σένιας. [^β&η-Ββ^ηαΓ€ί $6£:ηί]

17. Κόσμος Κλαβαρινος [βόιηβ 6ΐιί&ν&ΐΊηί]

18. Ιωσήφ Κιντγ,ρίωνας [^086ρ1ι ΟβηΙαηοηβ]

19. Δομίνικος 'Ρενας. [Ποηαίηίςυβ ΑΓβηα]

20. 'Ιωαννέτης Μπογιά νος [βίαηηβΐίηο Βοζζίβηο]

21. Ιωάννης Βαπτίστας Κλαβαρινός. [^ Β.ΟΙιί&ναηηί]

22. Γεώργιος Δόριας [ΟβοτζβΒ Βοΐ'ία]

23. Φραντσέσχος Μαρίας Μπογιάνος. [Ρ. Μ. Βοζζί&ηο]

24. Ιερώνυμος ΠαρτονοπαΓος. [ΙέΓόιηβ Ρ&Γίβηορίο]

25. Ιωάννης Νιχολος Σπερόνες. [1. Ν. δρβΓοηβ]

26. Ιωσήφ Κεντηρίωνας. [3θ86ρ1ι ΟβηΙαΗοηβ]

27. Ιερώνυμος Ντέ Φράγκη. ρέΓΛιηβ άβ ΡΓΑοοΙιί]

28. Ιάκωβος Κεντηρίωνας . [Ι&οςυββ Οβηΐυηοηβ]

Τον κατάλογον τούτον αντίγραψα εκ του
χειρογράφου του τταπά- Νικολάου. Έκαστος
ίέ των ανωτέρω Διοικγ^τών ^ιωκησε την Παο-
μίαν επι ίύο ετη.

ς'

01 ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΛΜΒΑΝΟΥΝ ΤΑ ΟΠΛΑ .ΕΝΑΝΤΙΟΝ
ΤΟΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ ΚΟΡΣΙΚΑΝΩΝ.

Κατά τους χρόνους τούτους συνέβη η αεγά-
λη Κορσικανικη επανάστασις ίι' αΐτίαν τοιαύ-
την. Οί εισπράκτορες των φόρων εφάνησαν

σκληροί κατά τίνων πτωχών τοΰτο ίί και μό-
νον ηρκεσεν δπως δλη η ν^ίσος τεθτί επι πο^ός
κατά του Γενουηνσιακού ^εσποτισριοΰ. Προφα-
νώς ^ε η αΙτία ύπαρξε (Λίκρά και ή συνέπεια
[Λεγάλη. "Άρα ίέν ητο αυτή η κυρίως αΙτία
της γενικ^ίς εξεγέρσεως τών Κοοσικανων. Το
βέβαιον εινε δτι οι Κορσικανοί έςήτουν την ά-
νεζαρτησίαν των.

Το συνθηρια ττΊς επαναστάσεως, κατά τον
παπά-Νικέλαον, ε^όθη από τους κατοίκους
του Ρουστίνου, οίτινες, λαβόντες τά βπλα τών
εισπρακτόρων τών φόρων, τους έξε^ίωξαν. Περί
τούτους ίέ συνήχθησαν και οί κάτοικοι πολ-
λών άλλων χωρίων, οιτινες απεφάσισαν νά υ-
πάγουν νά πατήσουν διάφορα Διοικητήρια, εν
οίς έφυλάττοντο δπλα, και ούτω νά έζοπλισθώ-
σιν. Ούτω ί' ήρπασαν τά δπλα εκ τών διοικη-
τηρίων τηςΚόρτης, της Άλερίας,του Ρολιάνου
και του Βίκω, και παρευθύς ώρι^ησαν και κατά
της ΒαστΙας, άλλα ίεν η^υνηθησαν νά εισπη-
^ησουν εν τφ φρουρίφ.

Κατά το παρά^ειγ(Αα τούτων οί κάτοικοι
του Νιόλου ε^ραριον κατά του Διοικητηρίου
της Παθ(Αίας ΐνα λάβωσι τά εκεί φυλαττό(ΐ.ενα
δπλα τών Ελλήνων, τά δποϊα ηίη & Διοικη-
τής των τοις ένεπιστεύθη ίιά την φύλαξιν του
χωρίου των. "Ήλθον οί Νιολίταΐ" επετέθησαν
κατά του Διοικητηρίου* πλην δ|Λως ού^εν κα-
τώρθωσαν, ^ιότι ηναγκάσθησαν νά υποχωρή-
σουν προ τών ενόπλων Ελλήνων.

Όλίγον ίέ τι μετά ταΰτα, δτε ^ιωρίσθη προ-
σωρινή τών επαναστατών Κορσικανών Κυβέρ-
νησις, οί κάτοικοι του Βίκω έθεώρησαν κατάλ-
ληλον τον καιρόν νά έπιπέσουν κατά τών ^ηθεν
εχθρών των Ελλήνων, νά τους εξοντώσουν και
νά ^ιαρπάσουν τάς περιουσίας των. Την πρώτην
λοιπόν Αυγούστου του 1730 επετέθησαν κατ*
αυτών άλλα, |χετά π«ισ(Αατώ^η ριάχην, ηναγ-
κάσθησαν νά επιστρέψουν «Ις το χωρίον των
άπρακτοι.

Άλλ* η ηττά των αυτή, άντι νά τους τα-
πείνωση και τους καθησύχαση, ετι περισσότε-
ρον τους έξηγρίωσε* ίιο και την 15 του αύτου
[χηνός ριετά περισσοτέρας ^υνά^^εως έφθασαν καΐ
πάλιν προ της Παθ|χίας. Την φοράν ίε ταύτην
το [Αεγαλείτερον (Λέρος του εχθρού συνίκειτο
ούχι άπο κατοίκους του Βίκω, άλλ* άπο άλ-
λους Κορσικανούς. Μετά πολύωρον δ(Αως (χάχην
και ούτοι ηναγκάσθησαν ν' άπέλθωσιν άπρακτοι.

Μετά τίνα χρόνον η Δη|ΐ.οκρατΙα της Γε-
νούης εστειλεν εις Κάλβι της Κορσικής τον
Ίερώνυριον Βενερόζον, άν^ρα γνωστόν εν Κορ-
σική έπι άγαθότητι, έπιφορτισριενον νά κατά-
πραυνη την έπανάστασιν ^ιά παραχωρήσεων
και άλλων συριβιβαστικών ριέσων. Ούτος, |ΐέ.
νων εν Κάλβι, ηλάττωσε ση|λαντικώς τους φό.

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

£2 22X1 Α.

51

ρους και προσ^κάλει τους αρχηγούς των έτταρ-
χιών ίνα πληροφορηθώ περί των παραπόνων
των. Ότε ίέ ηρώτησε και τους Έλληνας αν
ίίχον κάνέν παράπονον να τω εκφράσουν, εκεί-
νοι τφ είπον δτι οι κάτοικοι του Βίκω τους
εκαυσαν τους ριύλους των. Τότε ** δ άπεσταλ-
(Αενος ούτος ύπεχρεωσε τους κατοίκους του βίκω
να άνοιχο^θ[Λησουν τους αυλούς των Ελλήνων.
Μβτ* ολίγας ομ,ως ήριέρας οι κάτοικοι του
Βίκω, άντι ν' άνοικο^οριησουν τους (χύλους των
"Ελλήνων, ητοΐ|ΐάζοντο και πάλιν ίνα έπιπέσω-
«ι κατ* αυτών. Την βϊ^ησιν ταύτην ά(Λέσως οί
Έλληνες μετείωκαν εΙς τον εν Κάλβι Βενερό-
ζον καΐ εΙς τον εν ΑΙακκίω Κά(Λΐλλον Δόριαν.
Ευθύς ίε [ΐετά ταΰτα δ υίος του Βενερόζου,
όνόΐλατι Ιάκωβος, |Λέ άπόσπασ(Λα στρατιωτικών
είρ«{Αεν εΙς βοήθειαν των Ελλήνων. Ωσαύτως ί ε
ίια τον αύτον σκοπον 6 Κάμιλλος Δόριας,ύπο τον
άξιωριατικόν Καπετάν Κιεζϊνον, επ6(Λψεν εκατόν
πεντήκοντα στρατιώτας .... Την φοράν ταύτην
οί Κορσικανοί υπέστησαν μεγάλας ζημίας, άλλ'
6κ (Μρους τών Γενουηνσίων στρατιωτών μόνον,
ίιότι οί "Ελληνες μέχρι τούίε ίέν είχον την
ά^ειαν να φονεύσουν ατιμωρητί.

(Έχβταί συνβχ(ΐα)

Ν. Β. Φαρδύς:

■--«^ί-ί:ίδ^^ΑίΓ5;ϊΧ β->—

ΓΓΡΕΒΛΛΘΕΙΣΑ ΥΠΑΡΞΙ2

[*Εϊχ του Γςρμανιχφΰ του Καάοΐρΐι £.ίη<]αυ]

[ΣννέχΜα χαΐ τέλος* Ι^ προηγούμβνον φύλλον].

— Κύριε Κλάασεν, είπον είνε πολύ αργά.
Ή ιστορία σας μ* ενδιαφέρει αληθώς υπερβο-
λικά. Άλλ' εχω νά επιχειρήσω αυριον μακράν
δ^οιπορίαν,και ήθελα νοι σας παρακαλέσω να μου
^ώσητ« την £^ειαν νά αποσυρθώ. Έρχομαι ενίοτε
εις την πόλιν αυτήν, άπαξ τουλάχιστον του
έτους, θα λάβω την εύχαρίστησιν, την προσεχή
φοράν, νά σας επισκεφθώ, και νά σάς παρακα-
λέσω νά μου συμπληρώσητε την ίιήγησίν σας.

Και βγερθεις ήτοιμαζόμην ν' αποχαιρετίσω.
Έίίστασα βμως, συναντήσας το λυπηρό ν και
συγκινητικον βλέμμα, δπερ ήτένιζεν έπ' έμέ δ
Κ. Κλάασεν, βλέμμα παι^ίου στερουμένου αί-
φνης μεγάλην προσ^οκωμένην χαράν.

— »θά μ' αφήσετε ; ηρώτησε ταπεινή τγ^
φωντ).

— Εινε αργά, απήντησα.

— Αλήθεια, βίνε αργά ! έπανέλαβεν αφηρη-
μένος. Είτα έστέναζε βαθέως και προσέθηκε :
Δεν υποθέτω νά σοίς έν^ιαφέρν) ή ιστορία μου.
Ό,τι λέγω φαίνεται άπίθανον. Μ* άκροάζεσθε

και σεϊς ίσως δπως άλλοι προ υμών ίέν με πι-
στεύετε . . .

— Βεβαιωθήτε, κύριε Κλάασεν, ύπέλαβον
οιακόπτων αυτόν, δτι ούί* έπι στιγμήν <ϊιστάζω
περί της ειλικρινείας σας.

Προσέκλινε περίλυπος και απήντησε:

— 'ϋ^ού ή ίιεύθυνσίς μου. Κατοικώ εΙς την
^ζοχή^) εν τέταρτον της ώρας μακράν απ* είώ.
Οί άμαζηλάται γνωρίζουν τον ^ρόμον, και κάθε
παιίι ημπορεί νά σάς ίείζγ) την "ΕχαυΜν της
Νίότηνος. θά χαρώ πολύ νά σάς ίεχθώ εις τον
οικόν μου. '^Αν δμως δ καιρός σας 5έν σάς έπι-
τρέπτρ νά μ* έπισκεφθήτε, τηλεγραφήσατέ μου
ούο λέξεις κ* ε'ρχομ' έίώ και σάς βλέπω. Κοιμώ-
μαι ε^ώ τόσον συχνά δσον και εΙς την οΐκίαν
μου σχείόν. Εις την επαυλίν μου είνε μεγάλη
μοναξιά, ενώ ε<ϊώ εχω την τύχην νά κάμνω
πότε και πότε καμμίαν γνωριμίαν. Προ ετών
δμως ίέν απήντησα τόσον άξιαγάπητον συν-
τροφιάν, ώς την Ιίικήν σας* και μου είνε πραγ-
ματική λύπη να την στερηθώ πάλιν τόσον γρή-
γορα. Άλλα ίεν π^ίπΐί νά ημαι αδιάκριτος*
οέν θέλω νά σάς κρατήσω. Άναβλβπώμεθα λοι-
πόν. Δεν εινε αλήθεια ; άναβλεπώμεθα.

Και μου έτεινε την χείρα* αλλά τόσον οίυ-
νηράν έγκαρτέρησιν ενείχε της φωνής του δ
τόνος και το ήθος της μορφής του, ώστε ίέν
ήσθάνθην την γενναιότητα νά έμμείνο) εις την
πρώτην μου άπόφασιν. <τ Ημπορώ νά κοιμηθώ
αυριον έντος της αμάξης, ίιενοήθην ας του χα-
ρίσω του ταλαίπωρου και το ύπόλοιπον της νυ-
κτός μου.]>

— Κύριε Κλάασεν, ύπέλαβον μεγαλοφώνως,
είνε πολύ κολακευτικών ίι' εμέ δτι ή συντροφιά
μου σάς είνε ευχάριστος. Δεν ^ύναμαι νά σάς
εκφράσω άλλως την εύγνωμοσύνην μου, εΙμή
παρακαλών σας νά μου επιτρέψετε νά μείνω
ακόμη όλίγην ωραν μαζή σας. θέλετε ;

Οί οφθαλμοί του ήστραψαν εκ χαράς.

— "Αν θέλω ; άνέκραξε. Και τί άλλο θέλω,
αξιότιμε φίλε μου ; Μη με θεωρήσετε ώς φλύα-
ρο ν, δστις τον πρώτον άνθρωπο ν τον δποϊον
άπαντ^ κάμνει θΰμα της φλυαρίας του. *Όχι Ι
"Ο,τι μ' ελκύει προς σάς και σάς καθιστά ^ι'
έμέ τόσον πολύτιμον άκροατήν, είνε ή εμπιστο-
σύνη την δποίαν εϊχετε τήν καλοσύνην νά μου
δείξετε. Δεν είνε ίυνατον νά φαντασθήτε πόσον
εύχάριστον είνε αυτό ^ι' ανθρωπον μεμονωμένον,
ενώπιον του δποίου, καθ' δλον τόν μακρόν και
πολυτάραχον βίον του, πολλοί άνθρωποι πα-
ρήλθον, των δποίων δμως οί πλείστοι τόν μετε-
χειρίσθησαν με ίυσπιστίαν, άλλοι με χλεύην
και έμπαιγμόν, και ολίγοι μόνον, πολύ ολίγοι,
με αληθή έκτίμησιν τών προτερημάτων του.
Σάς παρακαλώ νά μου δώσετε τήν ^ιεύθυνσίν
σας ακριβώς, θ' ακούσετε αργότερα περί εμού.

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

52

ε:χιτι^

Ή(ΐ.7;ορώ Ισως νλ σας φανώ ποτ€ χρησ(|χος.
Τψ είωκα το έπισκε?:τήριόν (ΑΟυ, επΙ του
δποΐου £ση|λ«ιουτο η ^ιεύθυνσίς [/.ου. Έχεΐνος ^ε,
στερεώσχς (λονην ^ιόπτραν εΙς τον όφθαλ[;.όν του,
χαΐ λαβών ούτω παρά^οζον ήθος χο[λψευτου
(Α* δλον αυτού το γήρας, ανεγνω (χεγαλοφώνως
την ^(βύθυνσιν, ΐνα διορθώσω ε /^εχόριενον λά-
θος, και έφύλαξεν &ρ.εσως το επισκεπτηριον
εντός κο[χψοτάτου χαρτοφυλακίου. Έπειτα |χοι
προσέφερε νέον σιγάρον, ;/.έ παρεκάλεσε ^ιλ φι-
λικού νεύμ,ατος να καταλάβω την ττροτεραν ριου
θέσιν, εκάθισε και αύτος άπέναντΙ ριου, κ* εξη-
κολούθησε την ίιήγησίν του.

«Μετέβην, συνοίευό(/.ενος ύπο του πιστού ύπη-
ρετου |χου, εΙς την πατρίδα [Λου, καΐ εκατοΐκησα
την οικίαν δπου είχον αποθάνει δ πατήρ {Αου
και η μήτηρ (Αου, δπου κ' εγώ ειχον γεννηθη.
^Ητο προ δεκαεπτά ετών ακατοίκητος• αλλ* η
ασθενούσα σύζυγος (Αου, ήτις είχε (Αεγάλην των
κοσ|Αΐκών πραγ^λάτων ε(;.πειρίαν,ειχεν ε(Απιστευθη
την ο'ικίαν εΙς την φροντίία και επιστασίαν ίύο
ηλικιω[Λενων συζύγων, οίτινες ήσαν εις την ύπη-
ρεσίαν [ίας καθ* δν χρένον εζων άκ6[Αη οι γο-
νείς [Αου. Μολονότι ίε τα έπιπλα είχον αρκετά
βλαφθη, εύρον δ(Αως αρκετά ίω|Αάτια καλώς ^ια-
τηρη|Αένα, και κατώρθωσα τ^ βοηθε((χ τού επι-
τηδείου ύπηρέτου (Αου νά εύτρεπίσω άνετον
δπωσούν κατοικίαν. Έπχνεύρον και το χειρό-
γραφόν μου, το άγαπητόν (Αου χειρόγραφον !
Δεν είχε. (Αεν ίυστυχώς προφυλαχθη τόσον
επΐ(Αελώς, δσον δτε έπι αιώνας δλους το ειχον
φυλάξει οι απόγονοι τού συγγραφέως* ίιότι
και το χαρτίον είχε κιτρινίσει άκόριη περισσό-
τερον, και η ρ,ελάνη ειχεν ωχριάσει, και σκώ-
ληκες ειχον καταφάγΐι και βλάψει τά φύλλα•
αλλά ίι* ε(Αέ, βστις το εγνώριζον ακριβώς και
λ8πτθ(Αερώς,ητο πάντοτε εύανάγνωστον και άνε-
κτίρ,ητον.

Πρώτη [Αου φροντις ύπηρζε νά παραβάλω τάς
κυριωτάτας τών διατριβών και συνταγών (Αε
τά χειρόγραφα, τά δποϊα ειχον γράψει εκ (Ανη-
[Αης εντός της φυλακής [Αου. Παραδόξως ίεν έ-
συ(Αφώνουν εντελώς ριέ το πρωτότυπον ως εγώ
ύπεθετον. Άλλα τούτο ίεν [Αε ανησύχησε ίιό-
λου. "Ο,τι ειχον γράψει εγώ ητο τρόπον τινά
ύπαγόρευσις τού συγγραφέως τού χειρογράφου
και είχε την αύτην αύθεντίαν, την 6ποίαν είχε
και το πρωτότυπον ητο οΰτως ειπείν σχόλιον,
συ(Απληρω|Αά του. Κατεσκεύασα εν χη|Αεΐον, πολύ
πληρέστερον εκείνου το δποιον είχα πρότερον
και ηρχισα ά[Αεσως την κατασκευήν τού φαρ-
[Αάκου της νεότητος, το δποϊον είχα ανακαλύψει.
Έζων ηίη προ τεσσαράκοντα πέντε ετών. Και
^εν τ,σθανό|Αην [Αεν άκό[Αη διόλου τάς ασθενείας
τού γήρατος, άλλα παρ«τήρουν δτι και το σώ-
[Αα [Αου και ή διάνοια [ΑΟυ ειχον χάσει την ελα-

στικότητα και την άνθηρότητα της νεότητος,
και ήθελα ν' αρχίσω το ταχύτερον την άνανέω-
σίν [Αου. Μετά έζά|Αηνον έργασίαν κατώρθωσα
νά παρασκευάσω το άνεκτΙ[Αητον ποτόν.9

Έ^φ έστάθη και [Αε παρετήρησεν ύπόπτως•
Δεν έκινήθην.

— «Ευχαρίστως θά σας εχάριζον άπο το
ποτόν |Αθυ, είπεν ήσύχως* άλλα ίέν θά σας έ-
χρησί[Αευε' [/.όνον έ[Αέ ούναται νά ώφελήση. Διά
νά ένεργήσν) το φάρ[Αακον άποτελεσ(Αατιχώς,
άπαραίτητον είνε, πλην τών άλλων, νά άνακα-
λυφθτ) και νά παρασκευασθτ) υπ' αυτού εκείνου
δστις θά τθ(Αεταχειρισθ7).Άν το πραγ[Αα ίέν είχεν
ούτως, 8λος 6 κόσ[Αθς θά ηξευρεν δ,τι γνωρίζω
εγώ... ίιότι εγώ ίέν εί(Ααι εγωιστής. Δυστυ-
χώς ίιά την ταλαίπωρον πάσχουσα ν ανθρωπό-
τητα, (ΑΟνος εγώ ίύνα[Ααι νά ωφεληθώ άπο την
άνακάλυψίν [Αου.

— Εννοώ, είπον.

Προσέκλινεν ευμενώς και έζηκολούθησεν:

— Δεν απέκρυψα την ένασχόλησίν μου, ίιότι
ή μυστικότης ίέν ητο αναγκαία. Ή οΙκογένειά
μου ητο πολύ γνωστή εις την πόλιν Κ. Εύρον
ί' έκει και μερικούς παλαιούς συγγενείς, και έ-
σχηματίσθη τοιουτοτρόπως περί έμέ κύκλος
καλών φίλων. Διηγήθην ίέ εις αυτούς προθύμως
δ,τι και σεις μέχρι τούίε ήκούσατε. Έβλεπον
δτι κάνεις ίέν μ' επίστευε, άλλα τούτο ολίγον
μ* έλύπει. Ήρκει προς επιτυχίαν μου, δτι θετι-
κώς εγνώριζον εγώ, ποία ύπήρχεν εντός μου έκ-
τακτος σοφία.

Τήν 13 Όκτωβρίου, αφού έώρτασα την τεσ-
σαρακοστήν εκτην γενέθλιόν μου, ήρχισα τήν
ίίαιτάν μου. Παρετήρησα ίέ μετ* εύχαριστή-
σεως δτι καθ' έκάστην έγινόμην κατά μίαν ή-
μεραν νεώτερος. Και τήν 13 Όκτωβρίου τού
επομένου έτους ήίυνήθην, προς άπερίγραπτον
χαράν μου, νά εορτάσω τήν τεσσαρακοστήν πέμ-
πτην γενέθλιόν μου.

Τοιουτοτρόπως καθ' έκαστον έτος εσβυνα ενα
χρόνον άπο τήν ζωήν μου. Νέα νεότης, νέα
ίύναμις εισήρχοντο καθ* έκάστην εις τήν υπαρ-
ξίν μου και μέ έπλήρουν άγαλλιάσεως, τήν δ-
ποίαν ούίεις θνητός ίύναται νά φαντασθτ;.

Τον χειμώνα τού 1861 έγνώρισα εΙς τήν
πατρικήν μου πόλιν μίαν νέαν κόρην ίεκαπεντε
ετών. ^Ητο το χαριέστατον πλάσμα, τό δποϊον
ημπορεί κάνεις νά φαντασθ^* ανθηρά, εύθυμος,
ζωηρά, ωραιότατη, και τόσον έξυπνος, ώστε
πολλοί τήν έθεώρουν ώς αύθάίη. Ήτο κόρη
ενός τών συμμαθητών μου, και έπεσκεπτόμην
συχνά τον οίκον τών γονέων της . Μέχρι προ
μικρού είχε ζήσει πλησίον γραίας άτέκνου θείας
της, ή δποία τήν ειχεν υιοθετήσει* άλλα μετά
τόν θάνατον της συγγενούς αύτης, ήτις της
είχεν αφήσει μικράν τίνα περιουσίαν, έπέστρε-

ΟΪ9ϊΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

£2 23X1^

53

ψεν εις την πατρικήν της οΐχίαν. Ήτο η άγα-
τηττ) μου, και ώφ(λού[^!.ην άπό πασαν πβρίστα-
σιν ίια νά της προξενήσω χ«ράν. Έδλεπον ίέ
(λε (Αεγάλην (χου εύχαρίστησιν,δτι (Αου το άντα-
πέ^ι^ε ^ιά παιδικής εύγνω(Λοσύνης και άφο-
9ΐώ<τεως.

Μίαν η|Αεραν, ένφ εκαθηριην πλησίον της εις
την πατρικην της οικία ν, (ΑΟυ είπε ν έξαφνα;

— Άλι&θεια, κύριε Κλάασεν, οτι ηύρατε
το [Αεσον νά γίνεται κανείς πάλιν νέος, καΐ δτι
χκταγίνεσθε τορα νά γείνετε και σεις νέος;

— Έλενη Ι άνεκραξε [χετά ρ.0[Αφης η ρ.ή-
τηρ της.

— Άφή<ϊατε το κορίτσι ν3^ 6|χιλησγ), ειπον
εγώ, και στραφείς προς την κόρην, απήντησα
ιΐς την έρώτησίν της:

— Μάλιστα, το εχω αύτδ [λέσον άλλα ίιατί
[1* €*ρωτάτε ;

Έ(ΐ.ει^(ασε πονηρώς καΐ (Λου άπηντησεν :

— *Δφ' δτου εΐ|Λ' είφ, εσκέφθην πολύ περί
του [Αελ7.οντός ρ.ου. Μίαν η[χέραν Θ3ι νυ[ΐ.φευθώ
χ* εγώ. Άλλ* άπο τους νέους τους δποίους βλε-
ττω, ίεν (α' αρέσει κάνεις τόσον δσον σεις. Πόσον
ετών ειαθε, κύριε Κλάασεν ;

— Έγεννηθην, απήντησα, προ τεσσαράκοντα
εννέα ετών, και εΐ(Ααι τόρα τεσσαράκοντα ίύο
ετών.

— Λαριπρά ! εξηκολούθησε. Γενητε λοιπόν
επτά ετη άκό[Λη νεώτερος* θά είσθε τότε τριά-
κοντα τυεντε και εγώ είκοσιίύο ετών, και τότε
Ι^έ νυ[ΐφεύεσθε.

. — Έλενη ! Έλενη ! έφώναξε και πάλιν η
[ΐήτηρ της.

Άλλ* εγώ ήγερθην και ειπον εντόνως :

— Παρακαλώ, παρακαλώ πολύ, αγαπητή
|ΐου φίλη, ν* αφήσετε την κόρην σας νά δμιλή-
ση, έστω και αν οι λόγοι της ίεν συ|Λφωνοΰν (χε
τάς ιίέας και τάς έπιθυ(λίας σας.

Ή κυρία εστενοχωρήθη και άπηντησεν:

— Ή Ελένη εινε ανόητη.

'Εγώ έστράφην τότε προς την νέαν, και την
ήρώτησα αν ώριίλει σπου^αίως.

'Εκύτταξε [λει^ιώσα και κάπως ίειλά την
[ίητέρχ της, και |Λθυ άπηντησεν οικείως:

— Όταν γενητε τριάκοντα πέντε ετών, κύ-
ριε Κλάασεν, κ'έγώ εικοσι^ύο, τότε νυριφευό(Λεθα
χωρίς £λλο.

Έίραξα τότε την χεϊρά της και ειπον επι-
σήριως*

— Σας θεωρώ λοιπόν ως μνηστήν |ΐ.ου.
Έπειτα επλησίασα εΙς τήν^ {ΐητερα, και

ε πρόσθεσα* .. ι ^

— Με την συναΐνεσίν σας, σεβαστή (χου φίλη-
Εκείνη ίεν απήντησε τίποτε, άλλα και ίέν

απέκρουσε την πρότασίν ριου. Είπε (λόνον [Λίτά
(λίκρόν :

— Επτά ετη είνε (χακρά προθεσ^Λία• αργότερα
πάλιν 6[;ιιλου[Λεν.

Την επαύριον |χου ειπεν ή Ελένη•
— Χθες ή (Λα|λά (λ' έ[Λάλωσε. Δεν ταιριάζει,
(χοΰ είπε, εις ριεγάλο κορίτσι νά δ(Λΐλ7) δπως
σας ώ[Λίλησα. *Δς άφήσω(Λεν έπι του παρόντος
το πράγ(Λ«. Άλλίι ή συ(ΑφωνΙα μ,κς συ(χφωνία,
κύριε Κλάασεν.

Τέσσαρα έτη παρηλθον, και ή Έλενη ώρί-
[ΐκσεν υπό τά δ(Λ(Αατά (Λου εΙς περικαλλή νεάνι^α.
^Ητο δεκαεννέα ετών. Άλλ' από τίνος χρόνου
είχε γίνει εκτάκτως σιωπηλή και επιφυλακτική.
Είχε [Λεν πάντοτε φιλικόν και εύ|λενές ^ι' ε'[Λέ
[Λει^ία|χα, δσάκις [ΐ.' έβλεπεν, άλλ' απέφευγε
νά ρ,ένη ριόνη (χαζή (λου, και ίέν εϊχο|/.εν πλέον
τίκ,ς οικείας έκείνας συνο|ΑΐλΙας', αί δποΐαι ήσαν
άλλοτε τόσον συχνά Ι.

τι είχε συ(Αβή ; Έτυράννουν την κεφαλήν μου
νά το εΰρω, και ήμην ίυστυχέστατος, δτε μίαν
ήμέραν δ πατήρ της Ελένης μου ανήγγειλε
ίι* ολίγων ξηρών και ψυχρών λέξεων, ώς αν
ήτο το πράγμα εντελώς άίιάφορον ίι' εμέ, δτι
ή κόρη του ήρραβωνίσθη και μετ' ολίγους μήνας,
την προσεχή άνοιξιν, νυμφεύεται.

Απέμεινα βωβός, κατάπληκτος, . . άλλα ήσυ-
χος* ούτε λέξις, ούτε νεύμα μου εξεδήλωσε τον
πόνον μου . Ύπήγα εΙς την οΐκίαν μου, κ' εκρύ-
βην εις το ^ωμάτιόν μου, και έκλαυσα. Ή
ελεεινή μου ζωή παρήλθε ν δλόκληρος ενώπιον
της σκοτισθείσης ψυχής μου, δ θάνατος τών γο-
νέων μου, τών μόνων όντων, τά δποϊα με ειχον
αγαπήσει• δ βραχύς και ατυχής μου γάμος• ή
μακρά μου φυλάκισις. Έσκεφθην, αν ήτο του
κόπου άξιον νά γείνω πάλιν νέος, αφού ή ζωή
μου αυτή έμαρτύρει πόσον ολίγην χαράν περιέ-
χει ή νεότης του άνθρωπου. Έφθασα σχείον
εις τήν άπελπισίαν. Δεν ήτο άρα προτιμότερον
ν* αποθάνω, ή νά παρατείνω τήν ζωήν, ή
δποία ού^εμίαν μου ύπέσχετο εύχαρίστησιν ;
Ευτυχώς έπεσε το βλέμμα μου εις το χειρόγρα-
φον, το δποϊον εκείτο έπΙ της τραπέζης μου.
Πόσον εύγλώττως μ* έφάνη δτι έλαμψαν εις τά
ομματά μου τά παλαιά και ωχρά του γράμ-
ματα ! Ή θεία σοφία, τήν δποίαν με είχον ίι-
^άξει, έχυσε πάλιν εις τήν καρίίαν μου τήν
είρήνην έκείνην και τήν γαλήνην, τήν δποίαν
μόνον οι αθάνατοι άπολαμβάνουσι. ΤΙ έσήμαινε
στιγμιαία οίύνη ίι' δν, το δποίον είχε τήν
(^ύναμιν νά προστάζη τον χρόνον νά σταματήση
ή καΐ νά οπισθοίρομήσγι ; Έμειίΐασα ίιά τήν
άίυναμίαν, ήτις με είχε καταλάβει,• καίτοι
Ισχυρότερον,ίυνατώτερον, σοφώτερον παρά ποτέ.

Άλλ' ή γενέθλιος μου πόλις απώλεσε πάν
θέλγητρον ίι'έμέ. Δεν ώργίσθην κατίι της Ελέ-
νης* ήτο άναξία της οργής μου. Άλλίί ίεν

ήθελον πλέον νά τήν συναντήσω. 5Ρρΐιςχ^Λ||ίΛ
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν:ϊΟΟ νΐε

54

£3Ζ1ΤΙ^

ρας, άφ' δτου {αοΙ άνηγγίλθησαν οι αρραβώνες
της, «γκατίλβιψα ίιά παντός την Κ.

Ό Κ.Κλάα«ν εσταμάτησβν επΙ (ΐικρόν, ώσεί
θέλων να συναγάγτρ τάς ΐίέας του. Ότε ίε πχ-
ρετήρησεν δτι εθιώρουν το ώρολόγιον (χέ κεκ-
[χηκότας όφθαλ[Λθύς, είττε*

— Λάβετε άκό[ΐη ολίγα λεπτά ύπομιονήν.
Ή ιστορία |χου έτελείωσε.

Είτα ί' έξηκολούθτ,σεν δ(Αΐλών ταχέως, οιο-
νεί φοβού(χενος α-έ άποκά{Αη η προσοχή (ίου προ
του τέλους της ίιηγήσεώς του•

— Δύο ετη τόρα ζω εντελώς άσχετος πλη-
σίον της Β. Ήίυνήθην να εξακολουθήσω ήσύ-
χως τάς [χελέτας (χου, και να κά[Αω νέας, λα[Α-
πράς ανακαλύψεις. "Ελαβον επθ[/.ενως άπόφασιν,
ή 6ποία έχει ίι' ψέ ύψίστην σηριασίαν. Κατώρ-
θωσα το ποτον το δποϊον παρασκευάζω να το
συ[Απυκνώσω <ις τοιούτον βαθ(;.όν, ώστε νά εΐ-
κοσαπλασιάσω την ίΟναμίν του. Δεν το (χετε-
χειρίσθην άκόριη ύπο την νεαν του {/.ορφήν, ίιότι
προς επιτυχή χρήσιν πρέπει νά περΐ[Αείνω (αερι-
κούς ευνοϊκούς άστερισ(χούς. Άλλα το έρχόριε-
νον έτος θοι πιω άβλαβώς το ίυνατον ποτόν,
το δποϊον θα έφόνευεν οιονδήποτε άλλον, θα
το κά[χω, ίιότι... σκοπός ΐλου είνε . . .

Ήγερθη, εκυψε προς ε|λέ και είπε, βραδέως
ψιθυρίζων, αλλά τονίζων έκάστην λέζιν :

— Σκοπός [χου εινε να όπισθο^ρο[λήσω την
ζωήν (ίου, δσον το ίυνατον ταχύτερα, (Αίχρι της
γεννήσεως |ΐου.

Μ' έθεώρησεν επι μακρόν, και έζηκολούθησε
περίλυπος, ταπεινή ττ) φωνγϊ :

— Εννόησα κάλλιστα, δτι ή ση(Αερινή |Αθυ
υπαρζις θα ε^(Λ.βνβν δπως ίήποτε ελεεινή. Τα
φρικτά [χου παθήριατα, αί λυπηραί|Λου αναμνή-
σεις, τίς δποίας αδύνατον είνε νά ίιώζω από
την ψυχήν μ.ου, θα μού έφαρμάκευον π&σαν χα-
ράν, ένόσφ θά εφερον το φορτίον του παλαιού
άνθρο>που. Ένόσψ ζώ την σημερινήν [χου ζωήν,
ίέν ίύναμαι νά εξαλείψω δτι έπι δεκαεπτά δλα
ετη (χέ άφήκαν νά τήκω(χαι εντός είρκτής, δτι
[χε ήπάτησαν και κακο[χετεχειρίσθησαν ως ου-
δέποτε άνθρωπον. "Ολα αύτα πρέπει νά άφαι-
ρεθώσι, νάέκλείψωσιν από την ζωήν (χου,ίιά νά
δυνηθώ νά ζήσω πάλιν ήσυχος κα; ευτυχής. Διά
τούτο. . .»

Και άναλαβών πάλιν το έπίσημον εκείνο
ήθος, ίι* ου (χοι άνεκοίνωσε προ (χικροΰ δτι
έσκόπει νά όπισθοίρο|χήση την ζωήν του (χέχρι
τϋς γεννήσεως του, προσέθηκε*

— Διά τούτο θέλω νά επανέλθω εις την κοι-
τίία, και ως νεογέννητος ή (χάλλον ειπείν ως
αναγεννηθείς ν' αρχίσω νέαν ζωήν.

Ώρθώθη ίε ταύτα λέγων και (χέ προσειίβν
ανήσυχος.

— Πιστεύετε, δτι θά επιτύχω ; ήρώτησεν.

"Η θά [χ' εμπαίζετε και σεις δπως άλλοι, εις τού;
δποίους ένεπιστεύθην, δπως εΙς σας ;

— "Οχι,κύριεΚλάασεν,άπήντησα.Βεβαιωθήτε,
δτι ίέν σ&ς εμπαίζω, ούτε θά σας εμπαίζω ποτέ.
Εύχομαι ίέ τούναντ(ον να επιτύχωσι τά πολύ
περίεργα πειράματα σας.

Τόσον τόν συνεκίνησαν οι λόγοι ούτοι, ους
επρόφερον ήσύχως και σοβαρώς εν είλικρινει συμ-
παθείς, ώστε οί οφθαλμοί του έπληρώθησαν
δακρύων.

— Δεν θά λησμονήσω ποτέ, δτι ίεν μού έ-
ίείζατε άμφιβολίαν,ειπε.Μού ίίίετε νέον θάρρος.
Είμαι φίλος σας ίΓ δλην σας την ζωήν. Μη με
λησμονήσετε. Έγώ θά σας εχω πάντοτε εις τόν
νουν μου.

Ήγέρθην και έγώ και έτεινα προς αυτόν την
χεϊρα, προς άποχαιρετισμόν.'Έίραξεν αυτήν ίιά
των ίύο του χειρών, την εσφιγξεν εγκαρδίως και
είπε•

— 'Λναβλεπώμεθα, αγαπητέ μου, αξιότιμε
φίλε. Ευχαριστώ ίιά την πίστιν σας. Εύχομαι
νά δυνηθώ νά σας αποδείξω και πάλιν πόσον
ευγνωμονώ ίιά την αγαθότητα σας. Ελπίζω νά
τό κατορθώσω. Μη λησμονήσετε την ίιεύθυνσίν
μου-'Αρής Κλάασεν,Έπαυλις Νεότητος,πλησίον
της β. — Άναβλεπώμεθα.

Ε'

Διαρκούντος τού επομένου έτους ελαβον δια-
φόρους μακράς καί πως συγκεχυμένας έπιστολάς
τού φίλου μου. Είχον κερίήσει, φαίνεται, την
καρίίαν του ίιά της προσοχής μεθ* ης είχον ά-
κροασθή αυτόν, ίιότι επανειλημμένως με έβε-
βχίου περί τής φιλίας και ευγνωμοσύνης του,
και με παρεκάλει, ίι' εκάστου γράμματος του,
νά μη λείψω νά τόν επισκεφθώ έπι μικρόν, αν τυ-
χόν μ' εφερεν & ίρόμος μου προς τό Β. Μόλις
τό έπόμενον έτος περί τά Χριστούγεννα κατώρ-
θωσα να έκπληρο)σω την έπιθυμίαν του.

Εύρον δτι δ Κ. Κλάασεν είχε μεγάλως γη-
ράσει κατά τους 14 μήνας, καθ' ους ίίν τόν εί-
χον ιίεϊ. Έπειίή ίε μοι η το γνωστή ή εποχή
της γεννήσεως του, ευκόλως ύπελόγισα, δτι μό-
λις ητο έξήκοντα ετών. Και δμως έφαίνετο όγ-
ίοηκοντούτης* κάτισχνος, ασθενής, αδύνατος.
Έπροξένει ίε ή θέα του λυπηράν αλλά και κω-
μικήν συγχρόνως έντύπωσιν, ίιότι ή ενδυμασία
του και δλον αυτού τό έζωτβρικόν άπετέλει
χονίροειίή καί άπότομον αντίθεσιν προς τό έ•
τοιμόρροπον σώμα του. "^Ητο ένίείυμβνος ως
νεαρός μαθητής, αδύνατον ίε νά φαντασθη τις
οίκτρότερόν τι και γελοιότερον τών λιπόσαρκων
κνημών του, καλυπτομένων ύπο ποικιλόχρωμων
κνημίίων, ύπό κοντάς, μέχρι γόνατος, άναξυρί-
ίας. Ευρύ κατάλευκον περιτραχήλιον, καλύπτος
τό περιλαίμιον κοντού κολοβίοιτΊ&αΛ^Μ4Τΐίρ5<«3ΐτον
ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ Ι

^ίϊ'ΟΤόί^^ίΓ^

£2ΣΤ Ι ▲

55

χρω|Α«τι<ιτόν λαΐ[Λ0^έτην, ^«^£{Λένον ώς 6 των
ναυτών, άπεχάλυπτΕ τον Ισχνόν χαΐ πληργ) τβ-*
νόντων τράχηλόν του, τράχηλον [Λα^η|χένης ά-
λεχτορί^ος, χαΐ χατε^βίκνυεν ετι άπαισιώτερον
το χίτρινον χαι ^ιχνόν «υτοΰ πρόσωπον.

Με προσηγόρευσεν εν ριεγαλοφώνφ παι^ι^η
«γαλλιά«ει, χαι προσεπάθησε νά σκιρτηση περί
ερ, άλλα προσέχοψε βαρύς χαι θα κατεπιπτε
χα|&χί, αν ^εν άντελα|ΐ.βάνετο αύτοΰ δ παριστά-
Ι&ενος πάντοτε υπηρέτης. Είτα (αε ώ^ήγησεν εΙς
το ^^ι&άτιόν του, δπερ ητο πλήρες παιγνίων,
δποΐα α9(Αενΐζουσι τα ^εχαετη παιδία, κατόπιν
εις το χηριικόν του εργαστηριον, δπου απήντησα
ώχρόν τίνα χαι σιωπηλόν νέον, δν (ίου παρου-
σίασεν ώς βοηθόν του, χαι τέλος εις το σπουία-
βτηριόν του, βπως Ιίώ το πολύτΐ|χον χειρόγρα-
φον, εΙς δ ώφειλεν δλην του την σοφίαν. Το έ-
θώπευσεν ηπΐως ίιά ττίς χειοός, ώς αν ητο ζών
τι, χαΐ (Αοι ε^ειζε ^ιά του σαχτύλου περίο^όν
τίνα, ση(/ιειω(Αένην έπι της πρώτης ευθύς σελί^ος:
Ε$1 μΙ δορίιοηιιη, βίηβ ςιιο, ςιιίουπκιυβ ορβΓ&ΙυΓ,
β8( βίοοΐ δ&£^ϋ(&Γίιΐ8, ςιιί δίηβ ο1ιογ(1& 8&^ί(1&1. Το
χ^ειρόγραφον έφαινετο γηραιον και σεβάσριιον•
χαι αν ί' ετι έλησ(χόνουν δτι δ Κ. Κλάασεν προ
πολλών ηίη ετών το (χετεχειρίζετο, ώφειλον
πάντοτε ν3ι 6ρ.ολογήσωδτι& κατασκευάσαςαΰτό
ητο βεβαίως έ(ΐ.πειρότατος τΐ^ς νοθείας αρχαίων
^χειρογράφων.

'Οτ' εχαθήσα|Αεν εις την τράπεζαν. δ υπηρέ-
της είεσε περί τον τράχηλον του Κ. Κλάασεν
ρ,έγα χειρόρι^κτρον άναγκαιότατον £λλως, ίιότι
αί τρέμουσαι χ^ιρβς "του γέροντος ά^εζιώτατα
χατώρθουν νά φέρωσιν εις το στό(Αα τα οψα, και
το λευχον οθόνιον ταχύτατα χατεκηλι^ώθη.
Κς τοΰτο ίέ (/.ετά πολλής του εύχαριστη^εως
(44 χατίστησε προσεκτικόν δ Κ. Κλάασεν.

Διαρχουντος του γεύ(Αατος (λοι ίιηγηθη, δτι
άπο τριών ηίη (Αηνών έλά(Αβανε το ποτόν του
συ(ΐ.πεπυχνω[Αένον εις Ισχυρότατον έχχύλισ(λα
χαι δτι, ώς κ' εγώ βεβαίως θα παρετηρησα, έ-
πετυχεν ηίη ίιά της (Αεθόίου αύτης τά θαυ-
ριασιώτατα άποτελέσ(Αατα.

— Δεν θα το πιστεύσετε, είπεν άλλα σας
βεβαιώ δτι κατώρθωσα τους τελευταίους τρεις
(ΐήνας να γείνω κατά είκοσιπέντε σχείον ετη
νεώτερος. Τά παλαιά ριου γενέθλιοι τόσον τα«
χέως επέρχονται τόρα, το εν |Α*τα το άλλο, ώστε
ζπέχα(ΐα πλέον νο& τά εορτάζω. Χθες εγεινα εν-
ίεχα ετών. Μη ριε συγχαίρετε, φίλε (Αου, ίιότι
|ΐετ* ολίγας η(Αέρας θά είχατε πάλιν νά ριέ συγ-
χαρητε ίιά το ίέχατον έτος (χου. "Εν (/.όνον ή-
θελα πολύ να σας παρακαλέσω. Μου κά(χνετε
την χάριν νά ίεχθητε την πρόσκλησίν (Λου εις
τά τελευταία η [χαλλον εΙπεΤν τά πρώτα γενέ-
θλια (Αου ; Ή ζωη (χου τόρα θά εχτρ την έξης
πόρε (αν. Έντδς σχετικώς ολιγίστου χρόνου θά
γείνω ένος ριόνον έτους. Κατά το τελευταϊον αυ-

τό, το πρώτον ίηλαίή, έτος της ζωής (Αου θοί έ-
χω φυσικφ τφ λόγψ δλας τας ιίιότητας ένος
(Λίκρου παιίίου,ίέν θά δ[Λΐλώ, ίεν θά περιπατώ,
ίέν θά εννοώ. Έλαβον άπο τοΰίε τά (χέτρα
(Αου, ώστε νά (Αου ίοθγί τότε το ποτον τόσον
συ[/.πεπυκνω[Αένον, ώστε το άναίσθητον αύτο
έτος νά περάση εις ολίγας στιγ(Αάς. Κατά την
βραχεΐαν αύτην άλλα σπουίαιοτάτην ίιά τον
φιλόσοφον περίοίον, πολύ έπεθύ(Αουν νά γνωρίζω
δτι θά είσθε πλησίον (χου, ώστε κατόπιν (χετά
την άναγέννησίν (Αου — ίιότι καθ* ην στιγ(Αην
θά έζαφανισθ-^ η τελευταία [χου ζωη, αρχίζω
ευθύς την νέαν — ν' ακούσω άπο το στό(Αα
σας κατά τίνα τρόπον ενήργησε το φάρρια-
κον ενώ έκοιριάτο το πνεΰ(χά (χου. Την πληρο-
φορίαν αυτήν ίέν θ* αργήσω νά σας την ζη-
τήσω, ίιότι έφρόντισα περί δλων, ούί* έλησ[ΑΟ-
νησα, δτι ώς νεογέννητον παιίίον θά ή(Αην ανί-
κανος νά εννοήσω δ,τι σας ζητώ, αν ε[Αενα ώς
δλα τά βρέφη. Άλλ* δ εύρων το (Αυστικον της
εντός ολίγου χρόνου ανανεώσεως ίέν ητο ίύσκο-
λον νά [Αάθη την τέχνην του νά γηράσκη γρή-
γορα. Την ε(Ααθον λοιπόν και αυτήν πολύ ευκό-
λως, και έντος του εργαστηρίου (Αου ευρίσκονται
ίιάφορα φιαλίδια, [χέ ακριβείς έπιγραφάς, πε-
ριέχοντα δλα τά φάρρ,ακα, τά δποΤα πρέπει νά
(χοΰ ίοθούν (Χ6τά την άναγέννησίν (χου, κατά
τήνπερίοίον της νηπιότητός (χου. Διά νά εξα-
σφαλίσω ίέ αύστηράν ύπακοήν εις έκτέλεσιν
τών ίιαταγών (χου, συνέταξα πράξιν συ(χβο-
λαιογραφικην, τήν δποίαν έγνωστοποίησα και
εις τον ύπηρέτην καΐ εις τον βοηθόν (ΧΟυ, καΐ
ίιά της δποίας εξασφαλίζω εις τον καθένα των
ίέκα χιλιάίας τάλληρα, πληρωτέα τήν ήιχέραν
καθ' ην θά εορτάσω το ίέκατον δγίοον της α-
ναγεννήσεως [χου έτος. Ό Βράουν και δ βοηθός
(χου εινε άνθρωποι, οί δποιοι αγαπούν τά χρή-
(χατα, και ίέκα χιλιάίες τάλληρα ίι* αυτούς
εινε (χέγα πράγ(χα• είααι ίέ τοιουτοτρόπως βέ-
βαιος, δτι θά εκτελέσουν ακριβώς τούς δρισ[χούς
(χου. Άλλα παρ* αυτών ίέν 5ύνα(χαι νά περι-
(χένω τίποτε περισσότερον. Οί άνθρωποι ίέν έχουν
τήν άπαιτου[χένην [χόρφωσιν και κρίσιν, ίιά νά
παρατηρήσουν τήν έπικεΐ(χένην ριετάβασιν άπο
τήν πάλαιαν εις τήν νέαν [χου ζωήν και νά [χού
εκθέσουν εν καιρφ τά πράγ(χατα έπιστη(χονικώς
και άξιοπίστως. Προς τούτο εξέλεξα σοΐς. Διό-
τι, άφου (ίεν θά στερηθώ (χίαν στιγ(χήν τήν
άτο(χικότητά (χ,ου, έχει (χεγίστην ίι* έ[χέ ση[χα•
σίαν νά |χάθω κατόπιν εκ τών λόγων σας και
νά δυνηθώ νά έκτΐ(χήσω πώς ειχον το σώ(χα και
το πνεύ(χά (χου κατά τήν (χετάβασιν αυτήν,
τήν (χοναίικήν εις τήν ίστορίαν, άπο ιχιάς εΙς
άλλη ν γηίνην ζωήν. Κατά τούς ύπολογισ[χούς,
τούς δποίους εκα[χα και ίξήλεγξα (χετά πολλής
έπΐ[χελείας, ίύνα(χαι νά ισχυρισθώ (χετ^άπολύτου

56

£2 23X1^

βεβαιότητος, δτι εζ {Ληνας άχριβώς (χετά το
τερ{Λα της πβολαι21ς ριου ζωής θά εορτάσω την
^«χάτην ογίόην εττέτειον των γενεθλίων ρ,ου.
*Α'κΌ της στιγμής αυτής παραιτώ το ποτον
του γήρατος, ^ιά να ζν^σω επί τίνα ετη τον
κοινον άνθρώπινον βίον* άλλα την η|ΐ,έραν εχεί-
νην επεθύςλουν να σας ι^ώ, ^ιά να ακούσω τάς
εντυπώσεις σας περί τής (λυστηριώ^ου; χαι πε-
ριεργοτάτης φάσεως του βίου |Λθυ. Άζιότΐ(χε,
αγαπητέ (Λου, (Αονε φίλε, τον δποϊον εχω άκό(ΐ.η
εις τον κόσμιον, (χου ύπόσχεσθβ να ίράμετε προς
ε(Αε, δταν σας (χηνύσω οτι πρόκειται να περάνω
την πάλαιαν |ΐ.ου ζωην ;

Μ' εθεώρει ίχετευων. Ήτοΐ(ΐ.αζόρ.ην ^έ νλ
ειπώ καΐ, χωρίς να θεωρ/}σω εν^θ(Αύχως σπου*
ίαιαν την ύπόσχεσίν |ΐου• αλλ* ί>*Αρής Κλάασεν
ητο, ως και (/.όνος εκαυχ&το, Ιζυπνος άν-
θρωπος^ γνωρίζων τον τρόπον να επιτυγχάνη
πολλάς των επιθυ|Λΐών του, και ήκιστα εύαπά-
τητος.

— "'Αν θέλετε, ίξηκολούθησε, να [χου ύπο-
σχ^θήτε δ,τι θερ(Λώς σας παρακαλώ, πρέπει να
[Αού ζώσετε τον λόγον τής τΐ|ΐ.ής σας, δτι θα
εκτελέσετε την ύπόσχεσίν σας πιστώς. Μόνον
ύπο τον δρον τούτον ^ύνα(λαι να η(Ααι ήσυχος,
απέναντι του έπικειριένου [χεγάλου γεγονότος.

Το πράγι^α ηρχισε να |ΐ,ου γίνιται κάπως
σπου^αΐον.

— Είχα πολλάς ασχολίας, απήντησα• κα-
τφκουν πολύ (ΐακράν του Β., και έίίσταζον νά
^ώσω τόσον έπίση^χον ύπόσχεσίν.

Ό Κλάασεν ^ιέγνω ά(Αέσως τΐ συνέβαινεν εν-
τός [Αου.

— Αγαπητέ (ίου φίλε, είπε, και ή φωνή του
ειχέ τι το άπεριγράπτως συγκινητικόν, και ή
γηραιά ελεεινή του μορφή εξέφραζεν άπεγνω-
σμένην άμηχανίαν. Μη μου άρνηθήτε την πα-
ράκλησίν μου. "Αν έγνωρίζατε τί υποφέρω την
στιγμήν αυτήν, τί ύποφίρω προ μηνών ! "Ω ίέν
είνε ευκολον νά άνακόψη τις την φυσικήν πο-
ρείαν τής ζωής, νά την στενοχωρήσΐ(ϊ, νά την
άναγκάση νοι τραπ^ προς τά οπίσω. Ή φύσις
ολόκληρος, πδΐν δ,τι άνθρώπινον εντός μου, έπα-
νίσταται κατ'αύτής τής ανήκουστου βίας και αν-
τιμάχεται μετά φοβέρας ίυνάμεως. Τρώγονται,
καΐουν τά εντόσθια μου, ή καρδία μου, ί εγκέ-
φαλος μου, ως αν είχα εντός μου το πυρ τής
κολάσεως. Δεν λέγεται το τί υποφέρω. Και δμως,
βλέπετε, ίέν παραπονούμαι, μειοιώ μάλιστα.
Διότι ήζεύρω ίιατι πάσχω,ήζεύρω δτι ί ιά των
πόνων τους 6ποίους υποφέρω εξαγοράζω νέαν,
ώραίαν, ίλυπον ζωήν. Μη μου πικράνετε πε-
ρισσότερον τάς τελευταίας στιγμάς τής παλαιάς
μου ύπάρζιως. Δύνασθε κατ' αύτ&ς νά μου
παράσχετε ούράνιον γαλήνην, αν μου ύποσχε-
θήτε την έκπλήρωσιν τής παρακλήσεώς μου.

Κάμετε το, ω ! κάμετε το, και θά σας το αντα-
ποδώσω, η μάλλον, κάμετε το χωρίς ελπίδα α-
μοιβής και θά εινε καλή, ελεήμων πρ&ζις !

Άίύνατον μου ητο ν' άντιστώ εις τοιαύτην
ίκεσίαν.

— Σας ίίίω τον λόγον μου, κύριε Κλάασεν,
εΐπον επισήμως, δτι άμα με καλέσατε θά σπεύσω
προς υμάς.

'Έ^ραζε τότε την χ^ιρά μου και ειπεν απλώς*

— Δεν ήπατήθην περί υμών. Είσθε φίλος
μου. Σας ευχαριστώ.

Πριν ή καταλίπω την επαυλιν, έσυρα κατχ
μέρος τον γηραιόν ύπηρέτην :

— Ό αύθέντης σου ^έν μου φαίνεται καλά,
είπον. Μου ώμίλησε πεοι ένος ίυνατοϋ ποτοΰ,
το δποιον ετοιμάζει δ ιαιος και πίνει. Μήπως
δ ίυστυχης έίηλητηριάσθη ;

Ό υπηρέτης έσεισε την κεφαλήν και άπήν-
τησεν ήρεμα :

— Όχι, ίεν έίηλητηριάσθη, αλλά τελειώ-
νει γρήγορα. Το ποτόν, το δποιον βράζει εΙς το
έργαστήριόν του, είνε άβλαβες. Ό κύριος τον
δποιον εΐίατ* έκεϊ προ ολίγου είνε παλύ καλός
φαρμακοποιός και ^ί^ει εις τον Κ. Κλάασεν,
άντι ταίν φοβερών δηλητηρίων, τά δποϊα νο-
μίζει αυτός ^τι βράζει και πίνει, αβλαβείς ου-
σίας και Ιλαιον, με τά δποΐα αναμιγνύει μάλι-
στα και πραϋντικάς σταγόνας, κατά παραγ-
γελίαν του Ιατρού. Άλλ* αϊ ίυνάμεις του κα-
τηναλώθησαν πλέον δλαι. Ό πτωχός του εγ-
κέφκλος,δστις ίέν ησύχασε πρό τριάκοντα ετών,
άπέθανεν επι τέλους άτ^ό την εργασίαν. Δεν
πιστεύω νά ζήση περισσότερον τών ^ύο έβ^ομά-
ίων. Τόν λυπούμαι πολύ. Είμαι πρό τεσσαρ ά-
κοντα περίπου ετών νοσοκόμος, και ύττηρ^τώ
τόν κύριον Κλάασεν πρό είκοσι ετών. Εί^α πολ-
λούς παράφρονας, τους πλέον επικίνδυνους χαι
τους πλέον αβλαβείς. Άλλ' έζ δλων τών άρ-
ρωστων, τους δποίους εγνώρισα και έπεριποιή-
θην, κάνεις ίέν είχε την αγαθότητα του κυ-
ρίου Κλάασεν. *Αφότου μου τόν ένεπιστεύθησαν,
τόσα ετη τόρα, μόνον μίαν φοράν τόν ιΐίχ εζα-
γριωμένον* και θά το είχα μάλιστα λησμονή-
σει, αν ίεν μου το ενθύμιζεν δ Ι^ιος, ίιότι έχει
μνήμην ώς ολίγοι άνθρωποι εις την ηλικία ν του.
Δι' ολίγας ^έ μικράς υπηρεσίας, τάς δποΐας του
προσέφερα κατά την μακράν μας συμβίωσιν, |/.ού
(ύγνωμονεΐ ακόμη σήμερον ώς νά ητο χθες. Δεν
θ' αποκτήσω πλέον ποτέ τόσον καλόν κύριον
ώς αυτόν, και λυπούμαι εκ βάθους ψυχής δτι
θά τόν χάσω Ι

"Ισως ητο πραγματικώς συγκεκινημένος δ
Βράουν* άλλα τό άπολιθωμένον του πρόσωπον
ού^έν εμαρτύρει. Συνειθίσας καθ* δλην του την
ζωήν νά θεωρ^ άπαθώς την παραφροσύνην καΐ
την αθλιότητα, είχεν ϊσως αποβάλει την ίύ-

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

ΟθΟ§ΐ€

^4

£:χιτι ▲

57

ναρν νά «κφράζτ] £ια της (Λορφης του δ,τι
τισΟάνετο.

Τάς πρώτας Υ)[λέρας του (ληνός Ιανουαρίου,
^ύο περίπου έβ^ορι.ά^ας μετά την παρά τφ Κ.
Κλάασεν έπίσχεψίν (χου, ελαβον, [χόλις έπιστρέ-
ψας εΙς της συνήθους ^ια^λονης (λου τον τόπον,
τηλεγράφη{Λα εκ Β., φέρον ύπογραφην Φράντς
Βράουν, υπηρέτης του κ. Άρη Κλάασεν, και
ΐΓβριεχον τά έζης:

«Ό Κύριος Κλάασεν σλς ζητεί. *Δν θέλετε
νά τον ιίήτε ζώντα, παρακαλώ νά σπεύσετε.»

Ένθυ(Ληθεις την επΙση(Λον ύπόσχεσιν, τΐν ειχον
^ώσει εις τον ασθενή, άνεχώρησα άρ.έσως την
αύτην έσπέραν εΙς β. κ' έφθασα έκεϊ την επο(/.έ-
νην η[χέραν, προ (Αεση[ΐ.βρίας.

Ό Βράουν εΙς δν είχον τηλεγραφήσει, (ΐέ
ύπείέχθη εΙς τον σταθ(χόν. Ή πρώτη (χου ίέ
προς αύτον ερώτησις ητο, αν δ κύριος του εζη
άκό(ΐ.η.

— Ζτ) άκόρι»η, μοί άπηντησεν δ Βράουν, άλλ'
χ(λφιβάλλω πολύ αν θά περάσγ) το βρά^υ.

— Πώς είνε ;

— Οι πόνοι ώλιγόστευσαν άπο χθες. Εινε
ησυχώτερος κ* έχει δλας του τάς αισθήσεις. Τάς
τιλευταίας ώρας πολλάκις σας έζητησε. "Ω, τί
καλά Ικάρ,ετε και ήλθατε.

"Οτε είσϋλθον εΙς το ^ω[χάτιον του ασθενούς,
δπου τ,σαν κλειστά τά παραπετάσ(χατα, έπε-
κράτβι ίέ ηρε(ΛΟν τι σκιόφως, ειίον τον Κ. Κλά-
ασεν, αγνώριστο ν εκ της Ισχνότητος, κεί(χενον
ίπι της κλίνης. Ή κεφαλή του ίεν ητο (χεγα-
λειτίροε τ^ίς κεφαλής παι^Ιου, αι ^έ λεπτα(,
άναΐ(Αθΐκαιλιπόσαρκοιχεΐρέςτουώ[ΐοίαζοντάς χεί-
ρας παλαι&ς και ζηρας (Λου[Αίας. Ήνοιζε τους
ίχ της [ΐικρότητος του προσώπου ύπερ|ΐ.εγέθεις
φαινομένους όφθαλ[Λθύς του, και (Αεγάλη εξ
χυτών ηστραψε χαρά οτε [λέ άνεγνώρισεν. "Ηρ-
χισεν ά(Α<σως δμιλών περί του παλαιού εκείνου
παράφρονος θέ(χατος, δπερ τόσον καλώς η^η
έγνώριζον, ητο ί' αληθώς άπαίσιον ν* άκούτρ τις
τον έπιθάνατον εκείνον λαλούντα διαρκώς και
άριεταείΓτώτως περί της γεννήσεως του. Έλεγε
^έ πράγι^ατα, ^ιά τά δποια θά έ[Λει^(ων βε-
βαίως, αν 6 θάνατος ίέν ειχεν η^η τυπώσει
την άπαραγνώριστον και φοβερώς ιεράν του σφρα*
γϊία έπι της οικτράς (χορφης, ην εβλεπον προ

6|1θύ.

— Εΐ(ΐ.αι παι^ι άίύνατον, και [χόλις ηρ!.πο-
ρώ νά ψελλίζω, είπε ^ιά λεπτής κ' £σβεσ[Αένης
φωνής.

Ήτο ίέ τόσφ άίύνατος,ώστε [Αολις ίιά πολ-
λού κόπου κατώρθου νά προφέρΐ() έκάστην λεζιν.
Έκ ίιβίλεΐ|Χ[χάτων έγκατελειπον αύτον και αί
τελευταΤαί του &υνά(λεις. Τότε ίέ κατέκειτο
κλειστούς έχων τους οφθαλ|Αθύς, ήχτορώς ίέ και
επιπόνως άναπνεων. Έκάστην αυτού άναπνοην

ι

ύπελά(ΐ.βανον την τελευταίαν, και πολλάκις
άπετεινα εναγώνιον β*ρωτη(Αατικόν βλερ.(χα προς
τον ύπηρετην, δστις ϊστατο ακίνητος πλησίον
(Λου και παρετήρει τον θνησκοντα.

Αίφνης συνεστάλη ό^υνηρώς ή [χορφη του α-
σθενούς. Έστέναξε (χεγαλοφώνως, και έφερε την
χεϊρά του προς το στήθος.

— Πού υποφέρετε; ήρώτησα, έλπίζων δτι η-
ίυνά(Λην νά τον πραυνω κατά τι.

Άλλ' δ εγκέφαλος του ψεινε (/.έχρι της τε-
λευταίας στιγ(ΐ.ής λογικός εν τ^ χρόνιος: του
παραφροσύνη.

— Εινε αί πρώται ώι^ΐνες της αναγεννή-
σεως, έψιθύρισεν έπιπόνως.

Έπειτα βαθμηδόν ησύχασε πάλιν, και η
έκφρασις της οδύνης έζέλιπεν έκ τού προσώ-
που του. Άνοίξας ίέ τους βαθεϊς και (χεγάλους
του όφθαλ[Λθύς [/.' έθε&)ρησε προσηνώς.

— Έπερασαν, είπε σιγά.

Κ' ψεινεν έπι [χακρόν ήσυχος, γαληνιαίως
[Λει^ιών.

Μετά ταύτα ηκουσα άκατανόητόν τίνα ψι-
θυρισ|ΛΟν, (χεταβληθέντα βαθ(Ληίον εις είρ[Λθν
λέζεων ασυνάρτητων (Αολις άκουο(/.ένων :

— Νύξ . . . βαθεΤα νύξ . • . λήθη . • .
Κ' επήλθε πάλιν παύσις (χακρά 1

Αίφνης ηνοιξε ίιά (Αΐδς τους κεκ(Ληκότας
οφθαλρ,ούς, και είπε ίι' έντονου φωνής :

— Και άπο την νύκτα. • . άπο την ληθην. . .
έζυπνώ εις νέαν ζωήν. ^α1)βηιβ Όβο Ιυχ αρρα-

Γβ1)ίΙ.

Μοι έφάνη τότε, δτι αδρανής τις χειρ ήπλω-
σεν αίφνης έπι τής νεκρου(λένης εκείνης μορφής
λεπτόν τίνα και ύγρον δμίχλης πέπλον, ύφ' δν
ίιεφάνησαν άπαλώτεροι οι τραχείς και γωνιώ-
δεις αυτής χαρακτήρες. Οι οφθαλμοί άπέβαλον
την λάμψιν των, έσβέσθησαν, και τά βλέφαρα
κατέπεσαν βραίεως άτονα. Το ασθενές και ά-
θλιον εκείνο σώμα έπάλαισεν ετι δλόκληρον
ώραν προς τον θάνατον. Έβλεπον, γισθανόμην
πώς ένίκα ούτος, βραίύς, ασφαλής, άνελεήμων.
Αί χείρες έψυχράνθησαν, η αναπνοή κατέστη
βραχυτέρα, ταπεινότερα. Συνεστέλλοντό που
καΐ που οι οφθαλμοί, το στόμα . . . Άλλα και
οί σπασμοί ούτοι έγίνοντο σπανιώτεροι καΐ α-
σθενέστεροι, άνέμενον ί' εναγωνίως την έπανά-
ληψίν των. 'Αλλά τά ίιαλείμματα άπέβαινον
βαθμηίον μακρότερα, μακρότερα . • . Αίφνης
ώρθώθην περίτρομος. Μοι έφάνη ως αν είχον
άποκοιμηθή, και μ' έξύπνησί τις άγροίκως. Ό
'Αρής Κλάασεν ητο νεκρός.

Ή σελήνη είνε σύμβολον τού έρωτος, έν
διαρκεί αυξομειώσει διατελούσα και μη άνα-
πέμπουσα ποτέ σταθεράν αϊγλην^->, γ

58

βζιτχ.

ΠΡΟΙΚΟΖΥΜΦΠΝΟΝ ΝΑΞΙΑΚΟΝ
ΤΟΥ 1533

Τό χατωτέρω ^η|Αοσΐ€υό[Αενον προιχοσύριφω-
νον ιύρίσχιται ίν τφ άρχιΐφ της Εθνολογικής
χαΐ Ιστορικής Έτ«ιρ1ας της Ελλάδος, φέρον ίν
τφ χαταλόγφ του αρχιίου χαι εν τφ φκχέλφ,
ίν φ είνβ χατατεταγιχένον, τον άοιθ[ΛΟν 2512,
άνήχβι ^ί €ΐς τά ίγγραφα των νοταρίων της
νήσου Νάζου, άτινα άπίχτησι προ τίνος χρόνου
ή Εταιρία και χατίταζεν εις τό άρ^^εΐον αυτής
υπό τό ονο|Αα Ναζιαχόν άρχεΐον. Είνι ^έ χαι τό
άρχαι^τερον πάντων των του αρχείου τούτου χαι
τό πρώτον εν τφ χαταλόγφ αύτου.

Τό έγγραφο ν διατηρείται χαλώς, έχει (χόνον
όπάς τινας σριιχράς σχηρ.ατισθε(σας εχ των πτυ-
χών της ^ιπλώσεως και τής πολυχρονίου τρι-
βής. Έν αύτφ αϊ λέξεις εινε £τονοι, χαΐ χατά
σειρο^ν γεγρα[Α|Αεναι ως επροφέροντο* 6 γραφευς
αύτου ^ε φαίνεται δτι ού^ε|Αΐαν είχε γνώσιν ορ-
θογραφίας, χιφαλαίων γραμ.{ΐ.άτων χαι ^ιαχω-
ρισριοΰ τών λέξεων άπ' αλλήλων. Ση[ΐ.ειωτεον
^ε δτι εΙς τά νοταριαχά ταύτα έγγραφα του
Ναξιαχου αρχείου Ιχνη ορθογραφίας χαι ευανά-
γνωστου γραφής αναφαίνονται (χόνον εΙς τά συρι-
έόλαια τά γεγρα|Α[Αένα ρτά τό έτος 1654,
κεφαλαίων ίέ γρα[χ.|Λάτων χρήσις ριετά τό έτος
1658.

ΕΙς τό ^η[Αοσιευό[ΐ.ενον προιχοσύ[Λφωνον ^ιετη-
ρήσαμεν πιστώς την γλώσσαν, καΐ τόν τύπβν,
£χωρίσα(/.εν ^ε μόνον τάς λέξεις ορθώς γράψαν-
τες αύτάς ίιά τό εύληπτον. Ίίου ί* έν πάρα-
ίείγ|χατι ή τάξις του κεΐ(ΐ.ενου. Άντιγράφο(/.εν
τάς 5 πρώτας γρα(/.[Αάς του εγγράφου:

ις^ωξα χού α μι 15 33 απριλιου — 26 και
ις στοποθεσιον του κινι^αρου και ις τωνικο του
κιργεοργιμανι ε^εκη καταπαρισιας ενεπροστε
εμού τουυπογραφοτος καί τωκατογεγραμενο
μαρτιρο ιλθασιν ιςσε σιβασι και λοω ις σιφο-
νια ι^ιο μέριζες οκιργεοργος μανις καιαποτο
αλο μ•ρος ι κέρα πα^ιά τουποτε μακαριτιπά
ιώ σπανού•...

Όρθογεγραμμένον ίέ τό προικοσύμφωνον και
^ιηρημένον εΙς παραγράφους έχει ως εξής

«Εις ίόξαν Χρίστου αμήν. 1533, Απριλίου
26 και εις τοποθέσιον Κυνηι^άρου ^) και εις τόν
οίκον ^) του Κυρ Γεώργη Μανή, έ^εκεΐ κατά
παρρησίας ένέμπροσθε έμου του υπογράφοντος
και τών κάτω γεγραμμένω 3) μαρτυρώ, ήλθα-
σιν ει'ςε σύβασιν και λόγο εΙς συφωνία ή ^ύο μερί-
δες, Κύρ Γιώργης Μανής και άπό τό άλλο μέ-
ρος ή κερά Παπα^ι& του μακαρίτου Παπ& Ιω-
άννου Σπανού.

Έσωτας *) και νά έχη δ Γεώργης Μανής
ονόματι ΕΙρήνην και ή κερά Παπασι^Ι ονόματι

Γεώργιον ζητεί δ αυτός Γεώργης την αύτην
Ε1ρή%ην ^ιά γυναίκα του νόμιμο και εύλογητι-
κή, ως δρίζει ή αγία τού θεού και αποστολική
εκκλησία, ούτε δυναστικά οδτε πρόφασις, άλλα
μετά βουλής καΐ αγάπης και ^ιακρίτου γνώμης.^λ
•Αρχή. β) Τάζει δ Γεώργιος Μανής και ή
συμβία του ή Μαργαρίτα τής θυγατέρας τως
Ειρήνης την ευκή τού Χριστού καΐ της Θεοτό-
κου και τή έ^ική τως '^) και εις όνομα και χά-
ρι πουρκός ^) πρώτον μεν την κατοικία βπου
καθούμεσθα άπό τήν σήμερο έ^ική της. Άκόμι
τό άπένλι εις Φραγκούλους ^) νά περνοδιαβαίνω
ή Ειρήνη* ένα άκόμι τό άπένλι εις τό Ακρωτήρι
εις τς' Άρνάρους νά τό 'χωμ§ πάτοντες μαζί,
ακόμη τά χωράφια εις τού Φιλιέρη τής ^ύο
πάρτες *^) νά τής έχομε μαζί πάτοντες. **) Τό
χωράφι εις τή Λίμνη, ά 'ξεπερ^εύσγ), νά τρων) ^^)
αυτός (δ πατήρ) ώς τή ζωή του και άποθανόν-
τας του έ^ικό της. Τά χωράφια εΙς τά Καμίνια,
νά τά 'χωμε μαζί πάτοντες. Τής Μουσταφά-
^αινας άπένλια και χωράφια νά τά χωμε μαζί
πάτοντες έβγάνοντας τή συκιά, *^) νά τά τρώω
'πι ζωή μου και άπεθανόντας μου νά νε 'ςτη
μέση. Τό τζικούρι δπό 'χω με τόν Αντώνη τού
Άουστή έ^ικόν της άπό τή σήμερο. Τό χωράφι
στην Πέρα Λαγκαδιά νά τβ χωμε μαζί πάτον-
τες. Τό χωράφι εις τόν "Αλωνα τή πάρτη
μου νά τή εχωμε μαζυ πάτοντες. Ακόμη τήν
κοπριά νά τήν εχωμε μαζύ πάτοντες, και τό
βάρος της **) νά τό ^Ινωμε μαζί. Κρεββατο-
στρώσι ένα, πόνλιες, ^') μαντήλια δ,τι βρεθούσι
ε^ικά της, χαρανί *^) ενα, και χαράτσι ώς 10,
νά μή πληρώντ) άλλη κρατιών ^ιά τά πράμ-
ματαδπού τσήε^ωκα.^'^)Ταύτα και τήν ευκή μας.

Αρχή και τού άνίρός. Δί^ει ή κερά Παπα-
διά τού παιδιού της τού Γεώργη τήν ευκή τού
θεού και τής Παναγίας και τήν έ^ική της,
και εις όνομα χάρι πουρκός πρώτο με τά σπίτια
τά 'πάνω τά ούο έ^ικά του άπό τή σήμερο*
τό άπένλι εΙς τό Γεροντάμπελο νά τό τρώτ) ή
μάνα του τό μισό ώς τή ζωή της και άποθα-
νόντας της έίικό του.Τό άπένλι τής Ψαθακίνας
άπό τή σήμερο έ^ικό του, ακόμη τήν κοπριά
τού Μαγκλαβέρα άπό τή σήμερο έ^ικό του,
μόνου άπό τής αχλάδες και άπό τό νάρι (; ) . . .
νά τρώω τά μισά ώς τή ζωή μου και άποθα-
νόντας μου έ^ικά του. Ακόμη τής κρεββατίνες
νά τής εχωμε μαζύ πάτοντες. Τό άπένλι τό
κάτω εις τής Σινιφώνες και αυτό άπό τή σή-
μερο, τό άπένλι εις τόν Αιμνιώνα, τή πάρτη
μου νά τά 'χωμε μαζύ πάτοντες. Τό χωράφι
'ς τού Φιλιέρη και αυτό έ^ικό του. ΕΙς τής Ούρ-
νες τή πάρτη μου νά τά 'χωμε μαζύ πάντοντες.
Ακόμη τήν Ποταμί^α νά τρώω τήν έμισή ώς
τή ζωή μου και άποθανόντάς μου έ^ική του.
Τά χωράφια εις τό Πήγανο νά τά 'χωμε (Ααζύ

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

£3 22Χυ^

59

^τάτοντβς τά χωράφια »1ς του . . . λου τη πάρτη
[Λου νά την εχω(Α€ [Λαζυ πάτοντις. Τά χωρά-
φιχ ας τά Κ€ρα|Α(ά, ο,τι |Λάς ιυρίσχεται |ΐ.ουλχι
Λκι άγορίς άπο εχο(Λ& άπο τον Γβώργιον Μιχά-
λη Τ([ΐ.€νέ, ως και άπο το γίρο Νικολάκη και
άπο τον . . . . τά μισά της Παπαδιάς και τά
αισά νά τά εχο(ΐ.ι πάτοντες |Λαζύ. Τά χωράφια
εις τον Άγριληο την πάρτι (χου νά τά χω(ΐ.ε (χαζύ
πάτοντες. Άκόριι ο,τι (χέλισσες έχομε νά 'νε εις
τη ι»Λ9Ύΐ ριας και άπεθανοντας μου νά παίρνη
αύτος ^ύο μερδικά. *Αργυρομάχαιρα ζευγάρι
ενα, δ,τι κουτάλια νά εχωμε τά έμισά ε^ικά
του. Το μητάτο *^) εις το "Αγιο Πνεύμα, το
περ^ιγάρι ( ; ) ιίικόν του. Πιθάρια μετρώ 30,
βού^ια και χαράτζι ως 10, και τά 'ξωχάρατζα
των πραμμάτων του . Ταΰτα και την εύκη μου.
*Σολο το ανω γεγραμμένο εμεΐνασικουτίτοι ^®)καΙ
άνεπαμένοι. Όρίζου και άλληλογία 'ς το μέ-
<Γ0 των ως χιλιάίες 3• δ άλληλογησας *^) νά ζη-
μιόνεται. Παρακάλεσαν και παρακαλετούς ^^)
μάρτυρας. Σταμάτης Γιεμέλαρης μάρτυρας πα-
ρακαλετός.

Καλογηρος Άνώπουλος μάρτυρας παρακαλε-
τός. 'Ρωμανος της Ελένης μάρτυρας παρακα-
λετός. Παπά Σπανός έγραψα υπό παρακαλίας
των 9ΰο μερίζω. **)

Άναγκαϊον εκρίναμεν προς εντελή κατανόη-
σιν του ανωτέρω εγγράφου νά ^ιασαφήσωμεν την
εννοιαν τινών λεζεων και φράσεων αύτου.

*) Κυνήδαρος, χωρίον του δήμου Τραγαίας τής
Νάξου. Έκ του εγγράφου τούτου εξάγεται οτι το χω-
ρίον τούτο ητο έκτισμένον προ 355 έτδν. Ό γρα-
?είς του προικοσυμφώνου τ<^ ονομάζει τοποΟεσίαν,
ίλλ' οπωσδήποτε Οά ύπήρχεν έκεΤ τφ 1 533 συνοιχι-
βμΐς διαρκής οπο>ς μνημονευηται εν συμβολαίω.

*) Ή λέξις οίκος φαίνεται οτι ήτο έν χρήσει
μόνον έν άρχη των συμβολαίων και έν τη φράσει
Μθ!κος του θεου'» διότι παραχατιών δ '^ρΛψζυς του
προικοσυμφώνου σημειοΤ πανταχοδ «σπίτια.»

3) Ή φράσις «έδεκει κατά παρρησίας . . . συφωνία»
ανήκ£ΐ εις τάς νοταριακας ή συμβολαιογραφικας, ως
(^ έλέγομεν σήμερον. Είνε δε φαίνεται παρεφΟαρ-
μένη εκ παλαιοτέρας βυζαντινής, ως μαρτυρεί Ό
άγνωστος έν τη κοινή παρακείμενος «Ιγεγραμμένω,»
όστις Γσως παρέμεινεν έν τη γλώσση και έκ τοδ Ευαγ-
γελίου, έν ω πλειστάκις ευρίσκεται. Ό τόπος το5
«ακτου νυμφαγωγίας» έπι Βυζαντινών, δν ο ΣάΟας
μετ* άλλων α κ τ ω ν δημοσιεύει έν τέλει τοΟ 6ου τό-
μου τ9)ς Μεσαιωνικής Βιβλιοθήκης,δέν έχει ουδεμία ν
ομοιότητα προς την του ανωτέρω προικοσυμ-
φώνου, μεταγενεστέρου πολύ βεβαίως εκείνου. Περίερ-
γος εινε ή Ικφρασις «εις συβασιν και λόγου συμ-
φωπτίαν» άντι εις γάμου συμφωνίαν.

*) "Εσωτας άντι έστοντας.

*) Ή παράγραφος αυτή άποτελεΤ ωσαύτως τύπον
νοταριακον, ως εξάγεται και έκ τών μεταγενεστέρων
προικοσυμφώνων του Ναξιακου Άρχείου.Πρεσβεύομεν

δε οτι ελήφθη έκτων τύπων τών φραγκικών και ένετι -
κών προιχοσυμφώ'/ων,ενθα άπαντα έπι παραδείγματος ή^
φράσις «ββουηάαιη 8&0Γθ8&η1&β Ηοιη&η&β βοείβείαβ
6ί οΑποηαιη ίηΒϋΙοΙα άαχίΐ Ιβ^ίΙίιηο ιηΑίπιηοηίο ίιι
οχοΓβηι χτλ.» και άλλαι παρόμοιαι. Την έπίδρασιν
τών ενετικών τύπων τών διαθηκών έπι τών ελληνι-
κών, και κυρίως ώς προς τον διορισμδν εκτελεστών
παρετήρησε και Ό περί τοιαύτας έρευνας ασχολούμε-
νος δικηγόρος Αντώνιος Μομφεράτος. (Ακρόπολις
Φεβρ. 1887). Το ανωτέρω λατινικδν κείμενον πα-
ρελάβομεν έκ του γαμικου συμβολαίου μεταξύ Φερ-
νάνδου έκ Μαγιόρκας και Ισαβέλλας τής Αχαίας,
συναφθέντος τφ 1313 ( Ηαοΐιοη, ΝουνβΠββ ιβοΗοΓ-
οΐιβδ ΙιίδΙοΓΪςαβδ άβ \β. ρπηοίραυίβ ίραηςαΐβο άβ Μο-
Γέβ. Τόμ. Β'. «λ. 390.)

β) Εις τά μεταγενέστερα προικοσύμφωνα σημειοΰ-
τ::ι «Αρχή τής γυναικός.» "Ισως ενταύθα και παρε-
λείφθη έκ παραδρομής.

7) Ή Ικφρασις αυτή έπι προικοσυμφώνου, ότι ώς
πρώτιστον προικφον δώρον άπονέμουσιν οι γονεΤς
τήν εύχήν των, έχει τι όλως έλληνικόν, είνε Ικφρα-
σις ευγενής τής οικογενειακής φιλοφροσύνης και τών
ελληνικών ηθών.

*) Έν ονόματι και χάριν προικός.

^) Τά ονόματα Φραγκούλης,Άκρωτήρι,Άρνάρους,
Φιλιέρη, καθώς και άλλα έν τφ προικοσυμφώνφ εμ-
φαίνουσι τοποθεσίας έν Νάξφ.

*^) Τής λέξεως πάρτη έκ τής ιταλικής ρβΓίβ και
τών ελληνικών μερδικό, μερίδιον, γίνεται χρήσις
άδιαφόρως.

**) Τάς λέξεις αμπέλι και πάντοτε Ό γρα-
φεύς του προικοσυμφώνου γράφει ά π έ ν λ ι και π ά-
τ ο ντε ς.

**) Νά καρπώται Ό πατήρ.

^) Πλην τής συκής.

*) "Ετι και νυν έν Νάξφ, ένθα ή κηπουρική είνε
ανεπτυγμένη, και ένθα γίνεται χρήσις λιπασμάτων
εις τους αγρούς, ή κόπρος τών αγρών αναγράφεται
έν τοΤς διαφόροις συμβολαίοις.

**) Προσόψια, κοινώς μπόλιες,

*β) Λέβης, κακάβι.^
) Ή λέξις χαράτσι έν συμβολαίφ του 1533
μαρτυρεί ότι ή Νάξος, καίτοι μη υποκείμενη τότε
ε'ις τήν δεσποτείαν τών Όθωμανών, εϊχεν ύποβληθη
εις τήν φορολογίαν αυτών, τών δεσποτών αυτής Ενε-
τών μη δυναμένων ν' άντιστώσιν εις τήν όρμήν τοϊί
Σολιμάνου τοΟ Μεγαλοπρεπους,και οτι οι Κυκλαδικοί
κατά τήν περίοδον ταύτην κατέβαλλον διπλούς φό-
ρους εΓς τε τους Ενετούς και τους Τούρκους. Πιθα-
νόν δε ή φράσις του προικοσυμφώνου «χαράτσι ώς 10,
νά μή πληρώνη άλλη κρατιών [αλικρατιΌν, έν τφ
πρωτοτύπφ] νά σημαίνη δτι άνετίθετο εις τήν νύμφην
ή πληρωμή φόρου κεφαλικού εις τους Τούρκους, χα-
ρατσίου, άλλ* οχι και άλλαι πληρωμαι ή φιλοδω-
ρήματα, γρατσιόνες, ([ΐΉζίοηββ, είς τήν έπιτόπιον
διοίκησιν, ήτις ητο ή ενετική.

**) Μ η τ α τ ο έν Νάξφ λέγονται αγροτικοί οικί-
σκοι, ένθα φυλάττοοσι- τά ζφα, Έν Έλληνομνήμονι
σελ. 480, σημειοΙΙται το έξής' «Μιτατον' είίρηται δε
δρθότερον μητατον και μετατον= ιηβΙ&Ιοιη, ή υπο-
χρέωσις το3 παρέχειν κατάλυμα είς έπ* άλλον τόπον
μεταβαίνοντας '^Ρ«τιώτ«ς.«^.^.^.^^^ ^γΟοΟξΙ^

60

ίζιτυ^

*^) Κ ο ν τ έ τ ο [ άντΙ χοντέντοι, οοηίβηΐί, = ευ-
χαριστημένοι. Τοιαΰται λέξεις είλημμέναι έ% των
ένετιχών συμβολαίων άχαντώσι πολλαι εν τοΤς με-
τεγενεστε'ροις συμδολαίοις. Επειδή δε πολλών ή έν-
νοια δεν >ητο ζωντανή εις τήν γλώσσαν τών Ναξίων
χροσετίΟετο χαι ή ομώνυμος έλληνιχή, ως έπιχύρω-
σις ως «κοντέτοι χαι έναπαυμένοι.»Είς άλλα συμβό-
λαια άπαντώσιν αϊ φράσεις «λ(μπερο (ΗΙ)βΓθ) τμ\
ελεύθερο», « νουλάδα (ηυΐΐα) ( ν 6 ά λ ι δ α (ίη-
νβΐίίΐα) και αχερα (άχυρα)» Ή αρχόντισσα δεΤνα Κυ-
ρία χαι μαδάμα». Μονομερώς δε άπαντώσιν οΐ οροί
μπλιγάτζιο (ο1}1ί|;&ϋο), π ο σ σ έ σ ο (ρο88β88θ)
χα ο υ τ ζ ι ο (οαυίίο) ά λ π ί τ ρ ο ι (8Γΐ)ίΙπ), π ρε -
τενσιόνες (ρΓβηΙβηΙίοηβ), π λ η γ ά δ ο (οΗί^&ίο),
χομούναστράτ α(οοιηιηυηΛ 8ΐΓ&1α),ντ ο ν α τζ ι δ ν
((1οη&ζίοηβ),τά χωράφια χονφΐνάρουν (οοίΓηβΓβ),
μόδουςχαιχοντεζιόνε (ηοοάί β οοηίβζίοηβ),
πρ ε τεστ ο (ρΓβΙββΙο), χουντουδέρνια (οοηία-
ΒβΓηίαιη). Ή έννοια τοίΐ τελευταίου τούτου 8ρου
μετετράπη εν Νάξω' διότι εν τη νήσφ χουν-
τουδερνάρης λέγεται δ καλλιεργητής ξένων αγρών
ως προς τον ίδιοκτήτην,χαι ούτος ως προς τον χαλ-
λιεργητήν. (*Όρα περί τής λέξεως δρΟάς παρατηρή-
σεις εν «ΝεοελληνιχοΤς Άναλέχτοις» Πκρνασου
τόμ.Β'. φυλ. Α'. χαι Β'. σελ. 72 ύπο Μ. Κ. Κρί-
σπη).

^) Ό μεταμεληΟεις να ζημιώται. Τα μεταγε-
νέστερα προικοσύμφωνα έχουν έτερον τύπον ποινικής
ρήτρας. Οΰτω έπι παραδείγματος το προικοσύμφωνον
υπ* αριθμόν 2796 του Αρχείου του Ιτουςΐ687 φέρει
τον εξής δμοιον και εν άλλοις. «Εις δλον το ανω
γεγραμμένον έμειναν ή μερίδες άναπαμμέναις στερεδ-
νοντες το παρΌν εις π έ ν α και κ ο ν τ ά ν α τής ά-
φεντείας ρεάλια 50 δ άλληλογήσας να τα ζημιώνε-
ται. Ό ορός πένα και κοντάνα είνε ενετικός
(ρβηα 6 οοηάαηηα) = έπι ποινή και καταδίκη.

**) Ή φράσις ή νοταριακή, ή άπαντώσα εις δλα
σχεδόν τα συμβόλαια τής Νάξου έπι τών μαρτί^ρω^
δε ης καλούνται «παρακαλετοί» ως «ενώπιον τών
αξιόπιστων και παρακαλετών μαρτύρων», προήλΟεν
εκ τών φραγκικών και ενετικών συμβολαίων. Ού-
τως εν τω ανωτέρω μνημονευΟέντι γαμικώ συμβο-
λαίφ του Φερνάνδου και Ισαβέλλας άναγινώσκομεν
περίπου τήν αυτήν Ικφρασιν. «Νοβ ΤθΓηβ11ιΐ8...ίυάβχ...
Ρ6ηηα8...Γ6^ίυ8 ριι1>1ίοα8 β]υ$(ΐ6ΐη οίνίΐϋΐί» ηοΐ&ΐ'ίυβ
βΐ 1θ8ΐ68 8α1)8€ΓίρΙϊ αά Ηοο 8ρ6οία1ίΐ6ΐ* νοο&ϋ οΐ ΓΟ-
ζΛί'ι ρΓβ$βη(ί 8θΐίρ1ο ρυϋΐϊοο, ηοίοπι ίβοίπιαδ βΐ (68-
ΐΗΐηυι•...)) "Ο έστι «ΉμεΤς Τορνέλλος... δικαστής..•
και Φέρμος... βασιλικός δημόσιος νοτάριος τής αυ-
τής πολιτείας και οι υπογεγραμμένοι μάρτυρες, προς
τοΠτο ειδικώς κληΟέντες και άξιωθέντες εις το παρδν
δημόσιον Ιγγραφον, άναγράφομεν και μαρτυροΟμεν.»
Το συμβδλαιον τούτο του Φερνάνδου και Ισαβέλλας
έγράφη εν Μεσσήνη τής Σικελίας τω 1313 ώς ανω-
τέρω έμνημονεύσαμεν. Περίεργον δε εϊνε δτι δ τύπος
ούτος είχε γίνει δεκτός και ύπδ τών τήν Σικελίαν
οίκησάντων Ελλήνων αποίκων επί τών βυζαντινών
χρόνων. Ούτω εν προικοσυμφώνφ του Ιτους 1273,
δπερ έδημοσίευσεν δ Σ. Ζαμπέλιος (Ίταλοελληνιχά,
ήτοι κρητική πραγματεία περί τών εν τοΤς άρχείοις
τής Νεαπόλεως ελληνικών περγαμηνών, σελ. 132)
άναγινώσκομεν τήν εξής νοταριακήν φράσιν κατά λέ-

ξιν δμοιάζουσαν τη άνωτέρφ παρατεθείση λατινική.
«Ήμεϊς Βονσιγνόρος Λουχήσσης, χριτής πόλεως
Τηγίου και Νικόλαος του θεοπρέπου, χούβλικος
νοτάριος τής α^τής, και μάρτυρες οΐ υπογεγραμμένοι
εις τούτο κεκλημένοι και αξιωμένοι δμολογουμεν
διά του παρόντος εγγράφου και μαρτυρουμεν δτι
κλπ....

**) Ύπδ παρακαλίας, δήλα δή παρακληΟείς. Οίίτω
και εν τφ λατινικώ γαμιχχ]^ συμβολαίφ περατουται
το Ιγγραφον αΡβηιιυδ άβ ΙιΑΓάβα, Γβ|;ίυ8 ραίιΐίοαβ
Μβδβ&ηβ ηοΙαΓίαβ, Γο^^αΙαβ, ρΓβάίοΙα 80Γϊρδί...»

Α. Μηλιαρακης.

«♦•Ο^

ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙ2Ι2
ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

Ή Άστρονο|ΐικη Εταιρία τής Γαλλίας •ίχε
προχηρύζβι ^ιιθνες ^ιαγώνισ|ΐ.α περί εξευρέσεως
τών (χάλκττα &πλών χαΐ ευχερών ριέσων, ^ι* ων
θά ητο ίυνατον να επέλθη ρΐ6τβιρρύΟ(Λΐσίς τις
βελτιουσα το νυν εν Ισχύϊ η(ΐε ρολόγια ν, τόσφ ά-
νώ(Λαλον χαι άταχτον εν πολλοίς. Πεντήκοντα
χειρόγραφα απεστάλησαν έχ διαφόρων χωρών,
τούτων ^* εξ εβραβεύθησαν ίιά (χεταλλίων ε-
σχάτως άπονε[χηθέντων ύπδ τής εταιρίας.

Ή μεταρρύθριισις, ην προτείνει δ πρώτος τών
βραβευθέντων, είνε τά (χάλιστα απλή, και ίύνα-
ται να εφαρ[χοσθ7) κατά τήν κρίσιν τής Άστρο-
νο|ΐ.ικής Εταιρίας.

Κυριωτάτη άνω[χαλ1χ του ηριερολογίου εινε
δτι τΐί, ετη ίεν δαοιάζουσι προς άλληλα κατά
τήν τάξιν τών ήρ,ερών, τούτο ίέ ίιότι εκαστον
έτος έχει ούχΙ ακριβώς πεντήκοντα ίύο εβίθ(ΐ.ά-
^ας, άλλα και (χίαν ήμεραν έπι πλέον. Διά του
τρόπου τούτου, ένφ ή πρώτη Ιανουαρίου του
ενός έτους συμπίτττει ή(ΐ.έρα Κυριαχτί, του προ-
σεχούς έτους συμπίπτει ήμέρο}: Δευτέρα χτλ.
"Αν λοιπόν ητο ίυνατον να κατορθωθ^ εΙς το
εξής, δπως εκάστη ή|ΐ.ερο|ΐηνΙα άποίΐΑηται
σταθερώς εις τήν αυτήν ή|ΐ.έραν πάντοτε,ή βελ-
τίωσις του ισχύοντος ήμιερολογίου εινε προφανής.
Έκ πείρας έκαστος γνωρίζει πόσον ώς εκ τής
(/.εταθέσεως τών ή(ΐ.ερών νυν είνε ίύσκολον νά
ένθυμήται γεγονός συ(λβάν κατά τήν ή(ΐ.έραν
του έτους ή εορτήν δνό(Αατος ή έπέτειον γεννή-
σεως. Όταν β(ΐ.ως ώρισ|ΐένη ή(ΐ.έρα τής έβοο[ΐ.ά-
ίος συνίέηται μετά τής ή(χερο[ΑηνΙας,ή άνά(ΐ.νη-
σις εσται ευχερεστέρα.

Άλλα τι νά κά[Λω[Λεν λοιπόν τήν πλεονά-
ζουσαν ήμέραν του έτους, ήτις φέρει τάς ανω-
μαλίας αύτάς ; Νά τήν (Ληίεν1σω(ΐ.εν, λένει δ
βραβευθείς εν τφ ίιαγωνΙσ[Λατι. Άλλα (χησενί-
ζεται (χία δλόκληρος ημέρα ; Πράγματι δχι,
άλλα κατά τύπους βεβαίως επιτυγχάνεται τούτο

^^

£2 Ζ3ΤΖ ^^

61

${ί του τρόπου του απλούστατου, 6ν δ (χεταρ-
8υθ|Αΐ9της προτκίνβΐ:

Ό Ιανουάριος νά άρχίζη την ίευτίραν 71(Λ6-
ραντοΰ έτους, ήτις θα «ίνε χρώτη Ιανουαρίου^
ΐΐ^£(λέχρι τουίε λεγθ[ΐ.ένΎ) πρώτη 7ΐ(ΐ.ερα του έτους
νχ (χη (λετρηται ώς ανήκουσα εΙς την σειράν
των άλλων η|ΐερών, ού^ε [ΐ,έρος [Ληνός άποτε-
λοΰσα,αλλά να εΐνε [/.ονα^ικη και ανεξάρτητος
ηα<ρα, Έορτη ζοϋ Ιζους η δπως ίηποτε
χλλως λεγο|χενη. "Άλλως ίε η η|ΐ.έρα αυτή και
νυν «αρ' άπασι τοις λαοις εινε εορτής και
ζργίας η|ΐ.ερα και ουδόλως βλάπτονται τα
9υ[λ^έροντα, αί κοινωνικαι συναλλαγαΐ και
τχ τοιαύτα εκ της [Αεταρρυθ(λ1σιως•

*Αλλά προς έπιτελεσιν της καθ'δλα άφορ,οιώ-
οιως των ίτών ανάγκη να προσέλθη αρωγός
& Πάπας, κατά τον |ΐ.εταρρυθ(ΐ.ιστήν, κανονίζων
(^άπαξ και σταθερώς την ηριεραν του Πάσχα
χαι τάς συναφείς κινητάς έορτάς, ώστε συν αύ-
τχϊς να κανονισθώσιν αναλλοίωτοι αί των σχο-
Λΐίων ^ιακοπαΐ κλπ.

*Αφ* έτερου ^ε εΰκταΐον όπως ο! 'Ρώσοι και
οι Έλληνες, οι άκολουθουντες το Ιουλιανόν η|Λε-
ρολόγιον, ΰπερπη^ησωσι τάς ^ώίεκα ημέρας,
«ίτινες χωρίζουσιν αυτούς άπο των λοιπών
Ευρωπαίων.

Τοιαύτη η προτεινο|Αένη (ΐ.εταρρύθ|Λΐσις, ά-
κλη κχΐ ίυνατη γενέσθαι. "Αλλάς ίέ ας πιθα-
νόν νά εύρίσκωσι πολλοί ευλόγως επωφελείς,
τ.τοι το νά [ΐη άρχίζγ) το έτος εν [/.έσφ του χει-
αώνος, εν τόσω άκαταλληλφ έποχτι, άλλα
χατα το εαρ η το φθινόπωρον, 6 (Λεταρρυθ(ΐ.ιστης
ο*ν τολ(ΐ^ νά προτείνγ), φρονών δτι η τοιαύτη
«19'^ιίία (Λετάθεσις της του έτους άρχης πλεΐ-
ονχ χακά η άγαθοο θέλει έπενέγκη.

Έπι τ^ εύκαιρί^ της προσεχούς παγ-
«σ|ΐΙου εκθέσεως τών Παρισίων κατά το 1889
χροτεΐνει εν τέλει δ βραβευθείς νά συγκληθτ)
ωιχίτερον συνέ^ριον , όπως συσκεφθη περί
•^ς απλούστατης ταύτης χρονολογικής ριεταρ-
Ρ'%1σεως, ήτις νά τεθτί εις ένέργειαν άπο της
^Ρχή; του προσεχούς αιώνος.

Π * *

ΗΛΕΚΤΡΙΚΑ ΠΕΡΙΕΡΓΑ

*Βλ<χτριχή ήλίοισις. — Ή εν Κρεζ£ ήλεχτριχή
Χϊμινρς. —β Φώς εντάσεως 400,000 χηρίων. — Άπο-
ΊΕλέσματα Ισχυρας ακτινοβολίας επΙ του δέρματος χαΐ
τών οφθαλμών. — 'Ε!γχαύματα άνευ θερμότητος. —
Απαλεπισις του άρματος. — Ήλεχτριχή όφθαλμία.

Ουίεις βεβαίως & |ΐ.η άκουσας περί ηλιάσεως.
Εινε νόσηρ,α εξ ου αδύνατον νά πάΟτρ τις κατά
"^ν παρουσαν ώραν του έτους. Δεν πρόκειται
θ|ΐως νυν περί της εκ του ηλίου,τοΰ φωτοπαρόχου

άστρου της ή{Λέρας, ηλιάσεως, άλλα περί της
εκ του ηλεκτρικού ηλίου προερχο(Αένης, ήτις
προσβάλλει αδιακρίτως, χειριώνός τε και θέ-

Έν τινι τών τελευταίων συνεδριάσεων της
εν Παρισίοις εταιρίας της χειρουργίχς έγένετο
πολύς περί του άντικεΐ(χένου τούτου λόγος. Ό
πρώτος Ιατρός τών έν Κρεζώ εργοστασίων, θς-
τις ετυχεν. επανειλημμένως τ9)ς ευκαιρίας νά
(χελετήση έγγύθεν τά άποτελέσ(Λατα της ηλε-
κτρικής ήλιάσεως, υπέβαλε λεπτοριερη περί
του θέ[Λατος εκθεσιν. Τι ίέ εινε ή ηλεκτρική
ήλίασις; Ός γνωστόν έν τ9) βιορ,ηχανία γίνε-
ται νυν χρήσις του ήλεκτρισ|ΐου, ώς εστίας
θερ{χότητος, προς καριίνευσιν [λεταλλευ|ΐ.άτων
και τήξιν (Αετάλλων. Τπο την έπί^ρασιν της
ηλεκτρικής εστίας τά (/.έταλλα τήκονται οιονεί
αύτο[χ.άτως' δ χάλυψ αυτές αναλύει ώς βού-
τυρον έν ολίγαις στιγ(ΐ.αϊς. Έν Κρεζώ , δπου
ποίσαι οι πρόθ(ίοι της βιθ[Αηχανίας έφαρριό-
ζονται ταχέως και ^ραστηρίως και δπόθεν και ή
Αγγλία αυτή πρθ(/.ηθεύεται χάλυβα άριστον,
υπάρχει τοιαύτη ηλεκτρική κάριινος, προς πα-
ρασκευήν του χάλυβος. Ή εστία, ή έπι του (χε-
τάλλου έπενεγγουσα, εινε εκτάκτου λαριπρότη-
τος• ή φωτοβόλος αυτής εντασις αναλογεί
προς ^εκακιςχιλίας λυχνίας Καρσέλ, τουτέστιν
προς ύπερεκατοντακισχίλια κηρία.

Το θέα(χ.α εινε εξοχον, άλλ' δ θέλων νά από-
λαυση αύτου τΐ|ΐ.ωρειται σκληρώς.*Άτο(χα ίστά-
(Αενα εις άπόστασιν ^έκα (/.έτρων άπο της εστίας,
^έν αισθάνονται ού^ερ.ίαν θερ(ΐ.ότητα και δ(χως
[Αετά [Αίκρόν ύπόκ€ΐνται εις πόνους οδυνηρούς.
αΠερίεργον, ελεγέτις τών παρεστώτων. Δεν ζε-
σταίνοριαι διόλου και 0(ΐ.ως αισθάνο(ΐ.αι κάποιον
καύσΐ[Αον, δ[χοιονριέ εκείνο της ήλιάσεως δπου
είχα πάθει το καλοκαίρι.!» ΚαΙ & λέγων ταύτα
φρονί[Λως ποιών άπε|Αακρύνθη, άλλ' είχεν ήίη
πάθει ^ευτέραν ήλίασιν, έν πλήρει νυκτί.

Και τοι ή ηλεκτρική έστΙα διακόπτεται,
έν τούτοις, σχεδόν πάντοτε, οι παριστάμενοι
γ,Λτί τάς ^οχιμάς αισθάνονται εγκαύματα κατά
το μάλλον και ήττον οδυνηρά εις τον λαιμόν,
το πρόσωπον και το μέτωπον συνάμα το ^έρμα
λαμβάνει χροιάν έρυθρόχαλκον. Καίτοι ^έ οί
παριστάμενοι φέρουσιν διόπτρας μαύρας, δμοίας
προς ΐγ,άΊΧ^ τάς δποίας μεταχειριζόμεθα ^ιά
τήν εξέτασιν του ήλιου, ή Ισχυρά εντασις του
φωτός έπι^ρ^ έπι του αμφιβληστροειδούς χιτώ-
νος αυτών ούτως, ώστε επί τινα λεπτά ή δρασίς
των πάσχει παντελή ί ιάλειψιν,έπι μίαν ί' άλλην
ωραν είτα βλέπουσι πάντα τά αντικείμενα υπό
βαθύν κρόκου χρωματισμόν. Αί μεμβράναι του
οφθαλμού ερεθίζονται, δ ερεθισμός ^'ούτος διαρ-
κεί επι τεσσαράκοντα οκτώ ώρας τουλάχιστον,
συνεπαγόμενος τήν όίυνηράν αϊσθησιν της πα-

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

62

£2 Σ2Τ Ι Λ.

ρει^βολης ζένου σώ(χ«τος υπό τά βλέφαρα• Έπα-
)ςολουθούσιν ωσαύτως δακρύρροια υπερβολική
επι είκοσι τεσσάρας ώρας διαρκούσα, κεφαλαλ-
γία, αϋπνία, ίσως και πυρετός. Τέλος τάς έπο-
|χένας η(ΐ.έρας δλόκληρος η επι^ερ[Λΐς του προ-
σώπου απολεπίζεται. Οι Ι^όντες το πρόσωπον
των άναβαινόντων εις τας "Άλπεις κατερχθ[/.έ-
νων των πανύψηλων παγώνων δύνανται να λά-
βωσιν Ι^έαν της (ΑορφτΊς των παθόντων ηλεκ-
τρικην ηλίασιν. Το ^έρ[χα άποφλοιουται κατά
τε(χάχια |ΐ.εγάλα και το πρόσωπον λα[ΐ.βάνει
}^ρώ[λα άνερ.ώνης.

Έν ττ) συνηθει ηλιάσει αισθάνεται τις α-
φόρητον θερ(ΐ.ότητα• εν ττ) ηλεκτριχν) ούίέν
τοιούτον εις άπόστασιν 5 μέτρων από της εστίας
[ΑΟλις ύψουται έπαισθητώς το θερ(ΛΟ[Αετρον• πάσα
η θερ(λότης εινε συγκεντρω(Λένη και οι παριστά-
[Αενοι παθαίνουσιν και έζ αποστάσεως 12 [^ί.έ-
τρων. "Άρα το φως εινε το παράγον πάντα τά
[Λνηριονευθέντα άποτελέσριατα και τό φαινό(ΐιενον
είναι αρκούντως περίεργον και ενδιαφέρον.

Δεν εινε, άλλως, η πρώτη φορά καθ* ην πα-
ρατηρουντΑι τοιαύτα γεγονότα• περιπτώσεις πα-
θήσεως της δράσεως Ιόίως αναφέρονται πολλαί.
Ή «ηλεκτρική όφθαλ|Λΐα» δτέ (χέν εινε ελαφρά δτέ
^έ βαρύτερα. Ενίοτε, άρχο[χένη ^ια φοβερών αυτό
τούτο συ|ΐ.πτω(/.άτων, θεραπεύεται εις ^ιά-
στηρια τεσσαράκοντα οκτώ ωρών άλλοτε πα-
ρουσιάζεται υπό |Αορφην ηπιωτέραν, άλλ' έχει
καταστρεπτικώτερα τά άποτελέσ^λατα. 'Οπως
ίηποτε αποδεικνύεται δτι τό ηλεκτριχόν φως,
έν (/εγάλχ) έντάσει, βλάπτει πολλάκις καιρίως
και άνεπανορθώτως την δρασιν,θσοι ^'εινε ηναγ-
κασ|ΐ.ένοι νά ώσιν έκτεθεΐ(λένοι εις την έπηρειαν
αύτου, φέρουσιν ερυθράς η κιτρίνας διόπτρας
χάριν των όφθαλ(λών, χάριν ίέ του ίέρ(Αατος
καλύπτουσι τό πρόσωπον. Κ.

— ^10 1.

ο ΣΥΖΥΓΟΣ ΔΥΟ ΓΥΝΑΙΚΠΝ

Γερμανκικί) ιιαρ19οσ»ς•

Οι επισκεπτόρ.ενοι τιί)ν πόλιν Έρφούρτην εν
θυριγγία καΐ περιερχό(ΐ.ενοι τά £ζια θέας, ^έν
^έν θά παραλείψωσι και τόν ναόν της Παναγίας.
Έχει εντός αύτοΰ (&ετά πολλού διαφόρου θά φι-
ρωσι τό βλέ|Α|Λα επΙ ανάγλυφου τινός εντετειχι-
σ|ΐ.ένου, |ΐ.ισαιωνικης εποχής καΐ βάναυσου τ£-
χνης,παριστώντος ίππότην υψηλόσω(ΐ.ον κεχλΐ(Αέ-
νον (ΐεταξύ ^ύο γυναικών.

Ό νεωκόρος τότε έπι τν) ερωτήσει του περιη«
γητου η και αυτόκλητος σπεύδει νά ειπτρ δτι δ
ιππότης ούτος εινε δ Μ^ι,ιη^ του Γκλάϊχεν και νά
άφηγηθν) ^ιά |ΐ.υριοστην φοράν την παρά^οζον !-
στορίαν, ην εικονίζει τό άνάγλυφον.

Ό κό(/.ης Γκλάϊχεν χ,χτχ τάς σταυροφορίας
7ϊχ(χαλωτίσθη έν Ίερουσαληρι και άπηχθη παρά
τφ Σουλτάνφ,δστις άνέθηκεναύτω την καλλιερ-
γίαν του κηιτου. Ή κόρη του Σουλτάνου είίε καΐ
ήγάπησε τόν ξανθόν ίππότην. Εις τοσούτον (ϊ'
έζίκετο δ έρως αυτής, ώστε έπρότεινε νά έζεύρη
τρόπον δπως φύγωσι (χ,ετ' αύτου, νά γίνη ί' είτα
χριστιανή και σύζυγος του. Άλλ' δ κό|Αης είχε ν
ηίη καταλίπτ) προσφιλή σύζυγον εν θυριγγί^.
Άφ' ετέρου δ[Αως πάλιν τά ^εινά της δουλείας
ήσαν αφόρητα, η άνάκτησις της έλευθεοΐας γλυ-
κύτατη.— Ό Γερ(χ.ανος έπι τέλους ένέΰωκιν εις
τής Σαρακηνής κόρης τάς προτάσεις. Έ^ρα-
πέτευσαν δριου και άφίκοντο εις 'Ρώ(χην.

Ό Κό[Αης Γκλάϊχεν έσπευσε ν* άναγγείλη εΙς
τόν Πάπαν τά γενό[Αενα. Ή προς την κόρην
δοθείσα ύπόσχεσις ίέν η'το ιερά ; Ή εχχ\Ύ\ϋΐΛ
ηάύνατο ν* απώθηση έκείνην, ήτις ίιά του γοή-
τρου τής αγάπης ηρχετο προς την αληθή πίστιν
και έζήτει έν ριι4: ή{ΐιέρ« τό βάπτισμα και τόν
γά|Λον ;

Ό άγιος πατήρ (&ετά μικράν σκέψιν εύρε ^ιέ-
ξοΑον. Έπέτρεψεν εΙς τόν κόμητα νά νυμφευθτί
έκ νέου ^Ιχως νά ^ιαλύσγ) τόν πρώτον αυτού
γάμον και νά εχιρ εΙς τό έζής ^ύο νομίμους
γυναίκας. Ό γάμος λοιπόν έτελέσθη και δ ιπ-
πότης μετά τής νεοφωτίστου δευτέρας συζύγου
έπανήλθεν εΙς θυριγγίαν.

Άλλ' εμενεν ετι τό ί υσχερέστατον : πώς ή Γερ-
μανις σύζυγος, ή έπι τόσον χρόνον έν ίακρυοις
και προσευχαις άναμένουσα τόν αν^ρα, θά έίέ-
χετο να μερισθτ) αυτόν μετ' άλλης ; Εις την
Σαρακηνήν, ε'ιθισμένην εν τγ) πολυγαμίο6, τούτο
έφαίνετο άπλούστατον, άλλ' εις αυτήν την πι-
στήν χριστιανήν, την περιπαθή ΤευτονΙ^α, την
χ.όιΐΎ^^αοί'* του Γκλάϊχεν ;

Ό κόμης καταλιπών έν ττ) δίφ την σύνο-
λον του άφίκετο πρώτος αυτός εις τόν πύργον
του Ι^λάιχεν και έρρίφθη ε'ις τάς &'γχί\Λς τής
προσφιλούς συζύγου. Μετά τάς πρώτας διαχύ-
σεις τής χ«ρ«ς άφηγήθη αύτν) τάς περιπέτειας,
την αίχμαλωσίαν, τόν τρόπον καθ' δν ήλευθε-
ρώθη υπό τής κόρης του Σουλτάνου. Προσέθη-
κε ίέ δτι έγένετο αΰτη χριστιανή και σύζυγος
του τγ έπινεύσεε του Πάττπα.

Ή κόμησσα, αφού ήκουσε πάντα ταύτα μετά
δακρύων, ^ιεκήρυξεν δτι εκείνη ε'ις ην ώφειλε
την έπάνοίον του συζύγου, «ίχ«ν έπ' αυτού δι-
καιώματα ίσα προς τά ιίικά της. "Έσπευσεν
ε'ις προϋπάντησιν αυτής και αι ίύο γυναίκες έρ-
ρίφθησαν μετ' ασπασμών εΙς τάς άγκάλας αλ-
λήλων. Έκ τούτου ί' ώνομάσθη έκτοτε δ τόπος
έν φ συνηντήθησαν ΚξΗ^ας της Χαράς,

"Έζησαν και οί τρεις έπι μακρόν ευτυχείς
έν τν) παραίόζφ ταύτη συμβιώσει, ανιυ τής
ελαχίστης διενέξεως ή εριίος η αντιζηλίας.

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

£:22χυ^

63

Και |χέχρι του παριλθόντος ί' αΙώνος επι^βΐ-
χνυον ίτι εν Έρ<ιούρττρ εις τους περιηγητάς την
ίύρυτάτην χλίνην, εν ή ^ κό|ΐ.Υ|ς του Γκλάϊχεν
χατεχλίνετο |Λεταξύ των ίυο αύτοΰ γυναιχών,
ως είχονίζεται εν τφ άναγλύφφ.

ΤΟ ΕΡΗΜΟΝΗΣΟ

ΈχβΤ στο έρημόνησο
ΐΕου στέχουνβ χο<ρτά γχρεμνά,
χαΐ στη ψιλή χορφούλβ του
μχλέχει το νέφος που περνά,
τα ορνηα τι γυρίζουνε
σαν να πανηγυρίζουνε;

Προχθές χαίχι γλήγορο
εδιάβαινε χαμαρωτό,
τ' αγέρι μόλις άχνιζε,
το χύμα ήτονε στρωτό.
Σε δελφινιών πηδήματα
άφροβολουν τα χύματα.

Είχε χαραβοχύρη του

νέο με άφοβη χαρδίά,
είχε χαι για ναυτόπουλα
δλο άμουσταχα παιδιά.
—Φύσα μαϊστραλάχι μου
να πάμε στο σπιτάχι μου.

Σιγά σιγά βπρόδαλε
ίνα νεφάχι σχοτεινό,
χαί σαν ίράχ^χι χρέμονταν
μέσ' το γαλάζιο ουρανό.
Γλυχά ό ναύτης σφύριζε
χαι πίσω του δεν γύριζε.

Μά έξαφνα έβρόντησε,
ξεσπάει αγέρας χαί βροχή,
χαι άγρια ή θάλασσα
άφροβολα χαι άντηχεΤ.
Βάσταξε, χαϊχάχι μου,
να φθάσω στο νησάχι μου.

01 ναύταις δεν έπρόφθασαν
νά^ συμμαζέψουν τα πανιά,
χαι οΐ γιαλοί έγέμισαν
άπο σανίδες χαι χορμιά.
Τά ορνηα τριγυρίζουνε
γιατί πανηγυρίζουνε.

Η μάνα μαυροφόρεσε
του χαπετάνιου ή γλυχειά,
μ αγάπη άλλη ίχαμε
του ναύτ' ή άγαπητιχιά.
Για νύφη ^ήν στολίζουνε,
τά δρνηα τον ξεσχίζουνε.

ΑρΐΧΤΟΜβΝΗ£ ΠρΟΒΕΑΒΓΙΟ£.

αληθείς ΟΡΙΣΜΟΙ

Ανακωχή. — Προθεσμία ττρος εξευρεσιν καλ-
λίτερου δπλου, χαλλιτέρου χανονίου, όβίίος . . .
πειστιχωτερας.

Αριστούργημα. — Τεκνον, μη βαπτιζόμενον
ποτέ προ του θανάτου του πατρός αύτου.

ΒογτγροΝ. — Ουσία, παρασκευαζόμενη ενίοτε
και εκ γάλακτος.

Επιδοκιμάζω τίνα. — Σκέπτομαι ως αυτός...
δταν σκέπτεται ώς εγώ.

Ευτυχία. — Ό άνθρωπος ούίεποτε ε'ίνε εΰ-
'^^Χ'ής... Ένθυμεϊται δτι ηύτύχησεν και προσ-
ίοκ(^ να εύτυχήση εκ νέου. Ίίού τί είνε ή ευ-
τυχία.

Μακαρίτης. — "Άγγελος, ά^άμας, φοίνιξ . . .
άλλ* ύπο τον δρον δτι ίέν θα άναγεννηθ^ εκ
'ϊ^ς τέφρας του.

ΣγΝΕίΔΗΣίΕ. — Κλεπτοφάναρον, δπερ άνάπτει
"Ο (χόνωσις την νύκτα.

Χίμαιρα. — 'Ο,τι γενναϊον, δίκαιον, λογικό ν.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Έσο ίοΰλος της εργασίας, ίιά να |λη είσαι
ίουλος των ανθρώπων.

Και «ύτο του καθήκοντος το στά^ιον πα-
ρουσιάζει απόψεις άνισότητος. Δια τους μεν
είνε τρυφερόν, φωτεινόν, φαιίρόν, ευχαρι,^ι' άλ-
λους ίέ ά(ΐ.φΐβολον , άγριον, άχάριστον, σκυ-
θρωπόν•

Έκαστος εξ ηριών αποφέρει εκ της κοινω-
νίας παντοίας προσβολάς, ας εξ αποφάσεως
λησ|χονεϊ. Μίαν (ΐ,όνην ύβριν ουδείς συγχωρεί
εΙς την κοινωνίαν : Το να ριή λαριβάνεται υπ*

όψιν παρ* αυτής.

Αι έορταΐ του έρωτος &|ΐοιάζουσι προς τάς
εορτάς των αιθουσών. Πρέπει να άπερχώ^^εθα
πριν σβεσθώσι τά κηρία.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Έπι ττ) προσέχει ειχοσιπενταετηρίδι τών γάμων
τοΟ πρίγχηχος τ^ς Ουαλίας, το ονομαστών Ιοο-
<ΐαβγ ϋΐιιΐ) τοϊ5 Λονδίνου απεφάσισε να προσφέρη
αύτφ χιβώτιον παιγνίων, μοναδιχον είς το εΤδός του.
Οί πεσσοί του δ ο μ ι νο θα ώσιν έχ χρυσού σφυρή-
λατου χαί άδαμαντοχόλλητοΐ' τά παιγνιόχαρτα I-
σονται μετάξιν^, θα ζωγραφηθώσι δέ ύπ^ τών δνο-

ΟΪ9ϊΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

84

Β23ΤΖ ^^

μαστοτέρων "Αγγλων χαλλιτεχνων' οΐ πεσσοί
ζατρικιου ίσονται έχ χρυσού χαΐ αργύρου.

του

Ποία εΤνε ή ταπεινότερα θερμοκρασία, ή εν τφ
πλανήτη ημών σημειωθείσα μέχρί τοΰδε υπο του
θερμομέτρου ; Εις εχαστον των πόλων τψ^ς γί!ς
υπάρχει, ως γνωστόν, ζώνη, εν ή το ψύχος φθάνει
εις άνήχουστον δριμύτητα. Ή ρωσσιχή χυβέρνησις
ί'δρυσε προ πολλοί; μετεωρολογιχον σταθμον ένΒερχο-
γιάνσχα,προς άνατολάςτήςΛένας,τουτέστιν άχριβώςέν-
τοςτίίς χατεψυγμένηςταύτης ζώνης.Ό επιτετραμμένος
την διεύθυνσιν του σταθμού δεν είνε βεβαίως άξιος
φθόνου. Τον Δεχέμβριον του 1871, εν Βαρχογιάνσχα,
έσημειώθη θερμοχρασία 65 βαθμών υπο το μηδενι-
χόν ! Τφ 1883 ή εξ οινοπνεύματος στήλη του
θερμομέτρου χατήλθεν εις τους 68 βαθμούς, άπαξ
δε μέχρι τών 72. Έν τοις πόλοις άρα δύναται το
θερμόμετρον χατά τινας χειμώνας να χατέρχεται
μέχρις 70 βαθμών υπο το μηδενιχόν. Παγώνει
τις χαί μόνον αναλογιζόμενος τούτο !

Έχ μελέτης δημοσιευθείσης έν είδιχώ ήλεχτρι-
χώ περιοδιχφ τ-ής Νέας 'Τδρχης προχύπτει δτι τής
λέξεως μιχρόφωνον έγένετο το πρώτον χρήσις
τω 1827, άποδοθείσης εις μηχάνημα τι έφευρεθέν
χατά την έποχήν εχείνην, σχοποΰν δε να χαθιστα
άχουστούς χαι τους ασθενέστατους τών ήχων. Ή
χρί)σις τής λέξεως τηλέφωνον χρονολο-
γείται μόλις άπο του 1845. Έπεχλήθη δε δι'
αύτίίς όργανον, έπινοηθέν υπο του λοχαγού Τζών
Τάυλορ, δι' ου ήδύναντο να μεταδιδασθώσι, έν ώρα
ομίχλης, συνθήματα. Τω 1845 ή λέξις άπεδόθη εις
την υπο του δαάΓβ έπινοηθεΤσαν μουσιχήν γλώσσαν.
Αι χατά την τελευταίαν δεχαετίαν γενόμεναι άνα-
χαλύψεις μετέβαλον ουσιωδώς χαί χαθώρισαν την
σημασίαν τών δύο τούτων λέξεων, δι' ων δηλουνται
τά τηλόθεν μεταβιβάζοντα την φωνή ν όργανα.

Ό «Χρόνος» Ιχει ίδιον χυτήριον στοιχείων, ίδιον
χαρτοποιεΤον, έργοστάσιον προς χατασχευήν μηχα-
νών χτλ.

Έν Λονδίνφ ύπάρχουσι 50 θέατρα, 30 αίθουσα
συναυλιών χαι 425 ώδιχά χαφφενεΓα. Αι έπιχειρή-
^ Ιτείς" αύται άπορροφώσιν έν ολφ νεφάλαιον 100 έ-
χατομμυρίων.Μή υπολογιζόμενων τών έχ τών θεάτρων
τροφοδοτούμενων βιομηχανιών, 150,000 ανθρώπων
συντηρούνται άμέσ^ εξ αυτών. Εις τά έν Λονδίνφ
θεάματα παρίστανται χαθ* έσπέραν 500,000 θεατών.
Έν ταΤς έπαρχίαις τής Αγγλίας ύπάρχουσι 200
θέατρα, 160 αιθουσαι συναυλιών χαι 1000 φδιχά
χαφενεΤα, άπασχολουντα έν ολφ χεφάλαια 4 50,
έχατομ. φρ. χαι συντηρουντα 350,000 ανθρώπων .Ό
αριθμός τών θεατών ανέρχεται χαθ' ίσΊ:έρν>ί εις
1,250,000

Ό διάδοχος τής Γερμανίας Ιχει 74 μεγαλόσταυ-
ρους. Ό πρωτότοχος υιΌς αύτοΰ 36, Ό δε δευτερότο-
χος 27. Ό Βίσμαρχ 49, ών 19 άδαμαντοχολλήτους'
Ό Μόλτχε 44, Ό υίος του Βίσμαρχ Έρβέρτος, υπουρ-
γός τών έξωτεριχών, 26. Τέλος Ό αυλάρχης του αύ-
τοχράτορος έχει 47 παράσημα.

01 πλείονες γάμοι ένΠρωσσία τελούνται χατά Νο-
έμβριον' δεύτερος έρχεται Ό Όχτώβριος χαι τρίτος ο
Μάιος, τελευταίος δε ό Αύγουστος. Κατά την στατι-
στιχήν του 1886, 157 θεϊοι ένυμφεύθησαν τάς ανεψιάς
των, 26 δε ανεψιοί τάς σεδχστάς θείας των!

Το ταχύ δρομεϊον του Λονδίνου διένειμε 15έχατομ-
μύρια γραμμάτων και εντύπων τήν παραμονήν τών
Χριστουγέννων. Προς βοήθειαν τής ούτως έχτάχτ<ι>ς
έπιβαρυνθείσης υπηρεσίας προσελήφθησαν 3χιλ.6οη0οί
χαι έμισθώθησαν άμαξαι προς μεταφοράν άπο των
σιδηροδρομικών σταθμών δια 800 δρόμους.

Τήν Ιην Ιανουαρίου ο «Χρόνος,» το παγχόσμιον
χαι πανίσχυρον του Λονδίνου φύλλον, έώρτασε τήν
εκατονταετηρίδα τής συστάσ8<ι>ς αύτοΰ. Γνωστή εΙνε
ή ύλιχή εύημιερία του «Χρόνου «,χαυχηθέντος δλλοτε
οτι Ιχει προϋπολογισμον ίσον προς τον προϋπολογι-
σμον ένος μεγάλου δουκάτου τής Γερμανίας. Έπι
τη έκατονταετηρίδι αύτοΰ προέβαλεν άλλην καύχη-
σιν σημαντιχωτέραν, οτι απέκτησε το δικαίωμα νά
όμιλγ) έν ονόματι ττ)ς Αγγλίας. Άπο τοΰ 1788 δ
«Χρόνος» ήλλαξε πέντε διευθυντάς. Ό σήμερον
διευθύνων το φύλλον το3 "Αστεος εινε ό Γεώργιος
Βυοίιΐβ. Ό διευθυντής δεν γράφει. Επιθεωρεί τήν
ΰλην και παρέχει τά θέματα είς τους συνεργάτας
τής εφημερίδος. Το δνομα τών συντακτών τοΰ «Χρό-
νου» ουδέποτε αναφαίνεται είς τάς στήλας του και
μόνον άφοΰ άποθάνη τις τών συνεργατών το δημόσιον
μανθάνει εκ τής νεκρολογίας του, οτι συνειργάζετο
και ούτος έν τφ «Χρόνφ». θαυμασία αύτο τοΰτο
εινε ή όργάνωσις τί!ς καινοθηρίας• Είκοσι 'ζέσσαρες
ρεπόρτερ στενογράφοι τηροΰσι τά πρακτικά
τής βουλής, άτινα δημοσιεύονται κατ* έκτασιν.

Μεταξύ τών χορευτριών τοΰ έν Βιέννη Μελοδρά-
ματος υπάρχει και μία κωφάλαλος. Επειδή δεν α-
κούει τήν μουσικήν ή 'Αδέλα Λίχτενφελς (ούτως ο-
νομάζεται ή μικρας ηλικίας καλλιτέχνις) ρυθμίζει
τά βήματα της, παρατηρούσα προσεκτικώς τάς συν-
τρόφους της. Ή ορχηστρις εινε πολύ εύμορφος, δια-
κρίνεται δε διά τήν ίδιάζουσαν αυτής χάριν. Και δεν
υπάρχει αμφιβολία οτι θά διαπρέψη εις τ^ στάδιον
δπερ έξέλεξεν.

Συζήτησις περί καλλωπισμών.

— Έμενα μου αρέσει το πράσινον.

— Έμενα το γαλάζιο.

— Έμενα το μαΰρο. Μοΰ εμπνέει πάντοτε εύα-
ρέστους ιδέας.

— Πώς ;

— Μάλιστα, μοΰ φαίνεται δτι είμαι χήρα.

'Βν '^θήναις ίχ του τυπογραφείου τών καταστημάτων ΑΝΕΧΤΗ ΚΟΝΧΤΑΝΤΙΝΙΑΟΥ. 1888^1222

'Αριθ. 651 — Λεπτά είκοσι «εντε.

!Χ0 33 ΙΓ'.

ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

Τ«ι&ο« ΚΕ^

ΠΑΥΛΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ

Το ά•ι?όγ6υ|ΐ.α της 12ης Όχτωβρίου 1887
Εχηοεύετο ίν Αθήναις δ την προτιραίαν ένηλι-
χί^ έζήχοντα οχτώ ετών αποθανών ^'.ακεχρΐ(/.ε-
νος νο|Λΐσ[ΐατολόγος ΪΙαΰλος Λά|χπρος, γεννηθείς
(ΐβν εν Καλλαρύταις της Ηπείρου, ανατρα-
φείς ^2 χαΐ βιώσας εν Κερχύρο||: |ΐ.έν το πρώ-
τον, έπειτα ίε έπΙ τριάκοντα περίπου ετη εν
* Αθήναις.

Ό Παύλος Λάρ.προς, δστις έτΙ(ΐ.ησε τον έπι-
στη(Α.ονικον κλάίον, εΙς δν ειχεν αφιέρωση τον
βίον και περί ου δικαίως ελέχθη δτι εις την
πρώτην θα ετάσσετο τάξιν (χεταζύ των πεπολι-
τισριένων^έθνών ή Ελλάς, αν πάντες οι Έλλη-
νες επιστή[Λονες είργάζοντο έκαστος εν τγ \^ίο(,
έπιστή(Ατρ ριεθ' δσου ζήλου καΓ'ριεθ' δσης επι-
τυχίας και αύτος εν τ^ νο(ΐ.ισ[λατολογΙ(:{:, προή-
)[θη σχείον εκ του μηίενός, αυτοδίδακτος γε-
ιό|Αενος και σχείον ειπείν αύτοπλαστος, 6 ίε
βίος αυτού και δλος ριεν ριάλιστα ^έ δ έπιστη-
(Αονικός, πρόκειται παράίειγρια λααπρον περί
του τΐ ίύναται νά κατορθώσγ) νους αεζιός βοη-
βού(λενος ύπο ισχυράς και ακατάβλητου βου-
λήσεως. ΚαΙ οι (Λεν εύτυχήσαντες εκ του πλη-
σίον νλ γνωρίσωσι τον άνίρα θα ίιατηρήσωσιν
άνεξάλειπτον εν τη {Ανήριη την εικόνα του, θα
ένθυ(ΐ.ωνται αδιαλείπτως την ώραίαν πρεσβυτι-
χήν του κεφαλήν, τον ήχηρον και γλυκύν του
γέλωτα, το 6[Αΐλητικόν αυτού και εύπροσήγορον,
έν φ ^ιεφαΐνετο ώς εν κατόπτρφ ή άγαθότης
της καρδίας του και ή ίιαφλέγουσα την ψυχήν
αυτού φιλοπατρία, θα ένθυ|Αώνται έπΙ (χακρον
τον άγαθον γέροντα εν τ^ σπου^αστηρίφ του
«εριεστοιχισριένον ύπο παντοίων βιβλίων και πε-
ριβεβλη(Αενον ύπο του καπνού, έν άνέ^ι^εν Α-
νευ διακοπής το άσβεστόν του τσίμχούχίοτ, η
ίν τφ γραφείφ του περιοδικού του φιλοξενούντος
'^α^ς γρα|Α|Αάς ταύτας, άς άφιεροι & γράφων εΙς
την ρή(ΐ.ην του, ένθα τακτικώτατα περί την
έσπέραν έσυνήθιζε να κάθηται συναθροίζων εΙς
χύχλον περί ίαυτον τους εκάστοτε εκεϊ συνερχο-
|ί.ένους και άπο του ανεξάντλητου τα|Λείου τίίς
τε πολυριαθείας και της εκ του παρελθόντος

^ τοΜοζ ιι'^ι88(.

βιωτικής πείρας του να ^ιηγηται προς αυτούς
πολλ3( και ίιίακτικώτατα περί παντός ζητή-
(λατος εΙς τα πάτρια άναφιρο[λΐνου . . . Και δ
άκούων αύτον και γινώσκων τα κατά τον βίον
του, δσα ίηλαίή δ άνήρ ειχεν ένεργήστρ και
ύπερ της εθνικής της Επτανήσου αποκαταστά-
σεως καΐ υπέρ της ^ουλευούσης ετι πατρί<^ος
και υπέρ της αναπτύξεως και προαγωγής της
αρτισύστατου ή(ΐ.ών κοινωνίας, ^έν ή^ύνατο και
άκων νοο (ΐ.ή άπο^ώση εΙς αυτόν εκείνα τλ ^ύο
επίθετα, τα δποΐα παρά τφ Πλουτάρχφ απογί-
νονται εις τον έπιφανέστατον της 'Ρώ|ΐ.ης ρή-
τορα. Τω δντι, δ Παύλος Λά(ΐ.προς ητο ^όγ^ίκ
ά^4/) χαΐ ^Μχαζρις . . .

Και δσα (χέν αναφέρονται εις τον καθ* δλου
βίον του ικανώς ελέχθησαν και άνεπτύχθησαν
ύπ' εκείνων, οίτινες άνέλαβον να έπαινέσωσι τον
[ΐ,εταστάντα κατά την ή(ΐ.έραν της κηδείας
και εν τη εκκλησία;: και παρά τον νεοσκαφή
τάφον, δστις ε|Αελλε νά ίεχθη το θνητόν του
σκήνω[λα. Ήριεις σή(ΐερον έπι τον έπιστη|Λονικόν
του [Α,άλιστα βίον ήθελήσαριεν έπι [ΐ,ικρόν νά
έλκύσωριεν την προσοχήν των αναγνωστών του
περιοδικού τούτου, νομίζοντες του λόγου άξιον
νά άναπαραστήσω[ΐεν κατά το ενόν την εικόνα
έπιστή[Λθνος ούχΙ εκ τών τυχόντων. «Αποθνή-
σκω κατά πάντα ευχαριστη(ΐ.έν&ς, έλεγε προς
Ύ^\>>&ς ολίγον πρό του θανάτου του χρόνον, αλλ*
δ,τι (ΐ,άλιστα (χέ καθιστή αληθώς εύ^αίι^ονα εί-
ναι δτι εχω την πεποίθησιν δτι τό δνο(ΐ.ά (ίου
θά ζήση έπι ένα τουλάχιστον αιώνα συν^ε^ειχέ-
νον |ΐ.έ την έπιστή(ΐην, ήν τόσον ήγάπησα και
εΙς ην αφιέρωσα ριέν τάς ^ιανοητικάς {λου ^υ-
νάριεις, οφείλω ^έ τάς καλλίστας του βίου [χου
τέρψεις. 2> ΚαΙ^^έν ειχεν ίίικον ούτω νο(ΐ.Ιζων
περί εαυτού δ Παύλος Λά(ΐ.προς. Του "Έλληνος
έπιστήριονος τά έργα καΐ αί εν πλείστοις τ^'ίς
εσπερίας Ευρώπης άξιολόγοις περιο^ικοΐς συγ-
γρά(ΐ.(Αασιν έγκατεσπαρριέναι ^ιατριβαι δεόντως
εξετΐ(ΐ.ήθησαν και έκτΐ[Αώνται ύπό τών ^υναιι,ένων
νά κρίνωσιν εν τοις τοιούτοις, οί ^έ έπιφανέ-*
στατοι τών νο(&ισ(χατολόγων και \8ίο^ καΐ ^η-
|ΛοσΙ(|ΐ ουκ ολίγους ού^έ σ(ΐ.ικρούς έπε^αψίλευσαν
τους επαίνους εις τόν εξόχως έκπροσωπήσαντα
την Έλλάία κατά τόν κλάίον τούτον τού επι-
στητού^ ειδικά ίέ σωριατεΐα αξιόλογα και έπι•
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ νΛθ0^ΐ€

ι

66

£2 Ζ3ΤΖΛ.

στη|ΐ.ονιχά ίίρύ|ΐ.ατα χατίταζαν αύτον εν τοις
εταίρο ις των.

Έ^ημοσΙευσεν & Λάριπρος εν 1^(οις (χάλιστα
φυλλα^ίοις τάς έξης πραγριατιίας :

Περί εζ χρυσών νο[Αΐσ(ΐιάτων των Φιλίππων
((Αετά γαλλικής (μεταφράσεως, εν Κέρκυρα 1855),
*Ανέχ^οτα νο(ΐ.(σ[χατα των ριεγάλων ριαγίστρων
του τάγματος του Άγ. *Ιωάννου των 'Ιεροσο-
λύριων εν "Ρό^φ (την δποίαν πραγι^ατείαν εν
τγ) Παν^ώρ^ το πρώτον ^ηριοσιευθεισαν ριετε-
φρασεν ιταλιστι χαι έζε^ωχεν δ 6. Κηηζ εν
ΒενετΙ^ τφ 1865, ταύτης ίε εξεδόθη χαι πα-
ράρτηρια αυτόθι τφ 1866), Περί ^ύο ανεκδό-
των νο(Αΐσριάτων χοπεντων υπό των χο(&ητων
τών Σαλώνων,ητις συνεζε^όθη [Αε το χρονιχόν του
Γαλαζει^Ιου του Κ. Σάθα χαι (Ιταλιχην ριετά-
φρασιν του αυτού, εν *Αθηναις 1886), Άνεχ^ο-
τον νό(&ισ(&α Σαρουχχάν ε|Αΐρου τή^ ΊωνΙας χο-
πίν εν Έφίσφ 1299-1346 (Έν'Αθήναις 1870),
Νθ(Α(σ(ΐ.ατα της νήσου *Α(Αθργου χαι τών τριών
αύτης πόλεων Αιγιάλης, Μίνωας χαι Άρχισ(-
νης (Άθηνησι 1870), Άνέχ^οτα νοριΙσ(λατα
χοπεντα εν Πέραν ύπό της αυτόθι άποιχίας
τών Γενουηνσίων (Έν Αθήναις 1872), ϋηθάίΛβ
Μύηζθη υηά Β1θϋ)υ1ΐ6η άβΓ Οββροΐβη γοη Έρίπιβ•
("ν^Γίβη, 1873), Άνέχίοτα νο|Αίσ(χατα του Με-
σαιωνιχού βασιλείου τ9|ς Κύπρου (ριετά γαλλι-
χης μεταφράσεως, εν Αθήναις 1876), Άνεχ-
^οτα νομίσματα χοπέντα εν Γλαρέντζφ χατά
μίμησιν τών ένετιχών ύπο Τοβερτου του εζ Άν-
σηγαυών, ηγεμόνος της Πελοποννι^σου 1346-
1364 (Έν Αθήναις 1876), Μοηη&ί68 ίηβάίΐββ
ά' Αηΐίοοίΐθ β( άθ ΤήροΗ (I^β Μ&ηβ 187 6), Μοη•
η&ίβδ ίη6άίΐ;68 άββ ^Γ&ηάβ Μ&ίΐΓββ άβ Γ Οτάτβ άβ
8&ίηΐ- Ιθ&η άθ Ιβηιβαίθΐη (Ρ&Γΐβ 187 7)» Μοηη&ίβδ
ίηβάίΐββ άθβΐϋο (Ρ&Γΐβ 1877),Μοη&ίβ8 ίηέάίΐββ άβ
ΡίβΓΓβ-Η&γιηοηά Ζ&008(& (Αΐΐιέηββ 1877), Ά-
νέχ^οτα νομίσματα χαι μολυβ^όβουλλα τών
χατά τους μέσους αΙώνας Δυναστών της Ελλά-
δος (Έν *Αθηναις 1880), Νομίσματα χαι με-
τάλλια της Επτανήσου Πολιτείας χαι της
προσωρινής τών Ιονίων Νήσων παρά τών "Αγ-
γλων χατοχης (Άθήνησι 1884), Νομίσματα
τών αδελφών ΜαρτΙνου χαι Βενε^ίχτου Β' Ζα-
χαριών Δυναστών της Χίου (Έν Αθήναις 1884),
Μεσαιωνιχλ νομίσματα τών δυναστών της
Χίου (Έν Αθήναις 1886).

Έχ του μαχρου τούτου χαταλόγου, όστις
αποτελεί λαμπρόν χαι άζιόζηλον του Παύλου
Λάμπρου μνημόσυνον, γίνεται φανερόν δτι περί
την μεσαιωνιχήν ημών ιστορία ν εστράφη μάλι-
στα ή έπιστημονιχή αύτου ενέργεια, «Ις ί• την
ίιαλεύχανσιν της Σκοτεινότατης ταύτης περιό-
δου του έθνιχου ημών βίου συνετέλεσαν ούχ
ολίγον αϊ περί την μεσαιωνιχήν νομισματολο•
για ν μελέται αύτου χαι σπουίαί, ώς δμολογεί

χαι δ έλλόγιμος χαι γνωστός μεσαιωνο^ίφης χ.
Ί. *Ρωμανός, γυμνασιάρχης Κερχύρας, έν τη
εις τον Λάμπρον αφιερώσει του χαλλίστου αύ-
του βιβλίου, του Γρατιανού Ζώρζη, ούτινος ή
εχ^οσις οφείλεται χαι αύτη εΙς τον προς την
πάτριον ίστορίαν ζήλον του Παύλου Λάμπρου.
Πάσας ^έ τάς μεσαιωνιχάς σειρλς τών νομισμά-
των της Ανατολής ^ιεφώτισεν δ ημέτερος νομι-
σματολόγος ούτως, ώστε δ πολύς έν τη μεσαιω-
νιχγ) νομισματολογί(|ρ βο1ιιιιη1)θΓο;θΓ έχ^ί^ων το
Σύνταγμα αύτου τών νομισμάτων της Λατινι-
χής Ανατολής χαι μνημονεύων έν τφ προλόγφ
πάντας έχείνους, $σοι προελεΐαναν ιΐς αυτόν την
δίόν προς άπαρτισμον του μεγάλου του έργου,
λέγει τά έζής : αΜετά τους ^ηθεντας ίιία<χχά-
λους της νομισματολογίας αδύνατον είναι να
μη ^ώσω Ι^ιαΙτερον τόπον εις ίνα έργάτην τής
επιστήμης, εΙς δν πάσαν οφείλω εύγνωμοσύνην.
Ό Παύλος Λάμπρος είργάσθη τόσον απο ετών
Ινα εύρύνη την χώραν τών γνώσεων μας περί
τών μεσαιωνιχών νομισμάτων τών ύπο τών
Λατίνων χοπεντων έν τη Ανατολή, τόσα σχο-
τεινοι γεγονότα ^ιεφώτισεν, ώστε είναι σχείον
έπιτετραμμένον εΙς έμέ να δμολογήσω οτι αδύ-
νατος θα ητο ή συντέλεσις του £ργου μου αν
ίέν προηγεϊτο*έμού δ τολμηρός έχεϊνος σχαιτα-
νεύς.2) "Ετερος ^έ μεγαλώνυμος νομισματολό-
γος δ ΙιΟη^ρέήθΓ χρίνων έν ετει 1859 έν τη
Ηθναβ Νιιιχιί8ΐχι&ϋςιιβ την περί τών άνεχίότων
νομισμάτων τών μεγάλων μαγίστρων της 'Ρόί ου
πραγματείαν του Λάμπρου, περατώνει την χρί-
σιν του ίιά τον έξης λόγων : α "Άλλως ίέ πώς
να μη έχφράση τις συμπαθέστατον ενδιαφέρον
άναγινώσχων χαλόν έργον γραφεν χαι δημοσιευ-
θέν έν Αθήναις ύπο λογίου άνήχοντος εις το γεν-
ναϊον έχεΐνο χριστιανιχον έθνος, προς δ τόσοι δε-
σμοί μας συν^έουσι ; πώς νά μη δμολογήση
τις μετά χαράς δτι οί Έλληνες, αφ* ου έν παντι
υπήρξαν οίλλοτε οί ^ι^άσχαλοι ημών, επαξίως
τώρα διαγωνίζονται προς ημάς ; ]>

Π&σαι ^έ αί εις τίι νομίσματα τών μέσων αιώ-
νων άναφερόμεναι μονογραφίαι του Λάμπρου ί-
σχον άφορμήν χαΐ άφετηρίαν την μεγάλην αυ-
τού συλλογην τών ύπο τών Φράγχων χαι τών
Λατίνων έν τη "Ανατολή χαι ταις Ελληνιχαϊς
χώραις χοπεντων νομισμάτων χατά τους μέσους
αιώνας, ήτις τέλειον ούσα χαι μονα^ιχον εΙς το
ει^ός της παρασχεύασμα θλ είναι τφ οντι λυ-
πηρότατον αν περιέλθη εΙς ξένας χιΐρας. Διότι
πάσαν ^υνατήν προσπάθειαν χαι πάντα μόχθον
έπΙ μαχρά ετη χαταβαλών δ ημέτερος νομισμα-
τολόγος, χατώρθωσε νά συλλέξη χαΐ νά συναγάγη
1461 νομίσματα άπο τών χρόνων τήςΦραγχοχρα•
τίας μέχρι τών πρώτων ετών τής έν Έπτα^ί4σ<^ |

'Αγγλιχής χατοχής,χρυσά, αργυρά, έχ χράμίκτος !

χαιχαλχά,τής'Αντιοχείας,τής'Είέσσης,τήςνΓρι-

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^ΙεΙ

ίΖ2χυ^

67

;ρ6λ€ως,τϊίςΊβρουσαλη(χ,τηςΠτολβ[λ«(ίος,τηςΔα-
ρίττης, ττίς Σι^όνος, της Κύπρου, της Αχαίας,
της Καρυταίνης,τοΰ Δα(ΐ.αλα, των Αθηνών, των
Πατρών, της ΉπβΙρου, των Σαλώνων, της Ευ-
βοίας, της Νάξου, τ^ίς Τήνου, τ9)ς 'Ρόίου, της
Χίου, της Μυτιλήνης, της Έφεσου, τής^θεοίο-
βίας, τ7)ς Κρήτης καΐ των £λλων Βενετικών
χτήσβων, ήτοι Πελοποννήσου, Δαλ(/.ατ1ας .χ.αι
Αλβανίας, Κερκύρας, Κεφαλληνίας και Ζακύν-
θου, ετΓίε της 'Επτανήσου Πολιτείας,τής Ζα-
κύνθου €«1 ττίς πρώτης Αγγλικής κατοχής
(1813) και της Επτανήσου ύπο τους "Αγ-
γλους. Όλόχληρον το κατά τους (χεσους αιώνας
κν μέρει ίέ χαι τους νεωτ{ρους χρόνους [χακρόν
|ΐαρτυρολ6γιον του ημετέρου έθνους ύπο τους
νολυωνύμους άπο Δυσμών ^υνάστας περιλαμβά-
νεται εν ττ) πολυτίμφ ταύτη συλλογτ,, εις πολ-
λά ίε νομίσματα της συλλογής ταύτης αναφέ-
ρονται, καθώς εΙπομ«ν ανωτέρω, αί^κυριώταται
των μονογραφιών του Παύλου Λάμπρου.

Άλλα και αί &λλαι, αι λαμπρότεραι περίο-
δοι τής πάτριου ιστορίας είλκυσαν επίσης του
'Ελληνος νομισματολόγου την προσοχήν, και εν
τκυταις 9ε 9εν εμεινεν άκαρπος ή επιστημονι-
χη αύτοΰ {νίργεια. Πρώτος αύτος λ. χ. έζήγησε
τα επι τών μικρών κερματίων γράμματα ύπο-
«τηρίξας βτι σημαΐνου^ι την τιμήν του νομι-
βμ«τος,';^ώς ΤΡΙ (ημιοβόλιον) , ΤΕΤΑΡ (τημό-
ριον) , ή ίί γνώμη αΰτη εγεινε παρ* άπασι τοις
νθ|ΐισματολόγοις άσπαστή και είναι τώρα ή καθ'
όλου κρατούσα.

*Ανήρ λοιπόν τοσαύτην Ιχων άγάπην προς
'Γκς Ιστορίας τών πατέρων φυσικόν είναι οτι οχι
(λόνον 9ια του μοναδικού του ζήλου προς τά νο-
(*(9|ΐ«τικά σπου^άσματα, άτινα ήσαν το κύριον
«υτοϋ μέλημα, άλλα και άλλως έμελλε να ά-
ΐϊοίιιχνΰη την άγάπην του ταύτην. Και τφ δντι
« »άσα οπουδήποτε τής Ελληνικής γης και
'ν οιουδήποτε δημοσιευομένη μονογραφία περί
"^ίς Ελληνικής ίστορίας'εϊτε τής καθολικής είτε
*«'ι ριβρικωτέρας ή τής Ελληνικής γεωγραφίας
κιχ&ν εκ προτέρων τον ώρισμένον αυτής τόπον
*^ '^ βιβλιοθήκη του Λάμπρου. αΚαι ή έλαχί-
^'^Ά μ•ονογραφία, έλεγε, ίσον και αν θεωρήται
ταπεινή βά εχη τι ίιίακτικον να παράσχιρ εις
τον ίστοριογράφον, είναι λοιπόν ανάγκη επιμε-
λώς χ«ι εύλαέώς να περισυλλέγωνται τά φυλ-
λάοια ταΰτα καΐ να φυλάσσωνται, ίιότι πολλά-
*Κ γίνονται εν βραχυτάτφ χρένφ λίαν σπάνια
*«ι ίυσεύρετα.3>Σχείονίέ μεθ'ύπερηφανεΐαςέκαυ-
χ«το δτι έχει εν τη βιβλιοθήκτρ του το Αεϊνα ή
ϊίϊνα φυλλάίιον, δσάκις περί αυτών ήρωτατο, ε-
]^ίτα ίε κινών τ-ί^ν πολιάν του κεφαλήν προ-
δίδετε μειδιών καΐ μετά τίνος πικρίας : α Ποιος
«λλος έχει την Ίίικήν μου την μανίαν νά συλ-
^*γτ5 δλα αυτά τά κειμήλια! θα ήσαν χαμένα

τά περισσότερα άν ίεν εύρίσκοντο καί τίνες
τρελλοι νά τά μαζεύουν ! »

Όχι μόνον ίε ίστορικάς μονογραφίας, άλ-
λα καί πάν δ,τι ήίύνατο νά εχτ) τινά σημα-
σίαν ίιά την ιστορίαν τής Ελλάδος συνέλεγεν
6 Λάμπρος, έγγραφα παλαιά, βιβλία σπάνια,
πολιτικά φυλλάδια, εφημερίδας, προκηρύξεις,
βίους άγίων,έζ ων μάλιστα κατήρτισε συλλογήν
ίκανώς πλουσίαν καιάλλα πλείστα. Εκείθεν ίέ δρ-
μηθεις έ^ημοσίευσεν εν τ^ΧρυσαΛΛίόι το πρώτον
μέρος τής άξιολογωτάτης αύτου πραγματείας
περί τής τυπογραφίας παρά τοις Έλλησιν, ήτις
πραγματεία συστυχώς εμεινεν ατελής. Είχε
κατά νουν— -και εις τοΰτο πολλάκις προέτρεπε
τον άείμνηστον άνίρα και 6 γράφων τάς γραμ-
μάς ταύτας — νά έκ^ώση πάλιν την πραγμα-
τείαν του δλόκληρον εν ιΑίφ τεύχει συμπλη-
ρώνων αυτήν καΐ πολλά προσθέτων και εν τφ
ήίη έκ^ε^ομένω μέρει, μετά και πανομοιότυπων,
άλλ' 6 θάνατος ταχύς έπελθών ίεν άφήκεν
αύτον νά πρόσθεση και τούτο το δώρημα εΙς
τών συμπολιτών αυτού την φιλομάθειαν. Κατά
^έ την νεαράν του ήλικίαν και περί άλλο σπου-
^αιότατον του εθνικού βίου μόριον ούκ ολί-
γον ήσχολήθη, την ίημοτικήν ποίησιν, εμπνευ-
σθείς και αυτός ύπο τής ^ημώ^ους Μούσης, ως
^εικνύουσι και άλλα αυτού ποιήματα, μάλιστα
Αε το πάγγνωστον εκείνο, δπερ ύπο πολλών θεω-
ρείται ώς ίημοτικον αδέσποτο ν, το «Μάνα
σου λέγω Αέν *μπορώ τους Τούρκους νά δου-
λεύω. ]>

Ή περί τυπογραφίας πραγματεία ίέν είναι
ίυστυχώς ή μόνη, ης ένεκα του θανάτου του
Λάμπρου έστερήθησαν οί φιλομαθείς. Ό Παύ-
λος Λάμπρος από χρόνου πολλού συνέλεγε με-
ταξύ άλλων σημειώσεις χαι εικόν^< ς ϋνα έκΑώσ')()
τους βίους τών ζωγράφων και τορευτών τών
Καλαρρυτών, οΖτινες ώς ιερόν πυρ Αιετήρησαν
κατά παρά^οσιν από τών Βυζαντινών χρόνων
την τέχνην και μάλιστα την τορευτικήν και
ών έργα εξαίσια κατά τε το σχέίιον και την
έκτέλεσιν ύπάρχουσιν εις πολλάς μονάς τής τε
ελευθέρας και τής δούλης Ελλάδος. Πολλάς μά-
λιστα λεπτομερείας έγίνωσκεν & Λάμπρος περί
του Διαμαντή Μπάφα, ου λαμπρόν τεχνικόν έρ-
γον είναι ή επι τής λάρνακος του *Αγίου Διονυ-
σίου εν Ζαχ ύνθφ επι πλακός αργυράς εν άναγλύφφ
παράστασις τής κηδείας του 'ΑγΙου Διονυσίου
και ή επίσης εν άναγλύφφ παράστασις τών θαυ-
μάτων του αυτού 'Αγίου περί την εικόνα αυτού
την επι του καταπετάσματος του ναού. Τούτων
ίέ τών έργων του Μπάφα τών εν Ζακύνθφ σκο-
πόν είχεν δ Παύλος Λάμπρος έκίίίων την βιο-
γραφίαν του τεχνίτου νά δημοσίευση και σχε-
ίιογράφημα, ώς έργον γνήσιας ελληνικής τέ-
χνης, εφ' ήν ουδόλως εϊχεν ί'πιΑράσγμ_ή 'Ϊ^ιλλι-

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

68

33Σ2Τυ^

χγ), ^ιότι και 6 τβχνίτης ούτος τί,οΛ £λλοι ίχ,
των συ|χπολιτών του ούίέποτί είχον έζ&λθιΐ) εκ
της πατρίίος των καΐ |ΐ.βταβ^ βίς την άλλο^α-
πήν, αλλ* •ν Καλλαρρύταις ειχον εκ|Αάθ-)() την
κατά παρά^οσιν εκεί σωζθ(ΐ.ενην πάλαιαν τέ-
χνην. Και τούτο λοιπόν το έργον, το περί των
τεχνιτών, ^έν επρόφθασε δυστυχώς να εκ^ώση
& Λά(/.προς, 4) ^ε εκ τούτου προερχθ(Αένη ζη(/.ια
είναι πράγρ^ατι (χεγάλη καΐ σχεδόν ανεπανόρ-
θωτος εθνική ζη^'-ίΛ. Διότι πολύ ^ύσκολον είναι
εις το έξης να εύρεθτϊ άνηρ συγκεντρώνων εν
έαυτφ τάς περί του πράγ|Λατος ποικίλας γνώ-
σεις του Λά[Απρου, ϊνα προβ^ εις την εκ^οσιν
ίργου 6|ΛθΙου προς εκείνο, δπερ σκοπον είχεν ε-
κείνος νλ έκ^ώση.

Ή σκιαγραφία αυτή ανδρός τόσον πολυτί(ΐ.ου,
8σον ατελής και βραχεία καΐ αν είναι, θα συν-
τ•λεστ(), ελπίζθ|Αΐν, εις. το να καταστησγι γνω-
στόν το ονοριά του και πέρα .του κύκλου των
άντρων, οίτινες είτε ένεκα των ειδικών |Αελετών
των, εϊτε εκ τυ•](^ΛίΛς προσωπικής σχέσεως, εγΐ-
νωσκον καλώς τα κατά τον ^ιακεκριριένον νο-
|ΐ.ισρ.ατολόγον, ου πρό τίνων (χηνών έστερηθη η
ουκ ολίγον λειψανί ρούσα ελληνική έπιστη|Λη.
Ακριβώς ^ε (/.άλιστα ένεκα της λειψανδρίας
ταύτης ένο[χισαρίεν δτι έπεβάλλετο εΙς ηι^ας το
καθι^κον να [χη άφήσω{λεν να παρέλθη έστω καΐ
προ τών 6|Χ(Λάτων τών (χη ειδικώς περί την νο-
[λΐσ(λατολογιαν άσχολου|Λενων απαρατήρητος
άνηρ πολλαχώς λόγου άξιος και νά συντελέσω-
(Αεν το καθ* ή[Λας ϊνα η μγήμη του λογίου και
φίλοπάτρι^ος ανδρός (χη (/.είνη £νευ ίγχωμίωτ.

Σ. Κ. Σ.

■ ι ο-ι<

το ΒΟΤΑΝΙ
ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Α'.

* Αθίγγανο».

Έπανηρχό(χην την έσπέραν εκείνην του Αυ-
γούστου εξ ευτυχούς θήρας. Κάτω παρά την ά-
κτήν,|ΐ.έσφ τών θερισ(λένων άγρών,^ύο (Αε(λθνω(&ε-
ναι οίγριαι δπιοι έξέτεινον τους ακανθώδεις αυ-
τών κλώνας προς τον γαλανόν αέρα. Ακριβώς
περί τά ^έν^ρα ταύτα ητο πρότερον έσπαρ[χένον
^όβι, ήτοι έρυθρόκοκκον γέννηρ,α ίι' ου τρέφουσι
τους βόας κατά τά χειμερινά ψύχη. Το ^όβι •ί-
νε προσφιλής τών τρυγόνων τροφή• ήρχοντο λοι-
πόν εκεί τά άβρόσαρκα πτηνά καθ* 6(ΐ.ά^ας α-
ναζητούντα τους κόκκους ίσοι ειχον σκορπισθή
κατά γης, ^α|ΐφΐζοντα στάχυν τινά δστις είχε
διαφύγει τό κυρτον της θεριστρίας ίρέπανον.

Κατά τό σύνηθες ίε α! τρυγόνες, έρχόριεναι [Μα-
κρόθεν άπό του δάσους, έστάθριευον πρώτον επΙ
τών προεχόντων κλάδων της ετέρας τών άπίων,
και εξ άπόπτου τάς (λίκράς κεφάλας κινουσαι
επεσκόπουν ανήσυχοι τόν τόπον τής βοσκείς.

Ή θέσις αΰτη ητο καταλληλότατη προς
θήρα ν εξ ενέδρας. Έκ τών νέων χωρικών τις
ίδρυσε ριεταξύ τών ^ύο άπίων κρύπτην εν σχή-
ματι κυψέλης ^ιά ριεγάλων κλάδων πεπλεγι^έ-
νων, ους άπό του δάσους έκόρ.ισεν. Έν αύτγ)
κεκρυρΐ|ΐ.ίνος πρό της δείλης ειχον φονεύση τρία
ζεύγη.

Έρριψα τά καθημαγριενα πτηνά έν τω ^ι-
κτυωτφ σάκκφ (Αου καιέτράπην την προς τό
χωρίον. Άλλ' !να αποφύγω τόν κονιορτόν ίεν
έβά^ισα την κοινήν ΐίόν άπό της παραλίας
προς τά[Αεσόγεια• προύτίριησα ταύτης την εύ-
ρείαν κοίτην του ποταρ^ου, ξηροον έν δρο^ θέρους
κατά τάς έκβολάς, λιθόστρωτον Αε και εσκια-
σ(ΐ.ένην ύπό ίιπλου στοίχου πλατάνων, καθ' δ-
λα παρεριφερή προς λεωφόρο ν (&εγαλοπόλεως.

Άλλ* 6 ποταμός Αεν φέρεται ευθύς ώς Αιώ-
ρυξ προς την θάλασσαν έκ της ξηρ&ς. Άπό τών
βουνών νωχελώς κατερχόμενος κυλίεται μύριους
ποιών ελιγμούς ένθεν και ένθεν ανά την κοιλάδα,
ίιστάζων, αποφεύγω ν νά φθάση εις τόν εύρύν
πόντον, Ινθα ανωφελή θά έκχύσγ) τ4 θολά νερά
του έπι τά αλμυρά και άφροστεφή κύματα.

Έβάίιζον έπι μίαν ώραν καΐ δμως ήμην ετι
μακράν του χωρίου — Αιά της συνήθους &Αοΰ θά
ειχον φθάση πρό πολλού. 'Αλλ' ή παράτασις
της δίοιπορίας Αέν με Αυσηρέστει , ούί* έτά-
χυνον τό βήμα δπως συντάμω αύτή^.

Κατά την ώραν καθ* ήν ή πρώτη σκιά του
λυκόφωτος άπλουται έπΙ την κεκμηκυΐαν φύσιν,
κατά την ώραν, καθ' ήν δ ψίθυρος τών έριζόν-
των στρουθών σβέννυται ε ν τφ πυκνφ φυλλώ-
ματι τών ΑένΑρων, κατά την ώραν καθ' ήν τά
ταπεινά Ια άποπνέουσι μελιτώ^ές τι άρωμα και
παρ* αυτά δ γρύλλος μεθυόμενος «ρχίζει τό
μονότονον αύλημα — κατά την ώραν ταύτην
και ή ψυχή του άνθρωπου δστις πλανάται μό-
νος εν τγ) άναπεπταμένη πλάσει, και ή ψυχή
του άνθρωπου καταλαμβάνεται ύπό παραδόξου
τινός συναισθήματος. Και είνε τούτο έλπις άμα
και άνάμνησις, ευτυχίας ίίψα και χαράς άπιού-
σης πόθος, εφεσις προς μεταρσίωσιν και τάσις
προς ύποταγήν* συναίσθημα πολυσύνθετον, άνώ-
νυμον, μυστηριώδες, ώς ή ώρα αυτή ή πρό του
σκότους και μετά τό φώς, ώς τά γρώματα ε-
κείνα, άτινα παράγουσι κατά την ούσιν μιγνύ-
μεναι αί άκτϊνες και αι σκιαι, τά χρώματα —
δπου ^έν έχουν δνομα και έχουν περίσσα κάλλη,
κατά τόν ποιητήν.

'Αλλά τό συναίσθημα τοΰτο τό ήρεμον, δπερ
άπό της ψυχής μετε^ί^ετο καΐ ήπλουτο ώς γλυ-

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

£δ23Χυ^

69

χύτατος κά{χ«τος άνά τά (χίλη (χου, ύπεχώρη-
σβν αίφνης τυρό έτερου 8λως αντιθέτου χαι άχχ-
ρι«(ου, της εχπλήζεως.

Κκτά τίνα άπίτο|χον της κοίτης έλιγ(Αθν το
^Λμ,Λ του ΐΓθτα|Λθυ ίν ημεραις κοοταιγί^ων είχε
λ&ταφάγγ) τά χωριάτα, η ίέ όχθη κατεσπαραγ-
{ΐ.<γη ούτω, κοιλωθεΐσα, εκολπούτο ώς άβαθες
σιτήλαιον.

Αχτίνες ερυθρωποΰ φωτός έκπε|ΐ.πό[Αεναι εκεί-
θεν εθά(ΐ.€ωσαν τά βλ£[Χ(ΐ.ατά μου.

Ανέκοψα το βη|ΐ.α και έκρύβην όπισθεν κορ-
|Αθΰ πλατάνου δπως κατοι^τεύσω. Υπέθεσα δτι
•κ»ί8%ς εκ του χωρίου εϊχον κλέψη κώνους αρα-
βοσίτου, ους λαθραίως ετρωγον εκεί όπτούς.
Και δίχον αυστηρώς απαγόρευση τούτο, καθ*
δσον εν τη ξηρά ταύτη του έ'τους ώρί^: η ελα-
χίστη πυρά ά^εξίως άναπτθ|χένη ηίύνατο νά
{Αβτα^ώση το πυρ εις τάς πεύκας του δάσους.

*Αλλ* ευθύς επείσθην δτι ούίέ παιίες ήσαν οι
παρά την πυράν οΰίέ χωρικοί. Ό κανονικός ή-
χος σφύρας εζήγει τό πραγ[ΐ.α : ήσαν αθίγγα-
νοι, χαΐ ήσαν ίύο' άνηρ και γυνή.

Δεν πάρετε ινο ν έπι πλέον την κατασκόπησιν
χαΐ προύχώρησα προς την πυράν. Ό άνηρ κε-
χυφώς έσφυρηλάτε,ι ^ιάπυρον Τ|Λη[χα σιδήρου,
δπβρ είακνον αι (ΐ.αυραι σιαγόνες του σφιγκτη-
ρος. Ή γυνή κατά γης καθη[/.ένη άνεκίνει ^υθ-
αιχώς τους βραχίονας, πιέζουσα εναλλάξ τους
)ύο άεροπληθεΐς ασκούς ^ι' ών έζωπυρουντο οί
ξυλάνθρακες.

Της γυναικός ταύτης τήν (Λορφήν ίέν ήίυ-
νά{^ιην νοι διακρίνω* ^ίχβν έστρα[Λ|λένα τά νώτα
και ίί σκιά της άπετυπουτο (ΐ,ακροτάτη έπι τών
λευκών χαλίκων του ποτα|ΐ.ου. Πέριξ αυτής ή-
σαν συσσωρευριένα φύρίην {/.ίγίην σκεύη και
^άκη δυσδιάκριτα εν τφ σκιόφωτι και ίέρ(ΐ.ατα
χα ι σί^ηρα και κόσκινα και [/.έγα τύμπανον.

Είς δνος ^είε[λένος ούχι ριακράν ί^άσαχ άνευ
όρίξεως θύσσανον αραβοσίτου και οί σπινθηρίζον-
τες Ανθρακες ^αψιλές έπέχεον φως έπι τους
τεφρούς (/.υκτήρας καΐ τους ερυθρούς όφθαλ[Α.ούς
του κτήνους.

— Ώρα καλή ! έφώνησα* εδέησε ^έ νά επα-
ναλάβω τον χαιρετισ(Α.όν ϊν* άνεγείρη τήν κεφα-
λήν 6 Αθίγγανος.

— Καλησπέρα, αφεντικό ! άπεκρίνατο και
εξηκολούθησε τό έργον.

Ή γυνή ούί* έστρεψε προς με τό βλέ(Λ|Λα,
ού^έ τον χαιρετισμόν άπέ^ωκεν άνεκίνει πάν-
τοτε ^υθμικώς τάς χειροκς και προσέβλεπε τήν
πυράν.

είς άνθραξ ώλίσθησε και ώθησεν αυτόν ^ιά
του πο^ός δν έξέτεινε γυμνόν.

Περιειργαζόμην νυν εκ του πλαγίου τήν γυ-
ναίκα ταύτην. Ήτο προφανώς νέα, άλλα τήν
-ηλιχίαν αύτης ίεν ήίύνατό τις να δρίση. Έρ-

ρακωμένον μαντίλιον έκάλυπτε τήν κεφαλήν
αυτής, άλλα της κόμης κροσσοί έξεχύνοντο έν-
θεν και ένθεν προς τόν αυχένα και τους κροτάφους
και έσκίαζον τήν μορφήν. Ή του προσώπου κα-
τατομή ίιεγράφετο καθαρά και έντονος* ή ^ις ευ-
θεία και προέχουσα, του στόματος ή σχισμή μι-
κρά και λοξή προς τήν σιαγόνα, τό κάτω χεί-
λος ελαφρώς κρεμάμενον. Ή χροιά του προσώ-
που φύσει μελάγχρους, καθίστατο εκ της αν-
ταύγειας τών ανθράκων μοίλλον βαθύχρους και
άπέστιλβεν ώς ορειχάλκινη προτομή. Ή χόγχη
του οφθαλμού έφαίνετο ώςόπή μελανή, σκιαζο-
μένη υπό τών προσπιπτουσών τριχών της κεφα-
λής και τών μακρών βλεφαρίδων. '^Ητο περιβε-
βλημένη ένΑύματα, ών ήίυνάτουν νά μαντεύσω
τήν άρχικήν κατάστασιν, τό άρχικόν χρώμα και
σχήμα. Φαίνεται δτι άπετελούντο εκ τεμαχίων
και λειψάνων πολλών παλαιών ενδυμάτων δμου
συνΓρραμμενων άτέχνως και χον^ροει^ώς. Διά
τούτων ήτο έμπεπλαστρωμένος του σώματος δ
κορμός• έξήρχοντο ίέ ίιά τών σχισμών οί βρα-
χίονες γυμνοί άχρ*ς αγκώνων και προέβαλλον
ύπό τά διάτρητα κράσπεδα οί πό^ες ελεύθεροι
πάσης υποδήσεως.

Ό Αθίγγανος ήτο πως εύπρεπέστερον της γυ-
ναικός έν^ε^υμένος. Χιτών δστις έφαίνετο δερμά-
τινος εκ του ^ύπου κατήρχετο μέχρι τώνγονάτων
ανοικτός κατά τον τράχηλον και μέχρι τών στέρ-
νων κατέλειπεν εις θέαν τό στήθος λάσιον, παμ-
μέλαν. Τήν όσφύν έζώννυε λωρίον ποίιας βρα-
χυτάτης έκ τραχέος ί έρματος. Δί κνήμαι ήσαν
γυμναί, στιβαραί, αίΐΛατόχροοι, ώς κορμός πεύ-
κης• οι πό^ες ύποίεοεμένοι Αιά τριχωτής ίο-
ράς ξανθού μόσχου, Τήν κεφαλήν του Αθιγγά-
νου έκάλυπτε φέσιον μελάγχρουν, ψωριών, στιλ-
πνόν έκ του λίπους.

Άφήκε τέλος τήν σφύραν και ύψωσε προς με
τήν κεφαλήν.

— Αφεντικό, νά με συμπαθάς* κατά πώς
λέει κ' ή παροιμία' τό σίδερο θέλει βάρεμα δσο
εινε πυρωμένο Ι . . .

Και είπε ταύτα Αιά της συνήθους λιπαράς
και συρτής προφοράς τών Αθίγγανων προσπα-
θών νά καταστήση εύπροσήγορον τήν μορφήν,
τήν ζωώ^η έκείνην μορφήν, τήν πλήρη τριχών,
ήτις ώμοίαζεν δλη προς μεγάλην ψήκτραν ή προς
σώμα άκανθοχοίρου. Και Αιέστελλε μειδιών τά
χείλη, και έπε^είκνυε τους κίτρινους όζοντας
και εκάμμυε τόν άριστερόν όφθαλμόν, μικρόν,
στρογγύλον, προέχοντα ώς λεπτοκάρυον — δ
δεξιός οφθαλμός ήτο κεκολλημένος, κλειστός,
τυφλός ...

Δεν ειΑόν ποτε μορφήν φρικω^εστέραν εκείνης,
συνενουσαν εν ταύτφ τήν κτηνω^ίαν και τήν κα-
κΐαν. Έστράφην Ιν' απέλθω, άίυνατών νά πα-
ρατείνω έπι πλέον τήν Αιαμονήν μου πλησίον

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

70

ΟΞΣ&ΧΧ^

του άλητβυ αύτου, ου η ^υτταρότης ενίπνιβν ά-
η^Ιαν χαΐ η Φυσιογνω[Λ.(α άποστροφήν. Προ-
σετίθβτο ίί ούίεν ήττον άποκρουστιχη χαι ή
οσ|χη καΐ «η λαύρα της άνβρακιάς.

τι (Χ* έκράτησεν ;

Έν βλέ|Χ|χα της Άθιγγανίίος.

Τπο των προς ψε λόγων του συντρόφου της
άποσπασθιϊσα τέλος της ό^ηνεχοΰς προσηλώσεως
ανήγειρε βραδέως, νωχελώς τι)|ν κεφαλήν και
έστρεψε προ; την (Λορφήν (χου τα θ|Λ|χατα. Έν
εκ::ληκτικγ), εν δλως άπροσίοκητφ αντιθέσει
προς την μελάγχρουν (Αορφην και την μαύρην
κό{Λην τα θ(Χ(ΐ.ατα εκείνα ήσαν γαλανά.

Ή ^υπαρία, ήτις εζετείνετο άπο κεφαλής
(χέχρι ποίων, κατέλειπε μόνους τους οφθαλμούς
ασπίλους, αγνούς, και το βλέμμα ερρεεν άπ' αυ-
τών ίιαυγές ως ΐ3ίωρ άπο πηγής κρυσταλλώ-
οους. *Ακριβώς ί' η άντίθεσις των λαμπρών ε-
κείνων φωστήρων προς την δλην αθλιότητα της
ρακενίύτου κόρης εκίνβι εις θαυμασμον τον
θεατην.

Έςεπληττόμην ε'πι τ^ θεφ των σαπφειρίνων
εκείνων κόσμων της μορφής,δσον αν εβλεπον σαπ-
φειρίνους κόσμους περί τά ίάκτυλα,άτινχ επίε-
ζον τους ασκούς.

Παιγνιώδης πολυτέλεια της φύσεως, ίιενοή-
θην, άσκοπος μεγαλοίωρία του κάλλους. Οί
οφθαλμοί αύτοΙ ηίύναντο να λαμπρύνωσι την
μορφην άβρ&ς ηγεμονικός, ηίύναντο νά κατα-
στήσωσιν ευτυχή πολυτάλαντον οικοίέσποιναν.
Εις την άστεγον και ^ακένίυτον ταύτην ήσαν
δλως άχρηστα, περιττά, επιβλαβή Ισως τά με-
γάλα εκείνα, τά υγρά και περιπαθή όμματα,
άτινα με προσέβλεπον κατά πρόσωπον.

— Κορίτσι σου εινε ; ηρώτησα τον Άθίγ-
γανον.

— Κορίτσι μου, αφεντικό. Πεθαν' η μάνα
της, Ι^λ^/κ ίυο αδέρφια της, μ' απόμεινε μο-
νάχα η Ζεμφύρα νά βοηβτί 'ς τη ίουλειά.

— Κ' έχεις 'μέραις 'ς το χωριό ;

— Άπ* τά προψές.

— Κι* άπο που ήρθατε ;

— Πέρα άπ' το Προμύρι — ημαστεν κΓ άλλη
βολά ερχόμενοι 'στο Γριπονησι έίώ και ίαο
χρόνους.

— Και θά μείνετε πολύ ;

— Όσο που τράβα η ίουλειά* βά πάρουμε
άράία τά χωριά δσο που βαστάει το χινόπωρο.

— Καλαις ίουληαις το λοιπόν και καλη-
νύκτα.

— Καλή σου νύχτα, αφεντικό ! . . .

Ή Ζεμφύρα ίφωνος προσέβλεπε πάλιν την
σπινβηρίζουσαν πυράν.

Ένφ άπεμακρυνόμην επισπεύδων το βήμα,
ίιότι ητο ίί^η νύζ, έφώτιζον την δίόν μου αι
τρομώίεις άναλαμπαι της άνθρακι31ς και ηκουον

ετι έπι μακρόν διάστημα τον μονότονον ηχον
της σφύρας του Αθιγγάνου.

Β'

Ιϋ>ξ έν τφ χίΛ^ίψ.

Έν φ επλυνον ίιά θερμού ύδατος τάς ^υπα-
ράς κάννας του δπλου μου,4 Γιαννιός Καρανίκος
σταυροποίητι καθήμενος έπι του κατωφλίου τής
θύρας έμάίει έπι κοσκινού τάς τρυγόνας.

Ό Γιαννιός ητο αύτος 6 νέος χωρικός,δ ίίρύ-
σας μεταξύ των άγριων άπίων την ένείρευτικην
κρύπτην. ^Ητο εικοσιτριετής, μόλις προ μικρού
απολυθείς τών τάξεων του στρατού• μελαγχρινός,
συμπαθέστατος την μορφην και ^ωμαλέος το
σώμα.

Φύσει άγχίνους, είχε ν ετι μάλλον οξύνη το
πνεύμα αύτου έν τ^ ίιετεϊ στρατιωτιχγ) ζωη.

Εις άνάμνησιν της έν τφ 7φ πεζικφ τάγματι
υπηρεσίας έτήρει έτι το πηλίκιον αυτού άνευ
εθνοσήμου και τον χιτώνα, ου τά έπώμια εφε-
ρον προσερραμμένον έρυθρόν τον αριθμόν 7. Βρα-
χύνας την τεφράν σκελεαν, δπως οί άνδρες τών
μεταβατικών αποσπασμάτων, μέχρι γόνατος,πε-
ριέβαλλε τάς κνήμας ίιά τών χωρικών περικνη-
μίδων τών απαραιτήτων έν τη άγροτικτι ζωτί.
ΚαΙ αύτην ίέ την χλαΐναν μετεποίησεν εις σταυ-
ρωτόν έρυθρόστηθον μανίύαν, παρεμφερή προς
τον άρχα'ικώτερον ττονΑαμαν^ κατά τον συρμόν
τόν κομψευόμενων ορεινών της Ακαρνανίας, με-
ταποιούντων ούτω τάς στρατιωτικάς χλαίνας,
ών γίνονται κύριοι ίι' οιουδήποτε νομίμου η ά-
νομου μέσου. Ή χλαίνα ούτω τροποποιούμενη
καθίσταται αληθώς χαριέστατον ένδυμα* ώς ί'
εινε στενή περί την όσφύν και έκχέεται ούχι
πολύ μακρά, άλλα πολύπτυχος, αρμόζεται ά-
ριστα ώς επικάλυμμα της φουστανέλλας.

Ό Γιαννιός τά μεν άλλα στρατιωτικά ενδύ-
ματα έφορε ι συνήθως έν ύλοτομίςε η θήρς|:, ίιότι
ήσαν τετριμμένα, μόνον ίε τόν μαν^ύαν ώς εορ-
τάσιμον ένδυμα έφύλαττε ^ιά τάς πανηγύρεις
η τάς εΙς την πρωτεύουσαν του ^ήμου μεταβά-
σεις. Ούτω την έσπέραν έκείνην (^ πρώην στρα-
τιώτης έξετέλει την ταπεινήν μαγειρικήν έργα-
σίαν έν έπισήμφ στολή, καθ* δσον άρτι είχε ε-
πανέλθη εκ Ξηροχωρίου. Άλλ* ή έπιμεμελη-
μενη περιβολή αύτου είχε και άλλον λόγον: 6
νέος χωρικός, μόλις έκ του στρατού απολυθείς,
ητο άρτι μεμνηστευμενος μετά τίνος κόρης μα-
κρυνοΰ χωρίου.

Και είχε λοιπόν, ώς μέλλων γαμβρός, νεωστι
έξυρισμένον τόν πώγωνα, λελουσμένην τήν μορ-
φην και τόν μύστακα άρειμανίως άνεστραμμένον
και κεκολλημένον ^ιά σύκου ξηρού. Και έφόρει
έκτος τού μανίύου κυανούν βελού^ινον σκούφον
και υπέρ τόν μαν^ύαν έζωσμένον καινουργες σε-

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

& 23 τ ζ ▲

71

λάχιον, εξ ου ιτροέβαλλον άργυραΐ λαβαΐ |χ«-
χ«κρών χαΐ πιστολιών.

Μόλις ηρξά(ΐ.ην άφηγού(ΐ.§νος την (Αετά των
*Αθιγγάνων άιτροσ^όκητον συνάντησιν, δ Γιαν-
νιός μ,ι ίιέχοψε ποιήσας χ1νη|ΐ.ά τι δυσαρέσκειας
χαι άκοστροφτίς.

— Ή (Ααγαρισ|Αενη γενιά ! είπε.

— Τους γνωρίζεις το λοιπόν ;

— *Ά(χ ποιος ίεν τους γνωρίζει ; Ματάηταν
ιρχομ.ένοι ε^φ χαι ^υο χρόνους. Ό £ντρας ειν'
ένας χοντοζαρω|ΐ.ενος, χαχο(ΐ.ούτσουνος, (λαλλια-
ρός σαν άρχουίι, |ΐ.αύρος σλν τον όζαποίώ χαι
στραβός άπ' το ίεζΐ ριάτι.

— Ναι, ναί ! αυτός είνε.

— Οι χωριανοί τον έχουν βαφτΙση Γυφτοχά-
βουροε χαι $έν αχούει £λλο όνομα περί ίαΰτο.

Όμολογουίλίνως το προσωνύριιον ητο τόσφ
παρά^οζον άρια χαι προσφυές ώστε έχάγχασα *

— Ναί, ριίι η χόρη του ή Ζε(Αφύρα . . .

— Έι^αθες χαι τόνοριά της, άφεντιχό ; ίιε-
χοψεν ερωτησας ^ια παραδόξου τόνου φωνής δ
χωριχός.

— Γιατί όχι ; ριόνον για τα (/.άτια της άξΐ-
ζιε τον χόπο. ΤΙ (λάτια, τΐ ζαφείρια ! . . .

— 'Εμένα θα τό 'πνίς αυτό ; είπε ζωηρώς*
προσεθηχε 9* ηρεριώτερον : Σ' όλα τα χωριά
γύρω ήταν ζαχουστα ε^ώ χαι ίυό χρόνια τα
αάτια της Διαβολόσπιθας.

— τι Διαβολόσπιθα ;

— Τό χορίτσι του Γυφτοχάβουρα. Δεν την
ζέρουν (λέ τάληθινό της όνθ(ΐ.α* όλοι Διαβολό-
σπιθα τη λένε.

— Και ^εν ίχει χάψη χανέν' από σ&ς τους
λεβεντη^ες του χωρίου η Διαβολόσπιθα αύτη
ριε τα φωτερά ριάτια της ;

Άλλ' εχεΐνος έφάνη δυσαρεστηθείς, έγγιχθεις
εχ των απλών αυτών λόγων. Με προσεβλεψε
^ειλώς (Αετά τίνος δυσπιστίας :

— *Α<ρεντιχό^ σου '(Αθλόησε χανένας τίποτες;
Ι^πΑς χαΐ σου 'ριίλησε τό χορίτσι του Γύφτου ;..

— Μα 'σάν τΐ να μου /(Αολογησουν ; ίεν
καταλαβαίνω. Και αληθώς ^εν ενόουν τί εση-
(ΐαινον του Γιαννιού αι ερωτήσεις.

— Μα τό λοιπόν τί με παλεύεις έτσι χαι με
γέρνεις γύρα σάν η άλπου την χλώσσα με
τα πΤΐιά ;

Άλλα τη αύτη στιγμή προσηλθον τρεις χω-
ρίχοί IX τών πρεσβυτέρων : ό Μπάρμπα Στα-
μάτης, & Γαβριηλογιώργης, & Γέρω Κουβλης.

Ή συνομιλία ίιεχόπη* δ Γιαννιός ήγερθη όπως
άφηση έλευθέραν την ίιάβασιν, έχ σεβασμού ^έ
προς τους γέροντας δ νέος χωριχός έζηλθεν όπως
εν ύπαίθρφ αποπεράτωση την έργασίαν.

Ή-μετά τών πολιών αγροτών συν^ιάλεζις ε-
στράφη τό πρώτον εις τό περί της έπιχειμένης
συγχομι^τ^ς τού αραβοσίτου ζήτημα. Οί γεωρ-

γοί ίεν ήσαν ηύχαριστημένοι* προεβλεπον ίτι
χαι ολίγον χαι χαχης ποιότητος θα εινε τό
γέννημα .

— Δεν μας φθάνει ή χάμπια, χουμπάρε
Σταμάτη, έλεγε μεμψιμοίρως χινών την άσχε•
πη λευχότριχα χεφαλήν δ γέρω Κουβλης, έπε-
σαν τόρα χ' ή χουρούναις να μ&ς ^ημάζουνε.
*Ήμτανε σήμερις ϊσα πάνου χατά την Μ«γάτλη
Λάχχα χαι τί να Ι^ώ ; σύννεφο είχαν πλαχώ-
σει τού Σαϊτάνη τά πετούμενα μέσ' *ς τού συμ-
πΙ θέρου τού Στάθη τό χαλαμπόχι.

— Γιατί Ρέντης χυνηγατε ; Είπα πώς όποιος
μού φέρνη πέντε χεφάλια άπό χουρούναις να τού
^Ινω ^έχα ^ιζιαις μπαρουτόσχαγα. Και προχθές
έστειλα τον άγροφύλαχα απάνω μόνον χαι μό-
νον για να της τουφεχίση να της σχιάζη. —
Μπάρμα Σταμάτη, θλ σού ^ώσω τόρα ένα χρασί
να γλυχάνη ή φωνή σου χαι να χράζης *ς τό
χωριό πάλι γιά της χουρούναις.

Περατώσας τέλος τό μετά την θήραν τόσον
άνιαρόν έργον τού χαθαρισμού τού όπλου, έζΐ^λ-
θον μετά τών τριών αγροτών, αφού έζεπλή-
ρωσα την προς τον χήρυχα Μπάρμπα Σταμά-
την ίοθεϊσαν ύπόσχεσιν.

Τό χωρίον ητο χατάφωτον έχ τών άνημμένων
χλιβάνων υπέρ τάς χθαμαλάς στέγας τών ά-
γροτιχών οιχίσχων ήωρούντο νέφη χαπνού θο-
λούντα τους αστέρας.

Έχάστη χωριχή έχει Ι^ιον χλίβανον, δν αύ-
τη ϊίρυσε παρά την θύραν τού οϊχου εν ύπαί-
θρφ, χυψέλης έχοντα σχήμα χαι άσβεστόχριστον.
Καθ* εσπέραν ο εναλλάξ έχ ίύο, τριών χωρι-
χών^ ή μία άνάπτει τον χλίβανον, εις δν φέρουσι
χαι αϊ γειτόνισσαι η αί συγγενείς τους ϊρτους,
ως έπι τό πολύ άζύμους χατά τό θέρος.

Άσχολούμεναι χαθ' όλην την ήμέραν εΙς τον
θερισμόν χαι εις τά αλώνια αί ταλαίπωροι α-
γροτικές, προχείρως παρασχευάζουσι χαθ* εσπέ-
ραν την ζύμην εν τη μονοζύλφ ύπ' αυτήν την
λάμψιν ην άνα^ί^ουσι τά εν τφ χλιβάνφ τρυ-
ζοβολούντα φρύγανα. Και συναθροίζονται ούτω
περί τους χλιβάνους Ομιλοι τών γυναιχών, αΐτι-
νες ζυμώνουσι, τών άντρων, οίτινες περιφέρονται
άνυπομονούντες, τών παιδιών άτινα χλαυθμη-
ρίζουσι χαι χυλίονται παίζοντα χατά γης. Και
ποτέ αφορμής τίνος ^ι^ομένης προς ζωηράν συ-
νομιλίαν ή προς εναρζιν Ιριδος, προσέρχονται
χαι οΐ έν τοις οίχοις ^αθύμως άπομένοντες, αί

Ϊυναϊχες με την ήλαχάτην υπό μάλης, οί άν-
ρες με τό σιγάρον εις τό στόμα.
Τοιαύτη τις αιτία προσείλχυσε τους χωρι-
χούς χαθ* ην δραν χατηρχόμην έχ τού πύργου
μετά τών τριών γερόντων περί τον φωτοβο-
λούντα χλίβανον της χυράς Κρουστάλλως πλή-
θος έφαίνετο συνωθούμενον χαΐ ήχούετο ή όζεϊα
αυτής φωνή^ ββρεις χαι αναθέματα έχτοζεύουσα.

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

72

Εχζιτυ^

Καθ' δσον ίπλησιάζοριεν αί λεξιις ηκούοντο

— Στρίγγλα, φι^οί«γχω|χίνη, βρω(χ.οκ«τσι-
βίλα, χ«ρ«(ΐ.οφαγοΰ, (Λαγαρισμένη. Άρη, (χπας
χαΐ θάρριψες πώς θα πάρω το ψω(Λ( απ* των
παιδιών (λου το στόρια να σ* το ^ώσω ; Κάλλια
'ς τη σκρόφα ριου πάρ& 'ς εσένα χαι 'ς το σα-
κάτη το σκυλοπατέρα σου.

Ιϋΐ^Ένόησα άριέσως δτι περί των ^ύο Αθίγγα-
νων επρόκ•ιτο, άλλα τίνος ένεκεν ή όργη της
εύλάλου χωρικής ; Απλούστατη :

— Ή Διαβολόσπιθα ήρθε, 'σάν πάντα, να
ζητιανέψω κανένα κο(λ|Αάτι ζερόψω[/.ο κ' η κυρά
Κρουστάλλω την έστειλε 'ς τανάθερια• και σάν
ίέν άκουσε η κατσιβέλα με τον πρώτον λόγο,
μόνο καρτέραγε άκόμα,αναψαν της κυράς Κρου-
στάλλως τα αΐματα και σήκωσε ένα ίαυλι και
τη βάρεσε.

Ούτω περίπου μοί άφηγήθη το πράγμα ελ-
Οουσα εις προΟπάντησιν χωρική παι^έσκη.

Πάντες άπέίιίον δίκαιον εΙς την άγρότιία
και εν χορφ ΰβριζον και ελοιίώρουν την Ά-
βιγγανίία.

— Αύτ^ σάν ξέρει μάγια, ας φτιάση με τά
μάγια ψωμί το λοιπόν.

— Νά π^ε νά φάη πίσσα καΐ κατράμι άπ'
την κόλασι, νά περι^ρομιάση.

Ή ταλαίπωρος έπαΐτις υπό το βάρος τών
λόγων, οϊτινες άπηυθύνοντο προς αύτην, άλγουσα
ετι εκ του κτυπήματος της βάναυσου χωρικτ^ς,
λιμώττουσα ίσως, είχε φύγη πέραν εις την
σκιάν και έκρυπτε την κεφαλήν έπΙ κορμού ^έν-
ίρου. *Αλλά ίύο παιδία ενθαρρυνθέντα εκ της
σκληρότητος τών μεγάλων ηθέλησαν νά ίιώ-
ξωσιν αύτην και εκείθεν ^ιά λίθων.

Ή θηριώδης αυτή απανθρωπιά με παρώργι-
σεν*έρράπισα τον έτερον τών ανηλίκων κακούργων
και ηπείλησα τον σύντροφόν του, προς μεγίστην
εκπληζιν τών χωρικών, οίτινες ύπέθετον δτι ευ-
χαρίστως μάλιστα θά μετεΐχον του τερπνού
θεάματος. Και ένφ σιγώντες με κρυπτοητένιζον
πάντες, είπον προς τον Μπάρμπα Σταμάτην
ίιά φωνής τρεμούσης έζ οργίίς :

— Νά φωνάζης πώς δποιον Ίίώ άπό *^ω
κ* εμπρός νά σηκώσχ) χέρι, ξύλο η λιθάρι και
νά χτυπηση τό κορίτσι του γύφτου η νά κάθε-
ται καΐ νά κάνη χάζι τά παιδιά του νά τό πε-
τροβολούν, θλ του παίρνω ενα κοιλό καλαμπόκι
"ς τάλώνια.

Και στρέψας τά νώτα προς την εκπεπληγ-
μένην δμι&γυριν άνηλθον εΙς τον πύργον. Εύρον
τον Γιαννιον καθημενον επι της κλίμακος άπαθη
προ τών συμβάντων :

«— Γιαννιέ, ελα 'πάνω. πάρ* ίνα ψωμί και
^ός το 'ς τό κορίτσι του Γύφτου* ^εν 'μπορώ

νά 'νοιώθω πώς εινε άνθρωπος που πεθαίνει άπό
πείνα 'ς τό χωριό.

Ό χωρικός με προσέβλεψεν έκπεπληγμένος.

— Έγώ, αφεντικό ; εγώ νά της τό ^ώσω;...
έψέλλισε.

— Γιατί οχι εσύ ;

— Μά μη μου λες πράμμα που ίέν γίνεται...

— "Έλα πάρ' το και ίός το αλλουνού νά της
τό ^ώση.

Ό Γιαννιός έξετέλεσε ίιστάζων την έντολήν
μου.

Άπό οε του χωρίου ηκούετο νυν η φωνή του
κηρυκος.

— Ακούστε, χωριανοί Ι . . .

ΚαΙ άνήγγειλεν αύτολεξεί ως είχον είπη τάς
ούο προκηρύξεις• περί αμοιβής τών κορωνοκτό-
νων, περί ποινής τών κατά της 'Αθιγγανίίος
βιαιοπραγιών.

Παρεσκεύαζον μόνος τό εξ φών και γάλα-
κτος λιτόν ίεϊπνόν μου,ό'τε ή θύρα ηνεώχθη και
είσηλθεν δ Γιαννιός φέρων τίς τρυγόνας άπε-
πτιλωμενας. 'Απέθηκεν αύτάς επι του ανοικτού
παραθύρου και ε'λθών εστη πρό της έστρωμέ-
νης τραπέζης•

— Νά σου 'πώ, αφεντικό, ίκανες 'ςέ κανέ-
ναν άλλον κουβέντα γιά τους γύφτους πάντά-
μωσες κάτου 'ς τό ποτάμι ;

— "Οχι• μά γιατί ρωτάς ; ίεν σε καταλα-
βαίνω τί έχεις νά κάντρς μ' αυτούς...

Ό χωρικός έφάνη έν^οιάζων, συνέπτυξε τάς
δφρΰς και τά χείλη ίιεστάλησαν ύπό μειδιά-
ματος ενέχοντος πικρίαν.

— Άφησ' έμενα, αφεντικό, είπε βρα^ίως καΐ
άναμασσών τους λόγους. Ξέρεις τΐ λέν δλοι γιά
του λόγου σου κάτου 'ς τό χωριό' ή Διαβολό-
σπιθα έκανε μάγια τάφεντικου.

Γ.

Α( άϋοκαλύφεις•— Τ6 ϋοιμνιοοτίσκον
τοΟ Καρανίκον.

"Αν χωρικός παρέμεινεν άγρυπνων εν τοις
άλωνίβις η μετά τόν πρώτον ύπνον έξτ^λθε του
οίκου, μετά πολλί^ς εκπλήξεως βεβαίως θά πα-
ρετηρησεν εν τφ σκότει υπερκείμενα τά ίύο
φωτισμένα μικρά παράθυρα του πύργου.

ΚαΙ αληθώς ητο πρωτοφανές τούτο • ποτέ
ίεν κατεκλινόμην βρα^ύτερον της δεκάτης
ώρας, καθότι ίμην επι ποίος άπό βαθέος όρθρου.
Τί λοιπόν μ' έκράτει την νύκτα έκείνην άγρυ-
πνον και πέραν του μεσονυκτίου ; τί μ' έκαμνε
νά διατρέχω άπό του ενός εΙς τό άλλο άκρον
τόν μακρόν πρόίομον του πύργου, ίιά βημάτων
&τέ μεν έσπευσμένων,δτέ ίέ διακεκομμένων και
βραχέων, ως άνθρωπος παρακολουθών τών ι-
σεών του τόν άνώμαλον ίρόμον ;

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

£ 23ΤΙ ^^

73

ΚαΙ τΐ £λλο η αί άποχαλύψ«ις του Γιαννιού;
όστις προ ρίίχροΰ (ΐόλις έΐχβ χατίλθη την χλΐ-
(ΐαχα του πύργου.

Άπό των ^ιαχεχο[Λ(Αένων χαι ανήσυχων λό-
γων του, χαθ' ην ώραν άφηγού(Λην αύτψ τά
χατά την συνάντησιν των Αθίγγανων, άπο της
«αρα^όζου αρνήσεως, οτε εΐπον αύτφ να ^ώση
ίρτον εις την επαιτούσαν χόρην, άπο του τρό-
που ετι χαθ* δν προσηλθεν ίνα [/.οι άναγγείλη
την χοινην γνώ[Λην του χωρίου περί της ίια-
γβ»γης (λου, ύπεχφεύγων τ ας ερωτήσεις (λου, ει-
χαζον ίτι ί εν ητο ζένος δ χωριχός ούτος προς
τ>ιν γαλανόφθαλ|Λθν χαΐ (Αελαγχρινην άθιγγα-
νί^α.

Ή περιεργία (/.ου εξήφθη τόσον, ώστε ήθέλη-
σοι ά^ιαχρίτως να εισδύσω εις το ύποτιθε(ΐ.ενον
|χ.υστιχόν. *Αλλά προς τοΰτο έπρεπε ν 6 χωρι-
χος ν' άνοίζτ} το στό(/.α. Αι έπΙ|Λονοι ερωτήσεις
αου ήσαν ανωφελείς χαι ίεν θα έπετύγχανον
του σχοπου, άνευ της συν^ρο[/.ής του ίραστι-
χωτάτου μοσχάτου οίνου του . Ξηροχωρίου .
Μετά το τρίτον ποτήριον ή γλώσσα του Γιαν-
νιού έλύθη. Έζήτησε πρώτον νά υποσχεθώ από-
λυτον εχεμυθίαν εφ* δσον τά πράγματα ήσαν
ετι περιπεπλεγμένα, προσεβλεψε περί αυτόν μετά
δυσπιστίας τάς χλειστάς θύρας χαΐ ήρξατο είτα
αφηγούμενος.

Και η άπροσ^όχητος έχείνη άφήγησις, ην
χαθίστων ζωηροτέραν ή γραφιχωτάτη γλώσσα
του άγρότου χαι οί συναφείς μορφασμοί χαι αί
χειρονομίαι, εζετύλιζε προ των τεθαμβωμενων
ομμάτων μου σχηνάς του βίου του άγρου χαι
του δάσους, της γεωργιχής χαι της ποιμενιχής
ίι&ίτ'ης,αΐτινες μοι εφερον ούχι απαζ το μειδί-
αμα εΙς τά χείλη, το ^άχρυ εΙς τους οφθαλμούς.
Αδύνατον ν* αναγράψω την εχ του στόμα-
τος του άγρότου άφήγησιν. θά ητο ασαφής,
άνεπαρχής,χαθό προϋποθέτουσα άχροατήν γνώ-
στην των τόπων τών προσώπων χαι τών χαθό-
λου άγροτιχών ηθών. "Αλλως ή άφήγησις του
Γιαννιού ητο ατελής τών συμβάντων έξιστόρη-
σις, συνεπληρώθη ^' εύθυς τάς επομενας ημέ-
ρας υπό της φοράς τών πραγμάτων.

Άνάγχη λοιπόν ν* αναπαραστήσω εγώ το
χατά ^ύναμιν τάς σχην3ις ταύτας, συμπληρών
τά εν τ^ άφηγήσει του άγρότου χενά ίι* απα-
ραιτήτων περιγραφών χαι άλλων άναγχαίων
οιασαφήσεων έζ Ι^ίας μελέτης χαι έρεύνης εΐ-
λημμένων, νά προβώ ^έ χαΐ πέρα της άφηγή-
σεως ταύτης, δπως θέσω, έχ της πραγματιχό-
τητος ίανειζόμενος,τό μοιραΐον τέλος του άγρο-
τιχου τούτου δράματος . • . •

[Έ««ται συν4χβια]

Γβοργιοζ Δροζινης

^1 ΟΊ'

Η ΕΝ ΚΟΡΣΙΚΗι
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ

Συνίχβια* Γδβ προηγούμενον ^λλον.

Ζ'

ΝΕΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

Αί μεταξύ Ελλήνων χαι τών γειτόνων των
Κορσιχανών ^ιαμάχαι αύται έγένοντο γνοσ'Ται
άνά πάσαν την Κορσιχήν, ώς έχ του τελευ-
ταίου γεγονότος. Έγνώσθη ^* επίσης ή σημαν-
τιχότης τών Ελλήνων χαι ή τούτων ωφέλεια
προς το μέρος μετά του 6ποίου θά προσεχολ-
λώντο. Οί αρχηγοί λοιπόν της Κορσιχανιχής
επαναστάσεως έθεώρησαν ώς μέγα συμφέρον
των νά τους αποσπάσουν από τους ΓενουηνσΙους
και νά τους προσλάβουν εΙς τό μέρος των.
Πλην δμως οί "Ελληνες υπήρξαν πάντοτε χυ-
βερνητιχοΐ. Έφ' $σον ή Κορσιχή ^ιετέλει ύπό
τους Γενουηνσίους, ήσαν άφωσιωμένοι προς αυ-
τούς* δταν ί* ή νήσος αυτή περιήλθεν εις την
εξουσίαν τών Γάλλων, οί Έλληνες επίσης ήσαν
έχ του μέρους τών Γάλλων.

Μόνον ί* οί σημερινοί Έλληνες τών Κα-
ρυών, προς μεγάλην βλάβην των, ^εν είναι Κυ-
βερνητικοί. Είναι Βοναπαρτιχοί, ώς χαι οί έτΐΐ -
λοιποί τών Κορσικανών. ΚαΙ δμως, ώς πληρο-
φορούμαι, περισσότερα επραξεν υπέρ αυτών ή
σημερινή Δημοκρατία παροι δλοι οί Βοναπάρ-
ται ^μου. Βεβαίως οί σημερινοί Έλληνες έξέ-
κλιναν της δίου, την δποίαν τοις ίιεχάραξαν
οί πατέρες των, δπως επίσης ήρχισαν νά έκκλί-
νουν και τών ιερών αισθημάτων τών αγνών ε-
κείνων τέκνων της Μάνης. *Ήίη τούτο εινχι εν
τών σημείων του άρχίσαντος εκφυλισμού των.
Προφανώς οί πατέρες των υπήρξαν φρονιμώτε-
ροι τούτων.

"Έπεμψαν ίε οί αρχτογοι της Κορσικανικής
επαναστάσεως έπιστολήν εΙς τους "Ελληνας,
^ιά της δποίας τους προσεκάλουν νά υποτα-
χθούν εΙς αυτούς. Την μετάφρασιν της επιστο-
λής ταύτης μεταφέρω ενταύθα εκ του χειρο-
γράφου του παπδ-Νικολάου, εχουσαν ώς έξης :

« ΉμεΤς Ντον Λουίγγης Κιαφφέρης χαι Ντον
Ανδρέας Κιαχάλδης Γχενεραλέοι τοΟ νησ(ου τ^ίς
Κδρσιγας προς τους Κάπους χαι Επιτρόπους του
γένους τών Γραικών, όπου κατοικούν εις την Παδ-
μια, σας προστάΓομε μέ δλην την δύναμιν τγ}ς εξου-
σίας μας, καθώς λάβετε το παρόν μας, νά μην γέ-
ντ} άλλέως, μόνον νά εύχαριστηθήτε νά βάλετε
μετάνοιαν και !νά' γίνετε το ένα μετ' έμας, διότι και
εσεΤς Κόρσοι ειστεν και είναι πρέπον νά στέκεστε
και έσεΤς εις 'όλα έκεΤνα, όπο3 όρίζομε και προστά-

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

74

Β23ΤΖ ^^

ζομε δια συμφέρον τής πατρίδος μας. Είδβ χαΐ έσεΤς
βουλη6γ]τε να χάμετε άλλέως, είναι χρέος μας να
χάμωμε να γνωρίστε την οργήν χαι 6υμ6ν μας. θέ-
λομε σας δώσει τ6σον πόλεμον χαί να χαλάσωμε
απ^ θεμελίου την χώραν σας, οχοΰ να μη φαίνεται
ποτές σημάδι άπ' αυτήν, θέλετε ετι ευχαριστηθώ] να
δώσετε ειχοσι άσπρα χάθε σπίτι τών αρχόντων οπού
προς έσας πεύγομε, τα οποΤα μας χρειάζονται δια
τους στρατιώτας οπού ίχομε εις ταις πόρταις μας
δια φύλαξίν μας. Άχόμη σας προστάζομε να δώσε-
τε έχατον ντουφέχια χαι να ηναι διαλεχτά, με μπα-
ροϋτι χαι βόλια, διότι έχομε μεγάλην χρείαν. Και
σας επιτιμούμε να μην συνομιλατε μ^ τους Γενοβέ-
ζους, μόνον να διώξετε τον χριτήν σας χαι στέχατε
έτοιμοι να μας σημειόνετε χάθε πράγμα οπού θέλετε
μάθει δια έμας, διότι είστεν χοντά εις την θάλασσαν
χαι βλέπετε τα ξύλα οποί) περνοδιαβαίνουν. Τέλος
δε πάντων, όρίζομε να χάμετε έ'ναν χολονέλον, τον
πλέον άξιον, χαι τους άλλους όφφιχιάλους χατά την
ποσότητα, χαθώς ώρίσαμε χαι έγινε χαι εις τα άλλα
χωρία τοϋ νησίου. Κυβερναστε χαλά, χαι οί μιχροι
ας υποτάζωνται εΙς τους μεγάλους. Στέχατε έτοιμοι
να δράμετε πάραυτα, αν σας προσχαλέσωμε εις βοή-
θειαν. Του δε λοιπού υγιαίνετε.»

Την επιστολή ν ταύτην εφερον εις τους "Ελ-
ληνας άζιω[Λ«τιχο( τίνες της Κορσικανιχης ε-
παναστάσεως, οΐΐτινες με παντοίας υποσχέσεις
προσεπάθουν να τους χαταπείσουν. Έν τούτοις,
οί Έλληνες έμειναν λχαμπτοι.

Ευθύς ίε μετά την άναχώρησιν των άζιω(ΐ.α-
τιχών τούτων, οί "Ελληνες έπεμψαν ανθρώπους
εΙς ΒαστΙαν Ινα εχθεσωσι χαταλεπτώς τα χα-
θέχαστα εΙς τους αντιπροσώπους της γενουην-
σιαχης Κυβερνήσεως• Διοικητής μεν της ΒαστΙας,
κατά την εποχην έχε&νην, ητο 6 Ιωάννης Φραγ-
κίσκος Γρουπάλος, γενικός ί* αρχιστράτηγος δ
Κάμιλλος Δόριας.

Άμεσως ^' δ Δόριας εγραψεν εΙς τον ^ιοικη-
την του ΔΙακκΙου νά έτοιμάστ) εκεί οικίας, εν
ταΐς δποίαις νά κατοικήσουν τία ελληνικά γυ-
ναικόπαιδα, και νά πέμφη πλοΐα εις τον λιμένα
της Παομίας, τά ίποΪΛ νά παραλάβουν εκεί-
θεν τά γυναικόπαιδα ταΰτα.Ή εντολή ί' αυτή
εξετελεσθη ευθύς, ώστε, εντός *ήμερών τινων,δλα
τά ελληνικά γυναικόπαιδα μετά των κυριωτέ-
ρων οικιακών κειμηλίων μετηνέχθησανεΙςΑ'ιάκ-
κιον. "Έμειναν ^' έν Παομί^ οί εκλεκτότεροι
των Ελλήνων, ενενήκοντα τον αριθμόν, επι-
φορτισμένοι νά φυλάξουν την χώραν και τά ε-
σπαρμένα χωράφια.

Ή εΐ^ησις αυχη εφθασεν ε'ις τά ώτα των ε-
παναστατών, οϊτινες ώρκίσθησαν έζόντωσιν της
ελληνικής ταύτης γενεάς. Διέταξαν ^έ ΐνα
στρατιωτικά! δυνάμεις φθάσωσι πανταχόθεν.
Ήμερα της επιθέσεως ώρίσθη ή 24 Απριλίου
του 1731. Γενικός ί* αρχιστράτηγος τ9ίς εκ-
στρατείας ταύτης ώρίσθη δ Φραγκίσκος Μπα-
τϊνος από την Έβιζαν.

Οι έν Παο|χΙ^ ενενήκοντα "Ελληνες, (ΐα-
θόντες ταϋτα εκριναν,καλόν νά υπάγουν εις τον
πύργον της Μίνιας καΐ εκεί ν* άνα|χένουν τον
έχθρόν. Είναι ίί ή Μίνια τώργος Γενουηνσια-
κός, κτισμένος έπι γλώσσης γης, βαθέως έξε-
χούσης εΙς την θάλασσαν και προς ^υσμλς των
Καρυών κεΐ|χένης, μι&ς ^έ περίπου ώρας άπό της
Παομίας άπεχούσης. Πράγματι ίέ, μετενεγκόν-
τες εκεί 2λα τά ζώά των, ώχύρωσαν προχείρως
μεν, άλλ' ασφαλώς, τον πύργον τούτον, και εκεί
έγκλεισθέντες άνίμενον ήσύχως τον έχθρόν. Με-
τέβησαν ί' εκεϊ ^^^ ^ΑγΙατ χάί Μ^γάΛην ΤρΙ"
τητ% ΒΚ ^α^^ άίχατρίΐς τοϋ ^ΑχριΜον /«I7^3^,
^ί(ι^α^ου,

Ή τελευταία αυτή φράσις είναι του παπά-
Νικολάου. Εικάζω ί* έκ ταύτης δτι οί Έλλη-
νες ούτοι, μέχρι τ9)ς εποχής εκείνης, ίσως ^ε και
βρα^ύτερον άκόριη, ^ιετήρουν το παλαιόν ημε-
ρολόγιον, βπερ και (Αέχρι σήμερον εξακολουθεί
νά υφίσταται έν Έλλάίι και έν 'Ρωσσίςρ. Την
σήμερον εχουσι το νέον, ήτοι το Γρηγοριανόν.

Μόλις οί Έλληνες ούτοι παρεσκευάσθησαν
ε'ις τον πύργον της Μίνιας και δ εχθρός παρου-
σιάσθη προ της Παομίας. 'ΟλΙγον ίε έλειψε
νάσυλληφθώσι τέσσαρες Έλληνες έντω χωρίφ,
οΐτινες ε|χεναν εκεί ^ι' ιδιαιτέρας εργασίας. Οί
Κορσικανοί φθάσαντες έν ΠαομΙ^, αφού ^ιήρπα-
σαν τάς οικίας, την επαύριον πρωί ε^ραμον κα-
τά των εις Μίνιαν καταφυγόντων Ελλήνων.
*Ησαν ί* έν δλφ περί τ3ις πέντε χιλιάδας πλή-
θος λαού ενόπλου και μή. Μετά ^έ τάς συνήθεις
πρεσβείας, οΐ Κορσικανοί ηρχισαν νά πυροβο-
λώσι τους "Ελληνας. Οί Έλληνες ημύνοντο
καρτερώς, η ^έ (^ιάχη διήρκεσε πεισματώδης
μέχρι βαθεΐας νυκτός.

Την επαύριον, ήμέραν της Άγιας και Μεγά-
λης Πέμπτης, η μάχη έπανελήφβη (ΐετά περισ-
σοτέρας λύσσης. Έν τούτοις οί "Ελληνες η<ϊαν
σχεδόν απρόσβλητοι. Πανταχόθεν ιίχον ώς προ-
πύργιο ν την θάλασσαν έκ οέ του |χέρους της
στερεάς, ^έν τοις έμενε νά υπερασπίσουν, εΙμη
τον στενόν λαιμόν της γης, δστις ένόνει τον
πύργον της ΜΙνιας με την ξηράν. Κρυ(ΐμένοι
^' όπισθεν χ'αρακω(ΐ.άτων έφόνευον, χωρίς νά εκ-
τίθενται εις κίνίυνον. Ή απώλεια των έχθρων
υπήρξε σημαντική, οΐτινες τά μέν πτώματα ερ-
ριπτον εΙς την θάλασσαν, τους ίε πληγωμένους
μετέφ^ρον είς διάφορα χωρία. Τούτο ^ε παρε-
τηρήθη άπό τεσσάρας "Ελληνας, οϊτινες άνε-
χώρησαν έξ ΑΙακκίου Ινα ελθωσιν εΙς βοήθειαν
των έν Μ1νΐ(|ρ αδελφών των καΐ οΐτινες, ριή δυ-
νάμενοι ν3ι πλησιάσουν, ώς έκ του πλήθους του
έχθρου, εγίνοντο θεαται της μάχης επΙ τρεις η-
ριέρας, κρυριριένοι έπΙ τίνος ύψηλου βράχου.

Οί έν ΔιακκΙφ, μαθόντες τά συμβαίνοντα,
εκλαιον και ώίύροντο «!πι ττ) άναποφεύκτφ ά-

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

£23Τυ^

75

χ»λ«{^ των έν«νή>&οντα τούτων συγγινών των.
Μόνον ^ιά θαλάσσης η^ύναντο νά τουςβοηθησουν,
άλλ' 4) θάλασσα, χατλ τάς η[Λίρ«ς έχ«1ν«ς^ ητο
ίζηγρΜ»(&βνΎ) IX τι^ς χαχοχαιρίας.ΠρΙν η άρχίση
ίίτΐ •η Κ'^Χ'^Ιι ^ύο "Ελληνβς, δ Μιχαήλ Γουνι-
λάχτις, άντ)ρ άχριαίας ηλιχίας χαΐ 6 θωριάς
Γιουζιχάχης, παι^Ιον ίιχατεσσάρων έτων, ύ-
τηγαν βίς την Παομίαν ^ιά νά «υρωσι τους
ΕΧΐΐ συγγιν€ΐς των. Συλληφθέντες δ(Αως ύπό
των Κορσιχανων, εχρατηθησαν ώς αίχριάλωτοι.

Ταΐς ηρίέραις ταύταις βΐχβ φθάσιι &χ Γενούης
δ Κόντες ΓεντΙλες ριέ 7ίολε(ΐ.ικον πλοϊον εις
Κάλβε. Ό Διοικητής ίέ του ΑΙαχχΙου (Αετά
των 'Ελληνων ηθέλησαν νά τφ αναγγείλουν
τον χΐν^υνον των εν ΜΙνι^ Ελλήνων. Όχτώ
Γενουήνσιοι ρτά ίύο Ελλήνων άνέλαβον το εις
Κάλβ( επιχίν^υνον τούτο ταζεΐ^ιον ίιά τίνος
πλοιο^ρίου. "Οτε ^έ το πλοιάριον τούτο εφθασεν
απέναντι της ΜΙνιας, ηθέλησε νά 'τνλησιάση έχει
άλλα. ^εν ήίυνήθη. Με ^ύο ^ε πυροβολισριους
αόνον ανήγγειλε την εχείθεν ίιάβασίν του χαι
άτηίλθεν εΙς Κάλβι.

Καθ'6λην την ήριεραν ττ^ς Μεγάλης Περίπτης
χαι της Μεγάλης Παρασκευής οί "Ελληνες της
Μ(ν:θΕς εξηχολούθησαν ν* άποχρούωσιν επιτυχώς
χαΐ γενναίως τάς έπανειλη[ΐ.(ΐ.ένας επιθέσεις του
εχθρού. Έφόνευσαν πολλούς Κορσικανούς* έζ
αύτέ&ν ί' ούίε εις επληγώθη. Ή (^άχη και πά-
λιν διήρκεσε ριέχρι βαθεΐας νυκτός.

Την επαύριον, ή|χέραν του Μεγάλου Σαββά-
του, οί Κορσικανοί απεφάσισαν νά κά(Αθυν γενι-
χήν χαι άπελπιστιχήν εφόσον ούτως, ώστε, η
^ά χαθούν ίλοι, η νά σώσουν την τιριήν και ύ-
χόληψίν των. Ή δυσαναλογία των ^ύο στρατο-
πέδων ητο εκπληκτική : Πέντε χιλιάδες οπλο-
φόρων και ροπαλοφόρων εναντίον ένενήκοντα
Ι&όνον πολε|Λΐστών. Ήτο ίε εντροπή και άτι-
Ι&ία το τοσούτον πλήθος των υπερήφανων Κορσι-
κανών νά οπισθοχώρηση ενώπιον των ολίγων
τούτων Ελλήνων.

Απεφασίσθη λοιπόν την νύκτα έκείνην τεσ-
σαράχοντα Κορσικανοί νά υπάγουν νά καταλά-
βουν την πηγήν του υίατος, εξ ης ύ^ρεύοντο
οί Έλληνες, και άλλοι τινές νά κατορθώσουν
νά καταλάβουν τά πλάγια των Ελλήνων. Τά
πάντα εγένοντο εν τάξει. Ότε ^ε, προς τά έξη-
|αρώ|ΐατα, οί Κορσικανοί ήνοιξαν το πυρ, οί
"Ελληνες προς στιγι^ήν εθορυβήθησαν. 'Δλλά
πριν η άπελπισθώσιν έ^οκί|χασαν ν'άποκρούσουν
φρονίριως χαι τον εσχατον τούτον κίν^υνον.
Περί τούς δεκαπέντε εοραμον κατά των κατα-
λαβόντων την πηγην τού ύδατος, και 4λλοι
τόσοι κατά των καταλαβόντων τά πλάγια- οί
ίε επίλοιποι εφύλαττβν τά προχώματα.Οί τριά-
κοντα ούτοι, πλησιάσαντες εκ τού σύνεγγυς τον
εχθρόν, είέησε πλέον νο& ελθωσιν εΙς χείρας |χετ'

αυτού. Έπάλαιον, έγρονθοκοπούντο, έίάκνο'^ο.
Ή ρ^άχη αυτή, εκ («'άχης δπλοφόρων πολερίΐ-

στών, κατήντησεν έπΙ τέλους (^άχη κυνών

Κατώρθωσαν ^* έπι τέλους οί 'Ελληνες νά ^ί-*
ψωσι τούς εχθρούς των εις την θάλασσαν. Ή
απελπισία πολλάκις προσθέτει άν^ρείαν: Όταν
οί τριάκοντα ούτοι ήνώθησαν και πάλιν σώοι
και αβλαβείς (Αετά τών επίλοιπων Ελλήνων,
τότε δλοι 6|Αθύ ελαβον έπιθετικήν θέσιν κατά
τών Κορσικανών. Εξελθόντες ^έ τών χαρακω-
(Λάτων, έπέπεσον λυσσαλέοι κατά τών εχθρών,
οϊτινες ήίη άπηυ^η[Αένοι, έτράπησαν εις φυ-
γήν .... Το (Λετά ταύτα ύπηρξε κυνήγιον: Οί
Κορσικανοί εφευγον και οί Έλληνες έπυροβό-
λουν. Την στιγ|Λήν ίε ταύτην οί Κορσικανοί,
εκ της ριεγάλης οργής των, έφόνευσαν άνάν^ρως
τούς ^ύο αίχριαλώτους Έλληνας.

Οί Έλληνες, έκ^ιώξαντες τούς εχθρούς των
|χέχρις αποστάσεως περίπου τεσσάρων ριιλίων,
κατόπιν επέστρεψαν εις τον πύργον των. αΟί ίέ
ιερείς, κατά την ρι.αρτυρίαν τού παπά-Νικο•
λάου, έβαλαν και έσύναξαν δλα τά σώ(χατα,
δπού ηύραν έκεΐθι κοντά καΐ, ψάλλοντας των
την Νεκρώσΐ|Χον ΆκολουθΙαν, κοινώς ενταφία-
σαν αυτά εις τον ι^ιον τόπον .... και το πρωί
έσηκώθησαν οί ίερεις και έψαλαν την Άναστά-
σΐ(ΐον Άκολουθίαν. ]>

Έκ τούτων εικάζω ότι εν τφ πύργφ της ΜΙ-
νιας,(Αεταξύ τών ένενήκοντα,συγκατηριθριούντο
και τίνες κληρικοί. Παρά^ειγρια δλως έλληνι-
κόν. Τοιούτοι ήσαν οί Έλληνες κληρικοί και εν
καιρφ της Ελληνικής επαναστάσεως τού 1821*
έντος αέν τής Εκκλησίας ήσαν ιερείς, ύ|Λνούν-
τες και εύλογούντες τον θεόν, έκτος όμως
τής Εκκλησίας ήσαν Έλληνες• επαξίως και
έντί[Λως κρατούντες το δπλον, έπολέ[ΐ.ουν γεν-
ναίως τον εχθρόν τής θρησκείας των.

Η'

ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΝ ΕΝΕΝΗΚΟΝΤΑ ΕΛΛΗΝΟΝ
ΕΙΣ ΑΙΛΚΚΙΟΝ.

Οί Έλληνες ούτοι, ευθύς άρια προς στιγ(ΐ.ήν
απηλλάγησαν τού εχθρού των , εσκέφθησαν
πλέον νά εισέλθωσιν εΙς Α'ιάκκιον. "Έπρεπε ^έ
ταχέως νά πράξωσι τούτο, ίιότι και τά τρόφι-
αά των ήρχισαν ή^η νά έκλίπωσιν, άλλα και
οιότι έφοβούντο νέαν έπίθεσιν. Το εύκολώτερον
και άσφαλέστερον ητο νά είσέλθωσι ^ιά θαλάσ-
σης, αλλά πλοία ^έν ειχον. Και όριως τό ^ιά
ξηράς ταξεί^ιον, ^ιά ριέσου χώρας ούτως ίχθρι-
κώς ^ιακεΐ[Λένης, ητο λίαν έπικίν^υνον. 'Αλλά
και τό νά (λεΐνουν εν Μίνΐ(|: έπι πολλάς ήριέρας
ητο επίσης έπικίν^υνον. Έκ τών ^ύο λοιπόν
τούτων κακών ώς [χή χείρον έθεώρησαν τό νά
υπάγουν ^ιά ξηράς εις Α'ιάκκιον. Άφήσαντες

ΟΪ9ΪΪΪΖΘ0Ι όγ

Οοο^Ιε

76

Έ2 23ΤΧΑ.

^6 είχοσιν εζ αυτών ^ιά φύλαζιν Λς τον πύργον
της Μ(νιας, οί επίλοιποι, λαβόντες τα δπλα
των, «χίνησαν, ^ιά (λίνου των αγρών, ^ιά το
Αιάχχιον. Έν τούτοις χαθ' δ^όν ίβν απήντη-
σαν ού^£[λ(αν άντίστασιν.

Έν ΑΙαχχΙφ, σχεδόν δλη η πόλις ητο συγχε-
χινη|χενη ό\ά την α^ιχον επίθεσιν τών Κορσικα-
νών χατά τών Ελλήνων της Μίνιας. "Ολοι ηυ-
χοντο υπέρ τών Ελλήνων, χαΐ οΰ^εις ήλπιζε
περί της σωτηρίας αυτών. *Ήίη ^έ τα εν Δι-
αχχίφ γυναιχόπαιία τών Ελλήνων ήρχισαν να
πενθηφορώσιν. θλΐψις, στενοχωρΙα χαΐ απελπι-
σία ! Τοιαύτη ητο ή ψυχιχή ί ιάβεσις τών προσ-
φύγων τούτων, δπότε, απροσίοχήτως, προ τών
πυλών του ΑΙαχχΙου εφάνησαν οι εχ Μίνιας έρ-
χό(ΐ.ενοι "Ελληνες ... Το αίσθη(Αα της χαρδς
των είναι άνεχίιήγητον, χαθόσον (λάλιστα χαι
αί άρχαι του ΑιαχχΙου τους ύπε^εχθησαν |χετά
(λεγάλων στρατιωτιχών τΐ|χών.

Την περιγραφήν του επιχινίύνου τούτου τα-
ζει^ίου μεταφέρω ενταύθα, χάριν περιεργεΙας,
εχ του χειρογράφου του παπα-Νιχολάου, του
δποίου [λόνον την όρθογραφίαν ^ιορθδνω. Ή σύν-
ταζις ^έ χαι το λεχτιχον αφέθησαν ώς Ιχουσιν
εν τφ χειρογράφφ. Λέγει ίέ•

α Και ωσάν έταίριασαν τλ πάντα, έσηχώθη-
σαν χαι ε|Λίσευσαν ίιο^ το Άγιάτζο. Και τΙς
ν3& ^ιηγηθ^ το φευγιον δπου εχα[Λναν οί Κόρσοι
τών χωριών δντες τους ει^αν χαι επερνοΰσαν
(λέσα ταις χώραις των τουφεχίζοντας χα: φω-
νάζοντες [λε (ΐεγάλην χαράν «Να ζήση 6 πολυ-
χρονε(Αένος (χας πρίγχηπες !)!> Και να περάσουν
άφόβως σαράντα [χίλια ( "Ολοι £φιναν ταις χώ-
ραις των χαι έπιαναν τους λόγγους, φοβού(Αενοι
|χήν τους χουρσεύσουν. Άλλα αύτοι ίέν έγύ-
ρευγάν τιναν,(χόνον έπέρνουν τον ί ρόαον τους χαί,
έπ' αληθείας, αν είχαν θέλει, ήριπόρουν νάν τους
γδύσουν χαι νάν τους αφανίσουν δλους εχεΐθι δπου
έπέρνουν. Και το πλέον δπου έθαύριασαν δλοι,
χαι (ΐάλιστα οί της Γαληνότατης Πολιτείας,
ητον αυτό το πέρασ(Αα δπου έχαιραν (λέ τόσην
χουτουρίαν, σαράντα (λίλια δλό[λεσα ταις χώ-
ραις τών εχθρών, χαι νά (λήν φοβηθούν ποσώς
ίιά τον θάνατον τους. *Α(Λή οί Κόρσοι τους η-
τον ριεγάλο θέλη(ΐ.α νά (ΐ,ήν τους γυρεύγουν, χαι
έφευγαν δλοι από ταις χώραις, οί άνδρες χαι ή
γυν^ΐχες, δσοι ή(χπόρουν, οί ίε ανήμποροι α-
γνάντευαν από τά παραθύρια χαι πόρταις των
χαι εχραζαν δυνατά :

— <κΝά ζουν οί "Ρωμαίοι οί ανδρειωμένοι
δπου ά^ίχως έγύρευσαν νά τους φονεύσουν, αλλά
δ θεός τους εβοήθησεν.»

Και οί "Ρωμαίοι γελώντας τους άποχρίνοντα:
— α*Α1 αναθεματισμένη φυλή χαι διεστραμ-
μένη, ωσάν ^εν έ^υνάθητε νά μ&ς 'ζολοθρεύσετε,
τώρα δπου έζήσαμε, μας εύχεστε. *Αλλά άχαρ-

τερεΐτέ μας γλήγορα νά έρθουμε έξωθεν νά σας
χαύσωμε χαι νά σας άφανίσωμε 1 3)

α Και τόσος φόβος τους εμεινεν δπου, δπότες
ένας ήθελε νά βλασφημήση τον άλλον, £λλην
βλασφημίαν ^έν του ε^ι^εν, μόνον του Ι^εγεν*
Ό θβόζ ^ά σ> ρίζι^ V τά χέρια χ&τ Γραιχώκ
χαΐ άίχαιοσύτηκ ! χαΐ αυτό πράθει μέχρι την
σήμερον. Όμως, ωσάν έσίμωσαν εΙς τό Άγιάτζο,
^έν έλειψαν άνθρωποι νά πασι τά μαντάτα πώς
έσωσαν οί 'Ρωμαΐοι δπου τους χρατουσαν δλο
^ιά χαϋμένους. Και τί νά εΙπώ ^ιά την χο^ράν
δπου εχαμε δλο τό χάστρο, ωσάν δχουσαν τους
"Ρωμαίους δπου έπρόβαλαν χρούοντας ντουφε-
χιαις £μετραις ^ιά χαράν της νίχης χαι χαιρέ-
τισιν τουχάστρου; Όλοι εβγήχαν, £ν^ρες τεχαί
γυναιχες, χαι τους προϋπάντησαν με άπειρον
χαράν χαι άγαλλίασιν, τό ^ε χάστρον έχαίετον
δλον χαι εσείετον από ταις λουμπάρ^αις δπου
ερριχτεν ^ιά τιμή τών ΤωμαΙων χαι σύγχυσιν
τών εχθρών. Και φθάσαντες δλοι με ύγείαν ε'ις
τό Άγιάτζο, έλαβαν άνάπαυσιν ^ιά μεριχαις ή-
μέραις.])

Την επαύριον ^' εφθασεν εΙς Μίνιαν χαι δ
Κόντε ΓεντΙλες με τό ι^ολεμιχόν πλοιον, δ ό-
ποιος, παραλαβών τους έπιλοίπους τών Ελλή-
νων με τά πράγματα των χαι με τους επτά
αιχμαλώτους των, τους εφερεν εις ΑΙάχχιον.
Ούτω ίέ, περί τά τέλη του μηνός Απριλίου
του 1731, δλοι οί "Ελληνες ευρέθησαν, συν γυ-
ναιζι χαι τέχνοις, έν Αιαχχίφ.

Έχ τών ληξιαρχιχών βιβλίων του Δημαρ-
χείου τών Καρυών εχω τάς έζής πληροφορίας*
Τφ 1731, ενεγράφησαν έν τφ ΒιίΜω τώτ
άηΒθαμίνων εν^εχα μόνον θάνατοι, μη^εμίαν
σχέσιν έχοντες με τόν πόλεμον. Ό αριθμός ού-
τος τών θανάτων, σχετιχώς, είναι μιχρότερος
£λλων ετών. Ό πρώτος ^' ενταφιασμός έν Αί-
αχχίφ, χατά τό ι^ιον ΒιβΛίοτ τών άηεθαμέ'
νωτ^ σελ. 29, είναι δ έζής* «Χίλιους επταχο-
σιους τρηανταενας μαϊου χοση ενεα επερασε εις
την αλη ζοει θεο^ορα γηνεχα του παναγηοτη
μαβρο^αχει ^ιναμομαινη μαι τα αγηα μηστη-
ρηα χαι την αλη ειμαιρα εθαπτη εις την ενο-
ρηαν του τόμου ταγηατζου απο εμαινα|τον
παπαγηανη στεφανοπολο.]> Ό παπά-Γιάννης
ούτος γράφει χωρίς τόνους χαι πνεύματα, αλλά
χαι λίαν άνορθογράφως. 'Τπήρξα οπαδός του,
χωρίς νά τό ειξεύρω ^). — Τφ |-1731 ούίείς

(1). Σ, τ, ^Εστίας. 'Ος γνωστόν δ χ• Φοφδυς βίνβ οπα-
δός συστήματος νέου έν τξ γραφ^, τουτέστι του άτονου χ«»
άπνευματίστου τών λέξβων. Κατ* άπα(τησιν της Δΐίυβύ^^
σεως της λ •Έστ(«ς», δ χ. Φαρδύς άπβδέχΟη Γνα 6 τρδ«ς
ούτος της γραφής μη έφαρμοσθ^ έν τ^ δημοσιβύσ»! της «••
ρούσης πραγματβίας του, ητκς ούτω δημοσιβύβται μ«τα ν^'
νων χα\ πνευμάτων, χατά τδ χο(ν»ς παραδνδβγμένον σηΐ^'
ρον σύστημα.

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

£3 23Τυΐι.

77

γά[ΐος χατ*γράφη εν τφ ΒιίΜω των ύτνατ^

|*Βιιβτα( «υνέχβια)

Ν. Β. Φαρδύς

Η ΕΛΛΑΣ

ΕΝ ΤΗι ΠΑΓΚΟΣΜΙΠι ΕΚΘΕΣΕΙ

ΤΟΥ 1878

Σπου^αΙως ηρξατο κατ'οεύτάς άναχινού|Χ& νον το
ζητγ,(ΐ,α τηςΌλυμ,πιακης εκθέσεως. Ή κυβέρνησις
αζιεπαΐνως (Αερΐ[ΛνΑσα εννοεί νά ιραράσχγ) ά(Αέ-
ρίΦτον την τε ύλικΫιν χαΐ ήθικην αύτης ύΐ50-
ίτηριξιν υπέρ επιτυχίας του εθνικού έργου, το-
σούτον (λάλλον καθ* ίσον ολίγους (χηνας |χετά
τίΐν εν Αθήναις τελεσθησο{ΐ.ένην εκθεσιν θέλει
ανοίξει τάς ιτύλας αύτης η (;.εγάλη'παγκόσ(Λΐος
των Παρισίων, εκ της επιτυχίας ^ε της ενταύθα
οικογενειακής οίίτως εΙπεΤν έκθεσεως'*, έζήρτηται
χατΐ (&έγα [Αέρος και η ευπρόσωπος εν Παρισίοις
παράστασις της Έλλάίος. Έπι τ^ εύκαιρίΰ^:
τχύτη ίεν κρίνοριεν ίσκοπον νά παράσχω|Αεν
τοις άναγνώσταις της ^Εστίας άπάνθισ[Αα των
««ρΐ Ελλάδος κρίσεων της ίιεθνους] επιτροπής
χβτά την τελευταίαν των Παρισίων εκθεσιν.
Αι χρίσεις αύται συνετάχθησαν και^συνε(Αίχθη-
««V (ΐ,•τά τών περί των λοιπών κρατών κρίσεων
IV όγκω^εστάτφ συγγρά|Λ(λατιέκ200καιέπέκεινα
τό|ίων. Έπει^η λοιπόν ή άπόκτησις τοιούτου
«ηγρά|ΐ(ΐατος εινε βεβαίως ίυςχερής, ριεγά-
λωςφ' άφ' έτερου ενδιαφέρει πάντας νά γινώ-
«ωσιν δποίαν η Ελλάς παρέσχεν εαυτής εΐ-
χον« κατά τον ίιεθνή [εκείνον συναγωνισ(ΛΟν,
νομίζομεν ίτι χρησΐ|λωτάτην έργασίαν επιχει-
ροΰ|ΐεν ^ιά τής προκειριένης δημοσιεύσεως.

^ί|μη^ρ^<ι»οι χαρποί/Ά Ελλάς κατέχει εκτα-
Λν 50, 211 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Σύγ-
χειται εκ τής Στερεδς και τής Πελοποννήσου
η του Μωρέως, προς ^έ των νήσων του Αιγαίου
χαι του Ιονίου αρχιπελάγους. Το έδαφος αυτής
ιίνε λίαν άνώμαλον* πολυάριθ|χα|δρη5 έξέχουσιν,
ιφ' ών*πλεΐσται ακαλλιέργητοι γαΐαι^ύπάρχου-
«IV. Αι πεΐιά^ες εινε (ΐικραί, άλλ' αι κοιλάδες
λίαν γόνιμοι.

Ή Πελοπόννησος εινε λίαν εκτεταμένη,
έχουσα πε^ιά^ας ποταμοχώστους και πάρα-
γ«γικάς.ξ•;;3

Το κλίμα τής Έλλάίος εινε λίαν γλυκύ και
ώραΐον. Ό άήρ είναι καθαρός, καΐ^άείποτε ύπο
τών' άνεμων τής [θαλάσσης] ^ροσιζόμενος. Ή
[λέση αύτου θερμοκρασία εινε 18^,2. Δυστυχώς
ολίγη πίπτει βροχή. Ή £νοιζις εινε λίαν πρώϊ-
{ΐος αρχομένη άπο του Ιανουαρίου ίιά τής άν-

θήσεως τής άμυγ^αλέας. Το θέρος εινε λίαν θερ•
μον καΐ ζηρόν. 'Ομίχλη και χιόνες εινε σπανιώ-
τατα. Κατά πολλά ή βλάστησις εινε ασιατική
εντελώς.

Αί βροχαι εινε συχναι κατά τους μήνας
Νοέμβριον, σπάνίαι κατά τον Άπρίλιον,Ίούλιον
και Αΰγουστον,έλλείπουσι ί* δλως κατά τον Σε-
πτέμβριο ν.

Αί καλλιεργημέναι γαϊαι εινε 1,240,000
μυριομέτρων (ίβοΐαΓβδ). Προ^εκ« πέντε ετών αί
γαϊαι αύται ηύξησαν κατά 50^/^ ένεκα άρο-
τριάσεων αγρών χέρσων εν ταΐς έπαρχίαις "^ Αρ-
γούς, Κορίνθου και Θηβών.

Αι γαϊαι αί ^ιά την καλλιέργειαν δημητρια-
κών προωρισμέναι εινε 358.380 μυριομέτρων
^ιαιρούμεναι ως έζής*

Έχι,φάτ6ία Παραγωγΐ^

μνριόμετρα έχατόΜζρα

σϊτος 160,148 1,540,300

βρύζα 846 6,650

κριθή 67,911 589,650

σμιγάίι 57,750 502,000

βρώμι 4,078 48,290

αραβόσιτος 61,816 982,290

κέγχρος 5,831 46,320

Ή κριθί) χρησιμεύει προς τροφήν τών Ιππων,
ήμιόνων, καί προς κατασκευήν άρτου• σμ^γάΛι
ίέ εινε μϊγμα σίτου και κριθής.

Τά ίιάφορα ταύτα προϊόντα ίέν έξαρκουσι
προς την τοπικήν κατανάλωσιν. Κατ* έτος είσά-
γουσιν εις το κράτος άλευρα ή σϊτον εξ Άμε-
ρικής,Τουρκίας και Ρωσσίας.ΉΈλλάς δμως εξά-
γει και αυτή οΐλευρα εις Τουρκίαν. Κατέχει ίέ
εν 18 κέντροις 44 άλευρομύλους ^ι' άτμου,
εκτός 300 υδρόμυλων και 900 ανεμόμυλων,
οΐτινες εινε ^ιεσκορπισμένοι καθ* δλον το κράτος.
Οι εισαχθέντες σϊτοι άπο τοΰ1872μέχρι του 1875
άνήλθον εΙς 730,391 {ως 935,048 ^ιακοσιό-
λίτρα. Ή εξαγωγή κατά το αύτο χρονικον ίιά-
στημά ην ελαχίστης σπουΑκιότητος. Έκτος
του σίτου εισάγεται εις την Έλλάία αραβόσιτος
καΐ κριθή. Ούτως ή εισαγωγή του αραβοσίτου
κατά την αυτήν ως άνω περίο^ον ην 59,647
εως 105,853 ίιακοσιόλιτρα. Ή εισαγωγή
κριθής ην πολύ έλάσσων.

Αι παραγωγικώταται γαϊαι ανήκουσιν εις
τάς περιφερείας "Αργούς, Κορίνθου, Θηβών και
Λεβα^είας.

Αί νήσοι γενικώς εινε εδάφους ανωμάλου,
οντος τούτου σχιστώίους ή γρανιτώ^ους. Το
τιτανώ^ες έδαφος εινε λίαν περιωρισμένον.

Ή νήσος Κέρκυρα παράγει σϊτον, άραβόσιτον,
γεώμηλα, καπνόν, οινον κλπ. Το Ιίαφος αυτής
εινε λίαν γόνιμον, άλλ' ολίγον καλλιεργημένον.

Ή νήσος Κεφαλληνία εινε ωσαύτως γόνιμος.

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν:^οο^ι^

/

78

Ε23Τυ^

Ή Ελλάς (ζέθηχβν «ν ττ) Παγχοσρ,Ιφ Έχθέ-

9βι άραβ09ΐτον, σΐτον %«1 χριθην έξ 60 αΰτης
^η(Λων. Αι συλλογαΐ αύτοα <ιν& λ(αν εν^ιαφέ-
ρουσαι. Οι (ΐ&λλον βαρβΐς σίτοι «ζύγιζον 82
ίως 84 ]^ιλιόγρα(Αμα το Ιχατόλιτρον προήρχον-
το ί* εκ ΧαλχΙ^ο;, Ναυπλίου, Κυθήρων, Αυλί-
δος. Ίίΐα οι σίτοι των ^ύω τελευταίων τού-
των (Λερών άνα(ΐιρ.νησχουσι την γεωργιχην έχει-
νην ευοαΐ(ΐ.ον{αν,ήτις ηνάγχαζε τον ΉσΙο^ον να
ύανηση τον άγροτιχόν ρίον. Ό σχληρος σίτος
του Βώλου εινε έπΐ(Αΐαχης, χρώ(Αατος λεμο-
νωτου.

"ΕΛοΛΟΥ. Ή Έλλλς εσχε 27 έχθετας ελαίου
οίχιαχου, οΐτινες παρουσίασαν διάφορα εΐ^η
της βιθ(&ηχανίας των, ποιότητος λίαν μετρίας.
ΕΙς (Λονος εχθετης, δ χ. Σπ. Μαχε^ών (εχ Κερ-
χύρας) έξέπληζεν ηριας ^ιά της έζαιρέτου ποι-
ότητος του ελαίου του, διαύγειας άζιοση(Αειώ-
του, χαΐ γεΰσεως εξαίρετου. Διό χαι άπενε|Αήθη
εις τον έχθετην βραβεΐον χρυσουν.

Ή ελαιοπαραγωγή εν Έλλάίι είνε λίαν
σημαντιχη* υπολογίζεται ε'ις 20 εχατθ(&μύρια
όχάίας, χαι αποτελεί εν των σπουδαιότατων
άντιχειμένων της εξαγωγής. Ή χατά το 1875
εξαχθεισα ποσ6τηςην 14εχατθ(Λ.χιλιογράρι.μων,
άξίαςπερίπου ΙβεχατομμυρΙων φράγχων.Αί χύρι-
αι χώραι εξαγωγής έλληνιχών ελαίων εινε η Αυ-
στρία, Ρωσσία, Αγγλία, Γαλλία, Τουρχία χαι
Τουμουνία. Ή ελαία εινε ιθαγενής εν Ελλάδι,
χαι καλλιεργείται επΙ επιφανείας 167,900 μυ-
ριομ^τρων, περιεχόντων περίπου 11,587,821
ελαιόδεντρα. Παρά τάς εις την παραγωγην του
ελαίου εισαχθείσας βελτιώσεις, η βιομηχανία
αυτή είνε λίαν άτελης, ^ιό χαΐ εινε λυπηρόν
να βλεπη τις ούτως άμελουμενην παραγωγην
τοσούτον πλουσίαν, εν χώρ^ ήτις έχει ανάγ-
κην νά χρησιαοποιηση δλας αύτης τις φυσιχάς
ΐίηγάς, Ινα οιαθρέψιο και αύξήσιτ) το τ9ίς έξα-

ίωγης εμπόριον, και νά άνιισταθμίσγ) 6σον το
υνατον την εισβγωγην. *Ας άναπτύξτρ λοιπόν
η Ελλάς δλην αίτης την ενεργητικότητα καΐ
εΰφυιαν, Δστε νά τελειοποιήσγ) το προϊόν, όπερ
μόνον δύναται νά τ^ προμηθεύσγ) εισόδημα
σπουίαιότατον ί ι* εργασίας ολιγοίαπανω -
τάτης.

Ή ανεπάρκεια των πιεστηρίων και η όλίγη
μεριμνα,ην ^ί^ουσινείς τάς ελαίας μετά την συλ-
λογην, εΙνε η κυρία αΙτία τ^ς ευτελούς ποιότη-
τος του ελαίου. *Η άκη^ία αυτή εινε τοσούτον
μλλλον αξία ψόγου, όσον οί παραγωγεΐς γινώ-
σκουσι γενικώς νά κατασκευάζωσιν . £ριστον ε-
λαιον ^ιά την Ιίίαν αυτών χρήσιν* δθεν εινε α-
δικαιολόγητοι όμελοΰντες ου μόνον το εαυτών
συμφέρον, άλλα και το τ^ς πατρίδος αυτών.

Συμπιραίνομεν ^' βτι εάν η βιομηχανία του
ελαίου ην μάλλον επιμεμεληρενη,τλ ελληνικά

έλαια η^ύναντο νά ^ιαγωνισθώσιν εινιτν^ώς
προς τά άριστα οίας^'ήποτε χώρας. Προς ΐνέ-
σχυσιν λοιπόν παρεσχεν ή επιτροπή, έκτος του
προρρηθέντος βραβείου,και εν βραβεΐον χ^αλχουν,
ετι ίε και 4 έντίμους μνείας.

Βούτυροκ — ζνρόζ, Τά εκτεθέντα εΧλγινικά
δείγματα απέδειξαν ^ιά της ατελούς αυτών
κατασκευ91ς, δτι δ τόπος έχει πολύ είσίτι νά
εργασθη μέχρις ου παράγωγη άνθρώπινον βού-
τυρον και τυρόν.

Ή γεωργία, ήτις ^έν σύγκειται παρά £χ (πι-
κρών ιδιοκτησιών, αΐτινες εν τούτοις κέκτν}νται
πάσαι πρόβατα, αίγας και αγελάδας, ώφειλε
ν' άσχοληθη σπουίαίως εις την άνάπτυζιν των
εκ του γάλακτος προϊόντων • είνε το κάλλιστον
καθημερινον εσο^ον, βπερ εις γεωργός δύναται
νά πορίζηται εκ τών ζώων του.

[Έπβτακ συνέχ•κα].

Ημάς Λιαεοπουα.ο£.

ΚΡΙ2ΕΙ2 ΝΕΚΡΟΥ

ΕΙς πάντας εινε γνωστή [η άίελφικη φιλία,
ίι'ης δ ίιάσημος Ρώσσος συγγραφεύς Τουργένιεφ
ζών ητο συνδεδεμένος προς τους επιφανέστερους
τών συγχρόνων^Γάλλων λογίων, τον Ουγκώ, τον
Φλωμπερ,τον Ζολά,τούς Γκογκούρ,τον Δω^έ,κτλ.
Εκείνο 6μως δπερ ουδείς έγνώριζε εινε τι «φρονεί
πραγματικώς δ Τουργένιεφ περί αυτών, οίτινες
πάντες έγραψαν τρυφερωτάτας και ενθουσιώδεις
σελίδας περί του Τουργενιεφ.ΒιβλΙον τι του Ρώσ-
σου μυθιστοριογράφου και ανταποκριτού τ^ς
εφημερίδος «Νόβογιε Βρέμια]» (Νέος Χρόνος) εν
Παρισίοις Παυλόβσκη, εσχάτως έκίοθεν, περιέ-
χει περί τούτου αποκαλύψεις, αϊτινες ζωηροτά-
την ένεποίησαν έντύπωσιν εΙς τον εν Γαλλίίκ
φιλολογικον κόσμον. Το βιβλίον περιλαμβάνει
πληθύν κρίσεων περιέργων, ανεκδότων, επιστο-
λών και αποσπασμάτων, άτινα εγένοντο αφορ-
μή αληθούς φιλολογικού σκανδάλου.

"Έν τινι τών περιεργοτέρων του βιβλίου
κεφαλαίων , αναφέρει δ Παυλόβσκης τάς
περί του Ουγκώ κρίσεις του Τουργένιεφ. «Τα
μυθιστορήματα του Ουγκώ•, ελεγεν δ Τουργέ-
νιεφ, «είνε άπ' άρχης μέχρι τέλους ψευίη. Ότε
ημην πολύ νέος, αϊ αΤελευταϊαι ημέραι ένος
καταίίκου» μι κατέθελξαν άλλ' δτ«ν άνέγνω-
σα εκ νέου το βιβλίον βραίύτερον, εύρον αύτο
άποτρόπαιον. Ό ηρως αυτού ίεν εινε πρόσω-
πον, λαλούν την γλώσσάν του• νομίζει κάνεις
8τι παρευρίσκεται εΙς την παράστασιν άθλίορ
μελοδράματος ... Ό Βίκτωρ Ουγκώ είνε δ
μεγαλείτερος λυρικός ποιητής τού αιώνος. Άλλ

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

Ι

Χ3 22Τυ^

79

ί«; (&υΟιβτοριογράφος £ΐν€ κατώτερος πάσης
ιρίαιως».

Ό Τουργίνιβφ, δστις ^ιετίλει εΙς άτοριικην
ίχέσιν {Μτά του Βίχτωρος Ουγκώ, ίιηγβϊται
!»ρί «ντου χαι το ίζης φχι^ρότατον άνεκαοτον,
:«ιρ <|Α(ι>ς ^εν φαίνεται άχριβες : αΕινε Ανθρω-
::ςς, ^κάσχων εχ (ΐ.εγαλθ|χαν(ας. Τόσον στενοκέ-
φαλος χαι ά|ΐαθγ}ς είνε, ώστε ^υσχόλως παρα-
ίίχίτκΐ τινα εφά[Λΐλλον προς αυτόν. Δεν γνω-
ρίζ<: ^ΰ^ε|^ι(ο^ν ζενην γλώσσαν χαΐ ουδέποτε ά-
ήγν«ι ζϊνον τινά ποιητην.Κ£ποτε συνω(ΐ.ιλου(ΐ.εν
ηρι τ^ς γερ[ΐ.ανιχης ποιησεως. Ό ΒΙχτωρ Ούγ-
χω, βστις ίέν ήθελε να γίνεται λόγος ενώπιον
του περί τοιούτου θεριατος, άνεχραζεν : <τ Το
ώραιότερον έργον του Γχαΐτε εινε δ «Βαλλεν-
στάΐν». — «Με συγχωρείτε, ^ι^άσχαλε, ειπον, 6
€Βαλλενστίίν9 ίίν είνε του Γχαΐτε, άλλα του
Σιλλερ». — «Το Ιίιον (ίου χάμνει. Δεν άνέγνω-
η ούτε τον Ινα ούτε τον £λλον, άλλα τους
ριιρίζω χαλλίτερον χαι άπό εχείνους, οι δποΐοι
τους εΐζεύρουν εχ στήθους Ι 2>.

Όσον ολίγον έξετίρια δ Τουργένιεφ τον Βί-
ιτωρβς Ουγχώ χαΐ ώς (λυθιστοριογράφον χαι ώς
ίνβρωπον,τοσουτον έζεθείχζε την Γεωργιαν Σάνί
XXI τον Φλωριπερ. Ό τελευταίος Ι^Ιως ητο το
Ιίανιχόν του. Έθεώρει αυτόν ώς ενα των |Αεγα-
λιιτερων συγγραφέων του χόσ(Αου.

Προς τον Ζολά δ Τουργένιεφ χαρίζεται άρ-
χούντως, αλλά ά|ΛεΙλιχτος εινε προς τον Γογ-
χοΰρ. «Ό συγγραφεύς» άνέχραξε ποτε δ(Αΐλών
ϊ:»ρι Γογχούρ,α^εν εννοεί διόλου περί τίνος γρά-
γιι. είνε ψευδής χαι ίζεζητη|Αενος από των πρώ-
^ιιν σελίοων.ΐ) Περί ενός των |ΐυθιστορη[ΐ.άτων
^ Γογχούρ, τ9^ς Ρ&υβϋη, λαλών δ Τουργένιεφ,
β^γεν «Ό Γογχούρ ηθέλησε να περιγράψη τάς
χ^ας στιγι^άς του βίου (χεγάλης χαλλιτέχνι-
}«ς, ώς της Ραχήλ, της Βιαρ^ώ, ττίς Σάρας
Βιριάρ, χαι τά μετά την πρώτην επιτυχ:αν αΐ-
ίΛίμιτα. Τραγέλαφος ακατάληπτος. Ι.• *Α-
νίννωσα το {ΐ.υθιστόρη[ΐ.α μετά της κυρίας Βιαρ-
ϊδ, ήτις τό ηννόησεν. ΊσχυρΙζετο ^έ δτι άπ'
«ρχης μίχρι τέλους πάν ί,τι δ συγγραφεύς Ιγρα-
Ιίυ ητο ψευδές. Δεν αισθάνεται ταύτα η μεγάλη
^λλιτεχνις χαι εζ βσων αισθάνεται ού^εν γνω-
ρίζει δ Γογχούρ.}»

Οϋτε δ Βαλζάχ αυτός ^έν ευρίσκει χάριν πα-
?λ τφ Τουργένιεφ. «Ό Βαλζάκ, λέγει, εινε ε-
ίνσνράφίύ^ ίίν εινε καλλιτέχνης,» Έν τφ νέφ
λογογ($^ ίΐ|> Οαγ άθ Μ&υραββ&ηΙ ανευρίσκει τά-
λβιντον ^^οσερόν, διαυγές, ύγιες. «Τουλάχιστον
χυτός ^ίν βλέπει μαύρην την ζωι^ν. Αί θεωρίαι
του άκριβ&ς εινε αντίθετοι προς τάς των οπαδών
της φυσιολογιχίΐς σχολής.»

Άλλα σκληρότατος ιίίφ ίείκνυται προς τόν
Άλφόνσον Δω^ί δ Τουργένιεφ, καίτοι ^ι' Ιδιαι-
τέρας φιλίας συνε^έετο μετ' αΰτου. Ό «Δω^έ,

άναχράζει, « δποΐα μη^αμινότης ! Δεν χά-
μνει άλλο παρά νά μιμηται τόν Δίχενς.
Και τί άνθρωπος ! . . Όποιος χαραχτηρ ! Έπι-
τη^ειότατος και πρακτικώτατος μεσημβρινός,
ψευίενάρετος δστις γνωρίζει πολύ καλά τό συμ-
φέρον του. Οι φίλοι του χατακρίνουσι τά έργα
του και μου τόν εστόλισαν οχι και καλ-
λίτερα » . ΕΙς ταύτα άπηντησεν δ Δω^έ
μετά πικρίας* «;Τΐνας φίλους μου εννοεί δ
Τουργένιεφ και πώς ήσαν φίλοι μου, άφ* ου με
έγνώριζον τόσον καλά ; Αυτόν τον αγαθόν Σλά-
βον ποιος τόν έζηνάγκαζεν εις τούς προς εμέ φι-
λικούς μορφασμούς του ; Τόν βλέπω εις την
τράπεζάν μου προσηνή , τρυφερόν, νά φιλ^
τά τέκνα μου ! "'Βχω εγκαρσίους, θελκτικάς έ-
πιστολάς του. Και υπό τό μειδίαμα τούτο τ^ς
άγαθότητος Ιίου τί έκρύπτετο ! . . . θεέ μου !
πόσον παράδοξος εινε δ βίος και πόσον ωραία
ιίνε η ωραία αύτη λέζις της ελληνικής
γλώσσης• ΕΙΡΩΝΕΙΑ ; »

Κ.

καρφίς ααιμοδετου ψαααουςα

Ευφυής Παρισινός τεχνουργός χατεσκεύασε
περιεργότατον κότμημα, καρφίδα λαιμο^έτου,
παριστώσαν κεφαλήν πτηνού. Παρακαλείτε τινά
νά παρατήρηση την καρφίδα του λαιμο^έ-
του σας, αμέσως ίέ τό πτηνόν ανοίγει τό ράμ-
φος και άρχεται έκφραστικωτάτου κελα^ημα-
τος. Ή καρφίς του λαιμο^έτου σας ψάλλει,
προς μεγίστην εκπληξιν τών παρεστώτων. Ή
καρφίς εινε έμπεπηγμένη εΙς καθειμένον λαιμο-
δέτην εις τό κάτω αύτου μέρος, δπερ αποτελεί-
ται εκ μικρού σωληνος εφαρμόζεται έτερος σωλην
εκ καουτσού, άποκρυπτόμενος υπό τόν ύπεν^ύ-
την. Ό σωλην ούτος έχει μήκος 60 ύφεκατομέ-
τρων, απολήγει ί* εις ελαστική ν σφαϊραν, ην
θέτομεν εις τ^ θυλάκιόν μας. Ό μηχανισμός
τ9)ς καρφίδος εινε τοιούτος, ώστε δταν πιέζγ)
τις την σφαϊραν καί δ άήρ ίιά 'ίού σωληνος α-
νέρχεται προς αυτήν, παράγεται ήχος, παρεμ-
φερής προς τόν του κελα^ήματος πτηνού. Ή
ψάλλουσα καρφίς ενεργεί απλούστατα ^ιά της
πιέσεως της χειρός, στοιχίζει ίέ 20 φράγκα μόνον.
Όταν θέλτρ τις νά μεταχειρισθη αύτην ώς
απλούν κόσμημα, αφαιρεί τόν έλαστικόν σωλή-
να. *Αρκεΐ ^έ νά έφαρμόση αυτόν εκ νέου. Ινα
άπο^ώση «Ί^ '^^ν καρφίδα την περίεργον αύτης
ιδιότητα. Συνκστώμεν τό πρΜτότυπον κόσμημα
εις τούς ημετέρους κομψευτάς.

Ή ζηλοτυπία εινε αμφιβολία και η αμφιβο-
λία είνε της αληθούς αγάπης θάνατος.

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

80

ΒΒτίΜ,

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Ή άβιβαιότης τϋς ευτυχίας βίν• σκληρότερα
η της δυστυχίας η β•βαι6της.

Κθ(|Ααται £ν£υ ονείρων [χόνος δ ζών Ανευ ελ-
πίδων.

*Άν τοι όνειρα η|Αών πάντα ίπραγρ,ατοΰντο,
ευθύς θα έπαύθ(&εν όνειρευό[Λενοι.

Το χάλλος ώς δ ά^ά|Λας άχτινοβολεΐ ινλειό-
τερον δταν περιβάλληται ύπο χρυσού.

Μόνος δ έχων χαρ^Ιαν ενθυ|χειται-
^α είνε επιλησ(Αον.

-το πνβυ-

Πολλάχις ^ύο
{χίαν χαράν.

λύπαι ένού(/.εναι άποτελοΰσι

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

"Αγγλος έχατομμυριουχος, δ χ. Φαίυ, χατοιχων
ίν Γοοαναξοϋάτω του Μεξιχου, ήρξατο νής οίχοδο-
μής μεγαλοπρεπούς εναερίου άναχτόρου, βπερ θέλει
ίχει ϋψος έχατδν μέτρων χαιθά περιστοιχίζεται ύπδ
χήπων απέραντων, άναμιμνησχόντων τους περίφημους
«χρεμαστούς χήπους» τ^ς Βαβυλώνος, εις ους ή
άνάβασις θα γίνεται δια γιγαντιαίου άνελχυστγίρος.
Τδ έναέριον άνάχτορον, όπερ θα ονομασθη «Άνά-
χτορον τίΐς Σεμιράμιδος», θα διατελη εις τηλεφω-
νιχήν συ^ριοινωνίαν προς την πδλιν, το ύδωρ δε θα
διοχετεύεται εν αύτφ έχ πηγής, ήν ήγέρασεν δ χ.
Φαίυ. Το περιεργότερον εΙνε δτι το άνάχτορον τοΰτο,
δπερ θα ύποδαστάσωσι γιγαντιαΤαι σιδηραϊ σττίλαι,
θα χατασχευασθη χαθ' δλοχληρίαν έχ . ... ναστο-
χάρτου Ι

Τδ εν Παρισίοις ιστοριχδν μουσεΤον νής πέλεως
απέχτησεν εσχάτως περίεργον άντιχείμενον: βόστρυ-
χο** έχ τριχών τίΐς χεφαλΐ]ς του Ροβεσπιέρρου, έγχε-
χλεισμένον έντδς μεταλλίου, έφ' ου δ μαρτυριχδς
στέφανος περιβάλλει τον θυρεδν τΐ|ς Ίσότητος, φέ-
ροντα έγχεχαραγμένην την ήμερομηνίαν τ^ίς δολοφο-
νίας του φοβερού δημεγέρτου.Τδ περίεργον τούτο λεί-
φανον άνφιεν εΙς την άδελφήν του Τοβεσπιέρρου ής
άποθανούσης περιήλθεν'διαδοχιχώς εΙς άλλους.Οινΰν
δε χάτοχοι αύτοΰ τδ έδώρησαν ε!ς τδ ιστοριχδν μου-
σεΤον τί|ς πόλεως τών Παρισίων.

Έάν ήδυνάμεθα να πιστεύσωμεν άμβριχανιχήν
τίνα έφημερίδα,έν Βουχουρεστίφ αί έπισχέψεις τ7]ς πρώ-
της του ίτους γίνονται χατά τρόπον δλως πρωτότυ-
«ον. "Εν τινι μεγάλη πλατεία, ήτις χαλέΤται Αγορά
τώνΈπισχίπτηρίων, συναθροίζονται Λ δπηρέται δλο-
χλήρου τί[ς πέλεως, φέροντες χάνιστρα πλήρη έπι-
σχεπτηρίων. *Έχαστος υπηρέτης έχφωνεΤ τδ δνομα
τών χυρίων του διαδοχιχώς,πάντες δ* οι άλλοι ύπη-
ρέται τών προσώπων τών εύρισχομένων εις σχέσιν
μετ αυτών προσέρχονται χαι έπιδίδουσι τά έπισχε-
::τήρ!ά των,τοποθετούμιενα εν ιδιαιτέρφ διαμερίσματι

ϋ'ν Α•ην«κ εχ τ•υ τυΐΜγραφιΙου των χαταστηματων ανιζΤΗ ΚΔΝΖΤΑΝΤΙΝΙΑΟΥ. 1881 — 1223

του χανίστρου' «Ούτως ή ανταλλαγή τών έπισχε- |
πτηρίων», επιλέγει ή άμεριχανιχή έφημ6ρις,«γίνετ«
άχέπ<ι)ς χαί ευχαρίστως δια πάντας. Άβρδτης χαί
άνεσις Ιχανοποιουνται άμφδτεραι.» Είνε τ^ δντι πε-
ρίεργον πώς γράφεται ή ιστορία εν Άμεριχη !

Μη άρχούμενοι εις τά έφευρεθέντα μέχρι τούδε
^αντοΤα βΓδη ποδηλάτων, οι έρασται τής ποδηλασίας
επενόησαν τδίστιοφδρον ποδήλατο ν. "Αγ-
γλος τις μετά τγ|ς συζύγου του άναχωρήσαντες
την πρωίαν έχ νής γαλλιχτίς πόλεως ΗοηίϊβυΓ επί
οχήματος τοιούτου άφίχοντο την εσΊζέροη εις Ρουάν,
διαδραμέντες 72 χιλιόμετρα. *Άμα ώς έπι λεω-
φόρου τινός δ άνεμος ήτο εύνοϊχός, οι έπιδάται του
ποδηλάτου άνεστήλουν μιχρδν ίστδν έχ ξύλου βαμ-
6οΰ, άνεπετάννυον τδ ίστίον χαι τδ ποδήλατον έτβ-
ξείδευε . . . πλησίστιον. ΚαΙ είς αύτάς τάς ανωφέ-
ρειας ή χίνησις τών χινητηρίων ποδείων άντιχαθί-
στατο ύπδ του Ιστίου .Έάν δ άνεμος ίπνεεν ενάντιος,
Ιστδς χαι Ιστίον άνηρτώντο χατά μί|χος του ποδηλά-
του χαι τδ ποδήλατον έχινεΤτο δώ τοΟ συνήθους τρόπου.

"Ολως ειδιχώς θέλει συμμετάσχει ή χδλις τών
Παρισίων τίίς παγχοσμίου έχθέσεως του 1889. Το
Δημοτιχδν Συμβούλιο ν έψήφισε πίστωσιν 700,000
φράγχων πρδς άνέγερσιν δύο μεγαλοπρεπών περι-
πτέρων, εν οίς δ Δείμος θά έχθέση τάς συλλογάς.
Μεταξύ τών έχτεθησομένων άντιχειμένων συγχατοκ-
λέγονται τάεχτυπα υποδείγματα τί}ς Σορβόννης χαί
ττ5ς ίατριχ^Ις Σχολής. Τέσσαρα μεγάλα σχεδιογρα-
φήματα παριστώσι εν γενιχαΤς γραμμαΤς τους ίΐβ-
ρισίους χατά τδ 1789 χαί 1889. Δέχα ωραιότατα:
χαι άχριβέσταται ύδατογραφίαι παριστώσι την γειτ-
νιάζουσαν πρδς τά όχυρώματα ζώνην νί^ς πόλεω:,
ήτις διατελεί εν πλήρει μεταμορφώσει. Ή ΰτηρεσία
τής υγιεινής τής πόλεως θά έχθέση εν τί)^ χήπφ,
τώ περιβάλλοντι τά περίπτερα τοϋ Δήμου, δύο υπο-
δείγματα οιχιών, τής μεν χατεσχευασμένης ύφ* δλους
τους δρους τής υγιεινής, τής δ* ετέρας ουχί. Φωτο-
γραφίαι, σχεδιογραφήματα, σχέδια θά έξειχονίζωτι
τάς προόδους τάς έπιτελεσθείσας χατά την τελε»-
ταίαν δεχαετίαν εν τοΤς διαφόροις τής πρωτευούσης
ύπηρεσίαις.

Έν Έδιμβούργφ θά άνεγερθη προσεχώς τδ ί'-
ποδρόμιον, δπερ χατεστράφη εσχάτως έχ πυρχαΥ^•
Τδ νέον Ίπποδρόμιον ου ή δαπάνη δεν θά ύπερβη τα;
125,000 φράγχων, μολονότι θά περιλαμβάνη τρι-
σχιλίους θεατάς, θά άνοιχοδομηθη άποχλειστιχως δ'•
υλών άφλέχτων'αύτά τά εδώλια τών θεατών θά ί^-
χρισθώσι δι' ύλης, μη ύποχειμένης ^ί^άνάφλεξι^
Θεωρεία δεν θά Ιχη τδ ίπποδρόμιοί, ος1^|?ϋ^ ^'
-αύτοΟ θά- ίχν^ 'άμφ£θέα7ρ(ν.ήν 119ΕΥβ9ΚεΟ^^

Ό Άγαθόπουλος εινε μεμνηστευμένο(^ Ι^^'^* *®'
λυφέρνου νεανίδος, άλλα φοβείται τδν γόί^χον.

— Κουτέ, τφ λέγει δ πατήρ του, {^^ως χβί ^Τ**
δεν ύπανδρεύθην. 7

— Ναί, άπαντ^Ι δ Άγαθόπουλος, Γάλλά συ ί^Γ
ρες την μητέρα, ενώ εγώ πρόχειται νά ^υμψεΜ μ»
μίαν άγνωστον ! ^-^ γ

ΒΙρΙίϊζΘΟΐ3νν_ΐΟΟ^ί^ '

χ

Αριθ. 652 — ΛβτΓτά είκοσι πέντε.

βχος: ιγ•'.

ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΚΑΤΑ ΚΤΡΙΑΚΗΝ

Τ6:<.ο^ ΚΕ^.

4«& 1 *1«νον•ιρ• Ι»Α«τ. «τους ««Ι ιΤνκι Ιτή«ι«ι• — ΓρκφιΤον ΑιΐυΙ. *θΙ&ς 2τ«^ιου 82»

7 Φεβρουαρίου 1888

ΑΓΟΡΑ ΚΑΙ ΑΡΠΑΓΗ
ΓΥΝΑΙΚΠΝ ΠΑΡΑ ΤΟΙΣ ΕΛΛΗ ΣΙ

Συμπαθητιχώτατοι (Μταζυ των &ρ.ηριχών
Υΐρώων βίναι &(Αθλογου[Λένως δ Έκτωρ και δ
Ό^υσσεύς ενεχα της προς τάς συζύγους των ά-
γά•ΛΥ)ς. Ή Έκτορος και *Ανίρο(χ.άχ7ΐς 6(χ.ιλΙ«,
ι;αριστα|Αενης καΐ της τόνπαι<^α αυτών φερού-
9Ί\ς τροφού, είναι εκ των ωραιότατων ούχι ερω-
τικών— το ονορία εν τη περιστάσει ταύτη είναι
βχ^ιίον βεβηλον — άλλ' οικογενειακών σκηνών,
αΐτινες εγράφησαν ποτέ ύπο χβιρος ποιητοΰ. Κα-
τώτερον αύτης ^έν είναι το (ΐ.υθιστόρη(ΐα του Ό-
^υσσέως και της Πηνελόπης (χητε κατά την
σύλληψιν [Λητε — εν τοις πλεΐστοις τουλάχιστον
— κατά την έκτέλεσιν. Ή αγάπη του Ό<ϊυσ-
σίως προς την πατρίία και την γυναικά του
είναι τοσαύτη, ώστε ύπερνικ^ δχι μιόνον την ίυ-
β|λέν<ιαν του (χεγάλου Ποσειδώνος, άλλα και
τον έρωτα ίύο πολυριηχάνων καΐ πολυθελγητρων
θεαινών. Άφ* ίτέρου η Πηνελόπη, η ασθενής
γυνή, ^εν άπαυ^α άνα[Λένουσα έπΙ είκοσι [χακρά
ετη τον απόντα σύζυγον, η παθητική αύτης
άντίστασις ίέν καταβάλλεται ριη^' δτε έκατον-
τάς ίλη (Μνηστήρων νεαρών και πλουσίων εγ-
καθίσταται εν τη οΙκΙί>: του Όίυσσεως απει-
λούσα δτι ίεν θά εξελθη αύτης πρΙν ή Πηνε-
λόπττ) εκλεξη &νίρα.

Το σέβας δ|Λωςι 8περ η Ό[Ληρική κοινωνία
ταΐς γυναιζίν άπένε[χ.εν, εκπροσωπεί προ πάντων
η Άρη^, ή σύζυγος του Αλκινόου, βασιλέως
των Φαιάκων. Ή θυγάτηρ αύτης ΝαυσικοΙ
«υριβουλεύει τον Ό^υσσεα, 8ταν φθάση εις τον
οίκον του πατρός της και εισέλθη εις την αΐθου-
σαν, να ίκετεύση πρώτον την Άρη την, ούχΙ τον
Άλχίνοον, δπως τύχη του σκοπού του. Το αύτο
ίπαναλα[ΐ.βάνει κατόπιν και η Άθηνα υπό την
|ΐορφην κόρης θνητής προσθέτουσα βτι τΐ|χάται
η 'Δρητη είλικρινώς ούχι (Αονον ύπο τών υιών
της και του ανδρός άλλ* ύπο παντός του λάου,
χαι ΟΤΙ αύτη διαλύει πολλάκις τας φιλονεικίας
τών άντρων. Έάν κερ^ησης, λέγει η θεά, την
ευνοιαν εκείνης, υπάρχει έλπις να φθάσης εις

ΤΟΜΟΣ ιβ'— ι888.

την πατρίδα σου καΐ νά ϊ^ης τους φίλους σου.
Και δ Όίυσσεύς ακολουθών τάς συρ,βουλάς ταύ-
τας επιτυγχάνει δ,τι έπεθύ[χει, καΐ |χείζονα (ΐά-
λιστα τών ελπίδων του.

Και δ(χως αί γυναίκες αύται, α! τοσαύτην ά-
γάπην και τοιούτον σέβας νά έ(Απνεύσωσιν ίκα-
ναι, ήσαν άγορασταΐ. Έν τοις Ό|Αηρικοϊς ποιή-
(Αασι το συνηθεστατον [ΐ,εσον ^Γ ου δύναται δ
άνήρ ν' απόκτηση γυναίκα είναι τά κτήνη, και
αί παρθένοι όνθ(/.άζονται άΛφΒσίβοιαι ώς αύζά-
νουσαι τάς άγέλας τών γονέων των. Ό "Εκτωρ
έπλήρωσε πολλά εις τόν γέροντα ΉετΙωνα ^ιά
ν' άγοράση την Άνίρο|Αάχην, εάν ίέ ^έν ητο
δ ιοιος υιός βασιλέως ισχυρού και πλουσίου, η
Άνίρομάχη θά ένυ|χφ8ύετο ίσως παχύν τινα
κτη(Αατίαν η γεωργόν ίυνά(χενον νά προσφέρη
εΙς τόν πατέρα της πλείονας βούς και πλείονα
πρόβατα. Εννοείται δτι δσον ωραιότερα ητο η
προς γά(Αον κόρη, τόσον περισσότεροι και οι ρ^νη-
στηρες καΐ τόσον (λεγαλειτέρα και η τΐ(χή, ήτις
ίι' αυτήν προσεφέρετο. Ό Νηλεύς δ πατήρ του
Νέστορος, είχε κόρην ώραιοτάτην, την Πηρώ,
ην πολλοί εζήτουν εις γά(Αθν, ούτος ^έ ύπέσχετο
νά τήν ^ώση εις εκείνον, δστις ήθελε τφ φέρει
τάς άγέλας του Φυλάκου, βασιλέως τινός της
Θεσσαλίας. Το έργον τούτο άναλα|Λβάνει νά κα-
τορθώση δ Μελά|Απους, τψ δντι ίέ τό κατορ-
θώνει ^ιά της (/.αντικης σοφίας του. Ούτω
και εις πάσας τάς λοιπάς εν τοις επεσι ρ.νη(ΐ.ο-
νευθ|χένας περιπτώσεις δ πατήρ της κόρης πω-
λεί αυτήν τοις ρ.ετρητοϊς η άντι έργου τινός
φέροντος κέρδος αύτφ. Ό Όθρυονεύς π. χ. έζή-
τει τήν θυγατέρα του Πριά|χου Κασσάνίραν εις
γά[Αθν, ύπέσχετο ί* άντ' αύτου νά έκβάλη της
Τροίας τους Έλληνας, άλλα πριν εκτέλεση τήν
ύπόσχεσίν του εφονεύθη ύπό του *Ι^θ[Λενέως.

Ή κόρη έν τούτοις ούίέποτε ήρωτάτο περί
της κλίσεως της. "^Ωφειλε νά ίεχθη ώς &ν^ρα
εκείνον, δστις ήθελε προσφέρει τφ πατρί της μεί-
ζονα ^ι* αύτην τΐ(Λην. Μετεβιβάζετο απλώς ώς
κτη(χα οιονδήποτε από της κυριότητος του πα-
τρός εις την του ανδρός, βστις πάλιν ώς κτη[Αα
ή^ύνατο, εάν ήθελε, νά τήν πώληση η ίωρήση
εις άλλον. Περί του ίευτέρου ^ίν ύπάρχουσι
|ΐεν πολλαι (χαρτυρίαι, [χία δ[ΐ.ως είναι σαφέστα-
τη* δ ολίγον ανωτέρω μνη|ΐ.ονευθεις ^ελά(ΐ,που£ΐ

82

£2Ζ3Τυ^

ως κερίηίτας ίι« της *τοφΙας του την ώραίαν
Πηρώ είώρησεν αύτην εις τον ά5ελφόν του
Βίαντα, αύτος ί' ένυμιφεύθη άλλην. Και η πο-
λύτψος αυτή του Ό[Λ7ϊρου (χυθικη ίιήγησις
πιστοΰται, δσον άφορήέ την ίωρεάν της γυναι-
κός, εκ ςτεριεργου τίνος γεγονότος συ(Λβάντος ττερι
τα τέλη του έκτου αιώνος εν Σπάρτη, οπβρ δΉ-
ρόίοτος ώς ιστορικόν παραίίίει η(Αΐν. Αρίστων
δ βασιλεύς της Σπάρτης ηράτο της γυναικός
του φίλου του *Αγήτου, δπως ί' απόκτηση αυ-
τήν (Ληχανάται το έξης* Συριφωνεϊ (χετά του
φίλου του να ^ώση εΙς αύτον εν εκ των πραγ-
ριάτων η κτη(χάτων του, το οποίον εκείνος η-
θελεν εκλέξει, ν' άφήση ίέ και δ 'Άγητος αυ-
τόν έπειτα να έκλέζη εν των κτημάτων εκείνου.
Ό "Άγητος (Ληίέν ύποπτευό[Αενος ίέχεται την
συ(χφωνΙαν και εκλέγει εν εκ των πραγ(Λάτων
του Άρίστωνος, ούτος (ίέ, δταν ηλθεν ή σειρά
του, ζητεϊ την γυναίκα του φίλου του. Ό "Α-
γητος ίια[/.αρτύρεται κατά της έπιβουλης,έπειίη
δ[λως η συριφωνία είχε γίνει (χεθ' δρκου, αναγ-
κάζεται να ένίώσγ) και παραχωρεί την γυναι-
κά του εις τον *Αρίστωνα. Το άνέκίοτον τοΰτο
ηκουσεν 6 Ηρόδοτος, ώς φ3^ινετάι, εν αύτη τη
Σπάρτη, ίέν υπάρχει ίέ λόγος ν' ά|Αφιβάλλη
τις περί της αληθείας αύτου, άλλα και αν ύπο-
τεθη, δτι εινε (χόνον άνέκίοτον και ούίέν πλέον,
δτι δρ.ως οι Σπαρτιάταιτο ίιηγουντο ώς αλη-
θές, αποδεικνύει δτι ίέν το έθεώρουν και άπίθα-
νον. *Αλλ' εν Σπάρτη εις χρόνους ιστορικούς εί-
χον ^ιασωθη εθΐ|Λα παλαιότατα, πολλάκις αρ-
χαιότερα κατά πολύ και αύτης της δ(χηρικης
εποχής. "Αλλοίς τε είναι πρό^ηλον, δτι εθΐ(Λα
τοιαύτα, ώς ή (Αεταβίβασις γυναικός ένεκα
στοιχηριατος, τεθέντος ίσως εν στιγμ,η μ,έθης έ-
λαφράς, ^έν γεννώνται εν έποχαϊς άκρ,άζοντος
πολιτισ[ΐ.ού, άλλ' είναι λείψανα θεσ(λών άνερχο-
(λένων εις χρόνους ημιβαρβάρου καταστάσεως,
θα φανη λοιπόν ίσως παράίοζον, πώς ύπο
τοιούτους εξευτελιστικούς ίιά την γυναίκα κοι-
νωνικούς δρους ηίύνατο νά βλάστηση και ν* ά-
ναπτυχθη η τρυφερά της Πηνελόπης και της
*Αν^ρθ[Λάχης αγάπη η το σεβάσ(Λΐον ριεγαλεϊον
της Άρήτης και προ πάντων πώς οι άνδρες ήού-
ναντο νά αισθάνωνται ακριβώς ειπείν σέβας 5ιά
γυναίκας, αϊτινες κατ* ούσίαν ^έν ίιεφερον των
άλλων κτηρ,άτων του οϊκου των. Και ρ.η νο|Αί-
ση τις δτι τα τρία παραίείγ(χατα,ά άνεφέρο[Λεν,
άποτελούσιν έξαίρεσιν, δτι 5έ τών £λλων γυναι-
κών η θέσις ούίεν είχε το ποιητικον και ζηλω-
τόν. Ό Άχιλλεύς, δ άγαρ,ος, δ παράφορος (χέ-
χρις άγριότητος, λέγει παρ* Όμηρφ γενικώς,
δτι πάς άγαθος και φρόνΐ|Λος άνηρ άγαπό: την
γυναικά του και πονεϊ αύτην.

Ή άντίφασις αΰτη (/.εταξύ τών έπισή|Αων
θεσ(Αών και της πραγ(ΐ.ατικης θέσεως της γυ-

ναικός εν τη κοι.νωνία εξηγείται εκ τούτου, δτι
η δ[ΐηρικη έποχη αποτελεί το τέλος (χακρας
περιόδου της ιστορίας τών Ελλήνων, τ τις προϊ-
στορικής ίηλαίή περιόδου, ης ϊίια εινχι καΐ τά
(Λνη[ΐ.ον8υθέντα εθιρια. Ή δ(Αηρικη κοινωνία φέ-
ρει άκό(χ.η εν πολλοίς τον τύπον χρόνων βαρβά-
ρο)ν, χωρίς αύτη νά ηναι βάρβαρος, φορεί τρό-
πον τινά φόρε[λα αεσαιωνικόν, εν 6> νεωτερίζει
κατά τον βίον και τα αΙσθή(Λατα. Και τούτο
επέρχεται πανταχού, δπου η άνάπτυζις του
λαού προβαίνει φυσικώς και ελευθέρως. Οί Οεσ^χοΙ
ακολουθούν και γενικεύουν τάς ιίέας, ^έν προη-
γούνται αυτών, το περιέχον μεταβάλλεται κατά
το περιεχό(χ.ενον. Αι 1<^έαι δμ(.ως,.έξών έγεννήΟη
δ θεσ(/.ος της άγορδίς τών γυναικών, ^έν ήσαν
πλέον ΐίέαι της δ(/.ηρικης εποχής, και τούτο
απεδείχθη ούχΙ πολύ βραίύτερον, δτε επεκρά-
τησεν ή συνήθεια δ πατήρ της κόρης νά προικί-
ζη αυτήν, ούχι νά την πωλη. *Αλλά και εν
αύτοις τοις δμηρικοϊς ποιήρ,ασιν ευρίσκονται εν-
δείξεις πολλαι της προόίου ταύτης. Ό Άγα-
(;.έ(;-νων προσφέρων τω Άχιλλεϊ [Αίαν τών θυγα-
τέρων του εΙς γάριον υπόσχεται νά την προίκιση
(χ,έ επτά πόλεις, προσθέτει ίέ και το λίαν ση-
(Ααντικόν,δτι θά ίωση εις αυτήν δσα ουδείς ποτέ
είωκεν εις τήν κόρην του* τούτο δεικνύει, δτι
και άλλοι συνείθιζον νά ίίίωσι προίκα, αν και
συχνότερον συνέβαινε νά λαμιβάνωσιν αύτοι οώ-
ρα παρά τών γαμβρών. Ανωτέρω εϊπο(^^εν, δτι
προκειμένου περί γάμου ή θέλησις της κόρης οέν
ήρωτδίτο. Τούτο είναι αληθές, οί γονείς δμω;
έφρόντιζον βεβαίως νά ευρωσι γαμβρον κατάλ-
ληλον και άξιον της κόρης των, ίιά τούτο δ
Άχιλλεύς απορρίπτων τήν πρότασιν του Αγα-
μέμνονος λέγει ειρωνικώς δτι δ Αγαμέμνων ίύ-
ναται νά βύρη Ισχυρότερον βασιλέα, εις δν νά
ίωση τήν θυγατέρα του. Και οί μνηστήρες της
Πηνελόπης πολλάκις προτρέπουσιν αυτήν νά
έκλέξη επΙ τέλους ε να, δστις ήθελε ίώσει τά
πλείστα (προς άγοράν της) και δστις, προσθέ-
τουσιν, ήθελε τη φανη δ άριστος. Έν γένει
είναι άναμφίβολον, δτι και τότε συνέβαινεν δ, τι
και νύν. Σήμερον συχνά οί γονείς υποβάλλον-
ται εις όίυνηράς αφαιμάξεις, δπως ίώσωσιν
εις τήν κόρην των γαμβρον ί ιακεκριμένην κατέ-
χοντα εν τη κοινωνί(|ε θέσιν τότε επίσης συχνά
οί γονείς θά έπροτίμων χάριν της κόρης των
μικρότερα ν τιμήν παρά γαμβρού αγαθού και
γενναίου άντι μείζονος προσφερορ*ένης τυχόν παρ
άνίρος κατωτέρου ή γέροντος.

Και δσα ίέ ανωτέρω έξεθέσαμεν περί της ίί-
κην κτημάτων μεταβιβάσεως τών γυναικών
άπο χειρός εις χεϊρα, άίύνατον φαίνεται να
ηναι απολύτως αληθή. Δεν εχομεν μεν ^ητας
μαρτυρίας περί περιορισμών του δικαιώματος
της ίωρεάς ή πωλήσεως, άλλα καΐ άνευ μ«Ρ"

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

ΒΧίττΜ.

83

τυριών ^υνά(Α«θα ά^ιστάχτως νά παρα^εχθώ-
(ΐι«ν, $τι βΐ; ού^ένα ίπετρίπβτο χατά βούλησιν
νώ ^ιαθίση την γυναικά του. Ββοαίως οί ανα-
ζτις, οί άριστεϊς χαΐ οί «λλοι εύποροι άστοΙ, οΖ-
τινες εζέ^ιίον εΙς ώρισ|ΧΕνον πρόσωπον τας θυ-
γατέρας των ώς νθ(χΙ[Αους γυναίκας, ουοέποτε
6ά ηνείχοντο νά ΐ^ωσιν αύτας πωλου[Αένας ίΐ-
χην κτηνών, ίσως ένεκα ιδιοτροπίας τίνος του
ανδρός των, εΙς χειρώνακτας η άλλους της ε-
σχάτης κοινωνικής τάξεως ανθρώπους. Ότι ε-
γίνετο ενίοτε (Λεταβίβασις, τοΰτό ρ.οι φαίνεται
ζνα|Αφισβητητον, άλλα πλην του δτι τά ηθη
βά κατε^ίκαζον τάς πράξεις ταύτας, πάντοτε
βεβαίως θ* άνεγνωρίζετο εις την γυναίκα το ίι-
χαίωμα, δσάκις η ρ.εταβίβασις εγίνετο £νευ
της συγκαταθέσεώς της, νά επιστρέφε εις ταν
οιχον του πατρός της. θά ητο ^ε λίαν ενδιαφέ-
ρον νά γινώσκω(Αεν, εάν εν τοιαύτη περιπτώσει
έ^ικαιοϋτο δ άνηρ ν' άπαιτησγ) την επιστροφην
της τΐ{χης, ην ένεκα της γυναικός είχε πληρώ•
σει εις τον πάτερα αύτης* δυστυχώς δ(Λως εν
τοΙς ποιη|ΐασι του Όρι.ηρου ού^ερΕ.ία περί τού-*
των καταφατική η άποφατικη ενίειξις ευρί-
σκεται- αναφέρεται ριόνον δτι 6 Ήφαιστος συλ-
λαβών τον *Άρην εν ερωτική δαιλίο»: ρ,ετά
Γίς συζύγου του Αφροδίτης και ίεσ[ΐ.εύσας αυ-
τούς ίι' αοράτων ^εσρΕ.ών ηρνειτο νά τους λύστ),
πριν επιστρεψη αύτφ δ Ζευς πάντα δσα ώς πεν-
θιρος είχε λάβει παρ* αυτού. Άλλ' ενταύθα πρό-
κειται περί σφάλ(Λατος σπουδαίου της γυναικός,
ιιναι ίέ λίαν πιθανόν δτι και παρά τοις θνη-
τοις εν δρ.οίαις περιπτώσεσιν επηρχετο ίιάλυσις
του γάριου έπιστρεφο[ΐένων εις τον άν^ρα δσα
ίΐ/ί πληρώσει προς άγοράν της γυναικός.

Ύπο την εποψιν τ^ις τηρήσεως των συζυγι-
κών καθηκόντων εν γένει δ άνήράπήλαυε ριεγά-
λην έλευθερίαν, εν φ παρά της γυναικός άπη-
τεϊτο (ΑεγΙστη άγνότης. Έπετρέπετο ύπο των
ηθών εΙς τους δναρας νά τρέφωσι παλλακίδας
οχι αόνον εν καιρφ πολέ(ΐ.ου, άλλ' εν αύτφ τφ
οίκφ των, τα τέκνα δριως τούτων εθεωρούντο
νόθα. Ή εκ παλλακί^ος τεκνοποίησις ένεκρί-
νετο πολλάκις και ύπ' αύτης της νο(Λί[Λου γυ-
ναικός, εάν αυτή ητο στείρα* ^ιότι παρά τοις
όρχ^αίοις ή άτταιίΐα εθεωρείτο ώς το [λέγιστον
των ίυστυχηριάτων. Έν φ δμιως τά ηθη ίέν
κατείΐκαζον τάς μετά παλλακίδων σχέσεις,
πολλοί των ανδρών εκουσίως άπέφευγον αύτάς,
όπως μη ^υσαρεστήσωσι τάς νομίμους γυναικάς
Των• Ούτω δ Λαέρτης ειχεν αγοράσει ώς ίού-
λην την Βύρύκλειαν άντι είκοσι βοών, £ν καΐ
ητο ^ί νέα και ώραΐα, δμως, βέβαιοι δ ποιη-
τής, ούίέποτε την ήγγισεν σεβόμενος την γυ-
ναικά του.

Τοιαύτα δείγματα εγκρατείας τεκμηριούσι
δποΐα οίκειότης και αμοιβαίος σεβασμός, δποία

αρμονία ύπηρχεν έν ταϊς σχέσεσι τών ίύο συ-
ζύγων ^ητώς ί' ανακηρύσσεται ύπό τού Όίυσ-
σέως ή μεταξύ ανδρός καΐ γυναικός αρμονία
ώς το κάλλιστον και πολυτιμότατον τών θεών
ίώρον. Ή κοινωνία, έν τ) το αξίωμα τούτο ίιε-
τυπώθη, ητο πάντως δλως <ίιάφορος της το εθι-
μον της αγοράς τών γυναικών καθιερωσάσης.

Και τφ οντι το έ'θιμον τούτο πρέπει νά είναι
σύγχρονον η κάλλιον ειπείν αποτέλεσμα άμεσον
της συμπήξεωςτώντέως διεσπαρμένων καιχωριστά
άπ' αλλήλων βιουσών φυλών εις έθνη και κράτη.
Εις τάς πρωτογενείς κοινωνίας, ών έκαστη απο-
τελείται ύπο φυλής μάλλον η ήττον μικράς, οί
γάμοι γίνονται ίι* αρπαγής τών γυναικών, προ
πάντων δπου τύχη ενωρίς ν' άναπτυχθ^ απο-
στροφή κατά γάμων μεταξύ στενών συγγενών
τότε, έπειίή τά μέλη της φυλής συγγενευουσιν
ή υποτίθεται δτι συγγενεύουσι μεταξύ των, εξ
ανάγκης οί άνίρες τρέπονται προς τάς γυναίκας
£λλων φυλών και άρπάζουσιν αύτάς. Αϊ έριδες
και οί πόλεμοι ένεκα τούτου είναι αιώνιοι, άλλα
τούτο ούίένα πτοεϊ, ίιότι είναι ακριβώς ή ε-
ποχή τού πολέμου πάντων κατά πάντων. Άμα
τεθώσιν δμως αί πρώται βάσεις πολιτειακού
βίου μεταξύ πλειόνων φυλών είτε ύπό δμοσπον-
^ιακήν μορφήν είτε ύπό το κράτος ενός αρχηγού
ισχυρού και κηρυχθ^ εΙρήνη ίιαρκής μεταξύ
τών μελών τού νέου συστήματος, ή αρπαγή πε-
ριορίζεται, αν μη έξαλειφθγ) βλως* δ άρπαξ
υποβάλλεται εις ικανοποίησιν τών συγγενών της
άρπαγείσης και καταδιώκεται ύπ* αυτών, ώστε
αναγκάζεται νά συμβιβασθη ίιά χρημάτων, (^η-
λαίή ίιά κτηνών. Ό συμβιβασμός ίγει αμέσως
εΙς τόν θεσμόν της αγοράς. Έάν έξακολουθώσι
και μετά ταύτα αί άρπαγα Ι, κατά τό πλείστον
βεβαίως βλάπτονται φυλαΐ ξέναι, μη άνήκου-
σαι εΙς δ και οί άρπαγες κράτος.

Πόσον παλαιά είναι λοιπόν ή αρχή τού
εθίμου της άγορας τών γυναικών ; ή πόσον
παλαιά είναι ή ί^ρυσις αληθών κρατών έν
Ελλάδι ; Εις την έρώτησιν ταύτην ούίείς,ύπο-
θέτω, ιστορικός έχει τό θάρρος ν* άπαντήστρ ώρι-
σμένως' αί βάσεις εΤχον τεθή ϊσως ίύο χιλιάίας
ετών πρό Χριστού, ϊσως και πρότερον. Βέβαιον
φαίνεται, δτι κατά τόν ίέκατον και πέμπτον
πρό Χριστού αιώνα ύπήρχον ήίη έν Έλλάίι
βασίλεια αρκούντως ώργανωμένα και αρκούντως
Ισχυρά• ώστε ή αγορά τών γυναικών συνειθίζετο
παρά τοις "Ελλησιν ϊσως ίέκα αΙώνας ήίη πρό
τού Όμηρου, και ίέν είχομεν αίικον ειπόντες
ανωτέρω, δτι ή εποχή αυτού είναι τό τέλος
μακροχρονίου ίστορικής άνελίξεως, κατά τήν
^ιάρκειαν τής όποιας οί μεν τύποι τού βίου
έμειναν έν πολλοίς αναλλοίωτοι, αί Ι^έαι δμως
βαθμιαίως άνεπτύσσοντο και έξηυγενίζοντο.

Ή από της αρπαγής εΙς τήν αγορών μετά-

84

£Ι21ΤΧ^

βασις άποτιλει βηρια προόδου ανυπολογίστου.
Τούτο ^ίν φαίνεται έχ πρώτης όψεως, ίσως [χά-
λιστα πολλοί ^ωι^αντιχί^ς διαθέσεως άνθρωποι
θεωρήσωσι Τ7)ν μ,εν άρπαγην ίπποτιχην, την
ί' άγοράν ταπεινωτιχην χ,χϊ πεζή ν, δπως τφ-
όντι είναι. Άλλα πρώτον ανάγκη ν' άνα|Ανη-
σθώ(Αιεν $τι οι τότε άρπαγες ποίν άλλο ήσαν η
ιππόται. Δεν άνεγίνωσχον [λυθιστορη[λατα η ε-
ρωτικά ποιη(χατα ούί' είχον ακούσει τι εν γί-
νει τερι τοιούτων πραγμάτων ή φαντασία των
πιθανώς ίεν είχε πλάσει άκό(Λη τον Έρωτα, το
ώραΤον (λειράκιον, το γλυκύ, το έχον χρυσας
πτέρυγας και άλλοτε ίπτά|χενον προς τον ού-
ρανον, δπως άναφλέζγ) τάς καρδίας των θεών,
άλλοτε κατιρχό|Λενον εις την γη ν (Αεταξύ των
θνητών, δπως παράσχη και αύτοϊς (ΐόριον της
υψίστης εύίαΐ(ΐονΙας. Έάν οι πανάρχαιοι "Ελ-
ληνες ελάτρευον τον Έρωτα, άριφιβάλλω πολύ
αν εφαντάζοντο αύτον κατεχό[Λενον ύπο αίσθη-
[λάτων ευγενέστερων των δρρ.ών, ύφ* ών κατα-
λα(ΐ.βάνεται δ τράγος, δταν το εαρ σκιρτά [Λε-
ταζύ των αιγών. Κατά τον θεόν ^έ ήσαν και οι
άνθρωποι. Και αυτών αϊ &ρ[χ.αί ^έν ήσαν λίαν
ευγενείς, ήσαν, αν θελητε, κτηνώίεις, τών ίέ γυ-
ναικών η θέσις κατά την εποχην έκείνην ίέν
ητο βεβαίως πολύ ευχάριστος. Φαντασθητε κό-
ρην νεαν άρπαγεισαν και άπαχθεΐσαν εις χωρίον
(χακρυνον (Αεταζύ ζένων,ύφιστα[Αένηντού άνίρος
τάς ποικίλας ιδιοτροπίας — ίιότι πάντες οι βάρ-
βαροι και η|χιάγριοι λαοί είναι Ιδιότροποι ώς τά
παιδία — (χη προστατευθ|Αενην (χητε ύπο νόριου
τίνος, |χήτε ύπο συγγενών η φίλων φαντασθητε
2τι αύτη έζετέλει τά βαρύτατα τών οικιακών
η γεωργικών έργων— ίιότι και τούτο είναι ϊίιον
τών η(χιαγρίων λαών, οι ισχυροί νά έπιβάλ-
λωσιν εις τους αδυνάτους τά βαρέα η οχληρά
έργα, ^ηλα^η οι άνδρες εΙς τάς γυναίκας, εν φ
αύτοΙ κύριον έργον εχουσι τον πόλε(χον και το
κυνήγιον, — σκεφθητε προς τούτοις, δτι εν τέλει
και αυτής της γυναικός η ζωη εκείτο εις τάς
χείρας του ανδρός, ^ιότι ητο κτήρια αύτου α-
πόλυτον, και θά εννοήσητε δπόσον έβελτιώθη
η θέσις αυτής αφότου επεκράτησε ν* άγοράζη-
ται. Ή γυνή άπο τουίε ίεν ητο πλέον ξένη
αίχριάλωτος, αλλ* εντόπια ^υνα[χένη ε'ν πάση
ανάγκη νά καταφυγή εΙς τους συγγενείς της, οϊ-
τινες δσον βάρβαροι και αν ύποτεθώσι, ^έν είναι
ίυνατον νά ήσαν εντελώς έστερη(Λένοι στοργής.
Ό άνηρ γινώσκων δτι ύπήρχον οι (χέλλοντες νοι
προστατεύσωσι την γυναικά του, εάν πολύ
χακώς την (χετεχειρίζετο, γινώσκων προ πάντων
δτι Θ3ι τον έγκαταλείψτ) και θ' άπολεση ούτω
την τΐ(χην, ην ί ι' αύτην έπλήρωσεν, ηναγκάζετο
νά φέρηται προς αύτην (χετριώτερον καΐ ή|χερώ-
τερον βαθ|χη^ον η ανάγκη έγένετο συνήθεια και
ουτω ανεπτύχθησαν α! ευγενείς έκεϊναι (χεταξύ

συζύγων σχέσεις, ας παρ* Ό[χήρφ θαυ(ΐάζθ[χεν.
Άλλ' δπως φθάσωσιν έπι τής φωτεινής κορυφής
εφ* ης έπι θρόνων κάθηνται ή Άρήτη, η Πηνε-
λόπη και ή Άν<ϊρο[χάχη άγαπώ(χεναι καΐ σε-
βό(χεναι ύπο συζύγων και υιών και λαών, αϊ γυ-
ναίκες πολλάς διέτρεξαν ερήρ,ους, πολλάς υπέ-
στησαν κακουχίας, πολλούς κινδύνους άντΐ(χε-
τώπισαν και πολλαι έπεσαν θύ(χατα εν τούτω
τφ περί άγθρωηΐγίΐ^ ύπάρζεως άγων. Έάν τά ο-
στά τών χίλια ή χίλια διακόσια π. Χ. ετη
άποθανουσών γυναικών ών τους τάφους άνα-
σκάπτο(χεν, ήίύναντο νά &(χιλώσι, πόσας θλι-
βεράς ιστορίας, πόσα σπαραξικάρδια ^ρά{χατα
θά (χάς ίιηγοΰντο.

Δύτη ή τόσον ύ(χνουρ.ένη ύπο(χονή τών γυναι-
κών είναι κατά το πλείστον άποτέλεσ|χ« τής
υποδεεστέρας θέσεως αυτής απέναντι του άν(^ρός.
Ό αδύνατος κατά του ίυνατού [χόνον δπλον έ-
χει την ύπθ(χονήν.

Περί τών λεπτο|χερε(ών του νέου θεσ|χού και
περί τών τροποποιήσεων, ας αναμφιβόλως σύν
τη πολιτική και ήθικη αναπτύξει του λαοΰ υ-
πέστη, ούίέν γινώσκθ(χεν εν άρχη βεβαίως
ούίέν άλλο ητο ή αγοροπωλησία απλή, δπως πά-
σα άλλη κατά την έποχήν ταύτην, ήτοι άν£υ
πολλών τύπων και δρων. Συν τφ χρόνφ δ[Αως
ανάγκη έγένετο νά δρισθώσι πολλά πράγ{χατα
ακριβέστερο ν, προ πάντων νά προβλεφθώσιν
αί διάφοροι περιπτώσεις διαλύσεως του γά|χου,
ν* άναλυθώσιν αύται και νά δρισθη εΙς τίνα εν
εκάστη περιπτώσει θά περιήρχετο το τί(λη|χα,
ίηλ. πότε δ άνηρ έ^ικαιούτο νά το απαίτη-
ση παρά του πενθερου του και πότε οχι• προς
τούτοις τις ^ιαλυθ[χένου του γά[χου θά ερίδνε
κύριος τών παίδων. Περί πάντων τούτων, ώς
εϊπομεν, ούίέν γινώσκορ.εν. Επίσης δυστυχώς
(χεγάλη, ή (χάλλον απόλυτος είναι ή άγνοια
ή(χών περί τών τΐ(χών, αϊτινες έπληρόνοντο ίιά
(χίαν γυναίκα. Και τά 6[χηρικά ποιήματα
ίέν δμιλουσι περί τούτου, ή εάν λέγωσί τι εν
παρόσφ, τούτο είναι τόσον αόριστον, ώστε άίύ-
νατον νά χρησιμεύση εις ασφαλή συμπεράσματα.
Διά τούτο κρίνω καλόν νά παραθέσω τιμάς τι-
νας συνειθιζομένας παρ' άλλοις άρχαιοτέροις
ή τοις σήμερον λαοΐς, ων ή κοιν6)ν(κή κατά-
στασις παρουσιάζει δμοιότητα προς την τών
προ του Όμηρου Ελλήνων, ώστε τά εκ τούτων
παραδείγματα ίύνανται δπωςουν νά ίιαφοϊτί-
σωσινήμάς και περί τών παρ' έκεΐνοιςέθιζομένων.
Τά παραδείγματα θά ληφθώσιν εκ διαφόρων
λαών ασχέτως προς την καταγωγήν και την
εν τη ίστορίγ θέσιν των ίιότι το εθιμον τής
άγορδίς τών γυναικών, ίύναταΐ τις άίιστάχτως
νά εϊπη, είναι παγκόσμιον και απαντάται τό-
σον συχνά εν Ευρώπη, δσον και εν Άσί^, β^'
Άφρικη και Αμερική. Είναι^αΙνεταε^μΙ« '^^^ν
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν:ιΟΟ^ΐ€

£2 22ΤΙ.

85

χυριων βαΟρκ-ί^ων του πολιτισ(χοϋ, ας έκαστος
Α«δς χναγκαίως πρέπει ν' άνέλθη, δπως άναρ-
:ιχηβ^ βίτα «Ις ύψιΐ)λοτέρας.

Παρά τινί λαφ του Ιρανικού οροπεδίου η τΐ(Λη
ϋΐχ; παρθένου ανέρχεται εις 18 [λέχρις 144
(Ττοι 8 ί-πΐ 18) άγελάίων ίια τας χήρας
«ληρώνονσι ρ,όνον το η(χισυ της τΐ(χ.ής ταύτης.
Ά'λλαχου ττης Ασίας δρ.ως πληρώνουσι ί ιά (λέν
το χοράσκον συνήθως πέντε κα|χήλους, εν φ
ίιί |ΐ1αν νέαν χηραν πολλάκις πεντήκοντα κα-
ρπούς ριέχρις εκατόν. Παρά τινι των ή[Λΐαγρίων
της ΡωσσΙας λαών δ πενθερος ίίίει την κόρην
του εις τον γα(ΐ.βρον άντι ίέκα (^έχρι πεντή-
κοντα ^ουβλίων παρ' αλλφ ί' επίσης εν Ρωσ-
οία κατοιχουντι τα (λεν Ισχνά κοράσια τΐ[Λών-
ται άντΙ πέντε |ΑΟνον ^ουβλίων, εν φ τα πα-

ίΐΛ πολλάκις άντι 25 ^ουβλίων — ένεκα του
ρ'.ΐίίος ψύχους ώς φαίνεται. Παρά τοις *Άραψι
του Σινά αγοράζονται αϊ νύ(Λφαι συνήθως άντΙ
5 αέχρι 10 ταλλήρων, ε'νίοτε δ(/.ως ανέρχεται
τ, τΐ[1η ρ^έχρι 30 ταλλήρων αϊ χήρχι στοι-
χίζουσι {χόνον το ή|/.ισυ η και το τρίτον της
τΐ|ΐ.ης ταύτης. Παρ' άλλοις *Άραψι επικρατεί το
εθο; δ γαρ.βρος να ίίίη εις τον πενθερόν του
άντι της νυρ,φης ίώρον συγκείρ,ενον έζ ένδς τά-
:π)τος καΐ τίνων [λίκρών κοσ(Λη[Λάτων, (λεταζύ
των δποίων καταλέγεται και αργυρούς δακτύ-
λιος, δν φοροΰσι κρε[Λά(;.ενον άπο της ^ινός.
Παρά τοις Λάπωσιν δ υποψήφιος γαρι-βρος εί-
ναι ύποχρ£ω[χένος νά έπισκέπτηται επί ετη
ολόχληρα τον (χέλλοντα πενθερόν του και νά
^ίρτ, αύτω πάντοτε οΙνόπνβυ[^-α και καπνόν, (χέ-
χ:ις ου λάβτ) την συναίνεσίν του. •Ο(Λ0ΐα εθΐ(ΐ.α
«ιχρατουσι παρά πολλοίς άλλοις λαοΐς. Παρά
τοΓς πλείστοις ί* αυτών δ γά(Λος διαλύεται και
^ ττληρωθεΐσα τψή επιστρέφεται εις τον γα[χ-
6?όν, εάν 7) νύμφη ίέν είναι παρθένος. Ενίοτε
ώ; φαίνετοίΐ εξ ένος τούλάχισ'ίον τών παρατε-
ίίντων παράγε ιγρ.άτων, αί χηραι προτιμώνται
τών παρθένων, άλλοτε ίέ — καΐ τούτο είναι
•^0 περιεργότατον — προτιμώνται εκ τών κο-
ρών οσαι προ του γάμου των ήίη έγένοντο μη-
"^«ρες. Περί τών Ελλήνων άγνοοϋμεν εάν είι-
οον σημασίαν τινά εΙς τάς οιαφοράς ταύτας,
«πίβανον δμως ίίν είναι το πράγμα.

Αί τιμαι θα φανώσιν ίσως πολλάκις γε"
λοΤαι, είναι δμως πάντοτε ανάλογοι της οίκο-
νομ,ικής καταστάσεως εκάστου λαοΰ. Παρά
τοις "Ελλησιν τόπον νομίσματος έπεϊχον συν-
'ΐίως οι βόίς και τα πρόβατα- θέσατε λοιπόν
^*ί^«, είκοσι η πλείονας βους άντι μιας κόρης
βλευδίρας η άνάλογον αριθμόν προβάτ(ι)ν και
υποθέτω ίέν θά σφάλητε πολύ. Έν τη Ό^υσ-
'βια λέγεται, ώς άνεφέρομεν ήίη, δτι δ Λαέρ-
'^^ζ ηγόρασε μίαν ίούλην νέαν και ώραίαν άντι
Λχοσι βοών-τών ελευθέρων ή τιμή θά ητο τότε

αναμφιβόλως πολύ μεγαλειτέρα. ΕΙς άρχαιο-
τέρας δμως έποχάς αί τιμαι ήσαν φυσικώς μι-
κρότβραι. Όπωσ^ήποτε δ άνήρ ήναγχάζετο
πολλάκις η νά ^ώση άπασαν την περιουσίαν το υ,
δπως άγοράση την γυναίκα, καΐ καταστραφώ
οΙκονομικώς, η νά μείνΐ() άγαμος.

[Έπβτακ συνέχκια].

Χ. Τεουνταχ

ΤΟ ΒΟΤΑΝΙ
ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

(Σννέχβια* Τ^• προηγούμβνον φύλλον)

Άνατρέζωμεν τρία Ιτη προς τα οπίσω.

Ήτο βροχερά νύξ του ΌκτωβρΙου. Ό Γιαν-
νιός εικοσαετής τότε και νεώτατος τών αδελφών
έφύλαττε το ποίμνιον του πατρός. Περί την
^είλην ή μήτηρ εκόμισεν έντος τράστου νωπον
έζ αραβοσίτου άρτον και πρασίνας έλαίας. Νυν
ί* ένφ ή φθινοπωρινή βροχή άψοφητί λούει την
σκοτεινήν φύσιν, δ νεαρός ποιμήν υπό φρύγανο•
πλεκτον καλύβην εν τφ ποιμνιοστασίφ κεκλι-
μένος έπι της κάπας του, κόπτει ^ιά μαχαιρι-
δίου φύλλα καπνού, ύπό τό γλίσχρον φώς καιο•
μένων κώνων πεύκης. Παρά τους ποίας αύτοΰ
^έγχει έζηπλωμένος δ μαύρος ποιμενικός κύων
Αχμέτ, εγγύς ί' έπι άγκαλίίος φρύγανων κ«-
τάκειται τό μακρόν άλβανικόν δπλον του ποι•
μένος.

Προ της ανοικτής θύρας της καλύβης τά
αιγοπρόβατα, κεκλεισμένα εντφ περιφράκτφ χώ-
ρφ, ζητοΰσιν άσυλον ύπό ταπεινήν φρυγανοσκεπη
σκιάδα και συνθλίβονται καΐ βελάζουσι βρεχό-
μενα.

Τό ποιμνιοστάσιον του γέροντος Καρανίκου
εκείτο ούχι μακράν ττ5ς άκτης προς τάς κλιτύας
τών βουνών, εΙς θέσιν δπου κολπίσκον τινά έ«
σχημάτιζεν ή κοιλάς εισχωρούσα δμαλή μεταξύ
ίύο γηλόφων. Τό μέρος ητο ύπήνεμον, 'κ,χχοιΧ•
ληλότατον προς ίιαχείμασιν ποιμνίου, περιζή-
τητον χαμαά^ύ'

Ό Γιαννιός συνέθλιβεν ήίη εντός σιγαροχάρ-
του τόν καπνόν, ίτε δ ήσύχως καθεύίων Αχ-
μέτ ήνωρθώθη αίφνης γογγύζων και ώρμησ^ν
εξω ύλακτών. Ό χωρικός καταλιπών τό σιγά-
ρον ήρπασε τό βπλον, ανήγειρε τήν σφύραν και
έρπων ώλίσθησε προς τήν θύραν.' Ήγνόει ετι τήν
αιτίαν τών ύλακών του κυνός'ίέν ητο άίύνατος
ή επιδρομή ζωοκλεπτών και δ φρόνιμος νεανίας
ίέν ηθέλησε νά προβάλτρ ορθόν τό σώμα του
και φωτιζόμενον ύπό της πυράς.

Άλλ' αί κραυγαι ας ήκουσεν έξωθεν ερχομέ*

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

86

ε 23Τϋ^

νας καΐ {ΐ.£(χιγ[Λ£νας ριετίί των ύλα>οών καθησύ-
χασαν αυτόν.

— Χριστιανοί, χριστιανοί, κράζ' τι το σκυλί
θα (/.δΙς ξεσχίσγϊ. ..

Και ίπλατάγουν λίθοι επι της ύγρας γης, ^ι-
πτ6[λενοι βεβαίως προς άττοκρουσιν του φοβερού
[χολοσσου.

Ό ποΐ[Αην εσύριξε και δ ευπειθης φύλαξ καί-
ττερ γογγύζων έσπευσε να δπισθοχωρήστ(ΐ.

— Τί ιίστι και τΐ θέλετε [χισ' *ς τη (χαύρη
νύχτα ; ηρώτησεν δ Γιοίννιος βαίνων (ΧΕτά τίνος
περισκέψεως προς τον φράκτην.

Οί εν τφ σκέτει εζησκη(Λενοι οφθαλ(χοί του
ίιέκρινον ^ύο σκιάς ούχι [χακράν ύπο τάς πεύκας.

— "Ότι ηρθα[χε (χέ βάρκα άπο πέρα• ξένοι
η|χαστε, τον τόπο ίέν τον ξέρου(χε. Ει^α[Χ£ φως
κ' ηρθα|χε *ςτ3ί τυφλά κατά '^ώ νά *παγγιάσου[Χ6
ώς να φέξχι.

Ό λαλών ούτω ητο ανηρ, ίϊχε ίέ τι το ζε-
νΐζον η προφορά αύτου• ούίεις άλλος ητο η 6
γνωστός ηίη η(χϊν Γυφτοκάβουρας. Ό χωρικός
έννόησεν ευθύς δτι οί νιήλυίες ήσαν πλανήτες
^Αθίγγανοι φυγόντες η ίιωχθέντες εκ Θεσσαλίας.
Τόση ί* υπάρχει παρά τοις άγρόταις άποστρο*
φη προς τίι ανέστια ταύτα δντα, ώστε δ*Ελλην
ποιριην δ έπι φιλοξενία 5ιακρινό(/.ενος ού^' εκά-
λεσε τους φυγάίας παρά την πυράν αύτου, άλλ'
έστρεψε τά νώτα περιφρονητικώς και οργίλως.

Ή φωνή του Αθιγγάνου έπανέλαβεν ικε-
τευτική*

— Ό Θεός νά σε πολυχρονάη και ^ιπλο νά
κάνγ) το κοπάίι σου. Το κορίτσι |χου ειν' άνη^χ-
πορο άπ* το *γιαλο, βρ8(Χ|χενο ώς τά κόκκαλα*
^ός (χου ^υο κούνους και ^υο ζερόκλα^α νά κά-
νω φωτιά κάτω από 'να ί έντρο. . .

Ό χωρικός εστη ίιστάζων έπι στιγ(χην και
ξύων τόν αυχένα•

— Φέρ' το κορίτσι έίώ *ς τη φωτιά.

Ό Αθίγγανος ίέν άνέ(χενε ίευτέραν πρόσ-
κλησιν. Σύρων την κόρην από της χβιρός επλη-
σίασεν εις την θύραν του φράκτου, αφ* ης δ
Γιαννιός άπέσπα τους έντεθ*ΐ(χένους κλάδους.

— Ώρα καλή, παλληκάρι, από τόν θεό
νά τωΰρι^ς τό καλό που (Χ&ς κάνεις, ειπεν δ
[χονόφθαλ|χος.

Ό ποΐ|χήν απέπεμψε ί ιά λακτίσ(χατος τόν κύνα,
δστις παρεσκευάζετο είςνέαν κατά τώνέπισκβπτών
έπίθεσιν και ερριψεν άγκαλί^α φρύγανων εις
την πυράν, ήτις άνέ^ωκεν ευθύς ζωηράν λάιχψιν.
Ό Γυφτοκάβουρας άπέθηκε την πάσχουσαν
νεάνιία παρά την πυράν. Ή ταλαίπωρος ητο
αληθώς διάβροχος, τά κατερρακω|χένα έν^ύ(χατα
προσεκολλώντο υγρά έπι τών (χελών, κατά τους
ώ(;.ους (ίέ και τους βραχίονας ίιεφαίνοντο γυ-
[χναΊ αί σάρκες. Είχε τους όφθαλ|χούς βεβαρη-
(χένους, κλειστούς, και αδυνατούσα νά κρατήσ')[)

όρθήν την κεφαλήν έκλινε ν αυτήν κατά [χικρόν
έπι ογκώδους λίθου ώς έπι προσκεφαλαΐου.

Ό ποιρ,ήν τέλος ήναψε τό σιγάρον κατακλι-
θεις έν τ^ προτέρου θέσει και ερριπτε βλέ(Χ[χατχ
ούχι άιχιγτί οίκτου προς τήν ^ύστηνον νέαν, ης 4ϊ
δψις είχε καταστη πρασινωπή εκ της ωχρότητας
και ούσ[χορφος εκ τών [χορφασρ,ών του άλγους.
Ό ^έ Αθίγγανος άφαιρέσας τό από του ώ-
(χου άνηρτη[χένον τράστον έκαθέσθη παρά τζ>
χωρικφ και έξήγαγεν εκείθεν ίρτον, τυρόν, Ι-
χθύς παστούς και τσίτσαν βύ(χεγέθη πλήρη οίνου,
έκάλεσε ίέ και αυτόν νά συ|Χ(χετάσχτ, του ίεί-
πνου. Ό Γιαννιός ήθέλησεν έν άρχτ) ν* άποποιη-
θτ)• ίιενοήθη•

— Νοί φάω άπ* τά χέρια ενός άβάφτιστου,
ενός |χαγαρισμ.ένου γύφτου.

Άλλ* ή όσ(χή τών ιχθύων ητο τόσον ορεκτι-
κή, δ ήχος του έν ττ) τσίχσα άνακινου(χένου
θεσσαλικού οίνου τόσφ γλυκύς. Ό βοσκός ^έν
άντέσχεν *ις τόν πειρασ(χόν.

— Τό κρασί, τά ψάρια ίέν τ£κα[χεν δ Γύ-
φτος, κι' αν τά φέρνη αυτός, άίιάφορο, βίνε του
θεού στάλσΐ|χο.

Και σταυροκοπηθείς, Ινα έξαγνίση τήν πρΛ-
ξιν, συνε(χερίσθη του άθιγγανικου δείπνου.

Ή κόρτα έκοΐ{χαΙτο ρέγχουσα παρά τήν πυράν.

Κατά τήν <^ιάρκειαν του δείπνου, δ (χονόφβαλ-
[χος βραδέως |χασσών σ ιλ τών νωβών αύτου σια-
γόνων άφηγεϊτο προς τόν συν5αιτυ(χόνα τλς έν
θεσσαλίο}: περιπετείας αύτου και τόν λόγον της
φυγής.

Είχε κατασκευάση σιδηράς κιγκλίίας κατ^
παραγγελίαν όθω(χανού τίνος προΰχοντος οίκο-
ίθ[χουντος οικον. Ό αγαθός λατρις του Προφή-
του άφοΰ παρέλαβε και εχρησΐ(χοποίησβ ταύτας
ήρνεϊτο νά πλήρωση τό άντίτΐ|χον. Ό Αθίγγα-
νος ένεκάλεσβν αυτόν εις τόν Κα^ήν. Απώλεσε
ίε φυσικώ τφ >όγφ τήν ^Ικην και κατείικάσθη
νά πλήρωση ^ά δικαστικά εζο^α. Και επειδή
έθρήνει και παρεπονεϊτο έπι τη άίικί:}:, δ |χέν
δνος αύτου και τά εργαλεία κατεσχέθησαν α-
πέναντι τών όφειλθ|χένων έζό^ων, αυτός ί' εζε-
^ιώχθη κακός κακώς ύπό τών ζαπτιέ^ων ώς
ταραξίας και αλήτης. Νυν άπθ[χείνας &νευ ερ-
γαλείων και Ανευ πόρων ζωής, έσκόπει £[χα τη
αύγη νά (χεταβη εις τό χωρίον Βασιλικόν, θπου
ην εγκ«τεστη|χένος παλαιός τις σύντροφος έν τη
τέχνη, ίνα ζητήση τήν άρωγήν αύτου.

Μετ' ου πολύ και δ Αθίγγανος άπ|κοΐ(χήθη
συσπειρωθείς εντός τών υγρών ^ακών του. Άλλ*
δ ποΐ(χήν πάντοτε ίυσπιστών προς τήν ένι χα-
κουργία ίιάση(χον φυλήν τών ΆθιγγάνωνΙ άφοΰ
έζωογόνησε ίιά νέων κλάδων πεύκης τήν *υράν,
ήναψε και ίεύτερον σιγάρον (χε τήν πρόθεσιν ν' ά-
γρυπνήση. Άλλ' δ κάματος της ήμέρκς και δ
θεσσαλικός οίνος κατέβαλον αυτόν. , ,

\

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

£:2ΤΙ ^^

87

Άφυττνκτθείς εν προίηλω ταραχή, περιεστρεφε
το ^ίλίαρ,α τριβών τους 6φ0αλ[;.ούς και εΐίε τον
[Λ^νόφθαλαον καθ7ΐ(^Ε.ενον πλησίον της κόρης του
ίζ' τρίβοντα ίια των δακτύλων το (Αετωπον και
τί-; χροτάφους αύτης. Ή πυρά έζέπνιε έπι της
Τί^ρας αύτης• άπο της θύρας εχύνετο το θολον
^ίγ^'ος νβφελώίους ηους• το ποίμ,νιον εξω έθορύ-
βιι. Ό ιυοψην έβηξε και δ Αθίγγανος εστράφη
-:3ς αύτον, ίνφ η κόρη ηνοιγε τέλος τα βλέ-

— Καλή '(/.έρα ;

— Καλή σου *(Λέρα' τι πολ6(Λ(^ς αυτού ; για-
τροσοφ«ύεις το κορίτσι ;

— Μι* αλοιφή να πάργϊ ^ύνα|/.ι για το ορό-
αο. Έφεξε και θα ξεκινδίΐΛε.

Ή άλιοιφή αΐ3τη ήτο αληθώς ^ραστικωτάτη.
Ή κόργι ετάνυσε τα (/.έλη, άνηγέρθη άνευ κό-
^,ν^ και α{ τελευταιαι της πυράς άναλα[Απαι
Είώτισαν την άναζωογονηθεΐσαν δψιν και κα-
τωπτρίσθησαν έντος των [ΐεγάλων 6φθαλ[Αών

ζΰττ.ς.

Ό Γιαννιός εζεπλάγη έπι τγ) [Λετα|Αθρφώσει
τχύτγι, •ην εν τγ) άπλότητι αύτου άπέίωκεν εις
ααγείας του αθιγγάνου.

Οί ξενιζό[Αενοι άνεχώρησαν άκολουθήσαν-
τβς την ύπο του χωρικού ύποίειχθεϊσαν ίιά του
δάσους άτραπόν. Ό (ΐονόφθαλ(/.ος και πάλιν ά-
ζε-/αιρέτισεν ευχάριστων και εύχό(Λενος• ή κόρη
ίέν είπε λέζιν.

— Κάπου θα (/.ατασ|Λίξου[;.ε [Αε το καλό.

— Μόνον τα βουνά ίεν σμ,ίγουνε, άπεκρίνατο
ο νιανίας.

Λεν έβρεχε ττλέον. Τα πρόβατα εξελθόντα
τοΰ ^ράκτου προσίκυπτον λείχοντα τήν ύγράν
ίτόαν, αί αίγες όρθού(χεναι έτίνασσον τους οια-
βρόχους θά|Ανους.

Ό ποιρ.ήν καταλιπών το ποίρινιον ελεύθερον
ί'.ς βοσκήν έπανήρχετο εις τήν καλύβην αύτοΰ
αναζητών τον λησρ.ονηθέντα καπνόν.

*χ\λλά [Λολις έκλινε τήν κεφαλήν, ινα είσέλθτ)
ί:ά της ταπεινής θύρας, ώπισθοχώρησεν εντρο-
(Αος• αί κόραι των οφθαλ[Αών αύτου ίιεστάλη-
σαν, αί τρίχες της κεφαλής ώρθώθησαν. Το
?λ£|Λ{Λα προσήλου απλανές επί πράγι^ατος τι-
νο; σαλευθ(Αενου, κυλιθ[χένου εν ττ) καλύβη. Και
τί ήτο τούτο; Ούίέν άλλο ή σακκίον ίείε(Αένον,
όπερ ενεθυ(χεϊτο δτι είχεν \ογ παρά το πλευρον
της Άθιγγανίίος. Εκείνη λοιπόν το είχε λη-
σϋΐονήστρ φεύγουσα. Και το σακκίον αύτο το ρυ-
χαρον, τ4 καννάβινον,είχε λάβη ζωήν και'έπερι-
"άτει. . •

"Ω της φοβέρας ρ-αγείας !

Ό κύων ήττον ίεισιίαί[Λων του κυρίου του
ώρ|ΐ.ησεν ύλακτών και ήρπασεν διάτων όίόντων
το πανίον. Άλλ' ευθύς άπέρριψεν αίτο και έ-
τ^,άπη εις φυγήν ούρλίζων, (Αίκρου ίεΐν άνατρέ-

ψας τον ποΐ(χενα,δστις παρηκολούθει (χετ* αυξού-
σης φρίκης τα συριβαίνοντα.

Άπο το σακκίον, δπερ είχον σχίση οί όίόντες
του υ-ολοσσου, προέβαλεν εύ(Λήκης πολύστικτος
όφις, και [Λετ' αύτον δεύτερος [πικρότερος, και
τρίτος και ίύο τελευταίοι.

Ό Γιαννιός συνελθών εκ του τρό[Λου και πει-
σθείς δτι ούχι ύπερφυσικόν τι δν, αλλ* εΐοεχθη
ερπετά ήσαν προ αύτου, έσυρε το γιαταγάνιον
άπο της ζώνης και (Λετά θαυ|Ααστής ευστροφίας
έπιπεσών κατεκερ(Αάτισε σπαθίζων τούςτεσσαρας
δφεις. Μόνον εις εκ τών [Λίκροτάτων οιέφυγε
κρύβεις ύπο τα φρύγανα.

Ό ποψήν άνεθε[Λάτιζε νυν τήν ώραν, καθ*
'ήν εφιλοξένησβ τους πλάνητας εν ττ) καλύβη.

Ποιος ξέρει εάν ^εν φέρει κακό το ποίαρικό
τους *ς τή στάνη !.• Τήν κόλασι έμπασα είφ
χωρίς νά θέλω !..

Και φοβού(ϋ.ενος τήν οργήν του πατρός επι
ττ) ελαφρότητι ταύτη, απεφάσισε ν* απόκρυψη
πάν το άφορων εις τήν φιλοξενίαν τών'Αθιγγά-
νων, νά καπνίση ίέ ίιά λιβάνου τον τόπον και
νά ^άνη ίι* άγιάσ|χατος, δπως άποκαθάρη άπο
πάσης διαβολικής επιδράσεως.

Δ'

ΒΑβκανοι όφΟαλμοέ.

Μήνες παρήλθον έκτοτε και δ ποιρ-ήν αν ίεν
είχεν εντελώς λησ(/.ονήση, άλλα σπανίως άνε-
κάλει εις τήν (/.νήμ,ην τα κατα τήν φιλοξενίαν
τών Αθίγγανων .

Ειχεν ήίη λήξη δ χεψών (;.ί τάς βροχερές
και χιονώ^εις ή(ΐερας, \ά τάς ατελεύτητους νύ-
κτας. Οι άγροι έχλόαζον, τα ίένίρα ηνθουν,
τα πτηνά ύπο του Φοίβου θαλπό(χενα εριελπον
χαιρετισ(χούς προς το εαρ. Τά ίαση έσκιο^^ντο,
τών ρυακιών τά υίατα στειρεύοντα βαθ(χηίον
έκελάρυζον άκαταλήπτως επι τών χαλίκων.

Άρρητος τις χαρά, άγνεία, νεότης ήπλουν-
το έπι τήν άγήρω φύσιν. Μετά τήν χειριερινήν
ίοκΐ(χασίαν εξήρχετο ίιά μυριοστήν φοράν αλώ-
βητος, άσπιλος, δπως τήν πρώτην ή[Λέραν της
ίη[Αΐουργίας, άνελά[;,βανε τήν θείαν παρθενίαν,
ως ή "Ηρα άπο της πηγής της Κανάθου.. .

Ό Γιαννιός 5έν ίιήρχετο νυν τάς ή(Λέρας |χε-
(χ.ονω[ΐένος ριακράν του χωρίου, τάς νύκτας κε-
κλεισ(χένος εν τω ποΐ[Λνιοστασίω. Όοήγει το
ποί|Λνιον του πατρός άνΐ τά ίαση και εγγύς
τών καλλιεργηρι.ένο>ν αγρών, έστάθμιευε τήν μ.ε-
σημβρίαν νπο τάς πλατάνους παρά το ^έον υ-
ίωρ, και συχνά έπεσκέπτετο τον πατρικον οίκον
ή έτερπε ίιά της φλογέρας τάς χωρικάς, αϊτινες
ήοχοντο να πλύνωσιν εις τον ποταριόν.

Ό νεαρός ποι^χήν είχε χρυπτόν τίνα πόνον,
και τον πόνον αύτον έξείήλου διά τω;/ περιπα-

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

88

3Ε:23ΤΧ^

θών Υίχων του αΰλου. Μετ3& τεσσάρας (Αηνας
ώφειλ& να καταλίπτι τους προσφιλείς αυτούς
τόπους. Μετά τεσσάρας (χηνας ώφειλε να χωρι-
σθτΐ άπο των γονέων, άπο του πιστού Άχμετ,
απο του ποψνίου ού τάς αίγας καΐ τα πρόβατα
έγνώριζεν εκαστον εκ της (/.ορφης, εκ της φωνής.
Και θα άντηλλασσβ την ελ•υθίρα.ν αύτην ζωην
των ίασών προς τον ύπόίουλον βίον του στρα-
τώνος. Ό Γιαννιός Καρανικος είχε κληρωθτ)
στρατεύσΐ[/.ος.

'Ήτο παραμονή του ΆγΙου Γεωργίου, την
ί* επιοΰσαν πανήγυριν (ΐεγάλην έτέλει το γει-
τονικον χωρίον /Αγριοβοτάνι επι τ^ έορττ) του
χωρικού ναΐσκου. Ή οΙκογένεια ΚαρανΙκου &ίχεν
εκεϊ συγγενείς άποκατεστηριένους και η (χητηρ
του Γιαννιού, η ευσαρκος λύρα Βάσσω, ειπεν αφ*
εσπέρας προς τον σύζυγον :

— Ταχινο θα πάω 'γώ με τα πράμματα
ν* άρθη κι* & Γιαννιός 'ς τη θεια του.

— Καλά το στοχάσθηκες, γυναίκα, σαν
σικλετισμένο εινε το παι^Ι, ναρθη |χιί6 ψύχα νά
ζεσκάσγ) *ς το πανηγύρι.

Ό Γιαννιός έλούσθη, ενείύθη τα εορτάσιμα
ενδύματα και ηκολούθησεν εις την πανήγυριν
τον πατέρα και τον πρεσβύτερον ά^ελφόν Φω-
κίωνα.

Το όνομα του τιμιωτάτου των Αθηναίων είχε
ίώσγ) εΙς τον υίον του ΚαρανΙκου δ άνάίοχος
αυτού ίημο^ιίάσκαλος εν Ξηροχωρίφ. Φωκίων
ί' ητο δ ίευτερότοκος• δ πρωτότοκος έκαλείτο
ΛουκόΙς και ητο νενυμφευμένος και ^σώγαμχρος
παρά τω πενθερω αυτού εν τω χωρίφ Βυστρί-
τζα. Ό Καρανίκος είχε και μοναχοκόρην πρε-
σβυτέραν τβύ Γιαννιού και αποκατεστημένην
κάλλιστα εν τφ χωρίφ Κρυνερίτη.

Σημειωτέον δτι ο! χωρικοί σπανίως νυμφεύ-
ονται εν τφ γενεθλίω αυτών τόπω, τούτο ^ε
ίιότι πάντες σχείον οι κάτοικοι ένδς χωρίου είνε
συνδεδεμένοι σιά δεσμών συγγενικών, οίτινες
και αν μέχρι συ^ΛΕθεριάς παραλυθώσι, πάλιν
εινε κώλυμα γάμου παρά τοις άγρόταις.

Ό λευκογένειος ΚαρανΙκος ίππευσε* την εγ-
κυμονούσαν λευκην φορβά^α, ην θωπευτικώς ε-
κάλει Νύφη και οι (^ύο υίοι είποντο πεζοί.

Το Άγριοβοτάνι άπειχε μίαν ώραν το πολύ,
ί) ^έ δ^ός ην δμαλη ^ιά των καλλιεργημένων
αγρών μεταξύ τού ποταμού Βρύσα και της κλι-
τύος των ^ασω^ών βουνών ίιήκουσα. Συνήν-
τησαν και άλλους χωρικούς εΙς την πανήγυριν
πορευομένους εκ γειτονικών χωρίων. Άφικέμενοι
ίε ί ιηυθύνθησαν πάντες εν δμίλφ προς τον ναί-
σκον κείμενον ύπό συστάδα μεγίστων πτελεών
και παρέμειναν ύπό την σκιάν άκροώμενοι της
θείας λειτουργίας. Έκεϊ συνήντησαν την θείαν
Παρασκευήν, ήτις μετ' ανυπόκριτου χο^ράς ύπε-
ίέξατο αυτούς και ώίήγησεν εΙς τον ηύτρεπι-

σμένον οίκον. Και ηλθον και άλλοι κοεκ Υ)ρχισαν
τά κεράσματα της ^ακής ίιά τού εκ κασσιτέ-
ρου παγουρίου, και κατηναλώθηοαν αί θ§ρμαι
τηγανϊται της θείας Παρασκευής. Και έπειτα
επίσκεψις εΙς τον κουμπάρον έ^ώ, χαιρ&τισμός
εις τον συμπέθερον έκει και χειραψίαι χαι φι-
λήματα και 6λα αύτα αρδευόμενα ^ι« ^αψι-
λούς ^ακής ή τσιπουρίτου.

"Ομιλοι αθροίζονται παρά τάς θύρας των
οίκων καΐ συζητήσεις άρχονται περί των γεννη-
μάτων, εστίν ίτε και περί τών πολιτικών της
επαρχίας.

Έν τφ μεταζύ αί γυναίκες παρασχβυάζουσι
τά έίέσματα έντος λεβήτων και χυτρών ευμε-
γεθών, και αί χαμηΛοβΑεΛουσαί και σιγαλό-
Λδρπάτηζοί κόραι παρέρχονται α1^ημόνο>ς προ
τών ανδρών έκτελούσαι τών γονέων τά θελή-
ματα, και τρίζουσι τανυόμενα ύπο τών κνημών
τά περικίντητα υποκάμισα και κω^ωνίζουσιν
οι άργυροι κόσμοι τού μετώπου καΐ τού τρα-
χήλου.

Ό σύζυγος της θείας Παρασκευής, εκ τών
εγκρίτων οικοκυραίων, έφιλοζένει ^εκά^α χωρι-
κών, σύν αύτοις ^έ καί τίνα εμπορον εκ Ξηρο-
χωρίου έλθόντα χάριν ψηφοθηρίας, καθότι έμελ-
λε νά έκτεθη ώς δήμαρχος κατά τάς έπικειμένας
^ημοτικάς έκλογάς.

Ένφ λοιπόν οι συνίαιτυμόνες ελειχον τά
οστά σεβάσμιας αίγός, ην ή χάρις τού Άγιου
Γεωργίου •ίχ*ν απαλλάξ-^ άπο τών ταλαιπω-
ριών της γεροντικής ηλικίας, δ μνηστήρ τη;
δημαρχίας έκήρυττε τον λόγον της ίτιμοτικής
άναμορφώσεως. Και τι ^εν θά εκαμνεν αν οι
έντιμοι συμπολΐται έτίμων αυτόν ίιά της ψή-
φου των; Ή γη τού Ξηροχωρίου, ήτις αδικεί-
ται τόσον ύπο τού ονόματος, δπερ άτόπως ελα-
βεν άπο τού διαβρέχοντος αυτήν ποταμού Ξη-
ριδ, ή γη τού Ξηροχωρίου θά καθίστατο επί-
γειος παράδεισος. Ό υποψήφιος έβεβαΐου τους
χωρικούς δτι δχι μόνον δίοΐ αμαξιτοί θά άνοι-
χθώσι ίιά τών βουνών και τών φαράγγων, οχι
μόνον σχολεία τέλεια θά ίίρυθώσιν εν έκάστφ
χωρίφ, δχι μόνον μηχαναι θεριστικαι τού ίήμου
θά έκτελώσιν άκόπως και δωρεάν τον θερισμον,
άλλ' δτι αύτος δ βασιλεύς ίι' Ιδιαιτέρας επι-
στολής είχε ίηλώσγ) προς τον εντιμον ύπήκοον
αυτού, δτι θά ήρχετο νά κτίστρ άνάκτορον εν
Ξηροχωρίω έπι της δημαρχίας του.

Και οί χωρικοί ήτένιζον αύτον ίήθεν θαυμά-
ζοντες και άνεφώνουν:

— •Έτσι ε!*

— Μωρέ *μίλα καλά, κύρ Παντελάκη!
Και λάθρα ώθουντο ίιά τού άγκώνος και

έμει^ίων ύπο τον μύστακα.

Όταν ί* δ μικρόσωμος οικοδεσπότης, εύθυ-
μος καΐ πονηρός γέρων, προεπιεν εις ύγείαν

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

£3Ζ:ΤΙ Λ.

89

του χύρ όη^ρχου^ η 6ύθυ[Αία εκορυφώθτ) καΐ &
χύρ Παντελάχης ηύχαρίστησ• ίι' αξιοπρεπούς
λογυσρίου τους ίγ)(ΑΟτας.

Άλλ* εξω εν ττ) 7:λατεΙ(>ί του χο>ρίου ηχησεν
όζύαυλος και είούπησε το τύριπανον οι χωρι-
χοΐ άφιίχαν τον κυρ Παντελάχην ριόνον δ[χ.ς-
λουντα κατ' ΐίίαν |ΐετά του οίχοίετπότου χαΐ
έσπευσαν εις τον χορόν.

Ό Γιαννιός προηγείτο. Ήτο ελαφρός, και ε-
9η(ΐ.ΐζετο ώς χορευτής* εσπευίε λοιπόν να λάβτ)
(Αέρος εις την άλυσιν του συρτού. Άλλ* δποΐα.
ύπηρξεν υϊ εκπληξίς του, δτε πλησιάσας προς
τον αυλητήν, τον χαραμονζάρην^οτζως χαλοΰσιν
αύτον οί χωρικοί, ανεγνώρισε τον Γυφτοκάβου-
ραν.

Ό "Αθίγγανος ητο εύπρεπώς ενίε^υι^ένος, έ-
^όρει χοινην χωρικην ένίυ(χ.ασ1αν, ναΙ (λέν πά-
λαιαν και ούχι ά(ΐέ(ΐπτου καθαριότ^ιτος, άλλ'
Ιπωσσιόχοτε πολύ ύπερτέραν της ^ακώίους πε-
ριβολής, :ην έφερε την νύκτα έκεΐνην του Όκτω-
βρΊου. Κοει αύτος ανεγνώρισε τον φιλόζενον
ποψενα και έχαιρέτισε κα(χ(χ.ύσας τον [χόνον ό-
φθαλμον και ταπεινώσας τον όζύαυλον.

Ό νέος χωρικές ίυσηρεστήθη επί ττ) νέ(^
συναντησβι. Όχι ριόνον εφοβήθη |ΐ.η & (λονόφθαλ-
(Λος κάρι-τ^ λόγον περί της εν τψ ποψνιοστασίφ
^(λοζενίας, άλλα και ερρίγησε πάλιν επι τη
άνα(Λνησ&ι του κινου(ΐ.ένου σακκίου και των πέντε
οφεων, ους είχεν ακουσίως φιλοζενήση κατά την
νύκτα εκείνην. "Ηρξατο του χοροΰ (χετ' άθυ[Λίας,
Ι^όλις εκίνει 4νευ ^υθ(χου, άνευ χάριτος, τους πό-
οας. Άλλα κατά (Λίκρόν η δρεξις αυτού έξή-
^ίη καΐ όταν πολλοί ηρχισαν νά κράζωσιν

— Ό Γιαννιός νά σύργ) τον χορό, 6 Γιαννιός
νά πάν) "(χπροστά ! ή φιλοτι^Αΐα του νεανίου
ίςήφθη. "^Ησαν τόσαι λιγεραι αϊτινες θά τον
ι6χύ|ΐ.αζον έκεϊ, τόσοι λεβέντηίες,ο'ίτινες θά τον
ίφθόνουν.

Ποτέ ίέν εχόρευσε [χετά τόσης τέχνης ! Κρα-
τού|Αενος ίιά της άνυψω^^ένης αριστεράς χειρός
«πο το {χανούλιον του παραστάτου έστρέφετο
ώς άτρακτος επι του ίεξιου ποίος, έταπεινούτο
'^ρος την γην και άνετινάσσετο επάνω, ετυπτε
'ίο χώ|ΐ.α ίιά της παλά[λης και έκροτάλει τους
ίακτύλους εΙς τον αέρα. Και δ |/.ονόφθαλ(χος
«υλητης εκ του σύνεγγυς προπορευό[Λενος και
ί^ινών άνω και κάτω του αυλού τό στό{Λΐον κατά
τον ^υβμον ηρπαζε τά προς τιμήν του ίεξιού
χορευτού ^ιπτάμενα φιλοίωρήί^-ατα.

Έν τ^ (χέθτρ τού χορού δ νέος χωρικός ίβλε-
*« τά πάντα συγκεχυριένα και στροβιλίζοντα
χερΙ αυτόν. Άλλ' επι (χίαν στιγ[ΐ.ήν ακίνητων
όπως άναλάβη ίύνα[Λΐν προς τεχνικωτάτην τινά
στροφην συνήντησε προσηλω[ΐ.ένους έπ* αυτού
ίύο λάριποντας όφθαλ{Αθύς έν τψ δ[ΐ.(λ({> των
βιατων. .. 'Ι^σθάνθη τι επΙ της κεφαλής ώς

κτύπη(χα κόπανου καΐ έπεσε κατά γης παρασύ-
ρας και τον παρ' χυτφ χορεύοντα.

Ευθύς συνηλθεν εκ της ζάλης, άλλα βάρος
άκατάληπτον έπίεζε τους ώιχους αυτού και ε-
τρε[Αθν τά γόνατα του. Καττισχυριένος άπηλθε
τού χορού και έκλείσθη έν τω οϊκφ της θείας
Παρασκευής. Την ί' έσπέραν, άρια έπανελθών εΙς
τον πορτρικον οίκον, κατελήφθη ύπο ρίγους και
πυρετού. Και ή (χήτηρ (χή ίυναρ.ένη άλλως νά
έξηγήσγ) την άναίτιον πτώσιν και την αίφνι-
ίίαν άσθένειαν τού υιού άπέίιίε τά πάντα εις
βασκανίαν.

— Μού το ^ίσαχΊΚΊ το παιίι απάνω *ς το
χορό του, έλεγε και έποίει παντοίους έζορκισ(Λθύς,
καπνίζουσα αύτον ίιά ζαχάρεως και ριοσχοκα-
ρύων, ψελλίζουσα ριυστηριώίεις και ακατάλη-
πτους φράσεις.

Ό ταλαίπωρος ποΐ(χήν άκούων της (Λητρος
τους λόγους έν τη ζάλη τού πυρετού και άνα-
πολών τους ίύο εκείνους όφθαλ[Λθύς, ους συνήν-
τησε ίιά τού βλέ|Λ(Αατος έφ* εαυτού προσηλω-
ριένους, (Λίαν στιγ(ΐ.ήν πριν η λιπόψυχος κατα-
πέση, ίέν άριφέβαλλεν δτι ητο βασκανίας θύρια.
Και ησθάνετο άκό(λη τά βλέ(Χ[/.ατα εκείνα επί-
μονα, άπλανη, κατατρυπώντα τά οστδΐ, κατα-
τρώγοντα τας σάρκας του. , .

Και έν τη παρακρούσει ταύτη των φρενών
Ι^έα τις αίφνης φωτεινή ίιήλθε το έσκοτισμένον
λογικόν του. Απέρριψε το βαρύ κάλυμμα και
άνετινάχθη έντρομος.

01 μεγάλοι εκείνοι οφθαλμοί ! . . Τά λαμπρά
εκείνα βλέμματα ! , •

— Ή Τσιγγάνα Ι έγρύλλισε τρίζων τους ό-
ίόντας και καταπεσών βαρύς έκάλυψε ίιά τίς
τσέργας την κεφαλήν.

Οί άλλοι έν τφ οϊκφ ένόμιζον δτι παρελάλει.

Ε'

*Η άγορ& τ9^ς Κυρια«9|ς

Ή ασθένεια τού Γιαννιού, είτε έκ βασκανίας
προήρχετο είτε έξ άλλης τίνος αφορμής, ίέν
παρετάθη επι πολύ. Μετά ίύο ημέρας δ νεαρός
ποιμήν ώδήγει πάλιν το ποίμνιον τού πατρός.
Άλλ' ή έκ τού συμβάντος τούτου έντύπωσις ού
μόνον 5έν έζηλείφετο άπο της μνήμης αυτού
ίιά τού χρόνου, αλλά και ένείυναμούτο.

Πολλάκις κατά τάς ευώδεις τού έαρος νύ-
κτας, ενώ ήγρύπνει ύπο τους μαρμαίροντας α-
στέρας και αλλοφρόνων προσητένιζε σκιερόν τίνα
βάμνον,ένόμιζεν δτι ί ιεστέλλοντο αίφνης άψοφητι
οί κλώνες αυτού καΐ ίύο οφθαλμοί, των ουρανίων
φωστήρων λαμπρότεροι, προσήλουν έπ' αυτού βά-
σκανον βλέμμα. Και δ ποιμήν έρρίγει και εκλειε
τά βλέφαρα, άλλ'οί οφθαλμοί ελαμπον, ελαμπον

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

90

ΒΣ27 Ι Λ.

πάντοτε απειλητικοί ά(Λα και εύ|Λενεϊς, άπω-
θουντες και ελκοντες.

Και ποτέ εν ττ) [χαγικτι της (Αεση[λβρί7.ς ώρα
κλίνων προς κρυστάλλωνες υίωρ δττως νίψη
την (χορφήν, κατωπτρίσατο εν τφ νά(χατι εκείνφ,
δπερ ε'χρύσουν του ηλίου αί ακτίνες, τά άσβεστα,
τα γοητεύοντα δ(χ.(ΐ.ατα της Άθιγγανίίος. Και
άπέστριψε την κεφαλήν και έκάλυψε ίιά των
χειρών την(Λθρφην δπως αποφύγγ) τηνγοητείαν.

Έν τγ) ερημΙα τά αΙσΟη(Λατα άπαζ ριζού-
(Λενα αύξάνουσι και (Λεγεθύνονται ώς τά [/.ε(χο-
νω^λένα ίένίρα του βουνού. Το αϊσθη[/.α δπερ ηρ-
ξατο άπλοΰν τάς ^Ιζας αύτοΰ εν ττ) καρίία
του χωρικού ητο παράιϊοζον δπως δ σπόρος εξ
ου έγεννηθη. '^Ητο αϊσθη[Λα ίιφυές, αποστρο-
φής α[λα και επιθυμίας, και άνέ^ιοίεν ώς καρπόν
την άπόφασιν: να έπανίιϊη την Ζε|Λφύραν.

Δια ποίας σειρδίς συλλογισ(χών ηγετο προς
την άπόφασιν ταύτην δ νεανίας ;

Διά σειράς φυσικωτάτης :

Τι τον έτυράννει ; τι τον έβασάνιζε ; Το ά-
γνωστον. Έπρεπ* λοιπόν νά ερευνηση το άγνω-
στον τούτο, νά πεισβτ) αν αληθώς είνε δποϊον
το εφαντάζετο η (χη εκ της αποστάσεως πα-
ρουσιάζετο ύπο τοιαύτην τερατώδη [ΛΟρφην.

Ούτω τά παιδία έν τφ σκιόφωτι του κοιτώ-
νος πτοούμενα ύπο πελώριας σκιάς έπι του τοί-
χου έζωγραφη[ΐ.ένης, άφ' ένος [χεν πτησσουσιν
ύπο το κάλυ(Αρί.α της κλίνης, άλλ* άφ' ετέρου
ωθούνται ύπο άκατα[Λαχήτου περιεργίας νά προ-
βάλωσι την κεφαλήν, δπως πεισθωσι τέλος αν ή
σκιά εκείνη είνε (Λαύρός τις γίγας η της (χητρος
ή άνηρτη[Λένη έσθής. Πόσον ^^ 1)(Λθΐάζουσι προς
παιδία οι έλληνες άγρόται, προκεΐ[χένου περί
προλήψεων και ίεισιίαΐ(Αονιών, είνε γνωστόν τοις
πάσιν.

Έκολακεύετο 5έ η φιλοτιμία του χωρικού
πιστεύοντος δτι άζίως και άνίρικώς επραττεν
ούτω, προβαίνων μετά θάρρους προς τον έχθρον
άντι νά στρέψη ίειλώς τά νώτα.

— Γιά μιά παλιοκατσιβέλα εκεί, αιά κούρε-
λοατσιγγάνα θά βάνω έννοια *ς το νου μου ;
Κάνει μάγια ; Και το λοιπόν γιατί ίέν μα-
γεύει και τά κουρελόπανά της νά τά ζεκαινουρ-
γώσγ) ; Μονάχα 'ςέ μένα βάλθηκε νά κάνη μά-
για, γιατί ίέν κάνει τάχα κι* άλλωνών ; Πώς
μ' ετήραξε την ώρα πουσερνα το χορό ; "Ολοι
μ' ετήραγαν. ,• Και νά ητον πάλι βάσκαμμα
η ζαλάία άπ* τά κρασιά και τά ^ακιά ;

Ό Γιαννιός ίιενοειτο δλα ταΰτα δπως επίρ-
ρωση εαυτόν εΙς έκτέλεσιν της αποφάσεως. Άλ-
λα και πάλιν έίίσταζεν, έίειλία δ'ίεισιίαίμων
αγρότης. Έως ού ή Τύχη, ή τυφλή δδηγος δ-
λων ημών των μη τυφλών, ετεινεν άρωγον ^εϊ-
ρα και προς τον ένίοιάζοντα νεανίαν.

["Επεται σννέχεια]

ΓεΟΡΓΙΟΣ ΔρΟ£ΙΝΗ£

Η ΕΝ ΚΟΡΣΙΚΗι
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ

Συνέχεια* Τδβ προηγούμενον φύλλον.
θ'

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝ ΛΙΛΚΚΙΟι ΔΙΑΜΟΝΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗ
ΝΙΚΗΣ ΤλΓΤΗΣ ΑΠΟΙΚΙΛΣ.

Διοικητής Αιακκίου, κατά την έποχην ταύ-
την, ητο δ Σαλβατώρ Σχουαοκιαφίκος, δ δποϊος
λίαν ευμενώς και εύπροσηγόρως ύπείέχθη τους
έζ-ει ητρόσφυγας "Ελληνας. Ό άρχων ούτος, ττ)
ίιαταγ^ της Κυβερνήσεως του, έπρότεινεν εις
τους Έλληνας, εάν ηΟελον, ν' άσπασΟώσι την
στρατιωτικην τεχνην. Άλλ' οι "Ελληνες άπήν*•
τησαν δτι επροτίμων να καλλιεργούν την γην
ίιά νά προμηθεύουν ταϊς οικογενείαις των τά
προς το ζτ^ν αναγκαία• καί, κατά συνέπειαν,
δτι έπεθύμοΐιν νά επιστρέψουν εΙς ΠαομΙαν. Ό
άρχων ούτος, δταν ηκουσε την άπόφασιν των
ταύτην, τοις είπεν δτι ή επάνοίος εις ΙΙαομίαν,
εν τφ μέσφ του επαναστατικού εκείνου ανα-
βρασμού, ητο πράγμα ίύσκολον και άίύνατον
δτι είχε ^ιαταγήν άπο την Κυβέρνησίν του νά
τους καταγράψγι στρατιώτας προς φύλαζιν της
πόλεως του Αιακκίου- και δτι, δσον άφορ^ τάς
έν ΐίχοαίο^. ζημίας των και την συντήρησιν τών
οικογενειών των, η γενουηνσιακη ΚυβΙρνησις
άνείέχετο την άποζημίωσιν ταύτην καΐ τας
ίαπάνας προς συντήρησιν τών οικογενειών των.
Οι Έλληνες 5έ, μη δυνάμενοι νά πράξωσιν άλ-
λως, ήσπάσθησαν τον στρατιωτικον βίον, ώς
χωροφύλακες της πόλεως του Αιακκίου.

Ευθύς λοιπόν δ Διοικητής του Αιακκίου ίιώ-
ρισεν εκ τών Ελλήνων τούτων, κατά τον παπά-
Νικόλαον, έχατογζ άρχους^ τενένζηδες^ φ^Ιαμ"
Λουρεους, σαργ^^τε^ και καηουραΑέονζ^ και
τοις προσ^ιώρισε τον έπι τούτω μισθόν των.
Ωσαύτως ^έ ίι* εκαστον άτομον τών ελληνικών
γυναικόπαιδων (γέροντας, γυναίκας και παιίία)
ώρίσθησαν ίύο άσπρα καθ' έκάστην.

Έν τοις ληξιαρχικοΐς βιβλίοις του Δημαρ-
χείου τών Καρυών, κατά την έποχην ταύτην,
απαντώνται οι έζής τίτλοι : άτγιθΌτάγζ$<:,
κάπος^ χαΛβτάκος, κομισάριος^ κοΛοτε^ος^ Γί-
νέντες^ σαργέγτες^ μαγγι,όρες κλπ. Πολλά οέ
εγγρχφα και κατάστιχα, σωζόμενα έν τοις άρ-
χείο'.ς της έν ΑιακκΙω οικογενείας τών Στεφα-
νοπούλων Κορ-νηνών, άναφέρουσι και μαρτυρου-
σι πολλά πράγματα άφορώντα την νέαν ταύτην
ζωήν της έν Κορσικτ, ελληνικής αποικίας. *Ω-
σκύτως ί' δ 1.& Υϋΐο ΗβαΓαοίβ έν τγ) άνωνύμω
ιστορία του, σελ. 285, λέγει δτι έσχηματίσθη-
σαν τρία έλληνικχ τάγματα ύ^ε^ τους άρχ'^)"
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν:ιΟΟ^ΐ€

£3 23Τυ^

91

γούς Μιχάλην, Ίωάννην καΐ θίοίωρϊκον. Ό
ι^ιος συγγραφβύς ^(^ει έκτινείς πληροφορίας χαΐ
71(1 της ^ληρω|ΐης των αρχηγών και των στρα-
τιωτώνΈλληνων. Κατά τον Ιίιον συγγραφέα, εν
τίί χατα(Α£τρή<ϊ«ι της 13 Απριλίου 1740, οί
ίν ΑΙαχχΙφΈλληνις ευρέθησαν 812 ψυχαΐ, (Λε-
ταζύ των 6πο(ων 200 ΐν^ρες, ίχανοι να φερωσιν
ίιτλα. Κατά ίέ τον συγγραφέα της ΌββΟΓΪρΙίοη
άβ 1& ΟοΓΒθ χτλ. «ή Δη(ΑοκρατΙα της Γενούης
ι;αρέλαβ&ν εχ των 'Ελληνων τούτων ως στρατιώ-
τας τ4τραχοσίους £ν^ρας.})

Ούτω ίε ο! Έλληνες, γενό(ΐ.ενοι χωροφύλακες
του ΑΊαχχΙου, ήσαν ηναγκασ(Αένοι, σχείον καθ*
εκάστην,νά κά|ΐνωσιν εκ^ρο[Λάς βπως έκίιώκωσι
τους έπαναστάτας Κορσικανούς, οίτινες συχνά-
κις επετίθεντο κατά της πόλεως του ΑΙακκίου
χαΐ έλυ(Ααίνοντο τα κτη[λατα των κατοίκων
βυτης. Τοιαύτας έκ5ρο(χ.άς εκα[Αθν πολλάς• πλην
{[ίως έχ τούτων |ΑΟνον τάς ακολούθους η^υνηθην
νά συλλέξω, τάς δποίαςέν παρα^είγριατι |χε-
ταφέρω ενταύθα.

Ευθύς μετά την άφιζιν των Ελλήνων εΙς ΑΙάκ-
κιον, οί ίπαναστάται έφθασαν εν [χεγάλη ^υνά-
[ΐει μέχρι των πυλών του ΑΙακκίου, επί τφ σκο-
πφ νά πολιορκήσουν και νά κυριεύσουν την πέ-
λιν, ουτίος, ώστε ούίείς των πολιτών έτόλ[Αα
νά έζέλθ-ρ της πόλεως. Δια τον αύτον λόγον και
δλοι οί |/.ύλοι ήσαν κλειστοί, ώστε ουδείς ή^ύ-
νατο ν* άλεση. Έν τούτοις, τρεις των χωροφυ-
λάκων Ελλήνων ύπήγαν ν* αλέσουν καρπούς εΙς
τους παρά το Αιάκκιον (λύλους. Χάριν ταχύτη-
τος δμως οί τρεις ούτοι ύπηγαν εις τρεις ^ια-
90ρους ριύλους. Λχισται ί' εκ τών Κορσικανών
Ε^ναστατών είσελθόντις κρυφίως εΙς ένα τών
ρλων τούτων, ήρπασαν το πυροβόλον του Έλ-
ληνος, Έν τούτοις δ Έλλην, πηίήσας εκ του
χαραθύρου του (λύλου, ε*^ρα(ΐ.εν εις τον άλλον
ρλον, οπού έλαβε το πυροβόλον του συντρό-
φου του χαΐ ούτως αντεπεξήλθε κατά τών λη-
στών. Έν τη συριπλοκη ταύτη, δ [ΐέν "Ελλην
ίπληγώβη εΙς τον ποία. Ένα δ(χως τών λη-
στών, εις άντα[Λθΐβήν, ερριψε νεκρον κατά γης,
του δποίου έλαβε το πυροβόλον. ΌλΙγον ίί
Ι^ιιτά ταύτα ή είίησις αυτή έφθασε ν εις ΑΙάκ-
*ίον, δπόθεν φθάσαντες δλοΓ οί Έλληνες έν σώ-
(Λ«τι, κατείίωξαν τους ληστάς. Οί Έλληνες,
επιστρέφοντες εις ΑΙάκκιον, εφερον (χεθ* εαυτών
ώς λάφυρα περί τάς ίύο χιλιάίας χοίρων και ε-
κατόν άγελάσας και βους. Αυτη είνε ή πρώτη
έ)ςθρο|ΐή τών Ελλήνων κατοι τών επαναστατών
Κορσικανών, ή δποία έγένετο άφορ(ΐή δπως οί
Έλληνες ούτοι καταστώσι (Λίσητοι καΐ παρά
'^οΐς Κορσικανοΐς τών (Αερών εκείνων.

Ήθη άπο της άφίζεως τών Ελλήνων τούτων
'ν Κορσική έλληνικαί τίνες οίκογένειαι, προς
ανιύρεσιν καλλιτέρας τύχης, καταλιπουσαι την

Παο|Αΐαν, (Μετέβησαν εΙς τά πέριξ του ΑΙακ-
κίου, οπού έκαλλιέργουν ίιαφόρους γαίας και
ριετήρχοντο ίιάφορα έπαγγέλ(Λατα.

Λέγεται ίε δτι ή οικογένεια του (/.εγάλου
Ναπολέοντος Βοναπάρτου κατήγετο εκ τών
ελληνικών τούτων οικογενειών, η [χαλλον εξ
ελληνικών οικογενειών της αποικίας ταύτης
ίιασπαρεισών έν τη Κάτφ Ίταλί:}:. Τινές ίέ
τών ίστοριογράφων ^ιάλιστα και ίι' ίκανώς πει-
στικών έπιχειρημ-άτων υπεστήριζαν την γνώ(χ.ην
ταύτην. Οΰτω ίέ ή οικογένεια ΒοηαρατΙβ^ κατ'
αυτούς, ίέν είναι άλλο ειμή ή οΙκογένεια Κα-
Λομίρης^ η (ΛοΙλλον Κακομοίρης, έξιταλισθεϊσα
καθ' δν τρόπον οί Γιατρίάκοί έξιταλίσθησαν
και έγιναν Μβά%0ΐ8.

Όταν οί Κορσικανοί ήρχισαν νά καταπιώ-
κωνται ύπο τών εν ΑιακκΙφ Ελλήνων, τότε η-
θέλησαν νά έκίικηθώσι κατά τών Ελληνικών
τούτων οικογενειών. Μι^ ίέ τών ή[ΐερών έπετέ-
θησαν κατ' αυτών και κατώρθωσαν νά φονεύ-
σωσι (λίαν νεάνιία. "Οταν ί* δ πατήρ αυτής
εφθασεν εις Αιάκκιον και ανήγγειλε τά γενό-
μενα, τότε οί έκεϊ Έλληνες εξελθόντες, κατε-
ίίωξαν αυτούς, παρά τών δποΐων έλαφυραγώ-
γησαν ^ύο ποίμνια εριφίων.

Μίαν τών ημερών έφθασαν και πάλιν οί έ-
παναστάται προ του ΑΙακκίου, καίοντες και
καταστρέφοντες τους αγρούς και τάς αμ-
πέλους τών πολιτών. Όταν ^έ οί Έλληνες
έξήλθον και πάλιν κατ' αυτών, οί Κορσικανοί,
έπι τη παρουσίί^ε των ήρχισαν νά τους υβρί-
ζουν τοιουτοτρόπως: «"Α! Τουρκομανιώτοι,χωρΙς
πίστι, και πότες νά σας ξεκληρώσωμε! Στέκω-
με ίυνατά, άίελφοί, δτι έρχονται θυμωμένοι οί
Τουρκομερίταις με ταις πλατέαις βράκαις και
τους κόκκινους στήθους. Φωτιά, Φωτιά ! κατά
τους απίστους και μην φοβάστε Ι »

Ή φράσις αυτη είναι του παπά-Νικολάου.
Έκ της φράσεως ίέ ταύτης μανθάνομεν δτι οί
Έλληνες της Κορσικής, μέχρι της εποχής ε-
κείνης, έξηκολούθουν νά φέρωσι την έθνικήν των
έν^υμασίαν, και δτι οί Κορσικανοί τους συνέ-
χεον, ώς προς την θρησκείαν, με τους Τούρκους.

Έν τούτοις οί Έλληνες ήρχισαν νά τους
κτυπούν ώστε, μετάπολύωρον μάχην τούς έοί-
ωξαν, φονεύσαντες ίέκα οκτώ και πληγώσαντες
πολλούς εξ αυτών.

"Αλλην φοράν δ Διοικητής του ΑΙακκίου ά-
νέθηκεν εΙς τούς "Ελληνας τήν έπικίνίυνον έκ-
στρατείαν, νά υπάγουν νά ελευθερώσουν τούς έν
τφ φρουρίφ της Κόρτης ύπο τών επαναστατών
περικυκλωθέντας Γενουηνσίους στρατιώτας. Ό
αρχηγός τών Ελλήνων εξήγησε λεπτομερώς
τοις στρατιώταις τον κίνίυνον, και έκάλεσε
τούς οικειοθελώς βουλομένους νά λάβωσι μέρος
εις τήν έκστρατείαν ταύτην.

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

η

ΈΙΤΪΤΧΛ.

Την ηρ^βρ^ν ίε της αναχωρήσεως συνηχθη-
σαν δλοι οί στρατιώται ίν ττ) Έλληνικτ) Εκ-
κλησία Ινα [ΧΕταλάβωσι των Άγιων Μυστη-
ρίων. Έν τφ (χίσ(ι) της Εκκλησίας ητο εστη-
(χένον νεκρικόν κουβούκλιον .... Μετά την θείαν
λειτουργίαν, οί στρατιώται παρετάχθησαν έν
στρατιωτικτ) παρατάξει ττρό του νεκρικού τού-
του φέρετρου, ο! ^ε ιερείς έψαλαν την νεκρώσι-
(Αον άκολουθίαν. Μετά το τέλος της Ακολου-
θίας, οί στρατιώται ήοπάσθησαν τους συγ-
γενείς και φίλους των τον τελευταϊον άσπα-
σ(ΑΟν, (λετέλαβον τών ΆγΙων Μυστηρίων και
άνεχώρησαν . . . . Το αποτέλεσμα ύπηρζε νίκη•
αλλά νίκη ^ι' αΖ[λατος κερ^ηθεΐσα.

Ότε & Παόλι διηύθυνε την Κορσικανικην ε-
πανάστασιν, αρχηγός τών Ελλήνων ητο δ Κα-
πετάν Γεώργιος Στεφανόπουλος, απόγονος του
Γεωργίου Στεφανοπούλου Κθ(χνηνου, αρχηγού
της ελληνικής ταύτης αποικίας κατά την άνα-
χώρησιν έζ Οίτυλου. Εις τούτον ίε τον Καπε-
τάν Γεώργιον ητο άνατεθειμ,ένη η φύλαξις του
φρουρίου του ΑΙακκίου. Ό Πάολι, (χετ* έπανει-
λη|Α(λένας ματαίας απόπειρας δπως καταλάβη
το φρούριο ν τούτο, έσκέφθη {να ^ιά χρημάτων
οιαφθείργ) τον αρχηγον αύτοΰ και καταστη κύ-
ριος του φρουρίου και της πόλεως. Έπι τούτφ
λοιπόν τφ επεμψεν έπιστολήν, ίι4 ττίς δποίας
του έζητει συνέτευζιν εν ώρισμένφ τινί τόπφ.
Ό Καπετάν Γεώργιος, παραλαβών τινας τών
Ελλήνων, έπορεύβη εις τον υποδειχθέντα τόπον,
ίπου οι έπαναστάται μετά μεγάλης τιμής και
ύπολήψεως τον ύπείέχθησαν. Ό μεταξύ Πάολι
καΐ Καπετάν Γεωργίου διάλογος ύπηρζεν δ έξης•

— Σοι προσφέρω, Καπετάνε μου, τάς ανω-
τέρας τών στρατιωτικών και πολιτικών τιμών,
λίπεν δ Πάολι, εάν μοι παραίώσγις το φρούριον
το δποϊον φυλάττεις.

— Ώρκίσθην τιμιότητα εΙς τους ανωτέρους
μου, άπήντησεν δ Καπετάν Γεώργιος, και ίέν
έπιθυμΑ νά καταπατήσω τους βρκους μου.

Μετά ματαίαν ενστασιν ολίγων λεπτών, θέ-
των δ Πάολι την ^εξιάν του έπι του ώμου του
Καπετάν Γεωργίου, τφ προσέθηκεν:

— Έάν είχα στρατιώτας και αξιωματικούς
ως ύμας τους Έλληνας, δ εχθρός ^έν θά εμενεν
έπι τ^Ίς νήσου μου ούτε είκοσιτέσσαρας Δρας.

Μετά τον βραχύν τούτον ίιάλογον δ Πάολι
^ιέταξεν φρουράν επαναστατών νά δοηγήσι^,
τους "Ελληνας μέχρι τών πυλών της πόλεως
του ΑΙακκίου. Ευθύς ίέ μετά ταύτα ηρχισαν
και πάλιν αϊ έχθροπραξίαι.

Την άκρίβειαν τών ανωτέρω έκί ρομών ^ένειμαι
εις κατάστασιν νά επιβεβαιώσω* τοΰθ' όπερ ^ε
μετά πεποιθήσεως ^ύναμαι νά εΐπω είναι δτι οί
Έλληνες ούτοι υπηρέτησαν στρατιωτικώς τους
Γβνουηνσίους χαΐ κατόπιν τους Γάλλους, και δτι

πολλάκις ίιεκρίθησαν έπ' άν^ρία και θάρριι, ^ιό
και εχαιρον έξαιρετικήν ύπόληψιν παρά τοις άνω-
τέροις αυτών. (Παραβλ. Οβδοηρϋοη άβ 1& ΟοτΒβ
κτλ. σελ. 76. 126. 131. 153. 156.) Ιδιαιτέ-
ρως ^' αξία παρατηρήσεως είναι ή έντος τριά-
κοντα τριών ετών σχείον κατά το ήμισυ έλάττω-
σις τών Ελλήνων τούτων. Έν μεν ττι καταμε-
τρήσει του 1740, ως ή^η ανωτέρω ^ιελάβομεν,
οί έν ΛΙχκκίφ Έλληνες ευρέθησαν 812 ψυχαι
έν δλω. Τουναντίον ί' εν ττί καταμετρήσβι του
1773 οί Έλληνες ούτοι ίεν ήσαν »1μη 428
ψυχαΐ μόνον. Ή σύνοψις ίέ της τελευταίας ταύ-
της καταγραφής, κατά τον κατάλογον τον έν
τη ύπ* αριθ. Ο. 77 χαρτοίέσμγι εύρισχόμβνον
έν τοις άρχείοις του Νομαρχείου του ΑΙαχκίου,
έχει ως έξης :

αΡΓθΐηίβΓ ]ιιί11θΙ 17 73. ΟθηοιηΙ)ΓβχηθηΙ άβ 1&
οοΐοηίβ ^Γβοςηβ βχίβίαηΐβ έ Α]2ΐοοίο.}^

34 οίκογ.

ίζ 1

άτθ[ΐ..

συγχίΐ(χ.= 34

Ψ'^χ

37 »

> 2

9

= 74

36 »

» 3

Λ

= 108

21 »

» 4

ν

= 84

13 »

» 5

»

= 65

5 »

» β

]»

=» 30

1 ]>

» 7

»

•»

= 7

1 >

ν 8

»

»

= 8

2 »

> 9

9

»

=: 18

150

428 ψυχαΐ.

Ό πληθυσμός οέ της ελληνικής ταύτης α-
ποικίας ήλαττώθη τόσον μεγάλως ίιά τους έξης
πιθανωτάτους λόγους• α' ) ίιότι πολλαΐ οίκο-
γένειαι, μη ^υνάμεναι νά ύποφέρωσι τάς εκ του
πολέμου ταλαιπωρίας, μετηνάστευσαν εις την
νήσον Σαρ^όνα και εΙς την Κάτω ΊταλΙαν και
έμειναν έκεϊ ίιά παντός, τών δποίων τα ίχνη
έάν τις ζητήση, βεβαίως θα ευρη ακόμη και
σήμερον β')ίιότι πιθανώς τινές τών Ελλήνων
τούτων νά άνεχώρησαν με τον Ίσπανικόν στό-
λον, και γ') ίιότι βεβαίως ουκ ολίγοι εξ αυτών
θά έφονεύθησαν ήίη κατά τάς διαφόρους έκ-
^ρομάς, τάς δποΐας εκαμνον εναντίον τών επα-
ναστατών Κορσικανών. "Οπωσδήποτε ίέ εξ
δλων τούτων εικάζω οτι ή ιστορία τών ταλαί-
πωρων Ελλήνων, έν ταϊς λεπτομερείαις αυτής,
βεβαίως θά ηναι πραγματική Όίύσσεια. Διά
τούτο ίέ και δ Βοβι^βΙΙ έκάλεσεν αυτού; ΙπδΙββ
ΓβΙίςαίβΒ Ο&η&υπι.

Ότε ή Κορσική περιήλθεν οριστικώς εις την
γαλλικήν έξουσίαν και ή ειρήνη άποκατέστη,
τότε και οί Έλληνες ηρχισαν νά σκέπτωνταη
περί της αποκαταστάσεως των. Ή εις Παομίαν
επιστροφή ητο άίύνατος, ίιότι οί έπαναστά-
ται Κορσικανοί εκαυσαν τάς οικίας των, έσφι-
τερίσθησαν τά κτήματα των και κατερήμω-
σαν έκ θεμελίων το χωρίον των. Έν τφ μεταξύ

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

£:23ΤΙ^

93

^£ τούτ€!> η ίσπανιχη χυβίρνησις έπρότεινεν
ιΐς τον χαπιτάν Γιώργιον και ίι' αύτου εις
δλους τους Έλληνας, εάν ηθελον, να (ΐ,εταβώσι
χχ5 εγχατασταΟώσιν εν Ίσπανίο^: , δπου τοις
ΤΓζρεχώρει γαίας προς καλλιέργησιν. Πλην δ-
Ι^ως οι οροί ^έν η<;αν σύμφοροι τφ έλληνικφ
ι:ληθυσ(λφ, ί:' δ και η πρότασις αυτή άπερρί-
^ κατά πρώτον ύπο του αρχηγού Καπετάν
Γεωργίου. Πολλά έγγραφα, σφζό(ΐ.ενα εν τοις
ζρχείοις της εν ΔΙακκίφ οικογενείας των Στε-
φανοπούλων Κορινηνών, πραγριατεύονται τά
καθέκαστα της ύποθεσιως ταύτης.
('Ειηται «ννέχεια)

Ν. Β. Φαρδύς

Η ΕΛΛΑΣ

ΕΝ ΤΗι ΠΑΓΚΟΣΜΙΠι ΕΚΘΕΣΕΙ

ΤΟΥ 1878

Οίνοι κλπ. Ή Έλλλς εξέθηκεν οίνους, οΐ-
νοπνευρ^τώ^η ποτά και ζύθους. Ή ίιά τάς
ά|&πελους αφιερωμένη Ικτασις της επιφανείας
αύτης «ίνε περίπου 124,000 μυριοριέτρων, πα-
ραγόντων 36 ^) περίπου έκατο|Λ(Λύρια χιλιόγραμ-
μα σταφίδων και 205 εκατομ.χιλιόγραμμα στα-
φυλών.

Εξαιρέσει δειγμάτων τινών οίνου ρητινίτου,
ήτοι οίνου έχοντος οξειαν γευσιν ρητίνης, εις
δν άπο^Ι^ουσιν Ι^ιάζουσαν ύγιεινην επιρροην, η
Ελλάς παρουσίασεν οίνους αξιόλογους. Άνα-
φερομεν δτι το πρώτον χρυσοΰν βραβεΐον άπενε-
(ΐήθη άνευ αντιρρήσεως εις τι έργοστάσιον οί-
νον Κορινθιακών σταφυλών ^ιά τους λαμπρούς
αύτοΰ οίνους επιδορπίου. Ή είρα του εργοστα-
σίου τούτου εινε εν Πάτραις.

Το έτερον βραβεϊον απενεμήθη εΙς Άθηναϊ-
χον οικον. Ωσαύτως συλλογή οίνων της Μήλου
έχρίΟη άξια βραβείου αργυρού. "Ομοιον βραβείον
άπενεμ'ηθη εΙς εκθέτην τινά εκ Κεφαλληνίας ί ιά
τον έρυθρον αύτου οινον. Όκτώ ίτεροι έκθέται
εχ Πατρών, θήρας, Κερκύρας, Κεφαλληνίας,
Ίστιέας, ήμείφθησαν ίιά πέντε βραβείων χαλ-
χών και τριών εντίμων μνειών.

Ή Ελλάς εξάγει τους οίνους της εις Κων-
βταντινούπολιν, 'Αγγλίαν, Γερμανίαν, Όλλαν-
Αίαν και Βέλγιον. Έν θήρ^ υπάρχει συνήθεια
^ά έκθέτωσι τάς σταφυλάς εΙς τον ήλιον ϊνα
«αραγάγωσιν οινον γλυκύτερον, πνευματωίέ-
οτερον και περιέχοντα πλείονας χυλώίεις ού-
^ί«ς. Εινε το κύριον μέσον της παρασκευής τών
ζακχαρω^ών οίνων της νήσου•

Δύο έκθέται οινοπνευμάτων ετυχον δ μεν
βραβείου χαλκού, 6 ^έ εντίμου μνείας.

Ι) Ή ινληρο^ορ'.α προφανώς εσφαλμένη, άφου ή νυν πα-
ραγόμενη νταφίς ύηολογίζκται περίπου εις 350 έχατομ. λ(•
^9^ί η 150 έχατομ. χιλιόγραμμα.

Δεν εινε ανάγκη νά είπωμεν δτι ή Ελλάς εξά-
γει μεγάλας ποσότητας σταφίδων εΙς 'Αγγλίαν
και Γαλλίαν, ίνθα το προϊόν τούτο καθίσταται
ή βάσις νέας βιομηχανίας δλονεν αναπτυσσό-
μενης έπι βλάβτι της παραγωγής τών φυσικών
οίνων.

Βά/ίδαζ, Ώς ε ν πολλά ις άλλαις χώραις ή
καλλιέργεια του βάμβακος ελαβέ τίνα σπου-
δαιότητα κατά την ίιάρκειαν του *Αμερικανι-
κοΰ πολέμου, ίέν έμετριάσθη ^έ πολύ έκτοτε,
καθόσον ή λήξις του πολέμου συνέπεσε μετά
της ίί ρύσεως κλωστηρίων εν ττ) χώρ^. Έπι του
παρόντος ή καλλιέργεια του βάμβακος κατα-
λαμβάνει 1 0,000 εως 11,000 μυριομέτρων, ή
^' ενιαυσία παραγωγή είν( περίπου 7 εκατομμύ-
ρια χιλιόγραμμων. Ή ποσότης δμως αΰτη ίέν
άρκεΐ ν* άνταποκριθτ) εις τοις άνάγκας της βιο-
μηχανίας, καθόσον ή εισαγωγή υπερβαίνει τήν
έξαγωγήν κατά 80,000 χιλιόγραμμα περίπου.

"Εριογ. Ό αριθμός τών εν Έλλάίι προβάτων
εινε υπερβολικός έν συγκρίσει προς τον αριθμόν
του πληθυσμού και τήν εκτασιν της χώρας*
ύπάρχουσι έπέκεινα του 45 προβάτων κατά
τετραγωνικον χιλιόμετρον, ύπολογίζουσι ίέ πε-
ρίπου 150 πρόβατα ανά 100 κατοίκους. Ώς έν
Ίταλία,τά ποίμνια εινε έν γένει ανεξάρτητα πά-
σης γεωργικής εκμεταλλεύσεως, άνήκουσιν εΙς ποι-
μένας ενδιαφερομένους διά το προϊόν των, οϊτι-
νες τά δίηγουσιν άπο βοσκής εις βοσκήν. Διέρ-
χονται το θέρος έπι τών ορέων, και καταβαί-
νουσι τον νοέμβριον, Ινα άναβώσιν εκ νέου τον
άπρίλιον.

Ή του ερίου παραγωγή εινε κατά μέσον
δρον εν χιλι6γραμμον κατά κεφαλήν. Εινε εριον
αρκούντως τραχύ, συνήθως μέλαν, και μεμιγ-
μένον με τρίχας σκληράς και χνοΰν. Ή εξαγωγή
εινε μι>^ρά, φθάσασα κατά το 1875 εις 338,
000 χιλιόγραμμα ή το δέκατον περίπου της
5λης παραγωγής.

Μίζαξα. Η Ελλάς, ή άλλοτε τοσούτον έπι-
δίδουσα εις τήν καλλιέργειαν τών μεταξοσκω-
λήκων, ώστε 6 Μωρέας νά όφείλη, λέγουσι, το
όνομα αύτου εΙς τάς φυτείας τών μωρεών ύφ*
ών έκαλύπτετο, ίέν παράγει σήμερον ή ποσό-
τητας λίαν περιωρισμένας βομβύκων ( κουκκου-
λίων). Ή εξαγωγή, άλλοτε σημαντική, δεν
εινε σήμερον ή χιλιάδες τίνες χιλιόγραμμων.
Εστάλησαν μολαταύτα εΙς τήν Έκθεσιν καλά
τινα δείγματα βομβύκων λευκών και κίτρινων
συνοδευόμενα υπό μετάξης ακατέργαστου πολύ
καλής ποιότητος.

Ή βιομηχανία της μετάξης ήρξατο εν Ελ-
λάδι κατά τον ΙΟον ή Ιΐον αιώνα, άνεπτύχθη
δε ταχέως, ώστε μετ' ολίγον οι Έλληνες εργά-
ται ήσαν περίφημοι ώς κλώσται, συστροφεις και
υφαντά ι μετάξης, βαφείς και κεντγ^^αί. Τπψ-
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^[€

94

τχ.

χον τότβ [Λεγάλα εργοστάσια εν *Αθήναις καΐ
θήβκις- ίκ των ^ύω μάλιστα τούτων πόλεων δ
ΚοββΓ άο θίοίΐθ έλαβε τους (ΐ,άλλον εΐίή(Λθνας
περί την εξεργασίαν της (χετάξης και μετέφερεν
αυτούς εις Παλέρμον, ί^ρύσας οΰτω^ι' αυτών
τα πρώτα εν ΊταλΙί^: εργοστάσια μετάξης.

Σήμερον ή βιομηχανία αυτή εινε λίαν μι-
κροσκοπική εν Έλλάίι. Ή επιδημία τήν έζη-
σθένησεν ύπερβαλλόντως, δ ίέ πληθυσμός ήμέ-
λησεν, δτε ύπήρχεν ίΐσέτι καιρός προς άποτρο-
πήν του κάκου.

Δώδεκα μόνον κλώσται άντεπροσώπευσαν
τήν Ελλάδα εν τη Εκθέσει,

Ός προς ίέ το ακριβές ποσόν της παραγό-
μενης εν τφ Κράτει μετάζης εινε ^ύσκολον ν*
άποφανθτ) τις θετικώς. Ό 'Τπουργος των Εσω-
τερικών κατά το 1852 ίιεταζε τήν σύνταξιν
στατιστικής περί της παραγόμενης μετάξης•
ευρέθη ίέ δτι αυτή ην 87,500 χιλιόγραμμα
μετάζης ακατέργαστου. Έν τούτοις εκ πληρο-
φοριών ιδιωτικών, άλλλ δυναμένων να άποτε-
λέσωσιν αυθεντικότητα, συνάγεται δτι περί τήν
έποχήν εκεΐνην παρήγετο μεταξά 155,000 χι-
λιόγραμμων, ήτοΐ'

55,000 χιλιόγρ. εκ Μιστρά και περιχώρων
30,000 }) εκ Καλαμών 3>

30,000 » έκ των λοιπών μερών Ελλάδος

25,000 » εκ του Αιγαίου π»λάγους

15,000 » έξαχθεϊσα του Κράτους.

Δια ίέ το έτος 1854 κατά τήν στατιστικήν
του ΤπουργεΙου τών Εσωτερικών ή παραχθεϊσα
μέταζα ην 971,000 λιτρών *) ή *έ αναλογία
τών διαφόρων μερών παράγωγης ειχεν ώς έξης :

Λακωνία 268,000 λίτρας

Κυκλάίες 240,000 χ>

Μεσσηνία 140,000 ι>

Αρκαδία 95,000 »

Εύβοια 75,000 ι>

Αχαία— Ήλις . . . 70,000 »

κλπ. κλπ.

Κατά ίε το έτος 1857 ύπελογίζετο ή της
μετάζης παραγωγή εις 1,270,000 χιλιόγραμ-
μα βομβύκων, ών 883,000 χιλιόγραμμα έζειρ-
γάζοντο εντψτόπω, 387,000 ίέ χιλιόγρ. έξή-
γοντο εις το έξωτερικόν.

Κατά τά ίτη 1862 ίως 1865 ή ασθένεια
επήνεγκε τάς μεγίστας καταστροφάς. Μετά το
1866 ή παραγωγή ήρζατο άνορθουμένη. Άλλ'
άπο του 1874 έπηκολούθησε νεα ελάττωσις,
ώστε ή κατά το 1882 παραγωγή ίεν υπερέβη

τάς 301,000 χιλιόγραμμα. Ί^ού ίί και δ σχε-
τικός της παράγωγης πίναξ :

χίΜ6γρ.

1873 έως 1875 (μέσος δρος κατ' ίτος) 448.000
1876 » 1878 » » » 420,000
1879 » 1881 ]> 9 » 310,000
1882 300,000

Οι αρχαίοι βδμβυκες ελληνικής καταγωγής,
συνήθως κίτρινοι, έζετιμώντο μεγάλως. ^Ησαν
γνωστά ^ώ^εκα εΐ^η αυτών, εκ τίνων σε, ώς
λ. χ. τών της Λακωνίας καΐ Μεσσηνίας, εξή-
γετο μεταξά αρίστη. Μετά τήν έπι^ημίαν, ού-
^έν σχεδόν άπέμεινεν έκ της παλαιάς ευτυχίας,
ή ί' Ελληνική βομβυκοτροφία μεγάλως περιω-
ρίσθη. Σήμερον δύναται τις νλ ^ιακρ1νΐ() τέσ-
σαρα εΐ^η σπόρων, ήτοι

καταγωγής γαλλικές με βόμβυκας κιτρΙνους,
» Ιαπωνικής » » πράσινους,

]> 9 » ]) λευκούς,

τέλος ί' έτερον είίος με βόμβυκας κιτρΙνους,
δπερ προήλθεν έκ μίγματος βομβύκων 1απωνι«
κής καταγωγής προς ίτέρους ιθαγενείς.

Κλωστήρια κατά το 1853 ύπΐρχον 7, ών
4 εν ενεργείς, 3 ίέ άργουντα.

Κατά το 1877 ύπηρχον 12 κλωστήρια ε ν
ένεργεΙ(|ρ, άπασχολουντα 930 εργάτας, ίξ ών
870 γυναίκες.

Έν τέλει παραθέτομεν πίνακα της εξαγωγής

τής μετάξης κατά τά τελευταία ετη,

β<ίμ6, Μ/τα(α

1863—1865 (μέ^ς 8ρος χατ' Ιτβς) χλγρ. 46,146.. 3,3ί8
1866—1868 • • 103,830•. 9,067

1869-1871 . . 26,752.. 13.837

1872—1874 • ■ 19,735.. 48,895

1875—1877 • • 7.598. .12,410

1881—1882 . » 24.115.. 9,752

ΈλλεΙπουσι πληροφορίαι ίιά τά ετη 1 878,
1879 καΐ 1880.

(Έκ«τα( συνέχ«(«)

ΗλΙΑΕ ΛΐλΚΟΠΟΥΑ.θε.

ι • ι»

/) Το βάρος μιας Λίτρας βομβνχωτ €ίΥ€ ^δΟ ?ως
270 γραμμάρια•

Η ΕΚΑΤΟΝΤΑΕΤΗΡΙΣ
ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ

Έν Σίίνεϋ της Αυστραλίας εωρτάσθη την
14/26 Ιανουαρίου η ίκατοστη επέτειος της
ημέρας, καθ* ^^ν δ πλοίαρχος Φίλιππς, πρώτος
ίιοικητης της αποικίας, έλαβε κατοχην τίς
Αυστραλίας έν ονόματι του κυριάρχου αύτου
Γεωργίου του Γ', βασιλέως της Αγγλίας.

Προς έπισημότερον πανηγυρισμον της επι-

σ^ιμου ταύτης επετείου ^ιωργανώθη και οιεθνης

βιομηχανική και επιστημονική εκθεσις εν Μελ-

βούρνιρ. Ή Νότιος Νεα ΟύαλΙο^ης πρωτεύουσα

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν300^ΐ€

ε> Ζ1ΧΙ ^ί.

95

είνε ί| Σίονεϋ, ίπ«θύ(Α€ΐ νά συνίέση την ίκατον-
τκετηρίοα «ύτης προς έπίσηριον επισττ,αονικον
γιγονος, εκπ£(Α:Γθυσ« εξερευνητικην άποστολην
ίΐς τον νότιον πόλον. Άλλ' τι αγγλική κυβέρ-
νησις, παρά την γνώμην της Βασιλικής και
της Γεωγραφικής Εταιρίας του Λονδίνου, ίέν
ίυνήνεσε να ριετάσχη της αποστολής κατά 125,
000 φράγκων, ως άπήτει η αποικία παρά της
(ΐητροπόλεως. Ή βϊίησις «υτη έτηλεγραφήθη
ίΐς Σί^νεϋ την π«ρα(/.ονήν της ένάρζιως των
ίορτών.

Τβ νεαρον κράτος των Άντιπόίων άπό τίνων
ετών προώ^ευσε καταπληκτικώς. Έν ετει 1851
οι Ευρωπαίοι κάτοικοι της Αυστραλίας ανήρ-
χοντο {Αολις εΙς 300,000, σή[Αερον 5' άνέρχον-
τβι εις 3,000,000. Εις ^ιάστηαα βραχύτερον
του τεσσαρακονταετούς δ πληΟυσ(χος είε/,απλα-
σιάσθη. Κατά την έποχην εκείνην ή Μελβούρνη,
ήτις σήρ,ερον άριθριεϊ πληθυσ{Λον 300,000 κα-
τοίκων, κατωκεϊτο ριόλις ύπο έξακισχιλίων ψυ-
χών, ή Νέα Ζηλαν(ϊία δε, ήτις άριθ(Λεΐ σή(Λερον
500,000 κατοίκους, εύρίσκετο εις χείρας των
Μαορή.

Κατά το 1887 ή Αυστραλία και ή Νέα Ζη-
λανοία απέστειλαν εις την Άγγλίαν το κρέας
844,000 προβάτων ίιατηρη[Λένον δι' άποψυ-
ζίως. *Από της άνακαλυψεως των χρυσωρυχείων,
αϊ έν Αύστραλί^}: άποικίαι απέστειλαν εις την
'Δγγλίαν 2,500,000 χιλιόγρα(Λ(Λα χρυσού, έχον-
τα άξίαν 317 έκατορ.(Λυρίων λιρών στερλινών,
ήτοι 7 χιλιεκατοριμυρίων και 825 έκατο(Αρί.υ-
ρίων φράγκων. Μίνον κατά το 1886, αί αύστρα-
λιακαι άποικίαι παρήγαγον 200 κ. χιλιόγρα(Χ(ΐ.α
χρυσού, άξιας 400,000,000 φράγκων. Οι προϋ-
«ολογισ{/.οΙ των εν ΑυστραλΙ^ αποικιών ανέρχον-
ται εν συνόλω εΙς το ποσόν τών 500,000,000
φράγκων.

ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΙ

ουντων ύπο τους

Έπαγοίρό[Αει το πλήθος έν Βιέννη.

Μεταξύ τών τόσων παγοίροριούντων
ήχους της μεθυστικής του Στράους (Λουσικής την
γενικήν προσοχήν εϊλκυε κύριος τις ευγενής την
ρρφήν, ύπερήφανον έχων παράστημα και θαυ-
Κ-αβίους ίιαγράφων ελιγμούς έπι του ολισθηρού
^άγου. Έφερεν ούτος λαμπράν στολήν στρατη-
γού άλλοίαποΰ, πρωτοφανή εν Βιέννγ). "^Ητο κό-
^ρς πολύς έκει και εκ της υψηλής κοινωνίας,
κλλ' ούίεις ένΟυμεϊτο ποτέ δμοίαν στολήν. Ή
πιριέργιια έκορυφώΟη παρά ταϊς κυρίαις ΐίίως :
Τίς είνε δ στρατηγός ούτος και εΙς τίνα έθνικό-
'^^ίΤα άνήκεν;

^ Έν τέλει ζωηρός τις νέος προσφέρεται νά λύστ^
^ί)ν άπορίαν .

— Έγώ θά μάθω, λέγει, και ίι* ελιγμών έν-
τέχν6)ν καταφθάνει τον στρατηγόν. ΏΟεϊ αύτον
εκ τύχης ίήθεν και άίεξιότητος και τον ρίπτει
κάτω. Άλλ* ευθύς σπεύίει και βοηθεΤ αυτόν, ίνα
έγερθτ) και μυρίας ζητεϊ ταπεινάς συγγνώμας,
ένφ συγχρόνως συνιστφ κατά το γερμανικον ε-
θος εαυτόν προς τον στρατηγόν:

— Το δνομά μου είνε φόν Ρ . . .

— Το ιίικόν μου όνομα είνε Κρόμπεργ, ά-
παντα δ στρατηγός με γνησίαν γερμανικήν προ-
φοράν.

Ό νέος αναμένει μετ' αγωνίας τους τίτλους
του ένοοζοτάτου.

— Είμαι,έξακολουθεϊ 6 στρατηγός, είμαι εν-
οικιαστής ενδυμάτων ίιά την άπόκρεων. Κά-
μνω προ πάντων φανταστικάς στολάς στρατιω-
τικάς. Βλέπετε αυτήν που φορώ τί ωραία εινε,
τι ώραϊα που στρώνει επάνω μου ; Έπίτηίες την
έφόρεσα ίιά <ϊεϊγμα. Το κατάστημα μου εινε
εις τήν δίόν Γκράμπεν αριθ. 53. "Αν σας τύχγ)
ανάγκη, σας παρακαλώ νά με προτιμήσητε και
σεις και οί φίλοι σας . . .

Ό νέος μόλις καταστέλλων τον γέλωτα σπεύ-
δει πάλιν προς τον κύκλοντών γνωρίμων του και
αναγγέλλει δποιός τις είνε 6 υποτιθέμενος αλλο-
δαπός στρατηγός.

Και άποστρέφουσι νυν άπ* αυτού κατγ)σχυμέ-
νον το βλέμμα αί άβραι τής Εύας κόραι, αιτι-
νες είχον θαμβωθή άπο τά χρ'^'ΐά κομβία και
τάς θυσσανωτάς έπωμίίας και είχον αρχίσει νά
πλάττωσι γλυκύτατα όνειρα περί του . . . ενοι-
κιαστού τών ένίυμάτων ! ^Ητο τάχα ή μόνη
φορά, καθ' ην ήπατήθησαν ύπο τής εξωτερικής
περιβολής και τής ψευίούς λάμψεως;

ΜΟΙΡΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ

Α'.

Παιδάκι μ,ου, τ^ν πόνο σου χαΐ που να τόνε ^ήξω;
Νά τόνε ρήξω 'ς •?ά βουνά, τον παίρνουν τά κλαράκια,
Νά τόνε ρήξω 'ς τά χλαργ^ά, τον παίρνουν τά πουλάκια,
Νά τόνε ^ήξω 'ς το γιαλό, τον παίρνουν τά ψαράκια,
Νά τόνε ^ήςω δίστρατα, τον πιρ'νου'^ οι διαβάταις•
Νά τόνε ρήξω 'ς τήν καρδιά, όπώχω χΓ άλλους πόνους,
Νά χάΟωμαι νά (χ.έ πονίΐ, νά γέρνω νά μβ σφάζγι,
Να πέφτω *ς το προσκέφαλο ΰπνο νά μή χορταίνω Ι . . .

β'.

"Ολον τον κόσμο γύρισα, τη γη τήν ξακουσμένη.
Είδα μανούλα ις 'ςστον χρεμνό, τής άδερφαις 'ς το βράχο^
ΓυναΓκες τών χαλών ανδρών 'ς άκρη άπ' το ποτάμι.
Καί πάλι ματαγύρισα 'ς τη γη τήν ξακουσμένη:
Είδα μανούλαις 'ς το γορΌ, τής άδερφαις 'ς το γάμο,
Γυναίκες τών χαλών ανδρών 'ς ταμμορφα πανηγύρια.

Ματάκια 'που δεν βλέπονται γλήγορ' αλτισμον^ώνται. τ

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ' ?ι^

96

ΈΙΖΙΤΙ^

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Πάσα αγάπη, και αύτη ή αητρικτ;, εχιι τάς
αγωνίας χαΐ τάς πικρίας της. Ό θβος ε\α[ΐ.ε
μίαν λύπην ίι' έχάστην χαράν. Έκ των θυ-
ρών του παραδείσου μΙα ανοίγεται προς την
κόλασιν.

Ό (ΐη αγαπών πολύ ίέν άγαπα αρκούντως.

Ή γυνή συγχωρεί μόνον δταν πταΐγ).

Οί δρκοι εν τφ ερωτι εινε πολυτέλεια του
ψεύδους.

Ώς οί ποταμοί, οϊτινες ίεν δύνανται νά όπι-
σθοχωρήσωσι, ή ανθρωπινή συνείίησις ίεν δύ-
ναται ν' άνακτήστ) την πίστιν ην άπ«ξ
άπώλεσεν.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Ή περί την άπονομήν των παρασήμων κατάχρη-
σις έγέννησεν έπ' εσχάτων φυσικήν τίνα άντίδρασιν.
Συγγροίφεύς τις άπεπεφάθη χάριν άστεϊσμου νά έξα-
κριδώση τ(ς ο τα πλείστα φέρων 7:Λρίστ^]ΧΛ εν Εύ-
ρώπγι,άπέληςε ίέ μετ'εύσυνει'δητον ^ρε\^ΊΛ'^ εις το συμ-
πέρασμα δτι πλην των μοναρχών και πριγκήπων,
ών έκαστος φέρει, κατά μέσον δρον, περί τους 50
μεγαλόσταυρους, δ ευτυχής ούτος θνητός εινε δ κό-
μης Άνϊράσσης, ή σταθμάρχης κώμης τινδς εν
Αυστρία φημιζομένης ϊιά τα ιαματικά της ΰδατα-
Ό σταίδμάρχης ούτος λαμβάνει, κατά μέσον δρον,
τρία παράσημα κατ* έτος παρά των φοιτώντων
εις τάς θέρμας υψηλών προσώπων. Προ τίνων
ετών ύπίίρχεν εν Εύρωπαϊκγ) πρωτευούση πρέσβυς
εξοφλών τους λογαριασμούς του διά παρασήμων και
χειροτονήσας άλληλοδιαδόχως ιππδτας τον ράπτην
του και τον υποδηματοποιόν του και τον κρ@οπώλην
του. Ό Γορτσακώφ είχεν εν όλον κιβώτιο ν πλ^ίρες
σταυρών και αστέρων, έλεγε δε γελών «δλους δμου
6ά τους φορέσω άπαξ μόνον, κατά τήν κηδείανμου.»
Υποτίθεται δτι τδ στί;θος τοί3 Βίσμαρκ θά έπρεπε
νά Ιχη πλάτος τριάκοντα ποδών, ίνα χωρη δλα τά
άπονεμηθέντα τφ άρχικαγκελαρίφ παράσημα. *Αλλά
και το βάρος θά ητο άφόρητον, διότι οί χρυσοΤ μεγα-
λόσταυροι ζυγίζουσι περί τδ ήμισυ χιλιόγραμμον. Έν
Εύρώπτρ ύπάρχουσι σήμερον περί τά 250 ιπποτικά
τάγματα, - ών τά πλείστα Ιχουσι τρεϊς ή πέντε τά-
ξεις. Ευκόλως δύναται τις λοιπόν νά φαντασθη τήν
άμέτρητον πληθύν τών ιπποτών.

Ή ετησία παραγωγή του γάλακτος έν Ελβετία
ανέρχεται εις 16,500,000 εκατόλιτρα και αντιπρο-
σωπεύει άξίαν 182,500,000 φράγκων. Τδ γάλα
τούτο άμέλγεται εξ 662,333 αγελάδων και 277,

277 αιγών. ΈπΙ τής δλης πα(>αγωγτ|ς 39,6 έπίτοίς
100 χρησιμεύει εις τήν τυροκομίαν και εις τήν κα-
τασκευήν συμπεπυκνωμένου γάλακτος, 42, 6 χρησι-
μεύει εις άμεσον διατροφήν τών ανθρώπων, 17, 9 δε
εις τήν πάχυνσιν τών μικρών κτηνών. Έν Ελβετία
ύπάρχουσιν έν δλφ 5,500 τυροποιεΤα. Τδ μεγαλείτε-
ρον ποσδν γάλακτος παράγει τδ καντόνιον τϊίς Βέρνης.

Έν 'Ρωσσία, ώς και άλλοτε άναγγείλαμεν, έγέ-
νοντο διάφορα πειράματα προς χρησιμοποίησιν τών
ορυκτών ελαίων προς θέρμανσιν τών λεβήτων τών
ατμομηχανών τών σιδηροδρόμων καιτών ατμόπλοιων.
'Όμοια πειράματα έγένοντο και έν 'Δμερικη. Πρώ-
τον δε έν Βοστώνη και τά αποτελέσματα ύπγ|ρ-
ξαν ευχάριστα. Δοκιμαι έγένοντο και έν Πενσυλ-
βανία, φαίνεται δε δτι τδ πετρέλαιον, εΓτε έν τη φυ-
σική αυτού καταστάσει εΓτε καθαρισμένον, δύναται νά
χρησιμοποιηθώ) έν τη μεταγωγική βιομηχανία επωφε-
λώς ούχι μόνον ύπδ τήν εποΦιν τίίς οικονομίας άλλα
και τών άλλων πλεονεκτημάτων.

Ή «Ηλεκτρική Έπιθεώρησις» τής Νέας Υόρ-
κης άγγέλλει δτι ^Αμερικάνοι κεφαλαιούχοι απεφά-
σισαν νά είσαγάγωσι τδ τηλέφωνον και εις τήν Κι-
νάν, άλλ'ή έφημερις αδτη κρίνει τήν άπόπειραν πα-
ρακεκινδυνευμένην, διότι ή σινική γλώσσα ίχει έν τη
προφορά λεπτότητας τινας αιτινες μεταβάλλουσι τήν
σημασίαν τών λέξεων καθ' ολοκληρίαν και αί δποΓαι
μόνον διά του στόματος εινε δυνατόν νά άποδοθώ-
σιν. Επομένως έν τη τηλεφωνική συνομιλία αΐ λέ-
ξεις θά μεταδίδωνται παραμορφωμέναι και βεβαίως
πολλάκις κωμικώταται παρεννοήσεις θά συμβάίνωσιν.

Τδ κολοσσιαΤον άτμόπλοιον Μέγας Άνατο-
λ ι κ δ ς (τδ γνωστότερον ύπδ τδ δνομα Λεβιάθαν),
δπερ κατεσκευάσθη πρδς κατάδυσιν του πρώτου υπε-
ρατλαντικού καλφδίου, μετά πολλάς περιπέτειας έ-
πωλήθη εσχάτως εις ευτελεστά-ςην Τιμήν εΓς τίνα
μεταλλουργικήν έταιρίαν, ήτις έσκόπει νά διαλύστ)
αύτδ, Γνα μεταχειρισθη τά έκ μετάλλου μέρη αύτοΟ
ώς παλαιδν σίδηρον. Ό περίφημος Βίρ^ίζυ^ μαθών
τούτο έτηλεγράφησε πρδς τους ίδιοκτήτας, προσφε-
ρόμενος νά άγοράση τδ πλοϊον. Προτίθεται νά οργά-
νωση έπ* αύτουκινητήν ίκθεσιν περιέργων αντικειμέ-
νων και νά περιπλευση δλον τον κόσμον.

Ό εσχάτως αποθανών γάλλος λογογράφος Αύ-
γουστος Μακέ, δ συνεργάτης του Δουμα, δτε Ιδιδε
τάς διδακτορικάς αυτού εξετάσεις προύξένησε σκάν-
δαλον ού ακόμη τηρείται ή άνάμνησις.

Ό Κουζέν ήρώτησεν αύτδν τί έφρόνει περί φιλο-
σοφικής τίνος θεωρίας.

— Συνάδει πληρέστατα πρδς τδ σύστημα μου,
άπήντησεν ά Μακέ.

— "Ά! Έχετε .σύστημα ; άνεφώνησεν είρωνικώς
δ καθηγητής τής φιλοσοφίας. Είς τήν ήλικίαν σας . . .
ίδικόν σας σύστημα...

— Διατί νά μή Ιχω και έγώ έν, άφο3 σεις Ιχβτε
τόσον πολλά, άπήντησεν είρωνικώς δ μέλλων συ-
νεργάτης του Δουμα.

Οί θόλοι τής γηραιάς Σορβόννης μικρού δεΤν και
κατέρρεον τήν ήμέραν έκείνην 1

Έν Αθήναις €χ του τυτκογραφείου τών καταντημάτων ανκχτη ΚΔΝΧΤΑΝΤΙΝΙΑΟΥ. 1888

Αριθ. 655 — Λεπτά είχοσι ιτέντε.

Ε χ ο 23 ΙΓ••.

ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΚΑΤΑ ΚΓΡΙΑΚΗΝ

Τόμος ΕΒ'.

ΑΓΟΡΑ ΚΑΙ ΑΡΠΑΓΗ
ΓΥΝΑΙΚΠΝ ΠΑΡΑ ΤΟΙΣ ΕΛΛΗΣΙ

[ Συνίχχα* Γδι προηγούμενον φΰλλον•]

Προς θεραπιίαν της κοινωνικής ταύτης ανάγ-
κης χατίφβυγον «ις τους έράκους' οι φίλοι ^η-
λχοη του άν^ρος ^ι* εράνου (Τυνελεγον [χ.έρος η
τόιρλειστον της αναγκαίας ττρος άγοράν της γυ-
>(αικός τΐ(Λης και καθιστών ούτω τον γά(Λον δυ-
νατόν άνευ μεγάλης ζη(Λίας του γα(Λβροϋ. Ύ-
^ιχρεοΰτο ίμως και ούτος να συνίρά(χη τους
φίλους του, θταν και αύτοι θοο ηθελον να νυρ.-
«^υθώσι. Δυστυχώς καΐ περί του εράνου ^έν ε-
χο(Αενλε7:τθ(χερεϊς αρχαίας (ΛαρτυρΙας,το πράγ(ΐ.α
0|ΐ.ως ρ[.οι φαίν»<αι άνεπί^εκτον ά|/.φι6ολίας. Έν
τφ αύθω του Περσέως λέγεται, δτι δ Πολυίε-
χτης, βασιλεύς της Σερίφου, θελων ν' άπολέση
«ΰτον προσεκάλεσεν δλους τους φίλους του, (χε-
τκξύ των δποίων ητο και δ Περσεύς, και ειπεν
«υτοϊς δτι σκοπον είχε να (λεταβγ) εις Πϊσαν
τής Ήλι^ος ηπως ζητήσττ) εις γά(χον την θυγα-
τέρα του Οινόμαου Ίππο^άμειαν, Παρεκάλεσε
λοιιςον τους φίλους του να τον συν^ράμωσιν εΙς
το επιχείρημα. Ό γενναίος Περσεύς άπηντησεν
ο•ι και της Γοργόνος την κεφαλήν αν ζητηστρ
^ί τφ την φέρη. Τότε 6 Πολυίέκτης παρά μεν
των άλλων φίλων εζητησεν ίππους, τον Περσία
Ομως ίιεταζε να ύπάγη κατά την ύπόσχεσίν
του να φίρη την κεφαλήν της Γοργόνος. Ό Πο-
λο^εκτης ητο αληθώς βασιλεύς της Σερίφου
ρνον, δπωσ^ήποτε δμως ελέγετο βασιλεύς*
«λλά καΐ αυτός, κατά εθιμον γενικόν,φαΐνεται,
εν εοιστασε να ζήτηση την συνόρομην των
φίλων του.

Έν Κρήτη ίί (*βχρ' '^^^ ιστορικών χρόνων
ενώζετο εθιμον μιμούμενον μετά μεγάλης ακρι-
βείας τά έν τοις γάμοις τελούμενα, άναφέρε-
"^«ι ίε κατ' αύτο πάλιν δ έρανος.

Τομεγιστον δμως κατ'έμέ τεκμήριοντουίτι οι
?Ιλοι ίι* εράνου συνέβαλλον εις την άγοράν της
^(^φης είναι δτι το εθιμον τούτο σώζεται και
'^Ι^ερον άκ6μη ενιαχοΰ τής Έλλάίος• γνωστόν
'είτι τοιαύτα έθιμα είναι πολλάκις μακροβιώτερα

τοιιοε κκ'— 1888

και επικρατειών και θρησκειών και αυτής της
γλώσσης. Έτυχε νά βεβαιωθώ επί τόπου, δτι
έν Άργολίίι,τούλώχιστον εν τισι χωρίοις αυτής,
οι συγγενείς και φίλοι του γαμβρού ου μόνον
συνεισφέρουσιν άρτον, οινον, ζύλα και &λλα
χρειώδη εΙς τον γάμο ν, δπως και άλλαχου συ-
νειθίζεται, άλλλ το εσπέρας τής Κυριακής κατά
το τέλος του δείπνου χάμγουσίΥ και «ουπα^πε-
ριφέρουσι ίηλαίή ίίσκον και έκαστος ρίπτει εις
αύτον ίραχμάς τινας. Έν εύπόροις χο)ρίοις και
δσάκις τύχη το έτος νά είναι ευτυχές δχι μόνον
συλλέγονται ούτω τά εζοία του γάμου, άλλα
και περίσσευμα μένει. Έκ τούτου προέρχεται,
δτι εις τους γάμους προσκαλούνται δσον το δυ-
νατόν πλείστοι και εύποροι, μεταβαίνουσι ί' εις
αυτούς οίεγγαμοι εάν είναι ύποχρεο)μένοι,ίηλαίή
εάν δ γαμβρός ή δ πατήρ αυτού τους είχε συν-
δράμει, ώς λέγουσί, κατά τους ΐίικούς των γά-
μους, οι ο' άγαμοι οιά ν* άπολάβωσι την συν-
ίρομήν των έν καιρώ εύθέτφ. Πολλάκις ί' ή-
κουσα χωρικούς αρνούμενους νά μετάσχωσι γά-
μου έπΙ τφ λόγφ ή δτι ίέν είχον τέκνα αρσενικά
ή δτι τλ παιδία των ήσαν τόσον μικρά, ώστε
θά έβράίυνε πολύ δ χρόνος τής άνταποοόσεως.
Και τά έν ταϊς πόλεσι ίέ έθιζόμενα 5ώρα εΙς
τους νεόνυμφους βεβαίως τήν αυτήν αρχήν ε"-
χουσιν είναι έρανος ούχι δμως πλέον δπως πλη-
ρωθη δ πατήρ τής νύμφης, άλλα χάριν αυτών
τών συζύγων. Ή αλλαγή τής διευθύνσεως τών
^ώρων έγίνετο δτε επεκράτησε το εθιμον, οι γο-
νείς δχι μόνον νά μή λαμβάνωσί τι ένεκα τής
θυγατρός των, άλλα και νά προικίζωσιν αυτήν.
Διά τής αγοράς ή γυνή μετέβαινεν άπο τής
κυριότητος του πατρός εις τήν του άνίρός. Ύπό
τινχ εποψιν και υπό τινας περιορισμούς περί ών
ώμιλήσαμεν ήίη έγίνετο κτήμα αυτού και ού-
ίεις άλλος ειχεν έπ* αυτής δικαίωμα τι* ίιά
τούτο πάσα προσβολή κατά τής συζυγικής τι-
μής εθεωρείτο ώς αδίκημα και έτιμωρεΐτο, ώς
πάν κατά τήν έποχήν ταύτην αδίκημα, ύπβρβο-
λικώς, εΐ ίυνατόν,ίιά τού θανάτου του ά^ική-
σαντος• τα ήθη ήσαν άγρια, ή χειρο^ικία ί' ήκ-
μαζεν και ^ιά τούτο αί ποιναί σπανίως ήσαν
ανάλογοι τών εγκλημάτων. Σήμερον ακόμη
παρ* ήμΐν οί άνθρωποι φονεύονται καθ* έκάστην
ένεκα προβάτου ή και ένεκα όρνιθος. >^ο αυτό τ

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^Ι€

98

£:ζ37X^ι^

συνέβαινε χαΐ τότε* 6 συνίνοχος γυναικός εγγά-
μου εφονεύετο ύινό του προσβληθέντος, εάν ού-
τος ητο Ισχυρότερος, άλλα τούτο ^έν αποδεικνύει
δτι η συζυγιχη τΐ(ΑΥ) εθεωρείτο ως τι έζοχως
ιερόν. Επίσης ιερά ητο χαι ή άγελάς, ήτις οια
του γάλακτος της έτρεφε τον τότε "Ελληνα,

Τούτο καταφαίνεται και έζ άλλων πολ-
λών, άλλλ και εκ της ιστορίας της Ελένης. 01
"Ελληνες στρατεύουσι κατά της Τροίας, φθά-
νοντες ^' έκει άποστέλλουσι πρώτον πρέσβεις
προς τους Τρώας, δπως άπαιτι^σωσι την Έλέ-
νην και δ,τι £λλο [Αετ' αύτης είχε κλέψει 6
Πάρις εκ της οικίας του Μενελάου, προς ^έ και
επιεική τίνα άποζη[λίωσιν. Περί της προσβλη-
θείσης συζυγικής τιμ,ης ούία(ΐοΰ γίνεται λόγος,
πολύς £(ΐ.ως περί του τρόπου της αρπάγης, περί
του δτι ίηλαίή ό Πάρις φιλοξενηθείς εν Σπάρ-
χχ^ ύπο του Μενελάου εις ά|Λ0ΐβην της φιλοξε-
νίας του έκλεψε την γυναίκα (Λετά πολλών πο-
λυτίμων αντικειμένων* ίιά τούτο συχνότατα
γίνεται έπίκλησις προς τον Δία τον Ξένιον, τον
φύλακα τών νόμων της φιλοξενίας, δπως τιμώ-
ρήση τον κακουργήσαντα. Ή Έλενη εν τούτοις
κρίνεται λίαν έπιεικώς,^ιότι αύτη ού^ένα τοι-
ούτον νόμον κατεπάτησε. ΚαΙ εν τοις Ιμηρι-
κοις ποιήμασι ίέν αναφέρεται που, δτι 6 Μενέ-
λαος έτιμώρησεν η έσχόπει νά τιμωρήση την
άπιστον σύζυγόν του. Όλίγον βρααύτερον δμως
οι ποιηται συντ,σθάνθησαν, δτι δ Μενέλαο;
οΰτω φερόμενος ε^είκνυεν αισθήματα υπέρ το
ίέον χριστιανικά. Έπλασαν λοιτνον τον μύθον,
δτι άλισκομένης της Τροίας ή Ελένη φοβούμενη
την οργήν του συζύγου, δν είχε προδώσει, κατέ-
φυγεν ίκέτις εΙς τίνα βωμόν. Ό Μενέλαος
ευρίσκει αυτήν και ξιφούλκησα; δρ|ΐ4^ θαρρα-
λέως δπως τήν φονεύση, αλλά κατά την κρί-
σιμον ταύτην στιγμήν ή πόρπη του χιτώνος
της Ελένης — συνεργούσης της Άφροίΐτης —
αποσπάται, 6 χιτών ολισθαίνει προς τά κάτω
και το στήθος της ωραιότατης τών γυναικών
εκτίθεται δλόγυμνον προ τών οφθαλμών τού ά-
τυχους συζύγου, δστις θαμβωθεις άφίνει το ξί-
φος νά έκπέσγ) της χειρός. Αιώνας τινάς μετά
ταύτα το στήθος άλλης ωραίας γυναικός γυ-
μνωθένπρό τού δικαστηρίου έμάγευσε τους σο-
βαρούς ^ικαστάς και Ιλαβεν άφεσιν τών πολλών
και μεγάλων του αμαρτιών. Πώς ν' άντισταθτί
δ Μενέλαος ; Ό ποιητής δμως, δστις τοιουτο-
τρόπως προσεπάθησε νά τον δικαιολόγηση, ίέν
εύρε πολλούς οπαδούς. Οι *ΔθηναΤοι τού πέμ-
πτου αιώνος, οϊτινες ειχον δλως ίιαφόρους Ιίέας
περί τών λεπτών τούτων ζητημάτων, ευρισκον
τονΜενέλαον λίαν ύπόίουλον ττ) Έλέντ). Ό
Αισχύλος τον επικρίνει αυστηρότατα, ως πα-
τήρ υίον κ&πως ελαφρόν, δ ί' Εύριπίίης προς-
παθεϊ δσον ίύναται να τον καταστήση απλού-

στατα γελοΐον. ΚαΙ δμως ^έν πταίει 6 άτυχης
Μενέλαος, μάλλον αυτού πταίει ή εποχή του.
Έν ττ) θέσει του 6 Αίας και δ Διομήδης, αυτός
ακόμη δ Άχιλλεύς ίέν θά έφέροντο ίσως άλ-
λέως. Έν γένει δ "Ομηρος ίέν κατατάσσει μεν
τον Μενέλαον μεταξύ τών πρώτων ηρώων, τον
παριστ^ δμως γενναΐον και προ πάντων Μα^
ψιΛόζιμον^ έν ω οι Αττικοί ακριβώς τούτο
αρνούνται. Και ή(Αεις σήμερον κατά τάς Ιίέας
μας συμμεριζόμεθα μάλλον τήν γνώρίην τών
Αττικών ή τήν τού Όμηρου.

Έκ ταύτης της δλως υλικής αντιλήψεως τού
ζητήματος εξηγούνται πολλά, τά δποΐα άλλως
μένουσιν ακατάληπτα. Οΰτω π. χ. το δτι άμα
ως ή πολιτεία θέλουσα νά περιορίσγ) τήν αύτο-
ίικίαν άνέλαβεν αυτή νά κανονίση τάς ποινάς
αναλόγως τών εγκλημάτων, ή προσβολή της
συζυγικής τιμής, ως πάσα άλλη βλάβη ιδιο-
κτησίας, έθεωρήθη ικανοποιούμενη ίιλ χρηρ^οι-
τικής αποζημιώσεως, ην έλάμβανεν δ προσ-
βληθείς. Παρ' Όμήρφ ευρίσκεται και τεχνικός
δρος της αποζημιώσεως ταύτης, μοιχάγρια.
Ό σύζυγος έλάμβανεν αυτήν παρά τού έραστοΰ
της γυναικός του, ήίύνατο ί' αναμφιβόλως, ως
είπομεν ήίη ανωτέρω, και ν* άποπέμψτρ αυτήν,
επιστρεφόμενης αύτφ της τιμής, ην είχε πλη-
ρώσει προς άγοράν της. Ή ίκανοποίησις ητο
τότε τελεία.

Ή κατάστασις αυτή ^ιήρκεσεν έπΙ πολύ.
Ακόμη κατά τήν άκμήν τού πολιτισμού έν
Έλλάίι, έν αύταϊς ταϊς Αθήναις εθεωρείτο ίυ-
νχτόν νά ίκανοποιήται δ προσβληθείς σύζυγος
ίιά τίνος χρηματικού ποσού, αν και πολλοί
συλλαμβάνοντες τον έραστήν επ* αύτοφώρφ εφό-
νευον αυτόν, καθ' δ έκ τού νόμου ειχον ίικαί-
ω[χα. Και δμως δ Σόλων εν τοις νόμοις του
ειχεν ήίη εξάρει τήν ηθιχίιγ βλάβην τήν προς-
γινομένην τφ συζύγφ, ίιότι ένφ έπέτρ^ψεν εις
αυτόν νά φονεύν; τον έπ* αύτοφώρφ συλλαμβα-
νό(Αενον έραστήν, δ αυτός, καθά λέγει δ Πλού-
ταρχος «έταξε ζημίαν εκατόν ίραχμάς μόνον,
εάν άρπάσγ) τις έλευθέραν γυναίκα καΐ βιάστ.-
ται.χ) Τούτο ευρίσκει δ Χαιρωνεύς βιογράφος α-
λογον, κατά ίε τάς σημερινάς ιίέας πρέπει νά
κριθτ, άλογώτατον. ΌφεΙλομεν δμως νά δ(ΐ.ολο-
γήσωμεν, δτι έν τφ νόμψ τούτφ τού Σόλωνος
έκ^ηλούται σαφέστατα ή μεγίστη διαφορά ττ.ς
εποχής τού νομοθέτου από πασών τών αρχαιο-
τέρων. Άπό τών προϊστορικών χρόνων μέχρι τών
του Σόλωνος δ αληθής πολιτισμός δ εις ήθικω-
τέραν άντίληψιν τών τού βίου συνιστάμενος,
είχε κάμει μεγάλας προόίους• δ νομοθέτης τών
Αθηνών ίεν έθεο)ρει πλέον τήν γυναίκα απλούν
κτήμα τού άνίρός, ου πάσα βλάβη, οίαςίότοτε
φύσεως καΐ αν ήναι, δύναται νά θεραπευθ^ ίιά
χρημάτων. Έν άλλη περιτε^σει δ Πλούταρ-

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

£: 23X1 ^ι^

99

/ος λέγει, οτι ο Σόλων αούκ ββούλβτο (Λίσθο-
^όρον ούί' ώνιον ιΐναι τον γάμιον, άλλ* έπΙ τβ-
χνώσιι χ«1 Χ^Ρ^'^^ ^^^^ φιλότητι γίνβσθαι τον
ανδρός και γυνχιχος συνοικισμόν.τοΤοΰτο κατα-
φχινβται εζχιρίτως εν τφ ανωτέρω ν6(;.φ. Ή
χάρις 2(χως και η αγάπη των συζύγων καταστρέφε-
ται, δταν ή γυνή εκουσίως παραβαΐντρ τα καθγ)-
χοντά τιος• ίι3ι τοΰτο κατά τον Σόλωνα πρέπει
νά φονεύηται δ συνένοχος της γυναικός ως φθεΐ-
ρων αύτην την ψυχην. "Οταν δ(χ.ως η παράβα-
σις γίνεται παρά την θέλησίν της, ενό[Αΐσεν &
νοριοθίτης δτι άρκεϊ ποινή τις• ^ιότι εν τ9)
πιριπτώσβι ταύτγ^ η ψ^χη (λένει άγνη. Ό έπι
τεκνώσει καΐ χίρΐ'^ι >^^ι φιλότητι άν^ρος και
γυναικός συνοικισ|λός ύπηρχεν η^η, ώς απεδεί-
χθη ανωτέρω, και έπι Ό(χ.ήρου, ύπηρχεν δ(;.ως
ούτως ειπείν άνυνει^ήτως και εναντίον των
ισχυόντων θεσ[Λών. Ό Σόλων έπισή(Αως άνε-
γνώρισεν αύτον και τον εθηκεν ώς τον άληβη
οκοπον του γάμου. Ή αΙσθη(Λαΐικη δ(Λως αυτή
^ιάκρισις του Σόλωνος ίέν ητο καταληπτή
πανταχού της Έλλάίος. Άκό(Λη ενα αιώνα
χαι πλέον (ΐ.ετ* αύτον εν Γόρτυνι της Κρήτης δ
εραστής και δ £ρπαζ έτΐ|λωρουντο αμφότεροι
έζ ίσου ^ιά προστίμου διακοσίων δραχμών, δ
Εραστής μάλιστα ενίοτε και μόνον ίι' εκατόν
δραχμών* μόνον ί* εάν ίεν ήίύνατο νά πλη-
ρωσγ) το πρόστιμον εντβς πέντε ημερών, έπετρέ-
πιτο εις τον £ν^ρα νά τον ωονεύσ^. Ενταύθα
εχομεν ακόμη τάς αρχαίας Ιοέας• κατά την έ-
ποχήν ^ηλα^η του Περικλέους εν Κρήτγι δ
προσβληθείς σύζυγος έθεώρει εαυτόν επαρκώς
«ποζημιούμενον ίι' εκατόν η το πολύ ίιακο-
«ίων δραχμών.

Προ του γάμου η κόρη εύρίσκετο φυσικώς εις
την κυριότητα του πατρός, η τούτου αποθα-
νόντος εις την του άίελφου* ή χήρα μήτηρ
ίπίσης εις την του ενήλικος υΐοΰ* πάσα ί' εκνο-
|Αος μετ* αυτών δμιλία ξένου εθεωρείτο ώς βλά-
βη τϋς ιδιοκτησίας του κυρίου αυτών περί συ-
ζυγικής τιμής ίέν πρόκειται ενταύθα μηίε
περί της οικογενειακής* ίιότι και τούτο το αί-
σθημα ίίν είναι πολύ άρχαϊον, άνεπτύχθη ίέ
βραίύτερον καΐ έζ αρχών δλως υλικών. Ό πα-
τήρ ίηλαίή η δ άίελφος επηγρύτρνουν έπι τών
τ^ί κυριότητί των υποκειμένων γυναικών αύ-
«τηρότερον ίσως και αύτου του συζύγου, ίιότι
έγίνωσκον δτι θά έπώλουν την θυγατέρα η ά-
ίελφήν των εύθηνότερον, εάν άπε^εικνύετο μη
ούσα αγνή. Διά τούτο έν τοις άρχαιοτέροις
νόμοις ουδεμία ^ιάκρισις γίνεται μεταξύ φθο-
ρέως παρθένου ή γυναικός εγγάμου, επίσης ού-
^ιμία ^ιάκρισις μεταζύ συζύγου, αδελφού η
υΐοϋ ενήλικος* πάντες ούτοι εχουσι δικαίωμα
έχ^ικήσεως η αποζημιώσεως. Εννοείται ^έ δτι
χαι αϊ θυγατέρες η άίελφαι ώς κτήματα του

κυρίου των ^έν ή^ύναντο να ^ιαθέσωσιν έαυτάς
κατά βούλησιν δ πατήρ η δ άίελφος είχον
δικαίωμα ούχι μόνον νά έκ^ώσωσιν αύτάς εις
νόμιμον γάμον άντι χρημάτων, ώς εϊίομεν
ανωτέρω, άλλα και νά τάς ηωΛχ^σωοι,ν ώς άού-
Λας εις δν τίνα ήθελον. Έν Αθήναις πρώτος
δ Σόλων κατήργησε το δικαίωμα τούτο, αλλά
και αύτος έξήρεσε την περίπτωσιν, καθ* ην ή
θυγάτηρ ή ή άίελφή ήθελον άποίειχθή μη
ίιαφυλάζασαι την αγνότητα.

*Άλλη άπόίειξις τής θέσεως ταύτης τών
γυναικών ευρίσκεται έν τω περί τών έπικλήρων
παρθένων θεσμφ, δστις ην γενικός καθ' άπασαν
την Έλλάία. ΈπΙκληροι έκαλούντο αι κόραι,
ων δ πατήρ είχεν αποθάνει χωρίς ν* άφήση τέ-
κνα αίρρενα. Τότε ή περιουσία φυσικώς περιήρ-
χετο εις αύτάς, κυρίως δμως αύται συνβχωνεύ-
οντο μετά τής περιουσίας. Διότι ή έπίκληρος
μετεβιβάζετο μετά τής £λλης κληρονομιάς εις
τήν κυριότητα του πλησιέστερου συγγενούς, του
εκ πατρός θείου π. χ. ή του έζαίέλφου της,
δστις ώφειλε νά τήν νυμφευθη, Έάν ούτος ίι*
οίονίήποτε λόγον ήρνεϊτο νά πράξη τούτο, έ-
πρεπε νά παραιτηθ^ τής κληρονομιάς πάρα*•
χωρών τά δικαιώματα του εις τον μεθ' εαυτόν
πλησιέστερον συγγενή. Οι νόμοι τής έν Κρήττρ
Γόρτυνος είναι εν τισιν οχληρότεροΐ' ίιότι έκεϊ
δσάκις δ έχων δικαίωμα νά νυμφευθ^ τήν έπί-
κληρον συγγενής ητο άνήλιζ, ώφειλεν αυτή νλ
τον περιμένΥ) και νά ^ιανέμηται μετ' αυτού έζ
ϊσου τά εσο^α τής περιουσίας της. Έάν ούτος
βραίύτερον ένήλιξ γενόμενος ήρνεϊτο νά τήν
νυμφευθτ,, μετεβιβάζετο το ίικαίωμά του εις
άλλον συγγενή, και μόνον έάν ίέν ύπήρχεν
άλλος συγγενής, έπετρέπετο εΙς αυτήν νά έκλέ-
ξη άνίρα κατά τήν άρέσκειάν της, πάντως
δμως έπρεπε νά ήναι έκ τής φυλής του πα-
τρός της.

Είναι φανερον πόσον δ νόμος ούτος ητο σκλη-
ρός. Ή δυστυχής έπίκληρος ητο πολλάκις ή-
ναγκασμένη νά ίεχθ^ ώς άνίρα έσχατόγηρόν
τίνα θεΐόν της, δστις, αν ελειπεν ή περιουσία,
παν οίλλο θά έσκέπτετο ή νά νυμφευθτ). Ό νό-
μος μάλιστα προέτρεπεν εις σύναψιν τοιούτων
ανάρμοστων γάμων, ίιότι επέτρεπεν είςτόν εγ-
γαμον συγγενή νά ίιαλύση τον πρώτον γάμον
του δπως νυμφευθγ) τήν έπίκληρον. Τών παρα-
λόγων τούτων δικαιωμάτων το πολλάκις άπάν-
Ορωπον ηθέλησε νά κολάσγ) ο Σόλων ^ιλ νόμου,
δστις βραίύτερον έφαΐνετο άτοπος και γελοίος,
δπως καΐ ητο πράγματι* ίιότι είιίε ττ) έπικλή-
ρφ εις τινας περιπτώσεις τοιαύτην έλευθερίαν,
ώστε δ γέρων σύζυγος της ήναγκάζετο ή νά τήν
κράτηση μετ* αισχύνης ή νά οιαλύση τον γά-
μον. Όλιγώτερον £(^ικος ίέν ητο δ τής Γόρτυ-
νος νόμος. Έάν ή έπίκληρος κατά τον θάνατον

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

ιοο

£2 2 7X^4.

του πατρός «χβν τ,ίη ηλιχίαν γά|Αθυ, 6 (Λελλων
σύζυγος της όμως, 6 βζά^^λφές της %. χ. μόλις
ητο ^£χ« ετών, ώφειλε αυτή να τον περιμενγ)
ίλλα τόσα* ώστε δταν αύτος ίγίνετο ενη-
λιξ, αυτή θά ητο τριακοντοΰτις* χατά τα ίέκα
^ε ταυτχ ετη έπρεπε να ^ιανέμηται ρ.ετ' αυτού
την περιουσίαν της. Μετά ταύτα εάν αύτος εί-
χεν άχόμη ορεξιν νά τν;ν νυμφευθγ)» το ζήτημα
έτελείωνε μεν κακά και ψυχρά, δπωσίηποτε ό-
μως έτελείωνεν. *Αλλ* αν εκείνος άπεποιεΐτο,με-
τεβιβάζετο το δικαίωμα του ιΐς άλλον, η ίε
κόρη εζηρτδίτο άπο της θελήσεως αυτού δπως
άπο της τού πρώτου. Έάν και ούτος ήρνεϊτο,
ηρχετο η σειρά τρίτου και ούτω καθεζης. Έν
τούτω τφ μεταξύ δμως ή ηλικία της κόρης πα-
ρήρχετο, εάν ίέ ^εν ητο ώραΐα και εάν η περιου-
σία της ητο μΐ)&ρά, θά ύφίστατο τον εσχατον
εξευτελισμόν ίιότι 6 νόμος ωριζεν, δτι έάν ίέν
ύπάρχωσι συγγενείς της έπικλήρου η έάν οι υ-
πάρχοντες άρνώνται νά την νυμφευθώσι και
έάν έκ των της αύτης φυλής άντρων ού^εΙς επί-
σης στίργη νά την νυμφευθ^, τότε νά χηρνχ^η
τουχο όημοσίξΐ^,&τι ίηλαίή ούίείς έκ των συγ-
γενών τη φυλετών στέργει νά την νυμφευθ^, και
έπειτα είναι ελευθέρα ή κόρη νά ευργ), αν ήμ-
πορ•^, άνίρα έξ άλλης φυλής. Πόσαι φιλότιμοι
κόραι θά προετίμων μάλλον νά μείνωσιν άγα-
μοι ^ιά παντός τού βίου των ή νά έκτεθώσιν
ούτω και έζευτελισθώσι ^ημοσί({:! Άλλα και
άγαμοι νά μείνωσιν ^έν έπετρέπετο.

Ό περί έπικλήρων θεσμός είναι πανάρχαιος
ίιότι άπαντή: και παρ* άλλοις λαοϊς της Ινίο-
γερμανικής φυλής, ίιετηρήθη ί' έν Έλλάίι
καθ* άπασαν την αρχαιότητα ένεκα διαφόρων
λόγων. Πρώτον οι συγγενείς είχον κεκτημένα
δικαιώματα, τά δποΤα ίέν εστεργον βεβαίως ν*
άπολίσωσιν. Έπειτα — και τούτο ητο δ αρχι-
κός σκοπός τού θεσμού — ίιά τών τέκνων τών
έπικλήρων επρόκειτο νά συνεχισθ^ το γένος τού
άνευ άρρενος γόνου αποθανόντος ανδρός. Προς
τούτο δμως έπρεπε τά τέκνα ΧΛυτκ νά ηνε δ-
σον τό δυνατόν πλησιέστεροι συγγενείς τού πάπ-
που των, ίηλαίή τέκνα τής θυγατρός αυτού και
τού άίελφού του ή τού ανεψιού του. Άπόίει-
ζις τού δτι ούτω άντελαμβάνοντο τ4 πράγμα
είναι δτι δ υιός τής έπικλήρου άμα ένήλιζ γε-
νόμενος ελάμβανε την περιουσίαν τής μητρός
του και ίιεχειρίζετο αυτήν, καΐ έάν ακόμη δ
πατήρ του Ιζη* ίιότι εθεωρείτο προ παντός υιός
τού πάππου του, ου τό γένος ίι* αυτού άνεβλά-
στανεν. Παρά τοις Έλλησιν, ώς είπομεν και α-
νωτέρω, μέγιστον ίυστύχημα εθεωρείτο ή απαί-
σια* δταν εσβυνε μΐ* οικογένεια, δχι ρ-όνον τό
όνομα αυτής περιέπιπτεν εΙς λήθην, άλλα και
τών θεών αϊ τιμαι και αί πρόσοδοι φυσικώς ή-
λαττούντο. Έκ τούτου έγεννήθη και δ θεσμός

ούτος, ένεκα τούτου ^έ και αι υίοθεσίαι ήσαν
τότε συχνότεραι. Πάντες δμως οι λόγοι ούτοι
ίέν έζηγούσι την προς τάς θυγατέρας άστοργίαν
αύτη εξηγείται μόνον έκ τούτου, δτι καθ* ην
έποχήν άνεπτύχθη τό εβιμον, δπερ ρ,ετά ταύτα
εγεινε νόμος, αί γυναίκες εθεωρούντο άποτιλούσαι
μέρος τής περιουσίας και έκληρο^οτούντο μετ*
αυτής. Έάν δ νόμος ετίθετο έν άλλη έποχν),
θά ητο βεβαίως όλιγώτερον σκ>ηρός.' Ελτ^σμο-
νήσαμεν ν* άναφέρωμεν ανωτέρω, δτι δ νόμος
τής Γόρτυνος, δστις έγράφη περί τά μέσα τού
πέμπτου πρό Χρ. αιώνος, έπέ'^-ρεψεν εΙς την έπί-
κληρον νά έζαγοράζη την έλευθερίαν της έγκα-
ταλείπουσα εΙς τους συγγενείς τους πατρός της
τό ήμισυ τής περιουσίας* ίιά τούτου έβελτιώθη
δπωσούν ή θέσις της.

(Έικιται τ^ τέλος)

Χ. ΤεοΥΝΤΑΚ

ΤΟ ΒΟΤΑΝΙ
ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

(Συνέχεια* Γδ( ινροηγούμβνον φύλλον).

*Εν πάσαις ταις έπαρχιακαΐς πόλεσι τής Ελ-
λάδος, ταΐς πρωτευούσαις αγροτικών ^ήμων,
κατά Κυριακήν ή άλλην τινά τής έβ^ομά^ος
ήμέραν, γίνεται αγορά, παζάρι ώς λέγουσι κοι-
νώς. Εινε ίέ τούτο ούίέν άλλο ή συναλλαγή
μεταξύ τών κατοίκων τής πόλεως και τών έκ
τών εξω χωρίων κατερχομένων αγροτών. *Εν τ9ί
πόλειέχουσιν ανάγκην προϊόντων παραγομένων έν
τοις άγροίς, οι άγρόται εχουσιν ανάγκην αν-
τικειμένων κατασκευαζόμενων έν τ^ πόλιι ή εΐ-
σαγομένων άλλοθεν.

Ό χωρικός φέρει προς πώλησιν ξύλα, ίαίίον,
βούτυρον, τυρόν, όρνιθας, ζψα, γεννήματα και
αγοράζει δρυζαν, άλας, εργαλεία, σκεύη, υφά-
σματα, κοσμήματα και δπλα. Καθ* δσον ο*
ή συγκομιδή τών δημητριακών καρπών εινε
πλούσια, καθ* δσον ή τών ποιμνίων ύγεΙα κα-
λή, κατά τοσούτον και ή αγορά καθίσταται
ζωηρότερα και τών έμπορων τής πόλεως μείζονα
τά κέρ^η.

Κύρια εισοδήματα τών χωρικών εινε τό πε-
ρισσεύον γέννημα,δπερ θά πωλήσωσι,και έκ τού
ποιμνίου τό μαλλίον,τό βούτυρον,δ τυρός και τά
νεογέννητα ερίφια καΐ άρνία. Αί άγροτικαί ο*ι-
κογένειαι προς ^ιατροφήν άποθηκεύουσιν εις τάς
κουβέλας άραβόσιτον Ι^ίως, ^ι* ού ζυμούται ή
μτΐομηόχα^ δ θρεπτικός ξανθός άρτος. Ό σίτος
άπας εκποιείται, έκτος όλιγίστου ποσού• δ έζ
αυτού άρτος θεωρείται πολυτέλεια άσκοπος, χ«ι

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

£2 22X1^

101

^ίν έχει τάς θερ(χ«ντιχάς και θρεπτικά; Ιίιό-
ττ^τας της μΛο/ίπότας^ κατά την γνώ|χην των
αγροτών.

Ούτως οίχογένεια χωρική εκ πέντε ίζ (Αελών
έχει ανάγκην, 8πως έζασφαλίστρ την «τησίαν
τροφην, £'β^θ|χηκοντα τουλάχιστον κοίλων αρα-
βοσίτου. ΚαΙ αν εκ των Ιίίων αγρών ίέν συγκο-
(ΐΐστ) το ποσόν τούτο, δπως ίηποτε οφείλει νά
το προμηθευθώ ίι* άγορας η ^Γ ανταλλαγής•
ήτοι επι τη συμφωνί^ δτι κατά την προσεχή
συγκοριιίην θέλει άποίώση προς τον ε(Λπορον η
κτηματίαν, δστις έ^άνεισε τον άραβόσιτον, ι-
σάριθμα κοιλά σίτου. Όμοιάζει δ τρόπος ούτος
του δανείου ολίγον προς τοκογλυφίαν, αλλά κα-
θιερώθη ίιά του εθίμου και ίέν φαίνεται α-
σύμφορος τοις άγρόταις. Έν τγ) έβίομα^ιαίοϊ: α-
γορά λοιπον,εκτος των £λλων εμπορικών πρά-
ξεων, γίνονται συνήθως και τοιαυται συναλλαγαι
μ.εταξύ τών χωρικών καΐ εξ επαγγέλματος σι-
τεμπόρων και τοκογλύφων τών πόλεων.

Τοιαύτη τις αΙτία έφερε και τον Γιαννιον
ΚαρανΤκον την πρώτην Κυριακην του Μαίου εΙς
Ξηροχώριον. Ό αραβόσιτος της οικογενείας εί-
χε τελείωση και ητο ανάγκη νά προμηθευθώσι
πέντ* εξ κοιλά,δπως έπαρκέσωσι μέχρι της συγ-
κομιδής της κριθής και του σίτου. Ό Γιαννιός
εστελλετο ύπο του πατρός ϊνα λάβη ίάνειον το
ποσόν τούτο παρά του κύρ Παντελάκη, του γνω-
στού μνηστηρος της δημαρχίας.

Ή εγκυμονούσα φορβάς ίεν ηίύνατο νά κομίση
εκ τρίωρου αποστάσεως τόσον φορτίον. Έίέησε
λοιπόν νά ^ανεισθώσι και τον ονον του Μπάρμπα
Σταμάτη. Και ίνα μη κατέλθωσιν εΙς Ξηροχώ-
ριον τά ζώα κενά, ούίενος άλλου υπάρχοντος
προϊόντος κατά τον Μάϊον,έφόρτωσαν καυσόξυλα
εκ τοϋ δάσους.

Ό νέος χωρικός έν έορτασίμφ περιβολή ώίή-
γει τά ζώα πεζός, όρθρου βαθέος άναχωρη<7ας έκ
του χωρίου* έφερε ίέ καΐ το μακρόν άλβανικόν
οπλον έπ* ώμου ϊνα έπισκευάση έν Ξηροχω:ίφ
τά βεβλαμμένα πυρέκβολ^.

Έπώλησεν έκεϊ ταχέως καΐ εΙς καλην τιμήν
— ογίοήκοντα λεπτά — τά καυσόξυλα και ^έσας
τά ζώα εις την αύλην του κύρ Παντελάκη έξ-
ηλθεν εις την άγοράν.

Τά εμπορικά καταστήματα ήσαν ανοιχτά,
ειχον ί' έγκαθι^ρυθη και τίνες υπαίθριοι μετα-
πράται, πωληται υφασμάτων Ι^ία. Και έκυμά-
τιζον εις τον αέρα ανηρτημένα τά κίτρινα και ε-
ρυθρά μαντίλια και τά πολύχρωμα βαμβακερά
π«νία, προκαλούντα τά λαίμαργα βλέμματα
τών κομψευόμενων χωρικών, αίτινες εβλεπον έκεΤ
ύλικόν άφθονον ^ιά ποδιάς και σκουφομάντιλα-
ειχον α κατέλθη την κυριακην έκείνην και χω-
ρικοί και χωρικαι πολλαί.

Δια τάς νεένι^ας τών χωρικών η υπέρτατη '

τέρψις εινε η εις τό χαζάρι μετάβασις. Είνε τό
μόνον μέρος, εν φ έπΙ προφάσει αγοράς υποδη-
μάτων η χρωματιστών μαλλιών, ίύνανται νά
έπιοείξωσι τό λυγηρόν αυτών παράστημα, ίξω
τών στενών δρίων του χωρίου των. Καθότι αι
κοραι εις τάς πανηγύρεις τών γειτονικών χωρίων,
δπου συναθροίζονται έκ τών πέριξ οι άνίρες και
αί έγγαμοι γυναίκες, ίέν μεταβαΐνουσι κατ*
ούίένα λόγον. Έπειτα πάσα πόλις η κωμόπο-
λις θεωρείται κέντρον άνεπτυγμένον και ίιά της
μεταβάσεως και της ε ν αύττ) έπΙ τινας ώρας
ίιαμονης λαμβάνει τις οιονεί τό βάπτισμα του
πολιτισμού. Έναβρύνονται λοιπόν αί νεαραι χω-
ρικαι επι ττϊ εις Ξηροχώριον μεταβάσει και επι
πολλάς ημέρας κατόπιν αφηγούνται εις τάς α-
μαθείς δμιλήκους τά θαυμάσια, άτινα ειίον

εκεί.

Έν ττ) πλατείοίε τό πλήθος συνωστίζετο και
συνεμίγνυντο αί γραφικώταται στολαι τών α-
γροτών μετά τών σοβαρών ενδυμάτων τώΐτχκ-
τοίκων της πόλεως,και παρενετίθεντο υψηλοί τί-
νες ψωριώντες πϊλοι μεταξύ τών ερυθρών φε-
σιών και τών χιονολεύκων μαντίλιων. Και η-
κούοντο έκεϊ προσφωνήσεις και χαιρετισμοί και
κραυγαι τών πολιτών συνιστώντων τό εμπόρευ-
μα και συζητήσεις περί της τιμής και ήχοι
χαλκονομισμάτων μετρουμένων έν τη παλάμη
και βελασμοι δέσμιων προβάτων και γόοι ορνί-
θων ανηρτημένων άπό τών ποίων.

Έκεϊ ητο τό κυρίως παζάρι τών χωρικών
πωλούντων τά προϊόντα αυτών, τών πλανοδίων
μικρεμπόρων, προσπαθούντων νά σαγηνεύσωσι
τά αγροτικά βαλάντια.

— Χτένια, τσατσάραις, καθρεφτάκια, ξουρά-
φια, βελόνια, σουγιάδες 1 έκραζε κυφός νησιώ-
της περιάγων τό άπό τού τραχήλου αυτού εκ-
κρεμές έμπορικόν κατάστημα.

— Δαχτυλίδια, καρφίτσαις, θηλυκωτάρια,
γυαλιστάραις ! έγρύλλιζε σπανός εβραίος προ-
τείνων μεγάλην ύελοσκεπη θήκην.

Ό Γιαννιός ίέν είχε σκοπόν ούτε ν* άγοράση,
ούτε νά πώληση τι. Τά όγίοήκοντα λεπτά, ά-
τινα εισέπραξεν έκ της πωλήσεως τών καυσό-
ξυλων, έπήρκεσαν εΙς κέρασμα τι έν τφ καπη-
λείφ, εις προμήθειαν προσφαγίου τινός κατά
την μεσημβρίαν — αρτον είχε φέρει μεθ' εαυτού
έκ τού οίκου έν τφ άπό τού ώμου άνηρτημένφ
τράστφ. Δι9)λθε ίιά τών κρεοπωλείων, έν οίς αί
μυϊαι έβόμβουν περί τά ανηρτημένα κρέατα και
οι κύνες ελειχον τά σταλάζοντα αίματα. *Ανέ-
πνευσε μετ* ορέξεως την ταγγήν όσμήν τών
επι φορητών πυραύνων τηγανιζομενων έν ύπαί-
θρφ Ιχθύων . Και ίιηυθύνθη εις τό παρά τό
μέγα ίημοτικόν φρέαρ καπηλεϊον, δπερ έτιτλο-
φορεϊτο πομπωίώς' Καφενίον ότροη-
κός πόλεμος. Γ^ ΓΛΓΛπλο

102

£2 ζ:τζ^

Ότο χαμιηλον οϊκη(ΐ.«, σνείον ύπόγίΐον.
Έπι της προσόψεως και ύπερ την τβπεινην (ΛΟ-
νόφυλλον θύραν ητο άν«γεγρα|Α|Λ6νη ίπΐ ^οίο-
χρόου τοίχου ίιά κυανών κακοσχηρι.ων γραριριά-
των η επιγραφή, ίεξι^ ίέ και αριστερά της
θύρας, εΙς τίι μιεταξύ των παραστατών ταύτης
και των παραθύρων ^ιασ7η[Λατα, ζ'ογραφίαι εκ-
φραστικώταται ηρ|Αηνευον την επιγραφην,παρι-
στωσαι στυγνλς (χορφοίς ανδρείκελων [Λάχο(ΐ.Ε-
νων ^ιά πυροβόλων δπλων 1 . • •

Δια της θύρας και των ανοικτών παραθύρων

έφαΐνοντο οι εσωτερικοί τοίχοι ττί^ε κακεΤσε

^ι' έζωγραφημένων χαρτΙων πεποικιλ(Αενοι, εν

ίέ τψ κέντρψ εις το βάθος υπέρ το κυλικεϊον

ώρθοΰτο λεπρά προτο(χη του βασιλέως *Όθωνος.

Αι εντός του καπηλειού προς το βάθος τρεις

τράπεζαι ήσαν κατειλη^χμεναι ύπό χωρικών

χαρτοπαικτούντων, οίτινες ύβρίζοντο καΐ εγρον-

θοκόπουν τάς σανίδας εν μέσω νεφών καπνού.

Τ'^': οίλλας τράπεζας είχον στήστρ εξω ύπο την

> ^ύο συκα[/.ινεών και (/.ικρας καναβίννης

ίος, ύπερ την δποίαν έσαλεύοντο τα άχροα

υπόλοιπα έλληνικΐ^ς σηριαίας. Και αϊ υπαίθριοι

)άπεζαι ήσαν κατειληρΐ(Αεναι ύπό πολιτών και

. ^ροτών, οϊτινες εφλυάρουν, επινον, εκάπνιζον

και ερρόφων ναργιλέν.

ΣυγχωρικοΙ τίνες έκάλεσαν τον Γχαννιον ϊνα
τον κεράσωσιν. Έσυρεν ούτος ζύλινον σκα[Λν(ον,
παρήγγειλεν ενα καφέν βαρύν γλυκον εις τον
άνυπό^ητον παι^α του καπηλου και εκάθισε
παρά τον φιλικόν ίριιλον.

ς'

*Η χϋρόμαντις

Μετ' ολίγον εφάνησαν έρχό(λενοι προς το κα-
φενεΐον τρεις προσωπικότητες του τόπου* 6 κύ-
ριος έπαρχος, δ κύριος τα[Αΐας και δ κύριος άν-
θυπο|/.οίραρχος.

Και δ |λέν έπαρχος έφόρει ψιάθινον πΐλον
καστοζνόχρουν και έπενίύτην τεφροποΐκιλτον
και λευκόν λαΐ[Α0^έτην μετ* ορθών περιλαιμίων
και πλατυτάτην ρεβινθόχρουν περισκελί^α, δ
ίέ ταμίας καστόρινον τεφρον πϊλον και λινά
νεανικά πως ενδύματα. Ήσαν αμφότεροι μέ-
σης ηλικίας* δ ταμίας υψηλός και εύτραφης,δ
έπαρχος μικρός και ισχνός.Ό ταμίας είχε τον πώ-
γωνα έζυρισμένον και μόνος δ μύσταζ μέλας,
παχύς, λείος έκάλυπτε τα χείλη και μέρος της
σιαγόνος ένθεν και βνθεν προσκλίνων. Οι όρθαλ-
μοι αύτου ήσαν μεγάλοι πλήρης σοβαρΛς τίνος
άγαθότητος και αι όφρυς τοξοει^ώς συνηνουντο
ύπερ την ^ινα. Ό έπαρχος έκάλυπτε τους παρα-
βλώπας οφθαλμούς ^ιά πρασίνων ύέλων και σιε-
τήρει πώγωνα βαθέως ψαλι^ισμένον, εν φ έπλεό-
ναζε το άλας η το πέπερι. Εθεωρείτο μικρός

ραίιοΰργος και κουτοπόνηρος, ενψ δ ταμίας έ-
χαιρε φήμην αυστηρού εν τφ καθήκοντι και
εν γένει εντίμου καΐ άγαθοΰ άνθρωπου.

Μεταζυ τών ίύο τούτων υπαλλήλων έβά&ι•
ζεν ώς δρνις Ινίική προβάλλων εύρειαν γαστέρα
δ άνθυπομοΐραρχος. Ή στολή α,ύτοΰ ην ανοι-
κτή από του λαιμού μέχρι της οσφύος και έ-
φαίνετο άκόσμως τό στέρνον του υποκαμίσου
καΐ τα κομβία του ύπενίύτου. Ή λευκή περι-
σκελις είχεν ολίσθηση κάτω της ζώνης και ά•
πέληγε πλατεία έπΙ τών χονδρών υποδημάτων
και τών πτερνιστήρων. Τό ζϊφος, επι τών ά-
σπρορρούχων έζωσμένον, έσύρετο κατά γης. Τό
πηλίκιον έστερεουτο ίιά του ύπογναθίου επι
τήν κορυφήν της κεκαρμένης σφαιροει^οΰς κεφα-
λής* ή ^εζιά χειρ έκράτει μέλαν βούνευρον. Ό-
φθαλμοι ^υσαναλόγως μικροί κίτρινοι , £νευ
βλεφαρίίϊων, ώς οι του χοίρου, μύσταξ πυρρός εκ
του οίνου υπερηφάνως ήνωρθωμένος, ^ις σιμή,
παρειαι πλα^αραί, μέτωπον έρρυτι^ωμένον,όφρυ;
άραιαι συνεπλήρουν τό άχαρι έξωτερικόν του
αξιωματικού τής χωροφυλακής. Ουδόλως ήγα-
πδίτο εν τω τόπφ* έλέγετο βίαιος, σκληρός, ά-
δικος, πολλών ί' εντίμων πολιτών αί ^άχεις
ειχον ^οκιμάση £νευ αιτίας τό βαρύ βούνιυρον
αύτοΰ, άλλα ίιετηρεϊτο μεθ' δλα ταύτα εν ττ)
στρατιωτική ίιοικήσει τής φιλησυχωτάτης τών
ελληνικών επαρχιών, χάρις εις τήν προστασίαν
του ύινοι^ργικου βουλευτού, όφείλοντος τήν έπι-
τυχίαν αύιον εΙς πιέσεις καΐ καλπονο Γεύσεις, ών
πρωτουργός ύπήρζεν αυτός δ τής '^&ξεως και
του νόμου φρουρός.

Έπι τη προσελεύσει τών άρχων του τόπου
ο! μεν ιστάμενοι παριμέρισαν, οί ^ε καθήμενοι
ήγέρθησαν και ε' χαιρέτισαν και & υπηρετών
παις έσπευσε νά καθαρίση ίιά τής ποδιάς τήν
τράπεζαν, ήν κατέλιπον έλευθέραν εκ σιβασμοΰ
οί καθήμενοι χωρικοί.

— Τρεις καφέδες βαρείς* ^υό γλυκείς, ένας
μέτριος, και ενα ναργιλε γιαβάσικον, ειπεν δ
ταμίας συμβουλευθείς και τους συντρόφους τοι.
Άπό τής θέσεως εν ή έκάθηντο εφαίνοντο οί έ'
τη πλατεί({: περιφερόμενοι, ^ιέβχινον ^έ πρό αύ•
τών οί μεταβαίνοντες έκείσε και ίέν ήσαν σπά-
νιαι μεταζύ τών διαβατών αί νέαι χωρικχ.

Ό κύριος άνθυπομοΐραρχος, δστις έτρεμε σταο-
γήν αληθούς ίππότου προς τό ώραίον φύλίν,
κατεμέτρει ^ιά θρασυτάτου βλέμματος τάς εύ-
μελείς άγρότιίας και άνεκοίνου εκάστοτε προς
τόν παρακαθήμενον ίπαρχον χαμηλή τη φωνή
τάς κρίσεις αύτου. Και δ έπαρχος ε^οκνε τον
μύστακα και έστρεφε τήν ίιοπτροφόΰ/ν ^ίνα ίε-
ξιά καΐ αριστερά, ώσει όρεκτικόν^,^^σφραίνετο.

Δις ^( ή τρις έπι τη &«^σει εύσταλούς
χωρικής εκ του έπι καλλο^ ονομαστού χωρίου
Γαλιτσάίων, δ αξιωματικό; εξήγγειλε μγ^αλο-

:ΒΒτυ^

103

^ώνως άχόσ(Αθυς βκφράσβις, ας επικρότησαν ^ι'
ηχηρών χαγχασριών οι παριστάμενοι άγρόται.

Ό ταμίας άνεγίνωσχεν εφημερίδα άθηναϊκήν
χαΐ έρρέφα τον ναργιλέν του. Κατά το φαινό-
ρνον ουδόλως προσεϊχεν εΙς τους λόγους του άν-
Ουπομοιράρχου, αλλ* εμόρφαζε συνεχώς μετά
?ρροφανους δυσαρέσκειας.

— Του διαβόλου την κατσιβέλλα, είπεν δ
άνθυπομοίραρχος κλΙνων ίεξιή: και αριστερά την
χεφαλην, Ινα οιακρίνη πέραν μεταξύ του πλή-
θους, πάλι μου. κουβαλήθηκε σήμερα με τα κο-
σκινά τγ)ς.

— Μηι^ως εινε μια μόνον Ι εγώ βλέπω κά-
θε κυρίΛχη πέντ* εξη που φέρνουν γύραις, ύπέ-
λκβ<ν δ έπαρχος.

— Μα μια εινε που αξίζει- ή άλλαις βλαις
εινε κουρούναις Σουχει κάτι μάτια που τρυπούν
την πέτρα. Πρώτη Τσιγγάνα που εχω Ιί^ Υ*"
λανομμάτα.. .

Ό Γιαννιός, δστις ^έν έκάθητο μακράν, άνε-
σκίρτησ<ν επι τοις λόγοις του στρατιωτικού.

— Μελαγχρινη και γαλανομμάτα,'σάν ίιά-
βολος θί νάνε ! έφώνησεν & έπαρχος.

— Τώρα βλέπεις τί εινε. Γιάννη, κράξε μου
ενα χωροφύλακα Ι

Ό παις έξετέλεσε την παραγγελίαν 6 χωρο-
φύλαξ ινροσηλθε και έ'στη ε'ις προσοχην.

— Χαλμουκο, σύρε, φέρε μου τη Τσιγγάνα με
τα κόσχινα που εΙνε έκεϊ κοντά *ς το πηγάοι.

— Ή ΔιαβολόσπιΟα, η τσοΰπα του Γυφτο-
κάβουρα ! εΐπέ τις των χωρικών άναγνωρίσας
την Άθιγγανίία ήτις ηρχετο ίιστάζουσα, πεφο-
βισμέν-η επι τη προσκληθεί του άνθυπομοιράρ-
χου. Ή καρδία του Γιαννιού επαλλεν ώς ή του
λαγωου, κρύος ί^ρώς περιέρρεε την ^άχιν του.
Τρία βήματα μακράν αύτου Υστατο εκείνη, ήτις
ίλησμόνησε τους δφεις εν τγ καλύβη, εκείνη ή-
τις τον έβάσχανεν εν ττ) πανηγύρει.

Ήτο πολύ κοσμιώτερον έν^ε^υμένη νυν η
κατά την πρώτην νύκτα. *Εφόρει έσθήτα εκ πα-
νιού πρασινοστίκτου καΐ άμπεχώνιον κεραμό-
χρουν κακώς ήρμοσμένα επι του «ύθέος σώμα-
τος αύτης, προδήλως ξένα. Και πράγματι είχε
λάβγί ταύτα παρά τίνος ύπηρετρΙας εν Ξηρο-
χωρίφ επ* ανταλλαγή τριών κοσκΙνων, ουτω
τριριμένα και παλαιά. Την μαύρην κόμην
είχε ^ε^<μένην ^ιά καινουργούς κίτρινου μαν-
τιλίου, περί τους βραχίονας έφερε ψέλλια εκ
ΤΓΟλυχρώμων χανίρών έβά^ιζεν άνυπόίητος.

—"Ελα <ίά, μωρή Τσιγγάνα, και ίέν θά σε
κρεμάσωμε ! είπεν 6 άνθυπομοίραρχος μειλι-
χίως, βπως ενθαρρύνττ) την κόρην. Μετά μικρόν
ίί προσέθηκε μειδιών

— Κάτι πολύ συμμαζωμένη μου είσαι ; μην
έχεις κάνη τίποτε βρωμο^ουλιαΐς, τίποτε μα-

ι

ικά ξελογιάσματα ; . . Μη χώρισες κανένα ν-

ρό^υνο με της ^ιαβολιαίς σου;
Ή Άθιγγανίς έχ του τρόπου του αξιωματικού
άναλαβούσα θάρρος ανήγειρε το βλέμμα κα! 1-
στρεψεν αύτο πέριξ• είίε τον Γιαννιον και εφάνη
δτι τον ανεγνώρισε.

— Δεν ξέρω τίποτε ίιαβολιαίς, κύρ μοίραρχε,
είπε ί ιά φωνης,ήτις ηχεί παραίόξως πως όξεια,
ενοχλητική εις τά ώτα,

— Και τί κάνεις πού γυρίζεις έ^ώ κάθε Κυ-
ριακή ; ήρώτησεν δ έπαρχος ξύων το γένειον.

— Κόσκινα πουλώ, αφεντικό.

— Ξέρεις νά %γς τη μοίρα ;
Ή ΆθιγγανΙς έ^ίστασεν.

— Έλα και μη ίειλιάζης* 'πές του κυρίου
έπαρχου πού σ* έρωτ^ε.

— Σάν πως ξέρω κάτι νά διαβάσω 'ς το
χέρι...

Ό έπαρχος έτεινε ^εκάλεπτον προς την μάν-
τιία. "Ελαβεν αυτή το χαλκονόμισμα και έ'ρ-
ριψεν αύτο εν τφ κόλπφ. Άπέθηκε τά κόσκινα
κατά γης και ηλθεν εγγύτατα του έπάρχου,Ινα
ε'ρευνήση τάς γραμμάς της παλάμης, ην ήπλω-
σεν εκείνος άνοικτήν. Ό ταμίας άφήκε την έ-
φημβρί^α μειδιών, οι παρεστώτες ετεινον πε-
ριέργως το ους. Ό ^2 έπαρχος, δστις ουδόλως
έπίστευεν εις τάς μαντείας τών Άθιγγανίίων,
προσεποιεϊτο ίέ τον ευπιστον, ϊνα εν άνέσει
περιεργάζηται την προς αύτον κεκλιμένην μορ-
φην της εύμόρφου χειρομάντι^ος, εψιθύριζε προς
τον μοίραρχον*

— τι 'μάτια καΐ τί 'ίόντια! αλήθεια ίβν
ειία ομορφότερη Τσιγγάνα.

Και εκείνη ήκουε ταύτα βεβαίως και ^ιέ-
στελλε μει^ιώσα τά βυσσινόχροα στενά χείλη.

— Λοιπόν ; ήρώτησεν ανυπόμονων δ άνθυ-
πομοίραρχος.

— Καλή και άξια μοίρα, ειπεν αυτή μή
άποσπώσα το βλέμμα άπό της παλάμης.

— •Άλλο ;

— Γλήγορα θά λάβη κάλο μήνυμα.

— θά πάρη θέσι μεγαλήτερη;

— "Οχι . . . θά άρραβωνιασθη . . .

"Ολοι εκάγχασαν 6 έπαρχος ίυσηρεστήθη
και κατεβίβασε την χείρα.

— Δεν χρειάζεται πλειά, ειπεν ή Άθιγγα-
νίς πονηρώς μει^ιώσα, δ,τι ητον νά ιίώ το ειία.

Και τί ειίες, μωρή ; ήρώτησεν όργίλως

εκείνος.

- — Ή νύφη εινε ομμορφη σάν το κρύο νερό
καΐ ξανθή σάν το καλαμπόκι .

— Έχει προίκα ; ήρώτησεν 6 ταμίας, δν ε"-
τερπεν ή αύξουσα οργή του διοικητικού υπαλ-
λήλου.

— Κάτι κτηματάκια καΐ *λίγα μετρητά.

— Και πότε θά γείνουν οί γάμοι ;

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

104

£2Ζ3Τυΐ^

— Δεν θά γβνουν ποτές .

— Τί λες ;

— θα χαλάσγ) δ αρραβώνας !

Ή όργ-ί) του έπαρχου ίιν ειχεν δρια πλέον
έ^ΐωζε ίι' ύβρεων την Άθιγγανίία και έστρεψε
τα πράσινα δίοπτρα κύκλφ μ-ετά νευρικής τα-
ραχής. Ό άνθυπορ-οΐραρχος έγέλα κρατών την
τρέ(Λουσαν κοιλίαν του* δ τα(Λίας έλεγε χαι-
ρέκακων*

— "Ηθελες τα κ' έπαθες τα .

Οι χωρικοί έψιβύριζον (χεταξύ των

— Τί Διαβολόσπιθα ! ονο[ΐ.α και πράρ(.(λα.
Καλή την έφκιασε του κυρ έπαρχου.

Μόνος 6 Γιαννιός σιωπηλός και σκεπτικός έ-
φερε κατ* επανάληψιν εις το στόρια το κυμβίον
του καφέ λησ[Λθνηθέν έπι της τραπέζης, εφ* ό-
σον ή ΆθιγγανΙς ητο εκεϊ.

Ζ'

Καθ* 6$6ν.

Δύο ώρας προ τής δύσεως του ήλΙου 6 Γιαν-
νιός έφόρτωσεν έπι τών ζώων τους τίσσαρας
σάκκους του αραβοσίτου, επιε το τελευταϊον
ποτήριον ^ακής,άποχαιρετίζων τον κυρ Παντλ-
λάκην, δν ηΰχήθη ριέ το καλόν να Ιίτ) και ίή-
ρ.αρχον, και έλαβε την προς το χωρίον αγουσαν.

Την ΆθιγγανΙ^α ίέν έπανεΐ^ε μιετά την
σκηνήν του καφενείου. Περιήλθε την άγοράν,
τάς δί ους και τάς στενωπούς ετι του Ξηροχωρίου
συρόμενος ύπό άκατα{χαχήτου έπιθυριίας να
συνάντηση αυτήν εκ νέου — αλλ* εΙς ριάτην. ΚαΙ
ϊσως οιά τούτο ή δψις του ητο κατηφής και ή
βαρυθυ|χ(α του ίίς και τρις εζε<^ηλώθη ίι' ανη-
λεών ^αβ^ισ^χών έπι τών οπισθίων τών φορτηγών.

Ή έκ Ξηροχωρίου προς τα περί το Άρτερι.1-
σιον χωρία δ^ός εινε ευβατος κατά το θέρος,
αμαξιτός ^ε έκ φύσεως, έφ' όσον διασχίζει τον
Κάμπον του Ξηροχωρίου, την α|Α(χώ^η κοίτην
του Ξηροποτάμου και τάς ά^έν^ρους γαίας τής
Βυστρίτσας. Εκείθεν εκτείνεται ήττον δμαλή,
άλλα γραφικωτάτη την θεαν μεταζύ ^ασω^ών
γηλόφων* έρπει ύπό την σκιάν κισσοατεφών
πευκών, διολισθαίνει προς χλοεράς κοιλά^ας,ά-
ναρριχάται έπ' αΰχμηράς κλιτύας και ^ιαπερ^
^αφνοστόλιστα ^υάκια. Χωρικοί τίνες κατορ-
θούσι και άπό χωρίων απωτάτων νά δ^ηγήσωσι
ίιά τής δίου ταύτης έπι αραμηάόωγ^ ήτοι μι-
κρών άμαζίων ύπό βοών συρομένων, βαρέα ξύλα
του δάσους. Άλλα τοΰτο εινε και σπάνιον και
συσχερέστατον. Ού^έν ήττον αποδεικνύει δτι
έπι του ήμερου εκείνου εδάφους τής περικαλλε•
στάτης τών Ευβοϊκών επαρχιών ήίύνατο ευχε-
ρώς να χαραχθτ) δίός άμαζιτός, ένοΰσα τό προς
βορρ&ν χωρίον μετά τής πρωτευούσης κωμο-
πόλεως.

Βεβαίο>ς ί* οί κάτοικοι τών χωρίων τούτων

έχουσι πλήρες δικαίωμα ν* άπαιτήσωσι τήν μι-
κράν χάριν παρά τής ελληνικής κυβερνήσεως,
προς ήν παρέχουσιν 4νευ γογγυσμών, 4νευ κα-
θυστερήσεων και φόρον αίματος και φόρους άλ-
λους παντοειδείς. Έχουσι πλήρες τό δικαίωμα
νά ζητήσωσι τήν μικράν ταύτην χάριν αύτοι
01 ειρηνικώτατοι τών Ελλήνων, οί διοικούμενοι
ύπό πεντάδος γηραιών χωροφυλάκων και ήκιστα
έπασχολουντες την ποινικήν ^ικαιοσύνην.

Άλλ' ίσως ίσως, ^ιότι ^ιν θορυβούσιν έν πο•
λιτικαΐς ^ιαμάχαις, ^ιότι ίέν αναγράφονται ε*ν
τφ τόπφ οί διάσημοι λγ)σταΙ και φονεις, ^ι'
αυτό τοΰτο μένουσι λησμονημένοι έκεϊ εις τό
άκρον του ελληνικού βασιλείου, μόνην προστα-
σία ν εύρίσκοντες έν τ^ φιλοστοργοτάτη φύσει
του τόπου, μόνην χαρά ν έν ττ) άπαραμίλλφ
καλλονή αυτής.

Ή μικρά αύτη χλοερά γωνία, ή φιλαρέσκως
κατοπτρίζουσα τάς σμαραγ^ίνους οχθας αυτής
έν τφ σαπφειρίνφ πελάγει,εστω υπόδειγμα άζιον
μιμήσεως. Οι χρόνοι του νομαδικού καΐ άεργου
βίου παρήλθον, τό δίκαιον του ισχυρότερου ισο-
πε^ώθη ύπό του νόμου. Σήμερον δπλα τιμής και
ασφαλούς νίκης έν τω παγκοσμίφ άγώνι τών
εθνών εινε ούχι δ παιάν και ή μάχαιρα, άλλ' ή
σιγή και τό άροτρον. Την ^άφνην τής ίόξης
δρέπει δ στεφθείς πρώτον ίιά τής έλαίας τής
εΙρήνης. Μιμηθώμεν τους φιλόπονους άγρότας
του Άρτεμισίου' σιγήσωμεν και έργασθώμεν.
Ούχι τεττίγων άλλα μυρμήκων Κείται ή πατρίς
ημών . . .

Άλλ* ένψ τοιαύτας μοι παρέχει σκέψεις ή
άνάμνησις τής όφιοει^οΰς δ^ου,ήν πεζός και έ-
φιππος τοσάκις ^ιήλθον, δ χωρικός δ^ηγεΐ τά
φορτηγά έπιταχύνων δσον δύναται ίιά του ^α-
β^ίου, εστίν δτε ίέ και ^ιά του κόπανου του $-
πλου, τόν ^ρόμον αυτών, και ίσως ίσως ίέν θά
ητο δυνατόν νά προφθάσωμεν πλέον αυτόν, αν
ίέν ήναγκάζετο νά σταθτ) παρά τήν βρύσιν ύπό
τό έκ πλατάνου μικρόν και μονα^ικόν δλσος
τής Βυστρίτσας. Ή ήμερα ητο θερμή και τά
ζώα είχον ^ιψήση έκ του γοργού δρόμου. Έπι
τ9) προσεγγίσει του Ι3ίατος, ου τήν θεσιν κάλ-
λιστα έγνώριζον,έλόζευσαν μικρόν τής δίου προς
αριστερά πλαταγούντα τά πέταλα επι τής βορ-
βορώδους γής και έβύθισαν μετά ρογχασμου ά-
πολαύσεως τά ^ύγχη αυτών εις τήν λαξευτήν
ύίροίόχην. Ό χωρικός ούχι μετά ^υσαρεσκεΐας
ανέκοψε τό βήμα. Τπό τάς πλατάνους δ αήρ
ητο υγρός και ίροσερός και αί έπι τών πέριζ
βάτων άνερριχημέναι λευκανθεΐς άγραμπέλαι έ-
πλήρουν αυτόν μελιτώ^ους, ήίυπαθεστάτης
ευωχίας.

— "Ωρα καλή, Γιαννιέ ! προσεφώνησεν αί-
φνης φωνή γνωστή άπό τής κρήνης.

— "Ωρα καλή, Γυφτοκάβουρα, άπεκρίνατο

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

£2Σ2Χ υΐ^

105

& χωριχος ούχι άνβυ ταραχής τίνος, ίιοτι «ίχβν
ιίτρ και την χόρην παρά τφ πατρί βοηθούσαν
ιΐς την ΙπΙσαζιν του δνου.

— Για που (Λδ το κάλο τί πή:ς τά φορτώ-
|ΐατα;

— Γιά το σπίτι* λίγο καλαρ^πόκι μσίς έλειψε
και πηραμ' άπ' το Ξηροχώρι.Και του λόγου σου;

— Γιά την Τσαπουρνιά. Καρτερά νά σφύζω
την ΰγλα της γο[Λάρας και τραβάρ.ε άντάρια
το ^ρό(Λ0' (Χ€ την κουβέντα πάει κανείς *ς την
Πόλι χωρίς νά το 'ννοιώση.

Ό ποιμην ίέν ηκουσε ίυσαρέστως την πρότα-
σιν του {λονοφθάλ(^.ου. Παρείχετο ούτως ή ευ-
καιρία νά προσεγγίστ) την 'Αθιγγανίία καϊ νά
γνωρίση αύτην εκ του σύνεγγυς. *Ήίη άπο της
σκηνής του καφενείου είχεν αναθάρρηση• σχε-
ίον μίΕτ' αισχύνης άνεκάλει νυν εις την |χνη|χην
τους φόβους, ους εϊχεν ε(/.πνεύσ-ιο αύτφ ή εύ(/.ορ-
φος κοσκινόπωλις. Βαδίζων ίεζια του Αθιγγά-
νου και συνο|χιλών (χετ' αύτου, οΰχι άπαξ προ-
σεβλεψι την ρ,ορφην αύτης και συνήντησε το
θλέ|Χ{ΐ,οε* και ίέν εύρεν εν τη γαλανή |Λαρ[Λα-
ρυγη αύτου ούίε ^ιαβολικόν τι, ούίί βάσκανον.

— Όσο θυριάμαι κ' ε'κείνη τη νυχτιά ! εκλε-
γέν δ Αθίγγανος κα(Λ(Αύων κατά το σύνηθες
τον [Αονον οφθαλ(ΑΟν και ίιά νευριχηςσυσπάσεως
του στό(ΐατος επιδεικνύων τον ^εζιόν κυνόίοντα.
*Αν ^1 σ' έστελνε δ θεός, ίεν ζεύρω τί θα γινό-
[ίασταν- το κορίτσι θέ να ήταν ταζει^ε[Χ[χένο
'ς τον λλλο κόσρ.0 . • . Ένφ δ πατήρ έπρόφερε
τους λόγους τούτους, ή κόρη ητένιζε τον νέον
χωριχον ί ιά βλέμματος ε'κφράζοντος άφατόν τί-
να εύγνωμοσύνην. Τούτο ετι μάλλον ενεθάρρυνε
τον Γιαννιόν απηύθυνε προς αύτην πλαγίως
τον λόγον.

— Καλά δμως μου 'ξεπλέρωσε τη χάρι η
κυρά άπο κει ! είπε μειδιών.

— τι σουκανα ; τίποτε ζημιά ; ηρώτησε
μετά τίνος ζωηρότητος εκπλαγείσα εκείνη.

— Μουκαμες ζημιά ; μουκοψες το αίμα με
το σακκι π* αστόχησες ! . . .

— 'Σ το καλύβι τάστόχησα το σακκί; έφώ-
νησε μετ' απελπισίας συμπλέκουσα τάς χείρας.
Κ* εγώ έλεγα πώς μουπεσε 'ς το ^ρόμο. Το
λοιπόν ; . , .

Ό Γιαννιός τότε μετά πλήρους άφελείας ά-
φηγήθη τον τρόμον του έπΙ τη θέα του κινουμέ-
νου σακκίου,την εφόσον και την φυγή ν του κυ-
νος• την άπο του σχισθέντος πανίου εξοίον των
οφεων.

Το ίιάφορον των συνοδών αύτου επετείνετο
^αθμη^όν* ανέκοψαν το βήμα άκροώμενοι και
άφηκαν εμπρός μόνα τά φορτηγά.

— Και 'σαν βιίες τά φιίίια ; ήρώτησεν η
Άθιγγανίς.

— Σάν ει^α πώς ^έν ητον τελώνια μέσ 'ς το

σακκι, παρά ^ενίρογαλ^αις και άστρίταις, έ-
βγανα το γιαταγάνι,χύθηκα απάνω και τά πε-
λέκησα. Δεν είχα κανένα κοπέλι, προσέθηκε
καγχάζων, νά σ* τα στείλω νά φκιάσης γιαχνί.
Ή κόρη έφάνη εύχαριστηθεϊσχ εκ της τολ-
μηράς πράξεως του νεανίου* άνεμέτρησε ίιά του
βλέμματος το εύμελές αύτου ανάστημα και
προέβαλε μει^ιώσα μεταξύ τών λευκών οδόν-
των την μικράν αύτης γλώσσαν.

— Τά κακόμοιρα; είπεν είτα σοβαρώς.

— Μα ίεν μου λες, τί διάβολο τά κουβα-
λούσες μαζί, σάν προικιά ; Μάγια κάνεις με
ίαυτα η ^ιαβολιαίς ;

Ή Άθιγγανις έγέλασεν ήχ'^ορώς'δ πατήρ είχε
προβη βήματα τίνα δπως ανόρθωση το προς τά
(ϊεξιά κλίνον φορτίον της δνου και δ χωρικός
έβάίιζεν ήίη παρά το πλευρον αυτής.

— Τί με θαρρείς και σύ ; Διαβολόσπιθα δ-
πως μ' έβαφτίσανε 'πάνω 'ς τά χωριά ; Μακάρι
νά ήμουνα, προσέθηκε μελαγχολικώς κινούσα
την κεφαλήν, ίέν θάχα τέτοια κατάντια. Και
έτυψε ίιά της παλάμης την έσθήτα κατά τον
μηρόν.

Αι ι^έαι και τά αΙσθήματα του ποιμένος ά-
νεστράφησαν <^ιά μιας ως το ίστίον έλικο<^ρο-
μούσης λέμβου. Οι φαντασιώ^^ιις φόβοι, ή προς
την ύποτιθεμένην γόησσαν απέχθεια, μετεβάλ-
λοντο νυν εΙς συμπάθειαν προς την χαρίεσσαν
αλλά πτωχήν και πλάνητα κόρην.

— Μά το λοιπόν τί τάθελες τά 'φεί^ια 'ς το
σακκί ;

— Ξέρω άπ' τη μάννα μου το 'φΐίόχορτο,
που τρφς και ^έν σε φαρμακεύει του φει^ιου το
ίάγκαμα. Δίνω άπ' το χορτάρι *ς τους χωρια-
νούς και τους γλυτώνω άπ' τά φεί^ια. Γιά 'κεΐ-
νους που ίέν πιστεύουν εχω τά φείίια μαζί.Τά
πιάνω 'ς τά χέρια μου, τάφίνω και μου δαγκά-
νουν τά κρέατα χωρίς κανένα φόβο, γιατί εχω
φάη πρώτα εγώ το φειίόχορτο.

Και λέγουσα ταΰτα εχειρονόμει ζωηρώς, ως
αν αληθώς περιέπλεκε τους οφεις περί τους βρα-
χίονας αυτής. Ό ίέ χωρικός έρρίγει το άκούσιον
εκείνο ^ίγημα, δπερ φέρει ε'ις πάντα και μόνη
ή 'ιίέα τής προς έρπετον επαφής. *Αλλ' ή έξή-
γησις τής κόρης ητο φυσικωτάτη• πολλάκις
είχε ν ακούσει περί τής υπάρξεως του φιάοχόρ-
νου. "Αν ίέ ή Άθιγγανις εγνώριζεν αύτο εκ
μητρικής ίι^αχής, ίίν έσήμαινε τούτο δτι ητο
μάγισσα και μύστις τών διαβολικών τεχνών.

— Δεν έρχεσαι καμμιά 'μέρα ϊσα'πάνω κατά
τήν Τζαπουρνιά, πριν 'μπήτε 'ς το θέρος ; είπεν
^ Αθίγγανος, ένφ ανήρχοντο τον προς τον
"Αγιον Γεο)ργιον άνήφορον.

— Σάν αδειάζω , , ,

— Νά ιίης πώς το βόλεψα το καλύβι του
Καράμπελα, προσέθηκε μετά τινοο^^λαρεσκείας

^^

ιοβ

ΒΖΙΤΧ

6 Γυφτοκάβουρας. Έχω χαΐ χρασί άγριοβοτα-
νίτικο π* άναβταΐνβι νιχρό.• .

— Και πιθαίνει ζωντανό, συνιπληρωσεν &
χωριχός καγχάζων επΙ τη ιίΐ^ έτοΐ(ΛΟττ,τι. *Ας
€ΐν« θε νίρθω οχι τόσο για το χρασί, βσο γιλ
δουλειά, θέλει ^ ΦωχΙονας ενα τσιχουρι 'σάν
του 'ζαίέλφου (ΐ-ου του Χρήστου* θα το φέρω
για (χόστρα.

Μετ' ολίγον συνήντησαν ριεγάλην συνο^Ιαν
χωρικών εκ Καστριού, Γερακι^οΰ και άλλων χω-
ρίων και άνε(Α(χθησαν {χετ' αυτών. Μόνον δταν
ειστίλθον εις τα σύνορα του χωρίου Γουβών 6
Γιαννιός κατ4 ρ.ικρόν αποχωρισθείς των άλλων
κατώρθωσε να πλησίαση «κ νέου τήν'Αθιγγανί^α.

— "Ητανε *ς το πανηγύρι του 'Αγριοβο-
τανιοΰ ;

Τον ήτένισεν έκπληκτος εκείνη*

— Σάν πως ^εν ριε είίες κι' άρωτ^ς ;

— Πότε ;

— "Οταν χόρευες κι* δλοι καριαρόναν την
λεβεντιά σου και τη τέχνη σου . • . Δεν γύρισες
τα 'μάτια σου καταπάνω [λου; Και , • .

— ΚαΙ υστέρα σωριάσθηκα κάτου ! "Ας η-
σαι καλά που με μάτιασες.

Έγελασεν :

— Έγώ σε μάτιασα ; Μη^ε σμιχτοφρύία
είμαι, μηίε τετραίογεννημένη.

[Έκιται συνέχεια]

ΓεΟΡΓΙΟΧ ΔρΟ£ΙΝΗ£

Η ΕΝ ΚΟΡΖΙΚΗι
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ

Συνέχβια* Χΐ% «ροηγούμβνον φύλλον.

Γ.

ΤΟ ΧΩΡΙΟΝ ΤΩΝ ΚΑΡΤΩΝ ΚΑΙ Η ΕΚΕΙ ΑΠΟΚΑ-
ΤΑΣΤΑΣΙΣ ΤΗΣ ΕΛΑΗΝΙΚΗΣ ΑΠ0ΙΚ1ΑΣ.

Ό κόμης Μαρβεύφ (ΙιΟαίβ-ΟΙιαΓίββ- Κβηβ,
οοιηΐθ άθ ΜΕΓΐ)βαΓ) γεννηθείς εν Κβηηββ της Γαλ-
λίας τφ 1712 και αποθανών ε*ν Βαστί(9: της
Κορσκκ9ίς τφ 1786, άνηγορεύθη αρχιστράτηγος
εν τφ γαλλικφ στρατφ τφ 1762, καΐ ίύο ετη
μετά ταύτα απεστάλη εις Κορσικην Ινα βοηθη-
ση τους ΓενουηνσΙους ίπως ^ιατηρησωσι την κυ-
ριαρχίαν των επΙ τής νήσου ταύτης. Άλλ* οί
Γενουηνσιοι, άπηυίημένοι άπό τάς άίιακόπους
επαναστάσεις των Κορσικανών, παρεχο)ρησαν τα
δικαιώματα των επι τι5ς Κορσικής εις την Γαλ-
λίαν, απέναντι τεσσαράκοντα εκατομμυρίων
φράγκων, ίιά συνθήκης εν Κομπιεγνη υπογρα-
φείσης τη 17 Ιουνίου του 1768. Μετά ίε την

εντελή κατοχήν της νήσου, δ Μαρβεύφ εμεινεν
γενικός Διοικητής τϋς Κορσικής μβχρι του θα-
νάτου του, όπου εχαιρεν επιρροήν και ύπόληψιν
άντιβασιλεως. Ό οε Λουδοβίκος Ι?', εις άντα-
μοιβήν των ύπη{:εσιών αύτου, τφ παρεχώρησιν
έκτεταμενας γαίας επι της δυτικής παραλίας
τής Κορσικής, μεταξύ Καρυών καΐ ΓαλερΙας, ί-
^ρύσας ^ιά της παραχωρήσεως ταύτης το μαρ-
κησατον τών Καρυών, ^ιά διατάγματος ύπο
χρονολογίαν 17 Ιουνίου 1778.

Εξελλήνισα την λεξιν ΰανρ^^ καΐ κατά την
άρχαίαν ορθογραφίαν ΟατρΗ^Ββ^ ^ιά ιής λέξεως
Καρύαι^ συλλογιζόμενος ως έξης: Ώς γνωστόν,
το ονομχ Καρύαι και ίημοτικώτερον ΚαρναΙς
ή ΚαρυΙς ήτοι ΚαργΙζ^ ώς όνομα πόλεων, χω-
ρίων και τόπων, είναι σύνηθες και παρά τοις
άρχαίοις Έλλησι καΐ παρ* ήμΐν. Είναι ίί πι-
θανόν οτι οί πρώτοι ίποικοι "Ελληνες, οι έν
Παομ!^ εγκατασταθέντες, έν μνήμη έχοντες τάς
έν Πελοποννήσφ Καρυάς, παρωμοίχσαν και ώ-
νόμασαν τον προ της Παομίας εύρισκόμενον λό-
φον ΚαργΙζ και κατά τήν προφοράν των Καρ-
^^/^, ίιότι το ;• ακόμη και σήμερον το προφέ-
ρουσιν ώς (προφέρουσι δηλονότι ζ^^ροζ άντΙ γ^-
ροο, Ζ^άττηζ άντΙ Γιάννης κλπ. Έζήτησα §ις
αρχαίους συγγραφείς νά Ι^ω αν μετεχειρίσθησαν
τήν λεξιν βατρ/ιΐεβ^ βπως όνομάσωσι τον τόπον
τούτον, άλλ* ού<^αμου απήντησα αυτήν. Ό
Λέανδρος Άλβέρτης, γεωγράφος του αιώνος, τήν
μεν ΠαομΙαν τήν ονομάζει Ραοοτηια' άλλ&
περί Καρυών ού^ένα ποιείται λόγον. Τουναντίον
ίε τον λόφον τών Καρυών μετά της πετρώδους
χκρας, της έξεχούσης εΙς τήν θάλασσαν, τινές
τών αρχαίων γεωγράφων όνομάζουσι ΡίΛηία άϊ
ΡοηΗρΙίοηβ. Ή ονομασία αυτή ίίιετηρήθη
και μέχρι σήμερον. Ήρώτησα τους κατοίκους
αν εχουσι καμμίαν περί τούτου ει^ησιν, άλλ'
ουδείς γινώσκει τι. Έν τοις ληξιαρχικοΐςβιβλίοις
του Δημαρχείου τών Καρυών άπαντλται ή λέ-
ξις αυτή γραφομένη ώς έξης: ΚαργΙζα και άλ-
λοτε Καρχίζα. Έκ πάντων λοιπόν τούτων έ-
πεται δτι, αν πραγματικώς οί Έλληνες πρώτοι
ώνόμασαν τόν λόφον τούτον ΟαΓρΜιεβ^ είναι πι-
θανώτατον να έδωκαν αύτφ τό όνομα Καρυαίς^
ώς προείπομεν. Ειρήσθω ^έ και τούτο έν παρό-
ίφ, δτι οί περί ων δ λόγος Έλληνες ίεν είναι
οί πρώτοι έν Κορσικτ) εγκατασταθέντες• Εινε
γνωστόν δτι τό πάλαι αποικία Φωκαέων έγκα-
τεστάθη έπΙ της νήσου ταύτης, καΐ δτι ή ιίία
αΰτη νήσος άπό του 569 μέχρι του 754 μ Χ.
ίιετέλεσεν υπό τήν κυριαρχίαν τών Αυτοκρατό-
ρων του Βυζαντίου. Δεν είναι λοιπόν ουδόλως
παρά^οξον τό ν' άφήκαν και οί παλαιοί ούτοι
Έλληνες ίχνη τινά τής διαβάσεως των έπι της
Κορσικής. Αυτό ^ε τοΰτο επαναλαμβάνω και
περί της ετυμολογίας τήςλέξεως/7αο/<^α,περι της

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

£:ζ3χυ^

107

δποίας βλέπε το ΙΔ' £ρθρον της παρούσης πραγ-
ρ.«τ§ίας.

Έκ της εχτεταρι&νης αλληλογραφίας της αν-
ταλλαγείσης ρ.εταζύ Μαρβεύφ χαι Καπιτλν
ΓιωργΙου, ήτις σφζεται εισέτι εν τοις άρχείοις
της ίν Αιαχχίφ οικογενείας των Στεφανοπού-
λων Κορηνών, εξάγεται βτι δ Καπετάν Γεώρ-
γιος συνεννοήθη (Λε τον Μαρβεύφ χαι ^ι' αύτου
{« την Γαλλικην Κυβέρνησιν, ήτις τφ παρέσχε
τά (ΐεσα δπως θέση τάς βάσεις του και νί3ν χω-
ρίου των Καρυών καΐ4/^εταφερη εκεί την εν Αιακ-
χίφ καταφυγοΰσαν ελληνικήν άποικίαν. Το 84*^
εγγραφον της ύπ' αριθ. Ο. 77 χαρτοίέσ(χης των
αρχείων του Νθ|Ααρχε(ου του Αιακχίου είναι διά-
ταγμα του Λουδοβίκου Ιζ', εξ εϊκοσιν £ρθρων
συγχεΙ(Αενον, ίιά του δποίου διατάσσονται τά
καθέκαστα της ι<^ ρύσεως του χωρίου των Καρυών
χαι της εκείθκ αποκαταστάσεως των εν ΑΙαχ-
χιφ ελληνικών οικογενειών.

ΕΙς έκάστην ελληνικήν οίκογενειαν εδόθησαν
γαϊ 41 προς καλλιεργησιν, και ίι'έκάστην τοιαύ-
την εκτίσθη (λία οικία, ^απάναις της γαλλικής
Κυβερνήσεως, ήτις ε^απάνησεν επι τούτω 93,
1 00 φράγκα,κατά τι εγγραφον της εποχής εκεί-
νης. Δύο μηχανικοί, δ ΚοΠίβΓ και 6 ΡΓέΓβ, επε-
φορτίσθησαν ίνα ^ιαχαράξωσι το σχείιον του
]^ωρίου και έπιστατήσωσι την οίκο^όμησιν των
οικιών, εις ^ε τον Καπετάν Γεώργιον ανετέθη
Ύί ^ιεύθυνσις της δλης εργασίας.

Το χωρίον τούτο, ως εκ της θέσεως του, εκτί-
σθη εν σχήματι αμφιθεάτρου καΐ διγ)ρέθη εις τρία
μέρη. Ή ίυτική αύτοΰ πλευρά ώνομάσθη Φιου-
μόρβω καΐ ^ιηρέθη εις τεσσάρας σειράς οίκιών-
το χέντρον ώνομάσθη Κιτά και ^ιγιρέθη εις τρεϊς
σειράς* ή οέ ανατολική αύτου πλ«υρά ώνομά-
σθη Παεσόλω και ^ιηρέθη εΙς ^ύο σειράς οι-
κιών. *Ολαι αϊ σειραι αύται τών οικιών κείν-
ται επΙ τής αυτής ευθείας γραμμής, τάς δποΐας
^ιακόπτουσιν δ^οι καθέτως φερόμεναι έπ' αυτών.

Έκαστη οΙκία κατείχε γήν εξ τετραγωνικών
μέτρων και συνέκειτο εξ ενός ισογείου και ενός
πρώτου πατώματος με ^ύο παράθυρα εις τό έμ-
πρόσθιον μέρος* έκ περισσού ί' έκέκτητο πέντε
μέτρα γής, κειμένης μεταξύ του τοίχου τής οι-
κίας και του τοίχου, δστίς έστήριζετήν δίόν τής
ανωτέρας σειράς τών οικιών. Την σήμερον, ή γεω-
μετρική αυτή ακρίβεια, κατά μέγα μέρος, κατε-
στράφη.

Μίαν οΐκίαν τής Κιτάς και βρα^ύτερον £λλην
τοιαύτην του Παεσόλω μετεποίησαν εΙς πρό-
σκαιρων έκκλησίαν, έπι τφ σκοπφ ΐνα βρα^ύ-
τερον εν τψ κέντρφ του χωρίου κτίσωσι τοιαύ-
την πολυτελή μ«τά τίνος βρύσεως, εις την δ-
ποίαν θά εφέροντο τά ίίίατα τής νυν Μοργάνας
κα( τίνων ΐλλων πλησιέστερων πηγών. Τά σχέ-
δια ταΰτα, ως θέλομεν ί^ει, έματαίωσεν ή με- |

γάλη Γαλλική έπανάστασις. ΈπΙ τίνος ^οκου,
κειμένης εις τό άνώτερον μέρος τής θύρας του
κατωγείου τής οικίας τοΐί κ. Φρ. Μάρια "Εξιγ-
γα, εν τη τρίτη σειρ^ τών οικιών του Φιου-
μόρβω, υπάρχει κεχαραγμένη ή επιγραφή
— ΟΙΚΟΣ ΘΕΟΤ — . Πιθανώς λίαν ή ίοκός
αΰτη ελήφθη εκ τίνος εκκλησίας τής ΠαομΙας,
ή και έκ τής αρχαίας εκκλησίας τών Καρυών,
και άφιλοκάλως €*τέθη ε'πΐ τής προμετωπί^ος
του εν λόγω κατωγείου,οπερ ίεν είνε άλλο παρά
σταυλος και άχυρων.

Ό κόμης Μαρφεύβ, ευθύς άμα ελαβεν εις τήν
κατοχήν του τίις γαίας, περί τών δποίων ανω-
τέρω ^ιελάβομεν, και Ιίίως άμα αϊ γαΐαί του
αύται μετετράπησαν εΙς μαρκησάτον, έφρόντισεν
ϊνα άνεγείρη εν Καρυαις μέγαρον, άντάςιον του
ονόματος του, τήν έπιστασίαν του δποίου άνέ-
θηκενείς τόν Καπ*τάν Γεώργιον. Κατά τάς πλη-
ροφορίας τών αρχείων τής εν ΑΙακκίφ οίκογε-
νείας τών Στεφανοπούλων Κομνηνών,τό μέγαρον
τούτο, τό δποϊον εκτίσθη έπι τής ανατολικής
πλευρ&ς του Ποντιλιόνε, τουτέστιν εις τό άνώ-
τερον μέρος τής δυτικής πλευράς τών Καρυών,
ήτο μεγαλοπρεπές.

Έπι τής αυτής πλευράς του χωρίου, άνατο-
λικώτερον του μεγάρου του Μαρβεύφ, εκτισεν
οιχίαν ίΓ εαυτόν και 6 Καπετάν Γεώργιος, ή δ-
ποία διατηρείται μέχρι σήμερον.

Σχεδόν από τής ιδρύσεως των α! ΚαρυαΙ ε-
σχον εν απόσπασμα στρατού, εν εΐ^ει χωροφυ•
λακής,βπερ κατωκει εντός ιδιαιτέρων οικίσκων.
Βρα^ύτερον δμως 6 κόμης Μαρβεύφ, έπι τφ σκο-
πψ Γνα εχη πάντοτε στρατιωτικήν ^ύναμιν, φ-
κο^όμησεν Ι^^Ιαις ^απάναις εις τήν άκραν του
Παεσόλω ενα στρατώνα, χωρητιχότητος περί-
που πεντήκοντα ανθρώπων. Ό στρατών ούτος
συνέκειτο εξ ενός υπογείου, ενός Ισογείου, ενός
πρώτου πατώματος με επτά παράθυρα έπι του
έμπροσθίου μέρους, και ενός υπερώου.

Συγχρόνως τψ στρατώνι εκτίσθη και ι^ιαίτε-
ρον κτίριον, δπερ έχρησίμευεν ώς νοσοκομεϊον
τόσον τοις στρατιώταις δσον τοις λοιποις κα-
τοίκοις. Τό νοσοκομεϊον τοΰτο κατεϊχεν εκτασιν
τριών οικιών χαι εκείτο εν τη τετάρτη σειρ^
τών οικιών τής συνοικίας του Φιουμόρβω.

Τοιούτο περίπου ήτο τό χωρίον, τό προορισθέν
ίιά τήν κατοίκησιν τής έν Α1ακκί({> καταφυ-
γούσης ελληνικής αποικίας. Έγκατεστάθη ί' ή
αποικία αύτη έν Καρυαις τφ 1775.

Ό πρώτος ενταφιασμός έν τψ κοιμητηρίφ τών
Καρυών είναι δ ακόλουθος, κατά τό ΒιβΛίοτ
των άΛοθαμίνων^ σελ. 1 52. « Χιλίους επτακό-
σιους έβ^ομήκοντα πέντε Δεκεμβρίου Δεκάτη
έκτη έπέρασε εις την ίλλην ζωήν Κυριακή γυ-
ναίκα του Πιέρου Δρακάκη Δυναμομένη με τά
άγια Μυστήρια τής Αγίας Εκκλησίας άνευφ

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

108

Έ3Σ2ΤΧ

της (Λεταληψεως, και ετάφη εΙς το κοΐ(χητηριον
της Καρκέζας απο τον παπά 1ω. Κότην. Μάρ-
τυρες Γιωργής Γαρι^άκης, Πιερος Δαμιηλάκης,
και Ιω. Ζΐ[ΐ.άκης.ι>

Άλλ' η (ΛετοΙκησις αυτή έγένετο βαθ{χηίον
και κατ* ολίγον. Μάλιστα 5έ πολλαι . οικογε-
νειαι ε[ΐ.ειναν οριστικώς εν ΑΙακκίφ, των δποΐων
πολλά ίχνη σώζονται και (λέχρι σή(ΐ.ερον. "Αλ-
λαι ίέ οίκογενειαι (χετέβησαν εις Καρυάς (Λετά
ίέκα η και περισσότερα ετη. Ός ίέ και εν τοις
έμπροσθεν ^ιελάβθ(Αεν, ηίη προ της ιδρύσεως
του χωρίου των Καρυών, πολλαι τών οικογενειών
τούτων (/.ετηνάστευσαν εις την κάτω ΊταλΙαν
και μ,άλιστα εις την νησον Σαρ^όνα.

ΙΑ'

ΕΠΙΔΡΟΜΑΙ ΚΟΡΣΙΚΑΝΩΝ ΚΑΤλ ΤΟΝ ΕΝ ΚΑ-

ΡΓΔΙΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΙΣ

τον ΜΕΓΑΡΟΥ ΤΟΓ ΜΑΡΒΕΤΦ.

Αίπαραχωρηθεισαι τοις Καρυάταις γαϊαι συ-
νώρευον και πάλιν ρ.έ τάς γαίας τών κατοίκων
του Βίκω, αρχαίων εχθρών τών εν Κορσική
Ελλήνων. Ή νεα αυτή γειτονία ίύο παλαιών
εχθρών βεβαίως ολίγον κατ* ολίγον ίιά πολ-
λάς και διάφορους αιτίας έζύπνησι την [Αεταζύ
αυτών πάλαιαν εχθραν. Ώς εκ τούτου ^ε οι
Κορσικανοί ούτοι ύπέβλεπον πάντοτε τάς προό-
δους τών εν βραχεί χρόνφ ικανώς εΰτυχησάν-
των Έλληνών, και εζήτουν κατάλληλον εύκαι-
ρίαν δπως έπιτεθώσι κατ* αυτών. *Εν τοις άρ-
χείοις του Νοι^αρχείου του Αιακκίου και εν
τοις άρχείοις της οικογενείας τών εν ΑΙακκίω
Στεφανοπούλων Κθ|χ.νηνών σφζονται πολλά έγ-
γραφα, τά δποϊα είναι παράπονα, ύπομνήριατα
και ίια[Ααρτυρησεις τών κατοίκων του Βίκω,
του Ρέννω, της "Εβιζας και άλλων πλησιο-
χώρων χωρίων εναντίον τών παραχο>ρησεων
τών γαιών,αΐτινες εγένοντο τφ κόμητι Μαρβεύφ
και τοις εν Καρυαΐς "Ελλησιν.

Την εύκαιρίαν ταΰτην πληρέστατα παρέ-
σχε ν αύτοϊς η Γαλλική επανάστασις του 1789
και μάλιστα η μ.ετά το 1793 πολιτική ακα-
ταστασία της Γαλλίας. Ούτω ίε τψ 4795 οι
κάτοικοι του Βίκω και Αλλων πλησιοχώρων
χωρίων, λαβόντες τά δπλα των, είρα|Λον κατά
τών Καρυατών Ελλήνων, επι τη προφάσειδτι
οί τελευταίοι ούτοι κατέσχον αυθαιρέτως τάς
γαίας των. Φθάσαντες ίε προ του χωρίου των
τοις Επε[ΐ.ψαν πρεσβείαν, ίιά της δποίας εζή-
τουν την ύποταγήν των και την κατ* αυτούς
ίιευθέτησιν τών συνόρων των. Οί Καρυάται,
άπαντήσαντες εις τους άπεσταλ{ΐ.ενους τούτους
δτι ειχον Κυβέρνησιν και δτι οί ή^ικημένοι ήίύ-
ναντο νά ζητήσωσι τά δίκαια των ίι3ι [ΐ,εσου
τών δικαστηρίων, άπέπερι,ψαν τους πρέσβεις και

ελαβον ά(Λυντικας θέσεις. •Ακροβολισ(ΛθΙ τίνες
και άψιρ,αχίαι ελαβον χώραν άνευάποτελέσρια-
τος τινός. *Εν τούτοις οί Κορσικανοί εξηκο-
λούθουν νά πολιορκώσι τάς Καρυάς, [^^έχρις ού
κατώρθωσαν νά είσέλθωσιν εις το χωρίον ^ιά
της ακολούθου προδοσίας.

Το (λίγαρον του Μαρβεύφ κατά την έποχήν
ταύτην ^ιετέλει άκατοίκητον, ή ίέ έπΐ[ΐ.έλεια
αύτου ητο άνατεθειρ,ένη εις τίνα Κορσικανίία,
σύζυγον "Ελληνός τίνος. Ή γυνή αυτή, φίλα
φρονούσα τοις συ[/.πατριώταιςτης, οιτινες έπο-
λιόρκουν τάς Καρυάς, εγνωστοποίησεν αύτοΐς
την κατάστασιν ταύτην του ριεγάρου, και ίιηυ-
κόλυν* την παρά^οσιν αυτού. Οί Κορσικανοί
^έ, ίιά νυκτός είσπηίήσαντες εν τψ (Λεγάρψ,
ευθύς έγιναν κύριοι αυτού, δπερ άρ.έσως ρ.ετέ-
τρεψαν εις ά|ΐ.υντικον φρούριον. "Απαξ εν τω
ριεγάρφ, εγένοντο κύριοι και του χωρίου. Εν-
τεύθεν ί' δρι^ήσαντες ήρχισαν νά καίωσι τας
παρακεψένας οΊκίας. Οί "Ελληνες, ούτω κατα-
ληφθέντις ύπο του εχθρού, ήναγκάσθησαν νά
έγκαταλίπωσι καΐ πάλιν τας νέας ταύτας κα-
τοικίας των, και ίιά τίνων πλοιαρίων, τά δποΐα
εύρίσκοντο εν τ^ άποβάθρο»: των, νά καταφύ-
γωσι και πάλιν εις ΑΙάκκιον. Οί Κορσικανοί,
ευρεθέντες ούτως απόλυτοι κύριοι του χωρίου,
ήρχισαν νά (χετα^Ι^ωσι το πυρ εΙς ίλας τάς
οΙκίας. Τριάκοντα και ίύο ο'ικίαι άπετεφρώ-
θησαν ήίη, δπότε εις τών ιερέων των τοις υπέ-
βαλε τήν εζής σκέψιν:

— ^Άθλιοι, τοϊς λέγει, οί Έλληνες έφυγαν
και σεις εξακολουθείτε νά καίετε τάς οικίας, αϊ
δποΐαι εΙς το εζής θά ηναι Ί^ικαί σας ;

Πραγριατικώς ίέ ή συμβουλή αυτή εύρεν
ήχώ εις τά ώτά των, ούτως ώστε ά(χέσως επαυ-
σεν ή πυρπόλησις.

"Ηίη άπο της ιδρύσεως του ρ,εγάρου του
Μαρβεύφ έκυκλοφόρει φήρ(.η παρά τφ λαφ δτι
εν αύτώ έκρύπτοντο και οί θησαυροί του βαθύ-
πλουτου ανδρός. Οί Κορσικανοί, άπαξ κύριοι
του (χεγάρου τούτου, ίέν ήθελον ν* άφήσωσι
πλέον επι πολύ χεκρυ(Λ[Λένους εν τη γτί τους
θησαυρούς τούτους. "Ηρχισαν νά σκάπτωσι τά
θεριέλια τού μεγάρου και νά κατε^αφίζωσι τους
τοίχους αύτοΰ. Έσκαπτον και κατείάφιζον,
αλλά θησαυρούς ^έν ευρισκον. Και εν δσφ ^έν
άντημείβοντο οί κόποι των, τοσούτον ή προς
τήν καταστροφήν λύσσα των ηυζανεν. Έπι τέ-
λους θησαυρούς μεν ίέν εύρον το λαμπρον δμως
και μεγαλοπρεπές μέγαρον έγένετο σωρός ερει-
πίων. Τήν σήμερον ίέν φαίνονται ειμή ίχνη
τινά τών θεμελίων αυτού.

Τήν αυτήν τύχην ελαβον δ στρατών και
το νοσοκομειον ύπό τών ι^ίων Κορσικανών και
κατά τήν ι^ίαν ταύτην έποχήν.

Ημέρας ίέ τινας μετά ταύτα οί Έλληνες

£2Σ2Τυ^

109

ίττίστριψαν βίς το χωρίον των, συνωίευιχίνοι ύφ'
(χανοϋ άριθ(Αου στρατιωτών. Οι Κορσικανοί,
ίη ττ) παρουσία του στρατού, ετράπησαν ύς
φυγην. Άλλ' η υπ* αυτών προξενηθιΤσα ζη-
αία ε|χ.£ΐν€ν έσαεΙ άναποζημίωτος και ανεπα-
νόρθωτος.

Της Ισίας περίπου ταύτης εποχής είναι και
το εζής άνέκίοτον : Κατά τον ΐΑεταζύ Αγγλίας
χαι Γαλλίας πόλε(Χον, άγγλικον πολερ,ικον
;;λοϊον εφθασβ προ τών Καρυών. Οί ΚαρυαΙται,
ίτΐ τγ παρουσί(χ: του θεάρ,ατος τούτου, εξηλ-
βον άπαντες τών οικιών των και πολλοί εξ αυ-
τών ηρχισαν να κατερχωνται βις την παραβα-
λασσίαν. Οι εκ του αγγλικού πλοίου νο(Λίσαν-
τις, φαίνεται, δτι στρατιωτική επικουρία ηρ-
χιτο εΙς βοηθειαν τών Γάλλων, ηρχισαν να
βθ|Αβαρ^ίζωσι το χωρίον τών Καρυών. Έν τού-
τοις ίεν ηργησαν να βεβάιωθώσι πιρι της αλη-
θείας, ^ιό και 6 βορι.βαρ^ισ|;.ός ^εν έζηκολού-
βησεν έπι πολύ. Τοίχοι (χέν τίνες τών οικιών 5ιε-
τρυπηβησαν ύπο τών εκτοζευθεισών σφαιρών
άλλ* δπωσ^ηποτε ή ζη(Α{α αυτή ύπηρξεν
άση(Ααντος.

Οί Καρυαται, έπανελθόντες εΙς τάς κατα-
βτραφείσας εστίας των, ηρχισαν ε'κ νέου να ερ-
γάζωνται εις την άνοικοσό(Λησιν αυτών, να
καλλιεργώσι τους αγρούς των και ν' απολαύωσι
σχετικής ειρήνης και ησυχίας. Έν τούτοις, οί
γείτονες των κάτοικοι του Βωκι εζηκολούθουν
ι:άντοτε να τους ύποβλέπωσι, ίιο και εζη-
τουν ε'κ νίου εύκαιρίαν δπως ε'πιτεθώσι κατ*
αυτών.

Τοιαύτην εύκαιρίαν επιθέσεως εύρον τφ 1830.
Το έτος τούτο, ίιά τους αυτούς πάντοτε λό-
γους, ελαβον τα δπλα και «κίνησαν κατά τών
γειτόνων των Ελλήνων. Πλην δ[Λως, την φο-
ράν ταύτην, [Λολις έφθασαν προ του χωρίου τών
Καρυών, στρατιωτική ^ύνα|Λΐς, φθάσασα έγκαί-
Ρ<>>ς «ζ ΑιακκΙου, τους ^ιεσκόρπισεν.

Έκτοτε ίε, ολίγον κατ* ολίγον, πάσα ερις
κζηλείφθη εκ του μέσου αυτών. Πολλά συνοι-
κέσια συνηφθησαν (/.εταζύ Ελλήνων και Κορσι-
κανών. Πολλοί Κορσικανοί έγκατεστάθησαν εν
Καρυαιςχαι έγένοντογαιοκτη[ΐ.ονες.Σχε^όνδλοι οί
Έλληνες άφω|Αθΐώθησαν ριε τους Κορσικανούς*
&|<.ιλουσι την γλώσσάν των κάλλιστα και πα-
ρβλαβον πολλά τών ηβών και έθί|Λων των.
Ένεκα ίε πάντων τούτων την σή(χερον τά
παλαιά ταύτα μιίση και πάθη [λεταξύ Ελλήνων
^1 Κορσικανών δλοτελώς άπεσβέσθησαν, και
πάντων τούτων (Αονη η μινήρ,η πλέον σώζεται.

(Έπεται νννέχεια)

Ν. Β. Φα?δυς

ΒΑΙΙΛΙΚΟΝ ΕΙΔΥΛΛΙΟΝ

Παρηλθεν δ καλός εκείνος καιρός τών παρα-
(Λυθίων, καθ* δν τά βασιλόπουλα ένυμφεύοντο
βοσκοπούλας. Το κάλλος και ή αρετή ίεν άρκου-
σι σή[/.ερον, δπως ύψώσωσιν εις τοιαύτην πε-
ριωπήν γυναίκα ρ.ή γεννηθεΤσαν εξ ευγενούς οί-
κου. Και αν ίέ τις ήγε(χονόπαις παρασυρθ^ ύπο
ακατάσχετου αίσθήρ,ατος προς τοιαύτην τινά
πραξιν, δ νό|Λθς κρίνει αύτον άνάξιον τών υψη-
λών τίτλων ου; φέρει και κηρύττει εκπτωτον
τών ^ικαιω(Λάτων, άτινα ήίύνατο νά εχγ) έπι
του βασιλικού θρόνου τών προγόνων.

Άψηφών πάντα ταύτα 6 πρίγκηψ της Σουη-
^ίαςΌσκάρ νυ|Αφεύεται προσεχώς την ίεσποινίία
Μούγκ θυγατέρα Σουηδού συνταγ(Λατάρχου.

Ή ίεσποινις Μούγκ,πεφημισριένη έπι καλλοντ)
κόρη, εινε (χία εκ τών κυριών της τιρ,ης της συ-
ζύγου του ίιαίόχου της Σουηδίας. Ό πατήρ
αύτής,στρατιωτικος εντιριος και ανδρείος, κατέ-
λιπεν εις τήν θυγατέρα του ού^έν πλέον ή δ-
νο(Λα ευγενές και σεβαστόν. Καίπερ έστερη(/.ένη
περιουσίας, αλλά πολλάκις ύπο πολλών έζητήθη
εις γά(Λον. Άπήντα αρνητικώς προς πάσαν πρό-
τασιν και ρ,όνον άπαξ ή καρδία αύτης έκάρι-
φθη και κατένευσεν. Το συνοικέσιον απεφασίσθη,
αί σχετικαι παρασκευαΐ έγένοντο, ή ή(Λέρα ώρί-
σθη. Αίφνης (/.ετενόησεν παρετήρησεν δτι δ
(λέλλων νυ(Αφίος, νεαρός αξιωρ.ατικός του ιππι-
κού, 5εν ήτο δλως άφωσιωμένος εΙς αυτήν.

Κατέλιπε τήν αύλήν περίλυπος και απεχώ-
ρησε του κόσ[Λου έπι πολλούς (χήνας. *Οτε έ-
πανήλθεν ήτο επίσης ωραία ως πρότερον, και
ίσως ίσως το άλγος είχε προσθέσγ) νέον θέλγη-
τρον εις τήν περικαλλη αύττίς (Αορφήν. Συγχρό-
νως έπανηλθεν εκ [χακρών περιηγήσεων Όσκάρ
δ ίευτερότοκος υίος του βασιλέως. Ούτος πρό-
τερον ήκιστα ένεφανίζετο εν τ^ αυλή, αλλά
νυν ^ιετριβεν έπι (χακρόν, έσύχναζε ^έ ιοί^ παρά
ττ, νύ|χφη αυτού. Μετ' ου πολύ έγνώσθη δτι ήτο
έρωτευ(/.ένος, δτι ήγάπα τόσφ περιπαθώς τήν
«^εσποινί^α Μούγκ, ώστε ίεν θά έ^ίσταζε και
νά τήν νυριφευθ^.

Ή κόρη,γνωρίζουσα τάς συνεπείας της πρά-
ξεως ταύτης του πρίγκηπος, απέκρουσαν επί τί-
να χρόνον τήν χβϊρα ην έτεινε προς αυτήν.
Άλλ* δτε ειίεν δτι ή βασίλισσα (χήτηρ ενέκρινε
πληρέστατα τήν έκλογήν του υιού 5έν εκρυψεν
επί πλέον και της ι5ίας καρδίας τά αισθή(χατα..
Μόνος δ βασιλεύς άντέστη και ήρνήθη νά ίώστ)
τήν συγκατάθεσίν του. Έπείσθη τέλος ύπο της
βασιλίσσης εύγλώττως συνηγορησάσης υπέρ
του έρωτος τών ίύο νέων και κατένευσεν. Ού-
τω ί* δ γά(Αθς τελείται (χετ* ου πολύ έν Άγ-

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

110

ΈΪΣΤτΛ.

γλΙγ δπου (Λβταβχίνιι χάριν της υγείας αύτης
η βασίλισσα της Σουηδίας.

Ευθύς (χετά τον γά(χον οι ν(όνυ[Λφοι θα επα-
νέλθωσιν εις Σουηίίαν. Κατά τον σουηίικον
νόμον δ πρίγκηψ Όσκάρ θέλει άπολέση τον τί-
τλον ^ουχός της Γότθας, δν κέκτηται, την επι-
χορηγησιν αυτού, τα βασίλεια ίώ|ΐ.ατα και
θέλει φέρει εις το εζης το ονο[ΐ.α «πρίγκηψ Βερ-
ναίόττος, αξιωματικός του σουηδικού ναυτι-
κού», θα κατοίκηση ^έ εν τγ νοτίφ Σουη^^ί^χ:
μακράν τίς Στοκχόλμης και της αΰλης.

Δεν εινε αληθώς συγκινητική η πράξις αυτή
του Σουηίοΰ βασιλέπαι^ος, βστις σημειωτέον
^έν είνε άβρο^ίαιτός τις νεανίσκος των αιθου-
σών, άλλ* εΙς των τολμηρότατων ναυτικών της
Σουηδίας;

Κατατίθησιν δλην αύτου την ^όξαν εις τους
ποίας ηγαπημένης γυναικός,ανταλλάσσων προς
την βύτυχίαν,ην ελπίζει να ευργ) παρ* αύτη, δλα
τα μεγαλεία και τα αγαθά άτινα θνητός ηίύ-
νατο να έπιθυμηστ).

Έάν ύπάρχ'ΐρ γυνή εν τφ κόσμφ βεβαία περί
της αγάπης, ην εμπνέει, αυτή εινε ή δεσποινίς
Μούγκ. Και ύπερ π&σαν αλλην σύζυγον οφείλει
ν3ι λατρεύση τον £ν<^ρα αύτης η μέλλουσα
σύμβιος του Σουηδού βασιλόπαιίος.

Άλλ' δμως η άνθρωπίνη καρίίχ εινε τόσφ
μυστηριώδης, η άνθρωπίνη ζωη τόσφ πολύ-
πλαγκτος ! Τίς δύναται να εϊπη ασφαλώς δτι
το βασιλικόν τοΰτο εΐίύλλιον θα εχτρ συνέχειαν
εύτυχί εν τφ μέλλοντι ; Τίς δύναται να εϊπτι
δτι 6 έπι θυσία τών ματαίων μεγαλείων άπο-
κτησας την άγάπην ίεν θέλει ευρτ) και ταύτην
επίσης ματαίαν ;

Εκείνη ίέ, ης ή αγάπη έκτηθη επΙ τοιαύτη
ανταλλαγή, εινε αρα ασφαλής δτι δ σύνευνος
ίέν θέλει ποτέ μεταμεληθη έπι τη πράξει, εινε
βεβαία δτι ως κατέλιπε το παν ύπο την επί-
ίρασιν του πάθους, υπό την έπίίρασιν νέου
τινός βιαίου αισθήματος ίέν θα κατελίμπανε
και αύτην ταύτην ;

Ούίεις 6 αρνούμενο; δτι ακριβώς οι δροι ύφ'
ους τελείται η εξαιρετική αίίτη έίνωσις, ένφ
φαίνονται άφ' ενός τέσαι εγγυήσεις περί εύ«
τυχίας, εινε άφ' ετέρου τόσοι λόγοι αμφιβολίας
και ανησυχίας. *

ΠΟΙΗΜΑ ΕΙΣ ΒΥΡΛΝΑ

ΚΔΝΖΤΑΝΤΙΝΟΥ Ν1Κ0Α0Π0ΥΑ0Τ

Έν τφ αρχείφ της Ιστορικής και Εθνολογι-
κές εταιρίας ύπ' αριθμούς 41 και 42 υπάρχου-
σιν επιστολή γαλλική του Κωνστ. Νικολοπού-
λου και ποίημα αύτου γαλλιστι συντεταγμένον
εις μνήμην του Βύρωνος, δπερ έπι τη ευκαι-

ρία τών τελεσθεισών εορτών έπΙ τη έκατονταε-
τηρί<^ι του Βύρωνος ^ημοσιεύομεν κατωτέρω.

Περί του Κωνσταντίνου Νικολοπούλου γεν-
νηθέντος έν Σμύρνη, εκ γονέων καταγόμενων
εξ Άν<^ριτσα1νης, και ζησαντος έν Παρισίοις
ένθα παρέ^ι^ε μαθήματα της Ελληνικής γλώσ-
σης, ίγραψεν η «Εστία» ικανά έν άριθμφ 142,
ίνθα και πανομοιότυπον της υπογραφής αύτου.
Ενταύθα έπαναλαμβάνομεν μόνον δτι μετά
την άποβίωσίν του έκληρο^ότησε την πλου-
σίαν βιβλιοθηκην του εΙς τό σχολεϊον Άνίρι-
τσαίνης.

Τό ποίημα έχει ως έξης•

υέυέζιηβ άβ ΜίΒ$οΙηηρΗί ρνί$
άη οβτοΐΑβιΙ άβ ίοτά Βι/τοη,

0\Α ςυθΐ άίνίη ΐΓ&η$ρθΓ(; νίηΐ δ'βιηρ&Γ6Γ άβ ιηοί?
έΐένβ, 6 Γοί άββ οίβαχ, ιηοη άιηβ ]α3(ΐα' & (οι
ΙηβρίΓβ 16 ρ&8ΐ6αΓ άβ Ιοη ρβαρίβ &(1ό1θ,
Αηίιηβ ιη68 αοοβηβ άβ (α νοίχ ίιηιηοΓίβΙΙβ•

ΕοοαίΘζ, 6 οΙΐΓβΙίβηδ άα Νοηΐ 6(; (Ια ΟουοΙι&ηΙ

οβ ςυβ άίΐ ΓβΙθΓπβΙ, 1β γβη^βαΓ, 1β ραίββ&ηΐ:
ΤΓβιηύΙβζ, υβαΓρ&ΙβαΓβ άα Ιγοοθ άβ Βγζ&ηοβ,
Εζ66ΓαΙ)ΐ68 &83α88ίη8 άβ ρΓβΙαΙβ 8αηδ άβίβηββ,
Ι^&ο1ιβ8 ρθΓ86οαιβαΓ8 άβδ βηίαηΐδ άβ ιηοα Βίβυ !
Οαί, οοηΐΓβ νοαβ, Ι^Γ&α, ά&αδ οβί αα^αβίβ Πβα
Ιι& ΓοαάΓογ&αΙβ νοίχ άυ βΓβαΙβαΓ βαρΓ^ιηβ
ΡΓοηοηββ ανβο οοαΓΓουχ οβ ΐβΓή1)1β αη&ΐΐι^ιηθ :
αβαΓ ΓαίΓΟΟβ Οϋοιη&α ]β ν&ίδ αρρβδ&ηΙΐΓ
<(Μα Γβάου(&1)1θ πιαία : ]6 νβαχ Γ&ηβ&ηΙίΓ.
αΒ&αβ γοδ βοιη1)&ΐ8, 6 ΟτΓβΟδ, ο'βδί ιηοη 1)πΐ8 ςαί

[οοιηωααάβ;
^^I^*β^ι^8β να τβηαϋΓβ βΐ ρΐαδ 1ί1)Γβ βΐ ρΐαβ ^Γαηάβ,
αΟβιηοη ρβαρίβ βρΓοανβ νβη^θ&ηΐ Ιοαδ Ιββ&ίΤΓοαίδ
<{Ββ 1&αηβΓ8 ίιηιιιΟΓίβΙδ ]*βιη1)β11ίΓ&ί νοβ ίΓοηΙβ.
αΐιβ ο&ΐιηβ 61 1β 1)οηΙιβαΓ δαοβέάβαΐ ααχ ογ&£;68.
«!>& (τΓέοβ ν& 1)Γί11βΓ 8θα3 απ οίβΐ δ&πδ οα&^ββ.
αΡοαΓ ιηβήΙβΓ <;οα]οαΓ8 πιει οβίβδίβ ί&νβαΓ
(κΟΙιβΓΪδββζ 1& νθΓ^α, Ιει ραΐΓΐβ βΐ ΓΙιοηηβαΓ.
«Μαίδ 81 γοαδ οα1)1ίβζ πια ]α8ΐίοβ &άθΓ&1)1ο
« ^β δβΓ&ί οοηΐΓθ νοαδ αη ]α£^β ίηβχοΓ&1)1θ. χ)
^βδ( αΐαβί ςαβ ΡοΓρΙιγΓβ, βη άίνίη ΟΓ&ΙβαΓ
θοαίβηαίΐ; άα 8θ1ά&1 Γ1ιβΓθϊ(ΐαβ ναΐβατ.
Πη δρβοΐαοΐβ Ιοαβίι&ηΐ; νίβηΐ βΌβΠτίΓ έ 8& ναο ;

ιΑρρΓοβΙιβζ, άίΐ-ίΐ, άα οβΓοαβίΙ

«ΤβηάΓβδ βΐΐβδ άβ Ια ΡαΙπβ

αΚβρ&ηάβζ βη οβ ίοαΓ άβ άβαίΐ
αβαΓ 1β οοΓρδ άβ ΒγΓοη, Ιβδ ΩβαΓδ άβ ΙαρΓ&ίήβ;
<κΝθ ρΙβαΓβζ ρ&8 8α Γ οβί Ιιοαιπιβ ίηιπιΟΓίβΙ
αΡΓΟδΙβΓηβζ-νοαβ ρΐαΐόΐ ααχ ρίβάβ άα 8&ίαΐ &α(θ1

αΡήβζ 1β Βίβα άβ ηοδ &Γηΐθβ8

αΡΗβζ 1β Βίβα άβ ηο8 βοπιϋ&Ιδ

«Ββ βοηδοΙβΓ γοδ &ηιβ8 αΙ&Γπιββδ

<Εη Γ&ηίηι&ηΙ Ι'&ΓάβαΓ άβ ηοβ 8θ1ά&ΐ8.

Νικοίο-ροϋίο ΟΕ Θμυηνβ.

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

είΣτυ^

111

Τό τ* ποίημα και την ίπιστολην προσέφε-
μ^* άς τό άρχβΐον της Εταιρίας δ ίν Παρισίοις
χ. Αιμίλιος Λεγράν^. Α. Μ.

>!•■!'

ΕΙΣ θαυμαστής
ΤΟΥ ΓΑΑΔΣΤΠΝΟΣ

ΕΙς [Αΐχρ3ιν χώμην παρά την αγγλική ν πόλιν
Αη^ς άπεβίωσεν εσχάτως εΙς των ένθερμοτέρων,
αν ουχί των επιφανέστερων θαυμαστών του
Γλά^στωνος, ου δ ύπερ του εν^όζου πολιτικού
βζυμασμός εζε^ηλώθη κατά τρόπον λίαν περί-
«ργον. Ό άποθχνών, ληξίαρχος εν ττ) άφανεϊ
κώριτο εν Υ) έβίου,τάς ώρας της σχολής αύτοΰ ε-
ίαπάνα εις αίνους ύπερ του θαυμαζομένου παρ*
αυτού, βστις άπετελει τό διαρκές των συνο»
[ΐιλιών του θέμα, και εΙς την κατασκευήν μου-
σικών οργάνων . Τά χειροτεχνικά αύτοΰ προϊ-
όντα ειχον βραβευθη εν ^ιαφοροις εκθέσεσιν,
άλλ' δ μετριόφρων και αυτάρκης καλλιτέχνης
ουίεποτε συγκατετεθη νά πωλησγ) ου^έν εξ
κυτών.

Ό αγαθός ληξίαρχος καΐ όργανοποιός μίαν
[ΐόνην ειχι φιλο^οξίαν,ην εφύλαττε κεκρυμμένην
ιΐς τό βάθος της καρδίας του από παντός, πλην
του υίοΰ του, νά κατασκευάση βιολίον ε*κ ξύλου
«Λοτομηθέντος Ιδιοχείρως υπό του Γλάίστωνος.
*Λλλά φύσει δειλός και αΐ^ήμων ^έν έτόλμα νά
^(χρουσιασθ^ ενώπιον αύτου, βπως αυτοπροσώ-
πως ζητησγ) την χάριν ταύτην. Ό υιός , θε-
λων νά παράσχη εύάρεστον εκπληξιν εις τόν πά-
τερα του, άνίλαβε τούτο και άπετάθη ίι' επι-
στολής προς τόνυίόν του Γλάίστωνος Έρβέρτον.

Ό φιλελεύθερος οι^ρχηγός έσπευσε προθύμως
νά εκπλήρωση την αΐτησιν του άγνωστου αύ-
τοΰ θαυμαστού. Ό υιός τούτου προσεκληθη νά
|αταβ^ εΙς την εν Χαουάρ^εν επαυλιν του Γλά^-
στωνος, βπως έκλέξη τό κατάλληλον προς
χκτασκευην του οργάνου ^εν^ρον, τούτου ^ί
γενομένου δ ένδοξος υλοτόμος ιδιοχείρως άπε-
χοψε ^ιά του πελέκεως αυτό.

Ευνόητος εινε η φαιδρά του γέροντος ληξιάρ-
χου εκπληξις επι τ^ άπροσίοκητφ εκπληρώσει
της ζωηρ&ς επιθυμίας του, ήτις ητο τόσον με-
γαλειτέρα , καθ* όσον δ αποσταλείς αύτφ
χορμός συκομωρεας επηρκει εις την κατασκευήν
ούχι ενός, αλλά ^ώ^εκα βιολΙων

Αμέσως επελήφθη του έργου, ίεν ήίυνήθη
όμως νά φέρη αυτό εΙς πέρας. ΠρΙν ^υνηθ^ νά
χρησιμοποιήσγ) δλόκληρον τόν πολύτιμον κορ-
|^ίόν απέθανε. ΠρΙν ή κλείση δμως τους οφθαλμούς
παρήγγειλεν εΙς τόν υίόν του νά προσφέρτι εΙς
τόν Γλά^στωνα τό πρώτον βιολίον, βπερ κατε-
«χιύασεν εκ του ύλοτομηθέντος παρ* αύτοΰ ίέν-

ίρου,ώς και τά τεμάχια τοΰ οργάνου δπερ άφή-
κεν ημιτελές.

Ή άναφέρουσα τό άνέκίοτον αγγλική εφη-
μερις επάγεται, εν εϊίει επιλόγου, δτι δ μέγας
"Αγγλος πολιτευτής εινε εις άκρον φιλόμουσος,
χειρίζεται ίε ^εξιώς κατά τάς ώρας της σχο-
λής του τό τόξον του τετραχόρίου. Κ.

ΕΙΣ ΦΙΛΥΠΝΟΝ

Γ9 Κα Α, Α.

01 προγονοί μας Έλληνες *ς τά παλαιά τά χρόνια
Είχαν θεούς 'ς τον ουρανό, θίους χαΐ είς τη γη,
Θεούς, που 'νο)ώθαν 'ςάν χαΐ *μΛς το χρύο χαΐ τά χΐόχα,
Και αγαπούσαν το χρασι χα ι τό χαλο φαγί.

Τώρα έχεινοι οΐ θεοί χοιμουνται *ς τά βιβλία
Τ^ν υπνοτ^ν αιώνιο, 'ςέ μνήμα ζηλευτό.
Μα Ινα ΙΙω ' ξέχασαν άπ' την Μυθολογία,
Κι* εδώ νά μεΐνη πάντοτε του ήτανε γραφτό.

Μορφέα τον ώνόμαζαν, τώρα τόν λέμε ύπνο,
Και φανερά μας έρχεται χαΐ κάποτε χρυφά.
ΕΤναί πολύ πολύ γλυχος ευθύς μετά το δεΓπνο,
"Οταν μας 'βρίσχτ) μάλιστα επάνω 'ς τό σο^ά.

Την «γχαλιά του θέλομεν όλοι, μιχροί μεγάλοι,
ΚαΙ πλούσιοι, ή χαι πτωχοί, χαθείς τον άγαπςί,
Κ)' αύτος μόνος ακοίμητος κοντά 'ς το προσκεφάλι
Χωρίς νά αναπαύεται άνάπαυσι σχοριιφ.

ΚαΙ άδβλφό τον Ιχαμαν πώς εΤναι του θανάτου,
Άλλα νχ μη πιστιύετε τΙ λένε οΐ φθονεροί.
Ό ύπνος, που αμέτρητα χαρίζει τά χαλά του,
Τον κλέφτη Χάρο αδελφό νά εχη δεν *μπορεΓ.

"Οταν γυρίζω άϋπνη χαμμιά φορά *ς την κλίνη
Πόσο μου κακοφαίνεται δεν ειμπορώ νά 'πώ .
Κ^' απ' την χαρδ^ά μου εβχομαι πάντα πιστός νά μείνη
Σ' εκείνους που αγάπησε χχ' εκείνους π* αγαπώ .

*Ευ ΚωνσταττίγονίΤ^Λα,

Ευα .

ΠΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΟΙΜΑΜΕΘΑ

Φαίνεται 8τι ^έν ηξεύρομεν νά κοιμώριεθα,
[Αολονότι 6 ύπνος εινε ασχολία και αυτών των
οκνηρότατων, καταναλίσκουσα τόσον χρόνον της
ζωής η|ΐ.ών. Δεν ηξεύρομεν λοιπόν νά κοΐ|Αώ[Λε-
θα, κατά τι να *Άγγλον ιατρό ν, ίηλα^η ίεν
ηξεύροριεν νά λάβω[ΐ.εν την καταλληλοτάτην
και άνετωτάτην θεσιν προς υπνον. Κθΐ[ΐ.ώρί.εθα
έχοντες την κεφαλήν ύψηλότερον η τό λοιπόν
σώρ.α, ενφ πρέπει νά εχωμεν τους ποίας υψηλά
και την κεφαλήν χαριηλά !

Ό νέος τρόπος του ύπνου εινε ευχερέστατος
και πάς τις ίυναται κατά ριικρόν^^ συνειθ*-
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν:ιΟΟ^ΐ€

112

ΐιϋΣϊχυ^

στρ. *ΑρχΙζ€ΐ πρώτον ν' άφαιργι τά προσκεφά-
λαια από της χεφαλης, βίτα ^ε ριβτατίθησι
ταύτα εις τους ποίας.

Ό ούτω χαταχλινό[Λενος αναπνέει χαλλίτε-
ρον, έχει έλευθερωτεραν την χυχλοφορίαν, ανα-
παύεται ταχύτερον ριετά κόπωσιν.

"Οπως ύποστηρίξιρ την [ΐ,εταρρύθριισιν ταΰτην
δ *Άγγλος Ιατρές φέρει εν τέλει και το έξης άχα-
ταριάχητον χαι κατ* έςοχην βρετανικό ν έπι-
χείρηρια : Και τί καλόν είϊε η άνθρωπότης χοι-
[Λωρ>.ένη {λέ την κεφαλήν υψηλά !

Όπως ίήποτε οι ριη άνέτως κοι;/.ώ[ΐ.ενοι νυν
ίύνανται να ίοκιριάσωσί' η [ΐ.εταρρύθ(Λΐσις του
^Άγγλου ιατρού ούίένα κίνίυνον παρέχει.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Το αΐσθηρια δπερ δυσχερέστατα φέρει 6 άν-
θρωπος είνε δ έλεος, καΐ ριάλιστα δταν εινε £-
ζιος αΰτοΰ.

Αι γυναίκες εχουσιριίανάσθένειαν: τηνάνίαν,
και εν φάρ(χακον: την άγάπην.

Ή άνά(λνησις εινε της καρδίας το λυκόφως.

Είνε Ι^ιον των έξοχων πνευ(/.άτων να έξακο-
λουθώσι ίρώντα ίίχως να έπανέρχωνται έπΙ
το αυτό, και να άνακαινίζωνται.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Κατά παραγγελίαν του υπουργείου των ναυτικών
τής Γαλλίας, κατεσκβυάσθη ύιώ των ναυπηγείων
τής Μεσογείου ηλεκτρική λέμβος, έχουσα το σχήμα
δλκάδος (οΐι&ΐουρβ) τής υπηρεσίας, ής το βάρος τοίί
λέ6ητος και του ίι' άτμοΰ κινητ^ίρος αντικατεστάθη
ακριβώς ύπο συστοιχίας συσσωρευτών και κινη-
τήρας ηλεκτρικού. 01 συσσωρευταί, 132 τον
αριθμόν, ετέθησαν έντ^ς τριών κιβωτίων. Ή λέμβος
δοκιμασθεισα εν Χάβρη, Ιπλευσεν έπι εξ μεν ώρας
μετά ταχύτητος 6 μιλίων, έπι τρεΤς ίέ ώρας μετά
ταχύτητος μικροτέρας.

Έν δημοσία διαλέξει, ήν ο σιρ Ώου^ΐαβ Ο&ΙΙοη
εποιήσατο έν Λονδίνφ , έφείλκυσε την προσο -
χήν τών ακροατών του έπι τής ομίχλης και του
καπνού τής πόλεως , αυξανομένων κατ* Ιτος .
Ή βροχή , ή καταπίπτουσα έντος τοδ Λον -
δίνου, περιέχει στοιχεία ακάθαρτα δις περισσότερα
ή ή καταπίπτουσα έν τοΤς προαστείοις. Τά προτεινό-
μενα μέσα ^ερατείας, ήτοι ή δι* αεροστάτων και
'/Λρτί'ίω^^ αετών διάχυσις έν τη άτμοσφαίρα ηλεκ-
τρικών ρευμάτων, εινε και δυσχερή καΐ πολυδάπανα.
Έν τούτοις ή θεραπιία τής τοιαύτης καταστάσεως

εΙνε τοσούτφ μάλλον επιθυμητή καθ* όσον ύπελο-
λογίσθη δτι £νεκεν αυτής οί κάτοικοι ταδ Λονδίνου
δαπανώσι καθ' έκάστην εις τήν διά φωταερίου κα-
τανάλ(ι>σιν 192,000 φράγκα, υπέρ το πρέπο .

*Αληθής σταυροφορία ώργανώθη έν Βιέννη, τη
πρωτοβουλία του πρώτου άρχιτέκτονος τής πόλεως
Τρισυ, κατά τών περιστερών, ως μολυνουσών τά δη-
μόσια μνημεία. Πολυδάπανα μνημεία ού μόνον ταρα-
μορφουνται, άλλα και καταστρέφονται εκ του παχέος
στρώματος κόπρου,τοΟ συσσωρευομένου έπι τών αγαλ-
μάτων ή έπι τών αρχιτεκτονικών έξοχων. Ό αρχι-
τέκτων προτίθεται νά έφαρμόση κατά τών περιστε-
ρών περίεργον'μ^σον καταστροφής. Δεν θά δηλητη-
ριάζη αύτάς, άλλα θά θέση ως δέλεαρ σπόρους έμ-
βεβαπτισμένους εις οινόπνευμα, τους οποίους τρώγου-
σαι αϊ περιστεραι θά μεθύσκωνται, και ούτως όταν
συλλαμβάνωνται, θά είνε δυνατόν νά χρησιμοποιήται
το κρέας των. Τοιούτο το σχέδιο ν του άρχιτέκτονος,
άλλ* ήδη τά σκώμματα ήρξαντο βροχηδ^ν πίπτοντα
έπ' αύτου.

Κατά τάς επισήμους στατιστικάς , έν Γερμανία
τανυν ύπάρχουσι 185 , 000 ηλεκτρικά! λυ-
χνίαι και 4000 ηλεκτρικά! μηχαναί, προς λειτουρ-
γίαν τών οποίων άπαιτεΓται κινητήριος δύναμις
30,000 Γππων. "Έν έργοστάσιον έν Βερολίνω κατα-
σκευάζει δισχιλίας ήλεκτρικάς λυχνίας καθ* έκά-
στην, οί ίδιοκτήται δ* αύτου προτίθενται νά το αυξή-
σωσιν ουτο>ς ώστε νά κατάσκευάζη ημερησίως πεν-
τακισχιλίας.

Έκαστη ήμερα είνε διδάσκαλος, όστις διδάσκει ο,τι
ουδεμία άλλιΐ) δύναται νά διδάξη.

— Έγώ δταν ήμην προ ετών εις την Εύρώπην
είχα ιδεΤ τους δύο Σιαμαίους αδελφούς, οι όποΤοι έ-
γεννήθησαν κολλημένοι ό εις με τον άλλον.

— Μεγάλογ πράγμα 1 Έγώ είδα μίαν φοράν εις
τήν Εύρώπην δύο εξαδέλφους, οί οποΤοι έγεννήθησαν
κολλημένοι 1

Έν τφ διηγήματι ήΣτρεβλωθεΓσα *Τπ»ρ-
ξ ι ς παρακαλείται 6 αναγνώστης νά διόρθωση ώς έξης
τά χυριώτλρα τών παρεισφρησάντων τυπογραφικών
σφαλμάτων :

Σελ. 10, στήλ. 2, στίχ. 16

άντΙ άντΐδρασις γράφε επί δ ρ α σ ι ς
Σελ. 20, στήλ. 2, στίχ. 33

άντι κ π α ρ χ ή γράφε επιεική
Σίλ. 23, στήλ. 2, στίχ. 33

άντΙ Κ * 2 λ ε γ ε ν γράφε Μ * Ι λ ε γ ε ν
Σελ. 37, στήλ. 1. στίχ. 37

άντΙ Έ π 6 θ ο υ ν γράφε ' Ε π ό ν ο υ ν
.Σελ. 42, στήλ. 1, στίχ. 35

άντι ά δ ε ι α ν γράφε ε Γ δ η σ ι ν
Σβλ. 52, στήλ. 1, στίχ. 19

άντΙ ασθενούσα γράφε άποΟανουσα
Σελ. 63, στήλ. 1, στίχ. ί1 ^

άντΙ αύτο μέσον γράφε αύτο τ^ μέσον
Σελ. 54, στήλ. Ι,στΙχ. 10

άντΙ μ έ γράφε μή.

-Ι23^0§ΐ€

'Κν Αθήναις ίχ τοΰ τυ«ογραφ(ίου τών χατα«ττ|μ&τ(ον ΑΜΧΤΗ ΚΟΝΖΤ«ΝΤΙΝΐΑΟΤ. 1888

Αριθ. 654 — Λβιττά είκοσι ιτέντβ.

ΒΤΟΣ2 ΙΓ'.

ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΚΑΤΑ ΚΤΡΙΑΚΗΝ

»).«« ΚΒ'.

«.» 1 Ί«ηι»(. Μη. ίι.1.1 <ι«\ •&«■ Μ|«ι•ι. - Τ(Λ^η Λ.ιι.1. •0Λ< 1η|(.ι> ί2. *' «»•θρθ»«ρ»θυ 18811

Η ΕΝ ΚΟΡΣΙΚΗι
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ

Συνέχκια' ίδι προηγούμενον φύλλον.

ΙΒ'

ΠΕΡΙ ΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΚΛΡΥΟΝ ΚΑΙ ΚΛΡΤΛΤΟΝ

Τό χωρίον των Καρυών εύρίσχεται, ακόμη
χαι σημ&ρον, επι των αυτών θεριιλίων, έφ' ων
χατό πρώτον ωκο^ομηθη. Τινές μεν τών οίχιών
ίνωχο^ομ.'ηθιησαν ίπΐ το μεγαλοπρεπέστερον α{
περισσότερα! δμως εζ αυτών είναι εκεΐναι αι ΐ-
ίιαι, αΐτινες ιρρώτην φοράν εκτίσθησαν. Την
σήμερον έχ περισσού ύπάρχουσιν εν Καρυαΐς μία
Έχχλησία τών Ελλήνων, κειμένη εις την ίυ-
τιχην £χραν του χωρίου, και μία άλλη τοιαύ-
τη τών Λατίνων, κειμένη εις την άνατολικην
ίχραν αύτου/Εν άστυνομεϊον,εν σχολεΐον άρρέ-
^ν και έτερον τοιούτο θηλέων, εν ταχυίρομεϊον
μιτά τηλεγραφβίου, ^ύο βρυσεις, κείμεναι εις την
βόρειον αχραν του χωρίου, άποτελουσι τό σύνο-
λον τών χαθι^ρυμάτων τών Καρυών.

Όλος 6 πληθυσμός τών Καρυών την σήμερον
ανέρχεται Λς 1001 ψ^χάς• Τούτων ίί μόλις οί
^|λ(σεις ιιναι Έλληνες, η έζ Ελλήνων καταγό-
Ι^νοι* οι επίλοιποι ήμίσεις είναι Κορσικανοί. Οι
Καρυαται εν γένει είναι γεωργοί. Καλλιεργουσι
οέ τους δημητριακούς καρπούς, την άμπελον,
ήτις παράγει έζαίρετονοινον,και τα ελαιόδεντρα.

Τό κλίμα τών Καρυών είναι ύγιεινότατον. Τό
χωρίον τοΰτο, κείμενον ε'ις τα πλάγια ^ύο λο-
^ί^κων, πλησίον της θαλάσσης και εν πλήρει
|λ€σημβρΙ(|Ε, τόν μεν χειμώνα δέχεται βλας τάς
β^Ί της θαλάσσης άντανακλωμένας ήλιαχάς ά•
*τϊνας, τό ί« θέρος την ^ροσεράν αυραν της θα-
λάσσης. Τούτου ί* ένεκεν τό έκατοντάβαθμον
^«ρμόμιτρον τόν μεν χειμώνα ούίέποτε κατέρχε-
'^αι κατωτέρω τών 8^, τό ^έ θέρος ού^έποτ» α-
νέρχεται ανωτέρω τών 30* εν ττ) σκιήε. Έτι ίε
το έδαφος τών Καρυών είναι κατωφερές καΐ πω•
ρώσες, ^ιόπερ, εις διάστημα ^ύο τριών ωρών,
1^•τά ραγ^αίαν βροχήν ίεν μένει ούο ϊχ^ος υ-
γρασίας ίπ* αύτοΰ.

Κατά την μαρτυρίαντοΰ Ιατρού κ. Σ. Μετα-
ξά, τό χωρίον τούτο ίύναται να καταστ^ άζιο-
λογώτατος σταθμός ασθενών, εις άνάρρωσιν δια-
τελούντων ως επίσης ίύναται να ηναι σωτή-
ριον τό κλίμα του χωρίου τούτου εις τάς λε-
πτοφυεΐς καΐ έζησθενημένας κράσεις, αΐτινες ^έν
δύνανται να ύποφέρωσι την ψυχρότητα του χει-
μώνος εν τοις βορείοις κλίμασιν. Έν γένει ^έ τό
χωρίον τούτο έχει πολλά και καλά φυσικά προ-
σόντα, τα δποϊα τότε μόνον θά γίνουν γνωστά,
δταν ή συγκοινωνία καταστ^ εύκολωτέρα, και
δταν υπάρξουν Ανθρωποι, οΐτινες να θελήσουν νά
τί εκμεταλλευθούν. *Ήίη ί* άπό πολλού γίνε-
ται λόγος περί κατασκευής αποβάθρας και λι-
μένος' άλλα προς τό παρόν ού^έν θετικόν και βέ-
βαιον φαίνεται.

Τό εαρ τών Καρυών είναι εξόχως ώραΐον. Έ-
δαφος υπό πυκνής καΐ ίροσερωτάτης χλόης, α-
νάμικτου υπό παντοίων ανθέων, κεκαλυμμένον,
ήλιακαι ακτίνες, ή^έως θερμαίνουσαι και άνα-
ζωογονούσαι την φύσιν* κελα^ήματα παντοίων
πτηνών και πληθύος καλλικελά^ων άηίόνων
φλοίσβος θαλάσσης, βελάσματα άρνίων, ήχοι
ποιμενικών αυλών .... Αγνοώ αν 6 έπαγγε)ι•«
λόμενος παράδεισος θά περιέχη τι περισσότερον
τούτωνί

Τρεις πηγαι παρέχουσιν υίωρ τοις Καρυά-
ταις, ή Μοργάνα, ή του Άγιου Ιωάννου κοιΐ 4^
του Αγίου Πέτρου. Τούτων ίέ μόνη ή του
Αγίου Πέτρου παρέχει υίωρ κατάλληλον εΙς
πόσιν. Τών £λλων πηγών τά υίατα ειναι% πλή-
ρη διαφόρων αλάτων.

Οί φίλοι τοΟ κυνηγίου και της αλιείας δύ-
νανται έν Καρυαΐς νά ίκανοποιήσωσι κάλλιστα
την ίρεξίν των. Κατά ^έ την σύμφωνο ν μαρτυ-
ρίαν τών κυνηγών, έν τη ί^οχτ) του κυνηγίου
αί πέριξ πε^ιά^ες βρίθουσι περδίκων, λαγών,
όρτυκΙων, περιστερών, τρυγόνων κλπ. Ή ^έ α-
λιεία, εϊτ* ίι* αγκίστρου, είτε ίιά δικτύων,
πάντοτε ίκανώς ανταμείβει τους κόπους του α-
λιεύοντος.

Τό εΙς Καρυάς ^ρομολόγιον είναι τό άκόλου-
θον. Συγκοινωνία μεταξύ ΑΙακκίου και Καρυών
υπάρχει καθ* έκάστην. Περί ενάτη ν πρωίνήν ώ-
ραν αναχωρεί εξ ΑιαχχΙου ή ταχυ^ροιχική άμα-

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

114

Β2ΙΤΧ ▲

ζα, η χ«τ6υθυνθ|Α(νη ιΐς Βίχω, χαΐ φθάνει εις
Σαγώναν πβρί τρίτην ώραν (λ.(λ. Ενταύθα ίτί-
ρα £|Ααζα λαι^βανει τον ταξλΐ^ιώτην, τον δ-
ινοΐον φίρει εις Καρυάς περί πέμπτην Δραν |λ μ.
Ή εξ ΑΙαχχΙου ρ•έχρι Σαγώνας δίός είναι
37,636 μέτρων, η ί* εκ Σαγώνας ρ,εχρι Κα-
ρυών 13,794. Μεταξύ ^έ Σαγώνας χαΐ Κα-
ρυών, άνά(ΛεΦα του ύπ' αριθ. 38 χαΐ 39 συνό-
ρου, υπάρχει (χιχρός τις χολπίσχος, τον δποϊον οι
Κορσικανοί ονομάζουσι 8€αΙο ρτβοο. Λέγεται ί'
δτι επι τίς παραλίας ταύτης άπεβιβάσθησαν
οι πρώτοι εν Κορσιχτ) έλθόντες "Ελληνες.

Ιδιαίτερα ηθη χαΐ εθιμ,α πάρα τοϊς σημερί"
νοΐς Καρυάταις σχείον ίέν ύπάρχουσιν. Μέχρι
προ τριάκοντα περίπου ετών, ώς λέγεται, οί
Έλληνες ούτοι ίιετήρουν εισέτι εθΐ(χά τίνα τών
προγόνων των. Ουτω ίε, δταν άπέθνησκε τις,
τον έξήπλωνον κατά γης έπΙ τίνος τάπητος εΙς
το ισόγβιον της οικίας και ε'κεϊ αί γυναίκες, περί
τον νεκρον, ολοφυρόρ.εναι τον £[ΐ.οιρολόγουν.

Το εϋιριον τοΰτο υπάρχει και παρά τοις Κορ-
σικανοΐς απαράλλακτα, ώς και παρά τοις "Ελ-
λησι πολλών ριερών της Ανατολής. Ωσαύτως ί '
ύπάρχουσι παρά τοις Κορσικανοΐς και αί ερ.ρίΐ-
σθοι μοιρολογηστριαι.

Το ίέ εσπέρας του ενταφιασ(Λθΰ, οί συγγενείς
χαι οι γείτονες τώ/ πενθηφορούντων εφερον οιά-
φορα έ^εσριατα εις τον τόπον, ένθα ητο εξη-
πλω;λενος 6 νεκρός, και εκεϊ τρώγοντες πάντες
6[χού έτέλουν την λεγομιένην Σνγχωριάτ,

Αί τελεται τών γά(Λων και τών βαπτίσεων ω-
σαύτως συνω^εύοντο Αλλοτε ύπο διαφόρων έ-
ΘΙ|Λων [Λετενεχθέντων εκ Πελοποννήσου* άλλ'
απάντων τούτων άπωλέσθη σχείον και αύτη ή
(Ανηριη.Ουτω,λόγου χάριν, λέγεται δτι (Λετά την
τελετην του γαΐΛου.δτανοι νεόνυ(ΐ.φοιέπέστρεφον
εκ της Εκκλησίας εις την οΐκίαν, τότε άντι νά
χαθήσωσίν επι καθεκλών 9^ ανακλίντρων, εκά-
ληντο «πΐ ^ύο σακχίων, άτινα ήσαν πλήρη σί-
του, οί ^έ συγγενείς και φίλοι αυτών, ερχόριενοι
λίς χαιρέτησΙν των, εθετον εν 6ποιον^ήποτε
^ώρον επί της χεφαλι'ίς η επΙ του ώριου της
νύρ-φης.

Οί αρχαίοι άποικοιΈλληνες ίώρταζον τάς ρ,ε-
γάλας έορτάς των λίαν πομπωδώς. Την παρα-
μονην τών Χριστουγέννων, του Αγίου Βασι-
λείου και του *Αγίου Λαζάρου, άνδρες και παι-
ίΐιι περιήρχοντο τάς ο'ικίας, ψάλλοντες τά επι
τούτω τραγούίια, τών 6ποίων η ανταμοιβή ητο
εν κερασρ.α, εν λουχάνικον, η μερικά τραγήμα-
τα. Την ίε ημέραν τών μεγάλων ίορτών ίιωρ-

Ϊάνιζον προχείρως διαφόρους διασκεδάσεις καΐ
ημοσίους χορούς.
Άλλ' Ιίίως μετά μεγάλης πομπής ετελεϊτο
η εορτή του Πάσχα, της δποίας ϊχνη διεσώθη-
σαν μίχρι σήμερον. Ττ] Κυριακή, λίαν πρωί.

μετοι την ίιανομην τών λαμπάδων δ ιερεύς ίιά
μέσου τεμαχίου χάλυβος, πυρίτου λίθου και υ-
σκας ηναπτε πυράν, τουτέστι τό Νέοτ φώς^ το
δποϊον μετέ^ι^ε τοις πιστοϊς ίιά του α^ενη
ΛάβΒΖΒ φως χτΛ.Τ^. Κατόπιν ίε τούτων έζήρχε-
το ττίς Εκκλησίας δλος δ λαός μετά του Κλή-
ρου και εν τ^ αύλ^ της Εκκλησίας άνεγίνωσκεν
δ λειτουργών ιερεύς το Εύαγγέλιον του Όρθρου
και έψαλλε, κατά το σύνηθες, το α Χριστός ά-
γ^στη χτ^.ι>. Μετά ταύτα ίέ δ ιερεύς κρατών
ανά χβΐροις την σημαίαν τών αποίκων Ελλήνων,
ηρχετο προ τών θυρών της Εκκλησίας, αίτινις
ήσαν χλεισταί, και ελεγεν;

— α *Άρατε πύλας οί άρχοντες υμών, και ί-
πάρθητε πύλαι αιώνιοι και είσελεύσεται δ Βα-
σιλεύς της ίόξης 1 »

ΕΙς ^έ τις, δποιοσίήποτε, κεκρυμμένος όπι-
σθεν τών θυρών, άπεκρίνετο ώς εξής:

— α Τις εστίν ούτος δ Βασιλεύς της ίόξης ; »
Ό ιερεύς Α* εις ταύτα άποκρινόμενος ελεγεν;

— (ί Κύριος κραταιός και ίυνατοςεν πολέμφ!
"Άρατε πύλας οί άρχοντες υμών, και επάρθητε
πύλαι αιώνιοι, και είσελεύσεται δ Βασιλεύς της
^όξης 1 »

Ό ί' όπισθεν τών Ουρών κεκρυμμενος ήρώτα
και πάλιν:

— € Τίς εστίν ούτος δ Βασιλεύς της ίόξης ; »
Τότε ί* δ ιερεύς παραβιάζων την θύραν της

Εκκλησίας χαι εισερχόμενος εΙς αυτήν ίλεγεν :

— α Κύριος τών Δυνάμεων 1 Αυτός έστιν δ
Βασιλεύς της ^όζης Ι »

Μετά ίέ την μικράν ταύτην παράστασιν, ήρ-
χιζεν ή -Ακολουθία της Αναστάσεως καθώς εί-
ναι διατεταγμένη εις τά βιβλία της Εκκλη-
σίας.

Εις το τέλος ίε της Ακολουθίας δ Ιερεύς λα-
βών τό Εύαγγέλιον, ϊστατο εν τφ μίσφ της Εκ-
κλησίας ή εν άλλφ τινι χαταλλήλφ τόπψ. Ερ-
χόμενοι ^έ κατά σειράν οί χριστιανοί, ήσπά-
ζοντο τό Εύαγγέλιον χαΐ την ίεξιάν του ιερέως,
δ ίε ιερεύς ήσπάζετο αυτούς εις τό μέτωπον.
Ούτω ^ε δ μεν πρώτος,άσπασθεις τό Εύαγγέλιον,
ϊστατο πλησίον του ίερεως,δ ^ε δεύτερος, ασπα-
σθείς τό Εύαγγέλιον, περιεπτύσσετο κατόπιν και
ήσπάζετο τον παρά. τφ ίερεϊ ίστάμενον και ε-
λάμβανε θεσιν παρ' αύτφ* τοΰτ* αυτό ίποίει και
δ τρίτος, λαμβάνων θεσιν παρά τω ^ευτερφ χαΐ
ουτω καθεξής. Ουτω ίε, τήνημέραν έχείνην, ιύ-
ρίσκετο δλον τό χωρίον παρατεταγμενον εν
στρατιωτικτ) παρατάξει, ε'χον επΙ κεφαλής τον
ιερέα του, Οί ασπασμοί ούτοι βεβαίως έγί-
νοντο ίιά του Χριστός άτέσχη . — *ΑΛηάώς
άνοστη . Την ήμεραν ίε ταύτην έπρεπε νά λη-
σμονηθούν τα μεταξύ τών εχθρών μίση. Έτέ-
ραν σειράν τοιαύτην και ίιά του αύτου τρόπου
λέγεται δτι άπετελουν χαΐ α! γυναΐχες εκ του

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

£2 23ΤΙ^

115

ιτίρου (ΐιίρους. Το εθιριον τούτο ίτβλητο κατοι
τον Λ^ίον τρόπον, περί τα (χεσα του ΙΖ '
αιώνος, χαι εν Αθήναις. ^) ΕΙρησθω ^* εν πα-
ρό^ω χαι τούτο, δτι οί πυροβολισ|ΛθΙ του Πά-
σχα θεωρούνται άχό[/.η χαι σήι^^ερον παρά τοις
Έλλησι τούτοις ώς πραγ|Αα απαραιτήτως ά-
ναγχαΐον ίιά τον πανηγυρισ(Λον της ριεγάλης
ταύτης ίορτης. Τουναντίον ί* η συνήθεια των
ιιοχχίνων αυγών σχεδόν παντιλώς εζελιπεν.

Περί της έν^υριασ(ας από πολλού η^η ^έν
Γχει τις να παρατήρηση τι ι^ιαίτερον παρά
τοΙς Έλλησι της Κορσιχίίς. Γυναΐχες, άνδρες
χαι παιδία είναι έν^ε^θ|Λενοι την ση(λερον
ώς χαι οί λοιποί Κορσικανοί. Φαίνεται δ[χως
ιπί πολύν χρόνον, ίηλαίη |^ίέ]^ρι των αρχών
του παρόντος αιώνος, να ίιετήρησαν την εθνι-
χην των έν^υ[ΑασΙαν• Τα χυριώτερα (χερη της
ενδυμασίας ταύτης, χαθόσον πληροφορούριεθα
£Χ της άνωνύ[ΐ.ου Ιστορίας του Ι^α ΥΠΙβ Ηβυρ-
ηοίβ χαι €Χ της είχόνος, ήτις βύρίσχεται εν τφ
Έλληνιχφ Παρεχχλησίφ του ΑΙαχχίου, ήσαν
τα έξης• Φέσι (ΐεγάλο, χαι βραίύτερον πίλος
Κορσιχανιχός, πλατύ ζωνάρι ίσως σελαχληχι
χαι φαρ^υ βραχί, ^ιά τους £ν^ρας* ^ιά ^έ τάς
γυναΐχας* Κοντό ύποχά[/.ισον, φουστάνι ίπλοΰν,
ζώνη πλατεία ύποβαστάζουσα τους μαστούς,
χοντογουνι, χαι χεφαλό^εσμος έχ χονίροΰ υφά-
σματος *).

Τοΰθ' βπερ 8' ιχανώς ιισέτι σφζεται παρά
τοις σημερινοΐς Καρυάταις είναι ή έλλγ^νιχιίι φυ-
σιογνωμία. Ό έπισχεφθείς διάφορα χωρία της
Κορσιχης χαι χατόπιν τάς Καρυάς, ευθύς δμο-
λογεΐ δτι οί Καρυαται Έλληνες χαΐ χυρίως αΐ
'£λληνί^€ς ίιαφερουσι χατά την φυην χαΐ
^{μας πολύ τών άλλων Κορσιχανών χαι Κορ-
σιχανί^ων. Φαίνεται ίέ η έχ Πελοποννήσου έλ-
ίοϋσα γενεά αυτή νά ητο φυσιχώς χαλης χατα-
γωγής. Εις ύποστήριΕιν ίε τούτου μεταφέρω
ενταύθα τάς άχολούθους μαρτυρίας αρχαίων χαι
νεωτέρων συγγραφέων.

Ούτω δ μίν άθ ΡοιηιηβΓβηΙ λέγει ; «Εββ βΓβοβ
έ(&1)1ί3 6η 0θΓ86 1ι&1)ί(θη( Α]&οοίο, βΐ Ιβαη ΓβιηιηβΒ
^αί 8οη1 ά' αη 1τέ8-1)β&ιι 8&η^ οοη(η1)α6η( & βη

ίΐώβΙΙΐΓ 1β 8έ]0ΠΓ•» ^).

Έτερος ίί τις Γάλλος συγγραφεύς της αύτης
•'^^Χίζ, εν Ί^ιαιτέρ^ του επιστολή, λέγει περί
'Ρών έν Κορσιχγί άποίχων Έλληνίσων δτι «ΕΙΙββ

1). Βλ. Ο. ^ΙιβΙβΓ V ο γ λ 9< > «^«• <^( •ν τώ τέλει της
**»α^ω7•?^, ΤΑμ. Β'., σιλ. 128.

^Ι• Παράβαλβ χαΐ Β⻀ΓίρΙΙοη άβ Ιβ ΟοΓββ χτλ.
••λ. 77.

3). Βα€γο1ορέ(ϋ6 χτλ ρ•Γ ΒΙίΙβΓοΙ χλ«. Τν• Α^ ϋΐΧ.
^^β.^ΚαΙ ΒίβΙ. 4β Ι' ΙΙβ ά6 ]« ΟθΓ8β «τλ. Τομ. Λ'.,
••λ• 122.

8οη( ρΐαβ 1>6ΐΐ68 ςηβ Ιββ ρΐαβ ]οΙίθ8 ΟοΓβββ, ρΐαβ
νίνβδ ςυθ Ιοΰΐβδ ηο8 ΡΓ&η^αίββδ βα86ΐη1)1θ.3) ^)

Ό ^έ 0. άθ Γ Εςϋδβ άβ Ρβΐίκ, νεώτερος τις
συγγγραφεύς, λέγει περί της έν Καρυαϊς έλλη-
νιχης άποιχίας τά εζης*

αΝβ άίίίβΓ&ηΙ άβδ ηουβ βη ήβη ρ&Γ 1β οουβίυιηβ,

Ιΐβ οηΐ άβ ΙβυΓ ραγβ οοηββΓνέ Ια οουΐυιηβ

ΕΙ Ι& ΓβΗ^^ίοη. Β&ΓβιηβηΙ υη Ιιγιηβη

Μ^ΐβ ΙβϋΓ 8&η^ &ΰ ηόΐΓβ. Λιΐ88ί ρ&Γ ά'βχαιηβη

δαΰΤϋ ρουΓ ΓβίΓουτβΓ 1β Ιγρβ άβ Ιβυρ τ&οβ :

Οΐιβζ 1β8 ίβζηιηθδ ])β&υ(6; οΐιβζ Ιββ Ιιοιηιηβδ ααά&οβ.»*)

Κατ* έμην ίέ παρατηρησιν, έχ τών φοιτη-
σάντων εις το Σχολεΐόν μου μαθητών χαι μα-
θητριών της εν Καρυαΐς έλληνιχης άποιχίας αι
μαθήτριαι ύπηρζαν πολύ εύφυέστεραι τών μα-
θητών. Οί ίέ Καρυαται εν γένει είναι οίχονόμοι,
νηφάλιοι χαι φίλεργοι. Τουθ' δπερ ίέ ιδιαιτέ-
ρως παρετήρησα παρ* αύτοις είναι δτι το στρα-
τιωτικών στά^ιον δχι μόνον ^εν τους τρομάζει,
αλλά τουναντίον και τους προσελκύει, δπερ
πολλάκις έχλέγουσι και ώς βιοποριστικον ε-
πάγγελμα. Σχείον ίέ δλοι οί Καρυαται είναι
χαι εύστοχώτατοι κυνηγοί

('Επιται συνέχιια)

Ν. Β. Φαρδύς

»ΙΌΙκ

κατακτήσεις του ΤΗΑΕΦηΝΟΥ

Το τηλέφωνον, εις δ εν άρχτϊ της εφευρέσεως
του ού^εις σχείον επίστευεν, έντος ολιγίστων ε-
τών έγένετο όργανον χρη(τεως κοινότατης και
ενεκλιματίσθη εν τφ καθ* ημέραν βίφ, εξυπη-
ρετούν πολλαπλας αύτου άνάγκας. "Ή^η ποίσα
πόλις φιλοδοξεί νά εχη το τηλεφωνικον αύτης
σύμπλεγμα. *Η συγκοινωνία τελείται καΐ άπο
μεγάλων αποστάσεων, ευχερώς ^έ η^η συγκοι-
νωνεί τις ^ιά του τηλεφώνου μεταξύ Παρισίων
καΐ Χάβρης η μεταξύ Παρισίων και Βρυξελλών.
Πρό τίνων ετών ητο άμφίβολον αν η^ύνατο νά
ύπαρξη τηλεφωνική γραμμή, έχουσα εκτασιν
μεγαλειτέραν τών 40 χιλιομέτρων. Ή μεταξύ
Βρυξελλών καΐ Άμβέρσης λειτουργούσα νυν
γραμμή έχει μήκος 44 χιλιομέτρων. Λί πρώ-
ται πόλεις, αί συν^εθεΐσαι τηλεγραφικώς κατά
το 1836, υπήρξαν η Άμβέρση και αί βρυξέλ-
λαι. ΑύταΙ αί Ι^ιαι ήσαν και αί ^ύο πρώται
πόλεις, μεταξύ τών δποίων έ^οχιμάσθη η τηλε-
φωνική συνεννόησις εν μακρυν^ αποστάσει. Ή
ένουσα νυν τους ΠαρισΙους μετά τών Βρυξελ-
λών τηλεφωνική γραμμή έχει μήκος 320 χιλιο-

1) Ι)β8€Γΐρΐ{θ]ΐ άβ ]« ΟοΓββ χτλ. «βλ. 76.

2). 8οατ«ηΐΓ8 ά« Ια Οογ86 κτλ., «ελ. 67•^^ |

Όφ\ζθό όγ ν^οο^ι^

116

κζιτχ^

[λίτρων. Έν ΆγγλΙί}: η άπο Λονίΐνου ιΐς Νιου-
κάστιλ γρα(λ(ΐ.ν) εχιι (Αηκος 450 χιλιομιίτρων.
Έν *Αμ.€ριχ^ ^^^ τηλεφωνιχά σύρ|Αατ« (Λ€ταζύ
Νιας Ύόρχηςχαι Βοστώνης ίχουσι (Ληχος 1000
χιλιθ|Α^τρων. Ή γραρι.;λη αυτή «ινι ή (χακρο-
τέρα πασών. Ό λόγος φίριται «ις άπόστασιν
1,000,000 {Αίτρων. Ή Μασσαλία άπίχιι ιών
Παρισίων αόνον 900 χιλιόμιτρα.Λυνανται £ρα
να συν^ιθώσι τγ^λιφωνιχώς αι ^ύο ιςέλβις.
*Οπως το ιςραγ(ΐ.α άποίβιχθγ) ψπράκτως, η
^ιιύθυνσις τών γαλλικών τηλεγράφων επι-
νόησε το έξης απλούν πείραμα* Ήνωσε
την γρα[ΐ.|Αΐ^ν τών Βρυζελλών-Παρισίων προς
την γοαμΐ(Λην Βρυζελλών-Άμβέρσης, προς ταύ-
τας οε ίευτέραν γρα[Λ(;.ην άρτι κατασκευα-
σθεΐσαν (Λίταζύ Παρισίων και Βρυξελλών και
εις το 5λον σύ|Λπλεγ|χα προσέθηκε και την
γρα|λ|Αην από Βρυξελλών εις Βερβιε. Ούτω έπε-
τελέσθη γρα[Λμ.η ριήκους 1000 χιλιθ[χέτρων. Ή
επιτυχία ύπτ,ρξεν πλήρης. Ούίε(χία ασάφεια εν
τγ (Λεταβιβάσει τών λέξεων. Εις τοσούτον |Λα-
κ^.άν άπόστασιν ακούεται η 6(Λΐλία,ώσει οι συνο-
[ΛίληταΙ ευρίσκονται εις άπόστασιν ολίγων βημ.ά-
των. Αι εργασίαι προς σύνίεσιν τών Παρισίων
και της Μασσαλίας ηρχισαν ηίη.Ό|χιλών τις άπο
τών οχθών του Σηκουάνα θα ακούεται εις την
Μεσόγειον. Οι Φωκαεϊς θα ευρίσκονται εις £ρ.ε-
σον συγκοινωνίαν ρ,ετά της Αουτεκίας. Τίς θο6
έπίστευε τοΰτο προ ολίγων ετών ;

το ΒΟΤΑΝΙ
ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

(Συνέχεια* Γ8( «ροηγούμενον φύλλον).

Η'

*Η «αλύβη τοΟ ΆΟιγγΑνου

Εννοείται ίτι & Γιαννιός ε'τηρησε την ύπ6-
σχεσίν του. Τοιαΰται υποσχέσεις τηρούνται τό-
σον ευκόλως Ι Όλίγας ηριέρας (Λετά την πρόσ-
κλησιν του Γυφτοκάβουρα,φερων τον βαρύν ύλο-
το(ΐικόν πελεκυν του εξαδέλφου του Χρήστου
επ' ώριου, έπορεύιτο προς την καλύβην του σι-
δηρουργού, ϊνα παραγγείλγ) 6|Αθΐον ίιά τον α-
^ελφόν αύτου Φωκίωνα.

Αύτη ητο αιτία εΙς το φανβρόν ηρΙσκετο ίί
χαΐ 6 Ι^ιος να πιστεύη βτι αληθώς προς εκτέ-
λεσιν της αδελφικής εντολής επέσπευσε τόσφ
προθύ(Αως το βη|ΐια την ^είλην έκεΐνην του Μάιου,
άψηφών την καυσ-^ικην θερ(ΛΟτητα του ηλίου.
Άλλα το κρυπτον ελατηριον, ού την υπαρξιν
ού^' ύπώπτιυεν ύπο το στερνον αύτου δ &πλους

εικοσαετής ποΐ(Αην, το ελατηριον ίι' ού εκινούν-
το οι πό^ες αύτου, 8πως κινούνται οί ^είκται
του ωρολογίου, ητο ούχι η αδελφική στοργή,
άλλ' η επιθυ[Λία να επανί^η την 'Αθιγγα-
νίία.

Είνε και τούτο εν εκ τών ανεξήγητων (Μυ-
στηρίων της ανθρωπινής καρδίας. 'Απο ττ,ς
ξηράς και αύχ(ΐ.ηρας άντιπαθείας βλαστάνει
ούχΙ σπανίως της περιπαθεστάτης αγάπης το
άνθος, ενφ η άρ.οιβαία συριπάθεια πολλάκις ε-
ξατριίζεται, καθίσταται αδιαφορία ^ιά της
προσεγγίσεως. Μεγάλοι έρωτες, (λίγάλαι φιλίαι,
ηρξαντο ^ι' έχθρας αμοιβαίας, και έν τω πε-
οίψ του αΙσθη(/.ατος εγένετο ούχι σπανίως ή
παράδοξος ρ(.ονθ(χαχία, καθ' ην οι αντίπαλοι
εφορ|χώσι κατ' αλλήλων πάνοπλοι, [χενεα πνέ-
οντες, και συντρίβουσι τάς λόγχας — ϊνα ρι-
φθώσιν εις τάς άγκάλας αλλήλων.

"Ακριβώς ειπείν, το προς την 'Αθιγγανίία
αϊσθη{Αα τού ποιριενος, καίπ^ρ παρε[ΐ.φερ6ς ίέν
ειχεν δ[^-ως τοιούτον τύπον. 'Ανήκεν ως προς τον
τρόπον της εξελίξεως εις το είίος τών εχόντων
τρεϊς φάσεις-πρώτη φάσις ητο ή αντιπάθεια, ήρ-
χιζε νύν ή ίευτίρα, ή αγάπη• τρίτη φάσις κχτά
|λθΐραΐον κανόνα ώφειλε να επέλθιρ το (λίσος Ι . • .

Ό Άθίγγανος,καθή(Λενος επι ογκώδους λίθου
προ της καλύβης, ώξυνε ίιά της ρίνης πελεκυν
καινουργή, δν εκράτει (Αεταξύ τών γονάτων.
"Ήκουσε το βί[ΐ.α τού χωρικού και έστρεψε την
κεφαλήν. Έ[/.ει^ίασε το ρ.ει^ία(Λα έχεινο της
ευαρέσκειας, δπερ καθίστα στυγνοτεραν την ζφ-
ώίη (Λορφήν αυτού καΐ προσεφώνησε τον έρχό-
(Λενον

— Καλώς τον Γιαννιό 1 Πολλά χρόνια θά
ζήστϊΐ, παιίί μ,ου.

— Γιατί ; ήρώτησεν εκείνος, και προσεγγί•
σας προσεθηκεν «Ις £λλον τόνον φωνής : Δρ*
καλή Ι

Ό σιδηρουργός έτεινε την χεϊρα ιτλήρη σκω-
ρίας και στιλπνών ρινισριάτων σιδήρου καΐ ε'-
σφιγξε την τυλώίη παλάριην τού άγρότου.

— Γιατί; να γιατί : πολλή ώρα έλεγα 'ςτο
κορίτσι, σήι^ερα έπρεπε να ριάς ερθι;) 6 Γιαν-
νιός απ' της Γουβαις πώχουριε και τό ρη-
[Λολάγι.

— -Ρηριολάγι : και πού το βάρεσες, *ς το
καρτέρι ;

— Έγώ να το βαρέσω• σάν πως κυνηγάω
ποτέ ; Τώπιασε ή Ζε(λφύρα εψές ριεσ 'ς το στάρι
τού Καράμπελα.

— Γεια 'ς τα ποίάρια της Ι ειπεν δ ποιρ'^ν
γ•λών.

Και έκάθισ» (χετά του σιίηρουργού λ«Ρ*
την θύραν τ^ς καλύβης και ήναψε ίιά τών πυ-
ρεκβόλων το σιγάρον αύτοΰ. Ό Γυφτοκάβουραζ
επανέλαβε το ρΙνισ|Αα τού πελεκεως, δίτβρ ο«*-

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

ΈΙ ΣΎΧΜ.

117

χοπτβ συνεχώς δΐΓ6)ς άποτβίνη τον λόγον προς
τον π2ραχαθν)|;.€νον' ίκεΐνος ί* ώΐΛίλε^ |Α«σσών
?ο Φΐγάρον χαΐ £χπέ(Απων νέφγ) χαπνού επΙ το
γίνχιον χ«ι την άσκεπη χό|Λην τοΰ Αθιγγάνου.
^Ητο ίέ η χό(Αη αΰτη,η ^ηίέποτε λειανθείσα
ύ:70 χτινός, τόσφ δασεία χαΐ π&ρίπλοχος, ώστε
/ωρκχός τις αστείος ειπεν ή|ΐ.έραν τινά προς ε«
τιρον αναζητούντα άπολεσθεν ε'ρίφιον :

— Μωρέ χου[ΐ.πάρε, γιά τήρα χαλο καχο ρ.ην
τρύπωσε 'ς τά ρ.αλ>ιά του Γυφτοκάβουρα !

Ό Γιαννιός συνωμίλει [χετά του Αθιγγάνου
::ιρΙ διαφόρων πραγ^χάτων του χωρίου, άνευ ό-
ρέζεως. Προφανώς έστενοχωρεΐτο και ετυπτε σιά
τον τσαρουχίου το χώαα. Δεν ή^^'^νηθη νά κρα-
τηθτ, επΙ πλέον,

— Και που γυρνάει η Ζε[Λφύρα ;

— Πα νά ποτίσγ) τη γορ.άρα και νά φέρη
και ζύλα. Μα τι ίιάτανο κάνει και ^έν γυρ-
νάει ; Πάει νά βρα^υάσγ) και ^εν εχου|Αε φωτιά.

Και εγερθείς εσπόγγισεν έπι των χειρίίων
αΰτου τάς χείρας και ίήξας τους λιχανους ε'-
ζήνεγκε συριγίΛΟν όξύτατον, δν άπε^ωκε πολ-
λαπλοΰν •η ηχώ.

— Κόπιασε νά 'ιίης και το *ρη(Λά^ι ρ,ας
τόρα.

Και ώΟη'ίε την νεότευκτον θύραν της καλύ-
βης ^Ητο ί* η καλΰβη αυτή παλαιά άχυρα-
ι:οθήκη του χωρικού Καράριπελα, δστις παρέ-
σχεν άνευ ριισθώ(ΐατος εις τον σιίηρουργον το
ϊικαίω(Αα τίς ένοιχησεως, ύποχρεώσας δ^χως αυ-
τόν νά έιτανορθώσγι την σεσαθρω{Λένην στέγην,
ν* άντικαταστησγ) τους σεσηπότάς στύλους και
τχ κατασκευάστ, φύλλον της θύρας. Ό σι-
δηρουργός επετέλεσε πάντα ταύτα εντός
ολίγων γ^μερών και ένεκατέστη εν αύτφ από
του Δεκε(Λβρίου. Το οΐκηρια βεβαίως ούο' εύρύ-
χωρονητο ούίε θερριόν κατά τον χεΐ[χώνα, άλλα
πάντοτε προτψότερον της σκιάς των ^έν^ρων.
Κχι ύπο την σκιάν των ίένίρων θίι ίιεχείριαζον
ιεατηρ χαι κόρη αν ίεν έτύγχανεν ή άχυραπο-
θήκη του Καρά(χπελα.

Εννοείται δτι το εσωτερικον αυτής ητο ά-
ξιον των ενοικούντων πενιχρόν, άκατάστατον,
πλήρες σιδηρικών, κόσκινων, ρακών άνηρτη|χέ-
νων έίφ χαι εκεί, και ίύο ριεγάλων τυρ,πάνων.
Εις το βάθος απέναντι της θύρας εστιλβον έπι
βχνίίος πήλινα [Μαγειρικά σκεύη, ίεζι^ 5έ τφ
ιΙσερχο^Λένφ εκρέριαντο από ^οκου κατά σειράν
ε'•ζ οξύαυλος, εις άσκαυλος,εν ντέφι και ίιερρω-
γος κάτοπτρον, εν τω πλαισίω του δποίου ην
^«φηνωμιένον νω^όν κτένιον. Τό έδαφος ητο κε-
Χρι«|ΐ.ενον, ως πάντες οί αγροτικοί οίκοι, ίι* άρ-
γιλλώίους γίίς κόπρ({> βοός (Λεμιγριενης, ή όροφη
{^«ύρη «κ του καπνού. Δύο σκαμνιά χα(ΐ.ηλά
βαναύσως εΙργασ|Αένα χαι ριία τάβΛα^ ήτοι τα-
ΐίεινη τράπεζα φαγητού εν χρήσει παρά τοΙς χω-

ριχοίς, οϊτινες τρώγουσι χατά γης χαθή(Λενοι,
ήσαν τά μόνα έπιπλα.

Ό Αθίγγανος παρετήρησεν δτι δ Γιαννιός
ίέν εφαΐνετο ευχαριστημένος εκ της εσωτερικ^Ι^ς
του οίκου ^ιακοσμήσεως.

— ΑΤμ, τΐ νά κάνωμε, παλληκάρι μου ; είπε
μετά τίνος πιχρίας. Δεν έχομε εμείς τά χωρά-
φια και τά πράμματα του Καρανίκου. "Ηρθα-
μεν με τά βρεμμένα μας τά κουρέλια κατά πώς
μας ειίες, χωρίς σύνεργα, χωρίς τίποτε. Μ* έ-
ψησε ή φωτιά και μ* έφαγε τό σίδερο και μίνα
και τό άμοιρο τό κορίτσι, ως που νά σηκώσωμε
*λΙγο κεφάλι ΚαΙ πάλι, ν^νε καλά κ' οί χω- '
ριανοι πού μας βοήθησαν και δουλειά ίέν μ&ς
έλειψε, καλά τά φέραμε ως ε^ώ και την γομάρα
πήραμε και σύνεργα και δλο καλλιώτερα θα
π&με αν έρθουν ίεξιά ή ^ουλειαίς.

Μόλις έζηλθον πάλιν συνεννοούμενοι περί
της κατασκευής τού πελέκεως, προέβαλε πέραν
άπό της συστοιχίας τών πλατάνων κινούμενος
τις δγκος ξύλων και ή όνος όπισθεν αυτού άπό
σχοινιού συρομένη.

— Έλα, πάρ* τά ποίάρια σου κ* έχουμε
μουσαφίρη, έφώνησεν 6 Γυφτοκάβουρας.

Τό βα^ίζον φορτίον άνεκινήθη και ίιεφάνη
ή μορφή της Άθιγγανίίος κεκλιμένη υπό τό
βάρος και ύπόίρα τό βλέμμα αυτής ίιά τών
κλά(}ων όλισθαϊνον.

— "Ωρα καλή, καλώς ώρισες, είπε.
Στάσα παρά την καλύβην απέρριψε μετά

πάταγου τά ξύλα κα'. άπετίναζε τά μεταξύ
τών τριχών είσίύσαντα ζηρά φύλλα και λέπη
φλοιών. Ήτο κεκμηκυΐα^ κάθι^ρως καΐ έκαθέσθη
έπι έρριμμένου κβρμού ^έν^ρου τανύουσα τά
εκ τού φόρτου άπαλλαγέντα μέλη.

Ό σΐίίηρουργός έξηκολούθει την μετά τού χω-
ρικού συν^ιάλεξιν, Ι^ών δμως δτι ή κόρη παρέ-
τεινε την νωχελή άχινησίαν

— Μπδ, την άχαμάτρα ! επιστραφείς είπε
ίιά φωνής θωπευτικής μάλλον ή όργίλης.

Ή Ζεμφύρα άνηγέρθη μετά γοργότητος, ε-
^εσε την ονον χαι έσπευσε προς τήν χαλύβην
μετά μικρόν ί* ήναπτε γονυπετής μικράν πυ-
ράν εν ύπαίθρφ ούχι μακράν της θύρας.

Ό ήλιος είχε πρό πολλού ^ύση και ή σκιά
τών βουνών έπιπτε βαρεία έπι της χαλύβης
και τού περί αυτήν χώρου. Ό Έσπερος έσελά•
γιζεν υπέρ τάς κορυφάς τών πλατάνων, χαι
πέραν άπό τού χωρίου ή αύρα της εσπέρας έφε-
ρε ^ιακεκομμένας φωνάς ανθρώπων και ζώων
και ήχους κω^ωνίσκων και στεναγμούς φλογέρας.

Ό Γιαννιός παρηκολούθει λάθρα ίιά τού
βλέμματος τήν εύκίνητον *Αθιγγανίία είσερχο-
μένην, έξερχομένην, κύπτουσαν και ^ιπίζουσαν
^ιά τής πνοής τό πύρ, συντρίβουσαν ξυλάρια,
όρθουμένην χαι χαθεζομένην ε'ις τό χατώφλιον|

!9ϊΐϊζθ€ΐ όγ ίΐε

118

Έδ 3Ε3ΤΖ^

κ«1 ούίί ιτροσδϊχβ πλέον βίς τους λόγους του
|Αονοφθάλ(ΐ.ου, λόγους £λλως ηχιστα ενδιαφέρον-
τας τον χωριχον χαθο αφορώντας «Ις τα ΐΑυστ^ί-
ρια της σιίηρουργικτίίς τέχνης.

— τι λες ; το στρώνου(ΐ.ε ; είπεν αίφνης άλ-
λάξας τόνον φωνής.

— Δεν είν' άσχη(ΐ.η δουλειά, άπεχρίνατο 6
Γιαννιός άφείς στεναγ(ΐ.όν άνακουφκσεως* το
στο(/.άχι (Αου β«ρ^ νταούλι άπ' την π«ϊνα.

Προς τιριην αύτου λεχθητω θτι αϊσθη(/.ά τι
ύψηλότερον της πείνης εΐλχυε τον χωρικόν και
έτυ(ΐ,πάνιζεν ούχι δ στό[/.αχος αύτου, άλλ' η α-
νυπότακτος καρδία.

Ή κόρη έστησε την χα[Αηλην τράπεζαν •ν
ύπαίθρφ πλησίον της πυρ&ς, ήτις έχρησίμευ^ν
ούχΙ προς θέρμ,ανσιν,άλλά προς φωτισμόν. Κατέ-
βηκε πήλινον πινάκιον, άφ* ου άνεπέ(ΐ.πετο η
ορεκτική όσμη του [χετά κρο[Λ[λύων κεκαρυκευ-
(λένου λαγι^έως, ^ύο κύπελλα εκ τορευτοΰ ζύ-
λου, ^ύο σιδηράς περόνας καΙτε[Αάχιον/<πομπό-
τας. Ό ί• σιίηρουργος, είσελθών εΙς την καλύ-
βην, έζηλθεν αύθωρει κρατών εν τη αγκάλη ά-
σκον οίνοπληθη.

— Έίώ τον 6χου[χε, είπε (χειλιών εν (χακα-
ριότητι, και έκαθέσθη κατά γης παρά την τρά-
πεζαν καλέσας τον χωρικόν παρ* αύτφ.

Ή κόρη κατά τά εν τοις χωρίοις εθΐ[Λα ίέν
έλαβε θέσιν* ώφειλε νλ υπηρέτηση τους άνδρας
τρώγοντας, κατόπιν ίέ θά έτρωγε (χόνη παρέκει,
«Ις [χίαν γωνίαν, τά απομεινάρια.

θ'

Ν\>κτ•ρινα£ β«ηνα£.

Ό λαγι^ευς άρ^ευό(χενος ^ι' αφθόνου οίνου
|χετεβιβάζετο γοργώς από του κοινού πινακίου
εΙς τά οίπληστα στόρ.ατα των ίύο ^αιτυ(χόνων.
Δεν άπέ[χενον η ολίγα οστά και κρύ(Χ(χυα, δταν
6 Αθίγγανος ηύίόκησε τέλος νά ένθυ|χηθη και
την κόρην.

— Πάρ' το τσανάκι άπό *ίφ και τήραξε
(χέσ' 'ς το σακκουλι* «νε άπ* τά προψες ίύο
τρεις σαρ^έλλαις.

Ή Ζε(χφύρα έξετέλεσε την πατρικήν ^ιατα-
γην και είσηλθεν είτα εις την καλύβην ίνα ίει-
πνήση εν τω σκότει.

Οί £ν^ρες ίιά των δακτύλων σχίζοντες ε-
τρωγον τους άλ(χυρους ιχθύς και επινον ^αψιλη
οίνον, δν προεκάλει τό άλας. Ό 'Αθίγγανος ^εν
ητο πλέον εν πλήρει νηφαλιότητι, δ όφθαλ(χός
έθολουτο, αι χείρες εσφαλλον. "Ήρξατο ύποτον-
θορύζων άθιγγανικόν τι ^σ(χα.

— Άρη Διαβολόσπιθα, είπε τό πρώτον νυν
καλών την κόρην ίιά του όνό[χατος τούτου, φέ-
ρε (χου την καρα(χούζα.

Προστίλθεν ή κόρη λείχουσα τα χείλη και

κρατούσα τόν όξύαυλον. Είχε καλύψη την κε-
φαλήν ίι' ερυθρού (χαντιλίου και εΙς τους οφθαλ-
(χούς του νεανίου έφάνη δσον ουδέποτε •υ(χορφος.

— Έλ' άρή Διαβολόσπιθα, κόρη του Σαϊ-
τάνη, έφώνησεν άπαισίως καγχάζων δ σιδη-
ρουργός, πιες κ* εσύ ένα κρασί* σου πρέπει γιά
τό λαγό πώπ^ασες πηλαλώντας.

Ή κόρη συνεσταλ(χένη, ^ειλιώσα, ήρνεϊτο νά
λάβη τό ζύλινον ποτήριον, άλλ* δ πατήρ ώρ-
γίσθη, θηριώδες τι προσέλαβεν ή (χορφή αύτου
και έζή[χεσεν άθιγγανικάς ύβρεις. Ή Διαβολό-
σπιθα ^ιά χβιρός τρε(χούσης έλαβε τό ποτήριον
και επιε (χέρος του περιεχο(χένου ο{νου, εις έπι-
τακτικόν ^έ νευ[χα του πατρός έκένωσ£ και τό
ύπολειφθέν.

— "Έτσι σε θέλω, είπεν εκείνος τραυλιζων,
παι^ι Γου πατέρα σου. Έλα, κάτσε *^ώ ^(πλα!

Ή κόρη και πάλιν έ^ίστασε νοο ύπακούση
εΙς την άτοπον ταύτην πρόσκλησιν, άλλ' δ πα-
τήρ έσυρε βιαίως άπό του βραχίονος και σχε-
ίόν ερριψεν αυτήν κατά γης. Έλαβεν βιτα άπό
της τραπέζης τόν όζύαυλον και έκόλλησ«ν αυ-
τόν έπι τά χβίλη.

Και αν σεν είχε (χεθυσθη εκ του οϊνου δ τα-
λαίπωρος χωρικός, άλλ' έ[χεθύ€το νυν ε'κ των
περιπαθών ήχων του όζυαύλου, οιτινες «Ισέ^υον
εΙς τήν καρ^Ιαν αύτου, εκ των βλ«(Χ[χάτων της
Άθιγγανίίος,άτινα κατέτρωγον τήν [χορφήν του.

Ό [χονόφθαλ|χος έτεινε και δεύτερον ποτή-
ριον προς τήν κόρην. Και επειδή αυτή άπέστρε-
φε τήν κεφαλήν αποποιούμενη, υβρίζων και ά-
ναθε[χατίζων δ πατήρ εις άκατάληπτον γλώσ•
σαν, ήρπασεν άπό του τραχήλου τήν νεάνι^α
και ^ιά της βίας ε^ωκε νά πΐη, χύσας (χέρος
του οϊνου επι τών ένίυμάτων αυτής. Ό χωρικός
είηξε τά χείλη εξ οργής* αν είχε πίη εν ετι πο-
τήριον οίνου, Ισως θά επενέβαινε, ίσως Θ3ι ετυ-
πτε τόν (χέθυσον κατά κεφαλής — (χόλις έκρα-
τήθη ύπό του όρθοΰ λόγου :

— *Σ τά ύστερνά είνε κόρη του* τΐ εχω νά
ανακατωθώ ξένος εγώ ;

— Άρέ Γιαννιέ, ειπεν αίφνης δ Αθίγγανος
(χασσών τους λόγους, ξεφτέρι είσαι \ τό χορό,
|χά εί^ες και τό κορίτσι ν36 χορεύη ;

Και χωρίς ν* άνα(χένη τήν άπόκρισιν του
νεανίου :

— "Αι, φέρ' τό ντέφι, άρή Διαβολόσπιθα, εί-
πε προς τήν κόρην, επιμένων ν* άποκαλη αύτην
εν τη [χέθη ^ιά του παρωνυμίου τούτου.

Ή κόρη ίέν άντέστη νυν, αΐ ίύο βίαι«*
δόσεις του οϊνου είχον αρκούντως συνταράξη *ίΌ
λογικόν αυτής.

Κρατούσα τό τζέ^ άνά χείρας ήρξατο προς
τους ήχους του οξυαύλου ρυθμίζουσα βήμ**^*
και κινήσεις πλήρεις άρρητου χάριτος, απίστευ-
του ευλυγισίας. Έφ' δσον /^γοι έπέτων ο

(^

£:23ΤΧ ^ι^

119

φθόγγοι άπο των οπών του ξύλου, γοργοί ετυ-
ΐΓΓον οί ιροίες αύτης την γην και οι δάκτυλοι
γοργοί έτυ(ΐ.πάνιζον το τετα(Λ.6νον ίέριχα. Και
:;ροέβαινεν χαί ώπισθοχώρει και περιεστρίφετο
Ι«τα θαμβούσης ταχύτητος καΐ άνεκίνβι περί
αύτην και υτζίρ την κεφαλήν και όπΙσω και ερ-
ρι;;τεν ύψηλλ και ηρπαζε και έκύλιε κατά γης
χζΐ άν£λά(ΐ.βανε πάλιν και πάντοτε εν ^υθ(λφ
το κωίωνίζον ντέφι.

Όταν ίέ τους σπινθηρίζοντας φθόγγους ^ι-
είέ/ετο παρατετα(Λ8νη, έξηντλη(χένη φωνή, ως
λιποψνχία, ώς τελευταίος προς την ζωην χαι-
ρετισ(ΐ.ός, ή γόησσα ϊστατο αίφνης και εν τρο-
μώ^ει ΐ7αλ[Λω φέρουσα το ^τ^^^^ ίι' ά(Λφοτέρων
των χ^&ιρα»ν υπέρ την κεφαλήν, εκα(χπτε ένθεν
χαι ένθεν το λιγυρον σώ(χα, τόσον ώστε οί τε-
τετα[&ίνοι βραχίονες ήγγιζον την γην, και ε-
κλινεν είτα προς τα οπίσω, προτείνουσα τα
στέρνα, )ςα(Α[λύουσα ή^υπαθώς τους όφθαλρ.ούς,
ίιαστελλουσα ώς εν ίίψγι φιλη^χάτων τα χεί-
λτ. Και οί βαθ[Λη^όν σβεννύρίενοι κω(^ωνισ|Λθΐ
του τυ(Λπανιίίου παρήγοντο πλέον εξ αυτής
της ηοονικής του σώρ-ατος φρικιάσεως.

Ό ποιρ,ην εν έκστάσει παρηκολούθει οιάτοΰ
βλέριρίατος το θέαρ.α και άπολέσας πάσαν συν-
αίσθησιν^ εσυρεν άπο της ζώνης το (χετάξινον
βαλάντιον και ερριψεν εν προς εν τα εν αύτφ
χαλκονο(Λίσρίατα εΙς τον Άθίγγανον, δστις ίεν
(δίστασε να θέστ) ταύτα εν τψ κόλπφ. Καθ'
όσον ίε παρετεΐνετο της Μαινάίος 6 χοροζ ^^Λΐ
ο νους αύτου έσαλεύετο πλειότερον ή (Λορφή
ηλλοιοΰτο, ή αναπνοή εξήρχετο ταχεία και
χχυστιχγ). Δις η τρΙς, ενω εκείνη ίιήρχετο
εγγύς καΐ έκλινε προκλητικώς το σώρια, 6
Γιαννιός έτεινε την άγκάλην όπως περιλάβνι την
λιγυραν οσφύν, αλλ* εξέφυγεν ή γόησσα, είρωνι-
χώς [Λει^ιώσα.

Έλησ{ΛΟνει πλέον δ νεανίας και τον τόπον
εν φ εύρίσκετο και την άθλίαν πραγ(Αατικότητ«
ήτις περιέβαλλεν αυτόν. Δεν ητο προ της ^υπα-
ρας καλύβης του Αθιγγάνου, αλλ* εν (χαγικφ
τινι άντρφ. Ό αυλητής ίέν ητο 6 (Λονόφθαλ-
(&ος σι^Ύΐρουργός, άλλα τερατώδες τι (χυθολο-
γικον πλάσμα καΐ ή Ζε[ΑφΟρ«,ή ρακένδυτος κό-
ρη, Νεράιδα αίθερόπλαστος. "Εβλεπε προ έαυ-
'Ροΰ δ ταλαίπωρος ού^έν άλλο ή σκηνήν τίνα
^Χ των παρααυθίων της γραίας (λά|Λ[χης, δσα
*«ί έφηβος ετι ήκουσε παρά την εστία ν ....

Και ηθέλησε νά πίη, νά πίτρ δπο)ς σβέση τήν
?^όγα, ήτις έκαιε τήν κεφαλήν αύτου και το
'τήθος. Ευτυχώς Ι άσκος ητο κενός• προ [χικρου
^ Αθίγγανος έθήλασεν άπ' αυτού καΐ τάς τε-
λευταίας ύπολειφθείσας σταγόνας. Ό χωρικός
ί^ειράθη νά έγερθη, αλλά τά γόνατα ετρεριον
*«5 έπεσε πάλιν βαρύς κατά γης.
Ό Αθίγγανος ένθουσιών εκ των ήχων του

ιίΐου οργάνου και εκ του χοροΰ της κόρης είχεν
ή^η εγερθ^ της θέσεως αυτού και κλονού(Αε-
νος, σφάλλων, ταλαντευόριενος, παρηκολούθει
^ήθεν τά βήριατα της χορευτρίας. Είχε ίέ τι
το ^ιαβολικον ή θέα των ^ύο εκείνων ^ακεν^ύ-
των πλασ(Λάτων, δτινα έκινούντο εν άνίσφ τα-
χύτητι και χάριτι προ της ή(Λΐσβέστου πυράς.

Άλλα ίεν παρετάθη τούτο επι πολύ* 6 σι-
δηρουργός προσκόψας έπΙ λίθου απώλεσε τήν
ισορροπίαν και έπεσε κατά γης ύπτιος άνευ
τίνος βλάβης. Έν ττ) άνέτφ ίε ταύττ^ϊ θέσει
(χή έννοήσας δτι δ οξύαυλος ειχεν εκφύγττ) του
στόΐΑατος έξηκολούθει αφ* ένος (χέν άνακινών
τους δακτύλους επι των οπών, άφ' Ιτέρου ίέ
φυσών άνωφελώς εις τον αέρα. Μετ* ολίγον το
(λάταιον φύσημα ίιείέχθη ρόγχος ύπνώττον-
τος, άλλ' οί ίάκτυλοι έκινούντο ετι μηχανικώς
επι τού ξύλου.

Έν τούτοις ή Άθιγγανις έπαυσε τον χορόν,
ερριψε πέραν το τνέ^ι και εστη ακίνητος, ασθ-
μαίνουσα παρά τήν θύραν της καλύβης :

— Γιαννιέ, είπε μετά μικρόν, ελα βόηθα νά
πάμε τον αφέντη μέσα νά 'συχάση.

Ό χωρικός έντείνας δλας τάς δυνάμεις των
μυώνων κατώρθωσε νά έκριζωθγ) τέλος της θέ-
σεως αυτού.

— Δός μου ένα κανάτι νερό νά βρέξω το κε-
φάλι μου, είπε πιέζων ίιά της παλάμης το
καϊον μέτωπον.

Ή Άθιγγανις επλησίασε φέρουσα τήν λά-
γηνον :

— Έλα το λοιπόν, σκύψε νά σου δροσίσω τή
λαύρα τού μυαλού ! έφώνησε γελώσα.

Δεν έπρόφθασε νά κύψγϊ δ Γιαννιός και τ)-
σθάνθη κατακλυσμόν επι της κεφαλής και της
^άχεως αυτού.

— Διαβολοκόριτσο, πού θά μού π^ς τόρα Ι
Και ήρπασεν αυτήν.

Άλλ' εκείνη έξέφυγε καγχάσασα καΐ είραμεν
εις τήν καλύβην. Ό χωρικός ήκολούθησεν αυ-
τήν εις το σκότος. Ψηλαφών, προσκόπτων επΙ
των σκευών ήκουε τον είρωνικον αυτής γέλωτα
άπο τού βάθους.

^— θά 'ξυπνήση δ αφέντης . • . κάτσε φρόνι-
μος . • . τόσο σ' άναψε το κρασί Ι • • θά τσαχίσης
τίποτα . . .

Έψιθύριζεν ή Άθίγγανις ίιακεκομμένως και
γελώσα εκάστοτε. Άλλ* δ χωρικός ητο νύν εγ-
γύς και ήπλωσεν έπ' αυτήν χεϊρα. Μάτην ηθέ-
λησε νά έκφύγγι ούχι πλέον γελώσα, άλλ' δργίλη*
δ χωρικός ητο εύρωστος και έκράτει αυτήν σφιγ-
κτά ίιά της δεξιάς.

Αϊφνης κρότος τις ώς ύποχθόνιος βροντή έ-
κλόνησε τήν καλύβην και δ χωρικός ώπισθοχώ-
ρησεν έντρομος καταλιπών τήν κόρην, ήτις ευ-
θύς έξέφυγε ίιά της ανοικτής θύρας.^ ^

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

120

£2 23ΤΖ^

Ό Γιαννιός «ύθυς συν«λθών εκ του τρόριου
«νόησε πόσον ούτος ητο παράλογος• δ κρότος εί-
γε προέλθει έχ του παραχεΐ[λένου (χεγάλου
τυριπάνου, εφ' ου τυχαίως ύϊ σκοπίριως έκτύπη-
σεν η χειρ της κόρης. Μένεα πνέων έπΙ τ^ ό-
ποτυχίφ έσπευσε να εζέλθτ, της σκοτεινής κα-
λύβης.

Όρθια πλησίον του Αθιγγάνου, δστις ερρεγ-
χ« πάντοτε κατά γης, η κόρη ϊστατο άγρΙα την
θέαν. Οι οφθαλμοί ελα(ΐ.πον εν τφ σκιόφωτι ώς
οι της γαλής, αι όφρυς συνεσπώντο, τα πτερύ-
για της ^ινός ίιεστέλλοντο, και συνεπτύσσοντο
τά χείλη. Το ερυθρον (ΐ,αντίλιον ειχεν ολίσθηση
προς τά οπίσω της κεφαλής, το περιστηθιον
σχισθέν απεκάλυπτε τον τράχηλον και ριέρος
του (χελάγχρου στήθους. Ούίόλως προσέχουσα
εις την άταξίαν ταύτην του ΐ(ΐ.ατισ[Αου η Ά-
θιγγανις έκράτει ίιά των ίύο χειρών άπο του
στελεου βαρύν πέλεκυν προς την γην κεκλΐ[λένον.

— Γιαννιέ, είπε 5ιά φωνής αποφασιστικής,
ην καθίστα τρορίώ^η η οργή, [Αεθυσ(Λένος η ζε-
ριέθυστος ριη ζυγώσης γιατί, |χ3ί τά κόκκαλα
της (χάννας (χου, σε χωρίζω 'σέ ^υό σαν κου-
τσουρι.

Ό χωρικός προσέβλεψεν αύτην (χετά ^έους
α[χα και θαυ[χασ|χου. Οι καπνοί της [χέθης ^ιε-
λύοντο, αϊ δρ[χαι του πάθους συνετρίβοντο εκ
της αίφνι^ίας εκείνης |χετα[χορφώσεως της προ-
κλητικής χορεύτριας.

— Κ* εγώ σου λέω, να φιλήσω τά κόκκαλα
της (χάννας [χου, αν απλώσω χέρι απάνω σου.

Είπε τοΰτο ίιά φωνής σταθεράς καΐ πως
συγκεκινη(χένης. Ή κόρη άνευ ίισταγ(χοϋ άφη-
κε το φονικον βπλον και η [χορφη αύτης ανέλα-
βε την προτέραν προσήνειαν.

— Έλα το λοιπόν να πδΙ(χε (χέσα τον α-
φέντη. Τραβάει απόγειο γιερό.

Ό Αθίγγανος αφυπνισθείς εκ των φωνών,
εστράφη προς το ίεζιον πλευρον και ανήγειρε
(χικρον την κεφαλήν χειρονθ(χών και άσυναρτή-
τως γρυλλίζων. Ό χωρικός άνήγειρεν αύτον
και έσυρε προς την καλύβην* η νε&νις προη-
γείτο κρατούσα ^^ία. Άπέθηκαν αυτόν κοΐ(χώ-
|χενον, παραλαλοΰντα εν ττ, σκοτεινή καλύβη,
ην επλήρου (χάλλον καπνού η φωτός η ίφς ττίς
ΆθιγγανΙίος.

Ό χωρικός εσκέφθη δτι ώφειλε τέλος να φύ-
γτρ, αλλά ίέν είχε την ^ύνα[χιν ν* άποχωρισθ^
της κόρης, ώργισ(χένης ετι εναντίον αύτοΰ :

— Καληνύκτα, είπε ίιά φωνής συγκεκινη-
|χένης, και συμπάθα (χε* ^έν η|χουν 'ς τά λογικά
(χου απόψε. Ό,τι κι' αν σουκανα, περασμένα
ξεχασμένα . . .

Ήτο εΙς τον ού^όν της θύρας• η κόρη έφώ-
τιζεν αυτόν ίιά του ίαυλου, ^ιότι είχε σβεσθ^
η πυρά. Άλλα μόλις ευρέθη εξω της θύρας.

φωνή πλήρης παραπόνου ήχησεν όπισθεν αύτοΰ:

— Γιατί είμαι φτωχιά και κακομοίρα, γιατί
ή μοίρα μ' έκανε τσιγγάνα καταφρονεμένη, θάρ-
ρεψες πώς *μπορεΐς να με κάνιρς δ, τι θές ;

Και ερριψε πέραν την ^^^α εις το χώμα
και ήρζατο κλαίουσα και ό^υρομένη.

Ή καρδία του χωρικού έρραγίσθη ώς υελος,
εστράφη ϊνα την παραμυθήση :

— Έγώ εσένα ; , • . ίέν *νοιώθεις λοιπόν πώς
χάνομαι, πώς λυόνω 'μπροστά σου 'σάν λαμ-
πάδα.

Άλλ' αυτή ώθησε βιαίως και έκλεισε ^ιά του
σύρτου την θύραν. Ό χωρικός έμεινε γονυπετής
ίκετεύων, έκδηλων αισθήματα αγάπης— εις
μάτην* ή θύρα έμεινε κλειστή και ήκούοντο
μόλις οΐ καταπνιγόμενοι λυγμοί της κόρης.

Τέλος δ ύπνος έκλεισε του αίσθημκτίου ά-
γρότου τά βλέφαρα, αυτός δ μόνος μετά τον
χρόνον πρόχειρος Ιατρός τών δυστυχών και των
ερωτευμένων. *Ότε ^* έζύπνησε ριγών εκ του
ψύχους ή ήώς εχρύσου μόλις τήν όφρυν του βου-
νού και οί πετεινοί προσεφώνουν αλλήλους πέ•
ραν εν τψ χωρίφ. Ό χωρικός άσυνειίήτως ήγέρ-
θη και βήματι βραίεϊ ήκολούθησε τήν ίιά του
δάσους προς τάς Γούβας 6^όν. Τά συμβάντα
της νυκτός άπέμενον εν ττ) εσκοτισμένη μνήμγ)
αύτοΰ ώς μακρότατον ονειρον. Άλλα καθόσον
ή πρωινή δρόσος έπνεε δροσερά έπι τό φλέγον
μέτωπον,αι ίιανοητικαι δυνάμεις άνελάμβανον
τήν προτέραν αυτών λειτουργίαν και δ χωρικός
άνεπόλει ευκρινώς μίαν προς μίαν τάς ποικίλας
σκηνας της παρά τφ Άθιγγάνφ φιλοξενίας.

["Εχεται συνέχ&ια]

Γεοργιοζ Δροχινη£

ΑΓΟΡΑ ΚΑΙ ΑΡΠΑΓΗ
ΓΥΝΑΙΚΠΝ ΠΑΡΑ ΤΟΙΣ ΕΛΑΗ2Ι

[ Σννέχιια χα\ τέλος* ΓΚκ κροηγούμκνον ^λλον,]

Αι ταπειναι αύται περί γυναικός, περί συζυ-
γικοΰ βίου και συζυγικής τιμής Ι^έαι έςηγοΰν-
ται μεν γενικώς εκ της ηθικής καταστάσεως
τών κοινωνιών κατά τους απομεμακρυσμένους
εκείνους χρόνους, εχουσιν δμως — δσον μάλιστα
άφορώσιν εις τάς εγγάμους γυναίκας — και λό-
γον δλως εΐ^ικόν, δτι ^ηλα^ή αύται ήσαν αρ-
χικώς αιχμάλωτοι, ώς έρρήθη ή^η ανωτέρω.
Φαίνεται δτι και παρ' Έλλησιν,ώς και άλλα-
χοΰ, ή μονογαμία ίέν είναι δ πρώτος τύπος του
συνοικισμοΰ άνίρος και γυναικός, προ αυτής α-
νάγκη νά παραίεχθώχεν κατάστασιν δμοίαν
κατ' ουσίαν εκείνη, ην σήμερον οί κοινωνισταΐ
λεγόμενοι ονειροπολοΰσι. Πριν ι^ρυθώσι κράτη

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

£ Σ3ΤΧ ^I^

121

Ισχυρά κ,αΐ βασίλβία, ύιτηρχον (Αονον τλ γένη,
»ί φρατρίαι χαΐ αι φυλαΐ. "Εχαστον γένος
η έχάστη φρατρία ά^ετέλει Ι^ιαιτέραν χοινω-
νίαν ύπο ενα π«τριάρ3^7;ν, άλλλ κοινωνία ν ι ν τ^
άρχιχγ) έννοί^ της λέζεως, ίιότι (Λ,βταξύ των
|λ£λων της ριιχρας ταύτης κοινωνίας πέντα ήσαν
χοινά, η γη, τα κτήνη, αϊ γυναίκες και τα παι-
δία. Ατομική ιδιοκτησία ίέν ύπηρχεν άκό(ΐ.η,
η π&ρκορίζετο εις άσή(χαντα (χένον αντικείμενα,
«ρο παντός εΙς τα δπλα. Οικογένειαι κατά την
ση[Λ€ρινήν σημασίαν της λέζεως ίεν ύπηρχον ά-
κόμγ}, ^ιότι ουδεμία γυνή άνηκεν αποκλειστι-
κώς εις ενα &ν^ρα, άλλα πάσαι εις πάντας.
Ούχ ήττον οι ανίρες ίέν περιεφρόνουν και γυ-
ναίκας ζένων φυλών, εάν κατά τάς έκ^ρομάς των
παρουσιάζετο αύτοΐς ευκαιρία προς άρπαγήν.
Αύται αί άρπαγεΐσαι ή^ύναντο νά θεωρηθώσι
συν τφ χρόνφ ως κτήσεις τών αρπάγων άτομι-
χαι, έφ' ών τά άλλα της φρατρίας μέλη ού^έν
δικαίωμα είχον. Έκ της αρπάγης λοιπόν εσχον
την αρχήν των οι ατομικοί γάμοι, ούχι δμως
ακόμη και ή μονογαμία, ^ιέτι 6 άνήρ 6 έχων
εν ττ) οικί({Ε του γυναίκα τινά αιχμάλωτον ίέν
επαυβ ίιά τούτο νά ηναι σύζυγος και τών άλ-
λων γυναικών της φρατρίας η του γένους του.
Πόσον ίιήρκεσεν ή κατάστασις αίΐτη και
ποία στάδια ^ιέ^ραμε μέχρις ου δριστικώς
επικράτηση ή μονογαμία, ^εν δύναται νά εξε-
τασθεί ενταύθα και ίι' άλλους μεν λόγους, κυ-
ρίως όμως ^ιότι έλλείπουσιν αί μαρτυρίαι εντε-
λώς, θά ήμεΟα ^έ ήναγκασμένοι μόνον υποθέσεις
καΐ εικασίας ν* άναγράφωμεν. Όπωσίήποτε δ-
μως ή αρπαγή δύναται νά θεωρηθ^ ώς ή αφε-
τηρία της μετά ταύτα προόίου* αύτη κατά
πρώτον συνεζευζεν ένα άν^ρα μετά μιας γυναικός,
^ι' αυτής δ άνήρ απέκτησε ν ϊό^α^ εις αυτόν και
μόνον ανήκοντα τέκνα, αυτή εγένετο ή αΙτία
ν' άποσυντεθώσιν αί κοινωνίαι τών γενών και
φρατριών εις οΙχογΒτβΙας' αληθής και πραγμα-
τικές γάμος εν ταις άρχικαϊς — κοινωνιστικαΐς
— κοινωνίαις ^έν υπήρχε, καθώς και σήμερον
ευρίσκονται λαοί στερούμενοι λέζεως προς εκφρα-
σιν της εννοίας ταύτης. Ή αρπαγή είναι ή μή-
τηρ του γάμου, ίιά τούτο ίέ και βραίύτερον
συνηθίζετο οι γάμοι νά τελώνταί ύπο τον τύ-
πον της αρπαγής, χωρίς νά ύπάρχγ^ πραγματι-
κή αρπαγή• βίχ^ν δμως καταντ/ισει, ώς φαί-
νεται, να θεωρήται το εν σχείόν συνώνυμον τω
ετέρψ• τόσον μάλιστα έρριζώθη εν τοις ήθεσι
καΐ τοις πνεύμασιν ή Ιίέα αυτή, ώστε καΐ σή-
μερον ακόμη σώζονται Ιθιμα παρ* ήμΐν άναμι-
μνήσκοντα αυτήν.

Γνωστόν είναι πόσον συχνά άπαντα ή αρ-
παγή εν τοις έλληνικοϊς μύθοις, ώστε ολίγα
μόνον παραδείγματα άρκουσιν. Οι Διόσκουροι
ήρπασαν τάς γυναίκας των, τάς ίύο θυγατέρας

του Λευκίππου, έκ Μεσσηνίας• τήν άίελφήν τών
Διοσκούρων Έλένην ήρπασεν δ θησεύς, δ αυτός
ί* ήρως ήρπασε και τήν αμαζόνα Ίππολύτην
και τήν Άριάίνην, μετά ίέ του φίλου του Πε-
ρίθου κατέβη εις τον '^^ίην, δπως άρπάση τήν
βασίλισσαν αυτού, τήν Περσεφόνην. Ό Ηρα-
κλής επίσης είχεν άρπάσει ή αιχμαλωτίσει
τάς πλείστας τών γυναικών του. Αύτοι οΐ θεοί
— προ πάντων ^* δ Ζευς — ούίέποτε άπαζιού-
σιν εν ταϊς έρωτικαις έκίρομαΐς των νά κατα-
φεύγωσιν εΙς τήν άρπαγήν ή τήν άπάτην. "Άλ-
λοι μύθοι άναφέρουσιν αγώνας ώκυπο^ίας —
της αναγκαιότατης προς άρπαγήν ιδιότητος —
εν οίς βραβεία είναι αί νύμφαι, μαρτυρούσι ^'
αύτοι περί εθίμου, ου ή αρχή οφείλεται πάλιν
εις τήν άρπαγήν. Έκ τών μύθων τούτων ενα
μόνον θ* αναφέρω, τον της Αταλάντης, ήτις
καίπερ νέα και περιζήτητος ούσα, ήρνεϊτο νά
ύπανίρευθτί. Βιαζομένη όμως ύπο του πατρός
της έπενόησε το έζής' επειίή ήτο λίαν ώκύπους,
προσεκάλει πάντα δστις ήθελε παρουσιασθή ώς
μνηστήρ της εΙς άμιλλαν εν τφ ίρόμω, και αν
αυτή ένίκα, τον εφόν^υε ^ιλ του αόρατος, αν
ένικάτο, ώφειλε νά τον ίεχθτ) άνίρα. 'Αφού
πολλοί ένικήθησαν ουτω και άπέθανον, ήλθε
και δ Μελανιών έχων χρυσά μήλα, ίώρα της
Άφροίίτης, τά δποϊα ερριπτεν εν ψ ετρεχεν, ή
ίέ Αταλάντη συλλέγουσα αυτά έβράίυνε και
ήττήθη. Έάν άφαιρέσωμεν τον περιβάλλοντα
τόν μΰθον τούτον ώραΐον ποιητικόν πέπλον, θά
ευρωμεν, ώς μοι φαίνεται, μεγάλην δμοιότητα
αυτού προς εθιμον σωζόμενον παρά τινι τΛ^Λ-
ρικψ λαώ της Κεντρικής Ασίας. Έκεΐ αφού δ
μνηστήρ λάβη τήν συναίνεσιν του πατρός της
εκλεκτής του και γείνωσιν αί άναγκαιαι προε-
τοιμασίαι, έζέρχεται δλος δ κόσμος πρό του
χωρίου, δπου ευρίσκονται ίύο ϊπποΐ' έπι του ε-
νός αναβαίνει ή κόρη και τρέχει, έπι του έτερου
πηίφ δ μνηστήρ και διώκει αυτήν εάν τήν
φθάση, τήν έκέρ^ησεν, άλλως παραιτείται. Συ-
νήθως αύται αί κόραι κάμνουσιν ώστε νά κα-
ταληφθώσι μετά τίνα χρόνον, εάν δμως τύχη
δ μνηστήρ νά ηναι αύταϊς απεχθής, έλαύνουσι
τον ίππον τόσον ταχέως, ώστε εκείνος αναγκά-
ζεται νά επιστρέψω κατησχυμμένος εις το χω-
ρίον, δπου τον ύποίέχοντα* μετά σαρκασμών
και γελώτων βεβαιούσι ί* δτι πολλοί τών πα-
θόντων τούτο ήναγκάσθησαν νά έγκαταλείψωσι
τήν πατρίδα των ^ιά παντός. Ή μόνη μεταζύ
του εθίμου τούτου και τού ελληνικού μύθου
διαφορά είναι, δτι ή Αταλάντη διαγωνίζεται
ή μάλλον διώκει τον μνηστήρα, ίέν φεύγει προ
αυτού. Έγώ όμως ίέν αμφιβάλλω δτι δ μύθος
θέλων νά έζάρη τήν ώκυποίίαν και τό εν γένει
άν^ρικον της ωραίας Αταλάντης άνέστρεψε τά
πρόσωπα. Αυτός δ άγων δμως ^έν φαίνβται ά«

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

152

ΈίΊΣΙΤτΛ.

ποκύηρια φαντασίας ποιητικής, άλλα πιθανώ-
τχτα ύπηρχέ ποτέ 66ΐ(Λον εν Έλλάίι οι (Λεμ-νη-
στευριένοι να ^ιαγωνίζωνται προ του γά|Λου ίν
^ρό;Λφ, η (ΐεν φευγουσα δ ^έ ^ιώκων.

Έκ των παρ* Ό|χηρφ περιγραφθ(ΐ.ένων εθί-
[χων πάλιν την άρπαγην άν«(Λΐ{ΐνήσει νθ|ΐ.ίζω
η ύπο το φως των ^ο^^ων ριεταφορά της νύ(ΐ.-
φης άπο της οικίας του πατρός της «ις την
του γα(χβροΰ. Έν Αθήναις βραίύτερον ήκολού-
θει την άμαζαν, έν γ ηγεϊτο ή νύ(Λφη, ή (χήτηρ
αύτης κρατούσα και αύτη ίαίας, τούτο ίέ με
υπενθυμίζει την Δημητραν κρατούσαν επίσης
^α^ας και περιερχομένην την γην, δπως άνεύ-
ρτ(ϊ την ύπο τού Πλούτωνος άρπαγεισαν κόρην
της Περσεφόνην. Ό τύπος δμως των ίι' αρ-
παγής γάμων ^ιεσώθη σχείον αναλλοίωτος εν
ταϊς ίύο ^ωρικαΐς χώραις, τγ Κρήτη και τη
Λακωνί^, αϊτινες εν γένει έπι πλείστον ίι«τή-
ρησαν τα αρχαϊκά ηθη και έθιμα των Ελλή-
νων. Οί κρητικοί γάμοι ^έν ^ιέφερον ουσιωδώς
των λακωνικών, περί των 6ποίων εχομεν πλη-
ρεστέρας και σαφεστέρας ειίήσεις- έν Σπάρτη
δ μνηστήρ ήρπαζε την κόρην δπου εΰρισκεν
αυτήν, συνήθως εκ τού μέσου των φίλων
της αϊτινες ώφειλον ν* άντιτάξωσιν άντίστα-
σίν τίνα. "Έπειτα την εφερεν εΙς την οικίαν
συγγενούς γυναικός, ήτις τη έκοπτε την κόμην
και την ένέίυεν ανδρικά — δπως την
απόκρυψη ίήθεν άπο των αναζητούντων αυτήν.
Ό νέος έπι πολύν χρόνον, ενίοτε επι ε'τη δλό-
κληρα μόνον κρυφίως και μυστικώς ή<ϊύνατο
να έπισκεφθη την γυναικά του, ίιότι την μεν
νύκτα έπρεπε να κοιμάται μετά των συντρόφων
του, την ο ε ήμέραν ητο αίσχρον να τον ϊίωσιν
είσερχόμενον παρ* αύτη. Προ της αρπαγής εν-
νοείται δτι ελάμβανε την συναίνεσιν τού πα-
τρός τής κόρης, δ Δημάρατος δμως, βασιλεύς
τής Σπάρτης, προφθάσας ήρπασε την Πέρκα-
λον και ελαβεν αυτήν είς' γυναίκα, αν και ητο
ή^η ύπεσχημένη εΙς τον Λεωτυχίίην καταγό-
μενον καΐ αύτον εκ τής αυτής βασιλικής οίκο•
γενείας, έζ ής και 6 Δημάρατος. Οί ί* άλλως
αυστηροί καΐ κατά πάντων εφαρμοζόμενοι νό-
ρ.οι τής Σπάρτης ίέν φαίνεται δτι έτιμώρησαν

αυτόν

^ιά

τούτο.

Και έν τοις σημερινοϊς ημών έθίμοις ανευρί-
σκονται πολλά έ'χοντα τήν αυτήν αρχήν, θά
περιορισθώμεν δμως εις ολίγα μόνον παραδείγ-
ματα. Προ ετών 6 Γ. ΠαπαγεωργΙου έ^ημοσί-
ευσεν έν τη «Εστία» (1883, αριθ. 339) περί-
γραφήν τής τελετής τού γάμου έν Καταφυ-
γίφ τού Όλύμπου, τη πατρίίι του. Έν τη
περιγραφή ταύτη ευρίσκονται μεταξύ άλλων
και τά έζής ίύο ποιημάτια :

Δ&«τι ?^ γαμπρέ χρν^ο μαντήλι
χι' άργυρο σταυρό να ηολεμηο^'

χάστρο {^ούλεται να πολεμησ^,
χάστρο βοΰλεται, σ* αύλαΓς παα{νκι•
— Παλληχάρια μου χι* αγαπημένα,
παλληχάρ^α μου, βοηθήσατε μοι,
ως να «άνω 'γω χαι να γυρίσω.
Τρ^α χωρ^ί θα πάνω να πατήσω.
XI* άσπρα αν πάρωμε, 'διχά σας θανε,
χΑρ* αν πάρωμι, διχή μου θαναι.

Έν τφ ^ευτέρω, το δποϊον ^ίουσιν οί συγ-
γενείς τού γαμβρού, λόγος γίνεται περί άγορας'

Της νυφίτσας μας ταδέρφ^α γ^ατί στέχουν βουρχωμίνα;
γ^ατί στέχουν πιχραμενα χαι βαρβιβ βαλαντωμένα ;
τώρ' ή νύφ* είναι 'βιχή μας, τώρα τήν αγοράσαμε.

Επίσης έν τη «Έστίί^» (1882 αριθ. 350
και 351) έίημοσιεύθη ύπο τού κ. Δ. Καμπού-
ρογλου πραγματεία περί των Αθηναϊκών γά-
μων έπι Τουρκοκρατίας, αναφέρεται ί* έν αυτή,
δτι ή νύμφη έπι οκτώ μετά τον γάμον ημέρας
ούίένα άλλον πλην τού συζύγου της έβλεπε,
μηίέ τής μητρός της εξαιρουμένης• έγώ υπο-
θέτω, δτι άρ^^ικώς αυτήν προ πάντων ^έν έπρε-
πε να ϊίη ως άρπαγεϊσα και άποκρυπτομένη.

Άλλαχού — και τούτο μοι φαίνεται λίαν ση-
μαντικον — αί μητέρες τών νυμφών ^εν παρί-
στανται εις τοις γάμους, ού^' άλλος τις εκ τών
συγγενών της. Οί φίλοι τού γαμβρού και οί
συγγενείς του μεταβαίνουσιν εις τήν οικίαν τής
νύμφης, παραλβμβάνουσιν αυτήν και τήν ί^ίη-
γούσιν εις τον οίκον τού γαμβρού, δπου τελείται
δ γάμος. Οί γονείς αυτής μένουσιν εις τήν οι-
κίαν τρώγοντες το σ^αχτότ^ δπβρ 6 γαμβρός τήν
παραμονήν τού γάμου έφρόντισε ν' άποστείλη
αύτοϊς. Έν μικροϊς χωρίοις οί κάτοικοι τήν ή-
ρ,έραν γάμου διαιρούνται ούτω εΙς σύο στρατό-
πεδα, ων το μεν εύωχεϊται έν τη οΙκία τού
γαμβρού, το 5* έντη τής νύμφης. "Οταν ίέ συ•
ναντηθώσιν μετά μεσημβρίαν έπΙ τής πλατείας
τού χορού, οί πρώτοι τκώπτουσι τους άλλους
ίιότιτούς ίπηραγ τήν νύμφην.

Ή αποχή αυτή τών συγγενών τής νύμφης
άπο τελετής, ήτις ίι' αυτούς είναι επίσης σπου-
δαία δπως και ^ιά τους τού γαμβρού, είναι σύμ-
βολον τού χόλου αυτών ίιά τήν άρπαγήν τής
κόρης.

Έν Ήπείρφ συνειθίζεται ή νύμφη να κλαίη,
νά ό^ύρηται και ν' άρνήται ν* ακόλουθη στρ τους
μέλλοντας νά δίηγήσωσιν αυτήν εις τήν έκκλη-
σίαν ή τον οίκον τού γαμβρού, το αύτο ίε πρέ-
πει νά συμβαίνη και άλλαχού τής Έλλάίος,
αν και έν ταϊς περιγραφαϊς τών γαμήλιων εθί-
μων ^έν αναφέρεται πάντοτε.

Τέλος κατά τον αύτον τρόπον νομίζω δτι
πρέπει νά έξηγηθη και ή προ τού 1812 κατά-
στασις έν Κύθνω, ήτις τιροεκάλεσε μέτρα αυστη-
ρά τής ίημογεροντίας τής νήσου και τού ί»ράρ-
χου αυτής. Έν έγγράφφ τής εποχής ταύτης
άναγινώσκομεν τά έζής : <κ Διάκου παρόντος

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

£3 23ΤΙ ^^

123

ή|ΐών χοκνοτιχοΰ γρά(Α[χατος ίηλοποιου[Α6ν οί κά-
τωθι ύπογ8γρα(ΐ.(Αίνοι κληρικοί και προεστοί Χώ-
ρ«ς Τ6 και Χωρίου, ίτι στοχαζό(Α6νοι το άτοπον
χαι άκατάστατον δπου ακολουθεί εις την πα-
τρίδα (£.«;, το οτι ίηλαίη ^έν ημπορεί τινάς
νά δρίζη τά παιίιώ του καΐ να τά ύπανίρεύτρ
οκως θέλει και βούλεται . . . ριέ το νλ σηκόνον-
ται άπο καιρού εις καιρόν τίνες κακοποιοί καΐ
^αστρα[Λ[λένοι, οί δποϊοι . . . αποτολμούν αυθα-
^ώς καΐ άσυνει^ητως αρπάζουν λγ^στρικώς και
ιταίρνουν τά κορίτσια μας. Το τοιούτον κακόν
λοιπόν . . . παντελώς ίέν το δεχόμεθα εις την
ι:«τρ1^α μας εις το έξης, εν μεν δτι γινόμεθα
όνειδος των πέριξ νησΙων . • . δεύτερον ίέ δτι ένας
ιτατηρ η μητηρ, δταν ηθελεν ακολουθήσει ένα
τοιούτον άφρότζε εις το παιίι του, αναμφιβό-
λως ίέν ήθελε να το ύπανίρεύση με έκεΐνην την
Ι^Ιαν κατάστασιν, δπου ημπορούσε να το ύπαν-
ίρεύση προτήτερα, τούτο στοχαζόμενοι • • . ά-
ΐΓοφασίζομεν και λέγομεν*

Κεφ. Α'. — Όποιος ηθελεν τολμήσει να τρα-
βΐξγ) κορίτσι παρά την γνώμην των γονέων του,
να τον κατατρέχει το κοινόν μας μέχρι εσχά-
της του αναπνοής.. . και το πραγμά του κινη-
τον και άκίνητον νά γίνεται αύθεντικόν, και δ,τι
ηθιλεν ακολουθήσει επάνω εις εκείνην την άκ-
μην του ατοπήματος άπο τους συγγενείς του
χοριτσίου και είναι καλά καμωμένα.

Κεφ. Β'. — Όποιον κορίτσι ήθελε συμφωνήσει
μι κανένα νέον και του ακολουθήσει . . . παρά
γνώμην των γονέων και θέλησιν . . . νά ήναι
έπόκληρον άπο την περιουσίαν των γονέων του
^ιά σωφρονισμδν των λοιπών κοριτσιών. 2> (Κυ-
βνιακά ύπο Α. Βάλληνία, σελ. 85.).

Αί δρακόντειοι διατάζεις μαρτυρουσιν δτι το
χακον εν Κύθ^φ — και μόνον εν αύττί — είχε
χορυφωθη. *Απίθανον δμως μοι φαίνεται, δτι οί
άλλως τόσον ήμεροι νησιώται ακριβώς κατ* έ-
χιίνην την εποχήν μετεβλήθησαν εΙς ήμιαγρί-
ους, ίεν ίύναμαι ίε μηί' εκλυσιν ηθών εις
τοσούτον βαθμό ν νά παραίεχθώ• υποθέτω μδίλ-
λον, δτι οί Κύθνιοι έρασται κατ* ού^εν άλλο ε-
πταιον ή δτι ήκολούθησαν λίαν πιστώς εθι-
μον πανάρχ&ιον μεν, μη συμβιβαζόμενον δμως
πλέον μήτε μετά τών ι^εών μήτε μετ& τών
βαλαντίων τών αγαθών προεστών Χώρας τε και
Χωρίου.

Προς τά μέχρι τουίε περί της θέσεως τών
τε εγγάμων και άγαμων γυναικών απέναντι του
συζύγου, του πατρός ή τ^υ ά^ελφου εκτεθέντα
φαίνονται άντιφάσκοντα δσα περί της ανατρο-
φής και τών εζεων τών παρθένων μερών τίνων
της Ελλάδος γινώσκομεν. Είναι αληθές δτι εν
Αθήναις αΐ μητέρες έφρόντιζον νά ^ι^άζωσι τάς
θυγατέρας των νά ύφαίνωσικαι νά ^άπτωσιν εν-
δύματα, κατά τλ λοιπά δμως έφήρμοζον το έ-

ξης αξίωμα- αί παρθένοι νά βλέπωσιν δσον το
ίυνατόν ελάχιστα πράγ|χατα, νά άκούωσιν δ-
σον το ίυνατον ελάχιστα και νά ερωτώσιν δσον
το ίυνατον ελάχιστα. Έν Σπάρτη δμως ή α-
νατροφή ήτο άλλοία. Έκεϊ αί παρθένοι δχι μό-
νον εγυμνάζοντο ως οί άνδρες, αν και χωριστά
άπ' αυτών, αλλά ίέν ήτο άπηγορευμενον και
νά γνωρίζωνται οί νέοι αμφοτέρων τών γενών
και νοί συνομιλώσι. Έν Σπάρτγ) ίέν ήτο σπά-
νιον νά ϊίη τις νέον και νέαν βαδίζοντας έν δίφ
τη; πόλεως και συν^ιαλεγομένους. Αί έγγαμοι
γυναίκες δμως εμενον καΐ έκεϊ εν ττ) οικία των,
ως και πάσαι αί λοιπαι Ελληνίδες. Σπαρτιά-
της ίέ τις ερωτηθείς τον λόγον του φαινομένου
τούτου άπεκρίθη έν ττ) άμιμήτφ τών αρχαίων
είλικρινείο;^, δτι αί μεν έγγαμοι γυναίκες εχου-
σιν ήίη τών άνίρα των και ^εν ζητούσιν άλ-
λον, αί παρθένοι δμως πρέπει νά τρέχωσι και
νά ίεικνύωνται μέχρις ού ευρωσι και αύται τον
Ιίικόν των. Έν τη πραγματικότητι δ λόγος
ούτος ίέν ήτο — καθώς ίέν είναι και σή[Λερον —
άξιοκαταφρόνητος, δ αληθής δμως και αρχικός
λόγος είναι άλλος* άλλα περί αύτου ανάγκη θα
ήτο νά γρ^ίφη άλλο δλόκληρον άρθρον. Έπι
τών Όμηρικών χρόνων επίσης ίέν ήσαν πε^ιω-
ρισμέναι αί παρθένοι* ή κόρη του Νέστορος Πο-
λυκάστη βοηθεϊ τον Τηλέμαχον έν τω λουτρώ,
ή ίε Ναυσικά συνδιαλέγεται άφελέστατατα
μετά του Όίυσσέως, δν εύρε γυμνον και λιμο-
κτονουντα έν τη παραλί^. Πριν είσέλθωσιν εις
τήν πόλιν, εις ην αΰτη τον δ^ηγεϊ, τον παρα-
καλεί νά μεΐνη ολίγον οπίσω ίια ν* άποφύγη
τάς κακάς γλώσσας, ίιά νά μή λέγωσιν οί άν-
θρω-οι αποϊος είναι αυτός δ ξένος και πού τον
ευρεν ή Ναυσικά ; μήπως τον φέρη ^ιά να τον
ύπανίϊρευθη ; και ίέν ύπήρχον τάχα ενταύθα
τόσοι νέοι πλούσιοι και καλών οικογενειών ; »
Ταύτα, αν μή τι άλλο, ήσαν δμως περιττά και
ίέν εϊχεν ή Ναυσικά ανάγκην ν' απαρίθμηση
δλους αυτούς τους λόγους, ίι' ους όέν έπρεπε νά
τήν άκολουθήση άπο του πλησίον δ Ό^υσσεύς.
Άλλ' αυτή ίέν ευρίσκει τι άπρεπες έν τη δμι-
\Ιοξ, ταύτη, τά λέγει εις τον Όίυσσέα δπως θά
τά έλεγε και εις μίαν φίλην της. Προ του Ό-
μηρου ^έ υποθέτω δτι ή ελευθερία τών παρθέ-
νων ήτο ετι μεγαλειτέρα, ίιότι πολλαχού ά-
παντα το παρά^οξον τούτο, αί γυναίκες νά
^ιάγωσι βίον καταδίκων, αί ίέ παρθένοι νά
άπολαύωσιν έλευθερίαν σχείον άπεριόριστον.

Δυστυχώς δμως ή ελευθερία αυτή ίέν ήίύ-
νατο νά εξαγόραση τά λοιπά άπειρα μειονε-
κτήματα της θέσεως τών γυναικών. Σήμερον
γινώσκομεν, δτι ίεκατρεΐς ή ίεκατέσσαρας αιώ-
νας προ Χριστού ύπήρχον έν Έλλάίι λαοι έ-
χοντες πολιτισμον ιίιόρρυθμον μεν, άλλ' δπωσ-
^ήποτβ ακμάζοντα πολιτισμον. Τά» δμηρικά

ΟϊαϊΐϊζθοΙ όν ν^ί

^^

124

Σ2 23ΤΙ Α.

ποιη(ΐ.«τα ίποιηθησαν ιτεντε αιώνας τουλάχι-
στον βραίύτβρον, 6 ίέ Σόλων Ιγραφβ τους νό-
[ΑΟυς του €ΐς τάς αρχάς του ίκτου προ Χρίστου
«Ιώνος. Μβταζυ της πρώτης χαι της τρίτης ε-
ΐϊοχ^ζ '^ο ^ιάστη(Α« ίεν είναι (χικρον, αν και
ούίίποτε ίέ κατ* αυτό ξ» πολιτισι^ος εσβυσεν
εν Έλλάίι, δ(Λως 6 Σόλων πρώτος, εν Αθήναις
τουλάχιστον, άπηγόρευσε την ποΆησιν τών θυ-
γατέρων και αίελφών. ΈπΙ της δ(/.ηρΐΛης επο-
χής, ώς εΐ^θ(/.εν, η θεσις τών γυναικών αληθώς
ίέν ητο κακή, οι θεσ(Α0ΐ δ[ΐ.ο>ς ήσαν κατ* αυ-
τών, το ίέ αϊσθημια της συζυγικής και οικογε-
νειακής τΐ|Λης άκό(Αη ατελώς άνεπτυγ(ΐ.ένον.
Εις δσφ αρχαιότερους ίέ χρόνους άνερχό(Λεθα,
τόσφ άγριώτερα είναι κχι τα ηθη, κατά συνε-
πβιαν τόσω χειρότερα και ή θέσις τών γυναικών.
Ή πρόοίος ύπηρξεν και εν τούτφ — ώς εν πολ-
λοίς £λλοις ζητή|Λασιν — βραβεία (χεν άλλα
συνεχής.

Διά τούτο εσφαλαενην θεωρώ την γνώ|Αηνι
δτι εν Έλλάίι ή γυνή κατά τους αρχαιότερους
χρόνους κατεϊχί θέσιν εν τ^ κοινωνία άσυγκρί-
τως ύψηλοτέραν εκείνης εις ην μετά ταύτα ετά-
χθη. Τούτο εξάγουσι προ πάντων εκ τών πα-
ρα<ϊειγ(Αάτων, α και ήμεΤς εν άρχ^ της διατρι-
βής ταύτης παραθέσα[χ.εν, εν παραβολτ) προς
τον μονήρη κχι περιωρισμένον βίον, δν αι γυναί-
κες εν Αθήναις ίιήγον. Άλλα πρώτον έπανα-
λαμβάνομεν δ, τι τοσάκις ήίη εϊπομεν, δτι ίη-
λαίή προ του Όμηρου αϊ γυναίκες ίέν εζων δ-
πως ή Πηνελόπη, ή Ανδρομάχη και ή Άρήτη-
έπειτα ύπενθυμίζομεν δτι πλην τών Αθηναίων
ύπήρχον και άλλοι Έλληνες. Έν Σπάρτη αί
γυναίκες, αν και περιωρισμέναι Ιν τφ οίκφ των,
κατεϊχον θέσιν ζηλωτήν. Έν τη λοιπτί Ελλάδι
μάλιστα «πεκράτει ή γνώμη, βτ: οι Σπαρτι&ται
έγυναικοκρατουντο. Ανάλογος ί* ητο ή θέσις
τών γυναικών και παρά τοΙς £λλοις Δωριευσιν.
Έν 'Ιωνίί^, δπόθεν ητο και ή Ασπασία, αί γυ-
ναίκες άπήλαυον μεγάλην έλευθερίαν, το αύτο
^' είναι βέβαιον και περί τών ΑΙολέων. Έν Λέ-
σβφ, δπου έγεννήθη και ήκμασεν ή Σαπφώ, έν
Βοιωτία, δπόθεν κατήγετο ή Κόριννα, αδύνα-
τον νά παρα^εχθώμεν, δτι αί γυναίκες ίιήγον
βίον σχείον ^ουλικόν. "Ισως μόνον έν Αθήναις
ή δημοκρατία και ή εκ ταύτης γεννηθεϊσα μα-
νία του άναμιγνύεσθαι εις την πολιτικήν άπε-
ζένωσαν τον άνίρα άπο της γυναικός τοσούτον,
ώστε 6 οικογενειακός βίος τών Αθηναίων της
εποχής του Περικλέους νά δμοιάζη πολλώ μάλ-
λον προς τον τών Άσιανών ή προς τον του Ό-
μηρου. Άλλα και πάλιν ουδέποτε έλησμόνησαν
οί Αθηναίοι την τιμήν και το σέβας, το εις τήν
γυναίκα οφειλόμενον περί τούτου εν μόνον πα-
ράδειγμα θ' αναφέρω. Παρά τ^ Άριστοφάνει δ
Στρεψ^ί^ης μή δυνάμενος νά πλήρωση δσα εις

διαφόρους ίανειστάς του έχρεώστει, στέλλει τον
υίόν του Φειίιππίίην νά ίιίαχθη παρά του
Σωκράτους τον δίκαιον και τον ά^ικον λόγον,
ίηλα^ή πώς ν3ι παριστ^ το δίκαιον ώς £<ϊ(κον
και τανάπαλιν. Ό Φειδιππίδης έν όλίγφ χρόνω
μανθάνει ταύτα άριστα, πρώτην ί' άπόσειζιν
της επιστήμης του παρέχει, δταν ξυλοκοπη τον
πατέρα του και έ'πειτα τον άναγκάζη ίιά τών
επιχειρημάτων του νά δμολογή^η δτι δικαίως
τον ε^ειρεν. Ό Στρεψιάίης αν καΐ πονών α-
κόμη παραδέχεται δτι είναι δίκαιον ενίοτε τά
τέκνα νά ζυλοκοπώσιν τους πατέρας των. Ό-
ταν δμως δ Φειδιππίδης μή άρκούμενος εις ταύ-
τηντήν νίκην καυχάται δτι ίύναται ν' απο^εΐ-
ζη δτι είναι δίκαιον νά ίείργ) και τήν μητέρα
του, τότε δ γέρων έζανίσταται καΐ χωρίς νά
συζήτηση περαιτέρω καταράται τον ίιίάσκα-
λον του υίοΰ του, μεταβαίνει ί* αμέσως νά πυρ-
πόληση το φροντιστήριον του Σωκράτους. Τό-
σον άνόσιον τφ έφάνη το ίόγμ α τοΰτο.

Χ. ΤεοΥΝΤΑΧ

--θί-<:5€^:Λί^ίΛ^:^^"•'> —

Η ΕΛΛΑΣ

ΕΝ ΤΗι ΠΑΓΚΟΣΜΙΠι ΕΚΘΕΣΕΙ

ΤΟΥ 1878

[Συνκχβια χαΐ τέλος* 78• προηγούμβνβ ^λλα].

ΒαμδαχονργΙα, Ή βιομηχανία αυτή εινε ει-
σέτι έν σπαργάνοις• ύπάρχουσι μολαταύτα 18
βαμβακουργεΐα, ών τά μεν 12 περιέχουσιν δμου
31,036 ατράκτους κινουμένας ίι' άτμοΰ, τα ί$
λοιπά 6 ετέρας 4,264 ατράκτους έργαζομένας
ίιά του υίατος• δθεν δ δλικος αριθμός τών α-
τράκτων ήίη έν ενεργείς εινε περίπου 36,000,
αΐτινες ίέν νήθουσιν ή βάμβακα αποκλειστικώς
έντόπιον, τών αριθμών 4 εως 24.

ΙϋζαΛΛα. Ή Ελλάς περιέχει μόνον ζυλάν-
θράκας (Ιί^ηίΙββ), λαμβάνει ίέ τους άναγκαιοΰν-
τας αύτη γαιάνθρακας εξ Αγγλίας. Τ3ι κύρια
μέρη εξαγωγής ξυλανθράκων εΙνε δ Ωρωπός,
εκμεταλλευόμενος ύπο της γαλλικής εταιρίας
τών Μεταλλουργείων του Λαυρείου, και ή Κύμη
εκμεταλλευόμενη ύπο της Έλλ. μεταλλευτικής
εταιρίας. Έκ του Ώρωπου εξάγεται ποσότης
1,500 τόννων *) κατ' έτος, έκ ίέ τη; Κύμης
6,000 τόννων.

ΜόΛυβίος, Ή Ελλάς παράγει 7,000 εως
8,0 00 τόννους κατ' έτος, μή υπολογιζόμενων

') Γνωστόν βγι ό τόννος ίσοδνναμ^ΐΐ^ρ^ζ 2,220,λ(τρ«;•

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

£323Τυΐ^

125

των (ΐεταλλούχων βώλων, οίτινΕς εξάγονται εις
το ίζωτερκχον. Αί έκβολάίες αύται ευρίσκονται
ίν Λαυρείω.Οι αρχαίοι, οϊτινες εζείΛεταλλεύοντο
XX μεταλλεία ταύτα, άνασκάπτοντες απέραντα
βάθη, άφγ)χαν εκεϊ τάς πτωχότατα; των εκβο-
λά^ων καΐ σκωριών. Αΰται περιηλθον το πρώ•
τον εΙς ττιν κυριότητα εταιρίας γαλλοϊταλικης,
^χ^ύτερον ίε ε'ζηγοράσθησαν ύπο εντοπίων.
ΈΥι του παρόντος η εξαγωγή έκβολά^ων υπερ-
βαίνει τους 45, 000 έως 50, 000 τόννους κατ
ίτος, & ίέ κερίαινό|Αενος (λόλυβ^ος υπερβαίνει
τάς 7,000 τόννους, εκάστου τόννου εγκλείοντος
1,000 εως 1,700 γραμ^χάρια αργύρου.

Μάρμαρα. Έν ττϊ εκθέσει η Ελλάς παρου-
σίασεν άριστα ριάρ(Λαρα,οιον ριάρρ^αρα λευκά του
Πεντελικοΰ, της Έλευσινος και Πάρου, ερυθρά
της Λακωνίας, στικτά της Σκύρου, [χέλανα της
Μαντινείας και του δρους Ύ(Αηττου, εκτεθέντα
παρά της των Όλυ[Απίων επιτροπής, ήτις έλαβε
βραβεϊον χρυσοΰν.

Γ^ωΛογία. Ή Ελλάς ^έν έ(χ.ελετηθη εισέτι
Εντελώς ύπο εποψιν γεωλογικην. Δεν έγένετο
ιτερος χάρτης γενικός, άφ* ης δ Βο1)ΐ£ΐγβκαι ΥΐΓίβΙ
ε'γραψαν τον του Μωρέως και των Κυκλάδων
(1833). Ό κ. 8οΙιδηη έ<ϊη(χοσίευσε «διαφόρους
σηι&ειώσεις περί των ακτών κατά το 1873.
δ κ. ΟοΓοβίχ έγραψε κατά το 1874 ύπό[Ανημ.α
χερί της νήσου Κω και έν [ΐ,έρει της Ευβοίας-
κατά ί» το 1876 οι κ. ΒίΙΙηβΓ ΝβυιηαγΓ
και ΤθΠθΓ έξήτασαν την Στερεάν και την
Εύβοιαν.

Το ήπειρωτικόν (χέρος του βασιλείου είνε ως
XII αί πλείστα ι τών νήσων έσχη(Αατισριένον εκ
?ράχων σχιστωίών τά εκ προσχω(Λάτων γι-
νόμενα έ£ο^φη «ίνε έκτεταρ(.ενα' αρχαιότατα
ιΐνε τα κρητιίώίη, άτινα άποτελουσι σχείον
τά τρία τέταρτα της επιφανείας της ΙΙελο-
ποννήσου.

Ή συλλογή τών έκβολά^ων, ήν έξέθηκεν δ
κ. Κορ^ελλας, ε^ι^εν αρκούσαν ι^έαν του με-
ταλλικού πλούτου της Ελλάδος. Μέχρι τουίε
ύ|&ως [λόνον δ άργυρούχος (χόλυβ^ος του Λαυ-
ρείου απέσπασε τήν γενικήν προσοχήν,

Α{ ηφαιστειώδεις ένέργειαι, αΐτινες ήρξαντο
«χράγουσαι τραχίτας από της τριτογεννούς
•'^οχή'•.» ^*ν έπαυσαν ετι, αί ίέ νήσοι αϊτινες
^ρο ολίγων ετών έξήλθον τών κόλπων της θα-
λάσσης έν θήρφ ειν« εν τών περιεργοτάτων
φ«ινορι.ενων. Ό κ. Ροιιςυβ, δστις έσπου^ασεν
κΰτάς κατά το 1867 και 1875 έξεθηκε λίαν
(νίιαφίρουσαν σειράν |χ.ικροσκοπικών το(ΐ.ών εκ
τών βράχων τούτων.

^ΕχΛαιάίΌΠχά. Ή Ελλάς ^απαν^ε χατ
ίτος 1,060,000 *ρ. *ιά τήν μέσην έκπαΐ-
οενσιν, ήτις απαρτίζεται εκ τών Ελληνικών

σχολείων, ένθα φοιτώσιν περίπου 2650^ (χα-
θηταί, καΐ τών Γυρινασίων , ένθα φοιτώσιν
2,450 περίπου τοιούτοι. * Έν Έλλάίι υφίσταται
σύστη(Αα αγωγής ίιάφορον τών λοιπών χωρών.
Έν Αθήναις ύπάρχουσιν εκπαιδευτήρια, ένθα
συνεκπαιοεύονται (χαθηται πάσης τάξεως, πλού-
σιοι και πτωχοί. Ή παί^ευσις εινε άρκούντιας
^ια^ε^οριένη, χωρίς νά παρα[/.ελήται και ή
ραπτική ώς και αί λοιπαΐ ^ιά τάς γυναίκας
χρήσΐ{Λ0ΐ (χορφωτικαι έργασίαι.

'Τπάρχουσιν ωσαύτως εν Αθήναις οικίαι,
ειίος σχολείων βιοαηχανικών <ίιατηρου[Α»νων
ύπο πλουσίων κυριών, ένθα πτωχά κοράσια ερ-
γάζονται και έκ(Λανθάνωσι παντοειδείς του φύλλου
αυτών τέχνας, οίον τήν ραπτικήν, ύφαντικήν,
κλπ. Έν Κέρκυρα ωσαύτως υπάρχει τοιούτον
κατάστημα.

Ούτω τά ύπο της Ελλάδος εκτεθέντα ώς
προς τον κλάίον τούτον της εκπαιδεύσεως
εινε λίαν εύάρεστα και άξια επαίνων.

Αύται εινε έν περιλήψει αί περί Έλλάίος
κρίσεις της διεθνούς επιτροπής κατά τήν παγ-
κόσμιον εκθεσιν τού 1878. Περί τίνων άντι-
κεΐ(χένων,οιον περΊ τυπογραφίας,γεωγραφίας, τα-
πητουργίας κλπ. ίεν έποιήσαμεν ούίένα λόγον,
^ιότι αί κρίσεις της επιτροπής ήσαν οιά τήν
Έλλάίϊα ασήμαντοι, ώσει τά εκτεθέντα ίέν
έκρίνοντο £ξια σπουδαίας μνείας.

Είθε έν τγ) προσέχει ^ιεθνεΐ Εκθέσει μείζονος
νά τύχτρ ή πατρίς ημών εκτιμήσεως παροι
τών πεπολιτισμενων εθνών, ίνα στερεωθ^ ούτως
ή αγαθή ΐίία, δτι ή Ελλάς μικρά μέν άείποτε
καΐ ολιγάνθρωπος υπήρξε, μεγάλην βμως εσχε
και θέλει έχει άείποτε έκπολιτιστικήν άπο-
στολήν.

ΗλΙΑΣ ΛίΑΚΟΠΟΥλΟΖ.

Νέα εκδρομή)

ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΟΡΕΙΟΝ ΠΟΛΟΝ

Νέα εκδρομή εις τον Βόρειον Πόλον παρα-
σκευάζεται ύπο τήν άρχηγίαν τού υπολοχαγού
Ρόγερς.

Ό τολμηρός εξερευνητής φρονεί βτι πδίσα
προσπάθεια οιά πλοίου είνε ματαία* θά φθάσ-ι^
τούτο μέχρις ώρισμένου σημείου και εκεί θά α-
ναγκασθεί νά σταματήση έσφηνωμένον εν τοις
πάγοις ή θά ίιαρραγ^ ώς ή ^βίιηηβιιθ καΐ τόσα
άλλα ατυχή σκάφη.

* Προφανώς οΐ αριθμοί &?ν• εσφαλμένοι. Σημβρον χατ'
άχριβή άπογραφήν ο( μαβηται τ(5ν μέν έλληνιχών σχολείων
ύκκρβα(ν•νσι τας 12,000, ο( δε των γυμνασ(οιν η«αν
«ατά 70 λήξαν βχολιχ^ν Ιτος άχριβως 4,714.^^ ^

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

126

£Ι22Τυΐ^

Το σχέ^ιον «ύτοΰ λοιπόν έχει ώς έζης• ακο-
λούθους νος ύποτών συντρόφων, βίθισίλένωνδπως
αυτός ιΐς τάς άρχτιχάς έχ^ροριάς, θέλει αναχώ-
ρηση ίιά πλοίου εκ των προς άλιείαν των φα-
λαινών ναυπηγουαένων. Δια του πλοίου τούτου
θέλει προχωρη^Ό δ^ον ίυνηθη άρκτικώτερον
πέραν ττίς 78γ)ς (ΐ. πλάτους, έκεϊ ίε οί δ^οιπό-
ροι θ* άποβιβασΟώσι παρά τινι φυλτί Έσχ([λώων,
[Αεσω των δπο1ο)ν θα έγκατασταθώσιν.

Έ/. της συναντήσεως τοιαύτης τίνος φυλής έ-
ξήρτηται η επιτυχία της έχ<$ροριης. Ό υποπλοί-
αρχος Ρόγερς ελπίζει δτι θα πείση τον άρχηγον
της φυλής ταύτης να έχ^ρά(Αη προς άρχτον. Ή
συνοίία δλη θα πορίζηται τα προς το ζτ^ν
ίιά της θήρας χαι της αλιείας, προβαίνουσα
κατά (χηκος της αμερικάνικης άκτης.

Μετά πορίίαν ενός έτους υπολογίζει δτι θέ-
λουσιν ούτω άφιχθη εις το άκρωτήριον της Ενώ-
σεως. Έχει 5* η συνοίία θά ίιαιρεθτί.

"Άνδρες τινές ε'κ τών ^ωριαλεωτάτων θά έπι-
βώσι ίύο έλκηθρων, παραλα(;.βάνοντες ώς πλεί-
στας προι/.ηθείας, και εν [λέσω χεΐ|Λώνι θά τρα-
πώσι κατ* ευθείαν προς Βορράν. ΈλπΙς προς ευ-
ρεσιν νέας τροφής εν ττ) θερ(Λθκρασίο: του σηριείου
εκείνου ίέν υπάρχει, πρέπει λοιπόν νά βασισθώ-
σιν εις δσα τρόφιμα θά παραλάβωσι μεθ' εαυτών.

"Ολισθαίνοντες έπι της πεπηγυίας χιόνος ώς
τάχιστα και εφ* δσον ίύνανται οί ισχυροί κύνες
οίτινες θά σύρωσι τά έλκηθρα, θά σταματήσωσι
μόνον δταν καταναλώσωσι τά ημίση τών τρο-
φίμων, και θά στραφώσι προς τά οπίσω.

'Δλλά τότε αύτος δ υπολοχαγός και αρχη-
γός της έκίρομής επιβαίνων ελαφρότατου έλκη-
θρου και ακολουθούμενος ύφ' ενός μόνου συντρό-
φου, θ' άπέλθη μόνος ακολουθών την προς βορ-
ράν πορείαν έπι ίύο, τρεις ημέρας, δσον ίυνηθγ).

Διά του μέσου τούτου ελπίζει δτι αν ίέν πα-
τήση τόν ποία έπι του βορείου Πόλου, άλλα
βεβαίως θά φθάσγι εις μέρος δπου ίέν εφθασεν
ούίεις τών προγενεστέρων έζερευνητών.

Εύνόητον εινε πόσον έπίπονον και ριψοκίνίυνον
εσται το μεγαλεπήβολον τούτο σχέίιον εν τη
εκτελέσει και δποίαν ίύναμιν θελήσεως και ίύ-
ναμιν ενεργείας προϋποτίθησιν.

Έχουσι νά ύποστώσιν έκεϊ ψΰχος 60-70 βαθ-
μών ύπό το μηίέν. Έν τη θερμοκρασία ταύτη
δ οίνος καθίσταται σώμα στερεόν, μόνον ί* αν-
τέχει τό Ισχυρότατον οινόπνευμα. Ό υδράργυ-
ρος πήγνυται εις τοιούτον βαθμόν, ώστε ίύνα-
ται νά σφυρηλατηθη ώς 6 σίίηρος. Πάσα έπαφη
του ανθρωπίνου σώματος προς μέταλλα, άτινα
ώς γνωστόν εινε κάλοι αγωγοί της θερμότητας,
πάσα τοιαύτη επαφή καίει τό ίέρμα ώς πεπυ-

5αχτωμένος σίδηρος. Ούίεν έργαλεΐον η σκεύος
ύναται νά έγγίση τις άν ίεν ϊχη τάς χεί-

ρας κεκαλυμμένας ίιά δερματίνων παχύτατων
χειρίίων.

Παράίοζον φαινόμενον έκει εινε και τό της
αναπνοής. "Ανθρωπος ιστάμενος καθίσταται
μετ3& μικρόν αφανής περιβαλλόμενος ύπό νέ-
φους, δπερ ούίέν άλλο εινε η οι εκ τών 'ιίΐων
πνευμόνων εκπεμπόμενοι θερμοί άτμοΙ, συμ-
πυκνούμενοι περί αυτόν. Βαδίζων ί* δ άνθρω-
πος καταλείπει όπισθεν αύτου ταινίαν άτμοΰ,
ώς μηχανή σιίηροίρόμου.

ΙΣΛΑΝΔΙΚΗ ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ

"Εχομεν ύπ' δψιν άποσταλέν ήμϊν εξ Ισλαν-
δίας βιβλιάριον φέρον τόν τίτλον ΙϋϋΝΝ. Μή
δυνάμενοι νά κατανοήσωμεν ούίέ τόν τίτλον
ετι ούίέ τό είίος του τεύχους, δπερ εκ τής α-
ριθμήσεως τών σελίδων έφαίνετο φυλλάίιον πε-
ριοδικού συγγρ έμματος, άπετάθημεν προς σοφόν
άλλο^απόν, δστις ε«χε τήν προθυμίαν ν' άνε-
κοινώση ήμϊν τά έξής-σχετικά:

αΙΒϋΝΝ εινε ή σύζυγος του θεού τής ποιή-
σεως, παρ' Ίσλαν^οις χαλκευμένου ΒΓ&^ίβ, ανα-
λόγου προς τόν Απόλλωνα *τών Ελλήνων άρα
ΙΒϋΝΝ είνε εΐ^ος Μούσης.

Τό ύπό τόν άνω τίτλον βιβλιάριον αποτελεί
τό 7ον τεύχος του 5ου τόμου συλλογής διηγη-
μάτων προς ψυχαγωγίαν και ίιίασκαλίαν του
λαού. Τρεις άνδρες λόγιοι συνεργάζονται εΙς
τήν εκ^οσιν αυτού. Τούτων 6 μεν πρώτος εινε
ΐίίοΕ μεταφραστής φιλολογικών έργων, δ δεύ-
τερος διακεκριμένος γλωσσολόγος,^ τρίτος ί» συγ-
γραφεύς και ποιητής.

Ό τελευταίος ούτος έχει έκ^όσει τόμον ποιη-
μάτων, ών τίνα είνε αληθή καλλιτεχνήματα.
Και έν τφ ανά χείρας τεύχει περιέχεται #ν
ποίημα αυτού κατά μετάφρασιν, αρχικώς β
έλληνικόν. Τούτο ί' είνε τό Ποτάμι του κ. Ρ*
Δροσίνη. Ή ισλανδική μ.ετάφρασις εινε άπα- ^
ράμιλλος.

01 Ίσλανίοί εινε φιλοπονώτατοι. Προοίεύ-
ουσι ίέ ήρεμα χαι κατ' ολίγον έν τη λησμονη-
μένη πολική πατρί^ι των, ενίελεχώς εργαζόμε-
νοι. Αί φιλολογικαι σπου^άι παρ' αύτοις ^έν
ύστερούσι τόσον δσον ήίύνατό τις νά ύποθέση,
κρίνων αυτούς λαόν απλώς έργατικόν και άμα-
θη. Ή πρωτεύουσα τής Ισλανδίας ΗβγΙιί&ΎίΙ^,
χαίπερ μή ούσα μείζων χωρίου, κέκτηται δμως
σχολήν φιλολογικήν, εν η έχ τών γλωσσών υ-
ποχρεωτικώς ίιίάσχονται-'ί) αρχαία Ισλανδική,
ή σύγχρονος ισλανίιχή, ή ίανική, ή γερμανι-
κή, ή αγγλική, ή γαλλική, ή λατινική καΐ ή
αρχαία ελληνική Ι — Αι εξετάσεις τής σχοΐ^ής
ταύτης είνε αύστηρόταται χαΐ τά προγράμματα

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

Β23Τυΐ^

127

3ίβτά τον πλουτον Ισοίύνα(χα προς τάτών γερ-
ριανιχών γυ(χ.νασίων.

Ό (Χ€ταφράσας το Ποζάμι κ. Τ1ιοΓβΙθΊη88θη
εχιι (χεταφράο^ι χαι εκ των πο(η(ΐ.άτων του
Ρήγα Φερραίου. Έξ άλλων ίέ γλωσσών έχει
[ΐεταφρχσγ) ^ράρ.ατα του Σαιζττείρου χαί τι
ίρδμα εκ της σανσκριτικής Ι Άλλα και εκ των
αρχαίων ελληνικών επών έχει (χεταφρασθη
Ισλανίιστι ύπο Ε^ίΐ88θυαρ η *Ιλιας του Όμηρου.

Ή φιλολογία του εν τ^ άπωτάτν) πολικτί
)^ώρ^ ζώντος λαοΰ τούτου είνε ετι πενιχρά, και
όμως ίεν έλλείπουσιν ούτε αί εφημερίδες, ούτε
τα βιβλία, τά κύριον σκοπον έχοντα την φιλο-
).ΰγικην (χόρφωσιν των πολλών.

Εις τους Ίσλανίους πάντας είνε γνωστοί οι
πανάρχαιοι μύθοι των προπατόρων των εν τγ
αρχική γλώσση και θεωρούνται ιεροί. Αΰτος δ
πτωχότατος χωρικός οικονομεί το άργύριόν του,
δπως άγοράσγ) τους 12 τόμους τους περιέχοντας
της μυθολογίας τά κυριώτατα. Όθεν τά βι-
βλία ταύτα ανευρίσκει τις και εν τ^ πενιχρο-
τάτ•)!) καλύβγ).

»Ί^ού λοιπόν δτι έχει και δ ισλανδικές λαός
προσόντα, άτινα θα ηίύναντο να μιμηθώσι λαοί
άλλοι μάλλον πεπολιτισμένοι και ήττον με-
μονωμένοι ως εκ της γεωγραφικής αυτών θέσεως.

Β**

ι ■•• 11-^

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Οί ού^εν πράττοντες νομίζουσιν εαυτούς
Ικανούς «προς π&σαν έργασίαν.

Απαιτείται πολύ φιλοσοφικον πνεύμα, ίνα
παρατήρηση τις άπαξ δ,τι καθ' ήμέραν βλέπει.

Ή ευτυχία ίεν είνε ίιά την γυναίκα Ιίεα
αφχϊρημενη• παρίσταται αύτ^ πάντοτε ύπο τά
χαρακτηριστικά φιλτάτης μορφής.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Εινε γνωστόν πόσον οί κάτοικοι τής Μέσης
Αφρικής άσμενίζουσιν έζαιρέτως εΙς την τροφή ν
των λευκών μυρμήκων και £λλων ακόμη εντό-
μων, τά ^ιά τών δποίων παρασκευαζόμενα ίψα
**τέχουσιν επίζηλον θεσιν και έν αύταϊς ταϊς
Ρασιλικαϊς τραπέζαις. Πολλοί περιηγηταΐ α-
ναφερόντες το γεγονός, προσθέτουσιν δτι τά έίέ-
*ματα ταύτα ίέν είνε ούίόλως άνοστα, ώς
ηούνατό τις ν3ι ύποθέση' ιθαγενείς τίνες ούτω
τεχνηέντως παρασκευάζουσι ταΰτα, ώστε και
άπαξ τις τρώγων έξ αυτών εινε αδύνατον νά
λησρνησγ) το ηίύ και νόστιμον τής γεύσεως.
Το εθιμον τούτο, δπερ μέχρι τουίε είχε παρα-

τηρηθή μόνον εν τφ κέντρφ τής Αφρικής, υφί-
σταται και εΙς άλλας τροπικάς χώρας. Περιη-
γητής, εσχάτως περιηγηθείς το Ιν^ικον αρχι-
πέλαγος, γράφει δτι οί Ιθαγενείς λίχνοι τους
λευκούς μύρμηκας θεωρούσιν ώς έδεσμα έκλε-
κτότατον. Τά έντομα ταύτα εινε πτερωτά, τη ν
νύκτα ί ε βλέπει τις αυτά κατά σμήνη περιιπτά-
μενα πέριξ του φωτός. Προς σύλληψίν των το-
ποθετείται κάτωθεν του λύχνου ποτήριον πλή-
ρες ύδατος, έλκυόμενα ί ' εκ τής εν αύτω αντα-
νακλάσεως του φωτός έμπίπτουσι και συλλαμ-
βάνονται τά έντομα. "Οπως χρησιμεύσ6)σιν ώς
τροφή αποσπώνται απ* αυτών αί πτέρυγες
και ψήνονται τ. αναμιγνύονται μετ' αλεύρου,
παρασκευαζομένου ούτως εϊόους τινές γλυκίσμα-
τος, δπερ έχει την γεΰσιν του αμυγδάλου. Έκ-
τος τών μυρμήκων οί Ιθαγενείς ίέν φείδονται
και τών μελισσών και άλλων εντόμων. Μέλισσα
ώπτημένη εντός φύλλου μετ* ολίγου μέλιτος
θεωρείται λίχνευμα έξαιρέτως λεπτόν. Τά με-
γάλα έντομα οπτούνται απλώς και παρατίθεν-
ται μετ' ορύζης.

Καθ* έκάστην έβ^ομάία ίύναταΐ τις νά εϊπγ)
δτι επινοείται και νέα χρήσις του τηλεφώνου.
*Ήοη πρόκειται νά συγκοινωνώσι 5ι* αύτου προς
τάς πόλεις καΐ αυτά τά έξωθεν και μακράν του
λιμένος ευρισκόμενα πλοία. Ή ιίέα τής τοιαύ-
της χρησιμοποιήσεως του τηλεφώνου προήλθεν
εκ τούτου• Τά εις "Αβρην καταπλέοντα μεγάλα
πλοία, δπως εισπλεύσωσιν εις τον λιρ.ένα, είνε
ήναγκασμένα νά άναμένωσι την παλίρροιαν,
πολλάκις ^' έπι πολλάς ώρας μένουσιν μακράν
αυτού εΙς το άνοικτον πέλαγος, ένφ ϊσως οί ε-
πιβαίνοντες αύτου εχουσιν απόλυτον ανάγκην
νά συγκοινωνήσωσι προς τά εκτός. Ένεκα τού-
του, ή ύπερωκεάνειος ατμοπλοϊκή εταιρία έσκέ-
φθη νά κατα^ύσγ) εΙς ώρισμένον μέρος τηλεφω-
νικον σημαντήρα, σχήματος κυλιν^ροκωνικού,
δστις ^ι' υποβρυχίου καλωδίου θέλει συν^εθή
προς τον κεντρικον τηλεφωνικόν σταθμον τής
Άβρης, τον συγκοινωνούντα απ* ευθείας προς
τους Παρισίους. Τά μεγάλα ατμόπλοια εχουσι
πάντα τηλεφωνικήν συσκευήν, ίι' ης ί> πλοίαρ-
χος συγκοινωνεί άπο τής γέφυρας προς τά ά-
κρα του πλοίου* άρκει λοιπόν νά συνίεθγ) αυτή,
ύπό λέμβου εκπεμπόμενης ε'κ του πλοίου, προς
τον σημαντήρα οιά τηλεφωνικού σύρματος και
ιίού το πλοϊον τιθέμενον εΙς άμεσον συγκοινω-
νίαν προς την Άβρην πρώτον,ειτα ίέ προς τους
Παρισίους και τάς Βρυξέλλας Ι Ευρισκόμενος
τις τέσσαρα μίλια μακράν του εν τ^ Μάγχη
γαλλικού λιμένος, εν άνοικτφ πελάγει θά δύνα-
ται νά συνομιλη άκωλύτως προς την οίκογέ-
νειαν και τους φίλους του εν Παρισίοις η εν
Βρυξέλλαις Ι

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

128

£122ΤΖ^

Κατά τον χειμώνα τοΟ ΙδΒδπρ^ς τα 37 ο βα-
σιλεύς τής Βαυαρίας Λουδοβιχος ί^ερξ, χαθ' έ)ςάστην
έπΙ τών ώμων ορφνον μανΒύαν, φθάνοντα μέχρι των
αστραγάλων. * Ενεκα τούτου ουδείς ήδύνατο να τον
άναγνωρίση, αν δεν είχεν ίδτ) αύτον πρέτερον με το
ίνδυμα τούτο. Ήμέραν τινά Ό βασιλεύς βαδίζων μετά
μεσημβρίαν εν τω άναχτοριχω χήπφ του Μονάχου
ευρεν χαθήμενον έπι θρανίου μαθητήν τίνα τοΟ γυ-
μνασίου χαι έπαναλαμβάνοντα το μάθημα του,ένφ το
ψΰχος είχε φθάσει εις 12 βαθμούς ύπο το μηδέν. Ό
ΛουδοβΤχος τον έπλησίασε χαι έχ συμπαθείας τον ήρώ-
τησε διάφορα πράγματα, μεταξύ δε των άλλων χαι
διατι δεν μελετά εις τον οΐχόν του. Ό μαθητής του
γυμνασίου μη αναγνωρίσας τον βασιλέα άπήντησεν
είλιχρινώς δτι είνε πτωχός χαι οτι με τοιούτον ψύχος
εξω εινε περισσότερα ζέστη παρά είς το δωμάτιόν του.

— Και διατί τότε άφου έχεις άνάγχην, δεν ζητάς
βοήθειαν άπο τον βασιλέα; ήρώτησεν ο Λουδοβίκος.

— Άπ' αύτον τον σφιχτοχέρη ; άπήντησεν ό μα-
θητής, χρΤμα 'ςτο χαρτί που θά του γράψω.

Ό βασιλεύς ήρώτησεν είτα το δνομα χαι την
χατοιχίαν του μαθητού χαι άπήλθεν γελών.

Τήν έπομένην ήμέραν δ μαθητής έχάθητο εν
τφ δωματίφ του τρώγων, οτε εισέρχεται χωριχΌς φέ-
ρων έπιστολήν χαι ερωτών που νά άδειάση το χάρρον
με τά ξύλα. Ό μαθητής έδίσταζε νά λάβη τήν έπι-
στολήν νομίζων δτι Ιγεινε λάθος. 'Αλλ' επειδή δ
χωριχος επέμενε, άνοίξας αυτήν άνέγνωσε τά έξί)ς*
« Διά του φέροντος τήν παρουσαν θά λάβητε εν χάρ-
ρον ξύλα. Έίαν Ιχετε άνάγχην χαι άλλων άπευθυν-
θ•?[τε εΙςΛουδο6ϊχον τ^νσφιχτοχέρην.»

Τ^ άγγλιχΌν φύλλον (^I^&άγ'8 ΡιοΙογλΙ» γράφει τά
έπ6μενα:Τανυν150 θήλεις διδάχτορες(Ιί»(ϊγ ΒοοΙΟΓδ)
άσχουσι τήν ίατριχήν εν Νέα Ύόρχη, ένφ είς Βγοο-
Ιίίγη χαι είς άλλας πόλεις τών Ηνωμένων Πο-
λιτειών υπάρχει διπλάσιος αριθμός τοιούτων. Τινές
τών θηλέων τούτων δοχτέρων Ιχουσιν έτήσιον εισό-
δημα 2,000 λιρών στερλινών, δύο δε αυτών το δι-
πλάσιον. Μία μάλιστα τών νεαρών τούτων Ιερειών
του Άσχληπιου, ή μάλλον περιζήτητος δύναται νά
χαυχηθτ) δτι χατ' έτος συναθροίζει 5,000 λίρας στερ-
λίνας. 01 θήλεις ούτοι ιατροί περιορίζονται χυρίως
χαι χατά το παρΌν τουλάχιστον είς θεραπείαν ασθε-
νών μόνον του ιδίου γένους.

Ώς γνωστόν ή πριγχήπισσα ΡίρηβΙβΠί διΐίλθεν
δλας τάς πόλεις τής Ευρώπης δπως αδουσα εν τοΤς
ψδιχοΤς χαφενείοις, φουρχίζτ, τήν ύπερήφανον
οίχογένειάν της. Τανυν ή πριγκίπισσα ευρίσκεται
εν τφ Τουρχικψ χαφενείφ εν Βαίριγγ παρά τη
Βιέννη. *Οτε ποτέ ή πριγκίπισσα εύρίσχετο εν
ΟοίΙβηΒιΐΓ^, ή διαγωγή αυτής διήγειρε μέγα σκάν-
δαλον. Κύριος τις τήν έπομένην τ,μέρ<χ>» άπαντα φί-
λον έπι τής όδου* «^Ηχούσες τήν πριγχίπισσαν
Ρίβτηαΐβΐϋ;

— Βέβαια, χθες" άλλα μοί3 φαίνεται πώς δέν τά
καταφέρνει καλά 'ςτή μουσική.

— Μπά,μήν τΌπιστεύης.Καιαύτ^ τ^ κάμνει μόνον
διά νά φουρκίζη τήν οικογένεια της.

Νέα Ικδοσις περί το3 γένους τσυ μεγάλου Να-
πολέοντος. Εινε γνωστά τά ^δδμενα περί τίίς εξ
Ελλήνων καταγωγ-ζς αύτου, α ανέφερε χαι δ τήν
πραγματεία ν περί τών εν Κορσική Ελλήνων γρά-
φων εν τη «Εστία» κ. Φαρδύς. "Ηδη άλλος τις
συγγραφεύς ισχυρίζεται δτι ή οικογένεια Βοναπάρτο;ί
είνε τευτονικίΐς, γερμανικής καταγωγής. Ό συγγρα-
φεύς ούτος εινε δ κ. ΡβγΓβ, δστις εν νεωτάτφ αυτού
έργφ «Ν&ροΐέοη Ι β1 8οη ΐ6πιρ8(Ρ&π8,Ρίηηίη ΒΜοΙ
οΐ Οο) παρέχει ήμϊν τάς έξης ειδήσεις. « Άπο τοΐ>
ενδεκάτου, λέγει, μέχρι του δεκάτου τρίτου αιώνος
ήκμαζεν εν Γενούη ή επίσημος οικογένεια τών 0»-
άοΙίη^βΓ γερμανικής καταγωγής. Ή οικογένεια αυτή
άντεπροσώπευε τήν μερίδα του λαου,ήτο δικαιότατη,
και ύπερησπίζετο πάντοτε τάς ελευθερίας τοΟ λάου.
"Ενεκα τούτου έκαλεΤτο «ή καλή μερίς.» Ούτω το
δνομα «Βαοηα ρΑΓίβ» δοθέν είς τά πολυάριθμα μέ-
λη τής οικογενείας τών Καδολιγγέρων έμεινε ν ώς
παρεπώνυμον. Ή οικογένεια αυτή μεταστάσα βραδύ-
τερον είς τους φιλελευθέρους έχασε κατά μικρόν τον
πλοϋτον αυτής και τήν δύναμιν. Μέλη δέ τίνα αυτής
είσελθόντα βραδύτερον είς τήν ύπηρεσίαν τής Τρα-
πέζης του Αγίου Γεωργίου, ήτις είχε κτήσεις είς τϊ
έξωτερικον,ήλθον είς τήν Κορσικήν φέροντα το δνομα
Βιιοηαρ&Γΐβ.Έκ τούτων κατάγεται δ Ναπολέων δ Α'
και δλοι οΐ νυν Βοναπάρται.

Έν Αμερική λέγεται δτι άνεκαλύφθη δένδρον
έχον φύλλα τρίχροα, δηλονότι έχοντα τήν ιδιότητα
νά είνε λευκά τήν πρωίίαν, ερυθρά τήν μεσημβρίαν
και κυανά τήν έσπέραν. Τδ δένδρον τούτο θάλλει
άπο Σεπτεμβρίου μέχρι Νοεμβρίου.

Περί τής εξαιρετικής δριμύτητος του έφετεινου
χειμώνος δύναται νά μαρτυρηστ^ καΐ τδ εξής γεγο-
νός, δτι τήν 2 Φεβρουαρίου (ν.) κατέπεσεν έν τη
οάσει τής Σαχάρας Λαγκουάτ τήν ήμέραν μεν χιών,
τήν νύκτα δέ βροχή ραγδαία, συνοδευομένη ύπδ χα-
λάζης.

Αι πλουσιώτεραι θήραι γίνονται έν Αυστρία συν-
ήθως. Ό πρίγκηψ του Σάξ-Κοβούργου-Γόθα εσχά-
τως ώργάνωσε θήρας μεγάλας έν τοϊς κτήμασιν αυ-
τού, έν τρίσί δ* ήμέραις οΐ θηρευταί έφόνευσαν 1400
Φασιανούς και κονίκλους. Μετά ταΰτα δ μέγας δούξ
απήλθεν είς Στίφιγγεν, προς θήραν κάπρων. Έν δια-
στήματι εξ ωρών έφονεύθησαν 138 τοιαύτα ζίρα.
Μόνος δ μέγας δούξ, δστις είνε θηρευτής πεφημι-
σμένος διά τήν δεξιότητα αύτου, έφόνευσεν 60.

Καθ' άπασαν τήν Αύστροουγγρικήν μοναρχίαν ύ-
πάρχουσι 1353 μοναστήρια γυναικών, περιλαμβά-
νοντα 13,710 μοναχάς. Τά δύο τρίτα τούτων χρη-
σιμεύουσι προς άνατροφήν νεανίδων, άριθμοΰντα 20
χιλ.οίκοτρόφους και 200 χιλ. έξωτερικάς μαθήτριας.

Λησμονεί τί καλδν έπραξες διά νά πράξιρς τι
καλλίτερον.

Έν *Αθήν«ς βχ τον τυπογραφβίου τών καταστημάτων ανιχτη ΚΟΝΧΤΑΝΤΙΜΑΟΥ. νβββ-*1248

<^

Άριθ, 655 — Λεπτά βικοσι πέντε.

ΒΧΟΣ3 ΙΓ'.

ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

Τόμος ΚΕ'.

ΤΟ ΒΟΤΑΝΙ
ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

(Σννέχϋα* ϊ^% κροηγούμκνον φύλλον).

Γ

Ή ιστορία ενός χόχχου σίτου διαιρείται εΙς
τριΐς ριεγάλας ιτιριόίους• την σιτοράν,τον θιρι-
9|ΐόν χαΐ το άλώνισρια.

Ή σπορά εχιι τι το (χελαγχολικον, το (λυστη-
ριώ^ες. Οί βόες σύροντες εν κατηφείς το £ρο-
τρον έπι του φαλαχρού άγρου, ή 'τταραχελευ-
στιχη φωνή του δ^ηγοϋ αντηχούσα ώς ώρυγη
ίν τη άλάλφ ερη[Αί(|Ε, αί (χελανόπτεροι χορώναι
μετά χρωγμών ραριφίζουσαι την άρτι σπαρεισαν
αυλαχα, τά ^εν^ρα £φυλλα, όστεώ^η,δ ουρανός
χαριηλός χαι μ.ολυβ^οχρους, άποτελουσιν ειχόνα
τραγιχης σχεδόν επιβολής. Εινε αΰτη άρχη ίο-
χΐ|&ασ(ας, προοίριιον (χαρτυρίου Ι

Μετ' ολίγον 6 βορράς θα πνεύση παγε'ρος ά-
1Ρ0 άχρου £ΐς άχρον, η χιών θα χαλύψη ίι* επι-
ταφίου πέπλου την οΐψυχον γην . . .

Άλλ* δ γεωργός τότε χεχλεισμένος ε'ν τφ
ταπεινφ οΐχίσχφ, ού βαρύνει την στεγην χαι
φράττει την θύραν η χιών, μεταξύ της γυναι-
κός αύτου -^τις νήθει, των τεχνών άτινα άπο-
χοΐίΑουνται χυλιόριενα επι της τσεργας, τών
βοών, οίτινες άναμασσώσι τ& θερμαντιχον ρόβι
— προσατενίζει τί|ν παρηγορον πυράν, μειδιών
'^τίς προσδοκίας χαι της ελπίδος το μειδίαμα.
ΈντοΙς σπλάγχνοίς της νυν ταλαιπωρουμέ-
^'ϊς γης χατέθηχεν εν χαιρφ την τύχην εαυτού
χαι του οίχου. Οί τιθαμμενοι εχεΐνοι χρυσό-
χροοι χόχχοι ^ιά των οαχρύων του ουρανού
' αναστηθώσιν αυριον, ίιά των θωπειών τοΰ
ηλίου Ο* αυξηθώσιν στάχυες υπερήφανοι, θαλε-
ροί, εως ου τίλος χύψωσι τάς ξανθάς χεφαλάς
^0 τά χυρτλ ίρέπανα. Εινι φιλόστοργος (ΐή-
^Ρ "η γίΐ «υτη, ιινε άποθεματοφύλαξ πίστη,
«ολλαπλάσιον άποίίίουσα το εμπιστευθίν αύ-
|1ΐ. — Οϊ|χοι ! μίνον τους νεχρούς ημών ίίν άπο-

τοΜοζ α'^ιββε.

Ό αγρότης προσίοχςέ, 6 αγρότης ελπίζει.

Και Ι^ε — η χιών τήκεται ύπο του χρυσοβλε-
φάρου Φοίβου, χαι ΐίε δ πρώτος της χλόης ϊ-
ουλος ύποσχάζει, χαι Ι^έ λευχείμων του έαρος
νύμφη όρθουται η άμυγίαλη, χαΐ ΐίέ αί χ«λι-
^όνες ασυνάρτητα λαλουσιν εν τφ αιθέρι.

Οί αυχμηροί άγροι άπλούνται νυν σμαράγ-
ί ινοι χαι ή εύώίης της ήους πνοή πνέει επ' αυ-
τούς ώςεπί κυματΟ£ντα πόντον.

Ό αγρότης ίέν ελπίζει πλέον, ^έν προσίοχ^
— πιστεύει και ανυπομονεί.

Ύπό τήν έπίμονον θερμην του ηλίου ή γη ά-
πόλλυσι κατά μικρόν τήν άμεριμνον αύτης καλ-
λονήν. Τά ανωφελή άνθη μαραίνονται κάτω,
γίνονται καρποί επί τών ίένίρων τά πτηνά
κρύπτονται ε'ν ταϊς φωλεαΤς έπψάζοντα• οί στά-
χυες λυγίζονται ζηροί και μεμεστωμένοι.

Ή μνηστή του Ηλίου τεκνοποιεί, ή γη κα-
θίσταται μήτηρ !

Χαρμόσυνος εκτυλίσσεται ανά τους ζανθούς
αγρούς ή δευτέρα φάσις, ή δευτέρα του αγρο-
τικού δράματος σκηνή, δ θερισμός.

Λευκόπεπλοι νύμφαι κατά στίχους προβαί-
νουσαι, αί θερίστριαι πληρουσι τήν άγκάλην
νεοίρεπτων σταχυών και σελαγίζουσιν εν ταΐς
χερσιν αυτών ώς τόσαι ημισέληνοι τλ κοπτερά
δρέπανα. Πλανώνται οί πολύστικτοι βόες ελεύ-
θεροι, ίρέποντες τά ύπολειφθεντα στελέχη. Ό
όνος απέρχεται φέρων εις το άλώνιον τους βα-
ρείς θυσάνους και κλεπτών εκ του ΐίίου φόρ-
του. Ό αγρότης δ^ηγών το φορτηγον ^5ει ύπό
τον πλατύγυρον πιλόν του.

Ή τρίτη και τελευταία, ή κατακλείς, εινε ή
Ιώίης και πανηγυρική. "Ιπποι εν καλπα-
σμφ λειαίνοντες τους έστρωμένους στάχυας.
Βόες σύροντες αρχαϊκά άρματα ύπό αρρενωπών
παρθένων έλαυνομενα. ΚραυγαΙ παροτρύνουσαι
εις έργον. Συρφετός παιίίων. Φωναι ζώων. Ή-
χοι όργάνοϊν ύπό τήν σκιάν τών καλυβών ...

Ή ιστορία ενός κόκκου σίτου ^έν εινε τόσον
απλή, δσον νόμίζουσιν οί κάτοικοι τών πόλεων.

ΙΑ'

Αΐ β^ο κολοχύνθοκ

Όλόκληρος ή οικογένεια του Καρανίκου ήτο
άπησχολημένη «Ιςτόν θερισμόν %ο^Ι Λ^ον ποοσ*

130

£3 23ΤΙ^^

βλθη ίτι δπως βοηθησωσιν ιΐς την ίργασίαν η
εν Βυστρίτζγ) άποκ«τδσττ,(Λένη κόρη Μαριώ (χε-
τά του συζύγου καΐ Ι υίος Λουκάς (χετά της
γυναικός αυτού εκ Κρυνερίτου. Τούτο γίνεται
συνήθως (;.εταξύ συγγενών η φιλικών οικογενειών
κατά τον θερισ[λόν. Όταν τού ένος τα σπαρτά
εί>έ «ως όψΐ[χώτερα, και έπθ(χένως εΰκαιρεΐ καθ*
δν χρόνον ό άλλος θερίζει, συ|Λπράττει ρ.ετ' αυ-
τού• εκείνος ί' είτα άποίίδει τα ϊσα. Διά της
αλληλοβοήθειας ταύτης η εργασία τα/ύτερον
και άνετώτερον εκτελείται.

Ή Μαριώ έφερε μεθ* εαυτής και το θηλά-
ζον βρέφος, ηλικίας εξ (χηνών [χόλις, έντος [χαλ-
λίνων ύφασ|/.άτων εσπαργανωμενον και σχοινό-
ζωστον. Ή παρουσία τού κλαυθ[χηρίζοντος νη-
πίου καθίστα (χέν ίσως την σκηνην τού θερισ^χού
γραφικωτέραν, άλλα παρεκώλυε την έργασίαν,
καθότι ου (χόνον ή μητηρ ύπεχρεουτο να κραττ,
διαρκώς τον (χικρον λαίμαργον εν τφ γεγυμνω-
(χενω κόλπφ, αλλά και ί> πάππος και η |χά|χ|χη
προσηρχοντο επανειλημμένως ύπο την καρυάν με
το ^ρέπανον ανά χεϊρας,ϊνα θωπεύσωσι τον πρώ-
τον αυτών εγγονον, δν ζηλοτύπως προσέβλεπεν
^ άτβκνος Λουκάς.

Τον Γιαννιον άπησχόλει πάντοτε η φύλαζις
τού ποιμνίου. "Αν μόνον πρόβατα άπετελουν
αύτο,θά η^ύνατο ν' άφηση ηίη ταύτα ελεύθερα
μετά τών βοών επι τών νεοθερίστων αγρών, νά
προσέλθτ; ίέ και αύτος αρωγές εις την εργασίαν.
'Λλλ' η μείζων τού ποιμνίου μερίς ήσαν αίγες,
παμφάγοι, φθοροποιοί, ίκαναι νά καταφάγωσι
και τά φύλλα" και τον φλοιον τών άνά τους
αγρούς πεφυτευμένων ελαίων. "Ηρχετο λοιπόν
μόνον επι στιγμήν, ϊνα παραλάβτϊ τροφην και
αναχωρεί πάλιν εις το ^άσος. Άνεζητβι ίέ νύν
τά πυκνότατα, τά ερημότατα αυτού μέρη.

Έκεΐ, ένψ το ποίμνιον εβοσκεν, έξηπλωμένο;
ύπο τάς ίρύς η τάς πεύκας δ βοσκό; εμελώ-
ίει ίιά της φλογέρας τους μυστικούς αυτού
-ττόνους.

Και <ϊεν ήσαν νύν οι φθόγγοι τού αυλού ήρε-
μος έκίήλωαις παραπόνου, αποχαιρετισμός γλυ-
κύς προς τους φιλτάτους τόπους, ους ε^μελλε νά
καταλίπτϊ μετά ίύο μήνας. Όχι, ησχν κραυγαί
πάθους βιαίου, θερμού, στεναγμοί μελωίικοί,
αλλά οϊους έκβάλλει πνοή ασθματική, πνοή
τρομώοης εκ τών παλμών της καρίίας. Ό ποι-
μην ητο ερωτευμένος, δ Γιαννιός ηγάπα την
Ζεμφύραν !

Ένόει πληρέστατα δτι το αίσθημα αυτού ητο
άνόσιον, παράλογον, άσκοπον. Έγνώριζ^ν δτι αν
άπεκαλύπτετο η προς την Άθιγγανί^α αγάπη
του, θά επέσυρε τού πατρός την άράν, τού ιε-
ρέως τον άφορισμον,τώνσυγχωρικών τους μυκτη-
ρισμούς. Τις; αύτος δ υίος τού εντίμου Καρανί-
κου ν* άγαπήσ•/) ν.ίαν Άθιγγανίία. πλάνητα.

άνέστιον, μυσαράν, άβάπτιστον ! Και δμως

την ηγάπα !

Έν τω οϊκ(ι) «ύτού, εν τω χωρίω εβλεπον την
δ7.ονέν αυζουσαν άλλοίωσιν τού προσώπου, την
ί ιαρκη μελαγχολίαν, την συχνην άλλοφροσύνγ,ν
τού νεαρού χωρικού, άλλ' άπέίιίον ταύτα εις
την επι ττί προσεχεΙ αναχωρήσει λύπην. Και
αύτη ή μητηρ πολλάκις έλεγε τψ γέροντι Κα-
ρανίκω:

— Όλο σεκλετισμένο ειν* αύτο το παιί ,
κατάκαρ^α τώχει πάρη με το ταχζιχο' μιαν εν-
νοιχ τώχω 'ςτόν νού μου. Μήτε τρώει, δλο συλ-
λογισμένο είνε .. . .

— "Ετσι είνε τώρα* πρώτη βολά πού φεύγίΐ
άφ' το χωρ'Ο Χ«ί θαρρεί πλειά πώς άλλος κό-
σμος ίέν είνε. βαρύ το ταχτικό μά έχει και τα
καλά του* θά γνωρίση κόσμο, θά ιί^ μεγάλα ις
πολιτείαις. θάνατος ίέν είνε* τόσα παιδιά πγ-
γαν άπ* το χωρίο κ' ήρθανε καλλιώτ ερα. Ό^
δ κόσμος κι' δ Κοσμάς, γυναίκα.

Εννοείται δμως δτι οι πλείστοι τών χωρικών,
Χοία. ίέ οι νέοι και κατά την Λ^βεντιατ αντί-
ζηλοι τού Γιαννιού, έθεώρουν την επι ττ, μελλού-
ση αναχωρήσει λύπην αυτού ύπερβολικήν και μό-
νον ούχι γελοίαν.

— Το βυζασταρούίι πώς ν' άφήσΐ(ΐ τη μαν-
νούλα του ! ελεγεν εΙς.

— Κορίτσι, βλέπεις, τού λόγου του, πού το
μικραρραβο)νιάσανε καί θά φύγη άπ* το χωρίο
με τά κλάμματα ! έπεφώνει άλλος.

Ό ίέ γέρων πάρεδρος, μονόχειρ, άπολέσας την
(^εζιάν εν ττ] μάχη τού Φαλήρου ύπο τον Κα-
ραισκάκην, έκίνει οίκτείρων την κεφαλήν:

— "Αϊ μωρέ, τά παλληκάρια της φακής, που
θά πάρουνε και την ΙΙόλι Ι . . .

Και δ ταλαίπωρος ποιμήν έμάνθανε τι έλέγε-
το περί αυτού και ίεν ήίύνατο ν* άπολογηθη.
Διά τούτο άπέφευγεν δσον ήί^ύνατο την βπικοι-
νωνίαν τών ανθρώπων και έζωμολογειτο εις την
άψυχον φύσιν ίιά τού αυλού την αληθή τών
πόνων του αΐτίαν. "Οταν ίέ ή μουσική ίεν έπ-
ήρκει, δταν εζβχείλιζεν ή καρδία, τότε πλέον
αφύπνιζε την ηχώ τού βουνού περιπαθής ερωτι-
κή ελεγεία.

"Αν άίιάκριτον ους ήκουε το ασ^χα τού ποι-
μένος, ίσως θά εμάντευε το τρυφερον αυτού μυ-
στικόν, άλλ' δ Γιαννιός τρίε μόνον δταν ήτο βέ-
βαιος δτι ίέν ιίχεν άλλους άκροατάς ή τάς αί-
γας, τά πρόβατα και τον κύνα του Αχμέτ.
Ι Ή ελεγεία αυτή ητο παλαιέν τι $σμα, δίίτερ
είχεν άκούση ένπανηγύρει,ύπό καλλιφώνου λυρω-
^ού άι^όμενον, και νύν άνιπόλει και νύν έπικαί-
ρως έψαλλε κατά τάς σεληνοφεγγεΐς εσπέρας του
Ιουνίου: το ζραγουάι της Τσιγγάνας.

"ΛαΧοι αγαπούν μβλαχριναις «ι* άλλοι ζ<χνθομαλλού«α*(
Κ* εγώ αγαπώ μ^ά Γνφτισσα χ' έν^γΤ^ίγγάνου ίψΡ5•

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγνηΟΟ^Ι^

1ΒίΣί'ίτ^^

131

Τώχ» *ντρο*ή γιά νά το 'ιτω κα\ να τ^ 'μολογησω,
Κι* α' τό βαστήξω μυστιχ^ μου τρώκι τα σωβιχά μου.

Ό Γιαννιός αετά την νύκτα εκείνην της (χέ-
θης ίέν ιπανεΐ^ε την Άθιγγανίία. "Απαξ έπΙ
ζροφάσει οτι η^θε διά τον πέλεκυν του αδελ-
φού, έπεσ/.έφθη την καλύβην του Γυφτοκά-
δουρα, αλλ* εύρε ταύτην κλειστην ερ,αθε ί* εν
τω χωρί^ρ ΤζατΓΟυρνια δτι δ σιδηρουργός περι-
ώίευε τά ρ.εσόγεια χωρία προς έζεύρεσιν εργα-
σίας.

Ό ποιμην εύρίσκετο νυν εν τω σηρ,είω, εν ω
6 χωρισ(ΐ.ός οζύνει τον έρωτα ώς δ τροχός την
αάχαιραν. *Αφ* ενός η ά^Λφιβολία περί των αΐ-
σθη(Αάτων, άτινα η κόρη έτρεφε προς αύτον
|Αετα τάς σκηνάς της νυκτός εκείνης, άφ'έτέρου
το άίύνατοντου νά έπανίίτ) αΰτην και νά εξευ-
αενίστρ εν ανάγκη, συνεσφιγγον ώς σιαγόνες
λαβίίοςτην καρ^ίαν του νεανίου.

Καταλιπών (Λονον το ποίρι,νιον εν τφ 5άσει,
εςέ^ρα[Α6 πάλιν εις την καλύβην του Αθιγ-
γάνου. Εύρε ί* αύτον (χόνον ^ινίζοντα σίοηρα
καΐ εριχθεν δτι η κόρη έσταχυολόγει εν τοις νε-
οθιρίστοις άγροίς των Γουβών, ίηλαίη συνέλε-
γε στάχυας λησ[Αονηθέντας, ^ιαφυγόντας το ί ρέ-
πανον η σκορπισθέντας κατά την (Λεταφοράν.

Ό ποψην την νύκτα έκείνην ^έν εκοΐ(Λήθη.
Άφ' ένος πάλιν ανησυχεί εκ προοιμιίων έπι τγ
\ίί<^ δτι ρ,ετά τινας ώρας θα έπανίίη τους γα-
λανούς της άθιγγανίίος όφθαλ(χούς, άφ' έτερου
εσυλλογίζετο τίνα άποχρώσαν ^ικαιολογίαν νά
ιυργ), όπως ελευθέρως άποτείνγ) προς αύτην τον
λόγον, δπως [/.αλάζη αύτην ά(χα, αν έ(Λνησικά-
χει κ«τ* αύτου.

Μετά τον Έρ[ΐ.ην δ Έρως είνε δ (ΐαλλον πο-
λυαήχκνος των θεών. Ό Γιαννιός εύρεν, εύρεν !

Άπο βαθεος όρθρου ώίήγησε το ποίρινιον
προς το (Αέρος του δάσους, δπερ εκείτο εγγύς
των νβοθερίστων αγρών και άπό λοφίσκου τίνος
έπεσκόπει. Και είίε τους χωρικούς έρχοαένους,
τους (Λεν φιλόπονους πρωϊαίτερον, τους ίέ ^α-
θύμους βρα^ύτερον, και διέκρινε τέλος πέραν
έκεϊ (ΐ,έσφ ζανθοΰ τίνος άγρου σταχυολογούσαν
την Ζε(Αφύραν. Ήντλησε θάρρος, δσον ηίυνη-
θη εκ της έρωτευ(ΐ.ένης καρδίας του, και διηύ-
θυνε το βη(χα προς αύτην.

*Δκούσασα τί συντριβόαενα ύπο τους ποίας
του ξηρά στελέχη ήγειρε την κεφαλήν, άλλ'
έξηκολούθησε το έργον πάλιν [χ,ετ' αδιαφορίας.
Το αί(χα του ποψενος επάγωσεν εν τούτοις ε-
τ:\Ύ^(5ίχσ% ίιστάζων και εστάθη :

— Καλή *(ΐ.ερα, είπ» ίειλώς.

— Καλή σου '[χερα, άπεκρίνατο ίίχως νά
στρέψη προς αύτον το βλ£(χ.|λα.

— Είχα κάτι νά σου ζητήσω.

— 'Σ τους δρισ(ΐ.ούς σου.

— Ξέρεις το φειίόχορτο. .. .

— Τώχω (Λαθη[χένα άπ* τη [χάννα (χου.

— "Οσο ανάφτει ή ζέστη τόσο γεμίζει δ
τόπος φείίια. Δεν (χου ίίνεις μια ψύχα για
κάλο και γιά κακό ... "Η μπά κ* είσαι ακό-
μα μανιωμένη μαζί μου; προσέθηκε μετά τόνου
συντριβής και μετανοίας.

Εκείνη έμειίίασε :

— Δεν ξεσυνερίζομαι τους μεθυσμένους αν-
θρώπους, ειπεν. Και *ςτά 'στερνά ίέν είμαι ίά
και τόσο άπονη νά σ*άφήσω νά σε φάνε τά
φείίια. Μόν' που τώχω φυλαγμένο 'ςτήν καλύ-
βα .. . Έλα το ίειλ'.νό πέρα 'ς την 'ψηλή
κουκουναριά νά σ' το φέρω.

— "Αξιος δ μισθός σου, είπεν άναθαρρήσας
τέλος δ ποιμήν και περιχαρής δτι έξησφάλιζε
ίευτέραν συνάντησιν. Και 'ς το γάμο σου,
προσέθηκε, με τον τρανότερο πρωτόγυφτο του
κόσμου.

Και άπεμακρύνθη γελών, ένφ εκείνη έφώνει
ίήθεν οργίλως:

— *Στάσου, στάσου Γιαννιέ, πάρ' και της
εύχαίς μαζί νά της κάνης χλωροτΰρι.

Περί την οείλην δ ποιμήν ύπο την ύψηλήν
κουκουναριάν ανέμενε μετά παλμών τήν ελευ-
σιν της Άθιγγανίίος. Και έπεφάνη αυτή τέλος
ζωηρά, μειίιώσα. Άνέσυρεν άπο του κόλπου
μικράν ξηράν κολοκύνθην και ετεινεν αυτήν
προς τον ποιμένα :

— Έδω ιΐνβ το φειδ6χορτο, της μαύρης γη; βοτάνι
*0«ου το φάν] τρβΓς φορα\ς φεΓ8( δεν τόνε πιάνει !

έφώνησεν, εμμέτρως ούτω συνιστώσα το
φάρμακον. Και προσέθηκε ταπεινότερον εν πεζφ
λόγφ :

— Είνε τριμμένο σκόνι. Παίρνεις πέντ' έξη
πρέζαις 'ς το νερό, 'ς το γάλα, 'ς το κρασί ή
έτσι στεγναις της καταπίνεις το πρωί νηστικός,
τρεις 'μέραις 'ς τήν άράία.

— Τί θες καλλιώτερα γιά το φειίόχορτο,
λεφτά ή στάρι ; ήρώτησεν δ ποιμήν.

— Νά χάρης τά λεφτά σου και το στάρι
σου. 'Σ το κάνω γιά ψυχικό, άρε Γιαννιέ, νά
μή σε φαν τά φεί^ια, τέτοιον λεβέντη !

Και εστράφη νά φύγη είρωνικώς γελώσα.
Αίφνης εστάθη ώς νά έσυλλογίσθη τι.

— 'Σ τώχω 'πη ; Ξέρω και άλλο βοτάνι.
"Αμα τώχεις χρεία, ζήτα το. Και προσέδλεψεν
αύτον άτενώς.

— τι βοτάνι ;

— Τί βοτάνι ; Της αγάπης το βοτάνι. "Αμα
που θες νά κάνης γυναίκα νάρθη νά πέση 'ς τά
ποδάρια σου, άμα πού θες νά ίεθης παντοτινά
με τήν αγάπη της, ίεν έχεις άλλο παρά νά φήες
εσύ άπο ίαύτο και νά τήν κάνης κι* αυτήν νά
φάη.

ΟΪ9ϊΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

1 2

Έ 23Τ !▲

Ό Γιαννιός άνβσχίρτησιν

— Άληθβια (Λοΰ λίς η παρα(Λύθί«;

— Τά χοράχ)κ να φαν τη γλωσσά (Λου, αν
λέω ψέ|Αα.ατα, βκιτι σοβαρώς η κόρη.

— '0::οια γυναίκα ;

— Και παντρ€(Α(Χ£νν) κι' ανύπαν^ρτ,, και
ιταπαίιά και καλόγρΐ(ϊα.

— Και θαρθ^ να πέση *ς τα ποδάρια ρου ;

— Πριν εβγγ) δ ήλιος ^εύτδρη φορά άπ* την
ωρα «ου της ίόσης να φάτ().

— Και θά (χ' άγαπήστ(| πολύ; ήρώτησε
πάλιν 6 βοσκός αλλοφρόνων.

— Σου ιίπα: παντοτινή αγάπη θά σας ίέσγι
τους ίυδ, ούτι & θιος ουτΕ δ Σαϊτάνης '(Λπο-
ροϋν να σας ζιχ^ωρίσουν.

— Που τώχ€ΐς το βοτάνι ; δίπεν 6 Γιαννιός
(λδτά τίνα ίισταγμόν.

Ή ΆθιγγανΙς εσυρεν εκ του κόλπου έτέραν
κολοκύνθην [λίκροτέραν της πρώτης.

— Δό "(Αου το ! ιιπβ σύνοφρυς δ ποιμήν.

— Δεν σ' το χαρίζω, είπεν ή Ζβ(χφύρα (Λβι-
ίιώσα και κρύπτουσα την κολοκύνθην εν τφ
κόλπφ, ^έν εινε για ψυχικό 'σάν ταλλο,•., θά
τάκριβοπλερώσ'/)ς.

—"Ελα, πόσα; είπεν άνυπθ|ΛΟνως κρούων τον
ποία.

— Ένα κοίλο στάρι Ι

— 'Μίλα καλά Ι ενα κοίλο στάρι για το
βοτάνι ;

— Και ίέν την ξετψ^ς την αγάπη τόσο ;

— "Αϊντι, ενα κοίλο στάρι* φίρ *το.

— Και το στάρι ;

— Ά[Λα σηκώσουρ.ε τάλώνι.

Ή Άθιγγανις εστη «δυσπιστούσα :

— "Αν, σε πιστεύω ! είπε και είωκεν αύτφ
το (ΐ,αγικον βότανον. Μόνον βάνε καλά 'ς το λο-
γισ(/.ό σου τί κρατάς 'ς τα χέρια σου. Μην κά-
νης κα(Λ[λΐά κουτουράία και βροντήσιτις υστέρα
το κεφάλι σου άπο κατά *ής, προσεθηκε ίιά
τόνου έπισή(^ί.ου.

Ό Γιαννιός έλαβε την (χικρλν κολοκύνθην,
προσήλωσε το βλέ(Α(Λα έπ* αυτής και είτα έ-
κρυψε τον θησαυρον εις το σελάχιόν του, βε-
βυθισ(χενος εις σκέψεις.

— Νάζερα για ποια λιγερή του χωρίου τα
(χαγερεύεις Ι έφώνησε πονηρώς γελώσα ή Άθιγ-
γανις καΐ έγένετο άφαντος (χεταζύ των θάρ,νων.

ΙΒ'

Α( τηγανίτα» τ9\ς «υρΑς Βάββιας.

Ό ποΐ(χήν γενόμενος κύριος του πανίσχυρου
βοτάνου κατελήφθη ύπο παράφορου νευρικής
χαράς. Ώίήγησεν αύθωρει το ποί|χνιον προς το
ίνίότατον του δάσους γελών (/.όνος, ^ίων, συ-

ριζων, τύπτων τα ίένίρα ίιά της ριακράς ρά-
βδου. Και έφερε συνεχώς την χ«ϊρα προς το σε-
λάχιόν ϊνα βεβαιωθτ) δτι ητο έκεϊ ασφαλώς
τεθεψένη ή (Αίκρά κολοκύνθη και περιέστρεφεν
έπιτφ έλαχίστωκρότφ φιλύποπτατά βλέριριατα,
ώς αν έφοβεϊτοεπιίροριήνκατά του άνεκτιρ,ήτου
εκείνου θησαυρού. Φθάς τέλος εις |/.έρος σύνίβν^ρον
έκαθέσθη κατά γης και,|Αεθ'ής εύλαβεΐαςθά -ηγ-
γιζεν ίερονλείψανον, εξήγαγε την κολοκύνθτ,ν.
Αφήρεσε (χετά προσοχής το (;.ικρον ξυλάριον, 5ι*
ου ην πεφραγ|Χ£νον το στόρ.ιον, και εκυψεν ό*
σφραινόμενος. Είτα έκένωσε (χέρος του περιβχο-
[Λένου εν ττ) παλάμγ), άφου επείσθη κω^ωνίσας
αύτο παροο το ους δτι περιείχετο κόνις εντός.
*Ητο ί' αληθώς κόνις λεπτότατη έρυθρωπή•
ούίε(χίαν άνέπεριπεν όσ(χήν, αλλ* είχε γευσιν
ίρΐ[Αειαν, ώς έίήλωσεν δ (Αορφασ[;.ος του ποι-
(λένος, δστις μετά τίνα ίισταγμον έτόλμησε να
εγγίση την γλώσσαν έπ' αυτής.

— Καίει και πιπερίζει 'σαν την αγάπη Ι
είπε καθ' έαυτον δ νεανίας και άπέπτυσε το
φίλτρον.

"Εκλεισε πάλιν καλώς την κολοκύνθην και
εκρυψεν αυτήν χάριν πλείονος ασφαλείας εν τφ
κόλπφ. Στηρίξας ίέ τήν ^άχιν επί κορμού ίρυος
έβυθίσθη εις σκέψεις.

— Τήν εχω \ τά χέρια μου τώρα σαν πουλί
πιασμένο 'ς το βρόχο. Άμα που καταφέρω με
μαργιολιά νά της ^ώσω να φάη απ το βο-
τάνι — το είπε ατή της — πριν βασιλέψγ) ί εύ-
τερη φορά δ ήλιος θάρθ^ 'ς τήν αγκαλιά μου.. .

Και δ νεανίας ταύτα συλλογιζόμενος έμει^ία
αύταρέσκως έπι τ^ προσ^οκί^ της ευτυχούς
ταύτης ώρας. Αίφνης συνωφρυώθη*

— Μ* αν ίέν εινε αληθινό το βοτάνι ; . . .
"'Αν εινε κανένα ψευτόχορτο έκεϊ κοπανισμέ-
νο κι* ούτε αγάπη φέρνει ούτε διάολο ; . . .
"Αν μου τώ^ωσεν ή παλιοατσιγγάνα γιά νά
κάνη σεργιάνι ; . . . Άν κατάλαέε τίποτες και
τώκανε έτσι για να της ^ώσω τάχας νά φάη
κ* υστέρα αντί ναρθη νά πέσγ) *ς τά ποίάρια
μου, ν&ρθγ) νά μου 'ΐζγ. "Ορσε πέντε φάοκελα
και σένα και του βοτανιοΰ σου καΐ τής ά^'ά-
πης σου ; . . .

Άλλ*άνεμνήσθη πάλιν του δρκου τής 'Αθιγ-
γανίίος περί τής Ισχύος του φίλτρου, άνεμνή-
σθη των σοβαρών λόγων αυτής.

— *Οχι, ίέν γίνεται. . . τά λόγια που μοΰ
είπε ίέν ήτον άνθρωπου που κάνει χάζι, ητον
λόγια πολύ γνωστικά — ΤΙ μου είπε; — αΣυλ-
λογίσου τΐ κρατάς *ς τά χέρια σου και ϊχε το
νου σου μήν κάνΥις καμμιά κουτουρο^^α και με-
τά νοιώστρς υστέρα. Τήρα μήν π^ς 'ς τά τυφ^ά
και ίεθης με αγάπη που ίεν θά 'μπορτ) ούτε
θεός ούτε 'ίιάολος νά σε 'λευτερώση.»

Ή άνάμνησις τών λόγων αυτών και του έ-

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

£3Σ2Χ Ι^

133

ιρισηίλου τρόπου, ίι* ου άπηγγέλθησαν ύπο την
(Α£γάλην κουκουνβριάν, ενίσχυσε (χεν την πεποί-
Οησιν του άφελοΰς χωρι)^οΰ περί της ισχύος του
βοτάνου, αλλ* αφ' έτερου είωκε λαβην ιΐς νέ«ν
σειράν ΰυσαρέστων σκέψεων.

— *Αν είνε σωστά αυτά που (Αου ιίπε ; αν
πάω 'ς τάληθεια και ίεθώ *ς τά σίδερα της α-
γάπης σκλάβος παντοτεινός; Νά τη στεφανωθώ;
Οίτε 'ς τον νου (χου ίέντο βάζω. Πρέπει τό-
τες νά παρατήσω το σπίτι ρ,ου, νά φύγω γιά
πάντα άφ' το χωριό και νά φκιάνω κ' εγώ κό-
σκινα και ντέφια μιαζί της η νά φυσσάω τη
φωτιά του στραβοπεΟερου (Λου.

Και ι ποΐ[Αήν έΐΑεΓ^ίασε β6βιασ[Λένως έπι ττί
υποθέσει ταύτγ).

— Μωρέ, τι πνίγου(Λε *ς τά ρηχά 1 έσκέφθη
αίφνης και άνεσηκώθη ως ϊνα απόρριψη τους
βαρύνοντας αύτον ίυσαρέστους λογισ(;-ϋύς. 'Σέ
ίυο (Αηνους θέλοντας ριή θέλοντας θά πάω στρα-
τιο>της• ίυο χρόνια θά περάσω (Αακρυά άπ' το
χωριό. 'Σέ ίυο χρόνια χωρίζουν άνίρόγυνα στε-
φχνω[χένα άπ* το ίεσπότη και θά [ΐ.έ βαστήζτ)
έ|ΐένα άλυσσο5ε[Αένο της Γύφτισσας το βοτάνι;..
Και άνε/.άγ;(^ασε τόσφ θορυβωίώς, ώστε δ κύων
άπεκρίνατο ίι* ύλακών.

Ούτω το λογικον (χετά άσηααντον α|Λυναν
παρέ^ωκε και τά τελευταία όπλα εις το πανί-
σχυρον αϊσθηΐΛα. Ό καγχασριος εκείνος ητο ή
έπικύρωσις της ρ,οιραίας συνθήκης Ι Ό αντί-
παλο; καθίστατο εΙς το έζης ίοΰλος έκτελών τά
θεληρ•ατα του κυρίου. Και πρώτον ώφειλε νυν
νά (Ληχανευθτ) τρόπον, δπως η ΆΟιγγανΙς γευο-
μένη του βοτάνου, ύποκύψγ) εις την ^ύναρ.ιν ην
αύτη παρεσκεύασε καΐ ένεπιστεύθη εΙς ζένας
χείρας, ούίαμ,ώς ύποθετουσα δτι ήίύνατό ποτέ
νά στραφνί καθ' έαυτης, Γόησσα γοητευο[Λένη
οιά των ι^ίων γοητειών ητό τι (χέγα, πρωτο-
φανές» αδύνατον Ισως.

Πιθανώτατα αύτη η παρασκευάσασα το φίλ-
τρον έγνώριζε την γευσιν και τά άλλα διακρι-
τικά αύτου. Έπρεπε λοιπόν η ίιά της βίας νά
?^γχΐ 'τήν κόνιν η τεχνηέντως (Λε{Αΐγ(Λένην ε*ν ε-
^έσ(λατι καταλλήλω, δπως άποκρύψγ) την τε
^ρΐ|ΑεΤαν γευσιν και το χρώ[ΐ.α καΐ £λλα έν^ε-
χόριενα συστατικά.

Προ)τη σκέψις του ποιριένος ητο νά εξαναγ-
κάσγι '^ην Ζευ.φύραν εις βιαίαν κατάποσιν του
βοτάνου. Πώς; Είτε συλλαμβάνων και ίεσ|Λεύων
αύτην, εϊτε ένείρεύων καθ* ην ώραν θά ε'κοιαάτο
εν τφ οϊκφ. Άλλ' ευθύς απέρριψε και τά ίύο
ταύτα σχέδια ώς ^υσεκτέλεστακαι ριψοκίνδυνα.
Έυ,ενε λοιπόν ή εν καταλλήλφ τροφ^ άνά[Λΐ-
ζις της κόνεως. Έν γάλακτι η τυρώ ; άίύνατον
ώς εκ της ^ιαφορ5ίς του χρώ[Λατος. *ί3ν αρτω ;
νκί, αλλά τις θά έζύμιου τον άρτον; Έν οσπρίο'.ς
ών τά ποικίλα και ίρΐ[Αέα καρυκεύ[χατα τελείως

άπεκρυπτον την γευσιν και το χρώ(ΐ,α της κό-
νεως; Βεβαίως τούτο ητο και άσφαλέστιρον
και ριάλλον ευχερές, καθότι εν τφ ύϊ^ύι παρε-
σκευασριενφ φαγητφ η^ύνατο ν* άναρ-ίζη τις
έπικαίρως το φίλτρον. Άλλα πώς και έπι τίνι
προφάσει θά παρείχε πινάκιον φακών η ρεβινθίων
εις την κόρην του Γυφτοκάβουρα και ίέν θά έ-
κίνει τάς υπόνοιας αύτης, της ούχι άνευ λόγου
επικληθείσης Διαβολόσπιθας, τοιαύτη έκτακτος
προσφορά ;

Οι αστέρες έίείκνυον ρ,έσας νύκτας ύπίρ το
φύλλω[Λα του ίάσους και δ ποΐ(/.ην ηγρύπνει ετι
κατακεκλΐ[λένος επι χλωρών κλάδων σχίνου και
περιεστρέφετο έντος της κάπας του και άνέ-
πνεε θορυβω^ώς ώς άνθρωπος έν ά^ηρ.ονίφ Πια-
τελών. Τέλος τά βλέφαρα βεβαρηριένα έκλεί»
σθησαν ύπο του ύπνου, άλλ* δ λογισριος έν όνεί-
ρφ έπέτα προς την Άθιγγανίία, ην αναπαρι-
στά νυν ούχι ρακένίυτον και ταπεινην κοσκι-
νόπωλιν, αλλά δπως κατά την νύκτα της μιέ-
θης, λευχεί(Λονα και αιθερόπλαστον Νύ(ΐφην τών
λαϊκών παραδόσεων. Και δρ[χ.ΐ{Αφύτως Πιά της
χειρός αυτού εψηλάφει ίν τω κόλπφ την κονιο-
Πόχον κολοκύνθην, δπως τά παιδία κοΐ|λώ(χενα
ψηλαφούσιν ύπο το προσκεφάλαιον χάρισ[χα
προσφιλές.

Άριέλζας τάς αίγας λίαν πρωί — αί ά|λνάΠες
έγκυ(Αθνούσαι ίέν ειχον πλέον γάλα — κατηλθεν
εΙς το χωρίον φέρων ούχι πλήρη την χαρίάρατ^
ήτοι την ξυλίνην γαλακτοίόχην.

Ό θερισριος του σίτου είχε περατωθτ) σχε-
δόν τά αλώνια ήσαν πλήρη Πε(χάτων καθ* δ-
(λάίας ορθών τεθειμιένων, δπως ετι (λέίλλον ξη-
ραίνονται οι στάχυες ύπο του ηλίου. Άλλ* ου-
δείς τών αγροτών είχε στρώση άλώνιον σί-
του* ίύο τρεις (/.όνοί και άνευ έπιση[χότητος ηλώ-
νιζον κριθήν, έν οίς καΐ δ πατήρ του Γιαννιού.
Έν τφ άλωνίω είργάζετο δ γέρων Καρανίκος
και δ Φωκίων δ (χέν πατήρ ίιά του ίικράνου
απλών τους ξανθούς στάχυας, δ ίε υίος περιά-
γων έπ' αυτών της βοηλάτου ^οχάνας τά κο-
πτερά λιθάρια.

— Πουν* ή |λάνα ; ήρώτησεν δ ποιμήν τον
πατέρα.

— Σπίτι, κάτι παιδεύεται πάλι.

Ό Γιαννιός έτράπη προς τήν οΐκίαν. Εύρε
ί* έκεϊ προ τής θύρας, έν τω Πι' ακανθών περι-
φράκτω κηπαρίω, τήν [χητέρα βαπτίζουσαν
έντος λέβητος ερυθρά ρ.αλλία :

— Καλή σου "(χέρα, (χάνα !

— Καλώς 'ς το Γιαννιό. Γάλα έφερες ;

— Έφ^ρα (Αΐά ψίχα. Ή πρατίναις δλαις
στρέφεψανσταφιίιάσανε τά (/.αστάρια τους και
ζαρώσανε 'σάν ριουφλούζικαις σακκούλαις. Κ* ή
*γίΠις λιγοστό έχουνε.

Και εισήλΟεν εις τον οίκον ίν* απόθεση

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

134

ε22Χ Ι ▲

την χαρΰάραγ^ τρίψας βίς φυγή ν τάς όρνιθας.
Είτα ί' εξήλθε λάχνων τε(Λάχιον ξηράς (χπο-
(λπότας.

— ΑΙ{Α ίβν παίρνεις, χριστιανέ, ίύο τηγα-
νίταις,|ΛΟνε ^οχανίζεις ξερό ψωμί ; ειπεν η χυρά
Βάσσω επιπληχτιχώς.

— Τηγανίταις ! έφώνησε περίχαρης δ ποι-
(Λην, και που νά ξέρω *γώ πώς εχουμ-ε τηγα-
νίταις.

— Το κακόριοιρο το βυζασταρουίι ! ιίπεν η
χωρική ίιά τόνου ειρωνικής θωπείας. *Ρί^ κάθε
χρονιά, άρε, προσέθηκεν εντόνως, ίέν κάνω τη-
γανίταις 'ς το στρώσΐ(Λ0 τάλωνιου ; Τήρα πάνου
'ςτο ^άφι \ ενα γαβάθι σουχω φυλαγ[ΐέναις•
εϊνε και το παγούρι του ^ακιου ^ίπλα.

Και είιίε τάς δ5ηγίας,χειρονο(Αουσα δ:ά της
δεξιάς βεβα|Α[Λένης ρίχρις άγκώνος εκ του έρυ-
θροσάνου.

Ό ποΐ[Αην εκαθέσθη παρά την θυρίία του
υπαιθρίου κλιβάνου κρατών το πηλινον πινά-
κιον επι τών γονάτων και το κασσιτερινον ίο-
χεϊον ύπο |λάλης.

Αί τηγανιται τών χωρικών πλάττονται εκ
χυλού άζύ(Λθυ, τηγανίζονται εν έλαί(ι) και α-
λείφονται ίιά ριέλιτος. Άρωμιατικά τίνα ως
η κανέλλα και τά γαρύφαλα ίέν θεωρούνται
απαραίτητα, αλλ* ετι μάλλον περικαλλύνουσι
και καθιστώσιν εντελή τά αγροτικά ταύτα
τερψιλαρύγγια. Ή ίέ μήτηρ του Γιαννιού, εξέ-
χουσα μεταξύ τών οικοδεσποινών του χωρίου,
προσεπάθησε νά φιλοτεχνήση ως οίον τδ τέλειον
της μαγειρικής αυτής το καλλιτέχνημα. Αί
τηγανιται ήσαν εξαίρετοι και η φυσιογνωμία
του τρώγοντος προσεμαρτύρει τούτο.

— ΚαλαΙς είνε ; ήρώτησεν η μητηρ μη
άρκουμένη εις την άφωνον εύαρέσκειαν του υίου.

— "Ακου λέει 1 άπεκρίνατο δ ποιμην μασσών
και περιλείχων τους μεμελιτωμένους ίακτύλους*
κουβέντα ^έν παίρνουν.

Ή κυρά Βάσσω προσέβλεψε μετ' εύαρεσκείας
τον υίόν. Ήτο ίιττώς ευτυχής την πρωιαν
έκείνην: και ίιότι αί τηγανιται αυτής είχον
θαυμασίως έπιτύχγ) και ^ιότι δ Γιαννιός ε'φαί-
νετο ζωηρότερος, εΰθυμότερος η άλλοτε. Αλη-
θώς μετά τους κλύδωνας γαλήνη ιλαρά ηπλουτο
επι την μορφην του ποιμένος — γαλήνη εγκυμο-
νούσα θύελλαν. Ή μητηρ ένόμισε κατάλληλον
την &ραν, δπως δμιλήση περί της μελλούσης
αναχωρήσεως, περί του διετούς χωρισμού.

— Ένα μήνα έχουμε και κίτι 'μέραις, κ* υ-
στέρα εχετε'γειά 'ψηλά βουνά* μας άφίνεις και
1^^^ 'ζτής μεγάλαις πολιτείαις,ειπε προσπαθού-
σα νά μει^ιάστ), ε'νώ ύγραίνοντο ύπό δακρύων οι
οφθαλμοί αυτής. Έκεΐ πλειά ούτε τής τηγα-
νίταις, ούτε την καϋμένη τη μάνα θα συλλο-
γ&σαι, προσέθηκε μετά παραπόνου.

— Μην τά λες,μάνα,τά φαρμακερά λόγια...
Και τί άλλο θα συλλογιέμαι σκλαβωμένος 'ς
το ταχτικό περί το σπίτι μας και τά χωράφια
μας και τά πράμματα ; Και τί άλλη λαχτάρα
θέ νάχγ) ή καρίιά μου περί πώς νά ίιαβοΰν τά
£υό χρόνια άπάνου άπ' το κεφάλι μου και νάρ-
θω πάλι με τό καλό νά φάω τής τηγανίταις σου ;

— "Ολοι τά λέν έτσι σάν ειν' νά φύγουν
άφ' τό χωριό κι* \5στερα σκορπάει αγέρας τά
λόγια τους σάν τάχερο 'ςτ'άλώνι. "Αν λάχη
ία και καμμιά μαργιόλα και τους ξελογιάση,
πάνε και πάνε — τό λέει και τό τραγουίι*

Πρώτο φιλί άναστέναξι, διύτβρο τον π)ανά(ΐ,
Τρ(το φιλί φαρμαχβρο τη μάνα λησμονάει !

Άπήγγειλε τους ίύο στίχους ίιά φωνής θρη-
νώίους, τονίζουσα μετ* εμφάσεως τάς τομάς.
Ό ποιμην ητο προφανώς τεταραγμένο,;.

— Μάνα, άσ' τα αυτά . • .

— Καλά λές,Γιαννιέ, είπεν άλλάξασα τόνον
φωνής και ύποκρινομένη εύθυμίαν, μά τώχω
μιαν έννοια. Είνε τόσαις μαργιόλαις *ς τής μεγά-
λαις πολιτείαιςκάτι φουστάναις έκεϊ με φκια-
σίίια,μέ αφύσικα στολίδια, κύττα μη σε 'μπλέ-
ξουνε ανήξερο παιίΐ εσένα και σεβσαλίίικο.

— Βλέπεις, μάνα, εμένα καρτερ^ν νά πάω !
ειπεν δ νεανίας μελαγχολικώς μειδιών, χάθη-
καν οι λεβέντηίες και τά παλληκάρια εκεί...

— Ή Παναγιά κ* ή άγια Παρασκευή άς σε
φυλάξουνε από κάθε αρρώστια και κάθε πειρασμό,
παιίάκι μου. Τώχω τάμμα νάρθτις μί τό καλό
πέντε οκάδες λά^ι και μια όκα κερί *ς την εκ-
κλησιά, θά κυττάξουμε τότε και για μια νύφη
καλή και άξια, προσέθηκε πονηρώς καμμύουσα
τόν όφθαλμόν.

— *Άς τη νύφη, μάνα, είπεν δ χωρικός, δν
/ΐνώχλει ή παράτασις τής τοιαύτης δμιλίας, και
πες τώρα αν εχης κι* άλλαις τηγανίταις.

Πριν ή 5* άπαντήσγ) ή μητηρ εις την έρώ-
τησιν:

— Γεια 'ς τά χέρια πού κάνουν τής τηγανί-
ταις και καλά μας μπερκίτια Ι έφώνησε φέρων
τό παγούρι ε'ις τό στόμα.

— *Αμήν νά ίώσγι δ θεός ! είπεν ή κυρά Βάσσω
άνατεΐνασα μετ' ευλάβειας εις τόν κυανούν ού-
ρανόν τάς ερυθράς παλάμας. Στραφεϊσα ο* ευ-
θύς προς τόν ποιμένα, δστις ειχεν έγερθτ) :

— Τήρα, θαυργ^ς και *ς τό ξύλινο τάσσι τη-
γανίταις• 'πάνω *ς τό ψηλό τό ράφι. Τώχω σκε-
πάση με τό τράστο.

Ό Γιαννιός ήρεύνα εν τω σκοτεινώ βάθει του
οίκου δπως ευρτ) τάς τηγανίτας, οτε φωνή τις
εκ τών έξωθεν έκράτησεν αυτόν ώσει άπόπλη-
κτον.

— "Ωρα καλή σου, κυρά Καρανίκαινα, έίώ
[ είν* δ Φωκίωνας ;

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

£3Σ3Χυ^

135

— Είνε 'ς τάλώνι ! άπεκρίνατο ή (χητηρ Τί
τον* ζτατφς :

— Ό Γιαννιός είχε φεριχενο τάφέντη (Λου
ιά [Αοστρα ενα τσικουρι και παράγγειλε το ϊ-
10 του Φωκίωνα. Το λοιπόν το τέλεψε και

ταφερα και τα ουο.

— Δβν ζέρω *γώ άπο τέτοια. Ό Γιαννιός είν'
έίφ. Γιαννιέ, αϊ Γιαννιέ ! έκραξε στραφεϊσα
ι:ρ&ς τιον η(χ.ίκλειστον θύραν.

— ^Εφτασα, (χάνα !

Ό νβ ανίας είχ^εν εΰρ•/) το ξύλινον τάσσι, το
περιέχον τάς τελευταίας τηγανίτας, και εΙς ά-
καριαίαν σκεψιν ύποκύψχς, ρ-η έχων συνείίϊησιν
χχριβτι του παρατόλ(χ.ου έργου — εκένου ηίη εν
αΰταϊς ίιά τρε[Αθύσης χειρός την πανίσχυρον
έχείνην κόνιν, το περίφημιον βοτάνι της αγάπης!

— Τ' εινε ; ηρώτησεν έξερχό|/.ενος καΐ ά^ε-
ςίως ύποκρινό[ΐ.ενος πλήρη άγνοιαν, ένφ ίιά της
χειρός άνικίνει τας τηγανίτας.

— Το κορίτσι του Γυφτοκάβουρα . . .

— Καλη[Λέρα, Γιαννιέ, εφώνησε συγχρόνως
η *Αθιγγ«νίς, ε'φερα το τσικοΰρι του Φωκίωνα.

Ό ποΐ[χ.ην ά(Ληχανών, κρατών άνά χείρας
το ςύλινον πινάκιον, το ^^ποϊον έβάρυνεν αυτόν
ώς εάν ητο ογκος {χολύβ^ινος, έψέλλισεν άσυ-
ναρτητως σχεοόν :

— Καλά, καρτερά 'λιγουλάκι . . .

Και έπείόθη [Λετά νευρικής ταραχής εις την
κατανά'λωσιν των τηγανιτών καθεσθεις εν τγ
προτέρί*: παρά τον κλίβανον θέσει, [χη τολριών
νά έγείρη το βλέ(ΛΐΛα προς την μητέρα η την
Άθιγγανίία.

Έν τούτοις η κυρά Βάσσω περατώσασα την
κργασίκν ενιψεν ανεπαρκώς ^ιά ψυχρού ύδατος
τάς χεερας και άπέ[Λαζεν αύτάς σιά ράκους.

— Τί τηράς έτσι, κχψερή ; είπεν αίφνης προς
την κόρην *ς το γύφτικο σας τάρχοντικο ίέν
Σχετβ τηγανίταις ;

Και ειίεν δ ποιμην την χεϊρα της (χητρος
ίκτεινο|Λένην προς το πινάκιον, όπερ έκράτει
επι των γονάτων και λα(Λβώνουσαν εκ του περι-
εχο(Λένου. Ή χειρ εκείνη ερυθρά εκ της βαφής
ητο ώς ίι* αϊ(χατος κεχρισμιένη• 6 νεανίας έρ-
ρίγησεν — άπαίσιον προαίσθη[Λα συνέθλιψε την
χαρ^Ιαν αύτου. Και ηθέλησε νά κρατηστρ την
ακουσίως προίοτικην χεϊρα της (/.ητρος και ίέν
εσχε την ίύνα(Λΐν. *Απέ|χεινεν έρριζω[λένος έκεϊ
^αρακολουθών ίια βλέαΐΛατος ηλιθίου τάς κι-
νήσεις αύτης.

Και είίε την μητέρα προσφέρουσαν ίύο, τρεις
τηγανίτας και την Άθιγγανίία ^ειλώς λαμβά-
νουσαν ταύτας.

— Φάε (λί την ησυχία σου, μην πνίγος !
ιίΐϊεν η κυρα Βάσσω προς τον Γιαννιον και
πάω 'γώ 'ς τάλώνι ναυρω το ΦωκΙω με την
Τσιγγάνα.

Ή Ζεμφύρα ηκολούθησε την χωρικην και
ένφ είακνε τάς τηγανίτας έστρεψε τελευταϊον
τά μεγάλα γαλανά όμματα προς τον νεανίαν.

Τετέλεσται ! Το φοβερον μυστήριον είχε τε-
λεσθεί μοιραίως ύπ' αύτης της αίμοβαφους μη-
τρικής χειρός ΐ'-αι οί χαλύβδινοι δεσμοί του
Έρωτος συνέίεον ηίη τάς καρδίας τών ίύο
τέκνων της έρημίας.

["Επεται συνέχεια]

Γεώργιος Δροσίνης

"»-0-•-

ΑΝΑΛΥΣΙΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΝΟΒΗΣΙΣ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΨΕΥΣΤΩΝ

Ή καταγωγή και η ιστορία τοΰψεύίϊους είνε
τόσον πανάρχαια, δσον πανάρχαιον είνε και το
άνθρώπινον γένος. Ό πρώτος ψεύστης, κατά τάς
Γραφάς, έν τφ κόσμφ ύπηρζεν δ όφις.

Ό όφις είπεν εις την Ευαν εν φοβερον ψευ-
ίος, του δποίου τά ολέθρια και ατελεύτητα α-
ποτελέσματα ακόμη υφιστάμεθα ημεϊς οί δυσ-
τυχείς θνητοί. Τη είπε νά άποκόψγ) άπο του
ίένίρου της γνώσεως ενα καρπόν, μετά την
βρώσιν του δποίου, ώς ίιεβεβαίου αύτην, θά έ-
γίνοντο αύτη και δ σύζυγος της ίσοι και όμοιοι
τω παντοίυνάμω θεώ. Ό καρπός τφόντι άπε-
κόπη και έγεύσθη• άλλ* ευθύς μετά την πράζιν
ταύτην οί γονείς ούτοι του ανθρωπίνου γένους έ-
πείσθησαν ίιά του σκληρότερου τρόπου δτι δ
άθλιος δφις είχε ψευσθη !

Είνε αληθές δτι ^ τότε και νυν τά πάντα ε-
φόρων Ύψιστος ηίύνατο νά μη πλάση τοιού-
τον ψεύστην οφιν, και νά μη εμφύσηση ^ιά του
καλάμου εις την ψυχην του Άί άμ και της Εύας
το πάθος της φιλοδοξίας και της πλεονεξίας,
προς κορεσμον του οποίου ούτοι προθύμως πα-
ρέσχον ευμενές ους εις το ψεύίος του δφεως, αλλά
φαίνεται δτι ίιά λόγους, ους δ ανθρώπινος νους
έν τΤί σμικρότητι αυτού αδυνατεί νά κατανοή-
στρ, ίέν επραζε τούτο.

*Ίσως μετιχειρίσθη το ψεύδος ώς άψΒΖηρΙατ
του δράματος της άνθρωπότητος, του δποίου το
σχέ^ιον είχεν ηίη προδιαγράψει ίιά της κατα-
πληκτικής αυτού φαντασίας έν τω άπεράντφ
αυτού νώ, δτε έίημιούργει το σύμπαν, και ίιά
το δποϊον είχεν δρίσει ώς θέατρον μεν τον μικρόν
ημώνπλανητην, με την μεγαλοπρεπή και δλως
φυσικην σκηνικην ίιακόσμησιν αυτού εζ ωκεα-
νών ατερμόνων, ποταμών δρμητικών, ορέων γι-
γαντιαίων και απόκρημνων, ίασών και πείιά-
^ων και έρημων^ ώς ηθοποιούς ^έ ημάς τους
νάνους ανθρώπους, προς τέρψιν τών γαληνιωτά-
των αυτού οφθαλμών.

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

136

£δ2:Τ1 ^λ

Ό Ό(Ληρος την ριηνιν του'Αχιλλεως [Λετεχει-
ρίσθη ώς άφεττ,ρΐαν της εζελίζεως του προ των
τειχών του Ιλίου ^ρά|λατος και |Λαχρ&ς σειράς
θλιβερών γεγονότων. Επίσης οι ίραρ,ατοποιοι
πάντοτε προς έζέλιζιν των γεγονότων του ίρά-
[λατος (μεταχειρίζονται ώς άφετηρίαν πάθος τι η
συριβάν. Ούτω χαι ?> [ΐ.(γαλείτερος τών καλλι-
τεχνών, δ Δημιουργός, εθηκεν ιΐς το στόριατοΰ
δφεως το ψεύδος ώς ά^ΒζηρΙατ προς έκτύλιζιν
δλων τών γεγονότων του ίράματος της άνθρω-
πότητος.

Όπωσίήποτε το βέβαιον ιίνε δτι ή πρώτη
πηγή και άρχη τών ίυστυχιών του ανθρωπίνου
γένους ύπηρζε το ψεΰίος, ώς (Λαρτυροΰσι τοΰτο
αϊ Γραφαί, το δε κράτος αύτου έκτοτε έλαβε
[λεγάλας διαστάσεις εν τφ βίφ τών κοινωνιών,
και παραδόξως [μάλιστα προς συντηρησιν αυτού
κατέστη άπαραίτητον. "Οτι το ψεύδος εινε ά-
παραίτητον .και εν γενική ΧΡ"0^** ε^ τ^ ϊ^οι-
νωνιο: , τούτο (μόνον ψεύστης δύναται να
άρνηθ^.

Ή ιστορία τού ψεύδους εινε κατά (μέγα (μέρος
και ιστορία της άνθρ(*)πότητος. Εινε ανάγκη
προς άπόδειζιν τούτου να άνατρέζω(μεν (μέχρι
τών απωτάτων χρόνων της ιστορίας τών Ινδών,
τών Αιγυπτίων, τών Περσών, τών Ελλήνων και
δλων τών αρχαίων λαών ; Αί τερατώδεις π.χ.
περί θεογονίας Ιδέαι αυτών ήσαν τερατώδη ψεύ-
δη, τα δποϊα ίσως εν ^άρχη ενθουσιώδεις τινές
και ονειροπόλοι [μεγάλοι άνδρες εκηρυττον καλή
τ^ πίστει ώς αληθείας, αλλ* είτα πολλοί ρ*η
πιστεύοντες εις αύτάς έξηκολούθουν να τάς (με-
ταδίδωσιν εις τους λαούς δΓ Ιδίους σκοπούς πο-
λιτικούς η άλλους η καί|διά το κοινόν καλόν.

Όπόσοι πόλε(μοι α{(ματηροΙ,νίκαι η ητται στρα-
τιών, έπιτυχίαι η άποτυχίαι φιλοδόζων άτό(μων,
καταστροφαι και ερημώσεις χωρών και σειρά
τέλος απειραρίθμων γεγονότων εν τφ βίφ τών
εθνών και τών άτόμο>ν δεν συνέβησαν χάρις εις το
ψεύδος θρησκευτικών η πολιτικών αρχηγών,
μάντεων και μάγων και διαφόρων άλλων α-
τόμων 1

*Άνδέ άνέλθωμεν άπο του ζοφερού σπηλαίου τών
προϊστορικών χρόνων προς την δπην της εξόδου,
ένθα ύποφο)σκει το λυκόφως τών ηρωικών και
της άρχης τών ιστορικών χρόνων, θά ιδωμεν το
ψεύδος,το δποίον ίχώΛησατ οι έϋκνημιδες*Αχαιοί
προς τους Τρώας ύπο την μορφην τού δουρείου
ϊππου, μεταγενέστερον δε θά άπαντήσωμεν τον
Σόλωνα άσκεπη και άνυπόδητον προσποιούμε-
νον τον φρενοβλαβή εις τους Αθηναίους, δπως ε-
πιτυχή την ύπ' αυτών παραδοχή ν τών νόμων
του. Έν δε τη φαεινότατη κλασική έι^οχη της
Ελλάδος θά ιδωμεν την κλασικην ψεΌτ2αν'^ου
Θεμιστοκλέους, δστις δι* αύτης έσωσε την Ελ-
λάδα καΐ τ&ν πολιτισμόν, πιίσας τους Πέρσοι <«

να είσέλθωσιν εις τά στενά της Σαλαμίνος, ένθα
και κατεναυμάχησεν αυτούς.

Άλλα δεν πρόκειται ενταύθα νά έζετάσωμεν
την έπίδρασιν τού ψεύδους επί της ιστορίας της
άνθρωπότητος• το θέμα τούτο συνταυτίζεται
πολλαχού μετά της φιλοσοφίας της ιστορίας-
άλλοις δε δεδοται η μελέτη αυτού. Ήμεις προ-
τιθέμεθα απλώς νά έζετάσωμεν το ψεύδος οίον
και δσον υπάρχει έν τφ καθημερινφ βΐφ τών
κοινωνιών, άναλύοντες την ψυχολογικην κατά-
στασιν τών ψευστών και ταζίνομούντες τά διά-
φορα εϊδη αυτών, άκολουθούντές πως την μέθο-
δον της επιστήμης της ζωολογίας. 'Οπωςτφόντι
διά το βασίλειον τών όντων οί ζωολόγοι λαμ-
βάνουσι καινούς τινας η γενικούς χαρακτήρας
αυτών ανατομικούς και φυσιολογικούς, δπως ά-
ποτελέσωσι κλάσεις, συνομοταζίας, τάζεις, οικο-
γενείας, γένη, είδη και ποικιλίας, ούτω και διά
τά ψεύδη προς μεθοδικην ταζινόμησιν αυτού θά
λάβωμεν ύπ'οψιν κοινούς τινας και γενικούς χα-
ρακτήρας, δπως προβώμεν εις τάς δέουσας διαι-
ρέσεις, αλλά χάριν συντομίας χαράσσοντες τάς
γενικωτέρας γραμμάς αυτών.

Οί ζωολόγοι μελετώντες τά ζώα ώνόμασχν
την σπουδην αυτών ΖωοΛογιατ^ κατ* άναλο-
γίαν δε την σπουδην τών ψευδών δυνάμεθα
νά άποκαλέσωμεν ψευόοΛογίαν.

Ευθύς δμως εν άρχη δέον νά δώσωμβν δρι-
σμόν τίνα τού ψεύδους : Ψεύάίζαι Λάς ίσχίζ
Λέγει η πράττει Τα εναγτία εχείτωτ 6σα φρο-
τεΐ ετίομύχως. Ούτος εινε & γενικός δρισμός.
Άλλα ψεύδεται επίσης και εκείνος, δστις αμφι-
βάλλων περί της ορθότητος ιδέας τινός, η γε-
γονότος,δμιλεϊ μετά τόνου Ισχυράς πεποιθήσεως
ώσει ητο βέβαιος. Επίσης εΙνε δυνατόν νά
μη λέγη τις την άληθειαν, χωρίς διά τούτο
νά είνε ψεύστης,δταν φέρ* ειπείν πλανάται έν τη
εκτιμήσει γεγονότος τινός* ώστε το άντίθετον
της αληθείας δεν είνε μόνον το ψεύδος, άλλα
και η πλάνη.

Έάν άρκεσθώμεν εις τους δρισμούς τούτους,
ουδείς θνητές θ' άποφύγη την προσωνυμίαν τού
•^εύστου. Κυρίως δ* ειπείν τούτο εινε όρθον, διότι
έκαστος έζ ημών μυριάκις κατά τον βίον του έ-
ψεύσθη και ψεύδεται άνά πάσαν στιγμήν. Έν
τούτοις άδικον θά ητο νά λάβη την προσωνυμίαν
ταύτην δ Ιατρός π. χ. δστις εξ ευγενών και φι-
λάνθρωπων αισθημάτων ορμώμενος άποκρύπτ€ΐ
τον κίνδυνον, δν διατρέχει 6 ασθενής του κ«ί
ψεύδεται διαβεβαιών αύτον περί της ταχείαί
άναρρώσεώς του* η 6 αρχηγός εκείνος οπλιτών
μαχόμενων υπέρ της πατρίδος, δστις προς έν-
θα ρρυνσιν αυτών έν έπικινδύνφ κρίσει τών δπλων
εφευρίσκει εν ψεύδος και παριστ^ την νίκην ώς
βεβαίαν. Επίσης δεν πρέπει νά θεωρηται ώς
ψεύστης έ'καστος ημών, διότι δεν εκφράζει άι?ρο-

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

£:Σ2<ΓΙ ^^

137

χαλύιντως χοά πάντοτε την ΐίέαν, ην ίχει περί
«αντος άτό(χου, ρ-εθ* ου εν τφ χαθη^χερινφ πρα-
χτιχφ βίφ έρχεται εις συνάφειαν, η τάς Ι^έας
άς έχει περί των πραγριάτων χαιτών δρων εφ*
ών βασίζεται [ΐ.(α χοινωνία (Ι^έαι θρησχευτικαΐ,
Ιίέαι περί οίχογενεΐας, περί ηθικής κτλ.), η την
^έαν ^ν εχιι περί εαυτού, και της δποίας συν-
ήθως {Αονον το £χρον δεικνύει εν ταις χοινωνι-
χαϊς σχέσεσιν αΰτου, {λέγα ίε [λέρος αύτης άπο-
χρύιντιι απο των ανθρώπων, χχΐ ούτω καθεζης.
Οι τοιούτοι θεωρητεοι [ΛοΙλλον ως ^ευάόμΒΥοι
χα ι ουχί ψενσται,

Διά τοΰτο ^έον να άποχωρ(σω|ΐεν βν ούσιω-^
ίες στοιχειον, δπερ παν ψεΰίος ε^'χει εν εαυτφ,
ήτοι τ6τ σκοηόγ δν προτίθεται το ψευίος η δ
ψευδόμενος. ΈπΙ τ^ βάσει του στοιχείου τούτου
χαί η φυ9ΐχι^ ταξινό[ΐ.ησις του ψεύίους εινε ίυ-
ναττί, χ«ι η χατανόησις ίε και άνάλυσις της
ψυχολογικής καταστάσεως του ψευ^οριένου κα-
τορθωτή.

Ό ψ§υ^έρ.ενος αποβλέπει κυρίως εις ίύο
σκοπούς*

«') Ψεύίεται, άλλ* εζ ηθικών η κοινωνικών
λόγων χαι ίζ ευγενών αισθη^χάτων δρ(χώ[Λενος,
προς ώφέλειαν εαυτού η £λλων άτό[;ιων, |χ.ιάς
οικογενείας η κοινωνίας η έθνους η δλοκλήρου
της άνθρωπότητος.

β') ψεύίεται προς βλάβην τούτων καΐ ικα-
νοποίησιν εαυτού.

Ή χαΐ

γ') Ψεύίεται ούίένα σκοπον προτιθέ(Λενος.

Ούτως εχο(χεν τρεις [Λεγάλας κλάσεις ψευ^ών

^' ΚΛάσ^ς' Ψεύάη ω^ίίΛιμα χαΐ χοιτωηκα
^άβΛαβψ

Β' ΚΛάσις* Ψ$ύάη βΛατίχιχα ή ανηχοιτω^
ηχά,

Γ' ΚΛάσι^*Ψ$ύάη ονϋπρα χαΐ χαζά το μαΛ^
•/ο>'^1ΪΓ^ο^ αβΛα6ήώ<: ίχ τ&τ αΛοζεΛεσμάχωτ.

Την ηρώζητ χΛάσ^τ ύποίιαιροΰ(Λεν εις ίύο
τάζεις• εΙς τους άΛζρονϊσζ ιχθύς ψεύστας, ήτοι
«Ις τους εξ αγάπης του πλησίον και υπέρ του
χοινου, η ενός άτό|Αου, συρ,φεροντος ψευδόμενους.

Εις τους χάρ^ν ζίρ^εωζ εαυτών η τών άλ-
λων ψευδόμενους.

ΚαΙ εν τοις πρ(ί)τοις μεν υπάγονται πρώτον
χο γίηχ: τών θρησκευτικών αρχηγών η εν γέ-
Ύ6ΐ λογίων τινών χαι κληρικών, εμπεριέχον διά-
φορα εϊΛη και ηοιχιΛίαζ. Έννοουαεν ίε εκείνους
δσοι μη πιστεύοντες εΙς τάς οικείας θρησκείας
ψεύοονται, ύποκρινόμενοι ενώπιον τών πολλών
'ΡΟν εύσεβη,χαθόσον είλιχρινώς φρονοΰσιν δτι ησυν-
τήρησις του θρτ^σκευτικού αισθήματος παρά τ^
χοινωνίί;: χρησιμεύει ως ηθικός χαλινός τών κα-
*ών τάσεων και δρμών αύτης. Πάρα τοις άρ-
χαίοις μάλιστα εθνεσιν, ενθοί ο κλήρος {% συμ«.

φώνου μετά τών πολιτικών αρχηγών και νομο-
θετών ε'^κϊον και εις τά πολιτεύματα και τους νό-
μους θεοκρατικήν χροιάν, το συμφέρον της δια-
τηρήσεως του θρησκευτικού παρά τφ λαώ αΐ-
σθήρ-ατος ην ίιπλοΰν ίι' αυτούς* ίιο ήναγκά-
ζοντο κλτ,ρός τε και πολιτικοί συχνότερον και
έντονώτερον νά ύποκρίνωνται καινά ψεύίωνται,
χάριν της σωτηρίας τΐίς τε θρησκείας και της
έπ* αυτής στηριζομένης κοινωνικής ηθικής, ως
και τών καθεστώτων εν γένει της κοινωνίας.

Δεύτερον γο γίτος τ&γ ηοΛιτιχών χαΐ ^ιο^^.-
χευομέγωτ. Ό Μακιαβέλης είπεν δτι ή τέχνη
τής πολιτικής ούίέν άλλο εστίν ή τέχνη του
ψεύ^εσθαι. Ενταύθα άνήκουσι: ζο εΐίοζ τών
πολιτικών αρχηγών ένος έ'θνους, οϊτινες έζαπα-
τώσι τά άλλα έθνη ίιά ποικίλων ψευ<ϊών προς
όφελος του Ιοίου αυτών έθνους, ή ψεύδονται ε-
νώπιον του έθνους, δπερ κυβερνώσι, δπως έπιτύ-
χωσι την έφαρμογήν τών ι^εών αυτών υπέρ του
κοινού κάλου. Επίσης το εΐόος τών διπλωμα-
τών ήτοι τών ίιεθτ&γ ιΐτενσζώκ, πάρα τοις δ-
ποίοις το ψεΰ^ος θεωρείται αρίστη 'κϊιότης, ονο-
μαζόμενον χάριν ευφημίας εΛί,όε^ιόζης, Ωσαύ-
τως σιάφορα είόη τών ριικρών πολιτευτών, ρη-
τόρων κτλ. Το εΐόος τών ίη|;.οσιογράφων εκεί-
νων (σπανιώτατον εΐάος)^ οϊτινες έξογκοΰσιν ε-
πίτηδες τά κακώς κείμενα τής πολιτείας και
κοινωνίας, δπως έπιτύχωσιν υπέρ αυτής σχετι-
κήν τίνα βελτίωσιν.

Τρίτον το γένοζ τώκ όραμαζοποιών^ ποιη-
τών και λογογράφων, δσοι, εννοείται, προτίθεν-
ται νά ίιίάξωσι και ώφελήσωσι την κοινωνίαν
ίιά τών άποκυη(Λάτων τής φαντασίας αυτών,
ήτοι τών ψευδών, τά 6ποϊα έφευρίσκουσι και
πλάττουσιν μετά τέχνης προς συγκίνησιν, τέρψιν,
και σιίαϊκαλίαν τών πολλών. Οί ψε'Οσται ούτοι.
ών ύπάρχουσι ίιάφορα εΐόη^ ίιαφέρουσιν εν τού-
τοις τών λοιπών άΛτρουϊσζιχ&ν ψευστών κατά
τινας χαρακτήρας. Τά ψεύ(ϊη τούτων είσιν α-
πρόσωποι, ούτως ειπείν, άλήθειαι παριστώριεναι
ίιά γεγονότων νοητών και μη συμβάντων μεν
αληθώς, ώς εκτίθενται, και ρ,ή αναφερομένων
εις πραγματικά πρόσωπα ή πράγ(;.ατα, αλλά
διερμηνευόντων τά αληθώς ώς εγγιστα καθ* έ-
κάστην εν τφ κόσμφ συρ.βαίνοντα. Ούχ ήττον
οί γράφοντες τά ψεύίη ταύτα ψεύδονται κατά
τούτο, δτι εν τφ πρακτικώ και συνήθει αυτών
βίφ φρονουσι και πράττουσιν ενίοτε ακριβώς
τά εναντία εκείνων, δσα ειπον εν τοις βιβλίοις
των εις τους πολλούς, σχετικώς προς «διάφορα
ζητήματα περί τιμής, καθήκοντος, οικογενείας,
θρησκείας, ηθικής, πατριωτισμού, ανδρείας κα
τών τοιούτων.

Τέταρτον το γένος τώ^ όίόασχάΑζ^ν'^ οϊτινες
έπτάκις τής ή[ΐέρας τά ώφέλψ,α διδάσκοντες
Ττ) χοινωνί^ϊ^, ίεχΛεπτάκις διαψεύδονται ίιά

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

138

£2 22X1^

των πράζβων και των λόγων των εν τφ χοινω-
νιχφ β(φ.

Έπι τίλους εν ττ, νάζβί ταύτη ανάγονται
πάντα τα εϊίη των ψιυ^ών ίκείνων, οι' ών ά-
παντες ανεξαιρέτως οί άνθρωποι προτίθενται την
ώφελειαν των άλλων, οίον ή (Λητηρ ψευίθ|Λ6νν)
εις το τεκνον της προς περιστολην αλόγου και
ανόητου έπιθυμιίας αΰτου, δ Ιατρός ψευσό[ΐ.€νος
ε'ις τον άιθίνη, δ πράττων φιλάνθρωπόν τίνα
πραίξιν, ην θέλει να άποκρύψχι κτλ., η τά ψεύίη
τα δποΐα σκοποϋσι την συντηρησιν του συνίέ-
σ[Λθυ της κοινωνικότητος των άνθρο)πων η των
καθεστ<ότων ώφελί{λων ηθών της κοινωνίας. Άπει-
ραρίθ|λως ποικίλα είνε τά τοιαύτα ψεύ^η, όσον
άπόΐράριθρ.οι είνε αϊ περιστάσεις εν τφ κοινωνικω
βίψ• ούτως έκφράζορ,εν τά συλλυπητήρια η τά
συγχαρητήρια ήριών προς τίνα ίι' εκφράσεων
θερρ.ών και υπερβολικών, πολλάκις εκ ίια(Αέτρου
αντιθέτων εις τάς ενίομύχους διαθέσεις και τά
φρονήριατα ηριών. Δυο άλληλοΐλΐσού[/.εναι κυρίαι
ασπάζονται τρυφιρώς καθ* ην στιγ(/.ήν έκατέρα
αυτών ίια νοείται την έζόρυζιν των όφθαλ^Λων
της ετέρας. Ειίη τινά σακρΰων ένίων χηρών η
τών κληρονόμ.ων θείων, οί επικήδειοι λόγοι, αί
ύποκριτικαι στάσεις εν ταϊς έκκλησίαις,αί ψευ-
δείς κατά τάς επισκέψεις φιλοφρονήσεις, αί επι-
δείξεις ψευδούς πλούτου, α! παραγγελίαι του
κυρίου και της κυρίας τφ υπηρέτη αυτών δπως
λέγη τοις επισκέπταις δτι <ϊέν ευρίσκονται εν τη
οΐκίΰχ: η δτι ή κυρία ά^ιαθετει,αί έν^^είζεις προσ-
ποιητών φιλικών όιαθέσεων, τά άβλαβη ψεύ^η
ειλικρινούς έρωτος, τά ψεύίη προς «ϊικαιολόγη-
σιν ελαφρών άτοπηυ.άτων και εν γένει άπασαι
αϊ ύποκριτικαι πράξεις και οί ψευδείς λόγοι, οί-
τινες άποτελοϋσιν δ, τι καλείται εν τη κοινω-
νίο>: χα^οί ζρόηοι. και βνγέπια, είσι το εν χρή-
σει κυκλοφορούν νό[Λΐσ[ΐ.α, ^ι* ου κατορθουται η
συναλλαγή τών φιλοφρονήσεων τών ανθρώπων,
το ψΐ(Α[Λύθιον, ίΓ ού έπιπάσσονται άπαντες εν
τη κοινωνία, προς ά|χοιβαΙαν, εκουσίως, εν γνώ-
σει και κατά κοινήν σιωπηράν, ούτως ειπείν,
συνεννόησιν, ίξαπάτησιν.

"Ανευ τών τοιούτων ψευ<(ών ή σύγκρουσιζ
τών άτόαων εν τη κοινωνί^ θά έπήρχετο ανα-
πόφευκτος• ίι' αυτών κατορθουται ή έκχώρησις
καΐ θυσία (λέρος του εγωϊσριού εκάστου άτό(Λου
υπέρ τών λοιπών, τούθ* δπερ ώς συνέπειαν έχει
την ίιατήρησιν της ειρήνης εν τη κοινωνία:. Το
ψεύίος συριπληροϊ τους δρους του κοινωνικού
συαβολαιου, οίτινες άλλως θα ήσαν ανωφελείς
και {χή εκτελεστοί.

Β' Τάξις, Οί χάριν τέρψεως εαυτών η των
ά,υΐων ^ΒΌδόμενοι,

Ενταύθα βλέπθ(/.εν παρελαύνον το [λέγα πλή-
θος τών συ(ΐ.παθητικών και άκακων εκείνων
ψευστών, ών τά ψεύίη προτίθενται νά προκα- [

λέσωσι τον γέλωτα η την εύθυ(ΐίαν τών άκροω-
[Λίνων, τοιούτοι ίέ ιίσιν οί ίιηγού|Αβνοι ή γρά-
φοντες και πλάττοντεςεκτού προχείρου ίιάφορ*
άνέκίοτα, ιστορίας ή συ(Λβάντα, ή ίξηγούντις
και παραριορφούντες έπίτη^^ς έπι το άστειότε-
ρον γεγονότα αληθή λαβόντα χώραν, π. χ. οί
περιηγηταί, οί κυνηγοί, οί αλιείς κτλ. και εν
γένει πάντες οί έκθέτοντες γεγονότα ίυνά(Αενα
(χεν νά συ(χβώσι, |λή αληθή ίί, ώς και οί ουτο-
πικά λέγοντες — οί ίαροβπΓβ τών Γάλλων, — ήτοι
οί έκθέτοντες γεγονότα φύσειά^ύνατανά συ[χβώσι.
Παρά^ειγι^α κλασικόν* εισέρχεται τις εις ρ(.ίαν
αιθουσαν και εις έπήκοον πολλών ίιά τού τρα-
γικωτέρου ύφους ίιηγεϊται δτι καθ* δίον έρχό-
|χ.ενος παρέστη εις φρικώδη σκηνήν ούο κυνών,
οϊτινες (χετά τοσαύτης ιχανίας είχον συ(χπλακή
και κατασπαράξει αλλήλους, ώστε (χετ* ολίγον
έπι τού πεδίου της [χάχης £(χειναν (χόναι αί ίΰο
ούραι αυτών.

Οί ψεύσται της κατηγορίας ταύτης παρ' οίς
το ψεύίος ένεκα της άιχέτρου και συχνής χρήσεως
τοιούτων άστειοτήτων πολλάκις καθίσταται έ-
ξις, αποκαλούνται συνηθέστερον άσζειοι, άλλ'
ενίοτε και -^ΒΌσζαι^ ούχι δ|χως ύπο την κοινήν
εννοιαν της λέξεως. Δέον ^έ νά θεωρηθώσιν ώς
ώφέλΐ(χοι εις την κοινωνίαν, ίιότι ή τέρψις είνε
ώφέλΐ(χος εις την ήθικήν ύγίειαν τών ανθρώπων.

("Επεται συνέχιια)

ΣίΜΟΝ Αποστολίδης

Η ΕΝ ΚΟΡΣΙΚΗι
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ

Συνίχλία* 1'δβ προηγούμενο ν φύλλον.

ΙΓ'

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝ ΑΦΡΙΚΗι ΚΑΡΓΑΤΙΚΗΣ ΑΠΟΙΚΙΑΣ

Εΐίθ(χεν ήίη δτι 6 ελληνικός πληθυσ{Αθς τών
Καρυών (χόλις ανέρχεται εις όγίοή^οοντα οικο-
γενείας, ήτοι τετρακοσίας ψυχάς. Αί Καρυαι ε-
κτίσβησαν ίιά τούς "Ελληνας και έξηκολούθη-
σαν νά ηναι καθαρώς ελληνικαΐ σχείον (λέχρι
τών [χέσων τού παρόντος αιώνος ! Άπο της επο-
χής 6[λως ταύτης και εντεύθεν οί ολίγοι Κορσι-
κανοί οϊτινες εύρίσκοντο εν αύταϊς, ίιά της προ-
σθήκης και £λλων έξωθεν έρχο(χένων, ηρχισαν
ν' αύξάνωσι και ολίγον κατ* ολίγον νά προάγων-
ται. Άφ' ης 5* εποχής πολλοί τών Ελλήνων
[χετέβησαν εις την γαλλικήν Άφρικην προς «-
πόκτησιν γαιών, δ Ελληνικός πληθυσ[4θς τών
Καρυών, διαιρεθείς εις ίύο, εγενετο αίφνιοίως
κατώτερος τού Κορσικανικού ούτως ώστε «ί ^^-

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

£ 22Χ Ι ▲

139

ριερινχι ΚαρυαΙ καταντούν νά ηναι (/-άλλον Κορ-
σιχανικόν, παρά Έλληνικον χωρίον.

Ή γαλλιχτ) Κυβερνησις, επΙ τω σκοπφ του
νά κατοίκιση τάς εν Άφρικτ) κατακτήσεις της,
άπο πολλού ίίη εΙς πάντα Γάλλον, βουλόαενον
νά ρ.ετα€ί) εκεϊ οικογενειακώς, παραχωρεί γαίας
δωρεάν. Αι συ[Λφωνίαι των παραχωρτ/σεων τού-
των είναι περίπου τοιαυται* εις εκαστον οίκο-
νενιιάρχτπν παραχωρούνται τριάκοντα εως τεσ-
«ράκοντα εκτάρια γαιών, τάς ίϊποίας οφείλει
νά καλλιεργηση, νά κτίστρ εν αύταϊς οι-
χίαν και νά εγκατασταθγ) έκεϊ οικογενειακώς.
Μδτά πέντε εττ δ τοιούτος άποικος γίνεται α-
πόλυτος κύριος τών γαιών, αϊτινες τφ παρεχω-
ρήθησαν. Εις τον βουλό(ΐ.ενον δ' έπι τούτω νά
[ΐίταβτί εις Άφρικην παραχωρούνται ύπο ττ,ς
γαλλικής Κυβερνήσεως και τά εζοία του ταζει-
ίίοϋ. Δεν παραχωρούνται ίέ γαΐαι εΙς τους ά-
γάΐΛους.

Ήίη άπο του 1872 τινές των εν Καρυαϊς
Ελλήνων [Αετεβησαν εις Άφρικήν,οπως ι^ωσι και
γνωρίσωσιν εκ του πλησίον την ποιότητα του
{•Τάφους και τάς άλλας αναγκαίας συνθήκας
προς καλλιέργησιν της γης/Αφου ίέ τοιουτοτρό-
πως έβεβαιώθησαν περί της επιτυχίας της επι-
χειρήσεως ταύτης, την 4 Νοε[Λβρίου του 1874,
τριάκοντα έλληνικαι οικογενειαι τών Καρυών
ίύρέθησαν επι τών άπεράντ6)ν πείιάίων του
Σίίι-Μερουάν, ύπαγθ(χένου εΙς τον νο[Αθν της
ΚωνσταντΙνας, αϊτινες άριέσως ετέθησαν εις το
έργον. Εις τάς τριάκοντα ταύτας οικογενείας
προσετέθησαν κατόπιν και αλλαι κατά διαφό-
ρους εποχάς ούτως, ώστε την σήι/.ερον ή αποι-
κία αυτή άριθ[ΐ,εΐ περί τάς εκατόν έλληνικάς οι-
κογενείας.

Προ της άφίζεως τών Ελλήνων, εν Σίίι-Με-
ρουάν ίέν ύπήρχεν ούτε |χία οικία. Τουναντίον
ίε την σήμερον έκτίσθησαν λίθιναι ο1κοίθ(;-αι.
Υπάρχει ίήριος, Ο[λώνυμος τφ χωρίφ, κυβερνώ-
[Αενος ύφ' ενός Δημάρχου. Υπάρχει ελληνική
εκκλησία, σχολεϊον,ταχυίροαεϊον και τηλεγρα-
φείον, δλα οίκοίομηθέντα ^απάναις της γαλλι-
κής Κυβερνήσεως.

Το εκ Κορσικής εις Σΐίι-Μερουάν ^ρομολό-
γιον είναι το έζής• έζ Α'.ακκίου αναχωρεί άτμό-
πλοιον άπαζ της έβίομάίίος, το δποϊον φθάνει
£ΐς Βόναν της Αφρικής έντος 30 περίπου ο>ρών.
Έκ Βόνας μεταβαίνει τις εΙς Κωνσταντίναν ίιά
του σιίηροϊρόμου εντός 10 περίπου ωρών. Έκ
Κωνσταντίνας μέχρ'. Μίλα υπάρχει ταχυδρομι-
κή άμαξα καθ' έκάστην,ήτις φθάνει έκεϊ έντος 7 .
ωρών. Έκ Μίλα μέχρι Σίίι-Μερουάν τακτική
συγκοινωνία ίέν υπάρχει* υπάρχει δμως δ^ος
κχλή, περίπου 10 χιλιομέτρων, τήν δποίαν συ-
^'ήθως οι ταξειίιώται ^ιατρέχουσιν είτε ίΓ ϊπ-
τϊου, είτε ίι' Ιδιαιτέρας άμάζης, έντος ίύο ωρών.

Έκ Βόνας ίέ ίύναταί τις νά μεταβη ^ιά θα-
λάσσης εις Φιλιππεβίλλην και εκείθεν ίιά του
σιδηροδρόμου εις Κωνσταντίναν. Τήν σήμερον
τά μεσόγεια ταύτα ταζείίια της Αφρικής ίέν
παρέχουσιν ούίένα κίνίυνον λιρστών τοις ταζει-
ίιώταις.

Οί Καρυάται εις το όνομα Σΐί ι-Μερουάν προ-
σέθγ,καν και το του χωρίου των ούτως, ώστε ονο-
μάζουσι τήν άφρικανικήν ταύτην άποικίαν των
8ίάί-Μ6ΤθΐοαηΌαΓρέ8β. Σημειο)τέον ίέ δτι πάν
δ, τι λέγω εν τ^ πραγματεί€|ε ταύτη περί τών
εν ΚαρυαΤς Ελλήνων εφαρμόζεται ακριβώς και
επι της εν Άφρικτ) αποικίας αυτών.

("Επεται συνβχϊΐα)

Ν. Β. Φαρδυι:

01 ΑΥΚΟΙ ΤΠΝ ΚΑΡΠΑΘΙΩΝ

Τά Καρπάθια περικλείουσι το βόρειον της
Ουγγαρίας μέρος ως γιγαντιαίον πέταλον ίππου.

Μεταξύ του Κρεμνίτζ με τα χρυσωρυχεία
του και της Πρέσσοβας με τά ύφασματουργεϊά
της, το δρος Τάτρα μέλαν ένεκα τών έπ' αύτου
^ασών προεκτείνεται έντος της απέραντου (τγ^λ-
ηης μονοτόνως λευκόν κατά τον χειμώνα.

Είνε 6 μην Ιανουάριος, ανατέλλει ^ε ήμερα
ξηρά, παγερά, αιθρία. Παρά τάς πύλας του
Κρέμνιτζ αναμένει ελκηθρον, συρόμενον ύπο
τριών θορυβούντων και άνησυχούντων ϊττπων, έκ
τών μικρόσωμων μαγυαρικών εκείνων, τών εχόν-
των πύρινον το αίμα και χαλύβδινους τους
πό^ας. Το ελκηθρον μέλλει νά μεταφεργ) ένα
ιερέα Ρώσσον, τήν νεαράν του σύζυγον και το
μικρόν τέκνον των μόλις τριετές, πάντας περι-
βεβλημένους παχείας σισύρας, όπως προφυλα•
χθώσιν άπο του ψύχους. Το παιίίον εινε φαι-
ίρόν ή μήτηρ δπωσούν ανήσυχος• δ πατήρ γα-
λήνιος, πεποιθώς έπι τήν προστασίαν τών αγίων
εΙκόνων και συνειίώς τήν εαυτού ρώμην, ίιότι
είνε και αύτος υίος χωρικού. Πρέπει νά λειτουρ-
γήση τήν επαύριον Κυριακήν εις Πρέσσοβαν.

Καθ' ην στιγμήν το ελκηθρον μέλλει νά έκ-
κινήσγ), καταφθάνει Αθίγγανος τις, εύρωστος
και σθεναρός το παράστημα. Αι μαύραι και
μεγάλαι τών οφθαλμών του κόραι έπιχέουσι
λάμψιν έπι της αγέρωχου ήλιοκαούς μορφής
του, κόμη ίέ μέλαινα και μακρά καταπίπτει
βοστρυχώίης έπι της εορτάσιμου στολής του,
αποτελούμενης έκ παλαιού και τετριμμένου
μανίύου εύπατρίίου έρριμμένου, απλώς επί της
συνήθους ρακώ^ους περιβολής του, της φερούσης
χονίρά αργυροί κομβία. 'Τπο μάλης φέρει το
βιολίον του, δπερ άπο πατρός εις υίον περιερ-
χόμενον κατέστη πιναρόν, άνα^ίίον διαρκώς

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

140

£2 23Τυ^

τους τριχυ(Αΐώί€ΐς εκείνους φκι^ρους η γοερούς
ήχους, τους (λ| τόσην άπροσ^όκητον και αγρίαν
φχντασίαν ίκρηγνυ|Λβνους εν χβρ^Ι των πλανή-
των [λουτιχών, των ανηκόντων βίς την άΟιγγα-
νικήν φυλήν,

Ό αλήτης πλησίασα; προς τον ίερ^α ήσπά-
σθη την χβϊρά του.

— Πάτιρ [χ,ου, είπε, [χεταβαίνεις εΙς Πρέσσο-
βαν, νο|λίζω ; Και εγώ επίσης πηγαίνω έκεϊ
προσκεκλη|χένος εις γά|Αον. Ό ^ρόρ,ος είνε (ΐ,α-
κρός• ή χιών πολλή. Το βιολίον [Λου και εγώ
όλίγην θέσιν θα καταλάβω|λεν εΙς το έλκηθρον
(λέ οεχεσαι ;

— Έν ονό(ΐατι του Ίησοΰ, ου της βασιλείας
ουκ ε?ται τέλος, άναβα ! άπήντησεν δ ιερεύς.

Ό Αθίγγανος άνηλθεν συνεσπειρώθη ως
κύων παρά τους ποίας της νεαράς (Αητρός, βα-
σταζούσης το τεκνον έπι των γονάτων της.
Ό ιερεύς ει^άστισ» τους ίππους και το έλκη-
θρον ήρζατο εν τάχει συρόριενον μ,ι τον όξύν
κρότον ίιασχιζθ[λένου ύφάσ|Αατος. Το (χικρόν
παιίίον έθώπευε [^ει^ιών τον ρ.εγαλόφθαΛ[Λθν
Άθίγγανον, παϊζον ρί.ε τα ρ,εγάλα αργυρά κομ-
βία του, αύτος ίε παρετήρει την νεαράν ρ.η-
τερα και την ευρισκεν ώραίαν, ώραιοτάτην με
τους ήίεϊς εκείνους γαλανούς οφθαλμούς της.

Ί^ού η κοιλάς κατάλευκος ε'κ χιόνος. Ίίού
δ λόφος κατάλευκος επίστς'ΐίού τέλος ή στεππα
ατέρμων, χιονοσκεπής,έφ'ής ώσεί μυρμηκιά ψηγ-
ματίων αργύρου σπινθηροβολουσι της χιόνος
τά μόρια ύπό τάς ακτίνας του ανατέλλοντος
ηλίου. ΟΟίεν μεσολαβεί μεταξύ του κυανού
στερεώματος και της ήρεμου λείας εκτάσεως,
•Ιμή κονιορτός τις παχνώίης πέριζ των ίππων
και ούίεις ακούεται κρότος παρεκτός του όζέος
συριγμού του σιίηροΰ έλκηθρου.

Μετ' ολίγον ή ήμερα ζοφουται και μέλανα
νέφη κατέρχονται βαρέα ως μεγάλοι άσκοΙ
έμπεπλησμενοι αέρος. 'Αριστερόθεν φαίνονται αί
πεύκαι και αί φηγοί του ορούς Τάτρα. Είίός
τι ώρυγμοΰ ήκούσθη κατερχόμενον δμοΰ με το
πρώτον πνεύμα του άνεμου.

— Οι λύκο; των Καρπαθίων ! ψιθυρίζει δ
Αθίγγανος.

Τω δντι οί λύκοι ήκουσαν,ώσφράνθησαν, ειίον.
Έ πείνα του χειμώνος ώζυνε την άκοήν, την
δ'ϊφρησιν, την δρασίν των. "Ηίη μακράν,
ε'πί της ασπίλου ερημιάς, έφάνησαν σκοτεινά
τίνα σημεία διεσπαρμένα. Τά σημεία πλησιά-
ζουσι και συσσωματοΰντα: άποτελουσι νυν μα-
κράν μελανήν γραμμήν, κινουμένην, άπαίσιον.

Ή μήτηρ σφίγγει το τέκνον εις το στήθος της.
Ό ιερεύς μαστίζει στιβαρώς και άίιακόπως,
στρέφει ίέ συχνάκις την χεφαλήν προς τά οπίσω.
Ό Αθίγγανος ενίοτε ύπανεγείρεται καΐ ερευν^
^ιά του βλέμματος την εκτασιν.

— Προχωρούσι! λέγει μετά φωνής συμπε-
πνιγμένης,

Ναί. Τά θηρία φαίνονται νυν ως ταλαντευό-
μενον κΰμα μελάνης. Μετ' ολίγον δ Αθίγγανος
προσθέτει.

— Τώρα ημπορώ να τους αριθμήσω, πάτερ•
εινε τριάκοντα περίπου. Ή νεαρά γυνή έξέπεμ-
ψεν ακουσίως κραυγήν τρόμου και έσυρε το παι-
ίίον ύπο τάς σισύρας, ώς να ήθελε να το κρύψη
εις τά στέρνα της. Έπι της μορφής του ιερέως
έζωγραφείτο ή αγωνία. Τί νά πράξη ; Τά παμ-
φάγα σαρκοβόρα ευρίσκονται πλησίον: Ί(^οΰ
αυτα !

Ό Αθίγγανος ήρπασε τό βιολίον τ•υ. Πλήτ-
των σφοίρώς τάς χορίάς ίιά του τόξου έφεϋρεν
αλλόκοτα άπηχήματα, δπως πτοήστρ τους ίει-
λούς λύκους. Έξετέλεσεν έπιληπτικώς ουγγρι-
κάς τινας μελφ<^ίας. Ή αγέλη ήσθάνθη επί τι-
νας στιγμάς αβεβαιότητα. Άλλ* ή πείνα νύσσει
τά θηρία, άτινα προχωρούσι και πάλιν. 'Εζε-
τέλεσε ζωηρά εμβατήρια του Ρακότση. Μετά
ρωμαλέας επιμονής πλήττων άπέσπασεν ίτ,ο
τάς χορ^άς του οργάνου ήχους άγριους. Ή α-
γέλη ίιστάζει και αύθις, άλλ' εφ* δσον διαρκεί
αστραπή. Οί ίπποι θορυβουσι ίιά των μ.υκτή-
ρων. Τδ ^έρμα των φρικιά. Καλπάζουσιν έπτοη-
μίνοι ιξεγείροντες άνεμοστρόβιλον χιόνος. Όρ-
θοΰνται μανιώδεις έπι των οπισθίων ποίων και
σύρουσι τδ έλκηθρον με ρυθμικά σπασμωδικά
κινήματα. Τδ έλκηθρον τρίζει, ταλαντεύεται
αλλά προχωρεί καταπληκτικώς. Άλλα τί προ;
τοΰτο ; τά θηρία τρέχουσιν έξόπισθεν εις είκοσι
μέτρων άπόστασιν μέ τους φάρυγγας χαίνοντ«ς
και τά όμματα σπινθηροβόλα. Τδ βιολίον σιγ?
ώσει άποθαρρυνθέν.

— Εύλόγη'τέ με, πάτερ μου ! άνέκραξεν ΰ*Α-
θίγγανος προσηλών μετά λατρείας τάς μαύρας
των οφθαλμών του κόρας επι τών γαλανών ο-
φθαλμών της εντρόμου νεαρας μητρός. Έφάνης
γενναίος πρδς έμέ σήμερον την πρωΐαν και ή
ζωή μου ίεν αξίζει δσον ή ζωή της συζύγου
σου, ήτις είνε ωραία και ή του τέκνου σου, το
δποίον εινε αγαθόν. Ένφ οί λύκοι θά με κατα-
βροχθίζωσι, θά ίυνηθής να φύγης και νά τους
σώσης.

Και πριν ή δ ιερεύς προφ«ρΥ| λέξιν ή ποιήσγ)
χειρονομίαν ο αλήτης ερρίφθη έπι της χιόνος.
Ό πατήρ εγένετο πελι^ϊνός, ή μήτηρ είνε άφο)-
νος, αμφότεροι Αέ μένουσι παγωμένοι εκ του
τρόμου. Τδ παιίίον είχε ν άποκοιμηθή έντδς του
θάλπους του μητρικού κόλπου. Ό Αθίγγανος
ίξηφανίσθη :ντος τη; συμπαγούς, ο)ρ•>ομένης, α-
εικίνητου ίίνης τών θηρίων. Τδ έλκηθρο Ιβχινε
κατ' ΙκεΙνην την στιγμήν μ1 τήν τβχύτνίτα

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

ΈΙΧίΤΧΜ.

141

φίλους ώΟου(ΐ£νου ύιτο ΐΓν6ύ(χατος Ουελλης. Μετ'
ολίγον ούίέν διακρίνεται ιτλέον ούδ* όπισθεν
ονί'έ{<.ΐ€ρο<ιθιν »ις την στεππαν καταστάιανκαι
βύίι; ερη|ΐον και πάλλευκον. Φευ Ι άτυχης Α-
θίγγανε !

Άλλ' εις άνθρωπος εινε βορά άσημ.«ντος ίιά
τόβους λύκους ΐΡ•ινασ(Αένους. Όλοι ταυτοχρόνως
έ^ί::&αον κατ* αύτου και ίεν ύπηρχεν οΰίε χώ-
:ο; βύί* έλώριον ίιά πάντας. Διο οί (χ.η τυχόν-
τες [ΐερι^Ιου επανέλαβον άσθ|ΐαίνοντες την κα-
ταίίωξιν του έλκηθρου, το 6ποϊον βίχ^ν γείνει
ά««ντον εντός της 6(Αΐχλώίους λευκότητος. Το
ϊναγώνιον ορ.{Αα του Ρώσσου ιερέως διέκρινε και
ίτίλιν την σκοτεινην γρα(χ.(Λην. Στρέφεται εκ
νίου... εκ νέου και έκάστην φοράν η |Χ.άστιξ
του ^ριριέως θίγει τά ώτα των έρΐ|χανώς καλ-
ί?«ζόντων ίππων. Στρέφει και η ρ,ητηρ την κε-
9«λην... *Αχ! Πάλιν οί λύκοι άκολουθούσιν.

Μετ* ου ϋολύ τινές έπιχειροδσι να είσπηίη-
νω9ΐν εΙς το έ'λκηθρον, ενώ άλλοι προσπαθούσι
νζ ([ΐ,πηξωσι τους όνυχας εις τά πλευρά των
;ιιχροσώ(Αων ίππων. Τά ταλαίπωρα ζώα χρε-
|ΐ6τίζουν, σκιρτώσι, κατά πτοούνται. Ό άνεμιος
9\>ρίζει- 01 λύκοι ώρύονται. ΕΙς εξ αυτών με φο-
βιράν &ρ[ΐ.ην φερό|Αενος ηίυνήθη ν' άρ,ύζη οιά
του δνυχος το ξύλον. Ή νεαρά γυνή ποιεί προς
τζ εμπρός άπότομον κίνησιν τρόμου, άφίνει νά
'ίφη το μικρόν παι^ίον, δπερ κυλίεται έπι της
χιΟΜος. Εκπέμπει κραυγήν ίιάτορον, εγείρεται
χ«ι πάλιν καταπίπτει.

Ό πατήρ ^έν ευρίσκεται πλέον έπΙ της έ'ίρας
του διευθύνων το έ'λκηθρον, άλλα μακράν, εκεί
χάτω ιΐς την πε^ιά^α, κρατών μακράν μάχαι-
ρκν χαι προστατεύων ^ιά του σώματος του το
•ώμα του παιδιού. Οί ϊπποι, ελλείποντος ηίη
τοΰ ηνιόχου, άφηνίασαν και εν τ9) μανιώ^ει
«ύτών &ΡΡΚ.Υ) παραφέρουσιν ως κλωνίον το {λκη-
δρον μετά του κατακειμένου εντός αύτου άψυ-
χου σώματος .

Έκεΐ πέραν άίγρα πάλη συνηφθη μεταζύ
των 9ηρ1ων και του πατρός. Συνεσπειρωμενος
ίνωθεν του σώματος του θρηνοΰντος παιίίου,
καταφέρει ίεζιά και αριστερά τραύματα κατά
των λύκων. Φρικτός είνε ?> φυρμός εκείνος εν τφ
Ι^ίσφ της ύπώχρου άνταυγείας. Δύο λύκοι έπη-
ζαν το χιονώ^ες έδαφος, αιφνιδίως γενόμενον
^ρυθρόν, άλλ' οί λοιποί ίι* ενός άλματος επέ-
«εσον κατά των ίύο λειών και διέσχισαν τάς
βιταιρούσας σάρκας των.

Έν τούτοις το έ'λκηθρον ώσει ύπό τυφώνος
ί^ρόμενον έξηκολούθει νά τρέχη.

Την ίσπέραν περί το λυκόφως έσταμάτησεν
*Η "ϊά περίχωρα της Πρέσσοβας. Ύπό την
^χγεράν καΐ θρηνώίη πνο•ί)ν του άνεμου οί τρεις
*«λαίΐίΐαροι μαγυβρικοι Ιπποι κατέπεσον με
'^^^ς πό^ας άνατεταμένους, κατάκοποι, διάβρο-

χοι, άχνίζοντες,εκπνέοντες. Εντός του ακίνητου
έλκηθρου ύπό σωρόν σισυρών ευρέθη η άτυχης
νεαρά γυνή, ήτις μετά ριϊαν ώραν εθνησκεν εκ
της απελπισίας. Χ.

(Μετάφρβσις).

ΑΙΞ ΑΟΡΚΑΣ

Πολλην αι•5θησιν ένεποίησεν εις τόν έπιστη-
μονικόν κόσμον η αγγελία, ην έπ' εσχάτων είη-
μοσίευσαν αϊ γερμανικαι εφημερίδες, περί άνα-
καλύψεως νέου, αγνώστου τέως είδους αγρίας
αίγός. Μετά τάς προόδους, τάς δποίας κατά
τους χρόνους ημών έποίησιν ή ζωολογία, έρε•-
νήσασα πάσας τάς χώρας και περιγράψασα τά
έν αύταις ^ιαιτώμενα ζφα, επιστεύετο δτι ού^έν
ειίος των θηλαστικών εμενεν άγνωστον. Όθεν
δλως απροσδόκητος έφάνη ή άνακάλυψις του
καινοφανούς τούτου μηρυκάζοντος, γενομένη
μάλιστα έν Ευρώπη.

Τό ζφον τούτο ευρέθη έν ττ) ήμετέρςι: 7ί^9^%
έν ττ) βορειότατη των Σποράδων έρημονήσφ
των Γιούρων. Παντελώς άγνωστον εΙς τους η-
μετέρους επιστήμονας, γνωστότατον δμως εις
τους "Ελληνας κυνηγούς, θά έξολοθρευθη άνα-
πο^ράστως έντος μικρού, αν μη εγκαίρως άπα-
γορευθη ή θήρα αύτου. Περιηγητής μεταβάς εΙς
τά Γιουρα τφ 1848 βέβαιοι δτι πλήθος μέγα
αιγών ίιητάτο εν τη έρημονήσφ έκεΐνη,^έν ίιέ•
κρινεν δμως τό είίος αυτών. Νυν ίέ όλίγισται
περισψζονται. Μίαν τούτων κατώρθωσε νά θη-
ρεύση δ Γερμανός ερευνητής Ε. νοη ΟβΓίζβη,
και παρέ^ωκεν αυτήν εις τόν Ζωολογικόν κήπον
του ΒιρολΙνου. Έξακριβωθέντος ίέ δτι είςού^έν
τών γνωστών εΐ^ών υπάγεται, ώνομάσθη ύπό
του Γερμανού Ηβίοΐιβηο^ν Αίζ άορκάς (Ο&ρΓβ.

άΟΓΟΛβ).

Ή αιζ του έν Βερολίνφ ζωολογικού κήπου
είναι άρρην* είναι ζφον ^ωμαλεώτατον, μικρό-
τερον της κοινής αίγός, ^έρμα ί' έχει μελανό-
φαιον, ^ιατεμνόμενον ύπό μελαίνων ζωνών. Τά
σκέλη της είναι νευρώδη, ώς τά της αίγάγρου
τών "Αλπεων είναι άγριωτάτη, και μετά πολ-
λής δρμής^έπιτίθεται κατά τών επισκεπτών του
κήπου• θά ^ιερρήγνυε ίέ τό μετάλλινον ίικτυω-
τδν πλέγμα του κλωβού της, άν μη προενόουν
οί έπιτηρηταΐ του κήπου νά λάβωσι τάς αναγ-
καίας προφυλάξεις.

Μία τών βορειοτάτων Σποράδων έκαλεΐτο
ύπό τών άρχχίων Πολύαιγος* τινές ίέ τών καθ'
ήμας γεωγράφων εΐκάζουσιν δτι αύτη είναι ή
κοινώς νυν λεγομένη Πελαγονήσι.'Αλλ'ή γνώμη
αύτη στηρίζεται εις μόνην την 9βιι/^ίχ^^

ΟϊΟϊΐϊζθοΙ όγ

«δ'&§1ε

142

ΈΙΣΤΧΛ.

[ΑΟΐότητα του όνό|Λ«τος, και βις την ύπόθεσιν
δτι ένεκα ^η{λώ^ους παρ£τυ(λολογί«ς παρεφθόρη
το δνο(Α« της Πολυαίγου εΙς το ση[Λ£ρινόν. Βε-
βοπωθέντος δ(χως δτι η ερη(χόνησος των Γιούρων
ητο εις παλαιοτέρους χρόνους όντως ιτολύαιγο;,
πιθανώτερον φαίνεται δτι ταύτην εκάλουν ούτως
οί αρχαίοι. Ουί' ητο ϊσως άγνωστον τοις άρ-
χαίοις το έπιχωριάζον αυτόθι εί^ος της αγρίας
αίγός. Περιεργοτάτην τούτου άπόίειξιν παρέ-
χει η γλυφή λίθου τινός, εκ των εγγλύφων ε-
κείνων λίθων των προϊστορικών χρόνων, ους οί
αρχαιολόγοι καλοΰσι νησιο^τικούς (ίηββίδίβίηβ),
ίιότι οί πλείστοι αυτών ευ-
ρέθησαν ίν έλληνικαίς νή-
σοις. Ή γλυφή απεικονίζει
αγνωστον ζφον,ώς 5*εικάζει
δ εκ^ούς ταύτην εν τ^ *Αρ'
χαιοΛογ^κτ^ έρημβρίάί του ΒεροΜνου, πιθανώς
αΙγόκερων.Άλλ' εξ άπλης συγκρίσεως της πα-
ρατιθεριένης άνωθι εικόνος της «Ιγος ίορκάίος
προς τήν ενταύθα εΙκονιζθ[Λενην γλυφήν του
λίθου, φαίνεται πιθανώτερον δτι τοιαύτην αίγα
προσεπάθησε να άπεικονίσγ) δ προϊστορικός τε-
χνίτης. ΔιότΓ πλείονα ^υ[/.οιότητα προς ταύτην
έχει ή άτεχνος γλυφή, εξ ης ούίέ αί [χέλαιναι
ζώναι του ίέρ[Αατος της ίορκάίος αιγος παρ-
ελείφθησαν, η δσην αί ε'ν άλλοις νησιωτικοϊς
λίθοις απεικονίσεις έλάφων, κυνών, χοίρων, πε-
ριστερών προς τα ζφα ταύτα.

υπέρογκος αερολιθος

Μίαν έσπέραν του παρελθόντος Όκτωβρίοι^
οί κάτοικοι πολλών χωρίων της Κοχιγκίνας,γαλ-
λικής αποικίας εν Ασία, ήκουσαν ίυνατον συ-
ριγ(χον και |χετ* αυτόν φοβερον κρότον. Τήν αύτη ν
στιγ(χήν οί εύρισκόριενοι εξω ήίυνήθησαν νά ί-
ίωσι ίιασχίζουσαν τον αέρα σφαϊραν φωτεινήν.
ολίγον (χεγαλειτέραν του ήριίσεος της σελήνη;
και χρώ(/.ατος λευκού ζωηρού δλ',γον Ιώδους, ό-
πισθεν ί* αυτής ούράν σπινθήρων. Οί ιθαγενείς
είίον εν τφ έκτάκτφ τούτφ θεά[/.ατι τον Λαγ(ΐ^Υ
/Ιραχογχ^ καταβαίνοντα, ϊνα λουσθτϊ ^ις τα υ-
ίατα του ποτα(χού.

Μετά τινας ή(ΐ.έρας δ διοικητής αής επαρχίας
Ταϋ-νιν λαμ.βάνει παρά της άννα{Λΐτικής αρχής
του χωρίου Θάν-Δύκ τήν έπο[ΐ.ίνην επιστολήν:

Κύριε ^ιοι,χητά^
α Λα(Λβάνω τήν τΐ(/.ήν νά σας αναγγείλω, οτι
α εΙς το χωρίον Θάν-Δύκ, τήν 9ην του ενάτου
α άννα(Λΐτικού |χηνός, αγνωστον ζώον κατήλθιν
α εΙς εν (χέρος. Τήν ήρ,έραν έκείνην έβρεξε και ί-
α βρόντησε 'το ίέ ζώον αύτο απήλθε πάλιν εις τον
<£ ούρανόν. Ή γη κατεκάθισεν εΙς (ΐήκος 20 |Χ8-
(( τρων γαλλικών, 5 πλάτος και 4 βΛος. Διά
« ταύτα σας ειδοποιώ.

Χουύκ Βάτ Νύ . »

Ειδικοί άνίρες (Αεταβάντες εις τον τόπον του
συ(χβάντος ιύρον λάκκον έπΐ|Λήκη 32 αέτρων.
ΓΙασα δ}Αως έρευνα προς άνεύρεσιν τού άερολίθου

£:3Ε2Τ1^

143

ά«ίβη (λαταΐα. Έπο|ΐ.έ.νως δ άερόλιθος προσε-
χρουσεν ιΐς την γην καΐ άνεπηί'ίοσεν, δπως πέση
άλλαχοΰ' εντεύθεν και η φράσις του *Ανν«(χιτου
« το ζφον τούτο άπηλθε πάλιν εις τον ούρανόν » .

Ή εζέτασις του ίχνους άπείειξεν δτι δ άερό-
Αίθος είχε σχηρ,α επΐ(λΤ)κ.ους άπιίΐου. Το ύπέ-
;ογχον τούτο άττίίιον είχε πλησιάσει την γην
Ε7ον το λεπτον άκρον προς τά κάτω, δτε ίέ οι'
αύτου πρώτου ηγγισε την γην, προσεκοψε και
ίςηπλώθη καθ* δλον του το (/.ηκος. Την στιγ{Αην
ταύτην ^Ιεβαίως παρήχθη και δ ισχυρός ίοΰ-
::ο;, τον δποΤον ηκουσαν οί ΆνναρΈται. Μετά
ταΰτα 5έ πάλιν άνεπη^η'ΐεν αντιστρόφως, έχων
το λεπτον άκρον προς τά άνω, ίιο6 ίέ του χον-
ίροϋ ζέων την επιφάνειαν της γης επί τινας
στιγ(λάς.

Έκ των διαστάσεων της κοιλότητος,την δ-
ποίαν άφηκεν δ άερόλιθος ούτος, εξάγεται δτι
είχε 32 (ΐετρων (ληκος, πάχος ^έ άνισον. Κατά
ίε τους ύπολογισμιούς είχε ,Βάρος υπέρ τά ίύο
ίκατο(Α(Λύρια χιλιογρά(Α(Λων.

Άν οί υπολογίσιμοι ούτοι είναι ορθοί, δ άε-
ρόλιθος ητο κατά πολύ δ (χεγαλείτερος των {χέ-
χρι τοΰίε πεσόντων. Πριν εγγίση την γην, είχε
ταχύτητα 2000 μιέτρων κατά ίευτερόλεπτον,
(ίηλ. 120 φοράς άνωτεραν της ταχύτητος
εκτάκτου σιίηρο^ρθ(χικης άριαζοστοιχίας της
Ευρώπης), επειδή ίέ κτυπησας την γην πολύ
πλαγίως ίέν εχασεπολλην δύνα|Λΐν,θά είχε (Αετά
την άναπήίησιν δρ(Αήν άρκετην, ώστε νά ίια-
τρίζη άκό(λη 700 χιλιό(Αετρα, και έπθ[λένως
Είνα: πιθανόν, δτι το περίεργον τοΰτο σώ(χα προς
|ΐεγάλην λύπην των έπιστη(;ιόνων εχάθη ίιά
παντός εις τά βάθη της Σινικής θαλάσσης.

ΌλΙγας λεζεις περί τη; φύσεως των φαινομιε-
νων τούτων.

Άλλοτε ύπέθετον, δτι τά σώματα ταΰτα
ήσαν λίθοι ^ιπτόριενοι (χετά δυνά[χ.εως άπο των
τ,φαιστείων της Σελήνης. Σή[;ιερον δ[/.ως είναι
λίαν άπίθανον, δτι ή Σελήνη [/.ΐς ΜθοβοΛεϊ κατ*
χύτόν τον τρόπον, ίιότι έβεβαιώθη σχείόν, δτι
ή γηραλεα ή(ΐ,ών γείτων στερείται νεανικού
πυρός, στερείται ηφαιστείων, και επο(ΐ.ένως ^έν
είναι εις θέσιν νά ίιαπράττη τοιαύτας άστειό-
τητας.

Δεν ένθυ(ΐ,ού(χαι τίς είπεν δτι άφου επλασεν
δλα τά σώ(^ιατα του ουρανού δ θεός άπετίνα-
;ε τον κονιορτον των χειρών του, δστις και ε'γέν-
νησε τους άερολίθους. Είναι βέβαιον δτι εκτός
των {Αγάλων σωμάτων του ουρανού, οία οι ή-
λιοι και οί πλανήται, ύπάρχουσι καΐ σχετικώς
μικρότατα σώματα, ώσει περισσεύματα τίνα ή
ψΰχαλα της δημιουργικής ύλης, πλανώμενα και
αυτά κατά κανόνας τινάς εντός της δημιουρ-
γίας, των δποΐων δμως ή φύσις και δ δρόμος δεν
ιίναι εντελώς γνωστά. "Οταν τοιούτο τι μικρόν

σώμα κατά την δδοιπορίαν του συναντηθεί μετά
μεγαλειτέρου, οίον ή• Γη, τότε το μεγαλείτερον
έλκει το μικρότερον, το δποϊον ούτω πίπτει επί
της Γης μετά σημαντικής ταχύτητος. Το σώμα
τούτο καλούμε ν άΒροΛίθοτ. Ά>λά κατά την
διάβασίν του διά της ατμοσφαίρας, ώς εκ της
δυνατής τριβής μετά του αέρος και της εντεύ-
θεν αναπτυσσόμενης μεγάλης θερμότητος, ή ε-
ξωτερική αυτού επιφάνεια πυρακτούται, και αν
μεν το φαινόμενον συμβαίνγ) εν ήμέρ^, ουδέν
άλλο παρατηρείται ή ή πτώσις του άερολίθου,
ένεκα τής υπεροχής του ηλιακού φωτός, αν
δμως τύχη νά συμβγ) την νύκτα, τότε βλέπο-
μεν την φωτεινήν αυτήν σφαϊραν διασχίζουσαν
τον αέρα, και άφίνουσαν όπισθεν φωτεινήν ου-
ράν, ώς τις κομήτης. Έν ττ) περιπτώσει ταύτγ)
κυρίως το σώμα ονομάζεται βοΜς.

Σ. Δ. ΣτΑΜΑΤΙΑΔΗΣ.

Η ΟΡΦΑΝΗ

Έκατοικουσε 'ς το μικρό χωριό της,
εις μίαν λαγκαδιά μοναχική.
Κανείς έκεΤ νά 'πη τον Ιπαινό της,
ολίγοι νά την αγαπούν έκεΤ.

Σεμνή ωσάν το άνθος που μοσχοβολεϊ
μισοκρυμμένο κάτω άπο ένα βράχο,
ωραία 'σάν το άστρο π' ακτινοβολεί
*ψηλά 'ς τον ουρανό, ενα και μονάχο.

Έζοΰσ* έκεϊ.— Και τώρα ποιος θυμάται
το εύμορφο κορίτσι το ορφανό ;
Το άνθος *πάγει, το άστρο Ισδυσε... Κοιμάται*
*Αλλά εγώ ποτέ μου δεν την λησμονώ.
(Κατά το Άγγλιχον του ν^0Γ(ΐ81Γ0ΓΐΙΐ)

Δ. ΒικΕΑΑΐ:

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Τπάρχει συνείίησις του πνεύματος, 6πως
υπάρχει συνεί^ησις τής καρδίας.

Ή φρόνησις δεικνύει ήμϊν το κακόν, αλλ*
ούχΙ και τον τρόπον τής θεραπείας.

"Οσοι ύπέφερον γινώσκουσι κάλλιον νά προ-
φιλάττωσι τους φιλτάτους αυτών άπο τών πό-
νων. Ευτυχείς αϊ κόραι, ώναί μητέρες ίεν ήσαν
ευτυχείς Ι

Αι λύπαι ημών ένοχλούσιν εκείνους ους ^ίν
λυπούσιν.

Ή άζία, ή επιτυχία και ή ύπόληψις εινε τρία
δλως ίιάφορα πράγματα. ^^ γ

144

£Χ23Τυΐ^

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Παράδοξον Ιθιμον εν Βοημία ι^τά την άπόκρεων
εΐνβ ή χαρατδμησις του πετεινού. Το Ουμα εκλέγε-
ται πολύ πρότερον χαι τρέφεται μετά μερίμνης δπως
παχυτερον χαταστη. Την ήμέραν τγ;ς θυσίας Ό χα-
λαίπωρος άλέχτωρ ήμφιεσμένος ίρ\)^ρ6^ κάλυμμα
τής χεφαλής, τεφρΌν έπανωφόριον χαι περισκελίδα
άγεται δπως διχασΟγ). Δύο των παρισταμένων χα-
τηγορουσιν αύτοΰ.Ούδεις άπολογεΤται και Ό διχαστής,
δστις εινε επίσης εις των παρεστώτων, ΆρΛ-ζώ^^ ογ-
κώδες βιβλίον,άπαγγέλλει την εις θάνατον καταδίκην.
Έν πομπτί φέρεται τότε έπι σφαγήν ο πετεινός.
Ή μουσική προηγείται, πενθίμως άνακρουουσα, ακο-
λουθεί δ' ό δήμιος έν ερυθρά περιβολή. Οδτω φθά-
νουσιν εις τήν πλατεϊαν της αγοράς, 8που έχει ϋρυ-
θτ) ίκρίον επΙ τουτφ. Οι παριστάμενοι πάντες ζη-
τοΰσι τότε επισήμως συγγνώμην παρά τοΰ πτερωτού
καταδίκου εφ* ου πίπτει ή μάχαιρα του δημίου, θρη-
νούσης τί}ς μουσικγ};.

Έν Βουφφάλφ ττίς Αμερικής συνέβη εσχάτως
περιεργότατον γεγονός, κεραυνοβόλος θάνατος Μαύρου
τινός, εκ τής αιφνίδιας διακοπής τηλεφωνικού σύρ-
ματος έγ ττ^ πόλει. Νέος τις ώίήγει άμαξαν φορ-
τηγόν, οτε αίφνης βλέπει τον Ιππον του καταπίπτον-
τα κεραυνόπληκτον, μετ' ολίγον δε αισθάνεται καΐ
αύτος κλονισμον ισχυρότατον. Ό Ιππος είχε περι-
πλακή εις χωρισμένον τηλεφωνικον σύρμα και υπέ-
στη κατά γράμμα άκαριαΤον θάνατον. Ό Μαύρος
Ισαάκ Μόρτων, υπάλληλος του σιδηροδρόμου, ίδών
τον νέον και σπεύσας εις βοήθειάν του κατέπεσε και
ούτος νεκρός τάρα τον Γππον.

Αξιοσημείωτος εΙνε ή άνάπτυξις, ήν εΚαίε^ ή
τηλεγραφική συγκοινωνία έν Ελλάδι κατά τά τελευ-
ταία πέντε Ιτη. Τά ιδιωτικά εσωτερικά τηλεγραφή-
ματα άπ^ 337, 399, εις οσα εΐχον συμποσωθή έν
ετει 1883, κατά τ^ ΐϋαρελθον Ιτος άνήλθον εις
436,911, δηλαδή έντος πενταετίας ηδξησαν κατά
100,000. Τά δε εξ αύιτών εισπραχθέντα τέλη άπο
470, 788 δρ. εις ας εΤχον ανέλθει τφ 1883, κατά
το παρελθόν Ιτος συνεποσώθησαν εις δρ. 591,594.
"Ητοι έπήλθεν αϋξησις 120,000 δρ. Ή αυτή πρόο-
δος παρατηρείται και εις τά εξωτερικά τηλεγραφή-
ματα. ΤαΟτα έν Ιτει 1883 βιχον συμποσωθή εις 47,
940 ες ων είσεπράχθησαν 447,312 δραχμαί. Κατά
το παρελθόν ίτος άνήλθον εις 63, 262. Έν γένει
δε τά εισπραχθέντα τέλη έκ τηλ4γρ«φημάτων άνήλ-
θον κατά μέν το 1883 εις 918, 100 δραχμάς, κατά
δέ το παρελθόν έτος εις δρ. 1,115,000.

Έν Γαλλία έξασκουσι το επάγγελμα αοτών 10,
694 δικηγόροι. Έάν υποτεθη δτι έ'καστος εξ αυτών
ομιλεί ημερησίως μίαν ώραν έπι μίαν έξαμηνίαν, προ-
φέρων πεντήκοντα κατά λεπτών λέξεις, Ιχομεν τ^
έξαγόμε•/ον δτι εις Ικαστον ίικηγόρον άναλογοδσιν
έπι μίαν έξαμηνίαν 540,000 λέξεις. Δηλονότι 5
χιλιεκατομμύρια, 774 εκατομμύρια, 760 χιλιάδες
λέξβις δι' δλην τήν σν^^τβχνίοίν.

Έν Αγγλία ύπάρχουσι 37 σήραγγες, ]ών το μή-
κος υπερβαίνει 'τάς 1000 υάρδας (914 μέτρα). Ή
μακροτέρα σήραγξ εΐνε ή του δλνβΓη και ίχει μή-
κος 7664 υαρδών (7005νέτρων).

Το νομισματοκοπεϊον τής Μαδρίτης εσχάτως επρό-
κειτο νά θέση εις κυκλοφορίαν νέα πεντόφραγκα νο-
μίσματα φέροντα τήν προτομήν τοΟ μικρού βασιλέως
τής Ισπανίας. Άλλα προέλαβεν αυτήν συμμορία κι-
βδηλοποιών, ήτις είχε κατορθώσει νά προμηθ&υθη
τον τόπον των νομισμάτων προ τής έκδόσεοις αυτών.
Ό τρόπος καθ* δν οί κιβδηλοποιοί ίθηκαν εις κυ-
κλοφορίαν τά κίβδηλα νομίσματα εΙνε νοστιμότατος.
"Εν τινι άμάξη του τροχιοδρόμου εΓς τών επιβατών
ένεχείρισεν εις τον εισπράκτορα εν νέον πεντόφραγκον.

— Εινε το πρώτον δουρο όπου βλέπω μ^ τήν
εικόνα του μικρού βασιλέως, εΐπεν ό οδηγός, πολύ

ευμορφο εινε

— Νά ίδοΰμε ! νά ιδούμε Ι είπον πάντες οΐ έν τη
άμάξη έπιβάται και ϋίως αΐ κυρίαι, περίεργοι νά
Γδωσι τ^ πρώτον νόμισμα, το έκτυπωθέν με τήν μορ-
φήν του νεαροϋ) Άλφόνσου.

Ό επιβάτης ο έγχειρ(σας το νεουργές νόμισμα
Ιλαβε τον λόγον*

— Έρχομαι άπο τό ταμεΤον και με έπλήρωσαν
με καινουργή νομίσματα.

— θά έχετε τήν καλωσύνην, κύριε, νά μου ανταλ-
λάξετε έν παλαιΌν νόμισμα με εν νέον;

— Πώς 5χι ; Είμαι εις τάς διαταγάς σας. Έάν
θέλη και κάνεις άλλος κύριος, είμαι πρόθυμος !. • .

Ή ανταλλαγή εγένετο αποδεκτή και μετ* ολίγον
Ό κιβδηλοποιός άντικατέστησεν έν τοΤς θυλαχίοις του
?:άντα τά κίβδηλα νομίσματα διά γνησίων. Ή
αυτή σκηνή ταύτοχρόνοϊς έπανελαμβανετο είς εΓ-
κοσιν άλλα μέρη τής πόλεως, οδτω δ* έντ'ος μιας
ημέρας ή αγορά τής Μαδρίτης έπληρώθη χιβδήλων
δ ο ύ ρων.

'^Ησαν κεκλημένοι ένέσπερίδι τινι ή κυρία Στάελ,
ή θυγάτηρ αυτή; και δ πολύς Ταλλεϋράνδος και
έπαίζετο μεταξύ τών κεκλημένων το παιγνίδιον, καθ'
δ πρόκειται νά έμβάλης είς άμηχαν(αν τ^ν παρα-
καθήμενον, άποτείνων δυσχερή έρώτησιν Γν' απάν-
τηση. Ή %\^ία Στάελ έρωτα τ^ν Ταλλεϋράνδον :

— Πρίγκηψ, αν σεις, εγώ και ή κόρη μου ήμεθβ
έντος λέμβου και ή λέμβος ίξαφνα έναυάγει, ποίαν
θά έσπεύδετε νά σώσετε πρώτην, τήν κόρην μου
ήέμέ;

— Τήν κόρην σας χωρίς άμφιβολίαν ! άπαντα τα-
χέως δ πρίγκηψ.

— Τί; αναφωνεί έρυθριώσα ή κυρία Στάελ, μή-
πως εΐνε τοδτο νέον εΤδος φιλοφρονήσεως;

— Καμμία φιλοφρόνησις, Κυρία, λέγει ήσδχως ό
πολύπειρος διπλωμάτης. ΣεΤς ή καθ' δλα σοφή γυνή
βεβαίως θά γνωρίζετε και νά χολυμβατε.

'Ορισμόζ'
Υποψήφιο ς— "Ανθρωπος,δστις εΤνε σήμερον είτε-
λής,διά να Ιχη αδριον το δικαίωμα νά εινε αυθάδης•

Β» Αθήναις ιχ τβυ τυπογραφείου τών χαταατκιμάτων ανιχτη ΚΔΝΖΤΑΝηΝίΑΟΥ. 1β8ΐΡΐ«3τ-,^^Τ^

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ V Ι^

Αριθ. 656 — Λβπτά είκοσι πέντε.

Β χ ο ς: ιγ'.

ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

Τ&μος ΚΒ'.

6 Μαρτίου 1881

2Π0ΝΝΕΚ

ΆίΓοβιώσκντος κατ* αύτάς του χό(Λητος
Σποννέχ, άνίρδς ου (ΐ,ικρον έπινεργήσαντος επι
των περιπιτιιών της Έλλάίος, ΐέν νθ(Λΐζω &-
χαιρον, ώς πολλοί θελουσι πράξει, ν* άπορτ,-
ριονεύβω και εγώ τίνα σχέσιν έχοντα προς την
ίνταϋθα ίνέργειάν του, καΐ ά εκ των (χετ* «ύτοΰ
βχεσεών ρ.ου συνέπεσε νά γνωρίσω.

Κατά το τελευταϊον έτος της κυβερνήσεως
του βασιλίως "Οβωνος είχον επιχειρήσει την
εκίοσιν πολιτικής εφηριερίίος, •ίιν ώνό(Λαζον
ΕύνομΙατ^ και τούτο ίιότι [αοι έφαίνετο δτι
και η τότε κυβέρνησις, παρεκκλίνουσα άπο της
Ευθείας, και η τότε άντιπολίτευσις εΙς βιαίας
:Γχρεκτρβπθ|Λενη παραφοράς, ώθουν την Ελλάδα
εΙς επικίν^υνον βάραθρον, και εφρόνουν δτι έπρε-
πε |ΐίσγ) τις νά χαραχΟτ) δ56ς, -ί^ν ώς πρόβλη(λα
της εφη(ΐ.ερί^ος είχον νά συνιστώ. Άπόίειξις
ί* δτι •η δοος αυτή ητον ή ριέση, έστιν δτι ίυ,σ-
ηρίστει άαφότερα τα μέρη, και η ριέν κυβερ-
νητική (ΑερΙς ήθελε νά }ύ παύση από του Πα-
νεπιστη(ΐ.Ιου ώς άντιπολιτευό(Αενον, η ί' άντι-
πολίτευσις, δτε ίζενίκησε, (Λε απέκρουσε της
συνελεύσεως ώς Όθωνιστην.

Μετά την άναχώρησιν ίε του βασιλέως Όθω-
νος έξηκολούθησα την εκ^οσιν, Ιν έχων τ6τε
κύριον θίρια, την εκλογην βασιλέως, Ινα εξέλθη
η Ελλάς της άναρχίας,άπειλούσης δλεθρον. Το
τις θά ητον 6 έκλεχ6ησό(χενος έθεώρουν τότε
ώς ζητη|ΐα ίευτερε.υον, ^ι' 1^ και δτε ηκουσα
^βρι Ήίς ύποψηφιότητος του ηγερ^ονόπαι^ος
* Αλφρέδου, έγραψα συνιστών αύτην* δτε ^' έ|λα•
ταιώθη εκείνη, μοί έπηλθεν ή Ι^έα εκλογής του
Κούκος της *Ρμάλης, δν καΐ ^ιακρινόριενον έπΙ
ιχανότητι κ^^Ι άγαπώμενον υπό ττ^ς άγγλικτΙ^ς
«ύλης ηκουον. Ό τότε ενταύθα πρέσβυς της
Γαλλίας Κ.Βουρρέ, εις δ ν άνεκοίνωσα τ'ίιν Ί^έαν
|Αθυ πρΙν η τι γράψω περί αύτης εις ι ην εφη-
μερίδα, έταράχθη προς το άκουσμα, καΐ μοι
ιίπεν δτι τοΟτο θά προύκάλει ούχι την συγκα-
τίΟεσιν, άλλλ βεβαίως την ακραν όργην του
Ανκιοκράτορος. Άλλ* εγώ αντέταξα γνώμην
ίλωΛ ϊντίβετον.

'. Μοχ ■ι'^ι888.

Ό Γάλλος βασιλόπαις, τω ειπον, εν 'Αγγλί(ί:
οΙκών, προ των πυλών της Γαλλίας, δύναται
άκωλυτως, αν 'Ιέλη, εΙς παντοίας νά έπιίίίηται
ενεργείας κατίι της αυτοκρατορικής δυναστείας,
και, καθ' δ ιίίως παρά ττ) αγγλική αύλτ) ευνο-
ούμενος, καΐ υπό ίιπλωματικην προσέτι εποψιν
νά γίνηται ουκ ολίγον επιβλαβής• ενφ εΙς θρό-
νον άναβαίνων ώς τόν Έλληνικόν, πρώτον μεν
θά είχε πρό εαυτού ευρύ άνοιγόμενον ευγενούς
φιλοίοξίας στάίιον, Ικανόν νά τόν άποτρέψη
πάσης άποκεκινίυνευμένης απόπειρας ανατρο-
πών εν τ^ ιίί^ πατρίίι, και προσέτι θά ην
ούτως εκτεθειμένος εις τό προφανές, ώστε ού•
^έν θά ή^ύνατο νά επιχείρηση εν τφ κρυπτφ
έπικίνίυνον εις τόν Αυτοκράτορα.

Αϊ σκέψεις αύται έπεισαν τόν πρέσβυν. Έγρα-
ψε, και έλθών προς με μετά τινας ημέρας, μοι
είπεν δτι έλαβεν άπάντησιν καταφατικήν καΐ
τότε άμέσως,έν συνεννοήσει μετά του κ. Βουρρέ,
έγραψα προς τόν κ.Γυζώ,?να βολιδοσκόπηση του
^ουκός την ίιάθεσιν, εν ίέ τη Εντομίψ ίι* επα-
νειλημμένων άρθρων ίιά μακρών υπεστήριξα την
υποψηφιότητα ταύτην. Πολύς ίέ ίέν παρήλθε
χρόνος, και ελαβον επιστολήν του Κ.Γυζώ, λέ-
γοντος μοι δτι έπεμψε τόν υίόν του εΙς την Άγ-
γλίαν προς τόν ^ουκα μετά της επιστολής μου,
και άνακοινουντός μοι άπάντησιν του Δουκός,
εν ή κατ' ευθείαν μεν εις την πρότασιν, φυσικφ
τφ λόγω, ίεν άπήντα, ^ιότι πρότασις μόνον
ύπό τών δυνάμεων της Ευρώπης ήίύνατο νά
τφ γίνη, εξέφραζεν δμως την μεγάληντου άφο-
σίωσιν εις την Έλλάί α,προσθέτων δτι εστα ι πάν-
τοτε πρόθυμος νά πράξη π&ν τό εφ'έαυτφ, το
ίυνάμενον νά συντέλεση εΙς την εύημερίαν της.

θεωρήσας την επιστολήν ταύτην ώς τόν τε-
λευταϊον δρον μεθ* δν έπρεπε ν* άρχίση ή
διπλωματική ενέργεια, μετέβην μετ* αυτής εις
τά Πατήσια, Ινα τήν επιδείξω εις τόν κ. Πρέ-
σβυν, καΐ έκεϊ εύρον και τόν Κ. Περικλήν *Αρ-
γυρόπουλον, δμου μετ* έμε είσελθόντα.

— Αι Ι Σας συγχαίρω, Κύριοι, μας είπεν δ
πρέσβυς Αμα ύπερέέημεν τήν φλιάν του. Έχε-
τε βασιλέα.

Έγώ ενόμισα τότε δτι ητον δ Δούξ, και
εθαύμασα ίιά τήν ίυσεξήγητον ταχύτητα της
ενεργείας. *Αλλ δ κ. Βουρρε προσέθηκ$ν: |

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν:ιΟΟ^ΐ€

14β

823ΤΖ^

— Είναι 6 ίιύτβρος υίος του βασιλέως της
Δανίας.

Και |ΑδΙς εξίθηκε τα περί της εκλογής του
η|Λετέρου βασιλέως, α αυτήν εκείνην την η{Αεραν
είχε λάβει, ίιακοινωθεντα αύτφ τηλεγραφικώς.
Τότε α(Λ£σως επανελθών οίχα^ε , ανήγγειλα
την έκλογην ταύτην ώς χαρ|ΑΟσυνον γεγονός ί ιά
το Πανελλήνιον, ώς κληρωσιν των πατριωτικών
πόθων ών εκφρασις ην ή Ευνομία^ (ΐη αποβλέ-
πουσα εις πρόσωπον, άλλα θέλουσα βασιλέα
ίιά την 'Ελλάία.

Τούτου ένεκα, και ίνα ίσον ενην λειανθτ) το
έδαφος έφ' ου ψελλέ να ι^ρυθγ) 6 νέος θρόνος,
έξηκολούθησα συναγωνιζό|Αενος ίιά της Ευνο-
μίας (ΐετ' £λλων ίη|Χοσιογράφων [ΐέχρι της
άφίζεως του βασιλέως, και ^ι' υπηρεσίαν αυτής
είχον πολλαχοΰ άνταποκριτάς. Παρ' ένος τού-
των, δτε άνεχώρησεν δ βασιλεύς εκ Δανίας, ε-
λαβον έπιστολην λέγουσάν |ΐοι, δτι δ εκλεχθείς
ώς βασιλικός σύ|Αβουλος Κό|ΐης Σποννέκ εξέ-
φρασε την άπόφασιν την τότε υφιστα(Αένην εν
'Αθηναις έθνοσυνέλευσιν να ριεταχειρισθνί ου
ρ.όνον ώς συντακτικών, άλλα και ώς Βου-
λην |Αέλλουσαν νά συ(ΐπράζη ριετά της εκτελε-
στικής εξουσίας.

Τοΰτο ρ.οΙ έφάνη τότε όλέθριον &κουσμ.α•
Έν τφ (Αεταξύ χρόνφ τ^ΐς εκλογής καΐ της
έλεύσεως του Βασιλέως πάντες ενθυμούνται βε-
βαίως δτι είχε περίφθ^ ενταύθα, Ινα εξέταση
τάς περιστάσεις του τόπου, άνηρ συνετός εκ
Δανίας, 6 ποτέ έκεϊ υπουργός της αστυνομίας
Κ. Βρεστρούπ. Προς τούτον έσπευσα άμα λα-
βών την έπιστολην, ίηλαίη κατ* αυτήν την
προτεραίαν της άφίξιως του βασιλέως, καΐ τφ
ειπον πόσον επισφαλές και κιν^υνωΐες μοι φαί-
νεται, ή νέα βασιλεία, ή ερχόμενη Ινα επανόρ-
θωση τα πράγματα της ^εινώς τότε νοσούσης
*Ελλά^ος, ν* απάντηση απέναντι αύτης αρχήν
αύτης άνωτέραν, καΐ ταύτην άπόρροιαν στάσιως
φατριαστικής.

Περί του πώς είχον τα κατά τήν συνέλευσιν
εκιΐνην, καΐ άλλοι άλλας και εγώ μίαν ίύναμαι
νά ίώσω άτομικήν άπόίειξιν. Τότε είχε νο-
μοθετηθτι καΐ ίιά τους έκτος της Ελλάδος οι-
κοΰντας Έλληνας το δικαίωμα του νά πέμ-
ψωσι και αύτοι πληρεξουσίους εΙς τήν συνέλευ-
σιν. Οί έν Άίίριανουπόλει εύηρεστηθησαν νά

και εις τον ποτέ συνυπουργόν μου Κ. Γ.
•Ράλλην ψήφους κατά τι ύπερ τάς ήμίσεις,καΐ
προσέτι όλίγαςτινάς,ούίί το τέταρτον των δσων
εις τον κ. Ράλλην, ούίέ το ογίοον τών δσων
εις έμέ,έίωκαν ειςίικηγόρον τινά Παντολέοντα.
Τά πρακτικά εστάλησαν εις έμέ, καΐ εγώ

ίσπευσα νά τά ίιαβιβάσω εις τήν συνέλευσιν.
Άλλα βλέπων δτι μήνες μετά μήνας παρήρχον-
το, και περί της εκλογής ταύτης ουδεμία έγί-
νετο μνεία, έπορεύθην μίαν ήμέραν εΙς το γρα-
φεϊον της συνελεύσεως ίνα ερωτήσω περί αυτής,
και άπετάθην εΙς τον είσηγητήν, δστις με χοτ
χως αφίη, χραηροτ ά' βλΙ μυθοτ ίνεΛιν ειπών
μοι περίπου δτι ταύτα ήτο φροντίς των, και
δτι ίέν είχον νά μοι ίώσουν λόγον, δπερ ίεν
ητο αληθές. Μήνες ίέ και πάλιν παρήλθον,
και τέλος, άναβάς εις το βήμα δ Κ. Εισηγη-
τής, ειπεν απλώς δτι οί έν Άίριανουπόλει
δμογενεΐςέξελέξαντο ώς άντιπρόσωπον αυτών τον

^ Παντολέοντα ! και ή συνέλευσις έκύ-

ρωσε τήν εκλογήν. Μαθών τούτο, απηύθυνα
ολιγόστιχον εγγραφον εις τήν προείρείαν, λέ-
γων δτι κατά καθήκον διαμαρτύρομαι έν ονό-
ματι τών εκλογέων, ών κατεφρονήθη ή άπό-
φασις. Ό πρόείρος άνέγνω έν πλήρει συνεδριά-
σει μεγαλοφώνως τήν ίιαμαρτύρησίν μου, και
ή συνέλευσις... μετέβη εΙς τήν ήμερησίαν ίιά-
ταξιν.

Εις συνέλευσιν ούτως ενεργούσαν , ης τά
χρηστά στοιχεία εμενον ανίσχυρα, συνέλευσιν
άλλως παντο^ύναμον, ^ιότι εθεωρείτο ώς εθνι-
κή, σύνοιίεν & εμφρων Κ. Βρεστρούπ οίος κίν-
δυνος ην νά παραίοθγ) ή βασιλεία άνευ αντι-
σταθμίζοντος ί ικαιώματος,ένόησεν δτι, ακριβώς
ίιότι ύψηλον και ευγενές ην το σύμβολον δ
παρείέχθη δ βασιλεύς, δτι ή Ισχύς του ητο ή
άγάίίη του Λαοΰ τον, έπρεπε νά μη κωλύηται
ύπο φατρίας του νά περιστοιχισθη ύποτού αλη-
θούς του λαού.

Κατά προτροπήν μου, αυτήν έκεΐνην τήν
έσπέραν δ κ. βρεστρούπ κατήλθεν εις τον Πει-
ραιά, και λαβών λέμβον μετέβη εις το βασι-
λικον άτμόπλοιον πρΙν ή εισπλεύση εΙς τον Πει-
ραιά. Τη ί' επαύριον, μόλις άνατείλαντος τού
ήλιου, ήλθε πρ4ς«μέ καΐ μοΙ ειπιν δτι ην εντε-
λώς άπηλπισμένος,ίιότι 6 κ. Σποννέκ ίέν έπεί-
σθη εις ούί ένα εκ τών λόγων του,ίιϊσχυριζόμενος
δτι τά πάντα θέλουσι χωρήσει άριστα,καΙ ή ά-

ίάπη τού λαού δτι θέλει διασκεδάσει πάσας τάς
υσχερείας. Ή ήμερα εκείνη ην ή τής αναβά-
σεως τού βασιλέως εΙς ^Αθήνας,

Τον κ. Σποννέκ έγνώρισα πολύ μετά ταύτα,
ώς άνίρα προσηνή, ευχαριν, ποικίλας έχοντα
γνώσεις, και άφωσιωμένον εις τον βασιλέα καΐ
εΙς τον τόπον δν ήλθε νά κυβέρνηση, ώς και
πολύ έγνωρίσθην μετά τής σεβαστής του συ-
ζύγου και τής ευφυέστατης του θυγατρός, νυμ-
φευθείσης τον Δανον καθηγητήν Πιον. δστις
έγραφε τήν νεοελληνικήν καθαρώτερον ή πλεί-
στοι Έλληνες, και ήγάπα τήν 'Ελλάία ώς 4ν
ήτο πατρίς του.

Καίτοι δμως συνεχώς βλέπων τον Κ. Σι^ον-

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν:^ρο^ι^

£;2ΐτυ^

147

νίχ, άινέφινγον νά τφ 6|ΐιλώ πβρί πολιτικής,
ίιότι «χβινος ριίν ιΐχι πλέον την •χτίλ€σιν και
την ιύθύνην των καθηκόντων κυβιρνήτου, εγώ
Η ούίίν {ικα(ω[Λ« ν' ανα[ΐ.ιγνύω(λ«ι εις αυτά.
Άλλ' βτι εψήφίΦε το νέον πολΙτβυ(ΐα η συνέ-
λΐυσις, ίίν τφ απέκρυψα ην ειχον τότε γνώ-
|χην ΐΓίρΙ αύτου, λίαν κινίυνώ^η φρονών την
υπχρξιν ριιάς ριίνης Βουλής. *Αλλ* δ κ. Σπον-
νικ, είτ• ίιότι ένόει δτι ουίεν ήίύνατο κατ*
άποφάσβως παντιζουσίου έθνοσυνιλεύσιως,ιίτεέκ
πεποιΟηΦβως, άντέκρουε τους ^ιΙ'σχυρισ|Λθύς (ίου.
Έγώ ^ε έπέ[Λενον λέγων, 5τι μΙα βουλή, και
«υτη απολύτως έξηρτη(ΐ,ένη εκ γενικής ψηφο-

ίορίας παρά λαφ {χη εχοντι εισέτι πασαν την
ιανοητιχην καΐ πολιτικην άνάπτυζιν ως ποζρά
τισι των (/.εγάλων εθνών, θέλει συνεχώς, &1
οΰχΐ πάντοτε, καθιστή: την κυβέρνησιν ερ|λαιον
χθ(λ.(ΐ.αταρχών, ουχί έπιβαλλθ[ΐένων ^ιά τών
απου^α(«ί>ν αυτών Ιργων, ά ^εν δύναται νά έκ-
τΐ[ΐ.ηση δ δχλος, αλλ* αγοραζόντων τάς ψή-
φους ^ιά δωρεών και παραχωρήσεων, α!τινες
και το ^η|ΐόσιον συ(Αφέρον και την ^ικαιοσύνην
πολλάκις προσβάλλουσιν. Ούτω ^' ή κυβέρνη-
σις χυρέα γινθ|ΐένη τών ψήφων, του [ΐόνου αυ-
τής στηαρίγριατος, καΐ ούτως εξακολουθούσα νά
^ιαθίτφ και ^ιατηρή αυτάς, δύναται, καλή η
καχή, χακή (Α&λλον,αν ^ιά ^ώρων ^ιατηρήται,
νά {ΐένΐ{) πάντοτε έπιβιβληριένη, μ•έχρις ου χλλη
χειρότερα, έτι άφβι^έστερον τά δημόσια εΙς το
Ιοιωτιχόν συ(&φέρον θυσιάζουσα, κατορθοΐ νά την
ύποσχλλίση.

Ούτω τότ• φρονών, έπέ[λ•νον $τι ή Γερουσία
έστΙ σω(ΐα άναγκαιότατον εν τφ πολιτ6ύ[;ιατι,ά-
/εζάρτητον άπό της αγοραπωλησίας τών ψήφων,
καΐ έφ' ου στηριζόριενος δ θρόνος νά δύναται νά
επαναφέρη την άνατριπο|Αένην Ισορροπίαν .
Προσέτι ί' εν τ^ Γερουσία, αν έ^ρεύωσι προ
πάντων £ν^ρις (ΐαχράς πείρας,εργον αυτών εσται
^ι'έριβριθοΰς σπουδής νά παρασχευάζωσι τά χρή-
σιμα νο(ΐοσχέίια, 1^ άλλως έστΙν άνέφικτον ου
μόνον (Ις τους πλείστους τών νεαρών υπαλλή-
λων τών υπουργείων, τεθραμμένους μ&λλον γρα-
φβιοχρατιχώς η ίιά τά πολύπονα και παν-
τοίας γνώσεις, γηραιάν σύνεσιν και πεΐραν α-
παιτούντα έργα τών Λυκούργων καί τών Σο-
λώνων, άλλα πολλάκις και εις αυτούς τους
υπουργούς, τους κατ* αριθμόν ψήφων, ούχι πάν-
τοτε χατά γνώσεις και έμπειρίαν,έκλεγομένους.
ΚαΙ προς τούτον τον σκοπον έπροτίμων μάλιστα,
αν ην δυνατόν χαι ΐίιον νά ύπηρχε συμβούλιον,
επικρατείας,ώς εις τά πλείστα τών ευνομουμένων
και την άνάπτυξιν αυτών έπι^ιωκόντων εθνών.

ΚαΙ ταύτα μίν ίλεγον, ^ιότι τοιαύται ήσαν
τότε αί έμαΐ πεποιθήσεις. "Αν τίνες φρονώσιν
ότι ή πείρα τάς άπέ^ειξεν έσφαλμένας, ^έν
θέλω, επιμένων, τάς ΰπερασπισθτ), ^ιότι ^εν

προτίθεμαι πολιτικην συζήτησιν, άλλ' ηθέλησα
μόνον ιστορικώς και ακριβώς ν* αφηγηθώ τίνας
ήκουσα γνώμας παρά του κόμητος Σποννέκ,
και επομένως πώς αύτάς προύκάλεσα. "Άλλως,
αν ύπάρχωσιν οι αποκρούοντες τάς τότε Ιίέας
μου, τοιούτος ην προ πάντων και δ κόμης. Την
ανάγκην Συμβουλίου επικρατείας ^ιά την με-
λέτην χαΐ προπαρασκευήν τών νόμων ^εν ήρ-
νεϊτο, άπέκρουεν $μως απολύτως την της Γε-
ρουσίας, ίιίσχυριζόμενος δτι κατ' ούίέν διευκο-
λύνει την λειτουργίαν της Κυβερνήσεως.

— Σεις, μοί ειπεν δτε έντονώτερον τφ ανέ-
πτυξα τους λόγους μου, σεις δ ούτως υπέρμα-
χων ύπίρ Γερουσίας, είσθε πρώτος ή άπόίειξις
δποΐα δύναται νά τ) πολλάκις ή διαγωγή τών
Γερουσιών.

Ενταύθα ανάγκη νά ειπώ τί ενόει δτε μοι
ταύτα έλεγε.

Κατά το 1856, ώς γνωστόν, συνεκροτήθη εν
Παρισίοις σπου^αιότατον εύρωπαικον συνέ^ριον,
ου ημείς ίίν μετείχομεν. Τότε πρέσβυν ίεν εΐ-
χομεν ού^' ή^υνάμιθα νά εχωμεν εν Παρισίοις,
ένεκα προσωπικού τίνος ζητήματος, ΰΐότι δ
Αυτοκράτωρ Ναπολέων επέμενε νά τφ σταλ^
δ ατομικός φίλος του στρατηγός Καλλέργης, ή
ίέ βασίλισσα Αμαλία επ' ού^ενι λόγφ ε^έ-
χετο του Καλλίργου τον ίιορισμόνώστε ή Ελ-
λάς άντεπροσωπεύετο ύφ' ενός γραμματέως
πρεσβείας.

Ύπουργεύων τότε τών Εξωτερικών, σύνοιία
πόσον σπου^αιον θά ην ^ιά τά εθνικά συμφέροντα
αν, δπου ίιηυθετούντο πάσης της Ευρώπης αι
τύχαι,και ήσαν έπι ταύτο συνηγμένοι πάντες οί
τότε επισημότατοι πολιτικοί άνδρες, παρ9)ν, καί-
τοι άνευ επισήμου χαρακτήρος καί τις τών
Ελλήνων εκ τών μάλλον διαπρεπών ώς εκ
της θέσεως του, ώς εκ τών γνώσεων, της πεί-
ρας και της έμβριθείας του, ΐνα ^υνηθτ) νά
ελθη μετ* αυτών εΙς σχέσεις, νά ίιαβλέπτ) τά
ενεργούμενα, νά τοϊς συνιστ^ τά τγ) Ελλάδι
ωφέλιμα, και 6 λόγος αυτού νά έχη βαρύ-
τητα παρ* αύτοϊς. Τούτο άναγκαιότατον θεω-
ρών, έγραψα προς τον πρέσβυν ημών εν Λον^ί-
νω, τον Κ. Τριχούπην (πατέρα), ενα τών νου-
νεχεστέρων και σπουδαιότερων τών τότε πο-
λιτικών ανδρών της Ελλάδος, νά μεταβγ) και
^ιαμείνη έπ' ά^είφ ην τφ έπεμψα, έφ' δσον
χρόνον το συνέ^ριον θά ^ιήρκει. Συγχρόνως
δμως,πληροφορίας άρυσθεις παρά πάντων τών
λοιπών υπουργών, συνέταξα και τφ απέστειλα
μακρόν υπόμνημα περί πασών τών προόδων
δσαι έγένοντο εΙς πάντας τους κλάδους του
εθνικού της Έλλάίος βίου, άπό της αναγεν-
νήσεως αυτής. Άντίγραφον ί' αυτού ^ιεκοίνωσα
καΐ εις τάς λοιπάς πρεσβείας,επι τη δ^ηγίφ του
νά μη γίν{) ουδεμία χρήσις αυτού, προωρισμέ•*

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

148

τηΈίττΛ.

νου (χ.όνον ^ιά τον πρίσβυν, ώς ινηγη εξ ης
νά άρύηται. Άλλα φαίνεται δτι των υπαλλή-
λων τις, η άγνοών η λησ|λθνήσας τήνδίηγίαν,
παρίβη τον δρον αύτης, και το υπό(ΐ.νη(Αα ίφά-
νη 6λόχλτ)ρον ^η|χοσιευέρ.£νον ιΐς τον Βορράν
των Βρυζελλών.

Εις το τέλος τοδ σχοινοτενούς τούτου εγγρά-
φου υπήρχε χαΐ ρ.ιχρά παράγραφος, εν τ) ελέ-
γετο δτι τα εξωτερικά χ(>|Χ|χατα,άναφυεντα επι
της επαναστάσεως, (ίιότι εν ταις ίειναις εκεΐ-
ναις περιστάσεσι του έθνους ην έπό|χενον έκα-
στος νά ^έπη προς εκείνην την ίύνα(χ.ιν έζ ης
ηλπιζεν δτι ήίύνατο νά ελθη ή σωτηρία), ίέν
ειχον πλίον λόγονύπάρξεως,χαι εύτυχώςεξέλιπον.

Τοΰτο, εν ελλείψει άλλου,ηρατο ώς δπλον η
άντιπολίτευσις, ήτις προ πολλού ρ,άτην έζήτει
λαβήν κατά του τότε υπουργείου, καΐ κατή-
γορος (χ.ου ανέστη εν τυ) Γερουσι^ 6 ποτί οΊκο-
ίιίάσκαλός ρ.ου, παρ' ου ειχον ίιίαχθτ) την
άλφάβητον,δ Ε.Δ.Χρηστίίης.Μοι προσήπτενδτι
ήσεβησαν προς τόν ιερόν αγώνα, και £λλοι
γερουσιασταιτόν υπεστήριξαν,ώστε ^ιά|χιοΙς και
|ΑΟνης ψήφου ύπερισ^ύσαριεν τότε, εις ^ε το ίη-
(χόσιον, κυρίως παρά πάσιν δσοι ίεν ανέγνωσαν
το ύπόρημα, έπι (χακρόν ή(ΐ.ην δ «Τπορηρια-
τιστής» και & οιύ6ριστής του άγώνοςι> Ι

Ταύτην την περίστασιν, ην ούχι παρ* έ(λθΰ,
άλλα παρ' άλλων ακριβώς ει^ε (λάβει 6 κ.
Σποννέκ, ήνίττετο τότε. Άλλα τφ απήντησα
δτι ενταύθα ^εν πρόκειται περί έ|χου,άλλά περί
συστάσεως παγίου πολιτικού όργανισ(Αθυ της
Έλλάίος, έγγυω[Λένου την τακτικήν πορείαν
και την άνάπτυζιν αυτής επί στερεών βάσεων.
Τφ άνεπόλησα τόν Σόλωνα, δστις ει και ίεν
υπήρχε τότε θρόνος, δστις κατ* ανάγκην νά τε•
θτ) εκτός παντός κλυ^ωνισριού, αν καΐ 6 ίή(λθς
ην 6 κυρίαρχης, αύτοκυβερνώρ.ενος και αυτός
ίι' εαυτόν νο[/.οθετών, έπρέσβευεν δρ.ως και τότε
την άναπόφευκτον ανάγκην της υπάρξεως ίύο
Βουλών, ίνα ώς έπι ^ύο άγκυρών βαίνουσα σώ-
ζηται ή πόλις. Άλλ* ούτε οι νέοι συλλογισμ.οΙ
ριου, ούτε αι άρχαΐαΐ |χου παραθέσεις, τόν επει-
θον, και ^ιίσχυρίζετο πάντοτε δτι και (ΐ,Ια βου-
λή δύναται νά λειτουργτ) απταίστως, συνεργαζο-
|ΐένη (χ.ετά τής βασιλείας ύπερ τής εύηριερίας
της χώρας* ώστε εγώ και πάλιν άπέ^ωκα τήν
Ισχυρογνω|ΐ.οσύνην του ριάλλον εις τό δτι ίεν
ήθελε νά φαν^ άπο^οκΐ[λάζων δ,τι ίεν ή^ύνατο
ν* αποφυγή, και ύπέθετον δτι συνησθάνετο
ήίη, χωρίς νά τ' δ(χολογγ), τήν ορθότητα
τών παρατηρήσεων £ς τφ είχον διαβιβάσει ίιά
του Κ. Βρεστρούπ και τήν ά^υνα|Αΐαν του νά
πράξη δ,τι ένόριιζε συμ,φέρον εΙς τόν τόπον &ν
ήλθε νά όργανώση.*Εν πάση περιπτώσει, ανοχι
τότε,κατενόησεν δ|Αως τούτο ολίγον [χετά ταύτα,
δτε ήναγκάσθη νά έγκαταλεΙψη τήν Ελλάδα.

Μετά τίνα ε'τη τόν εΐίον πάλιν εν Κοπεγ-
χάγη. Τότε ην μ,έν ετι άκ|λαϊος και ζωηρός,
και φαινό|Αενος δτι άπελάριβανε πληρέστατης
υγείας• άλλ* άπό τής πολιτικής είχεν εντελώς
άποσπασθή, και ^ιετέλει διευθυντής ιδιωτικής
τραπέζης, αλλά παρά π&σι μεγάλης άπολαρ.-
βάνων ύπολήψεως.

*Ην ίέ, δσάκις τόν συνήντησα εν Δανί(|ρ,έπι-
σκβφθεις αυτόν και εν τη πόλει και εΙς τήν
εξοχήν του, άντικείριενον τών ημετέρων συνδια-
λέξεων πάντοτε ή Ελλάς, προς ην μοι ελεγεν
δτι ίέν έπαυσε τρέφων τήν θερμοτέραν άγά-
πην, καΐ πάσας τάς εν αύτη περιπέτειας του
είχε παρούσας πάντοτε εις τήν μνήμην του.

Τότε £έ και τόν είίον ^ιά πολλάς τών παρ'
ήμϊν ενεργειών του βαθέως μεταμελούμενον. Ή
περί υπάρξεως Γερουσίας Ί<$έα του είχεν εντελώς
μεταβληθη. Ή Δανία ήμών,μοι είπε, και πλέον
εύκυβέρνητος είναι ή ή Ελλάς, εξ αιτίας του
χαρακτήρος και τής αγωγής του λαοΰ της, και
ούτε τη υπόκειται τό πρόβλημα νά παρασχευάση
έαυτη μέλλον οίον ή πατρίς σας.Άλλά τό βλέπω
τώρα* άνευ νομοθετημάτων δυναμένων νά χρη-
σιμεύσωσιν ώς χαλινός εις τήν άτομικήν Ί^ιο-
τέλειαν θά ήτο αδύνατον νά κυβερνηθη. Ειμί,
μοι προσέθηκε, καΐ ήμην πάντοτε φιλελεύθερος*
άλλ* ή ελευθερία ^έν πρέπει νά ύπερβαίνη τά
δρια εν οις παρασκευάζει τής πατρίδος τήν
εύτυχίαν, ^έν πρέπει νά έκτρέπηται εις άκο-
λασίαν, ή νά χρησιμεύη ώς προσωπις εΙς τήν
ιδιοτέλεια ν. 9

Μοι ώμολόγησε ίέ προσέτι δτι μεγάλως με-
τεμελήθη, άλλ* δτε ίέν ήτον πλέον καιρός,
^ιότι ^έν ε^ωκε μείζονα προσοχήν εις προτροπάς
του Βρεστρούπ, ών ε^σχε πλείονας άφορμάς
ν* αναγνώριση τήν ορθότητα.

αΆλλά, μοι προσέθηκε, ^ιά ταύτα αισθάνο-
μαι μ&λλον λύπην ειλικρινή παρά τύψιν συνει-
^ότος. Ότε 6 Βασιλεύς μου μ' ε'κάλεσε και μέ
διέταξε νά συνοδεύσω τόν υίόν του εις τήν Ελ-
λάδα, ή πρότασις μεγάλως μ* έθορύβησε καΐ
μ' εξέπληξε, καΐ παρεκάλεσα και εσυμβούλευσα
τήν Α. Μ. νά έκλέξη άλλον τινά άντ' έμου.
Έγώ, ώς τφ είπον, περί Ελλάδος ού^έν έγνώ-
ριζον ή δ,τι ειχον αναγνώσει περί αυτής εις τού
σχολείου μου τά βιβλία. Δεν ήμην κφν ποτε,
ίεν συνέπεσε νά ήμαι εκ τών λεγομένων Φιλελ-
λήνων, τών παρακολουθησάντων τάς περιπέ-
τειας τού άγώνός σας. Έγώ εξ ακοής μόνον
είχον δτι οι απόγονοι τών αρχαίων Ελλήνων
εμάχοντο ύπερ τής ελευθερίας των, και τοις
ηύχόμην πάσαν έπιτυχίαν δτε ήμην παιίίον
έκτοτε ^έ σχεδόν ού^* ήκουσά τι πλέον περί αυ-
τών, ώστε θά ήρχόμην εις χώραν ύπό πάσας
τάς επόψεις εντελώς ξένην και άγνωστον εις
έμέ, δπερ καΐ συνέβη. Προσέτι ^έν ίλειψα νά

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

Ε3Ζ3Τυ^

149

ταραΦτιόσωειςτον βασιλιά δτι αν εκτέλεσα τα-
|Αΐβς η υπουργός των ΟΙχονο[Λΐχών, προσπάθησα;
χαΐ επιτυχών νά εχτβλεσω τα χαθηκοντί (χου
ούτω; ώστε νά ελκύσω την βασιλικην ευνοιαν,
τούτο ίεν εγγυδται τα αυτά άποτελεσ|χατα
χαΐ ^(ά χώραν ^ς πάσαι αι περιστάσεις (αοΙ είσι
ςίναι. "Άλλο ίε οίκονοριολόγος και άλλο πολιτι-
χος οργανωτής κράτους και δίηγος των πρώ-
των βη|χ.άτ(ύν του νεαρού αυτού βασιλέως.

«Άλλα ποίσαΐ μου αύται αΐ ενστάσεις, προσ-
«θηκεν, εις ού^εν ωφέλησαν. Ό Βασιλεύς [χετλ
τόσης άγαθότητος, αλλά και (ΐ.ετά τόσης ακλό-
νητου αποφάσεως έπέ[/.εινεν, ώστε το έθεώρησα
ως παρακοην καΐ παράβκσιν καθήκοντος το
νά (17) απέλθω 6που [λ' επε[Απε. ΚαΙ έπροσπά-
θησα ρ,εν νά πράξω το κατά ίύναμιν, άλλα ίεν
είναι παράίοξον &ν βίς πολλά, κατ' αρχάς
(ΐάλιστα, ηπατήθην.»

Τοιαύτη ητον η εξο(Αθλόγησις του Κ.Σποννέκ,
δτε τον «ίίον το τελευταϊον, ούίόλως προβλέ-
πων δτι τόσον ταχέως θά ηκουον περί του θα-
νάτου του.

Α. Ρ. Ραγκαβής

το ΒΟΤΑΝΙ
ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

(Συνέχβια* ίδκ κροηγούμινον φύλλον).

ΙΓ'

Γόησσα γοητευομένη.

Συνελθών εκ της πρώτης καταπληζεως δ
ποιριην ηγέρθη και καταλιπών την θύραν του
οϊκου άνοικτην, ούίε στρέψας κάν την κεφαλήν
προ;τά οπίσω, έτράπη εις φυγην, οχι (χονον έν-
βί^ων εΙς την ίύνχ[Λΐν έκεινην, ήτις σύρει τους
κοινούς έγχλη(χατ1ας (χαχράν του τόπου του
εγκλήματος, άλλα χαΐ αμυνόμενος ίιά του όρ-
6οδ λόγου, εφ' δσον ήίύνατο, προς την έπΐ^ρασιν
του πανίσχυρου φαρμάκου. Ήγνόει ακριβώς
πότε και πώς έκίηλουται αδτη. Έφαντάζετο
π;ος στιγμήν δτι συναντών εκ νέου τήν 'Αθιγ-
γανίία εν τφ χωρίφ, εν τοις άλωνίοις, ύπο τά
Ρλέμματα των γονέων χαΐ άλλων χωρικών,
ίσως ίεν θά ήτο πλέον κύριος εαυτού, ή Ισω;
ίχείνη θά ύπέκυτΓτεν ε'ις τήν Ισχύν του φίλτρου...
χαι εφευγεν, έφευγε ίιά τών αμπελώνων.

Εύρε το ποίμνιον, το 6ποϊον είχε καταλίπγ)
ύπο τήν φύλαξιν δεκαετούς εξαδέλφου, παρά
τά Τουρχομνήματα, παρέλαβεν αύτο άποτόμως
«πο της βοσκής και ώίήγησε σπεύίων προς
τον Τίρόμυλον.

Ό 'Τίρόμυλος τών Γουβών, με τους άσβεστο-
χρίστους τοίχους, τήν επικλινή στέγην και τον
μέγαν σεσηπότα τροχον, κείται εν περικαλλεστά-
ττ,θέσεικαλουμένι^Κριθαριαις.Εινε ^'αυτη μικρά
κοιλάς, ης α! χλοεραι πλευραΐ ορθουνται άμφιθεα-
τρικώς κλιμακωταΐ προς τον γαλανον αιθέρα και
ή 6μαλή περιοχή ζανθή εκ τών κριθοσπάρτων α-
γρών λευκαΐνεται ^ιατεμνομένη ύπο της χαλι-
κοστρώτου κοίτης του ζηροποτάμου Βρύσα.

*Αλλ* αί φυσικαι του τόπου καλλοναι ουδό-
λως έν^ιέφερον τον ποιμένα, ούό^' εΐλκυσαν αυ-
τόν εκεϊσε. ^Ηλθεν απλώς ίνα ποτίστρ το ποί-
μνιον και 6ίηγήτγ) είτα προς το ^ασώ^ες βου-
νον εγγύς τών ορέων τήςΤζαπουρνιάς. Έκει θά
ητο και εν πλήρει έρημίο^ και ούχι μακράν της
καλύβης τών Αθίγγανων, ούτω ί* ή μετά
της Ζεμφύρας προσδοκώμενη συνάντησις και
ευχερεστέρα καθίστατο και ασφαλής.

Κατά τήν ώραν έκεΐνην δλα σχείον τά ποί-
μνια του χωρίου είχον άθροισθ^ ύπο τάς παρα-
ποτάμιους πλατάνους, δπως ποτισθώσιν εν τφ
γλίσχρφ ΰ^ατι του Βρύσα, και ηκον^ντο εκ
μακράς αποστάσεως οι πολύφθογγοι κωίωνι-
σμοί τών κριών και τών τράγων, οι βελασμοι
τών προβάτων, αι ύλακαι τών κυνών, ο! συρι-
γμοί και αί κραυγαι τών ποιμένων.

Τούτων οι άνηλικώτεροι καταλιπόντες τά
ποίμνια ελεύθερα έπε^Ι^οντο εις ποικίλας παι-
ίιάς. Οι μεν ήλίευον έντος θολού τίνος βόθρου,
έτεροι άνερριχώντο έπι κουκουναριάς. Ινα ίρέ-
ψωσιν άωρους κώνους, £λλοι έλιθοβόλουν τους
έπι τών πλατάνων τερετίζοντας κοσσύφους καί
τις οκταετής φιλόμουσος έκοπτε κάλαμον δπως
κατασκευάσγ) αύλόν.

Τά ποίμνια χατεπάτουν τήν ύγράν £μμον
σπεύίοντα νά ποτ:σθώσι και συνεμίγνυντο τά
πρόβατα και ήριζον ίιί τών κεράτων αγέρωχοι
τίνες τράγοι και προσετρίβοντο έπι τών ίέν-
^ρων αί ψωριώσαι αίγες και κατωπτρίζοντο εν
τφ κρυσταλλίνφ υ^ατι κατά στίχον μορφαι
άναμίζ, μέλαιναι και ψαραί και λευκαΐ, άνα-
μασσώσαι και ήλιθίως μορφάζουσαι.

Ό Γιαννιός σπεύίων νά ποτίση το ποίμνιον
αυτού ^έν άνέμεινε σειράν, άλλ' βζε^Ιωζε τά
τών άλλων καί έπειίή τις τών μικρών ^βοσκών
έτόλμησε νά διαμαρτυρηθώ, έζημμένος ως ήτο,
έζύβρισεν, έρράπισε και άπέπεμψεν αύτον κλαί-
οντα.

Εγγύτατα του μέρους εκείνου ίιήρχετο ή
ή άγουσα προς τά μεσόγεια χωρία. Ό
ποιμήν προσηλωρ.ένος εις το ποίμνιον, ού^έ ε-
στράφη νά ίίη τις δ ίππεύς δ ερχόμενος εν τρι-
πο^ισμφ γοργφ και κινών τον κονιορτόν. ΚαΙ θά
^ιήρχετο ούτος τρία μόλις βήματα μακράν α-
παρατήρητος, αν μή φωνή τις πτερωτή ^ιεπέρα
ως βέλος τήν καροίαν του νέου χωρικ^^• τ

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

150

ΒΖΙΤΧ ▲

— 'Στά Βρυσάλια Ι . . .

Άνετινάχθη εκθα(Αβος κΛί εΐίι την Άθιγ-
γανίία έπΙ της δνου φεύγουσαν γοργώς χχ\ στρέ-
φουσ«ν προς τά οπίσω την κιφαλήν. Τά χείλη
αΰτης έ[χιι^1ων, οί όφθαλ(ΐ.οι ε)οα(;.[Αύοντο περί-
παθώς* δ Γιαννιός τισθάνθη ύπερτάτην ίύνβι-
(Αΐν, ήτις εσυρεν αΰτον προς την φεύγουσαν χαΐ
έσπευσε ν^ την άκολουθι^σγ). Εις την πρώτην
6ρ[/.ην φωνή τις γνωστή άνεχαΐτισε τον έρω-
τόληπτον χωρικόν.

— ΑΙ, Γιαννιέ, για που :

Ό νεανίας άνεκόπη, κρύος ί^ρώς περιεχυσε
την ράχιν και το (λέτωπον αύτου• η φωνή εκεί-
νη ητο του εκ (/.ητρος θείου Ζίχου Μυλωνά.

— Καλή σου '[Αερα, (χπάρ|χπΛ, ήρθρωσε τε-
θορυβη(λένος 6 ανεψιός.

— Τ* έπαθες και ζαφνίστηκες 'σοίν το λάφι;
Και ευτυχώς ίίχως να προσ(λεΙνη εζήγησιν, ήν
θα ήίυνάτει να ^ώσχι ί) ποΐ(Αήν, προσεθηκε :

— ' Σε βίγλισα άπ* το {χΰλο πέρα κ' ήρθα
να σε πάρω αγγαρεία.

ΚαΙ ενφ δ νέος ά^η[λονών ενευε κάτω την
κεφαλήν καΐ ε^ακνε το χείλος, & θείος μυλωθρός
ανέπτυσσε όιά (Λακρών πώς είχε βλαβγ) (^ία ά-
κτίς του τροχού, ήτις βίχεν ανάγκην αλλαγής
και προσέθηκεν εν συ[λπεράσ|λατι, 8τι [λόνος 6
επιδέξιος Παννχος ήίύνατο να βοηθήση εΙς το-
ποθέτησιν της νέας άκτΤνος, ην είχεν ήίη ετοι-
[λον.

— Σε ίυο τρεις ώραις )ΛπιτΙζου[Αε τή ίου-
λει^ά• ίέν έχεις να χασοϋίερήσιρς πολύ Ι είπε τέ-
λος Ι^ών δτι 6 ποΐ(λήν έοίσταζε.

Και δ ταλαίπωρος νέος, [χή εύρίσκων εύλογον
πρόφασιν θπως άποφύγτ) τήν έργασίαν, τήν κα-
τάρατον αυτήν έπισκευήν του μύλου, ήναγκά-
σθη εκών άκων ν' άκολουθήση τον θεϊον, κατα-
λιπών το ποίμνιον ύπο τήν φρούρησιν ετέρου
τινός [Αίκρου βοσκού και στέλλων καθ* εαυτόν
εΙς τον ^ιάβολον και τον [λΰλον και τον μυλω-
θρόν.

Ή φωνή εκείνη ητο εναυλος εις τήν άκοήν
του.

— •Σ τά Βρυσάλια ! . . .

Τι άλλο έσήμαινε ή δτι εις τά Βρυσάλια θα
ήρχετο νά τον ευρτρ ;

Προφανώς το φίλτρον είχεν έπενεργήση ήίη•
ή 'Δθιγγανις είιίε συνέντευξιν, ώριζε τόπον τά
δροσερά Βρυσάλια, δπου το ίί^ωρ ρέει υπό με-
γάλας πλατάνους και λούει Μιανθείς πικροίά-
φνας, δπου αί πυκναί λύγοι και οί συμφυείς
σχϊνοι παρέχουσι κρύπτας ασφαλείς. Τις οιίεν
αν ίέν έπορεύετο κατ' ευθείαν έκεΐσε, αν ίίεν
ανέμενε νυν αδημονούσα ;

Και αυτός ήλιθίως ύποκύψας εις τήν θέλησιν
του φαλακρού θείου έσφυρηλάτει κεκλιμένος υπό
τόν άξονα του τροχού. Εύνόητον ί' εινε μετά πό-

σης άθυμίας και ά^εζιότητος είργάζετο. εκμα-
νείς μάλιστα προς στιγμήν κατά του μύλου αυ-
τού, δστις ην αίτιος τής ερωτικής αποτυχίας, 0(α-
τήνεγκε μετά τοσαύτης δρμής κτυπήματα ίπΐ
τών ξύλων, ώστε ολόκληρος 6 τροχός έκλονήθη
και 6 θειος ήναγκάσθη νά έπέμβη ανήσυχων :

— - ΛΙ, αΐ, παλληκάρι μου, βάστα το θυμό
σου, θά μου 'γκρεμίσης τό μύλο.

Και ού^έν έκέρ^ησε ^ιά της όργης αυτού,
παρέτεινε μάλιστα τήν έργασίαν και 6 "ήλιος
έκλινε προς τήν ίύσιν, δτε απαλλαγείς τέλος
και ουδόλως προσεχών εις τάς ευχαριστίας τού
θείου καΐ αποποιηθείς τόν οίνον, δν προσήνεγ-
κεν αύτφ εις άμοιβήν, άπήλθεν δ ποιμήν εις
τά Βρυσάλια, δ^ηγών τό ποίμνιον μεθ' οίας
σπουδής τόν χειμώνα, δτε ήπείλει θύελλα.

Και ένφ κορυφωθεισα προσδοκία έπτέρου τους
πό^ας αυτού αφ* ενός, άφ' ετέρου απελπιστική
τις σκέψις έκοπτε τά γόνατα του : αν εκείνη
ειχεν ύπάγιρ έκεΤ και μή εύρούσα αυτόν Ιφυ-
γεν Ι . . . Άλλα παρεμυθεϊτο ευθύς πάλιν : δχι,
κατά τήν πρόρρησιν της γοήσσης, ή γυνή ήτις
Οά έγεύετο εκ τού βοτάνου ώφειλε νά ελθη εΙς
τους ποίας του. ΚαΙ άν λοιπόν ή Άθιγγανις
έπορεύθη έκεϊ δπου ήλπισεν δτι θά τόν εί5ργ;,
μή συντυχούσα αύτφ ή θά άνέμενεν ή θά επα-
νήρχετο.

Καθ* δσον (ίέ προύχώρει εΙς τήν κλεισώρειαν,
ήτις καλείται Βρυσάλια Ισως ίιοι τά πολλά
υίατα αυτής ή ίιότι βρέχεται ύπό τού ζηρο-
ποτάμου Βρύσα, νάρκη τις παρέλυε τάς κινή-
σεις του, ή κεφαλή του ε' στρέφε το, ή καρδία
του έπαλλε ν ατάκτως. Άνά πάν βήμα άνε σκιρ-
τά και ώχρΙα εκ τού ελαχίστου θορύβου,Ιν πρού-
ξένει αφιπταμένη τρύγων, χελώνη βαδίζουσα
έπΙ ξηρών φύλλων, έρίφιόν τι εισχωρούν εντός
τών θάμνων. Και άπέίι^ε τήν κατάστασιν
ταύτην εν τ) τό πρώτον νύν ^ιετέλει εΙς τήν
έπήρειαν τού φαρμάκου .

— Διαβολεμένο βοτάνι αλήθεια* 'μπορει νά
σαλίψη τά λογικά κανενός ! ^ιελογίζετο.

Άλλ' εκεί νέα δοκιμασία άνέμενεν αυτόν.
Δύο χωρικαι ειχον πλύνχι εν τφ ^έοντι υ^ατι,
παρέμενον ^* ετι εκεί κλώθουσαι και φλυαρού-
σαι μέσφ τών υγρών ενδυμάτων, δτινα ειχον
άπλώση έπΙ τών πέριξ θάμνων. Ό ποιμήν έτυ-
ψε μετά πείσματος τήν γήν ίιά τού πο^ός και
άπέπτυσε φρικώδη βλασφημίαν. *Λπέφυγε μεθ'
απλούν χαιρετισμόν την συναναστροφήν αυτών
και προεχώρησε πλαγίως προς ύψηλόν τι μέρος,
δθεν έπώπτευεν αύτάς. Μετ* άγωνίαν ώρα^,
ήτις έφάνη αιών εις τόν Γιαννιόν, αί χωρικαι
ηύίόκησαν νά περισυλλέξωσι τά στεγνωθέντα
ενδύματα και νά άπέλθωσιν. Όταν δ ποιμήν
ε*τεινε τό ους προς τάς βαθμηδόν σβεννυμένας
εκ της αποστάσεως φωνάς αυτών, αΐτινες μόναι

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

£ 23ΤΙ ▲

151

ιτάραττον την ««τπερινγ,ν σιωπην, και βταν τέλος
ού^£ν τΛουεν άνίπν^υσε βαθέως, ώς ν' απηλ-
λάγη επαχθούς φόρτου.

Ό ήλιος είχε ίύσγι και ηπλοΰτο πέραν εις
το ίκρον του δρίζοντος η βασίλε'ιος αυτού πορ-
φύρα. Δειλός δ Έσπερος ελα|Απεν εις την κορυ-
ίην του βουνού. Ό ποΐ[χ.ην έκίλυψε ^ιέι τών
ύο χειρών την |Αορφην. "Αρρητον τι, άνέκ-
^ραστον 9υνα1τθη(χα ανήρχετο εκ του στήθους
χαι επνιγεν αύτον καΐ έζεχύθη εις βαθυν στε-
ν«γ|ΐόν, |ΑεΟ* δν ένόμισεν δτι άπέπτη[ή ζωή του, ή
υπαρξίς του ολη. Προς στιγ^χήν απώλεσε πασαν
συναΐσθησιν, η άτθ(Αΐκότης αυτού έ(χ.η^εν1σθη...

Συνήλθε βιαίως εκ τών ύλακών τού Άχ(χέτ,
δστις ώρ|λησεν όργίλος προς την άτραπόν. Ά-
νεκίλεσε ^ι'έπανειλη{Α.(ΐ.ένων συριγ|χών τον κύνα
χαι έσπευσε προς την ^ιεύθυνσιν εκείνην •

Έκινεΐτο, ενήργει άσυνει^ήτως ώς νευρόσπα-
στον ύπο αοράτων νη|Λάτων 6^ηγου(χενον.

Άλλ* δχι, ίέν ητο σκιά, ίέν ητο φαντασίας
πλασρια. Γυνή τις προυχώρει προς αύτον (χετα-
ξύ τών θάμνων. Έν τφ λυκόφωτι ^ύο όφθαλ[Αθΐ
ελαμπον ώς δ Έσπερος έκει επάνω επι τού
βουνού.

Και έπλη^ίασεν, (πλησία^εν, εως θύ Υ)σθάνθη
Ι&εθύων δ νίανίας την πνοήν της θερ(ΐ.ήν, τα
χείλη της κχίοντα . . .

Οί γρύλλοι ηυλουν υπό τους θάρ,νους, το.
υίωρ εκελάρυζε (χεταζυ τών πετρών, οί τράγοι
άνεκινούντο έν δνείρφ κω^ωνίζοντες,καΐ ήπλού-
το «χανες ύπερ τάς μ,αύρας σκιάς τών κθ{[λω-
Ι&ένων ίέν^ρων δ έναστρος πέπλος της θερινής
νυκτός.

ΙΔ'.

ΒίΦυλλιακοΙ Ιρωτες

— Είσαι 'ίικός μου, για πάντα 'ίικός μου-
οΰτ' δ θεός ουτ' δ Σαιτάνης 'μπορει να [χας χω-
ρίστρ πλειά, έψιθύρισεν ή 'Δθιγγανις προσηλού-
σα ή^υπαθώς τους γαλανούς αύτης οφθαλμούς
«πι της μορφής τού ποιμένος.

Και εκείνος κλίνων έπΙ}^τά γόνατα αΰτης την
κεφχλήν, μεθύων εκ τού αρώματος, δπερ άπέπνεον
τάέντφ κόλπφτής νεάνι^ος'κε κρυμμένα κλωνΙα
βασιλικού, άπεκρίνετο:

— 'Δικός σου και 'ςέ ζωή και 'ςε θάνατο.
"Αλλοτε πάλιν μετριοφρονούσα εις άκρον

ίλβγχε τον νεαρόν χωρικόν επι ττ) εκλογτ).

— Τι μού ζήλεψες; Τη [/.κυ^νΚΛ μου, τα γα-
τίσια *μου μάτια η τη φτώχια μου και την κα-
κομοιριά μου;

— Μη μου λες αυτά τα πικρά λόγια ... Τη
μ.αυρίλα σου Ι καΐ ποια είνε γλυκότερη μελαχρι-
νή άπο σένα; Τα 'μάτια σου! και ποιαις ίια-
|ΐαντόπετραις λάμπουν πλειότερο; Ποιος λογα-
ριάζει 'ςέ τΐ τσαντήλα εΐνε το χλωροτύρι, ποιος

κυττάει τι παλι,ορούτα φορεί κορμί λαχταριστό
σαν το ^ικό σου;

Και επεκύρου τους λόγους περιπτυσσόμενος
αυτήν. Άλλ* εκείνη ^ακρύουσα άπώθει τους νευ-
ρώδεις βραχίονας.

— Όχι, ίέν σου πρέπει ν* άγκαλιάζης λαι-
μό ^ίχως γιουρντάνι, μέση ^Ιχως κεντΓστό ζου-
νάρι- ^έν σου στέκει να φιλίες κεφάλι ίίχως σκου-
φομάντιλο και ίίχως γααλιστάρα.

Διαμαρτυρομένου ^έ ίιά θωπευτικών λόγων
τού Γιαννιού, ή Ζεμφύρα έζηκολούθει επιπληκτι-
κώς:

— Γιατί ίέν εί ίνες 'ς άλλην το βοτάνι, 'ςε
καμμιά λιγερή τού χωριού, 'ς την Τασώ, 'ς τη
'Μορφούλα, 'ς τη Μυγδαλιά τού Ζήση; θα είχες
ξάστερη κι' δλοφάνερη την αγάπη τους 'ς τ* α-
λώνια τοδ χωριού, θα της καμάρωνες 'ς το πα•
νηγύρι μ2 τ* άρματα τους . . . Όχι να σέρνεσαι
μέσ"ς τά ^ουμάνια για ν' ανταμωθούμε σάνζλά-
πια, μακρυ' άπ' τον κόσμο, μακρυ' άπ' της* *μέρας
τά μάτια Ι

— Γιατί; και 'ρωτ^ς γιατί; γιατί εσένα αγα-
πούσα, εσένα αγαπώ πλειότερο άπ' τό φώς τών
'ματιών μου, πλειότερο απ* τήν ευχή της μά-
νας μου.

Και εξιστορεί τον τρόπον καθ' Ι&ν έν τ^ καρ-
ίί^ του τη τέως ξηρ^ έβλάστησε πρώτον αίσθη-
μα 6 Ιρως αυτός, ώς κυκλαμιά επι βράχου, και
άφηγεϊτο τάς φάσεις τ9ίς μοιραίας ταύτης αγά-
πης και τάς περιπέτειας και τάς αμφιβολίας
και τους πόνους έν τγ εΐίυλλιακγ) γλώσση τών
συγχρόνων χωρικών, ήτις ουδόλως υπολείπεται
εκείνης, ην έλάλουν οι ερωτευμένοι άγρόται τού
Θεόκριτου καΐ τού Βιργιλίου.

Αύται ήσαν α! περιπαθέσταται τών νυκτερι-
νών συνεντεύξεων, άλλ' ειχον και ώρας μάλλον
εύθυμους. Τοιούτος 6 ε'ρως πανταχού και πάν-
τοτε: μειράκιον, ου τά χείλη διαστέλλει μειδία-
μα, ένφ τάς παρειάς ύγραίνουσι σταγόνες δα-
κρύων.

Πολλάκις οί γέλωτες αυτών άφύπνιζον τήν
κοιμωμένην ηχώ τού δάσους, πολλάκις έκυνη-
γούντο έν τψ σκότει, μέσφ τών θάμνων φεύγον-
τες ίήθεν δ είς τόν άλλον. Ενίοτε έν ώρισμένη
συνεντεύξει ή'Αθιγγανις ερχόμενη προ της ώρας
έκρύπτετο, άναρριχωμένη μετ* ευστροφίας σκί-
ουρου, έν τφ φυλλώματι ^έν^ρου και εκείθεν έλι-
θοβόλει τόν εγκαίρως έρχόμενον καΐ ά^ημονούν-
τα επι τ τ, καθυστερήσει αυτής ποιμένα. Όνεανί-
ας έν άρχτ) άγνοών πόθεν προήρχοντο οί εξ ΰψους
ριπτόμενοι μικροί λίθοι έξεπλήττετο, έταράσσε-
το, εως ού μη δυναμένη επι πλέον να κρατηθτ)
ή πονηρά έπρο^ί^ετο ^ιά μικρού γέλωτος. Και
δ Γιαννιός ένόει τότε τήν παιδιά ν και ανήρχε-
το εις τό ^εν^ρον θπως τήν συλλαβή και άπω-
θειτο ύπ' αυτής και τήν έφθανε τέλος και έφιλούν-

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ Ι3γ ν^ΟΟ^ΐ€

152

ΒΖ1ΤΖ.

το ως πτηνά ίκεϊ επάνω [χεταξυ των )ςλάίων.

"Άλλοτε ενίπτοντο η επινον υίωρ εχ του
ρυαχίου χαι έβρεχοντο και ώθουντο, εως ου έ-
βαπτίζοντο ά(χφότεροι εντός της άβαθους κοί-
της. Πλέον οέ η άπαξ ί> Γιαννιός κατά την
ρ.εση|Λβρινην Δραν, ένφ έκλινε την κεφαλήν εν
σκι^ βαυκαλώ[Αενος ύπο των τεττίγων και 6
ύπνος γλυκύς έσφράγιζε τά βλέφαρα του, εζύ-
πνισεν αίφνης υπό θερριοΰ φιληρ-ατος, δπερ επε-
θηκεν επί τά χείλη αύτοΰ θρασέως η Ζε|Αφύρα,
και έφυγε ν έπειτα ^ρθ[χ.α(α ΐνα ρ.η φωραθ^ υπό
τίνος.

Συχνότατα έίειπνουν την νύκτα εκεί εις τον
συνήθη τόπον των νυκτερινών συνεντεύξεων, τά
Βρυσάλια. Ό ποιριήν εφύλαττε πδν δ,τι η (χη-
τρική (/.έριρινα άπέστειλεν εκ του οίκου κατά
την ή[λέραν : πινάκιον οσπρίων, τεμάχιον τυροΰ,
^ράκα ελαίων, η ^ε ΆθιγγανΙς έφερε συνήθως
ού^έν £λλο ή τε[Αάχιον £ρτου και εικοσάρα ά-
πίων^ ατινα είρεπεν άπο των ίέν^ρων του χω-
ρίου. Ειχον και γάλα εκ των αιγών, δπερ επι-
νον νωπον (χιθ* άλατος. ΤΙ άλλο ήθελον ; "Αλ-
λως ίέν εστερουντο του σπουίαιοτάτου προσφα-
νίου: ορέξεως, και ειχον το πλουσιώτατον επι-
οόρπιον παντός δείπνου : τον έρωτα.

Οι χωρικοί ήσαν έπησχολη|χένοι κατά τάς
ή[Λέρας έκεΐνας εν τοις άλωνίοις καί ίέν άπε-
(Λακρύνοντο του χωρίου, οι ^ε λοιποί ποιρ.ένες,
ών οί πλείστοι ανήλικοι, ώίήγουν τά πο([Λνια
αυτών καί ίιενυκτέρευον ουχί πέραν του ύίρο-
(λύλου, ώστε ούίείς αδιάκριτος ήλθε νά ταράξη
τους ειδυλλιακούς ίρωτας της Άθιγγανίίος
καί του άγρότου.

Άφ* έτερου ί) Γυφτοκάβουρας είχεν άπέλθτρ
χάριν εργασίας τινός εις Αι^ηψόν επί έβίοριά^α
καταλιπών την κόρην (λόνην φύλακα της καλύ-
βης, ώστε ούί' εκείθεν ειχον νά φοβηθώσιν.
Άλλως ί* 6 (Αονόφθαλ[;.ος, δταν εκλειε βεβαρη-
(λένος ύπό του ύπνου καί τοδ οϊνου τόν έτερον
όφθαλ(χόν, ητο βέβαιον δτι ίέν θ' άφυπνίζετο
ούί* ύπό της σάλπιγγος του αγγέλου. Ή κόρη
κατελίρ,πανεν αυτόν νύκτας δλας (ΐόνον ^έγ-
χοντα καί εσπευίεν εις συνάντησιν του φιλ-
τάτου.

Ό Γιαννιός, θρασυνθείς εκ της αναχωρήσεως
του Αθιγγάνου έτόλριησε ίΐς η τρις νά ελθγϊ
την νύκτα εΙς την καλύβην, άλλ* ήναγκάσθη
νά ίιακόψγι τάς έκ^ροριάς ταύτας, ίιότι συναν-
τήσας ποτέ χωρικόν εκ Τσαπουρνιάς γνωστόν,
ένείρεύοντα χάριν λαγωών όπισθεν τών θάμνων,
καί αρνηθείς ν' απάντηση εΙς την έρώτησιν τίς
ητο, έτουφεκίσθη ύπ* αύτοΰ έζ αποστάσεως ανε-
πιτυχώς.

Ό χωρικός άφηγήθη το πράγρια εν τψ χω-
ρίφ την έπο[/.ένην καί πολλών υπονοιών καΐ
εικασιών εγένετο τούτο άφορριή. Τινές έφρόνουν

δτι ζωοχλέπτης βά ητο δ δνθρωπος η φυγόδι-
κος, γέρων τις ίέ ριικρόσω(&ος πεφη(ΐ.ισ|λίνος επί
πονηρία;:, δν επί ταύτη κα προσωνό(/ιαζον Μω-
ραίτην, κα[Α|Αύων τόν όφθαλριόν ύπέλαβεν :

— Κάτι θηλυκό εινε *ς τη μέση !

ΕΙς τον πατρικόν οίκον 6 Γιαννιός ί ρχετο
νυν σπανιώτερον η άλλοτε. Όσάκις έπάτλΐ τόν
ούόόν αύτοΰ κατελαριβάνετο ύπό αλγεινού τενος
συναισθή[λατος. Έκεΐ άνελογίζετο τό (ΐίγεθος
του παραπτώριατος, εις δ είχεν ύποπέσγ) ^αρα«
συρθείς ύπό της αγάπης. Καί έφοβεΐτο εκά-
στοτε (χ.ή έφωράθη, καί παρεξηγεί συχνά τόν
τρόπον τοΰ πατρός, καί πολλάκις άνεμε ν< τρέ-
μων ν* άκούστρ αϊφνης έκσπώσαν επί την κεφα-
λήν αύτοΰ κιραυνοβόλον την όργήν και την
πατρικήν κατάραν.

Μόνον εκεϊ ύπό την στέγην τοΰ γενβθλίου
οίκου επτησσε ^ειλώς & ένοχος Ιρως τοΰ ποιμε-
νος. Άλλα ευθύς ως ίιεσκέλιζε την θύραν, τό
πανίσχυρον αίσθημα ανελάμβανε πάλιν από-
λυτον τήν κυριαρχίαν. Ό άπλοΰς άγρότιος πε-
ποιθώς δτι ^ιετέλει ύπό τό κράτος τ•ΰ μαγιχοΰ
βοτάνου, εκυπτε ^ουλικώς τήν κεφαλήν, αιΙσΟκ-
νόμενος τάς χείρας αύτοΰ ες φεί ^ε^εμένας ύπό
άλύσεων αδιάρρηκτων, ού^' έπεχείρει ν' άπο-
σεΐστρ ταύτας — άλλως ητο τόσον απαλά τών
θωπειών καί{|τών φιλημάτων τά ^εσμά 1 . . .

Ένφ εν άρχτ) έθεώρει σωτήρια τά ίύο ε τη
τοΰ χωρισμοΰ, ενφ προσε^όκα τήν ήμέραν της
αναχωρήσεως ώς ήμέραν απαλλαγής άπο τοΰ
άσκοπου καί άνοσΙου τούτου έρωτος, προς δν ή
μοίρα τόν παρέσυρε, νΰν, καθ* δσον προσήγγι-
ζεν ή 1 Αυγούστου, ώρισμένη ημέρα τ^Ιίς εν τω
στρατφ κατατάξεως, έκορυφοΰτο δ πόνος αύτοΰ
επί τφ χωρισμφ.

Ή Ζεμφύρα έβλεπε ν αυτόν κατηφή, ^αχρυ-
οντα ενίοτε καί ήρώτα άνησυχοΰσα τήν αΐ-
τίαν. Εκείνος ί' απέκρυπτε τήν άλήθειαν καί
τήν θλΤψιν άπέ^ι^εν εις £λλας άφορμάς, Ιίίφ
ί' εις τους φόβους, ους είχε πάντοτε μή άνα-
καλυφθώσιν ύπό τών γονέων αί μετά της θυγα-
τρός τοΰ Γυφτοκάβουρα σχέσεις αύτοΰ. Καί
εκείνη τότε παρεμύθει αυτόν, ^ιεβεβαΐου περί
της αιωνίου αγάπης της καί επέλεγε :

— *Σ τό ύστερνό κανείς ίεν μπορεί νά μας
χωρίση, Ιτσ* είνε γραφτό πλειά με της Μοίρας
τό χέρι. *Οπου νά π^ς κοντά σου θάρθώ, σκλάβα
θά σέρνωμαι *ς τά πό^ια σου !

Και τ,ρχιζαν έπειτα σχέίια περί τοΰ προσε-
χοΰς χειμώνος : ποΰ θά συναντώνται, πώς βά
βλέπωνται τάς νύκτας τάς μαύρας, δταν δλοι
θά ζητώσιν άσυλον ύπό στέγην παρά τήν πυ-
ράν. Ένώ ί* ένόμιζεν δτι ίιά τούτων ίιιά'λ»^"^
σε τήν άλγοΰσαν καρ^ίαν τοΰ φιλτάτου, παρώ-
ξυνε μάλιστα καΐ έξηρέθιζε τήν πληγήν αύτου,

ΟΪ9ϊΐϊζθ(:Ι όγ

Οοο^Ιε

£2Ζ3Τυ^

15ί

9υν((^6τος πόσον φροΰία ήσαν τα σχέίια
ταύτα ! . . .

['Ειιιται συνέχεια]

Γεοργιοχ Δροσίνης:

*%'0'%*

ΑΝΑΑΥΣΙΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΝΟΡΣΙΣ ΤΟΥ ΨΕΥΑΟΥΣ

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΨΕΥΙΤΗΝ

Συνέχιια* ίδι προηγούμ.€νον φύλλον.

Β' «λΑβις; ν•ύ9η βλαητικύι 9) αντικοινωνικά

Ενταύθα θα ι^ωιχεν δλα; τάς λεγεώνας των
ανθρωπίνων παθών άπ£ΐλητιχάς καΐ εΐ^βχθεΐς
την όψιν πορ6υο|χένας προς εφοίον κατά της κοι-
νωνιο^ς |Αέ τον αυτόν 6(χ.οιό(Λθρφον δπλισ[ΑΟν, ζό

Ό φθόνος, η πλιονεζία, η εχ^Ικησις, η άσυ-
ν«ΐ}γ)τος φιλο^οζία, 6 έρως, το (χ.ισος, η [Λαταιο-
ίοζία και πάντα εν γένει τα βίαια πάθη, ών η
έχπληρ'ωΦίς σκοπεί το μεν την βλάβην των άλ-
λων, το ^έ το άτομικόν συμφέρον η και συνηθέ-
στιρον αμφότερα 6μού, εχουσιν ώς όργανον και
μέσον ικανοποιήσεως αυτών το ψεΰ^ος. Ό κοινός
λοιπόν καΐ γενικός χαρακτηρ των ψευίών
τούτων εινε κατ* έζοχην αντικοινωνικός. Διαι-
ρουμεν ^έ αυτά εΙς ^υο τάζεις:

Πρώτον #*ν φίύόη ηρος εΜβίατ^ προς ύηβ-
ράσηι,σίΥ^ ^ χαΐ Λρ}>ς άμψόζΒρα όμον.
Δεύτερον £ίζ ψεύδη παθοΛ^γ^κά.
Και εν τοις πρώτοις μεν υπάγονται:
Τ6 γίτοζ ι^ών συκοφαντών με τα διάφορα
εΐίη καΐ τάς ποικιλίας αυτού.

Οι συκοφάνζα^^ οϊτινες χάριν άντεκίικήσεως
^ιά γενομένην ποτέ αύτοις ά^ικίαν, άσημαντον,
έλαφράν η βαρεΐαν, επωφελούνται πάσης περι-
στάσεως δπως ύπούλως, τεχνηέντως η φανερώς
και άποτόμως ^ια^ί^ωσι ψεύίη κατά του εχ-
θρού αυτών η ^ιαστρέφωσι και κακώς έρμηνεύω-
σι τους λόγους και τάς πράξεις του εχθρού των
επι τφ σκοπφ της ύπονομευσεως και υποτιμή-
σεως της ύποληψεως αύτου παρά ττ) κοινή συ-
νειίιί)σει* τούτου άπαζ κατορθωθέντος η ισορρο-
πία αποκαθίσταται εν τφ σάλφ της εμπαθούς
ψυχής των.

01 συχοφάνΧαι^ οϊτινες εξ άπλης ζηλείας η
φθόνου η και άντεκ^ικήσεως συστηματικώς κα-
τα^ιώκουσι και μετά σατανικής επίμονης τό
θΰμα αυτών, ύφαίνοντες εν τφ σκότει ανήκου-
στα ψεύίη, ύποκρινόμενοι ταρτουφικώς εν τ^
κοινωνΙ(2ί προς άπόκτησιν της συμπαθείας καΐ
ε*μπιστοσύνης αυτής τον άθώον και άγιον Ι'να
άσφαλέστερον έπιτύχωσι του σκοπού των άπο-
θέτουσι δολίως και μετά τέχνης ώς σκορπιοί τό
^ηλητηριόν των επωφελούμενοι και της ελαχί-
στης κατάλληλου περιστάσεως, ίημιουργουσι

σχέίια επι σχεί ίων και ίέν εύρίσκουσιν ησυχίαν
εν ττ) μελαντ, ψυχτϊ αυτών προ της έξολοΟρεύσεως
η της σπουίαίας βλάβης του εχθρού των. Ού-
τοι είσΐν οι κροταλίαι τών δφεων τούτων της
κοινωνίας. Ό Σαίξσπηρ παρέχει ήμϊνώς τέλειον
τύπον τοιούτου εΐίους συκοφάντου τόν Ίάγον.

01 σνχο(/>άνταί^ οι ήττον σχετικώς βλαπτικοί
και καλοηθεστέρου εΐίους, ουςίέον μάλλον νά
άποκαλέσωμεν χαχογΑώσσους . Ο'-'τοι ύπερβάλ-
λουσιν η ύποτιμώσι τά προτερήματα η τα ε-
λαττώματα άλλου προσώπου εξ άπλης παΐί^α-
ριώ^ους ζηλείας δρμώμενοι, η παραμορφούσι
χαιρεκάκως τά κατ* αυτό περιστάσεως δοθεί-
σης. Το ίί^>ο^ τούτο αποτελείται ι<ϊίως εκ γυναι-
κών, ών τό στόμα εινε τό σύνηθες ενδιαίτημα •
της φλυαρίας.

Έν τέλει ενταύθα άνηκουσι πάντες δσοι ψεύ-
δονται προς βλάβην άλλου και έξυπηρέτησιν
τών υλικών η ηθικών συμφερόντων αυτών.

Το γίνο€ ζ&γ ηοΛί,τιχων χαΐ ΛοΜζενομ^νων,

Ει^ομεν προηγουμένως δτι ύπάρχουσι πολι-
τικοί ψευ5όρ.ενοι υπέρ τού κοινού συμφέροντος*
όφείλομεν δμως νά παρατηρησωμεν ενταύθα δτι
οι της^κατηγορίας εκείνης πολιτικοί ίεν άποτε-
λούσιν δλως κεχωρισμένον και αύθύπαρκτον,
ούτως ειπείν, γένος^ εντελώς οιάφορον τούτου
περί ου θά δρ,ιλήσωμεν ΐ'^τκ^^Λ' τουναντίον τά
ίύο γένη έν πολλοίς ταυτίζονται καί συγχέον-
ται. "Οπως εις ωφίΑψος και κοινωνικός πολι-
τικός έν ίείομένγ) τινι περιπτώσει Αύναται νά
ψευσθτ) προς βλάβην της κοινωνίας άπό πάθους
τινός δρμώμενος, οΰτω και δ βΛαπζιχός χαΐ
άνζικοινωνιχός πολιτικός δύναται ενίοτε νά
είπη την άλήθειαν έ'χων ύπ' δψιν τό συμφέρον
της κοινωνίας και ούχι τό εαυτού. Δεν είνε βε-
βαίως δυνατόν έκάτερος τούτων νά εινε απολύ-
τως ψβύστης η αΛοΛύνως φιλαλήθης. Ή κοινή
γνώμη δταν άποκαλη πολιτικόν τίνα άνορα
χρηστόν, ειλικρινή, τίμιον, ένφ εΙς έτερον ^ίίει
τά επίθετα τού δημαγωγού, ανειλικρινούς, ά-
πατεώνος η προίότου, έχει ύπ* δψιν τόν ελάσ-
σονα η μείζονα αριθμόν τών ψευδών, τά δποΐα
έκάτερος τών πολιτικών τούτων άνίρών έν τω
πολιτικφ βίφ αυτών είπε προς την κοινωνίαν.

"Οσοι τών ανθρώπων έρχονται εις έπαφήν
μετά μείζονος αριθμού ατόμων έν ττ) κοινωνία
κατ* ανάγκην ψεύ<ίονται σοχνότερον, ίιότι η
κοινωνική σχέσις βασίζεται έπι τού ψεύίους
και ίιατηρεϊται ίι* αυτού• ώς παράίειγρ,α φαει-
νόν της αληθείας τού αξιώματος τούτου εχομεν
τους πολιτικούς και τους έρ-πόρους. Επίσης τό
ψβύίος λέγεται τόσον συχνότερον δσον ή δια-
φορά της διανοητικής αναπτύξεως μεταξύ τών
ανθρώπων εινε μεγαλειτέρα* ^ιό ψευ^όμεθα
πλειότερον προς τά παιδία ή προς τους ενήλικας,
πλειότερον προς τάς γυναίκας η τους άνδρας,

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

154

ΈΙΈΙΎΙΛ.

πλ£ΐότ6ρον προς τουςά[/.«θ£Ϊς χαι «καλλιεργητού;
τον νουν το προς τους άν*πτυγ(Λ6νους, εν γίνει
^ε (Λεταζυ ^ύο άνο(λοΙων κοινωνικών τάζεων το
ψευδός είνε εν (Αεγαλειτέρφ χρήσει* δ /ωρικος
π. χ. ψεύδεται πλειότερον προς τον άστον ένεκα
της προς αυτόν δυσπιστίας του η προς τον συγ-
χωρίτην αύτου, ίιο και παρά τοις άττοϊς επι-
κρατεί η έσφαλ[Αενη Ι^έα οτι οι χωρικοί είσΐ
συνήθως πονηροί και ύπουλοι, αλλά ^ι3ι τον αυ-
τόν λόγον και οί χωρικοί θεωρούσιν τόύς χστούς
ψεύστας και πονηρούς.

"Οθεν οί πολιτικοί άφ' ένος {λεν ερχό(Λενοι
εΙς συνάφειαν |Αετά ρ,εγάλης ριερίοος ανθρώπων
η και ψμεσως ριεθ* όλου του έθνους, άφ' έτερου
^ε θεωρουντες τον λαον ώς εν μίγα ηαιόΐοτ^
κατ* ανάγκην ψεύίονται συχνότερον και πλειό-
τερον πάντων των λοιπών ανθρώπων.

Τλ προγρά(Λ(Λατα, τά 6ποΐα εκθέτουσι προς το
κοινόν, περί της (λή τηρήσεως των δποίων και
αύτοΙ και 6 λαός εκ των προτέρων και κατά
σιωπηράν ώς εΙπεΐν συνθήκην είσι βέβαιοι, αί
χειραψίαι και αι προσπεποιη|Αέναι φιλοφρονήσεις
προς τους εκλογείς, αι υποσχέσεις αιαφόρου φύ-
σεως αι ουδέποτε έκτελού|Λεναι, α( συκοφαντίαι
κατά των αντιπάλων ριερ(^<ι>ν, αι σοφιστεΐαι
και στρεψοίικίαι άπό του βή[Λατος η ^ιά του
τύπου, ή ρητορική του πατριωτισ(Αου, α! κατα-
χθόνιαι επινοήσεις επι τφ σκοπώ της κατασυν-
τρίψεως των κρατούντων καΐ εν γένει πάντα τά
μηχανεύ[χατα άπό των άθωοτέρων [/^έχρι των
αγενέστερων και έγκλη(Λατικωτέρων λα[Αβάνουσι
χώραν ίιά του ψεύίους. "Άνευ του ψεύδους ούτε
συ|Λπολίτευσις οΰτε άντιπολίτευσις θά ύπήρχεν
εν ταις πολιτείαις. Πόσων ή γλώσσα λέγει 6χι
ενφ ή συνεί^ησις φωνάζει ταΐ ! Πόσας άγορη-
τικάς ^υφ^Ιαςθά άκούθ|Λεν άπό τους ρήτορας του
βήαατος της βουλής π. χ., εάν ή φωνή της
συνειδήσεως τών ^ητόρων ήκούετο ώς ή φωνή
του λάρυγγος.

Τά ψεύίη τών πολιτικών άποβαίνουσιν ενίο-
τε καταστρεπτικά ίι* δλον τό έθνος. Έκ τής
προσφάτου ιστορίας δυνάμεθα να λάβω[Αεν εν
τοιούτο παρά^ειγ|Λα. Πολλοί τών αναγνωστών
θά ε|Λαθον — εάν παρηκολούθησαν τάς έφηριε-
ρΐ^ας του προπαρελθόντος έτους — τά κατορ-
θώ(χατα και την τύχην του περιωνύ|Αου ε'κεΐνου
Σείκου ρ.ικρού τίνος κράτους της κεντρικής Α-
φρικής, δστις (/.ετά την κατάληψιν της εξουσίας
προς παράτασιν αυτής έψεύίϊετο εις τόν λαόν
ου έκηρύχθη άρ/ηγός, ύποσχό(Λενος αύτφ ψευ-
δώς και έπΙ εν δλόκληρον έτος τόν πόλεριον
καθ* ενός γείτονος κράτους. Ό ίυστυχής λαός
φανταζό|Λενος έκ τών προτέρων τάς λεηλασίας
και τό Αφθονον της λείας, ην θά ευρισκεν εν
τφ γείτρνι έχθρικφ κράτει, του 6ποΙου την ήτ-
ταν έθεώρει ώς βεβαίαν, υπέστη κολοσσιαίας

θυσίας, πειθόριενος εις τά ψεύίη του Σείκου,
άλλ* άντι του ρ.άτην άνα(χενο(Αένου πολέριου
και της μορφής του "^Δρεως, είίε τά νώτα του
Σείκου φεύγοντος εν σπουί^ κατά την κρισε-
μωτέραν στιγμιήν και εγκαταλείποντος αυτόν
έκπεπληγμένον πρό του θεάματος.

Τό ψεΰίος παρά τοις πολιτικοις χρησιμεύει
ώς φύλλον συκής προς κάλυψιν τών απόκρυφων
μερών της ψυχής των, ώς προσωπειον προς άπό-
κρυψιν τής φυσιογνωμίας της εσωτερικής προ-
σωπικότητός των, ίιό και μετά την έγκλημα-
τικωτέραν πολιτείαν αυτών ίχουσι τό θάρρος
νά παρουσιάζωνται πάλιν πρό τής κοινωνίας,
άπο^εικνύοντες εύκολώτατα την αθωότητα των
^ιά τ}ύ ψεύδους.

Τό περίεργον ^έ εινε δτι χάρις εις την αν—
θρωπίνην λογικήν τά ψεύίη τών πολιτευομί-
νων ένεκα τής μεγάλης καΐ συχνής χρήσεως
αυτών άπολλυσιν εν ττ) κοιν9| συνειίήσει την
κακήν σημασίαν αυτών ώς τι άνήθικον χατ'
αρχήν θεωρουμένων, και λαμβάνουσιν &λ-
λο δνομα οίον Μ9(ΐΟΒζίόζψ:^ ίχανότηζ^ ίιό
και υπό τών πολλών ου μόνον οί πολιτι-
κοί ψευσται ^εν κατακρίνονται γενικώς ,
άλλα και τουναντίον επαινούνται και θε-
ωρούνται ικανοί και επιτήδειοι άνθρωποι. Τό
αυτό άλλως συμβαίνει και ίιά τά εγκλήματα*
όσον ταύτα συχνότερον συμβαΐνουσιν εν κοινω-
νίςρ τινί, τοσούτον όλιγωτέραν εντύπωσιν εμ-
ποιούσιν εις αυτήν και ήττον αυστηρώς τιμω-
ρούνται υπό τών 6ρκωτών, τών αντιπροσώπων
τούτων τής κοινής γνώμης και τής κοινής ηθι-
κής τής κοινωνίας, ένφ ακριβώς έπρεπε τό ε-
ναντίον νά γίνηται. Κατά τόν Τ&Γ<1β εν τγ
μεσημβρινή Ίταλί^ τά εγκλήματα εΙσι πολύ
άφθονώτερα ή εν ττί βορείφ, τιμωρούνται ^έ
άσυγκρίτφ τφ λόγφ ήττον αυστηρώς εν έκεΐνγ)
ή εν ταύτη.

Τής αληθείας του γεγονότος τούτου εχομεν
άλλως μεγάλην πειραν δυστυχώς ημείς οί "Ελ-
ληνες, οίτινες βλέπομεν καθ* εκάστην εν τοις
χρονικοις τών ελληνικών κακουργοίικείων τους
δρκωτούς ημών πανταχού ανακαλύπτοντας βρα-
σμούς ^υχης και τά όύο εκείνα περιώνυμα #-
Λαγρυνηκά^ ένεκα τών & ποίων οί μεν φονεις τι-
μωρούνται με ενός έτους ή ^ύο μέχρι πέντε ετών,
φυλάκισιν, οί <^έ κλέπται με οκτώ ή ^έκα ετών,
ώς εσχάτως εν τοις χρονικοις τών ίικαστη-
ρί<•>ν ημών παρετηρήσαμεν μίαν τοιαύτην περί-
πτωσιν. Εντούτοις δ βαθμός τής αύστηρότητος
τών εγκλημάτων εν κοινωνία τινί είνε εν ττ, τιμο)-
ρΐα τό άλάνθαστον σημείον τού βαθμού τής επι-
κρατούσης ηθικής και τού πολιτισμού εν αύτ^.

Τό ύποκάμιτον δπερ φέρομεν εσωτερικώς ^έν
τό αίσθανόμεθα £νεκα τής άεννάου επαφής αύ*
τού μετά τής επιφανείας τού ίε^ματος και τής

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^005ΐ€

βζιτζ^

155

ιντβυθεν Ιπαχολουθούστος νυτηβεΐας αύτου
Διά τον «ύτον λόγον, φαίνεται, ένΕχα
της αιννάον Επαφής των ψευδών και έγ-
χλιΐ){£.άτ6>ν |Α6τά της επιφανείας της ηθιχης συ-
νει^ι09•<«>ςι αϊ εντυπώσεις ταύτης είσιν άση-
Ι&αντοι χαΐ έπθ[Αενως η άντί^ρασις [Αη^α(λΐνή,
ώς «ι εχ της επαφής του ύποχαμίσου εντυπώ-
σεις των νεύρων του ^έρ(χατος είσι σχεδόν (Αη-
}α(&ινα( : το ύποχί[Αΐσον εΐνε τα ψεύ^η καΐ τά
εγχλιό[^κ•«τα, το ίέρ(Λα ^ε η η^ιχη συνεί^ησις.
Αυτή εν *Ελλί^ι π. χ. κυρίως άντιίρ^τότε {χό-
νον, δΓαχ" ^>ορίσγ τέοτ ϋηοχάμισοτ^ τουτέστι ό-
ταν €υ(Λ€7) μέγα τι στυγερον και άποτρόπαιον
χαχούργιομα, τότε ίέ λέγομεν δτι συηταράχθη
απο&σ« Ύ[ κοινωνία έπι τφ άκούσ(/.ατι τ^^ς στυ*
γερβίς δολοφονίας κτλ. ώς συνταράσσεται το
σώμα του φοροΰντος νέον και ψυχρον ύποκάμισον.
ΕΙ ^έ (Λ7Ϊ τα άλλα εγκλήμοιτα τα καθ' εκάστην
συμβαίνοντα εΙνε συτΒίθίσμέγα πράγματα 1

Δια τον φυσιολογικόν λοιπόν τούτον λόγον
καΐ τα ψεύ^η των πολιτικών ού^εμίαν σχεδόν
έντύπα>σιν ποιοΰσιν επι του κοινού.

ΕΧς το γίτος τούτο των πολιτικών έμπερι-
λαμβάνεται καΐ το ίΐίος εκείνο των όημοσω^
γρά])ων^ οϊτινες το άτομικον αυτών συμφέρον
η της μερικός, εν ή τάσσονται, ύπ' δψιν έχοντες,
γράφουσι τα εναντία εκείνων, βσα ενίομύχως
σκέ'πτονται και φρονούσι ψευδόμενοι κυνικώτα-
τ«, ^ιαστρεβλοΰντες τα γεγονότα και παραμορ-
φοΰντες την άληθειαν. Ούτοι εισιν οι θορυβώ-
^έστεροι κήρυκες του ψεύδους εν τη κοινωνί^,
οι εκμεταλλευται δλων των ευγενών αισθημά-
των αύτης άπο του πατριωτισμού μέχρι της φι-
λανθρωπίας.

Έκχαμινεύουσι παντός είδους σκωρίαν Ι^εώνι
παθών, τάσεων και ουτοπιών ίιά του πυρός των
ταπεινότερων ανθρωπίνων παθών* αί άτμώ^εις
φράσεις, οι καπνοί τών κοινοτοπιών, τλ αέρια
τών ψευδών αισθημάτων διαχέονται άφθόνως
εις την κοινωνικην άτμόσφαιραν και ίηλητηριά-
ζουσιν άπασαν την κοινωνίαν.

Ό τύπος, 6 δφωνος ούτος Στεντωρ, ού την
φωνην ισχυρώς αίσθανόμεθα χωρίς να άκούωμεν,
ψεύδεται τοσούτω μάλλον ασυστόλως και ύπερ-
βολικώς, καθόσον|άποτείνεται προς μεγάλην μά-
ζαν ανθρώπων το ψεύίος αύτου εινε άθροιστι-
κον, ήτοι ενέχει πάντα τα στοιχειώδη ψεύίη,
ίι* ων εξαπατάται εν έκαστον άτομον χωριστά
και άπαντα ταυτοχρόνως 6μοΰ. Οίαν σχέσιν ε-
χουσιν εν τγ) ζωολογίί}: οι λύκοι προς τους κυνας,
την αύτην έχει και το εΙΛος τούτο τών δημο-
σιογράφων προς τους δημοσιογράφους εκείνους
της Α ΚΜσΒως^ οϊτινες ίιά το συμφέρον της
κοινωνίας είλικρινώς εργαζόμενοι ψεύδονται ε-
νίοτε προς όφελος αύτης• εινε αληθές δτι 6 κύων
ύλακτει και συχνάκις ίάκνει, άλλα πάντοτε

εινε ώφέλιμον ζώον. Ό λύκος δμως εινε πάντο-
τε βλαπτικον δν Ούχ ήττον ακριβή δρια βε€αίο:ς
μεταξύ τών ίύο τούτων εΐ^ών ίέν ύπάρχουσιν.
Τόγέρ'ος τ&γ ίχμεζαΛΛευτωγ τών θρησχΒνΐΐ^
χωτ Ιόεώγ, Ενταύθα άνήκουσιν άπαντες οι
Γραμματείς, οι Φαρισαΐοι και 'Τποκριταί, οϊτι-
νες την θρησκείαν ώς έμπόριον μεταχειρίζονται,
η ίι* αυτής ίκανοποιούσι παντός είδους πάθη
και επιτυγχάνουσιν άθεμΙτων και άνομων σκο-
πών.Ούτοι μεγάλην έπίίρασιν έζασκούσιν έπι της
καθόλου πορείας τών κοινωνιών ^ιά τών ψευδών
των. Ισχυρώς κλονίζοντες πάσαν πεποίθησιν του
λαού επι της ηθικής της στηριζομένης έπι της
θρησκείας.Τά $1όη ταύτα διαιτώνται εις τάςτρώ-
γλας τών μοναστηριών, η εν ταϊς πόλεσι και τοις
χωρίοις άποζώντα εκ τής άπλότητος και της
ευπιστίας τών πολλών. Πόσην έπίίρασιν εσχον
έπι τής τύχης τής άνθρωπότητος οι ψεύσται τού
γέγοΌζ τούτου, κάλλιον δύναται τις να έννοήστ)
άνα^ιφών τάς σελίδας τής ιστορίας και τί χρο-
νικά τών παρελθουσών εποχών. Σήμερον οι ψεύ-
σται ούτοι κατά το πλείστον άντικατεστάθησαν
υπό τών πολιτικών.

Ή οΙχογέγ6ία ζώγ Ιμηόρων. Ενταύθα κα-
τατάσσομεν πάντα τα γένη και είί η τών εμπο-
ρευομένων.Τους κυρίως εμπόρους, τους κυβιστάς,
τους βιομηχάνους,τεχνίτας κτλ. Πόσα ψεύίη ίέν
λέγει 6 έμπορος ^ιά να πώληση το εμπόρευμα
του ! Τί ^έν μηχανάται δ βιομήχανος ίιά νά νό-
θευση τα ίιάφορα προϊόντα τής βιομηχανίας !
Ποίαςπονηρίας^εν έφευρίσκουσιν οι άνθρωποι τών
χρηματιστηρίων προς εζαπάτησιν αλλήλων και
τών άίαεστέρωνί Έμπόριον άνευ ψεύίους εινέ τι
άίύνατον. Έν πάση ίοσοληψί(5: μεταζυ ίύο αν-
θρώπων ή παρουσία τής δυσπιστίας ού^έν άλλο
σημαίνει ή την συνείίησιν τού ψεύίεσθαι, ην έ-
•κάτερος τών συναλλασσομένων έχει έν έαυτφ.
Τποπτεύει τις το ψεύίος, ίιότι δ Ιίιοςέψεύσθη
πολλάκις.

ΟΙχογίηια χ&υ χΛ^ητ&γ χαΐ χαχούργωγ. Ό
κλέπτης ή 6 κακούργος προς έκτέλεσιν τών πρά-
ξεων του και ϊνα επιτυχή τού σκοπού, αποκρύ-
πτει άπο τού μέλλοντος θύματος^ είτε ί ιλ λόγων
είτε ίιά προσποιητών πράξεων τα διανοήματα
του, ήτοι ψεύίεται.*Οταν ίέ συλληφθη ύπο τής
δικαιοσύνης, ψεύδεται επίσης προς ύπεράσπισίν
του, αρνούμενος τα γενόμενα, ή άλλην έρμηνείαν
^Ι^ων εΙς αύτά.Ένταδθα άνήκουσι τό €Ϊόο<: τών
κυρίως κλεπτών καΐ ^ωΛοΛυζω^^ τών αΛατεώ-
γωγ (οΙιαΓίδΐΙ&ηδ), τών ηΛαστογρα^γ^ χαρτο-
παικτών, τών χαταχρασχώγ βμΛίσζοσύγης και
τών πάσης άποχρώσεως εγκληματιών. Τα ίϊόη
ταύτα έμποιούσιν άποστροφήν και άποτροπίασιν
εις την κοινωνίαν, ίιότι τό ψεύδος ενταύθα φαί-
νεται δλως γυμνόν και έστερημένον παντός προ-
σχήματος αληθείας, ίιο δμως εινε και εν ταυ-
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όν ν^ΟΟ^ΐ€

156

ΕΧ23Τυ^

τψ ολιγώτβρον ίπικίνίυνον και βλαπτικον αύτγ)
σχετικώς προς τά άλλα ψεύίη, τα δποϊα ίυσκό-
λως έζιλίγχονται και διακρίνονται άπο της ά-
λ/,Οείας, ης την χροιάν εξωτερικώς λα^λβάνουσι,
και πάσαν προφύλαξιν σχείον άίύνατον καθι-
στώσιν.

Ή οΙκογΒπ^αζ&τ εΙς τα ίΛευθέρια ίπαγγίΛ»
ματα αγηκόντων. Ενταύθα οι δικηγόροι κατε-
3^ουσι την προ)την θεσιν ως προς το αφθονον και
την ποικιλίαν των ψευδών. Δικηγόρος άνευ ψεύ-
δους είνέ τι ούτοπικόν. Του δικαίου ένος δντος,
εν πάσΥϊ ίε υποθέσει ίύο δικηγόρων υπαρχόντων,
έπεται δτι το ψευίος θα χρησΐ|χεύσιτι εΙς ενα εκ
των ούο ώς όργανον της υπερασπίσεως της υπο-
θέσεως. Σπάνιαί ε'ισιν αί περιπτώσεις έκεΐναι,
καθ' ας ά(Λφότεροι οι δικηγόροι καλ^ ττ) πίστει
νθ(χΙζουσιν, δτι εχουσι το δίκαιον υπέρ εαυτών,
δσάκις π.χ. ίιάταζίς τις άσαφης του νό(Αθυ ίιτ-
την έρ(Αηνιίαν ίύναται να λάβγ). Άλλα και εν
τοιαύτγι περιπτώσει εν ταις λεΐΓτο[ΐ.ερείαις της
διεξαγωγής της υποθέσεως τά ψεύίη θα
πλη:ο)σωσι τον άτ(χοσφαιρικον αέρα της αιθού-
σης του δικαστηρίου. Αφαιρέσατε το ψευδός
άπο του δικηγόρου, δ δικηγόρος άσφυκτι^ και
θνη'ΐίίβι, ως άσφυκτις: τις και θνήσκει ριετά την
άφαίρεσιν του άταοσφαιρικου αέρος δν αναπνέει.

0£ ΙανροΙ, οϊτινες ψευδώς λέγουσιν εις τον
ασθενή η τους περί αυτόν, δτι διέγνωσαν την
νόσον αύτου, και οιατάσσουσι φάρ|Λακα, ψευδώς
ίιαβεβαιουντες το ώφέλιρ,ον αυτών.

Και τέλος πάντες, δσ')ΐ εν τ^ έζασκησει τών

ελευθερίων ε παγγελ[Λάτων λέγουσι τά εναντία

εκείνων, άπερ έν^ο(χύχως φρονουσιν η ^ιαβε-

βαιουσΐ τι, περί ου ά|λφιβάλλουσι καθ* εαυτούς.

▲•υτέρα τάξις. Ψεύ^η καΟολογ&«1•

Ενταύθα άνηκουσι διάφορα ει^η ψευστών,
οϊτινες εχουσιν ώς κοινον χαρακτήρα παθολογι-
κόν τι είαφος εν ττί εκδηλώσει τών ψυχικών
πράζεων. Έν ταΐς οικογενείαις ταύταις έπικρα-
τοΰσι διάφορα νευρικά η ψυχικά νοσή(Λατα. Το
ψευίος ύπο τούτων λέγεται ούχι εκ συστηριατι-
κής και έσκε(λ[Λένης προ(λελέτης, ού^έ εκ πάθους
ώρισριένου η ελατηρίου προς έπι^ίωζιν συριφέ-
ροντος, άλλ* ωθούνται ύπο παθολογικής τίνος
κακίας και σχει^όν άσυνει^ήτως, της βουλήσεως,
παρά τούτοις εντελώς άν.σχύρου και αδυνάτου
ούσης, ίνα βλάψωσιν άτοριόν τι, ή νά επισύρω-
σι την προσοχήν εφ' εαυτών, το σκάνίαλον ίιά
το σκάνίαλον έπιίιώκοντες.

Αι ύσαριχαΐ παρέχουσι λαριπρούς τύπους
τοιούτων ψευστών. Ό Ι^αβ^,^αβ αναφέρει ύστερι-
κήν τίνα Παρισινήν, ήτις επί τίνα χρόνον είχε
ταράξει τους κύκλους τής διπλωματίας και πολ-
λάς έστε[Α|Λένας κεφάλας τής Ευρώπης. Ή γυ-
νή αίίτη είχε γράψει προ; τον βασιλέα τής Ι-
ταλίας Βίκτορα Έ(ΐ.ριανουήλ, δτι εΙνε νόθος θυ-

γάτηρ τής αδελφής αύτοΰ πριγκηπίσσης ϋβ Ολ-
Γί^αίΐη. Προς άπόίειξιν ίέ του αληθούς τής ίια-
βεβαιώσεως ταύτης ελεγεν, δτι δύναται νά προ-
σαγάγω πολλά τεκ[/ήρια, ρ.εταζύ τών δποίων ώ-
[χίλει εΙς τον βασιλέα και περί ενός κιβωτι^ίου
εσφραγισ(Λένου τής πριγκηπίσσης, το δποΐον
αυτή είχεν έμπιστευθή προς την 'γ^'^χί/,Λ^ ήτις
ανέλαβε νά γαλουχήσει το νόθον ^ήθεν τέκνον
της• ή τροφός αύτη είχεν έκ(χ.υστηρευθή εις αυ-
τήν, δτε ένηλικιώθη, πολλά σχετικά προς το
γεγονός τούτο. Ό βασιλεύς κατ' αρχάς ού^έν
άπήντησεν, άλλα λα(Αβάνων εκ (λέρους της υ-
στερικής ταύτης συχνάκις έπιστολάς. έν αις ριβτά
(λεγίστης τέχνης έ^η(χιούργει τό (χ.υθιστόρηρια
τής καταγωγής αυτής, και σκανδαλισθείς άιεε-
φάσισε καΐ εστειλεν £να εκ τών υπασπιστών
του προς τον Ναπολέοντα, παρακαλών αυτόν
δπως ίιατάξη την άστυνο{Λίαν προς έζακρίβω-
σιν τού γεγονότος. Ή άστϋνο|Αία [χ,ετά πολλάς
εξετάσεις τής υστερικής γυναικός ίέν έπείσθη,
άλλ* 6 υπασπιστής τού βασιλέως πεισθείς εΙς
τους λόγους και τάς αποδείξεις αυτής καΐ γρά-
ψας την πεποίθησίν του προς τον βασιλέα, οιε-
τάχθη ύπ' αυτού, δπως την δίηγήστρ εις την
αύλήν τής Ιταλίας, ένθα τω δντι ή υστερική
ήρωίς ή(λών [Λετέβη και ^ιέτριψεν άρκετόν χρό•
νον. Μετά ταύτα ίε ήριέραν τινά άνευ λόγου
και άφορ(χής τίνος αναχωρεί αίφνιίίως εκ τής
Αυλής τού βασιλέως τής Ιταλίας και επιστρέ-
φει εις Παρισίους, ένθα εξακολουθεί νά ίιηγή-
ται εις πάντα τον (χύθον τής βασιλικής κατα-
γωγής αυτής. Ή άστυνοριία εκ νέου ένεργήσα-
σα ανακρίσεις απεκάλυψε τά ψεύίη τής γυναι-
κός ταύτης, ήτις είχε κατορθώσει νά άποκρύψιρ
{χέχρι τούίε δτι ην σύζυγος ενός πτωχού κουρίως.
Έως ου ήμέραν τινά προσαχθεϊσα εν τη Άστυ-
νοριί^ ίι' έπιλήψιαόν τίνα πράξιν, προσεβλήθη
ύπο σφοδρού υστερικού πα^οξυσμιούάπολήξαντος
εις άφασίαν κχι ετέθη ύπό την θεραπείαν τού
καθηγητού Ι,αβέ^υβ, δστις ούτως εύρε την εύ-
καιρίαν νά εξέταση αυτήν ύπό Ιατρο^ικαστιχήν
εποψιν.

Τό περίεργον εϊνε, δτι συν τη έπαναλήψει
τής ίιηγήσεως τής αυτής ιστορίας είχε κατορ-
θώσει νά πείσηκαι τόν σύζυγόν της περί τού
αληθούς τής βασιλικής καταγωγής αυτής, περί
ης βαθ(χηίόν και ή ιίία έπείσθη έπι τέλους. Ή
οίκειοποίησις τω δντι τού ψεύδους παρά δευτέ-
ρου προσώπου ^έν εινε σπανία. Πολλά ίτορια
άκούσαντα πολλάκις ψευίή τίνα ιστορίαν παρ*
£λλου, ύποκαθιστώσιν εαυτούς εΙς τόν ίιηγη-
θέντα αυτήν και σύν τφ χρόνω και τη έπανα-
λήψει ^ιαβεβχιούσιν, δτι ιδίοις δ(;.(λασιν εΐίον
τά γεγονότα, δτι «ύτοι οι ϊίιοι ελαβον μέρος
εις αυτά κτλ. και έπι τέλου; πείθουσι και εαυ-
τούς, δτι αληθή λέγουσιν. Τούτο Ι^ίως συαβαί•
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

Β23Τυ^

157

ν(ΐ €ΐς τους παϊ^ας, οίτινες ιύχόλως ύποχαθι-
στώσιν εαυτούς εΙς τα πρόσωπα ένος ί ιηγη{ΐ.α-
τος, δπβρ γ^χουσαν παρά τίνος, ^ιαβββαιουντες
IV ολγ) ττϊ πακ^ιχτ) άφελεία^ δτι αύτοΙ υπήρξαν
οι ήρωες των γεγονότων του ^ιηγηριατος, πολ-
λάκις ίβ ένεχα της τάσεως ταύτης της αυτα-
πάτης, του παραίόζου τούτου ψυχολογικού φαι-
νορνου γίνονται πρόξενοι σχανδαλω^ών υπο-
θέσεων χαι εχθέσεως της ύποληψεως αθώων
προσώπων, η εχρησ(|χευσαν ως όργανα άσυνεί-
ίητα συχοφαντιών επικινδύνων εΙς ανθρώπους
επιδιώκοντας ενοχόν τι συριφέρον η εκίίκησιν
κατά τίνος προσώπου.

Οί {Λίχροι ούτοι ψεύσται εΙς ους ^)^ζο6άΛ^ο^'
ται τοιαύτα ψεύίη βεβαιουσι |χετί σταθερό-
τητος, δτι $\ίοτ η ηχούσαν πράγ[Λατα, ών ού-
σέποτι υπήρξαν αύτόπται η αύτήχοοι ρ,άρτυρες.
Πολλάκις ό^έ και άφ' εαυτών ύπο [χυστηριώ^ους
τινός φυσικής κακίας ώθούριενοι, ^ηρίΐουργοϋσιν
εχ του προχείρου λίαν επικίνδυνα ψεύίη.

Πιρι των υστερικών ενταύθα προχεΐ[λένου,
είναι τοις π&σι γνωστόν δτι αύται ύπερ πάν
άλλο νοσηρώς τα νεΰρα ^ιατεθειριένον ίτθ(/.ον
ψεύοονται |χετά του [Λεγαλειτερου κυνισ(χού και
[ΐετά σατανικής πονηρίας, βοηΟουριένης ύπό α-
ξιοθαύμαστου ^η(χ.ιουργικης ίυνά|Λεως της φαν-
τασίας των. Εις εκ των ουσιωδέστερων χαρα-
κτήρων της παραδόξου ψυχικής καταστάσεως
αυτών, ουδέποτε σχείον ελλείπων, είνε ή τά-
σιςτου ίξαπατ^ν πάντα πλησιάζοντα αυτούς
και πρώτιστα πάντων τον ιατρόν. Είναι απί-
στευτος ή επινοητική αυτών ικανότης ίιά τα
ψεύίη• μηχανώνται τοι αίύνατα, ϊνα έπισύρωσι
την προσοχήν η την συ(ΐ.πάθειαν τών πλησια-
ζόντων αυτούς χαι πολλάκις οι πειραματιζόριε-
νοι επ* αυτών Ιατροί εγενοντο παίγνια τών
προσποιήσεων και ψευδών των.

ΈγνωρΙσαμεν πρό τίνων ετών εν τ^ κλινικτ) του
ΟίΑΓΟοΙ νεάνΐ(ίά τίνα 15ετι^α,*Ρωσσίία, εβραϊκής
καταγωγής, ήτις έπι ενετός ήνάγκασετούς γονείς
«ύτής να την δίηγώσιν άπο πόλεως εΙς πόλιν
ιι^ρός συριβουλήν τών ίιασηριοτερων ιατρών τής
Εύρώτηος ^ι' 2ν παράίοξον νόση(/.α, ύφ' ου ήτιΛ-
το δτι επασχεν. Έπεριενε να εχη ^ε^ε(χένον τον
οεξιόν οφθαλ(ΑΟν ^ι' επι^έσ^χου* δσάκις ^ί άφήρει
τον έπί^εσριον, αμέσως συνέστελλεν απαντάς
τους μυς του ^εζιου ήμίσεος του προσ'ώπου λίαν
Ισχυες, -ίις τ|Γί^:ον άστε παρήγετο μία φρικώ-
δης δυσμορφία εκ του παραδόξου τούτου μορ-
φασμού. Ευθύς ί* άμα επετίθετο δ επίδεσμος,
η ίιά τής επιθέσεως τής χ«ιρος έκλείετο 6 ίε-
ξιος οφθαλμός, 6 σπασμός τών μυών έπαυε και
το πρόσωπον ελάμβανε την φυσικήν αύτου εχ-
Ϋρασιν. Ό ΟΙιαΓοοΙ εν άρχη ήπατήθη, ώς ήπα-
τήθησαν οι Ιατροί τής Μόσχας, τής Βιέννης χαι
του Βερολίνου* άλλ' υποπτευθείς άπάτην, πα-

ρεκάλεσε τους γονείς τής νεάνιίος, όπως επί ο-
λίγον χρόνον άφήσωσιν αύτην εν ΣαλπετριΙργ),
ϊνα μελετηθεί καλώς τό νόσημα. Μετά τινας ίέ
ημέρας οι εν τη ύπηρεσίο}: άνεκάλυψαν τον ίό-
λον τής πασχούσης, ήτις έπι τέλους ώμολόγησε
τό ψεύίός της.

Ενίοτε ίέ αίφνης και άνευ λόγου άποστρο-
φήν καΐ μϊσος προς άτομόν τι αίσθανόμεναι,
πλάττουσι τους άποτροπαιοτέρους και τεχνικω-
τερους μύθους εΙς βάρος τής τιμής και ύπολή-
ψεως αυτού, μύθους, εις τους οποίους ενίοτε εΰ-
πιστοι ^ικασται ^ί^ουσι τό κύρος τής αληθούς
ιστορίας, και έκίίίουσι συνεπώς άτιμωτικήν
τινα άπόφασιν κατά του αθώου θύματος τής υ-
στερικής. "Αλλοτε άνευ πάθους και απλώς τό
σκάνίαλον ίιά τό σκάνίαλον έπιίιώκουσαι,ίη-
μιουργούσι ψεύ^η προς έξαπάτησιν του κοινού.
ΙΙολλάκις προς τόν σκοπόν τούτον μεταχειρί-
ζονται αύτάς έπιτήίειοί τίνες απατεώνες. Έξ
αυτών στρατολογούνται ύπνοβάτιίές τίνες και
μαγνητιζόμεναι, αί μαντεύουσαι τό μέλλον, αί
εις σχέσεις μετλ τής θεότητος εύρισκόμεναι κτλ,
πέριξ τών δποίων ενίοτε τοσούτος πάταγος εν ττ,
χοινωνί^ εγείρεται.

Οι ήμιφρΒΥοβΛαββΐς χαΐ οί βχπΒζίυΛίσμ,έγοί
(άβ^βηβΓββ), τουτέστιν οι εκ γενετής ατελή τον
νουν έχοντες, οίον οί μωροί (ίιη1)όοί1β8), οί άσθβ"
νεϊς ζο ΛΥεϋμα (ΓαιΜθβ ά* εβρήΐ) και οί ελαφρού
βαθμού ήΑίθίΟί (ίάίοΐβ). Έχ τής κατηγορίας ταύ-
της επικίνδυνοι Ιίίως είνε οί ήμιφρενοβλαβεΐς ή
οι λεγόμενοι δχί(ρροτ6ζ^Λαρά(ρροης (ίθϋ8 Γαίβοη-
η&ηΐδ). Οί τελευταίοι ούτοι μεστοί παθολογικής
κακίας και έχθρικώς κατά πάντων ανεξαιρέτως
διατεθειμένοι, αισθάνονται εν τ^ ηθική ταύτη
ί ιαστροφη αυτών μεγίστην ήίονήν,δπ ως κατη-
γορώσι και συκοφαντώσι ^εινώς χαι τα μάλλον
πρφην τυχόν προσφιλή αύτοις πρόσωπα, ίημι-
ουργούντες εκ τούπροχείρου ή εκ προμελέτης τά
φρικωδέστερα ψεύ^η, εις τά 6ποια φροντίζουσι
μετά διαβολικής προσοχής να ^ώσωσι φαινομε-
νικήν τινα μορφήν αληθείας, ίιό και γίνονται
πολλάκις πιστευτοί ύπό τών πολλών. Έγνωρί•
σαμεν μίαν τοιαύτην ασθενή, ήτις ίιηγήθη ήμϊν
μετά του σοβαρωτέρου και πειστικωτέρου τρόπου
τά μέσα, τα δποϊα μετεχειρίσθη ή μήτηρ αυτής
δπως οικειοποιηθη την περιουσίαν της. Εννοεί-
ται οίκοθβν, δτι τούτο ητο μύθος, άλλως τε καΐ
έβεβαιώθημεν περί τϋύτουι,Λρββίη«ό^'*«^'^ .'^'^αν
ίε εις τους τοιβύτους ψεύστας άπο^είξη τις ό-
φθαλμορανώς, δτι ψεύδονται, τότε ή έπιμένουσι
μετά τού κυνικωτέρου τρόπου προς ύπεράσπισιν
τών λειψάνων τού ψεύδους των, ή αϊφνης έγχα-
ταλείπουσι τό ψεύοός των. Ινα ίημιουργήσωσι
ταχέως άλλο άνάλογον, αδιαφορούντες εντελώς
ίιά την γνώμην τών άλλων.

Πάντα τά ψεύίη τών εΐίών τούτων είναι

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

158

3Β21ΤΖ.

ιτροϊόντα φυ6|χ€ν« βίς παθολογιχον έδαφος χλη-
ρονο|Λ(χώς λαχον αύτοις. Ή τάσις των ψευστών
τούτων Ισο^υν«(λ€Ϊ προς όργανικην άνάγχην,
προς δρ(χί|χ.φυτον, ίιο και η ευθύνη των ψ«υστών
τούτων ίεον νοι ί) ελαχίστη η καΐ εν τισι πε-
ριπτώσισι μηίαριιντι.

('Βη•ται συνέχεια)

ΣίΜΟΝ ΑποχτοΛίΔκε

το ΚΙΤΡΙΝΟΝ ΜΑΝΤΙΛΙΟΝ

Κατά την εχτέλεσιν μεγάλων στρατιωτικών
γυ ινασίων του γερμανικού στρατού ύπο την
αρχηγίαν του αυτοκρατορικού ^ια^όχου, στρα-
τιώτης τις του πυροβολικού αποσπάται «κ των
τάζεων καΐ αναφέρεται εις τον άζιωματικόν
ζητών την οΐ^ειαν ν' άπελθ'() :

— Όλοι οι στρατιώται μου λέγουν πώς εί-
μαι κίτρινος σάν το θειάφι, πρέπει να εχω

Ό αξιωματικός αληθώς εκπλήττεται επί τγ
χροιά του δπλίτου και ίέν διστάζει να ^ώση
αύτφ την αΐτουμενην £ίειαν.

Άλλα ττ) αύτ^ στιγμτ) προσέρχεται έφιππος
δ ίιάίοχος καΐ ερωτ^ τΐ τρέχει και τΐ ζητεϊ 6
στρατιώτης. Ό αξιωματικός εξηγεί τά συμ-
βαίνοντα. Και αυτός ί* δ Φρειδερίκος Γουλιέλ-
μος μετ* εκπλήξεως παρατηρεί την κιτρίνην ό-
ψιν του πυροβολητού.

Σημειωτέον βτι η ημέρα ητο θερμότατη και
6 στρατός υπέφερε πολύ ε'κ του καύσωνος. Οί
δν^ρες ήσαν κάθιδροι και από του μετώπου
ίε του αναφερομένου στρατιώτου θρόμβοι ί^ρώ-
τος ερρεον.

— Καλά, λέγει δ ίιάίοχος, πήγαινε να η-
συχάσγ^ς, άλλα «ίσαι λουσμένος «Ις τόν ιδρώτα,
ίεν σφογγίζεις το πρόσωπον σου.

Ό στρατιώτης {κβάλλει εκ του κόλπου το
μαντίλιόν του και άπομάσσεται. Τό μαντίλιον
ητο κίτρινον και εφερεν εν τφ μέσφ τετυπωμε-
νην την μορφην του Αύτοκράτορος Γουλιέλμου.
Και 6 ^ιά^οχος παρατηρεί τότε δτι δσον 6
στρατιώτης άπομάσσεται ή μορφή αύτου κα-
θίσταται ωχρότερα. Έννοεϊ τό συμβαϊ^Ι^ ,^ιβι.
'^^ίό^τ^^^ο^^^)ψ\ι\^ Ρρ^χθρίνοΐ ύπό του ίίρώ-
'τος μετέ^ιίβ τό χρ^(^Α αύτοϋ εΙς την έπι^ερ-
μί^α.

Ό ίιάίοχος εξάγει τό Ι^ικόν του λευχόν
μαντίλιον και ρίπτει αυτό προς τόν στρα-
τιώτην.

— Πάρε, παι^ί μου, τό μαντίλι αυτό και
σφογγίσου* μη σφογγίζεσαι με τόν αυτο-
κράτορα πλέον. . . Κρύψε τον εΙς τόν χόλπον σου,

εΙς την καρ^ιάν σου και θά ησαι ύγιης χαι
ακμαίος πάντοτε Ι

Και δ στρατιώτης φυλάττει εχτοτε ώςπολύ-
τιμον ενθύμημα τό λευκόν μαντίλιον του ^ια-
ίόχου της Γερμανίας, του προσφιλέστατου
Φριτζ, ως καλοΰσιν αυτόν εν τφ στρατφ.

ΓΥΝΗ ηλεκτροφόρος

Δεν εινε πρωτάχουστόν τι η υπαρξις ηλεκτρο-
φόρων γυναικών.Τό άνθρώπινον σώμα παράγει ί}•
λεκτρισμόν. ΓΙασα κίνησις, ΐζδίσΛ προστριβηι ώς
γνωστόν, γεννά ηλεκτρισμόν. Μη ίίν άρκεΐ να
προστρίψη τις ίιά ψήκτρας φύλλον χάρτου, ίνα
ηλεχτρισθτ) και άνα^οθώσιν εξ αύτου ηλεκτρι-
κοί σπινθήρες ; Ιμάντες δερμάτινοι η εκ καου-
τσούκ στρεφόμενοι ταχέως εν τοις έργαστηρί-
οις ηλεκτρίζονται. Τό ^έρμα γαλής προστρι-
βόμενον ηλεκτρίζεται και τούτο. Έν τφ άνθρω-
πίνψ ίέ σώματι υφίστανται τοσαυται άφορμ.αΙ
κινήσεων- μυΐ'και συττολαί, άναχίνησις του αί-
ματος έν τοις αίματοφόροις άγγείοις κτλ. *Δ-
πλούστατον άρα οτι δ ίνθρωπος παράγει ηλεχ-
τρισμόν. Άλλ* δ ηλεκτρισμός ούτος ίεν συγχεν-
τρουται, κατά γενικόν κανόνα, εντός του σώ-
ματος. *Αμα σχηματιζόμενος διαφεύγει ^ιά
τών οίκρων του σώματος, τών -ατμών της ανα-
πνοής κτλ. Εινε ίέ άίιόρατος. Έν ταϊς ξηρο-
τάταις ζώναις τ9)ς Βορείου *Αμερικης συμβαίνει
πολλάκις, άμα ως κτένιον ψαύση γένειον η χό-
μην, νά όρθουνται αί τρίχες και νά ακούεται
ειίος τρυζοβολήματος, άναγγέλλοντος την ίια-
φυγην του ηλεκτρισμού• Ενίοτε ίύο άτομα,
θλίβοντα τάς χείρας αλλήλων, αΙσθάνονται
έλαφρόν κλονισμόν. Έκ ^ύο προσώπων έναγκα-
λιζομένων άνε^όθησαν πολλάκις ηλεκτρικοί
σπινθι^ρες. ΆρκεΙ ωσαύτως ενίοτε νλ θέση τις
επι του μεταλλίνου μήλου θύρας τινός την χεί-
ρα και βλέπει μικράν ύποκύανον φλίγα άνα-
λάμπουσαν. Τά αυτά φαινόμενα παρατηρούν-
ται επι τών υψηλών όρεων, έν καιρφ μεγάλης
ξηρασίας. Αί σιίηραΐ ράβδοι, αί έμπηγνύμεναι
εις την γην, άναίΐίουσι χαρακτηριστικόν τίνα
βόμβον, Ι^ν αποτελεί 6 ηλεκτρισμός του έ^ά-
φΟυς ^ιβφ^ύγων^^Γ αυτών. Αί παρατηρήσεις
αύται εινε σήμερον πάγχοινοι. Ωσαύτως προσ-
τριβών τις τό λειον τρίχωμα γάτου, εν χαιρψ
ξηροτάτφ, παρατηρεί 8τι αί τρίχες λάμπουσιν
εν τφ σχότει, άνα^ί^ουσι ίε χαι σπινθήρας.
Ύπάρχουσιν εκτός τούτου και παραίείγα,ατα
ανθρώπων ήλεκτριζομένων φυσικώς ύπό την ή-
μετέραν ζώνην χαι εκίηλούντων την εν έαυτοϊς
παραγωγήν του ηλεκτρισμού ίιά σπινθήρων.
Νυν εν Ευρώπη γίνεται λόγος περί γυναικός

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

£2Ζ3ΤΧΑ

159

ηλ(χτριχης , ήτις παρουσιάζει ιΐΓ&ραργότατα
9αινό(λενα• Άρχει να Οίστ[» την χεϊρα εις την
%ό[Αην, όπως άνα^οθώσιν εξ αυτής σπινθήρες.
Προ εξαετίας η ηλεκτρική αυτή ευαισθησία, αν
^υνά|λεθα να την όνθ|χάσω[Αεν οΰτως, επετάθη.
Οί δάχτυλοι της γυναιχος ταύτης ελκουσι τα
ελαφρά σώ{ΐ.ατα, ταινίας, τε|χάχια χάρτου
χτλ . Έάν βυβίση τους δαχτύλους εις λε-
χτην άχνην, η χειρ καλύπτεται έζ ολοκλή-
ρου ύπο λευκού στρώριατος, άπαραλλάχτως 6•
πως 6 ρ,αγνήτης ύπο ρινισ^ι,άτων σιίήρου. Τρυ-
ζοβολήμ,ατα άχούοντχι πέριξ αυτής, ίήλον
ί* θτι αισθάνεται νυγ(Αθύς δυσάρεστους. Ή αυ-
ξησις της ηλεκτρικής εντάσεως συνοδεύεται
ύπο επχισθητοτάτηςτου όργανισ(Λθυ υπερευαι-
σθησίας* τουναντίον ^' η ριείωσιςύπο κα|χάτου.
Ή γυνί^ αυτή εϊνε υστερική, έχει ίέ υιον πα-
ρουσιάζοντα άπαραλλάκτως τλ αυτά φαινό-
|ΐενα. Κ•

■ Ι-ΟΙί

ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΤΠΝ ΣΠιΠΝ

ΜαλΑκια.

Ή συνομοταξία των μαλακίων εν συνόλφ
λαμβανο(Αενη περιέχει τά ήττον νοή(Λθνα ζφα,
και εν τούτοις βριως και ι^ίως τοις θεωρου[ΐενοις
ως & τύπος τής παντελούς άνοίας εύστοχος πα-
ρατήρησις αποδεικνύει την υπαρξιν νοηριοσϋνης
τινός. ΚαΙ αυτά τά οσζρείάια^ τα εστερηριένα κε-
φαλής, άτινα συλλεγόριενα ανοίγονται και άπο-
Ονήσχουσιν, αν ά(Λεσως [χ,ετά την συλλογην
τεΟώφΐν εΙς ίεξα(Λενήν ήτις ίιαίοχικως νά
ίιατελη πλήρης υίατος ή εντελώς κενή, ριαν-
θάνουσι νά παραριένωσι κλειστά καΐ ούτως έπι-
(ΐιηκύνουσι τον εκτδς του υίατος βίον αυτών.
Οί σωΛηης^ οϊτινες άντιπαθοΰντες τφ άλατι
εξέρχονται των οπών επιρριπτθ[Αένου ολίγου
άλατος επ* αυτών, διαφυγόντες άπαξ τήν
χεϊρα του συλλέκτου, 8σον άλας και αν ^ιφθ^
έπι των οπών αυτών, ίέν εξέρχονται πλέον.
Καθ* ίσον ί' άφορ<^ τους κοχλίας « θστις, λέ-
γει Ιι Λ. Άγασιζ, παρετήρησε τους έρωτας
των ζφων τούτων, ίέν δύναται ν* αρνηθγ) την
γοητείαν ην ίιά τών ποικιλωτάτων κινήσεων
έκ^ηλουσιν ούτοι.» Ό ίε Δάρβιν εν τφ συγ-
γρά|λριατι αύτου αναφέρει παρά^ειγ|Λα περίερνον
τής νοημοσύνης του κοχλιού. Κοχλίας τις είχε
συσφηνωθγ) εις σχισμήν λίθου, το στόμα προς
τ' άνω έχων. Αμέσως ήρξατο εργαζόμενος βπως
άπαλλάξη Ιαυτόν, έτανύσθη εξ Ολοκλήρου και
στηριχθείς προσεπάθησε μάτην νά σύρτρ το ο-
στρακον αύτου καθέτως προς τ* άνω. Μετά τινας
στιγμάς αναπαύσεως έπεμηκύνθη προς τά ^ε«
ζιά* νέα αποτυχία* μετά νέαν στιγμήν αναπαύ-

σεως τελευταία απόπειρα προς τάριστερά ά-
πήλλαξε το οστρακον. Ή τριπλή αυτή προσ-
πάθεια, κατά διαφόρους πρόσφορους διευθύνσεις,
βεβαίως προήλθεν εκ θελήσεως ώρισμένης }>.

Έτερον παράδειγμα τής νοημοσύνης τών κο-
χλιών^ ολίγον τι κολακευτικον ί ι' αύτ•ύς, ανα-
φέρει 6 Λονσ^άλ, βστις θέσας ^ύο κοινούς κο-
χλίας εν κήπφ μικρφ και εντελώς ξηρφ, παρε«
τήρησε μετά τίνα χρόνον, οτι δ εύρωστότερος
τών ίύο (δ εις ητον Ισχνός καΐ καχεκτικός),
έφυγε ίιευθυνόμενος εις πλούσιον κήπον ούτινος
ύπερεπήίησε τον τοϊχον,ώς έ^εικνύετο εκ τών
Ιχνών του εγκαταλειφθέντος σιάλου. Ό Λον-
σίάλ έπίστευσεν δτι έγκατέλιπε τον σύντροφον
εν τγ) ά^υναμί^ του. Μετ' άπουσίαν δμως είκο-
σιτεσσάρων ωρών 6 κοχλίας επανήλθε και ά-
νεκοίνωσε βεβαίως τφ Ιτέρφ την έπιτυχίαν της
εκδρομής αύτου, ^ιότι αμφότεροι έξεκίνησαν
και άκολουθουντες τον αύτον <^ρόμον έκρύβη-
σαν πέραν του τοίχου. Εξετάζων τις το γεγονός
τούτο ίέν ίύναται νοι το θεώρηση απλώς τυ-
χαίο ν ίιότι εινε αποδεδειγμένο ν και έξαλλων
ζφων εχόντων σχέσιν προς τον κοχλίαν,δτι ταύ-
τα άναμιμνήσκονται του τόπου τής κατοικίας
αυτών και επανέρχονται εις αυτήν χορτασθέντα.
Ουδόλως λοιπόν εινε άπίθανον οτι 6 κοχλίας
^ιετήρησεν έπι εικοσιτέσσαρας ώρας την άνά-
μνησιν του μέρους, εν φ έγκατέλιπε τον σύντρο-
φον του. Άφ* ετέρου το γεγονός τούτο αποδει-
κνύει και την ζωηρ3ίν συμπάθειαν και την έπι-
θυμίαν συμμετοχής τών απολαύσεων. ΚαΙ ίτερα
γαστερόποδα, οίον αί κοινώς καλούμεναι Πβτα'
ΛίίΓ, ίιατηρούσι την μνήμην του μέρους εν φ
προσκολλώνται και επανέρχονται εΙς τούτο 6σά-
κις άπομακρυνθώσι ^ι' άναζήτησιν τής τροφής•
τούτο ίέ ^ιότι τ* οστρακον αυτών ίίν δύναται
νά έφαρμ όζηται επακριβώς εις οίον ^ήποτε μέρος
του λίθου, ώστε μόνη ή μυϊκή συστολή νά δύνα-
ται νά συγκρατ^ στερεώς προσκεκολλημένον τ ο
ζφον. Τέλος τά κεφαλόπο^α,τά καΐ τελειότερα
τών μαλακίων, άναμφιλέκτως ύπερέχουσι τής
κατά την νοημοσύνην πάντων τών λοιπών καΐ
αυτής συνομοταξίας. Ό Σνάϊίερ βστις τελευ-
ταίως εμελέτησε τά κατ* αυτά εν τφ ζωγρείφ
τής Νεαπόλεως, λέγει, δτι οί πολύποίες (όκτά-
πο^ες κοινώς) άναγνωρίζουσι τον ^ίίοντα αύ-
τοϊς την τροφήν, 6 ίε 'Ολλμαν επίσης αναφέρει
δτι όκτάπους τις, δπως συλλάβ-^ άστακον τε-
θέντα εν άσφαλεί(|ρ εΙς παρακείμενον ίιαχώ-
ρισμα,κατώρθωσε νά υπερπήδηση το διάφραγμα.

Δ.

Ή λύπη εινε ως το τεμάχιον εκείνου του σι-
ίήρου, δπερ οί γλύπται θέτουσιν έντος τών γυ-
ψίνων αγαλμάτων— «συγκρατεί.

Όφ\2θό όγ ν^οο^ι^

160

ΒΖ1ΤΙ Μ.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Ή φιλία εν ώρισα.έν«ις στιγ(λ«ΐς χαθί^ττα-
ται ώς τις υπέρτατος έρως, αλλ* «ίνε ανεπαρ-
κής, 4ιότι ίέν ασχολείται η πβρί τα (λεγάλα
^εινά χλΙ ^εν ενεργεί η κατά τάς σοβαρλς
περιστάσεις.

Παρά τφ άνίρι Ισχύς είνε ή αναισθησία,
(χεγαλεΐον ή ύπερηφανία, ήρ£(χ(α ή αδιαφορία.

Ή ύπο|λθνή είνε ί) θανάσΐ(/.ος εχθρός των γυ-
ναικών.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Έπι τη ευκαφία τής έκατονταετηρίδος του,ο «Χρ4-
νος» του Λονδίνου, το παγχδσμιον φύλλον, χ,ατεχώ-
ρισε την εξής διήγησιν,χρονολογουμένην άπ^ τοΟ Ιτους
1842: Κατά το έτος τούτο συμμορία λωποδυτών απε-
φάσισε τήν αυτήν νύχτα να χάμη ρήξιν εις διάφο-
ρα χαταστήματα του Λονδίνου χαι λτ,στεύση διάφορα
χρυσοχοεία χαΐ τράπεζας. ΑΙ προπαρασχευαι προς τοι-
αύτην έπιχείρησιν έγένοντο μετά μεγίστης έπιδεξιότγ}-
τος χαι αύφυίας, χαίτοι δε ή συμμορία τών χλεπτών
συνίστατο εξ ειχοσι προσώπων, ή αστυνομία δεν ΙμαΟε
το παραμιχρ6ν. Άλλ* αν ή αστυνομία του Λονδίνου
έχοιμάτο, οι ρεπόρτερ του «Χρόνου» εΤχον τά όμ-
ματα ανοιχτά. Όλίγον τι προ του χρόνου χαθ* δν έπρε-
πε να γείντ, ή επιχείρησις εμαθον τούτο οί χαινοθ^)ραι
τοί3 «Χρόνου». Και δεν έγραψε μεν ή έφημερις αδτη
πώς χατώρθωσε να διείσδυση εις τά άδιάδυτα μυστή-
ρια τών λωποδυτών, άτινα δεν ήδυνήΟη οΰτε ή αστυ-
νομία νά εξιχνίαση, αλλ* είνε γεγονός δτι ή είδησις
αυτή, ην το άγγλιχΌν φύλλον άνεχοίνωσε το πρώτον
εις τήν άστυνομίαν, έστοίχισεν αύτώ 5,000 λίρας στερ-
λίνας χαι υποτίθεται οτι το ποσόν τούτο εδόθη δπως
άγορασθώσι μέλη τινά ττίς εταιρίας ταύτης χαι άπο-
σταλώσιν εις Άμεριχήν, δπως άποφΰγωσι τήν έπίθε-
σιν τών προδοθέντων συντρόφων. "Οταν δε μετά τήν
ήμέραν ττ5ς σ/.οπουμένης χλοπής ή πόλις το(3 Λονδίνου
έμαθε παρά του «Χρόνου» τον μέγαν χίνδυνον δν
διέτρεξε χαι δν απέφυγε, χάρις βίς τους χαινοθήρας
τίίς εφημερίδος χαι τήν γενναιότητα αυττίς, οίΐμποροι
του Λονδίνου απεφάσισαν νά διαιωνίσωσι τήν άνάμνη-
σιν τΐ]ς ημέρας ταύτης. Οΰτω δε πλάξ μαρμαρίνη
σήμερον τοποθετημένη εις τήν εΓσοδον του Λονδινείου
χρηματιστηρίου χαι εις τ^ χατάστημα τής διευθύνσεως
τοΙ3 «Χρόνου» άγγέλλει τοΤς μεταγενεστέροις, δτι οΐ
χαινοθήραι του «Χρόνου» έφρόντισαν περί σωττ^ρίας
τί[ς πόλεως χαι δτι εις τήν εύφυίαν αυτών χρεωστεΤ-
τ^τΐ ή σωχηρίΛ αύτί|ς άπο μεγάλου χινδύνου.

"Ελλην έμπορος, γράφουσι νά γερμανικά φύλλα,
Κύπριος τήν τζατρί^, άνεχώρησε διά Σουαχιμ εις
Βαρβαρίαν, δπως άγοράση νομίσματα διά τους νομι-

σματολόγους χαι τά μουσεία, ιδίως δε χρυσά χαι αρ-
γυρά. Τά νομίσματα ταϋτα, ώς γνωστόν, είχε κόψει
ό αποθανών Μαχδί[ς Μιοάμεθ Αχμέτ, εξ αυτών
δε ολίγα τινά μόνον αντίτυπα εστάλησαν εις Εύ-
ρώπην•

Έάν πιστεύσωμεν τους «Ιατρικούς Καιρούς τί|ς
Φιλαδελφείας», άνεκαλύφθη εσχάτως μέσον θερα-
πείας τ^ίς φθίσεως, το όποΤον αν δεν παρέσχε μέχρι
τοΰδε άδιαμφισβητήτως ε^άρεστα αποτελέσματα, Ιχει
τουλάχιστον τήν άρετήν δτι είνε δλως πρωτότυπον,
δύναταί τις δε νά κάμη χρί{σιν αύτοΟ και ταξειδευων
ακόμη. Το μέσον τοΟτο συνίσταται απλώς εις ξ^ε^ρα-
σμένον κράμα χοιρείου πάχους μετά γάλακτος, δπερ
λαμβάνει δ ασθενής. Μετ' ολίγας ημέρας, λέγει ή
αμερικανική έφημερίς, το βάρος του σώματος αυξά-
νει, ή βήξ κατευνάζεται, έλαττουνται αϊ αποχρέμ-
ψεις, επανέρχεται ή δρεξις. Έν πάση περιπτώσει
το φάρμακον εινε τόσον άπλουν και άκίνδυνον, ώστε
τά πειράματα προς άπόδειξιν τών λεγομένων τί|ς
άμερικανικνίς εφημερίδος είνε ευχερέστατα.

"Ανθη τινά, ώς γνωστόν, άνοίγουσι μόνον τήν νύ-
κτα, τήν ^μέρα^^ δε κλείουσιν. Μέχρι τοΰδε δμως
τοιούτον φαινόμενον δεν είχε παρατηρηθη ή είς θά-
μνους και θαμνώδη φυτά. "Ηδη έν Γό^ι, τζαρα τήν
Βομβάην, άνεκαλύφθη δενδρύλλιον, δπερ παρουσιά-
ζει τά αυτά φαινόμενα• "Αμα ό ήλιος δύση τά άνθη
αύτο3 άνοίγουσιν, άναδίδοντα γλυκύτατον άρωμα,τήν
πρωιαν δε, εις τάς]πρώτας του ηλίου ακτίνας, άλλα
μεν τών ανθέων μαραίνονται και πίπτουσιν, άλλα δε
κλείουσιν.

Ό αστρονόμος ΚϋηΙίβΓΓυ• διήλθε ποτέ τ^ θέρος
εις τά θαλάσσια λουτρά πλούσιας πόλεως τής βο-
ρείου Γερμανίας. Άναχωρών δε μετά δίμηνον δια-
τρι6ήν Ιν τινι τών καλλιτέρων ξενοδοχείων, ένεχει'-
ρισεν εις τον %ρωρο^ νόμισμα δύο μάρκων. Ούτος,
συνειθισμένος ων νά λαμβάνη μεγάλα ποσά παρά
τών θαμώνων, ηθέλησε νά πειράξη τον άστρονόμον.
— Είνε δι* έμέ τά δύο μάρ%α, είπεν, ή διά τον
καθαριστήν τών υποδημάτων σας ; — Και διά τους
δύο, άπήντησεν άπαθώς Ό αστρονόμος.

'Ότε δ νούντσιος Οίοαοΐιίηο Ρεβοί (νυν πάπας
Λέων ΙΓ'.) εύρίσκετο έν Βελγίφ, έν βασιλικφ τινι
δείπνφ συνέπεσε νά παραχάθηται αύτφ θρασύς τις
αυλικός νεανίας, δστις δεν Ιπαυε διηγούμενος τάς
πολυαρίθμους αύτου και σκανδαλώδεις ιστορίας. Έπί
τέλους δε εξήγαγε και φωτογραφίαν εκ του θυλακίου
του, ίδειξεν^ αυτήν είς τον νούντσιον και ήρώτησεν
αυτόν

— Πώς σας φαίνεται αυτή ή ιιυορΙα'^—'Β. φωτογρα-
φία παρίστα γυναίκα φέρουσαν ένδυμασίαν ούχΙ βε-
βαίως κεχομβπωμένην μέχρι λαιμοί. Ό Ρβοοί είδε
καλώς τήν εικόνα και χωρίς νά διαστρέψη ποσώς τά
χαρακτηριστικά του προσώπου του, δούς αυτήν πάλιν
εις τον κύριον*

— Δεν είνε άσχημη, είπεν* αυτή βεβαίως θα είνε
ή κυρία σύζυγος σας .

'Εν

•Αίήνβικ ε» τ•υ τυπογραφεία των καταστημάτων ανιχτμ ΚΑΝΖΤΑΝΤΙΜΑΟΥ, *•••@?^0<7ΐε

'Αριθ. 657 — ΛβτΓτά είκοσι πέντε.

ΒΧΟΣ! ΙΓ•'.

ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

Τ4|ΐος ΚΒ^

««& 1 Ίανονκ^• ΙκΑστ. Γτ•νς ««Ι •Τν«ι Ινήνικι• — Γ^«9•Τ•ν Αιΐυ•. *0ΐ^< Χτ«Χί•ν 82•

15 Μαρτίου 1888

Ο ΝΕΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΠΡ

Κατά την εν Μα^ρίτΐ() ^{«[Λονην του αυτο-
κρατορικού πρίγκιπος της Γερ^ΛανΙας η εν τγ)
πόλει έκεΐντρ νο(χικη Άκαίημ,ία, (Λελλουσα να
συγκροτήσττϊ την ρ,εγάλην ενιαύσιον αύιης συν-
είρίασιν, τ^ροσεχ-άλεσε την Αύτου 'Τψηλότητα
όπως εύ^οκήσγ) να τυαρευρεθτ).

Ό τότε νεαρός βασιλεύς Άλφόνσος Ιβ' απε-
φάσισε προς τιιχην του ευγενούς του ξένου να
καταστηστρ λαριπροτεραν Ιτι την τελετήν, ττρο-
ε^ρεύων αυτοπροσώπως της 6[ΐ.ηγυρεως.

Έν ττί αγορεύσει, ην άπήγγειλε κατά την
περίστασιν ταύτην, άφου εξήρε τά επι της κοι-
νής ύποληψ^ως κεκτημένα παρά τής σοφής 6-
(Ληγύρεως ^ικαιώρ^ατάι εστράφη προς τον σεπτον
ζενον, τον «ύρισκέριενον |λ«ταξύ των ακροα-
τών του.

€Ό αυτοκρατορικός πρίγκιψ, είπε τελευτών
δ βασιλεύς, ^εν δύναται νλ θεωρηθτ) ως ξένος
εύρισκ6{χενος εν τφ μ.έσφ των ρι,βλών τής Άκα-
ίηριίας, ως ίιατελέσας άλλοτε φοιτητής του
Πανεπιστηρου τήςΒόνης και αξιωθείς ίιπλώ-
|ΐατος ^ι^άκτορος των νομικών.]»

Την ημέραν έκείνην οι Μαίριτινοι άκαίη-
[ΐαϊκοί έμάνθανον μετά τίνος εκπλήξεως γεγο-
νός, ίιά το δποϊον όλοι οί φιλοπάτρι^ες Γερμα-
νοί ακόμη και σήμερον υπερηφανεύονται, δτι
^ηλαίή μίχρι του έαρος του 1852 6 Πρώσσος
βασιλόπαις ήκροάσθη έν Βόννγ) τά μαθήματα
τής νο(ΐικής σχολής, ύπο την ίιεύθυνσιν του
διασήμου αύτου παιίαγωγοΰ Κουρτίου.

Προαχθείς τφ 1854 εΙς συνταγματάρχην,
παρέλαβεν ώς ύπασπιστήν του τον άρχηγον του
επιτελείου του 4®^ σώματος του στρατού συν-
ταγματάρχη ν Μόλτκε.

^ Είς έποχτίν καθ* ήν δ Χέλμουθ ίί Μόλτκε
ητο γνωστός μόνον εντός του περιωρισμένου κύ-
χλου των ατομικών του φίλων, & πατήρ του
νεουπρίγκιπος ^ιβΐ^ε καΐ ανεγνώρισε τον άνίρα,
Ιν ώφειλε νά τάξτι πλησίον του υΐου του. Εινε
αληθές 8μως βτι 6 άνήρ, ίιά των περιβόητων
περί τής Τουρκίας επιστολών του, είχε κατα-
«'^ γνωστός εΙς την πριγκίπισσαν Δύγούσταν,

ως εις τών οξυδερκέστατων ανδρών τής επο-
χής του.

^Ηγε τότε δ συνταγματάρχης Μόλτκε το
54ον έτος τής ηλικίας του, ένψ δ νέος πρίγκιψ
ητο μόλις είκοσιτριετής. Ή τοιαύτη τής ηλι-
κίας ίιαφορά ίέν έμπόίισεν αυτούς νά συνά-
ψωσι σχέσεις οικειοτάτας, δ ίε κοινός αυτών
έ'ρ6)ς προς τά ταξεί^ια συνέτεινε νά καταστήση
στενότερον τον μεταξύ αυτών σύνιϊεσμον.

Και σήμερον ετι αμφότεροι μετά πολλής εύ-
χαριστήσεως άποθέτουσι το ξίφος δπως άναλά-
βωσι την δίοιπορικην βακτηρίαν καΐ έπιχειρή-
σωσιν εβ^ομά^ων τινών περιπλάνησιν.

Ούτως δ πρίγκιψ Φρειδερίκος Γουλιέλμος
μετέβη περιηγούμενος άπο τής Πετρουπόλεως
εΙς τους καταρράκτας του Νείλου, άπό τών
ερειπίων τής Καρχηίόνος εις τά Πυρηναία, άπο
τών ορέων τής Σκωτίας μέχρι τών τής Νορβη-
γίας. Ή Ιταλία, ή Ελβετία, ή Αγγλία ίγί-
νοντο ίι* αύτον χώραι οίκειόταται, ας επισκέ-
πτεται σχείδν κατά πάν έτος.

Συνήθως διέρχεται εν ΒερολΙνφ την έποχην
τής Απόκρεω, έν Ποτσ^άμιρ ^ί τάς πρώτας
έβ^ομά^ας του έαρος• μόλις ίέ .έπιστ^ ή ώρα
του θέρους, ή πρόσφορος ίιά τά ταξείίια, και
ευθύς διαβαίνει τά σύνορα ή χωρίς νά έξέλθτρ
τής Γερμανίας περιέρχεται ταύτην ή έκείνην
τών επαρχιών του Κράτους. Ό πρίγκιψ ουδό-
λως ίύναται νά συνειθίστρ εις τον καθιστικον
βίον, και ευρίσκεται εις το αληθές στοιχεϊόν
του ευθύς ώς άνέλθη εΙς βαγόνιον σιίηροίρόμου.

Τον χαρακτήρα τούτον ίέν έκληρονόμησε
παρά του αύτοκράτορος πατρός του, (σημειω-
τέον δτι ίέν πρόκειται ενταύθα περί τών επι-
σήμων επισκέψεων εις ξένας αύλάς, ού^έ περί
τής υποχρεωτικής διαμονής εΙς σταθμούς Ιαμα-
τικών λουτρών)• φαίνεται ίέ δτι ούίί μετεβί-
βασεν αύτον εΙς τον υιόν του, τον πρίγκηπα
Γουλιέλμον, δστις κατά τά τελευταία ταύτα
ετη ίεν διήλθε τά σύνορα, εΙμη χάριν επισκέ-
ψεως άβροφροσύνης εΙς Πετρούπολιν, ή χάριν
οικογενειακής επισκέψεως εΙς Λον^ινον.

*Δς έξετάσωμεν ύπο την έποψιν ταύτην τον
βίον του αύτοκράτορος Γουλιέλμου. *Απο τής
νεανικής αύτου ηλικίας αέ τύχαι του πολέμου

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

162

£:22ΧΙ^

ίγαγον αύτον [λαχράν. Βρα^ύτερον εδέησε νά
(λεταβ^ Χ^Ρ'^ αντιπροσωπείας εις ζένας αυλάς,
ύπείεχθη ξένους ηγε(/.όνας, ίιηύθυνεν επιθεωρή-
σεις στρατού, προή^ρευσεν εις τα εγκαίνια (χνη-
μείων, παρευρίθη εις τόσας παντοειδείς έορτάς,
εΙς δσας ουδείς Ισως των θνητών* αλλ* εις πά-
σας σχείον ταύτας τάς περιστάσεις ύπεϊκεν, ώς
δ ίίιος ελεγεν, εις την έξάσκησιν του έπαγγέλ-
|ί.ατός του, άπασχολών προς τούτο όσον ήίύ-
νατο όλιγώτ^ρον χρόνον.

"Οσον δ αυτοκράτωρ καΐ δ πρίγκιψ Γουλιέλ-
μος φαίνονται προτ((χώντες το ο'ικουρεΐν, τόσον
δ αυτοκρατορικός πρΙγκιψ φαίνεται πρέθυ(χ.ος
νά ταξει^ευη χάριν ψυχαγωγίας και έκτης επι-
θυμίας του νά ϊίη τι νέον. Και δτε ακόμη
εζεπλήρου άποστολήν ίυσχερη, οίον κατά το
ε'ις ΊσπανΙαν ταζεί^ιόν του, ^έν φαίνεται αέξα-
σκών το επάγγελμα του.»

Λάμπει τότε εΙς τα ομματά του εύχαρίστη-
σις παιδική σχείόν. Νύ/.τωρ και μεθ* ήμεραν
έπι εβ^ομά^ας δλοκλήρους είνε ικανός νά τα-
ζειίεύη άίιακόπως ^ιά σιδηροδρόμου η ^ι*
άτμοπλοΐου, έφιππος η εποχούμενος, χωρίς νά
αισθάνηταϊ τον ελάχιστον κόπον. Εϊτε μόνος
ιΐτε μετά της οικογενείας του αποφεύγει μετ*
«ύχαριστήσεως, ί^ν 4εν αποκρύπτει, τάς απαι-
τήσεις της εθιμοταξίας. Ούί' αύτη ή εν Δόρν-
στε^τ διαμονή αρκεί αύτφ έπΙ μακρόν χρόνον
χοά καταφεύγει εΙς ΙΙέλι, εΙς "Άνίερναχ ή εΙς
τήν νΐσον Ουάιτ.

Έ^ςεϊ πέραν εγκαθίσταται επι ρ.ήνας δλο-
κλήρους καΐ φαίνεται ε'πι^ι^όμενος δλοψύχως
εις τήν άνάπαυσιν.Ειτα ίιά νέα; φυγής φέρεται
αΤφνης εις Βάίην, 8που ε'πισκέπτεται τήν αύ-
τοκράτειραν, ή ε'ις ΒερολΤνον. "Αμα φθάσας έκει
πορεύεται κατ* ευθείαν εκ του σταθμού εις το
πεδίον των στρατιωτικών γυμνασίων του Τεμ-
πελχώφ και τήν έσπέραν επανακάμπτει εις
Πέλι.

Ότε δ συνταγματάρχης Μόλτκε προσεκολ-
λήθη εις τήν άτομικήν ύ^ηρεσίαν του πρίγκι-
πος, ούτος είχεν ήίη ε'πισκεφθή το ήμισυ της
Ευρώπης. Άλλα και αύτος δ Μόλτκε είχεν γ,ίη
ίιατρίψει επι τέσσαρα ετη εις Τουρκίαν, είχε
διατρέξει τήν Ελάσσονα Άσίαν μέχρι του Τί-
γρητος και του Εύφράτου και συνοίεύσει
κατά το 1839 τήν κατά του Μεχμετ-Άλή
τουρκικήν εκστρατείαν.

Γενόμενος δ Μέντωρ Τηλεμάχου, εις τοιού-
τον βχθμόν άρεσκομένου εις τα ταζίί^ια, ευ-
ρέθη εκ νέου ελεύθερος νά εξακολούθηση τήν
φυσικήν του κλίσιν. Έπι ετη πολλά, καθ* ά
συνέζησαν, τα ταξείίια έπηκολούθησαν σχείον
άίιακόπως. Έκ Βρεσλαυίας, δπου δ πρίγκιψ
διέμενε κατ' ε'κείνην τήν ε'ποχήν, δομηθέντες,
Ιπεσκέφθησαν τήν ΠρωσσΙαν άπασαν, τήν Άγ-

γλίαν, τήν Ρωσσίαν, τήν ΓαλλΙαν. Και εν
αύτγϊ ττ, ΣιλεσΙα επεχείρησαν σειράν εκδρο-
μών, εξετάσαντες τήν έπαρχίαν ταύτην ύπο
πάσα ν εποψιν.

ΕΙς τά ορεινά μέρη, ένθα ύπάρχουσι τά ορυ-
χεία,δ πρίγκιψ και δ σύντροφος του περιβεβλη-
μένοι χονίροειίη έπεν^ύτην βρύκτου, κατηλθον
εις τά κατά τά περίχωΓα της Ζάβρζας φρέατα.
Εκείθεν ήτο μηι^αμινόν πράγμα ^ιά ίύο περιη-
γητάς τόσον ακαταπόνητους το νά προχωρή-
σωσι μέχρι τών ορέων των Γιγάντων και εΙς τά
βιομηχαν(κά διαμερίσματα του Φριβούργου καΐ
του Βαλ^εμβούργου.

Μετά τά μεγάλα κέντρα της ειρηνικής δρα-
στηριότητος ήλθεν ή σειρά τών πεδίων τών
μαχών του Επταετούς πολέμου η του της
Ανεξαρτησίας• και ενώ δ πρίγκιψ παρετήρει
τάς πε^ιά^ας τάς τόσον πλούσιας εΙς άναμνή•
σεις, δ συνταγματάρχης Μόλτκε παριστά αύτφ
τάς περιπέτειας του αγώνος, ων υπήρξαν θέα-
τρον, παρερ,βάλλων εΙς τήν ίιήγησίν του πρα-
κτικά σχόλια περί της στρατιωτικής τέχνης.

^Ηλθεν εν τούτοις ή στιγμή, καθ* ην δ ^ι^ά-
σκαλος και δ μαθητής εμελλον νά χωρισθώσιν.

Τήν 29 Όκτωβρίου 1857 δ πρώτος ίιωρίσθη
υποστράτηγος και προσωρινώς αρχηγός του
επιτελείου του πρωσσικου στρατού. Ύστερον
έταξεί^ευσαν πάλιν δμού αμφότεροι εις Λον^ι-
νον ^ίς, ήτοι κατά τήν έποχήν τών γάμων του
πρίγκιπος και μετά τίνα Ιτη κατά τήν έπο-
χήν της κηι^είας του πρίγκιπος Αλβέρτου.

"Ετι Ρραίύτερον εμελλον νά συνανττ.θώσι
τήν περίφημον έσπέραν της 3 'Ιουλίου 1866.
Πσως δ πρίγκιψ ένεθυμήθη κατ* έκείνην τήν
περίστασιν δτι προ εννέα ετών ειχον έπισκεφθή
δμού το πεδίον της μάχης του ΛόϋΟεν. Μετά
τέσσαρα ετη συνήντα πάλιν τον <^ι^άσκαλόν
του κατά τήν προτεραίαν της ύπδ τά τείχη
του Σε<ϊάν συγκροτηθείσ/,ς αποφασιστικής μά-
χης• προ ίεκαπέντε περίπου ετών ειχον επί-
σης έπισκεφθή δμού το πείίον της Κάτζβαχ,
πιρίφημον εν ττ, ίστορίφ τών μεταξύ Γάλλων
και Γερμανών πολέμων.

Εινε αληθές άφ* έτερου δτι δ πρίγκιψ Φρει-
δερίκος Γουλιέλμος, «δ στρατηγός αυτός, καθά
τον χαρακτηρίζει δ πατήρ αυτού, δ τόσον ευ.-
φρων τήν γνώμην και τόσον ευτυχή; κατά τήν
ενεργεί» ν»,αΙ<^θάνεται πραγματικήν κλίσιν προς
τά ειρηνικά έργα. Έμποίιζόμενος έκ τής θ=-
σεώς του, ήτις κείται σχείον έπ' αυτών τών
βαθμίοων τού θρόνου, νά μετάσχτ) ενεργώς της
πολιτικής τής χώρας αναπτύξεως, έστρεψε προς
£λλα ελευθέρως τήν ενθερμον αυτού προς το
κοινον καλόν άφοσίωσιν.

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

ΕΙΣΙΦΧ^

163

ΑΙ πιρι ιης βασιλείας κατά την ση{ΐ.ερινγιν
ίποχην ύψηλαΐ Ιίέαι του πρίγκιπος ίβν επι-
τρέ1^ουσιν αύτφ ν* άναπαύηται εν άγόνφ άρ-
γί^. Διά του ειλικρινούς αυτού ζήλου προς ύπο-
στηριζιν της απανταχού αγαθοεργίας, ίιά της
Χιαρχους ασχολίας του βπως καθίσταται προ-
σιτός εις τους (Λίκρούς και τους ταπεινούς δσον
και «Ις τους (/.εγάλους,. ίιά του πν«ύ(Αατος αυ-
τού, ιύπροσ^έκτως άποίεχο(Λένου πάσας τάς
νέας ιίέας, ίιά "της καλοκαγαθίας καΐ προσ-
ηνιίας «ύτοϋ, ίιά της ίιαγωγης αύτου εν γένει
της ιεληρους αξιοπρέπειας και περισκεψεως, τψ^
την ύπίροχον θεσιν, ην κατέχει. Μορφωθείς εκ
νεότητος ^ι* εκπαιδεύσεως ευρείας, ού^ένα κλά-
ίον (ΐαθήσιως άποκλειούσης, ίιετηρησεν εν τφ
χαρακτηρι αυτοΰ άνεζάλειπτον το προσόν
τούτο.

Χαρα.χτηριστικον περίεργον αύτου εινε καΐ
το έξης• [ΐ.ί βλην την περί τα πολεμικά εξιίι-
ασμενην ικανότητα αύτου δ πρίγκιψ ίεν φαί-
νεται άνηρ δρβγό(χενος άπληστως στρατιωτικής
ίόξης.

Ότ• ανεφύη το ζήτη[ΐ.α του Λουζε{ΐ.βόύργου,
δπερ άπησχόλει την Εύρώπην και εξήπτε τους
άγαν φιλοπάτριίας του Βερολίνου κύκλους, η
επερώτησις ένος των επιφανών [^ελών του Ρά-
ϊχσταγ , του "κ. Βενιγσεν προς τον γραμ(Αατεα
της βορείου Ό[Λοσπονίίας παρεσχεν αύτω την
εύκαιρίαν να έκφραση την γνώ(Αην του προς τον
πρόε^ρον της συνελεύσεως κ. Σί[ΐ.ψων.

— «'Άν η Γαλλία καΐ αϊ Κάτω Χώραι συν-
νω|Αθλόγησαν συνθηκην, ελεγεν 6 τελευταίος ού-
τος, τότε δ πόλε^^ος εινε έφευκτος.

—«Δεν εΤ^ετέ ποτέ τον πέλερίον, άπηντησεν
6 πρίγκιψ εντόνως, &λλως ^έν ηθέλετε δριιλει
περί αύτου ριέ τόσην άταραξίαν. Έγώ δ γινώ-
σχων τι έστι πόλεριος, σας βεβαιώ δτι ^έν
υπάρχει καθήκον ίερώτερον ίιά τον άρχηγον
Κράτους ειριη ν* άποφεύγιρ το εσχατον αύτο
ριέσονέφ'δσονμακρότερον χρόνον δύναται. Διότι
τοιαύτην συνεπάγεται εις αύτον 6 πόλερ,ος εύ-
θύνην, ώστε και δσάκις ετι ευρίσκεται ηναγκα-
σμενος οφείλει νά (Αη πράξη τι έπισπευίον την
εκρηξίν του, έκτος έοιν εινε [Μεγαλοφυής στρα-
τηλάτης έχων βεβαιότητα περί του εύνοικοΰ
άποτελέσριατος. "Αλλως διατρέχει τον κίνίυνον
νά προκαλέσητην ίυσριενειαν του θεού. Το καθή-
κον παντός έΊ^φρονος εινε νά ρ,έντρ απαθής απέ-
ναντι των πολε[Λΐκών απειλών και νά υφίστα-
ται θαρραλέος την σύγκρουσιν, δταν δ πόλερ,ος
έκραγη. Οδτω φερόριενοι θα εχω[χεν υπέρ ή(Αών
την κοινην έν Ευρώπη γνώριην και την βοή-
βειαν του θεού.])

Την έν καιρφ ειρήνης κατ* ανάγκην περιω-
ρΐ9|ΐενην δραστηριότητα αύτου δ πρίγκιψ Φρει«
αερικός Γουλιελ|Αος αφιέρωσε πασαν, άνευ υστε-

ροβουλίας εΙς τα ταξείίια και εις την {/.ελέτην
πάντων τών ζητη[Λάτων, των παρουσιαζθ(Αένων
εις το πεφωτισρ,ένον πνεΰριά του.

Ό πρίγκιψ θεωρείται παρά του κοινού ώς δ-
παίος τών φιλελευθέρων Ιίεών και έναντίος της
κατά συνθήκην καλου^λένης σή|/.ερον άντιίρά-
σεατς. Εις την έπίίρασιν του τελευταίου τούτου
κό[Α(χατος απογίνονται προ πάντων αί αξιώσεις
τών (Μεγάλων γεωκτηριόνων, αί κατά του κοι-
νοβουλίου υποκινήσεις και τα κατά τών μελών
αύτου εχθρικά (χέτρα, έν ΙΙ^ωσαίο^ 8ί Ιδιαιτέρως
δ περιορισ(/.ος της ίιοικητικϊ)ς αύτονθ[χΙας, ή
έπέμβασις της κυβερνήσεως εις τάςέκλογάςκτλ.

Μετά τον γά(Μον του πρίγκιπος Φρειδερίκου
Γουλιέλ[χου (χετ' άγγλίίος πριγκιπίσσης άνατε-
θραρι.[χένης ύπο την έπίίρασιν του συνταγ(ΐ.α-
τικού πολιτεύριατος, ειθισμένης ^έ νά σέβηται
το πολΙτευ[χα τούτο της πατρίδος της, το
άρχαιότατον τών έν Ευρώπη συνταγματι-
κών πολιτευκλάτων, οι έν ΙΙρωσσία φιλελεύθε-
ροι άνάγουσιν εις το γεγονός τούτο άπάσας τάς
ελπίδας των περί της βελτιώσεως τού πολιτεύ-
(λατος. Το βέβαιον είνε δτι δ πρίγκιψ έπωφελή-
θη τών διαφόρων αύτου επισκέψεων προς την
βασιλικήν οικογένειαν της Αγγλίας δπως σπου-
ίάση έπΐ[χελώς τά πολιτικά ζητήρι,ατα, ^ιά
τών γνώσεων ίέ αυτού έπι τού άντικειριένου
τούτου απέκτησε την ύπόληψιν τών πολι-
τικών άνίρών της εΙρη(Λένης χώρας και τού
κοινού την εύνοιαν. Τούτου ένεκα την 13 Ιου-
λίου 1857 ή πόλις τού Λονδίνου άπένειριεν
αύτφ έπισή(λως τον τίτλον τού έπιτίριου πολί-
του, κατά την περίστασιν ίέ ταύτην δ πρίγκιψ
άπήγγειλεν λόγον έκθύριως έπι^οκιριασθέντα.

Ό πρίγκιψ ήγαγε [χεθ* εαυτού εις την αύλήν
της Πρωσσίας σύζυγον,ήτις χάρις εις τά εριφυ-
τα προτερήματα της διανοίας της, εις την άνα-
τροφήν της, προ πάντων ίέ εις τάς αρχάς ας
ήρύσθη έκ τών Ιδιαιτέρων τού πατρός αυτής
παραγγελμάτων, ητο πάσης άλλης κάλλιον
παρεσκευασμένη δπως συμμερισθη τάς ίιανοη-
τικάς και ήθικάς ασχολίας τού συζύγου της,
Άπο της πρώτης ημέρας κατέστη φανερον τοις
πδίσιν δτι ή βρεττανίς εκείνη πριγκίπισσα, ή
μ,ετά τόσης άήθους εμβρίθειας κατηρτισμένη,
ητο στοιχεϊον νέον 4ιά πρώτην φοράν άπο α-
μνημονεύτων χρόνων εισαγόμενον εις την βασι-
λικήν της Πρωσσίας οικογένειαν, έκαστος ίέ
αναλόγως προς τάς κλίσεις του έφοβήθη ή ήλ-
πισεν ίξ αυτής.

Μετά εικοσιπέντε ετη οι ίύο σύζυγοι εώρ-
τασαν τους αργυρούς λεγόμενους γάμους των,
έπι τη εύκαιρίο)^ ίέ ταύτη συγγραφεύς τις ύπί-
μνησεν δτι παρά τη άστικη Ι^Ιως τάξει το
συνοικέσιον ενός πρίγκιπος τού οίκου τών Χοεν-

164

&2ΙΤΖ.

ζίλλερν (Αΐτ* άγγλίίος πριγχιπΙ«σιος ίχ«ΐ(}«τΙ-
οΒτ) |ΐ.&τά συ[ΐ.ΐ7«θε(ας, προσίθετι ίέ : α Και
οτ)(Αβρον άχό{λη 4) αυτοχρατοριχΎ) πριγκίπισ^χ
άν«^ιφώσ« τάς €νι}ο(λύχους άναιχνήνΕίς της
ίύναται ν' άχούσιρ την άπηχησιν των £π*υφη-
ριιών, ^Γ ών €]^«ιρ£τί9θη τόσον ενθΙρ;λως προ
£ΐχθ]ηπινταιτίας η ιΐς Βερολΐνον (ίσοίός της.
Τά τότι Ιπωσοϋν αυθαιρέτως γραφίντα «Ις
[ΐ,άτην προσιπάθησαν ν3ί καταίείξωσι την αν-
τίθεσιν, την ύφισταμίνην Ιηθεν μεταζύ της
άγγλίίος «ριγκιπίσσης και της ττρωσσικης κοι-
νωνίας* μένον παρά τισιν αυλικοίς κύκλοις έπι-
στιύθη η πβρι ης πρόκειται άντίθισις, μεταξύ
ίε των ίύο συζύγο'.ν και των λαϊκών τάζ(ων η
συμπάθεια, η προερχομένη ίκ της κοινότητος
των Ι^εών και των πόθων, ουδέποτε ηλαττώθη.
Και σήμερον ετι δπως κατά το 1858 αϊ ΐίεαι
καΐ οί αβρεττανικοΐί πόθοι της π(.ιγκιπΙ<ίσης
συμφωνουσι κατά πάντα με τους επικρατούν-
τας παρά τη μεσαΐ^ πέφωτισμέν•);) τάζει του
έθνους. Είνε άληθες δτι η συμπάθεια αΰτη ού-
ι^εποιε εξείηλώθη <ϊιά ρητών και φανερών εν-
δείξεων, πλην ίεν είναι αύται άναγκαΐαι, δπως
βεβαιώσωσιν τμας π<ρι της πλήρους Ιμοφω-
νίας της επικρατούσης μεταξύ τών Ιίεών του
τε πρίγκηπος και της πριγκιπίσσης και του
έθνους.»

Ή πριγκίπισσα Βικτωρία απέμεινε και εν
ΒερολΙνφ δ,τι και πρότερον ητο, τουτεστι η
εμπεπιστευμένη σύμβουλος τβύ πατρός της εις
πάντα τά ζητήματα της πολιτικής, τών τε-
χνών και τών ίπιστημών. Εικοσαετις μόλις
συνέταξε περί της ευθύνης τών υπουργών υπό-
μνημα 5περ Ι) πρίγκιψ Άλφρέίος, εκ:ινεν ώς
έργον άντάξιον πολιτικού άνίρος γηράσαντος
εν τφ σταίίω του. Άνεγνώριζεν εν αύτψ τους
καρπούς τών προσπαθειών ας κατέβαλεν δπως
άναθρέψγ) εν τφ έ'ρωτι τών φιλελευθέρων αρχών
την ρ,ελλουσαν βασίλισσαν της Πρωσσίας.αΜεθ'
οίας χαράς θ* άναγίνωσκες αύτο το έργον !»
Ιγραφε προς τον βαρώνον Στόκμαρ.

Κατά τάς έορτάς της στέψεως του βασιλέως
Γουλιέλμου εν Καινιξβέργγ) την 18 "Οκτω-
βρίου 1861, το μόνον θέμα έφ' ού οί άνταπο-
κριται τών αγγλικών έφημερίίων προθύμως
έλεπτολόγουν ητο η περί την πολιτικην εμπει-
ρία της πριγκιπίσσης,η ίείοκιμασμένη περί την
κρίσιν ευστοχία της. Ό λόρδος Κλάρενίωνίέν
απέκρυπτε τονθαυμασμόν του «ίιά την όξυ^έρ-
κιιαν, μεΟ' ης η Αύτης βασιλική Τψηλότης
χρίνει την τε έσωτερικην και έξωτερικην πολι-
τικών της Πρωσσίας, χαΐ ^ια τάς ί^έας αύτης
ώς προς τά καθήκοντα του συνταγματικού η-
γΐμ6νος.Β Ύπιρτ.φανεύετο ^έ και ^ιά την άφο-
σιωσιν,'^ν εξε^ήλουν προς την πριγχίπισσαν πα-
σ«ι ανεξαιρέτως του έθνους αϊ τάξεις, χαΐ ^ιά

την εξοχον ύπόληψιν ης άπηλαυεν ΐίΐρ(, πΛρά
ττ/ βασιλική οίκογενείί^:.

(Έπβταχ τλ τέλο;)

το ΒΟΤΑΝΙ
ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

(Χυνέχιιβ* Γδι κροηγούμενον ^λλον).

ΙΕ

Τ6 φ\>λα«τ6ν τ9^ς μαγίοσης

Το φώ; λαμπράς πανσελήνου προσπίπτον ίιά
του αραιού φυλλώματος τών πλατάνων ηργύρου
το μορμυρίζον υίωρ καΐ αφύπνιζε τα παρά τον
έύακα καΐίεύ'ίίοντα πρόβατα, άπετύτϊου ί* επί της
λευκαζούσης περιβολής τούκατακεκλιμένουποι*
μένος ώς κηλΐίας τάς σκιάς τών υπερκειμένων
φύλλων.

Ό Γιαννιός ητο τόσφ βε βυθισμένος εις σκέ-
ψεις, ώστε ίέν ηκουσε το γνώριρ,ον βήμα της
Άθιγγανίίος, ούί* έστρεψε την κεφαλήν προς τό
μέρος δθεν ηρχετο αΰτη. Ό Αχμέτ ήττον ά-
φΥίρημένος του κυρίου άνησύχησεν επι στιγμήν,
ήνώρθο σε τά ώτα, αλλ* εύθυς άναγνωρίσας την
τακτιχήν έπισκέπτι^α, ήτις τοσάκις έφιλο^ώ-
ρησεν αυτόν, έσεισε τήν ούράν— κίνημα επέ^^ον
τόπον μειδιάματος-— και κΐίτεκλίθη χασμηθεις
εν ^αθυμί^.

Το βήμα της νεανίδος ητο βίαιον, τεταραγ-
μένον επλησίασε και έστάθη ίύο βήματα όπι-
σθεν του ποιμένος:

— Τί κάνεις τό χαζό; ίεν 'μιλ^ς ! . . .

Ό χωρικός άνεσκίρτησεν ή έμφάνισις της
Άθιγγανίίοςητο δλως απροσδόκητος,^ ίέ τόνος
της φωνής άσυνήθως όργιλος και τραχύς.

— Δεν έλεγα πώς θαρθης

«^ "Ολα τά ξέρω, δλα Ι ^ιέκοψεν εκείνη άπο-
τόμως και οί οφθαλμοί Κυτής άπήστραψαν υπό
τό προσπεσόν σεληναιον φώς.

— Τί ξέρεις ; ήρώτησι ^ειλώς & ποιμήν, μαν-
τεύων περί τίνος επρόκειτο.

»— Ξέρω τι λογαριάζεις. Έ1 μιά 'βίομά^α
θα μ' άπαρατήσφς, θά πας στρατιώτης. Τώξερες
αυτό άπό χαιρό, πρΙν μέ κάνγ^ς ^υστνχισμένΐ)
και έρημη δπως με κατάντησες τόρα. Τώξερες
και γι' «ύτό μ' έσυρες εις τά δίχτυα με τό ι^ιο
βοτάνι που είχα τή στραβομάρα να «ου παραδώ-
σω *ς τά χέρια σου για κακή μου τύχη- ΑΙ Ι εί-
πες, μιά παλιογύφτισσα έχει, γλεντάμε κάμπο-
σαις *μέραις, ώς που νά φύγουμε άπ' τό χωριό.
Κι* απέ δστερα, άπό '^ώ π^ν χι* άλλοι* σύο

£3Ζ2Τυΐ^

165

χρόνια χωρΐ(ϊ(ΐ.ός — π€ρ«Φ(&ίν« ξ€χα^(/.£να . Ν<(
σου 'πώ πώς το λεν αυτό ^ωριαΙ^Αα; ίτψΐχ το
λίνβ. Σ*ν τάκουσα ση[χερα 'ς το χωρίο οχιά
ρΰ ίάγχω'Μ την χαρτιά. Πρώτο ιτοΰ (Λούρθ^ 'ς
το νου ήταν νά πάρω (να τσιχοΰρι ν£ρθω την
Δρα που χθ([Λ&σακ νά «ου σχίσω το χιφάλι. Μα
πζλι .... (λα που σέ πονεΐ η χαρ<^ιά μου, ελα
κοΰ σ* αγαπώ ....

Και η φωνή αΰτης χατήλθε βαθμηίον άπο
του τόνου της οργής χαΐ της άπβίλης και άπί-
ληζιν ίΐς τους (Λαλακούς ήχους ικεσίας.

Όποΐ(Αην ^ιγών δλος, άφωνος, είχε^ άηγερθη
χαι προσηλου το βλ6|Α|χα εις την γην. Ή Ζι(α-
φύρα προφέρουσα τους τελβυταίους λόγους έρ-
ρίφθη όλοφυροριενη προ αύτοΰ.

Ό Γιαννιός ίεν «ϊχε την }ύνα[Αΐν νά δμιλη-
ση, ^εν «υρισχε λόγους παραριυ^ίας. Και εκείνη
ενηγχαλίσθη τά γόνατα αΰτου χα ι άνετε ινε ίκε-
τικώς την κεφαλήν. Ή σελήνη εφώτιζε τάς ία»
κρυβρέχτους παρειάς.

— Δεν θα φύγχις, ίεν θά με παράτησες ίρη-
Ι&η και [/.αύρη

Και έπειίή δ χωρικός έσίγα:

•— 'Πίς {Αου δχι, 'πές [ίου! ε'πψει^ν αύτη
σείουσα το <7ώ[ΐα του φιλτάτου.

— 'Μ^ορω νά [λήν πάω; είπε στβνάζας δ ποι-
Ι^^ήν.

— *Αν (Χ,• αγαπάς, αν θέλης "(Απορείς νά (χήν
πας, άπβχρίνετο συνοφρυωΟεϊσα πάλιν.

— Τι νά κάνω; νά λιποταχτήσω; Και τι θα
κερίήσωριε μ' αυτό; ίνα ν ίυό μη νους ώς που
νά μί συλλάβουν οι στανρωτήόβζ' χώρΐ* '^* βά-
σανα που θά τραβήζΐ(> το σπίτι μου δλο γιά νά
μι μαρτυρήσουν, χώρια που θά με στείλουν
φυλακή, χώρια τη μουντζούρα που θά κολλή^
σω *ς τά μοϋτρά μου.

— Διν μ• άγαπας χαιτλ λες οιύτ4, 4ν ήταν
αλλιώς {ΐχ€ς τρόπο νάμήν π^^ς στρατιώτης 6λό«
τελα.

— Δέν μου λες τΐ τρόπο;

^— Νά «εράσγις πέρα 'ς το τούρκικο.

— Γιρε 'μίλα καλά Ι συλλογιέσαι τί μου λες;
Νάπάω 'ς το τούρκικο, νά φύγω γιά πίντα απ*
τον τόπο μου, άπ' το σπίτιμου • , . . ντροπιασμΙ-
νβς^ ϊτιμος γιά πάντα ....

— ΚαΙ σπίτι χαι τόπο βρίσκει χάνεις σάν ά-
γαπάγι. Διν θάσαι μονάχος χαΐ έρημος* μάνα
σου, «ατίρα σου, αδερφή σου, γιά ολα ^αϋτα
•χχ^ς εμένα, σκλάβα αιώνια. Αφέντης εσύ χ*
εγώ ίοιίλεύτρα σου.

Ό ποιμήν εις οίκρον συγκεκινημενος εσιώπα
χαι εθώπευε ίιά της χβιρος την λυτήν χόμην
της νεάνιίος. Εκείνη σ* εξηκολούθησε μετά μι-
χράν ^ιακοπήν:

— Ξέρω τι λες μέσα σου, μιά μαγαρισμενη,
μι αντίχριστη, μΐ* άβάφτιίττή. "^Εχείς ίΐχ^ο,

μεγάλο ^ίχηο . . . μά εγώ γιά σένα παρατώ πά-
τερα, γενιά, πίστι, δλα — βαφτίζομαι χαι γίνοτ
μαι χριστιανή.

Ό ποιμήν άνήγειρεν αυτήν τέλος εκ της υ-
ποτελούς θέσεως^ ην επέμενε τηρούσα.

— Έλα νά καθήσουμ* ε'κεϊ 'ς τά σκίνα και
νά "μιλήσουμε γνωστικά, είπε μετά τόσης τρυ-
φερότητος, ώστε <ϊεν άντέτεινβν ή Άθιγγανίς.

Άφοϋ ί' έκαθέσθησαν έπι τών χλοερών κλά-
όων, 6 Γιαννιός έ'συρεν ρρύτήν έγγύτερον και κα-
τέκλινεν επΙ τών γονάτων του τήν ευμορφον κε-.
φαλήν της νεάνυϊος.

*Ητο τόσω περικαλλής τήν ώραν έκείνην '>πο
το φως της σελήνης, δπερ προσεπιπτε ^αψιλες
επΙ. τήν περιαλγή μορφήν και άντηνακλάτο εν-
τός τών μεγάλων υγρών οφθαλμών Ι . . .

— "Άκουσε, αγάπη μου* τί πόνσ μου χάνει
που θα χωρισθώ άπό σένοε ένας θεός το ζέρει.
'Οσαις φοραΐς με είίες σεκλετισμένον, τί άλλο
είχα 'ς το λογισμό μ.ου παρ* αυτό ; Τίποτε ίέν
σου μολόγτ»σα και κάθε που μ" άρώταγες εύρι-
σκα κάτι ψεμμα. Δέν πήγαινε το στόμα μου
νά τήν πη τήν αλήθεια, τήν πικρή αλήθεια,
που θα στάλο^ζε σάν φαρμάκι "ςτήν καρδιά σου.
"Ελεγα με τον νου μου: γιατί τάχας νά το μά-
θ/1 άπ' τά τόρα, γιατί νά βάλτ[ΐ κι' αυτή τ*
αγκάθι πώχω 'γώ "ςτο λογισμό ; *0σο περνάν
ή 'μέραις της χωρίς έννοια, κερίεμμενη εινε,
της φτάνουν ίσαις θά περάσ?ι άπό ίφ καΐ
"μπροστά... Νά γιατί ίεν σ* τφπα τόσον καιρό.
Έφταιξα ; . . .

Είπε ταύτα μετά τόσης πειστικότητος καΐ
άπέτεινε τήν τελευταίαν έρώτησιν μετά τοιού-
του τόνου υποταγής, ώστε ή Ζεμφύροτ άντΙ ά*
παντήσεως εφίλησεν αυτόν.

-— Καλά, είπε άνυπομόνως, μά τόρα τί θά
γεντρ ; ΤΙ "μπορεί νά γέΛ>τ(τ ;

-*- Νά μήν πάω στρατιώτης εινε πραμμα
που ίεν περνό: άπ' το λογισμό μου.

Τά δάκρυα της νεάνιίος ήρχισαν νά χυλίων-
ται έπι της παρειάς εν σιγ^.

♦— Μήν κλαις πάλι και μον σπαράζεις τήν
χαρτιά. Ό χωρισμός ^έν εινε θάνατος, μόνον
τά .βουνά ^έν σμίγουν, θά πάω χαι θέ ν£ρθω
με τό καλό. Δυο χρόνια τΐ εινε : Περνούν χαι
φεύγουν και ^έν ματάρχονται "πίσω.

— Δυο χρόνια ! είπε μάτην προσπαθούσα νά
χαταστείλη τους λυγμούς,πού θά γυρίσγις νά με
ματαϊίτ,ς εσύ 'ςε ίυό χρόνια ! θά πας έχει
"ςταις μεγάλαις πολιτείαις, θά ΐίτ.ς £λλον κό-
σμο, θά πάρη ί> νους σου αέρα* τήν παλιοτσιγ-
γάνα! θά πτίς με σιχαμό.

-*- Νά με θάψουν ζωντανό αν τον 'πώ ποτέ
τέτοιον λόγο 1 "Μπορεί νά γεννήθηκες Τσιγγάνα•
αυτό ίεν εινε φταίξιμο '^ικό σου — μ* ας ερθτρ νά
μ&τριΐθ^ με σένα χάθε χωριανή 'ς τ^ν έμορφιά

!9ϊΐϊζθ€ΐ όγ ν^:ι1

ο

166

Έ1Έ1ττ^^

και 'ςτην καρίνα. Ένα θα λογαριάζω σάν θά-
ααι •ς το ταχτικό : πότε να περάσουν τα ίυο
χρόνια νάρθω να (Αατασ[ΐ.ίζου|Λ6 πάλι. Με την
ύπό[λθνη δλα γένονται, λί* η παροΐ[ΐ.Ια, ρ,όνον
του σπανού τα γένεια ίεν γένονται. Ό θεός θα
(Αδς φωτΙση τί θα κάνου[ΐ.6 τότες...

— Χρυσά εινε τα λόγια που {ΐ,ου λες, (ΐ,ά
κύττα να [χην τα ξανεμίσγ) δ αγέρας.

Έσπόγγισε 5ιά της χειρί^ος τους όφθαλ(ΐ.ους
και έγερθεϊσα εστη προ του ποψένος. Έσταύρω-
σε τους βραχίονας και προσητένισεν αυτόν.

-^"Ο,τι κι' αν γίντρ, ένα [χην άλησ(Αθνας: το
θέλησες καΐ δέθηκες |λαζί(Αθυ 'ς τα σίίερα της
αγάπης. "Οταν σ' τώί ωκα σ* το ξήγησα πα-
στρικά και ξάστερα, σούπα [χην κάντρς κα(Χ(/.ιά
κουτουράία και βροντήσης έπειτα το κεφάλι
σου από κατά *ης. *Άλλη γυναίκα ίέν *[Λπορεϊς
να ζυγώσΐ(;ς 'ς αύτο τον κόσ|ΐ.ο, δσο ιψαα ζων-
τανή εγώ. "Αν άπλώσης τα χέρια σου ν' άγκαλιά-
σης άλλο κορ;Λΐ, τάχέρι^ασου θα ξεραθούν. "Αν
άπλώσγ)ς τία χείλια σου να φιλήσγ^ς άλλοστό[ΐ.α,
τα χείλια σου θα γενούνε στάχτη ! Κι' αν βάλτρ
|Λέ το νου της άλλη γυναίκα να σε πάρη άπο
τα (λένα, φίίι που τήν έφαγε.

Τους λόγους τούτους άπήγγελλι βραίέως και
ίιά φωνής ενεχούσης προφητικόν τι κΰρος* καΐ
περιέστρεφε τήν κεφαλήν και ανεκίνει τους βρα-
χίονας, ώσεί Ιτέλει (λαγείας, ώσεί επεκαλεϊτο
τα στοιχεία της φύσεως εις άρωγήν. Ό ^έ ποι-
[χήν ύπο το βάρος των υπερφυσικών εκείνων α-
πειλών εκυπτε τήν κεφαλήν ^ιγών και λάθρα
έσταυροκοπήθη• 6 παλαιός αύτοΰ φόβος προς
τήν γόησσαν άνεγεννάτο .

— Κακά ψπλεξα [α' αυτή τή διαβολογυ-
ναίκα, ειπεν καθ' εαυτόν, καλά ύστερνά.

Ή άθιγγανίς έκάθισε πάλιν πλησίον του χω-
ρικού και έκλινε προς τον ώ[χον αύτοΰ τήν κεφα-
λήν στενάξασα .

— Και πότε θα φύγτις ; ήρώτησε ίιά φωνής
τρο[χ.ώ^ους.

-^ *Σ τής τριάντα αν θέλη 6 θεός περνάει το
παπόρι άπο τους Ώρεούς. θά φύγου[Λε παρέα κι*
άλλα παιίιά άπο του Κουρ[ΐ.πάτζι, άπ* τοΰΓερα-
κι^ου, άπ' τά Ελληνικά. 'Σ τήν πρώτη του Τρυ-
γητή πρέπει νά(Λαστε 'ς τή Χαλκίδα.

— Π5: νά 'π^ εξη 'ρ-^Ρ^'ζ εχο^Η-β [χονάχα, εί-
πε κινούσα (χελαγχολικώς τήν κεφαλήν και
σφίγγουσα τήνχεϊρα του νεανίου. Ποιος ξέρει αν
θά (χαταϊίωθού(;.ε πλειά. Ταχυνο θά πάω (χέ τον
άφέντι {Αου *ς τ* 'Ασ(Λίνι για δουλειά... 'Μπορεϊ
και να λείψω 5υο ρ.ερόνυχτα. Άπ* έρχεται της
άγιας Παρασκευής το πανηγύρι• θάσαι 'ς το
χο>ριό. Κάποιος κρυφός λόγος (^.ού λέει 'ς τήν
καρίϊιά πώςίέν θα [χατασ|Λίξου[χε πλειά . . . .

Έκρυψε τήν [Αορφήν εΙς το στήθος τού ποι-
(Λίνος καΐ ήρχισι πάλιν νά κλαΐη. Ό Γιαννιός

έστενοχωρείτο* τλ γυναικεία δάκρυα ύποφερο\^
ται δταν ίέν ίιαρκούσιν επι πολύ, άλλ* δταν
επαναλα(χβάνωνται ^ις και τριςκαΐ ρέουσιν ά-
τελείωταΐ... Καθίστανται πληκτικά πλέον ώς
αϊ βροχαΐ τού φθινοπώρου.

Ό ποιμήν εκ της (Αίκράς αυτού πείρας «ιχε
ίιίαχθτ) δτι,αν ε^οκΙ[Λαζε νά τήν παρα|λυθήσ7),
ή βροχή τών όφθαλ[Λών θά καθίστατο ^αγ^αιο*
τερα- ε'σίγησε λοιπόν άναρ,ένων τήν άποκατά-
στασιν της αιθρίας. Όταν έπαυσαν τέλος οι
σπασριώ^εις λυγ|ΑθΙ:

— Δεν θε νάρθτϊς 'ς το πανηγύρι ριε τον άφίν-
τη σου ; ήρώτησεν εκείνος γι3ι σίγουρα θ£ρθιρ
(ΐ.ε το Γυχτόγιαννο.

Ό Γυφτόγ^αννος ούτος ήτο αθίγγανος βαπτι-
σθείς και αποκατασταθείς εν τφ χωρίφ Κουρ-
(χπάτσι, έχων γυναίκα χριστιανήν και τέκνα καΐ
καλλιεργών αγρούς ώς πάντες οι χωρικοί. Δεν
έλησμιόνει δ(Αως τήν πάλαιαν τέχνην τού μου-
σικού και εις τάς πανηγύρεις έφοίτα φέρων το
(λέγα τύριπανον έπ' ώρ.ων και τον οξύαυλον εν
τφ κόλπφ.

-«• θέλεις νάρθω ; είπε ριει^ιώσα καΐ ^ιά
τρόπου παιδικού ή νεανις.

ΓΡΙ » / Τ » » *

— 1ι ρωτη(Λα ειν αυτό ;

— Δεν σκιάζεσαι ;

— 'Από τΐ ;

— Μή σε '(λατιάσω πάλι και πέστ(ΐς 'ς το χο-
ρό 1 Και έγέλα άπο[ΐ.άσσουσα ίιά της έρ^α-
κωρνης ποίιοΐςτά ^ακρύβρεκτα βλέφαρα.

— Καθώς (Λε κατάντησες εσύ τόρα ίεν εχω
πλειά νά φοβηθώ χειρότερο 1 'Απεκρίνιτο βε-
βιασμένως (χειλιών 6 βοσκός.

— Άπο (/.ένα ποτέ ίΐν είχες φόβο, (λ* άπ*
τον άλλο κόσρ.0, άπ' τά κακά τά |λάτια πού θά
σε Ί^ούν (/.έσ' 'ς ταις [χεγάλαις πολιτείαις άπ'
αυτά νά φοβάσαι.

— Άπ' αυτά ίεν εχω νά φοβηθώ τίποτε.
Εκείνο πού *|χ.πορι*ι νάπάθω εινε νά ριέ φάη
κανένα βόλι, νά |Αέ ευρη καριριιά (χαχαιριά.
Στρατιώτης θέ νάμαι — πόλε(Λ0 ίεν θάχου|χ.ε|
|χά λέω 'ςέ κανένα καυγά, ςέ τίποτε έκλογαίς.,..

— θες νά σε κάνω 'γώ νά (χήν εχης φόβο,
ούτε άπο '(ΐ•άτι, ούτε άπο αρρώστια, ούτε άπο
βόλι, ούτε άπο [Λαχαιριά ;

— Νά π^ς νά μού φέρης τάθάνατο νερό,
αϊ ; Και έκάγχασεν δ ποιμήν.

— Μή γελ^ς, είπε σοβαρώς ή Άβιγγανίς.
Πάρ* αύτο το {/.αύρο φυλαχτό 1 και ^ιανοίξασα
το περιστήθιον είειξεν επι τού εύπαγούς αυτής
κόλπου [λέλαν τι [Λίκρον πανίον τρίγωνον συνερ-
^α(Λ[ΐ.ένον ώς σακκί^ιον και άνηρτηριένον από
τού τραχήλου ίιά πεπλεγριένων τριχών.

Ό δεισιδαίμων ποιμήν έ^ίστασε ν' άπλώσ'()
τήν χιΓρα, Ή Άθιγγανις επέμεινε.

— Πάρ' το σου λεω Ι ^ τ

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

Εΐζ>τυ^

167

Και άφήρισεν αύτη το φυλακτον και ίιά των
ι<^ίωνχβιρών άντ,ρτησεν άπο του τραχήλου του
ιςοιαένος χαι εκρυψεν αύτο βις το στίθός του.
Ό π&ΐ{Αην Ύ)σθάνθη το ίγκόλπιον θ6ρ(Αθν εκ
του σττ,θους της Άθιγγανίί ος και εφρικίασεν.

— Άκου να ΐίγίς τί εινε το φυλαχτό που
σούρωσα χαι τί άζίζει. Ή ρ,άννα (/.ου ητβν (μα-
στόρισσα 'ςέ τέτοια. "Ηξερε τέχναις καΐ τέχναις*
'ΐχ^ορουσε μεσ' 'ςτο νερό να σε κάνη να 1(ϊ•ρς
πρά{λ(ΐατα του £λλου κόσίΛου^ και κατεβχζε το
φεγγάρι, σπαρταριστό και 'ριατωα.ένο. Εκείνη το
ααστόρεψε το φυλαχτό σαν η(/,τανε ίαο χρονών
χα([λθυτό κρψασε 'ςτό λαΐ(ΐ.ό νά(λέφυλάγ). Σαν
εγεινα ριεγαλείτερη και εννοιωθα απ* τον κό-
σμο, πολλαις βολαις (Αου ξήγησε για το φυλαχ-
τό'καί πρΙν νά ξεψυχήση ύστερνός τη; λόγος ή-
ταν 'ςε [ΐένα: Άπ' δλα τα κακά του κόσ|Χου *ςέ
φυλάει το φυλαχτό, (χόνο ένα είνε που ίέν'μ,πο-
ρεϊ να σε φυλάξη, το βοτάνι της αγάπης που
σούχω ^θ(Αένο. Εκείνο εινε ίυνατώτερο κι* άπ'
το φυλαχτό. Έτσι είπε ή (λάνα (Αου κι* αλη-
θινά βγήκαν τα λόγια της.

— Και τείνε (λέσ' *ςτο φυλαχτό ; ηρώτησεν δ
Γιαννιός, αφ* ένος (ΐ.έν φρίττων επι τί) άφηγήσει
της Άθιγγανίίος, αλλ* άφ* έτερου ύπο περιέρ-
γειας κινού(Λενος, ώς δλοι οί ευπιστοι.

— Τί Είνι (ΐέ*α ; Της κουκουβάγιας τά |Λα-
τοτσίνορα, της νυφίτσας το ίόντι, της νυχτε-
ρίδας ή καρδιά, του σκαντζόχερα ή γλώσσα,
του νυχτοκόρακα το νύχι ..

Άστροιι<Χ•χ( τούρανοΰ χαΐ κ(«σ' από τλν "Αδη
Τά δυο μχζη το γέννησαν 'ς της νύχτας το σχοτάδι.

Ή έξήγησις αύ'τη περί των συστατικών και
του τρόπου της κατασκευής του φυλακτού ίεν
ενεθάρρυνα ποσώς τον ποιμένα, το ^ε έπιχυθέν
η^η σκότος ώς εκ της δύσεως της σιλήνης επέ-
τεινε του; φόβους αυτού. 'Ενόα,ιζεν δτι εβλεπεν
ανά την δχθηντού ρύακος σειράν φανταστικών
πλασ(Α,άτων και ίεν έτόλ|Λα νά έγγί^ιρ πλέον
την πχρακαθη|λένην κόρην της φοβερχς (χαγίσ-
9'Ας. Το κκτάρατ•ν έγκόλπιον έκαιε τά στήθη
του ώς χνη|Α(χένος ανθραξ.

Ή ΆθιγγανΙς ήγέρθη άφωνος, (χυστηριώ-
^ης κχΐ άνευ άποχαιρετισ[Λθύ έφυγε ^ρο(λαία.
Ό ποΐ(Αήν ε*(Λεινεν ακίνητος επί τίνα λεπτά. Εί-
τα εσυρεν άπο του τραχήλου τ^ φυλακτήριον
της (Ααγίσσης, αλλά [χετ* αυτού παρέσυρε και
τον ι^ικρον βαπτιστικον σταυρόν του. Σφίγξας
εντ^ παλά•Λη το ίερον κειμήλιον άνεθάρρησε.

— Ό Ουρανός κι* ?> ''^}ι<ίη; έψιθύρισε. Και α-
πέρριψε το (ΐέλαν φυλακτον και ήγγισε ίιά
τών χειλέων τον επάργυρον σταυρόν.

Ένίούς 5' εις αίφνιίίαν σκέψιν :

— "Οχι, είπε, ίέν πρέπει ν* άφίσω του
διαβόλου τά κα(Λώμαΐικ έτσι* 'μπορεΐ νά φέρουν

κακό 'ς κανέναν. Φλόγα το γέννησε, φλόγα νά
το φάτ).

Και {/.ετά πυρετώίους ταχύτητος συνέλεξε
ψηλαφητι ξηρλ ξυλάρια εν άφθονί^ χεί(Λενα
επι της όχθης του ^ύακος καΐ ήναψε ταύτα ^ιά
τών πυρεκβόλων έ(ΐ.φυσών. Ήρπασεν είτα το
φυλακτήριον και βρριψεν αύτο εις το πύρ. Άλλ*
ευθύς έπεσε κατά γης (Λίκρού ίεϊν τυφλωθείς •
το (χαγικόν εκείνο φιλοτέχνη[λα έξεπυρσοκρότη-
σε και ή (&ιχρά πυρά έσχορπίσθη σβεσθεΐσα.

Προφανώς πυρϊτις η άλλη τις εκρηκτική υλη
ήτο |χε[/.ιγ(λένη εν τφ φυλακτφ, άλλ* ( ^εισι^αί-
(/.ων ποΐ(ΐ.ήν ούί* έζήτησε καν Ινα ευρτρ τοιαύ-
την έξήγησιν του φαινο(Λενου• ητο απλούστατα
^ιαβολικόν κατασκεύασ(Αα Ι

Παρήλθεν ώρα πολλή πριν η τολ(ΐ.ήσΐί) ν* ά•
νεγείρη την κεφαλήν 6 Γιαννιός• άλλα χαι δταν
[λετά δειλίας έστρεψε πέριξ το τεθα(λβω(λένον
βλέ(/.(Λα, εκρυψεν ευθύς πάλιν τήν (λορφήν εντός
τών βραχιόνων και οί οίόντες αυτού συνε-
χρούοντο εκ του τρό(χου. ΔιατΙ ;

Δαίμονες (Λαύροι και λευκά φάσ(Α0(τα περί••
στοίχιζον αυτόν.

Μόνον δταν έβεβαιώθη δτι το ώχρον λυκαυ-
γές ^ιε^έξατο τήν (χέλαιναν νύκτα ήγέρθη τρι-
βών τά βλέφαρα. Και έπείσθη τότε δτι οΐ|Ααυροι
^αί(λονες ού^έν άλλο ήσαν ή πωγωνίαι τράγοι,
τά ^έ λευκά φχσ(ΐ.ατα πρόβατα αθώα.

Άλλ* ή εκ του φυλακτού έντύπωσις ί(Λεινεν
άνεξάλειπτος και δ τόπος αυτός του συ|Αβάντος
τοίαύτην αίσθησιν ένεποίει εΙς τον ποΐ(Αένα, ώ-
στε έσπευσε ν* άπθ(χακρυνθγ) δίηγών το ποί-
(Ανιον προς το χωρίον,

ις'

*Η άναχώρησις

Ό Γιαννιός άνεχώρησεν εκ Γουβών τήν νύ-
κτα της 29 Ιουλίου. Ή (χήτηρ προέπε(Αψε τον
υίον (^ίέχρι τών συνόρων τού χωρίου και (/.ετα
τρυφερούς έναγκαλισ(λθύς επανήλθε κλαίουσα
εις τον ερη(ΐ.ον οικον. Ό πατήρ και οί ^ύο αδελ-
φοί συνώίευσαν αυτόν εις Ώρεούς. Μόνος 6 γέ-
ρων Καρανΐκος Ιππευε τον ονον τού Λουκά, οί
τρεις υίοι εϊποντο πεζ^ και εβάίιζον σιωπηλοί
ύπο το φώς της σελήνης.

Ό νεανίας ίεν έπανεϊ-ίε πλέον τήν Άθιγγα-
νΐία κατά (χόνας. Είχεν ελθτρ αυτή εις τήν ίιή-
μερον πα^ήγυριν τού χωρίου, άλλ' εκεϊ εν μέσφ
τόσου πλήθους μόνον βλέμματα άντήλλαξε μετ*
αύτης και ηνας τυπικούς λόγους. Μετά ίέ τήν
πανήγυριν έμεινε διαρκώς εν τφ χωρί<^, τού
πατρός μισθώσαντος παϊία φύλακα τού ποι-
μνίου. Μεθ* δλους τους φόβους, ους ενέπνεεν
αύτφ ή γόησσα χαι τήν διηνεκή άνησυχίαν
έπΙ τοϊς άρρήκτοις ^εσμοΐς, άτιν«> συνέίενο

^^

168

ΒΖ3ΤΖ

ίσο^ιΐ την τύχην του προς την τύχην ίκιΐνης,
άλλ' εν τγ) ώρΰ»: ταύτη, καθ* ην εφκρε το βη(;-α
ϋίακράν, τισθάνιτο πόνον άρρητον ίπΐ τφ χω-
ρισμω. Άνελογίζετο τάς ώρας, όσας ί ιηλΟε (ΐ,ετ'
αΰτης ύπο την σκίπην της νυκτός, ενιθυμειτο
τάς πλήρεις χάριτος παιίιάς, τα περιπχθη φι-
λη(Αατα, τα πικρά ίάκρυα της άΟιγγανίίος καΐ
εν έπωίτ) έλεγε καθ* εαυτόν :

— Ή αλήθεια είνε πώς [α* άγΑποΰσε !

Έκ των συλλογισ[Λών τούτων άπεσπάσθη ύπο
της φωνής του Φωκίωνος :

— Μι' άλεπου ! έφώνησε δεικνύων πέραν ά-
λώπεκα ίιασκελίζουσαν τον θερισ(ΐ.ένον άγρόν.

— ' Ή κερά Μαρχά {α.2 το φεγγαράκι [ΐ,ού
βγήκε παγάνα γιά κάνα π'λΐ Ι προσέθηκεν δ
Λουκάς.

— Το λίει κ* η π«ρβΐ[Λΐα, βλέπεις, φεγγα-
ράκι γιά κλεψιά 1 βιπε και δ γέρων Καρόκνικος
επιστραφείς καΐ τύψας «[^α ^ιά της ^άβ^ου τα
οπίσθια του δνου.

ΚαΙ ή σιωπή άποκατεστη πάλιν.
Ότε ίιήρχοντο πλησίον του χωρίου Βυστρί'
τζας, ήκουσαντάς έωθινάς λαλιάς των πετει-

νών.

— Κοντεύη νά φέξη, είπεν δ γέρων, και
κα[ΐ.αιά φορά το παπόρι περν»: ταχυνό, ταχυνό.
Και ετυψεν έπανειλη}Λ|χένως τον δνον ;

— Αϊ, (Αωρε άκα(χάτη, πάρ' τά στραβοπό-
^αρά σου! Τί μου περπατάς 'σάν καραβα^!...

Και δ[χως ητο νύξ 2τι δτβ άφίκοντο εις
Όρεούς. Έίεσαν τον δνον άπό τίνος στύλου και
είσήλθον εις παντοπωλεϊον, ου ή θύρα ητο ανοι-
κτή και το έσωτερικόν έφωτίζιτο υπό φανού
ανηρτημένου 5ιά σχοινίου άπο τής οροφής.
Τέσσαρες λεμβοΰχοι περί τετράγωνον τράπεζαν
έχαρτοπαίκτουν ύπο το θολον εκείνο φως, δπερ
καθίστα θολώτερον δ καπνός των σιγάρων. Κα-
ταβεβλημένοι ύπο τής αγρυπνίας, ούί* ώμίλουν,
ούί' έχειρονέμουν βιαίως, Αστε ή παρουσία των
ούίόλως ανησυχεί τον υπνον του καταστημα-
τάρχου, κλίνοντος τήν χονίρήν κεφαλήν μεταξύ
των φιαλών έπι τής σανίίος του κυλικείου, καί
τίνος ζφεμπόρου έξηπλωμένου έπι ίύο συνεχό-
μενων τραπεζών και αύλούντος ^ιά τών ρωθώ-
νων ως τρεις άσκαυλοι.

0( χωρικοί εισελθδντις έχαιρίτισαν τους λεμ-
βούχους και δ Καρανΐκος πλησιάσας ήρώτησε:

— Πότε θά περάση το παπόρι;

— 'Σέ ^υο τρεΙς ώραις, άπεκρίνατο εις τούτων
δ πρεσβύτατος, χωρίς νά ύψωση τους οφθαλμούς
άπδ τών χαρτιών του.

Ό παντοπώλης αφυπνισθείς έκ τής συνομι-
λίας ήγέρθη χασμώμενος καΐ τανύων τά μέλη
ϊνα ερώτηση τί έπεθύμουν νά πίωσιν οι άρτι
άφικόμενοι, οίτινες ειχον έγκαθιίρυθη περί τρά-
πεζαν άποθέντες τλς άποσκευάς.

-* Αΐμ, τί άλλο ; καφέ, ειπεν δ γέρων συμ-
βουλευόμενος ^ιά του βλέμματος τους υΙούς.
Και άφου εκείνοι κατένευσαν εν σιγή: τέσσαρους
βαρείς και γλυκείς, προσέθηκε.

Ό Γιαννιός το πρώτον νυν ήρχετο εις Ώριους
και περιειργάζετο το ευρύ παντοπωλεϊον, δπερ
τούτο είχε το Ιίιόρρυθμον δτι ητο πλήρες στα-
μνών και λαγηνών και άπο τής οροφής ετι εν
πλήθει άμέτρω ανηρτημένων υπέρ τάς κεφά-
λας τών πελατών.

— Τάλλα παιδιά ^έν *φάνηκαν ακόμη, είπεν
δ Φωκίων ^οφών μετ' άπολαύσεως τον καφέν.

-— "Οπου κι* αν εινε θάρθουν, εμείς παραβια-
στήκαμε, ειπεν δ Γιαννιός.

— Όπου θί νίι ταξειίέψη του περιγιβλιοΰ
καθίζει, ύπέλαβεν δ γέρων θωπεύων τ^ν μαύρον
γάτον τού παντοπωλείου, δστις προσετρίβιτο ιΐς
τάς μαλλίνας περικνημίδας του.

Μετ' ου πολύ ήλθον και οι άλλοι κληρωτοί
έκ τών χωρίων υπό τών οικείων προπεμπόμενοι
και συνηνώθησαν πάντες οί χωρικοί υπέρ τους
εΤκοσι και τόν καφέν ήκολούθησαν κεράσματα
οϊνου και ^ακής. Τό γαλακτώ^ες φως τής ήούς
εισήρχετο νύν ίιά τής θύρας και τών θολών ύε-
λωμάτων τών παραθύρων και τού φανού το ε-
λαιον έ/.αίετο άνωφελώς. Κα2 άλ^ιοι χωρικοί
ηλθον και έκ τού Ξηροχωρίου έφ' αμαξών δ
πράκτωρ τής ατμοπλοϊκής εταιρίας και ίύο τρεις
έμποροι, και τού προ μικρού ήρεμουντος παντο-
πωλείου αντηχούν νύν αϊ στάμνοι και αί λάγη-
νοι έκ τού θορύβου και τών φωνών.

Ό νέος χωρικός εξήλθε μόνος τού παντοπω-
λείου. Ή συνήθως έρημος ακτή τών Ώρεών ητο
πλήρης ζωής και κινήσεως τήν πρωΐαν έκεΐνην
έπι τη προσεγγίσει τού άτμοπλοίου. Υπαίθριοι
πωληται ειχον έγκαθι^ρυθη φωνάζοντες καΐ
κω^ωνίζοντες τους ζυγούς. 'Είφ κρεοπώλης έκ-
^έρων μόσχον άνηρτημένον άπό ^έν^ρου, εκεί
άρτοπώλης κενών άπό σάκκου μικρούς άζύ-
μους άρτους, και όπωροπώλαι πολλοί συνιστών-
τες τά έ^οχα χειμωνικά τών Ώρεών, τά
μοσχάτα σταφύλια τού Ξηροχωρίου, τά εύώίη
άπια τών Γουβών.

Τό πάν είχε πανηγυρικήν τίνα δψιν μετεΐχον
ίέ τής οχλοβοής και τά ζώα ετι: οί χοίροι ελεύ-
θεροι πλανώμενοι μετά γρυλλισμών, αί χήνες
πλαταγούσαι μετ* αλαλαγμών τάς πτέρυγας,
οί έπισεσαγμένοι δνοι βαρυφώνως όγκώμενοι.

Και, ώσεί έπεσκόπει τήν γενικήν ταύτην
εύημερίαν τού τε ανθρωπίνου καΐ τού ζωικού
πληθυσμού, δ μόνος εν τφ έπινείφ αντιπρόσω-
πος τής ελληνικής κυβερνήσεως, δ κύριος Ύπο-
τελώνης φέρων πονηρή κοιτωνίτην και χρυσο-
κέντητον σκούφον έρρόφα μακαρίως τόν καφέν
έπι τού ξύλινου έξώστου τού Ύποτελωνεέου.

Οί λεμβούχοι ήσαν εις κίνησίΜ^ μετέφερον εΙς

<^

& Ζ3ΤΧ ▲

169

τάς λί(&βους βαρβλια χαΐ σάχχους, υβρίζοντες
%λΙ βλασφΎ|(χουντ€ς ώς γνήσιοι εργάται θαλάσ-
σης. Ό δρ(Αος ητο σχιίον ίρ7)(Αθς πλοίων (λο-
ναι τίσσαρες άλιευτικαι τράται ηγκυροβόλουν
χαΐ Ιν ύ^ρχϊκόν τρεχαντηριον πλήρες σίτου
χκΐ έτοΐ(Αον προς άναχώρησιν, αλλ* έναυλό-
χιι προς τούτοις προκαλούσα τά περίεργα βλέ[;«-
|ΐατα των χωρικών 4) (λίκρά πολε[Λΐκή άτ[Αοη-
(λίολία ΠάραΛος^ ης επέβαινεν δ επιθεωρητής
των φάρων και φανών.

Ή θάλασσα ηπλουτο ελαφρώς ρυτι^ου(Αένη
ύπο του ζέφυρου, και δ ήλιος έχρύσου τάς ρυτί-
δας εκβίνας. Το Πηλιον αντικρύ εκαλύπτετο
ύπο διάφανους πέπλου πρωϊνης 6(Α(χλης.

— Το παπόρι ! το παπόρι!.. φάνηκε!., έρχε-
ται!.. Αί φωναι αύται [χετε^όθησαν άπο στο-
|ΐατος βίς στό[&α και ηρχισε πλέον σύγχυσις καΐ
ταραχή. Την στιγριην έκβίνην εφθασεν εκ Ξη•
ροχωρίου έφιππος και δ κύριος ΙΙαντελίκης, δ
επί^οζος ίή[Ααρχος, φέρων συστατικά γρά(;.(Λατα
λιά τους στρατευσΙ(ΐ.ους εκ (Αερους του υπουρ-
γικού βουλευτού της επαρχίας προς τον ^ιοι-
κητην του εν Χαλκίίι τάγ[Λατος.

Οί χωρικοί συνεσωρεύθησαν πάντες έντοζ
(ΐιας λ6{λ.βου, ά^εζίως εισπηίώντες, και τις ε-
πεσεν εις την θάλασσαν ολισθησας. Οί λοιποί
ε'πιβάται, εν οίς και γυναϊκες,έπεβησαν τώνίύο
άλλων λε(χβων καταπ«τού(Λενοι. Και οί λε|Αβού-
χοι συνεζήτουν άξιούντες ρ,Ιαν ίραχρ-ην κατά
χεφαλην και εχειρονό(Λθυν άπειλητικώς, και αί
γυναίκες ε'κραύγαζον εντρο(Λθΐ καΐ εκλαιον ίύο
νήπια εν φ παρήλαυνε γοργή έξάκωπος ττ^ς /7α-
ράΛου λέ[χβος, ης επέβαινεν άνετως και εν πλή-
ρει μεγαλείφ (Λεσόκοπός τις έψΐ[Λ|Αυθιω(χένη κυ-
ρία |Αετά των αποσκευών της, θεία του γα^χβρού
του κυρίου βουλευτού.

Ή ριέλαινα πρώρα του άτ[Λθπλοίου προέβαλε
παρακάμπτουσα την άρ(.[Λώ^η &κραν, ην κα-
λοϋσι Κανατάίικα εκ τών εκεί κερα[&οποιείων,
και το 8λον σκάφος, δπερ ούίέν άλλο ητο η η
*Τίρα^ άνακόπτον τον ίρόριον βαθ[Ληίον και
πόδισαν εστη εζω του δρ(Αθυ επι του άτριού,
09θ{&αινον, γογγύζον, έκχέον ζέον υίωρ άπο
τών πλευρών. Λωρίς λαχανόχρους,λευκάζουσα,
έση|λεΙου έπΙ της θαλάσσης την ύγράν δίόν,
ην ^ιέ^ρααε*

Αί λέ{ΐ.βοι προσεκολλήθησαν επι της κρε(χα-
βτης κλίριακος και νέος άγων πάλιν εκεί και
φωναΙ και σύγχυσις, ενώ άπο του καταστρώ-
(ΐατος εκυπτον κεφαλαι επιβατών τερπο[ΐ.ένων
ίπι τφ θεάματι.

Οι χωρικοί άνίίλθον πάντες έπΙ του σκάφους
μτά θά(Αβους περιεργαζό(&ενοι το εσωτερικών,
τός ι^ηχανάς, και προκαλούντες τάς άλβα-
νιχάς ύβρεις τών υδραίων ναυτών, ών παρεκώ-
λυον την εργασίαν.

Ό Γιαννιός και οί άλλοι τέσσαρες νέοι, οϊ-
τινες ψελλον ν* άναχωρήσωσιν, άπέθηκαν εις
(λίαν γωνίαν παρά τάς άλύσεις τών αγκύρων τά
τράσζα, άτινα άπετέλουν την δλην αυτών
άποσκευήν, και είιίον τελευταίας έντολάς προς
τού; οικείους εν προφανεϊ συγκινήσει.

Ό πλοίαρχος έπι της γέφυρας έχειρονό(λει
φωνάζων νά έπισπεύσωσι την φόρτωσιν και έκίνει
την στρόφιγγα συρίζων, Άλλ' οί προπΙ[χποντες
τους στρκτευσΙ(λους χωρικοί, άγνοούντες την
ση[χασίαν τού οξέος εκείνου ηχου,παρέ(ΐενον χά-
σκοντες,καΐ εχινεϊτο ηίη το άτριόπλοιον δτε κα-
τεκρη(Ανίσθησαν εις την λέμβον φύρίην [^ίγίην,
τού ναυκλήρου όνειίΐζοντος αυτούς άπο τ^^ς
κουπαστής :

— Ά(Ληηή, Κουκουβϊνοι . . . πάντα Κουκου-
βϊνοι.

Το άτμόπλοιον έστρεψε πρώραν προς την
Στυλίία καΐ ένείυνά[;.ωσε τον άτ(χόν. Την στιγ-
μ.ήν έκείνην δ Γιαννιός άπευΟύνων υστατον
βλέα[Λα προς την άπθ(Λακρυνο(Αένην λέ(Λβον τών
οικείων, ίιέκρινεν έκει πέραν επΙ της ά(^.[Αώ5ους
άκρας γυναίκα ίσταρ,ένην και επισείουσαν
πραγ|Λά τι ίι' ά[/.φοτέρων τών χειρών, σκιάσας
ίέ ^ιά της παλά[Αης τους ύφθαλ(Λθύς ανεγνώ-
ρισε την άθιγγανίία. Έκράτει κόσκινον και
έκίνει αύτο προς άποχαιρετισαόν.

Και παρήλλασσον τότε ώς εν άκτινοβόλφ
οπτασίίίί προ τού λογισρ,ού τού νεανίου τά ίαση
τού χωρίου, δ πατρικός οίκος, το ποί(Ανιον και
ή μορφή της Ζεριφύρας — δλα ταύτα, άτινα ή
στέρησις έλάρ,πρυνε και εξωράιζε νύν πολλα-
πλασίως. Οί ποίες αυτού έκά(;.φθησαν και
εκαθέσθη επι τάς άλύσεις, άλλας άλύσσεις φέ-
ρων αύτος βαρυτέρας εκείνων. Και κατεβίβασεν
δ νέος χωρικός τον άχύρινον πϊλον προς τήν (χορ-
φίΐν ϊνα κρύψγ) άπο τών συντρόφων τους πλήρεις
δακρύων όφθαλ|λθύς Ι . • . •

["Επιται συνέχυα]

Γεοργιος Δροχικης

•^«•ο-#-«

ΑΝΑΛΥΣΙΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΝΟΒΙΗΣΙΙ ΤΟΥ ΨΕΥΑΟΥΣ

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΠΝ ΨΕΥΣΤΗΝ

Συνέχιια* Χΐι προηγούμβνον φύλλον.

Γ' ΚλΑσις; Ψβύδη ούΦΙτβρα καΙ ιιιατ& τ6 μΑλλον
9) ^ττον άβλαβ9^.

ΕΙς ίύο τάξεις ίέον νά ^ιαιρεθτί ή κλάσις
αυτή: Είς φ$νόη των τζαίδων, — Είς ^$ύδη
ίτηΑίχωκ $χ αννηθίΙα(ΐΜ αυχαχάτης χαΐ χα'
θοΛογικά, ^

Α' τάξίζ : Ψέύάη^ών Λαίόων.Γ^^ΐΛ^Χρ^^

170

£δΖ3Τυ^

' οΙιβΓοαοαϋΙά εν τοις «Άζιώ|/.ασιν» αύτου λέγει,
οτι τάσις του ψεύίεσθαι παρά τοϊςτταισΐ φύσει
5έν ύπάρχ^ει, άλλ' δτι ^ιά της άίεζίου ανατρο-
φής, και της [Λΐ|Χ'/)σΕως χαι ίιλ της ίιίασχα-
λίας πολλάκις δ παΤς αποκτά: την τάσιν ταύ-
την του ψεύ^εσθαι.

Ή βεβαίωσις αυτή του ηθικολόγου τούτου
του 17ου αιώνος είνε λίαν αισιόδοξος, στηρι-
ζομένη ίσως έπι των θεωριών και ΐίεών εκεί-
νων των ριεστών προκαταληψεως περί της άν-
θρωπ(νης ηθικής φύσεως. Απλή καθηριερινη
παρατήρησις των γεγονότων του πρακτικού
βίου ίύναται να πείση πάντα [Λη προκατει-
λη(/.(Λένον περί τον εναντίου, και νά άναγκάτγι
πάντα παρατηρητήν, δπ6)ς ^ιατυπώστ; δλως
άντίθετον άπαισιόίοζον άξίωρ.α εκείνου, δπερ δ
1.21 ΚοοΙιβΓοιιο3ΐι1(1 ίιετύπωσεν.

Ό άνθρωπος αποκτά καλάς τάσεις, ήτοι κοί"
νωνικάς, ίιά της πείρας. Έν ττ) (χικρα ηλικίί}:
ούίε(Αίαν εννοιαν περί κοινωνικότητος κέκτηται.
Έάν το παιίίον άφίετο εις εαυτό, ολίγας (ΐ,όνον
κακάς πράξεις θα άπέφευγεν άφ' εαυτού, και
ίη έκείνας, δσων τα δυσάρεστα ίι* αύτο άπο-
τελέσμ,ατα θα η^ύνατο δ [Λίκρος νους του να
συσχέτιση προς τα αίτια τα έπενεγκόντα τα
τοιαύτα άποτελί•σ[λατα• τούναντίονίέθά έξετέλει
πάσας ε'κείνας τάς πράξεις δσαι αμέσως παρέ-
χουσιν αύτφ αισθήσεις ή αισθή(χατα ευχάριστα,
|χ.ή ίυνά(/.ενον νά προβλέπη τα πόρρω δυσάρε-
στα αποτελέσ(χατα τα δποϊα τυχόν θα προέ-
κυπτον εκ τίνων προσωρινώς ί ιά το άτοαόν του
ευχάριστων πράξεων, θα άπητεϊτο χρόνος μα-
κρός και ζηΐΛία ου σμικροί εως ου το παι^ίον
κατορθώσγ) νά ^ιακρίνη άφ' εαυτού τάς ώφε^^
λιμούς ή βλαπτικάς πράξεις εν τφ βίφ* ίιο προς
συντόμευ^Γΐν και άναπλήρωσιν τής πείρας ταύ-
της υπεισέρχεται ή πεϊρα τών γονέων, τουτέστι
το μέγα άθροισμα τών κτηθεισών αυτών γνώ-
σεων ε'ν τω βίω δπερ ούτοι προσπαθοΰσι νά εΐ-
σαγάγωσι βαθμηδόν εις τον έγκέφαλον του τέ-
κνου, έν άλλαις λέξεσι παρεμβαίνει ή λεγομένη
άτατροφη.

Πάντα τά οντά τά εν κοινωνίαις ζώντα κατ
ανάγκην όφείλουσι νά θυσιάσωσι μέρος του ίγω
αυτών, μέρος του εγωισμού υπέρ τών δμοίων
αύτοϊς, ίιότι άλλο>ς ή κοινωνία αυτών θά ητο
αδύνατος. Καλαι πράξεις καλούνται έκεΤναι,
αϊτινες παρουσιάζουσι τον χαρακτήρα τούτον
τής αύταπαρνήσεως, κακαι ίέ τουναντίον, δσαι
εχουσι τον χαρακτήρα τού εγωισμού, τής ω-
φελείας τού άτομου έπΙ βλάβη τών λοιπών με-
λών τής κοινωνίας• το πζιίίον είναι 'όν κατ* ε-
ξοχήν εγωίστικον ήτοι άντικοινωνικόν. Όρέγει
την χεϊρα προς παν άντικείμδνον, δπερ επιθυ-
μεί, ζητεί πάντοτε τήν^κανοποίησιν τού ίγω
αυτού ίιά τού άπ^ιτητίλωτέρου τρόπου, έπι•^

ίιώκει και εκλέγει πάσας τάς ευχάριστους εν-
τυπώσεις τω όργανιτμφ αυτού• μεταξύ επιθυ-
μίας και τής κτήσεως τού ορεγομένου ουδεμία
μετριαστική και ελεγκτική σκέψις μεσολαβεί,
το αίσθημα τής αύταπαρνήσεως εντελώς ελλεί-
πει* το παι^ίον εκλαμβάνει το σύμπαν ως Ιίιον
αυτού κτήμα έφ' ου εννοεί νά εξασχήση κατά
το ίοκούν και ίιά τήςμεγαλειτέρας τυραννικής
αυθαιρεσίας και ιδιοτροπίας κυριαρχικά δικαιώ-
ματα, ώθούμενον εκάστοτε εκ τών στιγμιαίων
και παροδικών ορέξεο^ν του* το ατομόν του σεν
επλάσθη ίιά τον έξωτερικον κόσμον, αλλ* ού-
τος επλάσθη ίιά το ατομόν του* ούτως αντι-
λαμβάνεται ή μάλλον αισθάνεται την άμοι-
βαίαν ταύτην σχέσιν. Αύτη ίέ ακριβώς ή με-
γίστη άντίθεσις ρ,εταξύ τών γελοίως υπέρμε-
τρων άτταιτήσεων αυτού και τής ά^νναμίας
και σμικρότητος τού άτομου του προσίίοει αύ-
τώ την θεσπεσίαν εκείνην χάριν και άφέλειαν
τής παιδικής άθψότητος έν ταίς άξιώσεσι και
άπαιτήσεσιν, «ίτινες τόσον συχνά κινούσι το
επιεικές μειδίαμα ημών και πληρούσιν ήμας
τής είδικής εκείνης εύχαριστήσεως έπι τφ θεά-
ματι τούτφ* τά παιδία είσι φυσιολογικοί παρά-
φρονες* το βρέφος εινε δν απολύτως άντικοινωνι-
κόν ουδέν εννοεί νά παραχώρηση τη κοινωνία,
άλλα πάντοτε νά λαμβάνη. Έάν η αρχή αύτη
ίσχυε παρά τοίς ένήλιξιν, ή σύστασις τής κοι-
νωνίας θά καθίστατο αδύνατος, διο και οι κλέ-
πται ή οι κακούργοι εινε δντα κατ* εξοχήν αντι-
κοινωνικά, καθο έχοντα τάσεις δπως άφαιρώσιν
άπο τής κοινωνίας ζωήν ή χρήμα, και ουδέν
παραχωρούσιν, ορθώς δε ποιεί ή δικαιοσύνη
άποστέλλουσα αυτούς το μεν εις ά^^ο^xόσμο^^
άφ' ου ουδέποτε έπιστρέφουσι, το δε εις άλλας
χώρας έξορίζουσα αυτούς ή έγκλείουσα έν ταίς
φυλακαίς. Άλλα το βρέφος ένόσφ προβαίνει
εΙς την παιδικήν ήλικίαν, το μεν διά τής ιδίας
πείρας, προ πάντων δε διά τής δδηγίας τών
γονέων, διά τής ανατροφής, μανθάνει νά έκχω*
ρη βαθμηδόν τεμάχια τίνα εδάφους τού απο-
λυταρχικού κράτους τού εγωισμού αυτού εις το
κράτος τού ά,Ιτρουϊσμου^ ή έχ τής προσαρτή-
σεως δε ταύτης έπέκτασις τού τελευταίου τού-
του κράτους δεν συμβαίνει άνευ αντιστάσεως,
ήτις είναι πάντοτε ανάλογος τού βαθμού τής
εντάσεως τής εγωιστικής φύσεως τών παίδων,
διο απαιτείται μεγάλη όιηΑωμαΤίχη ικανότης
ε*κ μέρους τών γονέων, ήτοι βχθεία γνώσις τής
τέχνης τού ά^ατρ^^>6^^, ήτις ουδέν άλλο σκοπεί
ή την έλάττωσιν τού εγωισμού και επομένως
τών κακών πράξεων τών ύπ' αυτού υπαγορευό-
μενων, έν άλλαις λίξεσι την έλάττωσιν τής
κα/.'.ας κ^ίί την αΐςησιν τής αρετής.

Ευτυχώς το έργον τούτο τών γονέων ύποβοη-
θεί και το δλονέν άναπτοσσόμινον παιδίον,

£:Ζ3ΤΧ^

171

ί?;Ερ υπό της χαθηριερινης ποεραιηρη^εως 6^η-

ίού|Α(νον χατανοει βα&(ΐη^όν, δτι προς συ(&-
ίωσιν ΐίΛτίί των λοιπών δρ.ηλ1χων ΐί των [/.ε-
λών της οίχογενβίας, ήτις επέχει ίι' «ύτο τό-
ΐϊον χοινωνίας εν [ΐ,ιχρογραφΙ(|ε, οφείλει χάριν των
ι^ίων κυτου συριφερόντων νά θυσιάση [λέρος
ίχντου ύπερ των ΐλλων. Δεν τύπτει τους ριι-
χρούς βυνο(/ιΙληχάς του, ίέν αρπάζει τλς πλαγ-
γόνας των, ^εν θραύει τα παίγνια των χ.τ.λ.
ιτάντοτι λσάχις ελθιρ ρ.ετ' αυτών εΙς συνάφειαν,
ίιότι εριαΟεν άφ* εαυτού η χαι είιίάχβη, η ετι-
Ι&ωρηΟη υπό των γονέων, βτι αί πράξεις αύται
ίπιφερουσιν ώς αποτέλεσμα την άποριάχρυνσιν
άπ* αύτου των συνορίηλ'ιχων, ώς και την άπο-
(χόνωσιν αύτου, γεγονός, βπερ τφ εινε εξόχως
^ΐΜτάρεστον πας ^ί όργ«νισ[λός φύσει έπι^ιώ•
χει τάς εύχαρΙστους εντυπώσεις χαΐ αποφεύ-
γει 6ρ|&Ε(Αφύτως τάς δυσάρεστους. Ήάναχαίτι-
Φΐςόθεν αυτή των χαχών τάσεων, η αυτοθυσία
αύτη του παι^ός χάριν των £λλων ώς ουσιώδη
χαι αρχιχόν λόγον έχει τό σνμ^ίροκ^ δπερ συ-
νίσταται εις την άπόχτησιν ίσον οιόν τε πλειο-
τέρων ευχάριστων συναισθηριάτων η εντυπώσεων
χαι την αποφυγήν δυσάρεστων, Ή άπθ[ΛΟνωσ(ς ^έ
ιις τό παι^ίον είναι δυσάρεστος, ευχάριστος ^ε
τουναντίον η ανάστροφη αυτού ρ.ετά των δ(ΐ.ηλ£-
χων, ριεθ* ων εν ταΐς παιίιαΐς άπολα|Λβάνει
τοσούτων ευχάριστων συναισθηριάτων, ^ιό υπο-
χωρεί ύπερ αυτών, χαθίσταται δν χοίτωηχάτ,
συνδέεται ^ιά φιλίας ^ιτ αυτών χαθό παρέχον•
των αύτφ άφορ[Λάς ευχάριστων συναισθηρίάτων
(χαράς χαι ίιασχε^άσεως χ. τ. λ.), ώς εινε φίλος
των γλυχυσριάτων, ίιότι τό γλυκύ εύχάριστον
«ΐσθησιν έμποιει τφ όργανισριφ αύτου.

Τοιαύτης ούσης τ^^ς ανθρωπινής φύσεως, εινε
ΐίλέον και τφ τυφλφ ίηλον, πλην των προκα-
τειλημ^ιενων ηθικολόγων χαΐ φιλοσόφων, δτι 6
άνθρωπος εν οΙο^ίγ^Ίζοτι ηλιχί^ κέκτηται (χοι-
ραίως, χαι ίη ίιά της 6ίού της χληρονο[ΐ.ίας
από τών γεννητόρων, και καλάς, προ πάντων
οε καΐ καχάς τάσεις, εν χράςχατι οίλλοτε
αλλφ χατά τα &τθ{/.α. Αι ίε ιίέαι τινών, δτι
ό άνθρωπος γεννάται φύσει καλός καΐ είτα ίιά
της|ΐ(ριήσεως καθίσταται κακός εισιπάντως άνα-
χριβεις και άντικεί{λ.εναι εΙς τα γεγονότα της
χαθηριεριν^ς παρατηρήσεως.

Τό παιίΐον Ιίίως έχει σχεδόν αποκλειστικώς
χαχχς τάσεις και ταύτας ΐίίως έκ^λοι, ίιότι
ινεχα της ατελούς ετι ίιανοίας αύτου άίυνχτεί
νά χατανοησ^ιρ δτι ή θυσία [Λερούς του άτόριου
αύτου ύπερ τών άλλων εινε συ[Λφέρουσα αύτφ
τφ Ιίίφ, δτι, εν £λλαις λέξεσιν, αί καλαι πρά-
ξεις^ ήτοι αϊ ηθικαι η κοινωνικαι πράξεις, άπο-
βχίνουσιν αύτφ ώφέλιριοι και ευχάριστοι.

Έπανελθω[ΐ.εν έπΙ του θε[ΐ.ατος ηριών. Τό παι•
Ιίον έχον φύσει κακάς η αντικοινωνικές τάσεις,

οίον τό κλέπτειν, σφετερίζεσθαι, θραύειν, άπαι-
τεΤν κτλ. κατ* ανάγκην θα ίχη και την τάσιν
του ψεύίεσθαί' ίιότι το ψευίος ίεν είνέ τι αυ-
τοτελές, άλλ' όργανον ίιαφόρων παθών και
εγωιστικών συ(Αφερόντων, ίέν έχει εποράνως δ
παις ανάγκην ίιίασκαλίας η (Λΐ(λήσεως προς τό
ψεύίεσθαι, ώς έφρόνει δ Ι,λ ΗοοΙιβΓουοαυΙίΙ . Προς
ύπεράσπισιν η άπόλαυσιν του *Εγώ και προς
άπόχρόυσιν τών ουσαρέστων συναισθη[Λάτων,
π χ. της τΐ[χωρίας ύπό τών γονέων η της άπλης
άποίοκΐ(Λασίας,τό παιίίον δρΐΛ8ριφύτ6)ς (Μεταχει-
ρίζεται τό ψεύίος ώς [/.έσον προς άπο[ΐ.άκρυνσιν
πάσης ουσαρέστου έντυπώσεως η προσκτήσεως
τοιαύτης εύαρέστου, ώς (μεταχειρίζεται τας χεί-
ρας του προς ύπεράσπισιν του κακωθησο(Λένου
σώ[χατος η προς ίκανοποίησιν ευχάριστου τινός
ορέξεως. Έάν, φερ' ειπείν, υπεξαίρεση γλύκισ(ΐ.ά
τι, η τύψτρ την (Αίκράν άίελφην του η θραύστρ
άντικεί;Λενόν τι, αν ίέν συλληφθτ) έπ' αύτοφώ-
ρφ, ώς έπι τό πλείστον τό παιίίον αρνείται τάς
έπιληψί(Αους ταύτας πράξεις εν ταϊς γιγνοριέναις
ύπό τών γονέων άνακρίσεσιν, η αν ίεν ερωτηθτ),
ούίέποτε άφ' εαυτού δ(χ.ολογεϊ έπιζη(λΐόν τίνα η
επιλήψψον πράξιν, αλλ* αποκρύπτει αύτάς,
ίιότι η επακολουθούσα τάς πράξεις ταύτας τι-
[Λωρία η άποίοκΐ(Αασία τω εινε ίυσάρεστος.

Όταν δ πανίραζ τό εσπέρας εισέρχεται εΙς
την οΐκίαν, τό παιίίον άπειληθέν ύπό της (Αη-
τρός δτι θα καταγγελθτ) εις τον πατέρα ίι*
δσας αταξίας εκαριεν εν τφ ίιαστνΐ(Λατι της ή-
(Αέρας, τρέχει προς αυτόν και εν δλτρ ττ) έπι-
χαρίτφ εκείνη) παιίικτ) άφελείο: λέγει δτι α ση-
(χερον ήλθε ένα £λλο ξένο κακό παιίι και ε-
κα[Λε αταξίας, δχι εγώ, ενα άλλο παιίί]ί>.

Δυστυχώς ίε οι γονείς εν άγνοίί;^ των ύπο-
βοηθούσι τα τοιαύτα κατά τό φαινόριενον αθώα
ψεύίη χαι άναπτύσσουσιν ούτω καθ* εκάστην
την φυσικην τάσιν τού παιίός προς τό ψεύίε-
σθαι. Πολλαι (χητέρες ίίίουσι πλειοτέραν
προσοχην εις την έπελθούσαν ζηρ,ίαν εκ της
θραύσεως π. χ. άντικεΐ(Λένου τινός η εις την
τάσιν και άπόπειραν τού παιίός προς £ρνησιν
της έπιληψ(|λθυ πράξεως, ήτις ίσως και ακου-
σίως έγένετο' ίιό έπιβάλλουσι τΐ[λωρίαν, βαθ[λθ-
λογου(Αένην πολλάκις αναλόγως της ίξ^ας τού
θραυσθέντος άντικεΐ(λένου, ίέν τΐ[Λωρούσι ίέ τό
τέκνον των ίιά τό ψεύίος, δπερ άπεπειράθη νά
εϊπη, η ειπεν. Τούτο εινε λίαν επιβλαβές* η τι-
[χωρία πρέπει νά έπιβληθ^ κυρίως ίιά τό ψεύ-
ίος, η ίέ ύπό τού παιίός δ[Αθλογία της αλη-
θείας ίέον νά άντα(Λειφθ^ ίιά της απαλλαγής
αυτού από της ποινής ίιά τό γενό(Λενον παρά-
πτω(ΐ.α.

Έν εκ τών αισθη(Λάτων, τα δποΤα ταχέως
αναπτύσσονται έν τω παιίίφ, εινε και τό της
άκάγχης τής έΛΐάοχιμασΙαζ (ίηβΐίηοΐ^άΐ αρρίΌί-

172

Χ3Ζ2ΧΙ^

1)&Ιίοη), της ανάγκης ^ηλα^ϊη έκβίνης, ήτις
συνίσταται εις το νά επιζητ^ τις του; επαίνους
η τον θαυ{/.«σι;.ον των δλλων, τουθ' δπερ είνε
εν είίος βγωϊσμου,

Ό παϊς πολλάκις ψεύδεται ουχί ίιά φόβον
τΐ|ΐ.ωρίας, άλλα προς ίιατήρησιν της ύποληψεώς
του, τουτέστι τη; συντηρήσίως της έ;ιιόοχίμα'
σίας εκ (χέρους των άλλων. Ταύτα άλλως είνε
και πάρα τοΤ; ένήλιζι αί 5ύο ρ-εγάλαι αΐτίαι
(ΛεγΙστου άριΟρ,οΰ ψευίών, ήτοι δ ^)ό6ος της τι-
μωρίας χαΐ της άΛοάοχιμασΙαζ εκ (Αερους των
λοιπών μελών της κοινωνία; καΐ η έπιζήτησις
τουναντίον της ίΛΐόοχιμασΙας.

Άλλα το αύτο αίσθημα της άτάγχης της
έΛί δ ΟΧΙ μασιάς άγει το παιίίον καΐ εις εν άλλο
ει^ος παρα^όζων ψευδών, όπερ και εΙς ενήλι-
κας ενίοτε άπαντ^.

Έκαστος ϊσως θα παρετηρησεν ίτι τα παι-
δία άφου άκούσωσι ίιήγηίτίν τίνα, είτα ύπο<ίύ-
ονται και οικειοποιούνται τρόπον τινά τα πρό-
σωπα των ηρώων τής ίιηγήσεως, και εν πάρα-
ίόζω τινι αύταπάτν) (Λετά πεποιΟησεω; ύπο-
στηρίζουσιν βτι αύτοι είσιν οι λαβόντες (χΙρος
εις τα γεγονότα του διηγήματος. ΣυνήΟω; 5ε
εκλεγουσι πρόσωπα έχοντα ιδιότητας κολα-
κευτικας του ανθρωπίνου έγωϊσμου, τα επισύ-
ροντα τον θαΌμασμ6^ των άλλων εϊτε ίιά τον
πλουτον, είτε ίιά την άνίρείαν, είτε οιί τα
αξιώματα, είτε ίιά την μυϊκήν Ισχυν κτλ.

"Αλλο είίος ψευοών παρά τοις παισι πολ-
λάκις βλαπτικον και ίπικίνίϊυνον καΟιστάμ*-
νον ίΓ ατομόν τι είνε τα ύΛοδοΑιμαϊα ^εύδη.
Πολλάκις χάριν ενόχων σκοπών ύποβάλλουσιν
εις τους παϊίας ψεύίη, τα 6ποϊα ούτοι ύπο-
στηρίζουσιν εν παρα^όζφ ασυνειδησία και ενώ-
πιον του δικαστηρίου ενίοτε. Διατείνονται δτι
ξϊδογ^ οτι ηχούσαν^ περιγράφουσιν εν λβπτομε-
ρείαις το γεγονός και έπαναλαμβάνουσιν αύτο
πάντοτε ίιά των αυτών λέξεων και κατά τον
αύτον τρότ^ν πιστεύοντες επι τέλους και αύτοι
οί ϊϊιοι τά ψεύίη των εν δλη τ^ καλή πίστει.
Δεν γνωρίζουσιν δτι εΙσιν άσυνβίίητα όργανα
£λλων συκοφαντών, ούτε φαντάζονται τά επι-
κίνδυνα αποτελέσματα και τάς συνεπεία; τών
ψευδών των. Έν τοις χρονικοϊς τών δικαστη-
ρίων ύπάρχουσι πολλά τοιαύτα παραδείγματα.
Διο οί ίικατται ούίεποτε σχείον πρέπει νά
βασίζωνται έπι τών μαρτυριών τών παι^ίων.

Άλλο ίΐάος ψευίών εΙνε και τούτο δτι πολ-
λάκις εμβάλλει τις, ούτω; ειπείν, δλω; έν α-
γνοία έαυτου και ακουσίως, εις το στόμα του
παιίος το ψευίος αναλόγως του τρόπου τών
ερωτήσεων και τής απαντήσεως, ην επιθυμεί
νά εχη. **Εν παράδειγμα : δ Ι•?ΐ8β8αο αναφέρει
περί μια; μικρΛ; κόρης, ήτις ήμέραν τινά άντΙ
νά μεταβ^ εΙς τδ σ^^ολεϊον, μετέβίΐ εΙς ενα

κήπον ένθα έπαιζε μετ* άλλων παι^ίων επι
πολλάς ώρας, επέστρεψε ίε εις την οΐκίαν της
πέραν τής συνήθους ώρας. Οί γονείς πληροφο-
ρηθέντες δτι το κοράσιόν των ίέν μετέβη εΙς το
σχολεϊον, επέμειναν άπειλουντες αύτο ϊνα μά-
θωσι πώς και που ίιήλθε την ώραν άνοήτως
5έ ύποπτευΟέντες παραπλάνησιν και κακοποίη-
σιν τή; κόρη; εθηκαν αύτγ) ερωτήσει; σχετικά;
προ; την κχκήν Ιίέαν, ήτι; διήλθε ίιά του
νοό; των και σχείον εθετον την άπάντησιν ε'•;
το στόμα του πτοηθεντο; και τρέμοντος παι-
ίίου —«Μήπως εγύριζε; ει; τους δρόμους ίιά
νά βλέπης τά μαγαζιά ; ^Απάκτησις : —Μά-
λιστα ! — αΜήπως επέρασες άπο τον 5εΐνα ίρό-
μον ; — Μάλιστα ! Έπι τέλους ώίήγησαν το
τέκνον των εΙς τίνα δίόν^ ε'νθα στάντες προ
καταστήματος τίνος ήρώτησαν αυτό ; «Γνωρί-
ζεις αύτον τον κύριον ;» δεικνύοντες ίνα ύπάλ-
ληλον. — «Μάλιστα! ι> — «Αύτος σί ίηίίρα^
ζίν ;» — «Μάλιστα ! ».

Ούτω ίέ οί ανόητοι γονείς κατήγγειλαν τον
δυστυχή άθωον ύπάλληλον επί τφ βαρυτέρφ
τών εγκλημάτων. Το παιίίον εν τφ ίικαστη-
ρίω επανελάμβανε δλην την σκηνήν και τά γε-
γονότα, τά δποϊα οί γονείς ίιά τών ερωτή-
σεων των ύπέβχλον ε ν αγνοία των εΙς αυτό. Ό
δυστυχής υπάλληλος μόλις έσώΟη εκ τής ίε*-
νοτέρας τών συκοφαντιών χάρις εις πολλάς και
αξιόπιστους μαρτυρίας.

^άεντίρα τάζις : Ψεύόη ^^ηΜxω^^ ίχ σνκ^
ηθίίας, ίζ αυζαηάζης χαΐ παθοΑογίχά, — Ίνα
κατασττ) τις συστηματικός ψεύστης, ίέον νά -^
φύσει προίιατεθειμένος προς τούτο* ούχ ήτ-
τον τήν τάσιν ταύτην αναπτύσσει πολύ ή μί-
μησις και ή ίξις του ψεύ^εσθαι. Ύπάρχουσιν
Ανθρωποι, οΖτινες έν παντι καιρφ και πάσνι
περιπτώσει ψεύδονται £νευ ού^ενος σκοπού,
άνευ συμφέροντος, ούτε χάριν τέρψεως τών 4λ-
λων, ούτι προς τέρψιν εαυτών, άλλ* απλώς το
ψεύδος ίιά το ψεύδος λέγοντες. Εις άλάφορόν
τίνα έρώτησιν άπαντώσι ίι' ένος άσκοπου ψιύ-
ίους, το ελάχιστον γεγονός παραμορφουσιν.
Έοιν π. χ. έρωτήσητε αυτούς αν ήσθάνθησαν
τον σεισμον τής παρελθούσης νυκτός, θλ σδίς
άπχντήσωσι καταφατικώς , μολονότι ού^έν
γΐσθάνθησαν, καΐ θα προσθέσωσΐ τι μάλιστα άφ'
εαυτών. Έάν έρωτήσητε αν έν καιρφ μιας ^αγ•
^αίας βροχής ετυχον νά εύρεθώσι καθ* δίόν, θα
άπαντήσωσιν δτι ευρέθησαν και έβράχησαν χαΐ
μάλιστα μετέβησαν εΙς τήν οΐκίαν των Ινα
άλλάξωσι τά ένίύματά των. "Αν ήγόρασαν
^άβ^ον στοιχίζουσαν μίαν ίραχμήν, θά σδίς
ειπωσιν δτι στοιχίζει ίύο ^ραχμοις και ούτω
καθεξής.

Ώς ΛοιχιΜα του εΐόους τούτου τών ψευ-
σ^ών θεωριΐτέοΐ )4^ι 61 ψευοτάι εκείνοι, οϊτινες

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

£2 23X1^

173

ψιύίονται ίκ ιτβιίαριώίους και ανόητου φιλαυ-
τίας χιγούριενοι, ττροτιθέι^.ενοι τρόπον τινά νά
άνυψώσωσι την ττροσωπικότητα αυτών και νά
χιρ^ησωσι την 6κτί[/.ησιν των άλλων η νά ύπ£-
ρα<τπίσα>σι την αληθώς τρωθεΐσαν φ(λοτΐ[ΐ.ίαν
των, η χ«ι 2πως [Λετα^ώσωσι τάς εκ τίνος γε-
γονότος ζωηρός εντυπώσεις αυτών και πιστευ•
τάς αύτάς καταστη^ωσιν ίιά της ύπερβολ-^ς.
Γίνεται π. χ. λόγος περί σκοπευτών ; αύτοι
ε'ΐΦΐν οί χαλλίτεροι σκοπευταί, και ά[χέσως
ιτλάττετ«ι ρ.(α ψευδής ιστορία προς άπό^ειζιν
της ικανότητος των. Ίππεύουσι κάλλιον παντός
«λλ•υ• παρευρέθησαν εις τρικυ|;.ίαν, αφ* ης (αο-
λις εσώθη το πλοϊον, έπεται ίέ ά[/.εσως τραγική
ηριγραφη ανυπάρκτου σκηνής κιν^^ύνου, ον
άλλως τε ηψηφησαν ύπερ πάντα άλλον. Συν-
επλάκησαν προς άντίπαλόν τίνα ίιά λόγων η
ίιά της πυγ[λης ; εννοείται οίκοθεν δτι αύτοΙ
τ,σαν οί νικηταί, καίτοι δλως το εναντίον συν-
έβη, τολ[Λώντες ριάλιστα καΐ ενώπιον αυτόπτων
νά παραστησωσι τα γεγονότα φαντασιωίώς.
Παρευρέθησαν [Αακρόθεν εΙς σπουίαίαν συ[Απλο-
κην £λλων άτό[^ιων ; σπεύίουσιν δπως παραστη-
σωσι το γεγονός δλως κατ* άλλοίον τρόπον,
δτι ρ.άλιστα και αύτοι ελαβον [χέρος χ-Ί έκιν-
ίυνευσαν, αν καΐ ίσως ουδόλως έτύγχανον εκεί
δντις, άλν εξ άκοης ψαθον το γεγονός κτλ.

Ενίοτε οί συστηματικοί ούτοι αβλαβείς
ψεΰσται ^η(λΐουργουσιν δλοκλιΙΙρους ρ(.ύθους εκ
του προ^ςείρου, του ενός ψεύίους γεννώ ντος έτε-
ρον εν καιρφ της ίιηγησεως κατά συνειρμόν•
ίύναταί τις ίέ νλ συλλάβιρ ενίοτε επ* αύτο-
^ρφ το μετά κόπου πολλάκις τικτόμενον ψευ-
ίος προσέχχι)ν εις ει^ικόν τίνα και λίαν χαρα-
κτηριστικον ζηρύκ βήχα, του ίιηγουμένου την
ά(λη^ανίαν σημαίνοντα και προς κέρδος χρόνου
χρησιμεύοντα.

Τών τοιούτων μύθο;ν τά πρωταγωνιστουντα
πρόσωπα η αύτοι οί ϊίιοι λαμβάνουσιν η δλως
ξίνα η φίλα αύτοϊς πρόσωπα, ούτω 5έ γεννώνται
ενίοτε αϊ περιώνυμοι Ιέ^βαάβδ πολλάκις από
στόματος εΙς στόρ.α ίιαιωνιζόμεναι.

Έν τγ) μβγάΛι^ι στραη^ του Δομοκού κατά
την κλασικην Λενσω/Λατιχητ έποχην εγνωρίσα-
|Αεν ένα ζύΛοτ τοιούτου ψεύστου, λοχίαν τινά
δεσμοφύλακα σχείόν γέροντα, δστις μετά την
ίπιστροφην του στρατού βίς τά ϊίια καθήμενος
ύπό την «κηνήν του ώς γηραιός Νέστωρ και
ττερικυχλούμινος υπό τίνων γνωστών αύτφ νεω-
τέρων ίιηγείτο εν ταϊς άραις της σχολής, Ιίίως
βε τάς νύχτας, τά απαράμιλλα κατορθώματα
του πολιορχήσαντος τον Δομοκόν στρατού ώς
χαι μέγα πλτίθος έπεισοίΐων συγκινητικών χαι
ναρα^όζων. Άκούων τις αύτου ενόμιζεν δτι
ίπρόχειτο περί της πολιορκίας της Τροίας η
»«ρΙ της ύποχωρήσεως τ?1ς μ$γάΛη^ στρατιάς

του Ναπολέοντος εκ της Ρωσσίας. 'ΐίίως αμί-
μητοι ήσαν δμη^ικαί τίνες σκηναί, έν αίς 6 ίι-
ηγούμενος παρίστα εαυτόν ώς πρωταγωνιστούν
πρόσωπον. Πώς είσηλθεν εις το πολιορκηθέν
φρούριον νύκτωρ μετά τίνων στρατιωτών ώς
έκτακτος απεσταλμένος του ημετέρου στρατη-
γού προς ίιαπραγμάτευσιν της παραδόσεως του
τούρκου φρουράρχου μετά της φρουρδίς αύτου*
πώς ήπειλήθη υπ* αύτοΰ και πώς ή ηρωική
στάσις του απέναντι του εχθρού μετέτρεψεν
αυτόν αμέσως εις φίλον και κόλακα, δστις είτα
μετ* ανατολικής μυθώ^ους πολυτελείας προσή-
νεγκεν αύτφ, καίτοι λοχία, καφφέ και διάφορα
ποτά έν χρυσοΐς κυαθισκοις ε'πι άργυρΰ και ^ιά
πολυτίμων λίθων πεποικιλμένου ίισκου* πώς 6
φρούραρχος μετά τήν έξάντλησιν πάσης έκτα-
κτου φιλοφρονήσεως .έξελιπάρει αυτόν, ο)ς άτο-
μον, ώς φίλον πλέον, ϊνα μεσολάβηση παρά τφ
ήμετέρφ στρατηγφ, και είτα πώς ώίηγήθη με
ίείεμένους οφθαλμούς εζω του φρουρίου, κτλ.
πάντα ίέ ταύτα μετά σοβαρότητος και
πεποιθήσεως και πίστεως, και τοιαύτην χροιάν
ίίίων εις τά φαντασιώδη ταύτα ανύπαρκτα
γεγονότα, ώστε οί άκροαται ένόμιζον δτι ήκουον
διηγήσεις εκ τών χι,Ηωτ καΐ μιας νυχτωτ.

Το 7:ερίεργον δε ήτο δτι πάντες οί άκροώ-
μενοι είχον λάβει μέρος εν τ9) πολιορκίςι: εκείνη
καΐ έγνώριζον αρα καλώς τά κατ* αυτήν, τού-
του ίέ ην έν γνώσει και δ αφηγούμενος τους
μύθους του λοχίας !

Παρά τοις ψεύσταις τούτοις συρ.βαίνει εν
παράίοζον ψυχολογικόν φαινόμενον, το της αυ-
ταπάτης, μεγάλην άναλογίαν και δμοιότητα
έχον προς ψυχικάς τινας καταστάσεις ίνίων
φρενοβλαβών, παρά τοις δποίοις παρατηρείται
ψυχικός διχασμός, η εγκεφαλικός δυασμδς άλ-
λως καλούμενος• τουτέστιν ή προσωπική ένότης
του ατόμου διχάζεται εις δύο, ϊσως ένεκα της
διασπάσεως, ώς ύποβέτουσιν οι φρενβλόγοι, της
λειτουργίας τών δύο φυσιολογικώς ταυτοχρόνως
λειτουργούντων ημισφαιρίων του εγκεφάλου ,
ούτω δε αί εκ του ενός ημισφαιρίου εις το έτε-
ρον ύπαγορευόμεναι ιδέαι γίνονται βαθμηδόν
ύπ' αυτού παραδεκται μετά μικράν ή μεγάλην
άντίστασιν τούτου γενομένου αποτελείται εν
νέον *Εγώ ένιαϊον, άλλα παραφρονούν. Άνάλο-
γόν τι συμβαίνει, ώς φαίνεται, παρά τοις έν
λόγ(ι) ψεύσταις, οϊτινες άκούοντες τών ιδίων
ιδεών και αποκυημάτων της φαντασίας παρα-
γομένων συνεπείο^: μιας ψυχικής διαθέσεως ή
καταστάσεως, προκυπτούσης π. χ. εκ φόβου, ή
χαράς, ή ανάγκης ατομικής ικανοποιήσεως και
αυταρέσκειας κτλ., ευκόλως ποιούσιν αύτάς τάς
φαντασιώδεις ιδέας, τάς προωρισμένας προς
{κανοποίησιν τοιούτων συναισθημάτων, ϊδιον
κτήμα, χαι πιστεύουσιν εΙς αυτάς ώ^ αληθείς.

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όν ν:^οο^ι^

174

£1 Ζ3ΤΙ Α,

Ί^(ως ίέ (/.ετά συχνην επανάληψιν των ανύπαρ-
κτων γεγονότων καΐ (Λετά παρελευσιν μαχρου
3^ονου η σύγχυσις των δρίων του πραγματικού
και του ίημιουργηθεντος φαντασιώδους κόσμου
είνε τοιαύτη, ώστε δ ψεύστης άίυνατεϊ να ίια•
κρίνη τον άληθη άπο του ψευδούς, και αν ύπο-
τεΟ^ δτι θέτει προς τούτο την καλην ΘΙλησιν
και τρόπον τινά ανακρίνει εαυτόν προς εΰρεσιν
της αληθείας, ως συμβαίνει τούτο ενίοτε παρά
τοίς ενυπνιαζομενοις, οϊτινες μετά την εγρη-
γορσιν ^έν εινε εΙς θεσιν νά ^ιακρίνωσι τινά των
έκτυλιχθέντων φαντασιωδών γεγονότων εν τοις
όνείροις άπδ τά πραγματικά γεγονότα του
βίου, ενίοτε ίέ και άπαντα* τφόντι ίέ ίεν
εινε σπάνια τά παραδείγματα ατόμων όνειρευ-
ομενων εν εγρηγόρσει καΐ εκλαμβανόντων ως
πραγματικότητας μίαν η πολλάς Ιίέας ύπαγο-
ρευθείσας εν καιρφ του ύπνου* η φαντασιώδης
Ιίέα καθίσταται κτήμα του ίγώ.

Το παράίοξον τούτο ψυχολογικον φαινόμενον
της αυταπάτης υποβοηθείται παρά τοις ψεύ-
σταις του εϊίους τούτου, ώς και παρά τισιν
άλλοις άνθρώποις, κυρίως ένεκα της ελλείψεως
η μάλλον του ασθενούς βαθμού της αύτοΒΑΒγ^'
χζιχής εκείνης δυνάμεως του ανθρώπου, ίι' ης
κρίνορ.εν και παρατηρουμεν τάς Ιίίας ημών
π^:)άξεις Λαι ελέγχομεν το ορθόν η μη των ιίίων
ημών λόγων εν ττ) ηθικ^ τάζει των πραγμάτων
του βίου.

Οι ψευσται, περί ών δ λόγος, άντιπαρίρχον-
ται προ της αύτοβλεγκτικης ταύτης δυνάμεως,
της ηθικής ταύτης συνειδήσεως , φοβούρ.ενοι
τρόπον τίνα νοι άτενίσωσιν αυτήν κατά πρόσω*
πον, στρέφοντες τά νώτα καΐ βύοντες τά ώτα
αυτομάτως πως καΐ εν άπρομελετήτφ, ούτως
ειπείν, άδιαφορί(|ί, ϊνα μή άκούσωσι τήν εκ του
βάθους της προσωπικότητός των εκπεμπομένην
ύπόκωφον και ασθενή φωνήν της συνειδήσεως,
και άποφεύγοντες τον ϊίιον αυτών ελεγχον.
Καθ* ην στιγμήν πλάττουσι τά ψεύίη των,
πάντοτε εγείρεται άπο του βάθους του Έγώ
αυτών αόριστος τις και συγκεχυμένη φωνή ίια-
ρ,αρτυρήσεως, ίιο πιστεύουσι και ταυτοχρόνως
ίέν πιστεύουσιν εΙς τά πλαιτόμενα ύπ* αυτών
ψεύόη, αλλά συν τω χρόνφ και μετά συχνήν
Ιοίως επανάληψιν αυτών μέρος τι ή και το σύν-
ολον αυτών καθίσταται ϊίιον κτήμα του δλου
ίγώ' ούτω ίέ συμβαίνει εν ε'ιίος αυζοϋηοβοΛηί:
(ΑϋΙοδυ^^βδΙίοη), ώς εν τ^ άπλτ) ύποδοΛη (βυ^-
ββδίίοη) εν τφ ύπνωτισμφ μετα^ίίει εν άτομον
εΙς άλλο ατομον τάς Ιίέας ή τάς διαθέσεις
αύτου, και 2πως και εν τφ καθημερινφ χοινω-
νίΛφ βΐφ, εν ττ) φυσιολογικά) καταστάσει τών
ανθρώπων, εν άτομον ΛαραΛαμβάτΒΐ και οιχΒίο-
ποίΒίζαι τάς Ι^έας άλλου ατόμου ίικ του ανα-
λόγου μηχανισμού τής ύποίοΑής.

Όσοι τών ανθρώπων ^όσΒί εχουσιν εΙς ασθε-
νή βαθμόν τήν αύτοελεγκτικήν ταύτην ^ύνα-
μιν εν έαυτοϊς, γίνονται συστηματικοί ψευσται
πραγματοποιούντες τον τύχον^ δν περιεγρά-
ψαμεν.

Οι τοιούτοι ίβ ψευσται είσι το άκρον άωτον
τών ψευστών, ^ιότι ψεύδονται εΙς εαυτούς και
πιστεύουσι τά Ι^ια αυτών ψεύ^η* ώστε ουνά-
μεθα νά είπωμεν θτι το άκρον άωτον του ψεύ-
δους έστΙν ή αλήθεια Ι

(Έπεται τλ τέλος)•

ΣίΜΟΝ ΑΠΟΣΤΟΑΙΑΗΣ

Η ΕΝ ΚΟΡΣΙΚΗι
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ

[ Συνέχκα* Χΐι σιΧδα 138.]
ΙΕ'
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΤ ΤΗΣ ΑΠΟΙΚΙΑΣ ΤΑΥΤΗ2

Οι εξ Οιτύλου εν Κορσική ελθόντες καΐ εγκα-
τασταθέντες "Ελληνες εφερον μεθ* εαυτών ίνα
Έπίσκοπον, τον Παρθένιον Καλκαν^ήν, Ίερεις,
Ιερομόναχους, Μοναχούς του τάγματος του Ά-
γιου Βασιλείου, Δοκίμους και ΚαλογραΙας.Κατά
τήν μαρτυρίαν ίέ του μεταξύ άποικων Ελλή-
νων και γενουηνσιακής Δημοκρατίας άνταλλα-
γέντος συμφωνητικού εγγράφου, μετά τον θάνα-
τον του Παρθενίου Καλκαν^ή, οί Έλληνες ούτοι
ίέν ειχον το δικαίωμα νά τον αντικαταστήσουν.
Μετά τον θάνατον λοιπόν αύτοϋ οι Έλληνες
Κληρικοί έξέλεγον ένα εκ τών υπαρχόντων Ιε-
ρέων, ώς άρχηγόν των, εις τον 6ποϊον είι^ον τον
τίτλον του ΠρωτόχαΛα ή Πραστώτοζ»

Κατά τοι συμπεφωνημένα, & ελληνικός ούτος
Κλήρος ώφειλε νά ύποταχθη εις τήν ίεσποτείαν
του Ποντίφηκος της 'Ρώμης, άλλ" ή ύπόσχεσις
και ανάγκη αύτη ήτο ίιά τήν μεταγενεστέραν
γενεάν του Κλήρου. Οί εξ Έλλάίος ελθόντες
Κληρικοί ούτοι εξηκολούθησαν νά ίιατηρώσι το
Όρθόίοξον ίόγμα των και τήν εν γένει λατρείαν
τών πατέρων των.

Ίίού ίέ περί της υποθέσεως ταύτης τΐ μαν-
θάνομεν εκ της ανωνύμου Ιστορίας του Ιια Υϋ-
1θ ΗβαΓηοίβ- «"Οτε, λέγει, κατηγγέλθη «Ις τήν
Δημοκρατίαν της Γενούης δτι οί Μονάχοι τών
εν Κορσική Ελλήνων έξηκολούθουν νά ίιατελώ-
σιν εν τισι πλάναις (βίο), ου μόνον άφήκε νά κα-
ταστραφώ το Μοναστήριον των, άλλα και τοις
επέβαλε και εν ειίος Καπελάνου εκ του τάγμα-
τος του Άγιου Δομίνικου, επιφορτισμένου νά ίι-
ίάσχη τους Έλληνας τήν Ίεράν Κατήχησιν . »
(Άνώνυμ, Ίστορ. κτλ. σελ. 293.) Τβ ρταξύ

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

ΈΙΣΤυ^

175

Γενουηνσίων και Ελλήνων άνταλλαγεν συ[Λ-
^ωνητιχόν εγγραφον ί'.έτ«(Τ<ιε τους "Ελληνας ν'
άλλάξω^ι θρησκείαν. Οί Έλληνες 5έν συνεμορ-
φώθησαν (χί τάς ίβαταγάς ταύτας, ίιότι αί θρη-
οκευτιχχι ττεποιθήσεις των ανθρώπων ^υσκόλως
μεταβάλλονται. Ή πραζις αυτή εθεωρήθη ως
ςγχλη[ΐ.« 1 Δια τούτο λοιπόν η γαληνότατη Δη-
(ΐοκρατία έστειλε τον Καπελάνον της, ϊνα ίι'
αΟτού εκβίαση εκ νέου τλς συνειδήσεις των τα-
λαίπωρων εκείνων Ελλήνων. Άλλίς το Μονα-
στήριον των Ελλήνων Μοναχών υπήρχε σχε-
ίον [ΐ^εχρι της φυγής των Ελλήνων εκ ηαο[ΐ.ίας.
"Αρα, Ι^-εχρι της εποχής ταύτης, οί εν Κορσικτ)
Έλληνίς έξηκολούθουν να ^ιατελώσιν εν τγ)
ίήβεν πλάνη των. — Έπειτα ίέ, το δτι οί Έλ-
ληνες ούτοι ίεν ήγάπων πολύ τονΔυτικον Κλή-
ρον και το Δυτικόν ^έγι^α, εξάγεται και εκ
τούτου: Δεν ήθελαν να πληρόνωσιν αρχιερατικά
ίικαιώ(Αατα εις τον Λατΐνον Άρχιεπίσκοπον
ούτε εν Παθ[λί(^ ούτε εν ΑΙακκίφ. Και αν ^ε
ποτέ έπραξαν τούτο, βεβαίως το έπραξαν παρά
την θελησιν των. Ή τελευταία αύτη εΤίησις
εξάγεται εκ τΐ'ίος αλληλογραφίας του Καπετάν
Γεωργίου (Αετά τίνων Κληρικών του ΑιακκΙου
σωζοριένης (λέχρι σή[χερον εν τοϊς άρχείοις των
εν Αιακκίω Στεφανοπούλων Κομ,νηνών. — Και
ετέραν ίε |Ααρτυρίαν τούτου εχθ[χεν την περί του
αρχηγού Αποστόλου Στεφανοπούλου εϊίησιν,
την 6πο(αν ίιέσωσεν ήμιϊν δ Καμβιάγης, δ 6-
ποϊ•ς, ομιλών περί αυτού, λέγει* «β άορρο άιΐθ
ααηί (ΟΓπό ία ΥίΙίΙο, ονο, ηοη βθηζα 8θ3ρ6ΐ(ο (1ί
8οι&ΜΑ, ρο86 βαθ αί βυοί ςίοΓηΐ. » (ΙβΙοπα κτλ.
Τό|ΐ..Β'. σελ. 312, εν τη Ιη ύποση[Αειώσει).'Όλα
ίε ταύτα (Λαρτυρούν τρανώς δτι οί Έλληνες ού-
τοι εξ ανάγκης ύπετάχθησαν εις τον Πάπαν
καΐ δτι, αν και ύποτεταγαένοι άύτφ,εξηκολού-
θησαν νά ^ιατηρώσι το ορθόίοξον ίόγμα των.
Όσαύτως ίε και δ συγγραφεύς της ΒβδΟΓίρΙίοη
άβ !& ϋθΓ8θ κτλ. λέγει καθαρώς περί των Ελ-
λήνων τούτων δτι <κ Αα οοιηιηβαοβπιβηΐ άβ οβ
βίβοΐβ, 1β8 (ατβηοίδ ρουΓ αυ^πίθηΙβΓ 1θ ηο]ΐιΙ)Γ6 άββ
1ι&1)ίΐΕη9 άβ οβΙΙθ ΐδΐβ, γ ΓθΓΛίΓβηΙ βΐ άοηηβΓβηΙ
<)βδ ΙβΓΓ68 & δίχ οβηΐ ΜαίηοΙθδ, ςαί δοηΐ θβδ Οποοδ
ΗοιηαΊηβ βΐ βοΜδίη&ϋςυβδ άθ Ια ΜοΓββ κτλ.»
Σελ. 75. ΚαΙ κατωτέρω : αΐ^βδ ΟΓβοδ οηΐ οοα-
ΒΟΓΥβ Ιοπδ 1θ8 αδδίββδ βΐ οοαίαιηββ άβ Ιβαπ ραγβ :
ΙβπΓβ ρΓόΐΓβδ ίοηΐ ΓοίΩοβ δυίναηΙ; ΙβαΓ αηάβη Ηΐ
άιηδ 1β8 έ^Ηδβδ άβδ ΙιαΙΐηδ* Ιβδ Ρ&ραδ οα Ργ6-
ΐΓβ9 θβδ δοΐιΐδίηαΐίςυβδ δοηΐ ιηαπβδ κτλ.» Σελ. 78.
Όποτε ίέ δ Επίσκοπος των απέθανε και δ
αριΟμ,ος αυτών ήλαττούτο εκ του χρόνου, τότε
[ίεβαίως ηλθον εις συνάφειαν (χε τον Λατινικον
Κλήρον. Κατά πάσαν ίέ πιθανότητα πρώτος
Αχτΐνος 'Αρχιερεύς ελθών ε'ις Παθ[Λ(αν είναι δ
Επίσκοπος της Σαγώνας Δθ|λΐΝΐκος Καβανιά-
ριος, δ δποΐος τ^ 1715 ύπεχρίωσι τους Ιερείς

της 1Ίαθ(Λίας νά κρατήσωσι τακτικά ληξιαρχι-
κά βιβλία. Έπειτα ^έ άφ:ύ δ τελευταίος τών
Ίερεων άπεθανεν, έπρεπε δ λατϊνος Άρχιερεύς
νά χειροτόνηση άλλους τοιούτους.

Ή εκπαίίευσις του Κλήρου παρά τοις Έλ-
λησι τούτοις βεβαίως έγίνετο ως και παροο τοις
εν Ανατολή. ΕΙς Ιερεύς παρεσκεύαζε τον συ-
νάίελφον και ίιάίοχόν του. Τον έίίίασκεν ά-
νάγνωσιν και γραφήν τον ψάνθανε να ψάλλη
και νά υπηρέτη εν τη Έκκλησίί^• τον είίίασκε
το τυπικον τών Ακολουθιών και την λειτουρ-
γίαν, και κατόπιν |Αία ευχή του Άρχιερέως τον
[Αετέτρεπεν εις Ιερέα. Έκ τούτων έπεται δτι δ
προπαρασκευαστής Ιερεύς ένεφύτευεν εις τον ρ,α-
θητήν του τά θρησκευτικά του αισθή(ΐ.ατα και
τάς πεποιθήσεις του.

Το σύστη(ΐ.α τούτο της εκπαιδεύσεως του
Ελληνικού τούτου Κλήρου έξηκολούθησε σχε-
δόν [Λεχρι τών αρχών του παρόντος αιώνος, δ-
πότε ή Προπαγάνδα της Τώ[χης ανέλαβε την
έκπαΐίευσιν και άνατροφήν τών Ιερέων της Ελ-
ληνικής ταύτης αποικίας. Έκ του συστή[/.ατος
ίέ τούτου της εκπαιδεύσεως του Κλήρου εξά-
γεται δτι οί εν Κορσική άποικοι "Ελληνες (χετά
του Κλήρου των, &ν και ύποτεταγριένοι εΙς την
Αύλήν της *Ρώ[χης, έξηκολούθησαν νά ήναι
καθαρώς και κατ* ούσίαν Όρθόίοξοι ρ-έχρι του
τέλους του παρελθόντος αιώνος• Λέγω ^έ (λέχρι
του τέλους του παρελθόντος αιώνος, όσον άφο-
ρφ το σύνολον της αποικίας. Έάν δ[^.ως θελή-
σω[Αεν νά έρευνήσω(Λεν τάς πεποιθήσεις τών αν-
θρώπων κατ* άτορια, βεβαίως άκό[Λη και σήμ,ε-
ρον ύπάρχουσι πολλοί Έλληνες εν Καρυαϊς, οϊ-
τινες ίυσανασχέτως φίρουσι το δνορια του Πάπα.
Δυστυχώς δαως ίΛευβερία συνειδήσεως ίτ τη
^ΌΖΐ,χ^ 'ΕκχΛησία δϊγ υπάρχει Ι

Τους Έλληνας τούτους ίέν φλέγει (Λονη ή
αγάπη της ^Ανατολικής Όρθοίόξυυ *Εκκλησίας,
αλλά και δ έρως της Πατρίδος εκείνης, την δ-
ποίαν (Αετά τοσαύτης δυστυχίας και θλίψεως
ήναγκάσθησαν νά έγκαταλίπωσι.

Ό ίερος ούτος έρως τήςφιλτάτης Πατρίίος ίέν
έσβέσθη και καθ* δλους τους (χετά ταύτα χρό-
νους. Ώς 5έ πληροφορού|χαι,εν καιρφ του (χεγά-
λου υπέρ ανεξαρτησίας αγώνος τών Ελλήνων
τφ 1821, πολλοί Έλληνες της Κορσικής ήσαν
ετοιριοι και πρόθυ(/.οι νά υπάγουν νά χύσουν το
αιυ-ά των εν τφ βω[χψ της πεφιλη(Λένης Πατρί-
δος των. Διάφοροι δριως περιστάσεις άνεχαί-
τισαν την έπιθυ[^.ίαν των ταύτην και 'ιίίωςήελ-
λειψις τών [/.έσων της [/.εταβάσεως εις τον τόπον
του αγώνος. Είς ^έ συγγραφεύς, δ κ. Ν. Στε-
φανόπουλος, καταγό^χενος ε'κ τών εν Κορσική
•Ελλήνων, ε'ίη[ΐ.οσίευσε τφ 1826 και ΠοΛηιχα<:
σχέ-^εις επΙ ζής τότε καταστάσεως της 'ΕΛΑά^
όος. Άλλα και (χέχρι σήριερον πολλοί σπινθή-

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

176

ΒΣΧ Ι ^

ρις του (ιρου τούτου έρωτο; ΐϊιιττ,ρτ^βτ,σίίν ίια-
χ»ιΐς ίν τζίς )ίαρίΐαις των Καρι^οίτων. Μιτά

τι τάς ίιαφορΰυς φάσεις τις Έλλκίϊος. Ότε ίΐ
τφ 1886 εμαΰί^ν ΪΛ των ϊφη[^.£ρ^ίων δτι δ π£ρι
των ΐίλων άγων της Ελλάδος γ-,το ίιπχείαινος^
προθΐι[/.οι εσττιυσαν "ΐλ ττροσφίρουν τον οβολέν
των ίΐς τον Έρυθρον Σταυρόν τις Έλλώ-
ίος. (Βλπ, * ΑχρόποΜν Αθηνών, 26 Άχριλ*
1886» αριθ. 1414, ΐτιΧ. 2.) Το χρη|/-ατικον
τοϋτο ίτοσον, καίτοι ιυτέλίς, ΐτο ο υ- ως μεγάλης
άζίας, ίϊιότι τΓροΐρ/ετο ΐκ, ^^μτϊο.σχοΐίσών κχρ-
ίιών ιΐίίί εζηρχΕΤΐί ε λ χινιχρών βα/.αντίων. Οι
"Ελληνας οΰτοιηθίλϊΐτκν νά τιλίσρυν χαΐ μνη-
μο^ννον ύπιρ άνατιαύσίως των ψυχών των Ιν
τοΐ; Ιλλη νότου ρχικοΤς |ΛΐΟαρίοις πίσόντων Μ^ΐλ-
λήνων, κατά τάς συμπλοκάς τοΰ μ-ηνος Μΰίΐοϋ
1886, άλλ* & ΐεριύς των ι^ϊέν τοΤς το έπΙτρίψιν.
Τοιούτοι ίϊταν οι ίιριΐς, — ν^%\ κχτκ σΐ/νέ-
πιιοίν ή Ιλληνιχη αίτη άποικίΚι ίιέτι 6 ΐεριύς
είναι πάντοτι ΐί.ΰριος της συνειίτ,σεω; των άτται-
ίίύτων άνΟρώτϊων — ττρίν η άρχίσωσι νά Εχποιι-
ίεύωνται ΐν τ*^ Προπαγάν<ϊοί τις 'Ρώ[ΐης. Άφ'
ότου ΐμως νέοι Καρυχται άττο'ΐτίλλονται ιΊς
'ΡοίΓ/ηνΐνκ τΓοΓήσωντκΕ γλεϊ τάς ΐΕρ^ίτικάς τ::ου-
5άς των, εκτοτ* η ελληνική ττ^ράίοσις κ»1
θ.:η':Κ£ία. ίρχί'ϊΊ νά ίκϊ.Είπν] ίκ της ίλληνικης
τκΰτης αποικίας. Παν ελληνικέ ν φρόνημα καΐ
αίσθημα ίξαλιίφιται, χαΐη έλληνικωτάτη αδτη
άπί^ικία, ολίγον ίςατ* ολίγον, ΐρχιτι νά λ*μ•
βάννι την τΰχην άλλων τοιούτων άποικί'^αν,
ιγκατασταθιι^ών μετά την άλωσιν της Κων-
σταντινουτϊΰλιως ι\ς ίιάφορα μίρη της Κάτω
Ιταλίας καΐ εν Σικιλί^.
Ι'ΕτΓίτβι ίυνέχίΐβ)

Ν. Β. Φαραυε

»-••ο-#^

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Ή ύχοχρι^ίκ ιίνβ τΐροτωπιϊον τταραμορφοΰν ,
οχι ΐίΐτϊλΰς άϊϊο^',ρύπτων, *

Ή άληΟης τόλμη ίέν ΐπιζητιΐ, άλλ' άντι-
μίτωπίζιι τον κίνίυνον.

χάρις Είνι η του κάλλους φιΧαίρί<ϊ^££ϊα.

Τους ανθρώπους καθίστα ίυστυχιϊς «υτη η

Αΐψά της ευτυχίας*

Δύο γυναϊκίς ιΓνε φιλαι ίφ' δίτον Αι ν συμφω-
νούσα πιρι της άξιας Ινος άνίρός,

Ή γυνή κολχκεύετβίΐ μάλλον εκ κακολογίας

κατ' αντίζηλου η ίκ μακίάς προσλκλιβίς τρος
ϊ5ΐον αύτη ς ετταινον,

Λί γυναίκες καΐ αί ακανΟαι ίύκόλως τ^ροσκολ-
λώντικι και ίιν άι^αλλάσσιται τις αυτών άνευ
άμυχης-

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Υπέρ τους 150 Άμερικΰτνο! εν βερολίνφ σπου-
ίάζ^ϋίτιν άπςκλεΐίτικώς μουσικήν. Άμερικΰίνικη δε I-
φημερίς δημοσιεύει τΛχτίκώς σημείωΐΓΐν των βχθμών,
οΰς λαμδάνουοΊ, τΐ]ς χο^είίίς των και τά τοΐοΰτα,

Ό βασιλεύς ττ5ς ΣΞρβίας ηθέλησε νά άσ^λίστι
εσχάτως την ζωήν το^ εις την άσ^ϊλιστικήν έταιρίαν
ί(οφ ίΤν ιςϊϊ,άλν αΰτη Ιϊπ έϊέχ^η την ^:ρ^7«σ(V 'Ζ^,
έπι τω λέγω ϊτι ή άσ^άλεΐΰί μ=ν^ρ7'^'' συνεαάγετΛΐ
ϊΕολλούς κινδύνους, Ό βαΐίλεϋί Μιλχ^ος άτιετάί^η
προ τ^νος προς τα ν σκοτίΐν τούτον καΙ εΙς άγγλικας
έταιρ^ίας/Έλαδε δ* ρμοίαν άττάντ/ισιν.

ΚΰϊΟά κοινώς ^οξαζεταε, ή ίίπϊρξις ϊίΐσών αυξάνε;
τας βροχάς, ή κατοεστροίή 3' αυτών τάς ελοιττώνει.
Τούτο ήοη οιαμ^ισβητίΤ ό χ. Γκά/εττ, στηριζόμενος
ετεΐ ίΒϊ'ων π3ΐρατηρήσεων εν διαφοροις ζώνιις των
Ηνωμένων Πολιτειών, ήτοι Ιν τβΤς ζώναις τών
λειμώνων, οπού μεγάλο: ι άναϊασώσεϊς έγίνοντο εσχά-
τως, και εν Όχιω οιτου τουναντίον ίνηργηΟησχν υλο-
τομίαι είς ϊιαστάσεϊς μεγίστας» Τά εκ τών πβτρίΐ-
τηρήσεων του κ- Γκάννετ πορίσματα σ,ίνοψίζονται
είς τούτο : ή άναδάσωσις και ή υλοτομία οϋεμίαν
άσκοΰσιν έττιρροήν ιπι τί;ς πολυομβρίας ή τΊ5ς ανομ-
βρίας Ιν τινι χώρα.

Έν Τίλβούργφ τι}ς Όλλανϊίας έγένετο ^ηλητι^-
ρίασις έν3εκαετοΰς παιδος ϊια τών ίηληττ^ριωϊών ου-
σιών, τών εΰρίσκομένων Ιν τοΤς ιτραεσινοΐς χ£ίροκτί-
οις άτινα Ι^ερΐ. Το παιΒίον ^έρον τά χειροκτια
τ^ϊϋτΰϊ ώλίσβησε καθ' όοον, καταπεσον 3έ έπι το5
λιθόστρωτου έμωλωπίσθη σοδ^τρώς. Μετ' ολίγον ή
'/-:1ρ 7.αΙ ό βροεχίων έξφϊήΟησαν και παρά την χαρα-
σχεΟίΤσαν αύτφ επιμ^λΐ; ίατρικήν σ^^νΒρομήν, ο τταΐς
εξέπνευσε μετά ϊύο ημέρας.

Έν ολοκλήρω τώ κέσμω υπολογίζεται οτι υ^άρ-
χουσιν 1,000,000 τυφλών, Έν Γαλλία υπάρχουσι
τυφλοί 32,000, εξ ών 2,500 ι;αιδί3τ. Έκ τών τε-
λευταίων τούτων 800 φοιτώσιν εις τά ίίδιχώς ίιά
τους τυ^λο'ίς προωρισμένα σχολεΤα> Οί ΐϊλειίτεροι
τυφλοί σχετικώς ΰπάρχοοσιν έν Καίρω

Στέμμα, Χρυσού; στέφανο; κ«κοσμημένος ϊια
πολυτίμων λίβων, δστ^,ς προσαρμόζεται έπι του με-
τώπου τών αυτοκρατόρων καΐ βασιλέων 3ι' ισχυρών
ακανθών δι ν φαίνονται ϊμως ?} μόνον οί τϊολυτιμοί

λίΟΟΕ.

Έϋ Άήήναις έκ τοΟ τιιίτογραφιΐοϊΐ τών κατΰκτη^μάτων ιμεΙΤΗ ΚΟηιταντΙΙΙΙΑΟΤ. Ι

,Γ6'5ί)§1ε

Αριθ. 658 — Λεπτά είκοσι ιτέντε.

Βχοη ΙΓ'.

ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΚΑΤΑ ΚΤΡΙΑΚΗΝ

Τόμος ΚΒΛ

20 Μαρτίον 188»

ΕΙΚΟΣΙΠΕΝΤΑΕΤΗΡΙΣ
ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΓΕίΙΡΠΟΥ ΤΟΥ Α'

Α'.-Η ΑΝΛΓΟΡΕΥΣΙΣ.

Την 18 Μαρτίου του 1863, άχρίβώς προ
€ΐχοσΐ77€ντα€τΙ«ς, δ πρ06^ρος του υπουργικού
Συ(ΑβουλΙου, Ζηνόβιος Βάλβης, άναβάς βίς το
βηρια τϋς εν Αθήναις εθνικής Συνελεύσεως,
άνΐ^γγειλεν εις τους αντιπροσώπου; του έθνους,
δτι ή έλληνιχγ) κυβερνησις (Αετά τ^ς Επιτροπής
των ^ιπλω(Χ«τιχών σ^^εσεωνεπετυχον τηνά>•ίΐ>-
ρΜσιτ βασιλέως της Ελλάδος. Έν ριέσφ βα«
θειας σιγής της συνήθους τοσούτον φιλοταράχου
εχείνης συνελεύσεως, δ γηραιός πρόεδρος του
ύπουργιχοΰ Συμβουλίου προσίθετεν, δτι 6 ευρε-
θείς βασιλεύς εινε εις πρίγκηψ της Δανΐ(ΛαρκΙας,
Γεώργιος Χριστιανός Γουλλιελ(χος, έχων «ποιό-
τητας χαι εγγυήσεις τοιαύτας, αϊτινες θελουσιν
ανταποχριθ^ εις τάς εύχάς χαΐ την έπιθυ(Αΐαν
της τε Συνελεύσεως χαι δλοχλήρου του Έθνους.
Έχει ά>ατροφήν συνταγ(ΐ.ατιχήν, ήθιχήν άζιέ-
παινον, ήλιχίαν νεαράν, ήτοι 18 ετών, ώς
γεννηθείς την 24 Δεκε(ΐβρίου 1845, χαι κατα-
γωγήν άξιόλογον χαι επιθυ(Λητήν εΙς ή[/.ας'
ώστε έν .τ^ εχλογγ) τούτου παρά της Συνελεύ-
σεως χρηστάς ελπίδας δυνάμεθα να εχωμεν,βτι
θέλο(Λεν προσχτήσει βασιλέα συνταγ[Λατικόν,
εγγυητήν των ελευθεριών μας και συντηρητήν
των νόμων του κράτους». Και κατέληξε, ίια-
τυπών, ώς άηΛο^<: Λ^ηρεζ^ύσιος^ τήν έπομε-
νην πρότασιν, σύμφωνον προς τήν έπιθυμίαν
της τε Συνελεύσεως καΐ δλων των Ελλήνων,
χαΐ ην ύπέβαλλεν εις τήν φρόνησιν της Συνε-
λεύσεως : α'Ο,τι εγενετο άνευ τίνος συζητή-
σεως επΙ του αντικείμενου της καταργήσεως
της δυναστείας του "Όθωνος, βπως είπομεν
τότε ίι* αναστάσεως «καταργείται ή δυνα-
στεία αυτού», αυτό τούτο πρέπει να πράξωμεν
χαι ή^η* τοιουτοτρόπ(ι>ς πρέπει νά εΤπωμεν και
σήμερον « αναγορεύεται Συνταγματικός βασι-
λεύς της Έλλάοος 6 ^ευτερότοκος υιός τού
πρίγχιπος Χριστιανού της Δανίας», καΐ αυτό
συνιστώ εΙς την Συνελευσιν, }ι•τι δπως ^ι*

Μΐιοχ η'— 1888.

άναστάσεακ κατηργήθη μία δυναστεία, τοιου•
τοτρόπως ίεον ίι* άταστάσβοζ νά εγερθνϊ μία
άλλη».

Έν μέσω επευφημιών καε καθολικού ενθουσι-
ασμού της Συνελεύσεως έγίνετο άποίεκτή ή
πρότασις αδτη τού προέδρου τού υπουργικού
Συμβουλίου. Ή Συνέλευσις εκείνη ^εν ^ιεχρίθη
επι υπερβολική φρονήσει κατά τό μακρόν τού
βίου αυτής διάστημα, ούχ ήττον κατά τήν
έπίσημον εκείνην στιγμήν της ανακηρύξεως της
νέας βασιλείας έμαρτύρει άζιοθαύμαστον συμ-
περιφοράν. Τό πρόβλημα της δριστιχής αποκα-
ταστάσεως πολιτικού καθεστώτος ύπό τό σκήπ-
τρον συνταγματικής βασιλείας έλύετο ήίη ύπό
οιωνούς αισίους. Ό νέος βασιλεύς, προσλαμβά-
νων μάλιστα τον βαρυσήμαντον τίτλον «βασι-
λεύς τών Ελλήνων», φέρων τό κύρος της παν-
δήμου εκλογής τών αντιπροσώπων τών απαντα-
χού Ελλήνων, τών συνηγμένων εν τ^ έθνικγ)
Συνελεύσει, ήτο αρεστός επίσης και εις τάς
τρεΤς προστάτιδας Δυνάμεις. Άλλ* ίπερ άζιο-
σημείωτον, έφερε μεθ' εαυτού, καθά ήτο ήίη εκ
τού προτέρου γνωστόν , πολύτιμον δωρεάν ,
άσπάσιον οιωνό ν τών εθνικών πόθων, τήν ενωσιν
τών Ιονίων Νήσων μετά τού ελληνικού βασι-
λείου. Ούίεις Έλλην, εντός και εκτός της ελ-
ληνικής πατρίδος, Ιμεινεν αδιάφορος προς τό
ευτυχές τούτο γεγονός, ίι* ού έτίθενττο αύθις
ασφαλή τά θεμέλια μονίμου πολιτικής τάξεως.
Ό Γεώργιος εχαιρετίζετο άπανταχόθεν της ελ-
ληνικής ^ιασπορ^ς ώς δ παράκλητος βασιλεύς
τού Γένους, τού δποίου τους πόθους καΐ τάς
ελπίδας έκαλειτο νά πλήρωση.

Είκοσι πέντε παρήλθον ετη άπό της ημέρας
εκείνης. Όπόσα γεγονότα, δπόσαι περιπέτειαι
έπήλθον εν τφ μεταξύ χρόνφ Ι

Ού^έν τούτων διέψευσε τάς ελπίδας, άς ή
εθνική τών *Ελλήνων Συνέλευσις άνέθετο εΙς τόν
νεαρόν εκ Δανίας ήγεμονόπαι^α. Αι θύελλαι
^έν εινε άλλότριαι και έν τψ βίφ τών ατόμων
και έν τφ βίφ τών λαών. Άλλ' βτε υπάρχει
ζωηρά και ειλικρινής ή πίστις, οι κίνδυνοι και
αι περιπέτειαι παρακάμπτονται άνευ πολλής
δυσχέρειας. Ανεφύησαν βεβαίως ενίοτε ^υσχέ-
ρειαι και κρίσεις έν τφ ^ιαρρεύσαντι εικοσιπεν•

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

178

35 23 τ ζ ▲

τ«•τιϊ βΐφ της βασιλείοες του Γεωργίου. Άλλ*
ύπο την άνκτολην του αστέρος της πίστεως οί
χίνίυνοι ίκάστοη παριχάμφθησαν. Ό βασιλεύς
Γεώργιος, λ(ΐόσας να τήρηση πίστιν εις το έλ-
ληνιχον Σύνταγμα, ^εν παρεβίασε τον δρχον
του, χαΐ ούτως 4| βασιλεία αύτοΰ ^ιγ^λθεν είρη-
νιχη χαι γαληνΐαία, (ΐεθ* 6λας τάς δυσχέρειας,
αΐτινες χατ' άνάγχην άνεφύοντο εν ττ) ίστοριχ^
εξελίζει του Ιθνους, αρτισύστατου χαι ζωηρού
τον χαραχτηρα, ελάχιστα ί' ίτι φέροντος εφό-
δια χοινωνιχης χαι πολιτιχης |ΐ,ελέτης χαΙ
πείρας.

Τ6 συνταγματιχον πολΙτευ(ΐα,ειςτην τηρησιν
του 6ποίου ώρχίζετο δ νέος βασιλεύς, ^εν ητο
παντελώς £γνωστον τοις άρχαίοις Έλλησι,
μαντευθεν χατά το μάλλον και ήττον ύπο των
^ωριχών χοινωνιών, σύμφωνον προς το φυλετι-
χον αυτών πνεύμα, την άποχατάστασιν τουτε-
στι τγίς αρμονίας εν τφ χόσμφ, συνφ«^ά ^έ τφ
πνεύματι τούτφ ^ιατυπωθεν χαι υπό των Δω-
ριέων η ό^ωριζόντων πολιτειο^ιφών της αρχαιό-
τητος. "'Αν 6 Ρωμαίος ιστοριογράφος Τάχιτος
χατε^Ιχασεν αυτό εν τ^ άχμτ) του ρο)μαϊχου
Καισαρισμού, η άποφθεγματιχη αύτοΰ ετυμη-
γορία ίέν ίύναται νά κλονηση τα ύπερ του
πολιτεύματος τούτου επιχειρήματα των προ-
γενέστερων πολιτειογράφων. Άλλ' εν τ^ νεω-
τέρα κοινωνία έμελλε να είπη τό πολίτευμα
τούτο τόν ιστορικόν αύτοΰ λόγον. "Έσχε κατά
πρώτον κοιτίδα την'ΑγγλΙαν, επι τοΰ είάφους
της δποίας επι σειράν αιώνων ερριζοβόλησε καΐ
εκαρποφόρησε, παράσχων τάς μεγίστας τών
υπηρεσιών ε'ις την φυλήν, ήτις ύπό την σχεπην
αύτοΰ ίεσπόζει σήμερον κατάτό μάλλον και ήτ-
τον άπασών σχείόν τών η^^ίρων. Τό πολίτευ-
μα τοΰτο, τυχόν κατά την μεγάλην ίστορικην
κρίσιν τοΰ δεκάτου ογδόου αιώνος άπαραμίλ-
λων ερμηνευτών, οίοι οί περί τόν Μοντε-
«κιον, κατίστη ή £ρχουσα μεν θεωρία εν τγ)
έπιστημΐ[Ι, ε'ν τγ) πράξει ^ε άπέ^ωχε θαυμά-
σιους καρπούς, συν^υασθεντων επι τό αυτό εν ττ,
Ιστορική τών νεωτέρων λαών έργασί^ τ^^ς ευνο-
μίας και της τάξεως, τοΰ ίστορικοΰ δικαίου
και τών αρχών της νεωτέρας ελευθερίας. Άπεχω
κατά την στιγμί)ν ταύτην ν* αναλύσω τά κατά
τό πολίτευμα τοΰτο, τό Ιποιον διέπει τάς
τύχας άπάσης σχείόν της Ευρώπης, εκτός
ενός η ^ύο κρατών/Ο,τι έπιβάλλεταΙ μοι μόνον
νά προσθέσω εινε δτι άμα τη εκκρηξει της ελ-
ληνικής επαναστάσεως, οί αντιπρόσωποι και
ο ι παραστάτα» τοΰ έθνους εν ταις άλλεπαλλη-
λοις άποπείραις συνταγματικής θεσμοθετησεως
τοΰ τόπου, τό συνταγματικόν πολίτευμα της
Αγγλίας εσχον κύριον αυτών κατά τό μ&λ-
λον καΐ ήττον γνώμονα. Ό ύπερ τοΰ συνταγ-
|ΐατικοΰ πολιτεύματος αγών πληροί κατ' εξο-

χήν τάς σελί((ας της πολιτικής ιστορίας της
Νέας Ελλάδος άπό τής εθνικής αυτής απο-
καταστάσεως. Σύνταγμα ητο τό σύνθημα τών
πολεμίων του πρώτου Κυβερνήτου τής Έλλά•
ίος, τοΰ οίκτρώς εν Ναυπλίφ πεσόντος, αλλ*
ει; δν ή ιστορία αναγνωρίζει ήίη, ίτι πρώτος
κατέβαλεν εν Ελλάδι τά θεμέλια τής ευνο-
μίας και τής τάξεως. Σύνταγμα ητο τό σύν-
θημα τών πρωτουργών τής Τρίτης Σεπτεμβρίου,
καθ* ην ηναγκάσθη δ βασιλεύς Όθων, πιεσθείς
εντός τών ανακτόρων αύτοΰ ύπό τοΰ στρατού
και τοΰ λαοΰ τής πρωτευούσης, νά παραχώρη-
ση τοΰτο, αλλά ^ιά νά τό παραβίαση ακολού-
θως, εν άγαθωτάτη περί τής ανάγκης ταύτης
πεποιθήσει. Σ\}ΊτΛ'γ\ί» ητο επι τέλους ή κυρία
αφορμή τής πολιτικής μεταβολής τοΰ "Οκτω-
βρίου, ίΓ ης εξώσθη δ «γαθώτατος εκείνος βα-
σιλεύς, δ άγαπήσας και ύπηρετήσας την Ελ-
λάδα ώς δ είλικρινέστατδΐ' τών Ελλήνων.

Ό βασιλεύς Γεώργιος κατερχόμενος εΙς την
Έλλάία, ε'γίνωσκεν εκ τοΰ προτέρου την συν-
ταγματικην ταύτην θρησκοληψίαν τοΰ έθνους,
παρ* φ έκαλεΐτο νά ηγεμόνευση.

Ή τύχη τοΰ Καποίιστρίου, ή τύχη τοΰ
"Οθωνος, μεθ' δλας τάς έξοχους αυτών άρετάς,
ήσαν άρκοΰντα νουθετήματα ίιά τόν νεαρόν
βασιλέα, άρχοντα ήίη λαοΰ, τό ιστορικόν τοΰ
δποίου παρελθόν ητο άπαράμιλλον. Ό βασιλεύς
Γεώργιος κατενόησεν άπό τής πρώτης στιγμής,
δτι ώφειλε νά σεβασθη τάς συνταγματικάς πε-
ποιθήσεις τών Ελλήνων. Ήγεμών τής λαϊκής
βουλήσεως, έχλεκτός τής εθνικής αντιπροσω-
πείας, ησθάνετο τάς υποχρεώσεις του, ας εύ-
στόχως ίιετύπου ίιά τοΰ γνωστοΰ λογίου
«Ισχύς μου ή αγάπη τοΰ λαοΰ». Κατερχόμενος
εΙς την νέαν πατρίία του, απηύθυνε προς τόν
έλληνικόν λαόν την δμολογίαν τής πολιτικής
αύτοΰ πίστεως και τών άρχων, καθ* ας ύπέσχετο
νά διοίκηση τό έμπιστευθέν εις αυτόν τάς τύ-
χας του ίθνος. Ή νέα θεωρία τής βασιλείας, ή
συνταγματική θεωρίβί, διαπνέει ^ιά τοΰ ιστο-
ρικού εκείνου εγγράφου . Δεν ήρχετο εις
την Ελλάδα ώς απεσταλμένος τής θείας II ρο-
νοίας, Ινα σώση τό κλυ^ωνιζόμενον σκάφος τής
ελληνικής πολιτείας, ήρχετο ύπείκων εΙς τό
έθνικόν πρόσταγμα, με την ευγενή προθυμίαν
νά ένωση την τύχην του μετά τής τών Ελ-
λήνων. Ώμολόγει εν τω έγγράφφ έκείνφ την
άπειρίαν του και έπεχαλειτο την συν^ρομήν
τών Ελλήνων προς τόν μέγαν σκοπον νά κατα-
στήση την νέαν πατρίδα του «πρότυπον βασι-
λείου έντη'Ανατολη». Ούτως άνεγνωρίζετο εν τφ
πρώτφ έπισήμφ έγγράφφ τοΰ βασιλέως Γεωρ-
γίου ή άναγνο)ρισις τής πολιτικής τοΰ τόπβυ,ην
δ εύορκος ήγεμών άείποτε έτίμησε και εσεβάσΟη.
Ή είκοσιπενταετης αύτοΰ βασιλεία εινε άσφα-

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

&23ΤΧ^

17»

λίβτ«τον των βασιλικών υποσχέσεων του (Α«ρ-
τύριον.

Ή ίστορίκ του ^εχάτου «νάτου αιώνος ^ίν
ϊ^ίΐ ίσως, μ,ιτά τον βασιλέα της Ββλγικης Λ«ο-
πάλίον, να ίπι^ιίξι;) συνταγ(λατιχόν βασιλέα
σϋνταγ(ΐατικώτιρον του βασιλέως της Ελλάδος
Γιωργίου. Πικρόχολος της Γ&ρ(Λανίας φιλόσοφος,
ίν τ^ κατά των φιλ&λβυθέρων θισμών άποστρο-
φτί αύτοΒ, ιταρέβαλλε τους νεωτέρους σύνταγμα•
τιχούς βασιλείς προς τους αρχαίους θεούς των
Επικούρειων, εν ηίυπαθεί άπραξί^ ^ιαβιουντας
•ντοις όλυ(ΐ.πΙοις αυτών (/.εγάροις.'Αλλ' άπο του
πολυθρύλητου ^όγριατος τοϋθιέρσου <(& βασιλεύς
βασιλεύει χαι ^εν κυβερν^ι^,δ συνταγ(Λατικός βα-
σιλεύς υποχρεούται να βκτελ^ τία ανώτατα εκεί-
να καθήκοντα, &τινα ωρισεν αΰτφ Ικασταχου
& πολιτικός Χάρτης, ηκιστα ^έ να [Λεριρ.ν^ και
νά έν^ιατρίβιρ περί τα άντικιίΐΑενα καΐ τάς λε-
χτο^χερείας της διοικήσεως. Μεθ' δλας τάς των
πολ£|Αίων της άρχης ταύτης αντιρρήσεις, η συν-
ταγ[ζατικη βασιλεία τοιαύτη δρίζεται ση|Λερον
ύπο των πλείστων πολιτειολόγων. Ούτως η βασι-
λιία διατελεί ανωτέρα τών ί ιαριαχο^ένων πολι-
τικών κθ[Λαάτων,^υνα(ΐένη εκάστοτε νάπαριμβαΐ-
νη προσηκόντως εν ταϊς ύπερτάταις στιγ(Ααϊς βι-
κίων συγκρούσεων. Σπανίως εκ τών βασιλέων τών
κκθ' η(Λάς χρόνων ιζησκησέ τις το ύψηλον τοΰτο
^ιχαίωρια μετά τοσαύτης συνέσεως και ευστο-
χίας, δσον δ βασιλεύς Γεώργιος. Έντευθιν το
από εικοσιπενταετίας άμείωτον αυτού κύρος εν
τοις καθ* ημάς πολιτικοΐς πράγμασιν, εφ* φ ου
σμικρά ν εύγνωμοσύνην οφείλει αύτφ το ελληνι-
κέ ν ϊθνος.

Πόσαι κρίσεις άπεσοβήθησαν εκ της £κρας
ταύτης συνταγματικότητος του βασιλέως Γεωρ-
γίου ! Ό παραβάλλων την ίστορίαν της δυνα-
στείας αυτού προς την του βασιλέως "Όθωνος,
£νευ κόπου θέλει εκτιμήσει το λεπτό ν πνεύμα
και την πολιτικην όζυ^έρκιιαν νεαρού ηγεμόνος,
όστις έχων σύμβουλον του στέμματος εαυτόν
χαι μόνον^ κατώρθωσε νά υπερνίκηση πλείστας
^υσχερε(ας, εκ της φύσεως τών παρ' ημΐν πραγ-
Ι^άτων εκάστοτε άναφυομένας. 'Αληθης βασι-
λεύς, επέβαλεν εις εαυτόν τά καθήκοντα της
επιεικείας και της μακροθυμίας, άτινα εινε αί
χατ* εξοχήν άρεται τών ηγεμόνων. Ό βασιλεύς
Γεώργιος κατ* ού^ενός έμνησικάκησε ποτί πο-
λίτου, ού^ένα κατε^Ιωζε, πάντοτε ^έ έπε^είξα-
το ύπέροχον χαραχτηρος ^ύναμιν, μη αρνηθείς
το χύρος της βασιλικής αυτού υπογραφής εν
πάσι;; περιστάσει. Συνταγματικός ήγεμών, κα-
τέστησεν εαυτόν αληθώς άνεύθυνον, εν τγ) άλη-
(εΐ της λεζεως σημασί^, συμφώνως προς τόν νό-
|ΐον καταλιπών την εύθύνην εκεί δπου ανήκει.
'Εσται τούτο αρά γε η πτέρνα της βασιλικής
αυτού Ιστορίας ; Αμφιβάλλω. Όστις εμελέτη-

σε την πολιτικην ίστορίαν τοδ τόπου χκ'ζά. την
τελευταίαν πεντηκονταετίαν, κεςΐ έσπούίασ•
τους καθ* ημάς πολιτικούς χαρακτήρας, και ε-
νόησε τάς κοινωνικάς συνθηκας και τά πολιτι-
κά πλεονεκτήματα και μειονεκτημο^τα του ίλ-
ληνιχού λαού, θέλει άίιστάχτως εκτιμήσει τάς
άρετάς ταύτας του βασιλέως Γεωργίου, ων έ-
στερημένος οιος^ήποτε ηγεμών, οίας^η^οτε κα-
ταγωγής, ελέφ θεού η βουλησει λαού, θά ητο
ά^ύνατον,κατά τόν ί ημοκρατικόν τούτον αΙώνα,
νά ευδοκίμηση. Ό βασιλεύς Γεώργιος κατενόη-
σε πληρέστατα τούτο άπό τών πρώτων ημερών
της ελεύσεως αυτού εις την Ελλάδα, εντεύθεν
ίέ η αυστηρά και ακριβής τηρησις τών καθη-
κόντων τού συνταγματικού βασιλέως, και η εξ
αύτης επιτυχία.

Τό έλληνικόν γένος, άφ* ης ημέρας απώλεσε
τόν βασιλέα αυτού επί τών επάλξεων τού βυ-
ζαντίου, έπόθησε ίιάίοχον αυτού όρθόίοξον
ηγεμόνα. "Απασα η μακρά ιστορική τραγφ^ία
της ελληνικής δουλείας ητο ακοίμητος πόθος
προς την ελευσιν τού παρακλήτου τούτου μονάρ-
χου. Αι έθνικαι παραδόσεις και τά δημοτικά
^αι»,χτοί εξείήλουν μετά φλογερού πάθους τόν
πόθον τούτον, δστις εμελλεν ήμέραν τινά νά λά-
βη ένσάρκωσιν εν τφ ίιαίόχφ τού βασι-
λέως Γεωργίου, τω Κωνσταντίνφ. Τά έθνη ίέν
τρέφονται μόνον ^ιά τών πορισμάτων της φι-
λοσοφίας και της επιστήμης. Τπάρχουσι μυχι-
ώτερα, άλλ* ευγενέστερα Ισως, αισθήματα, πρό
της εκδηλώσεως τών όποιων οφείλει νάχατα-
πέση ή επηρμένη όφρύς τού φιλοσόφου και τού
σκεπτικού. *Εν τών αισθημάτων τούτων τού ελ-
ληνικού γένους, εις τών προαιωνΙων αυτού πό-
θων, ητο ή ελευσις όρθοάόζον βασιλέως, βστις
έμελλε νά κατασττϊ τό δρατόν σύμβολον της
εθνικής ένότητος. Τπέρ τού ορθοδόξου τούτου
βασιλέως είργάζετο και έταλαιπωρεΐτο εν τη
μακριέ αυτού ^ουλεΐ^ τό έθνος* μετ' αυτού συν-
είέοντο παραδόσεις, προλήψεις, αισθήματα, πό-
θοι* άπ* αυτού έξηρτάτο ή δλοσχερής πλήρωσις
τού ελληνικού Ιδανικού. Και εντεύθεν εξηγείται
ό ενθουσιασμός εκείνος, ό καταλαβών τό ελλη-
νιχόν έθνος, άμα τη γεννήσει όρθοίόξου ^ια^ό-
χου τού ελληνικού θρόνου, καΐ αμα τη ένηλι-
κιώσει αυτού. ^Ηλθεν δ παράκλητος, δ μέλλων
νά φέρη την εύτυχίαν εις τόν λαόν αυτού. Υψη-
λή στιγμή ιστορικής άποκαλύψεωζ, ενώπιον της
σημασίας της δποΐας εις ού^ένα εινε έπιτετραμ-
μενον ν* άί ιαφορήση,νά όλιγωρήση και νά μεμ-
ψιμοιρήση.

Ό μέλλων βασιλεύς της Έλλάί ος,δ ί ιάί οχος
τού Γεωργίου, εινε ή δρατή ένανθρώπησις της
Ιίέας της εθνικής ίνότητος,οία ένεκυμονήθη άπ*

αΙώνων. ^Αναμφιβόλως ^ε τό γεγοναςπτούτο εΐγ

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

180

ΒΖ3ΤΧ ▲

τ• βπονίαιότατον έν τη Ιστοριχγ) ταύτη ί^βρι-
ό^φ ττίς βασιλιίας του Γιωργίου.

•Αλλ' ηθιλον ύπάρξιι άτελης χρονογράφος,
αν παρίλειπον ίν τη «>ςιαγραφΙ()ε τί^ς βασιλικής
ταύτης ιΙκοσιτρβνταΕτηρίίος τα ιτροιλθόντα ά-
γαθ4 έκ τής συνταγριατικης του Γεωργίου ίι-
οιχησεως. Κατο& πρώτον η άτοριικη ενέργεια του
ελληνικού λαοΰ εζείηλώθη κατά το χρονικον
τούτο ίιάστηρ,α εις ραθ(Λθν άιςροσίόκητον. Το
κη^ε|Αθνευτικον εν τη ίιοικησει σύστηρ,α του
βασιλέως "ΟΟωνος ου σριικρον παρεκώλυσ• την
ελευθεραν ενεργειαν των εθνικών ίυνάμεων.
*Αλλ• άπο της νέας βασιλείας αύτης εσχον ε-
λευθερωτέραν κίνησιν, η ^ε επελθούσα ύλικη
άνάπτυξις του τόπου οφείλεται κατ' εξο-
χήν εις την χειραφετησιν ταύτην. Μεθ' δλας
τάς επελθούσας κατά την εικοσιπενταετίαν
ταύτην έθνικάς ^υσχερείας και περιπετεΙας,
σπουίαιόταται ετελέσθησαν πρόοδοι. Πόλεις
ώραΐαι και πολυπληθείς ψκοίομήθησαν, η συγ-
κοινωνία ίιά τε ζηράς και ίιά θαλάσσης άνε-
πτύχθη ουκ ολίγον, η γεωργία, η βιομηχανία,
η {(Απορία τά (ΐεγιστα προήχθησαν κατά τους
τελευταίους τούτους χρόνους ύπο σύστη(Αα ε-
λευθεοας άτο(ΐ.ικής και κοινωνικής ενεργείας,
σπουοαιότατα ^έ ίη|ΛΟσια έργα συνετελέσθη^
«αν και συντελούνται. Δεν Ίσχυριζθ[ΐ.αι, δτι ή
*Ελλάς παρίστησι σηρ,ερον ΕΜοΓ&άο κοινω-
νικής ευημερίας, άλλ* εις ού^ενα εινε επιτετραρ.-
μίνον νά φρονη, βτι η επελθούσα ύλικη πρόο-
δος εινε άναζία προσοχής καΐ εκτιμήσεως. Ό
ξένος & προ εικοσιπενταετίας επισκεφθείς την
Ελλάδα, καΐ έπανακάμπτων σήμερον, δυσχε-
ρώς θίλει τί^ν αναγνωρίσει. Τοιούτο ^ε φαινό-
μενον ελάχισται χώραΐ τής Ευρώπης ίύνανται
νά παρουσιάσωσι. Τά αποτελέσματα ταύτα
τής εθνικής προόδου οφείλονται μεν βεβαίως εΙς
την φιλοτιμίαν και την εργατικότητα του ελ-
ληνικού λάου, άλλ* ου σμικρόν συνετέλεσεν
εΙς την έπίτευξιν αυτών και ή έπί^ρασις τής
ελληνικής διοικήσεως.

Αι αύται πρόοδοι παρατηρούνται και καθ*
δλους τους κλάδους τής πνευματικής εργασίας
και τής δημοσίας διοικήσεως. Ή έκπαί^ευσις
καθ* 6λας αυτής τάς βαθμίδας άνεπτύχθη και
κατά ποιόν και κατά ποσόν. Δεν λέγω βτι εν
τούτφ δυνάμεθα νά συναγωνισθώμεν μετά τών
μάλλον πε?(ολιτισμένων εθνών τής Ευρώπης,
ούχ ήττον ίίν ύστερούμεν αύτών,ού^ε την τε-
λευταίαν κατέχομεν βαθμίδα.

Ή πρωτεύουσα του ελληνικού βασιλείου εΙνε
πράγματι ή πρωτεύουσα τής επιστημονικής και
τής εν γίνει διανοητικής κινήσεως τής ανατο-
λικής Χερσονήσου και τών εγγύς κειμένων χω-
ρών. Σήμερον εΙνε διεσπαρμένοι οι τρόφιμοι
τής ελληνικής επιστήμης απανταχού τής Ανα-

τολής, αί ^έ ύπηρεσίαι, άς προσφέρουσιν ύπερ
τής αναπτύξεως αυτής και μορφώσεως, εινε
κολοσσαιαι. *Η στρατιωτική και ναυτική ^ιορ-
γάνωσις του τόπου βαίνει 6σημέραι προς τά πρό-
σω ίιά αής εφαρμογής τών προσφορωτάτων προς
την φύσιν και την κοινωνικήν κατάστασιν του
τόπου συστημάτων. Ή δικαιοσύνη φέρει την
σφραγίδα και την ενέργεια ν τέλιον πε πολιτισμέ-
νης κοινωνίας.Πλεΐστα νομοθετήματα έψηφίσθη-
σαν κατά την είκοσιπενταετή περίοίον ταύτην,
μαρτυρουντα τό πνεύμα τής ευνομίας, ύφ* ου
ύπηγορεύθησαν ή ίε ψήφισις του ήίη καταρ-
τισθέντος Αστικού Κώ^ικος θέλει πληρώσει κε-
νόν, 6σημέραι έπαισθητόν καθιστάμενον. Πάντα
ταύτα μαρτυρούσι μεγαλοφώνως την πρόοίον
τού τόπου, πρόο^ον γενομένην άνευ πολλών
μέσων, άλλ* υπέρ τής οποίας ειργάσθησαν μετά
ζήλου και πίστεως απασαι αι δυνάμεις τοϋ
έθνους και εκ τών £νω και εκ τών κάτω.

Οί ευάριθμοι τών εκ πεποιθήσεως ή έχ συμ-
φέροντος απαισιόδοξων θρηνολογούσιν ενίοτε
μετά τραγικού πάθους επι τη οικονομική στε-
νοχωρί(|ρ τού τόπου. Εινε αληθές, δτι τά καθ*
ημάς οΙκονομικά ^έν ^ιατελούσιν εις άνθηράν
καθ* ολοκληρίαν κατάστασιν. *Αλλ' επι τούτφ
^έν ευθύνεται ή εσωτερική ^ιοίκησις, βσον αί
εξωτερικά! περιπέτειαι τού τόπου. Τό έλληνι-
κόν βασίλειον ^εν ανήκει εΙς εαυτό μόνον, άλλ*
εις την μεγάλην έλληνικήν ι^έαν, ης τά όρια
εινε απείρως ευρύτερα τών δρίων τού βασιλείου,
οία ετέθησαν ύπό τής διπλωματίας. *Εντεύθεν
αί συνεχείς αυτού υποχρεώσεις προς πραγμά-
τωσιν τών εθνικών πόθων. Συνεπείς τούτου τό
ελεύθερον βασίλειον υπεβλήθη εΙς οικονομικας
θυσίας επανειλημμένως κατά την εικοσιπενταε-
τίαν ταύτην τής βασιλείας τού Γεωργίου. Και
^έν επέτυχε μεν τού επιδιωκομένου σκοπού,
άλλα και τό έθνικόν γόητρον ίιετηρήθη άμείο>-
τον συμφώνως προς τάς παραδόσεις και τάς
προσδοκίας τού ελληνισμού. Ή έπανάστασις
τής Κρήτης άπέτυχεν αλλά τό έθνικόν εν αύτη
φρόνημα μένει άκρά^αντον εν προσ^οκί^ιρ περι-
στάσεων προσφορωτέρων. Ή ^έ προ επταετίας
τελεσθεΐσα προσάρτησις τής Θεσσαλίας και
μέρους τής Ηπείρου εΙς τήνΈλλάία εινε άσπά•
νιος οιωνός κρείττονος επιτυχίας εν τφ μέλλον-
τι. Βεβαίως πολλαί μίχρι τούίε εγένοντο θυ-
σίαι προς πλήρωσιν τών εθνικών πόθων, τό ίέ
έθνος ^έν ε^ρεψεν δσον ε^ει πλήρεις τους καρ-
πούς τών θυσιών τούτων. Άλλ* εν τφ βίφ τών
λαών πρωτοστατούσι κατ* εξοχήν ήθικαΐ ίυ-
νάμεις και Ι^έαι, μη μετρούμεναι ^ιά τού μέ-
τρου τού κοινού συμφέροντος. Προς θεραπείαν
τούτων τό νέον βασίλειον, μεθ* 5λας αυτού τάς
οίκονομικάς ίυσχερείας, υπεβλήθη εις τάς ύψί-
στας τών θυσιών. Εντεύθεν ίΙ-4ϊ κατ* ανάγκην
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ νηΟΟ^Ι^

£ 23ΤΧ ▲

181

ινιλθοΰσβ οΙκονο|Αΐχη ανισορροπία των ίη[λθ-
σίων (ΦΟ^ων χαι έξοίων εν τφ Προϋπολογισμφ
του χράτους. Προς βεραπείαν του παθολογικού
τούτου φαινθ|Λένου ουχί άζιοκαταταφρόνητος
ίΤίλίσΟη εργασία κατά τα τελευταία τκυχκ
ετη, εξ 7\ς προσίοκώνται τα βέλτιστα ιν βρα-
^ά χρόνφ/Ο,τι (ΐόνον απαιτείται στ)(Αερον εινε
τ, Λυβερντιτικη (ΐονιμότης προς ίφαρμογην ίιοι-
χητικοΰ χαι οίχονομιχου συσττίιιι.ατος, ίυναμενου
τίλεοννά αργ) τάς ύφισταρ,ένας ίυσχερείο^ς, να
χροαγάγγϊ 5έ τα 'ήθιχα χαι ύλιχά συ(χφ8ροντα
του ελληνικού λαοΰ, επιίιώκοντος ακαταπαύ-
στως το ε&νικον αύτου εν τφ βΐφ των νεωτέρων
λ«ών (ΐέλλον, &ξιον κατά πάντα των παραίό-
βιων αύτου και τών πλεονεκτη(χάτων.

Πρωτίστως το πρόβλημα τοΰτο εσται το πρό-
βληρια της ίευτέρας είκοσιπενταετηρίίος της
τοσούτον ύιτ* αγαθούς οιωνούς άρζα(Λένης και
;^ωρησάσης βασιλείας του Γεωργίου. Ό προ
ιιχοσιπενταετίας κατά την ημέραν ταύτην άνα-
χηρυχΟεΙς βασιλεύς τών Ελλήνων μέλλων νά
ί:ρτάση το άργνροϋτ της βασιλείας αύτου Ίω-
βιλαΐον, ρίπτων το βλέμμα αύτου προς το
ίιβρρευσαν παρελθόν, ίεν ίύναται η νά κα-
ταληφθώ έζ εύχαριστήσεως έπι τοις τελεσθείσι
χατ* αυτό. Άλλ' δπως το έθνος, ούτε δ βασι-
λεύς «ύτοΰ έπλήρωσεν εισέτι τέλεον την κατά την
ηαίραν εκιίνην δρισθεϊσαν ίστορικήν έντολήν
του. Και *ϊνε μεν σπουίαΤον χρονικον ίιάστη-
Ι^α μια εΙκοσιπενταετία εν τφ βίφ ένος άνθρώ-
χου, άλλ* είνι ελάχιστον χρονικον σημεϊον εν τφ
ίστοριχω βΐψ ένος ?θνους. Ό βασιλεύς Γεώργιος
τούτο έχων ύπ' οψει,ίεν θέλει άποίυσπετήσει νά
συνεχίστί την έντολήν, ην έλαβε προ εικοσιπεν-
ταετίας παρά τών εν Αθήναις συνηγμένων άντι-
ίτροσώπων του απανταχού ελληνικού γένους. Ό
ώριαος ήίη άνήρ ίέν απώλεσε τόν ένθουσιασμον
τών νεανικών αυτού ημερών, δπότε κατήρχετο
ιΐς Έλλάία, κηρύττων εις τον έλληνικον λαόν,
οτι Ισχύν έχει την αγάπη ν αύτου, και ύποσχό-
ρνος, δτι θέλει καταστήσει την νέαν πατρίδα
του πρότυπον βασιλείου εν τη Ανατολή• τάς
ίί επαγγελίας του έχείνας είνε ηίη εισέτι ικα-
νό; νά τελέση εν τη εζαχολουθούση προς πραγ-
ρ-ίτωσιν αυτών έργασί:;:. ΛαΙ'κος βασιλεύς ,
^ερων το χρίσμα τη; έθνιχίίς βουλήσεο)ς και
{■/.λογής, συνετέθη ίι' άρρηκτων δεσμών συγ-
νενείβς και αλληλεγγύης μετά του τόπου. Ή
οίχογένεια, ην έθεμελίωσεν, είνε γνησίως έλλη-
νίχη, χαι μέλλων αρχηγός αυτής τών εθνικών
*αρασόσεων δ Κωνσταντίνος. 'Γπό τοιούτους
ελληνικούς οιωνούς το έθνος θέλει εορτάσει μετά
του βασιλέως του την ειχοσιπενταετηρίία της
«νχβάαβως αύτου εΙς τον θρόνον της Έλλά-
'^ς Ή εθνική άφοσίωσις και αγάπη εΙνε δ χλή-
Ρ»; τών ηγεμόνων, τών εργασθέντων μετ' άφο-

σιώσεως και αγάπης υπέρ τών συμφερόντων τής
πατρίίος των. Ταύτα ίέ κέκτηται ηίη άμερί-
στως δ βασιλεύς τών Ελλήνων Γεώργιος έπι
τη εύτυχεϊ έορτη, ήν θέλει τελέσει μετά σύμ-
παντος του έθνους τής βασιλικής αύτου είκο-
σιπενταετηρίίος.

ΊΟΙ^

ΤΟ ΒΟΤΑΝΙ
ΤΗΣ Α Γ.Α Π Η Σ

(Συνέχεια* ΐ^δι προηγούμενον γύλλον).

ιζ•

Δύο ετη πα^ήλθον ....

Την 1 αύγούστου 187 .. . δ Γιαννιός Κάρα•
νϊκος λαβών το άπολυτήριον αύτου παρά τής
Διοικήσεως του εν Νέα Μιζέλη έίρεύοντος τότε
7ου τάγματος του Πεζικού, ^ιεπορθμεύθη ίιά
του ατμόπλοιου εΙς Ώρεούς και εκείθεν πεζο-
πόρων άφίκετο εΙς το χωρίον την μεσημβρίαν
τής 4 αύγούστου. Έν τφ οίκφ έγνώριζον Οτι
θά ε'πανήρχετο κατά το πρώτον ^εκαπενθήμερον
του Τρυγητού, άλλ* ήγνόουν ακριβώς την ήμέ-
ραν. Ουδείς λοιπόν κατήλθε προς ύποίοχήν
αυτού και δ πρώην στρατιώτης άφίκετο μόνος
εις Γούβας.

Καθ* δίον συνήντησέ τινας γνωστούς χωρι-
κούς έζ άλλων χωρίων, οΐτινες μετά δυσκολίας
ανεγνώρισαν τον υιον του Καρανίκου.Ό νεανίας
είχε γίνη άνήρ• τον ξανθον ϊουλον τής μορφής
είχεν άντικαταστήση μέλας μύσταξ άγκιστρο-
ειίώς ανεστραμμένος, το τολμηρδν βλέμμα τών
οφθαλμών έσκιάζετο υπό του πηλικίου προς το
^εζιόν ους κεκλιμένου.

Ό Γιαννιός παρήλθε την έν μεταξύ τών
αγρών λιθόκτιστον στήλην, ήιις σημειοι το 6-
ριον τών ΓουβώνκαΙ εισέίυσεν εις τάΣτενάίια.
Τοιούτο φέρουσιν όνομα τά προπύλαια ούτως
ειπείν τού χωρίου, τάποτελούμενα εκ κισσοστε-
φών συστάδων μεγάλων πευκών* εύώίη την
πρωιαν, δροσερά την μεσημβρίαν, μυστηριώδη
την έσπέραν, άτινα ήρείπωσε νυν δ αμείλικτος
πέλεκυς τών υλοτόμων και τών ζυλεμπόρων.

Ό πρώτος άνθρωπος, δν συνήντησεν εκεί έχ
τού χωρίου κατερχόμενον,ήτο παις δίηγών τους
βόας εις βοσκήν, είτα ^' δ Μπάρμα Σταμάτης
μεταφέρων ^ιά τού όνου φορτίον χλωρών στε-
λεχών αραβοσίτου προς τροφήν τών κτηνών. Ό
πρώην στρατιώτης ησθάνθη συγκίνησίν τίνα
έπαναβλέπων τον πολιον χωριχόν, μεθ* ού είχε
καΐ μακρινή ν συγγένειαν, και έχαιρέτισε καΐ
ήσπάσθη την χείρα αυτού. Έβάίισαν 5έ δμού
προς το χωρίον ποικίλα ίιαλεγόμενοι.

Παρά τού Μπάρμπα Σταμάτη εμαθεν δ νέο^[^

178

35 23ΤΖ^

τβιτιΐ βΐφ της βασιλιίας του Γεωργίου. Άλλ*
ύπο την άνβτολην του άστίρος της πίστιως οί
χΐνίυνοι ίκάστοτ€ παρ§χά|ΐ.φθησαν. Ό βαβιλιύς
Γιώργιος, λ(Χ.09ας νά τηρήστρ πίστιν βίς το ίλ-
ληνικον Σύντ«γ(ΐα, ίέν παραβίασε τον δρκον
του, χαΐ ούτως 4| βασιλι(α αυτοΰ ^ιηλθεν ειρη-
νική και γαληνΐαΐα, (Αεθ' δλ«ς τάς ίυσχερ«1ας,
αΤτινες κατ* ανάγκην άνεφύοντο εν τη ίστορικτ^
εξελιζεκ του ίθνους, αρτισύστατου και ζωηρού
τον χαρακτήρα, ελάχιστα ί* ίτι φέροντος εφό-
δια κοινωνικής και πολιτικνίς |ΐ.ελέτης χαΐ
ιτιΐρας.

Το συνταγι^ατικον πολΙτευ(ΐα,»Ιςτην τηρησιν
του λτΓοίου ώρκίζετο δ νέος βασιλεύς, ^έν ητο
παντελώς άγνωστον τοϊς άρχαίοις Έλλησι,
ααντευθεν κατά το (λαλλον και ήττον υπό τών
οωρικών κοινωνιών, σύριφωνον προς το φυλετι-
κό ν αυτών 7Ρνιΰ(λα, την άποκατάστασιν τουτέ-
στι τγίς άρ|ΐονίας εν τψ κόσ[χφ, συνφ<^ά ^έ τφ
πνεύματι τούτφ ^ιατυπωθέν και ύπο τών ίω-
ριεων η Αωριζοντων πολιτειο^ιφών της άρχ^αιο-
τητος. *Αν δ Ρωμαίος ιστοριογράφος Τάκιτος
κατε^Ικασεν αυτό εν τ^ άκριτ) του ρο)|Λανκου
Καισαρισ[Λου, η άποφθεγριατικη αυτοΰ έτυ(ΐη-
γορ(α ^έν δύναται νά κλονηση τά υπέρ του
πολιτεύ(ΐατος τούτου ίπιχειρ^ριατα τών προ-
γενέστερων πολιτειογράφων. Άλλ' εν ττ) νεω-
τερ(2Ε κοινων((Μ: ί|ΐ.ελλε νά είπν) το πολίτευρια
τοΰτο τόν ιστορικόν αυτοΰ λόγον. *Εσχβ κατά
πρώτον κοιτίδα την'Αγγλιαν, επι τοΰ είάφους
της δποίας επι σειράν αιώνων έρριζοβόλησε και
εκαρποφέρησε, παράσχων τάς μεγίστας τών
υπηρεσιών εις την φυλην, ήτις υπό την σκεπην
αυτοΰ δεσπόζει σηριιρον κατά το μάλλον και ήτ-
τον άπασών σχείόν τών η^^ίρων. Τό πολίτευ-
μα τοΰτο, τυχόν κατά την μεγάλην ιστορικην
κρίσιν τοΰ δεκάτου όγίόου αιώνος απαράμιλ-
λων ερμηνευτών, οίοι οί περί τόν Μοντε-
«κιον, κατέστη η £ρχουσα μεν θεωρία εν χγ
επιστημ^ι εν τγ) πράξει ^έ άπέ^ωκε θαυμά-
σιους καρπούς, συν^υασθίντων επι τό αυτό εν τ^
ίστορικτ) τών νεωτέρων λαών έργασί^ τ^ίς ευνο-
μίας καΐ της τάξεως, τοΰ Ιστορικοΰ δικαίου
και τών αρχών της νεωτέρας ελευθερίας. Άπεχω
κατά την στιγμήν ταύτην ν* αναλύσω τά κατά
τό πολίτευμα τοΰτο, τό Ιποΐον διέπει τάς
τύχας άπάσης σχείόν της Ευρώπης, εκτός
ενός η ^ύο κρατών/Ο,τι επιβάλλεταΙ μοι μόνον
νά προσθέσω εινε $τι άμα τγ εκκρήξβι της ελ-
ληνικής επαναστάσεως, οι αντιπρόσωποι και
οί παραστάτα» τοΰ έθνους εν ταις άλλεπαλλή-
λοις άποπείραις συνταγμααικης θεσμοθετήσεως
τοΰ τόπου, τό συνταγματικόν πολίτευμα τής
Αγγλίας εσχον κύριον αυτών κατά τό μ&λ-
λον και ήττον γνώμονα. Ό ύπερ του συνταγ-
|ΐατικοΰ πολιτεύματος αγών πληροί κατ* εξο-

χήν τάς σελί((ας της πολιτικής ιστορίας της
Νέας Έλλάίος άπό της εθνικής αύτης απο-
καταστάσεως. Σύνταγμα ητο τό σύνθημα τών
πολεμίων του πρώτου Κυβερνήτου τίς Έλλά•
ίος, τοΰ οίκτρώς εν Ναυπλίφ πεσόντος, αλλ*
εις δν η ιστορία αναγνωρίζει ηίη, ίτι πρώτος
κατέβαλεν εν Ελλάδι τά θεμέλια της ευνο-
μίας και της τάξεως. Σύνταγμα ητο τό σύν-
θημα τών πρωτουργών τί ς Τρίτης Σεπτεμβρίου,
καθ* ην ηναγκάσθη 6 βασιλεύς *Όθων, πιεσθείς
εντός τών ανακτόρων αύτοΰ ύπό τοΰ στρατοΰ
και τοΰ λαοΰ της πρωτευούσης, νά παραχώρη-
ση τοΰτο, άλλα ^ιά νά τό παραβίαση ακολού-
θως, εν άγαθωτάτη περί της ανάγκης ταύτης
πεποιθήσει. Σ\)ΊτΛ'γ\ί» ητο επι τέλους η κυρία
αφορμή της πολιτικής μεταβολής τοΰ "Οκτω-
βρίου, ίΓ ης έξώσθη δ «γαθώτατος εκείνος βα-
σιλεύς, δ άγαπήσας και ύπηρετησας την Ελ-
λάδα ως δ ειλικρινέστατη τών Ελλήνων.

Ό βασιλεύς Γεώργιος κατερχόμενος εΙς την
Έλλάία, έγίνωτκεν εκ τοΰ προτέρου την συν-
ταγματικην ταύτην θρησκοληψίαν τοΰ έθνους,
παρ* φ έκαλεϊτο νά ηγεμόνευση.

Ή τύχη τοΰ Καποίιστρίου, η τύχη τοΰ
"Οθωνος, μεθ* δλας τάς έξοχους αυτών άρετάς,
ήσαν άρκοΰντα νουθετήματα ίιά τόν νεαρόν
βασιλέα, άρχοντα ηίη λαοΰ, τό ιστορικόν τοΰ
όποιου παρελθόν ητο άπαράμιλλον. Ό βασιλεύς
Γεώργιος κατενόησεν άπό της πρώτης στιγμής,
δτι ώφειλε νά σεβασθη τάς συνταγματικάς πε-
ποιθήσεις τών Ελλήνων. Ήγεμών της λαϊκί^ς
βουλήσεως, εκλεκτός της εθνικής αντιπροσω-
πείας, ησθάνετο τάς υποχρεώσεις του, άς εύ-
στόχως ίιετύπου ίιά τοΰ γνωστού λογίου
αΊσχύς μου η αγάπη τοΰλαοΰι>. Κατερχόμενος
εις την νέαν πατρίδα του, απηύθυνε προς τόν
έλληνικόν λαόν την δμολογίαν της πολιτικής
αύτοΰ πίστεως και τών αρχών, καθ* άς ύπέσχετο
νά διοίκηση τό έμπιστευθέν εις αυτόν τάς τύ-
χας του ίθνος. Ή νέα θεωρία τής βασιλείας, η
συνταγματική θεωρία, διαπνέει ^ιά τοΰ ιστο-
ρικοΰ εκείνου εγγράφου . Δεν ηρχετο εις
την Έλλάία ώς απεσταλμένος της θείας Προ-
νοίας, Ινα σώση τό κλυ&ωνιζόμενον σκάφος τ^ς
ελληνικής πολιτείας, ηρχετο ύπείκων εις τό
έθνικόν πρόσταγμα, με την ευγενή προθυμίαν
νά ένωση τί^ν τύχην του μετά τής τών Ελ-
λήνων. Ώμολόγει εν τφ έγγράφφ έκείνφ την
άπειρίαν του και έπεκαλειτο την συν^ρομήν
τών Ελλήνων προς τόν μέγαν σκοπον νά κατα-
στήση την νέαν πατρίδα του «πρότυπον βασι-
λείου εν τη'Ανατολη». Ούτως άνεγνωρίζετο εν τψ
πρώτφ έπισήμφ έγγράφφ τοΰ βασιλέως Γεωρ-
γίου ή άναγνο)ρισις τής πολιτικής τοΰ τόπβυ,ην
& ευορκος ήγεμών άείποτε έτίμησε και έσεβάσθη.
Ή εικοσιπενταετης αύτοΰ βασιλεία εινε άσφα-

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

&23ΤΧ^

17»

λέοτκτον των βκσιλικών ύτ^οσχέσιών του ριαρ-
τί^ιον.

Ή ιστορίκ του ^(χίτου ίνάτου αιώνος ^ίν
Ιχιι Ισως, [λετά τον βασιλέα της Βελγικής Λ€0-
«όλίον, νά ΐπι^ιίζι;) συνταγ^χατιχόν βασιλέα
Φυντ«γ|Αατιχώτιρον του βασιλέως της Ελλάδος
Ρλωργέου. Πικρόχολος της Γ(ρ(λανίας φιλόσοφος,
£^ τγ) χατά των φιλιλΕυθέρων θισμών άποστρο-
^7) αυτοο, παρέβαλλι τους νιωτέρους σύνταγμα•
τιχούς βασιλΕίς προς τους αρχαίους θιούς των
Έπιχουρείων, έν η^υπαθιΤ άπραζί^χ^ ^ιαβιούντας
•ν τοις ολυ|ΑπΙοις αυτών (χεγάροις/Αλλ* άποτοΰ
•ΛολυΟρυλήτου ί όγριατος τοΰθιέρσου «δ βασιλεύς
βασιλεύει χαι ίιν χυβερν^ι^,δ συνταγ(ΐ.ατιχός βα•
σιλεύς υποχρεούται νά έχτελ^ τα ανώτατα €*χεΐ-
να χαθηκοντα, άτινα ωρισεν αΰτψ εχασταχού
6 πολιτιχός Χάρτης, ήχιστα ίέ νάριεριριν^ χαι
νά έν^ιατρίβιρ περί τα άντικε{[Αενα χαΐ τάς λε-
7ΓΤ0(χ.4ρεΙας της ^ιοιχι^σεως. Μεθ* δλας τάς των
^ολΕ|Αίων της «ρχνίς ταύτης αντιρρήσεις, η συν-
ταγ|Αατιχη βασιλεία τοιαύτη δρίζεται σή(Λ»ρον
ύπο τών πλείστων πολιτειολόγων.Ουτως η βασι-
λ(ία διατελεί ανωτέρα τών ί ιαριαχο^ένων πολι-
τιχών χθ|Λ(Λάτων,^υνα|ΐένηέκάστοτε νάπαρε|χ.βα(••
νιρ προσηκόντως εν ταις ύπερτάταις στιγ(ΑαΤς βί-
αιων συγκρούσεων. Σπανίως έχ τών βασιλέων τών
χαθ* η|χας χρόνων ε'ξησχησέ τις το ύψηλον τβΰτο
^ικαΙω|χ.α (λετά τοσαύτης συνέσεως και ευστο-
χίας, δσον δ βασιλεύς Γεώργιος. Εντεύθεν το
άπο (Ικοσιπενταετίας ά|ΐ.ειωτον αυτού κύρος εν
τοις χαθ* ή(ΐ.άς πολιτιχοΐς πράγριασιν, εφ* φ ου
σμιχραν εύγνω(ΐοσύνην οφείλει αύτφ το έλληνι-
χόν έθνος.

Πόσαι χρίσιις άπεσοβήθησαν εκ της £κρας
ταύτης συνταγματικότητος του βασιλέως Γεωρ-
γίου Ι Ό παραβάλλων την ίστορίαν της ίυνα-
στείας αυτού προς την τού βασιλέως "Όθωνος,
δνευ κόπου θέλει έκτΐ(ΐησει το λ(πτόν πνεύμα
χαι την πολιτικην όξυ^έρχειαν νεαρού ηγεμόνος,
δστκ ^χ<>^^ σύμβουλον τού στέμματος εαυτόν
χαΐ μόνον, χατώρθωσε νά ύπερνικησγ) πλεΐστας
^υσχερε(ας, εκ ττίς φύσεως τών παρ' ημϊν πραγ-
μάτων εκάστοτε άναφυομένας. *Αληθης βασι-
λεύς, έπέβαλεν εις εαυτόν τά χαθη^^οντα της
επιεικείας χαΐ της μακροθυμίας, άτινα εινε αϊ
χατ* έζοχην άρεται τών ηγεμόνων. Ό βασιλεύς
Γβώργιος κατ* ούίενός έμνησικάκησβ ποτέ πο-
λίτου, ού^ένα κατείίωζ(, πάντοτβ ^έ έπε^βίζα-
το ύπέροχον χαρακτήρος ίύναμιν, μη αρνηθείς
το χύρος της βασιλικής αυτού υπογραφής εν
πάσιρ περιστάσει. Συνταγματικός ήγεμών, κα-
τέστησαν εαυτόν αληθώς άνιύθυνον, εν τν) άλη-
011 της λίζεως σημασί^, συμφώνως προς τον νό-
μον χαταλιπών την εύθύνην έχε! $που ανήκει.
"Ετται τούτο αρά γε ή πτέρνα της βασιλικής
αυτού Ιστορίας ; ^Αμφιβάλλω. Όστις έμιλέτη-

σβ την πολιτικην ίστορίαν τον τόπου κατά την
τελευταίαν πεντηκονταετίαν, χ«ςΙ έσπούίασ•
τους καθ* ημάς πολιτικούς χαρακτήρας, και ε-
νόησε τάς κοινωνικάς συνθήκας και τά πολιτι-
κά πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα τού ελ-
ληνικού λαού, θέλει ά^ιστάκτως εκτιμήσει τάς
άρετάς ταύτας τού βασιλέως Γεωργίου, ών ε-
στερημένος οίος^ήποτε ήγεμών, οίας^ήποτε κα-
ταγωγής, έλεφ θεού ή βουλήσει λαού, θά ητο
ά^υνατον,κατά τδν ^ημοκρατικόν τούτον α'ιώνα,
νά ευδοκίμηση. Ό βασιλεύς Γεώργιος κατενόη-
σε πληρέστατα τούτο άπό τών πρώτων ημερών
τής έλεύσεως αυτού εΙς την Ελλάδα, εντεύθεν
^έ ή αυστηρά και ακριβής τήρησις τών καθη-
κόντων τού συνταγματικού βασιλέως, και ή έζ
αυτής επιτυχία.

Το έλληνικόν γένος, άφ' ης ημέρας απώλεσε
τον βασιλέα αυτού έπι τών έπάλζεων τού βυ-
ζαντίου, έπόθησε ίιάίοχον αυτού όρθόίοξον
ηγεμόνα. "Απασα ή μακρλ ιστορική τραγφ^ία
τής ελληνικής ίουλείας ητο ακοίμητος πόθος
προς την ελευσιν τού παρακλήτου τούτου μονάρ-
χου. Αι έθνικαι παραδόσεις καΐ τά δημοτικά
άσματα έξε^ήλουν μετά φλογερού πάθους τον
πόθον τούτον, όστις εμελλεν ήμέραν τινά νά λά-
βττ) ένσάρκωσιν εν τφ ^ια^όχφ τού βασι-
λέως Γεωργίου, τψ Κωνσταντίνφ. Τά έθνη ίέν
τρέφονται μόνον ίιά τών πορισμάτων τής φι-
λοσοφίας και τής επιστήμης. Τπάρχουσι μυχι-
ώτερα, άλλ* ευγενέστερα Ισως, αισθήματα, προ
τής εκδηλώσεως τών δποίων οφείλει νάκατα-
πέση ή επηρμένη όφρύς τού φιλοσόφου και τού
σκεπτικού. *Εν τών αισθημάτων τούτων τού ελ-
ληνικού γένους, εΙς τών προαιωνίων αυτού πό-
θων, ητο ή ελευσις όρβοάόζου βασιλέως, δστις
έμελλε νά κατασττϊ το δρατόν σύμβολον τής
εθνικής ένότητος. Υπέρ τού όρθοίόζου τούτου
βασιλέως ειργάζετο και έταλαιπωρειτο εν τη
μακρ^ αυτού ^ουλεί^ το έθνος* μετ* αυτού συν-
είέοντο παραδόσεις, προλήψεις, αισθήματα, πό-
θοι* άπ' αυτού έξηρτάτο ή ολοσχερής πλήρωσις
τού ελληνικού ιδανικού. Και εντεύθεν έζηγειται
ό ενθουσιασμός εκείνος, δ καταλαβών τό έλλη-
νικόν έθνος, άμα τη γεννήσει ορθοδόξου ^ια^ό-
χου τού ελληνικού θρόνου, καΐ άμα τη ένηλι-
κιώσει αυτού. Ήλθεν ό παράκλητος, δ μέλλων
νά φέρη την εύτυχίαν εις τον λαόν αυτού. Υψη-
λή στιγμή ίστοριχής αποχαλύψεως, ενώπιον τής
σημασίας τής οποίας εις ούίένα εινε έπιτετραμ-
μένον ν* ά^ιαφορήση,νά όλιγωρήση χαΐ νά μεμ-
ψιμοιρήση.

Ό μέλλων βασιλεύς τής Έλλάίος,δ^ιά^οχος

τού Γεωργίου, εινε ή ορατή ένανθρώπησις τής

Ι^έας τής εθνικής ένότητος,οϊα ένεκυμονήθη απ*

αιώνων. ^Αναμφιβόλως ίέ τό γεγονός τούτοτείνε
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

180

Β23ΤΧ

τ• σίΓου^Λΐότβτον εν τυϊ ιστοριχ^ ταύτη ί^ιρι-
έ^φ ττίς βασιλιίας του Γιωργίου.

•Αλλ' ηθιλον ύπάρξίΐ άτβλης χρονογράφος,
αν παρίλειπον ίν τη «κιαγραφ1γ της βασιλικής
ταύτης »Ικοσιπ•νταιτηρΐίος τα ιτροιλθόντα α-
γαθά ικ τής συντ•γ(ΐατικής του Γιωργίου δι-
οικήσεως. Κατά πρώτον η άτο(Αΐχη ενέργεια του
ελληνικού λάου εζείηλώβη κατά το χρονικον
τούτο ίιάστη[ΐ.α εις βαθμον άιςροσίόκητον. Το
κηίε(ΐ.ονευτικον ίν τη διοικήσει σύστηρια του
βασιλέως "Οθωνος ου σ^ιικρον παρεκώλυσε την
ελευθέραν ενέργειαν των εθνικών δυνάμεων.
'Αλλ' άπο της νέας βασιλείας αυτής εσχον έ-
λευθερωτέραν κίνησιν, η ίε επελθούσα ύλικη
ανάπτυζις του τόπου οφείλεται κατ* εξο-
χήν εΙς την χειραφετησιν ταύτην. Μεθ' δλας
τάς επελθούσας κατά την είκοσιπενταετίαν
ταύτην Ιθνικάς δυσχέρειας καΐ περιπετεΙας,
σπουίαιόταται ετελέσθησαν πρόοδοι. Πόλεις
ώραΐαι και πολυπληθείς φκο^θ|χ.ήθησαν, 4) συγ-
κοινωνία ίιά τε ξηράς και ίιά θαλάσσης άνε-
πτύχθη ουκ ολίγον, ή γεωργία, η βιομηχανία,
η εμπορία τα μέγιστα προήχθησαν κατά τους
τελευταίους τούτους χρόνους ύπο σύστημα ε-
λευθέοας ατομικής και κοινωνικής ενεργείας,
σπουοαιότατα ^έ δημόσια έργα συνετελέσθη^
σαν και συντελούνται. Δεν Ισχυρίζομαι, δτι ή
Ελλάς παρίστησι σήμερον ΕΜοΓ&άο κοινω-
νικής ευημερίας, άλλ' εΙς ού^ένα εινε έπιτετραμ-
μένον νά φρονη, βτι η επελθούσα ύλικη πρόο-
δος εινε άναξία προσοχής και εκτιμήσεως. Ό
ξένος & προ Ιικοσιπενταετίας επισκεφθείς την
Ελλάδα, καΐ έπανακάμπτων σήμερον, ίυσχε-
ρώς θέλει την αναγνωρίσει. Τοιούτο ίε φαινό-
μενον έλάχισται χωραι τής Ευρώπης δύνανται
νά παρουσιάσωσι. Τά αποτελέσματα ταύτα
τής εθνικής προόδου οφείλονται μεν βεβαίως εις
την φιλοτιμίαν και την εργατικότητα του ελ-
ληνικού λαοΰ, αλλ* ου σμικρόν συνετέλεσεν
εΙς την έπίτευξιν αυτών και ή επίίρασις τής
ίλληνικής διοικήσεως.

Αϊ αύται πρόοδοι παρατηρούνται και καθ*
(λους τους κλάδους τής πνευματικής εργασίας
και τής δημοσίας διοικήσεως. Ή έκπαίίευσις
καθ* 6λας αυτής τάς βαθμϊίας άνεπτύχθη και
κατά ποιον και κατά ποσόν. Δεν λέγω βτι εν
τούτω δυνάμεθα νά συναγωνισθώμεν μετά των
μάλλον πεπολιτισμένων έθνων τής Ευρώπης,
ούχ ήττον ίίν ύστερούμεν αύτών,ούίέ την τε-
λευταίαν κατέχομεν ρΛ^[ΐ.ίίΛ.

Ή πρωτεύουσα τού ελληνικού βασιλείου εινε
πράγματι ή πρωτεύουσα τής επιστημονικής και
τής εν γένει διανοητικής κινήσεως τής ανατο-
λικής Χερσονήσου και τών εγγύς κειμένων χω-
ρών. Σήμερον εινε διεσπαρμένοι οί τρόφιμοι
τής ελληνικής επιστήμης απανταχού τής Ανα-

τολής, αι ίέ ύπηρεσίαι, ας προσφέρουσιν υπέρ
τής αναπτύξεως αυτής και μορφώσεως, εινε
κολοσσαιαι. Ή στρατιωτική και ναυτική ίιορ-
γάνωσις τού τόπου βαίνει δσημέραι προς τά πρό-
σω ίιά τής εφαρμογής τών προσφορωτάτων προς
την φύσιν και την κοινωνικήν κατάστασιν του
τόπου συστημάτων. Ή δικαιοσύνη φέρει την
σφραγϊία και την ενέργειαν τέλεον πεπολιτισμέ-
νηςκοινωνΙας.Πλεΐστα νομοθετήματα έψηφίσθη-
σαν κατά την είκοσιπενταετή περίοίον ταύτην,
μαρτυρούντα το πνεύμα τής ευνομίας, ύφ' ου
ύπηγορεύθησαν ή ίέ ψήφισις τού ήίη καταρ-
τισθέντος Αστικού Κώίικος θέλει πληρώσει κε-
νόν, 6σημέραι έπαισθητον καθιστάμενον. Πάντα
ταύτα μαρτυρούσι μεγαλοφώνως την πρόοίον
τού τόπου, πρόοίον γενομένην άνευ πολλών
μέσων, άλλ* ύπερ τής ί»ποίας είργάσθησαν μετά
ζήλου και πίστεως άπασαι αι δυνάμεις του
έθνους και εκ τών άνω και εκ τών κάτω.

Οί ευάριθμοι τών εκ πεποιθήσεως ή έχ συμ-
φέροντος απαισιόδοξων θρηνολογύύσιν ενίοτε
μετά τραγικού πάθους επι τη οικονομική στε-
νοχωρί(|^ τού τόπου. Εινε αληθές, δτι τά καθ*
ημάς οικονομικά ίέν ίιατελούσιν εις άνθηράν
καθ* ολοκληρίαν κατάστασιν. Άλλ' επι τούτφ
^έν ευθύνεται ή εσωτερική ^ιοίκησις, ίσον αί
έξωτερικαι περιπέτειαι τού τόπου. Το έλληνι•
κον βασίλειον ίέν ανήκει εΙς έαυτο μόνον, άλλ'
εις την μεγάλην έλληνικήν ι^έαν, ης τά όρια
εινε απείρως ευρύτερα τών δρίων τού βασιλείου,
οια ετέθησαν ύπο τής διπλωματίας. Εντεύθεν
αί συνεχείς αυτού υποχρεώσεις προς πραγμά-
τωσιν τών εθνικών πόθων. Συνεπεί^χ^ τούτου το
ελεύθερον βασίλειον υπεβλήθη εΙς ο'ικονομικάς
θυσίας επανειλημμένως κατά την είκοσιπενταε-
τίαν ταύτην τής βασιλείας τού Γεωργίου. ΚαΙ
ίεν επέτυχε μεν τού επιδιωκομένου σκοπού,
άλλα και το έθνικον γόητρον ίιετηρήθη άμείω«
τον συμφώνως προς τάς παραδόσεις και τάς
προσδοκίας τού ελληνισμού. Ή έπανάστασις
τής Κρήτης άπέτυχεν αλλά το έθνικον εν αύτη
φρόνημα μένει άκρά^αντον εν προσ^οκί^ περι-
στάσεων προσφορωτέρων. Ή ^έ προ επταετίας
τελεσθεισα προσάρτητις τής Θεσσαλίας και
μέρους τής Ηπείρου εις τήνΈλλάία εινε άσπά-
νιος οΙωνος κρείττονος επιτυχίας εν τφ μέλλον-
τι. Βεβαίως πολλαΐ μ^χρι του^ε έγένοντο θυ-
σίαι προς πλήρωσιν τών εθνικών πόθων, το ^έ
έθνος ίέν ε^ρεψεν 6σον είει πλήρεις τους κκρ*
πους τών θυσιών τούτων. Άλλ' εν τφ βίφ τών
λαών πρωτοστατούσι κατ* εξοχήν ήθικαι ίι^•
νάμεις και 'ιίέαι, μη μετρούμεναι ^ιά τού μι*
τρου τού κοινού συμφέροντος. Προς θεραπείαν
τούτων το νέον βασίλειον, μεθ* δλας αυτού τάς
ο'ικονομικάς ^υσχερείας, υπεβλήθη εΙς τάς ύψί•
στας τών θυσιών. Εντεύθεν ίΐτ^ κατ* ανάγκην

£ 23ΤΧ ▲

181

Ε:({λθου<τ« οικονο|Λΐκη ανισορροπία των ί•η(ΐο-
σίων εσόδων και έζο&ων εν τφ Προϋπολογισμέ
τοϋ κράτους. Προς θβραπβίαν του παθολογικού
τούτου φ«ινο|χ.ένου ούχΙ άζιοκατκταφρόνητος
ετελίσθη εργασία κατά τα τελευταία ταΰτα
£ττ), εξ Υ)ς προσίοκώνται τα βέλτιστα ίν βρα*
Χ" χρόνψ.'Ο,τι (Αονον απαιτείται σήμερον εινι
ή Αυβερντϊτικη μονιμότης προς εφαρμογην ίιοι-
χητικοΰ καΐ οικονομικού συστήματος, ίυναμενου
τελεον να &ρη τάς ύφισταμένας ^υσχερείο^ς, να
^τροαγάγΌ ίέ τα ίθικά καΐ υλικά συμφέροντα
του ελληνικού λαού, επιίιώκοντος ακαταπαύ-
στως το εθνικόν αυτού εν τφ βίω των νεωτέρων
λαών μέλλον, &ξιον κατ& πάντα των παραίό-
οεων αυτού καΐ των πλεονεκτημάτων.

Πρωτίστως το πρόβλημα τούτο εσταιτο πρό-
βλημα της ίευτέρας ιΐκοσιπενταβτηρίίος της
τοσούτον ύπ' αγαθούς οιωνούς άρξαμένης και
χωρησάσης βασιλείας τού Γεωργίου. Ό προ
ιίχοσιπενταετίας κατά την ημέραν ταύτην ανα-
κηρυχθείς βασιλεύς των Ελλήνων μέλλων να
ίορτάση το άργυροϋτ της βασιλείας αυτού Ίω-
βιλαΐον, ρίπτων το βλέμμα αυτού προς το
διαρρεύσαν παρελθόν, <^εν δύναται η νά κα-
ταληφθώ) εζ ευχαριστήσεως επι τοϊς τβλισθεϊσι
χατ' αυτό. Άλλ* δπως το έθνος, ούτε 6 βασι-
λεύς αυτού έπλήρωσεν εισέτι τέλεον την κατά την
ηαίραν βκεΐνην δρισθεϊσαν ίστορικήν έντολήν
του. ΚαΙ ιινε μεν σπου^αΐον χρονικον διάστη-
μα μια εικοσιπενταετία εν τφ βίφ ένος ανθρώ-
που, άλλ' είνε ελάχιστον χρονικον σημείον εν τφ
ίστορικφ βΙω ένος έθνους. Ό βασιλεύς Γεώργιος
τούτο έχων υπ* δψει^ίέν θέλει άποίυσπετήσει νά
συνιχίσΥ] την έντολήν, ην έλαβε προ εικοσιπεν-
ταετίας παρά των εν Αθήναις συνηγμένων αντι-
προσώπων τού απανταχού ελληνικού γένους. Ό
ώριμος ηίη άνήρ £έν απώλεσε τον ένθουσιασμον
των νεανικών αυτού ήμερων, δπότε κατήρχετο
Γι; Έλλάία, κηρύττων εις τον έλληνικον λαόν,
δτι Ισχύν έχει την άγάπην αυτού, και υποσχό-
μενος, δτι θέλει καταστήσει την νέαν πατρίδα
του πρότυπον βασιλείου εν τη Ανατολή• τάς
ίί επαγγελίας του έκείνας είνε ήίη εισέτι ικα-
νό; νά τέλεση εν τη έζακολουθούση προς πραγ-
Ι^ιάτωσιν αυτών έργασίίχ:. Λαϊκός βασιλεύς ,
9ίρων το χρίσμα τη; έθνικγίς βουλήσε6)ς και
ί/Λογής, συνετέθη ίι* άρρηκτων δεσμών συγ-
γβνείας καΐ αλληλεγγύης μετά τού τόπου. Ή
οΙκογένεια, ην έθεμελίωσεν, είνε γνησίως έλλη-
νΐίΐή, και μέλλων αρχηγός αυτής τών εθνικών
^αρα^όσεων δ Κωνσταντίνος. Ύπο τοιούτους
ελληνικούς οιωνούς το έθνος θέλει εορτάσει μετά
τού βασιλέως του την είκοσιπενταετηρίία της
κναβάσεως αυτού εΙς τον θρόνον της Έλλά-
Ό: Ή εθνική άφοσίωσις καΐ αγάπη είνε δ κλή-
ρος τών ηγεμόνων^ τών εργασθέντων μετ* άφο-

σιώσεως και αγάπης ύπε ρ τών συμφερόντων τής
πατρίίος των. Ταΰτα ίε κέκτηται ήίη άμερί-
στως 6 βασιλεύς τών Ελλήνων Γεώργιος έπΙ
τη ευτυχεί εορτή, ην θέλει τελέσει μετά σύμ-
παντος τού έθνους τής βασιλικής αυτού εικο-
σιπενταετηρίίος.

^ ι ο Ι »

το ΒΟΤΑΝΙ
ΤΗΣ Α Γ.Α Π Η Σ

(Συνέχεια* ?8ι προηγούμενον γύλλον).

ΙΖ'

Μετ Α $ύο Ιτη.

Δύο ετη παρήλθον ....

Την 1 αύγούστου 187 .. . Ι Γιαννιός Κάρα•
νϊκος λαβών το άπολυτήριον αυτού παρά της
Διοικήσεως τού εν Νέ^ Μιζέλη είρεύοντος τότε
7ου τάγματος τού Πεζικού, ^ιεπορθμεύθη ίιά
τού ατμόπλοιου εις Όρεούς και εκείθεν πεζο-
πόρων άφίκετο εΙς το χωρίον την μεσημβρίαν
της 4 αύγούστου. Έν τφ οικφ έγνώριζον ίτι
θά έπανήρχετο κατά το πρώτον ίεκαπενθήμερον
τού Τρυγητού, αλλ* ήγνόουν ακριβώς την ημέ-
ραν. Ούίεις λοιπόν κατήλθε προς ύποίοχήν
αυτού και 6 πρώην στρατιώτης άφίκετο μόνος
εΙς Γούβας.

Καθ* δίον συνήντησέ τινας γνωστούς χωρι-
κούς έζ άλλων χωρίων, οΐτινες μετά δυσκολίας
ανεγνώρισαν τον υίον τού Καρανίκου.Ό νεανίας
είχε γίνη άνήρ• τον ξανθον Ιουλον της μορφής
ειχεν άντικαταστήση μέλας μύσταξ άγκιστρο-
ειίώς ανεστραμμένος, το τολμηρόν βλέμμα τών
οφθαλμών έσκιάζετο ύπό τού πηλικίου προς το
^εζιόν ους κεκλιμένου.

Ό Γιαννχος παρήλθε την έν μεταξύ τών
αγρών λιθόκτιστον στήλην, ήιις σημειοΐ το {-
ριον τών ΓουβώνκαΙ ε'ισέ^υσεν εις τά Στενάκια.
Τοιούτο φέρουσιν δνομα τά προπύλαια ούτως
ειπείν τού χωρίου, τάποτελούμενα εκ κισσοστε-
φών συστάδων μεγάλων πευκών εύώίη την
πρωιαν, δροσερά την μεσημβρίαν, μυστηριώδη
την έσπέραν, άτινα ήρείπωσε νύν δ αμείλικτος
πέλεκυς τών υλοτόμων και τών ζυλεμπόρων.

Ό πρώτος άνθρωπος, δν συνήντησεν εκεί εκ
τού χωρίου κατερχόμενον,ήτο παις δίηγών τους
βόας εις βοσκήν, είτα ^' δ Μπάρμα Σταμάτης
μεταφέρων ^ιά τού όνου φορτίον χλωρών στε-
λεχών αραβοσίτου προς τροφήν τών κτηνών. Ό
πρώην στρατιώτης ησθάνθη συγκίνησίν τίνα
έπαναβλέπων τον πολιον χωρικόν, μεθ* ου είχε
και μακρινήν συγγένειαν, και έχαιρέτισε και
ήσπάσθη την χεΤρα αυτού. Έβά^ισαν ίε δμού
προς το χωρίον ποικίλα ίιαλεγόμενοι.

Παρά του Μπάρμπα Σταμάτη εμαθεν δ νέ€^[^

1812

823ΤΧ.

χωριχος τά κυριώτατα των ιν τφ χωρίφ συ(Λ-
βάντων κατά την ίατίαν : τΙς ίνυ|χφ€θθτι, τΙς
άπεΟανι, τίς άπίκτη(ϊ€ τίκνβν, τις ί)λθι πρώτος
%\ς την άρτι πιροιτωθεϊσ*ν βΓυγκθ(χιίην του σί-
του, πώς <(ρ«ίν£το 6 αραβόσιτος χαΐ περί των
βοών καΙ περί των ποιμνίων εκάστου.

Έφάνη μεταξύ των ίέν^ρων % πύργος (Α€ τά
λιπτά του τείχη όρθούμενος ίπι του χλοερού
λόφου• και μ,ετ' ολίγον α! ταπειναι στέγαι των
χωρικών οΤκων ερπουσαι παρά τους πό^ας αυ-
τού. ΚαΙ έπειτα τά φαλακρά αλώνια με τας
άψι^ωτάς άχυροκαλύβας των, και δ άκανθωτος
φράκτης περί τον κήπον, και αί τεφραΐ ελαΐαι
πλήρεις άωρων καρπών, καΐ αί αύγουσταΐαι
άπιοι κατάφορτοι, πλήρεις χρυσών άπίων, καΐ
εν μεσχι δίφ δ σωρός τών λίθων, ους ειχον συσ-
σωρεύσει οί χωρικοί προ χρόνων εις ανάθεμα
κατά του άγνωστου κλεπτου.

— Το χωρίο ειν' έρημο, κανίναν ίεν θαυργ,ς
*ς το σπίτι, ειχεν είπ^ δ γέρων καθ* δίόν.

— Όλοι *ς τη βοσκή ναχουνε πάτ^ ; ηρώ-
τησε μειδιών δ πρώην στρατιώτης.

— Αϊμ,' δτι 'μπίτισαν άπ* τάλώνια, πδνε νά
'ξαποστάσουνε και ναυρουν παρηγοριά *ς τά
βότσια, κόβουν και 'λίγη καλαμποκιά, μαζώ-
νουν και κάν'να φασούλι, η κ£ν*να καρύδι
μπαμπάκι δσοι έχουν άλλοι καν'να ξυλαγγ'ρά-
κι γιά δροσιά. Τί νά σου κάνη 6 κοσμάκης ;....

Το χωρίον αληθώς ητο ερημον* αί θύραι τών
οίκων κλεισταΐ. *Ανά τά αλώνια αί όρνιθες περι-
ηρχοντο μετά κακκαρισμών ^αμφίζουσαι το έ-
δαφος, παρά το φρέαρ ύπο τάς σκελετώνεις
πλατάνους χοίροι έκυλίοντο εν τφ βορβόρφ
η^ονικώς γρυλλιζοντες.

Ό Γιαννιός μετά παλμών χο^ράς επισπεύ-
δων το βήμα επάτησε το άσβεστόχριστον κα-
τώφλιον του πατρικού οίκου και ώθησε την θύ-
ραν πιέσας κρυπτόν τινα σύρτην. Ού^ενα εύριν
εντός. Μετά τον εκ του δρόμου και του ηλίου
κάματον δροσερός τις φιλόξενος άηρ περιέβα*
λεν αυτόν ώσεί θωπεία προς τον επανελθόντα.
Ό νέος χωρικός έκάθισεν έπι ξυλίνου χον^ροει-
ίοΰς σκίμπο^ος καΐ έστρεψε περί εαυτόν τό
βλέμμα. Παρελθόντος του πρώτου εκ τών ηλια-
κών άκτίνων θάμβους ίιεκρινεν η^η εν τφ σκι-
όφωτι τά διάφορα αντικείμενα. Όλα ήσαν
γνώριμα, βλα ήσαν 8πως πρό ^ύο ετών πριν
η άπέλθη ε'ις τον στρατόν. Αί κουβέλαι του
σίτου και του αραβοσίτου ε'ις τό βάθος, τά ξη-
ροτύρια ^ιά βρύων ανηρτημένα άπό τών κα-
πνισμένων ίοκών τ^ίς στέγης, αί τσέργαι εις
την γωνίαν συνεσωρευμεναι, τά τράστα εις τον
"^ΐχον, η ποικιλόχρωμος κασσελα τ9)ς μητρός
εκεί. Και αυτό τό μακρός άλβανικόν βπλον, τό
6πλον, ίπερ ε'φερεν άλλοτε φυλάσσων τό ποί*

μνιον έκρεματο μεταξύ τών δρέπανων ^εζιά
της θύρας.

Ό πρώην στρατιώτης αφήρεσε νωθρώς το πη-
λίκιον και άπέμαξε τό κάθι^ρον μετωπον, είτα
ν* εγερθείς βιαίως επλησίασεν εις τόν τοΐχον,
δπου έκρεματο παλαιόν τι τράστον χρησιμευον
ανέκαθεν άντι όψοφυλακίου ^ιά τόν φόβον τών
ποντικών. Έβύθισι μετά σπουδής την χεΤρα
και ανέσυρε μειδιών τεμάχιον άζύμου άρτου
και γωνίαν ξηροτυρίου. Και τότε όρθιος εν μέ-
σφ του ταπεινού οίκου, γευόμενο; του αγροτι-
κού εκείνου αρίστου, όπερ τοσάκις ειχεν ενθυ-
μηθώ μετά πόθου μακράν έκει υπό την σκοπιάν
του φρουρού, δ νέος χωρικός ησθάνθη εν εΐ^ει
γλυκύτατου ^ιγηματος κορυφουμένην, άνεκλά-
λητον την χαράν της επανόίου.

— Αϊ, Γιαννιέ, η^ούσθη έξωθεν η φωνή τού
Μπάρμπα Σταμάτη.

-^ τι προστάζεις, μπάρμπα ; ηρώτησεν δ
χωρικός μαϊσών ετι.

— *Αν θες νά σμίξτ^ς τους 'ίικούς σου, σύρε
κατά τόν Φτεριά. *Ωρα καλή και καλώς ώρισες
άλλη μιά φορά !

Και δ γέρων απήλθε σύρων τόν δνον άνευ
φορτίου.

Ό Γιαννιός ειχεν έπιθυμήστ^ και άλλο τι
πολύ πλέον η τον μέλανα άρτον και τόν ζηρόν
τυρόν τσύ χωρίου, ειχεν έπιθυμήση τό υ^ωρ
της βρύσεως αυτού. Είνε γνωστόν οΤαν στοργήν
τρέφουσιν οί χωρικοί προς τό καλόν ΰ^ωρ. Ζη-
λευτά θεωρούνται τά χωρία τά έχοντα κκλήν
βρύσιν. Και 8ταν ^ε ύπάρχη τοιαύτη εΙς μα-
κράν άπόστασιν,δ αγρότης ^έν διστάζει νά με-
ταβ^ ϊνα πίτρ έκει, άντι νά προτιμήσιρ άλλο τι
προχειρότερον υ^ωρ. Έν τ-^ ^ημώ^ει ποιήσει
ποσάκις ίέν φέρονται κόραι έν πε^ινοΐς τόττοις
νυμφευθεισαι και ποθούσαι μετά δακρύων τό
υ^ωρ τού ορεινού αυτών χωρίου ;

Ήμεΐς οι κάτοικοι τών πόλεων είμεθα εκλε-
κτικοί περί την τροφήν και πίνομεν αδιακρίτως
τό πρώτον τυχόν υ^ωρ* δ πολύς αγροτικός
πληθυσμός της Έλλάίος τρώγει τό προστυχόν,
άλλ* ^χει άπίστευτον πολλάκις λεπτότητα
περί την έκλογήν καΐ έκτίμησιν τού ύδατος,
8περ πίνει. Άναμφιρρήστως ϋ τών Ελλήνων
τό έθνικόν ποτόν οέν εΙνε ού^' δ οίνος, ού^ε τό
οινόπνευμα, άλλα τό υ^ωρ και μόνον τό υ^ωρ.

Τό ΰίωρ τών Γουβών είνε περιλάλητον άνά
την έπαρχίαν πάσαν ίιά την ^ιαύγειαν, την
δροσερότητα και τάς ύγιεινάς αυτού Ι^ιβτητας.
Κατέρχεται άπό τού βουνού της Καρβουναριας
ίιά τών πετρωδών κλιτύων, £ς ουδέποτε θερ-
μαίνει ηλιακή άκτίς. Έκτισαν έκει μικράν
βρύσιν καΐ άντι κρουνού ένέπηξαν κάννην καρα-
βίνας, ην φράττουσι ίιά στυπίου η τετυλιγμέ-

νων φύλλων. Άλλ' δ κροιι^^ ^έν κλείεται

Οϊ9ϊΐϊζθοΐΙ)γν^:ιν

^^

£:23ΤΙ^

183

χζλώς χαι το ΰ^ωρ ^έει διαρκώς ύγραΐνον το
Ιίαφος χ«1 αποτελούν (Αίκροσκοπικον ^ύακα, εν
φ 9^(τώσκ κόβσυφοι χαΐ σεισοπυγίι^ες και ψυ-
χχΐ και ^αέλιτσαι. Περί την βρύσιν άναρρι-
χώνται κ(σσο(| άγράριπελαι^ άκρόβχτοι, και
φύονται κατά τοις σχισ|Αάς βρύα καΐ πολυ-

Ό Γιαννιός βκόλληβτεν επΙ τοΰ κρουνού τα
χείλη άπλήστως και επιε ίις και τρις διακό-
πτων επι |Αΐκρον την πόσιν δπως άναπνεύστρ.

— Αθάνατο νερό, έψιθύρισεν άπθ(ΐ.άσσων ίια
της χ^^ρος τον βεβρεγαίνονρ,ύστακα.

'Γπίρ την βρύσιν του χωρίου επι της κλιτύος
του βουνού κείται δ ναίσκος της Άγιας Παρα-
σκευής λευκάζων (χεταζύ των θά[Λνων και των
ίέν^ρων. Ό χωρικός άνέτεινε το βλέ[Λ|λα :

— Πα να κάνω κ' ενα σταυρό 'ς τη χάρι
της, εσυλλογίσΟη.

Άνηλβε γοργώς την ολισθηράν άτραπόν, ώ-
θησε την ταπεινην θύρχν και εΙσήλΟ* κύπτων
και εύλαβώς σταυροκοπούριενος. Το εσωτερικον
του ναίσκου ητο πενιχρότατον, εν εκπληκτικγ)
ί' αντιθέσει προς τάς έπι των τοίχων κεκολ-
λη|Αένας χαρτίνας αγιογραφίας, τά βάναυσα
ληροπηγια, τα θολά κονιορτώίη κανίηλια, ε-
ρυθρον ρ,εταζωτον παραπ8τασ(Λα (Λετά χρυσού
σταυρού εκρέρ,ατο προ της πύλης του ίερου, και
άργυρουν ποτηριον της θείας |Αεταληψ*ως ε-
λα|λπεν επι της λιθίνης Άγιας Τραπέζης. Έπι
ττι εισό^φ του χωρικού Ικτις έκρύβη όπισθεν
τη; εΙκόνος του αγίου Γεωργίου, άλλ' ή επι του
κανίηλίου αράχνη ίεν άφηκε την {χεγάλην
(χυϊαν ήτις έβό(Λβει συλληφθείσα εν τφ ^ικτύφ,
ούί* οί σάρακες έπαυσαν τον (Λονότονον αυτών
τριγμ,ον εντός των ζύλων του ί*ρου.

Ό χω:ικος άκροποίητει βασίζων ησπάσθη
τάς τεσσάρας πέντε εΙκόνας και έξηλθεν όπισθο-
χωρών και σταυροκοπούμ,ενος. Δίχως νά χατελ-
θτ) πάλιν προς το χωρίον είσεχώρησεν εις το
ύπερκεΙ{ΐ.ενον ίάσος ίια λαβυρινθώίους ατραπού
ητις έφερε πέραν εις τον Φ'^εριαν, δπου κατά
τον Μ'πάρ[λπα Στα(Λάτην ήσαν 6 πατήρ, η (Αη-
τηρ, Τσως καΐ δ άίελφος Φωκίων, δ προ ριηνών
τίνων (Λολις νυριφευθείς εν τφ χωρίω και άπο-
χωρήσας του πατρικού οίκου.

*Όντως υπό σκιάν (ΐονηρους έλαίας, εν (ΐέσφ
του άγρρυ, εκάθηντο δ γέρων Καρανίχος, ή κυ-
ρά βάσσω, & Φωκίων καί τις νέα χωρική ωχρά
XXI άχαρις. Ή κχινουργης αύτη; περιβολή και
οί περί τον τράχηλον και τό (Λετωπον άργυροι
χόσριοι ε|Ααρτύρουν δτι ητο νεόνυ(Λφος. Και ητο
«'^τη ή Άγγέλω του Νικολού, σύζυγος του
Φωκίωνος.

Έπι της άνθρακιας, ήτις άνέίι^ε λευκόν
χχπνόν, κώνοι αραβοσίτου κίτρινοι, στιλπνοί ώς
4 ηλεκτρος, έψήνοντο πληρουντες ορεκτικής

όσ{Αής τον αέρα. Και 6 μεν Καρανΐκος εστρι•

Σ εν αυτούς ^ιηνεκώς πτύων τους ίακτύλους, δ
ε Φωκίων έγρύλλιζεν επι των χορδών αυτο-
σχεδίου λύρας• εκ των γυναικών ή (λέν πενθερά
ενηθεν, ή ίί νύ|Αφη ερραπτε μάλλινον σάκκον
ίιά την προσεχή συγκομιίήν του αραβοσίτου.

Ό αγρός ούτος ητο ώς εχ τής θέσεως και
τής ποιόίτνιτος τής γης όψιμος και οί αραβόσι-
τοι προέβαλλον θαλερούς ετι τους ογκώδεις
κώνους και ε'^σειον ύψηλάς τάς μηπω άποκοπεί-
σας θυσσανωτάς κορυφάς.

Πρώτη ή Άγγέλω είίε τον Γιαννιον πέραν
εΙς τό £λλο £κρον του άγρου.

— Ένας στρατιώτης, είπε καρφώνουσα την
βελόνην.

— Ό Γιαννιός Ι ε'φώνησεν ή μήτηρ έρυθριά-
σασα εκ της αιφνίδιας χαράς.

Μεθ' βλον τό βάρος του σώματος αυτής ί-
σπευσεν εις προϋπάντησιν του υίοΰ προσκρούου-
σα έπι των αραβοσίτων, εμπλεκόμενη εις τους
κατά γής έρποντας κλώνας των κολοκυνθών.
Ό πατήρ καΐ δ αδελφός ήκολούθησαν βραίύ-
τερον βαίνοντες και εΐπετο τελευταία μετά
περιεργίας άμα και συστολής ή νύμφη, κρατού-
σα τον σάκκον εν τ^ αγκάλη.

Και ηχηρά φιλήματα και περιπτύζιΐς κο4ι
δάκρυα ευτυχίας καί έπιφωνήσεις :

— Καλώς μοίς ήρθες !

— Καλώς ματασμίζαμε !

— Άρε, συ έγίνηχες άντρας ! φτου ν& μη
βασκαθης.

— "Ετσι 'ξαφνικά νάρθης; Γι' αυτό Ιπαιζε
τό 'μάτι μου εψές.

Ή Άγγίλω τέλος έτόλμητε νά προβη χαΐ
να τείνη ά^εζίως την χείρα :

— Καλώς ώρισες ! εψέλλισεν.

— Ή νύφη μας, ειπεν ή μήτηρ ^ΐίουσα
περιττην £λλως έξήγησιν προς τον Γιαννιον.

Έπανήλθον πάντες εις την προτέραν θέσιν
υπό την έλαίαν. Ό Γιαννιός είχε νυν διαρκώς
τόν λόγον αφηγούμενος τλ κατά τόν στρατιω•
τικόν αύτου βίον, ^ί^ων άπάντησιν εις παν-
τοίας παραδόξους ή μωράς ερωτήσεις περί τής
εν ταΐς πόλεσι ζωής. Και κατεβρόχθιζε κώνους
αραβοσίτου φιλοστόργως παρασκευαζόμενους υπό
του πατρός και έπνίγετο μασσών και δμιλών
εν ταύτφ. Οί ^ε λοιποί προσέβλεπον αυτόν
σταυρουντες τάς χβίρας.

Ή μορφή τής μητρός ή πλαδαρά ήκτινοβό-
λει εξ ευτυχίας, υπό τόν λευκόν μύστακα του
Καρανίκου ^ιεγράφετο ήρεμον μειδίαμα, ή ίε
Άγγέλω έταπείνου και ήνώρθου τους κιτρίνους
οφθαλμούς μηχανικώς, ώς νά μη ένόει περί τίνος
επρόκειτο. Μόνος δ Φωκίων έφαίνετο σύνοφρυς
και έθώπευε τόν πώγωνα. Πάντοτε είχε κρυ-

184

£ΙΖ3Τυ^

φόν, τον άγαιτητον της (Αητρός, νυν ί* επΙ τ^
εγχαρ^Ιφ αξζιώσΐι η ζηλοτυινία «υτη ΰπιζε-
χαίιτο.

Έ(Α6ΐναν ίν τφ άγρφ ρ.ίχρι της ίξίλης κ«1
θλ έμεναν ετι βρα^ύτερον, άλλ' ή κυρά Βάνσω
ηγίρθη λέγουσα :

— Π«|Λε χ«ι πήρε νά βρα^υάση. Δεν Γχουρ.ε
(λαγε(ρε(Α(Αενα τίποτε. Πώς θλ κάνου(Αε του
Γιαννιού τά κ«λωσωρ((Τ{ΐατα ; . • . Σηχω νύφη Ι

Έν τψ χωρίφ ^ιείόθη η εΐ^ησις δτι 6 Γιαν-
νιός άφίχετο χαι πάντες εσπευίον νά χαιριτίσω-
σιν αύτον χαθηρ•ενον παρά την θυραν του οΐχου.
Ή (ΐήτηρ έτεινε το παγούριον της ρακής εις
τους επκσχέπτας, τ) νύ(Α^ παρεσχεύαζε χυλόν
^ιά τηγανίτας. Ένύχτωσε χαι η χίνησις χαΐ η
ευθυμία εξηχολούθησε προ του οΙχου του γέ-
ροντος ΚαρανΙχου.

Ότε η *Αγγέλω προσέφερεν εν πηλίνφ πι-
ναχίφ τάς θερμάς χαΐ μελιρρύτους τηγανίτας,δ
Γιαννιός το πρώτον εμνησθη, της Άθιγγανίίος.

Ούί* ίχνος απέμεινε πλέον έχ του προς αυ-
τήν έρωτος, πολλάχις ίε έγέλασε μετά συστρα-
τιωτών ύπο την έπΐ^ραατιν του οίνου αφηγηθείς
τλς περιπέτειας των μετά τής χάρης του σι-
δηρουργού σχέσεων του, χαΐ φχτειρε νυν εαυτόν
επι ττ) τότε άπλότητι χαΐ εύπιστ1ί|ε. Μετά ίι-
ετή στρατιωτικην ζωήν, ούί* εις μαγείας, ούί'
εΙς φίλτρα έπίστευε πλέον. 'Ι^σθάνετο 6μως χνι-
σμούς ακαταμάχητου περιεργίας, έπεθύμει σφό-
δρα να μάΟτ) τ{ άπέγινεν έκτοτε η Άθιγγανίς,
που ητο νυν. Και ετυρα^ίνειτο μη εύρίσχων τρό-
πον θπως άποτεΐντρ τοιαύτην ερώτησιν.

Τέλος δτε πάντες άπήλθον και η μήτηρ
ηπλου τ&ς τσέργας βπως κατακλιθώσιν, 6 Γιαν-
νιός ίεν άντέσχε πλέον :

— Αλήθεια, μάνα, τί γίνεται 6 Γυφτοκά-
βουρας, που είχε φκιάση του ΦωκΙου το τσι-
κοΰρι ; . . .

— Μήτε τόν ματάει^α πλειά αφ* δντας έ-
φυγες, μήτε ματάκουσα γιά ίαΰτον. θά 'πηγε
πάλι πέρα *ς το τούρκικο κατά πώς φαίνεται,
μιά και τόν είιωξ' άπ' το καλύβι 2> Καράμ-
πελας.

Και 6 Γιαννιός μαθών δτι ή ΆθιγγανΙς ίεν
ητο πλέον έν τφ παρακειμένφ χωρίφ, άλλ' δτι
εφυγεν, εφυγεν εις την άντίπεραν άκτήν, ησθάν-
θη Αρρητον άνακούφισιν. Και ητο αυτός Ι όμό-
σας £λλοτε άγάπην αΐωνίαν εις την έν ταις
άγκάλαις αύτου ό^υρομένην κόρην Ι

Τοιούτοι είμεθα οί £ν^ρες, άλλα και τής
Είίας αι θυγατέρες είνε άξιαι ημών. Έν ταϊς
έρωτικαΐς συναλλαγαΐς ί {^ομεν δρκους καΐ λαμ-
βάνομεν δάκρυα — εινε κίβ^ηλοι οί δρκοι και
είνε πλαστά τά ίάκρυα

*Δπατώμεν και άπατώμεθα ! . • . •
["Ενιιαι σννέχϋα]

Γεοργιοζ Δροζικης

ο ΝΕΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΠΡ

[Συνέχεια χ«\ τέλ•ς* ί!Κε προηγούμενον νύ)Λ•ν].

Κατλ τό φθινόπωρον του 1863 ανεφύη το
επεισό^ιον του Σλέσβιχ— Όλστάϊν, τό εν ε'τει
1864 απόληξαν εις πόλεμον. Έν ΓερμανΙφ τότε
τό έθνος σχεδόν όλόκληρον και αί πλεΐσται των
κυβερνήσεων έκηρύχθησαν κατά του Πρώσσου
πρωθυπουργού και υπέρ του ^ουκός Φριοερίκου
του Σλέβιχ — Όλστάϊν Σονίερβούργου, Αύγου-
στεμβούργου, δστις ύπό τό όνομα Φρι^ερΐκος θ'
ίιεξείΐκει τά παρά τόν Έλβαν ίουκάτα.

Ποία ύπήρξεν ή ενέργεια του πρίγκιπος Φρι-
^ερίκου Γουλιέλμου κατά τήν ταραχώδη έχεί-
νην περίο^ον ; Τούτο μόνον δυνάμεθα νά εϊπω-
μεν δτι, αν 6 εξάδελφος του Φρι^ερΐκος Κάρο«
λος ίιωρίσθη αρχηγός τών πρωσσικών στρα-
τευμάτων, εις αυτόν ουδεμία ανετέθη ανωτέρα
^ιοίχησις. Προσκολληθείς εις τό έπιτελεΐον του
στρατάρχου Βράγγελ αρχιστρατήγου τών «υ-
στροπρωσσικών δυνάμεων, είχε νά έκπληρώσρ
άποστβλήν μάλλον διπλωματική ν ή στρατιω-
τικην. Επρόκειτο νά κατευνάση τάς φιλερι^ας
διαθέσεις, αΐτινες ενίοτε άπέληγον εΙς ρήζεις
και νά έζαλείψη πάσαν άφορμην ψυχρότητος
έν τ^ ανωτέρα του συνηνωμένου στρατού διοι-
κήσει.

Ή συμβιβαστική αβτη αποστολή ητο τά μέ-
γιστα ίυσχερής- και δμως δ πρίγκιψ ηύίοχίμη-
σεν έν αύτη και ίεν περιέστη εις την ανάγκην
νά ποιήσηται χρήσιν τής άπονεμηθείσης αύτφ
πληρεζουσιότητος, ίι* ης εξουσιοίοτεϊτο εν α-
νάγκη ν* άναλάβτρ αυτός την άνωτάτην άρχη-
γΐαν. Διά τούτο τό δημόσιον ουκ όλΙγον έςε*
πλάγη μετά την άλωσιν α ου Δύππελ και κατά
την ^ιάρκειαν τής έν Λον^Ινφ συν^ιασκέψεως
βλέπον τόν πρίγκιπα τόν παράσχοντα τόσον
λαμπρά δείγματα τής ικανότητος του άποσυ-
ρόμενον μετά τής οικογενείας του εις ΈλβετΙαν
δπου ^ιέμεινε μέχρι του μέσου του χειμώνος,
παρακολουθών ώς εντελώς αμερόληπτος θεατής
τό έν άπουσίί*: του έκτυλισσόμενον πολίτιχόν
και στρατιωτικόν ^ράμα.

Τό έτος 1865 κατηναλώθη δλόκληρον εΙς
τάς εκ του συμφέροντος προερχομένας αντιζη-
λίας μεταζύ Αυστρίας και ΠρωσσΙας ώς προς
τό πολίτευμα τό δποϊον συνέφερε κάλλιβν ν'
άποίοθη εΙς την νεωστι κατακτηθεισαν χώραν,
αν έπρεπε ίηλονότι ν* άποτελεση αυτη κράτος
αύτόνομον ύπό τό σκήπτρον του πρίγκιπος Φρι-
ίερικου ή ώς απλή επαρχία νά προστεθη εις
τό πρωσσικόν στέμμα.

Έκ τών προτέρων ευχερώς ηίύνατό τις ν3ι
προ?*η δτι ζήτημα τόσον φλογερόν έμελλε ν*
άπολήξη εις πόλεμον. Έν αύτη τη βασιλική
οΙκογενε((; τής Πρωσσίας έξείηλώθησαν λίαν

£2Ζ1Τυ^

185

«υχρινως &ντΙΘ«τοι γνώμοΕί ώς προς το ζήτημα
της εΙρήνης η του πολίμου. Το βέβαιον είνβ δτι
άν χατά τον 'Ιούλιον του 1866 το πρωσσιχόν
ίβνος ^ι^λθι βραχιϊαν πιρίοίον αγωνίας, Ι ι^ρίγ-
ίίΐψ ^ιάίοχος και η σύζυγος του ίιηλθον δλον
τον προηγούμενον χειμώνα ύπο το κράτος Ι^υ-
νηράες ανησυχίας, καθότι ^ι*αυτούς επρόκειτο εν
τ^ ληφθησομένη άποφάσει τα πάντα να ίια-
χιν^υνευσωσιν.

Συντρσθάνοντο αμφότεροι δτι ή ίύελλα προ-
<^Άγγιζ•ν, άλλα ίέν ηίύναντο να επεμβώσιν ε-
νεργητικώτερον ε'ις την ύπόθισιν και μειώσωσι
την βάσανον της προσδοκίας. Αύτοι εκιν^ύνευον
ν* άπολέσωσι πολύ πλίον παρ* δ,τι π&ς άλλος
πολίτης,δ,τι ίε κατιϊχον ηπειλεϊτο πολλφ μάλ-
λον 4) η περιουσία παντός οίλλου Ι^ιώτου.

Πλην δτε 6 πόλεμος εξερράγη και ^ιεκυβεύ-
ετο το βασίλειον και ερρίφθη δ κύβος περκ του
μεγαλείου η της καταστροφής αύτου, δ πρίγκιψ
^ιά^οχος ύπείκων εις τάς μεγαλόφρονας παρα-
δόσεις της οικογενείας του,εσυλλογίσθη μόνον να
εκπληρώσιρ το άτομικον προς την πατρίδα χρέος
ώς πάντες οι Πρωσσοι.

Το έτος 1866 άπαίσιον ίιά τινας βασιλικάς
οΙκογενεΙας της Γερμανίας εσημειώθη ^ιά νέας
προόδου τ^ς Πρωσσίας εν τ^ δ^φ εν ή προ και-
ρού εΐχεν εισέλθει άπο της κατακτήσεως της
Σιλεσίαςκαι του διαμελισμού τ^ς Πολωνίας.

Ό πρίγκιψ ^ιά^οχος έμερίμνησε άμα του πο-
λέμου ληζαντος, να εξασφάλιση εΙς την Πρωσ-
σίαν μετά χ9^ς ύλικτ^ς κατοχής νέων επαρχιών
και την άφοσίωσιν των κατοίκων. ΈπΙ τούτφ
ησχολίίθη προ πάντων περί του (ίτρατου, δτε ίε
συνώ^ευσε τον βασιλέα κατά το πρώτον αύτου
ταξεί^ιον άνά τλς νέας επαρχίας , τά εν-
θουσιώδη αισθήματα, άτινα ένέπνευσεν εΤς τε
τους πολίτας και τά στρατεύματα^ το παράστη-
μα και 6 προσηνής χαρακτηρ του ούκ ολίγον
' συνετέλεσαν εις τον έπιίιωκόμενον σκοπόν. Αί
περιο^ειαι του βασιλέως και αϊ μετέπειτα μετά
την στέψιν αύτου ώς αύτοκράτορος γενόμεναι
υπήρξαν αληθείς ηθικαι κατακτήσεις και συνε-
τέλεσαν εις την κατάκτησιν τών καργιών των
άνθρώπων,ους -ί) τύχη του πολέμου είχεν ηίη κα-
θυποτάξει ύπδ το σκηπτρον αύτου.

Μετά τον πόλεμον του 1870 η άφομοίωσις
τών νέων επαρχιών ητο περίπου γεγονός τετε-
λεσμενον.Εύθύς μετά τ-^ν θριαμβευτικην είσο^ον
τών στρατευμάτων εΙς Βερολινον, δ πρίγκιψ έ-
σπευσε νά επανέλθη εις Άννόβερον,ε^ράςατο ^έ
της ευκαιρίας επίσημου τίνος τελετής δπως έξυ-
μνησιτ^ ^Γ ενθέρμων φράσεων τά πολεμικά έ'ργα
του 10ου σώματος του στρατού, συντελέσαντος
^ιά του ηρωί'σμοΰ αύτου ε'ις τον θρίαμβον της
κοινής πατρίδος.

Ού μόνον ί' εν Γερμανί^ άλλα χαΐ Ιν τφ έ-

ξωτερικώ έξετιμηθησαν αϊ άτομικαι άρετχι του
ίιαίόχου και επέδρασαν λίαν εύνοΐκώς επί της
πλάστιγγος της πολιτικής, μαρτύριον ίε τούτου
είνε αί μετλ του βασιλέως της Ιταλίας και του
αποθανόντος βασιλέως της Ισπανίας σχέσεις
αύτου.

Την ε'ποχην καθ* ην δ αυτοκράτωρ κατέκει-
το κλινήρης μετά την κατ'αύτου γενομένην ίο-
λοφόνον άπόπειραν, δ πρίγκιψ Φρι^ερΐκος Γου-
λιέλμος αντικατέστησε ίιά πρώτην φοράν τον
πατέρα του εις την έξάσκησιν της υπέρτατης
άρχης. Κατά το βραχύ τοΰτο ίιάστημα συνέ-
βησαν πολιτί)^ γεγονότα λίαν σοβαρά• άρκειν'
άναφέρωρ.εν εκ τούτων το συνέδριο ν του Βερο-
λίνου.

Ό πρίγκιψ εν ονόματι του αύτοκράτορος εσχε
την τιμήν νά ϊίη περί αύτον συνηγμένους τούς
αντιπροσώπους τών ευρωπαϊκών δυνάμεων και
νά έκφραση τάς στερεοτύπους εύχάς υπέρ τίίς
εύο^ώσεως τών προσπαθειών αυτών.

Κατ* αυτήν επίσης τή.ν έποχήν δ πρίγκιψ α-
παντών εν ονόματι του αύτοκράτορος εις το άγ-
γελμα ίι*ού δ πάπας Λέων ΙΓ' συνεχαίρετο τον
Ϊηραιον μονάρχην επί τ^ αναρρώσει του, εγρα-
εν αύτφ επιστολήν,ήτις ^ιηυκόλυνε τάς εν Κισ-
σιγκεν γενομένας πολιτικοικκλησιαστικάς δια-
πραγματεύσεις.

Έκ τών πρώτων πράξεων της *ΑντιβασιλεΙας
ύπηρξεν ή ^ιάλυσις της βουλής. Το μέτρον
τοΰτο παρήγαγεν εΙς πάσας τάς τάξεις της κοι-
νωνίας συγκίνησιν, ήτις και ύστερον έπι μακρόν
ίιετηρήθη. Μόλις συνήλθε το νέον κοινοβουλευ-
τικόν σώμα καΐ πάραυτα έψήφισε νόμον χορη-
γούντα εις τήν κυβέρνησιν εκτακτον έξουσίαν
δπως προστατεύσε ίραστηριώτερον ή κατά το
παρελθόν τάς βάσεις τής κοινωνικής τάξεως, α-
πειλούμενης ε/, τών επαναστατικών επιθέσεων
τών κοινωνιστών.

Το έργον δπιρ άνέλαβεν δ πρίγκιψ δυσχερές
εν πάστ(ΐ έποχ^, καθίστατο τότε ^υσχερέστερον
έκ του δτι άνεπλήρου τον άρχηγον του Κρά-
τους εις περίστασιν καθ* ήν ή ταχίστη άντίλη-
ψις και ή έτοιμότης τής αποφάσεως ήσαν ιδια-
ζόντως άναγαιαι. Ε'ις τάς κρίσιμους στιγμάς ε-
δέησε νοι παράβλεψη τάς Ι^ίας αύτου Ι^έας και
αρχάς ίιά νά περιορισθή στενώς έντος του έοά-
φους τής πολιτικής του βασιλείου καΐ έφαρμόση
δσον η^ύνατο πιστότερον τάς προθέσεις του ή-
γεμόνος,

"Άνευ υπερβολής δυνάμεθα νά εϊπωμεν δτι
εν συνόλφ ή εν Γερμανι^ κοινή γνώμη ανεγνώ-
ρισε τάς ίυσχερείας τοιαύτης αποστολής και
δμοθύμως συνεχάρη τον άναλαβόντα αυτήν σιά
τήν έπιτηίειότητα μεθ* ης έλυσε το πρό-
βληαα.

»ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

186

Σ323Τυ^

Κατά τά τιλιυταϊα ίτη «ί σχεσβις του πρίγ-
κιπος (ΐ•τά του άρχιγρα[Α[ΐ.ατίως παρέσχον
άφορι^ην πολλών σχολίων ιΐς τον τύπον. Κατά
τον Όχτώβριον του 1881, εφη(Λερ(ς τις έγραψε
τά έξης περίπου :

Ή κοινή γνώμη άχΟεται βλέπουσα δτι πο-
λιτικός^ τι κόμιμα προσπαθεί ν* άπθ(Αακρύνγ) τον
ίιάίοχον άπο της πρωτευούσης δπως τον ίζο-
ρίση ύπο την Ιίιότητα του ίιοικητοΰ εις την
έπαρχίαν της Αλσατίας και Λωρραίνης. Μετά
χαράς ίε μανθάνει δτι δ πρίγκηψ αρνείται να
παραίεχθγ) το (ΐέτρον τοΰτο καΐ μόνον λόγοι
•ύσεβάστου συστολής την ε'μπο^ΐζουσι νά εκ-
δήλωση φανερά την επι^οκιμασίαν αυτής επΙ
τής τοσούτον αξιοπρεπούς διαγωγής τής Αυ-
τού 'Τψηλότητος.

Ή επι τούτου άπάντησις του επισήμου τύ-
που ίεν εβράίυνεν, υπήρξε ίε αρκούντως πικρό-
χολος, όύοεις, ελεγεν ή άπάντησις, ε"χων ποιάν
τίνα γνώσιν τής υφισταμένη; πολιτικής κατα-
στάσεως και των εν Ισχύι κανόνων παρά ταΐς
άνωτέραιςκυβερνητικαιςσφαίραιςίύναταινά υπό-
θεση δτι 6 άρχιγραμματεύς ηθελένποτε τολμήσει
νά ύποστηςίξη οχίίιον οίον το αφορών εΙς τον
^ιορισμον τής Αύτου Αυτοκρατορικής Ύψηλότη-
τος του πρίγκηπος ίιαίόχου ώς ίιοικητου τής
Αλσατίας και ΑωρραΙνης άνευ τής εκ των προ-
τέρων συναινέσεως τής Αύτου 'Τψηλότητος. *Ά-
ρα εινε συκοφαντία το παριστ^ν τό τοιούτο
σχέίιον ώς προ'ίον σκευωρίας σχοπον ίχούσης
την άπομάκρυνσιν του ^ια^όχου του θρόνου άπο
τής ί^ρας τής αυτοκρατορικής κυβερνήσεως. Έ-
λαχίστην ίε πολιτική ν σύνεσιν πρέπ«ι νλ εχη
δ φρονών δτι και εάν τοιαύτη τις ύπόθεσις έ-
πραγματοποι&ΐτΟγ δ πρίγκηψ θά ίιήρχετο και
τους ^ώ^εκα μήνας του έτους εν Στρασβούργφ.

Τδ σχέίιον ίίν επραγματοποιήθη ούχι ένεκα
τής άρνήσκως του πρίγκιπος, άλλ* εκ τής ίυσχε-
ρείας περί τδ δρίσαι τά τής δικαιοδοσίας του
κατά τρόπον άνταποκρινόμενον εις τον εξαιρετι-
τδν βαθμδν του ίια^όχου του αυτοκρατορικού
θρόνου, χωρίς νά έξεγερθώσι πλείστα δσα σοβαρά
συνταγματικά ζητήματα. Τδ αληθές ίε είνε δτι
δ άρχιγραμματεύς κατά την περίστασιν ταύτην
ουδέποτε προέβη εις διάβημα τι άνευ τής συ-
ναινέσεως του πρίγκιπος.

Εις την «ύτήν πλάνην ύποπίπτουσι και ο!
ίιατεινόμενοι δτι δ άρχιγραμματεύς άνεμίχθη
αυθαιρέτως εις τδ συνοικέσιον του πρίγκιπος
Γουλιέλμου. Ό πρίγκιψ Βίσμαρχ ύπήρξεν δ πρώ-
τος εις δν μετά τά μέλη τής βασιλικής οικογε-
νείας άνεκοΐνωσαν οι γονείς τής μνηστής τον με-
λετώμενον γάμον επικαλούμενοι την συν^ρομήν
αύτου προς επίλυιιν τών πολιτικών καΐ νομι-
κών ίυσχερειών^ ας τδ συνοικέσιον τούτο συνε•
πήγετο. Ό άρχιγραμματεύς εξεπλήρωσε την

τοιαύτην εντολήν προς άκραν εύαρέσχειαν τής
Αυτού Βασιλικής Τψηλότητος, ήπόρησαν ίέ ούκ
ολίγον οί ενδιαφερόμενοι Ιίόντες δτι δ φιλοπρόο-
δος τύπος ύπεστήριζεν ακριβώς τδ εναντίον.

Είνε ωσαύτως ανακριβές δτι δ άρχιγραμμα-
τεύς άπέσχεν έπΙ προφάσει ασθενείας νά παρευ-
ρέθη εις τάς επι τη εύκαιρί(2( του γάμου τβύτου
τελεσθείσας έορτάς. Καίπερ σοβαρώς αδιάθετων,
έθεώρησε κχθήκόν του νά παρευρέθη και εις την
γαμήλιον τελετήν εν Βάλβεσγερ και κατά την
ύποίοχήν τής νύμφης ίν τοις άναχτόροις του
Βερολίνου.

Τπδ θρησκευτικήν εποψιν, δ πρίγκιψ και ή
σύζυγος του ίέν άποκρύπτουσι την εαυτών προ-
τίμησιν υπέρ του φιλελευθέρου προτεσταντισμοΰ,
εις κληρικούς ^έ ανήκοντας εις την άπόχρωσιν
ταύτην εχουσιν αναθέσει την θρησκευτικήν άνα-
τροφήν τών τέκνων των. Κατά την τελεσθεισαν
εν Βυττεμβέργη εν ετει 1883 τελετή επι τη
συμπληρώσει τής τετάρτης έκατοντα^τηρί^ος
άπο τής γεννήσεως του Λουθήρου, ^ύο δηλώσεις
σημαντικαι ελαβον χώραν, ή προκήρυξις του
αύτοκράτορος και ή άγόρευσις ην δ πρίγκιψ ^ιά-
ίοχος άπήγγειλε μετά την άνάγνωσιν αυτής.
Ή αυτοκρατορική προκήρυζις άφοΰ ανεφερεν €ύ-
φήμω; τάς απείρους ευεργεσίας, ας δ χριστιανι-
κός κόσμος ώφειλεν εις τό Ιργον του Λουθήρου,
επέμεινε περί την άπαρίθμησιν τών καρπών, ους
έμελλε ν* άπ:>φέρη δ πανηγυρισμός τοιαύτης εορ-
τής, οϊτινες ήσαν ή εξέγερσις χαι ή επίρρωσις
τής εύσεβείας εν τη διαμαρτυρόμενη έκκλησίφ,
ή ^ιά^οσις αγνών ηθών εις πάσας τάς τάξεις
και ή άποκατάστασις τής δμονοίας εν τη έκχλη•
αίο^. Ό πρίγκιψ λαβών κατόπιν τον λόγον, είπε
τά εξής:

α Επιτυχής ητο ή Ιίέα του νά συναχθώσιν
εν τη αιθούση ταύτη πάντα ταύτα τά ενθυμή-
ματα τής εποχής τής Μεταρρυθμίσεως, αποτεί-
νω ίε προς τους συλλαβόντας αυτήν μετά τών
συγχαρητηρίων μου χαι τάς εύχάς μου ύπίρ της
επιτυχίας του επιδιωκομένου παρ* αυτών σκο-
πού. Άλλ* εκείνο τδ δποΐον πρέπει πάντοτε νά
ύπομιμνήσχωμιν «Ις τον ήμέτερον λαδν εινε ή
παντοειδής πρόοδος, ης την πραγμάτωσιν ο-
φείλει εις τον άν^ρα, ούτινος τδ δνομα φέρει τδ
οικοδόμημα τούτο. Τίς ίέν θά ένεθυμείτο εις
παρομοίαν περίστασιν δτι δ Μαρτΐνος Λούθηρος
ίιάτής διδασκαλίας χυτού και τών αγώνων
του έγενετο δ πρώτος παιίαγωγδς τής εθνικής
ημών συνειδήσεως ; είθε ή παρούσα εορτή ή
αφιερωμένη εις την μνήμην του νά ένθαρρύνη
ήμας δπως ύπερασπισθώμεν τά εύεργετήμίΐτα
τής Μεταρρυθμίσεως εν τω αύτώ πνεύματι, χαι
μετ3ι του αύτου ζήλου, μεθν^ν δ ιί^υτής

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

1933ΥΧ^

187

ιΐργάσθγ) προς άπόκτησιν αυτών. Εϊθι προ πάν-
των να μ31ς πείση ετι (ΐ,αλλον περί του καθή-
χοντος δπερ εχορικν να τηρώ^Λΐν εΙς την ίίουσαν
πιριωπην την ιύαγγιλικην ημ,ών πίστιν, την
θρησκβυτικηνέλευθερίανκαΐ την άνεξιθρησκεΐαν.
*Δς |χη λησρ,ονώ(Αεν τέλος δτι η ούσΙα καΐ ή
ζωή του προτεσταντ(σ[Αθυ έγκειται ούχΙ εν νε-
χρφ τινι γρά(λ(Αατι η εν (χαταίοις τύποις, άλλ*
ίν ττ) ταπεινή και άκα(ΐ.άτφ αναζητήσει της
χριστιανικής αληθείας. Τπο το κράτος των
αΊσθη[ΐ.άτων τούτων έγκαινίζω τάς έπΙ τγ) (χνή-
μτρ του Λουθήρου τελου|Λένας ταύτας έορτάς εύ-
χέ(ΐ.ενος ειλικρινέστατα δπως συντελέσωσιν αύ-
ται εις την εξέγερσιν της θρησκευτικής συνει-
δήσεως παρά τφ πληθυσ|Λφ τψ πρεσβεύοντι
τον προτεσταντισ|χ.όν καΐ έξορίστ;» ίιά παντός
άπο της ή{χ,ετέρας εν Γερ(ΑανΙγ ευαγγελικής εκ-
κλησίας παν στοιχεΤον οιχονοΐας.»

Την γλώσσαν ταύτην σφόίρα επεκράτησε με-
ρίς τις του τύπου μετά χαράς χαιρετίζουσα
την εκ^ήλωσιν των ηθικών πόθων καΐ των ριυ-
χΐων αΙσθη(Λάτων του επιφανούς άγορητου. Ό
πρίγκηψ ιδιαζόντως προσεπάθησε νά κατάγει-
ξχϊ τάς ωφελείας ας ήρύσθη εκ της μεταρρυ-
θμίσεως του Λουθήρου,ού μόνον ή προτεσταντική
εκκλησία, αλλά καΐ ποίσα ή άνθρωπότης, ήτοι
την θρησκευτικήν έλευθερίαν και τήν άνεζι-
θρησκιίαν. Πρότερον ούίε το δνομα της λέξεως
ητο γνωστόν, ούίε το νόημα το έμπεριεχόμε-
νονεις αυτήν.

Ό πρίγκιψ Φρειδερίκος Γουλιέλμος εισήχθη
εις το τάγμα τών Ελευθέρων Τεκτόνωνάπο του
μηνός Νοεμβρίου του έτους 1853. Έγένετο ίέ
ή εισαγωγή ε πι παρουσία του πατρός αύτου
άπαγγείλαντος κατά τήν περίστασιν ταύτην
αξιομνημόνευτους λόγους. Τήν 5 Νοεμβρίου
1888 & πρίγκιψ επανηγύρισε τήν εικοσιπενταε-
τηρίία της εισόδου του επι παρουσίί}: τών με-
γάλων ^ι^ασκάλων τών τριών εν Βερολίνφ με-
γάλων μασσωνικών στοών. Βρα^ύτερον επι τγ
έορτγ) τών εγκαινίων νέας στοάς άπήγγειλε τά

«ξής.

« Υπήρξατε μάρτυρες της προθυμίας μεθ' ης
άφωσιώθην εις τον ευγενή σκοπόν δν επιδιώκει
δ μασσωνισμός, άπόφασιν έχων νά εμμείνω εν
αύτω ενόσφ το τάγμα τούτο θά μείνη πιστον
εις τάς έαυτοΰ αρχάς. Άφ* ης ημέρας νέηλυς εΐ-
νήλθον το πρώτον εΙς τάς υμετέρας τάξεις πα-
ρήλθον εικοσιπέντε ετη,κατάτο διάστημα τών
οποίων βλέπων τήνσύγχρονονκοινωνίαν απαιτού-
σαν πλείονα φώτα,μείζονα έκπαί^ευσιν,έσχημά•
τισα τήν πεποίθησιν δτι το ήμέτερον τάγμα ίεν
δύναται ποσώς νά μένη ά^ιάφορον απέναντι
τών τοιούτων πόθων. Το καθήκον ημών εινε νά
έρευνώμεν και νλ σπουίάζωμεν αδιαλείπτως,
Άς προσέξωμεν νά μή μείνωμεν άναποσπάστως

συνίείεμένοι με τά λείψανα του παρελθόντος,
έστω και εκείνα άτινα ύπίρ πάντα τ* άλλα σε-
βόμεθα μόνον και μόνον ίιότι παρελάβομεν αυτά
ως κληρονομίαν εκ τών προγεγενημινων γενεών
και ίιότι έβαυκάλισαν ημάς ^εκ τρυφερδς ηλι-
κίας. Έπι τά πρόσω ! τοιούτον εινε το ήμέτερον
σύνθημα Ι »

Ώς προς το κόμμα τών αντισημιτικών &
πρίγκιψ πολλάκις έκηρύχθη εναντίος- επΙ τούτου
πληρέστατα δμο^ωνει μετά του άρχιγραμμα-
τέως•

'ΔίιαφιλονεΙκητον εινε δτι κατά τ' άλλα ή
μεταξύ του πρίγκιπος και τού άρχιγραμματέως
δμοφωνία ίέν ύπηρξε πάντοτε πλήρης. Δυνάμε-
θα δμως νά βεβαιώσωμεν δτι ή διαφορά της
γνώμης ούίεποτε υπήρξε τοιαύτη ώστε νά τα-
ράξτρ τάς αμοιβαίας αυτών σχέσεις. Εννοείται
δτι ή προκεχωρηκυΐα ηλικία τού αύτοκράτορος
υπόχρεοι τον ^ιάίοχον και τον άρχιγραμματέα
νά θεωρώσιν ώς έπικειμένην μεταβολήν εν τη α-
νωτάτη άρχη. Εινε ίε γνωστόν τοϊς πάσιν δτι
δ τελευταίος ούτος ίέν απέκρυψε τήν έπιθυμίαν
αυτού τού να θέση τέρμα εις το εξόχως ένεργον
αυτού στάίιον καΐ νά επιίοθη εις ^ικαίαν άνά-
παυσιν, ^ιό δ πολιτικός κόσμος θεωρεί ώς λίαν
πιθανόν δτι μετά τον θάνατον τού αύτοκράτορος
δ ίιά^οχος τού θρόνου θά εύρεθη εις τήν ανάγ-
κην νά προσκαλέση νέον αν^ρα δπως άναλάβη
αάς ήνίας τού κράτους.

Αναμφιβόλως ή ανάγκη τόσον σοβαρας με-
ταβολής ίεν θά έπεβάλλετο αμέσως. Έκ τού δτι
κατά τά τελευταία ταύτα ετη δ άρχιγραμμα-
τεύς κατέβαλε πόίσαν προσπάθειαν δπως συνα-
γάγη τά διεσπαρμένα λείψανα τού φιλελευθέ-
ρου εθνικού κόμματος και άντικβταστήση ίι*
αυτών τήν συντηρητικήνκαίκληρικόφρονα πλειο-
νοψηφίαν, τεκμαιρόμεθα συνεννόησίν τΐ|ία ύπάρ-
χουσαν μεταξύ αυτού και τού ίιαίόχου. Αί
προσπάθειαι αύται εχουσιν ώς σκοπον τήν ίη-
μιουργίαν νέας πλειονοψηφίας εφ* ης δ ^ιά^οχος
ευθύς άπο της αναβάσεως του εΙς τον θρόνον
θά ή^ύνατο νά στηρίζη τον άξονα της πολι-
τικής του καΐ έκ τών κόλπων της δποίας θά
ε'λαμβάνοντο οί μέλλοντες υπουργοί ύπό τάς
εμπνεύσεις τού Βίσμαρκ.

Συμπληρούμεν τήν σκιαγραφίαν ταύτην τού
άναλαβόντος ήίη το σκήπτρον της αυτοκρατο-
ρίας ύπο το όνομα Φρειδερίκος Γ' ^ιά τίνων
πληροφοριών αναγομένων εΙς τον οίκογενειακον
αυτού βίον.

Ό Φρειδερίκος και ή σύζυγος του άγαπώσι
τλς καλάς τέχνας, ευχαρίστως ίε συναναστρέ-
φονται κατ* Ιίίαν πολλούς τών επιφανών καλ-
λιτεχνών της πρωτευούσης. Ή πριγκίπισσοζ^Τά-

(9ϊΐϊζθθΙ όγ ^ Λ

188

ΕΙΖΙΤΖ^

σχολιΐτ«( (Αΐτ' ίχρας ηίονης ιις την γλυ-ϊντι-
χην χαΐ την ζωγραφικην χατασχιυάσασα προς
τοΰτο Ι^ιαΙτβρα εργαστήρια έντο; του ίν Βιρο-
λίνφ χαΐ {ν Ποτσ^ά|χ άναχτόρων των. Το 1885
«ώρτασε την βΙχοσιπεντ««τηρ(^« άπο της ιχλο-
γης της ώς ίπιτίμου (ΐέλους της Άχ«^ημ(«ς
των Καλών Τεχνών του Βερολίνου.

Ό πρωτότοκος αυτών υίος πρίγχιψ Γουλιέλ-
μος είνε αληθές τ&χνον του Βερολίνου, τοιούτος
ητο χαΐ 6 έτερος υιός των δ νεαρός πρίγχιψ
6άλ^ε(Ααρ αποθανών εν ηλ(χί(|£ εν^εχα ετών.
Κατ' Ίούλιον του 1860 εγίννηθη η πρώτη θυ-
γάτηρ των πριγκίπισσα Καρλόττα, νυν σύζυγος
του πρίγχιπος ^ια^όχου του Μάϊνιγγεν, χατ'
Αυγουστον ί1 του 1862 δ πρίγχιψ Έρρϊχος (ΐελ-
λων ναύαρχος του γερ[χ.ανιχου στόλου . Το
1864 εγεννήβη ίτερος υίος άποχληθβίς Σιγισ-
μόν^ος χαι αποθανών εν μιχρ^ ηλιχΙ(|Ε, χατά
*ε το 1866, 1870 χαΐ 1872 η πριγκίπισσα
ΒιχτωρΙα ετεχε τρεις χατα σειράν θυγατέρας
τλς πριγχιπίσσας Βιχτωρίαν, Σοφίαν - Δορο-
θέαν χαΐ Μαργαρίταν, ήτις είναι χαΐ η ύστερο-
τόκος.

Ή φιλοστοργία (Αεβ' ης οι σεπτοί γονείς άνε-
θρεψαν χαΐ επεμελήθησαν τ^ς αγωγής τών τέ-
κνων αυτών ύπήρζεν απαράμιλλος. Παρορώσα
τάς προλήψεις ή πριγκίπισσα έγαλούχησεν ή
Ιίία τά τέκνα της και εφήρμοσε περί την ίίαι-
ταν του βίου των τάς χρησίμους ύγιεινάς {ζεις
της γενεθλίου της χώρας. 'Αμφότεροι ί' επέ-
στησαν την προσοχήν των δπως τά τέκνα των
συναναστρέφωνται ενίοτε μετά των τέκνων του
λαοΰ και προς τον σκοπον τούτον ^ιωργάνωσαν
χορούς παίδων και άγροτικάς παι^ικάς διασκε-
δάσεις και ασκήσεις καθ* ας δ Φριίερικος Γου-
λιέλμος αυτοπροσώπως άπένεμε τά βραβεία.

Έχ της τοιαύτης εμφρονος αρχής έλαυνόμε-
νοι απεφάσισαν νά εκπαι^εύσωσι τά τέκνα των
εις το εν Κάσσελ λύκειον. Είνε γνωστόν ίε
δτι μετά την άποπίράτωσιν τών σπουδών του
δ πρίγχιψ Γουλιέλμος υπέστη τάς εξετάσεις
δμου με τους λοιπούς συμμαθητάς του.

Εις μίαν τών μαθητικών του εκδρομών συν-
έβη έπεισό^ιόν τι ίεικνύον την άγαθήν καρ<^1αν,
και την γενναιοίωρίαν του εγγονού του γηραι-
ού αύτοκράτορος και νυν ^ια^όχου του θρό-
νου• Ό πρίγκιψ μεθ' ένος φίλου του συμμαθη-
του είχεν έκίράμει μέχρι ΒΙλλιαμσε. Καθ* δίον
μία χωρική προσέφερεν αυτοϊς ίέσμην αγροτι-
κών ανθέων. Ό πρίγχιψ ελαβεν εν μόνον έζ
αυτών, μη γινώσχων ^ε τί νά προσφέρη ώς ά-
μοιβήν προς την πτωχήν γυναίκα, ήρώτησε
τον φίλον του, δστις ειπεν αύτφ νά ίώστρ δ,τι
εφερεν εφ* έαυτου. Ό πρίγκιψ Γουλιέλμος ε'ρευ-
νήσας •ις τά θυλάκιά του εύρε και ε^ωσε προς
την άνθοπώλιία εν νόμισμα ^έκα μαρκών.

Ή χωρική απήλθε ίυσηρεστημένη.
Ό πρίγχιψ Γουλιέλμος στραφείς προς το σύν-
τροφόν του ειπεν αύτφ :

— Φοβούμαι μήπως ίέν έφάνην άρχετίι
γενναίος.

— • Τφ οντι• και εγώ ίεν είξεύρω η Ι ε^ει
αύτη ή γυνή• ίέν φαίνεται ευχαριστημένη• ας
την έρωτήσωμκν.

— Δύο η^ίηγχ Ι είπε με θρηνώ^η φωνήν
ή άνθόπωλις ην οι ^ύο νέοι προσεκάλεσαν και
ήρώτησαν είναι πάρα πολύ ολίγον !

Ότε έξήγησεν αύττί δτι το νόμισμα ήτο
χρυσουν και οχι χαλκούν, δτε προπάντων β-
μαθι τίς ήτο ί ίούς εις αυτήν το άργύριον ενε-
θουσιάσθη ή απλοϊκή γυνή έπΙ τοσουτον,δστε
ήθελε ίιά τής βίας ν' άναγκάσι^ τον πρίγκιπα
Γουλιέλμον νά ίεχθη δλα τά άνθη της, οΰχ
ολίγον ί ' εχοπίασεν ούτος εως νά τήν πείση ίτι
^έν ή^ύνατο νά τά παραλάβιρ μεθ' έαυτου ιΐς
τήν έχ^ρομήν του,

Ή οίχογένεια του πρίγκιπος ίιάγει άπερίτ-
τως, γευματίζει ^2 πανοικεΐ χαι δσάκις ^έν
παρακάθηται ξένος τις εις τήν τράπιζαν, τδ
γεΰμα εΙνε λιτότατβν. Περί τής λιτότητος ταύ-
της μαρτυρεί το έξης άνέκ^οτον.

Μιο: τών ημερών & θεράπων έκόμισεν εις τον
παι^αγωγόν ένος τών υιών του πρίγχιπος το
πρόγευμα του, έφερε ίε και εΙς τον νεαρόν μα-
θητήν χατά το σύνηθες ολίγον άρτον χαΐ καρ-
πούς προς πρόγευμα. Ό νεανίας ερριπτε τόσον
λαίμαργα βλέμματα έπι του προγεύματος του
^ι^ασχάλου του, ώστε ούτος ήναγχάσθη νά
προσφέριρ εν τεμάχιον εκ τής άχνιζούσης »ογ#-
Λίτας χου προς αυτόν.

Κατ* έκείνην τήν στιγμήν έτυχε νά εισέλθ^^
δ ^ιάίοχος δστις αφού συνίιιλέχθη οίκείως
μετά του παιίαγωγου και του τέκνου του,
απήλθε χωρίς ν* άποτείνη τήν ελαχίστην πα-
ρατήρησιν περί τής σκηνής ην εΐχεν ϊίει. Μετ'
ολίγας ημέρας συναντήσας τον παιίαγωγόν
ετυψεν οίκείως τον ώμόν του καΐ του είπε :
«Φίλτατε ίόκτωρ, αν ήθελα νά χορηγήσω πρό-
γευμα θερμον εις το τέκνον μου, ήίυνάμην νά
το πράξω, ίιότι τά μίσα μου μου το επ;τρέ-
πουσινάλλ* αποβλέπων εις τήν κατόπιν αυτών
ήλικίαν, οφείλω νά μή διαφθείρω αυτά ύπό
ού&εμίαν εποψιν πρώτιστα ίέ άπο τής τροφής
αρχόμενοι πρέπει νά συνειθίσουν οι νέοι εΙς τήν
απλότητα.

Ό πρίγχιψ και ή σύζυγος αύτου μεριμνώ-
σι διακαώς περί τών κοινωφελών έργων χαι
ι^ίο; περ! τής εκπαιδεύσεως του λάου. Ουχί
σπανίως συμβαίνει νά έπισχέπτωνται εξ άπροό*
πτου τα τοιαύτα καταστήματα και ούχι σπα-
νίως δ πρίγκιψ υποβάλλει εκ του προχείρου, εις
εξετάσεις τους μαθητάς τών σχολείων τών προ-

ΕίΖΙΤΖ^

189

«σηΐων τον Βερολίνου £τινα έπισχέπτιται έκ-
ι?ληττων τους παριστώτας ίιά την ιύστοχίαν
των «ρωτησιών του και ίιά τάς γνώσιις του.

(Έκ του συγγράμματος 1.6 (Οϋ( ΒβΓίίη)

χ*.

τι ΣΤΟΙΧΙΖΟΥΝ 01 ΣΤΡΑΤΟΙ

'Βκ π^ριιργίας ηθβλησκαΐν νά Ιίωμιν ιτόσα
(νιαυσίως δαπανώνται ^ιά την χληθιΐσαν ίνο-
πλον •Ιρηνην,τουτ6στι ίιά την ^ιατηρησιν κο-
λοσσιαίων κατά ξηράν και θάλασσαν δυνάμεων.
Άν€τρ«ξαρ.£ν «Ις τους προυπολογισμιούς των
διαφόρων Ευρωπαϊκών κρατών και τών εν Άμι-
ριχγ) χαΐ «φθάσαρίΕν Γις το έξης ίζαγόμβνον,
δπ«ρ IV λιΐΓτθ{Α€ρ«(^ παραθίτομβν.
Γ«ρμιοκν£θίΐ• Προϋπολογισρίος

ύπουργ• στρατιωτικών φρ. 503,643,821
» ναυτικών ι^ 59,351,202
Σύνολον 562,995,023
Προσθιτίον και τα εσχά-
τως ψηφισθέντα 351,250,000

Σύνολον ΐΓροϋπολβγισριού 1888 914,245,023
Εις το ύπίρβγκον τούτο ποσόν ίέον επίσης
νάπροστιθώσι και τα ακίνητα κεφάλαια, βσα
η αυτοκρατορία θα ίιεθετεν όφεύκτως εν περι-
πτώσει πολί(ΐ.ου, ήτοι

φρ. 654,272,561 ε'κ του κεφαλαίου τών Άπο-
25,599,375 εκ τούτων φρουρίων, [μάχων.
150,000,000 εκ του εν Σπαν^άου πολι-
[[λίκου ταμείου.
Γαλλ£α.Π/σ|Λοςύπουργ. στρατ.555, 934,529
» » ναυτικών 229,701.863
Σύνολον 785,636,392
Προσθετέον εις ταΰτα τ* αναγραφόμενα εΙς
τον εκτακτον προϋπολογιτμόν, ήτοι
στρατιωτ. 191,000,000
ναυτικών 221,705,000
τουτεστι γενικόν σύνολον 1,208,341,000.

Εις το ποσόν ίε τούτο ^1ν συμπεριλαμβά-
νονται τα ίιά το ?τος 1888 προϋπολογισθέντα
ίιΐ τάς στρατιωτικάς και ναυτικάς ΟΛΤζ&^Λς
ένΤογκίνφ συμποσουμένας εις 31,255,000.
*Ρ<ασσίθίΐ• Σύνολον προϋπολογισμού υπουρ-
γείων στρατιωτικών και

ναυτικών φρ. 1,014,739,986.

Μ^γάλΐί) Βρεταν£α. Σύν-
ολον προϋπολογ. ύπουργ.
στρατ. και ναυτικών φρ. 699,340,014

Αι στρατιωτικά! ^απά-
ναι εν'Ιν^ίαιςεπιβαρύνου•
σαι τον προϋπολογισμών

ανέρχονται ιΐς 520,100,920

Του Καναία • . , . . 28,725,779

ϋ.ύβτρ£α• Σύνολον προϋπολο-
γισμού ύπουργ. στρατιωτ.
και ναυτικών

Ίταλ£οκ• Σύνολον προϋπολο-
γισμού ύπουργ. στρατιωτ.
και ναυτικών

Ίβπαν£(Χ• Σύνολον προϋπολο-
γισμού ύπουργ, στρατιωτ.

καΐ ναυτικών

Αϊ πολεμικαι ^απάναι
ο ιά την νήσον Κούβαν επι-
βαρύνουσαι τόνπροϋπολο-
γισμόν της αποικίας ταύ-
της συμποσούνται εΙς . .
Του Πορτορίκου ....

Ελλάς. Σύνολον προϋπολο-
γισμού ύπουργ. στρατιωτ.
και ναυτικών

Βίλγ&ον• Σύνολον προϋπολο-
γισμού ύπουργ. στρα-ίιωτ.
και ναυτικών

*ΟλλανΠ£βίΐ. Σύνολον προϋπο-
λογισμού ύπουργ.στρατιω•
τικών και ναυτικών. . . .
Προσθετέον εις ταύτα
καΐ ^ιά το μέγα ^ουκά-
τον του Λουξεμβούργου . •

Λθκν£οι• Σύνολον προϋπολογι-
σμού υπουργείων στρατιω-
τικών καΐ ναυιικών . . .

ΙΙορτογοιλλ£θίΐ• Σύνολον προ-
ϋπολογ. ύπουργ. στρατιω•
τικών και ναυτικών , . .
Προσθετέον καΐ τ* ανα-
γραφόμενα εις τον προϋπο-
λογισμών τών αποικιών..

*Ι^θ\>μ.(κν£οι•Προϋπολογισμος
υπουργείου στρατιωτικών

>Βερβ£οκ• Προϋπολογ. ύπουργ.
στρατιωτικών

2εουηβ£α και Ι!νορβηγ£θίΐ•

Σύνολον προϋπολ. ύπουργ.
στρατιωτ. και ναυτικών. .

Έλβετέα • Προϋπολογισμός
υπουργείου στρατιωτικών

Βο\>λγθίΐρ£<χ • Προϋπολογι-
σμοςύπουρ. στρατιωτικών

Τουρ«ίθΐ•Δενύπάρχουσιν επί-
σημοι πληροφορίαι περί
τών πολεμικών δαπανών
της δυνάμεως ταύτης,ύπο-
τίθεται δμως 6τι ανέρχον-
ται εν συνόλφ εις

* Ηνωμ.ένοιε Οολετε?α& .

Προϋπολογισμός ύπουρ «

ΟΪ9ϊΐϊζθθΙ όγ

326,361,628
382,924,629
202,915,589

7,110,218
1,105,590

21,737,307
45,624,100
69,952,994
397,900
22,608,119

39,630,188

6,603,675
29,565,815
16,211,276

35,788,057
18,182,624
18,207,349

123,815,475

Οοο^Ιε

190

3923ΤΖ^

γ•ίου <ιτρ«τιωτιχών . . . 178,199,111

ναυτικών 72,042,859

Σύνολον 250,241,970

Βροίΐβ&λ£οι• Σύνολον προϋπο-
λογ(σ(ΐ.ου ύπουργ. στρατι-
ωτικών χαι ναυτικών . . 63,754,995.

Ό προϋπολογιτμιος της Χιλής ιΐνι 35 έκα-
τθ{χ.(ΐ.ΰρια, του Μιζικου 58 €κατο[ΐ.. της Άργκν-
τιν9ίς Όριοσιτον^ίας 56,500,000, της Ιαπωνίας
123 ίκατομ. της Πιρσίας 21 έκατο(Λ(Αύρια.

Έν συνόλφ ο( στρατιωτικοί προϋπολογι-
σαοί ανέρχονται «Ις το [ΐυθώ^ις ποσόν των
7,247,761,773 κατ' 2τος !

Ί^ού «Ιρήνη αληθώς πολύτιριος Ι Α*

>!•■•«

ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ
ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΓΟΥΛΙΕΛΜΟΥ

Ός οικοίισπότης 6 αυτοκράτωρ ητο άγα-
θώτατος. Έν τοις οικιακοις ζητή(Λασιν ίνείιίβν
*ις πάντα πόθον τ^ΐς συζύγου, ελιγε ί' επιιτα
γιλών* «πού να το ηζευραν όσοι [χ.έ άνοριάζουν
ηρωϊκον αυτοκράτορα Ι » Τπό τών υπηρετών του
έλατρεύετο, έφρόντιζε ^έ περί της εύηρι.ερίαςτων.
Το άζΐω|χα του ιδιαίτερου γρα[ΐ.(ΐ.ατέως κατέ•
λαβον άλληλο^ιαίόχως παρ' αύτφ τρεις γενεαι
Βόρκ. Κατα τα τελευταία ίτη & αυτοκράτωρ
ίεν ηίύνατο πλέον να ιππεύσιτ). Άλλα καθ' έ-
κάστην έπεσκέπτιτο τους ίππους του, έχων τα
θυλάκια πλήρη ζαχάρεως.

— - Ή νόσος του αυτοκρατορικού πρίγκιπος
κατεπίκρανε τίις τελευταίας στιγ|Αάς της ζω^ίς
του. Την ηριεραν τ?1ς έγχειρησεως ητο τόσον α-
νήσυχος, ώστε οί περί αύτον το εκ Σάν-Τεριου
τηλεγράφημα, το ανάγγειλαν την αίσίαν εκβα-
σιν, άνεκοινουν αύτφλεζιν προς λέζιν, καθ* δσον
ηρχετο. Την επαύριον επεριψεν εις τον εν τοις
άνακτόροις τηλεγραφικον ύπάλληλον εν ^ώρον,
εύχαριστησας αυτόν, «^ιότι έδειξε τόσην ύποριο-
νην προς γέροντα». "Οτε άπήρχετο εις Σίιν-
Τέμον 6 καθηγητής Βεργριαν, δ αυτοκράτωρ
ειπεν αύτφ ίκετικώς- «Πάρε με μαζη σου, Ια-
τρέΙ Είμαι στρατιώτης και ^ίν θα σοι ίώσω πολ-
λάς ενοχλήσεις».

— Ό αυτοκράτωρ, κατ* οίκογενειακι^ν παρά-
^οσιν τών Χοενζόλλερν, ητο μάλλον φειδωλός.
Τα ενδύματα του ε*φερεν επι πολύν χρόνον, προς
θαλαμηπόλον ^' δστις παρετηρβι θτι δ επενδύ-
της του ητον ολίγον εφθαρμένος, απήντησε μει-
διών* α ναι, &λλλ ^εν υπηρέτησε τ^σον, ώστε
να πλήρωση δ,τι εστοίχισεν ». Ή Ιίιωτικήτου
περιουσία υπολογίζεται ε'ις 78 εκατομμύρια μάρ-
κας.

— Κατά τον ύπερενενηκοντούτη βίον του &
αυτοκράτωρ Γουλλιελμος εί^ε παρερχομίνους 8
αυτοκράτορας, 52 βασιλείς, 6 Σουλτάνους, 6
Πάπας και 21 προέδρους τών Ήν. Πολιτειών
της Αμερικής. Έκτων 93 τούτων μοναρχών,πα-
πών και προέδρων ζώσι μόνοι τέσσαρες, δ 'Δμε-
ίαΤος, πρφην βασιλεύς της Ισπανίας, δ της
Νεαπόλεως, ή έκπτωτος βασίλισσα της Ισπα-
νίας και 6 Σουλτάνος Μουράτ. Οί θανόντες ειν4
οί έξης• οί αυτοκράτορες τ?ίς Αυστρίας Φραγκί-
σκος Α' και Φερίινάνίος Α',οί Γάλλοι αυτοκρά-
τορες Ναπολέων Α' και Ναπολέων Γ', οί Τσά-
ροι Παύλος Α', Άλέξανίρος Α', Νικόλαος, Α-
λέξανδρος Β', οί Σουλτάνοι Σελιμ, Μουσταφάς^
Μαχμούτ, •Αβ*ούλ.Μείζίτ, Άβίούλ-Άζιζ, οί
Πάπαι Πϊος ς', Πιος Ζ', Λέων ΙΒ', Πϊος Η\
Γρηνόριος Κ', και Πϊος θ', οί βασιλείς της
Σάρο ινίας Κάρολος Εμμανουήλ, Βίκτωρ Εμμα-
νουήλ Α', Κάρολος Φηλιξ, Κάρολος *Αλβέρτος,
Βίκτωρ Εμμανουήλ Β', οί βασιλείς της Νεαπό-
λεως Φερίινάνίος Α', Ιωσήφ, Ιωακείμ Μυράτ,
Φραγκίσκος Α', και Φερδινάνδος Β', οί βασιλιϊς
της ΠορτογαλλΙας Ίωσήφ,Ίωάννης και Μαρία,
οί βασιλείς της Πρωσσίας Φριίερΐκος Γουλ-
λιέλμος Β', Φρι^ερικος Γουλλιέλμος Γ' και Φρι-
αερικός Γουλλιέλμος Δ', οί βασιλείς του Άννο-
βέρου Έρνέστος Αύγουστος και Γεώργιος Ε', οί
βασιλείς τ^^ς Βυρτεμβέργης Φρι^ερΐκος Α' και
Γουλλιέλμος Α', οί βασιλείς της Βαυαρίας Μα*
ξιμιλιανος Ιωσήφ Α', Λουδοβίκος Α', Μαζιμι-
λιανος Β',Λου^οβικος Β', 6 βασιλεύς της Βεστ-
φαλίας Ιερώνυμος, δ βασιλεύς του Βελγίου
Λεοπόλδος Α', δ βασιλεύς της Ελλάδος "Οθων,
•ί βασιλείς της Όλλαν^ίας Λουδοβίκος Γουλλι-
έλμος Α', Γουλλιέλμος Β',οί βασιλείς της'ΑγγλΙας
Γεώργιος Γ', Γεώργιος Δ', και Γουλλιέλμος Δ',
οί βασιλείς της Γαλλίας Λουδοβίκος ΙΗ', Κάρο-
λος Γ, Λουδοβίκος Φίλιππος, οί βασιλείς της
Σουηδίας Γουστάβος Δ', Κάρολος ΙΡ, Κάρολος
Ιωάννης ΙΔ', Όσκάρ Α', και Κάρολος ΙΕ', οί βα-
σιλείς της Δανίας Χριστιανός Ζ', Φρι^ερΐκος
Στ', Χριστιανός Η', και Φριίερΐκος Ζ', οί βασι-
λείς της ^Ισπανίας Κάρολος Δ', Φερδινάνδος Ζ',
Ιωσήφ και Άλφόνσος ΙΒ', και πάντες οί πρόε-
δροι τΐίς Άμ«ρικης άπό Ούασιγκτώνος.

*$'0Η*

ΕΠΕΙ20ΔΙ0Ν
ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΤΟΥ ΒΡΑΤΖΑ

Ώς γνωστόν,δ διάσημος της Αφρικής (ζ«ριυ-
νητής Πέτρος β&νοΓ^α&η άβ Βηιζζει, ου τό ονομ«
αναγράφεται παραλλήλως πάντοτε προς τό του
Στάνλεϋ, εινε Ιταλός τό γένος, ήλλαςε ίε εθνι-
κότητα ύπό τάς έξης περιέργου}^ περιστάσεις .

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

ΒΖ3ΤΧ^

191

Τφ 1864 7» οίκογίνιια βράτζχ κατώκει εις
Ι^ιόχτητον ιπαυλιν παρά την Ρώρ,ην, πλη^τίον
τ^ς δφοίας βύρίσκετο (Αίχρά λίμνη. Οί γονιϊς
του (Λέλλοντος εξεριυνητου ύπεστηριζον (ΐετά
ζε^ιως την όπό8ε«ιν του ποντίφηχος της Ρώ-
μης, ε^έχοντο ί' επι τούτ<|) πολλούς Γάλλους
άζιωματιχούς, εκ των μετά τ^ΐν παπικών στρα-
τευμάτων φρουρούντων την κληρονομ(αν του
Άγιου Πέτρου.

Ούτω συνετέθη μετά της οΙχογενε(ας και Ι
ναύαρχος Μοντανιάχ, σταθμεύων •1ς Τσιβιτα-
βεκιαν. "Ήτο ποτέ προσκεκλημένος εν τ^ έπαυ-
λιι του Βράτζα. *Ησαν πάντες συνηγμένοι επι
το αυτό και επρόκειτο νά καθισωσιν εις την
τράπεζαν, ίτε παρετηρήθη η απουσία του Πέ-
τρου και ένος των αδελφών του. Ή απουσία
τταρετάθη. Άλλ' η οικογένεια είείπνησεν, επι-
φυλασσομένη μετά την επάνοίον των φυγάίων
νά τιμωρηστ) αυτούς ίεόντως. Το γευμχ ετε-
λείωσε και τά παιό^α ^εν ε'φαΐνοντο. "Ήρχισαν
νά ανησυχούν τόσφ μάλλον, δσφ έγνώριζον, δτι
& Πέτρος, παρά πάσαν άπαγόρευσιν, ησμινίζετο
πολύ εις τους επΙ της λίμνης ίι' ακάτιου περι-
πάτους. Καθ* ην στιγμήν τέλος ητοιμάζοντο
νά μεταβώσιν προ; άνχζητησιν αυτών ενεφανί-
σθησαν οι λιποτάκται, κ£πως συνεσταλμένοι
μεν, άλλα λίαν ευχαριστημένοι εξ εαυτών,^ ίε
Πέτρος, λαβών τον λόγον, άνηγγειλεν εις το
άκροατηριον 5τι είχε μ&τά του αδελφού ακάμει
την έξερεύνησιν της λίμνης». Ή ίιηγησις ε'φαί-
ίρυνι τον συνί'αιτυμόνα ναύαρχον, θστις άπηύ-
θυνεν εις τον σπιΟαμιαιον έζερευνητην διαφόρους
ερωτησ«ις. Ούτος ί' άπι^ντα εισερχόμενος εις
μυρίας λεπτομέρειας, μαρτυρούσας οζυ^έρκειαν
και άγχίνοιαν πρώί'μον ου την τυχοΰσαν. Διη-
γήβη πώς διηύθυνε το πλοιάριον, εζηγησε την
χαράν ην τισθάνθη ε'κ της ακριβείας τών εκτι-
μήσεων του περί του καιρού κχι της διευθύν-
σεως. Κατέληξε ^ε $ιά φλογερά; αποστροφής
περί της κλίσεως του προς την θάλασσαν και
το ναυτικόν.

Τέλος η οΙκογενεια εθηκε τέρμα εις την ^ιη-
γησιν, ε^ωκεν εΙς τους νεαρούς θαλασσοπόρους
νά φάγωσι και άπέστειλεν αυτούς εΙς την κλί-
νην ϊνα άναπαυθώσιν άπδ τών μόχθων της
ημέρας.

— Διατί ίεν τον κάμνετε ναυτικόν αυτόν;
ηρώτησεν 1> ναύαρχος μετά την άναχώρησίν των.

— Διότι ίέν υπάρχει ναυτικόν του Πάπα
χαΐ ^εν θελομεν κατ* ού^ένα λόγον νά ύπηρε-
τήστ£ΐ ιις τον στρατόν του ΒΙκτωρος'Εμμανουι^λ.

— Τότε λοιπόν ίόστε τον εις ε'μέ. Εινε φύ-
σις ναυτιχη χαΐ προμαντεύω 6τι θά εχ^ο λαμπρόν
μέλλον, θά υπηρέτηση εις τό γαλλικόν ναυτι-
κόν XXI εχω την Ιίέαν δτι θά τίμηση αυτό.

Ή οικογένεια συνεσκέφθη κατ* Ι^καν χαι η

πρδτασις του Γάλλου ναυάρχου εγένετο ίεκτη.
Ούτως δ Βράτζα είσηλθεν ε'ις την γαλλικην
ναυτικην σχολιην ως άλλοίαπός και έξηλθεν
αύτης τφ 1870. Κατά τον γαλλογερμανικόν
πόλεμον δ Βράτζα ύπηρέτησεν εν ττ) ΒορεΙφ
θαλασσή ώς δόκιμος* μετ' αυτόν εζήτησε την
πολιτογράφησίν του. Σήμερον εινε ύποπλοίαρ-
χος εν ΓαλλΙβ: καΐ αρχηγός δλοκληρου κράτους
εν Άφρικη. Κ.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΑ020ΦΙΑ

Τίποτε ίεν τελειώνει τόσον χαλά, δσον ηλ-
πισέ τις, ούίί τόσον κακά δσον έφοβήθη.

Δύναται τις περί της αληθείας νά ε{πη δ, τι
οί ΊταλοΙ περί του ηλίου : εινε απαραίτητος εις
τόν κόσμον και δμως έκαμε τόσα κακά δσά και
καλά .

Πόσας λύπας παρέσχον ημϊν ίυστυχίαι μη
έπελθουσαι Ι

"Αριστα συναλλάγματα εΙνε εκείνα άτινα η
νίκη έχει όπισθογραφηστ,.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Ευτυχής μάγειρος 1

Έν μεγάλφ έστιατορίω τών Παρισίων έδείπνουν
ό κύριος και ή κυρία Βάνδερβιλτ, το βαθύπλουτον
ζεΟγος, παρά το όποιον ό Ρδσχιλδ φαίνετοκι πτωχός.

Ό ξενοδόχος φυσικά Ι6αλε τά δυνατά του δπως
ευχαρίστηση τους πελάτας του.

ΆφοΟ έδοκίμασε το πρώτον φαγητών ή κυρία λέγιι
προς τον συζυγόν της*

— θέλω νά πάρω μαζί εις Νέαν Ύόρκην τον
μάγειρον, δστις έμαγείρευσε το φαγητών αυτό.

Ό αμερικάνος Λούκουλλος αύθωρει καλεΤ τ^ν ξε-
νοδόχον καΐ ζητεϊ τ^ν άριστοτέχνην μάγειρον.

Προσέρχεται εκείνος έν ττ) λινοστολη το3 μα-
γειρείου.

— Πώς ώνομάζεσθε ;

— Ιωσήφ.

— Αι λοιπόν, κύριε Ιωσήφ, αναχωρείτε μαζί μας
εις Άμερικήν έντος πέντε ημερών.

— Δεν θέλω ν' αφήσω τους Παρισίους, κύριε.

— Τριάντα χιλιάδας ^ράγΜ μισθον κοκτ* έτος.

— "Οχι, κύριε.

— Σαράντα χιλιάδας.

— "Όχι, κύριε, 5χι.

— Πενΐ|ντα χιλιάδες.

— Μα οχι, κύριε, σας βεβαιώ πώς μου εΤνε αδύ-
νατον•

ΟΪ9ϊΐϊζθ(:Ι όγ

Οοο^Ιε

192

ΒΖΙΤΧ^

Ιτη

'Εξήντα χιλιάδας χβι με συμδέλαιον διά πίντβ
Πηγα(νω να ετοιμάσω τα ρουχά μου.

Περίεργον άνέχϊοτον περί τοδ ν3ν προέδρου τής
Γαλλιχ^ς Δημοκρατίας Σαδί-Καρνΰ διηγείται έφη-
μερίς τις.Τφ 1871 έχτοΟ διαμερίσματος τίΐς ΟόΙβ-
ά•-θΓ εξελέγη πληρεξούσιος δ αδελφές τοδ νΟν προέ-
δρου Αύγουστος Καρνώ. Την έσπέραν ή οικογένεια
συνελθοδσα εΕς γεύμα, ύπο την προεδρείαν τοΟ πατρός
του προέδρου, του άρτι αποθανόντος γερουσιαστοΟ
Καρνώ, ώμ(λει περί τί^ς έχλογί|ς.

— Ό Αδγουστος, εΐπεν δ πατήρ πρδς τ^ν Σαδί,
δεν άγαπα την πολιτιχήν. θέλει να δώση την πα-
ραίτησίν του. Λά6ε συ άντ* αύτου την έχλογήν. 01
συμπολΤτα{ μας ηθέλησαν δι' αύτί]ς να τιμήσωσι μάλ-
λον την οίχογένειαν Καρνώ γενικώς ή προσωπικώς
τον άδελφόν σου.

Ούτως ισχυρίζεται ή μνημονεύουσα του ανεκδότου
έφημερις δτι και έγένετο, θέτει δε το έπδμενον ερώ-
τημα:

— Άφου δ κύριος Αδγουστος Καρνώ εξελέγη τφ
1871, βουλευτής και δ αδελφός του κ. Σαδί Καρ-
νώ ίδιοποιήθη την έκλογήν, το διαμέρισμα τής ΟόΙβ-
ά'-ΟΓ, δεν έφρόνει εν ταις έπομέναις έκλογαΤς δτι έ-
ψήφιζε πάντοτε τ^ν Αυγουστον Καρνώ;Και άφοΰ ή ε-
κλογή τοΟ Σαδι Καρνώ ώς προέδου τί|ς Δημοκρατίας
εγένετο διότι ούτος άνήκεν είς τήν Βουλήν, είνε νό•

μίμος;

Ό κόμης Τολστό'ί,δ γνωστές Ρώσσος συγγραφεύς,
ίδρυσε τελευταΤον σύλλογον έγκρατείας. Ό σύλλο-
γος ούτος άριθμεΤ ήδη εκατοντάδας μελών. Ταύτα
διαιροΟνται είς 3 τάξεις. Ή πρώτη τάξις περιλαμβά-
νει τους ούτε πίνοντας ούτε πωλοΟντας οίνοιτνευμα-
τώδη ποτά, ή δευτέρα τους πωλουντας μεν μή πίνον-
τας δέ,και ή τρίτη τους μή πίνοντας οίνον καΐ οινό-
πνευμα άλλα μόνον ζΟθ^ν.

Κατ' αύτάς έξεδόθησαν έν' Πετρουπόλει εκ τοδ υ-
πουργείου τών Εσωτερικών στατιστικαι πληροφορίαι
ΊζερΙ του αριθμού τών κατά τα τελευταία έτη κατοι-
κησάντων εν 'Ρωσσία ξένων καθώς και τών απ* αύτίξς
άπελθόντων.Έκ τών πληροφοριών τούτων εξάγεται δτι
κατ*Ιτος εισέρχονται είς το'ΡωσσικΌν κράτος 800,000
ξένοι και δτι απέρχονται εξ αύτου 750,000. Ό με-
γαλείτερος αριθμός τών εισελθόντων είς το κράτος
ξένων ανήκει είς τα έτη 1872 έ'ως 1881 ήτοι
9,458,132 πρόσωπα.Κατά τα Ιτη ταΟτα έγκατέλι-
πον τήν 'Ρωσσίαν 8,025,198 πρόσωπα. 01 ξένοι οΐ
είσελθόντες είς 'Ρωσσίαν διαιροϊ^νται ώς έξί|ς κατ'
εθνικότητας. Γερμανοί 4,871,571, Αυστριακοί καΐ
Ούγγροι 1,305,133, Πέρσαι 255,207, Γάλλοι
122,771, ΤοΠρκοι 70,387, Τουμάνοι, Βούλγαροι
και Σέρβοι 41,878, Άγγλοι 20,691, Ίταλοι
17,359, Έλληνες 14,885, εξ άλλων δε εθνικο-
τήτων 120,638. Έκ τών αλλοδαπών οΓτινες ταυτο-
χρόνως κατέλιπον τήν 'Ρωσσίαν πολυαριθμότεροι εινε
οι Ι'ερμανοι υπήκοοι 3,465,390, μετά τούτους έ'-
πονται οΐ Αυστριακοί και Ούγγροι 1,049,574. Τδ
πλείστον τών είς 'Ροισσίαν έλθόντων κατά τα τελευ-

ταία δέκα Ιτη ξένων κατφκησε είς τα δυτικά τοΟ
κράτους, είς τάς επαρχίας τ^ ΒαλτικΙ]ς, είς τάς δύο
πρωτεύουσας και είς τάς μεγάλας πόλεις έπι του
Βόλγα. Εθνικότητες τινές εκλέγουσιν ώρισμένα ση-
μεία τοΟ 'ΡωσσικοΟ κράτους. Οΰτω οι Γερμανοί με-
ταναστεύουσι|κυρίως είς Πετρούπολιν, Μόσχαν, Νο-
δογορδδ και ΒαρΙνσκην. 01 Γάλλοι εν Βαρσοβία,
Πετρουπόλει, Μόσχα, Κιέβφ και Όδησσψ. 01 Αυ-
στριακοί είς τήν ^παρχίαν Καμιενικ - Ποδόλσκι και
Βολυνίαν, είς το Κίεβον. 01 "Αγγλοι δε μόνον είς
τάς πόλεις τάς κειμένας πλησίον τί|ς θαλάσσης.

Ουδείς κατώρθωσεν Ιτι να διέλθη άπδ άκρου είς
άκρον τήν Γροελλανδίαν, καίτοι ή χώρα αυτή είναι
γνωστή άπδ 900 ήδη ετών. Δανοί, Σουηδοί. Άγ-
γλοι, Αμερικανοί, άπεπειράθησαν τούτο πολλάκις,
άλλ' άπέτυχον. Ό βαρόνος Νορδενσκιόλδ, δστις
προύχώρησε περισσότερον τών άλλων, μόλις κατώρ«
θωσε νά διατρέξη διάστημα 200 χιλιομέτρων εν τ$
έσωτερικφ•

Νορβηγός τις, δ κ. Νάουζεν, συνέλαβε τήν ίδέαν
νέας έκδρομής,προτίθεται δε νά διατρέξη τήν Γροελ-
λανδίαν άπδ ανατολών πρδς δυσμάς διά παγοπεδί-
λων. Τά άναγκαιουντα διά τήν τολμηράν ταύτην
έπιχείρησιν χρήματα ετέθησαν, ήδη είς τήν διαθε-
σίν του,

Τά θαυμάσια τίίς τηλεγραφικίίς. — Το εσπέρας
τί!ς 10)22 Ιανουαρίου έ. Ι. δ κ. δίβ&ά, ιδιοκτήτης
τ^|ς Φύρδην Μίγδην συνωμάλησε τηλεγραφικώς
μεθ* ένδς τών συντακτών τ9|ς εφημερίδος ταύτης ευ-
ρισκομένου εν τη δυτική παραλία τής Βορείου αγ-
γλικές Άμερικ1(|ς. Ό κ. δίβαά ητο εν τφ γραφείφ
τοΟ ΟοιηιηβΓοίΑΐ €^1β 6ΐ6 εν Λονδίνφ, και δ αντα-
ποκριτής αύτο3 κ. Νόρμαν εν τ^^Νέφ Βεστμίνστερ
τοΟ Βαγκουβερ, δηλαδή είς άπόστασιν 7,000 περί-
που μιλλίων. Ή τηλεγραφική γραμμή άπετελεΤτο
εξ 140 μιλλίων γήινου σύρματος, άπδ Λονδίνου
άχρι Ούεστώνος:*έκ 329 μιλλίων καλωδίου, άπδ
Ούεστώνος ά^ρι Ούΐίτερβίλλης τί}ς Ιρλανδίας :
έκ 2750 μιλ. ατλαντικού καλωδίου,άπδΟύατερβίλλης
άχρι Κάνσου τής Νέας Σκωτίας : καΐ έκ 4400
μιλλίων γηίνου σύρματος, άπδ Κάνσου μέχρι Νέου
Βεστμίνστερ το3 Βαγκουβερ. ΑΊ είς τάς ερωτήσεις
του κ. 8!βΛά απαιτήσεις Ιφθανον έντδς 4 λεπτών, ή
δ& μεταξύ τών δύο σταθμών διαφορά του χρόνου ^το
8 περίπου ωρών. Ή συνδιάλεξις διήρκεσε τρεΤς ώρας
περίπου, είτα διεκόπη ύπδ θυέλλης έπισκηψάσής έν
ταΤς μεταξύ Ούϊνιπέγης και τών Βραχωδών Όρέων
χώραις.Και £μως αί έπελθουσαι βλάβαι έδιορθώθη-
σαν ταχέως και ή συνδιάλεξις έπανελήφθη.

Έν παραστάσει πνευματισμού:

Ό πνευματιστής προστάσσει τδν κύνα αύτοΟ νά
κοιμηθν! τώρα και πρωί* πρω^ νά έξυπνήση διά νά κά-
μτ) τήν σοκολάταν τοΟ κυρίου του.

Ό κύων κατακλίνεται και λαμβάν€ΐ τήν σαράν
αύτοΰ μεταξύ τών προσθίων ποδών.

— Τί κάνει τώρα ; ερωτ^ είς τών θεατών.

— Δένει κόμπο 'ς τήν ουρά του γιά νά μήν ξε-
χάση τήν παραγγελίαν μου, άπαντ^Ι δ πνευματιστής.

βν Ά•ήν«ις εχ τοΰ τυπογραφείου τών χαταττημάτων ανκςτη καΝΙΤΑΝΤίΝίΑΟΤ. 188•

-ι«•^1^

\

'Αριθ. 659 — Λβπτά βϊκοσι ιτέντΕ.

βχρς: γγ'.

ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

Τ4μος ΚΒ'.

27 Ν«ρτ£ου 1899

ΕΚ ΤηΝ ΠΕΡΙ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΣΧΑΤίΙΣ
ΕΝ ΕΥΡηΠΗι ΓΡΑΦΕΝΤΠΝ

Ότ4 7) Αλωσις της Κωνσταντινουπόλιως
άπίσβισι σχ«ίον άπο του ττροσώιτου της γης
τον Έλλην(σ[ίι6ν, η Ευρώπη ίεν ηίύνατο μεν
νά {ΐη θαυ|Λάση το ηρωϊκον τέλος του (/.ιγαλο-
(ΐάρτυρος Α!;τοκράτορος γ,χΐ των συναγωνιστών
αυτού, αλλ* ούτε προς τον Λεωνιίαν τον παρέ•
βαλε, ίιά τον άπλοΰν λόγονδτι ολίγον ηξευρε
τις ην δ Λεωνίδας, ούτε δσον είει ύπο του με-
γάλου συμβάντος συνεκινηθη, ίιότι ^οά αύτη
προ αΙώνων ην θέατρον ά^ιαχόπων αναστατώ-
σεων λαών, εισβολών και καταστροφών.

Οι εκ Κωνσταντινουπόλεως φυγάδες τότε
πρώτοι σχ^είον τ^ ε^ίίαζαν τά περί της μεγά-
^τ^ς ημών άρ^^αιότητος, και μετ* ου πολύ η
γενική προσοχή εστράφη προς τ* αριστουργή-
ματα της Ελληνικής αρχαιότητος• άλλα μετα-
ξύ αυτών και του παραγαγόντος αυτά λάου
παρενεπιπτον δεκαπέντε ίκατονταετηρί^ες και
πόίσα ν) Ρωμα'ι^η ιστορία, ώστε παρά^οξον ^ίν
είναι &τι, εν φ εκείνα εθαυμάζοντο, ούτος εν-
τελώς ηγνοεΐτο ώς υπάρχων και ζών. Και άφ*
ού ί' ή Ευρώπη, πολιτικην λαβούσα σύστασιν,
εστρεφ« το βλέμμα και προς την άνατολήν,
ολίγον εμερίμνα περί του τΙς ην ή καταγωγή
τών έκει υποδούλων λαών.

Άλλ' δ,τι τά έθνη ηγνόουν και ολίγον ενίι-
ιφεροντο τότε νά μάθωσιν, άνελαβεν αύτη ή
Ελλάς νά τοίς ίιίάζη ίιά της στεντορίας
σάλπιγγος της μεγάλης αυτής επαναστάσεως.
Όσοχ εί^ον τον ενθουσιώδη πατριωτισμόν, τάς
ανυπολόγιστους θυσίας, ται κατά ζηράν και θά-
λασσαν κατορθώματα τών ευγενώς αγωνιζομέ-
νων, έπεκρότησαν άνευφημοΰντες τους απογό-
νους τών Μαραθωνομάχων, καΐ την άνάστασιν
αυτών μετ* άγαλλιάσεως άσπαζόμενοι.

Και ύπήρζε μίν καΐ τότε ψυχρός τις άρχαιο-
βίφης, θελησας, ίνα τι καινονείπτ), ν' αμφι-
σβήτηση την καταγωγην τών αγωνιζομένων
Ελλήνων αλλ* ύπο πάντων τών εμβριθών ερευ-
νητών ηλέγχβη επ' άκρισίς^, καΐ μετ' ού πολύ
οι ίιίσχυρισμ,οΐ αύτου παρηχησαν και έλησμο-

τοΜοχ κε'— ι888.

νηθησαν. Άλλ* άφ' δτου εληξεν δ άγων, και ή
Ελλάς κατέλαβε θέσιν μεταζύ τών άνεξαρτή•
των χωρών, έκτοτε ηρχισβ φθίνουσα και ή
υπέρ αυτής γενική συγκίνησις, και άίιαφορία
βαθμηίον οιείέχθη αυτήν, εις δ συνετέλεσαν
και διάφορα σφάλματα ούχι πάντοτε δικαίως
αύτ^ προσαφθέντα.

Άλλ' ούχ ήττον άπό τίνος χρόνου άρχονται
πάλιν, εν Γερμανί(|£ προ πάντων, αλλά και άλ-
λαχου αναφαινόμενα συμπτώματα συμπαθείας
αισθημάτων προς την Έλλάία, ων τίνα θέλω
νά καταδείξω, φρονών δτι ήμϊν εστί νά ^ικαιο-
λογήσωμεν αυτά και νά τά καλλιεργήσωμεν.

Το πρώτον έστιν αϊ προ διετίας εν Βερολίνφ
έκ^οθεΐσαι, και φιλελληνισμού συγχρόνως και
ευφυΐας άπαστράπτουσαιαΈαριναι ήμέραι εν
Έλλάίι» του Έίουάρίου Έγγελ. Περί αυτής
ούίεν περαιτέρω λέγω, καθ* δσον ή Ελληνική
δημοσιογραφία κατ* άζίαν αυτιών έκτιμήσασα,
την κατέστησε γνωστην εν Έλλάίι, και ακρι-
βής μετάφρασις, ην ηξεύρω παρασκευαζομένην,
ελπίζω δτι θέλει παρέζει πασι την εύχαρίστησιν
τής αναγνώσεως του αξιόλογου και ίιασκεία-
στικωτάτου τούτου βιβλίου.

" Όλίγον μετά τούτο είημοσιεύθη άλλο σύγ-
γραμμα δμοιον έκείνφ ώς προς τον σκοπον καΐ
την ύλην, εις δ θέλω ολίγον ενδιατρίψει, ίιότι
ίέν εγινεν εΙσέτι δεόντως και αναλόγως τής
αξίας του γνωστόν παρ* ήμϊν. Και τούτο έστΙ
περιήγησις ανά την Έλλάία, ην ολίγον προ
του Κ. Έγγελ έπεχείρησεν, ύπο τους αυτούς
περίπου οιωνούς, δ εξ "Αλλης Κ. Ηλπβ ΜύΙΙβΓ,
νέος πεπαιδευμένος καΐ έντραφεις εν τοις άρι-
στουργήμασι τής αρχαίας φιλολογίας, καΐ έξί-
ίωκε μετά ταύτα, επιγράψας αύτην αΈλλη-
νικάς δ^οιπορίας κα2 μελέτας)>.

Τπο τών ελληνικών αριστουργημάτων τής
τέχνης και διανοίας ένθουσιών δ συγγραφεύς,
ηθέλησε νά έπισκεφθη την χώραν ένθα τΛυτχ
παρήχθησαν.

Αφελής, £νευ αξιώσεων, περιέρχεται την
χώραν, αναστρέφεται μετά του λαού, Ινα γνω-
ρίσγ) αύτον καΐ τον χαρακτήρα του, ϊνα άφηγη-
θ^ την άλήθειαν, δπερ πάντοτε πράττει άπρο-
καταλήπτως. Άλλα καΐ αύταΙ αΐ,^έλάχισται

Όφ\ζθό όγ ν^οο^ι^

194

£:22ΤΙ^

«ύτού πχραττ,ρησ€(ς, «ίτινις ίιαφ4ΰγουσιν άλ-
λους &$ιαφόρους, (λαρτυροΰσι τνίρΐ του ενδιαφέ-
ροντος [Αεθ' ού δ νέος περιηγητής σπουδάζει την
χώραν. <κΕΙς τάς δίούς των Αθηνών, παρατη-
ρεί πον, επικρατεί (ΐ,εγάλη ζωηρότης και πολ-
λαΐ Ηραυγαι άντηχουσιν. Άλλα και έπι του
[ΐεγίστου έκτραχηλισ[Λου του όχλου, ποτέ ίέν
συ(ΛβαΙνουΦΐν έχει σκηναί άπρεπους αγροικίας,
οίας πολλάκις βλέπο(Λεν παρ' ηριΐν δυστυ-
χώς Ιπι τών συρροών . Ενταύθα ( εν Αθή-
ναις) πάντες φέρονται εύπρεπώς και εύπροση-
γέρως, και βαίΐζουσι παρ' αλλήλους αετά
τίνος ευγενούς σχείον άξιοπρεπεΙας, ήτις έστΙν
ε|Λφυτος ιΐς τους Έλληνας, χχι ουδόλως έστι
ίυσχερής ή θεσις τών (χεταζύ αυτών περιφερο-
[χένων άστυνοριικών κλητήρων».

Άπό^ειζιν ίέ της φιλο^ικαίου του ^ιαθε- .
σεως παρέχει και δ θαυ[ΐ.ασμές του προς τον
<3(άκά(Λατον εύρέτην τών λειψάνων της Τρωά-
ίος καΐ τών Μυκηνών», τον Δόκτορα Σχλεϊ-
{χανν, καθ' ού ίέν συνασπίζεται (χετά τίνων τών
συμπατριωτών του, (ΐεσαιωνικά κηρύττων κα-
κοτ•χνή|Α«τα τα εξαίσια 8ύρή|Λατα, τα κατά
πάντων πλέον την άναγνώρισιν ίιανοίζαντα
•ψ,ϊν τάς πύλας της Όμηρικής αρχαιότητος.

*Απερχό(Αενος εξ Αθηνών ϊνα περιέλθη διά-
φορα [ΐέρη της Ελλάδος έφιππος η πεζός και
μόνος, το πιστόλιόν του άφίνει κατ* οίκον, ^ιότι
€τάς φρικτάς περί ληστών ιστορίας, ων άνευ
ουδείς εν Γερμανία νομίζει ευπρεπές να σκεφθγ}
πιρι δ^οιπορίας εΙς την Ελλάδα», θεωρεί
όλως ανυπόστατους, καΐ το πιστόλιον τφ φαί•
νίται όχληρόν καΐ περιττόν βάρος.

'Δλλά παραπονείται κατ* άλλου βάρους,
ούχ ήττον όχληροΰ, αναπόφευκτου δμως τού-
του, δ έφερε μεθ' εαυτού, του τών νομισμάτων,
συνισταμένων σχεδόν αποκλειστικώς εις δεκά-
ρας και εις πεντάρας. Ή έπΙ τούτφ δυσαρέσκεια
ΐ^οιπόρου Γερμανού ίέν είναι παράίοξος, ^ιότι
•ν τ^ πατρίαι του πάσαι της νομισματικής μο-
νάδος αί υποδιαιρέσεις ίέν κόπτονται εκ χαλ-
κού, άλλ' εκ νικελίου η ψευδαργύρου και, αν
ίέν άπατωμαι, άνευ μείζονος ίαπάνης, άπο-
φεύγουσι το ελάττωμα δ είχε το Λυκούργε ιο ν
νόμισμα, απαιτούν δλην άμαξαν προς μεταφο-
άν μιδς μνάς. Το χατ' ε'μέ έ^ύνατο ϊσως καΐ
ι* άλλο τι νά μάς κατακρίνη, αν το είχε
παρατηρήσει, δτι εν ω τά χαλκΙα ταύτα φε-
ρουσιν έπι τής μιας όψεως λίαν εύαναγνώστως
γεγραμμένας τάς λέξεις ΟΒΟΛΟΣ,ΔΙΩΒΟΛΟΝ,
ήτοι τάς ευγενείς αρχαίας επωνυμίας, άς και
οι άίελφοι Επτανήσιοι ειχον ίιατηρήσει ή κα-
θιερώσει ε'πι τής Άγγλοκρατίας, παρ* ήμίν
πάντες, καΐ αύται αί την ε'πιχάραξιν τών
κλασικών εκείνων λίξεων ίιατάξασαι ή έγκρί-
νασαι άρχαι λεγουσι και γράφουσι πανταχού

5'

και πάντοτε τά κακόηχα και βάναυσα ηΒΥζί'
ρα και όίχάρα.

Ούχι ίέ μόνον ληστάς ούίαμου απήντησε,
και ήκουάε τον λαόν έγκαυχώμενον ίιά τούτο,
άλλ' δμολογεΐ και δτι, πλην άπαξ, δτι άμα-
ξηλάτηζ τις άπήτησε και έλαβε παρ* αύτου
πλείονα του ίέοντος, εις πάσας τάς λοιπάς
σχέσεις εύρεν δτι εΙς τάς τάξεις του λάου «επι-
κρατεί εν Ελλάδι περισσότερα τιμιότης ή εις
πολλάς άλλας χώρας, και συνεχέστατα, αν τω
συνέπιπτεν, απατηθείς, νά πλήρωση πλείονα
τών δσα ώφειλεν, 6 λαμβάνων τφ κατε^είκνυε
την άπάτην του, και τφ επέστρεφε τά περι-
πλέον».

Ενθουσιωδώς ^έ, ως και 6 κ.Έγγελ, εξαίρει
του Ελληνικού λάου την έξαιρετικήν φιλοξενίαν.
«Πολλάκις, διηγείται, έπΙ τών δ^οιποριών του
οί Κόντες αύτφ κατάλυμα και τροφήν, αν και
τοις ήτον εντελώς άγνωστος, ούίέν ηθέλησαν
νά ^εχθώσιν ε'ις άντιμισθίαν, ^ιότι και σήμερον
ετι οί Έλληνες τον παρ' αύτοΐς εξ αλλότριας
έπιίημοΰντα θεωρουσι, κατά το άρχαΐον εθι-
μον και την άρχαίαν εννοιαν, ώς ζ^^ο^ τής
χώρας.

Δέν τφ υπαγορεύονται ίέ ταΰτα εξ &πλής
προλήψεως φιλελληνικής, ίιότι ίεν διστάζει
νά δμολογήση και ει τι νομίζει κατακριτέον.
Ούτως έπι τής πρώτης άφίξεώς του εις λιμένα
ίλληνικόν, κινίυνεύων υπό την 6ρμήν τών χυ-
κλωσάντων και ^ιασπωμένων αυτόν λεμβού-
χων, εΙς ών τάς αξιώσεις ίέν ειχέ τι ν' άντιτά-
ξη, φρονεί δτι περί τούτου ήίύναντο και ώφει-
λον νά ύπάρχωσί τίνες λιμενικαΐ ίιατάξεις, και
ώρισμέναι διατιμήσεις, ώς ύπάρχουσιν εΙς πάν-
τας τους σταθμούς τής Ευρώπης.

Ή οικτρά δίαιτα τών εν ταΐς φυλακαΐς του
Παλαμι^Ιου, ους έπεσκέφθη, προκαλεί τον ελεγ-
χον αύτοΰ κατά τών μή μεριμνώντων περί τής
βελτιώσεως αυτών. Σήμερον θά εχαιρεν αν έ-
βλεπε τό πατριωτικόν έργον του Κ. Συγγρού.

Και ή ίλλειψις ίέ ξενοδοχείων εις τά ενδό-
τερα τής χώρας τφ έφαίνετο επιλήψιμος, και
άναμιμνήσκει την πρότασιν αρχαιοτέρου τινός
περιηγητοΟ, του Ε. 8ΐαα1), περί συστάσεως
τοιούτων ίι' εταιρίας, αυτήν εκεΐνην την ι^έαν
ήν φιλογενής τις εκ τών εσχάτως την πατρίία
έπισκεφθέντων, δ Κ. Ίωνίίης, συνέλαβεν άφ*
εαυτού και έχει ήίη υπό μελέτην.

"Αλλην ί' άφορμήν μομφής τφ ίίίουσι τά
ίαση, ά εβλεπεν επΙ της δίοιπορίας του άμε-
λούμενα, καταστρεφόμενα μάλιστα, τά μεν
ύπό τών τραυμάτων ά έπιφέρουσιν εΙς τάς πί-
τεις οί όριγόμενοι όλίγης ^ητίνης, τά ίέ ύπό
τών παμφάγων αιγών. Τάς πυρκαίάς ί* αποσι-
ωπά, οιότι ευτυχώς ίέν συνέπεσε να γίνη καΐ
τούτου του θεάματος μάρτυς.

ΟΪ9ϊΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

£1Ζ2ΤΙ^

195

Ό|Τΐ ^ί η^ο ηάντων κύ<ττηρως ψέγ«(, κστίν
ή ίλλβιψις ΕΧΐίνο\ι αού άνευ χκι «υτος δ χηπος
του παραδείσου θά ην πτωχός», ή έλλκψις των
6ίών, ττ,ς πρώτης ταύτης συνβηκης προς άνά-
ιςτυζιν χαΐ πρόοίον πάσης χώρας. Έλλην τις
βουλευτής, ρ.•θ' ου περί τούτων συν^ιελέγιτο,
τω ώ|Αθλόγησεν δτι πολλάς ε*χει τάς ελλείψεις
δ τόπος, αλλ* η χατασχευη των 6^ών τφ είπεν
ίτι πολλάς απαιτεί ίαπάνας, ρι ί' Έλληνες
ί:ρο παντός ιίχον ν' άνοιχο^θ(λ.ήσωσι τάς έχ του
αγώνος χαταρρυείσας οΐχίας των. Ό συγγρα-
^ύ; βριως ίεν πείθεται εχ των λόγων τούτων,
ηροχειμίνου περί ενός των [χεγίστων της Ελλά-
δος Φυι^φερόντων, χα ι ερωτ^: αν άπητοϋντο
εζηχοντα ετη Ινα αί οΐχίαι άνοιχο^ομηθώσι,
χαί τα σπαταλώμενα εις φατριαστιχλς ένερ»
γείας αν ίεν ηίύναντο ενταύθα μάλλον νά ^α-
ιτανώνταΐ' προσπαρατηρεϊ ίί χαι δτι οί ίί(Λθγε-
νιϊς, οΐτινες χόΛΌπΛίσταζα χαι ποΑνόαχατώ"
χαχα άνΕγίΙρουσιν οΙχοίθ(Λη(Λατα εν *Αθήναις,
ώγελιΐλώτερόν τι θά επραττον αν άφιερουν τά
χρημιατά των εις την δίοποιιαν αλλά τοΰτο
λίγει, ίιότι άγνοει ίτι ίεν ήσαν οί δριογενεϊς
οίτινες πολυδάπανα χαι πολυτελή ανήγειραν
τα οΙχο^θ(Λη(ΐατα, ^ιότι & {Λεν Σίνας έχ του
ίχατορΐ|χυρΙου & ε^ωρησατο, ώρισεν 600 χιλιά-
δας (λόνον νά ^απανηθώσιν εις την οίχο^οιχήν,
400 ίέ χιλιάδας εις τον προιχισμον χαΐ την
ίιατηρητιν της Άχα^ημίας, δ ίε Εύαγγελης
Ζάππας ου μόνον εις μαρα.αρίνους χΙονας χαι
Έρμάς ίεν ηθέλησε νά οαπανηση, άλλ' εξ
ε'ναντίας ^ητώς παρήγγειλε το ευστοχον σχέ-
^ιον, δ εχεΐνος είχε παραίεχθή, νά εχτελεσθ^
αμελέστατα, χαΐ £νευ ματαίου χόσμου.

ΚαΙ την σπάνιν ίί των σιίηροίρόμων χα-
χίζει, τόσφ μ&λλον χαθ' δσον βτε ώ^οιπόρει
οεν ύπηρχον τίνες των εχτοτε χατασταθέντων.
ΠροστΙθησι ίε δτι μέχρις ου δ έλληνιχος σιδη-
ρόδρομος φθάση νά συν^εθ^ μετο^ των Εύρω-
παϊχών, η Ελλάς χατά ξηράν θέλει μένει άπο-
χεχομμένη του πολιτισμού, *Εν δμως αγνοεί
ταΰτα λέγων, δτι ή έ'νωσις αυτή ίεν εξαρτά-
ται άπό της Ελλάδος, χαι το πολύ ηίύνατο
νά την ερωτησγ) αν επραξεν δ,τι είει ϊνα άρχι
εχ του μέσου τά προσχόμματα χατά της επι-
τυχίας του ύπερτιέτου τούτου έθνιχοϋ συμφέ-
ροντος.

Άλλα παρά τφ λαφ βλέπει τάς άρετάς υπε-
ρέχουσας των ελαττωμάτων, άτινα, χαι ει που
ύπάρχουσιν, οφείλονται χατ' αύτον εΙς το έπΙ
ρ.&λλον χαι μάλλον επιπολάζον στοιχείο ν των
ξένων χαΐ των της ανωτέρας χοινωνίας, χαθ'
ων λείχνυται πολύ αυστηρότερος, άποίίίων
κυτοϊςτά ελαττώματα του φατριασμου,του ίό-
λου, της δωροληψίας, χαι εν άλλοις χαΐ της
χατά των Βαυαρών εχ^ηλωθείσης μισοξενίας,

ης δμως ούχι επιτυχές προτείνει παράίειγμα,
το της άποβολ95ς του Λ. Ρόσς, παραγνωρισθίν-
των ίηθεντών προτερημάτων χοζΙ της μεγάλης
αύτοΰ ίχανότητος. Ό Λ. Ρόσς, αρχαιολόγος
ευρείας παιδείας, χαι ύπο πάντων έχτιμώμε-
νος εν Ελλάδι, ητον έφορος των αρχαιοτήτων
δτε ευρέθησαν ένΠειραιεΐ αί περίφημοι έπιγραφαι
των νεωρίων.Τό ύπουργεϊον της έχπαιίεύσεως τφ
άνέθηχε τότε ν' άντιγράψη αύτάς,χαι τφ είωχε
προς τοΰτο ίίμηνον αίειαν άπο της έχτελέ-
σεως τών έπιλοίπων του χαθηχόντων. Ότε ίέ
πολύ μετά παρέλευσιν των ίύο μηνών, ζητη-
θέντων αύτφ τέλος τών αντιγράφων, άπεχρίθη
δτι ^εν τά είχε, ίιότι τά επεμψεν εις Βερολι-
νον, •1ς τον Κ. ΒοθβΙ^Ιι, τότε τφ εγινεν η παρα-
τήρησις δτι ίεν έ^ΐχαιουτο νά πράξη τούτο
ανίυ αδείας, ίιότι εις την χυβέρνησιν έναπέ-
χειτο νά τά πέμψη αν ήθελε. Τίς παρατηρή-
σεις δμως ταύτας μη δεχόμενος, παρητήθη, χαι
δ τότε υπουργός, δ μαχαρίτης Ί. *Ρ.ίζος, έίέ-
χθη ευθύς την παραίτησίν του, εν πλήρει ίι-
χαιώματι ενεργών.

Ενίοτε ίε γίνεται ηχώ προλήψ•εώτ τίνων
τών περιστοιχιζόντων αυτόν, ώς δτε χατ' αυ-
τούς λέγει την Βασίλισσαν Άμαλίαν ηοτηράγ.
Άλλα ταΰτα πάντα ίέν έλαττοΰσι την ά-
γάπην του περιηγητοΰ προς τους Έλληνας .
'Εχληρονόμησαν, λέγει, τά πλείστα εξ αυτών
παρά τών προπατόρων των, οϊτινες δμως ούχ
ήττον ε^οξάσθησαν. Όπου υπάρχει πολύ φώς,
ίεν ίύναται νά λείπη σχιά. Και ποΰ δ λαός δ
άνευ ούίενός ελαττώματος ;

Άλλα ^4ν περιορίζεται μόνον εις ταύτας
τάς μέχρι τίνος χενάς ϊσως παρηγορίας. Μετά
μεγίστου ενθουσιασμού δμιλεϊ περί τοΰ Μεσο-
λογγίου, αού ή ήρω'ιχή θυσία εστίν εφάμιλλος
τών ένίοξοτάτων χατορθωμάτων τών αρχαίων
Έλλήνων.}>Και χατά την 25 Μαρτίου προσέτι
βαθέως συγχινεϊται έχ της δψεως τοΰ εν Αθή-
ναις λαοΰ, τοΰ μετά ζωηρότατων αισθημάτων,
άλλα χαι εν άχρίίΐ: τάξει χαι εύχοσμίί^, την
άπελευθέρωσίν του πανηγυρίζοντος, χαι εΙς την
Ελλάδα προλέγει άφευχτον αύτης την αυξη-
σιν, -^ν δμως προβλέπει ίι' ειρηνιχής μοίλλον
αναπτύξεως η ίι' ασύνετου πολέμου, «ώστε
όψέποτε αν φθάση ή ώρα της απελευθερώσεως
τών δούλων αυτών αδελφών νά ίύνανται νά
προτεΐνωσιν ύπερ της Ιίίας αυξήσεως ού μόνον
τά ίστοριχά χαΐ έθνιχά, άλλα χαΐ τά ήθιχά εν
ταύτφ οιχαιώματαχ).

Ός πρώτιστον ίε γνώρισμα τήςπροόίου, της
μείζον μέλλον υποσχόμενης , παρατίθησι την
άνάπτυξιν της ίημοσίας έχπαιίεύσεως, την
ΰπαρξιν πανεπιστημίου, ού τάς ϊ^ρας επίσημοι
πεπαιδευμένοι χατέχουσιν, ως χαΐ^ν πρόοίον*

191 ιζθ γ ς^

196

ΈίΈΙΎΧΛ.

της συγχρόνου φιλολογίας. "Ινα ίέ κρίνη ίν
γνώτ£ΐ π€ρι αΰτης, (σπούδασε χατά βάθος την
νίαν έλληνιχην, και γβννχίως αντιστρατεύεται
χατά των ίιαφθειρόντων την προφοράν αύτης
εν τοις ευρωι^αϊκοϊς ίιίακτηρίοις, και συνη-
γορεί πειστικώτατα ύπερ της άνάγχης και του
συ(Λφεροντος τη; εν τοις Γυ[Ανασίοις ύπερισχύ-
σεως της Ελληνικής υπέρ την Λατινικην, και
τγ5ς έξακολουθησεως της διδασκαλίας εκείνης
[χεχρι της σημερινής αΰτ-ΤΙς φάσεως, δτε ως
γλώσσα ζώσα και της αρχαίας διευκολύνει την
εκ{λάθησιν, και εΙς τους σπου^αστάς πολλάς
δύναται να παρέζη ύλικάς ωφελείας.

Έγραψε ^έ και Ι^ιαιτέραν, άλλα μοίλλον εις
ύπερβολάς ιταρεκβαΐνουσαν, πραγματείαν περί
τγ5ς σχέσεως της σημερινής ίημοτικης γλώσσης
των Ελλήνων μετά των ^ωμανικών γλωσσών,
αΐτινες ύποτίθενται κατά τον μεσαίωνα συντε-
λέσασαι εις την μόρφωσιν η μ&λλον την ίια-
φθοράν αύτης.

Προ πάντων δμως επε^όθη εΙς εμμετρον
μετάφρασιν πολλών τών προϊόντων της νεοελ-
ληνικής ποιησεως, και το δεύτερον μέρος του
συγγράμματος του περιλαμβάνει την «Δοζαπα-
τρη» του Βερναρ<^άκη, το αΣτόμιον της Πρεβέ-
ζης» του Ζαλοκώστα, τον αΐΐύργον της Πέ-
τρας]) του Όρφανίίου, και διάφορα λυρικά, ι'ις
ωραίους στίχους μεταγλωττισθέντα, πιστούς εις
τι την ε'ννοιαν και εΙς την προσφ^ίαν τών πρω-
τοτύπων.

Συγχρόνως 5ε τούτ<|) γράφει πε^ρΐ Ελλάδος
και έτερος Μύλλερ (δ Η. 0.), σοφός καθηγητής
εν Άμστελο^άμφ, δστις εκ του συγγράμματος
του "Εγγελ Ιίίως δρμηθείς, άνεπετασε την ση-
μαίαν τ?ίς εν τοις Εύρωπαϊκοΐς 5ι5ακτηρίοις
αντικαταστάσεως της σολοΐκου Έρασμιανης
προφορ&ς 5ιά της γνήσιας Ελληνικής, και εις
πολεμικην απελύθη επι του θέματος τούτου,
καΐ άλλους εύρων συνεργάτας και οπαδούς,
απεφάσισε την είσαγωγήντών αρχών, ών ανα-
γνωρίζει την ορθότητα, εις το εκπαιίευτηριον
^ διευθύνει, ώστε πάσα έλπις η5η υπάρχει δτι
ίν αύτ^ εκείνη τη χώρα, ένθα δ ιδιότροπος άστε-
Ι'σμος ενός σοφού φιλολόγου 5ιεστρεψε 5ιά π31-
σαν την Εύρώιτην και ίιέφθειρεν εΙς άνυπόφο-
ρον κακοφωνίαν την ώραιοτέραν χχι μελω^ικω-
τέραν γλώσσαν της αρχαιότητος, θέλει ίι' άλ-
λου φιλολόγου, σπου^αίως εις το ζήτημα έμβα-
θύναντος, επέλθει η έπανόρθωσις, και 5έν θέλει
βραδύνει να γίνη πανταχού άσπαστή.

Ός ί' δ Ηαη9 ΜαΙΙβΓ, ησχοληθη και δ εν
Ουγγαρία: ποιητής ΟββΓγ νοη θοΐΐϋΐηβ εις μετα-
φράσεις έμμετρους διαφόρων νεοελληνικών ποι-
ημάτων, και συνεξέ^ωκεν ηίη τινά έζ αυτών
εν Πρεσβούργη μετά και άλλων μεταφράσεων
του Ροΐΐζ καΐ του 66ί1)β1, ύπο την ίπιγραφην

«"Άνθη ξένων χωρών» (ΡΓβιηάΙααίΙίβοΙιβ Βία-
ιηβη).

"Αλλος την Έλλάία κατά το παρελθόν έτος
επισκεφθείς, αλλ* ύπό άλλην, δλως πρακτιχην
εποψιν αύτην έξετάσας , έστΙν δ "Αγγλος
ΟΙιαΓίβδ ΟΙιβδΙοη, μέλος της ΌζωνΙας 'Ακαίη-
μίας.

Εις την Ελλάδα, ως πατρίδα του καλοΰ
και του υψηλού κατεσπευσμένον και παροίιχον
μόνον ρίπτει βλέμμα, πεποιθώς περί της άσια-
νης προελεύσεως τών Ελλήνων και της 'Ασσυ-
ριανης καταγωγής της τέχνης αυτών, ώς άπό-
5ειζιν 5έ της άξιολογότητος του Όμηρου και
της έντυπώσεως ην εξακολουθεί έξασκών ανα-
φέρει δτι 5ύο πολιτευόμενοι "Αγγλοι, αρχηγοί
τών ίύο αντιθέτων πολιτικών μερίδων, ήσχο-
λήθησαν περί την μετάφρασιν του. Γινώσκων
δτι νοήμονες πατέρες σπανίως εχουσι νοήμονα
τέκνα, ίεν αρνείται δτι οι νυν Έλληνες απώ-
λεσαν την νοημοσύνην και το μεγαλεΐον τών
πατέρων των, ούί* είσίν άξιοι τών ποεητικώς
περιγραφομένων ύπό του Βύρωνος* άλλ* αφ* ετέ-
ρου δ άφορων εΙς τούς αγώνας αυτών ύκέρ της
ελευθερίας των κλίνει εις το να τείνη αύτοϊς
χείρα συμπαθείας. 'Αλλά προ πάντων $ιά τούς
υπάρχοντας η δυναμένους νά ύπάρξωσι πόρους
της και ύπό έμπορικήν εποψιν εστίν η Ελλάς
αξία της προσοχής της Αγγλίας.

Αι Βοιωτικαι πε^ιά^ες κρίνονται ύττο του
συγγραφέως πλουσιώταται, μάλιστα αν άποξη-
ρανθώσιν, η θεσσαλική δεκτική μυριάδων ά•
ποίκων. ΚαΙ αυτός ^έ, ώς εΙκός, θεωρεί ώς μίαν
τών πρώτων αναγκών τόν σι^ηρο^ρομιχόν σύν-
^εσμον της Ελλάδος μετά τής Εύρώπιτ)ς, και
λέγει μάλιστα δτι καΐ συνεννοήσεις ήίη γίνον-
ται μετ* εκείνων, οίτινες ίύνανται νά έπιχειρή-
σωσι τάς τοιαύτας σι^ηρς^ρομικάς γραμμάς,
ούχΙ δμως αν και μετ' εκείνων οΐτινες δύνανται
και θέλουν νά τάς πχρακωλύσωσι.

Ώς ^έ και δ δίαυΚ) και δ ΜΰΙΙβΓ, μνημονεύει
της ανάγκης ξενοδοχείων, και φρονεί δτι εις
χώραν ώραιοτέραν της Ιταλίας, καΐ ΒχΙσηκ
ίστορίΡίήτ (!) ώς έκείνην, πολλά χρήσιμα και
προσοδοφόρα ή<$ύναντο νά γίνωσιν, αν ^έν ελει-
πεν ή νοημοσύνη και ή ικανότης.

Περί του Ελληνικού χαρακτήρος δμιλών, ίι•
καίως καθάπτεται του ασυστόλου Άβούτ, ου
την καταφοράν υποθέτει δτι Ισως δικαιολογεί
άτίμικόν τι παράπονον δ πιθανώς είχε κατά
τών Ελλήνων. Ό Κ. ΟΙιββΙοα ίέν θά ένόμιζε
τούτο αν ί,ξευρεν δτι ελληνική τις οικογένεια,
παρ* Τ) πχιίαγωγός ην ή μήτηρ του *Αβούτ,
έίέχετο αυτόν φιλοφρόνως, ώς μαθητήν της
Γαλλικής σχολής, και εισήγαγεν αυτόν εις την
κοινωνίαν, ευγενέστατα προς αυτόν προσενεχθεΐ-
σαν αυτός ί' άμα επέστρεψεν εις Γαλλίαν,

ΟΪ9ΪΪΪΖΘ0Ι Ι3ν

Έϋ 23ΤΙ ^ι.

197

ί^πυσ* νά γράψγ) τα ίύο του πρώτα (/.υθιστο-
2ί|Α«τα, ίν οίς ως εΰφυίαν ίξελάιζ-βανι την συ -
χο^ντίαν.

Ό συγγραφεύς εξ εναντίας άποίίίωσι πασαν
Αιχαιοσύντιν εις τον χαρακτήρα του Ελληνι-
κού λαοΰ, και ώς δ Μύλλερ και 6 Έγγελ
{^τζινει την ιξαίρετον φιλοζενίαν αύτου, και
^υριάζει το επικρατούν πxρο^ τφ λαφ πνευ(λα
Ισότητος, εις δ, συγχεων τα |/.ή συν8χό(Λενα,
χκοίΐ^ει την ελλειψιν πειθαρχίας, και εκ ταύ-
της των υπουργείων τάς συνεχείς αλλαγάς (!).

Προς τάς Έλληνίίας, τουλάχιστον προς την
χαλλονην αυτών, ολίγον είναι επιεικής. Ουίε-
Ι^ίαν ιύρεν άζίαν νά κληθγ) της Ασπασίας από-
γονος. Και την ορχησιν ίε του λάου, τον σνρ^
ζ6ν η την τράνζαν^ βΐ και ύποπτεύιι εν αύτ^
ά(χεσον άπόγονον της πυρρίχης, ευρίσκει δλως
ίχονότονον, ώς και την πεποίθησιν ικρράζει δτι
το πνευριοε της [Λουσικης ίιά παντός έίραπετευ-
σεν άπο τόπου εν ώηδρχησις καιτο ^σ[Λα ούίε-
αίαν εχουσι (λελφ^Ιαν.

*Αλλ' άπο τών κρίσεων τούτων, αΐτινες εύ-
νςητοι είσίν εις το στό(ΐ.α η τον κάλα(Λον άν-
δρώπου τραφεντος εις τον άΐκοκ η ρζρίβιΑογ
(;ίάλς) και εις τα ασ[Λατα τών [Λελοίραριάτων,
!Λ£ταβαίνει άρ.έσως εις το πολύ οίκειότεροναύτώ
Ιί(λα, και δρ,ιλεΤπερι της γονΐ(ΛΟτητος της γης,
ην δ(χ1ως έλαττοϊ η ελλειψις καλλιέργειας, περί
της |Λΐκρ&ς αναπτύξεως της βιοίΛηχανίας, άλλα
9,»γχρόνως και περί τ9)ς ελλείψεως της παντε-
λούς πενίας, η τουλάχιστον της σπάνιος της
£Γ«ιτείας εν Έλλάίι, ην άπο^ί^ωσι (Λέρος (χ,έν
εις την ύπερηφάνβιαν ήτις ενυπάρχει εις τον
ί'ϋνικον χαρακτήρα, (χερος ίέ εις την εντός δρίων
Ιτορροπίαν τών περιουσιών, εΙς ην δίκαιον νά
-ροστεθτί και το ολιγαρκές του λαοϋ, δ ανα-
γνωρίζει.

Κυρίως ίε τον άσχολεϊ ή οικονομική της
/ώ^ας ίιαχείρισις και κατάστασις, περί ης λε-
::το|Αερεστάτας επορίσθη πληροφορίας εκ τε
Ιίίων ερευνών και εξ επιστόμιων εγγράφων τών
*Αγγλικών προξενείων και τών Ελληνικών
άρχων. Και τοι 5' άποίοκιριάζων, ε'κ τών ύστέ-
:ων, ώς λέγει, την άποπειραν της άρσεως της
αναγκαστικής κυκλοφορίας, έστιν ε'ν γένει εις
τα συ(ΐπεράσ[Λατά του λίαν αισιόδοξος, κχΐ
ορονεΤ δτι 4νευ της πολυδάπανου και ματαίας
απόβασης επιστρατείας, ή Ελλάς θα ^ιετέλει
£ΐς άνθηράν οικονομικήν κατάστασιν, κκι ίέν
Οχ ήναγκάζετο νά νομοθέτηση αυξησιν φόρων,
τ.ν δμως αύτος ούίόλως αποδοκιμάζει, υπολο-
γίζων δτι ίεν ύπ5ρβκινει τάς οικονομικάς συνά-
γεις τών φορολογουμένων. Εξαίρει ίε μ,ετ* επαί-
νων την πρόθεσιν της κυβερνήσεως, καΐ ετι
ΐίχλλον το αίσθημα τιμής του λαοΰ, προτιμή-
«χντος άίιστάκτως νά ύπββληθτϊ εΙς τήν θυ-

σίαν ταύτην, δσον μεγάλη και αν ί), παρά νά
παραβη τάς υποχρεώσεις του προς τους ίανει-
•τάς του.

Και εις τά καθέκαστα ίέ χωρών, απαριθ-
μεί τών πλείστων, εμπορικών μάλιστα, πό-
λεων της Έλλάίος τάς προφανεστάτας προό-
δους. Άλλα περί του Πειραιώς, άφ* ου άρχε-
ται, λέγει δτι, πλην του νοώματος του ουρα-
νού και τής θαλάσσης του,^ύίέν έχει σήμερον
το αναπολούν τον λιμένα τών ενίόξων ημερών
τών Αθηνών, σήμερον δτι παριστ^ εις τήν •
δψιν ούίεν ή ρυπαρών εργαστηρίων σειράς, εις
άς αναστρέφονται ναυται εκ παντοίων χωρών.
Τ•υτο μοίς φέρει εις τήν μνήμην δτι δτε, ή πρω-
τεύουσα μετετέθη εις Αθήνας, είχε γίνει ή πρό-
τασις, πάσαι αι έπι τη προκυμαίας οΐκίαι, άπο
του ενός πέρατος εις το έτερον του λιμένος, νά
εχωσιν υποχρεωτικώς έπ* αύτου ύποστύλους
στοάς, ών το πλάτος νά χαρισθη εις τους ιίι-
οκτήτας ύπο του ίήμου μετά τής άδειας του
νά κτίσωσιν, αν θέλωσι, και άνώγαιον έπι τής
στοάς. Ή πρότασις ενεκρίθη, ή διαταγή έίόθη,
και αν έξετελεϊτο, δ λιμήν του Πειραιώς θά ην
ϊσως & ωραιότερος πάντων των εν τη Μεσο-
γείφ. Άλλα . . . ώς τόσαι άλλαι, ίέν έξετε-
λέσθη Ι

Νομίζομεν δμως δτι 6 Κ. ΟΙιββΙοη, άντι νά
παραβάλη τον Πειραιά προς τον επί του Περι-
κλέους , έίύνατο καταλληλότερον νά λάβη
άλλον προχειρότερον δρον συγκρίσεως, τον τής
καταστάσεως, εις ην εγώ αύτος τον έιίον δτε
αί Αθήναι έγένοντο του νέου βασιλείου πρω-
τεύουσα. Τότε οι κάτοικοι του Πειραιώς συνε-
ποσοΰντο εΙς ενκ μόνον, Όθωμανον τελωνοφύ-
λακα τούτον, κατέχοντα τήν μόνην καλύβην
ήτις κατέρρεε παρά τήν άκτήν, και σπανίως,
ϊσως άπαξ τής έβίομάίος, εισέπλεεν εις αύτον
εν τρεχαντήριον, εν ω δπως ίήποτε σήμερον
έ'χει περί τάς τριάκοντα χιλιάίας κατοίκων,
και κατά τους υπολογισμούς του Κ. ΟΙιββΙοη
καταπλέουσιν εΙς αύτον κατ* έτος περί τά 7500
πλοία μικρά και μεγάλα.

Και εκείνο ίέ ίεν είναι ορθόν, δτι αν δ Βα-
σιλεύς "Οθων έπανήρχετο σήμερον εις τάς Αθή-
νας, ίεν θά τάς άνεγνώριζε, ίιότι, ναι μεν καβ'
έκάστην αυξάνει και ώραΐζεται, άλλ' ην ήίη
πόλις μεμορφωμένη καΐ προοδεύουσα δτε δ πρώ-
τος Βασιλεύς τήν κατέλιπεν.

Έν γένει ίί και 6 "Αγγλος οικονομολόγος
τρέφει προς τήν Έλλάία ούχ ήττον συμπα-
θείς διαθέσεις ή οι Γερμανοί φιλόλογοι, και εύ-
χεται καΐ αύτδς ειρήνην εΙς τον κόσμον και
φρόνησινείς τους Έλληνας, ίνα έπιτύχωσιν εις
τάς δικαίας των προσδοκίας.

Ότε βλέπομεν δτι ίεν λησμονούμεθα εντε-
λώς ύπο τής Ευρώπης, καΐ ή κοιν^ προσοχή

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

198

Β 2Τ Ζ Α.

στρέφεται χαι προς Υΐ[Λας ένΕοτ<, ' κ«θηχον γ)[χών
ίσταΐΊΧ προσπαθώ[Λεν νχ^ειχνυώ|/.&θ« άξιοι της
χοινης έπι^οκΐ|/.ασ(ας.

Δ. Ρ. Ραγκαβής.

■ Ι'Ο'Κ

το ΒΟΤΑΝΙ
ΤΗΣ ΧγΑΠΗΣ

(2υνέχ<ια' \Η ηροηγούμ&νον φύλλον).

ΙΗ'

*Η Γ^αννο^λα

Δηριώ^ης π«ροΐ(Αΐα λέγει. αΤώνχ χαρφι βγά-
ζει ταλλο » . "Οπως έκβληθτ) τελείως έρως τις
άίΓΟ άνθρωπΙνης χαρίΐας ανάγκη να είσελθη έ-
τερος. Τούτο είχε συριβ^ και εν τγ) καρίί<!ί του
νεαρού άγρότου.

Προ τεσσάρων πέντε [ΐ.ηνών, δτε το τάγ|ΐα
αύτοΰ ή^ρευεν εν ΧαλκΙ^ι, συνήντησεν έκεΐκατλ
τύχην νεαν χωρικην, ήτις είχεν ελθη μετά της
(ΐητρος ώς (/.άρτυς ποινικής ίΐκης εν τ^ συνόίφ
του κακουργοίικείού έκ<^ιχαζθ(Λένης. Χωρικοί ^ύο
είχον συ|Λπλακ^ έντφ άγρφ και δ έτερος πλήζας
ίιά της άξίνης τον άντίπαλον επλήγωσε θανασί-
(χως. Ή Γιαννούλα — ο(!τως έκαλεϊτο ίι χωρική —
παρίστατο .κατά την εριία και εκλήθη δπως
|λαρτυρήσγ) κατά πόσον 6 φονεύς ένήργησεν
ά|Λυνό{Λενος κατά του ενόπλου αντιπάλου.

^Ητο νεωτάτη, |ΛΟλις ίεκαιπταέτις, ξαν-
θή {ΐ,δίλλον η καστανή, άνθηροτάτην έχουσα
την (Λορφήν και [Λίκρόν άλλ' εύσταλες το σώ(Αα.
Έπι του συνόλου αυιής ήτο έπικεχυ(Λενη φυσι-
κή τις χάρις, ήτις και εν τφ ίικαστηρίφ πολ-
λήν ένεποίησεν αϊσθησιν. Και οί ίικασται καΐ
οι δικηγόροι ελεγον κατόπιν :

— τι χαριτωριένη χωριατοπούλα !
Ό Γιαννιός συνήντησεν άύτάς παρά την γέ-
φυραν του Ευρίπου, ένθυριηθείς ί' δτι είχεν ιίγι
ποτέ εν Ξηροχωρίφ την πρεσβυτέραν χωρικήν
έπλησίασε και άπέτεινε τον λόγον. Δι ίύο γυ-
ναίκες (Λοναι εν αγνώστω πόλει ηύχαριστήθησαν
τά μέγιστα εύροΰσαι ενα συνεπαρχιώτην αυτών
ούχι ίέ και εντελώς άγνωστον, καθότι ή μή-
τηρ έγνώριζε τήν σύζυγον του θείου του, του
Ζάχου Μυλωνά. Αί 5ύο χωρικαι ήσαν ε'κ Βαρ-
βάρας, χωρίου του οήμου ΛΙ^ηψΙων γνωστού
ίιά τόν θαυμάσιον οίνον, δν παράγει. Έκ του αυ-
τού χωρίου ήτο και ή θεια Μυλωνου προ εϊκο-
σιν ήίη χρόνων εν Γούβαις εγκατεστημένη.

Ό στρατιώτης εγένετο δίηγος αυτών άνά
τήν πόλιν και συνείείπνησεν εν μαγειρείφ.Μετά
της Γιαννούλας ολίγους μόνον λόγους άντήλ-

λαξε, ίιότι παρίστατο πάντοτε ή μήτηρ, άλλα
τά βλέμματα των πλέον ή άπαξ συνηντήθησαν,
και πλέον ή άπαξ ή^ύτατον μειδίαμα ^ιέστει-
λε τά ροίαλά χείλη της κόρης• Τήν επιουσαν
αί χωρικαι άπήλθον εις το χωρίον αυτών ^ιά
του άτμοπλοίοϋϋ καΐ Ι Γιαννιός προέπεμψεν αυ-
τάζ.

Ή μήτηρ επανειλημμένως προσεκάλεσεν αυ-
τόν να ελθη εις Βαρβάραν μετά τήν έκ τοϋ
στρατό") άφεσιν. Ή ίΐ κόρη σφίγγουσα τήν
χεϊρά του κατά τήν στιγμήν του χωρισμού εψι-
θύρισεν έρυθριώσα και τόσον σιγά ώστε νά μην
άκουσθγ) ύπο τής μητρός :

— ίίίρθτις τον Τρυγητή ί Ιχως άλλο!...

— θάρθώ, άπεκρίνατο & στρατιώτης.

Σφοίράν ήσθάνθη λύπην επι τη αναχωρή-
σει της μικράς χωρικής. Διψών καθαρόν αέρα
έιίλανήθη άνά τήνάκτήν και έτιμωρήθη ση-
μειωθείς απών κατά τήν άποχώρησιν. Τήν πρώ-
την λύπην έμάλαξε κατά μικρόν γλυκεία ή
προσδοκία της επανόδου. "Άλλως ίε ού^έν έ-
βλεπε κώλυμα προς πλήρωσιν της έπιθυρίας
αύτοΰ. Ή Γιαννούλα ήτο μοναχοκόρη ορφανή
πατρός, εύπορος και εξ εντίμου οικογενείας.
Ήίύνατο κάλλιστα νά τήν νυμφευθ^. Ό Φω-
κίων εϊχεν ήίη άποκατασταθτί, ήρχετο λοιπόν
ή σειρά του•

Ούτως εν τ^ καρι^ίο: αύτου νέος έρως ένε-
θρονίσθη, ήρεμος ούτος, αθόρυβος, ειρηνικός, εΙς
ώρισμένον σκοπον αποβλέπων, δλως αντίθετος
τοϋ προς τήν άθιγγανίία παλαιού* έρωτος. Και
ήτο επίσης ώς γυναικείος τύπος ή Γιαννοΰλιι
καθ' δλα αντίθετος προς τήν Διαβολόσπιθαν.
Ή ανθρωπινή καρίία ζητεί συνήθως εν ίευτέ-
ρφ ερωτι δτι ^εν εσχεν εν τφ πρώτφ. Ό άγα-
πήσας πρώτην γυναίκα μελαγχρινήν, ύψηλήν,άρ-
ρενωπήν,έκλέγει τήν ίευτέραν έρωμένην ξανθήν,
μικράν, ήμερον.

Τήν έπομένην άπο της άφίξεως πρωίαν >> Γιαν-
νιός, φέρων ετι τήν στρατιωτικήν στολήν, εσπευ-
σεν εις έπίσκεψιν του θείου Μυλωνά κατοικουντο;
πάντοτε εν τφ ύί ρομύλω. Εύρε ί* αύτδν άλευρω-
μένον ώς ποντικό ν και εν ταΤς περιπτύξεσιν έ-
λεύκανε το στήθος και τάς χειρί^ας τοϋ στρα-
τιωτικού ενδύματος. Ή θεία, ήτις ήτο ολίγον
κωφή και έζύμωνε τήν στιγμήν εκείνην εν τφ
προαυλίω πίτυρα ^ιά τάς όρνιθας και τάς νήσ-
σας, ίεν ήίύνατο νά εννοήση ^ιατι δ σύζυγος
έκάλει αυτήν επανειλημμένως έκ τοϋ μικρού πα-
ραθύρου προβαλών τήν κεφαλήν και εχειρονόμει
ερωτώσα. Άλλ' δτε δ ανεψιός ιίατήλθεν εις συν-
άντησιν αυτής κατέλιπε τά πίτυρα, έφ' ών λά-
βρα έπέπεσαν τά άνυπομονοϋντα πτηνά, και
εν εύαρέστφ εκπλήξει έσπευσε νά ε^αγκαλισθτϊ
και άσπασθη αύτον άναστρέφουσα τάς παλά-
μας ίπως μή ρυπάντρ τήν στολ]^^ του. ΚαΙ δ γί-
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

£2 22X1 ^1.

199

^ων άπο του φεγγιτου έ(Λ8ΐ5ία δεικνύων την
γλώ'τσαιν «ύτου κ«1 τά άνιυ όίόντα)ν ουλ«.

Ή κυρά Μυλωνου συνβ λθουσκ εκ της πρώτης
^ιχχύσιως έστρεψε το βλέιχμια προς την κατά-
λειφθεΐσαν σκαφ(^«. Άλλ* ητο πλέον αργά ! Αί
όρνιθες κ«1 «ί νησσαι εν συνκγωνισ[/,φ άί^ηφα-
γίκς είχον άνατρέψιτ) αύτην και κατέτρωγον
χαΐ κατεπάτουν ερίζουσαι τά χυθεντα πίτυρα.
Η γραία εξερράγη εΙς ύβρεις και αράς :

— Νά ρ,η σ&ς ευρν; δ χρόνος, ^ψχ^^ίί^χΐ,,,
Φχτε ποΰνά σας φάγ) ή άλεπου κατά που τά
χχνχτε!.,. Και άφ'ού εζέτεινε προς τονσυρφετον
των πτηνών άνοικτάς τάς παλά(Λας, (χετ* άπο-
τροπιάσιως μορφάζουσα, είπε στραφεισα προς
τον καγ5^άζοντα άνεψιόν ;

— 23ύρε άπάνου με τον (Λπάρμπα σου κ' έ-
φτασα. Νά νιφτώ είφ 'ςταύλάκι του (Αυλού...

Μετ* ολίγον ή συνίιάλεζις κατέστη ζωηρό-
τατη ύπο τον μ,ονότονον τριγ[Λον του (χύλου.
Ό Γιαννιός ηναγκάσθη νά επαναλάβγ) και πά-
λιν τά περί του στρατιωτικού βίου και της
ζωής των πόλεων, άν;,πθ(ϋ.ονών νά ευρτρ κατάλ-
ληλον περίστασιν, δπως ίηλώσγ) τον κύριον σκο-
πον της επισκέψεως. Ό θειος παρέσχε λαβήν
χρος τοΰτο :

— Τόρα νά του 'βρουριε |χιά νύφη και νά
τον νοικοκυρεψου(χε πλειά- καιρός του είνε ! εί-
πεν άποτεινόμενος προς τ'/)ν επΙ σάκκου αλεύρου
κζθημέντϊν σύζυγον και τύπτων τον άνεψιον
θωπευτικώς επΙ της ράχεως.

— Και γιατί τάχα νά ρ,ην την ευρω (χονά-
χος μου ; ύπέλαβεν εκείνος πονηρώς.

— Μικρός ειν* ακόμη, άσ' τον νά χαργ) τη
νιότη του, είπεν ή θεία.

— Τί μικρός, γυναίκα; η μικρός μικρός παν-
τρέψου, η μικρός καλογερέψου, λε* ή παροιμία.
Δεν τον άκους πώς μιλάει; εχω μιά υποψία πώς
την έχει ματιασμένη κι' δλας την λεγάμενη.

— Σάν είν' έτσι αλλάζει, άπεκρίνατο συμβι-
βαστικές η γραία- άμα πουρχεται το πράγμα
άττ'τήν καρίιά... Αϊ Γιαννιέ, κάτι ψεμμογε-

λας;...

— Τό λοιπόν, θεια, άφου και τάφερε η κου-
βέντα θά σ' τόμολοήσω.

Και άφηγήθη την μετά της Γιαννούλας συ-
νάντησιν εν Χαλκί^ι και έξωμολογήθη την γλυ-
χειαν συμπάθειαν, ην έκτοτε συνέλαβε προς την
χαρίεσσαν κόρην. Ή θόία έτεινε το ούςάκροωμένη
μ^τά προφανούς εύχα:ιστήσεως και δ θειος
■^ροσένευεν έπικροτών.

— Το χερ'. σου, Γιαννιέ, και τελειωμένη σ'
την ε'χω τη ίουλειά ! εφώνησεν εν τέλει τεί-
νο'^σα προς τον νέον την χεϊρα.

Και προσέθηκεν δτι ητο παλαιά φίλη της
χίελφης της κυρά Φώταινας, της μητρός της
Γιαννούλας,μεθ'ης ητο συνομίληκος καΐ εγνώριζε

κάλλιστα την οίκογένειάν των. Την ΓιαννούλΛν
ίέν είχεν ιί•?„ μη έπισκεφθεϊσα προ δεκαπενταε-
τίας το χωρίον,άλλ'εϊκαζεν δτι ^ί ητο ευμορφος,
ίιότι και ή μητηραύτης ητο ευμορφος άλλοτε.
Δεν άπέκρυψεν ίε δτι ησθάνετο μεγάλην χαράν
ίπι τγ) \8ίορ δτι 6άνεψιός θαένυμφεύετο γυναίκα
εκ του χωρίου, εξ ου και αύτη κατηγετο. "Οτι
θά έίέχοντο την πρότασιν εκ μέρους της νύμ-
φης ουδόλως αμφέβαλλε : ^έν ευρίσκονται εδ-
κολα γαμβροί ώς δ Γιαννιός.

Ή οψις του νέου η'-οτινοβόλει εκ χαρδς έπι
τοις λόγοις της θείας, ήτις ποοσεφέρετο και
νά μεταβτ) ώς τάχιστα προζενήτρια, να Λτάτ/
Μγ2α κατ^ την φράσιν των χωρικών.

«— Νά σου 'πώ, θεια, καλά και άγια αυτά,
μά ^έν μπορούμε νά κάνουμε του κεφαλιού μας*
πρώτα πρέπει .νά πάρουμε και τη γνώμη του
αφέντη μου καΐ της μάνας μου. Του λόγου σου
θά τά φέρης έτσι τεχνικά κατά πώς πιτηίεύε-
σαι, νά τους πτίς τάχας πώς άπο σένα έρχεται,
οχι πώς εγώ σου μολόησα τίποτις.

Συνεφωνηθη λοιπόν μετά ίύο τρεις ημέρας η
θεία Μυλωνου νά λάβη Ι^ιαιτέραν συνέντευξιν
μετά του πατρός και της μητρός,

Ό Μυλωνάς είχε κατέλθτρ εν τφ μεταξύ, δ-
πως παραλάβιρ φορτίον σίτου προς άλεσιν. "Οτε
ί* δ Γιαννιός εχαιρέτιζεν αύτον εν αγαλλιάσει
επΙ ττί ευτυχεί έκβάσει της επισκέψεως, ^δ γέρων
έσεισε την κεφαλήν μετά πονηρίας επισείων τον
λιχανόν:

— ΚΙντι μωραίτη, είπε, γι* αύτο μουρθες
τάχας νά ΐίτίζ '^^^ μπάρμπα σου τον Μυλωνά
ταχινο, ταχινό Ι...,

Και επέλεξεν οιονεί συμβουλευτικώς προς τον
άνεψιόν.

— Άγάτιη θ^λ^^ φρόνησι, Οέλκι ταπβινοσύνη,
όέλιι λαγον πβρπατησια χ^ άΤτοΰ γληγορωσύνη !

Ημέρας τινάς μετά ταΰτα ή κυρά Μυλωνου
μετά τινας συζητήσεις λαβούσα την συγκατά-
θεσιν τών γονέων του Γιαννιού, προς ους άνεκά•
λυψεν δλην την άλήθειαν, παρά τάς άποτροπάς
αύτου, άπήρχετο έφιππος και συνοδευομένη άπο
το χοίζίΛΜ του μύλου εΙς Βαρβάραν πέντε περί-
που ώρας άπέχουσαν τών Γουβών. Και την έπι-
ουσαν επανήλθε θριαμβευτικώς φέρουσα εις τον
άνυπομονουντα έρωτόληπτον την πλήρη άποίο-
χήν του προταθέντος συνοικεσίου.

Ιθ'.

*Ι«εα£α( χαΐ άπειλαί.

Κατά τλ αγροτικά έθιμα το συνοικέσιον έτη-
ρήΟη μυστικόν μέχρι: ου λάβγ) επίσημον κύρος,
ήτοι μέχρις ου οί μελλόνυμφοι ανταλλάξουν τλ
ίώρα, τά σημάόια. Ό Γιαννιός μετέβη μετά
τ9ίς μητρός εις Ξηροχώριον, δπου ήγόρασε τήν
νενομισμενην ΛουρΙόα^ άργυρουν κόσα^^α, δπεο

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

200

ΒΖ3ΤΙ ▲

ϊ:

φίρ«ται ύπο την «ιαγόνοι }οαΙ άρριόζ^ται έπΙ των
κροτάφων, ^ιαχρίνιι ^ί τάς (Λψνη9Τ£υ|Λίνας χαΐ
ύπάνίρους γυναίκας άττο των άγάμων.Ό κόσ(ΐ.ος
ούτος βίν• το σημάόι του γα(Λέρου. Ή ίέ ποο-
ξινήτρια ώφβιλλ νά έκ^ρά(ΑΥ) πάλιν ιΐς Βαρέά-
ραν Ινα προσενίγκγ) τ^ νύ|Αφτ) το ^ώρον και λά-
βη παρ* αύτης χρυσοποίκιλτον σαχκουλαν και
μαντίλιον πιρικίντητον ώς σημάόια ^ια τον
γαριβρόν.

Ευθύς ίέ τότε η (Λεν χόρη θά περιηρχετο το
ωριον επιδεικνύουσα το άργυρουν χόσ(Λΐομα, δ
ε νέος θ'άνηρτα άπδ ττίς ζώνης την σακκούλαν
και θά εσφηνου εν τφ σελαχίφ το (ΐαντίλιον, σα-
φή του άρραβώνος μαρτύρια.

Την θείαν [ΛεταβαΙνουσαν εις Βαρβάρα ν & Γιαν-
νιός συνώ^ευσε [λέχρι ΞηροχώρΙου, (που και άλ-
λη τις εργασία έκά'λει αυτόν Άλλ' εκείνη μεν
ώφειλι νά οιανυκτερεύσχ) παρά τ^ κυρφΦώταιν^,
6 ^έ ανεψιός έπανηλθεν αυθημερόν εις το χωρίον,
Μόλις άπεθηκε το χράστογ και εκάθισεν Ιζω
παρά τον κλίβανον η μητηρ, ήτις έζύμωνε, εί-
πε ν αυτφ:

— Αλήθεια ίά τά συχαρίκια;
— τι συχαρίκια;

— Προψες τόέμελετησες και σήμερις μ&ς κό-
πιασε.

— Ποιος το λοιπόν;...

— Ό Γυφτοκάβςυρας με την τσοΰπά του.
Ό Γιαννιός κατέστη πελιδνός- κρύος ίίρώς

περιέχυσεν αυτόν.

Ή άθιγγανις ύπολογίσασα ακριβώς πότε θλ
έπανήρ/ετο εκ του στρατού, επανήλθε και εκεί-
νη εις το χωρίον. ΚαΙ επιπτεν εκεϊ αίφνης φραγ-
μός εις την μελετωμένην ευτυχίαν του, παρε-
νετίθετο μεταξύ αύτοΰ και τής Γιαννούλας α-
κριβώς την ήμέραν καθ* ην έκυρουτο 6 άρραβών
αυτών. Οϊα σατανική αληθώς σύμπτωσις 1

Και τώρα τι ώφειλε και τι ή^ύνατο νά πρά~
ξη; Προ παντός έσπευσε νά άπομακρυνΟ^ του
πατρικού οίκου φοβούμενος τά ερευνητικά των
γονεωτν βλέμματα.

— Γιά που τώβανες; ήρώτησεν ή μήτηρ Ιί ού-
σα αυτόν 6πλοφοροΰντα.

— Πάω 'ςτβ^ καλαμπόκια, έτραύλισεν 6 α-
γρότης.

Κατήλθεν εΙς τά Τουρκομνήματα και έ-
κάθησεν εν κρυπτή θέσει μεταξύ τών θάμνων.
"Ήθελε νοι συναθροίσ*^ τά ι^έας του νά λάβγ} ά-
πόφασίν τίνα* και ίέν ή^ύνατο. Έφευγον αύται
ττ,ίε κακεΐσε άπό του συγκεχυμένου λογικού
του, ώς Ιχθύς άπό τετρημενου οικτύου. ^Ητο
τόσφ συγκεχυμένος ώστε ούί* ήκουσε τριγμόν
τών κλάδων εγγύς, εγγύτατα. Και αίφνης σύο
βραχίονες περιέβαλον τόν τράχηλον αύτου καΐ
εν στόμα καΐον ώς λνΟραξ έκόλλησεν έπι τά
χείλη τβυ.

"Αν οφεις όργυιαιοι έζώννυον και ε^αχνον αυ-
τόν, 6 Γιιιννιός ίεν θά ήσθάνετο την φρίκην ην
ήσθάνθη έπι τυ) περιπτύξει εκείνη τής άθιγγα-
νΐ^ος.

— Σ* έτρόμαξα, Γιαννιέ; ήρώτησεν αυτή εκ-
πλαγεϊσα. ΤΙ νά κάνω ; ίεν βάσταξα πλειά.
Δυό χρόνια, ίυό ατέλειωτα χρόνια σε λαχτα-
ρούσα. "Αμα που σκοτείνιασε ήρθα και γύριζα
'ς τό σπίτι σας παγάνα, σάν την άλεπου που
φυλάει γιά κότταις. Σε ει^α που κατέβηκες
μονάχος καΐ σ* επήρα τό κοντό.

Ό χωρικός έμεινε μετά τόν πρώτον σπασμόν
του τρόμου ψυχρός, ακίνητος, ώς απολιθωθείς.
Και ή νεανις έκάθισε κάτω παρ* αύτφ και κλί-
νασα προς τά γόνατα του άνέτεινε τό βλίμμα
προσπαθούσα νά ^ιακρίνη εν τ^ σκότει τής μορ-
φής αυτού την έ'κφρασιν και έθώπευε ^ιά τών
χειρών τάς παρειάς αυτού και την κόμην.

— Μά τί έχεις τό λοιπόν ; Μένεις σάν ξύλο,
σάν λιθάρι... ούτε 'μιλείς, ούτε σαλεύεις Ι Έφώ-
νησεν ή Ζεμφύρα.

Ό Γιαννιός άντί απαντήσεως ήγέρβη ϊνα
φύγη. Άλλ' ή νεάνις έσύρθη έπι τών γονάτων
και περιπτυξαμένη τους ποίας αύτ-^υ τρξατο
όλολύζουσα !

— Που πας ; . . τί σούκανα ; . .

Ό χωρικός προσεπάθει ν' άπαλλαγτ, :

— "Ασε με, είπε ίιά φωνής τεταραγμένης,
εχω δουλειά *ς τό χωριό.

•^— Διν μ' αγαπάς πλειά, ίεν μ' άγαΐ^άς...
£λλην αγαπάς.... Και ίιεκόπτετο ύπό λυγμών
προφέρουσα τους λόγους τούτους.

— Τό λοιπόν ναι Ι άπεκρίνατο εντόνως 4
χωρικός, άλλην αγαπώ καΐ παντρεύομαι, ίέν
εχω ανάγκην νλ σ'τό βαστήξω κρυφό, «ύριο
θά τό μάθγ) δλο τό χωριό.

Ή 'Αθιγγανις άνετινάχθη και έστάβη προ
αυτού :

— - Παντρεύεσαι λες και ίέν ξεκολλάει ή
γλωσσά σου σύρριζα νά πέστρ χάμου Ι Παντρεύε-
σαι λες και ίέν ξεραίνονται τις χείλια σου σάν
τά σύκα *ς τό φούρνο ! . .

«— Νά σου πώ 1 ας αφήσουμε τά τρελλά λό-
για καΐ ας'μιλήσουμεγνωστικώτερα. Δέν ήμαστε
παιδιά τόρα πλειά Ι ΰπέλαβιν 6 χωρικός ίιά
φωνής, ην μάτην προσεπάθει νά καταστήση ή-

— "Α, ήμαστεν ϋαιοιά το λοιπόν, δταν
μ* έσερνες 'ς τά πό^ια σου με τά γητέμ^ιατα
καΐ μ' εξεπλάνευες μέσ' 'ς τό μαύρο σκοτάδι
τής νύχτας Ι "Α, ήμαστεν παιδιά, ίταν μού-
ταζες και έβανες δρκους 'ς τόν ουρανό καΙ 'ς τη
γή πώς σάν ματαγυρίσγ,ς θά ματασμίξουμε γιά
πάντα. Τόρα γίναμε μεγάλοι, γίναμε άντρες,
που μάθαμε νά παρατούμε τά δύστυχα κορίτσια
Ερημα χαΐ πλανεμμίνκ 'ς τη μαύρη τους μοίρα Ι

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

£3Σΐτυι.

201

Τόρα γινοιμ (ΐεγάλοι που χυττάζου(Α( ναυρου(Λε
νύφη (ΐ,έ τάσγ,αίνια τάρ|Α•ςτ«, τά κβντιστά τα

Ά^ηγγειλ* ταΰτα γοργώς καΐ (Αΐτά ει-
ρωνείας, έ:^ ^ ύπελάνθανε τις άπειλγ), χαΐ ε^σβιε
τον χωρΐ)ςόν κρατούσα άπο των βραχιόνων. Ό
Γιαννιός ίεν ηίυντιθη πλέον ν& χρατηστρ την
οργιών του :

— Να σου πω, άπεκρίνατο βιαίως συλλαβών
τάς ^ύο αυτής χβιρο^ς }^ο^ι νευριχώς συσφίγγων εν
τη παλά(ΐ.γ). Μη θαρρεψης πώς έχουν πέρασι τα
ναλΐ(^ά τσα[ΐ.πουνίσμ.ατα1 Μη |α' όρα^ιάζτις πλα-
νε[ΐ.ματχ χαΐ ρ^άγικ χαΐ βοτάνια. Δεν εΙ|Ααι
πλειά τ* άνηζερο τσοπανόπουλο που γύρναγε
Ί^ήζ βρ>)(Χ.ιαις (αι το χοηϋι. Ξέρω πώς $λα εκεί•
να ήταν τεχναις και |Λ«ργιολιαΙς σου. *Έχεις
τόση ^ιαβ•λιά που κατάλαβες τί σεβ^ά μου εί-
χες άνάψγ) 'ς την καρίιά. Είπες (χε τον νου σου:
Καλά εινε να *(/.πλέςω ααζί του, νοικ^κυρόπουλο
είνε, τον τρόπο του έχει, ριά για να (ΐην άνοί-
ζγΐ αΰριο τλ 'ρ-άτια του 'σάν περάση η πρώτη
στραβοΐΛάρα της αγάπης και Ιίη (λέ τι παλϊο-
τσιγγάνα έχει να κάνι^, εγώ να τον κάνω να
θαρρεψη πώς τάχας αυτός |/.' επλάνεψε και πώς
|/ιέ τής '^ικαΐς του ^ιαβολιαις δέθηκε για πάντα
(ΐετ' ε'ΐλίνα. Τότες σοφίσθηκες να μού ^ώσης το
βοτάνι της αγάπης 'ς τά χέρια (χου. "Ήξερες
πώς (χ' έβανες 'ς τον πειρασ(ΑΟν [ΐ.ε ^αυτο. Κι'
δταν έφαγες τής τηγανίταις που σου^ωκεν ανή-
ξερη η |ΐ.άνα (Λου, κατάλαβες εσύ, διαβόλου
στρίγγλα, πώς ήταν κοκκισι^έναις ρι,ε το ψευτο-
βότανο κ' ήρθες τάχας πλανε[ΐ.ρ.ένη άπο ίαΰτο
νά |Λε πλανεψχις ....

Και & Γιαννιός εκάγχασε περιφρονητικώς άπω-
θησας την κόρην. "Ήτο σκότος και ίεν ηίύνατο
νά ίιακρίνο την ρ,ορφην αύτης, £λλως ίέν θά
εριενεν απτόητος εκ της στυγνής εκφράσεως. "Η-
χούσε μόνον την ταχεΐαν και άτακτον άναπνοην
αύτης &|ΛθΙαν προς άνθρωπου ασθμαίνοντος εκ
ίρόμου.

— ΆντΙ νά φυσ^ς του κάκου σλν γύφτικο
φυσερό, κάλλια νά π^ες νά βοηθτΐς τον σακάτη
τον πάτερα σου 'ςτη δουλειά του. Μη μου κά-
νχίς πάλι τίποτε φοβεραις πώς θά ξεραθούν τά
χέρια μου άμλ πού θ'άπλώσω 'ς £λλο κορμί και
θά χαουν τά χείλια μου άμα που θά φιλήσω
άλλο στόμα περί το οικό σου. Ό, τι περν^ άπ'
το χέρι σου κάνε μου με τής ^ιαβολιαίς σου. Μά
τήρα καλά νά μην άγγίξης μ)ά τρίχα απ* το
κεφάλι της σαστικιάς μου, γιατί μά το χώμα
πού πατώ, μά το ψωμί πού τρώω, μά την άγια
Τριάία πού προσκυνώ, θά σού ξερριζώσω άχνι-
στη μεσ' άπ* τά στήθια την καρδιά σου νά την
ίώσω 'ς τά σκυλιά.

— Τι καρτεράς το λοιπόν ; τΐ συλλογάσαι ;
ιπίταξεν ΙχεΙνη ίιά φωνής στυγεράς και βιαίως

άνεσπασεν εκ τού σελαχίου τού χωρικού την μά-
χαιραν, ης ή λεπίς ελαμψεν εν τφ σκότει βσον
και οι οφθαλμοί αυτής. Πάρε το μαχαίρι και
χτύπα Ι Καλό θά μού κάνης, δχι κακό. Τά λό-
για σου με σπαράζουν 'σάν χίλια μαχαίρια.
Γλύτωσε μιά και καλή εσύ άπό 'μένα κ* εγώ
άπ' την αγάπη πού μού τρώει τά σωθικά. Μό-
νον την καρδιά μου αν ξερριζώσης άπ* τά στή-
θια μου .... θά ξερριζώσι^ις καί . . . αχ ! . . .

Ή φωνή αυτής εμαλάσσετο, έσβύννετο κατά
μικρόν και μετλ τους τελευταίους λόγους ε^ού-
πήσε πεσούσα κατά γης σύσσωμος.

Και ό Γιαννιός έξαλλος, άγνοών αν ελιπο-
θύμησεν ή επλήγη ί ιά της μαχαίρας, ούί * εκυ-
ψε καν προς τό εκτά^ην κείμενον σώμα, αλλ*
έτράπη εις φυγήν.

Έν τή) οϊκφ εύρε τσάντας κοιμωμενους- μικρός
λύχνος εφώτιζε ίιά τρομώ^ους κυανού φωτός τό
εσωτερικόν τού οίκου. Έξηπλο)θτη έπι της τσέρ-
γας του ενίεδυμενος, δπως κατακλίνονται οι ά-
γρόται, άλλα ίέν ήίυνήθη νά κοιμηθτ). Μόλις
έκλεισε τά βλέφαρα φρικώίης οπτασία έζωγρα-
φήθη πρό τού τεταραγμένου λογισμού του: ή ά-
θιγγανις άγρια, ημίγυμνος, με τήν κόμην ά-
κτενιστον καΐ λάμποντας τους οφθαλμούς έσειε
κατά της μικράς και χαριεσσης Γιαννούλας ά-
πειλητικήν τήν μάχαιραν και εκείνη επτοη-
μένη, τρέμουσα εζήτει προστασίαν έν τη αγκά-
λη αυτού.

Ό Γιαννιός δρμεμφύτως τ,γγισε τό σελάχιον
αυτού και άνέωξεν έντρομος τους οφθαλμούς ή
μάχαιρα ^έν ήτο εκεΤ». 'Εν τ^ σπουίγ) της φυ-
γής άφήκεναύ'^ήν εις χείρας της Ζεμφύρας. Και
Ίίέα φοβερά ίιήλθε τότε τού λογισμού του. *Δν
αίφνης ή άθιγγανις επλήγη 5ια της μαχαίρας,
αν εύρίσκετο τήν πρωΐαν τό πτώμα της έκεϊ
παρά τά Τουρκομνήματα, ή μάχαιρα θ* άνε-
γνωρίζετο ώς ανήκουσα αύτω και θά συνελαμ-
βάνετο ώς φβνεύς, χωρίς νά δύναται κατ* ού-
ίενα τρόπον ν' άπο^είξ^ο τήν αθωότητα του.

Διήλθεν ώρας θανασΙμου αγωνίας, ώρας ακ-
τίνες έφάνησαν εις αυτόν αιώνες. Χωροφύλακες
άνακριταί, δικαστήρια, δήμιοι έκινούντο ώς
νευρόσπαστα έν τφ σκιόφωτι τού οΐκου. Μό-
λις ήργυρώθησαν άπό της ήούς α! σχισμαι της
στέγης, ϊνα απαλλαγή τέλος τού φρικώδους έ-
φιάλτου απέρριψε τό κάλυμμα και άψοφητεί
έξελθών εσπευσεν εις τήν θέσιν δπου κατέλιπε
τήν Άθιγγανί^α. Άλλ' ούίέ τό σώμα της κό-
ρης εύρε πλέον εκεί, ού^έ τήν μέλαιναν μά-
χαιραν.

[•Έ«βτα( τ^ τέλ•;]

Γεορποζ Δροχινηχ

>»•'•^

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

202

ΒΖ1ΤΖ

'

ΑΝΑΑΥΣΙΣΚΑΙ ΤΑΞΙΝΟΒΙΗΣΙΣΤΟΪ ΨΕΥΑΟΥΣ

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΨΕΥ2ΤΩΝ

[ Συνέχβια• ΪΖι σελ. 1691-

Άλλα κατά τον αύτον τρόπον και δλως
χαζά συ/ιδεδηχοζ είνείυνατον να ψβύ^ωνται
χαΐ &το(Αα, εν οίς προσωρινώς και δλως παρο*
ίικώς εζασθεν&ΐ η ανζοΒΛΒγκζι,χη Λύγαμί,ς ύπο
την έπΐίρασιν παθών κχΐ συγκινήσεων διαφό-
ρων, παρασκευαζουσών Ι^ιάζουσάν τίνα ψυχι-
κην κατάστασιν. Γνωρίζθ|χεν δτι ύπάρχουσιν
άτομια, τα δποϊα ρεπουσιν ευκόλως ιις την πΐ-
στιν και την πχραίοχην υπερφυσικών και θαυ-
(ίασίων φαινο|χένων.. Οί τοιούτοι ύπο το κράτος
φόβου διατελούντες, ευρεθέντες π. χ. εν καιρφ
νυκτός ιΐς^ μεριονωρ,ενα (/.έρη (ΐ.όνοι, διηγούνται
είτα πλάττοντες (ζύθους φαντασιώδεις περί
φασ[Λάτων και διαφόρων υπερφυσικών φαινομέ-
νων τα δποΐα ίΐίον η αντελήφθησαν ίιά τών
ίιαφόρων αισθητηρίων (εννοείται οίκοθεν δτι
εξαιρούνται εκείνοι, δσοι πράγμιατι εσχον πα-
ραισθήσεις και ψευδαισθήσεις ύπο το κράτος τού
φόβου (ΙιαΙΙαοΊααΐίοηδ). Οί άκούοντις ίέ αυτών,
ύπο την επίίρασιν τού μύστη ριώ<^ ους φόβου ευ-
ρισκόμενοι, δστις μεταδίδεται αύτοϊς ύπο τού
ίιηγουμένου τοιαύτας ψευίεϊς ιστορίας, διατεί-
νονται είτα, ευρεθέντες η μη εις ανάλογους
περιστάσεις, δτι ανζοί οί ϊάιοί εΐόον χαΐ ^χον-
σα^ τα φαντάσματα* ούτω ^έ ψεύδονται και
πιστεύουσι τα ϊίια αυτών ψεύίη. Ούτω μετα-
δίδονται άπο γενεάς εις γενεάν αι παραδόσεις
τών φαντασμάτων.

Επίσης κατά τον αύτον τρόπον μεταδίδον-
ται άστραπιαίως αϊ ψευδείς έκεΐναι φημαι εν
καιρφ τών μεγάλων ^γκινήσεων τών κοινω-
νιών, οίον εν καιρφ πολέμων, επιδημιών η άλ-
λων γενικών δυστυχιών. Ή μάλλον ασήμαντος
αψιμαχία μεταβάλλιται εις φονικωτάτην μά-
χην άπο στόματος εΙς στόμα• φονεύονται, φέρ'
είπεϊν, ίέκα ; αμέσως δ αριθμός ούτος ανέρχε-
ται εις πεντακόσιους η εις χίλιους χάρις εις
την σάλπιγγα τού ψεύίους. Είνε αληθές δτι
κυρίως οί συσζημαηχοί ψεύσται, περί ων ανω-
τέρω ώμιλησαμεν, είνε εκείνοι, οϊτινες εν τοι-
αύταις περιστάσεσιν έπέχουσι τόπον πρισμά-
των, ούτως ειπείν, εν τη κοιινωνί^ δπως παρα-
μορφόνωσι τά γεγονότα, και αυτόκλητοι τρέ-
χουσιν άπο δμάίος εις δμάία δπως πλειο^ο-
τώσιν έπΙ τού αριθμού τών φονευθέντων, άλλα
ίέον νά δμολογησωμεν δτι πάντες, ύπο το
κράτος τοιούτων <(ιασείσεων της ψυχής ευρι-
σκόμενοι, οϊας επιφέρει ή εμπόλεμος κατάστα-
σις ίθνους, (ϊυσκόλως άντέχομεν εις τον πδίρα-
σμόν^ εις ψυχικήν τίνα χνήφην, βπως προσθέ-

σωμεν βκα τουλάχιστον φονευμένον περιπλεον
εις το γενικόν άθροισμα τών υπέρ πατρίδος πε-
σόντων οιά της λόγχης τών ψευστών. Τά τοι-
αύτα ίέ ψευ^η και οί ϊίιοι δημιουργοί αυτών
πιστεύουσιν αύταπατώμενοι.

*Η δσάκις τιτρώσκεται η φιλοτιμία τίνος εν
τινι περιπτώσει, ή προκύπτουσα ψυχική κατά-
στασις καθίσταται τοιαύτη, ώστι 6 παθών
προς θεραπείαν αυτής παρασκευάζει αμέσως εν
κατάπλασμα ψεύίους, δπερ επιθέτει έπΙ της
ηθικής πληγής του.

Ούτως 6 αποτυχών π. χ. εις τάς έζετάσειζ
μαθητής δικαιολογείται παριστών εαυτόν ώς
ά^ικηθέντα καίτοι εύστοχώτατα, ώς λέγει, εΙς
πάντα τίι μαθήματα άπαντησαντα, οίκειο-
ποιειται ^έ τους θριάριβους τών άλλων. '^Η 6
βαρείς εν συμπλοκή τινι παριστ^ εαυτόν ώς
άριθμηζηγ^ τον ^έ άντίπαλον ώς 3€αροτο[ΐα'*
σζήτ^ αναστρέφων ουτω τούς δρους τού χΛά^
σμαζος της συμπλοκής, καΐ τοι κατά ταύτην
6 αντίπαλος ην 6 καταβαλών αύτον κατά γης
και άριθμήσας τεσσαράκοντα παρά μίαν πυγ-
μάς έπι τις κεφαλής του. Ή αύτη μέθοδος τί-
θεται εις ένέργειαν και εν περιπτώσει άπλης
λογομαχίας, η δτε δ ίειλος προσπαθεί ίιά τών
^ητορικωτέρων σχημάτων νά άποίείζν) δτι υπήρ-
ξε γενναίος εν περιπτώσει τινι κινδύνου.

Εΐπομεν δτι η ανζαηάζη αύτη η ένεκα τού
φύσει ασθενούς βαθμού της αύτοβλεγκτικης
δυνάμεως συμβαίνουσα είνε λίαν συνήθης παρά
τοις παισι κχΐ τισιν ένήλιξι, ους άπεκαλεσαμεν
συσζημαζιχούζ φεύαζαζ^ προς ο ε δτι το αύτο
φαινόμενον συμβαίνει σχεδόν γενικώς και εις
πάντας τούς ανθρώπους, δσάκις ένεκα πάθους
η εντόνων συναισθημάτων παρασκευασθεί καταλ-
λήλως το ψυχικδν είαφος, εξ ου φύονται τά
ψευίη, τά δποϊα και αύτοι οί έπινοή^χντες
πιστεύουσιν. Νύν ίυνάμεθα και εκ της παθο-
λογίας νά φέρωμεν παραίειγματά τίνα προς
ένίσχυσιν της ΐίέας ημών ταύτης. ΕΙς τούς
φρενοβλαβείς τούς καλουμένους ΛαραΛνηχονζ
(ραΓαΙγΐί(ίΐιβ8 ββηβΓαυχ) συχνότατα άπαντώμεν
τοιαύτης φύσεως ψεύίη. Οί ίυστυχεΐς ούτοι
ιίίω; εν τφ άρχικώ στα^Ιφ της νόσου αυτών
ύπο το κράτος άφατου συναισθήματος εύοαι-
μονίας ευρισκόμενοι ένεκα της παθολογικής εν
τω έγκεφάλω τελούμενης επεξεργασίας (συμφό-
ρησις αίματος περί τά κύτταρα και αρα αφθο-
νία οξυγόνου) εκτρέπονται εις ύπερβολάς, ήτοι
εις ψεύίη, προς εκίήλωσιν και μετάίοσιν εις
τούς περί αυτούς τού ύπερεκχειλίζοντος συναι-
σθήματος της παθολογικής χαράς και της ευ-
δαιμονίας των λέγουσιν δτι εχουσι πολλά ανά-
κτορα πολυτελή, άποθήκας πλήρεις χρυσού και
άίϊαμάντων, ίππους και άμαξας κατά εκατον-
τάδας, είσΐ βασιλείς κτλ. άπαραλλάκτως δπως

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

βς:τζ Α.

203

τά τζΛΐίίχ καυχώνται οτι «Ισι στρατιώται χαΐ
βχσιλβΐς, οτι Ισχόζωσοίκ ηοΛΛονς τούρκου^: ^
βηρία, δτι 6 ηατέρας των /χβΐ μίΛΛιούΥΐα
χτλ., ^ιό χαι ορθώς παραβάλλονται οι Λαρα*
^υηxοι φρενοβλαβείς προς τά παιδία, χαΐ όπως
οί ύπό το κράτος συγκινήσεων και διαφόρων
9υναισ&η|χάτων, ώς ιΐ^0|Λεν, ευρισκόμενοι καΐ
φυσιολογικώς τον νουν έχοντες διατείνονται δτι
(Ι^ον φαντάσ(λατα, η δτι εφονεύβησαν χιλιάδες
ηρώων έν τοις συνόροις εν άψΐ(Ααχί^ τινί, η δτι
έπραξαν τι, το Ιποΐον ^εν εχουσι πράξει κτλ.

Οι χαραΛυηχοΧ πιστεύουσιν εις τά Ι^ια ψεύ-
ίη, ώς και οι £λλοι οί υγιείς τον νουν έχοντες
ψευΐέ(ΐ.ενοι, περί ών ανωτέρω δ λόγος* η διαφο-
ρά βγκειται εΙς τον βαθ|Λον των ψευδών, ούχΙ
ίέ εΙς τ^ιν φύσιν αύτών,τών φρενοβλαβών δντων
ύπερβολικωτερων και άπιθανωτερων ενίοτε• η
ψυχολογική δ{χ.ως αίτια της αυταπάτης εινε ή

αύτη παρ' άριφοτέροις.

* *

Ενταύθα .λήγει ή παρέλασιςτών ^ενοτώγ χαΐ
ι^ευόομίνωγ κατά κλάσιις και τάξεις και δια-
φόρους υποδιαιρέσεις γενο[Λένη. Πιστεύο(χεν δε
δτι έκαστος των αναγνωστών θά άνεγνώρισεν
οίκοθεν την οικείαν αυτού θέσιν και θά πρ^σέ-
δρα[χεν έγκαΙρο)ς εις τάς τάζεις του.

'Αλλά (χ,εθ* δλας ταύτας τάς διαιρέσεις και
υποδιαιρέσεις ακριβή δρια ρ,εταξύ τούτων δεν
εινε δυνατόν νά χαραχθώσι, καθότι εις και δ
αυτός ψευδό[Αενος εν δεδθ[λέναις περιστάσεσι δύ-
ναται νά άνήκη διαδοχικώς η ταυτοχρόνως εις
δλας τάς τάξεις• ούχ* ήττον ώς εκ τών έπικρα-
τβστερων και συνήθων χαρακτήρων του ψεύδους,
ού ποιείται χρήσιν άτοριόν τι, κατ* ανάγκην θά
άνάγηται εις τοιαύτην τάξιν ή εις τοιούτο εί-
δος (χ&λλον ή εις άλλο. Επειδή δε προς τού-
τοις εις ώρισ|Αένα εϊδη έπαγγελριάτων άντιστοι-
χουσιν και ώοισ(λένα είδη ψευδών, διά τούτο και
ώς βάσιν ύποδιαιρέσεως τών ψευστών έλάβθ(λεν
τά επαγγέλματα.

Συνοψίζοντες νυν- τά μέχρι τούδε είρημένα,
λέγομεν δτι ηθιχ&ς το ψευδός διαιρείται εις
τάς τεσσάρας ώς εξής κατηγορίας:

α' ) Ψευδός, ού ποιείται τις χρήσιν προς τέρ-
ψιν εαυτού ή τών οίλλων.

6') Ψεΰδο; προς ευγενή και καλόν σκοπον υπέρ
το^ κοινού κάλου και ενός ή πολλών ατόμων.

γ') Ψεύδος προς όφελος έαυτοΰ καΐ βλάβην
άλλου.

δ') Ψευδός προς ούδένα σκοπον ή κατά το
μάλλον και ήττον ούδέτερον,

ΨνχοΛογι,χω<: δε οΐ ψευδόμενοι και ψεύσται
διαιρούνται ώς έξης:

α') Εις τους έχοντας πλήρη συνείδησιν του
ψεύδους καΐ την δύναμιν έν έαυτοΤς του νά μ•ο
ψεύδωνται, αν θελήσωσι.

β' ) Εις τους έχοντας μεν κατά το μ&λλον
ή ήττον πλήρη συνείδησιν του ψεύδους, αλλ*
ήλαττωμένην τήν δύνχμιν ή την ήθικήν έλευ-
θερίαν εις το νά μη ψεύδωνται ή λίαν ηύξημένην
τήν τάσιν του ψεύδεσθαι. Ενταύθα ιδίως ανήκει
κατηγορία τις παίδων, ώς και οί έχοντες ψυχικάς
ανωμαλίας και νευροπάθειας εκ κληρονομικής
αίτιας, αι ύστερικαι, οι ήμιφρενοβλαβεΐς,οί όρ-
μέμ^υτα. (ίιηριιΐδίίδ) κτ'λ.

γ') Εις τους ε'χοντας λίαν συγκεχυμένην ή
ούδεμίάν συνείδησιν του ψεύδους.

Αφού ουδείς άνθρωπος έπΙ γης υπάρχει, δστις
νά μη έψεΰσθη και νά μη ψεΰδηται, έπεται δτι
το ψεύδος εινε διακεχυμένον έν μεγίστν) αφθο-
νία: έν ττ) ατμόσφαιρα τού ηθικού κόσμου. Ό-
ποια δέ τις αρά γε νά ^ ή αναλογία αυτού έν
σχέσει προς τήν άλήθει^.ν ;

Οι χημικοί προς παράστασιν τού συνδυασμού
τών στοιχείων της φύσεως προς άλληλα και
διευκόλυνσιν της σπουδής αυτών μεταχειρίζονται
ώρισμένους τινάς τύηους δι* εκαστον συνδυασμόν.
Μιμηθώμεν τήν μέθοδον αυτών. Έστω λοιπόν
ψ το ψεύδος, και Α ή αλήθεια • δυνάμεθα νά
ειπωμεν μή άπομακρυνόμενοι πολύ της πραγ-
ματικότητος δτι ή ηβικη χατάστασις της ανθρω-
πινής κοινωνίας κατά μέσον δρ'ϊν ύπο τήν Ιπο-
ψιν ταύτην δύναται να παρασταθ•^ διά τού έξης
τύχοΌ : Ψ® Α^ ήτοι όχτω μέρη ψεύδους προς
ϋο μέρη αληθείας. Έάν προσθέσωαεν εις τά
σνοίχΒΪα ταύτα και το στοιχεϊον της χαχίας
Κ, και το στοιχεϊον της άρεζης Α, ή γενική
ηθική άξια τού ανθρώπου δύναται νά παρας•α-
θτί διά τού τύπου ψ5Κ3(ΑΑ)*.

Εννοείται δτι 6 συνδυασμός τών στοιχείων
τούτων ποικίλλει κατά τά διάφορα άτομα, και
εις το αυτό δέ άτομον κατά τάς διαφόρους
περιστάσεις αί ένώσεκ: μεταβάλλονται ολίγον.
Και ρινε μεν αληθές δτι ή ψυχολογία ουδέποτε
θά άφιχθτϊ εις τήν τελειότητα και άκρίβειαν
τής χημείας δπω; αναλυτή μετά μαθηματικής
ακριβείας τήν ήθικήν σύνθεσιν τού ανθρώπου
και καταδεικνύη ακριβώς τά άτομα τών η-
θικών τούτων στοιχείων τού άνθρωπου, αλλ*
δπωσδήποτε δυνάμεθα νά δίδωμεν μάλλον
συγκεκριμένην μορφήν διά τοιούτων ψυχο^ογι*
χωτ τύ'κων εΙς τάς αορίστους εκτιμήσεις, ας εχο-
μεν έν τφ νφ και ποιούμεν έκαστος έν τη κοινω-
νία καθ*έκάστην διάτα γνωστά ήμϊν πρόσωπα.

Διατί δέ ή αφθονία αυτή τού ψεύδους και
τής κακίας έπι τής γής, και ή σμικρά αληθώς
ποσότης τής αρετής και τής αληθείας ;

Δι* δν λόγον και τό ποσόν τών δηλητηριω-
δών αερίων εν τη ατμόσφαιρα εινε μεγαλείτερον
τού ζωοποιού οξυγόνου• τό άνθρακικόν οξύ και
τό άζωτον άποτιλούσι τά Υβ τής ατμοσφαίρας^
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

204

£3 23ΤΧ^

το όξυγόνον ίέ το επίλοιπον (Λέρος. Έάν άνι-
πνέθ(Α«ν (/.όνον τά ίύο πρώτα αέρια, ή ζωη θα
ητο άίυνατος• εάν επίσης άνεπν€θμ.εν (Αονον το
όξυγόνον η ζωη ημών θα κατηναλίσκετο τά-
χιστα• το λρδ(χ.α τών στοιχείων τούτων απο-
τελεί το κατάλληλον (λέσον, εν φ η ζωή η{ΐών
ιίνε ίυνατον νίο ίιατηρηθ^.

Ούτω συριβαίνε; και εν τφ ήθικω κόσμφ.
Ή άνά(Λΐξις του ψεύίους και της κακίας (Λετά
τ^ς αληθείας και της αρετής καθίστα ίυνατήν
την υπαρξιν (Λΐάς κοινωνίας, εκ της αντιθέτου
ίε αυτών επιδράσεως προκύπτει ή κίνησις του
ανθρωπίνου βίου, ώς προκύπτει η κίνησις τών
ουρανίων σωμάτων εκ της αντίθετου ενεργείας
^ύο δυνάμεων, της Ιλζεως και ώσεως. Άφου ^έ
άπο τών παλαιότατων χρόνων μέχρι σήμερον
το ψεύδος και ή κακία ευρίσκονται αναμεμι-
γμένα μετά ιής αληθείας και της αρετής,
τοΰτο σημαίνει δτι υφίσταται μυστηριώδης τις
ηθικός νόμος ούτω δρίσας τά πράγματα ϊνα γ
δυνατός δ βίος της άνθρωπότητος επί του πλα-
νήτου ημών και έπιτευχθί) βαθμηίον και ήρεμα
^ιά μέσου τών αιώνων ή πρόοδος αυτής.

Ή υπαρξις του ψεύίου; άνυψοϊ την άζίαν
της αληθείας ώς ή άγνοια την τών γνώσεων
ή έννοια τών πραγμάτων καΐ ή εκτίμησις
αυτών προκύπτει εκ της αντιθέσεως. Ό φα-
νατικός φιλαλήθης εινε φανατικός ίιότι μισεϊ
το ψεύδος. Τό ψεύδος καΐ ή κακία άφ' ενός, ή
αρετή και ή αλήθεια άφ' ετέρου, χρησιμεύ-
ουσιν ώς ίύο παμμέγιστοι μοχλοί κινουντες
τον μηχανισμον της άνΟρωπίνης κοινωνίας* αν
άφαιρεθ^ δ εΙς πάσα αρμονική κίνησις παύει. Ό
του Βερολίνου σοφδς Βα Βοίδ Ηαγπιοηά είπεν
δτι έάν δ ανθρώπινος νους εκέκτητο άπειρον
σοφίαν. δ άνθρωπος θα έπληττεν εκ φοβέρας
ανίας και θοι κατε^κκάζετο είς ά^ράνειαν* θά
έγνωρίζομεν, λέγει, πάντα τά συμβάντα, συμ-
βαίνοντα καΐ συμβησόμενα εν τψ σύμπαντι* θά
εύρίσκομεν, π.χ. τάχιστα ^Γ ένος απλούστατου
υπολογισμού ποιος άνθρωπος εΙς ποιον σημεΐον
τής γης ευρίσκεται, ποία εινε ή ιστορία του άν-
θρωπου τούτου, ποία ή μορφή του, τΐ επραξεν ή
τί Θ3ι Ί^ράζη, ποιοι εινε οί απόγονοι αύτου
μέχρι τέλους τών αιώνων* θά ε'γνωρίζομεν τί
σκέπτεται ίκαστος και τί θά σκεφθτί, εις ποιον
μέρος πόσον υίωρ θά πέση μέχρι συντελείας
του κόσμου κτλ. κτλ. Έν άλλαις λέξεσι θά εί-
μεθα θεοί γινώσκοντες τά τ ίότζα^ ηρο τ
εόντα τά χ* ίσόμενα ούίέν άπρόοπτον, ούίεμία
περιέργεια, ουδεμία έλπις και συγκίνησε;, ούίέν
ισεώσες θα έπε^ιώκομεν, ουδεμία ευχάριστος
αύταπάτη{ΐ1αδ8ίοη) θά ετάραττε τήν αχανή ψυ-
χήνήμών,ήτις Οά ώμοίαζενπρος ατέρμονα λίμνην,
ης τά ΰίατα ακίνητα ώς πεπηγότα εκτείνονται
επ' άπειρ•νΙ ΟύΙεμία πτυχή ε ν «ύτ^ {κ ζέφυρου»

ού<^εμία τρικυμία Ι μονοτονία απελπιστική 1
Κατά ταΰτα δ Δημιουργός, εάν ίχν^τά αυτά
συναισθήματα, οία και δ άνθρωπος 6οι εινε βε-
βαίως δ δυστυχέστερος τών αθανάτων και θά
πλήττη έζ ανίας ίεινής. θά δμοιάζτ), ιστά-
μενος προ του σύμπαντος, τον μηχανικον εκεί-
νον, δστις, ιστάμενος προ της λειτουργούσης
ατμομηχανής του, βλέπει τήν αυτήν αιωνίως
κίνησιν αυτής και ακούει τον αυτόν μονότονον
θόρυβον.

"Οθεν δπως ή άγνοια τών ανθρώπων εινε
ωφέλιμος και ευχάριστος άμα,καθό συντίΐνουσα
εις τήν ίιέγερσιντήςπεριεργείας της άνθρωπΙνης
διανοίας, εξ ου και προκύπτει ή αυζησις τών
γνώσεων, ούτω καΐ το ψεΰ^ος μετά της χ,Λκίχ^
χρησιμεύουσιν ώς κεντρον καΐ ^ιεγερτήριον τών
πνευματικών και ηθικών δυνάμεων του αν-
θρώπου.

Έν τούτοις ή άνθρωπότης τείνει πάντοτε
προς το Ιίεώ^ες, τρέχει κατόπιν χίμαιρας, τήν
έξάλειψιν ίηλαίή του κάκου από της γης, και
ονειρεύεται τήν βασιλείαν της γενικής ευδαιμο-
νίας, της απολύτου ειρήνης και άι^ελφοποιή-
σεως, του απολύτου κάλου και άγαθου εν τω
κόσμω Ι Έκτος δτι τούτο εινε μία χίμαιρα και
ουδέποτε θά πραγματοποιηθώ), ή έπίτευξις τν-
χόν του πόθου τούτου της άνθρωπότητος, ή
ίκανοποίησις της ανάγκης ταύτης, θά άπέβαι-
νεν αύτη ανιαρότατη και καταστρεπτική, ή ίε
άπογοήτευσις θά έπηκολούθει ίεινή.Δύναταί τις
από τοΰ^ε νά φαντασθτ) μίαν κοινωνίαν άφιχθεΐ-
σαν εις τό ιίεώίες, συλλαβοΰσαν τέλος τήν χΐ-
μαιραν,ήν κατέτρεχινεπι αιώνας, δπόσον ανούσιος
θά η και ψυχρά και άνευ ζωής! Ή ελλειψις τών
μικρών και μεγάλων π χθων του άνθρώποΐι, του
φθόνου,του ψεύίους,του μίσους, της ζηλοτυπίας,
της πλεονεξίας,τής μοχθηρίας καΐ πάντων έν γέ-
νει τών τέκνων της κακίας θά κατέστρεφεν αυ-
τοστιγμεί πΧσαν άνθρωπίνην ένέργειαν και δρα-
στηριότητα, τό εμπόριον, τήν βιομηχανίαν, τάς
ωραίας και βάναυσους τέχνας, τά γράμματα
καΐ τάς έπιστήμας, εις τα δποια οί άνθρωποι
προκόπτουσι άνθαμιλλώμενοι και άλληλοπο-
λεμούμενοι ούχΙ ίέ τρυφερώς έναγκαλιζόμενοι
κχι άλληλασπαζόμενοι.

"Αν ποτέ κατώρθβυ νά περιπτυχθη τήν χ1μ«ι-
ραν του Ι^εώ^ους δ άνθρωπος Οά ησθάνετο ίσως
άφκτόν τίνα ήίονήν και εύ^αιμονίαν επι μίαν
στιγμήν ά>λά μετά τήν στιγμήν ταύτην ή π:ώ-
τη φροντις αύτοΰ θά ητο νά στρέψη μετ' αποστρο-
φής και αηδίας τόπρόσωπον άπό του τέρατος τού-
του, δπερ ένεκα της αποστάσεως και ί ιά της φαν-
τασίας του ειχεν εκλάβει ώς Ι^εω^ώς ώραΐον !

Ούτω ίε πκριστζμεθα πρό του παρα^όζου τού-
του φαινομένου, καθ' £ ή άνθρωπότης επιδιώκει
έν άγνοί^ της ακριβώς τό άντίθετονεκεΐνουιβπιρ

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

ΈΙΖΙΤΖΜ.

205

ίπιθυ(ϋ7 ν«άπολ«ύσττι.*Αλλ' η άπατη αύτη ιιν*
ώ9€λΐ(Αθς,χρησΐ(Λ€ύουσα προς καταπολίριησιν και
ιριριστολην της «ύζησίως της χαχίας* το Λ/?α-
χηχότ ϋε&όες πάσης κοινωνίας ίεον νά η η
ΤΓβριστολη και «λάττωσις της κακίας, ίιότι η εζά-
λιιψις αύτης ουτ« κατορθωτή ποτέ εστιν,ούτε ίπι-
βυ(χητη, καθόσον συνεπάγεται την άρσιν της
εννοίας του άγαθούκαΐτηςέζαύτοΰ άπολαύσεως.
Βαθειαν τφόντι εννοιαν έχει το ύπο του 8ρί•
ηοζ& ρηθέν: ΙοπΙ βδΐ ροαΓ Ιβ ιηίβιιχ άαπδ Ιβ πιοϋΙθαΓ
άει ιηοΏ<ΐ68 ρθ88Ϊ1)ΐ65» καίτοι δ Βολταΐρος ευ-
φυέστατα εν τφ 6&ηάί(1β αυτού εσατύρισε
τούτο.

Τα χάντα ίχονσι χα^ως ίν ζφ κόσμω ώς
ίχουσιτ. Το άζίωμα τούτο του βρίηοζα οί Ίαν-
σενισταΐ καΐ οί Κουάκεροι του 17ου αΙώνος άπο-
στρεφόμενοι είχον αποφασίσει 6πως (χη^έποτε
ψευσθώσι κατά τον βίον των. Άλλα ριετ* ολίγον
χο «ίο^ τοΰτο των ^ανθρώπων έσβέσθη, ώς εσβέ-
σΟησαν τίί εϊόη εκείνα του ζωικού βασιλείου,
δσα ίεν ήσαν καταλλήλως ώπλισρ-ενα κατά τον
αγώνα της ύπάρζεως εν τ^ φύσει.

Όθεν το ψευδός εινε εν άναγκαΐον κακόν, ώς
ύπάρχουσι πολλά αναγκαία κακά εν τφ κόσρ-φ
τούτφ, ώς εινε αναγκαίος τ^ πολιτείοχε και 6
^ήριιος. Άλλ' ώς άποστρεφό[χεθα τον ίη(/.ιον^
ούτω ^έον να άποστρεφώμεθα και το ψευδός,
το {^ποΐον εινε δ ^η[Αΐος της αληθείας.

Σΐ1£0Κ ΑπθΧΤΟΑΙΔΗ£

>•'0-Ι<

ΑΡΧΑΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
ΤΗΣ πΟΑΕΠΣ ΜΙΣΤΡΑ

Χάριν της ιστορίας των αρχαίων εν Πελο-
ΐίοννήσφ οικογενειών ^η[λοσιεύομεν εγγραφον,
οωρηθεν τελευταϊον εις το άρχβϊον της ιστορι-
κής και εθνολογικής εταιρίας, και καταταχθέν
ύπ* άριθ|χον 6860| ^ιαλαριβάνον τινά περί της
ίν τφ Μιστρά οικογενδίας Λεωπούλου. Το εγ-
γραφον τοΰτο εινε πιστοποιητικόν, δπερ είωι-
«ίν 6 επίσκοπος Κυθήρων Κύριλλος εΙς τον Γε-
ώργιοι Λεώπουλον καταφυγόντα τφ 1771 εΙς
Κύθηρα. Το εγγραφον φέρει και την ύπογραφην
του Επισκοπικού πρωτονοτάριου Γεωργίου Μόρ-
ρρη, ύπο του δποΐου και συνετάχ^ίη και εγρά-
^'η^ του επισκόπου οντος ά|Λαθοΰς, ώς φαίνεται,
χκϋκ της υπογραφής του, ύπογραφο|Λένου «Κή-
ρηλος». Ή γλώσσα του κειριένου του πιστοποιη-
τικού, ίκανώς καθαρεύουσα και δααλη, τ^λην συν-
ταχτικών τίνων άνω[Λαλιών, (χαρτυρει δτι εν
Κΐιήηροις' έκαλλιεργοΰντο περί τό 1770 τά
ίλληνικά γράρ.ματα, εν οίς ίιέπρεπεν ή αρχαία
ττ,ς νήσου οικογένεια τών Μόρ(Αορη.

Τό πιστοποιητικόν ε*χει ώς ίζης

« Ή ταπεινότης ημών ίιά του παρόντος
γράμρ,ατος ίηλον ποιιϊ δτι 6 τψιώτατος Κυρ
Γεώργιος Λεώπουλος υπάρχει εκ της πόλεως
Σπάρτης, γένος (/.εν ευγενές, και παλαιότερον
πάντων των εν αύτη εύρισκοριένων Χριστιανών.
*Άνωθεν και έζ άρχης οί πρόγονοι αύτοΰ ρ,ετά
των ήγε(Αονευόντων εν τη Πελοποννήσφ κατά
τάς διαφόρους εξουσίας ες άει τά πρώτα εφερον.
Έν βραχεί ίί τι .του χρόνου ^ιασιτή^ιατι, δσον
ετι οι ζώντες φη2Λίζουσιν, αφέντες τά παλαιά
αυτών προτερ/)[λατα, τών νεωτέρων αρχόμενοι
λέγομεν δτι τφ ρ^εγάλφ αύτοΰ θείφ τούνομα
Σαράντος Λβώπουλος, δτε δ έξοχώτατος Καπ.
Γενεράλης Μοροζίνης ύπο την εζουσίαν της Γα-
ληνότατης τών Ένετιών αριστοκρατίας την
Πελοπόννησον υπέταξε πάσαν, την έξουσίαν
^έ^ωκε της τών Λακώνων επαρχίας, έπιτροπι-
κώς τφ ^ηθέντι Σαράντφ, ώστε κρίνειν τε και
άνακρίνειν πάσας τάς εμπίπτουσας υποθέσεις,
εως δτου πεμφθείη άρχων προβλεπτής παρά της
αυτής Γαληνότατης εξουσίας. Ούτος ίέ ίκανον
χρόνον ^ικαίφ τε και θεαρέστως ^ιοικήσας έ-
πειτα εις Ένετίας άπε^ήμησε και τά παρ' αύ•
του καλώς πραχθέντα οι της αριστοκρατίας
θεωρήσαντες, πάντα επεκύρωσαν, και της του
Κόντε τιμής εΙς άνταμοιβήν αυτόν έτίμησαν,
μετά και τής χρυσής κολλάνας περιβολήν *),
Κόντες αύτφ και ικανήν χωρίων γήν εις εν^οξον
και τιμητικήν θεραπείαν αύτοΰ.

Ό ίέ πατήρ αύτοΰ Δημήτριος Λεώπουλος
μετά ταΰτα έπι τη τών Όθωμανών αύθις εξου-
σία μετά τών λοιπών προϊσταμένων τής Πελο-
ποννήσου ταύτης τήν ίιοίκησιν εφερεν, δθεν
και έίιωρίσθη τότε παρά τοΰ ήγεμόνος εις το
έπιτηρεΤν και ίιοικειν τάς βασιλικάς άπάσας
υποθέσεις μετά τοΰ έκεισε έξουσιαστοΰ τής
επαρχίας Μιστρός.Τά νΰν οί αύτά(ίελφοι αύτοΰ,
και ούτος συν τοΙς λοιποϊς προεστώσι, τήν ίι-
οίκησιν τοΰ κοινοΰ και πολιτείαν αυτών θεα-
ρέστως έπιφέρουσι. Και δ μεν εις άίελφος αύ-
τοΰ άφήκε περιβόλιον μέγα ίιά όρφανοτροφεϊον
τών πτωχών και άπορων παίίων νηπίων τών
χριστιανών, ΐνα έσαει τρέφονται εκ τοΰ είσοίή-
ματος αύτοΰ* δ ίέ έτερος άίελφός αφιέρωσε
μύλον ενα μετά καΐ περιβολιού εΙς το ίιανέμε-
σθαι εκ τοΰ ε'ισοίήματος αυτών καθ* έκάστην
ήμέραν τάς τροφάς πάσι τοις έν φυλακή βλη-
θεισιν έν τή πολιτεία αυτών.

Και έτερον αφιέρωμα χρημάτων ικανών ί*
φησεν δ αύτος εις το πληροΰσθαι εκ τοΰ κέρίους
αυτών κατ* έτος έν τφ ναφ τοΰ Άγιου μεγάλο-

ι) Κολλάνα = 6ο11&η&. Περι^έραιον, δι' ου περιεβάλ-
λοντο τον λαιμον οι εις το αξίωμα του Κόμητος άνα^
γορευόμενοι, εξ ου έκρέματο καΐ το οΙχ6τημον αυτών•

«^

206

Ε3£ΤΖ^

τυρός ΓβωργΙου ένα ιεροκήρυκα ίιίάσκαλον και
ένα ίερο^ιάκονον καθώς τα πατρια^^χ^ικά σιγγι-
λιώίη ίιαλα[ϋ.βάνουσι. Και εν συντό[Α(«> άνωθεν
και έως του νυν εκ της γενε&ς ταύτης ή φι-
λα^ελφία προς τους πλησίον συν οίκτιρρ,οϊς και
εύποιίας ουκ έζέλιπε.

Και ταΰτα πάντα τα 6ΐρη(λενα πάρα πολλών
εκ των έκέΐσε αξιόπιστων χριστιανών ί4ρω(Λένων
τε και λαϊκών ήκούσαμεν και έβεβαιώθημεν.
Τούτον ίε τον τΐ(ΐιώτατον Κυρ Γεώργιον ηοη
επτά (/.ηνας εν ααύττ) τ^ νήσω Κυθηρίας, ήτοι
του Τσεριγου, η(Λετ8ρας επαρχίας, <ϊιατρΐβοντα,
χριστιανον όρθόίοζον, εγνωρίσα(Αεν και προς τα
θεια εύσεβέστατον, εΙς άκρον φιλαλήθη, δίκαιον
και οικτίρ[Λθνα• Άλλ' οις κρΐ[Λασιν οί^εν δ Κύ-
ριος εν ταύτη τη όλεθρίφ και ελεεινή αιχ(Λα-
λωσί^ του Μιστρός ^), ίι' ανάγκην και συμ-
φέρον του κοινού της πολιτείας αυτών έως την
έσχάτην -{ίμιέραν άνα(ΑεΙνας, ίέν έφθασε να φυ-
λάζη και νά κυβέρνηση τα πράγ[ΐ.ατα αύτου,
άλλα φυγάς γενό(Λενος άφησεν Αι^λίχλ και συν
τοις άκινητοις ά[/.α καΐ τα κινητά άνελπίστως
απώλεσε μιέχρι τών τΐ[λίων και ελαφρών, όήλα
ίη (Λάλαγ[Λα, μαργαριτάρια και λοιπά τίμια
πράγματα και ίη εν ίπο^ιορ τούτον δρώντες
τυγχάνοντα τούτου ένεκα και ίνα μη τη άρ^
επιπέσωμεν του Κυρίου έπαπειλοΰντος τους την
άληθειαν κρύπτοντας, και το ούαιτοϊς το πι-
κρον γλυκύ και το γλυκύ πικρον λεγ•ντας, έ-
^ώσαμεν το παρόν ήμετερον άρχιερατικον εις
ενίειζιν της αληθείας και βεβαιότητα, υπο-
γραφόμενοι μετά και της ημετέρας σφραγης.

Έν ετβι α'ψοςι (1771) εν μηνΐ 'ΙανουοτρΙω ια'

Γ, ΚύριΛΜ

(Τ. Σ,) Ό *ΕηισχοΛί»όζ

ηρωτογοζάριος Γεώργιος Μόρμορης

Πλην του ανωτέρω σχετικώς προς την ειρηαέ-
νην οικογένειαν τών Λεωπούλων, υπάρχει εν τά>
άρχείψ της Ιστορικής και Εθνολογικής Εται-
ρίας ύπ' αριθμόν 6859 επΙ μεμβράνης και το
ίίπλωμα ίι* ού δ Δόγης της Ένετίας Σίλβε•
στρος Βαλέριος άπενειμεν ειςτον Σαράντην Κο-
μνηνον Λεώπουλον συντανματάρχην τον τίτλον
του Κόμητος τφ 1694 οιά την πίστιν αύτου
βίς την ύπηρεσίαν της Ένετίας και την άν-
ίρείαν αύτου εις τάς κατά τών Τούρκων μάχας,
περί ού ανέφερε και το ανωτέρω εγγραφον του
Κυρίλλου, ένθα ονομάζει αύτον Σαράντον/Ωσαύ-
τως ΰε έν τ<ί> άρχείφ υπάρχει >^αι άντίγραφον
εγγράφου Ιταλιστι εκ του χρχείουτού 'Ρωσσικου
προξενείου ε'ν Κυθηροις έξηγμένον υπογεγραμμέ-

νου οντος του προξένου Εμμανουήλ Μόρμορη
εν ετει 1806 3 Μάιου, ίι' ού 6 κόμης "Αλέξιος
Όρλώφ τη 28 Σεπτεμβρίου 1772, έν Πί^ψ ων,
πιστοποιεί τάς υπηρεσίας, ας δ Γεώργιος Λεώ-
πουλος μεθ' δλης αύτου της οικογενείας προση-
νεγκεν εις την 'Ρωσσίαν ύπο τι^ν Ιίιότητα του
αξιωματικού, καΐ παρέχει αύτφ πάσας τάς τι-
μάς τάς εις το αξίωμα του Ρώσσου αξιωματικού
άπονεμομένας.

Το άντίγραφον τοΰτο φέρει εν τφ άρχείφ της
'ίστορ. και Έθνολ. Εταιρίας τον αριθμόν 6857.

Α. Μηαιατακηχ.

1) ΈννοεΓτήν επι της ίχ^τρατείας του Όρλώφ γε-
νομένην χαταστροφήν του Μιστρά.

ΑΛΑΛΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ

Έν Ταηιΐιοαΐ του Βελγίου υπάρχει το ίιάση-
μον μοναστηριον τών καλουμένων ζραηηισχ&ν
μοναχών, βϊτινες εχουσιν ώς δρον της έν αύτφ
διαβιώσεως το νά μη &μιλώσι ποτέ. ΕΙς χαι
μόνος επιτρέπεται έν αύτφ νά δμιλη, δ δίηγών
τους ξένους μοναχός, άλλα και βύτοςδμιλεϊ ο-
λίγον, η ίέ φωνή του ακούεται ώς ελαφρός ψί-
θυρος, και ελαφρά πνοή ανέμου Πνέοντος ^ιά
κοιμητηρίου.

Το μοναστήρεον είνε σοβαρόν, έχον υψηλά
τείχη, ούίαμου ίε υπάρχει κόσμημα τι τι χά-
ριέν τι στόλισμα. Τά καθίκαστα^ «ύτοϋ μέρ*»!
είνε η εκκλησία, διάφορα κελλία, σταΰλοι χαΐ
δωμάτια εργασίας, έν αύτοϊς ίέ ο1 μονάχοι δι-
δάσκονται την λήθην τών επιγείων και μικρόν
κατά μικρόν καθίστανται ώς σκιαί. Μέρος της
ημέρας ^ιατρίβουσιν οι τραππισται εΙς την ιτρο-
σευχήν. Βλέπει τις αυτούς ακίνητους ισταμέ-
νους έν τη έκκλησί^ δμοιάζοντας μάλλον προς
άπολελιθωμένους αγίους. Άπό καιρού ^ί εις
καιρόν πίπτουσι πρήνεις έπι της γης και αέ-
νουσιν ούτω μακρόν χρόνον προσευχόμενοι ινοο-
μύχως. Τόν λοιπόν χρόνον εργάζονται.

Οί μονάχοι του μοναστηρίου τούτου εγείρον-
ται όρθρου βαθέος άπό της σκληράς αυτών κλί-
νης, συναθροίζονται εις προσευχήν, καΐ είτα άρ-
χονται της εργασίας, συνισταμένης εις την με-
ταβολήν της ίρερι αυτούς έρημου χώρ«ς «Ις
καρποφόρους αγρούς. Εργάζονται ίέ έν ί^ρώτι
του προσώπου των ίΓ άςίνης, πτύου η άροτρου
αδιαλείπτως φέροντες τόν αυτόν χιτώνα εϊτε δ
ήλιος φλέγει την κεφαλήν είτε δ χειμών είνε
ίριμύς ή ή βροχή πίπτει έπΙ τών κεφαλών αυ-
τών. Μόνον ίε τήν κεφαλήν εχουσι κεκαλυμ-
μένην ίιά τής καλύπτρας. Ό βλέπων αυτούς
εργαζομένους κατά μακράς μακροτάτας σειράς
νομίζει δτι βλέπει κατάδικους εις αναγκαστι-
κά έργα εργαζομένους ίιά της βίας. Πριν ή χώ-
I ρα των ήτο αγρία και πλήρης ακανθών καΐ τρι-

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

33 23ΤΙ^

207

βίλων. Νυν €ίν& κατάφυτος ;ι«ι πλήρης ποΐ(λνί-
ων. Ή τροφή των (Λοναχών τούτων συνίσταται
ρνονίκ φυτικών ουσιών, (Αονον ίέ εΙς τους
άββδνεΤς ίπιτρίπιται και κρέας. Έν τοις κελ-
λίοις αυτών μίνοντες οι (Αοναχοι φέρουν έλα•
9ροτάτας έ[λβάίας, ούτω ίέ βαίΐζοντες ^εν
χροξενουσι τον θόρυβον του ανθρωπίνου βαίί-
βαατος.

Αποθνήσκοντα μοναχον καταθέτουσι εν τινι
πάντοτε έτοί[λφ εύρισκο(Λένφ λάκκφ* δταν ίέ
χχλύψωσι τούτον ίιάχώ(Λατος, άνοίγουσι ευθύς
ιτιρον, δστις παραμένει άνεωγ(Λένος μέχρις ου
ον/ιβγ^ ίτερον των άφωνων ερημιτών. Ό πάπ-
ι?«ς Π(ος'6 ίνατος προσεκάλεσε'ποτέ μέρος των
τραππιστών πλησίον της Ρώμης, ούτοι ίέ εν-
τός βραχέος χρόνου απήλλαξαν τών πυρε,τών
το άκατοΐκητον τμήμα Τρεφϋ^^τάνε, έργασθέν-
τις ύπερβολικώς και άκαταβλητως.

ΑΥΛΙΚΑ ΠΕΝΘΗ

ΈπΙ τψ θανάτφ του αύτοκράτορος τη; Γερ-
|Αχν(«ς Γουλιέλμου πενθοϋσιν έπι έβ^ομάίας αί
ιύρωπαϊκαΐ αύλαΐ, ύπιρ πάσας ^έ φυσικφ τφ
λόγφ ή αύλη του Βερολίνου.

Αι πένθιμοι περιβολαΐ εκεί εινε τοιαυται:

Αι κυρίαι της Αύλης φέρουσιν έσθητα μέλαι-
ναν, πΐλον μέλανα κεκαλυμμένον υπό μέλαινης
σκέπης, 5ύο μέλανα πέπλα εν έπι της μορφής
χαι έτερον οπίσω πολύ μακρόν* μέλανα χ^ιρό-
κτια σουηδικά και ούίέν κόσμημα.

Μετά δεκαεννέα ημέρας α! κυρίαι της Αύλης
άφχιροΰβι τό μακρόν πέπλον τον ίέ τρίτον μή-
να δ πίλος εσται λευκός, λευκά τά χειρόκτια,
λευκοί πάντες οί κόσμοι του ενδύματος.

Την σήμερον τά αυλικά πένθη ηπλοποιηθη-
σαν πολύ, εν ω εν παρφχημένοις χρόνρις ήσαν
πομπωδέστερα δπως πάντα τότε έν ταΐς Αύλαΐς.

Τοι βασιλικά ενδιαιτήματα έκαλύπτοντο καθ'
ολοκληρίαν ύπό υφάσματος μαύρου η φαιού, έ-
στρώννυντο ί* Ιτι μαύρα τά οχήματα έφ* δσον
^ιηρκει τό πένθος.

Μέχρι τών χρόνων Λουδοβίκου ΙΑ' πένθιμον
χρώμα εθεωρείτο τό πορφυρούν αί ίέ βασίλισ-
σαι χηρεύουσαι ένείύοντο λευκά, δθεν και τό δ-
νομα ΛδΌχάΙ βασΩίσσαί (Γβίηββ 1)1αηο1ιβ8). Την
σήμερον μόνον τών καρδιναλίων ή πένθιμος στβ-
λη εινε Ιόχρους και ούχι μέλαινα.

Έν Ρωσσίή: πρότερον οι θνήσκοντες μονάρχαι
ίζιτίθιντο έπι τεσσαράκοντα ημέρας περιβεβλη-
|ΐένοι την βασιλικην στολήν. Ό λαός προσήρ-
χετο ελεύθερος και προσεκύνει άσπαζόμενος την
ψυχράν χ«ιρ« του νεκρού, έν φ πέριξ έκαΐοντο

αδιαλείπτως μύρα και μυρίαι λαμπάσες ήκτι-
νοβόλουν άσβεστοι ημέρας και νυκτός.

Ή βασίλισσα Βικτωρία από της χηρείας αυ-
τής φέρει πένθιμον κεκρύφκλον, βν οις η τρις
μόνον άφήρεσεν έν έκτάκτοις έορταΐς.

Ή νεαρά χήρα βασίλισσα της Ισπανίας φέ-
ρει έπι τ^ις. περικαλλοΰς αυτής κόμης ίσπανικήν
καλύπτραν ίιά μαργαριτοκοσμήτων καρφίδων
ήρμοσμένην.

Παρά τισιν αύλαις επιτρέπονται οι άοαμάν-
τινοι κόσμοι έπι της πένθιμου περιβολής. Και
φαίνεται δτι έ'χει τι τό επιβάλλον δ έπι του
μαύρου υφάσματος άκτινοβολών άίάμας, δμοιά-
ζων μέγα κρυσταλλωμένον ^άκρυ.

Β**

Η ΦΙΑΕΡΠΑ ΤΩΝ ΧΟΕΝΖΟΑΑΕΡΝ

Έν τών κυριωτέρων χαρακτηριστικών του
αποθανόντος αύτοκράτορος της Γερμανίας Γου-
λιέλμου ητο και ή ακαταπόνητος αυτού φιλερ-
γία* « Δεν μου μένει καιρός προς κάματον ]»,
ητο μία τών συνήθων του φράσεων τελευταΤον.
Απαράλλακτα και δ προπάτωρ αυτού Μέγας
Φρειδερίκος έλεγε μικρόν πρ• του θανάτου του*
αΉ ζωή μου φθίνει και πρέπει νά χρησιμοποιή-
σω καλώς τόν άπομέναντά μοι χρόνον, δστις
ίέν ανήκει εΙς έμέ άλλ' εις τό κράτος.»

Έν ταϊς ίυσι ταύταις φράσεσι ^ύο μεγάλων
Χοενζόλλερν καταφαίνεται τό πνεύμα της δλης
ίυναστεΐας, τό πνεύμα ίι' ου οΐ Χοενζόλλερν
άνήλθον εις τόν βασιλικόν της ΠρωσσΙας θρό-
νον και ανέδειξαν την Πρωσσίαν ηγεμόνα της
Γερμανίας.

ΓΝ ΠΜ Ι Κ Α
ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΓΟΥΑΑΙΕΑΜΟΥ

θέλω νά έργάζωμαι αδιαλείπτως προς έξα-
γνισμόν της καρδίας μου και βελτίωσιν της
ζωής μου.

**

Δεν θέλω παρ* έμοι διεφθαρμένους και κό-
λακας.

Οι άκεραιότατοι, οι εΙλικ*ρινέστατοι ΙσονταΙ
μοι φίλτατοι.

Υπέρ πάντας αγαπώ εκείνους, οϊτινες θά
μοι εϊπωσι την άλήθειαν, καν αύ'τη ουσάρε-
στος 7)•

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

208

£δΖ2ΤΖ^

ΜοΓββ χβι τα ^ συστήματος ΕβΙίβηηβ. Έχ τών τής
άλλο9απί{ς εφημερίδων το μαχρότερον τηλεγρά^-
μα έλαβον οι Καιροί τοΟ Λονδίνου.

ΑΙ εν Γαλλία έπενεχ6εΤσαι ύπο τί5ς φυλλοξήρας ζη-
μίαι ύπελογίσθησαν, χατά τα επίσημα έγγραφα, εΙς 7,
200,000,000 περίπου φράγχων, διότι το ήμισυ τών
γαλλιχΰν αμπελώνων (1,200,000 μυριδμετρα) χατε-
στράφησαν. 'Άν είς τάς ζημίας ταύτας του χβφαλαίου
προστεθώσιν χαΐ αί βχ ττ]ς άπωλείας τών προϊόντων
χτλ. προελθοΟσαι επίσης χαι ή αξία τ$ν εις Γαλ-
λίαν εισαχθέντων οΓνων ώς χαι ή τών προς ΐβατα-
σχευήν οΓνων σταφυλών, ή δλιχή ζημία ήν υπέστη ή
χώρα έχείνη ανέρχεται εις 10 χιλιεχατομμύρια φράγ-
χων, τοΟτο δ* εινε βεβαίως ό χυριώτερος 'καρά'^ω'ί
τν$ς έχεΤ έπιχρατούσης από τίνων ετών οίχονομιχΐζς
χαχεξίας.

Κατά την Στατιστιχήν Έπε τηρίδα του
1888 δ πληθυσμός τής ρωσσιχής αύτοχρατορίας
άνήρχετο,τφ 1885, εις 108,787,235 ψυχάς, ών 81,
725,185 εν τη εύρωπαϊχτί Ρωσσία, 7,960,304 εν
ταΤς χώραις του Βιστούλα , 2,176,421 εν Φιλλαν-
δία, 7,284.547 εν Καυχάσφ, 4,313,680 εν Σι6η-
ρί^Ε χαι 5,327,098 εν τη Κεντριχη Ασία.

Ή εν *Αμεριχη συστασα πρ6 τίνος επιτροπεία δ-
πως έξετάση το ζήτημα τής δια του ήλεχτρισμου
έχτελέσεω; τών θανατιχών ποινών άνεχεφαλαίωσεν
εν έχΟέσει τα συμπεράσματα της, Ιχοντα ώς έξϋ^: ή
λα'.μητόμος χαι ό βρόχος εΙνε μέσα χτηνώδη, ή αγχό-
νη είνε μέσον πολυπλοχον χαΐ άβεβαιον: ώς εχ τού-
του προτιμότερος ό ήλεχτρισμος, αλλ* απασχολεί
αυτήν ίτι τ^ ζήτημα πώς θα φονεύωσι χωρίς νά χαίε-
ται χαι να παραμορφουται ό φονευόμενος.

Δαν^ς άξιωματιχ^ς δ λοχαγέ Όλστάϊν έφευρε
νέαν ασπίδα χατά τών σφαιρών, έπι τί^ς οποίας πρό
τίνος έγένοντο πειράματα εν τφ σχοπευτηρίφ το3
πεζιχουτής Άμαγέρης. Ή άσπις αυτή αποτελείται
έχ δύο χαλυβδίνων πλαχών, πάχους τριών χιλιοστο-
• μέτρων έχάστης διαχωριζομένων δια χενοδ 23 χιλιο-
στομέτρων . Το χρησιμοποιούμενον μέταλλον εινε
έχτάχτου άντοχ^ίς, δπερ διατρυπαται μεν, δεν διαρ-
ρήγνυται δμως. Τδ δανιχδν πυροβδλον τών 8 χι-
λίοστομέτρων, σύστημα τοΟ 1887, πυροδολοΰν «πδ
άποστάσεο>ς 250 μέτρων διατρυπ^ εύχόλως πλάχα
συνήθους χάλυβος πάχους 9 χιλιοστομέτρων χαι σα-
νίδα πάχους 30 χιλιοστομέτρων προσηρμοσμένην έπι
τής χαλύβδινης πλαχός. Και 5μως δια τοίϊ πυροβόλου
τούτου πυροβολήσαντες έχ τοΟ σύνεγγυς δεν ήδυνή-
θησαν να διατρήσωσι τάς χαλύβδινους πλάχας Όλ-
στάϊν πάχους 4 μόνον χιλιοστομέτρων. Ή άσπις
αΰτη δύναται νά προφύλαξη δύο πυροβολητάς, εΓτε
όρθίους, εΓτε χαταχεχλιμένους, συμπτύσσεται δε χατά
τρόπον τοιούτον ώστε χατέχει μιχράν θέσιν, δταν δεν
χρησιμοποιήται. Φαίνεται προωρισμένη ιδίως διά τάς
πολιορχίας, εν αις μετά τδ χρήμνισμα τών όχυρωμά-
των υπδ τοδ πυροβολιχοίί δ αμυνόμενος δύναται όπι-
σθεν τών ασπίδων τούτων νά πυροβολη έχ τοΰ ασφα-
λούς χατά τών έφορμώντων.

Ευτυχής ιϊ(/.«ι δταν δ λαός μου ευτυχή.

* *

Πάν βίαιον μέσον εινε εναντίον προς τα αι-
σθήματα και τάς πεποιθήσεις μου.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΑΟΣΟΦίΑ

Έαν φίλος τις άρη μεγάλην τινά επιτυχίαν,
τον άγαττώμεν όλιγώτερον ίιά τούτο χαι έπι-
^ειχνύομεν πλειότερον την προς αυτόν φιλίαν.

Ό £γα|χος πλούσιος, δ γ•υ(ΛατΙζων συχνάκις
εΙς ξενχς οικίας εινε Χνθρωπος με πολλάς σχί-
σεις, δ πτωχός εινε παράσιτος.

*Επχινειτε δ,τι καλόν* υπάρχουν τόσοι κατα-
κρίνοντες το κακόν.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Εις τ^ν διάσημον Γάλλον άστρονόμον Άραγώ
είχε ποτέ άποσταλή βαρόμετρον νέου τύπου πολυτι-
μότατον.

Μετά τινας ημέρας τδ βαρύτιμον όργανον πεσδν
έχ τών χειρών του ύπηρέτου του αστρονόμου, έθραύ-
σθη εις μυρία τεμάχια.

Ό υπηρέτης ητο απαρηγόρητος, μολονότι δε χαι
δ Άραγώ έθλίβη διά τδ ατύχημα, σ'^ραγείς πρ^ς αύ-
τδν εΤπε μειδιών :

— Ποτέ εις την ζωήν μου δεν εΤδα βαρόμετρον
νά χαταβη τόσον χάτω Ι

Ή παραγωγή τοδ χρυσοδ έν Βενεζουέλα αυξάνει
χαταπληχτιχώς. Καίπερ τά έχει διατεθειμένα πρδς
έχμετάλλευσιν κεφάλαια δέν είνε μεγάλα, διότι ή
μεγαλειτέρα τών έχεΤ μεταλλευτικών Εταιριών,
τφ 1873, είχεν εταιρικών χεφάλαιον μόνον 1,200
χιλιάδων φρ. δπερ χάρις εις τά κέρδη δέν ύπίίρ-
ςεν ανάγκη ν* αύξηθη διά νέων καταθέσεων, ή εξα-
γωγή τοΟ χρυσοδ άπδ 3,500,000 φρ. τφ 1870,
ίφθασεν εις 17,000,000 τώ 1884. Έν τη χώρα ε-
κείνη υπάρχουσιν εκτεταμένα κοιτάσματα μετάλλων,
άτινα διά σπουδαίας επιστημονικής εκμεταλλεύσεως
ύπδ επιτηδείων κεφαλαιούχων θάκαταστώσι στοιχεία
ευημερίας διά τήν χώραν καΐ πηγϊ5ς πλούτου διά
τους έχμεταλλευτάς.

Ό εσχάτως ύπο του πρίγκιπος Βίσμαρκ εκφωνη-
θείς λόγος έν τη γερμανική Διαίτη περιείχε 10,997
λέξεις. Ό λόγος ούτος απεστάλη εις διαφόρους εφη-
μερίδας διά 1218 τηλεγραφημάτων άποτελιβάντων
έν συνόλω 194.296 λίξεις. Ή αποστολή έγένετο
εκ Βερολίνου εις 326 διάφορα μέρη. Δι' αυτήν είρ-
γάσθησαν 235 τηλεγραφηται καΐ 222 μηχανήματα,
ών τά 60 συστήματος Ηα^αββ, τά 155 συστήματος

'Βν Αθήναις {η του τυΐΜγρα^ίου τών xατα^^ημ^των ανιζτη ΚϋΜΧΤΑίιηιϊί^.'^^"^^^"^•^

Αριθ. 640 — Λβπτά είκοσι ιτέντβ.

βτος: τγ\

ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

Τόμος ΚΕ^

5 *Αιΐρ&λ£ο» 18••

ΑΙ συγκινήσεις

ΤΟΥ ΑΝΤΕΙΣΑΓΓΕΑΕΠΣ

— -Σαςπαρβοςαλώ νά μβ άναπληρώσβτβ εΙς την
^(χην. Εΐν« άρχιτλ σπου^αΐκ, αλλ* εχω πλ-
ιεοίθιαΦίν ίΐς την ικανότητα σας.Έγώ, ως βλέ-
ΐΓ€τ€, χωλύθ(Ααι έ'νβχα της άοθίνιίας μου, £χτός
$' έ{χου κωλύονται χαΐ ά7^ουσ^ό^ζουσι χαΐ οί
νόριΐ|Αθΐ άναπληρωταί (Αου. Ε(ν£ αληθές δτι
πολύ αργά θά λάβετε γνώσιν της υποθέσεως*
άλλ' έχετε καιρόν ως αυριον νίι ίιεξελθητε τιί)ν
ίιχογραφίαν, χαΐ νά λάβητε την πρίπουσαν
γνώσιν. Ό χύριος αυτουργός του φόνου απέ-
θανε προ ριηνών εις τάς φυλαχάς* χαι [χόνον η
«υναυτουργος του φόνου διχάζεται. Βαρείας εν-
ίίϊζεις πιρι της ενοχής αύτης συνελεζιν ί^
άνάχρισις* πιστεύω δτι θά έχτιριηθώσιν αρ-
κούντως και επ* ακροατηρίου. Νά επιστησητε

ι^

ι

ιαιτεραν προσοχην εις τον χαταρτισμιον του

ιχασττ^ριου των ένορκων.

Ένθυ[ΐ.ου(Λα( οτι ούτω ρ.οΙ ώ|Λΐλησε μεταζύ
άλλων δ κύριος είσαγγελιύς των εφετών, παρα-
όίοων |Αθΐ την ^ικογραφίαν. Έ^εχθην ίκών
αϊΐων την βαρεΤαν ύποχρέωσιν^ και την επαύ-
ριον κατεΤχον εν τγ αιθούστρ του κακουργιοίι-
Χίίου την ε^ραν του εισαγγελέως.

Ό πρόείρος κηρύττει την εναρξιν της συνε-
οριάσιως και διατάσσει νά προσαχθεί ή κατηγο-
ρουρ,ένη. Παρατεταρ.ένος ψίθυρος σιατρίχει ανά
την αίθουσαν και κίνησις παρατηριΐται εΙς τό
αχροατηριον, ύπο^ηλοΰσα την ίΐο^ον αύτης.
Ή κατηγορουριένη έριφανίζεται* βαδίζει ριετά
'^ής ά^εζιότητος καΐ των κλον(σ|ΐ.ών ανθρώπου
θ(θε(χ.ένους έχοντος τους όφθαλ(Αθύς• ανά π&ν
βή|Αα {σταται |χετέωρος ώσεί ((δίσταζε νά προ-
χωριόστρ• μόνον εΙς κλητηρ την συνο^εύει^ φρον-
τΐζων εκάστοτε νά της φωνάζη «απ* έίώ»•
©ττβύσει εις των συνηγόρων νά τη ύποίείξχι την
βί^ιν της. *Απο της εισαγγελικής μου είρας
ΐϊροσηλώ τα βλέμματα μου έπ' αυτής μετά
"^ής ενδομύχου περιεργεΙας ανθρώπου προς η-
ρωίδα κοινωνικού δράματος, συνάμα (ίέ μετά
τοΜθ£ η'— 1888.

τής μεγαλοπρεπούς αύστηρότητος λειτουργού
των νόμων προς την άσεβήσασαν εις αυτούς.
Άλλα μόλις ερριψα έπ* αυτής το βλέμμα, η
του άρχοντος μεγαλοπρέπεια έζηφανίσθη, ως ή
του ύποκρινομένου τον βασιλέα, άμα αποχωρή-
σαντος τής σκηνήςκαΐ τηνπεριέργειαν ίιε^έχθη
ίτερον, αόριστον ετι, άλλα βαθύτερον συναί-
σθημα. Διότι το πρόσωπον εκείνο, λεπτό-
γραμμον, άβρόν, εφ' ου ίιεχύνετο ξανθή ώχρό-
της, το πρόσωπον εκείνο... οι μέτριοι το μέγεθος,
αλλά μεγάλοι την εκφρασιν οφθαλμοί, άφ* ων
εξεπέμπετο βλέμμα γλυκύ συγχρόνως και με-
λαγχολικόν, ώς το εσπερινον λυκόφως, η σύμ-
μετρος ^Ις άπαλώς ανασυρόμενη προς τά £νωκαΙ
παρέχουσα ήθος έλκυούση; άγαθότητος• το, μι-
κρόν στόμα, του δποΐου τά χ•1λη μένουσι πάν-
τοτε ήμιάνοικτα, ώς εν παι^ικ^ προ των πραγ-
μάτων εκπλήξει... τό πρόσωπον εκείνο ει και
κάτωθεν εύρέος πίλου,ει καιύπό πυκνόν πέπλον,
^έν τό έβλεπα πρώτην φοράν. Και λησμονών
τάς περιοίους του εισαγγελικού λόγου του 6-
ποίου τό προοίμιον άπο πρωίας έσχείίαζα, προς-
επάθουν νά αφυπνίσω βαθύτατα κοιμωμένας
αναμνήσεις. Τό πρόσωπον της ητο ίι* εμε ώς
^χός τις εκ παλαιού λησμονημένου (^σματος,
δστις απρόσκλητος μας έρχεται εις τά χείλη,
και ^έν ενθυμούμεθα εις ποίον μέλος ανήκει,
εΙς ποιον γνωστόν μας ^σμα εφαρμόζεται.

Άλλ* δτε δ πρόεδρος ηρχ^^^ε νά άποτείνγ)
προς την χατηγορουμένην τάς τυπικάς ερωτή-
σεις ίιερι του ονόματος, τής ηλικίας, τής πα-
τρίδος, και ήκουσα την φωνήν της. εκινήθην
σπασμω^ικώς έπι τής ε^ρας μου, και συνέ-
πτυξα νευρικώς τά έγγραφα τά 6ποΐα έκρά-
τουν εις τάς χείρας μου* τέλειον φως έγέ-
νετο . Αί βαθύτατα κοιμώμεναι αναμνήσεις
μου, άφυπνισθεΐσαι, ήρχισαν νά πτερυγίζωσι
περί έμέ ώς χελιδόνες κελα^ουσαι τής πρώτης
ηλικίας, τής πρωίας του βίου το κελάοημα.
Και δ αδέκαστος άντεισαγγελεύς, λησμονών
την ίίκην ήτις έμελλε νά έκτυλιχθ^ ενώπιον
του, και δ έπΐίοξος σύζυγος λησμονήσας την
εν τω οίκφ άναμένουσαν μνηστήν, παρεδόθησαν
ώς £φρονα και πολυθέλγητρον όνειροπόλησιν.

Ή νεόΐνις καθ* ης βμελλα νά απαγγείλω κα-^

ΟΪ9ϊΐϊζθθΙ όγ ~

Ο

510

ΒΈΖΎΙΛ,

τηγορίαν ύπηρξβν η τραιίικη %οΛ πρώτη φίλη
|ΐ.ου. Το ονο|Λά της, ενφ κατά την έσπίραν της
ττροτβραΐας άνβίίφων ίν βΙα την ίικογραφίαν,
τςολλά^κις συνηντησα υπό τά βλί|ΐ.(χατά (/.ου•
αλλά πώς νά αναγνωρίσω ύπο την κατηγορου-
μίνην ΣοφΙαν ΠαρΙου, την Φόφην (χου, την προ
^«καπενταλτίας σύντροφον, την ρ,ικράν (Αου φΐ-
λην Ι ΔιατΙ ίβν την ανεγνώρισα εζ άρχης ; υπέρ
τό |ΐ.εστωθεν της γυναικός σώ(Λα, το ^ιαγραφό-
ριενον ύπο τ3ίς πτυχάς του |ΐ.αύρου φορε-
(Αατ6ς της, ύψουται η αύτη κεφαλή, της δ-
ποίας το παιίικον κάλλος ίεν ίσχυσαν νά φυ-
γα^εύσωσι των ετών α{ έφοδοι, αί τρ(κυ(Λ(αι
του βίου* καΐ ποιας τρικυ|χίαι τάχα, θεε |Αθυ Ι
Δεν ητο ίέκα ετών δτε το πρώτον παρουσιάσθη
«Ις την ριικράν εκ παίδων και κορασιών κοινω-
νίαν, της οποίας τά πρεσβύτερα (Λελη ^εν ύπερε-
βαινον την ήλικίαν τών δεκατριών ετών. Ό
κέσριος,ενφ ίιΐ[)τώ(Αεθα έζετεΐνετο ολόκληρος έπΙ
του (Αακρου και στενού κρηπι^ώριατος της πα-
ραλίας, επί του μώΛου και της (Λίκρας ίν αρχή
«ύτου πλατείας, επι της δποΐας ίναυπηγουν πάν-
τοτε [Ααούναις, καΐκια, καΐ πλοιάρια. "^ ^ε
επεστρέφο|Αεν άπο το σχολεϊον, η προτού ύπά-
γω|Χιεν εΙς αύτο, συνηθροιζό[λεθα έπΙ της πλα-
τείας η ^ιεσκορπιζό(λεθα εΙς τον [λώλον. 'Λνε-
πνέθ(ΐ.εν την ^ρΐ(Λειαν οσ|ΐ.ην της ασφάλτου, ήτις
Εβραζε εντός του λεβητος, και παρ• '.ολουθοΰριεν
ίιά προσεκτικών ό(Λ(Λάτων την ρυθ(Μκην εργα-
σίαν πριόνων και πελέκεων, εζ ης βαθ[χη^όν ε-
(Λορφούντο εις πλοΐον αί σκελετω^ώς συνηρ(Α0-
σ[λεναι σανίδες και πάσσαλοι. Έτρέχοριεν εΙς τον
(ΐ.ώλον, ταράσσοντες τους κύκλους τών λεριβού-
.χων, τών ναυτικών, τών έ(Απόρων, οίτινες ένη-
σχολούντο φορτώνοντες. ^εχό(ΐ.ενοι, έπιβιβάζον-
τες ε|^ιπορεύ(x.ατα, παραλαριβάνοντες επιβάτας,
|χέχρις ου ε^υεν δ ήλιος, καΐ τότε έλαριβάνθ|ΐ.εν
πλήρη την κατοχήν αύτου, και έτρέχα[λεν και
επαίζαριεν, και ένίοτι συ[λπεριεφερό|Χ£θα ώς (αι-
κροι σοβαροί κύριοι, ού^έν έννοουντες, εις ού^έν
προσεχοντες εκ της περί ή(ΑθΙς άπλουριένης σκη-
νογραφίας της φύσεως, τής πλούσιας εις γρα{ΐ•-"
ρ.άς, εΙς χρώριατα, εις πνοάς, εις ψιθύρους, εις
πράσινα ορη καΐε'ις γλαυκά κύριατα.

Δεν ενθυ(Αθΰ(χαι ποιον από τά παιδία επεβάλ-
λετο ήιι.ών, άλλ* άναριφίβολος ητο ή έπι τών
κορασίαων υπεροχή τής Φόφης. Ή Φόφη ητο
ώρΐ[χωτέρα τόσώρ.α, υψηλότερα τό ανάστημα,
κομψότερα τό ένδυμα. Ή Φόφη ητο ζένη• εί-
χεν έλθει μετά της μητρός της, ίπως ίιέλθτ(ΐ
τους θερινούς μήνας παρά συγγενικφ οίκφ* καί
τΐ ξένη Ι άπό τάς Αθήνας. "'Ηρκει μόνον νά ά-
νοίζη τό στόμα της 4ιά νά μας εϊπη με την
στρογγύλην και άρμονικήν προφοράν τ^ς πα-
τρίίος της περί της πλατείας του Συντάγμα-
τος εις την δποίαν πηγαίνει τόσος κόσμος δτχν

^^(ζχ) ή μουσική, και Ιχει τόσα ωραία σπίτικ*
ήρκει νά μδίς είπη περί της λαμπρότητος του
παλατιού, περί του κήπου, περί του πλήθους
τών άμαξών,και έμέναμεν εμπρός της χαίνοντες
και άναυ^ι. Αί Αθήναι 1 τι ήμεθα ημείς, πι-
νιχράς πολίχνης μικρόβια προ της απέραντου χώ-
ρας εις την &ποίαν δλαησαν μεγάλα και πλού-
σια, δρόμοι, πλατεΐαι, οικίαι, ανάκτορα, βασι-
λείς, υπουργοί, στρατηγοί, και δλοι ευτυχείς κβιΐ
και Ισως αθάνατοι 1 Και ή Φόφη ητον άπο τάς
Αθήνας ! Τό εγνώριζα κ* εγώ» δταν παρουσια-
ζόμην εις τόν μώλον με τά χαΛά μου ώς έ »;ί τό
πλείστον — μη ερωτάτε πώς τό κατόρθωνα —
κρατών εις χείρας ραβ^ίον, παρφ^ών τό ήθος
ηλικιωμένου περιπατητού, φίλο* τών ρεμβω^ών
καΐ μονήρων περιδιαβάσεων. Γ V: μέ κατελαβεν
ώς ει^ος μεγαΛομανΙας άφ δτου διέκρινα εν
τφδμ^'^γ τών κορασίδων τών ξένων την κόρην
τών '", :\, /ών. Διέβλεπα εν αύτ^ κάτι ύπεροχον
και άί" Άωτον ίια νά άνελθω μέχρις αυτής,
-^ ^ά Τ'Λ^ τιθασσεύσω, ί^ςρινόμην ανεπαρκής
όιά^ν οπλών τών •παρεχο(^ϋίνων ύπό της ηλι-
κίας μου• δθεν ανάγκη νά επιστήσω τήνπροσο-
χήν της, άποπειρώμενος νά δανεισθώ τρόπου;
και λόγους εκ της ηλικίας εΙς την ΐποίαν
ίέν είχα φθάσει ετι . Άλλα και ίκείνη
ώς νά κατενόησε τους αγώνας μου, επέτεινε
τάς ενδείξεις της υπεροχής, ακούραστος εις φλυα-
ρίας, εις φιλαρέσκειας, προκαλούσα συναντήσεις
και φιλονεικίας υψηλτ} τη φωντ) εν αις έβασί-
λευεν ή υπεροχή της πάλιν. Εννοείται δτι εΙς
τοιαύτας διακρίσεις καΐ αναλύσεις <^έν ήμην
εις θέσιν τότε νά άφίνωμαι. Τοιουτοτρόπως έπΙ
τρεις δλοκλήρους μήνας — βρ«χύ ίιάστημα
^ιά παιδία — εζήσαμεν δ εις ^ιά τόν άλλον.
Με άλλους λόγους, εκάμναμεν κάθε τρόπον νά
συναντηθώμεν εΙς τόν μώλον, και δμως συνην-
τώμεθα (^ιά νά φανώμεν δτι άποφεύγομεν δ εΙς
τόν άλλον. Δεν εκυτταζόμεθα, και δμως ούίέ
τό ελάχιστον κίνημα μας έξεφευγε• καΐ ίένε-
ξεστομίζαμεν λέξιν, χωρίς νά εχωμεν υπ* όψιν
την έντύπωσιν την δποίαν θά παρήγεν έπΙ του
έτερου. Δεν πιστεύω πρώτος εγώ νά τό λέγω ηίη
δτι δ έρως καθιστή μικρούς τους μεγάλους και
μεγάλους τους μικρούς,

Άλλ' επήλθεν ημέρα, καθ* ην συνηντήθημεν
έπι της παραλίας μόνοι, αμφότεροι κατά την
αυτήν ίιεύθυνσιν βαδίζοντες, παρά την άκτήν.
Εκείνη ίεν άπέστρεψε τό βλέμμα, ίεν παρήλθε
ταχεία πρό έμοΰ. Με έπλησίασε με θάρρος και
άπόφασιν έτρεμα ί* δ μικρός πλησίον της. Μου
ιιπεν δτι αΰριον φεύγει, φεύγει ίιά τάς Αθήνας
μέ την μητέρα της* θά εμβη εσωτερική εις "ίο
σχολεϊον «ένα κορίτσι τό δποϊον μ' εγνώριζε 9
της είωσε κάτι ίιά νά μου ίώσγι, και μέ πα-
ρεκάλει ν3ι μή άνοίξ^^^^^Η'^'^^'" ^''^ "'^'"

«^

&23ΤΖ^

211

«τολγ) έπιριελώς £σφραγισ(λ£νη — παρλ το βρά-
ίυ βταν θά ύπίγω •ις το σ-ττίτι. Μου εφάνη δτι
ίμ£γάλωσα κατά είκοσιν εττι. Το ίιιλινον εκεϊ-
^β, χωρίς να το συλλογισθώ(Αεν, ε(ΛΐΙνα[ί.ιν πβρι-
ιτατοΰντις "(Λονοι προς χοινόν φθόνον αρσενικών
καΐ θιολυκών. Και βταν ηλθεν •}) ώρα να χωρι-
σθώ[Α£ν, Υ)9θαν6(Αην οτι θά (Αου ηρχοντο δά-
κρυα, αν 6 χάρτινος θησαυρός τον &ποΐον εσφιγ-
XX εΙς τγ^ν χεΐρ^ (λου ^ε'ν \ιΙ εγκαρ^ίωνι. Μό-
λις ε78€τρεψα εις το (τπίτι, ετρεζα κρυφά κρυ-
φά νά άιτοσφραγίσω την επιστολήν. Έπι κοινού
χάρτου ίιά χονορών παιδικών χαρακτιόρων ριί
λοζάς και ανορθόγραφους σειράς μου εγραφεν η
Φόφη• μου ανήγγελλε την αναχώρησίν της και
(&£ παρεκάλει νά την ενθυ[λώ(ΐ.αι πάντοτε, δπως
και αύτη ε[ΐ.ε. Μία ανορθόγραφος χον^ρογρα(Α-
μ-ίνη επιστολή ίέν βινε ή αρμόζουσα λύσις τρί-
μηνου, έστω και παιδικού, ειδυλλίου. Άίιάφο-
ρον. Ή επιστολή εκείνη μοι απεκάλυπτε το
πρώτον δτι ύπηρχον και άλλα ι χαραΐ έκτος των
εχ των καΐνουργών ενδυμάτων, και άλλαι θλί-
ψεις εκτός των εκ των διδασκαλικών τιμωριών.
Άλλα μετά τί)ν άναχώρησίν^της επήλθε το
φθινόπωρον, και ηρχισαν αι φοβεραΐ καΐ αδιά-
κοποι βροχαι και επέστη δ χειμών και το ψύ-
χος και διεκόπησαν οΐ περίπατοι και κατέπαυ-
σαν τα υπαίθρια παίγνια, και βαθμηδόν έζηλεί-
φετο άπο της καρδίας μου η αγάπη της Φόφης
χαι από της μνήμης μου η εΐκών της,

Άπό^ειξις τούτου είνε δτι πέντε ετη ^ιέμει-
να εν Αθήναις, καΐ ουδέποτε εφρόντισα νά ανα-
ζητήσω την Φόφην ηνά ερωτήσω τι περίαύτης.
Πσως την συνήντων εις τον ίρόμον, άλλα βε-
βαίως ίέν την άνεγνώριζα πλέον. Άπαξ μόνον,
νομίζω, έτυχε νά ακούσω εις την πατρίδα μου
πεΡί αύτης δτι ηρραβωνίσθη μετά τίνος. Και
ούΰεν πλέον. Πολλάκις με επεσκέφθησαν εις
τους ύπνους μου τερατώδη και δλως χιμαιρικλ
όνειρα• άλλα ποιον δνειρον εζισοΰται προς την
έντύπωσιν, την δποίαν μου επροξένει η Φόφη εν
τφ ^ικαστηρίφ κατηγορουμένη, απέναντι έμοΰ,
κατηγόρου 1

Έν τοιαύτ•/) ψυχολογικτί καταστάσει Πιατε-
λών δλως μηχανιχώς είργάσθην προς καταρτι-
σμον του δικαστηρίου τών ενόρκων, άσυνειί ήτως
έκφωνών το ταΐ η το όχι . Τών σκέψεων μου με
άπισπασεν ή φωνή του προέίρου. καλούντος με
νά αναγνώσω το κατηγορητήριο ν. «Κατηγορώ
την Σοφίαν ΠαρΙου ... δτι εκ προθέσεως παρε-
κίνησε τον άίελφόν της λοχίαν ... εΙς την
εκτέλισιν της αξιοποίνου πρήξεως του φόνου . ..
παραγγβίλασα και συμβουλεύσασα '>:ύτόν και
μεταχειρι^θεισα επίτηδες ως ίρμαιον το πάθος
καΐ την ψυ3τικην αύτοϋ δρμην εν η Πιετέλει
κτλ.» Νομίςω δτι ετρεμεν η φωνή μου άπαγ-
γέλλοντος, καΐ ίίν ηίυνήθην νλ μη στρέψω

ταχύ βλέμμα προς έκείνην. Μόλις ηκουσε το
δνομά της, ήγειρε την κεφαλήν ναι με παρετή-
ρησε• το βλέμμα της άνέλαμψε προσηλωθεν έπ'
έμου* μοι έφάνη δτι έν τφ βλέμματι έκείνφ
ύπηρχεν άλγος, εκπληξις, ικεσία. ΜοΙ εφάνη,
λέγω, ίιότι εΙς ττίιν κατάστασιν, εις την δποίαν
εύρισκόμην, Πέν Πύναμαι νά εγγυηθώ περί τΟυ
αλάθητου τών αντιλήψεων μου. Μοι έφάνη
μετά ταύτα δτι ή μορφή της άπέκτησεν ειίός
τι ακαμψίας, ώσπερ μαρμάρινης. Έγώ ί' έπα-
νάκαθίσας έπΙ της εΠρας [}ΐου, έπανέπεσα εΙς
τους στοχασμούς μου, ένψ 6 Γραμ{*.ατεύς άνε-

ίίνωσκε το παραπεμπτήριον βούλευμα και ή
ιάτορος φωνή του κλητήρος προσεκάλει τους
μάρτυρας. Ήμην βέβαιος δτι άμα τώ άκού-
σματι της φωνής μου με ανεγνώρισε* και ήρχι-
σα νά αισθάνωμαι ειΠός τι μικροψυχίας παΐν
άλλο ή εισαγγελικής. Και συνεκινούμην ανα-
λογιζόμενος πόσον παραδόξως ενίοτε πλέκονται
αί περιπέτειαι ιν τφ αΐωνίφ Πράματι της ζωής,
δταν τά αγγελικά παιδία άτινα ποτέ έλατρεύ-
οντο, φέρονται απέναντι ;;^;λλήλων ίιεστρεβλω-
μένα εις αιμοδιψείς κακούργους, εις αμείλικτους
εισαγγελείς ! Άλλ* γ)σθανόμην εντελή άΠυνα-
μίαν έν έμαυτφ, παρά πάσαν άπόΠειξιν, δπως
πιστεύσω εΙς την ένοχήν της Φ^φης. Και ανη-
συχούν ίι' έμαυτον άνακαλύπτων ύπο την προς
το Δίκαιον άγάπην και την προς τους Νόμους
άφοσίωσιν, διακυμάνσεις ασυγχώρητους εΙς λει-
τουργον τής θέμιδος. Ό είσαγγελεύς ήκουε λε-
πτήν ένίόμυχον φωνήν ψιθυρίζουσαν προς αυτόν:
Είσαι Λγβρωηος / Εις τά βάθη τής καρίίας
μου ένήΠρευεν έ'τερον $γώ^ Αγνωστον τέως εΙς
έμέ, δπερ έπι τγ) πρώτη Ποθείση άφορμν) άνί-
στατο και ΠιεξεΠίκει τά δικαιώματα αύτου
και συνεκρούετο προς παν το άντιστρατευόμε-
νρν εναντίον αύτοΰ' ούτω τών αρκτικών πόλων
οι υποβρύχιοι πάγοι άπλήν έπαφήν άναμένουσι
δπως άνεγερθώσι μετά βεβαιότητος συντρίβον-
τες πάν το προστυγχάνον. Ή παρομοίωσις εινε
υπερβολική, άλλ' ενθυμούμαι δτι μου είχαν
τότε περάσει άπο τον νουν και £λλαι τραγι-
κώτεραι.

Έκ τής έν τφ οίκφ μου εσπευσμένης μελέτης
τής δικογραφίας, τής περιγραφής του κακουρ-
γήματος, τής συνοπτικής εκθέσεως τών περι-
στατικών, Λεν είχα εξαγάγει πόρισμα τι περί
τής ενοχής τ, τής άθωότητος τής κατηγορου-
μένης. Πολλάκις, ως γινώσκομεν, ή έπ* άκροα-
τηρίφ ^ια^ικασία δρ^ην άνατρέπβι τά συμπε-
ράσματα τών ανακρίσεων και τάς βάσεις τών
βουλευμάτων. "Αν έκ τής διαδικασίας έξήγετο
δτι ητο ένοχος ; ή σκέψις με έλύπει, άλλα πλει-
ότερον μ'έφόβιζεν. Έφοβούμην ούχΙ ίιότι έκιν-
ίύνευον νά ασεβήσω προς το καθήκον και την
συνεΐίησιν* καΐ παρλ τάς συγκινήσεις καΐ τάς

212

Έ2 23ΤΧ ^11.

αΙσθη(Αατιχάς εχτροχιάσβις μου ^ιέβλειτον ετι
ίν έμ«υτφ άρχουααν ^ννα|χιν δπως επιτελέσω
το χ«θήχόν (λου, ^ςωφός ι^ρός τλς ίχετι^ας
φων3ις τών πρώτων ερώτων, των παι^ΐλών
άνα[χνησεων• αλλ* ετρ•|χα |χηπως εν τοιαύτγ)
άποφάσει η καρδία (Λου έζε^ιχείτο χατά
της ευσυνειδησίας ρ,ου* (χηπως το έτερον
ί^-ώ παρέλυε την χ^ρησιν του λόγου , ίιε-
σκόρπιζεν ως πτίλα εις τον &νε|ΐον τα είσαγ-
γελιχ3ι επιχειρή(&ατα, χαι άπέ{λενον ένεός χαι
άναυδος εν πλήρει συνεδριάσει, ριη ^υνί(Λενος
να χατατάζω τας σχέψεις χαι συναρθρώσω τάς
φράσεις ρ.ου προς ριέγα χαι πρωτάκουστον σχάν-
ίαλον.

"Ήρχισεν η έξετασις τών (χαρτύρων. Πολλά-
χις συνέλαβα έ(Λαυτ6ν παρακολουθοΰντα την
εζελιζιν της ίίχης ούχΙ ρ,ετά της προσοχής ει-
σαγγελέως, αλλά ρ.ετα της αγωνίας συγχατη-
γορουριένου. "Απαξ η ^ίς — χ«ί τοΰτο {χετ* αι-
σχύνης το δριολογώ — ίεν έτόλ(Λησα να απευ-
θύνω άναγχαίαν ερώτησιν προς (λάρτυρα έχ φόβου
(ΐη περιπλέκω την 6|ΐαλώς εχτυλίσσο(/.ένην συ-
ζήτησιν. Άλλ' ευτυχώς, ευτυχώς, καθ* δσον
προέβαινεν ή ^ίχη, η Φόφη άπείειχνύετο αθώα.
"Οριως χαι αν τυχόν άπε^ειχνύετο αύτη ώς
δπλίσασα την χ<ΐρ« του άίελφοΰ, πάλιν άριφί-
βολον αν γνώστης χαι ψυχολόγος εισαγγελεύς
θα προέτεινε την χαταίίκην της. "Δν εχάΟητο
έπι της έ'ίρας της χατηγορου(ΐ.ένης, ίεν ηύθύ-
νετο η χόρη• ηύθύνετο η Κοινή χαλουριενη Φή-
(Αη, εΙς της δποίας την φωνήν ή ίικαιοσύνη
χαταπείθεται, ώς οι (Λαθηται του Σαριίου φι-
λοσόφου εις τα ^ήρι•«τα του ίιίασχάλου των
ή Κοινή Φή(/.η, το τέρας, δπερ δσον ενίοτε χα-
θοίηγεί ίιά φωτεινού πυρσού της δικαιοσύνης
τα (ίή|Αατα, τοσούτον χαι αποπλανά αυτήν
εις σχοτεινάς και άίιεξόίους λαβυρίνθους. Τα
λόγια της γειτονχδίς τήν έφαγαν. ΚαΙ άφ' ου
άπεστέρησαν αυτήν του ερωτός της, ίέν ήρ-
κέσθησαν εις τήν θυσίαν, άλλα και θυσιασθεΓ•
σαν τήν περιύβρισαν. Τα λόγια της γειτονίας Ι
Ποιος η, άκριβέστερον,ποΐα εν ταϊς (Αιχραις κοι-
νωνίαις ήΐΑών ίεν τ,σθάνθη άπαξ καν εν τφ
βΙ<ϊ) τήν οηλητηριώίη αυτών έπίίρασιν ; Τα
έξης εξήγοντο εκ της συζητήσεως. Ή κόρη έπι
ίύο ετη ήγάπα καΐ ήγαπάτο ύπ6 του φονευ-
θέντος• έπι εν έτος παρετάθη ή ρινηστεία. Εκεί-
νος νύκτα καΐ ήριέραν ίιέ|λενε πλησίον της.
Όρίζεται ή ή(λέρα του γάριου* δρίζονται αί
προσκλήσεις εΙς συγγενείς και φίλους• έτοψά-
ζονται τά προιχφα, ^άπτεται ή νυμφική έσθής.
Ή ρ,ελλόνυμφος ακτινοβολεί χαι κωφεύει εις
τά σκληρότατα λόγια της γειτονιάς. Άλλα
κ5?τά τάς παραμονάς του γάαου δ γαμβρός α-
ραιοί τάς επισκέψεις του, αναβάλλει τήν στέ-
ψιν,μετ' ολίγον επιστρέφει τον άρραβώνα,ίιαλύιι

το συνοικέσιον. Ή απροστάτευτος κόρη θρηνεί
γοερώς και κόπτεται. Τη άπομένουσι του λοιπού
αί καταφρονήσεις τών οικείων^ και αί κακολο-
γίαι τών γειτόνων, οϊτινες εις τοιαύτας περιστά-
σεις πολλαπλασιάζουσι τάς επισκέψεις των εις
τους άτυχούντας ίιά νά παροξύνωσιν έπιτηίείως
το τραύμα, ίιά νά γΛωσσοψάγονν άσφαλέστερον
και εν πλήρει γνώσει τών πραγμάτων. Εις ένα
εκ τών παροξυσμών, εις μίαν εκ τών έιησκέψεων
τούτων ήκουσαν τήν κόρην νά λέγτ(ΐ• Λ^ά τό^
Λ.^ά\|^ον^ ! ΚαΙ τήν επαύριον το πρωί — ήτον
ή ημέρα καθ* ην ετελέσθη δ φόνο; — τήν ειίον
συνοίεύουσαν μέχρι τη; ίξωθυρα; αόν ά^ελφόν
της καΐ χράζουσαν εις αυτόν : « Νάχτ,ς το
νου σου Ι » Οι γείτονες συνέλεξαν επιμελώς
άρ.φοτέρας τάς φράσεις, και τήν έφεραν εις το
έ^ώλιον της κατηγορουμένης.

— Ό κύριος εισαγγελεύς ίχει τον λόγον Ι
Ήγέρθην προφανώς συγκεκινημένος και τήν
συγκινησίν μου έπηυξανεν ή βα'ίεϊα εν τ^ αΐ-
θουσγ) κατασταθεϊσα σιωπή. Πριν ή ανοίξω τά
χείλη, έστρεψα δρμεμφύτως τά βλέμματα έτα-
ζων τους περί έμε. Ό πρόεδρος έκάθητο άπαΟτ,ς
και εύθυτενής έρείίων τήν ίεξιάν επι του κώ-
δωνος. Οι σύνεδροι εκυπτον προ της τραπέζης
των χαράσσοντες έπΙ λευκού χάρτου ασκόπως
γραμμάς και κύκλους. Άπέναντί μου οί ένορκοι
εν ποικιλίο^ μορφών, ενδυμάτων, κοινωνικής
τάξεως, ήτένιζον προς με οί πλείστοι μετ' ηλι-
θίας προσηλώσεως. Οί δικηγόροι έ'βαπτον εις
το μελανοδοχεΐον τάς πένας των διά νά κρατή-
σωσι σημειώσεις. Το πλήθος εν τφ άκροατηοίφ
άπετέλει πυκνήν μάζαν- δύο χωροφύλακες σιά
συνεχών "προς τά οπίσω απωθήσεων άνεχαίτιζον
τήν πρόοδον αυτού. Ή αίθουσα ήτο στενή κχΐ
μακρά, σεσχθρωμένη και γυμνή* ώς μόνα κο-
σμήματα εφερεν ήμίσβεστον εικόνα βυζαντινού
Χριστού και κάτωθεν αυτής πάλαιαν πρόσωπο-
γραφίαν του βασιλέως. Ή κατηγορουμένη διε-
τήρει τήν άρχικήν στάσιν εν μαρμάρινη ά-
κινησίι^, ώς αν ήτο άγαλμα συντετριμμένοι,
ούτινος τίι μέλη έπιπολαίως συγκολληθέντα, θα
επιπτον εΙς τον πρώτον κλονκσμόν. Άκτις ηλίου
δύοντος, εισδύουσα διά του παραθύρου κατε-
φίλει τάς ώχρας παρειάς της και κατεστίλβου
τάς λόγχας τών χωροφυλάκων. Ασήμαντοι
λεπτομέρειαι αΐτινες, άπορον διατί, παρίσταν-
ται ακουσίως εις τήν μνήμην μου, δσάχις ανα-
πολήσω τήν στιγμήν έκείνην.

Και ήρχισα τήν άγόρευσιν. Τί είπα δεν δύ-
ναμαι ακριβώς νά ενθυμηθώ" άλλα και τότε,
μετά το τέλος τού λόγου μου, άν με ήρώτα
τις, δύσκολον θά ήτο νά απαντήσω. Ενθυμού-
μαι μόνον τι δεν είπα. Έκ τίς β•.ασ:ΐΛη; δ•τ-
φυλλίσεως της δικογραφίας, ώ; είπον, δεν ντο
δυνατόν νά μορφώσω πεποίθησιν, αλλά και

<^

£3 Σ3ΧΙ^

213

ίεν ήγνόουν περί τίνος επρόκειτο. Και δτβ
κατέλαβα την εισαγγελικήν ε^ραν είχον
9Γροεσχε^ιαΦ[/.ένον κατά νουν το γενικον (χέρος
της δ|ΑΐλΙας [Λου. Πρώτην φοράν 6λά(Λβανα (Αέ-
ρος εΙς τόσον σπουίαίαν ύπόθεσιν και ήθελα
νά επιίειχθώ. θά ώ(Λΐλουν εττι το άκα^ηι^αϊ-
χώτερον περί φόνου, περί αυτουργών, περί των
«ι^ών των αυτουργών, περί ποινής, καΐ θά οιήν-
βιζον τους λόγους [Αουίιάκαταλλιόλου παρεισα-
γωγίς γνω(χών του Ρ6ηβΓΐ3αοίι, του ΜίΐίιβηηαγβΓ,
του Ηβη^β, και πάσης άναρι,νησεως εκ της (χε-
λέτης του Σαριπόλου και του Κωστή. Διέ-
πλαττον εν νψ επιδεικτικά προοί(Αΐα και επι-
βλητικούς επίλογους και έθήρευον σχη(Αατα ίια-
νοίας και σχή(Αατα λέξεων. *Αλλά πάντα ταύτα,
σπουίη και προετοΐ(/.ασία, αφ* δτου ανεγνώ-
ρισα την Φόφην, άπέπτησαν, έλησ(/.ονήθησαν.
Ή επελθούσα άντίίρασις ύπηρζεν υπέρ το ίεον
ισχυρά. Ώ(Λίλησα δπω; |χου ηλ9ε, ζηρά ζηρά
ίιά φωνής ισχνής και αχρων λόγων. Ήρκεσθην
εΙς την σύντομιον μνήμην των μαρτυρικών κατα-
θέσεων και έζήτησα την άθώωσίν της κατη-
γορουίλΙνης ίι'ελλειψινένίίίζεων. Περίεργον είνε
δτι οέν ήίυνήθην νά αντλήσω ούί' εκ της
εισαγγελικής πεποιθήσεώς μου πβρι της άθωό-
τητος της κόρης, ουό εκ της επι τοσούτον οια-
κυμανθείσης καρδίας μου προ της θέας της
πρώτης αγάπης μου, την εύγλωττίαν. Ώς δ
μετέχων συμποσίου, ρίπτεται ακράτητος εΙς την
οίνοποσίαν αναμένων εκ της μέθης νά φαισρυνθτ)
και θορύβηση, άλλα τουναντίον ή μέθη βυθίζει
αύτον εΙς ίυσΟυμίαν και άφασίαν, ούτω και
εγώ κατειλημμένος εκ της μέθης τών αναμνή-
σεων και συγκινήσεων καθιστάμην παραοόξως
αδύνατος ρήτωρ, άίέξιος συζητητής. Άλλ' άφ'
Ετέρου επίστευον ίτι τοσούτον ητο προφανής
ή άθωότης της κατηγορουμένης, ώστε ίέν
ύπήρχεν ανάγκη, προς άπόίειζιν ταύτης, σθένους
επιχειρημάτων και πλούτου ρητορικού. Άλλα
φαίνεται δτι άλλως είχε το πράγμα. Ναι* ή
Φόφη ήθωώθη• οι συνήγοροι ύπερήσπισαν αυτήν
μετά δυνάμεως και εΰφραίεΐας, συγκινήσαντες
τους άκροατάς και έλαττώσαντες τα χασμή-
ματα τών ενόρκων, και 6 πρόεδρος εν τ^ ανακε-
φαλαιώσει ύπέίειξετήν γενικήν προς τήνκόρην
συμπάθειαν. Να{ ή Φόφη ήθωώθη, άλλα μεθ' δ-
ληντήν καλήν (^ιάθεσιν ίικαστών καΐ ακροατών,
ύπίρ αυτής, 6 λόγος μου 5έν έπροζένησε κα-
λήν έντύπωσιν, Ώς έπληροφορήθην βραίύτερον,
οι άκούσαντες έκριναν ώς ανικανότητα τήν ελ-
λειψιν συνειρμού εις τα επιχειρήματα και τό-
νου εΙς τήν λέξιν. Ό λόγος μου εθεωρήθη ανάρ-
μοστος προς τήν σπουδαιότητα της ίΐκης και
ρήτωρ εγώ δζιος νά έμφανίζωμαι μόνον προ
του πταισματοδικείου. Τινές ίέ ίιημφισβήτη-
σαν ίιά παντοίων υπαινιγμών κ«ι αυτήν τήν

είλικρίνειαν της γνώμης μου. Τοσούτον είνε
αληθές δτι εν τω κόσμω τούτφ ή επιτυχία
εξαρτάται εκ της επιφανείας και της μορφής,
και ή αλήθεια κρίνεται εκ τών ενδυμάτων και
τών φράσεων.

Είχε παρέλθει όκταήμερον άπο της ημέρας
της οίκης. Εύρισκόμην εις τήν οικίαν της μνη-
στής μου• έκαθήμην παρά το πλευρόν της. Ή
συνομιλία' περιεστρέφετο ώς επι το πλείστον
εις τον προσεχή γάμςν μας, *Ήμην ολίγον ίύσ-
θυμος'6 νους μου αφαιρούμενος συχνά ύπεζέφευγε
του παρόντος και ελητμόνει το μέλλον και πό-
τε με ώίήγει προ του προϊσταμένου μου, και
πότε προ της Φόφης. Δι' αυτήν ίεν τ^σθανό-
μην τίποτε βαθύτερον του οίκτου παλαιού γνω-
ρίμου προς ίυστυχισμενην υπαρζιν αλλ* έζε-
πληττόμην ενίοτε εκ της επιμόνου προσηλώσεως
της φαντασίας μου εις τήν συμπαθή φυσιογνω-
μιαν εκείνης, εις τήν δπτασίαν ες άει άποιχο-
μένου παρελθόντος. Τήν Φόφην ίέν έπανει^α
μετά το πέρας τής ίίκης• δτε έζήλθον τής αι-
θούσης του δικαστηρίου, ειχεν ήίη αναχωρήσει*
ίέν έκρινα πρέπον νά τήν αναζητήσω. "Οσον ά-
φορ^ εΙς τον κύριον εισαγγελέα τών εφετών^ είχα
πραγματικωτέρους λόγους νά τον ένθυμώμαι.
Την επιοΰσαν τής ^ίκης δ κύριος είσαγγελεύς μέ
προσεκάλεσε ^ιά νά μου άπευθύνη πίκρας πα-

5ατηρήσεις. Σχηματίσας εκ τής ανακριτικής
Ίαίικασίας πεποίθησιν περί τής ένοχης τής
γυναικός, ^έν ήθελε κατ* ούίένα λόγον νά πει-
σθγ) περί τής άθωότητος αυτής. ΈπετΙμησε τήν
στάσιν μου εν τγιί ίκη καΐ άπέ^ωκεν, επιεικώς τά-
χα το άβασάνιστον τής γνώμης μου εις το νεαρον
τής ηλικίας μου και εΙς τήν άπειρίαν μου.Καιδτε
άπεκρίθην ευσταθώς, και σχολαστικώς ολίγον,
προβάλλων το 92 άρθρον του οργανισμού τών
δικαστηρίων καθ' δ οι άντεισαγγελεις ένεργουσιν
ελευθέρως, έκαστος κατά τήν Ιίίαν πεποίθησιν
ούί' υποχρεούνται κατά τήν ένέργειαν τής ανα-
τεθείσης εις αυτούς εργασίας, νά λαμβάνωσι
τήν γνωμοίότησιν τών προϊσταμένων των, δ
κύριος εισαγγελεύς έκοκκίνισεν ώς αστακός και
άνέκραξεν εντόνως δτι ή ίιαγωγή μου εν ττ)
^ίκη ^έν ύπήρζεν άζία δικαστικού λειτουργού
και δτι θά ληφθώσι σύντονα μέτρα. Έκτοτε
ετρεφον φόβους απολύσεως* τους φόβους άνεκοί-
νωσα εις τήν μνηστήν μου, ήτις εθεσεν εΙς
ένέργειαν τους συγγενείς• οί συγγενείς έτρεξαν
νά ευρουν βουλευτάς προς άποαόβησιν του κιν-
δύνου. Άλλ' εις μόνον βουλευτής, δ βουλευτής
τής επαρχίας μας ήίύνατο νλ μου φαντ) χρή-
σιμος, άφ' ού εΙς εκείνον ώφειλα τ&ν ίιορισμόν
μου. Δυστυχώς δ κύριος βουλευτής εΙχεν Αρτι
μεταστ^ εΙς τάς τάζεις τής αντιπολιτεύσεως.
Είχα ανακοινώσει εις τήν μνηστήν μου το αί-
τιον τής δργής τβυ ιτροϊσταμίνου^ ΟΛυ^ πιριΙ-

ο

214

β33ΤΧ^

γραψα «ις αΰτην τά της ^ίχης χαΐ τίίριέβαλλα
ϊιί των 9υ(Λπα(ίεστ6ρων χρωρ(.άτων την κατή-
γορου|ΐ6νην. Άλλ* Ιριολογώ ίτι ίίν &τόλρ.ησα
νά αποκαλύψω εις την (ΐέλλουσαν σύντροφόν [χου
τό παιδικό ν εΐ^ύλλιον, ούτινος ηρωις ύπήρζα|Λεν
ίγώ κ^ βκιίνη,ουτι νά της €(ΐπιστ•υθώ την τρι-
χυ{λ(αν της 6ποΙας έ'ρ(Λαιον €γενό(Αην διαρκού-
σης της ίΐκης. 'Δνίφερα [ΐόνον εις αύτην δτι
είχα γνωρίσει τταιίΐον την Φόφην, και ούίεν
ΐνλεον. "Ισως άινο ρήση τις ίιά την σπουίαιίτη-
τα (χ.ε την 6ποΙαν περιέβαλλα παι^αριώ^η ε-
ρωτί^ια και λίαν ευεξήγητους συγκινήσεις εις
αισθη(ΐατικην φύσιν, ϊστω και άντεισαγγελεως.
Άλλ' οι άπορουντες ας ση(χειώσωσι καλώς την
θέσιν (Λου ενώπιον γυναικός συγχρόνως και μνη-
στής. Έγώ τουλάχιστον ίίν έτόλρ.ων νά τα-
ράξω την λεπτότητα των σχέσεων [Αας, καΐ,
^ιά νά η|ΐεθα ειλικρινέστεροι, εφοβούριην νά κεν-
τήσω την φλέβα της ριωρίας, ή δποΐα, κατά
την ταπεινήν (Αου γν6)|Αην, περιέχεται εν τφ
όργανισριω και της ευφυεστέρας γυναικός.

Και ενφ ευρισκό(Αην εις τοιαύτην ίιάθεσιν,
εισέρχεται η υπηρέτρια και μου εγχειρίζει έπι-
στολήν. Τά προς έμε απευθυνόμενα γράμματα
οι (διανομείς εφερον, κατά τάς ^^γιγίας μου, εΙς
την οικίαν της μνηστής μου. "Αφροντις την
ηνοιζα, ως ηνοιγα πάσαν επιστολην ενώπιον
της μνησττίς μου, ίιά την δποίαν τίποτε ίεν
είχα μυστικόν. Και άνέγνωσα τ3ί έζης.

•Σας ευχαριστώ δια την αγαθότητα την δποίαν
εδείζατε τζρος εμί χαΐ δια τήν χαλήν σας χαρδιαν την
6πο(αν δεν λπεπλάνησεν ή συκοφαντία χαΐ το μίσος
του χόσίΛου. Μόλις σας είδα, σας ανεγνώρισα, χαΐ εν-
θυμήθηκα τι^ν πάλαιαν φιλίαν μας, ή 6πο{α πιστεύ-
σατε 8τι διετηρήΟη χαΐ μετά τον χωρισμόνμας. "Οταν
όμιλούσατι, εΤσθβ άπαρ&λλαχτος δπως σας έγνώρισα
χαΐ με έχάματε νά χλαύσι» ^χι μόνον διά τήν άθλίαν
Οέσιν μου, αλλά χαΐ άπο εύχαρ(στησιν, διότι εννοήσα-
τε τήν αθωότητα μου. Σας ευχαριστώ χαΐ δεν θα λη-
σμονήσω τήν ύποχρέωσιν.

Σορία ΠαρΙοΌΐ>.

Ή επιστολή ητο συντεταγμένη εις υφός ολί-
γον 8&η8 Γαςοη * εκείνη μάλιστα η αναγραφή
της ύποχρΜωσίωζ ητον αρκετά άστεΐα. 'Αλλά
τΐ τα θέλετε ; το ούσιώίες ητον δτι •ηθε-
λε ' νά μου εκφράστρ την εύγνωμοσύνην της .
*Δλλ* εγώ μόλις άναγνούς τάς πρώτας γραμ-
μάς, απέμεινα ενεός, ωσάν μοι άπηγγέλλετο
κατηγορητήριονίέν προσε^όκων τοιούτον γράμ-
μα εκεϊ έπΙ παρουσΐ^ της. Ύπηρζε ίε τοσούτον
καταφανής η στενοχώρια μου, ώστε ίέν διέλα-
θε τήν μνηστήν μου. ΈπλησΙασε ταχεία ύπερ
την κεφαλήν μου, και τό οξύ της όμμα διέκρινε
τον γυναικεϊον χαρακτήρα της επιστολής και
άνέγνω τό όνομα της γραφούσης. Ήρπασε γε-
λώσα τήν επιστολήν εκ της χειρός μου.

— Αυτά μου κάνεις Ι άνέκραξε.

^— Τί σου κάνω ; έψέλλισα κατακόκκινος.

— Έσύ τάχασες ! έκοκκίνισες , έζΎ)κολού-
θησε, καΐ ^ιέτρεξεν εν τάχει τά γεγραμμένα.
Πάραυτα ώχρίασεν, είηζε τά χείλη, προσέ-
λαβεν ήθος υπέροχου αδιαφορίας, και μου άπε-
^ωκε ^ιά βραδείας κινήσεως τό γράμμα.

— Όριστε, κύριε !

Κατανοήσας την θύελλαν, ήτις ήγείρετο εν
τγ) καρίΐ(}ε της, προσεπάθησα νά δικαιολογηθώ,
και δμολόγησα ειλικρινώς τό ειίος της σχέ-
σεως δπερ με συνέδεε μετά τ9ίς Σοφίας. Άλλ'
ητο πολύ αργά. Ή φλεψ της μωρίας είχε κεν-
τηθή. Ή μνηστή μου ίεν ήθελεν ούίεν νά ά-
κούστρ, και μόνον τήν επιστολήν εβλεπεν, εκ
της αναγνώσεως της δποίας άνεκάλυπτε ψεύ^η,
προδοσίας, άπάτας, συνωμοσίας, εγκλήματα.
Τί θά είπ^ ΛαΛαιίι, ^Μα^ τΐ σημαίνει χωρι^
σ/ιόζ^ τί ^ηλοΐ σαζ ίγτώρισαΐ ποία ανάγκη
ητο νά γράφουν αυτά... Διετέλουν εις στενοτά-
τας σχέσεις μετ* εκείνης και δ άρραβών μου
^έν τάς διέκοψε, και 6 γάμος ^έν θά ^ιέλυεν
αύτάς. Οίίτως εξήγησε τά πράγματα, χαι πει-
σθεΐσα περί της αμείλικτου λογικής αυτών,
άπελπις έρρίφθη έπι του καναπέ και ήρχισε νά
κλαΐγ). Ήγωνίσθην επί πολύ νά τήν καθησυ-
χάσω, άλλ* εΙς μάτην. Αί παρακλήσεις, οι δρ-
κοι, αί διαμαρτυρήσεις μου,άντι νά της κατευ-
νάσουν, της εξηρέθιζον τά νεύρα. *Ημην τετα-
ραγμένος και έτραύλιζα και έχανα τάς λέξεις
και άλλους λόγους ικανούς ^έν εύρισκα νά τήν
καταπραυνωσι. Και εκ της συναισθήσεως της
Ι^ίας αδυναμίας και εκ τής έπιγνώσεως της
άθωότητός μου, Υ)σθάνθην ύποκώφως κοχλάζου-
σαν εν έμοί τήν άγανάκτησιν. Έγκατέλιπα τήν
τακτικήν μου* ήγέρθην ώμίλησα προς αυτήν
άποτόμως, την απεκάλεσα μωράν, έσάρκασα
τήν θλίψιν της, εξέφερα πικρούς και προσβλη-
τικούς λόγους. Κάτι μοχθηρόν, άτίθασσον, βάρ-
βαρον, άναν^ρον έξηγείρετο εν έμοί* και προση-
νέχθην προς τήν μνηστήν μου ώς αν τότε πρώ-
τον τ^ άπεκάλυπτον τήν αληθή καρ^Ιαν μου,
μέχρι της ώρας εκείνης κεκρυμμένην υπό προ-
σωπίδα λελογισμένης τρυφερότητος.

ΕΙς τοιαύτην κατάστασιν, έλκυσθεϊσα ε'κ
τών κραυγών μου, αάς εύρεν ή μήτηρ, ή ίπΐίο-
ξος πενθερά μου* εισε τά δάκρυα και τήν άπελ-
πισίαν τής κόρης της και ήτενισε τήνκάτωχρον
εκ τής οργής μορφήν μου. Ή επιστολή, τό σώμα
του εγκλήματος, ειχεν άφεθτ) ανοικτή επι της
τραπέζης. Πεποιθώς εΙς τήν αγαθότητα και
τήν εύθυκρισίαν τής πενθεράς μου, τ^ς δποίας
εως τότε είχον λάβει άρκούντα ίείγματα, της
άνεκοίνωσα τά πάντα, και άνέμεινα τήν άρω-
γήν και τήν συμμαχίαν της. Ή μήτηρ ήίύνατβ
νά συμβιβάστ) τά πάντα. Άλλ* αί μητέρες
εχουσιν ιίίαν φιλοτιμίαν, και αί πενθεραΐ ΐί ί«ν
λογικήν. Μόλις εγένετο εν γνώσει τών ^ιατρε-

<^

ΒΒΤΖΛ.

215

χόντων, ενόριισβν δτι δ ασφαλέστερος τρόπος
τίρος λύσιν της διαφοράς ητον η εττίθβσις εναν-
τίον τ^ς γραψάσης την ετριστολήν, της αιτίου
όλης αύτης τη; άναστατώσεως. Και επίστευ-
σεν ΟΤΙ ικανοποιεί την κόρην της, δτι καθησυ-
χάζει τον γαμβρόν της, υβρίζουσα σί(ληρότατα
Τ7)ν ΣοφΙαν ΠαρΙου.

— Μπα ! Δεν 'ντρέπεσθ» να κάνετε έτσι
για [χιά παληογυναϊκα. Για την παλαβο-Σοφ^ά
ΊΓου εινε ζαχουσ^Αενη 'ς την Αθήνα κάνετ' έτσι !
Ποιος κάλος καταίέχται να σχετισθ^ (χ' αύτη
Ίζου ητο σχετισ|Αένη με όλον το κόσμο Ι Αύτη
βίνε τετραπέρατη ! Την 'ξέρω εγώ ! Αύτη πήρε
*ςτο λαιμό της το παιίι ! ΤΙ νά σου κάμω που
τί)ν έλυπήθηκαν καΐ ίεν την άφισαν νά ^έψτ)
'ς τη φυλακή ! τη φόνισσα !

ΈννοεΤται δτι η μήτηρ ε*λεγεν αύτλ άνύπο-
τττος, ούτως ειπείν, προσίοκώσα εκ τ9^ς ταπει-
νώσεως της κόρης την άνόρθωσιν του οιασαλευ-
θέντος καθεστώτος. Άλλ* αν ή θυγάτηρ, επιμέ-
νουσα πκραλόγως εΙς την θλίψιν της, εκίνησε
την άγανάκτησίν μου, ή μήτηρ τονίζουσα άίΐ-
κους δλως ύβρεις εναντίον ίυστήνου, ώς προ
εμού παρίστατο, γυναικός, ένέπνεε μονονοΟχι
άηίίαν. Και ηθέλησα νά ύποίείξω ευγενώς εις
την μέλλουσαν πενθεράν μου δτι τοιαύτης φύ-
σεως ζητήματα ίέν λύονται ίι' ύβρεων κατά
τρίτων δλως ανεύθυνων ίιί^ τάς άίυναμίας και
τα πείσματα μας. Δυστυχώς η πενθερά μου
Αέν ητο εις θέσιν νά κατανοήσχ^ το πεφωτισμέ-
νον καΐ ειλικρινές του παραπόνου μου. Νομίσασα
δτι άνελάμβανον αύθαίώς την ύπεράσπισιν
τΨ^ς παληογυναΐκας εκείνης, άπεκρίθη εν γυναι-
κεΙ(^ 6ρμτΐ ίεκαπλασιάζουσα την ίύναμιν του
ύβρεολογίου της. Τόσον ώστε αδυνατών πλέον
νά συγκρατήσω έμαυτόν, νευροπαθής, λυσσών,
ανίσχυρος, εύρέθην έπι τέλους είμχρμένως ένθους
συνήγορος της ΣοφΙα< Παρίου και εν φ ή μή-
τηρ Ιζετρέπετο εΙς βαθυτάτην καταφρόνησιν
εναντίον εκείνης, εγώ εξετρεπόμην εις γε-
λοιω^εστερα έκδηλων ύψηλον υπέρ εκείνης έν-
Οουσιασμόν. ΚαΙ άπο λόγου εΙς λόγον, απο υπαι-
νιγμού εΙς ύπαινιγμόν, άπο σαρκασμού εΙς σαρ-
κασμόν, άπο ομολογίας εις δμολογίαν, άπο
ύβρεως εις ύβριν, ή ^ήξις Ιφθασεν εις το άπρο-
χώρητον. Τοσούτον ί* ετυφλώθην εκ του πεί-
σματος, ώστε εΙς πικρότατον λόγον της μητρός
εναντίον μου, κωφός, τυφλός, λησμονών δτι εκεϊ
επι του καναπέ εκείτο άναυδος καΐ περίφοβος
η νεαρά μνηστή μου, μανιώδης εκ της πλη-
γείσης φιλαυτίας μου, ίιψών εκίΐκησιν κατο6
της άκριτομύθου πενθεράς, έζεβαλα τον ία-
χτύλιον του άρραβώνος, καΐ ^ίψας αυτόν βιαίως
κατά γης, άπήλθον.

Μόλις έφθασα εις την οικίαν μου, ήρχισα νά
συνβισθάνωμαι το βαρύ του απονενοημένου δια-

βήματος μου. Έπασχον εκ πείσματος, πλήξεως,
θλίψεως, άηίίας, μελαγχολίας, τύψεως.Ήσθα-
νόμην δτι ίέν έπρεπε νά θυμώσω κατά της κό-
ρης, δτι εν τζ> θυμψ μου ίέν έπρεπε νά υπερβώ
τά ε' σκαμμένα έπΙ τοσούτον ώστε νά διαρρήξω
πάσαν ελπίδα ή άπόπειραν επανορθώσεως εις
το μέλλον. Έρρίφθην καταβεβλημένος έπι της
προ του γραφείου μου ε'ίρας. Έπ* αύτοΰ έλεύ-
καζε μέγας φάκελλος φέρων έπιγραφήν προς με.
"Ήνοιξα μηχανικώς τον φάκελλον, και προσή-
λωσα τά βλέμματα μου έπι του άνατττυχθέντος
χάρτου• ητο το εγγραφον της απολύσεως μου.
Ό κύριος είσάγγελευς έπραγματοποίησε την ά-
πειλήν του. Τετέλεσται ! είχεν άποπτή και ή
τελευταία έλπις συμφιλιώσεως. Διατηρών την
θέσιν μου, ϊσως θά είχα την γενναιότητα, η αν
θέλετε, θά ύπεβαλλόμην εις την ταπείνωσιν από-
πειρας προς συμφιλίωσιν. Άλλα τώρα ουδέπο-
τε. Άφ' ένος ίιέβλεπον δτι ού^εΙς ύπηρχε λό-
γος δπως οι γονείς της κόρης μέ την έκ 50,000
μετρητήν προίκα της και την νεότητα της,
συγκατανεύσωσι νά ίεχθώσι πάλιν ώς γαμβρόν
&νθρωπον άπομείναντα, μέ την αύθά^ειάν του
μόνον, ίικηγορίσκον άνευ ^ικών. Άφ' ετέρου
κατενόουν δτι ή στοιχειώδης φιλοτιμία ίέν επέ-
τρεπε νά προβώ εις ούίέν διάβημα προς έπα-
νόρθωσιν, μετά την άπόλυσίν μου•

Οι γονείς της κόρης έσίγησαν, και εγώ μετά
τινας ημέρας άνεχώρησα αιά την πατρίδα.

Και αυτή ύπήρξεν ή πρώτη καΐ τελευταία
φορά, καθ* ην υπηρέτησα εις τον ^ικαστικόν
κλάξον. Αί περιστάσεις μέ ήνάγκασαν εΙς άλλο
στά^ιον νά αγωνισθώ τον περί ύπάρζεως αγώ-
να. Έκτοτε παρήλθον ετη. Πολλάς πικρίας
ύπέστην εν τφ βίφ, καΐ έλευκάνθησαν αί τρί-
χες μου• άλλ' ούίεμία πικρία υπήρξε παραίο-
ζοτέρα και μάλλον βέμαρμίκη εκείνης ην έίο-
κίμασα έκ της απολύσεως μου και της διαλύ-
σεως των αρραβώνων μου. Άπώλισα άζιόλογον
θέσιν και πολύτιμον Ισως σύντροφον, ίιότι . . .
έτυχε νά αγαπήσω παιίίον, και ίιότι, ανδρω-
θείς, πχι^ίον ^ιέμενον ετι.

' Κύ£ΤΗ£ ΠαΔΑΜΑΣ.

'Ι-Ο-Κ

Ζηλευτά τά έθνη άτινα συναισθάνονται βαθύ-
τερον τά δυστυχήματα αυτών η τους θριάμβους.

Κρίνονται τά ^έν^ρα έκ του καρπού και οί
άνθρωποι έκ της θέσεως ην κατέχουσιν.

Οί ιατροί γνωρίζουσι το άνθρώπινον σώμα ως
οί πλανόδιοι πωληταΐ την πόλιν — περιέρχον-
ται τίις δίούς άλλ' άγνοοΰσι παντελώς τΐ γί-
νεται εν ταΐς οΐκίαις.

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

216

Β Ζ1ΤΧ ^11.

Η ΕΝ ΚΟΡΣΙΚΗι
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ

[ϋυνέχιια* η« σβΧδα 174.]

Οί αρχαίοι Ί^ριΤς της αποικίας ταύτης βίχον
γλώσσαν (Αητρικην την ίλληνικήν των γλώσσαν.
Έ^ίίασκον την Ίιράν Κατηχησιν ελληνιστί, ώ-
ρ,Ιλουν έπ' Εκκλησίας ελληνιστί και συνίιιλέ-
γοντο (ΑΙ το ποί(/.νιόν των ελληνιστί.

Έν τοις άρχιίοις της ίν Αιακκίφ οΙκογενεΙας
των Στίφανοπούλων Κθ(λνηνών παριτηρησα εν
τετράίιον εζ οκτώ σιλί<(ων, έπι του δποίου ει«
ναι γιγρα(ψένη "ΟμίΜα *ΕχχΛτιαασζί»4ι, ήτις
&ρχβται {κ του Ευαγγελικού ^ητου ϋίΕύρίσχβι
Φύ^ηηοτ χαΐ Μγη αντώ άχο^ούθηαοί.υ Είναι
^ε καλώς γεγρα(Α[λ.ένη και αρκετοί ορθώς.

Οί ση|ΐ.ερινοι Ιερείς υπάγουν εις την Τώ(Αην
^ιά να λάέουν τα ιερά φώτα και άφίνουν εκεί
την ίεράν ίλληνικήν των γλώσσαν. Επιστρέ-
φοντες ^' εις Καρυίς, φθάνουσιν εκεί ριέ 8λα τα
προτερή(Λατα τών φραγκοπαπάίων Ι. ••

Έκ τών ληξιαρχικών βιβλίων του Δη(Ααρ•.
χείου τών Καρυών προσεπάθησα να συντάξω
γενικον κατάλογον τών Ίερεων ττίς αποικίας
ταύτης, αλλά τούτο ριοι ύπηρξεν αδύνατον. Έν
τούτοις ή εργασία αίίτη (λ' εκα[Λε να (ΐάθω χα-
ρακτηριστικά τίνα τών Κληρικών τούτων. Πολ-
λοί εξ αυτών είναι κακογράφοι και ανορθόγρα-
φοι• ούίεις ί* εξ αυτών γνωρίζει γραμιματικήν.
Σχεδόν βλοι φερουσι τον τίτλον τ•ύ Σηφατό^
ΛουΛοζ, Οί πλείστοι αυτών είναι ε'^γαριοι (^εχρι
του 1817. Υπήρξαν ί* Ίερεις εν ενεργείς πάν-
τοτε περισσότεροι τών ^ύο* τέσσαρες, πίντεκαΐ
έ'στιν δτε περισσότεροι.

Έν τ^ καταμετρήσει τής 1 Ιουλίου 1773
απαντώνται, επί κεφαλής του καταλόγου, Ιε-
ρείς της ελληνικής ταύτης αποικίας οί ακόλου-
θοι* παπα-Μιχάλης Στεφανόπουλος, παπδΙ-Νι-
κολος Γαρι^άκης,παπα-Ήλίας Παπαί άκης (εγ•
γαριος), ιταπ&-ΊωάννηςΚόττις(εγγα(ΐ.ος), παπα-
Κυριάκος Στεφανόπουλος, παπα-Κωνσταντινος
Στεφανόπουλος, παπα-Μιχάλης Κοριτζάκης και
παπα-Πατρίκιος Στεφανόπουλος.

Οι Ιερείς ούτοι βεβαίως ίεν ή^ύναντο να
ζώσιν εκ τών εΙσο^η[ΐ.άτων τής ενορίας των έ-
πεται λοιπόν έκ τούτου θτι καΐ αυτοί είργάζον-
τθ| ώς καΐ οί λοιποί χωρικοί, εΙς τους αγρούς.
Πράγριατι ^ί ή άνά^(Ανησΐς ίιεσώθη [ΐ'ίχρι ση*
(Αερον τουδτι οίτότε Ίερεις ώργονον οίΐ^ιοιτούς
αγρούς τωνκαιέκαλλιέργουν τάς αμπέλους των.

Οί Έλληνες 'Ιερεϊς τής Κορσικής εφερον κό-
μην μακράν και γενειάδα, καΐ ήσαν εν^ε^υμε-
¥01 ώς καΐ ο( ίν 'Ανβτολ^ ΌρθόΙοξιι ίερεις.

Μέχρι του 1817 φθάνουν τα ληξιαρχικά
βιβλία, περί ων ή^η εγενετο λόγος, και σχεδόν
μέχρι τής εποχής ταύτης φθάνει και ή ελλη-
νική Όρθό^οξος παρά^οσις παρά τοις Έλλησι
τούτοις Ίερεΰσιν. Οί κατά την εποχήν ταύτην
ίερουργούντες *Ιερεΐς είναι & παπ&-Ίωίννης
Βλαχάκης καΐ & παπά•Ήλίας Παπα^άκτ.ς.
Τούτων ί' δ μεν παπα-Ι. βλαχάκης, Έλλην
Ιερεύς, άπήλθεν εις Λιβούρνον το 1818, δπου
άπεθανεν.

Ειρήσθω ί* εν παρό^φ ενταύθα βτι ή κηΐείκ
τών αποθνησκόντων Ελλήνων Ίερεων τής Κορ-
σικής γίνεται ώς και τών τή; Ανατολής. Το
λείψανον του αποθανόντος Ίερεως έν^ε^υμενον
χρυσουφαντον ίερατικήν στολήν και κρατούν μι
την άριστεράν μεν χείρα το Εύαγγέλιον και με
την ^εξιάν ευλογούν φέρεται καθήμενον επΙ ε-
^ρας εις την Έκκλησίαν, δπου μένει λλόκληρον
ήμεραν καΐ 6που πάντες οί χριστιανοί ασπάζον-
ται τήν ^εξιάν αυτού. Ενταφιάζεται ίϊ μετά
την παρελευσιν του ύπο τής αστυνομίας ώρι-
σμενου χρόνου, ώς έχει μετά τής είρας. Το ε-
θιμον τούτο είναι μεγάλης περιεργεΙας &ξιον
εκ μέρους τών Κορσικανών, οιτινες σπεύ^ουσι
πανταχόθεν βπως ι^ωσι το θέαμα τούτο, όταν
ύπάρχγ).

Ό ίε παπδΐ -Ηλίας Παπα^άκης, Λατίνος
Ιερεύς, ελληνικής καταγωγής, ^ιετέλεσεν Ιε-
ρεύς τής έν Κορσική Λατινικής ενορίας μέχρι
του 1854, ύπότε άπεθανεν εΙς ήλικίαν 88 ετών.
Ό Ιερεύς ούτος νέος ετι ών εισήχθη, τη σν-
στάσει του κόμητος Μαρβεύφ, εΙς τήν ίερατικήν
Σχολήν του Αϊξ τής Προβηγγίας, βπου ίιήκου-
σε θεολογικά μαθήματα. Συγχρόνως ^2 ήρνήθη
τήν ελληνικήν του θρησκείαν και ήσπάσθη τήν
λατινικήν. Φανατικός ί' εν τν) νέ? του ταύτΐ(ΐ
Θρησκε1(|ρ, έπέστρεψεν εις τήν πατρίδα του, ώς
Λατίνος Ιερεύς, έπι τφ σκοπφ {να έκλατινίσ^β
δλους τους συμπατριώτας του. Τον σκοπόν τον
τούτον ίιηυκόλυνεν έπι πολύ ή κατά την
εποχήν έκείνην ελλειψις τών Ελλήνων Ιερέων.
Πράγματι ίέ, έσύστησεν Ι^ιαιτέραν ένορίαν
λατινικήν, πιθανώς μέχρι τότε μη ύπάρχουσαν.
"Ήρχισε νοι λειτουργά λατινιστί, καΐ πρώτα
θύματα τής κακοφροσύνης του άρνησιθρήσκου
τούτου έπεσαν οί πλησιέστεροι τών συγγενών
του. Κατώρθωσε ^ε μετά ταύτα να έκλατινίσιρ
και οίλλους ούκ ολίγους Έλληνας. Σκοπός τής
Δυτικής Εκκλησίας εινε πάντοτε νλ έκλατινίσΐ)
&λοτελώς τήν ελληνικήν ταύτην άποικίαν. Πι-
θανώτατα λοιπόν πρώτος απόστολος ύπήρξιν
δ παπα-Ήλίας Παπαίάκης, του ύποίου το ό-
νομα εις άνταμοιβήν εμεινεν εκφρασις κατά-
ρας παρά τοις "Ελλησι Καρυάταις.

Τον παπά-*Ιωάννην Βλαχάκην άναχωρούντα
^ιείέχθη έν χ% Ελληνική Έκκληφίφ τών Κα•

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

ιάζιτχ^

217

ρυών & παπα- ΉλΙας Σούγλης, βστις ίζηκο-
λούθτ)^• νά ηνακ Ίιρ^υς της αποικίας ταύτης
μέχρι του 1822, ί^πότε άπέθανβν.

Μ«το( τον θάνατον του τΑβυταίου τούτου
των Ελλήνων Ίερίων, η ελληνική αΰτη αποι-
κία ε(Λϋν• χωρίς *Ι•ρέα. Ή ίποχη αΰτη υπήρξε
χρισιμ,ωτάτη ίιά τους "Έλληνας. Συνειθισμέ-
νοι νά εχωσιν δχι (χόνον ένα, άλλα πολλούς
Ίερεις, τώρα ευρέθησαν χωρίς *Ιερεα. Και όμως
δ Χριστιανός οικογενειάρχης έχει ανάγκην Ιε-
ρέως σχείον καθ' εκάστη ν. ΤΙ νά κάμουν ;
— 'Δπετάθησαν εις τον Αρχιερέα των. Ό 'Αρ-
χιερεύς τοις είπεν, ίτι Έλληνα Ίερεα Λεν είχε
νά τοις πέμψη. Λατίνους Ιερείς, εάν ήθελαν,
είχε πολλούς ... Οι όρθοίόξως άνατραφέντες
ούτοι απόγονοι των Μανιατών έπροτίμησαν, εν
ττ) άπβλπισίο|( των, νά μεΐνωσι χωρίς Ιερέα,
παρά νά λάβωσι τά 'Δγια Μυστήρια άπο τάς
χείρας ενός Λατίνου ιερέως.

Ή 4η)ιγησις των καθέκαστα της εποχής
ταύτης «ναισυγκινητικωτάτη. Την Κυριακή ν το
πρω^ αντί Λειτουργίας ίκαστος κατ* Ιίίαν έ-
λεγε ν εν (Τ Πάτερ ημών]», έκαμνε τον σταυρόν
του καΐ άπηρχετο εις τάς ενασχολήσεις του. Και
δμως εν τη Λατινική Έκκλησί^ μετά φανών
καΐ λαμπάδων έψάλλετο η λατινική Λειτουρ-
γία. Ού^εμ(α ^Ακολουθία των Μυστηρίων έτε-
λεϊτο ^ιά τους Έλληνας. "Οταν άπέθνησκέ τις,
οι λαϊκοί τον έλάμβανον εκ της οικίας του και
ψάλλοντες το αΈλέησόν με δ θεός», τον εφερον
εΙς ττ)ν Έκκλησίαν.Έκει έκαστος κατ Ιίίαν ηυ-
χετο ύπίρ αύτοΰ, και κατόπιν οι ϊίιοι λαϊκοί
και πάλιν με το αΈλέησόν με δ θεός]>,τον ε-
φερον εις το νεκροταφεΐον και τον εθαπτον. Ύ-
φίσταντο καρτερικώτατα 8λας τάς ταλαι-
πωρίας, ύπεφερον αλλά φράγκοι νλ γίνουν ^εν
ηθελον.

Ή ελεεινή αυτή κατάστασις διήρκεσε μέχρι
του 1829, δπότε η θεία Πρόνοια, άνελπίστως,
ερριψεν έπΙ τών ακτών τ9)ς Κορσικής ενα Όρθό-
ίοξον Ιερέα, τον ΆρχιμανίρΙτην Ίωσηφ Βού-
ραν, εκ Χίου καταγόμενον. Ό Ιερεύς ούτος,
ίλβών εις Καρυάς, ηθέλησεν ευθύς εξ άρχης ν'
άναλάβη καθήκοντα Ιερέως παρά τοις 'ΕΙλλησιν,
άλλ* η Δυτική Εκκλησία ίεν το τφ επέτρεψεν.
Εδέησε λοιπόν νά μεταβη εις ΑΙάκκιον και εκεί
μετά πολλού κόπου νά λάβη την £^ειαν του
ίερουργεϊν *).

Ό Ιερεύς ούτος, του δποΐου ή παρουσία έμα•
ταΐονε τά σχέδια της Δυτικής Εκκλησίας, ύ-
πηρξεν άντικείμενον δργης και άγανακτήσεως
παρά τφ Δυτικφ Κλήρφ τ91ς Κορσικής. Τπέστη
πολλά Άλλα μίαν νύκτα, ένφ έκοιμβίτο, εις

1). ΙΙαρ«6«λ.?οχ•§6 «η ΟοΐΜΛ %χΙ. ρΜ Μ. Υ•]€Τ7,
«εΧ. 111.

πυροβολισμός ήκούσθη έμπροσθεν του παραθύρου
του κοιτώνας του* ή σφαίρα ίιετρύπησε το πα-
ράθυρον καί^ ^ιελθουσα άνωθεν τής κεφαλής
του, είσήλθεν έντος του άπέναν,τι τοίχου.... Ό
ταλαίπωρος ζένος εις έκίίκησιν μίαν μόνην κα-
τά ραν εξέφρασε ν έπ' Εκκλησίας κατά του πυ-
ροβολήσαντος.

Ό Ιερεύς ούτος, ζήσας μέχρι του 1854, ως
πατήρ, εν τφ μέσφ της ελληνικής ταύτης
αποικίας, πολλαχώς ώφέλησεν αυτήν. Πλην
τών θρησκευτικών καθηκόντων του Ιερέως, α-
νέλαβε και τά καθήκοντα ^ι^ασκάλου, ^ι^ά-
σκων τά παιίία την Έλληνικήν γλώσσαν. "Ολοι
σχεδόν οι σημερινοί γέροντες τών Καρυών, παρά
τοις 6ποίθΐς σψζονται άκμαια τά ελληνικά αι-
σθήματα, ζώσα ή ελληνική γλώσσα και αγνή
ή πίστις τής Ανατολικής Όρθοίόζου Εκκλη-
σίας, είναι μαθηταΐ του μακαρίτου παπά-'Ιωσήφ
Βούρα. 'Τπο πάντων ίε τών Καρυατών το δνο-
μά του αναφέρεται με ευλογίας και εκφράσεις
βαθείας ευγνωμοσύνης

*Ήίη προ του θανάτου του τον ίιείέχθη εις
την Έκκλητίαν τών Καρυών 6 μαθητής του,
καΐ κατόπιν μαθητής της Προπαγάνδας, παπά-
Μιχάλης Μείούριος. Ό Ιερεύς βύτος εφάνη
λίαν αχάριστος προς τον άρχαΤον ίιίάσκαλόν
του. "Αμα έπέστρεψεν εκ Ρώμης εις Καρυάς,
κατώρθωσε ϊνα του άρπάση τήν θέσιν του και,
κατά συνεπειαν, τά μέσα της συντηρήσεως του.
Το ίυστύχημα τούτο επέσπευσε τον θάνατον
του σεβασμίου εκείνου Ιερέως.

Ένφ 5ε ίιετέλει Ιερεύς εν ΚαρυαΤς δ προρρη-
θεις παπα-Μ. Με^ούριος, ίτερός τις τελειόφοιτος
της Προπαγάνδας νεαρός Ιερεύς, δ παπά-Στέ-
φανος Ραγγατζάκης, εφθασεν εκ Ρώμης βπως
^ιαταράζη την ήσυχίαν του. Ό τελευταίος
ούτος κατώρθωσε 5ιά ραδιουργίας δπως λάβη
τήν θέσιν του πρώτου. Ό παπβΙ-Μ. Μείούριος,
εν τη άπελπισΙ(2: του, κάμνει ε'κκλησιν εΙς τον
ελληνικον λαον τών Καρυών. Τήν ήμέραν λοι-
πόν τών Χριστουγέννων του 1865, μετά την
θείαν Λειτουργίαν, απευθύνει βραχεϊαν προσφώ-
νησιν εις τον λαον και, με δάκρυα εις τους ο-
φθαλμούς, παρακαλεί τούς χριστιανούς Έλλη-
νας νά σπεύσωσιν εις βοήθειάν του. Ό τρόπος
της παροτρύνσεως υπήρξε μεθοίικώτατος και ή
ώρα κατάλληλος. Ευθύς λοιπόν μετά ταύτα οι
Έλληνες κόπτουσι το σχοινίον του κώδωνος
της Εκκλησίας, κλείουσιν αυτήν και λαμβάνου-

σιν εις τήν κατοχήν των τά κλειδιά Αι

πολιτικαι καΐ έκκλησιαστικαι άρχαΐ του Αιακ-
κίου ίιατάσσουσιν, άλλ* οι Έλληνες ίεν ύπα-
κούουσιν. Ή κατάστασις αυτή ίιήρκεσεν ημέ-
ρας τινά;, άλλ' ίπι τέλους οι μεν πρωταίτιοι
του πραξικοπήματος εκλήθησαν ενώπιον του
κακουργοίικείου, Ι ίέ π«πα•2τ,Ραγγ«τζάκης

218

£>22ΤΧ^

άνίλαββ τά )οαθΐ|χοντα του Έλληνος *ΐ£ρ£ως εν
Καρυο^ΐς.

Συνβ7^6ις^ τούτων, δλον το χωρίον ίιγ)ρέθη
•Ις ίύο στρατόπι^Λ. "Ολους τους "Ελληνας άφ'
ενός, και την οίκογενειαν του παπκ-Στ. Ραγ-
γκτζάκη άφ' έτερου. Ή Έχκλησία των ηνοιγετο,
άλλ' ούίεις εφοίτα εις αυτήν. Ύπο την έπή-
ρειαν λοιπόν του πεισ|Αατος τούτου η [Αεγάλη
(Αερις των Ελλήνων άπετάθη εΙς την Έλληνι-
κήν Όρθόίοξον Έκκλησίαν της Μασσαλίας,
παρά της δποΐας εζήτησεν Έλληνα Όρθόίοζον
Ιερέα.

Ή Όρθόίοζος Εκκλησία της Μασσαλίας,
συνεννοηθεισα {χετά της Ίερας Συνόίου των Α-
θηνών, απέστειλε τον *Δρχΐ(ΑανίρΙτην Βερσήν
βπως έζετάση την ύπόθεσιν ταύτην επιτοπίως,
δ δποϊος έ'φθασεν εΙς Καρυας το Μέγα Σάββα-
τον του 1866. Ό Κληρικός ούτος έστάθη εν
Καρυαΐς τρεις ή|Λέρας. Έτέλεσε ίέ την Λειτουρ-
γίαν του Πάσχα, έβάπτισε παιδία τινά και έ-
στεφάνωσε μερικούς Έλληνας. Άναχωρών ίέ
συνεβούλευσε τους αποίκους τούτους Έλληνας
νά (λένωσιν ύπο την κυριαρχίαν του Πάπα, ως
και πρότερον.

Ό δρθόίοζος ούτος Κληρικός, κατά την ολι-
γοή(Αερον εν Κορσική ίια{ΐ.ονήν του, υπήρξε το
άντικείριενον μεγάλης οργής και άγανακτήσεως
εκ μέρους του Δυτικού Κλήρου, δ 6ποΐος εννοεί
νά εχη επι της Κορσικής το μονοπώλιον τής
θρησκείας. Μεταζύ ^ε &λλων συνέβη αύτφ και
το έζής άστειον. Ό Επίσκοπος του ΑιακκΙου,
αμα έμαθε την £φιξιν αυτού εις Καρυάς, τον
κατήγγειλεν εΙς τάς πολιτικάς αρχάς του ΛΙακ-
κίου ως τυχο^ιώκτην καΐ ταραζίαντής δημοσίας
ησυχίας. Αί πολιτικαι ^' αύται άρχαί, έπέμ•-
ναι τη καταγγελί(^ του Επισκόπου, άμα έπλη-
ροφορήθησαν δτι έπεβιβάσθη του ατμόπλοιου
και ητο έ'τοιμος ν* αναχώρηση, έσπευσαν βπως
τον συλλάβωσιν εν τφ άτμοπλοΐφ. Ένφ ί* έκά-
θητο αφροντις εν τη α'ιθούση τί)ς πρώτης θέ-
σεως, παρουσιάζεται αύτ(|) δ άρχιαστυνόμος καΐ
του ζητεϊ το ^ιαβατήριόν του. Ό Αρχιμανδρί-
της Βερσής, έννοήσας αμέσως τάς πλεκτάνας
του Δυτικού Κλήρου, άντι πάσης £λλης απαν-
τήσεως, αποκαλύπτει αύτφ το στήθος του, το
δποΐον έφερε διάφορα παράσημα, ως ^ί λέγεται,
και «ύτο τής Γαλλίας, και τφ εγχειρίζει την
εγγραφον α^ειαν του 'Τπουργοΰ των Εκκλησια-
στικών τής Γαλλίας. Τότε ο* δ άρχιχστυνόμος,
χαιρετίσας ύποκλινώς τον ^ήθεν τυχοίιώκτην
Σχισματικον Κληρικόν, απήλθε μένεα πνέων
κατά του Επισκόπου του Α'ιακκίου, δστις τον
είχεν απατήσει ίιά τής ψευίουςκαταγγελίαςτου.

Αί πολιτικαΙ και έκκλησιαστκαι άρχαι του
ΑΙακκΙου, βπως έζομαλύνωσι την ^υσχέρειαν
ταύτην, χατώρθωσαν, έντος του αύτοΰ έτους,

ίνα ί^ρύσωσι μίαν θέσιν Έλληνος ^ι^ασχάλου,
ύπο τής γαλλικής Κυβερνήσεως συντηρουμέ-
νην, ήτις έίόθη εις τον παπδΙ-Μιχ. Μείούριον.
Το ί' επιον έτος ή Αυλή τής Ρώμης, βλέπουσα
δτι δ παπά-Στ. Ραγγατζάκης οέν έπρόκοπτ4ν
εν Καρυαϊς, τον ανεκάλεσεν εις Ρ<6μην, χειροτο-
^^Ύ^ακα» αύτον Άρχιεπίσκοπον ίη ρ^αϋΐΐηβ.

Τούτον άναχωρήσαντα ίιείέχθη εΙς την Έκ-
κλησίαν των Καρυών μέχρι του 1878 δ παιτά-
Νικόλαος Φράγκος, Έλλην Ουνίτης τής Σι-
κελίας. Και τούτου άναχωρήσαντος, ηλθ§ν εις
την θέσιν του δ παπά-Δημητριάίης εκ Κων-
σταντινουπόλεως, δστις εμεινεν εν Καρυαις μ.όλις
ίύο ετη.

Μετά ίέ την άναχώρησιν και τούτου, -η {Αεν
θέ•σις του Ιερέως έΐόθη καΐ πάλιν εις τον •προρ-
ρηθέντα παπ&~Μιχάλην Μείούριον, ή ίε θέσις
του Έλληνος ίιοασκάλου εις τίνα άγροΤκο^
Καρυάτην, Πιέρον Ραγγατζάκην καλούμενον.

"Ηίη ίέ προβεβηκότα την ήλικίαν τον
παπα-Μιχάλην Με^ούριον, άπο του 1885, ίιε-
ίέχθη εις την Έλληνικήν Έκκλησίαν των Κα-
ρυών δ νεαρός παποΙ-Καΐσαρ Κόττις, μαθιοτής
και ούτος τής Προπαγάνδας.

Ό είρημένος παπά-Μιχάλης Μείούριος απέ-
θανε την 25 Μαρτίου 1887. ΕΙς ίε τών πάλαι
συμμαθητών αυτού, τουτέστι μαθητής του μα-
κορρίτου παπά-Ίωσήφ Βούρα, δ κ. Ιωάννης
Φριμιγκάκης πρώην Δήμαρχος τών Καρυών, έ-
ζεφώνησεν ελληνιστί, προ του λειψάνου αύτου,
έπικήίειον λογύ^ριον. Ός ^2 πληροφορούμαι,
και δ μακαρίτης παπά-Μ. Με^ούριος ώμίλει ε-
νίοτε έπ' Εκκλησίας ελληνιστί.
(ΈπΕται «υνέχΒία)

Ν. Β. Φαρατχ

ΜΙ ο ι Μ

ΤΟ ΒΟΤΑΝΙ
ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

(Συνέχεια και τέλος* Γδ• προηγ•νμινον'φύλλον).

Κ'

Τ6 χείλος το>1 χρημνοχ^.

Κατά τον χρόνον τής μνηστείας ή νύμφη ίεν
δύναται νά ελθτρ εις τον οίκον του γαμβρού,
αλλ* δ γαμβρός ελευθέρως φοιτ^ παρά τυ) νύμ-
φιτ) καΐ διημερεύει, και ποτέ και διανυκτερεύει
παρ'αύτή.Και λοιπόν δ Γιαννιός καινουργή φέρων
περιβολήν, έξυρισμένος, λελουσμένος, ίππευσε
την λευκήν φορβάία του πατρός Ινα μεταβτί
το πρώτον εις επίσκεψιν τής μνηστής και τής
πενθερας.

Άνεχώρησε 5* εκ του χωρίου την εΦπίραν

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

Ε Ζ3ΤΖΑ.

219

του σαββάτου, χαβ* ήν στιγμήν η νεωκόρος
ίχρου* το σημαντρον του ναϊϊρίου, προτιθί(]ΐΕ-
νος νά ^ια^'υχτβρεύσι;! ιν Ξγιροχωρίφ, την ί'
ίτ;(θΰ9«ν αρ,α τφ ορθρφ ν' άπέλΟιρ «ις Βαρ-
βάρχν.

Ου^Ε την 'Δθιγγ«νΐί« ένΕθυ(ΐ.ε(το πλίον,
ούίί την (Α•τ' αύτης ^υσάριστον συνάντησιν ή
ψυ]^η του ε%ίτ» ίκ(Ι, βπου τον άνέ[Α€ν6 αβρά
^χρΟκνιχη αγάπη. ΚαΙ Ιμάστιζ» την ίππο ν ϊνα
«υντάίλτρ την άπόστασιν, άνυπθ(Αθνών νά Ιπα-
νίίΐ5 την γλυχεϊαν εχείνην ριορφήν, τά •ίί(χ.ερ«
χαι πλήρη άφοσιώσεως χκστανλ 0[/.(ΐ.ατα, την
άργυροστίλιστον λείαν κομην, δλα ταΰτα άτινκ
ησ*ν νυν εΙς την εζουσίαν του, άτινκ ηίύνατο
νχ θωπλύσ'φ χ«ι νά φιλησ^ • • .

Είχβ νυχτώΦΥ) οτε άφ^ππευσεν εν ΞηροχωρΙω
προ της θύρας του γνω(Ττού η(ΐ.ών χαπηλείου,
δπ•ρ ίτιτλοφορεϊτο ΚαφετΙογ Α Τροηχος Πό"
Μμος. Έν αύτφ έμελλε νά ^ιανυχτερεύσι;) τρώ-
γων, πίνων χαΐ χοιμώμενος εν άνάγχχ) έπΙ τίνος
θρανίου.

Άλλ' βύρεν εχεϊ ομιλον αγροτών εχ τών πέ-
ριξ εν πληρει εύΟυ(ΐ.Ι(2:. Τινές τούτων ήσαν γνώ-
ριμοι χαι έχάλεσαν αύτον νά μετάσχχ) του πό-
του. Ύπο τους λιγυρούς ήχους βιολιού χαι
μπουζουκιού, πίνοντες, ^ίοντες, χορεύοντες παρέ-
μειναν μέχρι μέσης νυχτός. Και δ Γιαννιός έίέ-
ζατο άπο τραυλιζόντων έχ της μέθης στομάτων
«πείρους «ύχάς έπΙ ττ) μνηστεύσει χαι πονηρούς
τινας υπαινιγμούς.

Τέλος άφοΰ συνέτριψαν χατ3ι του τοίχου τά
ποτηριοι χαι τά πινάχια, άφοΰ επαιρόμενος
αγροφύλαξ τις εχάρφωσε ^ιά του εγχειριδίου
τον Ιίιον βραχίονα, συνεπλάχησαν ^ύο άνηχον-
τες εΙς αντιθέτους πολιτιχάς μερίδας χαΐ δ έ-
τερος έχένωσε χατά του αντιφρονούντος το πι-
στόλιον ανεπιτυχώς.

Ό χρότος προύχάλεσέ την επέμβασιν τών
χωροφυλάχων χαι παριχωλύθησαν ούτω ενίε-
χόμεναι διαστάσεις της ^ηξεως. Ό γνωστός η-
μϊν χύριος άνθυπομοίραρχος εσπευσεν έν νυχτε-
ρινή βτολ^, φορών μόνον το πηλίχιον εις ση-
μεΐον υπηρεσίας χαι επισείων άπ«ιλητιχόν το
βούνιυρον. Έν τφ μεταξύ δ Γιαννιός, δστις
είχε πΐη τόσον, ώστε ητο μεν έν εύθυμΙ()|:, άλλα
χαι εν πλι^ρει συναισθησει, έλυσε την Ιππον,
Ιππευσε χαι έτράπη χαλπάζων την προς Ώρε-
ούς £γουσαν. 'Εφοβεΐτο μη χρατηθτ) ώς μάρτυς
χαΐ παραχωλυθη η εις Βαρβάραν μετάβασις
κ4του

Σελήνη ίρεπανοειί ης ελαμπεν έπι του ζε/ι•
άμυ^ρώς φωτίζουσα την λευχην άμαξιτην δίόν.
Οι αστέρες έ^είχνυον ίευτέραν περίπου ώραν
μετά το μεσονύχτιον.

Ό Γιαννιός ίΐν συνηντησε ψυχήν ζώσ αν χαθ*
Ιίόν. 'Οτε ίιήρχετο ύπο τήν άρχαίαιν άχρόπο-

λιν τών Ώρεών παρά τους άγροτιχούς οΐχί-
σχους, χύνες τίνες χατείίωξαν αυτόν ύλαχτοΰν-
τες. Περαιτέρω εύρε τά παρά την άχτήν χα-
φενεΐα χλειστά χαι μόνον άπό άλιευτιχης τινός
λέμβου προσωρμισμένης ηχουσεν ηχ^ρόν χά-
σμημα χαι ψίθυρον άνθρωπίνης φωνής.

Ή εξ Ώρεών εις Αιίηψόν δίός, ήτις διέρχε-
ται χαι ^ιά Βαρβάρας, έχτεΐνεται μεν έν άρχΥι
παρά τόν αιγιαλόν αμμώδης χαι όχληρά, ανέρ-
χεται ί' είτα προς το βουνόν του 'Αγίου Ιωάν-
νου στενή χαι έν πολλοίς ούχι ασφαλής χατά
τάς άφεγγεϊς νύχτας, χαθό πολύ ύπερχειμενη
της θαλάσσης χαι σημειούσα άχριβώς τό χεί-
λος αχανούς χρημνού. Έχεΐθεν αριστερά τρεπο-
μένη χωρεί προς τάς απέραντους ίασώ^εις επι-
τάσεις του Αγίου Ιωάννου, χωρίου άνήχοντος
τφ γάλλφ χ. Μαιμών. Ή δίός αυτή δμολογου-
μένως μετρείται μεταξύ τών γραφιχωτάτων ή-
μιονιχών δίών της Ελλάδος χαι εινε ούχΙ έχ
τών μάλιστα δύσβατων.

Ό χωριχός έσχόπει νά παραμείνγ) έν ΏρεοΤς
μέχρι της ήούς. Προς τούτο άφίππευσε χαι
σύρων άπό του σχοινίου τήν ϊππον έζήτει θεσιν
χατάλληλον βπως χαταχλιθ^, χαθ' όσον επνεεν
αύρα τις απόγειος υγρά χαι ψυχρότατη, έγνώριζε
ίΐ πόσον αύτη ητο έπιχίν^υνος εις τήν ύγίειαν.

Ύπο τό πρό του χαφενείου ξύλινον στέγα-
σμα χατεχλίθη μετ' ολίγον χαι άπεχοιμήθη.
Άλλα μετ* ού πολύ έξύπνησε ^ιγών 5έν είχε
παραλάβγ) τήν χάπαν χαι άσχεπής ούτω ίιε-
περάτο ύπό της υγρασίας. Ήγέρθη τριβών τους
οφθαλμούς.

— 'Σε •λΙγο θά φέξη, είπε χαθ* εαυτόν,
χάλλια νά πάρω αγάλια αγάλια τό ^ρόμο,
πάρι νά μου χολλήση χαμμιά θέρμη έ^ώ.

Έβά^ιζε βραδέως έπι της άμμου σύρων τήν
φορβά^α* ένύσταζε χαΐ έφοβεΐτο μή χοιμηθτ)
ιππεύων. Ότε ήρξατο ανερχόμενος προς τό
βουνόν ή ήώς έπορφύρου πέραν τόν δρίζοντα χαι
άφίπταντο προς τόν θολόν ούρανόν οι χορυ^αλοί.

Ό χωριχός εστάθη Ινα ανάψη σιγάρον. Ήτο
ή^η έπΙ του υψηλοτάτου σημείου του βουνού*
ίεξιά εχαινεν ή Αβυσσος χαι έφαίνετο χάτω
μελανόν τό ύίωρ μεταξύ τών βράχων.

Τυ) αύττ) στιγμή άπό τών προς τ* άριστερί
πυχνών θάμνων μετά τριγμού προέβαλεν άν-
θρώπινον σώμα ίύο τρία βήματα μόλις πρό του
Γιαννιού. Ό πρφην στρατιώτης εφριξεν επΙ τη
εμφανίσει :

— Ή χόλασι σΐ ξέρασε πάλι 'μπροστά μου ;

— Όχι ή χόλασι, Γιαννιέ• ή αγάπη μου....
Ή φωνή της ητο ασθενής, βραγχνή.

Δεν ητο πλέον ή παλαιά χειρόμαντις, ή γό-
ησσα με τους λαμπρούς οφθαλμούς χαι τά πο-
νηρώς μειίιώντα χείλη. Ή μορφή ειχεν άπο-
λίση πασαν ιχμάία, τό στόμα πάσαν ςωήν, οι

«^

220

Β23ΤΖ ▲

δφΟαλ(χοί (Αβγεθυνθεντβς Ιχ τίίς Ισχνότητος ιυρο-
ιϊχον άφεγγίϊς, κυκλού(Λΐνοι ύπο (Λ,ελανης σκιάς.
Τα ^άχη ίχρΕ(]ΐαντο ε'πι του χατεσχληκότος
σώ[Λατος.

Ό χωρικός το πρώτον νυν εβλεπεν αύτην
«ΤΓΟ της•|λετά ^ιετίαν επανόίου, ίιότς την νύ-
κτα έκεΐνην παρά τα Τουρκο(χ.νή|Αατα δ ουρα-
νός ητο συννεφώίης και το σκότος βαθύ.

ΈπΙ τ9) καταστάσει ταύτη της άθλΙας, αυ-
τός δ ένοχος, 6 αίτιος, τί ησθάνθη άρα ; με-
τάνοιαν η οίκτον ; Ούίε το εν, ούίέ το άλλοΐ...

*]^σΟάνθη άη^ίαν και (ΛΪσος.

"Ισως, ϊσως αν ενεφανίζετο ε'χεϊ εΐ5(Λθρφος,
άκριαία ώς άλλοτε ίνα άνακόψτ) τον ^ρ6(ΐον του
(α το θαριβουν βλέ|ΐ.(χα και το παραπλανών
(]ΐιιίΐ«(Αά της, ϊσως ίσως δ Γιαννιός θα έλησριό-
νει την ρηστην και θα ερρίπτετο πάλιν εΙς
τάς άγκάλας της γοήσσης.

Βλέπων την άθιγγανίία οίκτράν, έλεεινην,
συσειίη, άποπειρωμένην να άποτρεψτ) αυτέν
άπο της προς την Γιανν.ύλαν χγάπης/. χωρίΛος
έξεριάνη έπι τγ θρασύτητι, ήτις ητο οίονει κατά
της ιίίας φιλαυτίας προσβολή.

Όλον το προς την χαρίεσσαν χωρικήν άβρον
αίσθημα αύτοΰ άντενακλάτο ώς ρ,Ισος προς την
άθλίαν Ζεμφύραν, ήτις παρενετίθετο.

— Τ* είνε πάλι ; ήρώτησεν άποτόμως.

— Που π^ς ;

— Τί σ1 μέλει ; λογαριασμό θά σου 5ώσω;

— Ξέρω που π^ές, \ τη σαστικιά σου.
— 'Σάν το ξεριις, άντι νά ρωτήίς άνοιξε το

^ρόμο να <^ιαβώ.

Καί προεχώρησε σύρων την λευκήν φορβά<ϊα.
Άλλ* ή άθιγγανις εμενεν έκεϊ ερριζωμένη έπΙ
της στενής ατραπού.

— Δεν θά π^ς Ι είπε ίιά φωνής υπόκωφου,
άλλ' αποφασιστικής. Κάλλια νά ίιαβγίς απάνω
άπ* το κορμί μου καΐ συ κ' ή φοράδα σου,
παρά νά σ* αφήσω νά πί^ς έκεϊ που σε καρτερά
καινούργια αγάπη, εκεϊ που θ' άγκαλιάσχ^ς
Λλλο κορμί, θά φιλήσιτϊς άλλα χείλια.

Ή δψις του Γιαννιού κατέστη πορφυρδ εκ
της οργής.

— "Ανοιξε το ίρόμο νά ^ιαβώ και μη με
παλεύης, ειπι τρίζων τους δύοντας και σφιγγών
άπειλητικώς την πυγμήν.

-^ Όχι Γιαννιέ, ί,τι κι' αν κάννις, ή μοίρα
μας εινε «δεμένη μαζί* κανένας ^έν *μπορεΐ νά σε
χωρίση άπο τάμένα, κανένα χέρι ίεν μπορεί νά
σπάσγ) τά σίίερα τής αγάπης μας. 'Άχ, Γιαν-
νιέ, ποια άλλη γυναίκα θά σ' αγαπήση δπως
εγώ 9 άγάπητα καΐ σ* αγαπώ ; ... Μη γελιέ-
σαι, μην πλανιέσαι άπο τά κεντιστα προικιά
και τ' άτηαένια τάρματα. Γιχννιέ, 'ςτήν ύστε-
ρη Δρ« σου λέ«•, μή (4* άπκρκτήσης. θυμήσου

πώς έχεις μάνα, θυμήσου πώς έχεις αίερφή....
Μην π(^ς ! . .

Ό πρφην στρατιώτης έκάγχασε νευρικςν
καγχασμόν.

•—Μπας και ί^ρίζης νά χαλάσω τάρραβω-
νιάσματα ; Καταλαβαίνεις πώς σουστριψεν 6
νους; Δεν τηρ^ς πώς το πραμμαεινε τελειωμένο;
Και έ'^ειξε τλ τεκμήρια του άρραβώνος, την
σακκούλαν και το μαντίλιον .

Ή άθιγγανις προσήλωσεν επ' αυτά το βλέμ-
μα. Οι οφθαλμοί της έγένοντο αιματώδεις* ίι*
αγρίας κινήσεως απέσπασε και το μεν καΐ τί
ίέ τά. ερριψε κατά γής και κατεπάτησε.

— Με ψεύτικα σημάδια ^εν πιάνεται αγά-
πη ... . αγάπη κλεμμένη άπο μένα !

Ή οργή του χωρικού έξεχύθη'βρυχώμενος ήρ-
πασε την νεάνιοα άπώθησεν, αυτήν προς τά ο-
πίσω και κύψας ανέλαβε τά ρυπανθεντα ^ώρα
τής νύμφης.

— Στρίγγλα, χαντακωμένη ! . . .

Άλλ' εκείνη είχβν ορθωθί; πάλιν φραγμός α-
νυπέρβλητος έπι τής ατραπού.

— Μωρή Τσιγγάνα, μη μου φέρνης το μα-
χαίρι *ς το κόκχαλο ! θά παραμερήσγ^ς ή οχι!
είπε βροντω^ώς.

— Όχι! άπεκρίνατο στερρά ττ) φων^ ήνεάνις.

— Όχιά να σε φάγ)!

Και ώς ητο εγγύς έλάκτισεν αυτήν επι τής
κοιλίας. Έκλονήθη βιαίως, έτεινε τους βραχίο-
νας δπως κρατηθτ] άπο τών κλαίων. Εις μά-
την! Έκυλίσθη εΐ; την αβυσσον σφίγγουσα τά
άποκοπέντα φύλλα τού πρίνου, παρασύρουσα
λίθους καί χώματα και έπάφλασε κάτω πατα-
γωδώς το υίωρ εκ τού σώματος αυτής.

ΚΑ'

Ύπο τον τίτλον τούτον ή εν Χαλχίίι έκίι-
ίομένη τότε εφημερίς Εύβοια Ιγραφεν εν τφ
φύλλφ τής . . . Σεπτεμβρίου 187 . ...

«Στυγερός φόνος συνετάραξε κατ' αύτάς την
άλλως τόσω φιλήσυχον έπαρχίαν Ξηροχωρίου.
Έπι τής προς Ξηροχώριον δίού, ούχι μακράν
τής εν τ^ περιοχτ) τού χωρίου Άσμινίου θέσεως
Ξυνονέρας, νέος τις χωρικός εκ τού χωρίου Γον-
βών, Ιωάννης Καρανΐκος καλούμενος, ευρέθη την
νύκτα έκτάίην κείμενος. Μετακομισθείς εις
Ποτόκι, έπέζησβν ώρας τινάς μόνον. Κατά την
υπό ιατρού γενομένην εκθεσιν, δ θάνατος αύτοΰ
επήλθε συνεπεΙ(|ρ θλάσεως τού κρανίου ίιά βα-
ρέος οργάνου, ^οπάλου ή σφύρας. Ό κύριος ει-
ρηνοδίκης και δ κύριος άνθυπομοίραρχος μιτά
τής χαρακτηριζούσης αυτούς ίεξιότητος καΐ
δραστηριότητος έπβλήφθησαν ανακρίσεων, άλλα
ίέν ή^υνήθησαν ίτι ν' άναχχλύψωσι τον ίολο-

Έ^72ττ^^

221

}»Σιααειωτέον ίτι δ χωρικός ην μ.€(/,νηστευριι•
νος ίν τφ χωρίφ Βαρβάρα καΐ επρό^ς^ιτο (λετά
ούο Ιβ^θ(Λάοας να τελέσ^ρ τους γάρι,ους αύτου.
ΈτΓίΐίη βεβαίως πρόθεσις λτ,στείας ίέν ώίή-
γτισ« την χείρα του δολοφόνου, ύπόνοιαι ηγέρ-
β-ησαν (/.ή τις εξ αντιζηλίας προέβη εις το φο-
β^ρόν εγχλη(χα, χτυπησας εν ένέ^ρ^ και εκ των
ο^ιοΟεν τον ευτυχή μνηστήρα ακριβώς καθ' ην
ώραν επορεύετο ούτος προς επίσκεψιν της μνη-
στές. Ή άπαραμυθητος νύριφη άνακριθεϊσα
ού^έν ηίυνηθη ν* άνακοινώσΐ(), οΰίένα εγνώριζε
σχόντα ποτέ αξιώσεις επι της χειρός αύτης.

ρΙΊροσέθηκε ί' εν τη άνακρίσει δη άπο της
άρχης της [λνή'ϊτείας 6 [χνηστηρ ητο πάντοτε
ψι>χρβς, επιφυλακτικός, δι ε ρ.έν κατεχόμενος
*^'κ6 βαθεΐας (χελαγχολίας, 6τέ «ϊ' ύποττίπτων
«Ις αναίτιους νευρ κ:υς παροξυσ(;.οΰς. Άλλα
τοΰτο ούοόλως φωτίζει την ίικαιοσύνην. Προσ-
Οετεον ίτι δτι δ δολοφονηθείς πρίν έκπνεύσγ α-
δυνατών ώς εκ του φοβερού εγκεφαλικού κλονι-
σ(ΐ.οΰ να ^ώση λογικήν τίνα άπάντησιν εις τάς
άπευθυνομενας ε'ρωτησεις έτραύλιζβ (Αονονπαρα-
λιορών: ζό βοτάη της αγάπης,"^

Γεοργιοζ ΔρΟ£ΙΝΗ£

-••ο*^

ΑΝΘΡηπίΝΑί ΦΥΛΑΙ

Μεταξύ των φυλών, αΐτινες ^ιατελουσιν ετι
ιΐς κατάστασιν ηκιστα ^ιαφέρουσαν της ζωώ-
δους, φαίνεται δτι ^ύο είνι αι προεξάρχουσαι:
οί νάννοι Δόκοι του Χόα εν 'ΛβυσσινΙο;|: και οι
Δίγεροι Ινίοι ίιαιτώαενοι εν τοις σπηλαίοις της
Σιέρρας Νεβά^ας.

Ό περιηγητής Κράπφ, δστις ειίεν εκ του
σύνεγγυς τους Δοκούς, λέγει δτι οί άγριοι ού-
τοι διάκεινται εις πνευ[Αατικην κατάστασιν
άπιστεύτως ταπεινήν. 'Δγνοουσι την χρήσιν του
πυρός καΐ οίαν^ήποτε καλλιεργίαν της γης.
Σπόροι, καρποί, ^ίζαι άς εκσπώσι [χόνον ^ιά
τών Ι^ίων ονύχων και ριεγάλοι τινές ρ,ύρριηκες
χρησΐ(ΐ.εύουσιν «ύτοΐς προς τροψην. Ευτυχείς
αν ποτέ συλλάβωσι ρ!.υν η σαύραν η οφιν ! Πλα-
νώνται γυ[Ανοι και ανέστιοι ανά τα ίαση, αδυ-
νατούντες να κατασκευάσωσι καλύβας* ασυ-
λον συνήθως ζητουσιν άναρριχώ^/κνοι έπι τών
αενίρων.

*Λλλά και οί Βείίαι της Κεϋλάνης ίέν είνε
τούτων υπέρτεροι. Ή φυσιογνω{ΐια αυτών είνε
άπαισία, κτηνώδης. Ζώσιν ώς ζώα, ζητουντες
καταφυγην εις τάς σχισ(/.άς τών βράχων εν
ώρα ύετου. Προς υττνον κατασκευάζουσιν ει-
οος φωλ&&ς έπι της κορυφγ.ς ίίνδρο.^, εόΟυς 5"
ώς άκούουσι τον ελάχιστον θόρυβον άναρριχών-

ται και κρύπτονται (ΐ,ετα τρομ-ου εν αυτ^•
Και οί παρίΐ τον Νειλον Άκκαι εινε άξιοι
τούτων άίελφοί. Μικρόσωριοι, στενον έχοντες
τον θώρακα και προέχουσαν την γαστέρα ώς
του ούραγκοτάγκου, την ίέ σπονουλικην στη-
λην δμοίαν τ^ του πιθήκου κΐ(Απατζη. Τα
πέλματα τών ποίων εχουσι πλατέα.

βεβαίως δλαι αί άνθρώπιναι φυλαι ίέν είνε
επιίεκτικαί προόδου* ύπάρχουσι τινές δλως ανε-
πίδεκτοι και ύπηρχον και άλλαι, αϊτινες ίι'
αυτί) τοΰτο εξηφανίσθησαν άπο της γης. Λαοί
ζώντες ίιά της θήρας ίέν ήίυνηθησαν νά (ΐη-
χανευθώσιν έτερον (χέσον προς σύλληψιν η προς
φονον τών θηρα|Λάτων η τον λιθοβολισριόν Ι
Έτεροι παρά την άκτήν ίιαιτώ(Λενοι άναμιένουσι
παρά του κϋριατος όστρακα και κογχύλας,
άγνοουντες καΐ τον άπλούστατον τρόπον αλιείας.
"Ινα (Αεταβώσι ί* εις παρακεΙ(Λενα νησίδια κο-
λυρ.βώσινάγνοουντες την χρησιν σκάφους.

Μεταξύ τών άνεπκ^έκτων ριορφώσεως πλη-
θυ'Τ[/.ών καταλέγονται (ΐαυροί τίνες του άνω
Νείλου, έτεροι της χερσονήσου Μαλάκκας, φυ-
λαί τίνες της Αυστραλίας κλπ. κλπ. Πάσαι
αί προΤίΤςάθειαι τών ιεραποστόλων και τών πε-
ριηγητών οττως ί|χφυσήσωσιν εις αυτούς πνοήν
τινχ πολιτισαού άπέδήσαν (χάτχιαι. Πολλοί εκ
τών άποπειραθέντων «^ιεκήρυξαν οτι απλού-
στατα πράγματα ήίύναντο εύκολώτερον νά ίι-
οάξωσιν εΙς κατοικίδια ζφα η εις τους καλου-
μένους αυτούς ανθρώπους 1 Ή ήλιθιότης τινών
εξ αυτών εινβ τοσαύτη, ώστε ευθύς ώς έντείνωσι
την προσοχήν ϊνα κατανοήσωσί τι, καταλαμ-
βάνονται υπό ύπνου, επιμένοντες ί' ετι πλίον
άσθενουσι Ι

Περιηγητής εκ τών έπισκεφθέντων τοιαύτας
φυλάς λέγει. "Οσον ^ύνκμαι εκ πιθήκου νά κάμω
άνΟρωπον πολιτισμένον, άλλο τόσον ίύναμαι νά
το κατορθώσω και εκ τοιούτου ηλιθίου ανθρω-
πίνου πλάσματος.

Μόνον αίσθημα δίηγουν αυτούς είνε ή αύτο-
συντηρησία, και αΰτη συγκεντρουται εις την
ευ ^εσιν τροφής, τροφής οϊας ίήποτε. Κατασπα-
ράσσουσιν τά εν αποσυνθέσει θνησιμαια, περιλεΐ-
χοντες λαιμάργως αυτούς τους σκώληκας, οίτινες
ερπουσιν επάνω, καΐ τρώγουσιν ωμούς τους ιχθΰς
άπο της κεφαλής μέχρι του τελευταίου άκρου
της ουράς, ίίχως νά άπορρίψωσιν ού'ί' εν οστουν,
ουί* εν λέπος.

Το αίσθημα ττ^ίς στοργής εινε αγνωστον παρά
τοις άγρίοις αύτοϊς πληθυσμοϊς. Οί γονείς γη-
ράσκοντες εγκαταλείπονται ύπο τών Ιίίων τέ-
κνων Ιν* άποθάνωσι τής πείνης ή καταφαγωθώ-
σιν ύπο τών θηρίων. Αύτοι οίσοβαρώς άσθενουν-
τες αύτοκτονουσιν, άλλως άποκτείνονται ύπο
τί'^ν ''.γίών. *Ι']ν Ιΐο) ^ντ;7'.α στο-^γγαλίζουσιν ή
θάπτουσι ζωντανούς τους νοσουντ^. Ή οί τεαι-
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

222

&23ΤΖ.

^θ}6τονία Εΐνέ τι κοινότατον. Έν τ) πιριτττώσβΐ
πατήρ πεπολιτισριενος θά επέπληττβν η έρρά-
τριζεν ατακτήσαν τέχνον, δ άγριος το φονβύβι. Έν
Άφριχτίί'^βορά τοϊς(χαύροις, παιίΐα τίθενται πολ-
λάκις εΙς τάς παγϊίας των λεόντων, δπως προ-
χαλώσι ίιά θρήνων και κραυγών τα θηρία Ι

Ή ανθρωποφαγία ίέν εινε άπαραίτητον χα-
ρακτηριστικόν της άγριωτάτης καταστάσεως
φυλής τίνος, ί ιά τοΰτο και ίεν εύρΙσκο[ΐεν αύτην
παρά πβίσι τοις εν πλήρει άποκτηνώσει ^ιατε-
λουσι πλ7)θυσ(ΐ.οϊς. *Αλλά παρά τισι τούτων έ-
χει λάβει χαρακτήρα δλως παράίοξον καΐ έχει
συστηματοποιηθώ) ως ανθρωποφαγία εξ υίικου
σεβασριοΰ αϊφνης η ώς ανθρωποφαγία εκ πολε-
(ΐικοΰ όργασριου . Οΰτωςύπάρχουσιν οί τρώγον-
τες τους Ιδίους γονείς, δπως παράσχωσιν αύτοϊς
άξιον τάφον τους εαυτών στοριάχους, ύπάρχου-
σιν οί σπαράσσοντες ίιά τών οδόντων την αί[χο-
σταγη καΐ πάλλουσαν ετι καρίίαν του πολε-
μίου, ίνα μεταλάβωσι της ανδρείας και του
πολεμικού μένους δπερ ένφκει έν αύτη !

παράδοξος 2ΥΝΕΡΓΑ2ΙΑ

ΈνΠαρισίοις παρεστάθη εσχάτως μετ* εκ-
τάκτου επιτυχίας νέα κωμφ^ία γραφείσα έν
συνεργασί()|: υπό Βισσών και Μαρς. Του πρώτου
το ;ονομα είνε ^ιάσημον ηίη ώς συγγραφέως
θεατρικών έργων, άλλα το του δευτέρου πρώ-
την φοράν ένεγράφετο. Τούτο έκίνησεν εΙς περι-
έργειαν τους καινοθηρας του παρισινού τύπου,
ςίτινες ίιλ της χαρακτηριζούσης αυτούς ίε-
ξιότητος άμα καΐ αθυροστομίας άνεύρον και
έίημοσίευσαν την α'ιτίαν της τοιαύτης παρα-
δόξου συνεργασίας.

Προ τριετίας δ Βισσών, δστις διέρχεται τους
θερινούς μήνας έν Ναντέρ, έίεξατο την έπίσκε-
ψιν νεανίου τίνος σεμνού και δειλού.

— Κύριε, είπεν ούτος άμα εισελθών, έκοψα
άπο μίαν εφημερίδα αύτο το κομμάτι. Και
επέδειξε την κατακλείδα άρθρου, έν φ έγίνετο
λόγος περί αστειότατου τινός έπεισοίίου συνε-
πείς διαζυγίου.

Ό Βισσών ^ιέίραμε ίιά του βλέμματος το
τεμάχιον της εφημερίδος.

— ΚαΙ εγώ, είπε, παρετηρησα το άρθρον
αυτό, και προς άπό^ειξιν ιίού δτι το εχω κόψη
και το εχω φυλάξη εΙς την θηκην, δπου φυλάτ-
τω τά θέματα δσα ίύνανται νά χρησιμεύσωσιν
ώς πηγαι δραμάτων η κωμφ^ιών.

Ό νεανίας εκυψε την κεφαλήν εν άπογνώσει :
\- ΑΙ! τόσω το χειρότερον! έψιθύρισε και
έχαϊρέτιζεν ϊν* άπέλθη.

— Έπι τέλους, κύριε, είπεν δ Βισσών, έξη-
γτοθητε . . .

— - Όταν άνεγνωσα το μέρος αυτό του
άρθρου, μου έφάνη δτι θά η^ύνατο νά γ(νγ) μια
κωμφ^ία έξ αύτου καΐ ήλθα . . . Άλλα άφοΰ
και σεις το εσυλλογίσθητε, κύριε . . . συγχω-
ρήσατε με ίιά την ένόχλησιν.

Ή περίλυπος στάσις του νεανΙου έκίνησεν εΙς
συμπάθειαν τον συγγραφέα .

— ΈνομΙσατε λοιπόν δτι το κομμάτι αυτό
ητο δυνατόν νά χρησιμεύστρ ώς πηγίϊ κωμφ^Ιας;

— Να(, και ήθελα νά σας ερωτήσω ... αν
θά μουέκάμνετε την τιμήν... νά συνεργασθώμεν.

— "Εχετε καταγίντο εις τά θεατρικά ;

— Έγώ Ι . . . είμαι υπάλληλος του σίδηρο-
>υ:

Και τι κερδίζετε από την θέσιν σας ;

— ' Εκατόν φράγκα τον μήνα.

Ό Βισσών ήτένισε τον νεανίαν.

— • Καλά λοιπόν, αφού καΐ οί ^ύο εΐχομεν
την αυτήν Ιίέαν, θά γράψωμεν την κωμφ^Ιαν
μαζύ.

Μικρού ίεΐν έλιποθύμησεν δ σιδηροδρομικός
υπάλληλος 1

— Άλλ' αυτά τά πράγματα ^έν γίνονται
με τον αέρα. Έχομεν τάς βάσεις, την «ρχήν,
αλλά πρέπει νά τά άναπτύξωμεν, νά τά κατα-
στρώσωμεν εις σκηνάς. θά κάμω έγώ τό δλον
σχεδίασμα και θά σάς τό στείλω. Σεις θά έρ-
γασθήτε ίιά τον ^ιάλογον έπ* αυτού και θά
μου τον φέρετε.

Ούτω και έγένετο. Μετά τρεις μήνας δ νεα-
νίας επανήρχετο φέρων τάς τρεις πράξεις του
ίργου έτοιμους.

Ό Βισσών άνέγνω τό χειρόγραφον καΐ άπο-
ίί^ων αυτό :

— Δεν είνε τίποτε άπ' αυτά, είπε.

— θεέ μου 1 . .

— Αϊ ίά, παρηγορηθήτε Ι Δεν έπετύχατε
την πρώτην φοράν, θά επιτύχετε την ^ευτέραν.

Ό νεανίας άνεχώρησε και επανήλθε μετάτι-
να χρόνον.

— Πολύ καλλίτερα τόρα, άπεκρίνατο δ Βισ-
σών. θά τάφήσωμεν λοιπόν νά κοιμηθγ) καμπό-
σους μήνας... και έπειτα. . .

— Καμπόσους μήνας ! . . . επανέλαβε βρηνω-
ίώς δ νεαρός υπάλληλος.

— Βέβαια ! θαρρείτε λοιπόν πώς μόνον αύτο
εχω εΙς τό κεφάλι μου ! Μείνετε ήσυχος δμως
και θά ελθη ή σεχρά του.

Οί μήνες παρήρχοντο — τέλος μίαν ήμέραν
λαμβάνει δ νεανίας γράμμα του Βισσών.
Σπεύδει εΙς έπίσκεψιν αυτού.

— "Ήλθεν ή ώρα του. Ίίού τόρα τΐ εχομίν
νά κάμωμεν ! . . θά στείλω τό έργον μας εΙς
την γαλλικήν Κωμφ^ίαν. ^ , τ

ΒΒτυ^

223

— Το « ργον (ΐ,ας !

— Νοεί" τΐ φρονεΤτβ ;

— Έγώ Οά 6προτί[Αων το νΛαάβνϋΙθ.

— Έχβτι δίκαιον* ας το ίώσω[/.6ν αύτου
λοιπόν.

ΚαΙ Ε^όθη το χειρόγραφον χαΐ "^ρχι^β^ν νά
γυ{Ανάζωνται οί ηθοτροιοΐ.

Άλλ* δ ταλαίπωρος συγγραφεύς ίεν τι^ύνατο
νά π«ρ(σταται κατά τά γυ(χνάσςα και τάς ίο-
χψάς^ του προϊστα{ΐ.6νου του (Αη χοργιγουντος
£^ειαν, ίτιλοΰντος ^' ετι βτι θί τον άπέπεμπεν
αν έζηκολούθει άσχολούριενος περί τάς θεατρι-
κάς αύτάς ανοησίας τόσφ άντικε([Αέναςπρος τά
βιθηρο&ρο(Αΐκλ καθήκοντα.

'ΒΕ,^ρώτη παράστασις εγενετο (Αετ' εκτάκτου
επιτυχίας Ι . . .

Και δποία θά ύπηρζε του προϊσταμένου αυ-
τού 71 εκπληζις δτε δ (ΐ,ικρος υπάλληλος των
εκατόν ^ραχ|Λών προσήλθε φέρων την παραί-
τησίν του Ιπι τφ λόγφ δτι έπροτΙ(χα τάς ανοη-
σίας του θεάτρου, ^ι* ών έκέρ^αινεν ευθύς εν άρ-
χη ποσοστον εκ των παραστάσεων πεντήκοντα
χιλιάδας φράγκων 1 1

ΑΣΜΑΤΙΟΝ

Ό -^λιος βν δοξη καταβαίνει,
ωκεανός φωτ^ς είνε ή δύσις,
καΟευδεκ ως εις Ικστασιν ή φύσις,
χιτώνα πορφυρουν ένδεδυμένη.

Τά βάθη σιωπαίνουν των κοιλάδων
και αΐ πλευραι των σκιερών ορέων*
ήχεΤ πτηνού τ^ άσμα τ^ο έκπνέον
Ιντ^ς των φυλλωμάτων και των κλάδων.

Εις την άγ(αν σιωπήν έκείντίίν,
την περιπάθειαν και την ειρήνην,
εις την μυστηριώδη λαμπηδόνα,

Ακούω εις τά υψη θεΤον τόνον,
ηχώ άγαπητήν ολβίων χρόνων:
«Σε αγαπώ εΙς πάντα τον αιώνα Ι )>

Αρι£τομικη£ Προββδβπος.

ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΙ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΙ

Άπο τριών ετών ή κατασκευή ηλεκτρικών
σιδηροδρόμων εν Άμερικτί καΐ εν Ευρώπη προ-
βαίνει κατά τρόπον, μαρτυροΰντα μεγάλην
πρόο^ον.

Ό πρώτος ηλεκτρικός σιίηρόίρομος κατε-
σκευάσθη εν Βερολίνφ τφ 1881 κ^ Ι ήτο εκ-
τάσεως ενός καΐ ήμίσεος μιλίου- το αυτό έτος
)(ατεσκευάσθη επίσης εν ΠρωσσΙοε σιδηρόδρομος
μικροτερας εκτάσεως, του ηλεκτρισμού διοχε-
τευόμενου ^ι* εναερίου γραμμής.

Το επόμενον έτος κατέσκευάσθησαν ηλεκτρι-
κοί σιδηρόδρομοι εν ΡοΓίτυβΙε εκτάσεως, εξ μι-
λίων και εν Βή^ΙιΙοη εκτάσεως ενός μιλίου. Δι
ίυναμοηλεκτρικαι μηχαναί, αί παράγουσαι τόν
ήλεκτρισμον, έκινουντο εν μεν τφ πρώτω ίιλ
της πτώσεως υίατος, εν τφ ίευτέρφ ίέ ίι'
αερίου• ως αγωγούς ίέ του ήλεκτρισμοΟ μετε-
χειρίσθησαν ίιά μέν την γραμ-μήν ΡοΓίΓυεΙε
τρίτην ράβίον, ίιά ^έ την του ΒπβΜοη αύτάς
ταύτας τάς ράβίους..

Οί ηλεκτρικοί ούτοι σιδηρόδρομοι έχρησίμευ-
σαν ως πρότυπα εις πάντας τους έκτοτε κάτα-
σκευασθέντας. Συσσωρευτών εγενετο χρήσις το
πρώτον εν Άμβούργφ. Το παράδειγμα ίέ τού-
το ήκολούθησαν και εν Βρυξέλλαις κατά το
τρέχον έτος. Έν Αμερική Ι^^ΧΡ^ τινός οί συσσω-
ρευται ίεν εξετιμώντο, ήρξατο θμως καΐ εκεϊ
γινόμενον άποίεκτόν το σύστημα τοϋτο.

Κατά κανόνα ή πρώτη ίύναμις παρέχεται
ύπ* άτμου• εΙς πολλλς Αέ περιστάσεις οί ηλεκ-
τρικοί κινητήρες λειτουργουσι δεχόμενοι τόν
ήλεκτρισμον ίκ σταθμού ηλεκτρικού φωτός.Τοι-
ουτοτρόπως παρέχεται ηλεκτρισμός συγχρόνως
και εΙς τόν φωτισμόν και εις τήν κίνησιν των
συρμών.

Τπό τήν εποψιν του φωτισμού, οί *Αμερικα-
νοί θεωρούνται προοίευτικώτεροι τών άλλων
λαών, δπερ εξηγείται εκ τούτου, δτι τό φωταέ-
ριον είνε ϊαπανηρότερον ε'ν Αμερική.

Έν τοις ύπογείοις σι^ηροίρόμοις τών πρω-
τευουσών, κρίνουσιν οτι θά ήτο ώφελιμώτερον
αν εκ του ηλεκτρισμού παρήγετο και ή κίνη-
σις και τό φώς.

Οικονομικώς οί ηλεκτρικοί σιδηρόδρομοι δύ-
νανται νά παραβληθώσι προς τους του άτμου•
καθίστανται μάλιστα ήττον δαπανηροί, δταν δ
ηλεκτρισμός συγχρόνως χρησιμεύτ^ και εις φω-
τισμόν ή σύγκρισις ^• αποβαίνει καθ' ολοκλη-
ρίαν υπέρ τών ηλεκτρικών σιδηροδρόμων, ίταν
ή πρώτη ^ύναμις ήνε τό υίωρ. Της δυνάμεως
τών ίππων θεωρείται μικρότερα ή δαπάνη τών
συσσωρευτών. Όπωςίήποτε, εν Άμερικτ, δ ηλε-
κτρισμός εΙνέ όλιγώτερον δαπανηρός τών ϊπ-
πων και του άτμου.

Πρό τίνος ε'πειράθησαν έν Άμερικγ) νοι κινώσι
τάς μηχανάς, έν αίς παράγεται δ ηλεκτρισμός,
ίιά του άνεμου. ΆνεμαντλΙαι βμοιαι προς έκεΐ-
νας, άςτινας εϊίομεν λειτουργούσας έπί τίνα
χρόνον και παρ* ήμϊν, κινουσι ίυναμοηλεκτρι-
κάς μηχανάς, υπό τών δποίων πληρούνται συσ-
•ωρευταί, άλλ* δ τρόπος ούτος στερείται σπου-
ίαιότητος.

Μεθ* δλας δμως τάς προόδους 'ζοίυχοίς^ τό ζή-
τημα τών ηλεκτρικών σιδηροδρόμων ^έν δύνα-
ται νά θεωρηθγ) λελυμένον άκόμη^^

οϊπϊΐϊζθοί ^ν ν^005ΐ€

224

ε:ζ3ΤΙ.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Ή αμφιβολίκ το ινάν φαρριαχεύΕΐ^άλλ* ουίίν
φονιύιι.

Ή χυριαχη ιΙίι ηρ.£ρα άνχπαυσβως, ήτις ενί-
οτ€ καταπονιΐ γ^[ί.Λς (λαλλον η έβ^ομ^άς δλη
εργασίας.

Ευτυχείς απαισιόδοξοι 1 Τίνα χαραν αίσθά-
νονται άποίεικνύοντες δτι ούίε|Λία χαρά υπάρ-
χει εν τφ χ09(λφ τούτφ ;

ΈνΙοτ* χοησΐ(λοποιοΰ(/.εν των αλλο^ν τα προ-
τ«ρή{Λατα ίνα ελευθέρως έξασχώ[Λεν τα η(χίτερα
έλαττώ(χατα.

Ός έπΙ το πολύ (ΐ.ανθ&νο(ΐ.εν να προ(Τ(λίνωριεν
δταν ού^ίν εχωριεν πλέον να έλπίσωριεν.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Περί τίίς διαδ6σεως τίΐς νέας παγκοσμ,ιΌυ γλώσ-
σης, τ^Ι; βολαπουχιχής, άρυόμεΟα τάς έπομένας πλη-
ροφορίας £χ τίνος έχ04σεως του υ,, ΚβΓΰΙςΙιοίίΒ,
γραμματέοκ εν ττ, τελευταία γενική συνελεύσει
των βολαπουχιστών, τη συνελθούση εν ΠαρισιΌις.

Ό αριθμός των ποιούντων σήμερον χρήσιν τγίς
νέας ταύτης γλώσσης δύναται να ύπολογισΟί) είς 40,
ϋΟΟ. Πολλά δε έμποριχά χαταστήματα τζς Γερμα-
νίας, Γαλλίας, Ιταλίας χ. α* άναγράφουσιν ήδη έπΙ
τών επιστολών των την σημείωσιν: δροάοΐβ νοΙ&ραΚο
(Άνταποχρινέμεθαχαιβολαποϋχιστί). Σημειωτέον 8-
μως δτι τα χαταστήματα ταύτα εΐνε δευτερευούσης
σημασίαν:. Φοβούνται αρί γε τα μεγάλα μη θεωρη-
Ου! γελοία ή χρήσις τ-^ς νέας γλώσ^της, ή ϊχουσιν υ-
παλλήλους γνωρίζοντας πολλάς ςένας γνώσσας;
Άγνρω.

Δ6σκολον εινε ν' άποφανθη τις τίνας ωφελείας
παρέσχε μέχρι τοΰδε ή βολαπουχιχή. Δύναμαι μό-
νον νά βεβαιώσω δτι δι' αυτής πολλοί τών φίλων
μου εν Παρισίοις ήδυνήθησαν νά ζητήσωσι διαφόρους
πληροφροίας παρά Ρώσσων, Κροατών, Ούγγρων,
Νορβηγών χαι Φιλλανδών μη γνωριζόντων την γαλ-
λιχήν. Ή βολαπουχιχή πραγματιχάς υπηρεσίας θά
παράσχγ) μόνον άφοΟ δημοσιευσωμεν την Γενιχήν
Επετηρίδα των βολαπουχιστών. Μέχρ'.τοΰ δεσυνη-
Οροίσαμεν 14 — 15,000 διευθύνσεις αυτών. "Οταν ό α-
ριθμός συμπληρωθη είς 20,000, θά έχδςθΓί τ^ βιβλίον.

Προς διάδοσιν της βολοίπουχιχής ύπάρχουσι νΟν
172 έταιρεΤαι. Δημόσια δε μαθήματα οργανίζονται
χάριν τών πολλών άπο Τυφλίδος τνίς έπι τψ Καυ-
χάσφ μέχρι τΐ}ς χώρας τών Μορμόνων εν Άμεριχτί.
Ή διδασχαλία της νέας γλώσσης γίνεται χαι εν τφ
Πανεπιστημίφ του Μονάχου, τ-ζς νέας Α&ρηλίας, χαι
εν τη ανωτέρα έμποριχη Σχολή τί!ς Άμβέρσης. Νέα

γραμματική τί|ς βολαπουχιχϊίς άραβιστι χ» λεξιχον
αυτής ία•;:ωνιστι έχϊοΟήσονται οσονούπω. ΤρεΤς δε
νέα: εφημέριους βολα^^Ο'^χιχαΙ ιδρύθησαν έπ* έΰχάτων
εν "Αλλη, εν Σαγγάλ, χαι εν Φλωρεντία, άναδιβά-
ζουσαι είς δεχατρεΤς νΟν τον αριθμόν τών βς)^-
πουχιχών εφημερίδων.

Κατά τον εν Λονδίνφ χαθηγητήν Ηαχίβγ, τον Ία-
νουάριον χαι Φεβρουάριον του 1886 οί όνίσχοι ήσαν
τόσον άφθονοι χατά τάς άχτάς τής Νορβηγίας, ώστε
θά ήδύναντο ν* άποτελέσωσι (πρωμα πάχους άΛ
120 μέχρι 160 ποδών, άποτελούμενον Ιξ 120 έχα-
τομμυρίων /ιχθύων χατά τετραγωνιχον μιλλιον. Υπο-
λογίζοντες δτι έχαστος τούτων 2τρωγε μίαν μαινίδα
χαθ' έχάστην, άπαντες χατεβρό χθιζον 840 εκατομ-
μύρια μαινίδων χ:ιθ* εβδομάδα . Ουδέποτε οΐ εν Νορ-
βηγία άλιεΤ; συνηνωμένοι χατώρθωσαν ν' άλιεύσω-
σι 400 εκατομμύρια. Πάντες δε οίάλιεΤςτου κόσμου
μόλις συλλαμβάνουσι 5 τοΤς 100 έπι το3 συνόλου
τών ιχθύων, ους χαταδιώκουσκ. Έν άλλαις λίζεσιν
οΐ έν τφ Ώκεανώ ίχθΟς εινε ανεξάντλητοι.

' Ή ισχυρότατη φαντασία άδυνατεΤ νά παραστήσει
τον γιγάντειον αριθμόν τών επιστολών, τών δελτα-
ρίων, τών δεμάτων, τών φακέλλων, τών τηλεγραφη-
μάτων κλπ. άτινα διεκπεραιουσιν εις διάστημα έτους
τά γαλλικά ταχυδρομεία.

Κατά τάς επισήμους στατιστικάς, έν Ιτεί 1883,
διά τών γαλλικών ταχυδρομείων διήλΟον 521 156
786 κοιναι έπιστολαΐ καΐ 33218 553 δελτάρια, έν
φ τφ 1877 διήλθον μόνον 312 834 431 έπιστολχι
χαι 30909 902 δελτάρια.

Ό όλ'.χ^ς αριθμός παντός είδους χειρογράφων και
εντύπων χατά το Ιτος 1877 ητο 763 255 470, α-
νήλθε δε χατά το 1885 είς 1 337 768586.

Τά τηλεγραφήματα, 7,662,471 χατά τί> 1877,
άνήλθον είς 24 739 703 χατάτΐ) 1885, ήτοι άναλο-
γουσιν είς 68 έπΙ 100 κατοίκων.

Κατά το 1877, ή Γαλλία εΐχε 8777 τηλεγραφι-
κά γραφεία, προσετέθησαν δ' είς ταύτα έτερα 4*236
μέχρι του 1885. Κατέχει δ' ούτω ν3ν την πρώτην
θέσιν ως προς τον αριθμόν τηλεγραφείων επί αναλό-
γου άριήμου κατοίκων, αναλογούντος έν^ς τοιούτου
έπι 425*2 ν^τοίκων.

Άλλ' ως προς τά ταχυδρομικά γραφεΤα έρχεται
μόλις ενάτη : **Εν γραφεΓον επί 524 κατοίκων.

Κατά τ^ 1877,άναλόγουν 12 έπιστολαι χαΐ δελ-
τάρια πρ^ς 1 χάτοιχον, νΰν δε πλέον ή 18.

Επιστολή "Αγγλου ευγενούς προς τον έπιστάτην

του:

«Ούίλλιαμ, αϋριον πρωί θά ελθωμεν εις το χτήμα
μί άλλους φίλους, έζ ών οΐ δύο θά μονομαχήσουν
το απόγευμα. Ετοίμασε λοιπόν γεΰμα διά 6 και
δείπνο ν διά 5.»

— Και αν παίζγ) χαρτχά Ό Αντώνης μας, α>ίΙρΛ,

δεν παίζει γχά νά κερδίστ), παίζει γΐά νά διασκέδαση.

— Ναί, γυναΤκα' άλλα διασκεδάζει μόνον δταν

^

'Βν Αθήναις ιχ του τυπογραφείου τών καταντημάτων ΑϋίχτΗ ΚΟΝΧΤΑΝΠΝΙΑΟΥ. 188• — ΙΙ!

Αριθ. 641 — - Λβπτά είκοσι ιτέντβ.

ΒΤ0 23 ΙΓ'.

ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

Τ6μο< ΚΒ'.

10Ά«ρ(λ{θΧ> 1888

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΠΣΣΑ
ΕΝ ΟΛΛΑΝΑΙΑι

Α! εν Όλλανί ί^ ύπο ΕπισιίίΐΑωνπβτΓκιίΕυιχένων,
ως του Κ. Η. ΜύΙΙθΓ και £λλων, ύπερ της Ελ-
ληνικής γλώσσης,καθ'ά άρτι άφηγηθη|ϋν,έχ^η-
λωθιΤσαι συριπάθειαι, ^εν ήσαν απλώς ριόνον
ηλατωνιχαΐ, άλλα |χετλ Χ^Ρ^ζ εί^ομεν βτι προ-
έβησαν και εΙς ενεργείας, ών άρίστην ελπίζο-
|ΐ.βν την ίχβασιν, χαί ας ίχανως ενδιαφέρουσας
νοριίζομεν, ώστε νά έχθέσωρι&ν ^ιά βραχέων
αυτάς ενταύθα.

Όχτώ έχ των εν Άμστελοίά(ΐφ επιφανέστε-
ρων καθηγητών και λογίων, εν οις καΐ δ γνω-
στός ηίη εις την Έλλάία Κ. ΜάΙΙθΓ και δ φι-
λότιριος γενικός πρόξενος της Έλλάίος Κ. Ν.
Βλάχος, την πρωτοβουλίαν λαβόντες, συνεκά-
λεσαν εΙς συνέλευσιν πάντας τους εν τη πόλει
έχιΐνη και άλλαχού της Όλλανίίας εις την
σπουοην των Ελληνικών γρα|Λριάτων Ιίίως εν-
διαφερομένους.

ΚαΙ πολλοί (λεν συν9ίλθον εις συνε^ρίασιν τη
5 (17) Μαρτίου, τίνες ^ε, οι κωλυό(ΐ.ενοι, έγρα-
ψαν εκφράζοντες τάς συριπαθείας αυτών ύπίρ
του σκοπού, δν προτίθεται η συνέλευσις.

Πρώτος λαβών τον λόγον 6 Ώτ. Η. Μύΐΐβρ,
άνέπτυζε το πρόγρα^^ρια τΐ^ς ί^ρυτέοκ^ εταιρείας,
ου η περίληψις φαίνεται δτι είχε προ Λι^^ς ηίη
πεμφθ^Ι εις την εν Τεργέστη *Ημίραγγ,αιΧ εις την
ενταύθα Προίαγ^ και ^ηριοσιευθη ίι' αυτών.

Κατά τον άγορεύσαντα, δ πρώτιστος σκοπός
αύτης άφορ^ την εύρυτέραν ^ιάίοσιν της Ελ-
ληνικής γλώσσης καΐ φιλολογίας, και ουδείς,
ειπεν,ύπάρχει 6 περί την ώραίαν ταύτην γλώσ-
σαν και την άθάνατον ταύτην φιλολογίαν ά-
σχολού(Χ€νος καΐ τον σκοπον τούτον ριη έπι^ο-
κιμάζων. Άλλα ίιΓσχυρίσθη βτι η [χέθοδος της
διδασκαλίας της Ελληνικής Ιπρεπε νά (Αετα-
βληθη εν Ευρώπη, καΐ εις τά σχολεία, (λετλ
τών τύπων της αρχαίας γρα[ΐΐ[ΐιατικης νά σπου-
^άζωνται και οί της νεωτέρας καΐ νά εισαχθώ-
σιν εις αυτά και τάαπλουσιώτατα προϊόντα της
νεοιλληνιχης φιλολογίας».

τοιιοκ η'— 188$.

Προσέθηκε ^έ δτι συνέλαβε την ιίέαν νά
συντάζη, συνεργεί^»: και του άρχειοφύλακος
Α. ΡΙ&ιηβηΙ, λεζιχον τ^ς καθθ(Λΐλου(/.ένης Έλ-.
ληνικης, αλλά το έργον τούτο δτι ίέν δύνα-
ται νά επιτυχή £νευ της συ|Λπράζεως εταιρείας
ως την προτεινο(ΐ.ένην, καΐ προ πάντων αύτης
της ιίίας Έλλάίος.

Έτερον ζήτη(χα, εΐ χαΐ δευτερεύον συγκρι-
τικώς, σπου^αιότατον δ(ΐως και τούτο καθ' ε-
αυτό, έθεώρησε το της προφορβίς, περί ης επι
τριών εκατονταετηρίδων έπικρατουσι τρεις άλ-
ληλό(&αχοι θεωρίαι, ή ύποτιθε[Λένη του Έρά-
σ(χου, κατ* αυτόν όνομασθεΐσα καΐ κοινώς εΙς
της Ευρώπης τά ^ώ^σκαλεια επικρατήσασα,
η τών Ελλήνων σή[Λερον, και άλλη μέσην και
συριβιβαστικήν άζιουσα νά χαράζη δ^έν. 'Αλλ*
έπει^η συ(ΐβιβασ|Λος ^έν είναι εφικτός ριεταζύτου
αληθούς και του μη άληθοΰς, δ Κ. ΜύΙΙβτ προ-
τείνει την πλήρη παραίοχήν τής ημετέρας προ-
φοράς, ήτις καΐ εις την γλώσσαν θ* άπέίι^ε τον
άρχαϊον αυτής άνατολικόν χαρακτήρα, και την
'Ανατολήν θά ίιήνοιγεν ε'ις τους οίΐτω σπουδά-
ζοντας την 'Ελληνικήν.

θέλει δμως την όργανισθησομένην έταιρείαν
άαθτή καΐ ούχι μόνον Όλλανίικήν, ίιότι αΐ
ελλείψεις περί την ^ιίασκαλίαν τής Ελληνικής
και πρό πάντων τά τής προφοράς ελαττώματα
εισι σφάλματα μη περιοριζόμενα εις μόνην την
Όλλανίίαν, αλλ* έκτεινόμενα εφ* άπασαν την
Εύρ(ί)πην. Ανάγκη επομένως ην ή μελετωμένη
ενέργεια νοι εκταθη πανταχού δπου έκτιμ&ταΐ
χαι σπουίάζεται δ Ελληνισμός. Προς τουτο
επρότεινε την ί^ρυσιν εταιρείας, ης ή ^ικαιο^ο-*
σία θά καθωρίζετο ακριβώς ίντός συγκληθησο-
μένης διεθνούς συνελεύσεως, ης επιθυμεί καΐ εύ-
χεται νά λάβη ή πατρίς του την πρωτοβου-
λίαν.

Διεκοίνωσε ^' εν τέλει δτι καΐ πολλοί τών
γνωστότερων αλλοδαπών Ελληνιστών ειχον ή-
^η ^ι* επιστολής εκφράσει την συμπάθειαν καΐ
συναίνεσίν των υπέρ του προτεινομένου σχε-
δίου.

Μετά τον Κ. ΜύΙΙβΓ ήγέρθη καΐ ώμίλησεν

εύγλωττότατα... μία κυρία, μία τών Μουσών

τών Κάτω Χωρών, ή Κυρία Σουο^^Ια, λονία

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν:ιΟΟ^ΐ€

^.κ,^ΜΗ

22β

Β23ΤΖ

^ιαφκνης, πιρι της Έλληνικίίς γλώσσης ίζαΐ-
ρετον ηίη «χ^ουσα σύγγραριμα, και ίιά ίι«-
φορων αύτης πραγ|χ.ατ6(ών τάς στηλας του εν
Λειψί^ ΈσχίροΌ τ(|£ησασ« και γνωστή γενο(λε-
νη εις τους Έλληνας αναγνώστας. ΈκηρύχΟη
^έ χαΐ αυτή, (ΐ.ετ' ενθουσιασ[Αθυ εζυψώσασα την
Έλληνικην παι^είαν, ύττίρ του διεθνούς χ«ρ«-
χτηρος της εταιρείας, ίιότι θεωρεί πανταχού
της Ευρώπης |Λεταρρυθ[χιστέαν την Έλληνι-
κην έκπαί^ευσιν. Κατά την γνώμην της σοφής
κυρίας η ρ-έχρι τουίε (ίι^ασκο(λένη ψευίης προ-
φορά έπρεπε πανταχού να ίγκαταλειφθ^, και,
επει^ί} η Ελληνική ζτ) εΙσέτι, να ίιίάσκηται
και αύτη ώς πασαι αί ζώσαι γλώσσαι, αρχο-
μένη άπο των συγχρόνων συγγραφέων, καΐ βα-
Οριηίόν προσανιουσα εις τον Πλάτωνα και τον
Όι^ηρον.

Και εις [Λεν εκ των συνελθόντων, δ Κ.
βρβγθΓ, καθηγητής γυ(Λνασίου ενΆμιστελο^άμφ,
και υφηγητής της σανσκριτικής εν τω Πανεπι-
στημίω, έγνω[Λθίότησε νά περιορισθ^ δ σύλλο-
γος είςτονά συστηση και έπιίιώξγ; εν γένει την
δσον ενεστι ριείζονα ίιάίοσιν της έλληνικΐίς
παιδείας, ήτις κατ* «ύτον ουκ ολίγον άνεπτύ-
χθη εν τοις έσχάτοις χρόνοις• (χεταρρύθ(ΐ.ισις ο-
ριως ού^εριία,ώς φρονεί, πρέπει νά προταθη πριν
η άποίειχΟ^ δτι έστιν αναγκαία, και δτι κα-
κώς εχουσι τά (λέχρι τουίε π«ραίείεγ[Αένα.

Άλλα πάντων των λοιπών αι γνώριαι ήσαν
(ΐαλλον ώρισμεναι. Και & μεν Κ. Α1)Γ6δθΙι, κα-
θηγητής γυμνασίου εν 'Άμστελο^άμω, απών
της συνεδριάσεως, συνηγόρησε ίι' επιστολής
του ύπερ της υπέροχης της Ελληνικής υπέρ
την Λατινικην, άπαιτών νά ^ι^άσκηται εν τοις
^ημοσιοις σχολείοις εκείνη πολύ έκτενέστερον
ταύτης, προσέτι ίέ και εν ταις άνωτάταις τά-
ξεσιτων γυμνασίων νά έζηγώνται πλην του
Όμτ&ρου, του Δημοσθένους, και των άλλων αρ-
χαίων κλαδικών συγγραφέων, πρσέτι και τά
&ριστα των προϊόντων της νεοελληνικής φιλο-
λογίας.

•Άλλος ίε των έπιστειλάντων, δ Γυμνασιάρ-
χης Κ. Ναββαυ ΝοοΓάβ\νίβΓ, την πληροί έπιίοκιμα-
σίαν αύτου εις τονσκοπον της εταιρείας ε'κφράζων,
επρότεινε προ πάντων νίί ύποβληθη εις εμβρι-
θή συζήτησιν το ζήτημα το περί προφοράς.

Ό ^έ Κ. ΡΙατηβαΙ, ύπαρχειοφύλαζ εν Μαα-
στριχτ άνεπτυζεν δτι ή σπουδή ττ^ς Νεοελλη-
νικής ην άναγκαΐον συμπλήρωμα της μελέτης
της αρχαίας Ελληνικής γλώσσης, και δτι ου-
δεμία υπάρχει άλλη γλώσσα εν τόσφ χρόνου
ίιαστήματι τόσον ολίγον άλλοιωθεΐσα δσον ή
Ελληνική, αλλ* δτι τούτο ολίγον εστί γνωστόν
πλείστοις των εν Ευρώπη πεπαιδευμένων.

Τέλος επί τη παρατηρήσει του καθηγητού της
Ελληνικής εις το ένΛείίτ^ Πκνεπιστήμιον Κου

Υ&η Ιιβα^βη δτι ανάγκη νά δρισθτ] άκριβέστε-
ρον 6 σκοπός της συστάσεως τής εταιρείας,
ενεκρίθη, κατά πρότασιν του Κ. Ηο^^β, βιβλιο-
θηκάριου τής Άμστελοίάμης, ν' άνατεθτ) εις
τους ΚΚ. ΜϋΙΙβΓ και Α1)Γθ8θ1λ ή σύνταζις πλή-
ρους κανονισμού^ και ή Εταιρεία νά έγκατασττ)
δριστικώς εΙς την προσεχή συνε^ρίασιν, μέλλου-
σαν νοι συνέλθγ) ττϊ 2 (14) Απριλίου.

Ταύτα εισι συμπτώματα λίαν χαρμόσυνα
ίιά την Έλλάία και ίιά τά Ελληνικά γράμ-
ματα. Δεν ήζεύρω δμως άν άπατώμαι, άλλα
μοι επέρχεται ή Ι^έα δτι γίνεται ϊσως υπ* αλ-
λοεθνών και εν τ^ άλλοίαπτ) δ,τι ην ήμέτερον
ίερον και ήμέτερον πρώτιστον συμφέρον νά πρά-
ζωμεν. Και εν γένει μεν αί κλασικαι σπου^αι
ήρξαντο από τίνος ή^η ύποχωρουσαι άφ' ένος
μεν εΙς την δσημέραι προϊοΰσαν πρακτικήν ττς
κοινωνίας τάσιν, άφ' ετέρου 5έ εις τήν, ώς ούίέ-
ποτε πριν, υπερχειλίσασαν και το πνευμ,α κατ*
άλλην τάσιν -καλλιεργούσαν έλαφράν φιλολο-
γίαν. Οι σιίηρό^ϊρομοι και 6 Ζόλας εκ χιλίων
αναγνωστών ους άλλοτε θά ένθουσίων του Ό-
μηρου τά έ'πη άπασχολουσΐ σήμερον τους ο-
κτακοσίους,καΐ εκ τών έναπολειπομένων πολλοί
προτιμώσι νά μανθάνωσι τήν λατινικην, και ώς
συγγενεστέραν εις τάς γλώσσας αυτών, και ώς
χρήσιμον εις τους δικηγόρους και Ιατρούς,
και ε'ισι και τίνες οι ερωτώντες προς τί ή έκ-
μάθησις τής Ελληνικής και ή δαπάνη του
καιρού ην αύτη απαιτεί.

*Δλλ* ούίεις ίύναται ν' άγνοήστ) δτι ή πα-
ραμέλησις τής Ελληνικής, ή αδιαφορία προς
τ* αριστουργήματα ά αυτή παρήγαγεν ή κατέ-
στησε γνωστά, εστίν αύτο τούτο, ή καταίΐκη
του φιλελληνισμού, δστις κυρίως ην προϊόν και
άντανάκλασις του ενθουσιασμού £ εκείνα ένέ-
πνεον. Δεν αμφισβητώ προς τους πατριωτικώς
ϊσως ίιϊσχυριζομένους βτι έχομεν μεγάλας άρε-
τάς, άξιας νά έλκύσωσιν ύπίρ υμών τήν άγά-
πην καΐ τον θαυμασμόν* άλλα και άλλα έθνη
αρετών ίέν στερούνται, ίέν καταριθμοΰσιν δμως
*Ομήρους και θουκυίίίας, θεμιστοκλεϊς και
Φειδίας μεταξύ τών προπατόρων των. Κατά
τούτο μοιραίως ύπερέχομεν πάντων τών άλ•
λων.Άν πάσα πεφωτισμένη διάνοια άλλαχοΰ
άσπάζηται μετ* ευγενούς ενδιαφέροντος τήν
άναβίωσιν τών Ελληνικών σπουδών εν Ευρώπη,
ίι* ημάς θίγει αΰτη συγχρόνως το ύψηλότατον
έθνικον συμφέρον. Οι θαυμασται τών προπατό-
ρων ε*σονται άναγκαίως καΐ προκατειλημμένως
φίλοι τών απογόνων, έκτος &ν οΐ απόγονοι ήθε-
λον ίειχθή τών προπατόρων αυτών εντελώς α-
νάξιοι.

Και το ίτερον ίέ ζήτημα δ μετά τό«η<
σπουαής επιδιώκεται ύπο τών πεπαιδευμένων
τής Όλλανίίας, του Έγγελ εν Γερμανί^, *«»

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

Β 23Τυ^

227

^ροσίχως, &ν τγ) παρασκιυαζθ(λένη ^κεθνα έτο((-
ρίχ θέλκ συζητηθη ύ^ο των ττΕπαι^ευ^λίνων
^ια^ορων εθνών, έχβ ι Επίσης (ϋ^βγκ ^ι'^ΐ^ας το βν-
ίιαφ^ρο^ν πρώτον [ΐίν, ^(6τι τότε [λάλιστα θέ-
λου^ι δεόντως θαυμασθή κ«1 άγαπηθη τά
λα|ΐΐΓρχ εργοι της προγονικής η[Αών φιλολογίας,
ότχν άνβγινώσχωνται εΙς την έ(Λ(Λελη και γλυ-
χιϊχν άληθη αυτών προφορίν δεύτερον ^έ,^ιότι
όταν έΐσχχθτϊ η αναγκαία αυτή βελτιω^ιις εις
τλ ^ιίαχτήρια της Ευρώπης, ταχέως ή Ελλάς
6ί λει άνοιγίΐ προσιτή εις πάντας τους παντα-
χού πεπαι^ευ{ΐ.ενους, και εσται 6 συνεχής σκο—
770; των επισκέψεων αυτών, προς κοινόν όφελος
XXI αυτής και εκείνων.

Ή ίε προτεινο[Αένη συριπλι^ρωσις τών Έλλη-
ναών σπουδών ίιά της σημερινής η[/.ών γλώσ-
σης και φιλολογίας, ήτις και βεβαίως θέλει ε-
ΤΓίλΟει ώς συνέπεια της παραίοχης της γνή-
σιας προφοράς, αΰτη κυρίως καταρρίπτουσα
τΓχν [ΑεταίχξΑίον (Αεταζύ Ευρώπης και Έλλάίος,
ΆχΙ ταύτην [Λίτά τών παντός έθνους φιλολόγων
ϊυνίέουσα, θέλει συγχρόνως ίι' ευρείας οιασό-
«ως εμψυχώσει και εκτείνει την φιλολογίαν
αυτής εις βαθμόν ώστε εϊ τ* υπάρχει γενναϊον
(5%ί^\ί» εν αύττ), να φέρΐ() [χετ' ου πολύ καρπούς
ίχανούςκαι νάτιμήσωσι την Έλλάία, καινά
κλχύσωσιν υπέρ αύτΐς πολύ μάλλον του πεφω-
τισμένου κόσμου την ευνοιαν.

Ταύτα πάντα νομίζω δτι 'ί^μεΐς μάλλον η
ΐ7χς άλλοεθν-^ς έπρεπε νά εκτιμώμεν και να
ιπιίιώκωμεν, και θα ήσαν της άμεσου δικαι-
οδοσίας της ημετέρας ΆκαίημΙας, αν ή Ελλάς
«ιχεν Άκα^ημίαν. Ούίε πρώτον ουί' υστατον
λέγω περί αυτής, ίιότι, προκειμένου 'περί σπου-
δαίου δημοσίου συμφέροντος, αρχήν εχω νά
πράττω δ,τι ^ύναμαι, ού^έν ί'άλλο ίύναμαι,
η νά λέγω δ,τι φρονώ. Έίέχθημεν καΐ έλάβο-
Ι^εν τά χρήματα βσα {> φιλόπατρις Σίνας έία-
νίλευσε προς οικο^ομήν αυτής, και προσέτι δσα
ώρισε προς την συντήρησιν αυτής και την λει-
τουργίαν, και άλλα ύπερ αυτά, και τά έ^απα-
ντ,σαμεν πάντα προς άνέγερσιν μεγάρου εν όρ-
'' δομαρμαρώσει, εν γλυφαϊς καΐ γραφαϊς, έκεϊ
ιπταμένου ώς βωβής, άλλ* εν ταυτφ εύγλωττου
^(Αολογίας τής διανοητικής τής Έλλάίος άίυ-
^χμίας. *Δν μεταξύ τών, κατ' ε'μέ, πολύ ελάσ-
σονος λόγου περισπασμών εΙς ους κατατριβό-
|λΐ6α ώς επι το πολύ, κατανοών τις την και
ίιχ^ το όφελος καΐ ίιά την άξιοπρέπειαν τής
*Ελλά^ος ανάγκην τής υπάρξεως Ακαδημίας,
*>ς ένόησεν αυτήν προ πολλού ή Σερβία και ή
Ρωριανία, άποφασίση νά ίίρύση αυτήν, και
«Λτιλεση την άπόφασίν του, το πρώτιστον και
Η'Λλλον κατεπείγον έργον αυτής εσται αναμφι-
σβητήτως αυτό τούτο δ επιδιώκει σήμερον δ
Όλλανίικδς σύλλογος, ή συνεννόησις μετά τών

απανταχού Ελληνιστών και φίλων τών Ελλη-
νικών γραμμάτων προς εζάπλωσιν τής ίιία-
σκαλίας αυτών, και εκ νέου έξέγερσιν του υπέρ
αυτών από τίνος χαλαρουμένου ενδιαφέροντος.

Αυτής επίσης καθήκον εσται νά συνηγορήσει
υπέρ τής επανορθώσεως τής Ελληνικής προ-
φοράς εν τοις εύρωπαϊκοΤς ί^^ακτηρίοις, ης ή
ελπίς αρχίζει ήίη νά ύποφώσκη• δ ίέ λόγος
Ελληνικής ΆκαίημΙας υπέρ του άκρως ενδια-
φέροντος τούτου θέματος εσται βεβαίως δ πάν-
των πειστικώτατος, και θεωρήθήσεται ώς δ
ύπέρτατον κεκτημένος κύρος.

Το ί' έργον εις δ υπέρ παν άλλο έχει ή Ά•
κα^ημία νά έπιίοθγ), εστίν εκείνο μάλιστα δ
μετά φιλελληνικής ζέσεως προτίθενται ν' άνα-
λάβωσιν οί ΚΚ. ΜάΙΙβΓ και Εΐαηίθηΐ;, ή σύνταξις
Νεοελληνικού λεξικού, άποβαίνοντος ίι' ήμας
σήμερον υπέρ ποτέ αναγκαίου, ίιότι ίιατρέχο-
μεν τον κίνίυνον, δτε ήίη οί ξένοι Έλληνισται
στρέφουσι προς την σύγχρονον ημών γλώσσαν
την προσοχήν των, ν* άνακαλύψωσιν δτι γλώσ-
σαν ^έν εχομεν. Μέχρι τής επαναστάσεως, ή
μικρόν προ αυτής, ή πολιτική του έθνους κατά-
στασις έκώλυε τήν πολυγραφίαν, και οί ολίγοι
γράφοντες, σχείον πάντες, έίόξαζον δτι δ α-
ξιών νά ύπερετήση τάς Μούσας ώφειλε νά ύπο-
βάλληται εϊς τινα προπαρασκευήν, καΐ αν οχι
άλλο, έσπούίαζον κάν κατά το μάλλον και
ήττον τήν γραμμάτικήν. Εννοείται δτι ίέν δ-
μιλώ περί τών μή γραφόντων, ίιότι ίέν ήξευ-
ρον νά γράφωσι, περί τών αυτοσχεδίων αοιδών
τών κλέφτικων φσμάτων, ων τίνες εφερον εν
ίαυτοϊς τήν άπό^ειξιν δτι ίέν ειχεν αποθάνει
ή ποίησις εν Ελλάδι, ίιότι είχον εμπνευσιν,
καΐ £ν ειχον και γλώσσαν θά άπείείκνυντο α-
ληθείς ποιηταί.

Άλλα τής ελευθερίας εν τών προϊόντων υ-
πήρξε και ή πολυγραφία. Πάς κάλαμος έτμή-
θη εΙς συγγραφικόν. ΚαΙ ναι μεν παρά πολλοίς
έπετάθη αναπτυχθείσα τής γλώσσης ή εμβρι-
θής σπουίή καΐ ή καλλιέργεια, καΐ αξιόλογοι
πρόοίοι έγένοντο εν αύττ), άλλ* άλλοι άλλ')^ έ-
βάίιζον, έκαστος κατά το δοκούν, και αν ή ευ-
νομία εισήχθη εις την πολιτείαν, ώς προς τήν
γλώσσαν εξέλιπε πδίς νόμος, μή υπάρχοντος
νομοθέτου ου το κΰρος ν' άναγνωρίζηται. Ή
γλώσσα ούί'έποτε έπαύσατο αμέσως μετά τής
αρχαίας συνεχόμενη, και δτε εν πάσαις ταις
έποχαϊς πάντες οί λόγιοι καΐ σπουίαϊοι ,
οί παρά πάσι τοις εθνεσι τήν τάξιν τών συγ-
γραφέων άποτελούντες,ούίέποτε έπαύσαντο παρ'
ήμϊν τήν καθαρότητα αυτής έπι^ιώκοντες, καΐ
πολλάκις επετύγχανον αυτήν μετά χάριτος και
εύγλωτνίας συνίέοντες. Άλλα και πλείστοι
άγνοοΰντες ή παραγνωρίζοντες, ήρύοντο τά συγ-
γραφικά αυτών εφέσια εκ του όχλου, του παν-

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

δ28

£123ΤΖ^

ταχοΰ (ΐίν χ«ι πάντοτι, ώς ίπόριινον,την γί^ώσ-
σαν ά(Α«λουντος χ«ι τεαραφθιΐροντος, πολλφ ^ε
(Α.«λλον «πι του σχότους ^ι' ου & "ίιριίτιρος ^ιηλ-
6ιν ίπΐ τρβΐς βχατονταιτηρί^ας.

Ύπήοχον ^« χ«( τίνες όί υπό τά ^άχη του ό-
χλου την Ι^ίαν πτωχείαν χρύπτοντες , χκι
ούτω γοάφοντες οΰχι εχ περινοίκς, άλλα ^ιότι
άλλως οεν ηξευρον ού^' η^ύναντο. Ούτοι ίνε-
σφήνουν εις την Έλληνιχην γλώσσαν λεζεις ζενας
χαι ίιέστρεφον αυτήν ίι' 1^ιωτισ(χών η Γαλλι-
κών η Ίταλιχων, ώστε 6 ζενος & τοιαύτην γλωσ-
σιχην εωλοχρασίαν άνλ χείρας λαρ.βάνων, παν
£λλο θ* άποφανθτ) η β,τι οι φιλέλληνες του Ά(λ-
στελο^άριου, χαι (λετά θλίψεως θα έχλάβη $τι
χριΐ ε'ις τους Έλληνας συνέβη θ,τι χαι εις πολ-
λούς ίλλους λαούς, επι των [ΐ.αχρών ^ηλα^η
συμφορών των δτιάπώλεσαν τόεύγενέστερον αυ-
τών εθνιχόν γνώρισ{Λα, την άπαράριιλλον γλώσ-
σαν τών προγόνων των, χαι έπθ(/.{νως χαι την
χυριωτεραν άπόίειζιν οτι ^εν απώλεσαν συν
αΰτγί χαι τον εθνισ|χόν των.

Τούτον τον χίνίυνον ριόνη ίύναται ν1 απο-
σόβηση η Άχαίημία, χαθορίζουσα την δ^ον εν
Υ) η γλώσσα τών ευ ηγριένων χαΐ τών αύτης
επΐ|Αελουριενων δύναται να όρθοβαττ} συνεπώς
προς τους σταθερούς αύτης χανόνας άφ' ών η
άριάθεια χαι η άφροντησία (λόνον την εζετρο-
χϊαζον, χαι άχριβώς ίιαγράφουσα τους χανόνας
τ^ς όρθοεπεΙας.Τούτο ^εν σημαίνει οτι η Άχα*
λημία πρέπει ουδαμώς να μεριμν^ χαι περί της
^ημοτιχ^ς γλώσσης, ν' άγνοη αύτην ώς νά μη
ύπηρχεν. 'Εξ εναντίας αύτης έργον ίσται νά
πράττη β,τι σήμερον ίεν γίνεται,η σπανίως ίσως
Ι^ιωτιχώς &νευ συνεχείας, χαι £νευ ένότητος,
νά σπουίάζγι ^ηλα^ή την γλώσσαν του λβίού
μετά προσοχής, πανταχού ίνθα ή έλληνιχη
Ιίπως. ^ήποτε ομιλείται, ίιότι ύπο πολλά βάρ-
βαρα, παρεφθαρμένα, εχ ξένων γλωσσών παρεμ-
βεβλημένα, λανθάνουσιν εν ού μιχρφ άριΟμφ εν•
τεθαμμίνα ώς εξ αρχαίων αριστοτεχνημάτων λεί-
ψανα ύπο νεα ερείπια, λέζεις χαι εχφράσεις τών
αρχαιοτάτων εποχών, αΐτινες θά ήσαν πολύτι-
μος πλουτισμός της γλώσσης προστιθέμενος εΙς
αυτήν. Τοιούτων αξιόλογα παραδείγματα ή-
χούσαμεν εσχάτως εχτιθεμενα Ιχ της χαθομι-
λουμένης εν ταΐς βορειοανο^τολιχαις έπαρχίαις
τ9ίς Μιχρας Ασίας* τοιαύτα της αρχαίας αγνο-
ούμενα συντρίμματα απαντώνται πανταχού εις
τάς χατωτάτας του λαού στιβάδας, χαι εχτός
τών χυρίως Έλληνιχών χωρών ετι, χαΐ εις την
χάτω Ίταλίαν χαι εις την Κορσιχήν, χαι της
Άχα^ημΙας εν τών πρωτίστων προβλημάτων
εσται νά περισυνάξη χαι σώση πάντας τού-
τους τους παρερριμμενους θησαυρούς χαΐ πλου-
τίση ίΓ αυτών το εθνκχόν λεζιχόν, δ ύπ' αύττΙΙς

πρέπει νά καταρτισθτ) πριν η γίνι;) άντιχείμινον
σπουίής ξένων Ελληνιστών.

Και περί τίς συγχρόνου ημών φιλολογίας ?-
ταν άχούωμεν τόσον ευμενώς εχφραζομενου; της
Ελλάδος τους φίλους, πρέπει επίσης νά εύχώ-
μεθα νά υφίσταται τι παρ* ήμΐν άνώτατον κα-
τάστημα ποδηγετούν τάς μόλις άναβιούσας πκρ'
ήμιν Μούσας, ^ι^άσχον αύτάς ίιά χρίσεων
σπουδαίων χαι άμερολήτ^ων, χαΐ πλύνον, ώς
ελεγέ ποτέ & Βολταιρος, εΐ τι άχάθαρτον υπάρ-
χει μεταξύ τών χιτώνων ημών πριν τους «κ-
θέτωμεν εις την όψιν χαι εχτίμησιν της Ευ•
ρώπης.

Και ταύτα μίν περί ημών αυτών εΙς ^έ τους
αλλοδαπούς τους άναλαβόντας τόν χαταρτι-
σμόν της περί ης πρόχειται εταιρίας όφείλοριεν
την ήμετεραν εύγνωμοσύνην, χαι εύχας ύπιρ
τής επιτυχίας του έργου αυτών «^ιότι μιρι-
μνώσι περί ανωτάτου ημών συμφέροντος πολύ
περισσότερον παρ* ημείς».

Λ. Ρ. Ραγκαβής.

Η ΚΛΑΠΕΙΣΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

▲ιήγημα.

Κατά τό έτος 18 . . . ^ιετριβον εν Παρισίοις.
Μετά χατηφη χχι θυελλώδη φθινοπωρινήν εσπί-
ραν, ίχαθήμην μετά του φίλου μου Δυπεν ιΐς
την μιχρλν αύτου βιβλιοθήχην η σπουίαστήριον
σύννους χαι εχάπνιζα ^ιά τ^^ς εχ σηπίου χίχαζ
μου, δτε ή θύρα του δωματίου ήνοίχθη χ«(
είσηλθεν & παλαιός ημών γνώριμος & . . . διευ-
θυντής της αστυνομίας τών Παρισίων.

Έίεξιώθημεν αυτόν εγχαρ^ίως, ^ιότι Ιάνήρ
είχε τάς άρετάς του, όπως τά ελαττώμα^τά
του, χαι άπό τίνων ετών ^έν είχομεν συναντη-
θη μετ' αυτού. Επειδή ^έ ήμεθα εν τφ σχό-
τει, &|^Δυπεν ήγερθη ^ιά νά άνάψγ) φώς^ αλλ*
άχούων τόν Γ . . . λέγοντα θτι ήλθε νά μας
συμβουλευθη ϊ) μαίλλον νά ζητήση την γνώμ•/ιν
του φίλου μου περί υποθέσεως τίνος, ή 6ποία
ειχεν έμβάλει αυτόν εΙς ^εινην κμηχανίαν, εχά-
θησε χωρίς νά πράξη τούτο.

— - Είμεθα εΙς τάς ^ιαταγάς σας, είπον εγώ.

— Λοιπόν αχούσατε. Έπληροφορήθην αυτο-
προσώπως χαι παρά προσώπων ύψηλης περιω*
πίς, δτι εγγραφον μεγίστης σημασίας ύπβξ^ι-
ρέθη 2χ τών βασιλιχών δωματίων. Τό πρόσ«ι•
πον, τό λποΐον εχλεψεν αυτό, είνε γνωστόν.
Τούτο είνε άναμφισβήτητον, ίιότι είίον τον
χλέπτην χαθ' ήν στιγμήν ελάμβανε τό εγγρα-
φον. Εινε γνωστόν επίσης δτι φυλάττει άχόυιη
70 χλοπιμαΐον.

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

ΐεΐ23ΤΖ^

229

— Πώς ιίνδ γνωστόν τούτο; τιρώτησβν δ Δυπεν.

— Προκύπτει σκφώς Ιχ της φύσεως του εγ-
γράφου, εάν 91 χλλως είχε το πρ&γμα, θά επηρ-
χοντο άιροτελέσματα, τά δττοΐα είνε Υ) φυσκχη
«ννέχεια της εξχγωγης του εγγράφου εχ των
χβιρών του χλεπτου, εν άλλαις λεζεσιν εζάγετ«ι
ΐχ της γρη^ιίΑοποιήσεως του εγγράφου προς τον
5χοπδν σι' βν άφηρέθη. Το περιεχό|Λενον του
ίγγράφου τούτου άνεχοινώθη προς τρίτον πρόσω-
ΐΓον. του οποίου το ονο(Αα αποσιωπώ, άφορφ ίί
Ηζ την τΐ{Αην προσώπου υψηλοτάτης περιωπής,
«ς είπον, χαΐ καθιστή ύποχείριον εις τον χάτο-
χον της επιστολής το έζοχον ύποχείμενον περί
ου πρόκειται και του δποΐου ούτως εινε έχτεθει-
α£γη ή τΐ{ΐ.η και η ασφάλεια.

— Λάβλτε την καλωσύνην να εζηγηθητε
φχφέστερον, ειπον εγώ.

— Ό κλέπτης,εξηκολούθησεν 6 Γ..., είνε 6 Δ...
ίστις είν* ικανός να άποτολ(χήσΐ(ΐ τά πάντα. Ό
τρόπος καθ* ϊν ύπεζήρεσε το εγγραφονητο τόσον
ινι^εζιος δ^ον και θρασύς.Το εν λόγφ εγγραφον—
γΐ ^ιά νά ιΐ|Ααι άχριβέστερος την εν λόγφ έπι-
βτολήν— έλαβε το πρόσωπον, το δποϊον άπώλε•
βιν αύτην, εΙς το βασιλιχόν έντευχτηριον, χωρίς
νά εινε κάνεις &λλος παρών. *Αλλ* ενφ την άνε-
γίνωσχεν, εισήλθε και £λλο βασιλιχόν πρόσωπον
από του &πο(ου κυρίως ήθελε νά την άποχρύψχ).
Άφου προσεπάθησε |χατα(ως νά την ρ(ψχ) εις
χάνΐν σιιρτάριον, ηναγχάσθη ν^ο την απόθεση
άνοιχτην επΙ τίνος τραπέζης. Άλλ* επειδή ή
ίτηστολη εύρίσκετο άνεστρα(ΐ.(χ.ένη, η επιγραφή
ιύρίσχετο άνωθεν, και το περιεχόμενον ίεν ε-
φαΐνετο, Αεν είλκυσε τγ|ν προσοχην του εισελθόν-
τος. Έν τω μεταξύ ήλθε ν δ υπουργός Δ... Με
οφθαλ[40ν λυγκός βλίπει άαέσως την επιστολην,
ίια-ιΐρίνει τον γραφικόν χαρακτήρα της, εννοεί
την στενοχωρίαν του προσώπου προς % άπηυ•
φθύνετο το γρά(Χ|Λα χαι (Ααντεύει το (/.υστιχόν.
Άφου ^ι ώμίλησε περί υποθέσεων τίνων, αϊ 6-
ΐίοϊαι, ώς συνήθως, επερατώθησαν ταχέως, εζά-
γιι έχ του θυλακίου του επιστολην σχείόν δ-
«.οιόμορφον πρδς την περί ης δ λόγος, την ανοίγει,
ιερβσποιείται δτι την άναγινώσκει, και την απο-
θέτει ακριβώς πλησίον της δλλης. Αρχίζει
χατόπιν εκ νέου χαΐ δμιλεϊ επί εν τέταρτον της
Δρας περί ίη(]ΐοσ(ων υποθέσεων, και ε'πι τέλους
φιύγει άφου έλαβε (ΐεθ' εαυτού το ξένον γράρΐ(]ΐα.
Το πρόσωπον εΙς τό δποιον άντίκεν η επιστολή
(ί^εν όλα ταύτα, άλλλ φυσικώς ^έν έτόλμησε
νά Λτ•^ τίποτε, έπει^η παρίστατο και τό τρίτον
•ρόσωπον. Όταν άνεχώρησεν, δ υπουργός άφη-
XIV εΙς την τράπεζαν την Ιίικην του επιστολην,
ήτις είνε εντελώς άσή(χ,αντος.

— Λοιπόν, παρετήρησεν δ Δυπέν, δ κλέ-
πτης είξεύρει δτι τό ύψηλόν πρόσωπον γνωρίζει
*ον χλέψαντα την επιστολην ;

— • βεβαίως, άπηντησεν δ ίιευθυντ-ής, και από
τίνων μηνών αφειδώς χρησιμοποιεί την έξου-
σίαν την δποίαν απέκτησε αιά του στρατηγή-
ματος τούτου και μάλιστα μέχρις επικινδύνου
σημείου. *Από ημέρας εις ήμέραν τό ύψηλόν
πρόσωπον αισθάνεται ετι μάλλον την ανάγκην
ν' άνακτήσΐβ την επιστολην του. Άλλα τού-
το, εννοείτε, ίίν είμπορεϊ νά γείνη κατά τρό-
πον φανερόν. Έπι τέλους ^έ,άφού άπηλπίσθη,
άνέθηχεν εις έμέ την φροντίδα. Πρώτον μου
έργον ητο ν& ερευνήσω λεπτομερώς εΙς την οΊ-
κίαν του υπουργού. Δι έξεις αυτού μου παρεϊχον
πασαν εύκολίαν προς τούτο. Συνήθως απουσιά-
ζει εξ αυτής δλην την νύκτα. 'Τπηρέτας ίεν
έχει πολλούς, εινε ^έ δλοι Νεαπολιτανοι και
μεθύουσιν εύχολώτατα. Καθώς ειξεύρετε, μέ τά
αντικλείδια τά δποια εχω είμπορώ νά ανοίξω
δποιόνίήποτε ίωμάτιον ή γραφεϊον έν Παρι•
σίοις. Έπι τρεις δλοχλήρους μήνας, τό περισ-
σότερον μέρος τής νυκτός ήρεύνων εις την οΐκίαν
του Δ... Πρόκειται περί τής τιμής μου αυτής,
ίιά νά δμολογήσω ίε τήν άλήθειαν, και ή
αμοιβή, τήν δποίαν μου ύπεσχέθησαν, εν πε-
ριπτώσει επιτυχίας είνε υπέρογκος. Δεν παριρτή-
θην τής ε'ρεύνης ειμή άφου έπείσθην πληρέστατα
δτι δ κλέπτης είνε πανουργότερος άπό έμέ, εχω
τήν πεποίθησιν δ,τι άνείίφησα πασαν γωνίαν
τής οΐχίας, εις τήν δποίαν ητο δυνατόν νά είνε
κρυμμένον τό γράμμα.

— Ή ύπόθεσις δτι δ υπουργός εμπορεϊ νά
φέρη επάνω του τήν επιστολην κείται εκτός συ-
ζητήσεως ;

— Διόλου, άπηντησεν δ διευθυντής• Άλλα
κατ' είσήγησίν μου συνελήφθη ^ις καθ* δίόν
ύπό πλαστών κλεπτών και έγένετο επ" αύτου
αυστηρότατη σωματική έρευνα.

— Διηγήθητέ μας,παρακαλώ,ειπον εγώ, δλας
τάς λεπτομερείας τής έρεύνης σας.

— Ήρευνήσαμεν παντού. Έγώ εχ» πολλήν
πείραν εΙς τάς υποθέσεις τοΰ τοιούτου είδους. Ά-
νε^ιφήσαμεν δλόκληρον τήν οιχίαν ^ωμάτιονπρός
ίωμάτιον, ίι' εκαστον ^ωμάτιον ^ιεθέσαμεν
τάς νύκτας μι21ς δλοκλήρου έβ^ομά^ος. Κατ'
αρχάς έξητάσαμεν δλα τά έπιπλα εκάστου δω-
ματίου. Ήνοίξαμεν δλα τά συρτάρια, πιστεύω
ί' δτι οίκοθεν εννοείτε δτι μυστικόν συρτάριον ίίν
υπάρχει ^ιά καλόν άστυνομικόν ύπάλληλον.
Μετά τλ δωμάτια ήλθεν ή σειρίί του ανακλίν-
τρου. Τ4 επιστρώματα εξητάσθησαν με τάς
μακράς και λεπτάς έκείνας βελόνας, τάς δποΐας
μέ είδατε νά μεταχειρίζωμαι ενίοτε. Άφηρέσα-
μεν προς τούτοις και τό επάνω μέρος εκάστης
τραπέζης.

— ΔιατΙ ;

— Διότι πιθανόν ή επιστολή νά ητο κρυμ-
μένη ύποχάτω. Ένίοτι γίνεται χρήσΐ]ς^κ«1 του

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

ν:

230

Β 23ΤΣ ▲

[λέσου τούτου. Κθ(λ«Ινετα( 6 πους της τραπέζης,
το άντιΧΕψενον τίθήται εΙς την κοιλότητα ταυ-
την και το άφαιριθέν (χέρος τοποθιτεΐται έκ
νέου. Το ριέσον τοΰτο (ΐεταχειρίζονται και ^ιά
τάς κλίνας.

— Άλλα ίέν ίιελύσατε βεβαίως βλα τά
έπιπλα. Μία επιστολή εΙ(Απορεϊ αξιόλογα νοι
κρυφθτί εις [Λίκρότατον ελατηριον το δποιον να
ριη είνε μεγαλείτερον και χον^ρότερον άπό βε«
λόνην του πλεξίματος και κατ* αύτον τον τρό-
πον να τοποθετηθώ εντός του πο^ος ενός καθί-
σματος.

— Όχι βεβαίως , άλλα εκάμαμεν χάτι
καλλίτερον. Έξητάσαμεν τους πό^ας δλων
των καθισμάτων και αύτάς ακόμη τάς συ-
ναρμογάς δλων των επίπλων με Ισχυρότα-
τον μικροσκόπιον. Έάν υπήρχε το ελάχι-
στον ϊχνος δποιας^ηποτε προσφάτου μεταβο-
λής, θα το άνεκαλυπτομεν βεβαίως. Ή παρα-
μικροτίρα άλλοίωσις του κολλημο^τος, το ελα-
φρότερον χάσμα εΙς τάς συναρμογάς ηρκει νά
μ&ς δίηγήστο εις άνεύρεσιν της επιστολής.
Άφου έπεθεωρησαμεν δλα αυτά τά αντικείμενα,
έξητάσαμεν και αυτήν την ιίίαν οΐκίαν .
Διηρέσαμεν το δλον της επιφανείας της εις μέρη,
τά 6ποϊα κατεγράψαμεν με αριθμούς, ίιά νά
μη παραλείψωμεν κανέν. Με το μικροσκόπιον
ήρευνήσαμεν εκαστον τετραγωνικον ^άκτυλον,
περιελάβομεν ί' εις την ερευναν και τάς ίύο
γειτονικάς οΙκίας.

— Και τάς ίύο γειτονικάς οικίας; άνέκραξα.
Ό κόπος θά ητο φοβερός βεβαίως.

— Ναι, άλλα ή αμοιβή εινε υπέρογκος.

— Έξητάσατε βεβαίως τά έγγραφα του Δ...
και τα βιβλία της βιβλιοθήκης του ;

— βεβαίως.

— Το πάτωμα, τους τάπητας ;

— Αναμφιβόλως. Άφηρέσαμεν τους τάπη-
τας και έξητάσαμεν το πάτωμα με το μικρο-
σκόπιον.

— Και τά επιστρώματα των τοίχων ;
-—Και αυτά επίσης άφηρέθησαν λοιπόν,

Δυπέν, τί με συμβουλεύεις νά πράξω.

— Δεν εχω νά σ&ς συμβουλεύσω τίποτε.
Βεβαίως βίξεύρετε καλώς τά ιδιαίτερα γνωρί-
σματα της επιστολής]

— Ώ Ι βεβαίως. — Και δ διευθυντής έξα-
γαγών σημειωματάριον ήρχισεν άναγινώσκων
μεγαλοφώνως λεπτομερή περιγραφήν του απο-
λεσθέντος εγγράφου, της εσωτερικής, Ιίίως ίέ
της εξωτερικής αύτοΰ όψεως. Περατώσας την
άνάγ^ωσιν τής εκθέσεως ταύτης δ αξιόλογος
άνήρ άπεχαιρέτισεν ημάς, αθυμος και σκυθρω-
πός. Μετά πζρέλευσιν ένος μηνός μας έπεσκέ-
φθη και εκ ίευτέρου,ήτο ί* επίσης σύννους δπως
και κατά τήν πρώτην έπίσκεψίν του.

— Λοιπόν τΐ γίνεται δ Γ... και ή κλα-

πεϊσα επιστολή ;

— ΕΙς τον ^ιάβολον νά πάη Ι *Ήρχισα εκ
νέου τάς έρευνας μου, άλλ' εις μάτην.

— Ποία εινε ή αμοιβή τήν δποίαν προσφέ-
ρουν ; ήρώτησεν δ Δυπεν. Μας είπατε δτι...

— Είνε λαμπρά.... σημαντιχωτάτη αμοι-
βή. — ^έν σας λέγω ακριβώς το ποσόν, άλλα
σ&ς υπόσχομαι δτι αναλαμβάνω τήν ύποχρέω-
σιν νά ^ώσω εξ ιίίων πεντήκοντα χιλιάδας
φράγκων εΙς εκείνον δστις θά μου τήν ευριρ.

— Έν τοιαύττι περιπτώσει, άπήντησεν δ Δυ-
πέν,έξάγων εκ τίνος σύρτου τεύχος συναλλαγματι-
κών ειμπορείτε νά μου υπογράψητε £ν συνάλ-
λαγμα ίιά το ποσόν τοΰτο. Άφοΰ το υπογρά-
ψητε, θά σδίς εγχειρίσω τήν έπιστολήν.

'Ήμην έκθαμβος. Ό ίί ίιευθυντης τής
αστυνομίας έφαίνετο ώς κεραυνόπληκτος. ΈπΙ
τινας στιγμάς ακίνητος και σιωπηλός παρετή-
ρει τον φίλον μου με άνοικτόν το στόμα χαΐ
ίυσπίστως. Έπι τέλους κάπως συνήλθεν εΙς
εαυτόν, έλαβε τον κάλαμον, συνεπλήρωσε και
υπέγραψε τήν συναλλαγματικήν, ένεχείρισε ίέ
αυτήν εις τον Δυπέν. Ούτος τήν έξήτασε προ-
σεκτικά και τήν εθεσεν εις το χαρτοφυλάκιόν
του. Κατόπιν ήνοιξεν άλλο χαρτοφυλάκιόν, εξή-
γαγε μίαν έπιστολήν και τήν ένεχείρισεν εΙς τον
^ιευθυντήν. Ό φίλο; μας τήν ήρπασε περιχαρής,
ερριψεν εν βλέμμα εις το περιεχόμενον, ΐίατόπιν
^έ ώρμησε προς τήν θύραν καΐ εξήλθε του ^οι-
ματίου και τής οικίας χωρίς νά άρθρωση συλ-
λαβήν.

Άφου άνεχώρησεν, δ φίλος μου μου ε^ωκ«ν
εξηγήσεις τινας.

— Υπάρχει, είπε, παιγνίίιον νοομαντείας,'
το δποιον παίζεται συνήθως μέ ένα γεωγραφι-
κον χάρτην. Εις εκ των παικτών παρακαλεί
κάποιον νά βάλγι κατά νουν οιανδήποτε λίξιν
— δνομα πόλεως ή ποταμού, έθνους ή κράτους
^— τέλος μίαν οιανδήποτε λίξιν εύρισκομένην
ίπι του χάρτου. Οι άπειροι του παιγνιδιού, θε-
λοντες νά περιπλέξωσι τους αντιπάλους των,
λαμβάνουν λέξεις γεγραμμένας μι χαρακτήρας
αδιάκριτους, άλλ' οι εμπειρότεροι εκλέγουν τάς
μεγαλογεγραμμένας λέξεις, έκείνας α ι δποιαι
εκτείνονται άπο του ίνδς άκρου του χάρτου εις
το άλλο. Αι λέξεις αύταΙ, δπως αί παρά πολύ
μεγάλαι έπιγραφαί, και ειδοποιήσεις διαφεύ-
γουν το βλέμμα, Ισχ Ισα ίιότι εινε παραπολύ
καταφανείς. Άλλ' ή νοημοσύνη του διευθυντού
φαίνεται δτι εινε ή ανωτέρα ή κατωτέρα των
τοιούτων παρατηρήσεων. Ποτέ όεν έφαντάσθη
δτι δ υπουργός ητο ίυνατον ή πιθανόν νά έκ-
θέστρ τήν έπιστολήν εις τά βλέμματα δλου του
κόσμου ίιά νά άποστρέψτρ άπ' αυτής τήν προ-

£ΐζιτυΐς

281

Άλλ' δσον έσχ£πτό[ΐ.Ύ)ν -κόσον εχιι τον χα-
ρακτήρα θρασύν, έπιτη^ειον και ίφβυρβτκχον 6
Δ... — Το γιγονος δτι επρεπβ να εχΐβ πάντοτε
χρόχβιρον την επιστολην 5ιά νά χά(χ.νιο χρησιν
αύτης ει; δποιανίιίίποτε ευχαιρίαν-«-χαΙ ^ο άλ-
λο γεγονός δτι η άπόχρυψις του εγγράφου, συμ-
φώνως με τάς πειστοοάς διηγήσεις του ίιευ-
θυντου^ διέφευγε τα δρια χανονιχης και συνή-
θους ερεύνης — τόσον μάλλον με επειθον δτι 6
υπουργός ^ιά νά κρύψη την επιστολην, μετεχει-
ρίσθη το άπλούστερον και εύφυεστερον μέσον του
κόσμου, ^εν εκρυψεν αύτην διόλου.

Κατεχόμενος υπό τάς Ι^έα; ταύτης εφόρεσα
ζ«ΰγος πρασίνων ίιόπτρων και πρωιαν τινά ένε-
φανίσθην εις το μέγαρο ν του υπουργού. Εύρον
τον Δ... εις την οικίαν του νά χασμδίται "και νά
παραπονηται δτι άνι^. Ό Δ... εινε ίσως δ ε-
νεργητικώτερος των σημερινών άντρων, άλλ'
δταν εΐζεύρ^ δτι ίεντον βλέπει κανείς.

Διά νά μη υστερήσω και εγώ αύτου κατά
την πανουργίαν, προσεποιήθην δτι επασχον τους
Οφθαλμούς και ημην ήναγκασμένος νά φέρω
δίοπτρα. Άλλ' όπισθεν των διόπτρων μου έζή-
ταζον προσεκτικώς και επισταμένως το ίωμά-
τιον, ενφ έφαινόμην δλως προσηλωμένος ε•.ς την
&μιλίαν του υπουργού.

Την προσοχήν μου κυρίως επέστησα εις μέγα
γραφεϊον προ του δποΐου έκάθηντο και εφ* ου
φύρδην μίγίην κατέκειντο ίιάφοροι έπιστολαι
χαί άλλα έγγραφα, μί εν η ^ύο μουσικά όργα-
να και μερικά βιβλία.

Μετά ερευναν μακράν, ^έν ει^α τίποτε, το
δποΐον ήίύνατο νά μου ^ιεγείρτ) υπόνοιας.

'Επι τέλους παρετήρησα έλεεινόν χαρτοφυ-
^άκιον, χρυσοποΐκιλτον, το δποϊον ητο άνηρ-
τημένον ίιά ρυπαράς κυανής ταινίας άπο
ορειχάλκινων κομβίων άνωθεν της εστίας. Το
χαρτοφυχάκιον τούτο, το δποϊον είχε τρία η
τέσσαρα χωρίσματα, περιείχε πέντε η εξ επι-
σκείΓτήρια, και μίαν επιστολήν. Ή επιστολή
ητο συνεπτιγμένη και ρυπαρά. "^Ητο σχεδόν εΙς
λύο σχισμένη κατά το μέσον, ωσάν τις ηθέλησε
νά την ξεσχίστ) κατ* αρχάς ώς άχρηστον, άλλα
κατόπιν μετεμελήθη. "Εφερε μεγάλην μαύρην
σφραγίδα με το σύμπλεγμα του Δ ... , η δποία
ητο καταφανέστατη και άπηυθύνετο προς τον
ύπουργδν αυτοπροσώπως• Ή επιγραφή ητο γε-
γραμμένη με λεπτότατους γυναικείους χαρακτή-
ρας. Κατά το φαινόμενον είχε ριφθή απροσέ-
κτως και περίφρονητικώς εΙς το άθλιον εκείνο
χαρτοφυλάχιον.

Μόλις ερριψα εν βλέμμα εις την επιστολήν
ταύτην, αμέσως συνεπέρανα δτι ητο εκείνη τήν
δποίαν άνεζήτουν. Βεβαίως κατά τήν δψιν ίιέ-
φερεν εντελώς εκείνης, δπως μας τήν περιεγρα-
ψ•ν δ διευθυντής. Εις αυτήν ή σφραγίς ητο με-

γάλη και μαύρη, έφερε ίέ το σύμπλεγμα του
ονόματος του Δ . . . εΙς έκείνην ^έ ητο μικρ3&
και ε'ρυθρά και έφερε τά ^ουκικά σήματα της
οικογενείας Σ . , . Ή επιγραφή της πρώτης ητο
λεπτή και γυναικεία, ενφ της ίευτέρας ή ίιεύ-
θυνσις ητο γεγραμμένη με ευσταθή, τολμηράν
και χαρακτηριστικήν γραφήν. Δι ίύο έπιστο-
λαι μόνον κατά τάς διαστάσεις ώμοίαζον.Άλλ*
ισα ίσα ή υπερβολική διαφορά μεταζύ αυτών,
ή ρυπαρότης, ή άθλια κατάστασις του χάρτου,
α! δποΐαι άντεστρατεύοντο προς τήν μεθοοικό-
τητα και τάς έ'ξεις του Δ... και αϊ δποιαι έπρό-
^ι^ον πρόθεσιν εξαπατήσεως των περιέργων,
— δλα αυτά, πρόσθες ίέ και την καταφανή θέ-
σιν του εγγράφου, ύπο τά όμματα δλου του κό-
σμου, πράγμα το δποΤον εντελώς συνεβιβάζετο
με τάς ένοομύχους σκέψεις μου — - δλα αυτά,
λέγω, ήρκουν ^ιλ νά έπιτείνωσι τάς υποψίας
άνθρωπου προκατειλημμένου.

Παρέτεινα τήν έπίσκεψίν μου δσον το δυνα-
τόν περισσότερον καΐ ενφ συνεζήτουν με τον
Ύπουργον περί ζητήματος,ίι'δ είξεύρω δτι έν^ια«
φέρεται πάντοτε, παρετήρουν συνάμα αδιαλεί-
πτως τήν επιστολήν. Ένφ εκάμνα τήν έξέτα-
σιν αυτήν, εσκεπτόμην και περί τ^ς εξωτερι-
κής δψεως της επιστολής και του τρόπου καθ'
δν ητο τοποθετημένη εΙς το χαρτοφυλάκιον, έπι
τέλους 5έ άνεκάλυψα κάτι τι, το δποϊον διέλυσε
και αύτάς τάς ελαφράς αμφιβολίας μου. Ένφ
έξήταζα προσεκτικώς τά ^άκρατου χάρτου, πα-
ρετήρησα δτι ήσαν πολύ περισσότερον του συ-
νήθους διπλωμένα. Έφαίνοντο ώς τά &κρ«
χονδρού διπλωμένου χαρτιού, δπερ άνεστράφη
και έίιπλώθη αντιθέτως, άλλα εις το άρχικόν
σχήμα, ^ιά του κοπτηρίου. Ή άναχάλυψις αυ-
τή μου ήρκει. Πρόίηλον ητο δτι ή επιστολή
ειχεν αναστραφώ ώς χειρόκτιον, ^ιπλωθ^ και
σφραγισθτ) εκ νέου. 'Δπε χαιρέτησα τον ύπουρ-
γον άποτόμως καΐ ελησμόνησα επίτηδες έπΙ
της τραπέζης του τήν χρυσήν ταμβακοθήκην.

Τήν επομένην ήμέραν μετέβην προς άναζή-
τησιν αυτής και ήρχίσαμεν μετά του υπουρ-
γού εκ νέου τήν συζήτησιν της προτεραίας.
Άλλ' ένφ συνεζητουμεν, κρότος Ισχυρός ώς
πυροβολισμός, ήκούσθη κάτωθεν τής οΙκίας, τον
κρότον ίέ ^ιείέχθησαν αι φωνχι του έκφοβη-
θέντος πλήθους. Ό Δ... ώρμησε προς το παρά-
θυρον το ήνοιξε και παρετήρησε κάτω εις τήν
δ^όν. Έγώ ίιευθύνθην κατ* ευθείαν προς το
χαρτοφυλάκιον, έλαβα τήν επιστολήν, τήν έ-
βαλα εις το θυλάκιόν μου και τήν αντικατέστη-
σα με αλλην εντελώς πανομοιότυπον κατά τήν
έξωτερικήν δψιν, τήν δποίαν είχα επιμελώς
προετοιμάσει εκ τής οικίας μου.

Ό θόρυβος της δίοΰ προήλθεν άπδ τήν άνό-

ητον ι^ιοτροπίαν άνθρωπου τινόί^ρ-δστις εΦερεν

ΊΟΪΐϊζθοΙ όγ ^

224

£2 22Χυ^

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Ή αμφιβολία το ινάν φαρριαχεύει,άλλ* ούΐέν
φονιύιι.

Ή χυριαχη €ΐνε η(χέρα αναπαύσεως, ήτις ενί-
οτε καταπονεί γ^[ί.όίς (ΐ,αλλον η έβ^ομ^άς δλη
εργασίας.

Ευτυχείς άπαισιόίοξοι 1 Τίνα χαραν αισθά-
νονται άποίεικνύοντες δτι ούίεμι,ία χαρά υπάρ-
χει εν τφ χ6σ(ΐ.φ τούτψ ;

Ενίοτε χοησΐ(ΐ.οποιουριεν των αλλίιΐν τα προ-
τερήρ.ατα ϊνα ελευθέρως εξασκώρ,εν τκ τ,ιχετερα
έλαττώ(ΐ.ατα.

Ώς επΙ το πολύ (ΐ.(χνθάνθ[Αεν να προσ(λενωριεν
δτανού^έν εχωριεν πλέον να ελπίσω|Αεν.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Περί τίίς ίιαδδσεως τί}ς νέας παγκοσμ^ίου γλώσ-
σης, τ-ίίς βολατεουχιχης, άρυόμεΟα τάς έπομένας πλη-
ροφορίας ίχ τίνος έχ04σεως του χ. ΚβτεΙςΗοίΓβ,
γραμματέως εν τη τελευταία γενική συνελεόσει
τών βολαπουχιστών, ττί συνελθούση εν Παρισίοις.

Ό αριθμός τών ποιούντων σήμερον χρήσιν τ^ίς
νέας ταύτης γλώσσης δύναται να ύπολογισθίίείς 40,
ϋΟΟ. Πολλά δε έμποριχά καταστήματα τ-ής Γερμα-
νίας, Γαλλίας, Ιταλίας κ. ά' άναγράφοί/σιν ήδη έπι
τών επιστολών των την σημείωσιν: δροάοΐβ νοΙ&ρΰΚο
(Άνταποκρινόμεθακαιβολαπουκιστί), Σημειωτέον 6-
μως δτι τα καταστήματα ταύτα είνε δευτερευούσης
σημασίας. Φοβούνται αρά γε τα μεγάλα μη θεωρη-
Ου! γελοία ή χρήσις τίίς νέας γλώσίης, η ίχουσιν υ-
παλλήλους γνωρίζοντας πολλάς ξένας γνώσσας;
Άγνρώ.

Δυσκολον είνε ν' άποφανθη τις τίνας ώοελείας
παρέσχε μέχρι τούδε ή βολαπουκική. Δύναμαι μό-
νον νά βεβαιώσω δτι δι' αύτ-ίίς πολλοί τών φίλων
μου εν Παρισίοις ήδυνήθησαν νά ζητήσωσι διαφόρους
πληροφροίας παρά Ρώσσων, Κροατών, Ούγγρων,
Νορβηγών και Φιλλανδών μη γνωριζόντων την γαλ-
λικήν. Ή βολαπουκική πραγματικάς ύτ:ηρεσίας θά
παράσχη μόνον άφοΟ δημοσιεύσωμεν την Γενική ν
Επετηρίδα τών βολαπουκιστών. Μέχριτοΰ δεσυνη-
Οροίσαμεν 14 — 1 5,000 διευθύνσεις αυτών. 'Όταν ο α-
ριθμός συμπληρωΟτι εις 20,000, θά έκδοθΐ, το βιβλίον.

ΙΙρ^ς διάδοσιν τί5ς βολαπουκικής υπάρχουσι νΟν
172 έταιρεΐακ. Δημόσια δε μαθήματα οργανίζονται
χάριν τών πολλών άπο Τυφλίδος τίίς έπι τψ Καυ-
κάσφ μέχρι τ^ίς χώρας τών Μορμόνων εν Αμερική.
Ή διδασκαλία τ-^ς νέας γλώσσης γίνεται και έν τφ
Πανεπιστημίφ τοΟ Μονάχου, τ-ζς νέας Αόρηλίας, και
έν τη ανωτέρα εμπορική Σχολή τ^ς Άμβίρσης. Νέα

γραμματική της βολαπουκικί|ς άραβιστί και λεξικον
αυτής ί^κ^ωνιστι έκδοΟήσονται οσονούπω. ΤρεΤς δε
νέαι έ^ημερίο^ς βολατεο'.κικαί ίδρύθησαν έπ* εσχάτων
έν "Αλλη, έν Σαγγάλ, καΐ έν Φλωρεντία, άναόιβά-
ζουσαι εις δεκατρείς νυν τον αριθμόν τών βολα-
πουκικών εφημερίδων.

Κατά τον εν Λονδίνφ καθηγητήν Ηαχίβγ, τ^ν *Ια-
νουάριον και Φεβρουάριον τοΟ 1886 οΐ ονίσκοι ήσαν
τόσον άφθονοι κατά τάς άκτάς τί}ς Νορβηγίας, ώστε
θά ήδύναντο ν' άποτελέσωσι στρώμα πάχους άπ^
120 μέχρι 160 ποδών, άποτελούμενον Ιξ 120 εκα-
τομμυρίων /ιχθύων κατά τετραγωνικών μίλλιον. Υπο-
λογίζοντες δτι έκαστος τούτων Ιτρωγε μίαν μαινίδα
καθ* έκάστην, άπαντες κατεβρόχθιζον 840 εκατομ-
μύρια μαινίδων καθ* εβδομάδα . Ουδέποτε οΐ έν Νορ-
βηγία άλιεΤς συνηνωμένοι κατώρθωσαν ν' άλιεύσω-
σι 400 εκατομμύρια. Πάντες δε οΙάλιεΤςτου κόσμου
μόλις συλλαμβάνουσι 5 τοΤς 100 έπι του συνόλου
τών ιχθύων, ους καταδιώκουσι. Έν άλλαις λέξεσιν
οί έν τφ Ώκεανφ ιχθύς είνε ανεξάντλητοι.

Ή ισχυρότατη φαντασία άδυνατεΤ νά παραστήστ,
τον γιγάντειον αριθμόν τών επιστολών, τών δελτα-
ρίων, τών δεμάτων, τών φακέλλων, τών τηλεγραφη-
μάτων κλπ. άτινα διεκπεραιουσιν εις διάστημα έτους
τά γαλλικά ταχυδρομεία.

Κατά τάς επισήμους στατίστικάς, έν Ιτει 1883,
διά τών γαλλικών ταχυδρομείων διήλΟον 521 156
786 κοιναι έπιστολαΐ και 33218 553 δελτάρια, έν
φ τφ 1877 δι^λθον μόνον 312 834 431 έπιστολαι
καΐ 30909 902 δελτάρια.

Ό όλ:κ^ς αριθμός παντός είδους χειρογράφων και
εντύπων κατά το Ιτος 1877 ήτο 763 255 470, ά-
νίίλθε δε κατά τί) 1885 εις 1 337 768586.

Τά τηλεγραφήματα, 7,662,471 κατά το 1877,
άν-ϊίλθον εις 24 739 703 κατά τ^ 1885, ήτοι άναλο-
γουσιν εις 68 επί 100 κατοίκων.

Κατά το 1877, ή Γαλλία εΐχε 8777 τηλεγραφι-
κά γραφεΤα, προσετέθησαν δ* εις ταί3τα έτερα 4"236
μέχρι του 1 885. Κατέχει δ' οΰτω νΟν την πρώτην
θέσιν ώς προς τον αριθμόν τηλεγραφείων έπι αναλό-
γου άριβμου κατοίκων, αναλογούντος έν^ς τοιούτου
έπΙ 42»•2 κατοίκων.

Άλλ* ώς προς τά ταχυδρομικά γραφεΤα έρχεται
μόλις ένατη : *Έν γραφεΓον έπι 524 κατοίκων.

Κατά το 1877,άναλόγουν 12 έπιστολαι και δελ-
τάρια προς 1 κάτοικον, νυν δε πλέον ή 18.

Επιστολή "Αγγλου ευγενούς προς τον έπιστάτην
του:

«Ούίλλιαμ, αδριον πρωί- θά έλθωμεν εΙς το κτήμα
μί άλλους φίλους, έζ ών οι δύο ^ μονομαχήσουν
το απόγευμα. Ετοίμασε λοιπόν γεϋμα διά 6 και
δεΤπνον διά 5.»

— Και αν παίζη χαρτχά δ Αντώνης μας, άνδρα,
δεν παίζει γ|ά νά κερδίστ), παίζει γ^ά νά διασκεδαστή•

— Ναί, γυναΤκα' άλλα διασκεδάζει μόνον δταν
χερδίζγ).

Β!€|ϊί!Ζΰϋ! ί)ν

Οοοαίε

'Βν Αθήναις ίχ τοΰ τυπογραφείου -τών xατα^Π(μ&'^(ι»ν ΑϋίχτΗ ΧΟΝΧΤΑΝΤΜΙΑΟΥ. 188• — 1194Ρ

Αριθ. 641 — - Λβπτά είκοσι πέντβ.

ΒΤ0 23 ΙΓ'.

ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

Τ6)ΐιο< ΚΒ^

Α«% 1 *1«νον«^• Ι«λ«ΓΚ. «βιις «βλ •Τν«ι Ηή9Μΐ• — Γ^βγιΤον ΑιΐυΙ. *θίΐς ΙτβΙίβίΐ 82•

10 *Α«ρ(λ£θΧ> 1888

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΠΣΣΑ
ΕΝ ΟΛΛΑΝΑΙΑι

Αί εν Όλλαν^Ιί^ ύπο 6πςσή(ΐ(ι)νπεπ«ιίβυ|Λένων,
ώς του Κ. Η. ΜΰΙΙβΓ και £λλων, υπέρ ττίς Έλ-
ληνικτίς γλώσσης, καθ'α άρτι άφηγγιθη|Α4ν,6)ςίη-
λωθιΐσαι συριπάθεικι, ^έν ήσαν απλώς (χόνον
^λατωνιχαΐ, άλλα (ΐ.ετο& χαρ&ς εΓ^0[χεν δτι προ-
έβησαν και εις ενεργείας, ών άρίστην ελπίζο-
{ΐΐν την εκβασιν, και ας Ικανώς ενδιαφέρουσας
νθ(λκζθ[Αεν, ώστε να έκθέσω[χεν ^ιά βραχέων
αυτάς .ενταύθα.

Όκτώ εκ των έν Άμστελο^άριφ επιφανέστε-
ρων καθηγητών και λογίων, έν οίς καΐ 6 γνω-
στός ηίη εις την Έλλάία Κ. ΜΜΙθγ και δ φι-
λότιρ,ος γενικός πρόξενος της Έλλάίος Κ. Ν.
Βλάχος, την πρωτοβουλίαν λαβόντες, συνεκά-
λεσαν εΙς συνέλευσιν πάντας τους εντγ) π6λει
εκείνη και άλλαχοΟ της Όλλανίίας εις την
σπου^ην των *Ελληνικών γραμ^λάτων Ι^Ιως έν-
^ιαφερο|χένους•

ΚαΙ πολλοί (λεν συνηλθον εις συνε^ρίασιν τ^
5 (17) Μαρτίου, τίνες ίέ, οι κωλυό(χενοι, έγρα-
ψαν εκφράζοντες τάς συ[ΐ.παθείας αυτών υπέρ
του σκοπού, δν προτίθεται η συνέλευσις.

Πρώτος λαβών τον λόγον 6 Βγ. Η. ΜύΙΙβΓ,
ανέπτυξε το πρόγραμμα τις ιίρυτέοζτ εταιρείας,
ου η περίληψις φαίνεται δτι είχε προ **ϊχν^ ηί η
πεμφθη εις την εν Τεργέστη Ήμέραγγ,νΧ εΙς την
ενταύθα Πρωύατ^ και ίημοσιευθη ^ι' αυτών.

Κατά τον άγορεύσαντα, δ πρώτιστος σκοπός
αύτης άφορ^: την εύρυτέραν ίιάίοσιν της Ελ-
ληνικής γλώσσης και φιλολογίας, και ουδείς,
είπεν,ύπάρχει δ περί την ώραίαν ταύτην γλώσ-
σαν καΐ την άθάνατον ταύτην φιλολογίαν α-
σχολούμενος καΐ τον σκοπόν τούτον μη έπιίο-
χιμάζων. *Αλλά ^ιϊσχυρίσθη δτι η μέθοδος της
διδασκαλίας της Ελληνικής έπρεπε να μετα-
βληθγ) έν Εύρώπχ), καΐ εις τ36 σχολεία, μετ&
τών τύπων τη< αρχαίας γραμματικής να σπου-
ίάζωνται και οί της νεωτέρας καΐ νά εΙσαχθώ-
σιν εΙς αυτά και τάαπλουσιώτατα προϊόντα της
νεοιλληνικης φιλολογίας! .

τοΜΟΕ η'— ι88β•

Προσέθηκε ίέ δτι συνέλαβε την ιίέαν νά
συντάξτρ, συνεργείς καΐ του άρχειοφύλακος
Α. ΡΙ&ιηθηΙ, λεξικόν τ9)ς καθομιλουμένης Ελ-
ληνικής, αλλά το έργον τούτο δτι ίέν δύνα-
ται νά έπιτύχγ) άνευ της συμπράξεως εταιρείας
ώς την προτεινομένην, και προ πάντων αύτης
της ι^ίας Έλλάίος.

Έτερον ζήτημα, ει καΐ δευτερεύον συγκρι-
τικώς, σπουίαιότατον δμως και τούτο καθ' ε-
αυτό, έθεώρησε το της προφορδς, περί ης έπι
τριών εκατονταετηρίδων έπικρατοΰσι τρεις άλ-
ληλόμαχοι θεωρίαι, η υποτιθεμένη του Έρά-
σμου, κατ' αυτόν όνομασθεΐσα καΐ κοινώς εΙς
της Ευρώπης τά ^ιό^ασχαλεΐα επικρατήσασα,
ή τών Ελλήνων σήμερον, καΐ άλλη μέσην και
συμβιβαστικήν άξιουσα νά χαράξγ) δ^όν. Άλλ*
επειδή συμβιβασμός ^έν είναι εφικτός μεταξύ του
αληθούς και του μη αληθούς, δ Κ. ΜύΙΙβΓ προ-
τείνει την πλήρη παρα^οχήν της ημετέρας προ-
φοράς, ήτις καΐ εΙς την γλώσσαν θ' άπέίι^^^ε τόν
άρχαϊον αυτής άνατολικόν χαρακτήρα, και την
'Ανατολήν θά ^ιήνοιγεν εις τους ούτω σπουδά-
ζοντας την Έλληνικήν.

θέλει δμως την όργανισθησομενην έταιρείαν
όι$θτή καΐούχι μόνον Όλλανίικήν, ίιότι α!
ελλείψεις περί την ίιίασκαλίαν της Ελληνικής
και προ πάντων τά της προφοράς ελαττώματα
ειστ σφάλματα μή περιοριζόμενα εις μόνην την
Όλλανίίαν, αλλ* έκτεινόμενα εφ* άπασαν την
Εύρώπην. Ανάγκη επομένως ην ή μελετωμένη
ενέργεια νλ έκταθτ, πανταχού βπου έκτιμ^Ιτακ
και σπουίάζεται δ Ελληνισμός. Προς τούτο
έπρότεινε την ϊίρυσιν εταιρείας, ης ή δικαιοδο-
σία θά καθωρίζετο ακριβώς εντός συγκληθησο-
μένης διεθνούς συνελεύσεως, ης επιθυμεί καΐ ευ«
χεται νά λάβη ή πατρίς του την πρωτοβου*
λίαν.

ΔιεκοΙνωσε ^* έν τέλει βτι καΐ πολλοί τών
γνωστότερων αλλοδαπών Ελληνιστών βίχον ή-
^η ^ι* επιστολής εκφράσει την συμπάθειαν ϊ(,οΛ
συναίνεσίν των υπέρ του προτεινομένου σχε-
ίίου.

Μετά τόν Κ. ΜύΙΙβΓ ήγέρθη και ώμίλησεν
εύγλωττότατα... μία κυρία, μία τών Μουσών
τών Κάτω Χωρών, ή Κυρία ΣουανσβΙα, λογία
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

2ίβ

ηΣΧΤΧΜ,

^ιαφκνης, π«ρΙ της Ελληνικές γλώσσης ίξαί-
ρβτον η^η βχ^ουσα σύγγρα(Λ[χα, χκΐ ίιά δια-
φόρων αύτης πραγματβιών τάς στήλας του ίν
Λειψίο;: Έσχίρον τΐ[λησασα χαΐ γνωστή γ£νθ[λέ-
ντ) ιΐς τους Έλληνας αναγνώστας. Έχηρύχθη
^έ χαΐ αυτή, |Α£τ' ενθουσιασ^Λου βζυψώσασα την
Έλληνικην παι^ιίαν, ύττίρ του διεθνούς χ«ρ«-
χτηρος της εταιρείας, ^ιότι θεωρεί πανταχού
της Ευρώπης |Λεταρρυθ{ΐιστεαν την Έλληνι-
χην έχπαί^ευσιν. Κατά την γνώ|Λην της σοφής
χυρίας ή ρ^εχρι τοΰ^ε ίι^ασχο(Λένη ψευίης προ-
φορά έπρεπε πανταχού νά {γχαταλειφΟγ), χαί,
επειδή ή Ελληνική ζη εΙσετι, νά ίιίάσχηται
χαΐ αύτη ώς π&σαι αι ζώσαι γλωσσαι, ^ΡΧ^~
μένη άπο των συγχρόνων συγγραφέων, και βα-
θμ,ηίον προσανιοΰσα εΙς τον Πλάτωνα και τον
"Οριηρον.

ΚαΙ εις [χεν εκ των συνελθόντων^ ο Κ.
βρβγθΓ, καθηγητής γυρινασιου ένΆρ.στ6λοίά|Αφ,
και υφηγητής της σανσκριτικής εν τφ Πανεπι-
στημίω, εγνω(ΐ.οίότησε νά περιορισθη δ σύλλο-
γος είςτονά συστητη και επιίιώζχ; εν γίνει την
όσον βνεστι (χείζονα ίιά^οσιν της ελληνικής
παιδείας, ήτις κατ' αύτον ουκ ολίγον άνεπτύ-
χθη εν τοις εσχάτοις χρόνοις* (Λεταρρύθ(χισις δ-
|Λως ού^ε|Αία,ώς φρονεί, πρέπει νά προταθτ) πριν
η άποίειχθη δτι έστιν αναγκαία, και δτι κα-
κώς εχουσι τά (λέχρι του^ε παραίε$εγ[ΐ.ένα.

Άλλα πάντων των λοιπών αί γνώ(Λαι ήσαν
(^αλλον ώρισ|Λεναι. Και δ μεν Κ. Α1)γθ5οΙι, κα-
θηγητής γυμνασίου εν 'Άμστελο^άμω, απών
της συνεδριάσεως, συνηγόρησε ίι' επιστολής
του ύπερ τής υπέροχης της Ελληνικής υπέρ
την Λατινικήν, άπαιτών νά ίιί άσκηται εν τοις
^ημοσίοις σχολείοις εκείνη πολύ εκτενέστερον
ταύτης, προσέτι ίε και εν ταις άνωτάταις τά-
ζεσιτών γυμνασίων νά έζηγώνται πλην του
Όμηρου, του Δημοσθένους, και τών άλλων αρ-
χαίων κλαδικών συγγραφέων, πρσέτι και τά
άριστα τών προϊόντων της νεοελληνικής φιλο-
λογίας.

"Αλλος ίέ τών έπιστειλάντων, 6 Γυμνασιάρ-
χης Κ. ΝΛ88Ευ ΝοοΓάβ\νίβΓ, την πλήρη έπιίοκιμα-
σίαν αύτου εΙς τόνσκοπόν της εταιρείας εκφράζων,
επρότεινε προ πάντων ν2& ύποβληθτ) εις εμβρι-
θή συζήτησιν το ζήτημα το περί προφοράς,

Ό ^ε Κ. ΡΙ&ΐΏβηΐ, ύπαρχειοφύλαζ εν Μαα-
στριχτ άνέπτυξεν δτι ή σπουίή τής Νεοελλη-
νικής ην άναγκαϊον συμπλήρωμα τής μελέτης
τής αρχαίας Ελληνικής γλώσσης, καΐ δτι ου-
δεμία υπάρχει £λλη γλώσσα εν τόσφ χρόνου
^ιαστήματι τόσον ολίγον άλλοιωθεΐσα δσον ή
Ελληνική, άλλ' δτι τούτο ολίγον εστί γνωστόν
πλείστοις τών εν Ευρώπτ(ϊ πεπαιδευμένων.

Τέλος επι ττ) παρατηρήσει του καθηγητού τής
Ελληνικής εις το ένΑείίΐ[| Παν«πιστήμιον Κου

ν&η Ιιβπ^βη δτι ανάγκη νά δρισθη άκριβέστε-
ρον 6 σκοπός τής συστάσεως τής εταιρείας,
ενεκρίθη, κατά πρότασιν του Κ. Κο^^β, βιβλιο-
θηκάριου τής 'Αμστελοίάμης, ν' άνατεθη εις
τους ΚΚ. ΜύΙΙβΓ και Α1)γθ8ο1ι ή σύνταξις πλή•
ρους κανονισμού, και ή Εταιρεία νά έγχατασττ)
δριστικώς εΙς την προσεχή συνε^ρίασιν, μέλλου-
σαν νά συνέλθτρ ττ, 2 (14) Απριλίου.

Ταΰτα είσι συμπτώματα λίαν χαρμόσυνα
^ιά την Έλλάία καΐ ίιά τά Ελληνικά γράμ-
ματα. Δεν ήξεύρω δμως αν άπατώμαι, άλλα
μοι επέρχεται ή ιίέα δτι γίνεται ίσως ύπ* αλ-
λοεθνών και εν τ^ άλλο^απτ) δ,τι ην ήμέτερον
ίερον και ήμέτερον πρώτιστον συμφέρον νά πρά-
ζωμεν. Και εν γένει μεν αι κλασικαΐ σπου^αι
ήρζαντο από τίνος ήίη ύποχωρουσαι άφ' ενός
μεν εις την δσημίραι προϊουσαν πρακτικήν τής
κοινωνίας τάτιν, άφ' ετέρου 5έ εΙς τήν, ώς ούίέ-
ποτε πριν, ύπερχειλίσασαν και το πνεύμα κατ*
άλλην τάσιν -καλλιεργούσαν έλαφράν φιλολο-
γίαν. Οί σιδηρόδρομοι και δ Ζόλας εκ χιλίων
αναγνωστών ους άλλοτε θα ένθουσίων του Ό-
μηρου τά ε'πη άπασχολουσι σήμερον τους ο-
κτακοσίους,και έκτων έναπολειπορ^νων πολλοί
προτιμώσι νά ρανθάνωσι τήν λατινικήν, και ώς
συγγενεστέραν εις τάς γλώσσας αυτών, και ώς
χρήσιμον εΙς τους δικηγόρους και Ιατρούς,
καΐ εΙσι χαί τίνες οί ερωτώντες προς τί ή έκ-
μάθησις τής Ελληνικής και ή δαπάνη του
καιρού ην αύτη απαιτεί.

Άλλ' ού^εις ίύναται ν' άγνοήσγι δτι ή πα-
ραμέλησις τής Ελληνικής, ή αδιαφορία προς
τ' αριστουργήματα α αυτή παρήγαγεν ή κατέ-
στησε γνωστά, έστιν αυτό τούτο, ή καταίΐκη
του φιλελληνισμού, δστις κυρίως ην προΐ'ον και
άντανάκλασις του ενθουσιασμού α εκείνα ένέ-
πνεον. Δεν αμφισβητώ προς τους πατριωτικώς
ϊσως ^Γίσχυριζομένους βτι εχομεν μεγάλας άρε-
τάς, άζίας νά έλκύσωσιν ύπίρ υμών τήν άγά-
πην και τον θαυμασμόν άλλα και άλλα έθνη
αρετών ίεν στερούνται, ^εν καταριθμουσιν δμως
Όμηρους και θουκυίίίας, θεμιστοκλεΐς και
Φειδίας μεταξύ τών προπατόρων των. Κατά
τούτο μοιραίως ύπερέχομεν πάντων τών άλ•
λων.'Άν πάσα πεφωτισμένη διάνοια άλλαχου
άσπάζηται μετ* ευγενούς ενδιαφέροντος τήν
άναβίωσιν τών Ελληνικών σπουδών εν Ευρώπη,
ίι* ημάς θίγει αΰτη συγχρόνως το ύψηλότατον
έθνικον συμφέρον. Οί θαυ^Μασται τών προπατό-
ρων έσονται άναγκαίως και προκατειλημμένως
φίλοι τών απογόνων, έκτος δν οΐ απόγονοι ήθε-
λον ίειχθή τών προπατόρων αυτών εντελώς ά-
νάζιοι.

ΚαΙ το έτερον ίέ ζήτημα δ μετά τόβηζ
σπουδής επιδιώκεται ύπο τών πεπαιδευμένων
τής Όλλανίίας, του Έγγελ εν Γερμανία, κ«ί

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

Β 23Τ !▲

227

^ροσ^χώς, ίν τη π«ρασκ£υαζθ(ΐ.6νη ^ιεθνεΐ «ται-
ρίχ βίλλί συζητηθη ύττό των π£παιί£υ[ΐ.£νων
διαφόρων εθνών, εχιι επίσης μέγα ^ι'ηριας το εν-
διαφέρον, πρώτον |Λέν, ^ιότι τότε μ,άλιστα Οέ-
λου«ι δεόντως θαυ|Αασθή χαΐ (χγαπηθη τά
λχμπρα έργα της προγονικής ηριών φιλολογίας,
δτχν άνβκγινώσχωνται εΙς την έμ.(Λελη και γλυ-
χ^ΐχν άληθη αυτών προφοράν δεύτερον ^έ,^ιότι
όταν &ισα3^θ7) ή αναγκαία αΰτη βελτίωσις εις
τλ ^ι^ακτηρια της Ευρώπης, ταχέως ή Ελλάς
θεΛ«ι άνοιγτί προσιτή εις πάντας τους παντα-
χού πεπαιίευμιενους, και εσται δ συνεχής σκο-
πός τών επισκέψεων αυτών, προς κοινόν όφελος
και αύτης και εκείνων.

Ή ίέ προτεινθ|Λένη συμιπληρωσις τών Ελλη-
νικών σπουδών ίιά της σημερινής ημών γλώσ-
σης καΐ φιλολογίας, ήτις και βεβαίως θέλει ε-
πέλθει ώς συνέπεια της παρα,ίοχης της γνή-
σιας προφοροίς, αύτη κυρίως καταρρίπτουσα
παν μεταίχμιον μεταξύ Ευρώπης και Έλλάίος,
και ταύτην μετά τών παντός έθνους φιλολόγων
συνδέουσα, θέλει συγχρόνως ίι* ευρείας ίιαίί-
σεως εμψυχώσει και εκτείνει ^ύιί φιλολογίαν
αύτης εΙς βαθμον ώστε ει τι υπάρχει γενναϊον
σπέρμα εν αύττ), νά φέρη μετ' ού πολύ καρπούς
ικανούς και νάτιμησωσι την Ελλάδα, καινά
έλχύσωσιν υπέρ αύτης πολύ μάλλον του πεφω-
τισμένου κόσμου την ευνοιαν.

Ταύτα πάντα νομίζω δτι '^μεΐς μάλλον η
πάς αλλοεθνές Ιπρεπε νά έκτιμώμεν και νά
έπιίιώκωμεν, και θά ήσαν της αμέσου δικαι-
οδοσίας της ημετέρας *Ακαίημίας, αν η Ελλάς
ειχεν Άκα^ημίαν. Ούίέ πρώτον ούί* ίίστατον
λέγω π«ρΙ αύτης, ^ιότι, προκειμένου 'περι σπου-
δαίου δημοσίου συμφέροντος, άρχην εχω νά
πράττω β,τι ίύναμαι, ούίέν ^' £λλο ίύναμαι,
η νά λέγω δ,τι φρονώ. Έίέχθημεν και έλάβο-
μεν τά χρήματα δσα & φιλόπατρις Σίνας ε^α-
ψίλευσι προς οικο^ομην αύτης, και προσέτι βσα
ώρισε προς την συντηρησιν αύτης και την λει-
τουργίαν, και £λλα υπέρ αυτά, και τά είαπα-
νησαμεν πάντα προς άνέγερσιν μεγάρου εν ορ-
^ θομαρμαρώσει, εν γλυφαΐς καΐ γραφαΐς, έκεΤ
ισταμένου ώς βωβής, άλλ' εν ταύτφ εύγλωττου
ομολογίας της ίιανοητικης της Έλλάίος αδυ-
ναμίας. "'Αν μεταξύ τών, κατ* έμέ, πολύ ελάσ-
σονος λόγου περισπασμών εΙς ο3ς κατατριβό-
μεβα ώς ίπι το πολύ, κατανοών τις την και
ίιά'^ το όφελος καΐ ίι3ι την άζιοπρέπειαν της
'Ελλά^ος ανάγκην της υπάρξεως 'Ακαίημίας,
ώς ε νόησε ν αύτην προ πολλού η Σερβία και ή
'Ρωμανία, άποφασίσγ^ νά ιίρύση αύτην, και
εκτέλεση την άπόφασίν του, το πρώτιστον και
μάλλον κατεπείγον έργον αύτης εσται αναμφι-
σβητήτως αύτο τούτο δ επιδιώκει σήμερον δ
*Ολλαν^ικός σύλλογος, η συνεννόησις μετά τών

απανταχού Ελληνιστών και φίλων τών Ελλη-
νικών γραμμάτων προς έξάπλωσιν της ίιία-
σκαλίας αυτών, και εκ νέου εξέγερσιν του υπέρ
αυτών άπό τίνος χαλαρουμένου ενδιαφέροντος.

Δύτης επίσης καθήκον εσται νά συνηγορήση
υπέρ της επανορθώσεως της Ελληνικής προ-
φοράς εν τοις εύρωπαΐ'κοΐς ίι^ακτηρίοις, ης ή
έλπίς αρχίζει ηίη νά ύποφώσκγ)• δ ίέ λόγος
Ελληνικής Ακαδημίας υπέρ του £κρως ενδια-
φέροντος τούτου θέματος εσται βεβαίως δ πάν-
των πειστικώτατος, και θεωρηθήσεται ώς δ
ύπέρτατον κεκτημένος κύρος.

Το ί' έργον εις δ υπέρ πάν άλλο έχει η Α-
καδημία νά έπιίοθη, έστΙν εκείνο μάλιστα δ
μετά φιλελληνικής ζέσεως προτίθενται ν' άνα-
λάβωσιν οι ΚΚ. ΜύΙΙβΓ και ΕΙαιηΘηΙ, ή συνταξις
Νεοελληνικού λεξικού, άποβαίνοντος ίι* ημάς
σήμερον υπέρ ποτέ αναγκαίου, ίιότι <ϊιατρέχο-
μεν τον κίνίυνον, δτε ήίη οί ξένοι Έλληνισται
στρέφουσι προς την σύγχρονον ημών γλώσσαν
την προσοχήν των, ν' άνακαλύψωσιν δτι γλώσ-
σαν ίέν εχομεν. Μέχρι τής επαναστάσεως, η
μικρόν προ αυτής, ή πολιτική του έθνους κατά-
στασις έκώλυε τήν πολυγραφίαν, και οί ολίγοι
γράφοντες, σχείον πάντες, έίόξαζον δτι δ α-
ξιών νά ύπερετήση τάς Μούσας ώφειλε νά ύπο-
βάλληται εϊς τίνα προπαρασκευήν, και αν δχι
άλλο, έσπούίαζον κάν κατά το μάλλον και
ήττον τήν γραμμαίτικήν. Εννοείται δτι ίέν δ-
μιλώ περί τών μή γραφόντων, ίιότι ίέν ήξευ-
ρον νά γράφωσι, περί τών αυτοσχεδίων αοιδών
τών κλέφτικων φσμάτων, ών τίνες εφερον εν
έαυτοϊς τήν άπόίειξιν δτι ίέν ειχεν αποθάνει
ή ποίησις εν Έλλάίι, ίιότι ειχον εμπνευσιν,
καΐ αν είχον και γλώσσαν θά άπε^είκνυντο α-
ληθείς ποιηταί.

Άλλα τής ελευθερίας εν τών προϊόντων υ-
πήρξε και ή πολυγραφία. Πάς κάλαμος έτμή-
θη εΙς συγγραφικόν. Και ναι μεν παρά πολλοίς
έπετάθη αναπτυχθείσα τής γλώσσης ή εμβρι-
θής σπουίή και ή καλλιέργεια, καΐ αξιόλογοι
πρόοίοι έγένοντο εν αύτγ), άλλ' άλλοι αλλν^ έ-
βά^ιζον, έκαστος κατά το ίοκούν, και αν ή ευ-
νομία εισήχθη εις τήν πολιτείαν, ώς προς τήν
γλώσσαν εξέλιπε πάς νόμος, μή υπάρχοντος
νομοθέτου ού το κύρος ν' άναγνωρίζηται. Ή
γλώσσα ούί^έποτε έπαύσατο αμέσως μετοί τής
αρχαίας συνεχόμενη, καΐ δτε εν πάσαις ταΐς
έποχαϊς πάντες οί λόγιοι και σπουδαίοι ,
οί παρά πάσι τοις εθνεσι τήν τάξιν τών συγ-
γραφέων άποτελούντες,ούίέποτε επαύσαντο παρ*
ήμϊν τήν καθαρότητα αυτής έπιίιώκοντες, καΐ
πολλάκις επετύγχανον αυτήν μετά χάριτος και
εύγλωτνίας συνδέοντες. 'Αλλά και πλείστοι
άγνοοΰντες ή παραγνωρίζοντες, ήρύοντο τά συγ-
γραφικά αυτών εφόδια εκ του δχλου^τού παν-

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

228

Χ}23ΤΖ^

τβχου (Λίν χ«1 πάντοτβ, ώς ίπό(ΐινον,την γλώσ-
σαν ά|Α«λοϋντος χαΐ παραφθιίροντος, πολλφ ^ε
ρ.άλλον βπΐ του Φχότους ^ι' ου 6 η(λ.έτ§ρος ^ιήλ-
θιν 11(1 τρ€ΐς έχατονταιτηρί^ας.

Ύιρηρχον ίί χκ( τιν•ς όί ύπο τά ^άκη του ό-
χλου την Ιίίαν πτωχ^Ιαν χρύπτοντ^ς , ι^οΛ
ούτω γοάφοντις ούχΙ ιχ πβρινοΐας, άλλα ίιάη
£λλως ο*ν ηξιυρον ούί ' ή^ύναντο. Ούτοι ίνβ-
σφήνουν εΙς την Έλληνιχην γλώ^σαν λίζ€ΐς ζένας
χοΛ ^ιέστρεφον αυτήν ίι' 1^ιωτισ|Αών η Γαλλι-
κών η Ίταλιχων, ώστε 6 ζίνος δ τοιαύτην γλωσ-
Φΐχην ίωλοχρασίαν άνά χ<(ρας λαριβάνων, παν
άλλο θ* άποφανθη η δ,τι οι φιλέλληνβς του Ά(χ-
στ«λο^ά[ΐ.ου, χαι (λ6τ& θλίψβως θα Εχλάβτ) βτι
χχι «Ις τους Έλληνας συνέβη δ,τι χαι εΙς πολ-
λούς άλλους λαούς, επι των (χαχρών ίηλαίη
€υ(ΐ.φορών των δτιάπώλεσαν τόεύγενεστερον αυ-
τών έθνιχόν γνώρισ(&α, την άπαρά[ΐ.ιλλον γλώσ*
σαν των προγόνων των, χαι £πο(λ.ίνως χαι την
χυριωτεραν άπόίειζιν δτι ^εν απώλεσαν σύν
αύττ) χαΐ τον εθνισ(ΑΟν των.

Τούτον τον χΐνίυνον ριόνη ίύναται ν4 άπο-
σοβη<τΐ[) η Άχα^ηριία, καθορίζουσα την δίον εν
γ| η γλώσσα των •ύ ηγριένων χαΐ τών αύτης
επΐ|ΐελου|&ενων δύναται να όρθοβαττ) συνεπώς
προς τους σταθερούς αύττ^ς χανόνας άφ' ών ή
/ ά(&άθεια χαι η άφροντησία (ΐόνον την εζετρο-
χίαζον, χαΐ άχριβώς ίιαγράφουσα τους χανόνας
τής όρβοεπεΙας.Τούτο ίίν σημαίνει δτι η Ακα-
δημία πρέπει ουδαμώς να μεριμνεί χαι περί της
δημοτικής γλώσσης, ν' άγνο^ αυτήν ώς να |ΐη
ύτ^ρχεν. Έζ εναντίας αύτης έργον ίσται να
πράττΐ(ϊ δ,τι σήμερον ίεν γίνεται,η σπανίως Ισως
ιδιωτικώς &νευ συνεχείας, και £νευ Ινότητος,
να σπουίάζη ^ηλα^η την γλώσσαν του λαού
μετά προσοχής, πανταχού ίνθα ή ελληνική
δπως. ^ήποτε ομιλείται, ^ιότι ύπό πολλά βάρ-
βαρα, παρεφθαρμένα,εκ ζενων γλωσσών παρεμ-
βεβλημένα, λανθάνουσιν εν ού μικρφ άριθμφ εν-
τεθαμμενα ώς έζ αρχαίων αριστοτεχνημάτων λεί-
ψανα ύπό νέα ερείπια, λεζεις και εκφράσεις τών
αρχαιοτάτων εποχών, αΐτινες θα ήσαν πολύτι-
μος πλουτισμός της γλώσσης προστιθέμενος εις
αυτήν. Τοιούτων αξιόλογα παραδείγματα ή-
χούσαμεν εσχάτως εκτιθέμενα Ιχ της καθομι-
λουμένης εν ταΐς βορειοανο^τολικαΐς έπαρχίαις
τγ5ς Μικρας Ασίας• τοιαύτα της αρχαίας αγνο-
ούμενα συντρίμματα απαντώνται πανταχού εΙς
τάς κατωτάτας του λαού στιβάδας, καΐ εκτός
τών κυρίως Ελληνικών χωρών ετι, καΐ εις την
κάτω ΊταλΙαν και εις την Κορσικήν, και της
Ακαδημίας εν τών πρωτίστων προβλημάτων
εσται να περισυνάζη και σώσν) πάντας τού-
τους τους παρερριμμένους θησαυρούς καΐ πλου-
. τΐσγ) ίι* αυτών το ε'θνιχόν λεξικόν, δ ύπ' αύτης

πρέπει να χαταρτισθτϊ πριν η γίνη άντιχείμενον
σπουδής ζένων Ελληνιστών.

Και περί τίΐς συγχρόνου ημών φιλολογίας ό-
ταν άκούωμεν τόσον ευμενώς εκφραζόμενους της
Ελλάδος τους φίλους, πρέπει ε'πίσης νά εύχώ-
μεθα νά υφίσταται τι παρ* ήμΐν άνώτατον κα-
τάστημα ποδηγετούν τάς μόλις άναβιούσας παρ*
ήμιν Μούσας, ^ι^άσκον αύτάς ^ιά κρίσεων
σπουδαίων χαι άμερολήι^των, καΐ πλύνον, ώς
ελεγέ ποτέ 6 Βολταϊρος, εϊ τι άκάθαρτον υπάρ-
χει μεταζύ τών χιτώνων ημών πριν τους έκ-
θέτωμεν εΙς την δψιν και εκτίμησιν της Ευ-
ρώπης.

Και ταύτα μίν περί ημών αυτών εΙς ^ε τους
αλλοδαπούς τους άναλαβόντας τόν κατάρτι-
σμόν της περί ης πρόκειται εταιρίας οφείλομεν
την ημετέραν εύγνωμοσύνην, και εύχάς ύπίρ
της επιτυχίας τού έργου αυτών <κ$ιότι μερι-
μνώσι περί ανωτάτου ημών συμφέροντος πολύ
περ'.σσότερον παρ* ήμεΐςι>.

Α. Ρ. Ραγκαβής.

Ί-ΟΊ»

Η ΚΛΑΠΕίΣΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Διήγημα.

Κατά τό έτος 18 . • . ^ιέτριβον εν Παρισίοις.
Μετά κατηφή και θυελλώδη φθινοπωρινην έσπέ-
ραν, έκαθημην μετά τού φίλου μου Δυπέν εις
την μικρλν αύτου βιβλιοθηκην η σπουίαστίριον
σύννους και έκάπνιζα ίιά τ^ΐς εκ σηπίου πίχαζ
μου, δτε ή θύρα τού δωματίου ηνοίχβη καΐ
είσηλθεν 6 παλαιός ημών γνώριμος 6 . . . διευ-
θυντής της αστυνομίας τών Παρισίων.

Έ^εζιώθημεν αυτόν εγκαρδίως, ^ιότι Ιάνηρ
είχε τάς άρετάς του, δπως τά ελαττώματα
του, καΐ άπό τίνων ετών ίέν είχομεν συναντη-
θη μετ' αύτου. Έπειίη ίε ημεθα εν τφ σκό-
τει, 6|Δυπέν Γίγέρθη ίιά νά άνάψγ) φώς, αλλ*
άκούων τόν Γ . . . λέγοντα δτι ήλθε νά μας
συμβουλευθη ί μαίλλον νά ζήτηση την γνώμην
τού φίλου μου περί υποθέσεως τίνος, η δποία
ειχεν έμβάλει αυτόν εΙς ^εινην άμηχανίαν, έκά-
θησε χωρίς νά πράξη τούτο.

— Είμεθα ε'ις τάς ^ιαταγάς σας, ειπον εγώ.

— Λοιπόν ακούσατε. 'Επληροφορήθην αυτο-
προσώπως και παρά προσώπων ύψηλης περιω-
πής, δτι εγγραφον μεγίστης σημασίας υν^Ιψ
ρέθη {κ τών βασιλικών δωματίων. Τό πρόσω-
πον, τό 6ποϊον εκλεψεν αυτό, είνε γνωστόν.
Τούτο εινε άναμφισβητητον, ίιότι είίον τον
κλέπτην καθ* ί)ν στιγμήν ελάμβανε τό εγγρ«-
φον. Εινε γνωστόν επίσης δτι φυλάττει άχόιχτί
70 χλοπιμαΐον.

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

ειζ3τυ^

229

— Πώς ιϊνβ γνωστόν τοδτο; ηρώτησβν 6 Δυπίν•

— » ΠροχύΐΓτει σαφώς έχ της φύσεως του {γ•
γριφοΡι ίάν ^έ άλλως β1χ£ το πρ&γρια, θά {ινήρ-
)^οντο άΐ5οτ6λέσ|Αατα, τά δποϊα βίνε η φυσιχη
Φυνίπκα τ^ς εξαγωγής του ίγγράφου ίκ των
χιιρών του χλεπτου, έν άλλαις λίζισιν εξάγεται
IX της χρΎ)σΐ|ΑθΐΓθΐΥ)σεως του εγγράφου προς τον
ίχοπον ίι* δν άφηρέθη. Το περιεχό[Αενον του
εγγράφου τούτου άνεχοινώθη ττρος τρίτον πρόσω-
ιρον. του λιτοίου το όνομα αποσιωπώ, άφορ^ ((ε
εις την τΐ|χην προσώπου υψηλοτάτης περιωπής,
ως είπον, χοει χαθιστ^ ύποχειριον εις τον χάτο-
χον της επιστολής το εξοχον ύποχε((λενον περί
ού πρόχειτκι χαι του οποίου ούτως εινε έχτεθει-
αενη η τιριη χαι ή ασφάλεια.

— Λάβ«τε την χαλωσύνην να εξηγηθητε
σαφέστερον, ειπον εγώ.

— Ό χλέπτης,εξηκολούθησεν δ Γ..., εινε δ Δ...
όστις είνε Ιχανος να άποτολ(λησγ) τά πάντα. Ό
τρόπος χαθ' δν ύπεξήρεσε το εγγραφονητο τόσον
επιδέξιος δσον χαι θρασύς.Το εν λόγφ εγγραφον— -
η ^ιά νά ιψΛΐ ακριβέστερος την εν λογφ επι-
στολήν-— έλαβε το πρόσωπον, το δποΤον άπώλε-
σεν αύτην, εΙς το βασιλιχόν έντευχτηριον, χωρίς
νά εινε χανεΙς άλλος παρών. Άλλ' ενφ την άνε-
γίνωσχεν, εισήλθε χαι £λλο βασιλιχόν πρόσωπον
άπ• του δποΐου χυρίως ήθελε νά την άποχρύψη.
*λφου προσεπάθησε |λατα(ως νά την ρ(ψΐ() εις
χάνεν σιιρτάριον, ήναγχάσθη νά την άποθεσγ^
άνοιχτην επΙ τίνος τραπέζης. Άλλ* επειδή η
ίπιστολγ) εύρ(σχετο άνεστραρΐ[χένη, η επιγραφή
ιύρίσχετο £νωθεν, χαι το περιεχό[λενον ίεν ε-
φαΐνετο, ίίν εΤλχυσε την προσοχην του εισελθόν-
τος. Έν τφ ριεταξύ ήλθε ν δ υπουργός Δ... Με
όφΟαλ(ΐόν λυγχός βλίπει άαέσως την έπιστολην,
διακρίνει τον γραφιχόν χαρακτήρα της, εννοεί
την στενοχωρίαν του προσώπου προς & άπηυ-
φθύνετο το γρά|Λμα καΐ [Λαντεύει τό (λυστιχόν.
Άφου ίε ώριίλησε περί υποθέσεων τίνων, αί 6-
ποίαι, ως συνήθως, έπερατώθησαν ταχέως, εξά-
γει εκ του θυλακίου του έπιστολην σχείόν δ•
|ΐθ(ό[Λορφον προ; την περί ης δ λόγος, την ανοίγει,
προσποιείται δτι την άναγινώσχει, χαι την άπο-
Βίτει ακριβώς πλησίον της άλλης. Αρχίζει
κατόπιν έχ νέου χαι δαιλει επι εν τέταρτον τ^^ς
Δρας περί ίηριοσίων υποθέσεων, χαι επι τέλους
φεύγει άφου έλαβε |χ.εθ' εαυτού τό ξένον γράμ|Αα.
Τό πρόσωπον εΙς τό δποίον άνήκεν ή επιστολή
(!^εν δλα ταΰτα, άλλα φυσικώς ^έν έτόλμησε
νά είπη τίποτε, επειδή παρίστατο και τό τρίτον
ττρόσωπον. Όταν άνεχώρησεν, δ υπουργός άφη-
χεν εις την τράπεζαν την ι^ικήν του έπιστολην,
ήτις εινε εντελώς ασήμαντος.

— Λοιπόν, παρετήρησεν δ Δυπέν, δ κλε•
ΐ(της είξεύρει δτι τό ύψηλόν πρόσωπον γνωρίζει
τον ^Χί^ΛΊΧΛ την έπιστολην ;

— - Βεβαίως, άπήντησεν δ διευθυντής, και άπό
τίνων (Ληνών άφειίώς χρησιαοποιεΤ την έξου*
σίαν την δποίαν απέκτησε οιά του στρατηγή-
(ΐατος τούτου και (Λάλιστα (λέχρις επικινδύνου
σηριείου. Άπό ημέρας εΙς ημέραν τό ύψηλόν
πρόσωπον αισθάνεται ετι μάλλον την ανάγκην
ν' άνακτήστρ την έπιστολην του. Άλλα τού-
το, εννοείτε, ίίν είμπορεΐ νά γείνη χατά τρό-
πον φανερόν. Έπι τέλους ίέ,άφοΰ άπηλπίσθη,
άνέθηκεν εις εμέ την φροντίδα. Πρώτον μου
έργον ητο νά ερευνήσω λεπτομερώς εις την οι-
κίαν του υπουργού. Αί έξεις αύτου μου παρεΐχον
ποίσαν εύκολίαν προς τούτο. Συνήθως απουσιά-
ζει έξ αυτής δλην την νύκτα: Ύπηρέτας ίεν
έχει πολλούς, εινε ίέ δλοι Νεαπολιτανοι χαι
μεθύουσιν εύκολώτατα. Καθώς ε'ιξεύρετε, με τά
αντικλείδια τά δποΤα εχω ειμπορώ νά ανοίξω
δποιόν^ήποτε ίωμάτιον η γραφεΐον έν Παρι«
σίοις. Έπι τρεις δλοκλήρους μήνας, τό περισ-
σότερον μέρος της νυκτός ήρεύνων εις την οΐκίαν
του Δ... Πρόκειται περί της τιμής μου αυτής,
^ιά νά δμολογήσω ^ε την άλήθειαν, και ή
αμοιβή, την δποίαν μου ύπεσχέθησαν, έν πε-
ριπτώσει επιτυχίας εινε υπέρογκος. Δεν παρ^τή-
θην τής έρεύνης ειμή άφου έπείσθην πληρέστατα
δτι δ κλέπτης εινε πανουργότερος άπό έμέ, εχω
την πεποίθησιν δ,τι άνείίφησα πδίσαν γωνίαν
τής οΙκΙας, εις την δποίαν ητο ίυνατόν νά εινε
κρυμμένον τό γράμμα.

— Ή ύπόθεσις δτι δ υπουργός έμπορει νά
φέρη επάνω του την έπιστολην κείται έκτος συ-
ζητήσεως ;

— Διόλου, άπήντησεν δ διευθυντής• Άλλα
κατ* ε'ισήγησίν μου συνελήφθη ίις καθ* δίόν
ύπό πλαστών κλεπτών και έγένετο έπ*' αύτου
αυστηρότατη σωματική έρευνα.

— Διηγήθητέ μας,παρακαλώ,ειπον έγώ, δλας
τάς λεπτομέρειας τής έρεύνης σας.

— Ήρευνήσαμεν παντού. Έγώ εχω πολλήν
πείραν ε'ις τάς υποθέσεις του τοιούτου ει^ους.Ά-
νε^ιφήσαμεν δλόκληρον την οικίαν ίωμάτιονπρός
^ωμάτιον, ^Γ εκαστον ^ωμάτιον ίιεθέσαμεν
τάς νύκτας μι21ς δλοκλήρου έβ^ομάίος. Κατ*
αρχάς έξητάσαμεν δλα τά έπιπλα εκάστου δω-
ματίου. Ήνοίξαμεν δλα τά συρτάρια, πιστεύω
ί ' δτι οίκοθεν εννοείτε δτι μυστικόν συρτάριον ίέν
υπάρχει ίιά καλόν άστυνομικόν ύπάλληλον.
Μετά τά δωμάτια ηλθεν ή σειρά του ανακλίν-
τρου. Τά επιστρώματα έξητάσθησαν με τάς
μακράς καΐ λεπτάς έκείνας βελόνας, τάς δποίας
μέ είδατε νά μεταχειρίζωμαι ενίοτε. Αφήρεσα-
μεν προς τούτοις και τό επάνω μέρος εκάστης
τραπέζης.

— ΔιατΙ ;

— Διότι πιθανόν ή επιστολή νά ητο κρυμ-
μένη ύποχάτω, Ένίοτι γίνεται χρή«ι^ ί^«ι το^

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

230

ΈΙ Ζ3ΤΧ ^ι.

[λέσου τούτου. ΚοιλαΙνιται δ πους της τραπέζης,
το άντΓΛ£ί|χ.ενον τίθεται ι\ς την κοιλότητα ταύ-
την χαΐ το άφαιρβθέν [χέρος τοποθετείται ιχ,
νέου. Το (χ,έσον τοΰτο (Αεταχειρίζονται και ίιά
τάς κλίνας.

— Άλλα ίέν ^ιελύσατε βεβαίως δλα τα
έπιπλα. Μία επιστολή εΙ(χπορεϊ αξιόλογα νοι
κρυφθτϊ εις (Αίκρότατον έλατήριον το δποϊον να
[/.η εινε μεγαλείτερον καΐ χονίρότερον άπο βε-
λόνην του πλεξίμιατος καΐ κατ* αύτον τον τρό-
πον να τοποθετηθώ έντος του ποίος ενός καθί-
φ|λατος.

— - *Όχι βεβαίως , άλλα εκάμ,αμεν %&τι
καλλίτερον. Έξητάσα(χεν τους ποίας δλων
των καθισ{χάτων και αύτάς άκό(ΐ.η τάς συ-
ναρ|ΐ,ογάς δλων των επίπλων ρ,έ Ισχυρότα-
τον (ΐικροσκόπιον. Έάν υπήρχε το ελάχι-
στον ϊχνος δποιαςίηποτε προσφάτου (Αεταβο-
λης, θα το άνεκαλύπτομεν βεβαίως. Ή παρα-
[Λίκροτίρα άλλοίωσις του κολλή|χ.ατος, το ελα-
φρότερον χάσ{Λα βίς τάς συναρ}Αθγάς ηρκει νά
(ΑοΙς δίηγήση εΙς άνεύρεσιν της επιστολής.
Άφου έπεθ*ωρησα(Αεν δλα αυτά τά άντικεί{;.ενα,
εξητάσα(;-εν και αύτην την Ιίίαν οικίαν .
Διγιρέσα(/.εν το δλον της επιφανείας της εις (λέρη,
τά 6ποΐα κατεγράψα|λεν μ,έ άριθρ.ούς, ίιά νά
(ΑΥ) παραλείψω(Λεν κανέν. Με το (λίκροσκόπιον
ηρευνήσα(/.εν εκαστον τετραγωνικον ίάκτυλον,
περΐ6λάβο(/.εν δ' εις την ερευναν καΐ τάς ίυο
γειτονικάς οικίας,

— Και τάς ίύο γειτονικάς οΙκια5; άνέκραζα.
Ό κόπος θα ητο φοβερός βεβαίως.

— ΝαΙ, άλλα η ά(Αθΐβη εινε υπέρογκος.

— Έξητάσατε βεβαίως τά έγγραφα του Δ...
και τά βιβλία της βιβλιοθήκης του ;

— βεβαίως.

— Το πάτωμ,α, τους τάπητας ;

— Άνα[Αφιβόλως. Άφηρέσα|Λεν τους τάπη-
τας και έζητάσαμιν το πάτω(Αα (λι το ριικρο-
σκόπιον.

— Και τά έπιστρώ|Λατα των τοίχων ;

-ρ- Και αυτά επίσης άφηρέθησαν λοιπόν,
Δυπέν, τΐ ριέ συ|/.βουλευεις νά πράζω.

— Δεν εχω νά σ&ς συμβουλεύσω τίποτε.
Βεβαίως βίζεύρετε καλώς τά ιδιαίτερα γνωρί-
σματα της ε'πιστολης;

— "Ω Ι βεβαίως. — Και 6 διευθυντής έξα-
γαγών σημειωματάριον ηρχισεν άναγινώσκων
μεγαλοφώνως λεπτομερή περιγραφην του απο-
λεσθέντος εγγράφου, της εσωτερικής, Ιίίως ίέ
της εξωτερικής αυτού όψεως. Περατώσας την
άνάγ>ωσιν της εκθέσεως ταύτης 6 αξιόλογος
άνηρ άπεχαιρέτισεν ημάς, άθυμος και σκυθρω-
πός. Μετά παρέλευσιν ένος μηνός μας έπετκέ-^
φθη και εκ ίευτέρου,ητο ί' επίσης σύννους δπως
και κατά την πρώτην έπίσκεψίν του.

— Λοιπόν τΐ γίνεται 6 Γ... και ή κλα-

πεϊσα επιστολή ;

— Εις τον ίιάβολον νά πάη Ι "Ηρχισα εκ
νέου τάς έρευνας μου, άλλ* εις μάτην.

— Ποία εινε ή αμοιβή την δποίαν προσφέ-
ρουν ; ήρώτησεν δ Δυπεν. Μας βϊπατ« δτι...

— Εινε λαμπρά..•, σημαντικωτάτη αμοι-
βή. — ίεν σας λέγω ακριβώς το ποσόν, άλλα
σοίς υπόσχομαι δτι αναλαμβάνω την υποχρέω-
σιν νά ίώσω εξ ιίίων πεντήκοντα χιλιάίας
φράγκων εΙς εκείνον δστις θά μου την «υριρ.

— Έν τοιαύττι περιπτώσει, άπήντησεν δ Δυ-
πέν,έξάγων εκ τίνος σύρτου τεύχος συναλλαγματι-
κών είμπορειτε νά μου ύπογράψητε εν συνάλ-
λαγμα ίιά το ποσόν τούτο. Άφου το ύπογρά-
ψητε, θά σδίς εγχειρίσω την έπιστολήν.

"Ημην έκθαμβος. Ό ίέ διευθυντής της
αστυνομίας έφαίνετο ως κεραυνόπληκτος. 'Επί
τινας στιγμάς ακίνητος καΐ σιωπηλός παρετή-
ρει τον φίλον μου με άνοικτόν το στόμα και
ίυσπίστως. Έπι τέλους κάπως συνηλθεν εΙς
εαυτόν, έλαβε τον κάλαμον, συνεπλήρωσε και
υπέγραψε την συναλλαγματικήν, ένεχείρισε ίέ
αυτήν εις τον Δυπεν. Ούτος την εξήτασε προ-
σεκτικά και τήν εθεσεν εΙς το χαρτοφυλάκιόν
του. Κατόπιν ήνοιξεν άλλο χαρτοφυλάκιόν, εξή-
γαγε μιαν έπιστολήν και τήν ένεχείρισεν εις τον
^ιευθυντήν. Ό φίλος μας τήν ήρπασε περιχαρής,
ερριψεν εν βλέμμα εΙς το περιεχόμενον, χατόπιν
^έ ώρμησε προς τήν θύραν και εξήλθε του οω-
ματίου καΐ της οικίας χωρίς νά άρθρώσιτι συλ-
λαβήν.

Άφου άνεχώρησεν, δ φίλος μου μου είωκιν
εξηγήσεις τινας.

— Τπάρχει, είπε, παιγνίίιον νοομαντείας,'
το δποϊον παίζεται συνήθως με ένα γεωγραφι-
κον χάρτην. ΕΙς εκ των παικτών παρακαλεί
κάποιον νά βάλτρ κατά νουν οίανίήποτε λεξιν
— δνομα πόλεως ή ποταμού, έθνους ή κράτους
—τέλος μίαν οιανδήποτε λεξιν εύρισκομένην
επι του χάρτου. Οι άπειροι του παιγνιδιού, θέ-
λοντες νά περιπλέξωσι τους αντιπάλους των,
λαμβάνουν λέξεις γεγραμμενας με χαρακτήρας
αδιάκριτους, άλλ' οί εμπειρότεροι εκλέγουν τάς
μεγαλογεγραμμένας λέξεις, έκείνας α ι δποιαι
εκτείνονται άπο του ίνος άκρου του χάρτου εις
το άλλο. Αί λέξεις αύταί, δπως αϊ παρά πολύ
μεγάλαι έπιγραφαΐ, και ειδοποιήσεις διαφεύ-
γουν το βλέμμα, Ισα Ισα ίιότι εινε παραπολΟ
καταφανεϊς.' Άλλ' ή νοημοσύνη του ίιευθυντοϋ
φαίνεται δτι εινε ή ανωτέρα ή κατωτέρα των
τοιούτων παρατηρήσεων. Ποτέ 5έν έφαντάσβη
δτι δ υπουργός ητο ίυνατον ή πιθανόν νά εχ-
θέσγ) τήν έπιστολήν εις τά βλέμματα δλου του
κόσμου ίιά νά άποστρέψτρ άπ' αυτής τήν προ-
σοχήν. ^ .

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

Ζ3ΤΧΑ

231

Άλλ* όσον £σχ(πτό(Αην πόσον έχει τον χα-
ραχτϊόρα θρασύν, έπιτη^ειον χαι ίφβυριτιχον &
Δ... -— Το γ»γονος δτι επρβπε νά εχη πάντοτε
πρό}^ειρον την επιστολην ίιά νά χά(λνη χρησιν
«ύττίς εις δποιανίτίίποτε εύκαιρίκν— και το άλ-
λο γεγονός δτι ή άπόχρυψις του εγγράφου, συ|Λ-
φώνως (Αε τάς πειστιχάς διηγήσεις του διευ-
θυντού, διέφευγε τά βρια χανονιχης χαι συνή-
θους ερεύνης — τόσον (λαλλον [λέ επειθον δτι 6
υπουργός ίιά νά χρύψη την επιστολην, μετεχει-
ρίσθη το άπλούστερον χαιευφυεστερον |Αεσοντου
χόσ|Αου, ^εν εχρυψεν αύτην διόλου.

Κ«τεχό|Λενος ύπο τάς ιίέας ταύτης ε'φόρεσα
ζεύγος πρασίνων διόπτρων χαι πρωία ν τινά ένε-
φανίσθγιν εΙς το [Αεγαρον του υπουργού. Εύρον
τον Δ... εΙς την οιχίαν του νά χασμδίται •χαΙ νά
παραπονηται δτι άνι^. Ό Δ... εινε ίσως 6 ε'-
νεργητιχώτερος των σηριερινών ανδρών, άλλ*
δταν εΐζεύρη δτι ίεντον βλέπει χάνεις.

Διά νά [χη υστερήσω χαι εγώ αύτου χατά
την πανουργίαν, προσεποιήθην δτι επασχον τους
οφθαλμούς και ήριην ήναγκασμ,ενος νά φέρω
δίοπτρα. Άλλ' όπισθεν των ίιόπτρων μου εξή-
ταζον προσεκτιχώς και £πιστα|λένως το ^ω|Λά-
τιον, ενω 6φαινρ|χην δλως προσηλω[Λένος ε•.ς την
&ρ.ιλίαν του υπουργού.

Την προσοχήν |Λθυ κυρίως επέστησα εις [Λεγα
γραφειον προ του δποΐου έκάθηντο χαι εφ* ου
φύρίην μίγίην κατέχειντο ίιάφοροι επιστολαι
χαι &λλα έγγραφα, [χε εν η ίύβ ριουσιχά όργα-
να καΐ [/.ερικά βιβλία.

Μετά ερευναν [Λακράν, ^έν ει^α τίποτε, το
όποιον ή^ύνατο νά |χου ^ιεγείργ) υπόνοιας.

Έπι τέλους παρετήρησα έλεεινον χαρτοφυ-
λάκιον, χρυσοποΐκιλτον, το δποιον ητο άνηρ-
τημίνον ίιά ρυπαρας κυανής ταινίας από
όρειχαλχίνων χο^λβίων άνωθεν της εστίας. Το
χαρτοφυχάχιον τούτο, το δποΐον είχε τρία η
τέσσαρα χωρίσματα, περιείχε πέντε η εξ επι-
σκεπτήρια, και μίαν έπιστολήν. Ή επιστολή
ητο συνεπτιγμενη και ρυπαρά. "^Ητο σχείόν εις
ίύο σχισμένη κατά το μέσον, ωσάν τις ηθέλησε
νά την ξεσχίση κατ' αρχάς ώς ίχρηστον, άλλα
κατόπιν μετεμελήθη. "Εφερε μεγάλην μαύρην
σφράγιζα με το σύμπλεγμα του Δ ... , ή δποΐα
ητο καταφανέστατη και άπηυθύνετο προς τόν
ύπουργόν αυτοπροσώπως• Ή επιγραφή ητο γε-
γραμμενη με λεπτότατους γυναικείους χαρακτή-
ρας. Κατά τό φαινόμενον είχε ριφθή άπροσέ-
χτως και περιφρονητικώς εΙς τό αθλιον εκείνο
χαρτοφυλάκιον.

Μόλις ίρριψα εν βλέμμα εις τήν έπιστολήν
ταύτην, αμέσως συνεπέρανα δτι ητο εκείνη τήν
6πο(αν άνεζήτουν. Βεβαίως κατά τήν δψ«ν ^ιέ-
φερεν εντελώς εκείνης, δπως μας τήν περιέγρα•
ψεν δ διευθυντής. Εις αυτήν ή σφραγις ητο με«

γάληκαι μαύρη, έφερε ίέ τό σύμπλεγμα του
ονόματος του Δ . . . εΙς εκεΐνην ίε ητο μικρλ
και ε'ρυθρά και έφερε τά ^ουκικά σήματα της
οικογενείας Σ . , . Ή επιγραφή της πρώτης ητο
λεπτή και γυναικεία, ένφ της δευτέρας ή ίιεύ-
θυνσις ητο γεγραμμένη με ευσταθή, τολμηράν
και χαραχτηριστικήν γραφήν. Δι ίύο επιστο-
λαι μόνον κατά τάς διαστάσεις ώμοίαζον.Άλλ'
ισα ίσα ή υπερβολική διαφορά μεταξύ αυτών,
ή ρυπαρότης, ή αθλία κατάστασις του χάβτου,
αϊ δποΤαι άντεστρατεύοντο προς τήν μεθοσικό-
τητα και τάς ί'ξεις του Δ... καΐ αϊ δποϊαι έπρό-
ίιίον πρόθεσιν εξαπατήσεως των περιέργων,
— δλα αυτά, πρόσθες ίέ και τήν καταφανή θέ-
σιν του εγγράφου, υπό τά όμματα δλου του κό-
σμου, πράγμα τό δποΤον εντελώς συνεβιβάζετο
με τάς ένσομύχους σκέψεις μου — δλα αυτά,
λέγω, ήρκουν ^ιοι νά έπιτεΐνωσι τάς υποψίας
άνθρωπου προκατειλημμένου•

Παρέτεινα τήν επίσκεψίν μου βσον τό ίυνα•
τόν περισσότερον και ενφ συνεζήτουν μι τόν
Τπουργόν περί ζητήματος,ί ι*δ ειξεύρω δτι ενδια-
φέρεται πάντοτε, παρετήρουν συνάμα αδιαλεί-
πτως τήν έπιστολήν. Ένφ εκάμνα τήν έξέτα-
σιν αυτήν, εσκεπτόμην καΐ περί της εξωτερι-
κής όψεως της επιστολής και του τρόπου καθ*
δν ητο τοποθετημένη εις τό χαρτοφυλάκιον, επι
τέλους ^έ άνεκάλυψα κάτι τι, τό δποΐον διέλυσε
και αύτάς τάς έλαφράς αμφιβολίας μου. Ένφ
έξήταζα προσεκτικώς τά .άκρα του χάρτου, πα-
ρετήρησα δτι ήσαν πολύ περισσότερον του συ-
νήθους διπλωμένα. Έφαίνοντο ώς τά &κρα
χονδρού διπλωμένου χαρτιού, δπερ άνεστράφη
και έ^ιπλώθη αντιθέτως, άλλα εις τό άρχικόν
σχήμα, ίιά του κοπτηρίου. Ή άνακάλυψις αυ-
τή μου ήρκει. Πρόίηλον ητο δτι ή επιστολή
ειχεν αναστραφώ ώς χειρόκτιον, ^ιπλωθη χαι
σφραγισθτ) εκ νέου. 'Απεχαιρέτησα τόν ύπουρ-
γόν άποτόμως καΐ έλησμόνησα επίτηδες έπΙ
της τραπέζης του τήν χρυσήν ταμβακοθήκην.

Τήν έπομένην ήμέραν μετέβην προς άναζή-
τησιν αυτής και ήρχίσαμεν μετά του υπουρ-
γού εκ νέου τήν συζήτησιν της προτεραίας.
Άλλ' ενφ συνεζητοΰμεν, κρότος ισχυρός ώς
πυροβολισμός, ήκούσθη κάτωθεν της οΙκίας, τόν
κρότον ^ε ^ιε^έχθησαν αί φωναί του έκφοβη-
θέντος πλήθους. Ό Δ... ώρμησε προς τό παρά-
θυρον τό ήνοιξε και παρετήρησε κάτω εις τήν
δίόν. Έγώ ίιευθύνθην κατ' ευθείαν προς τό
χαρτοφυλάκιον, έλαβα τήν έπιστολήν, τήν έ-
βαλα εις τό θυλάκιόν μου και τήν αντικατέστη-
σα με αλλην εντελώς πανομοιότυπο ν κατά τήν
έξωτερικήν δψιν, τήν οποίαν είχα επιμελώς
προετοιμάσει εκ της οικίας μου.

Ό θόρυβος της δίοΰ προήλθεν από τήν άνό-
ητον ι^ιοτροπίαν ανθρώπου τινός, ^^τις εΦε|εν

232

]ς;23τυ^

ίΐς χήρας δπλον. Έπυροβόλησιν εναντίον δμίλου

Ϊυναιχών %χϊ πάι^Ιων. Άλλ' ίπλί^η το δπλον
εν εφερι σφαΐραν, εξέλαβον αυτόν ώς παρά-
φρονα η |Αεθυσ|;.ενον χαΐ τον άφηκαν νά εζαχο-
λουθήσγ) ανενόχλητος τον ίρό(Λον του.

Άφου άνεχώρη<τεν, 6 Δ . . . απεσύρθη από
τό παράθυρον, οπού τόν ηχολούθησα χκΐ εγώ
ά(λέσως (λόλις έλαβα την πολύτΐ[Αθν επιστολην.
Μετ' ολίγας στιγ(χάς τόν άπεχαιρέτισα. Ό ^η-
θιν παράφρων ητο άνθρωπος όστις επληρώθη
ύπ' ε'ιχου οιά νά χά(Λη δ,τι εχαριε.

— Άλλα ίιατί άντιχατίστησες την επιστο^
λην ίι* άλλης πλάστης ; ηρώτησα τόν φίλον
|Λθυ. Δίν Θ3ι ητο άπλούστερον νά λάβης την
επιστολην από την πρώτην σου έπίσχεψιν, χω-
ρίς χα|λ|Λίαν προφύλαξιν, χαΐ νά φύγης ;

— Ό Δ . . . —απήντησε ν δ Δυπέν — εινε
άξιος νά ^ιαπράξ^ι τλ πάντα, εχτός τούτου ^έ
εινε χαΐ άνθρωπος ρω|Ααλεος. Άλλως έχει ύπη•
ρέτας άφωσιω(Αενους. Έάν έπεχείρουν τοιούτον
τι, ίεν θά εζηρχό|Αην ζων από την οΐχίαν του
χαι χάνεις ^εν θά ηχουε του λοιπού ν& γείνη
λόγος περί ε(χ.ου. Άλλ' ίχτός τούτου είχα χαι
Ι^ιαίτερον σχοπόν. Γνωρίζεις ταςπολιτιχάς [Λου
συ|λπαθείας. ΕΙς την ύπόθεσιν αυτήν ενήργησα
ώς οπαδός της χυρίας περί ης πρόχειται. Πρό
ίεχα οχτώ (ΐηνών δ υπουργός ίχει αυτήν εις
τήν εζουσίαν του. Τώρα τόν έχει αυτή ύποχεί-
ριον, ίιότι αυτός αγνοεί δτι ή επιστολή ίεν εύ-
ρίσχεται πλέον εις τήν οΐχίαν του χαι βεβαίως
θά προβτ) εις τό σύνηθες έχβιαστιχόν ριεσον.
Λοιπόν αΙφνι^Ιως θά χαταστρεψ)(ΐ αυτός εαυτόν
πολιτιχώς.

Προς τόν Δ . . . ^εν τρέφω χαμιχίαν συ(χπά-
θειαν, ούτε οιχτον χάν, τόν θεωρώ ίε ώς άν-
θρωπον έπιχίνίυνον χαι [Λεγαλοφυα άνευ ού^ε•
|ΐ.ιάς άρχης. 'Ήθελα ίε νά έβλεπα τί θά χά[λχ)
δταν Θ3ι άναγχασθ^ εχ της περιφρονήσεως του
υψηλού προσώπου νά άνοίζη τήν πλαστήν επι-
στολην, τήν 6ποΙαν άφησα εις τό χαρτοφυλά•
χιόν του.

— Τί• (λήπως έγραψες τίποτε εντός αύτγ^ς;

— Βεβαίως. Ένόριιζα εντελώς άτοπον χαι
ύβριστιχόν νά αφήσω τόν χάρτην άγραφον.
Κάποτε εις τήν Βιέννην δ Δ . . . |λθυ έπαιζε
άσχη|ΐον παιγνίίιον, του είπα ίέ τότε γελών
δτι θά έχ^ιχηθώ. Επειδή ^ε ειζεύρω δτι θά
ητο περίεργος νλ (χάθη ποιος τόν εξηπάτησε,
εσχέφθην δτι θά ητο χριαα νά (χή του αφήσω
χα|Λρι(αν εν^ειζιν. Γνωρίζει πολύ χαλά τον γρα-
φιχόν χαραχτ^ρά μου, χαι αντέγραψα εις τό (&!-
σον της λευχης σελί^ος τλς έπο(Αένας λέξεις*

. • . Σχέδιον •υτω «ατανιχόν
Έ&ν •ί( τ^ν Ατρέα δίν οφβίλβται,οφΕίλεται εις τ^ν θυέστην.

Εινε στίχοι έχ του *Ατρίως 'τού Κρεβιλλιών.
(ΕάβατιΙΡδβ) Δ. Κ.

■^•■ΟΊ^

Η ΕΝ ΚΟΡΣΙΚΗι
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ

[Σννέχβια* ί^ε «ροηγούμ•ν•ν ^λλον.]

ις'

ΠΕΡΙ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΙΩΝ

(Κίΐθ ^ΓΘΟ.)

Κατά τά συριπεφωνη^λένα [λεταζύ των πρώ-
των άποίχων Ελλήνων χαι τής γενουηνσιαχης
ΔηριοχρατΙας, οι Έλληνες ούτοι ώφειλον νλ υπο-
ταχθούν θρησχευτιχώς εις τόν ΠοντΙφηχα της
Τώ|λης• άλλ' ώς προς τάς θρησχευτιχάς τελε-
τάς ήσαν ελεύθεροι νά τελώσιν αύτάς ώς χαΐ
πρότερον. Ένι λόγφ ίΓ ενός χινήματος της
γραφΙ^ος τους Όρθοίόξους τούτους Έλληνας,
επωφελούμενοι της δυστυχίας των, τους (Μετέ-
τρεψαν εις Έλληνας ΟύνΙτας.

Οι Πάπαι πρό αιώνων ήίη προσπαθοΰ-
σιν δπως ύποτάζωσιν υπό τό σχ^Ιίπτρόν των
τήν Όρθόίοξον ΈχχλησΙαν. Αί ίιάφοροι χαΐ
ποιχίλαι προσπάθειαι αύτων χαι τά μέσα τά
6ποΙα χατά διαφόρους έποχάς μετεχειρίσθησαν
προς τόν σχοπόν τούτον εινε γνωστά τοις πά-
σιν έχ της γενιχής Ιστορίας. Ή άμεσος χαι
απότομος μεταβολή "Ελληνος, έως χθες Όρ-
θο^όζου, εις Δυτιχόν Καθολιχόν, εις Λατινον
ή Ρωμάνον, ώς λέγουσιν, είναι πρδίγμα ίυσχα-
τόρθωτον- πολύ ^έ περισσότερον ή μεταβολή
6λοχλήρου Έλληνιχου λάου εις Δυτιχόν. Τήν
ίυσχολΐαν ταύτην ενωρίς ήίη χατενόησεν ή
Δυτιχή ΈχχλησΙα, ^ιό χαι από πολλοΟ ήίη
άπεφάσισεν Ινα ίέχηται ύπό τήν χυριαρχίαν
της δλοχλήρους Έλληνιχλς χοινωνίας με μό-
νη ν τήν συμφωνίαν του ν' άναγνωρίσωσιν αύ-
ται ώς θρησχευτιχόν άρχηγόν των τόν Πάπαν.
Τους "Ελληνας τούτους ονομάζει ή Δυτιχή
ΈχχλησΙα ΈΛΛητας ΟύΗτας (ΟΓβοβ-αοίβ).

Τό βήμα τούτο είναι τό πρώτον προς τόν
εχλατινισμόν. Οί τοιούτοι Έλληνες, άφου άπαξ
τοιουτοτρόπως πέσωσιν εΙς τά δίχτυα της Δυ*
τιχής έχχλησίας, έπειτα, ολίγον χατ* όλΙγον,
δέχονται τά δόγματα αυτής, τάς τελετάς, τάς
έορτάς, τά πάντα, χαι χατόπιν ^Γ ενός φυσή-
ματος μεταβάλλονται εις Λατίνους. Τό πείρα-
μα τούτο πολλάχις έπέτυχεν.

Τοιούτο ίέ τι ήρχισεν ήίη νά συμβαΐνη χαΐ
ίιά τήν Έλληνιχήν άποιχ(αν της Κορσιχής.
Κατ* αρχάς μέν ή Έλληνιχή αυτή έχχλησία
απλώς μόνον ύπετάσσετο εΙς τήν Αύλήν της
'Ρώμης* δλαι δμως α! τελεταΐ αυτής χαΐ δλα
τά θρησχ€υτιχά χαθήχοντα έγίνοντο ώς χαΐ εν
ττι Όρθο^όξφ έχχλησΙ(^. Άχόμη^ χαι τό|ή-
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

Β&τυι.

233

|Α€ρολόγι6ν της ητο το παλαιόν, Ισως (λέχρι
τέλους του τταριλΟόντος αιώνος.

Την σηριιρον δμιως τά ΐΓράγ|Αατ« ηλλαζαν
χατά πολύ. Τφ Σαββάτφ εσπέρας και τη πα-
ραμονή των εορτών, πλην τίνων έζαιρίσεων,
"Εσπερινός ίέν άναγινώσκεται. Τη ίέ Κυριακή
χαι τη η|Αέρ^ των εορτών πρωί [λ6νη η Λει-
τουργία ψάλλεται άνευ Μεσονυκτικοΰ, άνευ
Όρθρου, χαι αυτή ίκανώς παρεφθαρ|;.ενη. Τη
{ΐβτα{Α•σηριβρ((κ ^έ της Κυριακής χαι τών
{Αργίλων εορτών ψάλλεται η Ευλογία (1)6ηθ-
άϊεΐίοη) χατά μίριησιν της Λατινικής εκκλη-
σίας. Το ημερολόγιόν των είναι το νέον, το ^ε
έορτολόγιον χατά ρ^έγα ριέρος είναι το της Δυ-
τικής εκκλησίας. Τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή,
άντΙ Μεγάλων Άποσείπνων και Νυριφίων, άνα-
γινώσκεται το Ροζάριοτ^ κατά (λίμησιν επίσης
της Δυτικής Εκκλησίας. Άπο ίέ τίνων ετών
«Ισηχθησαν εν τη Έκκλησίΰΐρ ταύτη και τά
Ίωβιλαΐα. 'Εκ τούτων έπεται οτι εκ της δλης
Ελληνικής Όρθοίόξου ιεροτελεστίας ίν τη εκ-
χλησί^ ταύτη ^έν εριεινεν ειριη η Λειτουργία.

Είξεύρω κάλλιστα εκ πείρας δτι εν ταις (&ι<-
κραΐς χοινωνίαις και Ι^ίως εν τοις χωρίοις η
«κκλησία αποτελεί το κέντρον της διανοητικής
αναπτύξεως τών ανθρώπων* 6 ^ί ιερεύς είναι,
ούτως ειπείν, 6 £ζων περί τ&ν δποΐον στρέφον-
ται δλοι οι γραρΐ(ΐατισ(ΐ.ένοι καΐ οι λογιώτατοι
χωρίου τινός. Ή φιλοτιριία τών χωρικών ίιά το
όναγινώσχειν και ψάλλειν έπ' εκκλησίας είναι
πάθος, το δποϊον ολίγον κατ' ολίγον κατάντη
χαι [ΐ.ανία. ΚαΙ δικαίως, ^ιότι ^ακτυλο^ει-
χτεΐται πάντοτε εκείνος βστις έψαλε το Χερου-
βικόν, η εκείνος δστις ανέγνωσε τον Άπόστο-
λον. Άλλα, ίιά ν* άναγινώσκη και να ψάλλη
τις επ' εκκλησίας, πρέπει νλ ε'ιζεύρη έλευθέραν
και χαθαράν άνάγνωσιν. Πολλοί ίί χωρικοί φι-
λοτιρ-ουνται νά (λάθωσιν άνάγνωσιν ριόνον και
{Αονον ίιά νά ψάλλωσιν έπ' εκκλησίας. Την εύ-
αίσθητον ταύτην χορίην τών Καρυατών ηθέ-
λησα και εγώ νά δονήσω και χρησιριοποιη^ω
προς τον σκοπόν μου, τουτέστι προς ίιίασκα-
λίαν τών ελληνικών γραριριάτων. Κατά Δεκέ|Α-
βριον ^έ του 1885 έπρότεινα εΙς τινας έζ αυ-
τών, εάν "ίίθελαν, νά ερχωνται το εσπέρας εΙς
την οικίαν ριου ^ιά νά τους ^ι^άσκω το άνα-
γινώσκειν καΐ ψάλλειν έπ* εκκλησίας. Ή πρό-
τασίς μου αδτη έγένετο ^εκτη ύπο πολλών Κα-
ρυατών, οίτινες,τη άληθεί^^ί, βλέπουσιν ίτι η
εκκλησία των έχει μεγάλην ανάγκην Αναγνω-
στών χαι Ψαλτών. Πράγματι ίε έζηκολούθη-
σα την εχτακτον ταύτην ^ιίασκαλίαν έπΙ τρεις
περίπου μήνας και εσχον την εύχαρίστησιν νά
Ι^ω τους κόπους μου άνταμειβομένους ύπο κα-
λών καρπών. Με τους Καρυάτας τούτους συν-
^ιιλεγόμην πάντοτε ελληνιστί χαΐ τους έ^ί^α-

σκον πώς ν' άναγινώσκωσι τον Άπόστολον έπ
εκκλησίας και πώς νά ψάλλωσι τά διάφορα Αλ-
λα Τροπάρια. Δυστυχώς δμως μία κεραυνοβό-
λος ίιαταγη του επισκόπου του Α'ιακίου, η
μοίλλον του Καρδιναλίου Σιμεώνη, ήτις με ^ιε-
κήρυττεν ως άφωρισμένον Σχισματιχόν, εμα-
ταίωσεν δλας τάς προσπάθειας μου ταύτας. 'Ο-
μολογώ ^έ εν καθαρ(^ συνει^ησει οτι ουδέποτε
έσκέφθην νά ^ι^άξω Ίεράν Κατηχησιν. βρα^ύ-
τερον ^έ 6 ιερεύς του χωρίου μοι ^ιεκοΐνωσε
μίαν επιστολίιν του Καρδιναλίου Σιμεώνη, ίιά
της δποίας 6 "Αγιος ούτος Παττίρ μοΙ επέτρεπε
νά ίιίάσκω ελευθέρως την έλληνικην γλώσσαν
εν Καρυαΐς έπι τη συμφωνί(^ ν* απαρνηθώ ίη-
μοσί£|ο ως πεπλανημένην την Όρθόοοζον έκ-
χλησίαν και ν' ασπασθώ οικογενειακώς τά Δόγ-
ματα της Δυτικής εκκλησίας. Την θρησκευτι-
κή ν ταύτην μεταμφίεσιν θεωρήσας ως έμπαιγ-
μόν κατά της ιεράς χριστιανικής θρησκείας,
απέρριψα την άνήθικον ταύτην πρότασιν. "Ε-
κτοτε οέ δ Δυτικός Κλήρος με κατε^ίκασεν.

Δύο έορται εν τη έκκλησί(^ τών Καρυών εορ-
τάζονται πανηγυρικώτατα : ή της Κοιμι^σεως
της Θεοτόκου, 15 Αυγούστου, και η του
Άγιου Σπυρίδωνος, 12 Δεκεμβρίου* η μίν πρώτη
ίιότι είναι ή μνήμη της εκκλησίας, η ίε ίευ-
τέρα ίιότι δ Άγιος ούτος είναι δ πάτρων της
Καρυατικης Ελληνικής Άίελφότητος. Κατά
^έ τάς ημέρας ταύτας γίνεται και λιτανεία,
ως επίσης γίνεται λιτανεία και τη μεγάλη Πα-
ρασκευή εσπέρας καΐ τη Δευτέρα της Διακαι-
νησίμου. Αί Παρακλή<τεις καθ* δλην την πρώτην
^εκαπενθημερίαν του Αυγούστου ίιετηρήθησαν.

Ό Άγιος Σπυρίδων τιμάται μεγάλω; ου μό-
νον ύπο τών εν Κορσική Ελλήνων, αλλά και ύπ'
αυτών τών Κορσικανών. Παρετηρησα όε 6τι
κατά την έπέτειον έορτην του Άγιου τούτου
πολλοί Κορσικανοί και μάλιστα Κορσικανί^ες
τών πέριζ χωρίων, έλθουσαι ε'ις Καρυάς, εις εν-
^ειζιν βαθέος σεβασμού, άχολουθουσι γυμνόπο-
ίες την λιτανείαν αύτοΰ. Του λόγου ίέ οντος
ενταύθα περί λιτανειών, χάριν περιέργειας, α-
ναφέρω $τι η λατινική εκκλησία τών Καρυών
κάμνει ^εκαέξ λιτανείας κατ* έτος, εις τάς 6-
ποίας προσετέθη καΐ ή λιτανεία του μηνός Ό-
κτωβρίου, υποχρεωτική ^ιά τε τους Λατίνους
καΐ τους Έλληνας.

Ή Ακολουθία του Βαπτίσματος τελείται κατά
την ίιάταξιν του Μεγάλου Ευχολογίου, με μό-
νην την ίιαφοράν ίτι, άντι ν* άγιάσωσιν έκεί-
νην την ώραν το ΰίωρ, κάμνουσι χρησιν Αγια-
σμού τών θεοφανείων. Το Άγιον Μυρον ύπο
μόνου του Άρχιερέως ^Ι^εται. *Η Νεκρώσιμος
^' Ακολουθία και η του Στεφανώματος ψάλ-
λονται κατά την ^ιάταζιν του Μεγάλου Ευ-
χολογίου. ^_^_^_^^^ ^^ Οοο^Ιε

234

£2 23ΤΖ.

"Οταν λέγωμ€ν θτι η ^βΐνα, ί) ή ^βΤνα Άκο-
λουθίΛ ψάλλ&ται χαζα χητ όιάταζικ τον
Μ^γάΛου ΕνχοΛογίου^ ίεν πρειτει νά νο(ΛίΐΥϊ
τις δτι ψάλλεται αυτή και άπαρεγκλίτως.
Οι εκ ττίς Προπαγο^ν^ας έξερ;^ό|Λενοι ίτ)θεν
Έλληνες Ίιρεΐς γνωρίζουσι καλώς την λατινι-
κών θεολογίαν των, είναι άριστα κατηρτισ|χέ-
νοι ίιά την ίι^ασκαλίαν των ίογ|Αάτων της
Δυτικν^ς Εκκλησίας, άλλ' έλληνικην γλώσσαν
και Ιλληνικην ίεροτελεστίαν ηκιστα γνωρίζουσι
και καταλαμβάνουσι. Έξ άλλου ί* είναι γνω-
στόν κατά πόσον η Ελληνική ιεροτελεστία εί-
ναι συστη(Λατικη [Αεν, άλλα και πολύπλοκος.
Φαντάσθητε τώρα νεαρόντινα 'Ιερεα έζερχό-
|Λενον της Προπαγάνδας, μόλις ^υνάμενον ν'
άναγινώσκη τά ελληνικά κείμενα, άντιμετωπί-
ζοντα τον λαβύρινθον της ίλληνικης ιεροτελε-
στίας. Βεβαίως ^ τοιούτος εις έκαστον βήμα
προσκόπτει, ενίοτε ^ε μάλιστα καΐ λίαν κωμι-
κοτραγικώς. Ούτω λόγου χάριν μοι συνέβη
ν' ακούσω τον Ίερεα της εν Καρυαΐς Ελλη-
νικής Εκκλησίας εύλογουντα τά κόλυβα του
Ψυχοσαββάτου και εύχόμενον δπως 6 Πατά"
γαθος θβός αυζάπίΐ χαΐ ηΛηθύττι ζαϋτα^ κνκ
χαΐ άβΐ χαΐ εΙς τους αιώνας τωτ αίώνωτ *Αμίίτ.

Οι ήχοι των επ* Εκκλησίας ψαλλομένων
ύμνων και τροπαρίων, άν και οί αυτοί με τους
της Ανατολικής Εκκλησίας, εχουσιν δμως τι
το ιίιάζον. Το ΰφος της Εκκλησιαστικής των
μουσικής δμοιάζει περισσότερον το Έπτανη-
σιακόν, ήτοι το άλλως λεγόμενον Κρητικον η
Ζακυνθιακον υφός παρά το Κωνσταντινουπο-
λιτικόν. Ί^ίως ίέ ψάλλουσι καλώς το Άγιος
ό θβός, τ^ΐς Λειτουργίας και δλην την *Αχ6'
ΛουθΙαΥ τοϋ ΠαραχΛητιχου Κατότος•

[Έπιτακ τ^ τέλ•(]

Ν. Β. Φλρδυε

---*^υκ35>ή^^^2λ-•-ί--

ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΡΥΣΠΤΗΣ

Είνε τόρα είκοσι χρόνια κλειστά. Είκοσι χρό-
νια *ς το μνήμα, το άραχνο, δ Βασίλης• άλλα
τόσα 'ς το μν^μα των ζωντανών, *ς τη φυλακή,
εγώ. Τόρα με ^ερν* ή ψείρα και η κακομοιριά*
μά θυμούνται ακόμη 'ς το χωρίο τά καλά του
Θανάση Βρυσώτη και ίείχνουν τά σπήτια του
*ς τους διαβάτες.

Μά τι χρόνια κ' εκείνα Ι τι ζωή βασανι-
σμένη Ι Μεσ* •ς τη βρώμα και 'ς τήν λάσπη,
μίσ' 'ς τους τέσσαρους τοίχους τ^ς φυλακές,
χωρίς συντροφιά... Τί λέω χωρίς συντροφιά Ι
είχα το καπποτάκι του παιδιού μου, πού κάθε
ώρα έσηκονότουν βουνό 'μπροστά μου και μώ-
ίειχνε το Βασίλη, με τά κομμάτια 'ς το ριζά-
φτι. ΤΙ λέω χωρίς συντροφιά Ι είχα μέσα 'ς τά

στήθια μου ε'να πράμμα πού δλο έχτύπαβ σφυρί
και μου φώναζε μυστικά: φονιά ! φονιάΐ...

Και σάν έσφάλιζα τά έρμα μου τά μάτια,
πού ήσαν κόκκινα άπό τά δάκρυα και τήν αγρύ-
πνια, κ' ίγερνα το κεφάλι μου 'ς τήν πέτρα νά
πάρω 'λίγον ύπνο έβλεπα τή Ζωιτσα, με τά νυ-
φιάτικα και τά λυμένα μαλλιά της, )^λωμή
χλωμή καθώς ήτον τήν ώρα πού τήν απιθώσαμε
'ς το μνήμα, νά μου λέει τρομαχτικά ;

-«- Σκυλί ! τΐ έκαμες το παι^ί μας ; που
είν' 6 Βασίλης πού σ' αφηκκ; Καταραμένος
νά ησαι.

Κ' εγώ ιπεταγόμουν απάνω, σάν το λάφι,
και γονατιστός της γύρευα συχώρεσι. "Οχι ! ίέν
ήθελα νά είμαι καταραμένος...

Τόρα καθένας πού μ' ακούει θά λαχταρίζη
το ξέρω* θά του Ιρχεται νά φύγη άπο τά ροΰχα
του* πατέρας νά σκοτώση το παιόί τ^υ πού
ακούστηκε ; Μά £ς άκούση πρώτα νά μάθΐ[) την
αφορμή και πιστεύω έπειτα οχι νά με κατα-
ρασθ^ παρά νά με κλάψη και νά 'πγ): δ θεός νά
γλυτώνη!...

Λένε πώς το χειρότερο κακό νά κάμη 6 άν-
θρωπος, άμα μετανοήση γι* αυτό, άμα μέ τά
ίάκρυά του γεμίστρ ένα δισκοπότηρο, 6 θεός τον
συχωράει. Έγώ χιλιάίες, ναΑ, χιλιάίες δισκο-
πότηρα έγιέμισα άπό τότες.

"Αχ Ι ίίχως τό θέλημα θεού μηίέ πουλί
'ςτό βρόχι. Ποιος ξέρει τί άμαρτίαις είχα και
μι παιδεύουν τόρα ; Ποιος θυμάται αν τότε,
μεσ' 'ςτά πλούτη μου καΐ τά καλά μου, έσυλ-
λογι^όμουν κανένα* τό μυαλό μου πιά έκουρ-
κούτιασεν άπό τά βάσανα καΐ ^έν έμεινε τί-
ποτα μέσα παρά τό μεγάλο τό κακό. *Ας είνε.

Ό πατέρας μου ήταν παπάς. Έμενα με
είχε Αναγνώστη κ' έλεγα τόν Απόστολο κάθε
Κυριακή 'ςτήν εκκλησιά του χωριού μας. Ό
πατέρας μου, δταν ήταν παι^ί, έκανε κ' εκείνος
τά 'ίικά του* για τούτο έμενα 'πού μ' έβλεπαν
άπό μικρό ήσυχο καΐ ταπεινό έλεγαν οί χωρια-
νοί : άπ' τό ^όοο βγαίνει αγκάθι κι' άπ' τ' αγ-
κάθι βγαίνει ^ό^ο. Μά έπειτα πού μέ βρήκε τό
κακό έλησμονήθηκαν δλα με τό ενα και ^έν
απόμεινε κανείς 'ς τό χωριό νά λέτρ και γιά
μένα καλό λόγο.

Ό πατέρας μου άπό μικρόν έβιάστηκε νά μέ
παντρέψη.

— 'Μπορεΐ νά κλείσω έξαφνα καμμιά ήμερα
τά 'μάτια και νά μήν ΐίώ τ^ς χαραΐς του γυού
μου, έλεγε.

Εέχωρ* άπ' αυτό ήθελε νά με παντρέψη γιά
νά με κάμγ) παπά και νά μ' άφήκη 'ς τό πό^ι
του, σάν πεθάνη. Έτσι ούτε τό σπίτι θά έχανε
τό ονομά του, ούτε θά μας έπαιρνε άλλος μέσ' 'ς
το χωρ,έ ^ά «ρωτάτα..^.^^^ ^^(^^^^|^

^ΒΤΙΛ.

23^

Έγώ, νάν (ίου το βΐπβ, ίέν ε^υσκολβύθηκα
χκθόλου γιατί [λώ^ινε γυναίκα τγις κάργιας
μου. Μά άπο την πρώτη 'μέρα, την ηΐλέρα του
γάμου, «φάνηκε πώς αύτο ίέν ήταν με το θέ-
λημα του θεού. Το θυμούμαι τόρα κά,ποτε και
σηκόνονται τα μαλλιά μου. Τρεις φοραις τα
στέφανα έπεσαν άπο της νύφης το κεφάλι 'ς το
χώμα. Κακό σημάίι ! Ή άμοιρη ή Ζωητσα
έγύρισε και με κύτταζε μ* ενα βλέμμα παραπο-
νιάρικο, σαν να ήθελε άπο την πρώτη 'μερα
του ταιριαγμου μας να μου θυμι^σ^ρ την ώρα
του ιταντοτεινού χωρισμού. Και έπειτα βταν
έμπαινε 'ςτο σπίτι — άκους άίερφέ Ι — μέσ' *ςτη
βιασύνη και το ανακάτωμα, ούτε ένα κομμάτι
σίδερο ^εν βρέθηκε να βάλουν 'ς τά πό^ια της
για να εινε σιδερένια κι' άτάραγη 'ςτο νοικο-
κυριό. Όλοι τώνοιωσαν πώς το ανδρόγυνο ^έν
ήταν στερεωμένο.

Και να πού γίνηκεν αλήθεια. Απάνω 'ς το
χρόνο η Ζωητσα έπε Θάνε ν άπο τη γέννα...
Κακομοίρα γυναΜα• η τύχη ή 'ίικη μου σέ
συνεπηρε !...

*

Ό κόσμος άρχισεν αμέσως τά λόγια του:

— Κλαίω εκείνη που πέθανε νειά και παρα-
νειά- άμ* τί — το Θανάση ; Έκεϊνος ητον τυχε-
ρός 7:ώζησε το παιίι και θα γλυτώσΐ(ΐ την προί-
κα, έλεγαν. Μά ίέν ειν* έτσι. Κλαίγε τον δποια-
νου πεθάν' η γυναίκα και χ άφήκη και μικρό
παι^ί. Τί νά κάμω έγώ ; πώς νά τ' αναθρέψω
εκείνο το παιίί ; *Ήθελε βυζί* ήθελε συγύρισμα.
'Σ το τέλος άκουσα τά λόγια των ^ικών μου
και έπαντρεύτηκα πάλι.

Μά κάλλιο νάχε κανί η ώρα, νάχε φάνι το
κεφάλι της η συμπεθέρα, που τά 'φτιασε νά
'μπάσω την 'Ακριβτ) *ς το σπητι μου. Φωτιά ε-
πεσεν αμέσως και μας εκαψεν. 'Ακους, αδερφέ,
ν* άλυχτήση τη μάνα μου σάν έμπηκε νύφη !
Το άκουσαν δλοι οι συμπεθέροι πούτώπε: Χάμ,
χάμ, πεθερά!...— νάμπω 'γώ νοικοκυρά!... Και
η κακομοίρα η μάνα μου που το ηζεοε νά πάη
νά κρυφττ) ; Νύφη, σου λέει, μπάζω οέν μπάζω
οχιά με τον οσκρό της.

Και μήπως το βρά^υ ; το βρά^υ, ή σκύλα,
έκατσε κ' έφαγε. Ό κόσμος αμέσως έβούϊζε :

— Ή νύφη του παπά έφαγε, θα την φάτρ
την παπαδιά.

Κι' αλήθεια σε τρεις μήνους 'πέθανε η μάνα
μου' σε "λίγο πάει άπο κοντά κι' & πατέρας μουΐ

Τόρα ίέν μ' απόμεινε άλλο πού ν' αγαπάω
'ς τον κόσμο παρά δ Βασίλης, το παιοι της
Ζωητσας. Πόσα έπέρασα δσο νά τ αναθρέψω
κ* έκεινό!.. Ή Άκριβη άπο τότε πού μπήκε στο
σπίτι άρχισε το ίικό της λογαριασμό. Το παιίι
της καθόταν παλούκι 'ς το μάτι δλο με το φου
και με το φου το πήγαινε.

Και μήπως έιμπόρηγα νά της 'μιλήσω εγώ;
Μ' έβανε "μπροστά και που νά τά βγάλω με τη
γλώσσα της... Δεν έκανα τίποτε άλλο παρά νά
θυμούμαι την συχωρεμένη τη Ζωητσα και νά
κλαίω. Τί γλυκομίλητη! τί ταπεινουλα γυναί-
κα!.. Και δσο θυμούμαι πού έσπασα το πιάτο
'ς το κεφάλι της μιαν ημέρα άπάνου 'ς το θυμό
μου. Ποιος ξέρεΓ'μπορει άπο κεΤνο να έπηγε πα-
ράκαιρα 'ςτό μνήμα, η δύστυχη. "Αν ^εν βρη
το χειρότερο κανείς, ίέν 'χτιμάει το καλλίτερο.
«

Μά τί κακή ψυχή κ' Ικείνη η Άκριβη Ι
Έφαινόταν άπο το πρόσωπο : Τά μαλλιά της
ήσαν χονίρά, άγρια και κόκκινα, σάν την φω-
τιά* τά μάτια της γαλάζια και τ* ασπράδι
τους κίτρινο, λές και είχε χρυσή* η μύτη της
γυριστή, σάν της κουκουβάγιας• τά χείλη της
φουσκωτά και κρίμαστά... Άμα έθύμωνε σάν
τη Στρίγγλα έμοιαζε.

"Οχ, π' ανάθεμα την ! μ* έκαμε κ' έγίνηκα μ'
βλον τον κόσμ' οχτρός. Κάθε ημέρα έσηκωνε
τη γειτονιά 'ς το ποίάρι άπο τής φωναις της.
Κατάντησε το σπητι μου, πού ητον πρώτο άπ'
θλα μεσ' 'ςτο χωριό, νά βγάλγ) το χειρότερο
δνομα. Ό θεός νά φυλάη άπο τέτοια γυναίκα !

Ώς τόσο το καϋμένο το παιίί, δ Βασίλης,
με δλα τά βάσανα πού έτράβαγεν, δλο άζενε
και ώμόρφαινε.

— Έ, νά του ζηστ(^ εκείνο το παιίί, έλεγαν
οι χωριανοί* σ' ενα ίυο χρόνια θά το 'χτρ ίεξί
του χέρι δ Θανάσης.

Και πώς έμοιαζε τής κακομοίρας της μάνας
του ! σάν ίυο σταλοίγματιές νερού. "Αμα με
κύτταζε μ' εκείνα τα μεγάλα καΐ μαύρα μαύρα
μάτια του, μου έφαινόταν πώς έβλεπα την Ζωη-
τσα 'μπροστά μου.

Έκαμα κι* άλλα παιδιά με την Άκριβη
μά νά σου ειπώ την αμαρτία μου, ούτε ήθελα
νά τά βλέπω 'ς τά μάτια μου. Μου 'φαινόταν
πώς ίέν εινε 'ίικά μου* συχάθηκα τη μάνα, συ-
χάθηκα και τά παιδιά.

Γιά 'κεϊνο κ' η Άκριβη έθύμωνε.

— Κουρούνη, ίέν τηρ^ς και τ* άλλα σου
παιίιά• Αεν ξέρω τΐ βρίσκεις σ' αύτο το τιποτί•
νιο, έλεγε.

Έτσι έίιάβαιναν τά χρόνια^ Ό Βασίλης
έφθασε δεκαπέντε χρονών — παιίΐ παλληκάρι*
'σου 'πάταγε ίουλειά γιά τρία 'μεροκάματα,
Μά η Ακριβή μΙ δλα αυτά ίεν ε^παυε της
γρίνιες της.

— Νά σου ειπώ, Άκριβη, της λέω μιά 'μέρα
πώλειπε 'ςτή σταφίία τό παιίί* τ* έχεις και
τρώγεσαι κάθε 'μέρα με το Βασίλη ; τόρα το
παι^ι έμεγάλωσε• καταλαβαίνει την *ντροπή• έ'-

πειτα οί οχτροί ίέν λείπουν ^ίιία^τίΐν^*Μίθ•

^^ *^ 0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ^

236

39 23ΤΧ^

Υ)(&76ορΕΪ νί τό χά|χ.ουν νά θυ(Αώση χ«(Λ[Λΐά 'μίρα
και νά (χάς πβτάξη οξ' άπο το σπ(τι !

— "Οξ' άπο το σπίτι !

— ΝαΙ' το σπίτι βίν' τιίς (λάνας του* τά
χωράφια, η σταφίδα, τ' άριπίλια, δλ« της ριά-
νας του €ΐνβ* ύπό σβνα ίίν πήρα τίποτα.

— Δέν πηρις τίποτα (χά πηρβς γυναίκα πού
^€ σώπριπε' [α' εκοψι ριβ θυ{ΑΟ η Άχριβη.

Όρίστε ! *[ΐ.1λα της τόρα.

— "Ολα καλά τά λόγια πού λίς, γυναϊχα•
[λ' αν θυ|Αώστ) δ Βασίλης ριας πετάει εζω χαι
περπατου{/.ε γυμνοί, ε|Λεϊς και τά παιδιά (χας.

"Οχ Ι 'σάν της είπα έτσι* άναψ* 6 'γιαλος κ*
έκάηκαν τά ψάρια.

— Νά |Λάς πάρη το σπίτι Ι νά περπατήσουν
γυ(λνά και πεινασριένα τά πα^ιά (χου ! το φαρ•
(ΐ,ακίζω* εφώναζεν ή σκύλα.

Έγώ έτρόμαξα καθώς την ει^α έτσι. Κρύος
ϊίρωτας α' έπιασε σαν £κουσα νά είπγ) : το
φαρμακίςω. Τι θαρρείς, πώς ηθελ' αργήσει νά το

Μά τά λόγια εκείνα εκα|Λαν και τη .δουλειά
τους. Άπο τότε κλειίωνιά έβαλε 'ςτο στό|ΐ.α
της• — Βασίλη (α* άπο ''ίώ, Βασίλη (χ* άπΟ
'κεϊ — το πήγαινε. Έπαψε πιά της φωναΐς, ε^
πάψε της γρίνιες της και άρχησε νά καλοπιά-
νη κ* εριένα. Έτσι έπηγ* η καρίιά 'ς τη θίσι
της. "Δ Ι ίέν εϊνε άλλο καλλίτερο άπο την δ-
(λόνοια (λέσ' 'ς το σπίτι. Είχα τόσα χρόνια νά
Ι^ώ άνθρωπο νά |χ' άγαπάη κ' ψένα, νά {Αου
ε\πτι ^υό λόγια γλυκά, πού έκλαια τόρα άπο
τη χαρά ριου και άρχισα *λίγο 'λίγο ν* αγαπάω
σάν τη Ζωη'τσα και την Ακριβή.

— Δόξα νάχη δ θεός, έλεγα, πώφαγα γλυ-
κό ψω(Αΐ 'ς τό σπίτι μου.

Κ' έτσι ελησμόναγα δλα τά παληά μου τά
βάσανα.

*

"Αχ, π* ανάθεμα την ! που νά ήξερα πώς τά
λόγια της εκείνα ήσαν γιομάτα φαρμάκι. Σε
'λίγον καιρό, σάν εκατάλαβε πώς μ' έφερε 'ς
τά νερά της, άρχισε νά μου λέη γιά τό παιίί
τά Ιίια πο.ύ της είπα εγώ προτήτερα :

— θά μας πάρη τό βιός μας* θά μείνουμε
γυμνοί και πεινι^σμένοι εμείς και τά παιδιά
μας!

— Μωρ' δς 'βγαίν' 6 ήλιος κι' ας 'βγαίνη 'ς τά
βουνά* ας ζη τό παι^ί μου κι' ας κάμη 8,τι
θέλει* έλεγα εγώ μέσα μου.

Μα εκείνη τη ίουλειά τη;• 'μέρα-νύχτα τρι-
βίλι με "πήγαινε.

— Νά* έγώ τό σκοτόνω σάν ίέν έχεις καρ-
διά εσύ, σάν $έν πονεις τ' άλλα σου παιδιά Ι

Δεν είχα καρδιά Ι ^έν έπόναγα τά παιδιά
μου 1 . . . Άμ' γιά 'κεΐνα τά παιδιά είνε πού
κάνει τόσα και τόσα, 6 άμοιρος δ γονιός* κλέ-

φτης γένεται, άδικος, ψεύτης, φονιΧς χαι
πάντα γιά τά παιίιά.

τι τό θέλεις* μ' έφαγε εκείνη ή γλωσσά.
Όσο 'μπόρεσα έβάσταξα- ίέν 'μπόρεσα πιά*
μου σήκωσε τό μυαλό μέ τά λόγια της Ι

Ήταν τόν "Δγουστο. Άπό βραίύς ήρθαν
ίυό τρεις γειτόνοι κ' έλέγαμε παραμύθια, γιά
νά περάσ' η ώρα* είχαμε και 'λίγο κρασί άπό
τό χωριό κ* εκουτσοπίναμε σιγά σιγά. Έβλε-
πα την Ακριβή πού μέ κέρναγε συχνά, βλο με
γελοία και χαραίς, μά πο& νά ξέρω τί φί^ι μ'
έ^άγκωνε 'ς τή καρίιά.

Σάν έφυγαν οί γειτόνοι επήγαμε κ' εμείς νά
κοιμηθούμε 'ς την καλύβα. Ό Βασίλης, ^εχα-
έξη χρονών παλληκάρι, εκοιμώταν 'ςτ' αλώνι,
σάν αρνάκι, 'ςτό σωρό σιμά.

Ή Ακριβή αρχίνησε πάλι τή δουλειά της*
μ* έχραγε δλη τή νύχτα μέ τά λόγια της. Έγώ
ήμουν 'λίγο σκοτισμένος άπό τό κρασί* δ,τι έ-
βλεπα γύρω μου φαινόταν σκ%τεινό κι' ανίδεο*
δ,τι άκουσα, μου 'φερνε τό γέλοιο 'ς τά χείλη.
Δεν ήμουν πιά 6 Θανάσης Βρυσώτης, 6 προ-
κομμένος του χωρίου, παρά ίνα ζωντόβολο. Ή
Ακριβή τό κατάλαβε καΐ έβάσταξε τό σχοπό
της.

Και μέσ' 'ς τό χάραμα, χωρίς νά ξέρω τί
κάνω, χωρίς νά νοιώθω ίιόλου, μ' έβαλε 'ς τόν
τράφο, μ' έγονάτισε, μώ^ωκε τό ντουφέκι 'ς
τό χέρι . . . κ' ερριξα Ι

"Αχ Ι ανάθεμα σ' οποίον ακούει γυναίκας
λόγια. Πάει τό παιίΐ μου, χάθηκε Ι θυμούμαι,
μέσ' ςτό αχνό φώς του φεγγαριού είία ενα
μαύρο πράμμα νά κατρακυλ^Ε καΐ νά δέρνεται
'ς τ*" αλώνι και μέσ* 'ς τό θλιβερό βάβισμα τών
σκυλιών, πού σηκώθηκαν *ς τό ποδάρι άπό του
τουφεκιοΰ τό βρόντο, άκουσα ίνα— ωχ!— παρα-
πονιάρικο, μυρολόγι στερνό γιά τά δροσάτα
νιάτα και τή ζωή. Εκείνο τό — ωχ !— με επά-
γωσε. ΚαΙ δταν σε 'λίγο έτρεξαν οι χωριανοί,
με εί^αν έκει, καρφωμένον, μέ τό ντουφέκι α-
κόμη 'ς τό χέρι, νά τους κυττάζω άλαλος.

Έξη μήνους εχω τόρα που βγήκ' άπό τή
φυλακή. Μά ^ε μου βαστ^ ή καρδιά νά πατήσω
πιά 'ς τό χωριό. Μονάχα μιά φορά Ιπίστεψα
πώς δ Βασίλης εί^ε τά βάσανα μου και με
συχώρεσε κ* επήγα νύχτα νά Ίίώ και νά φι-
λήσω τό μνηματάκι του* μά πού !.. Οί Ισκοι
και τά κυπαρίσσια έκουνιόνταν τρομαχτικά,
ίτοιμα νά μέ γείρουν με ττ^ς κορφαίς των και
μέσ' 'τή βοή των άκουσα νά μου φωνάζουν:

— Πίσω, φονιά! πίσω!...

Και έφυγα. Και γυρίζω τόρα χωρίς ελπίδα,

χωρίς παντοχή, μακρυά άπό τό σπίτι μου, ίΐ-

χως φίλους κ' εδικούς, ώς πού νά-^' έλεήσ|) 6

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν:ιΟΟ^ΐ6

3ΞΖ3ΤΖ^

537

Χάρος Χ6(1 (Α« πάρη \ το στβρνό ριου χρεβ-
βάτι»

*Δνάθβ|Α« σ* δποιον άκούβι γυναίκας λόγια !
Ηά «ννοια σου χ' ίχείνη- ε|λαθα την κατάντια
Τ7ΐς• Καχη χαχώς έζιψύχησι !.,.

Ανδρέας Καρκαβίτσας

»ι-οι<

ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ
ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΓΟΥΛΙΕΛΜΟΥ

Άινο του θανάτου του αύτοκράτορος Γουλιέλ-
μου τά γβρριανιχά φύλλα βρίθουσιν ανεκδότων
πβρί αύτου, ών ιρλεϊστα «ινε χαρακτηριστικώ-
τατα του αγαστού ήθους του μεγάλου μονάρ-
χου. Τινά τούτω/ έίημοσιεύσαμεν εν προηγου-
|Α«νφ φύλλφ. Σήμερον σταχυολογοΰμεν τά επό-
μενα-

Όταν το «ύτοχρατορικον ζεύγος της Αυ-
στρίας εν τινι συνεντεύξει μετά του αύτοκράτο-
ρος ττίς Γερμανίας εν Γαστάϊν άπεχαιρέτα
αυτόν, ηθέλησεν ούτος νά συνο^εύσΐ() αυτούς εις
ίιάστημά τι μακρότερον. Ό αυτοκράτωρ της
Αυστρίας ιναρεκάλεσε τότε τον γηραιόν φίλον
του νά φ&ισθη των δυνάμεων του καΐ νά μη έπι-
μιΐνιρ βαδίζων ιτλειότερον. Άλλ* 6 Γουλιέλμος
&«ν ήθελε νά υποχώρηση).

— Τότε σε διατάσσω νά μεΐνης, είπε γελών
1> αυτοκράτωρ της Αυστρίας, ως γνωστόν 5έ
χατά την περίστασιν ταύτην εφερεν δ Γουλιέλ-
μος στολην αυστριακού συνταγματάρχου.

Ό αυτοκράτωρ της Γερμανίας τότε ετάνυσεν
«Ις υψος το μίγα σώμα του, έχαιρέτισε στρα-
τιωτικώς καΐ αΤότε πρέπει νά υπακούσω]» είπε
χαΐ άπηλθε.

Ό αυτοκράτωρ επιθεωρών εν ετει 1875 τον
χαλούμενον βασιλικόν κώδωνα της Κολωνίας,
δστις σήμερον προσκαλεί ίιλ του μεταλλικού
αντού ήχου τούς πιστούς εις τον μέγαν ναόν
τίς πόλεα>ς ταύτης, ειπεν εις τον κατασκευα-
στούν αύτου χύτην Χάμμ*

— Ό κώ^ων ούτος θά σ&ς ί^ωσ• βεβαίως
πολλαΐς σχουτούρες μέχρι της κατασκευής του.

— Μάλιστα, μεγαλειότατε, άπήντησεν δ
Χάμμ, πολλαις νύκτες ίέν έκοιμήθηκα έζ α'ι-
τ(οις του.

— Νά σου εΙπώ την άλήθειαν, αγαπητέ
μου Χάμμ, είπε τότε 6 αυτοκράτωρ, καΐ έμενα
αφήρεσε τον ύπνον πολλών νυκτών το μέταλλον
ίιλ του 6πο(ου έχύθη δ κώ^ων ούτος.

Ό κώ^ων κατεσκευάσθη ως γνωστόν έχ του

Ι μετάλλου των κυριβυθέντων γαλλικών δπλων.

Κατά τίνα τών τελευταίων αδιαθεσιών του
αποθανόντος αύτοκράτορος ητο συμβούλιον τών
ιατρών εν τφ ^ωματίφ του. Ένφ ίέ άπαν-
τες συνιστών αύτφ ηρεμίαν σώματος και
πνεύματος, τ^ στιγμτ) εκείνη ίιήρχετο κά-
τωθεν τών ανακτόρων η φρουρά μετά της μου-
σικής. Ό αυτοκράτωρ ίιηυθύνθη προς το παρά-
θυρον, "Οτε ίέ τών Ιατρών τις ^ ηθέλησεν νά
έμπο^ίσΐ() αύτό?, α'Αφηοατέ με, άπεκρίθη γε-
λών, πρέπει νά φανώ εΙς το παράθυρον* εινε
μεσημέρι και εις τον δ^ηγόν του ΒεροΜνου εινε
γραμμένον δτι αύτην την ώραν ίύναταΐ τις νά
με 1^ΐ() άπό τον ^ρόμον εις το παράθυρον. )>

"Οταν ημέραν τινλ δ αυτοκράτωρ επεθεώρει
κατά το προπαρελθόν θέρος τάς φυτείας του
κήπου Βα1)6ΐ8ΐ)θΓ£; ηκολουθεΐτο ύπό τίνος βοηθού
του κηπουρού, ούτινος η ^ιηνεκώς αυξανομένη
στενοχώρια έκαμεν έντύπωσιν εις τον μονάρ-
χην. Έρωτησας ίέ την αιτίαν της στενοχώ-
ριας εμαθεν δτι δ κηπουρός εινε μονοετής εθε-
λοντής εΙς τον στρατόν και δτι κατάτην ώραν
έκείνην έπρεπε νά παρουσιασθτ) εΙς το τάγμα
του εν ΡοΙβά&ιη.

— Τότε, ειπεν δ αυτοκράτωρ βλέπων εΙς τέ
ώρολόγιόν του, βεβαίως ηργήσα-^ε. Έν τούτοις
•νίυβήτε την στολην σας και παρουσιασθητε
εΙς έμέ.

"Οτε ίέ δ καλός στρατιώτης παρουσιάσθη
μετ' ολίγον έν στολτί, δ αυτοκράτωρ καθήμενος
έν τ^ άμάζη τον ^ιέταζεν νλ άνέλθχ) καΐ αυτός
έπι της αμάξης μετά της πανοπλίας του.

Ό άμαξηλάτης έμάστιξε τούς ίππους και
ταχέως ^ιηύθυνεν αυτούς «Ίς την αύλήν του
στρατώνος, έν φ άνηχεν δ στρατιώτης. Δυστυ-
χώς δμωςηώρα είχε παρέλθει.

— Κύριε Λοχαγέ, είπε τότε δ αυτοκράτωρ
εις τόν άξιωματιχόν της ημέρας, σας φέρω ε να
βρα^ύναντα. Άλλ' δταν θά τόν τιμωρήσητε,
μη λησμονήσητε παρακαλώ δτι εγώ είμαι η
άφορμη της βρα^ύτητός του.

Τ3ι ^ωσσικά φύλλα διηγούνται τό έξης άνέχ-
^οτον περί του αύτοκράτορος Γουλιέλμου, συμ-
βάν κατά τό έτος 1870 έν Έμς. Πρωΐαν τινά
εύρίσκοντο αυτόθι εΙς τόν πρό της πηγής πε-
ρίπατον δ αυτοκράτωρ Γουλιέλμος καϊ δ αυ-
τοκράτωρ Αλέξανδρος δ Β' της Τωσσίας και
συνωμίλουν καθίσαντες επί τίνος θρανίου. Ο! έν
Έμς δμως ^ιατρίβοντες 6αμώνε^^ τών λουτρών,
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

238

ειζ3τχ^

οϊτινες ηθΕλον να «πωφεληθώσι τγ^ς ευκαιρίας
να {^ωσιν Ικ του πλησίον τους ίύο κραταιούς
(Αονάρχας ιζηκολούθουν περιπατουντες προ αυ-
τών και κυρίως προ του θρανίου οδτως ώστε
6 Τσάρος ^υσηρεστηθη και ^ιά φράσεως ^ει-
κνυούσης θυριον εξεδήλωσε τούτο εις τον Γου-
λ(ελ|Λθν. Ούτος δ|Λως ουδόλως ένοχλού[Αενος εκ
της τοιαύτης έπιθυ(Αίας του κοινού, παρηγόρησε
γελών τον Τσάρον και ^εΐζας τον κατά την
στιγ[ΐ.ην ε^είνην ^ιερχόρ,ενον και εύσεβάστως
χαιρετώντα Βίσ[ΐαρκ:

— Τώρα θά ριείνω(Λεν ήσυ^^οι, είπε γελών.

— Και ^ιατί ; ηρώτησε (Τετ* απορίας δ
Τσάρος.

— ΔιατΙ ; Δεν βλέπετε δτι διέρχεται δ Βί-
σ[Ααρκ; Αυτός είνε ^ιαση[χότερος ημών ! Τώρα,
το κοινόν θά τρεξτρ άπο 'πίσω του καΐ βά άφηση
ηΐΛάς ήσυχους.

ΤΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΠΠΟΥ

Όποια τις είνε ή χη|Λΐκή σύνθεσις άνθρωπου
βαρύνοντος 70 χιλιόγρα(λ|χα ; Έξηκριβώθη λε-
πτο(Αερεστατα ύπο της έπιστή(ΐ.ης.

Έν τφ άνθρωπίνφ σώ[ΐατι ύπάρχουσι 13
στοιχεία, ων 5 αέρια και 8 στερεά. Ό άνθρω-
πος Ι^ίο;: εινε πεπλασριένος έζ όζυγόνου καθ*
ύπερβολήν πεπιεσμ,ένου. Το ή|χέτερον σώ|λα πε-
ριέχει 44 χιλιόγραρ(.|Αα οξυγόνου, ούτινος δ όγ-
κος, εν συνηθει θερ|Λθκρασί(^, θά υπερέβαινε τά
30 κυβικά (χέτρα. Τίρογόνου μόνον 7 χιλιό-
γραμμα περιέχονται έν τφ άνθρωπίνφ σώματι,
άλλίι το ύίρογόνον είνε ελαφρότατον και τά 7
ταύτα χιλιόγραμμα ελεύθερα θ* άπετέλουν δγκον
80 κυβικών μέτρων. Διά του ύίρογόνου 12 αν-
θρώπων θά Ιπληρουτο ευκόλως άερόστατον χω-
ρητικότητος 1000 κυβικών μέτρων, ίυνάμενον
ν' άνασύρ'ο τρεις και τεσσάρας αεροπόρους.

"Αζωτον περιέχει δ άνθρωπος μόνον 1 χιλιό-
γραμμον και 72 γραμμάρια, χλώριον 800 γραμ-
μάρια, φθόριον 100 γραμμάρια.

Έκ τών στερεών στοιχείων πλεονάζει δ άν-
θραξ : 22 χιλιόγραμμα. Είτα έρχονται δ φω-
σφόρος: 800 γραμμάρια και το θείον 100 γραμ-
μάρια. Ούί' ϊχνος πολυτίμου μετάλλου εΰρη-
ται έν τφ άνθρωπίνφ σώματι. Μέταλλον μ&λ-
λον πλεονάζον εινε το τιτάνιον, βάρους 1 χι-
λιογρ. 750 γραμμ., είτα το ποτάσσιον; 80
γραμμ.,το σόίιον: 70 γραμμ., τομαγνησιον: 50
γρχμμ. και τέλος δ σίοηρος : 50 γραμμάρια.

Σημειωτέον δμως δτι τά διάφορα ταύτα συ-
στατικά εΰρηνται έν συνθέσεσι ποικιλωτάταις
και πολυπλοκωτάταις, ούχι ^' ούτως ως άπη•
ριθμηθησαν ευκρινή και χωριστά.

Ο στρατάρχης μοατκε

Κατά την εϊσοίον της αύλης του Κρειζώ
ευρίσκεται ίρυς φυτευθεϊσα τω 1870, ύφ' ην
κείται μέγα τεμάχιον γρανίτου φέρον την έπο-
μενην έπιγραφην: αΣιόάκ Ι. IX. ί8709, Έν-
θεν και ένθεν της εισόδου είνε τοποθετημένα
ίύο τηλεβόλα, προσφερθέντα εΙς τον στρατάρ-
χην ύπο του αύτοκράτορος την 18 Αυγούστου
1871, είνε ^έ ορειχάλκινα τών 15, κυριευθέντα
έν Σοασσών. Μεγάλη κλΐμχζ φέρει εις τον πύρ-
γον ανεγερθέντα κατά τον ρυθμον της αναγεν-
νήσεως. Πάντα τά δωμάτια αύτου είναι λίαν
ευρύχωρα, άλλ' ούίε το ελάχιστον Ιχνος εχου-
σι πολυτελείας, ούτε παραπετάσματα θυρών
Ο'ϊτε τάπητας οΰτε σκίμποίας, ουίέν έν ένΐ λό-
γω έζ εκείνων, ίι' ών οι πλούσιοι τών ημερών
ημών άγαπώσι να περιβάλλωνται.

Ό Μόλτκε αγαπά το Κρειζώ ως δημιούργη-
μα του• και πράίγματι ούτως ίχει, ίιότι δτε το
1868 ηγόρχσεν αύτο ητο έγκαταλελειμμένον και
παραμελημένον προ πολλού, ένφ νυν είνε εν
τών ωραιότερων κτημάτων της χώρας* '^ο περί
τον πύργον άλσος έ^ημιουργήθη ούτως ειπείν
ύπο του στρατάρχου.

Το &λσος τούτο αποτελεί την χαρμονην αυ-
τού κατά τάς θερινάς ίιακοπάς. Ό στρατάρ-
χης εγείρεται πάντοτε λίαν πρωί, άγνοεϊ τάς α-
νέσεις του πρωινού ατημέλητου. Έν τφ ίματιο-
φυλακίφ αυτού ούτε κοιτωνίτης ούτε εύμαρέ^ες
ύπάρχουσι. Μόλις έγερθίί, ένίύεται καΐ εξέρχε-
ται* ουδεμία κακοκαιρία κωλύει αυτόν άτ^Ο
τού νά μείνη εξω δλοκληρους ώρας, η ίΐ μόνη
ύποχώρησις, ην ίέν έπαζιοί νά κάμνγ) εΙς την
βροχην, εινε η άνύψωσις τού περιλαιμίου τού
μαν^ύου του, άλλ' δπως πράζ'{) τούτο, ^έον νά
βρέχη ραγδαίως.

Μετά τον καφφέ δν παραθέτουσιν αύτφ την
7ην εργάζεται άχρι της ΙΟιΚι ^^'^^ εζβρχ^'^**
φέρων έν τφ θυλακίφ του ^εν^ροψαλίσα και
ράβ^ον περιέχουσαν πρίονα. Ούτω ^έ βαδίζει,
μόλις κύπτων ύπο το βάρος τών όγίοήκοντα
επτά ετών του.

Εις την άκραν τού άλσους ευρίσκεται μικρόν
τι ύψωμα, εφ* ου ύψίκομα ίέν^ρα περιβάλλουσι
τον περικλείοντα τον τάφον της συζύγου του
ναίσκον. Καθ* έκάστην ίέ επισκέπτεται το η-
ρεμον εκείνο μέρος καΐ άσκεπη έχων την κεφα-
λήν αποθέτει εν ρόίον η ετερόν τι 4νθος επΙ
τών λειψάνων της προσφιλούς αύτφ συμβίου.

Την 1 μ. μ. δ κώσων αναγγέλλει το γεύμα
•ις ^ παρακάθηνται ^ύο ανεψιοί τού Μόλτκε
μετά τών οικογενειών των. Ό στρατάρχης ά-
γαπ^ πολύ τά παιδία. Το γ«ύμα τελειώνει
ταχέως» ^ιότι δ Μόλτκε λέν αρέσκεται νά

Χ3 21ΧΖ.

239

Ι^ίνιρ βπΐ πολύ •1ς την τράπβζαν άγαπ^έ τά\
«ιτλα φαγητά. Μ«τά το γ«ϋ|Λα κ«τϋνίζ«ι ίν
σιγάρον^ χαΐ αποσύρεται δπως άναπαυθ^ πβρί
την |ΐ(αν ώραν αναγινώσκων έφη[Αερίίας.

Μετά ρ.«ση[/.βρ(αν, αν δ χακρός το επιτρέπγι
βζίρχβται ίφ' άριάξης, πάντοτε δ|ΐως ανοικτής.
Ουδέποτε ίέ λαμβάνει άλεζιβρέχιον, ^ιότι το
9ώμ,ά του είναι άπεσκληρυρι,ένον προς πασαν άτ-
ρ.οσφαιριχην (/.εταβολην.

Όταν εχτ^ επισκέψεις και η αποικία των
μικρών ανεψιών περιστοιχίζη τον γηραιον θείον,
ΐΓβίζουσι το λεγόμενον κροκέ. Την 8ην (1.(α.
παραθετουσι το τέϊον, δπερ αποτελεί το τρίτον
χαΐ τελευταιον φαγητόν. Ό στρατάρχης τρώγει
όλίγον,πίνιι ολίγον και καπνίζει ολίγον απεναν-
τίας ταμβακίζει πολύ, και ουδέποτε εξέρχεται
άνευ της ταμβακοθήκης του. Μετοι το τέϊον
παίζει τακτικώς ούύσζ. Είναι ίέ γνωστόν, δτι
ουδεμία παρέρχεται έσπερίς χωρίς ί> στρατάρ-
χης να παίζη ονήτί, παιγνίίιον, εν φ, ώς εις
ιτάντα, εινε πρώτης δυνάμεως. Τάς Κυριακάς
μεταβαίνει εις την έκκλησίαν του Γραΐίιτς,
άπεχουσαν ημίσειαν ώραν άπο του πύργου. Συ-
νειθέστερον ^έ μεταβαίνει και επανέρχεται πεζός.

Και εν άίεί(^ Πιατελών δ Μόλτκε είναι πάν-
τοτε έτοιμος προς εργασίαν. Πολλάκις «ϊέχεται
επισκέψεις ανωτέρων αξιωματικών του επιτε-
λείου, μεταβαινόν^^τω^ δπως ^ώσωσιν αύτφ λό-
γον περί της αποστολής η δπως ύποβάλωσιν
αύτφ έκθεσίν τίνα, ην έπακολουθούσιν ώραι, αν
ούχι ολόκληρος ημέρα εργασίας.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Αί γυναίκες είνε τόσφ μδλλον ασθενείς δσφ
στηρίζονται έπΙ της ι^ίας δυνάμεως και τόσφ
μάλλον Ισχυραί, δσφ στηρίζονται επΙ της αδυ-
ναμίας αυτών.

Αί χαρ^ίαι εινε φρούρια, ων οι φύλακες διαρ-
κώς χαθεύίουσι.

Ή οργή, ως δ κεραυνός, άστραπιαίως λάμπει
χαΐ σβίννυται μη καταλείπουσα σπο^όν.

Ή συκοφαντία εινε στόμα πυροβόλου θανα-
τοΰν τον πυροβολητών.

"Ινα εννοήσχ) τις πόσον ίύναται να μισήση
γυναίκα, ίεον νά ένθυμηθτΐ πόσον ήγάπησεν
«ύτην.

Τους λαμπρότατους οίνους του Ρήνου κατέχει εις
την κυριότητα αύτί}ς ή γερμανική πολις Β^ί^τ^
βποτεθειμένους εν ταϊς ύπο το δημαρχεΤον οίνβπο-
Οήκαις. Ό παλαιότατος τούτων, δ καλούμενος ρόδι-
νος οίνος υπάρχει έκεΤ άπο του έτους 1624. Υ-
πολογιζόμενης ττίς τιμής εις ή ν έπωλεΓτο ό τοιοΰτος
οίνος κατά το έτος 1624, και άνατοκιζομένου του
χρήματος έκτοτε, εξάγεται δτι ή αξία μιας φιάλης.
του ποτοΰ τούτου ανέρχεται νυν εις τδ[*μυθώδες πο-
σόν 125 εκατομμυρίων δραχμών, έκαστη δε στιγ-
μή στοιχίζει 15 χιλιάδας δραχμών. Έκ του οίνου
τούτου ΓΚοΛ^^ δ Γκαίτε έπι τη έορτη τών γενε-
θλίων αύτου τφ 1823 δώρον παρά τής πόλεως
Βρέμης δώδεκα φιάλας πλήρεις. Τίς ποιητής Ιλαβέ
ποτέ πολυτιμότερον δώρον ;

Το στατιστικον γραφεΤον του Βερολίνου έδημο-
σίευσε περί τγίς εν τη ύφηλίφ κινητηρίου δυνάμεως
πληροφορίας εξ ών άποσπώμεν τα έςίίς. Τά τέσσαρα
πέμπτα τών εν ενεργεία μηχανών δεν έχουσιν ήλικίαν
μείζονα . τών εικοσιπέντε ίτών. Ή Γαλλία έχει 49,
590 μηχανάς ακίνητους, 7000 κινητάς, και 1850 λέ-
βητας δι' ατμόπλοια* ή Γερμανία 5900 μηχανάς α-
κίνητους, 1ί)000 κινητάς και 1700 λέβητας δι'
ατμόπλοια* ή Αυστρία 12000 μηχανάς ακίνητους
και 2800 κινητάς. Ή ολική δύναμις -ρών ατμο-
μηχανών αντιπροσωπεύει νυν εν ταίς Ήνωμέναις ΙΊο-
λιτείαις, 7. 5. έκατομύρια ίππων: εν 'Αγγλία, 7:
εν Γερμανία, 4, 5: εν Γαλλία, 3* και εν Αυστρία,
1. 5. Έν τοΤς άριθμοΤς τούτοις δέν περιέχεται ή
δύναμις τών κινητών μηχανών, αίτινες ανέρχονται
έν συνόλφ εις 105,000 και άντιπροσωπεύουσι 3 εκα-
τομμύρια ίππων. Ένος άτμο-ίππου ισοδυναμουντος
πρ^ς 21 ανθρώπους, ή δύναμις τών έν τη ύφαλίφ
ατμομηχανών ισοδυναμεί ώς εγγιστα προς τήν δύνα-
μιν ένος χιλιεκατομμυρίου ανθρώπων, ήτοι προς τήν
τών δύο τρίτων τών κατοίκων τί|ς γτίς.

Ό ίοΐιη Ιαίιοί) ΑβΙοΓ, δ γνωστός Κροίσος το3
Νέου Κόσμου έδώρησεν είς τ^ τεχνολογικον Μου-
σεΤον τίΐς Νέας Υόρκης τήν συλλογήν τών δαντε-
λών τγίς προ ολίγου άποβιωσάσης συζύγου του. Ή
εξ έβδομήκοντα κιβωτίων άποτελουμ,ενη αίΐτη συλλογή
άποτελεσθεΤσα κατά μέγα μέρος έκ δαντελών τ^ς
Γαλλίας και Ιταλίας έχει σήμερον πραγματικήν
άξίαν 40,000 δολλαρίων.

Περί τοί3 προ ολίγων μηνών αποβιώσαντος γη-
ραιού πληρεξουσίου Μαυρικίου φον ΜΌλ διηγούνται
αι γερμανικαι εφημερίδες το έπόμενον άνέκδοτον.
Ό Μόλ, δπως δλοι οι βαθείας μαθήσεως γερμανοί,
Ιπασχεν έκ μεγίστης αφαιρέσεως, άλλ' όμως δια
σπανίας παρουσίας του πνεύμιατος έξήρχετο τάχιστα
τ'»5ς αμηχανίας. Ευρισκόμενος ποτέ έν Φραγκφούρτη
ώς αντιπρόσωπος επαρχίας τιν^ς είς τήν έθνικήν σύ-
νοδον έκάθητο έσπέραν τινά εν τφ δωματίφ του και

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

240

ΒΖ3ΤΙ

*^Χ

Ψ

άνεγ(νωσχε μετά προσοχής β(6λ(ον, Ιχων άνημμιένα
δύο χηρ(α, έν έχ ΐεξιΰν χαι έτερον έζ ευωνύμων*
συγχρόνως δε εΐχεν αφαίρεση την φενάχην ην ίψερε
πάντοτε επί τίΐς χεφ2λί|ς, διότι ητο εντελώς φαλα-
κρός. Μετ* ολίγον %ν^}'κα ή %ρα, δ δε Μολ υποδέ-
χεται φιλοφρονέστατα την έπισχέπτην χαι δίδει εις
αύτ&ν χάθισμα. Άλλ' αΓφνης αισθάνεται 6τι ή κεφα-
λή του στερείται τ•υ συνήθους καλύμματος* μετά
σπουδής λοιπόν σβεννυει τά δύο χηρίχ φυσών δια
του στόματος χαΐ εν τφ σχότει επιθέτει την φενά-
χην έπι τής χεφαλής. Τότε ήναψε πάλιν τά χηρία
χαί ήρξατο διαλεγόμενος, ως νά μη συνέβη τίποτε,
μετά του ένεοΟ άπομείναντος έπισχέπτου.

Το ΜαυσωλεΤον εν ΟΙι&ρΙοΙΙβηΒαΓ^, εν τφ δποίφ
αναπαύεται νυν το σώμα του πρώτου αύτοχράτορος
τής Γερμανίας, φχοδομήθη χαθ' ί^ν έποχήν δ πρώ-
τος Ναπολέων ητο εν τη άχμη τής δυνάμεως, έτε-
λειώθη δε μόνον χατά το έτος 1826. Το οικοδό-
μημα εΤνε Δωρικού ρυθμού, και οΐ στύλοι τής εισό-
δου είνε έχ γρανίτου λίθου. ΚεΓται δε το Μαυσω-
λεΤον είς το έζωτερικδν άκρον δενδροστοιχίας ελα-
τών εν τφ κήπφ τοΟ Παλατίου. Ό άναβαίνων τάς
οκτώ βαθμίδας, αιτινες φέρουσιν ε:ς την κυρίαν εΓ-
σοδον, Ιχει άπέναντί του στύλους έχ πρασίνου μαρ-
μάρου φέροντας λευκά κιονόκρανα, στηριζόμενους δ'
έπι κοκκίνων βάσεων, και παραστάτας εξ ιάσπιδος
σικελικής. 01 στΐίλοι ούτοι εΐνε λίαν άρχαΤοι. Λέ-
γεται ΟΤΙ έκομίσθησαν εκ τής Ανατολής είς Ρώμην,
εκείθεν είς Πολωνίαν, και τελευταίως εις τ^ν βασι-
λέα ΦρειδερΤκον πρώτον τής Γερμανίας. Έντ^ς τοΰ
Μαυσωλείου ύπάρχουσι μαρμάρινα τά αγάλματα τοΟ
βασιλέως Φρειδερίκου Γουλιέλμε τρίτου τής Γερ-
μανίας και τής συζύγου του, τής αγαπητής και ω-
ραίας βασιλίσσης Λουίζης. Ώραΐα αποφθέγματα κο-
σμοΟσι την αψίδα χαι τους τοίχους. Εικων δ' εν τη
άψίδι παριστά τον βασιλέα και την βασίλισσαν παρα-
δίδοντας τά στέμματα αυτών τί^ Χριστώ.

Ό αυτοκράτωρ Γουλιέλμος συνείθιζε κατ' Ιτος
νά επισκέπτεται τ^ ΜαυσωλεΤον τη δεκάτη Μαρτίου,
ήμερα τών γενεθλίων τής βασιλίσσης ΛουΓζης, και
τη έβδομη Ιουνίου, έπετείφ του θανάτου τοί3 βασι-
λέως. Έντευθα απεσύρθη, δτε επρόκειτο νά άπέλθη
είς τον κατά τών Γάλλων πόλεμον, και ενταύθα
πάλιν διηυθύνθη πρώτον, δτε έπανήλθεν εκ του πο-
λέμου νικηφόρος φέρων το αυτοκρατορικών στέμμα.
Και εδώ πλησίον τών γονέων του, εύρε νδν δ ήρως
την ^ίωνίαν άνάπαυσιν.

Υπάρχει εν Καλλιφορνία άμπελος ηλικίας μόλις
30 ετών ήτις καλύπτει διά τών κλώνων και του
φυλλώματος αυτής ίκτασιν 900 τετραγωνιχών πο-
δών. Ή περιφέρεια τοΰ κορμοΟ αυτής εΙνε 46 δα-
κτύλων, παράγει δε κατά μέσον δρον ένιαυσίως πέν-
τε τόννους σταφυλών.

'ΤπΌ ατμοπλοϊκής υπερατλαντικής εταιρίας εν
Νέα Υόρκη ναυπηγείται νΟν άτμόπλουν δυνάμεως
22,986 Γππων, μήκους 164,46 μ. και πλάτους

12,16 μ. δι' ου θέλει κατορθωθη ώστε δ διάπλους
τοΟ ωκεανού άπδ Λιβερπούλης είς Νέαν Ύόρκην
και τανάπαλιν νά έχτελήται έντδς τεσσάρων μόνον
ήμερων. Το άτμόπλουν τούτο ούτινος ου μόνον τά
μηχανήματα, άλλα και δ εν γένει τρόπος τής συν-
θέσεως του σχάφους Ισονται χατά νέα συστήματα
και νέας εφευρέσεις καλείται Ροοαίιοηΐ&β.

Την 4 Σεπτεμβρίου 1887 (ν)^ εν Κραζνοσλο-
βόδσκη τής Ρωσσίας Ιπεσε μέγας άερόλιθος. 01 εν
τοΤς άγροΥς εργαζόμενοι χωρικοί, τρομάξαντες κατ*
αρχάς έχ τής φοβέρας εκρήξεως, δμοίας προς βρον-
τήν, ήτις συνώδευσε την πτώσιν, άνεθάρρησαν είτα
και λαβόντες τον εξ ουρανού πεσόντα λίθον συνέ-
τριφαν αύτον και διενεμήθησαν τά ^ρύμμ,ατα, ατινα
ήθελον νά διαφυλάξωσιν ώς φυλακτό ν. Τεμάχιον
μόνον του άερολίθου, ζυγίζον περί τάς 4 λίτρας,
περιήλθεν είς χεΤρας τής εξουσίας, ήτις άπέστειλεν
αυτό είς Πετρούπολιν. * Οι καθηγηται Λατσινώφ
και Γεροφελέφ, έςετάσαντες τδ τεμάχιον έκεΤνο,
παρετήρησαν εν αύτώ μικρά χρύσταλλα ίχοντα
πάσας τάς χημικάς ιδιότητας του αδάμαντος.

Αυστριακές άξιωματιχδς πληγωθείς βν μάχη ύφί-
στατο εν άπιστεύτφ αταραξία την άποκοπην τοδ α-
ριστερού ποδός. Στραφείς δε προς τον ύπηρέτην αυ-
τού δστις έθρήνει :

— "Ελα, τεμπέλη, άφησε της κλάψες* άντι νά
λυπάσαι πρέπει νά χαίρεσαι — τόρα θά ίχης ίνα πα-
πούτσι μόνον νά λουστράρης κάθε πρωΓ.

Ή πενθερά: Είδα απόψε 'ς τ^ν ίιπνο μου
πώς είχα πάρη αθάνατο νερδ και δεν εΤχα φόβο νά
πεθάνω ποτέ.

Ό γαμβρός: Πολλαις φοραίς, μητέρα, βλέ-
πει κάνεις τέτοια δυσάρεστα όνειρα.

Έν ζφολογικφ κήπφ προ του κλωβού δύο άρ-
κτων, μιας μεγάλης και μιας μικρας.

Ή τ ρ ο φ ό ς : Τά παιδιά που χάνουν άτακτα, Λι-
λίκα, βγαίνει ή μικρή αρκούδα και τά τρώει.

Λ ι λ ί κ α : Και ή μεγάλη αρκούδα βγαίνει χαί
τρώει τής νταντάδες.

Ό ίατρ^ Κ. προσκεκλημένος είς γεδμα παρά
τινι τών φίλων του, φθάνει ολίγον αργά και κατά-
κοπος :

—"Αχ! απόστασα πλέον, αδελφέ Ι άναφωνεΤ δ ά-
σχληπιάδης σπογγίζων το μέτωπον, οΐ αρρωστοί μου
με σχοτόνουν Ι

— Έλα δά, γιατρέ, μή παραπονήσαι Ι Τά Ισα
σο3 αποδίδουν οΐ χαϋμένοι 1

^&Ι#

Γ

'Β* ΆΦήνακ ίχ τον τ»«»γρ«^(ο» τβν »«ταν*η|«4ι«•« αμζτμ ΚΟΝΧΤ^βίίίίϋ^

Αριθ. 642 — Λβπτά είκοσι ΐΓέντ«.

Ε1ΤΟΣ3 ΓΓ'.

ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

Τόμος ΚΚ'

ΑηΙ 1 ^1«ν•ν«^• |«Α9τ. Γτους «κ\ ιΤμιι Ιτήνι•ι• — Γ^κγ%Τ•« ΔιίυΙ. *0^&ς Χτα^ίου 32•

17 Άκρίλίου 1888

ΠΕΡΙ ΤΗΣ
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

Κκτοε την π^ώτην έβίομάία της τεσσαρα-
χο<ττ9)ς βίς μιίαν των έν Άθήνχις εκκλησιών
εΙ<Τ€λθ€Ον, 6[ΐ.εινχ, οφείλω νά τ' δριολογήσω, εκ-
ΐΓεΐρλ7)γ(Α6νος δτε άντηχησεν εις την άκοην (Λου
"ή ψχ'λ(Α<)>Ιίοο, ^ιότ( έν Κηφισί^ίε πάροικων,
ηγνόουν *τάς εις τινιςς έκκλησίκς της πρωτευού-
σης, ώς ρ,οΐ έζηγηΟη έκτοτε, έπ* εσχάτων έπε-
νεχθ§(<τας |ΐεταρ^υθ|Λ(σεις και βελτιώσεις.

Και αν ρ.έν έτερψε την άκοήν (ίου η βελτίω-
σις αυτιά νο(Αίζω εντελώς ττεριττον νά είττώ,
ίιότι και (Αεχρι 7Γαροΐ(/.(χς εστί γνωστόν δτι η
χκλλαισθησία έστιν άτο[Λΐκη και έ|λφισβητη-
«IV ^εν ίπιίεχεται. Συνέπεσε ν' απαντήσω αν-
θρώπους οΐτινες ενώπιον των η ηαεΐς καλοΰ|ΐεν
αριστουργήριατα της αρχαίας γλυπτικής οΰ (ΐό-
νον ά&ιάφοροι ε[χ,ενον, άλλα καΐ έζεπληττοντο
ίιά τ<δν £λλων τον θ«ϋ(Λασ|ΐ.όν, και άπέ^ι^ον
«υτον ιις τον συρ(χ.όν.

ΚαΙ ώς προς την (ίουσικην Ι^ίως, έγνώριζον
χυρίαν ξένην, ύψηλης ανατροφής καΐ έν γένει
φιλοκαλεστάτην, εύρεΐαν ίε γνώσιν εχουσαν
της {ΑΟυσικης, ψάλλουσαν έντελέστατα, και θερ-
|λώς Βκγνεριανην. Μοι έ7>εγε ί' δτι [χελω^ικάς
συνθέσεις ίεν γνωρίζει έπιβλητικωτέρας, |Λεγα-
λοπρεπεστερας και (χαλλον συγκινούσας, ού^*
αυτών των του Βάγνερ εξαιρουμένων, παρά τάς
ημετέρας έκκλησιαστικάς• και ου μόνον τοΰτο,
άλλα και πολλάς αυτών, ώς τάς αναστάσι-
μους χαι £λλας τινάς έτόνισεν έπι του κλεινό-
κυμβάλου και έψαλλε μετ' ενθουσιασμού.

Έγνώρισα δμως και πλείστους οίτινες έγί-
νοντο εζαλλοι εις τάς παραστάσεις του Ταγ-
χόυσερ και του Λόεγγριν, και £λλοι πάλιν οΐ-
τινες απέναντι του Βάγνερ άπεκοιμώντο, καί,
εΐ και δλοι ίέν τό ώμολόγουν, έσκίρτων ένθου-
τιώντες δταν τίκουον την Μα^άμ Άγγώ. Απο-
τελέσματα ταΰτα ιδιοσυγκρασίας, έ'ζεων η
ανατροφής.

"Οτε εϊς τινα ελεγον περί της κυρίας, περί ης
ανωτέρω, μοι ίζέφρασε την άπορίαν του, πώς
ην ίυνατον νίι ύπάρχτ(ΐ λνθρωπος έξηυγενισμέ-

τοκοχ ιβ'<.*ι888.

νος έπι^οκιμάζων την ερ^ινον ημών έκείνην μο-
νοτονίαν. ΚαΙ ώς μίν προς την μονοτονίαν ^έν εί-
χον τί νχ ειπώ προς τον γνωρίζοντα Ισως και προ-
τιμώντα £λλας μουσικάςπολυτονωτέρας• ώς δμως
προς το Ιρρινον^ περί ου και αυτόν, και ε^κτοτε
και πολλούς άλλους, μεθ' ων συνωμίλησα περί
του αντικειμένου, ηκουσα ^Γίσχυριζομένους, εγώ
ίσως εκ τύχης, καίτοι έκτοτε έπιστήσας την
προσοχην μου, σπανιώτατα συνέπεσε νά το
ακούσω, και ηρχισα ύποπτεύων μη πολλοί έπα-
ναλαμβάνουσι την λέζιν ώς την άκούουσι χω-
ρίς νά προσέχωσιν εΙς την σημασίαν της, η μή
έραινα τοις φαίνονται τλ τέταρτα τών τόνων, ά
και αυτά κοινά έχει η εκκλησιαστική μουσική
μετά της αρχαίας, τοις ί* εις την νέαν μουσι-
κην τραφεϊσιν είσιν άγνωστα κατά θεωρίαν επί-
σης ώς και κατίι πραξιν. Τέλος ύπώπτευσα καΐ
δτι τίνες ϊσως εκλαμβάνουσι 'την ^Τνα άντι
της κεφαλής. Έν τοϊς χοροϊς τη^ς ορθοδόξου εκ-
κλησίας έιρεκράτει, αν ^έν άπχτώμαι, η μο-
νοφωνία, και οί χοροί ήσαν πολυάνθρωποι, συνέ-
κειντο και έζ 150 ψαλτών εις την Άγίαν Σο-
φίαν επειδή ίε πάντων τά φωνητικά όργανα
ίέν ήσαν ίσως εΙς την αύτην διαπασών, οι βα-
ρυφωνότεροι Ισως ηναγκάζοντο, ίνα μέχρι τών
όζυφωνοτέρων ύψωθώσι, νά ψάλλωσι οιά της λε-
γομένης φωγηζ της ΧΒφαΛής^ και ταύτη ν οί άπει-
ρότεροι της μουσικής Ικλαμβάνουσιν ώς φωνην
της ^ινός. *Αλλά και άν τίνες ψάλται αυτοδί-
δακτοι, η άίίίακτοι, ίιότι έν Αθήναις ^ι^ασκα-
λειον τ^ς εκκλησιαστικής μουσικτΊς ίεν υφίστα-
ται, έζ αγνοίας καΐ απειρίας την φωνην της κε-
φαλής όξύνωσιν εις φωνην της ^ινός, ί έν πιστεύω
νά ύπάρχη παρ* ημϊν ούί' εκκλησιαστικός τις
κανών ού^έ μουσικόντι πρόγραμμα επιβάλλον
την ^ϊνα ώς φωνητικόν όργανον, και δλίγη καλή
^ιίασκαλία και άσκησις μόνον απαιτείται Ινα
δ ψάλτης, άντι της ^ινός, «ά^οίίι; ζ6 στό"
μα του,'ΰ

*Αλλά καΐ ύπο άλλην εποψιν δλως περιττον
νομίζω ν' αφηγηθώ αν ή μουσική, ώς την ηκουσα
εις τήν έκκλησίαν, μεταρ^υθμισθεΐσαν η βελ-
τιωθεΐσαν, μ* έτερψεν ί) ίέν μ' ίτερψεν ή ί* ^
εποψις αυτή έστιν δτι εις το θέατρον και εΙς τάς
συναυλίας, ούχι εΙς τήν έκκλησίαν υπάγομεν Ινα

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

242

ΒΖ3*ΓΙ^

τ£ρπώ|ΐιθ« ύττο της (Αουσιχτ^ς* άλλως ης τάς
ιεροτελεστίας ή|χών οι [/.εν θ' άπήτουν την
•Ισαγωγην των συνθέσεων του Βάγνερ, άλ-
λοι των του Τοσσίνη και &λλοι των της Μα-
ίά[Λ Άγγώ. Οί εκκλησιαστικοί ψαλ(/.οΙ εισι τα
πτερά της σε[χ.νης άνατάσεως των προσευχών
και των καργιών προς τον πλάστην.

Άλλ* αν τα πτερά ταύτα είσιν ά(Λορφα, αδυ-
νατούντα ν' άνατεΐνωσι τάς καρίΐας, ίυσαοε-
στοΰντα ίέ (ΛδΙλλον και ένοχλοΰντα αύτάς, οέν
πρέπει να έπΐ[Λεληθώ|Αεν νά τά ^ιορθώσω(Λεν ;

Ποο παντός πρέπει Ισως νά έρωτηθγϊ πώς
συνέβη η εκκλησιαστική αυτή [χουσικη, ήτις
έπι τοσούτους αιώνας έθελγε και ένέπνεε τον
λαόν η(Λών και τους αυτοκράτορας, συνοδεύουσα
τροπαιοΰχον πανταχού το Αάβαρον και τον
χριστιανισ{ΐ.όν, ν* άποβγί ή(ΛΪν φορτική, άφευ-
κτον απαιτούσα την (Λεταρ^ύθ(λΐσιν ; "Οσον και
αν εζηυγένισαν την άκοήν ή(Λών αι νέαι (ΐ,ελο-
^ρα(Λατικαι συνθέσεις ας εχο|ΐεν ίσως έναύλους,
τοσαύτης περιφρονήσεως άζίους ^έν πιστεύω νά
^ικαιώ(Λεθα νά θεωρώ(Λεν τους (χ•έχρι χθες ετι
και πολλαχου μ.έχρι σή(Αερον (Λετά θρησκευτικής
κατανύζεως άκροωρίένους αυτής πατέρας ή|χών
και αδελφούς.

Έγώ ίέ τουλάχιστον ριέχρις ού το εναντίον
ά^οίειχθτ), παρα^έχθ(Ααι και φιλολογικόν τίνα
λόγον ίι' δν φρονώ άναγκαϊον ού^ε[Λΐα νά επε-
νεχθ^ (Αεταρ^ύθ(Λΐσις εΙς την έκκλησιαστικήν
ή(Λών μουσικήν ούτος ί* εστίν ή ην και άλ-
λοτε (Άπάντ. Τ. Ε, σελ. να' — ξ^') ανέπτυξα
πεποΙΟησις δτι ή εκκλησιαστική ή{Αών (Λουσική
ίιείέχθη και εξηκολούθησε την τών αύττ)
κατά τε την πρώτην τάσιν και την καταγωγήν
συγγενών χορικών συνθέσεων τής αρχαίας ίρα-
(ΐατουργίας. Άπο θρησκευτικών άσράτων ορμη-
θεισαι έκεΐναι, εις τοιαύτα έπανήλθον αύθις
δτε (Αετοο του ελληνικού βίου συνεζέλιπον και
αί πολιτικαΐ, πολε^χικαΐ και κοινωνικά! περι-
πέτειαι, εις ας και εν τφ ρταξύ ειχον μετα-
πέσει, άλλ* ή τύχη ^ιέ(λεινε [χετά τών τεχνι-
κών αυτής ίρων, και τροπάρια έξηκολούθησαν
καλούμενοι οί τρόποι (Διονύσ. π. συνθ. λέξ. Ιθ,
262.— Έπιχαρμ. εν Ήφαιστ. Η, 25.~Κρι.
τΐας, εν Ήφαιστ, Π, 9) και αί ωάαΐ έμειναν
και οί βίρμοί^ καΐ τά νυν προσόμοια εισι τά άρ•>
χαϊα όμοιόστιχα- τά αύτόστ^χα, ίόιομβ^ή και
άπο^ντίχια είσί τά άνομοιόστιχα και τά αποΜ"
Λυμέτα' τά τριαόιχά^ άνατεθέντα εις την άγίαν
Τριάδα ένεκα του ονόματος, εΙσι τά αρχαία
τριαόιχά (Ήφαιστ. π. ποιημ. Γ, 64)• Προ-
σέτι ίέ, άντιπαραθεις έκεϊ στροφάς τβύ Πιν-
δάρου και του Αριστοφάνους, κατέδειξα, νο-
μίζω, δτι ή στιχουργική αυτών προσφίΐα εστίν
εντελώς ανάλογος προς την τών εκκλησιαστι-
κών ύμνων.

"Αν τούτο εχηται ίεν λέγω αληθείας, άλλα
τίνος πιθανότητος, τότε θά είμαι επίσης έναν-
τίος εις πάσαν οΐαν ^ήποτε άπερίσκεπτον ^ι6ρ-
θωσιν και τελειοποίησιν τής εκκλησιαστικής η-
μών μουσικής, ως θά ήμην κατά τής ανεγέρ-
σεως παντός, καΐ του μεγαλοπρεπέστατου με-
γάρου έπι εδάφους ύφ' δ εχω τινά λόγον νά
εικάσω την υπαρξιν λειψάνων αρχαίου τινός α-
ριστουργήματος τής γλυπτικής ή τής αρχιτε-
κτονικής. Ή μουσική ην εν τών άζιολογωτά-
το)ν έγκαλλω'πισμάτων και προϊόντων του αρ-
χαίου βίου. Τής ποιήσεως αδελφή, τών φιλο-
σόφων μελέτημα, και ηθική τής νβολαίας τρο-
φός, ειχεν άρθτ) βεβαίως εΙς υψος πολύ άνώτε-
ρον άφ' δ,τι συνήθως νομίζεται, και εκφράσεως
ίέν έστερειτο βεβαίως ή μουσική' εκείνη, ης
τον θούριον άκούων δ Αλέξανδρος, ήρπαζε και
έπαλλε το ίόρυ μετ' ενθουσιασμού.

Ό εξαφανισμός αυτής μέχρις Ιχνους έστιν ή
θά ητον ίιά την καλλιέργειαν του ανθρωπίνου
πνεύματος ζημία ούχι έλάσσων τής ην επέφε-
ρεν ή απώλεια πάντων τών ζωγραφικών αρι-
στουργημάτων τής αρχαιότητος, ώστε παρά
πολλοίς νά υφίσταται ή αμφιβολία αν ήκμασ&
τ<ρ δντι εν "Ελλάδι ή ζωγραφική. Ώς λοιπόν
θά έξανιστάμην αν εβλεπον τινά άποξέοντα,
ίνα ζωηρώς τον άναχρωματίσιρ, πίνακα δν θά
ύπώπτευον περιέχοντα λείψανα εικόνος τούΖεύ-
ξι^ος ή του Πολυγνώτου, ούτως αποκρούω και
πάσαν καταστροφήν τής εκκλησιαστικής ημών
μουσικής, ην νομίζω τής αρχαίας συνέχειαν,
ίνα άντικαταστήσωμεν αύτ^ καλητέραν«

Άλλ* ϊνα περί συνεχείας ίύναται νά γίνη-
ται λόγος, παρίσταται το πρώτον ζήτημα* είναι
ή εκκλησιαστική ημών μουσική συνέχεια αυτής
εαυτής, και ούχι εντελής άλλοίωσις, κατά τους
τελευταίους χρόνους, εξ επιδράσεως ή εξ εκνική-
σεως τής ασιατικής επελθούσα.

Και ώς μεν προς τους τί^ευταΐονς χρό^ον^
αρνούμαι ταύτα εντελώς, ουδεμιάς χρήζων άλ-
λης μαρτυρίας ή τής εμού αυτού, ίιότι εγνώ•
ρισα τάς άμφοτέρωθεν μάμμας μου, ψάλλουσας
αύτάς μετά πλείστης ευλάβειας, ώς και πάσα
ή σύγχρονος αύταϊς γενεά, άνευ του ελαχί-
στου δισταγμού δτι ούτως εψαλλον πάντοτε
καΐ αί μάμμαι των και αί μάμμαι τών μαμ-
μών των. Και ^ιά τους ετι ί' αρχαιότερους χρό-
νους αρνούμαι τούτο, το κατ* έμέ, ίιότι τής μου-
σικής ημών το κάλλος ατομικώς εγώ εκτιμώ
ώς ή Κυρία περί ης ανωτέρω είπον. 'Αλλ' ούχ
ήττον προ πολλού πολλάκις και είπον και έγρα-
ψα περί του τρόπου ελέγχου δστις φρονώ δτι
ούναται νά ^ιαφωτίση το ζήτημα, και δν ά-
καιρον ίέν νομίζω νά επαναλάβω. Παρά πεπαι-
δευμένου 'Ρώσσου ιερέως είχον πληροφορηθή δη
δτε οί 'Ρώσσοι ίιά του Χερουβίνη και άλλων

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

1Ε3Σ3ΤΖ^

243

ίλλαξαν την ίκχλησιαστικην [λουΦίχην ίων, οί
(λοναχοί ενός των [ΛονκστηρΙων του Κιέβου [λό-
νοι άντεστησαν ιΐς τον νιωτερισ2/.όν, και θριρ-
σχ€υτιχώς ένέ[λενον, και ^η εισέτι έ(Αρ.ένουσιν
εις την άρχ^αίαν [λουσικην ην παρέλαβον [χ,ετά
του χριστιανισ|χοΰ εκ Βυζαντίου. ΚαΙ αν (Λεν
τοϋτο ιστιν εντελώς ακριβές, αγνοώ. Φρονώ ό-
μως βτι έστι τουλάχιστον έρεύνης άξιον ίι3ι
τους εΙς το ζητη[Λα της εκκλησιαστικής μουσι-
κής βνίιαφερομένους, οϊτινες, πριν η τι θίξωσιν
εΙς αυτήν, έπρεπε νά μελετήσωσι ταύτην ήτις
μαρτυρειται ώς εκ του Βυζαντίου καταγο|χενη.
Έγώ, καίτοι μη ών μουσικός, και ούίεμίαν,
σχ^έσιν έχων μετά τοί3 Κιέβου, έπεζήτησα, και
μέχ^ρι τέλους κατώρθωσα πέρυσι νά λάβω εκεί-
θεν, ^ιά σημείων της ευρωπαϊκής μουσικής,
επομένως ατελώς, ίιά την ελλειψιν τουλάχι-
στον τών τετάρτων των τόνων, τεμάχια τίνα
γεγραμμένα* άλλα ίυστυχώς ήσαν εκ τών
ήττον χαρακτηριστικών, το «Κύριε έλέησον»
μόνον περιέχοντα, χοά το αάμήν)), και £λλα
τοιαύτα μελφ^ίας έστερημένα. Προς έζακριβω-
σιν της μουσικής εκείνης επαναλαμβάνω δ
πολλάκις Ιπρότεινα, δτι άναγκαΐον εσται να
σταλώσιν εις Κίεβον έπ( τινας έβ^ομά^ας ^ύο
μουσικοί εντεύθεν, ι^Ιως έμπειροι 6 μεν της εκ-
κλησιαστικής δ ίέ της εξωτερικής μουσικής,
και καλώς εννοήσαντες το τιθέμενον αύτης πρό-
βλημα, ούτω νά έπιίοθώσιν εις την άκριβη με-
λέτην της εν Κιέβφ διατηρούμενης ψαλτι-
κής χαΐ εΙς την άντιπαράθεσιν αύττίς μετά της
ημετέρας.

*Δν εκ της έρεύνης ταύτης καταίιιχθη δτι εν
τοις κυριωτέροις ή σημερινή ημών εκκλησια-
στική μουσική έστιν αύτη ή έπι τών Βυζαντι-
νών χρόνων εν χρήσει, επομένως ή πιθανή έξα-
κολούθησις της αρχαίας ελληνικής, εσται τοΰτο
άνακάλυψις άσπαστοιάτη ίιά πάντας τους εν-
διαφερομένους εις τήν τέχνην, εις τήν φιλολο-
γίαν, εΙς τήν αρχαιολογίαν, και βέβηλος εσται
π2σα ο?α ίήποτε εις αυτήν έπιφερομένη μετα-
βολή.

Άλλα και ανεξαρτήτως τούτου του αποτε-
λέσματος, είτε επιτευχθ^ είτε μή, υπάρχει και
τις άλλη εποψις ύφ* ην πάσα μεταβολή άνευ
εμβριθέστατης εξετάσεως γινομένη, πρέπει απο-
λύτως ν' άποκρουσθγ)• ή ί' εποψις αυτή έστιν ή
εκκλησιαστική. Δεν εξετάζω τι συμβαίνει εις
άλλας εκκλησίας* ή καθ* ήμοίς έστΙν εξόχως συν-
τηρητική, τά πατροπαράδοτα μετά βαθεΐας ευ-
λάβειας άσπαζομένη, εΙς αυτά εμμένουσα και
φρονούσα δτι αν εκ του οικοδομήματος αυτής
και 6 ελάχιστος λίθος άφαιρεθτ), τον πρώτον
άκολουθγ) δ ίιύτερος, και μέχρι τέλους το βλον
οΙκο^όμημα καταρρέει. *Ίσως τινές φρονουσιν
δτι ή αύστηρότης αυτή έστΙ βεβαίως αναπό-

φευκτος οιά τά $ό^\ί.χτχ^ ούχι δμως καΐ $ιά
τά δευτερεύοντα άλλα, οίον ίιά τήν έξωτερι-
κήν παράστασιν ώστε, αν τοίτο παραίεχθώ-
μεν, τι άλλο εσται λογικώτερον του ν' άλλοιώ-
σωμεν κατ* ολίγον, και αναλόγως τών σημε-
ρινών Ιίεών και τρόπων, πάντα τ* ανέκαθεν
παραδεδεγμένα έθιμα, και επομένως νά μετά*
βάλωμεν, ώς έπράξαμεν ^ιά τήν κοσμικήν κοι-
νωνίαν, ούτω και 5ιά τον κλήρον, πάντα τά
έθιμα, πδίσαν τήν τάξιν και άκόμγ) και τήν έν-
ίυμασίαν αύτου επι το εύρωπαϊκώτερον. Τοΰτο
εσται κατ* έμέ ούχι το πρώτον, άλλα — και
πιστεύω δτι πολλοί έσονται της αυτής γνώ-
μης,— πλησιέστατα του εσχάτου βήματος της
εντελούς ανατροπής τής εθνικής εκκλησίας.

Έκ τών περί τήν έκκλησιαστικήν μουσική^^
δμως ασχολουμένων ήξεύρω δτι εισι και οί επι-
^ιώκοντες, ώς οί ϊίιοι διατείνονται, ούχι τήν
μεταρ^ύθμισιν, άλλ' απλώς τήν ^ύθμισιν αυτής,
καΐ πρεσβεύουσιν δτι αυτήν μεν ίιατηροΰσιν
άθικτον, αλλά ή μακρύνουσιν οί μεν- τάς πάρ-
ε ισφρησάσας άσιατικάς κακοφωνίας, ή καλλω-
πίζουσινοί ίέτάςπαραίε^εγμένας μελφΐίας όι*
απλής παρεισαγωγής αρμονίας επΙ το εύρωπαϊ-
κώτερον, ή άλλοι τήν μονότονον μονοφωνίαν
άναπτύσσουσιν ε'ις τετραφωνίαν.

Άλλ' οι μεν πρώτοι όφείλουσι νά δμολογή-
σωσιν δτι επιχειροΰσιν δ,τι ^έν ήξεύρουσι* ίιότι
αφ* ου ίέν τοις ήτον ίυνατον νά έξιχνιάσωσι
τις ήτον εν τη άρχη της ή καΐ εν ττί μετά
ταΰτα αναπτύξει αυτής τις ήτον ή βυζαντινή
μουσική, συνεπές έστιν δτι ά^υνατοϋσι νά γνω-
ρίζωσι και τι έστιν αύτγ) ϊίιον ή μεταγενέστερα
αλλότρια προσθήκη, και κινίυνεύουσι ν* άπο-
βάλωσιν ή μεταβάλωσιν δ,τι προ πάντων ώφει-
λον ϊσως νά ίιατηρήσωσιν οί ^έ, έξευρωπαΐ-
ζοντες τήν μουσικήν έκείνην, ίσως μεν τήν κα•
θιστώσιν οίκειοτέραν εις τήν εύρωπαϊκαϊς συν-
αυλίαις τραφεισαν αϊσθησιν αυτών και άλλων
αλλά τήν άπεκίύουσι του αρχικού αυτής χα-
ρακτήρος, εϊτε γνωρίζοντες αύτον εϊτε μή, και
ου εν τών γνωρισμάτων εστίν, ώς προερ^έθη, ή
ττ) εύρωπαϊκγ) μουσική δλως ξένη ύ'παρξις τών
τετάρτων τών τόνων προς τοις ήμιτόνοις.

Οί τρίτοι τέλος ίιϊσχυρίζονται δτι κατ' ού-
^έν νεωτερίζουσιν, άλλ' απλώς έπαναφέρουσι
τήν πολυτελεστάτην άρμονίαν ήν πριν ειχεν ή
εκκλησία και άπώλεσεν έπι τής εθνικής κατα-
πτώσεως.

Τοΰτο θά ήτον βεβαίως ασπαστον καΐ άξιε-
παινον, — αν μόνον ήτον αληθές. Το δτι οί
πρεσβεύοντες αυτό, το παραδέχονται, 5έν άρκεΙ*
πρέπει και νά το άποίείξωσι ^ι' ιστορικών ή
οϊων ίήποτε εχουσιν άλλων ί επομένων και
έπειίή ή πειθαρχία ούίαμοΰ έστι τοσούτον ανα-
πόφευκτος, ώς εν τγ) έκκλησί({|:, ο^ αποδείξεις
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν:ιΟΟ^ΐ€

244

£Χ23ΤΧ^

αύταί •1ς την ίκκλησιαστικην Λρχην πρέπει
«ναγχαίως να ύποβάλλωνται, και (Λονον αν υπ*
αύτης θεωρηθώσιν ισχυραι να (Ισάγωνται άς
αυτή και μόνη ιγκρίν&ι (Λεταρ^υθ(χ(σ6ΐς και βελ-
τιώσεις. Ήζεύρω δτι υπάρχει τις παρ'ημϊν μέγα
(Λέρος του βίου αύτου εΙς την μελέτην Ιί ίως της
εκκλησιαστικής μουσικής κκΐ της καταγωγής
αυτής καθιερώσας, και πλείστα και πολύτιμα
περί του αντικείμενου τούτου συλλέζας χειρό-
γραφα. Φρον<& επομένως άναγκαιότατον εΙς τον
φιλόπονον και πεφωτισμένον το^3τον £ν^ρα, τον
Κ. Τσέτσην, να χορηγηθη η άφορμη και τ* α-
ναγκαία μέσα ινα ου μόνον συμπλήρωση τας
αξιόλογους μελετάς του, άλλα και ^ι' έκ^όισεως
των αποδείξεων πείση ώς ίει περί τής όρθότη-
τος των πεποιθήσεων του.

Ούί' εις των επίτροπων των εκκλησιών, ούί*
εις ουδεμιάς κοσμικής αρχής, άλλ' εις μόνΟυ του
ιερέως, και ανωτέρου αΰτοΰ^ του άρχιερέως και
τής ιεράς Συνόδου την ίικαιο^οσίαν δύναται
να ύπάγηται πάν δ,τι άφοργ την τάξιν τής
ιεροτελεστίας, την εκτέλεσιν των καθηκόντων
των ιερέων, την ψαλτικήν, την έσωτερικην ίιά-
θεσιν τών εκκλησιών καΐ την θέσιν ην κατέχει
6 χορός προ του ίερου εκατέρωθεν, την κήρυξιν
του θείου λόγου κατλ τα παραδεδεγμένα. Πας
δ παρά την ίεραρχίαν και παρά το άνεγνω-
ρισμένον .αύτφ δικαίωμα τούτων τι θέλων να
^ιατάζη, ι^έπεμβαίνει εις ξένα, και ^η ιερά
καθήκοντα.

Επαναλαμβάνω λοιπόν δτι κατ* εμήν γνώ-
μην ουδεμία, ούί' ή ελαχίστη άλλοίωσις, λόγφ
βελτιώσεως πρέπει νά έπιτρέπηται εις ούό^έν
τών £νω^ηθέντων αντικειμένων, αν προηγου-
μένως ^έν καταίειχθ^ κατά τρόπον άμφιβολίαν
ή επιίεχόμενον, δτι ή βελτίωσις αυτή ου μόνον
εν αντιβαίνει εις τής εκκλησίας τά ανέκαθεν
έθιμα, άλλ' δτι εξ εναντίας έστιν έπανάκαμψις
εις αυτά λησμονηθέντα και ^ιαφθαρέντα, ίιότι
άλλως αν έκάστφ επετρέπετο νά μεταβάλλε
και ^ιορθοΐ δ,τι και δπως αύτφ ^οκει, ή εκκλη-
σία θά κινίυνεύσγ) νά ^ιασπασθτ) μυριαχώς, και
πάς δ γινώσκων δτι οι κοινοί τών ανθρώπων,
ήτοι οι πλείστοι, περί δογματικών θεωριών ολί-
γα γνωρίζοντες, διατέμνονται είς αιρέσεις χα-
ρακτηριζομένας ίι' αυτούς εκ τών εξωτερικών
μάλλον εκδηλώσεων τής λατρείας, θέλει εννοή-
σει εις τίνα επικίν^υνον δ^όν εισέρχεται ή εθνική
εκκλησία. Συγκατάβασις ^έ τις Ισως δύναται,
Ισως μάλιστα και πρέπει νά έπιτραπη και επι-
τευχθώ, ίνα τινά τών εν μοναστηρίοις ή κατά τάς
δλονυκτίας ψαλλομένων άργώζ χαΐ μίζά μ^^ΟΌ^
ώς το «Γρ ύΛβρμάχψ στρατηγωι>^ τδ €Κύρΐβ
ή }^ .ΎοΛΛάΐς άμαρτίαίζΐ^^ η ούχΙ και αύτδ τδ
αΧβρον6ίχόν^ί> ψάλλωνται ^ιά τους έκκλη-
σιαζομένους τών ττΟ.εων, μάλλον χυτώς, ητ-

ι

τον άργώς, δπερ πιθανώς θέλει Ιχει ώς αποτέ-
λεσμα ν' άντιλαμβάνηται μάλλον του μ^^ουζί^
ακοή.

Άλλα μέχρι τής αποδείξεως και εγκρίσεως
άλλων εκ τών προτεινομένων βελτιώσεων, μία
μοι φαίνεται καΙ εφικτή και λίαν επιθυμητή
και αυτή έστι νά ίίρυθ^ εν Αθήναις ίιίασκα-
λεϊον τής εκκλησιαστικής μουσικής, και εΙς
αύτδ νά κληθώσιν εκ Κωνσταντινουπόλεως
ή δθεν ίήποτε εις ή περισσότεροι, αν είναι α-
κόμη, μουσικοδιδάσκαλοι, κατ* ού^έν μέν, ού^έ
μέχρι κεραίας, νεωτερίζοντες, άλλ' έμπειροι και
καλλίφωνοι, οίτινες νά ε'κοιώξωσιν, είπου είσΐ,
τάς ίρρΙτοΌζ φωνάς, και νά καταρτήσωσι ψάλ-
τας έννοούντες τι λαι πώς ψάλλουσι, μέχρις ου
ή εκκλησιαστική άρχήι ούχι άλλη, κρίντ) δτι
εισίν άναγκαΤαι μεταρρυθμίσεις ίνα επανέλθω•
μεν εις την άρχαίαν τής τέχνης έντέλειαν, άφ'
ης παρεξέβημεν ίσως.

Δ. Ρ. Ραγκαβής.

.^•Ο^

«ΑΠΟ ΤΟΤΕΣ»

Μακεδόνικη «α{>Αβοσις

Α',

Μία και ημίσεια ώρα είχε παρέλθει τνερίπου
και ή συζήτησίς μας έξηκολούθει πάντοτε ζω-
ηρά, πεισματώδης. Ουδέτερος εξ ημών ένέίιίεν,
ή επιμονή εις τάς Ιίέας έκαστου ητο ΐση εκα-
τέρωθεν.

Εκείνος γέρων ηίη, πολλών ανθρώπων αστεα
Ι^ών καΐ νόον γνούς, άπαθώς και εκ φυσικού
χαρίσματος και εκ μακράς έ'ξεως σταθμίζων
πάν πράγμα, έπρέσβευεν, έπι πολυχρονίου με-
λέτης και πείρας στηριζόμενος, τδ άίύνατον
σχείδν τής αναγεννήσεως , τής οικονομικής
άνορθώσεως τής χώρας, ένόσφ κρατεί η μεγα-
λειτέρα απολυταρχία, ένόσφ 5έν δύναται νά
λειτουργά ει μη ίιοικητικδς μηχανισμδς αντά-
ξιος μεσαιωνικών χρόνων, ένόσφ ελλείπει παν-
τάπασιν δ έλεγχος, και ή ίικαιοσύνη ύπάρχιι
μόνον έπι του χάρτου.

Έγώ νέος ετι, πολλά μέν εν τάχει άναγνούς,
άλλ' ολίγα μελετήσας καΐ δλιγώτερα παρατη-
ρήσας και σπουί άσας, κληρονόμος — πιθανώτα-
τα δ μόνος ύπολειφθεις — τών ελπίδων της έν
ίτει σωτηρίφ 1856 συνασπισθείσης εξημερωμέ-
νης Δύσεως, δπαίος τής πανάκειας τών Ευρω-
παϊκών συστημάτων, εις & άπέίιίον θαυμασί-
ους ενεργείας, ώς πλήρη άλήθειαν πιστεύων εις
πάντα τά ύπδ του βυζαντινού τύπου γραφό-
μενα, ένόμιζον δτι ^ιέβλ^πον — εις τ' απώτερα
μίν του δρίζοντος είναι άληθετζ^άλλ' ούχ ήτ-

Β23ΤΙ^

245

τον ^(έβλβπον ύτΐοφώφκουσαν την ηώ του ύπε-
σχηίΑΐνου λα[/.προΰ (Λίλλοντος.

Μ€τά λογοριαχίαν τόσφ πεισμιατώ^η άλλλ
κ.«ι ά{χ.φ(ρροπον (Αία ανακωχή ητο αναγκαία,

— Πρέπιι νά κάίλνιρ ίυνατο κρύο εξω, ίιε-
χοψεν 6 αντίπαλος (/.ου, δ και οίκοίβσπότης
της οικίας, γίρων φίλος (ίου, γ6νό(ΐ.6νος αίφνης
«ύννους, καΐ ταυτοχρόνως ερριψεν όγκώίες ξύ-
λον $ρυός εΙς την εστί α ν, παρά την δ ποία ν εκα-
θήμεθα, ώς εσυνειθίζο|^εν νά πράττω[Λεν τον χει-
μώνα & εις αντίκρυ του άλλου.

Ό γέρων ελεγεν άληΟειαν εζω τφόντι έφύσα
[Χανιώτης & παγερός βόρειας, δ φοβερός βόρειας
της θεσσαλονίκης, τον δποϊον καταρώνται δ(Α0-
φώνως οί ανεπαρκώς εν^ε^Ιυριένοι, οι άνεπαρκέ-
ατερον έστεγασ;Αένοι, οί ποιμένες, οί κηπουροί
χαΐ οί άνθοκέριοι ^ιότι παγόνει, ξηραίνει, καίει
τα πάντα.

— Κρύο και κρύο βασιλικό, απήντησα εγώ•
^ουθουνι ^έν '(Λπορεΐ νά προβάλ*)^ εζω* α^ειασαν
τί) στράταις• δ καθένας ετρεξεν δσον ή|Απόρεσεν
ίνωρίτερον νά χωθγ) ύποκάτω 'ςτή κερα(Λίία
του* σκεπτο{λαι πώς θά πηγαίνω, καΐ εΐ(Λαι
κάμποσον (Αακράν.

— Σένα, καϋ|χένε, θά συλλογισθώ ; είπεν δ
γέρων [λί το αύτο περίφροντι υφός. Μιά γούνα
χονίρή 'πάνω σου και ίρό|χο. Συλλογΐζθ|χαι
ριόνον τον κακ6(Λθΐρον τον Τάσσον θά ύποφέργ)
το διάβολο του 'ςτον ίρό[ΐ.ον* θά εχτ) άπ' έ(Λ-
πρός, κατάριουτρα τον Λουλοβαρ^άρην.

— '^Αν αύτο σε κάρ,νγιν ανήσυχης, τφ είπον,
είμπορεΐς νά ησαι ήσυχος. Ό Τάσσος ευρίσκε-
ται εις το σπήτΐ του και ζεσταίνεται κοντά 'ς
τη γωνιά του, δπως κά(ΐ.νο{Λεν και ή{Λεϊς τώρα,
εν τφ (ΐέσφ της οικογενείας του.

— Πώς ; |χοΙ λέγει. Δεν άνεχώρησε λοιπόν
χθες, ενφ ητο τόσον ριεγάλη ανάγκη ;

— "Οχι.

— ΚαΙ ίιατί ;

— Διότι εστάθη άίύνατον νά τφ δώσουν
ίιαβατήριον. Του ζητούν ενα σωρόν φόρους,
ίήθεν καθυστερουριένους* αύτδς ίιϊσχυρίζεται,
λέγων, δτι έπλήρωσε το |ΛεγαλεΙτερον ριέρος,
δτι ίεν οφβίλει δ,τι του ζητούν, δτι ίέν εννοεί
νά τους πλήρωση• άλλως τε και θέλων άίυνα-
τεϊ νά το πράξη. 'Μ'ω φαίνεται δτι κάτι τρέ-
χει. Ουδόλως παράίοξον οί παστρικοί ρ,ουχτά-
ρη^ες νά έχουν το χαράκι των (χέσα *ς αυτήν
την άταξίαν.

Ή τοιαύτη κατά κυβερνητικών οργάνων
υπόνοια |ΑθΟ ήίύνατο νά χρησιρ,εύση εις χείρας
του ά|λεταπεί9του γέροντος ώς δπλον και νά
στραφη τούτο κατ' έ|χου. Εϊτε δ(ΐ.ως ίιότι ίεν
ήθελε νά λύση τήν άνακωχήν, είτε ίιότι πρά-
γ|χατι ητο παρα^ε^θ[χ.ένος εις άλλον ^οΰν σκέ-
ψεων, έφάνη δτι ^έν έπρόσεξεν.

-=— Άλλ' αύτο θά ηναι ή καταστροφή του,
έξηκολούθησε λέγων (Λετά τόνου προίήλου άίη-
[ΐονίας-^Δν αύτο το παιίι ίέν έμπορέση νά πη-
γαίνη εις Μ . . . ίιά νά κατεβάση τήν ξυ-
λείαν καΐ τήν παραίώση έριπρ6θέσ|Λως, δ Αυ-
στριακές θά ίια(/.αρτυρηθή και δ Τάσσος, ίιά
νά έπαρκέση εις άποζηριιώσεις και εξοία, θά
πωλήση και τήν άστρεχιά του. Ά^λοί(χονον,
και έχει νά θρέψη ενα σωρό παιίιά, τά ιίικά
του και τά παιδιά του (χακαρίτου αδελφού
του.

— Λυπηρον τφ οντι, άλλ' δλα αυτά, ώς ή-
ξεύρετε, δσον καλά και άγια και αν ηναι, ^εν
ενίιαφέρουσι τήν έξουσίαν και οΰτε τά λαμ-
βάνει κ&ν ύπ' δψιν.

— Χρεωστεΐ δμως νά τά λάβη και νά τά
παραλαβή, έσπευσε ν' απάντηση κάπως όργί-
λως δ γέρων. Στοχάζεσαι τάχα πώς η απώ-
λεια σήμερον μεν τούτου, αΰριον ίε ε'κεΐνου του
πολίτου είναι πράγμα άνάξιον της προσοχτ^ς
και της μερίμνης μι&ς Κ)υβερνήσεως δσον άτά-
σθαλος και αν ηναι. Μήπως χρειάζεται πολύς
νους ίιά νά έννοήση δτι ή καταστροφή τών
μονάδων θέλει επιφέρει άναποίράστως τήν ά•
πώλειαν του δλου ;

— Προ παντός ας ήμεθα δίκαιοι, τφ ειπον•
τι ήθελες τάχα, επειδή είναι δ Τάσσος Ιίικός
μας, νά πατήση επάνω *ς τον νόμον και νά
περάση ; Ό περί διαβατηρίων νόμος είναι νόμος
του κράτους εν Ίσχύϊ και καθιερώθη κυρίως ώς
μέτρο ν τεϊνον εις περιστολή ν τών ληστών και
άλλων κακοποιών, οίτινες άπο καιρού ή^η α-
φανίζουν τήν νώραν και Ιίία τήν Μακε^ονίαν.
Δια να τύχη του σκοπού, όεον να εφαρμοί,ηται
αυστηρώς, άπαρεγκλήτως.

— Τά μεταξωτά βρακιά θέλουν κ' επιδέξια
σκέλια, φίλτατέ μου, λέγει ή παροιμία, άπε-
κρίθη μετά τίνος ειρωνείας δ ακατάβλητος γέ-
ρων. Συμφωνώ προς στιγμήν εις δ,τι είπες περί
του σκοπού εις δν τείνει το προκείμενον μέτροΫ.
"Ί^ωμεν λοιπόν τους καρπούς του περίφημου
τούτου νόμου σου. Κατέστρεψε τά κακοποιά στοι-
χεία; Τί λέγω, είμαι πολύ απαιτητικός. Πε-
ριέστειλε καν αυτά ε"στω και επ' ολίγον ; Άνε-
χούφισε τον τόπον ; "Οχι βέβαια. Τουναντίον
μάλιστα αυτά έπληθόνθησαν εις βαθμόν τοιού-
τον, ώστε ^έν ήξεύρει κάνεις εις ποιον άγιον ν*
άνάψη κηρί. Είπε μάλλον, έξηκολούθησε λέγων,
δτι είναι μέτρον καθαρώς ταμιευτικόν, το δποϊον
πλησίον εις τά άλλα έπήνεγκε καΐ το έξης κα-
κόν, κακόν το δποϊον δλοι οί φρόνιμοι προεΐίον,
νά θέση ίηλονότι χειροπέίην εΙς τήν εντός του
κράτους ιί ίως κίνησιν, ενφ εχομεν ανάγκην ύπέρ-
ποτε ίνα αυτή μή παρεμποδίζεται αλλά παν-
τοιοτρόπως διευκολύνεται. Ή ταχεία κίνη-
σις και συγκοινωνία- είναι, το ήξεύρουν σήαερον

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

246

&23ΤΖ^

ιιλέον καΐ τά παιίΐα, ιίναι η ζωη της κοινω-
νίας και ηριβίς, ώς ιτροίϊπον, 6χθ(Λεν απόλυτον
ανάγκην αΰτης, ίιότι, ηρχισαν να παγόνουν
οχι [λόνον τά άκρα άλλα και τά κέντρα.

Ήτοΐ(Λαζό(χην νά τον αντικρούσω, (Λη εν-
νόων ουτ€ τότε νά υποχωρήσω, οτε [Λε επρόλα-
βεν η σύζυγος του, σεβασριία λευκόθριξ δέσποινα,
σχείον δ(Ληλιξ αύτφ, ήτις εως τότε ίέν είχε
λάβει (Αέρος εΙς την συν^ιάλεζιν πλεκουσα εν
σιγ•^ την κάλτσαν της.

— Γιατί φιλονεικατε τώρα '^ώ και μιά ώρα ;
(λας είηεν. Έγώ χθες το βράίυ γυρίζοντας απ*
τον εσπερινό πέρασα άπό του Τάσσου και κά-
|Αα(Λε λόγο γι* αυτά. Και το διαβατήριο αν
είχε, πάλι ίέν θα το κούναγε ύστερο άπ* το
κακό που γίνηκε προχθές *σ τη Τούμπα.

— Τί ίτρεξε πάλιν; ήρώτησεν δ γέρων την
σόζυγόν του άνησύχως πως στραφείς προς
αυτήν.

— Μπ4 και ίέν τ' άκουσες ; Όλόκληρον καρ-
βάνι από Βιτωλιώταις τόπιακαν, τό ξεγύμνω-
σαν, άφου άλλους μαχαίρωσαν και άλλους Ι^ει-
ραν γιΐ θάνατο.

— Μα που έγινε πάλιν αυτό. Χριστιανή μου ;
σε ποια Τούμπα ;

— 'Ρωτ^ σε ποια Τούμπα ! ! Νά στη Τούμπα
δξω άπ' τη πολιτεία, παρέκει άπ' τους λαχα-
νόκηπους, κοντά στό σιδηρόδρομο, άττήντησεν
ή γραία βραδέως προφέρουσα έκάστην λέξιν.

— βρε τους δυστυχείς, βρε τους κακόμοι-
ρους ανθρώπους, κρίμα 'ςτά παιδιά των. Και
^έν αμφιβάλλω δτι θά είχαν πληρώσει τους
φόρους των και δτι θά είχαν λάβει εν τάξει τά
ίιαβάτήριά των, είπεν δ γέρων ^Ιψας προς με
βλέμμα πλήρες πονηρίας και ειρωνείας.

— Και νά ήταν μονάχα αυτά, 'ς την εύχήν
του θεού, έζηκολούθησε λέγουσα ή γερόντισσα•
μά ίεν περνι^ "μέρα νά μη γίνη και ενα και πε-
ρισσότερα φονικά. "Άν είπγις πάλι από γδυσί-
ματα, άπό δαρμούς, άπό σακατέματα, άλλο
τίποτε. Νά φωνάξης άπό τους εφτά Όγλάίες
ακούεται 'ς τη λίμνη του αϊ — Βασίλη, μά ίέν
άποκοτοΰν οι ψαράδες νά φέρουν ψάρια, νά
πουλήσουν για νά ζήσουν τά σπήτια τους, γιατί
ξεφυτρόνουν μέσ* 'ςτή μέση του ίρόμου *Αρβα-
νίταις και Μουατζήριίες και λογιών λογιών κα-
κούργοι και τους γίύνουν ώς 'ς τό 'ποκάμισο,
τους περνούν και τά ζά τους• αν κοτήσουν
λόγο νά πουν, τό μαχαίρι αστράφτει αμέσως
καΐ τους στέλνει σ* τό ν άλλο κόσμο. Κανείς
^εν βρίσκεται νά τους πόνεση, νά τους ^ια-
φεντέψη.

— - Τά άκούεις αυτά σύ, φίλτατέ μου; στρα-
φείς μοι είπεν δ γέρων.

— Μη γάρ και είνε καλλίτερος δ δρόμος
προς τη Κασσάνίρα ; έπανέλαβεν ή γερόντισσα.

"Αν πάλι 'ρωτάτε γιά τ* αντίκρυ πέρα, Χρίστε
καί Παναγι^ά. Είνε τώρα κάμποσαις 'μέραις
αντάμωσα 'ςτής κυράς Π... τον κυρ Μαντικό.
Ξέρετε ^ά κ' οι ίύο σας τί άνθρωπος είνε δ κυρ
Μαντίκος' πρόβατο του θεοΰ, άνθρωπος της
αλήθειας. Τόν ^ωτήσαμε πώς είνε τά μέρη τους,
πώς περνούν, θεέ και Κύριε, καλλίτερα νά μη
τόν ρωτούσαμε. Μας είπε πράμματα που ση-
κώθηκαν τά μαλλιά 'σ τό κεφάλι μας. Ή φι-
λινά^α μου ή κυρά Π.. χ που είνε άπό 'χεΐνα τά
μέρη και Ιχει χ,κΐ συγγενείς ελυωσε 'ς τό ίά-
κρυ• δέν ράγισε 'λιγώτερο κ* ή ίική μας ή
καρδιά.

Ένταΰθα διεκόπη ή γερόντισσα^ ζητούσα
ίήθεν νά καθαρίση τά όμματοϋάλιά της, πρά-

ίματι δμως προσπαθούσα ν* άπομάξτ) λάθρα
ύο δάκρυα.

•— Και σάν τί πράμματα σ&ς είπε, γυναίκα ι
αυτός δ κυρ ΜαντΙκιος; ήρώτησεν αυτήν δ σύ-
ζυγος της ύπογλυκαίνων πλέον ή τό σύνηθες
την φωνήν του.

— «> Δεν μου βαστ^^ ή καρδιά νά σβίς τά 'πώ,
ούτε 'μπορώ νά σας τά 'φηγηθώ ενα προς έ'να,
φθάνει μονάχα νά μάθητε πώς άνθρωποι νοικο-
κυραίοι που ήταν μέ τό εχει' τους και με τό
καλό τους και μέ τό αγαθό τους, που 'ντρέπον-
ταν κάνεις νά 'βγη 'μπροστά τους, τώρα περ-
πατούν μέ γουφιασμένα 'μμάτια, παρταλια-
σμένοι, που φαίνονται, μέ συμπαθάτε, τά κρέα-
τα τους, τους βουριάζουν 'ς ταϊς φυλακαις
'μπώχνοντας, 'σάν νά ήταν ζώα, γιά δοσίμα-
τα, γιά δρόμους, γιά καζάρμαις και τέτοια
πολλά άλλα* φαμίλιαις που 'ίιναν ψωμί καΐ
φαΐ σέ φίλους και οχτρούς, τώρα 'ς ταΐς 24,
πολλαϊς φοραϊς και 'ς ταϊς 48, γιά τό τρων
γιά ^έν τό τρων, κ' αύτδ ξηρό καΐ μουχλια-
σμένο. Ένας σωρός σπήτια ρήμαξαν πέρα πέρα
κ* εκεί που πριν άκούονταν φωναΐς κιει γέλια
άπό αγοράκια και τσιούπραις, τώρα φωνάζουν
μέσα ή κουκουβάγιαις, γιατί άπό άγγάριαις,
πείνα, δυστυχία, άρρώστιαις πέθαναν οι άνθρω-
ποι 'πό ένας ένας και έτσι γλύττωσαν. Και 'κεϊ-
νοι που 'πόμειναν ζηλεύουν τους 'πεθαμμένους
γιά νά μη γλέπουν τόσαις τυράννιαις, γιά νά
μη γλέπουν τά 'μμάτια τους νοικοκυραΐς και
νυφάίες νά ταϊς . . .

Ενταύθα πλέον ίέν ήίυνήθη ή ίέσποινα ν'
άνθέξη και εξερράγη εΙς λυγμούς ακράτητους,
μετά πολλού 5έ κόπου μόλις κατώρθωσεν δ κα-
λός σύζυγος της νά κατευνάσ-ρ τήν συγκίνησίν
της.

*Ήμην και εγώ συγκεκινημένος ίι' ίσα ήκου-
σα• ταυτοχρόνως ίέ άπεθαύμαζον τόν βησαυρόν
της φιλανθρωπίας και φιλογενείας, τόν δποΐον
ενέκλειεν ή καρίία της απλοϊκής εκείνης γυ-
ναικός, ήν βλέπων τις ίέν θά ύπελάμββνεν
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

εζϊτζΑ.

247

ικαντίν Υ0& (ΛκταρσιωΟγ) ανωτέρω του μιχροΰ και
}^α|ΑΥ4λου 6ρΙζοντος (λίας χωριατονοικοχυρας.

-^- Και χάθησαι ίίώ χαΐ ίυό ώραις τώρα,
χχΐ μ.ού ψάλλεις οΙχονο(ΐ.ιχγ)ν άνόρθωσιν χαΐ
κρόο^ον χαΐ αίσιώτιρον [&ίλλον χα ι παρό(λθ(α
χολθ3^ΰθια,' στραφ£(ς ριοί Είπεν & γέρων, του
οποίου -η άγανάχτησις έφ' οΐς ηχουΦβ χαΐ αυτός,
^εν ^Ιχκν δρια πλέον.

τι ν* άπαντηφω «ις δλα αυτά ; Τα πιιστι-
χώτερα, τα (ΐοίλλον άχατα(χάχγιτα των επι-
χ€ΐρη{Αάτων ηρχοντο αθρόα χατ' έ(Λθυ. ΜοΙ πα-
ρουσίαζον γεγονότα, ιτράγμιατα 4πτά, ψηλα-
φητά, χακ εγώ ^εν ιιχον ν* αντιτάξω 6ΐς αυτά
£ΐ(Αΐα λ6γους, θεωρίας, έλπίίας άναγοριένας εΙς
το (χ^λλον. Άλλα το ριέλλον είναι τέκνον του
ένεστώτος χαι το ένεστώς αύτο, οίον υπάρχει
εν γυμντ, τγ) άληθεί(^, ίέν ειχεν οΰ^έν συστα-
τιχόν εύτεχνίας.

Προδήλως λοιπόν η θέσις [Λου απέβαινε ίυ«
η^ιρεστάτη χαΐ ηγνόουν πώς θα εζ7ϊρχό|χτ,ν
αύττις. Είχον απέναντι |ΐ.ου ανίρα πεπειραμ,έ-
νον, θιτιχόν χατά του δποιου π&σα (Μαγγανεία
λόγου ητο πάντη ανίσχυρος. Ευτυχώς και την
φοράν ταύτην ηλθεν εΙς βοηθειάν ριου εις έχ (μη-
χανής θεός.

β'.

— Αφέντη, ειπεν η υπηρέτρια Μάρθα άνοί-
ζασα αίφνης την θύραν του ^ω^^ατίου και προ-
βχλουσα την κεφαλήν της, ε'ρχεται δ Γερογεωρ-
γουλης. Να τον πάω 'ς τη καλή τη χά(Λαρα η
νχ τον φέρω '^ώ;

— Τί λέγεις ; έρωτ^ δ οΊχοίεσπότης την σύ-
ζυγόν του• τον φέρνο^ιεν έίώ;

— "Αν ίέν πειράζγ) τον κύριον, άπεκρίθη
εχείνη.

— Διόλου [χάλιστα, έσπευσα εγώ να άπαν-
τιήσω.

— θα ευχαριστηθείς πολύ, (λοι λέγει δ γέ-
ρων νά γνωρ1σΐ[)ς τον Γερογεωργουλην. Είν« χα-
ρακτηρ $σον άπλους, τόσον ευθύς και εντΐ{ΐ.ος.
Και ε1ζ$ύρει τόσα πολλά πράγ|λατα, τόσα
ιίίως άνέχίοτα, και τά διηγείται (ΐ.ε τόσην ά-
φέλειαν και χάριν και ένταύτω πεποίθησιν,
ώστε δ ακροατής του αΙσθάνεται εαυτόν ά-
κατα(Ααχήτως έλκό(Λενον χ,Αι πειθό(ΛενονεΙςτούς
λόγους του.Εινε και συνοδοιπόρος οχι [λόνον ευ-
χάριστος, άλλα καιώφ£λΐ{ΐ.ος. Συνεταζει^εύσα-
ριεν πολλάκις ^ιατρέζαντες ούχΙ άπαξ δλην
την Μαχείονίαν, την θράκην και την Άλβα-
νίαν* είναι επάνω κάτω συντοπίτης |χου, ίιότι
είναι άπο την Κ... Όσον πάλιν ίιά παλληκα-
ρας, σου τον ^ί^ω ίιά πρώτης τάξεως. Φαντά-
σου δτι ρ,Ιαν νύκτα — άκό(Αη το ένθυ|Λθυ[λαι ζω-
ηρότατα αν καΐ παρηλθον τόσα βτη έκτοτε— «εξ
Κηρτζαλ^ι^ες τούρκοι γεροκακουργοι, ώπλισμέ-
νοι ρ^έχρις οδόντων, μας παρηκολούθησαν εως

εις το Χάνι του Στρυμώνος, χάνι τρο(ΐ.ερό, έις δ
και αυτός δ διάβολος Οά ε^Ισταζε νά διανυ-
κτέρευση, και τά [/.εσάνυκτα έζητησαν νοι είσέλ-
θουν ^ιά νά [/.ας πετσοκόψουν και νά πάρουν
δ, τι εΙχο(Λεν• και ί εν εϊχομεν ολίγα. Και θά το
κατόρθωναν αν ίέν ητο (χαζη μιας δ Γεωργουλης.
Μόνος άκολουθούρ^ενος ύφ' ενός (λόνου Μιρ^ίτου,
είσπράκτορος, ηνοιζε την θύραν του χανίου και
ριέ τό γιαταγάνι 'ς τά δόντια και τά κουριπούρια
'ςτά ίύο χέρια, έρρίφθη κατά των κακούργων και
τούς ετρεψεν είςτοιαύτην φυγην ώστε εις έζ αυτών
επεσεν εις τον ποτα|ΐ.όν χαΐ επνίγη .

— Φθάνει πιά άίερφέ, άνέκραζεν ή σύζυγος
του* δ Ανθρωπος θά περΐ[λένη και εινε έντροπη
γιατί εινε και φίλος.

— Έχεις ^ίκαιο>κ, γυναίκα. Μάρθα, πες του
Γερογεωργουλη νά κοπιάση έίώ.

Μικρόν κατόπιν είσηλθεν εύσω(λος άνηρ υψη-
λός και εύθυτενης ώς λεύκη. Είχε τό πρόσωπον
πλατύ, όφρυς δασείας σκιαζούσας ίύο ριεγάλους
(λέλανας όφθαλ(χ.ούς διαυγέστατους εκφράζοντας
γαλήνην ψυχής, ΉλικΙαν θά τφ είι^έ τις ριε•
ταξύ 75 και 80. Έφόρει πλατέα σαλβάρια εχ
[ΐ,έλανος έριούχου και ντουλουρ.αν, αμφότερα
πεποικιλμένα ^ιά σειρητίων καΐ έκράτει άνοι
χείρας κομβολόγιον. Μετά τούς συνήθεις χαιρε-
τισμούς,

— Με συ[Λπάθειο κι' δλας, ειπεν, άποτεινό-
(Λενος προς τόν οίκοίεσπότην. "Ισως σδς έκοψα
τη κουβίττα. *Ίσως εΤχαταν και κανένα κρυφό.

— *Όχ^ Γερογεωργουλ>ί, ίέν είχαμε κανένα
κρυφό. Μόνον εχω έ^ώ και ίύο ώραις που
προσπαθώ ν* ανοίξω τά 'ριάτια αύτοΰ του Κυ-
ρίου επάνω σε κ£τι πράγματα που εινε φανερά
σάν τόν ήλιο και αυτός με αντιστέκεται μ2
λόγια*, δσα βρήκε 'ς τά βιβλία που διά-
βασε. *Έτσι εινε αύτοι οι νέοι* άμα μάθουν
γράμματα νομίζουν δτι τά ηζ^ύρουν δλα. 'Ε^ώ
βλέπει φως φανερά πώς σχεδόν ^2ν έκλεισαν οί
δρόμοι, πώς δ παράς έφυγε σε ζένους τόπους
και μας άφησε την φτώχια, την πεΤναν, και
την γύμνα, έίώ με ίύο ζεπόλυτους ψευ^ομάρ-
τυρας μουσουλμάνους σ' αρπάζουν τό τσιφλίκι
σου, τό σπητί σου, έίώ κάνεις ^εν εινε ασφα-
λής δτι τό κεφάλι του θοι σταθτί 'ς τό κορ-
μί του, έίώ κάθε στενουρα, κάθε λάκκος, κάθε
^ερβέντι καθημέρα σχεδόν βάφεται με αίμα,
καΐ ή αφεντιά του κάθηται και μου λέγει θεω-
ρίαις και μου υπόσχεται δτι ^εν θά περάσουν
πολλά χρόνια και θά μας βρέχη μέλι και γάλα
και θά χιονίζη μάνα.

— Και αν ακόμα ούλοι οί άγιοι 'ρθουν νά
βοηθη<7θυν,«άλι ειν' αδύνατο 'κόμα μιά φορά να
ί^ άσπρη 'μέρα αυτό τό βασίλειο, είπε δ Γερο-
γεωργουλης μετά σοβαρότητος ίικαστου άπαγ-
γέλλοντος καταίικαστικην άπόφασϋϋ^ ^

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

248

1Β 23Γη ▲

— Και ίιατί ; τον ηρώτησα.

— Γιατί άπο 'ίώκαι τόσα χρόνια 6 θ€θς
Φηχωσι πια το χέρι του τιλιιωτΐ3(ά από *πάνω
του, {Αοι άπήντησ* (Λίτά της αύτης πάντοτ* σο-
βαρότητος.

— Δεν το χαταλαβαίνθ[Λ& αΰτο το πραγρια,
'ξήγησέ (^άς το καριπόσο, τφ «ιπβν δ οίκοίισπό-
της χα(£[χύσας (Αοι πονηρως τον ίνα όφθαλριόν του
ως ίνα (αοι δϊπγ) «τώρα θ* άρχίση χαι βά ϊ^χις
&ν σοι βίπον αληθιιαντ, δχι.»

Το πυρ •ν τ^ εστί^ ιτζψύ.ώς ύποτρ€φό[Αενον
ύπο του οίκοίβσπότου ελαι^πύριζεν ίιαχίον γλυ-
χεΐαν θερ[λότητα, δ βορ(ΐ&ς εζω εζηκολουθει να
φυσ^ παγερός και δ Γερογεώργουλνς ίεν είεί-
κνυε πολλην ^ιάθεσιν ν' αφήση τόσον ενωρίς την
καλην συντροφίαν.

Δ2ν περιε[Λεινε λοιπόν νλ τον παρακαλεσωσι
και εκ δευτέρου.

— Άφου έχετε δρεζιν να τ' άκούσητε, άπε-
κρίθη, μετά χαρΛς σας να σας τό πω.

ΚαΙ ηρζατο ως ακολούθως.

. Γ•

Όταν δ άγιος Κωνσταντίνος έχτισε τηπόλι,
χάλασε τά είδωλα και στερέωσε τό βασίλειο,
έφερε 'ς τη πόλι τον τΐιχιο σταυρό που σταυρώ-
θηκε δ Χριστός μας και τό £γιο κανίστρι που
'χε βάλει τους άρτους κ* είχε χορτάσει χιλιά-
δες λαόν χωρίς να σωθ^ τό ψωμί. Τα είχαν
τό λοιπόν αυτά μέσα 'ς τό θησαυρό και τά φύ-
λαγαν μέρα καΐ νύχτα.

*Ως που ήταν αυτά μέσ* 'ςτη πόλι, τό βα-
σίλειο ήταν ατράνταχτο. Δεν περνούσε χρονιά
που νά μην πέσουν καταπάνω Άτζέμιίες, Ά-
ραπάίες, Ρούσσοι, Βουργάροι, Φράγκοι, Τούρ-
κοι και λογιών λογιών μελέτια, με αμέτρητα
ασκέρια, με άρμά^ες φοβεραΐς ζητώντας νά
πάρουν τό παράδεισο ττΊς γης. Χύνονταν γαΐ-
ματα ποτάμια, επαιφταν κορμιά στρώσι 'σάν
άχλάίια, τό πράμμα πολλαϊς φοραϊς ηρχον-
ταν 'ς τό ^ΰ^ καΐ άβϊ και ούλοι 'λέγαν πώς
'πάει πιά. Μά του κάκου. Ή ίύναμι του τί-
μιου Σταυρού κατατσάκιζε τόν οχτρό• και ή
ευλογία άπ' τό άγιο πανέρι έχυνε πλούτο τόσο
πολύ που παλληκάρια ανδρειωμένα έτρεχαν
άπ* ούλα τά μέρια του κόσμου γιά νά πολεμή-
σουν μετ' εμάς.

'Έτσι τσακισμένος μιά φορά δ Σουλτάνος
της Άίριανους γύριζε *στη καθέδρα του με τη
λύπη μέσ* 'στη καρδιά. Κανένα ^ετζάλι ίεν
κουτουσε νίι σήκωση 'μμάτι νίι 'ίη τό πρόσωπο
του, γιατί ήταν φοβερός άπ* τό θυμό και τη
'ντροπη, κατάλαβες. Ένας γιαβίρης (υπασπι-
στής) πολύ άγαπηαένος του Σουλτάνου, γιατί
ήταν αδερφός της Σουλτάνας και νέος όμορφος
και ευγενικός 'ς τό τρόπο, τώβαλε βουλή καΐ

άπόφασι νά μη 'ψηφίση την όργη του χαι νά
του κουβεντιάση γιατί είχε κάτι σ-ημαντικό
πράμμα νά του 'πΥ). Αυτός δ νέος ητοιν «να με-
γάλο ^ετζάλι. Ό πατέρας του ητ«ν χράλης
'ςτά μέρη τής ΒουργαριόΙς, και άφου τόν νίκησε
δ Σουλτάνος, πήρε τό βασίλειο του, π^ρ« τό
κορίτσι του γιά γυναίκα καΐ έκαμε ΤοΟρχο τό
παι^ί του, που 'ταν μόνον ^έκα χρονών αγόρι.
Μιά 'μέρα τολοιπόν σήκωσε ίειλά ^ειλά τόν
μΛΒρζί^ πήρε την άκρα του χίζσέ^ ττ) φίλ^ησι,
την έφερε 'ς τό γλέφαρό του και γονατιστός πε-
ρίμεινε. Ό Σουλτάνος γιατί τόν αγαπούσε πολύ,
^έ 'θύμωσε και τουκαμι νεμα νλ 'πη τέ 'ηθελε.

— Αφέντη μου καΐ πολυχρονεμέν• βασί-
λεια, βεζνές τί^ς δικαιοσύνης, ίσκιος του θεού,
μη λυπάσαι γιατί ίέ 'μπορέσαμε νά ινάρωμε
τη Πόλι. Δόξα 'ς τό προφήτη, η άνίρβία του
Μουσουλμάνου 'μπροστά 'ς τό γκιαιούρη είναι
σάν δ πλάτανος 'μπρός 'ς τό καλάμι, μά δλα
τά ασκέρια τι5ς Οικουμένης νά είχες, πάλι ήταν
αδύνατο νά την πάρης.

— Γιατί ; τόν ^ωτ^ε άγριος δ Σουλτάνος.

— Γιατί ίέν είνε γραμμένο, καί για πώς :
Ή γιαγιά μου πού ήταν πολίτισσα, θυμάμαι

πώλεγε, ημαν τότες μικρό παι^ί, πώς 'ς τό
μεγάλο τό παλάτι κοντά 'ς τη άγια Σοφία
εινε κάτι Χαμα'ιλιά τού Χχζρέτι-'Ισού (δπως
λεν αύτηνοι τό Χριστό μας) καΐ ώς δπού «ύτα
τά χαμαΐ'λιά φυλάγονται έκει, τ, Πόλι ίι πέρ-
νεται.

Ό Σουλτάνος έπεσε σε συλλογή!

— Μά αν θέλη δ Αφέντης μου, είπε πάλι
δ γιαβέρης, θά κάμω τ' αδύνατα δυνατά, τη
γη θά σχίσω γιά νά τά πάρω άπ' έκεϊ μέσα.

"Άρεσε πολύ 'ς τό Σουλτάνο αυτός δ λόγος
τού γιαβέρη και τόν είπε νά τό κάμιρ.

Την ί^ια 'μερα τολοιπόν άμα σουρούπιασε
καβαλικεύει τόν αράπη του και σε πέντε Δραις
απάνω, σάν αέρας, νάτος 'μπρός 'ς τό 'Ε^ρινε-
-καποΰ της Πόλης.

— θέλω ν3ι 'μιλήσω τού Βασίλεια, λέει 'ς
τους φυλακά^ας, εχω νά τού πώ μεγάλα πράμ-
ματα, σημαντικά πράμματα.

Μηνούν τού βασίλεια πώς ένας όμορφος κα-
βαλάρης 'ντυμένος 'ς τό χρυσάφι και *ς τό μά-
λαμα ζητεϊ νίι τού 'μιλήσγ).

— ^ Άστε τον νά 'ρθ^, λέει δ βασιλείας.

Τόμ και βγήκε 'μπροστά του έπεσε καΐ τβν
προσκύνησε καΐ τού λέει.

— Αφέντη βασίλεια, εγώ είμαι συγγενής
σου• ή μητέρα τού πατέρα μου ήταν βασιλο-
πούλα, και είπε ονόματα και σημάδια. *Η
Τουρκιά σκότωσε τόν κύρη μου και 'μάς πήρ«
σκλάβους. Τόσο καιρό τώρα μέ τό στανιό ήμουν
Τούρκος και κρυφά Χριστιανός* καιρόν παρα-
μόνευα νά 'βρώ νά φύγω• τό^ ^βρήκΟρ ίφυγ*

£:Ζ3ΤΙ^

249

>^

χ' ήρθα τώρα νά ίουλίψω τη βασιλιία σου.

Χάρηχλ πολύ 6 βασιλίΐοίς και τον Ανοιξε
την άγχαλιά του. Τον τΙ(Λησ€, τον ιτάνίριψε
Ι&ί (Αΐά αρχόντισσα, του^ωχι ούλα τά πιστά
χαι τον ίχα(Α6 χαΐ βιζίρη του καΐ χάθι 'ριέρα
ίίν •1γβ λόγια να 'παιν^έ την άξιότητά του,
γιατί ήταν κρυφός χατβργάρης.

Μα χαθώς θα ^ητι πιο υστιρα του εχαρκ
πβλύ χαχό, γΐατΙ χαΟώς •ίνί άίύνατο να γένη
του γουρουνιου ή τρίχα (λίτάζη, έτσι άίύνατο
•Ινε νάχη χαΐ του Βουργάρου το παιίΐ *(Απιστο-
σύνη χαι τάξι.

Πέρασαν έτσι χατά πως σβ^ς είπα χά(χ.ποσα
χρόνια. Ξίφνω ένα πουρνο η βάρ^ιαις δίνουν ε{-
ίησι πως ηρχονταν (Αεγάλη μαυρίλα. Ώς που
να βασιλέψι^ δ ήλιος γέμισαν ο{ χάμποι χαι
τά 'ψώριατα άπό αναρίθμητο άσχέρι, πεζοί χαι
χαβαλαρία* αντιλαλούσε 6 τόπος άπο χλεμε-
τρίματα των αλόγων, άπό τους ντοβά^ες των
ίερβισσάίων χαι άπό το βουητό των άλλων.

Οί Τουρχοι είχαν ερθη πάλι νά πάρουν τη
Πόλι.

Με θάρρος αρματώθηκε δ βασιλείας χαι βγη-
χε νά πάρη το χομάντό απ* το πόλεμο. Βλέ-
πει το άσχέρι του όλΙγο χαι φοβιασμένο χαι τά
πρωτοπαλληχχρα χωρίς κουράγιο, χ' άπ' τους
ξένους, που άλλαις φοραΐς έτρεχαν μελίσσια νά
βοηθήσουν, τώρα μονάχα μιά χούφτα.

— Γιατί ετσί ; {^ωτςέ το βεζίρη του, πουν'
& λαός μου, γιατί ίεν τρέχει 'ς τά άρματα ;

-^ Τουφυγε ή χαρτιά, τ' αποκρίνεται δ βε-
ζύρης και σκρόπισε 'ς ταΐς έκκλησιαΐς νά πάρα-
καλ^Ε.

— Πούνε οί φίλοι μας οί Φράγκοι, γιατί ίέν

ίρχονται νλ μας βοηθήσουν ;

— 2^ητουν χρυσάφι, πολύ χρυσάφι, αφέντη
μου, του λέει δ βεζύρης.

— Δόστε τους, 'ς αύτη την ώρα ^όστε δ,τι
ζητούν, μη τά λυποΐσθε, φθάνει μονάχα νάτσα-
κίσωμε 'κόμα αύτη τη φορά τον οχτρό της
πίστης.

^- Δεν έμεινε πιά τίποτα, αφέντη μου, στέ-
ρεψαν βλα.

— Γλήγορα τό άγιο κανίστρι, φέρτε νά πα-
ρακαλέσω με αυτό τό Μεγαλο^ύναμο.

Σιωπή &κρα, κάνεις ^έν κρένει.

— Μωρ2 τΐ σωπάτε ; τί ίεν κρένετε; τους
ρωτ^ τότες με θυμό δ βασιλείας.

Μά αύτοινοί πάλι ούλοι στέκονται 'λόγυρά-
του, σωπουν καΐ μονάχα τά δάκρυα τους τρέ-
χουν σά βρύσι και στεναγμός βαθύς φουσκόνει
τά στήθια τους.

ΠεΙκασεν αμέσως δ βασιλείας τό κακό που
γένηκε και ^άγισ' ή καρδιά του.

— Πούνε τό Τουρκόπουλο ; Φωνάξτε το ν£ρ•
βιρ 'ίώ.

— Άπό τά ψίς ίέν φαίνεται πουθενά, του
άπχντ^: δ βεζίρης.

— Κατάλαβα, είπε• μδίς έκλεψε δ θεοκατά-
ρατος τά άγια φυλαχτά, πάει πιά ή βοήθεια
μας, ή σωτηρία μας, και άρχισε νά κλαίγ) τό-
τες πύρινα ίάκρυα, και μαζή του 'λόλυζαν χ'
οί άρχοντάίες.

— Άκουστ', ανδρειωμένα μου παιδιά κ' α-
γαπημένα μου αδέρφια, έσκουξε γιά νά τον
ακούσουν ούλοι. ""Ας γείνη τό θέλημα του Κυ-
ρίου, αν αυτό ηναι τό θέλγ,μά του. Γιά 'μάς
^εν μένει πιά τίποτα 'ς αυτό τό κόσμο παρά
νά πολεμήσουμε με ανδρεία και αν ηνε γραμ-
μένο νά πέσουμε, νά πέσουμε τιμημένα και
δοξασμένα. Ό καθένας μας νά πολεμήοΊ^ γιά
,κατό, γιά χίλιους και νά 'πουλήση πολύ α-
κριβά τό γαΐμά του. Τά σπαθιά σας φόρα και
ούλ' μέσ' 'ς τη φωτιά.

Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, είπε, και αφού
έκαμε τό σταυρό του, χύθηκε πρώτος καταπά-
νω 'ςτόν οχτρό.

Και άρχίνησεν δ πόλεμος και βάσταξε εφτά
'μέραις κ' έφτά νύχταις* ουρανός ίεν φαίνουν-
ταν, ούλα ηταν μαυρίλα, σκοτάδι, αντάρα καΐ
ά^ιάκοπαις άστραπαΐς καΐ βρονταΐς, πού θαρ-
ρούσες πώς ήρθε τό τέλος τού κόσμου, πώς θ'
άνοίξγ) ή γη νά καταπιγ) την πλάσι του θεού.
Πθαμή τόπο ίέν'ειχε νά πατήσης απ* τά κορ-
μιά και τό γαίμα 'ς τους δρόμους ίτρεχε τόσο
πολύ πού 'μπορούσε νά κολυμπήση ί^^Λ μοσχα-
ράκη.

'Σ ταϊς οχτώ έπαψε ή βοή κ' δ πόλεμος.

Ό βασιλείας μας, άρχοντάίες μου, είχε πέ-
σει ανδρειωμένα, τιμημένα και δοξασμένα κατά
πώς τό είπε• 01 Τούρκοι πήραν τη πόλι τη
θεόχτιστη* Ίμάμης λάλησε 'πάνω 'ς την άγια
Σοφιά* Σουλτάνος κάθησε 'ς τό θρόνο τού Κων-
σταντίνου και άρχόντισσαις, άρχοντοπούλαις κ
αρχοντόπουλα σέρνονταν άπ' τά μαλλιά 'ς τά
χαρέμια καΐ 'ς τή σκλαβιά.

Δ'.

Και μεγάλωσε και μεγάλωσε δ Τούρκος και
πήρε κάστρα καΐ κυρίεψε βασίλεια και σκότωσε
κράληίες και πριγκηπώίες και αφεντάδες, και
πήρε ταϊς βασιλοπούλαις γιά γυναίκες και ταΤς
άρχόντισσαις γιά σκλάβαις και ξεκλήρωσε τό
βασιλικό γένος.

Τ* ασκέρια του κινούσαν μέ άρματα ασημέ-
νια και γύριζαν με μαλαματένια. Κανένας ίέν
άποκουτούσε νά τά βάλτρ μαζή του και δταν
αυτός κατέβαζε τά φρύδια του, φόβος και τρο-
μάρα έπιανε τή Φραγκιά. Οί κράληίες και οί
^ηγάίες της πού τούς φασκέλωνε κάθε φορά,
ήταν σάν γύφτοι 'μπροστά του 'ς τό πλούτος
καΐ 'ς τό σαλτανάτι. Μή γάοίέν είχε τά άγια

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι€

250

Χ3 23ΤΖΑ.

φυλαχτά (Α«ς [χαζη του 'ς τη ινόλι [χ&σα ;

Που τότις ίκνεικά άπο γκιαούρηδες κατά
πως τώρα, χ,οΛ που στβνοχώριαις και πίκραις ;
Οι πασσάίις και οι εφέντηίβς ζούσαν σαν
Σουλτάνοι και 6 Σουλτάνος σαν... θεός... Πφιου,
Πφιού, ήρ,αρτον Κύριε, συγχώρησε ρ,ε Και δ Γε-
ρογεωργουλης ενταύθα επτυσι ^Ις εν τφ κόλπφ
του, ποιή<ιας το ση|χεΙον του σταυρού^ επανέ-
λαβε ^& ώς έξης :

Βρε αύτος εχ' εννιοο ψυχαϊς, είπε (χιά 'ριερα
δ Μόσκοβος• (Λονάχα \ιΙ πόλερ,ο ίέ θα 'μπορέ-
σου(Αε να τον γονατίσω|Λΐ. Πρέπει να κάνωαε
σκέψι να βροΰ[/.« {λέ τί £λλον τρόπον να του
σπάσου(Λε τά κέκκαλα.

Και κάλεσε τους βοεβο^άίες και τους δσπα-
ίώρους και δλους τους (ΐεγάλους κ* 6κα(ΐ.6 συ|χ-
βούλιο ριεγάλο και πρόσταξε να π^ δ καθένας
την ιίβα του. Και είπε το λοιπόν ποιος το [χα-
κρύ του, ποιος τδ κοντό του• (χέ συ|χπάθειο, το
λέει δ λόγος. *Ανά[χεσα σε τόσους συμβουλάτο-
ρας ήταν κ' ένας καλόγηρος, γέρος, πολύ γέρος.
Αέγαν πώς δ Τσάρος τον σέβονταν πολύ και
τον εύλαβοΰνταν γιατί ηταν άγιος άνθρωπος
και γερο κεφάλι, λέγαν πώς αύτος δ άνθρω-
πος ίέν ηταν 'Ρουσος, (Λα Χιώτης, πώς η-
ταν ψπορος και είχε πολύ βίος, πώς 'ςτο
χαλασριο της Χιώς, του ίιαγούριισαν το έ-
χει του,εσφαξαν τα 5ύο παιί ιά του, κοτζά άν-
^ες παντρεμένοι, πώς πήραν σκλάβαις και τούρ-
κεψαν ταϊς νυφά^ες και ταις ^ύο τσιούπραις του,
και πώς άπο τη [χ.εγάλη λύπη του γίνηκε καλόγη-
ρος θρηνώντας 'ριέρα νύχτα τ* άγαπη[Αένα του.

"Τστερον άπο ούλους ζήτησε και αύτουνου
του καλογήρου τη συ{Α.βουλή δ Τσάρος και 'κεϊ-
νος του την είωκε, |χ.ά χωριστά, χωρίς κανένας
να την {λάθη.

Πέρασαν χρόνια. "ΗΐΛαν 'ς τη Πόλι γιά δου-
λειά (λου. Μια '[χ.έρα άκουριε κάτι φοβεραις
κανονιαις που σπασαν ούλα τα τζιάριια τών
παραθυριών του παλατιού του Σουλτάνου και
ίύο Σουλτάναις λιποθύ(/.ησαν.

— τι νάναι, ^ωτ^ ενας,τί νάναι ^ωτα άλλος•
τέλος το (ΐάθαρ.ε.

Όταν ενα παρτίίο ^ούσσικο, τριπόντε, βου-
νό, πουχε 'ρθη να φέρη 'ς το Σουλτάνο ενα ίώρο
του Μόσκοβου. Ήταν τότες σατραζά|χης δ
Τοπάλης.

— Ό Χ... Πασάς ; ήρώτησα εγώ, δ φοβερές
ναύαρχος της Τουρκίας κατά την έπανάστασιν ;

— Ναισκε δλος, (χά δχι ίί και κατά πώς
τον λες η αφεντιά σου.

— Δεν ητο και ριικρος άνθρωπος, Γερογεωρ-
γουλη, τφ είπον ίιάβασα κά(ΐποσα πράγ{Αατα
επαινετικά ίι αυτόν.

— Πώς δρίζει η αφεντιά σου ; (/.οι απήντη-
σε ζωήρώς δ Γερογεωργουλής, ώς να έπειράχθη*

ίέ ξέρω 'γώ τί λεν τά χαρτιά, ξέρω (Αονάχα
πώς είχε 'ποκάτω ς' το κομάντο του [ΐΛν άρ*
(Λά^α 'κεΐ πέρα θεόρατη και οί *^ικοί (λας \ιΧ
ταις βάρκαις τον ^ντρόπιασαν.

— Έλα, (Αοι λέγει δ οικοδεσπότης, μη ίια-
κ,όπτεις τον Γερογεωργουλη, μη σε κυριευτεί αυ-
τό το πάθος 6τι δλα τά ήζεύρεις.

— Ό Τοπάλης τολοιπόν, εζηκολούθησε δ
Γερογεωργουλής, ηταν ένας φαγάς, μα τί φαγάς,
κάραβος μονάχος, πού τής Βενετίας ούλο το φλω-
ρί να τον ερριχνες,πάλιν ίέν τον χόρταινες. Λε-
γαν δμως πώς δ Μόσκοβος 'μπόρεσε νά τον χορ«
τάση και να τον φέρη 'ς τά νερά του. 'Σταϊς
'μέραις λοιπόν αύτουνου του Τοπάλη ήρθε το.
παρτίίο με το ^ώρο.

— Σαν τί πράγμα να ητον αύτο το ^ώρον;
τον ήρώτησεν δ οίκοίεσπότης,

— Μεγάλο πράμμα, τεφαρίκι. "Ήταν ενα
τζάμι με τέσσαρες μιναρέδες. Το τζάμι ηταν

, ούλο άπο καθαρό μάλαμα^ή σκεπαστή άπο σμάλ-
το και οί μιναρέδες άπο διαμάντια καί μπριλ-
λάντια. Μιλλιούνια άζιζε. Σύναζε το λοιπόν
δ Σουλτάνος δλους τούς βεζιρά^ες και τους πασ•
σά^ες και τούς βεηλερβέη^ες και τούς καζα«
σκέρη^ες και τούς βουχελά^ες* έλλειπε μονά-
χα δ Σεχισλάμης• ίεν είχε αφήσει δ Τοπάλης
να τον κράξουν. Και δταν ξετύλιξαν "μπροστά
τους το ^ώρο, και άστραψε το μάλαμα και έ-
λαμψαν τά διαμάντια και τά μπιρλλάντια,
αβάϊ βάϊ, είπαν ούλοι, τί πράμμα είνε τούτο» ;

-— Μας τό στέλνει δ Μόσκοβος, λέει δ Σουλ-
τάνος, τίνα τον φιλοδωρήσουμε και 'μεΤς; έρωτ^:.

Σώπασαν ούλοι και περίμειναν να 'μιλήση
δ Σατραζάμης κατά πώς τό θέλει η τάξι.

— Έφέντη μου, 'ποκρίνεται τούτος, της πί-
στης μας πράμμα μάς έστειλε, της πίστης του
πρέπει νά του στείλουμε και 'μεϊς. 'Στο χαζνέ
μας βρίσκεται 'κει σε μιαν άκρια ένα ξύλο σταυ-
ρωτό μαύρο παλαιό κ* ένα παλαιοκάνιστρο.
Έτσι στέκονται 'κει πεταγμένα. Στοχάζομαι
πώς αν του στείλουμε αυτά Θ3ι 'φχαριστηθη
περισσότερα άπο κάθε άλλο.

— Καλά το είπες, λέει δ Σουλτάνος, έτσι
νά γίνη.

'Απο όλίγαις δραις ύστερα το ^ούσικο έκα-
μνε πανιά φέρνοντας μαζή του τά άγια πράμ-
ματα και τούκαμε ενα τέτοιο καιρό πού σε
μιά 'μέρα έφθασε 'ς την 'Οίέσσα.

Τώμαθε δ Σεχιζλάμης και

— "Αχ, τί έκαμες! λέει του Σουλτάνου, έ-
χασες τά θεμέλια άπ' τό βασίλειο σου.

— Γιατί ; πώς ; για 'κεινα τά ξυλάκια ; τον
^ωτ^ δ Σουλτάνος.

— Ναί, γιά κεϊνα. Τά χαρτιά μας λεν, α-
φέντη μου, 'ποκρίνεται δ Σεχιζλάμης, πώς άπ'
εκείνα θα βαστιέται τό βασίλειο μας• ώς πού θα

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

&Ζ3ΤΙ^

251

τά (χου(Α«, θά η|χαστ£ πάντα ίυνκτοί και (α<
«αραν χαΐ κανένας οχτρός ίέ θά 'μ^ορεσγ) νοί
{λ,άς βάλη γ,ίτω,

— 'Δρι τώρα; φωνάζ'δ Σουλτάνος *σά ιταρα-
ζ«λισ(λ€νος.

— Τώρα ϊζίίΐ πιά, τβλιίωσι γιδ: [χ.31ς, τ'
άιςοχρίνιται δ Σιχιζλάιχης. 'Κεϊνος 'ποΰ θάχη
«υτά τά χαίριαλιά θά γίνεται (λέρα την η(Λερα
ίυνατώτερος κβ^Ι πλουσιώτερος και *|χεΤς άπ' το
χακοϋ 'ςτδ χειρότερο ώς ιτοΰ νάρθτ) χωρίς άλλο
η {Ααύρη 'ριέρα.

Ό Σουλτάνος έσκυψε κάτω κάτω το κεφάλι
του κ* έπεσε σε τόσους βαθεϊς συλλογισμούς, που
ίεν εννοιωσε διόλου τον Σεχιζλάριην, δταν τα-
πίσω τάπίσω βγήκε κ* έφυγε.

— Άπο τότε λοιπόν, ηρώτησα εγώ τον
Γεωργουλην, πήραν τον κατηφορον;

— ΝαΙσκε, μοί άπηντησεν ούτος, αάπό τό-
τες», αλλά ίέν είνε προς το κατήφορο, είνε προς
το κρερ.10.

Ενταύθα επεράτωσε τήν ίιήγησίν του δ
Γερογεωργουλης πλήρης πίστεως εΙς την άλή-
θέιαν των βσων |χας είπε.

Ό(Αθλογώ δτι το συ{χ,πέρασ(Αα της παραδό-
σεως ταύτης (Λε διέθεσε κακώς, ^ιότι προσέβαλε
αύτάς τάς βάσεις του οίκοίομήριατος τών ελ-
πίδων και των προσίοκιών του γένους ριας,^ιότι
άπε[λπώλει εις ξένους την κληρονοριίαν των
πατέρων ριας.

Προσέβλεψα λοιπόν τον Γερογεωργουλήν
[λ.έ βλέ[Λ(χ.α οίκτου, περιφρονήσεως, ^ιότι εθεώ-
ρουν αυτόν ώς τι άν^ράπο^ον θρησκευτικού φα-
νατισμού, ως τι κιβώτιον άκουστικόν άσυνειοή-
τως αντηχούν εκ των προφητικών προρρήσεων
του "Αγαθαγγέλου. Ηθέλησα μόλα ταύτα νά βε-
βαιωθώ περισσότερον περί τούτου.

— Φρονείς λοιπόν, Γερογεωργουλή, τω είπον,
8τι ή 'ΡωσΙα θά πάρχι την Πόλιν και την
άγια Σοφιά, άφοΰ βέβαια αύτη κατέχει τώρα
τά ιερά εκείνα λείψανα ;

— Φρονώ, λέει ; μοι άπαντ^. Και ποιος
^ωτ^ε τΐ φρονώ και τΐ φρονείς. Τώτα τΐ είπε
όταν ξεψύχησε 'κεΐνος δ άγιος άνθρωπος που
συμβούλεψε το Τσάρο.

— • Τί είπε ; ήρωτήσαμεν ταυτοχρόνως εγώ
και δ οικοδεσπότης τον Γερογεωργουλή.

— Είπε, άφεντάίες μου, πώς Κωνσταντίνος
θεμελίωσε την πόλι, Κωνσταντίνος την έχασε
και Κωνσταντίνος πάλι θά την ξαναποκτήση.

*Ευ θεσσαΛοτίχτί, 9 Ίατουαρίον ί888.

ΦΐΑ,ιπποΣ Καεονας.

Οι εν τη θεωρ((|^ μόνον ηθικοί άνθρωποι &«-
μοιαζουσιτόν κατέχοντα ύφασμα καΐ μη κα-
τασκευάζοντα ένδυμα εξ αύτου.

01 ΠΡΟΔΡΟΜΙΤΑΙ

(βρηβχευτειιλ ΙΟκμα έν Καταιφυγ£<^ το\(Όλύμηου.)

ΤΙς ίέν ένθυμειται μεθ* οίας χαράς και ευ-
φροσύνης τφ δντι πνευματικής έώρταζε παις
ών τάς μεγάλας θρησκευτικάς εορτάς ; Έν μι-
κρόν ίώρον τών γονέων αύτου, εν ε\^υμα και-
νουργές, εν ζεύγος στιλπνών εμβαδών ήίύναντο
νά ίιεγείρωσιν εν τ^ τρυφερά αυτού καρ^ίφ τά
θυμη^έστερα τών αισθημάτων. Όποια αφέλεια
παιδική ! Είναι ττί αληθείς αμέριστος ή χαρά
έν ττ, τοιαύττρ ηλικία, καθ* ην εις ού^εμίαν έρ-
χεται συνάφειαν δ άνθρωπος προς τάς βιωτικάς
μέριμνας, άλλους ίχων ίνα φροντίζωσι περί
αύτου. Είναι ή εποχή της επι γης ευδαιμονίας
αυτού, εποχή καθ* ην ζτ, έν τφ κήπφ τής
Έ^εμ ού^εμίαν ή ολίγας και ανεπαίσθητους
λύπας αίσθανόμενος. Πόσον περιφρονεί τότε και
του ψύχους του χειμώνος και της ίριμύτητος
του παγετού Ι Ενθυμούμαι μετά πόσης αδια-
φορίας ίιεσχίζομεν τάς παχείας στιβάίας της
χιόνος και επι τών πάγων δίεύοντες περιηρ-
χόμεθα τάς οικίας του χωρίου κρατούντες το
ίοχεΤον του ήγιασμένου ΰίατος, ίι* ου δ ιερεύς
κατά τήν παραμονήν τών θεοφανείων έφώτιζε
τους χριστιανούς του. Άλλ' ή χαρά μου Ιφθα-
νεν είς τό κατακόρυφον τήν έορτήν του Προδρό-
μου, δτε άνεμενον άπό πρωίας τους Προάρο^
μίτας έν ττ) οικία, δπως μ&ς τραγωίήσωσιν.

"Οπως πολλά θρησκευτικά έθιμα και ^όξαι
τών αρχαίων, ούτω καΐ οι εαρινό! αυτών παιά-
νες ίι* ών δ λαός τήν πνευματικήν αυτού χαράν
έξε^ήλου άπαλλαττόμενος τών του χειμώνος
ταλαιπωριών κατά τήν μαρτυρίαν πολλών συγ-
γραφέων, ίιετηρήθησαν παρ* ήμϊν μετά του αυ-
τού σχείόν αρχεγόνου χαρακτήρος αυτών. Και
πού μεν ούτοι ψάλλονται νυν περί τάς αρχάς
Μαρτίου κατ3ι τήν έπάνοίον της χελιίόνος, πού
ίέ τήν έορτήν του Λαζάρου ή του Ευαγγε-
λισμού.

Έν τ^ πατρίίι αου εθος επεκράτησεν. Ινα
ψάλλωνται κατά την ήμέραν του Προδρόμου,
ήτις είναι και ή έπισφράγισις τών μεγάλων
χειμερινών εορτών. Περιβάλλονται ίε θρησκευ-
τικόν τίνα και επίσημον χαρακτήρα. Διότι οέν
ψάλλονται ώς άλλαχού ύπό παίίων άσυναρτή-
τως και ύπό παρθένων αλλ* ύπό ενηλίκων άν-
ίρών περιερχομένων έν τάξει τας οικίας του
χωρίου κατά δμά^ας και καλουμένων ώς εκ
της εορτής ηροάρομινωτ» Τους χροίρομίτας
τούτους και τούς παιάνας αυτών, οΐτινες παίοα
οντά με ετερπον, επιχειρώ νά περιγράψω νυν ώς
εχω μνήμης, όπως χρησιμεύσωσιν ώς ιστορική
πλέον μελέτη, ίιότι του εθνικού ημών βίου δση-
μέραι χαλαρουμένου ί ιά της δουλικής άπομιμή-

252

Β23ΤΖ ▲

σεως ζενων ηθών χαι £θ(|χων, άτινα ώς τρυγίκ
του εκ ^υσριών πολιτισ(Λθΰ ά^ιαχόιτως προς
η[λθΙς έχφορτίζονται, χιν^υνεύουσι χαΐ ούτοι νά
εκλίπωσιν δλοτελώς.

Την εορτην του Προ^ρόρ.ου μετά την άπό-
λυσιν της Εκκλησίας συναθροίζονται πανηγυ-
ρικώς οι δνίρες εν ττ) παρακείμενη εύρυχώρφ
άγορ^καθ' δμίλους ^ιαλεγόμενοι, άστειολογουν-
τες και βρέχοντες αλλήλους ύπο την όμιχλώίη
ατμόσφαιραν του εν όρειντί κοιλά^ι κειμένου χω-
ρίου και επί χιονοστρώτου ώς έπΙ το πολύ εοά-
φους. Έν ττ) φαιίρ^^ εκείνο δμηγύρει εκλέγον-
ται ττ) παρακελεύσει του εκκλησιαστικού επι-
τρόπου τέσσαρες εκ τών καλλιτέρων τραγφ^ ι-
στών κατά τον αριθμόν τών ίνοριών του χωρίου.
Ούτοι ίε συγκροτουντες περί αυτούς 6μά^ας
άπο 8 — 10 ατόμων περιέρχονται άπο πρωίας
τάς οικίας ^^οντες μέχρις εσπέρας.

Έν έκάσττρ οΧχ,Ιο^• παρατίθεται αύτοϊς τρά-
πεζα πλήρης κρεάτων, τυροΰ, πλακούντων, οίνου
και όπωρών. Περί ^έ την τράπεζαν καθήμενοι
οκλαδόν άπογεύονται τών παντοίαπών εδε-
σμάτων εναποθέτοντες και πλείστα αυτών τα
μάλλον εύκόμιστα εν άσκοΐς και άμφορευσιν,ους
φέρουσιν έπι τούτω παίδες σκευοφόροι. ΕΙς ^ύο
ίέ ίιτρρημένοι χορούς ^^ουσιν είτα εκ περιτρο-
πής ένι έκάστφ τών μελών της οικογενείας κα-
τάλληλον άσμα αρχόμενοι άπο του έγκωμια-
ασμου του οίκου ωίε :

Δ (λ τ6ν οΤχον.

'Εδω σε τούτη ν την αυλή τή μαρμαροστρωμένη
εδώ γ ου ν χίλια πρόβατα και 8υο χ^λ1άδ6ς γίδ^α.
Σ* τον κάμπο τα κατέβαζαν νά τα περιβοσχήσουν,
χαΐ *ς το ρβυνο τάνεβαζαν νά τά ^ηροΊζοτίσου^.
Κι* 6 βασιληάς έξιάβαινεν άπο το ταξειδιό χου,
το μαυρό του κοντοχρατεΓ, χαΐ το ^οσαο φωτάει :
— Βρβ τσιόμπανε, βρε πιστιχέ, βρε χαγκελοφρυδάτε,
τ^ τίνος είν' τά πρόβατα τάργυροκουδωνάτα ;
— Τάψεντη μας τα πρόβατα τάργυροκουδωνάτα.
— Και τίνος είναι το μαντρί με το φλωρΐ πλεγμένο ;
— Τάφίντη μας καΐ τ^ μαντρί με το φλωρΐ πλεγμένο.

Α(λ τ6ν οΙκοΦ•σ«6την.

Άφεντη μου πρωτότιμβ καΐ πρωτοτιμημένε,
πρώτα σε τίμησεν 6 θε^ος κ^' ΰστερ* δ κόσμος δλος,
σε τίμησε κ^' 6 βασιληάς νά ιζφς νά στεφάνωσης•
Φκιάνεις στεφάνία 'πο φλωρι και τά κηρ^ά π' ασήμι
χαΐ τλ στεφανομάντηλο 6λο μαργαριτάρι

*0σ' άστρα 'ναι σ' τον ουρανό καΙ φύλλα 'ναι σ" τά

[ δένδρα,
τόσ' άσπρ* Ιχει αφέντης μας, φλωρ^ά χαΐ χαραγρόσ^α,
με το ταγάρι του μετρςί, με το χοιλό του ρίχνει.
Έμέτρησε, ξεμέτρησε τ•υ λείπουν τρεΓς χιλιάδες,
και την καλή του ρώτησε καΐ την καλή του λέγει :
—Καλή μου, πούναι τασπρά μας, και πουναι τά φλω-

[ρ2ά μας ;
— Έγώλεγα, αφέντη μου, νά μή μου το ^ωτήσης,
και τώρα που με Ρώτησες, Οά σοι το 'μολογήσω,
πολλοί φίλοι μας επενιιν καΐ ταχαμαμε χ ά ρ τ ζ ι .

Αιλ τ^^ν οΙχοΦΙσκοεναν.

Δεν πρέπουν τχργ}ρΒ. κομπίά σ* το πράσινο το ^ο5χ^ο•
δεν πρέπε! τον αφέντη μας νά παίζη με τήν χόρ-η.
Σ' τά γόνατα νά τήν κρατή σ* τά μάτ^α τήν κυττάζττ^
— Κόρη μ' δεν είσαι ρόδινη, κόρη μ' δεν είσαι ασ^ρη,
— Σάν Οέλ^ς ναμαι ρόδινη, σάν θέλης ναμαι άσπρη,
σύρε σ' τήν Άντριανούπουλι, σύρε σ* τή Σαλονίχη,
κ^' αγόρασε μου 'ξώπλατο, σερβ^ώτικο ζωνάρι
νά σε^ώμαι, νά λυγιζωμαι, νά φαΐνωνται τά κάλλ-η.

▲ελ τους νεογΑμους. ,

Άχτος βαστςί τήν πέρδικα 'πο 'πάνω σ* τά φτερά του,
κ/ ή πέρδικα 'λάχεν έαργε^ά καΐ ^άίσε τ^ φτερό του.

Διαλαλητάδες έβαζαν ς' δλα τά βιλαέτ^α

— ποιος εχ' ασήμι άδολο καΐ φλωροκαπνισμένο

νά δέσ* δ νε^ος τή φουντά του κ2' ή κόρη τά μαλλιά της.

Αιλ τους νέους.

'Σάν κίνησεν 6 νε^ούτσικος νά πάτ) νάρραβων^άσγι,

ουδέ το ^ουχο εβανεν, ουδέ ζωνάρι ζώνει,

μόν' ερριξε σ' τον κόρφο του ενν^ά χιλιάδες άσπρα,

και τρώγοντας και πίνοντας φιλουντας τά κοράσια

σώνει 6 νε^ος τ&ν έξοδο χαΐ της ένν^ά χιλιάδες,

κι* 6 μαύρος τον απόμεινε χ^* αύτον τον παζαρεύει•

Κ^' 6 μαυρός του τφ έλεγε, χ^' δ μαΰρός του τώ λένε(:

— Μή με πωλεΓς, αφέντη μου, χαί μή με παζαρεύεις,

βάλε με μήναν σ' τήν τ α γ ι και δυο μϊ^νες σ* το σταυλο,

τότε νάδτ,ς τήν τρίχα μου σάν άγρ^ο περιστέρι.

▲ιλ τάς «αρΟΙνους.

Μιά γερακίνα πλουμιστή ένν^ά χωδούν2α σέρνει,

τά τρ2ά άργυρα, τά τρ^ά χρυσά, τά τρ^ά μαλαμμα-

[▼έχ.*•
τά χρχί σ* τήν Πόλι πάηναν, τά τρ^ά σ'τή Σαλονίκη,
τά τρ^ά σ* τήν Άντριανούπολι γ^ά Έρο^ι^χί της κόρης.
'Ρωτοΰσαν και ξαναρωτούν που ναυρουν τέτοια κόρη
'ψηλή λιγνή σάν το βεργί, λ^ανή σάν το καλάμι,
σ το δαχτυλίδι νά δ^αβή σ' τή βέργα νά περάσγ^,
και σ* το ζευταροκόνταρο νά σταυρωθή νά κατση•

▲ι& τλ μικρλ «αι^ία.

Ένα μιχρΌ μικρούτσικο, μικρό καΐ χαϊδεμένο,
μικρό τουχεν ή μάνα του σ* τ& δάσκαλο τ^ πάνει,
κ^' 6 δάσκαλος το ϊχρουε με τή χρυσή τή βέργα.
— Μικρέ μου, πουν' τά γράμματα ; τρανέ μου, πουν' δ

["^ζ σου ;
— Τά γράμματα μέσ' το χαρτί κ2* δ νους μου πέρα,

[πέρα,
δ νους μου πέρα πέρασε σ* αυταΓς ταΓς μαυρομμάταις
πουχουν τά μάτ2α σάν καυκιά, τά φρύδ2α σάν γαίτάνι,
το ίόΧχο το 'ματόφρυδο 'σάν γυριστή καμάρα.

Αιά τους 1«ρ•Ις.

Αφέντη μου, σ' τήν τάβλα σου χρυσαΓς λαμπάδες

[καίουν.

Τά μοναστήρ2α σήμαναν χαΐ ή έκχληοΐαΓς δ2α6άζοϋν
και τά γραμματικούδ^α σου ψάλλουν το ικυριαλέ ησο»

▲ι& τ&ς (ερλίοις.

Καλογργ,οπούλα περπατεΓ σ' τήν άχρη του 6αλάσβ2•"
μαζώνει πέτραις σ' τήν ποδ2ά, λιθάα2ΐ&>σ' το μαντήλι,
ΟΪ9ΪΪΪΖΘ0Ι όγ νΐϊΟΟ

ΒΖΙΤΖ^

253

«§?^ο&λ$ τή θάλασσα την πιχροκυματουσα.
&— θάλασσα ιτιχροθάλασσα χαΐ πιχροκυματουσα,
θάλασσα, πο5ν* 6 άντρας σου, χαΐ πουναι τα ΐΓαιξ*άσου.

▲ιλ Ίοΰς εγγραμμάτους.

Γραμματιχος 4χάθονταν σ' άφβντιχο σαράι,

χί' 6ΐί}ασε χαΐ χοντύλιαζεν ίνν^ά χρονών μελάνη,

χαΐ ή μελάνη ϊσταξβ χ«* έβαψαν τα |^οαχίτσ^α.

*ΐ' ή ^^Ρ**! ^^0^ '^^ν άγαχςί, και που τον χαλοπέρνει,

σ* βνν^α Ί^οτάμ2α τάπληνε κι' έβαψαν τα ποτάμια.

Αιά τοΟς άρχοντας.

Άφέντ' αφέντ' όλάφεντη, πέντε βολαΓς αφέντη,
πέντ€ 6ολα?ς αφέντεψες και πάλ* αφέντη: εϊσαι.
Πέντε χρατουν το μαΰρό σου και δέκα τον σελώνουν,
καΐ ^εχοχ^το) παρακαλούν— αφέντη καβαλίκα—
Καβαλικεύεις, χαίρεσαι, πεζεύεις καμαρώνεις.
"Οχου τεατεΓ 6 μαυρός σου πηγάδια φανερώνει,
πηγάδια συρτοπήγαδα, αύλαΓς μαρμαρωμέναις.

'ΑΑοχακρετιβμός.

Πολλαιταμιε και πουπαμε, τώρα κ^' άπο σιμά του.
Λύσετ* αφέντη, λύσετε την αργυρή σακούλα,
**' *^ *ΧΤΙ^ άσπρα, δός μας τα, φλωρ^ά μή τα λυπάσαι,
*2' *ν εχτ^ς κάνα χ α ϊ ρ λ έ , κέρνα τα παλληκάρ^α.

"Οσαις ύγε^αΐς τόσαις χαραΓς και φέτο κι' δλο ενα,
να ζ'^σγις χρόνους έχατο καΐ πεντακόσια φώτα,
να ζήστ^ς σαν τον "Έλυμπο 'σάν τάγρίο περιστέρι.

ο οιχοόισποτης τ) αντ αυτού ύ) οικοσε-
σιτοινχ θωρείται αύτοΐς άπ£ρχο(ΐ.ένοις αργυρά
τίνα χβρ(Αάτια. Ταύτα ^έ συναγό|χενα ακολού-
θως πχρα^ί^ονται τφ έτϊίτρόπφ της Εκκλη-
σίας, δστις ιΐς ά(ΐ.οιβην του κόπου των τ^ροσφέ-
ρ(ΐ αύτοΐς την έπιουσαν ιτολυτιλές γευρια. Το
ϋ εσπέρας συγκροτοΰσι χορον εν τφ $η(Λοσί(|>
χοροστασίφ, έν φ παρίστανται θ£ώ[χ.ενοι άπαν-
τες σχ^ε^όν οί κάτοικοι του χωρίου ά(/.φοτέρων
των ^ϊλων. Χορεύοντες ίέ ^^ουσι διάφορα φ-
(ϊΐ^ατα, ών πρωτεύει κατά την τάζιν το του
χαπετάν-Σταθα, γνωστού εκ της νεωτέρας ιστο-
ρίας άρρ,ατωλοκλέπτου των Αγράφων έχον ώίε :

ϊ'τ'Άγραφα κλαίει μία παπαδιά μικρή παπαδοπούλα,
πήραν οι κλέφταις τον ύγώ κ/ άλλον ύγιον δεν ε/ ει.
Γράφουν χαρτιά καΐ προβοδουν, γράφουν χαρτιά καΐ

[ στέλνουν.

— 'Σ' εσένα καπετάν-Σταθά, σ' δλα τα παλληκάρ^α,
μή μου χαλαστε τον ύγΐο τάλλον ύγ^ον δεν εχω.
Τσαπραζια σ'το γραμματικό,π ι ο λ Ι σ' τον καπετάνο
κι' άπώνα 'σημομάχαιρο 'σ δλα τα παλληκάρ^α.

*Ετ θ§σσαΛοτίχχι γ?? ίΟτ^ Μαρτίου 1888.

Γ. Παπαιέοργιου.

Ούίέν πιριποιεΐ [χ.ε(ζονα τΐ(Αην τ^ γυναιχι η
ί) ύποριονίΐ αυτής, χαι ούίέν ττβριποιεϊ αυτ^ ήτ-
τον» τΐ|ΐην η η ύπθ(Λθν•}ΐ του συζύγου της.

Η ΕΝ ΚΟΡΣΙΚΗι
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ

[Συνέχεια* Χΐι προηγούμενη• φύλλο ν.]

ΙΖ'

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΖΟΗΣ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΗΣ
ΤΟΝ ΑΠΟΙΚΩΝ ΤΟΥΤΟΝ.

Έκ των ληξιαρχικών βιβλίων του Δηριαρ-
χειου των Καρυών, ώς και ανωτέρω ^ιελα-
βον, έζάγεται δτι οί εν Κορσική εγκαταστα-
θέντες άποικοι Έλληνες ήσαν δχι (λόνον Πελο-
ποννίσιοι Οιτύλιοι, άλλα και έζ &λλων [χ.ερών,
οίον εκ Κυθήρων, έκ Πάρου, έκ Κώ, έκ Σριύρνης
έκ Χίου, έκ Κρήτης, έκ Ψαρών, έκ Κερκύρας
και άλλων εισέτι πόλεων. Έκ τούτου λοιπόν
έπεται δτι και το γλωσσικον ι^ίω^χα της α-
ποικίας ταύτης ύπηρξεν οχι καθαρώς Πελο-
ποννησιακόν, άλλα (Λίκτόν. Οί Έλληνες ούτοι,
ώς πληροφορούριαι, έξηκολούθησαν να ίρι,ιλώσι
την ελληνικών και (/.όνον αυτήν, σχείον μ-έχρι
του 1830. Έως τότε ολίγιστοι έζ αυτών έγνώ-
ριίον τήν ιταλικήν. Άπο της εποχής δ|χως
ταύτης μ-έχρι σή[Αερον τα πράγμ,ατα ήλλαζαν
δλοτελώς. Την σήρ,ερον όλοι οί Έλληνες δριι-
λουσι την Ιταλικήν ώς Κορσικανοί αυτόχθονες,
την ίέ έλληνικήν {Αονοι οί γέροντες την δ{Αΐ-
λοΰσιν.

Συνήθως, εν ταϊς κοιναΐς του βίου περιστά-
σεσι, τ6 μεγαλείτερον στοιχειον άπορροφ^^ το
[χ,ικρότερον, το ίέ έργον τούτο ετι περισσότερον
επιταχύνεται, έφ' δσον τα στοιχεία ταύτα εί-
ναι δμογενή. Καθαρώς έλληνικαι οικογένειαι,
λόγου χάριν, (Αεταβαίνουσιν εις Γαλλίαν καΐ
εγκαθίστανται έκεΐ. Αϊ τοιαύται οικογένειαι
(Λετά ίύο ή τδ πολύ τρεις γενεοις δλοτελώς
έκγαλλίζονται. Και τανάπαλιν, οΙκογένειαι της
ίυτικής Εύρώπης,έγκατασταθεϊσαι έν Έλλάίι,
(ΐετά τινας γενεάς ριόνον το ονθ(Λα της αρχαίας
καταγωγής των ίιετήρησαν, καΐ τούτο ίκανώς
έζελληνισ|Αένον.Ό κανών ούτος είναι γενικός και
(λόνον εξαιρέσεις δέχεται. Τοιαύτη τις εζαίρεσις
συνέβη και ίιά την έλληνικήν ταύτην άποι-
κίαν, ήτις μετά 211 ετών υπαρξιν έν τφ (λέσφ
του [χ,εγάλου τούτου Κορσικανικού στοιχείου,
ετι και σήρρον παρέχει ση(Λεϊα τινά ζωής κα-
θαρώς ελληνικής. Του φαινο[ΐ.ένου τούτου έξή-
γησιν Θ3ι προσπαθήσω να ^ώσω έν τοις έφιζής.

Ή ταύτότης της θρησκείας, της γλώσσης
και τών ηθών και έθΙ|Αων άποτελούσι έν τοις
εθνεσι τον σύνίεσμιον της ένότητος. Οί ίέ λαοί
οίτινες συνίέονται ίιοι τών τριών τούτων ίε-
σριών καλούνται δ(Λογενεϊς.

Ή γλώσσα είναι και λέγεται ζώσα, δταν
μιτα^ίσεται άπο την μητέρα •1ς^ τίκνον, θη•

^^

254

Β23ΤΙ.

λάζουαν αυτό. Ζώ<τα ί• ελληνική γλώσσα «ί-
ναι εκβίνη, ήτις ίβν υποτάσσεται εΙς την γρύε(Α-
(Αατικην καΐ το συντακτικόν, ήτις ακρωτηριά-
ζεται ύπο τον κάλαμιον του λογίου και την δ-
ποίαν δμιιλεϊ 6 λαός. Τοιαύτην γλωσσαν ειχον
οί πρώτοι £ποικοι "Ελληνες της Κορσικής, και
τοιαύτη, ετι και σή|Λερον, σώζεται εις τα στό-
ματα των γερόντων.

Ή ελλογος καλλιέργησις τής ζώσης ελληνι-
κής γλώσσης καθίστα την παρ' ή(Λΐν κοινήν έλ-
ληνικην γλωσσαν.

Πώς λοιπόν οί έλληνες ούτοι ήίυνήθησαν ν*
άντιστώσιν κατά του Κορσικανικου ^εΐ|χάρρου
επι ίύο αιώνας ; — Εϊίθ(Λεν ήίη πώς κατά την
θρησκείαν ^ιέφερον τών Κορσικανών , αν και
κατ'ούσίαν εγειναν δ(/.οιοι ίιά τής[χεταξύ αποί-
κων Ελλήνων και γενουηνσιακής Δημιοκρατίας
ανταλλαγείσης συνθήκης, τουτέστι Δυτικοί και
οί (Λεν, Δυτικοί και οί ^έ. Εΐ^οριεν επίσης πώς
κατά την γλωσσαν, τά ήθη και τά 6θΐ(Λα ίέν
ειχον ού^ε^&ίαν σχεσιν [χεταζυ αυτών. Ωσαύτως
εΐ^ομεν πώς άπ' αρχής (χεχριτου 1830 οί Έλ-
ληνες ούτοι εύρίσκοντο εις αδιάκοπους πολέ-
μους και εριίας μετά τών Κορσικανών. Ένε-
κα ίέ πάντων τούτων οί Έλληνες ίέν ειχον με-
γάλην συνκοινωνίαν μετ3ι τών Κορσικανών και
μάλιστα ίέν συνήπτον συνοικέσια μετ* αυτών.
Ίίου λοιπόν οί λόγοι ίιά τους δποίους το έλ-
ληνικον τοΰτο στοιχεΐον ίιετηρήθη άκμαιον
μέχρι του 1830, και ψυχορραγούν μέχρι σή-
μερον.

Άπο τής εποχής ίέ ταύτης μέχρι . σήμερον
τΐ συνέβη ; Οί Ίερεις τών Ελλήνων τούτων,επι-
στρέφοντες έκτης προπαγάνδας, τους ^ι^άσκου-
σι και τους πείθουσιν δτι ^έν είναι πλέον Ανα-
τολικοί όρθόίοξοι, αλλά Δυτικοί. Ώς εκ τού-
του πολλά ήθη και έ'θιμα ελληνικά ήρχισαν
νά έζαφανίζωνται και ν' άντικαθιστώνται ύπ'
άλλων τοιούτων Κορσικανικών. "Ένεκα ίέ τής
καταπαύσεως τών ερίδων και πολέμων μεταζύ
Ελλήνων και Κορσικανών, επήλθεν ή πλήρης
συγκοινωνία και ή συμφιλίωσις αναμεταξύ αυ-
τών. Και συνέπεια τούτου ύπήρξεν ή σύν^ε-
σις συνοικεσίων μεταζύ τών ίύο τούτων στοι-
χείων. Τη κ σήμΒρον δετ ϋ:^ άρχει ονάεμία οί"
κογέκαα ΈΛΛηηχί^ ίκ Κορσιχη, ή όποΐα τα
μη Ιχτ^ι αναμεμιγμίτογ το αΙμά χηζ μετά των
Κοροίχατών.

Δι* δλους ίέ τους λόγους τούτους ήίη άπο
του 1830 ήρχισε το μεγαλείτερον στοιχεΐον ν*
απορροφά το μικρότερον. Ή ίέ φυσιολογική
αυτή εργασία προβαίνει δσημέραι γιγαντιαίοις
βήμασιν.

Φυσιολογικώς λοιπόν ή αποικία αυτή είναι
καταδικασμένη νά χάσγ) την έλληνικήν της
ζωήν και την έλληνικήν της γλωσσαν, τουλά-

χιστον μετά ^ύο γενεάς, εάν ανώτεροι τις
ίύναμις ίέν μεταβάλη την φοράν τών -πραγμά-
των.

Τουθ* δπερ ίε λέγω περί τών εν Καρυαΐς
Ελλήνων εφαρμόζεται ακριβώς καΐ έπΙ τ^ς έν
Άφρικγ) αποικίας αυτών.

Υπάρχει εμφυτον εις τον άνθρωπον αίσθη-
μα ίνα, δσάκις βλέπει τον πλησίον του <1ς μέ-
γαν κίνίυνον διατελούντα, σπεύίη εΙς βοήθειαν
αύτοΰ, πολλάκις ί ε και χωρίς νά είναι κ,ατάλ-
ληλος ή ικανός προς άνακούφισιν αύτου. Τοι-
ούτο ^έ τι συνέβη και εΙς έμέ, μετά τίνων μη-
νών ίιαμονήν έν ΚαρυαΤς, δταν διέγνωσα
και έξηκρίβωσα τον κίνίυνον, τον δποΐον ίια-
τρέχει ή εισέτι Κω<τα ίΛΛηνιχίι αΰτη άρχαί^*
όζης. Ύπο ψυχολογικήν ίε εποψιν το θέ-
αμα, δπερ παρουσιάζουσι την σήμερον οι κά•
τοικοι τών Καρυών "Ελληνες, είναι άζιον με-
γάλης περιεργείας και μελέτης. Καθώς ίέ Ια-
τρός τις, ενώπιον φθισιώντος ασθενούς, άφου
πρότερον παρηκολούθησεν δλας τάς φάσ&ις της
ασθενείας, επι τέλους παρίσταται θεατής έν
έπιγνώσει του επικειμένου ολέθρου, ωσαύτως και
δ ψυχολόγων έν Καρυαις ίύναται νά ^ιαγνώσιρ
και παρακολουθήστε) τον τρόπον καθ* δν δ λαός
ούτος αποθνήσκει ύπό έθνολογικήν εποψιν. Ή
παρούσα εποχή τής ελληνικής ζωής καΐ γλώσ-
σης τών Καρυών είναι παρεμφερής προς τάς τε-
λευταίας στιγμάς του ψυχορραγοΰντος. Εισέρ-
χεται τις, λόγου χάριν, έν τφ μέσω οΙκογενείας
τινός και αμέσως παρατηρεί δτι οι γέροντες
δμιλούν καθαρώτατα τήν καθ' ήμας Έλλη-
νικήν γλωσσαν, ττν δποίαν προτιμούν έν ττί
δμιλί(^ τής Κορσικανικής, και είναι πλήριις ελ-
ληνικών αισθημάτων. Τά τέκνα τούτων δμιλούν
μεν τήν Έλληνικήν γλωσσαν άλλα βεβιασμέ-
νως, ^ιό και έν τυ) κοινή δμιλί^ προτιμούν
ταύτης τήν Κορσικανικήν. Τά τέκνα ίέ τών
τελευταίων τούτων ίέν ήξεύρουν άλλην έλλη-
νικήν φράσιν ειμή τήν ΚαΛησπέρα^ τήν δ-
ποίαν μεταχειρίζονται ίι* δλας τάς ώρας του
ήμερονυκτίου.Ή ελληνική ζωή και γλώσσα τών
τέκνων τής τελευταίας ταύτης γενεάς δποία τις
θά ήναι ;.... Τοιαύτα τινά βλέπων και προ-
βλέπων, κατελήφθην κάγώ ύπό του αισθήμα-
τος τής άνακουφίσεως. Έπειίή ίέ Ιβλεπον ήοη
δτι τό σχολείο ν τό δποϊον Ιδρυσαν οί ΚΚ. Σ.
Μεταξάς και Χ. Ζωγράφος κατεπολεμεΐτο α-
νηλεώς, ίι' δσους λόγους εΙς τό έπόμενον άρθρον
θά διαλάβω, έσκέφθην τον άκόλουθον τρόπον
τής θεραπείας, τόν δποιον και εξέθεσα εν εκτί-
σει τοις είρημένοις ΚυρΙοις. — Οί Κύριοι ούτοι
απεφάσισαν νά δαπανήσουν έπΙ επτά ετη
24500 φράγκα προς ίιατήρησινΈλληνος ίιβα-
σκάλου έν Καρυαίς. Έκτων χρημάτων τούτων,
εάν μόνον α! 15000 φρ. έτίθεντο άπαξ ο\ί

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

39Σ3ΤΧ.

255

«αντος ι\ς την Έθνικην Τράπεζαν της 'Ελλά-
ίος, βλ εφβρον έτήσιον τόκον 750 φράγκα. Εί-
ιΐΛΐ 8ί βέβαιος 6τι (λία δποια^ηποτε ΈλληνΙς
των Καρυών, άφου πρότβρον θα έζεπαιίιύιτο
εν τινι ίκπαι^ευτικφ Καταστη(Αατι των Αθη-
νών, θά εθλώρβι ριετά ταΰτα (Αεγάλην εύτυχίαν
της το να λαι^βάν^ ετησίως τον ρ.ισθόν τούτον
χαι να $ι^ά<τκγ} την Έλληνικην γλώσσαν εν τη
χατρίίι της. Λέγω ίέ τούτο εν έπιγνώσει,
ίιότι ηζεύρω κάλλιστα δτι αί Γαλλίδες ίιία-
βκάλισσαι δευτέρας τάζεως, ^ι^άσκουσαι από
πρωίας μ•έχρις εσπέρας, ^έν λα(λβάνουσιν ώς ρ.ι-
σθον ιΙ[ΐη 900 περίπου φράγκα κατ* έτος. — -
ΚαΙ, τ( (χέν απεφάσισαν περί τούτου ο! Κύριοι
ι^ρυται του εν Καρυαΐς Ελληνικού σχολείου,
ακριβώς ^έν ηζεύρω. Όπως^ηποτε δ|χως ^έν
παύω του να θεωρώ τον τρόπον τούτον της θε-
ραπείας ώς £ζιον πολλής προσοχτ^ς. Διό και
διατελώ πάντοτε πρόθυρ,ος εις τάς ίιαταγάς
παντός βουλθ(Λένου να λάβγ) παρ* έριοΰ εκτε-
νεστέρας πληροφορίας επΙ του θέριατος τούτου.

('Βπιται τ^ τέλος)•

Ν. Β. Φαρδύς

ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΠΕΡΙ ΔΟΥΜΑ

Ή επαυλις του Μοντ• Χρίστου είχε κατα-
στρέψει οικονθ(/.ικώς τόν Άλέξανίρον Δου(Λάν,
δστις εΙς οικοίθ[χ.ην αύτης εϊχε δαπανήσει
απ&ιρα ποσά. Διηγεν έκεΐ βίον ήγεριονικόν, ^ια-
τηρών δλόκληρον συνταγι^α υπηρετών, οϊτινες
εχλβπτον αυτόν άναισχύντως. Έπι τούτου διη-
γούνται τό έπόριενον άστεϊον γεγονός. Ό Δου-
μάς άναχωρησας είχεν αφήσει την κλεϊία της
επαύλεως εις [χ.ίαν των φίλων του, την κυρίαν
Περσών. Μετ* ού πολύ ίλαβε παρ' αύτης απελ-
πιστική ν επιστολή ν λεγουσαν «Έντγι οίνοθήκη
5έν υπάρχει πλέον συνήθης οίνος ίιά τους ύπη-
ρέτας. ΤΙ να ίώσω εΙς αυτούς να πίνωσι ; Δεν
ψεινε άλλο παρά καρ(.πανίτηςί.. » Ό Δουριάς
άπηντησεν άριέσως* «Δότε τους καριπανίτην.
Τούτο Ισως θά τους ριεταβάλη.])

Εινε πάριπολλα τα περί του ριυθικου τού-
του πύργου ανέκδοτα, έζ ών άναφέρο(Λεν και τό
άκ&λουθον.

Πρωΐαν τινά άναγγέλλουσιν εις τόν Δουμαν
την έπίσκεψιν του Ιταλού συγγραφέως Φλω-
ρεντίνου, δστις ριετά ριεγίστης ευκολίας έγραφε
και την γαλλικην ώς επιφυλλιδογράφος του
ΣΌΥζαγματιχοΌ, Την στιγμήν εκείνην 6 μυθι-
στοριογράφος έτελείονε τό πρόγευμα του μετά
του υιού του, νεωτάτου ετι δντος. Ό υπηρέτης
είσηγαγενανευ εθιμοτυπίας τόν επισκέπτην εν τφ
έστιατορίφ. Μόλις 6 επιφυλλιδογράφος έκάθησε
και οι οφθαλμ.οΙ του προσηλώθησαν επι παρο-

ψΐ^ος επιδορπίων εκ τών απλούστερων. Έν αύτ9)
ήσαν μόνον ^ύο μικρά μαύρα δαμάσκηνα ημί-
ξηρα.

— Αγαπητέ μ,ου Φλωρεντινέ, άνέκραξε τότε
δ Δουμας, επειδή παρατηρείς την παροψί^α
ταύτην, λάβε, παρακαλώ, ελευθέρως εν τουλά-
χιστον άπότά ίύο αυτά δαμάσκηνα καιφάγε το.

Και μετά τινας στιγμάς προσέθεσε μειδιών*

— Ήςεύρεις δτι έφαγες πεντακοσίας χιλιά-
δας φράγκων ;

— Πώς τούτο ; ηρώτησεν έκπληκτος δ επι-
φυλλιδογράφος.

— Απλούστατα ! Τα ίύο αυτά μικρά δα-
μάσκηνα, τα δποϊα είίες, εινε παν δ, τι μου ε-
μεινεν εκ του κτήματος του Μόντε Χρίστου, και
αύτό^ μου έκόστισεν εν εκατομμύριον !

Σ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

ΚάΐΜ ΒαΗαι/.

"Οπως μέσ' 'ςέ μαύρα, τρίσβαθα νερά,
Πώχουν ή Νεράιδες μαγικά παλάτια
Σέρνετ' ή βαρκουλα του φτωχού ψαρά ....
Συρθηχ' ή ζωή μου μέσ* 'ς τα δυδ σου 'μάτια
*Όπως μέσ' 'ςέ μαύρα, τρίσία^ νερά.

"Οπως ή βαρκουλα τοΙ3 φτωχοΰ ψαρά
Δέρνεται, ραγίζει, γίνεται χομμάτια
Μέσ' *ςέ μαγεμμ^να, τρίσβαθα νερά ....
Χάθηκ' ή ζωή μου μέσ' 'ς τα δυό σου 'μάτια
"Οπως ή βαρκουλα τοίί φτωχού ψαρά.

*Ετ Αΐΐψία.

ΓεΟΡΓΙΟΣ ΔρΟ£ΙΝΗ£

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

"Αριστον εν τω άνθρώπω τ3ι νεανικά αίσθτ^μα-
τα και αί πρεσβυτικαι σκέψεις.

Ή μάλιστα επιβλαβής παραφροσύνη εινε η
ομοιάζουσα προς την σοφίαν.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Ή μεγάλη Βρετανία παράγει κατ'Ιτος 156 εκατ.
τδννων γαιανθράκων, αί Ήνωμέναι ΠολιτεΤαι 72, ή
Γερμανία 53, ή Γαλλία 20 και το Βέλγιον 17.
Περίεργος εινε ή κατ* ανθρωπον παραγωγή έν τα7ς
διαφόροις χώραις. Αΰτη τείνει γενικώς εις αυξησιν,
ίδίως έν χτι Μεγάλη Βρετανία. Τφ 1873 ή ετησία
παραγωγή ένος ανθρακωρύχου "Αγγλου ήτο 235 τδν-
νοι , τψ 1878 ητο 356, τφ 1&&0, 401 ^ τψ
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

256

ΊΕΙΈΧΤτΛ.

1882, 396. Ή μιέση εν Αγγλία παραγωγή του
ανθρακωρύχου χατά τα τελευταία ίτη ήσαν 395
τόννοι. Έν τψ Βελγίχφ Άϊνώ ή ετησία πα ραγωγή
του ανθρακωρύχου είναί 144^τ4ννοι, έν 8έ ττί Γαλ-
λία τ^πολύ 179 τόννοι. Τα ήμ,ερομίσθια ίια^έρου-
σι πολύ κατά τ&ττους. Είς ανθρακωρύχος κερδίζει
καθ' έ68ομά5α ίν Αγγλία φρ. 34.95, έν Γερ-
μανία, φρ. 21. 60, έν Βελγίφ, φρ. 20. 25, έν
Γαλλία φρ. 18. 75. Δέον δμως να ληφθη υπ δψιν
δτι'ή αξία του αργύρου ίέν είναι ή αύτη πανταχοΰ.

Πρωτότυπος στατιστική. Έν τη Γερ-
μανική Βουλή ύπάρχουσιν 78 Ισχνοί και 97 παχύ-
σαρκοι. 01 άλλοι εΐνε μέτριοι κατά τήν εύσαρκίαν.
84 εΤναι υψηλοί* 41 μικρόσωμοι* οι δε άλλοι μέ-
τριοι κατά το ανάστημα* 142 έχουσι πλήρη την
κόμην των, οΐ άλλοι εΐνε κατά το μάλλον και ήσ-
σον φαλακροί* 65 εινβ γενειοφόροι, 52 δλως έξυρι-
σμένοι' 73 φέρουσι μύστακα* 48 παραγναθίδας* 34
ίχουσι τήν γενειάδα ολόκληρο^, και 87 κεκομμένην
στρατιωτικώς* 79 φέρουσι δίοπτρα, 57 τά λε-
γόμενα Ριηοθ-ηβζ χαΐ 21 μονύελον . Έπι τέλους
338 καπνίζουσι και 39 δχι. Ή στατιστική αΰτη
έγένετο υπό τίνος των μελών τ^ς Γερμανικές
Βουλί]ς.

Πρό τίνων ημερών κατά τίνα άπόκεντρον συνοικίαν
τ?ίς Μασσαλίας χωρικός προσήλθεν εις τον έπί του
φόρου σταθμον έχων Λμαζα^^ πλήρη λίθων, συρομέ-
νην ύπο ένος ήμιόνου και ένος 2νου. Έρωτήσαντος
του σταθμάρχου αν εχτ) τι φορολογήσιμον, ο χωρικός
• άπήντησεν αρνητικώς. Άλλ' οί τελωνειακοί φύλακες
και έν Γαλλία ώς και άλλαχου δυσπιστουσι πάντοτε εις
τάς νδιαβεβαιώσεις τών χωρικών, διΌ αναζητήσεως
γενομένης διά τών λίθων τγ|ς αμάξης, ευρέθησαν τρεΤς
μεγάλαι λάγηνοι πλήρεις οινοπνεύματος. Ό χωρι-
κός ίδών δτι άνεκαλύφθη έτράπη εις φυγήν καταλι-
πών και άμαξαν και οινόπνευμα και ζφα. Και παν-
τού μεν άλλαχοΟ οί υπάλληλοι ήθελον άρκεσθγ}
εις τήν λείαν ταύτην, ίκανήν προς πληρωμήν του φό-
ρου και του προστίμου, άλλ' οΊ φύλακες τής Μασ-
σαλίας, λίχ; ζηλωται του καθήκοντος, απεφάσισαν
νά καταδιώξωσι τον φυγάδα. Είς τούτων λοιπόν άπο-
ζευγνύει τον δνον, εξάγει αύτον τοί3 ρυμου και άφή-
σας ελεύθερον ακολουθεί αύτον έν πλήρει τ?;ς
υπηρεσίας στολή. Έν Μασσαλία ήτο τη ημέρα
εκείνη μεγάλη αγορά, διο α'ιόδοι εδριθον άνΟρώ-ων,
οΓτινες Ικ^υληκτοι βλέποντες τ^ν τελωνοφύλακα άκο-
λουθουντα ένα δνον και ^ραΐίως αμφότερους πορευο-
μένους ήκολούθουν και αύτοι όπισθεν δπως Γδωσι
το άποδησόμενον. Ή ακολουθία έν τούτοις έμεγε-
θύνετο, οίίτω δε το πλί|θος δπισθεν ήριθμεΤτο κατά
χιλιάδας. Ό δνος έν τούτοις διελθών τήν πόλιν,
£ίσ^|λθεν είς τάς οδούς ένος προαστείου, Ιστη αίφνης
προ τί]ς οικίας αριθ. 113 και δι' ένος βροντώδους
ογκηθμου ανήγγειλε τήν ελευσίν του. Πάραυτα ήνοι-
ξεν ή %ρα και έπι του ούδου αύτί]ς έφάνη Ό χωρικός
δπως ύποδεχθη τ^ ευφυές αυτού ζφον, τότε δε συλ-
ληφθείς 6πΌ τοδ τελωνοφύλακος ώδηγήθη βίς τήν
άστυνομίαν.

Κατά άκριβεστάτας στατιστικάς πληροφορίας τ<3ν
γερμανικών εφημερίδων έν ΜοηΙβ 0&τ\ο ηυτοχτόνη-
σαν άπ'ο του παρελθόντος Ιανουαρίου μέχρι τέλους
Μαρτίου πεντήκοντα άτομα £νεκα άπωλείας €ίς το

παιγνίδιον.

Ή τελευταία υπογραφή του αποθανόντος αυτοχρά-
τορος τής Γερμανίας κεχαραγμένη έπι μετάλλου
φέρεται ύπο πολλών κυριών ώς καρφίς έπΙ τοΠ στ-ή-
θους ή τοΟ λαιμού.

Φρικώδης μόδα ήρξατο τελευταϊον διαδιδομένη εν
Παρισίοις, ην μάτην αγωνίζονται οΐ ιατροί νά χατα-
στείλωσι,ή ψιμμυθίωσις τουτέστι τών μικρών παιίίων.
Έν τοΤς δημοσίοις περιπάτοις άπαντα τις νήχια
τών οποίων τά βλέφαρα εινε βεβαμμένα ύπο τών τβ-
τυφλωμένων καΐ τετυφωμένων μητέρων, ή αί παρειαι
κατάλευκοι έκ πούδρας. Κοράσια ηλικίας δέκα ετών
φέρουσιν υπο τους οφθαλμούς τήν γνωστήν μέλαι-
ναν ταινίαν, δι* ής ούτοι φαίνονται λάμποντες «β-
ρισσότερον.

Ό κ. Ευγένιος Δεβώ αποφαίνεται τά έξης σχε-
τικώς προς τήν ένωσιν τών ημερολογίων, περί ής ή
«Εστία» διέλαβέ τίνα έν προηγουμένφ φύλλφ. Τά
ανατολικά κράτη, λέγει, δσα ήθελον αποφασίσει
να συμμορφωθώσι προς τ^ γρηγοριανον σύστημα
δεν πρέπει νά μιμηθώσι το ριζικΌν μέτρον, δπερ ε-
λήφθη έν τη Δύσει τον 13 αιώνα, άποκόπτοντα α-
μέσως δώδεκα ημέρας έκ του τρέχοντος έτους £νεχα
των συγχύσεων, ας ήθελε συνβπάγη είς τάς άστ^-
κάς και έμπορικάς σχέσεις το μέτρον τούτο. *Ινα
έπαναχθη ή χρονολογική ομοφωνία είς τά δύο ήμίση
τής Ευρώπης, θά έπήρκει τά ανατολικά κράτη νά
αποφασίσωσι" οριστικώς νά παραλείτωτιν έκάστην
29ην Φεβρουαρίου έπι ήμισυν αίώνα,'ΑπΌ τής 1ης Ια-
νουαρίου 1893 ή διαφορά θά περιωρίζετο είς 11 η-
μέρας και ή ενωσις εντελής ήθελεν έπιτευχίτί τη
1η Ιανουαρίου 1941.

— Μαμά, ο Γΐάγκος δεν μ' άφίνει καθόλου τόπο
'ςτΌ κρεββάτι νά κοιμηθώ.

— Γιατί, δεν του φθάνει τ^ μισό ;

— θέλει νά κοιμηθη αυτός 'ς τή μέση λ' έγώ

'ς της δυο άκραις.

— Μπαμπά, πονεΤ κανένας άμα εΙνε αράπης ;

— Γΐατι 'ρωτας:

— Γΐατι εχθές που Ιπεσα, έχτΰπησα το γόνατο
μου κ' Ιγινε μαΟρο, μαΰρ^ και μ' έπονοδσε, γι* ούΆ
ρωτάω, αν πονη κανένας πολύ άμα εΤνε 5λο μαύρος
'σάν τ^ν Χρήστο τον Αράπη.

^530^

'Βν 'Αθήναις εχ του τυπογραφείου των καταστημάτων ανιζτη καΜΧΤϋΗ^Μΐί^^ ίΐΐ

Αριθ. 645 — Λβπτά είκοσι ΐζέ^χι.

ΒΧΟΣ3 ΓΓ'.

ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

Τό|ΐιο< ΚΕ'.

21 *Αηρ»λ£ον 1888

ΙΟΥΛΙΟΣ ΚΛΑΡΕΤΗ

Ό Ιούλιος Κλαρετη, του δ^οίου εν των άρΐ*
9των έργων £ρχεται ση[ΐ•ερον ^ιθ(/.οσιευουσα εν
μεταφράσει η *ΕστΙα, είνε εις εκ των γνωστό-
τερων και συ(λπαθεστ6ρων γάλλωχ^λογογράφων
τις εΐίοχής. Και δ {ΐαλλον επιπολαιως παρακο-
λουθων την σύγχρονον φιλολογίαν αδύνατον βε-
βαίως να ^ιατελγ) ζένος ιςρός το ονορια αυτού
Ύΐ μη οικείος προς τα κυριώτερα τουλάχιστον
των έργων του. Της σπανίας ίε ταύτης φή(χης
του συγγραφέως ίύο ίσως εινε οί σπουδαιότεροι
λόγοι, πρώτον μέν η ^Λ\}ΐι,Λατ'η πολυγραφία αυ-
τού, άπο τριακονταετίας ηίη, δτε κατήρξατο
του σταίίου του, εργαζομένου καΐ παράγοντος
άνευ της ελαχίστης οιακοπης η του παραμι-
κρού καμάτου, παρέχοντος ^ε ούτω ίν των εξαι-
ρετικών όντως παρα^ειγμ.άτων διανοητικής δυ-
νάμεως και φιλοπονίας, και δεύτερον ή φιλο-
λογική Ιίιοφυία αύτου και τό ειίος του πνεύ-
ματος καΐ τ9ίς εργασίας του, ^υναριένου να είν»
εις πάντας προσιτός και ίη[ΐ.οτικός. « Το σύν-
θημα αύτου, λέγει βιογράφος τού τις, ύπηρζε
πάντοτ* : τψίόνης χαΐ ίΜνΟΒρίαΐ^. Άλλ' εις
ταϋτα προοήλως επρεπεν απαραιτήτως να
προσθέστρ και άλλα 5ύο : τήν έργασίαν και τήν
σωφροσύνην, να μή παραλείψιρ ίε τινάς των
μάλλον χαρακτηριστικών εκ των Ιδιοτήτων
αύτου, οίον τήν απλότητα, τήν γλαφυρότητα
του ύφους, τήν ευθύτητα και τήν γαλήνην των
κρίσεων, τήν μετριότητα και τήν θετικότητα
τών σκέψεων, και προπάντων τήν άζιόζηλον
ενότητα της ζωής αύτου, ην πάσαν εΙς τήν θε-
ραπείαν και έπι^ίωζιν ενός μόνου σκοπού αφιέ-
ρωσε, και όλιγωτέρων αναμφιβόλως τών δποίων
ή συρροή θα ήρκει ίιά να καταστήσει αυτόν
$σφ συμπαθή τόσφ και ^ιάσημον.

Έπι τών ίακτύλω/ ίσως θα ήίύναντο να με-
τρηθωσιν οι ^υνά[/.£νοι να ^ιεκ^ικήσωσιν έπι
τοις αύτοϊς καΐ δ Κλαρετή τίτλοις τό δνορια
του συγγραφίως• Περί αύτου θα ήίύνατό τις
•χε^όν ασφαλώς νά ΙσχυρισθϊΙ βτι ήλθεν εΙς

τοΜοχ η*— 1 888.

τόν κόσμον κρατών τόν κάλαμον άνλ Χ*ΐρ«ζ•
Γεννηθείς εν Λιμόγιρ ττί 3υϊ Δεκε(ΑβρΙου 1840,
άμα ήλικιωθείς μετέβη εις Παρισίους βπου
έσπούίασε τα νομικά. Άλλλ τού νεαρού σπου-
^αστού οί πρώιμοι πόθοι προς πάν άλλο βεβαίως
περιεστρέφοντο ή τήν έπιστή[/.ην του σικαΐου,
ην και ένωρίτατα εγκατέλειψεν Ινα άφιερωθγ)
εΙς τήν φιλολογίαν. "Ηρζατο ίέ πράγματι έγ-
καινίζων τό μέλλον αύτου τόσφ λαμπρόν στά-
ίιον ίιά της συνεργασίας εις τα πολυπληθή
ριικρόσχη[ΐ.α και εύθυμα ή θορυβώίη φιλολογι-
κά και κοινωνικά φύλλα, άτινα έζέ^ιίε τότε
νεολαία ζωηρά, ανήσυχος, όργωσα προς τήν
πρόοίον καΐ τήν ^ράσιν, άσφυκτιώσα δρως ύπο
τήν πίεσιν της Αυτοκρατορίας καΐ παρασκευα-
ζόμενη παντοιοτρόπως 5ιά τους μέλλοντας με-
γάλους αγώνας, ως νά συνησθάνετο θτι εκ
τών τάζεων αύτης προώριστο νά έζέλθωσιν
οί ίεινοί άθληται τού πολιτικού βίου καΐ οί
επιφανείς έργάται της πνευματικής κινή-
σεως, εφ* οις καυχάται σήμερον τό γαλλικόν
έθνος. Μεταξύ τών φύλλων τούτων συγκατε-
λέγετο και 6 ^ίογέτης^ εις δν πολλοί της σήτ
μ^ρον διάσημοι συγγραφείς οφείλουν τάς πρώτας
των επιτυχίας. Έν αύτψ ίέ έ^ηριοσιεύθη καΐ
τό πρώτον άρθρον τού Κλαρετή ακριβώς, ως
αφηγείται 6 ϊ<ϊΐος, τήν ή{Λέραν της κηδείας τού
Ερρίκου ΜύΓβθΓ, δπερ δ νεαρός ίημιοσιογράφος
έθεώρησεν ώς οίωνόν, ίιότι ίέν ήγάπα, ως λέ-
γει, ποσώς τήν φιλολογικήν Βο1ι6πιθ ης ψάλ-
της ύπήρζεν δ κηίευόμ,ενος ποιητής, ούτε ήγά-
πησεν αυτήν ποτέ, ώς άπέίειξε και βλη ή ε'πΐ
της τάξεως, της εργασίας και της σωφροσύνης
βασισθεϊσα κατόπιν ζωή του. Έξηκολούθησε
ίέ εφ* Ικανόν τού /ίιο] έτους τούτου ών τακτι-
κός συνεργάτης, πολλάκις 4έ καΐ μόνος εγρα-
φεν δλον τό φύλλον αυτός υπό διάφορα ψευίώ-
νυ(Αα, δταν έπέλειπεν ή υλη. Ταυτοχρόνως δμως
συνειργάζετο και εις ίιάφορα άλλα φύλλα ών
κυριώτερα ή Κβναβ ΡαπΙβίδίδΙβ καΐ τό Ανβαίτ
Ν&ΐίοηΛΐ> δ Ρί^ΛΓΟ και 6 Νωη )8ΐαηθ, έ5ημοσί»υ4
ταξειίίων εντυπώσεις ύπό τόν τίτλον Περί'*
ηγ{\σεις Παρισινού, ίιεκρίνετο |Λ»ταξύ τών κρι-
τικών, έγραφε μυθιστορήματα και ηρε ίιά του
^οΛοφόγον τήν πρώτην αύτού| μεγάλην Ιπιτυ-

258

Ε)23Τυΐ.

χ(αν, ^ΐ€νήργ€ΐ ίη(λοσΙας διαλέξεις ων δ(λως
άπηγόριυβν ή κυβίρνησις την εζακολούθησιν
συνβπιΐ^ (λίας ην €ΐχ€ν άφιιρώση δ νεαρός ρή-
τωρ λίς τον Βιρανζί, άπεστέλλβτο ίέ τέλος
ύπο του Έΰηχον ΜέΛΛοτζος »1ς την Ίταλίαν
τφ 1866 όπως παραστ^ βίς το θέατρον του ιτρωσ-
σοαυστριαχοΰ πολέμου, αφ' ού απέστβλλλ λίαν
άξιοση|χβιώτους ανταποκρίσεις. Άπο της πρώ-
της ή(Αέρας του σταδίου του χρονολογείται, ώς
φαίνεται ούτω εχ των ανωτέρω, ή ακόρεστος
αυτή εφεσις και &ρ[Λη προς παραγωγήν, ήτις
έχαρακτηρισεν αύτον πάντοτε και κατέστησεν
ίνα των πολυγραφωτέρων συγγραφέων. Είνε ίέ
περίεργος ή επι τούτου κρίσις ίνος των βιογρά-
φων αύτοΰ κατά την έποχην εκείνην. Άνορ,ο-
λογών τλς άρετάς του νέου συγγραφέως και
θαυμάζων την εΰκολίαν και την γλαφυρότητα
αυτού περί το γράφειν, παραινεί βρίως ουχ ήτ-
τον αύτον να παύση λίαν ταχέως σπαταλών
οΰτω το πνευ(λα και την εργατικότητα του
και παράγων έργα έφή(λερα. € Ό κ. Κλαρετη,
λέγει, έχει δλα τά προσόντα ίιά νά γείνη α-
ληθής συγγραφεύς. Άλλα προς τοΰτο πρέπει
νά συγκράτηση εαυτόν. Είνε καιρός πλέον ή
φιλοδοξία αύτου νά λάβη δλλην ^ιεύθυνσιν.
'Εάν ίέν θέλη νά (λείνη (λόνον ευχάριστος δ|λΐ-
λητης και χειριστής της γραφίίος, πρέπει νά
συγκεντρωθί) δπως γείνη αθλητής του λόγου
ισχυρός. *Δς εγκαταλείψω τήν έφη(λερί^α οιά
ν* άφοσιωθη εις το βιβλίον». Άλλ' αι συριβου-
λαι του κριτικού εριειναν άνευ άποτελέσριατος.
*Η φύσις αυτή του πνεύρ.ατος του Κλαρετη τον
ώθει προς τήν καθη(ΐ.ερινήν και ταχεΤαν παρα-
γωγήν. Άίιακόπω; εξακολουθεί έργαζό[Λενος
οι/^ριοσιογραφικώς και ών εις ε'κ των στύλων του
τύπου. Κατά τον πόλε(ΐ.ον του 1870 παρακο-
λουθεί ώς ανταποκριτής τ^ίς Ορίηίοα ΝαΙίοα&Ιθ
και τίίς ΙΠπβΙγ&Ιιοιι τον γαλλικδν στρατόν, ακό-
μη ίί οι άναγνώσται των ίύο τούτων φύλλων
ενθυμούνται τάς ώραΐας έπιστολάς του, ας έ-
πειτα συνήγαγε καΐ εις τόμον. Λήξαντος ίέ
αύτου επανέρχεται «Ις ΠαρισΙους οπού ίιοργα-
νΐζει κίνησίν τίνα προς Ι^ρυσιν λαϊκών βιβλιο-
θηκών, προβάλλει ^* άμα εαυτόν ώς ύποψήφιον
πληρεξούσιον ίιά τήν Έθνικήν Συνέλευσιν,άλλ*
αποτυγχάνει• μετά ίύο ίε μήνας προσφερόμε-
νης έχ νέου αύτφ τοιαύτης ύποψηφιότητος εν
χαιρφ της Κοινότητος καΐ βεβαίας πλέον ούσης
τ^ς επιτυχίας του, απορρίπτει αυτήν ώς μή θέ-
λων νά ίχη τίποτ* χοινόν προς το έπαναστα-
τιχδν κίνημα, μετριοπαθής δημοκρατικός πάν-
τοτε ύπάρξας. 'Δλλ* ή εΙς τήν πολιτικήν αυττ»
άνάμιξίς του είνε στιγμιαία, ίέν άποσπ^ ^1
αυτόν από των συνήθων εργασιών του καΐ
πρώτος σχείόν γίνεται δ τακτιχώτερος χρο-
νογράφος της «Ορίηίοα Ν&Ιίοηε^β:» καΐ επα-

ναλαμβάνει τήν ^ραματικήν κριτικήν του Θοιγ
και επιφορτίζεται τήν βιβλιογραφικών έπιθεώ-
ρησιν εν τ^ ΙΙΙαβίΓαϋοη. Έπ' ολίγον αποφασίζει
νά γείντρ και ιδιοκτήτης εφημερίδος και άνα-
συνιστ^ τον άρχαϊον Πβιραζήν^ εις δν ίίίει πο•
λιτικοφιλολογικήν χροιαν ίημοκρατιχήν άλλ'
ή έπιχείρησις αποτυγχάνει χαί τό έφήμερον
φύλλον αποθνήσκει μετά μικρόν. Δια νά έννοή-
στρ ίέ τις τό σθένος δπερ άπήτει τοιαύτη κατα-
πληκτική εργασία, ίεν θά «ιχεν η νά θέση
παραπλεύρως της ανωτέρω ύποαεικνυομένης δη-
μοσιογραφικής αύτου παραγωγής τον μακρόν
κατάλογον τών βιβλίων, άτινα ίεν παρέλειπεν
ούχ ήττον νά ίημοσιεύη ταυτοχρόνως. Και τό
μυθιστόρημα καΐ ή ιστορία και ή κριτική και ή
διηγηματογραφία καί πάντα τά λοιπά φιλο-
λογικά ει^η, σοβαρά και μή, συμπεριλαμβάνον-
ται άγτιπροσωπευόμενα επιτυχώς και εύ^οκί-
μως άείποτε. Πλησίον ιστορικών μελετών περί
του Δεμουλέν, τών Δαντωνιστών, τής γαλλι-
κής επαναστάσεως ή του τελευταίου πολέμου
ευρίσκει τις άλλας εντυπώσεις νεωτέρων αύτου
περιηγήσεων πλησίον τών καλλιτεχνικών πο-
νημάτων περί τών ζωγράφων ή τών γλυπτών
ή τών ηθοποιών τής εποχής ευρίσκει τις ψυχο-
λογικών, δραματικών ή παθητικών ίιηγήσεων
σειράν δλην* και δ συγγραφεύς ε'μφανίζεται ^ι-
α^οχικώς ώς Πρωτεύς υπό ποικίλας μορφάς,
εξ έπιπολής τα πάντα θίγων, και ποιητής, και
φιλόσοφος, και του παρελθόντος ερευνητής, καΐ
του παρόντος εξεταστής, καΐ μεθυγράφος, και
ύπομνηματιστής, και χρονογράφος. ΚαΙ οι τόμοι
προστίθενται εΙς τους τόμους καί πολλαπλασιά-
ζονται έπ' άπειρον, αποτελούντες σχεδόν δλό-
κληρον βιβλιοθήκην γραφεΤσαν υπό ενός μόνου
συγγραφέως. ^Αξιοσημείωτα Ιίίως εινε τοι τε-
λευταία αύτου μυθιστορήματα, Γό ^Εχαζομμύ'
ριογ^ ή ^ίι,γόρα και 6 Κύριος Υπουργός. Άλλ*
ετι μάλλον έπαινετικώτερον εκρίθη και μείζονα
αΐσθησιν προύξένησεν δ πρόσφατος Ύίίο^ηφιος^
αυτή αίίτη ή πολιτική ηθογραφία ης τήν με-
ταγλώττισιν επιχειρεί χάριν τών αναγνωστών
της ή ^Εσζία, περί ού ώραίαν κρίσιν έ^ημοσί-
ευσεν εν ττ) ^Ε^ημερΙόί ζών ΣυζηζίισΒωτ ύ
Ιούλιος Σίμων, ήτις και εθεωρήθη ώς θέτουσα
ακριβώς επί τφ Ύποί^η^Ιψ καί τήν »1ς τήν
Άκα^ημίαν ύπο^η^ιόζηζα του Κλαρετη. Δίν
έλειψε ^ε πράγματι τούτφ και αΰτη ή οίΧ/ί
και εξελέχθη ακαδημαϊκός, άφοΰ πρότερον ει-
χεν άνέλθτρ εΙς τό ούχ ήττον επιφανές αξίωμα
του διευθυντού τής Οοιηβάίθ ΡΓ&ηο&ίδβ. Μόνον
ίέ ή ίιπλή αυτή τιμή καΐ αί εκ τών ίύο τού-
των θέσεων ενασχολήσεις ήρκεσαν πλέον ν
άποσπάσωσιν αυτόν άπό τής ενεργού δημοσιο-
γραφίας, εγκαταλιπόντα καί αυτήν τήν εν τφ
Χρόνψ ίβίομαίιαίαν έπιθεώρη^*^ ^του τής Πα*

ΈΙΈ^ΎΧΜ.

259

ρισιγης Ζωής^ ήτις «ίχ* γ6ΐντ(ΐ τόσον γνωστή
χαι τόσους «ιχι τους παρακολουθουντας/ αυτήν
μόνον ίιότι ίγράγβτο ύπο του ίη|ΐ.οφιλοΟς λο-
γοτέχνου.

ΕΓις συ|ΐπλήρωσιν των ανωτέρω ηίη ίεν εχο-
|ΐ,<ν νά «ροσθέσωμιιν άλλο, άντι ίέ πάσης κρί-
σεως κΐ^ιχωτίρας εϊτι περί του συγγραφέως εϊτε
«ερί των έργων αύτου νθ(Αΐζο(χεν [Ααλλον πρό-
σφορον ν' άποσιτάσωμεν φίε μέρη τίνα συντό-
μου σκιαγραφίας εαυτού, και ως συγγραφέως
χαΐ ώς ανθρώπου, ην έγραψε πρό τίνος χρόνου
& ϊί ιος Κλαρετη ύπο τον τίτλον Ή ΕΙχώτ μου
χάτωθεν προσωπογραφίας του τίνος σχεδιασθεί-
σης υπό καλλιτεχνικός κυρίας. «Έξ δλων των
έργων μου επεθύμουν, λέγει περίπου, νά μη είχα
γράψη η μόνον τους τίτλους. Είνε τόσον άτρω-
τος 6 μή πράξας ούίέν, δ μη γράψας τίποτε Ι
Άλλα τότε αφ* ετέρου ίέν θα είχα την ήίονήν
του 2τι τα έγραψα, β,τι καί αν εΙνε, και θα
ελυπούμην. Διότι ή εργασία εινε αύτη ή ζωή
μου. Κατηνάλωσα ετη δλόκληρα εν τοις ^ημο-
σίοις Άρχείοις μελετών τα χρονικά του παρελ-
θόντος και ποτέ ίέν ήμην τόσον ευτυχής δσον
βτε εζηρχόμην βιβλιοθήκης τίνος με τήν κεφα-
λήν βεβαρημένην αλλά το χαρτοφυλάκιον πλήρες
σημειώσεων. Ή ευτυχία συνίσταται απλώς
μόνον εις το νά καταγίνεσθε ευχαρίστως εΙς
τιμίαν και άρεστήν ύμϊν ένασχόλησιν. Προσθέ-
σατε εΙς τούτο καΐ τήν ήίονήν τήν εκ της θέας
ωραίων εΙκόνων, της αναγνώσεως περιέργων βι-
βλίων, της τυχαίας ακροάσεως της φωνής παι-
ίΐου συλλαβίζοντος αίφνης κανέν ίιήγημά σας,
του εν ελευθερί()ρ ζνίν εΙς δ τόσον συντελεί το
βιβλίον•*«-«Ιιί1>βΓ ϋ1)Γ0 εινε το έμβλημα μου— καΐ
ίχετε β,τι χρειάζεται ^ιά νά παρηγορηθήτε ^ιοο
τάς τρίχας, τάς ελπίδας ή τους πόθους άτινα
χάνετε εφ* ίσον προχωρείτε εν τφ βίφ.» θέλετε
όμως νά έννοήσητε ακόμη σαφέστερον έπι ποίων
βάσεων έστήριζε τήν ζωήν του δ συγγραφεύς ;
Ί^ού: α— -Πρέπει νλ σκέπτεσαι πάντοτε πώς
νά κατόρθωσες νά σου κάμουν καλήν κη<(είαν,
μοι ελεγεν & Ιούλιος Ζανέν. Και είχε δίκαιον.
Νά κη^ευθ^ς καλώς σημαίνει βτι απέκτησες
^ιά της εργασίας και της άζιοπρεπείας της ζωής
σου δικαιώματα επ) τής λύπης των επιζώντων
σου, δτι ήγαπήθης και ίτι έγινες άξιος τιμής,
ίτι ίέν απώθησες ποτέ χείρα τεινομένην, δτι ίέν
λέψευσις τάς προς σε άπευθυνομένας προσδοκίας,
δτι ίεν εφιλαργυρεύθης τήν εύσπλαγχνίαν προς
τους ήττημένους,τήν ύποστήριζιν εις τους αρχί-
ζοντας το στάίιόν των, τήν βοήθεια ν εις τους
πάσχοντας, και ^2ν έκλεισες τλ ώτά σου εις τήν
οίμωγήν ή τήν χεΐρά σου εις τήν ίυστυχίαν ]> .
ΚαΙ ΜρΙ του χαρακτήρός του περαιτέρω; «Εί-

μαι δ άνθρωπος τών αντιθέσεων, θεωρούμαι ώς
το τακτικώτερον τών επι γης δντων καΐ οέν
κατορθόνω νά ευρω αμέσως κανέν βιβλίον εν
τ^^ βιβλιοθήκγ) μου.Ειμαι δειλός τόσον ώστε νά μή
ίύναμαι νά εισέλθω πολλάκις εΙς μέρος δπου ύ•
πάρχει κόσμος και απαγγέλλω δημοσίας ^ιαλέ•
ξεις ενώπιον χιλιάίων άταράχως. Μή τολμών
νά εισέλθω εις τά γραφεία τών εφημερίδων, καΙ«
τοι τόσον συνδεδεμένος προς τήν σημοσιογραφί•
αν, έστελλα άλλοτε τά άρθρα μου ίιά του ταχυ-
^ρθ[ΛεΙου προς τους ^ιευθυντάς. Και ε'ις αυτόν
τον Χρόγογ^ δπου ήμην τόσον οΙκειος, πάντοτε
είσηρχόμην εν τυϊ αιθούση της συντάξεως συγκε-
χυμένος, θεωρούμαι άνθρωπος του κόσμου καΐ
είμαι άγριάνθρωπος. Κρίνομαι ώς επιτήδειος καΐ
κανείς ^έν εινε μάλλον άπόνηρος ε'μού. Φαίνομαι
παντού καΐ πουθενά ^ίν είμαι ευχαριστημένος
δσον ενώπιον του μελανοίοχείου μου. "Ά Ι ή
εργασία εινε ή ζωή μου Ι . . . 'ΕταζεΙ^ευσα πολύ
αγαπών εξ ύπαμοιβής τήν ίρ&σιν καΐ τήν μο-
ναξίαν, άνακουφιζόμενος άπο μιας ενασχολήσεως
ίι* άλλης, και ζητών ν' αποδιώξω τον πυρετδν
της εργασίας ίιά του πυρετού της σιδηροδρομικής
δ^οιπορίας. Κατά βάθος δμως είμαι εξ εκείνων
οϊτινες ολην των τήν ζωήν σκέπτονται πώς ν'
αναπαυθούν, έχουν μέσα των ενα ά^ιόρθωτον
οκνηρόν, ^έν αναπαύονται εν τούτοις ποτέ και
εργάζονται πάντοτε μεθ* ήίονής, λέγοντες δαως
ταυτοχρόνως καθ' εαυτούς :-*-ΤΙ καλά θά ητον
νά μήν έκαμνα τίποτε !...:»

Αύται εινε αί περιεργότεραι τών κρίσεων του
επιφανούς λογογράφου περί έαυτου. Και εινε
βεβαίως ίκανώς έν^ιαφέρουσαι, μολονότι Ισως
ζητεϊ νά καυχηθτ) ίι* αυτών, ίιότι δπωσ^ήποτε
φαίνεται κάπως ολίγον ίύσκολον, μή αγαπών
τις κατά βάθος μετά παράφορου έρωτος εκ
φύσεως τήν έργασίαν νά εργάζεται καθ* δλην
του τήν ζωήν μετλ τόσης επιμονής καΐ τόσον
άκόπως, μή ων φύσει φίλος της τάξεως νά πα-
ρέχγ^ το υπόδειγμα δλοκλήρου ζωής τόσον τα-
κτικής και ενιαίας, και χωρίς νλ εινε και ολίγον
Ιπιζήόειος νά κατορθόνη εν τούτοις (μ' δλην
τήν άναμφισβήτητον αύτου {κα^Μίτητα και άξίαν)
νά γίνεται ίιευθυντής της ΟοιηβίϋΘ-ΡΓΛηςαίβθ
καΐ ακαδημαϊκός εν ήλικί^ μόλις 47 ετών Ι

Μ. Μ.

Ί-Ο-Ι*

Όσάκις οΐ μεγάλοι ανίρες άπατώνται, εΙνε
και κατά τούτο υπέρτεροι. 'Βλέπουσι σφαλερώ-
τερον ή τά μικρά και τά μέτρια πνεύματα.

Διαιτητής τής τών εθνών μοίρας είνε δ σΙ•

$60

Β ΈΧΎΧ ▲

Ο ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ

ΜΜθιβτορ€α ΜοΜλΙου Κλαρβτΐ^.— Μβτ&φραβις Χ. Α.

Α'.

Έν ττ) σιίηροίρο(Λΐκγϊ ά[Αάξτυ, ίπου ετοπο-
θίτβϊτο χαίρων ίιότι ητο [χόνος και ηίύνατο
χατά την επ(θυ(ΐ.(αν του νά βζαπλωθτί, ( Α*ψ.(-
λιος Δυχας εξε^Ιπλωνιν τί^η τάς επτά η όκτω
έφη(λλρ1^ας^ τάς δποίας είχε προ (Αίχροϋ άγο-
ράσιρ εις τον 9ταθ(λόν χαΐ ίθετεν ενώπιον του
τον εχ ^ωσβιχου (ίέρ(λατος νυχτιχόν του σάχχον
9ε9η(ΐ.α9(λενον ^ιά των άρχιχων ψηφίων του ό-
νό|λατ6ς του, δτε ηνοιξεν ή θυρίς χαΐ γηραιός
τις χύριος (ΐε ψαρον ύπογενειον είπε, χρατών τον
χρατητην της θυρίίος :

— Έίώ Ι Έλα 1 . . . Έχει θεσιν ! •

Ό Δυχάς είίε τότε χόρην ύψηλην, ήτις πα-
ρετηρΥ)9€ την ά(ΐ.αξαν, άνεβη αυτή πρώτη (ΐ,ετά
εύχερεΙας χαΐ έχάθκιεν εις (λίαν των χενών γω-
νιών προς το \^ί(ος^ προς δέχάθητο χαι 6 νέος,
εν ψ δ γηραιός χύριος έλάριβανε θεσιν απέναντι
της, άφ* ου ώθησεν εΙς το ύπερ την χεφαλήν
του ίιχτυωτδν ^άφιον μιχρον ταξειίευτιχον κι-
βώτιον.

Ό Δΐ(ΐ.Ιλιος ηγερβη τάχιστα συναθροίζων τάς
εφη{4.ερ1^ας, ας είχε ^ί^ι^ ίπι του χαθισ(λατος
της ά^χ,άξης χαι χά{χνων σχεδόν αύτθ(Αάτως χ(-
νη(Αα ζήλουν δτι εζήτει συγγνώ[χην ίιότι είχε
χαταλάβιρ τόσον τόπον, παρεχώρει θεσιν προς
την χόρην. Άλλ* ίχείνη ε|λεινε συ(ΐ(ΐ.αζευ(ΐ.ένη
€*ις την γωνίαν της, ώστε χαι £λλοι άκό[χη τα-
ξιι^ιώται ήίύναντο νά χαθίσωσι πλησίον της
χωρίς νά την ενοχλήσωσι. Ό Δΐ[Λΐλιος ένόησεν
6τι η χόρη ητο χαραχτηρος δειλού χαΐ ολίγον
τι άχοινωνητου.

Την «ιχεν ηίη παρατηρηστρ προ η^χ,ισεΐας
ώρας εν τγ) αίθούσΐβ του εστιατορίου, βπου
έπρογευ(ΐ.άτιζ4 περΐ(χ.ένων τέν συρριόν . Την
είχε τότε άπέναντΙ του εν τ^ τραπεζη• η χόρη
εχάθητο προ τοί3 γν^ραιου εχείνου χυρίου, δστις
ώ(λθ(αζ€ προς στρατιωτιχόν, εΙς το άλλο £χρον
της αιθούσης. Ό Δυχ&ς την ευρισχιν ευριορφον,
χαι & νεαρός δικηγόρος αν και άπερροφη(ΐ.ίνος
ύπο της πολιτχκίίς είχε ριάλιστα ίιακόψη την
άνάγνωσιν των πρακτικών της επί της οιατη-
ρησεως των οίνων επιτροπής ^ιλ νά Ι^η επΙ
ίΡΟλλην ώραν την νέαν κόρην, ήτις ητο ωχρά
χαΐ (λελαγχροινη και έφαΐνετο συνεσταλ[Αένη καΐ
άγαβωτάτη.

Έφόρει (Ααΰρον ένδυμα, (λίκρόν πΐλον [χ.2 βε-
λου^ίνας ταινίας και είχεν άποβάλη, ^ιά νά
προγευματίση^ τά {Λίκρά της σουηδικά χβΐρό-
χτια. θά ητο βέβαια θυγάτηρ του κυρίου εκεί-

νου, του δποίου προ μιας στιγμής ειχεν άνκρ-
τήσγί άπο του κρεμαστηρος δ υπηρέτης τον £-
πενίύτην, Έπι του έπεν^ύτου ^ιεκρίνετο η ί-
ρυθρά ταινία• αξιωματικός θ& ητο χωρίς άλλο
αυτός. Ό ΔΙμίλιος ίέν ^ιέκρινεν εξ αύτου 'κχ^ί
μόνον το όπισθεν μέρος της κεφαλής* είχε τα
μαλλία κομμένα στρατιωτιχώς, υπεράνω ίέ του
περιτραχηλίου της μαύρης ^είιγγότας του ίιε-
κρίνοντο ένθεν και ένθεν ίύο αύτία ολίγον κε-
χρωματισμένα και ^ιεσταλμένα ώς πτερύγια.
Κόπτων το ψητόν του δ στρατιωτικός ητο χε•
κλιμένος προς χί εμπρός. Έτρωγε ταχέως χαΐ
δταν δ υπηρέτης προσήρχετο νά ερώτηση άν
επεθύμει καΐ άλλο τι, ύψωνε την κεφαλήν π;ος
την κόρην καΐ τότε εκείνη η ώριζε το νέονφα•
γητόν, δπερ έμελλε νά φέρτρ δ υπηρέτης, η άπε-
κρίνετο : "'Οχι.

Ό ΑΙμίλίος ΔυκοΙς έζηκολούθει νά παρατηρώ
τά ίύο εκείνα οντά, τά δποΐα, κατά τίνα συν-
ήθειαν του νά ταξινομώ τλ πράγματα, εις ην
από τίνος πολύ ηρέσκετο — ^ιότι σκοπός του
ητο νά γνωρίζτ) και νά ^ιευθύνγ) τους ανθρώ-
πους— κατέταξεν εις τά αγρίμια. Ή κόρη,
ητο προφανέστατον, εφαίνετό πως ενοχλουμένη
υπό των επίμονων βλεμμάτων τά δποΐα αυτό;
ίρριπτε προς το μέρος δπου εκείνη εκάθ-ζιτο.
Όταν δ γηραιός κύριος έπινε τόν καφέν του,
έκτεινε, με πολλην φυσικότητα, εις τό άκρον κο-
χλιαρίου εν κομμάτιον ζαχάρεως έμβαπτισθέν
εις τόν καφέν προς την κόρην — θά ητο βέβαια
οΙκιακη συνήθεια— εκείνη ^έ τότε έκοκχίνιζεν
ολίγον βλέπουσα δτι την παρετήρουν χαι Ιλι-
γεν «Όχι, ευχαριστώ Ι » Άλλ' δμως έίέχετο
έπι τέλους ^ιά νά μη δυσαρέστηση τόν στρα-
τιωτικόν, δ δποιος έφαίνετο έκπληττόμενος 8ιχ
την £ρνησίν της.

Ό Αιμίλιος τους είχεν ακόμη απάντηση προ
της αναχωρήσεως του συρμού εΙς τόν σταθμόν,
εΙς την αίθουσαν δπου περιμένουσιν οί έπιβάται
τίίς πρώτης θέσεως. Ό γέρων αυτομάτως περιε-
στρέφετο δλόνυρα εις τά βιβλία τά έκτ*θειμένα
εις την Βιέλιοθήκην τών Σιδηροδρόμων καΐ
εκυπτεν ολίγον ίιά νά παρατηρτ) τάς επιγρα-
φάς τών βιβλίων. Ήτο βραχύσωμος, η ίε κόρη
αν και ύψηλη καΐ λεπτή ώμοίαζε προς αυτόν.
Ό Αιμίλιος ίεν εΙχεν άμφίβολίαν δτι ητο θυ-
γάτηρ του. Και δμως έφαίνετο ακόμη ίκανώς
νέος μ' δλον δτι ήσαν λευκομέλανες οι μύστα-
κες του και ^ιεσταυρουντο αϊ ^υτίίες επί του
Ισχνού προσώπου του, τό δποϊον ανεδείκνυε σχε-
δόν όστεώ^ες ή μακρά του μύτη.

Ό Αιμίλιος τόν ηκουσε νά παραπονηται
^ιότι έν 9^ βιβλιοπωλείφ του σταθμού <$*έν
ήσαν εκτεθειμένα παρά ελαφρός σχείόν μόνον
βιβλία. Και δ νεανίας, δστις ητο ψ^^χρός ώ;
γέρων, εύρισκε τήν σκέψιν του στρατιώτου — «-

&23τυι.

261

^«ντιρρητως ητο στρατιωτικός, ναι, προφανώς
τ;το στρατιώτης — όρθοτάτην, έζαισίαν.

— Εύγβ, βίπε καθ' ίαυτονδ Δυκδς, είναι σο-
βαρός άνθρωπος.

Το Ιίανικον του Αΐ(λΐλίου Δυκδ, δικηγόρου
χαΐ αντιπροέδρου του Συλλόγου Μοντεσκιί,
5ίτο τφ οντι η σοβαρότης. Περί τούτου ήίύ-
νατο πας τις να πεισθίί παρατηρών (χόνον την
ίν^υμασίαν του. Άπό κεφαλής ρ•έχρι ποίων
το άπείείκνυεν. Ήτο ευ[χορφος νέος, άλλ' ολί-
γον ξηρός, περιέκλειε ίέ δλόκληρον το κομψον
και λεπτον ύποκείριενόν του έντος ^είιγγότας
στινώτατα κθ|λβωμένης, ώ; κοινοβουλευτικός
άνηρ επιίεικνυό[Αενος ενώπιον πολιτικής συνε-
'λευσεως. Ό πιλός του, ούτινος το σχηρια ητο
βέβαια σύ(λφωνον προς τον τελευταΐον συρριόν,
ιίχεν δ{Αως, (χ,όλις ίιακρινοριένην, ε'πι του γύρου
ίηααγωγικην τίνα ογχωσιν, ήτις προσέθετε τι
χαι αύτη εΙς τον σκεπτικον και εκουσίως αύ-
στηρον χαρακτήρα του ξανθού νεανίου, ούτινος
το χόκκινον χείλος ητο προωρισριένον να (χεί-
λια και το δποΐον έίάγκανεν ελαφρώς (Λετά ^ι-
πλωριατικής σχεδόν επιμελείας καΐ ακριβείας,
δπως και εΙς τα βλέφαρα του είιί» τεχνητόν τι
βάρος ή(Αΐκλε(ων τους όφθαλ[χ.ούς, βπως προσε-
κόλλα και την κόμην του, της δποίας ή χω-
ρίστρα γεω[Λετρικώς χαραχθεϊσα ώριοίαζε — τό-
σον ητο ακριβώς ίση — προς την χωρίστραν
φενάκης.

Το να βίναι σοβαρός έφαίνετο εις τον έπίίο-
ξον πολιτευτήν εξοχον προτέρη(χα, το κυριώτα-
τον πάντων εν χώρ(;: τόσον καλοχαγάθφ και
άφελεΐ, οΙα είναι ή Γαλλία. Επειδή ή
σοβαρότης είναι ούτως ειπείν ή έζωτερίκευσις
ή το βερνίκιον του χαρακτήρος, οι ίέ χαρακτή-
ρ(ς καθίστανται δσηριέραι ίκανώς σπάνιοι, 6
νεανίας, έξυπνος άλλως και πλούσιος καΐ έλαυ-
νό(&ενος ύπο τής Ιίέας του να άναίειχθ^, είχε,
(Λολις απολυθείς εκ του γυ(ΐ.νασίου^ δρίση εΙς
εαυτόν εν πρόγρα[Χ(Λα εύθύγρα^Αίχ,ον, άπό του
&ποίου ούίέν πάθος, ούίε{Λία Ιδιοτροπία τον είχε
χάμγ} νλ παρεκτραπ^ Ρ^^ΧΡ^ ^^^^ σή|λ£ρον ή|Λέ•
ρας.Όρφανός ών και κύριος έποριένως τής περιου-
σίας του, (Αη έχων ίέ πλέον £λλον συγγενή
παρά ρ,όνον ενα θείον του πατρός του, εν τ^
έπαρχΐ^, 6 ΑΙ[χ.Ιλιος Δυκάς ίεν έλά(Λβανε παρά
των Παρισίων εΙ(χή μόνον την επιστήμην των,
κατεφρόνει ίέ εκ βάθους ψυχής το γοήτευμα
αυτών και τό πνεύμα, ένόμιζε ίέ ταύτα ολέ-
θρια ίιά τό λοιπόν έθνος. Κατά τό παρελθόν
θέρος ειχεν αισθανθ7^ δτι ητο εντελώς εΙς τό
στοιχεϊόν του μεταβάς χάριν τών σπουίών του
ιΐς τό Λονίινον χαι έκτελέσας ούτω ταξείίιον,
τό 6ποϊον άπό πολλού χρόνου ητο^ΐύποκάρίιος
πόθος του. Ό κοινοβουλευτικός βίος τών "Αγ-
γλων, η αγγλική σοβαρότης τίοά αξιοπρέπεια,

ή Βουλή τών Λόρδων, ή Βουλή τών Κοινοτή-
των τόν ειχον ενθουσίαση. *Η μάλλον οχι, πάντα
ταΰτα τψ ήρεσαν «πολύ, πολύ, αληθώς», ίιότι
δ ένθουσιασ'μός είνε πυρετός, ύπό του δποΐου
ίέν κατελαμβάνετο συχνά δ Δυκάς.

Έπι πολύ παρέμεινεν ε-.ς τό ΟύεστμΙνστερ
πρό του άνίριάντος του Πίττ, ίπως οί αφελείς
έρασται σταματώσιν εν τφ νεκροταφείφ του
Περ Λασεζ πρό του μαυσωλείου του 'Αβελάρ*
ίου και τής 'Βλοίζης. ΚαΙ εκεϊ, ερωτών τόν
ανδριάντα του υπουργού δπως δ Έρνάνης τόν
τάφον του Καρόλου του πέμπτου καΐ μελετών
πώς νά ίώσ^ΐ)- εις την νεαράν του φυσιογνωμίαν
αόριστον τίνα άντανάκλασιν τής φυσιογνωμίας
του μεγάλου κοινοβουλευτικού ^ήτορος τής
ΆγγλΙας,ησθάνθη εαυτόν ύπέρποτε ίακνόμενον
ύπό του πόθου του νά γείνη δ ΠΙττ τής Γαλ-
λίας. "Ω, πόσην έντύπωσιν εκαμνεν •1ς τό πνεύ-
μα του ή μεγάλη εκείνη μαρμάρινη μορφή ή
έκτεΐνουσα οιονεί ύπερφυά χειρονομίαν υπεράνω
πάντων εκείνων τών τάφων, εντός τών δποίων
κοιμώνται τόσαι ίόξαι τής αγγλικής πατρίδος!
Έφαίνετο εις τόν ΔυκδΙν ώς μία φανταστική
οπτασία τής Ιίΐας αυτού φιλοδοξίας 1 "Ας ητό
ποτέ ίυνατόν νά ίωση εις τόν έπενίύτην του
την τηβεννώίη πτυχήν τοΟ μεγάλου μανίύου
του Πρωθυπουργού !Τόν κατεπίεζεν δ Πιττ ε-
κείνος του δποίου άνεύρισκεν ακόμη έίώ και εκεί
την εΙκόνα εις τάς πλατείας τής αγγλικής μη-
τροπόλεως Ι *Ας έγίνετο δ Πιττ τής Γαλλίας !
Διότι εις τούτο έτεινε τέλος πάντων δ ξανθός
νεανίας δ έπαινέσας τόν γηραιόν κύριον, ίιότι δ
αγαθός εκείνος Ανθρωπος έλυπειτο ίιά την βλ-
λειψιν σοβαρών βιβλίων.

Νά γείνη Πίττ 1 Νά δμοιάση προς τόν
Πίττ Ι Αυτός δ Ούΐλλιαμ ΠΙττ ητο δ θεός του
Αιμιλίου Δυκά ! Ούτε δ 'Ροχγε Κολλάρ, ούτε δ
Μολλέ, ούτε δ Γυζώ ούτε οί μεγάλοι κοινοβου•-
λευτικοί δνίρες του τόπου του προύξένουν εΙς
αυτόν τόνυίικόν θαυμασμόν δν ησθάνετο ίιά
τόν ακ. Πίττ!» Έλυπειτο ίιότι ίίν έγεννήθη
Άγγλος νά αγόρευση και αυτός ποτέ Ιντός του
ωραίου γοτθικού μεγάρου του παρά την δχθην
του Ταμέσεως εν τη γλώσση, εν η σΌπζήζη
δ μέγας Πίττ. Ή πατρίς του Σαίχσπηρ και του
Βύρωνος ητο μόνον πατρίς του Ούίλλιαμ Πιττ
ίιά τόν καλόν νεανίαν, τόν αξιαγάπητον καΐ
πλασμίνον ίιά νά άγαπ^.

Όπως δ Καίσαρ είχε σπουίάση τόν βίον
του *Αλεξάνίρου ούτως είχε χαι αυτός με-
λετήση προς στιγμήν την πολιτικήν υπαρξιν
του Πίττ, λαμβάνων εν τφ Συλλόγφ Μον-
τεσκιέ τό ύφος του νεαρού Σιάταμ δστις
ητο τό ύπόίειγμά του αμα ίέ και δ απελπι-
σμός του. Ναι, δ απελπισμός του. Όταν έσυλ-
λογίζετο δτι εν ήλιχί^ ίπτά ετών, δ Ούιλλιαα

0Ϊ9ΪΪΪΖ.ΘΟ όγ ν^οο^ι^

262

ΒΈΙΤΖΛ.

ΠΙττ, (ΐανθάνων 8τι 6 πατήρ του «Ιχβ γβίντ)
χ6ριης του £ιάτα(&, άνίκραξβ: <κθέλωνά αγορεύ-
σω βίς την βουλην των κοινοτήτων δπως & πα-
τήρ |Αθυ1»—Έν ηλιχ((|ρ ίπτά ετών, θταν δ Δυκάς
άνίτρβχεν εΙς τά πρώτα ετη της παιδικής του
ηλιχίας αύτος δ Α((Α(λιος — δποΐα ταπεινωτική
σύγχρισις —-έπαιζε την σφαΐραν ρ.ί τά παιδία
της ηλικίας του χαΐ επεχρω(Λάτιζε τάς έτοι-
μους λιθογραφίας τάς δποίας περιείχε το κι-
βώτιον των χρω(ΐάτων του. ΤΙ καιρός χα-
μένος!

ΚαΙ & ΠΙττ εν ήλικί^ είκοσι ίύο ετών ητο
αντιπρόσωπος της κώμης του "Άππλεβυ 1 ΚαΙ
είκοσι τριών ετών ητο υπουργός των οικονομι-
κών 1 Ό Αιμίλιος ίέν ητο ίυνατον να γείνη
σΚαγκελλάριος του ΖατρικΙου» ' δπως αποκα-
λούν οί "Αγγλοι τον ύπουργον τών ΟΙκονομι-
χών, ίιότι ή άτυχΙα του τον έκαμε Γάλλον,
άλλ* ήίύνατο να είναι υφυπουργός, ναΙ, εις την
4)λικ(αν του, ή^ΰνατο να είναι Ι Και δμως ίέν
ητο ! Ή^ύνατο, έπρεπε να είναι βουλευτής και
^έν ητο Ι Δεν ητο τίποτε. Έθαύμαζε τον ΙΙίττ,
τον έλάτρευε, τον εφθόνει, αλλ* δ ΠΙττ, δ
ΒίΛΛυ^ βπως επΙ το οίκειότερον τον ώνόμαζε,
τον κατεσύντριβε με θλον το ίίψος της μεγαλο-
φυίας του. Εκείνος ητο βουλευτής εν ήλικ(^|^
είκοσι ^ύο ετών, αυτός ^έ, δ ΑΙμίλιος Δυκας,
σήμερον, 28 Ιουλίου 1884, ητο είκοσι πέντε
ετών και ^έκα μηνών. ΚαΙ πώς να τολμήσΐ()
πλέον νά διάπλευση τήν Μάγχην; Έπρεπε να
φύγτρ ίιά παντός το άσπλαγχον βλέμμα, το
δποΐον έζηκόντιζον οΐ μαρμάρινοι οφθαλμοί του
μεγάλου ΠΙττ.

Ό Αιμίλιος λοιπόν τήν πρωίαν έκεΐνην ε*πέβη
της σι^ηρο^ρομικτίς αμάξης με τό έζύπνημα μιας
έλπί^ος,μέ τήν χαραυγήνμιάς εύχαριστήσεως εις
τήν κεφαλήν του,δπως θά εξεστράτευε κατακτη-
τής. Ή κυρία ΈρβλαΙ, της δποίας ητο πανί-
σχυρον εν Παρισίοις τό πολιτικόν σαλόνιον —
χαι δ μέλλων Πιττ είχε σπεόση δσον ή^υνήθη
ταχύτερον νά συστηθ^ προς α4τήν•— ή κυρία
'ΕρβλαΙ λοιπόν τον είχε προσκαλέση νά πέρα-
ση ολίγας ημέρας μαζί της εις Δαμμαρί-λέ-λύς,
βίς τήν επαυλίν της πλησίον εις τό Μελέν. Και
αίφνης ευρύς δρίζων πλήρης ονείρων ειχεν αμέ-
σως άνοιχθ^ ενώπιον του. Τί αξιόλογος αύτη ή
κυρία Έρβλαί ! Ευχαρίστως θά προσέπιπτεν ε'ις
τούς πό^ας της. "'Οχι, — αν και ητο ευμορφος
χαι ίχανώς νεάζουσα — οχι ^ιά νά έκφράσιτ) προς
αυτήν έρωτα, άπαγε, άλλα ίιίί νά τήν εύχα-
ριστήσγ). Αορίστως, μει^ιώσα, επάνω εις τήν
συνομιλίαν, χωρίς ακόμη νά έκτεθη, με πολι-
τικήν, με ^ιπλωματίαν, ή κυρία Έρβλαι είχε
κάμη λόγον προς τόν Δυκαν ( τΐ εκπληξις χαΐ
τΐ έξαφνικόν Ι ), είχε κάμτρ προς αυτόν λόγον
περί του φοβερού, του άνησυχαστικού, του πυ-

ρετώδους, του σοβαρού ζητήματος* περί της
^ιαίοχής του Σαρβέ.

Περί της ^ια^οχής του Σαρβέ ;

Ναι, δ Σαρβέ, δ βουλευτής Σαρβέ, δστις,
καθώς ελεγον αϊ κακαΐ γλώσσαι ώφειλεν εΙς
τήν κυρίαν ΈρβλαΙ χαι την βουλευτιχήν ε^ραν
και άλλα πολλά τρυφερωτέρας φύσεως ευεργε-
τήματα, δ Με^ερΐχος Σαρβέ, «δ αξιότιμος κ.
Σαρβέ» βίχεν άποφασίση νλ παραίτηση τήν
Ιίραν του. Νά τήν παραίτηση — μή άνησυ-
χήτε — χάριν άλλης ανωτέρας είρας Ι Οί πολι-
τευόμενοι οέν άφίνουσιν εν λάφυρον παρλ μόνον
δταν αίσθάνωνται ασφαλές εις τούς οδόντας των
άλλο άνώτερον. ΚαΙ δ Σαρβέ ώνειρεύετο νά
γείνη γερουσιαστής. Τό γεγονός λοιπόν τούτο
ύπέ^ειςεν εις τόν ΑΙμίλιον ή κυρία ΈρβλαΙ,
αμέσως ^έ ή φιλοδοξία του νεαρού Πίττ ήνα-
ψεν ώς ^ραξ ροχανι^ίων. Άλλ' επειδή ή ζωηρά
έκίήλωσις μεγάλης χαράς ητο ασυμβίβαστος
προς τήν εκ τών προτέρων κεκανονισμένην σο-
βαρότητα του ίέν άπέίειξεν ενώπιον τΐΊς κυρίας
τίποτε δ νέος, έξηκολούθει ^έ νά παίζη και αυ-
τός τήν πολιτικήν καρα^οκών πότε νίι Ιλβη ή
περίστασις, καθ* ήν θά ήίύνατο εν τάξει και
άποφασιστικώς νά θέση τήν ΰποψηφ(ότΐ)τά του.

Προς τό παρόν ίσπούίαζε τόν τόπον. Έμε-
λέτα τήν έπετηρίία του νομοΰ του Σηκουάνα χαι
Μάρνης.Τήν είχε μάθη άπό στήθους,τήν έπετηρί-
^αΙαΝομός του Σηκουάνα και Μάρνης,πέντε ύπο-
νομαρχίαι,εικοσιέννέαέπαρχίαι,πεντήκονταπέντε
^ήμοι. Πέμπτον σώμα στρατού έξαρτώμενον έχ
της Όρλεάνης. Τπάγεται εΙς τό Έφετειον και
τήν Άχα^ημίαν τών Παρισίων. Λατομεία εις
τό Σατώ-Λαν^όν κτλ. κτλ. κατασκευή ζαχα-
ρωτών εις ΔαμμαρΙ-λέ-λύς, βπου ή επαυλις της
κυρίας Έρβλαί».

Ούτω παρεσκευασμένος και ώπλισμένος,ώς αν
έμελλε νά ύποστη τάς εξετάσεις του, δ Αιμίλιος,
μ^τά μέθης άποίεχθεις τήν πρόσκλησιν τί ς κυρί-
«ζ Έρβλαι, εισήλθεν εις τό τραϊνον του Μελέν μι
τήν βεβαιότητα δτι άφ* ου τώρα έπραγματο-
ποιήβη δ πόθος του Σερβέ και προήχθη ούτος
εις τήν ανω βουλήν και άφ' ου άπό της χθες
ήίη είχεν άρχίση ή εκλογική περίοδος, θά έ-
σκέφθησαν βεβαίως εΙς τήν επαυλιν, εις ήν έπο-
ρεύετο, νά ύποίείξωσιν αυτόν, τόν ΑΙμίλιον, ώς
ίιάίοχον του εκλεχθέντος γερουσιαστοΰ εν τη
βουλγ).

"Αλλως ίέ δικαίως ίλεγε καθ* εαυτόν δ Δυ-
κάς, ίιότιάπό τριών κατά συνέχειανέτών είχεν
εύσεβάστως προσφέρη προς τήν κυρίαν ΈρβλαΙ
πάσαν ίυνατήν περιποίησιν. Είχε γείνη μετ
άφ^σιώσεως πλήρους αξιοπρέπειας — και έί"-
τηίειότητ^|Λ-δ γραμματεύς τηςδτανσυνεχάλει
εΙς σύσκεψιν τούς φίλους της, δ επίτροπος της
δταν εΐι^ε χορούς χατλ τάς επισήμους ήμέρ«(

ΟϊΟΪΐϊζθοΙ όγ

^^

ειζιτυι.

263

χαι δ άντί'τςροσωπός της δταν είχ» νά ζήτηση
ι:«ρά τίνος υπουργού είτβ ίκανοποίησιν, βίτ»
ίνθάρρυνσιν είτε ^ιορισ|λθν ^ιά τίνα τώνφίλων της.
Ό ΔΙ^ίλιος ούτε χρόνου ούτε κόπων είχε φεισθ^
ούτε φιλοφρονηριάτων — άλλα φιλοφρονη[ΐ.άτων
σοβαρών — ίιά νά προσελκύσγ) εΙς έαυτδντηνεΰ-
(ΐ,ενειαν της κυρίας ΈρβλαΙ, έπΙ τοσούτον (χά-
λιστα ώςτε εφαΐνετο περιποιητικώτερος του
δέοντος και εΙς αύτον τον ΣαρβΙ, δ δποϊος ητο
ελάχιστα ζηλότυπος καΐ κατ' εξοχήν αγαθός.

Ό ΔΙρ.ίλιος κατείχετο ύπδ πυρετού, ειδικού
πυρετού ύποψηφιαίου.

Μεγαλοπρεπείς «λπΐίες ειχον {[λφωλεύση εν
τφ (Αεγαλοπρεπεΐ κρανίφ του υπό τάς ζανθάς
τρίχας του τάς έπιριελώς εκτενισ(Λένας. Τέλος
πάντων £έν είχε παρά είκοσι εζ ετών ηλικιαν
και ηίύνατο νά καταφθάσχ) τον (λέγαν Πίττ,
του δποίου τόσον πρόωρος εΐχεν ύπάρζγ) η άνά-
πτυξις. Ήίϊύνατο καΐ νά τον περάση ίσως.
'Ήρκει [Λονον νά άναβ•ρ εις τον ίππον και έπειτα
ι ^ρό(/.ος ητο ανοικτός* λόγοι, προτάσεις, αν-
τιπροτάσεις, έπιτροπκΐ, αντεπιτροπαΐ. ΤΙ όνειρα!

Εις τον σταθ|λθν είχε προ(Ληθ6υθ^ δλόκληρον
συλλογην εφη(Αερίίων καΐ εν αύταϊς εζητει κατΙ
πρώτον χαι κατά προτ([λησιν τλς ε'κλογικάς ει-
δήσεις των νο(/.ών ίιότι ηθελε«νά (χάΟ-ρ αν εγΐ-
νετο λόγος περί της α^ιαίοχης του Σαρβέ».
Έμελλε ίε νά καταφάγτ(ΐ — παραλείπων τά
φιλολογικά £ρθρα καΐ τά λοιπά περιττά ^η(χ.ο•
σιεύ|ΐ.ατα — πάσας εκείνας τάς ενδιαφέρουσας ει-
δήσεις, θτε αίφνης είσήλθον εΙς την σιίηροίρο-
|Αΐκήν άλλαζαν οι ^ύο του συνοδοιπόροι.

Ό ΔυκοΙς διαταραχθείς προς στιγριήν, τα-
χέως συνηλθεν εΙς εαυτόν. Όσον καΐ ίν ώνει-
ριύετο τον Πίττ, ητο εΐκοσι εζ ετών και ώς εκ
τούτου ηγετο φυσικά Ιστω και εξ άπλης περιέρ-
γειας εις το νά παρατήρηση άκό[χ.η την νεαν
κόρην, (λεθ' ης ψελλέ νάσυνταξει^εύστ). Έβαλε
λοιπόν προς στιγριήν κατά ριέρος την ΈφημΒ^
ρϋα τωκ σνζηζήσβωΤί τον ΓάΛΛον καΐ τον
ΆόιάΛΛαχτον.

'Άλλως ^έ (χία λέξις, την δποίαν ηκουσε
λεγο(ΐενην ύπο του γηραιού κυρίου εϊχεν έλκύ-
^τ(ϊ την προσοχήν του. ΆνοΙγων τον δίηγόν
του δ στρατιωτικός είπεν ολίγον αφ* ου έκά-
βησε•

— θά εΐριεθα εΙς τδ Μελέν εΙς τάς ^ώ^εκα
χαι ^εκα και ριετλ πέντε λεπτά θά φθάσω|Λεν
<1ς τδ Δαριμαρί.

— *Ό ! θά χρειασθούν ίεκα λεπτά. . . εν τέ-
ταρτον της ώρας Ισως! ειχεν άποκριθγ) η κόρη
μι ώραίαν φωνήν, πολύ γλυκεϊαν^άλλά ίιαπε-
ρκστικήν και αρμονικής άποχρ(]||ρις. (Ό Δυ-
κας ε'σπούίαζε την τόνωσιν τών φωνών ύπδ
την εΐ^ικήν Ιποψιν του βήματος.)

— *Όχι... δ Ι βεβαίως οχι. Εις επτά η οκτώ

λεπτά. . . τδ Δαμμαρι είναι τόσον πλησίον! Μά
την άλήθειαν, αρκεί νλ μη εχωμεν βραίύνηΙ...

Τδ όνομα τού ΔαμμαρΙ ειχεν έκπληξη τδν
νεανίαν. Τφ εφαίνετο παράξενον βτι και £λλοι
έπορεύοντο εκεί δπου αύτδς ίιευθύνετο. Άλλ'
επι τέλους, έσκεφθη, κατά τδ θέρος πολλοί κά-
μνουν αύτδ τδ ταξεί^ιον καΐ τίς οι^ε Ισως 6
συνοδοιπόρος μου κατοικεί εις τδ χωρίον μετά
της θυγατρός του.

Της θυγατρός του ; Ευθύς μετ* ολίγον δ Αι-
μίλιος έμαθε πάλιν ^ι' ολίγων λέξεων, ας η-
κουσεν βτι ή κόρη ητο άνειίιά του στρατιωτι•
κού και δτι δνομάζετο Γιλέέρτη. Έσκεφθη δτι
είναι πολύ ώραΐον τδ όνομα, κύψας ^' ολίγον
μετά ταχύτητος παρβτήρησε την κατατομήν
της δεσποινίδος Γιλβερτης ίιά νά Ιίτρ αν η
φυσιογνωμία της άνταπεκρίνετο καλώς πρδς τδ
δνομά της. Εύρε ίε ίτι τδ πρόσωπον της— ε-
κείνο τδ πρόσωπον τδ κανονικόν, τδ ίηλούν ίει-
λίαν συγχρόνως και τρυφερότητα,δπερ πρδ μικρού
είχε θαυμάστρ— ητο σοβαρώτερον η αύστηρότε-
ρον τού ονόματος Γιλβέρτη, νεανικού και σχε-
δόν ειπείν μει^ιώντος.

Τπδ τδ είσίύον ίιά της θυρίίος φίδς εμηκύ-
νοντο ετι μάλλον αί μακραι βλεφαρίίες της νε-
ανίδος επι τών ωραίων μαύρων οφθαλμών της
και τδ μέτωπόν της εφ* ου εταλαντεύοντο πλό-
καμοι τίνες της κόμης της εφαίνετο ώσει ίια-
γραφόμενον έντδς ττίς φωτεινής εικόνος , ην
εσχημάτιζε μακράν ή πείιάς.

Ό συρμδς ειχεν ηίη έξελθη τών Παρισίων
καΐ έβαινε γοργώς. Οι άγροι και τά ^ένίρα
περιλουσμένα ύπδ αίθρίου και θερμού ηίη ηλι-
ακού φωτδς έξηφανίζοντο ώς τεμάχια πρασίνου
υφάσματος εν τάχει έκτυλισσόμενα. Ή νεΛνις
παρετήρει μετ* εκπλήξεως• ώς φαίνεται πολύ
σπανίως θά έξήρχετο τών Παρισίων. ΚαΙ & αξι-
ωματικός επίσης εφαίνετο πολύ ευχαριστημένος
ίιότι εβλεπεν εξοχήν. Ότε ίιέβαινον αντικρύ
τών φρουρίων, δ ΔυκοΙς τδν ηχούσε παρέχοντα
πρδς την άνεψιάν του τεχνικλς εξηγήσεις• παρε-
τήρησε ίε πρδς τούτοις δ ΔΙμΙλιος δτι αϊ εξη-
γήσεις αύται ίεν ίυσηρέστουν κατά τδ φαινό-
μενον την ^εσποινίία Γιλβέρτην.

— Καλόν σημεΐον Ι έσκεφθη αύθις δ νέος
Πίττ. Και αύτη ωσαύτως είνε σοβαρού χαρά-
κτη ρο ς !

Εις την Αατινικήν συνοικίαν και άλλαχού
είχε συναντ5Λ3(ϊ.έν γένει γυναίκας αίτινες εχα-
σμώντο άκούουσαι τούς περί τού Σάταμ λόγους
του. Ό Αιμίλιος τ3ις άπεκάλει ματαιοίόξους,
μωράς, αχρήστους αύτάς τάς γυνα ας. Μόνη ή
δεσποινίς Γιλβέρτη άπετέλει έξαίρε& *. Άλλα
τίς οΐίεν αν ητο πράγματι τοιαύτη κα αύτη
ή δεσποινίς Γιλβέρτη ;

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

964

Β23ΤΙ^

"Έλαββ |ΐ.(αν των εφη[ΑΕρί9ων και προσεπά-
θη^ιε ν' άναγνώσ^• αλλ* αί £φτ(λερί^ες ουίένα
εποιουντο λόγον περί του Σαρβέ καΐ περί του
ίια^όχου της θέσεως του εν τψ κοινοβουλίω,
δ ^ε Δυχάς ενεχα τούτου εύρισκε τάς εφη{Λερ(-
^ας επίσης άνιαρας δσον καΐ τα φιλογέλωτα
γύναια. Τότε και αύτος ηρχισε νά παρατηρτ)
την εξοχήν, εκ ^ιαλεΐ[λ(ΐ.άτων ίέ να ^Ιπττρ και
χανεν βλέ(λ(λα έπΙ της νεανίδος ^ιά νοι περάστ)
την ώραν.

Ό θείος συνω(Λ(λει σπανιώτατα [χ.έ την άνε-
ψιάν του. Τάς κνήριας έχων ^ιεσταυρωριένας,
συνεστρεφε τον μύστακα του και με το βλέμμα
απλανές έφαίνετο ^εμβος και κατεχόμενος υπό
σκέψεως άνησυχούσης αυτόν.

Ή Γιλβέρτη ειχεν ηίη ανοίξει εν βιβλίον καΐ
άνεγίνωσκεν. Έκ περιέργειας δ Αιμίλιος ηθέλησε
νά Ιίη τον τίτλον μακρόθεν. '^Ητο τόμος αγ-
γλικός των Μ6Λ6τώγ του λόρίου Μακώλαιη.
Άγαθον σημείον ! αγαθόν σημεϊον και αυτό, θα
εσυλλογίσθη μετ' εύχαριστήσεως δ νεαρός ίι-
χηγόρος.

Ή αμαξοστοιχία προύχώρει ταχέως. Προ
πολλού είχεν ύπερβή το Βιλλνεβ — Σαιν— Ζώρζ.
Τά πε^ία έξετείνοντο πέραν, οι ίε τηλεγραφι-
κοί στύλοι ίιέγραφον γραμμάς επι της εκτά-
σεως εν ττ} δρμητικ^ Υ^Ρ^ '^^ν αμαξών.

Ήίη δ θειος της ίεσποινίίος Γιλβέρτης εί-
χεν ανοίξει το ύαλωτόν παράθυρον παράπονου-
μένος δτι πάσχει ύπο καταλαβούσης αύτον αϊ-

Ϊνης ημικρανίας και άνέττνεε τον ^ροσερόν αέρα
ι& νά την άπο^ιώξΐ(ΐ.

— Δεν πρέπει ν& πονοκέφαλος άπδ τώρα !
ειπεν αΰτφ άφήσασα το βιολίον η Γιλβέρτη,
ήτις τον παρετήρει άπό τίνων στιγμών.

-~ ΝαΙ, αλλά... είμαι 8πως είξεύρε'.ς νευρι-
κός... Ή ελαχίστη συγκίνησις...

— ^Δ Ι ημεθα τόσον ήσυχοι εις την δίον
Μανσάρ Ι

— Άφου εινε ανάγκη βμωςί.• Ό κύριος
Σαρβέ μου ειπεν βτι εινε ανάγκη.

Το όνομα αυτό του Σαρβέ νέαν έξήγειρ» πε-
ριέργειαν παρά τφ Δυκ^. Διατί αρα αυτός δ
γηραλέος μικρόσωμος κύριος δ φέρων την ται-
νίαν του Λεγεώνος της Τιμής ητο τόσον συγ-
κεκινημένος ; Και κατά τΐ δ Σαρβέ δ πρφην
βουλευτής και νυν γερουσιαστής του νομού Ση-
κουάνα και Μάρνης άνεμιγνύετο εις τήν ζωήν
τις ίεσποινίίος Γιλβέρτης καΐ του θείου της ;

Και δ νέος δικηγόρος χωρίς νά φανΐ) δτι ά-
κροάται, ανέμενε ράαν ακόμη λέξιν, έκαρα^όκει
μίαν οίανίήποτε έξήγησιν, ένφ προσεποιεϊτο δτι
ητο δλως άπησχολτμενος εις τήν άνάγνωσιν
της ^Εφημερίδος ^η^ ΚυβεργήοΒως^ τ,ς τά φύλ-
λα είχε κόψει ^ιά μαχαιριδίου έχοντος λε?:ί^α
εξ έλεφαντινου όστοΰ.

Άλλ' δ συνοδοιπόρος του ούίεν £λλο ειπεν.

Επανέλαβε μόνον τήν φράσι^: «Άφου είν«
ανάγκη \τ> καΐ έξηκολούθησε τήν ^έμβην του
στηρίζων τήν κεφαλήν επι του γναφαλωτον
διαχωρίσματος της αμάξης.

Ή Γιλβέρτη έξηκολούθει τήν άνάγνωσιν τον
Μακώλαιη •

Αίφνης δ θειος εταράχθη και άνεσκίρτησεν.
"Έκυψεν δπωσουν και ετριψεν επιμόνως τους
οφθαλμούς. Μόριον άνθρακος έκ τι^ς καπνο^ό-
χης φερόμενον υπό του ανέμου εισέ^υσεν εΙς τον
όφθαλμόν του, δστις εν μι^ στιγμγϊ κατέστνι
ερυθρός και αλγών, ή ίέ Γιλβέρτη πλησιάσα-
σα και καθήσασα παρά τόν θεϊόν της προσεπά-
θει νά έκβάλη τό μόριον του άνθρακος, χο-
πτερόν, καθά ελεγεν δ στρατιωτικός, ως αόρα-
τος μάχαιρα.

— Νά ειχομεν ολίγον νερόν Ι

Και ή Γιλβέρτη ταύτα λέγουσα παρετήρϋ
τάς άποσκευάς άς πρό μικρού είχε τοποθετήσι;)
έπΙ της ίικτυωτης σκευοθήκης της αμάξης.

Ό Δυκ&ς έσπευσε τότε ν' άνοιξη τό κιβω-
τίίιόν του τό φέρον τά χρειώδη του ταξει^ίου,
αλλά τάχιστα εδέησε νά ζήτηση συγγνώμην
ίιότι τό κιβωτίίιόν του ίέν περιεϊχεν ιίμή φια-
λίδια αρωμάτων. "Αλλως τε ή νεάνις και δ
θεϊός της τόν διέκοψαν εύχαριστουντ*ς. Δεν ητο
τίποτε* θά έπερνοΰσε ! . . . Νά ! είχε περάση
ήίη δ ασήμαντος πόνος ! . . • Μεγάλο πράγμα
ητο τ«χ« έ'να κομματάκι χάρβουνον Ι . . .

Τότε δ Αιμίλιος μετ* άνεπιλήπτου άβροφρο-
σύνης έλεγε προς τόν άξιωματικόν μει^ιώντα
δπωσουν ύπό τόν μύστακα του, άλλα τεταρα-
γμένον και συνεσταλμένον :

^— Πρέπει νά έχετε Ι^η πολύ σοβαρώτερα
άπ* αυτό Ι

Ότε άφίκοντο εις Μελεν είχεν ήίη λησμο-
νηθη τό ένοχλητικόν του λνθρακος μόριον καΐ
^έν εγένετο πλέον περί αυτού λόγος.

Ό ΔυκδΙς ακουσίως παρετήρει ^ιά της Ουρι-
κός μήπως τόν ανέμενε καμμία Ιδιωτική άμαξα
μένουσα πλησίον τού σταθμού. Κατελθών της
αμαξοστοιχίας παρετήρησεν όχημα, ου δ ηνίο-
χος ϊστατο κρατών τήν μάστιγα ανά χ«ρας
εν τγ] θέσει του, ένφ δ θεράπων έφαίνετο εξετά-
ζων ^ιά του βλέμματος τους εξερχόμενους έπι-
βάτας, οίτινες ^εν ήσαν πολυάριθμοι.

Ό Αιμίλιος προύχώρησεν, δτε ήκουσε τόν
ήνίοχον λέγοντα προς τόν θεράποντα :

— "ΑΙ . . . νά δ ταγματάρχης !

Και ίιά νεύματος της κεφαλής είείχνυε τόν
γηραιόν κύριον πλησιάζοντα δπωσουν συνεσταλ-
μένον και ^^ακολουθούμενον ύπό της ανε-
ψιάς του. ^^

Ό Δυκάς επι μάλλον και μδίλλον ίξεπλάγη.
Έκ ποίας συμπτώσεως δ ταγματάρχης μετε-

0Ϊ9ΪΪΪΖΘ:

Ε) ΣΙΤϋ^

265

βχινβ τ«ύτο}^ρόνως (χετ* αύτοΰ όυ (Αένον εις Δ«[ΐ.-
|£χρι-λέ->ύς άλλα και εις την οΐχίαν της χυρίας
Έρβλαί ; Διότι το σταθ(χευον εκεϊ δχη(Αα άνη-
κβν βίς ττιν κυρίαν Έρβλαί. Το κατά συρ^ΛΟν της
εποχής Λουίοβίκου του ΙΕ' [Λθνόγρα(;.(Λα συγ-
κεί(Λενον ίχ, ίυο Ε συ(Α77επλεγ|Λέν(ι>ν καΐ έζωγρα-
φισ(χ.£νων έπι του φατνώ|χατος του 6χή[/.ατος ού-
^ΐ(ΐίαν κατελιμπανεν ά[χφιβολίαν.Ε. Ε. ^ηλαό^η
Έρρικέττα ΈρβλαΙ.

Έγνώριζ* λοιπόν αύτη τον ταγ|λατάρχην
και την ί^σποινί^α Γιλβέρτην ;

Ό ΑΙ(ΐ.Ιλιος ίεν ητο ίυσηρεστη(ΐένος ίιά
τούτο. Ή γειτνιασις εύει^οΰς νεανίδος είνε ευ-
χάριστος καΐ ^ι' αυτούς τους σοβαρούς ανθρώ-
πους* η θεωρ(« της χρησΐ(Λεύει ώς ^ιάλειριμα
|Λετ«ξύ των πολιτικών προβληριάτων. Ό Δυ-
κΑς παρ<μ.έρισεν ευγενώς ^ιά να περάση η Γιλ-
βέρτη και & θεϊός της• έπειτα γοργώς εΐ καΐ
μετά τίνος ακαμψίας άνηλθεν εΙς το όχημα και
εκάθησβν αντικρύ των λέγων μετά μειδιάματος
άνεπιληπτου, ούίέ πολύ οικείου ούίέ πολύ
σκαιου :

— Ευτύχημα μου ητο ή τιμή του νά σας
εχω συντρόφους.

Ό ταγματάρχης άπηντησεν εΙς την καλώς
κατεσκ&υασμενην φράσιν έκεΐνην χαιρετίζων ^ιά
του πίλου μετ* ευγενούς προσηνεΐας, ή ίέ οε-
σποινΙςΓιλβέρτη ηρυθρίασεν ολίγον, αγνοούσα κα;
αύτη ^ιατί^ Ισως ίιότι το φιλοφρόνημα του νέου
ητο καλώς συντεταγμένον.

Έζεκίνησαν.

— Το ίεύτερον μέρος του ταξειίίου ίεν θά
είνε μακρόν, ειπεν αύθις δ Αιμίλιος, όστις ήθελε
νά μάθι;^ τΐ έπηγαινε νά κάμι^ εις Δαμμαρι &
ταγματάρχης εκείνος, ούτινος ηγνόει το όνομα.

Ό ταγματάρχης ίιά ν* άπαντήσ-^,κάτι έπα-
νέλαβεν :

— Βέβαια... εντός ολίγου έφθάσαμεν!..
Έζηγαγε το ώρολόγιόν του και παρατηρών

την άνεψιάν του :

-— Νομίζω πώς ^έν θά μας περιμένθ'%' ^ιά
το πρόγευμα.

Και η ιίέα δτι πιθανόν ^3^ είχε καί^;>στερήσει,
ί| ανησυχία μήπως φανγ) ανακριβής έμήκυνεν
ίτι μάλλον την έρυθράν του ^ϊνα έπΙ της κί-
τρινης ολίγον μορφής του. Εί'τα καμμύων τον
οφΟαλμον έξετέλει μορφασμόν Ιαπονικοΰ προ-
σωπείου ^ιά ν' άπο^ιώζη το μόριον εκείνο
του άνθρακος^ βπερ ακόμη ηνώχλει το βλεφα-
ρίν του.

Το όχημα ίιερχόμενον ύπο την άψϊία του
σιίηροίρόμου έ'βαινε ταχέως ^ιά της δίού του
ΠετΙ-Δαμμαρί, & ^έ ταγματάρ^ς άνεκινειτο
έπι του εδωλίου ώς νά ήθελε ^^Ι^ιο^^^ρίνι;) μα-
κρόθεν το Μελέν. Ή νεάνις απεναντίας παρετή-
ρει 7θύς εργαζομένους εις τους αγρούς χωρικούς
Ι

κεκυφότας υπό τάς καυστικάς ακτίνας του
ηλίου.

— Δέν γνωρίζετε το Μελέν ; ηρώτησεν δ Αι-
μίλιος Δυκας έκλαμβάνων ώς εκ περιέργειας
προερχόμενα τά κινήματα του ταγματάρχου.

— Έγώ, κύριε ;... Έγεννήθην έκειΐ

— "Α!

θά ητο αναμφιβόλως κάποιος γείτων της
εξοχικής έπαύλεως της χυρίας Έρβλαι αυτόχθων.

Ό Δυκας ού^εμίαν προσέθηκε λέζιν.

Ή Γιλβέρτη, παρετήρει νυν την πείιάία
ρ.ακράν ^ιατεμνομένην ύπό σειρών ^έν^ρων και
προς ίεζιάν ύπο λόφου δμαλού και απαστρά-
πτοντος ύπό τάς ηλιακάς ακτίνας ώσανει έκα-
λύπτετο ύπό κεράμων εκ σχιστολίθου. Οι ίπποι
έκάλπαζον εν τγ δ^φ του Δαμμαρι έντος της
κόνεως. Αι πρώται ο'ικίαι της κώμης χαρίεσ-
σαι, λευκαΐ, με στέγας ερυθράς, θεριναι επαύ-
λεις ώς έπι το πλείστον περιβαλλόμεναι ύπό
τοίχων δμοιάζουσαι με τάς άγγλικάς άγροτι-
κάς οικίας, εφαΐνοντο ηίη, μετά τινας ίέ στιγμάς
το δχημα έσταμάτησε προ μεγαλοπρεπούς κιγ-
κλιίωτης θύρας εκ σιίηρου σφυρηλατημέ-
νου, ^ιά μέσου τών ανοικτών φύλλων της δποίας
εις την έσχατιάν άμμοστρώτου ίενίροστοιχίας,
εν τφ μέσ<{> ανθέων και ^ένίρων ^ιεκρίνετο δ
τοίχος της έπαύλεως φαι^ρώς λευκάζων μεταζύ
της σκιεράς θαλερότητος.

Ό Δυκας έβλεπε, ηρ«ύνα ίιά του βλέμμα-
τος, ώς μί) έλθών άλλοτε ποτέ.

Ή οεσποινις Γιλβέρτη είπεν εις τον θεϊόν
της:

— Νά ! . . . έίώ εΙνε ! . . .

— Το εΐζβύρω . . .

Και δ Δυκάς παρετηρησεν δτι δ αξιωματι-
κός καθίστατο ωχρότατος κα'^ δτι μάλιστα ε-
τρεμεν ελαφρώς ένφ συνάθροιζε τας άποσκευάς
και τον παρ* αύτφ κείμενον δ^οιπορικόν σάκκον.

Έν τούτοις προς ύστάτην έπιβεβαίωσιν ηρώ-
τησεν δ Αιμίλιος αν τφ όντι ητο εκείνη η ε-
παυλις της κυρίας Έρβλαί.

— Μάλιστα, κύριε, άπηντησεν η νεανις ώς
νά ητο οίκειον εΙς αύτη ν το μέρος.

Τότε κατηλθεν αυτός πρώτος καΐ ούίέποτε
παραμελών την άβροφροσύνην έτεινε την ^εξιάν
προς την ίεσποινίία Γιλβέρτην δπως την βοη-
θήση νά καταβτ). Ειχεν αποθέσει χαμαι τον
φέροντα τ' αρχικά στοιχεία του ονόματος του
σάκκον ίιά νά χαιρετίση ενταυτφ ίιά της αρι-
στεράς χειρός.

Ή ανεψιά του ταγματάρχου μόλις έ'ψαυσε,
χωρίς ν' άρνηθτ), την τεταμένην προς αύτην
χεϊρα καΐ έπη^το^^εν ευκίνητος, ένφ δ αξιωμα-
τικός έξηρεύνα ίιά του βλέμματος το βάθος
του οχήματος με ήθος τεταραγμένον, ώς νά έφο-
βεϊτο μήπως είχε λησμονήσι;) τίποτε, η μάλ-

266

Ε)23ΤΖ.

λον, καθά ή Γιλβερτη ψάντβυβν, ώςνά Ιίΐστα•
ζ» να ίΐσέλθχϊ Λς την επαυλιν.

Διοί τούτο ιχρονοτρίβει.

Οι ύπηρέται άπικό|Λΐζον ί^η (Αβτά σπουί/,ς
τ* άντικ4ΐ(/.ενχ, δσα εφιρον (αεΘ* εαυτών οίπρος-
χεχλημενοι τ^ς χυρίας Έρβλαί.

Τότε δ ταγ(λ«τάρχης ηρώτησεν ένα εξ Λυτών

«-» Μι^πως εινε εΙς το τραπέζι ;

— *Όχι, κύριε. 'Επ•ρ((χ.εναν την εΰγενίαν
σας.

— "λ ! (Α* επερί^εναν Ι Βλέπεις, Γιλβερτη ;
(α' επερίριεναν . . . Μήπως αργήσα{ΐ.εν ;

— Όχι πολύ, κύριε, άπήντησεν δ υπηρέτης
[χ,ετα τόνου ίηλουντος• «Δΐι πάρ« πολύ μάλι-
στα ! )>

Ό ταλαίπωρος ταγριατάρχης είχε την όψιν
τεθλΐ(Χ[λένην.

Παρετήρει το άνάβαθρον τίΐς επαύλεως έκεϊ
πέραν δπόθεν έπρεπε να εισέλθνι (Αετά πλείονος
ανησυχίας παρά εάν επρόκειτο, να κυριεύστρ οχύ-
ρω|ΐ.ά τι και εκό(Λβωνε τα χειρόκτιά του, ενψ &
Δυκάς (ΐ.ε την αχραν τών ίακτύλων ετίνασσε
τον κονιορτον τών έν^υ^χάτων του, δτε έφάνη
επΙ του άναβάθρου γυνή νεαρά άκόριη, λεπτο-
φυής, κοαψή, εύειίεστάτη, περιβεβληριένη θε-
ρινήν οίκιακήν εσθήτα παρακολουθουριένη σΐ
ύπο εύσάρκου κυρίου φαλακρού,, ου το κρανίον
έσπινθηροβόλει ύπό το φως του ηλίου, προέβη
τείνουσα τήν χεΤρα προς τον ταγμοίτάρχην καΐ
τήν Γιλβέρτην και είπε προς τον Δυκαν (ΐ.ετ3ς
φωνής θελκτικής :

*-« Καλώς ώρίσατε !

— Τέλος πάντων 1 προσέθηκεν δ ευσαρκος
κύριος.

ΚαΙ εστήριξε τήν χείρα του οικείως επι του
ώ(χου του ταγριατάρχου, του ίυστήνου τ«γ(/.α-
τάρχου θλιβέντος ετι (χαλλον εκ του ζ^^ο^ ηάτ'
ζωτ\ ε'κείνου, δπερ έξέλαβεν ως επίπληξιν,
ώθών Αε αύτον ήρέ[χ.α προς τήν θύραν της εισ-
όδου έπι τών βαθ(ΛίΑων, είπε στρεφό{χενος προς
τον ΔΙ[ϋ.ίλιον ;

-— Γνωρίζετε λοιπόν τον ταγριατάρχην, κύ-
ριε Δυκα;

— Όχι, κύριε γερουσιαστά, άπήντησεν &
νέος [χετά (ΛειΑιά(λατος εύσεβάστου δπερ δ ε'ν τγ;
πολιτική μαθητευό(χενος οφείλει ν* άποτεΐνη λά-
λων προς £νΑρα διαπρεπή.

— •Αλν άφου ήλθετε μαζί Ι

— Και εις το αύτο βαγόνι μάλιστα , κύριε
Σαρβέ Ι . . . Ότο σύμπτωσις . . . ευτυχής, προσ-
έθηκεν δ ΔυκδΙς τονίζων επιμελώς το έπίθετον.

Ό κ. Σαρβε έσταμάτησε παρά τήν εισοίον,
ενφ^έ ή κυρία Έρβλαι είσήρχετο ήίη εΙς τήν
αιθουσαν ένθα Αιεφαίνοντο αί μελαναι ^ε^ιγγό-
ται πολλών κυρίων χαιρετιζόντων τήν Αεσποι-
ι^Ι^Α Γιλβέρτην, ήν ή 4ύειίής γυνή τναρουσία-

ζεν, δ γερουσιαστής είπε προς τον άξιωματικόν:

— Φίλτατε ταγματάρχα, επιτρέψατε μου νά
σοίς παρουσιάσω τον κ. ΑΙμΙλιον Δυκάν Αικη-
γόρον, άντιπρόείρον του συλλόγου Μοντεσκιέ,
μέλλοντα εΰελπιν άγωνιστήν του δικηγορικού
στα<^ίου και του βουλευτικού βήματος.

Ό Δυκας λίαν κολακευόμενος εκ τών λόγων
τούτων έχαιρέτησε άνεπιλήπτως.
Ό κ. Σαρβε προσέθηκεν :

— Φίλτατε κύριε Δυκά , δ ταγματάρχης
ΒερΑιέ... δ ΑιάΑοχός μου Ι

Ό Δυχας έγένετο πελιδνός.

Έψέλλισε συλλαβάς τινας εν άμηχανί^.

— Ό Αιά*...;

— Ναι, βέβαια, εγώ αντικατέστησα τον
βαρώνον Μαρτυ εις τήνγερουσίαν... τον Κοα-
λινον Β', εΐζεύρετε, εκείνον δπου έλεγε πάντοτι
«δ συμπαθητικός μου αντίπαλος,..» δ ίε ταγ-
ματάρχης ΒερΑιέ συγκατετέθη καλοκαγάθως να
με ίιαίεχθ^ εΙς τήν Βουλήν !

Ό ταγματάρχης εμενεν άφωνος* ήρυθρία μά-
λιστα δπωσουν. Ό Δυκδς Ιστατο ώς κεραυνό-
πληκτος.

— Τότε λοιπόν... δ... υποψήφιος εξελέγη ;

— Χθες, εν γενικτ) δμηγύρει. Έτηλεγράφη-
σα εΙς τον τάγματα ρχην.

— Και αί εφημερίδες Αεν λέγουν τίποτε Ι

— Αί έφημερίίες 1 ειπεν δ Σαρβέ, μάλιστα
αί εφημερίδες Ι Εΐζεύρετε δτι αύταΙ ποτέ ^1ν
λέγουν τίποτε, ίιότι θέλουν ν' άνακα'κεύωνται
εις δλα Ι

Και χαίρων £κρως ^ιά το ώραΐόν του από-
φθεγμα δ γερουσιαστής παρεμέρισεν δπως ίιέλ-
Θυ) δ Βερίιέ καΐ δ ΔυκοΙς, λέγων προς τον ταγ-
ματάρχην μετά μεγαληγόρου προσηνείας τίς
λέζεις ταύτας, αΐτινες ώς καρφίδες ένεπηγνύον-
το εΙς το ους του μέλλοντος αντιζήλου του με-
γάλου Πίτ.

— Εμπρός, φίλτατε ταγματάρχα Ι Περάσοΐρ>
τε πρώτος. Μόνον εν &^ο^ εκλογής ή σειρά σας
ίρχε-{αι ύστερον άπο εαέ Ι

Ειτοι (χετά τον Βερσιέ καΐ τον Σαρβέ είσήλ-
βεν δ Αιμ,λιος δπωσουν απογοητευμένος εις τήν
επαυλιν εκεί^ην, θπου ήλπιζε να ίρέψη ώς ^ό-
^ον εντδς τοΟ κήπου τήν προσεχίί υποψη-
φιότητα. \.

("Έπεται σννέχιια)

>»<0«Ι^

Λαος ηττηθείς κρίνει εαυτόν προ^οθέντα.

Διαβλέπει τις κακώς τήν θλΐψιν τών άλλων
μέσφ της Ι^ίας χαροΐς.

. ^ τ

Δεν εινε ανάγκη νά ζενιτευθ^ τις ϊνα κατα-
στώ ξένος— αρκεί νά γηράση.

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

Βίατι^

267

Η ΕΝ ΚΟΡΣΙΚΗι
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ

[Σννέχιια χαΐ τέλος* Γδβ προηγούμινον φύλλον.]

ΙΗ'

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ
ΤΟΝ ΚΑΡΥΟΝ.

Ήίη εν τφ ΠροΛόγψ του άνά χείρας πονη-
|Α«τος έζέθ&σα τους λόγους, οϊτινες παρικίνησαν
τον ^ιαχ<χριρ.ένον ?>[Αογ£νγ) Ιατρον κ. Σταυρόν
Μβταξάν, ϊνα, τη συρ-τρράζει του φιλογενεστά-
του χ. Χρηστάχη Ζωγράφου, ί^ρυσγ) εν Καρυαις
^χολεΐον προς ενίσχυσιν της δλονέν εχλειπούσης
γλώσσης των Ελλήνων τούτων. Διίάσχαλος
του σχολιΐου τούτου εξελεγην εγώ.

Έφθασα εις Καρυας (χετά της συζύγου |Λθυ
χιιΐ τουάίελφου (λου τγ) 2 Σειςτε(Λβρ(ου 1885.

*Ή^η ί' άφ* ης η[λέρας έφθασα εχεϊ, παρετή-
ρησα 2τι εγώ χαΐ η οίχογενειά (/.ου ημεθα το
άντιχε(μενον της περιέργειας, χαι οΰτως ειπείν
της φρίχης έχ μέρους πολλών χωριχών. Παρετή-
ρουν οτι χ2τι τι όπηρχε προς βλάβηνμου, αλλ*
αχριβώς ^εν ενόο<ί9 τί ητο αυτό.

Ηθέλησα ν* αρχίσω αμέσως το έργον μου*
άλλ* δμως τουτό μοι υπηρζεν άίύνατον, ίιότι
ίίν είχον εγγραφον £^ειαν του Νομάρχου χαι
του Έπιστάτου της Άχα^ημ[ας εν Κορσιχγ).
Έζήτησα εγχαίρως τοιαύτην, άλλα ίέν μοΙ ε-
^όθη. 'Ε^εησε σε Ινα έπι τούτω & χ. Σ. Μετά-*
ζάς ταζει^εύση εΙς Κορσιχήν. ΈπΙ τέλους £έ
χατά μήνα Νοεμβριον έλάβομεν τοιαύτην.

Την δλως δωρεάν άποστολήν των άναγχαίων
τοις Ϋ^οΛητοΛ^ βιβλίων λίαν φιλοφρόνως άνεό^ε-
χθη 6 εν Αθήναις ΣύΛΛογος προς όιάόοσιγ
τωτ ΈΛΛηηχωτ γραμμάτωτ, του 6πο(ου δ πρό-
εδρος χ. Κ. Παπαρρηγόπουλος, χατά μήνα
Όχτώβριον του 1885, επεμψεν ιχανόν αριθμόν
^Αλφαβηταρίων, Άναγνωσματαρίων χαι Συλλο-
γών φσμάτων, τά δποια οωρεάν ίιενεμήθησαν
τοις μαθηταΐς. Ό ί' εν Μασσαλ^2|^ φιλογενέστα-
τος χ. Στ. Ζαφειρόπουλος λίαν ευγενώς εύηρε-
στηθη νά προσφίρη εΙς το σχολεϊον τοδτο συλ-
λογήν τών ^απάναις αύτβυ έχί οθέντων Γεωγρα-
φιχών Χαρτών. Τά έπιπλα ίέ του ιίίου τούτου
σχολείου ήγοράσθησαν ίιά συνδρομής τών
ΚΚ. Σ. Μεταξά, Γ. Στιφανοπούλου Κομνηνού
χαι Ν. β. Φαρ^υ.

Έν Καρυαΐς, ως χαι εΙς δλα τά χωρία της
Γαλλίας, ύπάρχουσι σχολεία της Κυβερνήσεως
θηλέων χαι αρρένων. Ή δημοσία έχπαί^ευσις
εν Γαλλί(^ είναι ύποχρεωτιίΐίί Όλα ίέ τά
ιΤΑΐ^ία τών Καρυατών^ άρρενα χαι θήλεα, όφεί-
λονσι νλ φοιτώσιν εΙς τλ σχολεΐ* τΑ&τα ϊηί

της ογίόης πρωινής ώρας μέχρι τήςέν^εχάτης,
χαΐ άπό της πρώτης μετά μεσημβρίαν μέχρι
της τετάρτης.

Έχ περισσού 5' ή γαλλική Κυβέρνησις, ώς
ανωτέρω εϊίομεν,συντηρεϊ Έλληνα ^ι^άσχαλον,
δ δποιος χρεωστεϊ νά ^ι^άσχΐ() την Καρυατιχήν
νεολαίαν, αρρένων χαι θηλέων, την νεωτέραν
ελληνιχήν γλώσσαν, άπο της τετάρτης ώρας μ.
' μ. μέχρι της πέμπτης.

Την ιίίαν ταύτην ώραν ώφειλον χαι εγώ νά
χρησιμοποιήσω δπως ^ι^άςω εν τψ σχολείω
μου.

Έπι παρουσία ίέ του χ. Σ. Μεταξά ήνοιξα
το σχολεΤόν μου την 16 Νοεμβρίου 1885. Ε-
νεγράφησαν 25 μαθήτριαι χαι 20 μαθηταΐ, οί-
τινες έξηχολούθησαν νά φοιτώσι ταχτιχώς επί
ένα περίπου μήνα. Μετά ταύτα ^' , & αριθμός
αυτών ήρχισε νά έλαττουται ούτως, ώστε χατά
μήνα Ίούνιον ίεν έφοίτων πλέον εις το σχολεϊον
μου ειμή ίύο-τρεϊς μαθηται και ίέχα μαθή-
τριαι. Ή κατάστασις αΰτη έξηχολούθησε μέ-
χρι του μηνός Νοεμβρίου 1886, δπότε οι ί-
ί ρυται του σχολείου τούτου κατενόησαν το ανω-
φελές της υπάρξεως του.

Έχ τών φοιτησάντων εις το σχολειόν μου
μαθητών και μαθητριών Ουδείς και ούίεμία
πλην μιας ώμίλει τήν ελληνιχήν γλώσσαν, ίη-
λαίή το ιδίωμα τών Καρυών. Οι πλείστοι 5έ
τούτων ήγνόουν και τάς συνηθεστάτας τών λέ-
ξεων, ήτοι }(τωμί, ηρό^ κλπ. Ήναγκάσθην λοι-
πόν νά ίιίάξω* τήν Ελληνιχήν ούχι προς
Έλληνας, άλλα προς ξένους. Τουτέστιν, δσάχις
ήθελον νά ^ώσω εξηγήσεις, ήναγκαζόμην νά
μεταχειρισθώ τήν γαλλικήν γλώσσαν.

Ή κατάστασις αίϋτη τών μαθητών με ήνάγ-
κασε νά μεταχειρισθώ μέθο^ον διδασκαλίας
δλως ίιάφορον τών έν τοις ήμετέροις σχολείοις.
Σκοπός της ιδρύσεως του σχολείου τούτου ητο
ή ένίσχυσις της δλονέν έκλειπούσης μητρικής
γλώσσης τών Ελλήνων τούτων. Οι φοιτήσαν-
τες ίέ εις το σχολεϊον τούτο μαθηται ήσαν η-
λικίας 8 εως 14 ετών, αί ίέ μαθήτριαι ήσαν
10 εως 25 και έπέκεινα ετών. Ώς ^έ χαι ανω-
τέρω ^ιέλαβον, ουδείς χαι ουδεμία είξευρε νά
έχφράσχι ελληνιστί ούίέ τήν έλαχίστην τών
ιίεών.Ήναγκάσθην λοιπόν κατά πρώτον νά ίι-
ίάξω άπλήν άνάγνωσιν και γραφήν και νά επι-
στήσω ιδιαιτέρως τήν προσοχήν μου εις τήν έκ-
μάθησιν ίιαλόγων της κοινής χρήσεως, τους δ-
ποίους εγώ μεν εγραφον επί του μαυροπίνακος,
οί ίε μαθηται εκείθεν άντέγραφον. Ούτω ίέ οι
μαθηται συνείθιζον εκ πείρας νά ορθογραφώσι
τάς λέξεις και φράσεις, τάς δποίας έμάνθανον.
Διά τους μαθητάς ίέ τής κατωτάτης ηλικίας
έζήτητα παρά του χ. Σ. Μεταξά εν χιβώτιον
τής πραγματογνωσίας, δ δποϊακμοί {στ»λι τδ
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν:ιΟΟ^ΐ6

268

ΈΙΒΤΧΛ.

του εν Παρ«τίοις 3^. ΟΙι.ΟβΙα^Γ&Υβ.Διά του κιβω-
τίου τούτου ί^ΐίασκον τους (Ααθητάς τά ελληνι-
κά όνόμ.ατα των έν αΰτφ άντικ€ΐ[Λένων και την
χρησιν αυτών ελληνιστί. Δι'άποστήΟισιν 5έ είιίον
εις αυτούς ίη|χώ5η ^σ(χατα, τα δι^οϊα καΐ εψαλ-
λον εις τ• τέλος εκάστης παραδόσεως. Έκ του
τρόττου τούτου της οι^ασκαλίας ΐίίως ώφελή-
θησαν [λεγάλως αί [χ-αθήτριαι ούτως ώστε, δ εξ
Αθηνών κ. Λ. Λασκαρίίης, & δποϊος κατά |χη-
να ΝοΙ(ΐ.βρΐον του 1886 επεσκέφΟη το σχολεϊόν
(Λου ηίυνηθη νά συνίιαλεχθτ) ελληνιστί (χετ*
αυτών και νά δ(Λθλογήσ•3(ΐ τάς έν βραχεί χρόνφ
μεγάλας ττροόίους των, Αύτο τοΰτο έζηχρίβω-
σεν αυτοπροσώπως και 6 έκ Μασσαλίας κ. Στ.
βλαστός, κατά (ΐηνα Δεκεμβριον του αύτου
ετους.Άλλά και δ κ. Εάου&Γά ΟΙιαη&Ι, άντιπρύ-
τανις της Κορσικής, δτε' κατά ιχηνα Μάϊον του
1886 έπεσκέφθη το σχολεϊόν μου και έξήτασε
τάς μαθητρΙας μου, ώμολόγησεν βτι το σύστη-
μα τούτο της διδασκαλίας ητο καταλληλότα-
τον ΐίίως ^ιά τον σκοπον τον δποΐον έπε^ίωκον.
Μετά πεποιθησεως λοιπόν λέγω ενταύθα δτι
ίύναται ή ελληνική γλώσσα ν* άναγεννηθτ)
παρλ τοις κορασίοις της αποικίας ταύτης. Ε-
πειδή ίέ η γυνή, ύπο την εποψιν της ανατρο-
φής, είναι η βάσις της οικογενείας, ίια τού-
το καΐ πάλιν μετά πεποιθήσεως λέγω δτι δύνα-
ται νά σωθ^ η αποικία αί5τη, εάν εγκαίρως λη-
φθτ) σπουδαία πρόνοια περί ττς ελληνικής εκ-
παιδεύσεως του γυναικείου φύλου αύτης.

ΔιατΙ λοιπόν ίέν προώ^ευσε το σχολεϊον τού-
το ; — Διότι δ έτερος *Ελλην ίιίάσκαλος, φο-
βηθείς μήπως ή γαλλική κυβέρνησις, έπι τ>)
παρουσίί}: του νέου τούτου σχολείου, θεωρήσιτ)
περιττήν την ^ι^ασκαλίαν του, καΐ κατά συνε-
πειαν τονπαύσιρ, εκίνησε πάντα λίθον δπως
φέρη προσκόμματα εΙς το σχολεϊον τούτο. Έγύ-
ριζε ^έ άπό θύρας εις θύραν και παρεκάλει, με
δάκρυα εις τους οφθαλμούς, τους συγγενείς και
φίλους του, δπως τφ πέμπωσι τά παιδία των....
Λυπούμαι νά το δμολογήσω. Έπραξε παν θε-
μιτον και άθεμιτον, δπως τύχτ) του σκοπού του.
Ή γαλλική Κυβέρνησις, ίιά του Έπιστάτου
της Ακαδημίας, είναι έν γνώσει δλων τούτων.
Τον ανέχεται ίέ, ίιότι τινές των Βουλευτών
της Κορσικής, χάριν Ιδιοτελών συμφερόντων,
τον ύποστηρίζουσιν.

Άφ' έτερου ίέ ή Αυλή της Ρώμης, άμα εμα-
θεν δτι οι Σχισματικοί εμελλον έν ΚαρυαΙς νά
ί^ρύσωσι σχολεϊον, ένόμισεν δτι το σχολεϊον

τούτο ητο θεολογικον και δτι οί ορθόίοξοι ήλ-
θον έξ Ανατολών, δπως άρπάσωσι το ποίμνιόν
της τοΰτο. "Οταν ί' δ κ. Σ. Μεταξάς, επισκε-
φθείς τον Έπίσκοπον του Αιακκίου,τφ ε^ωκε τον
λόγον της τιμής του καΐ ίιεβεβαίωσεν «ύτον •

δτι ουδόλως πρόκειται περί θρησκείας, εκείνος
τφ άπήντησεν:

— Σας πιστεύω, Κύριε Μεταξά, άλλ' δ Σχι-
σματικός τον δποϊον έπέμψατε εις Καρυάς, ^ιά
μόνης της επαφής του ίύναται νοι ^ιαφβείρττι
το έκεϊ ποίμνιόν μου. θά ητο ίέ πολύ καλλί-
τερον νά πέμψετε έκεϊ άντι του Σχισματικού
^ιίασκάλου άλλον τοιούτον καθολικόν.

Ό κ. Σ.Μεταξάς, άπαντήσας εις ταύτα δτι
ήγνόει δτι δ άνθρωπος τον δποϊον επεμψεν εις
Καρυάς είχε ψώραν, άνεχώρησεν.

Λοιπόν καΐ ή Αυλή της Ρώμης ίιά των
ίύο έν Καρυαϊς οργάνων της, του "Ελληνος
ιερέως και του Λατίνου ιερέως, εκίνησε πάντα
λίθον δπως με άναγκάση νά εγκαταλείψω τλς
Καρυάς. Δεν αναφέρω ^* ού^έν τών δσα ύπέ-
στην άπο τους αγίους τούτους, ίιότι φοβούμαι
νά μή περιπέσω εΙς περιαυτολογίαν.

Το τελευταϊον κτύπημα κατά του σχολείου
τούτου έ^όθη άπο Αύο μονχχούς έκ τού Μονα-
στηρίου τού Βίκω, και ιίίως τού ένος εξ αυτών
8ΐβρ1ΐ3.ηίηί καλουμένου, οϊτινες, κατίί μήνα
Όκτώβριον τού 1886, ηλθον εις Καρυάς ίιά
τδ Ίωβιλαϊον. 01 Άγιοι ούτοι Πίτέρες, «μα
έφθασαν εις Καρυάς, ώς πρώτιστον τών ιερών
καθηκόντων των έθεώρησαν τδ νά κατηχήσουν
και Ι^ί^ και ίημοσίο: τους Καρυάτας νά μ.ή
στέλλωσι τά παιίία των εις τον Σχισματικδν
ίι^άσ)ίαλον, και -μάλιστα ν* αποφεύγουν τήν
συγκοινωνίαν τού άφωρισμένου τούτου . Οέ Λ-
ό^πυστοί Λόγοι, αύζ&γ εύρον ήχώ εις τά ώτα
και εΙς τάς καρδίας τού χριστεπωνύμου πληρώ-
ματος τών Καρυών, ίιδ καΐ έκτοτε τδ σχολεϊον
μου τούτο ήρχκτε νά μή συχνάζεται πλέον ύπο
της Καρυατικής νεολαίας, μέχρις ου, κατά μή-
να 'Δπρίλιον τού 1887, οι ίίρυταΙ αυτού απε-
φάσισαν δριστικώς το κλείσιμόν του.

Ν. Β. Φαρδυι:

ΚΥΝΕΣ ΛΑΘΡΕΜΠΟΡΟΙ

Μεταξύ τών άλλων μέσων, άτινα κατά και-
ρούς έπενόησαν οί λαθρέμποροι προς έξαπάτη-
σιν τών "Αργών τών τελωνείων, εινε καΐ ή ει-
σαγωγή τών λαθρεμπορευμάτων ίιά χυνών,
καταλλήλως προς τούτο μορφουμένων. ΕΙς τά
[βόρεια σύνορα της Γαλλίας έφονεύθη εσχάτως
ύπο τών τελωνοφυλάκων κύων, δστις έ'φερεν έφ'
εαυτού ίκανδν αριθμόν σιγάρων, μετά μεγίστης
^εξιότητος άποκεκρυμμένων . Οί λαθρέμποροι
εκειραν εντελώς τδ ζώον άπο τών Ισχίων μέχρι
της ωμοπλάτης, άφήκαν ί' άνέπαφον τδ τρί-
χωμα τού λοιπού σώματος. Τδ ούτως άποψιλω-
θέν μέρος έκαλ^ΙΙ^ετο ^ιά χιτωνίσκου έκ δέρμα-
τος φέροντος τεχνητδν τρίχωμα καθ' δλα δμοιον
προς τδ φυσικδν τού ζώου,και ως έκ>τούτου αυν-
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^Ι^

&3ατυι.

269

χ£0(&€νον (ΐ,ετ' αυτοΰ και ί ιά τον οζυίερκέστατον
όφθαλριόν. Ύπο την πλαστην ταύτην τρίχωσιν
εκρυτττοντο ίκαναί έκατοντά^ις σιγάρων . Οι
χχτοί τά |ΐ.ίρ7ϊ ταΰτα λαθρί|Αποροι υπηρετούνται
Θαυ[λασ1ως ύπο της ^υνάρ,εως και της νοη[λθ-
ίτύνης των τετραπόίων αυτών συ|Α(ΐάχων. Τα
ζώα ταύτα εχουσιν ώς εκ του γένους των όξυ-
τάτηνκαΐτην οσφρησιν και την άκοήν,είνε ευρω•
στότατα , ζεύγνυνται εις ριικράς χειρα(Αά«
ζας, και είνε εξαίρετα προς φρούρησιν. Οι λα-
θρέμποροι επωφελούνται των εξαίρετων τού-
των Ί^ιοτι^των των, όπως είσάγωσιν εις Γαλ-
λίαν, χωρίς να πληρώνωσι το νενθ|ΐισ(Λένον τέ-
λος εις τα έπΙ τών συνόρων τελωνεία, πολυά-
ριθμα €ΐ^η, ι^ίως ^έ σιγάρα, κοσμήματα καΐ
τρίχαπτα.

Οί κύνες ούτοι υποβάλλονται εις Ι^ιαιτέραν
^ι^ασκαλίαν, δπως μάθωσι να μεταβαίνωσιν
έζ ενός ώρισμένου μέρους κειμένου εν βελγίφ εις
έτερον έν ΓαλλΙί}: κείμενον και τανάπαλιν. Άλ-
λα κατά την ίιάβασιν ταύτην όφείλουσι να
άποφεύγωσι παΐσαν συνάντνι^ν και 1^ί(|£ την
τών χωροφυλάκων και τών τελωνοφυλάκων. Ερ-
γάζονται μόνον την νύκτα η το λυκαυγές, άπο-
φεύγουσι ίέ τάς κοινάς 6ίούς καΐ ατραπούς.
Πεπροιχισμένοι ^Γ οξυτάτης οσφρήσεως, ^έν
προχωρουσιν, ειμή άφ' ου πεισθώσιν οτι ούίέν
το ΰποπτον ύπάρχ^ει εις τον ίρόμον των. Ό λα-
θρέμτ^ορος, δ έχων τον κύνα, εκτελεί τον αύτον
ίρόμον, άλλα λαμβάνει εύθυτέραν γραμμήν, με-
ταβαίνων πεζ^, έφ' αμάξης, η και ίιά του σιδη-
ροδρόμου, ύπό το πρόσχημα εντίμου εμπόρου η
γεωργού υποβαλλόμενος εν τοΐς συνόροις άφό-
βως €ΐς την επίσκεψιν τών τελωνιακών υπαλλή-
λων. Διά να ^ι^άξωσιν εΙς τον κύνα, δποίαν
ΐίον πρέπει νά άκολουθήστ(ϊ φαίνεται δτι άφί-
νουσιν αύτον νήστιν επί τινας ημέρας. Είτα 6
κύριος του μεταβαίνει εις τον πλβ^σιέστερον
σταθμόν, άπο του αντιθέτου τών συνόρων μέρους.
Εις συνένοχος, τηρών ίέσμιον τον κύνα, δίηγεϊ
αύτον ^ιά διαφόρων πλαγίων βρόμων προς τον
κύριόν του, δστις έχει έτοιμον αύτφ άφθονον
τροφήν, τφ έπι^αψιλεύει ίέ μυρίας περιποιή-
σεις. Καθ' ομοιον τρόπον γίνεται και ή επι-
στροφή, μετά τίνα ίέ ταξεί^ια δ κύων γνωρίζει
8τι έχει ίύο κατοικίας, δτι δύναται νά λάβη
την τροφήν του εις ίύο ίιάφορα μέρη και γνω-
ρίζει που θά άνευρη τον κύριόν του. "Αμα έπι-
τευχθέντος τούτου, εΰκολον είνε νά έμπνευσθν)
ιΐς τον κύνα δ φόβος προς τους τελωνιακούς
υπαλλήλους, τους χωροφύλακας και αυτούς
τους άπλοΰς ίιαβάτας, ους ήθελε τυχόν συναν-
τήσει καθ' δίόν, μεταφέρων το λαθρεμπόρευμά
του. Προς τούτο, δτε δ κύων«ϊνε ακόμη ανύ-
ποπτος και επιζητεί την βραχυτέραν δίόν, δ
κύριος του επιφορτίζει συνένοχον τινά νά με-

ταμφιεσθτ) εις τελωνοφύλακα και νά καιροφυ•
λακτήσιρ την ίιάβασιν του ζώου, δπως προ-
βάλτ(ΐ ενώπιον αυτού, το έκφοβίστρ, ζητήστρ νά
το κτυπήσττ) ίιά ράβδου, ρίψη κατ* αυτού λί-
θους, επΙ τέλους καΐ πυροβόληση εναντίον του.
Μετά ^ύο η τρεις τοιαύτας ^οκιμάς, δ κύων φο-
βείται τάς συναντήσεις• ή θέα πάσης στολής
εμπνέει αύτώ άκατανίκητον τρόμον καί άπέκτη-
σεν ήίη αρκούσαν σύνεσιν. Κύνες τοιούτοι λα-
θρέμποροι παρέμειναν διάσημοι. Έν τη πόλει
Μαβέζ ενθυμούνται κύνα τινά, καλούμβνον «11ο-
νηρόν,» δστις έν ίιαστήματι ολίγου χρόνου
έπλούτισε τον κύριόν του, πτωχον άνθρωπον,
δστις μόλις κατώρθου νοι ίιατρέφη την σύζυγον
καΐ τά τέκνα του. "Ινα μη άποθάνη της πεί-
νης, προσέφυγεν εις το λαθρεμπόριον, μορφώσας
τον κύνα του προς τούτο. Δανεισθείς ολίγα χρή-
ματα ήγόρκσε τρίχαπτα, άτινα ίιά τού κυνές
είσήγαγεν ατελή εις Γαλλίαν. Ή πρώτη αυτή
απόπειρα ύπήρξεν ευτυχής και καρποφόρος. Έφ*
φ και τήν έπανέλαβεν. Μετά τίνα ε'τη ην Ιδιο-
κτήτης δλοκλήρου οικίας καΐ μετέβαινεν εκ
Βελγίου εις Γαλλίαν επιβαίνων κομψότατου
τιΛβουρυ. Άλλ* οί τελωνοφύλακες εΐοοποιήθη-
σαν και ή κεφαλή τού «Πονηρού» έπεκηρύχθη•
ένέ^ραι έστήθησκν εναντίον του• άγων πονηρίας
5ιεξήγετο μεταξύ τού κυνός, τού λαθρεμπόρου
και τών τελωνοφυλάκων. Ό ((Πονηρός» ήτο
λευκόθριξ και τά χαρακτηριστικά του είχον
^οθή εις δλους τους τελωνιακούς σταθμούς. Ό
κύριος του εβαψεν αύτον ^ιαίοχικώς καστανό-
χρουν, κίτρινον, μέλανα. *Αφ* έτερου και δ «Πο-
νηρός» άνίπτυξεν μεγίστην δεξιότητα, δπως
προφυλάσσεται. Κάποτε διήλθε τλ σύνορα μετά
ποιμνίου προβάτων, εκληφθείς άντΙ προβάτου
και ούτος. *Άλλοτε έταξείίευσε βαίνων διαρκώς
ύπό δχημα ου επέβαινε τελωνιακός τις επιθεω-
ρητής. Ό σπάνιος ούτος κύων εσχε τραγικώτα-
τον θάνατον καταίιωκόμενος ύπό τών τελωνο-
φυλάκων, ηθέλησε νλ ίιαβη τον Σκαλίιν κο-
λυμβών, αλλά πληγείς ύπο σφαίρας έξέπνευσεν
έπΙ της όχθης τού ποταμού. Γενομένης νεκρο-
ψίας ευρέθησαν έπ αυτού τρίχαπτα άξιας πλέον
τών 15,000 φράγκων. Κ.

ΕΠΑΝΟΡΘΠΣΙΣ

Έν τψ ίημοσιευθέντι εγγράφίρ, εΙς το ύπ'άριθ"
μον 639 φύλλον της "Εστίας, περί της εν Μιστρι^
οικογενείας Λεωπούλου, περιέπεσα εις άνακρί-
βειαν περί τήν όρθήν άνάγνωσιν της υπογρα-
φής του υπογεγραμμένου άρχιερέως Κυθήρων,
ην θεωρώ έπάναγκες νά επανορθώσω χάριν της
ιστορικής ακριβείας. Γ^ γ\γ\γΛο

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ ιε

270

&23ΤΧ^

Κατά το 1771 άρχαρβύς Κυθήρων ητο δ
Νικηφόρος Μόρριορης, Κυθηριος την πατρίδα,
ούτος ίέ εινβ και ύπογ6γρχ(Α(ΐ.6νος ίν τψ εγγράφω
δπερ είηρ.οσ(ευ(τα. Ή ε[ΐ.η ^ί όνάγνωσις του
ονόματος Κύριλλος άντΙ Νικηφόρος (εις δ κατά
την τύπωσιν προσετέθη και εν Γ εκ λάθους τυ-
πογραφικού), προηλθεν εκ του δτι η υπογραφή
τοΰ άρχιερεως Νικηφόρου άπετελεϊτο εκ (χονο-
κον^υλιας συ(λπλεγ(/.ατος πολύπλοκου γρα(Α(ΐ.ά-
των κατά την συνηθειαν των άρ^^ιερεωνκαι πα-
τριαρχών, ών πολλών αι ύπογραφαι είνε ετι αΐ-
νίγ[χατα παλαιογραφικά. Μη άκριβολογηάας
περί την ύπογραφήν, άναγινώσκων 5' ευκρινώς
εκ πρώτης όψεως Κύρηλ, έγραψα Κύριλ-
λος, προσθέσας, (ίσως σπεύσας εις τοΰτο) οτι
δ επίσκοπος ήγνόει την όρθογραφίαν του ό-
νό(/.ατός του, δπερ ^εν ητο και τι σπάνιον
κατά τάς παρελθούσας τουλάχιστον εκατονταε-
τηρίδας.

Ή εσφαλμένη άνάγνωσις ίέν έβράίυνε ν* άνα-
καλυφθτ,, ίιότι δ εν Κυθηροις Κύριος Έ[Λ(Ααν.
Μόρμορης εκ της αύτης οικογενείας του άρχιε-
ρέως, ήτις πάντοτε έχαλλιέργει τά γράμματα εν
Κυθηροις, ώς έγραψα και ένπροοιμίω κατά την
^ημοσίευσιν του εγγράφου, μοι κατέστησε τοΰτο
γνωστόν ίιά λίαν φιλόφρονος επιστολής, εφ* γ|
και δμολογώ αύτω χάριτας.

Κατ' ακριβή λοιπόν άνάγνωσιν το εγγραφον
φέρει την ύπογραφήν Νικηφόρος, δστις ην επί-
σκοπος Κυθήρων, φέρων το έπίθετον Μόρμορης,
αδελφός ών του συνυπογεγραμμένου πρωτονοτά-
ριου Γεωργίου Μόρμορη.

Ό ειρημένος Νικηφόρος Μόρμορης έγεννήθη
εν Κυθήροις, έζεπαιίεύθη Α* εν Κέρκυρα. Τφ
1761 έχειροτονήθη άρχιερεύς ύπο του μητρο-
πολίτου Μονεμβασίας, εις δν ύπηγοντο έκκλη•
σιαστικώς τά Κύθηρα έπι Ενετών. Ώρίσθη ίέ
τφ 1768 άρχιερεύς των εν Βενετί(|ρ Γραικών,
ών οι αρχιερείς εφ^ρον τον τίτλον Φιλαίελ-
φείας• αλλ* άπεποιήθη τον θρόνον ίιότι ίέν ή-
θελε νά ^ιομολογήσγϊ την πίστιν του κατά το
ίυτικον ίόγμα. Τά περί τούτου ιστορεί δ Οαρ-
ρβΠβΙΙί εν τγ) Ίστορί(}ε της Βενετίας και δ ημέ-
τερος Ιωάννης Βελούίης εν τφ ίστορικφ αύτοΰ
όπομνήματι α'Ελλήνων ορθοδόξων αποικία εν
Βενετία», σελ. 97. Ό Νικηφόρος απεβίωσε τφ
1771. Διάίοχονίέ τούτου οι ένΒενετίίχ Γραικοί
εξέλεξαν τον Νικηφόρον Θεοτόκη ν, δστις και αυ-
τός άπεποιήθη τον θρόνον ίιά την αυτήν
αΐτίαν.

Ό Γεώργιος ίε Μόρμορης, αδελφός τούτου,
έξεπαιίεύθη εν Παταυίφ, δπου έσπούίασε φι-
λοσοφίαν και ιατρικήν, άνηγορεύθη ίέ και μέ-
λος μιας των επιστημονικών ακαδημιών τής
Φλωρεντίας, ώς εξάγεται εξ επιγραφής έπι τής

εΙκόνος του σωζόμενης εν τ^ οίκΐ^ του Εμμα-
νουήλ Μόρμορη εν Κυθήροις.

Α. Μηλιαρακηι.

αιώνιος ΧΩΡΙΣΜΟΣ

Μάνα μου, τ* αδερφάκι μας αχ πότε θα γυριση ;
είπες πώς πάει μακρυά και πώς πολύ θ* άργήστ).

— Παιδί μου, μη το λησμοντίς και θάλθη πάλι πίσω.
— Στ^ χωρισμό του δέν'μ^ορώ έγώ νά συνειθίσω*
χωρίς έμας τόσον χαφΌ νά ζη πώς υποφέρει ;
Εχθές μέσα στ^ν ΰπνο μου εξάπλωσα τ^ χέρι,
θαρρούσα πώς στο πλάϊ μου χοιμότανε ακόμα,

νά τ' αγκαλιάσω ήθελα, μα βρ^ΐκα κρύο στρώμα. —
Θαρρώ πώς το αναζήτα το σπίτι λυπημένο,
και δέν 'μπορώ νά παίξω πιά* ώς πότε θα προσμένω;
σαν Ιφ^Υ® ί*^®^ Ι^^* ανθούς στρωμένο το κηπάρι,
μα τώρα το σκεπάζουνε τά χιόνια του Γεννάρη.
Κλαίεις μανούλα μου και σύ ; αχ, γράψε νάρθη πάλι,
γράψε πώς θλίψις χ,' ερημιά μας πλάκωσε μεγάλη,
πες δλα τά παιγν(•ίΛτ του τά Ιχω φυλαγμένα
γιά νάρθγ) νά τά παίζωμε 'σαν πριν αγαπημένα.

— Νά σε χαρώ, άγαπη μου, τ^ στοματάκι κλείσε
και πήγαινε χαρούμενο νά παίςης* μη λυπεΤσαι.
Σαν τ^ πουλί που στη φωληά νί^ς μάνας τριγυρίζει,
κοντά μας τ* αδερφάκι σου κρυφά θά φτερουγίζτ),
ώς που νά Ιλθη ό καιρός νά το ίδης και πάλι.

— 'Άχ τ{ λαχτάρα, τί χαρά, τι' εορτή μεγάλη Ι
έκείν' ή *μ^Ρ« ή γλυκεία πότε θά ξημερώση ;
Έφυγε χωρίς φίλημα κανένα νά μου δώση.
Γλυκά γλυκά κοιμότανε, δέν άκουε κανένα,

είχε κλειστά τά μάτια του, τά χέρια στοΒορωμέ^ία,
και ήταν μέσα στά 'λευκά και μέσα στά λουλούδια
ώραΤο καθώς του θεοί3 τά ΐ^μ,ερα αγγελούδια.
Μου εΤπες οτι άνοιξε φτερά σάν περιστέρι
και στου θεο3 ταξείδεψε τά αγιασμένα μέρη'
πώ; πτίγε στά χρυσά νησιά που δ ήλιος ανατέλλει,
και τ^ προσμένουνε χαραΤς, τραγούδια και άγγέλοΓ
πώς πήγε 'κεϊ που ποταμοί κυλούνε διαμαντένιοι,
κ* εΙνε τά ρόδα σάν φωτιά κ* ο! κάμποι σμαραγδένιοι•
Μάνα, μη μας έξέχασε μέσα σ' αυτά τά κάλλη,
και οΐ φτωχοί προσμένομε πώς θενά Ιλθη χάλι ;

— "Οχι, δέν μας έξέχασε, μιά '\κέρα θά τ^ ίδοδμε'
και αν δέν έπιστρέψη πιά, θά πάμε νά τ& βρούμε.

Αριχτομβνηχ ηροΒΒ^ϋιποx.

ΠΑΡΑΔΟΞΟΙ ΣΥΑΛΕΚΤΑΙ

Ή μανία του συλλεγειν ώρισμένου είδους άν•
τικεΐμενα εινε εκ τών συνηθέστατων ανθρωπί-
νων αδυναμιών, άλλα μεταξύ τών κατά και-
ρούς συλλεκτών αριθμούνται καΐ τίνες, ών η μα-
νία έτράπη προς παράδοξα αληθώς.

Γάλλος τις συλλέγει τά ύποίηα^τια τών ^ι«-

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

ΒΣίτυι^

271

βΥ)|Αθτάτων ρτορ&υτριών, ετιρος ίιιπορος εν Παρι-
σίοις τάς γραφίδας των όνορ.α9τών ζωγράφων.
Συλλ&χτης £λλος όνέριατι Κλαπισσόν βίχε
συνάθροιση 7750 ιι^η χο(ΛβΙων Ι Ένφ συνά(ί$λ-
φος αύτοΰ συνέλεγε (Λονον Φτρατιωτιχί χο[λ-
6ια χκΐ έπΙ τούτφ έποίει εκ^ρο[χάς χαΐ έρευνας
εν τοις ινε^Ιοι; των (χαχών.

Ό ίγγλος σίρ θω(Λάς Τύρβιττ συνελεγεν δσα
σκοινιά άΐΓηγχονισ[Αενωνεΰρισχε. Παρισινός ύπα-
στυνό|Αος είχε πλή^^η συλλογην φεναχών. Έπαρ-
3^εώττις φίλος του τύπου άπέχοπτε χαΐ εφύλατ-
τ£ τάς επιχεφαλί^ας των έφηριερί^ων. Υπάρχει
γβρ{ΐ.ανος συλλέκτης χειροκτίων και ίτερος συλ-
λέκτης. . . περονών. Κύριος τις Πασχάλ, ου δ
οιχος άπετεφρώθη εν Παρκτίοις, εκέκτητο συλ-
λογην 300 κηροπηγίων. Ή κυρία Σαίντ Άλ-
6αν έχει συλίλογην ίαχτυληθρών και έτέραν
συλλογην ψηκτρών ίι* ενδύματα.

Έν Βορ^ώ αποθανών τις βάϊλ άφηκε τοις
χληρονόριοις αύτοΰ συλλογην... ύαλίων ωρολο-
γίων.

Πολλοί εχουσι την μανίαν του συλλέγειν
-πίπας. Ό στρατηγός Βανίάμι αποθανών τφ
1830 άφηκε [λόνην περιουσίαν έξηκοντα χιλιά-
δας φράγκων εις πίπας.

ΤΙς βά πιστεύση ίέ δτι υπάρχει καΐ τις πα-
ρβίοζότατος δλων, βστις συλλέγει... νευρό-
σπαστα ;

Προς τούτον δ κ. Σουρης 5ύναται νά πωλήστρ
ακριβά ακριβά τον Φασουλην καΙ Περικλέτον
του 'Ρωμι^ΟΌ,

»Ι'0-Ιχ

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Ό θόρυβος, %ν προκαλουσι καΐ οι μέγιστοι
επΙ της γης ταύτης, σβέννυται, πριν η άπορ-
^οφήσιρ τάς σάρκας των η γη. Ή άνθρωπΙνη
(ΐνημη δμοιάζει προς το υίωρ, έν φ ρίπτουσι
λίθους τά παιίΐα. Οί όγκωίέστεροι λίθοι σχη-
(χατίζουσι κύκλους ολίγον ευρύτερους. Άλλ' αϊ
^υτί^ες, (χεγάλαι ΐ) |^ι^κραί, εξαλείφονται, ιρριν
η φΟάσχ) & λίθος εΙς τον βυθόν.

Ύπόσχεσις εινε η απαλλαγή της υποχρεώ-
σεως άπο των 2εσ(Λών του παρόντος.

Ή ιστορία εινε το κλήρο νο|Αΐκον δίκαιον των

«θν<ι»ν.

Ή καρδία έχει λόγους ους άγνοεϊ το λο-
γικόν•

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Οί πνευματισται επανηγύρισαν εσχάτως κατά
το εθος αυτών την έπετηρίία του θανάτου του
ίσρυτου της πνευματιστικης φιλοσοφίας *Δλλάν
Καρ^εκ, αποθανόντος τγ) 31 Μαρτίου 1869.
Το προσκύνη(ΐ,α ετελέσθη επι του έν τφ κοια,η-
τηρίφ τών Παρισίων ΡβΓβ-I^8ι^1Iα^8θ τάφου του.

Δί άρχαι του πνευριατισ|Αθυ, έγκεχαραγ|Λέ-
ναι έπ* αύτου του τάφου του θε^Λελιωτοΰ του
φιλοσοφικού τούτου ίόγ|Αατος, εχουσιν ώς έξης;
«Πάν άποτέλεσ(χ.α έχει αίτιον, π&ν ί' ελλογον
άποτελεσρια ε^λλογον έχει και το αίτιον η ίύ-
να(Αΐς του αιτίου υπάρχει κατά λόγον του με-
γέθους του αιτιατού. Γενναν καΐ άποθνήσκειν,
έπαναγεννοΐσθαι και προο^εύειν άιό'ίως τοιούτος
δ νόμος.»

Τών ^ητόρων τις έξέθηκε λεπτομέρειας τινάς
περί της ένεστώσης καταστάσεως του πνευματι-
σμού. Έρει^όμενος έπι του αριθμού τών συν-*
ίρομητών πνευματιστικών φύλλων, υπολογίζει
δτι ύπάρχουσιν έν Γαλλίί^ 50,000 θιασώται
τών ίογμάτων του Άλλάν Καρ^έκ, τους ^* ανά
την ύφήλιον διεσπαρμένους αναβιβάζει εις ^ύο
εκατομμύρια.

Περί τάς εκατόν πνευματιστικαι εφημερίδες
ύπάρχουσιν, ών αί πλείονες γράφονται ίσπανιστί-
μία συντάσσεται Ιν^ιστί, 14 γαλλιστί, ών μία
έν Γενεύγ), τέσσαρες έν Βελγίφ και μία έν Βουέ-
νος "Αϋρες. Έν Παρισίοις αριθμούνται τέσσα-
ρες τοιαυται, ών αι τρεις εινε τά όργανα τών
τριών μεγάλων πνευματιστικών εταιριών τών
Παρισίων, ήτοι της πνευματιστικης ενώσεως, της
εταιρίας τών ψυχολογικών σπουίών και ττίς Πα-
ρισινής εταιρίας τών πνευματιστικών σπουδών.
Έκτος τών εταιριών τούτων, ύπάρχουσιν έν Πα-
ρισίοις και περί τους πεντήκοντα βμιλοι.

Έν τί) Γαλλικγ) Άχα^ημί^ τών επιστημών
δ κ. Λεσσέψ, έποίησεν εσχάτως άνακοίνωσίν
τίνα περί της ίιώρυχος του Παναμά και υπέ-
βαλε την τεχνικην περιγραφήν του σχετικού
σχεδίου προς την έκτέλεσιν ύίροφράκτου συστή-
ματος ΕίίΤβϋνα έπιτευχθτ) τφ 1890 ή άπδ του
ενός εΙς τον έτερον ώκεανόν ^ιάβασις τών
πλοίων. Έπέρανε ίέ προσθέσας δτι άνηγγέλθη
αύτφ τηλεγραφικώς δτι το πρώτον έξ24 χιλιο-
μέτρων τμήμα ήνοίχθη τάς τελευταίας ταύτας
ημέρας εις τά πλοιάρια άπό του μέρους του
"Ατλαντικού ωκεανού, παρόντων ίύο ναυάρχων,
άγγλου χαι αμερικάνου. Έν τφ τμήματι τούτφ
έπρεπε νά καταστραφγ) 6 γήλοφος του Μίαάί,
συνιστάμενος έχ σκληρών βράχων.

— ^^ΰΐ^\ζθό ^γ Οοο^Ιε

272

ΒΣ1ΤΧ 0^

Ή αριθμητική δύναμις του Γερμανιχ,οΠ στρατού
εν καιρφ πολέμου ανέρχεται εις 1,540,000 άνδρας.
Άλλα τ^ ύπέρτατον αύτοΰ ποσόν είνε ή πειθαρχία,
συνφδά πρ:ς το παράγγελμα του Μόλτχδ, δστις,
. αγορεύων εν τω χοινοδουλίφ υπέρ τοί3 στρατιωτικού
/ κώδιχος, ττί 7 Ιουνίου 1872, ελεγεν « Άνω ή
εξουσία, κάτω ή υποταγή 1 Ή πειθαρχία εινε ή ψυ-
χή το3 στρατού. Μόνη αΰτη καθίστα τον στρατον
πράγματι στρατός . "Ανευ πειθαρχίας Ό στρατός είνε
θεσμός δαπανηρότατος, άχρηστος εν πολέμφ, επι-
κίνδυνος εν είρήνγ). Σπουδαιότερα νής εν τοϊς σχο-
λείοις παιδευσεω; είνε ή παίδευσις, ής τυγχάνουσι
βραδύτερον οι πολΤται εν ταϊς τάξεσι του στρατού.
ΈκεΤ διδάσ-ΛΟνται τήν τάξιν, τήν άκρίβειαν, την κα-
θαριότητα, την υποταγήν, τήν πίστιν ». Στρατηγι-
κώς είνε άποδεδειγμένον 2τι ή πειθαρχία καθίστα
τους στρατούς εύκινητοτέρους.'Όσφ πολυαριθμότερος
είνε στρατός τις, τόσφ αναγκαιότερα αποβαίνει ή
πειθαρχία. Δια του νόμου τ^ίς πανστρατιας θα συγ-
κρούωνται εν τω μέλλοντι απειράριθμα πλήθη, είνε
δ' άποδεδειγμένον οτι εν μόνον σώμα έκ τρισμυρίων
ανδρών κινούμενον έπι συνήθους όδοΰ επέχει Ικτα-
σιν 24 χιλιομέτρων. Έάν έ'πωνταΐ αμέσως πασαι
αι άποσκευαί, τα πολεμεφόδια, τα τρόφιμα, αί συ-
σκευαι τών γεφυροποιών και των νοσοκόμων χρειά-
ζονται 50 χιλιόμετρα. Κατά τον πόλεμον του 1866
μία μόνη αυστριακή στρατιά εξ 90 χιλιάδων ανδρών,
ήν ώδήγησεν ο Βένεδεκ εκ Μοραβίας εις Βοεμίαν,
έπεξετείνετο έπι 118 χιλιόμετρα. Έάν ύποτεθη δτι
συμπάς δ ένεστώς γερμανικός στρατός κινείται μετά
τών αποσκευών του έπι μιας και μόνης δδου, θά κα-
ταλάβτ) δλον το πλάτος τ^ίς αυτοκρατορία;, ενώ δ'
ή πρωτοπορεία θά φθάντρ εις Στρασβοΰργον, ή ούρα-
γία θά έξέρχηται του φρουρίου του Μέμελ τζαρα τά
ρωσσικά σύνορα. Δεκαπέντε ήμέραι θ' άπητοΟντο,
δπως ή φοβερά στρατιά παρελάτη αδιαλείπτως εν
ττί δενδροστοιχία τών Φιλυρών και προ τών ανακτό-
ρων του Βερολίνου. Έν Ιτει 1870 τά παρά τον
'Ρήνον συγκεντρωθέντα 16 γερμανικά σώματα έκά-
λυψαν 120 τετραγωνικά μίλια, ινα δέ συγχεντρωθ-ζ
ή ένεστώσα δύναμις, θ* άπτ,τουντο 200 μίλια, ήτοι
δλον σχεδόν το εμβαδόν τ-ζς Αλσατίας και Λωρ-
ραίνης. ΦαντάσΟητε τίνας δυσχέρειας θά συνεπιφέρη
ή έπισίτισις τοσούτου πλήθους, ου μόνον έπι εχθρι-
κού εδάφους, αλλά και έν τη ιδία χώρα ! Στράτος εξ
800,000 ανδρών και 300,000 Γππων καταναλίσκει,
έν διαστήματι τριών εβδομάδων, 2 εκατομμύρια
κουϊντάλια παντοειδών τροφίμων πλην του άχυρου.
Μόνοι οΐ πόροι του κατεχομένου ύπο τοιαύτης στρα-
τιάς χώρου, Ιστω Ό χώρος ούτος πλουσιώτατος, δεν
θά έπήρκουν, έν διαστήματι δ' ολίγων ημερών τά
εφόδια τών κατοίκων θά κατεβιβρώσκοντο ως ύπο
σμήνους άκρίδων. Έν τη ένεστώσει θέσει τών οπλι-
σμών ή Ικτασις τών γαλλογερμανικών συνόρων μό-
λις θά έπήρκει εις παράταξιν τών δύο στρατιών. *Εν
μόνον σώμα, Γνα άνελιχθτί δεόντως, χρήζει μετώπου
4 χιλιομέτρων. Ό γαλλικός στρατός, έάν επρόκειτο
νά ταχθη έπι μιας γραμμής, θ' άπήρχετο έξ Έπι-
νάλ εΙς Βερδέν μετά τών διαφόρων σωμάτων του
συνεσφιγμένων. Πρ^ τής εισαγωγής τών νέων δπλων
τά πεδία τής μάχης εΐχον ήν Ικτασιν εχουσι νυν τά
πεδία, έν οίς ασκείται μία ταξιαρχία* έν συγκρίσει

δέ πρ^ς τάς ένεστώσας αποστάσεις τών πολεμίων
στρατών ή μάχη του Ούατερλώ ήτον πετροπόλεμος.
Ό μέγας Φριδερΐκος, δ Ναπολέων Α' ήκολούβονν
τάς κινήσεις του στρατού των καθ* δλον το μήκος
τής παρατάξεως. Άλλ' δ βασιλεύς τ%ς Πρωσσίας
ήγεΤτο συνήθως 30 — 50 χιλιάδων ανδρών, δ δέ αυ-
τοκράτωρ τών Γάλλων ουδέποτε συνεκέντρωσε
πλείονας τών 200,000 ανδρών έπι το αύτδ• Ό
σημερινός πόλεμος ώνομάσθη εύστόχως «ένοπλος
μετανάστασις εθνών».

Το οινόπνευμα και τδίγκλημα. — Δεν εΤνε ανω-
φελές, άφ* ου ακόμη τδ οινόπνευμα ευρίσκει τινάς
υπερασπιστάς, νά καταστήσωμεν γνο>στά γεγονότα
Ικανά ν' άποδείξωσι τήν όλεθρίαν αύτ^ έπίδρασιν
έπι τών ανθρώπων. Οί αριθμοί, ους δ χ. ΜλγλπιΒεΙ
άνεκοίνωσεν έπι του αντικειμένου τούτου εΙς τηι»
ίατρικήν Άκαδημίαν, δύνανται νά χρησιμεύσωσιν ό>ς
υπόμνημα. Αναφέρονται εις τήν έξέτασιν τρισχιλίων
καταδίκων και δεικνυουσιν δτι οί απατεώνες και οί
άλήται εΓνε μέθυσοι κατά 71) τοις 100* οΐ δολοφό-
νοι και οΐ έμπρησταΐ εΐνε κατά 50—57 τοΤς 100*
οί έπιβουλεΓς τών δημοσίων ηθών κατά 53* οΐ δέ
κλέπται, δόλιοι κτλ. κατά 71 και τέλος δτι εις μέν
τάς πράξεις τάς έχουσας χαρακτήρα βίας κατά προ-
σώπων άναλογοΟσιν 88, εις δέ τάς έχουσας χαρα-
κτήρα βίας κατ' ιδιοκτησίας 77 τόΤς 100. Μεταξύ
τών χατωτέρων τών 20 ετών νέων απαντώνται οΐ
μέθυσοι ισοπληθεΤς σχεδόν προς τους έκ τών εφήβων
με διαφοράν 10 περίπου τοΤς 100. Έντεί3θεν δη-
λουται ή αρχή τοΟ πάθους τούτου* καιάφ' οδέξ 100
μήπω εικοσαετών νεανιών οί 64 έπεδόθησαν ήδη
εις τδ ποτόν, προφανές είνε δτι άπδ παίδων και δι*
ανατροφής και μέτρων δλως εκτάκτων πρέπει να
προσβληθη τδ κακόν.

Εις δύο δισεκατομμύρια ^ραχμ,ών υπολογίζουσι το
έκ τής παγκοσμίου αλιείας εισόδημα ήτοι 500
εκατομμύρια δ•ά τάς Ήνωμένας Πολιτείας, 400 διά
τάς Σ/.ανδιναυϊκάς και Βαταυϊκάς γώρ^ς, 300 διά
τήν Μεγάλην Βρετανίαν, 110 διά τήν Γαλλίαν, 100
διά τά λοιπά γ,ρίτΊΐ τής Μεσογείου, 100 διά τήν
Τωσσίαν, κτλ.

Έν έστιατορίφ πληρόνει "Αγγλος τον λογαρια-
σμόν του.

— Και γιά τον ύπηρέτιρ ; έρωτα δ υπηρετών

αυτόν.

— Δέν Ιφαγα υπηρέτη Ι

ΤελευταΤαι λέξεις πατρός Ι

— Παιδί μου, χρήματα πολλά δέν Ιχω νά σ*
αφήσω. Είχα περιουσίαν άλλοτε, άλλ* ή μητέρα
σου ήτο σπάταλος και πολυέξοδος. Άν δέν τήν
Ιπαιρνα γυναίκα, θά εΤχα τά δίπλα τόρα ν* αφήσω
*ς εσένα 1

^Μ11ιΩύΜ

ΩοοΦ

Έν Αθήναις <χ του τυπογραφείου των Καταστημάτων ΑΝΕΧΤΗ ΚΔΝΖΤαντινιαοτ. 1888 —1818

Αριθ. 644 — Λβπτά ιϊχοσι ιρέντβ.

σίτος: ιγ".

ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

Τ6νιο< ΚΒ^

Α«& 1 *1«νοοαι^• 1«&η. ίιονς ■■& «Τν«ι 1«ί|«ι•ιι. — Γ^κψΙΤον &ι•υβ. *θΙ&< Χ««Ι(•ι» 82•

Ι ΗαΙον 1888

ΜΟΝΑΧΟΙ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΠΤΑΙ

01 [λίτ' Ινί(αφ£ροντος ιναρακολουθουντΕς το
ώραΐον έργον, «ις ^ δ χ. Σάθχς αφιέρωσα τον
βίον του, μ,ιτχ χαράς χχ( συγχινητ^ως £(Λ« ε-
χαιρίτΥϊσαν τον ϊβ^ο[Λθν τό(Λον των Μκημείωτ
τψ: ^ΕΛΛηγίχης ^Ιστορίας ώς τον άκρογωνιαιον
λίΒον αληθούς εθνικής ιστορίας. •' Μίχρκ τοΰ^ε
ίπιστεΰετο ίτι το 'Ελληνικόν έθνος ίέν έχει
[ασκιωνιχγ^ν ίστορίαν, χαι εν τοιαύτιρ ττεριπτώ-
σει ώφιιλε, συναυτίζον την τύχην του προς την
του Βυζαντίου, νά ^ια^ραρ.ατίσΎ) βωβόν τι πρό-
σωπον ττίς παρά τον Βόσπορον παιζοριενης ά-
ηχους χω(Χ.φ^(ας ατελεύτητων καλογερικών ^ια-
πληκτισρίών καΐ εύνουχικων ραδιουργιών.

Παρά τον γνωστόν δ(Αως (Αοναχικον βΙον νυν
έςελίσσβται χαΐ έτερα δλως άγνωστος οίποψις
της [χεσαιωνιχης κοινωνίας, η έπ' αύτης δηλο-
νότι έπί^ρασις του ελληνικού πνεύ(ΐ.ατος, εΙς ^
και (&όνον οφείλει ή αυτοκρατορία την £λλως
αΙνιγ|ΐ.ατώίη υπαρζΐν της. «Έάν το κράτος ε-
κείνο, γράφει, ην φωλεά (Αοναχών, ώς οι χρονο-
γράφοι άσριενίζουσι νά το Ιξεικονίσωσιν, 6 έπΙ
τοσαύτχς εκατονταετηρίδας παραταθείς βίος
του ιΐνε άληθες θαύμα. Δεύτερον θαυρια, η ^ιά
τών φυγάδων ριοναχών άναγεννησις της Εύρώ«
πης, έτερον θαύ(Λα, αύτη ή πολιτική της Ελ-
λάδος άναγέννησιςΐ).

Τοιαύτα θαύ|ΐ.ατα ^2ν παραδέχεται η ιστο-
ρία, ήτις, &ν ίεν κατορθώση ν' ανακάλυψη εν
αύτοϊς πραγματικόν τίνα πυρίίνα γεγονότων, τά
παραπέμπει εις τά ευλαβή εκείνα συναξάρια τά
προωρισμενα εις αμαρτωλών σωτηρίαν.Πρί των
τιμετέρων οφθαλμών αυτός δ ελληνικός άγων
περιβληθείς τον άπλοϊκόν μαν^ύαν καλογερικού
θαύματος συνεκεντρώθη εν τφ λεγομένφ δρκφ
'^ς Αγίας Λαύρας, περί ου ούίε γρΰ γράφει ιις
'νά *Απομνημονεύματά του αυτός δ ώς σημαιο-
φόρος του θαύματος φερόμενος άοΐ^ιμος Γερ-
μανός.

Πάντα τά αινίγματα τής μεσαιωνικής ιστο-
ρίας του ημέτερου έθνους διαφωτίζει νυν ή ι-
στορία των Στρατιωτών, τών αληθών τούτων
'^ίχνω^ του αληθούς θαύματος του πολιτισμού.

τοΜοχ η'— 1888•

«Διωκόμενοι ώς άγρια θηρία υπό του πυρός καΐ
τής κορύνης τών μοναχών, κατώρθωσαν νά τη-
ρήσωσιν άσβεστον τον π^ρσόν του Ιλληνισμου,ε-
ςεικονιζομένου εν τφ φοίνικι, τφ Ιμβλήματί
των, καΐ άφοΰ έδωκαν εις μεν την Ευρώπην
την Άναγεννησιν, εΙς ίε την πατρίδα των την
έλευθερίαν, συνεχωνεύθησαν μετά του υπολοί-
που έθνους εν τφ άληθεΐ χριστιανισμφ εγκα-
ταλιπόντες τον μοναχόν εν πτωματική σή•
ψει.» (*).

Οί άναγνώσται τής *ΕστΙαζ γνωρίζουσιν ήίη
τίνες οί Στρατιώται, οί πρόγονοι ούτοι τών ήμε^
τέρων Άρματωλών. Ανήκοντες εΙς την αυτήν
σχολήν, εξ ης προήλθον ο! Κλεαρχοι καΐ οί
Ξάνθιπποι,περιέρχονται την Δύσινώς δ υπό του
Ξενοφώντος περιγραφόμενος Κοιρατά^ας «επαγ-
γελλόμενος ή τις ή πόλις ή έθνος στρατηγού ίε-
οιτο.ι> Δι προς την Δύσιν σχέσεις τών ημέτερων
πολεμιστών είνε πολύ άρχαιότεραι τής Τουρκι-
κής εισβολής,ίιότι εις ποιήματα του Καρολικου
κύκλου μνημονεύονται καΐ στρατιώτα^ επισκε-
πτόμενοι την Γαλλίαν επΙ τφ αύτφ σκοπφ εφ'φ
και οι παλαιοί συνάίελφοί των επεσκίτττοντο
την Περσίαν,τήν Καρχηδόνα καΐ την Αϊγυπτον.
Οί στρατιώται ούτοι ίεν ίύνανται νά εκλη-
φθώσι μισθοφόροι εν Ιση αοίζο^ προς τους Ελ-
βετούς. Ό βίος αυτών εινε δ πόλεμος, καΐ το
Ιίανικόν ή ^όξα, σρΓΟ 1&ιι<1β]»,ώς ψάλλει δ Μά•
ρουλλος,α^ιά ν' άκουσθώμεν»,ώς λέγει δΜπούας,
((^ιά ν' άπο^είξωμεν εΙς τόν κόσμον δτι ή
Ελλάς ^έν απέθανε V]», ώς ίημηγορεΐ δ Θωμάς
Αργίτης εν Άγγλίςρ. Αληθής τύπος του Στρα-
τιώτου εινε δ Ναυπλιεύς Μανόλης Βλέσης, δστις
περιερχόμενος την Εύρώπην και Άσίαν ροΓ
ΙΓΟΥ&ΓΘ ςααΙοΙίΘ ρόΐβιηο, απαγγέλλει $ίκην στρα-
τιωτικού δελτίου τά κατορθώματα του πρό αύ•
τών τών εταίρων, οΐτινες έπιφέρουσιν ώς επφ-
ίόν τόν παλαιόν του Σπαρτιάτικου χορού στί-
χον: «ήμαστε ίά καΐ *μεΐς Η Έκ πολλών ποιη•

Ι) Πρ^ς αποφυγήν πάσης παρανοι(«ι«κ δ «• ΣάΟβζ 6η«
μειοΓ 8τ• ο{ Βυζαντινοί μονάχοι ούβεμίαν Ιχουνι σχέσιν
προς τ^ν σημιρινλν χληρον, διακριθέντα έπ) χριστιανιχαΓε
άριταΓς χαΐ πατριωτισμέ. Έν τοΓς Ιξης •3^ Γ^ωμεν τ(ν•ς ο(
5θλιοι έχιΓνοι μοναχο^, των 6π•(»¥ τ&ς βαρείας αμαρτίας
(έν πρέπει νλ φορτωθωσιν ο( νυν «ΤΜχο\ ήμ«»ν--ά«χητα(• τ

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

274

ΒΣίτυι^

ριάτων ^ηριοσ(ΐυθ(Αένων ^ηλοΰται $Τ( χαΐ ποιη•
ταΐ ήσαν εζοχοι. Οί ίοκΐ(ΐ.ώτ6ροι των λατινι-
στών 6 Μουρέτος, 6 Έρασ|ΐ.ος, 6 ΣχαλΙγερος
άποχχλουντις τον Στρατιώτην Μάρουλλον <κθε-
σπίσιον αοκ^όν ρο6ΐ& άιγίαυβ, δμολογουσιν
οτι ού^&Ις των νβωτέρων λατινιστών χατώρθωσκ
ν& προσιγγίσγ) τους παλακους, δσον 6 ίοίψάΊίος
ούτος Αχαιός. Τα ποιή(Λατα τοϊί Βλίση τονί-
ζουσιν οί ίιαατ7ϊ|ΐ,βτ•ροι (ΛίλουργοΙ της ΙΣΤ'
έχατονταιτηρί^ος.

Άλλ* βν τοιαύττρ χ•ριπτώσ£( γεννάται η απο-
ρία πως Υ) Ελλάς η τοιούτους χαΐ τηλικούτους
άνεχαθεν σχουσα πολεριιστάς, ύπι^ουλώθη το-
σούτον εύχ6λως ύπο των Φράγχων χαΐ των Τούρ-
χων ; Τα ύπο του ίστοριχου άναλυ6(/.ενα έγ-
γραφα άπο^ειχνύουσιν 2τι η άτυχ'^ς χώρα χα-
τεπρο^όθη ύπο των χυρίων της. θρήνων 6 Μά-
ρουλλος έπΙ ττι έζορ(({: του λέγει δτι ή βυζαντιντ)ι
προδοσία εινε ή ριόνη άφορ|ΐη όλων χαχών.
αΔύτή, άναχράζει, χατεστρεψι το έργον του
πολιτισ|ΐ.οΰ, αύτη παρε^ωχβν εις το χατηρα(Αε-
νον πυρ τους ημετέρους θεούς χαι ναούς, αύ-
τη ρ^ετιβίβασε το Ρω(Λαιχόν χράτος εΙς τους
Τούρχους.»

Ούτε βυζαντινον Ιλληνισ(ΛΟν, ούτε βυζαντι-
νον λατινισι&όν παρα^εχό(ΐ.ενος δ χ. Σάθας θεω-
ρεί την άχρουν Πόλιν ως την άληθγ) £ρνησιν
πάσης έθνιχότητος. Ρω(Ααϊοι προς τους "Ελλη-
νας χαι Έλληνες προς τους Ρωμαίους οι Βυ-
ζαντινοί ίιά μίν της Ελλάδος έννοοΰσι την ύπ*
αυτών λαλουμενην γλώσσαν, ίιά ίε της Ρώμης
την πρεσβευομένην θρησχείαν. Του αληθούς
&ωμαϊσμου ταφεντος μετά του τελευταίου ^ια•
οόχου του Θεοδοσίου, δ γνήσιος ελληνισμός
θριαμβεύει μέχρι του ΜαυριχΙου, βστις θελησας
ν' άνα^είζη την λησμονηθεϊσαν Ρωμα'ιχην πα-
ράίοσιν εξολοθρεύεται παγγενεΐ ύπο των Στρα-
τιωτών• Δι' αλλεπαλλήλων επαναστάσεων χει-
ραφετούνται της Πόλεως αί επαρχίαι, χαι τα
Στρατιωτιχά γένη επιβάλλουσι τους έχλεχτούς
των Ιπ\ του θρόνου. Αί ίύο παρα^όσβίς διαχω-
ρίζονται χαΐ τροποποιούνται- ή έλληνιχη ε'πι-
χρατουσα εν ταΐς ίπαρχίαις χηρύσσεται επι τέ-
λους έχθρα χαΐ του χαθεστωτος θρησκεύματος*
η ρωμαιχη περιχαραχωθεΐσα εν ΒυζαντΙφ συν-
ταυτίζεται προς την θρησχείαν, χαΐ ύπο το
πρόσχημα ταύτης παρα^ί^ει το ίλληνιχον όνομα
εΙς αΐώνιον ανάθεμα. Ένφ οί Βυζαντινοί εχουσι
τους χρονογράφους, εν οίς άνεζελέγχτως άναγρά-
φουσι τά θαυμάσια τρόπαια των, οί Στρατιώ»
ται συγγράφουσι τάς μεγάλας εποποιίας των,
εν αΐς ούτε το Βυζάντιον μνημονεύεται, ούτε το
επιχρατοΰν θρήσχευμχ. ΕΙς τάς εποποιίας ταύ-
τας χαι αύτα τά ^ημοτιχά ^σματα έπιπνεει
χαθαρόν ελληνιχον πνεύμα. "Απαντες οί λαλουν-
τες τήν Έλληνιχην γλωσσαν άπο του Πόντου

μέχρι της Κερχύρας πιστεύουσιν δτι δ Μαρχια-
νος ίεν άπέθανεν άλλα χοιμοίται μετά του φοί-
νιχός του, μέχρις ου σημάνιρ δ πεπρωμένος χρό-
νος της αναστάσεως• Διχαιότεροι των Βυζαντι-
νών οί εν Ελλάδι ^^ουσιν αυτούς τους σωτή-
ρας του Χριστιανισμού, τους δποίους οί εν τγ
Πόλει χαλόγηροι ^Γ άγνωστους λόγους παρα-
^ί^ουσιν εΙς το ανάθεμα. 'Ενφ τά χατά Περ-
σών τρόπαια του ΉραχλεΙου απορροφά το θαύμα
της Βλαχερνιτίσσης, δ έλληνιχος λαός ^ίει
ετι εν τφ Έρωτοχρίτφ τον μέγαν βασιλέ»,
ούχι ως βασιλέα του Βυζαντίου άλλ' ως ηγε-
μόνα τών Αθηνών, εν τ^ αύλ^ του δποίου πα-
ρουσιάζεται χαΐ το άρχοντόπουλον του Βυζαν-
τίου εν χατωτέρφ τιμ^ τών ηγεμόνων της
Μαχε^ονΙας, Ευρίπου, Κρήτης, Νάξου, Πα-
τρών χλπ.

Οίασ^ήποτε χαΐ αν ώσιν οί Στρατιώται πα-
τρίδος, άπαξάπαντες στρέφουσι τους οφθαλμούς
εις τά ίερά ερείπια τών 'Αθηνών. Ό Αχαιός
Μάρουλλος άποχαλει εν γένει τους Στρατιώτας
Κεχροπίους. Ό Ρόδιος Ίάχωβος Διασωρινος,
Ιλαρχος του ίππιχου Καρόλου του Ε', υπενθυ-
μίζει εις τον αύτοχράτορα την ύπόσχεσίν του
περί απελευθερώσεως της πατρίδος τών Στρα•
τιωτών (μνώεο ΚεχροπΙης). αΚαθ* όλον τον με-
σαίωνα, λέγει δ χ. Σάθας, αί Αθήναι εθεωρή-
θησαν το μέγα σχολεΐον τών Στρατιωτών. Έν
ττ) πόλει της Παλλάδος συρρεουσιν έχ τών
εσχατιών της γης (έχ Κολχίδος, Ισπανίας) οί
πρίγχιπες οι προτιθέμενοι νλ συμπληρωσωσι
την μάθησιν του εφήβου ίππότου. Ή στρατιω-
τιχή επιστήμη συνε^έετο τότε προς τάς βρη-
σχευτιχάς δοξασίας τών ίι^ασχόντων αυτήν.
Είτε ως λείψανον της αρχαίας δεισιδαιμονίας,
θεωρούσης τον ίππον ως άφιερωμενον τφ Ήλίφ,
είτε ^ιότι ή χτηνιατριχή επιστήμη συνε^έετο
προς μαγιχάς τελετάς (^), οί ^ι^άσχαλοι τών
τών Αθηναίων ιππέων ήσαν αστρολόγοι, ώς οί
της Τραπεζούντος, οί Χαλ^αΐοι. Προς τον άστρο-
λόγον ίίν πρέπει νά συγχέηται δ χοινος γόης, δ
ίιά μαγγανίων έξαπατών το ευπιστον πλήθος,
άλλ' 6 αληθής αστρονόμος, δς ην συγχρόνως χαΐ
Ιατρός. Ένφ ί* δ Αθηναίος αστρολόγος ήσχο-
λεϊτο περί την χίνησιν τών αστέρων, την ίιία-
σχαλίαν τών ιππέων, χαι την θεραπείαν τών
νοσούντων ανθρώπων χαι χτηνών, έν χρυπτφ
ην δ αληθής ιερεύς του εθνισμού χαι δ ποιη-
τής τών απέραντων Στρατιωτιχών εποποιιών,
αϊτινες ^ια^ι^όμεναι απανταχού τής γης, έξυ-

1) *0 χ. £άΟα< δημ•αιιύιι άνέχδοτον λατινικών κραγ•
ματείαν, άιι•ν6υνο|ΐένην, ώ< •ίχάζΐι, πρ^ς Ήρώδην τ^ν *Λτ•
τιχ6ν, βξ {ς (ηλουται βτι ή έν 'λΟι^ναις ι/φαγωγή τ^ μα-
γείας είνι αρχαιότερα τον Ίαμβλ(χου χα\ Πρ^χλον.

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

39 21ΤΧ.

275

ΐϊηρίτουν ως άρΙστη προτρβγάνία τάς Ιλλι^νικάς
ί*έας» (*).

Άνβιφορικως προς το θρησκευτικον ζγ)τΥϊ|Αα,
δ χ, ΣΜχς ίοζάζιι δτι δ χριστιανισμιος βστβ-
ρίώβη εν '^^^λάίι μόλις Ιτά της Τουρκοκρατίας.
Πρότβρον αί προηγ|χεναι τάζιις, καΐ Ιίίως ο{
Στρατιο&ται ίλλήνιζον. Ένφ δ Πορφυρογέννη-
τος γράφ«ι δτι ίπΐ Βασιλείου του Μακε^όνος
είίχθησοιν τον χριστιανισ[ΐ.ον και οί τελευταίοι
ίν Έλλά&ι εθνικοί, οΐ Μανιαται, εκκλησια-
στικά (ΐ.νημ.εια πολύ τούτου άξιοπιστότερα βε-
βαιοΰσιν δτι δ έλληνισ[ΐ.ος πολλφ ύστερον επε-
κράτει. Ό πατριάρχης Φιλόθεος εν ττί ΙΔ' εκα-
τονταιτηρίίι γράφει δτι ριόλις επι των ηριερών
του |χβρος |ΐ.όνον των Δωριέων (Άλβανο-Τσάκω-
νες) έίίχθησαν τον χριστιανισ(Λθν και έπαυσαν
τον κατά των μοναχών πόλεμον. Τον εν Έλλάί ι
έπικρατησαντα εθνισμον πιστοπβιουσι και πάντα
τα πλρισωθέντα δημοτικά μνημεία, ήτοι επο-
ποιίαι, δράματα, ίημο)ίη ^σματα. Ένφ εΙς τ'
^σματα των εν Ίταλι^^: εγκατεστημένων Έλ-
λ^ίνων αδιαλείπτως μνημονεύονται οί χριστια-
νικοί άγιοι και ι^ίως η Παναγία, εις τίί της
κυρίως Έλλάίος ελάχιστον επιπνίει χριστια-
νικόν πνιυμα. Εις τά Κρητικά δράματα εμ-
φανίζονται έπΙ σκηνής οι θεοί του ελληνισμού
ίνα επαναφέρωσιν έπΙ τγις γης την έκίιωχθεϊ-
σαν ίλληνικην εύθυμίαν αύτος δ Έρωτόκριτος,
η δημοφιλεστέρα των Αθηναϊκών εποποιιών,
ού^αμου μνημονεύων το χριστιανικδν δνομα,
άρχεται άπο εγκωμίου τ^^ς θρησκείας τών πα-
λαιών *ΑθηναΙων:

6πονχεν ή θρησκεία των θεμελιωμένη ^(ζα

Έν τ^ Άρμούρη δ κατά τών Αράβων Ιξορμών
έφηβος Στρατιώτης επικαλείται τον θεόν του
Ήλιον !

Μα τον κυρ Έλιον τον χρυσόν, μα τήν γλυχειάν του μάνα,
τά στενορρύμνια της Συρίας κεφάλια Οά γεμίσω.

Τ4ν αύτΑν Θε4ν άναγνωρίζουσι καΐ οΐ μετά
τ^ άλωσιν έν τγ Δύσει ίιασπαρέντες Στρα•
τιώται. Ό Μάρουλλος ^ημοσιεύσας τους εις τους
ελληνικούς θεούς ύμνους του, άνακράζει φοιβό-
ληπτος προς τους χριστιανούς : ρΓοοιιΙ ββΐβ ρΓο-
&ηϊ, ββΐθ μακράν στϊίτε, βέβηλοι, στητέ 1 Ό
χαπιτάν Μανόλης Βλέσης σκώπτει την επικρα-
τούσαν θρησκείαν.

Ό έθνισμύς ούτος ^έν εινε αποτέλεσμα τ91ς
"τότ* έπιπολαζούσης έν ττι Δύσει έλληνομαν{ας

1) ΈΙς τούε ιιροσεχεΓς τόμους των Μνημείων Οά 8ημοαι•
ιυ^Φΐν αΐ *Λθηνα|χαΙ ιπο«οιίαι• Έχ μιας τούτων έχ^ιδο-
Ι^^νης ννν χαΐ αναγόμενης είς τήν Άργολιχήν σχολήν χατα•
νοιΓται ή υψίστη ίστοριχη σημασία τών «έως άγνωστων
^^ιητιχων τούτων μνημείων.

άλλα καθαρά πίστις τών Ελλήνων, οΐτινες
προς τη έλληνομαθεί(^, έπέβαλον εις τους μα-
θητάς των καΐ τ^ίιν προς τον έλληνισμον λατρεί-
αν. Ό Μάρουλλος^ δ Πληθών καΐ τοσούτοι &λ•
λοι ^έν εινε μαθηταί, άλλα ^ι^άσκαλοι τι^ς
Αναγεννήσεως. Ό Έρασμος, το γνήσιον τοΰτο
τέκνον τής ^Αναγεννήσεως, θαυμάζων τον Στρα-
τιώτην, μεταρσιωθέντα εις υψος ^υσπρόσιτον,
αποστρέφεται αύτον ως ειίωλολάτρην. Ό Ρε-
νατος θρηνεί βτι τοιαύτα δαιμόνια πνεύματα
εχθρεύονται τον χριστιανισμόν.

Ό ιστορικός γράφει βτι ή προς τον έθνισμον
πάλη τοΟ χριστιανισμού ίεν επαυσεν έπι του
Ιουστινιανού, ^ιότι μέχρις αυτής της έπικρατή-
σίως τών Τούρκων μνημονεύεται δ αμείλικτος
εχθρός, κλονίζων τά θεμέλια του θρησκευτικού
καθεστώτος. Πάσαι αϊ ύπο τών χρονογράφων
ως ίήθεν αιρέσεις μνημονευόμιναι είσΐ καθα•Α
ρα2 εκδηλώσεις εθνικού πνεύματος• ΠαραλεΙ-
ποντες τά περί τών αιρέσεων τούτων ιστορού-
μένα, μνημονεύομ<ν μίαν χαΐ μόνην, την ύπο του
Αλεξίου Κομνηνού άναφανεισαν του φιλοσόφου
Ιωάννου, Ένφ ή "Αννα γράφει δτι ούτος κατε-
ίικάσθη και άνεθεματίσθη επί τινι αιρέσει, τά
έν τφ Τριω^ίφ διασωθέντα καΐ έν έκαστη Κυ-
ριακή της Όρθο^οξίας ετι άναγινωσκόμενα κα-
τά του Ιωάννου τούτου αναθέματα ρητώς άνα-
θεματίζουσι τον Πλάτωνα, τήν έλληνικήν μυ-
θολογίαν και άλλας έθνικάς ^όζας, αΐτινες ού-
. ίεμίαν εχουσι σχέσιν προς τάς χριστιανικάς αί•
ρέσεις. Ένφ δ Βαρλαάμ καταδικάζεται ως α-
νόητος αιρετικός, ^ι^άσκων τον Βοκκάκιον μυεί
τούτον ως αληθής εύημεριστής εις τά μυστή-
ρια τής ελληνικής μυθολογίας.

Έν τ^ προς τον χριστιανισμόν πάλτ) ή έλλη•
νική μυθολογία υπέστη βαθμιαίαν τινά άνέλιζιν,
τη; δποΐας ή τελευταία φάσις εινε ή προς τήν
θρησκείαν του Ζωροάστρου συγχώνευσις, ^οι δ
μανιχαιι'σμος, περί ου γράφει. «Το όνομα τούτο
τών Μανιχαίων το τοσούτον συνεχώς έπαναλαμ-
βανόμενον ύπο τών Βυζαντινών εινε Εν τών κε-
νών σημασίας ονομάτων ^ι' ού υβρίζεται πάς
εχθρός του δποίου ^έν θέλουσι ν* άπαγγείλωσι
το αληθές όνομα. Αριθμούνται μέχρι πεντή-
κοντα οί λαοί καΐ αι αιρέσεις αί ύπο το όνομα
τούτο σημαινόμεναι. ^Εξεταζόμενος 8μως έγγύ-
τερον δ μανιχαιισμος αποδεικνύεται ούχι αΐρε-
σις άποσχισθεΐσα τού χριστιανισμού, άλλλ θρη•
σκεία πολύ αρχαιότερα της εμφανίσεως τού
Ιησού Χριστού. Ός ίέν ίύναται νά ονομασθώ)
αιρετικός δ Ιουδαίος, 4) δ Έλλην, ούτω ^έν ίύ•
ναται νά στιγματισθώ καΐ δ μανιχαιΓσμός ώς
αΐρεσις. Εινε ή θρησκεία τού Μίθρα-Μάρ^α, ή«
τοι τού Ηλίου, θρησκεία εΙς ήν ανήκον Κων-
σταντίνος δ Μέγας, δ Ιουλιανός, καΐ αύτοΙ ο{
είκονομάχοι ώς οηλούται _έκ τών σταυροβόλων^

275

3Β23ΤΖ.

Ουσι&ν τ»ν. Τον αυτόν Μίθραν Ήλιον ίπιχα-
λουνται ο£ Βίνιτοι £ν τφ «ρώτφ γνωστφ ^Τ/-
|ΐθτιχφ ^^[ΐατί) το Ιχοΐον Γψαλλον εν ττ, χχτά :
του αυτοχρίτορος Μαυριχίου άνταρφίχ (602),
^ι6τι ου^ιΐς £γ(θς τηςιφι^τίρας Ιχχλτιφίας £«ο-
νθ|£&ζ€ται €^β«ρος )Μίΐτρθ{ΐ4ρος», έχων την ι-
διότητα να συντρίβιρ τάς χιφαλάς των χαχών
ηγειιονίΑν, ζητών τον τανρον εις ^^χ^^• ^^ Ι'^ΤΙ
& Μίθρας, δστις ώ«λισ(ΐ4νος ^ιά φο&ροΰ
ρονίλου χαταβάλλβι τλ χ«χά ΐΓνβυ(ΐατα, αιτών
τον ταυρον ι\ς θυσίαν. Μ(τά τον τελιχον του
χριστιανισμού Ορί«[ΐ.βον, το ονθ(&α του Μίθρα
άνοροίΐΓτεται, χαΐ ίπιχρατεΐ το ειτώνυμόν τόυ
Μίρσας, οί λατρευταί του εινι οΓΑλβανοι Μαρ«
^αιται, οί άχριβώς άνταΐ7οχριν6|κνοι «ρός τους
Άσιανους Μαχε^όνας, τους πυρολάτρας του
Κληριεντος Αλεξανδρείας. Οί χαλώς γνωρίσαν-
τες τους Μαρ^αίτας λέγουσι τούτους έλληνι-
χης χαταγωγης, έγχατεστηρ-ένους εν ταϊς ά-
χταΐς του ΕυζεΙνου Πόντου. Έν ττ, αυττ, χώρί^ε
εγχατΐ9τη|Μνοι οί ύστερον όνορ.αζ6|λ4νοι Μανι-
χαΐοι άναίΓολουσιν άείποτε την νκλοαί^ αυτών
πατρίδα άποχαλουντες εαυτούς ριεν Μαχε^όνας
την ^ε πρωτεύουσάν των ιτόλιν Κΐβοσαν, Μα-
χε^ονίαν . Μεταξύ των πολυαρίθριων ονομά-
των, τα δποια ιρροσάπτονται εΙς τους Μα-
νιχαίους εινε χαΐ το Κουβριχοι, άπό του πρώ-
του ^ηΟεν ί^ρυτοΰ του μανιχαιί^σμοΰ, Μάνεντος
λεγομένου χαι ΚουβρΙχου. Άλλα το όνομα
τούτο εινε ελαφρά παραφθορλ του Κάβειροι,
ους άναλοιώτως άπαντώμεν εν ετει 823 χαι
1043 εν τ^ απαριθμήσει τών Ποντιχών λαών
τών πρεσβευ^των τον μανιχαιϊσμέν. Λεν προτι-
θίμεθα νλ ί^ρύσωμεν θεωρίας απλώς έπΙ ονομά-
των, ούτε Ισχυριζόμεθα 5τι θα ^ιαφωτίσωμεν
τα μυστήρια της Σαμοθράκης• Έν τούτοις ^εν
δυνάμεθα ν* άπορρίψωμεν ίστοριχόν γεγονός,
την άναγνώρισιν ίηλονότι ύπδ της εχχλησίας
^ύο στρατιωτικών αγίων του αγίου Γεωργίου
χαΐ του αγίου Δημητρίου, ως τίμημα της συμ-
φιλιώσεως του Ηρακλείου προς τους Μανιχαί-
ους της Ποντιχής χαι της Έλλάίος, άφοΰ χα-
τεχομεν αγιογραφικά μνημεία σαφώς παρι-
στώντα πώς ούο Κάβειροι τι^ϊς θεσσαλονίκης
χαΐ της ε'ν Πόντφ Διοσπόλεως μετεμορφωθησαν
εις πάτρωνας της χριστιανιχης στρατιάς. 'Οταν
έκθέσωμεν ταΰτα, θά εΤπωμεν και τους λόγους
^ι' ους οί βυζαντινοί εφεύρον νέον γεωγραφικό ν
καΐ Ιστορικόν όνοματολόγιον* άποκαλέσαντες
Σκυθισμόν την προ του Χριστιανισμού περίο^ον,
εφευρον καΐ νέον πολιτισμόν άρχόμενον άπό της
ρωμαΙχής«ύτοχρατορίας. Διά τής θεωρίας ταύ.
της ή Ελληνική άρχαιότης {χλαμβανομενη ώς
κλάδος τής θρησκείας του Ζωροάστρου ανήκει
εΙς τ&ν Σκυθισμόν* Έλλην, Σκύθης καΐ Μα-
νιχαιος γενόμενοι συνώνυμοι εχουσι ^ιά τους

σοφούς τούτους ανθρώπους την αντικν νΎψΛνχχ^
την οποίαν χαι 6 Κάβειρος παρά τ•ες Άρχντ
χαι τοις Τούρχοις, Καφίρ, Γχάμχρ, Γχιαούρ.
Την αύττ,ν ΟΎί^ϋ'ΐΛΐβ του απίστου εχιι χχρζ
τοις οώτοίς μουσουλμάνοις χαΐ το^ΐρθ(εχ τών
Βίαρ^αϊτών, Μαρ^άτ, Μονρτάτ. %τ Ιλλη-
νιχτ, επιστολή & πυρολάτρης Χο«ρ6ης αποκα-
λείται Έλλην, προς ^ιάχρισιν της γννβιχός
του, ούσης χριστιανής.

«Οί εν 'Ασίί^ρ Έλληνο-Μαχε^όνες, εγκαθιδρυ-
μένοι άπό του Καυκάσου μέχρι τών χλεισοι»ρών
της Ίσαυρίας, εισι ^ιωργανισμένοι εΙς στρατιω-
τικά θέματα, ή λιμερια (^), προς ύπ&ράσπισιν
τών £χρ«•ν του κράτους κατά τών Περσών χζΐ
Ούνων. Ένόσφ ή βασιλεία έχει άνάγχητ τσϋ
βραχίονός των, ανέχεται αυτούς- άλλ' έν χαίρω
ειρήνης αί κραυγαί τών μοναχών κατά τών
άπιστων τούτων ύποχρεούσι τους αυτοκράτορας
νά χατα^ιώζωσιν αυτούς ^ιά της στερήσεως
τών κληρουχιών των, και ούχι σπανίως ^ιά της
σφαγής χαΐ του πυρός, του ήρωιχοΰ τούτου
όπλου της ορθοδοξίας του ειδικώς εφαρμοζομέ-
νου κατά τών Ελλήνων και τών Μβινιχαίων.
Έν Τ7) λύσση του διωγμού πολλοί τών δυστυ-
χών τούτων προσφεύγουσιν εις τους Άραβας
και τους Τούρκους, άλλ' οί πλείστοι έχοντες τόν
πατριωτισμόν νά ύπομείνωσιν έν ττ) γενεθλίω
γ^, αναγκάζονται ν' άποχρύψωσι την θρησχείαν
των ίιά προσποιήσεως καταστάστκ παροιμι-
ώδους.

«Οί τελευταίοι ούτοι β^ελυσσόμενοι ύπο τών
αληθών χριστιανών, άείποτε ύποπτευθέντων την
πίστιν τών ψευδών τούτων αδελφών, χαταπο-
λεμοΰσι τάς άνάγκας της ζωής ίι' αυστηρών
νηστειών, τά ^έ πελιδνά των πρόσωπα παρα-
γίνονται εΙς την χλεύην τών μονοπρόσωπων μο-
ναχών. Ό αυτοκράτωρ Μιχαήλ Ιίών τήν ώχράν
μορφήν του πατριάρχου Φωτίου αποκαλεί αυ-
τόν Μανιχαιον ή Χάζαρον (Χαζαροπρόσωπος).
Ό Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος εκτοξεύει
κατά του Σπαρτιάτου Νικήτα Ρεντακίου τήν
δβριν Γαρασάο£ίάης 6}(ης^ ίηλα^ή πρόσωπον
λατρευτού του Ζωροάστρου, λεγομένου ύπό τών
Βυζαντινών Ζαράσία.

«Έκ του Πορφυρίου, Ίαμβλίχου, αγίου Αυ-
γουστίνου και άλλων γινώσκομεν τάς αύστηράς
δοκιμασίας, εις ας ύπεβάλλοντο οί θέλοντες νά
καταταχθώσιν έν τ^ στρατιωτικν) εταιρία τον
Μίθρα. ΑΙ αύται ^οκιμασίαι έπικρατούσι παρά
τοίς ΜανιχαΙοις, τοις Στρατιώταις καΐ τοις
Άρματωλοις. Βάσις της ταχτικής των επιστή-
μης εινε ή άπονέκρωσις του σώματος ^ιά πά-

(1) Κατά τ^ν χ. Σ. ή λέζις λιμέριον ε7νκ άιτλη «υγ«•χη
τον λιμινάριον, σημαίνοντος τήν χλ(ΐ9•ΰραν, () «^ Βερβένΐ'
τοντο 8ηλοΓ χαι το λατινκχον Ιίάιοΐΐ, άχριτιχλν θέμα.

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

ΈϊΈΙΎυ^

277

σης οτβρησιως χαΐ η αυγχεντρωσις της ούτως
έξαγνιζθ(Α£νης ψυχής ίπΐ του θέ(λατος ίπΐ του
διτοίου Εχυ[χάτιζεν η σηααΐα τόΰ ηλίου (φ>ά(ΐ-
ριουλον)• ούτω γυ|ΐ.ναζό[Λενος δ δφθαλ(Αθς άπί-
χτα όζυ^ίρχ&ιαν ίέρακος. Ώς εΙς τους λάτρεις
του Μίθρα επεχράτει 6 λεγοριενος βαθριος του
ίίροΕΧος, ούτως εν τοις ίη[Λθτικοϊς ηριών ποιη-
|ΐ.ασι διακρίνεται & εύλύγκττος έφηβος ^ιά του

ετίωνύρ,ου, πετρίτης Ός οι λάτρεις του

Μίθρα προς ά(Αθΐβαίαν συνεννόησιν έ|Αΐ|Χθΰντο
τους χρωγριούς των χοράχων, οΰτως οΐ Κλεφται
συνεννοουντο ίι' αλληγορικής γλώσσης φερούσης
το όνομα Κοραχίστιχα.

α*Αλλ' η καρτερία του Μανιχαίου ε'^οχΐ(/.ά-
ζετο \^Ιο^ ίιίι του πυρός• ώς λάτρις του ηλίου
εΟεώρει το πυρ ώς τον έπι γης άντιπρόσωπον
του θεού, και τον (ΑεσΙτην ίι* ου πδς στρατιώ-
της του Μίθρα ώφειλε να κοινωνήστ) προς την
θεότητα. Δι3ι τον λόγον τούτον οί Στρατιώται
έπΐ|ΐ.ένουσι θεωρούντες την ^ιά πεπυρακτωρνου
σίδηρου ^οκιριασίαν ώς τό άσφαλέστερον πει«
στηριον εΙς άνακάλυψιν της αληθείας. Δια τον
αυτόν 6(ΐοίως λόγον δ φοϊνιξ, το πτηνον τοΰτο
του ηλίου, παραριένει εις τους Στρατιώτας και
τους νεωτέρους "Ελληνας ώς σΰμ,βολον της ανα-
γεννήσεως της ψυχής και της ελευθερίας της
υποδούλου πατρίδος *).

•Τοιούτος στρατιώτης ούτε την θρησκείαν
του ηίύνατο να προ^ώσι^, ούτε προ τού θανά-
του νά ^ειλιάσιο* Όταν δ αυτοκράτωρ Αλέξιος
•ηθέλησε νλ εκφοβίση ίιά πυράς ούρανοριήκους
τον Μανίχαΐον Βασίλειον, ούτος εν χαρ^ ώρ[Αη-
σεν εις τό πυρ, το ιερόν τούτο της αναγεννή-
σεως του σύμβολον.

•Εις τό λιπόσαρκον εκείνο σώμα, τό ^ια το-
σούτων ^οκΐ|Αασιών άπεσκληρυμένον, ένεφώλευε
αεγάλη ψυχή. Ή νίκη πανταχού παρηκολούθει
τον Μανίχαΐον ίππεα, και αν τό κράτος παρέ-
τεινεν έπΙ τοσούτους αιώνας την υπαρζίν του,
εξόχως τούτο ώφειλε ν εις τό αίμα τού περίφρο-
νουμένου τούτου τέκνου της νίκης. "Οταν δ Θε-
οφάνης ίιηγηται πώς μία ^ράξ Μαρ^αΙ'τών
καταλαβούσα τόν Λίβανον άνέστειλεν αμέσως
τον Άραβικόν χείμαρρον, ίέν δύναται νά κατα-
στείλγ) κραυγήν ενθουσιασμού ίιά τό χάλχεον
εκείνο τείχος. Ένφ "Αννα η Κομνηνή κατα-
γράφει ένθους τα κατά των Μανιχαίων ευλαβή
χαι αιματηρά κατορθώματα τού πατρός της,
της ^ιαφεύγουσι φράσεις χαρακτηρίζουσαι ακρι-
βώς τους άνδρας τούτους κατλ λάθος εύρεθέν-
τας ίν κοινωνί^ ευνούχων «γένος γάρ οί Μα-
νιχ^αϊοι φύσει . μαχιμώτατον, και αίμασιν άν-

(I) Ό χ. Σ. 6ιορ•Γ τήν Φιλιχήν έταιριίαν, ώς αύτον τ^ν
«αλαιον των Μανιχαίων θρησχβυτιχον σύνδεσμον, ύκοσχό-
μ&νος ν& γράψν^ %$^\ τούτου προσεχώς.

θρώπων λαφύσσειν καθάπερ οι κύνες άει ίμει-
ρόμενον . . . φύσει ελεύθεροι και ανυπότακτοι.,
σισήρεοι . . • άίαμάντινοι . . . ύπερ τους Μακ-
καβαίους εκείνους της ι^Ιας άντεχόμενοι θρη-
σκείας. »

«Μετλ την κατά των είκονοκλαστών νίκην,
ή ορθοδοξία ένόησεν δτι δ θρίαμβος της οδτε
πλήρης, οδτε σταθερός θά ητο &ν ίεν συνετριβε
τόν έπικί^υνον τούτον εχθρόν τού χριστιανι•
σμού. Τάς φοβεράς σφαγάς τού Μιχαήλ Ραγ-
καβέ παρηκολούθησεν 6 μακροχρόνιος πόλεμος
Βασιλείου τού Μακε^όνος, πόλεμος βστις ίσυρι
^ τό κράτος εΙς αυτό τό χείλος του κρημνού.
Όμοιος προς τόν 'Δνταϊον, ίστις πίπτων άνί-
στατο Ισχυρότερος, 6 Μανιχαΐος ε'ξήρχετο άε(-
ποτε τρομερότερος ε'κ των διωγμών και των
ηττών.

«Αγνοείται ακριβώς δ χρόνος εν φ 4 μανι-
χαΤίσμός ήνώθη προς τόν ελληνισμόν, πρό Χρι-
στού δμως Μίθρας και Απόλλων ειχον συνταυ-
τισθή. Έν τ^ θεολογίί}: τού Πλήθωνος δ Ζω•
ροάστρης μνημονεύεται παρά τφ Λυκούργφ,
εν τγ) Ίωνι^ της Ευδοκίας δ ίίρυτής τού μα-
σίεισμού μόλις αναφέρεται ώς άπλοδς φιλόσο-
φος. Ό Μάρουλλος ουτ• τόν ΜΙΘραν ούτε τόν
Ζωροάστρην αναφέρε!• • ]>

Μετά ταύτα δ κ. Σάθας εξιστορεί την επΙ
Αλεξίου τού Κομνηνού τελεταίαν πάλην τού
εθνισμού προς τό θρησκευτικόν καθεστώς,πάλην,
ήτις εσχεν όλεθριωτάτας συνεπείας επι τού
πολιτισμού, τού ελληνισμού και αυτού τού χρι-
στιανισμού. Έν ττ) ΙΔ' έκατονταετηρί^ι ε'νφ ή
Δύσις έβυθίζετο έν τω σκότει παχυλωτάτης
άμαθείας, δ εθνισμός έν Βυζαντίφ ^αιμονίως
^ιοργανισθεις ^ιά τού άθηναΐ'κού πνεύματος
άπηλείφετο προς νέον αγώνα. *Αποσοβήσας ^ιά
τού τότε κηρυχθέντος σχίσματος πάσαν εκ Δυ«
σμών έπέμβασιν, συνεννοείται προς τους Πέρ-
σας, Βλάχους και Κουμάνους, εξ ών οί μ2ν πρώ-
τοι ίέν (ΐχον ετι λησμονήσει τόν Ζωροάστρην,
οί ^έ δεύτεροι έπρέσβευον τά τών Μανιχαίων,
και οί τρίτοι ήσαν καθαροί εΐ^ωλολάτραι• Αυ-
τός δ Ψελλός παρακολουθεί τόν Ρωμανόν Διο-
γένην έν ττ) προς τόν "Άρπ-Άσλάν συνεντεύξει,
έν Υ) έπεσφραγίσθησαν μυστικαΐ συνθήκαι περί
ών δ αυτόπτης ιστορικός ίέν θέλει νά έκφρασθγ),
ή μόίλλον αν έξέθηκέ τι, ή εκκλησιαστική λο-
γοκρισία τό άπήλειψεν, άφού αυτός δ ιστορικός
διαμαρτύρεται κατά της νοθείας των απομνη-
μονευμάτων του. Έκ τών απειλών 2μως τού
Διογένους κατά τών μοναχών, και τών ευχών
τούτων εις θεόν ϊνα πλήξη τόν νέον Ίουλιανόν,
ί^ί^ ^' έκ τού κεραυνώ^ους κηρύγματος κατά
της χριστιανικής θρησκείας τού "Αρπ-'Ασλλν
ίηλούται θτι ή μυστηριώίης συνέντευξις τών
δύο ηγεμόνων έπεσφραγίσθη διά θρησκευτικής

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

278

Β 21ΤΖ 0^

συνιννοήσεως. Τίΐν συνβννόησιν ταύτην ^ιαφω-
τΙζ•ι η τότβ ίκίοθησα *Ιωηά^ την δποίαν η
Ευδοκία πΙ|χ.τΡ€ΐ προς τον ηρωί'χόν της σύζυγον
ίν φ ακριβώς χρόνφ ούτος ίΐβπρ«γ|Λ«τ£ύ6το
προς τον Πέρσην τήν ριυστιχην συνεννόησιν. Το
έργον τοΟτο προωρισ(χίνον ϊνα ιΐσαχθη ιΐς τά
τότι απανταχού του κράτους ί^ρυθέντα σχο-
λεία εκνε καθαρές εθνικός κώ^ιζ. Ούτε χριστι-
ανοί ούτε Ρω(;ιαΐοι λόγιοι εν αύτφ (Λνη(ΐ.ονεύον-
ται, την δέ χριστιανικην θρησκείαν άντικαθι--
στ^ ή ελληνική μυθολογία• Το κράτος αποκα-
λείται πρώτον ηοη ΈΛΛάς^ ή ί1 Κωνσταντι-
νούπολις απάντα τρόπον έζηλωριίνη τ&ς πάλαι
Αθήνας, ών το χείλος ούρανόμηκες»• αάρζο-
|Α.αι ^έ, λέγει η Ευδοκία, από τοί» μύθου της
ΆθηνοΙς, επεί χαΐ έφορος σοφίας, ώς οι πάλαι
τροπικώτερον έφιλοσόφησαν.)!) Τοιαύται φράσεις
εν στόματι χριστιανής βασιλίδος εινε γεγονότα
πρωτάκουστα εν ττ) βυζαντινγ) ίστορΙ(;:, καΐ άπο-
^εικνύουσιν θτι δ βχθρός του χριστιανισμού κα-
τέλαβε πλέον καΐ τά βασίλεια και τάς καρδίας
τών γυναικών, και 6τι αν ίέν έπήρχετο η φο-
βερ3& χειρ του Αλεξίου Κομνηνού και η ύπ* αυ-
τού προκληθεΐσα έπέμβασις τών Σταυροφόρων,
ή Ελληνική Ανατολή θα ήλλοιουτο.

(Έπ»αι συνέχεια),

Λ.

»Ι'0'•^

Ο ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ

Μυθιστορία Ιουλίου Κλαρετί^.— Μετ&φρασις χ. Α•
Συνέχεια* ί^ ιτροηγούμενον φύλλον

β'.

*Ητο γνωστόν, πολύ γνωστόν εις δλους καΐ
πρό πολλού $τι δ κ. Μείερΐκος Σαρβέ, βου-
λευτής του νομού Σηκουάνα και Μάρνης, ήθελε
να γείντ) γερουσιαστής. Ή Γερουσία μι τάς η-
ρεμωτερας συζητήσεις της καΐ με την είρηνικω-
τέραν άτμόσφαιράν της ήρμοζε κάλλιον εΙς την
Ιίιοσυγκρασίαν καΐ την ηλικίαν του παρά η
Βουλή βπου εκάστοτε επνεεν £νεμος θυελλώ-
δης ταοάσσων τά νεΰρα του βουλευτού. Ό κ.
Σαρβε οίν ητο πολύ γέρων* μόλις ειχεν ύπερβγ)
το πεντηκο!ϊτόν έτος• άλλ' έπόθει διακαώς την
άνάπαυσιν. Ήτο ειρηνικός τόν χαρακτήρα δ
αγαθός εκείνος άνηρ, βστις εκ συμπτώσεως,
εκ φιλοδοξίας, εκ πεποιθήσεως ΐσως κατηλ-
θεν εΙς την πολιτικην, αφού έσχημάτισε κα-
λην περιουσίαν. Έν Γαλλί^ η πολιτική εινε
η ενασχόλησις τών μη δυναμένων πλίον τι να
πράζωσιν, δσάκις ^εν είναι ηγυμναστικη κυλιν-
ίηθρα τών νέων, δσοι ού^εν είσέτι'επραζαν.
Δήμαρχος του εαυτού ίημου κατά τό 1870
την 4 Σεπτεμβρίου, υποψήφιος άτυχι^σας κατά

τάς εκλογάς του Φεβρουαρίου του 1871 & κ.
Σαρβε τότε ιίιοκτητης •πολλών σημαντικών
πλινθοποιείων γ]σθάνθη αίφνης την εύσαιμονίαν
του τιτρωσκομενην, την εύημερίαν του καταρ-
ρέουσαν ίιότι αυτός, δ έμπορος, ίέν η^ύνατο
να έγκαταλίπη τόν εύίαιμονούντα εμποριχόν
του οίκον και να μεταβώ) όπως έ^ρεύγ) εις Βερ«
σαλ(ας. Ή απλοϊκή χαρά του να Ι^η τό ονομά
άναγραφόμενον έπι εκλογικού προγράμματος
τόν έμέθυσεν δλοτελώς. Πρό έζ μηνών ούοα{Αως
έσκέπτετο νά ίια^ραματιση πρόσωπον έν τφ
πολιτικφ στα^Ιφ* η^χολεϊτο περιτά ημερο-
μίσθια τών εργατών και περί τό σύνολον
τών απογραφών τών βιβλίων του. Νυν τό άλ-
γος του έπι τφ δτι ίέν εξελέγη τοιαύτην τινά
προύξένει αύτφ ό^ύνην, ώστε ή χρεωκοπία του
καταστήματος του ίέν ήθελε λυπήσει αυτόν
περισσότερον.

Ό Με^ερΐκος Σαρβέ εντούτοις ^ίν έ^ικαιουτο
νά μεμψίμοιρη ίιά την τύχην του. Μονογενής
υιός καΐ εκατομμυριούχος εν ηλικί^ τριάκοντα
ετών, αφού έσπού^ασε τλ νομικά όπως δλοι και
έίικηγόρησεν επί τίνα χρόνον, αφού έταζεΐίευ-
σεν έπι πολύ και έγεύσατο του παρισινού βέου
απεφάσισε νά ίιαίεχθτϊ τόν πατέρα του, ανέ-
λαβε την ^ιεύθυνσιν του πλινθοποιείου του
Νερμών και {νυμφεύθη νεαράν γυναίκα, ην ύ)-
γάπα οχι με πολύν ενθουσιασμόν, αλλ* εξ δλης
καρδίας και ήτις απέθανε μετά τίνα ετη πρ(|^ου
και γαληνΙου συμβιώσεως <κ£νευ σύννεφων αλ-
λά και £νευ καυστικού ήλίουφ ώς εσκεπτετο 6
Με^ερΐκος.

'*Δ.ν ήθελεν, είχε καιρόν ακόμη νά αισθανθτ] τό
καύμα τού ήλ(ου αυτού. Τό 1870 6 Σαρβί εΐ-
σήρχετο εΙς τό τεσσαρακοστόν τέταρτον τής ηλι-
κίας του, τό φυσικώτερον ίε ητο νά εξακο-
λούθηση ίιανύων τόν άρχήθεν κεχαραγμε-
νον ήρεμον βίον του. Αύτη ή 'ι^Ια κυρία
Σαρβέ ειπεν αύτφ πολλάκις με την {ιρ-
μέμφυτον αγαθότητα της και με τόνον ήπιώ-
τατον : α^Αν αποθάνω, Με^ερΐκε, νλ νυμφευ-
θείς εκ νέου. Είσαι επίτηδες πλασμένος ^ιά
νά είσαι έγγαμος, αγαπητέ μου Με^ερΐκε Ι 9
ΚαΙ δ Με^ερϊκος έσυλλογίζετο αν ένυπήρ-
χεν υπαινιγμός τις χλευαστικός εν τη συμ-
βουλή ταύτη της ΣτεφανΙας. Άλλ' δχΐ' αό
άξιαγάπητον εκείνο πλάσμα ητο άνίκανον προς
πασαν ειρωνείαν. ΔιατΙ τάχα δμως αυτός 6
Σαρβέ ητο πλασμένος εκ φύσεως νά ηνε έγγα-
μος ; ΔιατΙ νά μη εχη και αυτός δπως άλλοι
τό μυθιστόρημα του, τό έρωτικόν εκείνο μυθι-
στόρημα, τό δποΤον ούίέποτε βιχ•ν έστω και α-
τελέστατα δοκιμάσει ; Είχε καΐ αυτός νά ίιη-
γήται άλλοτε ανέκδοτα τίνα μικρά, ίιασκεία-
στικλ άλλα χυδαία, ύστερον $έ σκηνάς τινας
οικιακάς χαριέσσας άλλ' αθόρυβους. Πλην τό

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

&23Τυ^

579

χ«θ' ββυτό μυθιστόρημα του πάθους, το πυρι-
τώ^ις, το τρικυμιώδες κ«ι πρωτότυπον ού^έπο-
τι συνίβη έν τφ βΐφ του.

Ή σύμπ^ωσις ί« ηθελησεν ώστε τί|ν εποχην
χχθ* ην & Μ$^ερΐκος Σαρβε προέτεινεν έαυτφ το
(ρώτημα: «Δεν ^ύναμαι αρα νά αγαπηθώ χω-
ρίς να νυμφευθώ;» νά αίσθανθτ) μετ'ΐσης ταυτο-
χρόνως σφο^ρότητος το πείσμα ίιότι ηττηθη
χατά τάς έχλογάς του 7 1 . Πλήρης μεταμόρ-
φωσις επ«τ«λέσθη τότβ εν αύτφ. Ήσθάνθη
άη^ίαν προς την άργιλλώίη. γην και τους κλι-
βάνους και περί ενός μόνον εμερίμνα, περί του
ιρώς νά ίξαλείψτρ το χατ' αύτον «στίγμα τ?ίς
τ,ττης». Δεν ητο φιλόίοξος, άλλ'ητο εμπεπλη-
σ|ΐένος φιλαυτίας. Ό επαρχιώτης εκείνος 6 φέρων
την επίχρωσιν του παρισινού, δ έγκαρτερών ούχ
τ.ττον προ πολλού «ν τφ επαρχιακφ β(φ ώνειροπό-
λει ηίη τον ταραχώδη βιον τών Παρισίων, τον
σάλον τίς πολιτικής, τάς τροποποιήσεις τών
νθ|Λοσχ«ίΐων, τοις αγορεύσεις. Έξεπλήττετο— η
Ι^&λλον ειπβιν προσεβάλλετο — δσάκις έλάλουν
:;ρός αυτόν περί τών πλίνθων του, τών διασήμων
στερεών πλίνθων του, εφ' οίς ύπερηφανεύετο
Σζρβε δ πατήρ καΐ οΐτινες ειχον βραβίυθή εις
ι:άσας τάς εκθέσεις του κόσμου.Πλινθοποιος αυ-
τός, δ Σαρβε ; Δεν εγίνωσκον τάχα δτι εις το
ίζής το ονομά του θά συμπεριελαμβάνετο εις τον
χατάλογον τών υποψηφίων τών μετριοπαθών
)η{ΐοκρατικών και $τι άπέτυχεν εις την βου-
λιυτικήν εκλογήν μόνον εξ 157 ψήφων ;

Ένεκα τών 157 αυτών ψήφων 6 Με^ερΐκος
Σαρβε ίι«τέλει ακόμη ών α& έγκριτος έμπορος
του οΤκου /. Π. Σαρβί καΐ νίός, Σαρβί υιός ύιά-
<^ο^ο^]> δ ^ε γείτων του 6 εύσαρκος Ζαβουγιε,
ίνας ηοΛνΛογας^ ώς τον άπεκάλει δ Μείε-
ριχος, έγκαθκίρύετο εις την εν Βερσαλλίαις δμή-
γυριν και ^ιεπρεπεν εις τάς αίθουσας του κυ-
ρίου θιέρσου. Αι 157 εκεΐναι ψήφοι ε'ζήπτον ώς
οινόπνευμα την κεφαλήν του Σαρβε και' τον κα-
θιστών θηριώδη. ""Αν ήθελεν αποτύχει άπο τρι-
^ιλίας, άπο ίισχιλίας, άπο χιλίας μόνον ψή-
φους, Θ3ι ύπετάσσετο επΙ τέλους εις το γενόμενον
Χαι θά επέστρεφεν εΙς τάς πλίνθους του. Άλλ*
άπο 157, άπο εκατόν πεντήκοντα επτά μόνονΙ
'^Αν ήθελεν εξουδετερώσει τάς ^ιακοσίας ή τρία-
χοσίας ψήφους τών μεθύσων,ους είχε μισθώσει δ
Ζαβουγιε την τελευταίαν στιγμήν,δ Σαρβε,βλε-
^ίτε,θά εξελέγετοί,.θά ήτο βουλευτής δ Σαρβε!
βκ έβλεπε τό ονομά του τυπωμενον εις τήνΈ^ι^-
/*ι/)ίία της ΚυδεργίισΒΟΚ.^^ κατφκειείς Παρι-
'ίους, θά προσεκαλεΐτο εις την οΊκΙαν του κ. θι-
έρσου και θά έβλεπε, θά έβλεπε ν οριστικώς, αν
^0 πλασμένος μόνον και μόνον αίιίι νά είνε εγ-
γαμοςι> ώς ειχεν ειπεί αύτφ άλλοτε ή Στεφάνια.

Τό πεισμά του ηύζήθη επΙ τοσούτον ώστε δ
εαπορος απεφάσισε νά πωλήστ) τά πλινθοποιεϊα

του Νερμών εΙς έταιρίαν τινά και έρρίφθη πλη-
σίστιος εις την πολιτικ^όν. Προφανώς άνήρ κα-
τέχων τοιαύτην κοινοινικήν θέσιν και τοιαύτην
άτομικήν δραστηριότητα ίβν ήίύνατο νά μεντρ
συντετριμμένος ύπό τον γελοΐον εκείνον αριθμόν
τών ί-κα-τόν- πε-νήν-τα- έ-τττά ψήφων, της υ-
περοχής του Ζαβουγιε. Ετέθη λοιπόν έπι τό
έργον δ Σαρβε* είργάσθη ώς βους άροτήρ εις τόν
έκλογικόν άγρόν Ισπειρεν υποχρεώσεις καΐ υπο-
σχέσεις, τους κόκκους αυτούς της ψηφοφορίας
και μεθ' άγιας υπομονής φακίρου ή υποψηφίου
^ιήλθεν ημέρας και έτη δλόκληρα παρασκευά•»
ζων τήν έπανόρθωσιν της πρώτης ήττης,ήν ή Ι-
σχυρογνωμοσύνη του ειχεν αποφασίσει νά ύφαρ-
πάσγ) άπο τό πεπρωμένον.

Ό Με^ερΐκος Σαρβε ^Ιν επρόκειτο πολύ νλ
κοπιάσγ) 8πως κατασττ) υποψήφιος ευάρεστος
παρά τοις σημαντικωτέροις τών εκλογέων. Ό
πρώην πλινθοποιός ήτο άνήρ εύει^ής μ2 πρόσω-
πον φιλομει^ές, μι τήν ^ΐνα ευθείαν ώς ρω-
μαϊκής προτομής-— ης ίμως ίΐν ήτο γνήσιον τό
άρχαϊον σχήμα— μ2 τόν πώγωνα έζυρισμένον,
με τά χείλη πορφυράί μί παραγναθί^ας και με
τό κρανίον αρκετά άπεψιλωμένον. Ειχι τό ήθος
άστοΰ ευπόρου, έκέκτητο ^έ καΐ τήν άξιέραστον
εκείνην εύσαρκίαν, ήτις παρέχει κάποιαν άξιο-
πρέπειαν εΙς τους άνδρας, τήν άξιοπρέπειαν της
γαστρός. Προς τούτοις είχε φωνήν ώραίαν, Ισχυ-
ράν, ίιαυγή, τόν λόγον ϊέ ευχερή και χυίαϊον
δστις είνε τρόπον τινά δ ΛάγχΒρος οίνος της εύ-
γλωττίας. Ο! χωρικοί του νομού Σηκουάνα και
Μάρνης ^έν τόν ευρισκον υπεοήφανον,οί ε'ργάται
τόν ήνείχοντο αν και άστόν αιότι έκήρυσσεν «ύ-
χαρίστωςβτι δ σοσιαλισμός είνε καλός κατ* αρχήν
-μόνον κατ*άρχήν-οΙ ίε άστοΙ συναισθανόμενοι δτι
ανήκε ν εις τάς τάζεις των παρε^έχοντο ε νιας
τών κατ' αυτούς τολμηρών ιίεών του επειδή ε-
γίνωσκον δτι ήτο πλούσιος και εΙς τό ύστερον
ύστερον εντόνως συντηρητικός• Ό αγαθός Σαρ-
βε ή^ύνατο πολύ ευλόγως νά προσδοκά δτι ε-
μελλι ν' άνατρέψιρ μίαν ήμέραν τόν χονορόν Ζα-
βουγιε. Τό άληθες δμως είνε δτι τά φυσικά καΐ
ρητορικά του πλεονεκτήματα και αί εγκάρδιοι
χειραψίαι του ολίγον θά τόν έχρησίμευον, αν ίίν
ειχεν υπέρ αύτου τήν κυρίαν Έρβλαί. Έγινωσκε
καλώς δ Με^ερΐκος Σαρβε τι εσήμαινβν ή κυρία
Έρβλαι ίιά τό διαμέρισμα δπερ έπόθει ν* αντι-
προσώπευση.Χήρα πολιτικού τίνος κατά προσίο-
κίαν ανδρός, ούτινος συνείχιζε τάς παραδόσεις,
θυγάτηρ ίέ άνί ρός κοινοβουλευτικού της εποχής
του Λουδοβίκου Φιλίππου, γενομένου ριζοσπά-
στου μετά τό 1848 ή κυρία Έρβλαι εύει^ε-
στάτη, ώς ίλεγον, καΐ πάντοτε νεάζουσα εφαί-
ν&το δπως και δ ΑΙμύλιος Δυκάς εν και μόνον
έχουσα πάθος, τήν πολιτικήν. Ήσχολειτο περί
τήν πολιτικήν εΙς Παρισίους, εν ττ) αίθούστρ της

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

\4Λύ9»ΛΛ'.*

280

εζ3τυι^

}ςατκ τον χΐΐ(&ων«* ησχολεϊτο *ις αύτην β ν τγ
επαύλ£ΐ της (Ις τά πιρ^ωρα του Μελίν χατά

το θίρος• ησχολιϊτο πανταχού χαΐ πάντοτ«.
Και Λς τ&ς ΐ7ΐριπλοχ3ις ταύτας του £βαχος της
πολιτιχΐΐς ί^απάνα την σφριγωσαν δραστηρι-
ότητα πυρετώδους Ι^ιοσυγχρασΙας, έζόχως νευ-
ριχίς καΐ την ύπερεξημ(Αένην νοη[χοσύνην της.

Άπο λ(αν τρυφερ&ς ηλιχίας η Έρριχέτα Ρι-
βάρ είχε ζήσει εντός της εΐίιχης έχείνης άτ|χ.ο-
σφαΐρας, εντός του Ιδιαιτέρου χόσ^Λου εν φ ή
πτώσις του υπουργείου θεωρείται γεγονός ση-
(Α.αντιχ6ν, συ(χ.φορά η ευ^αιριονία αναλόγως
προς τάς ίοζασίας χαΐ τους χαιρούς. Εΐχεν ά-
χούσει τόν πατέρα της λαλοΰντα [ΐ.ετά θέρ|ΐ.η;
περί ίΛβρωτήσεωτ^ περί ΛΛαστης ηΛπονοψη-
^αζ% περί ανηθίχωτ συμ^μαχιωτ . Είχε [Λολις
άπογαλαχτισθή χαι εγίνωσχεν ηίη τΐ εσηριαι-
νεν επιτροπή κοινοβουλευτική Ι ΆντΙ ίέ νά αι-
σθανθώ άποστροφήν χαΐ φρίκην προς την Ι^ιά-
ζούσαν ταύτην μαγειριχήν, ης ξ'βλεπε τά χαρυ-
χεύ|ΐατα εν τγ) οΙκί(||: της, απεναντίας προσε-
χολλ&το (ΐετ' ένθουσιασ|ΐ.ου εΙς την τάξιν έκε(*
νην, ήτις κυρίως ^εν εινε τάξις, και άφου εσχεν
ώς πατέρα {να γέροντα κοινοβουλευτικον, ώνει-
ροπέλει ν* απόκτηση ώς σύζυγον πολιτιχόν
£ν^ρα.

Ό χ. Έρβλα(, %ν ένυ(χ.φεύθη ή^ύνατο, αν ή-
θελε, νά έπι^οθη εΙς π&σαν φιλάρεσχον και
χαρίεσσαν (χ.ετά τής πολιτικής άναστροφήν.
Ήτοΐ|χάζετο (χάλιστα ν* άφεθη εις αυτήν ψυχή
και σώματι. Ήτο πλουσιώτατος. Μέγας γεω-
κτή|Αων, άγρονό(Λθς πεπαι^ευ(χ.ένος, δραστήριος
τόν χαρακτήρα και συμπαθής τους τρόπους δ
σύζυγος τής Έρρικέτας &ν ήθελε ζήσει ήθελε
βεβαίως γείνει υπουργός τ^ ένεργεί(^ τής συζύ-
γου του. Άλλ* 6 ΈρβλαΙ ίτζ'ΛοίΊΐ κατά τρόπον
θλιβερώτατον και λίαν προώρως. Τόν ριετεκό-
[ΐισαν ίσπέραν τινά εις την επαυλιν επΙ φορείου,
πεσόντα άπό του (ππου του εντός του δάσους
του Φονταινεβλώ. Κατλ την βρα^ειαν άγωνίαν
του άτυχους ή Έρρικέττα έ^είχθη πλήρης
ενεργείας καΐ κατατεθλιμμενη, μετ' απελπισίας
ίιαφιλονιικουσα προς τόν θάνατον το δν τό
χατά τό ήμισυ συντετριμμένον, ούτινος ή χεΙρ
έσφιγγε την Ιίικήν της, άλλα τό όποιον ίέν
ελάλει πλέον . . . Μετ* ολίγον απέμενε μόνη εν
ήλιχΐ^ τριάκοντα ετών θρηνούσα τόν σύζυγον
%ν ήγάπα προ πάντων ώς ζώσαν ελπίδα, ώς
την ένσάρκωσιν των φιλοδοξών σκοπών της.

Συνέΰαινον ταύτα κατά τάς παραμον3(ς του
πολέμου. Διαρκούσης τής εποχής των δοκιμα-
σιών, ή Έρρικέττα άποκλεισθεΐσα εντός των
Παρισίων κατέβχλεν άτρύτους κόπους, εγένετο
νοσοκόμος, έτρεχε παντού έλησμόνησε την πο-
λιτικήν και ήσχολήθη μόνον περί των τραυ-
ματιών, είτα επιστασών τών εκλογών επανήλ-

θεν εις την εν Σηκουήν^ και Μάρνη επαυλΙν
της και μετά παύσης αφέλειας και φυσικότητος,
ώς νά εζη ακόμη 6 Έρβλαί και νά ενήργιι
ύπερ αύτοΰ, ανέλαβε την ^ιεύθυνσιν τής κοινής
γνώμης. Τπεστήριζε τήν υποψηφιότητα τον
Ζαβουγιέ μόνον και μόνον ^ιότι ό Ζαβουγα
ειχεν άλλοτε σχετισθή μετά του Έρβλαι καΐ
ίιότι ό χον^ράνθρωπος αυτός λίαν εύφυώς 9^-
ρόμενος έπεσκέψατο τήν νεαράν γυναίκα επικα-
λούμενος τήν «προστασίαν της.»

— Τήν προστασία ν μου Ι Άλλ* εγώ ίέν ψη-
φίζω, κύριε Ζαβουγιέ Ι

— Διά τούτο ίεν ζητώ τήν ψήφον σας, χυ-
ρία, αλλά τήν προστασίαν σας. Αι γυναΐχις
ίεν ψηφίζουν, άλλα ίιευθύνουν τάς ψήφους τών
άλλων. Αυριον θά ήμην βουλευτής, £ν ήμην
σήμερον ό υποψήφιος τών γυναικών.

Τό φιλοφρόνημα του Ζαβουγιέ έζησφάλισεν
αύτφ πολύτιμον συνεργάτιδα. Ή κυρία Έρβλαί
έπήγαινεν, ήρχετο, ίιέτρεχε τα πέριξ, ειργάζε-
το άκοαμάτως ώς νά επρόκειτο περί άτομαής
εκλογής. Μίαν τών ημερών προσεκάλεσεν εις
τήν ίπαυλίν της θλους τους δημάρχους τών
περιχώρων και άπήγγειλε προς αυτούς άλη^ή
άγόρευσιν, ήν ήίύνατο στενογράφος τις νά ίια-
σώση. αΤό δίκαιον, *1πεν, 6 ορθός λόγος, ή φι-
λοπατρία, συνηγορουσιν υπέρ τής ύποψηφιότη-
τος του Ζαβουγιέ . . • Κατά τάς στιγμάς ταύ-
τας τών δοκιμασιών, καθ* ας ή πατρίς κλονί-
ζεται, άριστα θλ πράξωμεν αν χαταφύγα.μεν
ύπό τήν αιγϊία του Ζαβουγιέ • . . » Οί αχρο-
αται τής κυρίας Έρβλαι οιαστέλλοντες μιτ'
εκπλήξεως τους οφθαλμούς εμάνθανον ^ιά πρώ-
την φοράν και ούχΙ άνευ εύχαριστήσεως δτι &
χονίρός Ζαβουγιέ ητο κάτοχος αίγίίος.

Ή αίγίς αΰτη συνειέλεσεν αναμφιβόλως πολύ
εις τόν θρίαμβον του Ζαβουγιέ. "Ίσως τάς περί-
φημους εκατόν πεντήκοντα ψήφους, τάς παρορ-
γιζούσας και ταπεινούσας τόσον τόν Σαρβέ ή
ύποψηφιότης του Ζαβουγιέ ώφειλεν είς τήν κυ-
ρίαν Έρβλαι και εις τήν αιγίία ίι* ης αιίτη
έσκέπασε τόν ύποψήφιον. Διά τούτο θτε & Σαρ-
βέ άπεφάσισεν οριστικώς νά κατέλθη εις τήν
χοτίσχραγ της ΛοΜζιχής (ό Μείερϊχος ίέν έλη-
σμόνει ού^εμίαν τών εμφαντικών αυτών εκφρά-
σεων αϊτινες άποτελούσι τά κοσμήματα του
κοινοβουλευτικού βίου) έσυλλογίσθη αμέσως νά
εξασφάλιση τουλάχιστον τήν ουδετερότητα
τής κυρίας Έρβλαι.

ΈγΙνωσκεν δτι ή Έρρικέττα ίέν ητο ευχα-
ριστημένη, ίιόλου ευχαριστημένη άπό τόν βου-
λευτήν της. Ό χονίρός Ζαβουγιέ λίαν ταχέως
είειξε τήν άχαριστίαν του. Δεν ύπεϊκεν εις τήν
ανάγκην του νά έμφανίζηται τόν χειμώνα εις
τήν αίθουσα ν τής κυρίας Έρβλαί. Έγενοντο
αυτόθι άναγνώοματα σοβαρά, συζητήσεις περί

ΟΪ9ΪΪΪΖΘ0Ι όγ

Οοο^Ιε

ΜϋΤΧΛ.

281

της Κ&τρΙτηζ ΒΙδΛου^ είχασίαι %% προκνταβο•
λτϊς π€ρΙ του άποτελέσριατος των μιλλουσων
ψηφοφοριών. Ό Ζαβουγιέ, πρώην συμβολαιογρά-
φος *ηρέσχ4το (ΑοΙλλον νά ίιίρχηται την έσπε-
ραν (ΐς τα ριικρά θέατρχ η εΙς τάς τοικύτας δ-

Ϊηγύρεις χαι η χυρία ΈρβλαΙ τον εψεγε, ^ιότι
εν £τηρ€ΐ έπΐ(ΐ.ελως ποιήν τίνα ^η(ΐ.οχρατιχην
περί τα «ηβη αυστηρότητα. Είχε θεαθη & Ζα-
βουγιέ πβριφέρων την αιγίδα του εΙς το θέατρον
των ΦολΙ-Μπερζέρ ! "Άλλως τε δ απερίσκεπτος
Ζαβουγα εν στιγριγ) τινι ειλικρινούς διαχύσεως
έζλφράσθη λόγους τινάς, ών ή ηχώ εξωγχωριένη
εφ6ασ« χαι ('.ιχρι τ^ς παρά την δίον Σωσέ-^ -
-Άντέν αιθούσης της Έρρικεττας.

— Διατι ίέν συχνάζετε πλέον ταχτικοί εΙς
την αϊθουσαν της κυρίας ΈρβλαΙ ; τον ηρώ-
τησιν δ νοριάρχης του Σηκουάνα και Μάρνης
βστις χατά τ3ι συχνά αύτου ε'ις ΠαρισΙους τα-
ζεί^ια ουδέποτε παρη(/.έλει νά επισκεπτηται
εκεΐνην 7)ν άπεκάλει αώραιαν ^ιοικου(Αενην
του.»

— ΔιατΙ; άπηντησεν δ Ζαβουγιε* ίιότι
βαρύνθ|ΐ.αι εκεΤ. Εις την ο'ικίαν της κυρίας Έρ-
βλαΙ γίνεται πολύς λόγο; περί πολιτικής. Προ-
τΐ(/ιώ χάλλιον νά περάσω την βρα^υάν [Λου ά-
χούων την Ζου^Ικ.

Οι λόγοι του άνηνεχθησαν προς την κυρίαν
ΈρβλαΙ Ισως μάλιστα ίιεσκευασμένοι κάλλιον
ύπο Γης ^ιαβολης^ έκτοτε ίέ δ βουλευτής προε-
γράφη ύπο τ^ς Μεγάλης 'ΕκλεκτορΙσσης. Ό Με-
οερΐχος το εμαθεν. Διπλωματικφ τφ τρόπφ προ-
σεπώβησε νάκαταστησγι γνωστούς τ^ κυρί^^^ Έρ-
βλαΙ τους φιλόδοξους σκοπούς, ών ενεφορειτο.
Είχον αμφότεροι κοινον Ιατρόν, τον ίόκτωρα
ΒΙρτζ^ αγαθόν *Αλσατον φλύαρον και πνευμα-
τώδη, όστις προθύμως ε*πανελάμβανεν εις την
*Ε!ρρικέταν παν ο,τι δ Σαρβέ εφρόνει και έλεγε
περί αύτης. Ή ^έ κυρία ΈρβλαΙ εύρισκε τον
ύποψήφιον εξόχως νοήμονα, ναΙ.,. πολύ, πολύ
νοήμονα. . ^

Πρωΐαν τινά η χυρ(α Έρβλαι καταληφθεΤσα
ύπο ασήμαντου νευρικού πυρετού, προσεκάλεσε
τον ^όκτωρα Βίρτζ, δστις ειπεν αύττ), ενφ ταυ-
τοχρόνως έγραφε μίαν συνταγην ίιά χον
τύπον:

— θά υπάγω νά ϊίω τον θαυμαστην σας...
τώρα άφου φύγω άπ* ε^ώ.

— Ποιον θαυμαστην ;

— "Εχετε ^(καιον* οι θαυμασταΐ σας είναι
πολλο(, σας ζητώ συγγνώμην- αυτός δμως είναι
φανατικός.

— Ό χύριος Σαρβε ;

— Ό κύριος Σαρβέ ! "Ά, & Ι έμαντεύσατε...
τούτο προέρχεται εκ της συμπαθείας... ΕΙξεύρε•
τε πώς σ&ς αποκαλεί δ κύριος Σαρβέ ;

-Όχι.

— ΚυρΙαν Ρολάν περισσότερον Παρισινην
πάρα Ρωμαίαν.

Ή κυρία ΈρβλαΙ εμει^ίασεν άηούσασα το φι-
λοφρόνημα και μετ* ολίγον παρεκάλεσε τον ια-
τρον ν& δίηγηστρ προς αύτην τον Με^ερΐκον, ί ιό-
τι επεθύμει να γνί^ρίζτ) δλους τους ευφυείς αν-
θρώπους.

Ό Σαρβέ ύπερεχάρη. Έννόει δποίαν Ισχυράν
σύμμαχον θά είχε μετ' ολίγον ύπερ αυτού. Έ-
σκέφθη ίι' ίλης της εσπέρας τ^ς προηγηθείσης
της ημίρας καθ' ήν έμελλε νά παρουσιασθη, δ-
πως άνευρη την άβράν και εύσέβαστον φράσιν
την δποΙαν θ' άπέτεινεν ώς άνθοίεσμην καθ' ην
στιγμήν θά ύπεκλίνετο προ της νεαρδίς γυναι-
κός. Ήθελε νά φαν>ί άβρόφρων £νευ οίκειότητος,
κολακευόμενος εκ της δεξιώσεως &νευ ταπεινώ-
σεως και εσυλλογίζετο, αναλογιζόμενος την μελ-
λουσαν συνέντευξίν του μετά πυργοίεσποίνης
περιβεβλημένης τον τίτλον ττ^ς πολίτιίος, τίνι
τρόπφ οι παρουσιαζόμενοι φέρονται προς τάς
βασιλΙσσας.

Συνεβηδμως ώστε, ένφ δ κύριος Σαρβί ενόμιζεν
δτι θά συνηντα μίαν πολιτικομανη κυρίαν λα-
λούσαν την γλώσσαν της γραφειοκρατίας, νά εκ-
πλαγώ τά μέγιστα καΐ δπωσούν νά ταραχθ^
συναντησας θελκτικωτάτην γυναίκα με ωραίους
οφθαλμού.:, με ώραιοτάτας μικράς γύ^χ^^ με
λεπτή ν ρΤνα καΐ μέτωπον παι^κχόν ύπο μέλαι-
ναν βοστρυχισμενην χόμην. Ή Έρριχέττα ητο
εύει^ης χαί τι πλέον μάλιστα, εύάρεστος με το
θελχτικόν της μειδίαμα και την λεπτοφυ^Ι κα-
τασκευήν της. Έλεγον δτι ητο δπωσούν Ισχνή•
άλλα χαΐ αύτη η ισχνότης της, ή μάλλον κατά
το φαινόμενον η πραγματική παρειχεν αύτη εύ-
λυγισίαν καΐ ζωηρότητα σχεδόν παι^ικήν εΙς
τά κινήματα της. Έλάλει πολλλ και δπωσούν
ταχέως, πλην οι λόγοι της "ειχον θελγητρον χαί
ώσει ψήγματα χρυσού εφαΐνοντο απαστράπτοντα
εντός του χειμάρρου της εύφρα^είας της δπως
εις τά ρυάχια εν οίς οι χρυσοθγίραι εύρίσκουσι
θησαυρόν.

Ό Με^ερΤκος Σαρβέ έθαμβώθη. ΕΙσήλθεν
εΙς την οικίαν της κυρίας Σαρβέ δπως συνομι-
λήση περί των πολιτικών και εξήλθε μη ένθυ-
μούμενος καν πλέον την εκλογήν του, μη βλέ-
πων άλλο τι προ αυτού ειμή ^ύο μέλανας με-
γάλους οφθαλμούς μοίλλον πνευματώδεις ή καυ-
στικούς και μέλανας βοστρύχους ταλαντευομέ•
νους πέριξ λευκού μετώπου. Άπο της πρώτης
ταύτης επισκέψεως δ Σαρβέ ησθάνετο τον πει-
ρασμον νά θέση έτερον εί^ος ύποψηφιότητος, έ-
πανήρχετο ί* αίφνης εΙς τήν μνήμην τ.ου ή συμ-
βουλή της Στεφανίας : α Είσαι πλασμένος ^ιά
ίι4 νά είσαι έγγαμος.»

"Εγγαμος 1.. Διατί δχι ; *Ητο ακόμη σφριγών
ακμαίος καθ* δλα. Έν ήλικΙ(|ρ τεσσαράκοντα

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

282

είΣίτζ^

ετών έστω χαΐ παραγεγραιχ.(χ.ενων το να νυ(λφιυθ9)
τις γυνοιϊχα τριακοντούτιαα ίεν είνε χαθαυτο
εΐιτείν τΐκραφροσυνη. Είνε αληθές βτ( υ) χυρία
ΈρβλχΙ ίέν η το γυνή χοινου χαρακτήρας* άλλ'
δ Σαρβί ίεν εφοβεϊτο ποσώς την ύπεροχην της
γυνακχός* ητο κατ' «ρχην υπέρ της Ισορροπίας
τών καθηκόντων καΐ τίς Ισότητος μεταξύ των
^ύο φύλων.

Άφβυ άπήλθεν εκ της οικίας της κυρίας Έρ-
βλαι (Αετά την πρώτην ταύτην συνέντευξιν ανη-
συχεί όλιγώτερον περί του πολιτικού του (Λελ-
λοντος η περί της εντυπώσεως ην ένεποίησεν
εΙς την ώραίαν χηραν. Ή έντύπωσκς β(Αως
^έν ητο διόλου κακή. Ή κυρία ΈρβλαΙ εύρε
τον Με^ερΐκον άζιέραστόν και εύφυα- £λλως τε
ητο και ωραίος ως άνηρ. Ό κορι^ος ητο ολί-
γον τι ύψηλος και αί κνημαι ολίγον τι βρα-
χεϊαι• άλλ' η Έρρικεττα εσυλλογίζετο δτι το
τοιούτο ητο σχείον προτέρημα σχετικώς προς
το στά^ιον εις % δ Σαρβέ ήθελε να κατελθη.
Έπι του βήματος μόνος 6 θώραξ του ρητορος
φαίνεται, δπως ίιά τον ίππεα το στήθος, οΐ
ωμοί και οί μυώνες του θώρακος εινε τα μόνα
δρατά μέρη. Τα λοιπά εχουσι ίευτερεύουταν
σημασίαν.

Τά ίύο εκείνα άτομα συνηνωμένα ηίη έ^
μιας κοινής φιλοδοξίας του νά ίιαίραματίσωσ*
πρόσωπον ένεργόν, συνδεόμενα ίέ προς άλληλα
ί ιά κοινής οργής κατά του χονίρου και άξεστου
Ζαβουγιέ συνηντώντο εις στιγμήν επίκαιρον δπως
ή λίαν φυσική μεταξύ των συμπάθεια κατα-
στγ) εν τάχει πραγματική αγάπη. Ό Μείερϊ-
κος εβλεπεν εν ττ) κυρίο|^ Έρβλαι θελκτικην Ή-
γερίαν, ή ί' Έρρικέττα εν τφ Σαρβέ όργανον
προς κυριαρχίαν εύπειθες. Άπλήστως ποθούσα
την ισχύν, ίιψώσα την έπΐίειξιν, την κίνησιν
και τον θόρυβον, ίέν ήίύνατο νά θεωρη τον Ζα-
βουγιέ με χί ταπεινά δρμέμφυτα επαρχιώτου
καταποθέντος ύπό του παρισινού βίου ώς τον
κατάλληλον καΐ Ισχύοντα βουλευτήν τον μέλ-
λοντα νά καταστήση την αιθουσαν της δια-
πρεπούς γυναικός κέντρον του εκλογικού διαμε-
ρίσματος και μάλιστα κέντρον επιφανές τών
Παρισίων. "Αλλως τε δ Ζαβουγιέ βίχε γυταϊχα^
κατά την χυίαίαν φράσιν του, και ή υπερμεγέθης
κυρία Ζαβουγιέ μέ τον στηθό^εσμόν της τον
κομψον ώς κοιλίαν κολοκύνθης και μέ τάς χον-
^ράς χ«ράς της ^ιεσχασμένας και ερυθράς ώς
πόοας αστακού έφθού ίέν ητο ίυνατον νά Ιμ-
φανισθτ) εΙς αιθουσαν έκλεκτήν χωρίς νλ έγν.ο-
λάψη το στίγμα του γελοίου εΙς την δμή-
γυριν.

Ό Σαρβέ απεναντίας ίιετέλει εν χηρείβρ* δ

Σαρβέ ητο ελεύθερος• δ Σαρβέ ητο ακριβώς δ
βουλευτής, δν ώνειροπόλε:ήκυρία Έρβλαί, βου-
λευτής ούτινος αυτή Θ4 ύτηογόρευε τήν ψηφον, θά

ίιέπλαττε τήν τύχην και θάπαρεσκεύαζε το μέλ-
λον. Είχε νά ίαπανήση τόσην τεραστίαν εγκε-
φαλικήν ζ<ι>τικότητα αυτή ή λεπτοφυής και
αεικίνητος Έρρικέττα ! Δέν θά έίΐσταζε ν' άνα-
ίεχθτί τήν κυβέρνησιν δλοκλήρου του κόσμου.
Ήτο εκ τών φίλοίόξων εκείνων γυναικών τών
ταπεινών τήν γενετήν, αϊτινές εισι τρόπον τινά
αί τσαρίναι της αστικής τάξεως. ΙΙάνθ* οσα
είχεν αναγνώσει έστροβιλίζοντο εντός της κεφα-
λής της, μή έχουσα ίέ φρόνησιν πολλήνκαΐ μό-
λις κε/^τημένη τον κοινον νουν εσκέπτετο μόνον
τίνι τρόπφ νά πληρώσΐ() ί ιά παντοίων ενασχολή-
σεων αναγομένων εις δσον το ίυνατον ύψηλήν
τάξιν πραγμάτων το κενόν της καρδίας της
και τήν άνίαν του βίου της.

Ναι, ναί Ι δ Με^ερικος ητο δ άνηρ, δ υπο-
ψήφιος τών ονείρων της. θλ έλάμβανεν αυτόν
ώς άλεξήνεμον, ώς σκέπην και όπισθεν του θά
κατεγίνετο εΙς τήν ύψηλήν πολιτικήν εν πάσν)
άνέσει. Άλεξήνεμον ; Κάτι τι πλέον μάλιστα.
Ό Σαρβέ εΐχεν επίσης και αύτος μίαν αιγίδα
δπως δ Ζαβουγιέ, ή ίέ αίγίς αυτή θά προήσπι-
ζεν εν ταυτφ τά συμφέροντα της πατρίδος καΐ
τάς φιλοδοξίας της κυρίας Έρβλαί.

Ούί έποτε έπηλθεν ή Ιίέα εις τήν Έρρικέτταν
δτι εις τάς σχέσεις αίτινες συνήπτοντο φυσικώ-
χν,τοί μεταξύ ίύο εν τη έξοχ^ γειτόνων θά πα-
ρεισέ^υεν άλλο τι έκτος της πολιτικτΊς και της
φιλίας. Άλλ' δ ^ιαβολάνθρωπος εκείνος Σαρβέ
επέμενε νά μή άποχωρίση τήν γυναίκα άπο
της Ηγερίας. *Ήθελε νλ παράσχη καταφύγιον
καΐ εις τον έρωτα ύπό τήν περίφημον αιγίδα
δπως ύπό τήν πολύχρουν σκηνή ν φΐλέρωτος πα-
νηγύρεως. Και ^ιατί τάχα ή κυρία Έρβλαι
νά εχγ) τήν χβϊρα τόσον λευκήν και τήν κόμην
τόσον μέλαιναν ; Ό Με^ερικος ^έν ήίύνατο νά
Ιίτ) τους ένουλισμένους εκείνους βοστρύχους έπι
του μετώπου της χωρίς νά αισθανθ^ τον πειρα-
σμόν του νά θωπεύση αυτούς ίιά τών δακτύ-
λων του* δτε ίέ ετεινεν αύτφ τήν χβΐρα, τήν
ώραίαν εκείνη ν μικράν καΐ λεπτοφυ£ χ^κρο^ι
σφο^ράν έ^οκίμαζε ταραχήν εν ττ) χΐ(ρθ(ψΙ(||:
ταύτιρ ττ) μεταξύ συντρόφων και συμμάχων.

Ό Σαρβέ ήίύνατο νά διακινδύνευση τά πάν-
τα προσπαθών νά μεταφέρε κατά τό σύνηθες
υφος του τάς εξαίρετους έκείνας σχέσεις «άπό
του πείΐου της πολιτικής εΙς τό πείΐον του
ίρωτος». Άλλ' δτε κατέστησε ίήλους προς τήν
Έρρικέτταν τάς περί της τοιαύτης μεταφοράς
προθέσεις του και τά σχέδια του^ αί μεταξύ
αύτοΰ καΐ εκείνης επίσημοι σχέσεις είχον κατά-
στη ήίη τόσον εγκάρδιοι, ώστε ή κυρία Έρ-
βλαι ^έν ίυσηρεστήθη ποσώς. Παρεκάλεσεν
αυτή εν τούτοις τόν ^όκτωρα ΒΙρτζ έπίφορτι-
σθέντα παρά του Με^ερίκου νά ερώτηση τήν
νεαράν χηραν αν συγκατετίθετο νά γείνη κυρία

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

39 23ΤΧ^

283

Ιΐαρβί νά ^ιολώση προς τον άντίπαλον του Ζ««
έουγιέ βτι α{^τγ) ού^έινοτβ θά Ινοι^φ^ύετο εχ νέου.
Ι 'Ω, ουδέποτε Ι . . . ουδέποτε (ριστιχώς. Και
ίια ποιον λόγον αρά γε ; ΐί

Ή άπάντΎίσις χαΐ η έρώτησις ε»α|Λθν τον
Ιατρον νά ριει^κάσγ), ενφ άπηλπισαν τον Με^ε«
ρϊχον.

Ότε δ Σαρβε επανεΐ^ε χατόπιν την Έρρι-
χίτταν^ ττιν τορώτηβεν αν μετά τοι«ύτην άρ-
νησιν ^εν {θεωρεί ώς ά^ιακρκσίαν το νά τον
βλεπη έξακολουθοΰντα τάς επισκέψεις του ώς
χαι χατά το παρελθόν.

— ^ΚαΙ ινου Ιγχειται η ά^ιαχρισία εις αυτό,
^(λτατε [ί,ου Σαρβέ ; είπεν αυτή. Δεν εΙ(/.εθα ^ύο
συνέταιροι ;

-^ Να ι, βεβαίως* άλλ' 6 χόσριος . • .

— Ό χ6σ(ΐος ; δ κίσ|ΐ.ος ; Δεν αναγνωρίζω
την γνώ(&ην του• ίίν πιστεύω εΙς άλλο τι εΙ(Λίι
ιΐς την χαθολιχην ψηφοφορίαν 1

— Προσέξατε, χυρίχ Ι . . . Εις την χαθολιχην
ψηφοφορίαν ; ΚαΙ αν αυτή άπεφαίνετο $τι πρε•
πιι νλ (ΐέ νυ|Α.φευθητε ;

Ή χυρίκ Έρβλαι ψει^Ιασεν, εύρε ^2 6τι 6
Μείεριχος ητο πολύ πνευ(Λατώίης την ηριίραν
ίχείνην, δ ίε Μείερϊχος παρεττ^ρησεν δτι εϊχεν
αφήσει περισσύτερον του συνήθους την ευριορφον
χιϊρά της ρ,εταζύ της Ί^ιχής του.

Και τά ετη ειχον παρέλθει, είχον παρέλθει
χωρίς η χαθολιχή ψηφοφορία ν' άποφανθη υπέρ
του γά|Λθυ της χυρίας Έρβλαι [χετά του Μέσε•
ρΙ/.ου, ούχΙ δ[χως χαι χωρίς 6 χόσ^ιος, 6 χοσριος
ίχεΐνος περί τί|ς γνώριης τοΰ δποίου τόσον ολίγον
ίνίιεφερετο η Έρριχέττα, νά ριή ύποψιθυρίζη
οτι δ Σαρβε συνε^έετο πολύ στενά ριετά της
χυρίας 'ΕρβλαΙ. Ό Ζαβουγιέ ριάλιστα, ϊν δ
Σαρβί είχε νιχήσει χατά τάς τελευταίας εχλο-
γάς, ελεγεν βτι ήσαν ίε[ΐ.ενοι.

['Έπ^τακ συν&χιιθί].

ΊστορεχαΙ Σημειώσεις

ΠΕΡΙ ΑΘΑΝΑ2Ι0Υ ΔΙΑΚΟΥ

Εινε πλέον παρ* δλων άνεγνωρισ[ΐ.ένον 2τι &
Ιίτοριχίς, δ μέλλων νά γράψη την ίστορίαν της
Ι^ιγάλης η[ΐ.ών επαναστάσεως, βπως έ[ΐ.πρεπει εΙς
την θεσιν της, ώς μέγα γεγονός των αΙώνων, χαι
«ις τάς όχταετεϊς αύτης ιτεριπετεΐας, ίέν ευρέθη
«χόμη. Άλλ* εχτός τούτου εινε επίσης άνεγνω-
ρισμενον δτι ίέν συνελέχθη άχόμη ή ίεουσα
ίστοριχή υλη. Αι εχίοθεϊσαι μέχρι τουίε ίστο-
ρίαι χαΐ μονογραφίαι ίεν ίεικνύουσι τίποτε
ίλλο παρά τήν σπου^ήν των γραψάντων, δπως
ίώσωσίτι εις την 8ι^κ(ίμίΊ'ηΊ περιεργειαν τών

δμογενών των χαι διαψεύσεις χαι ^ιασχευάς
των μεν παρά των ίέ. ΚαΙ οί ζενοι επίσης ^εν
υπήρξαν ευτυχέστεροι τών εντοπίων. Απεδεί-
χθη δτι μόνον ή χατά τόπους έρευνα, ί) άχριβής
αναγραφή τών γεγονότων μέχρι τών ελαχίστων
λεπτομερειών, ή παράστασις των προσώπων,
μέχρι χαΐ των μιχροτέρων αχόμη χαΐ αυτών
τών τοποθεσιών ει δυνατόν ή περιγραφή, θά
εινε ή χατάλληλος χαι άψευίής υλη, επΙ της
δποΐας θά δύναται τις νά βασισθτ). Και 6 ιστο-
ρικός — δπόταν ελθτρ — μαχράν ττίς έτρηρείας
τών μεγάλων προσώπων χαΐ τών οίχογενε ιαχών
ονομάτων εις τά δποΐα προσέκρουσαν οι σύγ•
χρόνοι, λαμβάνων εκ τνς μι&ς η της &λλης
ύλης δ,τι ή άτάραχτος ιστορική αύτου κρίσις
θεωρεί ώς £ζιον αναγραφής απορρίπτων ^ε το
περιττόν, ζυγίζων και έμβαθύνων εις τά αίτια
δσα παρεκίνησαν τον μέν η τον ^έ νλ άναφέρη
τούτο τ& όνομα και δχι εκείνο, την τάίε περί-
στασι^ν και δχι τήν ^εινα, νά παρασκευάση
ούτω έργον τέλειον καΐ £ζιον της αποστολείς
του της μεγάλης.

Όπόσον ίέ διαφέρει ή τοπική έρευνα από
της εξ ακουσμάτων άβεβαΐων καΐ άταχτων διη-
γήσεων άπο^ειχνύεται πασιφανώς ήίη. Άπό
της ενάρξεως της επαναστάσεως και του μαρ-
τυριχου τέλους του Διάκου παρ^^λθον μέχρι σή-
μερον έξήκοντα χαΐ πλέον ετη και καθ* δλον
αυτό το ίιάστημα πολλοί έγραψαν και έβιο-
γράφησαν τον άν^ρα. Παρ* δλων ^έ αναφέρεται
ώς αιτία της αλλαγής του βίου του, άπό ταπει-
νού διακόνου εις κλέφτην, αί ασελγείς ορέξεις
Τούρκου τίνος αγά. Τοΰτο δμως δχι μόνον αμ-
φισβητείται άλλα τελείως αγνοείται παρ3& τών
χατοίχων της Άρτοτινης, της αληθινής πατρί-
δος του Διάχου, γερόντων και νεωτέρων.

Ότι υπάρχει αύτη ή παράίοσις, υπάρχει• άλλ*
εΙς τά κατώτατα μόνον χωρία της ΔωρΙ^ος,
δπου πιθανόν νλ έπλάσΟη έπειτα, δτε 6 Διάκος
κατείχε ώς άρματωλός το κόλι τής έχειθεν πο-
ταμιάς. Άλλα και αύττι διαφέρει άπό δσας
έχουν γραφή τοιαύτας. Αναφέρεται ίηλα^ή
δτι δ Φερχάτβεης, Ιίών τον Διάκον εν τ^
Μον^ επετέθη κατ* αύτοΰ, χαΐ ούτος μετά
αγώνα ηίυνήθη νίι διαφυγή τών χειρών του,
τινές ^έ προσθέτουν δτι και τον έφόνευσε. Ός
δμως σώζεται αυτή παρά τοις κατοίχοις τών
χωρίων έχείνων, δερβέναγας τις περιείρχετο τά
χωρία του νυν ίήμου Τολοφώνος είσπράττων το
χαράτσι. Τήν νύκτα έστάθμευσεν εις Στύλια
χωρίον του ^ήμου Ποτι^ανίας, έχει ^έ ηχούσε
τήν όνομαστήν ωραιότητα του διακόνου τής
Μονής του Προίρόμου. Ό ίερβεναγας ητο φύ-
σει αιμοβόρος χαΐ αισχρός εις τό ε'παχρον. Έ-
στειλε λοιπόν ευθύς τεσσάρας τών Τζοχαντζά-
ρι^ων αλβανών στρατιωτών του νά φέρωσι τόν

284

ν Β ΣΙ τ ζ ▲

^(άχονον της Μονΐίς. Ό διάκονος άντεστη το
χατ' ό:ρ}^άς ζητών την αΐτίαν, άλλ' έπΙ τέλους
ύπήχουσε κ«1 τους ηκολούθησε. Την νύκτα οί
τζο/αντζάριίες (Αετά του ίιακόνου φθάσαντες
εις το χωρίον Μάκρη; του ίη(χ.ου, Τολοφώνος
εχόνευσαν εις τον οίκον του προκρίτου. Ούτος
δ|/.ως ειπεν εις τον Διάκον την αΐτίαν ^ιά την
δποίαν τον ηθελεν δ δερβέναγας και την νύκτα
θραύσαςτά ίισ^ά του επη^ησεν άπο του παρα-
θύρου καΐ εφυγεν εις τα ορη.

Όπως δ|χως εϊπθ(ΐ.εν, η παράίοσις αύτη ίεν
ε,ίνε καθόλου γνωστή εις τους κατοίκους της
'Αρτοτίνης, δπόθεν η Μονή του Προίρόμιου, ίπου
δ Διάκος ^ιηκόνευεν, απέχει μόλις εν τέταρτον
ώρας. Ό κ. Κωνσταντίνος Διάκος όστις από του
1876 λα|Απρώς φερόριενος ένεκολπώθη ως επί-
θετον του ηρωος το δνο(Λα, ίιότι 6 πάππος του
Κοΰστος είχε γυναικά του την άίελφην του
Διάκου Σοφίαν, βέβαιοι δτι ού^ϊέ ειχεν άκούση
καν δ πάππος του την παράίοσιν αύτην και την
έθκώρει ως πλασθείσαν πολύ ριετέπειτα. Κατ*
αυτούς ίέ ούτω πως λέγεται δ (Αοναστηριαχος
καΐ άρματωλικός βίος του Διάκου, (λέχρι των
παρα(Αΐκροτέρων λεπτοριερειών του και τον δ-
ποϊον ε'πιτρέπ^ται να παρα^εχθώμεν ώς εξ αυ-
τής της οικογενείας του απορρέοντα.

Δικαέζ η δεκαεπτά ετών ητο δ Αθανάσιος
δτε πρώτον προσηλθεν εις την Μονην Ιωάννου
του Προίρόρ-ου. Και ίεν προσήλθε να άσπασθτ,
τον {λοναχικόν βίον, άλλα να ίιίαχθτί παρά
τίνος καλογηρου, έκπληρουντος τα χρέη ίι^α-
σκάλου, δπως συνέβαινε καθ* δλην την Έλλάία
έπΙ τουρκοκρατίας, την Όκτάηχον και το Ψαλ-
τηριον. Τπηρέτει δ{Λως κάποτε την Μονην και
τους καλογ'ήρους, έκάστην ίί έορτην προσηρ-^
χετο καΐ εψαλλβν έκεϊ η έλεγε τον Άπόστολον.

Μίαν φοράν έτυχε νά περιο^εύη τά μέρη
εκείνα δ Δεσπότης Λοιίωρικιου^ ώ^ έλέγετο τότε
δλόκληρος η σημερινή Δωρίς, δστις ηκουσε τον
Άθανάσιον λέγοντα τον Άπόστολον. Ό Δεσπό-
της έμαγεύθη εκ του σεμνού ήθους του νεανίου
χαΐ της έζαισίας φωνής του, ώστε τφ έπρότεινε
να τον χειροτόνηση ^ιάκονον. Ό νεανίας, δστις
μόνον τον τίτλον Άναγνώστου ώνειρεύετο, εδέ-
χθη χαρούμενος τον τίτλον του Διακόνου και
ε^μεινεν εν ττ) Μοντ) αφιερωθείς εΙς το μοναχικον
στάίιον.

Μετά καιρόν, μίαν Κυριακην, έτυχε να γί-
νεται γάμος εν Άρτοτίνη, δπου έπυροβόλουν
δλοι, έ^ώ κ* εκεί, διασκεδάζοντες και μαζη με
αυτούς και δ Διάκος, έλθών εκ της Μονής μέ
τον κοντον τσάγγρον του. Έκ τίνος πυροβολισμού
συνέβη να φονευθτ) δ υίος της Κοντογιάννενας.
Αίίτη ητο έκ Κοσταρίτσης, κώμη; της Δωρικός,
ίύω ώρας άπεχούσης της Άρτοτίνης, έζ ισχυ-
ρας οίκογινείας Ό φόνος άπείόθη παρ* δλων

(μοφώνως, τούρκων και χριστιανών, εις τον
Διάκον, δστις ηρχισε να κρύπτηται εις τά πέ-
ριξ έκ της καταζητη^βως των τουρκικών απο-
σπασμάτων, μη αποδυθείς δμως τά ^άσα χαΐ
έξακολουθών την εν τη Μοντ) ^ιακονίαν του.

Κατά την 15 Αυγούστου έτελεΐτο εν Άρτο-
τίνη έπι τουρκοκρατίας λαμπρά πανήγυρις προς
τιμήν της Παναγίας, χαθ' 'ί^ν συνέρρεον άπο δλα
τά μέρη της Δωρικός πολυάριθμοι προσχυ%η•
ταί. Ό Διάκος πληροφορηθείς δτι ίιν ύπηρχον
τά αποσπάσματα εν τ^ πόλει, έφανερώθη χαΐ
ηρχισε μετ* άλλων νέων νά ^ίτςτη το λιθάρι, εις
άπλωμα τι της κώμης. Άλλ' οί Τούρκοι είχον
κρυφθγ) εις τους πλησίον βάτους και δτε ένόμι-
σαν εύθετον την περίστασιν ώρμησαν πολυά-
ριθμοι και συνέλαβον τον Διάκον και τον μβτ'
αύτου Κοιφέτζον, καταίιωκόμενον και τούτον
ίι* άλλα αίτια. Αυθημερόν έφερον αυτούς πρ^
του Φεράτ *Ε1φέν$η διοικητού του Αοι^ωριχΙου,
δ δποιος ερριψεν αμφότερους εις μικράν φυλά-
χήν, τίς δποίας ακόμη σώζονται έκεϊ τά χα-
λάσματα. Ό Διάκος ευθύς παρετηρησεν δτι το
σανί^ινον του κιγκλίδωμα μικρού παραθύρου των
ητο σεσηπός. Και την νύκτα έθραυσε ίιά τις
χειρός του αθορύβως ^ύο σανίδας καΐ εύσταλ-ης
καθώς ητο και λεπτός, έπη^ησε προς τά Ιξω,
ει^οποιησας και τον σύντροφόν του. Ό Κ«-
φέτζος δμως ητο χονίρος πολύ και δυσκίνητος,
τφ ητο ^έ άίύνατον νά όλισθήστρ έχ ττ^ς μιχρόΐς
εκείνης όπτ,ς μέχρις ού δ Διάκος, ελκών αύτδν
έκ τών εζωθεν, η^^υνήθη νά τον σύρη, θραυσας
τά ^εσμά του. Όμού ίέ ίιά νυκτός έζίλθον
της πρωτευούσης και λαβόντες τά δρη έφθασαν
περί το γλυκοχάραγμα εΙς το λημέρι του άχονι-
στού τότε άνά την Δωρίδα κλεφτού Τσάμ Κα-
λογηρου.

Ό Τσάμ Καλόγηρος ούτος ίίν είνε δ έκ Χρυ-
σού Αλέξης Σισμάνης η Καλόγηρος,δ άκμάσας
κατά τέλη τ9ίς προηγουμένης έκατονταετηρί-
ίος, άλλ' &λλος τις, δστις πρώτην φοράν ηίη
προκύπτει εν ττ) ^στορί^|^ τών άρματωλών. Και
ίέν είνε γνωστόν ακριβώς εΙς ποιον χωρίον εγεν-
νηθηεινε δμως ώμολογημένον δτι χατήγετο εξ
ΉπεΙρου.Ό ταϊφάς του συνεκροτεϊτο άπο έβίο-
μηχοντα χαλά παλληκάρια, μεταξύ τών δποίων
συγκατεριθμούντο και δ Γούλας και δ Σκαλτσο-
ίημος. "Οτε οί ίύο φυγάδες έ'φθασαν έκεϊ χαι
έζήτησαν νά συγχαταριθμηθούν εις τον ταϊφαν,
τον μεν Καφέτζον ελέχθησαν μετά χαρά; ^οΛ
ενθουσιασμού, έκπλαγέντες έκ τού παραστήμα-
τος του, τού αρρενωπού• τον ίέ Διάκον χατά
χάριν λέγοντες δτι κάλος ητο μόνον ίιά νά
μεταφέρΐ() νερό.

— Άει• κάλος είσαι και σύ γιά τ' ασκί• εί-
πον περιφρονητικώς.

Μετ* ολίγον δμως έίόθη εΙς τον Διάκον ά-

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

Β ΣΙΤΖ^

285

φορ|ΑΎ] νά άπο^ιΐζγ) $λως το ινχντίον. Διότι
γινομίνης £ν Ζελίστ^, κώαιρ των Κραβάρων,
συ[^ιπλοχης κρατβρας μεταξύ των κλεφτών κκ(
πολυ«ρ(θ(ΐων τούρκων, ^ιεσχορπίσθησαν τέλος
οί χλίινται, χαταΐζίεσθέντες ε'χ της ανωτέρας
^υνά(&εως του εχθρού. Ό Κα'^Γετάνιος όμως έ-
«λι^γώΟη εις τον πό^α ^εινώς χαΐ ηθελεν αΐ-
χ|£«λωτευθη. Άλλ' 6 Διάκος μείνας έκεΤ, χα-
τώρθωσε ίιά της τόλμης του νά λάβτ;) έπ' ώ-
μων τον πληγωΟεντα και διερχόμενος ίιά με-
σοο αυτών ξιφηρης νά φθάση σώος μετ* αύτοΰ
εΙς Γραμμενην Όξιάν. Ή τοποθεσία αυτή είνε
^ίχη ύψηλιί), κατάφυτος από όζυάς, απέχουσα
ϊύο ώρας της 'Δρτοτίνης. Έκεϊ συνήχθησαν
μΕτ' ολίγον και οί ^ιασπαρέντες κλέφται και
«νώπιον δλων ώμολόγησεν δ Τσάμ Καλόγηρος
ττιν εζοχον άν^ρείαν του Διάκου, ύπο^είζας εν
ώρ^ θανάτου του αυτόν ως ^ιάίοχόν του.

*Α)λά μετ' ολίγον οί κλέφται, άναγκασθέντες
υπό της συντόνου κατα^ιώζεως τών τουρκικών
αποσπασμάτων, ^ιεμοιράσθησαν εις μπουλού-
κια. Έν μπουλούκι άπετέλισαν τότε δ Διάκος,
δ Γούλας και δ Σκαλτσο^η(/.ος έζ *Αρτοτινη;
χαΐ ούτος, περί του δποΐου λέγεται παρά τών
Ιντοπιων δτι και κατά τόν άρματωλικόν του
βέον καΐ έπειτα έπι της επαναστάσεως μέχρι
του 1827, βτ« απέθανε, ^έν έπροσκύνησε κα-
θόλου εις τους τούρκους. Οί νέοι ούτοι μπου-
λουζί^ες, κατ* αρχάς ίεν έφαΐνοντο έχοντες
σκοπόν τίνα παρά περιωρίσθησαν εις στενόν τί-
να Α^οζον κύκλον. Διότι πρώτος δ Σκαλτσο-
^ήμος συνέλαβε καΐ άπηγαγεν εις τα ορη τόν
Παπα^ημητρΙου, πρόκριτον Κάτω Μουσινίτσας,
συγγενίί του Διάκου με τόν δποΐον είχεν άφορ-
μάς ^υσαρεσκεΐας. Ό Διάκος παρεπονέθη εΙς
τον Σκαλτσο^^ΐμον, απειλών δτι έν περιπτώ-
σει μη απολύσεως του θά συνελάμβανε καΐ ού-
τος ιδικούς του συγγενείς.

— •Ψ>4σέ τους και φά τους• είπεν δ Σκαλτσ&ς
ά^ιαφόρως.

Τότε δ Διάκος λαβών ίέκα παλληκάρια ^ιηυ•
θύνθη εΙς την ΒΙγλαν, ^άχην ύψηλην πλησίον
της 'Δρτοτίνης. Έκεΐ άφησας άναμένοντα τά
παλληκάρια του, εΙσηλΟεν εΙς την κωμόπολιν
την νύκτα καΐ συνέλαβε τον συγγενή του Σκαλ-
τσο^ήμου Τρυπαναγνώστην. Ούτος ενφ εσύρετο
ημίγνυμος άντέστη τό κατ' αρχάς και έπυροβό-
λησε κατά του Διάκου ανεπιτυχώς. Άλλα
σπεύσαντες οί σύντροφοι εσυρον καΐ εφερον αυ-
τόν εις τό Ι^ιον λημέρι, δπου καΙ δ Σκαλτσο•
ί^μος είχε τόν Ι^ικόν του. Έκει ^έ συμφιλιω-
Οέντες τότε απέλυσαν αμφότερους.

Κατ' εκεΐνην τηιτ εποχην ηλθ^ν εις τόν Διά-

κον η εί^ησις του θανάτου του πατρός του και
ενός άίελφου του, του Αποστόλη. Ό Διάκος
είχε ^ύο αδελφούς, τόν Δημον, τόν έπικληθέντα
Μασσαβέταν και τόν Άποστόλην • ίύο ίε ά^ελ-
φάς, την Καλομοίραν και την Σοφιαν. Ό πα-
τήρ μετά του Δήμου και του Αποστόλη είχον
άσπασθη τόν ποιμενικόν βίον και έτυχε νά εινε
τότε μετά τών ποιμνίων των εις τά χειμαδιά.
Πρωίαν τινά εΙχον έπισκβφθη αυτούς ^έκα εκ
τών πέριζ κλεφτών εις τους δποίους προσέφερον
την καρίάραν πλήρη γάλακτος νά πιουν. 'Δλλά
κατ* έκείνην την ώραν έτυχε νά ίιέρχηται τόν
^ρόμον απόσπασμα τουρκικόν κατά του δποίου
ώρμησαν οί σκύλοι ύλακτουντες. Οί κλέφται
έννοησαντες εκ τών ύλακών έτράπησαν έκ του
αντιθέτου εις φυγήν, οί ίέ σκύλοι άφήσαντες τους
τούρκους ώρμησαν έπ' αυτών. Τότε οί τούρκοι
έπλησίασαν εις την καλύβην καΐ παρατηρή-
σαντες την καρ^άραν και τά κοχλιάρια και τάς
σειράς του γάλακτος τό δποΤον άπέσταζεν εκ
τών κοχλιαρίων καθ' ην ώραν επινον ίίκην α-
κτινών έπΙ τών χόρτων πέριζ, ύπωπτεύθησαν ευ-
θύς και συλλαβόντες τόν γέροντα και τόν Άπο-
στόλην έφεραν αυτούς δέσμιους εις Πάτρα τζίκι.
Ό Δήμος έτυχε ν' άπουσιάζη τότε και ούτως
ίσώθη. Οί ίύο δμως ούτοι την ΙίΙαν νύκτα ά-
πέθανον έν τυ) φυλακή είτε ^ιά φυσικού θανάτου
είτε φονευθέντες παρά τών Τούρκων.

Ό Διάκος μαθών τόν θάνατον αυτών ηρχισε
νά ζητ9) έκίίκησιν, έπιπίπτων κατά πολλών
αποσπασμάτων, τά δποΐα ^ιεσκόρπιζον και συ-
νέτριβον οί κλέφται. Και τότε πρώτον ηρχισαν
νά έγείρωσιν αξιώσεις έπι του άρματωλικίου
του τόπου. Οί τούρκοι άγαμες και οί πρόκριτοι
έπέμενον αρνούμενοι. Άλλα μίαν τών ημερών,
έπισραμόντες οί κλέφται εΙς τά Μπαΐίρια, τοπο-
θεσίαν πλησίον της Άρτοτίνης, συνελαβον την
Κρουστάλλω του Μπαμπαλη.

Ό Μπαμπαλης ούτος ητο πρόκριτος ισχυρός
της Δωρικός, εγεώργειίέ τότε έκεΐ τούς αγρούς
του μετά τών θυγατέρων. Διότι τότε δπως α-
κόμη και σήμερον εις δλα σχεδόν τά μέρη της
'Ρούμελης, αί γυναίκες και οργώνουν και σπεί-
ρουν και σκάπτουν τούς αγρούς και έν γένει εκ-
τελούν τάς βαρυτερας τών άντρων εργασίας. Ή
Κρουστάλλω ητο η νεωτέρα και η ωραιότερα
κόρη του Μπαμπαλη, ά^ελφοποιτή ^έ του Διά-
κου.Ταυτην συλλαβόντες εφερον οί κλέφται εις τό
λημέρι των, δπερ είχον έπι της Καρυάς, τοποθε-
σίας όχυράς, κατάφυτου άπό πλατάνους, τρεις ώ-
ρας άπεχούσης της Άρτοτίνας. Και παρήγγειλαν
εις τόν Μπαμπαλήν εάν θέλτρ την κόρην του, νά
ένεργήσιρ εις Λοιίωρίκιον δπως ^οθ^ εις αυτούς
τό άρματωλίκι. Την σύλληψιν ίέ ταύτην ανα-
φέρει καΐ τό άκόλουθον τραγούδι, τό δποΐον εις
δλας τάς συλλογάς έχει ίημοσΗΐ»θη ελλιπές.

286

ιχιτζ^

την ίέ Κρουστάλλω άναφίρβι εσφαλμένως ώς ίνα-
παίοπούλαν ινάντοτι.

*Ολα τα δένδρα την αυγή δροσά *ν£ φορτωμένα
Κ' έμενα τα ματάκια μου δοοχρυα γιομισμένα ,
Γιατί χοιαουνται μοναχά χαΐ συντροφιά δέν ίχουν*
*Έχουν τα δένδρα νυνοοίά χαΐ τά πουλιά κουβέντα.
Μέσ* 'ς της Κάρυα ς τ&ν Ιλατο χάΟετ* δ Σκαλτσοδήμος
ΜΙ την Κρουστάλλω'ςτοιτλευρο μέ την Μπαμιταλοπουλαν,
Ό Διάχος απ* την μιά μεριά χΓ 6 Γούλας απ* την αλλη'
Κι* δ Διάχος δ σταυραδερφος 'ς τά 'μάτια την τηράει :
— Τί μέ τηρας,μπρέ Διάχβμου χαΐ σι) σταυραδβρφέ μου,
*Εμένα τώχ* ή τύχη μου, τώχβι το ριζιχό μου
Νά γένω στρώμα του Σχαλτσά» προσχέφαλο *διχ6 σου.

Της Καρυας & ένατος είνβ γηραιά ελάτη,
ύψηλη,'ϊναχύσκιος και γιγαντιαία, σωζοαένη α-
κόμη έπι της τοποθεσίας εκείνης καΐ διακρινό-
μενη ^ιά του ονόματος τούτου μεταζύ των άλ-
λων εκεί ελάτων. Ή Κρουστάλλω 8μως ιύρηκε
μεταζύ των κλεφτών σεβασμόν και περιποίησιν
μεγάλην μέχρις ου μετά ^ύο έβ^ομά^ας απε-
λύθη κατορθώσαντος του πατρός της νά άνα-
γνωρίσωσιν οί εν Λοι^ορικίφ τούρκοι έπισι^-
μως αυτούς άρματωλούς.

*Απ* έίώ αρχίζει το στάίιον του Διάκου ώς
αληθούς άρματωλου. Ή αρχηγία έίόθη εις τον
Σκαλτσοίημον,καθό γεροντότερον και σεβαστό-
τερον,δστις έλαβε το προς τάς έκβολάςτοΰ Μορ-
νοποτάμου κόλι. *0 Γούλας και Διάκος έλαβον
τά επάνω κόλια, τά άκολουθουντα τον ρουν
του Μόρνου από των ίύο πηγών του, άμφοτέ-
ρωθεν τών Βαρδουσίων.

*ΕπΙ ^ύο τρία ετη έζησαν ούτω ήσυχοι οι
άρματωλοί, έκαστος εΙς το κόλι του, άναγνω-
ρίζοντες την ύπεροχην του Σκαλτσο^ημου οί
σύντροφοι και σεβόμενοι αυτόν πάντοτε. Έπει^η
εκ της παλαιοίς έχθρας των προς τους Τούρκους
συναντώμενοι ητο αδύνατον νά μη συμπλακώ•
σιν, οι άγαμες Λοι^ωρικΙου και Ι Σκαλτσο^η•
μος, συνεννοηθέντες απεφάσισαν ποτέ νά μη
συνέρχωνται έπι το αυτό τζοχαντζαρέοι και
άρματωλοί, τά ^έ αποσπάσματα τά φυλάσσον-
τα τους δρόμους καΐ τλ δερβένια ν' άπέχωσι
πάντοτε άπ' αλλήλων ώς ^ύο τουφεκίων τόπον.
Εννοείται βτι συχνάκις οι άρματωλοί εμενον
δπου ήσαν, και οι Τούρκοι πάντοτε εφευγον άπ'
εμπρός των, σπεύ^οντες νά ίώσωσι τόπον τη
όργη.

"Ή^η βμως ηρχιζβ νά συλλαμβάνει τό κατά
της Πύλης βούλευμα του δ *Αλ9) ΠασοΙς τών
Ιωαννίνων καΐ συνεκάλεσεν εις την ε^ραν του,
εις σύσκεψιν. Ολους τους δπλαρχηγούς Αλβα-
νούς και χριστιανούς. Μεταζύ τούτων συνεκά-
λεσε και τον Σκαλτσο^ήμον, ώς άντιπροσω-
πεύοντα τό άρματωλίκι Λοι^ωρικίου. Άλλ* &
Σκαλτσοίΐίμος εστειλεν άντ' αύτοΰ τον Διάκον,

όστις έμεινε ν εν τη αύλη του Άλη επί τίνα
χρόνον καΐ έσχετίσθη εκεί τότε πρώτον μετά
του Ό^υσσέως Ανδρούτσου καΐ τών άλλων
οπλαρχηγών.

"Οτε 6 Διάκος επέστρεψε πάλιν εις τό άρμα-
τωλίκι, ηρχισε ν' αναφαίνεται η υπέροχη του
ανδρός και νά επισκιάζεται του Σκαλτσο^ημου
τό όνομα. Ό λαός, τούρκοι καΐ χριστιανοί,
άπό κοινού έσέβοντο και ηγάπων αυτόν. Οί
πρόκριτοι τών υπ* αυτόν χωρίων επήνουν την
£μεμπτον ίιαγωγην και τον ίπποτικόν χαρα-
κτήρα και την άνίρείαν του, τά ίέ παλληκά-
ριά του ήσαν έτοιμα νά θυσιασθώσι ίι' αυτόν.
*0 Σκαλτσο^ημος έμάνθανε πάντα ταύτα, πα-
ρακινούμενος ^έ και υπό ρα^ιούργων εχθρών
του Διάκου, ηρχισε νά ύποπτεύη αυτόν ότι έ-
μελέτα νά τόν φονεύση ίνα λάβη αυτός την
άρχηγίαν. Ή δυσπιστία του αυτη έφάνη κατά
την πανήγυριν της Παναγίας, τόν Αΰγουστον
του 1819-20 ότε έπορεύθησαν και οί ίύο εκεί,
Ικαστρς άπό τό κόλι του, δτε ούτος ούίέ »χ«ι•
ρέτησε καν τόν Διάκον. Και Οτε δ Διάκος έζη-
τησε παρ' αύτοΰ την αΐτίαν της ψυχρότητες
του, δ Σκαλτσο^ημος τφ είπε καθαρά τλς υπο-
ψίας του. Ό Διάκος ίιεμαρτυρήθη εντόνως, ζη-
τών νά φέρη εμπρός του τόν καταμηνυτην νά
δμολογηση.

-^ Τί τό θές ; ειπεν δ Σκαλτσο^ημος ίυ-
σπίστως* ^ύο &τια σ' ίνα τάβλα ^έν κάνουν,
η εγώ νά φύγω η εσύ.

— Φεύγω έγώ,καπετάνιε• ειπεν δ Διάκος ευ-

σεβάστως.

Και την ι^ίαν ημέραν, άποχαιρετησας τόν
έπΙ τόσα ετη φίλον και συναγωνιστην του,
παρτρτηθη της δπλαρχηγίας και εφυγ* μεθ*
ενός μόνου συντρόφου, του Περλίγκα, εις Λεβα-
^εΐαν. ΈκεΙ εύρε τόν φίλον του 'Ο^υσσέα, ό«
πλαρχηγόν Λεβαίείας άπό του 1816, Οστις
τόν έφιλοζένησε μετά χαράς καΐ τόν ^ιώρισε
πρωτοπαλληκαρόν του.

ΛΝΑΡΒΑ.Σ ΚαΡΚΑΒΙΤΣΑΖ

»ΙΌ-Ι^

ΧΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ ΦΠΤΟΣ
ΕΝ ΤΠι ΚΥΝΗΠΠι

Γνωστόν εινε 8τι τά πτηνά, ύπο ενστίκτου
ωθούμενα, διευθύνονται πάντοτε προς πάσαν
φωτεινηνπηγήν,έστίαν φωτός η αντανακλαστικά
κάτοπτρα, καΐ Οτι ίιά κατόπτρων περιστροφι-
κών η αντανακλαστικών τών άκτΙνων του ηλίου
προσελκύονται ο! κορυίαλοι ύπό τάς βολάς τών
κυνηγών.

Έν Καναδά κα( τισι τών πολιτειών της βο•

^ 0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ "^

^_^

2Ζ1ΤΧΑ,

287

ριΐου 'Δ(Χ€ριχης ο! χυνηγοί διαβατικών πτηνών
συγκροτοΰφΐ (Αεγάλας χαΐ φονιχάς χυνηγεσίας
άνάπτοντ<ς εις τα ^άση χορ|χούς ^ένίρων ^η<-
τινω^ών. Γνωστόν €ΐν€ τίλος δτι τοι θαλάσσια
χαΐ τά ^βρσαΐα πτηνά πβριιπτανται χατά σω-
ρούς πιρί τους λαμπτήρας των φάρων χαΐ ενίοτε
χαταθραύουσι τάς χεφαλλς έπι των ύέλων
αυτών.

Τούτων ούτως εχόντων, φυσιχον ητο δτι
θα επήρχβτο η ΐ4ία της χρησιμοποιήσεως του
ήλεχτριχου φωτός εις προσέλκυσιν τών πτη-
νών *ϊς τι σημειον, δπου θα τά ενή^ρβυον οι
χυνηγοί. Την Ι^εαν ταύτην επραγματοποίησεν
"Αγγλος τις. Ούτος έτοποθέτησεν εν τφ ^άσει
του πάσας τάς αναγκαίας συσχευάς προς συγχέν-
τρωσιν ισχυρού ήλεχτριχου φωτός εν ιαχίοι:^ ην
άνήρτησ&ν από ελαφρού Ικριώματος εν ύπαίθρφ.
Μετά το τέλος της προπαρασχευής συνήγαγεν
αφ* ίνος μίν πολλούς συντρόφους ενόπλους, άφ'
έτερου ί« πάντας τους κατοίκους του χωρίου,
^ιά νά ^ιατρεχωσι θορυβοΰντ^ς εΙς τά ίαση χαΐ
τους αγρούς του. Επελθούσης της νυχτός, ή ηλε-
κτρική λυχνία άνήφθη και ή μάχη ήρχισε.
Τά «αντοιιίή πτηνά, έντρομα, ήγείροντο σω-
ρηδόν καΐ έπειτα βλέποντα το ασύνηθες τούτο
φώς, ώρμων προς την εστίαν έκπληκτα ως ψυχαι
προς λνχνίαν. Το κυνήγίον ήρχισεν αμέσως και
εξηκολούθησεν αδιαλείπτως. Τά θύματα εχ των
συνεχΰν εκπυρσοκροτήσεων εχμαινόμενα, εκθαμ-
βούμ«να ίΐ ύπο της λάμψεως και μή δυνάμενα
επομένως νά «πανέλθωσιν εις τά σκοτ&ινλ μέρη
του δάσους περιεστρίφοντο ά^ιακόπως περΐ το
δέλεαρ προσκρούοντα εΙς τά ερείσματα καΐ πί-
πτοντα απειράριθμα υπό τάς φονικάς βολάς.
Μόνον μετά την ίξάντλησιν του κυνηγίου επαυ-
σεν & φόνος, εΙς ολίγας ^έ στιγμάς μυριάδες
πτηνοίν έκάλυψαν τό είαφος.

Ή μέθοδος αυτή εινε ομολογουμένως ευφυής,
αλλ* ή χρίσις αυτής θά επιφέρη ως συνέπειαν
άσφβελή την εν μικρφ ίιαστήίχατι έξαφάνισιν
παντός κυνηγίου επιτοπίου ή αιαβατικου. Εύ-
κταΐον λοιπόν δπως δ τρόπος ούτος τής ίι' ηλε-
κτρικού φωτός κυνηγεσίας μή γενικευθ^ άπα-
γορευόμενος παντού ^ι' ειδικού νόμου.

ΒΡΟΧΑΙ ΑΙΜΑΤΟΣ

Παράδοξος άνακοίνωσις έγένετο εσχάτως εις
την γαλλικήν *Αχα^ημίαν τών επιττημών υπό
αξιωματικού τίνος τού πυροβολικού περί τού
έξης φυσιχού φαινομένου εν Κοχιγχίνφ. Έν τ^
ανακοινώσει τό γεγονός αναγράφεται ως άφη-
γήβη αυτό αυτόχθων κάτοικος αυτόπτης γενό-
μενος :

αΤη 13 παρελθόντος Δεκεμβρίου, έπανηρχό-
μην εις Τάϋ-ΝΙν παρά τ^ οιχογενείίΐρ μου ίιά
τού λεωφορείου, έν φ ήσαν συνοδοιπόροι τέσσα-
ρες άλλοι εγχώριοι και Δύο παιΔία, δτε κατά
τήν τετάρτην ώραν, εις άπόστασιν περίπου 8
χιλιομέτρων από τού ΤάΟ-Νΐν, 6 ηνίοχος στρα-
φείς προς με όργίλος με ήρώτησε Διατί έρρύπα-
να τό ενίυμά του Διά τής αμυχής τού Δαχτύ-
λου μου. Εκπλαγείς εκ τούτου. Διότι Δεν ει-
χον ούΔεμίαν γνώσιν περί αμυχής, ερριψα επ'
έμαυτού τό βλέμμα καΐ ειΔον αληθώς τά έν-
Δύματά μου πλήρη θρόμβων αίματος και τους
Δακτύλους μου καθι^ιμαγμένους. 'Τπέθεσα δτι
Δίχως νά τό εννοήσω είχα που κοπή καΐ άπέ-
μαξα τάς χείρας* 'άλλά Δεν εύρον ουΔ' Ιχνος σχι-
σμής έπΙ τού Δέρματος. Ήρώτησα τότε τους
άλλους δΔοιπόρους £ν έγνώριζον πόθεν προήλθον
τού αίματος αϊ σταγόνες• άπεκρίναντο δτι ού-
Δέν πλέον εμού έγνώριζον.

Συνεχίζων τήν έπι τών ένΔυμάτων μου ερευ-
ναν, εύρον προς μεγάλην μου εκπληξιν πλήθος
σταγόνων έπΙ τού μελανού μου ένΔύματος,^ αΐτι-
νες έπ* αυτού έφαίνοντο μέλαιναι, άλλ' ώς ά-
πέμασσέ τις ταύτας εβλεπεν δτι είχον τό χρώ-
μα αίματος πεπηγμένου.]»

Ή επιστήμη άποΔίΔει τήν αιτίαν τών βρο-
χών τούτων, αΐτινες εινε σπανιώταται, εΙς σω-
μάτια οργανικά ή μεταλλικά άτινα υπό σιφώνων
άνυψώθησαν εις τά υψηλότερα τής ατμοσφαίρας
στρώματα. Άλλ' εννοείται δτι ο! αμαθείς λαοί
νομίζουσι τάς βροχάς ταύτας τάς έρυθροβαφεϊς
βροχάς πραγματικού αίματος, εκ Δηλώσεις θείας
οργής και κατάρας.

ΕΠΙ λευκώματος ΜΗΤΡΟΣ

Τζ Κνρίφ Αί. Α. Κ.

Κυρία, μοΐ{ θυμίζετε τήν πρόσχαρην ήμερα
Που συναπαντηθήκαμε 'ς την εξοχή σας ττέρα.
Γαλαζοφέρνοβν ή έΧχαίς, πρασίνιζαν τ' αμπέλια,
Ή φύσις είχε χίλιους δυο ψιθυρισμούς και γέλοια
Και τήν αγάπη τί]ς ζωϊΐς την άναδε μεγάλη'
Κ' έλεγες πώς γ^ά νά χάρης τϊ|ς φύσεως τά κάλλη
Τόση ζωή δεν Ιφτανε κ ήθελες %ι άλλη ναχες...
Τά πεύκα έμοσχομόριζαν 'ς τοδ Πάρνηθος ταις ράχαις,
Μαρμαροκάμωτη, χυτή ξεχώριζε ή Πεντέλη
Κ' ή μέλισσαις ςτ^ν Ύμηττον έδούλευαν τ^ μέλι,
Και τά μικρά κορίτσια σας τ* άγγελοκαμωμένα
'Σ τήν αγκαλιά σας γύρευαν, χάϊδ^α, φιλία δλοένα.
Άπο τήν Γδία τήν πηγή το Φώς των είχαν πάρει,
ΆδέρφΓ άπ'τή μητέρα των, αλλ'δχι κι' άπ' τήχάρι.
Ί% πειΌ μικρό σας έκρυβε φτερά 'ς τήν εύμορφίά του
Και γελαστό κΓ ανήσυχο πετοδσε άπάνου κάτου
Κ* έσταματοδσ' επάνω του δλα τά 'μάτία εκείνα
Όπ* άγαπο0ν κάθε ζωή, κάθε χαράκι* ακτίνα.
ΚαΙ τ' άλλο με τα 'μ^Ι' '^ο^ μαιίρα και φεγγοβόλα

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ Ι3γ ν^ΟΟ^ΐ€

288

Β23Τυΐ^

"Έίειχνε βλέμμα χαΐ φωνή χα( στάσιμο χα( $λα
Άνώτερ* ατ: τα χρ6νΐα του, 'σάν νάτανε δεμένο
Με )ίαπο(ον χ6σμο μυστ(χό, χύσμο άπο 'μ^< χρυμμένο,
'Σάν το λουλοϋϊι τ' άγγιχτο, κλειστό μπουμπούκι

[ακόμα,
Πο5 τοκρατοΟν ήρίζαιςτου κρυφαιςβ^θειά'ς τ^ χώμα —
Και τ' άλλο, ή μεγαλείτερη, θαρρούσες είχε κάτι
Που σταματοΟσ' επάνω της του ποιητοΟ το 'μάτι.
Κ' έσκόρπιζαν, δυο άδελφαις άταίρίασταις 'ς τα κάλλη,
Ή μία τη λάμψι τί|ς ζωίίς και τοΟ ονείρου ή άλλη Ι

Αληθινά ! είν* αταίριαστα τ' αδελφικά των κάλλη,
Άλλα, θαρρώ, ταιρίάζοονε με σάςκ' ή μία κ' ή άλλη.
Γΐατ' είσθε σεΤς που κρύδετε 'σά' θηταυρο τη χάρι
Κι' οποΟ μοιράζετε άπ' αυτή 'ς το κάθε σας βλαστάρι,
Κ' είσθ* γυναίκα ονειρευτή και ζωντανή μητέρα*
Κ' επρεπεν ένας ποιητής να σας τ^ 'πη μία 'μέρα 1
Άλλα σωπαίνω'γιά να 'βρο3ν οί στίχοι τήν καρδιά σας
Πρέπει να λέν δχι γχά σας, άλλα για τα παιδιά σας.

ΚοΣΤΗΣ Παλαμάς

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Εινί τις σοφός έφ'βσον την σοφίαν ζητεί• και
γίνιται μωρός ευθύς ως νομΙ^Υ) δτι εύρε ταύτην.

Ή υπερβάλλουσα κολακεία ιινβ εΐίος υβριως.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Το ζήτημα αν εν τη κεφαλή και τώ σώματι αν-
θρώπου καρατομηθέντος διατηρούνται επ( τίνα χρό-
νον στοιχεία ζωής, ήρξατο εκ νέου ν' άνακινίΐται
συνεπεία πειραμάτων γενομένων έπΙ κυνών. Ιδού
τα εξαγόμενα :

Καθ' ήν στιγμήν πίπτει ή μάχαιρα ή καρδία
παύεται πάλλουσα έν άκαρεί' μετά τίνα δευτερόλε-
πτα βμως οΐ παλμοί επαναλαμβάνονται και βαθμη-
δόν επιταχύνονται καθιστάμενοι τέλος τρις ταχύτεροι
του συνήθους. Μετά τέσσαρα λεπτά πας παλμός σίγα.

Ή θερμοκρασία δεν ταπεινουται εν τάχει' ενίοτε
μάλιστα ύψοΰται έν τη πρώτη στιγμή τ^Ις εκτελέ-
σεως ώς έν περιπτώσει ασφυξίας. Ή ακαμψία ανα-
φαίνεται έν τη κεφαλή μετά μίαν ώραν καΐ ήμί-
σειαν και έν τφ κορμφ μετά τρεΤς ώρας, άρχεται
δ' έκ τών οπισθίων μελών.

Όδόντες άδαμαντοκόλλήτοι !

Ή ειδησις έρχεται εκ Νέας Υόρκης καΐ δύναται
νά τεθη ύπ^ κάθαρσιν : Συρμός νέος ήρξατο έπικρα-
τών παρά ταΤς κυρίαις τί|ς άμερικανικί}ς μεγαλοπό-
λεως νά έγκολλώσι μικρούς άδάμ.αντας μεταξύ τών
προσθίων οδόντων, ώστε νά άκτινοδολώσιν ούτοι ο-
σάκις λαλουσιν ή μειδιώσιν αΐ φιλάρεσκοι κάτοχοι.

01 ποιηταΐ παρέβαλλον άχρι το0δε τους οδόντας

τών ερωμένων των προς μαργαρίτας'είς το μέλλον 6ά
λέγωσιν αυτούς αδαμάντινους και ό ορισμός δεν θά
εινε ποιητικός, άλλα πραγματικώτατος, δν διαδοθη
ο αμερικάνικος ούτος συρμός.

Έν Οίγγαρία και Στυρία ύπάρχουσι 9ττ}^3Λ0ί
πλήρη υπερμεγεθών πάγων. "Εν τισι τούτων οΐ
τοδ πάγου δγκοι Ιχουσιν υψος 12 μέτρων και προ-
χωροΟσιν είς βάθος πολύ. Ύπελογίσθη ή ποσότης
τοδ πάγου ένος μόνου σπηλαίου εις 120 χιλ. ιςιΛ.
μέτρα. Και έν πλήρει θέρει δε ή θερμοκρασία τών
σπηλαίων αυτών δεν υπερβαίνει ποτέ τλν 1 βα^μλν
υπέρ τλ μηδέν.

Ένφ δ άτυχης αυτοκράτωρ τής Γερμανίας κατά-
κειται επι κλίνης βασάνων, τά γερμανικά φύλλα ύπο-
μιμνήσκουσιν Ινδοξον αύτου έπέτειον. «Σήμερον (γρά-
φει ή «Έφ. τής Κολωνίας») συμπληρουνται εΓκοσι
και τέσσαρα Ιτη, άφ' ής ^'^ίρας δ τότε βασιλικός
πρίγκηψ ΦριδερΤκος συμμετέσχε ττ)ς άλώσεοις τών
οχυρωμάτων τοΟ Δύππελ, ήτις θά μείνη γεγραμμένη
άνεξιτήλοις γράμμασιν έν τη ένδόξφ Ιστορία το9
πρ(ι>σσ(κο0 στρατού. Οί πολέμιοι ήσαν άξιοι αλλή-
λων. Εκατέρωθεν ή μάχη διεξήχθη μετ' απερίγρα-
πτου άνδρίας και δ Δανίς στρατηγός Δυπλάτ εύρε
τον θάνατον του πολεμιστου* άλλ' οΐ Πρώσσοι έν τ^
δρμη τής εφόδου κατίσχυσαν τών ηρωικών Δανών.
Ό Ί^αρ^ίς βασιλόπαις παρώρμα διά του παραδείγ-
ματος του τά στρατεύματα. Ό στρατηγός Ράδεν,
θανασίμως βληθεις άνεφώνησεν «"ΊΙτον καιρός νά φο-
νευθη πάλιν είς Πρώσσος στρατηγός υπέρ το3 βα-
σιλέως του !» τ^ δ' εσπέρας τΨ^ 18 Απριλίου 1864
Ό πρωσσικλς άετλς έκυμάτιζεν έπι τοΠ δανικοΟ προ-
πυργίου, έφ' ου κυματίζει ίτι και νΰν. Ό τότε βασι-
λικές πρίγκηψ έδαψίλευσεν είς τάστρατεύμιατα επαί-
νους και ευχαριστίας. Προ το τριακοστον πέμπτον
σύνταγμα άνέκραξεν* «ΕισΟε άληθεΤς σιδηροφάγοι.
Πόσον θά χάρη δ βασιλεύς, 8ταν τφ διηγηθώ τά αν-
δραγαθήματα σαςί» "Εκτοτε παρήλθον εΓκοσι και
τέσσαρα Ιτη δεινώιν αγώνων, οποία δε σήμερον τροπή
πραγμάτων Ι Ό απαράμιλλες ήρως κεΤται βαρέως
ασθενής και ή Γ*ερμανία, δ κόσμος σύμπας περιμέ-
νει άγωνιωδώς ειδήσεις έκ τώνάνακτόρων τοδ Σαρλο-
τεμδούργ. Άλλα μέχρι τ^Ις έσχατης πνογ{ς δ αυτο-
κράτωρ ΦριδερΤκος μένει οίος ήτονώς βασιλικός πρίγ-
κηψ. ΆγνοεΤ τί έστι φόβος και αντιμετωπίζει τ^
θάνατον μεθ' δσης πρί 24 ετών αταραξίας».

— Νίκο, κάτι σέ βλέπω πάλι 'ςτ^ γραφεΤό μου ά-
ναιβασμένον και ψαλλιδίζεις τά χαρτιά μου.

— "Εννοία σου, μπαμπά, κόβω μόνον τά γραμμένα

— Μαμά, πώς ήθελα 'λίγαις σταφίδες 1

— Άφου είσαι καλΌ παιδί σήμερα, βάλε το χέρι
σου 'ςτή σακκούλα και γέμισ* το.

— Μαμά, βάλε καλλίτερα εσύ τ^ χέρι σου.

— Γιατί εγώ ;

— Γίριτι εσύ ίχεις πλειΌ μεγάλο χέρι.

*Εν 'Αθήνακ εχ τβδ τυπογραφείου τών Καταντημάτων ανιζτν κονχτανγ4ιιαου. 1888 —1321^1^^

^Αριθ. 645 — Λ«πτά είκοσι πέντ*.

£37 ο Σ! ΙΓ'.

ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

Τύ]ΐιθ< ΚΒ'.

*λ\•^«ιι|| 1^. 90. — Αι •ν«^ρομ«1 Ι^φντβι

8 Μαΐου 1888

ΜΟΝΑΧΟΙ ΚΑΙ 2ΤΡΑΤΙΛΤΑΙ

[Σννέχβια «α\ τέλος* ίίΒβ χροηγούμινον φύλλον.]

Το σίΓου^αιότερον τεχμηριον της Επελθούσης
συνεννοησ«α>ς προς τους Πέρσας και Τούρκους
ιΐνβ τι τότ€ πρώτον &ν«φαινο[χ.ένη εΐ^ωλολα-
τριίχ παρά τοις Μουσουλρ.άνοις. Ός γνωστόν
η θρησκεία του Μωά(Αΐθ άείποτε χατε^ίχασε
τ* άγάλ{ΐατα' άλλ' ο& Σταυροφόροι ^ητώς πΕ-
ριγράφουσι τους εν Άσί^ εχθρούς των λατρεύον-
τας το άγαλρ,α του Απόλλωνος, το του Μωά•
μΕθ χαι άλλων θεών, ού^έ δύναται να εχληφθγ)
ή τοιαύτη εΙ^ωλολατρΕία ώς &πλη συκοφαντία
από (λέρογ^ς τών Δυτικών, τών δποίων η άΐΛαθεια
ην τότ* τοσούτο παχυλή άστε ούί' αύτοι οί
ολίγοι σο^οΐ των ^ιετηρουν άνά|χνησ1ν τίνα περί
έλληνιχί&ν θεών. Την ύπό τών Μουσουλ[Αάνων
παραίθ]^'ηι ελληνικών θεών πιστοποιουσι και
αυτά τοε τότε πρώτον έκσφεν^ονισθέντα υπό
της ήμ,ετέρας εκκλησίας αναθέματα κατ* αύ-
τβΰ του θεού του Μωάμεθ, καΐ \^Ιο(, αϊ παρά
ττ) ίχχΧτ^σΙο^ επεμβάσεις του αύτοκράτορος Μα-
νουηλ προς άπάλειψιν αναθέματος, 6περ εκώ-
λυε την ύπ' αυτού μελετηθεΐσαν συμφιλίωσιν
ι^ρός τους "Ελληνας, προς κατάπαυσιν του με-
γάλου πολέμου,&στις επι τοσαυτα ετη έλυμαΐνετο
καΐ συνετάρασσε τό κράτος. Έκ τών απειλών
μάλιστα του αυτοΰ αύτοκράτορος προς την αυ-
τήν εκκλησίαν ίηλουται βτι καΐ αυτός δ Μα-
νουηλ ετρεφεν ι^ιάζουσαν συμπάθειαν προς τόν
'λπόλλωνα,δνεκηρυττενώς αληθή θεόν και κατ*
ίζοχην προστάτην τής βασιλείας.

Βασιλεύσας & Αλέξιος Κομνηνός Ιδρυσε φο-
βΕράν ιεράν έξετασιν, ήτις ύπό τό όνομα Γερου-
σία της Εκκλησίας παρα^Ι^ει εΙς τό πυρ τους
λΕγομένους αιρετικούς. Σύγχρονος Αρμένιος χρο-
νογράφος άπαριθμίεί εΙς 1000 τους εν σάκκοις
ιις τόν Βόσπορον καταποντισθεντας. Ή Ασία,
η θρ(^χη καΐ η Ελλάς εξεγείρονται* Τούρκοι,
Έλληνες, Βλάχοι και Κουμάνοι ^ιατρέχουσι
ξηράν και θάλασσαν* ό αυτοκράτωρ πολιορκη-
θΐις εν Κωνσταντινουπόλει επικαλείται την έπέμ-
€ασιν τής Δύσεως, λέγων εν ττ) εγκυκλίφ του
$τι προτιμά νά παρασώσι;) εΙς τους Φράγκους

τοΜοκ κβ'— ι888•

τό κράτος η ν& τό Τίη ίρμαιον της βίελυγμίας
τών εθνικών. Όλη ή Δύσις συνταράσσεται καΐ
αντεπεξέρχεται ίίατά της Ανατολής. "Απασαν
την Ελλάδα άπό της Μακεδονίας μέχρι του
Ταινάρου και τών Ιονίων νήσων πλημμυρουσι
μυστηριώδη τάγματα πολεμιστών μοναχών,
οίτινες καταλαβόντες τά επίκαιρα χωρία όχυ-
ρουνται εις τάς απόρθητους μονάς των, και άνα-
μένουσι την ύπεσχημένην αύτοκρατορικί^ν ίύ-
ναμιν ίν* άρχίσωσι τόν ιερόν πόλεμον, ήτοι την
σφαγήν τών εθνικών. Τά αγιογραφικά μνημεία
παρέ^ωκαν ήμΐν τά ονόματα και κατορθώματα
^ύο τοιούτων οπλαρχηγών μοναχών, του Με-
λετίου εκ Μουταλάσκας και Χριστοπούλου του
Βιθυνού. Ό πρώτος καταλαβών τόν Ελικώνα
και τάς κλεισούρας της Μεγαρί^ος λαμβάνει
συνεχείς εκ Δύσεως επικουρίας μετημφιεσμένων
μοναχών, καΐ ώς άλλος Προκρούστης επιβάλ•
λΕΐ ίιά της κορύνης του τό βάπτισμα εΙς τους
Αθηναίους και Βοιωτούς• ή εν Ει^υλλΙ^^ μονή
του εορτάζει την μνήμην του, εΐ καΐ ή εκκλη-
σία ουδέποτε έκανόνισεν αυτόν ώς άγιον. Ό
δεύτερος, καταλαβών την Πάτμον καΐ τάς πέ-
ριξ νήσους ώς ϊίιον τιμάριον,συντρίβει τά αγάλ-
ματα και επιτηρεί τάς κινήσεις τών Ελλή-
νων. Ό ψυχογυιός του Εύμάθιος Φιλοκάλης κα-
ταλαμβάνει μετά τριακοσίων Γερμανών κάλο-
γήρων την Κύπρον, καΐ πνίγει την έκεΐσε εκρα-
γεϊσαν έπανάστασιν. ΚαΙ ούτος, καίτοι μη έν
τοις Μηναίοις αναφερόμενος, εορτάζεται ετΕ
εν Πάτμφ.

Τ' αντιχριστιανικά κατορθώματα τών στρα-
τοκαλογήρων τούτων πικρώς στιγματίζουσιν οι
τότε* λόγιοι, και ι^ίως & περικλεής της θεσσα-
λονίκης μητροπολίτης Ευστάθιος, όστις άφήκεν
ήμϊν σπουίαιότατον υπόμνημα περί τών δαι-
μονικών οργίων τών μοναχών τούτων, οΐτινες
ούίεμίαν εχουσι σχέσιν ούτε προς τόν ήμέτερον
κλήρον, οΰτε προς τλ εκκλησιαστικά και αστι-
κά έθιμα της Ανατολής. Ό Τζέτζης τους απο-
καλεί κλεφταββά^ας, τσαρουχοαγίους, ταυραμ-
πάίας, 6 ί' Ευστάθιος όνομάζων αυτούς φου*
σάτα τών Μελαγχλαίνων, φαύλας νεφέλας,
τους παριστ^ ώς αληθείς κακούργους, ληστάς
και δαίμονας* α$λοι οί κακούργοι, λέγει, οίίε-

ΟΪ9ϊΐϊζθθΙ όγ ' 2ΐ^

290

Έ3Σ2Τυ^

ρόσυλοι, οί απόβλητοι των πόλεων τρέχουσιν
?ν« συ{ΐ.πυχνώσωσι τάς τάζεις των Κενταύρων
τούτων. ι> Ώπλισ{ΐ.ένοι (/.έ τόξα και ρόπαλα, επι-
βαίνοντες ταχύτατων ϊππων, παρακολουθούμε-
νοι υπό χυνών χαΐ συ|χ.|χ.ορίας υπασπιστών, ^ιέ-
τριχον την χώραν φονεύοντες χαΐ ίτρουντες. Άπο-
τεινό|ΐενος προς αυτούς τους συ(ΐ.βουλεύει να
παύσωσι την ^αΐ(&ονοφόρητον ίππασ(αν των,
^ιότι 6 διάβολος ιίν» πονηρός, χαι νύκτα τινά
θά εύρεθώσι προ γενναίου τινός |χ.ελαρ.πύγου
Έλληνος, δστις θά τους ^ιορθώσ^ δπως γνωρί-
ζει. Έχβληθεις της (χητροπόλεως ^ιά των ενερ-
γειών τών πανίσχυρων τούτων οργάνων της εν
Κωνσταντινουπόλει ιεράς εξετάσεως, 6 γενναίος
ιεράρχης γράφει προς τους θεσσαλονικείς έξορ-
κΐζων να ^ιακόψωσι πάσαν σχέσιν προς τους στι-
'^Ι^ΛτΙκς τούτους, και εν άνάγκτρ να τους κατα-
κόψωσι ^ιά ξιφών, ως οι φρόνιμοι Ανθρωποι ^ια-
[χελίζουσι τους Ιοβόλους οφεις.

Ό αυτοκράτωρ Μανουηλ εθηκε φραγμόν τίνα
εις τάς εν Ελλάδι έπι^ρομάς των καλογηρων
τούτων, άλλ* δ βδελυρός Ανδρόνικος, το άγα-
πητόν τοΰτο τέκνον της ιερ&ς εξετάσεως, εξέ-
πεμψε την αιματηράν α^ειαν περί του ίεροΰ πο-
λέμου, τι επαθεν ή άτυχης ημών χώρα τότε,
άλλα και πώς άντεστησαν οι Στρατιώται α-
γνοείται* δ Μάρουλλος γράφει δτι τότε εκάη-
σαν τά ιερά και οί ναοί ^). Ό Χωνιάτης ανα-
φέρει δτι δ μητροπολίτης Κορίνθου εκστρατεύ-
σας μετά βασιλικής ίυνάμεως κατά του Ναυ-
πλίου άπεκρούσθη υπό Λέοντος του Σγουρού,
δστις συλλαβών ύστερον τον πολεμαρχον μη-
τροπολίτην, έθανάτωσε χρημνίσας άπό υψη-
λού βράχου. Άλλ' αν ή ιστορία απέκρυψε τάς
λεπτομέρειας του θλιβερού δράματος, αί Στρα-
τιωτικαΐ εποποιίαι άποκαλύπτουσιν αυτό εν
δλτϊ ττ) βίελυρότητί του. Ίίού πώς μία τούτων
δημοσιευθείσα έπ' ονόματι του Μανώλη Βλέση
(1561) έξεικονίζει τον προς τους λυμαινομενους
την Αργολίδα, ίίκην άρπυιών και ύ^ρών έπτα-
κεφάλων μοναχούς, αγώνα του Σγουρού, παρι-
σταμένου ώς *Ηρακλέους. Ή εποποιία αυτή
γνωρίζει ημΐν και τάς περί μελλούσης ζωής
Ιίέας τών Στρατιωτών, οϊτινες πιστεΟουσιν δτι
αί ψυχαι τών δικαίων μεθίστανται εΙς τάς εν
τφ Ώκεανφ νήσους τών Μακάρων (Ίσλανίίαν),
ένθα άποθεουνται ενούμεναι τ^ ουρανί^ Άφρο-

(1) *0 χ. Σάθας ύκοδειχνύιι ώς Ινοχον των ιν Αθήναις
συμβάντων τ^ν Μίχαήλ Χωνίάτην, δστις ην μάλλον στρα-
τιωτιχ^ς (Γδρις τών πολ(μιχών) η άρχορεύς* μίγα μέρος
των νυν χαλυπτ&ντων τας ^Αθήνας ιρεικίων (Γν§ ηιΟανως
ϊργον του χαλογηρου τούτου.

(2) Ή (ποποκα του ΒΧέση «υντιΟειμΙνη κν τω έλληνοβε-
τ(χω Ιΐιώματι άποτ>λ&Γται »χ πολλών ασμάτων η ράψω•
2(ών τ^ νυν μετα^ρ>ζ6μινον τμήμα άνι^χκ (ΐς τ^ Η'
άσμα•

α'Ενφ δ Βλέσσης εσχείίαζε το εις 'Ισλανίίχν
ταξεί^ιον, παρετήρησε καλόγηρόν τίνα θρηνούνται
και βοώντα ; η κατάρα του θεού νά πέσχ) επΙ
του άρπάσαντος τόν άίελφόν μου* ?> Μανώλης
συνεκινηθη έπι τοις θρήνοις του βαθυγενείου
μοναχού, άλλ' αμέσως ίιαλογισθείς καθ* εαυτόν
ειπε-Μού φαίνεται οτι είνε δ Ι^ιος κακούργος, δ-
στις μ* εσυρεν εις τό βάραθρον της απώλειας δταν
με ηνάγκασε νά πολεμήσω προς τόν γίγαντα, ί»πού
με άφήκεν ημιθανη.

«Άλλ' δ καλόγηρος ρ.αντεύσας τους ενδοια-
σμούς του Στρατιώτου, είπε— Μά την πίστιν
μου, ^έν είμαι 6 άνθρωπος περί ου σκέπτεσαι*
πτωχός ερημίτης, κατοικώ εντός σπηλαίου.
Ήμέραν τινά 6 αδελφός μου θελήσας νά μ' έπι-
σκεφθγ) μόνος, άφηκε την συνο^είαν του εν τφ
φρουρίή>• αίφνης τριχωτός σάτυρος 6ρμήσας άπή-
γαγεν αυτόν αγνοώ τί άπέγινεν 6 ώραΐός μου
αδελφός* ίσως τόν έφαγεν, ίσως τόν ερριψεν εΐ;
τόν ποταμόν. "Οθεν, ευγενή μου Βλέση, ^£ν
είμχι ό ένοχος τόν δποιον φαντάζεσαι, άλλ' επα-
ναλαμβάνω, πτωχός ερημίτης ζών ησύχως κα!
δλονέν προσευχόμενος* ω, αν έβλεπες πώς εξο-
μολογώ εΙς την έκκλησίαν, εις τά ίαση, ε'ις τάς
πόλεις τάς καλογραίας, τους ιερείς, μοναχούς
και κοσμικούς, θά μ' έξελάμβανες νέον Αχιλ-
λέα. Ούτε περί ενδυμάτων, ούτε περί χρημάτων
φροντίζω• δ μόνος μου θησαυρός εινε τά συγχω-
ροχάρτια, τά δποϊα διανέμω κατά χιλιάίας,

«Ό βλέσ•ι% τφ άπαντα— Είσαι δ κακούρ-
γος, δ αίτιος τόσων δυστυχιών μου. Και ειπών
τάς λέξεις ταύτας τόν αρπάζει εκ του βραχίονας
καιτφ λέγει— Καλόγηρε, ειπέμοιτίς είσαι, άλ-
λως σε σφάζω ωσάν πρόβατον {) βούν !

αΑϊφνης δ καλόγηρος μεταμορφούται εΙς μι-
κρόν ^ιάβολον, φέροντα κέρατα εν ττ) χι^λΤ,τ,^
όνυχας εΙς τους ποίας και ρύγχος χοίρου έξε-
ρευγόμενον πυρ• εις την χείρα έκράτει σιίηρούν
όβελόν. — Δεν φοβούμαι τους βρυκολάκους Ι
άνέκραξεν δ Βλέσης• μ' δλα τά τεχνάσματα
σου θά σε χώσω επι τέλους εΙς τάφρον, δθεν ου-
δέποτε θά έξέλθτρς.— Έγώ θά σε κεράσω αυτό
τό ποτήρι, ούτιίανέ και άνανίρε ίππότα Ι άνέ-
κραξεν δ καλόγηρος προβάλλων τόν όβελόν
κατά του Στρατιώτου.

Ό Βλέσης όπισθοίρομεϊ εν βήμα, άλλ' δ Κα-
τσίκης *), δστις εϊχεν ηίη προχωρήσει, πλήτ-
τεται εν τη κοιλΙ(|ί* δ ίυστυχης πίπτει επικα-
λούμενος ε'ις βοι^θειάν του βλους τους αγίους*
ίεύτερον κτύπημα του οβελού ίιαπερ^ την χνί-
μην του, ώς η σακκορράφα ί ιατρυπ^ϊ τό μάλλι-
νον ύφασμα, και η περόνη τά μακαρόνια.

α'Ο Μανώλης Ίίών τούτον κατά γης -^ Ά Ι
άνέκραξεν, εφόνευσας τόν σύντροφόν μου ! Χβιι

1) Σύντροφος του Βλέση, άντακοχριν&μβνος ΐ(ρ^ τον Ί&'
λαον €ης άρχαι6τΐ|τος•

ΟΪ9ϊΐϊζθ(:Ι όγ

Οοο^Ιε

ιζ3τυι^

291

χ|χέσως χαταφίρει γενναίο ν γρόνθον κατά της
χιφχλνίς του {Λοναχου• άλλ* δ Στρατιώτης ίεν
ηίΟνατο νά νικησγ, τοσούτον εύχολως ίαί(χονα,
ε/οντα σώρ.α λεπτότερον ίστου άράχ^ν.ης. Τότε
άχοΰει φ<ι>ν'ην τίνα λέγουσαν αύτφ — Έίώ απαι-
τείται ίόλος Όίυσσέως Ι Ό Στρατιώτης στρέ-
φεται προς το μέρος δθεν ηρχετο η φωνή, ήτις
εξχχολουθ£ΐ λέγουσα — Αγαπητέ [/.οι άίελφέ,
ποίησον ίτΛ του μετώπου σου το σημειον του
σταυρού, ^ιότι ευρίσκεσαι ενώπιον φοβερού δια-
βόλου Αύτα τα δαιμόνια εινε χακούργα ζφα,

θριαμβιύοντα ίια του ^όλου και των ευλογιών !
αναχράζει 6 Βλέσης σταυροκοπούμενος. Εις το
σημειον του σταυρού 6 μικρ•ς ίιάβολος γίνε-
ται άφαντος.

«Έν τούτοις έφάνη εις Βλέσην δτι έ'σφιγγε
χχτι τι εις την χεϊρα, άλλα παρατηρήσας έν
αΰττ) ού^έν εΐίε• θέλησα; νά περιπατήση ησθάνθη
έν τψ ύποίήματί του ως κοπτερον ηλον πληγό-
νοντα τον ποία του• συγχρόνως βρωμερά δσμη
οιαχ^υθιίΦα έν τ^ άτμοσφαίρο^: τον ήπείλεκ έξ
ασφυξίας.

αΌ τέως αναίσθητος Κατσίκης άνορθουται
ώς ευλύγιστος Ιχθύς λέγων — Νομίζω δτι δ
εχθρός προς δν έπολέμησα ην αύτος δ ίιάβολος,
ίιότι εις την θέαν του με κατέλαβε τρόμος θα-
νάτου* (χά τον θεόν, άνευ της βοηθείας του
ί^ραχίονός σου και των παρηγορητικών λόγων
σου, ίεν θα έπανέβλεπον το φως.

«Τότε έπαρουσιάσθη η Μοίρα ^) ήτις έίίία-
ξεν εΙς τον Στρατιώτην την δίον της νίκης, και
οιά των συμβουλών της δποίας κατεβλήθη δ
διάβολος τον δποΐον τοσούτον έμίσει— Δεν γνω-
ρίζεις, είπε, τί δύναται νά συμβη μέχρι της προ-
σεχονίς ανατολάς του ηλίου• ίιά τούτο πρέπει
αμέσως νά πολεμηστρς κατά τού φοβερού θηρίου,
το λτνοΐον κατατρώγει τους ανθρώπους* το τέρας
τούτο γεννηθεν έν τφ έ'λει φέρει επτά κεφάλας
και επτά ουράς* άφρων θά έζελαμβάνετο πας
δστις ήθελε τολμήσει ν' άντιμετρηθτ) προς τοι-
ούτο θηρίον, άλλα συ, υπέροχε ίππότα, θά νι-
κησιρς τον οφιν τούτον τοσούτον ευκόλως, ώς δ
πειναλέος χωρικός καταβροχθίζει τον άραβόσι-
τόν του. Μετά την νίκην θά σε δ^ηγήσω εΙς κη-
πον, δμοιον τού δποίου ού^εις των ανθρώπων
έγνώρισε, καΐ έκει θά ευρ'ΐρς έν άφθονΙ(;Ε φαγητά
και ποτά μετά παντός συμπληρούντος τ•ον εύ-
ίαιμονίαν* εκεί θ' άποκτησΐ()ς χρυσούν στρεπτόν,
χατάφορτον εκ πολυτίμων λίθων, και φέρων
τούτον εΙς τον τράχηλον σου, Βλέση μου, θά
λάμπιρς ώς άληθης βασιλεύς•

— - Περιφρονώ τά κοσμήματα, άπεκρίθη δ

(1)*ΗΜοΓρα του Κρανιδ(ο«,άντ•προ«ωχιύ•υ0α τ^ν 8ιωχ6•
:νον έλληνΐ9μ6ν, νρο9τατ(ύλΐ χα\ 6δηγεΓ τλν Βλέσην ιΐς

μίνον ελληνΐ9( . .
ζάντας τους «γννάς τον.

Στρατιώτης, και μόνον τά δπλα καΐ δ έρως
μ'έν^ιαφέρουσιν δλημουή επιθυμία καΐ η χαρά
εινε νά δειχθώ αζιος εγκωμίων, νά κερδίσω τι-
μάς, και νά καταβάλω έν^όζως τους εχθρούς
μου γεμίζων τά στόματα των εκ πράσων. Ου-
δεμία κατάκτησις έν τφ κόσμφ τούτφ εινε
ωραιότερα της φήμης, καΐ δταν τις άπαξ την
γευθτ), πλειότερον την επιθυμεί. Ή φιλοίοζία
μου εινε δταν αποθάνω νά μη λησμονηθώ ώς
βούς ανωφελής, άλλα ν' άζιωθώ και υπερβώ την
ίόζχν τού Ρολάνίου. Κάμε δ,τι ηζεύρεις προς
μόνον τον σκοπον τούτον, νά γίνω μέγας και ν*
άφ^οσω φημην στερεάν έν τφ κόσμφ τούτφ, φη-
μην, ήτις οέν θά οιαρραγτ) τοσούτον ευκόλως
ώς ^ήγνυται η ύαλος.

α Ή Μοϊρα τφ άπεκρίθη — Επαινώ εκ καρ-
δίας την φιλοίοζίαν σου, ^ιότι αληθώς δ άνευ
τιμής ζών άνθρωπος δμοιάζει προς το έν ττ)
έρήμφ φυόμενον άνθος, το δποιον μόλις άνοιγό-
μενον αποθνήσκει άπαρατήρητον. Έσο βέβαιος,
Βλέση, δτι το δνομά σου ηίη ίιείόθη έν τφ
κόσμφ και απανταχού ϊπτασαι ώς αετός. *Αλλ*
ελθΐ νά φονεύσγ^ς τον δφιν τούτον, ίιά νά παύσ•)(ϊ
κακοποιών την γήν. Ό Βλίσης άπεκρίθη —
ΟύχΙ μόνον δφεις, άλλα καΐ τους δαίμονας τού
^ίου φονεύω* ούτε τον φόβον, ούτε τον τρόμον
εγνώρισα* έ'χω όζεΐαν δρασιν, καίτοι μίϊ φορών
δίοπτρα- θα εκριζώσω τους οδόντας έκ των κε-
φαλών τού δφεως ώς έκβάλλουσι τους πασσά-
λους έκ τού βορβόρου. Εμπρός, ^εΐζαί μοι πού
κρύπτεται το τέρας^ ^ιά νά μάθη τΐ άζίζει η
ό'ύναμίς μου 1

αΌ Κατσίκης μέχρι τού^ε σιωπών, είπεν —
Επιθυμώ νά προσθέσω και έγώ^ύο λόγους* αν
και ίέν επαγγέλλομαι τον άγιον, γνωρίζω εν
τούτοις νά κάμνω κάτι τι άνώτερον τών έργων
τού κηπουρού. Όθεν έπίτρεψόν μβι νά σε συνο-
δεύσω, και υπόσχομαι νά φονεύσω ουχί μ.όνον
αυτόν τον δφιν, άλλα χιλίους κοιμωμένους* σύ
ήά ησαι δ αρχηγός, και εγώ δ στρατιώτης, και
{^μού θά πολεμήσωμεν το θηρίον.

αΉ ΜοΤρα τους ώίήγησεν εΙς Ισόγιον ^ώ-
μα, έν μεσφ τού δποίου έκρέμαντο κεφαλαι νε-
κρών, καΐ κνήμαι καΐ βραχίονες και χείρες -
δ τόπος ώμοίαζε προς καταγώγιον κακούργων*
η εκπεμπόμενη ^υσφ^Ια έθανάτου τά ύγιη σώ«
ματα* δ Βλέσης καΐ -η Μοίρα έφραξαν την ^ϊνα,
δ ^έ ΚατσΙκης ζαλισθεις έπεσε κατά γης.

«Ό Στρατιώτης είσηλθεν εις θάλαμον, τού
δποίου οι τοίχοι έκαλύπτοντο ίιά μεταξωτών
υφασμάτων* πολλαι κήριναι εΙκόνες έκρέμαντο
δμοιαι προς έκείνας, τάς δποίας άναρτώσιν εΙς
τάς έκκλησίαις έν έορταις. Έν μέσφ τού θαλά-
μου έκαιε μεγάλη λυχνία φέρουσα έν τγ) γαστρί
της ώς ζωμδν το έλαιο ν. Μέγας τάφος τεχνικώς
έξειργασμένος εύρίσκετο εκεί.

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

Κί

ε)Ζ3τυι^

«"Έξω του θαλάμου ϊστατο (ΐ.έγα ορνβον (χβ
το {^άριφος δλάνοικτον οί δνυχές του ήσαν σκλη-
ρο^τερο; του σιδήρου, χαΐ δλον το σώ[/.α έϊοαλύ-
πτΑτο εξ ονύχων άετου. ΈπΙ ττ) θει:}: του δ Κ«-
τ^Ιπτος ετυεσε κατά γης• άλλ* δ Βλεσης εξάγει
&^ίσ(ί^ς την ροαφαίαν του 5 1* ης εφόνευε πάντα
τλ τέρατα. •Α|/.α το ορνεον τον εΐίε πλησιά-
ζρντοι ηνοιξβ τάς ^ύο πτέρυγας του, αίτινες
ώ(4θ(9(ζον προς ^υο ιστούς πλοίου, και ηρξχτο
νά κρώζγ) μιτά τοσαύτης [ΑανΙας, ώστε εσβε'σθη-
σαν τα φώτα των λυχνιών. Ό Στρατιώτης ευ-
ρεθείς εν τφ σκότει ηγνόει τί να πράξη και ηρ-
χισε [^άλιστα νλ ίιαλογίζηται βτι ενταύθα ην
πεπρω(Αένον ν' άφη<^η τα κώλα. Τρ τέρας δρρι<^
κατ' αυτού και περιλαβον ίιά των ονύχων του
τον σφίγγει, ώς λαΙ(ΐ.αργος αρπάζων έκλεκτον
φαγητόν.

«τι να πράξγ) εν μέσφ τοσούτου σκότους,
καθιστώντος αυτόν άνίκανον ώς άσπάλακα ! το
ορνεον έξεσχιζεν ηίη τάς σάρκα; του ώς έαν
ήσαν κηριναι. Ό Βλεσης οπισθοχωρεί προς τον
τοϊχον και ψηλαφών θραύει παρατυχούσαν φιά-
λη ν. Τότε τΙς θά το πιστεύση; το φως επανέρ-
χεται, καΐ το ορνεον ^έν κινεί ούτε ^άμφος ούτε
πτερά. Ό Στρατιώτης το αρπάζει από του τρά-
χηλου και Ιλκύων αυτό ισχυρώς το σφίγγει και
το πτωχόν πουλάκι ώς εάν ην πετειναράκι (Με-
ταβάλλεται ύπό τους ^ω(χαλεους βραχίονας του
εις τρυφεράν καΐ {Ααλακην (ΐ.άζαν.

α*Αφου εθανάτωσε το ορνεον 6 Βλέσης, άνα-
κράζει — Που εινε 6 όφις; Περιστρέψας τά βλερι-
(ΐ.ατά του, φαντάζεται δτι δ θάλαριος ε'πλη-
ρώθη φλογών* άριέσως ακούει κρότον κεραυνού
φοβιρόν ώς αν η γη κατέρρεε* τότε είΐεν έξερ-
χθ(Αενον του τάφου θηρίον ρ.έ σώρια ύπότρομον
)«αι κεφαλήν εΙ^εχθη και τρο(/.εράν' 8ταν εξγ^λθε
της φωλεας του, το έδαφος του θαλά|Λου και
ο< τοίχοι έσείσθησαν* δρρ.^ κατα του Μανώλη
χβη του συντρόφου του, δστις εκ του τρόριου
ετρλ|Αεν ώς αράχνη. Ό Στρατιώτης ίιά της
στιβαρΑς χειρός του καταφέρει την ^οριφαίαν
κατά του τέρατος λίγων — ΆπαΙσιον ζώον,πλη-
σίασον Ι ^ιατί νά προτιριησιρς ώς το χοιρί^ιον
την φάτνην ; Ό Κατσίκης εΙπών — *Ω ί ύνα(/.ίς
[Λου^ ^ειξον τώρα τΐ αξίζεις 1 έξακοντίζει γεν-
ναϊον κτύπηρια, άλλ' ά(&έσως δ δυστυχής έπα-
ναπίπτει κατά γ9ίς.

« Ό γενναίος Βλέσης ούίόλως ώχριγ, αλλά
|ΐέ όφθαλριούς άκτινοβολούντας ώς το πυρ, δρ•
(ΐ.φ κατά του καταράτου οφεως και ενχγκαλι-
σθεις αυτόν τον περισφίγγει ώς έ&ν ην περιστερά
και του πετ(^ την ψυχην όπισθεν |Αετά των εν-
τοσθίων, ώς δ οίνος ρέει εκ του πίθου του. Ό
όφις πίπτει, αλλά περιστρέφων την ουράν του
συλλα(λβάνει τον Στρατιώι ην καΐ τον προσελ-
κύει.

«Ό βλέσης Ι^ών εν |χι^ γωνίί}: ψευίοθυρί^αε
την αρπάζει καΐ κρατηθείς ισχυρώς, έλευΟερ&ΰ-
ται. 'Δαέσως δ θάλα[;.ος, το άνάκτορον και Τ)
αύλη αφανίζονται. Ό Στρατιώτης στραφείς
βλέπει πέριξ αυτού μέγα ελοςύπόγειον ριη έχον
εξο<ϊον η είσο^ον. Ένω κατεπλησσετο προ του
θεάματος, εμφανίζεται δ έπτακέφαλος όφις. Ό
Κατσίκης μόλις ανεγερθείς, έπι ττ, θέα του φο-
βερού τέρατος πίπτει ίιά τρίτην φοράν, λέγων
•—Είμαι άνανίρος Στρατιώτης 1 άλλ' δ Βλέσιος
δστις έθεώρει ατάραχος λέγει προς την οφιν —
Καλώς ώρισες ! Οά σου βάλλω με αύτην έ^α>
την χεϊρα εν κλύσμα ίιά νά έκβάλης κυνόκο-
προν, καταραμένον ζώον !

(ϋ Και περιστρέψας την ^ομφαίαν του κατα—
φέρει ^ιαμπάξ γενναϊον κτύπημα, τό δποιον
αποχωρίζει ενα τών τραχήλων μετά της συμ-
φυούς κεφαλής. Τό ύίωρ και τό χώμα πορφυ-
ρούνται εκ του αίματος. Δεύτερον κτύπημα
αποχωρίζει έτέραν κεφαλήν και εν τούτοις δ
ιοβόλος κακούργος εξακολουθεί την επίθεσιν. Ό
Βλέσης βλέπων άναφυομένας κεφάλας και τρα-
χήλους ώς φύλλα ίένίρου, εξω φ^^ενών στρέφε-
ται προς τον Κατσίκην και τφ λέγει μετ' απελ-
πιστικής φωνής — Σύντροφε, ίέν με βοηθεις !
Άλλ' δ Κατσίκης άποναρκωθεις εκ του τρόμ.ου
ίέν τον ακούει. Ό Στρατιώτης μη έλπίζων
μη^αμό^εν βοήθειαν περιστρέφει ίιά της σιίη•
ρ51ς χειρός του την κοπτεράν ^ομφχίαν, και οί
τράχηλοι μετά τών κεφαλών αποκόπτονται ώς
ίέσμη άσπαράγων, ^α^ικίων η Αλλων τοιούτων
τρυφερών λάχανων, και επι τέλους δ άνίρεϊος
θερίζει δλας τίς κεφαλάς,βπως επιδέξιος μάγειρος
εκλεπίζει τούς βατράχους. Οί οφθαλμοί πασών
τών κεφαλών έκλείσθησαν εν αΐωνίφ σκότει*
παρομοίαν καταστροφήν ουδέποτε εΐ^εν δ κό-
σμος Ι Ό Βλέσης πίπτει εν τφ μέσφ του έλους
συντετριμμένος την ψυχήν, άλλ' ύγιαίνων τό
σώμα.

« Ό Κατσίκης συνελθών και Ιίών τόν άρ-
χηγόν του βυθιζόμενον εν τφ βορβόρφ άνακρά-
ζει — Κατηραμένη η κοιλία, ήτις έπι εννέα μή-
νας μ' έβάστασεί Γενναίε μου Βλέση, πού ευρί-
σκεσαι; έξελθε αμέσως του βορβόρου,^ιότι είμαι
δλ(•ς συντετριμμένος καΐ λελυμένος.

α'Δλλ' οί λόγοι του ούίεν ήξιζον, αν ίεν
έπαρουσιάζετο αμέσως ή ωραία Μοίρα ή δ^η-
γήσασα τόν Στρατιώτην βπως πολεμήση τόν
οφιν, δστις εκείτο εκεί £νευ κεφαλών καΐ μυε-
λού. Πλησιάσασα προς αυτόν τρυφεοώς, εξήγαγε
του θυλακίου φιαλίσιον πλήρες εύωοιών μη γεν•
νωμένων εν τφ κόσμφ τούτφ, άλλ' άπεστα-
λαγμένων εν τ^ σελήνΐβ ώς δ υδράργυρος άπο-
σταλάζει εν τφ χωνίφ του αλχημιστού* αί
εύωίίαι αύται εχουσι την Ιδιότητα νοι έξάγωσι
τό βρέφος εκ του λίκνου του,καΐ νάτφ ^Ι^ωσι ίύ.

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

£3 23ΤΖ^

293

νκμιν νά β«^ί^1() ώς άνηρ, νά ρικταβάλλωσι την
γαλτ,ντιν •1ς τρικυ(Αΐαν καΐ την τύχην του άτυ-
πους π«1*/.του εΙς ευτυχές χέρσος.

«'Αρ.α ή Μοίρα ετριψ* ίια. του ύγρου τού-
του τους κροτάφους του Βλέση, ούτος άνεπη-
ίτ,7•ν ώς ευλύγιστος Ιχθυς λίγων — Έίώ μου
ιίσαι, αγαπητή Μοϊρα ! Άφου ίιά των πιρι-
ποιήσεων ττίς Μοίρας ετίανίκτησε τάς ^υνάριεις
του δ νιχ,Υίτης Στρατιώτης, αυτή τφ είπε —
Δεν πρέπει νά χρονοτριβώριεν έπΙ πλέον ενταύθα.
"Αγωμ.εν εις την Ίσλανίίαν, &που χατοιχεΐ η
ώ:αία χαί χαριτόβρυτος εκείνη βασίλισσα η
ονο|ΐαζθ{ΐ.ένη Πχρθένος' ωραία ώς νεαρόν ^ό^ον
ιπΐ του χάλυχός του* αΰτη και μόνη ίύναται
νά χαροποίηση πασαν τεθλιμμένη ν ψυχήν. Ευ-
τυχής δ πλησιάζων προς την κόρην ταύτην,
άλλοτρίαν πάσης άνθρωπίνης χακίας, άγάλ-
λετχι ώς δ ελευθέρως εν τφ Νείλφ κολυμβών
κροκόδειλος.

«Όστις κατλ τύχην ϊ<ϊτρ το πρόσωπον της,
χρο της λάμψεως του δποίου ώχρι^ Η ήλιο;,
χναγνωρίζει 8τι ού^έν ουδέποτε πλάσμα δμοιά-
ζει προς τον ηλιον δσον αύτη η Παρθένος. Έάν
μάλιστα ίυνηθη και θεωρήστρ καλώς την μορ-
φην της, θα δμολογήση δτι δ ήλιος 5έν είνε
ήλιος άλΧ' δτι λάμπει τόσον δσον παρ' αύτης
^ανεισθτ) φως. Όταν προβάλλη τον ποία ίνα
}4χϊΐσΥϊ, οι λίθοι κυλίονται ερωτευόμενοι την
σκιάν της• και βταν η σκιίί όπισθεν της ακό-
λουθη δ -ήλιος αμέσως ανατέλλων εκ των πο-
ίων της ίιαλύει την σκιάν ταύτην. Εινε αλη-
θές βεϊον ^χ\>\ιχ, πώς δταν δ πους κατοπτρίζέ-
ται επι του ήλιου της σκιάς, δ πους ερωτεύεται
την σκιάν και ή σκιά τον ποία.

«Άλλ' δταν εκ του στόματος της έκβαΐντρ
ο λόγος, παρευθύς δ Έρως ετοιμάζει το βέλος
κ«ι το τόζον του και παρατηρών προς το άντι-
χείμενον προς δ ίιευθύνεται ή άχτίς του βλέμ-
ματος της, τοξεύει, πληγόνει, αιχμαλωτίζει.
Αναντιρρήτως εινε Θεά και ούχι γυνή αοίτοί"
βάσα εκ του ούρανοΰ ϊν' άγαπήση οιονδή-
ποτε θνητόν. Ή Ελληνική και ή Ρωμριική ώ-
ρχιότης είνε μηίέν ενώπιον της, ίιότι οπού ή
Πχρθενος ευρέθη εν.ει εινε καΐ δ παράίεισος
(Λεθ* δλων των τέρψεων του.

«Άλλ' έπΙ τέλους δταν καθήμενη εν τφ λει-
μώνΐ της λαμβάνη άνά χβϊρας τήν λύραν καΐ
το τόξον,-και χρούουσα ψάλλη, δ άκροώρ.ενος
αύττί; νομίζει δτι ευρίσκεται εν τφ μακαρίφ
ούρανφ άκούων τήν Πολύμνιαν, τήν ΟύρανΙαν,
τήν Ερατώ και τήν Κλειώ φίούσχς ε'ν χορω
ιναρθένων το έλληνικον εκείνο άσμα -— άγά^ζη
μοΌ τΛϋΧβΜ, αγάπη μον. Αύΐο το φσματάκι
«ινι δ ισχυρός ίυνάστης δ φυτεύων τον έρωτα εν
τη καρίί(||! τών ανθρώπων.

ίΎπάγωμεν λοιπόν άνέκραζεν δ Βλέσης...

Μόλις ί' ετελείωσε τον λόγον του χαΐ εΐίε
χρυσουν άρμα χατερχόμενον ίια του αέρος και
συρόμενον υπό ίύω αιγών χαΐ τεσσάρων βοών*
το άρμα τούτο χατεσκεύασεν ή άριστοτεχνις
χειρ μάγου.— -*Αναβώμιν, είπεν ή Μοίρα, αγα-
πητοί Ιππόται, σεϊς οι ίύω όπισθεν εγώ ί' έμ-
προσθεν.

<κΚαι ούτως ηνωμένοι και οι τρεις εν τφ άρ«
μάτι ώς λαμπρά άνθοίέσμη έπέτασαν ίιά του
αέρος. ]>

Μ.

"Ι-0'•<

Ο ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ

Μυθιοτορύα Ιουλίου» ΚλαρετΙ^.— ΜετΑφρασις Χ. Α.

Σννέχκια* Γδ« κροηγούμινον φύλλον.

^Ητο βεβαιωμένον εν τφ ίιαμερίσματι δτι δ
Μείερικος Σαρβε γενόμενος βουλευτής του Ση-
κουάνα και Μάρνης άποτου 1876 ώφειλε χατλ
μέγα μέρος τήν άνύψωσίν του εις τήν κυρίαν
Έρβλαί. Ή Έρρικέττα εθεάθη περιφερόμενη
ίιά της αμάξης της καΐ ίιανέμουσα τά φέροντα
το δνομα του Σαρβε ίελτία εις πάντα τά πέ-
ριξ του Μελέν μικρά χωρία. Δίν είχε ίιστάσει
τότε νά δμιλήσγ) και αύθις περί της περίφημου
αίγΐίοςί.. "Άλλως τε δ Σαρβε ίιετήρει, ώς ελε-
γον, απόλυτον προς αυτήν εύγνωμοσύνην. Πα-
ρευρίσκετο ανελλιπώς τον χειμώνα εις τήν εν
τη δίφ Σωσσί•ίΆντεν αΤθουσαν, τακτικώς ίέ
ίφαίνετο μειίιών εις τάς εν ττΐ επαύλει δμηγύ-
ρεις της κυρίας Έρβλαί. Ήμέραν τινά μάλιστα
μικρά σατυρική έφημερίς ίημοσιεύσασα τάς
ψήφους τών αντιπροσώπων του Σηκουάνα χαι
Μάρνης ανέφερε μεταξύ τών ψηφισάντων χαΐ
το δνομα του κυρίου *ΕρβΛαΙ άντΙ του Σαρβέ.

Ό Μείερΐχος τήν ήμεραν έκεΐνην εξέφρασε
τήν πρόθεσιν νά ραπίστρ τον ίημοσιογράφον.
Άλλ' ή Έρρικέττα ώς αληθής πολιτική γυνή
τον άνεχαΐτισε λέγουσα :

— Προς τι τάχα;Ή κακοβουλία τιμωρουμένη
γίνεται πρόξενος άλλων κακών. Ή έφημεριςαυτη
άνεγνώοθη μόνον εν Μελεν καΐ Ισως εν Φονται-
νίβλώ• αν μονομαχήσετε ίι* αύτο το άρθρον,
θά τήν αναγνώσουν και εις τους ΠαρισΙους και
αυτό μόνον θά χερίήσετε.

— Πλην το δνομά σας, αγαπητή μου φί-
λη .. .

-— Το δνομά μου ; Όταν θελήσω δ δημοσιο-
γράφος αυτός νά μου απονεΐμη κολακιυτικόν
τι έπίθετον, θά τόν προσκαλέσω εις τήν επαυ-
λιν. Δίν. σημαίνει τίποτε αυτός. Ό Ζαβουγιί
τά κάμνει δλα• είνε ζηλότυπος δ Ζαβουγιέ. Γνω-
ρίζει κα^λά δτι μίαν ήμέραν, και ισω^ γρ^γορ«

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν:ιΟΟ^ΐ€

294

8 Ζ3ΤΧ ▲

δταν θά στβριωθτ) τ) θέσις σας ^ιά της αγοριύ-
σεώς σας, ναΙ, της άγορεύσβώς σας εκείνης της
ίιασή(ΐου... είξεύρετε ποίαν σας λέγω, θά σας
χά[λω να γίνεται ΰπουργόςΐ..

Ό Σαρβέ ίεν άττήτει τόσον, ηθελεν δ(λως νοε
γβίνη γερουσιαστής. Ό τίτλος ούτος ένόμισεν
δτι ηχεί κάλλιον η δ του βουλευτού. "Άλλως
τε οί πλδΐστοι των φίλων του χαταληφθεντες
ύπο της μανίας του προβιβασ(Αθυ ίιετέλουν η^η
εις την ανω βουλήν. Ό Με^ερικος Υΐσθάνετο 8τι
τον άπεί ίωκεν ή πληθώρα των εν τη βουλ^
νεηλύίων. *Ητο νυν πεντηκοντούτης και εφώ-
νουν αύτφ : αΤόπον εις τους νεους!...ΐί•Ή εν τη
Γερουσί(|ρ ί^^ο^ εφαίνετο αύτφ ώσει εφω^ιασ(λέ-
νη ίιά ττροσκεφαλαίου αοράτου, εφ' ου ήίύνα-
το εν πάση άνέσει να κοΐ(λαται. Έ^ίψα την
άνάπαυσιν 6 Σαρβέ καΐ {σως η τεραστία ^ρα-
στηριότης της κυρίας Έρβλαί, του εκλογικού
εκείνου μύριιηκος,ίεν ητο άσχετος προς την επι-
θυρ.1αν εκεΐνην της γαλήνης ήτις βραδέως είσέ-
ίυε και εκυρίευε π&σαν την ψυχήν του Μείε-
ρΐκου.

Ή κυρία Έρβλαι τφ οντι κατέστη έπι τέ-
λους ανυπόμονος άναμένουσα έπι ετη εναγωνίως
την πρώτην άγόρευσιν του Μείερίκου,τήν 5ιά-
σημον άγόρευσιν, την άποφασιστικήν, τήνθαυ-
ρ,αστήν άγόρευσιν,ί^ι' ης θάκατεκτατο τούπουρ-
γικον χαρτοφυλάκιον και ήτις ποτέ ίέν έπήρ-
χετο. "Οτε θά την άπήγγειλεν & Σαρβέ, ή κυ-
ρία Έρβλαι έπόθει νά;εύρίσκηται ενώπιον του
εις θέσιν καταφανή ^ιά νά τον έμπνέη, είςτήν
πρώτην σειράν θεωρείου τινός. Προ πολλού ε•
πλαττε σχέίια φυλαρεσκείας ίιλ την ήμέραν
εκείνην. Όσάκις παρήγγειλε νέον τι φόρεμα, έ-
λεγε καθ' έαυτήν αθά το φορέσω την ήμέραν
της άγορεύσεως» καΐ κατέτριβε χρόνον τόσον
πολύν περί την έκλογήν του υφάσματος δσον
θά κατέτριβε και ίιά την άναίίφησιν της Κυ-
ανής Βίβλου.

Ί(^ίως ανησυχεί πιρι του πίλου, ίιότι έντος
του θεωρείου προ πάντων δ πίλος είναι δρατός.
Το χρώμα του πίλου έκαμνε την Έρρικέτταν ν*
άίημοντ). Ό εν λόγφ πϊλος, αφότου ήρχισε νά
μεριμν^ περί αύτου ή κυρία Έρβλαί, μετέβαλε
τόσας αποχρώσεις, δσας κατά το αύτο διά-
στημα θά μετέβαλε πολιτικές άνήρ. Κατ' αρ-
χάς δ πίλος ητο ροίόχρους. Βέβαια, κατά την
έκλογήν του Σαρβε ή κυρία Έρβλαι ητο αρκε-
τά νέα ακόμη, ώστε νά φορέστρ εις την κεφα-
λήν της πϊλον ροίόχρουν.

Ανέμενε την άγόρευσιν και ελεγεν άπο και-
ρόν εις καιρόν προς τον Σαρβέ :

— Λοιπόν, φίλτατε, πότε θά μου επιτρε-
ψητε νά έγκαινίσω τον νέον πιλόν μου ;

Ό άγαθος βουλευτής έμει^ία, ελάμβανε την
μικράν χείρα της εύειίους γυναικός, άπέθετεν

επ' αυτής εύσέβαστον φίλημα και ίέν άπ;6γ-
γιλλε εν τοσούτφ τήν άγόρευσιν, ην δ ζηλω-
τής του Πίττ Δυκάς ηθελεν αποκαλέσει άγό-
ρευσιν έναρκτήριον του σταίίου του. Ό περί
το βήμα κενός χώρος εινε επίσης επικίνδυνος ί-
σον και το χαϊνον στόμιον της Ταρπηίας πέ-
τρας. Και αυτή επίσης ή ωραία εικών ητο Ι-
^ική του σκέψις.

— Τι να γείνη ! ίλεγεν ή κυρία Έρβλαι
βλέπουσα παρερχόμενον τον καιρόν, το άλΤίθες
είνε δτι θά ητο ανάρμοστος πλέον ίιά τήνήλι-
κίαν μου δ ρο^όχρους πίλος. (Ή κυρία Έρβλαι
ητο άγχίνους ακόμη και προ του κατόπτρου
της). 'Αλλά, σ^ς παρακαλώ, κάμετε με τουλά-
χιστον ν3ι φορέσω ένα κυανού ανοικτού χψώ^
ματος.

"Ήλπισεν επιτού κυανού κατά το ίιάστημ,α
ίύο ή τριών ετών άλλ* δ Σαρβέ έτήρει άπιλ-
πιστικήν σιγήν. Βεβαίως κάποτε άπετόλμα να
έκφέρτο έπιφωνήσεις τινάς άηχους ή ίιακοπάς,
μερικάς φράσεις, οίον : <ι'Έ^α άά Ι Εΐη ά9ύ-
γαχοτ Ι Ναι, ναΙ ! $υγ£ 1 ή "Οχι, ίχι Ι Το
σνμΛίρασμα Ι ^ΕπΙ ζου ζηζίιματος ! φράσεις,
αίτινες άπετέλουν μέχρι της στιγμής έκείνχς
Τα απαντά τον αλλά λόγους, άληθεϊς αγορεύ-
σεις, εξ εκείνων ^ι' ών κατακτώνται τά χαρ-
τοφυλάκια ίέν είχε τολμήσει ποτέ ν' άπαγ-
γείλη. Επέμενε νά <ϊιατελγ) ρήτωρ άνέκίοτος.

— • "Ά, φίλε μου, αγαπητέ μου φίλε, ελα,
αποφασίσατε Ι δμολογήσατε δτι ίέν θά ητο νό-
στιμον πράγμα αν ίέν ή^υνάμην νά φορέσω ούτε
καν ανοικτού κυανού χρώματος πϊλον ! ελεγεν
ή κυρίας Έρβλαί.

— Ναί Ι . . άλλα τί το θέλετε. Ή ευκαιρία
πού εινε ; Ζητώ τήν ευκαιρίαν ! . . Πας άνήρ
άναποφεύκτως ευρίσκει πάντοτε τήν κρίσιμον
ήμέραν εις τήν ζωήν του.

— Ό άνήρ ! δ άνήρ ! . . . "Έστω δ άνήρ•
άλλ* ή γυνή ; . . Τά ετη παρέρχονται.

— - Ιι&ϋυαΙυΓ αηπί Ι ελεγεν δ Σαρβέ παρατη-
ρών προς τούτοις δτι έπρεπε νά μεταφρασθτ) ή
λατινική αυτή φράσις ίιά του «καταρρέουν τά
ετη» άντΙ του αίιαρρέουν», επειδή ή κατάρ-
ρευσις αυτή του έφαίνετο γραφικωτέρα. Έλαβε
μάλιστα ύπό σημείωσιν τοιαύτην μετάφρασιν
ίιά νά τήν παρένθεση εις τήν περίφημον άγό-
ρευσίν του. Διότι έπι τέλους . . .

Ή κυρία Έρβλαι έπίστευσε μίαν Τών ήμερων
δτι έπ:όκειτο τέλος πάντων νά φορέση τον κυ-
ανούν πίλον. Ό Σαρβέ είχεν αποφασίσει δρι-
στικώς ν' αγόρευση. "Εγραψε το σαύτοσχείία-
σμά» του και το άπήγγειλε μάλιστα προ του
κατόπτ^οου. Έπεμψε τήν προτεραίαν ίιά του
ύπηρέτου του εις το Βουλευτήριον ένα ύπενίύ-
την εκ φλανέλλας ^ιά νά τον φορέση άμα ήθε-
λε κατέλθη του βήματος. Έακ4πει ν' αγόρευση
ί9ϊΐϊζθοΙ όγ ν:ϊΟΟ

^^

Έ2Σ2ΤΖ^

295

ίτΛ χολλην ώραν και εΐ'ϊε πώς ϊίρωνον οι ρήτο-
ρες 1 . . . Ή ΈρρικΙττα ηύλόγβι τον ήκιστα
77θΐητιχον Ιχεΐνον ύπενίύτην, εφρΰίνετο ίέ αύττ)
δτι τ,το ίιά τόν εγκαινίζοντα το στάίιόν του
ρ-ήτορχ λάβαρον νίκης.— Λάβαρον εκ φλανίλ-
λας !

Την Ιίίαν έσπεραν £ίοκ(|Α«σι τον ανοικτού
χ,ΐιχ^ου χρώ(ΐατος πϊλον, δστις ητο κο(Λψότατος.
Ή κυρία ΈρβλαΙ ύπερεχάρη ίιότι ήρ[Αθζε λα(Α-
πρά εις την κεφαλήν της.

Άλλα την ε'παύριον δ Σαρβέ καθ* ην στι-
γμήν επρόκειτο νά (χεταβτ) εΙς το βουλευτήριον
ϊίηλωσεν δτι παρεχώρει τον λόγον εις τον συν-
ά^ελφόν του Λαζολλαί.

— Τοιουτοτρόπως πάντοτε θα κερ^ησω, ει-
πεν. Ό ΛαζολλαΙ έχει τας αΰτάς [χέ έμέ Ιίέας.

θ'

αναπτυζη αυτός την προτασιν μου, ήτις

άπομένγ) πάντοτε ώς πρότασις του Σαρβε.

Ή άτυχης Έρρικέττα κατεπιπτε ίιά μιας
άπο του ΰψους των ονείρων της. Δεν έτόλμα ίέ
να έπιμείνγ) εκ φόβου μήπως παρακίνηση τον
Σαρβέ εις πτώσιν. Προδήλως αυτός έ<^ειλία.
Δια τοΰτο ή κυρία Έρβλαι άφου έστεναζε πολ-
λάκις, παρητήθή του ανοικτού κυανού χρώμα-
τος πίλου λέγουσα :

— Τί νά γείνγϊ ! . , . θα εινε κυανού χρώμα-
τος βαθέος Ι . . . Και τίς είίεν ; . . . θ' αναγκα-
σθώ ίσως νλ προχωρήσω και μίχρι του πορφυ-
ρού βαθέος.

Και έμελετα τάς αναμίξεις των χρωμάτων^
άτινα ήίύναντο κάλλιον ν' άρμόζωσιν εΙς τβ
ηίη δπωσουν ώριμον, άλλα πάντοτε εύειίές
πρόσωπον της. Εύρισκε συν(^υασμούς μεταζύ του
πρασίνου και του κυανού, μεταξύ του γαλκό-
χρου και του ερυθρού, συνεπέραινε ίε δτι θά
ητο ακόμη θελκτική κα». με αυτά τά σοβα-
ρώτερα χρώματα, αν δ Σχρβε άπεφάσιζε ν*
αγόρευση.

Άλλ' δ Σαρβί ίέν ήγόρευεν Ι

Ή Έρρικέττα ήρχισε νά συλλογίζηται μή-
πως ητο καταίείικασμενη νά φορέση πιλον μέ-
λανα δταν έμελλε ν* αγόρευση.

— Αγαπητή φίλη, ειπεν αυτ7> ήμέραν τινά,
αυτήν τήν φοράν απεφάσισα . . . Έσχημάτισα
την άπόφασίν μου.

— Τέλος πάντων !

— Ναί Ι . . . Δεν θά δμιλήσω ποτέ εΙς τήν
Βουλή ν !

-^- Πώς είπε τε ; . . .

— Δεν θά δμιλήσω παρά εΙς τήν Γερουσίαν•
Και ανέπτυξε τά επιχειρήματα του. Ή ή-

λίλία του, ή θίσις του, το Ι^^ίωμά του άπήτουν
άκροατήριον ήρεμώτερον, 6μήγυριν δχι τόσον
ταραχώίη, άτμόσφαιρκν ήττον φλογεράν. Αί
Ιίέαι του, το ειίος της εύγλωττίας του, δ ήχος
αυτός της φωνής του ήσαν ε'πιτήίεια ίιά τον

περίβολον της "Άνω Βουλής, θά ήγόρευεν . , .
άναποφεύκτως Ι . . , θοι ήκουε-ν δ Τόπος τους λό-
γους ίνος εντίμου άνίρός, τους λόγους της τρα-
χείας ειλικρίνειας, ους άπό καιρού αναμένει.
'Δλλά Θ3ί ήγόρευε μόνον αφού ήθελε γείνει γε-
ρουσιαστής. Διετήρει άκμαΐον τον εαυτόν του
ίιά το μέγαρον του Λουξεμβούργου

Τότε ή Έρρικέττα μετά τίνος θλίψεως ανα-
λογιζόμενη δλα τά φάσματα των άποπτάντων
πίλων της, πίλων ροίοχρόων, ανοικτού κυανού
χρώματος, βαθέος κυανού, χαλκοχρόων κτλ.
άπήντα :

— Τί τά θέλετε ; . . . θά είνε μαύρος δ πϊ-
λός μου . . . θά φορέσω πΐλον μαύρον.

Το αληθές εΙνε δτι δ τίτλος τού γερουσια-
στού έγοήτευεν αύτον ώς πρόοδος εν τφ πολι-
τική του στα^ίφ. Έπόθει τον προβιβασμόν αυ-
τόν, δστις θ' άπέ^ι^ε και κατά τήν κρίσιν τού
εαυτού του προσέτι νέαν σπουδαιότητα εις το
4τομόν του. Μάτην ή κυρία Έρ6λαΙ επολέμει
τον πόθον τούτον δν έθεώρει ώς εν βήμα προς
τήν άποχώρησιν, ώς τάσιν παραιτήσεως.

αΠρέπει τις πάντοτε νά μένη εις τήν έμπρο-
σθοφυλακήν, φίλε μου,)) ελεγεν αύτφ.

'Αλλ' δ Σαρβέ κατελίμπανεν ευχαρίστως εις
τους £λλους τήν τιμητικήν ταύτην θεσιν. Κα-
τέλειπεν εις τον ίιάίοχόν του τήν φροντίία
τού νά έξερευν^ ώς πρόσκοπος τήν δ^ον του
κόμματος. Αύτος ήθελε μακρόθεν, άπο της ε^ρας
τού συγκλητικού νά θε^ται τον αγώνα τών
κομμάτων. Επειδή ίέ δ γηραιός Μαρτύ υπο-
χρεωτικός ώς πάντοτε »ιχεν αφήσει κενήν τήν
ε^ραν του και δ Σαρβέ κατελάμβανεν αυτήν
εν Λουξεμβούργφ, το σοβαρον ζήτημα νύν ίι*
δλην τήν έκλογικήν περιφέρειαν ητο νά μάθω-
σι τίς θά κατελάμβανεν εν τφ βουλευτηρίφ τήν
θέσιν τού Με^ερίκου Σαρβέ.

Το ερώτημα τούτο προέβαλλον άπο έβ^ομά-
^ων ή^η ο! επισημότεροι τών τού κόμματος εν
τοις καπηλείοις και ταϊς δμηγύρεσιν αύτών,δτε
ή προκήρυξις της εκλογής ε*ξήψε ίιά μιας τά
πράγ(/ατα. Είχον ήίη φανή και προ της εξα-
λείψεως ΚοαΜνοΌ ζοϋ Β' περιφερόμενοι ε'ις τά
πέριξ τού Σαλλύ και τού Δαρβιζών εκλογικοί
πράκτορες εκ Παρισίων έλθόντες δπως βολι^ο-
σκοπήσωσι τήν κατάστχσιν, οι ίέ οπαίοι τού
Σαρβέ έκίνουν τής κεφαλήν ή^η έπαναλαμβά-
νοντες μβτά τίνος λύπης δτι δ τόπος έστερεϊτο
άντρων καταλλήλων.

Δέν ητο ίυνατον βεβαίως νά έκλεγη αύθις
δ Ζαβουγιέ, ίιότι αύτος θυμωθεις έπειίή κατε-
ψηφίσθη παρά τών δημοκρατικών εκλογέων συ-
νεφιλιούτο μετά τών κληρικοφρόνων, εις ^έ τλ
καφενεία τού Μελέν τον άπεκάλουν ιησουίτην.
Ό συμβολαιογράφος Καπποά έίήλωσε μάλι-
στα δτι £ν έπαρουσιάζετο και πάλιν ή ύποψη-

ΟΪ9ϊΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

296

ΒΈχττ ^ι^

φΐότης του Ζαβουγιέ θλ ητο το αυτό ως νά
Ιξίθάπτετο δ Λογιόλας.

— Και πάλιν, προσέθβτεν δ Καπποά, προ-
τιμώ τον Λογιόλαν ίιότι αυτός είνβ «Ιλιχρινε-
στ&ρος* (Αάλιστα 1

Μεθ' & 6 Γχινώ, & κτηνίατρος, ύπερθεριατίζων
επΙ των λέγων του Καπποά άπεχάλει τον Ζα-
βουγιε Ροίϊνον, άνίφιρε (Αερικά πρόσωπα τώ>•
^Αηοχρύφωγ τηζ ^Ιβρας Έ^ίζά^%ως άτινα ώ-
{λοιάζον χατοι πάντα προς αυτόν και πλέον
^ ίέν εγίνετο λόγος περί Ζαβουγιέ.

Έν τούτοις ή ήμερα της εκλογής είχεν δρι-
σθη και τδ ζητηρι,α περί της ίιαίοχης του
Σαρβε εμενεν &λυτον. "ίί 1 αυτή ή ^ιαίοχή του
Σαρβέ Ι ... Ήτο το μέγα, το μόνον θέμα ττίς συ-
νομιλίας εις δλον το διαμέρισμα. ^Ητο γνω-
στόν δτι ρ^^ιουργοί τίνες, οίον 6 Δελωριέ πρώην
συμβολαιογράφος ή 6 Βαλλείιέ βοναπαρτιστής
μέχρι της εσπέρας της 3 Σεπτεμβρίου και ριζο-
σπάστης κατά τήν πρωΐαν τίίς 5, ε*τρεφον την
φιλό^οζον επιθυμία ν του νά καταλάβωσι τήν
έ^ραν του Με^ερΙκου και περιεφέρεντο πέριζ
του βουλευτού ώς κληρονόμοι περί τήν χαθέ^ραν
του θείου των ή κόρακες περί το κρανίον τραυ-
ματίου. *Αλλ* δ βαλλε^ιέ και δ Δελωριέ ώς
πολύ γνωστοί, ήτο ήκιστα πιθανόν νά γείνωσι*
παραδεκτοί παρά τίνος εκλογικής επιτροπής, οί
^έ πολιτικοί του διαμερίσματος άνεζήτουν μετά
τίνος φιλοπάτριίος ανησυχίας τόν ύποψήφιον,
δστις ή^ύνατο έπαζίως νά τους αντιπροσώ-
πευση.

Ό Σαρβέ ερωτηθείς περί του πρακτέου^
έφάνη μεγαλόφρων. Δέν άπέκειτο εΙς αυτόν νά
έκλέζη ενα &ν^ρα μεταξύ τόσων πολιτών άφω-
σιωμένων.

— "Ας λείψτ) δ νεποτισμός, κύριοι. Τό καθή-
κον μου αυστηρώς μοί επιβάλλει αύστηράν ου-
δετερότητα.

— 'Δλλά τέλος πάντων, φίλτατε κύριε γε-
ρουσιαστά •. .

— ' Ο γερουσιαστής, είπε ίιακόπτων ευγε-
νώς δ Μεοερικος, δύναται ν' απάντηση προ-
κειμένου περί Ικλογής ο, τι Κάρολος δ Γ— -εΙς
βασιλεύς, κύριοι, βασιλεύς τον δποΐον οι πατέρες
υμών εγνώρισαν... ναί! έγνώρισαν και έίΐω-
ξαν•— άπήντα, δτε ώμίλουν προς αυτόν περί ίέν
ενθυμούμαι τίνος παροδικού δραματικού έργου :
«Είμαι κ* εγώ απλώς εις εκ τών θεατών της
πλατείας Ι]> Κύριοι, ^έν είμαι βασιλεύς, χάρις
τφ θεφ, άλλ' είμαι γερουσιαστής σας και επαί-
ρομαι ίιά τούτο. Λοιπόν, βπως δ ήγεμών ^ιά
τόν δποΐον σας ζητώ συγγνώμην ίιότι τόν ώνό-
μασά, είμαι κ' εγώ άπλοΰς εκλογεύς και μίαν
μόνην ψήφον ίχω νλ ρίψω είς^ τήν κάλπην !...
Έκλέζατε τόν άξιώτερον και θά ψηφίσω υπέρ
εκείνου, τόν δποΐον ύμεΐς θά έκλέξητε.

Ή άπάντησις εκρίθη θαυμαστή τταρά τών
εκλογέων, άλλ' οί απεσταλμένοι οί μ^ταβάντες
προς τόν Σαρβέ δπως τόν συμβουλευθώσιν, άπέ-
Μ.ενον έν τη αύτη ώς και πρότερον άμηχ^αν((^ και
οιετηρεΐτο πάντοτε τό έρωτηματικόν σγ}(Αεΐον
μετά τήν φράσιν :

— Τίς θά εινε δ ίιάίοχος του Σαρβέ;.. Τίς;
*Η άίαάοχίί τον Σαρβέ ! *Η ίιαίοχ^ του

Σαρ6ί Ι Αι τέσσαρες αύται αναπόφευκτοι λέ-
ζεις, αί άποτελουσαι τό ενδιαφέρον τοπεκόν πρό-
βλημα έπλήρουν τλ διαλείμματα τών συνι^()€ά-
σεων του νομαρχιακού συμβουλίου, δ ^ε ^ομ.άρ-
χης θστις ήτο πνευματώδης, είπε βεβαίως τόν τε-
λευταΐον περί του ζητήματος λόγον, θτε μ.«ι^ιών
έψιθύρισεν είς τό ους τείνων εκ τών συμβουλίων :

— θέλετε νά σας εΐπω ποιος θ' ανακάλυψη
τόν ίιάίοχον του Σαρβέ ;

— Τόν γνωρίζετε, κύριε νομάρχα ;

— Τόν μαντεύω. Εινε•..

Και δ νομάρχης έσιώπησε προς στιγμήν
επίτηδες Ίνα παραγάγωσιν οί λόγοι του μείζονα
αϊσθησιν, μειδιών σ έξηκολουβησεν :

— Ή κυρία ΈρβλαΙ Ι Αυτή ελημιούργησε κα'
κατέστρεψε τόν Ζαβουγιέ• αυτή ε^ημιούργησε
τόν Σαρβέ• αυτή θά ίημιουργήση τόν ^ιά^ο-
χόν του.•.. Ζητήσετε τόν βουλευτήν παρά αής
Μεγάλης Έκλεκτορίσσης• Αυτή θά τόν •υρη Ι

Και οί πολιτικοί ήπόρησαν τ^ οντι ^ιατιεως
τότε ίέν είχον σκεφθή περί της τοιαύτηςλύ-
σεως. Φιλοσκώμμονές τίνες παρετήρη σαν αληθώς
δτι δ Σαρβέ ή ή κυρίΐκ ΈρβλαΙ ήτο περίπου «τό
αυτό πράγμα», δτι μεταξύ της κυρίας Έρβλαι
καΐ του Σαρβε δ πραγματικός γερουσιαστής ^έν
ήτο εκείνος δστις έφερε τόν τίτλον ίτι επομένως
άφου δ Σαρβέ έφάνη περιεσκεμμένος και άμ.ερό-
ληπτος, μεγάλη υπήρχε πιθανότης βτι και ή
ωραία χήρα ήθελε μιμηθή τήν περίσκεψιν και
τήν ούίετερότητά τβυ.

Πλην δ κύριος νομάρχης απήντησε και αύ-
θις ταπεινή τη φωνή ίιά του φιλοσοφικού απο-
φθέγματος :

— Ή κυρία ΈρβλαΙ ούίέποτε θά είνε ούίε-
τέρα Ι

Προσέθηκε ίέ :

— Τότε μόνον θά είνε ούίετέρα, ίτε θά είνε νε-
κρά, χάριτι ^άοξ. ^έ ή ωραία διοικούμενη μου^έν
ευρίσκεται εις τοιαύτην ίυσάρεστον θέσιν. Ά-
φου πρόκειται ν* άποφασισθη τΙς θά είνε δ ίιά-
ίοχος του Σαρβέ, συμβουλεύθητε τήν κυρίαν Έρ-
βλαι, κύριοι ! Προς τιμήν ίέ τής εκλογικής υ-
μών περιφερείας έκλέζατε ^ιά^οχον άντάζιον
του τέως υμετέρου αντιπροσώπου. Συνιστώ εΙς
τήν μελέτην της φιλοπατρίας σας τό κυριωσέ-
στατον ζήτημα περί της ίιαίοχής του ΣαρβέΙ

Και ένφ έβουλεύοντο ίιά τλ σπουδαιότατα
τών αναφερομένων εις τήν άγαθήν ΐΊοίκησιν '^οΰ

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

132ΤΧ ^I^

297

^ι«(Λερ(σ|Λ«τος ζητ7ΐ|Αάτων, οι αύ(Αβουλοι, ών το
ηνιϋμα περιίπτατο εν τφ κενφ προς άναζητησιν
του ύτροφΎ)φίου,ε'λγ)9[ΐόνουν τάς λ^ούς,τάς ^ιώρι»-
γας,τά «χ^ολεΐα και αύτάς τάς περί της γενικωτέ-
ρας πολιτιχγ^ς βυχάς, «ς εζεφερον τοσούτφ [λβΐλ•
λον ευχαρίστως, δσον ητο άπηγορευριένον αΰ-
τοϊς τούτο, Βλησ(ΑΟΝθυν τά πάντα χαι &λλο τι
ίεν εσυλλογίζοντο ειριτ) το επίφοβον, το χυριω-
^έστατον, ως ελεγεν 6 νοριάρχης, το ζωτικώτα-
τονζ•ήτγ){ΐ« ττίςίιαίοχης του βουλευτού Σαρβε,
γενο^λένου γερουσιαστου.

Γ.

Και πράγ'χατι ητο η χυρίαΈρβλα*. ητίς εν τγ
λειψχν^ρίί^: των πιθανών υποψηφίων εσυλλογίαθη
τον Βερ^ιέ. Μετ3& του γυναικείου ενθουσιασμού
της εν£θυ|Αεΐτοπολλλς γενναίας πράξεις του στρα•»
τιωτιχοΰ, χεχτη(Λενου αληθώς γαληνιον ηρωί*-
σριόν* £λλως τε η χυρία Έρβλαι συνε^έετο φι-
λιχώς (λβτά του ταγματάρχου, ενίόξου άλλα
μετριόφρονος γόνου του Μελεν. Μεταξύ τών
άναριθριιότωνπροσχλησεων, ας ίιεσπειρεν εν Πα-
ρισΙοΓς, ουδέποτε ελησριένει τον ΒερίιΙ χατοι-
χοΰντα εΙς την πρωτεύουσα ν ρ,ετά την άπο-
στρατείαν του,ού^ε την άνεψιάν του ταγματάρ-
χου, την εύειίή έχείνην Γιλβέρτην, ης η θέα
ιίχεν άινοσπάσει χαι αύτον τον Δυχ61ν άπο την
άνάγν<ι>σιν της Έ^ημερΙάος της Κυβίρτησ^ως
Ή Έρριχεττα (μάλιστα ήσθάνθη ευθύς εξ άρ-
)^ης συμπάθειαν προς την ίειλην εχεΙνην χαΐ
(αλαγχ^ολιχην νέαν, έπειίη ίε πάντοτε έιτόθει
νλ ^ιευθύνη τά πράγ|χατα, ταχέως έπηλθεν αυ-
τή η Ιίεα νά νυριφεύση την Γιλβέρτην. Διά την
δημιουργούσαν βουλευτάς, η διεξαγωγή συνοι«-
χισίου βά ητο άπλουν ^ιάμεσον, πάρεργον επι-
χείρημα.

Παρά της Γιλβέρτης, ην αναντιρρήτως ηγά-
πα, τοσούτφ μ81λλθν συμπαθούσα προς αύτην
ίσον περισσότερον την έπροστάτευεν,η Έρριχετ-
τα εμαΟε την α1τ(αν, ίι' ην 6 ταγματάρχης
απεσύρθη έχ του στρατού. Ό Βερ^ιέ αποσυρό-
μενος ύπεΐχεν εις ίιχαίαν άπόφασιν όργης. Ή-
το ^ημοχρατιχός 6 Βιρ^ιέ, τέχνον του Σηκουάνα
χαι Μάρνης απολαύων γενιχης ύποληψεως χαΐ
«γά«ης. Ό χατάλληλος υποψήφιος ευρέθη Ι

^Αναμφιβόλως ο Αιμίλιος Δυχ&ς, ου έμάντευε
τά φιλόδοξα σχέδια, η^ύνατο νά ^ιεχ^ιχγ)
ύπερ εαυτού την ^ια^οχην του Σαρβέ. 'Δλλ' η-
το μόνον ειχοσιέξ ετών, χαι άγνωστος εις το
ίχλογιχόν διαμέρισμα Ι Με 6λην του την άξίαν
οεν ειχεν την άπαιτουμένην βαρύτητα, δπως
αναπλήρωση τον Με^ερΐχον ΣαρβέΙ Δεν χτυπάέ
άχόμη πολύ εις το μάτι, είπεν αυτές 6 ίίιος
Σαρβε... Καλός, πολύ χαλος 6 χ. ΔυχάςΙ.. άλ-
λα είνε κομματάκι νέοςί... είνε πολύ νέος, αύτο
«!νεΙ...ι> Ένφ εΙς αξιωματικός αρχαίος του στρα-

τού!., φέρων τον χρυσούν σταυρόν του Λεγεώνος
•της τιμής!... Ό Σαρβέ συνεμερίζετο κατά πάν-
τα την γνώμην της Έρριχέττας. Ό ταγμα-
τάρχης Βερ^ιέ ητο δ καταλληλότερος ίιά το
διαμέρισμα ύποψηφιος,ώς είλιχρινης χαι εμπνέων
εμπιστοσύνην. Οι αέ σημαντικώτεροι τών εχ«
λογέων ^έν έβρά^υναν νά παραίεχθώσι την
γνώμην της κυρίας ΈρβλαΙ. Αύτη 4) κυρία Έρ-
βλαι ! . . , αναντιρρήτως είχε γερο κεφάλι Ι . . ..
Και ώς τόσον ^έν έχουν εκλογικά δικαιώματα
αί γυναίκες Ι

Μόνος 6 συμβολαιογράφος Καπποά &π(#σούν
σκώπτης, είχε παρατηρήσει:

— Έχει και αυτές 6 στρατιωτικός αιγίδα
θπως 6 Ζαβουγιέ, βπως• • • •

Άλλ* ή Έρρικέττα ^ιέκοψεν αύτον λέγουσα:

— Έχει κ4τι καλλίτερον έχει το ξίφος του.
Την προτεραίαν ίε ακριβώς της ημέρας καθ'

ην μετέβαινεν εις Δαμμαρι δ ταγματάρχης
Βερ^ιέ, δστΐς ^εν το προσε^όκα, βίχεν άναχη-
ρυχθη επισήμως υποψήφιος . . . υποψήφιος ττίς
κυρίας Έρβλαί, ώς ελεγεν 6 Ζαβουγιέ, δ ιησου-
ίτης εκείνος Ζαβουγιέ «μετά μανίας» .

Οι πλείστοι τών σημαινόντων εκλογέων ει-
χον συναθροισθώ ττ) προσκλήσει της Έρρικέττας
εΙς πρόγευμα όπως πανηγυρίσωσι την άφιξιν
του υποψηφίου, εκ τών πρώτων ίέ ήσαν οι ίύο
Ισχυροί του τόπου, δ κ. Γκενώ δ κτηνίατρος
του Σαλλύ, άνήρ εύσαρκος, ερυθρός ώς ώριμος
οον, ρωμαλέος ώς Ηρακλής, γενειάτης, φαλα-
κρός και ίίρωτικός, ου ή πολιτική Ισχύς ητο
μεγάλη και δ κ. Καπποά, δ συμβολαιογράφος
του Μελεν, μικρόσωμος, μέ μέλαιναν στολήν,
Ισχνός, μέ μορφήν γωνιώδη, κινήσεις έχων αύ-
τοματικάς %οιΛ προφέρων φράσεις οξείας, βρα-
χείας καΐ άποφασιστικάς. ΈγΙνωσκε καλώς ή
κυρία Έρβλαι δτι τά ίύο ταύτα άτομα, ίια-
φόρου (5Ί\\λθ(,<ί[Λς εκαστον, συνώψιζον το πνεύμα
του τόπου• δ κ. Καπποά έπρέσβευε τάς μετριο-
παθείς και δπωσούν αύστηράς αρχάς της τά-
ξεως τών φιλελευθέρων άστών,δ ^έ Γκενώ τους
πόθους τών ήττον ευπόρων και εργατικών, οϊ-
τινες εν τούτοις ε'ψήφιζον μετά του Καπποά ίνε-
ΧΛ της πειθαρχίας.

Ή Έρρικέττα είχε προ ολίγου συζητήσει
μετ* αυτών ίιά μακρών, ^ιά νά περάση ή ώρα,
πάν 6,τι εϊπε ίέ αύττΐ δ Γκενώ, δ κτηνίατρος
ήίύνατο νά συνοψισθ^ εις τλς λέξεις ταύτας, ας
επιμόνως επανελάμβανεν : «Εκλογή κατά νο-
μούς Ι φ Ή γνώμη του κ. Καπποά μάλλον ομι-
χλώδης περιείχετο έντος του εξής προγράμμα-
τος : «Πρόοδος άνευ παρεκτροπών, εξουσία άνευ
βιαιότητος, ελευθερία άνευ κινδύνων».

•— Ττ) άληθ6ΐ(!ί, νόστιμοι είνε και οι ίύο !'
ίλεγε καθ* εαυτήν ή Έρρικέττα* άλλ' ίσα καΐ
£ν μου είπον, τ* άνέγνωσα εΙς τάς εφημερίδας.

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

298

Β23Τ Ι ^ι^

Μέ την ίιαφοράν δτι δ Γ/.&νώ μου ύπ€νθυ|Λίζ£ΐ
ρ^ίαν πρωί'νην έφη[Λ€ρί^α χαΐ 6 Καπποά (/.Ιαν
ίσπερινήν.

ΚαΙ 6ά εζηχολούθεκ νά ίιαιχιίβη (Λετά του
9υ[λ.βολαιογράφου και του κτηνιάτρου κύρια
£ρΟρα και διάφορα εφηρ-ερί^ων, αν το οχηρια
ίέν είχεν αίφνης δίηγήσγ) εΙς την επαυλιν
6(/.ου ίΛετά του Δυκα τον ταγριατάρχην και
την ανεψιά ν του.

— ΆγαΟγΙ τύχτρ ! είπεν δ Γκενώ προς τον κ.
Καπποά. Ίίού έπι τέλους δτι ηλθεν αύτος δ
ταγριατάρχης. Έπηγα νά τελιιώσω άπο την
πεϊναν "Αχ ! 'ϊύτοι οι στρατιωτικοί 1 φθάνουν
πάντοτε πολύ αργά !

Ό κτηνίατρος λεν έλεγε ρ.έ κακίαν την χυ-
^αίαν φράσιν του. Άλλ' δ ύπαινιγ^Αος μδλα.
ταϋτα ίυσηρεστησε τον συμβολαιογράφον, δστις
ηγάπα τον στρατόν ήτοιμάζετο ν' απάντηση
δτι πιθανόν η άμαζοστοιχία νά είχε κχθυστε-
ρήσει• άλλα την προσοχην του δλόκληρον άπερ-
ρόφησεν η περιέργεια και δ συμβολαιογράφος
μέ τους μικρούς φαιούς οφθαλμούς του εξήτα-
ζεν, ώς νά εδλεπε ίιά πρώιην φοράν, τον ταγ-
ματάρχην και την άνεψιάν του.

— Κύτταξε, άχάμνησε περισσότερον Ι είπε
προς τον Γκενώ. *Αν ητο υψηλότερος θά ώμοίαζε
προς τον Δον Κισσώτ.

'Δλλ* δ κτηνίατρος μάλλον εις την πραγμα-
τικην σχολην ρέπων, παρατηρών την μακράν
ρϊνα, τον μύστακα και το στρατιωτικον ύπο-
γένειον του ταγματάρχου άπηντησεν :

— Όμοιάζει μάλλον μέ κατσίκα 1
Αμφότεροι, καΐ δ κύριος Καπποά και δ κτη-
νίατρος δτε ειίον τον βραχύσωμον άναφαλαντίαν
άξιωματικον ου δ ήλιοκαης τράχηλος εκλινεν
εύσεβάστως ενώπιον της Έρρικέττας, εποίησαν
κίνημα άπογοητεύσεως και δ συμβολαιογράφος
προσέβλεψε τον Σαρβέ ώς νά ήθελε νά είπη αύ-
τω. <κΠώς λοιπόν!., αύτος είνε δ ίιάσημος υπο-
ψήφιος, δ ηρως της κυρίας ΈρβλαΙ; αύτος εινε
η έλπις του εκλογικού διαμερίσματος ;

Ό ίέ Γκενώ ύπεψιθύριζεν :

— ΠερΙεργον Ι Τον ειία τόσας φοράς και τον
Ινόμιζα πολύ ύψηλότερον ! Φαίνεται δτι αλλά-
ζει κάνεις δταν γίνεται υποψήφιος.

Ή άνεψιΐ του ταγματάρχου απεναντίας, η
ίεσποινίς Γιλβέρτη έφάνη ώς πάντοτε άζιέρα-
στος. "Ιστατο εύθυτενης, κομψή εν ττ) μελαίνν)
αύτης περιβολ-^ και έμειίία προσηνέστατα προς
την Έρρικέτταν, ήτις εβοήθει αύτην ν' αφαίρεση
τον πϊλόν της. Ένω 5έ άφήρει αύτον δπωσούν
ταχέως, καρφίς τις περιεπλάκη εΙς την ώραίαν
μέλαιναν κόμην της σχείϊον λυθείιαν ένεκα τού-
'του, τότε ίέ ή νεάνις τεταραγρ.ένη, έρυθριώσα
ώς δ Οεϊός της, εστη έμπροσθεν του κατόπτρου
κρατοΰσζ τήν καρφίία μεταξύ τδν λευκών όίόν-

των της και ηρχισε νά ί ιευθετη τους έκφυγόντας
βοστρύχους.

Ένω ίε ήγειρε τους βραχίονας, άπεκάλυψεν
άντιβράχιον πλήρες νεανικής ευρωστίας χάριεν
άμα και θαλερόν η μάλλον επιδέξιος φιλαρέ-
σκεια ίέν ηθελεν υποβοηθήσει τήν παρθενικήν
καλλονήν της τόσον, δσον ή άπλότης εκείνη
και ή δλως φυσική αφέλεια.

Ή Αιμίλιος Δυκάς δστις είχεν εισέλθει όπι-
σθεν του ταγματάρχου και ϊστατο έκει λευκός
ώς οθόνη, στενοχωρούμενος ίιά το δλως άση-
μον πρόσωπον δπερ ίιε^ραμάτιζε και δλως έτοι-
μος νά έπανέλθη εις Παρισίους ίιά της ανα-
χωρούσης αμαξοστοιχίας Πιατελών ύπο το κρά-
τος άπογοητεύσεως ην άπέκριπτε ίιπλωματι-
κώς, συνεχώρει κάπως τον θείον παρατηρών
μηχανικώς τήν νεάνιία, ρ-έ τήνεύειίη δψιν, τήν
μελαγχολικήν ολίγον, άλλ' ύγιλ και άκμαΐαν.

•— Εμπρός Ι είπεν δ Σαρβέ ώς νά εύρίσκετο
εις τήν οικίαν του, εις το τραπέζι ! Κοντεύομεν
νά πεθάνωμεν της πείνας !

Και τούτο προσέτι ήτ• οιονεί έμμεσος ε'•7?ί-
πληξι; ίιά τον ταγματάρχην, δστις βεχθεις τον
βραχίονα της κυρίας Έρβλαι εκ νέου έίικαιολο-
γεϊτο μεταβαίνων εις το έστιατόριον.

— Είνε τουλάχιστον εύγλωττος ; ήρώτα δει-
κνύων αύτον ίιά νεύματος τ^ς κεφαλής δ κτη-
νίατρο; Γκενώ τον συμβολαιογράφον Καπποά.

— Αϊ, αϊ! ίέν πιστεύω δτι ίχει τήν ικανό-
τητα του Δημοσθένους• έχει δμως αυτό !

Και δ συμβολαιογράφος ύψωσε τήν άνευ πα-
ρασήμου κομβιοίόχην του ίιά ύποίείξτ) τήν
τήν έρυθράν ταινίαν, ην εφερεν εις τήν Ιίικήν
του δ ταγματάρχης.

— Ό Δημοσθένης δπως ίήποτε, προσέθηκε,
^έν είχε το χρυσουν παράσημο ν τώ> ιπποτών
του Αεγεώνος της Τιμής.

— Αϊ, άπηντησεν δ κτηνίατρος, δστις είχε
περί του Δημοσθένους Ι^έαν κ£πως αόριστον,
τίποτε ίέν μ' εμποδίζει νοί πιστεύσω δτι δ Δη-
μοσθένης ώς ριζοσπάστης ^έν ηθελεν άρνηθη το
παράσημον.

Ό ατυχής ταγματάρχης πριν η παρακαθήση
εις τήν τράπεζαν έχαιρέτιζε ίεξιά και αριστερά
κανονικώς και εύπρεπώς άλλα με ήθος όλιγόν
τι άίέξιον τους συνίαιτυμόνας— εκλογείς και
ίικαστάς τουάμα — ών τους πλείστους βαβμηίον
άνεγνώριζεν. Άλλα βεβαίως το π>εΰμά του ητο
δλως άπησχολημένον εκ των νέων καθηκόντων
του και το αίμα ανήρχετο μέχρι των ώτων
του μετά βόμβου, εξ ού έξήρχετο ο)ς μονοτόνως
επαναλαμβανόμενος εν κω^ωνοκρουσία ήχος ή
λέξις: 'Τποί^η^ιοςΙ 'Τ3ίο^ηψίΌ(:\ *Τ7Τθ^η}>ιο<:\

["Επεται βυνέχκια.]

• 0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

Ε>23ΤΙ^

299

Η ΑΡΙΣΤΗ ΦΙΛΗ ΤΠΝ ΝΕΑΝΙΔΠΝ

(*Ε« τ&ν το>} *ΕρνΙστου ΑβγουβΙ).

. . . Ή(ΐ.έρ«ς τινάς [ΐ6τά το πρώτον [λάθη(ΐ.«
ιίσηλθ^ν Τ) ^εχαεζαέτις (^αθήτριά [ίου βίς το
νπουία^τ'ήριόν (Αου.

— Περί τίνος, τ υ) λέγω, θέλο^βν πρ«γ[Αατξυ-
θ^ στόμιβρον, π*ρΙ ποιη^εως, φιλολογίας, η ί<;το-
ρΐας ; Όχι, έσχέφθην άντικ6ΐ(ΐΕνον καταλληλό-
τερον χαι οίκεκότερον προς σε, χαΐ το ώνό[Λασα
«Ή άρΐ^ττ) φίλη των νελνίίων». Βλέπω, 6
τίτλος σΐ «χαν^αλίζεκ, ^&λ της εκφράσεως ίέ
του «ροσώπου σου (α* ερωτάς τι εννοώ ^ι' αυ-
τού. ΕΙς τ-^ν ερώτησίν σου ταύτην απαντώ και
εγώ ίιχ ερωττ^σεως : «Ποία ή αρίστη φίλη
των νβανί^ων ; ]»

ΈπΙ «τιγ(ΐ,ην ε|χεινεν εκείνη συλλογισμένη,
έπειτα ^ε ρι,οι άπηντησεν

— Ή [Ατίτηρ των.

— Λα(Απρός δρισρι,ός, δυστυχώς είνε άσχετος
προς το θέμα μου-^ιότι εκείνη περί της &ποΙας
θα σοι &[Α.ιλησω εινε η αρίστη φίλη των νέων
μητέρων καθώς και τών προμητόρων μας, ^η-
λαίη $λων τών γυναικών, προσθέτω ίέ πάσης
τάξεως και εποχής.

— ΚαΙ πώς ;

— ΝαΙ, πλούσιαι η πτωχαΐ, Έλληνίίεςη
*Ρωμαΐαι, γυναίκες του μεσαίωνος η ττίς σήμε-
ρον, δλαι ελαβον ανάγκην να προστρέζωσιν εις
αΰτι&ν, εύρον ^ί παρ' αύτη ^ιασκέ^ασιν, άσχο-
λίαν, παραμυθίαν και συν^ρομήν.

— Άλλα τΙς αυτή ;

— Ζήτησον, μάντευσον.

— ΔΑν ίύναμαι, ίέν εννοώ.

— θέλω σοι την εϊπει λοιπόν αλλά κατά
πρώτον κατευνασον την φαντασίαν σου, ί ιότι
βλέπω βτι είνε πολύ έζημμένη, καΐ υποθέτει η•
ίη ατομόν τι θαυμάσιον, μυστηριώίες^ μεγά-
λου παραστήματος... ένφ θα σοΙ δμιλήσω περί
μικρού πλάσμβτος, λεπτού, ταπεινού, κοινού, ά-
ναμιγνυομένου εις την πεζοτάτην πραγματικό-
τητα, καΐ έπι πλέον βωβού ναι βωβού! Όμιλε!
άνευ λέξεων και εν τούτοις έχει την καταπει-
στικωτέραν γλώσσανΙ

— 'Δλλά ποία εϊνε ή φίλη αυτή ;

— Το θέλεις ; μάθε το... Ή βελίνη !

— ΤΙΙ έπεφώνησεν ή νεδίνίς μας μετ* εκ-
πλήξεως.

— Ό Ι ειπον γελών, ημην βέβαιος δτι ή-
θελες πέσει άπο υψηλά.

— Μα τί ; η βελόνη του ραψίματος ;

-— ΝαΙ του ραψίματος, του κεντήμα-
τος, {σως και του πλεξίματος* καταλαμ-
βάνω τήν εκπληξίν σου τόσον μάλλον ίσον

σήμερον παρά ττ) πλουσίί^: κοινωνία ή βελόνη
^έν είνε πλέον του συρμού, άπεσκορακίσθη μεθ*
δλων τών παλαιών πραγμάτων. Αι καθ* ημάς
κομψαι νέαι Κυρίαι ίέν εργάζονται πλέον γνω-
ρίζω μάλιστα τινάς μη έχουσας κάν ίακτυλή-
θρανί Τούτο συμβαίνει αρά γε εκ προτιμήσεως
ασχολιών σπουδαιότερων, μελέτης ή αναγνώ-
σεως ; Καθόλου, αλλά παραΐτιος εινε 6 έρως
της φλυαρίας• ουδέποτε γυναίκες της καλής-
τάξεως ε'φλυάρησαν περισσότερον,όλιγώτερα λέ-
γουσαι. Προκύπτει ϊσως τούτο και εκ της προς
την έργασίαν και τον κόπον περιφρονήσεως.
Διατί νά κοπιάζη τις κατασκευάζων ποάγμα
δπερ είμπορεϊ ν' άγοράση ετοιμον ; Επιθυμώ
παντι σθένει, νά σε προφυλάξω του ελαττώμα-
τος τούτου, θέλω νά σοΙ εμπνεύσω σεβασμον
προς την ίυστυχη καταφρονημένην βελόνην
ίιηγούμενός σοι την ίστορίαν της.

— Και έχει ίστορίαν ;

— Βέβαια, πολύ περίεργο ν μάλιστα, αλλά
ίύσκολον. Γνωρίζεις το παλαιον λόγιον αΖητεϊ
βελόνην 'ς τ* άχυρα» 5 Αυτή θά είνε ή εργα-
σία μας• θέλομεν ακολουθήσει κατ* Ιχνος το
πτωχον πλάσμα το τόσον λεπτόν, ίιά τών μά-
λιστχ ^ιαφερουσών εποχών, τών ποικι>ωτάτων
περιστάσεων & κόπος μας ίέν θά χαθγ), καθό-
τι ή βελόνη παριστά οχι μόνον την έργασίαν
τών γυναικών, άλλα και την θέσιν των κατα-
^εικνύουσα τάς αλληλοδιαδόχους φάσεις ταύ-
της, εν γένει ίέ εικονίζει από τίνος απόψεως
έκάστην έποχήν.

"Ισως επειίή ήσχολήθην πολύ περί αυτήν,
πολλά εν αύτη ενεΐίον, ούχ ήττον την φαντά-
ζομαι ζών τι μικρόν δν τοσούτον μεταβάλλε-
ται, εύρίσκουσα θέσιν εν παντι καιρφ, συμβα-
δίζουσα μέ τάς διαφόρους συνηθεΐας, ορέξεις
και συρμούς,

— "Άρχισε Ι άρχισε! μοι λέγει διακόπτου-
σα με ή μαθήτρια μου.

— Καλά, ας άρχίσωμεν άπο την αρχήν ,
^ηλαίή την αρχαιότητα. Μία έκ τών μάλλον
ποιητικών και έξοχων γυναικών της αρχαίας
Έλλάίος οφείλει την ίόξαν της εις την βε-
λόνην.

— Και ποία αυτή ;

— Ή Πηνελόπη.

— Ή Πηνελόπη ! ;

— Δύνασαι νάρνηθτις δτι δ δλονέν ύφαι-
νόμενος και πάλιν καταστρεφόμενος εκείνος
ιστός της, υπήρξε το σύμβολον ττ^ς συζυγικής
πίστεως αυτής, συγχρόνως ίέ μέσον αμύνης
κατά τών μνηστήρων, συνεπώς ή αιτία της
απαθανατίσεώς της; Τούτο καταδεικνύεται καΐ
έκ του ακολούθου τερπνού χωρίου της Όίυσ-
σείας : Έπανελθών εις Ίθάκην 6 Όίυσσεύς,
παρουσιάζεται εΙς την Πηνελόπην ώς βασιλεύς

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

300

ΕΙΣΙΧΙ^

φυγάς, δστις άλλοτε ίζένισε τον Όίυσσέα λέ-
γων αύτγ) χατά πρώτον :

*Ω γύναι, ουκ αν τ(ς σι βροτών βπ' άπείρονα γα^αν
νειχέοι' η γάρ σευ κλέος ουρανον βύρύν Ιχάνϋ*

Τουτέστιν

Ό γύναι, ού^εΙς θνητός, κάτοικος της άπει-
ρου γης ίύναται νά σε [ϋ^εριφθ^. ίιότι η ίόξα
σου φθάνει τον ευρύν ούρανόν». Πόθεν η ίόζα
αυτή; εκ του δτι το ευφυές κ«ι συγκινητικον
τέχνασ(ΐ.α της Πηνελόπης, άπο της Ιθάκης
ίιαί^οθέν εΙς δλην την Έλλάία, κατέστησεν
«ύτην_ γνωστην ώς πρότυπον συζύγου. Ή Ι5ΐ«
διηγείται ^ιά (χαγευτικών στίχων τους δποίους
πρέπει νά σοι (χεταφράσω, τ( ύπηγόρευσαν χύ-
ττϊ οι θεοί νά εϊπη προς τους (μνηστήρας, οϊτινδς
χατέ^ιωκον «ύτην ίιά του ερωτός των: «Νέοι
α [/.νηστηρές ριου, άφου άπέθανόν δ ίϊος Όίυσ-
α σεύς, περιμένετε, [ΐη επισπεύδετε τον γάαον
<ί μου, έως δτου εκτελέσω το σάβχνον ^ιά
α τον ήρωα Λαέρτην,δταν τον καταλάβη ή δ-
α λεθοία μοίρα του αιωνίως άποκοιμίζοντος θα-
« νάτου, (λήπως αγανάκτηση τις άνά τον ίη-
« μον των Άί^αιών, εάν ούτος κήται άνευ
α σινίόνης, ένφ πολλά έκίχτητο ζών.»

« Ούτω τοις ειπον έπείσθη ίέ ή άλαζών
« ψυχή των Τότε την ήμέραν μεν ΰφαινον τον
« ιστόν, την νύκτα ίέ τον κατέστρεφον αφοΰ
α ήναπτον ίή:^ας. Έπι τρία ετη ίιέλαθον ^ιά.
α τοΰ' τρόπου τούτου τους Αχαιούς, άλλ' δτε
α ήλθε το τέταρτον, ίιείέχοντο ίέ άλλήλ«ς
« αί έποχαΐ, παρερχομένων των μηνών και τ<δν
« ήμερων, έφωράθην πλέον προ^οθεΐσα ύπό θε-
« ραπαινίι^ων άναιίών, μηίόλως συμμεριζομΙ-
« νων τάς ίυστυχίας μου. Και τότε εκ των
α επιπλήξεων ήναγκάσθην νά τελειώσω το υ-
« φάσμα και άκουσα, τώρα ίέ ούτε ^ύναμαι
« νά έκφύγω τον γάμον,οΰτε άλλο τι τέχνασμα
α ευρίσκω. ϊ> Μετά την σύντομον ταύτην ί ιή-
γησιν έπεται τβμάχιον δπου καταφαίνεται πά-
λιν, ύπο άλλην μορφήν, ή έπιίεζιότης της Πη-
νελόπης και το φίλτρον αυτής. Ό "Ομηρος εν
τη θαυμασί(^ του γνώσει της ανθρωπινής ψυ-
χής παρουσιάζει την Πηνελόπην οχι μόνον
πιστήν άλλα καΐ συνετήν. Ή μχκρά κατά των
μνηστήρων πάλη, ή ^ιαβίωσις εν μέσφ κιν-
σύνων και δυσχερειών ανέπτυξαν εν αύτη
την περίσχεψιν και ίυσπιστίαν ώστε πριν
πιστεύση τους λόγους του αγνώστου, θέλει
νά βεβαιωθη εάν τφ οντι ούτος ητον δ ξενίσας
τον Όίυσσία. Διηγήσου με, τφ λέγει, δποϊα
εφερεν ενδύματα ΐ ϊίιος δποϊος ητο και οι
εταίροι οίτινες τον ήκολούθουν :

Ε( ετεον δε χει6( συν άντιθέοις έτάροισιν
ζείνισας εν μεγάροισιν ιμον πόσιν, ώς αγορεύεις,
ειπέ μο( δπικοΓ' άσσα περί χροί" ειματα {στο,
αύτος θ* οίος εην, χαΐ εταίρους, οι ο\ εποντο.

((*Ω "Ανασσα, τούτο είνε ίύσκολον μετά
τόσα ετη, χαθ' δτι παρήλθε ν ήίη το ειχοστδν
άφ* δτου ίιέβησαν έκεΐθιν ούχ ήττον θέλω σοΙ
ε{πει τλς λεπτομερεΙας ταύτας, καθόσον ή μνήμη
μου μοι τάς άναπαριστ^. Ό Όίυσσευς έφερε
χλαΐναν ίιπλήν ούλην και πορφυράν, συν^εο-
μένην Αι3ο χρυσής περόνης* το έμπροσθεν τ)το
ποικίλως κεντημένον : με τους εμπρόσθιους πό-
^ας κύων έκράτει νέαν ελαφον άσπαίρουσαν
προσβλέπων αύτη• έθαύμαζον ίέ πάντες πώς
ενώ ήσαν χρυσά τά ζώα ταύτα έφαΐνοντο ώς
εν τη πραγ(ΐ.ατιχότητι, δ μεν χύων στραγγαλί-
ζων την λείαν του, ή ^έ ελαφος άγωνιώσα.]^
α^Ω ξένε, αν χαι πριν έφθασες ελεεινός εΙς το
μεγαρόν μου, του λοιπού θά είσαι φίλος μ.ου
σεβαστός. Έγώ έκέντησα το ένδυμα εκείνο του
συζύγου μου, το έξήγαγον ίέ εκ του θαλάμου
και το ε^ωκα εις αύτον κατά την ήμέραν της
αναχωρήσεως του* ή ιίία προσήρμοσα τήν χρυ-
σήν έκείνην λαμπράν περόνην προς στολισμόν.»

Λοιπόν, λέγω προς τήν μαθήτριάν μου, τι
φρονείς περί του εδαφίου τούτου ; ή πορφυρά
χλαίνα 4έν αντιστοιχεί προς τον πένθιμον πέ-
πλον, παρουσιάζοντα εκαστον τήν Πηνελόπην
εις ίύο ^ιαφόοους ηλικίας ; το μεν πρώτον ώς
νέαν, τρυφεράν, ευτυχή, το ίεύτερον σχυθρω-
πήν, ευσταθή, όλιγώτερον ώραίαν ίσως, άλλα
πάντοτε με τήν αυτήν καρ^ίαν. Πιθανώς άλλο
τι εν τη ^ιηγήσει ταύτη σ* εθελξεν ετι πλέον
ώς νεάνιοα.

— Τφ δντι.

— Άλλα ποιον :

— Ό πλούτος των κεντημάτων και ή επι-
τυχής εκφρασις τών ζώων δσα εκεϊ παρί-
στανται.

— Ακριβώς εκεϊ βλέπεις δτι ή βελόνη ίέν
έβοήθει τήν γυναίκα μόνον εις το να κάμνη
εργόχειρα χρήσιρια άλλα και καλλιτεχνήματα-
ίέν θ'άπορης ίε πλέον ίιά ταύτα, δταν μάθης
τήν ^ιίασκάλισσαν της Πηνελόττης• άμίσως θά
σοι τήν εϊπω. Πριν δμως άφήσωμεν τήν Όίύσ-
σειαν επιθυμώ να έφελκύσω τήν προσοχήν σου
εΙς γεγονός χαρακτηριστικώτατον ώς προς το
θέμα μας. Ό αοιδός Φήμιος εψαλλεν εΙς τά
συμπόσια τών μνηστήρων τά μεγάλα συμβάντα
του Τρωικού πολέμου, ή Πηνελόπη τά ήκουσέ
ποτέ εκ του άνω ίώματος δπου κατφκει, κα-
τεβη τήν ύψηλήν κλίμακα του μεγάρου, ύπο
^ύω θεραπαινί^ων συνοδευομένη, και περί^α-
κρυς λέγει προς αυτόν «Φή(/.ιε, παυσον τα θλι-
βερά άσματα σου ^ιότι κατασυν :ρίβουσι τήν
καρ<^ίαν μου, ένθυμίζόντά με τάς δυστυχίας του
συζύγου μου».

αΜήτέρ μου, λέγει δ Τηλέμαχος, μη ονβι-
ίίζεις τον Φήμιον ίιά τ* οίσματά του• ή σκλη-
ρά τύχη τών Έλλή/ων είνε έργον τών θεών

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

£23ΤΙ^

301

ας λάβ^ ^ύνα|Αΐν η ψυχή σου νά τον ακούγ).
Άναβα βίς τα ^ώ|/.ατά σου, [Αητερ (ΐ,ου, ανά-
λαβε τάς εργασίας σου, [Αοίρασον τα έργα των
ιίς τας γυναΐχάς σου* το ^ικαίω(ΐ.α του λόγου
ί'ν &(λ.ηγύρβι άνήχβι εις τους &νίρας, Ιίίως ε[Αε,
ίστις πρέπει νά &ρχω εν τφ [ΐεγάρφ τούτφ.»
Αί όλίγαι αύται λεζεις σοι παρουσιάζουσι
την ίιπλΐίν εποψιν της θέσεως των γυναικών
ίν τγ) άρχαιότητι, την ύποταγην και βασι-
λείαν των.

Ό Ττ)'λέ{χαχος ίεκαπενταετης (ΐ,όλις διατάσ-
σει την (ΐ.7)τέρα του, έπειίη είνε άνήρ, και εν
τη άπουσίφ του πατρός του άρχ>)γος της οικο-
γενείας* Ύΐ Πηνελόπη υπακούει εις αύτον και
αναβαίνει εΙς τα ^ώ{ΐ.ατά της* εκεί 6[ΐως δια-
τάσσει αύτηι ε6ρισκο(Αένη εν τφ κρατεί της, τφ
κράτει της εργασίας. Αί περί αύτη ν νεανίδες
εις τάς ί^ποΐας ^ί^ει ^ιχταγάς ^έν είνε δλαι
ίοϋλαι Υ5 ύπηρέτριαι , άλλα εργατικές των
έργων τίάν δποίων και η ιίία (χετέχει, ψυχαι
τας ΙποΙας δίηγεϊ, υπήκοοι ών προεδρεύει,
τε'λος λαδς τον δποϊον κυβερν^. Το σκίπτρον
της ίέ ποιον ; η βελόνη 1

•— Ευρίσκω εΙς δλα ταύτα πολύ το ενδιαφέ-
ρον, |ΐ.οΙ λέγει ή |Λαθητριά ρ-ου, άλλ* ε'πεθύ[Λθυν
νά εγνώριζα και το δνορια της ίι^ασκαλίσσης
της Πηνελόπης.

— Ή 'ΑθηνδΙ.

— Ή ΆθηνοΙ η θεά;!

— ΝαΙ, ή (Αυστηριώίης, α1νιγ(χατώίης θεά,
ήτις συνενώνει τόσους χαρακτήρας, ώστε έν
έαυτ^ ι^αρουσιάζει τρεις η τεσσάρας θεότητας,
ι^αριστώσα τον πόλεριον ίιά του κράνους της, την
«Ιρήνην ίιά της ελαΐας, την φρόνησιν ίιά της
γλαυκός• άίηλον ί1 ίιατι ελλείπει εκ της χει-
ρός αύτης ή κερκίς και το ά^ράκτιον, έν φ
«ρήίριυεν εις τά γυναικεία έργα. Ό Όριηρος
άναφέρβι αύτολεξει δτι αυι>) ε^ι^ε |Λαθη[λατα
«Ις την Πηνελόπην.

— Ή Άθηνΐ νά ^Ιίτ) ριαθηριατα κεντή-
ρ.ατος !

— Πρόσθις δτι ως κάθε καλλιτέχνης είχε με-
γάλην φιλοτιρ(.ίαν, ούσα ^έ εις £κρον ευαίσθη-
τος και ευέξαπτος ήθελε (Ααθητρίας, ^έν άνεΐ-
χετο δ(Αως αντιζήλους, και μάλιστα καταχρω-
|ί.ένη ενίοτε της Ισχύος αύτης ως θε&ς, ετιριώρει
δσας έτόλμων ν* άξιώσι τοιούτον τίτλον.

Ή μαθήτρια μου με προσεβλεψε γελώσα,καΐ
λέγει•

— Είμαι βεβαία βτι έχεις καμμίαν ^ιήγη-
«»ν επι τούτου.

— Να(, και μάλιστα επι θέματος το (ποιον
«ιρρεπε νά γνωρίζΐ(ίς, και βμως θά το άγνοης,
χαθόσον ανάγεται εις την μυθολογίαν, αύτη ^2
νομίζω δτι ^εν αποτελεί μέρος των σπουδών
σας.

— -ΆΙδχι.

— Καταλαμβάνω τον λόγον, ώς μη ούσα
θετική, μόνον 5έ ποίησιν περιέχουσα* άλλ'ήμεϊς
οΐ'τινες θεωρούμεν την ποίησιν ώς κάλλιστον
μέσον αγωγής, θέλομεν ανατρέξει εις ποιητήν,
τον χαριέστατον Όβΐίιον, και ζητήσει παρ*
αύτου μίαν των ωραιότερων σελίδων της ιστο-
ρίας της φαιίρ&ς βελόνης, 'ΐίού αί Μεζαμορ^
φωσας του, θι^ προσπαθήσω δτέ μεν μεταφρά-
ζων, δτέ ίε συνοψίζων νά συλλέξω ίιά σε το
άνθος του τερπνότατου των έν αύταϊς ίιηγη-
μάτων του ι Ή Αράχνη, νέα κόρη Λυίή, θυ-
γάτηρ ύφαντου έριούχων, κατέστη τόσον επιδέ-
ξιος εις την άκίία και την βελόνην, ώστε και^ά
τον ποιητήν, αί νύρ,φαι του Τμώλου έγκατέλι-
πον τους χλοερούς λόφους των, καΐ αί του Πα-
κτωλού τάς ίροσεράς των κρήνας,καΐ ήρχοντο νά
βλέπωσι την Άράχνην έργαζομένην, προτιθέ-
μεναι ίέ νά την εύχαριστήσωσιν, άπεκάλουν
αυτήν εύνοουμένην μαθήτριαν της ΆθηναΙς.
Άλλ* δ τίτλος ούτος ττ) έφάνη προσβλητικός,
καθ* δτι το δνομα τοιαύτης ^ι^ασκαλίσσης έπε-
σκίαζε την τέχνην της, ενφ έπεθύμει νά εινε
αυτοδίδακτος, οφείλουσα το πάν εις εαυτήν.

« Έάν ή *Αθηνά εινε διδασκάλισσα μου, λέ«
γει, ας ελθη νά μετρηθη μετ* εμού• την προ-
καλώ, και θοο κλίνω γόνυ ενώπιον της, έάν με
νικήσχι.»

— Άλλα μοι ώμίλησας περί της φιλοτιμίας
της Άθην&ς• νομίζω δτι και ή Αράχνη κατά
τούτο την ομοιάζει.

— Περίμενε ίά το τέλος . . . Τότε ενεφανίσθη
εΙς το έργαστήριον της νεανίδος γραία, λευκήν
την κόμην έχουσα, και βαδίζουσα στηριζομένη
έπι ράβίου.

— Ή 'Αθηνά !

— Εννοείται. — Πλησιάζει την νεάνι^α και
λέγει προς αυτήν με ύποτρέμουσαν φωνήν «Κό-
ρη μου, θέλεις νά ίεχθ^ς παρ* εμού συμβουλήν ;
ή φρόνησις έρχεται ενίοτε μΐ τά ετη. Επιθυ-
μείς νά ησαι ή πρώτη μεταξύ των θνητών εις
τά εργόχειρα• τούτο πολλά φυσικόν μη ζητ^ς
δμως νά έξισωθ^ς προς θεά ν. Ζήτησον παρ' ε-
κείνης συγχώρησιν ίιά την αύθά^ειαν ταύτην,
και θά σοι οώστ;) τήν χάριν, εάν την παρακα-
λέσιρς.

ΕΙς τους λόγους τούτους ή Αράχνη ήρυθρία-
σεν {κ θυμού, και εΙς άπάντησιν <(Γραΐα τρελ-
λή, τήν λέγει, βλέπω δτι ίέν πρέπει τις νά ζτ)
πάρα πολύ' ^όσε τάς συμβουλάς σου εΙς τάς
θυγατέρας σου, ή την νύμφην σου, εάν ίχης
τοιαύτην δσον ίΓ έμέ προκαλώ τήν θεάν σου
ν3ι ελθη και μετρηθγ) μαζή μου, έάν τολμά ! τ>
— Ίίού με, 9 λέγει ή Αθηνά παρουσιαζόμενη
αίφνης ύπο τήν αληθή μορφήν της. Αί νύμφαι
μενουσιν έκπληκτοι, αί παι^ίσχαι τ^ Αράχνης

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν:ιΟΟ^ΐ€

302

ΒΙ23ΤΖ^

τρ6|/.ουν, τι νεανις (ΐ,όνη ϊσταται όρθια, μ,ε τους
ρώθωνας τετα|λένους, ατενίζουσα την θεάν μ.1
προκλητικον δ(Α[Λα, και τ,ρχισεν η πάλη.

— Βελονοπόλε(λος Ι ηζεύρεις δτι η ιστορία
σου είνε πολύ ίικσκείαστικη ; ΜοΙ ειχον ίιίά-
ζει δλα ταϋτα αλλά ζηρώς και συντοριως.

— Βεβαίως, και 6 λόγος απλούστατος. Ση(Αε-
ρον ^ι^άσκίΓαι ή ουσία, η ουσία και (/.ένον εκ-
τΐ[Λάταΐ' εξακολουθώ : ά(ΐ.φότ6ραι αρχίζουν την
έργασίαν, εκάστη θέτει ε(λπρ6ς της το τάνυ-
στρον. Ή Άθηνδί φιλοτιριεϊται, και ίπειίή κ«-
τιργάζεταί τις κάλλιον παντός άλλου δ,τι ά-
γαπ(^, εζεικονίζει τον εαυτόν της. Το πρόσω-
πον της, το κράνος, την αίγϊία, την λόγχην
της Ι τους άγώνάς της ρι*τά του Ποσειδώνος,
την ελαίαν φυο(Λένην κατά πρόσκλησίν της !
Ταύτα πάντα ίέ γεννώνται ύπο την βελόνην
της ζώντα, σφαίάζοντα,ευχροα. ΈπΙ του ίστοΰ
άναπαριστ^έ προσέτι, ώς έπιμιύθιον συγχρόνως
και [Α.άθη[χα ίηκτικον προς την άντίζηλον,
παρεμβάλλουσα (χεταξυ "των πίριπεπλεγριένων
κλάδων της έλαίας ώς εντός πλαισίου, τάς
διαφόρους τψ.ωρίας τάς επιβληθείσας εις τους
θνητούς, δσοι έτόλμησάν ποτέ νά παλαίσωσι
προς τους θεούς : τον ρ.έν μεταβληθέντα εις γε-
ρανόν, τον ίε εΙς πελαργόν, κτλ.

— ΚαΙ ή Αράχνη τί εκαριε τότε ;

— "Ώ Ι ίέν ητο νεδνις νά χάστρ τον νουν της
ίιά τοιαύτα (Αίκρά πράγ(Αατα ! Ή α(Αυνα την
ερεθίζει, η βελόνη της άπο^ί^ει σαρκασ|Αθν προς
σαρκασ(ΑΟν, πληγην αντί πληγής: ιχνογραφεί
επί του ίστου της δλας τάς γελοίας [ΐ.ετα[χορφώ-
σεις των θεών : τον Απόλλωνα εΙς γύπα, τον
Βάκχον εις σταφυλην, τον Ποσειδώνα εις ίελ-
φινα, τον Δία ΰΐα^οχικώς κύκνον, σάτυρον η
δφιν, άπαντα ίε τόσον ζωηρά τάς κινησεις,τόσον
λα(Λπρά τον χρω[χατισ[ΐ.όν, ώστι αί νύ(ί.φαι ίέν
έ^υνήθησαν νά κρατησωσι κραυγην θαυ[Αασ[Αθΰ
εΙς την θέαν των ! Ή Αράχνη ένίκησεν, η
Παλλάς ωχρά εκ θυρ,ου ρίπτεται εΙς τον ίστόν
της αντίζηλου της και τον καταξεσχίζει. Τρις
κτυπφ ίιοι της κερκΐ^ος την ίυστυχη Άράχνην,
ήτις (λη ^υναριένη νά ύποφέρτρ την καταφρόνη-
σιν ταύτην άπαγχονίζεται ίιά (μεταξωτού
σχοινιού. Τότε ή 'Αθηνά την λυπεϊται, άλλ' ώς
αντίζηλος, καΐ την σώζει τιριωρουσα αυτήν
συγχρόνως. «Ζήσε, την λέγει, πάντοτε δριως
κρεμαριένη^ 8πως ύπενθυ(ΐ.ΐζ^ς εις τους (Μεταγε-
νεστέρους την ποινήν της άλαζονίας». Λέγουσα
^έ ταύτα ρίπτει επ' εκείνης δηλητηριώδες
ύγρόν, εξ ου ή κόμη της καταπίπτει, ή ^ίς, τά
ώτά της αφανίζονται, το σώαά της συμπτύσσε-
ται εξογκούμενον, τά επιδέξια δάκτυλα της
(ΐλταβάλλονται εις ποίας 1 Δεν διατηρεί δε εκ
του παρελθόντος ή την τέχνην τής ύφαντρίας,
εξακολουθούσα νά ύφαΐνιρ ώς ζώον τον ίστόν &ν

εξετέλει ώς καλλιτέχνις• τέλος μετεβλήθη εις
Άράχνην ! ^ ^

Έπαυσα τότε έπ* ολίγον άποτεινόμ^νος δε
προς την μαθήτριάν μου• — Ειπέ, δεν 4ΐνβ τερ-
πνόν ώς παραμύθιον του ΡβΓΓααΙΙ γεγραμμένον
ύπο ποιητοΰ ; Εκείνη άντι πάσης κρίσιως μοι
άπαντ^•

— Και Ιπειτα ;

— Πώ; έπειτα !

— Άλλα μόλις ήρχισας το μάθημα σου*
δεν θά σταο-ατήστ^ις εΙς την αρχαιότητα βε-
βαίως και είμαι περίεργος νά μάθω τί έρχε-
ται κατόπιν.

— "Άφες ν3ι παραμείνω ακόμη έπι στιγμήν
εις δ,τι σήμερον ευρίσκεται έκτος του συρμού
δσον και ή μυθολογία, δηλαδή ιΐς την Ίεράν
Ίστορίαν και ιδίως εΙς το έπικόν πρόσωπον του
Σολομώντος το υπό τό πρόσχημα τής αληθείας
σμικρυνόμενον καΐ εις πεζόν άνθρωπον τής επο-
χής μας μεταβαλλόμενον. Αι παροιμίαι αυτού
έπότισαν πολλάς γενεάς με σοφίαν και ποίη-
σιν, ή δε τελευταία τούτων εινε θαυμάσιος και
αθάνατος ύμνος προς τιμήν τής σοφής γυναικός*
«Ή σοφή γυνή, λέγει που, εινε τιμιωτερα του
από πάσης τής γής προερχομένου πλούτου.»
Και εν τούτοις, εκ τών διαφόρων αρετών, δια
τών δποίων κοσμεί την γυναίκα, ποίαν ιδίως
εξαίρει; Εργάζεται, λέγει, με χΛ^κς επιτήδειας
και νοήμονας, δεν φοβείται τό ψΟχος ή την
χιόνα δια τους οικείους αυτής, διότι ίνεδυσεν
αυτούς διά διπλού χιτώνος, και δταν δ σύζυγος
της εμφανισθτ) εις τήν πύλην τής πόλεως, εν
μέσφ τών επιφανέστερων ανδρών, θά παρατη-
ρηθώ διά τον λαμπρόν πορφυροΰν μανδύαν, δστις
τόσον αρμόζει εις τό ύψηλόν ανάστημα του, καΐ
τό πλήθος θά είπη : Ή σύζυγος του εκέντησε
διά τών χειρών της τόν μανδύαν τούτον !»

Ώς βλέπεις, ή βελόνη εινε τό ύλικόν σύμ-
βολον του γνωστού δρισμου της αρχαίας γυναι-
κός : αεμενεν εν τφ οΐκφ νήθουσα μαλλιά»•
Τώρα σε υπακούω, ας προχωρήσωμεν και ύπερ-
βάντες μερικούς αιώνας ας φθάσωμεν εις τόν
μεσαίωνα.

("Επεται τ^ τέλος)

ΚλεΑ. ΣκίΑΔΑΡΕεΗ

>ι ο-ι»

Η

ΑΝΤΙΓΟΝΗ

4 ν ▲αρμστά^'ΐ).

Τ^ 1 Μαίου (Τρίτη) παρεστάθη εν τφ εν-
ταύθα θεάτρφ ή *Αγζίγύτη του Σοφοκλέους
κατά τήν μετάφρασιν του Δόννερ. Τούτο ί»ν
είνέ τι νέον καΐ ασύνηθες, ούτε ενταύθα, ούτι
άλλαχου, ίιότι τό άθάνατον έργον του Σοφο-
κλέους πρέπει συχνάκις ν' ά^χηται επι της
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν:ι005ΐί.

£23ΧΙ^

303

σχηντίς, έγώ ί* αύτος τφ 1882 εσχον άφορ(ΑΥΐν
νά πίριγράψω εν ίχτάσν. εν ταϊς στηλαις του
αΈφκερου» τηνλαριπράν παράστασιν του κλα-
σικού τούτου ίρά|ΐ«τος επΙ της ενταύθα σκηνής.

Έκτοτε δχι |ΐόνον τι Αντιγόνη, άλλα και
δλη •η τριλογία του Οΐίίπβ^ος παρεστάθη εν-
ταύθα άπο σκηνής, κατεθελζε ί', ως πάντοτε,
κ* ενεθουσίασε το ίη[χ.όσιον. Ατυχώς ίεν η^υ-
νηθην τότε νά παραστώ εις τάς παραστάσεις,
νυν ο[ΐως ηύτύχησα νά συρΐ(λετάσχω και έγώ
της καλλνίτεχνικης ταύτης εορτής.

'Εορτής ί* αληθώς χαρακτήρα άποίίίει εις
έκάστ-ην παράστασιν σοφοκλείου, τίνος τραγφ-
ίίχς ίι διαπρεπής σκηνή του ενταύθα ήγε|/.ονι-
κού θεάτρου- καθότι ίιά της τελείας ρ,ορφώ-
σεως των άπαρτιζόντων αυτήν (Αελών καΐ ίιά
της [λεγαλο^ωρίας του φιλοτέχνου ήγε(ΑΟνος
είνε ικανή νά έκπληρώστρ δλας τάς απαιτήσεις
τοιούτου τίνος άριστοτεχνή|/.ατος και οχι (λόνον
νά εύχαριστήστρ, αλλίς και νά το 'παρασύρτρ το
έκλεκτον ίηρ,όσιον της πόλεως |χας.

Καΐ εκλεκτδν βέβαια εινε το ίη(ΛΟσιον, το
Ιποϊον— λησ(Λονοΰν τον θετικον βίον της ση|Λε-
ρινης ημών εποχής— -δύναται νά παρακ&λου-
θήστ) τήν ίράσιν, ήτις έκίηλοΰται ενταύθα
(ΐετα τόσον εξόχου και (Λεγαλοπρεπούς άπλότη-
τος και συρι,πάσχον νά λάβγ) (Αέρος εις τήνσκλη-
ράν τύχην της άγαπώσης κόρης, τήν ί>ποίαν
κατ' ανάγκην έπέφερεν ή άκαριπτος της ήρωί-
ίος άντίινραζις κατά του σκληρού καΐ βιαίου
ίεσπότου.

ΚαΙ τί είνε αρά γε το κινούν ήριας νΐ βλε-
πωίΑεν πάντοτε με θαυ(Αασ(ΐ.ον το θεΐον τούτο
ίρδμα, τΐ είνε το εριποιούν ήριϊν τόσφ βαθεΐαν
ήθικήν και καλλιτεχνικήν εντύπωσιν ;

Δύο τινά είνε κυρίως τά καθιστώντα εις ή-
{ΐ,δίς — τους ση(Λερινους ανθρώπους — τόσφ εΰλη-
πτον χαι συρ(.παθές το άρχαϊον τούτο ίράμα.
Έν πρώτοις είνε δ I/>ω^, δν Λρώζος ?> Σοφο-
κλής άνεβίβασεν έπι της σκηνής. Διότι ή Άν-
τιγόνγ), τον έρωτα θεωρούσα χΛησιτ τού βίου
της, και λέγουσα

©υτοι σανέχΟειν, άλλα συμφιλεΓν Ι φ υ ν

συαφώνως ίέ προς το άξ(ωρ.ά της τούτο ϋσια
εγκλήριατα τελέσασα,

φίλη μετ' αύτου κείσομαι φίλου μέτα
όσια πανουργήσασα,

γενναίως βαίνει προς τον θάνατον, ώς οί χρι-
στιανοί μάρτυρες, πιστή εΙς τον δρκον της, δπως
χαι 6 ευγενής Αίμων, 6 μνηστήρ της, προςού-
ίέν εθεώρησε τον βίον προκείμενου νά τηρήση
«Ιώνιον τον έρωτα υπέρ της γλυκείας μνη-
στής του.

Δεύτερον είνε δ ίρίαμβος τής ηθιχήζ Ιϋαζ
(τού καθήκοντος), ήτις—επί άγραφων νόμων

θεμελιουμένη — κατανικ^ τήν τυρκννικήν αύθαι-
ρεσίαν, καί τοι αυτή εβασάνισε μέχρι θανάτου
το πάσχον άτομον.

Τά <ϊύο ταύτα αιωη,α και χαθαρως άνθρω^
Λίτα έΑαζήρια — φέροντα και τήν αϊγλην της
μεγαλοφυίας τού αθανάτου ποιητού, — θά εξα-
σφαλίσωσιν εις τήν Άντιγόνην ίι'δλων των
αιώνων και μεθ* δλας τάς μεταβολάς τών αισθη-
τικών και ηθικών θεωριών μίαν τών τιμητικωτά-
των θέσεων έν ττ) παγκοσμίφ φιλολογί(κ, θά
φύλαξη ίέ ά μεγαΛώνυμος ΝΙχα αιώνιον και
το όνομα τού τραγικού, έφ' ου εφαρμόζονται
αί ώραιαί του λέζεις :

Πολλά τά δεινά, κούδέν άν-
θρωπου δεινότερον πέλεΐ'

πβ{;ιφρχδής άνήρ*

ΚαΙ φΟέγμα χαι άνβμόεν
φρόνημα έΒιδάξατο.

Δεν καταθέλγουσιν ημάς μόνον αί πλήρεις
σοφίας γνώμαί του, ^ιοάσκουσαι πόσον οί αρ-
χαίοι άντελαμβάνοντο και κατενόουν τάς βα-
θυτάτας αληθείας και σήμερον ετι ήχούσαι εις
τον νουν εκάστου ώς χρυσά !ηη^ ώς π. χ.

το γαρ
περισσχ πράσσειν οχλυ. έχει νουν ούδενα,

Ζευς γαρ μεγάλης γλώσσης κόμπους
ύπερεχθαίρεκ,

Αναρχίας δε μείζον ουκ εστί χαχον κτλ.,

άλλα προ πάντων ή μεγαλοπρεπής και επιβλη-
τική εικών τού αγώνος υπέρ τών υψίστων αγα-
θών της ζωής, τού έρωτος, της τιμής, της έ-
λευθεροφροσύνης .

Οί σημερινοί Έλληνες, οί άκούοντες τους λό-
γους τούτους εν τγ) μητρική των γλώσσιρ και
δυνάμενοι σήμερον νά ειπωσιν, ώς 6 Κρέων :

— "Ανδρες, τά μεν δη πόλεως ασφαλώς θεοί
πολλω σάλω σείσαντες, ώρΟωσαν πάλιν,

όφείλουσι νά μή λησμονήσωσιν οοω χράτισζοτ
χτημάτων εύβουΜα και δτι μόνον άκαμπτος
ίηψονίι και όραστηρωτης εξασφαλίζει τήν πρόο-
ίον τών λαών, έπειίή

ούδεν έρπει
θνατών βιότω πάμπολις έκτος ατας !

Όλίγα μόνον θά εϊπω περί τών υποκριτών
πάντες είνε υπέρτεροι παντός επαίνου, αληθείς
τύποι τών προσώπων, τά δποϊα ύπε^ύθησαν.

Τον Κρέοντα, δπως τον παρέστησεν δ διευ-
θυντής Βύντσερ αληθή βασιλέα είτε άνορθού-
μενον έν δλγ) του τνί ίεσποτικγ) μεγαλοπρεπείς
εϊτε κύπτοντα ύπο το βάρος της συμφοράς,—
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ Ι3γ ν^ΟΟ^ΐ€

^

304

Ζ!23ΤΖ^

^υσκόλως δύναται νά παρ«στη<ιχϊ τόσον άνεπι-
λήπτως οίλλος υποκριτής.

Ή ίέ Αντιγόνη, ή ήρ<ΜΛζ άμα χαΐ τρυφερά
ηαρθίτος^ ζ6 ^ραζε^^ο^ μίγμα ζήζ ήθιχής όν
τάμεως χαΐ της γυναι^κεΐας ασθεγεία(: εσχεν έν
τφ προφώπφ της δεσποινίδος Κρά|Αβρ άντιπρό-
σωπον, ή δποΐα ριιτά ^αΐ(Λθνίου ^υνάμιως έσπά-
ραζβ, συνεχίνησε και χατεθελζε τάς χοορ^ίας των
ακροατών της.

Ό Λΐ(Αων παρεστάθη επίσης λαρ,πρώς ύπο
του χ. Χάκερ, ώς και 6 Τειρεσίας υπό του Βέρ-
νερ, δ Φύλαζ ύπο του Δαλ(ΛΟνικο, δ "Αγγελος
ύπο του Έίουαρί και ή Ίσριήνη ύπο της ίε-
σποινίίρς Έθελ. Εις ταύτα προσθετέ ον καΐ
τά ^σ{ΐ.ατα του χορού (των κκ. "Δ'Λερς, Χοφ-
(λΰλλερ, Ράϊχχαρί, Βέγελ), τά (χελοποιηθίντα
ύπο του Μέν^ελσων Βαρθόλ^υ.

Ένι λόγφ η παράστασις ητο λαμπρά καλ-
λιτεχνική εορτή, ήτις ύπο τήν αΙγΙ^α της ιε-
ράς τέχνης εκ νέου συνέσφιγζεν ετι στενότερον
τους ηθικούς δεσμούς τους άπο της ύπο τον άτι-
τικον ούρανον παραστάσεως του Φιλοκτήτου
μετά της μουσικής του ενταύθα Δόκτορος Βέν-
ίερ συνίέσαντας τήν Δαρμστά^ην μετά των
Αθηνών.

Αύγουστος Βοατζ
(Μβτάφρασις Χ*)

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Δέ^' πρέπει νά πληγόνη τις τήν καρ^καν όπως
φωτίσ')^ το πνεύμα.

Όσψ μάλλον ή γυνή άγαπ^ τον &ν^ρα,
τόσφ μάλλον διορθώνει τά ελαττώματα αύτου*
δσψ μάλλον δ άνήρ αγαπ^ τήν γυναίκα, τόσφ
μδίλλον αυξάνει τάς Ιδιοτροπίας αυτής.

Ό θαυμασμός του καλοΰ φέρει πάντοτε πρόσ-
καιρόν τίνα θλΐψιν.

Όταν άνήρ τις ίέν νυμφεύεται, σημαίνει δτι
ίέν θέλει• δταν γυνή τις ίέν νυμφεύεται ση-
μαίνει δτι ^2ν δύναται.

Όμιλεΐτε δπως δλοι• αισθάνεσθε δπως ολίγοι*

ΠΡΑΚΤΙΚΑΙ ΓΝΠΣΕΙΣ

^ίόρθωας Ισχισμίτωτ Μυμάτωτ. ΜικραΙ
σχισμαι επΙ τών ενδυμάτων, προερχόμεναι
εκ καρφΙων ή £λλου τινέιι|; όζέος αντικειμέ-
νου, ίύνανται άνευ βελόνης καΐ κλωστής νά
ίιορθωθώσιν απλούστατα καΐ εντελέστατα, κα«

θίστάμεναι αδιόρατοι. Προς τούτο λαμβάνομιν
λιπτόνφύλλον γούζχα-Λίρχαζ,^'Κΐ^ θιτομεν ύπο
το σχισθέν μέρος, επανορθουμεν ίιά τών δα-
κτύλων το χείλος της σχισμής και επιθέτομεν
θερμόν σί^ηρον του σι^ηρο)ματος. Ή γούζζα
χίρκα τηκομένη εις θερμοκρασ(αν ύπερβαίνου-
σαν τους 4(1 βαθμούς συγκολλ^ στερεώτατα τήν
σχισμήν του ενδύματος.

Του μέσου τούτου χρήσις κοινή γίνεται ίν
Άγγλίί|ρ, δπου και οι της υψηλής κοινωνίας ίέν
^ιστάζουσι νά φέρωσιν ενδύματα ούτως έπι^ιωρ-
θωμένα.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Έν τΐ^ γεόματι, δπερ Ιδωκε τβλευταϊον δ αυτο-
κράτωρ ττ}; Αυστρίας Ιωσήφ εις τήν βασίλισσαν
τίίς 'Αγγλίας έν Ίνσ6ροόκη υαρευρίσχοντο περί τα
τριάκοντα μένον 'κρ^^(^^»^%^ί. Επειδή 8β ή εθιμοτυπία
απαγορεύει τάς προπόσεις εις τοιαύτα οικογενειακά
γεύματα, δ αυτοκράτωρ ήρκέσθη νά έγείρτ) ποτή^ν
πλήρες οίνου του ΤΡήνου και υψών αύτ^ πρ^ς τήν
βασίλισσαν νά εΓπτ) μόνον τάς δύο λέξεις «Αυτοκρά-
τωρ Φρειδερίκος». Ένζ> δέ αύτος έκένου τ^ ποτήριον,
άδραι σταγόνες δακρύων Ιρρευσαν δια τών παρειολν
τί!ς βασιλίσσης, ήτις συγκεκινημένη ίθλιψε τήν
χείρα ' τοΟ αύτοκράτορος εγκαρδίως.

Έν Ίταλί^ι υπάρχουσι κατά τίνα ίταλικήν εφη-
μερίδα 17 εκατομμύρια αναλφάβητων, εΐνε δέ βεβαι-
ωμένον 2τι ο άριβμος τών άναγίνωσκόντων εφημερί-
δας δεν υπερβαίνει τ^ έν και ήμισυ έκατομμύριον,
εκ τούτων δε μόνον οΐ 700,000 χιλιάδες πλη-
ρώνουσι.

ΤελευταΤον εξετέθη εις δημοπρασίαν έν Λονδίνφ
συλλογή καθεκλών μεγάλων ανδρών. Ή ^ρα π. χ.
εφ* ής καθήμενος ο ΒαIτν6^.Γ^γιιοη έγραφε τά μυθιστο-
ρήματα του έπωλήθη άντι 1 3 λιρών, ή έ'δρα τής
διασήμου ήθοποιο3 δίάάοηβ άντι 7, ή δέ τοΟ Σαιξ-
σπήρου άντι 120. Ή συλλογή περιέχει και έ'δρας του
Βύρωνος, τοΟ Ναπολέοντος και άλλων πολλών.

Διά τ^ χρησιμώτατον καΐ πιστότατον τών ζφων,
τον κύνα, ευρέθη φίμωτρον ή κημός, δστις επιτρέπει
το άνοιγμα τίίς κάτω σιαγόνος κατά το χάσμημα τοβ
ζώου και τάς λοιπάς κινήσεις χωρίς νά έπιτρέπηείς
αύτο το δήγμα.

Ό περιηγητής Η&11 αναφέρει δτι έν Καναδά έγέ-
νετο αυτόπτης συννεφιάς, ήτις προήλθεν έκ στίφους
περιστερών Ιπταμένων υπ^ τον ήλιον. Τι στΓφος
τούτο κατεΤχεν ίκτασιν .πλάτους μέν υπέρ το εν
μίλλιον, μήκους δέ τουλάχιστον 240 μιλλίων, διότι
διήλθεν εΙς διάστημα 4 ωρών και δεν δυνάμεθα νά
υπολογίσωμεν δτι έπέτα ταχύτερον τών 60 μιλλίων
καθ' ώραν. Υπολογίζων τρεΤς περιστεράς κατ* ελά-
χιστον έπι έν^ς τετραγωνικού μέτρου σκιάς ο ρηθεις
περιηγητής εξάγει δτι το στΤφος άπετελεΤτο έκ 2,
230,272,000 περιστερών!!!

Έν Ά^νακ έκ "νου τυπογραφείου «δν Καταστημάτων ανιζτη ΚΔΝΖΤΑΝΤΙΝΙΙΟΥ. 1888 —1328

^Αριθ. 646 — ΛβίΓτά €ίκοαι πέντβ.

ΒΧ0 3Ε3 ΙΓ•'.

ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

Τ4μ.ο< ΚΒ'.

11( Μαίου 1888

Ό κατωτέρω δημοσιευόμενος χαρακτηρισμός του
Αύτακράτορος Γουλιέλμου, έργον του επιφανούς Ιστοριχου
χαΐ χαθηγητου εν τψ Βερολινείω ΠανεττιστημΙω 'Ερνέ•
στοϋ Κουρτίου, εΐνε αναντιρρήτως το χάλλιστον των
ί%\ τω θανάτφ του αύτοχρατορος γραφέντων χαΐ ^η-
Οίντων εν Γερμανίςι. Καταχωρίζομεν δ* αύτον ώδε πι-
στεύοντες 5τι Ιδιαζόντως εύάρεστον ανάγνωσμα ττρο-
σφερομβν εις τους συνδρομητάς της ε'ΕστΙας».

ο ΑΥτοκΡΑτηρ Γουλιέλμος

(Μνημ6ουνος λόγος, έχφωνηΟεΙς ύη6 ΈρνΙστου

Κουρείου τ^ 10)22 Μαρτίου ε. ε. έν ^4|^

αανειιιστημίφ το\& Βερολίνου.)

Την εκχο<ττην ^ευτεραν Μαρτίου, εφ η τοσά-
χις ηυφράνΟημεν έν ττ) αίθούστ) ταύττρ, ήτοι-
|ΐαζόμ.εθοο να εορτάσωριεν χαΐ πάλιν χατ3ί τά
£ΐβιβ(Αίνα. 'Αλλ• άλλως ηθίλησεν δ θεός. Ή γε-
νίθλκος έορτη έγένετο τελετή νεκρώσιμος. Συμ-
ιτα«α η Γερμανία αισθάνεται (Αεθ' ημών τΙς
χαι ιροΐα η απώλεια προσφιλούς χορυφής, ύφ* "ί^ν
συνεσπειρώ(Αεθα ώς τεχνα υπό στεγην πατριχι^ν,
χαι πβΐς τις ύπολαμβάνει εαυτόν άπολεσαντα
το οίχειότατον χαι προσφιλεστατον, ού οίνευ
αδύνατον εινε να ζησ^. Συνερχόμενοι βμως σή-
μερον ενταύθα, χαθηχον εχομεν ν' άναστηλώ-
σ»μεν άν^ριχώς τάς χαρ^ίας ημών, άζίως εκεί-
νου περί δν έν πνεύματι συνήλθομεν. "'Αν σω-
ματιχώς [Α.ας άφηρέθη, ρ.ενει και θά μεΐντ) πνευ-
ματιχώς (Αεθ' ηρ(.ών. '^Λς έορτάσωρ(.εν λοιπόν ώς
γενέθλια την πενθιμον ταύτην ήμεραν, *υχα-
ριστοΰντες τφ θεώ άνθ* ών ε^ωχεν ή(ΐ.ΐν έν τφ
αύτοχράτορι Γούλιέλ(Λ({>' άντι ίέ τών συγχα-
ρητηρίων, άτινα έτος εΙς έτος τφ προσεφέροριεν,
άναπολήσωμεν σήμερον ποιον έπιβάλεται ήριΐν
Ιργον, όπως ^ιαφυλαχθτ) εις τό Ιθνος ή άπ' εκεί-
νου ευλογία.

ΌποΙα είχών περιπετοΰς ανθρωπινής ριοΐρας
ανελίσσεται προ ηρ(.ών, αν στρέψω|Αεν οπίσω τό
βλεμι&α προς τόν βίον του αύτοχράτορος Γου-
λιέλμου 1

"Αιια ώς άφυπνίσθη του παι^ός η συνεί^ησις,
λνιλπις τό φαινέμενον παρέστη αύτφ *?} ταπεί-
νωσις της Πρωσίας. Άλλ' ώς βασιλεύς έξίίρεν
αυτήν εις ^όζαν τοσαύτην χαΐ ίύνα(Λΐν, ώστε
ή του Ιίιγάλου Φρειδερίκου βασιλεία, ην «ΐχο««

τοΜοχ ιι'-*ι888.

μεν συνειθίσει να θεωρώμεν ώς φαεινήν ύ(λών
έποχήν, ριετρία τις (ΐόλις φαίνεται της χλίμα-
χος βαθ|Λίς.

Την ^ιά τών υπέρ ελευθερίας πολέριων σω-
θεΐσαν γερμανιχήν πατρίδα προσεΐ^εν άναχο«
πτο(ΐ.ένην έν τυ) 6ίφ της εύη(ί.ερίας ίι' αφόρη-
των άνωριαλιών, χαθ' ών (χάτην κατετρίβοντο
παλαίουσαι αϊ χράτισται του έθνους δυνάμεις,
(/•έχρις ού τέλος ανέλπιστος χαΐ ταχεία, δριόθυ-
(Αος ^έ άπό πάντων τών πρώτων αντιπροσώπων
της δλης πατρίδος, έπηλθεν ή (Αονη ίυνατή λύ-
σις, ή εΙς τόν οίκον τών Όεντσόλλερν περιίλευ••
σις του αυτοκρατορικού στέ(Α(Αατος.

*Δς άνα(Ανησθώ(Αεν ίέ νυν και του άτοριικου
βίου του άοι^ίμου ήγεμόνος* ας άναπολήσωριεν
εΙς την (Ανήμην ημών, δτι ύπηρξεν εποχή καθ*
ήν, παραγνωρισθείς και συχοφαντουριενος, ήναγ-
χάσθη νίί φύγτρτήν πατρίία του, υπέρ ης πά-
σαν στιγμήν ητο πρόθυμος νά ^ώσχ) τόν εσχα-
τον του αίματος του σταλαγμόν. '*Δς ένθυμη-
θώμεν, πώς αυτός ούτος δ ήγεμών ήγαπήθη
ύστερον βσον ουδείς ποτέ (Αονάρχης έν τφ κόσμφ,
χαι πώς άμέτρητον πλήθος ύπεμενε χαθ' έκά-
στην ύπό τά παράθυρα του, (Αεχρις ού φαντ) ή
(Αορφή του, ώς ήλιος θάλπων τάς καρδίας αυτών.
Ότε ίέ χατεπετάσθησαν τά ^ώ(Αατα, δθεν το-
σούτον αφελώς συνέζη εκείνος [Αετά του λαοΰ
του, παρέμειναν πρό αυτών οι πολιται, ώς ύπό
γοήτρου συγχρατούμενοι, χ* έθεώντο βωβοί τόν
οιχον του αύτοχράτορος, εως ού τέλος, κατά
μυριάδας ήριέρας και νυκτός συνωστιζόμενοι,
άττηλθον εΙς προσκύνησιν της άσκεπους σορού,
ϊνα ι^ωσιν Ιτι τό υστατον τήν σερινήν αύτου
(Λορφήν.

Τοιαύτη αληθώς εναλλαγή ευτυχίας και δυσ-
πραγίας, έγκαρτερήσεως και ταχέων θριάμβων,
πίκρας παραγνωρίσεως κ' ενθουσιώδους αγάπης,
δποίαν μΰθοι (Αονον παρέ^ι^ον ήμιν, σπανίως
^ιήκει βίον άνθρώπινον. Και δ{Αως άποτελούσι
πάντα ταύτα σύνολον άρτιον, ώς έπΙ της εικό-
νος μεγάλου ζωγράφου, ης φαίνονται ^ιάλληλοι
αϊ [Αορφαι και συγκεχυμέναι χαΐ συνωθούμε ναι,
μέχρι ού κατ36 μικρόν εύκρινήση 6 οφθαλμός
ημών την άρμονίαν του δλου. Ναι ! ή εικών
αυτη του βίου του αύτοκράτορος Γαυλιέλαου ίίί

306

»22ΤΧ^

τγ) πθ(χιλ(^ «ύτου καΐ τη «σωτβριχ^ ένότητί,
ύέλιι (Λείνεκ ίιαρ^ίως, εφ* δσον ρ,ένει ιστορία, εν
των ίι^ακτικωτάτων και υψηλοτάτων άντικει-
(χένων άνθρωτ^ίνης |Α*λ6της.

Άνιζιτήλσυς είχ* διατηρήσει τάς άνα(χνη-
σεις της ι^ρω'ψωτάτης αύτου νβότητος. Ή έν-
τύπωσις [ΛετρΙας και απέριττου οικοσκευής, ή
άνάρινησις της πολυ{Λερί[/.νου [/.ορφης του πατρός
και των εν κρυπτφ ίακρύων (/.ητρος ανεπιλή-
πτου, π«ρε|/.ειναν εις τον αυτοκράτορα καθ*
δλον αύτου τον βίον, η ενωρίς ηίη έφρουρησαν
αύτον κατά πάσης εφόδου ύπερφροσύνης. Ή
άστασία των ανθρωπίνων ην διαρκές αύτου εν-
θύ(χη|λα. Τις ποτ€ ηκουσεν αύτου περιαυτολο-
γοΰντος,τίς είίε το βλέρ(.[Αα του αυτάρκη έλέγ-
χ^ον άλαζονε{αν ; Πάσης αύτου νίκης ενπολέ(Λφ
και ειρηνγ) άπέίιίεν εΙς τον θεον την τιριήν, και
εις τους £ν^ρας ους ε^ωκεν αύτω 6 θεός. Ταπει-
νοφροσύνη ύπηρζε πορφύρα του ηγε[λόνος και
χλαριύς του ήρωος εκείνου, ούτινος τ άνίρα-
γαθηριατα επλήρωσαν την οΙκου(Χιενην.

Σπου^αΐον ύπηρζβν εν τω βίφ του αύτοκρά-
τορος γτγονός, δτι ωριαίος ην ηίη άνηρ, 8τε
άνελογίσθη. δτ* ήθελε κληθή έπι τον θρόνον
των πατέρων αύτοδ.

Δια τούτο ήσχολήθη τοσούτον χρόνον εντε-
λώς καΐ δλοκληρως εΙς εν (ΐ,όνον έργον, ής την
στρατιωτικην ύπηρεσίαν, και ίιήνυσεν αυτήν
εύσυνει^ήτως ο»πο ββς,^ι^ος εΙς βαύριΐ^α. Έν
αύττί & κατέστη δευτέρα του φύσις ή εν παν-
τι και υπέρ ιτάν αποκλειστική εΙς το κ^ιιθηκον
πίστι^. Έν οώτη κατέριαθε του στρατιώτου τάς
άνάγχας, κ' εσπούίασε τά τε αγαθά και τά
κακά του στρατιωτικού ήριων συστήρ.άτος, και
ητό ή^η εμπειρότατος ένος των σπουδαιότατων
κλάδων των δημοσίων, δτε ήσθάνθη τήν ανάγ-
κην νά εκτείνγι πανταχόσε τον ορίζοντα αύτου.

Σαφώς κατενόησε, τί έπρεπε νά αεταβληθγ)
ίν Πρω^σΙα και έν Γερμανί!^, ουδέποτε ^έ θέλω,

:καί ί(ατί νά διστάσω ν' αφηγηθώ ύμϊν προ-

σωπικάς τινας αναμνήσεις, ας καταλέγω μετα-
ξύ των προσφιλέστατων του βίου μου ;— -ούίί-
ποτβ θέλω λησμονήσει τήν προ τεσσαοάκοντα
ετών εικοστήν ^ευτέραν Μαρτίου, ην οιήγαγε
τότε δ έν 4φανε1ς|: ετι ΠρΙγκηψ της Πρωσίας
επΙ της Νή<ϊου τών Ταώνων *). Έκεϊ -ίισθάνθη
τήν ανάγκην, έν τώ στενώ κύκλφ τών μελών
της οικογενείας *αί οικείων αυτού, νά. έκφρασθτί
απροκαλύπτως, δτι ού^έττοτε έπολέμησε μείζο-
να β^μ^τοχήν της εθνικής αντιπροσωπείας εις
τά δημόσια. Τήν έσπέραν ίε τών γενεθλίων
του άπεχαιρέτιζε βαθέως συγκεκινημενο; τους
οΐκέΐτΰυς κ«ι τήν πατρίδα, δπως άπέλθτρ αγνω-

(1) ΡΓλυ(;η1ΐΐ5€ΐ, μιχρέ^ νήσος ν•υ ποταμού Ηατβΐ, έν
Πονσδάμρ. Σ. Μ.

στος εις Άμβουργον, ύφ* ένος μόνου ύπασπιστού
συνοδευόμενος.

Έν Αγγλία: ήρχισε νέον βίον. Ουδέποτε έ-
λησμόνησε τήν γενομένην αύτφ ύποίοχήν ύπο
της μεγάθυμου βασιλίσσης, και καθ* δλην αυ-
τού τήν ζωήν ίιετέλεσεν ευγνωμόνων προς τον
τότε πρεσβευτήν Βούνσεν, δτι κατέττησεν αυτόν
οίκεϊον προς τά της αγγλικής διοικήσεως. Ότε
ή βασίλισσα της Αγγλίας προσεβλήθη κατά
τήν έποχήν έκείνην ύπο κακούργου χει-
ρός, ει^εν εκείνος ιδίοις ομμασι, πόσον βαθέως
έρριζωμένη ήτο ή βασίλεια έν τ^ Χ^Ρ? ^^^^
Κοινοβουλίων. Όλόκληρον το Λον^ΐνον περιε-
στοίχισε τά ανάκτορα, δπως μαρτυρήσγ) τήν
συμπάθειαν αύτου προς τήν ήγεμονίία^ δτε 5έ
το εσπέρας έν τφ θεάτρφ έξε^ηλώθη και πάλιν
ενθουσιωδώς ή αγάπη του πλήθους, δάκρυα
ερρευσαν έπΙ τΙς παρειάς του, άναπολούντος τήν
Ιίίαν αύτου θέσιν και τήν της πατρίδος του.
Είίε τούτο η βασίλισσα, και θλίβουσα τήν χ*ϊρά
του είπενείς αυτόν : Και σεΐςθά ΐίητε δμοια! —
Ναι, αλήθεια, ελεγεν δ αυτοκράτωρ ίιηγού-
μενος ταύτα, και προσέθετε πρι^ως μειδιών προς
τους εύφροσύνως θεωρούντας αυτόν άκροατάς του:
αλλ* ήργησε κ£π(ι>ς τ$ πράγμα !

Μή ίυσανασχετήσητε κατ* εμού, άζιότιμοι
άκροαταί, δτι άναμιμνήσκομαι τών ζοφερών
εκείνων ημερών. Διότι από τού σκοτεινού αυτού
βάθους έκλάμπει έτι φαεινότερα ή εΐκών τού
αύτοκράτορος ημών Γουλιέλμου, ην θέλομεν
καταπιστεύσει ι\ς τους παι^ας ημών και τους
έκγόνους.

Ναί, ήργησεν αληθώς δ πεπλανημένος λαός
ν' απαλλαγή τού ψεύδους καΐ νλ τραπτ) πάλιν
προς τον υίδν τού βασιλέως του. Ότι ίέ οι
ΠομμερανοΙ ίππόται έπανηγύριζον τον έπανα-
κάμψαντα Τοποτηρητήν, έβόμβουν ετι εζω περί
τά ανάκτορα τού Στετίνου οι αντιφρονούντες.
Άλλ* δ ευγενής πρίγκηψ έβά^ισεν ευθείαν
τήν δίόν του, έν πλήρει αύταπαρνήσει, χωρίς
πικρίας, ούτι μνησίκακων έν ττ^ καρ^ί^ αυτού,
ούτε διανοηθείς καν νά κατα^ιώζη τάς ίν τφ
σκότει ύφαινομένας δολοπλοκίας. Ώς μέλος της
εθνικής Συνελεύσεως, άνεγνώρισεν εύπαρρησιά-
στως έν μέσφ άύτής το Σύνταγμα. Τάς συνε-
δριάσεις ίέ της έν Φραγκφούρτη Συνόίου, ης τά
μέλη έθεώρουν οί φανατικοί της Δεζιάς ώς κα-
κούργους ή παράφρονας, παρηκολούθησεν άπροκα-
ταλήπτως,και συντάξας λεπτομερή έζέτασιν τού
περί στρατιωτικού οργανισμού σχείίου, διένει-
με ν αυτήν εις τά μέλη της.

Ούτω ^έ ήρεμα καΐ σοβαρώς παρεσκευάζετο
δ βαρέως δοκιμασθείς ^ιά^οχος του θρόνου προς
το ήγεμονικόν άζίωμα, δπερ περιήλθεν αύτω
ώς αντιβασιλεία κατά το πρώτον και έξηκο-
στόν τής ηλικίας του έτος. «ΤΙ άλλο ίύναμαι

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

Ι23ΤΖ ▲

307

ΐΐλκον νοί ι^ράζωι», άπτίντησβ τοΰτο ει; άπευθυ-
νο|ΐ«ν« αύτφ σιτ|τχαρητηρια, (κη νά παρασκευά-
σω την 6^0 ν εις τον υιόν (Λου ; ]»

ΆπλοίΓοίησις τ9ίς υπηρεσίας ητο εν των κυ-
ριωτάτων αυτού [Αεληριάτων. Δ(ά τοΰτο ίέ, δ-
σάχις ύπελά(Αβανεν, ίτι άνεβάλλετο ή προχεί-
ρως εν^ειχνυο[Α4νη χρίσις εκκρεριοΰς ζητη(λατος,
δπως επιφυλαχθτ) αυτή εΙς τον άντιβασιλεα,
«αρεχάλει αμέσως να ρηθγ) άπεριστρ6φως το
ι^ροσηχον χαΐ ^(χακον.

Σαφώς προβλέπων, δποΐαι άναπο^ράστως επε-
φυλάσσοντο αποφάσεις εΙς την πατρίδα, ύπελα-
βε σοβαρώτατον αύτοΰ χρεός να παρασχευάση
εις πλήρη δράσεως ^υναμιν τον στρατόν της
Πρωσίας. Ή επιστράτευσις του 1859χατέ^ει-
ζε τάς ελλείψεις του χρατουντος οργανισμού,
όστις εφάνη άχριβώς παραλύων χαθ' ην στιγμήν
ύπίρτατον ητο συμφέρον η πλήρης χαι άχο)λυ-^
τος ενέργεια. Δι* ίσχυρας χαΐ αδιάπτωτου θε-
λήσεως, εν μαχρ^ πολλών ετών εργασίέ||:, χα-
τώρθωσε μετά του αείμνηστου χόμητος 'Ρών την
ανχίιοργάνωσιν του στρατού. 'Εζ Ι^ιας χαΐ
χύτοχτητου εμπειρίας έίημιούργησιν εαυτφ τον
στρατόν εχείνον, &ν ώ^ηγησεν ώς βασιλεύς εΙς
την μάχην, η ίε ταχεία ληξις του πολέμου του
1866, χαθ' £ν μέγα μέρος τών εθνοφρουρών ^έν
:7αρ£στη χαν άνάγχη ν* άποσπασθώσκ τών
ίστιών των, άφώπλισε την άντιπολίτευσιν, ήτις
τοσούτον είχε λυπήσει την αληθώς πατριχην
λύτου χαρ^ίαν. Και ανεγνώρισαν πάντες οι πα-
τριώται, εύγνωμονουντες άλλ' αίσχυνόμενοι, δτι
ίχεΐνος, προβλέπων την πλημμύραν, έγχαίρως
ι!χε ναυπηγήσει το πλοΐον χαι στομώσει το ζΐ-'
φος. Π6σου αίματος χαΐ πέσων ^αχρύων, πόσου
θρήνου χαι πόσων χαχών ίσωσε τότε την πα-
τρίδα ή εμφρων χαΐ ενεργός έχτέλεσις τών μέ-
τρων, άτινα & βασιλεύς εχρινεν αναγχαΐα εις
σωτηρίαν! Ούτω μόνον χατέστη δυνατόν ν'
αποτελίση ή Πρωσία τον πυρήνα του Γερμα-
νιχού Κράτους.

- Άποχλειστιχώς πρωσόφρων ουδέποτε ύπήρζεν
Ιαύτοχράτωρ Γουλιέλμος. Ότ' έπρόχειτο ή
«υμπλήρωσις της ανατροφής του υιοΰ του, χαΐ
λόγος εν τ^ αύλτ) εγένετο, δτι μόνον Πρώσος εχ
γενετής επρεπεν εΙς τούτο να χληθτ), εκείνος
χατώρθωσε ν3ί μη άποχρουσθγ) πολίτης ελευθέ-
ρας πόλεως *). Ότε ίέ την πρώτην τών Χρι-
στουγέννων εορτήν, ην μετά τους κλύδωνας του
1848 ήίυνήθη πάλιν νά έορτάση ήσύχως μετά
τών οικείων ε'ις τα άπό μακρού ακατοίκητα δώ-
ματα του μεγάρου του, έπείόθη αύτφ υπό του
υίοϋ του ποίημα •) ούτω καταλήγον ;

(1) Λύτ^ 6 Ι&ι^τωρ, γέννημα «ης βλευθίρας πύλκως Λυ•
^«ης« «πιμ<ληΙεΙς της άγ»γης τον νυν αύτοχράτορος άιν^
^ον 1844 μέχρι του 1850. Σ. Μ.

(}) Έργον {«(σης του ρή«ορος. Σ. Μ•

« Πρ^ς θέρος εΤνε ώριμος ό σπόρος, δν

« οΊ προγονοί σου είς τήν γ7}ν μας Ισπεφαν,

« κ* είς νέα Ιργα νέα σε καλεΤ όδδς"

« ούχι συ ταύτα, ό θεός διέταξε.

α Φαιδρον το 5μμα ατενίζομεν πρ&ς σέ*

<( Μακράν οι φόβοι, και μακράν οΐ δισταγμοί 1

« Ή ιστορία κράζει* άκροάσθητι.

« Σέ, Όεντσόλλερν, ή φωνή της προσκαλεΤ.»

τήν αυτήν έκεΐνην έσπέραν έζεφράσθη άπροκα-
λύπτως, και συγκιρνών ώς πάντοτε τήν πραεϊαν
αύτοΰ φιλοφροσύνην προς τήν άνίρικήν του σο-
βαρότητα, πόσον βαθέως έξετίμα τί παρά'του
οίκου του άνέμενεν ή πατρίς.

Ός ήγεμών εμεγάλυνε τήν Πρωσίαν, και.
ίίρυσε τήν αύτοκρατορίαν. Άλλ' ουδέποτε βα-
σιλεύς νικηφόρος ύπήρζεν ήττον αύτοΰ φιλοπό-
λεμος και φιλόμαχος. Είχε τρυφεράν τήν καρ-
ίίαν. Δεν ήσχύνετο δακρύων, ώς του Όμηρου
οι ήρωες, και εκύρου τήν έλληνικήν παροιμίαν:
(ίΒσθΛοΙ άνίρΒς άρ^όάκρΌβζΐ>. Δεν ή^ύνατο νά
ϊίγ) τορπιλλοβόλον σκάφος, ίιότι εφαντάζετο
πάραυτα τον έγκλείοντα τό πλήρωμα στενόν
χώρον, καΐ επΙ του πεδίου της μάχης ήψήφει
της βροχής τών σφαιρών, δπως τείνρ ευγνώμων
τήν χείρα ε'ις τους τραυματίας.

Ό αυτοκράτωρ Γουλιέλμος ην φύσει ήγεμών,
θεωρών ^ιά βλέμματος ^ιαυγοΰς τους άνθρώ-^
πους, προς πάντα ^2 διαρκώς προσεχών τόν
νουν. Διλ τοΰτο ^έ και τα μικρά ήζίου μελέ-
της. Ούίέποτ* επέστρεφεν εκ περιπάτου, χωρίς
νά παρατήρηση προσεκτικώς τάς νέας οίκο^ο-
μάς και τήν άνάπτυξιν τής πόλεως. Έπι έκα-
στου ώραΐου ^έν^ρου τοΰ Βερολίνου και τών
περιχώρων ήγρύπνει 6 βασιλικός αύτοΰ οφθαλ-
μός. Πλήρης εύνοιας γείτων τοΰ ημετέρου Πα-
νεπιστημίου, άντετάχθη πάντοτε κατά τών
σχείΐων, ών σκοπός ητο νά άπομακρύνωσι τοΰ
κέντρου τής βασιλικής του πόλεως τά τεμένη
τών επιστημών και τεχνών. Παρηκολούθει τήν
μετοικο^όμησιν τών ακροατηρίων ημών, δτε ίέ
παρετήρησε λεϊπον εκ μικροΰ παραθύρου τό
φώς, δπερ είχε συνειθίσει νά βλέπη εκεί καθ'
εσπέραν, ήρώτησεν αμέσως μή μετωκησέ τις
τών υπηρετών ένεκα τής μετοικο^ομήσεως.

Εις τους ίιευθυντάς τών δημοσίων καλλιτε-
χνικών ιδρυμάτων είπεν άναλαμβάνων τήν αρ-
χήν, δτι ίέν έπρεπε νά προσίοκ&ται παρ* αύτοΰ
δ,τι δ φιλότεχνης αδελφός του είχε πράζει. Ού-
ίεμιάς άντεποιεϊτο καλλιτεχνικής εμπειρίας,
ούί' ήζίου νά εχη κΰρος κρατοΰν ή γνώμη του.
Άλλ* ησθάνετο βαθέως πάντα γενναϊον στοχα-
σμόν, καΐ βέβαιον υπήρχε πάντοτε τό ζωηρόν
αύτοΰ ενδιαφέρον προς δ,τι άπέβαινεν εΙς τιμήν
τής πατρίίος. Έχάρη αληθώς ή βασιλική του
καρίία, δτι μεθ* αίματηρόν πόλεμον πρώτον
έργον ειρήνης τοΰ νέου κράτους ύπήρζεν ή άνα-

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

308

£ΣΙ ΤΧΛ.

σχαφη τ^ς Όλυ{Απίας. Βη(Αα προς βηρια παρη-
χολούθβι τάς εργασίας, καΐ ύπεστηριζε προσωπι-
κώς την συντίλεσιν αυτών, (ΐ,η συνβιθίζων, είπε,
ν' άφίνη τι ημιτελές.

Εύφροσύνως έ}^αιρέτισεν εν τοις Βασιλικοΐς
ΜουσεΙοις τα ανάγλυφα της Περγάμου, καΐ
άσμενος ηχουε περί του Βασιλικού Μνημείου
έπι του ορούς Νεμρώ^, ούτινος έθαύμαζε το
μεγαλεΐον. Ούίεν σωτηριον, βσον και αν ητο
μικρόν, επέτρεπε ν* άμεληθγ), προκειμένου περί
του κοινού κάλου. 'Οτε ίέ ηκουσεν έσπέραν
τινά,* δτι κατά την γνώμην του χημικού ημών
τα ίγχρωμα της Τανάγρας κεραμουργήματα
ίβλάπτοντο εν ττΐ ύγρ^ άτμοσφαΙρ(ίΕ του Ισο-

ίιΐου ορόφου, ευθύς την επαύριον ηλβον κατά
ιαταγήν του εργάται, δπως μετακομίσωσιν
αυτά εις τα ανώτερα του Μουσείου δώματα.

Μετ' ακαμάτου ενδιαφέροντος παρηκολούΟει
πασαν πρόοοον της φυσιογνωσίας και των τε-
χνικών επιστημών. Έξοχα 5έ της μηχανικής
κατορθώματα, ώς εν παραδείγματι την έπι του
Κρόϋτζβεργ άνέγερσιν του πολεμικού μνημείου,
ίιηγεϊτο ώς μάρτυς αυτόπτης μετά πάσης έμ-
πειροπράγμονος λεπτομέρειας. Διότι αδύνατον
ητο να άρκεσθτ) η φύσις του εΙς γενικάς ευαρέ-
σκειας εκφράσεις. Φράσεις κεναι ήσαν αφόρητοι
εΙς αυτόν. *Ανάγκην ήσθάνετο ^ά έμβαθύντ) εις
πάντα, μέχρις ου σαφώς άντιληφθτ) της ουσίας
του πράγματος.

Προς τοΰτο ί' έχρησιμοποίει μετά την ημε-
ρινην έργασίαν τάς ήρεμους ώρας της εσπέρας,
καθ* ας αυτός τε και ή αυτοκράτειρα Αυγού-
στου εβλεπον περί εαυτούς και ΐν^ρας της επι-
στήμης,και συνωμίλουν οίκείως κ* εν στενοτάτω
χύκλφ μετ' αυτών περί πάσης των εργασίας
και έρεύνης, εν φ δ ηγεμών άνεκοίνου άπο της
νεανικής του μνήμης τάς χαριεστάτας τών ανα-
μνήσεων του ρίου του.

Το αληθές ήγεμονικον φρόνημα, το ες άει
ασμένως δημιουργούν, κατέδειξε και ώς οικο-
δεσπότης έπι Ι^ίου εδάφους οικοδομών. Είνε ^έ
τοΰτο το υπέρ τον *Άβελ ύψωμα, ούτινος έξγ^τή-
σατο την δωρεάν παρά του πατρός του, γοη-
τευθείς ύπο της θέσεως αυτού. Ώς ΠρΙγκηψ
Γουλιέλμος από μετρίων άρζάμενος^ κατώρθωσε
βαθμηδόν, έτος κατ'ετος και ίΓ άκαταπόνου δρα-
στηριότητος, ήτις παρεϊχεν αύτώ την προσφιλε-
στάτην τών άνέσεων,νά άν,αμορφώση τον ερημον
εκείνον και φρυγανόσπαρτον λόφον εΙς χλοεράν
και κατάφυτον περιοχήν βασιλικού μεγάρου, ττ)
συνδρομή καλλιτεχνών οίοι δ Σίνκελ, δ Πέρ-
σιος και δ Στράκ. Πλην τών αρχιτεκτόνων,
σύμβουλος αυτού ην και δ πρίγκηψ Πύκλερ-
-Μυσκάου. Άλλ' δτε ούτος ηθέλησε νά κατα-
βάλη τας άπολειφθείσας παρά την οχθην του
ποταμού γηραιάς σημύ^ας^ ώς ανάρμοστους εις

ήγεμονικον ίρυμόν, άντέστη δ Πρίγκηψ τή;
Πρωσίας, μη θέλων νά στερηθγϊ τους μάρτυρα;
εκείνους της αρχικής καταστάσεως της έπαύ-
λεώς του, ούτω ^έ παραμένει το Βάββλσβεργ
χαρακτηριστικώτατον , ώραιον και σεβαστον
άμα μνημεΐον της ηγεμονικής δημιουργίας του
αύτοκράτορος Γουλιέλμου•

Ή καρδία μου με παρώτρυνε νά μικρολογή-
σω περί πολλά, ίιότι χρησιμεύουσι ταύτα εΙς
ζωηροτέραν και θερμοτέραν προ τών ψυχών
ημών άναπαράστασιν της ανθρωπινής εικόνος
τού άοι^Ιμου•

Αϊ μεγάλαι τού Αύτοκράτορος πράξεις μένο•^-
σι ίιά φαεινών γραμμάτων έν ττ) μνήμτρ τών
αιώνων κεχαραγμέναι.Άλλ' ήμεις δμώς, οί χρό-
νου; μακρούς χωρίς αύτοκράτορος ^ιαβιώσαν-
τες, μη προσηλώσωμεν τον νουν εΙς τους εξωτε-
ρικούς μόνον θριάμβους. Κύριον έ'στω προς ημάς,
ούχι δτι πρωτοστατεί πάλιν σήμερον ή Γερμα-
νία κραταιά έν μέσφ τών εθνών, άλλ' δτι έσώ-
θημεν άναζίας ημών καταστάσεως, καθ* ην
πάτρια γένη και κράτη ήριζον άπαύστως προς
άλληλα μικρολόγους έριδας ταπεινών συμφερόν-
των και οηλητήριον Ι^ιωφελούς μικροπολιτεΐας
^ιεβίβρωσκε τον μυελον τού Έθνους. Κοινός
μόνον εςωθεν κίνδυνος ήίύνατο νά σώση ημάς
τού μαρασμού εκείνου. Άλλα μετά τών τρό-
μων τού πολέμου θά άντιπαρήρχετο βεβαίως
πάλιν και ή ένότης ημών, ώς πάντα παρέρχον-
ται τά άπο της φιλαυτίας βλαστάνοντα, αν 6
θεός ^έν είχε ^ώσει εις ημάς βασιλέα, όστις ού
μόνον τους στρατούς αυτού ήγαγεν άπο νίκης εις
νίκην, άλλα και της ειρήνης τον οίκον κατώρ-
θωσε ν* άνιίρύστίϊ, δπως ώς αγαθός ποιμήν συν-
αυλίση έπι το αυτό την ίιεσπαρμένην ποίμνην,
και άνάψγ) εΙς τών ανθρώπων τάς καρδίας το
άγιον πυρ της αγάπης, τό μόνον ίυνάμενον νά
άναλύση τάς σκληράς της φιλαυτίας βώλους.
Έν αύθορμήτω σεβασμώ συνήλθβν τότε πάλιν
οί γερμανοί περί μίαν κορυφήν, και νέαν θερμην
άγάπην προς την κοινήν πατρίία έ^ί^αζεν αυ-
τούς ή προς εκείνον αγάπη των.

Έγενόμεθα άρα ίιά του αύτοκράτορος Γου-
λιέλμου ου μόνον ισχυρότεροι και έν^οζότεροι,
αλλά και εσωτερικώς έλευθερώτεροι, αγνότεροι,
κρείττονες ημών. Διότι μόνον έν τ^ αγάπη δύ-
νανται νά δμονοήσωσιν αληθώς οΐ άνθρωποι,
και μόνη ή αγάπη αναπτύσσει τον έν ττ) κ«ρ-
ίία σπόρον του αγαθού. Ή αγάπη εινε τού
πνευματικού βίου δ ήλιος, δστις ίέν θάλπει
μόνον τούτο ή εκείνο ζωογονεί, άλλ' εις πασαν
ζωήν θωρείται φώς και θερμότητα.

Ούτω νέας ζωής πνοή ίιέπνευσε πασαν γ«ρ-
μανικήν γήν. Ούτως έγένετο εις αυτόν, τον ου-
ίέποτε μετελθόντα την ευνοιαν τού πλήθους,
πλήρης και ακραιφνής ή αγάπη του εθνουςι

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

£2ΣίΤΙ^

309

χ«1 ή άγάπτη αυτή της πατρίίος προς τον αυ-
τοκράτορα τγις κατέστησε πάλιν ή|Λ€τ6ρους τους
Γ;ς τ* απώτατα της γης ^ιεσπαρι^ένους γβρ-
αζνούς.

Ή αγάπη αύτη «Ινβ το πίρΐ το μέτωπόν του
φωτοβολούν ^ιάίηαα* οΰίεν ίέ θνητός δύναται
νζ κατακτ-ηστο Ιπιζηλότερον άθλον πολυμόχθου
γήινου βίου.

Ευθύτητα καρίίας ητησι παρά του βασιλέως
Σολομώντος δ θεός, «δ θησαυρίζοίν τοις κατορ- >
^Λ'ίΐ σωττ)ρ1αν.» Μετρία φαίνεται η λέξις, αλλ*
ίαφχίνει δμως β,τι ΰψιστον ίύναται να επιτύχτρ
θνητός• το παλαιον ίε τούτο λόγιον έγένετο
πο7ώτιμος αλήθεια παρ& τφ αΰτοκράτορι Γου-
λιίλμω. Ή εύθεϊα αύτου καρίία ην η πηγή
της αρμονίας δλης του πνευματικού του βίου, της
άττο της πατρικής αυτού μορφής άκτινοβολού-
<Γη;, της άναιρούσης πάσας τάς έναντιότητας
και λυουσης οΰτως «ιπεϊν αυτομάτως πάντα
τά υψηλά προβλήματα, τα τοσούτον άφθόνως
άπασχολοΰντα του βίον ήγεμόνος. Ούοέποτε
ττερι εαυτού σκεπτόμενος, ην ελεύθερος Ίίιοτρο-
7:ιών, απρόσιτος εις νυγμούς ζηλότυπου μερί-
ρης περί τής Ιίΐας αύτου τιμής, ξένος ευτράπε-
λου άστασίας, 6τε μεν περισσήν δτέ ^έ φειίω-
λην παρεχούσης την έμπιστοσύνην αυτής. Αλη-
θινός καΐ πιστός παρέμεινε προς τους ανίρας ,
ών είχε δοκιμάσει την εις αύτον αφοσίωσιν εΙς
ίχπλήρωσιν τής εθνικής αύτου αποστολής, και
τρανώς εμαρτύρησε προ του έθνους καΐ παρά
τίς πατρίδος την προς αυτούς εύγνωμοσύνην
του. Άλλα και του μεγάλου Άρχιγραμματέως
εγγύς, κ* ίν μίσφ των μεγάλων αύτου στρατη-
λάτων ^ιέμεινε πάντοτε αύτος εκείνος, Ι βασι-
λεύς πάντοτε, δ προς τον θεον υπεύθυνος, δ εν
πολίμψ και εν ειρήνη εξ Ιίΐας πεποιθήσεως κρί-
νων και αποφασίζων τα δρίζοντα τής ιστορίας
τον ρουν.

Ός το ήγεμονικον άξΙωμα, δπερ ώς αντιπρό-
σωπος του άίελφού του άνέλαβεν, έμεγεθύνετο
άπο έτους εις Ιτος και εποικίλλετο και βαρύτε-
ρων άπέβαινεν» ούτω και δ αυτοκράτωρ Γου-
λιέλμος, πιστός εΙς το καθήκον αύτου, εκρατύ-
νετο ά^ιακόπως και ωρίμαζε ν, άπαύστως εργα-
ζόμενος, μέχρις ου, περάνας το μακρόν τής ήμέ-
ρχ; ??γον, δ στέφει σήμερον ή ευλογία δλοκλή-
ρου άναγεννηθέντος λαοϋ, απήλθε προς τους
'ίατίρας αύτου, εν ίύθανάτφ ήρεμί^ προπεμ-
φθεις ύτρο του θείου λόγου εις κρείττονα βίον,
ενω ίτύζυγος και θυγάτηρ κατέλειβον το ίάκρυ
'ίων επΙ τής ψυχομένης χειρός του.

Άλλα μένει δμως ζών πάντοτε εν μέσω
Τμών. Εΰχαριστήσωμεν τφ θεφ, δτι ήξίωσεν
'^ι}ίά: νά ζήσωμεν κκί πράξωμεν ύπδ τοιούτον
ηγεαίνα. Άποίειχθώμεν ^ίέ άξιοι αύτου, έξερ-
Υ*ζόμενοι περαιτέρω κατά το πνεύμα εκείνου

το έργον του, μετά φόβου Κυρίου και πίστεως
ττ) πατρίίι ίουλεύοντες, εν αύταπαρνήσει και
έθελοθυσίί^: φρουρουντες και θάλποντες ώς ύπέρ-
τατον αγαθόν την άντι τοσούτων θυσιών άπο-
κτηθεΤσαν ημών ενότητα. Δώμεν ινταϋθα εν
άσβέστφ ευγνωμοσύνη την έπαγγελίαν, δμου
μετά τής συνηγμενης κύκλφ νεότητος, εφ* υ) το-
σούτον ηύφραίνετο δ οφθαλμός του, αυτής τής
κυοφορούσης το μέλλον τής πατρίδος ημών,
^ώμεν την έπαγγελίαν νά τηρήσωμεν ίιά βίου
τιμίαν την μνήμην αύτου, και νά μείνωμεν ά-
κλονήτως πιστοί, εν χαρά και οίύντϊ, εις τον
οίκον των Όεντσόλλερν.

Πώς ίε £λλως νά περάνωμεν την πένθιμον
ταύτην τελετήν, ή επικαλούμενοι δμοθύμως τον
θεόν, δπως φυλάττη, εύλογη και σκέπη τον Αυ-
τοκράτορα και Βασιλέα ημών Φρει^ερΐκον, την
Αύτοκράτειραν ν»αι Βασίλισσαν σύζυγον α4του,
την Αύτοκράτειραν Βασίλισσαν Αύγούσταν και
πάντα τον οίκον του Αύτοκράτορος ημών Γου-
λιέλμου Ι

(Έχ τον Γιρμανιχου).

ι4•0<^

Ο ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ

ΜυΟιοτορία Ίουλ(ου Κλαρ4τ9^.— Ηιτ&φρασις Χ. Α.

Συνέχβια* ΪΗ προηγούμινον φύλλο ν.

Ό Βερίιέ ήρχισι νά σκέπτηται άπο του
πρώτου βήματος του εν τφ πολιτικφ στα^Ιί^ϋ—
και το πρώτον βήμα ητο το πρόγευμα έκεΐνο
εν τη οικΙ(^ τής κυρίας Έρβλαι — δτι αναμφιβό-
λως ητο καλλίτερον νά ίιάγη εις το μικρόν
τής δίου Μανσάρ οΐκημά του εν Παρισίοις, ή,
αν ίέν ήθελε τον ενοικιάσει, εις τον εν Μελέν,
εν τη δ^φ ΆγΙου Αμβροσίου οΐκίσκον του, ένθα
έγεννήθη, άνευρίσκων εν ήλικίοχ: πεντήκοντα 4τών
και πλέον τό κηπάριον δπου ετρεχεν δτε ητο
παι^ίον, και το δποΐον έφαΐνετο ι\ς αύτον τόσον
μικρόν νυν, εν ω £λλοτι το εύρισκε τόσον μέγα Ι
Άλλα τΐ προς τοΰτο ; δσον στενότερος ητο δ
κήπος, τόσον μεγαλειτέραν ανεσιν θά ησθάνετο
δ Βερ^ιέ. Ούίέποτε *ίχ«ν ονειροπολήσει τάς
μεγάλας ιύίαιρ«ονίας ή τάς μεγάλας τιμιάς του
κόσμου τούτου. Υίος στρατιώτου τής πρώτης
Αυτοκρατορίας, δστις άναχωρήσας εκ Μελέν ώς
απλούς στρατιώτης είχεν επανέλθει με τάς έπω-
μί^ας του λοχαγού και τους ρευματισμούς
δύστροπου και μεμψίμοιρου αξιωματικού, έθεώ-
ρει εαυτόν λίαν ευτυχή ίιότι ήκολούθησε την
δίον την χαραχθεϊσαν παροι του γίρον του καΐ
πολύ άνταμειφθέντα ίιότι υπερέβη αύτον κατά
τον βαθμόν. Μετλ τήν άποπεράτωσιν τών προ-
καταρκτικών σπουδών '^^^*^,>ι^^'ξ^<^^^Μ

310

Β21ΤΖ^

ζυγός του, αγαθοί Ανθρωποι^, έξφχον6(/ιησαν οβο-
λον προς οβολον τ* άπαιτού|Χβνα χρη(χατα ίιά
να πληρώσωσι τάς σπουίάς του τέκνου των, ίιά
να τον βοηθη^ϊωσι να προοίβύση, ίιά ν3& ίπιτρε-
ψωσιν αυτφ νά ί ιαγωνισθ^ καΐ δτε άΐίο του Πο-
λυτεχνίΐου εΙσηχθη εις την εν Μίτζ σχολην της
Έφαρ{Λθγης, ίιά ν' άγοράση βιβλία και εργα-
λεία. Φιλόπονος, ε^τΐ(χος, χαίρων άληθινην ύπό-
λτ,ψιν δ ταγριατάρχης ηίύνατο ν' άνελΟτρ και
εΙς ύψηλότερον στρατιωτικό ν βαθ(ΑΟν, άλλα
η σκαιά συστολή του και η δρμίριφυτος και
σιωπηλή αποστροφή του κατά πάσης αδικίας,
τον παρεκίνησεν εν στιγ(Α^ τινι ίυσαρεσκείας
νά ύποβάλτ^ϊ την παραίτησιν του, θέτων δ ϊίιος
τέρ[χ.α εΙς το στάΐιόν του και κατα^ικάζων εαυ-
τόν νά ζήση (χέ τά (λίκρά του εΙσοίή(χατα, ενφ
άκό[ΐ.η ε(ΐ.προσθέν του {(χει^Ια το (χέλλον.

Εις τους ήπΙους και δειλούς χαρακτι^ρας
επέρχονται ενίοτε τοιαυται επαναστάσεις. Όρ-
γΐσθη κατά τά (χεγάλα γυ(Ανάσια κατά τίνος
τροφοί ότου άφήσαντος τους ίνίραςτου νήστεις,
παρά πασαν ίέ ίικαιοσύνην δ ανώτερος του,
φίλος ών του τροφοί ότου, επέπληζεν αυτόν. Έκ
τούτου έζαφθεις και παραφερό[Λενος δ Βερίιε εν
ήλικ(£||: πεντήκοντα ίύο ετών ευρέθη ήναγκα-
σριένος νά ίιαβιώση του λοιπού η εν ττ) χαύνη
άργΙ<ί (ΐικράς τίνος πόλεως ή ε'ντος της φονικής
τύρβης των Παρισίων. Ένησχολήθη τότε εΙς
τήν συγγραφήν πονήαατός τίνος περί πυροβο-
λικού καΐ της προόαου της βλη[ΐατο(Α.ετρικής
τέχνης εν Εύρώπτ), (/.ή δυνάμενος ίέ νά παρά-
σχη πλέον εΙς τήν πατρίία του τους σω[/.ατι-
κούς του κόπους, άφιέρου εΙς αυτήν τήν ριάθη-
σιν και τήν φιλοπονίαν του πνεύριατός του. "Άλ-
λως τε δ Βερίιε έκέκτητο ριίαν παρηγορίαν και
εν καθήκον, τήν άνεψιάν του ίηλαίή τήν Γιλ-
βέρτην, ορφανήν, θυγατέρα ένος άίελφου του
νεωτέρου, δστκ 6ΐχ*ν έγκαταστή έκ νεαράς ηλι-
κίας ίιά νά {ΐ,ή έπιβαρυντρ τήν οίκογένειάν του
εις Όρλεάνς και συνάθροιση μετά κόπου περί
τάς έζήκοντα χιλιάδας φράγκων ώς έμπορος
σιδηρικών. Μι^ τών ήμερων αίφνης εφθασεν
εις τον οικόν του ή ανεψιά εκείνη μή έχουσα άλ-
λην οΙκογένειαν εκτός αύτου, δ ίέ Βέρο ιέ ανεύρι-
σκε ιίίαν θυγατέρα εν τφ ζωηρφ έκείνφ κο-
ρασίφ, τό δποϊον άνερριχατο εΙς τά γόνατα
του δτε τήν είχεν ίίει τήν τελευταίαν φο-
ράν. Τότε δ ταγματάρχης έσυλλογισθη δτι
άφου δ νεώτερος άίελφός του είχε θυσια-
σθή υπέρ αύτου του πρεσβυτέρου, ου ή έκ-
παΐϊευσις εστοίχισε τόσα χρήματα εις' τους
γέροντας γονείς, δ πρεσβύτερος, δ μόνος νυν επι-
ζών έκ της οικογενείας καθήκον είχε ν' άφο-
σιωθτ) εξ δλοκλήρου εΙς τήν νεάνιία. Και τότε
χάοιν της Γιλβέρτης έμαθε ίιά πρώτην φοράν
πράγματα άτινα πρότερον σχείον ήγνόει, λό-

γον χάριν τήν τέχνην του νλ μετρ>) τά χρήματα
του, αύτος δ μαθητικός, δστις ε'λυεν εύκολώτε-
ρον δλα τά προβλήματα και έγίνωσχε κάλλιον
τήν οΐλγεβραν και τριγωνομετρίαν παρά την
οικιακήν οικονομίαν. Ο! γονείς του ειχον αφή-
σει αύτφ μετά του εν ττ, λεωφόρφ Άγιου 'Α|ΐ•
βροσίου οικίσκου περί τάς είκοσι χιλιάίας φράγ-
κων* είχε και αυτός αποταμιεύσει περίτά ίεχ.χ•
πεντακισχίλια άτινα έκέρίησε παρέχων προς έχ-
ί οσιν επιστημονικά συγγράμματα εις στρατιωτι-
κόν βιβλιοπωλεΐον πάντα ταύτα δμου μέ τάς
πρώτας του οικονομίας έκ του στρατιωτικού του
σταίίου καΐ τήν μικράν προίκα της Γιλβερτη;
άπέφερον πρόσο^ον έ^ήσίον έπτακισχιλίων χζΐ
πεντακοσίων φράγκων, άρκετήν δπως ζήσωσιν
έντίμως, χωρίς ού^έν νά όφείλωσι και ού^έν νά
ζητήσωσι παρά τών αδιάφορων.

Έκ της πωλήσεως τής εν Μελέν οικίας του
ήί όνατο αληθώς ν' άρυσθγ) δ ταγματάρχης τριά-
κοντα περίπου ακόμη χιλιάδας φράγκων* άλλ'
ούίέ καν έσκέφθη ποτέ ν' απαλλοτριωθώ του
κτήματος εκείνου. Αι εικόνες του λοχαγού βερ-.
ίιέ, πατρός του, βεβυθισμένον έχοντος τον τρά-
χηλον εντός του υψηλού περιλαιμίου της στο-
τής τών επίλεκτων και της μητρός του, φεροΰ-
σης τήν εσθήτα της εποχής με τάς πλατεία;
χειρί^ας και μει^ιώσης άπό του πλαισίου της,
εμενον ακόμη και θά εμενον ^ιά παντός άνηρ-
τημέναι εις τήν θέσιν, δπου δ Βερ<^ι2 άνεκαθιν
τάς ειχεν Ι^ει έκ τρυφερας ηλικίας• 'Εκεΐ θά
τάς εβλεπεν έως τέλους ζωής. Άν ίέ εις Π«-
ρισίους ών (ϊέν εύρίσκετο έγγύτερον το>ν βιβλιο-
θηκών και τών αρχείων, δ ταγματάρχης εύχα-
ρίστοΗ ήθελε κατοικεί εΙς τήν εν Μελέν οικιίν
του ίι' δλου του έτους.

~ Άλλ' οχι, δχι ! Ή Γίλβέρτη πολύ θχ
έστενοχωρειτο, έλεγε, και έγω θά έσκωρίαζκ
δλως διόλου [

Έν τοσούτφ ενοικίασε τό μικρόν οίκημα έκιινο
εις ανθρώπους ήσυχους και ασφαλείς, δυνάμε-
νους νά σεβασθώσι τά έπιπλα και τάς αναμνή-
σεις του οίκου του, εντεύθεν ^έ έζφκονόμιι %«ί
νέους πόρους υπέρ της ανεψιάς του.

Άφ* έτερου ήγάπα τους Παρισίους, τήν ήρί•
μον έκείνην γωνίαν τών Παρισίων, δπου, άίτο
της δίου Μανσάρ μέχρι της εξωτερικής λεω-
φόρου ήίύνατο νά περιπατ^ σχεδόν με τάς ψ-
βάίας τήν έσπέραν. Τό κατερχομένον τήν δίον
Φονταιν λεωφορείον μετέφερεν αυτόν κατ* εύθεϊκν
χρησιμώτατα ε'ις τήν 'Εθνικήν βιβλιοθηκών.
Ευδαίμων έν τγ) γαληνίφ οικιακή εστία του ό
ταγματάρχης ί ιήρχετο ευχαρίστως και χωρίς ν'
άνι^ τήν περίοίον του μακρού χειμώνας μ\
δτε αί πρώται του έαρος ήμέραι έπανέτελλον,
σφόίρα έτέρπετο μεταβαίνων, οιονεί προς ίζο-
χικήν ίιαμονήν έπΙ μίαν καΐ ενίοτε ίύο ήμερ««

823X1 ▲

314

ίίς Μ^λίν, ίπανιυρίσχων τά .^ενίρα του κήπου
του βλαστησαντα ηίη, βλίττων τά άνθη του
άναγεννώ|Α&να, περίπατων παρά τ4ν Σηκουάναν
εΙς την παραποτάμιον δίόν του ΆσπαΙ η άνερ-
χόα^νος την δίον Άγιου Στεφάνου, ήτις τω
κφαίνετο δτι ποσώς οεν είχε (χεταβληθη άπο
της πχιίκκης του ηλικίας, ίιά να στα{Αατήσγ)
χαΐ έπιχαλεσθν) τά φάσριατα του παρελθόντος
της ενώπιον της Γιλβέρτης προ της παλαιάς
δ^ου των Κωδώνων, ένθα ηγε(ρετο τό Κω^ω-
νοστάσιον του Άγιου Βαρθολο^ιαΙου.

Και έλεγε προς την νβάνιία :

— Έχει (Αεσα βλέπεις ;.. εχεΐ εκοινώνησα
ίιχ πρώτην φοράν* και εχεΐ, ίσως — ποιος εΐ-
ζεύρει Ι — θά νυριφευθτίς χαι συ Ι

Ή ίέ νεανις γελώσα άπηντα :

•^ Νά νυ{Αφευθώ ; Έχω καιρόν ! Διόλου ίέν
το συλλογίζοριαι.

Ούί* 1> Βερ^ιε εσυλλογίζετο νά θέση την
υποψηφιότητα του, δτε η κυρία ΈρβλαΙ, την δ-
ποίαν έβλεπε ίύο η τρβϊς φοράς κατά τΛν χει-
(ΐώνα ΑΪς την εν ττ) δίφ Σωσσε 5* Άντεν αί-
θουσα ν της, έσκέφθηπερι αύτου.Ή κυρίαΈρβλαι
τον ύποληπτετο,δ ^έ Με^ερΐκος Σαρβε έγ^νωσκεν
δποία ψυχή στωική εν τΎ^ πραότητί της εκρύπτετο
ύπο τό έζωτερικόν του [χικροσώαου και συνε-
βταλριένου ταγ(Α.ατάρχου. Ειχεν ϊοει τον Βερίιέ
λοχαγον τότε [Λ•τακο(Λΐσθ6ντα εις το νοσοκο-
[λειον του Μελέν [χ,ετά την (ΐάχην του Φρεσβίλ-
λιρ, εζιρχόμενον £|Λα τ^ θεραπεί^ του και ^ια-
<Γχ^ζοντα τάς πρωσσικας γρα(Λ(Λάς ύπο τον (Λε-
τα[Λφιβσ|ΐόν χωρικού, δπως συνάντηση εν οίον-
^ήποτ-ε σύνταγρια,λείψανόν τι του στρατού εκεΤ-
θεν του Λείγηρος. Έγίνωσκεν ^ άπο τιΊς εποχής
της [^ι.αθητε[ας του εν τφ εκπαι^ευτηρίφ Γκα-
ρέν εν Μελέν, δπου και αύτος είχε σπουίάσει
εννέα ετη ριετά τον ταγ(Λατάρχην, την εύστά-
θέίαν των πεποιθήσεων του αξιόλογου εκείνου
άνίρός,δστις είχε (χείνει παροιμιώδης εν τω έκπαι-
^ευτηρίφ, επ&ι^ή ίε αύτος ίέν ητο ίυνατον νλ
εινε ταυτοχρόνως γερουσιαστής και βουλευτής,
το δποϊον ούχ ήττον ίέν θά τον ^υσηρέστει πο-
σώς,ένέκρινε την άνακάλυψιν της κυρίας ΈρβλαΙ
και τόσον το καλλίτερον ίιά τον Βερ^ιε, αν εις
τον Βερ^ιέ ελάγχανεν ή ίιαίοχή του Ι

Άλλ' δ Βερίιέ ίέν είέχθη εψή άφου ή κυ-
ρία Έρβλαι ώ(χίλησε προς αΰτον περί κινίύνου
και περί καθήκοντος

— • Συλλογίσθητε, φίλτατε ταγ(ΐατάρχα• ει-
οθε ανεξάρτητος, είσθε ελεύθερος... Έν ύ{ΚιυΛο^
πεντήκοντα ετών είσθε εύρωστος ως νά είσθε
τριακοντούτης. Λα^ιπρον μέρος ίύναται νά ίια-
οραματίση εΙς δμήγυριν άποτελουμένην κατά
το πλείστον εξ άνίρών θεραπευόντων τά Ι^ιαΙ*
τερά των συμφέροντα, εξ ά^ολέσχων και ηλι-
θίων, άνήρ έντιμος ανυπόκριτος και εΙλικρινής

δστις έρχεται απλώς νά εϊπη και νά ζητήαιη νά
μάθη την άλήθειαν. Εμπρός, ταγρατάρχαΐ ολίγον
θάρρος!. ΈπΙ την εφοίον!

Ή κυρία Έρβλαι ώαίλει έπιτη^είως με χά-
ριν , παρορμώσα τον οειλιώντα αγαθόν ταγ•-
ματάρχην.

Ό Βερ^ιε έξεε το ους του* είχε βεβαίως το
δικαίωμα νά ί ιστάζη ΠώςΙ ΕΙς δλον το διαμέ-
ρισμα ίεν εύρίσκετο τάχα κανείς ν* αναπλή-
ρωση τ4ν Σαρβε ;

— Κανείς, ταγματάρχα, κανείς ί . . Άλλ'
δχι !.. Υπάρχει εις, δ Γκαρούς Ισως, δ Γκαροιύς
εκείνος ό ριζοσπάσ^-ης,δστις ήγόρασε προ μικραυ
ολίγα κτήματα και ίιοργανίζει πολιτικάς συ-
ναθροίσεις εις τά καφενεία του Δαμμαρί. '^λ'
δ Γκαρούς ^έν είνε επίφοβος έκτος εάν σεις, δ
υποψήφιος περί του δποίου δ Σαρβί εγγυάται,
σεις δ εύϋπόληπτ<)ς ίέν έκτεθήτε. Έλα λοιπόν,
σας λέγω και πάλιν, κύριε ταγματάρχα ^ι«
στάζετε;

Άλλ' δ ταγματάρχης είχε λόγους νά ίι-
στάζη. Πάσα αντιπροσωπεία είνε πο^τέλεια.
Έγίνωσκεν δτι αϊ έκλογαΐ στοιχίζουν άκριβιά.
Και έπι τη υποθέσει δτι θά έ^έχετο και δτι θϊς
έξελέγετο, πόσοζ θά έοαπανώντο Ι Ειξευρε καλά
τον εαυτόν του• θά είιίεν εις δποιον και -αν του
εζήτει. Άλλ' εκ τής προσόίου του των εννεα-
κισχιλίων φράγκων άφου ήθελε ^ώσει αρκετά,
γενναιοπαρόχως δσον το ίυνατον εΙς φιλανθρω-
πικάς εταιρίας, εΙς τους άπορους ε^ι^ογεϊς,
εις τ' αγαθοεργά καταστήματα, εις συνεισφο-
ράς, έλεημοσύνας, θά εμενεν επι τέλο^ι^ς εις τον
Βερ^ιέ τό άναγκαιοΰν ποσόν δπως ζήση; Δεν θά
επήρχετο κατ' ανάγκην μείωσις του ισχνού
είσοίήματός του : Ή εκ των στρατΐ(«>τικών πο-
νημάτων του πρόσοδος θά έπήρκει άρά γε . προς
συντήρησίν του έν ττί νέ(): του κατάσταση ;

Άν ητο ίυνατόν τούλάχιστίον νά μη έγ-
γίση ποσώς την πενιχράν προίκα ττίζ ανε-
ψιάς του Ι

Ή Έρρικέττα Έρβλαι εθηκε τότε επιτηίείως
τόν ίάκτυλον έπι της ευαίσθητου χορίής. Ή
ανεψιά του Βερ^ιέ Ι ή κόρη της ! Ό ταγματάρ-
χης έγίνωσκε πόσον αύτη ένίιεφέρετο ύπερ της
νεανίδος. Λοιπόν, δτε θά ητο ανεψιά βουλευτού
ή Γιλβέρτη εύκοιλώτερον θα ήίύνατο νά νυμ-
φευθη. Οι βουλευταΐ ει>β οι ηγεμόνες της επο-
χής* βεβαίως την τ,γεμονείαν του θά μεταχει-
ρίζετο μόνον επ* άγαθφ• άλλ* οτε θά κατείχε
ίιαπρεπή θέσιν, θά έθεωρεΐ'ϊ^ '^*Χ* ^τι κατε-
χράτο την θέσιν τον ταύτην μερίμνων περί της
αποκαταστάσεως της άνεψιάς'τοχι ;

Τό δπωσούν έγωίστικόν επιχείρημα έφάνη δτι
έπεισε τόν αγαθόν Βερίιέ.

Και δμως δχι, $εν ητο αυτό κυρίως δπερ

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

..Κμι

]

311

ΒΒΤΧΛ.

τον ε-Λίΐθβν. Εις τους συλλογι«|Αθύς του του ελη-
σ|χόν6ΐ την Γιλβέρτην. Ή Έρρικίτα έσειε διαρ-
κώς ώς κρότκλον ιυηχον ττΛρά τίι ώτα γη-
ραιού ίπ^νου την πολυση(Α«ντβν καΐ ηχηράν λέ-
ξιν χαθηχογ.

Το καθήκον Ι Έτρεφε πάντοτε σεβασριον προς
αυτδ δ ταγ(Λ«τάρχης• αλλ* ητο συνεσταλ(ΐ.ένος
απεναντΙ του, ^έν έστρεψοίΐκβι. Λατρεύων το
Ι^ανικόν της δικαιοσύνης, έθεώρει φυσικόν νά
ύχάρχωσιν άνδρες έργαζ6(Αενοι υπέρ της επι-
κρατησεως του Ιδανικού τούτου. Έφρδνει ο(Λως
βτι οι άνδρες ούτοι έπρεπε νά έκλέγωνται [/.€-
ταζύ των εχόντων ιδιαιτέρας γνώσεις, ύπιρο-
χήν άνεγνωρισριένην, ρι.•ταξύ των επιση[Α.οτέρων
Αν ^ηλαοη εκείνων, 6 β(ος ητο παραίειγ(ΐατικός.
Έφρόνει τέλος βτι έπρεπε νά εκλεγωνται οι ά-
ζιώτατοι.

Πως'^ί ιΐς εν δλόκληρον ίιαρίέρισμα τόσον
πλησίον των Παρισίων κε([λενον 6 Σαρβέ θά
τον εκαι^νε νά πιστεύση δτι ίέν ύπηρχε εν ελ-
λείψει, αυτού του ψπόρου £λλος κατάλληλος
^ιά το βουλευτικόν άζίω^^α είριη εΙς πρώην
ταγι^ατάρχης του 5ου συντάγματος του πυροβο-
λικού παραιτηθείς του βαθριου του εν στιγ(ΑΥί
δργτίς :

Πως Ι αυτδς δ Βερ^ιε ηίύνατο κάλλιον παν«
τος άλλου να λάβιρ τον λόγον εν όνόριατι τό-
σον πλήθους εκλογέων εχόντων προς τον έκλε-
κτον αυτών (ΛακαρΙαν ε(ΐ.πιστοσύνην ;.. Ή συ-
ναΐσθησις της ανεπαρκείας του τον κατέβαλ-
λεν. Έπι τγ) \ίί<3(, [ΐ,όνη δτι θ' ανήρχετο εΙς το
βηρ(.α 7)σθάνετο το σώ[Λά του περιλουό[λενον υπδ
Ί^ρώτος.

— Δίν θά αγορεύετε, θα εργάζεσθε• Έχετε
βεβαίως την Ι^ιαιτέραν σας γνώ[χην περί του
στρατού ; ειπεν αυτφ δ γερουσιαστής.

*Δν είχεν ι^ιαιτέραν γνώμην περί του στρα-
τού ; Βέβαια ειχεν ! Δεν την ειχεν εκφράσει ένόσφ
^ιετέλει εν τ^ ύπηρεσΐ^, ^ιότι η πειθαρχία
επέβαλλεν αυτφ σιγην* αναμφιβόλως δμως θά
^ροσεπάθει νο^ την ύποβάλη βπως ληφθτ) υπό
σκέψιν άν ποτέ εγένετο μέλος της Βουλής.

— Πολύ καλά ! τότε εισέλθετε εΙς την Βου-
λην 1 ελεγεν αυτφ & Σαρβέ.

Ό ταγματάρχης συνησθάνετο μετά φιλοπά•
τρίτος ανησυχίας, μετ' έρωτος σφοδρού προς το
ευγενές στρατιωτικόν στάίιον θτι πολλά, πάρα
πολλά πράγματα ηίύναντο να γείνωσιν υπέρ του
στρατού. "Ω Ι τ^ άληθεία θά ητο ευτύχημα
£ν άνηρ τις πεπειραμένος καΐ άνευ φιλοδοξίας,
παλαιός σύντροφος του στρατιωτικού, κατώρθου
νά γείνωσι παρα^εκταΐ παρλ των εν ττ) βουλή
αγαθών πολιτών μεταρρυθμίσεις, αίτινες ε*μελ-
λον ν' άποβώσι προς όφελος τών άπομεινάντων
εν τω συντάγματι γενναίων συντρόφων του,
τών συνοπλιτών του, ους ηγάπα, μεθ' ών ενίοτε

ήσθάνετο τον πόθον νά συμβκώσιρ αύθις, δτε ΐν
τφ καπνφ της καπνοσύριγγός του, δστις ανήρ-
χετο διαρκώς καΐ ^ιελύετο, ένόμιζε δτι έβλεπε
τον καπν&ν μάχης 1 ""Αν τοιούτος τις άνηρ
παρουσιάζετο, αναμφιβόλως δλοκ θά έκέρ-
ίιζον !

Και δ Βερ^ιέ δσάκις μετέβαινεν εΙς το Πε•
ίίον του ^Αρεως η εις την Πλατεϊαν τών Απο-
μάχων ^ώ, νά ι^η τους γυμναζομένους στρα-
τιώτας, έλεγε καθ* εαυτόν ο άκνων άμα τόν πυρ-
ρόν του μύστακα και παρατηρών τους μικρό-
σωμους εκείνους της Γαλλίας άγρότας τόσον
εύσταλεϊς εν τ^ στρατιωτικτ) αυτών στολτ) :

— • Καϋμένα παιδιά ! και δμως αν οί εν τοις
πράγματι άντι νά παίζουν με τάς πτώσεις τών
υπουργείων και νά ^ιαπληκτίζωνται αναμετα-
ξύ των έφρόντιζον και ^ιά σας, θά εύρίσκοντο
ακόμη γέροι στρατιώται φέροντες την κυανό-
χρουν αύτην στολήν !

Άλλα τίς εφρόντιζε περκ αυτών ; Μερικοί
γέροντες Ισχυρογνώμονες ώς αυτός, πικράς οοκι-
μάζοντες αναμνήσεις κατά τινας πολύ συχνάς
επετηρίδας, μερικοί έξηντλημένοι και &χρηστοι
πρεσβύται περιφέροντες την εαυτών μελαγχο-
λίαν εις τους στρατώνας η ^ιατρίβοντες ε'ις τάς
μικράς τών επαρχιών πόλεις. Μετ' αυτούς ου-
δείς άλλος Ι . . .

— Και ποιος πταίει ; ελεγεν 6 Σαρβέ• άφοϋ
σάς προσφέρω μίαν θέσιν βουλευτικην, ^ι' ης
δύνασθε ν* άποβητε χρησίΐμος εις αυτούς τους
νέους και σεις ^έν την θέλετε !

Κανείς ^εν παρουσιάζετο δπως έξυπηρετήστ)
την ιίέαν, υπέρ ης δ Βερ^ιέ ύπερεμάχει, εν το-
σούτφ ^έ δ Γκαρους, ου ή ύποψηφιότης προώ-
ίευεν, τό κακόν εκείνο ύποκείμενον, ναυάγιον
τών εν Παρισίοις θυελλών, φέψαλος της άλλοτε
πυρκαϊάς, ητο ενίεχόμενον νά κατάκτηση την
έμπιστοσύνην τών κατοίκων. Έπρεπεν, έπρεπε
νά πολεμηθτ). Τφ οντι ίέ έφαίνετο εΙς τόν τα-
γματάρχην δτι τό καθήκον έκεϊ ενέκειτο :

— - Πρέπει νά διακινδυνεύσω λοιπόν, κυρία ;
ένομίζετε δτι πρέπει νά διακινδυνεύσω ; Τό ό-
νομα μου σάς αναγκαίοι ; "^Εστω λοιπόν ! Λά-
βετε τό δνομά μου.

Και θαρραλέως εβαινεν ώς εΙς τό πυρ της
μάχης. ^ , ^

Μία λέξις της Έρρικέττας άλλως τε συνετε-
λεσεν εις την δριστικην νίκην. Έπειίη δ Βερ-
^ιέ ακόμη έ^ίσταζεν, ειπεν αυτφ :

— Είξεύρετε δτι υπάρχουν κίνδυνοι, ταγμα-
τάρχα, και αν άποποιηθητε, θά νομίσουν δτι
β'φοβηθητε !

Ή φράσις της ε βάλλε κατίί σκοπού* δ ταγ-
ματάρχης ανέκαθεν είχε παρα^εχθη ώς έμβλη-
μα του βίου του τό ρητόν :

€ΐΙράζη ηάτχοζΒ δ,η γοίείσαΐ νά κράζ;^*^

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

Σ2Σ3ΤΧ.

313

Τουθ* ίπβρ έση|ΐ.«ιν$ν δτι ούίβν απολύτως ε-
φοβίΐτο.

Και τ( νά ψοβτ,θη 'ΐ^άχο^ ; Τους χεραυνους
της ιύγλωττίας του Γκαρούς ; Τον όρυ|Λαγίον
τών βχλογικών δ|Αηγύρ6ων ; Ό ταγματάρχης
Β€ρ^ΐ€ ιΐχι Ιίίΐ πολύ σοβαρώτβρα άπ' αυτά !.•.
Ένό(Α.ιζιν £λλως τι δτι ηρκιι νά παρουσια<τθ^
ιντΐ(ΐος άνηρ ειλικρινής και σταθιρος βίς τας
Ι^ίας του, $π(ι>ς ά(Αέσως άκουσθη η φωνή του
παρ* όλων τών έντΙ(Λων πολιτών.

_ Είσθ$ ρητωρ ; ηρωτησεν αυτόν εν τούτοις
& Σαρβί προτείνων επι^εικτικώς τ* αγέρωχα
στίρνα του.

Ό ταγ|Αατάρχης ίέν ητο ρήτωρ• άλλοτε 8-
|Μ>ς οτε παρέ^ι^ε (χαθι^ριατα προς τους άξιω-
|ΐ«τ(χούς, -η^ροώντο αύτον ευχαρίστως, ώμίλει
^ε σαφώς &νευ εκζητησεως περί την φράσιν.
Λοιπόν κατά πασαν πιθανότητα οι γεωργοί του
Σηκουάνα και Μάρνης, οι εργάται τοί3 Μελέν καΙ
οί λι6οτο{Λθΐ ^έν ήσαν, καθά υπέθετε, ^υσκο-
>ώτιροι π^ρι την άκρόασιν τών λόγων του παρά
οί εξελθόντες της πολυτεχνικής σχολής.

— - Λοιπόν εΐ|ΐεθα σύ[ΐ.φωνοι, κυρία, είπε προς
την Έρρικέτταν. Έ(Απρός ! ίπως λέγετε,

Ότε ^έ 6 Σαρβέ προσέθηκεν άφ' έτερου δτι
ή επιτροπή η ριέλλουσα νά σχηριατισθγ) προθύ-
ρ.ως θα κατέβαλλεν εξ ίίΐων την ίαπάνην ττίς
εκλογής, δ ταγριατάρχης έπέ(Λεινε νά [ΐ,ετάσχγϊ
χαΐ αύτος της δαπάνης καΐ (/.άλιστα του κυ-
ριωτέρου [Αερους αύτ7<ίς μέ την έπιμονην ην
7:ας ίλλος θά κατέβαλλεν δπως απαλλαγή
του βάρους. Ένόμιζεν δτι αν εφαίνετο δτι ίέν
ι'ννόει και αυτός νά ριψοκιν$υνεύσΐ() τίποτε ιΐς
την μάχτιν, θά έξελαμβάνετο ως φιλόδοξος και
φιλάργυρος, δστις έπόθει μεν τόν αγώνα άλλα
χωρίς νλ ^ιακιν^υνεύσι;) τι. Έπέμεινεν έπι τού-
του ευσταθώς έπαναλαμβάνων δτι η<^ύνα'^ο &-
νιυ στενοχώριας νοι διάθεση πέντε η εξ χιλιάδες
φράγκων, ας ακριβώς τότε προύτίθετο νά το-
ποθ^τηστρ.

— Τοιουτοτρόπως Ιίού, τοποθετούνται κα-
ταλλήλως Ι ελεγεν.

Άλλ* άφου άπι^ντησεν αύτφ γαΐ^ δ αγαθός
Βερ^ιέ, ευρέθη εν σΦο^ρ^ άμηχανί^ δτε έπέστρε-
ψεν εις τό Ιν τη Ισφ Μανσάρ οίκημα του καΐ
ίπανεϊ^ετην Γιλβέρτην. Είχε τό ήθος ίύσθυμον,
&πωσοΰν τεθλιμμένον^ ως παι^Ιον φωραθεν έπι
άτκκτήματι.

— ΖεύρειςΙ.. θ' άρχίστις τόρα νά με μαλλώ-
ντις... σε προειδοποιώ,..

— Και ίιατί, θεέ μου...

— "Α!... *ιατΙ... Προ ολίγου έίέχθην... θά
γιλάσι^ς... έίέχθην νά γίνω βουλευτής..: μάλι-
στα, εγώ!... Τι τά θέλεις;... εινε καΐ αυτό κα-
θτ.κον ως κάθε άλλο... Μέ την ίιαφοράν δτι
χρκάζονται ^ι* αυτό . • . χρήματα ... καΐ θά

έξοοεύσω 4πό τά ΐίικά σου, κόρη μου ! . .
Μην ανήσυχες δμως καΐ σου υπόσχομαι
εΙς τό μέλλον νοι κάμω οικονομίας... Τίποτε
βιβλία πλέον εις τό έςήςΐ... θ' αγοράζω όλιγώ-
τεραις παληοφυλλάίαις... Έπειτα μάθε δτι
καΐ τό μέλλον σου... μάλιστα, τό μέλλον σου,
έχει σχέσιν κάπως με την άπόφασίν μου ταύ-
την... Σου ορκίζομαι...

Ή Γιλβέρτη προσέβλεψε φιλοστόργως τόν
θειόν της και ενηγκαλίσθη αυτόν.

— Μη σε μέλη ίι' έμέ, αγαπητέ μου θειε.
Έγώ είμαι πάντοτε ευτυχέστατη, δταν ευτυ-
χής και σύ 1 και πάντοτε θά ύπερηφανεύωμαι
ίι' δ,τι καΐ άν πράττης :

Τοιούτος ητο δ υποψήφιος, ϊν ή κυρία Έρ-
βλαΐ είχε προσκαλέσει εις πρόγευμα εΙς την εν
Δαμμαρι-λέ-Λύς επαυλίν της δπως τόν παρου-
σιαστή εις τους ισχύοντας εν τψ τόπφ ίιά
νά ζεΛειωσι^ι όια μιας ζήκ όουΛαά. Βλέπων
ίε αυτόν καθήμενον παρά την τράπεζαν,
ισχνόν με τό μέτωπον άπεψιλωμένον καΐ την
μακράν ρίνα νεύουσαν προς την έμπροσθεν
τού παροψίία, δ κ. Καπποά εμμένων εις την
ιίέαν του, έπανελάμβανεν αύθις ταπεινγϊ ττ)
φων^ προς τόν γείτονα του :

— Δεν κάμνει πολύ μεγάλην έντύπωσιν δ
ταγματάρχης. "Αν ίεν είχε τό παράσημον, ού-
^έ τεσσάρας ψήφους $έν θά επαιρνεν. . Άλλα
έχει τό παράσημον!

— Ναι... τό δποΤον δμως ειμπορεΐ νά τόν
βλάψγι εις την συνέλευσιν τών εκλογέων... 'Τ-
πάρχουσιν τόσοι οί δποΐοι φωνάζουν εναντίον
τών παρασήμων.

Ό κ. Καπποά εμει^ίασε στρυφνώς :

— "Αν ημην έγώ ταγματάρχης, είξεύρεις τΐ
θά άπήντων; «Τέλος πάντων αν εχωτό παράση-
μον, ίέν τό έπηρα ίιότι επήγα είςτόκάτεργον.»

— θ' άπαντήστρ ίσως αυτό, είπεν ευγενώς δ
κτηνίατρος.

— θά Ιίωμεν Ι ύπέλαβεν δ συμβολαιογράφος.
Και ήρξατο τό πρόγευμα.

["Επιταί ουνέχβια.]

^■1 Ο Ι ι

Η ΑΡΙΣΤΗ ΦΙΛΗ ΤΑΝ ΝΕΑΝΙΔΛΝ

('Ε« τ&ν ^ου *ερνΙστου ΑεγουβΙ).

(2υνέχ•ι«* ί<• προηγονμ«νον φύλλ«ν).

Οί γυναικωνιται έξέλιπον, αντικατασταθέν-
τες υπό τών φρουρίων, εντός ίέ τών κεκροσσω-
μένων [τειχών ζώσιν αι γυναίκες ασφαλείς, ώς
£λλοτε εντός τών υψηλών και άπομεμονωμένων
δωματίων. Άποκεχωρισμέναι τών άντρων, ώς
αϊ Ελληνίδες καΐ αϊ ΤωμαΤαι, ^ιαβιουσιν εν
μέσφ τών θεραπαινί^ων, έργάτιίες^ς έκεΐναι

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

314

» 23ΤΖ ▲

κκτασκευάζουσαι δλα τα 6νίύ(Λ«τα του ίεσπό-
του και κυρίου των ώς και τά των υπηρετών
αυτών. Έν τούτοις έπηλθεν εις την κατάστασίν
των (χεγίστη (/.εταβολη, έργον θεσ^Αοΰ αγνώστου
τ9) άρ^^αιότητι, του ίπποτισ(Λθΰ, δστ;ς παρήγαγε
νέον τύπον γυναικός ε ν Εύρώπτ). Άποκύη(Λα
του χριστιανι<Τ(Αου και του γερ[;.ανισ(λου, 6 ίπ-
ποτισμος έξηγίασε και άπεΟέωσε την γυναίκα•
ύπο την ίιπλην ί* αύτου επιρροήν, η σώζουσα
την γην γυνή αντικατέστησε τήν καταστροφέα:
ή Μαρία, τήν Ευαν και τήν 'Αφροίίτην. Έκ
τούτου, ειίος ερωτος,δν ούίε καν είχεν ύποπτεύ-
σγι ή Ελλάς και ή Ρώμη, δ Ιδανικός, άγνοςκαι
ρωρΕ.αντικός. Άλλα και δνοαα νέον χαρακτηρί-
ζει τήν νέαν θέσιν της γυναικός• δ ιππότης τήν
καλεί, «Δέσποινα (ΐ.ου»ί. Ή σύζυγος [λένει ούχ
ήττον ή θεότης της εστίας, παρ* αύτη δ(Λως
ενίοτε και εν αύτγ) αναφαίνεται το ποιητικον
πρόσωπον της ίεσποΐνης• καθ* 8σον 6 σύζυγος
και 6 ιππότης εχουσιν έκαστος Ιίίαν θέσιν, ου-
δόλως δ[ΐοιαζούσης προς συ[Λβίωσ(ν της (χεταξύ
του ίππότου και της ίεσποίνης σχέσεως : ίέν
βλέπονται συνεχώς, ίιαβλέπονται [χαλλον, συν-
θ[Λΐλοΰσι σπανίως* βλέ(Α(Λα άνταλλασσόμενον
εν ι^έσφ εορτής , γονυκλισία ή χειροφίλημα
πλήρες σεβασ(Αου, Ιίού πολλάκις τα (χόνα προ-
νό(χ.ια του ίππότου• έν τούτοις άφοσιοΰται και
αποθνήσκει ίια ταύτα, ζή ίι* αυτών, τις ίέ δ
<ϊιερ(/.ηνεύων το αγνωστον τούτο αϊσθη(ΐ.κ ; ή
βελόνη Ι

— Πώς είνε δυνατόν !

— Απλούστατα. Τά κεντημένα αποφθέγματα, ^
αϊ κατά τάς ημέρας τών αγώνων άπο<^ιίόμεναι
ταινίαι* αί κοσύμβαι έκ ζωηρών η σκοτεινών
αποχρώσεων, τά διάφορα φυλακτά εν τω κόλπφ,
τά ύπο της ίεσποίνης ^ι^όμενα χρώματα ίέν
είνϋ ή βελόνη της γυναικός, μεμιγμένη εις τ'
άθλα του ίππότου; Δεν ίύναμαι νά συλλογι-
σθώ τά ποικίλα ταύτα εμβλήματα χωρίς νά
φαντασθώ τά μικρά δάκτυλα αφ* ών προήλ-
θον, άκολουθουντα τους ίιαμαχομένους ε'ις το
πείΐον του πολέμου, δπως ένθαρρύνωσι, παρηγο-
ρώσι και ύπερασπίζωσιν αυτούς. Τούτου ευρί-
σκω εύφυέστατον παράδειγμα εΙς άρχαιον
χρονογράφον : "Οταν δ κύριος άβ Οόυογ ήνα-
γκάσθη ν* άπέλθ•/), ή δέσποινα άθ Ραγθί,
υφανε ίι' αύτον σάκκον ε'κ μετάξης, ωραιότατα
κκτασκευασμένον, ώς αναφέρει δ χρονογράφος,
ανέμιζε 5έ εΙς τά λεπτά και στιλπνά νήματα,
μάντευσον τί ; μερικάς τρίχας της κεφαλής της
ίιά νά εύρίσκηται, ούτω; ειπείν, πάντοτε πλη-
σίον του.

— Εξαίρετα Ι

— Ό μέσος αΙών μας παρέχει και έτερον
παράδειγμα ύλιγώτερον ^ωμαντικόν ίσως, άλλα
πολύ χαρακτηριστικόν. Υπάρχει ακόμη έντος

της μητροπόλεως του Βαγβαχ, μικρας π(>λΐ6>ς
της Γαλλίας, κέντημα ε ν ει^ει ταινίας διακο-
σίων ^ώ^εκα πο^ών μήκους, ενός ^έ καΐ ήμί-
σεος ύψους, κατεργασθέν κατά τον ^ω^έκατον
αιώνα ύπο της ΜατθΙλ^ης και τών γυναικών
αυτής. ΉζεύρεΙς ίέ τΐ παριστά; τήν κατάκττη-
σιν της Αγγλίας ύπο τών Νορμανδών ^ραμαε
εις τρεις πράξεις καΐ τριάκοντα πέντε σκηνάς,
Έκαστη σκηνή χωρίζεται απο της γείτονος αυ-
τής (^κά ^έν(!ίρου. Αί κυριώτεραι φάσεις αξιο-
μνημόνευτου εκστρατείας ευρίσκονται εκιΤ κατά
τάξιν, μεθ' όλων τών διακριτικών αυτών σ-η-
μείων. Το σχέίιον είνε χονίροειίές, δ χρόνος
^ε ήλλοίωσε κάπως τους χρωματισμούς, άλλ'
οι λόγιοι άρχαιο^ΐφαι άρύονται εκείθεν διαφό-
ρους γνώσεις πολύ ενδιαφέρουσας ώς προς τήν
ένί υμασίαν,τά έθιμα και τάς συνηθεΐας τ^ς επο-
χής εκείνης, χρησιμεύει ίέ ώς παράρτημα εις τά
εθνικά χρονικά της Γαλλίας. Ή βελόνη ητον
ήίη ζωγράφος• ρίη^βΓβ αοιι, ελεγον οί λατϊνοι,
(ζωγραφίζειν ίιά βελόνης), κατέστη ίέ ώς £κ
τούτου και ιστορικός.

—Έπειτα ; μοι λέγει ή μαθήτρια μου.

— Βλέπω δτι μαζί σου πρέπει νά σπεύίτρ τις•
ας πη^ήσωμεν λοιπόν θαρραλέως «ις τόν ^εκα-
τόν εβ^ομον αιώνα* έ^ώ νεα μεταμόρφωσις, *ί]
θέσις της ήρωΐ^ος ημών αποβαίνει δύσκολος,
εντελής κατάπτωσις τήν έπαπειλει, εξέλιπαν τά
φρούρια μετά τών γυναικωνιτών, οί μεγάλοι
τιμαριριοΰχοι μετεβλήθησαν εις μεγιστδίνας,
αΐ Πυργο^έσποιναι εις κυρίας της αυλής. Ή
κοινωνική ζωή απέσπασε μέγα μέρος τών ευ-
γενών γυναικών τής μονώσεώς των άναμίξασα
αύτάς εις τήν γενικήν κίνησιν, τής δποΐας το
κέντρον ήτο ή Αυλή τής Γαλλίας. Τέλος •ή
βιομηχανία αντικατέστησε τά οικιακά εργό-
χειρα, αί γυναίκες ίέν κατεσκεύαζον πλέον
τά ενδύματα τών συζύγων ούτε τών υπηρετών
αυτών Ή βελόνη κατέστη κερ^οσκοπικον έρ-
γαλεϊον, σύνεργον επιτηδεύματος. Και θά πε-
ριπέση λοιπόν έκ τής χειρός τών βασιλισσών,
τών νεανίδων και γυναικών τής αριστοκρατίας
"; 'τάς χείρας τής μισθωτής έργάτιίος, ή θέλει
χρησιμεύσει ο)ς όργανον επουσιώδους εργασίας,
απλής εύχαριστήσεως ; Έμπιστέύθητι εις αυ-
τήν εάν ίέν είνε πλέον τό παν, θά μεΐντι πάν-
το-* κατιτί 1 θά λάβη μέρος εις τό σημαντικώ-
τερον συμβάν του 17ου αιώνος, τήν άνατροφήν
τών νεανίδων. Επικαλούμαι έίώ Χ^ίοξ, τήν προ-
σοχήν σου, καθότι προσεγγίζομεν εις τήν μάλ-
λιστα έν^ιαφέρουσαν περίοίον τής ημετέρας
ιστορίας,

Αί νεάνιίες του Που αιώνος έν Γαλλία έ*-
σχον τρεις διάσημους ίιίασκάλους• ενα άρχιε-
πίσκοπον, μίαν ευγενή Κυρίαν, και τόν ^αιμό-
νιον ποιητήν. Τους γνωρίζεις.

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

Β&τυ^

315

— Γνωρίζω τους Αύο, τον Φενελωνα καΐ την
Κυρίαν άθ Μ&ΐηΙθηοη, τον τρκτον, οχι.

— Τον Μολιίρον ;

— Τον Μολιέρον ! άνίχραξβν ή ριαθήτριά
Ι&ου* άλλ' Λί (υίόγιαι γυταΐχΒςΐΰ αύτου ^έν βιν€
(ΐςίχρκτις της παιδείας των γυναικών ;

— "Ας ίιακρίνωμβν τά πράγ|χατ«, ώς ελ«-
λον οι σχολαστικοΙ.Ό Μολιέρος παίζει διπλούν
πρόσωπον εις τάς α λογίας γυναίκας ]> δριιλών
^ιλ στΌ(Λατος του Χρυσίλου και του Κλειτάν-
ίρου• 6 Χρΰσαλος επαινεί τάς γυναίκας της
άλλοτε ίιά των περιφή[λων στίχων:

€ Τα οικιακά των ήσαν ή «οφή των δμιλία,
« Ή κλωστή και ή βελόνη, Ίδου δλα τά βιβλία,
< ΚαΙ μ* αυτά Ιχαμναν τότε τά προικιά των κορι-

[τσιών των, κτλ. »

Άλλ' ας παραΟέσωριεν και τον στίχον του
Κλειτάν^ρου :

ιΔίχομαι ή γυνή να Ιχη φως χαι γνώσιν άπο βλαιχτλ.

Πρόσθες δτι εΙς την (ίΣχοΛητ χωγγΌΥαι»ωη>
& Μολιέρος ^ιαριαρτύρεται κατά της αμάθειας
αυτών. Όταν δ 'Δρνόλφος έρωτ^ την Άγνην
τΐ εκα(Λεν εν τγ) άπουσί(ϊ: του, εκείνη άπαντ^ :

•*Εξ υποκάμισα θαρρώ, χαΐ άλλαις τόσαις σχούφίαις ...»

αλλ* εΙς το τέλος, δταν έζανίσταται κατά του
άπβχθους συστη|Λατος ανατροφής του κηίε|ΐ,ό-
νος της, τΐ λέγει εις αυτόν ; <κ Ήζεύρω δτι (α'
εχαριες κτήνος», Ιίού λοιπόν η άληθης του
Μολιέρου ιίέα. Ό Φενελών και ή Κυρία Μ&ίη-
Ιβηοη, ύπείκοντες εις την ι^έαντου ταύτην,συν-
εχώνευσαν τόνΧρυσαλον μετά του Κλειτάν^ρου,
συμβιβάσαντες την βελόνην μετά του βιβλίου.
"Ακουσον καλώς την φράσιν, ασυμβιβάζω την
βελόνην μετά του βιβλίου», καθότι ε'^ώ ιίίως
ίγκειται το καινοφανές. Έίιίάχθης δτι ή Κυ-
ρία Μ&ίηΙθαοη καθίδρυσε το θαίηίΟγΓ,έκπαι^ευτι-
χόν κατάστημα νεανίδων, και γνωρίζεις επίσης
δποίαν άπέίι^ε σημασίαν εις την καλλιέργειαν
τοδ πνεύματος, άφ' ου κατ* αΐτησίν της δ Ρα-
κίνας έγραψε ^ιά τάς μαθήτριας του καταστή-
ματος τούτου την ^Εσθτφ και ΓοβοΛίαν. Έν
τούτοις, ιίού τΐ λέγει ή έξης περικοπή επιστο-
λές της προς τίνα τών διευθυντριών της σχολής
ταύτης, € . . . Χαίρω πολύ ^ι' δσα μοί λέγε-
τε περί τών εργόχειρων τών νεανίδων. Φροντί-
σατε νά τά ποικίλλητε ώστε νλ μη βαρύνωσιν
«ύτάς. Νά μεταβαίνωσιν άπο του καινουργους
εις το παλαιόν, εκ του ωραίου εΙς το χονίροει-
^ές, εκ τών φορεμάτων εις τάς όθόνας, τους πί-
λους, τας σκούφιας, ώστε νά γνωρίζωσι κάπως
άπο δλα. '^ΗΘελε μάλλον συμφέρει εις το κατά-
στημα νλ έργάζωνται, εκάστη περί το αύτο
πάντοτε, δπως τελειοποιώσι και συντομεύωσι

την εργασία ν, άλλα τούτο αρμόζει εις εμπό-
ρους• ύμεϊς ώς μητέρες λάβετε και τά αισθή-
ματα τοιαύτα, ίιίάσκουσαι εις τάς μαθήτριας
σας ολίγον άπο κάθε τι, προς το ίίιόν των συμ-
φέρον ώστε νά εύχαριστώνται εις την έργα-
σίοίν». Περαίνει ίε την ιίέαν αυτής λέγουσα
κατωτέρω. «Λάβετε ύπ' όψιν δτι θα προμηθεύ-
σωμεν θησαυρον εΙς τάς κόρας μας ίιά της κλί-
σεως ταύτης• τίποτε άναγκαιότερον εΙς το φύ-
λον μας η η αγάπη του εργόχειρου* αυτή κα-
θησυχάζει τά πάθη, έμποίίζει τάς κακάς σκέ-
ψεις έπασχολουσα τον νουν κτλ». Βλέπεις τον
νέον προορισμον τής βελόνης, γίνεται φάρμακον
κατευναστικό ν, λαμβάνει μέρος εις την άνα-
τροφ•ην ώς καθηγητής τής ιήθικής ! *Άκουσον
και το τέλος• ή Κυρία άβ ΜωηΙβηοη ητο παρά-
^οζον πνεύμα, θαρραλέον και ^ειλόν συγχρό-
νως, πλήρες πρωτοβουλίας άλλα και ενδοια-
σμού, χωρούν έπι τά πρόσω καΐ οπισθοχωρούν
βιαίως. Διά τής *Εσθηρ και τής ΓοθοΜαζ ^ίπτε-
ε'ις την άγωγην εν πλήρει. ποιήσει, ίιά μιας
πάλιν επανερχόμενη εις το θετικόν, το πρακτι-
ται κον καΐ χρήσιμον ίίίει ίέ τότε δΐ4ΐταγάς εις
τάς ^ιίασκαλίσας ν' άποκλείσωσι πάσαν έργα-
σίαν καλλιτεχνικήν. αΤά κεντήματα, λέγει, και
στολίίια τά έπι μικρών τανύστρων έκτελούμε-
να, ανάμικτα μετάξης καΐ χρυσού, έμβάλλουσι
την φιλοτιμίαν τών κορασίδων εΙς κίνησιν και
έρεθίζουσιν άντι νά καταπραυνωσι. Προτιμώ αϊ
νεανικές μας νά νήθωσι και ^άπτωσι ζένα, λαμ-
βάνουσαι ανά πέντε σολ^ία ώς άντίτιμον τής
εργασίας των, παρά νά χάνωσι τον καιρόν των
εις τάς επιβλαβείς ταύτας μηίαμινότητας. Έάν
τούτο ταϊς συμβ^, προσέθετε γελώσα, θά επα-
νέλθω εκ του άλλου κόσμου, και θά κάμω με-
γάλον πάταγον, δπως έκφοβίσω δσας ήθελον
καταγίνει εις έργα έπι τοσούτον εναντία τών
δίηγιών μου».

Ευτυχώς δ αρχιεπίσκοπος ητο παρών, ώστε
νά ίιορθώνγ) την Μαρκησίαν. Ό Φενελών ειχι
το πνεύμα πολλφ μάλλον καλλιτεχνικόν εκεί-
νης. Εις την θαυμασίαν πραγματείαν του απερι
ανατροφής τών κορασιών» λέγει που «εύχομαι
εις τάς νεανίδας εργόχειρα, την κατεργασίαν
τών δποίων ί\ καλλιτεχνία νά καθιστή μάλλον
εύάρεστον, νά χρησιμεύωσι ^έ αύταις και εις
την έκμάθητιν τής Ιχνογραφίας και ζωγραφικής•
άναμιγνύουσαι τά; ίύο ταύτας τέχνας εΙς τά
κεντήρ,ατάτων θά έκτελώσι χειροτεχνήματα
ποικίλα και ώραΐα, άλλα και ευγενή, επομέ-
νως ανώτερα τών άτακτων Ιδιοτροπιών του
συρμού.» 'Αίύνατον νά χ«ρ«χθ^ με λεπτότερον
και άβρότερον τρόπον εως πού πρέπει νά προ-
χωρήστρ τις και πού πρέπει νά σταθτϊ. Τέλος
εις τον ίέκατον έ'βίομον αιώνα ανευρίσκω την
βελόνην καΐ εις την πολιτίκήν

ΟΪ9ϊΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

316

&23ΤΙ^

— Εις την πολιτική ν ; οχ^ι 5ά Ι

— Οί ίιίάσκκλοί σου, ίίν ε[λαθον δτι η Κυ-
ρία άβ ΜαίηΙβηοη ητο παρούσα εις δλα τα
ύπςυργικά συ(;.βούλια, καθη[Αένη εις γωνίαν πα-
ραθύρου και εργαζο(Αενη ; ΛιατΙ τοΰτο η ίιά ν'
άκούγ) τα πάντα, χωρίς να φαΐνηται δτι το
επιδιώκει ; Άλλ' εΙς τα άπο(ΐνη(λονεύ(χατα του
στρατάρχου άβ ΝοαίΙΙββ αναφέρεται γεγονός,
ετι χαρακτηριστικώτερον, και περί του δποΐου
πιθανώς ούίεποτε σοι ώ|λ(λιΐ)σαν. Φιλίππου του
πέ|ΐ.πτοϋ, βασιλέως της Ισπανίας, άναχωρή-
σαντος 5ιά τον πόλεμον της Ιταλίας, η αντι-
βασιλεία περιήλθε, κατοι τα είθισμένα εις την
νεαράν βασίλισσαν Λουίζαν της Σαβοΐας, ήτις
^εκατετραίτις ητο άγχίνους και πνευ|Αατώ-
5ης, ύπερ την ήλικίαν της. Ουίέν ώριμιάζει το-
σούτον δσον η γειτνίασις του θρόνου, δταν ίεν
άποζωοΐ. Δεκατβσσάρων ετών λοιπόν προή^ρευεν
το ύπουργικον συμβούλιον οί υπουργοί, όλιγω-
ρουντες της μικροίς νεανίδος την παρουσίαν,
εφλυάρουν συζητουντες περί διαφόρων συ[Αφε-
ρόντων, έκτος των της Ισπανίας. Ή Λουίζα
προσβάλλεται, εκλαριβάνουσα τοΰτο ώς δείγμα
πβριφρονήσεως προς αύτην και αμελείας περί
τα κοινά πράγματα. Άλλα ίεν είχε το θάρρος
να παραπονεθτ) προς τοσούτον σοβαρά πρόσωπα.
Επινοεί τότε , παρακινηθεΐσα ϊσως καΐ ύπο
της Κας άββ ΙΐΓβίηβΙ τρόπον θλατρικον η εάν
το προτιμάς, γυναικειον. Την στιγμήν, καθ*
ην "ίίρχισε ποτέ η φλυαρία τών υπουργών εξά-
γει εκ του θυλακίοΟ της το εργόχειρόν της και
ε'ργάζεται* ούτοι άτροροΰντες ήρώτησαν τον λό-
γον αΕινε άπλοΰς, τοις άπαντήε εκείνη μει^ιώσα*
δμιλεϊτε περί τών υποθέσεων σας• αύται ίεν μ*
έν^ιαφέρουσι και εργάζομαι, 5ιά νλ μη ακούω.
Έννοήσαντες εκείνοι έγελασαν έκτοτε δμως το
συμβούλιο^» μετεβλήθη εις ευπρεπές συμβούλιον
της Επικρατείας, και εάν ποτέ έπανελήφθη-
σαν αϊ παρεκβάσεις, ήρκεσεν εΙς την μικροιν βα-
σίλισσαν νά φέρη την χείρα έπΙ του σάκκου
της, δπως έπανέλθη ή τάξις καΐ ανάκτηση ή
πολιτική τά δικαιώματα της.

"Άχ ! τι ωραία ιστορία Ι ούτω μοι αρέσουν
τίί μαθήματα.

(Έπεται τ^ τέλος)

ΚλΕΑΡΒΤΗ ΣκίΛΔΑΡΕΣΗ

■ Ι'ΟΚ

ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΑ ΓΑΜΠΝ

Είνε λυπηρονάλλ* αληθές δτι ο ί πλείστοι τών
νυν γάμων συνομολογούνται, ώς δλαι αί αλλαι
έμπορικαΐ πράξεις. Γάμοι περί τών 6ποΙων ή
καρδία αποκλειστικώς αποφαίνεται και δχι τά

χρήματα είσι τόσον σπάνιον πράγμα δσον δ
δσπρος κόραξ. Τά^ πολυάριθμα προμηθευτικά
γραφεία τά υπάρχοντα εΙς τάς πλεΐστας πό-
λεις της Ευρώπης^ και αί ίημοσι&υόμ.εναι
άγγελίαι εις τάς εφημερίδας άπο^ειχνύουσι
τρανώτατα, πόσον έμπορικώς εξασκεί & σημερι-
νός κόσμος την συνομολόγησιν του γάρ,ου, ίιότι
συνήθως πραγματεύονται περί χρημάτων, την ίέ
γυναίκα λαμβάνουσιν ώς έρμα. Συμπάθεια, έρως
αρμονία χαρακτήρων, δλα ταύτα εινε πάρερ-
γα ; Περί τούτων ού^ε μνεία γίνεται. Το κυριώ-
τάτον είνε ή άπάντησις εις την άκέλουθον έρώ-
τησιν: αΜέ τι προικίζεται; 2> ΕΙς τών φίλων μου
επισκεφθείς άλλοτε εν τοιούτον γραφεϊον μοι ίιη-
γήθη τά εξής.

Έντος πολυτελούς αιθούσης με ύπε^έχθη
σεβάσμια κατά τά φαινόμενα κυρία, ήτις μετά
πολλά άλλα με ήρώτησε την ήλικίαν μου, το
επιτήδευμα μου και τάς Ιδιαιτέρας κλίσεις μου
ώς προς την μέλλουσαν σύζυγόν μου, είτα ίέ
μοι έ^ήλωσεν, δτι εινε ευτυχώς εις θέσιν νά μοι
συστήση κυρίάν άνταποκρινομένην καθ* δλα εις
τάς απαιτήσεις μου. Κατόπιν ενεφανίσθη γέρων
πελάτης φέρων έπΙ της γαμψής του ^ινος δίο-
πτρα.

— Κύριε, τφ είπεν ή προμηθεύτρια, το γρα-
φβΐόν μας ^έν εινε εξ εκείνων τά δποια λαμυά-
νουσι μεγάλα ποσά ή άπαιτοϋσι μερίία της
προικός* τουναντίον αί απαιτήσεις μαες εινε
μικραι και ^ιά τοΰτο εύκολώτατα πραγματο-
ποιούνται τά συνοικέσια. Άλλα ίι* αναπόφευ-
κτα εξοία, σ&ς παρακαλώ, νά καταθέσητε 10
μάρκα και ούτω θά σοίς παρέξω εύκαιρίαν νά
ϊίητε την μελλόνυμφόν σας. Είνε πλούσια, με-
μορφωμένη και εκ καλής οικογενείας. Έπειίή
ίε είνε ήναγκασμένη Ίί συνάψγ) εντός ολίγου
γάμον, &ν αύτη αποδοκιμάζει, κατέφυγεν εΙς έμέ
δπως ^ιά του άπλοΰ τούτου μέσου ^οκιμάση άλ-
λως την τύχην της. Είνε ορφανή και κατά συ-
νέπειαν κυρία της περιουσίας της.

Μετά τάς έλκυστικάς ταύτας υποσχέσεις κα-
τέθεσεν δ γέρων κύριος τά 10 μάρκα καΐ ούτω
ώ^ηγήθη ^ιά μακρού και στενού ^ια^ρόμου εΙς
το ^ωμάτιον, δπου ίιά του μικρού έπι της θύ-
ρας παραθύρου έμελλε νά ίογ} την εν λόγφ κυ-
ρίάν περιπατούσαν εν τφ πλησ^χώρφ ^ωματίω.
Ή νεδίνις ητο πραγματικώς ωραία, ίιά τούτο δ
φίλος χωρίς νά σκεφθγ] πολύ έ^ήλωσεν δτι του
αρέσκει.

— Έάν εχη ούτως, το ήμισυ της πράξεως είνε
ήίη τετελεσμένον, άπεκρίθη ή προμηθεύτρια.
Τώρα το πράγμα εξαρτάται εκ της νέας, ίηλ.
αν αυτή σάς εύρίσκη της αρεσκείας της.

Τον ώ^ήγησαν τότε εΙς άλλο ίωμάτιον ει-

πόντες αύτώ νά πεοιπατήση επ' ολίγον, χα!

τούτου γενομένου, ώίηγήθη πάλ;ν εις την «ι-

ΟϊΟϊΐϊζθοΙ όγ ντϊΟΟ

^^

ΒΖΙΤΙ^

317

θουσαν της υποδοχής, δπου η πρθ(ΐ.ηθευτρια τφ
«??ιν άνυψουσα τους ώμους :

— Κύριε ρ,ου, λυπου[ΐαι πολύ, αλλ* η νέα
^ίν ^(^€1 την συναΐνεσιν χαι λάβετε την χαλω-
σύνην να [χ,άς επισκεφθητε αλλην φοράν.

Δεν ^ιϊσχυρίζοριαι, οτι ή φανερά αυτή άγυρ-
τκία εζασχειται εΙς ολα τα προζενητιχά γραφεία
ίιότι πολλοί γάμοι συνομολογούνται 5ιά των
γραφείων τούτων. Και ίιά τοΰτο απεφάσισα νά
γνωρίσω Ιδίοις ομμασιν εν τοιούτον κατάστημα.

ΙΙρωίαν τινά λοιπόν απεφάσισα, ^νεκα του
άζιοπεριεργου του πράγματος νά ^ιψοκιν^υ-
νεύσω μερικά μάρκα εΙς εν τοιούτον γραφειον,
όπερ επανειλημμένως έκαυχήθη εν ταϊς εφημε-
ρίσιν δτι εφρόντισε την συνομολόγησιν των ευ-
τυχέστατων συνοικεσίων. Ή αίθουσα της υπο-
δοχής δχι μ6νον ίεν ητο άπο τάς κομψας, άλλα
τολμώ νά «ιπω, δτι ητο πενιχρον ^ωμάτιον, δπερ
μοι υπενθύμιζε τά δικηγορικά γραφεία. "Οπισθεν
ένοςύψηλου γραφείου έκάθητο έπι τρίποδος νέος
«Ισέτι κύριος. Ούτος χωρΊς νά κινηθτί, αΜίαν
στιγμήν μοι είπε, κύριε μου, και είμαι εΙς τάς
ίιαταγάς σας», Ειτα^ιά της χειρός με προσεκά-
λεσεν νά καθήσω. ΈπΙ της τραπέζης έκειντο
ίύο χαρτοφυλάκια μέ έπιγραφάς «έγγραφα συ-
νομολογηθέντα» και «μέλλοντα συνομολογη-
θήναί)).

Ή εργασία πάει κατ* εύχην έσκέφθην.

— Τί αγαπάτε ; με ήρώτησεν μετά τίνα
λεπτά 6 πράκτωρ.

— Νά αγοράσω μίαν γυναίκα, άπεκρίθην ξη-
ρώς. Πόσας έχετε προχείρους εν τγ) άποθήκτ) σας ;

Έγέλασεν έπι τούτφ, είτα μοι έπαρουσίασεν
εντυπον κατάλογον, λέγων δτι πριν η είσέλθω-
μεν εις διαπραγματεύσεις, ώφειλον νά υπογράψω
ττ,ν εγγραφον ταύτην ύπόσχεσιν, ήτις περιελάμ-
βανεν, δτι υποχρεούμαι μετά την συνομολόγησιν
του γάμου, νά πληρώσω ε*ις το γραφεϊον 2 ^/^
επι ττϋς προικο^οτήσεως. Υπέγραψα ταύτην
χωρίς νά συλλογισθώ πολύ καθ* δτι ^έν έσκό-
πευον νά κάμω άγοράν πραγματειών εκ της
αποθήκης ταύτης. Εις εν των βιβλίων ένέγραψεν
δ πράκτωρ το ονομά μου, την ήλικίαν μου, τό
επιτήδευμα μου και την περιουσίαν μου. *Επλή-
ρωσα 3 μάρκα γραφικά δικαιώματα, είτα εξέ-
βαλεν εκ του υψηλού γραφείου εν μέγα βιβλίον
μέ φωτογραφίας καΐ μοί ειπεν*

— Πόσας χιλιάδας απαιτείτε ;

— Με μίαν, άπεκρίθην είμαι ευχαριστημένος ;

— "Δ, δχι• εννοώ πόσας χιλιάδας μάρκα
ζητείτε ;

— Όμιλείτε περί χρημάτων; Πρώτον τό ύπο-
κβΐμενον, και είτα τα χρήματα.

— Ώ! ώΐ ειπεν δ πράκτωρ. Είσθε 6 πρώτος
δστις έρχεται ενταύθα μέ ιίανικάς Ι^έας, ίιότι
έως τώρα έτακτοποιήθησαν πρώτον τά χρήματα*

Άλλ' δπως αγαπάτε. Ίίού το βιβλίον με τάς
φωτογραφίας τών κυριών και δύνασθε έζ αυτών
νά εκλέζητε την άρμόζουσαν τ^ ύμετέρί;: καλ-
λαισθησί<^. Έχω νέας και ήλικιωμένας, χήρας
ως και παρθένους, νομίζω ^έ, δτι ^ύναμαι νά
σας προτείνω άφ*ού είσθε εύειίής — -ίιότι αί πλεί-
σται τών κυριών άπαιτούσιν εύρωστους και
πωγωνοφόρους — την κυρίαν ταύτην. Είναι χήρα
άτεκνος, ηλικίας 43 ετών και μέ προίκα 24.
000 μάρκων, άλλ* είνε ήίη σχείον ύπεσχη-
μένη. Έάν την εποφθαλμιάτε, πρέπει νά έπι-
σπεύσητε. Δύτη έίώ ή νέα 22 ετών χωλαίνει
ολίγον, άλλα καθ' δλα τά άλλα είνε άξιέρα-
στος νέα, κλει^οκυμβαλίζει, και μετά τον θά-
νατον μιας θείας της θά κληρονομήση 12, 000
μάρκα* αύτη ^ά έ^ώ εινε παρά πολύ καλώς ά-
νατεθραμμένη, χαριεστάτη, νέα ορφανή, θυγά-
τηρ ανωτέρου αξιωματικού, άνευ μεν περιουσί-
ας, άλλα εις άκρον άξιέραστος. Δύτη ^έ έ^ώ ή
χήρα, μήτηρ 7 τέκνων, Ιίιοκτητις ένος μεγά-
γου άρωματοπωλείου, κάτοχος επίσης πολλών
οικιών, απαιτεί σύζυγόν ώραίον, μάλιστα ίέ
νέον, δστις ούίέν άλλο καθήκον θά εχη η νά
την δίηγη εις τον περίπατον. Έν βραχυλογί^
είνε καλή νύμφη.

Ή εκθεσις αυτή διεκόπη, ένεκα της εμφανί-
σεως μιας Ισχνής κυρίας μέσης ηλικίας, ήτις
έφαίνετο γνωστή τψ πράκτορι. Παρακαλέσας
με νά εξακολουθήσω την έπιθεώρησιν τών φω-
τογραφιών, προσέφερε ττί νέοτ πελάτι^ι κάθι-
σμα, εΙπών αύτ^•

— - Καθίσατε, παρακαλώ, δεσποινίς. Ό κύριος
Μίλλερ δσον ουπω έρχεται, πέποιθα ^έ δτι θά
σας άρέση καΐ δτι ή πράξις θά λάβη πέρας.

— Λοιπόν ίύναμαι νά έπαναπαυθώ έπι τών
πληροφοριών σας, δτι είνε αληθείς ; ειπεν αυτή.

— Αναμφιβόλως ίεσποινίς. Ό κύριος Μίλλερ
είναι γραμματεύς, ηλικίας 42 ετών, άγαμος και
έχει δριστικον εΐσόίημα 2000 μάρκα. Το ποσόν
τούτο είναι αναλόγως αληθώς μικρόν, άλλα
1500 μάρκα, τόκοι εκ του εισοδήματος σας
καλύπτουσιν το έλλειμμα. Ό κύριος Μίλλερ ίέν
είναι ακριβώς εύμορφος, άλλ* είνε υγιέστατος,
ή ίέ άκεραιότης τού χαρακτήρες του εγγυάται,
δτι θά είνε καλός σύζυγος. Έάν ίέν σας άπαρέ-
σκωσι τά κόκκινα μαλλιά του, άλλο ελάτ-
τωμα του ίέν γνωρίζω νά σάς ^ώση άφορ•
μήν, τού νά άποποιηθήτε τον καλόν τούτον
γαμβρόν.

*Η δεσποινίς κατένευσεν και πριν λάβγ) και-
ρόν νά έξοικειωθ^ μέ τά κόκκινα μαλλιά τού
μέλλοντος συζύγου της, ήνοίχθη ή θύρα και έπα-
ρουσιάσθη δ κύριος Μίλλερ.

Ό πράκτωρ έσύστησεν τον ένα προς τον έτερον
τών μελλονύμφων, είτα ίΐ παρακάλεσεν αυ-
τούς νά εισέλθωσιν εις εγγύς ^ωμάτιον δπως

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

318

ΙΧΙΤΙ^

ησύχως συνεννοηθώσιν περί ένος ίκάστου και φέ-
ρωσιν εΙς πέρας η οϋ! τον σύνίεσ{χ.όν των.

Απερίγραπτος ητο η στιγ(Λή, δτε τά ίύο
τοίκ^τχ. πρόσωπα τά δποϊα εως τώρα ούίέττοτε
ειίον άλληλα, έστησαν το εν χατέναντι του
άλλου καΐ εζήταζον &λληλα ίια των βλ8{Λ.[Λά-
των, δπως ερ,πορος επιθεωρεί τάς αγελάδας,
ας πρόκειται να άγοράση ριέ την ^ιαφοράν δτι
η άγελάς ^έν θεωρεί ούτως τον ε(Απορον.

'Αφου απεχώρησε το ζεύγος,

— Όφείλω να σ&ς' δμολογησω, ειπον τφ
πράκτορι, δτι η τοιαύτη ^ιεχπεραίωσις των
εργασιών ριέ εκπλήττει υπέρ το ίέον. Τόσον πε-
ζόν, τόσον ζηρόν, και εριπορικον το σπουίαιό-
τατον και πλήρες συνεπειών καθήκον του γά-
(Λου, ούίεποτε το εφαντάσθην, έστω και εΙς
δποιανίήποτε τάξιν και αν άνήκτϊ ούτος. Εις
τά (λυθιστορήμιατα καθώς και εις τά ποιή(Αατα
εξυμνείται δ έρως, ένφ έ^ώ δπου ούτε ή φαν-
τασία, ούτε η ποίησις, άλλ* δ βίος γυρίνος πα-
ρουσιάζεται, συζεύγνυται άνήρ και γυνή, δπως
ζευγνύουσι ίύο ίππους εΙς (Λίαν α[χ.αξαν.

Ό πράκτωρ έγέλασεν. — Ένταΰθα,ειπεν,εινε η
πραγρ-ο^τικότης- δλα δσα οί ποιηται ριας ψάλ-
λουσιν εινε άγυρτεία. Ό τόσον περιώνυμος έρως
ίεν είνε άλλο τι ή ανοησία. Το κυριον είναι τά
χρήματα. Πιστεύσατέ μοι, γνωρίζω τον βίον,
τους ανθρώπους και τά διηγήματα, ατινα εν-
ταύθα παίζονται . Είνε αληθές, δτι ίέν εινε
τόσον ώραϊα, ώς τά διηγήματα, άλλ' έχουν το
προτέρημα νά μη εινε αποκυήματα τής
φαντασίας. Τι τά θέλετε, δ κόσμος εινε υλικός
και πρέπη νά τον παρα^εχθώμεν δπως είνε.

Εκίνησα την κεφαλήν άπο^οκιμάζων τους
λόγους του.

— Έπειτα, εζηκολούθησεν, εινε ίά το αί-
σχος τόσον αν ίυο άτομα συνάψουν γάμον εν-
τός του γραφείου μου, η εις χορόν τίνα, η εις
τον περίπατον, ή εΙς κανέν κατάστημα δια-
σκεδάσεως, η εΙς τάς θέρμας, η δπου άλλου
γνωρισθώσιν ; "Οπουδήποτε και αν λάβγ)• τούτο
χώραν, εινε ίν και το αυτό: Πάντοτε λογα-
ριάζεται, εξετάζεται και ερωτάται ή προίξ
καΐ τά χρήματα, εάν ίέ τώρα ή τύχη τείν-ρ
χεϊρα προς συνομολόγησιν του συνοικεσίου ίι*
εμοΰ, εινε τοϋτο, νομίζω, άίιάφορον.

Έπι τούτφ ήνοίχθη ή θύρα του δωματίου
και το νέον ζεύγος έφάνη γελών. Έπραγματο•
ποιήθη το συνοικέσιονί

— Σύμφωνοι ; έρώτησεν δ πράκτωρ.

—Σύμφωνοι, άπεχρίθη 6 κύριος Μίλλερ.

—Λοιπόν σας συγχαίρω.

— Και σεις, κύριε μου, άπεκρίθη προς εμε δ
μεσίτης των γάμων, εκλέξατε εκ των φωτογρα-
φιών την εις υμάς άρμόζουσαν;

— Σας ευχαριστώ, τφ άπεκρίθην, ελαβον τον
πϊλόν μου και άπηλθον.

Σ. Γ.

ΚΥΠΝ ΜΕΛΟΜΑΝΗΣ

Ό κύων έχει το όργανον τής ακοής εύαισθη-
τότατον και θαυμασίως λεπτόν. 'Εξ άλλου το
ζφον τοϋτο είνε άγχίνουν, φιλόστοργον» εύπει-
θές, πλήρες τρυφερών αισθημάτων• Φυσιολό-
γοι λοιπόν διαπρεπείς ύπεστήριξαν δτι κατέχει
πάντα τά απαιτούμενα προσόντα, δπως ζωη-
ρώς αίσβάνηται τάς καλλονάς τής μουσικής
τέχνης, τής τέχνης ήτις ιίίφ προς το αίσθημα,
προς το πάθος σχετίζεται.

Προς έπικύρωσιν τής γνώμης ταύτης Ι^ού καΐ
άνέκοοτον κεκυρωμένον υπό τής μαρτυρίας αύ-
τόπτου.

Κατά τάς αρχάς τής γαλλικής επαναστά-
σεως^ κύων τις ήκολούθει καθ* ήμέραν την στρα-
τιωτικήν μουσικήν, ήτις μετέβαινε και άνέκρουεν
προ τών ανακτόρων ΤαίΙβΓίβδ. Έβά^ιζε μετά
των μουσικών, έσταμάτα δπου καΐ εκείνοι και
καθ' δν χρόνον έστάθμευεν ετοποθετεΐτο μετα-
ξύ τών πο^ών αυτών. Είτα μετά το πέρας έξη-
φανίζετο κΛι έπανήρχετο ακριβής την επιου-
σαν κατά τήν ώρισμένην ωραν.

Ό κύων ούτος έ^είκνυε προφανή «υαρέσκειαν
εφ* δσον άνέκρουεν ή μουσική. Βαθμηδόν ί' έ-
ξοικειώθη προς τους μουσικούς και ούτοι συμπα-
θούντες πρόςτόν φιλόμουσον αυτών άκροατήν,
έκάλουν εΙς ό^ειπνον δτε δ εΙς δτε δ άλλος.

— • Έλα νά φας μαζύ μου Ι

^λεγεν δ μουσικός θωπεύων τον κύνα και ε-
κείνος ήκολούθει πρόθυμος σείων τήν ούράν. Με-
τείχε του δείπνου εύθυμος καΐ εν όρέξει, άλλα
προσεγγιζούσης τής ώρας τών θεάτρων ούίέν
έκράτει πλέον αυτόν σταθερός εις τά φιλόμουσα
αισθήματα του μετέβαινεν εις το Μελόδραμα η
ε'ις τήν Ίταλικήν Κωμφ^ίαν η εΙς το θέατρον
Φεϋίώ• είσήρχετο ελευθέρως εΙς την όρχήστραν,
ετοποθετεϊτο παρά τίνα γωνίαν, και άπήρχετο
μόνον μετά τό τέλος του θεάτρου.

Παραίοξοτάτη και λίαν τέρπουσα ητο ή
στάσις του κυνός κατά τήν ^ιάρκειαν τής παρα-
στάσεως.

*Δν παριστάνετο νέον έργον, κατενόει τούτο
ευθύς άπό τών πρώτων ήχων τής εισαγωγή^ι
και ήκροάτο τότε μετά μεγάλης προσοχής. ^^^
αν μεν τό έργον περιείχε ι&ελφ^Ιας πολλάς *««
πρωτοτύπους, δ κύων έπεσείκνυε τήν ίΐζίοοχί'
μασίαν αύτου ί ιά πο^οκρουσιών. Τουναντίον ο
αν τό έργον ητο 'μέτριον, άσήμαντον, πτωχόν,
τό φιλόμουσον ζφον έχασματο, έστρεφε τά νώτα

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

ίΖΙΤΙ^

319

:Γρος την σχηνην, 'Τζζοαί&Κΐ'Κΐ κατ! σβιράν τά
Θε6>ρ€ΐα, τγιν αίθουσα ν και εν τέλει άπηρχβτο
άθύ{χ.ως. Ό Εκφραστικός ούτος [ΛΪ[Αος ητο ή ίη-
κτικωτάττο κριτική του νέου (ΐ.ελοίρά(Αατος.

Όσάκις ^έ παρίστατο το έργον [χεγάλου (Μου-
σουργού, δ κύων έγνώριζε την στιγ(χην ακριβώς
κχθ' ην δ πρωταγωνιστών άοιίος θα εψαλλ*
ίξίχον τι [ΐέλος, και τότε ίιά των κινήσεων
αύτου, ^ιά των βλε^^ριάτων, προσεπάθει να έπι-
βάλη σιγην τοις θβαταϊς.

(Μβΐιυΐ).

ΕΙΚΟΣΙΤΕΣΣΑΡΑ
ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΜΑΧΗΤΠΝ!

'Τπο τον τίτλον τούτον δ Γάλλος υπολοχα-
γός Φρο|Λάν εξε^ωκε τό|χον περιλαρ,βάνοντα δια-
φόρους χατά καιρούς ^η^χοσιευθείσας ρ.ελέτας
αύτοΰ ττβρί των ευρωπαϊκών στρατών. Κατά
τον στοιτιστικον πίνακα του ^ηθέντος άξιω|ΐ.α-
τικου, δν, ως λέγει, κατήρτισε κατ' αύθεντικάς
πληροφορίας, ή Ευρώπη ένοπλος δύναται να
παράταξη εν δλω 23,728,244 άνίρας. "Ητοι :

Γερ^ίΐανΙα 6,440,000

ΆγγλΙα 621,589

Αυστροουγγαρία 2,100,000

Βέλγιον...• 267,000

Βουλγαρία 145,000

ΔανΙοί 200,000

•Ισπανία. 250^000

Γαλ"λΙα 4,108,655

ΈλΧάς 90,000

Όλ^ανίία 105,000

ΊτχλΙα 2,600,000

ΠορτογαλλΙα 200,000

Ρου(ΛανΙα 150,000

Ρωσσία 4,610,000

Σερβία 219,000

Σουηίία καΐ Νορβηγία 120,000

Ελβετία 502,000

Τουρκία 1,000,000

Σύνολον 23,728,244

Διπλ&ς ίαπάνας συνεπάγεται η συντήρησις
των στρατών το {χεν την «κ της απώλειας τών
ζωτικών δυνάμεων, ην επιφέρει η ύπό τάς ση-
{ί.«ίας ίια(χονή ανί ρών σφριγώντων και άκ|Ααίων,
δυναμένων ίέ νοι έξυπηρετήσωσι την γεωργίαν
και βιομηχανίαν, το ψπόριον και τοις τεχνας•
το ίέ την εκ της απορροφήσεως κολοσσιαίων
χρηματικών κεφαλαίων χάριν της διατηρήσεως

τών ανθρωπίνων τούτων όγκων, της άγορας
δπλων, της προρ,ηθείας τών ζωοτροφιών, και
ιδρύσεως όχυρωμάτων.

Ή Γαλλία άπο του 1870 είαπάνησε περί
τά ίύο ίισεκατο(Λ{Λύρι« και τριακόσια έκατθ(Λ-
(χ.ύρια προς άντικατάστασιν του πολεριικου υλι-
κού της, και ταύτα |χή συ(χπεριλα{ΐβανο(Λ8νων
τών τακτικών προϋπολογισμών τών, στρατιωτι-
κών και ναυτικών υπουργείων.

Τέλος ίιά την χρησιν του έτους 1887 — 1888
οι τακτικοί προϋπολογισμοί τών στρατιωτικών
και ναυτικών υπουργείων τών Ευρωπαϊκών κρα-
τών εχουσιν ώίε :

δυνάμεις ΣύτοΛον δαχαν&γ

Γερμανία 562,995.023

Αγγλία .. 699,340,014

Αύστρουγγαρία 326,361,626

Βέλγιον 45,624,100

Βουλγαρία 18,207,349

Δανία 22,608,119

Ισπανία. 202,915,589

Γαλλία 785,636,392

Ελλάς 21,737,307

Όλλανίία ' 69,952,994

•Ιταλία 320,358,629

Πορτογαλλία 39,630,188

Ρουμανία 29,565,815

Ρωσσία 990,856,156

Σερβία 16,211,276

Σουηίία και Νορβηγία . . . 35.788,057

Ελβετία 18,1 82,624

Τουρκία ■> 123,815,475

4,329,786,733.

Συνελόντι ειπείν ή άποψις της Ευρώπης οει-
κνύει δτι δλαι αί δυνάμεις, και αύταΙ αϊ ελά-
χισται, καταβάλλουσιν υπεράνθρωπους προσπά-
θειας, ϊνα μη παρί^ωσι τίποτε εξ δσων δύναν-
ται νά αύζήσωσι την άσφάλειάν των.

Π*.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Ό έρως αρέσκει μ&λλον του γάμου ίι* δν λό-
γον και το μυθιστόρημα αρέσκει μάλλον της
ιστορίας.

"Αν αί γυναίκες 5έν ήσαν ώραΤαι, θα ήσαν
τά άγαθώτερα πλά<3ματα του κόσμου. Ουχ
ήττον 5εν πρέπει νά έκλάβωσι τούτο ως υπέρ
αυτών λεγόμενον αί άσχημοι.

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

320

£3 21ΤΙ^

Δύο τρόποι ύπάρχουσι προς Ιζάλειψιν της
ιν^είας* δ πρώτος συνίσταται »1ς την κατάργη-
σιν αυτής ίιά του νόρ.ου, δ ίεύτερος ιις |χετρια-
σρ,ον αυτής ίιά της αγαθοεργίας. Την κατάργη-
σιν ίι^ του νό{ΐου όνειροπολουσιν οι άγνοουν-
τ«ς και τ( έστι ν6(Λος, χαΐ τ( εστί κοινωνία καΐ
τΐ έστι ενίεια. , (Ιούλιος Σ{|χων)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

01 εν Λονδινφ κατελήφθησαν υπο ανησυχίας Λ
παρελθόν Ιτος, μαθόντες 6τι αι εν τφ αλσει τοΟ
Ρίχμονδ ελαφοι προσεβλήθησαν ύπ^ λόσσης και άπέ-
θνησκον καθ* εκατοντάδας. 'Τπο την έπήρειαν τίίς
λυσσης τα αγαθά και πραέα ταύτα ζφα εΐχον κατά-
στη άγρια και επιθετικά. Έπασχον εκ παραι-
σθήσεως, διδτι αΓφνης Ιπαυον βόσκοντα, άνήγειρον
τάς κεφάλας κχί ώσφραίνοντο τον αέρα, είτα ήρχι-
ζον να τρέχωσι δι' 8λης αυτών τ?1ς δυνάμεως, άνευ
φαινομένου λόγου* εις τ^ν έλάχιοτον κρότον έφώρ-
μων ως μαινόμενα προς το μέρος 6θεν ήκούετο ο
ήχος. Ώς οΐ υπ^ τί!ς αύτ?1ς ασθενείας προσβληθέντες
κύνες, και ή λυσσώσα Ιλαφος λειχει έπι στιγμήν
μετά πάθους την σύντροφόν της, πριν ή διά των ο-
δόντων της κατασχιστ) αυτήν, ής ή πληγή φαίνεται
επί τίνα χρόνον λίαν έξηρεθισμένη και προξενεί εις
αυτήν μεγάλους πόνους . Είτα το πληγωθέν ζφον
παρουσιάζει τά αυτά τί}ς λυσσης συμπτώματα. Και
δταν ετι ή νόσος περιέλθη εις τήν παραλυτικήν φά-
σιν, ή νοσούσα Ιλαφος διατηρεί τον έπιθετικον χαρα-
κτγίρά της,

Ή έπώασις εΐνε βραχεία (19 ήμερων κατά τά
γενόμενα πειράματα. Σπανιώτερον δε των θηλέων
προσβάλλονται οι άρρενες, και τοΟτο ώς εκ των μέ-
σων τής αμύνης, α Ιχουσιν οΐ τελευταίοι ούτοι,
διότι δταν τά μέσα ταύτα έκλείψωσι (πέσωσι π. χ.
τά κέρατα των), προσβάλλονται κατά τήν αυτήν άνα-
λογίαν. Πιστε^ίεται 8τι ή νόσος μεταδίδεται είς τάς
έλάφους έκείνας υπο λυσσώντος κυνός. Περί το3 εΓ-
δους τνίς ασθενείας δεν υπάρχει αμφιβολία, διότι ή εκ
των έλάφων είς τους κονίκλους ένοφθάλμισις απέ-
δειξε τούτο, παραγαγουσα και εις τούτους αναμφισβη-
τήτως τήν λυσσαν.

Έξ επισκέψεως τών εν τ<^ ισθμί^ τίξς Κορίνθου
τελουμένων Ι^-χαΐί^ έδημοσιεύθη εκθεσίς τις εν τη
«Έφημερίδι» εξ ής παραλαμβάνομεν τάς έπομένας
πληροφορίας :

«ΑΙ έργασίαι τίίς τομίΐς του ΙσθμοΟ ήρξαντο
κατά το ίτος 1882, υπάρχει δε έλπις οτι θέλουσι ά-
ποπερατωθή έντος τριών ετών, καθόσον αύται βαί-
νουσι δραστηρίως έκτελούμεναι διά δισχιλίων περί-
που εργατών, ών οΐ πλεΓστοι Μαυροβούνιοι και Αρμέ-
νιοι, 200 δε μόνον "Ελληνες. Ήέκχωμάτωσις ανέρ-
χεται είς 6000 κυβικά μέτρα καθ* έκάστην έργάσι-
μον ήμέραν. Τά χρώματα μεταφέρονται διά σιδηρο-
δρόμων, ών ή ολική έκτύλιξις έπι του *Ισθμο3 ανέρ-
χεται είς 36 χιλιόμετρα ει καΐ τ^ όλικον μ^κος τί]ς {

διώρυχος ολίγον τι υπερβαίνει τά έξακισχίλια μέτρα,
Ή μέχρι του μηνός Ιανουαρίου του Ιτους τούτου ερ-
γασθεισα παλαιά Εταιρεία έξώρυξεν εν δλφ Ιξ έ-
κατομ. κυβικά μέτρα περίπου, ήτοι ήγκον τριπλάσιον
περίπου τί}ς Ακροπόλεως, υπολείπονται δε πρ^ έ-
ξόρυξιν 2,500,000 κυβικά ^ί'Ζ^τ,, ίάν ή διώρυξ δια-
τήρηση τάς αύτάς διαστάσεις. 'Τπολογίζουσιν δτι
διά τήν έκχωμάτωσιν ταΰτην και τάς ποικίλας εγ-
καταστάσεις μηχανών, βυθοκόρων σιδηροδρόμων χα(
λοιπών ποικίλων τεχνικών ίρ^ω>», πρ^ς διοχέτευσιν
υδάτων κτλ. έξώδευσεν ή παλαιά Εταιρεία τερί
τά 30 εκατομμύρια φράγκων. Διά τγ]ς έκχωματώ-
σεως ταύτης δ πυθμήν τίΐς σημερινής διώρυχος έπι
μήκους μεν 2 και 1)2 χιλιομέτρων άπο τ^ πρ^ς
τήν Κόρινθον Ποσιδωνείας ευρίσκεται είς ' υψος 2
μέτρων άπο τϊΐς επιφανείας τγ}ς θαλάσσης επί εκτά-
σεως δε ένος χιλιομέτρου εν τφ μέσφ το9 ισθμού
είς ύψος 33 μέτρων έπι 500 μέτρων, είς ϋ'φος 20
και έπι τών υπολοίπων 500 μέτρων προς τήν 'Ισθμίαν
(Καλαμάκιον) είς ΰψος 2 μέτρων άπο τν{ς επιφα-
νείας πάντοτε τί}ς θαλάσσης.»

Το γνωστόν εν Λονδίνω κατάστημα δρίβΓβ και
Ροηά θά εκθέση προσεχώς είς δημοπρασίαν σπάνια
τίνα εΓδη οΓνων εκ τών υπογείων του αποθανόντος βα-
σιλεύς τί|ς Βαυαρίας Λουδοβίκου τοί^ Β'. Μεταξύ
τών οΓνων τούτων ύπάρχουσι δύο οίνοι του Βυρτσ-
βούργου, ο ΒΧβϊηιτΒΪη και δ I^6^8^β^\νβ^η, δ μεν άπλ
τοΟ ΐτους 1540, δ δε άποτο3 1631.

Κατά τήν εν Παρισίοις εκθεσιν του προσεχούς
Ιτους το έθνικον ταπητουργεΤον τών Γοβελίνων θά
αντιπροσωπευθη άποστέλλον δέκα τρία εξαίσια
ταπητουργήματα ών επτά έτελειώθησαν μέχρι τού-
δε εν οίς παρίστανται α Ι Τέχναι, ή Γραφική,
αιΈπιστ?1μαι, ήΒουκολική ποίησις, ή
Λυ ρ ι κή και ή Σ α τυ ρ ι κ ή. 01 τάπητες ούτοι
προωρίσθησαν διά τά ανάκτορα τών Ηλυσίων. Τρία
πεποικιλμένα παραπετάσματα κατά το σύστημα του
*Έρμανν, άτινα παριστώσι τάς Τ έ χ ν α ς, τάς Μ ο ύ-
σ α ς, τήν φι λολογίαν εν τη άρχαιότητι,
θά κοσμήσωσι τήν μεγάλην αιθουσαν τ^ς Βιβλιοθή-
κης τοδ Μαζαρίνοϋ, ήγουν το άρχαΤον δωμάτιον το3
Μαζαρίνου. Τέλος διά τήν Γερουσίαν δύο τάπητες
φέροντες λειμώνα μετά ζφων έφιλοτεχνήθησαν δια
τήν μεγάλην κλίμακα.

Τά μικρά δώρα συγκρατουσι τάς φιλίας. 'Εϊσχά-
τως έσχηματίσθη εν Βασιγκτώνι επιτροπή κυριών
ύπ^ τήν προεδρίαν τής κυρίας Νάθαν 'Άππλετον,
σκοπον Ιχορσα τήν προσφοράν είς τους Παρισίους
αγάλματος του Βασιγκτώνος πρ^ς άνταπόδοσιν τί|ς
προτομής του Λαφαγέτ; δωρηθείσης τη Νέα Υόρκη
ύπ^ τ^ίς Γαλλίας τφ 1876. ΔΙ δαπάναι του σχε-
διασθέντος αγάλματος προϋπολογίσθησαν είς 20 χι-
λιάδας δολλάρια, ήτοι 100,000 φράγκα, ήνοίχθη
δε κατάλογος πρΌςέγγραφήν είς το ποσόν τούτο. Το
άγαλμα τούτο θέλει έγκαινισθή εν Παρισίοις τη 3
Απριλίου 1889, έκατονταετηρίδος τ^ίς ημέρας, καβ'
ήν δ Βασιγκτών Ιδωκε τον δρκον προέδρου τιδν
Ηνωμένων Πολιτειών.

-1319 ^^^

*£ν Αθήναις εχ του τυπογραφείου τδν Κχτ«σ'η|μ«τ(ον ΑΝΕΧΤΗ ΚΔΝΧΤΑΝΤΙΝΙΑΟΤ. 1888

Αριθ. 647 — Λεπτά είκοσι ιτέντΕ•

! χ ο Σ3 ΙΓ',

ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

Τόμος ΚΕ'.

32 ΜαΐοΜ 1888

Ο ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ

ΜυΟιβτορίαι *Ιουλ(ου Κλαρ§τ9^. — Μιτίφρααις Χ. Α.

Συνέχβίβ' 7^ ηροηγούμβνον φύλλον.

Δ'.

Ό αγαθός ταγματάρχτ,ς καθήμενος πλη-
σίον της χυρίας Έρβλαι ητο σφο^ρώς συγκ&χι-
νη(ΐένος ώς ηθοποιός έ|ΐ.φχν(ζό(Λ€νος ίιά πρώτην
φοράν ιΐς άγνωστον αύτφ σκηνήν, η 5ί συγκί-
νησίς του ίφαΐνετο εκ^ηλου^χένη ίιά νευρικού
"Τίνος σπασμού, κινούντος τον άριστερόν όφθαλ-
μόν του καΐ σιΐοντος τον μύστακα του.

Άπό καιρού εΙς καιρόν παρετήρει την άνβ-
ψιάν του καθημίνην αντικρύ του,, ενφ πάντες
0( συν^αιτυμόνες, έκτος της Γιλβερτης και της
Έρρικέττας, εμει^(ων μετά προσοχής την όψιν
χχΐ τλ κινήματα του άτυχους υποψηφίου,
δστις ιφα(νετο υφιστάμενος οιονεί εζέτασιν. Ό
κτηνίατρος άπετεινε λαθραία βλέμματα προς τον
συμβολαιογράφον, δστις ϊστατο ακίνητος, & ίε
νεαρός Δυκας, εύτακτος ώς πάντοτε και μειδιών
παρά την θέλησίν του, καθήμενος εκείθεν της
οίκο^εσποίνης, εκλινεν εκ διαλειμμάτων την
ξανθήν κεφαλήν του ίιά νά σπουίάσχι κάλλιον
τον ταγματάρχην, ούτινος ίεν έβλεπε εΙμή την
χατατομήν του προσώπου, την μακράν καμ-
ΐίύλην ρϊνα και τον μύστακα, τον κεχωσμένον
έντος των ισχνών παρειών του.

Ό νευρικός σπασμός, ή αδιάκοπος σπασμω-
4ιχή κίνησις εφαΐνετβ συνταρώσσουσα την άρι-
στεράν παρειάν του Βερίιέ και δ Δυκας, βν η
θεα της Γιλβερτης ίεν ίσχυε νά παρηγόρηση,
γ,σθάνετο την ορεξιν νά εϊπτρ προς τον γείτονα
του τόν κτηνίατρον :

— Άλλ* εινε λοιπόν ήμιπλήξ δ υποψήφιος
σας; Κυττάξετε τον καλά* φαίνεται παράλυτος
άπό τό εν μέρος του σώματος Ι

Προφανώς δ Βερ^ιέ επασχβν. Ή ανεψιά του
τό παρετήρησε καΐ τόν ήρώτησε μειλιχίως άλ-
λλ φυσικώτατα αν έξηκολούθει νά τόν ε'νοχλτ)
τό μόριον εκείνο του £νθρακος.

Ό ϋαρβί, βστις προίστατο του προγεύματος

μετά μεγαλείου ήίη γερουσιαστικου, ίιέκοψε
σχείον μετά γέλωτος την νεανιία.

— Ποιον μόριον άνθρακος;

— "Α, δ σπινθήρ! εσυλλογίσθη δ Αιμίλιος,
χαίρων ίιότι έβλεπε τόν ύποψήφιον περιπίπτον-
τα εις τό γελοϊον.

Και δ ταγματάρχης ερυθριών δπωσουν ώς νά
συνελαμβάνετο άτακτων, προσέβλεψε την Γιλ-
βέρτην με ήθος επιπλήζεως, είτα είπε :

— Δεν εινε τίποτε... απολύτως τίποτε...
Όλίγη σκόνη άπδ τη μηχανή έμβήκε εις τό
μάτι μου... μέσα εΙς τό βαγόνι... Μη τό συλ-
λογίζεσθεΙ.., εινε μη^αμινόν προίγμα.

— θέλετε νά νίψετε τό μάτι σας μί ολίγον
νερόν; ειπεν ή Έρρικέττα.

— Ευχαριστώ, εύχαριστώΐ•. Δεν είνι τίποτε
δλως διόλου!..

— Μά λοιπόν αυτός δ γέρο-παλληκαράς ηλ-
θεν εις την επαυλιν ίικ νά θεραπεύσγ) τάς πλη-
γάς του ; έψιθύρισεν δ Δυκας εΙς τό ώτίον του
Γκενώ. Δεν τόν πηγαίνουν χχλίτερα εΙς τό νο-
σοκομεΐον, λέγω ; . . .

Ό κτηνίατρος ήρχισε νά εύρίσκη άξιέραστον
αυτόν τόν παρισινόν, δ ν τό πεΤσμα έκαμνε νά
λησμον^ ολίγον τι την σοβαρότητα του. *Αλ•
λως τε δμως και αυτός δ μέγας Πιττ ίσως ίεν
ήστειεύετο ενίοτε ;

Ή ανεψιά του ταγματάρχου ευτυχώς είχ*
όλιγωτέραν την συναίσθησιν του γελοίου, η πι-
θανώς 5εν έφοβεϊτο. Ζητήσασα συγγνώμην παρά
της κυρίας Έρβλαι, ήγέρθη και επορεύθη κατ*
ευθείαν προς τόν θεΐόν της, παρακαλούσα αυτόν
νά την άφήσι;) νά ϊίτ(ϊ μήπως δ οφθαλμός του
ητο πολύ ήρεθισμένος.

— Επιτρέπετε ; είπεν δ Βερ^ιέ.
Ήγέρθη, ή 5ε Γιλβέρτη ώίήγησεν αύτον

πλητίον του παραθύρου ίιά νά παρατήρηση
καλλίτερα εις τό φώς. Άνυψώθη ολίγον επι της
£κρας των πο^ών, ύπανήγειρε ίιχ τών κομψών
δακτύλων της τό βλέφαρον του ταγματάρχου
και ίιά μέσου τών πορφυρών χειλέων της εξέ-
φερε πνοήν ούχι πολύ Ισχυράν, ήτις άπε^ίωζε
τό μόριον του άνθρακος, τό ίιασχίζον τόν
όφθαλμόν του Βερ^ιε καΐ καθιστών αυτόν ερυ-
θρόν ώς τό «ιμα.

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

322

Ι2Ε1ΤΙ^

Ό Δυκας παρετηρει πάλιν την Γιλβερτην ώ ς
προ ολίγου ίντος του βαγονίου. "Ήτο νεανις εν
ίλφ αύτης τφ γοήτρφ και τ^ άγνότητι της
ηλικίας της, έχουσα την ^ιαύγειαν λίμνης κατά
την πρωίαν του Μαΐου, πριν η άκόριη καταπέ-
ση εΙς αύτην η βροχή της καταιγϊίος. Έζε-
πληρου ενώπιον δλων την (λίκράν έκείνην έργα-
σίαν της ριετά χάριτος ατάραχου, (ΐέ δλα τά
ιι.ει^(ί[ΐ«τα του κυρίου Καπποά και τάς άστει-
ότητας, αίτινες ήσαν έτοΐ(Λαι ν' άναπηίησωσιν
άπο τά χονδρά χείλη του Γκενώ.

Άλλ' η Γιλβέρτη ίέν ητο οΰτε 5ειλη ούτε
τολιχηρά. ΈγΙνωσκεν δτι ό θεΙός της επασχεν,
ίέν ηθίλε νά τον βλέπη πάσχοντα περισσότε-
ρο ν και έφύσα εις τον οφθαλ(χόν του, εσαω και
αν δλοι οι συνίαιτυ(ΛΟνες ευρισκον το τοιούτο
γελοΐον. Δι' αύτην & Βερίιέ ητοσχβίονπαιίίον.
Αύτος είίσταζε νά την δίηγήση εις Δα(^^(χαρί,
παρά την πρόσκλησιν και την επιρ,ονην της
κυρίας Έρβλαί, και αύτη απεναντίας είπε :
«Πρέπει εν τούτοις νά εΐ(Λαι και εγώ εκεί. Ποιος
θά σου κά[ΑΎ) τον κόριβον του λαιριοίετου σου;»

ΈπεΤχε τόπον ριητρος και (λάλιστα φιλόστορ-
γου απέναντι του άγαθωτάτου άλλ' ήκιστα
πρακτικού εκείνου ανδρός, δν ελάτρευεν.

— Λοιπόν ; . . . ηρώτησεν 6 Σαρβε, δστις
εύρισκε το επεισόίιον αρκετά χυίαΐον . . . επε-
ρασε ;

— Εντελώς, άπήντησεν δ Βεροιέ καβη{Λενος
ίκ νέου.

Ό γερουσιαστής άπδ του άκρου της τραπέ-
ζης έστελλε προς την Γιλβέρτην φιλοφρόνη{ΐ.«
αρκούντως χυί αϊον. *Άχ. ! πώς ήθελε νά έχη
αύτος το (ΐόριον του άνΐίρακος εις τον όφθαλ-
|ΐ.όν. φθάνει δ(ΐ.ως νά ήθελε η δεσποινίς Βερίιέ
νά του το αφαίρεση 1 Μιά πνοή της δεσποινίδος
Βερίιέ 5.το χάρις άνεκτΙ|Λητος. Τυχηρος ητο δ
ταγριατάρχης !

— Στοιχηρ-ατΙζω, ταγ(Λατάρχα, δτι επίτη-
δες εθέσατε αύτο το κο(Λ(<.ατάκι το κάρβουνο
εΙς το ριάτι, ίιά νά λάβετε την εύχαρίστησιν
νά σάΐς αφαιρέσουν.

Και 6 κύριος γερουσιαστής έκύτταζ* τ^^ρΊ '^'^)^
τράπεζαν (Αε ήθος κατηυχαριστηρ,ένον, ώς νά
έζητει παρά της 6[Αηγύρεως γέλωτα επισοκι-
ριαστικόν, δν ^αψιλώς παρέσχον αύτφ δ Καπ-
ποά και 6 Γκενώ«

Άφ' ετέρου η κυρία Έρβλαι Υ)σθάνετο δτι
δπως άνυψωθτ) 6 ταγ[Αατάρχης Βερ^ιέ εΙς την
ύπόληψιν των ισχυόντων εκείνων εκλογέων
έπρεπε νά τον παρουσίαση προς αυτούς ύπό
εποψιν άλλοίαν χαι δχι υπό τ•})ν του απλοϊκού
ανδρός, από των όφθαλ(Αων του 6ποίου εζάγει η
ανεψιά του μόρια £νθρακος' γινώσκουσα ^έ δτι
εν τω στρατιωτικφ του βίφ υπήρχε μεταζύ πολ-
λών άλλων χαρακτηριστικών επεισοδίων καΐ

εν συγκινητικώτατον, τον παρεκάλεσεν αϊφντ.ς
καθ* ήν στιγμήν παρετίθεντο οι καρποί εΙς την
τράπεζαν, νά ίιηγηθτ) την ίστορίαν της διασώ-
σεως των τριών εργατών του ορυχείου τοΰ
Μεόν, εις τον Λείγηρα ... θ« ενεθυμεϊτο βέ-
βαια } . .

— "Α, ναΙ ταγματάρχα ! ιιπεν ?ϊ Σαρβε
ναί ! την ^ιάσωσιν ! . . . την ίστορίαν της ί(α-
σώσεως ! . . .

— Της διασώσεως, καθ' ήν 6 ταγματάρχης
^ιεΐραμάτισε μέρος θαυμαστόν, κύριοι, ειπεν η
Έρρικέττα, λαλούσα εις την τράπεζαν ώς εν
πολιτικτ, δμηγύρει.

Ό Σαρβε τότε έκραύγασεν δπως άχονσωσιν
δλοι καΐ σιωπησωσιν. "Ολα τά βλέμματα τότε
έστρέφςντο κατ* ευθείαν προς τον Βερ^ιέ, δστις
γ)σθάνετο στενοχωρίαν πολύ περισσό τέραν η προ
ολίγου. Ό διπλασιασμός εκείνο; της προσοχής
τον ανησυχεί.

"Αλλως τε, προίγμα αληθώς εκτατον ίιά τον
έμφανιζόμενον κατά πρώτον εις το πολιτικον
στάίιον, ού^εν άλλο τον ήνώχλει τόσον δσον
το ν' άκούγ) νά γίνηται λόγος περί αυτού, νά
βλέπη συγκεντρουμένην επ* αυτού την προσοχην.
Ή τρόπον τινά αγγελία της κυρίας Έρβλαι τον
έκαμνε νά αισθάνεται την επιθυμίαν δτως ταφτ,
ει ίυνατόν ύπό την γην. Διότι η αγγελία ητο
πομπώδης. Ή Έρρικέττα ήθελε νά έπι^είζη τον
ύηοφήφιόν τηζ. Αίιτή τον έζέλεζεν χαι έπόθιι
νά έπικυρώσωσι και οι άλλοι την έκλο-
γήν της,

Ό ΑίμΙλιος Δυκ&ς ησθάνετο νυν Αιά τον ταγ-
ματάρχην είίός τι οίκτου, "Αν ήθελον επιπλήτ-
τει τον άξιόλογον εκείνον άν^ρα έπι πονηρά
τινι πράξει, ίεν θά «ίχεν ούτος το ήθος μάλλον
άμηχανούν.

— "Εχει τον λόγον δ ταγματάρχης Βερίιέ,
βίπεμετ* έπισημότητος & Σαρβε, ένθυμούμενος και
προσπαθών ν* άπομιμηθ^ την στάσιν του προέ-
δρου του εν ττί γερουσί^.

— "Ώ, σας παρακαλώ, ας μη δμιλήσωμιν
περί αυτού, έλεγε μειδιών δ ταγματάρχης . . •
"Ας το άφήσωμεν είναι τόσον παλαιόν... Ι

Και επειδή ή περιέργεια παρεκίνει καΐ τον
Δυκά δπως δλους τους άλλους :

— "ΩΙ ειπεν ούτος, ίέν υπάρχει παραγραφή
ίιίι τάς άγαθάς πράξεις. Αυτό μάλιστα το
πλεονέκτημα έχουν απέναντι του εγκλήμα-
τος... Τί είνε λοιπόν αύτη ή ^ιάσωσις, κύριε τάγ-
ματα ρχα ;

Οι οφθαλμοί της Γιλβέρτης συνήντησαν τους
του νέου, προίήλως ί* ελεγον αύτφ μ«τ' «•
φώνου μειδιάματος : «Εμβάλλετε εΙς μ^γ^^^^
άμηχανίαν τον ταλαίπωρον θεϊόν μου• άλλ έ-
χετε δίκαιον θέλοντες νά μάθετε τί επραξεν Ό
πράξίς του ητο πολύ καλή.»

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

ΈίΈΐΤΧΜ,

323

— Έλ« λοιπόν, ταγίΑχτάρχα, έ|Απρός ! εΐ-
«€¥ δ ϋύριος Καττποά. Την ίστορίαν της ίιασώ-
σ(ωςΙ

— Την ίστορίαν της ίιασώσεως ! την ίστο-
ρίαν της διασώσεως ! έπανέλκβεν 6 Γκενώ^ τύ-
χτων την λ»βην του (ί,αχαιρίου του επΙ της
εΐΓίτραιυεζίου οθόνης, ώς νά ήθελε να συνοίεύσνι
ίίχ του κρότου τούτου άσ(ΐ,ά τί.

— Σας παρακαλώ! είπεν η κυρία ΈρβλαΙ ^έ
την θωπευτικην φωνην της εΙς το ερυθρον ώτίον
του Βερ^ιέ.

"Ωφειλε νά έν^ώση. Ο ταγματάρχ^ης υψωσεν
έλαφρΰς τους ώ[Λθυς καΐ ώς νά ώριΐλει περί
τρίτου προσώπου, περί συμβάντος, δπερ άνέγνω-
σε την πρωιαν βίς τάς εφημερίδας η περί πα-
λαιού άνεκσότου λησμονηθέντος. άνεμνησθη του
γεγονότος, δπερ ύπιρνίχθη π^ο μικρού ή κυρία
'ΚρβλαΙ. "Ω ! δλλως τε ητο αΰτο πρδίγμα ά-
«λούστατον Γ . . Μία καλή τύχη εν τφ στρα-
τιωτική του σταοΐω, μάλιστα, μία σύμπτωσις
απλώς άγαθη, ίιότι είχε την εύχαρίστησιν νά
ίιασώση μερικούς ίυστυχεϊς έργάτας άπο την
καταβύθισιν ένος ορυχείου, δπου ολίγου ίεϊν ε-
φονεύοντο. Παρήλθον έκτοτε δεκαεπτά ετη., ίε-
χαοκτώ μάλιστα* συνέβη το γεγονός κατά το
1866. Ό Βερίιέ ητο τότε λοχαγός και εύρί-
σκετο εις Μεον πλησίον του αγίου Στεφάνου α-
σχολούμενος μετά τών άντρων της πυροβολαρ-
χίας του ιΐς γυμνάσια πυροβολικού, δτε εις το
ορυχεϊον του Μεόν έπΐίλθε καταβύθισις προξενη-
θείσα εκ της εκκρηζεως αερίου μετά παταγώδη
εκπυρσοκρότησιν.

— Ή εκκρηξις ώμοίαζε με τον κρότον γι-
γαντιαίου τηλεβόλου... μΐ την άνάφλεζιν πυρι-
ταποθήκης... Ήτο βράίυ... δ μηχανικός και δ
άρχιεργάτης εύρίσκοντο εΙς το ορυχεϊον... Ό
μηχανικός ίϊθελε νά έξιτάστρ κ£ποιαν επιίιόρ-
βωσιν εις τά ικριώματα... Ήμεϊς ημεθα κατηυ-
κλισμένοι εις την επαυλιν... "Οταν 7)σθάνθημ«ν
νά τρεμγ) η γτ^ί ώς νά επρόκειτο νά σχισθη,
ιις των άντρων του λόχου μου μου είπε : αΛο-
χβγί, δυστύχημα βέβαια θα συνέβη... Στοιχη-
ματίζω δτι κάτι εγεινεν είςτό άνθρακωρυχεΐον !»
Πηγαίνομεν εΙς το άνθρακωρυχείον. Όλόγυρα
εΙς τδ στόμιον ίτριχεν ενα πλήθος κατάμαυ-
ρον. Αι γυναίκες εφώναζαν. Οι εργάται έτοιμοι
νά καταβοΰν, έίείκνυον τάς άντιναχθεΐσας 2κ
βάθους κοφφίνους ώς σφαίρας εκ φελλού ίιά μέ-
σου σωληνος... Όλον εκείνο τδ πλήθος εντρο-
μον συνωθειτο περιζ εις την χαίνουσαν μαύρην
τρύπ'αν, εΙς τδ βάθος της δποΐας ητο δ θάνα-
τος... Μου φαίνεται βτι βλέπω ακόμη, ελεγεν
δ Βερ^ιέ εξαπτόμενος βαθμηδόν, τους φανούς
δπου έπηγαινοήρχοντο ώς φωσφόροι άτμί^ες καΐ
τους θαρραλέους έργάτας οί δποΐοι επροσπάθουν
νά καταβοΰν άπδ την σχισμην ^ιά νά σώσουν

τους συντρόφους των . . . Ήτο τδ αύτδ ώς νά
ηθελα-ί ν' αυτοκτονήσουν. Τδ άέριον άνήρχίτο
ώς ^ηλητήριον άπδ τδ ορυχεϊον... Έχρειάσθη
νά κατασκευασθτ) πρόχειροννοσοκομεΤον ίι* ε'κεί-
νους οί δποιοι ηθέλησαν νά καταβοΰν και εκ
των οποίων ίυδ οί καϋμένοιί.. άνεσύρθησαν νε-
κροί εξ ασφυξίας. *Ητο παροΰαα και ή μητέρα
έ^δςεξ αυτών, δπου του ώμίλει και τδν έφίλεΓ
ταυτοχρόνως: αΠαιίί μου!.. Κλημη !.. ύπέ-
μου !..» Άλλα ναΙ Ι ητο νεκρδς όπως και δ άλ-
λος. Έσυλλογιζόμουν μί πόνο εις την καρδιά
πόσοι νά ήσαν ακόμη εκεί κάτω εΙς τδ βάθους
της δπης... έκεϊ, ύποκάτω άπδ την γην ! Πό-
σοι ;..^ Ό μηχανικός, δ άρχιεργάτης, δ ίπποκό-
μος των ίππων του ύρυχείου, τέσσαρες άλλοι
εργάται... Ένα παιίί.,. Όκτώ εν συνόλω καυ-
μένοι η δηλητηριασμένο ! . . Όστόσον έπρεπε
νά τους άνασύρωμεν ζώντ»ς η νεκρούς. Τότε
ιίού τι εγεινε• ίεν έκαμα κανένα μεγάλον πράγ-
μα• ευρισκόμουν έκεϊ και άφου δ μηχανικδς
έχάθη εξ αιτίας του ίυστυχήματος, ήμουν δ
φυσικός άρχηγδς των ανθρώπων εκείνων, ο! δποιοι
ηθελον νά καταβοΰν με κίνίυνον έστω νά μεΐ••
νουν νεκροί- έπειτα είχα και τους στρατιώτας
μου... ΚαταβαΙνομεν εΙς τδ ορυχεϊον έτσι... εις
την τύχην, και ψάχνομεν εΙς τά σκοτεινά μέσα
εις τάς στοάς, ίιότι αί λυχνίαι ίέν εφεγγον
πλέον... "Α 1 σας βεβαιώ δτι ίεν ητο εύχάρι•
στον προίγμα δλοι εκείνοι οί σωροί του άνθρα-
κος, τά σπασμένα ξύλα των ικρίων, τδ θέαμα
εν συνόλφ της κα-ζαστροφίς... "Ενας άπδ τους
πυροβολητάς μου έσυντρίφθη άπδ ενα μεγάλον
δγκον, δποΰ άπεσπάσθη άπδ τους τοίχους . . .
Ούτε καν τδνεϊίαμεν... Έπροχωρούσαμεν, έπη-
γαίναμεν μέσα ει: τδ σκοτάοι και έφωνάζα-
μεν... αΕίνε κανένας έ^ώ ;» Μίαν φοράν έκλονί-
σθην και έπ^σα... Είχα σΐ^οντάψει επάνω εις
ενα πτώμα.

Ό ταγματάρχης ώς νά κατελαμβάνετο άπδ
την πάλαιαν έκείνην συγκίνησιν έπι ττ, άνα-
μνήσει, ώμίλει ηίη μετά της εύγλωττίας εκεί-
νων, οϊτινες πα(^ιστώσιτά πράγματα,άτινα είίον
Ιι^ίοις όμμασι και μη συλλογιζόμενος πλέον τους
άχροατάς του, ένόμιζεν δτι εύρίσκετο ακόμη
έντδς του ορυχείου του Μεόν, διαμένων δεκα-
πέντε ώρας εν αύτφ, ψαύων έντδς τοΰ σκότους,
έντδς της ^υσω^Ιας καΐ των ερειπίων, λοχαγός
τριακοντούτης την ηλικίαν, δίηγών τους στρα-
τιώτας του πρδς ^ιάσωσιν των άλλων εκείνων
στρατιωτών των υπογείων μαχών. Ένόμιζεν δ
Βερ^ιέ, ούτινος τδ πνεΰμα άφίστατο νΰν πόρρω
τοΰ εστιατορίου της κυρίας ΈρβλαΙ, δτι κατε-
γίνετο ακόμη επιμόνως έξερευνών τά ερείπια,
έξάγων κάτωθεν των σωρών δντα άπηνθρακω-
μέ^κ σμικρυνθέντα εκ τοΰ πυρός. Και έξηπτε•
το- ακόμη, μετά δεκαοκτώ ετη παροργιζόμενος,

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

324

& £ΤΙ ▲

(ΑΕταΐί^ων βις τους άχροω[λένους αυτόν την άνη*
συχίαν χαΐ την όργην του, εζήίΡτετο επΙ τγ)
στυγερό: Ιίέςρ δτι εαιλλε ν' άνευρη εκεί πτώ(χχ-
τ« κκΐ ουδέν πλέον ... Το πτώ^Λ του άρχιερ-
γάτου, το πτώ|χα του μηχανικού ρ,ετά του πί-
λου του κ*καυ|Αενου επί του [χελανοΰ προσώπου
του, τά πτώ[Α«τ« των ϊππων, τά πτώ(λατα
των εργατών . . . Είτα αίφνης ύπο σωρόν τίνα,
συνεσταλ|Αενος ύπο τά ερείπια, άνα(χένων τον
θάνατον άνευρεθη εις άνηρ. Πρώτος δ 'Βερδιε
ετεινεν αύτφ την χεϊρα και τον έζήγαγεν άπο
της άπαισΙου ε'κείνης κρύπτης . . .

— Το φοβερον όμως ητο οτι *1ς τών εργατών
δτε έσυρα τον δυστυχή άνέκραζε : «ΜποΙ ! ^
Γκομπερ ειν* ! ^^ ΚαΙ 6 Γκομπέρ μη δυνάμενος
νά έννοήση τι εκ του ήχου της φωνής εκείνης
ηρώτα ηλιθίως, ώς άνθρωπος έζεγειρόμενος άπό
βαθύν ΰπνον ποίος του ώμίλησε ; . . . Ποιος ; . ,.
αΈγώ δΛορϊνος, δεν μεν αναγνωρίζεις λοιπόν ;..
Και πώς νά τον άναγνωρίσ-τ) δ δυστυχής ! . . .
Φρίττω δταν το συλλογίζομαι. Είχε τί μάτια
καυμ&να, δύο μεγάλας όπάς αΙματηρά; εΙς το
πρόσωίΓον. "^Ητο τυφλός δ Γκομπέρ 1

Ό Βερδιε ητο πράγματι εύγλωττος διηγού-
μενος και άναπαριστών ζωηρώς τά γεγονότα,
ών άνεμιμνησκετο. Κατόπιν έπηλθεν ή, περιγρα-
φή του κοπιώδους αγώνος υπέρ της διασώσεως
και άλλων επιζώντων θυμάτων, ών ηκούοντο αί
στοναχαι και οΐ'τινες έψυχορράγουν ύπο τά συν-
τρίμματα. Προθύμως κατεγίνοντο πάντες περί
τούτο» οί έργάται ώς νά επρόκειτο περί της
συνήθους εργασίας των, οί στρατιώται ώς νά
επρόκειτο περί γυμνασίων, έζήγαγον δύο άλλους
άνδρας και το μικρόν παιδίον, το ταλαίπωρον
το δποϊον επειδή έπείνα, εδακνε την περί τους
νεφρούς του δερματίνην ζώνην ... Ό Βερδιε διε-
τήρει ακόμη εις την οΐκίαν του ίν τη δδφ
Μανσάρ την λωρίδα ε'κείνην, φέρουσαν εΙς το
μέσον τά ϊχνη τών οδόντων του παιδιού. Έν
συνόλφ είχον διασωθη τέσσαρες άνθρωποι εκ
του θανάτου, του προερχομένου εκ του αερίου
η εκ της καταπτώσεως, τρεις οικογενιάρχαι
και εν παιδίον. Περί την κατεστραμμένην κρη-
πϊδα του φρέατος οτε άνηλθον, έφαίνοντο, όμμα-
τα βλοσυρά, πρόσωπα γυναικών σπασμωδικώς
ηλλοιωμένα . . . Όσαν απέλπιδες χηραι και
ορφανά άτυχη προσκολλώμενχ π^ριδεώς εΙς τάς
έσθητας τών μητέρων των. Τέλος πάντων δμως
εγεινεν δτι ητο δυνατόν νά γείνη. Εξήχθησαν
οί τέσσαρες τεθαρ.μένοι και ραγδαία και ηχηρά
φιλήματα άπετίθεντο έπι τών μελανών παρειών
του παιδιού, έν<{> οΐ τρεις άνδρες ακόμη ζαλι-
σμένοι, ησθάνοντο άπαθώς ρέοντα επι του σώ-
ματος των τά δάκρυα τών γυναικών, α "Ολον
τότε το πλήθος τών ταλαίπωρων αυτών ανθρώ-
πων προέβη ιΐς διαδηλωσιν ύπίρ τών στρατι-

ωτών μου. Τί διαδηλωσις ! Έπρεπε ν* ακού-
σετε Ι . . . αΖητωσαν οί πυροβολητα ! . . Εύγ£ !..
Ζήτω δ στρατός !]) Και οί καϋμένοι οί πύρο-
βοληται, οί δποϊοι είχον κχταβη την νύκτα και
έξηρχοντο με τους οφθαλμούς θαμβωμένους το
μεσημέρι, ύπο τον ηλιον, μετά δεκαπέντε ώρας
Ρ-άχΊΟςι τά «ιχον χάσει σχεδόν και έλεγεν προς
τάς γυναίκας, αί δποϊαι τους έφίλουν τάς χεί-
ρας : αΜά διατί ; διατί ; Δεν αξίζει τον κό-
πον ! Ελάτε δά ! . . Αύτο είνε το καθηκ6ν μας!»
Και πράγματι το καθήκον μας αύτο ητο !

— Ερωτήσατε τον Φουρνερέλ, προσέθηχεν 4
ταγματάρχης. Πρέπει νά ένθυμήται και αυτός
το συμβάν του Μεόν.

— Ό Φουρνερέλ ;

— Ό λατόμος του Σαλλύ ; ήρώτησεν η Έρ-
ρικέττα.

— Ισχύει πολύ μιταξύ τών εργατών, προ-
σέθηκεν ο Γκενώ.

— Ουδέποτε ρ-ου έκαμε λόγο ν περί του Μεόν
είπεν δ Σαρβέ

— Και δμως έδειξε τότε λαμπράν διαγω-
γήν. 'Αλλά δεν εινε άπο εκείνους δπου καυχών-
ται, είπεν δ Βερ'^ιέ. Πρέπει νά υπάρχουν τοιού-
τοι άνθρωποι διά νά άφίνουν τους άλλους νά
προοδεύουν!

ίίαρεφέρετο προφανώς λέγων τον έγγικτικον
αύτον λόγον, διότι το τοιούτο δεν ητο σύνη6€ς
εις τον χαρακτήρα του. Έλησμόνησε την ά-
φιλοκερδείάν του και έσταμάτησε την διηγτ)-
σιν χωρίς νά πρόσθεση βτι άφου έρριψοκινδύνευσε
την ζωήν του, επέμεινε παρά ταίς χηραις εκεί-
να ις δπως πείιη αύτας νά δεχθώσι το πτωχον
βαλάντιόντου με τά όλΙγα του χρήματα, «ΐ
αί δε ταλαίπωροι έκεΐναι άποκτηνωθεΐσαι έχ
της θλίψεως καΐ έγκαρτερουσαι άπήντων αύτφ
αΕύχαριστουμεν. δεν έχουμε ανάγκην άπο τί-
ποτε, θά μας δώση σύνταξιν το ταμείον τών
βοηθημάτων του ορυχείου.

Άλλ' δτι δεν έλεγε δ Βερδιε ευχερώς ύπε-
νοείτο και δ Αιμίλιος Δυκάς συγκεκινημένος μέ
δλον το βρεττανικόν του φλέγμα, παρετήρει
δτι τά βλέμματα νυν της δμηγύρεως τά προ-
σηλωμένα επΙ του στρατιωτικού δεν ειχον
την προτέραν εκφρασιν τγ^ς εΙρωνεΙας και την
εκπλήξεως.

Ό Μεδερίκος Σαρβέ έφαίνετο αναζητών φρά-
σιν τινά φιλοφρονητικήν, ην δέν εύρισκε και 6
συμβολαιογράφος Καπποά, αγαπών τάς γεν-
ναΐχς πράξεις, έφαίνετο προδήλως βεβυθισμένος
εις βαθύτατον θαυμασμόν.

Ή κυρία Έρβλαι ύπερχαΐρουσα, ένόμισεν δτι
ητο καλόν νά τελείωση ή σκηνή με αυτήν τήν
άγαθήν έντύπωσιν και ήγίρθη εκ τίίς τραπέζης
λέγουσα δτι ητο πολύ συγκε κινημένη. Και διε-
τέλει πράγματι εν συγκινήσει. Ή Γιλβέρτη

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

823 Τ Ι ^1^

325

ιΟΛ'ΐνοβόλβι εξ υπερηφάνειας.

Ό Καπποά έλεγε κ^υφίως προς τον Γχενώ
τινά^σων ά|χκ ψ'.χία τινά χρτοι> άπο της άνα-
ξνρί^ος του.

— • τι νά <τοΰ εΙπώ 1 μου φαΐνετα'., δτι κάτι
άζίζει αύτος δ άνθρωπίσκοςΐ Άλλ' 6 κτηνίατρος
(χ.αλλον δύσπιστος, άπηντα :

— Ναι, άλλα |λε ολ' αυτά ^εν |Λ£ς είπε
άκό{Α.η πβϊον είνε ακριβώς το πολιτικόν του
φρόνη{λ.α.

Άφου έλαβε τον βραχίονα του ταγ|ΐατάρχου
όπως ν.εταβνϊ άπο του εστιατορίου εις τον προς
τον κηπον άνάβαθρον, η Έρρικέττα (/.ετ' ελαφρού
ιχει5ιά(Αατος απηύθυνε τους έςής λόγους προς τον
ΔυκοΙς :

— Λοιπόν, φίλτατε Πιττ (δ Αιμίλιος εμει-
^Ιασε βρενθυόμενος) σας παρετήρουν ενα> δ ταγ-
{ΐατάρχης ώμίλει και είία δτι ιιχετε εις την
άκρχν του όφθαλρ.οΰ σας . • • •

— Κανέν μόριον άνθρακος ;...

^ — Κακέ! οχι,δχι!. εν μικρόν, πολύ μικρονί άκρυ.
Ό νεαρός πολιτευόμενος προσεπάθησε νά
γιλάστ).

— Δακρύω ε'νίοτε, είπε και δσάκις ακούω
ε^ς το θεατρον Άμπιγκύ χ.ανέν μ^λο^ραμάτιον,
άλλ' αύτο ^εν σημαίνει τίποτε.

— "Ω ! σεις, είπεν ή Έρρικέττα, μνησικα-
κειτε προς τον ταγματάρχην ίιότι εινε υπο-
ψήφιος !...

-— Σάς ^ιαβεβαιώ Ι

— Μη το άρνησθε ! Πάσχ φιλοίοζία είνε
επιτετραμμένη. Έχετε δμως ύπομονην θα ελθη
καΐ η σειρά σας.

— Ή σειρά μου νά ίια^εχθώ τον Βερ^ιέ ;
είπεν δ Σαρβε. Έπροτίμων νά ^ια<ϊεχθώ το^
Σαρβέ Ι

— Λαίμαργε !

— Ειπετε με κάλλιον γνώστην του κάλου
φαγητού... μετά τοιούτο πρόγευμα Ι

"Ηίη οί ίαιτυμόνες επινον τον καφέν επί του
προστόου. Στέγη ελαφρά, εις ην άνερριχώντο
ε'πι των κιόνων άνέρπουσαι ρο^αι επερριπτεν επ*
αυτών σκιάν πρεφυλάττουταν αυτούς άπο τον
θερμον του Ιουλίου ήλιον.

Ό Σαρβε παρετηρησε το ώρολόγιόν του κα»
συνεβούλευσε ταπεινή τ^ φωντί την Έρρικέτταν
νά ίϊιατάζνι νά ζ<ύζωσι τους ίππους. Δεν έπρεπε
νά χάνωσι καιρόν. Άπο της ίευτέρας όίρας μέ-
χρι της έκτης δ ταγματάρχης έπρεπε να έμφα-
νισθτ, εις ίύο έκλογικάς δμηγυρεις και την έσπέ-
ραν κατίι την ογίόην ώραν ν* άντιμετωπίση και
τρίτην.

— Άπο τώρα ; «ιπεν άφεΧώς δ ταλαίπωρος

Ι^€ρ*ΐί.

— Ναι, ναι!. Και ίλλην τιμέραν θά εχωμεν
περισσοτερας ακόμη Ι.. ^

"Ω! δ καιρός έπείγειΐ Ό Γκαρους ενεργεί!..
Ηυτοσχε^ιάσαμεν αυτάς τάς δμηγύρεις... κατά
γράρ-μα τάς ηΰτοσχείιάσαμεν !.. Και ίέν ετε-
λειώσαμεν ακόμη Ι

— Όπως αγαπάτε, είπεν δ ταγματάρχης*
άφοϋ εινε ανάγκη...

Ύπέμενε τά π^ντα καρτιρικώς. θ' άφ:νε νά
τον μεταφέρωσιν ώς ίέμα εμπορευμάτων καΐ
θά ελάμβανε τον λόγον, δτε ητο ή κατάλληλος
στιγμή, άφου έθεώρει το πρ&γμα οιονεί στρα-
τιωτικήν ύποχρέωσιν. Άλλ' δμω; μετενόει εν-
^ομύχως εκ των προτέρων <ϊιότι αφέθη εις τοι-
ούτο τόλμημα. *Ητο τόσον καλά εις την οικίαν
του εν ττ) δίφ Μανσάρ, δτε έκάπνιζε την κα-
πνοσύριγγά του παρά το παράθυρον παρατήρών
τάς ήνθισμένας ροδωνιάς του !

Ήτο βίο; εγωιστικός αυτός, είνε αληθές•
άφου ^έ, ώς έφαΐνετο, είχε καθήκον νά πα-
λαίσγ) κατά του Γκαρους, θά έπάλαιεν. Προη-
τοιμάζετο άπο τουίϊε ίιά την πρώτην προσβο-
ληΛ* περιστοιχίζοντες και ερωτώντες αύτον δ
Γκενώ με το άπότομον ηθός του και δ συμβο-
λαιογράφος Καπποά μάλλον επιτήδειος, προέ-
βαλλον «ύτφ» ροφώντες άμα ολίγον κατ* ολί-
γον τον καφέν των τά σοβαρώτατα της πολιτι-
κής ζητήματα εν προς εν. Ό Βερ<^ιέ, δν περιε-
κύκλουν οί προσκεκλημένοι τής κυρίας Έρβλαι
έφαΐνοντο έπτοημένος κάπως απέναντι τόσης
πολιτικής πληθώρας. Το ίιάσημον επιχείρημα
του Γκενώ άντήχει συνεχώς 6)ς κω^ωνοκρουσία:
«Εκλογή κατά νόμους!» δ ^έ κύριος Καπποά
μετά θαυμαστής έπιίεξιότητος μεταίβαινεν άπο
του ζητήματος του Ισοζυγίου βν τφ προϋπολο-
γισμέ εις το ζήτημα του ΤογκΙνου. «Πάντα
ταύτα ήσαν σοβαρά, σοβαρώτατα.» Ποία ητο
ή περί αυτών σαφής γνώμη του τάγματα ρχου ;
Και δ Βερίιέ συνησθάνετο εκ του τόνου τής
ερωτήσεως δτι 5έν ήτο πλέον συνομιλία, άλλ'
έζέτασις. Τά πονηρά όμματα τών παρεστώτων
ήρεύνων το βλέμμα του και έφαίνοντο ίιαπε-
ρώντα τρόπον τινά το ^έρμα του ώς τρύπανα.
Εύρίσκετο αυτόχρημα ενώπιον ανακριτών. Διά
τής σιγής αυτών δ Γκενώ, δ Καπποά και οί
προσκεκλημένοι τον άνέκρινον επισήμως. Ό
Βιρι^ιέ άπήντα δπωςήίύνατο κάλλιον, με είλι-
κρίνειαν, δσάκις ίέ ή άπάντησις ηΰχαρίστει
κατά πάντα τον Καπποά, ήρεσκε μετρίως εις
τον Γκενώ, και τανάπαλιν. Διάβολε Ι αν ίύο
άνίρες τόσον ολίγον συνεφώνουν ώς προς τά ζη-
τήματα τι θά έφρόνει τάχα δμήγυρες αποτε-
λούμενη εκ ίιακοσίων ή τριακοσίων εκλογέων.

Το τοιούτο δ ταγματάρχης έμελλε νά μάθι;)
μετ' δλίγον ίιότι δ Σαρβέ προσιλθών και φο-
ρών τον πίλον έπι κεφαλής ελεγεν δτι ήτο και-
ρός νά έκκινήσωσιν.

01 ίπποι βκρόαινον ήίη προ τή^ κιγκλιίω-

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ ΐ3γ ν^οο^ι^

326

ΐΐΣϊχυι.

της θύρας άνυπό(χονοι. Έπρόκι^το να ριιταβώσι
>^ατ άρχ«ζ *ί« ίαλλύ, βίς το ξινοίοχιϊον
του Χρυσού ^ίΐονζος^ δπου καΐ δ Γκαρους ε|Λ'
μιλλβν ϊσω; νά μιβταβη. Ό Καπποά καΐ 6
Γχβνώ, ώς αποτελούντες (λίρος ττΊς α^τερ της
ύιυοψηφιότητος του Βερ^ιέ επιτροπής, έπρεπε νά
«υνοίεύσωσι τον ύποψτ,φιον.

Ό Αΐ(χΙλιος ΔυχδΙς εζήτησε νά συ(Χ(Αετάσχγ|
της £κ5ρθ(Λης, καθότι ένίιεφέρετο περί της εκ-
λογής ταύτης και τΙς είίεν ; ήίύνατο ϊσως εν
άνάγκχ) νά ίώ/ιη και μερικάς συ(Αβουλάς.

Ό κ. Καπποά και δ Γκενώ εκάθησαν τότε
παραπλεύρως εν τψ οχη(λατι του Σαρβέ, δ ίέ
τέως βουλευτής παρεκκλει τον Βερίιε νά πέ-
ραση πρώτος, αν και ούτος ήρνεϊτο, θέλων ευ-
γενώς να παραχωρηστ) την θέσιν του εΙς τον
γερουσιαστή ν επΙ των {χαλακών καθισ[ΐάτων
της άριάξης της κυρίας ΈρβλαΙ.

— Έ(ΐπρος λοιπόν Ι έ(Απρος λοιπόν Ι ελεγεν
δ ΔυκοΙς πάντοτε έπιτετηίευ(χενος. Σεϊς είσθε
δ τ.ρως της εορτής. Περάσατε πρώτος ταγ(χα-

τάρχα. ^ , , ^ ,

— ΣοΙς ζητώ συγγνώ|/.ην, απήντησε τότε
^ειλώς δ Βερ^ιε.

Ένφ ίέ ανήρχετο, ώλίσθησεν δ πους του επΙ
του πεζοίρθ(χίου, έκλονίσθη και επίσεν επι του
ένος γόνατος, δ ίε πώγων του έψαυσε σχείον
τον τροχον της ά|χάζης. Ένό{χ.ισαν δτι επληγώ-
θη και ή Έρρικεττα ακουσίως τ,σθάνετο άνερ-
)^όρ.ενον επι τχ χείλη της νευρικον γέλωτα.

Άλλα (χετά σπουίης δ ταγ(Λατάρχης άνη-
γέρθη κάι ευχάριστων ίιά μειδιάματος την
προσίραμουσαν Γιλβέρτην, άπετίναξε ίιά του
αντιστρόφου μέρους του χειροκτίου του τ' άπο-
μεΐναντα ε'πΐ της μελάνης άναζυριίος του ϊχνη
του χώματος.

— Έκτυπήσατε, ταγματάρχα ; ήρώτησεν ή
κυρία Έρβλαί.

— Καθόλου, καθόλου ευχαριστώ...

— Εις Ρωμαίος εις την θεσιν σας ήθελεν ό-
πισθοχωρήσγ), ιίπεν δ ΔυκοΙς. Νά πέση κανείς
χαμαι την στιγμήν, καθ* ην εκκινεί, είνε κακός
οιωνός.

— Παράξενος υποψήφιος Ι ήρχισε νά λίγη
δ Γκενώ εντός του οχήματος του Με^ερίκου
Σα^^β?... Αρχίζω νά φοβούμαι!... Εκείνος δ ίια-
βολευμενος δ Γκαρούς είνε ικανός νά χίπ^ψ/ζν.--
βάλη! "Οπως ίήποτε δμως (προσέθηκεν επανερ-
χόμενος εις την πρώτην του ΐίέαν) έχει τον χρυ-
σουν σταυρόν του Λεγεώνος της Τιμής και αύτο
κάμνει πάντοτε κ^.λήν έντύπωσιν εις το πρό-

Αί ούο άμαξαι εζεκίνησαν ταυτοχρόνως, ένφ
•ίΐ Έρρικέττα ϊλεγε : α Καλήν επιτυχίαν Ι χ> ή
ίέ Γιλβέρτη ωχρότατη, πίρισσότερον συγκεκι-
νημενη άφ' δσον ήθελε νά φαίνηται ίιήρχετο

ίιά του κήπου ύπο το άλεζήλιον, ίι' ού εσκε^κν
αυτήν ή κυρία Έρβλαί.

Έβάίιζον βρα($έως ύπο τάς ακτίνας του ηλί-
ου επανερχόμενα ι εις τήν αίθουσα ν, αμφότεραι
5* εσυλλογίζοντο τον αν^ρα εκείνον τον άπερ-
χόμενον νά βυθισθη εκεί πέραν εις την πνιγη-
ράν άτμόσφαιραν πολιτικής δμηγύρεως, ή 4'
Έρρικέττα ήτο δσβν και ή Γιλβέρττ) ανήσυχος,
ανήσυχος ίιά τον ύποψήφιον δ'πως ή νεανις ίι«
τύ ατομον.

— "'Αν ή^ύνατο πανταχού νά ίιηγηθτ; τήν
ίστορίαν της ό^ιασώσεως, ώς προ ολίγου ε'πρχςε
θά είχε παμψηφίαν ! είπεν ή κυρία Έρβλαί.

— *1σ6)ς, είπεν ή Γιλβέ{>τη• άλλ* επριπε νά
εύρεθη εΙς καλήν ^ιάθεσιν έ^ώ ... να αισθανβή
δτι ήσαν πέριζ αυτού άτομα άγαπώντα αυτόν..
οιαι νά δμιλήστι με ^ιάχυσιν δπως ώμίλη'τεν.
Πιστεύετε δτι εγώ, μάλιστα εγώ, ίέν τον ήκου-
σα σχείόν άλλοτε να δμιλ^ περί του Μεόν ;

— Δεν σας λέγει λοιπόν τι κάμνει ;

— Τι κάμνει ; Ναι μού το λέγει* αλλά τί
έχει κάμει άλλοτε, οχι.

— Και σεις, ήρο)τησεν ή Έρρικέττα μειοιώ-
σα, έχετε μυστικά τα δποϊα αποκρύπτετε ά:»
τον θεϊόν σας ;

Ή Γιλβίρτη έμειίίασεν.

— Μυστικά ; ΔιατΙ νά εχω μυστικά ;

— Είνε πολύ φυσικόν* εις τήν ήλικίαν σας !

— "Αν είχα θα τά »ελεγα.

— Κ«1 δ'ι; εμ^ επίσης ; είπεν ή Έρρίκέττχ.
Είχον φθάσει ήίη προ του άναβάθρου και

ή κυρία Έρβλαί εκλειε το άλεζήλιον της.

— Προ πάντων εΙς υμάς, άπήντησεν ή νεχ-
νις με βλέμμα λάμπον έζ είλικρινεΐας*

— Λοιπόν με αγαπάτε ολιγόν τι, φιλτάτυ
Γιλβέρτη ;

— Πολύ μάλιστα, κυρία. Πολύ χάριν ίμοό
και χάριν του θείου μου.

— Και εχ^ετε δίκαιον, ειπεν ή κυρία Έρ-
βλαί. . "Οπως γνωρζετε, πάντοτε μού άρέσ"
ν' άσχολώμαι εΙς κάτι τι. Λοιπόν έπεθύμουν,
αφού κάμω τον ταγματάρχην βουλευτήν.... ν*
κάμω και τήν άνεψιάν του σύζυγον άγαπτ.μ«-
νην και εύ^αίμονα.

— Έμέ 1 άνέκραζιν ή Γιλβέρτη, και το πρό-
σωπον της εγένετο αίφνης πορφυρούν.

— Νοίί, σας, σα; !.. μού έμβήκεν εΙς τον νουν
νά σ&ς ύπανίρεύσω 1

— Νά με ύπαν<ϊρεύσητε !

Είχον ήίη εισέλθει εις τήν μεγάλην αί•
θουσαν επιμελώς κεκλεισμένην, ίροσεράν ϊί^ι
άναπαυτικήν, δπου το φως εισέ^υε συγκεχερ*-
σμένον ένεκα τού μεταξίνου και χρώματος ύ:το-
κιτρίνου παραπετάσματος, σχήματος ιταλικού,
εφ* ού ή σκιά τών ίέν^ρων ^ιέγραφεν Ιτλ ττο?
εξωτερικής επιφανείας του οΙονει ραφιίίύμα'^Λ'
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

£2Ζ3ΧΧ Α

327

Ή χυρί« Έρβλαι ιτροσβκάλεσι την νεάνιία νά
χαθ'όφη αντικρύ της (Αΐτά χαράς ίπιθυμ,ουσα ν'
άναΐΑίχθη εΙς τά ΙίιαΙτερα της νβάνιίος ίχεί-
νης χΙσθη'Αχτα, δττως ηύχχριστεϊτο νά <ϊια-
ιςλάτττΓ) την ίγχώριον ίστορίαν καΐ την πολιτι-
κην ττίς Ι^ιαιτερχς της επαρχίας μι τάς λεπτάς
φίλεργους χίΐράς της.

— Έκπληττεσθε ίιότι σας λέγω νά ύπαν-
ίρευθτίτ* ; ποτέ λοιπόν ίεν το εσκεφθητε ;

— "Όχι, είπεν ή Γιλβέρτη.

— ΚαΙ περί τινος σκεπτεσθε λοιπόν ; περί
του θείου «ας ;

— Π*ρι του θείου μου ακριβώς.
— - Διαρκώς ;

— Πάντοτε.

Ή Έρρικίττα ηρχιτε νά γελ^.

— Είναι εξαίρετος 6 θιιόςσας* μου άρέ/τΐι
πολύ• άλλα τίλος πάντων ίέν ημπορείτε νά με
πιίσητε δτι η «τοργη την δποίαν τρέφετε προς
αύτον και της δποίχς εινε άζιος άρκεϊ νά πλή-
ρωση ολοτελώς την κ^ρ^ίαν μιας νεανίδος. . .
"ΑΙ βλεπίι) δτι ταράσσεσΟε κ£πως!.. Κυττά-
ζχτεμε κκλά !.. Ναι... κυττάξατε με Ι

Και λαβούια άβρώς τάς χίϊρά; της, ήνάγ-
κχζε την Γιλβέρτην νά ύψώσγ) προς αύτην τά
ώρχΐα διαυγή της όμματα.

— Έλα φιλτχτη μου κόρη• 5εν εΙνε δυνα-
τόν, κάποιον αγαπάτε!...

— Κανένα, κυρία.

— Και πώς *ίνε αυτός δ χαηΐς ; Είνε ξαν-
θός, μελαγχρινος υψηλός, μικρόσωμος ; "Ας ά-
χούσωμεν πώς ίίνε ;

*Η Γιλβέρτη προσεπάθει νά μει<(ιάσγ| και ε-
παινετό τεταραγμένη. αί χιϊρες της ήσαν εντός
τών χειρών της Έρρικεττας και ητοιμάζετο ό-
πως έξέλ6ΐ() της θέσεως έχίίνης και άποφύγη
την στενοχωρούσαν αύτην ερώτησιν ν' απάν-
τηση ίι' ένος ασπασμού, εναγκαλιζομένη την
χυρίαν Έρβλαί, δτε εις υπηρέτης εΙσίΙλΟιν βίς
την αίθουσαν ερωτών αν η κυρία είεχετο επι-
σκέψεις.

— 'ΡίξαρτΙται άπο τους έπισκέπτας. Ποίος
ίΐνε ; ειπεν η Έρρικίττα.

ΚαΙ εστράφη κατά το ήμισυ κρατούσα άκό-
μΐί εις την ^εζιάν της την χ^ΐρα της Γιλβέρ-
της.

— Είναι % κύριο; ίε Μομβοέν, άπήντησεν δ
ϊ^ράπων.

— Ό πατήρ;., δ μαρκήσιος;
— Όχι, κυρία, δ κόμης.

— Είπε νά ιισέλθτ), είπεν η κυρία Έρβλαί.
Και προσέθηκεν άποτεινομένη προς την Γιλ-

δίρτην,

*— Είς βασιλόφ3ων εις την οΐκίαν της πολί-
τιίος Έρβλαί ! . . , . ίεν σ31ς εκπλήττει το τοι-
ούτο; Άλλού πρόκειτχι περί φιλανθρωπίας καΐ

ε*πι του πείίου τούτου, ως ειξεύρετε, ίέν υπάρ-
χουν κόμματα . . . Άλλα τι έχετε, Γιλβέρτη ;
είπεν αίφνης διακόπτουσα την δμιλίαν της.
Είτθε ωχρά ! . . .

— Έγώ ;

— Σας βεβαιώ Ι . . . Και η χειρ σας ! . . .
"Ω! κάτιθά Ιχετε!..,

— Έγώ ; τίποτε ! . . . Δεν εχω τίποτε,
κυρία Ι . . . *

— Ό κύριος ίε Μομβρέν 1 άνηγγειλεν Ι θε-
ράπων.

Και πριν η στραφη δπως χαιρετίση τον ίπι-
σκέπτην ή κυρία Έρβλαί παρετηρησε και αύθις
την νεαν τάραχήν, ελαφροτάτην άλλ' εύίιάκρι-
τον ίιά τα όμματα γυναικός, ην ησθάνετο ή
Γιλβέρτη άκού-ασα το δνομα εκείνο και ζωη-
ρώς, μετά μειδιάματος εξ ημισείας χλευαστι-
κού καΐ εξ ημισείας θωπευτικού είπε προσηνώς
προς την νεάνιία γενομένην ετι μάλλον ωχρό-
τερα ν :

— ΆΙ μπδΐ ;.. .

Και εχαιρέτισε κατόπιν τον κόμητα ίέ
Μομβρέν.

("Επεται αννέχβια).

^•■0-|<Μ

Η ΟΙΚΙΑ ΤΟΥ ΒΙΣΜΑΡΚ

Ή κυριωτάτη δίος του Βερολίνου ίέν εινε
ίιί τον άληθη Βερολιναΐον η περιβόητος δίος
ϋαΙβΓ άβη Ιιίηάβη με την ίιπλην αύτης ^εν^ρο-
στοιχίαν τών καχεκτικών φιλυρών. Διά τον
παλαιόν Βερολιναΐον η πρωτίστη Ιιίος τού Βε-
ρολίνου εινε 4) ^ΐΙΗβπίδίΓίΐδδΘ, η ό<5ος Γουλιέλ-
μου, ή αρχομένη άπο της πλατείας τών Παρι-
σίων και λήγουσα εΙς την πλατεικν της ΒοΙΙβ
ΑΙΙίαηοθ.

Έπι της δίού ταύτης κείνται τά μεγάλα
πολιτικά και διοικητικά εργαστήρια τού Κρά-
τους, η άρχιγραμματία της αυτοκρατορίας, το
ύπουργεϊον της δικαιοσύνης, το τών δημοσίων
έργων κλπ. "Έχει τι το σοβαρον και το έπίση-
μον η εν λόγω δίος• οί ίπποι βραίύνουσι άφ*
εαυτών το βήμα και οί γερμανοί οί έρχ^όμενοι
άπο βορρκ και νότου άνεγείρουσι την κεφαλήν
και υπερηφανεύονται ίιότι είνε Πρώσσοι.

Άλλ' δτε προ πάντων διέρχονται προ της
ύπ* αριθ. 76 οικίας οί φιλοπάτριίες αισθάνον-
ται την καρ^ίαν τωνπάλλουσαν βιαίως ύπερ της
γερμανικής ένότητος.

Και εν τούτοις δ αριθμός ούτος ούίέν έχει το
καββαλιστικόν. Εινε απλώς 6 αριθμός του με-
γάρου τού υπουργείου τών εξωτερικών, η μάλ-
λον εΙπεΐν τη; οικίας τού κ. Βίσμαρκ. Ή βαρεία

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όν ν:ιΟΟ^ΐ€

328

ΈΙΣΤΙΛ.

και ογκώδης τριώροφος οΙκο^οιχύ), ^Ιν έχει θίαν
έπιβάλλουσαν ου^' έζωτεριχόν τι σηριεΐον έφελ-
κύον την προσοχην, παρεκτος του φρουρουντος
ιυαρά την πύλην αύτη; στρατιώτου, κατ' δνο-
[Λα ^έ ^ονον είνε (ΐέγαρον. Πρέπει τις δεόντως
νά προεοίοποιηθτ) οιλ να στα[λατηση χαι πι-
στεύστ) δτι ί> κάτοικων εν αύτ^ κρατεί εις τάς
χείρας του τάς τύχας ττίς Γερ{λανί«ς και της
Ευρώπης άπόσης.

Το (Αεγαρον του ^ιαση[λου Στρουσβερ, δστις
ίεν εςε[χεταλιύθη [ΐ,όνον τους |;ου(Λ.ανικους σι-
^ηρο^ρό[ΐους, εγείρεται εγγύς «κ ^εζιών άγέ-
ρωχον και επιβλητικόν δ νεόπλουτος τραπεζί-
της φαίνεται ρίπτων άπο του ύψους των πλου-
σίως γβγλυ|ΐ.[λενων έζωστών του βλε(Λ[ΐ.α οίκτου
επι του επίσης άπο της άφανεΐας προαχθεντος
γείτονός του, ηναγκασ(Αενου εισέτι νλ κατοικτ^
«ις γηραιόν του Κράτους έρείπιον.

Έζ αριστερών δ κ• ΒΙσμαρκ έχει γείτονα
τον άπόγονον (Αΐάς των έν^οζοτάτων των κα-
θολικών οικογενειών τγίς Πρωσσίας, τον πρίγκι-
πα Ράίζιβιλ, πάρα τφ επιστάτη του οποίου
η άστυνθ(λία ένηργησεν έρευνας ευθύς μετά την
^ άπόπειραν του Κούλ[ΐ.αν. Αί θρησκευτικαι ανα-
θυμιάσεις, άς αποπνέει το παλαιόν (χέγαρον πο-
λύ συχνά πρέπει νά προζενώσιν ημικρανίαν εις
τον άρχιγραμματέα,

Δια τοΰτο λόγβν ποιούμενος περί τιίς κατοι-
κίας του 6 κ. Βίσμαρκ έλεγε μετριοφρόνως προς
τίνα ξένον πρεσβευτην :

— Ευρίσκομαι ώς δ Ιησούς επι του Γολγο-
θβί, μεταξύ ^υο ληστών Ι

Πρωίίαν τινά του Ιουνίου κατερχόμενος την
δίόν ΛΥί11ιβηΐ8ΐΓ8ΐ8δβ είίον την πύλην της ύπ*
άριθ 76 οΙκίας εντελώς άνοικτην. Φοβερά μέ
κατέλαβε τότε επιθυμία και έσχημάτισα ευθύς
το άπότολμον σχείιόν μου νά εισχωρήσω εις
το άντρον του λέοντος. Έγίνωσχ,ον δμω;, «ινε
αληθές, δτι δ κ. Βίσμαρκ είχβν απέλθει την νύ-
κτα εΙς Κέσσιγκεν. Ό φρουρών στρατιώτης υ-
πνωττεν ίντος της σκοπι&ς του δ ίέ θυρωρός ως
συνήθως περίπατων μέ το τρίκωχόν του μέ μ-ίαν
ράβίον άρχιτυμπανιστού έξωθεν της θύρας «ίχε^'
αΐ^ημόνως καταβιβάσει το παραπέτασμα του
θυρωρείου.

Συνήθροισα δλον μου το θάρρος και ύπερε-
βην τολμηρώς τον ούίον της θύρας εκείνης, ίι*
ης τόσοι και τόσοι είσηλθον, εξελθόντες γυμνοί
πάσης ελπίδος. Καθ* ην στιγμήν ήτοιμαζόμην
ν* ανέλθω τήν κλίμακα, φρουρουμ.ενην ύπο ^υο
λιθίνων σφιγγών, συμβόλου της πρωσσικης πο-
λιτικής^ ένόμισα δτι κάποιος μ.ου έφώναζεν εκ
του κήπου. Ή ιίέα του νά συλληφθώ ώς κλέ-
πτης ή ώς έχων σκοπον ν* αποθέσω εκρηκτικάς
βόμβας ^ιά νά προξενήσω εκπληξιν εις τον οΐ-
κοίεσπότην κατά τήν έπιστροφήν του ήκιστα

μοι προσεμεκϊία. Διηυθύνθην λοιπόν εν πάση
σπουίη προς τον κήπον.

Ό κήπος ούτος είνε μεγαλείτέρος τών συνή-
θων ιδιωτικών καΐ έχει σχείον τήν εκτασιν ίη-
μοσίου παραδείσου. Ό άρχιγραμματεύς περεπα-
τει έντος αυτού ενίοτε τήν έσπέραν με τάς χεί-
ρας όπισθεν, άλλ' ούχι δπως ρεμβάση ασκόπως
καθότι τήν επαύριον εξέρχεται συνήθως φέρων
στολήν θωρακοφόρου και μεταβαίνει εις το
Ράίχσταγ, δπως άπαγγείλη ενα τών θ^οπνεύ-
στων εκείνων λόγων του.

Ό άνήρ, δν είίον εν τφ κήπφ και δστις ίεν
μέ είχε ποσώς καλέσει, ήτο δ κηπουρός. Οί έξα•
σκούντες το άθώον αύτο και εύώ^βς επάγγελμα
είνε συνήθως Ανθρωποι αφελείς και ουδόλως
κακοί ' προύχώρησα προς αυτόν.

— Αυτή ή ατυχής συκομορέα φαίνεται δτι
^ιψα δπως. καΐ σεις, είπον αύτώ κλίνων ιτρός
το ^ενίρύλιον το κεκαι,μένον ύπο του ηλίου,
δπερ εκείνος περιεποιεΐτο.

Τί τά θέλετε ! αυτά τα ^έν^ρα έίώ ίέν

εύίοκιμούν. Γερμανοί αποκατεστημένοι εις Ά-
με ρικήν το ετςεμψαν προς τον πρίγκιπα κατά το
1872, τήν ήμέραν της εορτής του. Τί παράδο-
ξος Ί^έα και τί παράδοξος ανθοδέσμη ήτο
αυτή Ι Τώρα αύτοί οι ϊ<ϊιοι Γερμανοί του στέλ-
λουν όστρείίια, τά δποΐα αξίζουν καλλίτβρον.
Μά τήν άλήθειαν, ίέν είνε ασχημον πράγμα νά
λέγεται κάνεις κύριος Βίσμαρκ, αί ; Δεν περν^
έβ^ομάς δπού νά μή λάβη δ άρχιγραμματεύς
κανέν ^ώρον. Λέγουν δτι τά ίώρα συντελούν
εις τήν ίιατήρησιν της φιλίας... Βέβαια Ι α-
κούς έκεϊ !... ^Επειτα έχει και δ πρίγκιψ ι^ιαί-
τερον τρόπον... δταν επιθυμη κανένα πράγμα...
και ίέν θέλει νά το πλήρωση... Παραδείγματος
χάριν, μίχν ήμέραν ήτο συνείρίασις εις το
Ράϊχσταγ, άπαντ^ τους βουλευτάς του Νορί-
χάουζεν. δπου κατασκευάζεται ρακή περίφη-
μος... πού ημπορεί ν' άναστήση νεκρούς! «Κύ-
ριος, χαίρω πολύ δπού σας βλέπω, τους λέγ«.
μέ το ίυνατον εκείνον και εύθυμον γέλωτα του.
Είσθε καλά; είνε καλά ή οικογένεια σας:..
Και ή ίουλειαις πώς πηγαίνουν ; Τά πνευμα-
τοποιεϊα του Νορχίάουζεν διατηρούν τήν πά-
λαιαν των φήμην ; Έπια άλλοτε τήν ρακήν
τήν δποίαν κατασκευάζουν. Τί γευσιν ! τί ίιαύ-
γειαν οπού είχεν! — Έςοχώτατε, έσπευσαν ν'
απαντήσουν οι βουλευταί, ελπίζομεν μετ' ολί-
γον νχ ήμπορέσωμεν νά σδς άπο^είξωμεν ίτι
βαίνομεν επι τά ίχνη τών ένίόξων προγόνων μα;
και δτι ή ρακή του Νορ<ϊχάουζεν ίέν ίιεφθάοη
δπως δ γαλλικός λαός. β Μετά ίύο ήμ/ιρα;
εφθασεν είώ εν ώραιότατον βαρελάκι μ^ί μί«ν
έπιστολήν τών κυριωτέρων πνευματοπ^ ζών τοϋ
Νορ^χάουζεν, οί δποϊοι παρεκάλουν ,^^*©^ άρχι-
γραμματέα νά ίβχθη το ελάχιστος ρ^ ίχιΐνβ ίιϊ-

3ΞΣΤΧΑ.

3?9

γ(&« τον θβΑ>|Αασ|Λθυ των χα ι της 9υ[λπαθείας
των. Και (αε αυτόν τον τρόπον δ πρίγχιψ ε/ει
ράχην ^πβΰ ίίν του στοιχίζιι τίποτε.

Είνείλίγας άντπρ ! άνέκραζα προσκλίνων

μετά σ(βασ|ΐοΰ.

-— Ναί, είνε (λέγας άνηρ, έπανέλαβεν δ
κηπουρός άποχαλύπτων την χεφχλήν. Και εχεινο
το 6ποΙον τον χά[Ανει νλ φαίνεται άχ6[ΐη [ΐ.εγα-
λε(τ£ρος (Ις ψί εινε ο τι ^εν έχει διόλου ύπερη-
φάνειαν. Άγαπφ να συνο(χιλ^ και με τους κα-
τωτέρους ανθρώπους. Κάθε φοράν δπου με βλέ-
πει εις τον χηπον μου λέγει : «Λοιπόν, Φρχντζ,
πώς πηγαίνει η ^συχομορεα ; >> Ειζεύρει δτι την
περιποιούμαι ώνάν παι^Ι μου χαι $τι αν τό
χαυμένον το ^έν^ρον ξηραίνεται, ίεν πταίω
εγώ. Κυττάζατε, η Αύτοϋ Έζοχότης εσχαψε το
χώμα εις αύτδ το τετράγωνον, •

ιΦράντζ, ίόσε μου την άξίνην» μου είπε μίαν
ημεραν. Του την ίΐίω χαι αρχίζει να εργάζεται
ώ^αν εργάτης δποΰ είχε να 6ρεψΐ() οιχογενειαν.
Τόπεραβμένον χαλοχαϊρι εχαμε το ι^ιον πράγμα
εις τα πιρίχωοχ του Βερολίνου, Πλησιάζει ένας
χωριχός ^που έθεριζε χαΐ του ζητή το ίρέπα-
νόν του• βγάζει το ρουχόν του χαι εις το ίιά-
«τημα 5έχα λεπτών θερίζει ενα μέγα μέρος
του αγρού, «θχρρεΐ χανεΙς πώς εΙς ολην σας
την ζωην ίέν έχάμετε άλλο έργον παρά να θε-
ρίζετε ! άνίχρχζεν 4 χωριχός έκθαμβος. "Οταν
έχετε ορεξιν, τό ^{ίέπανόν μου εινε εις την ίιά-
θεσίν σας». ΈχεΙνην την στιγμήν επέρασε ένας
κύριος, βστις ανεγνώρισε τόν πρίγκιπα, τον
έπλησίασβ και τον έχαιρέτισε με το ονομά του.
Ό χωριχός ολίγον ίλειψε νά λιποθυμήσγι. Έφύ-
λαζε με μεγάλην εύλάβειαν έπι τρεις ρ-ΐίνχς
το ίρέπανον,τό Ιποιονμετιχειρίσθη δ άρχιγραμ-
ματεύς, και τό δποϊον εις τό ύστερον ήγόρασε
τριακόσια τάλληρα τό Ιστορικόν μουσεϊον του
Βερολίνου.. Τυχηρος ητον αυτός δ χωρικίς !
*Αν ήθελε τό μουσεϊον άζίνας!...

— Ήμποροΰμεν δμως νά ελθωμεν οι 5ύο μας
εις κχποιαν συμφωνίκν. Δεν θέλολ νά πχραλάβω
τίποτε- επιθυμώ να ϊίω απλώς.,.

— - ΜπδΙ Ι.. εΙς αυτό ίεν εχω ίυσκολίαν.

— Νά Ιίω τά δωμάτια του πρίγχηπος επι
γενναίςρ άμοιβγ).

Ό κηπουρός έσκέφθη προς στιγμήν άλλ' εγώ
εβεσα χρυφίως εις την χεϊρά του χαρτονόμισμα
χίντε ταλλήρων και μετ' ολίγον εύρισκόμην εν-
"θς του ίυσπορβήτου φρουρίου άνευ της βοηθείας
κλιμάκων η σχοινΙων, άλλ' απλούστατα άνελ-
6ών 3ιά της άναβάθρας των υπηρετών.

Τα πρώτον 'άντικείμενον τό προσειλκύσαν
"'^ν προσοχην μου καθώς είσηρχόμην εΙς τον
ί^ροθάλαμον^ ητο χιβώτιον περιέχον φιάλας,
^ροωρισμένον ν' άποσταλτ) εΙς ΚΙσσιγχεν, χαθά
** της επιγραφής έίηλουτο.

— Κονιάκ Ι εψιθύρισεν δ δίηγός μου λείχων
τά χείλη ώσεί ί ιατελώνύπό ;τό γόητρβν προ-
σφάτου και «ύχρέστου άναμνήσεως.

Γνωστόν είνε τό άνέκί^οτον τό κυκλοφορήσαν
εις τάς εφημερίδας κατα τό 1866. Ό κ. Βί-
σμαρκ παρεσκευάζετο ν' αναχώρηση, δ ^ε νεώ-
τερος αυτοΰ υιός τόν ηρώτησε περίλυπος αν
έμελλεν επι πολύ ν* απουσιάση. α — θά επιστρέψω
μιτά δεκαπέντε ημέρχς, άπηντησεν δ άρχι-
γραμματεύς. — "Ω, πατέρα ! απήντησε το παι-•
^ίον, ίεν τό πιστεύω ίιόλου, θά λειψής τουλά-
χιστον ενα μήνα, ίιότι είπες εις τόν Φριίερί-
κον νά σου προετοιμάστρ και τριάντα φιάλας

κονιάκ

Ή πρώτη αϊθουια, η χρησιμεύουσα ώς έστι-
ατόριον, είνε με υπερβολικήν απλότητα ^ιεσκευ-
ασμένη. Καλείται «αίθουσα σινική» ένεκα της
τοιχοστρωσίας αυτής έχ μεταζίνου κεντητού
υφάσματος είκονίζοντος νεανίδας παρά τάς
δχθας του Γάγγου καΐ πτηνά μυθικά . Δεν
υπάρχει εν αύττ) ούίε τό ελάχιστον κόσμημα,
ού^' αύτη ή απαραίτητος εκ ξύλου ^ρυός σκευ-
οθήκη. Ό κηπουρός μου είπε, δεικνύων μοι μι-
κρόν τραπέζιον: αΈκεΐ επάνω βάζουν κάθε
προ>ί ενχ μ.ικρόν όρνιθοπούλι ψητόν και μίαν
φιάλην Βορίώ ίιά τους έπισκέπτας δπου έ-
χουν δρεζιν νά φάγουν κκτι τι. Αυτό ίέ απο-
καλεί ήκυρία «τραπέζι κοινόν ίιά τους απρό-
σκλητους.»

Συνέχεται με ταύτην ή αίθουσα του σφαι-
ριστηρίου, μεταβεβλημέ^η τανΰν εις μουσεϊον
^ιαφόροιν ενθυμίων. Τό σφαιριστήριον καλύπτε-
ται άπό τό πράσινον αυτού ύφασμα, φέρει ^'
έπ* αυτού σωρείαν παντοειδών κομψοτί χρημάτων,
^ώρων πχντοίων προελεύσεων, ίιπλωρ,άτων πο-
λιτογραφήσεως εντός πολυτίμων πλαισίων. Ή
επικρατούσα περί την κατάταζιν αυτών ατα-
ξία εΙνε ήχιστα χαλλι-τεχνική. Τό σύνολον δμοι-
άζει προς άποθήκην ρωποπώλου. Τρία των άν-
τικειμ.ένων τούτων εινε άξια ιδιαιτέρας μνείας.
Τό πανομοιότυπον εν σμικρώ του περίφημου
μνημείου Φριίερίκου του Μεγάλου, τό δίπλωμα
της πολιτογραφήσεως τής πόλεως του Αμβούρ-
γου εκ χυτού ορειχάλκου εντός θήκης θαυμα-
στής την τεχνην και μελανοίοχεϊον αξίας 35
φράγκων έχ μέλανος μαρμάρου, εφ* ου παρίστα-
ται άναπαυόμενος λέων θνήσκων. Τό ίώρον
τούτο προσέφερεν δ αυτοκράτωρ τφ άρχιγραμ-
ματεϊ, ενφ ίιετέλει ούτος ασθενών, «Ένόμιζον
δτι εύρισκόμην και εγώ εις τήν κατάστασιν
του λέοντος, ελεγεν δ κ. Βίσμαρκ δεικνύων τό
μελανοίοχεϊον προ της εις Κίσσιγγεν αναχωρή-
σεως του. Χάριτι θεί^ 8μως απέκτησα τήν ύ-
γείαν μου και ή Αυτού Μεγαλειότης ίέν έξώ-
φλησεν ακόμη τόν κχτάλογον τών προς έμ^
οφειλομένων μικρών φιλο<^ο>ρημάτωγ:ΐ)^ ,

Όφ\ζβό όγ ν:^οο^ι^

330

£2 23

— Τ—

XX ^1.

Ή τρίτη αίθουσα, η πασών περιεργοτάτη,
εχ^ουσΛ ούο ρ.όνα πχράΟυρκ, είνε το σπουία-
στήριον του άρχιγρα(ΐ(χατέως. Το γρκφεϊον του
είνε άπλούστατον έζ άνακάρ^ου με πολλχ συρ-
τάρια. Ό γ.. ΒΙσμαρϊς κάθηται επΙ είρας μα-
λακής, δ ίέ γραμματεύς αΰτοΰ Αντικρύ του έπι
ε^ρας έπεστρωμένης ^ιά δέρματος. Πόσοι και
πόσοι ίιπλωμάται προσηλθον εΙς την τράπε-
ζαν ταύτην ώς εις τράπεζαν χαρτοπαιγνίου και
απώλεσαν το κατάθεμά των Ι

"Αντίκρυ του γραφείου κείται ή εΐκών της
Ιωάννας Βίσμαρκ, εύειίεστάτης μελαγχ^ρινης
νεανίδος με πλουσίαν κόμην με μεγάλους μέ-
λανας οφθαλμούς, με του; ώμους δπωσοΰν πλα-
τεϊς, ην & Μεριμέ, λόγον ποιούμενος περί της
κυρίας Βίσμαρκ, εζωγράφισεν αρχόμενος εκ των
κατωτάτων άκρων.

«Ή κυρία Βίσμαρκ, έγραφε ίέν ένθυμουμα»
άπό τίνος πόλεως λουτρών, έχει τον μακρότερον
πόίά της Αυτοκρατορίας, η ίε ίεσποινίς Ου-
γάτηρ της βαίνει έπι τά ϊχνη της.»

Ρομαντική το πνεύμα, ήρωτεύθη ημέραν τινά
νίον ύπολοχαγόν, δν συνηντησεν εις τίνα χο-
ρόν, δστις δμ.ως άνητ^ων εΙς άρχαϊον καΟολικον
οίκον^ ήρνήθη την χεϊρα της πριγκιπίσσης, ί^ν
προέτεινεν αύτφ & άρχιγραμματεύς αύτοπρο-
σώπο)ς.

Έν τω σπουίαστηρίφ του κ. Βίσμαρκ ίέν
υπάρχει βιβλιοθήκη• απεναντίας υπάρχει εν
αύτφ συλλογή πλήρης καπνοσυρίγγων και
στρατιωτικών πίλων φερόντων πέριζ ευρύ ερυ-
θρον σειρήτιον. Εί<ϊα ωσαύτως επι της εστίας
κιβωτί^ιον πλήρες σιγάρο)ν τίς Άβάνης σχε<ϊον
αθικτον. Πάρα την θύραν κείται συλλογή σπα-
θών και ζιφών ήτις θα περιεποίει τιμήν εις
δπλοστάσιον.

Χειρόκτια εκ ίερματος ίορκάίος εινε ίιεσκορ-
πισμενα άμελώς έπι τών έπίπλ6)ν. Το εις το
βάθος του σπουίαστηρίου κείμενον άνάκλιντρον
εινε υπερμέγεθες το εύρος, δ κ. Βίσμαρκ συνειθι-
ζει να κατακλίνηται έπ' αύτοΰ και ν' άνχγι-
νώσκη τάς εφημερίδας μετά το γεύμα Έκεϊ
πλησίον επί μικρού τραπεζίου είίία μίαν ρω-τι-
κην έφ'ΐΐί χερίία (ίιότι δ άοχιγραμματεύς γινώ-
σκει και λαλεί ΑοιστΛ την ρωσικην γλώσσαν)
και γεωγ:αφικον χάρτην κατά το ήμισυ έκτε-
τε^ιγμενον. "Εσχον την ά^ιακρισίαν νά ρίψω
έπ' αύτου το βλέμμα και ανεγνώρισα τον χάρ-
την της "Αλσατίας και Α(ι)ραίνη:, τον καταρτι-
σθέντα πχνά τοϋ γερμανικού επιτελείου. Σταύ-
ροι ίι' έρυΟρας μελάνης έσημβίουν τά μέρη έ'νθα
κείνται τά φρούρια του Νέφ-Μπρισσάκ της
θιομβίλλης, του Στρασβούργου και του Μέτζ.

Παράκειται δ κοιτών του πρίγκιπος, έχων ίν
μόνον πχράθυρον. Άλεζήνεμον έκ κυανού μετά-
ξΙνου υφάσματος περιβάλλει την άπέραντον

κλίνην , άληθη κλίνην οικογενειακην.

Μικρά τράπεζα χρησιμεύει ώς νιπτηρ. Πα-
ρετήρησχ έπ* αυτής ήμίσειαν περίπου ^ω^ικά-
ίχ κτενίων και ψηκτρών, πολύ περισσότερα
άπό τάς τρίχας της κεφαλής του άρχιγραμμα-
τέως, συμποσουμένας, ώς γνωστόν εις τρεις και
μόνας.

Έπανερχόμεθα εις το σπου^αστήριον. δπως
μεταβώμεν ει; την αΐθουσαν της κυρίας Βίσμαρκ
Ή αίθουσα αυτή εινε άπλους ^ιά^ρομος κεκο-
σμημένος ^ιά τών προσωπογραφιών τών μκλών
τής οικογενείας και περιέχων ανάκλιντρα τίνα
και ε^ρας έπεστρωμένχς ^ι' ερυθρού δαμάσκηνου
υφάσματος. Ή πριγκίπισσα και ή θυγάτηρ της
κατοικούσιν εις ^ύο απέριττα δωμάτια, βλέπον-
τα προς τον κήπον, συνεχόμενα ίέ μετά της
ρηθείσης αιθούσης.

Έν τφ κοιτώνι τής κυρία; Βίσμαρκ εν χρη-
ματοκιβώτιον επέχει θέσιν του συνήθους κατο-
πτροφόρου ερμαρίου. Δεικνύβον το συζυγικόν αύ-
τοΰ άγιαστήριον προ; τού^ σάξονας μουσικούς
τους έκτελέσαντας κώμον προς τιμήν του κχι
άπαιτήσαντα; ώς χάριν νά έπισκεφθώσι τήνκχ-
τοικίαν του, δ άρχιγραμματευς είπε : «Βλέπετε
δτι ή σύζυγος μου κρατεί το ταμείον συμβου-
λεύω <ίέ δσου; έξ υμών εινε έγγαμοι νά έμπι-
στευθώσι το βαλάντιον εΙς χείρας τί)ς συζύγου
των, ίιότι το τοιούτον εινε μέσον άλάνθαστον
οικονομίας και φει^οΰς.ο

Ή τελευταία και μάλλον ευρύχωρος αίθουσα
εινε ή τής ύποίοχής. Ή διασκευή αυτής είνβ
μετριωτάτη χωρίς πολλήν καλαισθησίαν και
πολυτέλειαν. Δεν υπάρχει έν αύτη ούίέν άντι-
κείμενον τέχνης ού<^εμία εΐκών, έφ' ης νά έπα-
ναπαυθγ) τό βλέμμα. Το ύφασμα τών επίπλων
εινε έφθαρμίνον έπι τοσούτον, ώστε σχείόν δια-
φαίνονται οι στήμονες. Πολλάκις Γουλιέλμος
δ Α' έ'πεμψεν έπιπλοτέχνην τινά προς τον Βίσ-
μαρκ, πλην ούτος επιμόνως ιόν χπέπεμψεν. Το
μόν3ν έπισύρβν την περιέργειαν άντικείμενον
χάρις εΙς την έπ* αύτοΰ βαρεϊαν όρειχαλκίνην
πλάκα, εινε ή περίφημος τράπεζα έφ* ης υπε-
γράφη ή ειρήνη ίν Βερσαλλίαι;. Εινε γνωστόν
δτι δ ιδιοκτήτης τής οικίας, έν τ) κατφκει δ κ.
Βίσμχρκ, ήρνεϊτο ν' άποξενωθίί τής τραπέζης
ταύτης, δ ίέ πονηρός άρχιγραμματεύς κατε-
σκεύασε μίαν παρομοίχν και αντικατέστησε <ϊι'
αυτής την πρχγματικήν κατά την ημέραν τή;
αναχωρήσεως του.

Ότε έζήλθομεν τή; αιθούσης, δ δίηγός μου
με ώίήγησε προς <!ίεξ•.άν και ήνοιζε μίαν θύραν
λέγο)ν μετά μεγαλοπρέπειας : Βογ ΤαηζδοαΙ ! ή
αίθουσα του χορού,

Ή αϊθουσχ αυτή του χοροΰ ίιχκικοσμημίνη
ί ιά κατόπτρίύν ητο χρχαΐον παρεκκλήσιον/Αλλ'
δ άρχιγραμματεύς έχει φυλακίσει τόσους έπι•*

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

Σ3Σ3ΤΧ.

33ΐ

σχόπους άστ« ίεν θοι αισθάνεται τον ελάχιστον
ίν^οιασ(ΛΟν νά είσκγάγη τους χορευτάς εντός
ναού.

(νίοΐοΓ Τίδδοί)

►ι-ο-^-

Η ΑΡΙΣΤΗ ΦΙΛΗ ΤΠΝ ΝΕΑΝΙΔΠΝ

(»Ε« τΛν του Έρνέστου Α•γουβΙ).

[Σννέχβια χβι\ τέλκ' ίδ• νροηγούμινεν φ^λλον.]

— Εινε κατάλληλος στιγ(Λη ν' άφησω(Αεν
τον ^εκατόν έ'β^ομον αιώνα και* εΙσέλΟωρ.εν
£ΐς τον ^εκατόν δγίοον, δπου άζίζει νά ίια[Αε-
νω(χ.εν επ* ολίγον. Ό αιών ούτος της τρυφης και
τΛν τέρψεων^ ύπηρζε και αιών των εκλεκτότε-
ρων εργοχείρ(ι>ν* έσθητες (χεγιστάνων κεντηριε-
ναι ύ«ο (ΐαρκησιών, έρως προς τα τίλ(Λατα τα
>επτκ κενττμχτα, άνΐΰκάλυψις του τυριπανιίίου
'πρός έπεζεργασίαν αυτών, έφεύρεσις του οδον-
τωτού κτλ. Άλλα τόσον βιά^οριαι νλ φθάσω
«Ις τους σημερινού; χρόνους, ώστε ίέν θα σοι διη-
γηθώ εΙμή 5ύο συμβάντα της εποχής εκείνης.

— Διηγησου, ίιηγήσου Ι

— Ή κυρία άβ ΟβπΗδ ητο τακτικωτάτη•
έφθανε πάντοτε πρώτη εις την αϊθουσαν προ
του γεύματος. Όταν εινε τις υπόδειγμα τά-
ξεως, καθίσταται καΐ μάρτυς αύτης* όσοι ^έν
κάμνουν τους £λλους νλ περιμενωσι, περιμένουν
οί ϊίιοι. Λοιπόν η κυρία αΰτη, <ιχεν εργόχειρον
^ροωρισμένον ^ΐδί την ώραν έκείνην, κο^Ι τί συ-
νέβη ; Ει; διάστημα τεσσάρων ετών ίκέντησε
(λόκληρον ^ιακόσμησιν δωματίου Τούτο ίεν σοι
φαίνεται πνευματώδης εφαρμργη του ^ι&άγμα-
Τίτς, αποτέ μη μένεις άεργος»;

— Και δευτέρα ίιηγη^ις ;

— Ταύτα λαμβάνω εκ των απομνημονενμά-
των γυναικός, ήτις κατά τάς αρχάς του αιώ-
νος 9<:πελαυε φήμης καπιος καλού ζωγράφου,
της κυρίας νί§β-Ιιβ1)Γαη. Αυτή ίιηγειται δτι
προσκληθείσα ποτέ εις ετ:ίσημον παράστασιν
εν τφ Μεγάλφ θεάτρ(ι) της Βιέννης, εμεινεν έκ-
πληκτος ι^ούσα εις τα θεωριΐα της πρώτης
σϋρσς, τάς κυρίας της αύλης και της αριστο-
κρατίας, στιλβούσας ίκ πολυτίμων λίθων και
τριχάπτων, νά κρατώσιν ίργόχειρον Ι Ήκουον
την ΆρμΙόα ρ.ελόίρχμα του ΘΙαεΙ^ πλέκουσαι Ι
Άλλ* ας άφησωμεντό παρελθόν και φθάσωμεν
•Ι; τί^ν σημερινην εποχην ανυπομονώ, και ηξεύ-
ρεις ίιατί ;

-Όχ..

— Διότι το μάθημα μου θά τελείωση.
— * Και ^ιατί ;

— Δια ν* άρχίση το ιίικόν σου.

— Άλλα πώς ; '

— ΝαΙ, συ θά γίνης τώρα 6 ^ιίάσκαλος καΐ
εγώ δ μαθητής* ίέν πρέπει ν* άντισταθης -γνω-
ρίζεις τάς συμφωνίας μας. Σοι είπον κατ* αρχάς
τών μαθημάτων ρ.ας, δτι 6 σκοπός μου εινε
νά ίιεγείρω εν σοι την σκεψιν, ^ηλα^η δτι θέλω
νλ σε μάθω νά συλλογίζεσαι, και νά θαυμάζης•
πώς ίέ θά επιτευχθώ) τούτο, εάν ίίν λάβιιις
μέρος ενεργόν εις τά μαθήματα τού ^ι^ασκά-
λου, ατομικώς, προσωπικώς ; Φθάνομεν εις την
περίο^ον τού θέματος μας, δπου είσαι χιλιάκις
άρμο^ιωτέρα μου. Έγώ ίεν εχω ίακτυλήθραν
ούίε βελόνην, ίεν είμαι νεανις. Σε λοιπόν θά
ερωτήσω νά μ* ειπης δποίαν θέσιν κατέχει σή-
μερον εκείνη ην ώνομά«ϊ«μεν, άρίστην φίλην σας.

— Καλώς, λέγει ή μαθήτρια μου έν^οιά-
ζουσά πως, άλλα τί θέλεις νχ κάμω ;

— Εινε εύκολώτατον, κύτταξε σε αυτήν και
περί σέ.

Αι γυναίκες σήμερον ίεν ζώσιν δπως άλλοτε*
αί ύπηρέτριαί των ίέν εινε πλέον σΰντροφοί των
εν ττ) εργασί(ί:, άλλως ίε ίέν εκτελούνται εν τ^^
οίκογενεία και σημαντικά χειροτεχνήματα• αϊ
^άπτριαι ως όθονουργοι άνεκούφισαν τάς κυρίας
της καλής τάξεως, άπαλλάττουσαι αύτάς με-
γάλου μέρους εργασίας, ήτις άλλοτε εγίνετο εν
τφ οϊκω. Τί θέλει, γίνει λοιπόν ή βελόνη απέ-
ναντι τοιαύτης άντιπράζεως ; πώς θά ίυνηθγ)
νά κάμγ) δ, τι εκαμιν άπ' αρχής τού κόσμου,
δποίαν θά ευρχ} θέσιν εΙς την νέαν μεταρρύθμι-
σ'.ν της κοινωνίας ; το καλλίτερον θά εινε ν*
άρχίσωμεν, εξετάζοντες άπο ημάς αυτούς. —
"Ίίωμεν, τί έκαμες συ εΙς το διάστημα τού
έτους, έκτο; τών μικρών ^ιορθωμάτων, με την
ίακτυλήθραν και την βελόνην σου ;

— Προ εξ ρ,ηνών έκέντησα προσκεφάλαιον
ίιάτινα φίλην μου ήτις επρόκειτο νίι νυμφευθτ,.

— "Επειτα ;

— Προ τριών μηνών επλιξα σκέπασμα κλί-
νης ίιά το παι^ίον νέας κυρίας φίλης μας.

— Ακολούθως ;

— ΆκολούθωςΙ ... Ά! ενθυμούμαι, ή μήτηρ
μου έπεθύμει πΐλον ε*ξοχικόν δμοιον προς εκεί-
νον φίλην της.

—Και τον έκαμες;

— Βέβαια, είμαι περίφημος έμπορος νεωτερι-
σμών, τοσούτψ μάλλον δσφ επληρώθην ίιά τον
πϊλόν της, και ίιά τού αντιτίμου ήγόρασα ώ-
ραιότατον σάκκον εργασίας.

. — ϋΐίΐο άϋΐοί, χρήσιμον συν τφ γλυκει, λέ-
γει δ Όράτιος• ύστερον;

— -*Έπειτα ; ίεν ήξεύρω πλέον, νά ε'^καμα
άλλο τί.

— "ΩναΙ! ίεν έστειλες εις φιλάνθρωπον άγο-
ράν άλεξίπυρον κεντημένον, και δταν δ αδελφός
σου ^ιώρθωσε το ίωμά-^ιόντου, ίέν τού έκαμες
ίνα κλιντήρα; ^ γ

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

332

£2Σ3ΤΚ Α

— Να ι, αληθώς.

— Την κυριακήν δτ* έαπο^ίζεται ή ίργασ(«
βχτος της ίιά τους πτωχούς, ίέν χατεσχεΰασ^ς
|λετά της μητρός σου ίσωφόρια χαΐ ύποχά|Αΐσα
ίιά τά πχι^ιά του χωρίου ; Ούτω τά ίακτυ-
λάχια σου σ' εβοηθησαν νά έχπληρώσγ^ς το^
[Αίχρά χαθηχοντά σου, ώς θυγατρός, ά^ελφτ^ς,
φίλης, χαι χαλης χριστιανής, σοι παρέσχον χαΐ
άλλην ύπηρεσίαν προσέτι . . .

— ΌποΙαν ;

— Το φθινόπωρόν είχατε προσκεκλη[ΐ.ένους
εις την εξοχήν έβρεχε ίέ πολύ, άίΰνατον νίι
χυνηγήστ^ τις* τΐ εχαμναν οί άνδρες ; εχάΟηντο
έζηπλω[χένοι εις τά άνάχλιντρα η ε*τυ{ΐ.πάνιζον
τάς ύελους των παραθύρων περιμένοντες {Λίχρχν
γωνίαν χυανου ουρανού, ένι λόγφ εστενοχωροΰν-
το. Τι εχα(ΐνε ίέ ή {λήτηρ σου, αί φίλαι της
χαι σύ ; επήρατε το κέντη[χα ί το τυ(ΐ πανίί ιόν
σας χαι παρήλθεν ευχαρίστως ή ή[Λερα εις τερ-
πνόν χρά(Λα, ε'ργασίας χαι συν^ιαλεζεως, χαθο-
σον τίποτε ίέν βοηθεϊ την συνο{Λΐλίαν δσον
το εργόχειρον.

— Τφ δντι το παρετήρησα πολλάχις.

— Την ίε έσπέραν, εις των παρεστώτων άνε-
γίνωσχε μεγαλοφώνως* τι εχαριαν τότε οί άν•
ίρες ; άπεχοιρ.ήθησαν ! , . . .

— ΙΙρόσθες δτι χοιμώμενοι ελά[ΐ.β5ΐνον θέσεις
χαΐ 6κα|Λναν σχήματα &ποΰ ητο νά ξβχχρίισθ•^
χάνεις .

— Ένω σεις αί γυναίκες και νεάνιίες, πυ-
κνώς περί την τράπεζαν καθημεναι, φωτιζό-
(Λεναι ύπο του λαμπτήρας είχετε το μέτωπον
προς το έργόχειρον χεκλιμένον, το ους και το
πνεύμα προσεκτικόν, άπελαμβάνατε δ,τι ά/εγι-
γνώσκετο, παθ/,τικον η πνευματώδες, και ενί-
οτε δπόταν το ενδιαφέρον ηυξανεν, ή βελόνη
χατέπαυε του έργου, ύψουτο ή κεφαλή χαι οί
οφθαλμοί σας μετά πάθους ήκολούΟουν έπι των
χειλέων του άναγνώστου, η της άναγνωστρίας,
τους καλούς στίχους ή τάς συγχινητικάς ΐίεας,
ώς εάν ^έν σδς ήρκει νά τάς άκούητε, αλλ* εί-
χατε ανάγκην και νά τάς βλεπητε• ίεν εινε
άληθες χαι τούτο;

— Είναι Ι

— Οί άνδρες, ώς βλέπεις, είνε θύματα, λει-
ψάνου παλαιοίς τιμαριωτικής προλήψεως, ήτις
εθεώρει ώς ε'ξευτελιστικήν πάσαν των χειρών ερ-
γασίαν. Άπαγορεύουτα εΙς τον ανίρα υψηλής
τάξεως πάν επάγγελμα έκτος ε' κείνου των
δπλων, κάθε άλλο εργαλεΤον έκτος της σπάθης,
ήτίμαζε την χείρα του φέροντος. Έκ τούτου
προκύπτει δτι ίέν κάμνομεν ού^εν ίιά τών δα-
κτύλων ημών. Ό Φραγκλίνος εγραψεν εύφυε-
στάτην άναφοράν της αριστεράς χειρός, παρα-
πονουμενης δτι τίεν ίϊ»ϊάσκουσιν αυτήν τί-
ποτε, τά πάντα ίε εις την άίελφήν της ^ιξιάν.

Έν τούτοις, τλ τρία τέταρτα τών άντρων ε-
χουσι ίύο αριστεράς. Μεταχειριζόμεθα νόστιμον
φράσιν ϊνα χαρακτηρίσωμεν τήν επιδεξιότητα
τών γυναικών λέγοντες, «Έχει δάχτυλα Μοί-
ρας ». Ήμεΐς ^ε τί εχομεν ; δάκτυλα όχνηρά !

— θά επαναλάβω το λόγιον εις τον άίελφόν
μου.

— Δεν ετελείωσα* ή βελόνη ίεν είνε μόνον
μέσον τέρψεως, χρησίρ,ου ασχολίας, ή όργανον
ελεημοσύνης, ενίοτε γίνεται ΰίερμηνεύς τών μυ-
χιαιτάτων αισθημάτων της καρδίας ημών. Έν-
θυμεισαι πρό τίνος, σε συνο)^ευσα μετά της
μητρός σου, παρά τινι φίλη, ήτις είχε νυμφιύση
τήν θυγατέρα της πρ6 ένος βτους• μήτηρ χαι
θυγάτηρ ήσαν πολύ ενησχολημέναι ίιά το
προσ^οχώμενον βρέφος, το όποιον επρόκειτο τον
Ίανουάριον νά ελθη εις τον χρσμον, χαι το πε-
ριέμενον φιλοστόργως ώς μήτηρ χαι ώς μάμμη*
τΐ εκαμνον ^ε άναμένουσαι ;

— Τον ίματισμόν του. "Ό, το ενθυμούμαι*
ού^έν νοστιμώτερον τών μικρών ύπ:χαμ1σων,
φορεμάτων χαι περικνημίδων, ^ιηυθετημένων
άνά ^ω'^εκά^ας, το εν έπΙ του άλλου χαι 5«ίε-
μενων ίιά κυανών ταινιών ήσαν ίε χυαναΐ
ίιότι ήλπιζον υίόν. ^'

— ^Ησαν μάλιστα βέβαιαι. Ένώ ίέ σύ
περιειργάζεσο ταΰτα πάντα ώς νεανις, εγώ γέρων
.φιλόσοφος εσυλλογιζόμην το μικρόν άγνόίστον
βρέφος, το δποΐον κατέχει ήίη τοιαύτην θέσιν
έν τί) ζωτ) δπου ίέν ευρίσκεται εισέτι. Έφαν-
ταζόμην τί όνειρα χαροίς, υπερηφάνειας και τρυ-
φερότητος. έπλήρουν τήν καρ^ίαν τών ίύο γυ-
ναικών. *Ώ, τά ίάκτυλα αυτών ίεν είργάζοντο
μόνα ! Έχεΐνχι εβλεπον ήίη το μικρόν στρογ-
γύλον και τρυφερον σώμα εντός τών υποχαμι-
σι^ίων, τήν εξυπνον φυσιογνωμίαν του μειίιώ-
σαν ύπό το έλαφρόν σκουφί^ιον.

— Άλλα ίέν μεταχειρίζονται πλίον σκου-
φΐίια, μοι λέγει ή μαθήτρια μου, ίέν σκεπά-
ζουν πλέον τήν κεφαλήν τών βρεφών, ίιά νά φύ-
εται ελευθέρως ή κόμη των, χαΐ νά λαμβάνωσι
τήν εύχαρίστησιν νά τήν βλέπωσι φυομένην.

— Τί τό θέλεις, είμαι του καιρού τών σχου-
φι^ίων, και ίιεΐ^ον τοιαύτα δπου ίεν υπάρχουν
άλλ* δτι ίεν ώνειρεύθην εινε τό αίσθημα τών
ίύο γυναικών ίέν ηθέλησαν ίιά τό βρέφος των
ήγορασμένον ιματισμό ν επεθύμουν τά πρώτα
πράγματα, δσα εμελλον νά τό εγγίσωσι, νά τό
ιρροφυλάξωσι ή στολισωσι αυτό, νά τά κατα-
σκευάσωσι, αί ί^ιαι, ώστι νά αΐτθανθη ούτως
ειπείν τήν επαφήν τών χειρών των.

Αρκετά εϊπομεν περί τών ευεργετημάτων
της βελόνης και ίέν είνε άπαντα• τά έργα της
εχουσι και τό πλεονέκτημα της διαρκείας. Ένφ
ή άνάγνωσις, ή μουσική, άφίνουσι τερπνήν, και
ενίοτε βαθεϊα*/ έντύπωσιν, άλλ* ίντύπωσί^ μό-
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όν ν^ΟΟ^ΐ€

ΰ^ΊΊ^

333

νον, χίτι τι ιφη(λ£ρον, παρο^ιχόν, το 6ποΐον
εξαφανίζεται Ύ][λέρ^ τγ^•ί;(Λίρς^, [λήνα κατά [Αηνα,
εως δτου ίξαλβιφθγ) τέλος καΐ χπ αύτης της
{ΐ.νί|Λης, τα εργόχειρα πολλάκις ίιαφεύγουσι
τον σκληρον τούτον νό[Λθν. Ταύτα ύττάρχουσι,
«ίνε πραγματικά, ψηλαφητά, φαίνονται, ίίίον-
*Γαι, διατίθενται, μεταβαΐνουσι 5ε άπο γενεάς
*ις γενελν δ(Λΐλουσι περί η[ΐών εΙς τους εγγο-
νούς. Τα τέκνα και εγγόνα του άίελφοΰ σου θα
χαθήσωσιν επι του κλιντηρος, δν τφ έίώρησες,
χαι θα λέγωσιν εΙς αύτα ατουτοεξετελέσθη ύπο
της γραίας θιίας σας».

— 'Άχ ! τι ίιασκείαστικόν !

— Πρόσθες δτι θα είνε τότε ετι ώρκιότερον
Ύί ση{ϋρον. Ό χρόνος, άποσβαίνων ολίγον τα
]^ρώ|Αατα θελιι τα καταστήσει άρ|;.ονικώτερα,
θα επιρρίψχι ίέ επ' αύτου {χελαγχολικόν τι, ώς
τράν το παρελθόν Ι

— Έλα, (ΐη μι συγκινίίς.

— *Δς άλλάξω(Αεν κόσμον καΐ τάςιν, άφί-
νοντες τάς πλουσΙας γυναίκας. Ένθυριεΐσαι εις
την εξοχήν, πλησίον της οικείας μ,ας κόρην χω-
ρικην^ Βικτωρίαν το ονο(Αα :

— • Βέβαια την ενθυ[ΐ.ου[χαι• τί καλή, τα-
χτική και καθαρά ητο ! Ποσάκις την άνοιξεν,
δταν εζηρχό(λην την πρωίαν νά περιπατήσω εις
τους αγρούς, την συνήντων βοσκούσαν τάς άγε-
"λά^ας της !

— Ναι, εκαανε τούτο ι^εχρι της ενάτης,άλλά
μετά την ώράν ταΰτην δταν επίστρεφε, τί
εκα[Λνε ;

— Την έβλεπα καθ' δλην την ή^χέραν ερ-
γαζθ(Αένην και δριιλουσαν ενφ εκυπτι επΙ του
εργοχεΙρου της.

— Τί εργόχειρου ; επιδιορθώσεις, ανακαινί-
σεις οθονών κτλ.; βεβαίως, άλλα ^εν εκα[χ.νε
μόνον τοιαύτα, είργάζετο και ίιά μίαν ^ά-
πτριαν, καΐ ^ιατί;

— Διατί ; ίιά νά κερίίζη^ λέγει γελώσα ή
μαθήτρια μου.

— Νά κερ5ΐσΐ(| τί ; την νυμφικην κλίνην
της, τά έπιπλα του νυμφικού θαλάμου της,
ώστε . την ήμέραν του γάμου εισερχόμενη εν
αντφ, νά ίυνηθτί νά εΐπη, «δ,τι ευρίσκεται ε^ώ
το έκέρ^ισεν ή βελόνη μου.»

-^• Ποτέ ίεν έσκέφθην τούτο.

— Και ή γραία Ελισάβετ, ήτις κατοικεί
εις το £κρον του χωρίου, πέραν του δάσους της
*Αγί«ς• . . έχασε τον σύζυγόν της, τά τέκνα της
άνεχώρησαν, ευρίσκεται μόνη πτωχή και ήμί-
τυφλος. Πως ελαφρύνει και συντομεύει τάς το•
«ουτον μακράς καί βαρείας ημέρας της ; προ-
σευχομένη και πλέκουσα : Ό θεός και ή βελόνη
της, Ιίού οί ^ύο της παρήγοροι. Βλέπεις δτι,
το μικρόν χαλύβίινον στέλεχος, τό λεπτέν, ευ-
θραστον καΐ ιύτελές, ^ιήνυσε τους αΙωνας εν τγ

χειρί των γυναικών, ώς 6 πιστός των σύντροφος,
συμμορφούμενον με δλας τας ηλικίας, προσαρμο-
ζόμενον εις δλας τάς καταστάσεις, καΐ τέλος άν-
τιπροσωπεΰον δ, τι υπάρχει εν τω κόσμφ ίερώ-
τερον καΐ καλλίτερον, μετά την άγάπην, την
ίξ,γοί,σίοίΊ ! "Ωστε σοΙ κάμνω τήν πρότασιν, να
σχηματίσωμεν οί ίύο μας, ίίιν θέλνις, σύνοίον,
δπως κανονίσωμεν και προσθέσωμεν εις τό έορτο-
λόγιον μίαν έτι άγίαν.

— Και ποίαν ;

— Τήν Άγίαν Βελόνην !

Καεαρετη Σκιαδαρεχη.

Η ΑΠΡΟΣΕΞΙΑ

Ού^εις βεβαίως εκ των ημετέρων αναγνω-
στών έφαντάσθη ποτέ, δτι ή απροσεξία ίύναταΐ
νά συγκαταλεχθ^ μεταξύ των ασθενειών, ίιότι
ύπάρχουσι μεν στιγμαί/-αθ* ας έκαστος εξ ημών
εινε κατά τό μ&λλον ή ήττον απρόσεκτος, αλλ*
αυτή ή απροσεξία σπανίως κατάντη ί^*ΧΡ' '^ο^
βαθμού εκείνου της ά^ηρημάάας, δθεν παρεκι^
νήθη δ εξ Άμστελοίάμου κύρ. Γκουύ νλ χαρα-
κτηρίσγ) τήν ελλειψιν προσοχής ώς άσθένειαν
και μάλιστα άσθέν£ΐαν ^υσίατον.

Τπάρχουσι πολλοί άνθρωποι, οί δποιοι εινε
απρόσεκτοι χωρίς νά τό γνωρίζουν. Τους ερω-
τώμεν π. χ. περί της υγείας των και μας απο-
κρίνονται μίαν στιγμήν άργότερον— Ναί, περι-
μένω τήν γυναικά μου ! Τοιούτοι απρόσεκτοι
Ανθρωποι εινε δσοι ^έν ημπορούν με δλας των
τάς δυνάμεις ούί* επι μίαν στιγμήν νά συγκεν-
τρώσωσι τήν προσοχήντων έπΙ του ΐίίου αντι-
κειμένου, τούτο ίέ συμβαίνει πολλάκις, ^ιότι,
ώς παρετηρήθη, ασχολούνται μέ τήν μύτηντων.
Ή μύτη των εινε ένοχος καί αυτή τους κάμνει
απρόσεκτους καΐ άφι^ρημένους.

Τό όργανον τούτο της οσφρήσεως, ώς φαίνε-
ται, θά επασχολήσγ) πολύ ακόμη τά πνεύματα
των φυσιολόγων και παθολόγων πολλοί τήν
κατηγορούν, και δικαίως δτι αυτή ^ί^ει άφορ-
μήν νά γεννηθτ) τό άσθμα καί τίνες £λλαι νευ-
ρικαι ^υσπνοιαι. ΠαΙσα εμφραξις της μύτης προ-
καλεί συχνάκις φυσιολογικά φαινόμενα, ίίν εινε
^ί ίπορον αν εχη καΐ ψυχολογικάς συνεπείας,
οίας παραδέχεται δ κ. Γκουύ. Προς υποστήρι-
ξαν της γνώμης του περί της απροσεξίας δ εξ
Άμστελο^άμου σοφός παραθέτει και παρα^εΐ-
ματά τίνα, οίον τό έξης : παις τις άνέπνεε ί ιά
της ^ινός του μετά μεγάλης δυσκολίας και συγ-
χρόνως ητο πάνττρ ανίκανος να επιστήση τήν
προσοχήν του αφ* ενός οίουίήποτε άντικειμέ-

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

334

Β2ΐτυι^

νου. Ό κ. Γουυ άφγιρβσβ* τους εν ττ) μύτη του
ευρισκομένους ά&ενοει^εΐς χχι την ^ίο^ον άπο-
φράττοντοος ογχους και η απροσεξία έθερχ-
πεύθη.

Μετά την έγχε{ρισιν εμχθε το παι^ίον έντος
οχτώ ημερών το άλφάβητον. εν ω πρότερον ^έν
ηίΰνατο νά ε'νθυμηθγ) πλέον των τριών πρώτων
γραμμάτων. Έτερος ασθενής εικοσαετής νεα-
νίχς, άπο οκτώ ετών έζαλίζετο κατά την έργα-
σίαν και εβομβουν τά ώτά του ^εινώς, άφ' ου
δμως υπέστη και αυτός παρομαίαν εγ;τε1ρισιν,
εργάζεται τώρκ άνενοχλητως. Φοιτητής τις ει-
χεν επίσης την μύτην του πεφραγμένην κχι αέν
ήίύνατο οΰτε καν μίαν ρ,όνον ώραν κατά συνε-
χειαν ν4 μελετήση, εθερχπεΰθη δμως άμα ώς
άφηρεθη το άποφράσσον την είσο^ον του άερος
εζόγκωμα. Έκ τούτων δλων δυνάμεθα επΙ τέ-
λους νά συμπεράνωμεν, δτι είνε άίύνατον νά
έπ.στή'τωμεν εις οιονδήποτε πρχγμα διαρκώς
την προσοχήν μας, δταν συρώμεθχ άπο την μύ-
την καΐ εχωμεν τον νουν μας πάντοτε εις αυτήν
προσηλωμένον.

Έάν κατά βάθος εζετάσωμεν το πράγμα
^υσκόλως θα ίυνηθώμεν νά ευρωμεν ψυχολογι-
κήν τίνα του φαινομένου εζήγησιν, επειίή υπάρ-
χουν και £λλα εϊίη απροσεξίας, ούτως είπεϊν
περιωρισμενης• Οίίτω π. χ^. δ ^εινα προσέχει μεν
εις παν δ, τι συμβαίνει γύρω του, αλλά τά χάνει
Αμα ώς άρχίσωμεν νά τω δμιλώμεν πιρι γεω-
γραφίας, δ τάίε λησμονεί αμέσως τά πάντα έκ-
τος γεωμετρίας καΐ τών αξιωμάτων της. Έκα-
στος έχει τρόπον τινά τίς ιδιοτροπίας του καΐ
προ; ταύτας παραλλήλως βαίνει και ( βαθμός
της απροσεξίας του. Σημειωτέον δμως, δτι εξα-
φανίζονται δλαι αύταΙ αϊ Ι^ιοτροπίαι, Αμα ώς
περιποιηθώμεν την μύτην μας, ή γεωγραφία καΐ
ή γεωμετρία γίνονται ^ιί τον πάσχοντα άξια
της αυτής προσοχής, ώς και αί άλλαι άνθρώπι-
ναι γνώσεις.

'Εξ δλων τούτων έξάγομεν το συμπέρασμα,
δτι ή απροσεξία εΐνε ^ιατάραξις της ψυχολογι-
κής τάξεως, προερχομένη εξ ανωμαλιών τής
κυκλοφορίας του οείματος, αί &ποιαι εμποδίζουν
την ^οήν του αίματος εις εκείνας τάς χώρας του
εγκεφάλου, δπου υπάρχουν τά κέντρα τών ιδιο-
φυών νοητικών δυνάμεων 'ΐοϋ ατόμου. Έν πάστ)
δμως περιπτώσει μη λησμονώμεν, δταν ήμεθα
απρόσεκτοι, νά ζητώμεν την αΐτίαν εις τήν μύ-
την μας, τήν δποίαν, οίκοθεν εννοείται, ίεν πρέ-
πει ν'άφίνωμεν άπεριποίητον.

Δρ. Φς.

Ή καρδία ίέον νίι προπορεύεται του πνεύ-
ματος και ή πραότης νά προηγείται τής αλη-
θείας

πανάρχαιος

αιγυπτιακός ΘΡΟΝΟΣ

ΕΙς το βρετανικον Μουσεϊον ε^ωρήθη εσχά-
τως τό άρχαιότερον έκ ξύλου άντικείμενον, &
θρόνος αίγυπτίας τίνος ήγεμονίίος, βασιλευσά-
σης περί τό 1600 π. Χ. Παρόμοιοι θρόνοι καΐ
έ'ίραι τής παλαιάς Αιγύπτου ευρίσκονται *1ς
διάφορα ευρωπαϊκά μουσεία, άλλ' ουδείς εξ αι^
τών είνε τόσον κεκοσμημένος ^ιά χρίσου και
αργύρου, ούι^έ φέρει δλα τά εμβλήματα τής
αρχαίας αιγυπτιακής δυναστείας, καθιστώντκ
την προέλευσίν του &νεπ1^εκτον αμφιβολίας.
Ό θρόνος ούτος φυσικώς εινε πολύ βεβλαμμέ-
νος, ή είρα και τό έρεισμα του εξηφανίσθησαν,
τά λοιπά μέρη του 6μως είνε λαμπρότατα.
Τό ξύλον εινε σκληρόν καΐ βαρύ, βαθύχρουν οί
τέσσαρες ποίες έχουν σχήμα χηλών τετραπό-
δου, ϊσωςτου "Απιος, του ίερου τών Αιγυπτίων
ζώου, τά πλάγια ίέ φέρουν ίύο χρυσούς βασι—
λίσκους, ών αί ούραι φθάνουν έλικοειίώς μέχρι
τών χηλών. ΙΙεριεργίας άξια είνε και τά ερεί-
σματα τών βραχιόνων, 6μοΙως έκ στ&ριου ξύλοα
κατεσκευασμενα και αποτελούμενα έκ ίύο όρ*
θογωνίων σκελών, ών τό μεν κάθετον στηρίζε-
ται έπΙ του ερείσματος τής ^άχεως, τό ί« δρι-
ζόνίιον ητο ώρισμένον ίίί τους βραχίονας του
καθηχένου. Οί ήλοι, οι τά διάφορα τμήματα
συν<ϊέοντες, εχουσι στρογγύλας χρυσάς κεφάλας
και ουδόλως διαφέρουν από τους όρειχαλκίνους,
τους δποΐους βλέπομεν εις τλ σημερινά έκ ίερ-
ματος έπιπλα.

Ό Υρυσός και & άργυρος εινε καθαρώτατοι•
ούίέν οέ Ιχνος φερυοσι ξένης αναμίξεως και &ινε
έσφυρηλχτημένοι εις τό άναγκαΐον πάχος.

Άλλα θα είπ^ τις ίσως, πώς άπείείχθη δτι
δ θρόνος ούτος πράγματι ανήκει εις τήν αιγυ-
πτίαν ταύτην Βασιλίδα, τήν Χαιτσεπσώ ;
Τούτο άπείείχθη εξ επιγραφής έπι τεμαχίου
ξύλου ευρεθέντος κάτωθεν του θρόνου και φέ-
ροντος τό βασιλικόν και οίκογενειακόν δνομοΒ
τής Χαιτσεπσους. Και τό ξύλον τοϋτο είνι
σκληρότατ*ν και πυκνότατον καΐ βαθύχρουν.
Ευρέθησαν προς τούτοις εγγύς του θρόνου και
(ίύο μικραι γυναικεΐαι μορφαι έκ ξύλου, μετ*
απαράμιλλου τέχνης τετορνιυμεναι, αίτινες έν
κατατομγ) δμοιάζουσι «άρα πολύ προς τήν κα-
θημένην εΙκόνα τής Χαιτσεπσοΰς έν τ5) συλλογή
του Βερολίνου. Τά γυναικεία ταύτα πρόσωπα
έχουσιν ανατολικούς χαρακτήρας, πυκνάς όφρϋς
καΐ χείλη σφριγώντα, χωρίς αμφιβολίας ίε πα-
ριστώσι τήν όνομαστήν ταύτην ήγεμβνίία τής
αρχαίας ιστορίας,

"Ηκμασε κατά τους χρόνους θωτμή του Β'.

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

Ι23 1Γ υ^

335

μιτά τον θάνατον του δποΐου άνιχηρύχβη Βα-
σίλισα τγ,ς Αιγύπτου, συχνάκις ί* εΐϊοονίζεται
ίν Βα^ιλικγ) στολτι, φέρουσα π€ριχ€φαλαίαν και
ψιυ^η γενειάία. Έπ' αύτης άνιπτύ^'θη ττολύ
Υ1 αΙγυπτιακη άρχιτβχτονικτ), ης λείψανα ε^^ο-
μιν τον |Λίγαν ναον ίν Δάϋς-βλ-Βχχάρε καΐ
τους οβΑισχους του Κάρναχ. Αύτη έπιχιίρητι
προσέτι χαΐ την άζιοανηΐΛονιυτον ίχστρατιίαν
«ις την χώραν Σοριαλί, ίΐς τάς άνατολιχάς ά-
χτάς της 'Αφριχης. Έν θήβαις βίχεν εξόπλιση
πίντι πλοία, τα δποϊα επανέκαμψαν έχ της •χ-
στ^ατείας των πλήρη ζίνων προϊόντων, πιθη-
χων, ελεφαντό^οντος χαΐ £λλων θησαυρών. Τον
άπόπλουν χαΐ την έπάνο^ον των, τα χατά τα-
ζεΐ^ιον συ|Αβάντα, την άπόβασιν χαΐ την θρια}/.-
βιχην εισο&ον τών στρατιωτών εν θηβαις διαι-
ωνίζει (Λαχρά σειρά ανάγλυφων χαΐ είχένων
επι τών τοίχων του ανωτέρω {Ανη|ΐ.ονευθέντος με-
γάλου ναού, α! ^έ παραστάσεις αύται είνε σπου-
^αιόταται ίιά την γνώσιν της ιστορίας και
τού πολιτισμού κατ* εκείνους τους χρόνους.

ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΔΙ0ΙΚΗΙΙ2

Εις άλληλογρβφίαν εξ Ηνωμένων πολιτειών
προς παρισινην έφηρ.ερί^α άνιυρίσχομεν περιέρ-
γους πληροφορίας πιρι τών ίιατρεχόντων εν τινι
πόλει της πολιτείας του Κανσάς, διοικούμενη
παρά γυναικών.

Ή π6λις Όσκαλόζα πρωτεύουσα της κομη-
τείας του Τζέφφερσεν, έχει ^ισχιλίους κατοίκους,
πλείστα σχολεία δημόσια, τρεις τράπεζας, £ύο
γραμμάς σι^ηρο^ρομικάς, ναούς πολυαρΙθμους
πάσης θρησκευτικής άποχρώσεως είνε τέλος
χοινότης καλώς ώργανωμενη, δραστήρια φί-
λεργος και προ πάντων λίαν οικονόμος.

Οι οικονομικοί της άρχοντες $μως, £νθρω<-
ποι νωθρότατοι, κατέτρωγον τάς προσόδους της,
επεβάρυνον αύτην ίι' επαχθών φόρων, άφινον
ίε τάς 6^ούς εΙς φρικτην κατάστασιν κχί ού•
^εν απολύτως εζετέλουν εκ τών καθηκόντων
της Ιαυτών αποστολής.

Τόσον πολύ είυσφόρησαν ένεκα τούτου οι
κάτοικοι της πόλεως, ώστε χωρίς ποσώς νά
χοινολογι^σωσι την Ι^έαν των εκ τών προτέρων
εΙμη ^ύο η τρεις μόνον ημέρας, εΐπον καθ' εαυ-
τούς : ^'Ά Ι ^^ν θέλουν λοιπόν οι άνδρες νά κά-
μουν τίποτε 1... Πολύ καλά, θά έκλέζωμεν γυ-
ναίκας 1;»

Και δλόκληρον το ^ελτίον τών γυναικών
υποψηφίων, δήμαρχος — ^ηλα^η ^ημαρχ^^α''^
πάρεδρος καΐ ^ημοτικαι σύμβουλοι εξελέγη
προς μεγάλην εκπληξιν τών δημοτικών αντι-
προσώπων του άρρενος φύλον, οιτινες ^ιν ανέμε-
ναν ποσώς τοιούτον εξοστρακισμόν.

Εννοείται δτι 5εν εξελέγησαν ιΐμη γυναίκες
έγγαμοι, οίκο^έσποιναι τοις πάσιν αξιοσέβαστοι.

Ή οήμ.αρχος κυρία Λόουμαν λέγει δτι έχει
ηλικίαν τεσσαράκοντα πέντε ε'τών. Είνε γυνΑ
ίραστηρία, γινώσκουσα καλώς τά καθήκοντα
της, ^ιατελέσασα ίέ έπι είκοσαετίαν διευθύν-
τρια ένος τών κυριωτέρων σχολίων της Ό-
σκοτλόζας.

Ή νεωτάτη τών συμβούλων, κυρία Μίττε-
Γκόλ^εν είνε μόνον είκοσιτριών ετών. Είνε η εύει•
ίεττάτη τών μελών του συμβουλίου* ε'πι της
χάριτος του μειδιάματος της, έπι τών μεγά-
λων γαλανών οφθαλμών της, επΙ της εξαίσιας
ξανθής κόμης της στηρίζουσι πολλοί τάς έλπί-
ίας των δτι θά εισρεύσωσι ταχέως τά εισοδή-
ματα εις το άποξηρανθεν ίημοτικον ταμειον.

ΑΣΜΑΤΙΟΝ

Αγάπη μου, τί μοΟ ζητάς λουλούδια ;
8έν έκαμα για σέ πολλά τραγούδια,
άνθη ποΟ μέσα στης καρδιαίς ανθίζουν
και πάντοτε αμάραντα μυρίζουν ;

"Αν ήξευρες τ( όνειρα κ' ελπίδες,
τί ανοιξιάτικης δροσιάς ρανίδες,
τί ρόδα τγ)ς αγάπης και τί κρίνα
ίτ,'ΚαΰαΊ τά τραγούδια μου *χείνα Ι

Μ* αν μερικά πικρΌ φαρμάκι στάζουν
και ήνε με αγκάθια στολισμε'να,
τά ^ύλλα των αν ηνε ματωμένα,

Άπ' την πληγή που μώχεις καταφέρει
δεν πταίω γώ' τό άπονο σου χέρι.
Πίκραις τά πότισες φαρμάκι βγάζουν.

Αρι£τομινη£ Προβιδιποχ.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Ού^έ πνεύμα άνευ φωτός, ούίε πνεύμα άνευ
όμματοίέσμου, Ή ευτυχία τ^ς ζωής απαιτεί
ενίοτε έκουσίαν τύφλωσιν.

Ό φόβος του θεού εινε τόσον αναγκαίος ό-
πως συγκρατι/ίση ημάς εν τφ άγαθφ, $σον 6
φόβος του θανάτου $πως συγκρατη^Υ) ημάς έν
ΤΥϊ ζωγ).

*Η ποινή εκείνων οίτινες πολύ ηγάπησαν
τάς γυναίκας εινε νά άγαπώσιν αύτάς πάν-
τοτε.

ΟΪ9ϊΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

336

«23<ί1^

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Έν Βοστώντ) μετδχ6^ρίσθησαίν τβλευταΤον την αρ-
χήν έφ' ης στηρίζεται ο φωνογράφος προς χατασχβυήν
•πλαγγόνων, όμιλουσών οχί μόνον λέξεις ενιαίας αλλά
χαίμιχράς φράσεις. ΑΙ κουκλαι αύται φέρουσιν έντος
αυτών έργαλεΓον ονομαζόμενον φων6γραμμα τ^ όποΤον
ίιάτ-ής πιέσεως μιχρου χομβι'ου τίθεται εις τ,ίνησιν και
έχβάλλει ανθρωπίνους φΟέγους, Τ^ μηχάνημα δδ
τοδτο άπο καιρού εις καιρόν δέον να χορδίζηται. Ώς
είκος τοιαυται κοΰκλαι όμιλουσι πάντοτε τάς αύτάς
λέξεις π. χ. «Μαμμά, αγαπητή μου μαμμά, μή με
πλόνης σήμερα, το νερό βίνε κρύο» ή «Καλέ παπ-
πά, θα πάμε σήμερα περίπατο ;» ή «Είμαι μικρό
παιδάκι, μα ή καρδιά μου εΐνε καθαρά» κ.τ.λ. Ή
έντόπωσις ών προξενουσι τοιαύτη πλαγγόνες φυσι-
κω τφ λδγφ είνβ κωμικωτάτη. Τοιαδται δε κουκλαι
θά ελθωσι βεβαίως κατά το προσεχές νέον Ιτος και
εις την Εύρώπην.

Ό καθηγητής Ηαδββ έκαμε τελευταΤον λίαν έν-
δια(έρουσαν άνακοίνωσιν ώς προς τήν άσυμμετρίαν
του προσώπου. Άφορμήν δε εις τούτο έδωκε ν ή
Αφροδίτη τίίς Μήλου και ή πεπλανημένη γνώμη
έτερου καθηγητού, το3 Ηβηΐιβ, πβρί τής συμμετρίας
του προσώπου τί!ς θέας. Ό Ηαβδβ εύρεν δτι το πε-
ρίφημον τούτο άγαλμα άνατομικώς εΐνε ορθότατα
έπεξειργασμενον, ένφ 6 Ηβηΐίβ είχεν ευρει λοξότητά
του προσώπου τί]ς Αφροδίτης. Ό Ηαβββ λοιπόν
άνακοινοϊ έν τφ Άρχείφ τίίς Ανατομίας και φυσιο-
λογίας» το βκπληκτικον γεγονός δτι λοξον πρόσω-
πον δεν έχει μόνον ή Αφροδίτη, άλλα και δλοι
ήμεΤς οΐ θνητοί, ή δε ασυμμετρία αυΐη περιορίζεται
εις το άνω ήμισυ τοδ προσώπου. Το στόμα και ή
σιαγών είνε εντελώς συμμετρικά. Έν γένει δέ τ^
άριστερΌν ήμισυ του κρανίου ύπερτερεΓ τ^ δεξιΌν ένεκα
μείζονος αναπτύξεως του αριστεροί ήμίσεος το3 εγκε-
φάλου, ή δε ρίς, ώς γνωστίν αποκλίνει συνήθως πρ^ς
τά δεξιά ή αριστερά. Έπίι^ης ή δεξιά χώρα τών
οφθαλμών κείται ύψηλότερον τής αριστεράς, Ό δέ
αριστερός οφθαλμός είνε εγγύτερος προς τήν μέσην
γραμμήν του προσώπου. Το αύτο λεκτέον και περί
τών ώτων.

Κατά άρχαΤον Ιθιμον τά πρώτα κεράσια έν Ιτα-
λία προσφέρονται εις τον Πάπαν. Τά ιταλικά φύλλα
γράφουσιν δτι κατά τον παρελθόντα μήνα τά τρώχΛ
κεράσια, έφαγεν δ άγιος Πατήρ τη "ημέρα του 'Αγίου
Μάρκου, ήτοι τη 25 'Απριλίου (13 καθ' ήμας).

Τ?) ίλαιον τών γιγάρτων. — Έν Ιταλία
ήρχισεν ή παραγωγή ελαίου εδωδίμου εκτάκτου εί-
δους, δπερ θά είσαχθη Γσως και εις τήν τροφήν κατά
παράδοξον τρόβυον. Το Ιλαιον τούτο ή όσημέραι προ-
αγόμενη βιομηχανία συνάγει εκ τών γιγάρτων (κου-
κουτσιών, τών σταφυλδν. Παρασκευάζεται δέ κατά

τον έξης τρόπον : Ξηραίνονται καλώς νά στέμφυλα
εξελθόντα το3 πιεστηρίου, Ιπειτα 6κχωρ(ζονται τά
γίγαρτα καΐ καθαρίζονται κοσκινιζόμενα. Καθαρι-
σθέντα δέ και ξηρανθέντα καλώς αλέθονται ώς σίτος
και μεταποιούνται εις άλευρον. Το αλευρον τοΰτο,
δπερ πρέπει νά εΐνε λεπτότατον, ρίπτεται τότε εις
λέβητας έχοντας διπλήν βάσιν, Γνα κυκλοφορη δια
του μεταξύ κενοΰ ρεύμα άτμου* προστίθενται τρεΤς
λίτρα; ΰδατος βίς 10 χιλιόγραμμα αλεύρου χαι φέ-
ρεται το μίγμα εις θερμότητα 80 βαθμών έκατον-
ταβάθμου θερμομέτρου, έν ω διά καταλλήλου οργά-
νου ή μάζα αναταράσσεται καλώς έν τφ μεταξύ. Ή
ου τω παρασκευασθεΐσα θερμή και ρευστή μάζα φέ-
ρε€αι τότε είς τ^ ύδραυλικον πιεστήριον χαι πιέζε-
ται ώς ή εξ οιωνδήποτε έλαιοφόρων κόκκων, οΓ»ν
τών του λίνου, κτλ. παραγόμενη μάζα, άφ' ου λειο-
τριδηθώσι. Έκατον κοιλά γιγάρτων παρέχουσι δέκα
κοιλά ελαίου.

Τά γίγαρτα δεν εΐνε πολύ άφθονος υλη, ώοτε νά
δύναται τις νά προείπη δτι θά συντέλεση πολύ εις τήν
έλαιοπαραγωγήν . Άλλα το οϋτω έπίτυγχανόμενον
προϊόν κέκτηται ώς λέγουσιν, εύωδίαν τινά ιδιαιτέ-
ραν και εξαίρετους λιπαράς ιδιότητας, άτινα το κα-
θιστώσι περιζήτητον εις τους μοροπώλας.

Έν τώ τρίτφ τόμφ τών ημερολογίων τών αδελ-
φών <1θ ΟοηοοαΓί υπάρχει διήγησις του Ιιβίβττβ άβ
Ββΐι&ίη πρώην γραμματέως τίΐς γαλλικής πρεσβείας
έν Βερολίνω συνοδεύσαντος τον ΒβηβάβΙΙβ εν έτει
1866 είς το κύριον Πρωσικ^ν κατάλυρΛ. Ούτος
διηγεΤτο είς τον βοηοοιίΓΐ περί του Βίσμαρκ τά ε-
ξής: «Αύτ^ς ό Βίσμαρκ εΐνε του διαβόλου άνθρωπος
*Όταν έταξείδευον εις τήν ^ιέννην μετά τήν μάχην
τής Σαδόβας εύρον αύτον εν τ(|^ ξενοδοχείφ τη 15
•Ιουλίου κατά τάς δύο τής πρωίας καθήμενον είς τήν
κλίνην του Άνεγίνωσκε . . . και τί άνεγίνωσκε ;
Μόλις θά τοπιστεύσητε... άνεγίνωσκε το μυθιστόρη-
μα τοΟ Ρ&αΐ ΚβΥβΙ το Ηύΐβΐ Ο&Γηαν&ΙβΙ.^ . .»

— Παίρνω άπο τον πατέρα σου 5 τάΧΚψχ,
έπειτα 'καίρ'ίω άλλα 7 τί Ιχω τότε ;

— Χρέος, δάσκαλε.

Είς τά θαλάσσια λουτρά! -

Ό τριετής Μιμίκος. Μαμά, εγώ θάμπώ μ£
της κάλτσαις *ς τή θάλασσα ατ^μ^ρΛ,

Ή μ ή τ η ρ : Γιατί ; τί άνοησίαις εΐνε αύταίς ;

Μιμίκος• — Γιατί ή Μαρίκα είπε πώς κρύω-
σαν τά πόδια της άμα πάτησε *ς τ^ νερό.

— Και νομίζεις λοιπόν Ιατρέ δτι τ^ κάπνισμα
βλάπτει ;

— Βεβαίως* παρατήρησε τάς καμινάδας. ΈχεΤνβΐ
δπου καπνίζουν ολιγώτερον είναι αΐ καλλίτεραι.

^^

Ι

•Βν Αθήναις IX τ©δ τυπογραφείου τών Κατιστημίτων ΑΝΕΧΤΗ ϊαΜΧΤίίϊΝ^βΛΨ^

«^332

Αριθ. 648 — Λβιττά είκοσι πεντδ.

ΒΧ0 23 ΓΡ'.

ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

Τόμος ΚΒ'.

19 Η«ίθΛ» ί%%9

Ό •ν ΠαρισΙοις Σύλλβγος προς βνίσχυσιν των ελληνικών
νπ4υ2«ν (Λ88θ€ίβΙίοη ρουΓ Γ 6ηοούΓ8§βα36η( άεβ έΐυ(]68
§Γ€€ςΐΐ•β) άηένβιμεν άρτι βίς την *^?σ^/α^τοχ^λι68ρβχμον
γέ^Ας «5ΰ έφβτεΐνοΰ Ζ«γραφ«(ου αγώνος. *Η εύμΜης αύτη
τ•υ Σνλλ6γον χρίβις πληροΓ ήμας ευγνωμοσύνης δια την
•ΐΓίλίχη άνχγνώριοιν της χρησ(μ&τητος του ανά χιΓρας ηι-
ριοΙιχου, 6«•ρ άκ^ &ωΙ•χα«τ(βις πασαν χατα6&λλ•< ηροσπά-
••ι«ν, Ινώς νυντβλέσγ) «Ις προαγωγην της βΟνιχης φιλολογίας
χαΐ {ιϋονκν ωφελίμων γνώσεων. Τ6 πολύτιμον δε τούτο
δεΓγμα τιμής «βρα Συλλ^γον, 5υ τ^ χυρος είνεμέγα δια την
£(9χον (έσιν, 4|ν χατέχει εν τ^ 6εραπε(α των Έλληνίχων
γραμμάτων, άχονεμύμενον τ^ * Εστία, άηευθύνεται μά-
λιστα «ρος ίχλίνονς, οίς οφ•(λεται ή εύ6δωσις του Ιργου αύ•
της: νρ^ «ους ταχτικούς συντάχτας χαΐ τους εχτάχτους
συνερ^άτας, ων τα δρΟρα χοσμοΰσι τ&ς ατηλας αυτής, χαΐ
προς τον πρώτον (δρυτην του Ιργου τ^ν χ. Παΰλον Διο-
μήδη, βστις έπΙ πενταετίαν βλην προς παντοεκδεΓς δυσχε-
ρε(ας άντιπαλαΐσας, ούτε μόχθων δΐ ούτε δαπανών φεισίείς,
χατωρίωνε ν& προσελχνστ} την αγάπη ν του χοινοΰ προς τ^
χιριοδ€Χ^ν τοΰτο χαΐ να έζασφαλ(ν^ τήν άπρ6σχοπτον &ν τω
μίλλοντι εξαχολούθησιν αύτοΰ.

Κατ«•τέρω δημοισιεύομεν εν μεταφράσει ταχυριώτατα μέρη
της ΙχΦέσεως της άγων6δ(χ•υ επιτροπείας.

ΚΡΙΣΙ1 ΠΕΡΙ ΤΗΣ «ΕΣΤΙΑΣ»

« Το «βριο^ιχον^ ^ΕσζΙα^ §ΐ( Ι η ύ;χδτίρα
ΈπιτροίΓο άινονί[λ£ΐ το Ζωγράφιιον ίΟλον, τυγ-
χάν«ι [Α* ν <τχ(ί ον άγνωστον παρ* ήμ,Ιν,άλλ* εν Έλ-
λάίι %λ\ ανά την ίλληνιχην Άνατολην ιιν•
^(«^€^θ|Αένον %^\ άπολκύβι τιρι^ς. *Ι^ρυθίν ίν
ίτ€ΐ 1876 υπό του κ. ΙΙαύλου Δ(θ|Λ4^ους,
γ€νιχοΰ γρκ|Χ(λ«τέως της Εθνικές Τραπέζης
της Ελλάδος, ταχέως ηυίοκΙ|Αησδν ώς πλη-
ρώσκν ανάγκην ίπαισθητήν εκτοτ• (ίέ••.•ή
^ιά^ΟΦίς «ύτου ηυζησι, καΐ κατέστη άνίγνω*
σ(ΐ.α λίαν άριστον. Ή *Εσζία ιινε πιριοίικον
έπιστηριονικόν ά(Λα και φιλολογικόν, σκοπόν
πρώτιστον {χον την ^ιά^οσιν γνώσεων ώφελ{(χ.ων
καΐ τερπνών* ώς ^έ καΐ αύτη η επιγραφή του
έαφαΐνει, εινε έφηρ^ερίς της οίκογενειακτ.ς έ«τ(ας.
Και λπλώς φυλλολογών τις αύτην βλέπει 6πέσον
ιτοικίλα εινε τα θέματα, περί ών διαλαμβάνει.
Ή παιδαγωγία και η ηθική, αι πρακτικαΐ
γνώσεις, η φυσική καΐ ή χημεία ^ιά τους
πολλούς, η οικιακή οικονομία, η υγιεινή εχουσι
χωρον εν ττϊ ΈσζΙφ, Ός εικός ί1 και η ελληνι-
κή ιστορία ουδαμώς παραγκωνίζεται • • • ^ιοτι
βεβαίως πλί>ν της γνώσεως των προέχων της
νεωτέρας επιστήμης, χρείαν ίχει ύ Έλλην νά

ΤΟΜΟΙ !!'«-. 1 888.

καταμάθγ) και ύποία ύπηρζεν ή πατρίς του το
πάλαι, νά γνωρίση το μεγαλειον και τάς συμ-
φοράς αυτής, δπως εκ της γνώσεως του ^παρελ-
θόντος προεικάζη το μέλλον. Παρλ τά £ρθρα
ίέ, τά άναρριπίζοντα το φιλόπατρι φρόνημα,
εΰρην-^αι και μυθιστορήματα, μετ' επιμελείας
εκλελεγμένα εκ των άριστων των αλλοδαπών
γραμματολογιών ή εκλογή εινε ευρεία, άλλα
κυρίως προτιμάται ή γαλλική γραμματολογία,
τά ^έ ονόματα του Βαλζάκ, του Μεριμέ, του
Μαρμιέ, του Άνίρέου θεριέ συχνότατα μνημο-
νεύονται, ούχ ήττον ίε και τά του Λουίοβίκου
Φιγκιέ και του Ιουλίου Βερν. Διότι, κύριοι, ή
*Εσζία ίχει και τούτον τον ιδιάζοντα χαρα-
κτήρα, τήν ανά πδίσαν σχείον σελίδα αυτής
^ιατρανουμένην αγάπην προς τά γαλλικά γράμ-
ματα καΐ τάς γαλλικάς ιοέας. Ούτως δταν τις
των ημετέρων επιφανών συγγραφέων άποθάνη,
ή *Ε<ηία πάραυτα δημοσιεύει τον βίον αύτοΰ,
και εξετάζει τά έργα του μεθ' ικανής συνήθως
ευθυκρισίας. Το αυτό ^' ενδιαφέρον δεικνύει καΐ
προς τήν γαλλικήν τέχνην καΐ επιστήμην, μετά
σπουίής άναγράφουσα πλσαν πρόοίον ημών.
Περιττόν ^ε κρίνω νά προσθέσω ότι μετά προ-
σοχής παρακολουθεί και τα έργα του ημετέρου
Συλλόγου, ού^έν τών ενταύθα γινομένων παρερ-
χομένη εν σιγγ), ίστιν δτε ίέ και καταχωρίζου-
σα εν ελληνική μεταφράσει τινάς τών βιογρα-
φικών εκείνων σημειώσεων, αΐτινες εις μνημό-
συνον αίτιον εκλελοιπότων διασήμων συναδέλφων
δημοσιεύονται εν τυ) *Εη$τηρΙάι. Δεν εινε ^έ
ανάξια μνείας τοιαύτα τεκμήρια συμπαθείας
και αγάπης, εν τοις χρόνοις μάλιστα τούτοις
της διεθνούς ά^ιαφορίας,ΐνα μή τι χείρον είπωμεν •
€ Έν τη ^ημοσιογραφίο(: άφευκτον τής επι-
τυχίας παρακολούθημα εινε ή φιλοδοξία* ή ^'
*ΕσζΙα ίεν παρεξέκλινε του κανόνος τούτου.
Βαθμηδόν προοδεύουσα ηυρυνεν δσημέραι τον
σκοπόν αυτής. Έν άρχγ) δ προορισμός της ητο
περιωρισμένος* ήτο περιο^ικόν δημοσίευμα πρω-
τίστως ^ι^ακτικόν, σκοπούν τήν ίιάίοσιν έν
χώρφ άρτιπαγεϊ, πεντηκονταετή μόλις έχούστ)
βίον τότε, πρακτικών γνώσεων και ειίήσεων
χρησίμων. Μετά μικρόν συνεπληρώθη ^ιά τής
προσθήκης /ΙίΛζΙου έκ^ι^θ[χένου καιτά Κυριακήν

<^

838

άΒϋϋΐΊ ^1.

(χετά του χυρίου φύλλου, κ«1 περιέχοντος χ«τά-
λογον των ίν τ^ Έσπ€ρία ίγ,|ΐ.οσιευθ(Λίν6)ν βι-
βλίων πιρί ττζς αρχαίας και της νεωτέρας Έλ-
λάίος, εΐίησβις περί των αρχαιολογικών ανα-
σκαφών, μετά τίνα ίε χρόνον και ^Αίτεωρολο-
γικάς παρατηρήσεις και πληροφορίας εμπορικούς
και ναυτικάς• Βαθμηίον επίσης πλην μεταφρά-
σεων ζενων μυθιστορημάτων, ηρχισε καταχωρί-
ζούσα και άρθρα πρωτότυπα, πραγματείας περί
τών εν 'Λθιόναις μνημείων της αρχαιότητος,
περί τών ηθών κοίΐ εθίμων της Έλλάίος, περι-
γραφας περιηγήσεων εις Κρήτην, εις Ευβοιχν,
εΙς Βώλον, εις Όλυμπίαν, εΙς Τήνον. Τέλος ίέ
η σύνταζις αυτής φαίνεται σχηματίζουσα κατά
μικρόν την πεποίθησιν, δτι ναι μεν και αί πρα-
κτικαΐ συμβουλχι και αί ψυχωφελείς διηγήσεις
συντελοΰσι τα μάλιστα εις μόρφωσιν της δια-
νοίας άλλ' ούχ ήκιστα πρόσφορος εις τούτο είνε
και ή ελαφρά καλούμενη φιλολογία, η μη έχου-
σα μεν άζιώσεις διδασκαλίας, άλλ' υγιής χαι
εύπεπτος, και δτι προς μόρφωσιν χρησιμώτατα
είνε μάλιστα τά μή κηρύσσοντα ταύτην ώς
σκοπον αυτών αναγνώσματα. Έκ τούτου προτίλ-
θον, κύριοι, εις φώς χαριέστατα διηγήματα,
γνήσιας ελληνικής εμπνεύσεως, εΙς ά ούσεμίαν
εσχον ^οπήν αί ζέναι γραμματολογίαι. Οι εις
δάνεια προστρεχοντες πρότερον "Ελληνες κατεϊ-
δον δτι κεκτηνται εν τ^ ιίίο^ Χ^^Ρί πρόχειρα
και ανεκμετάλλευτα πλούτη, και δτι τα πάτρια
ήθη και έθιμα είνε αρίστη αφετηρία προς ψυ-
χολογικήν άνάλυσιν, ήτις αποτελεί τον κύριον
του μυθιστορήματος χαρακτήρα. Ανήκει δε εΙς
την Έστίατ ή τιμή, δτι ενεθάρρυνε την δρμήν
ταύτην και περιεθαλψεν εν ταΐς στήλαις αυτής
τα πρωτόλεια ακραιφνώς εθνικής τέχνης* διότι
πλείστα πρωτότυπα διηγήματα έδημοσιεύθησαν
εν ττ) *ΕστΙ<} . . • •

ιΤά πλεονεκτήματα ταύτα καθωδήγησαν»
. κύριοι, την ύμετέραν Έπιτροπήν εις την άπόφα•
σίν της περί της απονομής τόυ £θλου. Διότ^
φρονοΰμεν δτι 6 ημέτερος σύλλογο; οφείλει ν3ι
μή περιέπχ) μόνον την άρχαίαν Ελλάδα, αλλά
και τήν σύγχρονον πνευματικήν και ήθικήν
άναγέννησιν της Ελλάδος να καταμανθάνχ) καΐ
ενθαρρύντρ, κατά τά ε>ίόντα αύτφ. Μή και ούτως
δεν προςγίνεται ωφέλεια εις τήν αρχαιότητα ;
Έν δσω ύπάρχουσιν Έλληνες, πολλή υπάρχει
βεβαιότης δτι ή αρχαία Ελλάς θα εινε προσ-
φιλής αύτοϊς, και δσον μείζων ή ανάπτυξις αυτών
τοσούτον θερμότερος και ελλογώτερος θα εινε
6 θαυμασμός αυτών υπέρ της κλασσικής Ελλά-
δος, ποθεινοτέρα ή σπουδή αυτής και τελεσφο-
ρο)τεραι τγ) επιστήμ-ρ αί έργασίαι εκείνων προς
κρείσσονα ταύτης γνώσιν. "Οθεν καθήκον εχο-
μεν να ένθαρρύνωμεν πάν το δυνάμενον νά συν-
τελέστρ εΙς επίτευζιν τοιούτων αποτελεσμάτων

δημοσίευμα. Ουδέν δ' έτερον, κύριοι, εργάζεται
προς τον σκοπον τούτον ενδελεχέστερον και
έπιτυχίστερον της *βστίας^ ήτις ίτπο δωδεκαε-
τίας διαχέει περί αυτήν το φώς, οζύνει τον νουν
και φρονηματίζει τήν καρδία^. Τούτων ένεκα
το περιοδ'.κον τούτο συνιστάται εις τήν ύμετέραν
ευμενή προσοχήν κ7.ι κρίνεται αξ•.ον νά συνα-
ριθμηθτΐ εν τοις εργοις, άτινα βραβεύετε.

ο ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ

ΜυΟ&βτορ(α *Ιο\>λ£ο» Κλαρλτ9\. — 3ΙΙ«τ&φραβ&ς Χ.1.

Συνέχκκοΐ' Γδ> ττροηγούμινον φνλλον.

Ε'.

Νεανίας υψηλός, φέρων ένδυμασίαν εζοχικήν
άνεπιλήπτου κομψότητος, χειρόκτια και ται-
νίαν έρυθράν εις τήν κομβιοδόχην προσέκλινεν
ενώπιον τών δύο γυναικών ή Έρρικέττα Έρ-
βλαι παρετήρησεν αμέσως εις τήν φυσιογνωμίαν
του Ροβέρτου δε Μομβρέν τήν ταραχήν, ήν ει/ε
παρατηρήσει και εΙς τήν της Γιλβερτης. Προ-
φανώς οί δύο νέοι έγνώριζον αλλήλους.

Ό κύριος δε Μομβρέν κατά πάσαν πιθανό-
τητα είχεν ήδη φθάσει εις το τριακοστον τί;
ηλικίας του έ'τος άλλα λεπτοφυής ών, νεώτα-
τος τήν μορφήν, με μικρόν ξανθον μύστακα κχί
πρόσωπον Ισχνόν, ολίγον τι δε μελαγχολικόν,
έφαίνετο μόλις εικοσιτριών ή είκοσιτεσσαρων
ετών.

Ό Δυκάς αναμφιβόλως θα έφαίνετο ήθικώ;
και φυσικώς ώς πρεσβύτερος του. Ό κόμης δπω-
σοΰν επιφυλακτικός περί τήν συμπεριφοράν, έ•
δείκνυεν εν τούτοις περί πάντα τά κινήματα
του άφέλειάν τίνα άνεπιτήδευτον, εν ή ή χάρ'ί
του περί τον χ,οινωνικον βίον εμπείρου άνδ:ος
συνεδυάζετο με ποιάν τίνα στρατιωτικήν εύτα-
ξίαν. θά τον έξελάμβανέ ης έν τγ5 εζοχιχη
του περιβολγ) ώς άζιωματικόν του ιππικού ^ί
πολιτικήν ένδυμασίαν.

Έκάθησεν εις εδραν αντικρύ της κυρίας Έρ-
βλαί, ή δε Έ:ρικέττα προ πάσης άλλ^ης τμι-
λίας έλαβε τήν εύχαρίστησιν νά πα^ουσιά-ϊη
τον κόμητα προς τήν νεανίδα, πονηρώς δε προ^-
εποιήθη δτι έξεπλήττετο άκούουσα τήν ά::άν-
τησιν του κ. δε Μομβρέν:

— "Ω ! εχω τήν τιμήν νά μή είμαι άγνω-
στος προς τήν δεσποινίδα . . .

Ό νέος έζήτησε μάλιστα πληροφορίας περι
της υγείας του ταγματάρχου Βερδιέ* είχε την
τύχην νά είνε φίλος του, άφου εσχε τήν ευτυ-
χίαν νά υπηρέτηση ύπο τάς διαταγάς του
κατά το 1870.

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

&22ΤΙΑ

339

— Κ«τ* το 1870 ; βιπιν ή κυρΙ« ΈρβλβεΙ•
θά ησθ€ «ολυ ν«ος *Λατά το 1870 Ι

— "Ήι^ην ^6χοςοχτκ£της, κυρία.

— Και τΐ βαθ(Αον »!χ€τβ ;

—"Ω! κανένα βαθ[ΛΟν τότ•• η|ΐ7ΐν απλώς
ίΟιλονττϊς.

Και έ(Αει$ίασε μετά τίνος μελαγχολίας λέ-
γων προς ττ)ν Γιλβίρτην:

— θά γ)αην δμως αχάριστος προς τον θειόν
σας, ίβσποινίς, άν έλησμόνουν δτι αυτός (χου
ε^ωσε τά γαλόνια του λοχίου ... Τά έφερα
επί πολύν χαιρόν.

— Και θά τ' άπε^ώσατε ϊσως μετί την εΐ-
ρ-ήνην, (Λ7) θέλων βέβαια να ύπηρετήσητε αυ-
τήν την φριχώ^η Δημοκρατίαν ;

Ή κυρία ΈρβλαΙ ετόνιζε τάς λέζεις ταύτας
χίπως φίλαρέσκως. Ό κ. ^έ Μομβρέν προσεπά-
θησε και αύθις νοι μει^ιάσι;) : «"Οχι Ι . . . θά
ίιετηρει τά γαλόνια του, άλλα την επαύριον
άχριβώς, δτε είχε το δικαίωμα νά τά ράψχ)
εις την χειρι^α της στολής του, μία σφαίρα
τον ερριψε χαμαί. Τον μετέφερον εΙς το νοσο-
χομεΐον ...» Είτα μετά παρα&όζου εκφράσεως -
προσέθηκι σχείον άποτόμως'

— θά έπραττα κάλλιον αν έμενα εΙς το
σύνταγμα, άφοΟ έθεραπευθην 1

Ώ; νά ήθελε 5έ ν' άποίιώζτρ λυπηρδν λογι-
σμόν, "ίίλλαξε τό θέμα της συνομιλίας, εζηγα-
γεν εκ του θυλακίου του το χαρτοφυλάκιόν
του, ελαβεν ες αύτου φάκελλον καΐ προσηνεγ-
χεν αυτόν προς την κυρίαν Έρβλαι λέγων δτι
εθεωρείτο πολύ ευτυχής, ίυνάμενος νά συντέλε-
ση εΙς το έπιχειρούμενον παρ* αύτι^ς αγαθόν
έργον, εΙς την Ι^ρυσιν ίηλαίή εργαστηρίου των
«πόρων νεανίδων των περιχώρων. Ηύχαρίστει
την κυρΙαν Έρβλαι ίιότι ίέν έλησμόνησε νά
τον καταλέζη μεταζύ των συνεισφερόντων καΐ
εφερεν αύτη τον όβολόν του.

Ή Έρρικέττα ηνοιζε τον φάκελλον και εύρε^
εντός αύτου πεντακόσια φράγκα Ι Ό κύριος ί*
Μομδρεν είεικνύετο αληθώς γενναιόδωρος κα^
αϊ προστατευόμενοι της κυρίας Έρβλαι θά
ησθάνοντο προς αύτον ζωηροιν εύγνωμοσύνην.
Μετά χαράς άνέγραφεν αύτον μεταξύ των ευ-
εργετών και ί&ρυτών του Καταστήματος.

—•Όχι, σας παρακαλώ, κυρία, είπεν δ κό-
Ι^Υ);. Χαίρω υπερβολικά &ιότι ^ύναμαι νά φανώ
χρήσιμος εΙς το έργον, αλλ' επιθυμώ η συν(ίρο-
μτΐ μου νά μείνγ) ανώνυμος.

Ή Έρρ«κέττα παρακινούμενη πάντοτε άπό
το πάθος της πολιτικ^Ις έσεισε την κεφαλήν.

— Εννοώ, εΙπεν. Δίν θέλετε νά φανΐ^τε δτι
προστατεύετε τάς μικράς μου ριζοσπάστι^ας.

Αλλ' ή Γιλβέρτη ηύχαριστηβη τά μέγιστα
'* τής απαντήσεως του κ. ίί Μομβρέν. ^

*-^ Σας ίιαβεβαιώ, κυρία, ιίπεν, δτι ουδό-

λως «φρόντισα νά μάθω τό πολιτικόν φρόνημα
των προστατευομένων σας, δπως και ύμεΤς,
είμαι βέβαιος, (ίεν εξετάζετε νά μάθητε τΐ φρο-
νούν αι πτωχαΙ κόραι προς τάς 6ποίας θά πα-
ράσχετε έργασίαν. Άρχει ίι* υμάς δτι πάσχουν
και ίι' έμέ επίσης, το τοιούτο άρκεϊ.

Ή Γιλβέρτη ήτις ούίενα είχε προφέρει λόγον
άπό της άφίζεως του κυρίου ^έ Μομβρέν, πάρε•
τήρει τον νέον μετά τίνος συγκινήσεως δπωσουν
ανήσυχου. Έκάθητο μεταξύ αύτόύ και της
κυρίας Έρβλαί, δ ίέ κόμης λαλών προς την
Έρρικέτταν, έφαΐνετο άποφεύγων μετά τίνος
συστολής και φόβου τό βλέμμα της Γιλβέρτης.
ΈφαΙνετο εις την νεάνιία δτι είχε τό ήθος
μελαγχολιχώτερον, δτι είχε καταστη ωχρότερος
και Ισχνότερος άφ' δτου χατά τό παρελθόν ετος
ειχον συναντηθτ) εν Τρουβίλλτρ, δπου δ Βερ^ιέ
την εφερεν δπως ίιατρίψγ) επί τινας ημέρας χά-
ριν διασκεδάσεως. Ειχεν αποκομίσει εκ τών ημε-
ρών εκείνων— αίτινες άπετέλουν χρονολογίας
επίσημους εΙς την ζωήν της, την τόσον πενιχράν
εις επεισόίια, μονότονον και κενην — άνάμνη-
σιν ζωηροτέραν αφ* δ,τι ίέν έτόλμα νά δρ.ολο-
γήστρ προς τον ϊίιον εαυτόν της.

Αί ώραι, £ς είχε διέλθει εν τφ έχει ξενο^οχείω
έφαΐνοντο αύττ, αί άρεστόταται έζ δλων τών
του βίου της. Κατωκει αυτόθι και δ κ. ^έ
Μομβρέν, ή τύχη ίέ ήθέλησεν ώστε νά καθή-
σωσι παραπλεύρως αλλήλων εΙς την κοινήν τρά-
πεζαν. Κατ* αρχάς μόλις άντήλλαζαν ολίγας
λέξεις. Ή Γιλβέρτη παρετήρησε την ευγενή
κοσμιότητα και την μελαγχολίαν του νεο\>, ίτε
ίέ δ ταγματάρχης τον άνεγνώρισεν ώς πα•
λαιόν του στρατιώτην, ή δπωσουν φ^ιχή και
μελαγχολική φωνή του νέου ενεποίησεν αύττϊ
έντύπωσιν αόριστον, συγκίνησιν, οϊαν περίπου
προξενεί δ θρήνος. Άλλα ίέν ητο μόνη ή τυ-
χαία γιιτνίασις ή καθιστώσα προσφιλή την
άνάμνησιν τών εν Τρουβίλλτρ συνομιλιών και
επαναφέρουσα τόσον συχνά κατόπιν την όπτα-
σίαντού' κ. ίε Μομβρέν εΙς τους λογισμούς
της. *Εν αίσθημα οίκτου τους ειχεν συνενώσει
έκεϊ πέραν ίιά παντός προς αλλήλους. Άφου
συνηντώντο κατά πάσαν πρωΐαν και κατά πα-
σαν έσπέραν εΙς την τράπεζαν του αύτοΰ ξενο-
δοχείου, ίυστύχημα έπελθόν εις ταλαίπωρους
τινοις άλιεΐς έγένετο αφορμή νά συναντηθώσι
μίαν ήμέραν παρά την προκυμαίων, κατεχόμε-
νοι υπό κοινής αγωνίας, ένφ οί ναυαγοσώσται
φέροντες ερυθρόν ναυτικόν χιτώνα μετέβαινον εν
τω μέσφ τής βοής τών κυμάτων δπως παρα-
λάβωσι τους ναυαγούς εκ τής λέμβου, έτοιμης
νά βυθισθτ). Ό Ροβέρτος και ή Γιλβέρτη εύρί-
σκοντο εγγύς αλλήλων παροι τήν παραλίαν,
ένφ οί ναυται του σωστικού άκατίου έβυθί-
ζοντο εξ δλοκλήρου σχείόν εντός τ^ κυμάτων

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

340

ΙΤ22Ιϋι.

χαΐ ίζηρχοντο λβυκοί €Χ του άφροΰ, θαρρα^ίως
ΧΜΤτηλατουντις, 6πως ίπχναφέρωσιν (Ις τον λι-
μένα τους άλιιις. Τά βλβμ^Λατα, άτινα άντήλ-
λαζαν χατά τοίς ύψίστας £Χ(ίνας εναγώνιους
στιγ|Αάς, αΐτινις χατισίγαζον τάς κραυγάς του
πλήθους, συν6χο(/.6νου έχ της συγχινήσιως, της
(χίχρις των σπλάγχνων έχέστου είσίυούσης, ού-
^ίποτι ιίχι λησμονήσει, ή νβλνις. Ή Γιλβίρτη
χαΐ 6 χ. ^£ Μομβρεν συνεχοινώνησαν εν τφ μέσω
παρομοίου τρόμου χαι παρόμοιας χείρας. Έχά-
τερος αυτών ^ιει^ε ^ιλ μέσου των 'ι^ίων αύτου
^αχρύων τα ^άχρυα του άλλου χαι ή ορμέμφυ-
τος συμπάθεια τών ^ύο όντων είεχαπλασιά-
σθη ίιά μιας εν ττί άίελφότητι ε'χείνη της
αγωνίας.

Συνηντήθησαν άλλως τε παρά την προχυ-
μαίχν πολλάχις μετά το δυστύχημα, δπερ εξε-
μη^ένιζε πλσαν ελπίδα ζωής ί)μοΰ με την πε-
νιχράν περιουσίαν τών νχυαγησάντων άλιεων.

Οί σώσται χατώρθωσαν μεν να ε'παναγάγω-
σιν εις την ξηράν τους τρεις ανίρας τους επι-
βαίνοντας τής λέμβου Τ. Ρ. 120, τον Ιίιςχτή-
την ^ηλα^ή, πρεσβύτην συντετριμμένοι εχ τής
ήλιχίας, ήλιοχαή εχ του εν ττ) θαλάσστι βίου,
τον γαμβρόν του, νέον ύψηλον σχεοον φΟισιώντα
χαι ενα ναύτην εμμισθον* άλλ' ή λέμβος, ή
λέμβος πολλά παθοϋσα εχ τής τρικυμίας,, άπο-
συντεθείσα εχ τής 6ρμής εκάστου κύματος ως
πτώμα εχ τών ραμφισμών κόρακος, περιελθούσα
εΙς κατάστασιν ανωφελούς σχελετοΰ, ή πενιχρά
λέμβος ή παρέχουσα πόρον ζωής εΙς τον Ιίιο-
κτήτην, την θυγατέρα του και τά ίΰο αυτής
τέκνα, ή λέμβο; ίιαρραγεΤσα, καταφαγωθεΐσα,
καταποθεϊσα ύπο του αφρίζοντος πέριξ τών λει-
ψάνων αυτής υίατος, •ίχ*ν άπολεσθή. Τότε δ
πατήρ, δ γαμβρός, ή θυγάτηρ, πάντες δμου
επιχείρησαν νά ^ιασώσωσιν άπο τής καταστρο-
φές δ,τι ήίύναντο, το ιστίον ήπλωμένον ήίη
και άποζηραινόμενον εις τον ήλιον έπι τής αμ-
μώδους όχθος, τά λείψανα τών σχοινιών, τους
κάλως, τάς τροχαλίας, τά ελεεινά εν ένι λόγω
συντρίμματα του ναυαγίου, επιδεικνύοντα την
πενιχρότητά των έπΙ τής ακτής, άτινα νυχθη-
μερόν κεκμηκότες οί ^υστυχήσαντες αλιείς ιιρ-
γάζοντο δπως άναρπάσωσι τέμάχιον προς τεμά-
χιον εκ τής θαλάσσης.

Την εσπέραν την επακολουθήσασαν το ναυ-
άγιον οί ναυαγοί ειργάζοντο ακόμη ε'ν τω σκό-
τει τής νυκτός, μεταβαίνοντες ^ι' ε ρολκί^ος άπο
τη; προκυμαίας μέχρι τής ναυαγησάσης λέμβου
και από τής λέμβου μέχρι τής προκυμαίας, δ-
πόθεν, άναρριχώμενοι τλς βαθμίδας, μετεκόμι-
ζον τά λείψανα του πλοίου των. Ή Γιλβέρτη
και δ θεΐός της έκάθητο εις την ακραν τής εν
λόγφ προκυμαίας παρά το πισσοβαφες ^ρύφα-
κτον, έρευνώντες ^ε άναμέσον του νυχτερινού

σκότους, μόλις ^ιέκρινον το ερμαιον ταλαντευ-
όμενον υπό τών κυμάτων, έγγυς αύτου ^έ σειό-
μενον το μικρόν έφόλκιον ως μέλαν σημειον.
Έβλεπον πλησίον των, δτε το έφόλκιον έπανήρ-
χετο, μέλαινΛν σκιάν κύπτουσαν ήκουον εκ δια-
λειμμάτων φωνην γυναικός έρωτώσάν τίνα άναρ-
ριχώμενον μετά κόπου εΙς την προκυμαίαν :
«Πώς πηγαίνει ή ίουλειά ; }» Τότε ίέ στονζ-
χή τις πρεσβύτου ή βηξ νέου άνίρός άπήντα :
αθά ύπάγιτ) καλλίτερα αύριον τό πρωί ! » Και
ή ^ιάσωσις τών ελεεινών λειψάνων τής κατα-
στραφείσης λέμβου έζηκολούθει μεθ' υπομον^^ς,
μετά σιγής χαι κατηφείας, οιονεί άσυνειίήτως
γινομένη. Ή Γιλβέρτη ήσθάνετο όίύνην εν τ^
xαρίί^2^, δ ίε ταγματάρχης ένεθυμείτο τότ£
τους έργάτας του ορυχείου του Μεόν. Πόσοι
ανθρώπινοι μύρμηκες ήγωνίζοντο τοιουτοτρό-
πως υπέρ τών άλλων πανταχού, εν τυ) θαλασ-
σή, ύπο την γήν, ως μέλισσαι ύπερ τών χτ)-
φήνων 1

*Οτε ίέ έπέστρεφον σκεπτικοί εις τό ζενο^ο-
χεϊον, ή Γιλβέρτη έννόησεν δτι κάποιος τους π«-
ρηκολούθει εν τφ σκότει. Ό θόρυβος τών κυ-
μάτων πληττόντων εκατέρωθεν τάς πλευράς ττίς
προκυμαίας εκχμεν αυτήν ακουσίως νά προ*
σεγγίσΥί ετι μάλλον εις τον θειόν της, ούτινος
έλαβε τόν βραχίονα* άλλα καθησύχασεν ε&θύς
με τ* ολίγον άναγνωρίσασα τόν κ. ίε Μομβρέν,
επιστρέφοντα ταυτοχρόνως μετ* αυτών εΙς τό
ξενοίοχεϊον.

Έπι πολλήν ώραν είχε μείνει και αυτός εκεί
κύπτων £νωθεν τών ^ρυφάκτων και προσπαθών
νά ^ιακρίνγ) του; αλιείς αγωνιζόμενους εντός
τής ζοφερας εκείνης αβύσσου Ι Εί^εν δτι ή νεα-
νις και δ θιϊός της εύρίσκοντο πλησίον του,
αλλά ^έν ο)μίλησε προς αυτούς ποσώς. 'Οτε
χαι δ ταγματάρχης τόν άνεγνώρισεν, εσταμά-
τησαν εκεί και ^ιήμειψαν τάς εντυπώσεις των
περί του ναυαγίου, και έξηχολούβησαν επι πολ-
λήν ώραν συνομιλοΰντες εν τφ σκότει ενφ ή
θάλασσα έζηκολούθει τόν μέγαν καΐ άπίραντον
ψίθυρόν της. Και ήτο θελκτική — ή Γιλβέρτη
πάντοτε την ένεθυμείτο — ή βραβεία εκείνη συν-
ίιάλεξις περί τής εύσπλαγχνίας, περί τών τα-
λαιπωριών τών πτωχών, ή ^ιάμειψις εκείνη τών
αναμνήσεων καΐ τών θλιβερών εντυπώσεων μι-
ταξύ του νέου και του γηραιού ταγματάρχου.
Έναυλος ητο ακόμη εις την άκοήν της ή με-
λωδική φωνή του κ. ^έ Μομβρέν, ήρεμα άκουο-
μένη, παρά τον ίιαρκή κρότον τών κυμάτων.
Προς στιγμήν, ίιαλυθείσης τής εις τό βάθος του
δρίζβντος δμίχλης, γραμμή φωτεινή έφάνη μα-
κράν, ή πίλις τής Χάβρης, υπεράνω ίί τών κε-
φαλών αυτών ανά εις έξέλαμψαν οί αστέρες καΐ
ύπό τό φώς αυτών εθεάθη νυν τό φάσμα τής
λέμβου κεκλιμένης έπι τής μιας πλευραΐς,δμοία

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

Β^ΣίΤτ Λ.

341

ΐΓζός τραυριατίαν και σιιθ(Λ£νγ)ς δτςως υπό των
φριχιάσεων το άγωνβων ζφον.'

Τότι Ιπηλθδν |1ς άμφοτίρους η ΐίία να ίιορ-
γχνώϊωσιν ύπβρ των άτυχων Ικβίνων ερανον εν τφ
ζενο^οχβίφ. Ή Γιλβίρτη προσβφβρι τάς |χ.(χράς
ττις οίχονοριίας* δ χό[Λης είίχβτο •1ς την Λί-
βτχην τάς συνιισφοράς των φίλων του, εις ας συ-
νήνωσβ και την ΐίικήν του, (Αβτέβησαν ^έ η
Γιλβίρτη, 6 νέος καΐ δ ταγρ,ατάρχης 6{Αθυ δπως
πχραίώσωσι το συναχθβν ποσόν εΙς την πα-
βοΰσαν οίκογένςιαν. Οι ταλαίπωροι Ι Ό γέρων
εχλαιιν εκ χαράς, τα [λίκρά παιδία πτοηθέντα
παρβτηρουν την Γιλβίρτην ω; Μοΐραν τινά, δ
ίί γα(ΐ.βρός κλινήρης ηύχαρίστει (ίιά φώνης
άσθινοϋς, διακοπτόμενης υπό απαίσιων προσβο•
λών βηχός... Ή άνά(Ανησις της αγαθοεργίας
ικ£ίνης συνέδεσε προς αλλήλους την Γιλβίρτην
και τον Ροβέρτον στενότερον παρ' διον θα ισχύον
{ΐακροι ρ-ηνις πολυθορύβου κοινωνΐ)ςης σχέσεως.
Συν(ι)αίλουν ηίη προς αλλήλους παρά την τρά-
πεζαν η εν τ^ αίθούστ,, δ ίέ κύριος ίε Μο(λ-
βρέν ίιηλθε (λίαν δλόκληρον έσπέραν, (/.Ιαν ε-
σπέραν βροχεράν και μελαγχολικήν πλησίον
της νεάνι&ος, ήτις χαριέντως και άνευ φι-
λαρέσκειας κχθήσασα ίταρά τό κλει^οκύριβαλον
έςότέλεσεν ολόκληρον συλλογην άσ(Λάτων του
Γκουνώ και Μασσενε και ρ,ελω^ιών του Μεν-
ίελσων.

Ή Γιλβέρτη, χωρίς νά γνωρίζγ) την αΐτίαν,
τ,σθάνετο {χεγάλην εύχαρίστησιν έπι τ•^ συναν-
τήσει της (χετά του νέου εκείνου, δστις έφαίνετο
αΰτ^ τόσον ήπιος, τόσον μελαγχολικός, τόσον
αγαθός. Δεν έμερίμνα αν ή αόριστος εκείνη χαρά
ήν ΥίσΟάνετο, έμελλε νά ^ιαρκέση επι πολύΛΗτο
Ολως νέα και ήίυτάτη ή αϊσθησις της ιδιαιτέ-
ρας συμπαθείας, . ήν ήσθάνετο προς τον κ. ίε
Μομβρέν. Ένόμιζεν δτι ήτο γνωστός αύτ^ ανέ-
καθεν. "Αλλως τε δ ταγματάρχης είχε ίιηγηθή
αύττ, άλλοτε πλεΙ•;τας δσας πράξεις άνίρείας
του μόλις εφήβου στρατιώτου παρά τόν Λεί-
γηρα. Ήγνόει όμως τότε δτι έμελλε ποτε νά συ-
νάντηση τόν νεαρόν κόμητα εις τόν ίρόρ.ον
της ζ6>^ς της, νυν ίέ είχε την πλάνην νά πι-
στεύη δτι δ κύριος ίέ Μομβρέν ήτο παλαιός" της
φίλος.

Προ παντός εσαγήνευεν αυτήν ή μελαγχολία
του νέου. ΕΙς πάσαν σχείόν γυναϊχα υποκρύπτε-
ται μία άίελφή του ελέους, ήτις έζ δρμεμφύτου
ανακαλύπτει αμέσως την όίύνην, ώς νά είχε
γεννηθή έπίτηίες, δπως τήν άνζκουφίστ). Ή
Γιλβέρτη ώκτειρε τόν κύριον ίέ Μομβρέν χωρίς
καλά καλλ νά γινώσκγ) ίιατι τον ω^ιτειρεν.
Πλην ίεν ήπατάτοόίύνη σφοίρά, ηθική μάλ-
λον ή σωματική, ε*ρρτί^ωνε τό πρόσωπον του
και έκοίλαινε τάς παρειάς του. Έπεθύμεινλ μά-

θη τά πάντα δπως προσπαθήση νά τόν παρηγό-
ρηση. ^

Ή σύμπτωσις ενός περιπάτου παρά τήν ά-
κτήν τής Χάριτος προς τό μέρος της Βιλλε^βίλ-
λης τήν κατεστησεν εν μέρει ένήμερον ίσως του
μυστικού του κυρίου ίέ Μομβρέν. Ή Γιλβέρτη
κατελθουσα της άμάζης μετά του θείου της η-
θέλησε νά περιπατήση έπι της χλόης των λει-
μώνων, δπωςΐ^η τους συν^έν^ρους εκείνους περι-
βόλους, τλ £κρα εκείνα της εύφορου νορμαναι-
χής γης) ένθα αϊ μηλέαι καρποβριθεΐς ύψουνται
μόλις υπεράνω του εδάφους κεκαλυμμένου υπό
σφριγώσης βλάστης, ^ιαστιζομένης υπό βοσκόν-
των κτηνών. Παρετήρει άνωθεν των φραγμών
τάς επαύλεις έκιΐνας χεκονιαμενας και έζωραι-
σμένας παρά των φιλοκάλων ιδιοκτητών ώς
επισκευασθέντα μικροτεχνήματα και εζεπλήτ-
τετο χαρμοσύνως ώς παι^ίον βλέπουσα τάς α-
κτίνας τ6ΰ ηλίου είσ^υούσας μέσον του φυλλώ-
ματος των ^έν^ρων, τάς νήσσας άναταρασσού-
σας τό υ^ωρ ρυακίου τινός, τους νεοσσούς της
όρνιθος τρέχοντας ή τούς βόας παραχολουθουν-
τας αυτήν βραδέως με τό πρ^ον βλέμμα των.

— Πόσον είσαι φαιδρά!., ελεγεν δ Βερ^ιέ.

— Ναί, άφου είμαι μαζύ σου, θειε μου !

Και δ στρατιωτικός παρετήρει χωρίς νά δύ-
ναται νά τό έξηγήση, πόσον τφ δντι είχε κατα-
στή φαιίρά τ^ Γιλβέρτη, αφότου ^ιέτριβεν εν
Τρουβίλλη.

Αίφνης είίε τήν άνεψιάν του σταματήσασαν
ίιά μιας εις τό μέσον της δ^ου. Έφαίνετο άμη-
χανουσα και ωχρότατη ύπό τό εξ άλευκάστου
υφάσματος άλεξήλιόν της. Έμπροσθεν των ά-
νήρ τις ερχόμενος έσταμάτησεν αίφνης και αυτός,
ευθύς ώς άνεγνώρισεν τόν ταγματάρχην και τήν
νεανίδα. Ό άνήρ ούτος κύπτων προσεπάθει νά δ-
ίηγη τά βήματα μικρού κορασίβυ, μόλις δυνα-
μένου νά βαίίζη έπι του πηλώίους ίίάφους της
δίού. ΉκολούΟει όπισθεν ευσαρκος χωρική, βε-
βαίως τροφός. Ό άνήρ ώρθώθη εν τάχει, έλα-
βε τό παιίίον εις τάς άγκάλας του και ώς νά
ήρπαζεν αυτό, έγένετο άφαντος, παρακολο^»-
θούμενος ύπό της νορμαν^ής όπισθεν φραγμού
τίνος, ίιά στενωπού κατερχόμενος προς τήν θά-
λασσαν.

Ό Βερ^ιέ προσέβλεψε τήν άνεψιάν του:

— Δεν είνε δ κύριος ίέ Μομβρέν ;.. τήν ήρώ-
τησε.

Ή Γιλβίρτη ακίνητος ίέν άπήντα. Έφαί-
νετο αναζητούσα ακόμη εν τη δίφ τόν εξα-
φανισθέντα κόμητα και τήν χωρικήν και τό παι-
ίΐον.

— Τόν ανεγνώρισες και σύ, ίέν είνε αληθές,
Γιλβέρτη ;

— Ναί, άπήντησεν ή νεάνις.

Και παρεκάλεσε μετά σπουδής το^ θεΐόν τψς

Όφ\ζβό όγ ν:^οο^ι^

342

ΙΒΤ^ΤΙΜ.

ν* άνέλθωσιν εΙς την £μαζαν. 'Τφίστατο, χωρίς
νά ^ύνκται νά ίζηγηση την άφορ|ΐην, ζωηράν
ίυσαρέσ}(βΐθίν, αίφνί^ιον χαΐ στυγνην "λύπην.
Ένό(Αΐζεν δτι κάτι τι ΐϊέριζ αύτης εναυάγει. Ό
γηρ3ίΐος Ταινύ, δ Ιίιοκτήτης της λεμ,βου, το
«ύτο θά(/.6ος θά :ίισθάνθη βεβαίως την ^ρο-
τεραίαν.

Καθ* ^ίον δ ταγ(χατάρχης επιριόνως επα-
νη|5χετο εΙς το ττεριστατικον της συναντήσεως
εκείνης.

— 'Ήτο βεβαίως δ κ. ίε Μορ,βρέν... Χαριέ-
στατον ητο εκείνο το κοριτσάκι δποΰ επεριπα-
τούσε.,. ολίγον τι ώχρον (Αοναχά.... Τί νά εινε
αύτο το παιδάκι ;

Ή Γιλβερτη τότε τον τταρεκάλεσε νά ρ.η
εϊιιτη τι, νοι λησ|/.ονήσγι το συριβάν, να |ΐη άνα-
φέρχι πλίον τον κ. ίέ Μθ[Αβρέν, πράγματι ίέ,
την εσπεραν, συναντησασα τον νεαρον κό(λητα
εις το έστιατόριον του ζενοίοχειου, οΰίίνα άπέ-
τεινεν αύτφ ύπαινιγ(Λθν ιτερι της συναντήσεως
των ε'κείνης παρά την άκτήν της Χάριτος* και
αύτος επίσης ίέν ώρ.1λησε ποσώς π*ρΙ τούτου,
ίεν ώ[/.ίλησε ποτέ.

Ποτέ ! "Αλλως τε η Γιλβερτη ίέν έπανιϊίεν
έκτοτε συχνά τον κό(Αητα. Άπο της επαύριον
εξέφρασε προς τον θειόν της την επιθν.(ΐίαν νά
έπιστρέψωσιν εΐ; Παρισίους. Ή θάλασσα την
ηνο)χλει• την ή(/.πόίιζδ να κοιμηθτ).

— "^Α Ι (λά τΐ ειν' αυτό, ίέν [χου λέγεις ; συ
η τόσον ήσυχη κοντεύεις ν3ι γείντρς νευρική Ι
ειπεν δ ταγ|ΐατάρχης.

Και άνεχώρησαν πράγ(Λα.τι. Άλλ* άπο του
ταζει^'.ου εκείνου του τόσον φαι^ρώς άρξα[Λένου
και τόσον άποτό(χως λήξαντος, δ Βερ^ιέ ενό|Αΐζεν
δτι έβλεπε την άνεψιάν του ύποπίπτουσαν εις
ασυνήθεις ρε{Λβασ(Λθύς, εΙς κατήφειαν, εΙς λύπην
σχεδόν, εις ην δεν ύπέκειτο άλλοτε. Έαενεν έπΙ
ώρας σκεπτική, αύτη ή τόσον φίλεργος, ή έ-
χουσα την ζωηρότητα της μελίσσης !

Ό κ. δε Μθ{/.βρέν μετέβη κατά το διάστημα
του χειμώνος δις η τρις δπως επισκεφθη τον
ταγματάρχην εις την δδον Μανσάρ. Αί εμφα-
νίσεις αύται τοϋ κόμητος άνησυχίαν μοίλλον
προύξένουν η εύχαρίστησιν εΙς την Γιλβερτην.
Έχαιρεν έπαναβλεπουσα τον νέον, δστις ήρε-
σκεν αύττ) ώς τύπος ανεπιτήδευτου κομψότη-
τος, άλλ* ου εν ταύτφ ή θέα την έθορύβει ώς μυ-
στήριον. Δεν ήπατάτο δέ' ύπηρχεν όντως εν τη
ζωτι του κ. δε Μομβρέν περιπέτεια τις ϊσως
δράμα, εκ των σκοτεινών εκείνων δραμάτων,
ων την σκληρότητα άγνοοΰσιν οί άλλοι, οΙα
παράγει δ βίος.

Πλην ουδέποτε διέφυγε τά χείλη της ύ<ται-
νιγμός τις περί της συναντήσεως εκείνης παρά
την άκτήν της Χάριτος. Έλάλει περί των
πλδον ασήμαντων πραγμάτων προς τον άνδρα

εκείνον, ούτινος ούχ ήττον έπόθει νά μάθη το
παρελθόν δλόκληρον, μέχρι και της έσχατης
στιγμής. Αι επισκέψεις του κ. δε Μομβρέν κα-
τετρίβοντο εις συνομιλίας έπι στρατιωτικών θε-
μάτων μετά του Βερδιέ και εΙς τινας συνήθεις
και άνευ σημασίας λόγους άνταλλασσομέν^υς
μετά της Γιλβέρτης. Και δμως εξ δρμεμφύτου
τά δύο εκείνα νέα και ώραΐα οντά, τά δοκιμά-
ζοντα το αύτο της ανησυχίας αίσθημα δσάκις
εύρίσκοντο αντίκρυ αλλήλων, και αποφέροντα
εκ πάσης συναντήσεο)ς των την αυτήν εντύπω-
σιν ηδονικής ταραχής, εξ δρμεμφύτου εφρόνουν
δτι εχάτερος αυτών ήδύνατο ν* άνεύρι^^ εις τον
άλλον εν δεδομένγ) στιγμή στήριγρ,α, παρηγο-
ρίαν, η ετι κάλλιον — καίτοι ούδ' εκείνη ούδ' αυ-
τός έτόλμα νά προφέρη την λέξιν— Ιρωτα.

Ή κυρία Έρβλαι δεν εκοπίασε πολύ νά διευ-
κρινίστε μέρος έξ δλων τούτων άπο της πρώτης
στιγμής της εν τ^ οιαι,ίο^ αυτής συναντήσεως
εκείνης. Παρετήρει εξ ύπαμοιβής την Γιλβερ-
την και τον Μομβρέν και ευρισκεν αυτούς κατά
την Ιδέαν της έξαισίως αρμόζοντας προς αλ-
λήλους. Και αν ήθελον ν' άποκρύψωσι το «ίσθη-
μά των, ή αναφαινομένη πάντως ταραχϊί των
τάχιστα θ' απεκάλυπτε τά πάντα και εις πα-
ραιηρητήν ήττον διπλωματικώς εξησκημένον
ή ή Μεγάλη Έκλεκτόρισσα Ή επιθυμία τοϋ
νά άνχμιγνύηται εις δλα ητο τόσον ακατανί-
κητος εν αύτ^, ώστε ήρέσκετο ήδη άπο τούδε
νά φαντάζηται τελούμενον τον γάμον τών δύο
νέων .ί— μάλιστα, σύντομα και χωρίς άργοπορί-
αν Ι — δτε έπήλθεν εις τον νουν της ή σκέψις
δτι είχε γείνει λόγος περί της πιθανής υποψη-
φιότητας του μαρκησίου δε Μομβρέν μεταξύ
τών κύκλων τών βκσιλοφρόνων εκλογέων, και
ητο αδύνατον, εντελώς αδύνατον, δ υίος του
μαρκησίου νά νυμφευθτ) τήν ά\«ψιάν του δημο-
κρατικού υποψηφίου! ΤΙ σαστισμάρα Ι να ξεχάσγ;
αυτό ! Και δμως ητο κρϊμα, ναι κρίμα Ι έταί-
ριαζαν τόσον καλά οί δύο ! Άλλ' ή πειθαρχία,
το καθήκον, ή διαίρεσις τών κομμάτων !... Δεν
παίζει κάνεις με τήν πολιτικήν, δχι !.. δπως
δεν παίζει και με τον έρωτα.

Και το πνεύμα της κυρίας Έρβλαι εκάλπβ-
ζεν ούτως, έξηκολούθει νά καλπάζη, ενώ ώμίλει
προς τον κ. δε Μομβρέν περί παντοίων αδιάφο-
ρων πραγμάτων, ή δε Γιλβερτη έσυλλογίζε'^ο
διχτι δ νεαρός κόμης έφαίνετο σκυθρωπότερος
και μελαγχολικώτερος ή κατά το παρελθόν
έτος.

— Ό Ρωμαίος και ή Ίουλιέττα Ι έλεγε κα^
έαυτήν ή Έρρικέττα, οί Καπουλέτοι και οί Μον-
τέκοι της εκλογής!.. Είνε αιώνιον το δράμα. •'
Άλλλ δεν πταίομεν ήμεϊς!..

Και διά ν3ι εχη δπωςδήποτε καθχράν την
συνείδησιν, ήρώτησεν αϊφνηι^ον κόμητα «ν
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

ΪΒ22ΤΧ Α.

343

ΤιΤΟ άλτ,θες οτι 6 μαρκήσιος ίέ Μθ[/.βρεν θα εζε-
τίθιτο ώς υποψήφιος προς άντίΛατάσταιιν του
2ϋαρβέ.

—Ό πατήρ [Αου πολύ «^ιττάζει άκό(Αη, κυρία,
ταλαντεύεται 5έ, σας εζθ[/.ολογοΰ(Λαι, (Λετχξύ
των παρακλήσεων των φίλων και της υποσχέ-
σεως, ην ε^ωσεν άλλοτε προς την μητέρα μου,
ήτις τον καθικέτευσε να μη άναμιχθ^ ποτέ
ίί; τι.

— Ναι, γνωρίζω δτι ή κυρία μήτηρσας ίϊέν
παρείέχ^ετο δτι εις εύπατριίης ώφειλε ν* άνα-
μιχθγ) ούίέ καν βίς την πκροΰσαν κίνησιν. Έ-
δυσχέραινε κκτά τη; παρούσης κυβερνήσεως
οττως και κατά της αυτοκρατορίας. Δεν την κα-
τ/,γορώ. Τούτο σημαίνει πίστιν προς τάς ανα-
μνήσεις.

Ή Γιλβέρτη παρετήρησεν δτι δ κ. ίε Μομ-
βρεν συνωφρυώΟη δπωσουν, δτε ή κυρία Έρβλαι
ώμίλησεν αύτψ περί της άποθανούσης μαρκη-
σίας. Ό νέος προσιπάθει νά μεισιάση 5ιά το
φίΛοφρόνημα της Έρρικέττας* άλλα προφανώς
απέκρυπτε πικράν η ζοφεραν ύστεροβουλίαν.

Ήγέρθη χαιρετίζων, ώς νά ήθελε νά ευχα-
ρίστηση, πράγματι δμως δπως θέσττ) τέρμα εις
την επίσκεψ'.ν.

*Αλλ' ή κυρία Έρβλαι ένθαρρυνθεϊσα εκ της
πρώτης ταύτης .αψιμαχίας, ήθελεν, άφου εύρί-
σ/.ετο ενώπιον της δ υίος ένος των αντιπάλων
της, ν χ εζωθήση τήν κατόπτευσιν μακρότερον.

— Λοιπόν, είπε, το κόμμα των βασιλοφρό-
νων ίϊέν θα συμμετάσχη της πάλης αυτήν τήν
φοράν :

— "Οχι, άπήντησεν δ κόμης μειίιών, αναμε-
τρεϊ μόνον τάς δυνάμεις του και καιροφυλακτεί.

— Ό κ. μαρκήσιος ίέ Μομβρέν θά ήτο άν-
τίτςαλος επίφοβος.

— Νομίζετε, κυρία;

— Βεβαίως• και αν δ πατήρ σα; ^έν κατέλθν)
εΐ: τον άνώνα, σχιίον θά λυπηθώμεν^ιότι ίέν θά
εϊχομεν τήν τιμήν νά ίιαγωνισθώμεν προς ανίρα,
τον δποϊον πάντες άγαπώσι και ύπολήπτονται.

— ΝαΙ, είπεν δ Ροβέρτος, ίια νά λάβητε
τήν εύχαρίστησιν νά τον νικήσητε ! "Ω Ι μη το
άρνηθήτε, κυρία. Δεν άπατώμαι ώς προς τήν
ίκτίμησιν των δυνάμεων των ημετέρων φίλων
ου<ϊ' δ πατήρ μου άπατάται επίσης ο)ς προ;
τοϋτο. Άλλα τοΰτο ίέν ήθελεν εμποδίσει αύτον
νχ συνενωθ^ μετά των δμοφρόνων του, εστο> και
αν ήσαν μίκ ^ράζ ούτοι, τήν ήμέραν καθ*
ήν ώφειλει ν* άγωνισθτί ύΐςερ της σημαίας του.

— Ποία ιινε ή σημαία του ; ήρώτητεν ή
κυρία Έρβλαί* έγώ μόνον τήν τρίχρουν γνωρίζω.

• — Είνε εκείνη τήν δποίαν ήκολούθουν, δτε
ιίχα τήν τιμήν νά υπηρετώ ύπδ τίις ίιαταγάς
του θείου της ίεσπ3ΐνΙ<ϊος, άπήντησεν δ κύριος
βέ Μομβρέν στρεφόμενος προς τήν Γιλβέρτην.

Προσέκλινε και αύθις άποχαιρετίζων τήν κυ-
ρίαν Έρβλαι, αυτή ίέ τον ηύχαρίστησεν έκ νέου,
καταλιποΰσα πλέον τήν περί ττ^ς πολιτικής
συνομιλίαν, και συνώίευεν αύτον μετά της Γιλ-
βέρτης ίιά των ίενίροστοιχιών του κήπου. *Εν
δχημα ανέμενε παρά τήν κιγκλιίωτήν θύραν.

*Δκριβώς καθ' ην στιγμήν εφθανον έκεϊ, ίια-
νομεύς τις του τηλεγραφείου έκρουσε τον κωίω-
νίσκον της θύρας, κομίζων τηλεγράφημα. Ή
κυρία Έρβλαι έζήτησε συγγνώμην όιότι έπρεπε
ν* απάντηση παραχρήμα, και μετά χαρίεντος
μεΐίϊιάματος, διακόπτουσα τήν μετά- του κυρίου
ίέ Μομβρέν συνίιάλεξιν, άπήλθεν εν τάχει,
άφήσασα αυτόν, εκουσίως ίσως, μετά τής Γιλ-
βέρτης• δ κ. ίέ Μορ.βρέν, κρατών τον πΐλόν του
εις τήν χεϊρα προσέβλεπεν έντος του πλαισίου
εκείνου του πλήρους φωτός καΐ ανθέων τήν
νεάνι^α, ην άνελογίζετο τόσον συχνά και μετά
της αυτής τουλάχιστον ζέσεως, μεθ* ης αυτή
άνελογίζετο εκείνον.

Ή νεάνις έποίησε κίνημα τι ώς νά ήθελε νά
τον χαιρετίση και νά παρακολούθηση τήν Έρ-
ρικέτταν, άλλ' δ κόμης άπέτρεψεν αυτήν ίιά
νεύματος, εις δ ενυπήρχε σχεδόν ικεσία.

— Λοιπόν είνε αληθές ; είπεν. Ό θειος σας
έρρίφθη εις τήν τύρβην της εκλογής ;

— Ναι, άπήντησεν ή Γιλβέρτη. Είπον αύτφ
δτι τοιούτο ήτο το καθήκον του και ύπήκουσεν.

— Το καθήκον τών εντίμων εϊνε ν' άφίνωαι
τους ρ^^ιούργους νίί ρυπαΐνωνται εις το τέλμα
αυτό της πολιτικής. Αυτό ελεγον προς τον
πατέρα μου, δστις <^έν σκέπτεται πάντοτε δπως
έγώ καΐ δστις, μετά λύπης το δμολογώ, θά ήτο
ικανός ν' αντιμετώπιση δπως δ θεϊός σας, τά
κοάσματα τών βατράχων ζητούντων βουλευτήν!

— "Ισως δμως, ύπέλαβεν ή Γιλβέρτη, δ πα-
τήρ σας και δ θίϊός μου, ίέν βίχον α&ικον. "Αν
δλοι ήρνούντο, τι θά συνέβαινεν ;

— Δεν θα έβυθιζόμεθα περισσότερον εις τήν
άβυσσον αφ* δσον και τώρα^ άπήντησεν δ κ. ίε
Μο^μβρέν.

— Είσθε άπαισιόίοζος.

— Έπεθύμουν νά είμαι τοιούτος. Άλλ* ύμεΤς,
ίεσποινίς, ίέν θά ύποστήτε, πιστεύω, τήν επί-
^ρασιν της θελκτικωτάτης κυρίας Έρβλαί.Δέν θά
εύχχριστούμην ίιόλου βλέπων υμάς καθισταμέ-
νην γυναίκα πολιτικήν.

— Έγώ ; . . . μή φοβήσθε , είπεν ή Γιλβέρτη.
Ή πολιτική μου προζενει τρόμον.

— Λοιπόν ίέν θά μεταβληθήτε ;

— Τί εννοείτε με τούτο ;

Ή νεάνις έστηρίζετο έπι τών σιίηρών ράβίων
της ήμιανοίκτου κιγκλι^ωτής θύρας, α! ίέ ακ-
τίνες του ηλίου ίιερχόμεναι ί ιά μέσου τών κλα-
ίων τών τιεφυτευμένων παρά τήν είσο5ον ύΐη-
λών καστανέων, έπέρριπτον φωτεινάς κηλϊσας

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

344

£2Σ3ΤΖΑ.

ίπΐ της χό[ΛΥ]ς, των ώ(Λων χαΐ των παρειών της
νεανίδος, ώς να κατησπάζοντο αύτην.

Ό Ροβέρτος την εβλεπβ, μη απαντών κατ*
αρχάς, άλλα περιβάλλων αυτήν ίιά βλί^χριατες
πλήρους βαθεΐας άφοσιώσεως, συνησθάνετο ^έ ή
νε^Ινις οτι εν τ^ σιγτ) εκείνη ενυπήρχε τι ώσεί
«ςο(Αθλόγησις^ ώσεΐ πρ§σφορά Αφωνος όλοκληρ•υ
υπάρξεως άλλ' εν ταυτφ κίτι τι ά^ηλως επώ-
ίυνον και εναγώνιον. , , Και επανέβλεπεν, επα-
νέβλεπεν άκό[Λη τον κύριον ίι Μθ(Αβρεν εκεϊ πέ-
ραν [/«ετά του μικρού κορασίου του, μόλις βη-
ματίζοντος πλησίον του, εν τγ) άκττι της Χάριτος.

"Ίσως δ νέος έμάντευσε τον λργισμόν, τον επελ-
θόντα εις την χαρίεσσαν εκεΐνην μελαγχροινην
κεφαλήν.

Έτεινε την χεϊρα προς την Γιλβερτην και χω-
ρίς ν' άπαντήστ(ΐ εις την έρώτησ(ν της, είπε ν Λυτγ.

— - Καίτοι είμεθα αντίπαλοι, ώς φαίνεται,
είπίτε παρακαλώ εις τον θεΐόν σας δτι είμαι
αύτφ άφωσιωμένος ε'ζ δλης καρδίας, θα του το
εΐπητε, ^εν εινε αληθές, δεσποινίς ;

ΚαΙ προσεπάθησε να μει^ιάσγ) προφέρων την
λέξιν «άντίπαλοιρ. Είτα ελάλησε μετά διαχύ-
σεως. Ή Γιλβέρτη είχεν ηίη τείνει αύτφ την
χεϊρα και έμειναν εκεί επί τινας στιγμάς χωρίς
ν* άνταλλάξωσι πλέον λέξιν, τεταραγμένοι* ή
νεάνις γ)σθάνετο τους ίακτύλους του Ροβέρτου
τρέμοντας, ένφ ίσφιγγον τους Ιδικούς της, άλλα
ίεν έτόλμα ν' άποσύρη την τετδ^μένην χεϊρά της
ώς να προύζένιι αύττ) ή χειραψία εκείνη περισ-
σοτέραν εύχαρίστησιν η ταραχήν.

Έπι τέλους 6μως βραδέως, πολύ βραδέως
άφτ^κε την χειρά της να καταπέστ), άπέτεινε ίέ
προς τον κύριον ίέ Μομβρεν εν (χκαλην έντάμω-
σιν, χαίριτέ Ι» χωρίς να γνωρίζγ) τι έλεγε ν.

ΈπεΙγετο να φύγη. Προησθάνετο δτι και -αί
ερωτήσεις και ή σιγή τα πάντα καθίσταντο
ανησυχητικά νυν καΐ δτι δ κ. Μομβρεν εμελ-
λεν ίσως ν' άποτείνη αύττ) λόγους, τους δποίους
ίέ ήθελε ν' άκούση.

Ό νέος ϊστατο ακόμη εις την αυτήν θέσιν όρ-
θιος, παρατηρών αυτήν άπομακρυνομένην ^ιά
μέσου των δενδροστοιχιών και έπανερχομένην
ιΐς τήν ε'παυλιν. Τότε μόνοίτ έκινήθη εκ της
θέσεως του, δτε ή νεάνις έγένετο άφαντος εκεϊ
πέραν εΙς το πρόστρον.

"Ωθησε τήν κιγκλί^α και σχείον άποτόμως
είπε προς τον άναμένοντα εν τν) δίφ ήνιοχβν.

— ΕΙς Μελέν Ι

Το δχημα άπεμακρύνθη* εις τήν αϊθουσαν
της κυρίας Έρβλαι ή Γιλβέρτη έκάθησε προ
του κλειίοκυμβάλου και οί ίάκτυλοί της ίιέ-
τρεχον τα εξ έλεφαντό^οντος πλήκτρα ώς νά
επρόκεΛο ή μουσική νά λικνίση τήν ο^ύνην της
η νά κατάπνιξη τους λυγμούς της.

(Έπιται συνέχεια).

Δ'ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΘΕΣΙΣ

*Αρ^εγ«ν«Τς έλληνι«Αΐ βλομηχανία».

•^•-0-Η

Αί προκαταρκτικά! δηλώσεις τών μιλλόντων
νά συμμετάσχωσι της Δ' Όλυμπιακης Εκθέ-
σεως υπεβλήθησαν ήίη και ή συλλογή φαίνεται
ούχι κατωτέρω της κοινής προσίοκίας, λαμπράν
μέλλουσα νά άποτελέση τήν προσεχή βκθεσιν.
Και πρόωρος καΐ ατελής βεβαίως θα ητο π&σα
περιγραφή τών εκθεμάτων έπι ττ) βάσει μόνων
τών ίελτίων τών έκθετων* άλλα ίεν κρίνομεν
άσκοπον νά ^ιαλάβωμεν ίιά βραχέων, εν εϊίει
εισαγωγής εΙς λεπτομερή της ίκθέσεως περιγρα-
φήν, περί τίνων βιομηχανικών εργασιών, ήλη
άναπτυχβεισών εν τφ τόπφ και άριστα παρα-
γουσών έργα.

Και εν πρώτοις τά στεαρικά κηρία άφ* ού
βαρύτατος επεβλήθη σωφρόνως ίασμος εις τά
ε'ξωθεν εισερχόμενα, κατασκευάζονται άπαντα
εν τφ τόπω καί τρία εργοστάσια, εν εν Κερκύρ^ρ,εν
εν Φαλήρφ και εν εν Βόλφ άμιλλώνται πβρι της
καλλιτέρας παραγωγής. Λυπηρον δμως είναι,
και τοΰτο παρατηρείται ού μόνον εν τούτω τω
εϊίει άλλα καΐ εν άλλοις πολλοίς, δτι κηρία στεα-
ρικά κατασκευαζόμενα εν τφ τόπφπεριβάλλονται
ξένα ένειλήμματα και πωλούνται ώς εξωτερικά
του Βελγίου ή της Γαλλίας εις τιμάς ύψηλάς.

Τά χειρόκτια κατασκευάζονται εν Κέρκυρα
δπου άριστον ί^ρύθη έργοστάσιον αυτών, ού μό-
νον ^έ τά εκ λεπτού ίέρματος τοιαύτα αλλά
και τά τών αξιωματικών, άτινα μάλιστα προ-
τιμώνται τών δμοίων εξ Εσπερίας κ&μιζομένων.
Καί τών χειροκτίων δμως τούτων τά πλείστα
έν'Αθήναις πωλούνται ώς ευρωπαϊκά χαΐ ή ίιαφο-
ρά της τιμής ίέν είναι ανάλογος προς τήν εκ της
εντόπιας παραγωγής προσγιγνομένην ώφέλειαν.

Ή τέχνη του λευκοσιδήρου άνεπτύχθη εν
Αθήναις μεγάλως, κατασκευάζονται ο' έργα
άξιολογώτατα αληθώς. Κλωβοί πτηνών μι-
κροί καΐ μεγάλοι, λουτρώνες παντός εΐίους,
καταιωνητίκαί μηχαναί,κομψά νιπτήρων δοχεία,
λύχνοι πετρελαίου άπο τών απλούστερων και
εύωνοτέρων μέχρι τών τελειότερων τών του Βελ-
γικού συστήματος τών άπλετον παραγόντων φως.

Άλλα και τών ειίών τούτων τά πλείστα
ίέν περιεβλήθησαν ετι τήν σφραγϊία της Ελ-
ληνικής βιομηχανίας. Έξακολουθουσι πωλού-
μενα ώς ευρωπαϊκά και ε'ις τιμάς ύψηλάς, ύψη-
λοτέρας τών πρίν, και τούτο ίιότι οί έμποροι
προφασίζονται τήν ίιαφοράν του νομίσματος^
τους βαρείς ίασμούς τών τελωνείων καί μυ-
ρΐας άλλας προφάσεις. Κλωβός π.χ. εκ τών μειζό-
νων ίιά ψιττακούς, κατασκευάζεται άντι ίρ.
18 καί πωλείται τφ έμπρόφ, δστις τον μετά-

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ ^}ν^οο^ι^

ΒΣ1ΧΖ

3^5

ιςωλιΐ ^ρ. 30. Ό 3(χτα(ΤΚ£υχστης χιρίίζιι ^ρ. 5
χαΐ & εμιςορος ίρ. 12.

Αϊ τίχναι του χάρτου και ναστοχάρτου &-
|Αθίως άνιπτύχθησαν χατό πολύ. Δύο εργοστά-
σια φαχέλλων «ν Αθήναις χατασχευάζουσι τοι-
ούτους εύωνοτάτους χαι χατ' ού^εν διαφέροντας
των ^ωθεν ερχομένων * το ευχάριστο ν ^' εν
τούτοις ιιναι δτι και ή πρώτη ύλη ί> χάρτης
κατασκευάζεται εν Αθήναις.

'Δλλά πλην τούτων τά παρά τοις πιλοπώ-
λαις χρήσιμα κυτία προς έναπόθεσιν των π(λων
στρατιωτικών κα: αστικών, τά εις τλς ραπτρίας
των νεωτερισμών χρησιμεύοντα κιβωτί&ια προς
άποστολήν των ενδυμάτων, οι παντοειδείς κυ-
τΐσκοι των φαρμακοποιών ποικιλωτάτων σχη-
μάτων, «ι ποικίλαι θηκαι των σακχαροπλα-
στών ίιά τους σακχαρόπηκτους καρπούς και τά
σακχειρωτά άπαντα ταύτα κατασκευάζονται εν
Αθήναις. *Λλλά θα κατασκευασθώσιν ακόμη
κομισθέντων τών μηχανημάτων καΐ θα έκτεθώ-
σιν •ν τ^ εκθέσει και άλλα της τέχνης του χάρ-
του ώραια έργα, οί περιλάλητοι Βενετικοί φ«νοι
^ια φωτοχυσίας και τί κομψά περιβλήματα τών
ανθοδεσμών.

Ένταΰθα ^' άνακτέον καΐ τά περίκομψα κα-
τάστιχα, βιβλία λογιστικά και τετράδια μαθη-
τικά παντός είδους, άτινα κατασκευάζονται έν
Άθήνα'.ς, ύπο ίύο η και τριών εργοστασίων. Κα-
τασκευάζονται ^έ στερεώτατα και εφάμιλλα προς
τά έξωθεν κομιζόμενα. Μεγάληνίί ή κατασκευή
τούτων θά προσλάβη άνάπτυζιν και ή ^ιά^οσις αυ-
τών θά γίντρ ευρύτερα δταν προσιχώς λήξη το συμ-
βόλαιον καταναλώσεως μεγάλου ενταύθα χαρτο-
πωλικοΰ καταστήματος μεθ' Ινος τών πρωτευόν-
των Γερμανικών οίκων. Εις ταύτα &ε πάντα
μεγάλην ως εικός θά ^ώσγ) κίνησιν και ή ένερ•
γουμένη ήίη άνακαίνισις του έν Φαλήρφ υπάρ-
χοντος χαρτοποιείου βπερ ποικίλας μέχρι τού(^ε
υπέστη τύχας.

Έχομεν θμως και άλλα. Οί λαιμοίέται οί ίε-
οεμένοι εκείνοι και ποικιλόσχημοι μεταξωτοί, κα-
τασκευάζονται έν Αθήναις και τρία έκ τούτων
εργοστάσια έπασχολούσι πεντήκοντα περίπου έρ-
γάτιίας. Το εν τούτων διευθύνει κόρη μόλις δε-
κατριών ετών μετά ^εξιότητος και επιμελείας
μεθ'ήςούίέ άνήρ καθεστηκώς ήθελε κατορθώσει.

Έρχονται κατόπιν τίι μύρα και αρώματα.
Έκαστος κουρεύς καΐ φαρμακοποιός ^ιά της
ίοίας μελέτης κιοι ευφυίας κατώρθωσε νά κατα-
σκευάσω) ου μόνον του ύδατος της Κολωνίας
άρίστας απομιμήσεις άλλα και ελιξίρια παν-
τοία και υ^ατα της κινίνης καΐ ό^οντοτρίμματα
ποικίλα και σάπωνας μυρω^ικούς και πάντα
^ίς μυρεψικής τά εΐίη. Πλην ίέ τούτων και
ίργοστάσιον τέλειον λειτουργεί έν Αθήναις σα-
ινωνοποιία; ούτινος τά προϊόντα φέρουσι μέν εΐ-

σέτι τόν τύπον τών Παρισίων, μέλλουσι ίέ νά χ
περιβληθώσι την έλληνικήν μορφήν έν ττ) προ-
σέχει Όλυμπιάίι λαβόντος του ιίιοκτήτου αυ-
τού την άίειαν έν τφ χώρφ αύτφ της εκθέσεως
νά στήστρ τάς μηχανάς «ύτοϋ και νά παρα-
γάγω τους ελληνικούς σάπωνας.

Επειδή ^'εΐπομεν περί φαρμακοποιών,και πολ-
λά τών φαρμακευτικών ει^ών τών γνωστών κοινώς
ύπό το όνομα 8ρθοί&1ϋ6δ κατασκευάζονται έν
Έλλάίι. Οίνοι της Κίνας έν φιάλαις ελάχιστοι
εισκομίζονται έξωθεν, τών φαρμακοποιών ί' έκα-
στος κατασκευάζει και Ι^ίαν κίνας σκευασίαν.
*Αλλά και σίδηρος και άλλαι σκευασίαι κατα-
σκευάζονται ενταύθα ισάμιλλοι προς τάς έξω-
θεν κομιζομένας.

Μεταξύ τών φαρμακευτικών προϊόντων κα-
ταλογιστέον και την κατασκευήν ενταύθα και
εν Πάτραις αποστάγματος έκ γλυκορρίζης ήτις
είναι γνωστή κοινώς ύπό το όνομα γιάμπολη.
Οί έν Αθήναις μάλιστα παραγωγεΤς μεγάλην
εις τό έξωτερικόν έξάγουσι ποσότητα έκ ταύτης.

ΚαΙ τι ακόμη ; Κτένες έκ κεράτων βοών ελ-
λείψει ετι έλεφαντό^οντος και ψήκτραι διάφοροι
κατασκευάζονται ενταύθα.

Άλλα και άλλρρ πολλά άτινα νυν παρασιω-
πώμεν έν τγ προχείρω ταύτη αναγραφή τών
μικρών βιομηχανιών, ίιότι αί μεγάλαι βιομη-
χανίαι, Ιίίως ή μηχανουργία, ή υφαντουργία,
ή ναυπηγική θά καταπλήξωσι ^ιά τών αρίστων
αυτών έργων.

Μ.

ΖΠΓΡΑΦΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΤΥΠΑ

Ό κ. Λέων Μπονά εινε εις τών συμπαθέστα-
των και κρατίστων νεωτέρων Γάλλων καλλιτε-
χνών. Έν ΎΐΚιΔο^ νεαρά εισέτι, άλλ' έν πλήρει
της τέχνης του άκμτ). εγραψεν ήίη πίνακας
πολλούς αξιοθαύμαστους, ήίύνατο ίέ νά συγ-
γράψη και τ' απομνημονεύματα τών προτύπων
του, ίιότι δπως κέκτηται πνεύμα ύπέροχον ίιά
νά τά ζωγραφίζγ), μεταχειρίζεται ^εξιώς τον
κάλαμον ως και τόν χρωστήρα. Δεν εμαθον
παρ* αυτού δ,τι γινώσκω περί τών .εικόνων του•
άλλ* έκ συνομιλιών φιλικών ηύτύχησα ν' άρυ-
σθώ ανέκδοτα τίνα ανήκοντα πραγματικώς
εις την ίστορίαν, και εΙς την μάλλον εύχάρι-
στον τών ιστοριών μάλιστα, εις την ίστορίαν
της τέχνης.

Ό κ. Κάμιλλος Δουσέ ^ιηγεΐτο ήμιν προ
μικρού τήν εκπληξίν του, δτε κατά πρώτην φο-
ράν εισήλθεν εις τό έργαστήριον του Μπονά,
θστις έμελλε ν* άπεικονΙση τήν ζώσαν, την μει-

^ιώσαν, τήν άγχίνοα, τήν καλο»4^ο^ο>

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ^

1

346

έ2Σ:χχ Α.

φην του δζαΣρέτου Ισοβίου γρα[Χ[/.ατεως ττ,ς

Τπηρχιν έν τφ στϋουίχστηρίω επ$ (Αίας ε-
ίρχς Υ) προσωγραφίχ του κ. Λέοντος Κονιέ, υ)
ίέ κεφαλή αύτης τ) στηριζομένη επί του ερει-
σινώτου της έ'^ρα; ητο τόσον ζωντανή, τόσον
είχε ζωην και εκφρασιν, ώστε ακουσίως εις την
πρώτην του δρι^ην δ κ. Δουσέ έχαιρετισε καΐ
ττρούχώρησε κατ* ευθείαν ττρος τον συνάίελφόν
του λέγων:

— *Ώ Ι φίλτατε κύριε Λέον Κονιέ !..

Και 6στα|Λάτησεν εΙς άπόστασιν τριών βη-
|/.άτων• αλλ* δ Μπονά κατεγοητεύθη. Ποίος
έπαινος θα ητο Ισάξιος της απάτης η της εκ-
πλήξεως εκείνης ;

Έν τφ έργασαηρίω του τω κεΐ[λένω εΐ€ την
πλατεϊαν Βεντι^Αίλλης, εις την άκραν της οικίας
της αποτελούσης γωνίαν (χετά ττς δίοΰ Βου-
λώνης δ κ. Μπονά ηρχισε την γραφην της ίια-
σήΐΛου προσωπογραφίας του κ. θιερσου. Άλλ' η
θέσις ίέν ητο κατάλληλος. Ή κλίι/.αξ ητο ^υ-
«ανάβατος <ϊιά τον πρεσβύτην, έκεϊ επάνω ίε
οι θεκαο!ίτώ βαϋ[λθΐ της θεραοκρασίας, οι άπαι-
τού[Αενοι παρά του ι^^τροϋ του — δεκαοκτώ βαθ-
μ.οί, δϊτινες έπρεπε πανταχού ν* άκολουΟώσι τον
κ. θιέρσον, «ϊεκαοκτώ (Λονον, οίιίέ εις επί πλέον,
ούίέ εΙς έπι {"λαττον — η ύπελείποντο η έπλεό-
ναζον πολύ ταχέως.

Ό ζωγράφος προέτεινε τότε εις τον κ•
θιέρσον, αν εύρίσκετο έν τω ριεγάρω τ•ϋ Αγίου
Γεωργίου ΐλέρος φωτεινον και κατάλληλον, να
γράψγ) την προσωπογραφίαν εις την οΐκίαν του,
ύπο ένα δρον, δτι και έκεϊ δπως και εις την έν
ΤΎ, δοω βεντΐ[Αίλλης οΐκίχν του δ ζ6)γράφος
θα ητο ελεύθερος, εντελώς ελεύθερος και ίέ /
θά έΑ'είκνυε το εργον του, ε•(Λη δσάκι; ήθελε
του ελθγ5 ή ορεξις. Ό ζωγράφος εις το σπου^ϊα-
στηριόν του βίνε κύριος, δπως δ κυβερνήτης εις
το πλοϊόν του.

— "Εστο), είπεν δ κ. θιέρσος, ας ύπάγω;/εν
εΙς την κατοικίαν ρ,ου.

Ό Μπονά ρ.ετ£κό|Αΐσ{ν εΙς την πλατεϊαν του
Άγιου Γεωργίου τον πίνακα και τον οκρίβαντά
του.

— Κάνεις ίέν θά εισέλθττ)/ είπεν δ κ. θιέρ-
σος, σδς το ύπόσχοααι, κανείς!

Προ πάντων την περιέργειαν, την δλως φυ-
σικήν, της κυρίας θιέρσου έφοβεϊτο δ Μπονά.
Δεν έγνώ(:ιζε τότε την κυρίαν θιέρσου, ην
κ^τότςιν ίςετίρ,ησεν ως έ'ίει και ήτις έλεγε τό-
ποθετο'^σχ αυτόν πλησίον του κ. Θιέρσου κατά
το γεϋ(Λα: Όρ,ιλεϊτέ του περί ζωγραφικής! . . .
αύτο τον ευχαριστεί!., και λησριονβϊ την πολι-
τικήν ! Όρ!.ιλήσατέ του τερι του Ραφαήλ, κύριε
Μπονά, δ Ραφαήλ τον παρηγορεί ίιά την συ(Α.-
ττεριφοράν του κ. Βυφφέ...»

Ό ζωγράφος λο'.πον έγκατέστη χαι έττε-
ληφθη του ε'ργου του. Ό κ. θιέρσός εξέλεξε ρ.ίαν
στάσιν, την φυσικωτέραν και άπλουστέραν, ήτις
ητο και ή καλλίτερα. Ό Μπονά ήρξατο την
έργασίαν του έντος της παστάίος ίου ρ.«γάρου.
Εΰρίσκετο δλως άπησχοληαένος εις τον πίνακα
του, δτε η θύρα της παστάίος αίφνης -ηνεωχθη,

"Ητο ή κυρία θιέρσου.

— Αγαπητή [Αου, συγγνώμην, τι έρχεσαι
να κάρηρς έίώ ; είπεν δ κ. θιέρσος (χέ την μι-
κράν και ^ιαπεραστικήν φωνήν του, και με
πολλην σφοδρότητα. Γνωρίζεις τάς συ(Αφωνίας
μας. Πήγαινε και νά μη ξαναέλθ/,ςΐ..

— Άλλα, κύριε θιέρσε, ήλθα νά ιίώ μήπως
χρειάζεσαι τίποτα...

— Αϊ, αγαπητή μου, ^έν είμαι ίά μικρό
παιίί!.. είξεύροί νά ζητήσω 5ν μου χρειασθτ) τί-
ποτε. "Επειτα, εχω τον Λουίοβϊκον (τον γη-
ραιόν του θαλαμηπόλον δν άπεκάλει γελών
ήλίθιον, άχρεϊον, και δν έν τούτοις ήγάπα, δπως
δ Ναπβλέων δ Α' ήγάπα τον Κώνσταντα Βαλ-
λαί, τον χιστογ γοι;, η μάλλον ειπεϊν τον άπι-
στόν του Κώνστκντα, δστις ίέν τον συνώ^ευσεν
εις την νήσον Έλβαν) ί/ω τον Λου^Όβϊκον,
δστις εινε έιϊώ άπ* εξω. ίΐήγαινε και νά μή
ξαναέλθγις !

Ή κυρία θιέρσου εξήλθε πράγματι• άλλ^
μετά μίαν ώραν ή θύρα ήνεωχθη και ή <τύζυγος
του κ. θιέρσου ενεφανίσθη και πάλιν.

Βλέπων δμως αυτήν εισερχομένην δ κ. θιέρ-
σος άνεπή(ίησιν άπο της έ'ιϊρας του, έποριύθη
μετά σπουίής προς την θύραν, πριν η ή κυρίχ
θιέρτου (ίιστάζουσα ύπερβτί τον ούίδν και φράσ-
σων την ίιοίον:

— Κυρία θιέρσου, άνέκραξε με φωνήν οξυτά-
την, κυρία θιέρσου, ή ίιαγωγή σου εινε απο-
τρόπαιος ! "Αν <ϊέν άποσυρθής έν τφ άμα, θά με
άναγκάστ,ς νά σε όείρω !

Και στρεφόμενος προς τον κ. Μπονά με ιον
εκ λεπτής μετάξης θύτανον του σκούφου του
ώρθο)μένον επί του μετο>που του ώς λοφιαν άλεχ-
τρυόνος είπε γελών με το σύνηθες έκεϊνο είρωνι-
κον ΰφος του :

— Άκοΰτ' έκεϊ Ι δ κύριος θιέρσος νά ίέρντι
την κυρίαν θιέρσου ! Τι θά Αεγον αυριον αϊ
τάίε και αί τάίε έφΛμερίδες περί του άπαι-
σίοΌ χρεσ ύτον.

Κατ* έκείνην την εποχή ν έγένετο κατάι^ασαν
πρωιαν καί εσπέραν απαραιτήτως λόγος περί
του άπαισιον χρίο6νζου εις τάς στήλας μερικΊ)ν
εφημερίδων.

Αυτήν τήν φοράν ή κυρία θιέρσου υπέκυψε
και υπακούουσα τιθασσευμένη ^εν είσήλθεν εις
τήν περίφημον παστά^ϊα, ειμή δτε ή προσωπο-
γραφία δλοτελώς έπερατώθη, πάλιν ίέ και
τότε δ κ. θιέρσος ελεγεν αύτη φαιίρώς * τ

(9ϊΐϊζθοΐ όγ ίΐε

13 22ΤΙ Λ.

347

-— Σ€ παρακαλώ, φιλτάτη (Λου . . . Σέ παρα-
καλώ £γώ!... θα εύχαριστηθτ,ς πολύ Ι... Ή(Λ-
ι?ορ4Ϊς νά (Ισίλθης Ι Δεν θα σε πιιράζω !

Ό Λ. Γριβύ ητο όλιγώτιρον ευβρεθιστος του
χ. θιίρ^ου, Άζιοπρεπήζ, προσηνής, σοβαρός ητο
ίχανος νά μένη ιπΐ ώρας δλοχληρους ε{ΐ.προσθεν
τον ζωγράφου του, χωρίς να ταραχΟώσιν οι μιυ-
ώνις η τα νβΰρα του προσώπου του. Ένφ ίε ϊ-
στατο απεικονιζόμενος, άπήγγελλε τεμάχια των
λόγων τούΔημοσθένους ελληνιστί προς τονΜττονά,
εζ^ίρε ίί ^ιά της απαγγελίας του την καλλονην
της εύηχου και αρμονικής εκείνης γλώσσης.

Ό Μπονά λαλεί μετά τίνος περιπαθούς σε-
βασμού περί του Κούκος τί^,ς Ώμάλης, εύπατρί-
ίου και στρατιώτου, δστις ίιηγεϊτο αύτφ τόσας
χαριέσσας ιστορίας, ^ιασκείαστικάς, πνευματώ-
δεις, όντως γαλλικάς, αναμνήσεις πολεμικάς,
αφρικανικά ανέκδοτα, εν οις και η ελαχίστη
ι^εριπέτεια προσελάμβανε κατά την ^ιηγησιν,
εις τά διαλείμματα της αναπαύσεως, χαρα-
κτήρα ηρωΐκόν, εν οίς η εχ της μάχης συγκίνη-
σις άνεμιγνύετο μετά τών αναμνήσεων του στρα-
τοπέδου.

*Ητο η έτΓοχη, καθ* η^^ δ στρατηγός Φάρ είχε
καταργήσει τά τύμπανα εις τονγαλλικονστρατόν

— τι νά σας ειπώ ! ελεγεν δ ίούζ της Ώμό-
λης καθήμενος έπι του ανακλίντρου και περι-
στρέφων εν σιγάρον μεταζυ τών «δακτύλων του,
βγω λυπούμαι ίιά την στέρησιν του τύμπανου
τβ δποϊον εσημαινε τόσον γοργώς την εφοίον,
τοϋ δποίου οΐ κρότοι άπηντων ύποκώφως εις τον
χριγμον του τουφεκοβολισμού Ι.,Ήγάπων τά τύμ-
πανα. ΕΙς πάσαν νίκην τών Γάλλων ^ιε^ραμά-
τισε πάντοτε ίρών πρόσωπον ευφυής τις τυμπα-
νιστής. Ίσως ίμως προέρχεται και εξ εγωισμού
ή συμπάθεια μου* ουδέποτε θά λησμονήσω τι
οφείλω προς τον άρχιτυμπανιστήν του συν-
τάγματος μου, χάρις εΙς τον δποϊον «διέ-
σωσα ακεραίων την φήμην μου ώς ρήτο-
ρος εις Παρισίους και εις Μασσαλίαν. Μά-
λιστα !... Ίίού το γεγονός... Έπανηρχόμην έζ
Άφρικ9)ς μετά του συντάγματος μου, το όποιον
((χ( πολεμήσει λαμπρά και υπερηφανευόμην
ίιά τούτο. Καθ* δίόν άπο του λιμένος, δπου άπε-
διβάσθημεν εως είώ, δλαι αι ίημοτικαΐ άρχαι
προσήρχοντο εΙς προϋπάντησίν μας και μας ε-
φόρτωναν με παντοειδή άνθη, χωρίς νά λησμο-
νησωσι και τά ρητορικά άνθη. Αϊ προσφώνη-
σες χατέπιπτον βροχηίόν, προσφωνήσβις νομαρ•*
χών και 4ημάρχο)ν, προσφωνήσεις καθηγητών,
προσφωνήσεις οικαστών... Ήκροώμην πάσας
'ταύτας τάς αγορεύσεις και δταν έλάμβανον και
εγω τον λόγον. . . αΚύριε ίήμαρχε !» ή αΚύριε
νομάρχα Ι)).., αίφνης ρ αγαθός κα». ευφυής άρ-
χιτυμπανιστής μου ύψωνε την ράβίον του... και
^ Κρότος τών τύμπανων έκάλυπτε την φωνήν

μου 1... ρρρράν 1 Έχαιρετιζον ε'γώ, ε'πευφήμει
το πλήθος τους στρατιώτας μου !... Και ίιηλ-
θον τοιουτοτ,ίόπως δλην την Γαλλίαν χωρίς ν*
απαγγείλω ούτε μίαν προσφώνησιν.

Και δ ζωγράφος ησθάνθη σχείον τά (δάκρυα
εΙς τους οφθαλμούς, οτε & ίούζ, άφου έμει^ίασε
προσέθηκεν ψΐ άλλον τόνον φο^νης :

— Ό άρχιτυμπανιστής μου Ι.. Ήτο γενναίος !
Έφονεύθη ανδρείως εΙς Κριμαίαν Ι., δπως τόσοι
άλλοι !

Ό κ. Μπονά έζωγράφιζε μίαν ήμέραν εΐ; το
εν ττ) πλατεία Βεντιμίλλης έργαστήριόν του
δπου δ κ. θιέρσος ίεν ήίυνήθη ΐιά σταθ^ δπως
τον ζωγραφίση, την προσωπογραφίαν του Βί-
κτωρος Ουγκώ, δτε ακριβώς ό κ. Λεσσεψ έκρουσε
την θυραν. Ό Μπονά μετέβη ν* άνοίζτ). Τί νά
πράζχι ; Δεν ήίύνατο ν* άποπέμψη τον κ. Λεσ-
σεψ και αφ* ετέρου ίέν ήθελε νά ίυσαρεστήσγ)
τον Βίκτωρα Ουγκώ.

— *Αγαπητέ ίιίάσκαλε, είπε προς τον ποιη-
τήν, είνε δ κ. Λεσσεψ* μήπως ίέν εύχαριστεϊ-
σθε να εισέλθη ;

— Απεναντίας ! είπεν δ Βίκτωρ Ουγκώ.

Προ είκοσι ή είκοσι πέντε ετών οί ^ύο εκεί-
νοι άνδρες ίεν ειχον ϊίει αλλήλους. Ό Λεσσεψ
έχαιρέτισεν είσελθών τον Βίκτορα Ουγκώ κα-
θήμενον σκιπτικόν, με τήν χείρα εφ* ένος βιβλίου,
ώς τον άπεικόνισεν δ Μπονά. δ ποιητής έκλινε
τήν κεφαλήν μετά της άβρότητος εκείνης τών
παλαιών χρόνων, ην ίιετήρει ώς παράδοσιν της
αρχαίας γαλλικής , ευγενείας, άλλα ίέν έπρόφε-
ρε λέζιν.

Ό κύριος Λεσσεψ ύπέμνησεν αύτφ παλαιάς

άναμνήσ{ΐς. Ειπεν δτι το δνομα τοϋ γράψαντος

τά *ΑναΖ0.Ηκα Ασματα ητο ενίοζον εν ΚαΓρφ

δσον και εν ΓΙαρισίοις.

Ό Βίκτωρ Ουγκώ εχαιρέτιζεν, αλλά ίέν άπήντα.

Με τήν συνήθη στωμυλίαν του δ Λεσσεψ έζη-
κολούθησε να λαλτί άλλα χωρίς νά ίυνηθη ν*
άποσπάσγι ούίέ λέζιν παρά του Ουγκώ. Και δ
Μπον3ι ήρχισε νά στενοχωρήται ευρισκόμενος
μεταζυ τών δύο εκείνων άντρων και συλλογιζό-
μενος μήπως υπήρχε μεταζυ των κρύφια τις α-
φορμή ψυχρότητος.

Τέλος δ κ. Λεσσεψ έχαιρέτισε και άπήλθεν.
Ό Βίκτο>ρ Ουγκώ άνταπέδωκε τον χαιρετισμόν,
δτε ίέ άνεγώρησε :

— Γνωρίζω προ καιρού τον κ. Λεσσεψ, ειπεν.
Διεφωνου|Λεν άλλοτε έπι πολλών ζητημάτων
Εινε νομίζω άφωσιωμένος εις τήν αύτοκράτειραν.
Άλλ* είνε εκ τών άντρων, ους πολύ ύπολήπτο-
μαι, ίζ εκείνων οϊτινες τιμώσιν υπέρ πάντα άλ-
λον τήν πατρίδα μας, φρονώ ίέ δτι ή Γερου-
σία χάριν της αξιοπρέπειας αυτής και χάριν
της Γαλλίας ώφειλε νά τον εκλέζγϊ Ισόβιον γε-
ρουσιαστήν, ^ ^

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ ^3γ ν:^οο^ι^

348

ηζίΤΧΛ.

Ό ζωγράφος έζδπλάγη δπωσοΰν. ΔιλτΙ δ
Βίκτωρ Ουγκώ λοιπόν ίίν ώ[Λίλησ6ν ενόσω δ
*. Λβσσέψ χτο παρών;.. "Α! ^ιότι δ Μπονά *1ρ-
γάζετο, δ ίέ ποιητής είχεν ύποσχεΟη να (χ,η κι-
νηθτί ενόσφ δ ζωγράφος έζηκολούθει την εργα-
σίαν του. Ή ακινησία των χειλεων και της
{λορφης του ητο καΐ αύτα [/.ία εν^βιζις της θαυ-
(ΐ,αστης αβρότητας του.

Και ε;χ.£ΐνεν εκιϊ εν τη στάσει εκείνη του ά-
ναπαυομιενου λέοντος. Ή θέλησίς του τον (/.ετε-
βχλλεν εις άγαλ(χα. Μίανι η(Αέραν καθ* ην είχε
(τείνει ακίνητος έπι πολλάς ώρας, αύτος δ ϊίιος
δ Μίϊονά, δ ευκίνητος και ρω(λκλ8ος, δ γοργός,
δ εύρωστος και μυώδης ώς γυ(χναστης, άπαυί^η-
σας πλέον τον παρεκάλεσε ν' άναπαυΟώσιν.

— Έ(Λπρός, έ(Λπρός! άπήντησεν δ ποιητής,
πρέπει να περιφρονώ[;.εν αύτάς τάς ά^υνα-
Κ•1ας.
'' Και ίζηκολούήησε να (Αενη ακίνητος.

Ενίοτε δ Μπονχ έστα(λάτα το έργον του
προσπαθών να (Λαντεύση πού εύρίσκετο η φαν-
τασία, δ λογισ[Λθς του ποιητούκατ έκείνην την
στιγ(ΐ.ην. Που εύρίσκετο; Ό θεός [Αονον γινώσκει
που! «Γινώσκω (χόνον, Αεγε η[ΐ,ϊν δ Μπονά,
δτι ψεινεν επι ώρας ^λοκλήρους χωρίς να προ-
φέργ) λέξινκαι δτι [χόνον εκ των φλογερών οφθαλ-
[λών του ^ιεκρινον οτι το πνεϋριά του ώς πυρ
έσωτερικόν ειργάζετο.»

Ό κ. Λεσσεψ είχεν ίσως (/,εταβτ, εις το ε*ργα-
σττίριον του Μπονα ενφ δ Βίκτωρ Ουγκώ ηκαυε
τον βόριβον των φλογών και ηκροάτο τάς ενίο-
(Αυχους φωνάς.

(^αVβ8 ΟΙαΓΟίίβ.)

ΑΙ χελιδόνες

Έν τινι των τελευταίων συνεδριών της εν
ΓΙαρισίοις εταιρίας των φυσίο^^ιφών δ κ. Λερού
έποιήσατο λίαν ενίιαφερουσαν άνακοΐνωσιν έπι
ζητη(Λατος πολλάκις ύποστηριχθεντος και άπο-
κρουσθέντος : αν δύνανται αί χελιδόνες και οι
κύψελοι να ^ιαχει^χάσωσιν έν τοις εύκράτοις
κλί(Λασιν, υποκύπτοντες εΙς ληΟαργικον ΰπνον
παρε(Λφ€ρη προς τον υπνον των δφεων κλπ.

Προς ύποστηριζιν τού ζητήριατος τούτου δ
κ. Λερού επέ^ειζεν εΙς τά ρι.:λη της εταιρίας χε-
λιδόνα ζώσαν, ης άφηγηθη την ίστορίαν.

Το ταλαίπωρον πτηνον πληγέν ύτιο (λάστι-
γος ηνιόχου κατά τον παρελθόντα Όκτώβριον,
επεσεν έν τφ βορβόρφ και ίέν ηίύνατο πλέον
ν* άναλάβη την πτησίν του. Παι^ίον παρατυ-
χον ανέλαβε την χελιδόνα, άπέπλυνεν αύτην
καΐ έτύλιξεν έντος βάνας. Έθηκεν αύτην έντδς
συρταρίου καΐ την έλησμόννίσεν έκεΐ.

Πρό τίνων ηριερών (χόλις εκ τύχης ίξηχθη η
βάζα έκ τού συρταρίου και έντβς αύτης εύρέβτ.
η χελιίών ζώσα, άλλα βεβυθισμένη βίς ληθχρ•
γον. Ενώπιον των {χελών της εταιρίας το πτη-
νον άφυπνίσθη και Απεπτη ελεύθερον.

Πολύ προ τού συ(λβάντος τούτου, άπο τού
παρελθόντος ηίη αιώνος, ζφολόγοι εβεβαίωσαν
δτι εύρον κατά τον χεψώνα έντος οπών τοίχων
η έν σπηλαίοι;, χελιίόνας και κυψέλους ληθαρ-
γούντας. Τινές (χάλιστα προέβησαν έκ τούτου
εις την ανακριβή ύπόθεσιν δτι δεν (λεταναστεύ-
ουσιν αί χελιδόνες, άλλα ποίσαι φωλεύουσιν {ν
σπηλαίοις δπως ίιελθωσι τά χεΐ[ΐ.ερινά ψύχη
ύπνώττουσαι.

Το πιθανόν εινε δτι αί χελιδόνες δσαι δεν η-
ίυνηθησαν ν* άπέλθωσι ριετά τών λοιπών συν-
τρόφων αυτών και ρ(.ενουσι κατ* ανάγκην ίν τοϊς
ηρτέροις κλίριασι καταφεύγουσιν εις άσυλόν τι
δπου καταλαρ-βάνονται ύπο μακρού ληβάργου
και αφυπνίζονται μόνον κατά την πρώτην εα-
φάνισιν τού έαρος.

Ούτως εξηγείται και η πρόωρος έμφάνισις
χελιδόνων τινών δύο και τριΐς εβδομάδας προ
τις έλεύσεως τών άλλων, τών πολλών.

Ός γνωστόν, αί χελιδόνες απέρχονται κατά
το φθινόπωρον εΙς θερμότερα κλίματα, μη εύρί-
σκουσαι πλέον παρ* ημϊν ουδέ αέρα πρόσφορον
αύταίς, ουδέ τροφην της αρεσκείας των. Μιβ'
δλην δε την δύναμιν της πτήσεως αυτών, αί
θαλάσσιαι μεταναστεύσεις δεν εινε ακίνδυ-
νοι. Ό άνεμος, «Ι θύελλαι, οΐ σίφωνες κατχ-
πονούσι τά ταλαίποιρα πτηνά, ^ΐν άγέλαι δλαι
πνίγονται έν τη μεσογείω, αν μη πλοϊόν τι πα-
ράσχη ασυλον αύτοϊς. Συνέβη πολλάκις τόσον
πλήθος χελιδόνων νά κατέλθη έπι πλέοντος
σκάφους, ώστε νά κσλυφθώσι και τά σχοινιά
και οι ίστοι και πάσα γωνία και έξοχη ά;:ο
άκρου εΙς άκρον ώς ύπδ μυρμηκιάς.

Ή ταχύτης πετώσης χελιδόνος εινε μεγίστη.
Ύπό τίνος φυσιοδίφου ύπελογίσθη εις 125—130
χιλιόμετρα καθ* ώραν, ητοι διπλασία ταχεία;
σιδηροδρορ-ικης συνολκης.

Αί χελιδόνες έν πάσαις ταίς χώραις καΐ εν
παντι χρόνφ υπήρξαν το άντικείμενβν παραδό-
ξων δοξασιών και προλήψεων.

Κατά τον μεσαίωνα έπιστεύετο έν τυι Δν«ι
δτι αί χελιδόνες γνωρίζουσι μυστικόν φάρμί^ον
της δφθαλμίας Ιπανορθούν και αύτην την εντιλί
τύφλωσιν.

"Αν τά νεογνά αυτών άπολέσωσι την ίρασιν,
ελεγον, αί χελιδόνες σπεύδουσιν εις άνεύρε'Τίν
μικρού θαυματουργού λίθου, δστις άμα άπτο(^.ι-
νος τού οφθαλμού θεραπεύει πάσαν αυτού νό^ον.
Και έζητειτο επιμόνως έν ταϊς φωλβαϊς τών χε-
λιδόνων ύπο τών γυναικών δ λίθος αύτος δ ιτδ-

ΜϋΤψΛ.

349

Έν Επαρχ(αις της Γαλλίας την ελιυσιν των
χιλιίόνων άνα(χίνουσιν αί νεάνι^βς ώς χρησ^ΑΟ-
ίότιιραν. "Αν κόρη τις ϊίτρ το πρώτον κατά το
ίαρ χ«λιίόνα (χόνην, κακός δ οΙωνός !— τ θα [χείνη
ίΐΓΐ ίν ετος τούλάγιστβν άγαμος. **Αν ίε τού-
νχντιον ίο Υ) ί,βυγος 3^£λιθονων ι?ςτα(Λΐνον^ εγγύς
$ινι του γάρ,ου η ώρα.

Έτερα πκράίοζος ί οζασία εν ΓαλλΙοχ υπάρχει*
χόρη φέρουσα ίφ' εαυτής καρ^ίαν χελιίόνος
ιίνί κάτοχος άκατα(χαχήτου φίλτρου. Νεανίας
ίι θέλων ν* άγαπηθ^, ίωρεΐται ττι φιλτάττρ χρυ-
σοΰν ίακτύλιον, δν ετ:ι εννέα ή}Α6ρας κατέθηκιν
ίν φωλεό: χελιίόνίΰν.

ΙΤαρε(Λφ€ρης προς ταύτην και ετΐ(Λαλλον ποιη-
τιχη εινε ή εν Ρού{Α6λγ) επικρατούσα Ιίία δτι
αν τις [ΐ,ετα την άναχώρησιν των χελιδόνων λάβη
φωλεάν αυτών και θεσα; έν γάστρί»: ποτίζγ) καθ'
ίκάστην, μ,ιτί τίνα χρόνον θλ ϊίγ) βλαστάνον
μ.ικρον χόρτον ίζ αυτής, έχον την ίύνα[Λΐν να
(ΐβτα<^ώσγ) εις εκείνον και έκιΐνηνοϊτινεςγβυθώσιν
αΰτου, την τρυφεράν εκείνη ν άγάπην, την ένώ-
σασαν πρότερον εν τγ φωλεα το ζεύγος τών
3^ιλιίόνων.

Γ.

ΚΡ0Ι20Ι ΝΕΠΤΕΡΟΙ

*Αν εινε ακριβής δ κατάλογος δ ^ηΐΑοσιευθεις
ίν ετει 1884 εν Άγγλίί}: τών ^ώ^εκα πλου-
σιωτάτων του κόσμου Ιίιωτών, ύπο την επιγρα-
φην ΜίΙϋοααίΓθβ &η(1 1ιο\7 Ιΐιβγ 1)β6αιζΐθ 80, τέσ-
σαρες εκ τών περιεχομένων εν αύτώ εινε Άμι-^
ριχανοι κερδοσκόποι, εις μόνος τραπεζίτης, δ
κ. Ρότσιλί, εις δν προφανώς δ συντάξας τον
χατάλογον άπέ^ωκε μόνην την άζομιχήν πε-
ριουσίαν του πλουσιωτάτου τών μελών του
γνωστού •Ικου^ εΙς Αμερικάνος δημοσιογράφος,
ίϊ Ι. Γ. Μπέννετ, ίύο μεγάλοι Αμερικανοί έμ-
ποροι και τέσσαρα μέλη της αγγλικής άριστο-
χρατίας. Έκ τών ^ώ^εκα άρα τούτων εξεχόν-
των επι πλούτω άντρων, οι επτά άνήκουσιν
*Ίς τάς *Ηνωμένας Πολιτείας και εκ τών πέντε
κατεχόντων τάς πρώτας θέσεις, τέσσαρες πάλιν
ΐινε ^Αμερικανοί.

Άνα^ημοσιεύομεν φίε τον περίεργον αύτον
κατάλογον, μετατρέποντες εις φράγκα τά εν τφ
πρωτοτυπώ ποσά τών λιρών στερλινών :

ΤζαΙη Γκούλί, Άμβρικ. φράγ 1,375,000,000-
1. Γ. Μάκαιη, ^Αμβρικ. ]» 1,250,000,000.
Ρότσιλ*, "Αγγλος » 1,000,000,000,

Κ. Βάνίερμπιλτ, Άμερικ. » 625,000,000.
Ι Π. Τζώνς, Άμιρικανος ]> 500,000,000.
Δούξ τουΟυεστμΙνστερ, "Αγγλ. 400,000,000.
Ίωάν. Ι. -Άστορ, Άμιρικ. » 250,000,000.

Γ. Στηοΰαρτ, Άμερικ. » 200,000,000.
Ι. Γ. Μπένετ, Άμερικαν. » 150,000,000.
Δούζ του ΣΤούθερλαν*, 'Άγγλος 150,000,000.
Δούξτου Νορθούμβερλαν^,^Αγγλ. 150,000,000.
Μαρκήσιος Μπιουτ, "Αγγλος
(δ επισκεφθείς πρό τίνος τάς
Αθήνας και ίωρήσας ε!ς το
ίϊημαρχεϊον τά χάλκινα αγάλ-
ματα) φράγκα 100,000,000.

Κάτωθεν τής σειρ&ς ταύτη; πολλοί ίυνανται
νά καταγραφώσιν ακόμη εκατομμυριούχοι, έστω
και αν παρα^εχθώμεν, κατ& την άμερικανικην
^οξασίαν, δτι ίέν εινε εκατομμυριούχος (και
επομένως οέν δύναται νά έγγραφοι το δνομά του
εις την χρυσήν ταύτην βίβλον) δ ρ.ή κεκτημένος
περιουσίαν ενός εκατομμυρίου, λιρών, ήτοι 25
εκατομμυρίων φράγκων. Κατά την εξής σημείω-
σιν, ην άρυόμεθα επίσης έκ του αύτοΰ βιβλίου,
εις 700 υπολογίζονται οι λοιποί εκατομμυριού-
χοι, εξ ών ευρίσκονται

Έν Άγγλί(ί 20ο

Έν ταϊς Ήνωμέναις ΠολιτεΙαις. . .• 100

Έν Γερμανία και Αυστρία 100

Έν Γαλλίαί 75

Έν Ρωσσ(ΐ|: 50

Έν Ίνίίαις 50

Έν άλλαις Χώραις 125

Ό επι κεφαλής του καταλόγου άρχιεκατομ-
μυριουχος Τζαίη Ρκούλί, δ βασιλεύς τών αμε-
ρικανικών σιδηροδρόμων, εινε πεντηχοντούτης
μόλις, εντός ολίγων £έ ετών έκέρ^ησε τά τερά-
στια ποσά, ίι" ών κατέστη δ πλβυσιώτατος
άνθρωπο; του κόσμου. Αί ετήσιοι πρόσο^οί του
ανέρχονται εΙς 70 εκατομμύρια- υπολογίζεται
ίέ δτι ίύναται νά ^απαν(^ 191,000 φράγκα
καθ' ίκάστην, ήτοι 7,900 καθ' ώραν, ή εξ
πει^ίπου λου^οβίκεια κατά π9ΐν λεπτόν. Ό πα-
τήρ του ταπεινός άγρολήπτης εν Ρόξβωρυ, εις
την πολιτείαν τής Νέας Τόρκης, προέβλεπε
κακά περί του μέλλοντος του υίου του, έπεμψε
ίέ αύτον προςάναζήτησιν τύχης παράσχων αύτφ
ώς μόνα εφόδια μίαν έν^υμασίαν και ^ύο.σελ-
λίνια και λέγων : α Κατάφερε τα δπως ήμπορέ-
στις καλλίτερα* ε^ώ ^έν είσαι καλός ^ιά τίποτε.»

Και δ Τζαίη Γκούλί τά ίχατά^ερβτ !

Προήχθη ούχι άκόπως, αν κρίνγ) τις εκ τής
βιογραφίας του, πλην έν τάχει βεβαίως. Μετά
τρία ετη συνετήρει κύτος τους γονείς του. Συ-
νέταιρος γενόμεν•ς εις εν ναυπηγεϊον, κατέστη
μετ' ού πολύ δ μόνος κύριος αύτου, εγκατέστησε
^έ τον πατέρα του αυτόθι ώς άναπληρωτήν του
και ειργάζετο νυκτός και ημέρας δπως απόκτη-
ση ίίπλωμα μηχανικού. Έν ήλικί(5: ίεκαα^&τώ
ετών αναλαμβάνει την έργολαβίαν ίημοσίων

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ \^γ ^ΟΟΟΙ^

352

χατίΛ.

ΧΠΡΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΛΠπΟΥ

(Η\30ος Κριλώφ)•

«Πά πες μου, χουμπαροΰλά μου χαλή, γΐατΙ

να χλέφτης έ^ρνιθες ; τΐ -πάθος σε χοατει;»

Ό χωριχος την άλωπου 'ρωτα; βοές να τα πούμε ;

εγώ, μα την ζωή μου σε λυπούμαι Ι
Άχουσε τώρα πού 'μαστε οί δυο, αγαπητή,
σου λέγω την αλήθεια δλη• ή δουλειά σ* «ύτή

μ^α τρίχα δεν σε ωφελεί• έπειτα ή κλοπή

εϊν' αμαρτία χαι' ντροπή.
Βρυσ^ες σου δίνουν όλοι χαι με το παραπάνω,
μα καΐ ήμ^ρα δεν περνςί, στοίχημα βάνω,
όπου να μη φοβάσαι στο φαγητό σ' απάνω,
στον ίρνιθώνα μην άφήσης την πρόβεια, χαϋμίνη!
Αξίζει ή κλεψ^άνά ζ^^ς αιώνια φοβισμένη ;
— Καλέ, τΐ λόγος, φίλε μου* ζωή είνε αυτή !

του λέγ* ή άλωπου* χανεΙς δεν ξέρει

τί ή Ψυχή μου υποφέρει,

πώς δεν μ' ευχαριστεί τροφή χαμμία,
νά 'ξευρες χατά βάθος πόσο είμαι τιμίά Ι
μα τί νά χάμω ; τα παιδιά, τυχαίνει χαΐ πεινώ*

έπειτα χουμπαράχκ μου πολυαγαπητό,
ξέρεις μου έρχεται *στο νου χαμμιά φορά χι' αυτό,
'στον κόσμο τάχα μόνο 'γώ μβ τήν κλεψιά περνώ ;
αν χαι μαχαΓρι δι' εμε εΙν' ή δουλειά αυτή.

— Μα τότβ, ξεύρεις τί ;
ειπεν 6 χοφιχός* αν 'λές αλήθεια, αγαπητή,
άπο τ' αμάρτημα εγώ *μπορώ νά σε γλυτώσω,

χαΐ θέσι τιμημένη νά σου δώσω*
του όρνιθώνα φύλαχας νά ελθης εις εμένα*
τών ομοίων σου ΐαις πονηριαις ποιος ξέρει σάν «σένα;
γΓ αύτο κοντά μου θαυργ,ς μεγάλη ησυχία,
κι* αμέριμνη θα πλέν^ς μέσα 'στήν βύτυχία.»

Ή συμφωνία εγεινε, χ' ή άλωπου μας
έμβήκε φύλακας *στου χωρικού μας.
Ή άλωπου στου χωρικού περίφημα έζουσε
δ,τ* ήθελε το ευρισκβ, λαμπρά την έπερνουσβ'
ή άλεπου μας ει νε τώρα χορτασμένη,
καΐ πλ^ο παχειά, πλ^ο φουσκωμένη,
δμως δεν ϊγεινε πλίο τιμημένη•
Βαρέθηκε τήν τίμια ζωή τήν τωρινή,
και με τί τρόιζο τον κουμπάρο τον διώρθωσε;

'Ε^ιάλεξε μ^ά νύχτα σχοτβινή
κι' βλαις ταΐς όρνιθες επνιξ' έσκότωσε.

Π. Α. ΑετοτΗΣ
.^1 •1<»ι

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Έχ του περιέργου βιβλίου του Γερμανού ΚοΙιαΙ
τοΰ έπιγραφομένου Ο&β Βυοίι 1>βΓ&1ιιηΐ6Γ ΟαβΙΙβ
(Βίβλος περίφημων μονομαχιών) έρανιζομεθα τα ε-
ξής. Ούχι μ&νον άνδρες μονομαχουσιν, άλλα και αΐ
άβραι δεσποίνων χείρες δεν χαταφρονοϊίσι τοΟ θε-
σμού τί|ς μονομαχίας χατεχόμεναι ύπ& ζηλοτυπίας.
Ό αδέξιος γραμματεύς του ως Όοη ΙαλΠ βιουντος
Ηβεΐΐθΐίβα προσεχάλεσε δύο έρωμένας του χυρίου του
χατά τήν οώτήν ώραν, τ^ δε αποτέλεσμα ητο μονο-
μαχία μεταξύ τών δύο χυριών: Ή μαρχησία άβ Νββίο

ώς προχαλέσασα έπυροβόλιτσε πρώτη, άλλ' άντι
της χομήσσης Ροΐί^τη&ο επέτυχε χορμ^ν ^ ίένδροϋ.
«Ή χείρ σας τρέμει, αγαπητή,» εΐπεν ή αντίζηλος
χαι πυροβολήσασα Ιρριψε χατά γίΐς αίματόφυρτον τον
ροδ6χρουν τίΐς μαρχησίας λοβον τοδ ώτός. «Ευτυ-
χώς, λέγει δ συγγραφεύς, ή γλυχεΤα τΐ5ς γυναικά
φύσις διατελεί υπερισχύουσα χαι διά τουτ© α( μονο-
μαχουσαι μιανάδες άποτελουσιν έξαίρεσιν».

Ό μαρκήσιος I^^£[Γ8ηι εν Βορδώ ητο διαβόητος
μονομάχος έρίζων προς εχαστον άνευ αίτίας. *Απο-
φράςας ποτέ τήν δδον άγνωστου αύτφ νεαρο0
ζεύγους ειπεν «Έστοιχημάτισα νά δώσωείς μέν τήν
γυναίκα υμών εν φίλημα, εις ύμας δε ράιησμα»,
χαι άμ' έπος άμ* Ιργον. Τήν έπιουσαν ήμέραν έπη-
χολούΟησεν δ θάνατος τοΰ άτυχοΟς συζύγου. Έν τψ
περιπάτφ προδτεινεν άλλοτε τήν ράβδον χρό τίνος
άξιωματιχοΐΙ λέγων* «ή θά υπερπήδησης αυτήν ή θά σε
μαστιγώσω.» Ό αξιωματικός εις άπάντησιν χατήνε-
γχεν αύτφ χτύπημα διά του πλατέος τοΟ ξίφους άλλα
τη έπιούση έφονεύθηύπο το3 ύβριστου έν μονομαχία. Τη
9ηΌχτωβρίου 1848 δ βουλευτής Βίχίο προσέβαλεν
έν τη συνεδρία τον θιέρσον, γενομένης δε μετ' ού πο-
λύ μονομαχίας διά πιστολιού ουδείς έπληγώθη• έν
Παρισίοις διεδίδετο ώς άστεΤον οτι δ Βίχίο ήστόχησε
του θιέρσου, δι&τι έσχ6πευσεν έπΙ φυσιχοΰ μιεγέθους
ανδρός, $περ δεν εΤχεν Ό μιχρος τ^δέμ^ις αντίπαλος.
Και έν γελοιογραφιχαΤς έφημερίσι παρίστατο ό μέν
θιέρσος πυροβόλων διά τών σχελών του γίγαντος αν-
τιπάλου, ούτος δε υπεράνω τί|ς χεφαλί)ς τοΰ ναννο-
φυοΟς θιέρσου.

Ό Σίνιχ^ς Χρόνος χαρέχζι τάς έξγ|ς πλη-
ροφορίας περί τγίς κινήσεως του πληθυσμοΟ τί|ς Σ(-
νιχίίς,Τφ 1760 δ πληθυσμός άνέβαινεν εΙς 196 εκα-
τομμύρια ψυχών. Τψ 1796 ητο 268 εκατομμύρια ηύ-
ξάνετο λοιπόν άνά2 εκατομμύρια χαΟ* £χαστον έτος
τίίς είρηνιχ^Ις ταύτης περιόδου. Τφ δε 1821 ητο 345
εκατομμύρια ήτοι έπαρουσιάσθη ετησία αβξησις 3 εκα-
τομμυρίων ετησίως άπο του 1796. Λιμοί μεγάλοι ανέ-
στειλαν τήν πρόοδον ταύτην* άλλ' δμως τήϊ 1849
υπολογίζεται δ πληθυσμός τοΟ Ουρανίου Κράτους εις
412 εκατομμύρια κατοίκων. *Έχτοτε όμως ό λιμός
χαι α'ι άνταρσίαι τών Ταΐπίγχων χαι τών Μουσουλ-
μάνων έπήνεγχον μεγάλην έλάττωσιν ιμΙ παρά τήν
γαλήνην τών εσχάτων ετών τφ~1887 δεν υπερέ-
βαινε τά 380 εκατομμύρια.

Μέτριος σύγχρονος ποιητής διηγεΤτο υπερηφάνως
£τι έγεννή^η ακριβώς χαθ' ήν ήμέραν άπέΟανεν ό
Σολωμός.

— Δύο μεγάλα δυστυχήματα διά την έλληνιχήν
ποίησιν^ παρετήρησέ τις τών παρατυχόντων•

Παρά το προσχεφάλαιον άσθενοβς:

Ό ιατρός. — Το συμβούλιον πρέπει νά γείντ}
άφεύκτως. Ποίους ιατρούς επιθυμείτε νά χαλέσωμεν;

Ό ασθενής (διά φωνί{ς μόλις άχουομένης). -^
Ιατρέ, σας άφίνω ελεύθερον εις τήν έχλογην ιε£^
συνενόχων σας 1

5ΐί^;^^^^δ^

'Εν ΆΑήναις εχ τον τυπογραφείου τδν Καταντημάτων ΑΝΙΧΤΗ ΚΑΝΖΤΑΙ

Αριθ. 649 — Λεπτά εϊχοσκ πέντε.

ΒΧ0 22 ΙΓ'.

ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΚΛΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

Τβ|λθς ΚΒ^

Αιι% 1 *1κν•υ«(• Ιχίστ. ίτοικ «α\ ιΤναι Ιτήνιαι. — ΓρκψιΤο* ΑιΐυΙ. *0^&( 1τ«^ίου 32.

Κ Ιουνίου 1888

Η ΟΔΟΣ ΤηΝ ΑΘΗΜΠΝ

(*Ε« τ&ν *ΑΟηνοιι(«&ν *Επιοτολών
τοΰ «όμητος <Ι6 Μουγ)

*0«άκις έχκνερχόμβνος €3^ της Γαλλίας ^ιβ^-
χρίνω τέλος (ΐ«τά τίνων η(Α£ρών ^ιατριβην εν ττ)
£ρτ,(]ΐοσύνη της θαλάσσης να ^ιαγράφωνται Ινώ-
ι;ιέν μου ώσ7Γ€ρ σχιαΐ χί άκταΐ της Πελοποννή-
σου, αΙσθάνο(ΐ.αι ψαυτόν π6πληρω[/.βνον σιγή-
λης χαράς, το αΐσθη(χά |ΐ.ου ίέ τοΰτο ίέν «ιν^
& ένθουσιασριός ίκιΤνος, όστις χαταλα(λβάν€( τόν
πβριηγητην τον προσίοκώντα να ϊίτ) τον Μα-
ραθώνα χαΐ την Σαλα[ΛΪνα η έχοντα κατά νουν
τον θβριιστοκλία η τον Εύριπίίην αί συγκι•
νησβις αύται και αί σ€|χ.νοπρ(π£Ϊς συ|Απάθβιαι
η{ΐ.βλύνθησάν πως ^ι' έρ.& (ΐ.6τά εζ Ιτών ^ια[Λ0.
νήν εν Ελλάδι. Γνωρίζω εκ των προτέρων την
χώραν ην [Λελλω να ΐ^ω καΐ ουδεμία εκπληζΐς
με πβριμένιι. Άφηκα οπίσω εν τ9) πατρΙ^ι μου
φιλτάτας υπάρξεις καΐ σοβαράς μερίμνχς, αλλά
χαΐ βλέπω ενώπιον μου έπι της απόκρημνου εκεί-
^^ς γ^ίνης ταινίας της οδοντωτής και τεφρό-
κυάνου, ήτις κατά μικρόν αυξάνεται υπεράνω
του Αιγαίου πελάγους, την φιλοξβνίαν των ζών-
των και των νεκρών, τ•})ν άείποτε νεάζουσαν
καλλονην, το «ιώνιόν της μειδίαμα έν τφ μέσφ
της αμετάβλητου φύσεως καΐ των άνακαινιζο-
μένων γενεών.

Βαθμηδόν και κατ' ολίγον • η ξηρά γίνεται
μάλλον ευδιάκριτος. Τ& Ταίναρον άκρωτ-^ριον
το &«οΐον βλέπει προς τά κατάξηρα Κύθηρα,
τα βαρέως έκτεινομενα έπΙ του δρίζοντος, δια-
φαίνεται βραχώδες και ύπο πρασίνων θάμνων
κεκαλυμμένον. Παρατείνει εις μήκος την όξειάν
του £κραν μεταξύ του Μεσσηνιακού κόλπου,
ούτινος το περίγραμμα χάνεται έντος λευκής
καΐ έλαφράς 6μΙχλης, καΐ του Λακωνικού, %ν
στέφει η χιονοσκεπής κορυφ-ί) του Ταϋγέτου υ-
ψουμένου εΙς το πέραν έν εΐ^ει πυράεμί^ος. Α-
κόμη ολίγας Δρας καΐ θά κάμψω τόν Μαλέαν
πχνταχόθιν εμφρασσόμενον υπό βράχων έν άτα-
ξίφ καΐ κατοπτριζέμενον εΙς το υ^ωρ τό διαυ-
γές. Δεν υπάρχει μεταξύ των πετρών εκείνων
των ομοίων πρϊς ερείπια γιγαντώ^ους φρουρίου,

μεταξύ τών άγριομυρικών και των έστρεβλωμέ-
νων πευκών, έπι του λόφου εκείνου του στακτε-
ρου και ύποπρασινου δ δποϊος κάμνει άπότομον
αντίθεσιν προς το βαθυκύανον χρώμα της θαλάσ-
σης, ίεν υπάρχει παρά μόνον εν μικρόν άσβε-
στόκτιστον κελλίον μόλις ίιαφαινόμενον εν τω
μέσφ τής ερημιάς. Ενίοτε δ ερημίτης είναι ε-
κεί καΐ ευλογεί τους διαβαίνοντας, άλλα κατά
τό πλείστον πλανάται άνά τά γειτονικά ορη.
ΟύίεΙς ταράσσσει την μονότονον συμφωνίαν τών
άγριων βράχων καΐ τών κυμάτων τής θαλάσ-
σης.

Έχω έίώ την έντύπωσιν τής ύποίοχής• τό
παν νομίζω δτι φίει γνώριμον φσμα. Εισέρχο-
μαι κατά τόν αυτόν χρόνον και εις την πάλαιαν
Ελλάδα και εΙς την νέαν. Ή θάλασσα φέρει
τά ατμόπλοια μας δττως άλ^,οτε τών Αθηναίων
τάς θεωρίας, θωπεύει τάς αύτάς άκτάς, μετά
τής αυτής γαλήνης ρέει άπό τής Αττικής εις
την Πελοπόννησον, λικνίζει τους αλιείς τής
Ύίρας, του Πόρου, τής ΑΙγΙνης και του Πει-
ραιώς ^ιά του αύτου σάλου και ίιά του αύτου
φλοίσβου. Ούτω ^έ υπάρχει έν τφ πνεύματί
μου αρμονία πλήρης μεταξύ τής θέας ην βλέ-
πω και τών αναμνήσεων μου. ΔιακρΙνων μακράν
τΙς πολυκλύστους πέτρας του Σουνίου εχω έν
τφ αύτφ χρόνω πρό τών οφθαλμών μου τόν
Πλάτωνα φιλοσοφουντα έπι τής £κρας καΐ τούς
ίεκατρεϊς στύλους, οϊτινες μόνοι άπομένουσιν
όρθιοι βπι τών ερειπίων του ναού* δ'ταν ^έ πλέω
παρά την Αϊγιναν ανευρίσκω έν τυϊ ^ιανοίφ
μου και την ακεραιότητα του ιερού ναοΰ τής
Αθηνάς και τά σημερινά αύτου λείψανα το
παρελθόν και τό παρόν είναι ίι' έμέ εν καΐ ά-
ίιαίρετον, αδυνατώ νά αποχωρίσω τό ετερόν
άπό του έτερου- ε ν τ^ φαντασίφ μου ζώσι και
τάίύο επίσης λαμπρά.

'Ι^ούαί γεγυμνωμέναι και κιτρινίζουσαι άκται
του Φαλήρου, τά αγαπητά μου παρά την θά-
λασσαν σπήλαια, πέραν ίέ τής Ακροπόλεως δ
λόφος, τό σκιαγράφημμα του Παρθενώνος, δ
Λυκαβηττός, δ Τμηττός και ή μακρλ κ<;ματιώ-
ίης σειρά του, εις τά ίεξιά' εις τά αριστερά
οί μαύροι όγκοι, έίώ και έκεϊ άργυρίζοντες, τής
Πάρνηθος*εις τό β^θος τής εικόνος, τοβ Πεντ3ΐ€

ΤΟΜΟΣ — ΚΒ'.ΐ888

354

£!33Τυΐ^

λικου το τρίγωνον. Το άτμόπλοιον στρέφεται
προ της Σαλα(χ.Ινος, ίιέρχετοει ίιά του στενςΰ
διάπλου του Πκραιώς* 8(χφανίζ£ται πλήρης ι-
στών ή λεκάνη του λιριενος. Έχει δ Πειραιεύς
την συνήθη του ήρε|Λίαν. Έπανέρχθ[ΐ.«ι εις τον
ού^όν [ίου. Φίλα πρόσωπα και λόγοι ύποίοχης
|λέ περΐ(χένουσ(ν εις την προκυ|λαίαν, ά[ΐ.α ίέ
έρχεται προς [ΐ,ε και φιλικός χαιρετισ|Λος ίκ των
οΙκιών των 'Δθηνών, λευκών εν τφ πε^Ιφ, και
των ναών των ί^ρυ[χένων έπι του λόφου της
Άθηνας.

Ό Πειραιεύς είναι τώρα πόλις [ΐ,εγάλη, ητο
χωρίον προ είκοσιν ετών προ είκοσιν αιώνων
ητο δ πρώτος λΐ(λήν της 'Ελλάίος. Έχουσι και
αϊ πόλεις τάς περιπέτειας των δπως και τα
βιβλία και οι άνθρωποι* τινές ^έ ύψουνται, κα-
ταπίπτουσι, καταστρέφονται, άκ(Αάζουσι άλλη-
λο^ια^όχως. Το σπουίαϊον είναι νά ι^ή ύπο-
στώσι την λήθην, έρχεται ίέ ή ήμερα, καθ* ην
το σφρίγος αναβαίνει και πάλιν, ή ίέ τύχη χο-
ρηγεί εΙς αύτάς απροόπτους βλαστήσεις. Ό
ΙΙειραιευς εφυλάσσβτο κατά τους πονηρούς χρό-
νευς, οίτινες έτρηκολούθησαν εις τάς συ[χφοράς
της Ελλάδος, ύπο των λειψάνων τών παλαιών
τειχών, ύπο τών άνα{λνήσεων της 5όζης του
και ύπο του τάφου του θε|Λΐστοκλέους. Όλίγαι
καλύβαι ^ιετήρουν το ονο(Λα. Ταύτα ήρκουν
δια νά έπελθφ ή άναγε ννησίς του.

Τώρα ^έ ή παλαιά εύίαιρ.ονία άνεφάνη β-
πως αναφαίνεται ύπο την χιόνα ή γή. Έν τφ
εστρογγυλω|Λένφ λΐ[Λένι πολυάριθ{Αα πλοία / σα-
λεύουσι το οξύ ^άσος τών καταρτιών των,
πλεισται £έ λέ[ΐ.βοι είναι άνα^ε^ε[;.εναι προς το
λιθόστρω(ΐ.α της προκυ|Λαίας. Τα άτρ.οκίνητα
της Γαλλίας, τής Αυστρίας, της Αγγλίας, της
Αιγύπτου, της Ιταλίας, ή ναυτική μοίρα ή γαλ-
λική και ή ρωσσι^ή δρμοΰσιν έν τφ λιμίνι. Έν
ίέ τφ μεσφ ύπεριπτανται πτηνά θαλάσσια,
^ύνουσιν ύπό τδ κΰμα ή περι^ια'βάζουσιν ώςπερ
κύκνοι, τα αλιευτικά πλοιάρια διασχίζοντα τον
λιμένα πλίουσι κεκλιμένα με τδ ίστίον των φου-
σκωμένον, αί λέμβοι τών θωρηκτών αΐρουσιν
άμφοτέρωθεν τά κωπία ώς πτέρυγας.

Έν ίί τη ξηρ^ ακούεται δ θόρυβος του όχλου
και δ κρότος τών ανοικτών και υπαιθρίων εμ-
πορικών, εμπορίσκοι συσσωρεύουσιν έπι της
προκυμαίας τάς πραγματείας των, ναυτικοί
πάσης χώρας περιφέρονται άργοι καΐ φίοντες έ-
καστος εΙς τήν Ι^ίαν γλώσσαν, εμπορεύματα
ίέ παντοειδή εκφορτώνονται έπι τών διάβρο-
χων λίθων της αποβάθρας. Πανταχόθεν βλέπεις
καλοκτίστους οικίας καΐ συχνάκις κομψάς κύ-
κλφ άνυψουμένας άπο του κυρίου λιμένος μέχρι
της λεκάνης της Ζέας• άναβαίνουσιν έπι τους
λόφους, άκολουθούσι τάς ευρείας δ^ούς* πυκνουν-
ται εις τάς πλατείας* προχωρουσι προς τδ ί υτι-

κδν μέρος έπΙ τών σωρών τών βράχων* χύνον-
ται ^έ ώςπερ εις εφόσον ετι μάλλον πολυάριΟαοί
και πυκναι έν τφ κέντρφ της πόλεως και προ;
νότον και έπιστέφουσι τον λιμένα της Μουνυχίχ;
τον ίιαυγή ώ; κάτοπτρον εκτείνονται έπειτα
ανάμικτοι προς τα εργοστάσια τών εμπορικών
συνοικιών καΐ τους σταθμούς του σιδηροδρόμου
καΐ χάνονται εις τδ άλλο άκρον του ημικυκλίου
ίιά μέσου τών αγώνων και ζηρών αγρών πέ-
ραν ^έ λευκά δρόσημα κατά σειράν τεταγμένζ
^ηλουσι τάς ελπίδας του μέλλοντος. Έκει •!»-
πάρχίΐ νεκροταφεϊον, τδ δποϊον οι κάτοικοι θέ-
λουσι νά έζωθήσωσι προς τους αγρούς, ^ιότι ^
θάνατος υποχωρεί προ της δραστηριότητος, ή-
τις είναι της νέας ηλικίας ή φιλο^οζία. Έ^ώ
και εκεί ή μακρά κατατομή τών εργοστασίων
διακόπτει τδ δμοιόμορφον του δρίζοντος, αί ίι
ύψηλαι και μακραι καπνοδόχοι αναπέμπουν
τον μαύρον καπνόν των προς πάντας της μυ-
θολογίας τους ανέμους.

Και δμως έν πάση ταύτη τη ίραστηριόττ,τι
ίέν άνευρίσκομεν τον πυρετον τών βιομηχανι-
κών πόλεων της "Αρκτου, τάς μαύρας οικίας,
τάς σκοτεινάς δίούς, τάς ανυπομονησίας τη;
κυριαρχικής καΐ πένθιμου βιομηχανίας. Έύώ
τά πάντα είναι φωτεινά. Κυριαρχεί δ ήλιος χα!
δ άήρ, δ ίέ ουρανός μειίι^ υπεράνω της οχλο-
βοής τών ανθρώπων, Τπάρχει ποια τις άφρον-
τισία και αφέλεια εΙς τάς διακυμάνσεις τοΰ
δχλου, δστις συμπιέζηται, σταματί^, παρατηρεί,
συνδιαλέγεται. Διακρίνεις εν τη άφροντισίχ
ταύτη •ήν παρατηρείς έπι τών λιθόστρωτων Ι-
ίών, έν τη ήσύχφ άταξίί^: του ίρόμου, τον χα-
ρακτήρα τον ιδιάζοντα εις λαδν ευθυμον, ελεύ-
θερον καΐ εύίαΐμονα. Διότι ούίέποτ• δ Έλλτ,ν
καταλαμβάνεται ύπο μελαγχολίας ίιά νά
γείνη πλούσιος, τον ίέ κάταναλισκόμενον και-
ρόν ουδέποτε θεωρεί ώς νόμισμα, αλλά μάλλον
ώς λαμπ£δν και καλδν ύφασμα, εξ ου κόίττε»
κατά τήν Ι5ίαν δρεξιν τδν τρόπον τοΰ βίου τον
μάλλον εΙς αύτδν άρεστόν. *ΑγΛ«γ μεν τήν ι;ρο•
οίον, άλλα καΐ συνοικειούται προς τάς περι«τα.
σεις οίίτωίέ ουδέποτε γίνεται υποχείριος εις τας
γοητείας, εις τάς τυραννίας, ας εκείνη επιβάλ.
λει. Ή ελληνική φυλή περιβαλλόμενη ύπο γλυ-
κείας ατμοσφαίρας απολαύει μεν παντός πράγ-
ματος εκάστοτε παρόντος άλλα ίέν έννοεϊ να
κάμνη πολλούς υπολογισμούς ίιά τδ μέλλον.
Κρίνει περί τών διαφόρων τοΰ βίου περιστατικών
μετά τίνος αδιαφορίας ώς οι σκεπτικοί φιλό(ίθ-
φοι χωρίς νά βασανίζη τδ πνεΰμα με ίυσθύ(χο'«/;
υπολογισμούς και με στοχασμούς κχταπονητι-
κούς και ατελεύτητους. ΔενάφΙνει τήν βιθ|ΑΧ-
χανίαν νά απορρόφηση άμερίστως τον χαρί'^^•
μένον και φιλάνθρωπον πολιτισμόν της, μερί^"
οέ τον χρόνον μεταΕύ της εργασίας και της α•

«^

&23τυι^

355

νβινβύσιως, του κόιτου χαΐ τνίς τέρψεως χαΐ ^έν
ίιειβαρύνκι τάς η[ΐ.έρχς ^ιά κακού περισσοτέρου
Τ) 6«ον (Ιναι (χανόν.

Ό Π€ΐραι«ύς είναι & (λίγιστος χαΐ κατά πολύ
των τριών θρμων, οϊτινβς ανοίγονται ίπΐ της ξη-
ράς καΐ κιτρινιζούσης άκτης. Εις λόφος κεκαλυρι-
ρνος υπό λευκών οίχιών και ^ιασχιζό(Λενος ^ιά
πλατείας λεωφόρου, ένθα δ κονιορτος περιστρέ-
φεται έλβυθβρος, τον χωρίζει άπο του δρμου της
ΜουνυχΙας του πάντοτε γαληνιαίου, δπου ά-
κόριη καΐ τώρα ύπό το υ^ωρ διακρίνονται αί
βάσεις παλαιών λΐ(&ενικών ρινημείων, τών νεωσ-
οίκων. Ή λεκάνη της ΜουνυχΙας, οχι πολύ
βαΟεΙα, είναι σχείον εγκαταλελειμμένη• λέμβοι
μόνον δρμουσιν έκεϊ. Το ημικύκλιον ίέ της προ-
κυμαίας περιστέφεται ύπο νεοκτίστων οικιών
θερινής μάλιστα οιατριβης, ών οί εξώσται βλέ-
πουσι προς την θάλασσαν. "Αν κάμψης την
προκυμαίαν ταύτην καΐ ύπερβτίς ενα ίεύτερον
λόφον, πετρώδη προς τά κάτω και κονιορτώίη
χατά τοις κλιτύας, άκολουθησης ίέ έπειτα στε-
νην παραλίαν άτραπόν, δπόθεν η θέα εκτείνεται
ίπΐ τον κόλπον της ΑΙγίνης, φθάνεις εΙς στενον
XXI άβαθη κολπίσκον, το Φάληρον. Αέγουσιν δτι
τά πλοία τών Αθηναίων, ατινα εμελλον νλ εκ-
πλεύσωσιν εις την ΤροΙαν είχον πάντα εκεΤ συν-
αχθη• και πιστεύω μεν δτι δ λιμην τότε θα
θά ητο και μεγαλύτερος και βαθύτερος, άλλα βε-
βαίως πολύ μικρά πρέπει να γ.σαν καΐ τά πλοία.
Έκ τούτου σε ευχερέστατα λαμβάνει τις εννοιαν
χαΐ τών ύπό του Όμηρου περιγραφομένων ναυα-
γίων. Τά ερείπια καταλεσόντων κτιστών λιμε-
νικών ίργων άποφράττουσι κατ3ι τό ήμισυ τον
^ιάπλουν* προς τά ^εζιά, έπΙ πρασινιζούσης
άκρας είναι έκτισμένος ό ^ίπτερος οίκος του
Κουμουνδούρου έπι βάσεως μελανών βράχων*
ι^ρός τλ αριστερά, εν'περίφραγμα υφάλων πε-
τρών. Τό Φάληρον είνε ψαμμόχωστον, άκίνητον,
σιγηλόν αποτελεί μόνον| σύγκλεισίν τίνα της
χκτης, δπου έρχονται να σβύσωσι και να ^ια-
λυθώσι μετά μακρών φρικιάσεων τά κύματα
του πελάγους.

"Αν τις θέλη να έπανελθγ) εις τόν Πειραιά
οχι πλέον υπερβαίνων κατ* ευθείαν τούς λόφους
•Ρής Μουνυχίας, άλλα παρακολουθών την άκτην,
εινε τραχεία η ^ίός. Σειρά δλη αλληλοδιαδό-
χων υψωμάτων εκτυλίσσεται, κεκαλυμμένων ύπό
βράχων στακτερών, λείων, ^ωγαλίων, δπου φύον-
'^κι θάμνοι ακανθώδεις. Είναι £γριον τό μέρος
χχι ερημον. Παρά την θάλασσαν ανευρίσκονται
'^ά λείψανα τών παλαιών τειχών, τά δποΐα
ετϊροστάτευον την άκτην. Οι ωραίοι εκείνοι λί-
θινοι δγκοι είνε κεχομμέν.οι μεθ' δσης επιμελούς
'^Λειότητος καΐ τά θεμέλια τών ναών. Οΐ αΐώ-
^ίς ά^υνατοΰσι νά καταβάλωσι τοιαύτα τείχη,
αλλ' ο1 εχθροί τών Αθηνών πάντες μετά λύσ-

σης εχουσιν ετζιτςίσχ^ κατά τών όχυρωμάτων
τούτων* έπειτα οι περίοικοι έλαφυραγώγησαν
κατά μέγα μέρος τούς τόσον καλώς τετραγω-
νισμένους λίθους ίιά νά χρησιμοποιησωσιν αυ-
τούς εις οίκο^ομην οικιών, αϊτινες ουτω έκτί-
ζοντο σχείόν άνευ ίαπάνης. Έμαθον ίέ δτι
άκόαη και τώρα τό κακόν εξακολουθεί, ώστε
αν σίν ληφθγ) φροντις τά σεπτά εκείνα της αρ-
χαιότητος λείψανα λίαν ταχέως θά εξαφανισθώ-
σιν έζ δλοκληρου.

*Όχι μακράν από του μέρους τούτου, μέγας
λευκός τοίχος καταβαίνει άπότού λόφου, κλείει
^έ μέχρι της θαλάσσης μίαν Ι^ιοκτησίαν του
Βασιλέως, αποτελούσαν μέγα παραλληΧόγραμ-
μον δπου δ τραχύς από της θαλάσσης άνεμος
μεγάλως βλάπτει πάσαν βλάστησιν, ην ήθελε
τις ^οκιμάση νά καλλιεργηστ) επι του αγόνου
εδάφους. Όθεν ^ύσκολον κατόρθωμα θά είναι
νά σκιασθ^ δ τόπο; εκείνος. Άλλ' η θεα η
έκαεινομένη ενώπιον του βασιλικού περίπτερου
είναι ικανή νά παραμυθήστ(ΐ ίιά την έλλειψιν
της φυτείας. Ό ήλιος και τό κυανούν χρώμα
ίιαστίλβουσιν εν τη μεγαλόπρεπε! εκείνη ερη-
μί^. ΕΙς τό βάθος εκτυπούται μαύρη ή Σαλα-
μίς, στακτερά ίέ ανοικτού χρώματος τά βουνά
του δρίζοντος. Εις τά ^εζιά, αί διακυμάνσεις
του πορθμού χάνονται εις εύρυτάτην άποψιν
έμπροσθεν ^ε ατελεύτητος είνε η παλίρροια τών
κυμάτων. Κατά πασαν ώραν τά ατμοκίνητα
επιστεφόμενα ύπό καπνού, τά πλοιάρια βεβαρυ-
μένα ύπό τά λευκά των ιστία, ίιέρχονται προ
του παρα^όζου τούτου κτήματος. Οί άλλοι βα-
σιλείς εχουσι μεγαλόίενίρα ίά«η, αλλά τη^
Έλλάίος δ ηγεμών έχει τι πολύ καλλίτερον
τάς μυρίας ανταύγειας τών ταλαντευομένων κυ-
μάτων, τόν καθαρόν αέρα, την εκτασιν του κυα-
νού χρώματος, τον πολύν φλοϊσβον ττ5ς θαλάσ-
σης και τό πανόραμα του πεδίου, δπ^υ ηφανί-
σθη δ στόλος του Ξέρζου, πάσαν ίηλονότι την
ποίησιν της ανοικτής φύσεως και τών ηρωικών
αναμνήσεων.

Παρά την βάσιν του επιχώματος, μεταξύ
τών βράχων, εις τάφος εκ λίθου ύποπρασίνου,
ανοικτός κχΐ κενός, πλησσεται ακατάπαυστα καΐ
πολλάκις πληρούται ύπό του υίατος. Όλίγαι
βάσεις βαρέων στύλων καί ευάριθμα καταβε-
βλημένα τύμπανα κείνται ^ιεσκορπισμένα περί
τόν τάφο ν. Ό σωρός εκείνος τών ερειπίων είνε
κατά την παράίοσιν δ τάφος του Θεμιστοκλέ-
ους. Αγαπώ τι?)ν παρά^οσιν ε'κείνην και πιστεύω
εις αύτην. Ό Παυσανίας ίιηγεϊται δτι οί υίοι
του ηρωος μετεκόμισαν έκ της εξορίας τό σώμα
του καΐ τό έθαψαν εν Πειραιει.

ΚαΙ που άλλου τάχα θά εθαπτον καταλλη-
λότερον τά ένδοξα λείψανα η έπ; ταύτης της^
άκτης; Ό υιός της θαλάσσης ^εν επρεπε^νά-

3(β

εητι.

άναιρκύηται πρλς τον ηχον τών χυμάτων ; Ή
σχιά του ^έν ίπρεπε νά είνβ πάντοτε παρούσα
εΙς τους τόσους £Χ«(νους μάρτυρας του θριά(Λ-
βου του ; Ό ελευθερωτής ίέν ε*πρεπεν εΙς παρη-
γορίαν να είναι θεατής του τόπου της νίχης του;
Άλλ* είτε ετέθη τφ δντι εν τφ [Λνη{ΐ.ε(φ έκεΐνφ
είτε |ΐ.η^εΙτε έσχέπασάν ποτέ τα [χάρμαρα εχείνα
το λεΙψα νόν του είτε μη, πάσα τάχα πνοή τών
άνεμων ίεν διηγείται αληθώς προς την άχ-την
τβ δνόμά του ; το φάντασμα του ίεν επιφαίνε-
ται ίπΐ τών ερειπίων ; Οί ψυχρώς συζητουντες
περί τών τοιούτων ας νομίζωσιν, αν θελωσιν,
οτι το μνήμα έ}ςεΐνο είναι άγνωστου τάφος, άίιά-
φορον* δ Θεμιστοκλής είναι παρών έπΙ της
άχτης, ήτις βλέπει την Σαλαμίνα.

Σ.
(*Βκιται 10 τέλος).

ο ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ

1Ιυθ(«τορ(α Ίουλ(ο» Κλαρετν^.— ΜετΑφραβις Χ. Α.
Συνέχεια* ?8ι προηγούμινον φύλλον.

ΣΓ.

Ή έορτη του προστάτου άγΙου του Σαλλύ
πανηγυρίζεται την πρώτην Κυριαχην του Ιου-
λίου, οχτώ ημέρας προ της έορτϊΐίς του Δαμμαρι-
λε-Λύς, χατ' εχείνην ίέ την Κυριαχην ή χυρία
'Είρβλαι παρουσίαζε τον ίιάίοχον του Με^ερί-
χου Σαρβέ πρλς τους προσχεχλημένους της. Ό
ταγμοοτάρχης, δν δ Σαρβε ώίήγει νυν μετά
σπουδής εΙς Σαλλύ, έμελλε λοιπόν να. ευρ7() ^ιά
τα πρώτα του ρητοριχά γυμνάσματα τους χί-
λιους περίπου χατοίχους της χώμης εν εύωχί({(
ίιατελουντας, παρεχτός αυτών ίί χαΐ άλλους
συρρεύσαντας έχ Βαρβιζών χαι Δαμμαρι προς
τούτοις χαι έχ τών χωρι^Ιων του Λβς χαι της
Βόσβης. Ή εύχαιρία ητο χαλη δπως έπιίειχθγί
εΙς τους έχλογεις δ την προτεραίαν έχλεχθεις
υποψήφιος. Την επαύριον θα μετέβαινον να επι-
σχεφθώσι τα λατομεία χαι έπειτα τά πλίνθο-
ποιιια του παλαιού οίχου Σαρδϊ χαΐ Τίός.
Άλλ' έχει δ Βερίιέ θα μετέβαινε μόνος, έπειίη
δ Σαρβέ ίέν ήθελε να φαν^ δτι επιβάλλει έπίση<
μον ύποψήφιον εις τους παλαιούς του έργάτας.
Έν τούτφ είχον εΙς την ίιάθεσίντων δλην την
ημέραν δπωςπεριέλθωσι μεταζύ του συνηθροισμέ-
νου εΙς Σαλλύ πλήθους τών γεωργών η εργατών,
μιχρών οιχοχυραίων, μαθητευομένων εις Βαρβι-
ζών, έλθόντων έν πάσγ^ ευθυμία: με τους έργατι-
χους των 3^ιτώνας χαι τά περισφύριά των έπι
τν) έλπί^ι νά χορεύσουν δμου με τάς εύει^εΐς
νεανίδας εΙς ^όν ;^ορόν Μερσιόλ. Χωρίς νά λο-

γαριάσωμεν την δμήγυριν, την μεγάλην έχλο-
γιχήν δμήγυριν!..

Έντος του δχήαατος προτού νχ φθάσωσιν
εΙς Σαλλύ, δ Σαρέέ χαι δ Βερ^ιέ συνωμίλουν ο-
λίγον• δ μεν γερουσιαστής ελαφρώς λιχνιζόμε-
νος ύπο του χρότου τών τροχών έχοιματο σχε-
δόν νεναρχωμένος έχ της πέψεως- δ ^έ Βερ^ιέ
παρετήρει ίιά τής θυρίίος το ί άσος, του δποίου
ή εχτασις ήρχιζεν έχεϊθεν, ^άσος χαταπράσινον
ζωηρού πρασίνου χρώματος, με έρείχας φυομέ-
νας παρά την ρίζαν τών ίρυών.

Ό ταλαίπωρος ταγματάρχης ίιετέλει νυν
αληθώς ύπο το χράτος φόβων, ους ουδέποτε άλ-
λοτε είχε γνωρίσει. ^Ητο υποψήφιος! Το επάγ-
γελμα αυτό του έφαΐνετο εξαίφνης πολύ περισ-
σότερον έπίφοβον παρ* δσον ένόμιζε πρότερον
χαΐ έσυλλογίζετο μετά τρόμου τί έζήτει αυτός
έχει, εΙς έχείνην την δίόν, εντός έχείνης της ά-
μάζης, ήτις είχε σταματήσει πρό ολίγου εΙς
ΔαμμαρΙ, δπου υπέστη τήν πρώτην ^οχιμασίαν
του επαγγέλματος του.

Ναί, προς στιγμήν δ δυστυχής ταγματάρ-
χης ήναγχάσθη νά πίη όμου μέ τους λιθοτό-
μους εντός πνευματοπωλείου έν τγ πλατβί:^ του
Δημαρχείου φριχτήν ραχήν, ήτις ολίγον έλειψε
νά του χαταστρέψχ) τό στόμα. Και ητο αδύνα-
τον νά μορφάστ(ΐ ! Έχέρνα ή επιτροπή τών λι-
θοτόμων 1 Ό Με^ερΐχος Σαρβε άνησύχησιν ολί-
γον τήν στιγμήν χαθ' ην δ ταγματάρχης ολί-
γον έλειψε νά πτύση τό ποτόν άλλ* ευτυχώς
χατέπιε γενναίως τό ίηλητήριον: αΕίνε χαΐ
αυτή ή ραχή μία άπό τάς ^οχιμασίας της εκ-
λογής, αΐ, ταγματάρχα;» είπε τότε δ Αιμίλιος
Δυχάς χρύφίως εΙς τό ώτίον του Ι)ερ^ιέ• Ευτυ-
χώς δ Γχενώ, δστις εϊχεν τόν στόμαχον Ισχυρον
χαθώς χαι δ Καπποά έχένωσαν εντελώς τά πο-
τήρια των, εΙς ίέ τών λιθοτόμων, πρψην ζουά-
βος, παρεχίνησε τους συντρόφους του νά χραυ-

Ϊάσωσι μεγαλοφώνως αΖήτω δ ταγματάρχης!»
ιαχηρύττων έχ τών προτέρων δτι δ Γχα-
ρούς ητο τελειωμένος ! . . *Ό Ι χατά τό τρίτον
χάτω !..*

Ό Γχαρούς ; Ναί, μάλιστα 1 δ Γχαρούς, ό
διάσημος Γχαρούς, δ εζαλλος υποψήφιος, δ σκλη-
ροτράχηλος, δ άγριος 1 Ό Βερ^ιε έμελλε νά τον
ων) εις Σαλλύ, δπου έπε^ειχνύετο, χαΐ μετκ
τρεις ημέρας θά τόν συνήντα πάλιν εις Δαμ-
μαρί, εις τό χαφενειον της Αστραπής, εΙςμΙ«ν
άλλην δμήγυριν γινομένην προς άντίπραξιν.
Έχει θά έφαίνετο δ ταγματάρχης Ι

— θά τόν συντρίψετε τόν Γχαρούς, αϊ τ«γ-
ματάρχα ; ελεγεν δ Σαρβέ άφυπνιζόμενος ένφ
ή άμαξα έπλησίαζεν εΙς τό Σαλλύ. Όχι ο^«
•ίνε έπιχίνίυνον αυτό τό χτήνος• είνε άστιϊο;
μάλι
χειά

^ιστα μί ταΐς φωνάραις του χαΐ μέ τά ν^"
ί του λόγια χαι θ^^;||^ ^^ιεσχείαζεν, δν ή|Α-

13 23ΤΖ Λ.

357

^ορουσβ χ«ν(ΐς νά ^ιασχι^άση (/.ί τον κοινον
χΐν^υνον ! . . . Άλλα τίλος πάντων πρέπει νλ
τον χατασυντρίψιτε'εχβτε καθήκον «ΰριον θά το
χά[Αετε, αϊ, ταγ|ΐατάρχα ; Και εντός ολίγου
άχόριη, αν τον συναντησωριεν εις την εκλογικην
Ιαήγυριν !

— θά κά[ΐω β, τι γ)|Απορεσω, απήντα 6 Βερ-
ίιί |ατά τίνου ηίη κεκ|Αηκίτος.

Και επειδή το ονο|ΐ.α του Γκαρούς έπανηρ-
^ίτο άπο του προγευ|ΐατος εΙς πλσαν συνοριι-
λίαν, δ στρατιωτικός ηρώτησε [ΐ,ετά τινας
στιγ|Αάς•

— *Αλλά τέλος πάντων τί πραγ|Αα είν* αυ-
τός 6 Γκαρούς ;

— *Ά Ι και ποιος είξεύρει ; ειπεν δ Σαρβ^
άποσείων τον δπνον τον επιφέροντα αύτφ συμ"
φόρησιν. Είνε δπωςίήποτε ίνας τύηοζ. Είνε κτη•
(χατίας (Λετ•ιπ|ΐ.φιεσ(Λένος ίιά ττ^ς ίορας πεινα-
σαίνου. Δεν ειζεύρω ποιος τον απεκάλεσε Ταρ-
τουφον τίς έξοχίίς. Το παρωνύ(Λΐον εινε επιτυχές.

Και (λε το άποφθεγ(Αατικόν του υφός δ γε-
ρουσιαστής παρεστησε τότε προς τον Βερ^ιί την
ιαόνα του άνίρός, καθ' ου ψελλέ ν' άγωνισθ^
δ υποψήφιος. Ό στρατιωτικός άπεγύ(Λνου δπως
ηίύνατο κάλλιον ε'κ της ε'ρ,φάσεως του ΐϊφους
ίι' ης περιεβάλλοντο, τάς πληροφορίας, &ς πα-
ράχεν αύτφ δ Σαρβέ, οιά ριέσου ^έ της φρασεο-
λογίας του πολιτικού ηρχιζε νά ίιαφαίνηται
(ύηρινως δ τύτζος.

Ό Γκαρούς δστις ίεν κατώκει μακράν του
Σαρβέ ριεταζύ Μελέν και Δαρ.(λαρι ^ιηγε τον
άνετον βίον |Λΐκρε(Απόρου πλουτήσαντος και απο-
συρθέντος εκ του έργου του. Ευσαρκος και ρω-
[χαλέος, φιλόγελως, καΐ τοι δ γέλως του εις δν
ήθελε ν* άποίώση ακακον άφέλειαν άντήχει
βαρύς, περιέφερεν εις τους αγρούς τά εύρωστα
νώτα του και την καλώς τρεφομένην γαστέρα
του. Ού^εις ηθελεν αναγνωρίσει εν τφ εύσάρκω
ικεινφ άέργφ κχΐ ά^ολέσχη τον πρώην επανα-
στάτης, βστις ^ιε^ρα[Αάτιζ8 πρόσωπον δημαγω-
γού εν τψ φυρμφ της παρισινής Κοινότητος του
71 και έθορύβει εις τάς δημοσίους δμηγύρεις με
την βροντώίη φωνήν του. Επίφοβος κατά τάς
ώρας του θριάμβ•υ, ύπηρζεν εμφρων κατά την
ώραν του κινίύνου' έπειτα σύν τ^ παρό^φ των
ετών δ Γκαρούς επαχύνθη και τώρα είχε προσ-
όδους. ΜερικαΙ επιχειρήσεις ε'ις το χρηματι-
στηριον γενόμεναι επΙ πιστώσει κατ* κρχάς και
χαλως ^ιεζαχθεΐσαι, κερίοσχοπίαι χωρικού πα-
νούργου ίττΐ αγοράς κτημάτων, τον έκαμαν νά
προο^εύση. Έχόνί ραίνε και ηύίαιμόνει. Είχε
^αλαιόν κρασί Μείώκ εΙς τον οινώνά του, όρνι-
θας παχείας εις το τραπέζι του, γλυκίσματα
φυλαγμένα εις τίί ερμάρια του ίιά τά μικρά
του δόντια γέροντος πεινασμένου, και ηύχαρι-
στίϊτο νά ζγϊ εν τψ μέσφ των αγροτών, οίτινες

εγίνωσκον εξ αύτου μόνον την Ιίιότητά του ως
παλαιού ε'παναστάτου καΐ τλς ύπερ του ριζο-
σπαστισμού φωνασκίας του και ίίν ή^ύναντο
νά ζητήσωσι λόγον παρ' αύτου ίιά τάς προτε-
ρας του επονει^ίστους πράξεις.

Τον εφοβουντο εις Μελέν, καί τοι πράγματι
ίεν ητο ποσώς επίφοβος. Αι αδιάκοποι βροντώ-
^εις φωνασκίαι του ένεποίουν έντύπωσιν εις τους
άκροατάς βλων των καπηλειών του ΔαμμαρΙ και
του Σαλλύ. Ό Γκαρούς, δστις ίεν ητο υπερή-
φανος, καίπερ πλουτήσας, έτρωγε καί έπινε γερά,
και έζελαμβάνετο ώς έχων καλόν στομάχι, δυ-
νατά χέρια καΐ γενναιότητα. "Ω Ι δ Βοσσουέ
εκείνος του όχλου με την χονίρήν και ευηχον
φωνήν του, την δποίαν ίνετεινεν δσον το δυνα-
τόν ώς πλάνης αοιδός, τά εψαλλεν δπως εχρειά-
ζετο εΙς τους εύπορους αστούς και εις τους πυρ-
γοίεσπότας Ι Δεν έμάσσα τους λόγους του, δχι !
τους έλεγε στρογγυλούς κατά πρόσωπον των
αριστοκρατών. Εις τον επαναστάτην εκείνον τον
άπαγγέλλοντα εμφαντικάς φράσεις μίσους, ένυ«
πηρχε κάτι χειρότερον του ηύχαριστημένου οι-
κοκύρη• ύπεκρύπτετο εν αύτφ δ σκύλος δ χορ-
τασμένος, δστις εξακολουθεί νά ^εικνύη τους
οδόντας και νά προσποιηται τον άγριον λύκον
προς τους πεινασμένους σκύλους, ^ιά νά μη έλ-
θουν νά του ^ιαφιλονεικήσουν το πολύτιμον
κομμάτι του. Άστος καθ' δλα δ Γκαρούς, εν τγ)
περιβολγ} του, Ιν τγ ρείιγκότ^ του, εν τφ λαι-
μο^έτη του, εν τφ έξωτερικφ αύτου ώς άριστος
συμβολαιογράφος χωρίου, ητο ετι μάλλον άστος
ώς προς την φιλοκέρ^ειαν, ώς προς την άπλη-
στο ν λατρείαν,ή ν έτρεφε προς το λγο^τ•/•/ Γο», προς
τά κτήματα, άτινα είχεν αγοράσει, προς τβύς
λίθους της επαύλεώς τβυ— ίιότι δ Γκαρούς είχε
και επαυλιν— ητο άστος ώς προς τον έν^όμυχον
τρόμον δν ήσθάνετο προς την έπανάστασιν έκεΐ-
νην, την δποίαν έλεγε ^ιΐθεν δτι ύπεκίνει και
τίιν δποίαν ετρεμεν ώς Ιδιοκτήτης μήπως ίίνι
πράγματι ήμεραν τινλ εκρηγνυμένην. *Ητο
άστδς μέχρι μυελού δστέων και εν εποχτ) αντι-
δράσεως αν ήθελοντου προτείνει νά γείνιρ καν-
^ηλανάπτης δπως διάσωση τάς μετοχάς, άς
είχε θέσει κατά μέρος, δ Γκαρούς θ* άπήντα :

— Γίνομαι κανί ηλανάπτης !

Και θά παρηκολούθει τάς λιτανείας.

Ό ταγματάρχης ήκροάτο' και ενφ δ Σαρβέ
άνέλυεν αύτφ τον χαρακτήρα του ατόμου εκεί-
νου, δ Βερίιέ έσυλλογίζετο δτι ευχερώς κατα-
βάλλονται οί τοιούτου είδους παράφοροι, και μο•
λονότι ίίν ητο εύγλωττος δριστικώς πλέον ίέν
έφοβεΤτο τον Γκαρούς.

— Έκατάλαβα τώρα τί πράγμα είνε αύτος
δ κύριος, ειπεν. Εις το σύνταγμα τους λέγομεν
αυτούς κολοκύνθας μουσικάς. Κάμνουν πολύν
θόρυβον άλλα άπο μέσα εΙνε κούφιαι !

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ ι^γ^ν^οο^ι^

358

£23X1.

Ό Σαρβέ προσ£θγ))ΐ€ τότ« βτι 6 Γχαρους συν-
αισθανέριινος την ίπΐ^ρασιν του τύπου ΐίρυσιν
ίσχάτωι μιίαν δγχώριον ίφη(χιρΐί«, ζότ "Εγχε*
Λότ του ΜεΜγ συντασσο(Χ6νην παρά τίνος εφη-
(Λίρι^ογράφου ιλΟόντος €Κ Παρισίων, (λιτά του
ΐποίου επριπί'χρατβρώς ν' άγωνισθώσιν.

— Έστω, βίπβν δ Βιρίιε.

— ΧειρΙζισθι τον κάλαμον ιύκόλως, αΐ, ταγ-
(ΐατάρχα ; Έγράψατι βιβλία ;

— Βιβλία ίπιστη(χονικά, οχι άρθρα ίιαπλη-
χτισ[Λ.ών.

— Δέν πειράζει Ι Το ϊίιον πρ21γ[Λα ιίν' επάνω
χάτω... Έπειτα τΐ είνε τάχα οι ίη|χ.οσιογρά-
φοι;.•. Το χαλλίτερον εινε να (αυ) προσέχ7() κά-
νεις καθόλου εΙς δ,τι γράφουν !.• ^^ Ανθρωποι ζυ-
πόλυτοι, οί δποΤοι ζητούν τα χρήματα μας η
τάς θέσεις μας !.. Αι εφημερίδες ίεν εινε χρή-
σιμοι εις άλλο τι παρά να ^ημοσιεύωμεν εΙς
αύτάς τάς πολιτικάς μας ίοζασίας. ΚαΙ τότε
ακόμη μάλιστα ημπορεί ν' άποφύγωμεν τάς έκ-
ίουλεύσεις των, ίιότι εχομεν τοι τοιχοκολλη-
μένα προγράμματα !

Αί δίκίαι τβυ Σαλλύ ίιεκρίνοντο ηίη έχει
κάτω εις την εσχατιάν της δίοΰ. Ό Βιρίιέ
γσθάνθη τότε έλαφρον ^ϊγος αναλογιζόμενος
8τι έπι ώρας δλοκληρους εκεΤ μέχρι της εσπέ-
ρας έπρεπε να περιέρχηται, να δμιλτ), ν* ανταλ-
λάσσω χειραψίας, νά συζητ^, νά συμπίνγι, να
εισίύστι εις την κάμινον της πολιτικής δμηγύ-
ρεως. 'Αλλά τΐ νά γείνη Ι.. Άφου ητο άνάγκηΙ..
αΈμπρός, δ κύβος έρρίφθη !]»

Τα ^ύο ξενοδοχεία του Σαλλύ, το του ^1^υ'
χοΌ "ΙτίΛΟΌ και το του Χρυσού Αίογχοί: ίιε-
φιλονείκουν τους υποψηφίους. Ό Γκαρους είχε
προγευματίσει εις τον Αευχογ "Ιλλου, Ή δμή-
γυρις κατόπιν Θ3^ συνηρχετο ελλείψει χώρου
καταλληλότερου εΙς το εύρύχωρον έργαστηριον
αμερικάνου τίνος ζωγράφου, εΙ^ος αιθούσης με•
γάλης ίιά θεάματα, νεωστι κτισθεν πλησίον
του δημοτικού σχολείου. ^Ητο είαφος ούί έτερον
το έργαστηριον εκείνο, εΙς δ άπας δ πληθυσμός
του Σαλλύ η^ύνατο νλ περιληφθτ) άνέτως.

Οί προσκεκλημένοι της κυρίας ΈρβλαΙ κα-
τηλθον της αμάξης, άφου πρότερον δ Αιμίλιος
Δυκάς ερριψεν επΙ του πλήθους το βλέμμα του
πολιτικού άν^ρος του ενίιαφβρομένου νά πλη-
ροφορηθτ, περί της καταστάσεως της μελλού-
σης νά ^ιασκευασθτί εκλογικής ζύμης.

Ύτηιρχε πέριξ ολίγων υπαιθρίων παραπηγ-
μάτων, ένος περιβόλου σκοποβολής κατά πλαγ-
γόνων και ένος πωλητηρίου όπτολαγάνων πληθος
αρκετά πυκνόν, παραμέρισαν προ της αμάξης
του γερουσιαστου Με^ερίκου Σαρβέ. "Ήτο γνω-
στόν εις Σαλλύ δτι εντός της αμάξης του εύ-
ρίσκετο εις υποψήφιος και πάντες φυσικφ τφ

λόγφ συνηθροίσθησαν παρά την εισο^ον του
ξενοίοχείου του Χρυσού Αέογζος.

Ό Αιμίλιος Δυκάς παρακολουθών τον Γκενώ
και τον Καπποά, οϊτινες περιήρχοντο τν^ίε κα-
κεΐσε ^ιανέμοντες χαιρετισμούς και χειραψίας,
παρετήρει τα πάντα και τά έσπού^αζεν ως νά
ελάμβανε σημειώσεις. Διέννωσεν αμέσως τίνα
έντύπωσιν παρήγαγεν δ Βεροιέ. Με την στενήν
του ρε^ιγκόταν κομβωμένην δ υποψήφιος εφαΐ-
νετο πολύ ισχνός. Ή ίιανοητική άξια κατά
τον λαόν πρέπει να εινε εύρύστερνος* ή ρωμαλέα
κατασκευή προσθέτει κύρος.

Πολλοί ήίη ήσαν οί έκπληττόμενοι μβταξύ
των κατοίκων του Σαλλύ• με δλον του τον μύ-
στακα και τήν ταινίαν του παρασήμου, βυρισκον
τον ταγματάρχηνώς έχοντα το παράστημα πολύ
πενιχρον με εκείνο το στηθός του το ισχνον και
τάς άσθενικάς κνήμας του. Λίαν εύτυχαίς ίιά
τήν ήθικήν έντύπωσιν, άνήρ τις υψηλού ανα-
στήματος, εύπρεπως ένίε^υμένος εξήλθε του
πλήθους, άφεΐλε τον στρβγγύλον μαλακον πϊ-
λόν του, άποκαλύψας το φαλακρον κρανίον το^
και φέρων τήν παλάμην της αριστεράς χειρός
του κεκυρτωμένης ύπο τύλων, στρατιωτιχώς εΙς
το μέτωπον, ειπεν ύψηλοφώνως.

— Χαίρετε, ταγματάρχα μου !

Τότε το πρόσωπον του Βερίιέ έξήστραψεν.
Ανεγνώρισε τον Φουρνερέλ, πρφην λοχίαν εις
το έ'οίομβν σύνταγμα του πυροβολικού, ενα εζ
εκείνων μεθ* ων είχε κατέλθει άλλοτε εις το δρυ-
χεϊον του Μεον ίιά τήν ^ιάσωσιν των εργατών.

— "Α ! καλέ μου Φούρνε ρέλΙ.. τΐ εύχαρίστη-
σις.!.

Και εσφιγξαν τάς χείρας αλλήλων, δ Βερ-
οιέ χαιρέμενος πολύ, δ ^έ λιθοτόμος ύπερηφα-
νευόμενος ίιά τήν τιμήν. Είτα ενώπιον βλου ε-
κείνου του πλήθους δ εργάτης και δ ταγματάρ-
χης ήρχισαν νά συνομιλώσιν ως παλαιοί γνώ-
ριμοι και σύντροφοι εν κιν^ύνφ, το ^ε πλήθος
εύρισκε το τοιούτον πολύ καλόν και ήρχισε νά
λέγη δτι δ ταγματάρχης ίέν ητο καθόλου υ-
περήφανος.

Ό Βεροιέ είέχθη νά συμπίΥ) μετά του πα-
λαιού του στρατιώτου, α Πάλιν!•, έλεγε καθ'
εαυτόν δ Δυκάς* ώΐ μά θά εινε άρρωστος άφεύ•
κτως απόψε!..» ΕΙσήλθον εις τον ΑβόχΙυ "Ιχ'
τϋογ^ έντος μεγάλης αιθούσης, κοσμουμένης ύπο
Ιχνογραφιών και σχεί ιογραφημάτων κρεμάμενων
έκ των τοίχων, δπου ίφλυάρουν καπνίζοντες
τινές των έλθόντων χάριν της εορτής. Τινές 5^
αυτών άναγνωρίσαντες τον γερουσιαστήν Σ«ρ««
ήγέρθησαν χαιρετίζοντες. Ήσαν πλινθοπβιοι
ύποκλινόμενοι ενώπιον του αρχαίου κυρίου των
καΐ παρατηρουντες ύπόίρα τον ύποψήφιον.

— Λοιπόν, Φουρνερέλ, ήρώτησεν δ Βιρί^^
άφου έκαθέσθησαν, πώς πηγαίνομεν ;

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

1Ξ23Τ υ^.

359

— ΠιρΙτης ύγ€ίας μ'ίρωτ^ς τι περί της ίκλο-
γτ,ς; *Αν πρό^βιται πιριτής υγείας, ΐίηγαΙνο(Λ«ν
*«λά, ευχαριστώ, ταγματάρχα [χου! Το ίισάχχι
|ΐου εινε γερό άχόριη... "^Αν πρόκειται περί της
ίκλογης, ίεν πηγα(νο|ΐεν ασχη|ΐ.α, [χέ δλους
τους φ(ι>νακλά<^ες και την ψευτιά που έβγαλαν.

-^ Τ( ψευτιά ; είπεν δ Σαρβέ.

— Έχβίνην που έχει δ "ΕγχεΑυς του Μβ-
Μυ^ κύριε γερουοτιαστάΐ... Έχωσαν αύτον τον
ί(χβολ8υ(ΐ.ένον *Έγ\$Λνγ εις την τσέπην δλου
του κ6σ(Α.ου•.. Αύτβς δ Πονίς... τον ξεύρετε
καλά, κύριε ταγριχτάρχα, τον Πον(ς, εκιϊνος
ό::ου εΙς το σύνταγ(χα αδιάκοπα εριπαινεν εΙς
τ9 φρέσκο, ναΙΙ δ ΐΐονίς...

— Τον ένθυ[Λουμαι καλά τον ΠονίςΙ... μά-
λιστα !.,. λοιπόν τί εκαρι,εν δ Πονίς ;

— Αυτό τό κτήνος, ταγριατάρχα (ίου, άνί-
λχβε να ρ.οιράση... εΙς τό βρόντο... χάρισμα
σαν νά 'ίΓοΰμε... αύτην την ίιαβολοεφημερίοα,
δπου μου ηρχετο ορεζις νά τόν αρχίσω σταις
γροΟιαις ^ιά νά τόν αναγκάσω νά την κα-
ταπιγ) !...

— Μη τό κάμγ)ς αυτό, Φουρνερέλ, είπε δια-
κόπτων δ γερουσιαστής ΣαρβΙ. Μη εριίας, φίλε
|Λθυ ! πρειεει ν* άφησωμεν τάς βιαιοπραγίας εις
τους αντιπάλους μας. Ό σεβόμενος εαυτόν πιρι-
φρβνει τους αντιπάλους του.

— Τότε λοιπόν πρεπιι νά στρίφωμεν και
το £λλο μάγουλον όταν μας ραπίζουν! εΐπεν
ό λιΟοτόμ.ος με ήθος παλαιού στρατιώτου.

Όταν μδίς ραπίζουν Ι Ό Βερ^ιε άνεσκίρ-
τησε σχεδόν άκουσας την λέξιν ταύτην και
κατέστη πελιδνός. Ήρώτησε τί περιεϊχεν ή
ΐφημερις του Γκαρούς.

— Τίποτε!., ανοησίας!.. Ένα μΰθον βλα-
κώίη... Ερωτούν τάχα, ίιά να πειράζουν τόν
χύριον ταγματάρχην, άν δ κ. Βερ^ιε, ύποψή-
9ΐος του κόμματ•ς των καιροσκόπων, εινε αυ-
τές δ ϊ^ιος Βερίιε, δστις λοχαγός ων, παρε-
πίμφθη και ε^ικάσθη από τό στρατο^ιχεΐον εΙς
Γκελμαν ίιά παραλόγους φορολογίας των Αρά-
βων,.. Βρωμερά πράγματα!... Και τί βλακία !.
άφοΰ δ ταγματάρχης, και τοΰτο τό γνωρίζω
ΐγώ καλά, ποτέ ίέν ύπηρετησεν εις την Άφρι-
κήν !... ποτί Ι...

Ό Βερίιέ ωχρότατος ηθίλησεν εν τούτοις
νά ψί^^ ποιος ητο δ ^ημοσιεύσας εις ε'φημερίία
τοιαύτην συκοφαντίαν.

— Δέν έχουν καμμίαν σημασία ν αυτά, είπε•/
ό μικρόσωμος συμβολαιογράφος Καπποά* αί
ύβρεις των αντιπάλων εινε βόρβορος, ίστις ^έν
κηλιδώνει. Μίαν με την ψήκτραν και ίεν μένει
κανέν ίχνος πλέον Ι Έπειτα ποιος τάχα δια-
βάζει τόν "Εγχί^ΌΥ ;

-^ "'Ο! ως προς αυτό, κύριε Καπποά, άνε-

κραζεν δ Φουρνερέλ, ίεν έχεις δίκαιον τόν δια-
βάζει δλος δ κόσμος. Δεν ημπορώ κ' εγώ νά
καταλάβω που στό διάβολο βρίσκουν τά χρή-
ματα. Ό Πονις έχει μοιράσει ώς τώρα σωρούς
δλοκληρους της εφημερίδος των Ι

— Που εινε δ ΠονΙς ; ηρώτησεν δ ταγμα-
τάρχης.

— Εις τό πανηγύρι,είς τόν Χρυσουν Μοηα,
κοίπου εκεί. "Η θά χωνεύη τό κρασί πού επιέ
σε καμμιά γωνιά. Και ^έν εινε κανίνας κουρε-
λιάρης, δ Πονίς, σημειώσατε* ^εν εινε κανένας
τιποτενιος. Εινε και αυτός νοικοκύρης σαν κάθε
άλλον 1

— "Άλλως τε, συνεπέρανε φιλοσοφικως δ Αι-
μίλιος Δυκας, μήπως υπάρχουν τιποτενιοι εις
την πολιτικήν ;

Ό Βι^ΗχΙ κατείχετο νυν εξ ολοκλήρου υπό
μιδίς μόνης Ι^έας, νά συναντήσω;) τόν Πονίς. Έ-
φαίνετο αύτφ άκατάληπτον πώς είς παλαιός
του στρατιώτης, ύπηρετήσας ύπ' αυτόν δπως δ
Φουρνερέλ ήίύνατο νά γείνη ίιανομεύς τών α-
νόητων συκοφαντιών του Γκαρούς και συν-
τροφίας.

— -'Αλλά, ειπεν δ Δυκάς, ^εν εινε πλέον
στρατιώτης δ Πονίς, εινε εκλογεύς.

— Νά εινε τάχα έκλογεύς ; άπήντησεν δ
Φουρνερέλ κενών τό ποτήριόν του.

Έξήλθον του καπηλειού. Έπρεπε νά περιέλ-
θωσι μεταζύ τών δμίλων, νλ προσηλυτίσωσι, νά
κερ^ήσωσι ψήφους ^ιά μιας λέξεως έπικαίρως
λεγομένη<;, ^ιά μιας χειραψίας, ίι' ενός νεύμα-
τος, ίι' ενός φιλοφρονήματος. Ό Σαρβε και δ
Βερίιί εχαιρον βλέποντες τόν ^ραστήρι•ν ζήλον
του Καπποά, δστις περιερχόμενος και πλησιά-
ζων τόν ενα μετά τόν άλλον ίλεγε :

— Δεν έχει Ισως εξωτερικόν επιβάλλον, άλλλ
εινε άνθρωπος ί^^^^, Κυττάξατε τό παράση-
μόν του.

Και δ συμβολαιογράφος ειΐιθύριζεν εκ ίιαλ-
Χειμμάτων εΙς τό ους του Βεροιέ:

— Δυστυχώς ίέν εχομεν ακόμη την κατά
νομούς εκλογή ν... θά την άποκτήσωμεν καΐ αυ-
τήν, αλλ* εν τοσούτφ πρέπει νά κοπιάσητε α-
τομικώς ! . . . Εμπρός λοιπόν 1... εμπρός Ι... εμ-
πρός !...

Και τόν εξώθει προς τους εκλογείς ώς κύνα
άγύμναστον προς τό θήραμα.

Ό ταλαίπωρος ταγματάρχης ησθάνετο τόν
λάρυγγα του άγχόμενον σχεδόν δσάκις επρόκειτο
ν' άποταθη ίι* εγκαρίίου χαιρετισμού προς τους
Ισχύοντας εκλογείς, ους ύπείείκνυεν αύτφ δ
Γκενώ το δ Καπποά. Ό κτηνίατρος ώθει τόν
άγκώνά του και ό Βερ^ιε επλησίαζε τότε άνα-
πνέων μετά κόπου, ώς νά έπασχε κυνάγχην.
Οι χωρικοί Ικεΐνοι οι φέροντες τοι εορτάσιμα έν-

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

360

Β23Τυΐ^

ίύ|ΐ.ατά των, οί μιτρουντ*; οίον«1 την άξί«ν καΐ
την τ^οιότητα του υποψηφίου και 6τοψ.οι ίν
ανάγκγ) νχ ύπολογίσωσι ίιά προχείρου ζυγισ(ΐ,ου
το βάρος του ώς νά ητο ζφον προς πώλησιν,
κκτβπτόουν τον στρατιώτην, καθιστών αύτον
άφωνον. θα άντιριετώπιζι φαιίρότερον το εχθρι-
κον πυρ• Άλλα τα πονηρά εκείνα θ[Α[ΐ.ατα, τα
εξερευνητικά εκείνα βλέ(Λριατα, τ3ι υπομει^ιά*
(λατα εκείνα !.. .

— Εμπρός, ταγριατάρχαΙ.. κοπιάσατε λι-
γάκι άκόρ-η !... λιγάκι !... Έλεγεν δ συριβο-
λαιογράφος. Αύτος δ ε(Λπορος τών πρββάτων έκεΤ
κάτω ίιαθέτει ^ώ^εκα ψήφους τουλάχιστον εις
το [χέρος του Βαρβιζώ^... Ό(/.ιλήσατε του περί
της τελευταίας κτηνοτροφικής εκθέσεως. . . .
Πιάστε τονί

Πιάστ€ χογ ! Ή λέξις εκείνη προύξένει φρι-
κιάσεις εις την επιίερ(ΐί^α του τάγματα ρχου. Ό
Αιμίλιος Δυκας παρετήρει μεθ' οΐας απόκρυφου
συγκινήσεως, ην άπεκρυπτεν ώς δ<ίύνην, δ ταγ-
ματάρχης άντεμιτώπιζε τους ίικαστάς του.
"Οσον ίε και αν ίκανοποιεΐτο εκ τ?1ς υπέροχης
αυτού απέναντι υποψηφίου τόσον ολίγον καταλ- .
λήλου ίιοί τους ρητορικούς αγώνας, δ νέος Πίττ
του Συλλόγου Μοντεσκιε Υΐσθάνετο ουχ ήττον
βαθύν και ειλικρινή οικτον βλέπων την ίειλίαν
ένος άνίρδς δστις άπαζ τουλάχιστον επί ζωής
του ύπήρξεν ήρως συγχρωτιζομένην ττ) προστα-
τευτική σοβαρότητι του ζφεμπόρου εκείνου, ό-
στις προθύμως θλ εψ•αυε τους μυς του υποψη-
φίου ^ιά νά βεβαιωθτ) αν ητο καλώς κατεσκευ-
ασμένος.

Και δ ΑΙμίλιος ένφ παρετήρει την άν^ρικήν
έκείνην μορφήν του θείου σχε^δν σπασμω^ικώς
ήλλοιωμένην εκ του καμάτου, έβλεπε πλησίον
αΛής νοερώς το εύειίες,;Γ0 ειλικρινές, το πραυ,
το ε^μφρον πρόσωπον της Γιλβερτης. βεβαιότα-
τα καΐ ή δεσποινίς Γιλβέρτη έσυλλογίζετο κατ'
αυτήν εκείνην την στιγμήν τον ταλαίπωρον
ταγματάρχην και επασχεν ίκεϊ πέραν δσον κα*^
αύτος ύπί^ερεν ε'ίώ. Άλλα τί ίιώβολονί.. ίιατι
νά επέρχεται εις τους στρατιωτικούς ή ορεζις
νά έπι^ί^ωνται εις το πολιτικον στάίιον;. ΆχΙ
αν ητο υποψήφιος αύτος, δ Δυκας 1 Πώς θα την
κατέκτα άνορείως, πώς Θ3( την έκυρίευε την
βουλευτικήν εί ραν του Σαρβέ ! Κύματα εύγλωτ-
τίας ανήρχοντο εις τά χείλη του, απέναντι ίέ
του πλήθους εκείνου, προς δ ήίυπαθώς ήθελεν
ίημηγορήσει, έπήρχοντο εΙς την γλώσσάν του
ίηλώσεις έρωτος προς την καθολικήν ψηφοφορίαν
ένθερμοι ώς ίιαμαρτυρίαι άποτεινόμεναι προς
άγαπωμένην γυναίκα.

Ή^η δ Βερ^ιέ έζωθούμενος παρά του Γκενώ
«πλησίαζε προς ευσαρκόν τίνα καΐ φυσίγναθον
άνίρα, ερυθρον ώς τεμάχιον αίμάσσοντος βοείου
κρέατος, δστις ίστατο στιβαρός εις τον ούί ον της

θύρας του. Ήτο δ κρεοπώλης Λαμδς, βστις ε-
χαιρέτιζε τον Σαρβέ, τον Γκενώ, τον Καπποά,
τον Δυκάν, τον ταγματάρχην, δλους, πλην άμα
τν) πρώτΐ(> λέζει, ην άπέτεινεν αύτφ δ Γκενώ,
άπήντησεν εν τάχει δεικνύων τους υπερμεγέθεις
δίόντας τους λευκάζοντας εν τφ μέσφ της
πορφυρές μορφής του:

— Κύριοι!., χαίρω πολύ... «σθε πολύ ευγε-
νείς. Άλλ' εχω καθήκον νά σας εΙπω δτι ένεκα
της θέσεως μου αναγκάζομαι νλ μείνω εντελώς
ουδέτερος... Εννοείτε, έχω θαμώνας εΙς δλατχ
κόμματα, βοναπαρτιστάς, νομιμόφρονας, δημο-
κρατικούς, κάθε λογής!.. *Εχω το ι4*αΙτερον
φρόνημα μου, άλλα τδφυλάττω ίιά λόγου μου!..
Προ πάντων ενδιαφέρομαι νά πωλήσω ταΐς
μπριζόλαις μου Ι.. 'Άν εΐζευραν μέ ποίους ψη-

Ϊίζω, πάντοτε θά υπήρχε ενα κόμμα, το δποΐον
έν θά έψώνιζε πλέον άπδ έμέ κρέας... Και
τότε !..

Και δ κρεωπώλης γελών άνεκίνει βιαίως την
χονίράν χρυσήν άλυσίαα του ωρολογίου του επί
της τεραστίας γαστρός του.

-— Λυπούμαι δτι θά φυλάξω την ψηφόν μου
εις την τσέπην, κύριε ταγματάρχα, καΐ αη
προς βάρος! προσέθηκεν δ Λαμός, προς δν δ Βεροιε
ήσθάνετο την δρεξιν ν* απάντηση :

— Την ψηφόν σου ; Έγώ ίέν σου την έζή-
τησα Ι

— Πολύ νευρικός εινε αύτος δ ύποψήφιοςΙ έσυλ-
λογίζετο δ Δυκάς, βλέπων το σφόδρα δργίλον
ήθος του Βερ^ιέ. θά >ημη καμμίαν όνοησίαν
δ ταγματάρχης 1

Ό ίε Σαρβε άφήσας τον Λαμος, θστις τον
εχαιρέτιζεν ύποκλινέστατα άποκαλών αύτον
«κύριε Γερουσιαστάΐ) έλεγε προς τον Βερλε:

— Εινε κατεργάρη; δ κρεωπώλης 1 Με δλα
δσα είπε, θά σας ψήφιση, στοιχηματίζω !

— Προ πάντων εάν έχετε την τύχην να εχ-
λεχθήτε Ι προσεθηκεν δ Καπποά καγχάζων.
Εινε εξ εκείνων οίτινες έρχονται πάντοτε προς
βοήθειανμετά την νίκην.

Αίφνης εν τφ μέσφ του περιέργου εκείνου
πλήθους, του παραμερίζοντος και έταστικώς βλέ-
ποντος τον ύποψήφιον, δ Σαρβέ διέκρινε ίημηγο-
ρούντα εις το μέσον δμίλου &ν^ρα ευρωστον,
εύρύνωτον, ερυθρον την όψιν, δστις έλάλει ύψη-
λοφώνως πλησίον παραπήγματος τίνος πλάνητος
θεατρώνου, ώς ν3& ητο έμμισθος αύτοΰ κήρυς

— Νά Ι ειπεν δ γερουσιαστής προς τον ταγ-
ματάρχην. Ήθέλετε νά Ιίήτε τον Γκαρούς: ΐίού
δ Γκαρούς !

— ""Α ! αυτός βίνε δ Γκαρούς ; ειπεν δ Αιμί-
λιος Δυκάς, δστις ήκουσε τους λόγους του γ<-
ρουσιαστού.

Και έξήτασε τον αν^ρα τον φέροντα φκι«ν
γενειάδα, δν συνώίευεν ύψηλόσωμος νέος τρίΛ-

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

ί23ΤΧ ^^

361

χ^ντού'της, πιφρ^ς, κομψός χχΐ (υπρεπώς έν$«-
^υ{άνος* «ν«[ΐιφιβ6λως θά ητο ούτος 6 παρισινός
ίηριοβιογρίφος, &ν 6 Γχαρούς ιΐχι (χ.ισθώσ£ΐ δπως
9υντάττη ιΐς το διαμέρισμα του Σηκουάνα χαΐ
Μάρνης τον "Εγχ^Λυτ του Μ^Λίγ.

Ό Ββρίιί γ)σθάν6το την οριξιν να ϊίη εκ του
τςλησίον τον άντίπαλόν του, η Ι^έα ίέ δτι δ
χύριος ίχΛνος μί τον λεπτόν και συνεστραμμε-
νον μύστακα χαΐ με την χομψην περιβολην δ
ιστάμενος πλησίον του Γκαρους, η<ϊύνατο να
εινε δ συντάζας το £ρθρον, περί ου ώμίλει προ
μικρού & Φουρνερέλ, προύξενει κνισμόν εΙς τα
δάκτυλα του πρώην στρατιωτικού.

— *Ελα, είπεν 6 Σαρβε, ας πλησιάσωμεν,
αν αγαπάτε. Ό Γκαρούς μας ειίεν ϊσως. Δεν
πρέπει ίΙκ. ^εΐζωμεν δτι όπισθοχωρουμεν άπε-
ναντί του.

Προφανώς 6 ταγματάρχης λίαν ηυχαριστεϊτο
ίιότι έμελλε νά συναντηθ^ μετά του Γκαρούς
κατά πρόσωπον και δ ΔυκοΙς παρετηρησε πάλιν
μεθ' οίας ζωηρότητος προύχώρησεν δ αξιωμα-
τικός, ώς να επρόκειτο να δρμήσγϊ εις εφοίον.
Αναντιρρήτως ητο πολύ νευρικός αυτός δ κα-
λός Ανθρωπος.

Ό Γκαρούς και οι σύντροφοΙ του, μέλη της
ύπερ αυτού επιτροπής, δ Βοβιέ δ λιθόστρωτης,
δ πείιλοποιός Μουζέν, δ βαρελοποιός Βουγιάρ,
είίον επίσης τον Σαρβε και δ Γκαρους ηρχισε
να μειδΊ^ ^ιακρίνας τον Βερ^ιε.

— "Ά ! αυτός λοιπόν εινε δ ταγματάρ;^ης
των;.. (ΚαΙ υψών τούς ώμους.) Εινε ίειλόν μα-
θητάριον της πολυτεχνικής σχοληςί.. θα τόν
πο^οκυλίσωμεν εΙς την σκόνι και θά τόν άλευ-
ρώσωμβν σάν κωβιόν Ι

ΚαΙ δλόκληρος δ δμιλος, βλέπων προχωρουντα
τόν γερουσιαστήν μετά των φίλων του, ανέλαβε
στάσιν αύστηράν αδιαλλάκτου μεγαλείου, ε'κ-
τός του Γκαρούς, 6στις εκάγχαζε, του Σαβουρώ
συντάχτου του ^ΕγγέΛυοζ^ δστις εφαίνετο αδια-
φορών, και του Βοβιε του λιθόστρωτου δπωσουν
τεταραγμίνου, ίιότι ώφειλε χρήματα προς τόν
Με^ερΐκον Σαρβε.

(^Ειτκται συνίχιιοτ)

^■01 Ρ

Η ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΙΣ

*Εν τ9^ *ΕσΐΜρ((!ΐ «αΙ 19€ως Ιν θύγγαρ(ς^

Μίχρι των άρχων του καθ* ημάς αιώνος ή
νεοελληνική φιλολογία ήγνοεϊτο σχείόν πάντες
λώς υπό των λογίων της άρκτφας και εσπερίας
Ευρώπης. Άλλίι το εζαίσιον κάλλος της ίημώ-
ίους ημών μούσης ίέν ήργησε νά έλκυση την
προσοχήν του εύρωπα^'κοΰ κόσμου. Καθ* ους χρό-
νους τό ήμέτερον ίθνος έπάλαιε προς τόν Ά-

σιανόν ίεσπότην ύπερ της απελευθερώσεως της
γης τών πατέρων ή δημοτική ποίησις του ελ-
ληνικού έθνους ηυφραινε μέν τόν Γκαίτε, δστις
και μετέφερεν άνθη τινα αυτής εύώ^η εις τόν γερ-
μανικόν Παρνασσόν, άπησχόλει ίέ τόν ΕααήΘΐ
καΐ τόν κόμιτα Μ&ΓοβΠαδ εν Γαλλία, έπειτα ίέ
πλην άλλων τόν Γερμανόν Κίικί και άργότερον
τόν Ραβδονν, δστις και συνέλεξε τήν γνωστήν τών
ί ημωίών ημών φσμάτων άνθολογίαν. Άλλ* ΙπΙ
μακρόν χρόνον οι Ευρωπαίοι ού^έν £λλο τών
πνευματικών προϊόντων του νεοελληνικού κόσμου
έγνώριζον πλην τών αύτοφύτων ανθέων της ίη-
μώ^ους μούσης. "Αν έζαιρέσωμεν τόν Γερμανόν
ΒΓαηάίβ, δστις εν ττ) συγγραφγ) αύτου «Ανακοι-
νώσεις εξ Έλλάίος» ανέλυσε καΐ τινα έργα
λογίων ποιητών, οι Γερμανοί και οι Γάλλοι καΐ
πολύ μάλλον ο Ι "Άγγλοι καΐ Ίταλοι έγνώ-
ριζον μόνον τινά τών επιτυχέστερων ε'ργων τής
παρ* ήμϊν άραιδίς επιστημονικής παραγωγής,
Ι^ίως τάς εκδόσεις επιγραφών αρχαίων και τά
τοιαύτα. Άλλ* άπό τίνων ετών ολίγων ή τε
ποίησις τών λογίων και ή νεοθαλής παρ* ήμιν
διηγηματογραφία κατέστησαν αντικείμενα λό-
γου παρά τοις ΕύρωπαΙοις και εϊλκυσαν τήν
προσοχήν έπι τοσούτον, ώστε και νά μεταφρά-
ζωνται πολλά έργα τή; παρ* ήμΤν μούσης και
έκίότας νά εύρίσκωσιν. Επιφανή βεβαίως θέσιν
κατέχει εν ταύηρ τη κινήσει τό ενίιαφέρον δ-
περ είειξαν ύπερ τών προϊόντων τοεύτων τής
ελληνικής λογογραφίας οι φιλέλληνς εταίροι
του εν Παρισίοις συλλόγου προς ένθάρρυνσιν
τών ελληνικών σπουίών, ούτινος ή έπετηρις
πολλάκις έίημοσίευσε 5ιατριβ1ς περί τής νεο-
ελληνικής φιλολογίας ή και μεταφράσεις. Ό
εξ Ελλήνων Γεμενής (Υβιηβηίζ) και οί Γάλλοι
Ιιβ^Γαηά και ^αβαx άβ 8ΐ. ΗίΙαίΓβ υπήρξαν κυρίως
οί συντελέσαντες εν Γαλλίο}: εις τήν ίιάσοσιν
τής νεοελληνικής ποιήσεως και διηγηματογρα-
φίας. Έν ίέ Γερμανί(|ε ίραστηρίως είργάσθη
υπέρ αυτής δ ακάματος Αύγουστος Βόλτς, δστις
5ιά του Μ^β^ζία ΓύΓ άΐθ ΙιΐΙΙβΓδίΐαΓ άββ ^α— ηηά
Αηβΐ&τκΐθδ και τών αΔι^ασκαλΙων» εφημερίδος
τής Φραγκφούρτης κατέστησε γνωστά πολλά
προϊόντα τών επιφανέστερων νεοελληνικών κα-
λάμων. Ου μικρόν ίέ συνετέλεσεν εΙς τοΰτο τό
έργον και δ Όλλανίός Ηαηδ ΜαΙΙβΓ ίιά τής
έπ* εσχάτων γερμανιστί δημοσιευθείσης περιο-
δείας του άνά τήν Ελλάδα, ης επίμετρον εινε
μετάφρασις νεοελληνικών ποιημάτων εις τήν
γερμανικήν. Συγχρόνως έν'ΑγγλΙί»: ή Ελισάβετ
Έίμονίς ίιά τών ΟΓββΙί Ι.8ΐγ8, ίάγΙΙβ, Ιβ^βηάβ,
εκδοθέντων έν Λονίίνω τω 1885 και ίιά
τίνος κατ' αύτάς έν άγγλικφ περιο^ικφ ίιά
κυρίας δημοσιευθείσης μονογραφίας έπειράθη νά
καταστήσγ) γνωστούς εις τό άγγλικόν κοινόν
τούς παλαιοτέρους καΐ νεωτέρους ημών ποιητάς,

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

362

£2Σ2ΧΣ^

τά έργα των, αύτάς των τάς βΐκόνας. Έν τφ
αύτφ πνεύ(Λ«τι είργάσθησαν εν Ίταλί(^ δ Οίαιη-
ροΐΐ, 6 Ρα1ιιιη]}0, 6 06ΐηιιΐ£ΐ

Είνι λοιπόν ευφρόσυνος ίιά τον "Ελληνα ή
(τυναΐσθησις, δτι χάρις εΙς τους ανωτέρω (χνη-
(Αονευθέντας και άλλους (χεταφραστάς, ου; οέν
άναγράφο(Λ5ν πάντας, Ιπεκ^η ενταύθα ίέν πρό-
κειται περί πλήρους βιβλιογραφίας, τά ονόματα
του 'Ρήγα και του ΒηλαρδΙ, του Χριστοπούλου
και του Ραγκαβή, των Σούτσων και του Όρ-
φανίίου, του Ζαλοκώστα κχί του Βαλαωρίτοϋ,
του Ιουλίου Τυπάλδου και του Τανταλίίου,
του Βερναρδάκη και του Βλάχου, του Παπαρ*•
ρηγόπουλου και του Βχσιλειά^ου, των Παρά•
σχων και του Λασκαράτου, του Καρασούτσα
και του Βικέλα κατέστησαν γνωστά εις τον
εύρωπαϊκον κόσ^Λον. Ούίέ περιωρίσθη η γνώσις
της η(ΐ.ετέρχς ποιήσεω; και ίιηγη(Λχτογραφίας
εΙς την παλαιοτέραν εποχην την άντιπροσω-
ΐΡέυοριένην ύπο των παιλχ|ΐ.άχων εκείνων τη;
παρ ί)[/.ϊν ποιητικής κινήσεως, ών τίνες εύφραινου-
σι και συγκινουσιν άκό[χ.η το έλληνικόν, άλλα το
ενοιαφέρον των περί την πάτριον η|Λών φιλολο-
γίαν άσχολου[Αένων περιέλαβε και την νεωτέραν
γενεάν, ήτοι πλην άλλων τον Προβελέγιον και
ΚαΐΛπούρογλουν, τον Δροσίνην και Παλα(Λάν,
τον Βιζυηνον και Καρκαβίτσαν. Ό ίέ προς την
νεοελληνικήν λογοτεχνίαν ζήλος έφθασε (χάλιστα
έν Εσπερία (χέχρι τοσούτου, άστε ίέν εινε ασύ-
νηθες, Ιίίως έν Γερριανία, να πκρέχωνται βίς
τους άναγνώστας των έφηριερί^ων έν έπιφυλλί^ι
(λεταπεφρασμέ να ελληνικά ίιηγήριατα, ένφ αί
ηαέτεραι έφηριερί^ες συνήθως έκλέγουσι (χυθι-
στορίας ξένας και δχι πάντοτε τάς άρίστας.

Δυνά(χεθα λοιπόν νά εϊπωριιν, βτι, ως εκ της
βραχείας άνακεφαλαιώσεως ταύτης αποβεί•
κνύεται, ανοίγεται νέον στάίιον εις τους νέους
"Ελληνας ποιητάς και ^ιηγη[χατογράφους. Ή
παρ* ηριΤν πνευματική παραγωγή ίέν γνωρίζε-
ται το εξής εις τους ζενους ίιά μόνων των
προϊόντων της νεαζούσης ημών επιστή-
μης, δσα άζιούνται των μερίμνων των αλλογε-
νών επιστημόνων. Ή ποίησις και το ίιήγημα
ίέν απευθύνονται εΙς τους ολίγους, αλλ* εις τά
πλήθη, είνε ^' έζ αύτης αυτών της φύσεως
προϊόντα κοσμοπολίτικα, δυνάμεθα ειπείν. Εύ-
χάριστον λοιπόν εινε δτι εύρύνεται ίιά τά
τοιαύτα παρ* ήμΐν καλλιστεύματα του λόγου
ί) δρίζων, δτι ήρχισαν νά γίνωνται γνωστά και
έχ.τος τών στενών δρίων της Έλλάίος, δτι
δύνανται και οί παρ* ήμίν λογοτέχναι νά ζη-
λώσωσι κατά το ένον παγκόσμιον φήμην, άνά-
λογον έκαστος προς τήν έπιτυχίαν τών έργων
του και του καλάμου του τήν δεξιότητα. Τοΰτο
ίέ ου μόνον ε'ις τους συγγραφείς αποβαίνει ηθι-
κώς, άργότερον ί* ϊσως ποτέ και ύλικώς επι-

κερδές, άλλα και εις το έθνος παρέχει ώφέλειαν
και τιμήν, δπως μή θεωρήται δλως &μουσον,
έν φ κχι άλλα έθνη ε π* ίσης σχείον όλιγάνθρω-
πχ ως το ήμέτερον η μικρφ πολυανθρωπότερα
βχουσι νά έπι^είξωσι συγγράφεις παγκοσμίους,
οίον ή Δανία τον ^Ανίερσεν και ή Σουηδία
τον Β]θΓα8ΐ]βΓηθ Β]δΓηδοη.

Προς τάς σημειώσεις ταύτας καΐ σκέψεις και
εύχάς είωκεν άφορμήν ή έπέκτασις του περί της
ημετέρας φιλολογίας ενδιαφέροντος καΐ εν Ούγ-
γαρίί|ε, δπου ίέν ητο αυτή και μέχρι τουίε παν-
τελώς άγνωστος. *Απο ετών πολλών, ώς γνω-
στόν, δ καθηγητής του έν Βουδαπέστη πανεπι-
στημίου Ιωάννης Τέλφυς ασχολείται μετά ζή-
λου πολλού περί τά ελληνικά γράμματα• Ή με-
λέτη τών αρχαίων συγγραφέων και του άττικοϋ
δικαίου, έν ή ίιέπρεψεν, ήγαγεν αύτον εις τήν
μελέτην και τών φιλολογικών προϊόντων της
παρακμής• Άλλ' ούί* έκεϊ έσταμάτησεν δ φι-
λέλλην λόγιος, περιέλαβε ίέ εις τον κύκλον τών
μελετών του τήν τε παρ* ήμϊν έπιστημονικήν
παραγωγήν και τήν έν ττΐ λογοτεχνί(^ πρόοίον
Γνωστή εινε ή επιμονή μεθ' ης δ Τέλφυς υπε-
στήριξε πάντοτε, δτι οι κατά τόνον στίχοι ίέν
εινε μετρική τροποποίησις του μεταγενεστέρου
ελληνισμού, αλλά παρουσιάζονται ή^η κατά
τους αρχαίους χρόνους, και δτι ήίη παρά τοις
άρχαίοις εύρίσκομεν τήν δ|ιοιοκαταληξίαν• Γνω-
στόν ί' έπ' ϊσης είνεν, δτι πολλάκις έπέστειλε
περί ζητημάτων διαφόρων εις έλληνικάς εφη-
μερίδας και περιοδικά έν νίο^ έλληνικϊ) γλώσστι,
ην και κατανοεί καλώς και γράφει. Έν ίέ πε-
ριοίι^ιοϊς ούγγρικοΐςπλειστάκις έγραψε περί νεοελ-
ληνικών έργων, επιστημονικών τε και λογοτε-
χνικών. Εις τήν άκάματον λοιπόν ταύτην ένέρ-
γειαν του Τέλφυος χρεωστούμεν ϊσως και τήν
έπ' εσχάτων έμφάνισιν και άλλου Ούγγρου, έπέ-
ληφθέντος μετά ζήλου της παρά τοις δμογενέσιν
αυτού ^ια^όσεως τών προϊόντων της νεοελληνι-
κής μούσης.

Ό νέος ούτος φίλος της καθ* ήμ&ς ποιήσεως
ανήκει εΙς τους εύπατρίίας της Ουγγαρίας. Είνε
δ κόμης Γεώργιος \οα 8ο1ια1ρθ. Ούτος καΐ άλλα
μεν άπό τίνος χρόνου ε^ωκε ίείγματα τής περί
τήννεοελληνικήν φιλολογίαν άσχολίαςτουκαΐ μέ-
γα άλλο έργον, ώς μανθάνομεν, παρασκευάζει σχε-
τικον προς αυτήν, δπερ προτίθεται ν* άφιερώστ)
εις τήν Δ. Μ. τον βασιλέα Γεώργιον έπ' ευκαι-
ρία της προσεχούς είκοσιπενταετηρίίος της εις
τον θρόνον αναβάσεως αυτού, Ιίίως ί* εχομεν
νύν ύπ' όψιν συγγραφήν αυτού ήίη έκ^ε^ομένην
φιλοκάλως κατά το ένεστώς έτος έν ΛιψΙ<>:. Το
βιβλίον επιγράφεται *Εζωηκά άνβη (ΡΓβιηά-
ΙάηάίδοΙίΘ ΒΙαιηβη), αποτελείται ί' έκ συλλογής
έμμετρων μεταφράσεων ποιημάτων ελληνικών,
γαλλικών, αγγλικών, ισπανικών και άνατολι-

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

ηιιττΛ.

3β3

χών. Έν τούτοις τά ίλληνιχά κατέχουσι την
«ρώτην και Ιπιφχνεστάτην θεσιν. Ιίχ\ προηγεί-
ται (λ&ν μαχρον ^οχ((ΐ.ιον έχ της ύπο του ^ο^ά&η
ώρχίας γερ(χανιχης ρίεταφράσεως της Ό^υσσείας,
(ΐ^ονται ^έ πολλαι (Λεταφράσεις νεοελληνικών
ι;οιη{χ.άτων, των μεν ηίη ύπ' δλλων (ΐ,ετχπε-
9ρασ(Αενων, των ίε νυν το πρώτον ύπο του συλ-
λογεως (Αβτενεχθέντων εις την γερριανιχην. Έν
τη συλλογή ταύτη εύρίσχομβν ου (χόνον ίη[χο-
τιχά &σριατα, άλλο^ χαΐ ποιη[Λατα του {χ.αχαρ(•
του Παπαρρηγοπούλου χαΐ των χ. χ. Δημ. Βι-
χελα« Γ. Μαρτινίλλη, Γ. Δροσίνη, Νιχ. Δοσίου
χαι Δημ. Κυ^ωνΐ€ι&του χαΐ τίνων £λλων φερ6•
(ΐενα άνωνύμως. Όμολογουμεν δτι η άνάγνωσις
των ποιημάτων τούτων ύπο το γερμανιχον πε-
ρίβλημα ενεποίησεν εις ημάς άρίστην αίσθησιν.
ΚαΙ αύτα τά μιτριώτερα ενέχουσί τι το γλυχύ
χαι ποιητικόν, πολλή ίέ εινε η χάρις τών εκ-
λεκτότερων δσα άπήνθισεν δ συλλογεύς. Τινά
ίέ τούτων δύνανται νά παραβληθώσι προς τά
ίριστχ τών ανθέων δσα περιέχει η δλη συλλογή.

Εύχέμβνοι δπως Τ^ωμεν ταχέως ^ημοσιευο-
μένην την Νεοελληνικήν ΆνΟολογίαν, ην υπό-
σχεται δ συγγραφεύς, καταλληλότατον θεωρού•
μεν νά περατώσωμεν το βραχύ ημών σημείωμα
περί θέματος, περί ου πολλά ή^ύναντο νά γρχ-
φώσι, ίιά τών έζης ενθουσιωδών περί της νεα-
ρίς ημών φιλολογίας λέξεων, ίι' ων δ κ. νοη
8ο1ιαΙρθ προεισάγει εις την άνάγνωσιν τών εκ
της νέας ελληνικής μεταφράσεων.

€Ή νεοελληνική φιλολογία, λέγει, «ινε πλου-
ισιωτάτη χρυσαυγών, ανεξάντλητων και ούτως
ιειπεΐν απροσδόκητων ποιητικών θησαυρών οφεί-
:»λομεν ^6 νά ώμεν ευγνώμονες εΙς πάντα μετά*
:»φραστήν, άποπειρώμενον και αγωνιζόμενον
ϊν' άνασύρη τλ πολύτιμα ταύτα κειμήλια
«της νεοελληνικούς φιλολογίας εκ της σήραγγος
»έν γ) εΰρηνται κεκρυμμένα, και νά παράσχη
:»αύτοις έν ττ, παγκοσμίφ φιλολογία την θέσιν
»εχείνην, ης εινε άξια νά τύχωσιν.

αΉ νεοελληνική φιλολογία εινε πλουσία,πλου-
»σιωτάτη περιίόξων ποιητών. Ή ίημοτική
ορμούσα εινε μοναδική εΙς το εί^ός της, εν ^έ
ί τω θησαυρφ της ί ημώίους ποιήσεως της νεοελ-
λληνικης φιλολογίας εύρίσκομεν μαργαρίτας και
»πολυτίμους λίθους, περιβαλλόμενους ύπο της
ϊάφθίτου και πλήρους αίγλης καλλονής άκτι-
ϊνοβόλου.. Και ίιά τούτον τον λίγον είμεθα εύ-
ιγνώμονες προς πάντα μεταφραστήν, άναλαμ-
ιβάνοντα το έργον νά καταστήση γνωστά τά
ίβαυμάσια ταύτα ποιητικά προϊόντα έν άπα-
ι>ρχλυμάντφ κάλλει εις τους Γερμανούς άνα-
ϊγνώστας. Ή νεοελληνική φιλολογία έχει νά
»έπιίείξΐ[) (ξεσματα, τά δποΤα λόγω εύανθούς τρυ-
»φιρότητος, βαθύτητος και λεπτότητος του αΐ-
ϊσθήματος χαι της διατυπώσεως αυτού, μόνον

]οολίγας φιλολογίας κοσμούσι και έξωραΐζουσιν.
αΉ νεοελληνική φιλολογία ειν^ πλόυσΙα εύ-
»φυεστάτων λογίων ποιητών, αλλά καΐ απείρως
Λπλουσία ίημοτικών φσμάτων, άτινα εινε κατά
)>τήν κυριωτάτην εννοιαν της λέξεως έντεχνό-
»τατα δημιουργήματα της ^ημώ^ους μούσης
«πολλάκις ^ε και ύπερβάλλουσι και ύπερακον-
]>τίζουσι τά προϊόντα τών λογίων ποιητών».

Ω*

ιπι ι ο ι —

01 ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ ΚΥΝΕΣ

Το ζήτημα τών στρατιωτικών κυνών είναι
νυν ίν τγ) ήμερησί(5: διατάξει, εκθειάζεται ^'
ούχι άλόγως ή άξια τών διαφέρων υπηρεσιών
£ς μικρά συμμορία καλώς έξησκημένων ζώων
ίύναται νά παράσχ-ρ εις στράτευμα εν έκστρα-
τβί^. Εγκωμιάζεται το έξαίρετον της μεθόοου
και απονέμεται ή άνακάλυψις εΙς τούτον ή εκεί-
νον τον άξιωματικον ή στρατιώτην.

Είναι γνωστόν εκ της ιστορίας δτι δ κύων
ύπήρξεν, έν παντι χρόνφ, ^ιά τον άνθρωπον
ωφέλιμος συμπολεμιστής, δτι οι μαχηται πα-
σών τών εποχών έποιήσαντο χρήσιν αυτού ώς
φύλαχος, ώς επικούρου πολεμιστού, ώς οργάνου
αναγνωρίσεως ή άνταπο^^ρίσεως.

Είναι καλόν, έπρέσβευον οι Ρωμαίοι, νά συν-
τηρώνται έντος τών φρουρίων ευγενείς κύνες, οϊ-
τινες οσφραΐνονται μακρόθεν τήν ελευσιν του
εχθρού και σημειούσι τήν προσέγγισιν ^ι* έμφαν-
τικών ύλακών.

Οί ρωμαϊκοί κύνες έν τούτοις είειξαν ελλ*ι-
ψιν οσφρήσεως και ακοής• μάρτυρες οί του Κα-
πιτωλίου, μή ίυνηθέντες νά ύλακτήσωσι κατά
^ήν ώραν της έπιχειρηθείσης παρά τών Γαλα-
τών α'ιφνι^ίας έφόίου. Αί χήνες ^* εξετέλεσαν
κατά τήν νύκτα ταύτην τήν της φυλακής ύπη-
ρεσίαν των. Ούτω ί* οι απόγονοι των έπι μα-
κρόν ύπέφερον τήν ποινήν της ελλείψεως ταύ-
της της έπαγρυπνήσεως. Ή επέτειος του συμ-
βεβηκότος επανηγυρίζετο πάντοτε ίιά θανα-
τώσεως κυνών άνασκολοπιζομένων ζώντων επι
ξύλινων όβελών, ου μακράν του ναού της Νεό-
τητας. Τουναντίον ίέ, λέγει δ ΜονταΙγνιος, οί
κήνσορες μεγάλως επεμελούντο της τροφής τών
ιερών χηνών ίιά της έπαγρυπνήσεως τών 6ποίων
το Καπιτώλιόν των είχε σωθή.

Οί Κίμβροι και οί Τεύτονες ένεπιστεύοντο
εις μολοσσούς τήν φυλαχήν τών αμαξών των,
είδους κινητών ακροπόλεων. Μετά τήν εκβασιν
της μάχης της Αϊξ, αί νικηφόροι λεγεώνες του
Μάριου μετά μακρόν αγώνα ήίυνήθησαν νά κυ-
ριεύσωσι το στρατόπείον-τών βαρβάρων, τοσού-

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

364

Β23Τυΐ.

τον οί κύνβς αυτών ύπερη^πιζον ερρω^ιίνως την
πρόσοίον.

Πολλοί των αρχαίων λαών συ νε τηρούν εν εϊίε*
επικούρων [Λαχητών, φάλαγγας η λεγεώνας κυ-
νών. Τοιούτοι ήσαν οί ΓΙβρσαι, οί "Ίωνες της
Κολοφώνος, οί 'Γρκάνιοι, οί Μαγνήτες (ανατο-
λίτη Θεσσαλία), οί ΚΙ(/.βροι, οί Κέλται, οί Βέρ-
βεροι κ%1 οί κάτοικοι της Τριπολίτιίος. Ό Κύ-
ρος, δ Μασινισσάς, δ βερσιγγετόριξ είχον ως
σω(Λατοφύλακας άγέλας ασφαλέστατων και πι-
στότατων μολοσσών. Τινές εφωίίαζον τους [κο-
λοσσούς των ίιά καλών ά(Λυντικών οπλών, άρ-
χαϊον ίέ όρειχάλκινον άγαλριάτιον διασωθέν
(λέχρι σηρ,ερον παριστά τεθωρακισ[Αενον κύνα.

Οί Γαλάται παρέταττον άγή[Αατα κυνών
φερόντων ου [Λονον τον θώρακα, άλλ' ετι περι-
λαιριιον (Λετ' εξεχόντων ήλων η σιίηρών αΙχμών.

Ώς ή άρχαιότης, δ Μεσαίων ίσχε τους στρα-
τιωτικούς κύνας του, ΐίΐο>: ^έ τεθωρακισ|;,ένους
{Λολοσσούς ησκημενους ίνα ε'πιτίθενται κατά
του ιππικού. Οί επίκουροι ούτοι (χαχηταΐ ήσαν
επεν^ε^υμένοι ^ι' αλυσιδωτού θώρακος και
σίδηρου θωρακίου παρ* φ ήσαν προσηλωριενα
λεπις δρέπανου και ^οχεϊον (χετά πυρός. Τα
ίήγαατα, αί άποτο(/.αΙ, τα καύ(χατα ύπερίσχυον
ταχέως των ϊππων του εχθροΰ-' τοΰτο ί' έκα-
λεϊτο πολεριεϊν ί ιά των κυνών. Αί άγέλαι κυνών
των ίπποτών της Ρό^ου ήσαν ΙίΙοε περιώνυ[χοι.

Κατά το ίιάστη(ΐ.α των εν 'Λ[χερικ^ πολέ-
[λων των, οί Ισπανοί έσχη(Λάτισαν αληθείς στρα-
τιάς κυνών. αΈπεφόρτιζον αυτούς, λέγει δ Μον-
ταίγνιος, ούχΙ με άπλήν τίνα κινησιν, άλλα με
πολλάς και ίιαφόρους εν τγ μάχη.... Εις τού-
τους οί "Ισπανοί έπλήρονον μισθον και παρεϊχον
μέρος της λείας.... Και τα ζώα ταΰτα είείκνυον
τοσαύτην επιδεξιότητα καΐ εύθυκρισίαν εις το
επιδίωκε IV και σταματαν την νίκην των, εΙς το
έφορμ(^ν και οπισθοχωρεϊν κατά τίις περιστά-,
σεις, εΙς το ^ιακρίνειν τους φίλους άπο τών εχ-
θρών, δσον είείκνυον ζηλον και ταχύτητα».

Ό Χριστόφορος Κολόμβος κατώρθωσε νά τρέψτο
εις φυγην απειραρίθμους Ινδούς ίια μόνον έκα•
τον πεντήκοντα πεζών, τριάκοντα ιππέων καΐ
έξηκοντά^ος πολεμικών κυνών. Βρα^ύτερον ^έ
το σύνταγμα τών κυνών του Βάσκου Νουνέζ,
έπνιξε, μόνον αυτό, πλείονας τών ^ύω χιλιάδων
εκ τών ατυχών τούτων Ίνίών, ους έθήρευον ώς
τα θηράματα.

Οί ισπανικοί μολοσσοί βεβαίως κατά το ήμισυ
συνετέλεσαν εις το έργον της κατακτήσεως του
Μεξικού και της Πίρουβίας. Τα χρονικά τών
χρόνων εκείνων ^ιεφύλαξαν ημιν το όνομα τού
κυνβς Βερεσίλλου, ψτινι παρεϊχον άνώτερον μι-
σθον και ίιπλην μερίδα. Εις την μάχην της
Καζαμάλκα, οί κύνες τού Πιζάρρου προσηνέ-
χθησαν τόσφ γενναίως ώστε η αυλή της Ισπα-

νίας έξησφάλισεν αύτοϊς μισθόν, άποτινόμ^νον
τακτικώς ώς^είς τά £λλα στρατεύματα. Α( κυ-
νικαΐ αύται δυνάμεις ήναγκάζοντο πολλάκις
ν* άντιμάχωνται κατ' απειραρίθμων αγελών πε-
ρουβιανών μολοσσών.

Ώς οί Ισπανοί, οί Ελβετοί τού ΙΕ' αΙωνος (ΐ«
χον πολεμικάς άγέλας κυνών. Ή μάχη της
Γρανσώνος ήρξατο ^ιά συμπλοκής Βαλτινών χαε
Βουργουν^ίων κυνών. Έν Μοράτη, Κάρολος &
Τολμηρός απώλεσε λεγεώνα κυνών καταστρα-
φεϊσαν ύπ' αγελών μολοσσών τών "Άλπεων ά-
χθέντων έπι τού πεδίου της (^^άχης ύπο τών
δμοσπόν^ων.

Κατά τους μακροχρόνιους αγώνας των του
ΙΗ' αιώνος οί Τούρκοι και οί Βόσνιοι έβοηθούντο
ύπ' αγελών κυνών υπακουόντων αμοιβαίως εις
τους αρχηγούς τών αντιμέτωπων στρατών.

Ή ίστορία της Αγγλίας βρίθει περιγραφών
μαχών καθ* ας άγέλαι σκωτικών κυνών οιεσρα-
μάτισαν σπουίαϊον πρόσωπον Ό Ερρίκος Η'
προτιθέμενος ν' άποστείλνι ήμέραν τινά τφ Κα-
ρόλφ Πέμπτφ αριθμόν τίνα στρατευμάτων πε-
ζικού, προσέθηκεν εις ταύτα άγέλην εκ τετρα-
κοσίων μολοσσών φιλλανίικης γενε&ς.

Εις την μάχην της "Άλμας εν ΚριμαΙ^, οΐ
Σκώτοι είχον μολοσσούς εφορμώντας εις τονλαι-
μον τών Ρώσσων. Οί τυφεκιοφόροι της βασιλι-
κί'ίς φρουράςπαρηκολουθήβησαν ύποχαρίεντος κυ-
νος συμμετασχόντος πασών τών συγκροτηθεισών
ύπο τά τείχη της Σεβαστουπόλεως μαχών. Κατά
την εκ Κριμαίας έπάνοίον, την ήμέραν της τι-
μητικής επιθεωρήσεως, δ Βοβ (όΰτως έκαλεϊτο
το κυνάριον) παρήλασεν υπερηφάνως επι κεφα•
λής τού λόχου του ύπο τά όμματα της βασι-
λίσσης ΒικτωρΙας,

Βρα^ύτερον ίε εωρτάσθη εν Λονίίνφ ή ίόζα
υπερμεγέθους κυνος ον δ κύριος του παρέλαβε
μεθ* εαυτού παρά τοις Άσαντις και δστις άπει-
ράκις ίιεκρίθη κατά την εκστρατεΐαν. "Ωρμη-
σεν ήμέραν τινοι κατά τών ίιεσπασμένων τάξ«ων
τού εχθρού, έξελεξεν ίν θύμα, το εθηκεν έκτος
μάχης και το έσυρε θριαμβευτικώς μέχρι τών
ποίων τού Σιρ Γάρνετ Βολσελέϋ. Το γενναΐον
ζώον πολλάκις ήναγκάσθη νά παλαίσιρ κατά
τών δμοίων του, ίιότι οί 'Ασαντις »ίχον ίπίσης
άγέλας πολεμικών κυνών. Έν άγρίί^ καταστά-
σει, οί μολοσσοί ούτοι συνενούνται καθ* δμάίας
εκ τριάκοντα ή τεσσαράκοντα και θηρεύουσιν
εκ συμφώνου τους αγρίους θήρας. Εισι πυρροί,
μεθ* ήμιονικής ραβίώσεως έπι τής ράχ«ως. Την
νύκτα ίέ ακούονται έκβάλλοντες φριχώίεις
ώρυγμούς, δμοΐους προς τάς προσκλήσεις τών
λύκων, αν ί' άπαξ ίαμασθώσι, ίίν ύλακτούσι
πλέον.

Κατά τον εμφύλιον πόλεμον τών άμ«ρικανι•
κών πολιτειών, δ στρατηγός Τάϋλορ άπέστελ-

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

823Τυΐ.

365

λβ χατά του εχθρού πυχνά στίφη αίριοβόρων
χυνών.

Οί γοιλλιχοί στρατοί εσχον επίσης τους ίνίό-
ζους χύνοις των. Άναφέρομεν τά ονό[χ«τα του
Μουσταφά, ενός των ηρώων του ΦοντενουδΙ, του
Μουστάς, συ|Α[Αετασχόντος γενναίως των (/.αχών
του Μαρίγχου χαΐ της Δ-ύστερλΙτζης, του Πάτ-
Βλάνς, εν ΙΙορτογαλλΙ^ ίιασώσαντος την ση-
{ΐαίαν του 116ου της γρα|ΐ|χης, του Μοφφίνου,
συρΐ|λετασχόντος άπ' άρχης μ.έχρι τέλους της εχ-
στρατιίας του 1812, του Μαγέντα, του κυνός,
των ζουάβων της φρουρδίς εχτελοΰντος χρέη
άρχινοσοκό{Αθυ, τοΰ Μείεάχ, χαΐ του Γαλΐ[Λα-
φρε, υπερ(Α«γέθων |Αθλοσσών άναρπαζόντων από
χαιρου εΙς καιρόν "Άραβα τίνα.

Ση(Αερον Η προτιθέ[λεθα [χονον να χρησιμο-
ποιησωρ.εν τους κύνας ως όργανα αναγνωρίσεως
χαΐ άνταποχρίσεως. Τά πρώτα πειρά[Λατα έπε*
τυχόν, ώς λέγεται. Οΰίόλως τούτο έχπληκτικόν
ίιότι ίσχΎίσις κατά την εννοιαν ταύτην είναι
πραγ{Αα άπλούστατον.

Είναι *δκολον πράγματι νά 5ι5άξω(;.εν τά
ζώα, άπερ χρησΐ|Λθποιου(&εν, 6π;ως ^ιαχρίνωσι
τον φίλον άπό του έχθρου, δπως όσφρ^ιΐνωνται
μαχρόΟεν, ν* άνιχνευωσι και τόν [λέν και τον
έτερον, δπως φέρωτιν βοηθειαν εις τους τραυρια-
τΐας κλπ. Οί ίαριασται άρκεϊ ν* άκολουθήσωσι
την (&έθοίον τών ριοναχώντου Άγιου Βερνάρίου.
Επίσης ουδόλως δυσχερές να κατορΟώσωμεν
να έννοησωσιν οί κύνες δτι ίέον να μεταβώσιν
άφ' ενός εΙς έτερον ώρισμενον σημεΐον. Οί λα-
θρέμποροι κάμνουσι τούτο καθ* έκάστην. Δι-
χαιούμεθα θθεν νά ύπβλογίζωμεν έπι της εκτε-
λέσεως κοίλης υπηρεσίας μεταφορδίς τών εγγρά-
φων. Άλλ' ενταύθα τίθεται εν ζήτημα : Έντί-
σιν 6ρ(οις δύνανται τά ζώα νά κάμνωσιν ούτω
τόν ταχυ^ρέμον; Τίνας αποστάσεις δύνανται νά
ίιανύσωσιν ΐιά μέσου άγνωστου χώρας ;

Κατά το διάστημα της πολιορκίας τών Πα-
ρισίων, 6 κ. Ούρέλ άνεχώρησε ίι' αεροστάτου
μετ3ι πέντε κυνών καλής καταγωγής εχόντων
βλέμμα ζωηρόν και νοήμονα φυσιογνωμίαν, ήλ-
πιζε ίέ βτι τά γενναία ζώα ήθελον κατορθώ-
νει νά έπανέλθωσιν εν ττ) πολιορκουμένη πόλε ι
μετά τίνων εγγράφων έγκεκλεισμένων εντός τών
δερματίνων περιλαιμίων των.
Οι κύνες αφέθησαν, ουδέποτε επανεϊ^ον αυτούς.
Έτερον πείραμα γενόμενον κατλ την εννοιαν
ταύτην δύναται νά εχη ελπίία τινά επιτυχίας ;
επιτρέπεται ν' άμφιβάλλωμεν, γνωματεύουσιν
οί άρμόίιοι. Κύνες τινίς, λέγουσιν, έκτελουσιν,
«ινε αληθές, μεγάλα ταξείίια και επανέρχονται
οϊχοι. Άλλα ίέον νά ΐϊ;^ρατηρήσωμεν δτι έκκι-
νήσαντες πεζ^ ήίυνήθησαν νά λάβωσι γνώσιν
της δίοϊ, δτι αί κατά την άνοίον παρατηρή-
σεις των τούς ^ίηγοΰσι κατά τήν έπάνοίον. θά

εκαμνον τό αυτό μετά μεταφοράν ίι* αεροστά-
του ; θά είχον δμοιον ενστικτον προς τό τών τα-
ξειίειουσών περιστερών ; Δεν ίυνάμεθα ν* άπο-
φανθώμεν έπι τοΰ αντικειμένου τούτου. Παρα-
θέτομεν μόνον εν γεγονός.

Έλθών εν Φιλιππεβίλης εις Άλγέριον ίιά
του ατμόπλοιου τών ίιαπορΟμεύσεων στρατιώ-
της τις έπ' ά^εία είχε συμπεριλάβει τόν κύνα
του. Έν Άλγερίφ δ κύων απώλεσε τον κύριόν
του ή, τουλάχιστον, έλειψε κατά τήν ώρα.ν της
επιβιβάσεως του. Τι ί' έκαμε τό γεννκϊον ζώον ;
Επανήλθε ίιά ξηράς εξ Αλγερίου εις Φιλιππε-
βίλλην, και ή ακτή, ττι άληθείο:, εϊνε μακρά.

(Έκ του Γαλλικού).

Ν. Κ. ΓοΥΑΙΜΗΕ
λοχαγός του πυροβολικού.

^1 ΟΊ'

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ

^ώάβχα Κοκζογιατί'αωί άβχατρεζζ χαι^ηράίες.

Ό Άλή Πασάς πολύ άνησύχως έβλεπε
πάντοτε αύξάνουσαν, κατά τε τόν αριθμόν
τών ατόμων και τήν έπιρροήν, τήν άρματωλικήν
οίκογένειαν τών Κοντογιανναίων. Μίαν φοράν
εστειλεν εΙς Πατρατζίκι, καλών αυτούς εσπευ-
σμένως εις Ιωάννινα, ίνα σκεφθώσι ίήθεν μετ'
αύτοΰ^ιά σπου^αίαν ύπόθεσιν τοΰ βιλαετίου.
Ούτοι, ^ώ^εκα τόν αριθμόν, ύπήγαν προθύμως
και παρουσιάσθηκαν πρό του Άλή πασά, δ δ-
ποϊος τούς έίέχθη άνοικταϊς άγκάλαις, τούς ή-
ρώτησε μετ' ενδιαφέροντος ίιά τάς υποθέσεις
του άρματολικίου των και τοις παρέθεσε πολυ-
τελέστατον ίεϊπνον. Μετά τοΰτο καλών ένα ε-
καστον κατ' ιίίαν τφ έπρότεινε μυστικά νά φο-
νεύση ?να τών συγγενών του καΐ νά λάβτρ αυ-
τός μόνος τό αρματολίκι. Τφ ένεχείριζε ^έ και
τόν ^ιορισμόν έπι τούτφ, ύπογεγραμμένον και
τέλειον. Αφού ούτω έκατήχησεν ένα εκαστον
άπέπεμψεν αυτούς, βέβαιος πλέον δτι θά έπιτύχτίΐ
του σκοπού του, νά εξολόθρευση ούτω δλους.

Άφ' ης ώρας 6 Άλτί πασάς ένέσπειρε μεταξύ
τών Κοντογιανναίων τήν περί δολοφονίας Ι^εαν,
δλοι έπεσαν ής σκέψεις και καθ' δλον τόν ^ρό•
μον των επορεύοντο σιωπηλοί, περιεσκεμμένοι
καΐ ύποβλέποντες ί> ένας τόν^ άλλον. Ό Νικό-
λας Κοντογιάννης, ί> ί>ί^οϊος ήτο και γεροντότε-
ρος δλων, παρετήρησε τήν ψυχρότητα αυτήν ευ-
θύς καΐ έννόητε τήναΙτίαν. "Οθεν μόλις έφθασαν
εις Ρρύσιν τινά σύσκιον ύπό πλατάνων, έπρότεινε
νά καθήσουν, έστειλε 5έ τόν νεώτερον εις πλη-
σίον ποιμνιοστάσιον νίι άγοράσΥί ενα ^ πρόβατον
ίνα φάγωσιν. Έν τω μεταξύ οι άλλοτ^ητοΐμασαν

^^

366

ΛΈΙΤΙΛ.

την πυράν, εφβρον το πρόβατον, το έψησαν και
καθησαντες επι των χόρτων ίρχισαν να τρώ-
γωσ\ν. Το γευ;/.» των εγβινεν επίσης μετά της
αύτης ψυχρότητος. Ό γέρω Κοντογιάννης επρό-
τεινεν έπειτα να τραγωίησουν άλλα κάνεις
ίένηνοιξετο στό(Αα του* δλοι έχα(Αηλωνον τους
όφθαλ[λούς προ του οζέος και ερευνητικού βλε[/.-
μιατός του και κατεταράσσοντο, ώσει να είχον
ίιαπράξγϊ το εγκληρια, το δποΤον επρότεινεν εις
αυτούς δ Άλης. Αίφνης δ γέρω Κοντογιάν-
νης έπηίησεν όρθιος, ηνάγκασε και τους άλ-
λους να εγερθούν και πρώτος ηρχισε να χο-
ρεύη έ(Λπρός, τραγουίών :

Ούλοι ξέρουν δώδεκα κ/ 6 γβρως δεκατρία.

Και επανέλεγεν ά^ιακόπως τούτο και (χόνον,
άναγκάζων και τους λοιπούς να το λέγουν δλοι.
Ούτοι ηρχισαν ν* απορούν ίιά την εύθυ[Αΐαν αυ-
τήν του γέροντος και την έπΐ[Λονην του,είς το λό-
γιον, (Λη εννοουντες τΐ ήθελε να φανέρωση ίι* αυ-
τού. Και δτε τέλος δ γέρων έπαυσε τον χορόν,

— Ρέ τί ν* αυτό, Νικολή ; ηρώτησεν δ Κων-
σταντης, γελών.

Ό γέρων έχα[χογέλασε και λαβών παράμερα
τούτον τφ είπε σοβαρώς :

— Έσύ ξέρεις ενα και οι αλλοι ενα, γιατί
δ πάσας από ένα μπουγιουρντί ε^ωκε σε κα-
θένα* εγώ ξέρω δεκατρία γιατί ξέρω τα 'ίικά
σας, ξέρω καΐ το '^ικό μου* νά το.

ΚαΙ έξαγαγών του κόλπου επέδειξε τον ίιορι-
σμον και την ίιαταγην ίιά της δποίας αύτος
παρωτρύνετο νά φονεύσγ) τον Κωνσταντήν. Ού-
τος εμεινεν έκπληκτος, ίιότι ύπέθετεν δτι δ
Άλη πάσας μόνον εΙς αύτον ε^ωκε τοιούτον
^ιορισμόν.

— Τόρα *σάν θες πδίμε και *ς τους άλλους•
είπεν δ γέρων.

Και πορευθίντες επέδειξαν και εις τους λοι-
πούς τους διορισμούς των, προϊ^ριλουντες νά έπι-
ίείξωσι και ούτοι τους ιίικΛς των. "Ολοι τότε
κατεταράχθησαν έπι ττ} αποκαλύψει των κακών
σκοπών του *Αλη πάσα και δ ένας μετά τον
&λλον παρουσίασαν τους διορισμούς, τά επί-
βουλα μέσα του έζολοθρευμού των.

— Νά πώς θέλει νά μ&ς παστρέψη, εΙπεν δ
γέρω Κοντογιάννης• δποιος εινε κουτός ας τον
πιστέψγ).

Και πρώτος εσχισεν εις μυρΙα τεμάχια τον ^ιο-
ρισμόν του. Ευθύς και οΐ λοιποί δλοι έμιμηθησαν
αυτόν προθύμως και έξηκολούθησαν τον ^ρόμον
των πυροβολουντες είς εν^ειξίι^ Χ^Ρ^^ ^'^' ^^^•
φυγον τάς ραίιουργίας του τυράννου. Έκ του
επεισοδίου τούτου ίμεινε παρά τφ λαφ νά λέ-
γηται ! ^ώόεχα Κογζογιανναϊοι άβχατρΒίς
ζαμηράόες

Ό ^^άχος προξίτηζής,

*Ότε δ Διάκος επιστρέφων εξ Ιωαννίνων, θπου
είχε σταλη παρά τφ Άλη πασ^ ώς αντιπρό-
σωπος του Σκαλτσο^ημου, άρματωλου του
Λοι^ορικΙου, εφθασεν εις Βραχώρι, κατέλυσε
εις την οικίαν των Σκυλο^ημαΙων. Οί Σκυλοίη-
μαϊοι υπήρξαν έπι πολύν χρόνον μεγάλοι και
ισχυροί άρματωλοι κατά τά μέρη εκείνα. 'Οτε
εφθασεν δ Διάκος έκει διεξήγοντο διαπραγμα-
τεύσεις συνοικεσίου μεταξύ μιας θυγατρος του
Σκυλο^ημου και του Σκαλτσο^ημου, έμενε οε
αναποφάσιστος ακόμη ή οικογένεια της κόρης
συλλέγουσα πληροφορίας έ^ώ κ' εκεί περί του
άρματωλου. Έπ)Βΐ^η έγνώριζον τον Διάκον πρω-
τοπαλληκαρον αύτου, ευθύς ηρχισαν νά τον
έρωτώσιν, δρκίζοντες αύτον νά τοις είπη πασαν
την όληθειαν.

— Καλός, λέει ; και καθόστε ακόμη! είπεν &
Διάκος προθύμως.

— Μά εινε καλός; έπέμενον οι συγγενείς
ερωτώντες.

— Άφοΰ έγώ τον εχω καπετάνιο, φαντασθητ*
τΐ εινε ! προσέθηκεν ούτος, βεργολυγιζων το
σώμα μετά παρρησίας και τίνος εγωισμού.

Οί συγγενείς της κόρης έπείσθησαν ευθύς «ις
την ειλικρίνειαν τών λόγων του Διάκου και έπε-
φόρτισαν τον ϊίιον, επιστρέφοντα νά ένωθη
μετά του Σκαλτσο^ημου, νά φέρη εις αύ-
τον την εϊίησιν περί της πλήρους παραδο-
χής των.

Ό σωζίιρ ζωκ έτ Γραίίφ

Τον στρατον του Όμερ Βρυώνη, βστις εκ-
βιάσας την γέφυραν της Αλαμάνας προύχώ-
ρησε κατά της Γραβιάς, ήϊ^ολούθουν και ίιάφο-
ροι έλληνες δπλαρχηγοί είτε μη έννοήσαντες τον
άληθγ) σκοπον της επαναστάσεως εϊτε μη νομί-
ζοντες ακόμη πρόσφορον τον καιρόν ίνα έγκα-
ταλείψωσι τάς τάξεις του εχθρού. Μεταξύ τού-
των ητ• καΐ δ Παλάσκας. Ούτος βλέπων την
έπιμονήν του Όμερ Βρυώνη δπως γίντ^ κύριος
του χανίου και θεωρών άφευκτον επί τίλους
την καταστροφην τών εν αύτφ Ελλήνων, ηρ-
χισε νά σκέπτηται περί του μέσου της σω-
τηρίας των. Είχεν ήίη κλίνει ή μεσημβρία
δτε έπλησίασε σύνοφρυςκαΐ σκεπτικός τόν Βρυώ-
νην καθ* ην ώραν ίιέτασσεν ούτος νέαν προσβο-
λήν κατΙ του χανίου.

— Γιατί, πασόέ μου, χαλ^ς αίικα τόσα παλ-
ληκάρια; τφ είπε μετά συντριβής.

— τι νά κάνω, ορέ Παλάσκα ; είπεν δ Βρυώ«
νης ώργισμένος' ίέ βλέπεις εκείνο τβ Φκυλί δ
Δυσσέας το 'πήρε 'ς τά καλά το πρδμμα.

— Έγώλέωνά μήνχαλόεςαίικα τ•ν ντουνιά.

4_Ι

Β23ΤΙΑ

367

— Και τι να χάμω* νλ τον άφγ)Χω, ορβ ;

— Όχι• νά στείλχις 'ς το Ζητοΰνι να φέ-
ρουν ίύο χανόνια και αΰριο την χονταυγή νά
τους κάνουμβ στάχτη.

Ό Βρυώνης έσχέφθη επ' ολίγον, άνησύχως.

— Καλά λές, όρε Παλάσχα, είπε τέλος έπι-
ίοχιΐΛάζων την συμβουλην του ελληνος δπλαρ-

ΚαΙ ευθύς, ίιατάζας τον στρατον νά (Λεντρ
Φννεσπειρω(Λένος χαΐ Αγρυπνος τϋρι το χάνι, ε-
στείλεν εις Λα^Αίαν προς ζήτησιν πυροβόλων.
Ό Παλάσχας εχάρη βλέπων το ή(Αΐσυ του σκο-
πού του πραγ|ΐ.ατοποιού(Λενον. Οΰτω, παυσάσης
της προσβολής, οι "Ελληνες θα εκέρ^ιζον καιρόν
χαΐ θ' άνεπαύοντο επ ολίγον. Άλλ' έπρεπε νά
επιτυχή καΐ την σωτηρίαν των. Διά τούτο,
επιδεικνύων προς τους 'Αλβανούς την ά(Λετρον
ίηθεν χαράν του έπι ττ) έγγιζούστ(ϊ καταστροφή)
των Ελλήνων, άνέβη επΙ λοφιίΐου πλησιέστα-
του προς το χάνι και ίιά στεντορείου φωνής
είπε προς αυτούς, φοβερίζων;

— "ΆχΙ (/.ωρέ γκιαούριίες• που θά (/.άς πδίτε;
άφίστε ναρθουν τά τόπια απ* το Ζητουνι και
αύριο βλέπθ[/.ε Ι...

Ό Όίυσσεύς ηκουσε του Παλάσκα την φωνήν
και ένόησε τον κίν^υνον. Και ριόλις ένύκτωσε
διέταζε τον Γαλαξειίιώτην Μπραγιώργον νά
προσπαθήση (ΐετοο των συμπατριωτών του ν'
άνοίζγ) οπήν εΙς την μάν^ραν άφαιρών τάς
πλίνθους αθορύβως και (ΐετατοπίζων αύτάς. Ό'
Μπραγιώργος έθεσε του Γαλαξει^ιώτας κατά
γραμμην χαΐ άφαιρών ούτος μίαν προς (χίαν τάς
'πλίνθους και άπο χειρός εις χείρα άποθέτοντες
οι λοιποί εις το άλλο άκρον•ήνοιξαν την όπήν.
Κατά το ίιάστημα της εργασίας αύτης τλ
καραούλια, διατεταγμένα παρά του Όίυσσέως,
€πυροβόλουν, Ινα καλύπτωσι τον γινόμενον κρό-
τον. Έπυροβόλουν ίε συγχρόνως και οί τούρκοι
•ις τον αέρα. Και δτε εγένετο ή οπή καΐ έκα-
λύπτετο ύπδ του νέφους ή σελήνη, έζήλθον.
Ή σωτηρία δμως αυτών οφείλεται κατά μέγα
μέρος χαι εΙς τον Παλάσκαν.

Ανδρέας Δ. Κ.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΙΝ

Προσθήκη εΙς τά γραψέντα ηερί τ&ν 4ν Κορ•
σε«) *Ελλήνων.

Εις δσα δ κ, Φαρίΰς εγραψεν εν τγ) άξιο-
λόγφ αύτοϋ πραγματεΙ(}: περί της εν τρ Κορ-
σικτΐ Ελληνικής αποικίας, προσθετέα και τά
έξης• Έξ επιστολών του ιερέως Μιχαήλ Στε-
φανοπούλου εφημερίου της αποικίας εν Καρκέ->
ζι, η Καρυαΐς κατά τον κ. Φαρίυν, προς τον κ.

Λ. Λασκαρίίην, έζάγεται δτι κατά το έτος
1851 έγένοντο αιτήσεις των αποίκων τούτων
προς πολλούς εν Αθήναις και προς αύτον τον
"Όθώνα δπως μετοικήσωσιν εις την Έλλάία.
Έζήτουν ίε νά τοις ύποίειχθ^ δ τρόπος της
μεταφοράς και δ τόπος της εγκαταστάσεως των.
Ωσαύτως ^ε κατόπιν τφ 1855 και 1856 ύπό
του αύτοΰ εφημερίου Μιχαήλ Στεφανοπούλου
έζητήθη παροι πολλών ενταύθα και παρά της
εν ΛβνίΙνω επιτροπής της ορθοδόξου έχει έκ-
ο(λησίας ΐιίάσκαλος και χρηματική συνδρομή
προς άνέγερσιν της έρειπωθείσης εκκλησίας των
άποικων. Άλλ* ουδεμία έίόθη προσοχή και
άπάντησις εΙς τάς αιτήσεις ταύτας, καίτοι
έγένοντο ένέργειαι ενταύθα ίιά του Λέοντος
Μελά και Γ. Γ. Παπαδοπούλου. Διά ζωηρών ^έ
χρωμάτων δ εφημέριος Μιχαήλ Στεφανόπουλος
εικονίζει τήν κατάστασιν της γλώσσης και της
θρησκείας των άποικων, προλέγων τον κίνίυνον
της άπωλείας, δστις καθ' α καΐ δ κ. Φαρδύς
ίστορεΐ ^έν έβρά^υνε νά επέλθ-(), άφομοιωθείσης
της έκεϊ αποικίας κατά τε τήν γλώσσαν και
τήν θρησκείαν προς τους έγχωρΙους.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Τήν λέξιν χρόοόοτ^ τήν δποίαν νομίζομεν ι-
ίιάζουσαν εΙς τήν ανθρωπότητα και μάλιστα
εις τους νεωτέρους χρόνους, επρόφερεν δ θεός τήν
ήμέραν καθ ην είημιούργησε τον πρώτον ζών-
τα οργανισμόν. (Α11)βΓΐ; ΟατιάΓγ).

Προφανώς ή φύσις £έν θέλει τον £νθρωπον
βλέποντα προς τά οπίσω, ίιά τούτο έθεσε τους
οφθαλμούς αυτού εμπρός.

Ή ζηλοτυπία εινε τέχνη ίι* ης εαυτόν
βλάπτει τις μάλλον η τους άλλους.

"Οταν ή ζηλοτυπία ίέν κολακεύη γυναικά
τίνα, τήν πλη^'ώνει.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Άπ^ τής 16ης έκατονταετηρίδος άχρι σήμερον συ-
νέβησαν 286 πόλεμοι. Έκ τούτων 44 ένεκα αυξή-
σεως ορίων, 22 ένεκα μη πληρωμγίς φόρων, 24 ένεκα
έκδικήσεως, 8 προς διατήρησιν τιμίίς και εθνικών δι-
καίων, 6 ένεκα τοπικών διενέξεων, 41 χάριν το3
στέμματος, 30 προς ύποστήριξιν συμμάχων, 5 ένεκα
εμπορικών διχονοιών, 55 εμφύλιοι και 28 ένεκα θρη-
σκευτικών ερίδων, οι δε λοιποί δι' άλλους λόγους.

^^

368

Έ3Σ2ΤΖ^

Έχ τής επίσημου εκθέσεως του ανωτέρου υπαλ-
λήλου ΤροΥνίτσχη περί τγίς χαθδλου χαταστάσεως
τΐ5ς 'Ρωσσίας έπΙ τοί3 1884 — 1885 μεταγράφομεν
τάς έξης λίαν περιέργους στατιστιχας πληροφορίας.
Ό πληθυσμός του ρωσσαου χράτους κατά τ^ 1884
— 1885 συνίστατο εις 109 εκατομμύρια. Έκ των
1300 μεγάλων και μικρότερων πόλεων και 524,
000 πολισμάτων και κωμών, τέσσαρες πδλεις πε-
ριελάμβανον πληθυσμον άνώτερον των 200,000, εν-
νέα πάλεις άνώτερον τών 100,000 και 23 πόλεις
άνώτερον των 50,000. Κατά μέσον δρον αΙ γεννή-
σεις ανήρχοντο ετησίως εις ' 3,400,000 οι θάνατοι
δέ εις 2,500,000, Κατά το 1885 υπάρχον εν
Ρωσσία 867 νοσοκομεία εν ταΤς πόλεσι μετά 47,000
κλινών και 800 έν τοϊς άγροΓςμετά 11,000 κλινών.
Έπι 853,000 στρατευσίμων, έστρατολογσυντο μόνον
228,000* εκ τών νεοσύλλεκτων 26 τοΤς 100 ήπί-
σταντο άνάγνωσιν και γραφήν, 29 δέ τοις 100 ήσαν
έγγαμοι. Ή συγκομιδή τών δημητριακών καρπών έν
τοΤς 50 κυδερνείοις άνέδαινεν εις 288 σερτδέρτια.
Έν τφ ρωσσικώ κράτει ύπτίρχον 132,000 οίνοπω-
λεΤα και οίνοπνευματοπωλεΤα, 7734 ζυθοπωλεΤα, 245
σακχαροποιεΤιχ κλ. Έκ τών 837 εκατομμυρίων ρου-
βλίων, τών αποτελούντων τάς τακτικάς του κράτους
προσόδους, 180 εκατομμύρια προήρχοντο εξ άμεσων
φόρων. Το δημόσιον χρέος συνίστατο έν συνόλψ εις
4.65 χιλιεκατομμύρια, απαιτούντα 262 εκατομμύρια
τόκων κατ' Ιτος. 01 σιδηρόδρομοι, αποτελούντες κε-
φάλαιον 2,800,000,000 ρουβλίων, Ιδιδον καθαρον
προϊόν 87,400,000. Έν τοΤς οκτώ πανεπιστημίοις
τής Ρωσσίας έδιδάσκοντο 13,000 φοιτηταί. Ό αριθ-
μός τών εμπορικών πλοίων τγ)ς Ρωσσίας συνεποσουτο
εις 2992, εξ ών 360 ατμόπλοια. Έν ταΓς εύρωπαϊ-
καΤς έπαρχίαις του κράτους υπγ5ρχον 38,531 ορθό-
δοξοι ναοί μετά44, 559 κληρικών και 6442 μοναχών^
προσέτι ύπήρχον αυτόθι 1287 καθολικαι έκκλησίαι,
708 προτεσταντικαί, 37 άρμενικαί, 349 συναγωγαΐ
και 3957 μωαμεθανικά ζεμένη. Ή 'Ρωσσία ειχεν
έπι τέλους κατά την προμνημονευθεΤσαν έποχήν 474
τυπογραφεία, 270 λιθογραφεία, 425 τυπολιθογραφεϊα,
710 φωτογραφεία, 509 βιβλιοπωλεία και 545 βι-
βλιοθήκας.

ΕΙς συμπλήρωσιν τών ανωτέρω ειδήσεων, προσε-
πάγει ρωσσική τις ίφημερις τάς έξί|ς πληροφορίας.
*Η 'Ρωσσία Ιχει επι του παρόντος Ικτασιν περί τά
22 εκατομμύρια τετραγωνικών χιλιομέτρων* έν Ευ-
ρώπη το εμβαδόν αύτ^ίς Ιχει Ικτασιν 5,477,089 χι-
λιομέτρων εινε δηλαδή ή ευρωπαϊκή 'Ρωσσία ένδε-
κάκις μείζων τ^Ις Γαλλίας. Ό μέγας φυσιοδίφης
Αλέξανδρος Ούμβόλδος, υποδεικνύων τάς κολοσσιαίας
διαστάσεις τοΟ ρωσσικου )φάτους, Ιλεγεν βτι ή ύπ^
το σκτ|πτρον του Τσάρου ύπείκουσα μερις τ^Ις γηίνης
σφαίρας εΤνε μείζων ή ό δίσκος τής πανσελήνου. *Αλλ*
δ πληΟυσμ&ς τίΐς 'Ρωσσίας είνε 8λως δυσανάλογος
πρ^ς τήν τεράστιον αύτΫ5ς Ικτασιν* μόνον τά εννέα
δεκατημόρια τοΰ κράτους εινε κατφκημένα, ουδέν
ήττον ίμως δ πληθυσμδς τί}ς Τωσσίας, έν συνόλφ
λαμβανόμενος, εινε τρισμέγιστος' δταν πολιτισθη και
οίκισθγ) ή Ρωσσία ώς ή Γαλλία και ή Γερμανία, οΐ
οίκοΰντες αυτήν θά συμποσωθώσιν εις 500 εκατομ-
μύρια. Ή αριθμητική αναλογία τών κατοίκων τών
μεγαλοπόλεων Ιχει ώς έξτίς* Πετρούπολις μετά τών

προαστείων 927,467* Μόσχα 750,867, Βαρσοβία
387,295, Όδησσδς 277,563, Καζάν 140,726,
Ρίγα 169,329, Χαρκώφ 159,660, Κισενέφ 130,
000, Κίεβον 154,486, Σαρατώφ 112,428.

Έδημοσιεύθη άρτι έν Γαλλίοι μελέτη λίαν ενδια-
φέρουσα περί σιδηροδρόμων. Έκ ταύτης έρανιζόμεθα
τάς έπομένας πληροφορίας. Ή έπέκτασις τών σιδη-
ροδρομικών γραμμών άπδ του 1881 μέχρι το3 1885
ηίϋξησεν έν Ευρώπη μέν άπδ 172,732 χιλιομέτρων
είς 195,082 χιλιόμετρα, έν δλη δέ ττ) γη άχο 393,
487 είς 487,740 χιλιόμετρα. * Ή Βελγική εΤνε ή
χώρα ή Ιχουσα τους πλείστους σιδηροδρόμους έν Ευ-
ρώπη έν σχέσει προς τον χώρον. Σχετικώς δέ προς
τον πληθυσμον τους πλειοτέρους κατέχει ή Σουηδία.
Ώς προς τδ μήκος τών γραμμών αί 'Ηνωμέναι Πο-
λιτεΤαι τής *Α μερικής ύπερακοντίζουσι τεραστίως
τάς εύρωπαϊκάς χώρας, διότι έν Ιτει 1885 αι σιδηρο-
δρομικά! γραμμαί των ειχον Ικτασιν 207,508 χι-
λιομέτρων, έν φ α'ι τής όλης Ευρώπης δεν Ιφθανον
καν τάς 200,000 χιλιομέτρων. Έάν δεχθώμεν ώς
μέσον ορον δαπάνης προς κατασκευήν σιδηροδρόμων
το ποσδν 372,853 φράγκων κατά χιλιόμετρον έν Ευ-
ρώπη, και το ποσδν 196,080 φράγκων κατά χιλιό-
μετρον έν ταΤς άλλαις τής γής χώραις, εύρίσκί^ν
βτι έδαπανήθησαν είς κατασκευήν σιδηροδρόμων έν
Ευρώπη μέν φράγκα 72,727,733,894, έν δέ ταΤς
αλλαις χώραις 57,389,282,660, ήτοι έν δλφ τδ
άμύθητον ποσδν 130,117,016,554 φράγκων.

Υπολογίζεται δτι τδ υλικδν τών σιδι^ροδρόμων
άποτελεΤται εξ 99,000 άτμαμαξών, 150,000 αμα-
ξών δι' έπιβάτας και 2,506,500 αμαξών φορταγωγών.

ΑΙ μακρόταται υπόγειοι σιδηροδρομικαι σΎ^γβ£ς
εινε αΐ έπόμεναι' ή του 'Αγίου Γοθάρδου Ιχουσα μήκος
990 μέτρων, ή του Κενησίου δρους 12,220 μέτρων,
ή του Άσλβεργ 10,270 μέτρων, έν Ελβετία αδται,
ή του Τζιόβι έν Ιταλία 8,260 μέτρων, ή του Χαο-
σάκ έν Αμερική 7,640 μέτρων, ή του Σέβερν έν
Αγγλία 7,250 μέτρων, ή του Μαριανόπολι παρά
τδ Παλέρμον 6,480 μέτρων, ή του Στάντριτς έν
Αγγλία 4,970 μέτρων κ. α.

Ευδαίμονα τά παιδία τά γεννηθέντα τήν 9)21
Μαίου έν Βαρκελλώνη Ι

Ή βασίλισσα τής 'Ισπανίας άπεφάσισεν όπως έχι
τη ευκαιρία τών εγκαινίων τής πρώτης διεΟνοΟς ισπα-
νικής ίκθέσεως, είς πάντα μέν τά κατά τήν ήμέραν
έκείνην γεννηθέντα άρρενα βρέφη χορηγηθώσιν ανά
1500 φράγκα, εις πάντα δέ τά θήλεα άνά 500, έχ
το3 ανακτορικού ταμείου.

Πεντηκοντακισχίλια γρότ(ΐιυα *ρδς τούτοις έδωρήβη-
σαν εις τήν δημαρχίαν τής Βαρκελλώνης και Γσον πο-
σδν διενεμήθη εις τους πένητας τής ρηθείσης πόλεως.

Εις τδ έστιατόριον.

— Παιδί, διατί είνε τόσον ύγρδν αύτδ τδ έλβε-
τικδν τυρί ;

— Κύριε, είνε ή ποιότης του* τδ καλδν ίλββτικ^ι^
τυρ< πάντοτε δακρύζει κατ* αυτήν τήν έποχήν. ^

— Τότε πάρε το. θά περιμένω νά τδ φάγω άφοδ
το3 περάση ή λύπη. ^.^.^.^^^ κν-ΟοΟΟίε

Ρϊαίίϊζθοί όν

Έν 'λθήνβκ έχ τον τυπογρα^Ιον τδν Καταστι^μ&των ΑΝΕΧΤΗ ΚΔΝΖΤΑΝΤΙΝΙΑΟΥ. 1888 —1350

^\ριθ. 650 — ΛβτΓτά είκοαι ιτέντδ.

βχος: ιγ'.

ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΚΑΤΑ ΚΤΡΙΑΚΗΝ

Τόίχος ΚΚ'.

12 Ιουνίου 188^

ΗΜΕΡΟΛΟηΟΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΚΑΙΡΗ

Ό ©Εοφιλος Καίρης (Αΐτά της νίας θρησκείας,
τη; θβοσεβδίαζ, ώς άπεκάλεσεν αυτήν, ην ήθέ-
\η<η νά ίιαίόστ;, και ης εγΙνετο αύτος ούτος
^ηΐΛίουργός, ηλλαξβ κκΐ τάς χρονικά; διαιρέσεις
του ενιαυτου, και (χετετόπισεν εις έτερον ση;Αεϊον
χρονικον τ*ο^ *ΡΧ''ΐν αύτου• ριετέβαλε ίέ και

|Αος των 365 η 366 η[ΐ€ρών του τροπικού ετονς.
Ούτω ίέ το σύστη(Λ« του η[ΛερολογΙου του Και-
ρη άστρονο[χικώς ητο το αύτο προς το του Ιου-
λιανού και του Γρηγοριανοΰ,ίιέφερε ίε μόνον τού-
των κατά την αρχήν του ένιαυτου και τον άρι-
θ;χον των ημερών των μηνών.

Ό Καιρης Οέλων νά συνάψη μετά της θρη-
σκείας αύτου και τά ονόματα των μηνών άπί-
^ωκεν εις αυτούς ϊίια ονόματα αντιστοιχούντα
προς τάς θείας ιδιότητας του υπέρτατου "Οντος,

τά όνόματΛ των μηνών, καϊ παρείεχθη ετέραν ο^'^^^'Ο^ >^«^ 1^^^^°^ Τ^κ ,^^^Ρ'"*! ίϊ^ήρυττβ, του

^ιαίρεσιν άντΙ των έβ^ομά^ων, μ,ή άκολουθή-
σας εις τούτο ούτε το Ίουλιανόν, ούτε το Γρη-
γοριανον ημερολόγιο ν.

Κατίι τον Καίρην το έτος ηρχιζε την 11
Σεπτεμβρίου, δτε συμβαίνει ή χειμερινή ισημε-
ρία, και ίπ•ρατοΰτο τήν 10 του αύτου. Παρε^έ-
χΟη ίε το σημείον τούτο δπως εχη σημαντικον
βημεϊον άρχη; του χρόνου οια εινε ή χειμερινή
ισημερία (1 1 7βρΙ&υ) και ή εαρινή (9 Μαρτίου).
Έπρ(π• ο« ν* άπο^Εχθ^ μίαν τούτων και παρε-
ίίχθη τήν χειμερινήν, ϊσως ίιότι δ Σεπτέμβριος
και εν ττ) έκκλησίί;^ θεωρείται δ πρώτος μήν
του έτους, έντεύθιν λογιζόμενης της άρχης της
Ίνλίκτου, Ικ τούτου αρχομένης καΐ της νέας
συγκομιίίς των καρπών της γης.

Άλλα πλην τούτου δ Καΐίρης εις πάντας τους
Η•ήνχς του ίνιαυτού άπέ^ωκε 30 ημέρας, κα-
ταστήσας πάντας ίσους ώς προς τον αριθμόν τών
ημερών έϋΡει^ή δμως προς συμπλήρωσιν του
τροπικού έτους έζ ημερών 365,5 ωρών, και 48',
48", άπητοΰντο ίτι 5 η 6 ήμ.έραι, προσίθηκεν
*1ς το τέλος του ίω^εκάτου μηνός πέντε ημέρας
βυνυπολογιζομένας εις τους εκ 30 ημερών 12
Ι^ίνχς ας ώνόμασεν ίχαχζάς^ αντιστοιχούσας
»ροςτ4ς 6, 7, 8, 9 και 10 του Σεπτεμβρίου,
'^ων λοιπών ημερών τούτου τών 1, 2, 3, 4 καΐ
5 συγ^τονευθεισών εΙς τάς 5 τελευταίας ημέρας
'Ρ^ϋ 12ου μηνός τάς 26, 27, 28, 29, 30. Οδ-

τω ίί

κατά το σύστημα τούτο το καιρικό ν με-

τά την 30ήν του τελευταίου μηνός του έτους
οεν εϊπετο ή πρώτη του πρώτου μηνός του αρ-
χομένου νέου έτους, άλλ' αί πέντε επακται ή-
Ι^ίρ*ι, αΐτινες ηυξανον βεβαίως εις εξ έπι τών
(μοολίμων ετών οίίτω ίε συνεπληρούτο δ άριθ-

ΤΟΜΟΧ — ΚΒ'.ι888

θεοΰ. Είχον ^έ οί ^ώ^εκα μήνες κατά τήν
σειράν αυτών τά έξης ονόματα.

θεοσέβιος (11 7βρ. — 10 8βρ.)
Σοφάρετος (11 8βρ. — 10 9βρ.)
Δίκαιος (10 9βρ. — 9 ΙΟβρ.)
"Αγιος (10 ΙΟβρ. — 8 Ίανουαρ.)
Άγάθιος (9 Ίανουαρ. — 7 Φεβρ.)
Σθένιος (8 Φεβρ. — 9 Μαρτίου).
Αγάπιος (10 Μαρτίου — 8 Απριλίου).
Χαρίσιος (9 Απριλίου — 8 Μαίου),
Μακρόθυμος (9 Μαίου — 7 Ιουνίου).
Αιώνιος (8 Ιουνίου — 7 Ιουλίου).
Νόίος (8 Ιουλίου — 6 Αυγούστου).
Σώσιος ^

*Αναπαύσιμος ( 7 Αυγούστου — 5 7βρΙου).
ΈπακταΙ (6 — 10 7βρΙου).

Έν τγ) σημειώσει, ην εϊχομεν ύπ' δψιν γρά-
φοντες τά ανωτέρω, ίέν ευρομεν τήν ύποίιαί-
ρεσιν του μηνός, ύποθέτομεν ^έ δτι τούτο ίιή-
ρει ούχΙ εις έβ^ομά^ας, άλλ' εΙς ^εκάτας, μί
τήν όνομασίαν τών ημερών, πρώτη, δευτέρα,
κτλ. Τοΰτο ^ε εΐκάζομεν, ^ιότι έν σελίσι 36
του εκδοθέντος εν Λονίίνφ βιβλιαρίου α θβο-
αδώτ προσένχαΐ χαΐ Ιβρα άσματα7>^ ενθετ
αΐ προσευχαί, αί δεήσεις, αι εύχαι και αί θεο-
σεβικαι γνώμαι αναγράφονται, ευρομεν τά έξης
«Εσπερινή ^έησις κατά τήν ήμέραν της Δε-
κάτης γενομένη». "Αρχεται ίέ ίιά τών λέξεων
«Ό θεός και Πατήρ ημών μόνος υπάρχει έν
πβίσι λατρευτέος, πάντοτε και νυν και άείποτε».

Έν ταϊς προσευχαις ταύταις τών θεοσεβών
έν τέλει ύπάρχουσί καταγεγραμμέναι γνώμαι
και ύποθηκαι η θεοσεβικά αναγνώσματα, αν-
ταποκρινόμενα εις τους ^ώ^εκα |ΐ.ήνας του ενΐθ^-[^

870

ΕΙΣΤΖ^

τβΰ καΐ τάς 5 ετταχτάς, άτινα άνιπτύσσοντο
ύπο του θβοχηρυχος ιΐς τους θ&οσίβεΐς καταλ-
λήλως, πβρί ών βρκ^ύτβρον θέλο^χΕν αναγράψει
τινά IV τγ 'ΕσνΙΰ^.

Α. Μ.

Ο ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ

Μυθιστορία *Ιουλ(ου Κλαρ•τ9^.— Βϋτ&φρασις Χ. Α.
Σννέχιία' Χ^€ ιτροηγούμινον φνΧλον.

Ζ'.

Οι κάτοικοι του Σαλλυ συνίρρ&ον παρατη-
ροΰντ&ς χαί σπουίάζοντβς την στάσιν των ίύο
αντιπάλων, οϊτινις συνηντώντο εκιϊ ίιά πρώ-
την φοράν, βις το υπαιθρον. Ό ταγ{Αατάρχης
εβαινβν ιύσταθώς, άλλ3ι (αε το πκρίφροντι αΰτου
Υ)θος κκι την λιπτοφυβί του κατασκευήν εφαΐ-
νετο οιονεί κεκυρτω(λένος απέναντι του εΰρυστέρ-
νου και Οράσεως προγάστορος Γκαρούς. Ό ρο-
δοκόκκινος Γκαρους περιεστρεφιν άπληστα τα
βλέ[ΐ.(&ατα υπό τάς πυκνάς όφρυς του. Με τό
σαρκώδες και κακίαν άποπνέον στό(Λα του εντός
της (ΛίξοπολΙου γενβιά^ος του, μέ την στερράν
στάσιν, τους πλατεϊς πό^ας και το επίσημον
ηβός του, εφχίνετο ως κτηνέ(ΐπορος. ΕΙς την ά-
πεχθ91 όψιν του, (Αεκ^ιώσαν ένταυτφ και φθο-
νεράν, έφαΐνοντο συσσωρευμέναι πλείστα ι δσαι
επιθυ[ΐ(αι* ησανδρατά έπι τΐ^ς όψεως εκείνης
της παμφάγου τα ϊχνη πασών των λα((Ααρ-
γιών.

— ΚχΛ ιινε επαναστάτης αύτος δ κύριος ;
εσυλλογίζετο δ Βερ^ιί* "Α ρ,πάΐ.. Είνε σκύλος
βρ«χύσω{λθς, δστις ύποκρίνίται τον λύκον. Τίποτε
4λλο...

Το θέα|χ.α έτερπε τον Δυκαν. Έσκέπτετο ως
ερασιτέχνης τών ρητορικών πυγμαχιών τίς εκ
των ίύο ιχιΐνων ανδρών, δ έντιμος στρατιώτης
δ πεπεισμένος Λς τάς αρχάς του, η δ τυμπανι-
στής εκείνος της επαναστάσεως θά «ίχβν επίίρα-
σιν δριστικην Ιπι τών εκλογέων, και τό μικρόν
εκείνο πρόβλημα τίΐς τρεχούσης πολιτικής τον
έν^ιέφερεν ώς ζήτημα ώφέλιμον, ως μελέτη έπι
τοΰ πραγματικού. Ό Πίττ, δ μέγας Πίττ εΙς
τάς κωμοπόλεις της Αγγλίας τοιαύτας θά ίποίει
βεβαίως παραβολάς.

Ούίέποτε δ Βερ^ιέ β* άπέτεινε τον λόγον
πρώτος προς τόν Γκαρούς, ε'ιμη αν επρόκειτο νά
τον ερώτηση τΐ ητο τό £ρθρον έκεΐνο της έφημε•
ρΐ^ος, περί ου βιχον δμιλησει αύτφ και τό δ-
ποϊον αυτός ίεν είχεν άναγνο)σει. Πλην δ Σαρ-
ΖΙ ιστάμενος πλησίον του μεγαλοπρεπής καΐ

γαλήνιος, τόν παρεκάλει νά φ^^ν^, πολιτικός,
άβρόφρων κατ* έπιφάνειαν. Διό δ Γκαρούς πρώ-
τος προύχώρησε προς τόν ταγματάρχην χΛψ'
τίζων μετά μεγαλοπρεπούς κινήματος, ε'ι; ο
ένυπηρχεν ακουσίως πικρός τις άστεΐ'τμός.

— Είσθε δ ταγματάρχης Βερ^ιε ; ήρώτη-
σεν ευγενώς τόν άντίπαλόν του, ως νά μη τον
έγνώριζε ποσώς.

Και άφοΰ δ Βερ^ιέ απήντησε χωρίς νά προ-
φέρε λέξιν ^ιλ νεύματος απλού της κεφαλής,
δ Γκαρούς προσέθηκε παρουσιάζων αυτός εαυ-
τόν, ώς νά ήθελε ^ιά μιας φράσεως νά χ^ραζτ;
αμέσως τά 8ρια της θέσεως του :

— Είμαι δ πολίτης Γκαρούς.

Ό Δυκας παρετήρησεν θτι ή μορφή τοΟ
Μουζεν και του Βουγιάρ, του πε^ιλοποιοΰ και
του βαρελοποιου έξήστραπτεν ύπό ποιδίς τίνος
ύπερηφανείας. *Εφρόνουν δτι δ υποψήφιος των
έθετε καθαρά τό ζήτημα ίιά της πρώτης αυ-
τού φράσεως. Ό λιθόστρωτης Βοβιέ έπε^οκίμα-
ζεν, άλλα σιωπηλώς και δπωσούν στενοχωρη-
μένος.

— Λοιπόν, ταγματάρχα, εζηκολουθησεν 6
Γκαρούς, σας χαιρετώ προτού ν'άρχ^ίση ή τι*
λη!.. Δεν υπάρχει λόγος, έπειίή σεις τάχα αν-
τιπροσωπεύετε 6λα τά προνόμια και εγώ δλζς
τάς διεκδικήσεις, νά (,μή τείνωμεν προς αλλή-
λους, ύμεϊς δ αστός και εγώ δ έργάτης,τήν χιΊ-
ρα, πριν ίιασταυρώσωμεν τά ζίφη.

Ό ταγματάρχης ίστατο έκπληκτος. Ό εί-
σαρκος εκείνος άνήρ μί την γαστέρα πλήρη άνι•
πετάννυε τό όνομα τοΰ εργάτου, ώς σημαΐβν
τρόπον τινά, ένφ αυτός δ ταλαίπωρος θστιςείχι
θυσιάσει υπέρ της πατρίδος του δλόκληρον ττ,ν
ζωήν του, άντεπροσώπευε νυν, ώς ελεγεν δ Γκα-
ρούς, τά ηροτομια Ι Και πρό παντός £λλου βι-
βαίως τό προνόμιον τοΰ νλ φονευθ^ εν ί ε^ομέν^
περιστάσει. Ό Βερ^ιε τόσον έξεπλάγη εκ τοΟ
χυδαίου εκείνου φιλοφρονήματος τοΰ επίπλαστου
ίπποτισμοΰ, ρηθέντος μετά φωνής ήχηράς,ώβτί
ίεν ή^υνήθη νά ευρτ^ πρόχειρον άπάντησιν. Ήρ-
κέσθη νά μη σφίγξη την χ^ϊρα, ην δ Γκαρους
έφαίνετο προετοιμαζόμενος νά τείντρ αύτω, ητο
ίέ τοΰτο δπως^ήποτε μία άπάντησις, ή καλ-
λίτερα πασών. Άλλα τό συμπυκνούμενον ίτίριζ
πλήθος ίέν την ενόησεν. *Έν μόνον ειίε τ»
πλήθος και τό δποϊον ένεποίησεν αύτφ έντύπω-
σιν, δτι δ ταγματάρχης ού^έν άπήντησεν.

— ΕΊπέτε του, είπεν δ Σαρβε κρυφίως κχι
μετά σπουδής, δτι θά τοΰ ζητήσετε λόγον ίί*
τάς λέξεις όΐίχόίχτισαζ χαι προνόμια εις τη^
^ημοσίαν συνέλευσιν με τ* ολίγον !..,

Ό Βερ^ιέ συνιρσθάνετο δτι ίέν ήίύνατο τω
οντι ν* άφήσγ) άνευ απαντήσεως την προσαγο-
ρευσιν έκείνην τοΰ Γκαρούς, ήτις ητο ή πρώτί)
αψιμαχία. Επανέλαβε λοιπόν δ,τι περίπου ύιτο-

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ ^^ν ν^:ϊΟΟ^ι^

γόρευσιν «υτφ & γιρουσιαστής. Άλλ' άπβπνίγετο
ί/. της στενοχώριας και περί £λλων ίιαλογιζό-
μενος, παρετήρει τον Σαβουρώ, τον συντάκτην
του ^ΕγχέΑνος του Μ$Μυ^ δστις έγελα συστρέ-
γων τον μ.ύσταχα•

Ό Αΐ|ΐ.Ιλιος Δυκάς παρετήρει ωσαύτως τον
Σαβουρώ εκείνον. Του εφαίνετο δτι τον εγνώ-
ριζε... Τον ανεγνώρισε βέβαια... Αϊ! ητο δ Σα-
βουρώ ί$ Ρεβίλ, καλέ ! Εις θα^Λίστης των
βουλεβάρτων, δστις «ιχ^ν ύποκριθη άλλοτε
ίίεΤϊ κ' ικει τον ήΟολόγον εις τας (χικράς έφη-
αιρι^ας και έθορύβει κατά των γυναικών του
βίάτρου, άφου είχε συλλέξει ε'ρωτοτρόπως τοι
ψυχία του έρωτος των. Ό Αψίλιος τον είχε συ{Λ-
(Ααβητην εΙς το Αύκειον και συνά^ελφον εις τον
Σύλλογον Μοντεσκιέ. "Αλλοτε άπέκλινεν υπέρ
των νο(ΐ.ΐ|Λθφρόνων & Σαβουρώ ^έ Ρεβίλ. Ση-
|ΐερον «ξοφλήσας εις Παρισίους δ πολίτης Σα-
βουρώ, επεζήτει στάί ιον εις τάς επαρχίας, ηγω-
νιζετο ύπίρ του πολίτου Γκαρούς και άπέκτα εν
Μελέν τΥϊν παρθενίαν προ[Λάχου επαναστατι-
κών Ιίεών.

"Άλλως τε έφαΐνετο δτι ποσώς ίέν είχεν ανα-
γνωρίσει τον φίλβν Δυκαν. Ό ΑΊ(&ίλιος επροθυ-
ριοποιηθτ) να πλησιάσΐ() •1ς αυτόν, ένφ δ Σαρβέ
οιή(ΐ.ειβε χειραψίας εν τφ (Λεσφ του πλήθους και
παρουσίαζ• τον Βερ^ιέ εΙς τινας απλοϊκούς αν-
θρώπους.

Ό κοινοβουλευτικός νέος έχαιρέτισε τον συν-
τάκτην του ΈγχίΛυοζ ψι εν ((Καληριέρα,Ρεβιλ Ι»
κόσριιον και εύίιάκριτον, το δποΐον εκα{χ.'ε τον
τυχοίιώκτην ^ημοσιογράφον ν* άνασκιρτήση
ελαφρώς.

— Πώς 1... Ρεβίλ ; είπεν δ Γκαρούς έκθαμβος.

— ΑΙ ! (λάλιστα, δ πολίτης Σαβουρώ ίί
Ρεβίλ, παλαιά (/.ου γνωριριία Ι

Και 6 Δυκας έπιριενων ηρώτα τον Σαβουρώ
αληθώς τεΟορυβημένον:

— Τί κορώνεις έ^ώ ; Μήπως κατοικείς εις
Δ«|Χ|Λαρ{ ;

Άλλ' δ Σαβουρώ, δστις ητο εξ εκείνων οϊτι-
νες συνέρχονται ταχέως, άπήντησεν:

— *Οχι, έίώ είμαι περαστικός. Επιχειρώ
δημοσιογραφικών εκστρατεΐαν. θέλεις τον πρώ-
τον αριθμόν τβΰ φύλλου μου ;

Και εξηγεν εκ του θυλακίου του τον ΈγχΒ'
^^ τοϋ ΜβΜκ^οΊ δ Δυκας ύπώπτευσεν δτι ητο
Ι^άλλον εχι^να παρά εγχελυς.

— Κρύψε το ! είπεν δ νεαρός ΠΙττ, πάντοτε
^Ρ•γρων. Κρύψε το !... Ό ταγματάρχης εύκολα
Κ-'^γϊάζεται Ι

— Δια νά φαντί πεταχτός σαν τη μυΐγα ;
•ιι?• γελών χλευαστικώς δ Σαβουρώ, δστις ήθελε
^ά κάμη λογοπαίγνιον, χωρίς νίι βίξεύρχ» καλά
ί^«λά τι έσήμαινε το λογοπαίγνιόν του. *Α,

2 23 Τ Ι ▲ 371

διάβολε Ι έχει ν' άκούση πολύ χειρότερα δ ταγ-
ματάρχης σου Ι

— Δεν είνε ταγματάρχης μου, είπεν δ Δυ-
κδς μετά τίνος αξιοπρέπειας, ενώ δ Ρεβιλ προ-
σέθετεν :

— Είμεθα αποφασισμένοι ίιά τ3ο πάντα, εν-
νοείς ; ίιά παν έν^εχόμενον }

— Διά τλ πάντα-! επανέλαβεν δ Γκαρούς,
δστις ηκουσε το τέλος μόνον της συν^ιαλέξεως.

— Όπαίος ών της απεριορίστου ελευθερίας,
είπε σοβαρώς δ Δυκας, οφείλω νά σας συμβου-
λεύσω δπως έκφράσητε τον λογισμόν σας άκέ-
ραίον, καίτοι αποκρούω κατ* αρχήν τάς προσω-
πικάς επιθέσεις και τά κατά του άτομου επιχει-
ρήματα.

Και άνεπόλει ίιά του φλέγματος του εις τον
θαμιστήν εκείνον τών βουλεβάρτων κωμικόν τι
πρόσωπον έμπλεων πεφυσιωρ.ένης διδακτορικής
σοβαρότητος.

— Όταν κάνεις ίέν θέλη νά τσουγκρανισβ^
κυττάζει την ^ουλιιά του, άπήντησεν δ δημο-
σιογράφος. Είνε τόσον ευκολον νά μη έκτεθγ) τις
υποψήφιος Ι

Ό . συμβολαιογράφος Καπποά ένέβαλε τότε
την μικράν μελαγχροινην κεφαλήν του μεταξύ
τών ^ύο συν^ιαλεγομένων.

— "Ω ! είπε ψυχρώς μετά προσηνούς με(^ιά-^
ματος, υποψήφιος ίιά την βουλευτικήν ε^ραν
ή υποψήφιος ίιά το τάλληρον, δλος δ κό-
σμος είνε σήμερον υποψήφιος κατά το μάλλον
η ήττον.

Ό Σαβουρώ ητο αρκετά πνευματώδης, ώστ»
νίι προσποιηθτ) δτι ούίεν έννόησεν. Έχαιρέτισε
τον Δυκαν καΙ τον Καπποά,άπερχομένους μετά
του Σαρβέ και τβυ ταγματάρχου, ένφ δ Γχα-
ρούς υψών τους ώμους έλεγε προς τους περί «ύιόν :

— Δεν θά βαρύνγ) πολύ απέναντι της καθο-
λικής ψηφοφορίας αυτός δ πυροβολητής.

Έν τούτοις πέριξ του Σαρβε συνωθουντο πολ-
λοί χαιριτίζοντες τον γερουσιαστήν και τον ταγ-
ματάρχην, ούτινος ή ταινία του παρασήμου ένε-
ποίει εντύπωσιν εις τινας παλαιούς στρατιωτι-
κούς. ΚαΙ δ Γκαρούς είρωνικώς έλεγε προς τον
Σαβουρώ.

— Μήπως θά 'βγγ) τώρα μέ τον ίίσκον ;

"Έβλεπε τον σχηματισθέντα πέριξ του ταγ-
ματάρχου δμιλον, τον Γκενώ δμιλουντα προς
τινας έργάτας, τον Σαρβέ μει^ιώντα, κατηυχα-
ριστημένον ώς ποιμένα έν τφ μέσφ του ποιμνίου
του, και έπείγετο νά εύρεθη απέναντι τών εκλο-
γέων, απέναντι του πλήθους και νά καταβάλιτ)
εκείνον «τον πυροβολητή ν».

Ό Βερ^ιέ άφινε νά τον φέρωσιν. Όλον εκείνο
το πλήθος έβόμβει πέριξ του ώς εσμός μυιών.
Μερικοί ε'ισήγον ί^η άπό τουίε εις τά θυλά-*
κιά του αιτι^εις καΐ έζήτουν νά ίιορισθώσι μ€-

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

ί7ΐ

£ΐιιττΛ.

ταπωληται χαπνοΰ του (Μονοπωλίου. ΈπΙ ττίς
Ισχντις (χορφης του στρατιώτου κόπωσίς τις εζω-
γρκφιΐτο "ή^Υ) και «ίονιι άτ,ί(α προς το έργον,
5πιρ £π£χ€(ρΐ(. Ό Δυχάς βλέπων τους νευρικούς
«χιΐνους δακτύλους |ΐ.ηχανικώς συστρέφοντκς
τον πυρρόφαιον μύστακα του, ψάντευε τον ίν-
ίό(Αυχον ί ιαλογισμον του ταγ|Αατάρχου. Ό *γα•
0ος άνηρ εβλεπεν ίη εςω[ΐ.οΐουτο προς ££[λα
ψπορευ|Αάτων,(Αεταφερ6{Α«νον άπο της μιας κώ-
(λης εις την έτέραν ίιά ν'άνοιχθ^και παρουσια-
σθ9) εις τον άγοραστήν. Άλλόκοτον ίπάγγε'/ιχα Ι
Και αύτος επίσης δ Βερίιέ επείγετο να εύ-
ρεθγ) ενώπιον των εκλογέων και να τελειώστ)
δσον το ίυνατον ενωρίτερα την τοιαύτην όοκι-
(λασίαν. Άπήντα {^πωσοΰν ζαλισ[λένος εκ της
Ιαχης εκείνης και της τύρβης, ιΐς τάς ερωτή-
σεις των (χίν και *1ς τους χαιρετισμούς των ίέ.
Αγαθός τις άνηρ δστις ίέν ύνηκεν εις την εκλο-
γικην έκείνην περίφέρειαν ώμίλει αύτφ μετά
θαυμασμού περί του ίόιχοΰ του βουλευτού του
βουλευτού του Κορβείλ, Φαλοσών, δστις ητο
υπόδειγμα των βουλευτών. ΝαΙ, μάλιστα ! το
υπόδειγμα, δ καλλίτερος δλων των βουλευτών
ητο δ Φαλοσών.

— Και τι έκαμε λοιπόν δ Φαλοσών ; ηρώ-
τησεν δ Βερίιε.

— τι έκαμε ; τίποτε ίεν βκαμεν... Άλλ*
εινε αναρίθμητοι αί άναφοραι τλς δποΐας προ-
συπέγραψε προς σύστασιν, τα παράσημα τα δ-
ποια οιένειμεν, αί ύποτροφίαι τάς δποίας έπέ«-
τυχεν. Εινε αναρίθμητοι 1 Διαρκώς «υρίσκετο εις
τά γραφεία των υπουργείων.

— 'Ωστε εινε παραγγελιοδόχος του λάου;

— Ακριβώς.

Και δ Βερ^ιε έφρικίχ νυν επί ττ, ι^ίοί δτι και
αυτός Ισως δπωςδ Φαλοσών αδ καλλίτερος βου-
λιυτης» έπρεπε νά χχτατρίβγ) τά υποδήματα
του περιερχόμενος τά γραφεία τών υπουργείων
^ιά νά ένεργηση, νά παρακάλεση, νά ζητησγ..

— Όπως ίήποτε δμο>ς, άνελογίζετο, ίεν θά
ζητώ ίι' ε'ΐΑέ, βά ζητώ 4ι' άλλους.

Ό Σαρ^ε θέλων ν' άποφύγτρ φρονίμως τδ. νά
χαρακτηρισθώ ίιά της παρουσίας του η ύποψη-
φιότης του ταγματάρχου ώς κυβερνητικτ^, ^έν
ηθέλησε νά παρευρέθη εις την δργανωθεΐσαν εν
τφ ε'ργαστηρίφ του ζωγράφου ^ημοσίαν συνε-
^ρίασιν. Απεσύρθη εΙς την είσο^ον, καταλείπων
τον Βερ^ιέ εΙς την τύχην του. θά τον ανέμενε ν
•Ις το ίημαρχεϊον. 'Αλλ* δ Γκενώ και δ Καπ-
ποά εμελλον νά παρασταθώσιν εΙς την δμηγυριν
ίιά νλ ύποστηρίξωσι τον ταγματάρχην. Και δ
Δυκ&ς επίσης κατώρθωσε να εισχώρηση εΙς τδ
πλήθος χωρίς νά παρατηρηθη, ίιότι ίέν ητο εκ-
λογεύς.

Ό ταγματάρχης ήσθάνθη την πνοην του
σχείδν ικλείπουσαν δτε άνήλθ«ν εις εΐίός τι έξ-

βίρας προωρισμένης ίιά τους υποψηφίους. Το
προείρίϊον ύπερέκειτο της έζέ^^ρας, προι^ριΐ&ν
αυτοσχέί ιον, άποτελούμινον εκ μιας τραπεζη', κι-
καλυμμένης ^ιά πρασίνου ύφάσματος,δπου ένιχζ-
θι^ρΰθη μεταζύ του Βοβιε κοί του Μουζενδβα-
ρελοποιος Βουγιάρ, φέρων τά τυλώίη ίάκτυλί
του εΙς την ύπέρυθρον γενειάδα του, οσάχίς
^έν εφερεν αυτά έπι τού προεδρικού κω^ωνίσχοο.

Ή δμηγυρις, ή προσηλούσα νυν τους επτακό-
σιους η οκτακόσιους οφθαλμούς της και έπι τοΟ
Βιρ^ιέ και €;?ι του Γκαρούς, καταλαβόντος 6ί-
σιν ηίη επί τίνος είρας προς τ* αριστερά της ί;-
ε^ρας, το συρρευσαν εκείνο εις την δμηγυριν
πλήθος συγκείμενον εκ χωρικών, μικρεμπόρων,
λιθοτόμων τών πέριζ, εργατών, έφαίνετο σαγτ,-
νευθέν ύπο τού ατιθάσσου υποψηφίου, δστις ί-
κάθητβ έχων τους βραχίονας εσταυρωμένους,
την κεφαλήν κλίνουσαν προς τά οπίσω και το
ήθος τολμηρόν. Εις την άκραν της αιΟούίΤι;
νιος τις υψηλού αναστήματος, ωχρός, με μα-
κράν ζανθην κόμην και γένειον Χριστού άναιριι-
κού προ ολίγου είχε ίιενιργησει^ια^ηλωσιν συμ-
παθείας υπέρ τού Γκαρούς, άμα τη εΐσόίω 'τοΰ
υποψηφίου τούτου. Απεναντίας η θέα τού ταγ-
ματάρχου Βερίιέ ^έν έφαίνετο προκαλέσαοα
εις δλον εκείνο τδ πλήθος άλλο αίσθημα, ιΐρ,
τδ της περιέργειας κατά το μάλλον και ήττον
ζωηράς.

Ό κτηνίατρβς Γκενώ, δστις συνησθάνιτο
την τοιαύτην έντυπωσιν, έλεγε κρυφίως προς τον
Καπποά ; .

— Δεν κάμνει καλην έντυπωσιν^ διάβολε!..
ίεν κτυπ^ εις τδ 'μάτι Ι

Ό Βερίιε έκάθησε προς τά ^εζιά τού Γχα-
ρους, και η συνε^ρίασις ηρχισεν. Έφαίνετο εΐ;
τον στρατιωτικόν δτι δλα τά συμβαίνοντα πέ«
ριζ αυτού ητο ονειρον. Έν τη βαρεία έκιίνγ)
άτμβσφαίρ(>:, πρόσωπα κεχηνότα φωτιζόμενα
άποτόμως ύπδ τού ^αψιλώς ιΐσίύοντος εξωθιν
<(ιά τών ύαλοφράκτων μεγάλων παραθύρων τοΟ
ίργαστηρίου φωτδς της ημέρας, δψεις περίεργοι Ά
σκωπτικαΐ η ίύσπιστοι έξηταζον αύτδν μετά πα-
ρα^όζου προσηλώσεως. "Ανωθεν της κεφαλί;
του ή φωνή τού Βουγιάρ κηρύσσοντος αάνοικτην
την παλαίστραν τών υποψηφιοτήτων» ένεποίι»
εις αυτόν την αΐσθησιν της προσκλήσεως του επ!
τού πλειστηριασμού υπαλλήλου, /κθέτοντος αντι-
κείμενα εις την ίημοπρασίαν.

Έιυλλογίζετο &ν τφ δντι επρόκειτο π»ρι αυ-
τού, αν έπενέβαινεν εΙς αυτά τδ άτομόν του και
τΐ έζήτει αυτός εις έκείνην την κωμφ^ίαν.

— Πολϊται, ελεγεν δ Βουγιάρ, έχετε ενώπιον
σας δχι μόνον ίύο άνδρας αλλά και ίύο αρχάς.
Εις ύμ31ς απόκειται νά έκλέξητε. Ό πολίτί:ς
ταγματάρχης θά σλς δμιλήση έντδς ολίγου περί
της πολιτείας του και δ πολίτης Γκαρους βά

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

£3 £ΤΙ ▲

373

<τχ; εζηγιό'ηο την Ιίι^ςην του. θα βίνβ πιθανώς
'Αχι τρίτος ύτ:οψήφιος, •:;λην κύτος ίεν λα|Αβά-
νιται ύ;:* δψιν. Ειν* (Λαρκήσιος!. Μάλιστα, ριαρ-
χήιιο;!.. Προ; τοϋτο'.ς, ώς λέγουν, διστάζει ν*
άντΐ(ΑβτωπΙ<ϊτ^ϊ τον άγώνχΐ.. Αποδεικνύει ίτ;
γινώσχει το πείίον της μ.άχης δ κύριος |λαρ}(η-
σίδς!.. Το η(Αέτερον ^\α{Λερισ[λας, όπως σύ[χπασ«
ήΓχλλΙα, απέκρουσε προ πολλού σύστη(Λ« βχσι-
![όρνον επι των φόρων, των (/.ονοπωλίων χα ι τον
ίικαιώ(Αατος της ίεσποτεΐας.

Και ίνω ραγίαϊχ χβιροκροτη|Αατα έπε^οχί-
|ΐχζον την βρανειαν προσφώνησιν του προεορου
Βουγιάρ, δ Βεροιέ, ^ν 6 τίτλος εχεϊνος του «πο-
λίτου ταγ^Λατάρχου» είχεν δπωσοΰν έχπλήζει,
ίνιλογίζετο τΙς άρα ητο δ τρίτος υποψήφιος,
ον ύπγ;ν{σσετο δ (άαρελοποιός* Εις [λαρκησιος /
ΙΙρώτην φοράν ηχουε να γίνηται λόγος περί αύ-
τοΰ δ Βιρ^ιί. ΚαΙ άχουσίως άνεζήτει πέριξ «ύ-
τοΰ ίπι τη< εξέδρας τον απόντα εχεϊνον ύπο-
ι|»ηφιον.

Ό Βουγιάρ προσέθετε νυν εν τψ [χεσφ του
ΐϊατάγου, δν προύκάλει η σφοίρά της δμηγύ-
ρ(ως περιέργεια:
— Έ)^€'. τον λόγον δ πολίτης Γχαρούς.
Ηρζίίω; δ άρχ^αϊος Ατμεγερτης άνηγερθη,
άν2ρ.£νων χατά την συνήθεια ν των ρητόρων
των πολιτιχών συλλόγων χαι [λέ την στάσιν
οξυρο>νου των θεάτρων των επαρχιών ν* άπο-
χατ«σττ< η σιγή χαι βυτε χαν εφαίνετο άχούων
τά φρενιτιώδη «εύγε», άτινα άπο του βάθους
τη; αιθούσης έζέφερεν ο υψηλός χχι ώ]^ρό; νέος.
Το 0|Α|Λα του Γχαρούς ίφαίνετο ηίη αναζητούν
::ίρχν των τοίχων της αιθούσης την ε|;.πν£υσιν,
ίτις ηίη συνωφρύου αύτον χαι τό στόρ.α του
συνεσπδτο ηίη εντός του γενείου του ύπο πι-
χρου χλευαστιχοΰ |λειίιάρ.«τος.

Ώ|χίλησ£ και ευθύς ε* χ των πρώτων του λό-
γων η {ΐάχιαος χαι πάνοπλος εύγλωττία του, η
'5θο^ρά σατυρική και ανατρεπτική του εχφρασις
ιΰοίν άΐλέτω; ήχώ εις τάς ψυχάς έχείνας τάς
ίϊκσχούσας εΐ'τέτι εκ των ά.νχμνήσιων της συα.-
φ^^ράς. Άνεχάλει εΙς τήν μνήμην των ανιαρών
ίχείνων τά φάσματα των αλγεινών ημερών,
των σκληρών μόχθων, των νόσω ', τών αεργιών,
της πείνης. Παρίστανε τον άγρότην ε'ργαζόμε-
νον, σπείροντα, θερίζοντα, συνάζοντα, ίιά τους
δλλου;, άποστέλλοντα τον σΐτόν του, τάς στα^
φΆάς του, τους καρπούς του εις τήν 5 α ψιλή
τράπεζαν τών πλουσ1ο)ν• τον κτίστη ν πίπταντα
χπο του Ιχρίου χχι συντρίβοντα τά οστά του,
ενώ οίχο^^ομεΐ το μέγχρον του τραττεζ'.του* τον
λιΟοτόμον τυφλούμενον ύπο τεμαχίου άναπη-
ίώντος λίθου, η φονευόμενον ως στρατιώτην ύπο
ίΧΛρήξίως υπονόμου,., πάσαν πενίβτν, πασαν στέ-
ρηιιν, πάντα τά ^εινά, οσχ καταβασανίζουν
τους άτυχβϊς... Ένω ίέ ώμιλει, αγριαι χστρα-

πχι έζηκοντίζοντο άπο τά όμματα τών ακροα-
τών. Οί εργάται εκείνοι οι προ ολίγου έγκαρτε-
ρουντες ι\ς τήν τύχην των ή μη αναλογιζόμε-
νοι καν ποσώς αυτήν, ήσθάνοντο εαυτού; ώσεί
ανανήφοντας εκ νάρκης και ελεγον καθ* εαυ-
τούς : «Λέγει τήν άλήθειανι>. Και εβλεπον σχε-
δόν αίμασσούσας ε'κ νέου τάς ε'πουλωθείσαςπλη-
γάς των.

Τότβ δ Γκαρούς ύπε^ήλου τεχνηέντως ίτι αυ-
τός δ υποψήφιος τών δυστυχών θά επέφερε θ&-
ραπείαν εις τλς τόσας αύτάς συμφοράς, άνα-
κούφισιν εΙς τήν οίύνον καΐ οτι πάντα ίκεΐνχ
τά δυστυχήματα θά έζηφχνίζοντο αν δ λαός
ήκουε της φωνής του.

— "Οτχν συλλογιζωμαι,ελεγκ σείων τήν κεφα-
λήν, δτι επι της δίου του Σαλλύ άνηγερθη μνη-
μειον παρά τίνος κυρίου Σατωβιγιάρ προς άνά-
μνησιν αυτού, της τροφού του κυρίας Πονιέ καΐ
τών έ'ζ σκύλων τουΙ.,.Τών σκύλων του, συμπολί-
ται Ι Ένω σεις. ^εν έχετε πάντοτε ψωμί νά δώ-
σετε εις τά πριιίιά σας Ι

Βροντώ^η χειροκροτήματα, έζ ών έσιίοντο
αι ύαλοι τών πχραθύρων, ύπε^έχθησαν τους λό-
γους τούτους και δ Βερ^ιέ εσκέπτετο πώς ητο
ίυνχτον μετ* ολίγον νά τον ακροασθτ, τοιούτον
άχροατήριον έχ προοιμίων χυριευθέν ύπο του
άν<^ρος εκείνου, δτε εΙς χωρικός καθήμενος εις
τήν πρώτην σειρλν τών εκλογέων απήντησεν εΙς
τον Γκαρούς, δτε ή σιγή άποκατέστη δπωσούν:

— Μά ^ιότι είνε και μερικοί πλούσιοι φαν-
τασμένοι, ^έν θά *πν) πώς δλοι οι πλούσιοι εινε
αχρείοι 1

*Ητο γέρων τις εγχώριος, λίαν αγαπητός
καΐ ευφυής, ή ^έ διακοπή του προύξένησε πο-
λύν γέλωτα.

Ό Γκαρούς γενόμενος ερυθρότερος προσεπά-
θησεν επίσης νά γελάσγ). Παρετήρει με τον
μέλανα οφθχλμόν του τον ^ιακίψαντχ, δστις
έτεινε προς αύτον τήν πονηράν ως Ικτίνος κεφα-
λήν του. Ή αφελής κακεντρέχεια του απλοϊ-
κού εκείνου άν^ρος του καθήμενου ενώπιον του,
τον έπείρχζεν. Το άκρωτήριον έτέρπετο.

ΌΓκαρούς παρέκαμψε το ζήτημα και άντι ν*
άπαντήσγ), ήρώτησεν :

— Είσαι γεωργός, σύ πολϊτα, δστις μ' έρωτας;

— Γεωργός μάλιστα εις τας ^ιαταγάς σας.
Ό Γκαρούς με βλέμμα οίκτου προσέβλεψε

τον πρεσβύτην μικρέσωμον, κεχυφότα, τήν δψιν
έχοντα ήλιοχαή, καΐ ως νλ συνεκινεΐτο, είπε
προς τήν δμήγυριν έγείρων τάς χείρας προς τήν
οροφήν μετλ χυδαίου μελοδραματικού ήθους :

— Γεωργός Ι., γεωργός!. *Α ! ταλαίπωρε Ι
Ό γέρων έμεκ^ία, τ;νες ίε πίριζ αυτού έψι-

βύριζον σιγά :

— Δίν είνε ί ά και τόσον πτωχός δ γέρω-Ζο-
βέν ! "Εχει κρυμμένο πουγγι δ γέρω κατεργάρης !

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^^οο^ι^

374

ΙΖ3Τ Ι ▲

— Λοιπόν, προσέθηκεν άποτό[λως δ Γχαρούς,
ριί την θέατριχήν του οίχτίρριονα στώσιν, είξεύ-
ρεις άφου είσαι γεωργός, δτι έχεις συ, συ [Λαλι-
στ« δ δποΐος δριιλεΐς περί των πλουσίων, ε'ΐΛΟ-
σι^ύο χιλιε)ςατο|λ(&ύριχ χρέη υποΟηχευμεΝΟί ;

-•Εγώ;

— Ναι, σεις, οι χωρικοί... ΕΙκοσισύο χι-
λιε)ίατθ|Χ[χύρια Ι... Ή Γαλλία είνε ύποθηχευ-
(χενη δλόκληρος £ι' είχοσι^ύο χιλιε)ΐατο[ΐ.[λύρια.
Πώς θέλεις να πληρωθούν αυτά ; Ναι α' ερωτώ,
πώς θα τα πληρώσετε σεις, άφου ίαπανδίται το
χρη(Αα του πτωχού εις εκείνα τα &ποΐα αποκα-
λείς συ φαντασίας *Λαι τρέλλας ;

Ό γερω Ζοβεν εςεε την κεφαλήν. Φανερόν
ητο δτι ίεν έγίνωσκε τίνι τρόπφ θά ηίϋνατο
να πλήρωση είκοσι^ύο χιλιεκατοριριυρια και [χό-
νον η Ιίέα τη; πληρωριης, η αίφνι^ία άποκάλυ-
ψις δτι ώφειλιν αυτός δ ταλαίπωρος γέρων είκο-
σιίυο χιλιεκατομ.(χύρια εφαΐνετο δτι τον καθί-
στα ηλίθιον. Έβλεπεν αίφνης ενώπιον του ετη
έπΙ ετη (χόχθων εΙς ηλικίαν, καθ* ην ίεν έχει τις
την ^ύναριιν να κοπιόση.

— "Ω! θα ύπηρχεν εν ριέσον, είπεν αίφνης 6
Γκαρούς• θλ ητο^ε τούτο το να λάβης το ^ίκρα-
νόν σου και να εϊπγ,ς : θέλω !

Ό πε^ιλοποιός και δ βαρελοποιός έχειροκρό-
τουν όπισθεν του Γκαρους, ένφ ε[χπροσθ6ν του δ
υψηλός και ωχρός νΙος εξέφερε φοβέρας κραυγας
ένθουσιασ[Αθΰ : α Εύγε ! εύγε Ι εύγε!» Πλην η
δ[Ληγυρις ε(Λενε ψυχρά και δ Σαβουρώ ^ε Ρεβίλ
εσκεπτετο δτι εξ υπερβολικής ζωηρόαητος δ
ά^Βτζιχός του παρεφέρετο υπέρ το ^έον.

— *Ώ Ι ώ Ι έλεγε γρυλλίζων σιγά δ γέρω
Ζοβεν, είσαι κατεργάρης εσύ 1 Άλλα 5έν μάς
πιάνεις {Αε αυτά Ι

Ό ίη(Αεγέρτης ενό(Λΐζεν δτι ευρίσκεται εις
συλλαληττριόν τι ε'ν ττ) αίθούση Λεβι των Πα-
ρισίων. Τψου πολύ την φωνην εσπευίε πολύ.
Τό εννόησε και συνεχών την δρ(Λήν του έξηκο-
λούθησι ίι' άλλου τόνου φωνής.

— Εινε τρόπος του λέγειν αυτά δπου είπα,
αλλά τό αληθές είνε δτι δ λαός των προαστείων
η δ λαός τών εξοχών πρέπει νά εχη ώς ε(χβλη|/.α
τό * Απαιτώ Ι Δεν κηρύσσω τόν έμφύλιον πόλε-
(χον. Ανέφερα τό ίίκρανον δχι ίιά νά σας παρα-
κινήσω να τό σείσητε άπειλητικώς, αλλά ίιά νά
σας ύπενθυ|χίσω δτι ίεν πρέπει νά ίιέλθητε ύπό
τά καυίιανά ^ίκρανα της τάξεως τών ευπόρων,
εκείνων οί δποϊοι έχουν τά θυλάκια γεμάτα η
εν ξίφος εις τόπλευρόν Ι... Και [ΐετά τούτο εξα-
κολουθώ.

Την φοράν ταύτην άρκεται φωναι ηκούσθησαν
κράζουσαι : Εΰγε Γχαρούς ! Ό υποψήφιος άνα-
κτών θάρρος ηίυνήθη ν* ανάπτυξη τό θέ|/.α του
λόγου του εν άνέ<τει. ΈγκατελΙ|χπανε την ΐίέ-
αν της ανταρσίας, ήτις έτττόει τους άκροατάς,

άλλ' έξε[λεταλλεύετο έπιτη^είως τάς πολιτιχάς
απογοητεύσεις μετά τά άτ&μικά παθήματα. *Ε-
πιτίθετο τολμηρώς κατά τών πολιτικών οίτινες,
ώς έ'λεγεν, υπεσχέθησαν εις τόν λαόν λαγούς
με πετραχήλια και έκράτησαν ίιά τον εαυτόν
των τους λαγούς. Καιρός ητο, ελ•γ(, νά τεθη
φραγμός εΙς αυτούς τους τυχοίιώκτας. Ό πτο>-
χός και καταπιεζόμενος λαός ίεν τούςάνείχιτο
πλέον. Ό λαός «ίχβν άπόφασιν εις τό έξης νά
φροντίση αυτός μόνος περί έαυτου.

Βαθμηδόν η τρικυμιώδης εκείνη εύγλωττία
έξηπτε τά πνεύματα, έζωογόνει τάς παράτολ-
μους ελπίδας εις τάς έξημμένας έκείνας κεφχ-
λάς, έξηγειρε κα'ι ύπεξέκαιε τά μίση.

— Φθάνουν τά νευρόσπαστα, συρ.πολϊται!
"Άνίρες μοίς χρειάζονται, άνδρες ώςσεΐς μάλλον
η ώς εγώ. Δεν θέλομεν πλέον σοσιαλιστάς, κοινο-
βουλευτικούς, μοναρχικούς, καιροσκόπους! Παν-
τού ας έκχυθη ραγδαία ή αναρχική οργή τοΰ
λαού. Όχι πλέον επικλήσεις φιλοπόλεμοι ! Όχι
πλέον σύνορα ! Όχι πλέον πόλεμος ! Ό πόλε-
μος ουδέποτε, ϊστω και ύπό τό πρόσχημα ττ,ς
φιλοπατρίας, τό δποΐον πλέον έγηρασεν. Επι-
θυμώ νά ελθη ώρα καθ* ην πάς Ανθρωπος νχ
ίύναται δταν τον ερωτούν :— Είσαι Γάλλος ;
ν* άπαντ^ •""^'^^Χ' ' «ίμ** *πό την Γην !

Τοιούτος ητο δ επίλογος της άγορεύσεω;
του Γκαρούς, συναρπάσας δλόκληρον την ομτ-
γηριν. Έχειροκρότουν δλοι έμμανώς. Ό υψηλό;
καΐ ισχνός νέος ίκ του (ίάθους της αιθούσης έχαι-
ρέτιζε τόν ύποψηφιόν του με παράφορα νεύματα.
Ή έπίκλησις εκείνη της γης, γενομένη ::ρος
τους χωρικούς τους «γαπώντας αύιην ώ; ί:ω-
μένην, συνήρπασε τους πάντας εν θυέλλη ενθου-
σιασμού, εκτός μερικών ισχυρογνωμόνων δύσπι-
στων, τού εϊίους του. Ζοβεν. Ό Βουγιάρ ίέ χύ-
πτο)ν προς τόν Γκαρούς έλεγε ν αύτφ κρυφίω;:

— Πολύ καλά 1 . • . Εξαίρετα ! • • .φθάνει ! . .
Αυτού τελείωσε Ι

Ό ταγματάρχης Βερ^ιέ ησθάνθη έαυτον
τιτρωσκόμενον εις τά καίρια, δτε δ άνηρ έκίΐνος
έχλεύασε την φιλ^πατρίαν και ώμίλησε περι-
φρονητικώς περί της άρετης ταύτης, χάριν ττ,ς
δποΐας αυτός δ στρατιώτης θά έθυσίαζε ττ,ν
ζ<ι)ην του. Τφ έφάνη δτι εξυβρίζετο πάν δ,τι
αυτός έλάτρευεν, δτι έρρίπτετο <ίράξ βορβόρου
κατά της σημαίας. Και ^ιά μιδ; ήσθάνθη
εαυτόν πάνοπλον, άκράτητον, μετάβεβλημένο>.
Έννόει τώρα ίιατι προ ολίγου δ Σαρβέ ελεγεν
αύτώ δτι ή ύποψηφιότης του ητο καθήκον.

Ναι βέβαια• άκούων τού Γκαρούς δ ταγ-
ματάρχης άνεπόλει δτι δ Σαρβε είχε σίκαιον
παρακινήσας αυτόν νά έκτεθη. ΝαΙ, ε-κμζι^
οί άνθρωποι οί έχοντες αισθήματα ν' άντι-
ταχθώσι κατά τών ι^εών εκείνων τοΰ κοι-
νωνικού μίσους, κατά τών εκθέσεων τών γενο-

ΕΣΙΧΙϋ^

δ7Κ

αένων ένχντίον της πατρίδος εν όνό|Αατι αγνω-
στον τίνος φιλανθρωπισμου άνα(χίκτου «ν τού-
τοις μιτόί της Ιίίας του μίσους χαΐ των ίιιχ-
ί:/.ηΐ£ων. Ή άγίριυσις του Γκαρού; ίνίπνκν 4ΐς
τον Βερ^ιβ την Ιβέαν δτι ώφ&ιλε ν' άποχρούσιρ
μίαν προσβολην χαΐ νά ύττοοτηρίζχϊ [χίαν εφοίον.
*Αγαθ93 τυχχ) Ι Ήγέρθη ίιά ν' απάντηση ως
νά επρόκειτο ν' άντιμετωπίστρ το εχθρικον πυρ.

Δεν ίξεζήτει τάς φράσεις• 5εν άνελογίζετο
5ν ώμίλε*. ενώπιον ίύο ατόμων η ενώπιον πλή-
θους ίλοχληρου. Ωχρότατος, εΰθυτενης και σο-
βαρός με την ρε^ιγκόταν του,χωρίς αλλην χΐνη-
σιν ιΐμη βραχέα τινά και επιτακτικά κινήματα
ίΐΛ τ^ς δεξιάς χβιρός, προσέβαλε τολμηρώς την
^εωρίαν του Γλαρούς. Πώς Ι επρόκειτο μόνον νά
ιίνί τις «από την Γηνϊ)και οχι άπο τηνγωνίαν
εκεΐνην της γης δπου έχει την οίκογένειάν του,
οπού αναπαύονται οι* γονείς του, δπου ζώσι
τά τέκνα του ; Άνελυον το εΟνος εντός του
κόσμου ώς βώλον άμμου εντός κύματος ! Και
αυτό ητο ^ρόο^ος ; Αυτό ηρχετο νά προτεΐνη
6 πολίτη; Γκαρους προς άνθρώπους,οϊτινες ειίον,
τ.κουιαν αντηχούσας επί του εδάφους της Γαλ-
λίας τάς πτέρνας των Γερμανών προ δεκατεσ-
σάρων ετών ; Αυτό ετόλμα νά εϊπτρ ενο)πιον ενο;
στρατιώτου, ενώπιον άντρων οιτινες ίίχον φο-
ρέσει την στρατιωτικην στολην, οϊτινες είχον
υιούς φορουντας αύτη ν ακόμη εις το σΰντΛ^^Λ ;

Βεβαίως και αυτός επίσης ^Βερ^^ιέ ώνειροπό-
λει μελλουσαν κατάστασιν καθ* ην ή άνΟρωπό-
της ειρηνεύουσα ηθελεν αποτελεί ρίαν άπέραν-
τον οΙκογένειαν. Άλλ* ή στιγμή έχείνη ίεν
ε'φαίνετο «κόμη έπιστάσα, οι ^ε ασπασμοί ους
εω; τότε άντηλλασσον τά έθνη ήσαν ασπασμοί
κωμικής ελαφρότητος, αν ίεν η'ϊαν προίοτικοι
ώς οί τοϋ Ίού^α. «"Αλλως τε, ελεγεν 6 στρα-
τιωτικός με το ειλικρινές και άπεριττον ΰφος
του, όστις άγαπ^ πάρα πολλούς, ίέν αγαπά
κανένα. Νά εινέ τις υιός, σύζυγος, πατήρ, φίλος,
πολίτης, αυτό ηίη ύπεραρκει* νά είνε απόστο-
λος και απόστολος τών Ιδεών της Διεθνούς,
ιινε πάρα πολύ.»

Διά τον Βερ^ιέ, ενψ έλάλει, το εργαστηριον
ί/.ιινο το πεπληρωμένον ακροατών έξηφανίζιτο•
*?.ίη ένόμιζεν δτι εβλεπεν ενώπιον του εύρύχω-
ρον μέλαν χάσμα, εντός του 6ποίου ούίεν ίιέ-
κ::νε και ί^πόθεν εζηρχ^το θόρυβος συγκεχυμένος
οηλών συμπάθειαν μάλλον. Μετά της παραίό-
Εου εκείνης παλιμβούλου εύπαθείας του πλη-
'^ους, οί αύτοι άνθρωποι οίτινες είχον έ-
'^'^φημηΐΛΐ τον Γκαρούς ευρισκον δτι βιχ^ν ίΐ-
>'.«ιον, πολύ δίκαιον 6 ταγματάρχης Βέρο ιέ και
τον έχειροκρότουν.

Διότι ^πως^ηποτε είνε αληθές δτι και ή πα-
'^?ίς εινέ τι άγαπητόν. Οι λιθοτόμοι έχεΐνοι, οί
ίργάται, ειχον χρηματίσει κατά το πλείστον

στρατιώται. Άπέμενεν εις αυτούς δ προς την
στρατιωτικην στολην σεβασμός, η αγάπη προς
δ, τι υπηρέτησαν και προη<ΧΤΓΐσαν. Καλά ήσαν δσα
ειχεν εϊπει δ Γκαρούς, άλλα ίΐν ήσαν £σχτμα,
οχι ^έν ήσαν διόλου άσχημα και αυτά τά όποια
ελεγεν δ ταγματάρχης. Δεν είχε βέβαια αύτος
την φωνην του άλλου* ητο Ισχνός και μικρόσω-
μος, άλλα ά^ιάφορον, ητο χαΐ αυτός άνθρω-
πος με σημασίαν. Μαζί του κανείς ^έν άστείζε-
το! Ήτο λεπτοκαμωμένος, Ισχνός αλλά χαΐ
ρωμαλέος. Και α( παταγώδεις έπευφημίαι ^Γ
ών έχαιρετίσθη ώς ίιά βροντω^ών κρότων τη-
λεβόλων 6 πολίτης Γκαρούς,εχαμαν και αύθις
νά σεισθώσιν επίσης σφο^ρώς αϊ ύαλοι τών πα-
ρ κθύρων του εργαστηρίου.

Ό κ. Καπποά ητον καταγοητευμένος.

"Ώθει χρυφίως τον αγκώνα του Γχενώ του
γειτονός του και ελεγεν .

— Αναδεικνύεται 6 υποψήφιος μαςί.. Άνα-
ίεικνύεταιί.. Εξαίρετα!., περίφημα!

— Ύπίρ το ίέον φιλόπατρις ! άπήντα δ
κτηνίατρος.

Μόλις είχε τελειώσει την άγόρευσίν του δ
Βερ^ιέ, δτε δ υψηλός ξανθός νέος ορθωθείς εις το
άκρον της αιθούσης, έξέτεινε την Ισχνι^ν του
χείρα προς τον πρόείρον Βουγιάρ καΐ εζήτησε
τόν λόγον.

— Τόν λόγον ! ίιατί ;

— Διά ν' αποτείνω μίαν έρώτησιν προς τον
ύποψηφιον. '

— ' Πώς όνομάζεσθε ; είπεν δ πρόεδρος.

— Τιβολιί (Λέων - Ιωάννης - Βαπτισττ/ις),
άπηντησεν δ νέος μετ* άγερωχίας ώσει το δνομά
του πολύκροτον ηίη εις τάςλαϊκάςτών Παρι-
σίοιν συναθροίσεις έπρεπε νά εινε γνωστόν εις
Σαλλύ.

Ό βουγιάρ έ'^ωκεν εΙς αυτόν τόν λόγον, δ ί1
ταγματάρχης προσεπάθει νά μαντεύση δποίαν
έρώτησιν ήίύνατο νά άποτεΐντρ αύτφ δ νέος ε-
κείνος τόν δποϊον ίεν έγνώριζεν.

Ό Γχαρούς, δστ'.ς έκάβητο επι τ9ίς εξέδρας
έπι^ιικτιχώς χαΐ δ Σαβουρώ ίί Ρεβιλ ευρισκό-
μενος πλησίον του μεταξύ του πλήθους τών α-
κροατών άντηλλαξαν βλέμμα ταχύ ειρωνείας
και εύχαριστησεως, Ιίόντες τόν Τιβολιέ σείοντα
ίιά τ^ς Ισχνής χβιρός του τό φύλλον εφημερίδος
τινός ώς στμαΐαν. Ανεγνώρισαν τόν "ΕγχΒ,ίυτ
του Μβ-ϋν-

— Πολϊται, ειπεν δ νέος με τάς συνήθεις
εις τους ά^οκΙμους ρήτορας υπερβολικάς χειρο-
νομίας, δταν ζητγ; τις τάς ψήφους του λαοΰ ο-
φείλει να ίώστρ εις αύτον λόγον περί τών πρά-
ξεων δλοκλήρόυ της ζωής του, ώραν προς ώραν.
Κίμαι απλούς εργάτης ζαχαροπλαστείου, κα-
τοικώ εις ΔαμμαρΙ* άλλα ούναται πάς τις νά
γνωρίζχ) τΐ ϊπραξα εγώ καταλεπτώς^ις δλο\ι

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

376

ΈΙΣίΤΖΛ.

[ΛΟυ τον βίον, στιγμιην προς στιγ(Αην, κ«ι αν Οέ-
λη ^οκνείςνά το ι^άθγ) είμαι έ'τοΐ|λθς να το ππω..

— Δεν σ'έζετάζει χανεΙς πιρί αύτουΐ..
-— Έπι του ζηττόματοςί..

— Έστω, εϊπεν 6 Τιβολιέ» ίυσαρεστούμβνος
ίιότι ήναγχ-άζετο ν' αποσιώπηση την βιογρα-
φίαν του, ερχθ[λαι εις το ζήτη|;.α. ΤΙ επραξεν δ
ταγρ,ατάρχης Βερ^ιέ, είώ παρών, δτ£ ητο ιΐς
φρουράν τίνα εΙςτην'Αλγερίαν ίιά νάπαραπεριφΟτ)
ενώπιον του στρατοδικείου βις... εΙς...

Ό Τιβολιέ ανέπτυξε την εφηιχερί^α, ην εκρά-
τει ανά χείρας και ανεγνωσε το δνομα δπερ
εΙχ«ν ηίη λησ[χονησει.

— Εις Γκίλ[Ααν!.. ναΐ,είς Γκέλμαν Ι Μάλιστα.

— Εις το στρατο<ϊικείον ; ηρώτησεν δ Βερ^ιέ
εζακολουθών να ριένι^ όρθιος.

Καίπερ όνα(χένων την έπίθεσιν, Ιριεινεν άπε-
σβολωρ.ενος απέναντι της ερωτήσεως και οι
δφθαλ{λ.οί του προσηλουντο άτενώς επι του νέου
ε)&ε(νου (λετλ θάριβους, εις & ποσώς ίέν άνε|λΐ-
γνύετο και η οργή.

— Εις το στρατοδικείο ν ; «πανελαβεν.

— Ναι, εις Γκέλμαν!.. εις ΓκέλμανΙ άπήν-
τησεν δ Τιβολιέ, χαίρων άκρως ίιότι ανεύρισκε
το ονορια τούτο.

— Απαντήσατε ! εφώνουν οι άκροαται προς
τον ταγ(λατάρχην.

^ Έξηγήθητε !

— Περιφρονήσατε την έπιβουλήνΐ ελεγεν δ
Καπποά,παραφερό{Αενοςέκ του ίνθουσιασμοΰτου.

— ΕΙς Γκέλ{Λανί εΙς Γκέλριαν! ώρύετο δ
Τιβολιέ (χετ'δπΐ(λθνης.

— Σιωπή! άπήντησεν δ πρόεδρος Βουγιάρ.
Τον λόγον έχει δ πολίτης Βερίιέ.

Ό Γκαρούς έφαΐνετο κατηυχαριστη(χένος.

Ό ταγμ,ατάρχης ηθέλησε να δ(ΑΐλήσγΓ άλλα
το αιρια άνήλΟεν εις τον λάρυγγα του και 'ίχε-
ίον τον απέπνιγεν. Τα ώτά του έβό[Λβουν. Αλ-
γεινή αίσθησις περιέσφιγγε το {^έτωπόν του ώς
σιίηρ91 στεφάνη. ΕΙς Γκελμαν!.. Εις το στρα-
τοίικλΐονΙ.. Τι έννόει ίιά τούτου δ Τιβολιέ; δ-
ποία ητο αρά γε ή συκοφαντία, ην ειχον πάρα
σκβυάσει ;

— Είν* τυπω(λένον ! είπεν δ εργάτης. Και
αν αγαπάτε — και έπεσε ιε τον 'Έγχ»Λυγ τον
Με^ίχ-'^ο άναγινώσκω.

— Μάλιστα, αναγνώσατε!., είπε τότε δ ταγ-
[ΐ,ατάρχης άπαθώς. Έπεθύ(/.ουν να το μάθω...

Άλλ* άνήρ τις υψηλός, στρατιωτικον έχων το
ήθος, ισχνός ώς πάσσαλος, ήγέρ^η ή^η εκ του
μέσου του πλήθους, ώρμησε προς την έξέίραν,
έζήτησε τον λόγον, τον έλαβε ταυτοχρόνως αφ*
εαυτού και έκτείνων την χείρα προς τον ταγ •
ματάρχην, άνέκραζε μετά σφοίράς φωνής, ης ή
άγανάκτησις έν τω άμα ένεποίησεν αϊσθησιν
εις το άκροατήριον :

— — Είνε περιττόν ! Δεν θ' άναγνωσθοΰν αύ-
ται «ί αισχρότητες. Όχι, ίεν θά άναγνωσθοΰν,
σας το λέγω εγώ, δ Φουρνερέλ!.. Δεν υπάρχιι
ούίέ λέξις αληθείας εξ δσων περιέχιι αύτο
το παραμύθι., ούίέ λέξις! Ό ταγματάρχη;
Βερί ιε του 5ου συντάγματος του πυροβολικού οΰ-
ίέποτε κατηγορήθη ο ιά το ελάχιστον, σας ίΐίω
τον λόγον μου. "Αν ίβ εκείνοι δπου τον κ«τη•
γορουν ίχουν το θράσος νά υποστηρίξουν και
προφορικώς ο σα έτόλμησαν νά γράψουν, θχ
έχουν νά κάμουν με τονΠέτρον Φουρνερίλ,πρώην
πυροβολητήν, δστις εινε' ικανός να γείνη κομ-
μάτια ίιά τον ταγματάρχην του,δπως υπάρχει
δ θεός δπου προσκυνούμε ν!.. *Ας το σκεφθούν!..

Ό Φουρνερέλ λαλών είχε τοποθετηθώ πλη-
σίον του ταγματάρχου ώς νά επρόκειτο νά ίε-
χθγ) άντ' εκείνου χάλαζαν σφαιρών και έβλεπε
με ήθος όργίλον τον συντάκτην του ^ΕγχέΛυο^
ΤΟΌ Μ$Μτ^ δστις επίσης είχεν άνορθωθν) και ώς
νά ήθελεν ίσως νά προκαλέστρ τον πρώην στρχ-
τιώτην, συνέστρεφε γελών τον μύστακα του.

Ή επέμβασις του Φουρνερέλ ένεποίησεν αϊ-
σθησιν εις το πλήθος. Τον ίε Βερίιέ συνεχίνκι
άμα και εταπείνου ή έπέμβασις αυτή. Όσον
αγαθός κχι γενναίος και αν ητο δ άλλοτε σύν-
τροφος του, δ ταγματάρχης δπωσ^ήποτε ίυση-
ρεστεϊτο βλέπων εαυτόν προστατευόμενον παρ*
ένος κατωτέρου του. "Αλλως τε ή προστασί^ι ίέν
άφώπλιζε τον Τιβολιέ, όστις έπανελάμβανε
μετά πειρακτικής (διαθέσεως τον επφ^όν :

— Εις Γκέλμαν!. Όλ* αυτά ίεν μας λέγουν
τίποτε ^ιά την ύπόθεσιν της Γκέλμας !

— Άλλα τέλος πάντων,πολϊτα ταγματάρχα,
είπεν δ πολίτης Βουγιάρ, το άπλούστερον πράγ-
ματι θά ητο νά έξηγηθήτε Ι-η αυτής της αξιο-
θρήνητου υποθέσεως της Γκέλμας.

Αϊ περί τούτου γνώμαι του πλήθους ήσαν ίι-
χασμέναι. Τινές άκροαται ύπώπτευον αορίστως
σκευωρίαν τινά, ατιμόν το^α πράξιν οιανδήποτε
ύποκρυπτομένην ύπο την αάξιοθρήνητον αύτην
ύπόθεσιν» ώς ελεγεν δ πρόεδρος.

Ό κτηνίατρος Γκενώ, όστις ίεν αμφέβαλλε
περί της εντιμότητος του τ'χγματάρχου, εύρ•-
σκεν ούχ ήττον δτι δ [^ερίιέ ύπερ το ίέον επί-
μενε νά μη παράσχγ) εξηγήσεις

Τότε μεγάλαι κραυγαί ηκούσθησαν ταυτο-
χρόνως εις το άκροατήριον οι έργάται και οι
χωρικοί ήρχισαν ν* άπαιτώσι τάς εξηγήσεις,
φωνάζοντες ρυΟμικώς, έν εϊίει έπωίοΰ* «Ή
Γκέλμα, Ή Γκέλμα Ι.»

— Ή Γκέλμα ; είπεν δ Βερ^ιέ άνακτών την
άπάθειάν του απέναντι των παι^αριω^ών εκεί-
νων αταξιών, αϊτινες είχον την πρόθεσιν νά
φανώσιν ώς ύβρεις. Ό συντάκτης του φύλλου,
το δποϊον δ κύριος κρατεί εις χβϊράς του (και
έ^είκνυε τον Τιβολιέ) επρεπεν αύτδς νά με πλη-

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

£3 Σίτυ^

377

ροφορήσΥϊ περί της ύποθίσεως της Γκέλρ[.ας. Δίν
ίύναμαί νά την γνωρίζω ίγώ την ύπόΟεσιν αυ-
τήν της Γχ£λ|λας, άφου ουοέποτε ίπάτησα εις
ΆλγιρίανΙ..

— Ούίίποτε; άνέχραζεν δ Τιβολιί ίυσπί-
«τως.

— Οΰίέποτε !

— Και δ(&ως & "ΕγχΒΛυς του ΜίΛίΤ... η ε-
φημερίς του Γκαρούς!..

— Έίώ παρών εινε δ συντάκτης, είπεν δ
Φουρνεριλ δεικνύων τον Σαβουρώ ^έ Ρεβίλ.
"Ας εξηγηθεί.. Αυτός οφείλει νά εξηγηθεί .

Ό Γκαρούς δπωσουν ερυθρός και στενοχωρη-
ριενος ενΕυιν εις τον Σαβουρώ ν* άπαντήβη και
ν' απάντηση ταχέως, ίιότι προτισθάνετο δτι ίυ-
σάρεστόν τι Ιμιλλε ν' άναφυτ).

Ό Σαβουρώ έζήτησε τον λόγον παρά του
Βουγιάρ.

Έ[λει*1α ένφ ελά>ει 6 Σαβουρώ ίε Ρεβιλ
ίχείνος* έγελα ερ.παικτικώς, ώς νά ηθελεν απλώς
νά «κάμγ) ριίαν άστειότητα» εΙς τον ταγ[/.ατάρ-
χην. Εινε άληθίς δτι άφηγήθη εις το φύλλον
του *ΕγχέΛνος [Αίαν κάποιαν ιστορίαν περί ίί-
κης τινός ενώπιον του στρατοδικείου, εΙς ην
άνεαιγνύετο και το δνομα του ταγ|χχτάρχου
Βιρίιε. Άλλ* ένεκα πληροφοριών άτιλών και
άνχκριβών είχ^ε περιπέσει εΙς λάθος, ^ι* δ αΰτος
πρώτος έλυπεΐτο πλέον ιταντος άλλου.

— Ναί, πλέον παντός άλλου. Ήμεϊς πρώτοι
άμεθα οι βεβαιώσαντες το γεγονός, θεωροΰαεν
ίε τιαην {Αας η(Αεϊς πρώτοι πάλιν, — • είή-
λωσεν 6 Σαβουρώ,•^ άκούετε ; η|Λ£Τς πρώτοι νά
οηλώσωρ.εν δτι το περί ου πρόκειται γεγονός
βινε κατ' άρχην άνυπόστατον.

— Εύγε Ι εκραζεν δ Γκαρούς.

Απέναντι ίε της θαυ[Ααστης εκιΐνης ειλ^κρι-
νείας πλείστοι άκροαταΐ επανέλαβον : Εύγε !
Μόνος 6 Τιβολιέ έφαίνετο κατησχυ|Αένος.

— Λοιπόν τότε η Γκέλ|Λα ;....Ή Γκέλ(Λα ;...
Άλλ' δ Σαβουρώ ίιηγηθη πόθεν προήλθε τό

λάθος. Ό παραπε|Αφθε1ς εις τό στρατοίικεϊον
της Γκέλμας αξιωματικός ^έν ητο ταγματάρ-
χης του πυροβολικού, άλλ* υπολοχαγός των α-
κροβολιστών, ίεν έκαλεΐτο Βερ^ιέ, αλλά Ρισών
ίεν κατηγορεΐτο επί παρανομώ εισπράξει, άλλ*
επι τραυματισμφ τίνος, μεθ' ου έμονομάχησεν.
Διν κατε^ικάσθη παρά του στρατοδικείου, άλλ*
ηθωώθη εν τφ μέσω τών χειροκροτήσεων τών
συναδέλφων του. Παρεκτός τών ί^ϋουσίωύώτ
τούτων λεπτομερειών, ίξώνή^ύνατό τιςν'άπα-
τηΟτϊ, ώς βλέπετε, προσέθηκεν ευμενώς δ δη-
μοσιογράφος, τό γεγονός αυτό καθ* εαυτό ητο
άκριβέστατον.

Οί άκροαται ηρχισαν νά μη έννοώσΐ τι πλέον
«κ της συζητήσεως, δ ίε Γκαρούς βασιζόμενος
εΙς την επιρριφθεισαν εις τό πνευμά των σύγχυ-

σιν,ήλπιζεν δτι μεθ' δλα ταΰτα Ο* άπέμενεν δπως
ίήποτε ε*κ της αξιοθρήνητου εκείνης υποθέσεως
της Γκέλμας υστεροβουλία τις και υποψία εις
τόν νουν μερικών. Έν συνόλφ εν τούτοις τό ε'ξα-
γόμενον άπέβαινεν ούίέτερον. Ό πρόείρος Βου-
γιάρ εθηκε χωριστά εις ψηφοφορίαν τάς υπο-
ψηφιότητας του Γκαρούς και του Βερ^ιέ, άμφό-
τεραι ίε ε'νθέρμως άνεκηρύχθησαν μετ' ε'πευφη-
μιών.

(Έηιτ«( συνέχ(ΐα).

Η ΟΔΟΣ ΤίΙΝ ΑΘΗΝΠΝ

(Έη '«£λν*ΑΟηναΐ«&ν*Εκιστολ&ν

'κοΟ κόμητος (Ιθ Μουγ)

(Συνίχβια χα\ τέλος* Γ{€ ηροηγούμκνον φύλλον}.

*Ε^ώ τάφος, έκεϊ θέατρον. Όταν τις μετα-
βαίνιρ από ερειπίων εις ερείπια, αί αντιθέσεις
αύται Ισχυροτέραν έμποιούσιν εντύπωσιν εΙς τό
άνθρώπινον πνεύμα. Άποτελουσι κατά τίνα
τρόπον απτά λείψανα τών διαφόρων εκφάνσεων
του καθ* ήμέραν βίου* οί ναοί εξαγγέλλουσι τάς
προσευχάς και τό ιίεώίεςτών παλαιών, αϊ τρο-
παιοφόροι άψιίες και οί κίονες διηγούνται την
ίόξαν αύτών,οί τάφοι ύπενθυμίζουσι τά δάκρυα,
τα θέατρα ίιετήρησαν την ηχώ νεκρωΟέντων
ενθουσιασμών και άποσβεσθέντων γελώτων. Ό
άνθρωπο; ολόκληρος αν και καταπεσώνκαι εξα-
φανισθείς σώζεται όμως εκεϊ, εν τοις μνη-
μείοις.

Της ΜουνυχΙας τό θίατρον 5εν είναι μέγα•
τό κάτω μέρος του ημικυκλίου σώζεται δλον, μό-
νον βαθμϊίές τίνες κατερ^άγησαν. Πτωχοί παϊ-
ίες κάθηνται έπι τών ερειπίων και θερμαίνονται
εις τόν ήλιον. Αί πλάκες, εφ* ών άλλοτε ώρχεϊτο
δ χορός, είναι ακόμη συνη^ψοσμέναι ώς αν
επρόκειτο τώρα νά παρέλθωσιν οί αύληταί.
Όπισθεν, ύψηλόν τι χείλωμα ^ηλοί τον τόπον,
δπου ητο ή σκηνή. Έκιϊ ε^ιίάχθησαν του Εύ-
ριπί^ου και του Μενάνίρου τάίράματα,πιστεύω
^ε δτι και τά κωμικά παίγνια τών χρόνων εκεί-
νων, λησμονηθέντα τώρα, δπω; και οί θεαται
οί ές αυτών τερπόμενοι. Τι λαμπρούς στίχους,
τι αστεία σκώμματα, τΙ μουσικού; τόνους σε-
μνούς η γελοίους θά ήκουσαν οί κατηρειπωμε-
νοι εκείνοι λίθοι ! ΕΙς τό βάθος, δ δρμος της
Μουνυχίας έχρησίμευεν ώς'σκηνογραφία του θε-
άτρου. Και μένει τώρα ίκ πάσης της πίλαιάς
άγωνιστικίΐς του θιάτρου λαμπρότητος μόνη ή
φυσική εκείνη σκηνογραφία και 6 ήλιος, δστις
ίιά τών άκτίνων του έφλεγε τά λευκά μάρμα-
ρα χατα τάς παλαιούς ημέρας.

Εγγύς του τόπου τούτου, παρά την θάλασ-
σαν, ανευρίσκω παλαιάς τινας εόρας λιθίνας.
Έκεΐ λέγουσιν δτι ητο τό παλαιόν ίυςαστήριον

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

378

£2Ζ3Χυ^

το ίν ΦρβΛττοϊ, δπβρ ^ίίχαζε τάς άντιποιγισεις
των ένβκα ακουσίου φόνου φυγοίίικούντων και
καττϊγορουρ,ενων το ίεύτιρον ίιά φόνον έκού-
σιον. *Ητο ίε περίεργος η ίιεζαγωγη της ίί-
κης• οί καττογορούυιενοι ίέν είχον το ^ικ«ίωρ.α
νά πατησωσι το άττικον είαφος, άλλα προσ-^ρ-
χοντο επι πλοίου ϊνα άπολογηθώσι προ των
ίικαστών και εκείθεν ^ιετύπωνον την άπολο-
γίαν των. ΚαΙ αν μεν άπήλλασσεν αυτούς το
ίικαστη^^ιον της κατηγορίας, τότε άπεβιβάζοντο
εΙς την πατρίία, αν ^έ τους κατε^ίκχζε πάλιν
άπέπλεον εξόριστοι. Ή ^ια^ικασία αυτή φαίνε-
ται μεν τώρα εις ημάς παράζενος, άλλ' δ βίος
των παλαιών Ελλήνων ίιεζήγετο δλο; σχείον
εν ύπαίθρφ, και ίιά τούτο ακριβώς ίέν είναι
ίυνατον νά τον ϊίη τις σημιρον καλώ; και νά
τον καταλάβη παρά μόνον εν αΰτοϊς τοις τόποις,
δπου ί ιείραματίζοντο αί διάφοροι αΰτου φάσεις.
Έοώ λοιπόν και οί <^ικασται κχι οί κατηγορούμε-
νοι έρχονται οΰτως ειπείν και λαμβάνουσι θέσιν
προ των οφθαλμών μας, ή ίε φαντασία άνοικο-
σομεΤ την οικαστικην ταύτην σκηνην και τους
ρητορικούς εκείνους αγώνας τους τελούμενους
προς τον ηχον τών κυμάτων.

Έκ Πειραιώς ίύναταί τις νά άναβ^ εις τά;
Αθήνας εις εν τέταρτον της ώρας ίια μέσου άμ-
πελοφύτου πεοίου. Δεν κατέχομαι εγώ ύπο της
σχολαστικής απέχθειας προς τάς σιίηράς ράβδους
και τον άτμον επί του κλασικού εδάφους, και
έθεο>ρησα πάντοτε ώς παΐ'ίαριώίϊεις τάς τοιαύ-
τας μεμψιμοιρίας, άλλ' ούίέν ηττςν προτιμώ νά
βασίσω την μιγάλην δίον και νά μη χάσω το
θέαμα του αττικού πείίου, αν και εί^ε ανώμα-
λος ή οοος αΰτη και συχνάκις πλήρης αφόρη-
του κονιο:τού. Μετά ένος σταίίου ήλιόκαυστον
πο;είαν έπι ί\ώ^ους εοάφους κεκαλυμμένου ύπο
ελεεινών καλυβών, αϊτινες άποτελούσι το προά-
στειον του Πειραιώς, ή δ<ϊος μεταβάλλεται εις
ίενίρρστοιχί«ν μεγαλοπρεπών λευκών, αίδτοϊαι
σχηματίζουιι μεγάλην πρασίνην άψϊία, δπου
φρίσσει το φύλλωμα των το άργυρόχρουν. Έν
τφ μέσφ οε περίπου της ίενίροστοιχίας ταύτης
ύπάρχουσιν ύπο την σκιάν μικρά τινχ και τα-
πεινά καφενεία κεκοσμημένα ίι' άτέχνων αγρο-
τικών ζωγραφημάτων. Έπι τών χυ'ίαίων τού-
των τοιχογραφιών άπειρότεχνοι ζο)γ^:άφοι εχου-
σιν είκονίση ίι* αφελούς χρωστήρο; "Ελληνας
ήρωας με θώρακας και περικεφαλαίας σείοντας
το ^όρυ. Είς μάλιστα έζ αυτών δ τολμηρότερος
και ούί^έν ήττον άπειρόκαλος έπάσχισε νά ζω-
γραφίσνι την πυρπόλησιν της Τροίας- ή άτυχης
πόλις φλέγεται κατακόκκινος έν τφ μέσω πα-
ραίοζοτάτων σκηνογραφικών απόψεων. Τα αρι-
στουργήματα ταΰτα της γραφικής τέρπουσ^
τους εκστατικού; άμαζηλάτας, έν ώ ποτίζουσς
τους ίππους των. θά ήΑύνατο ίέ εΙς καλός το-

πιογράφος νά κάμη ώραί^^ν εικόνα ζφγραφίζω^
τους χρωματιστούς εκείνους οικίσκους, τά άτά'
κτως τοποθετημένα φορτηγά άμάζια, ίν τη οά-
σει έκεΐνγ) και ύπο τά ώρακα άμφιλαφή ^ένΐρκ
σιά του φυλλώματος τών δποίων διασκορπί-
ζονται χύματα φωτός και άνταύγειαι ασαφώς
έπεσκιασμέναι.

Πριν η φθάσγις εις την πρασινάία έκείνην,
ΰιέρχεσαιτόν Κηφισόν είναι το πολύ ίύο μέτρα
άπό της μιοίς δχθης εΙς την άλλην, ευρίσκεται
ίέ δ ποταμός εις ημίσεος σταδίου ίιάστταμα
άπο τών εκβολών του τ4ν χειμώνα, το ύ^ωρ κυ-
λίεται ώςπερ χείμαρρος, άγρίως βρασσόμβνον και
κίτρινον το θέρος είναι πράσινον, ήσυχον και
ολιγοστόν. Κατά μέσον δρον έ'χει βάθος ιτεντή-
κοντά ύφεκατομέτρων καθ* δλον τον ρουν. Έν
Κηφισι^, παρά τους πρόποίας του Πεντιλικού,
δπόθεν έκρέει λαμπρός άπό μι&ς τετραγώνου
λεκάνης, θά ένόμιζες δτι μέλλει νά άποβτ) μέ-
γας ποταμός, άλλ' οί ποταμοί ίεν πρέπιι νά
κρίνωνται έκ τών πηγών των. Είίον έν ττ, πα-
τρίίϊι μου, ττ, Πικαρ^ία^ τάς πηγάς του Ταβούλ-
λα, αίτινες ούίέν άλλο είναι η μία μικρά βρύ-
<ιΐζι εζ ί); αν κρίνγ) τις θά ύτϊοθέση δτι δ πο-
ταμός 4κεΙνος μέλλει νά είναι πολύ μικρότερος
του Κηφισού, £λλου ίε ρ-εγάλου της Γαλλίας
ποταμού αί πηγαι δμοιάζουσι προς ευτελές
πλυντήριον. Άλλ' δ Κηφισός ίεν ίχει £λλο πα-
ραπόταμον παρά τον Ίλισόν, δστις είναι πάν-
τοτε σχείόν ξηρός• ετι ίέ και οί παρόχθιοι, ών
οί άγροΙ είναι πάντοτε ^ιψαλέοι ένεκα τ^ς φυ-
σικής του τόπου ανομβρίας, ίιοχετεύουσι προς
ποτισμόν τών αμπελώνων και τόν κήπων των
τά τρία τέταρτα του έκ του δρους καταρρέον-
τος υίατος. Τπάρχει έν τώ έλαιώνι τών Αθη-
νών μέρος τι, δπου δ ποταμός ίεν είναι παρά
μικρόν ^υάκιον. Και δμως είναι δ Κηφισός, ει;
έκ τών περιφημότερων ποτοιμών της γης, το ίε
δνομά του είναι πολύ μάλλον γνωστόν η τχ
ονόματα πολλών μεγάλων ποταμών της ΆσΙας,
της Αφρικής και της Αμερικής, εσχε ^έ την
μεγάλην τιμήν νά άπιεκονι^θτ) ώς θεός έπι του
αετώματος του Παρθενώνος.

Ή ωραία ίενίροστοιχία ην έθαύμασα προ
ολίγου ίέν εξακολουθεί μέχρις Αθηνών. Οί Γάλ-
λοι στρατιώται και οί ναύται, οίτινες την έφύ-
τευσαν κατά τον χρόνο ν της κατοχής του 1854
ίέν έπρόφθασαν νά φίρωσιν ε•.ς πέρας το ?ργον.
Τάς άμφιλαφεϊς λεύκας ίιαίέχονται ισχνά ίεν-
ίρύλλια, τά δποΐα ούτε σκιάν παοέχουσι και
είναι σχεδόν πάντοτε κονιορτοσκεπί. Άλλ'
δμως παρατηρώ έίώ και έκεϊ άναμεσον τών
αμπέλων ίχνη τών μακρών τειχών και ονειρο-
πολώ τους τάφους του Εύριπίίου και του Με-
νάνδρου, οϊτινες ίυστυχώς έζηφανίσθησαν μεν
τώρα, άλλ' έπι τών χρόνων του][^αυσανίψ εσώ-
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

ΐΣίτυ»^

379

ζοντο παρά τί^ν δίον ταύτην και αρχίζω κα-
θαρά νά διακρίνω την Άκρόπολιν. Είνακ ^ε
τχυτα τα καλά Ικανά ί ι* ίλαχίστην πορείαν.ΈπΙ
της χρυσιζούοης βάσεως των βράχων ών είναι
χατιστρωίλένη η κορυφή, άκτινοβολουσιν εΙς τον
ήλιον του Παρθενώνος οι κίονες. Πέραν ^ε 6
Λυκαβηττός ύψοΐ δρθιον εις τον αΙθέρα τον αΐχ-
|Αηρόν του κΰνον, δν επιστέφει [χικρόν έρη|Λΐτου
οΐκί^ιον* εΙς το βάθος κλειεί τον ορίζοντα 6λο-
|λαυρον το Πεντελικόν.

Δύο παράλληλοι σειραί όρεων, ών οι πρόπο-
δες κατέρχονται [λέχρι της θαλάσσης, περι-
φράττουσι το πείίον των Αθηνών. Δεζιόθεν, 6
άναβαίνων εκ του Πειραιώς έχει τον βαρύν ογ-
κον Γου 'Τριηττου, ούτινος αι άκρολοφίαι ύψουν-
ται ίιά γρα[Λ{Αών σχείον ανεπαίσθητων ριέχρι
της εσχάτης άκρας και εκείθεν έξακολουθοίσι,
εις εΰβατον κλιτυν (Αΐτά της αυτής ηρί{Αθυ κα-
νονικότητας. Έίώ και εκδϊ ύπάρχουσι ^ωγ(Ααί,
«Ττινες ανοίγουσι βαθείας σκιάς κηλκϊούσας τρό-
πον τινά την δλην σποίοειίή χροιάν και |Αΐκ:ά
^ασί^ια χαριηλών ίενίρυλλίών. "Οταν είναι κα-
θαρώτατος δ ουρανός υπεράνω ττ,ς μακράς εκεί-
νης και εναρριονίου κατατθ[Λης, αί άριυ^ραι χροιαι
του βουνού θαυριασίως συγχέονται προς την συν-
τονίαν του ουρανίου χρώρ,ατος, δ ίέ άηρ προσ-
λαρί,βάνιι περ: τάς κορυφές (Λίαν ριαργαριτώΰη
άπόχρωτιν, ης «ίναι τφ δντι ανέκφραστος η γλυ-
κύτης. Ό ήλιος άργυρώνει τάς έπιφανιίας• διαυ-
γής γαλήνη κατασκορπίζεται έπι τά ύψώ[Λατα
εκείνα.

Παρά την ίύσιν καθ' ην στιγμήν δ ήλιος
μέλλει νά έζαφανισθτί προς τά μέρη της Κο-
ρίνθου, δ Υμηττός περιβάλλεται επί τίνα χρό-
νον ύπο των τελευταίων ακτινών φωτοβόλον
αΐγλην Ιόχρουν και ενίοτε σχείον κοκκίνην, την
Οαυμασίαν ίε ταύτην λάμψιν βλέπεις βραίέως
και κατά μικρόν παραγομένην και έπιτεινομέ-
νην. Αρχίζει αυτή νά εκτείνηται ως άραιόν και
οιαφανές μετάζινον ύφασμα, κατά πρώτον μεν
έπι τάς βάσεις, ι'πειτα έπι τάς κορυφάς, εφ*
δσον κατέρχεται προς την ^ύσιν δ μεγαλοπρε-
πής αστήρ. Και γίνεται τότε αληθής μετα-
μόρφωσις του άψυχου βουνού, εν ειίοςαΐίήμονος
αναμίξεως του φωτός και της ζωής, μία λυ-
καυγής ηώς, ήτις ζωογονεί και κάμνει νά μει-
ίιήέ το σκυθοωπόν του πρόσωπον. Και ακτινο-
βολεί ούτως δ Υμηττός ίπί τίνα ώραν εν τφ
φωτΐ τής άποθεώσεως, έπειτα αί σκιαι άνωθου-
σιν ολίγον κατ* ολίγον το Ιριίωτόν φως προς
την κορυφήν εκεί αναπαύεται, όλιγοστεύει, σβύ-
νεται και οΙονει εξατμίζεται εις τό ίιάστημα.
Αγαπώ νλ θεωρώ τοιουτοτρόπως τον 'Τμητ-
τον κατά τάς πανσελήνους εσπέρας. Έπι πολύ
τό δρος κρύπτει την σελήνην άλλ' όπισθεν του
αναβαίνει τό λαμπρόν σέλας. Πρό αύτου δ Υ-

μηττός είναι κατάμαυρος, έπειτα ή πρώτη
στρογγύλωυις του δίσκου διαφαίνεται εις τήν
κορυφήν, ή άκρώρεια περιστέφεται τότε ^ιά
φωτεινού στεφάνου, έπειτα άνρίπτύσσεται τό
αστρον καΐ ούτως εΙπεΐν έκχειλίζεται και τρέ-
χει επι τά πλευρά του βουνού. "Οταν ^έ δλό-
κληρος δ χρυσούς κύκλος σταθ9) νικηφόρος βπΐ
του καταυγαζομένου υψώματος, χαΐ δ 'Γμηττός
και τό πεδίον κατακλύζονται ύπό λευκότητος
δμοίας προς τό χρώμα του οπαλίου. Τό φέγ-
γος εισδύει εις τάς ρωγμάς, προσκολλάται επι
τών τίετρών, κατέρχεται ώς άερώίης χείμαρ-
ρος, αναμιγνύεται προς τά κυανδ βάθη τής
νυκτός.

ΕΙς τό απέναντι μέρος, πέραν τής πε^ιά^ος,
ή σειρά του Κορυίαλλού και ή τής Πάρνηθος
κυματίζουσιν ώς θάλασσα, τής δποίας τά κύ-
ματα γίνονται δλονέν μεγαλήτερα. Αί γραμμαί
των ύψούνται βραίέως, ένίόνονται <ϊιά μεγάλων
καμπυλών καΐ προσκλίνουσι προς άλλήλας τήν
μεγαλοπρεπή άρχιτεκτονικήν των. Είνε ξηρά
και άγονα δρη* αί αίγες και τών ποιρ,ένων αί
πυρκαϊαι ήφάνισαν πάσαν τήν βλάστησίν τ6)ν
και ίέν ύπάρχουσιν επάνω παρά μόνον ελεεινά
τινχ ίενίρύλλια, τά δποια και αυτά έχει κα-
τατρίψη δ θαλάσσιος άνεμος. "Άλλοτε ύπήρχον
^άση έπι του Κορυδαλλού, ανευρίσκονται ίέ τίνα
ακόμη εις τά εσωτερικά του δρους στενώματα.
Κατά τους άρχαιολογοΰντας έίώ έλατρεύετο δ
Απόλλων, άπό κοινού, υποθέτω, μετά τής *Αρ-
τέμιίος, τής αθανάτου θηρευτρίας, του θείου
φαντάσματος τών πρασίνων βουνών. Μετά τον
Κορυίαλλόν έρχεται ή Πάρνης με τό τραχύ
κλυίώνισμα τών άγριων της κορυφών, με τάς
κοιλάδας της, τά χωρία της, με τον βράχον
τής Φυλής τόν άκρόλοφον και δμοιον προς πολύ-
κλυστον πέτραν, με τήν ταραχώίη θέαν τών
ισχυρών πλευρών της, με τάς τραχείας αίχμάς
της, δπου τόν χειμώνα κυλίονται μαύρα τά σύν-
νεφα και μένει ατηκτος ή χιών. Ήτο άλλοτε
ποτέ τό κρησφύγετον τών χΛεψτώγ τής εθνε-
γερσίας και βραίύτερον τών ληστών, ίταν ύπήρ-
χον ακόμη λτρσται εν Έλλάίι• και τφ δντι
έχει δλην τήν άγρίαν δψιν λγιστρικού καταφυ-
γίου. Τά στενά του κρύπτουσι ίαση ελατών,
αντρχ και χείμαρρους. Τήν σήμερον τό πάν είνε
ήσυχον εκεί επάνω εις τάς ερημιάς του βουνού.
Οί χΛίφται είνι περιττοί εν ελευθέρα χώρ({Ε, τους
5έ ληστάς έξωλόθρευσεν ή Ελλάς. Τής Φυλής,
τό φρούριον, δπόθεν ώρμησεν δ Θρασύβουλος ώς
άπό φωλεάς αετού ίνα εκδίωξη τους τριάκοντα,
κείται ήρειπωμένον. Και τά στενά και αί κορυ-
φαι ίέν εχουσι πλέον νά κρύψωσιν ο'τε έλευθε-
ρωτάς οΰτε κακούργους. Τώρα βλέπεις έκεϊ μό-
νον αγαθούς χωρικούς καθήμενους επι τών δνων
των, βοσκούς λευκοφορούντας έχοντας μεν π^ν-

380

£123ΤΙ Α.

τοτ« το δπλον κρ6ΐχά{;.«νον άπο του ώμου, τά
πιστόλια εΙς την ζώνην και την δψιν ό71γον
«γριωπην άκόμιη, άλλα κρατοΰντας και την
κκ|Λ-ύλην ράβίον (Λε δλην την ειρηνικην σε-
ρινοπρέπκιαν άγ«θών ποιαίνων. Έν Τατοίω, επι
ίπι της Πάρνηθος, δ βασιλεύς των Ελλήνων,
ειςτίφεν εν τψ (λέσω γοητευτικού ^ασώοους το-
πίου, αγροτική ν επαυλιν π€ριβαλλθ|Λενην ύπο
ανθοστόλιστου παραδείσου, υπεράνω οε του Τα-
τοίου, ύψοΟται το δρος ρ.έχρι των ερειπίων της
Δεκέλειας, του παλαιού φύουρίου, 1)πόΟεν φαί-
νεται η Εύβοίκη θάλασσα. Ή Ελλάς εκείθεν
ί^λεπει προς την Άνχτολην.

Άλλα πολύ άπεμιακρύνθην άπο της δ^οΰ το^
Πιιραιώς. Άπεπλανηθην θαυ[/.άζων τάς [χακράς
σκηνογραφίας των ορέων άτινα, ίεζιά και α-
ριστερά, περικλείουσι τον δρίζοντα. Έπανέρχο-
|Ααι λοιπόν καΐ εξακολουθώ την εΙς Αθήνας
πορείαν (χου έχων προσηλω(χενα τά δ(Χ(χατα
προς το Ιίεντελικόν, το δποϊον κείται πολύ (Αα-
κράν, άλλ' ενώπιον μ,ου. Το κολοσιαϊόν του τρί-
γωνον συνάπτει κατά τάς <ϊύο του άκρας την
Πάρνηθα και τον *Γ|ληττόν. "Κχει τ• σχηρια
αετώματος και φαντάζεται τις εΙς την όξειαν
κορυφήν του γιγάντειον άκρωτήριον αί γρ«(Χ-
μχί του άνχβαΐνουσι και καταβαίνουσι εν
θαυμαστ-ρ άρμονίί}:. *Αρά γε εις του Πεντελι-
κοΰ την εΰθυγραμ/λίαν αποβλέποντες οι άρχι-
τεκτονίς της παλαιάς Ελλάδος συνελαβον έν
έαυτοΐς το έπιβλητικον κάλλος και την κανο-
νικότητα των ναών, ου; έσχείίασαν ; Άρά γε
το μαρμάρινον δρος εσωκεν εΙς αυτούς και την
προς οίκο-ίομην ΰλην άμα ίέ και της οικοίο-
μης το ύπό<ϊειγμα, και την υλην ίηλαίη και το
«ι<ϊος ; Έπι του μαύρου πλευρού του ανοίγεται
μεγίστη 7 ευκή χαράδρα στίλβουσα εις τον ή-
λιον έκεϊ είναι ή σεβαιτή πληγή, δπόθεν έ-
ζήλθον τά θαυμάσια της παλαιάς '^έχνης, το
λατομεϊον, οπιρ έγέννησε τον Παρθενώνα, τά
Προπύλαια, και κόσμον όλον αγαλμάτων. Ύπο
τά; ίύο έκείνας έκτεταμένας πτέρυγας έπι
χρόνους μακρού; έκρύπτοντο άναμιζ έν τφ σκό-
τει τά αριστουργήματα τά έκπλήζαντα τον
κόσμον. Ή σεμνοπρεπή; οψις του Πεντελικοΰ
έίήλωνε τον προορισμον του θαυμάσιου τούτου
δρους, βπερ ύπηρ;εν δ πατήρ των θεών και τών
κιόνων, 6 ναός τών ί£ρών μαρμάρων.

Άλλ* ας άφήσωμεν τά απομεμακρυσμένα δρη.
Φαίνονται οΐκίαι τινές ^ιεσπαρμέναι πάρα την
δοόν τά συμπλέγματα πλησιάζουσιν ετι μάλ-
λον (ϊιερχόμεΟα την είσο^^ον της ιεράς δίοϋ
της Έλευσϊνος• έ^^ώ ήτο το Δίπυλον. Προ ημών
ανοίγεται λεωφόρος 'ί^ού αί Αθήναι. Άλλα
πριν ή είσέλθωμεν εΙς τήν πόλιν, ας σταματή-
σωμεν ολίγον προ ένος νεκροταφείου κχΐ ένος
προαστείου ήρειπωμένου, δπερ είναι πλήρες τε-

μαχίων στηλών και βάσεων ναών, έχει ίέ ϊχνη
δ^ών και τοίχου; τμιπτώτους. Είναι 6 Κέρα-
μεικός.

Σ.

•^-ΟΗ

ΒΟΝΠΝΙΑ

Ή πόλις ΒονωνΙα, περί ης κατ* αύτάς τοσού-
τος έγένετο λόγος έν«κα τών εορτών έπι ττ) δκτα-
κοσιετηρίίι του έν αύττ) Πανεπιστημίου, εινε πό-
λις της βορείου Ιταλίας και πρωτεύουσα Ιμωνύ-
μου έπχρχίας. *Τπδ τών Ιταλών νυν χαλειται
Μπολώνια, ΒοΙοβίια, ύπο τών αρχαίων ί* Ελ-
λήνων Βονωνία, καθώς και ύπο τών Λατίνων
Βοηοπίβι. Έπι τών αρχαιοτάτων ίί χρόνων ώ•
νομάζετο Ρβΐδίηα.

Ή Βονωνία κείται προς Δ 'τής παραλίας πό-
λεως Ραβέννης μεταξύ ίύο παραποτάμιων το"»
Πά^ου, Ρένου και Σαβένα, έντος εύφορου, τερ-
πνής, και ύπο έπζύλεων και χωρίων κεκαλυμμέ-
νης πεί^ιάίοςπαρά τάς υπώρειας τών Άπεννίνων.
*Έχει ΛατοΙκους 90,000, μετά τών περιχώρων
(ίέ 123;000. Ή έ^,ωτερική θέα της Βονωνίας,
αί μακραι χαΐ ώραΐαι δ^οί, καίτοι ^έν είνι παν-
ταχού ευρύχωροι και εύθειαι, αί εκατέρωθεν
τών δ^ών στοαι τών υψηλών οικιών, τά πολυ-
πληθή της πόλεως ανάκτορα, αί άρχαΐαι μεγα-
λοπρεπείς έκκλησίαι, οι πολυττοίκιλοι πύργοι
παρέχουσιν εις αυτήν ιδιάζοντα χαρακτήρα.

Έν γένει <ίέ ως προ; τήν άρχιτεκτονιχήν, έν
τ^ πόλει ταύτη ίιά πολυπληθών έργων αντι-
προσωπεύεται ή εναρξις της Αναγεννήσεως.

Ή εκκλησία του Άγ. Πετρωνίου θεωρείται
εν τών άζιολογωτέρων μνημείων της πόλεως,
καίτοι ημιτελής ίιαμείνασα άπο του 1390• έ-
χει ρυθμον γοτθικοτοσκανικόν. Επίσης τών ά-
ζίων λόγου εκκλησιών είνε και ή του Αγίου
Δομενίκου. Ει; αμφότερα; ίέ ευρίσκονται αρι-
στουργήματα γραφικής και γλυπτικής τέχνης
^ιαςήμων Ιταλών τεχνητών. Περιέχει ίέ ή
πόλις πολλά μουσεία ίημόσια και Ιδιωτικά, έν
οίς το σημαντικώτατον είνε το ίημοτικον
(Μαββο οίνίοο), παρά τφ Ιποίω κείται και ή ίη-
μοτίκή βιβλιοθήκη.

Το Πανεπιστήμιον της Βονωνίας θεωρείται
το άρχαιότερον τών Ιταλικών μετά το του Σα-
λέρνου- ιστορείται δτι ίίρΰθη τφ 1119, κατέστη
ίέ ίιάσημον έν τγ) επιστήμη κατά τά; παρελ*
βούσα; ιίίως εκατονταετηρίδας. Τά νυν περιέ-
χει 1,300 περίπου σπουίίαστάς και 50 καθη-
γητάς. Έ/ει ^ε πολλά επιστημονικά προσαρ-
τήματα, μουσεία φυσικής ιστορίας, άνατομικον
άμφιθίατρον, βοαανικον κήπον, άστεροσκοπεϊον,
βιβλιοθήκην έζ 100,000 τόμων, και πολλών
χειρογράφων, και γεωλογικον μουσεΐον, δπερ

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν:^οο^ι^

1ΆΤΖΤΧ ^^

381

Ιοίως ^(ΚΤ6λ«κ ύπο την ^ιιόθυνφΐν του νυν πρυ-
τάνκως του Πανιπιστηριίου Καπιλλίνη.

Κατά τον [λίσον αΐώνχ το Πανιπιστημιον
τ^,ς Βονωνίας έχαιρε φημην παγ)ςόσ(Λΐον, και
μάλιστα ή σχολή της νο,αικη;, ήτις και ττοώτη
κίρΰθη. Άναφβρεται δτι τω 1262 κατήντησε
να ^»ριίχη 10,000 σπουίαστάς. Ενταύθα ίέ
εγίνιτο το πρώτον άρχη διδασκαλίας του Ρω-
[λαικου δικαίου. Βρα^^ύτερον ιΐς το ΓΙανεπιστη-
(Αίον^τουτο ινροσιτίθησαν αί σχολαί τη; Ιατρι-
κής και της φιλολογίας, επΙ του ΙΙάπα ίέ Ίν-
νοκιντίου 6ου και η της θεολογίας. Έν Βονω•
νΙ(^ το πρώτον είιίάχθη η άνατθ(χία του αν-
θρωπίνου σώ[Λατος, χαι ένταϋθα & Γαλβάνης
άνεκάλυψε τφ 1789 τον γαλβανισ^/όν. Έν τψ
Πανεπιστη;χ(φ ί* ετι τούτφ ε^ίίαζαν και γυναί-
κες* τοιαυται ^έ ύπηρζ(ίν κατλ τον 14ον αΐώνχ
Υ) Νοβελλα ί' Άν^ρεα, ήτις έίί^ασχε χρυπτο-
|ΐένη όπισθεν παραπετάσριατος ίνα ριη το εζαί-
σιον αύτη; κάλλος παρεκτρέπτρ την προσοχήν των
φοιτητών. Ωσαύτως ενταύθα ε^ί<^αζε ριαθη^^α•
τικά και φυσικην η Λαύρα Βάσση, ή Μαντζο-
λίνα «νατοριίαν, η Η Κλοτίλίη Τοριπρόνη την
ίλληνικην γλώσσαν άπο του 1794 ίίως το 1798.

Ή Βονων(α απέχει της π.-ίς Α αυτής κείμε-
νης παραλίου πόλεως Ραβέννης, μεθ' ης συνίέε-
ται ίι' ιδικής ^ιακλα^ώσεως σιδηροδρόμου, 84
χιλιόμετρα.

Ή πόλις της ΒονωνΙας ετι διακρίνεται ^ιά
τα βιομηχανικά αυτής καταστήματα και το
ε'μπόριον, έχει ^ε υφαντήρια μεταξωτών υφα-
σμάτων, ύαλοποιεια, καπνεργοστάσια, πιλοποι-
εΐα 1^(ως ψιαθίνων πίλων^ εργοστάσια μουσικών
οργάνων. Αγαπητά ίε καΐ πεφημισμενα εϊνε
τά μακαρόνια της Βονωνίας, τά ποτά, το τα-
ρίχη, τά τεχνητλ άνθη και άλλα αντικείμενα
του γυναικείου στολισμού.

ο ΑΗΡ ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΥΤΡΑ ΤΗΣ
ΘΑΛΑΣΣΗΣ

Κατά την ώραν ταύτην του έτους, καθ* ην
οΐ άνθρωποι φλεγόμενοι και κχταπονούμενοι ύπο
του θερινού καύσωνας έπιζητούσι την ίροσιστι-
χήν σκιάν τών ίασών, την άναπαυτικήν ζωήν
των εζοχών και τών θαλχσσίων υδάτων την
άναψυχτικήν θερμοχρασίαν, εχομεν και ημείς
να εΐπωμεν προς τους άναγνώστας της φίλης
«Εστίας» ολίγα τινά περί του άίρος και τών
λουτρών της θαλάσσης.

Άπο τών αρχαίων χρόνων οί άνθρωποι άπε-
£ ι^ον εις αμφότερα ^ύναμίν τίνα Ίαματικήν και
τονωτικήν. Και δτι έχουν τοιαύτην ΐύναμιν,
ού^εΙς αμφιβάλλει. ΚαΙ τοι ^ε οΐ ιατροί τής αρ-

χαιότητος ίεν είχον τά μέσα, ίΓ ών να εξετά-
σωσι και νά &ρίσωσι τά συστατικά των, τά εζα-
σκοΰντα επι του σώματος την ποθουμένην το-
νωτικήν επενέργειαν, εν τούτοις δρμεμφύτως,
ούτως είπεϊν, άνεθετον έπ* αύαά δλας τάς ελπί-
ίας των και αί έλπί<^ες των σπανίως ίιεψεύίοντο.

Και δ μεν θχλάσσιος άήρ εινε ευεργετικές
εις τον ήμέτερον οργανισμον ένεκα τής αδιάκο-
που κινήσεως εις ην ευρίσκεται και τής απο-
λύτου αύτου καθαριότητος.

Ή ακατάπαυστος αύτη κίνησις τών ύπερ την
επιφάνειαν τής θαλάσσης ατμοσφαιρικών στρω-
μάτων προέρχεται εκ τής ^ιηνεκώς μεταβαλ-
λόμενης θερμοκρασίας του αέρος ττς ξηράς*
ίιότι δταν ούτος γίνηται θερμότερος, το θέρος,
δ ψυχρότερες άήρ τής θοίλάσσης πνέει προς την
ζηράν μεθ* δρμής, ϊνα τον άντικαταστήση, και
ούτω σχηματίζεται ρεύμα ίροσίζον τους παρά
την άκτήν τής θαλάσσης περιπατούντας• το
αυτό (ϊε συμβαίνει ύπο εναντίους, εννοείται, ί•
ρους τον χειμώνα.

"Οτι ίε 6 άηρ τής θαλάσσης εινε άπηλλαγμε-
νος πάσης επιβλαβούς ίιά τ' αναπνευστικά ήμων
όργανα ακαθαρσίας και πόσον τοϋτο σημαίνει
ίιά την λειτουργίαν τής αναπνοής εινε γνωΑτον
καΐ ίιά τούτο π^ριττον νά έν^ιατρίψωμεν ομι-
λούντες περί αυτού.

Άλλα το κυριώτερον πλεονέκτημα του θα-
λασσίου αέρος έγκειται εις το εν αύτφ υπάρχον
πο.σον όζωνίου, τέ δποϊον, ως ίιά πειραμάτων
απεδείχθη, σχετικώς υπάρχει έν μεγάλγ} ποσό-
τητι εν τοις παραθαλασσίοις στρώμασι τής α-
τμοσφαίρας.

Ή τέω; επικρατούσα γνώμη ην δτι ή Ιαματική
επενέργεια του παραθαλασσίου άερος προήρχετο
εκ του έν αύτώ ποσού μαγειρικού άλατος καΐ
άλλων έν ελαχίστη ποσίτητι άλατούχων συστα-
τικών, δυνάμει τών δποΐων ενισχύετο το ήμέτε-
ρον σώμα και αί λειτουργίαι του έγίνοντο δμα-
λώτερον.

Άλλ' ως είπομεν ανωτέρω, το δζώνιον απο-
τελεί την αληθή και κυριωτέραν άρετήν του αέ-
ρος τής θαλάσσης, ίι' αυτού ί' επιταχύνονται αί
λειτουργίαι του σώματος και ή μετουσίωσις γί-
νεται ζωηρότερα και συμφωνοτέρα προς τους φυ-
σιολογικούς νόμους.

Κατά τά τελευταΙο)ς ύπο διαφόρων γενό-
μενα πειράματα Ο παραθαλάσσιος άήρ στερεί-
ται παντελώς μαγειρικού ά>ατος• μόνον δσάκις
εινε τρικυμία και & άνεμος πνέτ) σφο^ρώς παρα-
σύρονται ύπ* αυτού ελάχιστα μόρια άλατούχου
ύδατος, άλλα και ταύτα ^έν φέρονται μακράν,
καταπίπτουσι μετ* ολίγον εις την γήν και ίέν
έζαπλούνται πέραν τής ακτής τής θαλάσσης.

"Ισως ί' έκτος τού όζωνίου και τής αχανούς
εκτάσεως τής επιφανείας τής θαλάσσης, τής

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ ΐ3γ ν^οο^ι^

382

£ΧΧΤ !▲

δποίας η ^ίχ, ώς γνωστόν, κατευνάζβι χαΐ κ«-
ταπραυνβΐ τλ £ζηριθΐ(Τ(Λένχ νβυρά (Αας, κατευ-
νχστικην επ* αυτών έπενεργειαν προξενεί και
το ποσόν των ελαχίστων εκείνων μορίων θαλασ-
σίου ΰίατος, τά δποϊκ συ(χπαρχσύρει (χαζή του
δ £νε{Αθς κχΐ εν οίς υπάρχει χλωριοΟχον νά-
τριον ({ΐαγειρικον άλας).

Το μαγειρικον άλας ηρχισαν άρτίως οι Ιατροί
να ^ίίουν εΙς μεγάλας δόσεις και άνευ πάσης
άλλης άνα(χίξεως κχτά της η^χικρανίας και άλ-
λων παθήσεων των νεύρων, καθ' ας ίεν ευρέθη
άκόρ.η ώς αΙτία ανατομική τις άλλοίωσις του
νευρικού ηαών συστήματος.

Τά 5ι* αύτου μίχρι της σήμερον γενόμενα
πειράματα έπετυχον τά πλιϊστα, εκπαλαι ί*
επικρατεί ή υπό της πείρας κχθιερωθεΐσα συ-
νήθεια νά ίίίουν εις τους επιληπτικούς μαγει-
ρικόν άλας, άμα ώς αίσθανθώσιν ε*πικειμένην
την εκρηξιν του πάθους των.

Δεν εχομεν ανάγκην ίιά μακρών νά εζάρω-
μεν τάς ωφελείας των θαλασσίων λουτρών ^ιά
το σώμα μας. ΕΙς τους πάσχοντας τά νεύρα
εινι άπαραίτητον συστατικον της θεραπείας
των, ούχ ήττον ίέ χρήσιμα εινε και εΙς τους
υποφέροντας άπο τον στόμαχον. Παρατηρουμεν
δμως εν τέλει δτι μετά μεγάλης πρθ5οχγ;ς πρέ-
πει νά κάμνουν χρήσιν αυτών οι έχοντες προσ-
βεβλημένην την καρίίαν των, οί δπ•ϊοι καλλί-
τερβν εινε, πριν η εμβουν εΙς την θάλασσαν, νά
συμβουλευθώσι τον ιατρό ν των.

Δρ Φλς.

>ΙΌ-Ι<

ΝΥΚΤΕΡΙΔΕΣ ΑΙΜΟΔΙΨΕΙΣ

Εις τον Βοτανικόν Κήπον τών Παρισίων
αποστέλλονται προσεχώς εξ Αμερικής νυκτε-
ρΙ<ϊες Ίΐνες έκτου εϊίους τών καλουμένων ^'ί-
[ΐαίρωγ (ΥΑΐηρίΓθβ).

Ή νυκτερις εινε βεβαίως εκ τών ζώων, ών ή
προσίγγισις εμποιεΐ άπεχθειαν εις τον άνθρω-
πον. Άλλα τΐ εινε Ι» παρ* ήμιν κοινός πτερω-
τός μυς εν σχίσει προς το γιγάντειον είίος
δπερ άπαντόε τόσφ συχνά εν τγ) Νοτίφ *Αμε-
ρικτ, ; Ή νυκτερίς αίίτη εινε μεγάλη ώς ?ρνις,
και αι πτέρυγες της άνεψγμίναι εχουσι μήκος
60-70 εκατοστών του μέτρου. ΠτερυγΙζουσα
άπαισίως εν τφ νυκτερινφ σκότει απειλεί την
ζωήν του 6^οιπόρου (ν ι}) νύξ αναγκάζει νά
σταθμεύστ) εν τ^ έρημίί;:.

Ή φοβερά νυκτερις εκλήθη Χίμαιρα ώς
έχουσα ακριβώς τάς Ιδιότητας ας ή μυθολογία
άπέ^ιίεν εΙς το φανταστικον ε'κεϊνο ον. Ή νυ-
κτερίς αυτή ού^έν άλλο εινε, κατά τίνα φυσιο- Ι

ίίφην, ή πελώρια πτερωτή β^έλλα ζώσα ίιά
του αίματος τών ζώων και τών ανθρώπων. Κυ-
ρίως βρίθει τοιούτων Χψαιρων ή Κολομβία, εις
ην ανήκει και δ Ισθμός του Παναμά.

Την ήμεραν καθεύ^ει ανηρτημένη άπο τών
κλάδων μεγάλων ίέν^ρων δπου όλιγώτερον φως
καΐ πλείων έρημία. ΆλλοΙμονον ί* εις τον άτυ-
χη δν ή μοΤρα φέρει πλησίον αυτής κατά την
έσπέραν, άλλοίμονον εΙς τον κατάκοπον δίοι-
πόρον δστις ζητήση άσυλον ύπο την σκεπην
πυκνοφΰλλου ^έν^ρου. θά κοιμηθγϊ και ^έν θά
εξυπνήση πλέον ! Έν ίιαστήματι μιας ώρας ή
νυκτερις θ' απομύζηση δλον το αίμα αύτοΰ,
καταλείπουσα το άψυχον σώμα ιΐς βοράν τών
σαρκοφάγων όρνέων και ζώων.

Κορεσθεΐσα αίματος ή νυκτερίς άνίπταται
βαρέως και ζητεϊ κρύπτην ιν τφ φυλλώματι
κολοσσαίου ίένίρου. Ή νυκτερίς αυτή επλάσθη
γονιμωτάτη ύπο της φύσεως* τίκτει εκάστοτε
εξ ή επτά, και εκλέγει την φωλεάν αυτής ίν
σχισμγ) β^-άχου ώς οΙόν τε απροσίτου εις τους
οφεις και άλλα ερπετά, άτινα πολύ ορέγονται
της τροφής ταύτης. *Εξ μήνας μετά την γέν-
νησιν αυτών τά νεογνά εχουσι και το μέγεθος
και τάς άρετάς τών γονέων.

Ουχί προ πολλού χρόνου νέος τις Αμερικανός
ονόματι Μοραλές, επανερχόμενος έφιππος εις την
πόλιν εξ δίοιπορίας μακράς κατελήφθη υπό
τής νυκτός εντός δάσους. Προσκρούσαντος ί'
αίφνης του ίππου καΐ πληγέντος βαρέως υπό
κορμού ^ένίρου, δ νέος κατέπεσιν αναίσθητος έν
άρχτ). Συνελθών ί' είτα εκρινεν αδύνατον νά
^ιέλθη τάς πολύπλοκους ατραπούς του δάσους
πεζτ] καΐ έν βαθυτάτφ σκότει. Απεφάσισε λοι-
πόν νά στάθμευση ύπό τά ^έν^ρα μέχρι τής
ήοΰς.

Συλλέξας ξηρούς τινας κλάδους ήναψε πυ*
ράν ίνα άπομακρύνη τους οφεις και τά θηρία•
είτα ίέ καλυφθείς ίιά του δίοιπορικου του κα-
λύμματος, κατεκλίθη και κατά μικρόν άπΐ*
κοιμήθη λησμονήσας πάντα κίνίυνον.

Ευθύς τρεις νυκτερίίες ήρξαντο πτερυγίζου-
σαι ύπίρ την κεφαλήν του άτυχους. Βαθμηδόν
ίέ κατήρχοντο, προσήγγιζον τό θύμα, εφ* ου
τέλος προσεκολλήθησαν ήρεμα. Ή μία τού-
των ή μεγίστη προσκολληθεϊσα επι του δεξιού
ώμου εΙσήγαγε τό ρύγχος ^ιά του περιλαιμίου
εΙς τόν τράχηλον του κοιμωμένου, ένφ λΙ ίύο
αλλαι άπιμύζων τάς παλάμας αυτού.

Και ένφ άπερρόφουν ίιά τής γλώσσης αυτών
τό νωπόν αίμα, δπερ ερρεε ^αψιλώς από τών
πληγών, α! νυκτερίίες άνακινουσαι τάς πτίρυ•
γας αυτών ^υθμικώς έρρίπιζον τό θύμα, δπως
ί ιά τής γλυκείας ίρόσου καταστήσωσι τόν υττνον
αυτού εύάρεστον και διαρκή.

*Αλλά κατά καλήν τύχην έτερος^ Ιίοιπό|θς
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

\ΣττΛ,

383

|λίτά τ&σσάρων 'Ινίών θεραπόντων ίιιόρχίτο έ-
φιππος την νύχτα εκεΐνην το ίάσος. ΓΙρο^βλκυ-
σθέντις ύπο του φέγγους της πυράς, έπίζευσαν
χαι ίβάΑισαν κατοπτεύοντες και ερευνώντες.
Ούτως έφθασαν εκεί δπου έτελεΐτο το φρικώδες
ίρα|Αα. Οι ΊνίοΙ άνευ χρονοτριβής επέπεσαν
κατά των τριών νυκτερίίων, αϊτινες βεβαρημενχι
εκ του αϊ(λατος μόλις εκινουντο, και εφόνευσαν
«υτάς ^ι* άνηρΐ[Αένο)ν δαυλών.

Ό Μοραλες (χόλις εσχι τίίν ίύναρ,ιν ν' άνοίζγι
τους όφθαλ|Λθύς• η άπώλειχ τόσου αψατος είχε
κατα<ιτή«η αυτόν παράλυτον.Έ^εσαν προχείρως
τάς πληγάς και έπΙ αυτοσχεδίου φορείου (χετε-
κόρ.ισαν αΰτον εις την εγγυτάτην οΐκίαν. Ό
ταλαίπωρος έπι εικοσιν δλας η(Αέρας ίιετελει^ε'ν
κινίύνφ, καΐ παρήλθε χρόνος πολύς έως ου τε-
λείως ανάκτηση τάς ίυνάριεις του.

Η.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Ό χρογος βΙπ ^ άγρόζ /ιου, ελεγέ ποτέ
'Ιταλ^ς συγγραφεύς. Και δντως δ χρόνος δ(Α0ΐ-
άζει προς αγρόν, δστις (ΐ,ένων (χίν ακαλλιέρ-
γητος ού^εν φέρει η (χοίλλον φε'ρει άκανθας και
τριβόλους, καλλιεργούρ,ενος ίέ αντα[Λείβει πλου-
σιοπαρόχως τον φιλόπονον.

Ό χρ^^^^ Λη χ6 ίφασμα της ζωής^ έλεγε ν
δ Φραγκλίνος. Ανάγκη λοιπόν απόλυτος νλ
γινώσκω{ΐεν ακριβώς πόσου τιμάται έκαστος
πηχυς του πολυτιμότατο^^ τούτου ύφαέσματος.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Μεταξύ των αντικειμένων τών άποσταλίν-
των εις την έν Βονωνί(2( μουσικην εκθεσιν εινε
και το κρανίον του Δονιζέττη, ύποστάν παρα-
δόξους περιπέτειας, ως εμφαίνεται εξ επιστο-
λής ην εγραψεν δ εκ πάππου ανεψιός του μι-
ίάλου μουσουργού και έν Κωνσταντινουπόλει
ιαμένων Ι. Δονιζέττης πρ&; τάς εφημερίδας,
άναιρών δημοσιευθείσας τινάς πρότερον ανακρί-
βειας. Κατά την έπκίτολην ταύτην, το κρανίον
του Δονιζέττη παρέλαβ4 προς μιλέτην & κατά
το 1848 ένεργησας την νεκροψίαν Ιατρός Κάρ-
κανος, δστις μίτ' ου πολύ απεβίωσε^ τά ^' ε*πι-
πλα καΐ σκεύη αύτου έξεποιηθησαν έπι δημο-
πρασίας. "Οτε τά λείψανα του μουσουργού της
^^ουxία^ και της ΦαίορΙταζ μετεκομίσθησαν
άπο του νεκροταφιίου εΙς τον μητροπολιτικόν
ναόν του Περγάμου καΐ κατετέθησαν εις το άνε-
ν ερθέν αύτφ παρά τών ίύο του αδελφών μνη-

μείον, άνεμνησθησαν οι ενδιαφερόμενοι δτι το
κρανίον ίέν είχεν επιστραφη παρά του ιατρού
Καρκάνου, έρεύνη; ίέ γενομένης και ττ, βοηθείφ
του καταλόγου τών έκποιηΟέντων έπι δημοπρα-
σίας αντικειμένων, άνεκαλύφθη δτι είχε πω-
ληθη μία χύΜξ άντΙ ολίγων λεπτών προς τίνα
άλαντοπώλην. Έπορεύθησαν προς αύτον οί έν-
οιαφερόμενοι και άνεύρον τφ δντι έντος του συρ-
ταρίου της τραπέζης του το ζητούμενον κρα-
νίος. Ό άγαθο; άλαντοπώλης άγνοών την προ-
έλευσιν του αντικειμένου εκείνου, ίχρησιμοποίη-
σεν αύτο ως νομισματοίοχεϊον. Έζηγοράσθη
τότε τό κρανίον αντί τιμής ύπερτέρας και έτο-
ποΟετήθη εις την βιβλιοθηκην του Περγάμου,
δπου έκτοτε θρησκευτικώς φυλάσσεται.

Οί έν Σουίάν "Άραβες πιστεύουσιν δτι πάν-
τα κ^ραυνον παρακολουθεί η πτώσις άερολίθου
σιίηρούχου. Ό κατέχων τεμάχιον του τοιούτου
σιίηρου θεωρείται ευτυχής. Αί μάχαιραι και
τά ξίφη τά κατασκευαζόμενα εξ αύτου καθι•
στώσι, κατά την ^οξασίαν των, άτρωτους τους
έν ταϊς μάχαις φέροντας αυτά, προστατεύουσι
ίέ και ίιαφυλάττουσιν αυτούς εις το έξτ^ς άπο
του κεραυνού. Ό σεικης Νάσρ, ό αρχηγός τών
Τακκάλα, ή^υνηθη ν* άντιστ^ κατά τών Αιγυ-
πτίων χάρις, ώς λέγουσιν, εις ξίφος κατασκευα-
σθέν εκ τοιαύτης ύλης. Πιστεύουσι προς τούτοις
οί "Άραβες δτι το πυρ τό άναφθέν έκ του κε-
ραυνού ίέν κατασβέννυται εΙμη ίι' ολίγου γά-
λακτος. Ό κατεργαζόμενος τον μετεωρίτην σΐ-
^ηρον σιδηρουργός μεταχειρίζεται ωσαύτως
γάλα άντι ύδατος, ίιότι τουτ• έχει την Ιδιό-
τητα νά καταφθείργι το μέταλλον.

Ούχι σπάνια είνε τά παραδείγματα πτωχών άπρο-
σδοκήτως πλουτησάντων έκ τής εύνοίας τί)ς Τύχης
έν λαχείοις. "Εν τοιούτον άναφερουσιν αί εφημερίδες
τής Κωνσταντινουπόλεως. Όμογενής, κάτοικων έν
Τοπχανε', Ί<ι)άννης Αποστολίδης καλούμενος, μέχρι
τής προτεραίας έν εσχάτη πτωχεία και απεγνω-
σμένη καταστάσει διατελών, ευρέθη αίφνης πλού-
σιος και ευδαίμων. Ό δυστυχής ούτος οικογενειάρ-
χης δυνάμενος νά πορίζηται άλλοτε άνέτως τά
πρ^ς συντήρησιν τϊ]ς οικογενείας αύτου, εις τοι-
αύτην περιέστη έπ* εσχάτων, ένεκα περιπετειών τής
τύχης, Ινδειαν και στέρησιν, ώστε μη ίχων ούτε τ^
ευτελές μίσθωμα τοΰ πενιχροδ οικίσκου, έν φ κα-
τφκει μετά τί}ς οικογενείας του νά άποτίση, διέτρεχε
τ^ν κίνδυνον νά έκδληθη εξ αύτου ύπο του οίκοδε-
σπδτου. Οΰτω δ* απεγνωσμένος λαβών εν αγνοία τί}ς
συζύγου αύτου εν δακτυλίδιον αντί!ς, κοχλιάρια τίνα
μικρά αρψ)ρθί και μίαν μετοχήν τοΰ Λαχειοφόρου
δανείου τ^ίς πόλεως Βουκουρεστίου, ήν είχεν αγο-
ράσει προ δεκαοκταετίας, έτράπη την εις την με-
γάλην τί}ς π6λε(ι>ς άγοράν άγουσαν έπι σκοπψ νά
έκτυοιήστ) ταύτα. Επειδή δμως Φ^άς εις Γαλαταν,

Όφ\ζβό όγ ν^^οο^ι^

384

ίϋΙ^ΧΛ.

εσχέφΟη δτι ίέν ειχεν ούτε τα διόδια τής γεφ^ας να
άποτίση, απεφάσισε να έξαργυι^ώση την μετοχήν, διο
χαι προσήλθε προς τίνα έχει άργοραμοιδόν μη άρ-
7.εσθεΙς ίμως εις την προσενεχθεϊσαν αύτφ τιμήν
των 42 φράγχων, άνεχώρησεν έχεΤΟεν χ χι μετέβη
εις το εν Καράχίοϊ είδιχςν έπι των λαχειφόρων με-
τοχών χατάστημα ΚΐΛΓίβΓί. Γνωστόν 8τι χατά τ^ν
έντ^ς τοΟ χαταστήματος τούτου άνηρτημένον π(-
ναχα, πας δ β^υλόμενος να ζητήση σχετιχάς προς
τάς χληρώσεις πληροφορίας, οφείλει να χαταδάλη
γρόσια πέντε. Επειδή δε εξ ων δ χάτοχος τής με-
τοχής ταύτης άφηγήθη έχει, έγνώσΟη ή ελεεινή αυ-
τού χατάστασις, ο διευθύνων το χατάστημια έζήτησε
τον αριθμόν τής μετοχής αύτοΰ χαι μετ' ολίγον ό
τέως δυστυχής θνητός ήχουεν Ιχπληχτος δτι ο αριθ-
μός τής μετοχή; αϋτου χληρωθεις τη 2 96ρίου έ. Ι.
έχέρδησε τον πρώτον λαχνόν, ήτοι 100,000 φράγ-
χων ! "Εξαλλος ύπο χαράς ό ήδη πλούσιο; χαι ευ-
δαίμων Ιωάννης Αποστολίδης σπεύδει" προς τον
ίν Γάλατα ομογενή άργυραμοιδον χ. Ξυδιάν, φίλον
αύτοΰ χαι άναγγείλας αύτφ το εύχάριστον άγγελμα,
μεταβαίνει μετ' αύτοΰ προς τ^ν τραπεζίτην χ. Κουτό
δια τα περαιτέρω. Επειδή δμως ως έχ του χρόνου
χαι τής μή χαλής διατηρήσεως ή μετοχή εύρίσχετο
εν άνωμάλφ χαταστάσει, προσχεχολλημένη ένιαχοΰ
δια προσθέτων τεμαχίων χάρτου, ό τραπεζίτης πριν
ή προδη εις τήν προεξόφλησιν του χέρδους τη; με-
τοχής έθεώρησεν άναγχαΤον να ζητήση τηλεγρ^φι-
χώς οδηγίας 'ΚΛρα τοΰ δημαρχείου Βουχουρε^ττίου,
ας μετά παλμών χαρδίας αναμένει ό χερδίσας δπως
παραλαβή εις τήν χατοχήν αύτοΰ τον στίλβοντα
χρυσόν• Ό ευτυχής αριθμός τής μετοχής, δστις τον
πρ^ ολίγου πτωχδν και των πάντων στερούμενον χα-
τατάσσει αίφνης εΙς τήν τάξιν τών ευπόρων, εΐνε Ό
45, τής σειράς 3,634.

Μία δόξα μέλλει να χαταρρεύση. Έπι τεσσάρας
περίπου αιώνας ήδη εθεωρείτο βέβαιον δτι ή Άμε-
ριχή άπεχλήθη οΰτω εχ τοΰ Ά μ ε ρ ί χ ο υ Βεσπου-
χίου, Φλωρβντινοΰ θαλασσοπόρου εξερευνήσαντος τήν
άναχαλυφθεΤσαν πάρα τοΰ Κολόμβου ήπειρον χαι
άποδόντος είς αυτήν τδ δνομά του. Πλην ή τοιαύτη
παράδοσις φαίνεται δτι προήλθεν έχ πλάνης τοΰ εφη-
μερίου τοΰ Σαιν-Διέ Ί<ι)άννου Βαζίνου, δστις πρώ-
τος, άγνωστον πόθεν χαι δι>τί ίγραψεν δτι ό Βε-
σπούχιος έχαλεΤτο *Α μ έ ρ ι χ ο ς, ένφ το βαπτιστι-
χόντοϋ δνομα ήτο απλώς Αλβέρτος (ΑΙϋβΓίοαβ).
Το τοιοΰτο απέδειξε τελευταίως ο χ. Ιούλιος Μαρ-
χού Ιν τινί άναχοινώσει αύτοΰ προς τήν Άχαδημίαν
τών επιστημών• Το δνομα τής Άμεριχής εινε ίνδι-
χόν, προήλθε δε έχ τών διαλέχτων τών αυτοχθόνων
τής εν λόγφ ηπείρου χαι σημαίνει χώραντοΰ
ανέμου. Υπάρχει μάλιστα φυλή Έρυθροδέρμων
φέρουσα προ αμνημονεύτων χρόνων το δνομα
*Α μέριχας.

Αληθώς ώραίον ητο το δώρον τών έν Βρασιλί^ι
χαθολιχών χυριών έπι τφ ίωβιλαίφ τοΰ Πάπα.
Κατά τήν ήμέραν τής εορτής ανήγγειλαν αύται δια
τηλεγραφήματος πρ^ς τήν Α. Π. δτι δια χοινοΰ
εράνου ήγόρασαν χαι ήλευθέρ(ι>σαν τη τ^μέρα έχείνη
240 δούλους.

Παραπονούμεθα δτι οΐ γαλαχτοπώλαί μας νοθεύ-
ουσι το γάλα το δποΤον μας άχριβοπωλοΰσιν. Ιδού
δμως χαι άλλη νοθεία αύτοΰ ευφυέστατη παρ* αν-
θρώπων, τών οποίων εΐνε έν τούτοις πεφημισμένη
ή τιμιότης. Είς πολλά μέρη τής ΌλλανδΙας οι χω-
ριχοι συνειθίζουσι νά δίδωσιν είς τάς αγελάδας των
νά τρώγωσι μεγάλην ποσότητα άλατος, δπερ επι-
φέρει εις αύτάς δίψαν χαι πόσιν άφθονον ύδατος.
Έάν ταρα'ζτ^ρψ'ητε χατόπιν είς τον γαλαχτοπώλην
δτι το γάλα του εινε πολύ ύδαρόν, σας άπαντα διι
ή άγελάς μόνη είνβ Ινοχος διά τοΰτο, διότι πίνει τό-
σον πολύ νερόν, ώστε μόνη νοθεύει άχουσίως το γά-
λα της.

Ή τελευταία έν ΑΙγύπτφ έπελθοΰσα ύπουργιχή
μεταβολή ίδωχεν άφορμήν είς περίεργον άποχάλυ-
ψιν περί ένος τών άποτελεσάντων το νέον ύπουρ-
γεΤον πολιτιχών α^Ιρών τής Αιγύπτου : Αναφέρεται
δτι δ άρτι γενόμενος υπουργός τών έξωτεριχών
Ζουλφιχάρ πάσας εινε Έλλην το γένος, έχ τής
οίχογενείας τών Γαλανών, άποχατεστημένης έν Με-
σολογγίφ χατά τους χρόνους τής Επαναστάσεως.
Παιδίον Ιτΐ ήχθη αιχμάλωτος είς Αίγυπτον ύπ^ τών
Αράβων μετά τήν πτώσιν τής ένδοξου πόλεως,
υιοθετήθη δέ, προσηλυτίσθη είς τήν όθωμανιχήν θρη-
σχείαν χαι έςεπαιδεύθη ύπό τίνος πάσα. Ό Ζουλφι-
χάρ ανδρωθείς χα: κληρονόμος γενόμενος τής περιου-
σίας χαι τοΰ ονόματος τοΰ θετοΰ ίζατρός του, δεν
έλησμόνησε τους συγγενείς του, άλλ' εξ αμυδρών
τίνων εντυπώσεων, . ας παιδιόθεν έτήρει περί τής
πρώτης πατρίδος χαι τών γεννητόρων αύτοΰ, χα-
τώρθωσε ν' άνεύρτ) τήν έπιζώσαν μητέρα χαι τους
αδελφούς αύτοΰ, ους χαι μετεχάλεσε παρ* έαυτώ χαι
θερμότατα έδεξιώθη. Ό Ζουλφιχάρ διακρίνεται με-
ταξύ τών πολιτιχών τής θετής αύτοΰ πατρίδος. Έχ
τής γενετείρας αύτοΰ διέσωσε μόνον τρυφερά; τι-
νας αναπολήσεις χαι τήν προφοράν αύτοΰ ως προς
τήν έλλην'χήν γλώσσαν, ήτις εινε προφορά γνησίου
Ρουμελιώτου.

*ΑστεΤον ανέχδοτον διηγούνται περί τοΰ «ρτι απο-
βιώσαντος Γάλλου συγγραφέως Καρόλου Μονσελέ.
Κατατρυχόμενος ύπδ οίχονομιχών στενοχώριων χαι
χαταδιωχόμενος ύπδ τών δανειστών του έπενόησεν
ευφυές μέσ^ν προς άπαλλαγήν του, γράψας έξωθεν
τής θύρας τοΰ δωματίου του τον άριθμδν 100 μετά
τοΰ στίχου
*Αν ήμπορης, πλησίασε" χαι αν τολμας, ίρώ^α,

01 όχληροι δανεισταί φθάνοντες προ τοΰ κατα-
φυγίου έχείνου ώπισθοχώρουν, χαι αν τις τολμηρότε-
ρος άπεπειρατο ν' άνοιξη τήν θύραν, δ Μονσελε με
φωνήν βαρεϊαν χαι άπότομον έχραύγαζεν εσωθεν ;

— Εινε άλλος μέσα Ι

Και δ δανειστής έχων άχων άπεσύρετο.

— Μά, χαϋμένε Δημήτρη, τί διάβ•λο γούστο
'βρίσχεις 'ςτδ χρασί* είσαι πάλι σχνίπα Ι

— Δέ' σ* το λέω, γυναίχα, τί γοΰστο 'βρίσχω,
γιατί τότε θά μεθάς και σύ.

^^^^

•Εν Αθήναις εχ του τυπογρα»; είου τών Καταστημάτων ΑΝΕΧΤΗ ΚΟΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ ίϊίί^^ϊίδ

^Αριθ. 651 — Λβπτά €(κο9ΐ ιτόντι.

Ε1Τ023 ΖΓ^'.

ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

Τ«μθ< ΚΕ'.

19 Ιουνίου 1889

*Ος γν»9τόν, (ν Έρμουπ6Χ(ΐ τ^ πρ«*το5ονλ(α φιλοχάλων
λογίων καΙ (πιστημ^νβον διωργβνωθησαν άπ& {χανον χρ6-
νου, Ιν ή Αέ«χ^ *ΕΛΛάόι 9ΐλολογιχα\ χα\ χαλλιηχνι-
χαι έσ«•ρίδ•ς, λίαν («ιτυχοί3σαι, •κ &ς συνι^ρχιτο 6 φι-
λόμουσος χοσμος της Έρμονκ6λιως, ζητών κις τας πνιυ-
ματιχας ταύτας άπολαύσβις «ύχάριστον ««ρινκαομ^ν άπλ
τον μονότονου χαΐ πραχτιχον χαθ' ήμέραν ρ(ου. Κατά
τας ΙοκκρΙδας ταύτας έγένοντο Βιαλέξ((ς ύπ^ διαφ6ρ«•ν λο•
γ(ων ανδρών, χα\ ιργα δξια λύγου άν(γνώσ5ησαν. ^Εν των
χαλ)(βτων ιΤν« χα^ τύ κατωτέρω δημοσιβυύμενον τοΰ χ.
Ιωάννου Γ. Φραγχια, λογογράφου βχ των δοχίμων, γνω-
ατου χαΐ &ξ άλλων αύτοΰ Ιργων, μάλιστα δέ της χαρικστά-
της μκταφράσβως «ου «Άμφιτρύονος• του Μολιέρου.

ΔΥΟ ΕΣΠΕΡΙΔΕΣ

τΙ^ς 4ν *Ερμουι*όλ§( Λέσχης •*ΕλλάΙβος»

"Εσ^βρΙς χρώνη.-^ 1886

ΗΟΣ ΚΑΙ ΤΙΘΟΝΟΣ

Σχηνα\ 2χ της έλληνιχης μυθολογίας.

Α'.

Έν ιιίσφ τοΰ πρακτικού καΐ αυστηρού της
σημβρον κό«Γ(Λου, βστις, άποβαλών την ιυπιστον
αύτοΰ καΐ ιύφάνταστον και θαλερών ιναι^ικ-^ν
ηλικίαν, άφηκε το κάλλος, την μυθολογίαν και
την ποίησιν ώς άθύραατα ψβυίη και ίχρηστα
καΐ βτράπβτο την δοον της ζηρας μίν άλλα
πρακτικής άληθιίας, ^εν ίχει πλέον η ποίησις
φωνην. Καθώς ^ί 6 (Αυθολογού|χβνος £Κ«ϊνος,
δστις, κοΐ(Αηθ(ΐς ίτΛ ετη (χακρά, έζύπνησεν εν
(ΐίσφ £λλης γενεοίς, διάφορα εχούσης τά ηθη,
και ^ιηγιιρι την εκπληζιν λαλών περί πρα•
γΐλάτων παλαιβίς εποχής ώς περί ενεστώτων,
ούτω φοβοΰ[ΐ.αι και εγώ ριηπως, κρούων σηρ.ερον
φ6ρ[Λΐγγα ϊλλων αίσθηριατικωτερων χρόνων,
εκπληζω τον άκούοντα καΐ θεωρηθώ ώς ονειρο-
πόλος περί αλλότρια και ανοίκεια προς τον αι-
ώνα τοΰτον τοΰ Ανθρακος και τοΰ σίδηρου άσ/ ο*•
λού(ΐενος.

ΚαΙ 6|χως Ι ριά τον Παρθενώνα και την Κνι-
ίίαν Άφροίίτην τοΰ Πραξιτέλους, χάριν, ίότε
καν επΙ στιγ(ΐην χάριν ί ι3ι την ποίησιν, 5ιά την
καλλιτεχν(αν« ^ιά το θ«σπέσιον εκείνο και ^η-
μιουργον τοΰ ωραίου άρχαΐον πνεΰ{Αα, εις το
&ποΐον όφε(λ(ται κατά |ΐ.έγιστον ριέν (χέρος η
ΤΟΜοχ ^η'.ι888

αρχαία της Έλλάίος εύκλεια, καθ* ίκανδν ίε
η άλλοτε προς αύτην στοργή της Δυτικής
Ευρώπης, πάντοτ* ίε τά χρώ[Αατα των σηρ.ε«
ρινών πανηγυρικών [ΐ.ας λόγων.

Και τέλος πάντων τΐ θα χάση δ (ΑΟνβτονος
και πρακτικός ή εϊρων και σατυρικός πολιτισ(ΐ.ός
τη; σή|λερον, εάν ενίοτε κάρινη καΐ ολίγον τό*
πον εΙς την εΙκόνα τοΰ ήίη νεκροΰ, άλλα πάν-
τοτε φιλθ(ΐ.ει^οΰς, ποιητικοΰ και περιπαθοΰς
πολιτισ(ΐ.οΰ τής (/.υθικής Έλλάίος; Καθώς οί
αρχαίοι Αιγύπτιοι, κατά τά συ(Απόσια αυτών,
εν Τ7) άκ{ΐ»η τής εύθυριίας των, περιέφερον ενώ-
πιον τών συν^αιτυ{ΐ.όνων δ^λοίωμα νεκ^ΰ εις
άνάι&νησιν τής (Ματαιότητος τών «πιγείων, έλ-
θετε να {παναφέρωρ,εν και ήριεις έπι στιγριην
(χίαν τουλάχιστον εικόνα τής νεκρ&ς εκείνης
εποχής, καΐ να σκεγθώ(ΐ.εν βτι, καθώς άπέθανεν
6 κόσ[ΐ.ος εκείνος τών (/.ύθων καΐ τοΰ έρωτος, τον
δποΐον σή|λερον περιφρονοΰ(ΐ.εν ώς παιίαριώ^η
και φαντασιόπληκτον, ούτω, τΙς οΐίεν, ίσως καΐ
το σηριερινόν πνεΰρια τής ρικνής θετικότητος
και υλιστικής έπιστή[&ης έζαλειφθη ποτ« ύπο-
χωροΰν εις εποχην νέαν άληθοΰς έρωτος καΐ
καλλιτεχνέας Ι

Αησ|&ονήσω[ΐ.εν λοιπόν, εάν θέλετε, έπι στιγ-
[&ην την περί ηι^ας πραγ[Λατικότητα και έλθετε
[λετ* έ|λθΰ ιπτά(ΐενοι έπι πτερύγων τής φαντασίας
εΙς άρχαιοτάτην τινά εποχην, εις ώραίαν τινά
^ιανθή, σκιεράν, πλήρη ριύρτων καΐ δαφνών κοι-
λάδα. Δεν είριεθα πλέον, εννοείται, εντός λέσχης
πόλεως έριπορικής* £παγε Ι Τά περί ήριοίς φαι-
νό(Χιενα είνε απλή άπατη τής δράσεως. Κατ*
άλήθειαν &ρίζων ή(ΐ.ών εινε δ γόης τής Αττι-
κής δριζων και έποχη ήριών εινε ή έν τη 6μ(-
χλγ) τών πρώτων ιστορικών χρόνων [λόλις ευκρι-
νώς ^ιαγραφθ(ΐ.ένη εποχή.

Είναι τοΰ Μαίου τλ (/.έσα καΐ 6 χλοερός
Ύρ.ηττός, δ κατά τον Όβίίιον ίιανθης εκείνος
'Τριηττός, άπλοϊ γραφίκώς προς τον ίύοντα
ήλιον τά καταπράσινα καΐ λοφώδη κράσπεδα
του. Ουρανός γαλανός εξ εκείνων οϊτινες εχουσι
την ^ύνα(λΐν νά (χεταίίίουν εΙς την καρ^ίαν τοΰ
ανθρώπου την γαλήνην, την έλπίία και τον
έρωτα, νο(ΐ.Ιζεις δτι περιβάλλει ^Γ άγκαλών σαπ-
φειρίνων την [ΑουσοφΙλητον έκείνην γήν. ΚαΙ

ΟΪ9Ϊ1ΪΖΘ0Ι όγ

Οοο^Ιζ'

386

ί23Τ χ ^

ίνφ δ Απόλλων όλισθα(ν£ΐ προς τον δρίζοντα
ίν (χέσφ ροίοχρόου δ(/.ίχλης, τα πτηνά τον χαι-
ριτίζουσι ίια του τελευταίου αυτών κβλα^η-
|Αατος. Πλην τούτων δμως ή ίζοχη βίναι σιω-
πηρά* [Ααχρόθβν ίί (Αονον ακούονται ίνίοτε τα
βελάσ(λατα των προβάτων, άτινα δ ποψην επα-
ναφέρει φαι^ρλ και σκιρτώντα εΙς την (/.άν-
ίραν των.

"Ωρα γοητευτική Ι Έάν ποτέ προιευχη άν-
θρωπου άνηλθε προς τους θεούς του Όλύ[Απου
άπο καρδίας περιπαθούς, η εάν• άνέφλβζέ ποτέ
στήθη θνητού βαθύς και πιστός καλής παρθέ-
νου έρως, ώ Ι βεβχίως τοιαύτη προσευχή, τοιού-
τος έρως, κατά τοιαύτην τινά ώραν εγεννή-
θησαν.

Έν [Λεσφ μικρ&ς τίνος κοιλά^ος, δλης πράσι-
νης, (Λίκρόν άλσος συναθροίζεται εκ ^ένίρων
και θάρινων χα|;.ηλών. Νοριίζεις δτι είναι οασίς
τις χαρίεσσα, ίιότι είναι σηκος ίενίρόφυτος,
άλλα πυκνός, πολύ πυκνός και πλήρης ίρόσου,
σκιάς και (Λυστηρίου* ως αν εΐ θεά τις, φεύγουσα
τάς 6πΐ(χόνους αναζητήσεις οχληρου έραστοΰ,
άνεβλάστησεν αύτον τύψασα την γην ίιά του
καλλισφύρου πο^ός της ίνα κρυβτ) έντος του
χλοερού εκείνου [Λΐλάθρου. Έκεϊ ή πλάτανος ή
άριφιλαφής, ή κό(Λαρος, ή λιβανωτίς, ή ίάφνη
και ή πένθιμος ριύρτος ^ιαχέουσι τλ ρ.ύρά των
και δλη εκείνη των (πυροβόλων θάρινων ή συ-
στάς (χετά της περί αυτήν υψηλής χλόης ύπο-
φρίσσει ^ιαπνεο[Λενη ύπο της γλυκείας πνοής
των ζέφυρων και υπό αύρας ζωογόνου.

"Άς πλησι«σω(Λεν. Φλοίσβος ρέοντος υίατος
ακούεται μιγνυόμενος μετά του θροΰ των σειο-
μένων φύλλων. Είναι πηγή τις ίερλ και λέγου-
σιν δτι είναι πηγή της Ήοϋς, άναβλύσασα
εκεϊ καθ* ην ήμέραν αυτή έκλαυσε την άθανα-
σίαν τουΤιθωνου, τούφιλτάτου συζύγου της. Ή
ίυστυχής Ήώς ! Ήξεύρετε. τί επαθεν ; ακού-
σατε και οίκτείρατέ την. Ήτοθεάκαί, εννοείτε,
δτι ητο αθάνατος. Αϊ ! καΐ μήπως ίέν ζγ) και
σήμερον επίσης ανθηρά, επίσης ίεκαεξαετους
κόρης ώς και τότε έχουσα την άνθηρότητα και
χάριν ; Και τΙς εξ υμών ίέν γνωρίζει την ρο-
ίοίάκτυλον, την κροκόπεπλον έκείνην νεάνιία
ήτις καθ* έκάστην πρωίαν έν σχήματι ροίοχρόου
φωτός προκύπτουσα εζ ανατολών έπι του ουρα-
νού προαγγέλλει τήν άνατολήν του ηλίου; Άλλα
φευ Ι ητο γυνή και, ώς δλαι αί γυναίκες, είχε
και αύτη εύαίσθητον καρ^ίαν. Μίαν ήμέραν ει^ε
τόν Τιθωνόν, νεαρόν κυνηγόν, ούχι θεόν τήν
γέννησιν άνθρωπον θνητόν, άλλα θεόν κατά
το κάλλος. Έλεγες δτι ητο δ Απόλλων,
δ ξανθοκόμ.ης Απόλλων καΐ, έάν ήρώτα τις
τήν Ή6>, βεβαίως θ* άπήντα αυτή δτι ητο
και του Απόλλωνος ακόμη εύειίέστερος. Τήν
ΐίίε, τόν ειίε, ήγαπήθησαν. Τί περιέχεται εΙς

τήν μίαν καΐ μόνην ταύτην λέζιν, ίέν είναι
βεβαίως ανάγκη να το άναπτύζη τις. Και τί;
κατά τό μαλλ«ν και ήττον ίέν ήγάπησεν ή
ίέν θ* άγαπήση έν τφ κόσμφ τούτφ ;

Ό Τιθωνός ήγάπα τό κυνήγιον ή ί« Ήώς
ήγάπα πολύ τους κυνηγούς• καΐ τό λέγω ίνα
τό μάθωσιν οι λάτρεις της κυνηγέτιίος Αρτέ-
μιδος ίιά κάθε ένίεχόμενον ^ιότι δ έρως της
Ήους ίέν είναι εκ των οη Αέρινων μεταλλικών
εκείνων ερώτων, οϊτινες έάν άναλυθώσι χημι-
κώς θοί εύρεθώσι περιέχοντες 80 τουλάχιστον
τοις Υ^ χρυσόν. Ό ίρως της Ήοΰς είναι
ερο^ς λγνός, άλλα και μεγάλης δλκής, ίιότι
ή άβρί αυτή νεάνις έχει μίαν κακήν συνή-
θειαν ίεν κλέπτεται υπό τών εραστών της,
ή ευλογημένη, άλλα συνειθίζει ακριβώς του-
ναντίον κλέπτει ίηλαίή αύτη και αρπάζει
τόν έρώμενον και απάγει αυτόν εις τά θεια
της ίώματα. "Ηρπασε τόν Άστραιον, απή-
γαγε τόν Ώρίωνα, έκλεψε τόν Κλυθον, συνέ-
λαβε τόν Τιθωνόν και θά σας ειπώ κατωτέρω
τί εκαμεν εις τόν Κέφαλον.

Είναι λοιπόν έπίφ•βος δ έρως της Ήους* καΐ
δμως τις έκ τών κυνηγών, είπέτε μοι, τις ίε>'
άγαπα τήν Ήώ, τήν ροίοίάκτυλον αυτήν παρ-
θένον, ήτις τόσον φιλάρεσκον άλλα και τόσον
γλυκύ έχει το μειίίαμα δσάκις άπό τών άκρων
ανατολών ίειλή^ ύπερυθριώσα, συμπαθής, προ-
βαίνει και χρωματίζει τά δρη καΐ τά ίένίρα ;

Ειίε τόν Τιθωνόν έν αύτ^ ταύττρ ττ) κοι-
λάίι του Υμηττού, τήν δποίαν πρό μ.ικρου σας
περιέγραψα, ώραΐον, εύμελή, ρωμαλέον, έπιχαρί-
τως φέροντα τό Οηρευτικόν αύτου τόζον και κα-
ταβάσα άπό του ουρανού, ήλθε και έστάθη πλη-
σίον και, δταν ούτος εστράφη αίφνης και είίε
τήν θεάν— Τιθωνέ, τώ είπεν αδτη, σ* αγαπώ.

Παρήλασαν έκεϊ γλυκεϊαι στιγμαι και δτε
ήμέραν τινά (παραμονήν νέου έτους), ή Ήώς,
άναβίσα τάς βαθμίίας του Όλύμπου, παρεκά-
λεσε τους έκει συνεδριάζοντας θεούς μίαν και
μόνην νά τ^^ ίώσωσι χάριν, ήξεύρετε τίνα χά-
ριν έζήτησε τότε παρ* αυτών ; έζήτησε τήν
άθανασίαν του Τιθωνού.

— Ά ! μεγάλην χάριν μας ζητεϊς, είπε
τότε δ Ζευς. Α.ύτά παθαίνει κάνεις δταν
νίναι εύκολος εις ίώρα, προσέθηκεν ύποβλέ-
πων τήν παρακαθημένην ζηλότυπον Ήραν
και προσποιούμενος δτι ίήθεν ήρνεϊτο τήν άπο-
νομήν της χάριτος. Άλλ* επενέβη ή Αφρο-
ί ίτη και άφ' έτερου δ "Αρης, ίστις κατ' εκείνα;
τάς ημέρας Γτυχε ν3ί τά εχτρ πολύ καλά με τόν
Ήφαιστον, και δ Ζευς εκάμφθη. Ή αλήθεια
ητο δτι δ Ζευς είχε προσφάτως μόλις άπιστή-
σει προς τήν Ήραν, τήν αιωνίως ζηλότυπον
έκείνην σύζυγάν του και, έπειίή μόλις είχε κα-
τορθώσει νά έξιλεώσγϊ τήν όργήν αυτής, προσε-

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

Έίτx'^τ^ι^

387

ΐ(&θλΐ νά φαΐνηται ίνώπιόν της £γριος )(αΙ
ίύστροπος προς ιςάσαν οίλλην γυναιχιίαν καλ-
λονην, δ πανούργος !

— Τί λΙγ«ις και του λόγου σου; στρίφιται
χαι λέγιι προς την Ήραν.

— Έγώ νομίζω, αγαπητέ (ΐ.ου φίλβ, τφ €ΐ•
πιν «υτη πονηρώς ύπο|Αΐι^ιώσα, δτι, άφοϋ τέ-
λος πάντων ιΐνβι αυριον πρώτη του έτους, ίΰ-
νασαι νά ίώσι^ς <1ς αύτην την (λίχράν χόρην
ως ^ώρον την χάριν την δποίαν σοΙ ζητεϊ, αλλ*
βριως ύπο ουο δρους.

Ή Ήώς, ήτις κλαίουσα ίκιτικώς ιιχε προ
των 6φ6αλ|χών άι^φοτέρας τάς παλάρ.ας, τ,νοι-
ζιν ολίγον τους ίακτύλους και παρετήρησε
κρυφίως 4ια [χέσου αυτών την Ήραν ριετ* ανη-
συχίας. Ή Ήώς ίέν ηγάπα καθόλου τους δρους
και [λάλιστα δταν ύπηγορεύοντο υπό της Ήρας.

Ή Ήρα εκυψε προς το ους του Διός και τφ
έψιΟυρισέ τινας λέξεις.

— *Ας ηναι, ειπεν δ Ζευς χωρίς ν' άπολεσι^
ποσώς την άταραζίαν του. Πλησίασον, |αι-
κρά (Λου.

Ή Ήώς προύχώρησε βη|λατά τίνα.

— Τον όγαπ(^ς λοιπόν πολύ αύτον τον Τι-
θωνέν ; αί ;

— « *0 ! ύψιβρε|λέτα, καΐ είναι νλ [ΐ.η τον
άγιεπ^ κανείς ; άπηντησεν η Ήώς (/.ε τόνον ερω-
τοληπτου κόρης, ήτις περιμένει την πατρικην
συγκατάθεσιν εΙς γάμον ποθητόν.

Εξεύρεις δμως, κυρία μου, προσέθηκεν δ Ζευς
σοβαρευόμενος, δτι παρά πολύ ακούονται τά
κατορθώματα σου εις τον "Ολυμπον ; Άκβύεις
εκεϊ ! Μία θεά της ηλικίας σου και νά κάμνη
τόσον θόρυβον ! "Α Ι αύτβ είναι πρδίγμα το
δποϊον Αεν μου κάμνει ίιόλου καλην εντύ-
πωσιν.

— Νεφεληγερέτα, συγγνώμην, είμαι κόρη
£γαμος^ ειπεν ημικλαΐουσα η Ήώς, καιΑεν
Ι&Κλ^» κανένα εως τώρα.

*0 εστί μεθερμηνευόμενον : εσύ δ γέρων, δ
σύζυγος της Ήρας, δ πατήρ τόσων άνΑρών κΑι
τόσων θεών, είσαι τόσον παραλυμένος ώστι καθ*
ίκάστην άναστατόνεις τον κόσμον με τους ερω-
τάς σου.

Κύκνος έδω, ταύρος ίχεΓ, χρυσή Ρροχί^ παρέχει,

και έγώ η δποία ιιμαι άγαμος και Αέν Δμοσα
πίστιν εις κανένα, σόΰ κάμνω έντύπωσιν μέ τους
ερωτάς μου ;

Ό υπαινιγμός ητο λεπτός και δ Ζευς ίέν
τον ενόησε• τον ένόησεν δμως η Ήρα καΐ ε'ρρι-
ψεν έπι της ωραίας Ήούς βλέμμα συμπαθές.
Τοιούτος ιΐναι δ κανών πάντοτε αι γυναϊκε; μας
έννοουσιν ένφ ημείς σπανίως έννοουμεν αύτάς !

«— Έν τούτοις, ύπέλαβεν δ Ζευς θέλων νά

βασανίση ολίγον την ίυστυχη κόρην, τΐ νίι γί-
νεται αρά γε δ κυνηγός εκείνος, δ Άστραίος ;•..
Ή *Ηώς έχαμηλωσε τί όμματα, άκούσασα
το δνομα του πρώτου έραστου της.— ΈΑώ εί-
ναι πού τά έχαλάσαμεν Ι έσκεφθη.

— Και ϊέν μοί λέγεις Αά, εκείνος δ Ώριων,
δ βασιλεύς των Βοιωτών, τί άπέγεινε ; Αεν ητο,
νομίζω, και αυτός κυνηγός ; προσέθηκεν δ Ζευς
ανηλεώς.

Ή Ήώς έκρυψε και πάλιν Αιά των χειρών
το πρόσωπον.

— Άμμ' εκείνος δ καϋμένος δ Κλύθος ! α Ι
πολύ αγαπάς, φαίνεται, το κυνηγιον,ίεσποσύνη.

Ή 'Ηώς έπεσε γονυπετής.

Τότε συγκινηθείς τέλος πάντων δ Ζευς εκυψε
προς τους εκατέρωθεν αυτού καθήμενους θεούς,
ως πρόεδρος δικαστηρίου <^^υλλέγων τάς ψήφους,
καί, αποταθείς προς την Ήώ :

— \Ύπό Αύο δρους, ειπεν, απονέμω την άθα-
νασίαν εις τον Τιθωνόν σου. Ό πρώτος βρος είναι
δτι Αεν θά μοι ζήτησης περί αυτού ποτέ πλέον
£λλην χάριν, και δ δεύτερος•• .•

— Ό δεύτερος ; ΐπρώτησεν άνυπομόνως η
Ήώς.

— Ό δεύτερος, δτι θ3ο τόνλάβης σύζυγόν σου.

Δεν Αιέσωσεν η ιστορία τίνα μορφασμόν εκα-
μεν η ερωτόληπτος 'Ηώς άκούσασα τον οεύ-
τερον δρον. Φαίνεται δμως δτι Αίν εύρεν αυτόν
ίυσβάστακτον, Αιότι την αύτην έκείνην ημέραν
άρπαγεις δ Τιθωνός μετηνέχθη έπι πτερύγων
άνεμων εις τον "^Ολυμπον και έκει ενώπιον των
Αώοεκα θεών, παρανύμφων δντων του Διός και
της Άφροίίτης, η Ήώς συνεζεύχθη καθ* δλους
τους τύπους μετά του τεθαμβωμένου εραστού,
του Έρμου συντάξαντος την προσήκουσαν λη-
ξιαρχικήν πράξιν.

Εντούτοις το κακεντρεχές μειδίαμα ίεν έ-
ξηλείφθη εκ των χειλέων της Ήρας• μετείόθη
μάλιστα εάν θέλετε και εις τά χείλη του Διός.
Άλλ' οί έρώντες είναι τυφλοί καν ούί έτερος των
συζύγων παρετήρησε το μειδίαμα εκείνο. .

Παρετέθη το ίεϊπνον του γάμου ίκ νέκταρος
και αμβροσίας, οινοχοούσης της Ήβης, ϊιότι
5έν είχεν ακόμη ίιαίεχθ^ αύτην δ Γανυμήίης.
Λαβών ίε τότε δ Ζευς τον κρατήρα του νέκτα-
ρος άνά χ€ΐρας, ήγέρθη και μετ' αύτου ήγέρθη•
σαν πάντες οί θεοί και αί θεαί.

'Εσείσθη δΐ δ μέγας "Όλυμπος•

— Τιθωνέ, τφ λέγει δ Ζευς, εσο αθάνατος !
ΚαΙ αμέσως έξηλείφθη ή οπτασία εκείνη από

των οφθαλμών του Τιθωνοΰ, ευρέθη 5έ ούτος
μετά της φιλτάτης συζύγου εις τά βάθη του Ω-
κεανού εντός λαμπρού μεγάρου άίαμαντοφω-
τΐστου.

Έκεϊ έφώλευσεν ήσυχος και ευδαίμων δ 2•

388

Έ^ατίΛ.

ρως αυτών. Άλλα φεΰΐ ιύ.Λ'όσΛη την ίύστηνον
Ήώ, ψυχαΐ συ{ΐπαθεϊς. Παρηλθον εττ) κ«1 αλ-
λ* ίτη και (λίαν ηρ-ίραν ενφ δ Τιθωνος ΕΚθΐ(χα-
το β^βυθι^τριένος εις&νιιρα τερπνά, χυψασα εί^^εν
7) Ήώς έπΙ της κεφαλής αύτου λευκάς τινας
τρίχας επι ^έ του (Μετώπου και των παρειών
του ρυτίίας τινλς αύλακιζούσας το πρόσωπον
αύτου.

θα 9ας φανγ) παρά^οζον και δ[Λως είναι
άληθίς δτι ή Ήώς, η άείποτε ροίόχρους
Ήώς, ωχρίασε τότι. Τα πάντα άπεκαλύ-
φθησαν αύτη* οί ίύο εκείνοι δροι, αφ* ών δ
Ζευς τ>5 ύποβολγ) της Ήρας «ίχβν εξαρτήσει την
άθανασίαντοϋ Τιθωνου και το κακεντρεχές I-
κβινο (λει^ία|χα της ζηλότυπου Ήρας. Ύ» πάν-
τα κατενόησε τότε καΐ [χ(α μορφή απαίσια,
ώσεί Έριπούσηι: [χορφη, ίι^γράφη απέναντι αυ-
τής εν τη σκι^• και η ίύστηνος Ήώς εφυγεν
όλολύζουσα:

— Το γήρας ^ Το γήρας !

Ή άφρων είχε ζητηστ, παρά τών θεών την
άθανασίαν του εραστου, έλησ(ΐ.όνησεν δμως να
ζητηστρ και την αΐωνίαν αύτου νεότητα, και το
γήρας ηρχετο, ηρχετο |Λετά της ψύχρας πνοής
του, [Λε τούςερρϋτι^ω(/.ένουςκαι σκελετώνεις δα-
κτύλους του, (ΐ.ε το κατεσκληκός εκείνο σώ^λά
του, πατούν καΐ (Λαραϊνον τών ε'ρώτων αύτης
τά καλλίχροα άνθη.

Δύστηνε Ήώς!

Β'.

Ήτο νύζ, νύζ χεΐ[χώνος. Τά νέφη ^ιωκόιχενα
υπό λυσσώδους βορρά, δριοια προς άγέλην τερα-
τωδών θηρίων, εχύνοντο άπο του 'Τριηττοΰ επι
τον Σαρωνικόν, ένφ η φθίνουσα Εκάτη ώρ(χα
ίιά (/.έσου αυτών προς βορραν, ώς πελώριος α-
στήρ ίιβ^ττων,

Έφρισσεν δ ίιανθης Τμηττος ύπο τον άνε-
(Λον, κατεσείοντο ί' αί κορυφαι τών υψηλών
αύτου θά(χνων καΐ εις τον συριγ(ΛΟν του βορρά
ένόριιζες δτι ο! θάμνοι εκείνοι ήσαν φάσματα λυ-
σίκομα όλοφυρόμενα έπι νεκρού.

"Απελπις, με λελυμένην ωσαύτως την κόμην
καΐ φρενιτιώσα ετρεχεν η Ήώς επί τών ίυτι-
κών του 'ΐμηττου λοφίσκων εν μέσφ εκείνης
της νυκτός. Έν ττί άπογνώσει αύτης ώσει αυτο-
μάτως έφέρετο προς την μικράν έκεΐνην κοιλά-
δα την δποίαν έν άρχ^ δμοΰ ειίομεν. "Ήρχετο
να ϊίΐ(ϊ '^ίίν θέσιν έκείνην^ τον τόπον εκείνον τον
λατρευτόν, ένθα αύγην τίνα έαρινην £ΐχε Ιίιϊ
τον περιφίλητον αύτης Τιθωνον εικοσαετή κυ-
νηγόν, άκμαΤον, ώραιότατον, ένθα τφ είπε το
πρώτον εκείνο «2" άγα^ώ^^ το δποϊον ποτέ, ώ!
ποτέ ίέν λησμονείται.

Ίίού δ τόπος, νά, έκεϊ ϊστατο εκείνος ένε-
ίρεύων το θήραμα, ένψ με την ξανθην αύτου
κόμην επαιζεν ή φιλοπαίγμων αύρα. Ίίού δ λί-

θος εφ* ου έπάτει έπιχαρίτως δ αριστερός χύτοϋ
πους. Ίίού η μύρτος, όπισθεν της οποίας εστη
κατ' αρχάς απολαύουσα της θέας του η ίύ-
στηνος Ήώς. Τά πάντα είν* ίκεϊ, τά πάντα,
και αύτη η ερωμένη, επίσης νεαρά, επίσης ω-
ραία ώς και άλλοτε. Διατί δμως ^έν είναι
πλέον έκει δ Τιθωνος εκείνος, δ εικοσαετής εκεί-
νος Απόλλων ; Που είναι λοιπόν ;

Δεν υπάρχει όίύνη μεγαλειτέρα, είπβν δ μέ-
γας της Ιταλίας ποιητής, της οδύνης του ν'
άναπολτί τις ημέρας παρελθούσης ευτυχίας ίν
ημέραις συμφοράς.

Ούίεις ίύνατοκ νά περιγράψτ) την εκφρασιν
τών οφθαλμών της Ήους, αναζητούσης εν τη
κοκλά^ι έκείνν) τά ϊχνη καλλονής και ευδαιμο-
νίας ρζαφανισθείσης.

— Δέν είν' έίώ, ελεγιν, δ τόπος ένθα τον
είίον κατά πρώτον, πλήρη νεότητος, ρώμης
και έρωτος ; Διατί σήμερον έμαράνθη ή νεότης
του και κατέπεσεν ή πρότερα άλκη του ; Μή-
πως εγώ ίέν εχω πάντοτε την αύτην νεότητα,
το αύτο κάλλος, τον αύτον έρωτα ; Δέν επα-
νέρχεται πάντοτε το αύτο εαρ, δ αύτος χειμών
έν τη κοιλά^ι ταύτη ; Διατί τά πάντα έμειναν
αναλλοίωτα και μόνος αύτος μετεβλήθη ;

Την επήραν τά ίάκρυα καί, καλύψασα το
πρόσωπον ίιά τών χειρών, επεσεν έπι πέτρας
τινός, ή ίέ κόμη της, ή χρυσή εκείνη κόμη, την
δποίαν και αύτη ακόμη ή Κύπρις εφθόνει,χυ•
θεϊσα περί την κεφαλήν της, έκάλυψε τους λυ-
γμούς αυτής.

Έκλαιεν, εκλαιεν έν τφ μέσφ τής νυκτός
εκείνης, ένφ έσύριζεν δ ^ βορράς και εφριττεν ή
χλόη. Τόσον πολύ εκλαυσεν, ώστε έκτοτε άπο
τής πέτρας εκείνης άνέβλυσε πηγή διαυγέστα-
του, άλλ' ύποπίκρου νάματος, δπερ και σήμερον
ακόμη ρέει Ισον κατά πάσας τάς ώρας του
έτους• το ίε υίωρ εκείνο είναι τής Ήους τά
δάκρυα.

— Κατηραμένη νά ηναι ή αιωνία νεότης
μου, έλεγε μεταζύ τών λυγμών της, κατηρα-
ρ.ένη ή αθανασία μου ! δ έρως μου, κατηραμε-
νος ! Έάν ήμην θνητή, θα έμαραινόμην και
εγώ μετ' εκείνου και το γήρας ήθελε καταλά-
βει ημάς αμφότερους, ώς δ αύτος παλμός έγέν-
νησεν έν ήμϊν τον ερωτά μας ! Ή ίση παρακ-
μή μας ήθελε ίιατηρεΐ ίσον τον έρωτα ημών,
ένφ τώρα θά βλέπω εγώ αύτον καθ* έκάστην
παρ' έμοι γηράσκοντα και φθίνοντα, τους άλ-
λοτε έρωτύλους εκείνους οφθαλμούς του βαθμη-
οον άμαυρουμένους χωρίς νά ^υναμαι νά τον
ακολουθήσω εις τον τοιούτον μαρασμόν, εις το
γήρας, εις τον θάνατον !

Έτΐίό^ητεν έπΙ στιγμήν, ήγειρε την κεφαλήν
Ι καΐ ό^ύο μεγάλα δάκρυα έμειναν κρεμάμενα από
Ι τών μακρών βλεφαρίδων της,

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ ΐογ ν^οο^ι^

3Ξ22-ΓΖ^

389

— Τον θάνατον ; ίίτζίΊ έκπληκτως• άλλ* ό
Τιθωνός (ίναι αθάνατος, καΐ δ(«.ως 6 Τιθωνος
γηράσκει, φθίνβι, [λαραΐνιται . . . Ζευ Ι ίως
πότε λοιπόν θά προβαίντρ το γήρας και η δυσ-
μορφία του ; "Ω ! είναι φρικώδες, είναι άποτρό-
παιον 1 ΚαΙ εγώ η αθλία είμαι ή ζητησασα
την άθανασίαν του και ούτω καταίικάσασα
αύτον εις αΐώνιον γ9ιρας, τουτέστιν εις αΐωνίαν
συμφοράν, χωρίς να ^ύναμαι πλέον να ζητήσω
ίι* αΰτον και την αΐωνίαν νεότητα Ι

Πόση αλήθεια περιείχετο εις τοις λέξεις έκεΐ-
νας και πόσον άπχτώνται οι νομίζοντες δυστύ-
χημα των ανθρώπων την θνητότητα !

Προυχώρει εν τούτοις η νυξ και προσήγγιζεν
η ημέρα, ήτις εσχε τοΰτο το παράΑοξον δτι
άνετε ιλεν δνευ αύγης. Και η Ήώς έκλαιε γοε-
ρώς και ήνουντο οι κλαυθμοί «ύτης μετά της
στοναχης του άνεμου.

Γ.

Έρρεεν δμως εν τοσούτφ δ χρόνος αμείλι-
κτος και περιετέλλοντο οί ένιαυτοί άλληλοκρα-
τούμενοι, εΙς μεν τους ανθρώπους ίΐίοντες κχι
άφαιρουντες την ζωην, το κάλλος, την νεότη-
τα, εΙς ίέ τους θεούς ούίέν ίίίοντες, ου^εν ά-
φαιρουντες.

Παρηρχοντο τα ετη και η Ήώς ίεν έλη-
σμόνει την μικράν εκείνην του Τμηττου κοι-
λάδα, ένθα τοσούτο ηυτύχησε και τοσούτο
έθρηνησεν άλλ' ηρχετο κατά πάν εαρ, από του
Μαρτίου μέχρι του Μαίου, καθ' εκάστην ημέ-
ραν, κρυπτομενη εις το £λσος εκείνο και θρη-
νούσα την άποπτ&σαν αύτης ευίαιμονίαν, πί-
στη πάντοτε προς τον ίυστυχίί αύτης άθχνατον
σύζυγον.

Παρήλθαν οίίτω πεντήκοντα, πχρηλθον εκα-
τόν, παρηλθον διακόσια είκοσι πέντε ετη και δ
Τιθωνος έγηρασκε πάντοτε, άλλα, φεύ ! πάν-
τοτε εζη Ι

Έάν ηίύνατό τις να κατέλθ^ τότε εις τά
βάθη του Όκεανού, να είσέλθγ) εις το ά^α-
μαντοφώτιστον εκείνο μεγαρον της ίυσέρωτος
Ήούς κα(, ιΐσίύων εΙς τά ύπερφυούς λαμπρότη-
τος μέλαθρα αυτού, κατώρΟου να Ιίη τον καθ*
"Ομηρον άγαυον εκείνον Τιθωνόν, ηθελεν ιίεϊ
θέαμα άθεα τον.

Έν μέσω θαλάμου σκοτεινού, ίσης θά ητο
καταφώτιστος έάν μη πλούσια δέρματα σπα-
νιωτάτων ζώων καΐ κητών θαλασσίων «καλύ-
πτον ανωθιν εως κάτω τους εκ λυχνίτου τοί-
χους αυτού, θαλάμου θερμού, ίιότι αρωματικά
της Ίνίικης ζύλα καιόμενα περί αυτόν τον
έθέρμαινον, ίκειτο έτερος θάλαμος αποτελούμε-
νος έζ ένος και μόνου πελωρίου μαργαρίτου, εν-
τός τοΟ δίΓοΙου ίκειτο κλίνη έκ ροίόχρου αδά-

μαντος μεγαλοπρεπής, με πλούσια παραπετά-
σματα χρώματος κροκίνου.

Έπι των περικεντ^των καΐ απαλών αύτης
προσκ£φαλαίων μικρός 2γκος η μάλλον σωρός
μέλας ημικεκλιμένος εκείτο μη έχων σχήμα
σαφές, άλλ' έν τούτοις κινούμενος ενίοτε ολίγον.
Έάν δ θεατής έπλησίαζεν έπΙ μδίλλον, ηθελεν
ακούσει λεπτήν τίνα συριγματώ^η άναπνοήν,
έζερχομένην εκ του σωρού εκείνου και ηθελεν
Ι^εΐ άραχνοει^ές τι σώμα μελαψόν, δμοιον προς
χνθρωπον, η μάλλον σκελετον ζώντα παρά^ο-
ξόν τινα ζωην, έχοντα άντι σαρκός βαρύτιμα
χρυσουφαντα ενδύματα, φάσμα, έχον εΙς το
πρόσωπον άντι οφθαλμών ^ύο μαύρας όπάς,
ρίνα μέλαιναν και κρεμαμίνην, κρανίον ατριχον,
μέλαν, ιξώδες, σώμα ^έ κυρτόν, τετυλιγμένον
περί εαυτό.

Απέναντι της κλίνης μέγα καΐ κομψον αλλά
παλαιόν θηρευτικόν τόξον ητο άπο τού τοίχου
έζηρτημένον μετά φαρέτρας πλήρους βελών.

Το έρείπιον εκείνο ητο δ αθάνατος άλλ' ηίη
σοροίαίμων Τιθωνός, δ προ διακοσίων είκοσι
πέντε ετών ίιά τού εξαισίου αυτού κάλλους
τρώσας την καρ^ίαν της Ήούς, το ίε τόζον
εκείνο ητο το θηρευτικόν αυτού τόζον.

Πού ήΑύνατο αρά γε η ματαιότης των αν-
θρωπίνων πραγμάτων νά ευρη έπιτυχεστέραν
εαυτής εικόνα;

ΈκεΤνο ητο λοιπόν το περιλάλητον λέχος,
άπο τού δποΐου δ τυφλός ποιητής τίις *ΙωνΙας
έβλεπε την Ήώ καθ* εκάστην πρωί^αν άποχωρι-
ζομένην τού φιλτάτου συζύγου καΐ δρμώσαν
προς τον ούρανον έπι τού τεθρίππου αύτης αρώ-
ματος καΐ πάλιν έπανερχομένην παρ* αύτφ*

ΚαΙ τούτο έπι 225 ετη Ι

Ευρετέ μοι, παρακαλώ, ^ύο κόρας ανθρώπων
νεαρά ς, έχουσας τοσαύτην ύπομονην, τοσαύτην
πίστιν, έρωτα τοσούτον, ώστε έπι είκοσι πέντε
μόνα ετη νά συζώσι μετά τού ζώντος καΐ εΙ•
ίεχθούς σκελετού τού άλλοτε λατρευθέντος συ-
ζύγου, ^αψιλεύουσαι αύτφ πάσαν μέριμναν, μει-
^ιώσαι παρόντος αυτού και θρηνούσαι έν παρά-
βύστφ την άποπτάσαν νεότητα!

Διότι πρέπει νά σημειωθτ) δτι η Ήώς ίεν
έπαυε κλαίουσα εν ττ) μικρ^ εκείνη του Υμητ-
τού κοιλά^ι άμα άρχομένφ τφ εαρι, καΐ ^ιά
τούτο νύκτα τινά τού Μαρτίου ήτοι τού Έλα-
φηβολιώνος κατά τους αρχαίους μηνός εύρίσκο-
μεν καΐ πάλιν την Ήώ καθημένην έν τ^ αύτ^
εκείνη θέσει, έπΙ τι^ς αύτης εκείνης πέτρας, καΐ
κλαίουσαν μετά λυγμών.

Ρρέπει έν τούτοις νά προτάξω ενταύθα ά-
ξιοσημείωτόν Τι γεγονός, δτι την προτεραίαν
της ημέρας εκείνης 4) Άφροίΐτη, συγκινηθείσα
φαίνεται εκ τού ατελεύτητου εκείνου της κό-
ρης κλαυθμοΰ, άπιφάσισε νά τή^^ιρακιύση^

<^

390

Κ23Τυ^

ΚράξαΦα λοιπόν το πτιρωτον αύτης τίκνον βίς
τον ίν Πάφφ ναόν της, εχυψι προς αυτό και
|£«ταζυ <^ύο φιλη[Λάτο)ν τ3ι &ποΐα τφ ε^ω-
χεν εις τάς στρογγυλά; παρειάς τφ ύπεψιθύρισε
λέξεις τινάς εΙς το ους.

Ό "Έρως εκίνησε 5ις η τρις την κεφαλήν του
εκ των £νω προς τα κάτω, εκρε(ΐ.ασεν εζω την
γλώσσάν του, εσυρεν εκ της φαρέτρας του εν
μικρόν βέλος ου την. άκωκήν έΐοκίμασεν εις
τους όίόντας του, καί, πλαταγίσας τον γυμνδν
ποία, ως πράττουσιν οι άγυιόπαιίες, επι του
λείου λιθόστρωτου τοί3 ναοΰ, έφυγε τρέχων προς
την Αττική ν.

Δ'

Εϊχθ|λεν αφήσει, ως ενθυριεΐσθε, την Ήώ
κλαίουσαν εν νυκτι εντός του πυκνού εκείνου
£λσους της μικροίς του Υμηττού κοιλάίος.

Αίφνης θρους φύλλων ήκούσθη όπισθεν αυτής•
στραφεισα ίέ αυτή με καταβρίκτους εκ των
δακρύων τους οφθαλμούς, ειίεν όπισθεν αυτής
θέαμα παράίοζον. Νεαρός κυνηγός, ου την δψιν
έφώτισε στιγμιαίως ή σελήνη, ίνφ ηρχοντο ύπο-
φώσκουσαι αι πρώται της ημέρας αύγαΙ,Ιστατο
όρθιος εις άπόστασιν ίύο μόλις βημάτων από
της Ήους εν ττ) αύττί ακριβώς εκείνα;) θέσει
ένθα προ διακοσίων είκοσι πέντε ετών ϊστατο δ
Τιθωνός καθ* ην στιγμήν τό πρώτον ή Ήώς τόν
εΐίε.

Κράνος εκ δέρματος αλώπεκος έκάλυπτε την
άρρητου καλλονής κεφαλήν του, άφ' ης κατα-
μέλανες βόστρυχοι πλουσΙας κόμης ερρεον έπι-
χαρίτως επι τών ώμων αυτού.

'ΟφθαλμοΙ μέλανες καΐ βαθεΤς ύπό μέλαινας
όφρύς εξετόζευον βλέμμα φλογερόν, χείλη ίέ
προπετή ενέφαινον εν αύτφ σθένος βουλήσεως
και άρρενωπόν χαρακτήρα.

Είχε τόν άριστερόν ποία επι της αυτής εκεί-
νης πέτρας, εφ* ης άλλοτε και δ Τιβωνός• παρά
ίέ τους ποίας του προέβαλλον την κεφαλήν
ίιλ τών φύλλων ίύο ωραίοι^ μεγαλόσωμοι, ία-
σύμαλλοι, μέλανες κύνες, ατενίζοντες την θεαν
ίιά τών ήμερων και νοημόνων αυτών οφθαλμών.

Ή αριστερά του νεανίου χειρ ε'κράτει άπό
του ετέρου τών άκρων τόζον μακρόν, καθέτως
επι της χλόης έριιίόμενον, ενώ ή ίεξιά επιχα-
ρίτως έστηρίζετο επΙ της όσφύος του ύπό την
φαρέτραν τών βελών.

Ήσαν ή νεότης, τό κάλλος και ή ρώμη
δμού συνηνωμένα εν ίκείνφ τφ σώματι. Ήτο δ
Τιθωνός πρό ίιακοσίων είκοσι πέντε ετών, αλλά
πολλφ εκείνου ωραιότερος Ι

Ό άγνωστος προσήλου επι της Ήους βλέμμα
συμπαθείας και εκπλήξεως.

*Ω κάλλος, ίώρον τ* ουρανού άθάνατον, δ
μόνος ημών παρήγορος άγγελος εν τφ άθλίφ
τούτφ κόσμφ, τΐ είσαι 4ρά γε, Ικ τίνος ουσίας

συνίστασαι και ίιατί έχεις εφ* ημών τοσαύτην
ισχύν ; "Ω Ι είσαι θεία ιίιότης και συ μόνον ίεν
ε^τχβς ποτέ ναόν, διότι ναός σου είναι πάσα
χαρίία παλλόμενη !

Ή Ήώς είίε τον άγνωστον ίιά μέσου τών
ίακρύων της και άνεσκίρτησεν . Ή πρώτη
ιίέα ήτις ττι έπήλθεν εις την θεαν του, ήτο δτι
έβλεπε τόν Τιθωνόν, άνακτήσαντα τφ έλέει τού
Δίός την προτέραν αυτού καλλονήν καΐ νεότη-
τα. Άλλ' είίεν αμέσως δτι ήπατόέτο καί
ήγέρθη συγκεχυμένη και αιίήμων ενώπιον της
καλλονής τού νεαρού κυνηγού.

— ΌραΙα κόρη, τ9) ειπεν ούτος ίιά φων9|ς
άργυροήχου και περιπαθούς, ίιατί κλαίεις το-
σούτφ πικρώς κατά τοιαύτην ώραν και εις τό>^
τόπον τούτον τόν ερημον ; Μήπως δ εραστής
σου έγένετο άπιστος προς σέ, £λλου έρωτος
ύποστάς την γοητείαν ; Άλλ* είναι άίύνατον Ι
Κάλλος τοιούτο ίέν έχει άντίζηλον ποτέ. Μή-
πως τυχόν άπέθανεν δ εραστής #ου ;

-— "Οχι, άπήντησεν σιγαλά ή Ήώς• ίεν α-
πέθανε, ίέν ίύναται ν* άποθάνη Ι
Και κατέπνιξε λυγμόν,

— Ωραία κόρη, άντεϊπεν δ άγνωστος, ίεν
εννοώ τους λόγους σου. "Ισως της Άφροίίτης τό
τέκνον υπήρξε σκληρόν προς σέ* ίσως δ "Άρης ή
δ Ποσειίών παρέίωκε προς τόν Χάρωνα τόν έκ-
λεκτόν της καρίίας σου. Άλλ' είμαι Κέφαλος δ
κυνηγός, υιός τού ΑΊολίίου Δηΐονος, βασιλέως
της Φθιώτιίος, και μά τους θεούς τών ορέων
καΐ τών κυνηγών, μά την Ήώ, τόν Π&να και
την "Αρτεμιν, θά πράξω δ,τι θέλεις Ινα οι ω-
ραίοι ούτοι οφθαλμοί παύσωσιν νά κλαίουν και
τά ώραϊα ταύτα χείλη μειίιάσωσιν.

Ή Ήώς ήγειρε την κεφαλήν και ήτένισε τόν
νέον εις τους όφθααμούς.

Όταν μετά μακράν σειράν νεφελωίών καΐ
βροχερών ημερών, καθ' ας δ ουρανός νομίζεις δτι
είναι πλάξ μολυβίίνη, ίιασχισθη αϊφνης εις ε-
λάχιστον τι μέρος τό πένθιμον εκείνο τών νε-
φών παραπέτασμα και ίιαγελάση γαλανός δ-
πισθεν αυτού δ ουρανός και πρόκυψη απ* εκεϊ δ
ποθητός ήλιος, τό τεμάχιον ε'κεϊνο τού ουρανού
και ή άκτίς εκείνη τού ηλίου ίεν έχει τόσην
γλυκύτητα δσην είχεν εκείνο τό βλέμμα της Ή-
ούς άπό τών ίακρυβρίκτων οφθαλμών της.

Διότιίέν υπάρχει νομίζω γλυκύτερονμειίίαμα
τού ανατέλλοντος επί οφθαλμών ίακρυβρέκτων.

— Κέφαλε, τφ είπε, σοι ευγνωμονώ ίιά την
προσφοράν σου ταύτην και τους όρκους σου. Καί-
τοι κατά της συμφοράς μου ούίέν συ ίύνασαι
νά πράξης, θά ένθυμώμαι εγώ πάντοτε την το-
σαύτην συμπαθή προθυμίαν σου• Χαίρε• θά σ* ε'-
πανίίω και πάλιν έίώ.

Είπε και ίιέσχισε τό φύλλωμα• δτε ίε δ Κέ-
φαλος ώρμησι κατόπιν της ίνα^ήν κράτηση
Οϊ9ϊΐϊζθ(:Ι όγ ν^ΓϊΙ

^^

£Σ3ΤΧ^

391

5ιν εί&ε, ίέν ηχούσε τίποτι πλίον. Μόνος 6 ίνι-
(χος εζηχολούθϋ σβίοιν τους Οά{£νους, ένφ ή η-
|λέρ« άνιτελλβν Μ νιφελώ^ους ουρανού.

Παρβτηρησι [χόνον εις τον άερα ρο^οχρουν
τινά άτμώίη γραρΐ(χην, ήτις, εν εΐίει ουρανίου
τόξου άρχο|ΐ.ενου άπο της συστάΑος εκείνης των
θάρ(^ων, ύψούτο προς οΰρανον χαΐ έχάνετο εις τλ
βάθη του άπειρου.

— *Ητο θεά! ίσκεφθη 6 Κέφαλος και ε(χ.ιινε
σύννους.

Παρηλθον ^υο (χηνες χαι ήλθε το έαρ και
ηλθεν & Μάιος |Λέ τα ηράνθε|χά του, (ΐε τά ρό-
ία του* η ζωη άνεγεννάτο πανταχού χαι ένό-
[Αΐζες δτι η γη στολισθεΐσα επι τούτφ με τά-
πητα χλόης και ανθέων, εκάλει πδίσαν ψυχή ν
εις άπόλαυσιν έρωτος.

ΈνΟϋ{Αεΐσθε την γοητευτικην εκε(νην 5ύσιν
του ηλίου εν Μαίω επι του Τρ.ηττου %»^ως εν
ί^χΎί ττ.ν περιέγραψα ;

Κατά την εσπέραν εκείνην σκηνή διάφορος
παρίστχτο παρά την [χικράν έκείνην ^ιανθη
κοιλάδα. Έχει θα επανεύρω{Αεν τον Κέφαλον
και την Έώ, άλλα καΐ άλλην τινά ψυχηνπολύ
ώραιοτεραντης Ήους, άλλην τινά κόρην άγνήν,
άγευστον έρωτος, ί\ εκείνων τάς δποίας νορ.ίζιις
δτι πλασθεΐσαι ίνα γίνωσι θεαΐ, κατά λάθος ε-
γίνοντο θνηται και ^ιά τούτο εχουσιν δλην των
θεαινών την κριλλονην και δλην των θνητών
χορασίων την αγνότητα.

Τίς ττο η αβρά εκείνη κόρη και τΐ ησθάνθη
ίι' αύτην δ Κέφαλος; Πότε έπανεϊίεν ούτος την
Ήώ κοίί τί προεκυψεν εκ των ^ύο εκείνων αΐ-
σΟη|/.άτων ;

Ώ Ι είναι πάντα τκΰτα λυπηρά, άλλ' ωραία
ιστορία, την δποίαν Οά σας ίιηγηθώ εν £λλγ)
έσπερε•

(*Ειτιτα( συνίχχοτ)

ΙοΑΝΝΗΣ Γ. Φραγκιάς.

»4<^-•^

Ο ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ

Μνθιντο^ία *Ιουλ{ου Κλαρετ^.— ΝετΑφρασις χ. α .

Σννέχ£ΐοΐ' Γδ» προηγούμινον φύλλον.

Ό ταγ(λατάρχης τότε έζί^λθιν. Ό καθαρός
έςωτερικός άηρ, δν άνεπνευσε, πολύ τον άνικού-
ψηΐΜ. ΈπορεύΟη κατ* ευθείαν εις το ίημαρχειον,
οπού 6 Σαρβε τον άνέΐΛενε. Ό Δυκά; καθ* διϊον
ώίχίλίΐ αΰτω περί της τακτικής, ήν ώφειλε ν'
άκολουθτ,«τι. "Α! ή περίβτασις ε'κεΐνη της εφη-
|Μρΐί•ς• (Αε όλίγην περισσοτέραν επιτηίειότη-
'^Λ πβς ηίυνΛτο να τίιν στρίψη οΰτως ώστε να
ίΐ«τ»ββρυ6η(>ΐ[1 ^ο^4ντΙπΛλίν του! Συνέλαμβ*.

νετο εν αύτ^ δ Γκαρούς— ίιότι δ "ΕγχεΛυζ του
ΜεΛίΥ ητο δ Γκαρούς αυτούσιος— έπ' αύτεφώ-
ρφ ε'γκληριατι συκοφαντίας, επι ίιαίόσει ψευ-
ίών ειδήσεων, επι εκλογική πλεκτάνη.

— Τί επιτυχία θά ητο, ταγριατάρχα, άν ή-
θέλετεεϊπει; «ΌΈγχελυς ίεν είνε δ Έγχελυς,
πολϊται, άλλ' δ Όφις του ΜελένΙι>

Ό Καπποά και δ Γκενώ οίτινες ηκουον, «υ•
ρισκον δτι δ ΔυκοΙς ητο έτοΐ(Αθλόγος.

— "Έχει ετοΐ|ΑΟτητα και άπάθειαν, έλεγε μιά-
λιστα δ κ. Καπποά, ίύο (χεγάλας άρετάς είς
πάντα πολιτικον αν^ρα!...

— . . . Όστις ίεν έχει ανάγκην αρετών 1...
προσέθηκεν γελών δ ΑΙμιίλιος δτε δ συμβολαιο-
γράφος άπέτιινε αύτφ εκ του συστάδην το φι*•
λοφρόνη[Αα εκείνο.

ΕΙς το ίη(Ααρχεϊον . δ Σαρβί ολίγον συγκεκι-
νγ>(Λένος ηρώτησε :
-^ Λοιπόν ;

— Λοιπόν, απήντησε δ Βερί ιε ακόμη ωχρός,
έτελείωσεν!

— Τά εκαταφέρατε καλά ;

— Δεν εΐζεύρω. Μου ηρχετο η ορεξις ν' άρ-
πάσω άπο το λαιμόν τον άχρεϊον εκείνον...

— *Ό! ειπεν δ γερουσιαστής... ν' άρπάσητι
άπο τον λαιμόνΐ.. Πώς παραφερεσθεΐ.. Ό υπο-
ψήφιος πρέπει τά πάντα νά ύπομένη, τά πάν-
τα !.. .

— Άλλα [χίαν συκοφαντίανί.. ρ.ίαν μωράν
συκοφαντίανί..

— Μπα!., χαι τί σημαίνει αυτό ; ΕΙζεύρετε
τί απαντώ εγώ δταν εις τάς δημοσίους συνα-
θροίσεις μου αποτείνουν καμμίαν τοιαύτην άνοη-
σίαν ;

- ;οχ..

— Ημπορείτε νά σημειώσητε την φράσινι
ίιότι πάντοτε εκαμεν έντύπωσιν.

Και δ γερουσιαστής ως νά-εύρίσκετο ενώπιον
των ε'κλογέων, δπως δ Βερ^ιε προ ολίγου, ανήγ-
γειλε ν επισήμως μι την βαρειαν και πεφυσιωμέ•
νην φωνήν του την φράσιν:

β— Δύνασθε ν* ανοίξετε την χαρίίαν μου,
κύριοι, ίύνασθε νά τήν άνοίξητε καΐ θά εΰρητε
έγκεχαραγμένα εις αυτήν χρυσοϊς γραμμασι μο-
νάς τάς ίύο αύτάς λέξεις: Τ*/*^ «αί /7αί/>/ς.»
'Ι^ού ή άπάντησίς μου.

— Εύγε ! ειπεν δ Καπποά.

— Ό κύριος γερουσιαστής έχει ίίκαιον με
αύτο άπαντ^ κάνεις εΙς δλα, προσέθηκεν δ
Γκενώ.

Ό Βερ^ιε έσειε την κεφαλήν. Άπο του πα-
ραθύρου του δημαρχείου ήκούοντο έπευφημίαι
συνοίεύβυσχι άμαξαν, ήτις ίιήρχετβ κάτωθεν
άναμέσον του πλήθους.

— Ό Γκαρσύς αναχωρεί με τήν αμαξάν του,
έΙπεν δ χτίί'^ΙατροζΓκϊνώ. ^ τ

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

392

ΙΧΧΤΧ ^1^

— - Την &ρ.«ζάν του ; <Ιπ«ν 6 ΔυχαΙς. Μβ την
ά[χαζαν πηγαίνουν οί (τοσιαλισταί ;

«— ΜπαΙ άνέχραζεν & Σαρβέ* 6 σοσκ«λΐ(Τ|λος
^εν ψποίΐζει τά ^«σποτιχά αΊσθή[ΐ.ατα... οΰ^έ
τάς άμάζας.

Ό Βερίιέ χαΐ οι φίλοι του άιτήλθον «πίσης.
Πλήθος λκου συνώ^ευ^ν αυτόν ριιτά ζητωκραυ-
γών. Ό Φουρνιρβλ ίχραύγαζεν Ισχυρότβρον των
&λλων. Ήχουετο η βαρύφθογγος φωνή του έπα•
ναλαμβάνουσα:

— Ζήτω δ ταγματάρχης Ι

Ό υποψήφιος ητο σκυθρωπός άπιρχόρΐίνος
ίχ του Σαλλύ. Έπείγετο να εύρεθτϊ ρ.όνος, να
έπανί^η τήν Γιλβερτην. Ή πρώτη εχείνη συγ-
χρώτισις (/.ετά της χαθολιχής ψηφοφορίας τον
άηί ίαζεν. Νά κατηγορείται ίι' αγνωστον τινά
ατΐ|ΐ.1αν παρ* ανθρώπου, τον 6ποΙον ού^έ χ£ν
εγίνωσχιν αύτος δ Βερ^ιεΙ Ή εκλογή του ήί η
ενεποίει αύτφ έντυπωσιν αόριστον άνομου προς
τον ΓολγοθδΙν, ης αΐ διάφοροι στάσεις ίεν ήσαν
άπηλλαγ[Αέναι ού^'έ^^πτυσμών ού^ί τραυ[λάτων.

— *Ήριην τόσον καλο^ εις τήν δίον ΜανσάρΙ..
έλεγε καθ* εαυτόν. Σή(χερον Κυριακήν, θά επη-
γαΐναμεν |ΐ.ε τήν Γιλβερτην να ϊίωμ,εν τους πί-
δακας της Βερσαλλίας;

Και ε'ρρέριβαζεν.

— Ταγ|Λατάρχα, ιϊπεν δ Σαρβί τυπτων επι
του σκέλους του πρέπει νά φροντίσητβ ίιά το
πρόγρα(Χ(/.α.

— 'Ά, αλήθεια! ειπεν δ Βερ^ιε ^ιά [Λίας έπα-
ναπιπτων εΙς τήν πραγ(Λατικότητα του ενεστώ-
τος. Το πρόγρα|Α(λαΙ.. το είχα ξεχάσει.

— Πρέπει νά συνταχθ^, να τυπωθ^, ν3(
^ιορθωθτ), νά τοιχοκολληθτ). Δεν ^%ς (ΐενει πο-
λύς καιρός, συλλογίσθητε ! Νά είσθε ευκρινής
και σύντο[Λθς. ΕΙπήτε τά πάντα χωρίς νί ει-
πήτε πολλά. Ό Γκενώ και δ Καπποά θά σας
δώσουν ώφελΙ[ΐ.ους συ[Λβουλάς περί τούτου, χαΐ
εγώ επίσης...

— ΝαΙ, ι^άλιστα, κύριε Σαρβέ, σας ευχαρι-
στώ Ι

Και άπδ τότε {^εχρι τής εις Δαμμαρι άφΐ-
ξεως δ άτυχης ταγριατάρχης υπό [ΑΐδΙς μόνον Ι-
ίεας κατείχετο, σκληρας ώς αγωνίας, ύπο της
Ι^έας της συντάξεως του υποχρεωτικού εκείνου
προγράμματος, το δποΐον έπρεπε νά λέγχ» τά
πάντα χωρίς νλ λεγνι πολλά.

— Ή μεγάλη τέχνη, προσέθετεν δ γερου-
σιαστής Σαρβέ, θά ητο μάλιστα νά μή λέγη
τίποτε.

Ή Γιλβέρτη άνέμενεν άνυπομόνως τον θεϊδν
της εΙς ΔαμμαρΙ, έχάρη ίΐ τά μέγιστα δτε ή
κυρία Έρβλαι ε'ισελθοΰσα εΙς τήν αίθουσαν, ένθα
εύρίσκετο ή νεανις άνα^ιφώσα βιβλίον, χωρίς νά
έχει συναίσβησιν του τΐ άναγινώσκτρ, ειπεν
αύτ^:

— Ί^ού δ θεΐός σου, 6στις επέστρεψε με τους
£λλους κυρίους Ι

ΈφαΙνετο τφ οντι του εύσάρκου ΣαρβΙ το
μεγαλοπρεπές σώμα εΙς το &κρον δενδροστοι-
χίας τίνος βαΐνον άγερώχως* είποντο δ Δυ-
κοίς και δ Βερ^ιέ, προφανώς κεκοπιαχώς.

"Όπισθεν αυτών έβά^ιζον δ Καπποά και δ
Γκενώ, οΐτινες εφαίνοντο σκεπτικοί.

Ή Γιλβέρτη παρετήρησεν αμέσως τήν κα-
τήφειαν του θείου της. Μέ τήν όψιν ήλιοκαή
καΐ άποπληκτικήν, με τλς φλέβας έξωγχωμενας
και εξέχουσας παροι τους μήνιγγας, δ τάγμα-
τα ρχης έφαίνετο κατάκοπος.

— Λοιπόν, είσαι ευχαριστημένος; ήρώτησε
κρυφίως ή Γιλβέρτη τον Βερ^ιέ.

— Δεν είμαι ^υσηρεστημένος... είνε κοπιώ-
δες το πράγμα... Άλλα συντελεί εις την σκλη-
ραγωγίαν... . . ,

ΚαΙ προσεπάθει νά μεισιάση οιλ νά ευχαρί-
στηση τήν άνεψιάν του.

— Ό ταγματάρχης κατέβαλε τβν Γκαρούς ;
ήρώτησεν ή κυρία ΈρβλαΙ.

Ό Βερ^ιέ έσειε τήν κεφαλήν.

— Ακόμη χρειάζεται καιρόςΙ...

— *Α, ταγματάρχα, ειπεν ίπιχαρίτως ή
Έρρικέτα, άναλογίσθητε δτι το ίημοκρατικδν
κόμμα βαδίζει ύπό τήν σκεπην της αιγΐίός
σας.

Ό Καπποά προσέβλεψεν τον Γκενώ. ΈγΙνω-
σκον αμφότεροι τήν αΙγΐί(ί έκεΐνην. Είχε χρη-
σιμεύσει α«ατη ή^η εις τον Ζαβουγιέ και εΙς
τον Σαρβέ, άλλ* ϊσως ακόμη ίεν ητο άχρη-
στος.

Ό Δυκάς ανεζήτησε, χωρίς νά ίυνηθη ν
άνεύργ), άπάντησιν ττνευματώίη, εν η ή λεξις
ί/^οΓ — το ξίφος του ταγματάρχου — ν' άπο-
τελη αντίθεσιν εΙς την περίφτμον αΙγι^α. Άλ-
λα τοιαύτην άπάντησιν ίέν εύρεν.

Ή κυρία ΈρβλαΙ ήθελε νά κράτηση παρ* αύ-
τ^ τον κτηνίατρον και τον συμβολαιογράφον.
Πλην ητο άίύνατον δ Γκενώ και δ Καπποά
εμελλον νά γευματίσωσι αμφότεροι εις Μελέν,
ε'ις τήν οΊκίαν του νομάρχου.

— - Πώς! ειπεν ή κυρία ΈρβλαΙ γελώσα, εινε
εις Μελέν; Ένόμιζα βτι έςηκολούθει νά ευρί-
σκεται εις Παρισίους δ νομάρχης μας.

— Το θέατρον του μελοδράματος άργεϊ από-
ψε, άπήντησεν μετά λεπτής εΙρωνείας δ Καπ-
ποά*

Και δ Γκενώ προσέθηκεν ύποστηρίζων βα-
ναύσωςτήν ε'ιρωνείαν:

— Και το έντευκτήριον των χορευτριών
κλειστόν.

Ή κυρία ΈρβλαΙ ίια βλέμματος ύπέίειξεν
αύτφ τήν παρουσίαν της Γιλβέρτης. Ό χτηνία•
ρος εσίγησεν χα( άφοϋ άπεχαιοέ^ισε τήν χυρίβιν
0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν:ιΟΟ^ΐ€ .

ειζιτΊ^

393

Έρβλα(, εΐπ«ν προς τον Βιρίιε τ«(νων «ύτφ
τί)ν χιίρα:

— Μίαν συριβουλην εχω νά σδίς ^ώσω, ταγ-
|λατάρχ«, νά γίνητι ζωηρότερος, [χάλλον έντο-
νος... Ό τόπος ίχβι φρονήματα πολύ εσπρωγ-
(χίνα... Ό Γκαρους είνε ικανός νά ίπιβληθ^.
Πολλοί θά σας συ[λβουλεύσουν νά ειαθε |Αετριο-
πάθεις. Έγώ εις την θεσιν σας, άντΙ νά νερώσω
τ& χρασί μου, θά προσέθετα εΙς αυτό ολίγον
οινόπνευμα.

Ό ταγματάρχης ίεν απήντησε ν. Νά γείνη
μάλλον έντονος; Δεν ηίύνατο νά φαντ) άλλοίος
αφ* 8, τι ητ•, άνθρωπος έντιμος, πιστεύων εΙς τό
καθήκον, σεβόμενος τον νόμον, φιλάνθρωπος οτε
επρόκειτο έστω και περί των πλέον χιμαιρικών
Ιΐεών, ευσταθής και αποφασιστικός, δσάκις ενό-
μιζεν δτι τά δίκαια της πατρίδος ^ιεκιν^ύ-
νευον. Νά γίνη μ&λλον έντονος;

— Ό Γχενώ Ιχει δίκαιον, ειπεν δ κύριος
Καπποά, ριε τόνον λεπτότερον* καΐ προσέξατε
νά επιμεληθείτε τό πρόγραμμα σας.

Μετά την σύστασιν ταύτην άπεχωρίσθησαν
του ταγματάρχου και άνηλθον εΙς την άμαξαν
του Γκενώ, άνακεφαλαιουντες καθ* δίόν τά
οιάφορα περιστατικά της ημέρας. Δι λοιπόν]..
τώρα δπου ήσαν μόνοι των εκεΤ, εν ειλικρινείς,
τΐ έφρόνει έκάτερος περί της εκταφείσης παρά
του Σαρβε ύποψηφιότητος ;

—Φαίνεται έντιμος άνθρωπος, είπεν ό Καπ-
ποά, άλλα ^έν μου φαίνεται καμωμένος ^ιά
τους πολιτικούς αγώνας.

— Αυτό φοβούμαι, είπεν δ Γκενώ.

— Ένφ δ Γκαρούς . . .

— "Α, δ Γκαρούς απεναντίας εινε πονη-
ρός!.. . Δίν ητο άσχημη εκείνη η ύπόθεσις
της Γκέλμας !,.. "Όσοι ανέγνωσαν τον "ΕγχίΛυν
πάντοτε θά πιστεύουν δτι κάτι τι συνέβη. "Ά,
πολύ φοβούμαι μήπως δ Σαρβε έβαλε τον πυ-
ροβολητήν σε κακό μπελά !

— Και μαζί μ* αυτόν κ* εμάς ! προσέθηκεν
δ συμβολαιογράφος δπωσοΰν ανήσυχος.

Ή άμαξα άφοΰ διήλθε την πε^ιά^α ^ιατε-
μνομενην μακράν υπό σειρών ίέν^ρων και ινρός
άριστεράν ύπό λόφου δμαλοΰ ώσεί έσκεπασμέ-
νου ύπό στέγης εκ σχιστολίθου, ανήρχετο προς
τό Μελίν ΐιά της δ^ου του Πετί-Δαμμαρί και
ακολουθούσα την ^ιακλά^ωσιν του Σηκουάνα,
^ιέβη τήν πόλιν, βπου ύψοΰντο ώς ΐύο πύργοι
τά κω^ωνοστάσια του Άγιου Στεφάνου.

Ό Καπποά παρετήρησε τό ώρολόγιόν του ...
Είχον καιρόν νά φθάσωσιν εγκαίρως εΙς τό νο-
μαρχεΐον ^ιά τό γεύμα. '^Ητο ^ε γεύμα άνεπί-
σημον^ φιλικόν, χάριν συν^ιαλέξεως, ^ιότι δ κ.
νομάρχης ητο άγαμος.

'Αλλ' δτε 2φθασαν εΙς τό νομαρχεΐον δ Καπ-
ποά λ«1 δ Γκενώ ίξεπλάγησαν. Δέν ιΐχι λάβει

λοιπόν δ κύριος Καπποά τήν έπιστολήν τού
κυρίου νομάρχου ; Ό κύριος νομάρχης εν τού-
τοις τήν ειχεν αποστείλει ίι* αγγελιαφόρου.

— Δέν έλαβα τίποτε. Ήμεθα εις Σαλλύ.

— Ό κύριος γενικός γραμματεύς, ειπεν δ
θυρωρός, θά έζηγήστρ εΙς τους κυρίους...

•— *Ά ! δ κύριος ίέ Βιρλιμών εινε εις τό νο-
μαρχεΤον ;.

Και ^ιιβίβασαν τά επισκεπτήρια των προς
τόν κ. ΒερλΕμών.

Ότο καταπληκτικός άνθρωπος αυτός δ Βερ-
λεμών, καταπληκτικής ικανότητος, 6στις είχε
κατ* αρχάς εισαχθή ώς ασήμαντος υπάλληλος,
γραφεύς ανώνυμος εις τήν ίιεύθυνσιν της αστυ-
νομίας των Παρισίων κατά τό 1848, φέρων
ακόμη τήν μακράν κόμην και τό άνώμαλον
γένειον των ορεσιβίων, και όστις επωφεληθείς
της αταξίας, πρσσηλώθη εΙς τήν θέσιν του και
τά ωφελήματα αυτής, μεταβάλλων εκάστοτε
τήν κόμην καιτό γένειον αναλόγως προς τάς πε-
ριστάσεις. Και επειδή εκαστον πολίτευμα επέ-
βαλλε και νέαν φάσιν εις τάς ανθρωπίνους κεφά-
λας, ή άφοσίωσίς του τόν ώθησε μέχρι τού νά
καταστη σχιίόν φαλακρός περί τά τέλη της
Αυτοκρατορίας καΐ νά φέρη μετά τού νέου αυτού
ονόματος μύστακα επιμελώς συνεστραμμένον ώς
δ Μορνύ, ή Ναπολέων δ Γ'. Μετά τήνίημοκρα-
τίαν άφησε τό φαιόν του γένειον ν* αυξηθεί και
ού^εΙς ήίύνατο ν* άναγνωρΙση τόν πολίτην
Ρουλιε ύπό τόν μεταμφιισμόν τού κ. ιέ Βερλε-
μών, γενικού γραμματέως της νομαρχίας Ση-
κουάνα και Μάρνης και ίππότου της Λεγεώνος
της Τιμής.

Ό Ρουλιέ ίέ Βερλεμών ύπι^έχθη τόν Καπ-
ποά καΐ τόν Γκενώ μετά πολλών ένίείξιων φι-
λοφροσύνης άμα και λύπης. Ό κ. Νομάρχη; έ-
λυπεϊτο τά μέγιστα, επειδή εν τηλεγράφημα
τού κ. υπουργού των Εσωτερικών τόν έκάλει
αίφνιίίως εις Παρισίους. (Ό κ. Βερλεμών έλεγε
ταύτα σοβαρώς, χωρίς νά μει^ι^έ, καίτοι εγίνω-
σκεν ή εμάντευεν ποιον δνομα γυναικεϊον ύπε-
κρύπτετο ύπό τό ψευ^ώνυμον εκείνο τού κ. υπουρ-
γού). Άλλ' δ κ. γενικός γραμματεύς θά έίέχετο
άντ' αυτού τους προσκεκλημένους εΙς τό νομαρ-
χεϊον!

Ό Γκενώ χαι δ Καπποά εβλεπον αλλήλους,
συμβουλευόμενοι αν έπρεπε νά ^εχθώσιν. ΔιατΙ
δχι ; Τό γεύμα ύπήρξεν εύθυμότατον. Ό κ. ίέ
Βερλεμών ώμίλησεν άνευ μνησικακίας περί τών
διαφόρων κυβερνήσεων, εΙς άς ειχεν υπηρετήσει.
Έβεβαίωσεν δτι παρά τήν γνώμην τών απαι-
σιόδοξων ή πρόοδος ακολουθεί μαθηματικώς
πορείαν άνιούσαν, άπέΐειξις ίέ τούτου ητο δ
προβιβασμός, δνύπόπάσαν κυβέρνησιν επέτυχεν.

— Τούτο σημαίνει δτι δν ίπήρχετο νέα τις
κυβέρνηύις . . . είπι γελών δ Γκιο^ώ, τού δποΐου

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν:ιΟΟ^ΐ€

394

\Έ1Τ1Μ.

την «ΙλιχρΙνειαν ίζηπτον τά (ΐιτά το γ«ΰ[Α«
πνευμ,ατώίη ποτά.

*Αλλ* ίσταΐΛατητβν Ιίών το δπωσουν ψυ•
χρον |/.ιι^ία(λα του κ. ί« Β€ρλ£(ΐ.ών, εσυλλογί-
σθη ίι δτι κβ^Ι οί κτηνίατροι λίγουν ενίοτι
ανοησίας.

Άπεχωρίσθησαν κατά την ένάτην ώραν,καΐ
δ Καπττοά ησθάνετο την ^ιάθβσιν νά δ{λθλογή-
<ττι προς τον κ. γβνικον γρα(Α(/.ατέα δτι ίιν ίλυ-
πηβη πολύ ίια την άπουσίαν του κ. νοριάρχου.

Έν τούτοις βτε άπηρχοντο, δ |χίν Καπποά
προς την κατοικίαν του, δ ίε Γκενώ προς την
£[Ααζάν του, ύπηρζαν σύμφωνοι δτι 6 χ. νομάρ-
χης εφερθη προς αυτούς άπρεπώς.

— Έκτος αν αί υποθέσεις του Κράτους . . .

— *Ώ ! Ιγρύλλισεν δ Γκενώ, αί υποθέσεις του
Κράτους ! . . Τι τραβούν και αύται αϊ υποθέ-
σεις του Κράτους ! . . .

^Ησαν μόνοι περίπου κατ* εκείνην την ώραν
εις τάς σκοτεινάς δ^ούς του Μελέν. Δεν ηκού-
ετο £λλος κρότος εΙμη σπάνια τίνα βήματα
στρατιωτών επιστρεφόντων εΙς τους στρατώνας.

Ένφ ίιήρχοντο προ τβΰ δημαρχείου, εστα-
μάτηιαν. Έμπροσθεν της γηραιάς εκείνης οι-
κοδομής, ης η θολωτή εϊσοίος εκείτο έντος του
βοτανικού κήπου, τού περιέχοντος άνωφερεις
τινας ίενίροστοιχίας, κεκλεισμένου κατ'έκΓίνην
την ώραν, άνυψούτο δ ανάριας τού καλού κά-
γαθού Ιακώβου *Αμ.υώτου, φέροντος τετράγω-
νον πϊλον, καθήμενου σκεπτικού, κρατούντος
άνά χ"Ρ«ζ βιβλίον και στρέφοντος τά νώτα
προς την πρόσβψιν και τάς λίθινους βαθμίδας
τού κτιρίου, δπόθεν έξηγγέλλετο έν ημέρ(>: εκλο-
γής το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας.

— Άπ' έκεϊ, ειπεν δ Γκενώ, θ' άκούσωμεν
το δνομα τού ^ιαίόχου τού Σαρβέ Ι Τπέρ τί-
νος στοιχηματίζεις, Καπποά ; ΕΙς ποιον λέγεις
δτι θά λάχγϊ η ίια^οχη τού Σαρβέ ;

— Έγώ, είπβν δ συμβολαιογράφος, στοιχη-
ματίζω ύπερ τού υποψηφίου μας.

Ό κτηνίατρος έσεισε την κεφαλήν.

— Τού υποψηφίου μας ! . . Τού υποψηφίου
μας ! . . . *Άν έξηρτΧτο άπο τά χέρια μας, ει-
ξεύρεις δτι έγώ, μάλιστα, έγώ, θα εξέλεγα κα-
νένα άλλον 1

— Δεν εχομ.εν κανένα.

«— Δεν πειράζει, ειπεν δ Γκενώ* κάθε άλλος
άςίζει καλλίτερα παρά ίνα κακδν ύποψηφιον.

Έβά^ισχν ακόμη παραπλεύρως των οικιών* δ
κτηνίατρος ε^τταμάτησεν εΙς την γωνίαν της
οίου προ τού ζενοίαχείου, σπου κατά την συ-
νήΟειάν του δίχεν άφτήσει την άμαζαν και τον
ϊππον του εΙς τον σταύλον.

— Λοιπόν, καλην ιντάμωσιν Ι ειπιν δ κ.
Καπποά.

— *Ίσως οχι* εΐνε πολύ αργά* μου ίρχεται
δρεζις νά κοιμηθώ εΙς τον Μίγατ Μοτάρχψτ.

ΚαΙ έτεινε την χιιρα προς τον συμβολαιο-
γράφον.

'Αλλά καθ* ην στιγμήν ήτοιμάζετο νίί κρούση
την βύραν τού ζενοίοχείου, η θύρα αίίτη ηνεφ-
χθη καΐ γυνή περικεκαλυμμένη ύπο μανίύου
έξηλθι συνοι^ευομένη παρ* ανδρός νέοιι, κομψού,
ζωηρού.

Ό Γκενώ παρεμέρισε ίιοι να ίιέλθωσιν, δ ίί
Καπποά έπλησίασεν εΙς τον τοϊχον, αφησας δλό-
κληρον το πεζοίρόμιον ελεύθερον •ις την γυ-
ναίκα και τον νέον, οίτινες έβάίιζον τάχι-
στα.

Δια κινήματος ταχέος η γυνή ι^ούσα τον
Γκενώ και τον Καπποά, κατεβίβασε τον μαν-
ίύαν έπΙ τού προσώπου της και εκυψ* την κε-
φαλήν μετά σπουδής. Άλλα το φώς φωτοβο-
λί^ος αερίου έφώτισεν αίφνης τά πρόσωπα, και
δ κτηνίατρος, δστις ολίγον έλειψε νά έκφερη
κραυγην, έλεγε ταχέως προς τον Καπποά:

— Είνε παράίοξβν !.. Τον ανεγνώρισες ;
^ — Ακούς εκεϊ! . . ητο δ νέος Μομβρέν.

— Εις τον Μίγαν Μονάρχην, αύτην την
ώρανΙ . . Τόσον πλησίον της κατοικίας του ! Και
ποία νά ητο εκείνη η γυναίκα ;

— Είνε ετι μάλλον παράίοξον, ειπεν δ συμβο-
λαιογράφος, δττις τω οντι εφαίνετο ενεός. Άν
σού έλεγα δτι ανεγνώρισα...

— ΠοΙαν ;

— Την άνεψιάν τού ταγματάρχου Βερίιε !

— Την νέαν δπού τού έφυσοΰσεν εις το 'μάτι;

— Ναι!

— Τί Ίίέα αλλόκοτος 1

— Ναι, ναίΙ... Λεπτοκαμωμένη.. ωχρά...
με μαύρον φόρεμα Ι Κύτταζε λοιπόν Ι.

Και δ συμβολαιογράφος έίείκνυε τον κόμητα
Μομβρέν, ού τίνος ή σκιά ηφανίζετο ηίη εκεί
πέραν έντος τού σκότους.

Και δμως ητο άληθες' μακρόθεν εκ τού βα-
δίσματος η γυνή εκείνη ήτις έκρύπτετο μετά
τόσης σπουίη^ εκ φόβου μήπως άναγνωρισθτ)
είχεν αόριστον τίνα δμοιότητα με την ίεσποι-
νίία Βερ^ιέ.

— *Αλλά πώς θέλεις, Καπποά, νά εινε αύ-
τη ;.. συλλογίσουΐ.

Αίφνης ίέ εις τον νουν τού κτηνιάτρου
πλεϊσται δσαι εικασίαι περίπλοκοι επεφοίτησαν
και ηύζήθηιαν έν τω άμα τεραστίως με την τα-
χύτητα ί*είνην, μεθ' ης δ εν ταϊς έπαρχίαις
βίο; μεταβάλλει ως ρΛκροσκόπιον και εξογκώ -
νει τά μικρά και ασήμαντα γεγονότα, άτινα
εκ μικροβίων καθίστανται αίφνης τέρατα.

Και δμως ό Γκενώ ^έν ήθελε νά πιστεύσγ)
αύτο το μικρόβιον.

— ΕΙ^ι *ίύν«τθ^^ Καπποά, *?^«τ6ΐ* τ

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν:ϊ00^ι^

Η23ΤΙΑ

395

— *Ό, ττ)ν ιιία, την βίία καλά 1 ιιπιν δ
συ[Αβολαιογρίφος [ΐετά πεποιΟήσιως.

— Έλα ίά !.. τα ποτά που επας βίς το νο-
ριαρχεΐον σ* έσκότισαν !

— "Οχι, δχι, σε ^ιαβιβαιώ, την άνβγνώρισα
χίλλιστα.

— τι ρ,όβς (λίλβι ! συνιπίρανεν δ κτηνίατρος.
Με αυτλς τάς διαβολογυναίκας ξιύρει κανείς
ποτέ τΐ συριβαίνει ; Άίιάφορον Ι . . Ό []Μκρος
Μθ|λβρ1ν !.. δ υιός του υποψηφίου των βασιλο-
φρίνων!.. θά ητο νόστιριον πραγμια!

Η'.

Ό ταγματάρχης Βερ^ιέ, ίστις ίεν ητο φιλό-
^§ζος, •ίχ•ν εντούτοις ενα κρύφιον πόθον. Ύπηρ-
χεν εΙς το βουλεβάρτον των Ιταλών, εις το ερι-
πορικον κατάστημια του Κλωίεν εν τουφεκιον,
ίν θαυ(Αάσιον τουφεκιον, ου η άκτηρι'ς, δσάκις
το εσυλλογίζετβ, ελα(ΐ.πε προ των όμριάτων τ§υ
προκλητική ως η ράχις βιβλίου ^ε^εριενου εΙς
τάς χείρας φιλοβίβλου. Το εζαίσιον εκείνο του-
φεκιον του εθά(λβου την δρασιν, τον προσείλκυε,
τόν επβίραζε, τον ήνάγκαζε να κάμνι;) τον γΰ-
ρον, οτβ ε'ζηρχετο εκ της Εθνικής Βιβλιοθήκης
και μετεβαινεν εις την δ^όν Μαν<τάρ, τον πα-
ρικίνει να ύπερβγ; ενίοτε τον οΰ^δν του εργα-
στηρίου του δπλοποιου μετά παλμών καρδίας
και νά λαμβάνη ^ιά των χειρών του το τουφέ^
χιον, δτνως καλλιτέχνης τις θά ελάμβανε βι-
ολίον Στρα^ιβαρίου. Τότε δ ταγματάρχης ύπι-
ζϋγιζε το βάρος του δπλου με τους εγκαυστουρ-
γημενους σωλήνας, το εζήταζε, εμει^ία προς
αύτο ώς προς έργον τέχνης, το εθώπευε, το εφε-
ρεν ως καΐ εις τους ώμους του, δ έκδοτος αυ-
τός μεχρ: πάθους εις τό κυνήγιον, αίσθανόμενος
εΰχάριστον συναίσθησιν εΙς τά δάκτυλα εκ της
επαφής του, και άνχσκιρτγ,σιις ηίονιχοςς ώσει
ίραστου... *Ητο τέλος πάντων θαυμαστόν αυτό
τό τουφεκιον, ητο αριστούργημα. "Ηζιζεν αυτό
τό νεώτερον δπλον περισσότερον παρά δλας τάς
συλλογάς των αρχαίων δπλων των πβριφήμων
μουσείων• Ουδέποτε δ ταγματάρχης είχε κρα-
τήσει, είχε χειρισθη, είχεν αποκτήσει τουφεκιον
παρομοιον... "Αχ Ι νά ητο Ιίικόν του αυτό το
τουφέκι!... «*Αλλά, συλλογίσου κομμάτι, Γιλ-
βερτη, ελεγεν ενίοτε προς την άνδψιάν του, χί-
λια διακόσια φράγκα!» Ήτο πολύ άκριβόν χί-
λια διακόσια φράγκα Ι πολύ άκριβόν ίι* αυτόν.
"Ισως δμως ίιά των οΙκονομιών του, με τον
καιρόν, αγοράζων όλιγώτερα στρατιωτικά συγ•
γράμματα και φυλλάίια, τίς οίίεν ; ίσως μίαν
ήμεραν ήίύνατο νά κατορθώση ώστε νά συνάξνι
το ποσόν αυτό και τότε...

Τότε θλ ητο ιίικόν του εκείνο τό αριστούρ-
γημα• θ' Αν9|κιι ε!< λΜ% τό Ιλλεκτό^ ΙκεΙνο

δπλον, θά τό εφερεν &ις Μελεν και τί χαρά ν3&
ύπάγη με αυτό νά κυνηγήση κατά την εναρζιν
της περιόδου τ9ίς θήρας δμού με τόν Σαρβέ η
με τόν νομάρχην 1

*Ητο τό ιίανικόν του, ή χίμαιρα του, δ αιώνιος
πειρασμός του τό λάμπον εκείνο και σπινθηρο-
βολούν τουφεκιον, τό δποΐον του εφαίνετο οιο-
νεί ή πραγματοποίησις ονείρου, πόθου πολυτε-
λείας. Τό εσυλλογίζετο ακαταπαύστως και
ελεγεν ενίοτε καθ* δ^ον φερόμενος μηχανικώς
προς τό μέρος δπου επωλεϊτο : αΚαι αν τύχτ, νλ
εινε πωλημενον ;.. αν ίέν τό ευρω πλέον εκεί;..
Ευτυχής δ κυνηγός δστις θ* άγοράσιρ αυτέ τό
τουφέκι!., τό τουφέκι μου !..»

Πλην αφότου συγκατένευσε ν* άντικαταστήση
τόν Σαρβέ, δ Βερ^ιέ εσυλλογίζετο : αΤώρα εινε
πολυτέλεια ανέφικτος. Άλλα τί σημαίνει ; τάχα
ημπορεί τις νά ίκανοποιγί πάντοτε δλας του
τάς επιθυμίας ;»

Και πώς θά εύρισκε πλέον χίλια «διακόσια
φράγκα, αφού ήθελε δαπανήσει τάς οικονομίας
του εις ίςο<5α τυπογραφικά, εις τοιχοκολλήσεις,
εΙς εκλογικούς πράκτορας, εις ίιανομήν ίελ-
τίου ;... ΧαΤρε ^ιά παντός τουφεκιον !

Ούίέποτε θά έγίνετο ι^ικόν του• εις άλλον
έμελλε ν' άνήκτρ τό ώραΤον έκεΐνο τουφεκιον του
βουλεβάρτου.

Ό Βερ^ιέ εζελθών εκ της εν Σαλλύ συνα-
θροίσεως, εσυλλογίζετο τό τουφεκιον του ί ι*
δλης της νυκτός. Τπέστη μάλιστα και έφιάλ-
την καθ* ίίπνου;• ειίε τόν Γκαρούς σκοπεύοντα
κατ' αυτού κατ* ευθείαν εις την καρίίαν, βοη-
θούμενον ^έ παρά του ισχνού και παράφορου
Τιβολιέ, δστις προσέίενε τόν ταγματάρχην εις
εν τών ίένίρων του ίάσους ίιά σχοινΙου• ένφ
παρετήρει τό δπλον ίι* ου τόν έσκόπευεν δ εχθρός
του, δ ταλαίπωρος ταγματάρχης άνεγνώρισεν
αίφνης μετ* αγωνίας δτι τό έπιθυμητόν τουφε-
κιον τό λάμπον ως σκεύος χρυσήλατον, εύρί-
σκετο εΙς τάς χείρας του αντιπάλου του 1

Ό ταγματάρχης αφυπνισθείς ίιά μιας την
στιγμήν, καθ* ην προσεπάΟει ν* άρπάση τό δπλον
παρά του Γκαρούς, ίέν ήίυνήθη ν' άποχοιμηθγ)
εκ νέου. Ή κυρία Έρβλαι είχε παραχωρήσει
αύτφ τό ώραιότδρον ίωμάτιον της έπαύλεως,
τό κυανουν λεγόμενον ίωμάτιον. Ό νέος Δυκας
εμενεν εΙς τό υπεράνω ^ωμάτιον, δ ^ε Βερ^ιΐ
τόν ήκουσεν έπι άρκετάς ώρας της νυκτός πε-
ριερχόμενον εντός του δωματίου του, και τό πά-
τωμα τρίζον υπό τό τακτικόν καΐ ερρυθμον βή-
μα του, Ό Αιμίλιος εκεϊ επάνω ηύτοσχείίαζεν
ενφ περιεπάτει την άγόρευσιν, την δποίαν θ*
άπήγγελλιν αυτός εΙς Σαλλύ, αν ήθελε προο-
ρισθή αυτός ν* άντικαταττήση τόν Σαρβε. ΚαΙ
δ νεαρός Πίττ επίσης ήγρύπνει.

Ό ταγματάρχης λ-Ρίσμοί)©^ τό *^6ητο^ ίνύ*

ι9ϊΐϊζθθΙ όγ

^^

396

ΒΣ3ΧΧΑ.

τρνιόν του, ηρχισε νά συλλογίζηται δτς άφίθη
εΙς ίοιάρεστον έπιχείργισιν. Τί τταράζενος Ι^εα
του ήλθε νά γείνη υποψήφιο; ! Ήτο τόσον γα-
λήνιος εΙς Παρκτίους, εΙς τήν ειρηνικήν του κ«-
τοιχίαν ! Ή παρελθούσα ή(Λέρα ύπήρζεν έπω-
^ύνως κοπιώδης, η ίέ ανατέλλουσα προεμιηνύετο
λίαν θυελλώδης. Και το πρόγρα|Χ(Λα εκείνο το
δποιον ώφειλε να συντάζη'... ΝαΙ, το περΙφη|χον
πρόγρα(Χ(χ.α!.. *Αλλά τέλος πάντων, άφοΰ κα-
τήλθε ν εις τον αγώνα, έπρεπε νά ύποστ^ δλας
τάς στερήσεις Ι

Και δ ταγματάρχης εστρεφετο ακαταπαύ-
στως επι της κλίνης του εν νευρικοί ταραχή.

Άπο του όρθρου ηίη ήγέρθη. Ό ίροσερος
αήρ της αιθρίας πρωίας τον ώφελησεν. Περιε-
πάτησεν Ιπ' ολίγον έντος του κήπου, είτα
έζήλθε και περιεπλανήθη εις την εξοχήν, επέ-
στρεψε ίέ (χέ την κεφαλήν όπωσουν άναπαυ-
|ΐένην και τα νεύρα ήσυχώτερα. Εις την οΐκίαν
έφαΐνετο δτι ίέν είχαν εγερθη άκομιη οι λοιποί.
Εις τους ε'κ του ηλίου φωτιζθ(ΐ.ένους λευκούς
τοίχους, εφαίνοντο κεκλεισμένα τ3ί πράσινα
των παραθύρων φύλλα, ώς βλέφαρα βεβαρυμένα
εκ του ύπνου.

Ό ταγματάρχης έκάθησεν έπΙ εδωλίου εΙς
την έσχατιάν του κήπου πάρατηρών την προ-
σβψιν, εφ* ης άνεϊρπον, άριστολοχίαι, κληματί-
^ες και ροίαΐ, άναπνέων εν ταυτφ ή^ονικώς τον
αέρα της πρωίας, τον κατευνάζοντβς τον πυ-
ρετόν του.

Νεφύ<$ρια λευκά έπλανώντο εις τον κυανούν
ούρανόν. Τά ίένίρα έφρικίων εν τγ) γενική εζε-
γέρσει καΐ σμήνη πτηνών έθορύβουν φαι^ρώς εν
τφ μέσω των κλάδων.

— Έχουν ίσως και αυτά ίημόσιον συνείρία-
σιν, έλεγε καθ' εαυτόν δ Βερ(^ιέ συστρέφων εν
σιγάρον ίιά των δακτύλων.

Εστράφη αίφνης άκουσας βήματα επι τής
άμμου. Ήτο ή Γιλβέρτη, ήτις ήρχετο ίροσερά
ώς ή πρωία και ετεινεν αύτφ μεκϊιώσα ίέσμην
χαρτΙων.

Ό ασπασμός της νεανίδος επι του μετώπου
του προύζένησεν ακραν εύχαρίστησιν εις τον τα-
λαίπωρον θεΤον.

— Καλημέρα, μικρά μου* έκοιμήθης καλά ;

— Σαν πουλάκι.

— Και τί μου φέρεις ;

— Έφημερίία;... επιστολάς... Ό κ. Σαρβέ
είπε νά σας φέρουν δλας τλς επιστολάς έίώ...
δπου μένεις, ώς νά ήσουν εις την κατοι-
κίαν σου.

— Ό κ. Σαρβέ είνε πολύ ευγενής... "Ω, πόσα
χαρτία, θεέ μου 1

Απέθεσε τά; εφημερίδας έπΙ του εδωλίου με-
ταξύ αύτου και τής Γιλβέρτης, καθησάσης πλη-
9ΐον του, χ«1 άπεσφράγιζι τάς {πιστολάς, ένφ

ή νεανις άπέσπα τάς ταινίας των εφημερίδων.

Αί έπιστολαΐ ήσαν δλαι περίπου δμοιαι.
Άπηύθυνον αύτφ προτάσεις ή εκίουλεύσεις ίιά
την έκλογήν. Πράκτορες προσέφερον την ύπη-
ρεσίαν των δρίζοντες και την τιμήν, προς πέντε
φράγκα την ήμέραν συμπεριλαμβανομένης και
της τροφής. Τυπογράφος τις έζήτει ν* άναλάβιρ
αύτος την εκτύπωσιν και την τοιχοκόλλησιν
του προγράμματος, καθιστών γνωστόν δτι δ συ-
νάδελφος του Τουρτερών, δστις βέβαια ήθελε
συσταθή προς τον Βερ^ιέ, ητο όργανον τής 16
Μαίου, Ιησουίτης, αναρχικός. Εκλογείς τίνες
έζήτουν ή^η παρά του ταγματάρχου δημοσίας
θέσεις. "Ετερος, κατα^ιωκόμενος οιά την πλη—
ρωμήν φόρων, ύπέσχετο εις τον Βερίιέ εκατόν
ψήφους &ν ήθελεν ύποσχεθ^ αύτφ μετά την
έκλογήν του ώς βουλευτού ν' άναστείλη την
καταίίωξιν. «Είνε παράιϊοξον, εγραφεν εν ττ)
επιστολή του, νά κατα^ιώκηται εΙς τίμιος έμ-
πορος, ένφ & κ. ^έ Μομβρέν, δστις εινε μαρκή-
σιος, πληρώνει δλιγωτέρους φόρους παρά ίμέ,
δστις είμαι οινοπώλης και επομένως ωφέλιμος
εις τον λαόν.ι>

Ό βερ^ιέ ύπεμειίία άναγινώσκων τάς άστει-
ότητας αύτάς, αϊτινες δμως κατά βάθος εφαί-
νοντο αύτφ λυπηραί. Έβλεπεν εαυτόν άπειλού-
μενον δχι πλέον παρά του τουφεκίου του Γκα-
ρούς ώς εν τφ ένυπνίω, άλλα παρά πλήθους
μικρών φιλοδοξιών και επιθυμιών. 'Εγένετο δ
σκοπός δλου του όχλου τών απαιτητών του
διαμερίσματος- δλαι έκειναι αι έπιστολαι ώμοΐα-
ζον προς άλλήλας, ίιότι προς τούτο ετεινον
πβίσαι.

Άνέγνωσε τάς εφημερίδας. Ό ΝεοΛόγος τον
Σηκουάνα χαΐ Μάρνης άνήγγειλεν απλώς την
υποψηφιότητα του. Ό ^ημοχραζιηος 'Οόηγος
ητο ευνοϊκός, έπήνει ίέ τον βίον, την γενναιό-
τητα καΐ την φιλεργίαν του ταγματάρχου.
Μικρά τι^ έφημερις φέρουσα επικεφαλίδα: "Ετος
πρώτον, άριθ^ος πρώτος και τίτλο ν : Ό "Εγ-
χεΛυς τον ΜεΛϊν περιείχε μετά μίαν ΛηΛωσιν
προς τους άναγνώστας, σκιαγραφίαν επιγρα-
φομένην ό υποψήφιος Βεράίέ,

Ό "ΕγχεΛυς τον ΜεΜν\ "Α, ναΙ! ή έφη-
μερις τοΰΓκαρούς ! Ή έφημερις, τήνδποίαν «ι-
χεν αναφέρει χθες δ Τιβολιε εκείνος Ι...

Και δ Βερ^ιέ έλαβε μετά σπουδής το φύλλον.

(Έπβτβι σννέχειβ).

Ί •■•■

Ή άνθρωπΙνη τέχνη ακολουθεί τήν φύσιν ώς
τον ίι^άσκαλον δ μαθητής.

"Οστις τον θάνατον ίέν φοβείται, Αρα φοβεΤ•

ται τήν ζωήν. (^ γ\γ\γΛο

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^Ιί:

ϋϋΤΧΛ,

397

Ο ΥΠΕΡΚΑΣΠΙΟΣ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΣ

Ή Ρωσσία συνετίλεσεν άρτι (Αδγ«λούργη|Λα,
δπερ ίια τον [λέγαν αυτού εχπολιτιστικον -ιτροο-
ρΐ9{χ.ον φέρει εις οςύτην πλείονα ίόξαν παντός
πολε|ΐικοϋ κατορθώ[Λατος, είνε ίέ τούτο η ιίρυ-
«ί'.ς σι^γ)ρο$ρθ(χιχγ)ς συγκοινωνίας του Κράτους
, αύτης μετά των απωτάτων χωρών της Μέσης
Ασίας. Ό ύπιρκάσπιος σιίηρό^ρο(Αος, άφοΰ υπε-
ρέβη την πιρίφη^Λον οχυράν πόλιν Μερβ, έφθα-
σεν ηίη προ ριιχρού (Λεχρι της Σα[Ααρχάν^ης
εΙς άπόστασιν 1400 περίπου χιλιθ(χετρων άπο
της Κασπίας θαλάσσης. Ή γρα(Α(Αη αΰτη προώ-
ρισται βεβαίως ν* αφήστι εποχην εις τα χρο-
νικά των σιδηροδρόμων, &:υόμεθα ίέ περί των
ειδικών δυσχερειών, ας άπήντησεν η ίιαχάρα-
ξις και η συντήρησις αύτης πληροφορίας τινάς
εκ της αξιόλογου μελέτης του κ. Έίγάρίου
Βουλανζιέ.

Αϊ ίυσχερειαι αύται προήρχοντο κατά πρώ-
τον λόγον έκ της αμμώδους φύσεως του έίά-
φους αποτελουμένου κατά το ήμισυ της ^ια-
σχιζομένης παρά της γραμμής εκτάσεως εκ κι-
νητών 'λόφων £μμου, καθ* ών έ'πρεπε να έζα-
σφαλισθώσιν τά έργα. Πλην τούτου επρεπ• νά
έζασφχ^ισθώσιν αϊ άπαιτούμεναι προμήθειαι του
ΰίατος καΐ της καυσίμου ^ιά τάς μηχανάς
ύλης ώς και τά χρειώδη ίια το προσωπικον το
σιεσκορπισμένον καθ* άπασαν την γραμμήν, το
επιχείρ^ημα ίε ίέν ητο παντάπασιν εΰκολον εις
χώραν εντελώς κατάξηρον, παρεκτος τών εν
αύτγ) οάσεων.

ΑΙ κατά της άμμου άμυντικαι έργασίαι ιγέ-
νοντο χατ' άπομίμησιν τών εν χρήσει παρά ταϊς
(ίορείαις χώραις προς άποσόβησιν της επισωρεύε
σεως τγϊς χιόνος εντός τών χανδάκων. Εις πάν-
τα τά σημεία δπου η ^ιεύθυνσις του άνεμου δύ-
ναται νά θεωρήται σχείον ώς διαρκής κατά τον
χειμώνα, άνεγείρουσι παρά τά προφυλακτέα
τμήματα μίαν, ενίοτε ίε και ίύο σειράς σανι-
οοφραγμάτων αραιών αντικρύ της διευθύνσεως
του άνεμου, δπως άναχαιτίζωνται αι καταφερό-
μενχι νιφάδες. Παρόμοια σανι^οφράγματα άνη-
γερθησαν κατά μήκος ττίς γραμμής αντικρύ τών
βαθύτατων τάφρων. Αποτελούνται έζ απλών
σανίίων καθετων,άχρωματίστων, εξ ελάτης, τε-
θειμενων εΙς άπόστασιν 2 υφεκατομέτρων εξ αλ-
λήλων, συνηρμοσμένων ίέ ^ιίο ίύο δριζοντίων
οοκών. Προσηλούνται εις το είαφος ίιά πασσά-
λων έμττεπηγμενων έντος της άμμου κατά εν
μετρον περίπου.

Τοιαύτα σανι^ίοφράγμχτα απαντώνται εις το
Η•^?ος, δπου ή γραμμή διασχίζει τους παρά την
Κχσπίαν θάλασσαν αμμώδεις λόφους, κείνται
οί παραλλήλως της δίου προς βορράν, έπειίή
«υνήθωις εκ της διευθύνσεως εκείνης, προ πάν-

των ίέ έκ της βορειοανατολικής πνέει 6 άνεμος.

Προς στερεοποίησιν τών εξ άμμου κινητών
λόφων κατέφυγον ει; την έμφύτευσιν θάμνων.
Ή μυρίκη ευδοκιμεί πλέον παντός άλλου φυτοΰ
εΐ; το ά;/μώίες είαφος, ίιο οι Ρώσσοι έσχημά-
τισαν απέραντους ίενίροφυτεΐας, συγκειμένας
προ πάντων έκ του ^ενίρυλίου τούτου καΐ πε-
ριεχούσης πέντε εκατομμύρια τοιούτων φυτών.
"Ετερος θάμνος, άφθονώτατος έπι τών εξ άμμου
λόφων, το σαζαούΛ,^ί ητο ή^η χρησιμότατος
αλλά ίέν κατωρθώθη μέχρι τουίε ή επιτυχής
μεταφύτευσίς του.

Τά επιχώματα της δίοΰ είει επίσης νά στε-
ρεοποιηθώσιν, δπως μη άπογυμνώνη δ άνεμος τά
ξύλα της γραμμής. Χάριν τούτου έπεστρώθη το
έπίπε^ον και ή κλιτύς τών επιχωμάτων ίι* άρ-
γιλλώίους ύγρου χοός. Ενίοτε αρκούνται μό-
νον εις το νά πιέζ(οσι τήν έπιφάνείαν της άμ-
μου προς συμπαγή επίστρωσιν. Άλλ' εις τα
πλησιόχωρα της Κασπίας θαλάσσης μέρη άπε-
τελέσθη μίγμα σκληρον, καταβρεχομένων τών
εκατέρωθεν κλιτύων £ι' αλμυρού ύδατος.

Το πλάτος της γραμμής εινε 1 μέτρου και
54 εκατοστών, δπως εΙς δλην τήν Ρωσσίαν. Αι
τροχιαι είνε συστήματος Βινιώλ, ζυγίζουσαι
32 χιλιόγραμμα το μετρον. Αι ίιαίοκίίες εξ
ελάτης ούσαι, προέρχονται έκ της βορείου Ρωσ-
σίας, μετεκομίσθησαν ίε ίιά του ποταμού μέ-
χρι της Κασπίας θαλάσσης. Άπετέθησαν χωρίς
νά περιβραχώσι ^ιά σκευασίας αινός παρά τήν
γνώμην του στρατηγού Άνεγκώφ, δστις προέ-
τεινε νά περιχρίσωσιν αύτάς οι' αιθαλίνης, δ-
πως προφυλάσσωνται άπο τήν βλάβην τών φθο-
ροποιών νευροπτέρων εντόμων, εξ ών βρίθει ή
κεντρική Ασία. Τούτου ένεκα φόβος υπάρχει δτι
ή διάρκεια των εσται βραχυτάτη.

Ή γραμμή ^έν παρουσιάζει σπουίαϊα τεχνι-
κά έργα μέχρι του Άμουρ ΔαρΙα. Άλλ' ή ^ια-
βασις του ποταμού τούτου παρέσχεν εξαιρετι-
κάς δυσκολίας εξ αιτίας της υπερβολικής ανω-
μαλίας του ρου αυτού και τών τεραστίων χα-
σμάτων, άτινα τα ύίατα αυτού παράγουσι
κατά τήν έποχήν τών πλημμύρων έπι έίάφους
ασταθούς και εκτάσεως ύπερβαινούσης τότε τά
8 χιλιόμετρα. Ή κοίτη άλλοιούται ίιαρκώς
καΐ το ΰίωρ ρέει εΙς πολυάριθμους βραχίονας
αδιαλείπτως μεταβάλλοντας θέσιν. Δυσχερεστα-
τον επομένως είνε νά ίίρυθτ) μόνιμος γέφυρα,
και έπι του παρόντος ή μεταβίβασις εκτελείται
ίι* ατμοκίνητου σχείίας, ης ή θέσις ίύναται νά
μεταβληθτ, ώς έκ τών πλημμύρων.

Δια τά παρά τήν γραμμήν κτίρια μεταχειρί-
ζονται κατά τά θεμέλια μεν πλίνθους οπτάς,
κατά τα ύπεράνί»» ίέ του έοάφους μέρη τών τοί-
χων πλίνθους άπεξηραμμένας εις τον ήλιον. *Α-
νευρέθησαν πολυάριθμα ερείπια, αναγόμενα, ώς

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

ί*,^.^^^^Μ^

398

£ΙΖ3ΤΖ^

λέγεται, εις την ειτοχην Άλεζάνίρου του Μεγά-
λου, ών «ί πλίνθοι 6χρησΐ|ΑθΐΓθΐΥ)0η<7αν επιτυχώς
εις τά θεΐλέλικ των οικο^θ|Λών. Κυριώτατοι σταθ-
(ΑοΙ της γρα|Λ|Λης εισιν δ του Άσκαβάί και δ
του Μερβ. Βρα^υτερον |Αετά την κατασκευήν
των του Τζαρίζουί, Βουχάρας και Σα(/.αρκάν-
ίης οι πρώτης τάξεως σταθ(χοί θ' άνέρχων-
ται εν δλφ εΙς πέντε. Ή γρα(/.[ΐ.η περιλαριβάνει
προς τούτοις τρεις σταθ(Λθύς ίευτίρ^τς τάξεως.
και τεσ<ταρας τρίτης. Οί λοιποί εινε σταθρ,οι
τετάρτης τάξεως, συγκείριενοι εκ ίύο κτιρίων
ίιά τους επιβάτας καΐ τον σταθ(Λάρχην και ενός
(ττρατώνος ίια τους έργάτας της Ιίου. Τινίς
των σταθ{/.ών τούτων προασπίζονται παρ* αλη-
θών φρουρίων. Τέσσαρα τοιαύτα εγείρονται ρ.ε-
ταξύ της θαλάσσης και του Κιζίλ- Άρβάτ.
Ύπάρχουσι και στάσεις συνιστάρ,εναι εΙς άπλας
εκ χώ[Λατος καλύβας.

Ή προαήθεια του ύδατος, καθά ανωτέρω
εΐπο[Λεν, παρουσίασε τεραστία; δυσχέρειας, ^ιότι
το (Αονον (ΐ,έρος της γρα(Λ|Λης, το (/.η ύπβκείρ.ε-
νον εις την λειψυ^ρίαΐί εΙς τα πέριξ του Μουργάβ
και του Τείσένί, έχει (χηκος ούχι πλέον των
150 βερστίων. Πανταχού άλλου ευρίσκονται
ρ.όνον ρύακες εχ§ντες ασθενές ρεΐθρον, ενίοτε [χά-
λιστα δλοτελώς ξηραινόριενοι. Προς άναπληρω-
σιν έ<^έησε να ^ιυλισθ*^ το θαλάσσιον υ^οιρ εις
την κορυφην της γρα(Λ|Λ9ϊς Ούζούν-Άίά, να
ορυχθώσι πολυάριθμα αρτεσιανά φρέατα και να
(^^ετακο(ι.ισθ7) το ΰ(^ωρ ^ιά βαγονιών εν εΐ^ει
^εξα(ΐ.ενών. Εις εν [λέρος δπου η γρα[Λ[Λη βαίνει
παραλλήλως των ορέων της Περσίας κατωρθώθη
νά συλλέγηται ίι' ευφυούς [Λεθόοου το κατερ-
χό(χ.ενον εκ των κορυφών τών ορέων υίωρ ίιά
της τοποθετήσεως (χεταλλίνων αγωγών (χεταφε-
ρόντων το υίωρ εις τάς ^εξαριενάς άνευ ούσε-
(χιάς ύίραυλικής (χηχανής..

Ή προμήθεια της καυσίμου ύλης ητο επίσης
ζήτημα ούχ ήττον σοβαρον εις χώραν ανωμάλου
κλίματος, ένθα δριμύς χειμών ίια^έχεται το
καυστίλόν θέρος και παρείχε δυσχέρειας πλείονας
ϊσως η ή έξεύρεσις ψυχρού ίϊίατος. Και δμως το
πρόβλημα έλύθη ύπό συνθήκας επωφελείς ^ιά
της χρήσεως του πετρελαίου, αποτελούντος ρευ-
στήν καύσιμον ΰλην ίις ισχυροτέραν και έξάκες
οΊκονομικωτέραν του Ανθρακος. Το πετρέλαιον
τούτο το έξαγόμενον εκ τών στρωμάτων τού
Βακού χρησιμεύει §ις δλας τάς οίκιακάς άνάγ-
κας καθώς και εις την θέρμανσιν τών άτμορ.η-
χανών. Τής υποστάθμης τού προς θέρμανσιν χρη-
σιμεύοντος πετρελαίου γίνεται επωφελής χρήσις
ίιά μαγειρικ&ς εργασίας, τούβ' δπερ παρέχει το
πλεονέκτημα τού νά φείόωνται προς τοιαύτην
χρί^σιν τών θάμνων, αναγκαίων όντων προς
σύμπηξιν και στερεοποίησιν τού άμμώίους έοά-
φους. Ή υποστάθμη αύ'τη μετακομίζεται καθ*

άπασαν την γραμμήν ίι* ειδικών βαγονιών, ών
έκαστον δύναται να περιλάβη ίεκακισχέλια χι-
λιόγραμμα.

Το κινητον ύλικον τού ύπερκασπίου σιδηρο-
δρόμου αποτελείται εξ 88 ατμομηχανών θ•ρ-
μαινομένων ^ιίι πετρελαίου και 1410 βαγονίων.

Ή πραγματική ταχύτης κατά την πορείαν
ίέν υπερβαίνει τα 30 χιλιόμετρα τήν ώραν ε'ν-
τεύθεν τού Άσκαβάί, 25 μάλιστα μόνον, αν
λάβη τι^ ύπ' δψιν τους σταθμούς. Άλλ' ή κα-
τάστασις της δίού θα επιτρέψη εις το έξης
ταχύτητα μείζονα,

Πάσαι σχείόν αί άμαξοστοιχίαι χρησιμο-
ποιούνται εις μετακόμισιν υλικού δπως έξασφα-
λισθτί ή ταχεία περάτωσις τών έργων, άλλα
μολονότι ή γραμμή εινε κυρίως στρατηγική
ελήφθη μέριμνα και περί της εμπορικής αυτής
εκμεταλλεύσεως και (!^^ιωργαν6')θησα ν ^ύο άμαξο-
στοιχίαι επιβατών καθ* έβ^ομά^α μεταβα1ν•υ-
σαι άπο της Κασπίας θαλάσσης μέχρι του
Μέρβ. Τάς λοιπάς ημέρας προσζεύγνυται ενβα-
γόνιον επιβατών εις τάς αμαξοστοιχίας τών εμ-
πορευμάτων. Ή άπο Ούζούν-*Αίά μέχρι Μερβ
άπόστασις ούσα 820 χιλιομέτρων διανύεται εις
τεσσαράκοντα περίπου ώρας. Χάρις δμως εΙς τήν
ίιοργάνωσιν ιΐίικών αμαξοστοιχιών περιεχβυ-
σών άμαξας εστιατορίου και υπνωτηρίου το
ταξεί^ιον 5έν αποβαίνει πολύ επίπονον.

Α.ί εισπράξεις έπι τού παρόντος καλύπτουσι
μικρόν μέρος τών ίαπανών, και τοι ή κατα-
σκευή έγένετο υπό δρους εκτάκτως οικονομικούς.
Άλλ' έλπις υπάρχει δτι ή κίνησις θ' άναπτυχθτ)
εν τάχει, επι τη έλπί^ι ίε ταύτη οί Ρώσσοι
φαίνονται προτιθέμενοι να ε'ισαγάγωσιν εΙς τήν
ύπηρεσίαν τού ύπερκασπίου σιδηροδρόμου τον
αυτόν όργανισμόν, όστις ισχύει και εΙς τους
λοιπούς μεγάλους σιδηροδρόμους της Αυτοκρα-
τορίας.

Χ*

ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ ΔΙΑ ΤΟΥ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟΥ

Ό άεροναύτης Ζόβις συνέλαβε το τολμηρ4ν
σχέίιον να ΐιέλθη τον Άτλαντικον ίι* αεροστά-
του, παρέσχε ί' εις ^ημοσιογράφον τινά τάς
έξης ενδιαφέρουσας πληροφορίας περί τού μελε-
τωμένου ταξειΑίου του.

Έν πρώτοις μέλλει νά έκλέξη ταπεινήν βχ-
ρομετρικήν θλϊψιν, καλώς εξηκριβωμένην, θά
εκκίνηση ίε εκ Νέας Υόρκης. Κατασκευάζει
νέον άε^όστατον, τον ^ΑζΛατζιχόν^ ιτεριεκτικό-
τητος 25000 κυβικών μέτρων, επομένως ίέ έχον
^ιάμετρον 36 μέτρων καΐ π«ριφέρειαν 110
μέτρων.

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

23ΤΖ Α,

399

Το άβρόστατον εστα^ ικ ίιπλου ύφάσιχατος
ίπίτιοίβς κατασκευκσΟίντος, θά ίπιχρίβτχί ίε το
ΰφ«σ|Α« ίιά νέου «Ι^ους βερνικιού καθιστώντος
αντο ίντελώς στεγανόν. *Αφ' έτερου το βερνίχιον
αύτο είνε πολύ ελαφρόν, ώστε δλος δ(χου 6 όγ-
κος της γιγαντιαίας σφαίρας θα έλκη βάρος
μιόνον 2000 χιλιογράμ.ρ.ων. Θά φέργ) επΐ3το(Αίία
νέου σχηΐΛ-οετος.

Το σκαφί^ιον είνε δντως εκτακτον. Ό βλέ-
ιτων αύτο νθ[Λΐζει δτι τρρόκειται πιρι (Λυθιστορι-
κης τίνος επιχειρήσεως, δτι ευρίσκεται άπέναντΙ
τίνος των απίθανων εκείνων (/.ηχαν7)(Λάτων, άτινα
έφεύριν ή γόνΐ[Λθς φαντασία του Ιουλίου Βερν και
άτινα (ΐετ' ολίγον θά υπολείπωνται της πραγ-
(χ,ατικότητος.

Το σκαφί^ιον τούτο θά εχη (Ληκος 4 (χέτρων
καΐ πλάτος 3,50 εσται ^ε ^ιηρρ-οσριένον κατά
τρόπον δλως/ι^ιαίτερον.

Φέρει εκατέρωθεν όύο πτερύγια (χ.€γάλα εκ
φελλού επιχεκαλυ(λ(χένα ^ιά πανιών αδιαπέρα-
στων, ίι' ών θά έπιπλέγ) εν τνϊ θαλάσστρ.

Ό [ΐ,εταξύ του πυθρ,ένος και του καταστρώ-
|ΐ.ατος του σκαφιίίου χώρος θά χρησιμεύίΐγι ώς
κΰτος ένθα θ' άποτεθ-ρ το ερρ.α όπερ θά συνί-
σταται εκ ψηγ(ΐ.άτων μεταλλικών άντι ά(Χ[Λου.
Προς τά όπισθεν ευρίσκεται (Λίκρά γέφυρα, ης
το υπόστεγον περιέχει ^ύο θαλα[Αίσκους, ών
έκαστος στηρίζεται έπι ^ια(ΐ.ερισ(ΐ.άτων κενών
αδιάβροχων, εφ* ών κείνται στρωριναι έ[ΐ.πεπλη-
σ(Λένάι αέρος χρησιριεύουσαι και ώς κλίναι ά[λ«
και ώς σωσίβια.

Έπει^η η ίιάρκεια του ταξειίίβυ εσται
τριών ημ,ερών τουλάχιστον, είέησε να ληφθτ,
πρόνοια και περί τροφής. Εστία περιβαλ-
λθ{ί.8νη ύπο ρ,εταλλίνου δικτυωτού παρομοίου
μί το περιβάλλον τάς λυχνίας τών εν τοις
όρυχείοις εργατών, ί ιά να μη μεταί οθ^ το πυρ
εις το άερόστατον, θά χρησιμεύχι ώς μαγειρεΐον.
Έκ τών σχοινιών ακριβώς άνωθεν του οπισθίου
μέρους του σκαφιίίου θά έξαρτηθγ) άτμάκατος
μεθ' βλων τών άναγκαιούντων εξαρτημάτων
«ύτης, ήτις κατασκευάζεται νυν εν Άρζαντέϊλ.

Τά λοιπά εφόδια συνίστανται εις σχοινία,
σωσίβια, άγκυρας, εργαλεία φυσικής, μετεωρο-
λογίας και φωτογραφίας. Το σκαφίίιον θά φω-
τίζηται ίι* ηλεκτρικού φωτός.

Ό ^ΛζΛαγπχός θά έζογκωθ^ ^ι* ύίρογόνου
έχοντος ^ύναμιν άνυψώσεως 1150 γραμμαρίων
κατά κυΰικον μέτρον και επιτρέποντος επομένως
την άνέλκυσιν βάρους 27000 χιλιόγραμμων.
Επειδή ^έ το ύλικον βλον, τουτέστι άερόστατον,
ίίκτυον, έφόίια, επιβάται, θά έλκη δμοΰ βάρος
10000 χιλιόγραμμων, θ* άπομείνωσιν εις την
σιάθεσιν του άεροναύτου 17000 χιλιόγραμμων
έρματος ^ιά την πορείαν.

Καθ* υπολογισμούς στηριζόμενους επι ακρι-

βών μελετών, το άερόστατον θά εχγ) κα9ημερι-
νην άπώλειαν 1000 κυβικών μέτ{3ων. 'ίίπει^ή
το ταξείίιον θά ίιαρκέσγι 85 ώρας περίπου καΐ
ή ταχύτης ίεν θά είνε ολιγωτέρα τών 100 χι-
λιομέτρων καθ* ώραν, θά χρησιμοποιηθώσι μόνον
4000 χιλιόγραμμα έρματος.

αθά μας ειδοποίηση περί της ώρας της ανα-
χωρήσεως, προσέθηκεν 6 κ. Ζόβις, ή μετεωρο-
λογική σκοπιά του Κηρνχος τηζ Νίας Υόρκης,
δστις θά οώση και το σύνθημα της εκκινήσεως.

αθά προχωρήσωμεν φερόμενοι ύπο της ατμο-
σφαιρικής διαταράξεως, ήτις θά μάς δίηγήσχι
εις Εύρώπην, άγνωστον ακόμη εις ποιον σημεϊον.

« Ουίίν προαγγέλλει δτι θά έμπο^ισθώμεν
καθ* δ^όν. *Εν πάση περιπτώσει δμως, αν άπρόο-
πτόν τι συμβη, καθά εί<ϊετε εκ της λεπτομερούς
κατασκευή^ του σκαφι^ίου μας, είμεθα επαρκώς
προπαρεσκευασμένοι δπως μή πνιγώμεν.

αΜή νομίσητε ίε δτι βσφάλην κατά τους
υπολογισμούς μου ώς προς το σκαφί^ιον στηρί-
ζομαι «πι γεγονότων θετικών. 'Έν ίιαστήματι
δέκα ετών επεχείρησα είκοσιεννέα καταβάσεις
εις την θάλασσαν, ών ίύο ήσαν ακούσιοι, το
6μολογώ• αϊ λοιπαι εικοσιεπτά ήσαν πειράματα.
Βλέπετε δτι ζώ και εχω καλώς. Μίαν φοράν
έμεινα έπΙ επτά ώρας πριν μου παράσχωσι βοή-
θειαν, σημειωτέον ίέ δτι τότε μετεχειριζόμην
σκαφίίια κοινά, ενώ το του Άτ^ανηχοϋ εινε
τελειοποιημένον.

^-•-^^

ΕΙΣ ΤΟ ΛΕΥΚΩΜΑ ΤΗΣ Κας

Άπο τ^ σπ6ρο τον μιχρ^ δένδρο μιχρο φυτρόνκ
χα» *λίγο 'λίγο πβιο πλατύ τον Γακιο του άπ\6νει•
άΧλ* δμως δσο χι' αν γιρνα χι* (σο χι* αν μβγαλόνν)
του 9π6ρον ή ένθύμη<τ{ς θ^ μένΐ{| *ς τα χλαδιά του.

"Ετσι γβνναται 6 ανβρωπος χα\ ζγ) χακ άποΟνηαχβι,

XI* β«ο XI* αν ζησγ)— ^το ηαιδι κάντα *ς τ^ν γέρο μνησχβι.

Κ' είναι γλυχεια παρηγοριά χαν8\ς ^ά ξαναυρίσχιρ

'ς τά γηρασμένα στήθη του την παιδιχή χαρδιά του.

Δ. ΒίΚΒΑΑΖ

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Ή καλλονή εινε εντελής ύγίεια της φύσεως.

Οί αδιάφοροι ^εν γνωρίζουσι τους πόνους
μας- οί φίλοι ^εν εννοουσιν αυτούς δττως ημείς •

Ή πρόοδος, είτε όγατ^ώμεν είτε μη άγαπώ-
μεν αύτην, επιβάλλεται εις τάς κοινωνίας.

(Ιιΐυαίΐβ ΒΙααοΙι&Γά)

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

400

£ΐ£ΐτυ^

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Φιλλανδ^ς ονόματι Ροΰνεν απεστάλη προ δυο
ετών ίι' εξόδων τγ}ς ρωσσικίίς χυδερνήσεως εις την
Μικράν Άσίαν οπα>ς κατορΟώση εΐ δυνατόν να μάθη
το άπόκρυφον ττ}; κατασκευγ5ς των πλουσίων περσι-
κών ταπήτων, άπόκρυφον ζηλοτόπως τηρούμενον
παρά τών εχόντων το μονοπώλιον τΐ5ς τοιαύτης βιο-
μηχανίας τεχνιτών.

Ό απεσταλμένος τί5ς ρωσσικίΐς κυβερνήσεως έτα-
ξείδευσε μετημφιεσμένος εις άπλοΰν ,τεχνίτην . Κα-
τώρθωσε νά είσαχθη εις έργοστάσιον οθωμανικών
ταπήτων υπάρχον εγγύς τϊίς Σμύρνης και έμαθεν
αυτόθι τ^ν τρόπον και τά μέσα τί)^ κατασκευγίς.

Νυν έπέστρεψεν εις την πατρίδα του, ύπο την δι-
εύθυνσιν δε αυτού ή ρωσσική κυδέρνησις ιδρυσεν Ιρ-
γοστάτιον ταπητουργίας, 6περ θα λ^ιτουργη με τ:ν
άποκαλυφθέντα τρόπον τής εργασίας. ΣπουδαΤα προσ-
δοκώνται όιρέλη εκ τοδ νέου τούτου και τέως άγνω-
στου εν Ευρώπη κλάδου τγ)ς βιομηχανίας.

Εις το εν Παρισίοις κρατητήριον τών ζφων εισή-
χθησαν καθ* άπαν τ^ παρελθόν Ιτος 2328 ίπποι,
2 βόες, 2 δνοι, 49 αίγες κα: πρόδατα, 43 κόνικλοι,
51 πτηνά (όρνιθες, περιστεραί, νί}σσαι), 27 χοίροι,
1 πίθηκος, 1 πελαργός, 1 άλώπηξ, Ι γλαύξ, 12
χελώναι, 8 ψιττακοι και περί τά τριάκοντα μικρά
πτηνά. Οι άμαξηλάται δικαίως άποκαλοΰσι το κατά-
στημα αύτ^ Κιβωτό ν τ ο3 Νώε.

Εις ίδιαίτερον μέρος κρατούνται οι αδέσποτοι κυ-
νες έντος κλωβών σιδηρών. Το 1884 εισήχθησαν
αυτόθι 4,348 κύνες, το 1885 5,060, το 1886
9199, τ^> 1887 8672.^ Έκ τών τελευταίων τούτων
416 έζητήθησαν και απεδόθησαν εις τους κυρίους
των, 906 παρεδόθησαν εις τά επιστημονικά σπουδα-
στήρια χάριν πειραμάτων, οι λοιποί δέ έθΑνατώθη-
σαν. "Αλλοτε έθανατουντο δι' άπαγχονισμου αιωρού-
μενοι διά βρόχου άπο τροχαλίας* άλλ' επειδή ή α-
γωνία τών άτυχων ζφων ήτο σπαρακτική, έγκατε-
λείφθη το μέσον τούτο και αντικατεστάθη διά τ9^ς
ασφυξίας, διά μέσου το0 φωταερίου. Το προς τοΰτο
μηχάνημα συνίσταται εκ σωλ^νος σχήματος κυλιν-
δρικού έκ λευκοσιδήρου γαλβανισμένου* έντος αύτοΰ
άπολήγουσι δύο τροχαΐ έφ' ών κυλίεται μικράν άμά-
ξιον κομίζον κλωβόν, εις δν εγκλείονται τά μεταφε-
ρόμενα θύματα. Κλείεται κατόπιν ή οπή, ανοίγεται
Ό στρόφιγξ του αερίου και .... ή θυσία μετ' ολίγον
έτελέσθη.

Τάς έξίίς περιέργους πληροφορίας περί τών έπι
τοδ ισθμού του Παναμά υπαρχόντων ποικίλων εντό-
μων εύρίσκομεν εν έπιστημονικφ περιοδικώ.

Πληθύς ζφων ευρίσκεται εν τω ίσθμφ του Πανα-
μά, άλλα πάντων έπικινδυνωδέστερα και ών τάς
προσβολάς δυσκόλως δύναται ν' άποφύγγι Ό ταξει-
διώτης είνε τά Ιντομα. Πολλάκις δμως ή καλλο-
νή, τά στίλδοντα χρώματα τών πτερύγων, το\3 σώ-
ματος και τών κεραιών αυτών άναγκάζουσι τινά νά

λησμονήση τ^ν κίνδυνον ήτοι τά δήγματα και κεν-
τήματα. 01 σκορπίοι είνε μέγιστοι, μεταξύ 8έ τών
αραχνών αΡτινες είνε πασαι γιγάντειοι, ευρίσκεται ή
παμμεγίστη Ματαλίγκρη, ής τίνος τά δήγματα είνε
θανατηφόρα. Έκ τών μυριαπόδων σκολόπενδρά τις
(Σαρανταποδαρούσα) είνε έκ τών μάλλον ιοβόλων
έκ δε τών μυρμήκων ο'ιτινες πολυάριθμοι και πολυ-
ποίκιλοι ύπάρχουσι, ευρηται και μέλας τις μέγας
μύρμηξ, ούτινος τ^ κέντημα άποναρκοΐ. 01 κώνω-
πες και τά τοιούτου εΓδους είίρηνται κατά μυριά-
δας, καθώς και αι ψύλλαι τών τροπικών, αΓτινες
κβντώσι τά πέλματα τών ποδών βπως έναποθέσωσι
τά ωά αυτών. Έκ δε τών άβλαβων εντόμων άλλ' ε-
πίσης περιέργων ευρηνται αΐ λαμπυρίδες ή πυγο-
λαμπίδες, ακρίδες τινές δμοιάζουσαι πρ^ς ξηρούς
κλάδους και πλείστα κολεόπτερα κεχρωματισμένα
δι' ωραιότατων και στίλβην μεταλλικήν εχόντων
χρωματισμών. ^Απαντα τά ζώα ταίίτα βιοϋσιν εν
κλίματι ύγρώ καΐ θερμώ. Το έτος εν ταΓς χώραις
ταύταις διαιρεΤται εις ξηράν ΆροίΊ και ύγράν. Ή
ξηρά ώρα ή διαρκοδσα άπο Ιανουαρίου μέχρι Μαίου,
κατά συνέπειαν αντιστοιχούσα πρ^ς τον χειμώνα
ημών, είνε εύάρεστος. Αι βροχαι άρχονται κατά
'Ιούνιον, έλαττουνται περί τ^ τέλος του αύτοδ μη-
ν^ς και επαναλαμβάνονται άφθονώτεραι μέχρί "ϊέ-
λους Αυγούστου. *Αν ή βροχή έξακολουθη άφθονος,
οΐ ποταμοί άπαντες έκχειλίζουσι και χλημμυροΟσι τά
κατώτερα μέρη ττ|ς χώρας.

Το μεγαλείτερον άλεξιβρόχιον, δπερ κατεσκευά-
σθη ποτέ, είνε βεβαίως το κολοσσιαΓον μηχάνημα,
δπερ έξήλθεν εσχάτως εργοστασίου τίνος εν Γλα-
σκόβη. Το άλεξιβρόχιον τούτο 2χει περιφέρειαν 21
ποδών* ή λαβή αύτοΟ εινε κατεσκευασμένη εξ έστιλ-
βωμένου μαωνίου, απολήγει δε εις σφαΤραν έκ σφυρή-
λατου χρυσού. Το άλεξιβρόχιον καλύπτεται δι' ιτα-
λικής ψάθης, λεπτότατα πεπλεγμένης, προώρισται
δε δι' 'Αφρικανόν τίνα βασιλίσκον, δστις βά δύνα-
ται νά δέχεται ύπο την σκέπην αύτοΟ υπέρ τά εΤκο-
σιν άτομα ταυτοχρόνως.

Έν τφ Μεξικανικφ κόλπφ άνεκαλύφθησαν πλου-
σιώτατα μαργαριτοφόρα στρώματα. "Ηδη ήλιεύθη
άπο το3 βυθού τής θαλάσσης μαργαρίτης βάρους 75
καρατίων, δστις έπωλήθη άντι 140,000 φρ.

Μεταξύ τών άλλων περιέργων εκθεμάτων τ^
έν Παρισίοις παγκοσμίου εκθέσεως του 1889 θά
είνε και 34 τύποι οικιών, οι δποϊοι θ' άποτελώσιν
αισθητώς την ιστορίαν τής άνθρωπίνης κατοικίας έν
παντί καιρφ άπο τών αρχαίων χρόνων μέχρι σήμε-
ρον. Τάς οικίας ταύτας προτίθεται νά κατασκευάσω)
το έπι τής Καλλιτεχνίας γαλλικον ύπουργεΤον
εις το Πεδίον του "Αρεως. Έκαστη αυτών θά πε-
ριβάλλεται ύπ^ μικρού κήπου, και τά Ινδον αυτών
θά είνε ηύτρεπισμένα δι* επίπλων τής εποχής εις ήν
ανάγεται ή οικία. "Εμποροι δέ φέροντες και ούτοι
ένδυμασίαν τής εποχής τής οικίας θά άσκώσιν έν αύ-
ταΤς διάφορα ίρ-^α.

Έν Αθήναις εχ του τυπογραφείου τών Κατοιστημ&των ΑΝΕΧΤΗ ΚΔΝΧΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ.

Ί9ϊΐϊζθθΙ όγ

;η;Γό??§ΐ(

'Αριθ. 652 — ΛβίΓτά είκοσι «έντι.

ΙΤΟΣ3 ΤΓ',

ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΚΑΤΑ ΚΤΡΙΑΚΗΝ

Τόμος ΚΒ'.

26 *1ονν€θ>> 1•••

ΖΠΓΡΑΦΕΙΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

Ενρ»πίόον Δράματα^ ιζ έρμηνιίας χαΐ άναγνώνιως
Α Ν• Βερταάάχη. Τόμος Α', Φοίησσαι. Άθήνησι,
1888. (Προλιγόμενα ν. ιγ' — ρλβ', χείμβνον,σκ^ειώσιις,
πίναχις 36^60).

Αργά (ΐ.εν ηρχισαν, άλλ* δ(Αως ηρχκταν ευ-
τυχώς νΐ Εχίί^ωνται οι ιτοιηται και συγγρα-
γΐϊς 01 άίΓοτιλουντις την Ζωγράφειον έλληνικην
βιβλιαθηχην, ήτις οφείλεται εΙς τον άχάρ,ατον
ζηλογ του εν Κωνσταντινουπόλει Έλληνιχου
Φιλολογικού Συλλόγου, χ,χΐ |λάλιστα του Προέ-
δρου αύτου χ. Η. Βασιά^ου, χαι εΙς την γεν-
να(«ν χορηγίαν του φιλοτι[^ου 6[Λογενοΰς Χρ.
Ζωγράφου. Μετά την εχ^οσιν της Αντιγόνης
του Σοφοκλέους ύ^ο του καθηγητού της Έλ-
ληνιχ9|ς φιλολογίας εν τφ εθνικω Πανεπιστη-
(λ((|> χ. Δ. Σε(λΐτελου εξεδόθη ιτρο ολίγου δ δεύ-
τερος αύτης τόμος, περιλα^^βάνων τάς Φοινίσ-
<τας του Εύριπί^ου (ΐ.ετά κριτικών και έρ(ΐ.η«
νευτιχών σηριειώσεων του κ. Δ. Ν. Βερναρδάκη.
Διελθόντες την ογκώδη ταύτην εκ^οσιν τών
Φοινισοών, θελο[^ιεν έκφραση δσον ενεστιν άπα-
θώς και ειλικρινώς τί)ν ηριετέραν περί αύτης
γνώ(Λην, ελπίζοντες ίτι θελοριεν βοηθήση το τών
λογίων κοινον εΙς την άληθη περί του βιβλίου
κρίσιν^ άφ' ης έ^υνατο νά το άποτρεψη ή Ιξ
Μάρας χριηχή^ ήτις άπό τίνος χρόνου, εκ πα-
ραλλήλου βαδίζουσα προς τον πολιτικον φα-
τριασ|ΑΟν, τοοουτον άσχημονει, ώστε πας απα-
θής καΐ άφατρίαστος αναγνώστης αποστρέφει
το πρόσωπον άπ• τών βιβλιοκρισιών, εκ τών
προτέρων πεπεισ(ΐ.ενος, δτι (λελλει ή λίβελλον
ν' ανάγνωση άπρεπέστατον ή έγκώ|Αΐον άηΐέ-
οτεοον τών εν ριακαρί^^ τη λήξει σοφιστικών
επισείζεων, γεγρα(Αριένον πολλάκις ύπ' αΰτου του
συγγραφέως.

'Εζετάζων εν τοις IΤρο^βγομ^^ο^ζ 6 κ. Βερ-
ναρδάκης τον βίον του Ευριπίίου, απορρίπτει
καΐ αύτος (ΐετ* &λλων νεωτέρων κριτικών δσα
περί τών γονέων και της ευτελεΐας αυτών, της
ι^αι^εΐας και (ΐαΟητιΙας του ποιητου, του οΐ-

κογενειακου βίου και τών ίύο του γυναικών
ύπό τών αρχαίων ψευδώς παρεδόθησαν καΐ εν
ταις προτασσομέναις παλαιαις βιογραφίαις φέ-
ρονται, πειθό(λενος εΙς άλλας αληθεστέρας (Μαρ-
τυρίας και πιθανωτέρας γνώ[ΐ.ας. Ί^Ιως ^ε και
πρωτοτύπως πραγ[Λατεύεται τά περί της |Αΐσο-
γυνίας του ποιητοδ. θεωρών ώς άνα|Αφισβήτη-
τον τήτ ηαρα ζοΐζ συγχρόνοΐζ ΰχαρ^τ της
τοιαύτης η9ρΙ αυζο9 ρήμηζ^ ^έν παραδέχεται
ούτε το πράγ(Αα ώς άληθες ούτε τήν φερθ(Λένην
ώς αΐτίαν του κατά τών γυναικών (χίσους οίκο-
γενείακήν άτυχίαν άλλ' άπο^Ι^ων τά τοιαύτα
εις τους εχθρούς αύτου και συκοφάντας και τους
σκαν^αλοθήρας, ασπάζεται ριεν τήν γνώ{ϋ.ην
τών φρονούντων θτι αιτία τής φήριης ταύτης
ύπήρξεν ή περί τας γυναίκας ^ρα{ϋ.ατουργική
[χεταρρύθ(Αΐσις του Εύριπί^ου, καθ* ην αί ηρωί-
δες του εινε οχι αί Ι^ανικαι έκεΐναι γυναίκες
τών επικών καΐ παλαιοτέρων ΐρα[Αατικών ποιη-
τών, άλλ^ι τύποι γυναικείοι αληθείς και εκ του
πραγ(Λατικου κόσ(λου ειλη|^|λένοι^ γυναίκες φέ-
ρουσαι κβ^Ι πολλάς άρετάς, άλλα και πάσας
τάς κακίας, (λάλιστα ^ί τάς* εκ του σφοδρού
ερωτικού πάθους* καταδεικνύει ^ε οτι ή [ΐεταρ-
^ύθ(ΐ.ισις αυτή εκίνησε φυσικφ τφ λόγφ τήν κρι-
τική ν γλώσσαν ιών συντηρητικών ανθρώπων,
έζ ής προέκυψεν ή ψευδής φή|χη δτι (» Εύρι-
πί(ίης ύπήρζε ίια λόγους οικογενειακούς [Μισο-
γύνης, δπως προέκυψεν επίσης ψευδής φή(χη καΐ
περί του Βύρωνος, 6τι ίήθεν έίολοφόνησεν εν
Φλωρεντί(^ τον σύζυγον κυρίας, ην ήγάπα, και
δτι εκ τών ελέγχων της συνειδήσεως τουάντλών
απεικόνισε τοσούτον φυσικώς και αληθώς τον
Μανφρϋογ. Ό κ. Βερναρδάκης ορθότατα κρί-
νων ανευρίσκει ώς αληθή πηγήν τής περί τάς
γυναίκας ταύτης ριεταρ^υθ[Μίσεως τ& ^αΐ(Λ.όνιον
πνευ(Λα του ποιητου και ούίίν £λλο* και ώς
προς τούτο εύστόχως παραλληλίζει τον Έλληνα
και Βρεττανον ποιητήν.

Άλλα τό σπουΐαιότερον καΐ καθ* ολοκλη-
ρίαν σχεδόν πρωτότυπον μέρος τών Προλεγο-
μένων του εινε τό περί τής άζίας τών δραμά-
των του Εύριπίΐου. Ό κ. Βερναρδάκης {χει πά-
λαιαν, ώς λέγει, πεποίθησιν περί τούτου, δτι
2) Ευριπίδης εινε 6 κράτιστος τών αρχαίων ^ρα-

ι

40ί

ΧΙΖ3ΤΙ.

Ι^κτιχών. Γνωρίζων ίέ δτι αυτή ύ\ πεποίθησίς
του ιινε κατ4 πολλά εναντία της γνώριης των
ν&ωτβρων κριτικών^ οΐ'τινις πάντες άνακηρύτ-
τουσι τον Σο^οκλεα ώς χανόνα τέλειον της
παλαιάς τραγφΐίας, εις άπόίειξιν των ιίίων
αυτού δογμάτων αναγκάζεται να παραβάλη
τον Εΰριπίΐην προς τους παλαιοτέρους ^ρα[ΐια•
τοποιούς. *Δφ* ου ίε χαραχτηρίση τούτους εν
συντομίί;: ριέν,άλλά πολύ σαφώς χαι ώρΐ9(Λένως,
ούχι ίιά φράσεων χενών,άλλά ^ιά χρίσεων άνα(Α-
φισβητήτων, έζαγομενων ούχΙ έχ θεωριών νεω-
τέρων η έζ άτθ[]ΜΧθυ χαλλιτεχνιχοΰ α1σθη|λα-
τος, άλλ' έξ άχριβούς γνώσεως των πραγι^άτων
χαΐ έχ του (»ρισ(Λθύ της τραγφ^Ιας του υπό του
Αριστοτέλους ίοθέντος, δν χαι (χόνον θεωρ<ΐ
άριστον του πράγι^ατος χριτήν, (Αεταβαίνει εΙς
την περί της ποιητιχής άξίας του Εύριπίίου
χρίσιν άλλα προ τούτου νορι.ίζει άναγχαΐον να
έν^ιατρίψι^ ολίγον εις την άνάλυσιν χαΐ έρ(λη-
νείαν του χαα* Άριστοτέλην δρισ(ΐ.ου της τρα-
γφίίας. Και τοΰτο εινε τό ώραιότατον χαι χρι-
τιχώτατον (λέρος των Προλ(γο[Αένων του (σ.λγ'-
νε')• ίιότι λύει χαι λύει εύστοχώτατα ζήτη(χα
σπου^αιότατον τόπερι της τραγίχήζ χαΜρσεως^
δπιρ η^η (λεν άπο των (λέσων της παρελθούσης
έχατονταετηρί^ος έχινηθη, επι αιώνα ^ε &λό-
χληρον συνεζητηθη, πολλάς ίε χαι ποιχίλας
έλαβε λύσέΊς, άλλ' ού^([Αίαν επαρχη. Ό λόγσς
της τοσαύτης περί του ζητημιατος πλάνης
είνε δτι οι χινη<^αντες αυτό ύπηρζαν άνδρες άλ-
λως μεν σπουδαίοι, άλλ' ώς αλλογενείς περί
την έρμηνείαν του αριστοτελικού κειμένου όλι-
γώτερον έντριβεις. Τούτου ^' ενεχα παρερμηνεύ-
σαντες γραμματιχώς τό τελευταϊον μέρος τού
δρισμού τού *Αριστοτελους, περιέπεσαν έπειτα
και εις λογιχάς άτοπίας. ΉμεΙς ^έν δυνάμεθα
φυσιχφ τφ λόγω νχ είσέλθωμεν εις τάς λεπτο-
μερείας τού ζητήματος• ίιότι τούτο υπερβαίνει
τλ δρια της παρούσης κρίσεως* άλλα παραπέμ•
ποντες εΙς τάς σημειωθείσας σελίδας τον βουλό-
μενον μη μόνον άίιστάχτως να πεισθτ) περί της
αληθείας τού πράγματος, άλλα και να εντρύ-
φηση εις έρμηνευτικην και χριτικην δεινότητα,
συνοψίζομεν βσον τό ίυνατόν ίιά βραχυτάτων
την γνώμην τού χ. Β. περί της τραγιχης χα-
θάρσεως. Τό περί ταύτης μέρος τού δρισμού τού
Αριστοτέλους ίχει ώς εζης : < ( Έστιν ούν
τραγφ^ία μίμησις πράζεως σπουδαίας και
τελείας • . . . ) ί*' έΜου χαΐ φόδου ηεραΐ"
τονσα τητ ζών τοιούτων χαβημάτων χά'
θαρσιτ,τ^ Τούτο σημαίνει χατά τινας μεν δτι
η τραγφ^ία χαθαίρει ^ιά του φόβου και έλέου
τόν φόβον χαι ελεον, ^ιεγείρουσα πολλάκις εν
ημΤν τα ^ύο ταύτα αισθήματα, τούθ' δπερ χαΐ
εξασθενίζει και μετριάζει αυτά* χατ' άλλους
^έ δτι η τραγφ^ία χαθαίρει ^ιά τού φόβου και

4

ελέου άπαντα τα εν ημϊν πάθη• χατ' άλλους
δτι διεγείρει εν ήμιν φόβον χαΐ ελεον ήττον τού
πραγματικού ό^υνηρόν χαΐ ^ιά τούτο χαθαρώ-
τερον χατ' άλλους δτι μεταποιεί εν ημϊν τόν
φόβον χαι έλεον ^ιά της Ι^έας τού καλού χαι
υψηλού, μεταβάλλουσα τόν μεν φόβον εις φό-
φον θ6θύ, τόν ίε ε*λεον εις φιλανθρωπίαν. *Αλλά
πάσας ταύτας τάς ερμηνείας χατέβαλεν άλλη
τις νεωτέρα, ήτις και έπεκράτησεν, η τού Βέρ-
ναϋς, καθ* ην ή τραγφ^ίχ ^ιά τού έλέου και
φόβου χαθαίρει την ψυχην άτνό τών παθών,
δπως εν τη ιατρική θεραπεί^ τό χχθάρσιον
ανακουφίζει ίιά κενώσεων τόν στόμα]^ον. «'Ι^ού
πού άπέληζαν τόσαι μελέται χαι τόσαι ερευναι»
έπιφωνεΐ δ χ. Βερναρδάκης. Άναιρών ^ε ^ιά
μακρών δ ημέτερος κριτικός την τελευταίαν
ταύτην γνώμην, ελέγχει ώς ημαρτημένην την
γραμματικην έρμηνείαν τού αριστοτελικού χει•
μένου, ην θεωρεί ώς πηγην της δλης περί τρα-
γικές καθάρσ(ως πλάνης, της μεταζύ τών νεω-
τέρων κριτικών έπιίερατούσης. Τό απερα1νει»εζέ-
λαβον κακώς πάντες οι μέχρι τούΐε έρμηνευται
άντι τού ίηργΒΪ^ όιαηράτΤΗ, εν φ ή ακριβής
αυτού σημασία η βεβαιούμενη ύπό πολλών χω-
ρίων τού Αριστοτέλους εινε 4ίς ηίρας άγ$ί^
πΛηροϊ^ τ$Μιώηι^ τα ^έ «παθήματα» ΐέν εινε
τά ψυχικά η ηθικά πάθη, Ιββ ρ&βδίοηι, άίβ
Ιιβίάβηδοΐιαίίθη, άλλ' δσα πάσχει τις σωματιχώς
η ψυχικώς, ήγουν ζά καχά τα φθαρτιχά^ κα-
θώς ερμηνεύει αυτός δ Αριστοτέλης την λέξιν.
Τούτων οδτως εχόντων, χαι ή ερμηνεία της
αντωνυμίας «τών τοιούτων», δπως γίνεται ύπό
τών νεωτέρων,άποΐειχνύεται εντελώς εσφαλμένη,
ώς ασυμβίβαστος προς τε τους γλωσσικούς χαι
προς τους λογικούς κανόνας. Τό δλον χωρίον
έχει ταύτην την έρμηνείαν : ή τραγφίΐα όι
ΙΛέον χαΐ φόβου Λ$ραΙηι {=Λγα ίι^ πίροζ)
τ^κ χάβαρσιν τώκ τοιούτων παθημάτων ^ τώτ
ίΛαιτωτ όηΛ, χαΐ φοί§ρων^ τώτ ΙΛίου χαΐ ψό^
δοΌ αιτίων φβαρτιχών χαχων. Άλλα τίνα ταύτα
τά ελεεινά χαι φοβερά ; Εινε τά εν τφ μύθφ
περιλαμβανόμενα καχά, οι θάνατοι και αί
παντός είδους περιω^υνίαι. Έκ της νέας ταύ-
της ερμηνείας προκύπτει σαφής η γνώμη ίτι
τά. εν τφ 6ρισμφ της τραγωδίας παθήματα
σημαίνουσι κατά τόν Αριστοτέλη ούχι τά εν
τοις θεαταΐς ψυχικά η ηθικά πάθη, άλλα τά εν
τφ μύθω τής τραγωίίας έγχλήματα η αμαρ-
τήματα. Ταύτα ^έ χαθαίρει ή τραγφίία χατά
τόν δρισμόν τού "Αριστοτέλους ίι* έλέου χαι
φόβου. Ή χάάαρσις άρα ^έν χίΐται εΙς την ια•
τριχήν σημασίαν, άλλ' εις την άρχαίαν θρησχιυ-
τικήν, ταυτόσημος ούσα προς τό άλλο συνηθέ•
στερον ^ηματιχόν χαθαρμόζ. Όπως ίηλ. εν
τφ άρχαίφ βΐφ & φονεύς ητο εναγής και από-
βλητος της κοινωνίας τών ανθρώπων, πριν χα•

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

ΕΖίΧΖ Α

405

πράγματι το χατώρθωσανί) (ΕοΙ^βΓοοαπη Οτβ-
βρΓαοϊΐθ ιηί(6ο(1ΐ6, 6'. 269). αΕις(λόνος «ννόησι,
χ«θ*ά βίίθ{Λ£ν,£ξακολουθ£Ϊ & Κ.Β.δτι τ) πάγκοι-
νος €ρ(Αην(ία του Άριστοτβλιχου &ρια[λθύ της
τραγφ^ίας ^έν {χβι τον χοινοννουν,)&«ΙηθΕλ8 βε-
βαιότατα άνιύρη πού έΎκιιται το λάθος των ίρ-
(Αην«υτών,βάν ητο αρκούντως εγκρατής της ελλη-
νικής γλώσσης• βίςριόνος εννόησε τον κατ* εξοχήν
άνθρώπινον ποιητην της αρχαίας *Ελλά^ος,δ κατ*
έξοχην άνθρωπος του ρΕ,εγάλου Ναπολέοντος, δ
ποιητής της Ίφιγενε1ας•εϊς (ΑΟνος και εννόησε τους
αυθάδεις καΐ ^οκησισόφους περιφρονητάς τούΕύ-
ριπίδου, 6 Γοίθιος. Δια της ^ήσεως ταύτης του
|Λεγάλου ποιητου περατοΰμεν άσ|Λενο( την περί
της ποιησεως του Εύριπί^ου άνίκρισιν ηρ,ών
ταύτην. Οί Μαρσύαι εύρον την τιριωρόν χεϊρα
του Όλυριπίου.

Ι. Παμταζιδης.

■ Ι'Ο ι '

ο ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ

ΒΙν5»«το^Ια Ίονλίου Κλαρετή.— Μετίφραοις Χ. Α.
Συνέχει «' Γδ« προηγούμ«νον φύλλον.

Ό γηραιός στρατιωτικός ητο τόσον συνειθι-
σ^ιενος να βλέπη προηγούιχενον του ονόματος
του τον ταπεινον εκείνον, αλλ* εντίμως κερίη-
Οεντα τιτλον τσΰ ταγματάρχου, ώστε ή λέζις
νηο^ήφιος ε'νεποίησεν αύτφ, ώς 5τε ό Βουγιάρ
την άνήγγειλεν προς το πλήθος εν τ^ δμηγύρει
του Σαλλύ, αΤσθησιν παράίϊοζον, σχεδόν αόρι-
στον εντύπωσιν καθαιρέσεως από του βαθμού
του. Ό ύπο\•/ή}>ιος Ββρίιέ Ι *Εμει<ίία ε'νθυμού-
μενος τους φόβους του κατά τάς ημέρας του
διαγωνισμού έν τη Σχολγί. Ή μόνη ύποψηφιό-
της, εΙς ην είχεν ύποβληθη εως τότε ητο ή επΙ
του δικαιώματος του να φερη το ζίφος.

Ό ύ:ζθί^^ή^ος Βίρόιέ Ι

Και πριν η αναγνώστ) το άρθρον, άνεγίνω-
σκεν, έσυλλάβιζεν ε'κ νέου τάς τρεις έκεΐνας
λέξεις, αϊτινες τψ έφαίνοντο δτι έστ.μαινον άλ-
λον άνθρωπον, δστις έφερε μεν το ονομά του,
αλλ* δστις ίίν ητο αυτές δ ϊίιος.

Τέλος ηοχισε την άνχγνωσιν της ε'φημερίίος,
ίιατρέχων την προς τους άναγνώστας ^ηλωσιν
οπω; λάβτ) γνώσιν του προγράμματος της μι-
κρας μαχίμου εφημερίδος.

Με υφός μεγαλόρρημον και βίαιον δ αρχισυν-
τάκτης του ΈγχέΛυος τον ΜβΜτ^ δ κύριος
εκείνος 6 την προτεραίαν αναφανείς, δ Σαβουρώ
ίε Ρεβίλ, έ^ήλου δτι ηρχετο εΙς τ& διαμέρισμα
δπως άγωνισθ^ τ&ν κ«λ&ν αγώνα ύπίρ των

πεινώντων, των ανταρτών, ύπερ του ρακένδυτου
και εργατικού λαού. Επρόκειτο να λάβτρ χώραν
μία εκλογή. Ό ^ΈγχεΛυς είχε τον Ί^ιαΙτερόν
του ύποψι^φιον. Ανελάμβανε νά καταστήστρ
γνωστόν τοις άναγνώσταις του τον βίον τού
υποψηφίου τούτου λεπτομερώς εν πάσιρ αυτού
τΫ) φιλεργίί;: και ττ) άφοσιώσει. Ό υποψήφιος
ούτος ητο δ Γκαρούς, δ Κλήμης Γκαρούς, τού
δποίου μόνον το όνομα ηρκει άντι προγράμμα-
τος. Όπως πολεμήση ίέ τους υποψηφίους, ους
η εύπορος τάξις ηθελεν αντιτάξει εΙς τον άπό-
στολον εκείνον των κοινωνικών δικαιωμάτων δ
"ΕγχίΛυς του ΜεΛ^ν^ έλεγε, θά καθίστατο εν
ανάγκη τόσον ίηκτικος και φονικός ώς να έφε-
ρε τίτλον : *Η "Εχιόνα του ΦοτζαίπδΜ, Ό
Σζβουρώ είχε προΐ^ει, φαίνεται, το .λογοπαΐ*
γνιον τού Γκενώ.

— - Κατά που βλέπω, ειπεν άταράχως δ
ταγματάρχης, η σκιαγραφία τού ύ'κο'φηφίου
Βδράιί ^έν θά εινε πάρα πολύ ευχάριστος.

Άνέγνωσε τότε την σκιαγραφίαν έκείνην
αναμένων νά Ι^η πικράς επικρίσεις τών ατομι-
κών του φρονημάτων, επιθέσεις κομματιχάς,
^ιαμφισβητήσεις έπΙ τών πολιτικών του τί-
τλων, οίτινες και εΙς αυτόν τον ϊίιον εφαΐνοντο
ανεπαρκείς• πλην ίεν ητο συνειθισμένος εΙς τάς
εντύπους ύβρεις καΐ ^ιακόψας αϊφνης την άνά-
γνωσιν έγένετο πελιδνός και συνέπτυξε μεταξύ
τών Ισχνών δακτύλων του τό μικρόν φύλλον.

— Τί τρέχει ; ήρώτησεν η Γιλβέρτη.

— Οί φαύλοι ! ειπεν δ Βερ^ιέ, ούτινος το
χείλος ετρεμεν εξ οργιάς ύπό τον μύστακα.

— Ή έφημερις αύτη σ* ερεθίζει ;

Και έτεινε την χείρα ίιά νά τήν λάβη.

-— Μη, μη τήν εγγίσης Ι ειπεν δ ταγμα-
τάρχης- εινε πολύ ρυπαρά Ι

'Ηγέρθη συστρέφων τό ύπογένειόν του καΐ
παρετήρει τήν έφημ-ερί^α, ης δ άνεμος ειχεν
η<ϊη ανοίξει τά φύλλα και ήτις κατέκιιτο
σειομένη επι τού υγρού εκ της ίρόσου είάφους.
Πώς ητο ίυνατόν ενα κομμάτι χαρτί νά περι-
έχτρ τόσας φρικαλεότητας και τόσα ψεύίη ! ΤΙ
περιεϊχεν ή έφημερίς αυτή ; Τί ήίύνατό τις ν'
ανάγνωση εις αυτήν ; ΤΙ β* ανέγνωσαν ήίη ο!
πλείστοι τών εκλογέων οϊτινες τον ήκουσαν
χθες αγορεύοντα εΙς Σαλλύ ; . . . Ή Ιίεα αυτή
έκαμνε τον άγαθον εκείνον άνθρωπον να έρυ-
θριόέ. Είς εν άρθρον άνυπόγραφον έπιτη^είως
έχλευάζετο πάν β,τι δ ταγματάρχης είχε πρά-
ξει άλλοτε. Διεκωμφ^εΐτο δλόκληρος δ βίος
του. Δεν ήρκούντο ε*ις τόν μύθον, εΙς τήν σύκο-
φαντίαν περί τού στρατοδικείου της Γκέλμας*
προσεπάθουν— τίς θά τό έπίστευε ! — νά κατα-
στήσωσι κωμική ν και αυτήν τή^ πράξιν τ^ς
διασώσεως τών εν Μεδν εργατών και ή άφοσί-
ωσις τού στρατιωτικού εγίνετοάντικεΐμενον βα^

<^

406

ΜΈΙΤΙΜ.

ναυσων και κακόβουλων άστειοτητων, περι-
παιγριων άεργου τ«ν καφενείων εύθυριουντος.

Ό Βερίιε ειτανελάριβανι τάς φρά«ις, 4ς άνέ-
γνωσεν έλαβε, ιτάλιν την εφη(ΐερΐ5α Αιά νίί
τάς ανάγνωση εκ νέου καΐ την ερριψε (ΐ.8τά θυ-
ρ,ού λέγων :

— Νά χαθητε Ι (ΐ,ασκαράίες της πολιτικτ^ςΐ

Μασκαράδες; έστω- αλλ* άφου ειχεν αναλά-
βει την. υποχρίωσιν, ειτρειτεν δ-ττωσίή^οτε νά
βαίίση, νά προχώρηση, (λέ ίλον τον 'ΈγχΜΛυτ
ζοϋ Μίϋν^ τάς ανοησίας του Σαβουρώ καΐ
τους χλευασ(ΐ.ους του Γκαρούς.

Άλλ' 0(λως ευθύς ίζ ^ΡΧ^ζ ^ άτΐ|ΐ.ία εκείνη
των κατ* αυτού [χυσαρών επιθέσεων τον ετά-
ραττεν. ΕύρΙσκετο ^ιά μιας όπως και την προ-
τεραίαν κατά (λετωπον απέναντι της άποτρο-
παΐου κακής πίστεως. Την 5λως φυσικην έκεΐ-
νην πραξιν του β(ου του, εις αντίπαλος, $ν ουτε
καν έγίνωσκεν, εΙς βαναυσοτίχνης της γραφικός
η της πολιτικής έπεχείρει νά παραστήση ώς
άντικε(|χενον χλεύης. Ό Βερίιί καθίστατο αί-
φνης ηλίθιος απλώς και ρ.6νον ^ιότι ύπηρζεν
ανδρείος. Δεν η^ύνατο ^ε νά είπη την φοράν
ταύτην οτι το συμβάν ^εν ητο ακριβές θπως
και ίιά το της Γκέλμας. "Όχι ! η πράξις της
διασώσεως των εργατών εν Μεον ητο άληθης
και— δποΐα εΙρωνεια !— ίιότι ητο άληθης ακρι-
βώς καθίστατο κωμική Ι . . . €Τί εινε λοιπόν
αύτος 6 πυροβολητής, εγραφεν η εφημερίς, δστις
σώζει ανθρώπους και γεμίζει τά όβούζιά του με
αγαθοεργίας ; » Τον επληρωναν ^ιά νά φονεύη
τους εχθρούς της Γαλλίας και αύτος περί άλλα
ησχολεϊτο. Έχανε τον καιρόν του ύποκρινόμε-
νος τον "Αγιον Όνούφριον εΙς τάς επαρχίας !
Καλά έκαμε νά πάραιτηθη 6 υποψήφιος Βερ-
ΐιέ, 6 φιλάνθρωπος πυροβολητής, ^ιοτι δωρεάν
ελάμβανε τά χρήματα του δημοσίου.

Όλοι αύτοι οι εμπαιγμοί τους δποΐους άνέ-
γνωσε, τον άπέπνιγον, ώς δστοΰν Ιχθύος, το
6ποϊον ίεν ήίύνατο νά καταπίη. "Ω, οΐ αχρεί-
οι Ι Ναι, την άφοσίωσίν του ακριβώς έμυκτήρι-
ζον, την αγαθότητα του εχλεύαζον ! 'Επετί-
θεντο κατά του έργου του εκείνου της διασώ-
σεως, δπερ ΐι* αυτούς καθίστατο χείρον η κακή
τις πράζις, καθίστατο προίζις κωμική καΐ
γελοία 1

— Μου έρχεται η ορεξις, είπεν αΤφνης δ
στρατιωτικός, νά υπάγω με το ραβ^ί μου νά
ευρω αύτον τον Έγχελυν και νά του συντρίψω
το κεφάλι Ι

— ΚαΙ ίιατί ; ήρώτησεν η Γιλβέρτη εγερ-
θεισα και λαβούσα ηρέμα τον βραχίονα του.

— -"Ώ ! . . . ίιότι, βλέπεις, αύτοι οι ανόητοι..
διατείνονται . . .

— Τι διατείνονται, θειί μου ;

— Τίποτε Ι . . . Ανοησίας Ι . . Με περιπαί•

ζουν ^ιότι, ειζεύρεις . . . εκείνο δπου ^ιηγι^θτ^ν
χθες ακριβώς . . . εΙς το τραπέζι, ίιά το περι-
στατικών του Μεόν . . • Φαίνεται βτι επραζοε
μεγάλην μωρίαν νά σώσω τους πτωχούς εκ«1-
νους άνθρωπου; . . . Και πώς το εΐζεύρουν κ«ν
δτι τούς έσωσα αύτοΙ οι φαυλόβιοι ;

-— Μπ51 Ι «ιπεν η Γιλβέρτη μειίιώσα κοει
στηρίζουσα την μελαγχροινην κεφαλήν της εις
τ4ν ώμον του ταγματάρχου, πολύ συχνά (μιλεί
6 κόσμος περί της άνανίρίας μερικών . . • Πρέ-
πει νά γίνηται λόγος άπο καιρού εΙς καιρόν και
περί της άνίρίας τών άλλων. ΚαΙ εκπληττεσιει
ίι' αυτό, ίιότι σε περιπαίζουν επειδή έπραξες
το έργον εκείνο ;

— Πάντοτε μ* εκπλι^ττει •}ι κακή πίστις και
η μοχθηρία τών αχρείων . . .

— "Ό, τβ είξεύρω . . . τόσον σ* εκπλι/ίττει,
ώστε ηναγκάσθης νά παραίτησες καΐ τάς επω•
μί^ας σου. Νά σου ειπώ βμως* ^έν γνωρίζω ίι«
όλου την πολιτικην, άλλα μου φαίνεται οτι
εκεί προ πάντων θά ευρης άρκετάς εκπλήξεις !

Ό Βερ^ιε ί εν είχε βεβαίως ορεξιν νά γελάσει-
εμει^ίασεν εν τούτοις παρατηρών τούς μεγάλους
σοβαρούς οφθαλμού; της νεανίδος καΐ το μικρόν
της στόμα, εξ ου έξηρχοντο άβρώς φιλοσοφικά
αποφθέγματα.

— Νά τα ίάΙ είπε• σύ θά μοδ μάθης τώρα
την ζωήν... την δποίαν ίέν γνωρίζεις ; .

— *Ό! μά είξεύρεις, ειπεν η Γιλβέρτη, ίτβν
μένη κανείς μόνος πολύν καιρόν... πολύν!., έχει
την εύκαιρίαν νά σκέπτηται και νά μαντεύη.
Έπειτα πιθανόν ητο ν' απατηθώ αν επρόκειτο
περί εμού* αλλά ποτέ προκειμένου περί σου.
Ει^αι (» άγαθώτερος τών ανθρώπων, θειε μου!

— ^ Δεν είμαι κακός και ίεν είμαι δόλιος, αυ-
τό μόνον. Διά τούτο τοιούτου είδους αντίπα-
λοι...

Ή Γιλβέρτη ε'νόησεν ίτι άνελογίζετο πά-
λιν την εφημερίδα, ^ιό ^ιέκοψεν αύτον μετά
σπουίτίς.

— ΕΙξεύρεις καλά ίτι αύτοι οι ίνθρωποι 2-
λοι μαζί ίίν έχουν τόσον θάρρος και εντιμότη-
τα δσην έχει μόνον το μικρόν σου ίάκτυλον.
Λοιπόν τι σε μέλει ^ι' βσα λέγουν και γράφουν;

Παρέσυρεν ηρέμα προς τάς ^ιά μέσου του
κιοπου ατραπού; τόν ταγματάρχην και δμιλού-
σα πέρι παντοίων άλλων πραγμάτων προσεπά-
θει ν' απόσπαση τόν νουν του άπό τών άπασχο-
λουσών αυτόν φροντίδων. Έίείκνυεν αύτφ τά
εν τψ κήπω άνθη και πέραν ίιά μέσου της
κιγκλιίωτης θύρας τούς ζωογονουμένους ηίη α-
γρού;• κατώρΟου ίε μόνον ίιά τούτου νά κάμνη
τόν ταγματάρχην ν' άποζητη το εν Παρισίοις
μικρόν οίκημα του.

— Έπρεπε ν Ισως ποτέ νά μ•η το εγκαταλεί-
ψω! Ιλιγεν. ^.^^^^^ ^^ ΟθΟ§ΐ€

3Ε2ΣΤΙΑ.

407

Οί εν ττ) ίπαΰλβι τότε (χόλις εξηγιΙροντο.Οί
'κχρί τγ) κυρί^ ΈρβλαΙ ζενιζόμενοι ε^ϋλλον
νά συναντηθώ^ι κατά το πρόγευμα. Ό χ. Σαρ-
€ε είχεν ύποσ^^ιθη νά ετΐχνέλθη, θέλων νά εϊπη
•ίς τον Βερίιε την γνώριην του περί της πρώ-
της εντυπώσεως των εκλογέων, άφου ήθελε ^ε«•
όντως πληροφορηθη. Μέχρι του προγεύ|χατος κα-
θείς ητο ελεύβιρος. Ή Γιλδερτη έλαβε τον
{5ραχΙον« του θείου της καΐ τον ώίήγησε σιγά
σιγά [ΐ,έ βη|χα βραίύ εις την δίον έκτος τ$υ
^υλώνος.

Έβάίιζον χαίροντες Αιότι Υ)σθάνοντο εαυτούς
ελευθέρους.

— Πολύ ευ(ΐ.§ρφον εινε το Δκ(Α(Λκρ(Ι ειπεν
ΥΙ νεόΐνις. Χθες το βρά^υ ενώ συνωριιλειτε πε^Ι
πολιτικής (λέ τον κύριον Σαρβέ καΐ την κυρίαν
ΈρβλαΙ, ίγώ εξηλθον.

— Εξήλθες;... Μόνη;

— Όλθ(ΛΟναχη• Δεν παρετήρησις την μικράν
άπό^ρασίν μου;

-'0χ«-

— Βέβαια! 4ί υποθέσεις του Κράτους άπερ-
ρόφων την προσοχην σου, έμί δμως μ' εκαμνον
ν' άποκοιμώμαι. Κατηλθον κάτω εις τον κη-
πον... ή θύρα ητο ανοικτή. Χωρίς νά θέλω ηρ-
χι«α νλ περιπατώ •. νά προχωρώ... ητο πολύ
ευχάριστος δ περίπατος. Ό ουρανός ητο ^ιάστε-
ρος.\. τί γαλήνη! *Ήμην ηίη μακράν πολύ, δ-
τε συνγισθάνθην δτι ημην μόνη. Τότε εφοβήθην
μάλιστα, κύριε ταγματάρχα,η ανιψιά σου εφοβή-
θη... Και επέστρεψα γρήγορα, πολύ γρήγορα...
*Ώ Ι είχα ακόμη καιρόν- σεις έζηκολουθιιτε νά
συνομιλήτε περί της πολιτικής ! Ό κ. Δυ-
κοίς μάλιστα σας έκαμνε μάθημα περί του αγ-
γλικού κοινοβουλευτικού συστήματος. Μου ήρ-
χετο ή δρεζις νά τον διακόψω άναφέρουσα το
λόγιον του Βιλλελ, ένθυμιΐσαι... ^ιά νά του α-
ποδείξω δτι και εγώ δπως ή κυρία Έρβλαι εί-
μαι γυνή πεπαιδευμένη: «Το κοινοβουλευτικών
ζήτημα ίέν είνε άλλο τι εΙμή ζήτημα σιαγό -
νων.ϊ Άλλοι το τοιούτον ίσως θά τον προσέ-
βαλλε.

Και εγελα με τον συνήθη της εκείνον χαρίεν-
τα και ευθυμον γέλωτα, δστις τόσην ενίοτε άπε-
τελει αντίθεσιν μέ την δπωσοΰν σοβαρά ν συστο-
λήν της.

Ό ταγματάρχης και ή ανεψιά του εβά^ι•
ζον ούτως ήρεμα, ασκόπως* συνομιλοΰντες ^ε και
βαδίζοντες ένταυτφ βραδέως έφθασαν χωρίς νά
το έννοήσωσι μέχρι της γέφυρας του σιδηρο-
δρόμου εις Μελεν, δτε διερχόμενοι ύπο την κα-
μάραν του υδραγωγείου, είίον επι ίιτρόχου
άμαζίου τον Γκενώ, δστις έσταμάτησεν ευθύς
τον Ιππον του Ι^ών τον ταγματάρχην.

Ό κτηνίατρος είχε μεθ' εαυτού επι του ά-

μαζίου του τον ύπηρετην του* - κατήλθε λοι-
πόν άφου του είπε*

— Έχω κίτι νά εϊπω εΙς τον ταγματάρχην,
πήγαινε σιγά!...

Άφου εχαιρέτισε την Γιλβερτην, ην παρε-
τήρει μέ ήθος κάπως εκπληκτον καΐ οιονεί μετά
ίυσπιστίας^ δ Γκενώ έλαβε μετ* οίκειότητος
τον βραχίονα του Βερ^ιε και τον ώ^ήγησε συνο-
μιλών ταυτοχρόνως μετ' αυτού προς το μέρος
του Δαμμαρί, ένφ ή νεανις προς ην 6 Βερ^ιί
ενευσεν δτι μετ' ολίγον θά επέστρεφε πλησίον
της, εζηχολούθει νά βα^ίζη ανερχομένη προς το
μεταξύ της γέφυρας και του σταθμού κηπάριον.

Έκει εσκέπτετο ν' άναπαυθη ολίγον άναμέ-
νουσα τον θειόν της. Ό κτηνίατρος Αεν θά είχε
βεβαίως νά είπ^ προς αυτόν πολλά. Αναμφι-
βόλως περί νέας τινός περιπλοκής θά επρόκειτο,
περί νέας τινός ρ^<5ιουργίας σχετικής μέ την
έκλογήν.

Ή Γιλβέρτη ητο εντελώς μόνη εις το κη-
πάριον* ε'κάθησεν ε'πι εδωλίου παρατηρούσα το
υίωρ μικρού καταρράκτου τεχνητού καταπί-
πτοντος επι βράχων επίσης τεχνητών. Είτα
άκούσασα βήματα, έστρεψε την κεφαλήν και
κατέστη αΙφνι^ίως καταπόρφυρος. Ό νέος κ.
^έ Μομβρέν ήρχετο προς αυτήν, έφαίνετο ^έ
δλως έκθαμβος, καίτοι έμει^ία,και κάπως συγ•
κεκινημένος.

— Πώς ! Είσθε έίώ, ίεσποινίς ; ήρώτησε
προσκλίνων ευσεβάστως.

Ή Γιλβέρτη ώμοίαζε προς μαθήτριαν κατα-
ληφθεΐσαν έπ' αυτοφώρφ εΙς τίνα άταξίαν• '^-
σθάνετο άλλόκοτόν τίνα έντύπωσιν.Ή Ίίέα δτι
εύρίσκετο μόνη μετ36 του νέου εκείνου έστω και
εκεί εις κήπον δημόσιον και προσιτόν εις πάν-
τας, προυξένει αυτγ) ειίός τι τρόμου. Ένόμιζεν
δτι υπήρχε μεταξύ αυτής και του κ. ίέ Μομ-
βρέν άπόκρυφόν τι, το δποϊον <5έν εγίνωσκεν,
εξομολόγησις έτοΐμη νέι ρηθ^ και εφοβεϊτο μή-
πως δ ελάχιστος λόγος της προίώση ί,τι αυτή
εσκέπτετο, τάς Ι^έας αίτινες ^ιήρχοντο ΐιά του
νοός της δσάκις άνελογίζετο αυτόν.

Έφαίνετο ^έ τόσον ηυχαριστημένος εκείνος
ίιότι την συνήντα, ώστε ή νεάνις ήσβάνετο πε-
ρισσοτέραν ετι ταραχήν.

Έμελλε ν* άπελθη εις Φονταινεβλώ, δπου
μετέβαινε νά ϊίη ενα φίλον του καβηγητήν.
Άλλίί επειδή ήλθεν εις τον σταθμόν λίαν ενω-
ρίς, εως νχ ελθη ή αμαξοστοιχία τών Παρισίων,
ήρχετο εις τον κήπον ίιλ νά καπνίσιρ εν σι-
γάρον, το δποϊον ερριψεν άμα ει^ε τήν Γιλ-
βερτην.

— Ή καλή μου τυχ^η ήβέλησεν, είπε ν, ώστε
εις ίύο ημέρας νά λάβω τήν εΰχαρίστησιν νά
σας συναντήσω ^Ις... άφου επι τόσον καιρόν ^έν
σάς έπανεΐίον... Τόσον καιρόν Ι^ ^

408

ΒΖ3ΤΧΑ.

Και |ΐ.€ τόσον πάθος {«ροφ^ρε τάς ^ύο τοςύτας
λίξις, ώστι η Γιλβέρττ) ήσθάνθη «ύχαρίστησιν
ά(ΐ.α και άνησυχίαν. Μιότ^ως δ κ. ^ε Μομβρεν
ψελλέ νλ είπη αυτή εκείνο το &ποΐον εφοβειτο
ν' άκούσΥϊ, ενφ ταυτοχρόνως έτρεφε τγ)ν έλπΙ^α,
είχε τον κρύφιον πέθον της καρδίας να το άκου-
ση (λίαν -ηι^έραν ;

"Ηγειρε τους πλήρεις ειλικρίνειας οφθαλμούς
της προς αιτον χωρίς ν* άπαντηστ) λέζιν. Τόν
ευρισκεν ώχρόν και πολύ (ΐ.ελαγχολικόν.

— Διατι (λέ κυττάζετε τοιουτοτρόπως; η-
ρώτησεν δ νέος.

Ή Γιλβερτη ίεν ενόησε πόσον οίκτον περιεϊ-
χεν ακουσίως το βλέ(Λ.ρια της. Έκειν•ς βμως
το συντρσθάνθη.

— Φαΐνεσθε ως να ριΐ οΊκτείρετε, ειπ« |λέ φω-
νην κάπως θλιβεράν.

Ή Γιλβερτη εποίησε νευ[Λά τι άρνητικόν.

•— * "Ω, [Αη το άρνεΐσθε* 6 οίκτος θα (ΐ.ού εφαΐ-
νετο ύπερ πάν άλλο προσβλητικός αν προηρ-
χετο από £τθ(ΐ.α αδιάφορα η είρωνα* αλλ* εξ
ύ(ΐ.ών προερχό{&ενος μί συγκινεί βαθύτατα. Εινε
αληθές ίτι σεις με... είμαι βέβαιος δτι...

Και εσιώπησε φοβούμενος καΐ αυτός μη είπγ)
τι πέραν του ίέοντος.

Κατόπιν Αε στρέφων τον ρουν της συνί;α-
λεζεως, ώμίλησε περί της πολιτικής... "Ώ Ι
τό μέγα ζήτημα της ημέρας Ι Τό ζήτημα της
αντικαταστάσεως του Σαρβέ !.. Λοιπόν ητο δρι-
στικόν ήίη, δ μαρκήσιος Αε Μομβρέν, δ πατήρ
του παρτρτεϊτο πάσης ύποψηφιότητος.

Εις μάτην οί φίλοι του τόν παρεκίνουν. €Ά-
πέχει καΐ τόν συγχαίρω ίιά τούτο, ελεγεν δ
υ(ός του- Αέν παραιτείται των δικαιωμάτων του,
άλλ' υποτάσσεται εΙς την περ(στασιν.Φ Ό μαρ-
κήσιος εϊχε Αιηγηθή εις τόν υιόν του τάς πρώ-
τας του θλιβεράς περιπέτειας. Μόλις είχε προ-
ταθή ώς υποψήφιος των βασιλοφρόνων καΐ ευ-
θύς τόν έπέπληζεν εις γηραιός έξάΑελφός του
δ βαρώνος Αε Λυζανσύ, δστις Αέν παρεΑέχετο
ίτι εΙς ενα Μομβρίν ήΑύνατο να έπέλθη έ'στω
και ή ΐΑέα μόνον ν* άναμιχθη εις την τύρβην
κοινοβουλευτικής δμηγύρεως. Τό καθήκον, εγ-
γραφεν αυστηρώς δ κ. Αε Λυζανσύ, ητο να εμ-
μεΐνιρ εν πλήρει άποχη, εν άπολύτφ αποχωρή-
σει. Έτεροι φίλοι άπηύθυνον εις τόν μαρκήσιον
φιλοφρονήματα πικρόχολα. Δεν ύπεθετον δτι
δ μαρκήσιος είχε φιλοΑοζίαν— -τίνες μάλιστα
ελεγον και άρμοΑιότητα — πολιτικήν. Ό επί-
σκοπος κατέστησε γνωστόν εις τόν ύποψήφιον
6τι Αέν ε'σύχναζεν αρκετά εις την λειτουργίαν
ώστε νά βασίζηται επι της άμεσου υποστηρί-
ξεως των ιερέων της επισκοπείς. Άνεμιμνήσκοντο
προς τούτοις δτι ή μαρκησία παρεπονείτο ενίοτε
Αιά την άΑυναμίαν, ην ιρσθάνετο δ κ. Αέ Μομ-
βρέν ύπερ της ΆΛΛη.Ιογραφίαί: του Βολταίρου.

^Ητο κλίσις φιλολογική αναμφιβόλως, αλλά το
παράΑειγμα προερχόμενον εξ ενός μαρκησίου Αε
Μομβρεν ητο κακόν, κάκιστον.

Όλα ταύτα τά μηΑαμινά πράγματα, π«ρΙ
ων πολύ ολίγον έμερίμνα δ μαρκήσιος εν τφ
συνήθει βίφ, έστρεφοντο ήΑη κατ' αύτοΰ ευθύς
εξ αρχής, εάν Αε ήβελεν επιμείνει εΙς την υπο-
ψηφιότητα του, έ-^είθετο δτι— κάΙ έφαιΑρύνετο
δπωσουν Αιά τοΰτο— ή πρώτη και κυρία άντί-
πραξις θά προήρχετο δχι τόσον εκ μέρους των
οπαΑών του ταγματάρχου ΒερΑιέ, δσονεξ «κεί-
νων, ους εως τότε είχε τό Αικαίωμα νά θεωργ)
ώς πολιτικώς δμόφρονας και σχεΑόν ώς φίλους.

Ό Ροβέρτος Αέ Μομβρέν σφόΑρα έχαιρε Αιότι
δ πατήρ του άφου προς στιγμήν ειχεν αποφα-
σίσει νά προβτ), ώπισθοχώρει αιφνιΑίως, αυτός
Αέ, δ υιός, ήΑιαφόρει εντελώς περί του αγώνος,
λυπούμενος μόνον Αιότι εβλεπεν έντιμους Ιν-
Αρας, οίος δ κ. ΒερΑιέ, δτι άφίεντο δλοψύχως εις
την πάλην τών μικρών συμφερόντων και των
άπληστων ορέξεων.

— "Ίσως δμως αύτη ή επιβεβλημένη ταραχή
Αέν θά εινε επιβλαβής ε!ς τόν ταγματάρχη ν....
Ή εκλογή συντελεί πάντοτε εις την ταχυτέραν
κυκλοφορίαν του αίματος ένεκα της εξεγέρσεως
του οργανισμού . . . Συλλογίζομαι δμως, Αε-
σποινίς δτι . . . αν μας εβλεπον έΑα ! . . . Ή
ανεψιά του Αημοκρατικου υποψηφίου και δ
υιός του πρώην βασιλόφρονος υποψηφίου νά συν-
ομ.ιλώσι . . . χωρίς δ εϊς νά ελέγχη τόν άλλον
Αιά τήν ίεράν έξέτασιν ή Αιά την τρομοκρα-
τίαν . . . δποϊον σκάνΑαλον Ι . . Ό πατήρ μου
θά έξελαμβάνετο ώς ιακωβινος και δ θεΐός σας
Αέν θά ελάμβανεν ούΑ* εκατόν ψήφους !

Τότε Αέ ενφ έξηκολούθει νά λαλη περί της
αλλόκοτου εκείνης καταστάσεως, ήτις ήΑύνατο
νά καταστήσΐρ τόν μαρκήσιον άντίπαλον του
ταγματάρχου ΒερΑιέ, δ Ροβέρτος Αέ Μομβρέν
έσημείου θλιβερώς τάς εΙρωνείας του βίου, άνε-
μίμνησκεν εΙς τήν Γιλβέρτην τάς συναντήσεις
των εν Τρουβίλλη, τάς συνομιλίας των ίκεΐ
πέραν επι της προκυμαίας, ενφ οί ταλαίπωροι
ναυαγοί Αιέσωζον τεμάχιον προς τεμάχιον τά
ελεεινά λείψανα της καταστραφείσης λέμ-
βου των.

Ήρεμα Α' άφιέμενος •1ς τόν ρουν τών ανα-
μνήσεων εκείνων δ Ροβέρτος ευρισκεν δτι κατά
τό μάλλον ή ήττον οί πλείστοι τών ανθρώ-
πων δμοιάζουσιν ακριβώς προς τους ατυχείς
εκείνους. Επέρχεται Αιοι μι&ς εΙς τήν ζωήν
πνεύμα σφοΑρόν άνεμου, λαιλαψ, και έπειτα
πόσος καιρός απαιτείται Αιά νά έπανορθωθώσιν
αί ζημίαι 1 . • .

^— Σύρει τις πολλάκις έπΙ ετη δλόκληρα τό
βάρος μιας ώρας Ι . . . Ενίοτε μάλιστα τό σύ-
ρει Αι* δλου του βίου. (^ γ\γ\γΛο

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ ιε

Ε1Ζ3¥Ζ^

409

Πστατο όρθιος πλησίον της ΓιλβΙρτης π«ρ«-
τηρών (!.< βλίμρια άφγιρη[ΐ.ένον — το 6ποΐον ίξι-
χν«ιτο χαΐ πέρΑν — την [λίχράν ^1ζx|^^νην του
χηΐΓ«ρίου, εντός του ΰ^ατος της οποίας ^ιηρ-
χοντο οί Ιχθυς ταχίως ώς άργυρδί βέλη.

Ή Γιλβίρτη συνιρσθάνετο πόσην άτο(Λ.ιχην
πιχρίαν περιείχον αί παραβολαι άς εποίει 6 Ρο-
βέρτος (ζεταζυ του βίου χαι της ναυαγησάσης
λέμβου των αλιέων της Τρουβίλλης. Και «υτης
επίσης το βλέ(Λ(Αα έφέρετο πέραν του μιχροΰ
έχείνου πρασίνου χαι ανθηρού κήπου, του φαι-
δρότατου ύπο τον λα|ΐπρ6ν του θέρους οΰρανόν,
προς την παρά την άχτην της Χάριτος ίενίρο-
στοιχίαν χαι έβλεπε το παι^ίον, το μιχρον ε-
χεΐνο χοράσιον, περί ου ουδέποτε 6 χ. ^έ Μθ[ΐ.-
βρέν ττ) είχε 6ριιλησει.

Έχ της οίύνης ην αύτη ή Ιίΐα είοκίμιαζ*
δσον ίεν έτ6λ|Αα ν3ί 6(χ.ολογηστ) ησθάνετο δτΐ
αύτη ητο η άφορριη εξ ης επασχεν 6 Ροβέρτος.
Τό ώχρόν χαΐ χαταβεβλημένον πρόσωπον του
νεαρού χόμητος έφαίνετο αύτ^ την πρωίαν έχεί-
νην ετι (λάλλον τεθλιμμένον χαι χαύνον. θλΐ-
ψίςτις Ισως είχε διέλθει έπ' αύτοΰάπο πρωίας.
Ή Γιλβέρτη τ,σθάνετο την ίπιθυμίαν νά τον
έρωτησΐ() ΐιά νά μάθη* άχουσίως έπίστευεν οτι
ηίύνατο αύτη νά χαταπραΰνη την λύπην έχεί-
νην, νά την παρηγόρηση. Τουλάχιστον θά προσ-
επάθει νά τό χατορθώση.

Ό χ. ίέ Μομβρέν άνύψωσεν αίφνης την χε-
φαλ'^ΐν χαι είπε μετά τόνου λυπησαντος την
νεανίδα.

— Άλλα τι σημαίνει... Τόσον το χειρότερον
^ι' έχείνους, οίτινες ^έν γνωρίζουν να σαυθύνωσι
την λέμβον των... ΕαΙ ή ά^εζιότης τιμωρείται
2πως χαι η χαχοπιστία... χ£ποτε μάλιστα χαι
χειρότερον !

Και ετεινεν ηίη μηχανιχώς την χείρα προς
την Γιλβίρτην βπως την άποχαιρετίση, δτε
άχριβώς χατ* ε'χείνην την στιγμήν εις την εϊ<ϊθ-
^ον του χηπαρίου, 6 Γχενώ, δστις είχε τελειώ•
σει τάς προς τον ταγματάρχην συμβουλάς του
ενεφανίσθη χαι έσταμάτησε ^ιά μιας Ι^ών τό
χΐνημα.

— Ό χ. ίέ Μομβρέν ! ειπεν εχθαμβος . .
Μπα ! . .

— Που είνε δ χ. ίε Μομβρέν ; ηρώτησεν δ
Βερΐιέ.

Ό χτηνίατρος ητο τόσον εκπληχτος, ώστε
ίέν άπήντησεν, ηρκέσθη ίε μόνον νά ίείζη ίιά
του δαχτύλου τόν νβαρόν κόμητα και την Γιλ-
βερτην προς τόν βερΐιέ.

— "Ά ! είπεν δ ταγματάρχης, είνε δ χ. ίέ
Μομβρέν υιός... Ένόμιζα δτι ητο δ μαρκήσιος...
χαΐ έπειί'λ ίεν γνωρίζω τόν μαρχησιον•..

— Λοιπόν, ι^ρώτ-ήσεν δ Γχινώ μέ τίιν ίπΐ-

πλαστον άφέλειάν του, τόν κόμητα τόν γνω-
ρίζετε;

— Τπηρέτει ύπό τάς ίιαταγάς μου κατά
τό 1870.

— Και κατόπιν ;

— Κατόπιν... τόν ειία πολύ σπανίως. 'Αλλά
τόν εκτιμώ ύπιρβολικλ καΐ τόν άγαπω πολύ.

Ό κτηνίατρος ίέν ηίυνήθη νά καταστείλη
μειδίαμα άνελθόν εΙς τά κόκκινα χείλη του,
επειδή ^έ ητο κάπως ανεπτυγμένος, έσκέφΟη
έν^ομύχως θτι οί κηδεμόνες η οί σύζυγοι, δ
Βάρθολος η δ Σγαναρέλλος πάντοτε είνε οί
αυτοί Ι

— Ό καϋμένος δ ταγματάρχης ! είπε καθ*
εαυτόν. Άρχει δμως νοο μη εινε τόσον τυφλός καΐ
εΙς την πολιτικήν.

— θέλετε ν* άκούσητε την γνώμην μου ;
είπε τότε προς τόν ταγματάρχην ύπολήπτεσθε
αυτόν και αγαπάτε τον δσον θέλετε εις τόν Ι^ιω-
τικόν σας βίον, τόν κ. ^ε Μομβρέν, άλλα μη τό
λέγετε πολύ φανερά. Φίλους του ίεν πρέπει νά
εχη τις παρά εις τό κόμμα του. ΚαΙ πάλιν Ι...
Έζαρτάται χαι αυτό από τάς αποχρώσεις !...

('Κπιται σννέχβιβι).

>1•-1'

ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ

Ή Ιναρξις τον Φέρους.— 'ΙΙι•τροη(«ι του ί«ρος•— *0 τέτ•
«(ξ χα\ οΐ ηρ68ρομοι του •έρ•υ(•— 4ίματηρ& &ντ•μολογ(«. —
ΤΑ «ύβργλτι^ματβ των χωνώχων χ«\ ή δημιουργ(« τοίν
ψνλλων. — *Οπώρ«ι.— Τα κοράνια χα) μ(α τουρχικη πα-
ροιμία.—Το Οίρ•ς IV τφ μαγ8ΐρ•(ιρ.*-Στρνχνος 6 λνχοιτέρ-
σιχο<. — Α( παχί^Λί χα\ & Κυβερνήτης. — *0 χαύσνν ϊν
Αθήναις.— Τ6 •έρος(πι Τουρχοχρατ(ας.— >Κ^* £λλος δι&
τλν ΠβραΙα Ι»— Τά δύο Φάληρα χα\ ο{ λου4μΒνοι.— Ή
ΚηφισσΙα.

Πότε άρχεται ακριβώς η έποχη του θέρους
εν Αθήναις εινε ίυσκολον νά δρισθη. *Αν άνα-
τρέζη τις εις τά ημερολόγια, θά ευρη εν αύτοϊς
την στερεότυπον φράσιν : «τό θέρος άρχεται την
9)21 Ιουνίου, την τάόβ ώραν, τόσα λεπτλ
πρώτα, τόσα λεπτά δεύτερα*:» άλλ* η μαθημα-
τική αυτή ακρίβεια, αν Ισχύη ίιά την άστρο-
νομίαν, ^εν έχει καμμίαν έφαρμογήν εις την
πραγματικότητα. Τό κατ' έζοχήν εύμετάβολον
κλίμα τών Αθηνών «^ιαψεύ^ει ενίοτε λίαν άπο-
τόμως τους δρισμούς τών ημερολογίων, πολλά-
κις ίέ πολύ προ της τεταγμένης ημέρας, μήνα
δλόκληρον κάποτε τό ζανθόν θέρος κυριαρχεί ή^η
έπΙ ττίς πε^ιά^ος της Αττικής, ενώ τ* άνάπα-
λιν άλλοτε παρέρχεται καΐ το τελευταϊον ίευ-
τερόλεπτον της αναγραφομένης ί Α τήν εναρ-
ζίν του ημερομηνίας καΐ έπι τών ορέων έπικά-
θηται ακόμη τό φάσμα του ^υ<ϊτρόπου χειμώ-
νος. Λέγω του χειμώνας,, κβΐΐ^^ύχΐ ιτου εα^ος. Ή

Ι9ΙΐΙΖΘ( . ^

410

ΒΣ1ΤΖ Λ.

παρ«(ΐ.βολη της χαριεσσης και ποιητικής αύτης
ώρας |Α&ταζύ του χϋρ^ιρίου παγιτοΰ χαΐ των
θβρινών καυ(Αάτω>' άποβαίνιι «χι^όν χιμαιρική*
το ή}Αΐρον θάλπος της, ή ιυκρατος θερ(ΐ.οχρασία
της; ή χλιαρλ καΐ (χ,υρββόλος αύρα, η ίιαίβχο-
(χίνη το άιτηνίς πνιομα της θυέλλης (ίνε ^ώρα
^ι' ών {προίκισαν το «αρ ιν τ^ Χ<>^Ρ? |^^< "^^
ποιητική φαντασία μ&λλον η η φύσις. Ειν& αλη-
θές δτι την ελιυσίν του χαιριτίζιι άιίποτι στι-
ριοτύπως η καθημιρινη χρονογραφία, (|ίουσα
όπως τα η(Α(χόρια των Βινετων καΐ Πρασίνων
€ν τφ Ίππο^ρόμφ :

"Ιδ* το Ιαρ το χαλον πάλιν ιπανατίλλβι,
Φέρον ύγειαν καΐ χαράν χαι την βύημερίαν.

*Αλλ* (Ινε άληθις επίσης δτι αϊ κωτίλαι χε-
λιδόνες «ί αγουσαι «καλάς ώρας και καλούς
«νιαυτούς» άφικνούριεναι εις την χώραν [χας
υπερπόντιοι δικαιούνται να νοριίζωσιν δτι επλα-
νηθησάν περί την πορείαν η περί τον ύπολογι-
σ[χον του χρόνου καΐ θα έπεστρεφον προθύριως
ε'ις τά χλίριατα εζ ών προηλθον, αν ιΰρίσκον πά-
λιν τους αγαθούς γερανούς, τους συγκαταβα-
τικούς αεροπόρους, τους μεταφέροντας ευσπλάγ-
χνως, κατά την κοινην ίοξασίαν, τλ κεκμηχότα
μικρά πτηνά επΙ των ευρειών πτερύγων των.
Διότι ως νά συνεμορφουτο το εαρ με τον εθνικον
ημών χαρακτήρα, αποστέργει την μέσην 6ίον
και την μετριοπάθειαν και η συνεχίζει τ3^ς
άγριας παραίόσεις του χειμώνος η προλαμβά*,
νει τ' άνηλεη καύματα του θέρους, καΐ δτέ μεν
& βορράς η & καικίας πνεουσι σφο^ρώς άνα-
στατουντες την γην και τά πελάγη, δτε ίέ δ
Φοίβος εζαποστελλει τά φονικώτερα των βελών
του, ώς νά κατα^ιώκη ακόμη τον άποτρόπαιον
Πύθωνα. • .

Άλλ' δτε αι εποχαι του έτους άκολουθουσι
την κανονικην πορείαν, έχει και το θέρος τους
προάγγελους του. Ό γνωστότερος και ποιητι-
κώτερος αυτών εινε δ τεττιξ, δ ακοίμητος ψάλ-
της, 6 αδίκως διασυρθείς και συκοφαντηθείς
παρά του μυθογράφου ώς ζητήσας ίηθεν παρά
του φιλόπονου καΐ προνοητικού μύρμηκος προς
ίιατροφήν του κόκκους σίτου, τους ϊποΐους ου-
δέποτε τρώγει.

Ό θέλων δμως ν' άκούση το άσίγητον άσμα
του άκηίους αλλά και ολιγαρκούς αύτου ψάλ-
του δστις κατά τον Άνακρίνοντα

όλίγην δρόσον πεπωκώς
βασιλεύς βπως άείδει

πρέπει νά εζέλθνι τη; πόλεως, νά είσχωρησϊΐ εΙς
τά σκιερά κρησφύγετα τών κη^ων, εις τάς συ-
νηρεφεΐς λόχμας του ελαιώνος. Άλλ* επειδή 6
καύσων κχθιστφ τους ανθρώπους δυσκίνητους,
δλοι ^έ ^ίν αισθάνονται ^ιάθεσιν προς τοιαύ-

τας εΐ^υλλιακάς εχ^ρομάς, την προσέγγισιν του
θέρους άναλαμβάνουσι ν' άναγγείλωσιν εις το
ταλαίπωρον τών βροτών γένος έτερα έντομα ήτ-
τον ποιητικά καΐ μάλλον έπιβλαβγ{. Ό τέττιξ
έπι τέλους ού^ένα βλάπτει. Το ίσον και μονό-
τονον ^σμά του βαυκαλίζει μάλιστα η^έως τους
ύπο την παχεΐαν σκιάν άναπαυομένους έργάτας
κατά τάς φλογέρας της μεσημβρίας ώρας. Άλλα
τά άλλα έκεΐνα κατάρατα ζωύφια εννοούν νά
ελθωσιν εις πολύ στενοτέρας σχέσεις με το άτο-
μόν μας καΐ ^έν υπάρχει εχθρός φοβερώτερος αυ-
τών του ύπνου μας. *Η πρώτη θερινή θερμότης
έμφυσ^ ζωην εΙς τά σκοτεινά καταφύγια, δπου
εύρίσκοντο νεναρκωμένα και αμέσως συνταράσ-
σονται αι αιμοοιψεΓς αυτών στρατιαί. Ή θη-
ριωδία των εινε ακατάσχετος* ή έπιμονι^ των
ακατανίκητος και δ βασιλεύς της κτίσεως, ώς
άσμενίζει ν' άποκαλη εαυτόν δ άνθρωπος, δ άν-
τιμετωπίζων ευθαρσώς καΐ νικηφόρος τ' άγριώ-
τατα τών θηρίων, εινε ανίσχυρος πολλάκις ν1
παλαίση κατά τών απηνών πτερωτών αυλη-
τών, κατά τών απεχθών αιμοβόρων βρυκολά-
κων, τών έμφωλευόντων εις τάς ραγάδας της
κλίνη]; η του δωματίου του, κατά τών ευκίνη-
των μικροσκοπικών δαιμόνων, οίτινες σκιρτώσι
πέριξ και εζοι^αίνουσι τό ^έρμα του ^ιλ τών
αοράτων ίηγμάτων αυτών. Εινε »ί μάστιγες
του ανθρωπίνου γένους εις δλας τάς χώρας και
εΙς δλα τά κλίματα. Παντού δπου μετέβη και
έγκατέστη η άνθρωπότης, παρηκολούθησαν αυ-
τήν και οι αμείλικτοι αύτοΙ εχθροί της, ούί*
άνεχαίτισεν ή θάλασσα την έκστρατείαν τ»ν,
ώς γινώσκουσι καλώς οι έπιβάται τών ατ-
μόπλοιων. Πολλάκις βεβαίως κατά τάς θε-
ρινές νύκτας, δτε ή ατμόσφαιρα διατηρεί α-
κόμη θερμοκρασίαν καμίνου και η στρωμνη
φαίνεται πεπυρακτωμένη καΐ τόν λυσίπονον
υπνον, δν επιζητεί τό κεχμηκός σώμα επιβου-
λεύεται ή αγρία ε*πίθεσις τών αφανών αυτών
τεράτων, έτυχε καθείς νά ονειροπόληση την
ίρόσον και την ηρεμον άνάπαυσιν τών υπερ-
βορείων χωρών. Φευ Ι μάταιος και ανέφικτος
πόθος! Ούί' αύται αί χώραι εινε άπηλλαγμέ-
ναι τών τοιούτων νυκτερινών ενοχλήσεων. Ό
γάλλος περιηγητής Ένώ, δ έπιχειρήσας πρό τί-
νων ετών τολμηράν έκ^ρομήν μέχρι Λαπονίας,
βέβαιοι δτι άποφασίσας νά κοιμηθτ; ε'ν ώρ^ θέ-
ρους εΙς τό υπαιθρον, ίιά ν' άποφύγτρ την με-
μολυσμένην άτμόσφαιραν την επικρατούσαν εν-
τός της σκηνής τών φιλοξενούντων αυτόν Λα-
πόνων, προσεβλήθη υπό σμήνους κωνώπων, ών
ή άγριότης υπερέβαινε κατά πολύ την τών ι^ύ-
τών εντόμων τών μισημβρινών χωρών. Ή πά-
σχουσα άπαντκχοΰ εκ τών κακότροπων αυτών
μικρών δντων άνθρωπότης ανέκαθεν άσχάλλου-
σα και απορούσα ίρωτά ^ιρ^ΐ έπλάσθησαν αυτά

39ΣΧΤΙ^

411

χκίτίνα σχοπον ιτληροΰσιν ίν τ^ Δη|χιουργί(ί:.
Εις την «ρώτησιν ταύτην «ΐΦετι ίίν ί^όθη ά-
ινάντηφίς* ούχ ήττον Σουηδός τις φυσΐ9(ίίφης
§π€χ«{ρησί ποτ» νά ίζαγνίστρ τους (χισητούς κώ-
νωπας χαΐ τους αποτροπαΐους χόριις ισχυριζέ-
μβνος βτι ^ιά των άνιπαισθητων άφκιμάζεων
σώζουσι πολλούς ύπιραι^^ιχους άπο Ιν^^χοριένης
χατλ τον υπνον συ(λφΦρη9€ως η αποπληξίας.
"Άγνωστον χατά πίσον άληθεύβι η αλλόκοτος
αυτή ύπιράσπισις* το βέβαιον ειν« δριως 8τι
χαΐ άν χατά πάντα ητο συριφωνος (ΐ.€ την άλη-
θβιαν, αύτοι πρώτοι οι ^ιασωζό(ΐ.ίνοι ^εν θλ
(πιίθοντο νά όφ«1λωσι χάριτας προς τους άπο-
τροπαΐους αυτούς φλιβοτόριους. Ττί άληθ&1(:)ρ αν
άναλογισθ^ τις ^τϋοιον πραγρ.ατιχόν φόρον αΐ-
(Λατος πληρώνει προς αυτούς το άνθρώπινον γέ-
ν•ς άντΙ της λ(αν προβληριατιχης ευεργεσίας
των, αν άναλογισθη δτι το αΙ(ΐ.α το έχ(Αυζώ|/.ε-
νον χαθ* η(ΐ.εραν χαθ' άπασαν την γην παρά
των διαφέρων άπλη<ττων εντ6(ΐ.ων ^εν εχύθη
Ισως εΙς οΰοεριίαν (ΐιυριόνεχρον (ΐάχην, ίιχαιοΰ-
ται νά εχ6α(ρΐ() τους ριιχρούς αυτούς αί[ΐ.ο^ιψεΐς
τυράννους του θέρους περισσ6τερον άπό τον Τα-
(ΐερλάνον χαΐ πάντα &γριον χαταχτητήν. Διά
τους ψύλλους ^εν υπάρχει ελαφρυντικός τις 'κ'χυ-
ρισμός της επιστ^ίριης^ εχτθς αν συ|Απεριλα|ΐ.-
βάνωνται χαΐ αύτοι εις την γενιχην χατηγο-
ρ(αν (Λετά των λοιπών &(ΐ.οιων των εντό(ΐ.ων.
Υπάρχει δριως ^ι' αυτούς (Λία παρά^οσις ελλη-
νική, ήτις επίκαιρον εινε ιίτοΛ^λ ν* άναγραφτ).
Μίαν ήμεραν 6 Ίησοΰς περίπατων (ΐ.ετά των ρια-
•ητών του ειίε γυναικάς τινας εν όχνηρ(^ ίστα-
^{νας. Ή άχη^εΐα εινε εν τών θανασ({ΐων ά[ΐ.αρ•
τημάτων και ίι3ι τούτο δ θεάνθρωπος έλυπήθη.

— Διατί στέκουν άργαΐ ; ήρώτησεν.

— Διότι ίίν έχουν κα|/.(ΐι1αν άσχολίαν.

— "Α. Ι τίτε θά στείλω εγώ εΙς αύτάς
άσχολ(αν !

ΚαΙ άμ.' έπος άρι* έργον. Σμήνος ψύλλων
επεπεσεν αίφνης κατά τών οκνηρών γυναικών
χαι αϊ πρώην αδρανείς χ^ιρές των άνελαβον
άπο της στιγ{Λής εκείνης πυρετώδη εργασίαν.
Ώστε^ οιν ή παράίοσις ^έν ψεύδεται, εις την
γυναίκα όφείλοριεν παρεκτός του προπατορικού
ά(Ααρτήριατος και το ίεινόν αυτό, έζ ου ταλαι-
πωρείται το γένος τών άνθρ(ί)πων. Πλην ας ή-
(λ.εθα δίκαιοι* ή πρόζενος αύτου γυνή τιριωρεΐ-
ται πολύ όίυνηρότερον ή 6 άνήρ ^ιλ το νέον
αυτής σφάλμα.

Άλλ* ή εντομολογία παρεσυρεν ημάς επι
πολύ, καιρός ίί εινε νά στραφτ) δ λόγος ημών
περί θέματα τερπνότερα. Διότι ευτυχώς αν το
θέρος εχη τάς ενοχλήσεις του, έχει άφ' έτερου
χαΐ τά οώρά του, άτινα παρασκευάζει το μέγα
έργαστήριον της φύσεως, ε'νόσφ διαρκεί ή λελη*
θυΤα επώασις του χειμώνος καΐ τό θαλ(ρ&ν σφρΙ«

γος της ανοίξεως. Το εαρ ποιητικώτερον παρέ-
χει ήμιν χρώματα και αρώματα ανθέων* τό
θέρος ύλιστικώτβρον χορηγεί εΙς την γεΰσιν την
άπόλαυσιν τών εύχύμων καρπών του. "Ι^ετε
τ3ι όπωροπωλεια- μέχρι της χθες δ μόνος πλού-
τος των συνίστατο εις μερικ3ι σκληρά κάρυα
καΐ αμύγδαλα, εΙς μερικέι κάστανα και ισχνά
δαμάσκηνα, εΙς ρώίιά τίνα, ώσει εκ ναστοχάρ-
του, εις βώλους σταφί^ος ώσει ορυκτής εκ της
πολυκαιρίας, ε'ις πορτοκάλλιά τίνα ών ή υπό
παχύν φλοιόν υποκρυπτόμενη σαρξ εινε σπογ-
γώδης και &νευ όπου. Άλλ* Ι^ού τό θέρος Αρ-
χεται παρέχον τά πολυει^ή του ίώρα κατά
δόσεις και περιόδους και πρώτα πρώτα εμφανί-
ζονται μεταξύ του σωροΰ τών ξηρών καρπών ώς
πρωτόλεια της θερινής παραγωγής τά κιτρινω-
πά μέσπιλα. Δεν εινε πολύ ευχάριστος ή ύπό-
ξυνος γεύσίς των, £παγε 1 άλλ εΙνε ή πρώτη
νωπή όπώρα και ή έμφάνισίς της εινε παρήγο-
ρος ύπόσχεσις. Τφ δντι μετ' ολίγον εμφανίζον-
ται δμου τά εύοσμα χαμαικέρασα και τά ροδο-
κόκκινα κεράσια* εκείνα σπάνια, ακριβά, εντός
καλαθίσκων προωρισμένα ^ιά τάς τράπεζας τών
άβροίιαίτων, ταΰτα άφθονα, ^ημοκρατικώτε-
ρα^ εύφραίνοντα την δρασιν δτε κρέμανται ώς
κοράλλινα αθύρματα εντός του βαθέος πρασίνου
φυλλώματος του ^έν^ρου των, πριν θέλξωσι τόν
ούρανίσκον. Καίτοι ίέ οι Τούρκοι, οι δλλως τε
επι ζητημάτων γαστριμαργίας κάλοι έκτιμη-
ταί, παραδόξως καταφρονούσι τόν καρπόν τού-
τον, λέγοντις εν παροιμί^ δτι δ χειρότερος καρ-
πός εινε τό κεράσιον (»$ράζ)^ τόχειρότερον πτη-
νόν εινε ή χήν (χαζ) και δ χειρότερος άνθρω-
πος δ Λαζός (ΑάΚ)^ ούχ ήττον τά κεράσια, ίι*
ών έπροΐκισε τήν Εύρώπην δ περιβόητος Λού-
κουλλος εξ Αρμενίας μετενεγκών τό ίένίρον,
ώ; ιστορείται, εινε καρπός αγαπητός παρ* ήμιν.
0{ μικροί πυρήνες των συναζόμενοι χρησιμεύ-
ουσιν ώς άντικεΐμενον παιδιών εις πολλά τής
Έλλάίος μέρη, εις ίε τά δημοτικά μας φσμα-
τα του Μάι\ χά ΧΒράσια εύαρμόστως δμοιοκα-
ταληκτουντα με τά κοράσια ίιαίραματίζουσι
μέρος επίτηαον. Μετ* αυτά έρχονται τά βερύ-
κοκκα, τά σαμάσκηνα, τά άπια, τά μήλα, οι
πέπονες και ύίροπέπονες, τά ροίάχινα, τά σύ-
κα, ών ίκαστον εκ περιτροπής κυριαρχεί επι
τής τραπέζης ίως δτου ίπισκιάστρ τά πάντα
ή έμφάνισις τής σταφυλής, ήγεμονίίος κεκηρυ-
γμένης τών καρπών, ης ή βασιλεία διατηρείται
και επι χρ,όνον μακρότερον. "Αν ίί άπό τών
αβρών τούτων εντρυφημάτων τής γεύσιως
μεταπέσωμεν εΙς τά πεζότερα άλλα χρησιμώ-
τερα προϊόντα τής κηπουρικής, θά ευρωμεν ία-
ψΐλειαν εχουσαν ευεργετικά αποτελέσματα έπΙ
των μαγειρικών κύκλων. Δέν εινε ανάγκη ν'
άπαριθμήσωμιν τά ποιχίλα ιΐίη του γλωρου

412

£:Σ2τυ^

φορτίου, δπιρ π^ριάγουσιν (πι των νώτων [χ&θ'
ύπομ-ονης τα ταλαίπωρα όνάρια καθ' έχάστην
πρωιαν, άναγγέλλουσι ίε ίΓ γιχτορδ^ν φ^νης οι
πλανόδιοι λαχανοπωλαΓχαθεις γινώσκει δποίαν
(ύ)τ άριστον ποικιλίαν επιφέρει εις τα έ^έσ[χατα ή
άφθονος αύτη παράγωγη του φυτικού βασιλείου.
Παραλείπο(Λεν τους σιχυούς, χαΐ τον ^ροσερον
όπόν των, το παγωτον των πτωχών ως θα ηί ύ-
νατό τις να τους άποκαλίσγ), ους εζαποστελλιι
πρώτη η Σύρος, δ 8ξυ(/.νηθεις παρίι του Όρφα-
νΐίου αΰχ|χηρβς σκόπελος του Αιγαίου, η Σύ-
ρος, ήτις (Λη άρκου(ΐ.ένη εΙς την επίίρασίν της
ίπι της εν γένει έ(Λπορικης άγορ&ς, ίρα έπαι-
σθητώς και εν τ^ άγορ^ των εν Αθήναις έίω-
£ί(ΐ.ων, πε(ΐ.πουσα προς πώλησιν τα πρωϊμώτατα
προϊόντα τών λεπτογέων κήπων της/Αζία δμως
ιδιαιτέρας (ΐ.νείας εινε αναντιρρήτως ή τζομάτα^
το χάρ(Λα τούτο του (/.αγειρείου,το εύεργετικώ-
τατον προϊόν της τροφοδοτικός γης, το άπα^
ραίτητον ίφόίιον πάσης εστίας, το θέλγον και
τον πτωχον βργάτην, δστις περίρρυτος εκ του
ιδρώτας καταβροχθίζει (^ι^ δριζιν υπο την σκιάν
το λιτόν του πρόγευ|Λα παρά το πεζοδρόριιον
και τον πολυτάλαντον λίχνον δστις εντρυφά εις
την πλουσίαν του τράπεζαν άπογευόμενος τά
καρυκεύ(Αατα, οσα σοφός τις τής μαγειρικής
μ.ύστης επιτηίείως χάριν αύτου παρασκευάζει*
ή ντομάτα^ ήτις και μ.ετά την εξαφάνισίν της
εξακολουθεί νίι παρέχη τάς σηριαντικάς εκδου-
λεύσεις της εν είδει πολτού ύπερύθρου,[χετά στορ-
γής παρασκευαζθ|Λίνθυ υπό της φίλεργου οίκο-
δεσποΐνης. Και δριως δπως δλαι αΐ επωφελείς
ανακαλύψεις αί εΙς την εύη|χερίαν της ανθρω-
πότητας συντελουσαι και ή χρήσις του κονδύλου
αύτοΰ,— σΓρι^^;κοι; χοϋ ΛυχοΛερσι,κοΌ^ κατά την
βοτανικήν, ήτις έχει την (Αανίαν ν' άλλοιώνη
(Λεχρι του ακατάληπτου τά κοινοί όνέ(λατα, συγ-
γενούς της τζχτάτοίς (σζρύγχου του χοτίυΛορρΙ'
(ον) και της (Αελιντζάνας (σζρύχτου του έάω-
όίμου) πάντων εκ του γένους τών σολανοειδών
— πολύ έβράδυνε νά γείνη πάγκοινος ένεκα της
δυσπιστίας ή της αδιαφορίας του κοινού. Έν τ^
χώρα μας ή εισαγωγή αυτής δεν χρονολογεί-
ται άπο πολλού σχετικώς. Έν Αθήναις εΙσήχθη
περί τάς άρχους του αιώνος παρά τών Φραγκι-
σκανών μοναχών, καΐ τόσον ήγνοοϋντο αι ιδιό-
τητες αυτής, ώστε κατ* αρχάς οί κάτοικοι κα-
τεσκεύαζον έζ αυτής γλύκισμα ! ΕΙς δε το Πή-
λιον και μετά την εισαγωγή ν και την εμφύτευ-
σίν της εκόπτετο και ήσθίετο άωρος, άπερ^Ιπτε-
το δε ή ώριμος ώς σεσηπυια κχί άχρηστος !
Άλλ' αγώνα σφοδρότερον και πεισματωδέστερον
εδέησε νά ύποστη το γεώμηλον πριν ή είσαχθ^
εις Εύρώπην και κατασττϊ ή πρόχειρος και εύ-
θηνή τροφή τόσον μυριάδων απόρων. Έχρειάσβη
πρ4ς τούτο ή ακατάβλητος επιμονή του αγα-

θού ΠαρμαντιΙ, εΙς δν οί συμπολϊταίτου «ύγνω-
μονούντες ίδρυσαν ανδριάντα προ μικρού επ' εύ-
καιρί(;Ε της συμπληρώσεως έκατονταιτηρίδος
άπο της εποχής καθ' ήν έστέφθη διά της νίκης
δ φιλάνθρωπος αυτού άγων. Εις τήν Ελλάδα
το γεώμηλον εισήχθη πολύ μεταγενέστερον,
πρώτος δέ φροντίσας περί της εισαγωγής και
τής καλλιέργειας του ύπήρξεν δ άοίδιμος Κυ-
βερνήτης. Διηγούνται μάλιστα το έζής άνεκ-
δοτον. "Αμα ττϊ άφίξει εις Ναύπλιον φορτίου
γεωμήλων, δπερ είχε πχραγγείλει, παρβκάλεσε
τους γεωκτήμονας καΐ γεωργούς νά παραλά-
βωσι δωρεάν ποσόν τι έζ αυτού• άλλ' εκείνοι
δυσπιστούντες προς τήν άζίαν καΐ τά οφέλη
του άγνωστου προϊόντος ώκνησαν και ήδιαφό-
ρησαν. Τότε δ Καποδίστριας κατέφυγεν ε'ις στρα-
τήγημα τιμών τήν εύφυιαν του και έμφαΐνον
τήν οξυδέρκειαν μεθ* ης διεγίγνωσκενέν πολλο?ς
τον έλληνικον χαρακτήρα* διέταζε ν' αποβιβα-
σθώ το φορτίον εις τήν ζηράν και έταζε δήθεν
φρουρούς περί αυτό προς ασφαλή, φύλαζίν του*
οι περιφρονήσαντες τότε τά δωρεάν παρεχόμενα
αύτοΐς γεώμηλα, μόλις τά ειδον φρουρούμενα,
έσπευσαν νχ τά ύπεζαιρέσωσι διά νυκτόςουτω,
διά νά έπέλθη άγαθον αποτέλεσμα, διά νά εΐ-
σαχθτ) βαθμηδόν και γενικευθτ) ή χρήσις του
γεωμήλου εΙς τήν πατρίδα μας, παρέστη ανάγ-
κη προηγουμένης συγκαταβατικής παραβάσεως
μι^ς τών παραγγελιών του Δεκάλογου 1

Πλην δπως ε'πέλθωσι τά δώρα ταύτα του
θέρους, δπως ώριμάσωσι κανονικώς και εγκαίρως
δπως κρεμασθ^ πέπειρος άπο του εύθαλούς βλα-
στού τής αμπέλου δ βότρυς τής σταφίδος, του
πολυτιμότατου τής χώρας μας προϊόντος, α-
παιτείται θερμότης. Ήμερ(κ τ9) ήμέρ<^ αί πρφην
άτονοι ήλιακαι ακτίνες άποκτώσι σθένος• δ υ-
δράργυρος του θερμομέτρου ανέρχεται δλονέν δ
καύσων καθίσταται αφόρητος. Ανέκαθεν αί Α-
θήναι πολλά επασχον εκ τού θερινού καύσωνας*
άλλ' ιδιαζόντως εινε υποκείμενη εις αύτον ή
νέα πύλις, κακώς χαραχθεϊσα και άκαταλλή-
λως προς το κλίμα τού τόπου ρυμοτομηθεϊσα
ύπο τών γερμανών μηχανικών. Αναλόγως προς
τάς δδούς,σχετικώς ευρείας και δι'δλης τής ημέ-
ρας άναπεπταμένας εις το κσύμα τού ηλίου ιδίως
αί οίκοδομαι είνε χθαμαλαί, επομένως δέ ή (χκιά
όλίγη αί δενδροφυτεΐαι οπανίζουσι και τά ύ-
δατα δεν άφθονούσιν τό έδαφος πυρακτούται•
τά θερμά μόρια τής στροβιλιζόμενης κόνεως εΙ-
σδύουσιν όδυνηρώς εις τά βλέφαρα τού διαβα-
τού. Κατά τάς ώρας τής μεγίστης εντάσεως
τής θερμότητας ή κίνησις και ή ζωή αύτη φαί-
νεται παύουσα έπίτιναςώρας καΐ ή μεσημβρινή
ανάπαυλα επιβάλλεται ώς ανάγκη. Ό ιδρώς
ρέει άφθονος, δ οργανισμός χαλ^ρούται, ή χόπω-
σις )(αταλαμβάνει το ιίνιύμ^, άxί^τάσχιτ6ς^ίρ

ΙΞΖΙΤΧ^

415

κτωρος 'Ε|Α|ΐ.βινουηλ, τγιιριν ίνώπιον άνευφτ)-
|χουντος λκου €ΐς τους στιβαρούς του βραχίονας
τον ^«χαιτγ) ίιάίοχον του Ιταλικού θρόνου και
τον εφίληβιν εΙς το στό(/.α, παραστήσας ούτω
συ|Λβολικώς ττ,ν «νωσιν των ^ύο ^υναστίιών και
των ^ύο εθνών.

— Το φιλ6λ£ύθ»ρον του αύτοκράτορος ίνι-
ίιικνύιτο λαριπρώς ιν τ^ τΐ(/.^» '^'^ΐν οποίαν
άπέν£ριιν ιις την ίη(ΐ.οσιογραφΙαν ττ^ς πα-
τρίδος αύτου. Μβγάλως ηΰνόβι τους βΥ)(/.οσιο•
γράφους και ίκ της »ύρ*ίας φάλαγγος αυτών
οόχΐ σπανίως εζέλβζι τους εταίρους και ακο-
λούθους αύτου.

Είνβ γνωστόν βτι ητο συνίρθ(Λητης εις ίη-
(ΐοκρατικά και ριζοσπαστικά φύλλα, ατινα
άνιγίνωσκβ \ιιτ* ιίιαζούσης προτιμήσεως. Δύ-
λιχός ίί τις (Αίςέ τών ημερών, νέηλυς εν τγ ύπγΐ"
ρεσ{(;:, εζεθαμβώθη βλέπων την πρωιαν $τι κα-
τίκλυζον το γραφεϊον του ίιαίόχου πασαι αΐ
πιρί ών & λόγος εφημερίδες* ίιέταζεν αμέσως να
παύση η προς αύτάς συνίρομή και άντ' αυτών
νά (Ισαχθώσι κυβερνητικά φύλλα. Άλλ'έζουοε-
τίρωσε την άπόφασίν του δ Φρι^ερΙκος ίια-
τάξας νά μη πραγματοποιηθώσιν οί νεωτερισμοί
του αυλικού• δτε ί' ούτος έκπληκτος ετι τφ
λίγιι :— Υψηλότατε, αυτά εινε εντελώς επα-
ναστατικά φύλλα!— Ό υψηλότατος τφ άπεκρίθη
ξ-ηρώς, άλλ' εξόχως ; — Νά τά άφήσης εΙς την θε-
σιν των,άγαπητί μου• τΐ σκέπτεται η κυβέρνησις
τό γνωρίζω πολύ καλά- θέλω νά γνωρίζω τί σκέ-
πτονται και ο{ £λλοι!

— Παρά πάσαν αύτου την εύπροσηγορίαν, δ
ΦριίερΙκος ηζευρε ν' άποκρούη π&«αν άπρεπη
οικειότητα. Κατά τ1 εγκαίνια της σουεζικης
ίιώρυγος, Ι^ών γνωστόν συγγραφέα του Βερο-
λίνου, άνεφώνησιν αύτφ* «Σε απαντώ παντού».
— ΐΑύτο παθαίνω και εγώ με την 'Τψηλότητά
Σας», άπήντησ• δ συγγραφεύς. — «Λησμονείς,
ύπέλαβε τότε ψ^χρώς δ Φριίιρίκος, δτι ή γέ-
φυρα η £γουσα εξ έμοΰ προς σέ, ^ίν επιστρέφει
ίκ σου προς εμέ». "Άλλοτε Ιν τινι κώμη της
νοτίας Γερμανίας δ ^ημ^ρχος, απλοϊκός Σουη-
δός, εν τ^ ζέσει της συνίιαλέξεως εβαλι την
χείρα έπι κομβίου του έπενίύτου του πρίγκηπος.
Το αύστηρδν του πρίγκηπβς βλέμμα ύπέμνησεν
αύτφ την άπρεπε ια ν και δ δυστυχής απέσυρε
την χβΐρα περίφοβος. Τότε δ πρίγκηψ μει^ιάσας
ειπεν σ'Ημών τών πριγκηπων η θέσις είναι
δυσχερής. Έάν τις άσεβηση, ίίν δυνάμεθα οΰτε
εις το ^ικαστηριον νά τον κλητεύσωμεν, ούτε
εις μονομαχίαν νά τον προσκαλέσωμεν. Μόνον
ημών ίπλον είναι ή εθιμοτυπία».

ι^ΙΟΚ

ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΙ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΙ

Κατά το τέλος του 1887 ύπήρχονκαθ* άπα-
σαν την οίκουμένην οί έξης ηλεκτρικοί σιδη-
ρόδρομοι :

Έτ ΕυρωΛτι Μήκος βίς χιΜόμΒζρα

Του Πόρτρως εν Ίρλανίΐ€>ζ 9,6

Της Φραγκφούρτης — *Όφφεμπαχ 7,2

Του Μπέσβρουκ— Νιούβαρυ εν Ίρλαν^ί(2ί 4,8
Του Μέίλιγκ — "Ιντερβρουχ παρά την

Βιέννην 4,5

Τών Βρυξελλών 3,2

Του Αμβούργου —

Του Βλάκπουλ εν Αγγλία —

Του Λιχτ^ρφέλ^ε εν Βερολίνφ • • • 2,4

Του Βράϊτον 1,6

Του ορυχείου Χοενζόλλερν 0,75

» » Ζαουκερόί παρά τηνΔρέσίην. 0,72

*Ευ *ΑμΒριχ^

Του Μογκόμερυ εν Άλαβάμο|ρ 17,7

Του Κάνσας Σίτυ εν Μισσουρτ) — •

Του Ρίτζμονί εν Βιργινί(|ρ 11

Του "Δππλετον εν ΒΙσκονσιν 7,2

Του Σκράντών εν Πενσυλβανίο^ —

Του Πόρτ — Χιούρον εν Μίσιγκαν 6,4

Του Χάϊλανί— Πάρκ 5,6

Του Δένβερ εν Κολορά^φ —

Του Λος "^Ανζελες εν Καλιφορνίβ;: 4,8

Της Βαλτιμόρης εν Μέρυλαν^ 3,2

Του Ούινίσωρ εν Κανα^^^ .••••«••••• — •

Του Δία— Ρόί 2,8

Του Όράνζ εν Νέ<^ Ίερσέϋ 0,8

Του Βόστων εν Μασαχουσέτΐ(ΐ —

Οί πλείστοι τών σισηρο^ρόμων τούτων λει-
τουργοΰσιίιά της εναερίου μεταβιβάσεως του ρεύ-
ματος εκ του παράγωγου εις τον κινητίίρα, και
της επιστροφής αυτού οιά μιας τών τροχιών.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Μετλ τους κατέχοντας τάς ύψίστας θέσεις
£έν γνωρίζω άλλους δυστυχέστερους ανθρώπους
παρά τούς φθονούντας αυτούς.

ΑΙ εύθηναί κυβερνήσεις εινε ως τοι εύθηνά
ωρολόγια : καταντωσι νά στοιχίζωσι πολύ
ακριβά.

Πλειότεροι ευφυείς άνθρωποι χάνονται εκ τ^ίς
αργίας παρ' £σοι αναδεικνύονται εκ της δρα-
στηριότητος.

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

416

Β Ζ2ΤΙ Λ,

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Έν τη γενομένη άρτίως ένιαυσίφ συνεδριάσει τών
μελών τί]ς ιεροστατευτιχίίς υπέρ τών ζφων Εται-
ρίας, Ό έχ τών έτα(ρων %, Μονιέ ανέφερε διάφορα
παραδείγματα 8πως χαταδείξη δτι υπάρχει ταρί τοΤς
κυσι το αΓσθημα του χαθήχοντος. Ιδού δύο τών τοι-
ούτων παραδειγμάτων*

Τυφλές έβαινε ^ροιίέως έγΐ του πεζοδρομίου οδη-
γούμενος παρά τοΟ χυνός του, προσδεδεμένου δια
σχοινίου. Άγυι6παις οχταέτης διερχόμενος, χρατών
εις την μίαν χείρα τεμάχιον άρτου χαί εις την άλλην
μάχαιραν, προσπαθεί να έλχύση το ζωον χαι χόπτει
το σχοινίον. Ό χύων ρίπτει έπι του άρτου λαίμαρ-
γον βλέμμα, άλλ' δ πειρασμός μιχρον διαρχέι* επα-
νέρχεται πλησίον τοΟ χυρίου του, ορθουται παρά
τους πόδας του χαι προσπαθεί να τον χάμη να έν-
νοήστ) δτι πρέπει να συνάρμοση το χοπέν σχοινίον.

Το έπόμενον άνέχδοτον εΤνε συγχινητιχόν.

Μίαν εσπέρα^ γεωργός τις 'ΚΛρετ'ίιρτ^σε δτι το
ποίμνιόν του ητο ελλιπές* Ιλειπε μία άμνάς χαι είς
χύων. Πάραυτα ανεζήτησε τα ελλείποντα ζψα, άλλα
άνευρεν αυτά μόνον την μεθεπομένην ήμέραν.Ή
άμνάς είχε τέςει δύοάρνία' επειδή δε ούτε ή μήτηρ
ο5τε τά νεογνά ήδύναντο νά βαδίσωσιν, ο χύων χα-
τεχλίθη πλησίον των χαι Ιμεινεν έπι δύο ημέρας
φυλάσσων αυτά. Κατά το διάστημα τούτο ή άμνάς
26οσχεν, τά άρνία έθήλαζον, άλλ' ό ταλαίπωρος χύων
δεν Ιφαγε χα: δεν επιε ποσώς. Πρόδηλο ν εΐνε δτι
δεν ένήργει οίΐτως έζ όρμεμφύτου, άλλ' έχ σχέψεως
λελογισμένης.

Εινε άποδεδειγμένον δτι ή αΓσθησις τίΐς οσφρήσεως
εΐνε περισσότερον ανεπτυγμένη παρά τφ άνδρι ή παρά
τη γυναιχί* τ^ τοιούτο δμως δεν εΤνε δείγμα ύπερο-
χϊΐς, διότι ή δσφρησις τοσούτφ μάλλον οξύνεται δσφ
χατώτερος είνε ό βαθμός έν τη χλίμαχι του πολι-
τισμού, χαι ό ορεσίβιος έχει δσφρησιν ίσχυροτέραν
ή ο χάτοιχος τών πόλεων. Προχειμένου ίμως περί
τίΐς γεύσεως, οΐ δροι αναστρέφονται, χαι ή γυνή
2χει ΐί'κερ'ζέρα'* τήν αΓσθησιν ταύτην. Κατά τά νέα
πειράματα τών χ.χ. Βαρβέ χαι Νίχολς, ή όξύτης
τί]ς γεύσεως παρά τη γυναιχι εΐνε αξιοσημείωτος.
Ένφ ο άνήρ αισθάνεται την γευσιν διαλύσεως 1 έπι
392,000 θειϊχγίς χινίνης, ή γυνή αισθάνεται τήν
πιχράν γευσιν τί]ς ουσίας ταύτης έν διαλύσει 1 έπι
456,000. Ή αυτή διαφορά παρατηρείται χαΐ έπι
τί)ς γεύσεως άλλων ουσιών έχτ^ς τών αλμυρών* ή
γυνή αισθάνεται τήν γευσιν τής σαχχάρεως εις διά-
λυσιν 1 έπι 204, γευσιν οξέος είς διάλυσιν 1 έπι
3,280 γεΟσιν άλχαλοειδους είς διάλυσιν 1 έπι 129,
ένφ Ό άνήρ δεν δύναται νά αισθανθη αύτάς ειμή εις
διάλυσιν πολύ κατωτέρας αναλογίας. Ώς προς τ
αλμυρά, ή γεδσις του άνδρΌς εΐνε λεπτότερα" αισθά-
νεται τήν γευσιν του άλατος είς διάλυσιν 1 έπι
2,240, ένφ διά τήν γυναΤχα απαιτείται διάλυσις 1 έπι
1,980. 01 είρημένοι επιστήμονες ενήργησαν τά συγ-
χριτιχά πειράματα των έπι 46 γυναιχών χαι 82
ανδρών, επομένως εΐνε άρχούντως άποδεδειγμένον
δτι ή γυνή Ιχει γευσιν άνωτέραν τής του ανδρός.

Ή γραφίς, δι' ής ή άντ<6ασίλισσα τ^Ις Βρασι-
λίας Ισαβέλλα υπέγραψε τήν χατάργησιν τϊ5ς δου-
λείας έστοίχισε 7000 φράγχα, άτινα συνελέχθησαν
δι' έχουσίων συνεισφορών έντος δύο ήμερων. Ή άντι*-
βασίλισσα έπι παρουσία του υπουργείου, τί5ς γερου-
σίας χαι άλλων ανωτάτων υπαλλήλων Ιγραψεν 6πο
το Ιγγραφον δι' Ισχυρών χαραχτήρων ΡΓίηοβββίι Ιιη-
ρβΓί&Ι Εθί^βαΙβ, ένφ ό λαός έξωθεν έώρταζε τ^μέγα
γεγονός.

Έν τη βρετανιχη Κολομβία ευρέθη υπό τίνος
Ισπανού βώλος χρυσοΟ ζυγίζων 42 λίτρας. Ό
βώλος ούτος εΐνε ό δεύτερος είς βάρος χαΐ μέγεθος
τών ευρεθέντων μέχρι τούδε έπι τ?[ς γί{ς.

Ό διοιχητής τίΐς Νέας Τόρχης υπέ'^ρα^ε τον
νόμον δι* ου καταργείται ό διά σχοινίου πνιγμός τών
είς θάνατον χαταδίχων χαι εφαρμόζεται ό δι* ήλεχ-
τριχου σπινθήρος. Ό νόμος θα τεθη έν χρήσει άπο
τίίς πρώτης *Ιανουαρίου.

Ή ρωσσιχή Κυβέρνησις ήρξατο τών εργασιών
προς διόρυξιν του ίσθμο3 το3 Περεχώπ,δι* ής ή Κρι-
μαία θέλει μεταβληθεί είς νήσον. Ή διώρυς αυτή άπο
Περεχώπ είς Γένιτσεσχ Ισται μήχους 18 χιλιομέ-
τρων, πλάτους είς τον πυθμένα 22 μέτρων χαι βά-
θους 4 μέτρων. Τά προς έχτέλεσιν τοΟ ίργου
άναγχαία κεφάλαια, 340 εκατομμύρια φράγκα, ευρέ-
θησαν ήδη. Ή διώρυξ θέλει άποβί] ή συντομωτάτη
όδ^ς μεταξύ Γένιτσεσκ και τών ρωσσικών λιμένων
τί^ς βορείου παραλίας του Ευξείνου *Εν(|^ σήμερον
δ άπο 'Οδησσοΰ είς Μαριούπολιν πλοΟς εΐνε 434
μιλλίων, διά τής διώρυγος τ^ διάστημα βραχύνε-
ται είς 295 μίλλια μόνον. Αι έργασίαι Οέλουσι διαρ-
κέσει έπι πενταετίαν.

Ταλαίπωροι κόνικλοι Ι Άφου τους έχρησιμοποίη-

σαν είς τά βασανιστικά πειράματα τγ}ς ζωοτομίας,\
ήδη χρησιμοποιουσιν αυτούς είς τά πειράματα του
τευροβολιχου, Γνα δοκιμάσωσιν έπ' αυτών τήν δύναμιν
του κρότου τών πυροβόλων. Απεδείχθη 8τι εις μόνος
κανονοβολισμ^ος μεγάλου τηλεβόλου φονεύει αύτούςπαρ*
αύτ^ Ισταμένους. Το πρόβατον αντέχει ολίγον περισ-
σότερον. *ΑπαιτοΟνται δύο χανονοβολισμοί Γνα φονευθη•

Έπ* εσχάτων έδοχιμάσθη έν δ1ιο6ΐ)αΓγηβ88 τί|ς
*Αγγλίας μέγα τηλεβόλον, τ^ οποίον βάλλει είς
άπόστασιν 12 μιλλίων. Τούτου ούτως Ιχοντος,πλοΤον
φέρον τοιαύτα τηλεβόλα θά δύναται νά κανονοβολη
έπιθαλάσσιον πόλιν μένον αυτό αφανές, £νεκα τής
κυρτότητος τής γί|ς. Ί% βλί|μα τούτου έχει βάρος
172 χιλιόγραμμων.

Έν ξενοδοχείφ. — Γι* άκουσε, παιδί* νά φροντί-
σης νά μου εδρης £να άλλο δωμάτιο. Ό γείτονας
μου ρουχαλίζει τόσφ δυνατά ποΟ ίέν 'μπόρεσα απόψε
νά κλείσω 'μάτι δλη τή νύχτα. Δεν 'μπορείς νά μου
δώσης ένα δωμάτιο κοντά *ς τήν ωραία εκείνη κυρία
άπ' το εξωτερικό, τήν πλούσια !

— Αυτή ητο χθες τ^ βράδυ ή γειτόνισσα σας Ι..

Έν Αθήναις έχ τβυ τυπογραφείου τών Καταβτημ&των ΑΝΕΧΤΗ ΙΔΝΙΤΑΝΠΝΙΑΟΥ. 18Μ —1364^^

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

^ί^Ζ>Ζ«. 676• 3 ΖΑ.Ν'Ο'ΐΤ^^ΚΟ'Χ' 1888. ^^.κζχτ^^. ΙΟ.

ΓΡΑΦΕΙΟΝ τής Εστίας: ΈπΙ τ?|€ δδοΟ Σταδίου, αριθ. 35.

ΈπΙ τίί λήξβι του δωδεκάτου Ετους
της «Εστίας» παρακαλούνται οΐ κύριοι
συνδρομ,ηταΐ, ?σοι έπιθυμ.οΰσι να έξακο-
λουθήσωσι λαμβάνοντες το φύλλον και
κατά το άρξάμενον 2τος, νά άνανεώσω-
σιν εγκαίρως την συνδρομήν αυτών, Γνα
μή Ιπέλθη διακοπή της προς αυτούς απο-
στολής του φύλλου.

ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Η ΕΝ ΚΟΡΧΙΚΗί ΒΑΔΒΜΐίΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ, {>ιι6
Μ. Β. Φα(>$\^.

ΧΤΡΒΒΑΟΘΒΙΣΑ ΥΠΑΡΒΙΣ, «ςήγημα.

Ο ΚΑΡΟΑΟΣ ΑΑΡΒΙΜ.

Η ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΖΟΩΝ.

Η ΚΑΜΗΑΟε ΚΑΙ Η ΟΠΗ ΤΗΧ ΡΑΦΙΑ ΟΣ.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ «ΙΑΟΣΟΦΙΑ.

ΣΗΜΒΙΩΣΒΙΣ.

ΧΡΟΝΙΚΑ ΤΟΥ 1887

Έν τ^ προηγουμένφ Δ<λτ(φ ίδημοσιεύσαμΕν σύντομον
έκιΟκώρησιν της χβτα τ^ λήξαν ϊτος βπ(στημονιχης, φιΧολο•
γιχής χα: χαλλ(τι;^νιχης χινήσ&ως, μνημονεύσαντις των
μάλλον ιξβχόντων αυτής σημείων.

Σήμερον άναγράφομβν χαια χρονολογιχην σειρ&ν τα χυ•
ρκώτιρα γιγονότα του 1887, δσα ιπέσπαααν την «ροσοχην
η την πιριέργβιαν του κοινού.

4 Ιανουαρίου. — ΒουλιυτκχαΙ {χλογαι χαθ' βλον τ^
Κράτος.

22 Ιανουαρίου. -- Κηρΰβσβται ή Ιναρξις της Βουλής
αυτοιτροσώπως ύπο του βασιλέως.

ϋ^3 Ιανουαρίου. — Γβΰμα τών αξιωματικών του Β. ναυ•
τιχοΰ Μ της «Έλλάβος» κρος τιμήν του βια86χου, %1ςβ
παραχάβηται χαΐ 6λ&χληρος ή βασιλιχή οίχογένβια.

21 Φιβρουαρίου. — *£χλογή του προέδρου •ν ^ Βουλ^.
Πρόκδρος άναδλίχνύιται & •ύκοψήφΐος της αυμκολιτιύσιως
χ. Λύγιρινές.

24 Φεβρουαρίου. — Ό πρω6υ«ουργ&; ύκοβάλλιι •ίς την
Βουλην τίν προϋπολογισμών του 1887.

6 Μαρτίου.— Ψηφίζονται έν τη βουλ^λίς τ(λ(υτα(αν άνά-
γνωσιν τα νομοσχέδια ικρί μβτατροκης των δανιίων των
6, 4 χαΐ 25.000,000.

13 Μαρτίου. — Ψηφίζεται ιις τ(λ«υτα(αν άνάγνωσιν τλ
νέον τβλωνιαχ^ν δασμολόγιον.

7 Απριλίου. — Ναυάγιον του αγγλιχου άτμοπλοίου
•Β^λτα« «ίς το μιταξύ. Τήνου χα\ Μυχόνου στ«ν6ν.

11 Απριλίου.— Το Α' δ'.αρχις στρατοδιχβΓον έχφέρβι
την απ6φασ(ν του ιν τ^ υποθέσει των αξιωματικών της
Κούτρας, χαταδιχάζον τους τρβΓς αύτώ; •ίς τουφι-
χισμίν.

9 * Απριλίου. — Συμπληρωτιχχ\ ίχλογ«\ «ν τοΓς νομοΓς
*Αττιχ?ίς, Αχαίας, Άρχαδίας χαι Λαχωνίας.

20 *Απριλίου. — Ή βασιλιχή οιχογένβια άπέρχιται βις
πβριοδλίαν ανά την Πβλοπέννησον.

4 Μαίου. — Ή Βουλή επαναλαμβάνει τάς ενεχα τών
εορτών του Πάσχα διαχοπ&ίσας εργασίας αύτης.

2 Μαίου. — Ψηφίζεται ε ν τ^ Βουλτ) εις γ' άνάγνωσιν
το νομοσχέδιον περί βασιλιχης οικογενείας. ^Εν τών άρθρων
αυτού άφορα εις την χορηγίαν χρηματικής έπιχορηγήσεως
χαι την προιχοδότησιν του διαδόχου.

23 Μαίου. — Λήξις τών εργασιών της Βουλής.

28 Μαίου. — Ό βασιλεύς χαι 6 διάδοχος απέρχονται
ε^ς Άγγλίαν, δπως παραστώσιν εις το ίωβιλαΓον της Βα•
σιλίσσης Βιχτωρίας. Ή βασίλισσα άναχωρεΓ εις 'Ρωσσίαν.

4 Ιουνίου. — Άγγέλλεται 8τι υπεγράφη έν Παρισίοις
ή σύμβασις περ\ συνομολογήσεως δανείου 135,000,00) φρ.

8 Ιουνίου. — 'Άρχονται θανατιχα\ εκτελέσεις, δια της
έν Αθήναις χαρατομήσεως του φονέως του έαυτου ανεψιού
Άρτ6ζη.

10 *Ιουνίου. — Διορίζονται πρεσβευτα\ 6 χ. 'Άγγ. Βλά-
χος έν Βερολίνφ χαι 6 χ. Μ. Δραγούμης έν Βιέννη.

5 *Ιουλίου. — ΔημοτιχαΊ έχλογαι χαθ' άπαν χο κράτος.
12 *Ιουλίου. — Ό άτμοδρ^μων «Ελλάς» αποπλέει μετά

τών μαθητών της ναυτικής σχολή; τών δοκίμων εις έκπαι-
δευτιχον πλουν χατά την Μεσόγειον.

21 Ιουλίου. — Δια Β. Δ. εκδοθέντος έν Κοπεγχάγν), ό
διάδοχος, βστις την ήμέραν ταύτην συμπληροΓ τ^ 20^ν 2τος
της ηλικίας αύτου, προάγεται είς ύπολοχαγ&ν.

22 Ιουλίου — Απέρχονται είς Κοπεγχάγην, προς συν-
άντησιν τών γονέων των, αί βασιλόπαιδες 'Αλεξάνδρα και
Μαρία χαΐ 6 βασιλόπαις Νιχίλαος.

4 Αυγούστου. — Άναχομίζονται είς Αθήνας τα λείψανα
του έθνίχου ευεργέτου Ευαγγέλου Ζάππα.

9 Αυγούστου. — Παραδίδ&ται είς κοινήν χρήσιν ή σιδη-
ροδρομική γραμμή άπ6 *Ακράτας εις ΛΓγιον.

16 Αυγούστου. — Επαναληπτική βου>ευτική εκλογή
έν τφ νομφ *Αχαίας χα\ 'Ήλίδος.

29 Αυγούστου. — Θάνατος του αύλάρχου του βασιλέως
άντιναυάρχου Σαχίνη.

15 Σεπτεμβρίου. — Άφιχνοΰνται δ πρωτότοκος υί^ς του
δουχ^ς τής Σάρτρης πρίγκηψ του 'Ορλεάν χαΐ 6 διάσημος
Γάλλος χειρουργός Τρελά.

2 Όχτωβρίου. — 'Άφιξίς του σ\ρ Καρ&λου Δίλχε.

5 Όχτωβρίου. — Επάνοδος τής βασιλιχής οικογενείας
έξ Ευρώπης.

7 Όχτωβρίου. — Ή αύτοχράτειρα τής Αυστρίας άφι-
κνεΓται είς Κέρχυραν.

8 Όχτωβρίου — Εγκαίνια του ΔρομοκαΤτείου φρενια•
τρείου.

24 Όχτωβρίου. — Συνέρχεται ή Βουλή.

29 Όχτωβρίου. — ^Εχλογη του προέδρου τ7|ς * Β•νΧήϊΓ-
Πρδεδρος άναδείχνυται δ υποψήφιος τής συ•ι<ΐΓθλιτευσεως
χ. Α. Αυγερινός.

2 Νοεμβρίου. — Ό πρωθυπουργός εισάγει είς τήν Βου-
λην τόν προϋπολογισμόν του 1888. '

21 Νοεμβρίου.— Δικασθέντες χατ' άναθνώρησιν οΐ είς τήν
παράδοσιν τής Κούτρας ενεχόμενοι αξιωματικό), οί χατ*
*Απρίλιον είς θάνατον χαταδιχασθέντες, άθωοΰνται.

24 Νοεμβρίου. — Επαναληπτική εκλογή έν Αθήναις,
είς άντιχατάστασιν του εκλεγέντος δ-^μ^άρχου χ.Α. Συγγρού,
ου ή έχλογή ήχυρωθη υπό του πρωτοδικείου. Εκλέγεται
δήμαρχος ό χ. Τιμολέων Φιλήμων.

27 Νοεμβρίου. — 'Άρχονται θανατικαΐ εκτελέσεις.
5 Δεκεμβρίου. ~ Απέρχεται έξ Έλ}άδος ή γαλλική
στρατιωτική αποστολή.

2 χαΐ 9 Δεκεμβρίου. — Επαναληπτικά) βουλευτικά)

έκλ•γα) έν τοΓς νομοΓς *Αχαίας και "Ηλιδος χα\ Μεσσηνίας.

4 Δεκεμβρίου. — "Άφιξις του διαδόχου Κωνσταντίνου

χα) του βασιλόπαιδος Γεωργίου έξ Εύρώ'

ι^ϊΐϊζθοΙ όγ

Τ^οο^Ιε

Δ^ΈίΛ-ΤΙΟΝ Τ£Ι& £2Σ3ΤΙΑ.Σ

4 Δεκεμβρίου. — Τίθίχβι ιΐς χοινην χρησιν ή άπο Αί-
|ου εις Πάτρας σιδηροδρομική γραμμή.

13 Δεκεμβρίου. — ΆφιχνεΓται !ίκτακτος τουρχιχή πρε-
βϊία, βπως έπιδωσγ) προς τον βασιλέα το άπον^μηΟεν αύτω
»«ο του Σουλτάνου παράσημον τον *Ιμτιγιάζ.

20 Δεκεμβρίου. — 'Ο διάδοχος Κωνσταντίνος χα\ δ βα•
ηλόπαις Γεώργιο; απέρχονται εις την Έσπερίαν προς έξα-
ιολούθησιν των σπουδών των.

ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ

ΚΠΙΣΤΗΜΗ, ΚΑΑΑΙΤΒΧΝΙΑ

Άμα τξ έχ του Πανεπιστημίου άποχωρη<^(> του γε-
ραροΰ καθηγητού χ. Στεφ. Κουμανούδη, ο( παλαιοί αυτού
μ,αθηται ειχον αποφασίσει να τω προσφέρωσιν,είς ^νδειξιν ευ-
γνωμοσύνης έπΙ τ?) τεσσαραχονταετεΓ σοφ^ και καρποφδρφ
βύτοΰ διδασκαλία, την προτομήν του, ή κατασκευή της δ•
ποίας ανετέθη τω γλύπτη κ. Βιτσάρη. Το δωρον προσηνέχθη
εις τον άριστον άνδρα τήν παρελθουσαν Κυριακής έπ* ευκαι-
ρία της επετείου έορτης του ον6ματός του. Επιτροπή έξ αρ-
χαίων μαθητών αύτου, προεδρευομένη ύπο του γυμνασιάρχου
κ. Γραμματιχοπούλου,παρουσιάσθη εις τον οΤχον του σεβα-
στού καθηγητού χα\ προσέφερεν αυτω τήν προτομήν φέρου-
σαν κάτωθεν τήν έξης λατινιχήν έπιγραφήν; «δίβίαπαΐη Ου•
ηαβΠϋάβη, V. Ο. οΓβοίυιη ρΓοΓΓβδοΗΒ 1.ίΙΙ«ΓΓβΓϋΐΐ] Ιβΐί-
ηβΓυηι ρβΓ ΧΙ^ βηηο3 β^^Γβ^^ίβ βάαιίηίΒίΓβΙυιη Ηβροηβη-
ΐυιη Ι)βϋ ίιηβ^^ίηβ ΙιοηοΓΑΥβΓυηΐ άίδοίρυΠ. Ληηο ΜΟΟΟΟ
1• ΧΧΧΝΠ.» *0 πρύεδρος της επιτροπής, έπι^δων το
δώρον προσεφώνησβ καταλλήλως, άπιΐντησε δλ συγκεχινημέ-
νος ό γηραιός χαθηγητής.

— Ή επιτροπή των 'ΟλυμπΙων διώρισε πενταμελή έπι-
τροπήν εκ τριών τών μελών αυτής, τών χχ.Φωχίωνος Νέγρη,
Παντια Ράλλη χα\ Άριστ. Βαλέττα χα'ι έχ τών χ. κ. Έμμ.
Ι. Δραγούμη χα\ Νικολάου Άποστολίδου, «ίς ην ανετέθη
ή φροντις νά παρασκευάστ) τα της εκθέσεως κα\ της Ιορ•
της τών εγκαινίων του Ζαππείου μεγάρου. Ή πενταμελής
αΰτη επιτροπή ηρχισεν ηδη συνεδριάζουσα χαΐ μελιτώσα
προκαταρχτικώς τάς έπενίχτέας μεταρρυθμίσεις εις τον προ-
δημοσιευθέντα κανονισμών της Δ' περιόδου τών 'Ολυμπίων.
Κατά πασαν δέ πιθανδτητα λίαν προσεχώς εκδίδεται διά-
ταγμα, δι* ου εις τήν αυτήν έπιτροπήν ανατίθεται ή παρα-
σκευή καΐ τών άφορώντων τα της συμμετοχής τής Ελλάδος
εις τήν εν Παρισίοις ίχθεσιν.

— Λί παρά τ^ χωρίον *Λμπελοσάλ«σι του δήμου Θη-
βαίων πρ^ ήμερων ένεργούμεναι υπό τής Γερμανικής Σχολής
άνασχαφαί, προς «νακάλυψιν του Ιερού ναοΰ τών θεών Κα-
βείρων, ηγαγον «ίς φώς τά τοιχία του ναού τούτου, σπονδύ-
λους τινάς τών χι όνων χα\ τήν μίαν τών πυλών αύτοΰ, προς
τούτοις δε πάμπολλα άλλα αρχαιολογικά αντικείμενα, ήτοι
χαλκούς χα\ μολυβδίνους ταύρους εν πληθύτ, χαλχα %α\
αργυρά νομίσματα, άγαλμάτιον άκέφαλον, 3 σατυρικά πρό-
σω πεΓα, ων το &ν μετά χρωμάτων, πήλινον άγαλμα 0,25
ύψους, 500 πήλινα ζώα, τινά τών δποίων ενεπίγραφα, πολ-
λά συντρίμματα ενεπίγραφων αγγείων και τρεΓς ένεταγράφους
^([ΐθους, ω«^δ εΤς φέρει τρία ψηφίσματα δυσανάγνωστα. ΑΪ
άνασκαφαΐ άξαχολουθουσιν.

— Τήν προπαρελθουσαν εβδομάδα άπεβίωσεν ό νομοδι-
δάσχαλος Νιχ6λαος Σαρίπολος. Έχ Κύπρου καταγόμενος δ
Σαρίπολος διήνΰσε τάς πρώτας αυτού σπουδάς εν χψ Έθνι•
χω Πανεπιστημίφ, εν φ μετέπειτα \π\ πολλά Ιτη έδίδαξε^
ως χαθηγητής τον συνταγματιχοΰ, διεθνούς χαΐ ποινιχοΰ
δικαίου. Έν τ^ εθνική συνελεύσει του 1863 άντεπροσώπευσε
τό Πανεπιστήμιον,Ιλαβε δέ λίαν ένεργόν μέρος εις τήν σύν-
ταξιν του διέποντας σ 'μερον τό κράτος θεμελιώδους νόμου.
'Ένεχα τών διαφόρων αυτού συγγραφών ό Σαρίπολος διετέ-
λει αντεπιστέλλον μέλος τής έν Παρισίοις ακαδημίας τών
ήθιχοπολιτικών επιστημών χα\ άλλων έν Ευρώπη επιστη-
μονικών σωματείων.

— *0 διευθυντής του γερμανικού Ινστιτούτου και δια-
κεκριμένος αρχιτέκτων χ. ΔαΓρπφελδ ένετάλη νά χαταρτίστ)
τό σχέδιον τοϊί θεάτρου, βπιρ θέλει άνεγερθξ ^έν τω περιβόλω
του Ζαππείου, βπισθεν τής ολυμπιακής εκθέσεως. "Ηδη ό χ.

ΔαΓρπφελδ παρεσκεύασε τό είρημένον σχβδιογράφημα. Τό
θέατρον θά εϊνε ύπαίθριον, έν άνάγκν| βμω; θά καλύπτεται.
Ή δό σκηνή θά χατασκευασθτ) ούτως, ώστε Οχ ιιν« δυνατόν
νά μετατρέπηται και μεταρρυθμίζηται, βταν θά διδάσχωνται
άπ' αυτής άρχαΓα ελληνικά δράματα. Προς τό παρόν τό
θέατρον θά κατασκευασθώ ξύλινον.

— Κατά τήν ύπό του χ. *Λλεζάνδρου Ραγκαβή γενομέ-
νην πρότασιν προς διοργάνωσιν «Μονίμου Καλλιτεχνικής
Εκθέσεως» έν ταΓς αίθΐύσαις του φιλολογικού συλλόγου
«Παρνασσού• προεχηρύχθη ύπό του τμήματος τών Καλών
Τλχνών του ιδίου συλλόγου, δτι ηρχισαν γινόμενα δεχτά τά
στελλόμενα ζωγραφικά Ιργα. Κατά τόν όργανισμόν τής €1-
ρημένης εκθέσεως, δύνανται ν* άποστέλλωσι τά εαυτών Ιργα
ου μόνον εξ επαγγέλματος ζωγράφοι, άλλα κα\ έρασιτέχναε
αμφοτέρων τών φύλων* χαΐ κάτοχοι εικόνων, Ελλήνων $μως
ζωγράφων, δύνανται νά σιέλλωσι τάς ανήκουσας αυτοΓς ει-
κόνας, εΓτε προς πώλησιν, ε?τε απλώς προς Ιχθεσιν. Προς
τούτοις, αν χα\ εξ αλλοδαπής μόνον "Ελληνες χαλλιτέχνβι
Ιχουσι δικαίωμα θέσεως έν τ^ εκθέσει, δόν αποκλείονται έν
τούτοις ο( έν Ελλάδι διαμένοντες ξένοι καλλλιτέχναι του να
έχθέσωσι χα\ ούτοι έν ή καΐ πλείονα Ιργα των.

•— Ενεκρίθη και ύπό τής Νομαρχίας ή πραξις του δη-
μοτικού συμβουλίου Αθηναίων περί παραχωρήσεως τής
πλατείας Κάνιγγος προς άνέγερσιν εθνικού θεάτρον, προσε-
χώς δε θέλει έχδοθή τό οιχεΓον Β. Διάταγμα.

— Ή Πανεπιστημιακή σύγκλητος απεφάσισε ιήν σύ•
στασιν γυμναστηρίου του Πανεπιστημίου, έν ω οί φοιτηταΙ
θά άσχώνται εις διαφόρους σωματιχάς ασκήσεις, άνέΟηχε
δε τώ χ. πρυτάνει πασαν τήν περ\ συστάσεως αύτου φρον-
τίδα.

— Τής «Εταιρίας τών Φιλοτέχνων)• τά μέλη συνελθβντα
προέβησαν εις τήν έκλογήν τών μελών τής κοσμητείας αυ-
τής, προς τούτφ δ* απεφάσισαν νά δέχωνται χα\ κυρίας ώ«
μέλη μετά δικαιώματος ψήφου.

— Συνέστησαν ενταύθα «Σύλλογος Φιλοδασικός « χα\
«Σύλλογος Φιλόπλων•.

— Τό προπαρελθόν Σάββατον, 19 Δεκεμβρίου, ίληξεν ή
είκοσιπενταετηρ\ς τής εισαγωγής τής στενογραφίας εις τϊ
έλληνιχόν χοινοβούλιον. Ή λειτουργία τής στενογραφίας
άρχισε τ$ 1862, 19 Δεκεμβρίου, έν τ^ συνελεύσει,
Ιχτοτε δό έγένετο δεχτή είς τήν έλληνιχήν Βουλήν, Ινθα
έξαχολουθεΓ μέχρι σήμερον. Οί έν τη Βουλ^ στενογρά-
φοι γράφουσι κατά τό σύστημα του Γαβελσβέργερ, δπερ
μετήγγισεν εις τήν έλληνιχήν επιτυχώς ό μακαρίτης Ιωσήφ
Μίνδλερ. Περί του συστήματος τούτου έδημοσίευσεν ή
«Εστία» περιγραφήν μετά ξυλογραφημάτων τών στενογρα-
φΐχών σημείων έν αριθ. 329, 18 *Λπριλίου 1882.

— Εξεδόθη χομψότατον, διά καλλιτεχνικού εξωφύλλου πε-
ριβεβλημένον, τό «Ήμερο/όγιον τής Εφημερίδος τών Κυ-
ριών» , περιέχον υληι» ποιχίλην χα\ χρησιμωτάτην ε{ς πασαν
οικοδέσποινα ν. Τιμή αύτοΰ δραχμή 1, μετά ταχυδρ. τε-
λών 1.10.

— Εξεδόθη έν Βώλφ ήμερολόγιον του 1888 ή «Φήμη•,
ύπό Ζωσιμά Έσφίγμενίτου συναρμολογηθέν κα\ δημοσιευό-
μενον.

— Εξεδόθη νέον περιοδιχόν ή «Ακαδημία•, δ\ς του μη-
νός δημοσιευόμενον.

— Έν τξ επιθεωρήσει, ην ε ν τω παρελθόντι Δελτίφ έδη-
μοσιεύσαμεν, έγένοντο άχούσιαί τίνες παραλείψεις, £ς έπα-
νορθοΰμεν σήμερον. Παρελείφθησαν νά μνημονευθώσιν α{ έν
Μυχήναις αρχαιολογικά^ άνασχαφαί, αί ύπό τήν έπιμέλειαν
του εφόρου χ. Χ. Τσούντα διεξαχθεΓσαι, ή Κναρξις τής οι-
κοδομής του Χημείου βπερ έφ' ίκανόν ύψώιθη ηδη, ή ίχβο-
σις τής Πατρολογίας του χ. Δωροθέου Σχολαρίου. ως χαι
ή τής *Εφημ€ρίόος τϊΆυ Κνρΐ(!&τ^ του ύπό τής εύπαιβεύ-
του Κυρίας Καλλιρρόης Παρρεν δημοσιευομένου καλλίστου
περιοδικού, ου ή δημοτίκότης παρά τω γυναιχείφ χόσμω
όσημέραι αυξάνει•

Έν ΤαΤγανίω τής Ρωσσίας άπεβίωσεν αρτι ό ΗΛΙΑΣ
ΗΣΑΤΑΣ, εΙς των έχεΓ Ελλήνων μεγαλεμπόρων. Τύπος
χρηστότητος, ευγενής δε τό ήθος καΐ χεχτημένος έξαίρετον
νοημοσύνην χα\ μόρφωσιν, ό μακαρίτης Ήσαίας διά μόνης
τής εντίμου αύτοΰ εργασίας έδημιούργησεν έαυτ^ έπίζηλον
θέσιν μεταξύ τών Ελλήνων εμπόρων τής Ρωσσίας τιμήσα;
τό έλληνιχόν βνομα, και προσείλχυε δικαίως άμέριστον τήν

ΟΪ9ϊΐϊζθ(:Ι όγ

Οοο^Ιε

Δ.£:^ν.ΤΙΟΧΤ Τ£ΪΣ: ΈίΣΧΤυ^ΈΙ

ύπ&ληψιν χαι άγάηΤ|ΐ» πάντων τω$ γνωριζόντων αύτ6ν, £μ-
φορούμενος &έ θβρμης φιλοπατρία; διβχρϊνβτο πίντοτΕ &ν
το?ς πρώτοι; σπεύδουνιν βι; ύποστ^ριξιν παντο; πατριωτιχοΰ
^ργου χα\ σχοποΰ, χα\ ίξέΟρεψβν έλληνίχώτατα τέκνα, ων
£ύο υίον; χατα>β(π£ΐ άζ(ους χλη^ον^μου; των πατρικών
άρκτων.

Ή «ΈφτΙα•, ης ίνθερμος φίλο; χα\ υποστηριχτής απ*
*ΡΧΪ» 'ίί ίχδ&σϊως ύπηρξβν ό Ήλ(ας Ήσα'ιας, συμμερί-
ζεται ειλιχρινως το βαβύ αλγο; των οίχε(ων έπι ττ) άπωλεΐα
τον πολυτίμου άνδρό;.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

*Τπο πολλών αντιπολιτευομένων βουλευτών χα\ πολι-
τιυομ.ένων συνέστη ενταύθα «Πολιτιχος Σύλλογος», δστις
απεφάσισε να εχδ(δγ) χα\ ιδίαν εφημερίδα, ύπο τ^ν τίτλον
τλ «Βήμα•.

— Πρ^!ν η άπέλΟν) εντεύθεν 6 διάδοχος, Ιπεμψεν ει; τον
σεβ. μητροπολίτην Αθηνών επιστολήν, 2ν γ| εξέφραζε την
λύπην του, δ-.&τι δεν ηδύνατο, αρχομένων λίαν προσεχώς τών
μαθημάτων εν Λειψία, να παρατείνιρ την ενταύθα διαμονι^ν
του μέχρι τών εορτών, χακ παρεχάλει αυτλν νά διανείμν^
εις τους άπορου; χατά τάς ημέρας ταύτας δισχιλίας δραχ-
μάς, &ς Ιίθηχεν εις την διάθεσίν του.

— Υπεγράφη εν Παρισίοις το συμβόλαιον της έχχωρή-
σ&ω; τών δικαιωμάτων της νυν Εταιρίας προς τομην του
*Ισθμου της Κορίνθου προς την Προεξοφλητιχην Τράπεζα ν
τών Παρισίων χαι άλλους κεφαλαιούχου;, οΓτινες άναλαμ-
βχνουσιν άπ^ 1ης Ιανουαρίου, χατά την σύμβασιν ταύτην,
την Ιζαχολούθησιν τών Εργων, έπ\ τ^ υποχρεώσει χαταβολής
ύπ* αυτών νέων χεραλαίων διά τχ άναγχαιουντα νέα τε-
χνιχά Ιργα. Ή νέα εταιρία, ή άναλαβουσα την έξαχολού-
θησιν τών ϊρ^ω^* της τομής, ΰπεχρεώθη δια του συμβολαίου
της έχχωρήσεως εις την χαταβολήν δέχα χα\ πλέο; εκατομ-
μυρίων φράγχων άναγχαιούντων δια τά τεχνιχα {ργα τη;
έχχ«»ματώσεως του άναχαλνφθέντος χατά την πρύοδον του
Ιργου στρώματος γής. Ή νέα εταιρία θίλει ζητήσ&ι παρά
τών μετύχων χαι νέαν απέναντι του κεφαλαίου τών μέ-
τοχων χρηματικην χαταβολήν.

— Ενεκρίθησαν τά διαγράμματα τή; νέας γραμμής του
τροχιοδρ6μου Αθηνών χα\ τών περιχώρων άπ^ του εν Νέω
Φχλι^ρω σταθμού αυτού μέχρι του τελωνείου Πειραιώς. Ή
ν^α αΰτη γραμμή θά διέρχεται διά νέου Φαλήρου χα\ της
Καστέλλας χα\ έχεΓθεν θά χαταΧήγ^ είς το τελωνεΓον Πϊι-
ρχιώ;• *Η εταιρία του ίπποσιδηροδρύμου Εχει αποκλειστικών
εκ τής μετά τή; κυβχρνήσεω; συμβάσεως προνόμιον νά
σ?ρωννύΐ[) γραμμάς έντος τών Αθηνών χα\ εν τοΓ; περιχώ•
ροις πρ^; δέ και έν ΠειραιεΓ,έξαιρέσει τής γραμμής τής νυν
ύπαρχούση; έν ΠειραιεΓ άπο του σταθμού του αύτύθι σι-
δηροδρόμου μέχρι του τελωνείου Πειραιώς, ήτις ανήκει εΙς
άλλην έταιρίαν.

— Τά παραγγελθέντα έν Γαλλία ύπο τής ελληνικής κυ-
βερνήσεως τρία θωρηκτά εΤνε υπέρτερα ου μύνον τών
τουρκικών θωρηκτών, άλλα χαι τών αυστριακών. Ή κατά*
σκευή αυτών βχίνει γοργότατα. Κατά του; πιθανωτέρους
υπολογισμούς, τ 2 δύο κρωχα θωρηκτά Ισονται ίτοιμα τον
2επτέμβριον του 1880, τ^ δε τρίτον τον Φεβρουίριον του
1890.

^• 'Τπο του εισαγγελέως τών ε ν Άμφίσση πρωτοδικών
κ. Κυργουσίου έδημοσιεύθη Ιχχλησις ύπερ τη; περιφράξεω;
του χώρου Ινθα κείται τ^ περίκλυτον Χάνι τής Γραβιάς
κα\ άνεγέοσεως μαυσωλείου εις του; έν αύτώ πεσόντας.
"Ερανοι ηρξαντο αμέσως διενεργούμενοι-, κατετέθη δ^ ^,δη
χα\ 6 θεμέλιος λίθος του μνημείου.

— Κατ* επισήμους πληροφορίας 6 εκ τής εσοδεία; του
1881 μέχρι τέλου; Νοεμβρίου εξαχθείς σταριδόκαρπος ανέρ-
χεται εις λίτρας ένετικάς 207.777,067.

— *Απλ τή; σήμερον, 1 Ιανουαρίου, άρχεται ή λειτουρ-
γία τών ταχυδρομικών επιταγών μεταξύ /Αθηνών, Πειραιώς,
Πατρών, Σύ:.ον, Βώλου χαΐ Κερκύρας. '

— Γενομένης την 20)1 Ιανουαρίου τής ΜΕ' χληρώσεως

του λαχειοφόρου δανείου τών 60,000,000 τής Εθνικής Τρα-
πέζης εξήχθησαν κατά σειράν ο{ επόμενοι αριθμοί: 115,865

— 102,891 - 121,513 - 90,757 - 124,275 — 109,161

— 27,873 — 130,504 —157.843, εξ ών 6 πρώτος χερ^αί-
νει 100,000 χρ. φράγκα, ό δεύτερο; ΙΟ,ΟΟΟ, οί δύο επόμε-
νο: άνά 2,500 και οί λοιποί ανά 1000.

»-#-ΡΗ"*

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

κ. Ι. Β. Σ. Σύρον. Διά τών Ιίρτι εκδοθέντων τευχών
44 — 51 συνεπληρώΟη κα\ ό Ε' τόμος του συγγράμματος*
ουτω δύνασθε νυν αν θέλετε να προμηθευθήτε άρτίαν την
*Ιστορίατ το^ ΈΛΛηηχο^ "Εθνονς του κ. Παπαρρηγο-
πούλου. Και καλύμματα δέ τών πέντε τόμων χαλλιτεχνιχώ-
τατα κατβτσκευασθέντα έν Γιρμανία, ύπάρχουσιν εν τω
Βιβλιοπωλείο) τής «Εστίας». Το δλον σύγγραμμα δεδε-
μένον τιμάται φρ. 60, διά τάς επαρχίας μετά ταχυδρ. τε-
λών φρ. 70.— χ. Κ. Ζ. ΒοΙ^ΓβιΙ. Ταχυδρομιχώ; άπεστεΐ-
λαμεν τά ζητηθέντα συμφωνώ; τ^ οδηγία σας. Απήντησα -
μεν χα\ ιδιαιτέρως. — κ. Δ. Π. Ροστόβιον. Ένεγράψαμεν
πάντας, ηρξατο δ' ή αποστολή κατά τάς σημειουμένας διευ-
θύνσεις. Σας εύχαριστουμεν θερμώς διά την παρεχομένην
ευμενή ύποστήριξιν.— κ.Ι.Κ.Τ.Καβάλλαν. Ελήφθησαν, απε-
στάλησαν δ' ύμιν τ^ ζητηθέν και τά καθυστερήσαντα φύλλα
τών συνδρομητών.Ευχαριστουμεν διά τάς φιλικάς φροντίδας.

— χ. Ι. Λ. Γκ. Γράτζ. Εινε δεχτά τά φιορίνια άντ\ φρ. 2.
εχαστον. Εις τά ερωτήματα υμών άπαντώμεν* 1) *Ακριβώ;
τοΰτο εινε το πολιτιχόν ζήτημα έπΙ του οποίου διχογνω-
μουτιν οί πολιτικοί υμών άνδρες. Το σπουδαΓον δεν εινε νά
εξακριβωθώ αν ό Έλλην πληρόνει χατά κεφαλήν αναλόγως
πλειότερον του φορολογουμένου άλλων εθνών, άλλ* αν τά κα-
ταβαλλόμενα δέν εινε υπερβολικά έν σχέσει προς την παρα-
γωγικήν δύναμιν τών φορολογουμένων* 2) "Ελληνες περί
του; 70. Τούρκων δεν έξηχριβώθη ό αριθμό;* πιθανόν όμως
φαίνεται περ\ του; δεχαπλασίους. — χ. Λ. Σ. Β4ρναν. Έ-
νεγράψαμεν αμφότερους, εις δε τ* άλλα τής επιστολής υμών
άπηντήσαμεν ιδιαιτέρως.— χχ. Ι. Λ. χα*ι Ι. Α. Κ.Τρίπολιν,
Ε. Δ. Κ. Νάουσαν, Β. Ι. Λ. Βόνιτσαν, Χ. Σ. Β Σύρον,
Π. Π. Ναύπλιον, Ι. Γ. Πύλον, Ν. Τ. Καρπενήσιον, Α. Λ.
Τ. Τδραν, Σ. Β. Λευχάδα, Γ. Π. ΜελΙτην, Ν. Γ.'Άρταν,
Χ. Π. Κέρχυραν χαι Ι. Κ. Δ. Γεϊσκ. Ελήφθησαν.— 0/.ίω
Μ. Δεν εινε δικαιολογία αυτή. Ό άνθρωπος εινε εις τήν
κυριότητα τή; φύτεως* άλλ* ή θέλησις εινε εις τήν πλήρη
κυριότητα αύτοΰ.— κ. Σ. Γ. ΒίβΠίζ. Ένεγράψαμεν -Λν
κ. Σ. Γ. Γ. ίδιαιτέρω; δ* άπηντήσαμεν εις επιστολή ν σας.

— κ. Γ.Κ. Μυτιλήνην. Ελήφθησαν και απεστάλησαν ύμΓν
εγκαίρως τά ζητηθέντα. Άπηντήσαμεν κα\ ίδιαιτέρω;.— κ.
Ι. Π. 02 τόμοι πωλούνται άνευ τών δελτίων άντΙ φρ. 5
ίχαστος, ταΰταδέ χωριστά άντΊ λεπτών 10 έκαστον. Τά τών
5 πρώτων ετών 8ΐσ\ πλήρη, έξηντλημένα δε είσι πολλά τών
ετών 1882 χα\ 83. Τό σημειούμενον περιοδικον Ιπαυσεν
έκδιδόμενον. — κ. Π. Φ. Σαράντα ΈχκλησιαΓς. Ελήφθησαν
και απεστάλησαν ύμΓν τ3ε ζητηθέντα κατά τήν νέαν διευ-
θυνσιν. Εύχαριστουμεν διά τά; φιλικά; φροντίδας. 'Απηνττ,-
σαμεν χα^ ιδιαιτέρως. — Κυρίαν Αί. Δ. Βώλον. Ελήφθησαν,
απεστάλη δ' ύμΓν τό ζητηθέν. Έ/ τξ έπιστολί) υπήρχε
περίσσευμα μιας δραχμή;,$ τηροΰμεν εις τήν διάθεσίν υμών.

— ΦιΛοΛόγ(ιΛ, Μακρά μελέτη περ\ τής λέξεως έδημοσιεύθη
πρό τίνων μηνών έν τ^ «Νέα Ήμερα» Τεργέστης, εις ην
σα; παραπέμπομεν. ^ χ. Χ*. Φαίνεται δ:ι ή άνάπτυξι;
έν τω δήμ(^ έχείνφ οπισθοδρομεΓ χατά 4 βλους αιώνας,
διότι άπ^ τόσου χρόνου χρονολογεΓται ή εισαγωγή τών
^ραΛ^ύΊ εις τά σχολεΓα. — κυρίου; Γ, Δ. Φ. "Τδραν,
Α. Β. Κωνσταντινούπολιν, Γ. Ι. 'Αλεξάνδρειαν, Γ. Ι.
Κέρτς, Π. Β. Δρέσδην καΐ Γ. Ι. Α. Κέρκυραν. Τά ζη-
θέντα άπ.στάλησαν. — κ. Γ. Κ. Κέρχυραν. Συνεμορφώθη-
μεν τ?ί υμετέρα παραγγελία. — χ. χ. Α. Μ. χαι Γ. Κ. *0•
δησσόν. Ταχυδρομικώς άπηντήσαμεν.— κ. Ν. Α. Οί. Κων•
9ταντινούπο)ΐν. Απεστάλησαν έχ νέου μόνα τά φύλλα, συν•
<ρδά τη υμετέρα παραγγελία. — κ. Σ. Σ. Κ. Αίτωλικόν.
Τω χ. Ι. Φ. απεστάλη τό έχδοθεν Α' τεύχος του λεξικού.

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

Ζ^£:^ΧΖ03>Τ Χ:Η23 £2ΣΧΖ^22

ΛΑΧΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

ΔΙΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 1888

■' [ Έ Διεύθυνσις της *Εστία^ κρίνουσα {»τι των μεν παλαιών συνδρομητών πολλοί μη
έχοντες ?λους τους τόμους άπ* αρχής τής εκδόσεως ευχαρίστως βά Ιβλεπον [διευκολυνομέ-
νην αύτοΓς την συμπλήρωσιν τής σειράς του περιοδικού, τοις δέ νεωστί ΓΙγγραφομένοις Οά
ήτο λίαν βύπρόσδεκτον το μέσον τής άδαπάνου βαθμηδόν . αποκτήσεως πλήρους σειράς τής
Έστία^^ απεφάσισε κατά το προσεχές έτος 1888 να κατάρτιση λαχειον κυρίως μεν έκ
τόμων τής ^ Εστία/ι^ πλην δέ τούτων και έξ άλλων συγγραμμάτων χάριν των συνδρομητών
τών τυχόν κεκτημένων πλήρη την σειράν τής ^Εστίας.

Το λαχειον τοΰτο θέλει περιλάβη τόσους λαχνούς ίσοι Ισοντα». οί συνδρομηται τής
Εστίας μέχρι τής ημέρας τής κληρώσεως, θέλουσι δέ μετάσχη αύτοΰ και έκ τών παλαιών
συνδρομητών οί άνανεοΰντες τήν Ιγγραφήν των και οί το πρώτον νυν εγγραφόμενοι.

'Έκαστος τφν συνδρομητών μετέχει Δ ΟΡΕ Α Ν του Λαχείου, λαμβάνων Ενα
αριθμόν αύτοΰ* δ ΙπΙ τής αποδείξεως δέ τής συνδρομής άναγεγραμμένος αριθμός είνε συγ-
χρόνως και ΑΙ»ΙΟΜ[033 ΧΟν Λϋ.ΧΕ2Ιθν.

Έκ του ίλου αριθμού τών μέχρι τής 30 ^Απριλίου συνδρομητών θέλουσι κληρωθή
ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΑ.

Έχ τούτων οί ΔΕΚΑ πρώτοι κληρωθησδμενοι θέλουσ: λάβει έχαστος ανά εν σώμα χρυσέδετον τίξς πεντά-
τομου Ιστορίας τοΟ Έλληνιχου "Εθνους Κ. Παπαρρηγοπούλου, άξιας Ιραχ. 60, ήτοι τά δέχα εν δλφ Δραχ. 600

01 επόμενοι ΔΕΚΑ θέλουσι λάβει εχαστος άνά ΔΒΚΑ τόμους τίίς «Εστίας » χατ' έχλογήν,
αξίας δραχ. 50, ήτοι εν δλφ τόμους 100, αξίας Δραχ. 500

Οι επόμενοι ΕΙΚΟΣΙ εχαστος άνά πβντκ τόμους τ^ς «Εστίας» χατ* έχλογήν ωσαύτως,
αξίας ^ραχ- 25, ήτοι εν δλφ τόμους 100 αξίας Δραχ. 500

01 επόμενοι ΠΕΝΤΕ εχαστος άνά μίαν πλήρη σειράν τβςςαρπν ΟΑΟΙ^ ΒΤΩΙΙ νής έμμετρου
σατυριχγίς εφημερίδος « Ρωμγρΰ » άπ' αργ9\ς τί]ς έχδόσεως αυτής μέχρι 31 ΔεχεμΛρίου 1887, αξίας
δραχ. 40, ήτοι αι πέντε εν δλφ αξίας , . Δραχ. 200

Τέλος δέ έτεροι ΠΕΝΤΕ αριθμοί θέλουσι λάβει έχαστος άνά μίαν συλλογήν τών επομένων

νεοελληνιχών έργων :
Μενδ. Βαρθόλδη Ιστορία τής Έλληνιχής Επαναστάσεως αξίας Δραχ. 12

Αριστοτέλους Βαλαωρίτου "Απαντα » 10

Δημ. Βερναρδάχη Ευφροσύνη » 4

Αγγέλου Βλάχου Αυριχά ποιήματα » 5

Δ, Βιχέλα Διηγήματα » 2

Λεύχωμ^ περιέχον 12 φωτογραφίας τών αρχαίων μνημείων.... » 5

θήχην χρυσότευχτον διά φωτογραφεία; » 2

Δραχ. 40
"Ητοι οΐ πέντε τελευταίοι χλήροι αξίας Δραχ. 200

Όλ(Μή ί%1(χ τών «βντήχοντα κλήρων τοΟ Λ.αχ66ο\>

Ζ^^Ρ-Α.3εΐϋΙ^Ι 2000

Ή χλήρωσις του Λαχείου γενήσεται Βημοσί^ τήν πρώτην Κυριαχήν του Μάιου 1888, ώραν 3 μ. μ. *ν τω
Γραφείφ τής ΕΣΤΙΑΣ, ενώπιον τής Διευθύνσεως αυτής, πενταμελούς επιτροπής έκ τών εν Αθήναις συνδρομητών
και παντός άλλου συνδρομή τ€υ επιθυμούντος να παραστή εις τήν κλήρωσιν.

Πρωτόκολλον δε τής πληρώσεως δημοσιευθήσεται εν τω ΔελτΙω τής * Εστίας.

»•.•«

Εν Αθήναις εκ του τυπογραφείου τών καταστημά'τωϊ' ΑΝΕΧΤΗ ΚΔΝΧΤΑΜΤΙΝΙΔΟΥ. 1888—1191

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

^Ι^.»Ε«. Β7β ΙΟ ΖΑ.χτο-χ'^^νχο-χ' Ιββθ. ^^.νίΤΓ^^. ΙΟ.

ΓΡΑΦΕΙΟΝ τ?)ς Εστίας: ΈπΙ Ί7^^ 6δο0 Σταδίου, αριθ. 35.

ΈπΙ τ•ρ λήξβι του δωδ&κάτου Ιτους
της «ΈστΙας» παρακαλούνται οί κύριοι
συν^ρομηταΐ, ίσοι έπιθυμουσι να έξακο-
λουίήσωσι λαμβάνοντες το φύλλον και
κατά το άρξάμενον ίτος, ν« ανανεώσω-
σιν εγκαίρως την συνδρομήν αυτών, Γνα
μη έπέλθη διακοπή της προς αυτούς απο-
στολής του φύλλου.

ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΠΒΡΙ ΤΟΓ ΖΑΠηΚΙΟΥ ;ΙΔΡΥΜΑΤθε.
ΖΤΡΒΒΔΟΘΒΙΣΑ ΤΠΑΡΒίε, «ι^^γημα.
Η ΧΝ ΚΟΡΣΙΚΗι ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ, ύιιό
9. Β. Φαρ^ΰ.

Ο ΚΑΡΟΛΟΣ ΛΑΡΒΙΝ.
ΤΟ ΡΑΓίΖίαΝΟ ΒΑΖΟ.
ΠΡΛΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ.
ΣΗΜΒΙΟΣΒΙΣ.

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΚΑΒΕΙΡΩΝ

'Απ& τίνος «{ πολκτικαι β^μ£ρ(8&ς των Άβηνων σχβδ^ν
«αΟ* Ιχάντην άναγράφουβιν Είδϊ^σεις πιρι τοϋ πάρα τ&ς
Θήβας «νασχαπτομένου ίβρου των Καβείρων χα\ περί των
κοιχίλων «ύρημάτων των ίζ αύτ•ΰ προερχομένων. Ούτω δι
τ^ όνομα των Καβείρων, το τέως μ&νον εις τους είδκχώς
ηβρί τήν έλληνιχήν αρχα{6τητα ασχολούμενους γνωστόν,
φέρβτακ νυν άν& τα ατ&ματα πάντων χωρ\ς έν τούτοις να
γν«>ρ(ζωσι πάντες ακριβώς έάν εΤναι ίνομα ανθρώπων η
θιων 4 βνομα χίίρας,

02 Κάβειροι η Κάβκροι ήσαν δαίμονες, δύο ^ τρεΓς τ^ν
αριθμόν, λατρευ&μενοι είς πολλίί της 'Ελλάβος μέρη, τάς
Θήβας, την 'ΑνΟηδ6να, τήν Σαμοθράχην, "Ίμβρον, Λήμνον,
τήν *Λνβαν(αν της ΙΙεσσηνίας χα\ άλλαχοΰ. 'Ο άριθμύς, ως
γνω«τ4ν, προκειμένου ιτ«ρ) τοιούτων δαιμόνων 8ίν σημαίνει
κολύ- μήτο α! Χάριτες ηααν παντοΰ χαΐ πάντοτε τρεΓς, μήτε
αϊ Μουααι εννέα.

Ή 9ημα•(α των Καβείρων δέν είναι άχριβως γνωστή*
γίνεται βτι ήσαν προσωποποιήσεις των παραγωγικών της
φύαβως δυνάμεων, •εο\ της γεωργίας, της αμπελουργίας χα\
της κτηνοτροφίας, Ιχοντες μεγίστην δμοιέτητα μετά της
Δήμητρος, του Διονύσου, του Έρμου, του Ηφαίστου καΐ
ίλλων της αΰτης φύσιως Οεων* διά τούτο δεν είναι παρά-
δοξον,^βτι ^^αριατανται έν τ^ "^^Χ^ »ν^Ι*0Ργ? δμοία ενίβτ•
μέν τξ τοϋ Διονύσου, 2λλοτε δέ τρ του Έρμου. Έν Λή•
μνφ ηααν δύο, συνήθόκ δέ τους εφαντάζοντο ως υίούς χαΐ
βοηθούς του Ηφαίστου, του 6εου του πυρύς* χα^ τοΰτο
διάτι έν τη νήσφ ταύτν) ή καλή ποιύτης του οίνου ήτο, ώς
σήμερον (ν θήρα, αποτέλεσμα της ηφαιστειώδους φύσεως
του εδάφους. ΚαΙ 6 Αισχύλος Ιν τινι δράματι παρέστησεν
αυτούς ώς δαίμονβις αγαθούς φιλοξενοΰντας έν Λήμνω τους
Άργοναύτας «αϊ παρέχοντας αύτοΓς ^φθονον οίνον. 07 ε ν

βήβαις λατρβυόμενοι ήσαν έπίση; δύο, καλούμενοι Προμη-
θεύς χκΐ ΛίτιαΓος, έλέγετο δε ενταύθα, βτι οί Κάβειροι
ήσαν έίλλοτε άνθρωποι, είς ους ή Δήμητρα αύτη είχε δι-
δάξει την τελετήν, ιί{ν βραδύτερον ο2 Ι^ρ^ις έτέλουν έν τω
ίερω αυτών. Έχ τούτου Ιπεται βτι κα\ αυτούς τους έφαν-
τάζοντο ώς θεούς της γεωργίας. Έν Σαμοθράχν) οΐ Κάβειροι
έλατρεύοντο μέν καΐ ώς θεοί της φύσεως έχοντες συγγένειαν
μετά της Δήμητρος και του Διονύσου, προ πάντων βμως
έπιστεύετο ενταύθα δτι ^σωζον έχ των χινδύνων ιδίως της
θαλάσσης τους επικαλούμενους αυτούς. "Επρεπεν δμως να
γνωρίζΐ} τις τον τρόπον της επικλήσεως, έδιδάσκετο δέ 6
τρόπος ούτος έν τοΓς μυστηρίοις, τα όπο?α δια τοΰτο απέ-
κτησαν μεγίστην φήμην κατά τους αλεξανδρινούς κα^ ρω-
μαϊκούς ιδίως χρόνους. Εύνόητον είναι, βτι περί των μυ-
στηρίων τούτων ήμεΓς ελάχιστα γινώσκομιν το πρώτιστον
κα\ μέγιοτον των μυουμένων καθήκον ητο να μη άνακοινώ-
σωσΐ τι είς τους αμύητους έχ των οργίων, £ ειχον ?δει* βέ-
βαιον δμως είναι, δτι τα βργια ταΰτα συνίσταντο απλώς
είς δραματιχήν παράσιασιν μύθων τινών σχετικών προς
τους θεούς προς τιμήν τών οποίων έτελοΰντο. Ή παράστασις
διβξήγετο ύπ^ τών Ιερέων, οΓτινες συγχρόνως έξήγουν τα δρώ-
μενα. Δεν είναι αληθές, δτι έν τοΓς μυστηρίοίς έβασίλευεν ή
ακολασία• Βεβαίως πολλά έχ τών έχεΓ δρωμένων ήσαν κατά
τάς ιδέας ημών τών σήμερον άσεμνα* ύπο την Ιίποψιν ταύ-
την δμως ολόκληρος ή ελληνική θρησκεία, ώς έν γένει πα-
σαι αί θρησκεΓαι αί θέμα και βάσιν Ιχουσαι αυτήν την
φύσιν, είναι άσεμνοι* αΓτιον δε τούτου είναι δτι ό άνθρω-
πος έν τ^ παίδι χ^ ηλικία δεν δύναται νά φαντασθη τάς
δυνάμεις της φύσεως ή ώς «(ντα δμοια έαυτω καΐ καθ* δ-
μοιον τρόπον ενεργούντα* τήν γονιμοποίησιν τών αγρών
δια της βροχής εκλαμβάνει ώς έρωτιχήν συμπλοχήν του ου-
ρανού χαΐ της γης. Έν τοΓς μυστηρίοίς της Σαμοθράκης
φαίνεται βτι εΙς τών Καβείρων παρίστατο κατ' εξοχήν
ερωτικός, κατά τάς σήμερον μάλιστα περί αίδοΰς έπικρα•
τούσας ίδέας κτηνωβώς ερωτικός* άλλα τοΰτο ην άπ^οΰν
σύμβολον της μεγάλης τοΰ θεοΰ δυνάμεως έπενεργούσης
ευεργετικώς] έπι της φύσεως προς παραγωγήν άφθονων
καρπών.

Πβρ\ της έν τφ Καβειρίω Φηβών τε)ετης όλιγώτερα Ιτι
γινώσχομεν κυρίως ουδέν διότι ό Παυσανίας, βστις ητο
ευσεβέστατος άνθρωπος, λέγει βτι δέν τω έφαίνετο βσιον νά
γράψν) περί αυτών. Εΐ^θε αί νΰν ένεργούμεναι άνασκαφαΐ νά
διδάξωσίν ήμας πλείονα τοΰ Παυσανίου. Χ,

«ΙΑΟΑΟΓΙΑ

■ΠΙΣΤΗΜΗ. ΚΑΑΛΙΤΗΧΝΙΑ

Εξεδόθη έν τώ γεωγραφικώ περιοδικώ ■ Λ. Ρβ(βΓΐΙΐΐηηβ
Μ«Ιΐ6ΐΙυη(^«α '«υ9 ΙυβΙυΐ β^ο^ΓβρΙιίβφΙιβη ▲η§1«1(•,
αριθ. 88, μονογρα^ίία γεωγραφική τΙΙς νήσου Κερκύρας
κυρίως γεωγραφι ^ή ύπό τοΰ Ι. Ρ&Γΐ5€ΐι μετά τριών γεω-
γραφικών πινάκων, ών δύο πολιτικό; καΐ τοπογραφικός, ό δέ
τρίτος γεωλογικός. Τό ίίργβν τοΰτο ό συγγραφεύς αφιεροΓ
εις τόν ΈρρΓκον ΚΙπερτ κα': είς τον Ίωάννην 'Ρωμανόν
γυμνασιάρχην έν τω γυμνασίφ Κερκύρας»

— ΟΙ Παξοί Ιτυχον ερευνητού κα\ ίστορικοΰ, όποΓον ουδέ-
μία δλλη τών μεγάλων και μικρών ελληνικών νήσων, εξαι-
ρέσει της Κρήτης κα\ της Κύπρου. Ούχι άπλοΰς τις και
λόγιος περιηγητής, άλλ* εΤς τών βλαστών τοΰ *Αψβουργικοΰ
ο?χου, ό άρχιδούξ ΛουδοβΓκος Σαλβατώρ παρέσχεν «ίς τήν
αγνωστον τοΓς πολ)βΓς νήσον τών Παξών μεγάλην σημαντι-
κότητα, συντάξας περί αυτής κα\ έκδούς βιβλίον έχ πεντα-
κοσίων σελίδων είς μέγεθος τετάρτου μετά 98 μεγάλων και
123 μικρότερων εικονογραφιών. Ό λόγιος και περ\ τάς •α-
λασσίας αποδημίας έντριβέστατος σρχ«^«1 έξελέξατο τήν
ΟΪ9ϊΐϊζθθΙ όγ ν^ΐϊΐ

Δ.Ε3^ν.χιοΝΓ τη:ζ3 Ε23χυυα

α^ανβστ&την αων έλληνιχων νήσων ύκοχβίμκνον των ερευ-
νών χαί μιλετών του, χατώρβωσε ίΐ να οποίϊΐξτ) αυτήν
πιρκφανη χαι πιριώνυμον. Έν ταΓς πενταχονίαις νελίσι του
βχπρεπβστάτου ιπ» τυπογρ«φίχξ διασχευτ, χα\ διαχοσμήσει,
άξιολογωτάτου δ* βπι τω πρβγματιχω περιεχομένφ πονή-
ματος του,δ εύπα(δευτ•ς «ρχιδούξ άφηγεΓται μετά θαυμαστής
λεκτομερείας την (ν τοΓς άρχαίοις χα\ νεωτέροις χρόνοις
ίατορ(«ν των Παξών χα\ της Άντιπάξόυ, εξετάζων ούχ
ήττον αχριβως πάντα τλ αναγόμενα εις την γεωγραφίαν,τ^ν
πληβυσμον, την οιχονομιχήν χατάστασιν, την βιομγιχανίαν,
την χτηνοτροφίαν χτλ. Ούχ ήττον δέ επιμελώς άφηγεΓται
τα ηθη χαι ^Ιιμα τών Παξ!ων χα\ τας δλλας αυτών παρα-
δ4σεις. *Εν τω «μήματι της άρχα(ας ιστορίας τών Παξών
φέρει π•λλας χα\ περιέργους μαρτυρίας εχ του *Ηροδ&του,
Πλινίου, Πολυβίου, Δίωνος του Κασσίου, Πλουτάρχου χαΐ
έξ αύτου του γλωσσογράφου Ησυχίου. Οί Παξοί βγένοντο
ιδίως περιώνυμοι δι& την εγγύς αυτών τω 229 π. Χ.
συγχροτηθεΓσαν ναυμαχίαν τών 'Ιλλυριών πειρατών, νών
παρά της βασιλίσσης Τεΰτας εχπεμφθεντων εναντίον τών
ΚερχυραΙων, τών Αιτωλών χαί τών Αχαιών. Οί *Ιλλυριο\
έβριάμβευσαν, είτα δε έξεπολι6ρχησαν την Κέρχυραν. Προ-
σελΟόντες έπειτα οί ΡωμαΓοι ύπο τους υπάτους Φούλβιον χα\
Ποστούμιον έχάθηραν το 'Ι6νιον πέλαγος άπ^ τών Ιλλυριών
πειρατών. Ό άρχιδούξ λέγει πολλά χα\ περίεργα περ\ του
βίου τών Παξίων, έξ ων μνημονεύει ονομαστά χα\ τους αυ-
τόθι προιξάρχοντας χαΐ μέγα δυναμένους επ\ προσωπιχη
αυθεντία υ.λ\ ύπολήψει* αναφέρει λ. χ. μετά σεβασμού χαΐ
φιλοφροσύνη; τόν όγδοηχονταετη χαλόγηρον Δωρόθεοντόν, δη-
μοτιχόν παρά τοΓς Παξίοις Νέστορα χαπετάν — Σπυοον, τόν
πολύνλαγχτον ^7ιλλασσΐνόν χαπετβ^ν Γβώργην, τόν ευφυα α-
γυιόπαιδα Νιχήτβν, την φλύαρον πλΰντριαν Μα\ περιχαλλη
λιθοφόρον Τασσίαν, τόν πολυθρύλητον Δόν Ζουαν τών 27«.
ξών Γιορ•Κέχον, τόν αλιέα Κίχην, φιλοτεχνεΓ δέ χαι άλ-
λων Παξίων ιδιοφυείς φυσιογνωμίας. Αί ιδιόγραφοι του αρ•
χιδουχός ιχνογραφίαι δέν είνε τό ελάχιστον της β(β>ου χό-
σμημα. 'Αληθώς οί τέως χαΐ παρ* Έλλησιν άφβνεΓς
Πάξιοι γίνονται γνωριμ^Σ>τατο^ εις την Εύρώπην, ευλόγως δΐ
πρέπει νά σεμνύνωνται β η ηύτύχησαν νά άξιωθώσι τοιού-
του χβ\ τηλιχούτου νψηλοΰ χα\ φιλόφρονος ερευνητού, οίος
ό τών ναυτιχών είδημονέστατος χα\ έπι συγγραφιχ^ δεινό-
τητι επιφανής άρχιΐούξ ΑουδοβΓχο4 ΐαλβατωρ. Τό περί Πα-
ξών πόνημα είνβ τό δέχατον ίγδοον τών μεγάλων χα\ μιχρών
συγγραμμάτων, οσα έξέδωχε μέχρι τούδε ό λόγιος άρχιδούξ.

— Κατά την εν τω Φρεδβνσβόργ τνλευταίαν διαμονήν
της αύτοχρατείρας της Ρωσσίας χα\ της πριγχηπίσσης της
Ουαλίας, δύ• Γάλλοι γλύχται, ό Θ«ιι(1ΐ6πα χαι ό Ο^αρη,
χαθ* «ψηλήν συγχατάβασιν τών δύο επισήμων δεσποίνων
ήδυνήθησαν νά λάβωσιν έχ του φυσιχου προπλάσματα αυ-
τών. "Ήδη έν Παρισίοις έχ τών προπλασμάτων τούτων
χατασχενάζονται δύο αγάλματα, Ατίνα θέλουσι χοσμήσει
τήν πλουσιεετάτην γλυπτοθήχην του ζάπλουτου Δανού Ίά-
χωβσον. Ή Τσαρίνα, πεπλασμένη εις φυσιχόν μέγκΟος,
παρίσταται χαθημένη. Φέρει έσθήτα μεγαλοπρεπή χαι τό
διάδημα έπ\ χεφαλ«)ς* όπισθεν επι τών ωμών άνέρριπται ό
έχ τριχάπτων πέπλος' τόν γυμνόν λαιμόν περιβάλλει περί-
δέραιον εχ μαργαριτών. Ή αυτοκράτειρα χρατεΓ εις τήν
άριστεράν χεΓρα τά σχεδιογραφήματα τών διαφόρων φι-
λανθρωπικών χαβιδρυμάτων άτινα συνέστησ•, τήν δεξιάν δ'
ανεγείρει ελαφρώς ως έν συνομιλία. *Ηθος μελαγχολίας ά-
βρας χα\ γλυχύτητος άφατου εμπνέει τήν ευειδή μορφήν
της ήγεμονίδος. Τό αγα)μα της πριγχηπίσσης της Ουα-
λίας δπερείνε άχόμη έν άρχ^ της επεξεργασίας εινε παρό-
μοιον προς τό της αδελφή; της, διαρέρον μόνον χατά τό
Ινδ«μα χαΐ τήν στάσιν. Τό δύο ταΰτα Ιργα πιστεύεται δτι
Οά ληφθξ ή άδεια νά έχτεθώσιν έν ττ) καλλιτεχνική εκθέσει
του 1889, ήτις θέλει αυμπέσει προς τήν «αγχόσμιον Ιχθεσιν.

— Έπ\ τώ ίωβιλαίφ του Πάπα οί συγγραφεΓς οί μετέ-
χοντες τών υπό τό ^νομα της «Βατιχανείου Βιβλιοθήκης»
εκδόσεων, παρέσχον είς τόν Λέοντα ΙΓ' περιφανή άπόδει•
ξιν του σεβασμού αυτών χα\ της ευγνωμοσύνης των έπι τ^
προατεΜία της οποίας άξιοΰνται παρ* αύτου διά της προς•
φορείς εις αυτόν εικοσάδος συγγραμμάτων πολντελώς έχ-
τοτυπιεμένων κα\ εικονογραφημένων, άφορώντων οίς τάς έ-
πιστήμας, τά γράμματα, τάς τέχνας, χαι τήν γραφογνωσίαν
χα\ έν γένει ύς τόν χύχλον τών εργασιών της «^Βατικανείου
Βιβλιοθήκης*. Μεγαλοπρεπές λεύκωμα συνοδεύει τήν έν λό-
γφ προσφοράν, Μ της πρώτης σελίδος του Οποίου άναγι-

νωσχεται άφιέρωσις είς ΰφος έπιγραφιχόν, συντεθειμένη ύπό
του πατρός Τογκιόργη, έχ του τάγματος του 'Ιησου.

— Κατά τό άρξάμενον Ιτος 1888 θέλει τελεσθή έν Μονάχφ
διεθνής καλλιτεχνική ίχθεσις, είς ην προσεχλήθη έπισήμεες

νά συμμετάσχγ) και ή 'Ελλάς. Ή ^χθεσις, ήτις θέλει διαρ-
κέσει άπό 1ης Ιουλίου μέχρι τέλους *Οκτωβρίου του 1888,
έτέΐη ύπό τήν προστασίαν του άντιβασιλέως της Βαυαρίας,
ου ό υίός πρίγκηψ ΛουδοβΓκος απεδέχθη τήν έηίτιμον αύτης
προεδρείαν. 'Η ίν Μονάχω ΙχΟεσις {χει τοΰτο τό ιδιάζον
δτι κατά τό 1888 συμπληροΰται εκατονταετία, άφ* ης συν•
εχροτήθη έν Μονάχφ ή πρώτη χαλλίτεχνιχή Ιχθεσις, επομέ-
νως δι' αυτής θά πανηγυρισθ^ καΐ ή άμφιετηρίς αΰτη.

— Κατά τό προσεχές Ιαρ και έν Βιέννγ) θέλει τελεστή
διεθνής καλλιτεχνική Ιχθεαις, προς πανηγυρισμόν της τεσ-
σαρακοστής άμφιετηρίδος της βασιλείας τον αύτοχράτορος
Φραγκίσκου *Ιωσήφ.

—Ό Γάλλος συγγραφεύς χα) ποιητής Κάτουλλος Μβηάέβ
εξήγαγε ν έχ του *Ερτάτη του Ούγχω Ιί1»ΓβΙ(0 μελοδράμα-
τος, βπερ θέλει μελοποιήσει διακεκριμένος Γάλλος μου-
σουργός.

— *Η σύζυγος του διαδόχου της Γερμανίας άκέστοιλεν
είς τόν πενΟερόν αυτής, τόν αυτοκράτορα Γονλλιέλμον,
ως δώρον τών Χριστουγέννων προσωπογραφίαν του συζύγου
'^^<> ^ν {^ύνη έξείχόνισε. Τό δώρον μέχρι δακρύεεν σννεκί•
νησε τόν γηραιόν μονάρχην.

— *0 Γκουνώ συνέθετο όσχάτως προς τιμήν του Πάπα
υμνον ύπό τόν τίτλον Ονρρά Ι βοτις διά πρότην φοράν
άνεχρούσθη χατά τά έγκαίν.ατης έν τ^ Βατικανφ εκθέσεως
τών Ι'ί>ρ«ν του 'ΙωβιλαΙου.

— *Απεβίΐιΐσεν έν Παρισίοις ό γνωστότατος συγγραφεύς
της *Ωραία<: Γαβρί^ΛΛας χα\ συνεργάτης του Δονμα έν
τφ Κ ό μην ι ΜογχεχρΙστω χαΐ έν δλλοις Ιργοις Αυγού-

^^^είρς Μαχέ.

•^ *Εν Μαδρίττ|| άπεβίωσεν ό δημοτιχώτατος Ισπανός μυ-
θιστορϊϊ>^άφος *Εμμανουήλ Γονζαλές.

Έν τω ίερώ 'τιών Καβείρων παρά τάς Θήβας, βπου
ένεργεΓ άνασχαφάς ή* γερμανική 2χολή, άνευρέθησαν πολλά
νέα ευρήματα, άξιολογώατα. Άνευρέθη τεμάχιον στήλης
ένεπίγραφον, παριστών ]1{νδρα όρχούμενον χα) χρούοντα
τύμπανον υπερθεν της κβφαλής, ταύροι χαλχοΓ καΐ μολύ-
βδϋοι διαφόρων διαστάσεω»ν, πολλά άγγεΓα καϊ σνντρίμ-
ματα αγγείων μετά γραφώ\^ περ\ τά 100 μικρά αγάλ-
ματα συντετριμμένα και μή, (^ λέοντες, 20 χοΓροι καί τίνα
πτηνά.• Ωσαύτως προήχθησαν ΐί(ς φώς χα\ άλλα ευρήματα,
τουτέστιν 95 χαλκοΓ ταύροι, 1 ί;^ αολύβδινοι, σιδηρά λόγχη
μήκους ενός μέτρου, άνάγλυφον έν όστείν^ «τήλιρ, παριστών
Κάβειρον, πολλά πήλινα συντετριμ,μένα αγάλματα Πανός,
Καβείρων, Διονύσου χα) δλλων («4»ρφών, άγγεΓον Ιχον
γραπτήν γυναΓχα χιθαρίζουσαν, πολλ^ ενεπίγραφα τεμά-
χια αγγείων, δύο ύέλιναι προτομαί, πρας δέ τούτοις ττήλι•
νον άγγεΓον, ίδιόρρυθμον, Ιχβν αντιθέτους"^ έπι της χοιλίας
πλαστάς μορφάς γυναικός κα\ πωγωνοφόρου- ^νδρός.

— Διά τήν προσεχή *Ολυμπιαχήν ^χθεσιν "^εφασίσθη νά
γίνωσι δεχτά κα\ εκθέματα αποστελλόμενα έχ ρ^^ρους ομο-
γενών, έκτος της * Ελλάδος οίκου ντων χαί είς δ)Μίφορα βιο-
μηχανικά {ργα ασχολουμένων. ι

— Σχέψις γίνεται Γνα τό έν ΠειραιεΓ γυμνιΐ^οιον, άπό
του προσεχούς σχολικού Ιτους, μεταβληθξ είς \εμντοριχήν
σχολήν, κατά τό υπόδειγμα τών έν Ευρώπν) το^ρΰτων, θά
χαταβληθ^ δό προσπάθεια ώστε νά άναγνωρισθξ ««ό της
κυβερνήσεως ή σχολή αύτη ως ισοδύναμος προς τα^βιπά
γυμνάσια του Κράτους, Γνα ούτω; ό εξερχόμενος τ&ντης
ίχτ) τήν έκλογήν ή νά έπιδοθή είς πραχτίκήν τίνα έργφίαν
ή νά εξακολουθήσω) σπουδάς έν τω Πανεπιστημίφ. ν*

— Ό παρ* ήμΓν διατρίβων Γάλλος συγγραφεύς κα)
τής κ. Παύλος Μαριετων απέρχεται βσον ουπω τών *Λ6η1
άρίστας άποχομίζων εντυπώσεις, τάς οποίας σχοπεΓνά περ
ριλάβγ) έν ίδ(φ τόμω £μα τξ έιτανόδφ του είς Παρισίους^
Τό βιβλίον του, έν «εζώ λόγφ συντεταγμένον, θέλει βιαβέ-
σει ό χ. Μαριετων διά τίνων ποιήσεων, ιδν απόγευμα πα.
ρέσχεν είς το έλληνικόν κοινόν διά τον χαριεστάτου ηοιήφίοι.
τος ν'Ηγησώ•, βπερ έν έπισχΑφει χατά τό Κ»ρα|ΐι•ιχ»ν άμ
πνευσθείς, έδημοσίευσεν Ιν τινι των τελευταίων φύλλων
τ7, Έφημ^^αο,. ^.^.^.^^^ ^^ ΟοΟ^Ί^

Δ.3Β^^ΤΖΟΧΤ ΤΧϊΖΙ Ε23ΤΤΑΣ

— Έχ των καταστημάτων •ΑνΙ«τη ΚωνσταντινΙΙον •ξ*-
δό6η το 22ον τενχος τ•ΰ €θΓρυ3 Ιαπβ €ίτί1ί9, πιριέχον τ&
διάφ•ρα ι?δη των απαίνησεωτ (ΟοηάίΙΙοα63 Βίηβ ΰλΟΒλ
οΒ λΟΓρβοί ΜΟΜίη), τκμώμβνον δέ δραχμής. ΠροσΕχως
IX των «ύτων καταστημάτων έχδίδονται α{ Νβαραί^ μιτ3ι
σημιιώσιων έρμηνιυτιχων τοΐί χ. Ήλ. Λιαχοπούλου.

'•■•■!'

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Κατά τάς (φημ&ρ(δας τ^ ζήτημα της (νοποιήσεως βλων
των έθνιχων δανβίων πρ6χ»ιται να λυΙ^ προσεχώς. Οί τρα-
«•ζΤται XX. Κββ, Άλέξ. Ίωνίδης χα\ Ίω. Μπαλής, άφι•
χνούμβνοι ιξ Αγγλίας, θά έξαχολουθήσωσι τάς άπ6 χρ6νου
{(δη άρξαμένας μιτά της χυβερνήσιω; διαιτραγματεύσ&ις
κρος ιτραγματοΐΓο(ησιν του σχεδίου τ•ύτου. Λ2 διαπραγμα-
τιΰσ«(ς προέβησαν »ίς σημιΓον εύχάριστον χαΐ α{ βάσεις
χατ' άρχηι» ετέθησαν, Ι)δη δέ πρόχειται να συζητηΟωσιν
α{ λεπτομέρειαι. Έχ της ενοποιήσεως ταύτης πραγματο-
ποιούμενης 6ά προχύψ^ ελάττωσις των εις την ύπηρεσ(αν
των δανείων απαιτουμένων δαπανών πλέον των £ζ εκα-
τομμυρίων.

<*- Χειμων δριμύς ενέσκηψε καθ* άπασαν την Ελλάδα.
Έν Αθήναις α2 χι4νες έχάλυψαν τα πέριξ δρη, Ι^ασαν
δε καΐ μέχρι της πόλεως.

-— Ή εν Πετρουπ4λει Ιαπωνική πρεσβεία άνήγγειλεν
εις τλν ήμέτερον έν τ^ πρωτευούσ^ ταύττ) πρεσβευτήν χ.
Μαυροκορδάτον βτι 6 αυτοκράτωρ της Ιαπωνίας εύηρεστή-
Οη νά άκονείμτ) τ^ άνωτατον παράσημον του ατατεΛΛοτζοί:
4ι11ον είς τ^ν πρωθυπουργών χ. Τριχούπην «α\ εις τ^ επί
των Εξωτερικών ΰπουργον χ. Δραγούμην, τ^ αύτ^ δε πα-
ράσημον τρίτης τάξεως εις τ^ν αύλαρχεύοντα χ. Χατζη-
πέτρον.

— Άφίκετο έκ Λονδίνου 6 τραπεζίτης βαρωνος Φερδι-
νάνδος Ρότσιλδ έχ της έπ) (ίλβφ περιο>νύμου οικογενείας.
Ηετ* αύτ•ΰ άφίκετο και ό έχ των ύκασπ ιστών του πρίγχη•
πος της Ουαλίας κ. Τίρετ Ούίλσων.

— - 'Λφίχετο ωσαύτως εξ *Λ.γγλίας ( μηχανικές χ. ΗφΟΓγ
Ε«β, ύ μέλλων να διευθύνρ τάς εργασίας της αγγλικής
εταιρίας, της άναλαβρύσης την άποξήρανσιν της Κωπαίδος
λίμνης.

— Άπ^ Ι Φεβρο\)αρίου 1888 τ^ δικαίωμα της εκδόσεως
χα\ πληρωμής επιτΑγων επεκτείνεται κα\ εις τά ταχυδρο-
μικά και τηλεγραφικά γραφεΓα Χαλκίδος, Ααρίσσης, Τρικ•
κάλων, "Αρτης, Μεσολογγίου, "Αργοστολίου, Ζακύνθου,
Καλαμών, £πάρττ>, Τριπόλεως χα) Ναυπλίου.

-» Ή κυρία ευφροσύνη Κασσαβέτη, έχπληροΰσα τελευ-
ΐαίαν Οέλησιν του μαχαρίτου αυτής συζύγου Α. Κασσα-
βέτη έδώρησεν εις τλ δημόσιον τλ έν τ^ &παρχίθ( Άλμυροΰ
της Θεσσαλίας κεϊμενον έδιόκτητον κτήμα της, τ^ γνωστόν
ύπό το ^νομα «'ΑΤδΙν• μεθ* βλωχ των παραρτημάτων αυ-
τού, μηχανών, εργαλείων γεωργικών χα\ άλλων χρησίμων
εΙς τήν καλλιέργειαν, ώς και των έν αύτφ υπαρχόντων ζφων,
βπως ΙδρυΟ^ γεωργική σχολή, ύπό την έπωνυμίαν ιΚασ•
σαβέτειος».

— Κατά τον δημοσιευθέντα έπίσημον πίνακα, α< τελώ•
νιακαΐ εισπράξεις του λήξαντος μηνός Δεκεμβρίου άνήλθον
ε{ς 3,100,000 δραχ., απέναντι 2,949,782 είσπρκχθεισών
παεά τόν άντίστοιχον μήνα του 1886 καϊ 1^942,345 είσπρα-
χθεισών κατά τόν άντίστοιχον μήνα τον 1885. Έν βλφ
αί τελωνιακά) εισπράξεις κατά τό 1887 άνήλθον εις
34,635,964 δρ., ένώ τό 1886 είχον ανέλθει ε{ς 25,596,
835, τ$ 1865 &έ εις 22,401.987.

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗ2 Β&ΤΙΑΖ

ι

«• Μ, Ιίϊ Μ. Μελιτούπολιν. Ελήφθησαν χα\ διετέθησαν
ννμφΜΐΜ^ ^ ύμιτόρα παραγγελία, ώ; λεπτομερώς έγραψα-
μεν ύ|ΐίν•4^«ιΧ:Χ. Ιωάννινα Ένεγράψαμεν πάντας κα\
•ύχαρΐ9το«μιν δια την φιλιχήν ύποστήρ;ξ(ν. Ό χ.Κ.Λ•ιπλή-

ρωσεν ήμΓν διά τό άντίτιμον των δύο συνδρομών — κ.Π.Ν.
Π. Πάτρας. Ελήφθησαν. Τό ζητηθέν φυλλον απεστάλη ύμΓν.
*Η Ιστορία της Ίατριχής τιμάται δραχ. 7 χα*ι μετά τα•
χυδρ. 7,50.^Φί.ία^αγ*^ώσΓ^ί. Ό σχοπός τη; Ιστορίας
δεν εινε μόνον ή άπομνημόνευσις των γεγονότων άλλα πολύ
υψηλότερος. Συγγραφεύς τις ορίζει αυτόν ως έξης• «Νά δι-
δάξιρ τό παρελθόν ου μόνον εις την μνήμην άλλα χα\ εις
την διάνοιαν, νά έξιστορήσιρ ού μόνον τά γεγονότα άλλα
καΐ την Ιννοιαν αυτών χαϊ τόν σύνδεσμον, νά παραστήσν)
έπΙ σκηνής δρώντας τους έπιδράσαντας έπ\ τών γεγονότων
ανθρώπους, ν* άνευρη και νά ζωγραφήστ), ύπό τά κύρια ονό-
ματα και τά μερικά συμβάντα, την τύχην κα\ τας εργα-
σίας, τάς νίκας χα\ τάς ήττας της κοινωνίας χα\ τής αν-
θρωπίνου ψυχής, ταΰτα εινε ή μεγάλη τής Ιστορίας απο-
στολή.*— χ. Δ. Λ. Ληξούριον. Ταχυδρομικώς άπηντήσαμεν.
κ. κ. Ε. Γ. Σ. Δυρράχιον, Η. Μ. Πάφον, Β. Α. Κιάτον
χα\ Γ. Κ. Λ. Ροστόβιον. Τά ζητηθέντα απεστάλησαν. —
κ. Σ.Α.Παρισίους. "Ελήφθη* εύχαριστοΰμενάπηντήσαμεν. —
Κτηματία. 01 άρχαΓοι άπ^διδον την εΰρισιν αύτου είς
τήν θεάν Δήμητρα* άγνωστος Βμως εινε εις ήμας ή καταγωγή
του σίτου χα\ ό τόπος ίνθα τό πρώτον ευρέθη έν αγρία κα-
ταστάσεΐ. — χ. Σ. Σ, Κ. Αΐτωλιχόν. "Ελήφθησαν χα\ πα-
ρεδόθησαν τά ανήκοντα τφ κ. Δ. Ζ. — Κυρίας Α.Κ.Γ. Κέρχυ-
ραν, Π. Σ. Πρέβεζαν, Ζ.ί. Κ. Κεφαλληνίαν, Ι.Σ. Α. και Δ.
Γ. Σύρον, Φ. Σ. Μυτιλήνην, Ν. Σ. Ν. Κάρυστον, Γ. Ι.
Χ. Καλάμας, Π. Γ. Π., Θ. Α. Π. Δ. Ι Κ. και Σ. Π. Μ.
Κέρκυραν, Σ. Π. Πάτρας, Ι. Β. Θήραν, Α. Φ. Κ. Άργο-
στόλιον, Δ. Κ. Κιάτον, Π. Π. Μόνβχον χα^ Σ. Ν. Π.
Μάντσεστερ. "Ελήφθησαν. — Γραμματιχΐ}. Τό θηΛνχόνω
εινε λέξις τής κοινής γλώσσης παραγόμενη εκ του θηλυκός.
Τής αυτής ^ίζης εινε ή θηΛαά. Ή λέξις ευρίσκεται είς
τόν Ήσύχιον. — κ. Π. Μ. Δ. Σύρον. Ή αποστολή του αν-
τιτίμου άρχεΓ* ουδέν $λλο. — χ. Χ. Κ Πειρα'.ά. Οί έν ίδίφ
τεύχει εκδοθέντες πίνακες κα*« εικόνες τοποθετούνται έν τ^
οικεία £χαστος θέσει είς τό σύγγραμμα κατά τάς οδηγίας,
τάς δημοσιευομένας έν τω έξωφύλλφ του άρτι εκδοθέντος
τελευταίου τεύχους. — κ. Φ. Δ. Κωνσταντινούπολιν. Τιμά-
ται φρ. 18. — Στωϊχΐ}. Ουδέν άκριβέστερον. «Ή μα-
ταιότης τόσον έρριζωμένη εινε έν τ^ καρδία του άνθρωπου,
ώστε πάς ίκαστος, και ό στρατιώτη;, και ό κτίστης, κα\ ό
μάγειρος, χα\ ό αχθοφόρος θέλει νά Ιχτ) θαυμαστάς* χα\
αυτοί οί φιλόσοφοι θέλουσι θαυμαστάς. Κα\ οί κατά τούτων
γράφοντες θέλουσι νά ίχωσι την δόξαν δτι Ιγραψαν καλώς,
κα\ οί άναγνώσαντες τά γραφέντα θέλουσι νά ίχ(οσι τήν
δόξαν βτι τά ανέγνωσαν, χαΐ έγώ ό γράφων τάς γραμμάς
ταύτας ίχω Γσως τήν έπιθυμίαν ταύτην•. Ούτω κηρύττει ό
Πασχάλ.

ΑΙΚ. ΛΑΣΚΑΡΙΔΟΥ

Τ6 ρι6λ(ον τ&ν μικρών μας, άναγνωσματάριον
8ια «χ(8ία 6—8 ατών. Αραχ* 4,25. Μ«τ^ ταχα^ρ.
τ•λών 8ραχ• 1,35.

*ΙΙ τ(ρψες τ&ν πα(8ων, διηγήματα διά καιδία
7—9 «των. Αραχ. 1,75. Μετά ταχυΒρ. τ•λων
δραχ. 2.

ΒίκΑνες του παιδιποχ^ βίου, δια παιδία 8 — 10
«των. Δραχ. 1,50. Μβτά ταχυδρομ. τελών δραχ•
1,70.

Πραγματεία περί τοΰ Φροβ&λιανοΟ βυβτήματος.

Όδηγίαι'κρλς χατανάη«ιν του συστήματος τούτ§ϋ.Δραχ.2.
^Εζεδόθησατ άρζν

ΡυΟμείλλ παίγνεα κατλ τ^^ν Φροβελιανίι^ν μΙΟοβον
δ(ά Χ€ τους Νηιτιαχους Κήπους χαΐ τά μαθήματα τής
Γυμναστικής. Ποίησις χαΐ μουσική ύπό *Αλ«ζάνδρου
Καταχουζηνου. Τευχο; πρώτον. Τιμάται δραχ. 1,25.
Μετά ταχυδρ. 1,40. Γ^^-ν^-νΓτΤ/>

ζ:^£:.Α.χιοχ^ τέολ £;22χχα^&

ΒΙΒΛΙΟΠΩΑΒΙΟΝ ΤΗΧ «Β£ΤΙΑ£•

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

νπ^ Κ. ΠΑΠΑΡΡΗΓΟΠΟΓ ΑΟΓ

Καλύμματα του συγγράμματος τούτου, χαλλιτεχιτιχώτατα
χατασχευασθέντα «ν Γερμανία, μέ λαμπρον πολύχρωμον
χαΐ έπίχρυσον έξώφυλλον, φέρον άρχαιοπρεηή παράστασιν
της Μούσης της Ιστορίας, χατά την παρατιΟεμένην ένμιχρο-
γραφία άπειχόνίσιν, πωλούνται εις τ^ ΒιβΑιοηωΑεΐον της
•^Εστίας•.

Γ>4^ ΙΣΤΟΡΙΑ

ρελληνικουΙ

ί^^ΕΒΝΟΥI^^

Τιμάται £χαστον δραχ. 2,50 δια τους εν Ελλάδι συνδρο-
μητας χοΐ φρ. άργυρα 2,50 δια τους βν τξ άλλοδαιτξ.

0? έχ των επαρχιών ή της αλλοδαπής ζητουντες τοιαύτα
επιβαρύνονται «αι μλ τά ταχυδρομιχ^ι τέλη, δραχμήν μ(αν
δια τά πέντε καλύμματα των 5 τύμων.

Έχαστον σώμα της "Ιστορίας τιμάται δδετον μεν δραχ.
40 εν 'Λθι^ναις, δρ. 45 εν ταΓς έπαρχίαις χαΐ φρ. χρυσά 50
βν τ?ί αλλοδαπή. Δεδεμένον δε λαμπρώς πωλεΓται άντι ^^αχ,
6θ έν Αθήναις, Ι^Λχ. 70 εν ταΓς έπαρχίαις χαΊ φρ. χρυσών
70 έν τ^ αλλοδαπή.

ΖΡ£^1^^ίι.ΤΙΣ:ΧΗ[ΡΙΟΧΤ

8 *Ιανουαρ(ου 1888.

ΑΑν•&οι τϊΐς Κυβ•ρνιΙ|σ••»^

Τρέχουσα Τίμη

Τ«ν 170,000,000 των 5 •/© Δρ.

ν.

458.—

• 120,000,000 των δ .

461.—

• 60,000,000 των 6 »

533.-

• 26,000,000 τών 6 .

465.-

» 10,000,000 τών 6 •

234.-

> 6,000,000 των 6 Δρ.

πα)

ι. 89.—

Κτηματιχαι Όμολ. Έ6ν. Τραπέζης

των 60,000,000 μετά Λαχείου φρ.

504.—

Οεβ^ΜίλχΑ Κα^ασι^μα^α

ΒΤΑΙΡΙΑΙ

•Εθνίχή* Τράπεζα της Ελλάδος Δρ.

ν.

4,185.—

Γινιχή Πιστωτική Τράπεζα »

188.-

Τράπεζα Βιομηχανικής Πίστεως •

81.50

Προνομ. Τράπεζα Ήπειροββσσαλ.•

208.-

Εταιρία Μεταλλουργ. Λαυρίου »

474—

Σιδηρ. *Λ6ηνων χα\ Πειραιώς •

395.—

Εταιρία Φωταερίου •

ΣϋγαΛΛάγμαχα

ΛΟΝΔΙΝΟΤ— Τραπεζιχον "Οψεως.

32.60

3μην.

32.40

ΓΑΛΛΙΑΣ— Τραπεζικών «Όψεως

129.-

• 3μην.

127.ν4

Νομίσματα

Είκοσά φράγκο ν

25.72

Λίρα οθωμανική

29.05

ηΑΙϋΟ ΑΝΘΘλΟΠΑ

Υπο Α.Π.ΚΟΥΡΤΙΔΟΥ

Πβριέχβι τά χαιαλληλ^τατα ^ρος Μαγγ•λ{αν

ποιημάτια δια την καιδ^ήν ήλιχ(αν.

Τψάται ί ύραΊτμ'ή^

Ο ΚΑΤΣΑΝΤΩΝΗΣ

Κλέφτικον έπεισ^διον ^ ελληνικών μυθιστόρημα

ΥΠΟ Κ. ΡΑΜΦΟΪ

Τιμάται δραχμής. Είς τους έν ταΓς έπαρχίαις άποστέλλβ-
ται ελεύθερον ταχυδρ. τέλους.

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΤΗΣ'ΈΣΤΙΑΣ..

Σ€ίρά Ιχατοτ είχοτωτ, άρισνονργημάνωτ Γί}ς ί/χ^*ϊ^, €ΧΟ(>όομ/τη είς φνΛΛάύία.
* Εργον πρωτοφανές δια την^ΕΛΛάόα, *Β /κτύπωσις γίνεται εν Γερμανία,

Τ^ δλον ίργον άποτελεΓται έκ φυλλαδίων όεχα/ξ^ εξ ών έξεδ^θησαν ηδη τά οχτώ. Το ίνατον έκδοθήσεται την
ικροσεχη εβδομάδα, ταχίστη δέ θέλει έπακολουθ/|σει χαΐ των λοιπών ή Ιχδοσις, ώστε έντ^ς &λίγου 6λ6»ληρον τ^ Κργον
Ισται περατωμένον. Τιμή του φυλλαδίου έν Αθήναις δραχ. 2, έν ταΓς έκαρχίαις δρ. 2,50. έν τφ έξωτ»ρικφ φρ. χρ. 2.5θ.

"Ηδη κομισθέν ευρίσκεται έν τφ Βιβλιοπωλείφ της «*ΕστΙας• :

ΚΑΑΑΙΤΕΧΝΙΚηΤΑΤΟΝ ΠΕΡΙΚΑΑΪΜΜΑ ΤΗΣ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ

π»λούμ•νον Ιν ΆΟήνοιις δραχ. β» Ιν τ«1ς 4ιι«ρχ(θϋς $ρ«χ. 8, 4ν τ9( άλλο^α•) φρ. χρ. 8.

Αια το^ς προηΧηράνοντας, τΐ 8Λον ίργον ε-ί/Αδτα* : Έν Αθήναις δραχ. 30, έν ταΓς έκαρχίβις 8ρ«χ. 85,
έν τω έξωτερικω φρ. χρ. 35. Γ^ ΓΛΓΛΓί]^

— — — Β!(]]!ί!Ζ^^Ι ΙΟΥ ν^ΟΟ*^

*Εν * Αθήναις έχ του τυίτογραφβίου των χαιοιστημ&τωΐ' ΑΝΚΤΗ ΚΔΝΙΤΑΝΤΝΙΙΑΟΥ. 1888^1197^

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

βΤΤ ιτ ΧΑΝΟ'ϊΤΑ^χο'ϊτ ιββθ. Λ^Μ^^^^^ ΙΟ.

ΓΡΑΦΕΙΟΝ τής Εςτιαε: ΈπΙ τ^^^ 6δο0 Σταδίου, αριθ. 36.

ΈπΙ τη λήξβι του ^(«^δεκάτου Ιτους
της «ΈστΙας» παρακαλούνται οί κύριοι
συνδ9θ|^^'^<^^9 ^^^^ έπιθυμουσι να έξακο-
λουθήσωσι λαμβάνοντες το φύλλον και
κατά τό άρξάμενον έτος, νλ ανανεώσω-
σιν έγκαίρ^^^ "^ήν συνδρομήν αυτών, Γνα
μη έπέλθη 1>ιακοπή της προς αυτούς απο-
στολής του φύλλου.

ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

ΚΤ030 1Ζ** « ^Α^ΡΖ«. «29

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΜΒΓΑϋΗ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΣΧΟΛΗ, ύικ6 Άριβτο-

εΤΡΕΒΔΩΘΒΙΣΑ ΥΠΑΡ8ΙΣ, «ιι^γημα.
Β ΒΝ ΚΟΡΣΙΚΗς ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ, ύη6
Ν. Β. Φ«ρ^.

Ο ΚΑΡΟΛΟΣ ΑΑΡΒΙΝ κατ* οικον.
ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ
ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Νοιξ(θΐκ6ν Αρχ•Υον.

*Ε< τ$ υπ* άρ(6. 553 Διλιίω της Εστίας ( 2 Λύγού-
ντου π. Ι.) βίχον άναγγ&Ιλβι βτι τϊ άρχβΓον της Ίστοριχής
χαΐ *Ε0νολογικης Έταιρ(ας της Ελλάδος άπέχτησ• μ«γάληι»
βνλλογην έγγραφων ^ν νοταρ(«»ν της Νάξ•υ, 4|ν άν^ΰριν
βν Σνρω & χ. Σοφίαν&ς, χαι άιτίστβίλιν ιις τλ ύπουργβΓον
«ης Διχαιοαΰνης, τοΰτο 84, τ^ άξιιπα(νφ φροντίδι του ίτΛ
τη< διχαιοσύνης Υπουργού χ. Βο^πιώτου χα\ του γινίχον
γραμματέως χ. Παπαφράγχου (ν τω αύτω ύπουργβ(φ, χατέ•
0§αβν βις τ^ άρχκΓον τη: Εταιρίας.

Των έγγραφων τούτων, χατά τ^ν τρ&πον, 8ν ή Εταιρία
(φι^ρμοσβ χαΐ έπ\ των λοιπών βν τφ βρχ«(φ αυτής χατα-
τ%6βιμένων, έπ«ρατώθη πρό τίνων ήμ«ρών ή χαταγραφη χαΐ
ταχτοποίησις* χατβγράφησαν 2έ πάντα, αριθμοΰμινα «ις
4330, έν τφ χαταλέγφ των έγγραφων του άρχβίου άπ^ του
αριθμού 2512 μέχρι του 6842 μ•τα συντόμου μνείας του
βίδους (χάστου, χαι της χρονολογίας χατ' Κτος και μήνα,
χαΐ έτοποθ•τι(0ησαν έντος 18 φαχέλων χατα τήν σειράν τής
έγγραφης αύτων ιν τω χαταλόγφ.

Τα Ιγγραφα ταΰτα, ώς Ιγραψα χα\ έν τω ΰπ' αριθ. 553
του Αβλτίου τής «*ΕστΙας» συνίστανται έχ διαθηχων, συμ-
βολαίων άγοραπωληοίας,μαρτυριχών,Επιτροπιχών,προιχοουμ-
φωνων, 6μολογιων χρηματιχών, δωρητηρίων, έχ συμβολαίων
έμβατιχίων (χοντονβερνίας), προιχοδοτηρίων (άβενταρίων),
έχχαΟαρίσ&ων λογαριασμών (σουλφι), διορισμών αίριτων δι-
χαστών (άλμπιτριχά), έχ δωρητηρίων βίς μονάς χα\ ναούς
(ι|^χιχά) η εις άναδεχτούς ύπλ αναδόχων (φιλι6τζιχα) χα\
τά παρόμοια. "Άρχονται δε άπ^ του Ιτους 1533 ίως
του 1849.

*Η συλλογή αΰτη είνε αξία λόγου δια την ηλουσίαν χαΐ
γνησίαν ύλην, -^ν παρέχει προς μελέτην έπ\ διαφόρων θεμά-
των φιλολογιχώ>, νομιχών χαΐ ίστοριχών, ών σημειώ τίνα
χάριν των ασχολουμένων, Γνα καταδείξω την άξίαν αύτων
χαϊ χρησιμότητα. Ούτως έπ\ παραδείγματος έν τοΓς'έγγρά-
φοις τούτοις δύναταί τις να μελετήσν) την χατάστασιν τής
γλώσσης χα\ των γραμμάτων χατά την 16ην χα\ 17ην εκα-
τονταετηρίδα, χαθως χαΐ τής πνευματικής αναπτύξεως μιας
των μεγαλειτέρων νήσων των Κυκλάδων. Έν τούτοις δύνα-
ται νά σπουδάσγ) την χατάστασιν του δικαίου και των έν•
νόμων εν γένει σχέσεων των κατοίκων, την έπίδρασίν Ιτ», ■ίιν
Ισχεν ή ενετική χατάχτησις, χα\ τήν μικρόν κατά μικρόν
είσαγωγήν χα\ έπιχράτησιν βρων χαΐ τύπων και διατάξεων
του ενετικού δικαίου, κυρίως έπΙ προικοσυμφώνων και δια•
θηκών, τήν θέσιν των νοταρίων, τήν έξουσίαν αύτων χαΐ
τήν διχαιοδοσίαν, τήν τοπιχήν περιφέρει αν, τήν τάξιν των
γραφείων αύτων, τό σύστημα τής δια αίρετών διχαστών
(αλμπίτρων) λύσεως των διαφορών, τό σύστημα των τοπι«
χών κριτηρίων των προεστώτων χαι γερόντων, τήν θέσιν
τών επισκόπων, χωρεπισχόπων και ίερέων, των πνευματι-
κών ώς μαρτύρων, χα\ τά παρόμοια. Πλην τούτων δέ τά
Ιγγραφα παρέχουσι κα\ ειδήσεις ίστορικας τής νήσου κατά
τήν Ι6ην κα\ Ι7ην εκατονταετηρίδα, ώ; προς τους έν τ^
Νάξφ άρχοντας τιμαριούχους,διοικητας Τούρκους χαΐ "Έλ-
ληνας, ώς προς τους επισκόπους, κα\ ώς προς τήν έν γένει
κοινωνικήν χατάστασιν τών νησιωτών.

Και ή σπουδή δ* Ιτι τών κυρίων ονομάτων, ων πλεΓστα
φ^ρουσι τύπον βυζαντινόν, και ή τών γεωγραφικών, τών
αναγραφομένων §ις τά διάφορα συμβόλαια χαΐ τάς διαθήχας,
ωσαύτως τών ονομάτων τών επίπλων, τών ενδυμάτων, τών
γυναικείων κοσμημάτων, τών μαγειρικών σκευών χα) άρτο•
ποιητικών, τών μνημονευομένων εις τά προικοσύμφωνα τάς
διαθήκας, τάς άπογραφάς τών σκευών τών μονών, όλόχ/.η-
ρον γλωσσάριον ναξιακόν δυναμένων ν' άποτελέσωσιν, είνε
θέμα, εις 8 ή συλλογή αύτη δύναται νά παράσχτ) £φθονον
ύλην.

Πάσα ή συλλογή αύτη καταγεγραμμένη ηδη καΐ κατα-
τεταγμένη τίθεται ει'ς τήν διάθεσιν παντός Οέλοντος νά κάμη
χρήσιν αυτής έν τω Μουσείφ τής Εταιρίας.

Έν Αθήναις τ^ 14 'Ιανουαρ. 1888.

Ι'^ 'ΐβ^Ρ^ρο^ί ^0^ αρχείου
της Ίστορ. χαΐ ^ΕΘτοΛ. ^Εταιρίας

Α. Μηαιαρακης.

ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ

ΕΠΙΣΤΗΜΗ. ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΑ

Τήν παρελθοΰσαν Κυριαχήν^ 10)22 'ΙανουαρΙου, συνεπλη-
ρώθη έχατονταετηρ\ς από τής γεννήσεως του λόρδου Βύ-
ρωνος. Τήν έπίσημον ταύτην έπέτειον οί έν Αβνδ^νφ "Ελ-
ληνες, γεραίροντες τήν μνήμην του εξόχου ποιτ,τού χαι φι-
λέληνος, έώρτασαν πανηγυρικώς. Τήν πρω'ίαν έτελέσθη δο-

γόνη του λόρδου Βύρωνος, οί επιφανέστεροι τών έν Λονδίνω
φιλελλήνων χα\ αντιπρόσωποι πασών τών εφημερίδων του
"Αστεος. Μετά τήν ίεροτελεστίαν, ό Έλλην αρχιμανδρίτης
Ιπλεξε τό έγχώμιον του Βύρωνος, είτα δ* οί παρεστώτες
άπελθόντις είς Χάϋδ-Πάρχ, δπου εγείρεται μεγαλοπρεπής
άνδριάς του ποιητοΰ, ϊσιεψαν αυτόν δια δύο βαρυτίμων
στεφάνων, ών ό είς προσηνέχθη ύπό τής Ελληνικής κυβερ-
νήσεως διά του αντιπροσώπου αυτής, ό £τερος δ* ύπό τών

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

Δ.Β-Λ.ΧΙΟΝ- τη:ζ2 ΈΣΤυ^Β

ένΛονδ(νφ Έλληνίδων/0 άγγλιχοζ τύπος λίαν σνμ,πββώς έξ•-
φράσβη ί'κί τ^ έγχαρδίω ταύττβ εκδηλώσει της ευγνωμοσύ-
νης τον Έλληνιχοΰ Ιθνους προς την μνήμην του έν Μβσο-
λογγ(φ θανόντος φι)έλληνος. Τελιτη ανάλογος έγένετο χαΐ
έν τ^ τελευταία ταύττ) πόλε». Κατά παραγγελίβν τβΰ προέ-
δρου του ενταύθα σνλλόγου «Βύρωνος•, δ δήμαρχος της
πόλεος, παρισταμένων πασών των αρχών χβ\ πλίνθους
πολλού, Ιστεψε τον ανδριάντα του ποιητοΰ, μετά χαι&λ-
ληλον προσφώνησίν , ητ<ς έγένετο δεχτή δια ζωηρών
επευφημιών.

— Ό έν Λειψία έχδο-ηχος οίχος του Τεϋβνέρου «γγέλλει
την προσεχή Ιχδοσιν τών «Ήθιχών• του Πλουτάρχου, χρι-
τιχη έπιμελεία του έ\ Μιτυλι^νι^ εύπαιδεύτου γυμνασιάρχου
χ. Γρ. Βερναρδάχη.

— Έν Στοχχόλμτ) έδημοσιβύθησαν εις πολυτελή Ιχδοσιν
πάνια τά ποιήματα του βασιλέως της Σουηδίας, τα γρα-
φέντα ύπ' αύτοΰ χατβ καιρούς ύπ^ τ^ ψευδώνυμον 'Οσχάρ
ΦρειδερΓχος. Έν τέλει του τόμου δημοσιεύεται ποίημα
του εστεμμένου συγγραρέως άποχαιρετώντος τάς ποιητιχας
αύτοΰ εργασίας.

—Ό έκλ6γε\ς νέος Γάλλος ακαδημαϊκές ΟοΙλτβ 0Γέ•Γά,
6 διά τών σοφών καΐ γλαφυρών αύτοΰ πραγματειών τοσοΰ•
τον άποκτήσας κΰρο; έν τοΓς έκπαιδευτικοΓς ζητήμασιν, έγέ-
νετο δεκ ^^ έν τ^ *Ακαδημία. Εις τον έκφωνηθέντα παρ* αύ-
τοΰ λόγο ν άπιίντησεν ό δούξ του ΒρόΤλ.

— Γνωστός Γάλλος λόγιος, ό Γεώργιος Ουτβΐ, έξέδωχεν
εσχάτως περίεργον βιβλίον ύπό την έπιγραφήν «Λεξιχόν
τών μεταφορών του Βίχτωρος Ούγχώ•. Επισταμένως με-
λετήσας πάντα τα Ιργα τοΰ δαιμονίου ποιητοΰ, βσα ίγρα-
ψεν Ιν τε έμμέτρφ χα\ πεζώ λόγω, συνέλεξεν 8,τι ούτος
εξέφερε ν έν μεταφορικώ σχηματι, χατατάξας δέ την ύλην
άλφαβητικώ;, άπήρτισε τόμον εξ ύπερτριακοσ(ων σελίδων,
ών ή άνάγνωσις εινε λίαν ενδιαφέρουσα. Πρόλογον εις τό
βιβλίον ίγραψϊν ό Φραγκίσκος Κοππέ.

— Έν Παρισίοις άπέθανεν 6 Ευγένιος ΥοΏ^, βίς ^ών
Ιδρυτών κα\ οίευβυντής τοΰ εγκρίτου περιοδικού «ΕθΤαβ
ροΐίΐιςυβ β( ΙΗΐέΓβίΓβ».

— Ή Ιταλία απώλεσε κατ* αυτάς τ^ν μεγαλείτερον αυ-
τής ποινιχολόγον, τόν καΟηγητήν κκΐ γερουσιαστήν Φραγ-
κΓσκον Καρράραν. Ό Καρράρας τξ εντολή της Ελβετικής
κυβ^ρνι^σεω; είχε εκπονήσει τόν ποινικών τη; Ελβετίας χώ•
δικά, έπι τούτ()> δ'ή Ελβετική "Ομοσπονδία είχεν απονείμει
αύτφ τόν τίτλον τοΰ επιτίμου πολίτου.

— Επιμελείς τοΰ υΐοΰ τοΰ Γαριβάλδτι Μενόττη έξε-
δόΟησαν τλ *Α:ζομτημονενμαζα τοΰ ενδόξου Ίταλοΰ
στρατηγού.

-~ *Τπό τοΰ έν Λειψία μεγάλου έκδοτικοΰ καταστήμα-
τος ΒράΤτκοφ κα\ ΧαΓρτελ εξεδόθη £ρτι νέος τόμος συμ-
πληρωτικός τών μουσικών Ιργων τοΰ Βετόβεν. Ό τόμος
ούτος . αποτελούμενος έχ 378 σελίδων περιέχει 46 τέως
αδημοσίευτους ποικίλας συνθέσεις ήτοι ^σματα, μουσιχήν
ορχήστρας, χλειδοχυμβάλου κλπ.

— *Εκ μέρους τοΰ γαλλικού *Ινστιτούτου επιτροπή, απο-
τελούμενη έχ τεσσάρων μελών,έν οίς χα\ ό Ρει^&ν χαι ό Ιού-
λιος Σίμων, μετέβη •ις Βρυξέλλας χα\ προσήνεγχε τω έχεΓ
διαμένοντι έξορίστφ δουχι τοΰ *0μ3ιλ τό χρυσοΰ,ν μετάλλιον,
βπερ έχόπη είς άνάμνησιν της προς τό Ίνστιτοΰτον μεγάλης
δωρεάς τοΰ δ6υχ4ς, δωρήσαντος, ώς γν⻀τόν, τό άπέραντον
κτήμα Σαντιλλύ. Έπ\ τοΰ μεταλλίου εικονίζεται αφ* ενός ή
κατατομή τοΰ δουχός καΐ άφ'έτέρου αποψίς τις τοΰ χτήματος
και περ^ ταύτην ή επιγραφή * Βοηηέ Α Γ 1ηβ1ί(υ( ά«
ΓΓβηοβ. Μαβέβ Οοιιάέ. 25 ΟοΙο])γ6 1886.

— Ό διάσημος Γερμανός ζωγράφος Γαβριήλ Ιίάξ έπε•
ράτωσεν άρτι νέαν αύτοΰ εικόνα «Τήν Παναγίαν μετά τοΰ
Χρίστου παιδός•.

•» Μεταξύ τών πολυτιμότατων δώρων ^ίτινα Ιλαβεν ό

Πάπας έπΙ τώ Ίωβιλαίφ αύτοΰ άριθμεΓται καΐ είκών τις ,
τοΰ Μουρίλλου, άποσταλεΓσα Ιχ Σεβίλλης, της γενεθλίου -
πόλεως τοΰ μεγάλου Ίσπανοΰ ζωγράφου.

— *0 διάσημος Γάλλος ζωγράφος *ϊ*βόν ^ρξατο ζωγρα- ',
φών τόν νέον πρόεδρον της Γαλλικής δημοκρατίας Σαδί
Καριώ.Παρίσταται δ* ούτος έν τ^ εικόνι δρθι^ς,άσκεπής τήν
κεφαλήν, έν έπισήμω μελανή περιβολή, φέρων τόν μεγαλό-
σταυρον της λεγεώνος της τιμής. Ή είχων αύτη άποστα-
λήσεται είς τήν προσεχή ^χθεσιν, είτα δ* «ναρτηΟήσεται
έν τξ μιγάλτ^ αίθούσν) τοΰ προεδρικού μεγάρου. "Έσται δό
ούχ) οίχογενειβκόν άλλ*έ^νιχόν χτήμα,χαΐ θΐ άποτελέσιρ μέ-
ρος της πινακοθήκης, ήτις περιλαμβάνει κα\ τ«ν προγενε-
στέρων προέδρων τάς είκόνας.

— Ή πόλις Βαρκελόνη προκηρύσσει αγώνα προς συγ-
γραφήν πραγματείας περί ίσπανικής αρχαιολογίας, παρέ-
χουσα γέρας 20,000 φράγκων. Τά Ιργα δύνανται νΐ εΤνε
κα\ χειρόγραφα καΐ Ιντυπα, οί δε συγγγραφεΓς είτε *Ισπα-
νο\ εΥτε αλλοδαποί. *Αλλά τα συγγράμματα πρέπει να ε?νε
γεγραμμένα ίσπανιστί, γαλλιστί, ίταλιστι ή πορτογαλλι-
στί. "Εκαστον δέ τών αποστελλομένων δέον να συνοδεύηται
ύπό δελτίου ένσφραγίστου, περιέχοντος Κωθεν μέν ρητόν τι,
εγκλειστον δέ τό βνομα τοΰ συγγραφέως. 'Έργα αποδεχτά
εΤνε μέχρι της μεσημβρίας της 23 8βρίου 1891, ή δε κρίσις
άναγνωσθήσεται τ^ 23 *Λπριλίου 1892.

— Ό υίός τοΰ διασήμου έργοστασι άρχου Κρούπ, έπα•
νελΙών εκ τοΰ είς Άνατολήν τάξε ιδίου του, ήγόρασεν άντι
10 χιλ. μάρκων καλλιτεχνικώτατον μέγα εκκρεμές εκ μαρ-
μάρου, βπερ αποστέλλει δώρον προς τόν Σουλτάνον, ευγνω-
μόνων έπΙ τξ εύμενει ύποδοχν), ης Ιτυχε παρ* αύτώ είς
Κωνσταντινούπολιν. ^^^^^^

*Υπό τοΰ έν Λονδίνφ πρεσβευτοΰ της Ελλάδος άνηγγέλθη
είς τήν κυβέρνησιν, βτΐ ό αυτόθι ομογενής χ. Στεφάνοβικ
Σκυλίτσης εδήλωσεν αυτφ δτι αναλαμβάνει τήν δαπάνης
ανεγέρσεως άνδριάντος είς τόν λόρΒον Βύρωνα ε ν Αθήναις.

— Έπανελήφθησαν αί ένταΰθα παρά τό ΜεταξουργεΓον
ένεργούμενχι άνασχαφαί, άνευρέθη βέ ό κορμός αγαλματίου
κοινής τέχνης άπειχονίζοντος τόν Πάνα.

— Έπανελήφθησαν ωσαύτως α{ διακοπεΓσαι άνασχαφαΐ
της Ήετιωνείας Πειραιώς. Μέχρι τοΰδε απεκαλύφθη ίκανόν
μέρος τοΰ τείχους καΐ έκαθαρίσθη έξωθεν ό ίτερος τών πύρ-
γων. *Εν τοΓς χώμασιν άνευρέθη τεμάχιον ψηφίσματος μι-
κρόν, μέρος έπιτυμβΙου στήλης χαΐ σωρεία κεράμων
φερουσών τήν έπιγραφήν ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΕΙΡ.

— ΛΙ έν τω Ίερώ τών Καβείρων άνασχαφαΐ θά έηανα-
ληφΟώσι κατά τα τέλη Μαρτίου.

— Ό δήμαρχος Ζακύνθου "κ. Καρρέρ συνεκρότησεν έπι-
τροπήν έκ τών κ.κ. Ι. Δομενεγινη, Αντ. Φλαμπουριάρη,
Ε. Μεσσαλα, Ι. Πλέσσα, Μέμν. Μαρτζώκη, Ι. Παπαδάτου
και Σ. δέ Βιάζη, βπως κανονίση χα\ έπιμεληθ^ τών απαι-
τουμένων προς ύποδοχήν τών §ξ Ιταλίας μεταβησομένων
κατά τό Ιαρ είς Ζάκυνθον, διά τάς έορτάς τοΰ Φοσχάλου.

— Τό παρελθόν Σάββατον ό διευθυντής της ένταΰθα
γερμανικής σχολής χ. ΔαΓρπφελδ ώμίλησε έν τω θεάτρφ τοΰ
Διονύσου χαι ενώπιον έκλεκτοΰ ακροατηρίου περί της Ιστο-
ρίας τοΰ θεάτρου τούτον χα\ της τοποθετήσεεες της
σκηνής αυτοΰ.

— Τήν εβδομάδα ταύτην άρχονται ύπό τής Αμερικανι-
κής σχολής, λαβούσης τήν προσήχουσαν ίδειαν, άνασκαφαι
έν τφ παρ^ τήν θ^σιν «Διόνυσος• τής Κηφισίας χτήματι
τοΰ κ. *Ηλιοπούλ•υ, έπιτρέψαντος προθύμως τήν έχτίλεσιν
τών ανασκαφών τούτων.

— Γενομένων τών αρχαιρεσιών τής "Ιατρικής *Εταιρίας,
εξελέγησαν πρόεδρος ό κ. Α. * Αναγνωστάκης, αντιπρό-
εδροι οί κ.κ. Λ. ΠαπαΤωάννου χα) Χ. Ράλλης, γραμματεύς
ό χ. Σ. Σπάθης, ταμίας ό κ. Τιμ. Λούης καί διευθυντής
τής βιβλιοθήκης ό κ. Στ. Βαλακάκης.

ΙΑ 11®ν

ΥΠΟ κ. ΠΑΠΑΡΡΗΓΟπΟΥΛΟΥ

ΈξεΧόθησαν άρτι ιις εν τεύχος δ|ΑθΟ τα φυλλάδια 44, 45, 46, 47, 48, 49, 50 καΐ 51, ίι' ών

συμττληροίίται δ 5ος καΐ τελευταίος τδ(Λθς τοί3 <τυγγρά(Α(Λατος. Αντίτυπα αύτου ευρίσκονται Ιν τψ
Βιβλιοττωλείφ της α Εστίας]».

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

^:^£ΙΛ.ΤΙΟΐΤ ΤΧ123 £123ΤΖ^23

ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ

Θ, ΒοΐίτΛοη-ΥίαΐΗ χαΐ Η. Ματροη, Έγχειρί^ιοτ
ίΐίθτο^ί: ίδιωτίχον δικαίου^ μίταγλωττισθίν •χ της
γαλλικής ύιι^ Ν. Γ, ΙΙβντζββίνου, δικηγόρου διιιλωματού-
χον της •ν Πβρισίοις σχολής των πολκτιχων έπι«τημ»ν.
'ΛΟήνησι 1888.^ Τύποις αδιλφων Πβρρη. Τ6μος βις 16•ν,
σ•λ, 355. Τιμάται φρ. 5 •ν τω βσωτιριχω χα\ φρ. χρ. 5
ίν τ^ αλλοδαπή.

Οι όιχασηχοί τόμοι τ^ίς ΈΛΛάόος μετά τηςσχε•
ηχηζ τομοΛογίαζ το^ Άρείον Πάγου ύπ^ θ. Ν. Φλο-
γα^του. Τόμος τέταρτος, περιέχων την έξάβιβλον του *Αρ•
μβνοκονλου, έν πρωτοτύπφ χαΐ •ν μβταφράσβι, μβτ3ι πολλών
Ιρμηνβυτιχων σημιιώσβων. Έχδότης Ανέστης Κωνσταντινί-
δης. Έν Αθήναις 1888. Τ6μ. βίς 18ον, σ»λ. 1063. Τιμ.
δρβχ. *2. ^

Δι3ι της έχδ&σ•ως του παρόντος τόμον, περιλαμβάνοντος
την Έξάβιβλον του Αρμενοπούλου, έν πρωτοτύπφ χα) έν
μεταφράσει, μετά παραθέσεως των ρωμαΤχδν χα\ βυζαντι-
νών πηγών, συμπληρουται ή βλη σειρά των Αιχαστιχών
Ν6μων, των ύπ^ του χ. θ. Φλογαίτου έχδοθέντων. *0ς έν
τοΓς προλαβουσι τόμοις χαι έν τφ παρ6ντι, χάτωθεν έχά-
στης παραγράφου της Έξαβίβλου, παρατίθεται έν άχριβεΓ
περιλήψει ή σχετιχή πρ^ς την έν αύτξ (η έν ταΓς πηγβΓς έξ
ής ελήφθη αΰτη) διάταζιν νομολογία του Αρείου Πάγου
χα\ ένιαχου του Έφ•τε(•υ. *Αλλ' έν τω παρ&ντι τ&μω χά-
τύοθεν πλείστων παραγράφων έν υποσημειώσει χεΓνται χα\
ερμηνευτικά^ σημειώσεις, διασαφουσαι η συμπληροΰσαι την
έν τω χειμένφ διάταξιν χαΐ παραλληλίζουσαι πρ^ς τας αλ-
λάς έν Άρμενοπούλω διατάξεις η πρ^ς τάς διατάξεις της
νεωτέρας ήμων νομοθεσίας. Επειδή δέ, ως γνωστ&ν, διάφο-
ροι μέχρι τούδε έγένοντο έχδ&σεις της Έξα6{6λου, έπ\ τ^
βάσει διαφόρων χειρογράφων, 6 συγγραφεύς ειχεν ύπ* ?ψιν
άπάσας χ ατά τήν τύπωσιν του χειμένου, προύτίμησε δ' δπου
διέφερον αλλήλων «{ διάφοροι έχδύσεις ( βπερ δλλως σπά-
νιον) τήν γραφήν τήν συμφωνοτέραν προς τους γραμματικούς
χανύνας της 'Ελληνιχής γλώσσης χαί μάλλον συνάδουσαν
πρ^ τ^ έχ των πηγών πηγάζον νόημα της προκειμένης
διατάξεως. Τ

βνζαττιτ^ν ΉμεροΛόγιοΥ 1888. Έχδότης Θ. Κ.
Μαγχάχης. Κωνσταντινούπολις — Αθήναι. Τόμος εις 8ον
έχ σελ. 404 μετ' εικόνων χα\ χαλλιτεχνιχου εξωφύλλου.
Τιμάται έν Τουρχίφ γρόσια άργυρα 12, έν Ελλάδι δρ. 3
χαι άλλαχοΰ φρ. χρ 3.

^ΗμεοοΛόγιογ το^ ίτονς 1888 Ιτν^ρ γοΪΓ ετ Έρ'
μονποΛει Τνμτασίον, Έν Σύρω 1888. Τύποις Ρ. Πρίν-
τεζη. Τόμ. εις Ιβονέχ σελ. 248. Τιμάται δρ. 3.

Αισώπον^ *^ρω^ χαΙ Σα, άθηναΤχα\ είχόνες. Αθήναι.
1888.Τόμ. εις 24ον έχ σελ. 119 μετά χρωματιστού χαλλιτε-
χνιχου έξωφύλλ•υ. Τιμάται δραχμής.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Εξεδόθη τό Β. Δ. δι* ου κανονίζονται γενικώς τά της
Δ' 'Ολυμπιαχής εκθέσεως, μελλούσης νά τελεσθ^ τ^ δευτέρα
Κυριακή του *Οχτωβρίου 1888, συγχρόνως μετά των εγκαι-
νίων του Ζαππείου μεγάρου.

— *0 άδαμαντοκόλλητος μβγαλόστχυρος, βστις θέλει
ίποσταλή ε{ς τόν Σουλτάνον, παρη^'γέλθη πρ^ ήμερων νά
κατασχευασθ^ είς τίνα των μεγάλων έν Παρισίοις άδαμαν•
τοπωλών. Τό διΑσημον τούτο θά έπιδώσι^ ίΐς τλν 2ο«\τά•
νον Εχτβχτος του Βασιλέως πρεσβεία•

— Έν ΠειραιεΓ ναυλοχεΓ τό άγγλιχλν θωρηκτών ^Αφο•
^ος, ου επιβαίνει ώς υποπλοίαρχος ό δευτερότοκος υίός του
πρίγχηπος της Ουαλίας Γεώργιος καΐ ώς ύπαρχος ό πρίγ-
χηψ ΔουδοβΤκος του Βάττεμββργ. Οί δύο ήγεμονίδαι συ-
χνά κις ανέρχονται εις *λθήνας προς έπίσκεψιν της ημετέρας
βασιλικής οικογενείας.

— Τό μεταξύ του υπουργού των Εξωτερικών κ. Δρα-
γούμη χα) του πρεσβευτοΰ της Γαλλίας κ • Μονθολών ύπο•
Τραφέν συμβόλαιον περ) ανανεώσεως της γαλλικής ναυτι-
κής αποστολής θέλει ισχύσει μέχρι τής 31 Δεκεμβρίου
•1888. Έα των της αποστολής ταύτης παραμένουσιν |ν«

ταΰθα ό ναύαρχος ΛεζΙν κα\ ό έν Γαλλία διατρίβων δια τά
παραγγελθέντα σχάφη ναυπηγός χ. Δυπών.

— Το ύπουργεΓον τώγ Στρατιωτικών προτιθέμενον νά
άποστείλ^ προς ει'δικήν έχπαίδευσιν των τήν βολήν άφο•
ρώντων εις τήν έν Βαλλόν τής Γαλλίας σχολήν τής βολής
δέκα έχ περιτροπής κατωτέρους αξιωματικούς του πεζικού,
προκηρύσσει διαγωνισμόν, βστις γενήσεται ενταύθα τήν Ι
Φεβρουαρίου, ενώπιον επιτροπής διορισθησομένης ύπ*αύτου.
Οί διαγωνισθησόμενοι όφείλουσι νά γνωρίζωσιν επαρκώς τήν
γαλλιχήν, ην νά όμιλώσιν ευχερώς, προς δέ νά Ιχωσι τάς
αναγκαίας γνώσεις Αριθμητικής, Άλγεβρας, Γεωμετρίας
κα\ Τριγωνομετρίας.

— Συνέστη ενταύθα όπλασκητήριον αξιωματικών του
πυροβολικού, ου τά εγκαίνια έγένοντο μετ' έπισημότητος.

— Τό ίργον τής έν Γραβιά ανεγέρσεως μνημείου εις τους
πεσόντας έκεΓ κατά τον ίερόν αγώνα θέλει είναι τετελεσμένον
κατ* Άπρίλιον, ούτως ώστε ή τελετή των αποκαλυπτηρίων
θά συμπέσ^ μέ τήν 8ην Μαίου, έπέτειον τής έν Γραβι^

μ«κ»ϊ«• . . , .

-- Ό εν ΤαΓγανίω αποθανών φιλάνθρωπος "Ελλην Ηλίας
Π. Ήσα'ίας κατέλιπε διά τής διαθήκης του 250,000 δραχ-
μών προς Γδρυτιν γηροκομείου έν Σπέτσαις, τ^ ιδιαιτέρα
αυτού πατρίδι.

..» Διά Β. Δ. ανετέθη ή Ικδοσις και ή πληρωμή ταχυδρο*
μικών επιταγών χαΐ εις τά ταχυδρομικά κα\ τηλεγραφικά
γραφεΓα Χαλκίδος, Λαρίσσης, Τρικκάλων, *Άρτης, Μεσο-
λογγίου, Αργοστολίου, Ζακύνθου, Καλαμών, Σπάρτης,
Τριπόλεως χα\ Ναυπλίου. Ή έφαρ|ΐογή του νόμου διά τά
γραφεΓα ταύτα ώρίσθη κατά τήν πρώτην έπιόντος μηνός,

— Τά κειμήλια των Ζωσιμάδων απεστάλησαν εντός
μιχρού κιβωτίου εις Άγγλίαν, βπως έχτιμηθώσι. Τά κει-
μήλια ταύτα έξησφαλίσθησαν παρά τινι εύρωπαίχτ) εταιρία
άντ\ 250,000 φράγκων.

— Διά του εγκριθέντος νέου δρομολογίου τής Ελληνικής
Ατμοπλοϊκής Εταιρίας ίδρύονται δύο νέαι κα\ σπουδαΓαι
γραμμαί, ή τής Κωνσταντινουπόλεως, τελουμένι) καθ' έβδο•
μάδα κα\ ούσα έπέχτασις τής ήδη λειτουργούσης γραμμής
Πειραιώς — Βόλου — θεσσαλονίκης, και ή των παραλίων
τής ΜίΑρας Ασίας χα\ Συρίας, ήτις θ^ εΐνε δεκαπενθή-
μερος, κα\ θά ύττηρετ^ τήν Σμύρνην, ΧΓον, Κάλυμνον,
Κω, Σύμην, Ρόδον, Άττίλειαν καΐ Σελεύκειαν, χαταλή-
γουσα εις Μερσίνην.

—Κατά τήν δημοσιευθεΓσαν έπίσημον χατάγτασιν, άπό 1
Ίανουαρ. μέχρι 31 Όχτωβρ. 1887 έβεβαιώθησαν Ισοδα τής
χρήσεως του 1887 63,528,085,δρ.είσεπράχθησαν 54,654,254
χαι υπολείπονται προς ει'σπραξιν 8,873,830. Ό; ίξοδα τής
χρήσεως 1887 μέχρι τής 31 *Οχτωβρίου έπληρώθησαν δρ•
53,733,840.

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΚΣΤΙΑΖ

κ. Δ. Λ. Ληξούριον. Ένεγράψχμεν πάντας κα\ εύχαρι•
στούμεν διά τήν φιλικήν ύποστήριξιν. Εις τά άλλα τής έπι-
στο'λής ύμων άπαντώμιεν ταχυδρομικώς. — κ. Γ. Κ. Όδησ-
σόν. Ελήφθησαν* εύχαριστούμεν.'Ιδιαιτέρως άπηντήσαμεν.—
κ. Σ. Σ. Κ. Αίτωλικόν. Τήν παραλαβήν των χρημάτων
άνηγγείλαμεν εγκαίρως. Τό σημειούμενον σύγγραμμα σπα-
νιώτατον. Ένεγράψαμεν τόν χ. Γ. Π. και εύχαριστουμεν
ύμΓν.— χ. Λ. Β. Σύρον. θά σταλ^ λίαν προσεχώς μετά των
άλλων τφ κ. Β. Σ.— κ. Σ. Κ. Γ. Πρέβεζαν. Απεστάλησαν
άγγελίαι. Βύχαριστούμευ διά τάς εύμενεΓς διαθέσεις. —
*ΕπαΡχιώΐΨΐι. Τό έπισκεητήριον, το όποΓον άφίνομεν Εν
τινι οικία, δνευ τής προθέσεως νά χάμωμεν έπίσκεψιν, πρέ-
πει νά μη Ιχγ) πτυχήν.^Κυρίας Α. Κ. Γ. Κέρχυραν χα\ Ζ.
Σ. Κ. Κεφαλληνίαν χα\ κ.κ. Η. Κ. ΜασσαλΙαν, Φ. Σ.
Μυτιλήνην, Σ. χα\ Ν. 'Λδελφ. Π. κα\ Θ. Α. Π. Κέρκυ-
ραν, Κ. Χ. Ζ. "Λμφισσαν, Ι. Β. κα\ Ν. Φ. Βώλον, Δ. Γ.
Βόνιτσαν, Κ. Κ. Πρέβεζαν, Λ Φ. Κ. Άργοστόλιον, 2. Ν.
Π. Μάντσεστερ, Φ. Κ. "Άνδρον, Α. Ε. Π. Δράκιαν καΐ Π.
Κ. Π. Μόναχον. Ελήφθησαν. — κ. Ι. Δ. Γ. Λευχάδα. *Η
συνδρομή έπληρώθη. Τά φυλλάδια Πινακοθήκης απεστά-
λησαν. — χ. Α. Λ. Ιωάννινα. Ελήφθησαν χα\ απεστά-
λησαν ύμΓν τά φύλλα. Τά Διηγήματα Δροσίνη τιμώνται
δραχ. 2,20 μετά των ταχυδρομικών.— κ.Π.Δ. Α. 'ϋς πρ^ς
το πρώτον δύνασθε νά συμβουλευθήτε τλ *Ημ6ροΛόγιοτ

ΟΪ9ϊΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

Ζ2ΐ£3^ΧΙΟΧ<Τ ΤΓΚΣΙ Έ2Σ2ΤΙ.Α^Β

της Γοθας, &ν ώ £ΰρ(σχετβ ηασαν πληροφορίαν. *ΕιτΙ του
δευτέρου σημειουμβν βτ{ αρχαιότατα άριστοχρατιχ& γένη
της Ευρώπης θεωρούνται ή ΡωμαΤχη οΙχογένεια Κολ&ν>α,
άνάγουσα τους ιτρογ6νους αύτης μέχρι του αύτοχρίτορος
Ιουλιανού του Παρββ&του χαΐ ή Γαλλιχή οιχογένεια των
ΗοΚί&η, των χατ«γομένων άπο των τελευταίων βασιλέων
της Βουργουν&ίας. "Έπιζων της οικογενείας ταύτης είνε 6
ηρίγχηψ Κάρ'λλχ Ρ•Αν•Σκ6ώ.— χ. Γ. Κ. Μυτιληνην. Ένε-
γράψαμεν άμφίϋέ^ις, εύχαρισνουμεν δ* ύμΓν δια την φιλι-
χήν ύποστ^ριξιν. Τλ ζητηθέντα βιβλία χα\ άπάντησίν μας
ϊχετε ταχυδρβμιχεκ•— ^χ. Δ. Γ. Β6νιτσαν. Ελήφθησαν, άιτε-
ντ^λησαν δ' ύαΓν τα ζητηθέντα. Της Ιστορίας Λάμπρου
ϊχετε πληρώσει τεύχη 35. ^ χ. Σ. Β. Βράτλαν. Συνεμορ-
φώθημεν τη παραγγελία σας, ιδιαιτέρως δ* άιτηντήσαμεν.
— χ. Ν. Δ. Καλάμας. Ένεγράψαμεν αμφότερους, εύχα-
ριστουμεν δ' ύμΓν βιί φ^ φίλιχήν ύποστήριξιν. — χ. Γ. Μ.
Λίγιον. Παρβδοθησβν χψ %. Λ. Μ. Μ. συμφώνως τ^ παραγ-
γελία σας.— Περι/ρΤ*^ αταγγωστρία» Το δεύτερον. "Έ-
χομεν δε σύμψηφον χαλ εύφυα συγγραφέα είπόντα δτι πάρα
τ^ γυναιχΐ το χάλλος είνε ή μελωδία χαι &πλη συνφδία δ
χάλλωπισμός. — χχ. Χ. Ρ. χαι Ι. Χ. Πάτρας. Ένεγράψα-
μεν πάντας. Ευχαριστουμεν θερμώς δια τάς φιλιχ&ς ενερ-
γείας.— χ. Α. Ν. Βώλον. ΟΙ τόμοι (ίνε έτοιμοι. Σημείωσιν
της άξιας άπεστείλαμεν ταχυδρομιχώς. — Κυρίαν Λ. Σ.
Μυτιληνην, χα\ χχ. Λ. Ε. Καβάλλαν, Σ. Ε. Άμισδν, Α.
Μ. Κ. Τρίχχαλα, Ι. Κ. Κέρχυραν, Μ. Κ. Μυτιληνην, Σ.
Δ. Αδάμαντα χα\ Ι. Λ. ϋΓζίΰβηΙ. Τα ζητηθέντα απεστά-
λησαν. — χ. Δ. Β. Άλεξάνδρειαν. Ελήφθησαν χαι ευχαρι-
στουμεν δια τ&ς φιλιχάς φροντίδας. Ταχυδρομιχώς άπηντή-
σαμεν. — χ. Κ. Δ. Ν. Συν τ^ αιτήσει προς έγγραφήν συνα-
ποστέλλεται χαϊ τδ άντίτιμον. — Άμονσω. "Ισα ίσα οί λυ-
ριχοί ποιηται χατά τοΰτο ύπερέχουσι των ψευδών φίλων χα\
των παρασίτων , δτι εινε σύντροφοι ούχ\ τών ώρων της ευ-
τυχίας χαι της χαράς, αλλά της ατυχίας χα\ της μονώσεως.
Είθε νά μη ζητήσητε ποτΙ την συντροφίαν των. — χ. Φ. Δ.
Γ. ΤρΙπολιν. Ένεγράφητε. — χ. Φ. Μ. Π. ΛονδΙνον. Τά
ζητηθέντα χαΐ άπάντησίν μας ϊχετε ταχυδρομιχώς. — χ. Μ.
Γ.Μ. Σεβαστούπολιν. Ελήφθησαν χ&Ι διετέθησαν συμφώνως
τ^ παραγγελία σας. Λεπτομερή σημείωσιν άπεστείλαμεν
ταχυδρομιχώς. — χ. Σ. Α. θεσσαλονίχην. Ένεγράψαμεν αμ-
φότερους χαΐ ευχαριστουμεν θερμώς δια τάς φιλιχάς φρον-
τίδας. Τά ζητηθέντα άπεστείλαμεν, ώς ιδιαιτέρως γρά-
φομεν ύμΓν. — χ. Χ. Π. Τ. Πρέβεζαν. Συνεμορφώθημεν τ^
παραγγελία σας. — ΦίΛω Μ\ Ουδεμία δικαιολογία είνε
πιστευτή τώρα. *Λπδ του στόματος έχφεύγει τ^ περισσευον
της χαρδίας. — Ταχτίχΐ^ αγοραστή. Τί να σας χάμω-
μεν, άφου ούτως ώρίοθη,ώστε δ άριθμδς της αποδείξεως νά
εινε χαι άριθμδς του Λαχείου ;

ΠϋΙΙΚΗ ΙΝΘΘλθΓΙΑ

Υπο Α.Π.ΚΟΥΡΤΙΔΟΥ

Πιριέχει τά χαταλληλάτατα προς άπαγγβλίαν

'οιημάτια Εια την παιδιχήν ήλιχίαν.

Τιμάται ί ίίραχί^^Ο.

^Λτΐοστ/ΛΛεται εΛεύθεροτ ταχυδρομ. νεΛίϋγ.

Ο ΚΑΤΣΑΝΤΩΝΗΣ

Κλέφτιχον έπεισδδιον {) έλληνιχδν μυθιστόρημα

ΥΠΟ Κ. ΡΑΜΦΟΤ

Τιμάται δραχμής. Είς τους εν ταΓς έπαρχίαις αποστέλλε-
ται ελεύθερον ταχυδρ. τέλους.

ΑΓΓΕΛΟΥ ΒΛΑΧΟΥ

ΛΥΡΙΚΑ ΠΟΙΒΜΑΤΑ, Δραχ. 4.— Μετά ταχνδρ. 4.50*
ΑΑΜΑΡΤΙΝΟΥ ηΟΙΗΤΙΚΑΐ ΜΒΑΒΤΑΙ, μετα-
φρασθεΓσαι χατ*Οέχλογην εμμέτρως. Δρ.3. Μετά ταχυρδ.3,20.

15 Ιανουαρίου 1888.

ΑΑνϋα 'νν^ς Κ»βερν^^βε«•ς Τρέχουσα Τιμή

Τών 170,000,000 τών 5 •/• Δρ. ν. 463.—

• 120,000,000 τών 5 • • 465.—
» 60,000,000 τών 6 • • 533.—

• 26,000,000 τών 6 • > 466.50

• 10,000,000 τών 6 • » 238.—

• 6,000,000 τών 6 Δρ. παλ. 90.—
ΚτηματιχαΊ Όμολ. Έθν. Τραπέζης

τών 60,000,000 μετά Λαχείου φρ. 504.—

ΕΤΑΙΡΙΑΙ

Έθνιχή Τράπεζα της Ελλάδος Δρ. ν.

4,215.-

Γενιχη Πιστωτιχη Τράπεζα • •

204.—

Τράπεζα Βιομηχανιχης Πίστεως • •

79.50

Προνομ. Τράπεζα Ήπειροθεσσαλ.» »

210.50

Εταιρία Μεταλλουργ. Λαυρίου > •

167.—

Σιδηρ. 'Λθηνών χαι Πειραιώς • •

410.-

Εταιρία Φωταερίου » >

ΣνγαΛΛάγμανα

ΛΟΝΔΙΝΟΥ- Τραπεζιχόν "Οψεως.

32.55

3μην.

32.40

ΓΑΛΛΙλΣ-Τρβπεζιχδν -Οψεως

129.-

• 3μην.

128.-

Νομίσματα

Είχοσάφραγχον

25.75

Λ(ρα οθωμανική

29.25

Α. Ρ. ΡΑΓΚΑΒΗ

"Απαντα τά φιΛοΛογιχά

πωλούνται εν τοΓς έν Άθι^ναις Καταστι^μασίν Ανέστη Κβ•ν-

σταντινίδου χατά τδμον τιμώμενον Ιχαστον δραχ. 6.

Περι^εχονσι ίε

Ποιήματα λυριχά ^ • • •

» διηγηματιχά (Λαοπλάνον, Δημον
χοΐ Έλένην, χτλ.) χα^ Τραγω-
δίαν (τους Τριάχοντα)

» δραματιχά (Δούχβν,Φροσύνην, Μνη-
στήρα Άρχοντούλας)•..

• » (Παραμονην,Κουτρούλην,

Διδς επίσχεψιν) • •

Μεταφράσεις μετριχάς αρχαίων δραμάτων (Σο-
φοχλ. •λν«γύνην, Αρι-
στοφάνους Νεφέλας, "Όρ-
νιθας, Είρήνην)

• » νέων δραμάτων (Νάθαν,

Γουλ. Τέλλθ¥) ....... ^.

• • Δάντου Κδλασιν, Λισχυ-

λουΠέρσας,Γαίτου'Ιφιγέ-
νειαν,ΣαιχεσπεΙρου Καί-

Τδμ. 1

1

» 1

1

• 1

* 1

Πεζά διηγιέμαι α

Ιστορία χαλλιτεχνίας. . ,» .^ .

Ίχνογραφιχο\ πίνακες αυτής.

σάρα •• - •

Τάσσου Ίερουσα>ήμ•

ΠωΛο^τται^ προσέτι αντ^θι

Προβλήματα μαθηματιχά, πρδς 2 δραχ. δ τδμος.... .
Πλουτάρχου βίοι παράλληλοι, μετάφρ. πρδς 3 δρ. δ τδμ.
Ίππδται του στερεώματος, μυθιστόρημα μετάφρ. προς

75 λεπ. δ τόμος. ............' • • •^

Λ^νειάς, Ιμμετρος μετάφρασις ύπδ Ι. Ρ. Ραγχαβη

πρδς 2 δρ. δ τδμος.

Έλληνιχά του αύτοΰ προς 5 ^Ρ^Χ^ ^ τδμος. . . .... . >•

'Λναμνήσεις του Γαλλογερμανιχοΰ πολέμου ύπδ Αι-

μυλ. Ρ. Ραγχαβή, πρδς Ι δρ.

1
2
3
2

ι

2
10

2
3

'Βν Αθήναις ίχ του τυπογραφείου τών καταστημάτων ΑΝΕΧΤΗ ΚΟΝΖΤΑΝΤΙΝΙΑΟΥ. 1888 — 1 200^0 νίν^

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

▲ΐ^Ζ•. Β78. 24 ΖΑ.ΧνΟΥ^ΚΟΥ' 188Θ. Λ»ΙΧ7^ ΙΟ.

ΓΡΑΦΕΙΟΝ τής Εστίας: ΈπΙ τή€ 6δο0 Σταδίου, αριθ. 36.

ΈπΙ τ^ λήξβι του δωδεκάτου Ιτους
της «ΈστΙας» παρακαλούνται οί κύριοι
συνδρομηταί, ίσοι έπιθυμουσι να έξακο-
λουθήσωσι λαμβάνοντες το φύλλον και
κατά τ6 άρξάμενον Ετος, ν« ανανεώσω-
σιν εγκαίρως την συνδρομήν αύτων, Γνα
μη έπέλθη διακοπή της προς αυτούς απο-
στολής του φύλλου.

ΠΕΡΙΟΑΙΚΟΝ ΕΚΑΙΑΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ
ΒΤΟ20 ΙΤ* — ▲ΡΖ•. β30

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Η ΒΝ ΚΟΡϋΙΚΗι ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΠΟΙΚΙΛ, ύη6
Ν. Β. Φαρ^ΰ.

ΣΤΡΒΒΛΟΘΒΙΣΛ ΥΠΛΡΒΙΣ, διήγημα.

ηΡΟΙΚΟΧΤΜφΟΝΟΝ ΝΛΒΙΛΚΟΝ ΤΟΥ ΒΤΟΥΒ
1533, ύη6 Α. Ηηλ»αρΑ«η.

ΜΒΤΛΡΡΥΘΜΙΣΙε ΤΟΥ ΗΜΒΡΟΛΟΓΙΟΥ.

ΗΛΒΚΤΡΙΚΛ ΠΒΡ1ΒΡΓΛ.

Ο ΖΥΖΥΓΟΣ ΔΥΟ ΓΥΝΑΙΚΩΝ.

ΤΟ ΒΡΗΜΟΝΗΣΟ, ηοίημοι, ^«6 Αριστομένους
Προ6•λ€γ(ου.

ΛΛΗΘΒΙΣ ΟΡΙΣΜΟΙ.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ.

ΣΗΜΒΙΟΣΒΙΣ.

Η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΘΕΣΙΣ

ΈΦημοσι«ύθη τ^ Β. Δ. δι* ου δρ(ζβται δη τ3( βγχα(νια
του δαπάντη των «Φνιχών εύιργβτων Εύαγγίλη καί Κων-
σταντίνου Ζάκκα άνιγερθέντος μβγάρου χα* ή Ιναρξις της
Δ' *Ολυμπι&δος θίλουσι τ•Χΐ9θή την διυτέραν Κυριαχήν
του μην^ς Όχτ»6ρ(ου του 1888. Ή έκΐ των Όλυμκ(ων
χαι των κληροδοτημάτων *Επιτροκή, ή χατ& την διαθήχην
του άοιδ(μου Ευαγγέλη Ζάππα έντιταλμλνη τά της τβλέσβως
των *0).υμπ(ων, Οί}Ι•ι έπιμβληθη της διιξαγωγ^; της Δ'
^Ολυμπιάδος κατά νά< έπομ^νας διατάξεις * Κατά την Δ'
Όλυμπιάδα τβλισθήσονται : α') "Έχθβσις των προϊόντων
'της γεωργίας, κτηνοτροφίας, βιομηχανίας, καλλιτβχνίας χαΐ
ιης έν γέν•ι •ν *Ελλάδι 2ργα«(ας, Ιτι δί χα\ των καλλιτβ-
χνιχων η διανοητικών προΤ&ντων των έν τ^ αλλοδαπή δμο-
ΊΓίνων. 6') Πανήγυρις δημοτ•λων αγώνων, γ') Διδασκαλία
αρχαίων κα\ ν&ωτέρων (λληνίχων δρχμάτων. δ') Δραματι-
κών διαγώνισμα, Ιχον την ύπ66«σιν λκ της ελληνικής αρ-
χαίας, μέσης {) νεωτέρας μέχρι του 1829 Ιστορίας, κατά
την δέλησίν του Κωνσταντίνου Ζάππα. *Εκτ•λ•σθι^σονται
δέ καΐ πρωτότυπα ελληνικά μουσουργήματα. Αί τ•λ•τα(,
οί άγων«ς «αΐ ή ΙκΟεσίς Οέλουσι διαρκέσει μέχρι της τελιυ•
ταίας Κυριακής του μην^ 'Οκτωβρίου. Ή ϊχθεσις δμως
δύναται νά παράτα^ άποφάσει της Επιτροπής κα\ βπΐ
μακρ6τ•ρον χρόνον. Τά των βραβείων έν γένει και των δια-
νοητικών διαγωνισμάτων Οέλουσι κα>«νισθη ύπο της Επι-
τροπή; έν Γδίφ προγράμματι, τηρουμένων άπαρεγκλίτως των

διατάξεων της διαθήκης. Πρό; διε(αγωγήν του ανατεθειμέ-
νου είς αυτήν Ιργου επιτρέπεται εις την Έπιτροπήν νά
δαπανι^στ) έκ της έ\ τ$ ταμείφ αυτής χρηματικής περιου-
σίας ^5ραχ. 150,000, επιφυλασσομένης τής αυξήσεως του
ποσοΰ τούτου εν περιπτώσει ανεπαρκείας, κατά τάς δια-
τάξεις του νόμου. Εις την έπ\ των *0λυμπ1ων χαΐ κληρο-
δοτημάτων Έπίτροπήν επιτρέπεται νά συντησ^) κεντρί-
κήν έκτελεστικήν Επιτροπών, διορίστ) κατά τόπους επι-
τρόπους ίν τε τξ ήμεδαπ^^ και τξ^ αλλοδαπή, άποστείλη
είς τάς επαρχίας ειδικούς αντιπροσώπους και προσλάβη το
άναγκαΓον προσωπικόν. Συμφώνως προς το διάταγμα τούτο,
ή ίπ\ των *Ολυμπίων επιτροπή άνέΟηκεν οριστικώς τήν δι-
εξαγωγήν τής Δ' Όλυμπιάδος είς κεντρικήν έκτελεστικήν
επιτροπήν αποτελούμε νην, ώς προανιηγγείλαμεν, έκ τριών
μελών αυτής, τών κ.κ. Φωκίωνος Νέγρη, Π. Ράλλη κα\
Αριστομένους Βχλέττα, κα\ τών κχ. Π. Γινναδίου, Έμ.
Ι. Δραγούμη καΐ Νικολ. Χ. ΆποστολΙδου.

'ΙΪ Επιτροπή συνέταξε κα\ έδημοσίευσε τον κανονισμών
τής εκθέσεως μετά τής ταξινομήσεως τών άποσταλησομέ-
νων είς τήν ϊκθεσιν. Τά εκθέματα ή αποστέλλονται κατ*
εύθεΓαν είς τήν κιντρικήν έκτελεστικήν επιτροπήν (ξ παρα-
δίδονται είς τά; κατά τόπους είδικάς έπιτροπάς. Λίτήσεις
προς παραδοχήν εκθεμάτων γίνονται δεχ7α\ μέχρι 1ης
'Απριλίου 18ο8. Τά εκθέματα δέ πρέπκι νά παραδοθώσιν
ανυπερθέτως μέχρι 1ης Ιουλίου ύπο τών εκθετών. Μέχρι
τέλους Αυγούστου γίνονται δεκτά εκθέματα έν χψ μεγάρφ
τής εκθέσεως.

Τά εκθέματα, διά νά γείνωσι δεκτά είς τήνΙκθεσιν, άπαι-
τεΓται* α') νά ε!νε εΓτε προϊόντα τής ελληνικής γεωργίας εν
γένει και βιομηχανίας, εΓτε καλλιτεχνικά ή διανοητικά,
παραχθέντα έντ^ς του Κράτους ύπό Ελλήνων ή ξένων
κατοικούντων έναύτξ, εΓτε καλλιτεχνικά η διανοητικά προϊ-
όντα τών έν τ^ αλλοδαπή Ελλήνων β') νά είνε προϊόντα
ή Ιργα αύτου του έκθετου ή τξ άδεί^ αύτοΰ ύπό τρίτου
εκτιθέμενα καΐ γ') νά έγκριθώσι προηγουμένως ύπο τής
κεντρικής επιτροπής ή τών κατά τόπους ειδικών επιτροπών.
Τά προϊόντα τών λαβόντων βραβεΓον είς τάς προηγουμένας
Όλυμπιάδας 9^ είς παγκοσμίους εκθέσεις γίνονται δεκτά,
€νευ προεξετάσεως τών ειδικών επιτροπών. Εκθέματα άπο-
σταλέντα είς προηγουμένας *Ολυμπιάδας δεν γίνονται δε-
κτά. Ίδιαίτερον τμήμα, έν παραπήγμασι κατασκευασθησο-
μένοις δαπάντ) τών έκθετων έπ) τ^ βάσει σχεδίων έγκριθησο-
μένων ύπό τής έκτελεστιχής επιτροπής, προσδιορισθήσεται
πρ^ Κχθεσιν, μή συμμετέχουσαν του συναγωνισμού μετά
τών ελληνικών εκθεμάτων : α' ) αλλοδαπών γεωργικών
κα\ βιομηχανικών μηχανών, μηχανημάτων εργαλείων, ων
γίνεται χρήσις έν Ελλάδι, ή ων ή εισαγωγή ήθελε διευκο-
λύνει και εύρύνει τήν κατανάλωσιν και β') εφευρέσεων
εν γένει. Ή φύλαξις τών έν τοΓς παραπήγμασιν εκθεμάτων
εύθύνει τους έκθέτας. Είς τήν Ικθεσιν δέν θά γείνωσι δεκτά:

1) τά μή δυνάμενα νά διατηρηθώσι κατά τήν διάρκειαν
«ύτής χωρ^ς >ά φθαρώσιν. Είς τήν κατηγορίαν ταύτην δέν
υπάγονται τά προϊόντα έκεΓνα τής κτηνοτροφία;, τή; αμπε-
λουργίας κα\ τής κηπουρικής, δι* & όρισθήσεται Γδιον δια-
μέρισμα* 2) τά επικίνδυνα καθιστάμενα μεθ* βλας τάς περ\
αυτών προφυλάξεις* 3) Εσα 2λλα ή εκτελεστική επιτροπή
ξθελε θεωρήσει ακατάλληλα προς Ικθεσιν. Τά είς ένζύμωσιν
η άνάφλεξιν υποκείμενα θά γίνωνται δεκτά ύπλ ιδιαιτέρους
δρους και προφυλάξεις. Αϊ δαπάναι τής αποστολής τών
εκθεμάτων είς τάς είδικάς έπιτροπάς βαρύνουσι τους έκθέ-
τας, έάν δεν ήθελον καταβάλ«ι αύτάς οΐ δήμοι. *Η οριστική
παραδοχή τών εκθεμάτων ανήκει είς τήν *Επιτροπήν τών
*Ολυμπίων•

Ή Ικθεσις θέλει περιλά^ι έν δλφ 14 συναγωγάς εκθε-
μάτων, ύποδιαιρουμένας εις 51 τάξεις. Παρατιθέμεθα ενταύ-
θα τάς συναγωγάς κατά τήν τάξιν του κανονισμού : 1) *0•
ρυκτα\ ΰλαι χαΐ προϊόντα μεταλλευτικής καΐ μεταλλουργίας.

2) Κατεργασία ορυκτών υλών καΐ προϊόντων μεταλλουρ-
γίας. 3) Δασικα\ υλαι χα\ δασική βιομηχανία. 4) Κατερ-
γασία ξύλων. 5) Γεωργία κα\ κηπουρική. 6)^Εδώδιμα κα\

ΟΪ9ϊΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

25Ι.ΒΑΤΙΟΝ <Γ£ΐΣ3 Ε23ΤΙ^Σΐ

3λλαι καθημερινής αναλώσεως ούσίαι φυτικαι η ζωΤκαι κα-
«ιργασμ,ίνα». 7) Ζωοτεχνία. 8) *'Τλαι χα\ προΤ&ντα χλω-
στίχης, πλιχτιχής, υφαντικής χα\ ραπτικής. ^ 9) ΧημιχαΙ
τέχναι κα\ προΐ6ντα αυτών. ΙΟ) Βυρσοδεψίχη και τα εκ
ρυρσών κατασκευαζόμενα. II) Μηχανα\ κα\ μέσα μιταφο-
οας. 12) Πολιτίχή μηχανική- ναυπηγία, στρατιωτική τέχνη.
13) Ανατροφή, διδασκαλία, ελευθέριοι τέχναι. 14) Καλλ^-
τεχν(α. Πρόσθετοι εκθέσεις θεωρούνται ή των αλλοδαπών
γεωργικών κα\ βιομηχανικών μηχανών, ^Αη^^ανημάτων καΐ
εργαλείων, ων γίνεται χρήσις εν Ελλάδι ή ων ή εισαγωγή
ήθελε διευκολύνει τήν παραγωγήν κα\ εύρΰνει την κατα-
νΐλωσιν κα\ ή τών εφευρέσεων. ^

•Η κεντρική εκτελεστική επιτροπή ^ συνέστησεν εν κεν•.
τρικώ μέρει της π6λεω; γραφεΓον τη; εκθέσεως, δπως •πι
του παρόντος, μέχρις ού λήξη ή προθεσμία τών δηλώσεων
της συμμετοχής εις τήν Ικθεσιν,^ οί βουλόμενοι δύναν-
ται να λαμβάνωσι πάσας τάς άπαιτουμένας πληροφο-
ρίας . Μετά ταΰτα τ^ γραφεΓον θά μετακομισθξ εν
αύτώ τφ Ζαππείω. Ή επιτροπή επιθυμούσα^ δπως^ δπας ό
περίβολος του Ζαππείου κατέχηται εν καιρώ της εκθέσεως,
είτε ύπ^ κήπων, είτε ύπο παραπηγμάτων περιλαμβανόντων
εκθέσεις είδικάς, ώρίσε τ^ν μεταξύ της οικίας 'Ορφανίδου
χα\ του προσωρινού καταστήματος χώρον προς έγκατάστα-
σιν βουστασίων κατά τ^ πρότυπον τών εν αλλαις μεγαλο-
πόλεσι λειτουργούντων, εν οίς 6ά χορηγήται τοις επισκέπται;
^άλα πρόσφατον, ενφ συγχρόνως θά επισκοπώσι τήν επΙ
τόπου κατασκευήν βουτύρου.

ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ

ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΚΑΑΔΙΤΒΧΝΙΑ

*Υπό τον τίτλον «<Α εβίλίο^^αβ οΓ Ογ66Ι{ €θίη9 ίη ΙΙιβ
ΒγΗΙ^Ι^ Ηυββαηΐΐ) κα\ τήν διεύθυνσιν του διασήμου Ηβ^Ι•
η&ΐά δΙϋβΡί ΡοοΙβ, ήρξατο πρό πολλού, ως γνωστόν, ή
δημοσίευσις επιστημονικού καταλόγου απάντων τών νομι-
σμάτων της Βρεττανιχής συλλογής. Του μεγάλου τήν επι-
βολήν Ιργου εδημοσιεύθησαν μέχρι του νυν πλείστοι τόμοι
μετ' επιστημονικής ακριβείας κα\ πολλής τής ^πιμελε^ας
συντεταγμένοι, επισπεύδεται δ* ή Ικδοσις κα\ των λοιπώ^;.
'Όυτω ένφ μόλις πρό τίνος εδημοσιεύθησαν ύπ^ τών βοηθών
κχ. ^ΓΟΐΙΐ κα\ Ο&ΓάηβΓ (νυν καθηγητού τής αρχαιολογίας
εν €&ΐη1>Γί(]ββ), δύο νέοι τόμοι περιέχοντες τα νομίσματα
τών Κυκλάδων, τής Κρήτης καΐ τής Πελοποννήσσου, σήμε-
ρον λαμβάνομεν £τερον υπό του ύποδιευθυντου τής αυτής
συλλογής κ. ΒβΓοίΛγ V. Ηθβά συντεταγμένον κα\ επιγρα-
φόμενον ΑΤΤΙΟΑ— ΜΕΟΑΒΙΒ— ΑΕΟΙΝΑ (Ι-οη(1οη 1888). "Έστι
δ* ούτος εκ τών σπουδαιότερων τής βλης σειράς, κυρίως ως
περιέχων τα άννιχα νομίσματα κα\ συγγραφείς ύφ* ενός
τών αρίστων συγχρόνων νομισματολόγων. ΆποτελεΓται εκ
μακράς εισαγωγής (σελ. £ΧΙΧ) χα\ του κυρίως χαταλόγου
(7ελ. 274), εν ώ περιγράφονται πλεΓστα δυσεύρετα χα\ πο-
λύτιμα νομίσματα, οία τό δεχάδραχμον, ο( τρεΓς χρυσοΓ
στατήρες κα\ πολλά σπάνια κλάσματα τών Αθηνών, Ιτι δε
τό μλ τύπον τρισχελους Λίγινητιχόν δίδραχμον κτλ. κτλ.
Το βλον συνοδεύεται υπό 26 αρίστων φωτοτυπικών πινάκων.
Τό σπουδαιότερον μέρος του Κργου εστ\ βεβαίως ή εισαγωγή,
κυρίως δέ τό π•ρ\ τών «αττικών• λεφάλαΐον,έν ω ό συγγρα-
φεύς επωφελούμενος τών δημοσιεύσεων τών Βθπΐέ, Ηβΐΐΐ^β-
1>6Γ, ΟΓΟίβίβαά, *Κβ1ιΐ6Γ, ΙιηΙιοοί-•ΒΙαη]6Γ, ^βίΐ κλπ.
προς δ^ τών ιδίων αύτου παρατηρήσεων ούτωσ) σοφώς εκτί-
θησι τά περ) τής αττικής νομισματικής, ώστε τό Ιργον
αύτου διδάσκει ήμας σαφέστερον κα\ αύτοΰ του κλασικού
Ιργου νου Ββυΐέ, 1.69 Μοηηβίββ ά' Αΐΐιέηββ, και σπου-
δαίαν προώρισται νά χαταλάβι^ι θέσιν εν τ^ νομισματική
ίπιστήμ^. Κα\ έν τφ τόμφ τούτφ ευρίσκει τις εσφχλμένας
τινάς αποδόσεις, οίαι π.χ. ή τής εξ ήλεκτρου £κτης (Πίν. Ι.
αρ. 1), του υπ* αρ. 16 Πιν. VI, 5περ ούχϊ άθηναΤκόν έστΙν,
αλλά τής ΈλευσΓνος, του ύπ* άρ. 16 Πίν. XXI βπερ ανή-
κει ούχϊ τ^ Μεγαρίδι άλλα τ^ Μεσσηνία' άλλα τοιαύτα
σφάλματα είσ\ δυστυχώ; αναπόφευκτα, προκειμένου περί
τοσούτω περιεκτικών ίργων. Άνακριβ•Γς περιγραφαι σχε-
δόν δέν ύπάρχουσι. Σημειουμεν μόνον ενταύθα βτι ή του
τών 'ΟρωπΙων νομίσματος κκφαλή έστιν ούχ\ ανδρός άλλ' ή
τής "Ηρα;, ω; εξ αρίστου χαΐ λίαν σπανίου νομίσματος τής

εθνικής ημών συλλογής— δυστυχώ; κλαπέντος — ήδύνατύ
τις νά μάθΐ[). Δια του ίργου του κ. Ηθβά συνεπληρώθη 6
κατάλογος τών νομισμάτων άπασών τών ευρωπαϊκών Ελ-
ληνικών χωρών. Ευχαρίστως δε πληροφοροΰμεν δτι, καθ* α
εξ επιστολών του διευθυντού κ. ΡοοΙβ μανθάνομεν, δύο νέων
τόμων παρασκευάζεται ή ϊκδοσις, ή του τών Αλεξανδρινών
νομισμάτων υπ* αύτοΰ του ΡοοΙβ κα\ ή τών Παφλαγονιχών,
τών του Πόντου κα\ τών τής Βιθυνίας υπό του κ. ΙΙΙΓγοΙΙι.
Επίσης κα\ έν Βερολίνω καθ* 5 γνωρίζομεν,^ δρχονται
προσέχω; τής δημοσιεύσεως του χαταλόγου τής έχεΤ συλλο-
γής, δημοσιευομένων συγχρόνων δύο τόμων, ων ό εί;, ϊργβν
του διευθυντού κ. νοπ 8αΙ16(, περιέχει τά Θρακικά, ό δ*
ίτερος υπό του α'. βοηθού ΒΓ68961 τά τής Μεγάλης Ελλά-
δος νομίσματα. Σ*

— 'Λπεβίωσεν έν Παρισίοις ό διάσημος κωμωδιογράφος
και ακαδημαϊκός Λαμπίς,ού ^* Εστία εδημοσίευσεν έσχάτβκ,
επ* ευκαιρία τής έν ταΓς στήλαις αυτής μεταφράσεως ένος
τών 2ργων του, σύντομον βιογραφίαν. Α{ κωμωδίαι £ς
ίγραψεν ό Λαμπ'ις κατά τόν βίον του, ανέρχονται είς δια-
κοσίας και πλέον. Ή γονιμότης αΰτη μάνον προς τήν του
Λόπε δε Βέγα, του περίφημου δραματικού συγγραφέβκ
τής Ισπανίας, έξισοΰται.

— Έν τ^ Γαλλική Ακαδημία έγένετο εκλογή, προς πλή-
ρωσιν τών εκ του θανάτου του Καρό, του Κυβιλλιέ — Φλερυ
κα\ του Βιέλ•— Καστέλ κενωθεισών θέσεων. Διάδοχος τον
Κυβιλλιέ— Φλερΰ εξελέγη ό Ιούλιος Κλαρετή,ό γνωστός συγ-
γραφεύς και διευθυντής του «Γαλλικού θεάτρου», του Καρό 6
κόμης δ* Ώσσονβίλλ, πολιτευτής διακεκριμένος και συγγρα-
φεύς γλαφυρός κα\ του Βιελ-Καστέλ ό κλεινός ναύαρχο;
Ιυηβη άβ Ια ΟΓΑΤί^Ρβ, ό γνωστότατος δι ά^τάς λαμπρβς
αύτοΰ πραγματείας περ\ τοΰ ναυτικοΰ έν τξ άρχαιότητβ.
Τό περίεργον είνε βτΐ κατά λάθος τά τηλεγραφικά πρακτο-
ρεΓα ανήγγειλαν δτι ό γηραιό; ναύαρχος απέθανε χαΐ αΐ εν-
ταύθα εφημερίδες Εσπευσαν προώρως νά τόν θρηνήσωσιν.

— Ή αυτοκράτειρα τής Αυστρίας προσέφερε 5θ,000
φράγκων διά τήν άνέγερσιν άνδριάντος τοΰ ΧάΤνε έν Δυσ-
σελδόρφ^.Γνωστόν δτι ή αυτοκράτειρα τρέφει αληθή λατρείαν
εις τόν ποιητήν τών Η6ί96ΐ)Ι1()6Γ•

— Τ§ προσκλήσει τής βασιλίσσης τής 'ΡουμανΙας, ήτις
εΓνε χα\ διακεκριμένη συγγραφεύς ως γνωστόν, ό Άλφόνσος
Δωδέ μεταβαίνει προσεχώς εις Βουκουρέστιον.

— Έχατομμυριοΰχος 'Αμερίκανός έδωρησεν είς την πόλιν
Χικάγον ίν έκατομμύριον δολλαρίων (5,000,000 φρ.), προς
Γδρυσιν πανεπιστημίου ομοίου τω τής Άτδελβέργης. ^

— Ό υπουργός τοΰ Εμπορίου έν Γαλλία άνήγγειλεν εις
τήν Άκαδημίαν τών Επιστημών επισήμως, βτΐ διά νόμον
εσχάτως ψηφισθέντος ώρίσθη Ιπαθλον 50.000 φράγκων, βπως
άπονεμηθή είς τόν έφευρέτην άπλοΰ κα\ εύχρηστου μηχβνη-
ματος, προς πράχειρον έξέλεγξιν τών νοθεύσεων τών οίνων
και τών πνευματωδών ποτών. Ή Ακαδημία θά δρίστρ τας
λεπτομερείας τοΰ διαγωνίσ|ΐατος, τόν χρόνον καθ* ον θα τε-
λεσθή χα\ τού; βρους ύφ' ους θά άπονεμηθή τό γέρας.

— Τό παρελθόν Σάββατον έγένετο όλικη Ικλειψις σελήνης
ορατή είς τους κατοίκους τής Αφρικής κα\ τής Ευρώπης.
Νέα Ικλειψις σελήνης, αλλά μερική, γενήσεται την 11)13
•Ιουλίου. Κατά τό 1888, θά Ιχωμβν χα\ τρεΓς εκλείψεις
ηλίου. Ή πρώτη γενήσεται τήν 30 Ιανουαρίου (11 Φεβρου-
αρίου), ή δευτέρα^τήν 26 Ιουνίου (8 Ιουλίου), ή τρίτη την
26 Ιουλίου (7 Αυγούστου).

πρόσοψιν τοΰ έν Κου1)Αΐΐ μουσοίου, είς άνάμνησιν τών υπη-
ρεσιών, άς ό επιφανής επιστήμων προσήνεγχεν^είς τάς αυ-
τόθι βιομηχανίας διά τών πολυτίμων χημιχών ανακαλύ-
ψεων του. ^_^_^__^

Τό έν ΒονωνΙα πανεπιστήμιον, μέλλον νά πανηγυρίση
μετά τίνα χρόνον τήν όχταχοσιοστήν «μφιετηρίδα της συ-
στάσεως του, προσεκάλεσε διά τοΰ πρυτάνεως^ αυτοΰ χ.
Καππελίνη κα\ τό ήμέτερον, Γνα συμμετάσχω τών γενησο-
μένων εορτών. Ή πανεπιστημιβίκή σύγκλητος άπεφάσ;«< να
άναθέση είς δύο καθηγητάς, δπως άντιπροσωπεύσωσι τό Πα-
νεπιστήμιον.

— Τήν παρελθοΰσαν Κυριακήν οί φβιτηταΐ τοΰ ^Εθνίχοΰ
Πανεπιστημίου έώρτασαν τήν εκατονταετηρίδα της γεννή-
νήσεως τοΰ Βύρωνος επΙ τής *Αχρο«όλεως. Περί τους χι-
λίους φοιτηταί, είς ους προσετέθησαν χ•\ ίλλοι ίχανοί, φέ-

ΟΪ9ΪΪΪΖΘ0Ι Ι3γ

Οοο^Ιε

ηΣΙΛ-ΤΙΟΧΤ ΤΙΪ23 Έ2ΣΧυ^Σ

3

ροντ«ς τ^ βΟν^σημον ^Ιζ την χομβ(θδ6χην, άνηλθον •ίς την
'Λχρ6πολιν, ηγουμένης μουσικής, χα\ βχε? έντ^ς του σηχου
του Παρθενώνος χα\ παρ& τ^ μϊρος, βπου ηγ•ίρετο τ^ χρυσέ•
λε^άντινον άγαλμα της Άθηνας, Πίστεψαν την μαρμαρ(νην
κροτομήν του ποιητου, της μουσιχης παικνιζούσης τον εθνι-
κών υμνον, επευριμούντων δέ των ηαρεστώτων. Τήν έσιτέ-
ραν ΙφΜταγωγήθη ή Άχρόπολις, εχάησαν δΐ πυροτεχνήματα
ιτρ^ του Πανεπιστημίου.

— Ό χ. ΣχλεΓμαν μετά του χλεινου Βιρχώβ θέλουσιν
απέλθει προσεχώς εις ΑΓγυπτον, χ^ριν έπιστημονιχών χαΐ
άρχαιολογίχών ερευνών.

— Εις τάς εν τ^ *Λχροπ&λει ενεργουμένας ανασχαφάς
άνεχαλύφθη μαρμάρινον' ω^ν φυσιχοΰ μεγέθους, φέρον γε-
γραμμένας τρεΓς γυναιχείας μορφάς.

— Έν τοΓς ύπογείοιε του Κεντριχου μουσείου άνκ^ρέθη
χιβώτιον πρ^ χρόνων αυτόθι χαταχείμενον χα\ τό όποΓον
περιεΓχε αρχαίας πλαγγόνας χα) πολλά 2λλα άγγεΓα αρ-
χαίας τέχνης. Έν τοΓς ΰπογείοις του Μουσείου ύπάρχουσι
χαι άλλα χιβώτια περιέχοντα αρχαιότητας, τά όποΓα θά
άνοιχίωσι προσεχώς.

— Τό άρχαιολογιχόν δελτίον, το εν τη «Έφημερίδι της
Κυβερνήσεως* δημοσιευόμενον, απεφασίσθη, βπως του λοι•
που δημοσιεύηται χα\ διανέμηται έν ίδίω φυλλαδίφ, έν ω θά
έχτυπ»νται χα\ αί σπουδαιότερα» των άναχαλυπτομένων
έιηγραφα»ν.

— Ή έπι των 'Ολυμπίων επιτροπή, λαβουσα ύπ' ί-
ψιν τό ι5πό των χυρίων ΔαΓρπφελδ χαΐ Καβερω καταρ-
τισθέν νχέδιον θερινού θεάτρου χαι τήν γνώμην του
χυρίον Ίσιγόνη νομομηχανιχοΰ, συνεργασθέντος έν τω
χαταρτιαμω του προϋπολογισαου της δαπάνης, άπεφά-
σισεν, Γνα αμέσως άρχίσωσιν α( έργασίαι της οικοδομής,
δπως δ* «υχερέστερον χαι ταχύτερον περατωθ^ τό Ιργον
εντός τον υπολειπομένου χρονικού διαστήματος δχρι τ'^υ
θέρους, ένέκρινεν Γνα ή εργασία κατατμηθξ είς τέσσαρα
χωριστά μέρη, ών ίχαστον διαδοχικώς, συντασσομένου του
προϋπολογισμού αύτου, θά εκτίθεται είς μειοδοσίαν•

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

η«(«*ιι•υ1|, 22 *Ι«ν•««9ΐ••

Μ•τά δεκαπενθήμερον έν ΠειραιεΓ διαμονήν, απέπλευσε
τό άγγλιχόν θωρηχτόν ■"Αφοβος•, ου έπιβαίνουσιν ό δευ•
τερότοχος υίός του πρίγχηπος της Ουαλίας πρίγκηψ Γεώρ-
γιος χα) ό πρίγκηψ ΛουδοβΓχος Βάττεμβεργ.

— Ό έν Λονδίνω πρεσβευτής της Ελλάδος χ. Γεννάδιος
διεπιστεύθη ως Ικταχτος απεσταλμένος χαΐ πληρεξούσιος
υπουργός χα) παρά τ^ κυβερνήσει τών Ηνωμένων Πολι-
τειών, μεταβαίνει δΙ ε{ς Ούασιγχτώνα, βπως διαπραγμα-
τευθώ μ&τά της ομοσπονδιακής κυβερνήσεως την έλάττωσιν
του εισαγωγικού έπι της σταφίδος τέλονς.

— Άφίκοντο ενταύθα ή λαίδη ΟβΙΙοΐΚΓβχ, αδελφή του
πρωθυπουργοί της *Λγγλίας Σώλσβαρυ,κα) ή λαίδη Γέρσεϋ,
συνοδεύουσα αυτήν.

— Ή έλληνορουμανική διαφορά, έΕ ης προεκλήθη χα\ ή
άνάκλησις του ημετέρου επιτετραμμένου έν Βουχουρεστίοι,
έλύθη, της ρουμανικής κυβερνήσεως δηλωσάσης διά του εν-
ταύθα πρεσβευτοΰ αυτής χ. Τεριακίου, βτι δέχεται να άνα-
λάβτ) τό έπιστραφεν εις :όν ήμιέτερον άντιπρόσωπον Ιγγρα•
φον. *0 χ. Δραγούμης άπέδωκε τό Ιγγραφον είς τόν κ. πρε-
σβευτήν, διέταζε δέ τόν χ. Αουρούτην νά έπανέλθ^ είς την
θέσιν τον.

•— Τό ύπουργεΓον τών Εσωτερικών, δι* εγκυκλίου προς
τους νομάρχας του κράτους, φέρον είς γνώσιν αυτών τήν
προσεχή 'τέλεσιν τών εγκαινίων του Ζαππείου μεγάρου, χα)
της ενάρξεως της Δ' "Ολυμπιάδος χα) τήν υπό της σύστα-
σης έπι τών 'Ολυμπίων επιτροπής άποστολήν οδηγιών χα\
προγραμμάτων πρό; έπίτευζιν του Ιργου, συνιστά αύτοΓς νά
έκτελέσωσι μετά ζήλου τάς παραγγελίας της επιτροπής καΐ
προσχαλεΓ αυτούς νά συστήσωσιν είς τάς ύπό τήν δικαιο-
δοσίαν των δημοτιχάς αρχάς, όπως αύται προνοήσωσιν άπό
τοΰδε, Γνα αί προπαρασχευαστιχαΐ έργασίαι της προκειμέ-
νης εκθέσεως διεξαχθώσι μετά δραστηριότητος και επιμε-
λείας.

— Εντός μιχροΰ άποπερατουται έν τοΓς ναυπηγείοις της
*Αγγλίας τρίτον φορτηγόν ατμόπλοιον του μεγάλου έν Βραί-

λα εμπορικού οΓκου τών άδελφών'Εμπειρίχου ου μετέχουσιν
οί έν "Άνδρφ συγγενεΓς αυτών. Τό ατμόπλοιον τοΰτο είνε
τό μεγαλείτερον τών μέχρι τούδε εμπορικών ελληνικών, τόν
νων 2,600 με διπλήν κυλινδριχήν μηχανήν, χαΙ χαθ' βλα
χατεσχευασμένον χατά τό νεώτερον σύστημα, ή δέ αξία του
υπερβαίνει τάς 20 χιλιάδας λίρας στερλίνας. Προσεχώς ό χ.
Β. Α. ΈμπειρΓχος, πλοίαρχος χα) συνιδιοκτήτης του άτμο•
πλοίου Σκαραμαγκά, θά κατασκευαστή άπό χοΐνου μετά
του κ. Π. Σκαραμαγκά έν Αγγλία δεύτερον ατμόπλοιον.

— Απεφασίσθη δπως οί έν ταΓς φυλαχαΓς κρατούμενοι
φίρωσιν είς τό έξης στολάς ομοιομόρφους, έγένετο δέ ήδη
παραγγελία διά 400 χει μερί νάς στολάς έν τω σωφρονιστηρίφ
Κερκύρας.

Ό επόμενος πίναξ παριστά τήν άξίαν τών εξ Ελλάδος
άπ' ευθείας είς Άμεριχήν είσαχθεισών σταφίδων άπό του
1878—1887.

ταλήρων

Εισήχθησαν σταφίδες

Τφ 1878 αξίας

245,759

1879

409,328

1880

450,209

1881

489,862

1882

885,089

1883

1,225,314

1884

1,019,724

1885

596,456

• 1886 •

705,546

1887

910,585

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΒΣΤΙΑ£

χ. Σ. Μ. θ. Αευχωσίαν. Ελήφθησαν χα) διετέθησαν
συμφώνοας τΐ) ύμετέρ^ παραγγελία. Τά λοιπά φυλλάδια της
Πίγαχοθηχης άποσταλήσονται τ$ Συλλόγφ άνά 4, άτινα
άποτελουσιν ούτω στερεόν φάκελλον, μή ύποχείμενον είς
φθοράν χατά τήν διά του ταχυδρομείου μεταβίβασιν. — χ.
Π. Δ. Άστραχάν. Ταχυδρομικώς άπεστίίλαμεν ύμΓν τό ζη-
τηθέν σώμα της Ιστορίας, ίδιαιτέρω; δ' άπηντήσαμεν• —
χ. Χ. Χ. Τρίκκαλα. Ένεγράψαμεν πάντας, χα) ευχάριστου-
μκν θερμώς διά τήν φιλικήν ϋποστήριξιν. Τάς αποδείξεις
άπεστείλαμεν ταχυδρομικώς. — κ. Κ. Κ. Πρέβεζαν. Τά
φυλλάδια της Ιστορίας απεστάλησαν. — χ, Α. Ντ. Πεν-
ταγιούς. Παρεδόθησαν πάντα τφ χομίσαντι τήν έπιστολήν
σας κ. Κ. — ΦιΛαρ/σχω Κυρία» Ύπάρχουσι κα) άλλοι
έξυψουντες τό κάλλος υπέρ ;^τήν αρετήν χα) τό πνεύμα. Ό
Ρενάν λέγει που* ■ Τό χάλλος είνε δώρον τοσούτον 2ξο-
χον, ώστε ή αξία, ή μεγαλοφυία, αυτή ή αρετή εκμηδενί-
ζονται ενώπιον του•. — κ. Γ. Δ• Βώλον• Τά ^ζητηθέντα
και σημείωσιν της άξιας άπεστείλαμεν ταχυδρομικώς. Τό
άντίτιμον χατέβαλεν ήμΓν ό χ. Ι. Τ. — κ. Κ. Σ. Μόναχον.
Σας εύχαριστουμεν, άλλα παρ* ήμΓν δεν έπιχρατεΓ τοιαύτη
συνήθεια. — χκ. Ι. Σ. Β. χα) Δ. Μ. Κέρχυραν, Δ. Π. Π.
χα) Κ. Σ. Σ. Πάτρας, Ι. Α. Γχ. βΓθΙ, Δ. Ι. Κ. Κέρχυ-
ραν, Ι. Ρ. χα) Α. Κ. Μεσολόγγιον, Κ. Κ. Τρίπολιν,
Ι. Χ. Μ. Λευκάδα κα) Ι. Τ. *Ι«άννινα. Ελήφθη-
σαν. — * Αννπομ^γω, Διά μέν τήν «Έστίαν» ακατάλ-
ληλος, ατυχώς δ' άδυνατοΰμεν ν* άνα>άβωμεν χα) τήν ϊ%•
δοσίν αυτής είς βιβλίον. — χ. Κ Ι. Πάτρας. Ελήφθησαν
εγκαίρως, απεστάλησαν δ' ύμΓν τά φυλλάδια. — χ. Γί. Γ. Ζ.
Σύρον. Συνεμορφώθημεν τξ παραγγελία σας. — κ. Φ. Κ.
Μανσούραν. Ελήφθησαν χα) διετέθησαν συμφωνως τη πα-
ραγγελία σας. Απεστάλησαν χα) τά ζηιηθέντα φύλλα. —
χ. Ζ*. Είς έπιτέλεσιν μεγάλου ^ργου τό πνεύμα ουδέν χα-
τορθοΓ, μή συμπραττούσης της καρδίας. — χ. Γ. Π. Αίτω-
λιχόν. ' Απηντήσαμεν ίδιαιτέρως. — Παν. αρχ. Γ. Γ. Βου-
δαπέστη' κα) XX. Κ. Δ. Μ• Καλαράσι, Χ. Ρ. Πάτρας,
Η. Κ. Μασσαλίαν χα) Ι. Α. Ούρζιτσένι. Τά ζητηθέντα
απεστάλησαν. *- χ« Δ. Λ. Ληξούρι ον. Ένεγράψαμεν χα)
τους νέους. Τάς ευχαριστίας ημών κα) πάλιν διά τήν φιλι-
κήν ϋποστήριξιν. — χ. Β. Κ. 'Ενταΰθα. Καθ* βσον γνι*.
ρίζομεν, δέν υπάρχει. *Αλλά πραγματείας περ) του θέματος
έδημοσίευσε τό χάλλιστον παρ* ήμΓν είδιχόν περιοδικόν, ή
«* Ελληνική Γεωργία• του χ. Γενναδίου. — χ. Σ. 2. Κ.
Αίτωλικόν. Ελήφθησαν, χα) παρεδόθησαν τά σημειούμενα
τώ χ. Δ. Ζ. Τάς ευχαριστίας μας διά τήν φι)ικήν φροντίδα,

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

Ζ2ΐ£:.Λ.ΧΙθΧΤ Χ.τ£Σ3 Έ222Χυ^.22

— χ. Κ. Δ. Α. Λαμ(αν. ΈκβιΒή το χίλυμμα της Πίτα•
χοθηχης δ(3[ τλν βγχον αύτοΰ ύπ6χβ(ται εις φ^ραν2(& τονί
«αχυδρομβ(ου στ•λλ&μ<νον, παραχαλβΓσΟκ ν& μας ύποδ•(-
ξητε πρϊφβοπον ενταύθα, Γνα τλ παραδώνωμεν, βκως σας το
άηοστε(λν) δια χαταλλήλον ευκαιρίας. Έχτος εαν θέλητε ν&
ιτεριμλνητ• μέχρις ου ήμεΓς ευρωμεν χατάλληλον μέσον απο-
στολής. — *Αμαθεί. Έλν ή γή ϊιςαυεν αί^^δίως στρεφό-
μενη, χαταχλυσμ&ς φοβερός θ& έπηρχετο. Ή άκ6τομος
στάσις 0& καρήγε τοιαύχην θερμότητα, ώστε 6 πλανήτης
μας 6& έτήχετο, άναλαμβάνων την κυρώδη αύτοΰ χατάστα-
σιν. Ή άνθρωπ&της 6λ6χληρος κα\ παν οργανικών 8ν θί
παρεσύρετο ε(ς τα χύματα περιφλεγοΰς ώχεανου. '^Εν μ&νον
λεπτΑν, £ν μ6νον δευτερόλεπτον νλ σταφη χαι ή χαταστρο-
φη επέρχεται κεραυνοβόλος. ΆλλΑ μη ταράττεσ()ίε ... δεν
Οί σταθξ. Ό μηχανισμός είν• χαλος χαΐ ειμ^ορεΓτε ν&
χοιμασΟε ησνχος. — χ. Γ. Λ. Κωνσταντινούπολιν. Ελή-
φθησαν χα\ ένεγράφητε. Ταχυδρομιχως απηντήσαμεν. — χ.
Γ. Κ. Μυτιλήνην. Ένεγράψαμεν χα\ τλν Ν. Δ. Κ. Εύχα-
ριστοΰμεν χα\ π^λιν δι& τας φιλιχ&ς ενεργείας υπέρ της
«ΈστΙας». — χ. Σ. Γ. ΒίθΙϋζ. Ελήφθησαν, ένεγράψαμεν
δε τους σημειούμενους είς την * ΒΛΛί\νι,»7\γ ΒιβΛιοθηχηγ
χαι άπεστε(λαμεν αυτοΓς τ& τεύχη. Προς ύμας δέ τ^ ζητη-
θέν βιβλ(ον, ου ή άξ(« φρ. 4. — χ. Σ. Α. θεσαλον(χην.
Συνεμορφώθημεν χατ& πάντα τν) υμετέρα παραγγελία ώς
ιδιαιτέρως σας έγράψαμεν, χαΐ εύχαριστουμεν θερμώς δια
τ&ς φιλιχ&ς φροντίδας. Τ^ δοθέν μέρισμα απο της ενάρ-
ξεως της λειτουργίας του Θεσσαλιχοΰ σιδηροδρόμου εινε
δραχ. 2,50. — ΣνΛΛόγω, Δ$ν υπάρχει ίσοδύναμον. —
XX. Ν. Α. Μασσαλίαν χαι Ι• Ν. Χ. Πάτρας. Ενεγράφη-
σαν εύχαριστουμεν δια τας φιλιχίς ενεργείας. — *Αμεθ6•
Ληπτω. — Ό άνθρωπος άπαταται μάλλον ύφ' έαυτου η
ύπ^ των άλλων χα\ άπατα μάλλον εαυτόν η τους έίλλους.

22 Ιανουαρίου 1888.

Α«ν•ε« ^Ι^ς Κν6€ρνήο4«ς Τρέχουσα Τιμή

Των 170,000,000 των 5 % Δρ. ν. 458.—

> 120,000,000 των 5 • » 464.—

• 60,000,000 των 6 • > 524.—

• 26,000,000 των 6 • • 468.—

• 10,000,000 των 6 • • 238.—

6,000,000 των 6 Δρ. παλ. 90.—

Κτηματιχα\ Όμολ. Έθν. Τραπέζης
των 60,000,000 μετά Λαχείου φρ.

ΕΤΑΙΡΙΑΙ
Έθνιχή Τράπεζα της Ελλάδος Δρ.
Γενιχη Πιστωτιχή Τράπεζα »
Τράπεζα Βιομηχανιχής Πίστεως •
Προνομ. Τράπεζα Ήπειροθεσσαλ.»
^Εταιρία Μεταλλουργ. Λαυρίου •
Σιδηρ. Άθηνων χαΐ Πειραιώς •
Εταιρία Φωταερίου >

ΣνταΛΛάγμανα

ΛΟΝΔΙΝΟΤ— Τρβπεζιχον "Οψεως.
3μην.
ΓΑΛΛΙΑΣ— Τραπεζιχ^ν «Όψεως
• 3μην.

Νομίσματα
Ειχοσάφραγκον
Λίρα όθωμανιχή

505.—

4,150.—
197.—
80.—
205.—
162.—
396.—

32.55

32.40

129.50

25.75
29.25

ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ Σ^_ίΟ^ΒΛΑΣΤΟΓ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ

ΟΙ ϋΕΙϋΙΕΐΓΙΟΗΐϊίΊΐ! ΙίίΜ

Μετά ζί)ς σχετικής ΝομοΛογΙαχ: τοϋ * Αρε ίου Πάγου

ΥΠΟ Θ. Ν. ΦΛΟΓ ΑΙΤ ΟΥ
ΤΟΜΟΣ ΠΡΩΤΟΣ

Περιέχων τλν Ό(>γοινιβμ6ν τ&ν Δι«οιστηρ{»ν χαι την Πολιτιιείί^ν Δε«ονομ{οιν
ΤεμΑτα» ^ραχμ. ίο. — Χρ\»ο69»τος 12.Η0.

εν δλφ σελ. 904.

ΤΟΜΟΣ ΔΕ ΥΤ ΕΡΟ Σ

Περιέχων τήν Πθ(ν(«4)ν ▲(«ονομί«ν, τ^ν ΙΙο(νι«6ν

56μον χα) τήν ΠοινικίΡ^ν ΔκατΙμηοιν ένδλφσελ. 900.

ΤιμΑ^α» ^Ρ^Χ* ^0• "^ Χρυοό^βτος 12.^0.

ΤΟΜΟΣ ΤΡ,Ι Τ ΟΣ

Περιέχων τον *Εμηορ. Ν6μον, τον; Νεωτέρους •Αστν-
«ο<»ς Ν6μους χα) τους περ\ Χαρτοο^^μο» χτλ. έν 6λφ
σελ. 616. ΤιμΑ^α» ^ρ. 8. — Χρυβό^ιτος ΐο.νο

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ

Ε,ΙΣΜΕΡΗΔΥΟ

Περιλαμβάνον τ^ Ζύνταγμα χαΐ τους χυριωτάτους των λοιηων της Πολκτίέας Ν6μων μετά της Σ^[;£^««ί7^
ΝομοΛογίας . το9 *Αρβίου Πάγον χατ' άλφαβητιχην τάξιν.

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ Ι ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ

Πβρι/χοτ τα στοιχίΤα Α -^ Ξ σεΛ, 1 880. \ Περι/χοτ τα στοιχεία Ο — Ω σεΛ, 157 ί,

ΤιμΑνίίαε τάι δύο μέρη 6μοΰ ^ρβ^Χ• 2Κ. — ΧρνοόΦιτοι ^ΡΟ^Χ• 3^•

Το άπαραΐτητον δια πάντα νο(Λ(Χον σύγγραμμα πωλείται βν Αθήναις έν τω βιβλιοπωλείω του εχδάτου Σ. Κ.

ΒΛΑΣΤΟΥ. Εις τάς 'ΒπαρχΙας καΐ το Εξωτερικών αποστέλλεται αμα τη αποστολή του αντιτίμου

τη προσθήχη λεπτών 90 δια ταχυδρομικά ΐχΑστου τόμο» άδετου καΐ δρ. 1,20 χρυσόδετου.

προσεχώς ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ

21Μ2ΜΑ Μ ΜΒΙ ΙίΟΜ .

ΠεριΛαμβάτοτ τους χατά το Λος το^το (ετ τε τζ Α' χα\ τ% Β' Σντίίόω της ΒονΛηζ) ^ηφίαθ/τταζ Νόμονς

χα\ τά χατοτιστιχα Β, Διατάγματα, ηροσηχ^ττως συτηρμοΛογημ^τονζ προς τονς ηροηγονμ^τονς

τ<!μονζ, προσέτι ίΐ ΠΙΝΑΚΑ ΚΑΤ ΑΑΦΑΒΗΤΟΝ Λεητομερ^ τ^τ ετ τ^ ίΛτ^ ΣνΛΛογ^

^25^ Ν(!μωτ περιεχομ/τωγ Ν6μωτ χαΐ Β, Διαταγμάτωτ,

*Εν Αθήναις εκ του τυπογραφείου των καταστημάτων ανεζτη ΚΟΝΣΤΑΝΤΙΜΑΟΥ. 1888 — 1222

^^

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

.Α^ΡΖ•. &•79 31 1Α.ΙΪΓΟ'3Τ^^.»ΙΟ'3Τ 18β8. .Λ.ΒΖΧΤ^ ΙΟ-

ΓΡΑΦΕΙΟΝ τής Εστίας. ΈπΙ τή€ 6δου Σταδίου, αριθ. 36.

ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΕΚΑΙΔΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ
ΕΤΓοζ: ζζ«* — . ^^τ>χ9. β3ΐ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΠΑΥΛΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ.

ΤΟ ΒΟΤΑΝΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, διήγημα ύκ6 Γ»ωρ-
γ(ον Αροο£νη.

Η ΕΝ ΚΟΡΣΙΚΗι ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ, ύπ6
Ν. Β. Φαρ^ν.

Η ΕΛΛΑΣ ΕΝ ΤΗ( ΠΑΓΚΟΣΜΙΟι ΕΚΘΕΣΕΙ
ΤΟΥ 1878, ύ9ν6 *Η룫 Α(α«οηοΟλου.

ΚΡΙΣΕΙΣ ΝΕΚΡΟΥ.

καρφίς ΛΑΙΜΟΔΕΤΟΥ 7ΑΛΛΟΥΣΑ.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ.

ΣΗΜΕΙΠΣΕΙΣ.

ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ

ΕΠΙΣΤΗΜΗ. ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΑ

*0 Γάλλος γλύπτης ΟβΙβρίΛηοϋβ βπβράτωσεν £ρτι χο•
λοσσιαΓον 5γαλμα του *Ομήρο\>, ύηο της γαλλικής χυβ<ρνή•
σβως παραγγιλθέν αύτφ, Γνα στηθ^ έν τξ Σορβ6ννγ). Το
άγαλμα τταρίφτα τον δαιμόνιον ποιητών χαΟ^μβνον, ϊχα δέ
Οψος 2 μ. 45. *
«^ — *Εν Κνμγ) της Μ. Άσ(ας ιύρίθησαν τρ(α αγάλματα
8χ λευχοΰ μαρμάρου, «ίχονίζοντα τάς θέας Ήραν χα\
'ΛφροδΙτην χαι τον θι^ν Άκ6λλωνα, χα( δύο χβφαλαι Ρω-
μαίων αύτοχρατ6ρων, ών ή μΙα θεωριΓται ώς «αριατάνουαα
τ^ν Τιβέριον καίτοι α{ αρχαιότητες αύται. (ίνε ρωμαΤχής
εποχής, έν τούτοις κΓνε καλλίστης τίχνης χα\ φαίνεται βτι
προέρχονται ίκ χειρός καλλιτέχνου, κομκτθεΠιαι 8έ εις Σμύρ•
νην άποντέλλονται εις Κωνσταντινούπολιν ύπό του εύρόντος
αύτας χ. Δ. Βαλτατζή βεη, εφόρου των αρχαιοτήτων έν τω
νομω Σμύρνης, Επως χατατεθωνίν είς το έκεΓ αύτοχρατορι*
χόν μουσεΓον.

— Την έν Παρισίοις παγχ&σμιον ϊχθεσιν του 1889 θέλει
εορτάσει το θέατρον του ΜεΛοίράματο<: άναβιβάζον έπ\
σκηνής μελόδραμα ύπό τόν τίτλον Μογτεζονμας-, ου τό

«. - κείμενον μεν γράφει 6 Σαρδοΰ, την μουσιχήν δε ό Μασσενέ.

— ηρ\ν η Ιτι χαταπαύστ) ό θόρυβος, ό εγερθείς έκ του
νέου Ιργου τοΰ Ζολα,ίλ Τ6ΓΓ6, άγγέλλεται δτΐ ό περιβόητος
μυθιστοριογράφος παρασκευάζει νέον Ιργον, βπερ ίσται με•
λέτη του στρατού χα\ του στρατιωτικού βίου.

— 02 Γερμανοί πρόκειται να εγείρωσιν μαυσωλεΓον, έν
Τυ1(1ίη(;•η, τξ έν Βυρτεμβέργη) γενεβλίω αύτοΰ, ^ις τόν
Μβχ $ΰ1ΐη6Γΐ6ηΙ>ϋΓ9βΓ9 ^^^ ποιητην του γερμανικού εθνι-
κού ύμνου, τοΰ ενθουσιώδους ένυαλίου ^λοίιΐ βοά Βΐΐβΐη.

^ Έν Κρακοβία θέλει έγερθή μαυσωλεΓον τοΰ διασι^μου
Πολωνοΰ ποιητοΰ Μίχιεβιτζ, δστις υπήρξε χο\ καθηγητής έν
τω Γαλλικω Κολλεγίω. Τό μαυσωλεΓον, ύπβρ ου εκ δημο-
σίου εράνου συντ^χθησαν 400,000 φράγκων, Ισται τό υψηλό-
τερβν των έν Εύρώπ;) Ιχον ύψος 15 μέτρων. ΆπβτελεΓται
δ* έκ βάσεως, εις τάς τεσσάρας γωνίας τής οποίας είσ\ γε•
γλυμίλέναι τέσσαρες αλληγορικά) μορφαΐ,^ παριστωσαι^ τά
κυριωτερα πρόσωπα των Ιργων τοΰ ποιητοΰ. *Εν ^τών ανά-
γλυφων παριστά αυτόν διδάσκοντα εν τω Γαλλικω Κολλε-
γίφ, Έπ\ τής βάσεως ταύτης ύψοΰται στήλη έφ' ης εν ήμι•
γλύφφ εικονίζεται ό Απόλλων επιβαίνων τοΰ Πήγασου χαΐ

τείνων χλώνον δάφνης προς τόν ειά τής κορυφής χαθημενον
και στεφόμενον ύπό τής πατρίδος ποιητην.

— Ό υίός τοΰ έξοχου βιολιστοΰ Παγανίνη εκδίδει
προσεχώς τά ανέκδοτα Ιργα τοΟ πολύπαθους αύτοΰ πατρός.

— Ό βασιλεύς τοΰ Βελγίου ίταξε βρββεΓον 25 χιλ.
φράγκων δια τό Ιτος 1893 είς άμοιβήν εκείνου, δστις δια
πραγματείας επιστημονικής ^θελεν ύποδείξν) τα μέσα προς
προμήθειαν ύδατος υγιεινού και εύθηνοΰ βις πόλεις, ιδία δέ
εις τάς Βρυξέλλας. Προς τοΰτο προκηρυχθησεται παγχόσμιον
διαγών:σμα.

— Την ι *Ιανβυαρίου έν Πετρουπόλει ηνέφξε τάς πύλας
αυτής εχθεσις φωτισμΟ^^ έν >[ βλέπει τις πάντα τά μέχρι
τοΰδε γνωστά μέσα φωτισμού, από τής ρητινώδους δαδός
μέχρι τοΰ ηλεκτρικού φ<οτός. Τά εκθέματα εινε ούτω κατα-
τεταγμένα,ωστε οί έπισκέπται δύνανται νά συγχρίνωσι προς
άλληλα τά διάφορα εϊδη τοΰ διά φωταερίου, διά πετρελαίου
χα\ τοΰ ηλεκτρικού φωτισμού. Έν τ^ έχθέσει εξετέθησαν
χα) διάφορα είδη λυχνιών, χρησίμων παρά τω στρατω προς
συνθηματιχήν συνεννόησιν, έν ώρα νυκτός.

— Οί "Αγγλοι ιιρόχειται νά έπιχειρι^σωσι νέαν πολιχην
εξερεύνησιν, νΰν δμως ούχ\ προς τόν βόρειον, άλλα προς
τόν νότιον πόλον, βπου ό φραγμός τών αιωνίων πάγων εινε
πολλω πυκνότερος, καθιστών την εξερεύνησιν χαΐ δυσ-
χερεστέραν χαι μάλλον έπιχίνδυνον. Τάς δαπανάς τής έξε-
ρευνήσεως, μέλλουσας νά άνέλθωσιν είς 50,000 λίρας στερ'
λίνας, άναλαμβάνουσίν κατά τό πλεΓστον αΐ έν Αυστραλία
άγγλιχαι άποιχίαι.

— Νορβηγός ζιρολόγος, ό κ. Νάουζεν, προτίθεται προσε-
χώς νά έπιχειρησιη πεζ^ κα\ διά παγοπεδίλων εξερευνητι-
κό ν ταξείδιον έν Γροενλανδία, ην θέλει νά διέλθτ) από τοΰ
ενός αχρου εις τό άλλο, διατρέχων ούτω διάστημα έννενή-
κοντα γεωγραφιχών λευγών. 'Ο εξερευνητής συμπαραλαμ-
βάνει μεθ* εαυτού δύο Αάτνωνας, οΓτινκς έπι έλκηθρων θά
φέρωσι τάς ζωοτροφίας.

— Κατά τό Ιτβς 1886 απεστάλησαν εις Άμερικ^ν έχ
Λειψίας βιβλία, τεύχη μουσικά, διάφορα Ιντυπα αξίας
έν δλω 454,271 δολλαρίων. Τάδε από 18 ετών άποστα-
λέντα ανέρχονται χατ' άξίαν είς 5.674,025 δολλάρια.

— Διαμερίσματα τίνα τής βιβλιοθήκης τής γαλλικής
ακαδημίας χατεχλύσθησαν ύπό υδάτων. Έκ τούτου επήλθε
όλιχή ή μερική φθορά 2,500 τόμων πολυτίμων.

— Έπ\ τ^ βάσει τοΰ γνωστού δράματος τοΰ
Ούγχώ «Ρούϋ Βλάς» έγράφη τό κείμενον μελοδράματος
νέου ύπό τών Δερογ^ά και Σιλβέστρ, ου την μουσιχήν συν-
έθεσεν ό γνωστός Γάλλος μελοποιός Γοδάρ. Τό έργον παρα-
σταθήσεται προσεχώς έν τω Κωμική Μελοδράματι τών
Παρισίων.

— Μετά πολλής επιτυχίας παρεστάθη τό πρώτον έν τω
θεάτρω τής Λειψίας τό τέως άνέχδοτον μελόδραμα τοΰ
Βέμπερ «0( τρεΓς Πίντοι•, ου τά κενά συνεπλήρωσεν ό τοΰ

θεάτρου τής Λειψίας αρχιμουσικός Μάλερ. Ή ύπόθεσις τοΰ

μελοδράματος εινε

Ισπανία.

κωμική , υπόκειται δ* ή σκηνή έν

— Τξ 12 Ιανουαρίου εγένετο έν Βαλεντία ή άποκάλυψις
τοΰ άνδριάντος τοΰ Ριβέρα, του εξόχου ίσπανοΤταλοΰ ζωγράφου,
έπ\ τ^ 300 έπετείω τής γεννήσεως αύτοΰ.

—Κατά τό Ιτος 1887 έξεδόθησαν εν τξ Μ. Βρεττανία 500
βιβλία νέα πλείονα ή κατά τό 1886. Ό ολικός αριθμός τών
εκδοθέντων νέων βιβλίων άνήλθεν είς 4410. Τούτων θεολογι-
κά ήσαν 68θ,χλασΐχά και φιλολογικά 582,παιδιχά 339,μυ-
θιστορήματα, διηγήματα κλπ. 762, \ομιχά 73, βίκονομοΧο-
γικά 113, καλλιτεχνικά, φυσικών επιστημών χα) εικονο-
γραφημένα 115, γεωγραφικά κα\ περιτ»γήσεις 227, ίστορικά
384, ιατρικά 133 κλπ.

— *ΙωβιλαΓον περίεργον πρόκειται νά έορτ?ίσθ^ εν ΒκρολΙνω,
τό του δραματιχοΰ χαλλιτέχνου 06ηί€λθ, πανηγυρίζοντας
την πεντάκις χιλιοστήν έμφάνίσίν του πρό τοΰ κοινού απο
τοΰ αύτοΰ θεάτρου.

ΟΪ9ϊΐϊζθ(:Ι όγ

Οοο^Ιε

Ζ21ΒΛ.ΤΙ01ΪΤ ΤΗ23 ΣΙΣΤυ^Σί

Μετά πολλής φιλοχαλ(«ς τετυκωμένον «ξ&δόΟη το Β'. τεύ-
χος των «'Ρυθμιχών παιγνίων» της χ. Λίχατερίνης Λασχα-
ρ(δου. Το Ιργον τοντο, εις & μετά ζι^λου άφίερώθη ή δ(«-
πρεπής έλληνίς παιδαγωγός, έχει μεγ(στην σημασίαν, διότι
βελτιοΓ χαι συμπληροΓ την νηπιαγωγιχην παΐδευσιν. Ή χ.
Λασχαρίδου είσαγαγουσα παρ' ήμΓν το Φροβελιανον σύ-
στημα, χαι μορφωσασα Φροβελιανάς παιδαγωγούς, μετά χα•
ρας δε βλέπουσα διαδιδομένας τάς αρχάς του μεγάλου Φρό-
6ελ εντός χαι εχτος της Ελλάδος, έθεώρη<τ> χαθήχον αύτης
νά παράσχγ) χαι την χλεΓδα,ώς ειπείν, της χατά Φρόβελ α-
γωγής των παιδ(ων'το πνεύμα της Φροβελ;ανη; μεθόδου συνί-
σταται εις το βτι διά του επαγωγού χαι εις τον παΓδα προ-
σφιλούς παιγνίου διεγείρονται βαθμηδόν αΐ πνευματιχαι
αυτού ένέργειαι, άσχούμεναι δέ τελειοποιούνται απασαι αί
σωματιχαι χαι ψυχιχαι αυτού δυνάμεις.

Τό Β'. τούτο τεύχος περιέχει χαριιστάτας παιδίχβς μελ(ρ-
δίας χαι άσμάτια αφελέστατα, δ(* ών το παιδίον αποτείνεται
ε/ς την σφαιραν η «ις τον κύδον, είς τόν χύλινδρον η εις την
πλίνθον άδον χα\ παΓζον, χαι άσχούμενον χαΐ διδασχόμενον*
διότι τα παιδία δια των παιγνίων τούτων διδάσχονται ανε-
παισθήτως τάς ποιχίλας των σωμάτων ιδιότητας, την άδρά-
νβιαν, την στερεότητα, τό αδιαχώρητον, την ιδιότητα της
πτώσεως των σωμάτων. Μόνον ό αληθώς δυνάμενος νά
χαταβιβασθΤ) μέχρι της ασθενούς αντιλήψεως των νηπίων, ν*
άντιληφθ^ του μυστηρίου της βαθμιαίας εξεγέρσεως της νεα-
ρας αυτών διανοίας δύναται νά νοησν) πόσον σπουδαΓον εινε
νά παρέχωμεν εις αυτά, εγχαίρως, ζωηράς χαι σαφεΓς εντυ-
πώσεις.

Τό Ιργον της χ. Λασχαρίδου συνιστώμεν θερμώς εις πά-
σας τάς διδασχαλίσσας,άλλ' ιδία εις τάς μητέρας. Τα Ρυθ-
μικά παίγνια ύποβοηθούσι τό μητριχόν όρμέμφυτον προς
τελειοτέραν αγωγήν τών προσφιλών των όντων, άντιχαθι-
στώσι την τυχαίαν χίνησιν, την ασχοπον θωπευτιχήν φρασιν
διά της ψυχολογίχώς αληθούς, διότι χα\ ή στοργή εν ττ; εκ-
δηλώσει της δύναται νά ύποβάλληται εις νόμους, ως υποβάλ-
λεται είς νόμους ή μελωδία, νόμους χρησιμοποιούντας αυτήν
προς έχπλήρωσιν τού υψίστου σκοπού της άγωγης.

— Έν τη μεγάλί) αίθούσγ; της νομικής σχολής, καταλλήλως
διαχοσμηθεισγΐι έτέλεσεν ό σύλλογος «Βύρων• έορτήν έπι τ^
έκατονταετηρίδι της γεννήσεως τού Βύρωνος. Ό κ. *Αλ.
Ραγκαβής έξεφώνησε τόν πανηγυρικόν, ό χ. Άχ. Παράσχος
δέ άκήγγειλε ποίημα προς τόν Βύρωνα. Τό συνελθόν εξ αμ-
φοτέρων τών φίλων μέγα πλήθος έχειροκρότησεν ενθουσιωδώς
αμφότερους τους πανηγυριστάς.

— Έτύχομεν της ευκαιρίας νά ^δωμεν άπεικονίσματα δύο
γλυπτικών συνθέσεων τού ίν Παρισίοις σπουδάζοντος τήν
γλυπτικήν "Έλληνος κ. Λ. Σώχου, εκ Τήνου, αΓτινες εβρα-
βεύθησαν εν διαγωνισμοΓς τελεσθεΓσιν αυτόθι. Ή πρώτη εΙνε
σύνθεσις προς διακόσμησιν τού υπουργείου της γεωργίας,
παριστά βλ τήν Γεωργίαν επιβαίνουσαν βοός, βστις έλκει
ίροτρον, και εν εΐ'δει έρωτιδέως, προηγούμενον και έπόμε-
νον αύτής,τό δαιμόνίον της καλλιεργείας.Τό Ιργον τούτο, βπερ
διακρίνεται διά τήν απλότητα του, τήν ευρύτητα τών γραμ-
μών και άρχαΤχήν τίνα χάριν διακεχυμένην καθ* δλην τήν
σύνθεσιν, εβραβεύθη έν τω έτησίω διαγωνίσματι της Σχο-
λής τών Διακοσμητικών Τεχνών. Ή έτερα σύνθεσις εινε
πολυπλοκωτέρα, παριστά δλ έπιθάνατον χόρην, ην οΐ συγγε•
νεΓς φέρουσι προ τού αγάλματος τού Ασκληπιού, επικαλού-
μενοι τήν άντίληψιν τού θεού. Τό Ιργον τούτο εβραβεύθη
κατά Δεκέμβριον τού 1887 έν τω διαγωνισμώ της Εθνικής
σχολής τών Καλών Τεχνών.

— Υπεγράφη ύπό τβύ κ. Σλήμαν χαι τού έν ΠειραιεΓ
προξένου της Γερμανίας, ώς άντιπρο9»κου της γερμανιχής
κυβερνήσεως, συμβόλαιον ενοικιάσεως έπι είκοσιπενταετίαν
της παρά τό Έλεγκτικόν Συνέδριον ανεγειρόμενης οικίας τού
κ. Σλήμαν, βπως χρησιμεύστ) ώς κατάστημα της έν Αθή-
ναις Γερμανικής Σχολής,

— Ός άνεγράψαμεν εν καιρώ, προτάσει τού κ. *Α. Ρ,
Ραγκαβή, τό τμήμα τών Καλών Τεχνών τού συλλόγου
«Παρνασσού» άηεφάσισεν δπως κατά τό προσεχές ίαρ
διδαχθώσιν, έπιμελεία τού συλλόγου, οΐ Π/ρσαι τού Αισχύ-
λου από της σκηΝης τού θεάτρου τού *Ηρώδου, αρμοδίως
διασκευαζομένου, μετά τών χορικών,ώς έμελοποιήθησαν ύπό
τού έμμούσου δουκός διαδόχου τού Σάξ-Μάΐνιγκεν. Ό κ.
Ραγκαβής ανήγγειλε τήν άπόφασιν ταύτην είς τόν δούκα,
βστίς δι* επιστολής του έκ Σάν-Ρέμου, οπού διαμένει παρά
τω νοσούν τ ι πενθερώ τον διαδόχω της Γερμανίας, έλληνιστ /

γεγραμμένης. εκφράζει τήν εύχαρίστησίν του διά τήν ίδέαν
και παρακαλ^Γ τόν κ. Ραγκαβήν νά τόν είδοποιήσν) πιρι
της ημέρας ττ,ς παραστάσεως, νι^α δυνηΟξ νά συμμεθέξη αυ-
τής τουλάχιστον κατά διάνοιαν».
^ — Κατά πρότσσιν ^τού δημάρχου Ζακύνθου κ. Κβρ.
ρέρ ή οικία τού ποιητού Φώσκολου απεφασίσθη νά χρησι-
μεύσει προς Γδρυσιν Φωσκολιανής Βιβλιοθήκης. "Εφορο; τη;
βιβλιοθήκης ταύτης διωρίσθη ό κ. Σ. Δε Βιάζης.

Προζ τητ άιενθννσιγ τη^ αΕΣΤΙΑΣ•,

Άπό τίνος καιρού πολλάς Ιχων ασχολίας δεν άναγινώ-
σκω, ώς άλλοτε, δεν λέγω τάς εφημερίδας, άλλα τήν * Εφη-
μερίδα. 'Αλλ' εσχάτως, επειδή είς φύλλον αυτής περιελθόν
είς χεΓράς μου ειδον άρθρον υπέρ άξίβν επαινετικό•, δι* εμέ,
καθήκον Ιχω να εκφράσω τήν δι' αυτό εύγνωμοσύνην μου
προς τόν συντάκτην αυτού, υπογραφόμενο^ Υ*.

Επειδή δμως προχωρεΓ και εΓς τινας πρόφρονας συμβου-
λάς και παρατηρήσεις ώς προς τό εσχάτως εκδοθέν έπ* όνό-
ματί μου βιβλιάριον, τω οφείλω, Γσως και είς τους μέλλον-
τας νά λάβωσι τό βιβλιάριον είς τάς χεΓράς των, μικράν
έξήγησιν ώ; προς τάς τελευταίας, ήν ό χώρος δεν μοι επέ-
τρεπε νά προτάξω ή επιτάξω είς τό βιβλίον αυτό.

"Οτε ήμην έν Γερμανία, νομίζων οτι παντοΓον, ετι και
πολιτικόν ημών συμφέρον ην νά γνωρισθτ) έν Εύρώητ) οτι
ό είς έλευθερίαν άναστάς λαός ην και διανοητικώς ανεπτυγ-
μένος χα\ τήν φίλολογίαν έκαλλιέργει, ϊγραψα γαλλιστι δΐ-
τομον περιληπτικήν Ιστορίαν τής ημετέρας φιλολογίας, εν τζ
έζήτησα νά καταδείξω τάς άπό τών καιρών καθ* ους εξε-
δόθη τού Ι. Ρίζου τό σύγγραμμα γενομένας προόδους*
αλλά πρό δεκαετίας μακράν διαμένων τής Ελλάδος,
και δή τότε έν πόλει ης αί βιβλιοθήκαι και τά βιβλιοπ»
λεΓα νεοελληνικά βιβλία, και μάλιστα τά νεωστι εκδιδόμενα,
δεν περιεΓχον, ήναγκάσθην νά περιορισθώ είς βσα μόνον
ειχον διά μνήμης ή ευρισκον έν ταΓς σημειώσεσί μου* Συγ-
χρόνως όμως μετά τής εκδόσεως τού Ιργου εκείνου Ιγραψα
καΐ είς τάς Έλληνίχάς εφημερίδας, ίδίως είς τήν Ανγητ
έκθετων τόν λόγον τών πραγματικών εκείνων ελλείψεων,
κα\ παρακαλών τους συγγραφεΓς τών βιβλίων οσα έξ αγνοία;
παρέλειψα νά εύαρεστηθώσι νά μοι πέμψω σιν ή «ΰτά η
σημειώσεις περ\ αυτών, Γνα έν δευτέρα έκδόσει ποιήσωμαι
τήν δέουσαν αυτών μνείαν. Άλλ' όλίγιστοι είς τήν παρά-
κλησίν μου άνταπεκρίθησαν, διό και άπέσχον δευτέρας εκ-
δόσεως.

^ΟτΒ δε έιτανήλθον ενταύθα πρό τίνων μηνών, μοι έζη-
τήΟη επιτομή τις έκ δύο ή 2 1)2 φύλλων τής νεοελληνικής
φιλολογίας διά τήν μιχρατ βιβΑιοθηχητ τού λαού. Αν-
τέταξα τότε τήν Ινστασιν τής αγνοίας μου περ) τών έν τοΓ;
τελευταίοις χρόνοις γραφέντων* άλλ* επειδή ό εκδότης επέ-
μεινε ζητών μοι μικράν έπιτομήν τής περιλήψεως ην ειχον
δημοσιεύσει έν ΒεροΧνφ, ένέδωκα, τόσω μάλλον, καθ' βσον
πρώτον μεν εΤδον δτι άντι τού ελλιπούς εκείνου Ιργου
έπι ένδεκα ολα Ιτη ουδείς, ούδ' αυτός 0 Υ. επεχείρησε νά
έκδώσιτ) άλλο έντελέστερον* δεύτερον δε συνεννοήθην μετά του
Κου εκδότου ΐ^α τό τελευταΓον μέρος τού βιβλιαρίου ύπο-
βληΟ^ είς τίνα τών ειδημόνων, οίον δήποτε έξ»τίμα ό Κ.
έκδοτης ώς τοιούτον, ϊστω και τόν Τ, βστις νά προσθέστρ
τά ύπ' εμού αγνοούμενα, έπΙ μόνω τφ ορω νά ίδώ πρό τής
εκδόσεως, ήτις θά Ιφερε τό δνομά μου, τάς γενομένας προσ-
θι^κας χαι νά κρίνω περί αυτών. *Αλλά τρεις τουλάχιστον
μήνες παρήλθον, και έν φ ήμην δφροντις ώς προς τό άντι•
χείμενον τούτο, τό χειρόγραφον μοι περιήλθε πάλιν άνευ
ουδεμίας προσθήκης.

Ός δε προς τάς συμβουλάς, ιδίως τήν συμβουλήν,-^νμοι δίδει
ό Υ τού νά παύσω γράφων, και δι' αυτήν τω οφείλω χάρι-
τας, διορών μέριμναν ου μόνον υπέρ τής φιλολογίας, άλλα
και υπέρ εμού, χαι θέλω προσπαθήσει ν* ακολουθήσω^ την
έκ προνοίας συνταγήν δσον Ινεστιν, άλλ* άφ' •υ πρώτον
άπαξ τήν παραβώ διά δευτέρας έκδόσκως τού φυλλαδίου.
Κλ\ δέν θέλει μέν αυτό παύσει και έν τ^ έκδόσει ^κείν^
κατά μέγα μέρος δν, ώς άλλη έφημερ'ις είπεν, απλούς κ*•
τάλογος ονομάτων τών συγγραφέων, καθ* δσον τούτο εστί
κα\ προς μέγαν Ιπαΐνον μάλλον της ημετέρας φιλολογίας,
ώς τόσων δντων παρ* ήμΓν τών συγγραφέων, ώστε 2 1)2
τυπογραφικά φύλλα μόλις άρχούσι νά περιλάβωσι τόν κατά-

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοΐ^^Ιε

^^ΟΕΪ^^ΤΙΟΧΤ ΤΧΪ23 Έ2ΣΧΙ.Α^& ^ —

λογον των ονομάτων αυτών. *Λλλ* ώς ττρλς έμέ ιδίως, δύ-
ναμαι Γ<τως νά χαθηΦνχ^σω το> αγνωστον χηδβμ6να μου
δια της διαβιβαιώσ^ως δτι ή δευτέροκ ίχδοσι; ύπερβολιχον
χόπον δ&ν 6ά μοί δώση, χ«66σον θα προαπβθι^σω μεν εντός
τώ/ στενών εχε'.νων ορίων να περιλάβω χαι τά ονόματα
των συγγραφέων Βσα, μνείας άξια ^ντα, εξ αγνοίας παρέλει-
ψα, αλλ* ώς προς τα λοιπά ελάχιστα η ούδεν θα μεταβάλω
έχ της πρώτης, έξαχο/ουΟών να χρίνω περί τών ποιητών χα\
συγγραφέων εντελώς ώς Ιχρινον χα) ηρίν, εΓτε χατά τους
διαγωνισμούς εΓτε εν τ^ ΠεριΛηί^τει.

Α. Ρ. Ραγκαβής

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Την παρελθουσαν Κυριαχην έγένοντο τά εγκαίνια του
ενταύθα συστάντος Πολιτιχου Συλλόγου. Βουλευται χαΐ
άλλοι έχ τη; αντιπολιτεύσεως πολιτευόμενοι ώμίλησαν χατά
τα έγχαίνια, έξάραντες την σημασίοιν τη( συστάσεως τοιού-
των σωματείων.

— Έδημοσιεύθησαν εν τ^ *Έφημερίδι της Κυβερνήσεως•
•ί πίναχες του άναλογισμου τών νομαρχιακών συμβούλων
χατά νομον χαι έχλογιχην περιφέρειαν, επι τ^ βάσει τών
οριστικών εκλογικών καταλόγων του 1887. Προσεχλι^θησαν
δε ο{ δήμαρχοι χαι τά δημοτικά συμβούλια, Γνα εντός 40
ημερών, ήτοι μέχρι της 6 Μαρτί•υ ε. Ι., προτείνωσι δι* ανα-
φοράς των προς τον άρμόδιον νομάρχην πασαν κατά την
χρίσιν των επενεχτέαν εις τον πίνακα του οικείου νομού
μεταρρύθμισιν. Κατά του; πίνακας τούτους, θά έχλεχθωσ:
χατά νομόν νομαρχιακοί σύμβουλοι ώς έξης : "Άρτης 12,
Ζακύνθου 12, Κεφαλληνίας 13, Ευβοίας 13, Τρικκίλων 15,
Κερκύρας 15, Λακωνίας 15. Φθιώτιδος χαι Φωκίδος 16,
Αιτωλίας και Άχαρνανίας 17, *Αργολίδος και Κορινθίας

18, Λαρίσσης 18, Μεσσηνίας 18, Κυκλάδων 19, 'Λρκαδίας

19, Άττιχης χαΐ Βοιωτίας 19 χα\ •Αχαΐας χαΐ "Ηλιδος
19* εν δλω νομαρχιακό) σύμβουλοι V 59, επί αριθμού εκλο-
γέων 520, 856.

— Καθά τηλεγραφούσιν εξ Άμφίσσης εντός του Χανίου
ττ^ς Γραβιάς, δπου γίνονται άνασκαφα\ προς άνέγερσιν του
ΒχεΓ στηθησομένου μνημείου, άνεχαλύφθη ό τάφος τόύ σίμο-
χαρούς Χαλήλ 3έη, τού όβελί παντός ίδίαις χερσι τόν Άθα-
νάσιον Διάχον, με την έλληνιχήν έπιγραφήν «ηρως Χαλήλ-
βέης, 21 Μαίου 1821•. Ο ί χωρικοί εργάται διεσχόρπισαν
χ Λ όστα χαι τα πολυτελ9| ενδύματα του εις τόν αέρα.
*0 Χαληλ εύρε τόν θάνατον χατά την μάχην της Γραβιάς.

— Άφίχετο ό τέω; πρεσβευτής της Ιταλίας χ. Κουρτ•-
χάσσης δπως επιδώσ^ τω ΒασιλεΓ τά άναχλητήρια αυτού
γράμματα χα\ ό διάδοχος αυτού χ. Ρ6 ά* 09(1801.

— *0 σύλλογο; «Παρνασσός• άπεφάσισεν ιδία δαπάντ)
νά άνεγείρτ) έν τξ θέσει •Μάτι» τών συνόρων μνημεΓον εις
άνάμνησιν τών χατά τόν Μάΐον τού 1886 γενομένων
συμπλοκών χα\ τών εν αύταΓς πεσόντων.

— Ή Γαλλική αποστολή ενετάλη νά έκπονησ-ρ τά σχέ-
δια χαΐ τόν προϋπολογισμόν τών δαπανών της σιδηροδρομι-
κής ΤΡ^Ρ^Ι^'ή^ ^^^ Πύργου είς Καλάμας χα\ εχεΓθεν είς Με•
γαλόπολιν. Ή γραμμή αύτη θά διέλθν) βι' όλης της δυτι-
χης παραλίας της Πελοποννι^σου περιζωννύουσα αυτήν.

— *Η νέα εργολαβία, ή άναλαβούσα την άποπεράτωσιν
τού Ιργου τού Ισθμού, Ιχει υπό μελέτην σύστημα ηλεχτρι-
χοΰ φωτισμού τη; διώρυχος, χάρις εις τόν όποΓον αί έργα-
<τίαι θά έξαχολουθώσι χα) την νύχτα, ϋρός έχσκαφην έν τ^
διώρυχι απολείπονται εισέτι 3,000,000 κυβικά μέτρα χώ-
ματος. Κατά τόν 'Ιούλιον τού 1889, πιθανώτατα, θά άρχί-
σγ} ή άνέγερσις τού τείχους, δι* ου θέλουσιν επενδυθή Ισω-
Οεν αί παρεια\ της διώρυχος. Τό τεΓχος θά ϊχι^ ΰψος 11
μέτρων.

— Ή εταιρία τού σιδηροδρόμου Πελοποννι^σου απεφά-
σισε να ανεγείρει λουτρώνας ε^ς *Ε)ευσΓνα χάριν τών χατά
τό θέρος )ουομένων. Προς εύχολίαν τών επιβατών έν γένει
ή εταιρία θέλει μετενέγχει τόν ενταύθα σταθμόν εις τήν
πρό τού ζυθοπωλείου τού χ. 2. Δεμερτζή πλατεΓαν, ενφ συγ-
χρόνως χάριν τών λουομένων ή γραμμή θά φΦάνιτ) μέχρι της
θαλάσσης. Εις τόν πρό τών λουτρών χώρον θά άνεγερθώσι
καφενεΓα, ξενοδοχεΓα, εξέδρα της μουσικής χα) έν γένει Οά
χαθωραίσθξ διά δένδρων χαι κηπαρίων άπας έκΕΐνος ό
χώρος.

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΚΣΤΙΑΣ

'Ετόίαφερομίτω. Ζητήσατε άντίτυπον τού άρτι εκδο-
θέντος κανονισμού της Δ' 'Ολυαπιάδος,έν ω θέλετε ευρει πα-
σαν πληροφ'^ρίαν. — χ. Γ. Κ. Κέρχυραν Ένεγράψαμεν αμ-
φότερους, ευχαριστούμεν δ* ύμΓν διά την ευμενή ύποστήρι-
ξιν. — χ. Λ. Ε. Καβάλλαν. ΣυνεμορφωΟημεν έν πασιν, ώς
ιδιαιτέρως άπηντήσαμεν ύμΓν. — χ. Γ. Π. Πύργον. Ένε-
γράφητε. — ΣντδρομητίΙί . Ή δευτέρα αΰτη Κχδοσις
επλουτίσθη διά πολλών προσθηκών, ιδίως δ^ ό πέμπτος χαι
τελευταίος τόμος τής Ιστορίας, έν φ έγένοντο πολλαι δια-
σκευαί. Τιμή τού ?ργου ώρίσθη ήδη άδετου μεν δραχ. 50,
δεδεμένου δε δραχ. 70.— κ. Ι. Δ. Γ. Λευκάδα. Επειδή ητο
ηδη πληρωμένη ή συνδρομή σας παρά τού χ. Σ. Β. τηρού-
μεν ε^ς τήν διάθεσίν σας τάς έχ δευτέρου σταλείσας δραχ.
12. Τά φυλλάδια Πινακοθήκης απεστάλησαν. — χ. Ι. Χ.
Πάτρας. Ένεγράψαμεν χα\ τους νέους. Πλείστας ευχαρι-
στίας δια τάς φιλικάς ενεργείας. — *ΑδαβΤ. Συνήθως συνι-
στώσι τόν νεώτερων προς τόν πρεσβύτερον, τόν χατώτερον
προς τόν ανωτερον, τόν άνδρα προς τήν γυναΓχα, και ουδέ-
ποτε τήν γυναΓχα προς τόν δνδρα, έχτός αν ούτος χατέχγ)
ύψίστην περίωπήν ή είνε χληριχός.—χ. Ν. Π. Πάτρας.
ΕΓχον ήδη άποσταλή.— χ. Π. Π. Ναύπλιον. Σας άπεστεΐ-
λαμ»ν αλλην.— χ. Π. λ. ΧΙον. Ελήφθη παρά τών χ. Άδελ.
Π. απεστάλησαν δ* ύμΓν τά φύλλα. — χ. Κ. Σ. Σ. Πάτρας.
Ταχυδρομιχώς επεστράφη, ώς άχατάλληλον διά τήν ^ΕστΙατ.
Άλλ* αφού τόσην Ιχετε σχβργήν προς τό είδος αυτό τού λό-
γου, δι* επιμελείας χαι μελέτης 6ά εύδοχιμήσητε. — χ. Α.
Χ. Κωνσταντινούπολίν. Ελήφθησαν χαι συνεμορφώθημεν τη
παραγγελία σας.— χ. Σ. Π. Α. Λεόβαν. Ελήφθησαν χαΙ
απεστάλησαν ύμΓν τά Ποιήματα. Τά Ημερολόγια Σχόχου
έπιστράφησαν ήμιν, άπαγορευθείσης υπό τής λογοκρισίας
τής εισαγωγής αυτών έν τ^ ^ωσσιχ^ επικράτεια. 2υνδρομή
ετησία *Εφημερίδο^ τδν Κνριωτ φρ. χρυσά 8.— κ Σ.
Β. Βρα^λαν. Ελήφθησαν. Σας ευχαριστούμεν διά τήν φιλιχήν
φροντίδα. *Λπαντώμεν χα\ ιδιαιτέρως. — χ. Π. Κ. Τρίπολιν
Συνεμορφώθημεν τί) παραγγελία σβτς. — χ. Π. Ν. Π. Πά-
τρας. Ελήφθησαν χα\ άπεσ* αλησαν ύμΓν τά ζητηθέντα. Τό
μέγα Έγχυχλοπαιδιχόν Αεξιχόν τού Ιι8Γ0υ896 τιμάται
βΟΟ — 700 φράγχων. — χ. Α. Γ. Ν. Βώλον. Ό ύμέτε-
ρος αδελφός παρέλαβε πάντα έχ τού γραφείου μας. — χ.
Μ. Κ. Σύρον. Τό τελευταΓον μέρισμα ητο δραχ. 6. — χ.
Χ*. Ακριβώς τούτο είνε τό χάλλιστον συστατιχόν δι* αυ-
τόν. 'Άριστος τών ίατρών εινε έχεΓνος ε^ς βν προστρέχομεν
άλλα δέν εύρίσχομεν εύχαιρούντα. — χυρίαν Ε. Π. Κων-
σταντινούπολίν χα\ XX. Ε. Δ. Δ. Φολέστι, Π. Κ. 'Άμφισ•
σαν χιΐ Ι. Ε. Σχόπελον. Ελήφθησαν. — χ. Σ. Δ. Μ.
Πάτρας. Ενεγράφη χα\ απεστάλη ύμΓν ή άπόδειξις. Σας
ευχαριστούμεν. — κ. Α. Χ. Σύρον. Τό προτεινόμενον άδυ-
νατούμεν νά δεχθώμεν. Περί τών ^λλων θ* άπαντήσωμεν
προσεχώς. — χ. Κ. Κ. Τρίπολιν. Ελήφθησαν. Άντίτιμον
τών ση|ΐειουμένων φύλλων δραχ. 3,15 — ΔνσχόΛω, ΚΙ
καλώς ωργανωμέναι εύφυίαι γνωρίζουσι νά συνενώσι τήν
βαθύτητα τού αισθήματος καΐ τού πνεύματος τήν ελαφρό-
τητα.—Κυρίαν Αι Δ. Βώλον, χαΐ κχ.Γ. Δ. Φ. "Τδραν, Σ.
Α. Κωνσταντινούπολίν, Α. Ν. Διχελί, Ι. Δ. Σόφιαν χα\ Κ.
Α. Μ. θεσσαλονίχην. Τά ζητηθέντα απεστάλησαν. — χχ.
Ι. Δ. Α.Πράβιον χ«\ Ι. Λ.Κ. Νέαν Φώχαιαν. Τά ζητούμενα
τεύχη τής Ιστορίας απεστάλησαν ύμΓν έν καιρώ. — κ.
Χ. Ρ. Πάτρας. Ιδιαιτέρως άπαντώμεν. Σας ευχαριστούμεν
δια τάς φιλικάς ενεργείας ύπερ τής «Εστίας». — κ. Π.
Χ. Α. Βώλον. 'ΕΣλήφθησαν χα\ ευχαριστούμεν διά τλ^ •τ .»
λιχήν φροντίδα. — χ, Ν. Ι. Π. Κωνσταντινούπολι
μορφώθημεν τξ παραγγελία σας.— Κυρίαν Κ. Ρ*<*'« ^ «Πάτερ
Ελήφθησαν άλλ' απεστάλη μόνον τό '^γγ*^®^ μυθιστορημα-
χλοφορίας τού έτερου άπαγορευθείσης ύπό τΐ^ '^'*^ **'" «αρα-
Είς τήν διάθεσίν υμών τηρούμεν τό αντίτιμα* ,

Α. Μ. Κ. Πάτρας ελήφθησαν χα\ άπεστ^^ ιπυρπολήθησαν εν
ζητηθέντα. •Η δ• άπόδειξις εντός ενός τ/'β^** '*«»,^<> "^^Ρ Ρ^•^
φύλλων σας.— ^οΑΛ. Δέν δύναταί τις νά ^«ύταΚ ουδείς απωλέ-
φρασίς σας εΓνε καθόλου άτυχης. *Α>λά ,

λείπβται τής παρ' ημών δημοσιευθ,««ω>^ πβνεπκΓτημίων ανέρχον-
καθαρευούσης προσδίδει αύτη άκαμ»ί 26,945. Τούτων θεολογίαν
βίΓβΙ τού ποιηματίου καταστρέφετίβθ» ^«Ρ»»*^ 6650, Φιλοσο-
Ν' γ Ιου€ρ^ζ•Ιΐ85, **• , " η ^

έν τ? γ* μέν στροφή αποδίδετε διί<Χ ««^άλογος της Πιναχοθή.
Μ^ εγΧΐσι^ι<: '. ... χ' ^ Γωη' τον Γ^^^^Τ^

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ιε

Ζ2ΐΕΛ.ΧΙΟΝ^ ΤΙίΣ: £222X1.^^^.22

έν ττ, τΕλ£\>τα(α δέ

Φβ^Ι ερράγη γ3 όόχεΐοτί.,. μη εγγίστίζ,Χ χαΐ θα σπίσψ
Το έκ της έπαναλτ^ψεως της φράσβως &6ρον λογοπαίγνίον
βλέπβτε βπ δέν ύιτ^ρχβι πλέον Ι — ΜιχνΛω, Εις ύμδς δυ-
νάμεθα να εΓπωμεν βτι έφάνητε ευτυχέστερος του συναδέλ-
φου σας» εις $ν άπαντώμεν α^ωτίρω. Το πρώτον μέρος ιδίω:
άπεδώσατε λίαν προσφυώς, παρηκολουθησαιε δε πιστώς τ^
γαλλικον χείμενον, ολλ' εις το δεύτερον ή Ιμπνευσις σας
εγχατέλιπε. Πιστεύετε δτι ο{ στίχοι :

Παρύμοιβ πολλαΓς φοραΓς χα\ την χαρδια αγγίζει
Το χέρι τϊ' άγαπα χάνεις χ' έχεΓνο την ραγίζει
υστέρα μ6νη ή χαρδια να σχίζει* αρχινάει
αποδίδουν τους αμίμητους στίχους του πρωτοτύπου; Ή ευ"
φυής υμών επιστολή μας δίδει την ελπίδα, δτι χα\ μόνος θα
αναγνωρίσετε δτι ό χ. Λαφφών έφάνη ευτυχέστερος. *Λλλ&
το μέλλον εκνε ^διχόν σας.

ΕΕΕΔΟΘΗ ΑΡΤΙ

Δ. ΒΙΚΕΛΑ

Η Μ2ΤΑ212 ΤΟΥ ΙΛΑΕΝΙΚΟΥ ΛΑΕΙΑΕΙΟΥ

ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΑΪΤΟΤ

Άτνο της ε τ Αανμπάχ

μέχρι της εν ΒεροΛίτω Σνν^όον,

Μελέτη ίστοριχή, μεταφρασθεΓσα εχ του γαλλιχου.

Τ&μ&ται $ρ«χμ9^ς. — Μβτλ ταχυδρ. ^ραχ. 1.20.

Χΐ»ϊ«Λ^ΧΙΣΪΤΪϊΡΐΟΝ'

29 Ιανουαρίου 1888.

ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΑΓΤΟΤ

Λονχης Αάρας, πρωτότυπον έλληνίχΌν μυθι-
στόρημα Δρ. 1, —

Στίχοι.' » 2.—

Σαίξπηρ, 'ΡωμαΓος και Ίουλιέττα » \. —

Ι Βασιλεύς Αήρ » 1 —

» ΌΟέλλος » 1.—

Δια του; βν ταϊς έπαρχίαις, ταχυδρομιχΰς αποστελ-
λόμενα, εκα•τον των ανωτέρω βιβλίων επιβαρύνεται
χαι με λεπτά 20 δια ταχυδρομικά τέλη.

ΑΙΚ. ΛΑΣΚΑΡΙΔΟΥ

Τό βι6λ(ον τών μιχρών μας, άναγνωσματάριον
$(ά παιδία 6 — 8 ίτών. Αραχ. 4,25. Μκτά ταχυδρ.
τβλών $ραχ« 1,35.

•|Ι τ^ρψις τδν ηα£$ων, διηγήματα δ:ά καιδία
προζε?βυ%^5ων. Δραχ. 1,75. Μετά ταχυΒρ. τβλων
κυβερνήσεως, σ\ι.

της παρά τλ Έλε^-τοΰ κοιιδ(«οΟ ρίου, $ια καιδία 8 — 10
χ. Σλημαν, δπως χ^ 1,50. Μβτά ταχυδρομ. τιλων δραχ.
ναι ς Γερμανιχης Σχό»

— Ός άνεγράψαμεν- £ρΙ το^ Φρο6»λ&οινο\) συστήματος.
Ραγκαβή, τ6 τμήμα Ιανόησιντουσυστήματος τούτου.Δραχ.2.
«Παρνασσού» άηεφάσιο

διδαχΟωσιν, επιμέλεια '^9>»^εδΟθΎ\ααν άύΧΙ
λου άπο της σχη\ής του 6•ατρ*

διασχευαζομένου, μετά των χορΑ τήν Φροββλιανήν μέΟοδον
του εμμούσου δουχλς διαδόχου ΚήΐΕους χαΐ τα μαθήματα της
Ραγχαβης ανήγγειλε τήν απάφα-^ μουσική ύΐϊο Άλβξάνδρου
δστις δι'^πιστολης^του εχ Σάν-^^^^ Β ' .Τιμάται εκαστον δρίχ.
τω νοσούν τι πενθερω τον διαδοχή *^ ^ ^

▲Αν•ια τΙ|ς Κ»64ρνήβι«»ς
Των 170,000,000 των 5 % Δρ.
• 120,000,000 τών 5
. 60,000.000 των 6
. 26,000,000 των 6
» 10,000,000 των 6

6,000,000 των 6 Δρ.
ΚτΥ|ματιχα\ Όμολ. Έθν. Τραπέζης
των 60,000,000 μετά Λαχείου φρ.

Τρέχουσα Τιμή
ν. 457.—
. 460.—
. 524—
. 470.—
. 241.-
παλ. 90.—

507.—

ΟεσχΜΧλχα Καταστήματα

ΕΤΑΙΡΙΑΙ

Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος Δρ.
Γενιχή Πιστωτική Τράπεζα ■
Τράπεζα Βιομηχανικής Πίστεως *
Προνομ. Τράπεζα Ήπειροθεσσαλ. »
Εταιρία Μεταλλουργ. Λαυρίου •
Σιδηρ. *ΛΟηνων χα\ Πειραιώς •
Εταιρία Φωταερίου ■

ν.

4,120.—
198.56
82.50

16 .50
392.—

ΣνταΛΛάγματα
ΛΟΝΔΙΝΟΥ— Τραπεζικον "Οψεως.
3μην.
ΓΑΛΛΙΑΣ— Τραπεζιχον "Οψεως
• 3μην.

32.70

32.50

129.7δ

128,75

Νομίσματα
Είκοσάφραγκον
Λίρα οθωμανική

25.85
29.30

Η ΛΕΧΩ

κοίΐ προφν2άσσωμεν . .
ΥΠΟ Α. ΧΡΗΣΤΙΔΟΤ ιατρού.

Το χρησιμώτατοτ το^το εγχειρίδιοτ ευρίσκεται
ΟΥ Γω Βι£Λ^οπωΛείω της βΕΣΤίΑΣ» χαΐ πωΑεΤται
άντι δρ. /.50. Ταχνόρ. άποστεΛΧίμενοτ δρ. 1.80.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΕΩΡΓΙΑ
ΤΟ ΜΟΝΟΝ ΓΕύΠΟΝΙΚΟΝ ΠΕΡΙΟΑΙΚΟ)^ ΣΥΓΓΡ.1ΠΑ

ΕΝ ΑΝΑΤΟΛΗ*

Δημόσιε νόμεγογ ^:ιο Π. Γεγγαδίον
Τμηματάρχου έπι της Γεωργίας.

Εις την σύνταξιν του κοινωφελεστάτου τούτου περιοδίχου
συγγράμματος λαμβάνουσι μέρος πλείστοι των ^άρίστβν
παρ• ήμΓν επιστημόνων χαι πεπειραμένων άνδρων, συζη-
τούνται δε και αναλύονται έν αύτω ζητήματα άφορωντα
εις τήν κυρίως γεωργίαν, τήν γεωργιχήν οιχονομίαν, την
άμπελουργίαν, τήν οινοποιίαν, τήν δενδροκομίαν, τήν ζ»••
τεχνίβν, τήν κτηνοτρο^ίαν , τήν μεταξοσκωληκοτροφίαν,
τάς διαφόρους γεωργικάς βιομηχα%ίας χαι είς πάντα άλλον
κλάδον της γεωργίας.

Τβ περιοδιχον τούτο σύγγραμμα δημοσιεύεται άπαξ τον
μηνός είς τεύχη εκ τριών τυπογραφικών φύλλων εχαστον,
σχήματος 8ου, μετά εικόνων.

Τιμή ετησίας συνδρομή; δια μεν τους έν Ελλάδι συν-
δρομητάς δραχμα\ 10, διά δέ τους έν τξ αλλοδαπή φράγχβ
χρυσά 12.

Ιου τυπογ;3τ.Γ£'ου των καταστηαάτων ανεχτη κονςταντινιαΟυ. \^^8 -!223

\

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

^λ^>Ζ•. Β80. 7 ΦΕΒΡΟΥ^ΙΡΖΟΥ' Ιβββ. Α^ΤΤΓΓ^ ΙΟ.

ΓΡΑΦΕΙΟΝ τής Εςτιαε: ΈπΙ τή€ 6δο0 Σταδίου, αριθ. 36.

Έ2 23ΤΙ^
ΣΥΓΓΡΑΗΙΜΑ ΠΕΡΙΟΑΙΚΟΝ ΕΚΑΙΑΟΗΚΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΑΓΟΡΑ ΚΑΙ ΑΡΠΑΓΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΠΑΡΑ ΤΟΙ£
ΒΑΑΗ£Ι •&9ν6 Χ. Τβούντα.

ΤΟ ΒΟΤΑΝΙ ΤΗΧ ΑΓΑΠΗΣ, ^(ήγημοι ^6 Γ»»ρ-
"Ι^Ιον Αροβ£νη.

Η ΒΝ ΚΟΡΖΙΚΗι ΒΑΑΒΚΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ, {»9ν6
Ν. Β. Φαιρ€%>.

Η ΒΑΑΑ£ ΒΝ ΤΗι ΠΑΓΚΟΖΜΙΟι ΒΚΘΒΣΒΙ
ΤΟΓ 1878, ύβνό Ήλ£α Α(α«οηούλο\>.

Η ΒΒ:ΑΤ0ΝΤΑΒΤΗΡΙ£ ΤΗΣ ΑΓΣΤΡΑΑΙΑΖ.

Ο ΧΤΡΑΤΗΓΟΖ.

ΜΟΙΡΟΑΟΓΙΑ ΤΗΣ ΡΟΓΒΤΒΑΗΣ.

ΠΡΑΚΤΙΙΙ^Η «ΙΑΟΖθ«ΐΑ.

ΣΗΜΒΙΩΣΒΙΣ.

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ
ΤΗΣ «ΕΣΤΙΑΣ•

χνης, λ«β»βομένη «Ις φυ1λΑβ&«. "Βργον ι«ρ«ιτοφ«-
νλς βιάι τήν *Βλλ<Αβ«. *β έ«τν«Μθ»ς γίν•τα« έν Γ»ρ-

Το^ τρίτον μίρονζψ του πβρϋλαμβάνοντος ΠοίχίΛας
€ίΧοτας^ ^το( τοπιογραφίας, σκηνογραφίας, άλληγοριχας
παραστάσιΐς, προσωπογραφίας, ίστοριχάς σχηνάς, θαλασσο-
γραφίας χτλ. έξιδόθη £ρτο τ^ ΠΕΜΠΤΟΝ ΦΤΛΑΛΔΙΟΝ.

Έν αυτω περιέχονται : Νεα:(οΜτης ίταΤο•— ^α^ρίΓί-
σαο^ προ^ τον^ τραυματίας (δισέλιδος).— /7ο.2^ αργάΐ —
Ωοίμγιοτ €Υ Υίΐμΐϋη. — Αί απόχρεω /^ Ββγετία* —
(δισέλιδος).— /Γαρα τ ν αx^17^.

*Η |«^οοις τοΟ Α' μ4ρο»ς Αρχιζα » λίαν «ροολχΔς.
ΟΡΟΙ ΣΤΝΔΡΟΜΩΝ

*Έχαστογ φνΧΧάόιογ τιμάται ίν *Λθηναις δρ. 2, ίν
ταΓς έπαρχίαις δρ. 2*[„ •ν τω έξωτ«ριχω φρ. χρ. 2 *|,.

"Ηδη χομισΟίν •ύρ{σχ•τβίι •ν τ$ Βιβλιοπωλκίφ της•*Εστίας•

ΚΑΑΑΙΤΒΧΝΙΚίΙΤΑΤΟΝ ΠΒΡΙΚΑΑΥΜΗΑ
ΤΗΣ πινακοθήκης

πνλούμινον έν *Α04)νοι»ς ^Ρ^Χν^• «» &ν ταΤς έκαρ-
χία*ς δραχ. 8, έν -Λ^ Αλλρ$ακ91 φρ. χρ. β.

Ήτοι γ3 8Λου ^ρτογ τιμάται μ•τά της θι^χης χαι του
παραρτ;(ματος έν Αθήναις δρ. 38, κν ταΓς έπαρχίαις δρ. 48,
έν τω έξωτιριχω φρ. χρ. 48.

*0 «ροκληρόνων

ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΝ ΤΗΣ: .ΕΣΤΙΑΣ. ΜΕΤΑ
βΗΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟΤ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ.

ΤΗΣ

ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ

ΒΠΙΣΤΗΒΙΗ, ΚΑΑΑΙΤΒΧΝΙΑ

Οί φίλοι των έλληνιχών γραμμάτων θα μάθωσιν «ύφροσΰ•
νως δτι δ χ. Δημήτρ,ο; Ββρναρδάχης, άναλαβών, έντολη του
έν Κωνσταντινουπδλΐι Φιλολογικού Συλλόγου, την 'έν τξ
ΖωγραφβΙω Βιβλιοθηχιΐ) έρμηνκίαν των δραμάτων του Ευρι•
πίδου, βχδίδβι προσβχως ως άπαρχήν του μεγάλου έργου
τας «Φοινίσσας.• Το όνομα του έχδότου χαθιστα πασαν
σύστασιν περιττήν.^ Ό Ββρναρδάχης βΤνε συγχρόνως χράτι-
στος ελληνιστής χαΐ λεπτότατος χριτιχός, π5ν δ* δτι συ-
νέγραψε μέχρι τοΰδε φέρει τα γνωρίσματα εξόχου διανοίας.
Ή Ιχδοσις του Εύριπίδου ίίσται βεβαίως αξία της φήμης
του, πεπείσμεβα δ* δτι τδ δημόσιον χαΐ ύλιχώς θά παράσχη
προβυμοτάτην συνδρομήν βίς τον επιφανή λόγιον, ου ή έχ
του Πανεπιστημίου άπομάχρυνσις ει>β υπό πασαν Ιποψιν
ζημία ανεπανόρθωτος της έλληνιχης νεολαίας.

Ή Αγγελία Ιχβι ώς έξης•

Είριπίβον δράματα ίξ άγαγγώσεως χαΐ Ιρμτι-
γείας Δημητρίου Ν. Βεργαρόάχη εις τόμους τ/σ-
σαραο.

Τόμος πρώτος περιέχων Φοιγίσσας μβτ* έχτενων ση•
μειώσεων χαι προλεγομένων του έχδότου π•ρ\ του |!ίου χαι
της ποιήσεως του Εύριπίδου, χτλ. *0 πρώτος τόμος, δημο-
σιευΟησόμενος μετ' ολίγον, χαι συγκείμενος έχ 48 — 50 τυ-
πογραφικών φνλλων αρίστου χάρτου, έχτετυπωμένος δέ
μεθ* άπάσης της τυπογραφικής κομψότητος και φιλοχαλίας
έν Αθήναις παρά τοΓς ΚΚ. ΆδελφοΓς Πε{^ρή, τιμάται φράγ-
κων 15, πληρωτέων αμα τ^ παραλαβή του βιβλίου. 'Η
συνδρομή είνε υποχρεωτική μόνον δια τδν πρώτον τόμον.
Αί συνδρομαι αποστέλλονται εις Μυτιλήνην πρδς τον έκδό-
την Κύριον Δ. Ν. Βερναρδάκην.

— Ό κ. *Αντώνιος Φάβαρος, καθηγητής του έν Παταυίω
πανεπιστημίου, ανέλαβε τήν ύπό την προστασίαν του Βα-
σιλέως της Ιταλίας Ούμβίρτου *βθγιχηγ ίχδοσιγ (ΕάΙ-
ζίοηβ ηβζίοη&Ιβ) δλων τών ίργων του μεγάλου Γαλιλαίου
"Όδη ή έχτύπωσις του Ιργου ηρξατο έν Φλωρεντία, εξεδόθη
δέ χα\ το πρώτον τεύχος εκ 58 σελίδων, περιλαμβάνον το
διάγραμμα της όλης εκδόσεως. *0 κ. Φάβαρος άπέστειλεν
άντίτυπον αύτου χαι τω ΒασιλεΓ ήμών.Σημειωτέον δέ βτι ή
Κκδοσις αυτή δεν θέλει δοθή εις πώλησιν, άλλα γίνεται
μόνον δπως προσενεχθ^ εις τας β(βλιοθήκας του Κόσμου
καΐ τους ηγεμόνας τών φίλων Κρατών.

— Ό κ. Σλήμαν ζητήσας έλαβε παρά της Αιγυπτιακής
κυβερνήσεως τήν αδειαν, όπως ένεργήστ) άνασκαφάς πέριξ
του σταθμού 'Ραμλίου, Γνα άναχαλύψ/^ τον τάφον του με-
γάλου Αλεξάνδρου.

— Το άρξάμενον Ιτος δύναται να όνομασθ^ Ιτος κο-
μητών. Κατ' Άπρίλιον αναμένεται ή έμφάνισις του κομή-
του του ΕηΙί6, κατ' Αυγουστον δέ του κομήνου του V9^^^
πιθανώς δέ και του Τβΐηρβ].

— Έν Παρισίοις όργανίζεται Ικθεσις περίεργος, ήτις
θά περιλάβν) β,τι σχετίζεται προς τάς σωσιβίου; εφευρέσεις,
τάς χατά παντός στοιχείου έπινοηθείσας.

— Έκατοντάκις ήδη παρεστάθη έν Παρισίοις δ «Πάτερ
Κωνστάντιος*, το δράμα τό έκτου ομωνύμου μυθιστορήμα-
τος του Λουδοβίκου 'Αλεβΰ έξαχθέν. 'Εκ των 100 παρα-
στάσεων είσεπράχθησαν 502,000 φράγκα.

— *Εντος διαστήματος δύο εβδομάδων έπυρπολήθησαν εν
Μαδρίτγ) δύο θέατρα, τδ θέατρον τώνν&Γίβ(69 χαι τό του Ρίου
-Τίντο. Ευτυχώς έν τσΓς πυρκαΤαΓς ταύταΐς ουδείς άπωλέ-
σθη άνθρωπος.

— Οί φοιτηται τών γερμανικών πανεπιστημίων ανέρχον-
ται κατά τό τρέχον έξάμηνον εις 26,945. Τούτων θεολογίαν
σπουδάζουσι 5791, Νομικήν 5769, Ίατρικήν 6650, Φιλοσο-
φίας διαφόρους κλάδους δέ 8731.

— Εξεδόθη εσχάτως ν|ΐ^.β(τος κατάλογος της ΠινακοΟή•

Τ" —

ΟΪ9ϊΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

Ζ^ΣΪ^ΊΤΟΧΤ ΤΧΪΣ3 ΈΙΣΤυ^ΣΙ

χης της Δρέσδη;. Πβριλαμβάνεί δ* ούτος 2391 αριθμούς
ελαιογραφιών, 185 χρωστηρογραφιών (ρββίβΐβ) χαι\ 201 μ»-
νυθογρβ^ιών. 'Ος γνωστόν, ή Πινβχοθήχη της Δρέσδης είνΐ ή
πλουσιωτάτη των της Γερμανίας.

— Έν Γβρμανία «ξιδόθησαν έν δλω χατα τ^ 1887 16,253
βιβλία, ητο( 281 πλείονα η χατα το 1886. Καθ* υλην δέ
παιδαγωγικά 2063, Οκολογιχά 1456, έλαρρας φιλολογίας
1402, νομιχά, στατιστιχα χλπ. 1369, ίατριχ^ 1082, χη-
μείας, φυσιχης, φαρμακολογίας 867, ημερολόγια, δημώδη
βιβλία 757, εμπορίου χαΐ βιομηχανίας 725, ιστορικά, βίο-
γραφιχά, απομνημονεύματα 722, καλών τεχνών χαι στενο-
γραφίας 648, φιλολογικά 585, οικιακής χα\ αγροτικής οι-
κονομίας, κηπουρικής 452, βιβλιογράφικα κα\ κριτικά 433,
χάρται 415, πολεμικής τέχνης 389, διάφορα βιβλία 389,
γεωγραφικά κα\ περιηγήσεις 370.

Έν ταΓς άνασκαφαΓς της Ακροπόλεως, απέναντι του
Μουσείου, άνευρέθησαν δύο κεφαλαΊ αρχαϊκής τέχνης, με-
γέθους ήμίσεος του φυσικού, ή μεν εκ μαρμάρου, ή δέ εκ
πηλού. Πρ^ς τούτοις ευρέθη μαρμάρινο ν άνάγλυφον, είκο-
νίζον περιεργοτάτην μορφην, Ιχουσαν σχήμα ξοάνου, κρα-
τούσαν έν τη δεξιά φόρμιγγα κα\ φέρουσαν έπΙ της κεφαλής
πΤλον. Τλ εύρημα τοΰτο είνε εκ των περιεργοτάτων Ιν ττ|
'Ακροπ&λει γενομένων.

— Έχ τω χωρίω Βαρβάσαινα της Ηλείας άνευρέθη λίθι•
νον σύμπλεγμα, παριστών λέαΐναν μεγέθους φυσικού, σπα-
ράσσβυσαν κριίν, Ιργον καλλίστης ελληνικής τέχνης. Διετά•
χθη ύπό του υπουργείου 6 έφορος των εν Όλυμπία αρχαι-
οτήτων νά μβταβ^ έπι τόπου και έξετάσ-ρ δια σκάφης τ^ μέ-
ρος, Ενθα ευρέθη το σύμπλεγμα τούτο.

— Το παρελθόν Σάββατον έποιησατο εν τω Πανεπιστη-
μίω 2ναρξιν του μαθήματος αύτου, εν μέσφ πυκνού ακροα-
τηρίου, ό νέος υφηγητής της αρχαιολογίας κ. θ. Σοφούλης.
Άντικείμενον του λόγου αύτου 2λαβεν ό χ. Σοφούλης την
έπίδρασιν των αρχαιολογικών σπουδών επ\ της τέχνης χαΐ
της φιλολογίας. 'Δρξάμενος από συντόμου έξιστορήσεως
της μεγάλης πνευματικής κινήσεως τής επελθούσης ', εν τω
πνευματιχώ βίφ τών ευρωπαϊκών λαών από του ΙΕ' αιώνος
διά τής αναγεννήσεως τών περί την κλασικήν φιλολογίαν
σπουδών και τής εντεύθεν προελθούσηα προς την σπουδήν
τής αρχαίας τέχνης τάσεως, παρηκολούθησε τάς διαφόρους
περιόδους τών περί την άρχαιολογίαν σπουδών έν ταΓς διαφό-
ροίς χώραις τής Ευρώπης, εξάρας ιδίως την άπό του μέσου
του ΙΗ' αιώνος διά του Γερμανού ^νίΐΐεΚβΙιηβπ άρξαμένην
τελειοτέραν κα'Ί συστηματικωτέραν σπουδήν τής Αρχαιολο-
γίας και τήν μεγάλην ροπην ην ησχησεν ή επιστήμη αυτή
έπ\ τήν γερμανικήν ποίησιν χαι φ;λολογίαν καΐ τήν καθό-
λου σπουδήν τών κλασικών γραμμάτων. Τελευτών δέ τον
λόγο ν εξέφρασε τήν εύχήν, Γνα χα\ παρ' ήμΓν ή περί τήν
*Αρχαιολογίαν σπουδή καΐ μελέτη δεόντως προαγόμενη έμ-
φυσήστι νέαν ζωήν και δύναμιν πνευματιχήν εις τήν ήμετέ•
ραν φιλολογίαν καΐ ιάς φιλολογικάς μελέτα:.

— Τήν παρελθουσαν Κυριαχήν έγένετο ή ετησία γενική
συνέλευσις τών εταίρων τής *Ιστοριχής καΐ Εθνολογικής
Εταιρίας, καθ' -^ν ό προεδρεύων κ. Σ. Λάμπρος έξέθηκε τα
κατά το παρελθόν Ιτος πεπραγμένα. Κατά το λήξαν Ιτος εις
τήν Έθνολογικήν ^Εταιρίαν εγένοντο 28 δωρήματα ίστορι-
κής αξίας, ό δέ αριθμός τών έν τω άρχείω της αρχαίων εγ-
γράφων ανήλθε ν άπό 2,500 είς 6,843. Κατόπιν προέβη ή
συνέλευσΓς εις τήν έκλογήν του νέου διοικητικού συμβου-
λίου, εξελέγησαν δέ, πρόεδρος ό χ. Ι. Τυπάλδος Κοζάκης,
αντιπρόεδρος >ό χ. Ι. Μπότασης, γραμματεύς 6 κ, Ν. Γ.
Πολίτης, ταμίας ό χ. Σ. Λάμπρος, Ιφορος τ•υ Μουσείου ό
χ. θ. Φιλαδελ^ύς χαι σύμβουλοι οί χχ. Ι. Σαχελλίων,
Σπ. Σακελλαρίίπουλος, Κ. Γραμματιχόπουλος, Δ. Βορές κα\
Ν. Άποστολίδιτ^.

•^ *Από τής ^ης Φεβρουαρίου τήν διεύθυνσιν τής *Εφη'
μερίόος άνέλαβεν ό χ. Άρινιείδης Ρούχης, δι' έπιμεμελη-
μένης διευθύνσεως υποσχόμενος δτι θά τηρήσ^ ταύτην είς τήν
πρωτεύουσαν θέσίν, ην κατέχει παρά τξ αθηναϊκή δημοσιο-
γραφία.

— Άφίκβντο εχ Ρώμης ο(χχ. Παυλος^^βιηοΙ κα\ Βίκτωρ
Β^ΓβΓά, οί δύο νέο^ έταΓροι τής ενταύθα Γαλλικής Σχολής.
Δια τής αφίξεως τών δύο νέων γάλλων λογ(ων συμπληροΰται

ό κανονικός αριθμός τών εταίρων τής ενταύθα Γαλλικής
Σχολής.

— Απενεμήθη ό αργυρούς σταυρός του Σωτήρος είς τον
έν Παρισίοις κ. Λίμίλιον Λεγράνδ, τόν γνωστόν πολυ-
μαθέστατον έλληνιστήν.

— Επιτροπή έχ του Νομάρχου "Αττικής χ. Παπαηλιο-
πούλον,του αρχιμηχανικού κ.Γχοττλάν χα) του επιθεωρητού
τών δημοσίων ^ργων χ. Σούλη συνήλθεν έν τ^ Νομαρχία,
καΐ συνεσκέφθη περί τών έπενεκτέων μεταρρυθμ(σεβ•ν έν τω
άνεγειρομένφ θεάτρφ, ως και περ\ του καταλληλότερου τρό-
που τού δι* ηλεκτρισμού φωτισμού του θεάτρου, βν ό με-
γαλόδωρος συμπολίτης ημών κ. Συγγρός, χαθά «νεχοίνωσ»,
ίδίαις δαπάναις θά παράσχ-^ είς αυτό. "Ηδη παρηγ-
γέλθησαν είς Γερμανίαν τα κατάλληλα ηλεκτρικά μηχα-
νήματα.

— Κατ* έπίσημον στατιστικήν, διημοσιευθεΓσαν ύπό του
γραφείου τού Πανεπιστημίου, άπό τής πρώτης ενάρξεως
τών έν αυτφ μαθημάτων, ήτοι άπό τής 26 Σεπτεμβρίου
1837, μέχρι τέλους τού 1887, ενεγράφησαν έν δλω έν τώ
μητρώφ φοιτηται 14,167. Έκ τούτων 1550 εγένοντο διδά*
χτορες τής νομικής, 683 δέ προλύται, 2,330 διδάκτορες
τής ιατρικής, 246 διδάκτορες τής φιλοσοφικής, περιλαμ-
βανούσης το φιλολογιχόν, μαθηματιχόν καί φυσικόν τμήμα,
καΐ 105 τελειοδ(δαχτοι^ 66 προλύται τής θεολογικής, 6
τοιούτοι έπΙ τιμή και 21 τέλει οδίδακτοι, φαρμακοποιοί
δέ 318.

— Εξεδόθη τό ς•'. τομίδιον •τής Ελληνικής βιβλιοθήκης•
περιέχον «Περίληψιν Ιστορίας τής Νεοελληνικής φιλολογίας•
ύπό Αλεξάνδρου Ρ. *Ραγχαβή. *0 συγγραφεύς έπι μακρόν
αποδήμων έξ Ελλάδος δέν ήδυνήθη νά παραχολουθήσν) τήν
κατά τά τελευταΓα Ιτη γενομένην φιλολογιχήν έργασίαν. Ούχ'
ήττον έν τώ βιβλίω ύπάρχουσιν ώραΓαι σελίδες ένθυμίζουσαι
τόν δεξιόν χάλαμον, όστις Ιγραψε τόσα γλαφυρά χα\ χαριέ-
στατα Ιργα,τό δ'Ιργον πρώτον ^ν τού είδους του έν τ^ γλωσ-
σ^ ήμών,αποτελεΓσυνοπτικήν βπως δήποτε είχόνα τήςάπό τής
αλώσεως τής Κωνσταντινουπόλεως μέχρι τών ήμερων ημών
φιλολογικής κα\ επιστημονικής εργασίας, καΐ εινε άξιανά-
γνωστον διά τό πρώτον ιδίως μέρος αυτού.

— Έκ τών Καταστημάτων τού έκδοτου *Ανέστ/) Κων•
σταντινίδου εξεδόθη τό 23ον τεύχος τού ^ο^ρυ5^α^^8 €ίνί-
1ί9 ύπό Η. Λιαχοπούλου. — Περιέχει μεταξύ άλλων και
τά περΊ χρησιόατείον (€θΐηιηο(!Α(αηι) χα) ^τεχύρου
(ρί^ηυβ). Τό προσεχές τεύχος θέλει περιέχει τάς ΐίεαρα^
το^ ^Ιουσνιγιανο^. "Εχαστον τεύχος τιμάται δραχ. ί-

— Εξεδόθη τό 3ον τεύχος τής ύπό τού χ. Π. Δ. Σακχε-
λαρίου εκδιδομένης ιΒιβλιοθήκης τού Λαού•, περιέχον τά
ποιήματα τού Ιωάννου Βηλαρά. "Εκαστον τεύχος τής
«Βιβλιοθήκης,» τιμάται λεπτ. 50.

ΕΛΛΑΣ

ΒΙΟΣ ΤΟΝ ΑΡΧΑΙΔΝ ΕΑΑΗΝΔΝ

Μίτλ 50 6λοο»λ{^•»ν «Ικόνων χαΐ ηλ•66νων τΑν

300 €ΐ«όνων έν τφ κ•εμ4ν4^«

Είς μέγα σχήμα.

Μετά τού παρόντος φύλλου τής «Εστίας «αποστέλλεται είς
τους έν ταΓς έπαρχίαις κ«\ τφ έξωτεριχώ συνδρομητάς αυ-
τής Αγγελία τού ενταύθα Βιβλιοπωλείου Βίλμπεργ, δι*
ής προκηρύσσεται νέα έγγραφη συνδρομητών διά τα ύπο-
λειφθέντα ολίγα αντίτυπα τής Έ^ί^^άδο{:^ *ού λαμπρού
συγγράμματος τού Γερμανού Φάλκε, βπερ προ διετίας εκ-
δοθέν ήξιώθη τόσον ευμενούς υποδοχής ύπό τού ελληνι-
κού κοινού. Επειδή δέ τότε πολλοί, διά τό άνώμαΧον τών
καιρών, δέν ήδυνήθησαν νά έγγραφώσι συνδρομηται χαι νβ
τύχωσίν ούτω τών παρεχομένων είς τους συνδρομηνάς βύ-
κολιών χα^ τού ευεργετήματος τής ήλαττωμένης τιμής, δυ-
σκολεύονται δέ νύν νά καταβάλωσι διά μιας βλον χαι ηύ-
ξημένον τό άντίτιμον τού βιβλίου, τό βιβλιοπωλεΓον Βίλ•
περγ, θέλον νά διευχολύνν) χα\ είς τούτους τήν χτήσιν
τού πολυτίμου συγγράμματος, προκηρύστει νέαν εγγραφή ν
συνδρομητών χατά τους επόμενους βρονς :

Δεχτοί προς έγγραφήν γίνονται νέοι συνδρομηται εφ*
δσον ύπάρχουσι διαθέσιμα αντίτυπα.

ΟΪ9ϊΐϊζθ(:Ι όγ

Οοο^Ιε

ΖΙΣΣ^^ΤΙΟΧΤ ΤΗϋΟ Τ=ΣΣ3ΤΙΑ^Ρ

Τιμή έχάστον φυλλαδίου όρίζβται %1ς φράγ. 1.50, ή δλ
αποστολή αυτών 03[ γίνηται χαΟ' (βδομάδα, αρχομένη απ^
σήμερον.

*0 συνδρομητής προχαταβάλλ&ι την αξ(αν πέντε τβνχων
ήτοι 9ρ. 7.50 χαι πληρώνει τ& τινχη προς 1.5θ, έφ δσον
βχδίδονται. *Η προκαταβολή φρ. 7.50 ιΐνε τ^ άντίτιμον
τών τ&λ•ντα(ων 5 τευχών του έργου, τ& όποΓα 9ά δοθοϋσι
τω συνδρομητή έίνευ άλλης πληρωμής.

Γίνονται δεχται χαΐ προπληρωμα\ δλου του Ιργου εν
'Λθηναις μέ φρ. 32. 0{ δε έν ταΓς επαρχίαΐζ %α\ τφ
έξωτεριχω συνδρομηταΐ νίίοχρεο9τται νά προχαταβά-
λωσιν δλον τλ τίμημα φρ. 35, συμπεριλαμβανομένων των
ταχυδρομιχών τελών, χα\ αποστέλλονται εις τούτους τα
φυλλάδια άνα πέντε, Γνα μή υφίστανται τί φύλλα βλάβην,
ως <χ τ•υ μεγάλου σχήματος του Ιργου.

Δια τ^ εξωτεριχ^τ αί τιμαΐ έννοΰνται βίς χρνσοτ
χα6* βρον άπαραίτητον.

Σντόρο/Ληται εγγράφοτται εν τΰ ΒίβΛιοπωΛείω
τηζ •*Εστίας.*

ΊΌ-Ι'

ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ

Ε$$αί ά* ίηίβτμτέίαϋοη ά9 V ΐΨ^ΛοηρΗοη ρτέΜίΜ-
^ΐΜ ά0 Γ %ΐ€ ά$ υηΐΨΜΜ^ ρβΓ Ι6 Ογ Β. Αροβίοΐίάέβ.
ΑΐβίΑηάΓΐβ ά' Ε^ρί^, 1887. Τόμ. έχ .σελ. 54.

'^4^α^^ά^^ητοι αρχαιολογιχή πραγματεία πβρί πασών των
αρχαίων πύλεων της άρχαδιχής 'Λζανίδος μετά των περιχώ-
ρων αύτης χαΐ (στοριχαΐ περιπέτειαι των χαθ* ήμας χρύνων,
ύπο Γεωρ. Παπανδρέου δ. φ• *£ν Πύργφ 1886. Τόμ. είς
12ον έχ σελ. 110. Τιμάται δρ. 2,50.

Β. * ΑποστοΛίδον^ Όμηρου *ΙΛιάόο<: έξάμετρος άπλο-
βλληνιχή μετάφρασις, προς χρη<ην τών σχολείων χαι των
παρθεναγωγείων. Τεύχος Α' (Α-Α.) Έν Άλεξανδρ^ία 1888.
Τόμ. είς 12ον έχ σελ. ΐθ7. Τιμάται δρ. 3,50.

Το Ιργον δπερ επεχείρησεν δ εν * Αλέξανδρε ία λόγιος χ.
Β. Αποστολίδης, της μεταφράσεως της ^ΙΛιάδος »ίς τήν
χαθ* ήμας -ϊλώσσαν, δεν εΤνε εχ των απλούστερων. Ύπο πολ-
λών ηδη επέχει ρήθη τούτο, τ^ Ιίργον δε πάντοτε παρέμεινεν
ατελές. Τοσαυται είνε αί δυσχέρειαι, αί παρομαρτοΰσαι
αύτω. Ουχ ήττον ή φιλότιμος Ιφεσις του λογίου μεταφρα-
στου, όπως χαταστήση τα αθάνατα Ιπη του *Ομήρου χοι•
νόν χτίσμα, καθίστα το Ιίργον άξιον επαίνων χα\ ενθαρρύν.
σϊ«*ς> ευχόμεθα δε να δυνηθ^ να φέρ'^ αύτ^ αισίως είς πέρας,
ευτυχέστερος άναδειχνύαενος των προεπιχειρησάντων αυτό.

Παΐδαγωγίχη ΒίβΜοθηχηι 01 ^ΕΛΛητες χαιδαγω•
γοΐ μεζεγΐ\γεγμετοί εΐ^ τητ γραφομ^τητ νεοεΛΛη^
ηχητ γΛΐΆσσαγ υπό Μ. Ι. Βρατσάνου. Τόμος Πρώτος.
Τεύχος Α'. Ξενοφώντος ή Κύρου Παιδεία. Έν *Αθήναις
1888. Τομίδιον είς |6ον έχ σελ. 96. Τιμάται δραχμής.

^Αταμγησε^ς φιΛοΛδγιχαΙ ύπό Τηλεμ. Αναστασία•
?ου. Έν Αθήναις 1888.Τομος έχ σελ. 48. Τιμάται δραχμής.

Τα θύματα τηζ όιΧΛστίχι\<: πΛάτης υπό Σ. Κ. Βρν-
άχου. Έν Κερχύρα 1888. Τομίδιον έχ σελ. 77.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Ό τέως πρεσβευτής της Ιταλίας χ. Κουρτοπάσσης παρέ-
στη προ του βασιλέως χα\ έπέδωχε τ& άναχλητήρια αΰτου
γράμματα. Συγχρόνως χα) ό νέος πρεσβευτής της *Ιταλίας
χ. Φεδοστιάνης ^ έπέδωχε τω ΒασιλεΓ τα διαπεστευτήρια
αυτοΰ γράμματα •

— Ή Πανελλήνιος άτμοπλοΤχή γραμμή ανέλαβε ν& έχτε-
λ^ δ\ς τής εβδομάδος τήν μεταξύ Πατρών χαΐ Βρενδησίου
χατ* εύθεΓαν ουγχινωνίαν.

— Έ σχηματισθεΓσα ναυτιχή τών γυμνασίων μοΓρα θέ-
λει διαιρεθ^ είς σχολας δια τήν έχπαίδευσιν, ^^ι είς σχο-
^ήν πηδαλιούχων, πυροβολητών, χαΐ λοιπών, είς ήν θα χα-
ταταχθώσιν ο< νεοσύλλεκτοι έργάται θαλάσσης χα\ μετά
τήν έχπαίδευσιν πάντες ούτοι Οά ύποστώσιν ενώπιον έπι•

τροπής δοχιμασίαν, χαθ* ήν είς τους πρωτεύσοντας Οέλουσι
δοθή ανάλογα βραβεΓα.

— *Απο 1 Μαρτίου ή λειτουργία τών ταχυδρομικών επι-
ταγών επεκτείνεται χα) είς τα έξης ταχυδρομικά γραφεία :
Καλαβρύτων, Κυπαρισσίας, Μολάων, 'Αρεοπόλεως, Πύλου,
Πύργου, Αίγίον, "Άργους, Μεσσήνης, Γυθείου, Λεωνιδίου,
*Ανδριτσαί>ης, Δημητσάνης, Μεγαλοπόλεως, Κορίνθου, Κύ-
μης, "Ανδρου, Κέας, Τήνου, Νάξου, Μήλου, Θήρας, Ξηρο-
χωρίου. Σκοπέλου, Καρδίτσης, *Αγυΐας, Τυρνάβου,' Καλαμ-
πάκας, Άγναντων, Άλμυροΰ, Φαρσάλων, Καρπενησίου,
Αγρινίου, Βονίτσης, Κραβασαρα, Λευκάδος, Ναυπάκτου,
'Αμφίσσης, Λιδωρικίου, *Αταλάντης, Θηβών, Μεγάρων,
Ιθάκης, Κυθήρων, Παξών, Αίγίνης, "Τορας κα\ Σπετσών.
*Από 1ης Φεβρουαρίου δέ ήρξατο ή Ιχδοσις χαΐ πληρωμή
ταχυδρομικών επιταγών καΐ εν τοΓς γραφείοις Λαρίσσης,
Τρικκάλων, Μεσολογγίου, "Αρτης, Χαλχίδος χα\ "Αργο-
στολίου.

— Έπερατώθη ή υπό του αρχιμηχανικού τής γαλλικής
αποστολής κ. Γκοττλάν κα\ τών αλλοδαπών μηχανικών κ.χ.
Σωβ'ν και Μερσιέ μελέτη τής από Μύλων είς Καλάμας
δια Τριπόλεως σιδηροδρομικής γραμμής κα\ νυν ήρξατο ή
εργασία του καταρτισμού τών σχεδιογραφημάτων και τής
αίτιολογικής εκθέσεως. Τό άπό Μύλων είς Τρίπολιν τμήμα
του σιδηροδρόμου τούτου έχαράχθη, ήδη δε ήρξατο και ή
χάραξις του άπό Καλαμών είς Μελιγαλα•

— Τό συστάν ενταύθα Κομιτάτον προς άναζωπύρησιν τών
εορτών τών'Απόκρεων συνέλεξε μέχρι τοΰδε 6,000 δραχμών.

— *0 εξ δλων τών λιμένων του κράτους εξαχθείς σταφι•
δόχαρπος μέχρι τέλους Δεκεμβρίου π. {. ανήλθε είς λίτρας
ένετικάς καθαράς 223,000,000, υπολείπονται δέ Ιτι προς
έξαγωγήν,κατά τους πιθανωτέρους υπολογισμούς, 42,000, 000,
ώστε ή βλη παραγωγή του παρελθόντος {τους θέλει ανέλθει
είς 265,000,000 λίτρας.

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΚΕΤΙΑΣ

κ. Π. Η. Η. Ταγανρόγ. Ευχαριστουμεν δια τήν προς τήν
βΈστίαν», εύμένειαν. 'Απηντήσαμεν ταχυδρομικώς. — κ. Γ.
Κ. Πάτρας. Παρεδόθησαν και οί 5 τόμοι συμπληρωθέντες
τω κ. Γ, Η, Κ. κατά τήν ύμετέραν παραγγελίαν.— κ. Λ.
Δ. Σ. Βάρναν. Απεστάλη τό ζητηθέν, έξετελέσθη δε και
ή άλλη παραγγελία σας,ώς ίδιαιτέρως άπηντήσαμεν.--^ΐ|α.
Κωνσταντινούπολιν. Μάλιστα, και διά του προσεχούς φύλ-
λου.—Μ^1^^α /ω. Είς τό Α' νεκροταφεΓον Αθηνών δεξιά
τω είσιόντι εΙνε ίδρυμένον τό μνημεΓον του ^Ανδρούτσου.
Τό έπιτύμβιον επίγραμμα, Ιργον, νομίζομεν, του άοιδίμου
Γ. Παράσχου είνε τό εξής.

Τον στρατάρχην *Οδυσσέα μετά χρόνους χαιρετάτε.
Έδώ χεΓται του Ανδρούτσου ό περίβλεπτος υίός.
Κατσβάς έχ του σταυρού του ΰπνον μάρτυρος κοιμάται
Κα\ «ικρας αχαριστίας εΤν* ό τάφος του ναός.
Τήν άνάστασιν του Γένους χατ' αρχάς εύαγγελίζων
Μ' εκατόν Έλλήνο>ν παΐίας νίχης ϊστηιε χορόν,
Και είς τής Γραβιάς τό χάνι τόν Βρυόνην θρυμματίζων,
Του χορού εκείνου Γχνη Τούρκων άφησε σωρόν*
Τριπλήν 5νοιγεν ό Τούρκος χα\ μας ϊπνιγεν άγχάλην
Είς τάς Στερεάς τάς δύο κ* ε{ς του Πέλοπος τήν γήν.
Πλην αύτλς κτυπά τήν μίαν, απωθεί μακράν τήν άλλη ν,
ΚαΙ τής τρίτης ευκολύνει τόν λοιμόν και τήν σφαγή'«.
Μέ συντετριμμένα μέλη ό στρατάρχης τώρα κεΓται*
Δεν τόν ϊφαγε πυρΓτις, δέν τόν ϊρριψε πληγή.
Μεταξύ του Παρθενώνος ή αγχόνη του χινεΓται,
Και άπό τό μνήμα τώρα τους φονεΓς του ευλογεΓ.

χ. Ι. Κ.*Φιλιππούπολιν. Ελήφθησαν, απεστάλησαν δ* ύμΓν
τά ζητηθέντα. Ταχυδρομικώς άπηντήσαμεν. — χ. Ε. Γ. Σ.
Δυρρά^ιον, Απεστάλησαν πάντα, ' ως ίδιαιτέρως έγράψαμεν.
Τάς ευχαριστίας ημών διά τάς φιλικάς φροντίδας σας. —
κ. Π. Φ. 40 ΈκχλησιαΓς. * Απεστάλη τό τε ζητηθέν σύγ-
γραμμα κα\ νέα σειρά. Άπηντήσαμεν κα\ ίδιαιτέρως. Εύχα-
χαριστουμεν διά τήν ευμενή ύποστήριξιν. — χ. Η. Κ. Σύ-
ρον. Ουδέν έχ τών τριών, χαθ* βσον γνωρίζομεν, Ιχει μετά-
φρασθή ελληνιστί.— *1;;^αρ^^λώ^!7. Σύρον. Κατά τό 18

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

Ζ2ΐ£3.Λ.ΤΙΟΧ<Τ Τ£ΙΣ2 ΈίΣΙΤυ^,Σ^

άρθρον του Κανονισμοί) ή γενιχη βξέτα^ις χαΐ ηαραβοχή
των έχθεμάτων •νΕργ£Γτα{ παρά της 6 ν Αθήναις Κεντριχης
Έχτβλεστιχης Έκιτροπής. Λυτή Ιυ^αται να άκοβάλτ) έχ
της *Εχ6έ#Εως τα κροΐ6ντα, ατινα βχ της φύσεως χαι της
^ψεως αυτών ^θελον θεωρηθή έκιχ(νδυνα η μη συνάδοντα
προς τον σχοπον της εχθέσεως.— χ. Χ. Ρ. Πάτρας. Λ{ πα•
ραγγελίαι σας έξετελέσθησαν,ώς ιδιαιτέρως οάς εγράψαμεν.
Εύχαριστοΰμεν δια τάς φιλιχάς ενεργείας ύπερτηςι Εστίας».
—Κυρία ν.Μ. Γενεΰην, χαι χχ. Ι. Δ.Χ.Α?γιον,Γ.Σ.Δ. Πά-
τρας χα\ Δ. Α. Μεσολ6γγι•ν.Τά ζητηθέντα απεστάλησαν. —
χ, Σ. Α. Θεσσαλονίχην. Ταχυδρομιχως άπηντήοαμεν, άπο-
στείλαντες χαι τα ζητηθέντα. — χ. Ε. Δ. Φολέστι. Ένε-
γράφητε. Συνδρομτ) ετησία του «*Ρωμτ;ου ■ φρ. 15. — Αυ"
τοπτ^• *Η έξις εινε μενάλη διδάσχαλος. Μόνον οΐ εχ μι•
χρας ήλιχίας εύγενεΓς είνε αληθώς εύγενεΓς. Ή φιλοφρο-
σύνη (μοιάζει πρ^ς το χλειδοχύμβαλον* αν δεν διδαχθ^ τις
αύτο μιχρός, ουδέποτε θα έχμάθΐ) να μουσουργ^. — χ. Π.
Ρ. Σορόχαν. Ελήφθησαν χα\ διετέθησαν συμφώνως τγ) πα-
ραγγελία σας. Το περίσσευμα Φρ. 5,50 τηρουμεν εις την
διάθεσίν'σας.— χ. Σ. Κ. Γ. Πρέβεζαν. Ελήφθησαν. Ευχα-
ριστοΰμεν θερμώς 2ιά την φιλόφρονα ύποστηριξιν. Απεστά-
λησαν τα φύλλα πάντα, ιδιαιτέρως δε αί αποδείξεις. — Σεβ.
αρχ. Ι. Μ. Γενεύην . Τα ζητηθέντα φύλλα χα: άπάντησιν
εις την ύμετέραν «πιστολήν λαμβάνετε ταχυδρομιχώς.
'ΗραχΑείτω. "Ο,τι δεν τολμά ή αδυναμία χαλεΓ χίμαι-
ραν, — χ. Γ. Π. Γεράχι. Ελήφθησαν χαι επληρώθησαν τα
άνήχοντα εις τα «Έχλ. Μυθ.», απεστάλη δ* ύμιν το ζητη-
θέν βιβλίον. Άντίτιμον του Αεξιχου δεδεμένου δραχ. 60,
άδετου δραχ. 48. Ταχυδρομιχώς δεν εΙνε δυνατόν ν' άπο-
σταλζ, διότι το βάρος του υπερβαίνει τό ώρισμένον δια τα
ταχυδρομιχά δέματα. — χ. Δ. Ι. Π. Σορόχαν. Ελήφθησαν
χα'ι ενεγράφη ό χ. Γ. Ι. Β., απεστάλησαν δ' ύμΓν τα ζητη-
θέντα. Ιδιαιτέρως άπηντήσαμεν εις έπιστολήν σας. — χ. Ν,
Και βέβαια, πώς εΙνε δυνατόν να συμφωνήσωμεν ; "Οταν
δύο οδοιπόροι, ών ό μεν Ιρχεται έχ του πόλου, 6 δε έχ του
ισημερινού συναντηθώσιν εν ευχράτφ ζώνιρ ό εχ του ψύχους
ερχόμενος θά ευρτ) ταύτην θερμήν, 6 δ' έχ ^της θερμότητος
ψυχράν. Και έχεΓ μεν δύναται να χρίνΐ) .τ^ ζήτημα το θερ-
μόμετρον. Άλλα ποΓον θερμόμετρον δύναται να λυστ) την
ιδιχήν μας διαφοράν ! — χ. Α. Α. Κ. Πύργον. Παραχα-
λεΓσθε να όρίσητε αν οί σημειούμενοι άριθμο\ εινε του
Δελτίου η της «Εστίας• προς αποφυγήν ματαιοπονίας.

ΕΞΕΔΟΘΗ ΑΡΤΙ

Δ. ΒΙΚΕΛΑ

Η ΠΜΕΙ2 ΤΟΥ ΕΑΑΗΝΙΚΟΥ ΒΑ2ΙΑΕΙ0Υ

ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΑΤΤΟΤ

*Α7ζ6 τηζ «V Αανμπάχ
/4ίχ•ρ* της €τ ΒεροΛίτω Σνν^όον,

Μελέτη (στοριχή, μεταφρασΙεΓσα έχ του γαλλιχοΰ ύπ^ Χ.Μ.
Τ^μΑται 9ραχμ9^ς. — Μίτάι ταχυδρ. βραχ. ι. 20.

5 Φεβρουαρίου 1888.

ΕΡΓΑ ΤΟΤ ΑΤΤΟΓ

Αονχηζ Λάραο, πρωτότυπον έλληνιχον μυθι-
στόρημα. Δρ.

Στίχοι • Έχόοσις τεα »

Δι ηγηματα »

*Α7ίο ΝίΧοπ^Λεως εΙς *ΟΛνμηίαγ »

Σαίξπηρ, 'ΡωμαΓος χαΐ *Ιουλ(έττα »

Ι Βασιλεύς Αήρ »

» Όθέλλος »

Δια τους ίν ταις έπαρχίαις, ταχυδρομικώς άποστελ-
λάμενα, εχαντον τών α>9ωτέρω βιβλίων επιβαρύνεται
χαι μέ λεπτά 20 δια ταχυδρομικά τέλη.

1.—

2.

2!-
2.50
1.—
1 —
1.—

ΑΑν•ε« τ9|ς Κχ»6βρνήσβ•»^

Τών 170,000,000 τών 5 % Δρ.

Τρέχουσα Τιμν
ν. 454.ν.

• 120,000,000 τών 5 .

•

454.-

• 60,000,000 τών 6 »

•

525.—

• 26,000,000 τών 6

•

471.-

« 10,000,000 τών 6 »

9

241.-

« 6,000,000 τών 6 Δρ.

πα)

ι. 91.ν.

Κτηματιχαι *Ομολ. Έθν. Τραπέζης

τών 60,000,000 μετά Λαχείου φρ.

514—

η%9ΧΜΧί•Λά, Κ«•ν«οΉ|μα•να

ΕΤΛΙΡΙΑΙ

'Εθνιχή Τράπεζα της Ελλάδος Δρ.

ν.

4,135.-

Γενιχή Πιστωτιχή Τράπεζα »

141.-

Τράπεζα Βιομηχανιχης Πίστεως •

82.50

Προνομ. Τράπεζα Ήπειροθεσσαλ.»

Εταιρία Μεταλλουργ. Λαυρίου »

156.50

Σιδηρ. Αθηνών χαι Πειραιώς >

394.-

Εταιρία Φωταερίου •

ΣνναΛΛάγματα

ΛΟΝΔΙΝΟΤ— Τραπεζιχον "Οψεως.

32.70

3μην.

32.50

ΓΑΛΛΙΑΣ— Τραπεζιχον "Οψεως

129.25

• 3μην.

122.75

Νομίσματα

Ειχοσάφραγχον

25.67

Λίρα όθωμανιχή

29.15

ΑΡΤΙ ΕΚΔΟΘΕΝ

ΜΕΛΠΟΜΕΝΗ

Σν^υογη έχΛεχτών πανόνχώγ ασ\ιάτωγ

νπο ■χροΨσιτ χΛειόοχνμβάΛου
προα χρνσιτ τδν ^ΕΛΛητίδωτ οίχογετειΐ&γ

ΥποΑΝ.Ν.ΜΑΛΤΟΤ δ. φ.
ΤΕΥΧΟΣ ΠΡΩΤΟΝ

Περιέχον 31 μονόφωνα άσματα.
Τιμάται δραχ. Α. —Μετά ταχνδρ. τεΛωτ δρ. ί.50

Τοϋ αντοϋ σνγγραφέω^ :

ΤΕΡΨΙΧΟΡΗ, ήτοι συλλογή χορικών ςισμάτων προς
χρήσιν τών «χολβίων. Τε^χοζ Λρδ^ο^, π•|>ιέχον
25 μονάφωνα χζΐ 62 8ίφωνα άσματα μετά 112
ωδικών ασκήσεων καΐ προκαταρκτικών γνώσεων.
Δεδβμ. δραχ. Β,δΟ.Μετά ταχυδρ. τελών δρ. 4. —

— Τείχος δεύτερογ, περιέχον 20 δίφωνα καΐ 37

τρίφωνα άσματα μβτά 407 ωδικών ασκήσεων καΐ

προκαταρκτικών γνώσεων. Δραχ. 2,30.
Μβτα ταχυδρ. τελών » 2,50.

Ο ΡΩΜΗΟΣι„.,ί,

ι

Που την γράφει δ Σουρής.

ΣυνδρομαΙ εκ του εξωτερικού εις α^ν σΡωμτ,ον» γί-
νονται δεκταΐ απο 1 Ιανουαρίου εις το γραφεΓον ττ^ς
«Εστίας» άντΙ φρ. 15 ετησίως.

Εις "

δλ α-
τής ημέρας της εγγραφής των.

Ξις τους εγγραφομένους συνδρομητάς δίδονται και
; τα φύλλα δσα έκδοθώσιν απο 1 Ιανουαρίου μέχρι

Κν Αθήναις έχ του τυπογραφείου τών καταστημάτων ΑΝΕΣΤΗ ΚΟΝΖΤΑΝΤΙΝΙαου. 1

«*"Θ»ιο§ΐ€

/\

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

.Αι^Χ•. Β81. 14 4>Ε31ΡΟ'Χ'^1ΡΧΟΥ' 188β. .Λ.ΒΖΧΤ^^ ΙΟ.

ΓΡΑΦΕΙΟΝ τής Εστίας: *ΒπΙ τή^ 6δοΰ Σταδίου, άρι6. 35.

£2Σ3ΤΙ^
ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΑΓΟΡΑ ΚΑΙ ΑΡΠΑΓΗ ΓΓΝΑΙΚΟΝ ΠΑΡΑ ΤΟΙ£
ΒΑΑΒΣΠ9, ΰη6 Χ. ΤβοΟντοι.

ΤΟ ΒΟΤΑΝΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, βΐήγημα ύηό Γ4ωρ-
γ€ο\» Αροοίνη.

Η ΒΝ ΚΟΡΣΙΚΗ: ΕΑΑΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ, ύη6
Ν. Β. Φ«ρβΰ.

ΒΑΣΙΑΙΚΟΝ ΕΙΔΤΑΑΙΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΒΙΣ ΒΥΡΩΝΑ Κωνσταντίνου Ν&κο-
λοηοΟλου.

ΚΙΒ ΘΑΓΜΑΣΤΗΣ ΤΟΓ ΓΑΑΑΣΤΟΝΟΣ.

Β» «ΙΑΓΠΝΟΝ, Λοίημα.

ηΟΣ ΠΡΒΠΒΙ ΝΑ ΚΟΙΜΩΜΕΘΑ.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΑΟΣΟΦΙΑ.

ΣΗΜΒΙΩΣΒΙΣ.

ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ

ΒΠΙΣΤΗΜΗ, ΚΑΑΑΙΤΒΚΝΙΑ

ΛΓ/α ίίχ^τ ΓΟΪΓ ΠΛάτωτοί:. Κβτά τ^ 1881 δ «.
ΡεΤναχ ηγ6ρ«7βν έν Σμύρντ) μαρμαρίνην κεφαλήν ρωμβιίχων
χρόνων, ««οχΕίμένην τώρα έν τω Λ•νβρω, ν{τ(ς 6μο(άζ«ι
«ολύ πρ6ς τίνα προτομήν της συλλογής €Α8ΐβΙΙβηί, νυν έν
Βερολίνω, Ιχ•υσαν έπιγραφήν ΠΛάτωτ, Ε^νε λοιπόν χα\
ή έν Σμΰρντ) άγορασΦβΓσα ιιχών του φιλον&φου. Και ευρί-
σκονται μέν χα\ $λλα αντίτυπα β/ς διαφόρους συλλογάς,
άλλ* έχείνη εϊνε ή μόνη άνευρβΟιΓσα έν χώρα έλληνιχ^ χαι
ή μάλιστα συμφωνούσα προς δσα οΙ συγγραφεΓς παραδίδου-
σι περ\ του ποοσώπου του Πλάτωνος χαΐ 8ή χα) π•ρέ του
ευρέος μετώπου του. "Οθεν πιβανόν είνβ δτι ή έν τω Λοΰ-
βρφ μαρμάρινη κεφαλή αποδίδει πασών των £λλων πιστό-
τατα τους χαρακτήρας του μεγάλου φιλοσόφου.

— Τά πολύτιμα εν Περγάμφ ευρήματα, δι* ών έπλουτί-
σ^ το άρχαιολογιχόν μουσείον του Βερολίνου, κ«\ τα έν
γένει αποτελέσματα των κατά τα τελευταΓα Ιτη ύπό διαφό-
ρων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων γενομένων ανασκαφών έν τη
Μικρά *Ασί«, παρώρμησαν πο>λούς φιλαρχαΐους ένΒερολίνω
ν& συστήσωσιν Γδιον σύλλογον, υπό τό δνοαα Κομιτατον
της Ανατολής (ΟΓίβηΙ-ΟοηίΙέ.) Του συλλόγου τούτου
σκοπός εΙνε ή ανασκαφή δι* εράνου των εταίρων έν τοΓς
έρειπίοις αρχαίων πόλεων της *Λνατολής χα\ ό πλουτισμός
γερμανικών μουσείων διέι των ευρημάτων. Έκ των μέχρι
τούδε καταβληθεισών συνδρομών συνήχθη ποσόν ίκανόν προς
ένέργειαν ανασκαφών εις μέρος τι, δπερ τηρεΓται μυστικόν
νπό των εταίρων, κα\ έξ ου προσδοχωσι να άποχομιίσωσι
πλουσιωτάτην λεία ν. Αί άνασκαφαι 9ά γείνωσιν υπό τήν
διεύθννσιν του Καρόλου Χούμανν, του πρώτου ανακάλυ-
ψα ντος τήν άρχαίαν Πέργαμον και άνευρόντος τους καλ-
λιτεχνικούς θησαυρούς αυτής.

— *0 χ . Σχλήμαν ευρισκόμενος άιΚ τίνων ήμερων έν
Άλεξανδρεία ένεργεΓ άνασχα^άς προς το μέρος του σταθμού
του σιδηροδρόμου Ραμλίου, παρά τήν θάλασσαν, προς ανα-
κάλυψίν του ανακτόρου τής Κλεοπάτρας. Τό μέρος έν ω
γίνονται αί άνασκαφαι εινε έχεΓνο, {νθα ύψουτο ό πρό τίνων
ετών είς * Αγγλία ν αποσταλείς οβελίσκος. "Ηδη κατά τήν

σκαφήν άνεκαλύφθησαν τρεΓς βαθμίδες, ας ό κ. Σχλήμαν
θεωρεΓ ώς ανήκουσας εις τό άνάκτορον, προτίθεται δε να
προχωρήστ} άνασκάπτων μέχρι βάθους 14 μέτρων, άλλ* ώς
λέγει οί Αιγύπτιοι θεο\ ανθίστανται εις τάς άνασκαφάς,
διότι Ινεκα των βροχών ο{ έργάται αναγκάζονται συχνά να
διακόπτωσι τάς εργασίας των.

— Τό ΜουσεΓον του Βερολίνου έκδίδωσι προοεχώς «Πε•
ριγραφην των αρ^ταίων νομισμάτων», τών εν τοΓς συλλογαΓς
«υτοΰ περιλαμβανομένων. Ό πρώτος τόμος περιέχει, εκτ^ς
του μακρού κειμένου, 8 φωτοτυπίας κα\ 63 ζιγχογρα^
φίας. Τούτον •ά έπακολουθήσωσι κα\ έτεροι τόμοι ετησίως
εκδιδόμενοι.

— Έπ\ τη ίύκαιρία τής εκατοστής άμφιετηρίδος άπό τή;
γεννήσεως του Σοπεγχάουερ, ήτοι τη 22 Φεβρουαρίου (ν.)
1888, ό έν Λειψία διάσημος εκδότης Βροκχάους έκδίδωσι
νέαν ίκδοσιν των Ιργων του άπαισιοδοξοτάτου των φιλο-
σόφων, "βτι δε, υπό τόν τίτλον «ΕάϋΑ υηά ίη6(]ί(&
8ΰ1ΐορ6η1ΐΒυ6Γΐ8ηΑ• πλήρη βιβλιογραφίαν γιερι Σοπεγχά-
ουερ, συλλογήν επιστολών αύτοΰ, αντίγραφα καΐ εικόνα του
φιλοσόφου. Συγγραφεύς του τελευταίου τούτου βιβλίου ε?νε
ό έν 'ΛΤτη πρόξενος τής Γερμανίας Εά. 0Γί8β1>λε1ΐ.

—Των απομνημονευμάτων τουΓαριβάλδη,τών ίταλιστι έχ•
δοθέντων εν Φλωρεντία υπό τόν τίτλον «Ι^β Οΐίβ Μ^ηοιΟΓίβ»,
εκδίδονται νυν συγχρόνως μεταφράσει; τρεΓς» γαλλική, αγ-
γλική χα\ γερμανική.

— Ή σύζυγος του γνωστού μυθιστοριογράφου "Εκτορος
Μαλό έζέδωκε τό πρώτον αυτής φιλολογικόν Ιργον, μυθιστό-
ρημα ύπό τόν τίτλον «Ερωτική τρέλλα•.

— Τό γερμανιχόν μελόδραμα ουδόλως ηυδοκίμησεν έν Νέα
'Τόρκη. Ή διεύθυνσις έζημιώθη κατά την χειμερινήν τού-
την περίοδον 50 χιλ. δολλαρίων.

— •0 Όθ/ΛΛος του Βέρδη άνεβιβάσθη και έπΙ τής
σκηνής του εν Άμβούργω θεάτρου κΐνήσας τόν ένθουσια-
σμόν του κοινού.

— Προς ανοικοδόμησιν του πυρποληθέντος «Κωμικού Με-
λοδράματος• των Παρισίων έ<!/ήφισεν ή γαλλική βουλή 3 Υι
εκατομμύρια φράγκων. Τό Οέατρον (δρυθήσεται έπ'ι τής
αυτής θέσεως εφ* ης Ικειτο χα\ τό πάλαι όν.

—Νέον μελοδραματικόν θέατρον ίδρυθήσεται εν Αονδίνφ,
έν φ θα παρίστανται αποκλειστικώς μιχρά κα\ ελαφρά με-
λοδράματα. Προς οικοδομήν αύτου θα δαπανηθώσι 50
χιλιάδες λιρών στερλινών.

— Έν Ι,βχάβη ήρξατο έκδιδόμενον νέον γερμανικόν περιο-
διχόν μετ* εικόνων ύπό τόν τίτλον ■ Διεθνές άρχεΓον Εθνο-
γραφίας. »

— Είς τόν έν Παρισίο'ζ κήπον του Λουξεμβούργου άνε-
στηλώθη εσχάτως άγαλμα του Φειδίου, κατασκευασθέν ύπό
του γλύπτου λϊϊύέ ΜίίΐβΙ. *0 μέγας γλύπτης παρίσταται
όρθιος, στηριζόμενος έπι στήλης, εφ* ης Γσταται άγαλμά-
τιον τής 'Αθηνας. Εις τήν δεξιάν χεΓρα, δι* ης περιβάλλει
τήν στήλην, κρατεΓ τήν σμίλην, είς τήν αριστεράν δε την
σφύραν.

— Ή έν Τουρίνω Βασιλική *Λχαδημία απένειμε γέρας
έν. 12,000 φράγκων είς τόν Παστέρ.

— *Από του 1841 μέχρι του 1887, ή «Γαλλική Κωμω-
δία», τό πρώτον έν ΠαρισΙοις θέατρον. είσέπραξεν έν δλω
40,000,000 φράγκων, έξ ων 4,5θΟ,000 διετέθησαν ^(ατα
τόν νόμον υπέρ των πτωχών, 6,000,000 δέ υπέρ του τα-
μείου των δραματικών συγγραφέων.

Έν ταΓς τής Ακροπόλεως άνασκαφαΓς έγένετο σπουδαίο-
τατον εύρημα. Παρά τήν νοτιοανατολικήν γωνίαν του Παρ-
θενώνος, προς τό μέρος του Μουσείου, είς βάθος 4 περίπου
μέτρων ύπό τό σημερινόν Ιδαφος, ευρέθη υπερμεγέθης ανδρι-
κή πωγωνοφόρος κεφαλή, έκ πωρίνου λίθου, καλώς διατη-
ρούμενη κο\ σώζουσα Ιτι κα\ νυν ζωηρότατον τόν χρωμα-
τισμόν. Ή κόμη κα\ ό πώγων είνε τ*εχρωματισμένα κυανώ
χρώματι χα\ τό πρόσωπον έρυθρώ, αί ^όρ^^^ των όφθ«>-

2

Δ.Β-Λ.ΤΙ01ΪΤ της; τώςχι,α^ς

μων βίνι ου μό^ον χεχρωματισμέναι, άλλ& χα\ πλαστιχως
βεδηλωμέναι. *Η χβφαλή αΰτη βίνβ έχ των άρχα:οτάτων των
βν τξ Άχροπόλιι γ6•.ομ.ένων ευρημάτων, σπουδαιότατη 8έ
διά τβ τον τρ&πον της εργασίας χαι το ύλιχον εξ ου είνε πι•
ποιημένη. Φαίνεται δτι είνε χεραλη Τρίτωνοζι ου το ττλεΓστον
του σώματος, δπερ είνε, ώ; γνωστόν, σώμα ^ρεος αποληγον
εις ούραν ιχθύος, ευρέθη πρό τίνων ημερών εις τεμάχια τε-
θραυσμένον. Έν τω εύρηματι τούτω αποχτά ίν Ιτι χ&σμη-
μα το μουσεΓον της *Αχ;:οπ6λ8ως, όπερ δια την σπουδην
της άρχαι&τητος χατέστη μοναδιχον έν τφ χόσμω.

— Προ χαιρου ηγγέλθη δτι δμο-^ενης της έδήλωσεν εις
τον πρωθυπουργον κ, Τρίχούπην οτ». διαθέτει μετά θάνατον
το ποσόν το απαιτούμε νον προς ^νοι/οβόμησιν μεγάλου αρ-
χαιολογικού μουσείου έν Αθήναις. Ό κ. πρόεδρος της χυ-
βερ^ή'Τόως έπεφ6ρτισε τον τότε παρ* ήμΓν διατρίβοντα δια-
πρεπή αρχιτέκτονα χ. Θ. Χάνσεν να εκπονήστι τα σχέδια
τη; οικοδομής. Ό κ. Χάνσβν, άφιχόμενος κατ* αυτάς εις
Αθήνας δπως παραστζ είς την έπίσημον χατά'^'εσιν του θε-
μελίου λίθου της Βαλ>ιανεΙου βιβλιοθήκης, ης το σχέδιον
ανήκει επίσης εις αυτόν, έκόμισε μεθ' έαυτου χα\ τά σχέ•
δια του μουσείου, εχθέσας ταΰτα έντος πλαισίων εις μίαν
των αιθουσών της Σιναίας Ακαδημίας. Τ^ μουσεΓον η μάλ-
λον ή Γλυπτοθήκη, ως προσφορώτερον άποκαλεΓ τοΰτο 6
χ. Χάνσεν, άποτελεΓται έχ μακρότατης πολυστήλου στοάς,
εκατέρωθεν της όποιας ύψοΰνται, ως πτέρυγες, δύο πύρ-
γοι Θο)ωτο1. Τα αετώματα της οικοδομής ϊοονται κατά-
χεχοσμημένα δι* ανάγλυφων. Αγάλματα δέκα 6α στηΐώ-
σιν εκατέρωθεν του κτιρίου προς διακόσμησιν τών δυο πτε-
ρύγων. "Οπισθεν της Γλυπτοθήκης ύπάρχουσι κήπο;, εστι-
ατόρια, καφενεΓα, σπουδαστήρια καλλιτεχνικά κτλ.

— Ό π«ρ• ήμΓν διατρίβων επιφανής εκ Μακεδονίας
"Ελλην και γβρουσιασττ,ς έν Αυστρία κ. ^ούμπας εδηλωσε
προς τόν δήμαρχον Αθηναίων κ. Φιλήμονα δτι είνε πρόθυ-
μος νά άναλάβν) την δαπάνην καλλωπιστικών τίνων Ιργων
εν Αθήναις, είς όμολογιαν χάριτος έπι τη φιλοξενία ης
Ιτυχεν έ> τξ πό/.ει κατά ττ,ν νεανιχήν αυτού ήλικίαν.

— Τα άπομείναντα νομίσματα του συληθέντος νομισμα-
τικού μονσείου, παρα)ηφθέντα ύπο ειδικής επιτροπή; και
έγκλεισΟίντα εν κιβωτίοις κατετέθησαν πρό; φύλαξιν εις
μίαν τών αιθουσών του κεντρικού αρχαιολογικού μουσείου.
Έκ τη: παραλαβής κατεδείχθη, ως σημειοΰσιν αί εφημερί-
δες, δτι ή κλοπή υπήρξε σπουδαιότερα η δσον εν αρχ^
έ«ομίαθ/, και παρεστάθη. Κατά την γενομένην έν τξ παρα-
λαβή Ιρευναν έδείχθη δτι άπαντα τά νομίσματα τη; Άττι•
χής συλλ•γής και της ΡωμαΤκή; μέχρι τών χρόνων του
•Αδριανού έλλβίπουσιν, προ; δε κα\ έκ τών άλλων συλλογών
άφιρρρ^ηααν τά πλεΓστα. Μόνη ή συλλογή τών'ΐονίων νή-
σων του Λάμπρου εισιν άθικτοι.

— Είς τάς παρά τ^ ΜεταξουργεΓον ένεργουμένας ανα-
σν.αφάς άνευρέθη μετά μακράν έργασίαν ή όδ^ς ή πρ^ς την
άκαδημίαν του Πλάτωνος άγουσα. Το έδαφος αύιής είνε
εστρωμένον δια χώματος στέρεου, οΰτω; ώστε ή επιφάνεια
αύτοΰ κα\ μετά την παρέλευσιν τόσων αιώνων διατηρεΓται
αθιχτον. Έν τούτοις, επειδή άμφιβολίαι τίνες ηγέρθησαν,
αί άνασκαφαΐ 6χ έξαχολουΟήσωσιν κατά π)άτος της όδοΰ
προς Ιξακρίβωσίν τής άνακαλύψεως.

— Την παρβλθουσαν Κυριακήν συνήλθον βίς γινίκήν
συ'ΐέλευσιν οί έταΓροι τη; Αρχαιολογική; Εταιρίας, δπως
άκροασΟώσι τη; λογοδοσίας τών πεπραγμένων χατά το Ιτος
1887. *0 πρόεΙρος του διοικητικού συμβουλίου χ. Άλ.
Κοντόσταυλος ανήγγειλε πρώτον είς τγ>ν συνέλευσιν δτι ή
χυβέρνησις σχοπεΓνά μεταρρυθμίστ] τά του λαχείου τής
Εταιρίας, στηρίζουσα αύτ^ Ιπι βάσεων έδραιοτίρων* είτα
ό γραμματεύς τής Εταιρίας χ. Κουμανούδης εξέθηχε τά
πεπρα'^μένα κατχ τ^ λήξαν Ιτος, ό προσωρινές δ^ ταμία; χ.
Νιχολαίδης ανέγνωσε τήιι περ\ τής καταστάσεως του ταμείου
Ικθεσίν του, μεθ' δ ή συνέ)ευσις έξελέξατο του; χ. χ. Ι. Φω-
χιανόν, θ. Καλ•γερ6πουλον κα\ Μαργ. Δήμιτσαν μέλη τής
εξελεγκτικής επιτροπής. Κατά την Ιίκθεσιν του γραμματέως,
το παρελθόν Ιτος έγένοντο ύπο τής Αρχαιολογικής Εταιρίας
ίπτά άνασχαφαί, δαπάνγ] 41,225,75 δρ., αΐ έν τ^ 'Αχροπό-
λει ύπ^ την έποπτείαν του γεν. εφόρου τών αρχαιοτήτων
χ. Καββαδία, αί έν ΈλευσΓνι, έφορεύοντος του χ. Φιλίου,αΙ
έν 'Επιδαύρφ, ύπ^ την έποπτείαν του κ. Ο. Στάη, αί εν τω
Άμφιαρείω του Όρωπου ύπ^ τήν έποπτείαν του χ. Β.
Λεονάρδου, α{ έν Μυχή^αις και αΐ έν Τανάγρα, εφορεύ-
οντος του «• Τσούντα. Ή Εταιρία χατά τ^ 1887 ήγ&-

ρασε καΐ διάφορα άρχα?α άντι δρ. 4,452 Τό δλον δέ
τών έξύδων αυτής άνήλθον είς δρ. 173,645,20, απέναντι εσό-
δων έκ δρ. 283, 039,88. Ή περιουσία τής Εταιρίας την
31 Δεκεμβρίου 1887 ανήρχετο είς 364,854,08 δρ., εις
άκ(νητα, χρεόγραφα, μετρητά και είς νομίμους απαι-
τήσεις.

— Κατά την εν τ^ γενική συνελεύσει τών εταίρων τής Φι-
λεκπαιδευτική; Εταιρίας ύποβληΟεΓσαν λογοδοσίαν, κατά
το ϊτος 1887 τά μέν ίίσοδα τή; εταιρίας άνήλθον είς 384,
399,70, τά δε έξοδα είς 299,389,88. Ή περιουσία της
Εταιρίας κατά την 31 Δεκεμβρίου του 1887 ανήρχετο ε{ς
1,382,663.82 δραχμών.

— Ύπο του νομομηχανικοΰ κ. Ν. Γαζή, πτυχιούχου
της έν Παρισίοις σχολής τών Γεφυροδοποιών, άγγέλλεται
ή Ιίκδοσις «Στοιχειώδους Μηχανικήςι, προς χρήαιν τών
σπουδαστών, μηχανουργών, εργοδηγών, εργολάβων, εργατών,
ιδιωτών κτλ. Τό Ιργον θά έκτυπωθτ) μετά πάσης τυπογρα-
φικής φιλοκαλίας εν τοΓς Καταστήμασι του χ. *Λν. Κββν-
σταντινίδου, θά περιλαμβάνη δ' έν τώ χείμένφ 800 περ(-
που σχήματα χα) είκόνας. Ή τιμή του συγγράμματος ώρ(•
βθη εί; φρ. 18.

— Έδημοσιεύθη το τεύχος του Ιανουαρίου του «Δελτίου
τής ταχυδρομικής κα\ τηλεγραφικής υπηρεσίας», περιέχον
έκτος τών συνήθων διαταγμάτων, εγκυκλίων χτλ. τών άφο-
ρώντων την ταχυδρομιχήν χαι τηλεγραφιχήν ύπηρεσίαν χα\
ενδιαφέρουσας σημειώσεις περί θεμάτων εις αυτήν ανα-
γομένων.

— Εξεδόθη είς κομψόν τεύχος τό έν έπιφυλΧδι τής «Εφη-
μερίδος• δημοσιευθέν χό πρώτον διήγημα του χ. Δ. Κόρο-
μήλα •*Εν μέσφ του πελάγους•, ζωηρά άνέλιξις ερωτικού
δράματος, ού ή σκηνή υπόκειται έν μέσ^ θαλάσστ).

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ

Ή βιβλιοθήκη τής Κεφαλληνίας, ή τη πρωτοβουλία τ•υ
σεβασμιωτάτου αρχιεπισκόπου τής νήσου Κυρίου Γερμα-
νού συσταθεΓσα χαι όργανωθεΐσα, ήρξατο λειτουργούσα
μβτά τήν Ιίγχρισιν του προσωρινού κανονισμού αυτής ύπο
του 'Τπουργου τών εκκλησιαστικών και τής δημοσίας εκ-
παιδεύσεως και τήν δημοσίευσιν αύτου είς την «Εφημερίδα
τής Κυβερνήσεως.»

Κατά τον κανονισμόν τούτον ή βιβλιοθήκη συνίσταται έχ
τών δωρηθέντων βιβλίων υπό του αειμνήστου ίατρον*Αντων(ου
Μηλιαρέση, του άρχιεπ. Κεφαλληνίας χαι άλλων φιλόμου-
σων. *Ος δέ γνωρίζομεν έξ επιστολών έκ Κεφαλληνίας ή
βιβλιοθήκη περιέχει ήδη 3 χιλιάδας τόιιους, τό δέ παρ*
αύτξ ΜουσεΓον υπέρ τάς 3,000 νομισμάτων, κέκτηται δι
χα\ συλλογή ν άλλην αρχαιοτήτων εγχωρίων τής νήσου χαι
ξένιην, καθώς χα) συλλονήν εικόνων.

Ή βιβλιοθήκη ετέθη ύπο τήν διεύθυνσιν συμβουλίου, συγ-
κειμένου έκ του εκάστοτε αρχιεπισκόπου Κεφαλληνίας
ώς προέδρου ή του αντιπροσώπου αύτου χαΐ δύο έτέροεν
επιστημόνων κατοίκων Αργοστολίου, του μέν εκλεγομένου
υπό του δημοτικού συμβουλίου Κρανίων, του δέ ύπο του
δημοτικού συμβουλίου Ληξουρίου, ων ή εκλογή έπχκυροΰ-
ται ύπο του Νομάρχου Κεφαλλτνίας. Ελήφθη δέ παβα
φροντίς βπως, έν περιπτώσει θανάτου ή αποδημίας ένό; τών
μελών του Συμβουλίου, λαμβάνεται φροντ\ς περί εξασφα-
λίσεως τής βιβλιοθήκης.

Καίτοι δέ έν τω χανονίσμώ δέν υπάρχει ^ητόν άρθρον
διαλαμβάνον είς τίνα ανήκει ή βιβλιοθήκη, αν δηλαδή ει;
τό κράτος ή είς τον δήμον Κρανίων, ούχ ήττον έτεθη διά-
ταξις, χαθ' ην τό συμβούλιον υποχρεούται νά έχΐέττί ε•ς
τό 'ΤπουργεΓον τών εκκλησιαστικών και τής δημοσίας εκ-
παιδεύσεως χατ' ίτος την κατάστασιν τής βιβλιοθήκης κα\
του Μουσείου χαΐ τάς γενομένας αγοράς κα\ δωρεάς. Τό
ύπουργείον δέ επίσης, χατά νόμον ψηφισθέντα έν ττ) τελευ^
ταία συνόδω τής Βουλής, θέλει β: ορίζει βιβλιοφύλακα τ^
προτάσει του συμβουλίου μισθοδοτούμενον παρά του δη-
μοσίου ταμείου.

Ή υπαρξις τής βιβλιοθήκης έν Κεφαλληνία θέλει παρά-
σχει μεγάλας ήθικάς ωφελείας είς τόν τ^πον, διότι θέλει
άποβή πυρήν πνευματικό; περί βν θά^^^νέρχωνταΐ|θΙ φιλά-

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ηΟΟ^Ιί.

^^ΒΛXI03^Τ Χ£ΪΣΙ Ε3ΡΧΙΑ3^.

3

μουσοι των χατο(χων χ«\ ή βχπαιδιυομένη νβολαΐα, απα-
ραίτητων δια πάντα τ&πον βαίνοντα εΙς άνάπτυξιν χαΐ
πρό•8ον. *0 την πρωτοβουλίαν 8λ του Ιδρύματος άναλαβων
σιβασμιώτατος άρχκβπίσχοπος χαΐ ιχ του μη (ίναι π«ρα-
γαγών, δ(κα(ως ιπισΰριι τος ιυχαριστίας χα\ την κυγνωμο-
σύνην των Κβφαλληνων χαι παντός ΐν γένβί "Ελληνος.

'Ο χαν•ν(σμος της βιβλιοθήκης έτυπ(Σ»6η χα\ <ν ^διακ-
τιρω φυλλαδίΐι> ύπο την έξης επιγραφήν: » Προσωρινός χα-
νονισμος της ίν Κεφαλληνία δημοσίας βιβλιοθήχηςη Έν
Κεφαλληνία 1888. *Εν άρχ^ Ιχει το χείμενον της ύπουρ-
γιχης εγχρίσεως.Έν τέλει δε φέρει την ύπογραφην του άρ-
χιεπισχίπου της Κεφαλληνίας Γερμανού.

^ Ι Ο Ι «Β ^

ΜΙΚΡΟΙ ΘΗΙλΥΡΟΙ ΤΗΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ! ΓλΟΙΙΗΙ

ΗΤΟΙ

ΕΙΙΤΟΜΟΙ ΕΜΕΙΙΣΟΙ ΜΟΙ

μ«τάι «Ισαγωγής »1ς τί^ν *Ελληνικ^)ν γλ&οσ«ν καΐ

φιλΟΑογίαν χαΐ παραιρτ^^ματος χυρέων όνομ&των.

ΥΠΟ

Α. Γ ΓΙΑΝΝΑΡΗ

ΤΟ Β' ΤΕΥΧΟΣ

"Εχαστον τεύχος τιμάται δραχμή;. — Το δλον ίργον θέ-
λει άπαρτισ^η εκ 10-12 τκυχών, ών ή εχδοσις 6ά γίνεται
χατά μήνα. Ούτως ή έχτύπωσις του έργου θέλει περατω-
6η έντο; εννέα μηνών άπο σήμερον,

Ή Ιχδοσις του Ιργου τούτου άναπληροΓ ϊλλειψιν λίαν
έπαισθητήν έν τ^ γλώσσγ} ημών. Ύο * Επίτομο γ Αεξιχον
Ισται άριστον βοήθημα έπαρχοΰν εις τάς άνάγχας ου μύνον
των εργαζομένων λογίων, αλλά χαι παντός επιθυμούντος να
γράφτι απταίστως την έλληνίχήν γλώσσαν. Πολλόίχις δ ίχ»
γράμματος |βι ο/χ 9^χα^ο^, έμπορος^ υπά^ΛηΛος, χειρί^-
ταξί ^Ογάτης^ γεωργοο.^ ά"»αγ'.νο)σχων εϊ'τε έφημερίδας,εΓ-
τε βιβλία, είτε δλλο τι οίον δήποτε ανάγνωσμα, προςχδπτει
αμφιβάλλων η άγνοών παντάπασι την σημασίαν η την χυ-
ρίαν ίίννοιαν πολλών λέξεων, ουδέν δε πρ^χειρον βοήθημα
χέχτηται προς >ύσιν τοιούτων συχνάχΐ( αναφυομένων απο-
ριών. Πλην τούτων χα) αυτο\ αχόμη οί μαθτίναι ^ο^^
ΣχοΑεί<Μ>τ χα\ Γνμνασίωτ, οί (ροιτ^ιαί^ οί δημοσιο'
γράφοι χα\ χαθ' όλου είπεΓν ή τάξις γ©»• Αογίωτι ζη-
τοΰντες συνήθως την σημασίαν η δρθο^ρχφίαν λέξεως τίνος,
τύπου ^ φράσεως, άδυνατοΰσι νά χρονοτριβώσι καταφεύγον-
τες εις ογκώδη χα) δυςμεταχείριστα Λεξικά, τα δποΓα αλ•
λως δεν δύνανται να Ιχβ»σι πάντοτε πρόχειρα έπ\ του γρα•
φείου η της τραπέζης των η να φέρωσι μεθ' εαυτών.

Ταύτην την ίλλειψιν πρόκειται να πληρώστ^ ή έκδοσις του
χρησιμωτάτου τούτου Λεξιχοΰ, βπερ δια τον πλουτον αυτοΰ
δρ9ώς δνομάσθη • Μικρές θησαυρός της * ΕΛΛηγιχΐ^ς
γΛώσσης•,

Συνδρομηται ε{ς τ^ ΈΛΛηηχοτ Λεξικών εγγράφονται έν
τφ Βιβλιοπωλείο» της «Εστίας». Κα) ο ί μεν εν *Αθήναΐς
χαταβάλλουσι την άξίαν έκαστου εκδιδομένου τεύχους αμα
τη λήψει αύτοΰ. Οί δε εν ταΓ; έπαρχίαις και τω έξωτεριχώ
παρακαλούνται δπως μβτα της π•ρΙ εγγραφής αιτήσεως των
συναποστέλλωσι το άντίτίμον τ^νΛαχιστο^ τίεντε τέν•
^^ΰ^,ητοι οί μεν του εσωτερικού όραχ. 5, οΐ δέ του εξω-
τερικού φρ, χρνσα 5, — Προς αποφυγήν συχνών συνεννοή-
σεων δύνανται οΐ ευαρεστούμενοι να προαποστείλωσιν εφά-
παξ τήν δλην άξίαν της συνδρομής, ήτοι δραχ. 10 οί έν ταΓς
έπαρχίαΐς χα\ φρ. χρυσά 10 οί έν τ/ αλλοδαπή.

Πάσα αΓτησις δέον να επιγράφητα;*. ■Προς την διεύθυνσιν
του Βιβιοπωλείου της «"Εφτίας* ,εις *Αθήνας•.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Ό αύλαρχεύων υπασπιστής της Δ. Μ. του βασιλέι»ς χ.
Κυθ. Χατζηπέτρος έδήλ(ι)σε πρδς τόν δήμαρχον 'Λθηναίων χ.
Τιμ. Φιλήμονα, δτι ό βασιλεύς εδέχθη 6πως δ χορός δ δο-
θησόμενος έν τφ Βαρβαχείω την* 3 Μαρτίου υπέρ των
πτωχών τής πόλεως τεθτί ύπδ την προστασίαν της ήγεμονί-
δος Αλεξάνδρας, εδήλωσε δέ βτι θέλει παραστή κατ* αύτ^ν
και Λυτός μετά τής βασιλίσσης. Του -χορού θέλει έπιμε•
ληθή Επιτροπή εχ διακεκριμένων κυριών τής ημετέρας
πδλεως

-* Έκ του έν τω 'Τπουργείω τών Οικονομικών τμήματος
τής στατιστικής εξεδδθησαν πίνακες περί τής γενικής κινή-
σεως του εμπορίου έν Ελλάδι χατά το Κτος 1887 μετά
τών ξένων χωρών. *Η κίνησις αυτή, περιλαμβάνουσα
την είσαγωγήν κα\ την έξαγωγήν, ώ; κ«\ την κί-
νησιν τής διαμετακομίσεως, άνήλθεν εις 269,121,455 δρ.
Και ή μεν εισαγωγή Ιφθασεν είο το ποσόν τών 144,721,806,
ή δέ εξαγωγή τών δρ. 117,652,487. Αί χώρβι, μεχά
τών οποίων σημαντιχω τέρας ένήργησεν ή Ελλάς έμποριχάς
συναλλαγάς, είνε ή Αγγλία, ή Ρωσσία, ή Γαλλία, ή Τουρ-
κία, ή Αυστρία, το Βέλγιον, ή *Ιταλία χα) ή Ρουμανία.
Κα) ως πρδς μέν τήν είσαγωγήν την πρώτην τάξιν κατέχει
ή Ρωσσία, (πεται δ* ευθύς αμέσως ή ΆγγλΙα κατά εκατον-
τάδας τίνο>ς χιλιάδων διαφέρουσα, ως προς δέ τήν έξαγωγήν
πρωτεύει ή 'Αγγλία, έπεται δέ ή Γαλλία.

— Αί παρ• ήμΓν επ) πολλάς ημέρας διατρίψασαι έπιφα-
νεΓς Άγγλίίβς,ή >αίδη ΟβΙΙοτνβγ, αδελφή του πρωθυπουρ-
γού τής * Αγγλίας λόρδου Σώλσβαρυ και ή λαίδη Γέρσεϋ,
αδελφή τής συζύγου αυτοΰ, άπήλθον δια Πατρών εις τήν
Έσπερίαν, άποκομίζουσαι έκ τή; έν Αθήναις διατριβής των
ευαρεστοτάτας αναμνήσεις.

— *Απεφασίσθη δπως παρά τήν δυτικήν πλευράν του πε-
ριβό)ου του βουλευτηρίου άνεγερθή μέγαρον Γδιον του
υπουργείου τών Εξωτερικών, τή; πρ6ς τούτο απαιτουμένης
δαπάνης ληφθησομένη: Ιίκ τίνος κληροδοτήματος, ου τήν
διαχείρισιν θά άναλάβη τδ δημόσιον.

— Εις τδν παρ' ήμΓν επί τινας ημέρας διατρίψαντα επι-
φανή ομογενή και γερουσίαστήν έν Αυστρία χ. Ν. Δούμπαν
απενεμήθη ό ανώτερος Σταυρός τών Ταξιαρχών.

— Ή σύμβασις δια τήν κατασκευήν του σιδηροδρόμου
Αγρινίου προ καιρού υπεγράφη χα) ό κυρών αυτήν νόμος
έψηφίσθη υπό τής Βουλής, άλλ' άναβάλ/ιται ή δημοσίευσις
αύτοΰ, διότι πλεΓτται αναφορά) εστάλησαν εις τήν Κυβέρ-
νησιν χα) ιδία τών κατοίκων του δήμου Μακρυνείας ζητούν-
των, δπως ό σιδηρόδρομος διίλθΐ) διαγραφών καμπύλην χα)
έκ τών χωρίων τών αποτελούντων τόν δήμον τούτον, βπως
και αυτοί τύχωσι τών ευεργετημάτων τής ταχείας συγ-
κοινωνίας. *Η Κυβέρνησις ουδέν ϊτι άπεφάσισεν.

-τ- Αί εισπράξεις τοΰ Κομιτάτου τών Άπόκρεων υπερέ-
βησαν τάς 7,000 δραχμάς• Συνελθόν τό Κομιτάτον έχανό-
νισε-' δτι τά άπονεμηθησόμενα βραβεΓα Ισονται 20 καθ*
έκάστην Κυριακήν (28 Φεβρουαρίου χα\ 6 Μαρτίου). Δια-
νέμονται δέ οΰτως; ^Εν μέγα βραβεΓον εκ δρ. 500, δύο έκ
300, τέσσαρα έκ 200, πέντε εξ 100 και όχτω έκ 50.

— Έδημοσιεύθη εν τη έπισήμω έφημερίδι χατάστασις
τών βεβαιωθέντων χα) εισπραχθέντων εσόδων τής χρήσεως
1887 από 1ης *Ιανουαρίου μέχρι τέλους Νοεμβρίου τοΰ Ιτους
τούτου. Κατά τό εν λόγω διάστημα Ιβεβαιώθησαν τακτικά
Ισοδα δρ. 68,885,176,62, ε^σεπράχθησαν δέ 58,912,536,44
χα) μένουν ΐισπράξιμα 9,942,640.18.

— Κάτι τήν δημοσιευθεΓσαν έπίσημον κατάστασιν, αί
τελωνιακά) εισπράξεις τοΰ μηνός Δεκεμβρίου 1887 άνήλθον
ενδλίρείζ δρ. 2,945,207-99, απέναντι 2,949.78^.88, ε?-
σπραχθεισών χατά τόν αντίστοιχο ν μήνα τοΰ 1886. Αί δέ
από 1 *ΙανουαρΙου μέχρι τέλους Δεκεμβρίου 1887 τελωνια-
κά) εισπράξεις άνηλθον έν βλφ εις 34,481,172.46, απέναντι
25.598105.19, είσπραχθεισών χατά τό Ιτος 1886.

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

/^ΈΛ-ΤΙΟΧΤ ΤΗ:Ζ3 Σ223ΧΙΑ.23

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΒ£ ΕΣΤΙΑΣ

κ. Δ. Κ. Γ. Θ(««αλ•ν(χην. Συνεμορφωθημεν τξ παραγ-
γελία σας, άπηντήβαμεν δε ιδιαιτέρως. — χ. Γ. Χ. Κ.
Κέρχυραν. Ελήφθησαν. Σα< εύχαριστοΰμεν θερμώς δ(ά τας
λ(βν εύμενεΓς φροντίδας. — Άταγνώστχ^ της •^Εστίας».
Έν Σάμφ χα\ Κρήτν], χαθο αύχονομουμέναις) ει ν• γενικώς
έν χρήσει ή έλληνιχή. Έν ταΓς λοιπαις ή τουρχιχή είνε
ή επίσημος, γίνεται δμως χρησις χα\ της έλληνιχης ϊν τισι
περιπτώσεσι. Έν τοΓ^μκοροδιχείοις, ων τ& μέλη είνε ώς
επί το πλεΓστον Έλληνες, γίνεται χρησις της ελληνικής. —
χ. Φ. Μ. Π. ΛονδΓνβν. Τα ζηχηΐέντα και άπάντησίν μας
Ιχ•τ• ταχυδρομικώς. — χ. Ν. Δ. Ν. Ταυρίδα. Ή αποστολή
των δύο εγένετο ε« παραδρομής. Τ^ λάθος διωρθώΟη νυν.
Ό τόμος Μς Ιστορίας απεστάλη προ; τον χ. Κ. Χ. — χ.
Γ. Α. Κωίίταντινούπολιν. Τ^ κάλυμμα /παρεδόθη τω χ.
Χ. Α. Την άξίαν όλόχληρον τής Ιστορίας δεν δυνάμεθα
να όρίσωμεν &κ των προτέρων, διότι δεν είνε δυνατόν ν«^
ύπολογισθξ ϊτι ούτε ό αριθμός τών έκδοθησομένων τευχών.
— χ. Σ. Α. θεσσαλονίχην. Ταχυδρομιχώς έγράψαμεν. —
χ. Ι. Α. Τρίπολιν. Τα σώματα ήτοιμάσθησαν χα\ παρεδό-
θησαν εις τλν χομιστήν. Επειδή δίν είχον συναποσταλή
χσΐ τα τεύχη τών χαρτών, τα συνεπληρώσαμεν δια τριών
ίδιχών μας. "Ωστε εύαρεστήθητε νά μας άποστείλλητε
τλ παρ• ύμΓν μένοντα τεύχη εις άναπλήρωσιν τών ίδι-
χών μας. — Χορεύτρια. Μάλιστα. Λυτό συνειθίζεται .
Έμάθομεν δλ χα\ τόν περιεργότερον συρμόν, έν Παρισίοις
^^κάντβτε, δτι αϊ χυρίαι φοροΰν διάφορα τό χρώμα υποδήματα
έν τω χορφ- τό δεξιόν χυανοΰν, τό άριστερόν έρυθρόν, η τό βν
χίτρινον χα\ τό ίλλο λευχόν. Ιδίως θεωρεΓται λεπτότης να
φορΫ) £ν λευχόν χαι £ν μαΰρον. — χ. Α. Κ. Π. Λεμησσόν^
•Απεστάλη νέα σειρά, συνεμορφωθημεν δΐ χατά τά άλλα τη
παραγγελία σας. — χ. Γ. Κ. Ούζούν-Άδά. Ελήφθησαν χαΐ
απεστάλη ύμΓν σειρά Πιναχοθήχης, ώς χαι τό ζητηθέν φύλ-
λον τής «Εστίας•. — χ. Δ. Κ. Πύργον. Τά τεύχη άπεστά-
λησαν τω χ. Ι. Μ. Ιδιαιτέρως δ' έγράψαμεν προς ύμας. —
χ. Π. Κ. Τρίπολιν. Ουδέν δλλο σχετιχόν είνε ύμΓν γνω-
στόν. ^ χ. Σ. Σ. Κ. Αίτωλί'Χόν. Ελήφθησαν τα σταλέντα.
Τά τεύχη τής Ιστορίας απεστάλησαν. Τα δέ χαλύμματα
ΠίτοΜοθηχηί: χαΐ Φάουστ θέλει κομίσει ήμΓν ό κατ* αύ-
τάς αναχωρώ^ αύτόσε χ. Γ. Π. — χ. Δ. Κ. Χ. Σύρον.
Άνάγχη να στείλητε προς ήμας τό νόμισμα, ίηως σας
δώσωμεν τας ζητονμένας πληροφορίας. Έκ μόνης της πε-
ριγραφής αύτοΰ δίν ήδυνήθημεν να σχηματίσωμεν ασφαλή
γνώμην. — . Σεβ. άρχ. Γ. Γ. Τό ζητηθέν απεστάλη. Τό
περιοδιχόν εκδίδεται ταχτιχώς, ώς έμάθομεν, χα\ θέλουσιν
άποσταλή ύμΓν τά τεύχη. — Κυρίας Σ. Α. θ. Πάτρας χαΐ
Μ. Η. Μ. Τρίπολιν, χα\ χχ. Λ. Κ. Πάτρας, Κ. Κ. Τρίπο-
λιν, Ν. Β. Άγρίνίον, Σ. Α. Κ. Κάρυστον, Χ. Τ. Πρέ-
βεζαν χα\ Μ. Μ. Ζάχυνθον. Ελήφθησαν. — ΦοιτητΫ). *0
ορισμός του ΒβιχχΙου φαίνεται ήμΓν ό προσφυέστερος πάν-
των. «Φιλολογία, είπεν δ σοφός Γερμανός, εϊνε ή έπίγνωσις
τών εγνωσμένων•. — χχ. Γ. Δ. Φ. "Τδραν χαΐ Ο. Π.
Μεχάλλα ΚιμπΙρ. Τά ζητηθέντα απεστάλησαν. -— *Αδαει.
Ή γυνή Γ-ύδέποτε άφίνει τό έπισχεπτήρ'.όν της έν τξ χα-
τοικία ανδρός εντός μόνον δι' εΐδιχήν πρόσχλησιν αν δέ
^χη σύζυγον, τό οφίνει «ν ονόματι αυτού. — κ. Σ. Γ.
ΒίβΠΐΙ. Α? παραγνελίαι σας έξετελέσθησαν, ώς ιδιαιτέρως
σας έγράψαμεν. — χ. Χ. Ρ. Πάτρας. Ταχυδρομιχώς άπην-
τήσαμεν. — χ. Γ. Κ. Μυτιλήνην. Ελήφθησαν χαι σας
εύχαριστουμεν δια τας φίλιχάς φροντίδας. Τα ζητηθέντα
χα\ άπάντησίν μας ϊχετε ταχυδρομιχώς. — χ. Ν. Α. Μ.
Εηροχώριβν. Τά ϊξοδα τής αποστολής τών έχθεμάτων είς
• τβς ειδιχάς έπιτροπάς βαρύνουσι τους έχθέτας, έον δέν
ηθε>ον χαταβάλει αυτά οί δήμοι.

Η Λ Ε ΧΩ ,

ήΓο^ πώς ηρέτνει^ νά τήκ τζεριτζοιω^εθα

καϊ προφυΛάσσωμεν.

ΥΠΟ Α. ΧΡΗΣΤΙΔΟΤ ΙΑΤΡΟΥ.

Το γρησιμώτατοτ το^το εγχειρίδιο^ ε{>ρισχ€ταί
«ν τ» ΒιΒΧί,οπωΛείω τη^: νΕΣΤΙΛΣ» χαΙ πωΛεΤται
άττΐ δρ. 4 .20. Ταχνδρ. άίΤοστεΛΛιΙμβτοτ δρ. {.80.

12 Φεβρουαρίου 1888.

Τών 170,000,000 τών 5

• 120,000,000 τών 5

• 60,000,000 τών 6

• 26,000,000 τών 6

• 10,000,000 τών 6

• 6,000,000 τών 6
ΚτηματιχαΙ Όμολ. Έθν. Τραπέζης
τών 60,000,000 μετά Λαχείου φρ.
αεβ'««•'«ε«άι Καιταιβτ^^μιοιια

ΕΤΑΙΡΙΑΣ
Έθνιχή Τράπεζα τής Ελλάδος Δρ.
Γενιχή Πιστωτική Τράπεζα >

Τράπεζα Βιομηχανικής Πίστεως •
Προνομ. Τράπεζα Ήπειροθεσσαλ. »
Εταιρία Μεταλλουργ. Λαυρίου •
Σιδηρ. Αθηνών χαΐ Πειραιώς »
"Εταιρία Φωταερίου •

ΣνταΛΛάγμανα
ΛΟΝΔΙΝΟΤ— Τραπεζιχόν

Τρίχονσα Τιμψ^
Δρ. ν. 448. */■

• . 4δδ.—

• • 525.—

• . 476.—

• • 241.—
Δρ. παλ. 97.—

ΓΑΛΛΙΑΣ— Τραπεζιχόν

Νομίσματα

Είχοσάφραγκον
Λίρα όθωμανιχή

Οψεως.
3μην.
Όψεως
3μην.

512.—

4,145.—
196.—
82.50
205.—
161 —
59.5—

32.55

32.40

129.25

128.75

25.70
29.20

ΑΡΤΙ ΕΚΔΟΘΕΝ

ΜΕΛΠΟΜΕΝΗ

7\τοι
ΣνΛΛογ^ έκΛεχζώγ τζαιδιχ&γ ασμάτωγ

ύπο 'χροίίσιτ χΛειδοχνμβάΛον
3νρο<: χρησιτ ^ο^^ ^ΕΛΛητίδωγ οίχογετειΐ&τ

ΥποΑΝ.Ν.ΜΔΛΤΟΤ δ. φ.
ΤΕΥΧΟΣ ΠΡΩΤΟΝ

Περιέχον 31 μ•ν6φωνα ςίσματα.
Τιμάται δραχ. 4. — Μετά ταχνδρ. τεΛΖ^τ δρ. 4.δΟ

Τοϋ αντοϋ συγγραφέως :

ΤΕΡΨΙΧΟΡΗ, ήτοι συλλογή χορικών ςίσμάτων προς
χρήσιν τών σχολείων. Τείχος ίΓρδτο*•, περιέχον
25 μονό^ωνα χαΐ 62 δίφωνα $σματα μετά 112
ωδικών άσχήσεων και προκαταρκτικών γνώσεων.
Δεδεμ. δρα/. 3, 50. Μετά ταχυδρ. τελών δρ. 4. —

— Τεχίχοζ δεντεροτ^ περιέχον 20 δΙφωνα και 37

τρίφωνα ςίσματα μετά 107 ωδικών άσχήσεων καΐ

προκαταρκτικών γνώσεων. Δραχ. 2,30.
Μετά ταχυδρ. τελών » 2,5θ.

Ο ΡΩΜΗΟΣί,,^ι,

ι

Που την γ9άφει δ Σου^ής.

Συνδρομαι έκ του εξωτερικού εις α^ν «Ρωμγ|ον» γί-
νονται δεκται άπο 1 Ιανουαρίου βις το γραφεΓον τής
«Εστίας» άντι φρ. 15 ετησίως.

Εις τους εγγραφομένους συνδρομητές δίδονται καΐ
δλα τά φύλλα δσα έχδοθώσιν άπο 1 Ίανο.αρΙου μέχρι
τής ημέρας τής εγγραφής των.

Έν 'λ•ήν«ις έχ τ•υ τυπογραφείου τών κατα€τηματων ΑΝΕΣΤΗ ΚΟΝΧΤΑΝΤΙΝΙΑΟΥ

Γ^ Τ

^ΟΥ. 1«88-Γί39 σ

Λ

ΔΕΛΤ10Ν ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

Λ^ρτ^. Β82 αϊ «ββρου^^^τχο*^ ιβββ. .Λ.»π<τ^ ΙΟ.

ΓΡΑΦΕΙΟΝ Ί9\^ Εστίας. ΈπΙ τής δδοΟ Σταδίου, αριθ. 34.

ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΑΙΚΟΝ ΕΚΔΙΑΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ
Β70^ Ζ37« ^ ^^^Χ<9. β34

11ΕΡΙΕΧ0ΜΕΝΑ

Η ΒΝ ΚΟΡΣΙΚΗι ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΠΟΙΚΙΛ, ύη6
ϋ. Β. Φαρβ\}. ,

ΚΛΤΛΚΤΗΣΕΙΣ ΤΟΓ ΤΗΛΒΦΠΝΟΓ.

ΤΟ ΒΟΤΑΝΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, διήγημα {>ι«6 Γ«ωρ-
γίο\> Αροσίνη.

ΛΓΟΡΛ ]( ΑΙ ΑΡΠΑΓΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΠΑΡΑ ΤΟΙΣ
ΒΛΛΗΣΙΝ, Οι«6 Χ. Τοούντα.

Η ΕΛΛΑΣ ΕΝ ΤΗι ΠΑΓΚΟΣΜΙΩι ΕΚΘΕΣΕΙ
ΤΟΓ 1878, ύπ6 *Ηλ6α Λιακοηονλου.

ΝΕΑ ΕΚΔΡΟΜΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΟΡΒΙΟΝ ΠΟΛΟΝ.

Ι2ΛΑΝΑΙΚΜ ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΕΟΦΙΑ.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ.

Η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΘΕΣΙΣ

'Εν μια των τιλβυταίων συνεδριάσιων της Επιτροπής
επι της &χΟέσ(ω; των 'Ολυμπίων εγένκτο λόγος χαΐ περ\
απονομής χρημβτιχων βραβείων προς ύλιχωτέραν πως έμ•
ψυχωσιν των έκθετων. Τα μέλη της επιτροπής άνεγνώρι-
οαν το δίχαιον της τοιαύτης ανταμοιβής των διαχριθησομέ-
νων ίν παντι χλάδφ ιής πνευματικής χαΐ βιοποριστικής
εργασίας. Πρώτος δ' ό χ. Παντιας Ρά/λης, έξαίρετον φ«λο-
γενείας υπόδειγμα παρέχων εαυτόν, έδ/,λωσεν ε^ς την βπι-
τροπήν, ^τι προσφέρει επι τοΰτω δύο βραβεΓα, συγκείμενα
άμφ4τερα €χ 5,000 δραχμών. Έξ αυτών αΐ 2,000 θέλουσιν
άπσνεμηΟή εις το κάλλιστον χρι0ησ6μενον γλυπτικόν ίίργον,
αϊ δε ύπολειπόμεναι 3*000 θέλουσι διατεθή ύπίρ τής ζω-
γραφικής, δισχίλιαι μεν προς άμοιβήν τής αρίστης έλαιο-
γρβφίας, χαι χίλιαι πρ^ς αμοιβτ,ν τή; αρίστης υδατογρα-
φίας. Το παράδειγμα του χ. Ράλλη μιμούμενος & χ. Π.
Γεννάδιος προσήνβγχε χαι ούτος βραβεΓον 300 δραχ. προς
απονομήν εις τον παραγωγέα σίτου αρίστης ποιότητος.
Επίσης ό τραπεζίτης χ. Άντ. Καλλέργης προσέφερε 1000
δραχμας προς βράβευσιχ ίου εκθέτου τών αρίστων γεωργικών
η κηπουρικών προϊόντων.

— Κατά τίνα τών τελευταίων ωσαύτως συνεδριάσεων τής
Επιτροπής έπ\ τών 'Ολυμπίων και κληροδοτημάτων, ή
Επιτροπή απεφάσισε να παράσχτ^ πασαν την εαυτής συν•
δρομήν πρ^ς τον Διδασκαλικών σύλλογον, Γνα ούτος πάρα-
σχευάσν) διά την "Εκθεσιν την παράστασιν τριών αρχαίων
δραμάτων. Τα παρασταΟησόμινα δράματα Ισονται κατά
πασαν πιθανότητα οί Πέρσαι τ•ΰ Αισχύλου, μελοποιημένοι
ήδη υπό του δούκας του Σάξ ΜαΙνίγγεν, -ή Αντιγόνη του
Σοφοκλέους χαι ή Εκάβη του Ευριπίδου, ήν έμελοποίησεν
ήδη, κατά πρόσχλησιν του Διδασκαλικού Συλλόγου, ό με-
λοποιήσας τόν Φιλοκτήτην κ. Βένδερ. Επιτροπή εκ προσώ«
πων ίκανών νά έπιμιληθώσι κα\ εποπτεύσωσι τά τών παρα-
στάσεων 6ά συστηθξ, θά παρακληθ^ δέ να μετόσχη αυτής
χα\ ό διευθυντής του Γερμανικού Ινστιτούτου κ.ΔαΤρπφελδ,
του οποίου «ί συμβουλαΐ, διά την βαθεΓα ν γνώσιν ην ίχει
περί του αρχαίου θεάτρου, θα σνντελέσωσιν τα μάλιστα εις
την πιστοτέραν άναπαράστασιν αύτοΰ, (δίως δσον άφορα
τα τών σκηνογραφιών.

»Ι ΟΊ'

ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ

ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΑ

Κατά τάς ά<ασκαφάς, α; ενεργεΓ ό κ. Σχλήμαν έν
*Λλεξανδρεία όπισθεν του σταθμού του αγγλικού σιδηροδρό•
μου, άνευρε δύο τάφους,ών ό εΙς ελπίζεται βτι περιέχει άξι-
όλογόν τι. Τον τάφον του Αλεξάνδρου ελπίζει να ευριρ υπό
τόν λόφον του Κομεδίχ, προς τοΰτο δΐ σκέπτεται να δια-
τρήστ) τον λόφον τούτον.

— Το πανεστήμίον τής Λειψίας άπωρφανίσθη εσχάτως
εντός μιας και τής αυτής ημέρας δύο έξοχων καθηγητών,
του τής ιατρικής Βάγνερ χαι του τών ανατολικών γλωσσών
Φλάτσερ. Ό Βάγνερ ήτο έχ τών αρίστων διδασκάλων τής
ιατρικής χαΐ διευθυντής του κλινικού τμήματος, αληθές
έγχαύχημα του πανεπιστημίου* ό δέ Φλάτσερ, χαθηγητής
τών ανατολικών γλωσσών από του 1832, δοέπρεψεν ως άσι-
ανολόγος, πολλά %α\ σπουδαιότατα πονήματα εκδούς περί
τής περσικής χαΐ αραβικής φιλολογίας και γλώσσης.

— Ή Γαλλική Ακαδημία τών Επιστημών, κατά την
έτησίαν απονομήν τών εις τήν διάθεσιν αυτής βραβείων, το
μεν βραβεΓον ΪΑΠδδβη (χρυσουν μιτάλλιον) άπένειμεν εις
τον αποθανόντα σοφόν Γερμανόν φυσιχόν ΚΐΓΰΙΐΙΐοίΓ είς
ίνδειξιν τιμής προς τήν μνήμην του, το βραβεΓον ΠβΙββΜ
ίΐ400 φρ.) εις τον χ. ΟοΓεβίχ διευθυντήν τής έν ΟυΓΟ-
ΡγθΙο ύπό του αυτοχράτορος τή; Βρασιλίας συσταθείσης
Μεταλλευτικής Σχολής, δια τάς έν Ελλάδι και έν Βρασι-
λία γεωλογιχάς αύτοΰ μελετάς, χαι το βραβεΓον ΟΐΐΐυδδίΟΓ
(10,000 φρ.) ομοφώνως προς τον χαθηγητήν τής 'Ιατριχήί
ΐΑοεοαά δια τάς μελετάς αύτου περί τής θβραπείας ΐής
πνευμονικής φθίσεως κα\ τό σύγγραμχ του περί Κλινικής.

— Έν τω μουσείφ του Λούβρου έν&χαινίσθη, παρουσία
και του προέδρου τής Δημοκρατίας, αΓθουσα πβριλαμβά•
νουσα αποκλειστικώς τάς προσωπογραφίας τών καλλιτε-
χνών, ων έργα ύπάρχουσιν έν τω μουσείφ, χα\ εφόσον εινε
δυνατόν γεγραμμένας ύπό τών ιδίων τούτων χαλλιτβχνών.'Η
αΓθουσα περιλαμβάνει έχατόν περίπου εικόνας, έν αίς διακρί-
νονται αί του Δαυίδ, του Δελαχροα, του Κουρβέ, του Βαν
Δύκ, ή θαυμασία προσωπογραφία του Ράμπραντ, ή ύπό τβυ
ιδίου γεγραμμένη κτλ.

— Ό άγγλος γλύπτης Οηδίον Φόρδ φιλοτεχνεΓ νυν
ανδριάντα του στρατηγού Γόρδωνος, δστις θέλει στηΐή &ΐς
μνήμην του έντίμως θανόντος άνδρός•*0 Γόρδων παρίσταται
έν τφ μνημείω επί καμήλου ώσε^ι βαίνων προς τό Σουδάν.

— 'Κν Φραγκφόρτι^ ευρέθη νέα άγνωστος ειχών του Σίλ-
λερ, ήτις φαίνεται δτι έγένετο έν Δρέσδη ή εν Λειψία κατά
τα Ιτη 1785—1787. Ή είκών αυτή εΤνε σχεδίασμα ελα-
φρώς βεβαμμένον δι' υδατογραφίας.

— Μετά μεγάλης σκηνικής λαμπρότητος κα\ βξόχο»' επιτυ-
χίας παρεστάθη και έν Μονάχφ ό Όθ/ΛΛος του Βέρδη.

—Ό Γουνώ άσχολεΓται περΊ τ^;• σύνθεσιν νέου Ιργσυ
μελοδραματικού, ου το χ.ίμΐνόν' Ιγραψεν ό δ* *Εννερύ καΐ
ό Σιλβέστρ, χαι τ•^ οποΓον φέρει τον τίτλον ΚαρΛοτνα
ΚορόαΊ.

— Ό σύνδεσμος τών Γερμανών αοιδών Οά έορτάσν) τε-
τάρτην μεγάλην έορτήν έν Βιένντ) κατά τό 1889. Ό σύν•
δεσμός ούτος περιλαμβάνει νυν 63,512 μέλη.

— Μεγάλη μουσική εορτή γενήσεται κατά το προσεχές
Ιαρ έν Κοπεγχάγνι έπ' ευκαιρία τής έκεΓ γενησβμένης βιο-
μηχανικής και καλλιτεχνικής εκθέσεως. ΊΙ εορτή θα διαρ-
κέσω) πολλάς ημέρας, θά περιλαμβάνν^ δε £ξ συναυλίας,
τρεΓ; μ•τ' ορχήστρας χα) χορωδιών «αΐ τρεΓς μονσικής
^ΤΧ^ρβων οργάνων %α\ ^σματος. Τών συναυλιών θέλουσι
μετάσχ^ καλλιτέχναι μόνον εκ τών σχανδιναυ'.κών χωρών,
αΓτινες κα\ μετέχουσι τής εκθέσεως.

— Μουσική εορτή γενήσεται κα\ έν Στουτγάρττ) τζ
19—21 ίουνίου. Ό Βράμς, ό άγγλος κλειδοχυμβαλιστης,
ό "Αλβερ, ή αοιδός Ιωακείμ χαΐ ίλλοί ίίξοχοι έν τ^ μου-

Ι σιχξ 'Ρ^χνγ) θέλουσι μετάσχν) τής εορτής, ;μ«Θ' ην Ιχτ^ς

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν:ιΟΟ^ΐ€

ζ^ΕΛ-τιοΝ* χΐίζϊ Ε2:χυι.2:*

.^ βέλουσιν έκτβλισθξ 6 Παράδεισος του Σούμανν, ή
Ήρωϊχη συμφωνία του Ββτόββν, ή βίσαγωγή του
ΠαρσιφαΛ του Βάγνερ.

— Έν Κραχοβία ίξρύβη άπο 1 φεβρουαρίου πο)ωνιχ6ν
'ς^δεΓον.

Το τελευτβΓον μέγα ?ργον του εν Βερολίνω αποθα-
νόντος καθηγητού Γουλιέλμου δοΙιβΓβΓ, την Ποιητι^ητ^
εκδίδε» προσεχώς δ Ριχάρδος Μάγερ. ^

—Πλείονες η 500 ισπανοί συγγραφεΓς απεφάσισαν Γνα
άκο κοινού δωρήσωσι τω Πάπα πλήρη βιβλιοθήκην των
κατά την παρουσαν εκατονταετηρίδα εκδοθέντων αξίων λό-
γου Ισπανικών συγγραμμάτων.

Έν Ούασιγκτώνι την Ιην ΌκτωβρΙου 1888 θελε» συ-
νέλθει διεθνής συνδιάσκεψις, προς άναθεώρησιν των διεθ>*ών
κανόνων της ναυτιλίας. Ή συνδιάσχεψις θέλει άσχοληθή
ε•; την έξεύρεσιν καΐ παραδοχήν κοινού συστήματος σημά-
των, πρ^ς ύπόδειξιν της θέσεως των πλοίων εν καιρώ νυ-
κτός, κακοκαιρία;, ομίχλης, βροχής και χιόνος, θέλ«
ωσαύτως εξετάσει κβ\ συζητήσει τβ προς διάσωσιν τών
έκ του πληρώματος η τών επιβατών έν χρήσει μέσα, τα
π•ρ\ τών κινδύνων τη; ναυσιπλοίας Ιν τισι παραλίοις,
τά περί σηματοφόρων, τα περί τών πλοίων τών άγγελλόν-
των τάς έπικειμένας θύελλας κτλ. Τέλος δέ θά εκπονήσιρ
κανονισμών πρ^ς αποφυγήν ιών εν θαλασσή συρράξεων, 6στι ς
θέλει ύποβλη'ϊ^ πράς κύρωσίν εις πάσας τας κυβερνήσεις.

— Λόγος μέγας γίνεται περί της υπό τίνος γλύκτου άνα•
καλύψεως μεθόδου δι* ής το μάρμαρον έν τ?ί άνδριαντοποιΐα
δύναται να χυθτί οΓ<ρ τρόπω κα\ ό χαλκός. *Η εΐ'δησις βμως
φαίνεται απίθανος.

— Παριστανομένης έν Βερολίνω της ΡΓβηείΠοη, της τε-
λευταίας κωμφδίας του *Λλεξάνδρου Δουμα, 6 ύπουργόςτών
εσωτερικών ερωτήσεις εν τ^ Βουλ^ πώς επέτρεψε την παρά*
στασίν τοιούτου ^ργου, έδήλωσ«ν δτι συνέστησεν επιτροπην
πρ^ς έξέτασιν αύτοΰ. Άλλ' ή εν τω κοινοβουλίφ συζήτησις
έπέφερεν άλλοΓα τών προσδοκώμενων αποτελέσματα. Έξα•
φθείσης της κοινής περιεργείας, τ^ν έπομένην δέν εΰρίσκέ
τις την ελαχίστην κενήν θέσιν έν τω θείτροι Ινθα παρίστατο
ή ΡΓβηοίΙΙοη.

— Εν Παρισίοις Ιδρύθη Θέατρον Ελεύθερον (ΤΗΜίΓβ
Ιί1>Γβ), έν ω υπό ερασιτεχνών, ουδέποτε φοιτησάντων εις
την Δραματικήν Σχολήν, διδάσκονται διάφορα δραματικά
Ιργα, ενώπιον ακροατηρίου προσκεκλημένων, μη καταβαλ-
λόντων τίμημα εισόδου. "Ηδη έκτος £λλων τινών Ιργων,
παρεστάθη έν αυτώ χατ& μετάφρασιν τό δράμα του δια-
σήμου 'Ρώσσου συγγραφέως Τολστόη «Ή δύναμις του
σκότουςι, δπερ τοσούτον εκίνησε τήν περιέργειαν, ώστε οί
φιλότεχνοι του Ελευθέρου ββάτρου ήναγχάσθησαν να όρ-
γανώσωσι και παραστάσεις έπ\ πληρωμή. Πρό τοιαύ•
της επιτυχίας ίδρύθη αμέσως χατ' άπομίμησιν του νέου
θεάτρου το έπικληθέν «*Ανεζάρτητον θέατρον.*

— Έγένετο ακριβής υπολογισμός δτι χατά τήν τελευ-
ταίαν έχατονταετίαν, ητ•ι άκό του 1787— 1§87, έχ τών έν
θεάτροις έπισυμβάντων δυστυχημάτων άτιέθανον μέν έν
βλω 5741 ατ•μα, έτραυματίσθησαν δέ 2328.

εύχυ^στάτην ιδέαν Ισχεν ό παρ* ήμΓν διατρίψας δια-
πρεπής ομογενής χ. Δούμπας, άξίαν της φήμης, ήν χαίρει
έν τω χαλλιτεχνικώ χόσμω της Βιέννης, ως ένθερμος τών
Τεχνών προστάτης. ΑΙ ώραιαι τοιχο',^ιαφίαι, ας ό μέγας
Ηλ6] έφιλοτέχνησε διά τήν ζβ»φόρον του ημετέρου Πανεπι-
στημίου καΐ ων τά αμίμητα σχέδια άποθαυμάζουσιν οΐ επι-
σκεπτόμενοι τόν έν Φραγχφούρττϊ γενέθλιον τοϋΓκαΓτε οίκον,
τ^ γενναιοδώρφ πρωτοβουλία του μεγατίμου ανδρός πρό-
κειται νά στολίσωσι τό ήμέτερον πανεπιστήμιον. "Ηδη ό
κ. Δούμπας άνέθηχε τ$ χ. Θεοφίλω Χάνσεν νά μελετήστ)
τήν έκτέλεσίν του Ιργου.

— Έν ταΓς άνασκαφαΓς της *Ακροπόλεως άνεκαλύφθη
Ιχτυπον ανάγλυφον μαρμαρίνης κεφαλής Γππου, φερούσης
Ιτι χάλχοΰν χαλινόν, προς τούτοις δ^ τεμάχιον άρχαίχοΰ
αγγείου, εφ* ου υπάρχει ζωφόρος άνάγλυπτος, ειχονίζουσα
&ρματοδροα(αν.

— Κατά τάς παρά το ΜεταξουργεΓον άνασχαφάς άνευ-
ρέθη σπάνιον εύρημα : πήλινος δίσκος, εφ* ου εικονίζεται
α^ιΐρ^ φέρων πτέρυγας εΓς τε τους ώμους και τους πόδας,
κατά πασαν δέ πιθανότητα παριστών τόν Έρμήν, ώς χαι

πολλαι λευκαι λήκυθοι άρχαΙχής τέχνης μετά γρα^ν.

— Ενεργούμενης τής θεμελιώσεως του δημαρχικοΰ χα•
ταστηματος έν Κατοχγ} τής *Ακαρνανίας, άνευρέθησαν περ:
τά χίλια αργυρά και χρυσά κοσμήματα μεσαιωνιχήςέπηχή;,
ων τά πλεΓστα δυστυχώς διηρπάγησαν ύπό τών εργατών,
μή κατασχεθέντων η έζήχοντα μόνον τεμαχίων. *Δλλ* έ)τ,•
φθησαν μέτρα, δπως κατασχεθώσι και τα λοιιτ^ι.

— Κατά τάς έν Άμοργώ ύπο τής Γαλλιχής Σχολής έ•
νεργουμένας άνασχαφάς άνευρέθη ψήφισμα εξ 62 γραμμνν
και χλίμαξ οικοδομήματος, ου δεν χαθωρ(σ6η εισέτι ό χα-
ράκτη ρ.

— Κατόπιν ανακρίσεων διεξαχθεισών ύπο της εν Παρι-
σίοις πρεσβείας, προέκυψαν ενδείξεις κατά διαφόρων έν
*Αθηναις δτι 8ξά'\ουσιν λάθρα Ιζω του κράτους άρχαιότχ•
τας, πωλουντες αύτάς εις τιμάς μεγάλας. Έπι τούτω ό
γεν. (ίφορος τών αρχαιοτήτων έπέδωιτε ικρος τον εισαγγι•
λέα μήνυσιν έπ) άρχαιοκαπηλεία δι* άχριβώς ώρισμένα;
πράξεις κατά τών ένοχοποιουμένων προσώπων. Πάρε•
κάλεσε δε συγχρόνως διά τή; μηνύσεως του τον εισαγ-
γελέα , δπβ»ς ένεργήσν) τάς δέουσας άναχρίσεις χαι
χατά τών προσώπων, ατινα αορίστως φέρονται έν ττ) εκθέ-
σει τής πρεσβείας, ώς πωλουντα αρχαιότητας εις τό έξωτε-
ρικόν.

— Περί τους 200 φοιτηταί, ύπό τ^ν καθηγητήν τή; γε-
νικής ίστορία; χ. Σ. Λάμπρον, ΐξέδραμον τήν παρελθοΰσαν
Κυριακήν δι* άτμοπλοίου εις ΣαλαμΓνα χα\ ΈλευσΓνα, χά-
ριν έπιτοπίου τοπογραφικής παραδόσεως τών ικρός τά μέρη
ταύτα σχετιζομένων ίστορικών γεγονότων χαΐ έπίσκεψιντών
έν ττ} τελευταία πόλει αρχαιοτήτων. "Αλλην ήμέραν •Ι φοι-
τηταί θά έκδράμωσιν,ύπό τον αυτόν καθηγητήν,είς τό Λαΰ-
ριον, τό Θορικόν, τόν Μαραθώνα κα\ τήν Σουνιάδα αχραν.

— Απηλλάγησαν τής υπηρεσίας ό διευθυντής τυυ νομι-
σματικού μουσείου χ. *Αχ. Ποστολάχας κα\ ό έν αύτω
βοηθός χ. Ι. Σβορώνος.

— Έπι τξ έπετείφ έορτί] τών Σχολείων τής έν Άλε-
ξανδρεία Ελληνικής Κοινότητος, τ«λουμένν| τξ 30 Ιανουα-
ρίου, ό διευθυντής τών σχολείων κ. Δ. Ββνετοχλής «πήγ•
γειλεν ευγλωττον λόγον, θέμα λαβώι^ τά χατ4 τόν θεολόγον
Γρηγόριον τόν Ναζιανζηνόν, ου λίαν επιτυχώς διέγραψε
τόν βίον χαΐ τόν χαρακτήρα. *0 λόγος του χ. Βενετοκλέον;
έδημοσιεύθη έν τ^ *Ομοτοία *Αλεξανδρ«ίας.

— Ύπό του κ. Ν. Σπανδωνή άγγέλλεται ή Ικδοσις τών
» Πολιτικών Λόγων• του χ. Χαριλάου Τρικούπη, μετ* εισα-
γωγής ύπό του χ. Ν. Καζαζη.

— *Εξεδόθησαν τά δύο πρώτα τεύχη τής κατά μήνα ύπό
του κ. Ξενοφ. Ζύγουρα εκδιδομένης «Βιβλιοθήκης του Ααοΰ«.
Τό του Ιανουαρίου περιλαμβάνει «π•ρι μορφώσεως,
αγωγής καΐ παιδείας,* τό του Φεβρουαρίου δε •π•ρ(
ανδρός.»

ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ

^ΟόοιτζοριχαΙ Σημειώσεις Μαχίόοτίας, ^Η.τειρον^,
τεαζ δροθετιχης γραμμης χαι θεσσαΜας, συνταχβιΓ•
σαι τή εντολή του έπι τών Στρατιωτικών υπουργού ύηό
Νικολάου θ. Χχινα, ταγματάρχου κα\ διοικητού του β
τάγματος του μηχαΜχου. Μακεδονίας Τεύχος Γ'.— Έ*
Αθήναις, τύποις του «Μβ&Μ^ΟΓ ά' Αΐ1ΐέη65» 1887— Τό-
μος εις Ιβον έχ σελ. 862 μετ* εικόνων χαΐ σχημάτων χαρ-
τόδετος. Τιμάται δρ. 4

Τό τεύχος τούτο, δι* ου ό φιλόπονος χα\ εύμαθήζ ταγμα-
τάρχης του μηχανικού κ. Ν. £χινας Ιφερεν εις πέρας τα;
όδοιπορικάς αύτου σημειώσεις περ^ τής ΜακεδονΙας,Ήχ<1'
ρου κτλ., άφιεροΰται είς τΟ¥ διάδοχον του Ελληνικού θρό-
νου, εις άνάμνησιν τής έγγραφης αύτοΰ ε^ς τά μητρώα του
Έλληνιχοΰ στρατου,περιλαμβάνει ^'&ηαοα^ τήν Χαλκιδική*
χερσόνησον, ώς χ«1 λεπτομερή περιγραφήν του Άγ. "Ορονς^,
έν τέλει δε και τήν νήσον Θάσον. "Αξιον μνείας εινε έν τ«
τεύχει τούτω χαι τό άλφαβητικόν εύρετήριον τών έν τ^ χ•'•
μένω άπαντωμένων πόλεων, κωμοπόλεων, χωρίων, θέσεων,
ποταμών καΐ λοιπών, καθιστών ευχερή τήν χρή«ιν του ο>ου
συγγράμματος, ώς χαΐ αΐ &πιτασσόμ•ναι λεπτομερεΓς ι^ερ'
Μακεδονίας στατιστιχαι πληροφορίαι.

ΌΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

ΔβΛ.Τϊόΐτ τΙΜςϊ ίΕί±:τ«ίΑ23"

Τι^Ιο^ηηΒ Αρανα§, ^ίη ΒοίΐΓβι ζογ ΚβηΙηίββ (Ιογ
ηίβάοΓβη «α<1ορ]^7(]9€ΐ!6η Ρίΐζβ, νοιι $. ΜίΙίβΓβλίβ.
Λΐ1ΐ«η 1888. Τβυχος βχ 9βλ. 13 μετά πίναχος.

Τλβ ίΗΜϋΗρί'οη ΤίΜΌταί οη €0ίίΐ9 οίΟοτί^α^ 1>γ 4• Ν.
5τοΓοηο5. ίοηιΐοη. 1887. ΤιΟχος έχ σβ>. 8.

'^4^^*ί^£-ίάρ)•τ^σι^ τω λογ(«•τάτφ δοΐΐιη, ίβ* οΓς «ν τ^
γνωΦτη χριτιχ^ της ΛιιψΙοις έφημ&ρίδι 1,ίΚβΓ«Γί8θΚΐ68
€βηΐΓ&11)Ιβ(1 γράφιι πιρ\ της ύιτ^ του Σ. άρχι^κ^σx6κου
πρ. Πατρών Νικηφόρου του Καλογερα πρώτον ηδη Ιχδο•
0&(ση< Ερμηνείας των Έκι στολών της Καινής Διαθήχης
Ευθυμίου του Ζυγα6τ»νου. — Τεύχος εχ σελ. 15.

Γρψ^γορίοΌ Α. ΞίτοπΟνΛον^ 'Άνθρωπος του Κ<ί•
σμον, άθηναίχή μυθιστορία. Έν *ΔΟήναις 1888. Τύκοις
• Έχλλχτών Μυθιστορημάτων•. Τ&μ. εις 18ον εχ σελ. 406.

Περί το^ θίσμο^5 γ?ο :τροσωΛίΧης χρατησβως ύπο
*ΛνΤύ»ν(ου Γ. Μομφερρίτου διχηγόρου. Έχδότης *Ανέστης
Κωνσταντινίδης. Έν 'ΛΟηναις 1888. Τ^- ^* »>• 63 μετ*
επιστολής του χαθηγητου χ. Π. Παπαρρηγοπούλου.

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ
ΤΗΣ «ΕΣΤΙΑΣ»

εβιρβι Ικ«τ6ν «Ιιιόνων, ΑριοτουργημΑ^ων τής τέ-
χνης, 1«^%Όμένη •1ς γ\>λλ&8εα. "Βργον «ρ•»τοφα-
νλς βκ4ι τήν 'ΒλλΑβαι. *Η ίητ^ηωοι^ γ(ν»Όοιι έν Γ•ρ-
μ«ν£ς^•

ΜΕΡΟΣ Δ'

Το Τίζαρτοτ μίρος ύπο τ^ν τίτλον Β^xό^€^ γντα^'
' χ;^ν* π•ριλ«μβάν•ι τύπους πάσης χώρας χαΐ παντός είδους
γυναιχ•(ων μορφών κν δυνάμει εκφράσεως χα\ άμίλλι^ χάρι-
τος χα\ χαλλονης. Του μέρους τούτου έξεδ&θη ηδη το Α'
φυλλάδιον εν ω περιλαμβάνονται αΐ έπ6μεναι ειχ4ν•ς : Κν
; ρία χαΐ ν^ηρετρια^ — *ΛνατθΛ7τΐζ (δισέλιδος). —
^ΕΛΛη^ίς. — Βόημη, — ΜβΛαγχριτη» — ΞατΟη, —
^^σνχ^Μτ) xαΛ^οτη• —

Το Β* φνΛΛάόιοτ Βχόοθησβται 3ζροσΒχ^<:•.

ΟΡΟΙ ΣΓΝΔΡΟΜΟΝ

*Έχαστοτ φνΛΛάδιογ τιμάται εν Άθι^ναις δρ. 2, έν
ταΓς έπαρχίαις δρ. 2 <[^, έν τω έξωτεριχφ φρ. χρ. 2 %.

ι

ι *Ήδη χο^ι^Οΐν εύρ(σχεται έν τω Βιβλιοπωλεία) της•Έστ(ας»

] ΚΑΔ.ΑΙΤΒΧΝΙΚαΤΑΤΟΝ ΠΒΡΙΚΑΑΥΜΜΑ

ΤΗΣ πινακοθήκης
η<ιΐλοι&μ»νον έν *Αθ^^να»ς $ρ«χμ. β, έν ταΤς Ιιεαρ.
χ(«»ς βρ«χ• 8, έν τ91 άλλοδαη91 φρ. χρ. 8.

"Πτοι Γ^ ΒΛογ εργοτ τιμάται μετά της Οι^χης χα\ του
παραρττ^ματος έν Αθήναις δρ. 38, έν ταΓς έπαρχίαις δρ. 48,
έν τω έξωτεριχφ φρ. χρ. 48.

*0 ιερο«ληρ6ν«>ν

μότογ 80 ^^

Γα7ς επαρχΐ

Λαμβάτβί (

ΠΙΝΔΚΟΘΗΚΗΝ ΤΗΣ • ΕΣΤΙΑΣ .

ΘΗΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟΤ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ.

ί

ΜΕΤΑ

ΗΝ
ΤΗΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΟΙ δήμαρχοι Δωριέ••ν χαι ΔαφνησΙων δι* έγγραφου των
προς τ^ν δήμαρχον Αθηναίων χ. Φιλήμονα έζήτησαν παρ*
αύτου νά τοΓς παραχώρηση τά έν τω Α' νεχροταφιίφ της
π&λεως κατατεθειμένα οστά του 'Οδυσσέως "Ανδρούτσου,
όπως χατατεθωσι ταΰτα έν τω μνημείω του Χανίου της
Γραβιάς. Άλλ* 6 χ. Φιλήμων βπήντησεν αρνητικώς εις την
αΤτησιν ταύτην, δηλ«»σας βτι ουδέν Ιχει αύτ^ς δικαίωμα νά

μειώσι^. τά.έμπιστιυΒίντα αύτ^ κειμήλια των Άθηνων,
άλλως δε οί έπιφανεΓς εις την πατρίδα ^νρ^βενεγκύντες
υπηρεσίας $νδρε( άνήκουσίν εις τλ Ιβνος* ^λ^χληρον, χα\
ουχί μόνον εις την πόλιν ήτις ηύτύχησε νά Λρ αυτούς τι-
χτομένους η βπου ήνδραγάθησαν, το 2θνΟ< Μ ά\τιπροσω-
πεύξΐ ή πρωτεύουσα αύτου.

— Εις το μουσε?ον της 'Ιστοριιτης χαι Εθνολογικής
Έτα:ρίας της Ελλάδος έδωρήθη έν έρμητιχβίς χεκλεισμένφ
δοχείφ ή καρδία του Κωλέττη, (υλαβως φυλαχθεΓσα μέχρι
τούδε παρά τοΓς κληρονύμ^ις του αειμνήστου εκείνου πρω-
θυπουργού της Ελλάδος.

— *0 ενταύθα παρεπίδημων ομογενής τραπεζίτης χ. Ίω-
νίδης μελέτα την Γδρυσιν Εταιρία; ξενοδοχείων, ήτις θα
συστήσΐ} εις τά χυριώτερα της Ελλάδος μέρη ξενοδοχεΓα,
παρέχοντα πασαν δυνατήν εύμάρειαν, Γνα ούτω το ρεύμα
των περιηγητών των επισκεπτόμενων τήν'Ελβετίαν και την
Ίταλίαν χατ' ?τ•ς προσελχυσθξ μέχρι χαΐ της Ελλάδος,
βπου οί πολλοί δχνούσι νά κατέρχωνται δια την Ιλλειψιν
των μέσων άνετου διατριβής έν τοΓς μέρεσιν, άτι να ποθούσι
πλειότερον νά έπισκεφθώσι δια τάς χλασιχάς αυτών άνα•
μνήσεις, τά υπάρχοντα άρχαΓα μνημεΓα, τ^ καλλιτεχνικών
της τοποθεσίας κτλ. Ό κ. Ίωνίδης αναλαμβάνει την έπιχεί-
ρησιν άπ^ κοινού μετά του περίφημου έπιχειρηματίον τα•
ξειδίων χα\ περι>)γήσεων, του παγκοσμίου φήμης Κούχ.
*Ήδη δ* έζητήθησαν πληροφορίαι παρά τών εταιριών των
σιδηροδρόμων Θεσσαλίας και Πελοποννήσου περί τών σταθ*
μών κα\ τών λιμένων ή τών πόλεων, ^ς αί έταιρίαι αύται
θεωρούσιν ώ; έχουσας την μάλλον έπείγουσαν ανάγκην
ίδρύσεως ξενοδοχείων έν αύταΓς, διά την προσέλχυσιν περι-
ηγητών.

— Κατόπιν γνωμοδοτήσεως πειθαρχικού συμβουλίου,
έστερήθησαν του βαθμού των, οί πλεΓστοι δε χαΐ άπεβλή-
Ιησαν τών τάξεοιν του στρατού, 26 ύκαξίωματιχοί τοΟ τέως
έν Ύπάτρ εδρεύοντος ευζωνιχοΰ τάγματος, μελετή«αντ«ς
νά μετάσχωσι κινήματος οργανωθέντος έν Λαμία ύπ^ αντι-
πολιτευομένου βουλευτού.

— Διχασθέντες ενώπιον του ναυτοδικείου, προεδρευομέ•
νου ύπ^ του υποναυάρχου χ. Κανάρη, 6 άνθυποφροντιστής
του Β. Ναυτιχού Σ. Χρουσίνης, 6 λογιστής Κ. Κωνσταν
τίνου χα\ 6 υπολογιστής Έμ. Καστριώτης, χατηγορούμο•
νοι έπΙ χαταχρήσ<ι, έκηρύχθησαν παμψηφεί αθώοι.

— Έξετυπώθησαν ήδη κα\ ετέθησαν »:ς κνχλοφορίαν
τά νέα γραμματόσημα, βμοια πρλς τά νυν έν ΐσχνί
τών 25 χα'ι 40 λεπτών χα\ της 1 δραχμής κατά την
παράστασιν της κεφαλής τού Έρμου, διατηρούντα δέ ««ύς
ενεστώτας αυτών χρωματισμούς.

ΑΑΑΗΑΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΧ ΕΕΤΙΑΣ

Έτόιαφερομ^νω. Ελήφθη τοιαύτη ^όνοια• Ό χάνο»
νισμο; διαλαμβάνει βτι ή Εκτελεστική Επιτροπή θέλει
συντάξει κα\ δημοσιεύσει πρ^ της ενάρξεως της Εκθέσεως
τόν όνομαστίχόν χατάλογον τών έκθετων χα\ εκθεμάτων
κατά σνναγωγάς, σημειούσα την έπαρχίαν, τ^ν δήμον, το
χωρίον κτλ. ή τήν προξενιχην περιφέρειαν, μετά τών κν«
ριωτέρων τημειώσεων κιρί τών εκθεμάτων. — χ. Χ• Ρ.
Πάτρας. Ελήφθησαν χαΐ απεστάλησαν ύμΓν τά ζητηθέντοτ.
'Επληρώθησαν τά σημειούμενα τ$ χ. θ. Μ. — χ. Γ. Κ.
Όδησσόν. Διά τού αυστριακού απεστάλησαν δύο κιβώτια
περιέχοντα πάντα. 'Εγράψαμεν ιιαί ταχυδρομικώς. — χ. Γ.
Γ. Β. Σεβαστούπολιν. Τά ζητηθέντα κα\ άπάντησίν μα<
λαμβάνετε ταχυδρομικώς. — Πρωτοπείρω. Άνθ* ημών άφΙ•
νομεν νά σας άπαντήσν) 6 Δουμας χαι είσθε ελεύθερος
νά άκούσητε την γνώμην του : δυνάμεθα νά γείνβφμεν
κατά μικρόν δραματικοί συγγραφεΓς, λέγει ό έξοχος
δραματοποιός Ιν τινι τών προλόγων του* είμεθα ευθύς
έξ αρχής ή δέν γινόμεθα ποτέ, βιτως γεννώμεΟα ξαν•
θο\ ή αελαγχρινοΙ χωρ\ς νά το θέλωμεν. Ιδιοτροπία τις
της φύσεως κατασκευάζει ήμας ούτως ώστε νά βλέπω-
μεν «ά πράγματα κατά τίνα τρόπον, βστις δέν εινε μέν
άπο)ύτως αληθής, άλλ' βστις ούχ ήττον πρέπει νά φαί-
νηται τοιούτος έπι στιγμήν εις εκείνους, εις ους θέ-
λομεν νά δϊίξωμεν δ,τι Ιχομεν Γδιι ήμεΓς.•— κ. Χ. Π.
Πάτρας. Ελήφθησαν. Άπάντησίν μας ϊχετε ταχυδρομικώς.—
ΟΪ9ϊΐϊζθθΙ όγ

^Λ^3.Λ^XI03^Γ Χ«32 Έ:23χυ^^&

κ. Γ. π. π. Πάτρας. 1) Έξεδόθησαν φυλλάδια 5. 2)
ΟύχΙ. 3) 'Τπάρχουσ» πλβΓστα οίχογενβιαχά πβριοίιχα
εικονογραφημένα, βν οϊς δημοσιεύονται κατά προτίμησιν
μυθιστορήματα. Το Ρβΐηίΐγ ΗβΓβΙά του Λονδίνου Ιχει
δϋρρίβωβηΐ δημοσι»υον μόνον μυθιστορήματα, ανβυ εικο-
νογραφιών. — κ. Ν. Α. Ο. Κωνστσντίνούπολιν. Ελήφθη-
σαν. Οί προκαταβάλλοντες άκβραίαν την συνδρομήν μετέ-
χουσι του Λαχείου. Συγγραφα'ι του Καίρηδεν ύπάρχουσι.•—
κ. Χ. Χ. Τρίκκαλα.Έλήφβησβιν, ένεγράψαμεν δί κα\ τους
δύο νέους. Σας εύχαριοτοΰμεν δια τσς φιλικάς φροντίδας.
•Απάντησίν μας έχετε ταχυδρομικώς. — χ. Σ.^ Κ. Γ. Πρέ-
βεζβν. Συνεμορφώβημεν τ^ παραγγελία σας. Ευχαριστουμεν
δια την ευμενή προαίρεσιν. — "Εβρω. Άκατάλληλον.— κ.
Μ. Α. Σμύρνην. Άπαντήσαμεν ιδιαιτέρως. — χ. Μ. Α*.
Μ6•/ον εν ΆγγλΙ* γίνονται τοιαύτα θαύματα. Δια την τε-
λευταίαν Ικδοσιν' τών ?ργων του ό Βα1\νβΓ ίγΙΙοη ελαβεν
70,000 λίρα; στερλίνας. Κα\ έκεϊ εν τούτοις τα πράγματα
δεν εΤχον πάντοτε βυτως. Προ 2θΟ ετών δ Μίλτων ?λαβε
δι3ί την πρώτην ϊκδοσιν του .Άπολωλδτος Παραδείσου•
του μόνον 5 λίρας !— κ. Δ. Μ. Κέρκυραν. Έτιματο λεπτά
10, άλλ* έξηντλήθησαν δλα τα αντίτυπα.— Φοίηχι.
Ηΐΐη1•1ΐ. Έπιτυχεστέραν και της υμετέρας κρίνομεν την
ηδη δημοσιευβεΓσαν. — κ. Α. Μ. 'Οδησσόν. Τα ζητηθέντα
απεστάλησαν.— κ. Ν. Ι. Π. Κωνσταντινούπολιν. Ταχυδρο-
μικώς άπηντήσαμεν.- ^Ιίτττο^οχω. Δι'έπΙσκεψιν ουλλυ-
πητήριον, λέγουσιν οί περί ταύτα ως ύμεΓς λεπτολογοΰντες,
πτύσσομεν αύτο προς τα Ιεξιά.— Κυρίαν Μ. Γ. Δαρδανέλ-
λια, καΐ κκ. Η. Μ. Πάφβν, Α. Α. Κ. Πύρ^ον, Α. Γ. Ν.
Βώλον, Π. Γ. Θ. Τ^ίπολιν, Γ. Σ. Α. χ•\ Σ. Π. Πάτρας.
Τα ζητηθέντα απεστάλησαν. — Έυ\ γο5τ συηίρο/^τ?Γδν.
Κέρκυραν. Σας ευχαριστουμεν. Άλλ* ένεκα ελλείψεως χω-
ρου εν τω ΔίΛτίω προς καταχώρισιν της επιστολής άνικοι-
νώσαμεν απλώς οίύτήν εις τους περί τοιαύτας μελετάς α-
σχολούμενους ημετέρους λογίους.— κ. Α. Μ. Καστελλάνους.
Περιμενομεν άπάνττ,σιν εις έπιστολήν μας. — κ. Κ. Χ. Δ.
"Αρταν. Πολλήν περίέργειαν Ιχομεν να μάθωμεν αυτούς
τους δρους.— κ. Α. Κ. Π. Κωνσταντινούπολιν. Το δεύτερον
συνέβη.— κ. Δ. Β. Άλεξάνδρειαν. Ελήφθησαν και σας
ευχαριστουμεν. Απάντησίν μας έχετε ταχυδρομικώς. — κ.
Κ Κ. Πρέβεζαν. Απεστάλησαν έκτοτε πάντα εις Άγγλικβν
ΠροζενεΓον κατά την συνήθη διεύθυνσιν. — Σεβ, ^Άρχ.
Γ. Γ. Βουδαπέστην. Ελήφθησαν και έπληρώθησαν τη Δια-
πλάθει. Απεστάλη δ* ύμΓν το ζητηθέν βιβλίον. — κ. Δ.
Λ. Ληξούριον. Ένεγράψαμεν και τον κ. Γ. Τ. έξετελέσθη
δλ κα\ ή άλλη παραγγελία σας, ώς ιδιαιτέρως σας έγραψα•
μ»ν. — κ. Χ. Μπ. Κορύσχον. Ελήφθησαν και παρεδόθη-
σαν τα ανήκοντα τ?) *ΑχροπόΑει, — Αγνώστω φίΛω,
Εύστοχοι είκασίαι.

ΕΞΕΔΟΘΗ ΑΡΤΙ

Η ΠΣΤΑ2Ι2 ΤΟΥ 1ΛΑΗΝ1Κ0Υ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΑΤΤΟΤ

'Αλο Τ7}ς «V Λανμπάχ
μ^χρ*^ τη^ ετ ΒεροΜτω Σνγ^δον.

Μελέτη ίστορική, μεταφρασΙεΓσα έκ του γαλλικού ύπλ Χ.Μ.
ΤιμΑται δραχμ9\ς. — Μ«τάι ταχυφρ. δραχ. ι. 20.

ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΑΤΤΟΓ

Λουκάς Αάρας^ πρωτάτυπον έλληνιχον μυθι-
στόρημα Δρ. 1. —

Στίχοι . "Εχόοσι^ γεα » 2. —

Διηγήματα » 2. —

*Απο ΝίΧοπόΛεωι: εις *ΟΛνμπίατ » 2.50

Σαίξπηρ, 'Ρωμαϊος χαΐ Ίουλιέττα » 5. —

» Βασιλεύς Αήρ » 1. —

» Όθέλλος » 1.—

Δια τους βν ταις επαρχία ις, ταχυδρομικώς άποστελ-
λάμβνα, £χα€Τον τών άνωτβρω βιβλίων επιβαρύνεται
χαΐ μέ λεπτά 20 δια ταχυδρομικά τέλη.

19 Φεβρουαρίου 1888.

ΑΑν•κ« ^«91$ Κι>β•ρν^«•«ς

Τών 170,000,000 τών 5 % Δρ.

• 120,000,000 τών 5 •

• βΟ,ΟΟΟ,ΟΟΟ τών 6 •

• 26,000,000 τών 6 .

• 10,000,000 τών 6

6,000,000 τών 6
Κτηματικά^ Όμολ. *Εθν. Τραπέζης
τών 60,000,000 μετά Λαχε(ου φρ.
ΟενίΜ'βιχΑ Κ«ταιβτ^μ«τ«

ΕΤΑΙΡΙΑΙ
Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος Δ ρ,
Γενική Πιστωτική Τράπεζα •

Τράπεζα Βιομηχανικής Πίστεως •
Προνομ. Τράπεζα ΉπειροΟεσσαλ.•
Εταιρία Μεταλλουργ. Λαυρ(ου «
Σιδηρ. *Αθηνών και Πειραιώς* ■
Εταιρία Φωταερίου •

ΣνταΛΛάγματα
ΛΟΝΔΙΝΟΥ— Τραπεζικον

Τρέχουσα Τιμί}
ν. 449.—
» 449.—
. 527.ν,
» 482.—
. 241.—
Δρ. παλ. 95.*/!

ΓΑΛΛΙΑΣ— Τραπεζικδν

Η

Νομίσματα
Είκοσάφραγχον
Λίρα οθωμανική

Όψεως.
3μην.
"Οψεως
3μη».

513.1/,

4,135.—
190.—
82.-
206.—
Ι64.ν,
392.—

32.60

32.45

129.—

128;—

25.70
29.10

ΑΙΚ. ΛΑΣΚΑΡΙΔΟΥ

Τ6 βιβλίον τΰν μικρών μας, άναγνωσματάριον
δια «αιδία 6—8 βτών. Δραχ. 1,25. Μ«τλ ταχυδρ.
τελών δραχ• 1,35.

*Η τ&ρψις των κα($ων, διηγήματα δ:α »αιδΙ«.
7 — 9 Ιτών. Δραχ. 1,75. Μετά ταχυΒρ. τ«λων
δραχ. 2.

Είχόνες τοΰ καιδιχοΟ βίου, δια ιταιδία 8 — 10
Ιτών. Δραχ. 1,50. Μετά ταχυδρο^ι,. τελών δραχ.
1,70.

Πραγματεία κερί το^ Φροβελιανο^ ουοτήματος.
Όδηγίαι «ρ^ς χατανάησιν του συστήματος τούτβυ.Δραχ.2.
Έξεόόθησαν αρχι

ΡυΟμε«& χαίγν^α ιεατ& τϊρ^ν Φροβελιανίι^ν μΐΟοβον
διά τε τους Νηπιακούς Κήνους χαΐ τα (παθήματα της
Γυμναστικής. ΙΙοΙησις χαι μουσική όπο * Αλεξάνδρου
Καταχουζηνου.Τεύχη Α'καΙ Β' .Τιμάται εκαστονδραχ.
1,25. Μετχ ταχυορ. 4,40.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΕΩΡΓΙΑ ^

ΤΟ ΜΟΝΟΝ ΓΕΟΙΙΟΝΙΚΟΝ ΠΕΡΙΟΔΙΙΟΝ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ

ΕΝ ΑΝΑΤΟΛΗι

Δημοσ%€νόμεγοτ ύπο ίΐ, Γ^τγαδίον

Τμηματάρχου επι της Γεωργ(«ς.

Εις την σύνταξιν του χοινωφελεστάτου τούτου περΐο8ιχοΰ
συγγράμματος λαμβάνουσι μέρος πλείστοι τών «ρίστων
παρ* ήμΓν επιστημόνων χα\ πεπειραμένων «νδρων, συζη-
τούνται δε χαΐ αναλύονται εν αύτω ζητήματα άφ•ρωντα
είς την χυρίως γεωργίαν, την γεωργιχήν ο(χονομ(αν, την
^πελουργίαν, την οίνοποι^αν, την βενδροχομίαν, την ζα;«'
τεχνίαν, την χτηνοτροφ(αν , την μεταξοσχωληχοτροφίαν,
τας διαφόρους γεωργιχας βιομηχανίας χ«\ εις πάντα άλλον
χλάδον της γεωργίας.

Το περιοδιχον τοΰτο σύγγραμμα δημοσιεύεται άπαξ τ«ν
μηνός εις τεύχη έχ τριών τυπογραφιχων φύλλων Εχαστον,
σχήματος 8ου, μετά ειχόνων.

Τιμή ετησίας συνδρομής δια μέν τους εν Ελλάδι συν-
δρομητας δραχμα\ 10, δια δλ τους εν τξ αλλοδαπή φρόγχα
χρυσά 12.

ΟθΟ(?ΐ€ —

Εί Αθήναις εκ του τυπογραφείου τών καταστημάτων ΑΝΕΣΤΗ κηΝΣΤΑΝΤίΜίΔΟΥ. 18«8 — 1248 ^

ΔΕΛΤΙΟ Ν ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

^^η•. 1533 28 οκιη^ο-χΆ^ζο-χ- ιβιββ. Λχηζτ^%. ΙΟ.

ΓΡΑΦΕΙΟΝ της Εστίας: ΈπΙ τή^ 6δου Σταδίου, άρι6. 3&.

ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΤΟ ΒΟΤΑΝΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, $(«^γημα ύ«6 Γ«α>ρ-
γ&ο» ^^ροβ&νη.

ΑΝΑΛΓΣΙΣ ΚΑΙ ΤΑ3ΙΝΟΜΗΣΙΣ ΤΟΓ ΥΒΥ-
ΑΟΤΣ 0η6 Χ(μ.<Ανος Άηοο'νολίβου.

Η ΚΝ ΚΟΡΣΙΚΗ{ ΒΑΑΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ, ύκό
Χ. Β. ΦαρίΟ.

ΟΙ ΛΥΚΟΙ ΤΟΝ ΚΑΡΠΑΘΙΩΝ.

ΑΙ8 ΑΟΡΚΑΣ (μ»τ• «Ικόνος).

ΥΠΒΡΟΓΚΟΣ ΑΒΡΟΑΙβΟΣ , ^ιι6 Α. Χ. Σ'βαιμα-

Η ΟΡΦΑΝΗ, κοίημα, \>μ6 Α. Βΐ«&λ«.
ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΑΟΒΟΦΙΑ.
ΣΗΜΚΙΩΣΒΙΣ.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΘΕΣΙΖ

Νέαι χρηματιχαΐ κροσψορΛί (γένοντο χαχίί την Ιββομάδβ
ταυτην •ις «ην Κβντριχην βχτ(λ«9τιχην &κιτρ•πήν της Έχ-
6£θβ€ος, κρ^ς βράββυσιν βχθιτών. *Η χυρ(α Πολυμνία Σχα•
ρβμαγχα «ρωτον έδήλωσιν βτι διαΙέτ•! 1000 δραχμάς προς
Ρράβευσιν των «ρ(στ«ν ιχββμάτων έν τ^ συναγωγή της
ζφοτ«χν(ας' ή « Αδελφότης των Την(ων» κροσέφιρε δρ.
500 «ρλβ Ρρίβιυσιν τυυ βρίστου «χ Τήνου κροΤ^ντος* &
έν Μα«<ταλ(α χ. Μ. 'Ροδοχαν^^χης δρ. 1000 δι* 1ν οίονδή-
ιιοτ( ΡραβεΓον, βηιρ ή επιτροπή άπβφάσισ* να «πον((μτ)
κίς τα αρι«τα των ίχτίθησομένων χατ«ιργασμένων δερ-
μάτων χαΐ & χ. Άλέξ• ΣχουζΙς δρ. δι9χ^λ^α^, Γνα δο•
Οωσιν «&ς |)ρα6εΓον &(( τ4ν έχθέτην του χαλλιτέρου ίλληνι•
χ•υ οΙ^νου, του χριίησομένου ώς άδηλου χα\ αμιγούς χρω-
ματιστιχης η οΙανδηποτε άλλης ξένης ούσ{«ς.

Ή Εταιρία των Μέταλλου ρτκ( ων του Λαυρείου «παν•
τώσα 9,1ς τήν παρίχληαιν της Επιτροπής δπως άποντείλΐ)
εΙς τήν "Εχθεσιν προϊόντα των μεταλλουργιχών χαΐ μεταλ-
λευτικών αυτής εργαοιων χα) αυλλογήν πετρωμάτων έχ
των χώρων εν οίς τίλιΓτας ιργασ(ας αύτης, ώς χαΐ οχέδια
χα\ έχτυπώματα μετά στατιστιχών πληροφοριών, έδι^λωσεν
δτι ευχαρίστως 9έλει ε>•ργήσει τ& δέοντα. *Ελπ(ζεται βτι
μετά της αύτης προθυμίας θέλουοιν άποδεχθη την αίτηαιν
της Επιτροπής χαΐ αί λοιπα\ 'Εταιρ(αι.

*Η επιτροπή της ΈχΟέσεως άνέθηχεν είς τ^ν χ. Ι. Κα•
τ«ορ6ν, δπως περιερχ&μενος τά^μέρη της Ελλάδος, Ινθα ύ-
πάρχουσι μάρμαρα, ναταρτίσγ) πλήρη συλλογήν των δια-
φέρων ε{δων αύτων δια τήν "Εχθεσιν.

Ή επιτροπή γνωρίζει είς τους έχΟέτας, οΓτινες ώς γρά•
φουοιν {νεχα απωλειών των έχΟεμάτων αυτών χατά τάς
προηγηθείσας έχθέσεις, διστάζουοι να έχθεαωσιν εχ νέου,δτι
ελήφθη πααα πρόνοια, βπωζ μηδίν παρόμοιο ν «υμβ^.

ΦΙΛΟΑΟΠΑ

■ΠΙΣΤΗΜΗ, ΚΑΑΛΙΤΒΧΝΙΑ

'Εχδο6έντο»ν χατ* αύτάς του τετάρτου χα\ πέμπτου τό-
μου των ποιημάτων του Πινδάρου μετά της παραφράσεως
χα\ ερμηνείας του Κ. Κλεάνθους, έπερατωθη ή αξιόλογος

αυτή ίχδο^ις, χάλλιστον μνημεΓον της άχαμάτου φιλοπο-
νίας χαι τεερί τα έλληνιχά γράμματα εμπειρίας του έλλο•
γίμου χαΐ άξ(θοεδά(ττου χαθηγητου. Ή προχείμένη Ιχδοσις
των ποιημάτων του αθανάτου Θηβαίου άοιδοΰ, όλως άφι•
σταμένη απο των συνήθων παρά τοΓς ΓερμανοΓς φιλολόγοις
χριτιχών άρχων, ει\ε ουδέν ήττον αριατον 2ργον ευσυνείδη-
του λογίου, αθορύβως χαΐ «νεπιδΕίχτως οπουδάσοιντος να
χαταστήσν) τον μέγιστον της Ελλάδος λυριχόν προσιτόν
παντι φιλομούσω χα) φιλογραμμάτω δι* ερμηνευτικών ση-
μειώσεων. Ή πεντάτομος αυτή Ιχδοσις φέρει δόξαν τω χ.
ΚλεάνΟει, επαξίως δε έπιτίθησι τήν χορωνίδα είς τους φι•
λολογιχούς πόνους του ενάρετου χαι σοφού ανδρός, διτις
χαΐ έν Ελλάδι χα\ έν Τερ-^έστ^ εύδοχίμως έδίδαξεν, από-
δειξα; μαθητάς εύπαιδεύτους χαΐ άληθεΓς του ελληνισμού
έραστάς.

— > Άηεβίωσεν εν Παρισίοις ό διάσημος βιολιστής Α]αγ<1,
γεννηθείς τω 1815 έν ΒΑγοηηβ. Ό Αΐ&ηΐ διεχρίθη έχ παι-
διχής ηλικίας δια τόν προς τήν μουσιχήν Ιρωτά του. Δεχα-
ετής μό>ις έξετέλεσε δημοσία δυσχολώτατον τεμάχιον έπΙ
του τετραχόρδου. Άκουσας ποτέ αυτόν παίζοντα ό διάση-
μος ΠαγανΙνης άνέκραξεν & «Εύγε Ι Έάν ο{ μαθητα) παί-
ζουν τόσον χαλά ι τί πρέπει να χάμουν ο{ διδάσκαλοι ;•
'Από του 1843 μέχρι του 1875 διετέλεσε καθηγητής έν τω
'ί^^δείω, δτε παραιτηθείς απεσύρθη είς τήν εξοχήν, βπου
μέχρις έσχατων διέμενεν.

— Κατά το Ιτος 1888 θέλουσι συγχροτηθή διάφορα Γα-
τριχά συνέδρια. Άπό 4 — 7 *Απριλίου θέλει συνέλθει έν Βέρο•
λίνφ ή «Γερμανική Χειρουργική Εταιρία*. Κατά τό συνέ•
δριον τούτο θα πανηγυρισθ^ και ή μνήμη του εσχάτως
αποθανόντος διασήμου χειρουργού Λαγκενβέχ. Βραδύτερον
έν Κολωνία θά συνέλθγ) το γενικόν συνέδριον των Γερμανών
ιατρών. Κατ* Αυγουστον δε θά συνέλθι^ έν 'ΑΓδελβέργγ) τό
εβδομον διεθνές «υνέδριον των οφθαλμολόγων, προς πανηγυ•
ρισμόν της είκοσιπενταετηρίδος της οφθαλμολογικής εταιρίας
της Άΐδελβέργης.

— Τό διεθνές συνέδριον των οπαδών του συστήματος
της καύσεως των νεχρών, δπερ επρόκειτο να συνέλθτ) χατά
το έτος τούτο έν Μεδιολάνοις, άνεβλήθη δια τό έπόμενον

— Έν Όστένδ^ της *Ολλανδίας θέλει τελεσθ^ Ικθεσις
διεθνούς υγιεινής, ήτις θά διαρχέστρ άπό 1ης Ιουνίου μέ-
χρι 1ης 'Οκτωβρίου. Ή Ικθεσις αύτη θά περιλάβι^) παν 6,τι
ανάγεται είς τήν δημοσίαν, ίδιωτικήν, βιομηχανιχήν χα)
ναυτιχήν ύγιεινήν. 'Ιδιαίτερον αυτής τμήμα θά άφίΑρωθξ
αποκλειστικώς ει'ς τήν ύγιεινήν της, παιδικής ήλιχίας.

— Ή «Γαλλική Εταιρία της *Βγχρατε(ας•, ή κηρύσ-
σουσα τήν άποχήν άηό των πνευματο>δών ποτών, προεχή-
ρυξεν (ν βραβεΓον 1000 φρ. δι* Ιργον Ιχον θέμα τήν στατι-
στικήν τών έν ταΓς διαφόροις χώραις υπαρχόντων πνεύμα-
τοπωλείων, της σχέσεως αυτών προς τήν αναλογίαν τών δια-
φόρων εγκλημάτων χα) τα απαιτούμενα προς ελάττωσαν
της αναλογίας ταύτης μέσα,Ιτερον δέ ίΟΟΟ φράγκων επίσης
προς συγγραοήν ΒιβΛίον Γί5ν Μητερίύτ (προφύλαξις άπό
της μέθης και του αλκοολισμού).

— 'Εν τφ θεάτρφ τών Βρυξελλών παρεστάθη μελόδραμα
τού Γάλλου μελοποιού Οο(Ιαγ<1 «^0€€1γη«, έκ του ομω-
νύμου χα) περιωνύμου ποιήματος τού Λαμαρτί%ου ποιηθέν.

— Καθ* έκάστην νέαι προφυλάξεις εφευρίσκονται κα)
χρησιμοποιούνται προς άποτροπήν τών έν θεάτροις «τυρκα-
Ιών. 'Εν Βερολίνφ ήδη προς κχτασχευήν τών σκηνογρα-
φιών γίνεται χρήσ;ς λεπτότατων μεταλλικών φύλλων, κεκα-
λυμμένων δια XI τρίνης άφλεκτου ούσίας,έπ) της οποίας οί σκη-
νογράφοι έκτελούσι τήν έργασίαν αύτώνΧ)ύτω παρασκευα•
ζόμεναι αί σχηνογραφίαι αδύνατον >ά άναφλεγώσί ποτέ.

— Ή περιλάλητος φράσις, δι* ης ό Βίσμαρχ κατέστρεψε
τόν τελευταΓον λόγον του «'ΗμεΓς οί Γερμανοί μόνον τόν
θεόν φοβούμεθα» έγένετο δημοτιχωτάτη. Εσχάτως έν τω
μελοδραματική θεάτρω της Καρλσρούης , παρισταμένου
γαλλικού τίνος μελοδράματος, έν μεταφραστεί γερμανική, ό
όξύφωνος παρενέθηχε» βλοις άπροόπτως Τ^»>«ί5*3^^4[ν>

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ νηΟΟ^ί Ι^

Ζ^Έ^ΤΖΟΐΤ ΤΧΪΖ3 ΈΙΣ^ΤίΛ^ε^

(τμάτιον, χαταληγβν 8ια των λέξεων «Ό λ&γος (του Βί-
σμαρχ) χαλίνβγωγιΓ τους θορυβοποιούς* ήμβΓς •ί Γ•ρμανο\
μόνον τον Θβον φοβούμεθ»». Εις τας λέξ«(ς ταύτ«ς 6X6-
κληρον το Οέατρον εξερράγη εις χείροχροτήατει: χ«\ άπιστε ι
την επανάληψιν τοΟ ασματίου, άλλ' 6 διευθυντής τβΰ θεά-
τρου, επειδή παρ(<ττβντο εν ούτω *Ρωσσοι τίνες διπλωμά-
ται, δέν επέτρεψε τούτο χα\ έτιμώρησε τ^ν άοιδον δι&
προστίμου.

Ό κ. θ. Ν. Φιλοτδελφεύς δι* έπκττολης αυτού προς την
Πρυτάνευαν ανήγγειλεν βτι συνιβτα έτησιον διαγώνισμα έπι
χιλιοδράχμω αθλφ υπέρ του χριθησομένου άριστου ποιητιχοΰ
Ιργου. Παρεχάλεσε δε βπως το διαγώνισμα προχηρυχθ^ χαΐ
εφέτος, τιθεμένης της προθεσμίας αύτοΰ μβχρι του προσε-
χούς *Οχτω6ρ(ου, βί δυνατόν, δπως συμπέστϊ 6 χρόνος της
βραβεύσεω; προς του; 'Ολυμπιαχούς άγωνκ;. 'Λνά πασαν
δε τριετ(αν 6 γενναΓος χα) φιλόμουσος άγωνοθέτης ορίζει
να χρίνωνται μεταφράσεις των αρίστων ποιητιχών Ιργων
εχ των ίένων φιλολογιών.

— Ό περ\ τα έλληνίχά γράμματα έντριβέστατος καθη-
γητής Κ. Κομιταρέτης έδημοσίευσβν εν τω τελευταίω τεύ•
χει του περιοδικού «Νέας Ανθολογίας• εμβριθή και διδα-
κτικωτάτην πραγματείαν περί των προσφάτων αρχαιολογι-
κών ανακαλύψεων εν Κρήτγ;. Προκαταρχόμενος ό *Ιταλος
καθηγητής εξαίρει εν γένει τάς εν Ελλάδι γενομένας εσχά-
τως γο^Ίμους άνασκαφας, μετά πολλών ιδίως εγκωμίων μνη-
μονεύων τάς εργασίας τη; έν Αθήναις «Αρχαιολογικής Ε-
ταιρίας». Ή δλη διατριβή του Κ. Κομπαρέτη είνε λεπτομε-
ρή; άφήγησις τών άπο της Βενετοκρατίας μέχρι τών καθ*
ήμας χρόνων εν Κρήτν) ένεργηθεισών αρχαιολογικών ερευνών,
φυσικω δε τω λόγφ μετά μείζονος ζήλου ενδιατρίβει 6 Κ.
Κομπαρ^της περ\ τήν πολυθρύλητον έπιγραφήν τής Γόρτυ-
νος, εις ή; τήν διαφώτισιν εναμίλλως ήσχο)ήθησαν οΐ κο-
ρυφαΓοι τής φιλολογικής και νομικής επιστήμης* διότι ή
παναρχαία εκείνη επιγραφή εινε μνημεΓον πολυτιμ6τατον
κα^ ύπο διαλεκτικήν ίποψιν κα) ύπλ τήν του κληρονομικού
δικαίου παρά τοΓς άρχαίοις Κρησίν. Έν τέλει 6 Κ. Κομπα-
ρέτης ποιεΓται μνείαν ευφημον του έν Κρήτι^ έγχωρίευ Συλ-
λόγου,ου οΐ έταΓροι άξιεπαίνους καταβάλλουσι πδνους προς
διάσωσιν τών προγονικών κειμηλίων.

— Ή ύπόθεσις τής κλοπής του νομισματικού μουσείου
επανήλθε και πάλιν εις τήν ήμερησίαν διάταξιν. Γνωσθέντος
δτι δ πρώην γραμματεύς του Πανεπιστημίου κ. 1. Ζωγρά-
φος ήγόραϋε δακτυλιόλιθον, προερχόμενον έχ του μουσείου,
διετάχθη ή χατάσχεσις αύτου. Ό κ. Ζωγράφος ανακρι-
βείς κατέθηκεν δτι ήγόρασεναύτον παρά του συμβολαιογρά-
φου χ. Γρ. Μπουρνια, δστις είχε λάβει το άντικείμενον
τοΰτο εκ του μουσείου έπ* ανταλλαγή άλλων αρχαίων νομι-
σμάτων. *Ήδη βμω; ή άνάκρισις λέγεται οτι έξηχρίβωσεν
δτι δ δακτυλιόλιθος περιήλθε ν εις τήν κκτοχήν του μου-
σείου μετά τήν άνταλλαγήν ην ένήργησεν δ χ. Μπουρνιας. Ό
δαντυλιόλιΟος, περί ου μίγας γίνεται λόγος, εινε χρώματος
βαθέος ερυθρού χαΐ φέρει γεγλυμμένην τεχνικώτατα κεφα-
λήν Απόλλωνος.

— Κατά τάς εν Άμοργώ ένεργουμένας άνασκαφά;, άνε-
καλύφθησαν πέντε έπιγραφ«\ καΐ τρεις κεφαλαι ρωμαΤκής
τέχνης.

— Έ* Αίγί^*ΐι ύπό εργατών σκαπτόντων εν άμπέλω,
άνευρέθη στήλη τετράγωνος μαρμαρίνη,, μ^ έπιγραφήν
«δρος τεμένους 'Αθηναίας», ήτοι βρος τεμένους *Λθηνας.
Ή στήλη κατεσχέθη.

— Κατ* αύτάς θά άρχίσωσιν έν Τανάγρα άνασχαφα\
δαπάναις του υπουργείου τής Παιδείας.

— Ύπδ του έπϊ τής δημοσίας έχπαιδβύσεως Γάλλου υ-
πουργού απενεμήθη ό τίτλος του οΓΠθΐ6Γ ά* Αοβιΐέΐΐιίβ
εις τΙ^ν πρόεδρον του ε ν Κωνσταντινούπολη «Ελληνικού
Φιλολογικού Συλλόγου* χ, Καλλιάδην.

— Απεφασίσθη ύπο τής γενικής διευθύνσεως τών τα-
χυδρομείων καΐ τηλεγράφων ή >είσαγο»γή του τηλεγραφικού
συστήματος (ΙιιρΙβι, δι' ου μεταβιβάζονται διά τής αυτής
γραμμής δύο συγχρόνως τηλεγραφήματα, μεταξύ Αθηνών
χαι τών τηλεγραφικών γραφείοιν Πατρών, Τριπόλεως και
Λαρίσσης. Βραδύτερον το σύστημα τούτο Οά εί««χθ^ χαΐ
εις άλλα τών σπουδαιότερων τηλεγραφείων του Κράτους.

— Έν Πάτραις άπό τίνων έσπερων φωτίζεται ή μεγάλη

τής πόλεως πλατεΓα χα6* έκάστην δι'άπλέτου^ήλεκΓρ.χου φω-
τός, εκπεμπόμενου άπό δύο εστιών, {δρυθεισών έπι του ι-
ξώστου του θεάτρου. ΑΙ έν τώ θβίτροί τοποβετηθεΓσαι μη-
χαναι πρόκειται κυρίως νά φωτίσωσι ιήν αΓθουσαν αύτοΰ,
εκ περισσού δέ δια τών επί τών εξωστών φανών κο\ του
στηθησομένου έν χφ χέντρφ τή; πλατείας θά συμπληρωΟ^
ζωηρότατος 6 φωτισμός τής δλης πλατείας.

— 'Τπό του χ. Καρόλου Μπεχ άγγέλλεται ή ύπό τον
τίτλον «Οινολογικά « Ικδοσις πραγματειών περ\ συστημα-
τικής παρασκευής, βελτιώσεως και διατηρήσεως τών οίνων,
κα^ως καϊ τής σχέσεως αυτών προς τήν οίχονομικήν βελ-
τίωσιν τής Ελλάδος. Το άγγελλόμενον σύγγραμμα, έργον
του κ. "Οβωνος Ρουσοπούλου,νέου έπιστήμονος καΐ εύοοκί-
μου χημικού, θα σύγκειται εκ δέκα περίπου τυπογραφικών
φύλλων σχήμα-. ας 8ου, μετά πολλών επεξηγηματικών έν τω
κειμένω εικόνων.

— Έκ τών καταστημάτων του κ. Ανέστη Κωνσταντινί-
δου εξεδόθησαν έκ του 4ου ιμέρους του ΟοΓρυβ 4υΓΐ5 €ί-
νΙΙίδ α{ ΝεαρηΙ του *Ιονστινιανου μετ' έπεξηγηματιχών
σημ• ιώσεων ύπλ του κ. *Ηλ. Λιαχοπούλου, .Το τεύχος τι•
μαται δραχμής. ΑΙ ΝεαραΙ ε^σΐν άπαραίτητον διά πά\τα
νομικόν, φοιτητήν, η βιχηγόρον η διχαστήν βοήθημα. Έ
συμπλήρωσις του β' τόμου τών Ιϊατόεχζΐίν πλησιάζει.

— Εξεδόθη τδ τεύχος του Ιανουαρίου του Παρνασσού.
Περιεχν*^* αύτοΰ : Μαργαρίτου Εύαγγελίδου, Λδγος ει-
σιτήριος εις τήν Ίστορίαν τής Φιλοσοφίας. — Καλλιόπης
Κεχαγιά, "Ονειρον.— Α. Χ. Πρακτικά κοινοτικής έν Έρ•
μουπόλει συνελεύσεως αφορώση; τήν Γδρυσιν του γυμνασίον
Σύρου. — Ι. Σακκελίωνος, Κυπριακή διαθήκη τής ΙΕ' Ικα-
τονταετηρίδος. — ΈργασΙαι συλλόγου.

— Ύπό του διευθυντού του Βιβλιοπωλείου Βίλμπεργ
κ. Γουλιέλμου Μπάρτ εξεδόθη Όόηγ^ζ της σνμπεριφο*
ρας κατάτό άγγλικδντοΰ Βοη'Ι ύπό Καρόλου Έρρίχου Γέλ-
β»ρτ, Τό ϊργον τοΰτο διαγράφον τούς χυριωτάτου; τών
κανόνων τής έθιμοταξίας ώς προς τάς επισκέψεις, τήν έκι•
στολογραφίαν, τα γεύματα, ή τάς κοινωνικάς σχέσεις, «νΐ
δημοτικώτατον εν Αγγλία κα\ Γερμανία, κατά δεκάδας
χιλιάδων αντιτύπων κυκλοφοροΰν, κα) παρ* ήμΓν δέ θέλει
γείνρ πάγχοινον. Τό τεύχος μετά φιλοκαλίας εκτετυπωμένον
κοσμεΓται κα\ διά καλ)ιτεχνΐχοΰ τριχρώμου εξωφύλλου.
Τιμή αύτοΰ είνε διά τούς εν 'Αθήναις δρ. Ι, διά τούς έν τ«Γς
έπαρχίαΐς 1.10 κα\ τούς εν τω εξωτερική γρ» χρ. 1.20.

ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ

Ζεν^ Μωάμεθ^ ίλαροτραγωδία ει*ς τρεΓς πράξεις ύπό
'Ιλαρίωνο;. Έν Αθήναις 1888. Τεύχος εις μικρόν δγδβον
έχ σελίδων 115. Τιμάται δραχμής.

Κ. Σ. ΠερβεΛη^ Έθνίχόν δραματολδγιον : Α'Ι *0 άρα*
ματονργοζ, τραγβρδία πρωτότυπος εις πράξεις πέντε, είχό•
νας εξ. Έν 'Οδησσώ 1888. Τόμος εις 8•ν έκ σελ. 119. Β')
Το 'Οπίροτ^ δράμα οίχογενειακόν πρωτδτυπον ει; πράξει;
πέντε και εικόνας εξ. *Εν 'Οδησσώ 1888. Τόμ. είς δον,
•χ σελ. 75.

Λ ρίβα /ΟΓ Οτββΰβ (Συνηγορία ύπίρ Ελλάδος) κτλ.

Τοιαύτην φέρον έπιγραφήν εξεδόθη προ πολλών ήδη μη-
νών άγγλιχδν βιβλιάριον μετά πολλής χομψότητος χαΐ φΐ•
λοχαλίας εκτετυπωμένον. Ό ανώνυμος αύτοΰ συγγραφεύς
δνομάζει εαυτόν απλώς «αληθή φιλέλληνα», τδ δέ Ιργον
«υτοΰ μεστόν φιλοφροσύνης χαι στοργής προς τήν 4\^ιτίρΛ^
χώραν πρβήγαγεν εις τό φώς ώς ^μπνευσιν τών εορτών του
προσφίλοΰς ημών διαδόχου. Ό συγγράψας το μιχρόν τοΰτο
πόνημα, «δόσιν μικράν τε φίληντε•, κατά τον Όμηρον,
είνε αληθώς άξιος τής ημετέρας ευγνωμοσύνης, διότι •ύη
κόπων ουτε δαπανών έφείσθη, Γνα έγείρτ} γενναίαν φωνήν
υπέρ τής έθνιχής ημών υποθέσεως. *0ς γνήσιος δέ Άγγλο;
δέν ζητεΓ ν* άντλήστ) τχ επιχειρήματα αύτοΰ έχ τών ίστβ•
ρικών μνημείων χαι αξιώσεων, άλλα προσάγει αυτά τ3
πράγματα ώς μάρτυρας, συγκρίνει μαθηματικώς τα παρόν*
τα πρ^ς τά παρωχημένα, παραλληλίζει εύστδχως τα ήμε•
τερα προς τά έν τοΓς ξένοις υπέροχα καΐ συνάγει πορίσματα
ευμενή, άπλαστα χα\ δι* αριθμών μόνον έστηριγμένα.

Έν άρχξ τής πραγματείας αύτοΰό *Άγγλ•ς^ φΐλέλλην

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ£

/^£;ΛΧΙ0ΙΤ ΧΗ[Ζ3 ΒΣΧΤΑΙΠ

άφηγιΓται δια βραχέων χας ιΟνιχας ήμων π«ριπ(τβ(«ς προ
της τιλβνταΐας ημών παλίγγινβσίβς χαΐ μβτά ταΰτα μέ-
χρι των προσφάτων συμβάντων. Έν δευτέρφ δλ χιφαλαίω
(ΐΓίγιγραμμέ-νφ «ηιρ» της προαγωγής• της Ελλάδος ανα-
γράφει μ&τ* άχριβ&(ας τας κυριωτά^α; άπο της έπανα-
βτάσβως προόδους ημών έν τ^ ναυτιλία, τ^ γβ^ί^ργία, τω
«μπορ{ω, τ^ βιομηχανία χα\ χαθ* βλου £ν ταΓς διαφ&ροις τέ-
χναις χαι «κιστημαις, ηαραθέτων έν ιτασιν αριθμούς έξβλη-
λιγμένους χα\ έπιχαλούμινος ύπίρ της γνώμης του τάς
μάλιστα άξιοπΙστους χα\ αναμφισβήτητους μαρτυρίας. Ό
δ' επίλογος του ^ργου, έπιγσαφ&μενος «αί ελπίδες», περιέχει
τα ευμενή τον συγγρχφέω; συμπεράσματα, έμφαίνοντα
άχραίφνή ίνθερμον φίλελληνισμον χα\ περαίνεται δι* ειλι-
χρινοΰς προς τους "Ελληνας παραινέσεως ΰπίρ της δημο-
σίας οιχονομιχή; αυτών επανορθώσεως χα\ προνοίας. Κα\
ή πραγματεία αυτή είνε ^ργον τον έν Πάτραις φΐλέλληνος
προξένου της Δανίας χ. Μιιγ3€Ιια1], ου έτέραν πραγματείαν
πκρ) Ελλάδος έδημοσίευσε πρό τίνος ή * Εστία χατά μετά•
φρασιν έχ του γερμανιχοΟ ύπο του ίατροΰ χ. Χ. Κορύλλου.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΙΙ«^«η•υ|, 26 φββ^υα^ίον.

Λ6γος έγένετο χατ' «ύτάς περί συνομολογήσεως δανείου
ύπο της χυβερνήσεως. Τ3^ περί τούτου Ιχουσι χατά τάς
εφημερίδας ούτως ; *Η χνβέρνησις χαθο^σα &τι δεν είνε
χατά την παροΰσαν έποχην ιιερίστασις πρ^ς συνομολόγησι ι>
του μεγάλου δανείου, 5περ συναφΟησετα: προς Ινοποίησιν
των δανείων, απεφάσισε να προπαρασχευάσγ} το πρ^ς τοΰτο
ίδαφος,εξασφαλίζουσα μετρίαν τινά τιμήν εις τ^ συνάλλαγ-
μα, της ύπερτιμήσεως του δποίοϋ χυριωτάτη αιτία εινε ή
ίχάστοτε πληρωμή του τοκομεριδίου. "Οπως λοιπ&ν άπο-
τρέψνι τλν χίνδυνον των διακυμάνσεων της τιμής του έξω-
τεριχου συναλλάγματος χατά την έποχην της πληοωμής του
τοκομεριδίου χαι συγχρόνως έπιτυχι^ εχπτωσιν αυτού, απε-
φάσισε νά συνάψγ) δάνειον, έζασφαλίζον αυτ^ την πληρώ-
μην «ου τοκομεριδίου επί τ'.νας πίριόδους, Επως μη Ιχ•υσα
αυτή άνάγχην έξωτεριχοΰ συναλλάγματος δυνηθ^ νά ύποτι-
μήστρ την τιμήν του μέχρι τοσούτου, ώστε να προλειάνν^
την &δον εις συμφορωτέρους δρους δια το μέγα δάνειον.
Οί 5ροι, το ποσόν χαι ή έποχη του δανείου τούτου των το-
κομεριδίων δεν έσυμφωνη^ηβαν αχόμη όρ&στικώς.

— Νέα έπιχείρησις του παρ* ήμΓν διατρίβοντος ομογε-
νούς χ. 'Ιωνίδου, εχτλς της {)δη μνημονευθείσης περ\ συ-
στάσεως εταιρίας ξενοδοχείων, άγγέλλεται. Ό κ. *Ιωνίδης
διεξάγει διαπραγματεύσεις, δπως μεγ.'λη εταιρία εξ "Άγ-
γλων χα\ Ελλήνων κεφαλαιούχων άναλάβγ) την έχμετάλ-
λευσιν πασών των ιαματικών πηγών της Ελλάδος χα\
ίδρυση παρ* Ιχάστφ αυτών λουτρά εύρωπαΤκώς διερρυθμι•
σμένα, ξενοδοχεΓα τέλεια και άνετα, χαταστήστ) δέ ίκα-
στον τών τοιούτων μερών τόπον αληθούς αναψυχής διά
δενδροφυτειών, έξωραΐσεως τών πέριξ, χαράξεως περιπά-
των κτλ.

— Ή επιτροπή, ή έκπονήσασα την μελέτην του από
Πύργου εις Μεγαλόκολίν σιδηροδρόμου, κατήρτισε δύο σχέ-
δια αυτού ; Κατά τό £ν ή γραμμή παραχολουθεΓ την πα-
ραλίαν χαθ* δλον σχεδόν τό μήκος της δυτικής ακτής της
Πελοποννήσου, διερχόμενη διά τ25ν πλουσιωτάτων εις ποι-
χίλα προϊόντα κα\ εύφορων επαρχιών της 'ΟλιμπΙας χα\
Κυπαρισσίας* χατά τό £τερ•ν, &Ινε μεσόγειος,βαίνουσα προς
την Μεγαλόπολιν διά Καρυταίνης,Δημητσάνης,χτλ.Ή δευ-
τέρα γραμμή εινε β^χυτέρα τής πρώτης, άλλα πολυδαπα•
ΐωτέρα, ώς έ« τών πολλών και σπουδαίων τεχνικών ίίργων.
Οί έκπονήσαντες τά σχέδια θεωρούσι «ροτιμητέαν τήν
διά τής παραλίας διερχομένην γραμμήν.

— Έχκαθαρισθέντος του Τριανταφυλλιδείου κληροδοτή-
ματος, εξ ου πρόκειται νά ίδρυθώσΐν αί γεωργικά^ σχολαί,
δημοσιεύεται προσεχώς τό διάταγμα περί συστάσεως αύ•
τών• Προς τό παρόν συνιστώνται δύο σχολαί, ή μία εν
'Αθήναις καΐ ή έτερα εν τω δωρηθέντι έπ* εσχάτων χτή•
μάτι *Α<δ(ν. Ή ενταύθα σχολή •ά περιλάβγ] τό δημόσιον
δενδροχομεΓον, τόν «αρ* αυτό δημόσιον ελαιώνα <α\ λαχα-

νόχηπον, χαι τάς έν τ^ θέσει Χαμοστέρναις ποτιστιχάς
γαίας τού δημοσίου, έχ στρεμμάτων 200 περίπου. Έν τω
χτιρίω τών δημοσίων έργων απέναντι τού δενδροχομείου,
ου μέρος κατέλαβε τό στρατιωτιχόν δαμαλιδοχομεΓον, θά
έγχατασταθζ βουστάσιον χαΐ ίπποστάσιον τής σχολής.

— *Επανήλθεν εξ *Ινδιών, δπως έπιδώσιρ εις τόν βασιλέα
τα άναχλητήρια αυτού γράμματα,ό τέως ενταύθα πρεοβ^υ-
τής τής Αγγλίας σιρ "Οράτιος 'Ρώμπολτ.

— Ό χ« Δ. Βικέλας παρέδωχεν εις τήν Έφορίαν του
θεραπευτηρίου ό «Ευαγγελισμός• τό διά τό χαθίδρυμα τού-
το άφεθέν ύπό τής άοιδίμου Τερψιχόρης Β. Μελά κληροδό-
τημα έχ δβχαχισχιλίων δραχμών.

— Ή Εταιρία τών Μεταλλουργείων του Λαυρείου έκ-
χωρεΓ προσεχώς πάντα τά επί τών έν Μχκρα Ασία μεταλ-
λείων αυτής δικαιώματα εις άγγλιχήν έταιρίαν άντι 130
χιλιάδων λιρών στερλινών. Τό τίμημα θά χαταβληθ^ κατά
τό ήμισυ μεν τοΓς μετρητοΓς, χατά τό ήμισυ δε εις μετοχάς
τής εχμεταλλευθησομένης τά μεταλλεΓα νέας εταιρίας.

1^ Ι Ο Ι Μ^

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

χ. Δ. Α. Δ. *Αργοστόλιον. Τό λεξικόν χαι άπάντησίν
μας θέλετε λάβει παρά τού χ. Α. Μ. άναχωρήσαντος αύ-
τόσε. — χ. Κ. Κ. Πρέβεζαν. Ελήφθησαν χα'Ι απεστάλησαν
τά ζητηθέντα, πλην τριών δελτίων έξηντλημένων ατυχώς. — κ.
Άδελφ. Σ. Κωνσταντινούπολιν. Άπάντησίν μας Ιχετε τα-
χυδρομικώς• — ΦίΛομονσω, *Απόλλων 0 Λοξίας προς
Αγάθωνα έρωτήσαντα αν ή κωμωδία δύναται ν' άναχθζ
έν τ^ δραματιχξ τέχνι^ εις ήν περιωπήν καΐ ή τραγωδία,
άπεχρίνατο : *Η τζοίησις έχει όνο ωτα. Δύνασθε νλ
έρμηνεύσητε τήν μυστηριώδη ταύτην άπάντησίν τού Μον-
σηγέτου ; — χ. Δ. Α. Ληξούριον. *Απεστείλαμεν τό ζητη-
θεί με άπάντησίν μας ταχυδρομικώς. — Κυρίαν Α. Ν. Ζ.
'Αλεξάνδρειαν ('Ρουμαήος). Ή άπόδειξις ύπ* αριθ. 24
παρεδόθη εις τόν πληρώσαντα τήν συνδρομήν σΛς.-^Γραμ•
ματίχί^• Είνε τόσον πιθανή ή παραγωγή αύτη, δσον χα)
ή τής λέξεως Λί^στραο, ην άλλο; φιλόλογος παράγει έχ τών
Μλίβοη <1υ (Γύηβ ! — χ. Κ. Δ. Κ. Σμύρνην. Διά τού
αυτόθι ανταποκριτού ημών θέλετε λαμβάνει τού λοιπού
ασφαλώς τό φύλλον. — κ. Φ. Μ. Π. ΛονδΓνον. *Η παραγ-
γεΧα σας έξετελέσθη. — Κυρίας Έ.Σ.'Αργοστόλιον χαΐ Ε.Φ.
Χαλκίδα και χ. κ. θ. Α. Β. Λίβερπουλ, Σ. Λ. Κωνσταντι-
νούπολιν, Ν. Κ. Θ. Τδραν. ^Ελήφθησαν. — χ. Π. Κ.
Τρίπολιν. 'Τπάρχει πλην τών σημκίουμένων «Βίος τού
Κατσαντώνη* ύπό Φραγχίστα. Περί τού Άλή•πασα Ββαυ-
ρΙίΑΐηρ «Ι.Α τίβ <1Άίί•ρ&€Ηα», χαΊ πολλά έν τν) Ιστορία
τού ΡοαςυβνΠΙβ κα\ τοΓς Σ'>υλιωτικοΓς τού Περραιβού. —
χ. Ι. Ν. Γ. Πάτρας. Έγένετο συμφώνως τ^ επιστολή σας.

— χ. Α. Ν. Δεκελί. Άπηντήσαμεν ιδ.αιτέρως. — κκ. Γ.
Κ. Πάτρας, Η. Μ. Πάφον, Κ. Χ. Χάλχην καΐ Δ. Ι. Δ.
*Αλεξάνδρειαν. Απεστάλησαν. — ΦίΛω Μ\ 'Επι πασιν
ανεξαρτησία και πεποίθησις έπ\ τάς ιδίας δυνάμεις. Είς
τών ακολούθων τού μεγάλου Ναπολέοντος ε7πεν αύτώ έν
Άγια 'Βλένγ; : Μεγαλειότατε, αν ήμην ε^ς τήν θέσιν σας,
€τε είχετε καταβτή κύριος τη; Πρωσσίας, θά άφ^ρρουν τό
ξίφος τού Μεγάλου Φρειδερίκου έχ Πότσδαμ χα\ θά τό Ιφε-
ρον εγώ. — Μπά, άπεχρίνατο 6 Ναπολέων, ειχον τό, ιδι-
χόν μου. — χ. Σ. Δ. Χ. Ίσμαήλιον. Ευχαριστούμε ν
θερμές διά τήν εύμένειάν σας. Συνεμορφώθημεν τ^ επιστο-
λή σας, άπηντήσαμεν δε ιδιαιτέρως. — χ. Ν. Τσ. Καρπέ-
νησιον. Απεστάλη ύμΓν τό ζητηθέν. Ανέκδοτα τού ποιητού
Α. Σούτσου δεν γνωρίζομεν. Μήπως έννοεΓτε τά έκδεδομέ-
να ποιήματα του καΐ ποΓα ; — κ. Ι. Δ. Κ. ΤρΙκκαλα,
Έγένετο ή μεταβολή τής διευθύνσεως, ώς ιδιαιτέρως έγρά-
ψαμεν. — κ. Ν. Δ•;Ι. Άπλότης είνε τής αληθείας ή μορφή.

— χ. Β. Π. Β. Κυδωνιάς. Τά ζητηθέντα φύλλα κα\ ά-
πάντησίν μας Ιχετε ταχυδρομικώς. — κ• Ι. Ε. Κ. Συρον.
•Η Γαλλία έν διαστήματι αιώνος έδημοκρατήθη τρίς. Ή
πρώτη δημοκρατία άνεχηρύχθη τήν 21 Σεπτεμβρίου 1792
ττ) προτάσει τού €ο]Ιο( ά' ΗφΓ^οίβ χαι διήρχεσεν ύπό τύ-
πον Συνταχτικής Συνελεύσεως (ΑβββΟΐΙΐΙόβ €0η6ΐί1υ«η(€),
Συνελεύσεως Νομοθετικής (Α&96ηΐ1>Ι6β Ι«69ΐ5ΐΑϋΥ6), Διευ-
θυντηρίου (ΟΐΓβΟΐοίΓβ) και Ύπατε(ας(€οη8υ1β1), μέχρι τής
18 Μαίου τού 1804, δτε ό Ναπολέων άνεχηρύχθη αύτο-|

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν:ιΟΟ^ΐ€

/5ΙΙ.Ε-Λ.ΧΙΟΝ• ΤΜΙΣΪ £322X1.^^^23

χράτωρ. Ή δευτέρα διεδέχθη την 25 Φε6ρου«ρ(ου του
1848 τον πεσόντα ΛουδοδΓκον ΦΙλιππον χαι χ«τ<λΰ6ν| δ(α
του ηρβξιχοπήματος της 2 Δκχιμβρίου του 1852 του Να-
πολέοντος Γ', 'Η τρίτη δημοχρατία, πράγματι χως αν ούχ\
χατά τύπους, {δρύθη την 4 Σεπτεμβρίου 1870, δια της
«υγχροτησεως της Κυδιρνήσεως της ΈΟνιχης 'Λμύνης, χ«(-
το( δε σοβαραν διελθοΰσα χρίσιν χαΊ σπουδαίως άπειληθεΓσα
χατά το 1873, τω 1877 χα» έοχάτως ^τ«, έξακολβυθεΓ υφι-
σταμένη. Ή τρίτη δημοκρατία αριθμεΓ τρεΓς προεδρεία;,
την του Θιέρσου, βοτις έγένετο αρχηγός της έχτεΧεστιχής
εξουσίας την 17 Φεβρουαρίου 1871 χα\ παρτρτήβη την 24
Μαΐου του 1873, την του στρατάρχου Μ&κ•Μαά»ν, (στις
έγένετο πρόεδρος την 24 Μαίου 1873 χα\ παρ/)τή•η την
30 *Ιανοναρί•υ του 1879, κατόπιν των εκλογών της Γε-
ρουσίας, δι' ων επλειοψήφησεν εν αυτ^ ή αριστερά, χαΐ την
του Ιουλίου Γρεβύ, δστις άνυψώΟη το πρώτον εις το άξ(ωμα
του προέδρου τφ 1879, μετά τήν λήξιν δε της επταετούς
περιόδου εκ νέου έξελργη και παρτιτήΟη εσχάτως έχ των
γνωστών περιστάσεων. Τέταρτος πρόεδρος είνε ό άρτι εκλε-
χθείς Σαδι — Καρνώ.

ΑΡΤΙ ΕΚΔΟΘΕΝ

ΜΕΛΠΟΜΕΝΗ

ητοί
ΣνΛΛογ^ έκΛεκτών παιδικών ασμάτων

ΥΠΟ ΑΝ.Ν.ΜΔΛΤΟΤ δ. γ.
ΤΕΤΧΟΣ ΠΡΩΤΟΝ

Περιέχον 3ΐ μ•νέφωνα ^σματα.
Τιμάται ^ραχ* 4. — Μειά ταχνδρ. τ»Λ<!&ν όρ, Ι,ζΟ

Τοϋ αντοϋ συγγραφέως :

ΤΕΡΨΙΧΟΡΗ, ήτοι συλλογή χορικών ςοσμάτων προς
χρήσιν των σχολείων. Τείχος ΛΓρδ^ο^, περιέχον
25 μονόψωνα χαΐ 62 δίφωνα άσματα μετά 112
ψδ'.χών άσχήσεων χαΐ προχαταρχτιχών γνώσεων.
Δεδεμ. δραχ. δ,δΟ.Μετά ταχυδρ. τελών δρ. 4. —

— Τβ^χος όεύτβροτ^ περιέχον 20 δίφωνα χαΐ 37

τρίφωνα ςισματα μβτά 107 ψδιχών οισχήσεων χαΐ

προχαταρχτιχών γνώσεων. Δραχ. 2,30.
Μετά ταχυδρ. τελών » 2,5θ.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΕΩΡΓΙΑ

ΤΟ ΙΟΝΟΪ ΓΕΟΙΙΟΜΟϋί ΠΕΡΙΟΑΙΚΟΝ ΣΤΓΓΡΑΙΗΑ

ΕΝ ΑΝΑΤΟΛΗι

Δί\μοσ%€νόμΒτοτ νπ^ Π, Γ^τγαδίον
Τμηματάρχου επι της Γεωργίας.

Εις τήν σύνταξιν του χοινωφελεστάτου τούτου περιοδικού
συγγράμματος λαμβάνουσι μέρος πλεΤστοι των αρίστων
παρ* ήμΓν επιστημόνων χαι πεπειραμένων ανδρών, συζη-
τούνται δέ χαΐ αναλύονται εν αυτώ ζητήματα άφορώντα
•ίς την χυρ(ως γεωργίαν, την γεωργιχήν οίχονομ(αν, τήν
άμπελουργίαν, την οινοποι^αν, την δενδροχομίαν, την ζω•-
τεχνίαν, την χτηνοτροφίαν , την μεταξοσχωληχοτροφίαν,
τας διαφόρους γεωργιχάς βιομηχανίας χαι εις πάντα δλλον
χλάδον της γεωργίας.

Το περιοδιχόν τοΰτο σύγγραμμα δημοσιεύεται άπαξ του
μηνός ε^ς τεύχη εχ τριών τυπογραφικών φύλλων Ιχαστον,
σχήματος 8ου, μετ& είχόνων.

Τιμή ετησίας συνδρομής δια μεν τους εν Ελλάδι συν-
δρομητας δραχμαΐ 10, δια δέ τους εν τξ αλλοδαπή φράγκα
χρυσά 12.

26 Φεβρουαρίου 1888.

ΑΑνεςα τϋ^ς Κυβερνήβεονς Τρβχονσα Γ»ι*β
Τών 170,000,000 των 5 % Δρ. ν. 448.—

• 120,000,00Π τών 5 • • 450.—

• 60,000,000 τών 6 • • 526.—

• 26,000,000 τών 6 • • 482.—
10,000,000 τών 6 * η 240.—

6,000,000 τών 6 Δρ. παλ. 94.—

Κτηματικα'ι Όμολ. Έ6ν. Τραπέζης
τών 60,000,000 μετά Λαχείου φρ.
ΠιβΤΜτςχΑ Κ ««βοισχ^μιαιοι

ΕΤΑΙΡΙΑ1
•Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος Δρ. ^
Γενική Πιστωτική Τράπεζα »

Τράπεζα Βιομηχανικής Πίστεως •
Προνομ. Τράπεζα Ήπειροθεσσαλ.•
Εταιρία Μεταλλουργ. Λαυρίου «
Σιδηρ. Αθηνών καΐ Πειραιώς •
Εταιρία Φωταερίου •

ΣνταΛΑάγματη
ΛΟΝΔΙΝΟΤ— Τραπεζικόν "Οψεως.
3μην.
ΓΑΛΛΙΑΣ— Τραπεζικόν "Οψεως
■ 3μην.

Νομίσματα
Είκοσάφραγχον
Λίρα οθωμανική

515.50

4.130—
185.—
81.—
207.—
165.50
393•—

32.65
32.50

129.;/.

128.ν4

25.70
29.05

ΕΞΕΔΟΘΗ ΑΡΤΙ

Η Μ2ΤΑ2ΐί ΤΟΥ ΕΑΑ1ΙΚ0Υ ΒΑ2ΙΑΕΙ0Υ

ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΑΪΤΟΤ

*Αηο της ίτ Λανμπ&χ
μίχρ*' χης «ν ΒβροΜτω Σντ^δον,

Μελέτη ίστοριχή, μεταφρασΙεΓσα έκ του γαλλιχοΰ ύπ^ Χ.Η.
τιμΛ%Λΐ δραχμής. — Μετ* '«αχ\>δρ. δραχ. Ι.ίΟ.

ΕΡΓΑ ΤΟΤ ΑΤΤΟΤ

Λουχης Αάρας^ πρωτότυπον έλληνιχον μυθι-
στόρημα Δρ. 1. —

Στίχοι . ^Εχόηας τεα » 2. —

Διηγήματα » 2. —

*Αηο ΝιχοτηίΛεως εις *ΟΛνμηίαγ » 2.50

Σαίξπηρ, ΤωμαΓος καΐ *Ιθϋλιέττα » 1. —

» Βασιλεύς Αήρ » 1. —

» ΌΟέλλο; » ί.—

Δια του; βν ταϊς έπαρχίαις, ταχυδρομικώς αποστελ-
λόμενα, εχαστον τών ανωτέρω βιβλίων επιβαρύνεται
χαΐ με λεπτά 20 δια ταχυδρομικά τέλη.

Ο ΡΩΜΗΟΣι„^,»,

ι

Που την γ9άφει δ 2ου9ής.

ΣυνδρομαΙ εχ του εξωτερικού εις τ^ν αΡωμγ|θν» γί-
νονται δεχται άπο 1 Ιανουαρίου εις το γραφεΓον της
«*Εστίας» άντΙ φρ. 15 ετησίως.

Βίς τοί»ς εγγραφομένους συνδρομητές δίδονται χαΐ
δλα τα φύλλα οσα έχδοΟώσιν άπο 1 Ιανουαρίου μέχρι
της ημέρας της εγγραφής των.

Έν 'ΛΟήναις εκ του τυΐϊογραφβίου τών καταστημάτων ΑΝΕΧΤΗ ΚΟΝΣΤΛντιμιΪ^.^ ΙΡΙίβν^.νϊίϊ^'^

1

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

Λ^^ΧΦ, 684 • ^Λ^ί^ρ^ντο^ ιβββ. Α.»χχ7^^ ΙΟ.

ΓΡΑΦΕΙΟΝ τή€ Εςχιαε: ΈηΙ τή€ δδοΟ Σταδίου, αριθ. 35.

ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΑΙΚΟΝ ΕΚΑΙΑΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ
ντο» 3Χ* — ^Ι^ΙΡΧ•. β3•

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΧΠΟΜΙΠΒΚ, Οιι6 Α. Ρ. Ραγκαβή.

ΤΟ ΒΟΤΑΝΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΒΣ, ^(ήγημα ύη6 Γ«ωρ-
γ(ο\> 4ρ^β(νη.

ΑΝΑΑΥΣΙΣ ΚΑΙ ΤΑΜΙΝΟΒΑΗΣΙΣ ΤΟΥ ΥΒΥ.
▲0¥£ ^9β6 Ζ{μ»νος *Αιιοοτολ(βο^>.

ΤΟ ΧΙΤΡΙΝΟΝ ΜΑΝΤΙΑΙΟΝ.

ΓΥΝΒ ΗΑΒΚΤΡΟΦΟΡΟΣ.

ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΤΟΝ ΖαιΟΝ•

ΠΡΑΚΤΙΚΗ «ΙΑΟΣΟΦΙΑ.

ΣΗΙΤΒΙΟΣΒΙΣ.

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΘΗΣΑΪΡΟΣ

ΗΤΟΙ

ΑΕΞΙΚΟΝ ΤΙΣ ΕΑΑΗΝΙΚΙΣ ΑΡΧΑΙΟΑΘΓΙΑΣ

Μ»τ& 1,000 ιι»ρ(Μθ\> »1«6νων Ιν «φ ««ιμΑνι^

«αΐ «Βλ«(στ»ν ικν&««ιν τοιιογραφ(«&ν,

γ»«»γραφ(«&ν, «τλ.

ΥΠΟ

^ΛΒίΞΑΝΔΡΟΥ ^. ^ΡαΓΚΑΒΗ
Σχ^μα μ/γα ΒοτβίστηΛον όι^ρημίτοτ ^ίί^δΟ τενχη

Κος βύο τόμι.ο\>ς

Χίρχψ: χαΐ νύχος ίίαΐρ^ζος

ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΥΠΟ

ΑΝΕΣΤΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΤ

*Βνφ (ΐς κίβας άνκΙαιρέτως τ&ς ΕυρωηαΤχας γλώσσας
χυχλοφ•ρ•υσι χ«τΙι μυριάδας αντιτύπων χα\ εις άιι«ιρο«λη-
0(Γς κα\ «οιχ(λας ιχΙ&σ•ις, χλβΓστα άρχαιολογιχί αυγγρίμ-
ματα, δι* ών ξένοι λαο: σπουδάζουσι χαΐ χατανοοΰνι μέχρι
χαι τ«ί>ν έλαχ(«τΜν λικτομβρκινν τας χαλλονας χαι τ& μυ-
στήρια του αρχαίου έλληνιχοΰ πολιτισμού, άτυχβ»ς μόνον έν
τ^ Ιλληνιχξ γλωσσι^ ουδέν τοιούτον άπαραΐτητον βοήθημα
«ρχαιολογιχον (ΰρηται, παρ* ήμΓν δηλονότι τοΓς άξιουσιν (τι
έβμεν κληρονόμοι της δόξης χαι του ονόματος της παλαιάς
Ελλάδος, βοήθημα, έν ω νά -ξ άποηταμι^υμένη ηασα πρό-
χειρος γνωσις χαι ιίδησις π•ρΙ παντός Ι,τι άνάγοται «ις την
!στορ(αν, τήν μυδολογ(αν, την γεωγραφ{αν, τόν πολιτισμόν,
την χαλλιτ&χνίαν, την πολιμιχήν, την βιομηχανιχήν, τ^ν {-
διωτιχ^ •ν γένιι χαι δημόσιον βίον της αρχαίας 'ΕλλάΒος.
Ή Ιλλ«ιψις αυτή ου μόνον ούδεμ(αν πβριηοιιΓ τιμήν (ίς τά
(λληνιχλ γράμματα, υπέρων μοχΟβΓτό ήμέτιρον (Ονος, άλλ'
άχόμη χαθίστησιν αδύνατον την σπουδήν χαι την χατανόη-
νιν της αρχαίας ήμων ιστορίας χαθόλου, χαι βίς πάντα μέν
λόγιον χαι •ύμοιροΰντα έλκυδκρ(ου άγωγης, ιδίως δέ $1ς την
σπουδάζουσαν νλολαίαν των Γυμνασίων, του Πολυτιχνκίου
χαΐ του Πανεπιστημίου.

Τά Καταστήματα Α. Κωνσταντινίδου ^ιλοτιμούμενα χυ-
ρίως νά ύπηρκτήσωσΐ τά ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ άντΙ
παντός μέχθου χαι οίαςδήποτ» θυσίας, θέλοντα δέ να πλη-
ρώσωσι την σηουδαιοτάτην ταντην Ιλλιιψιν, την ηχιστα τι-

μητίχήν δια την νίωτέραν Ελλάδα, χαΐ να προιχοδοτήσωσιν
βίς το έλληνιχόν δημόσιον τοιούτον άναγχαιότατον άρχαιο-
λογιχόν βοήθημα, άνέλαΐον έπ' αίσίαις έλπίσι την Ιχδοσιν

ΑΕΞΙΚΟΥ ΤΗΣ ΕΑΑΗΝΙΚΗΣ ΑΡΧΑΙΟΑΟΓΙΑΙ

ου την σΰνταξιν χαΊ έχπόνησιν άνκδέχθη ό πρύτανις της
χαθ' ήμας έλληνιχης φιλολογίας, χαθηγητης άλλοτε ιν τφ
Πανεπιστημίφ της αρχαίας χαλλιτεχνίας, γνωστός χαθ' &-
πασαν την Εύρώπην χ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ρ. ΡΑΓΚΑ*
ΒΗΣ ου τό ^νομα χαι ή φήμη εγγυώνται ^% των προτέρων
την πλήρη έπιτυχίαν χαι τελειότητα του Ιργου*

- Ο ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΘΗΣΑΥΡΟΣ

ούτος θέλει περιλαμβάνει μετ' εχτάσεοις χαΐ άχριβείας ΚΑΤ*
ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΗΝ ΤΑΞΙΝ πασαν ανεξαιρέτως πληροφορίαν
αναγομένην εις την μυθολογίαν, την ίστορίαν, τήν γεωγρα-
φίαν χα\ τοπογραφίαν των έλληνιχων χωρών, την βιογραφί^ν
των έν πασι τοΓς χλάΙοις επισήμων *Ελλήνων, τήν χαλλιτε-
χνίαν, τον πολιτιχόν οργανισμόν, τάς του χοινωνιχοΰ βίου
αρχαιότητας, χα\ εχ των ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ ΤΗΣ ΡΟΜΗΣ
τά μάλιστα σχέσιν Ιχοντα μετά της Ελλάδος. *Εν άλλοις
δέ θέλει περιέχει δπταιστον, ως Ινεστι, περιγραφήν, χαρά-
χτηρισμόν χαΐ όνοματολογίαν των οιε#υ&ν, Αγγ<(4ί^ν, »1-
(δ&ν Ιματισμοί «αΙ ιιολ\>τελε(ας, εργαλείων γΜορ-
γε«&ν, ΐ6θλεμι«&ν όργ&νων,^ άν^(ΐΜεμέν«ον «ν^ς χί-
χνης, χαΐ έν γένει παντό; Ιί,τι αποβλέπει εις τον ίδιωτιχόν
χαι βιομηχανιχόν β(ον των αρχαίων *6λλήνων•

Ή Κχτασις των δρθρων εσται ανάλογος προς την σπου-
δαιότητα έκαστου.

"Οπως δέ αί ειδήσεις αύται καθίστανται εύληπτότεραι
χα\ έναργέστεραι θέλει, δσον χαι δπου Ινεστι, παρατίθεσθαι
έν τω χειμένω χα) παρ* ένΐ έχάστφ των περιγραφομένων ή
κατάλληλος είχων η τό διάγραμμα αΰτου, ειλημμένον έχ των
πιστότερων πληροφοριών των αρχαίων συγγραφέων.

Πλην δέ των τοιούτων εικόνων, δσαι σκ6«οΰοι τήν επε-
ξήγησιν «ων περιγραφομένων, θέλουσι εγχατασπαρη πολ•
λαχοΰ του κείμενου χαι πλεΓσται ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑΙ
ΕΙΚΟΝΕΣ αΓιινες, λαμπρά εγχοσμήματα του βιβλίου, Ιέ-
λουσι χρησιμιύει κα\ προ; γνώσιν των σοιζομένων αξίων
λόγου μνημείων της αρχαιότητος.

*0ς βάσιν της εργασίας του ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΘΗ-
ΣΑΥΡΟΥ ό κ. Α. Ρ. Ραγκαβίίς ϊσχε τά κράτιστα των
τοιούτου εΐ'δους ευρωπαϊκών συγγραμμάτων.

Προς εύκολίαν δέ των έφιεμένων την κτησιν τοδ ΑΡΧΑΙ-
ΟΛΟΓΙΚΟΥ ΛΕΒΙΚΟΥ χαΐ δπως άποβαίν^ άνεπαΐσθη•
τος ή δαπάνη, κατά μιχράς δόσεις χαταβαλλομένη, απε-
φασίσθη Γνα ή Ιχδοσις γένηται

εκδιδόμενα άνά παν δεκαπενθήμερο ν, ει μη τάχιον, ούτως,
ώστε τό βλον Ιργον να ^ πεπερατωμ^νον εντός του έπι-
όντος {τους.

Τ(μίί| τοΰ *Αρχαεολογε«οΟ λ•(ε««ΰ ώρέο•η
ώς ΐςν^ς :

*Ε«α«νον τ»\ίχος θέλ»ε τεμΑν^αε Φε& μλν «ήν
*ΕλλΑβα ΑννΙ Φραχμ9^ς•

ΑεΑ βλ τ%)« ΕΟρ^^ην «αΐ Τονρκέαν 4ν γέν»ε άντε
χρνβοΰ φράγ«ο\>, των ταχυδρομικών τελών ^ντων ε{ς
βάρο« ημών.

0< βουλόμενοι να εγγραφώοι συνδρομηταΐ δέον, χάριν
αμοιβαίας ευκολίας, ν* άποστείλωσι προς την

ΔΙΕΎΘΥΝΣΙΝ ΤΗΣ « ΕΣΤΙΑΣ »
τό άντίτιμον ^έ«α τούλΑχιοτον τ»\>γαν, μετά την λή-
ψιν δέ τούτων θέλουσι προκαταβάλει τό άντίτιμον των δέκα
επομένων και ούτω καθεξής μέχρις εντελούς άποπερατώσεως
του ίργου.

Εις τους θέλοντας βμως να προχαταβάλωσιν εφάπαξ τό
άντίτιμον χα*ι των βο τενχ&ν ομού, * δηλαδή όλοχλήρου

ΟϊΟΪΐϊζθοΙ όγ

Οοο^Ιε

Ζ^ΕΛ.ΧΙΟΝ' Χϊΐη ΈΙΣΖΤΧΑ,Σϊ

του συγγράμματος γινησετακ |ξαιρ«τι«ΐ!) ο\>γ«ατ&6α-
οις, ^το( θέλ•υσιν ούτοι προιιληρώσκ :

Οί μεν εν *Ελλ<&δι ^ραχμ^^ μόνον ΤΡΙΑΚΟΝΤΑ.
0{ δ'έντφ *Εξωτ«ρικφ χρ.φράγχ« μόνον ΤΡΙΑΚΟΝΤΑ
δηλονότι προπληρόνοντες Οέλουσιν Ιχίΐ το 6λον σύγγραμμα
σχεδόν ΕΙΣ ΤΟ ΗΜΙΣΓ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ άπαλλαττόμενοι
χαΐ των ταχυδρομιχων τελών όντων εις βάρος ήμων.

Συνδρομητα\ εγγράφονται εν τω Βιβλιοπωλείω της «Ε-
στίας», όδος Σταδίου άριΟ. 35.

^^■I Ο Ι'

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΘΕΣΙΣ

Καταρτισθεί σων των έπαρχιαχων επιτροπών, ή Κεντριχη
Επιτροπή απέστειλε ταύταις έγχύχλιον, δια της δπο(ας
γνωστοποιεΓ αύταΓς δτι Ιλαβεν αυστηρότατα μέτρα περί
της ασφαλείας των άποσταλησομένων έχΟεμάτων, δπως άπο-
δοθωσιν εν χαίρω ώς παρεδόθησαν. Ίδ(ως δι αίτεΓνά άπο-
ντείλωσιν αΐ είδιχαι επιτροπα\ Ιχθεσίν περί της χαταστά-
«εως της ταπητουργίας χα\ υφαντουργίας εν τ^ διχαιοδο•
σ(α έχάστηςι νά ύποβάλωσι δ^ συνάμα χαΐ δείγματα των
έχλλχτοτέρων υφασμάτων χαΊ ταπήτων μετά πάσης πληρο-
φορίας, διότι ή Επιτροπή ^.αβε την άπόφασιν να ένισχύσιρ
διϊ προχαταβολων τους διαχρινομένους μέν εν τ^ τέχντ}
αυτών χατασχευαστάς των £νω ειδών, άλλ* άποροΰντας
μέσων.

Ή Επιτροπή «πηυθυνεν Ιγγραφον προς τ• ύπουργεΓον
της Παιδείας, δι*ού παραχαλεΓ τοΰτο νά συστηστ; τω Πάνε-
πιστημίφ Γνα συμμετάσχω της Έχθέσεω:, εχθέτον έπιστη-
μονιχάς συλλογάς χαι 6,τι άλλο 9^θελε χρίνει αζιον λόγου.

*0ς γνωστόν, ή Επιτροπή της Έχθέσιως τών *Ολυμπίων
παρεχάλεσε τάς άτμοπλοΤχάς χαι σιδηροδρομιχάς εταιρείας
νά δεχθώσιν δπως μεταφέρωσι δωρεάν τά δια την Όλυμ•
^ αχήν "Εχθεσιν προωρισμένα εχθέματα. 'Ήδη προς τό
^. .'ργεΓον τών 'Εσωτεριχών εΙήλωσαν, εχτός της εταιρείας
τών σιδηροδρόμων Αθηνών - Πειραιώς ήτις πρώτη άπε«
δέχθη τήν παράχλησιν, άποδεχθεΓσαι ταύτην χαι πασαι αί
λοιπαΐ έταιρεΓαι.

ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ

ΒΠΙΣΤΗΜΗ. ΚΑΑΛΙΤΒΧΝΙΑ

Ό εν Άμστβλοδάμω φιλέλλην χαθηγητής Μύλλερος, ό-
στις αγωνίζεται ύπερ της εις τα σχολεΓα της Όλλανδίας
είσαγωγήί της γνησίας προφοράς της έλληνιχής γλώσσης,
παρεχλήθη ύπό τών μαθητών τών ανωτέρων τάξεων του εν
Άμστελοδάμω γυμνασίου, οπβς άπ' αρχής του επομένου Ι-
τους διδάξ^ αυτούς τήν νεοελληνιχήν ^λώσσαν χαΐ τήν προ-
φοράν αύτης.

— Έν Λονδίνω εγένετο εσχάτως Ιχθεσίς είχόνων άς ε-
νέπνευσαν οί έν τοΓς δράμασι του Σαίξπηρ γυναιχεΓοι τύ-
ποι. Μεταξύ τών ειχόνων αυτών αριθμούνται πολλα\ ας
έφιλοτέχνησαν οί χράτιστοι τών Βρεττανών ζωγράφων.

— Έτερα Ικθισις ώργανώθη έν Λονδίνω εχ χομψοτεχνη-
μάτων Ιαπωνικών. Ταύτης μ«τέσχον πολλοί τών πλουσιω*
τάτων άποστείλαντες τάς ιδίας αύτΰν βαρυτίμονς συλ-
λογάς.

— Τήν πασίγνωστον πιναχοθήχην του αποθανόντος βέλ-
γου φι) οτέχνου Τβη ΡΓββΙ ήγόρασεν ήβελγιχή χυδέρνησις
άντ\ 800,000 φράγχων δπως πλουτίσν) δι* αυτής τό μου-
σεΓον τών Βρυξελλών. Ή π;ναχοθήχη αυτή περιέχει ιδία
Ιργα τών έξοχωτάτω^ συγχρόνων Γάλλων ζωγράφων, έν οίς
πέντε του Μεσσονιέ, ανά τρία τών Δελαχροά, Μιλλ^έ χα\
Θ. Ρουσσώ χλπ. Έχτός άλλων περιλαμβάνεται έν ταΓς
προσωπογραφίαις χαι μία του Ίγγρές.

— Έπι ττί επετείφ του θανάτου του Βάγνερ ττ) 19 φε-
βρουαρίου παρεστάθη έν τω θεάτρφ της Μαδρίτης μετ' έξό•
χβυ επιτυχίας τό λυριχώτατον τών Ιργων αύτου ό Αόίγ*
γριτ» Τό μελόδραμα τούτο αναβιβάζεται νυν χα\ έπΙ της
σχηνής της Σχάλας του Μιλάνου.

— Έν Μεγάλΐ|| Βρετανία έχδίδονται σήμερον 2177
εφημερίδες, ων 454 έν Λονδίνφ, 1Ϊ73 έν ταΓς βγγλιχαΓ;
έτταρχίαις, 82 (ν Ούαλλία, 189 έν Σχωτία, 118 έν Ιρλαν-
δία χα\ 21 έν ταΓς μιχραΓς νήσοις του πορθμού. Έξ όλων
τούτων 180 εινε χαθημεριναί. Μεταξύ δέ των 1508 μηνιαίων
χα\ τριμηνιαίων φύλλων τά 399 εΙνε θρησχεντιχής υλη;.

— Έχδίδο\ται έν Λειψία χατ* αύιάς εΙς 300 ήριθμημε-
να αντίτυπα χαι έν γαλλιχώ πρωτοτύπφ τά Απομνημονεύ-
ματα της «ριγχιπίσσης του ΒάΙροϋτ, φιλτάτης άδελφή( Φρι-
δερίχου του Μεγάλου •

— Νέο\ μηνιαΓον περιοδιχόν ήρξατο έχδιδόμενον εν
Παρίσίοις «Ι.β νιο ίΓβηοο•ηΐ53β» ύπό του αρτισύστατου
γαλλορωσσιχοΰ φιλολογικού χα\ χαλλιτεχνιχου συλλόγου.

— «ΝβοΙ) 8Αη ΕθίΟΟ ! Χαιρετισμοί Γερμανών ποιητ«•ν
προς τον ήμέτερον διάδοχον». Ύπό τον τίτλον τούτον εξε-
δόθη συλλογή ποιημάτων τών χρατίστων έν τοΓς σνγχρόνοκς
ποιητών της Γερμανίας άποτεινομένων προς ?όν «σΟενουντα
νέον Αυτοχράτορα της Γερμανίας. Έν αύτοΐς περιέχεται
χα\ ποίημα εστεμμένης ποιήτριας — της βασιλίσσης της
Ρουμανίας.

— Έν τω Πανεπιστημίω τής Ζυρίχης ήσαν έγγεγραμ^
μέναι χατά τό λήγον έξάμηνον 47 γυναΓχες, ών 29 έν τ^
ίατριχτ) αχολ^, 14 εν ττ) φιλοσοφική χαι δύο έν τ^ ειδιχ^
σπουδή τής πολιτιχής οίχονομίας. Έν ΛονδΙνφ 48 γυναΓ-
χες άριθμ•υνται μεταξύ τών σπουδαστών της ιατρίχής. Έν
Παρισίοις δέ 108, ών 82 ρωσσίδες, 12 αγγλίδες, 7 γαλλί-
δες, 3 αμερικανίδες, 2 αύστριαχαΐ, 1 ^ωμουνίς χαι 1 όθ«»-
μανίς (;).^

— Αί έν ταΓς Ήνωμέναις Πολιτείαις τής *Λμεριχής έξα-
σχουσαι νυν τό ιατριχόν επάγγελμα γυναΓχες ανέρχονται
εις 300.

— Έν τοΓς διαφόροις γερμανιχοΓς πολυτεχνείοις φοιτώσι
νυν σπουδασταΙ έν δλφ 2278, ήτοι έν Βερολίνφ 676, έν
Μονάχω 375, έν Δρέσδιτι 251, εν Στουττγάρτιρ 208, έν Καρλ-
σρούτ) 271, έν Άννοβέρω 191, έν *ΛχυΤσγράνω 109, Δαρμ-
στάδγ) 127, έν Βρουναβίχγ) 70.

Περατουμένου προσεχώς του νυν έν τγ) •*Εστία• δημο-
σιευομένου διηγήματος του χ. Γ. Δροσίνη, θέλομεν άρχί•
σει τήν δημοσίευτιν αρίστου ^ργου έχ του γαλλιχοΰ μετα-
φρασθέντος, του 'Τπο^ηφίον^ μυθιστορήματος νεβ»τάτου
του διαπρεπούς συγγραφέως χαϊ άχαδημαΓχοΰ Ιουλίου
Κλαρετή.

— Διά του υπουργείου τών έξωτεριχών έζητήθη παρά τών
διευθύνσεων τών διαφόρων έν Ευρώπν) νομισματικών μου-
σείων κατάλογος όλων τών νομισμάτων, τών ανηκόντων εις
τάς χλαπείσας έχ του ημετέρου νομισματ:χου μουσείου
σειράς μετά τών ονομάτων τών πωλητών. "Ηδη δέ τό νο-
μισματιχόν μουσεΓον του Βερολίνου διά του διευθυντού αυ-
τού φόν Σάλετ κατήρτισε και άπέστειλεν ένταυία τοιούτον
χατάλογον, 8ν ή άνάχρισις νυν παραβάλλει προς τον ήδη
ύπ' αυτής καταρτισθέντα τών έχ του μουσείου ημών χλα-
πέντων. * Αναμένονται δέ χα\ οΐ τών λοιπών ευρωπαϊκών
μουσείων.

— Έν ταΓς έν Άχροπόλε' ένεργουμέναις άνασχαφαΓς
άνεχαλύφθη εις βάθος δέκα τριών εως δεκατεσσάρων μέ-
τρων άχριβώς επί του βράχου συμπεπιεσμένον μολύβδινον
άγγεΓον, τό όποΓον ένεκα του χρόνου άπεκρυσταλλώθη έξ ο-
λοκλήρου, προς τούτοις δέ τό έίνω ήμισυ του κορμού Η-
ρακλέους πώρίνον, μεγέθους χατά τό ήμισυ μικρότερου του
φυσικού.

— *0 πρωθυπουργός άπεφάσισεν οριστικώς τήν κατα-
σκευήν ωραιότατης περί τήν Άκρόπολιν λεωφόρου. Άπό
τή; θέσεως, Μλ ολίγον άπωτέρω του θεάτρου του 'Ηρω-
δου του Αττικού σταθμεύουσιν αί άμαξαι, θα σχηματίζν^
κύκλον περ\ τήν Άκρόπολιν χα\ Οά καταλήγι^ είς τό θέα-
τρον του Βάκχου, δπου θά ένούται μετά τής όδοΰ, ήτις ή-
δη φέρει είς τήν Άκρόπολιν. Ή λεωφόρος αυτη θά εινε
πλατεΓα δέκα μέτρων χαΐ θά χοσμήται εκατέρωθεν διά
δενδροστοιχίας. Ούτω θά χατεδαφισΟώσιν δλοι οΐ οικίσκοι
οΓτινες εΙνε έγχεχωσμένοί είς τους βράχους. Θά έκλίπωσι
τά Αναφιώτικα, τών οποίων τάς πλείστας οικίας ^χει ά•
γοράσει τό δημόσιον, επομένως δέ θά ένεργηθώσι και άνα•
σχαφαΐ είς τάς θέσεις δι* ών θά διέλθΐ() ή λεωφόρος.

— Προσεχώς θέλει γείνει ή τελετή έπ\ τ^ καταθέσει του

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε /

/^£ΐΛ.χιοχτ ΤΗ21 Έοιτυ^^ει

ΟίμιλΙου ΧΟον της άνεγκιροΝένης Βαλλιανιίου βιβλιοΟηχ^ης/Ο
χ. Τσί^λερ βιέταξεν δπως γίνωσιν αΐ «παιγούμεναν κροιτοι-
μασίαι, & δε ε« των μελών της επιτροπής χ. Ρενιέρης θα
μιριμνι^σ^ περί των χαταλληλων λέξεων αΓτινες θ& χαραχθώ-
Φίν επΙ του θεμελίου λίθου χα\ θα εχφωνηστ) χατάλληλον
λόγον. Ε^ς την τελβτην ταύτην θά παραστ^ χαΐ & βαβιλεύς.

— Ό Βασιλεύς άνέθηχεν εις τον αρχιτέκτονα χ. Τσ(λ-
λερ την έχπόνησιν του σχεδίου της ανεγέρσεως εν τω πεδ(ω
του "Αρεος της σχολής των Ευελπίδων

— 'Η Γενιχή εφορία των Αρχαιοτήτων απεφάσισε την
χατα μήνα ίχδοσιν του ιΆρχαιολογιχου δελτίου•, το ό•
ποΓον θά περιλαμβάνγ) α') άναγραφην έχ των μηνιαίως εις
το άρχαιολογιχον μουτεΓον εισαγομένων αρχαιοτήτων χαΐ
των αποτελεσμάτων των εν τω Κράτει ενεργούμενων διαφέρων
«ρχαιολογέχων άνασχαφων, 6') Ιχθεσιν περί των εν τοΓς
διαφόροις μουσείοις του Κράτους εργασιών χαι γ') διαφόρους
άρχαιολογιχάς ειδήσεις.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Π«^η(υ|, 26 Μκ^τΙ•*.

Τον εν Παρισίοις χατασχευασθέντα άδαμαντοχ&λλητον
μεγαλόσταυρον του Σωτηρ•;, βστις απεφασίσθη ν* απονε-
μηθώ τω Σουλτάνφ θέλει φέρει εις Κωντταντινοΰπολιν είδιχή
πρεσβεία αποτελούμενη εχ των χχ. Βλασίου Βαλτινού,
υποστρατήγου χαΐ «ρχηγοΰ του εν Λαρίσση αρχηγείου,
Γ. Λ. Αντωνοπούλου γενιχου γραμματέως του επΙ τών
έζωτε^ριχών υπουργείου, χα\ Γ. Παπαδιαμαντοπούλου λο-
χαγού, ύπασπιστού του υπουργού τών στρατιωτικών. Ό
έπι τών Εξωτερικών υπουργός χ. Δραγούμης ετηλεγράφη-
σεν εις Κωνσταντινούπολιν ζήτησα; να ερωτηθη 6 Σουλ-
τάνος αν επιθυμ^ ν* άναβληθ^ ή άποστο/ή της πρεσβείας
^χρις ου παρέλθγ) τό έπ\ τω θανάτφ του αύτοχράτορος Γουλ•
λιέλμου πένθος.

— Εντός της εβδομάδος ταύτης υπογράφεται χαι δη-
μοσιεύεται τό Βασιλιχόν Διάταγμα περ\ λήξεως τών εργα-
σιών της Β' συνόδου της ΙΒ' βουλευτικής περιόδου. Έπι
τούτω ό πρόεδρος της Βουλής χ. Αυγερινός την παρελθου-
σών Δευτέραν περί τήν 10 π. μ. προσχαλέσας εν τφ γρα-
φείΐΜ> του προεδρείου τό προσωπιχόν της βουλής, παρόντος
χα\ του εφόρου χ. Καλογεροπούλου, χαί αναγγείλας εις αυ-
τούς την προσεχή λήξιν συνέστησε την ταχεΓαν χαΐ άχριΐή
τβράτωσιν τής εργασίας τών γραφείων.

— - Έν τξ διευθύνσεί τών δημοσίων ίργων συνίσταται
τμήμα άρχιτεχτονιχόν, υπό την διεύθυνσιν του χ. Τσίλλερ,
ου ό μισθός ορίζεται ε{ς δραχμας 1200 χατα μήνα, ενώ
τό άχρι τούδε δαπανώμενον ποσόν εις τάς άρχιτεχτονιχάς
•ργασίας τής χυβερΜ(σεο»ς ανήρχετο εις τό όχταπλοΰν.

, -- Αί εισπράξεις του τελωνείου Πειραιώς καθ* δλον τον
λήξαντα μήνα άνήλθον είς δρ. 712,256.40, απέναντι δρ.
269,000 του αντιστοίχου μηνός π. ε. — του δε δημοτικού
φόρου Πειραιώς είς δρ. 31,800.

^ — Δραστηρ(ω; ένεργεΓται ή χατάστρωσι; τών σιδηρών
ράβδων υπό τής Εταιρείας τών Τροχιοδρόμων δια την με-
ταξύ Πειραιώς χαι Ν. Φαλήρου συγχοΐνωνίαν. Ή νέα
αυτή γραμμή αρχομένη από τής προς ήλεχτριχόν φωτισμόν
του Φαλήρου ύπαρχούση; μηχανής διευθύνεται παραλλή-
λως τξ γραμμή του σιδηροδρόμου μέχρ. τής πλατείας Ίπ•
ποδαμείας έπι τής παλαιάς οδού Πειραιώς χα) έχεΓθεν άχο•
λουθεΓ την όδ^ Μιαούλη μέχρι του τελωνείου. Πρό του
ΤινανεΙου κήπου Ισται ό σταθμός τών επιβατών. Μέχρι
τούδε ή χατάστρωσις τών ράβδων έπερατώΟη μέχρι τή;
όδου Δεξαμενής.

— Ή Εταιρεία τών σιδηροδρόμων Αγρινίου — Μεσο-
λογγίου επωφελούμενη εκ τής γειτνιάσεως τών δασών τής
"Ακαρνανίας χα\ θέλουσα τό χαθ' Ιαυτήν να συντέλεση
οπω; είς τό μέλλον βλαι αί έν 'Ελλάδι σιδηρ•δρομιχαι
γραμμαΐ προμηθεύωνται την άναγχαιούσαν αύταΓς ξυλιίαν
έχεΓόεν Ιδωκεν είς έργολαβίαν την προμήθειαν τών στρω-
τήρων του σιδηροδρόμου είς τόν χ. Σχαλτσοδήμον. Ό σι-
δηρόδρομος^ Μεσολογγίου είνε 0 πρώτος χρησιμοποιών τα
προϊόντα τών δασών μας.

— Την παρελθούσαν πέμπτην ηρξατο υπό τών έπΙ τού-

τω ορισθέντων ιατρών ό δωρεάν εμβολιασμός τών κατοίκων
τής πόλεως, μάλιστα δε ό τών μαθητών τών δημοτικών
Σχολείων.

— Αί έπ\ τής κλοπής του νομισματικού Μουσείου ανα-
κρίσεις έξακολουθοΰσι δραστηρίως. Έλπίζετα: δΐ Οτι αί
εξ Ευρώπης περιμκνόμεναι πληροφορίαι θέλουσι διαφωτίσει
αρκούντως τό Ιγχλημα χα\ θά βοηθήσωσι μεγάλως είς την
άναχάλυψιν τών ενόχων.

— Ή Εθνική Τράπεζα ήλάττωσε τόν τόκον τών προε-
ξοφλήσεων της από 8 ο)ο είς 7 ο)ο δια τ« συναλλάγματα
τα τακτικώς πληρονόμενα έν τη λήξει, είς 8 ο)ο δέ διά τα
ανανεούμενα. Τό μέτρον τούτο ελήφθη δια τάς αγοράς
'Αθηνών, Σύρου και Πατρών.

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΒΣΤΙΑΣ

χ. Ι. Κ. Μασσαλίαν. Ελήφθησαν χαι διετέθησαν συμ-
φώνως τζ παραγγελί^ σας. Άπάντησίν μας Ιχετε ταχυδρο-
μικώς. — χ. Π. Φ. Σαράντα ΈχχλησιαΓς. Απεστάλησαν
τά ζητηθέντα• χ ατά τα άλλα συνεμορφωθημεν τ^ παραγγε-
λία σας. — χ. Μ. Α. Χ. Λάρισσαν. Ή Έχτελ•στιχή Επι-
τροπή θά λάβτ} πάντα τά κατάλληλα μέτρα διά την ά•
σφάλει αν τών προϊόντων έν τω Μεγάρφ τής Εκθέσεως, ου-
δόλως δμως ευθύνεται διά πασαν τυχόν βλάβην αυτών η
άπώλειαν κατά την άποστολ*ην αυτών ενταύθα. — χ. Σ. Γ.
ΒίβΙΗζ. Ελήφθησαν, απεστάλησαν δ' ύμΓν άγγελίαι. Τό
σημ<•.ούμενον βιβλίον τιμάται μετά ταχυδρομικών φρ. 3,50.
Περί του άλλου θέλομεν σας πληροφορήσει διά του προσε-
χούς. — κ.Π.Η. Κ. Τ αγανρόγ. Ελήφθησαν. Εύχαριστούμεν
θερμώς διά τάς εύμενεΓς φροντίδας. *Απηντήσαμεν χαι ι-
διαιτέρως. — χ. Μ. Γ. Μ. Μελιτόπολιν. Είσέτι δέν εξεδό-
θη τό Γ' Μέρος «Στρατ. Αναμνήσεων• χαι άγνοούμεν 21ν•.
και πότε θά έκδοθζ. Ή ίχδοσις τής Ιστορίας Παπαρρηγ/<..τ(/
πούλου έπερατώθη πρό καιρού ηδη, οΐ δέ πίνακες χαι εί•
χόνες τού συγγράμματος θά ταχθώσιν έν τξ οίχεία θέσει
κατά τήν δημοσιευθεΓσαν όδηγίαν εν τω έξωφύλλω τού τε-
λευταίου τεύχους. Τά σταλέντα ελήφθησαν παρά τής διευ-
θύνσεως τού "Λσζίος, -— κ.Ι. Σ. Κ.Ίθάκην.'Ελήφθησαν εγ-
καίρως χα\ απεστάλη άπόδειξις' τό χειρόγραφον δεν δυνά-
μεθα ατυχώς νά χρησιμοποιήσωμεν. — ΦιΛαταγνώστγ^.
Δύνασθε ν* άρχεσθήτε είς την έξήγησιν ταύτην ην δίδει ό
Ουγκώ ; Ό *Οθέλλος εινε ή νύξ. ΚαΙ ων ή νύξ χαι Οέ-
λων νά φονεύσν), τί λαμβάνει ώς δργανον ; τό δηλητήριον ;
τό ρόπαλον ; τόν πέλεχυν ; την μάχαιραν ; "Οχι* τό προ-
σχεφάλαιον. Φονεύείν έστιν άποχοιμίζειν. ΚαΙ ούτως ή
Δεσδεμόνα θνήσχει άποπνιγεΓσζ διά τού προσκεφαλαίου όπερ
ίσχε τό πρώτον αυτής φίλημα και την ύστάτην αυτής πνοήν.
— χ. κ. Α. Β. ΒερολΓνον Η. Κ. Σύρον, Χ. Π. Τ. Πρέ-
βεζαν, Ν. Π. Κύμην, Ι. Χ. Μ. Λευκάδα, Ι. Κ. Δ. ΓέΤσκ,
Π. Χ. Σορόκαν, Γ. Δ. Βώλον, Π. Γ. Π. χαι ». Ε. Σ.
'Οδησσόν. Τά ζητηθέντα απεστάλησαν. — ΣντύρομητΫΙ.
Περί τής ελληνικής τέχνης πραγματευόμενα ύπσρχουσιν έν
τξ γλώσστ) μας μόνον τά έπόμινα* τό Έγχειρίδιον Αρχαιο-
λογίας τού Εθ95, ή *Ιστορία τής Αρχαίας χαλλιτεχνίας τού
χ. Α. Ρ. Ραγχαβή χαι τού χ. Καββαδία ή Αρχαιολογία. *Υ•
πάρχουσι δ* ϊχι ο( Βίοι Καλλιτεχνών τού χ. Γ. Μαυρογιάν-
νη. *Εάν ζητήτε βιβλία είς ξένας γλώσσας, τοιαύτα υπάρ-
χουν πάμπολλα, ατινα και ό χρόνος χα\ ό χώρος δέν επιτρέ-
πει ήμΓν νά καταλέξωμεν.Φοιηχι.—ΕβίηΙθΙΐ. Δυσχερής ϊκ-
θεσις τών καθ* έκαστα δι* Πλειψιν χώρου. Δύνα«θι δημοσι•
εύσαι έν αλλν) έφημερίδι. — χ• Δ.Π.Ροστόβιον. Ελήφθησαν.
Πλείστας ευχαριστίας διά την παρεχομένην ύποστήριξιν.
Άπάντησίν μας Ιίχετε ταχυδρομικώς. — χ. Ι. Α• Σύρον.
Επειδή εινε ανάγκη νά έμβάσωμεν τό άντίτίμον συν τξ
παραγγελία, δέον νά προαποσταλξ καΐ προς ήμας. Ή τού
βιβλίου αποστολή είμπορεΓ νά γείνγ) χατ' εύθεΓαν πρόβ ύμας
έχ Παρισίων* τό ζητηθέν φύλλον απεστάλη — χ. Α. Μ. Βώλον.
Εύχαριστούμεν θερμώς διά την ύμετέραν εύμένειαν. — κ. *Α-
δελφ. Σ. Κωνσταντινούπολιν. Συνεμορφωθημεν τξ υμετέρα
παραγγελία. — ΦίΛω Μ** Τί νά σας χάμωμεν : 'Αφού
δεν γράφετε στίχους, ούδβμία έλπ^ς υπάρχει. Καί αυτήν
την χάριν βλέπετε την Ιίχουν οί ποιηταί, χολακεύοντες την
γυναιχείαν ματαιότητα. Ό Κορνήλιος ύπερεξηχοντούτης

ΟΪ9ϊΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

Ζ^£Σ^ΤΖΟ10^ 7X122 £:22ΤΖΑΧ^

ηγαπηΟη ύπο της νβαρωτάτης μαρκησίας (Ιβ Οοηΐ&<1β8
ύπισχνούμβνος αυτ^ την υστεροφημία» :

€ΐΐ6ζ 06(16 Γ8€θ ποατβΐΐβ

0(1 3*ΑαΓβί ςυβίςβθ €Γ6<1Η,

Υοαβ ηβ ρ«886Γ6Ζ ρουΓ ]>6ΐΐ6

θα* ΑαΙβηΐ ςυβ 36 ΓλαΓΑΪ άίΐ !
XX. Ν. Μ. Καλαφο^τ χα'ι Κ. Π. *Ίον. Ελήφθησαν. — χ.
Σ. Σ. Κ. Αιτωλιχόν. ΈληφΙησαν χ«1 παρεδόθησαν τω χ.
Δ. Ζ., ώς κδιαιτέρω; απηντήσαμεν. — χ. Ε. Κ. ΜαΤχώπ.
*Λπεσιά>ησ|[ν έγχαίρως πάντα τα έχδοθέντα κ'ς Άνάπαν,
ώς έν (διαιτίρα επιστολή {ξηγούμε ν ύμΓν. — χ. Λ. Α• Σ.
Βάρ\αν. εύχαριστοΰμεν 8ι& «ας φιλιχας φροντίδας. Έχ
των ζητηθέντων απεστάλη μόνον το εν, των δλλων δντων
έξηντλημένων. — χ. Γ. Γ. Β. Σλβαστούπολιν. Ελήφθησαν
χ«{ παρεδόθησαν τά άνήχοντα εις τας σημειουμένας εφη-
μερίδας. Ιδιαιτέρως άπηντήσαμεν.

ΒΙΒΔΙΟΠΟΑΒΙΟΝ «ΒΧΤΙΑΣβ ΕΝ ΑΘΗΜΑίε

ΑΡΤΙ ΕΚΔΟΘΕΝ

η ϋΜΠΦΟΡϋ

χατά το Άγγλιχον Οοη'Ι ύπο Κ• Ε. Γελβερτ-
ΕΚΔΟΤΗΣ : Γ. ΜΠΑΡΤ

Τιμάται εν Άθι(ν«ις δραχ. Ι. — Έν τβΓς επαρχίας δρ.
1,10. — •Εν τω εξωτεριχ» φρ. 1,20.

Η ΛΕΧΩ

ήζοι τζώς πρέπει τά ζύ^υ περιποκΐψεθα
καΐ προφνΛάααωμεν,

ΥΠΟ Α. ΧΡΗΣΤΙΔΟΤ ιατρού.

Το χρησιμώτάτοτ τονζό δγχειρίόιοτ εύρίσχεται
ϋτ Γοί ΒιβΛιοπωΛείω της •ΕΣΤΐΑΣ» χαΐ πωΛβΐται
άττι<δρ. 1.20, Ταχ^υόρ, αποστβΛΛίμίτοτ Ορ. 4.30»

ΑΙΚ. ΛΑΣΚΑΡΙΔΟΥ

Τ6 βι6λ(ον τ&ν μικρ&ν μας, άναγνωσματάριον
^ια ΊΜίδΙα 6 — 8 βτών. Αραχ. 1,25. Μ«τα ταχυίρ.
«λων δραχ• 1,35.

Ή τΙρψ«ς τ&ν παίδων, διηγήματα δίά ικαιδία
7 — 9 4τών. Αραχ. 1,75. Μετά ταχυδρ. τβλων

Εΐ«6νΜ 'νοΰ παε6(«οΟ Α(ο\>, δια «αιδια 8 — 10
ετών. Αραχ. 1,50. Μ«τα ταχυδρομ. τβλων δραχ.
1,70.

αρ«γμ«τ«(α ««ρΐ τον Φρο6«λιανο^ συστήματος.
Όδηγίαι ικρ^ς χαταν^ησιν του συστήματος το^•υ.Δραχ.2^

Έξεάόθησαν άρτι

Ρν5μ»«λ παίγνια «ατλ τήν ΦροβΛιανήν μέΟοδον
διά τ« τους ΝηπιοΜους Κήπους χαΐ τα μαθήματα τής
Γυμναστικής. ΠοΙησις χαΐ μουσιχή ό«^ Άλβξάνδρου
Καταχουζηνου. Τεύχη Α'καΙ Β' .Τιμάται εχαστονδραχ.
1,25. Μετά ταχυδρ. 1,40.

3:Γ»ΗΚίΑ.ΤΙ23ΧΗ[:Ρΐ01Τ

4 Μαρτίου 1888.

Α«ν•(« τΙ^ς 1(\>9•ργήσε»ς

Τρ^χονσα Τιμψι

Των 170,000,000 τωγ 5 •/• Δρ.

ν. 44•.-.

• 120,000,000 τών 5

. 447.-

• 60,000,000 των 6 •

• 526.—

« 26,000,000 των 6 •

• 482.—

• 10,000,000 των 6 9

• 241—

6,000,000 των 6 Δρ.

παλ. 93.—

Κτηματιχα'ι Όμολ. Έθν. Τραπέζης

των 60,000,000 μετά Λαχείου φρ.

51«.-

ΠεντΜτεκά Κατασττήμα^α

ΕΤΛΙΡΙΑΙ

'Εθνιχή Τράπεζα της Ελλάδος Δρ.

V. 4,130.-

Γενιχή Πιστωτική Τράπεζα «

. 187.-.

Τράπεζα Βιβμηχανιχης Πίστεως »

81.—

Προνομ. Τράπεζα Ήπειροθεσσαλ. »

. 20β.-

Εταιρία Μεταλλουργ. Λαυρίου «

. 169.50

Σιδηρ. Άθηνων χ«1 Πειραιώς •

. 391—

Εταιρία Φωταερίου «

•

ΣνταΛΛάγμΛψα

ΛΟΝΔΙΝΟΓ— Τραπεζιχον "Οψεως.

32.80

3μην.

».«0

ΙΆΛΛΙΑΣ— Τραπεζιχον «Όψεως

ι»•ν.

. 3μην,

12».ν,

Νομίσματα

Είχο,σάφραγχον

ί».7δ

Λίρα οθωμανιχή

29.10

ΕΞΕΔΟΘΗ ΑΡΤΙ

Δ. ΒΙΚΕΛΑ

Η ΣΥΠΑΣ1Σ ΤΟΥ ΕΑΑΗΝΙΚΟΥ ΒΑ^ϋϋθΥ

ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΑΤΤΟΓ

Άλο ϊί^ο 6γ Αανμπάχ
μέχρι τη ζ «V ΒεροΜτω Σντίδον.

Μελέτη (στοριχη, μεταφρασΙεΓσα εχ του γ«λλιχ•υ ΰπ4 Χ.1Ι.
ΤεμΑται βραχμ9|ς. — ΜετΑ ταχυφρ. 9^«χ. 1.10.

ΕΡΓΑ ΤΟΤ ΑΥΤΟΓ

Αονχης^ Λάραο, πρωτότυπον έλληνιχύν μυθι-
στόρημα Δρ. 1.—

Στίχοι . "Βηόοσκ: τ/α » 2. —

Διηγήματα . . . . • » 2. —

*Αηο ΙΐιχοπίίΛεως εις ΌΛνμηΙατ » 2.50

Σαίξπηρ, 'ΡωμαΓος χαι Ίουλιέττα » 1. —

» Βασιλεύς Αήρ ». 1. —

» ΌΟέλλος » 1. —

Δια τους εν ταΐς επαρχία ις, ταχυδρομιχαίς άποβτελ-
λόμενα, εχαστον των ανωτέρω βιβλίων επιβαρύνεται
χαΐ με λεπτά 20 δια ταχυδρομικά τέλη.

Ο ΡΩΜΗΟΣ *.^.,ι.

ι

Που την γράφει δ Μούρης.

ΣυνδρομαΙ εχ του έξωτεριχοΰ εις ιλν «Ρωμηον» γί-
>ονται δεχται ά«ο 1 Ίανουοφίου εις το γραφειον της
«'Εστίας» άντι φρ. 15 ετησίως.

Εις τους εγγραφομένους συνδρομητές δίδονται χαι
δλα τα φύλλα δσα έχδοΟώσιν άπο 1 Ιανουαρίου μέχρι
της ημέρας τής έγγραφης των.

*Εν Αθήναις εκ του τυπογραφείου των χαταστημάτων ΑΝΕΣΤΗ ΚΟΝΖΤΑΝΤΙΝΙΑΟΥ. 1888^1255

^

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

^^7Ζ®. 585 13 Χ^^ΖΤΙΟ-^ 1888. ^^ΙΒΧΧΧ^^ ΙΟ-

ΓΡΑΦΕ10Ν Ί7^^ Εστίας: ΈπΙ τ^^^ 6δο0 Σταδίου, αριθ. 35.

ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡ1ΑΚΗΝ

Χ3ΤΟΖ3 1Γ — ^^.Ι»!®. 83*7

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Ο ΝΕΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ.

ΤΟ ΒΟΤΑΝΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, διήγημα ύΛ6 Γ•ωρ-
γΐον Αροβίνη.

ΑΝΑΑΓΣΙΣ ΚΑΙ ΤΑΒΙΝΟΜΗΣΙΣ ΤΟΓ 7ΒΥ.
ΔΟΥΣ 6η6£έμωνος *Αηοβ'εολέβο>>.

Η ΕΝ ΚΟΡΣΙΚΗ: ΕΑΑΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ, ύη6
Ν. Β. Φαρ$ϋ».

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΘΕΣΙΣ

Ή βπΐ των *Ολυμπ(ων χαΐ χ>ηροδοτημάτων επιτροπή,
ίχτελουσα την Οέλησιντου βύβργέτου του "Έθνους Κωνσταν-
τίνου Χ. Ζάππα, 6ρΙζει ως άχολούθως τά του διαγωνίσμα-
τος προς συγγραφην βθνιχοΰ δράματος, βπερ «ροιχηρυχθη
ηδη διά τον άπο 14 Ιανουαρίου ε. ε. χανονκσμου της Δ'
'Ολυμπιάδος.

ά) Ή ύπόθισις του δράματος πρέπει άπαρα(τητως >ά
ληφβτί έχ της έλληνιχης ίστορίας, αρχαίας, μέσης η νεω-
τέρας μέχρι του Ιεροΰ αγώνος του 1821 χαι τούτου συμπε-
ριλαμβανομένου.

6') Το δράμα 6α είνε ^μμετρον, περιλαμβάνον τρεΓς μέχρι
πέντε πράξεων χα\ τλ πολύ τρβΓς χιλιάδας στίχων.

γ') Τα χειρόγραφα πρέπει να εινε γεγραμμένα χαΟαρά
χα\ ευανάγνωστα, αλλω; εΙνε απαράδεχτα* πρέπε: δέ να
παραδοθωσιν εις τ^ πρ&εδρον της επιτροπής των 'Ολυμπίων
άπ^ της 20 Ιουλίου μέχρι της 1 Αυγούστου 1888, συνο-
δευόμενα ύπλ έσφραγισμένου δελτίου, έγχλείοντος μλν^ το
^νομα του ποιητοΰ, φέροντος δε διαχριτιχ^ν τι ρητον επιγε-
γραμμένον χα\ έπ\ της πρώτης σελίδος του χειρογράφου.

δ') Ό άγων 6ά χριθ^ ύπο επιτροπής τριμελούς, έχλεχΟη-
σομένης ύπλ της επιτροπής των 'Ολυμπίων μετά την 1 Αυ-
γούστου 1888, ή δέ χρίσις 6ά άπαγγελθ^ έν τ^ μ^γάλ^ α{-
θούσι^ του Μεγάρου των 'Ολυμπίων την ημέρα ν της ενάρ-
ξεως της Δ' 'Ολυμπιάδος.

έ) Έχ των άγωνισθησομένων Ιργων θά βραβευ6^ το χρεΓτ-
τον έχτλ; αν χριΟ^ δλως μέτριον.

Γ') Εις το βραβευθησόμενον δράμα άπονεμηθι^σεται χιλι6•
δραχμον χρηματιχον γέρας, ή δέ πανηγυρική αύτου παρά-
στασις χανονισΟι(σεται νπο της επιτροπής των 'Ολυμπίων.

Ο Τα εις τον άγωνα άποσταλησύμενα Ιργα δέν επιστρέ-
φονται.

— Κατά τ^ν χανονίσμον της Δ' 'Ολυμπιάδος ωρ(β6η ω-
σαύτως διαγώνισμα συγγραφής «περί των εθνιχών δασών»
αφορώσης εις την χρησιμότητα των δασών, τήν φυτολ•γ4•
χήν αυτών έξέτασι\, την χατάστασίν, την Ιχτασιν, τά έπι•
φέροντα την χαταστροφην αυτών αίτια, τ^ν τρόπον της άνα-
δασώσεως της χώρας χαι του δυνατού της ίβρύσεως παρ'
ήμΓν δασονομιχης σχολής.

Τά πονήματα δέον να παραδοθώσιν εις τον πρέβδρον άπο
20 *Ιουλ. άχρι Ι Αυγούστου έ. Ι. θα χριθώσι δέ ύπ^ τρι-
μελούς επιτροπής έχλεχθησομέ\ης ύπο της επιτροπής τών
'Ολυμπίων μετά την Ι Αυγούστου.

είς το βραβευθησόμενον Ιργον θα άπονεμηθ^ χιλιόδραχμον
γέρας, ή δέ τύπωσις γενήσεται δαπάναις της επιτροπής.
Τα χειρόγραφα δέν επιστρέφονται.

— Εί; 273,140δρ. ανέρχεται δια το Ιτος" 1888 το ενερ-
γητιχόν, πλην τών αναπαλλοτρίωτων, της έπΙ τώι» 'Ολυμ-
πίων επιτροπής,χατα ταΰτα δέ προϋπελογίσθησαν χα*: τά
?ξοδα ήτοι 30 χιλ. δια την συμπλήρωσιν του οιχοδομημα-
τος,25 χιλ. δια την πλατεΓαν, την χλίμαχα χαι τά πεζοδρό-
μια, 7 χιλ. ύπό>οιπον δια τον ανδριάντα του χ. Κ. Ζάπ-
πα, 25 χιλ. δι' ίσοπέδωσιν, εμφύτίυσιν χαι συντιι!ρησιν του
περ\ το μέγαρον χώρου, 25 χιλ. δια τήν έσωτεριχήν δια-
χόσμησι ν του μεγάρου, χαι 150 χ»λ. δια την τέλεσιν της
Έχθέσεως της Δ' Όλυλπιάδος.

— Ό χ. Αλέξανδρος 'Ιωνίδης άπέστειλεν εις την επΙ της
Έχθέσεως τών 'Ολυμπίων επιτροτιην 1000 ίραχμάς, Γνα
χρησιμεύσωσιν ώς βραβεΓον ύπερ τών έχλεχτοτέρων λεπτών
βαμβαχερών υφασμάτων. Το βραβεΓον τοΰτο διαιρεδι^σεται
ε^ς τριαχοσιόδραχμον υπέρ τών πτυχωδών υφασμάτων, τε•
τραχοσιόδραχμον υπέρ τών ομαλών χατά την υφανσιν πε-
ποιχιλμένων χαι τριαχοσιόδραχμον υπέρ τών ομαλών απλών.

— Ό χ. υπουργός τών ναυτικών παραχ/ηθε^ς χαι ιδιαιτέ-
ρως ύπεσχέθη νά διατάξν) είς ',τόν Ναύστοθμον την χατα-
σχευην προτύπων πλοιαρίων άχτοπλο^ας δπως έχτεθώσιν
έν τ^ έχθέσει.

ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ

ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΚΑΑΑΙΤΕΧΝΙΑ

Ός γνωστόν, 6 πρίγχιψ διάδοχος ταυ Σάξ Μΐΐνιγγεν Βερ-
νάρδος τάς ώρας της σχολής αυτοΰ άφιεροΓ είς τήν μετσ
ζήλου μελέτην τής νέας έλληνίχής γλώσσης, την οποίαν ^^
λώς έπίσταται χαι χαλώς γράφει. Έξαίρετον δεΓγμα ττ^'ς>.
ληνομαθείας ταύτης του φιλόμουσου ήγεμόνος Χο^ι^βΐ^ -τήν
έν τ^ ' Εστία δημοσιευθεΓσαν ψΐ'Ά'^'^ηαα αυ^οΰ του χαρα-
χτηρι^,*ί#ύ τβυ αύτβχράτορο; Γουλιέλμου υπό Ρβϋΐ Ι,ίη-
(Ιβα. Νεώτατον δέ δεΓγμα της προς τά έλληνιχά γράμματα
αγάπης του παρέχει ήμΓν τε>ευταΓον δι& τής είς την ήμε-
τέραν γλώσσαν μεταφράσεως του Φ ι έ σ χ ο υ του Σίλλερ.
Ή μετάφρασις αΰτη εκδίδεται μ•τ' ου πολύ έν ίδιαιτέρω
βιβλίω, βπερ θα φέρι^ όλόχληρον τό όνομα του μετα-
φραστου.

— Ό χ. (1*ΑΓΐ>θί9 (16 ΙυΙ>&ίΐ)τΙ1]6 άνέγνωσιν έπ* εσχά-
των έν τ^ Ακαδημία τών Επιγραφών και τών Γραμμάτων
έν ΠαρισΙοις σημείωσιν περ\ της χατά παρασχευήν κα\
-σάββατον νηστείας χατά τους καθολικούς. Απέδειξε δέ Ετι
άρχήθεν χαΐ χατά την δύσιν ή Εκκλησία είχεν όρίση ώς
ημέρας της Ιβδΐ^μά5«ϊς νησττ^σΕμου; την τετάρτην και τήν
παρασχβυην, ^τ,ίια% χαΐ π» β* ήμΓν. Την νΐα>τ(ρΐΐτμα^ εισήγα*
γε πρώτος 6 πάτ^^ς Ίννοκίντιοΐ ο τιβώτοξ [40^*^4171, 0'^3^ν
ήττον βμως έν Γα>ατΕα ή νϊ^στεία ιή; τιτΐρτη; παρέμι**€ν
έν χρήσει χοβ' Ι>.ον ΐο-^ ττέμπτ&'* Λΐώνα, Είσαχθεϊσα 6έ ί?ς
την 'Ιρλβτνδίαν ύπ?ί του »γίου ΙΙ«τριχΙβυ περί τ^ Ιτος 43*
διετηρήθη έχει ί-τΐ ΐΤΕρισσότιρι^ν ακόμη χρόνον. ^Ενιια δέ
τούτου, κατά την ΐγχώριον γΧώσσαν τών Ιρλανδών, ή μίν
τετάρτη δνομάζεταί » πρώτη νηστιΐβ*», ή Ζ\ πέμπτη •ή
μ«ταξύ δύο νη«^Γ.ΐών•,ή £| παρασκευή «νελευτ«(β νηστεία»
ή άπλ^•ς «νηστεία.-

— Έν τω ιΧρόνΐ!)» του Λ*ν3.ίνου ιί&ι^μιβσίΐύθη ή επίκλη-
σις χομιτάτου, 5πΐρ κατηρ-ίσβη εν Αγγλία ιτρ^ς ϊιε|ίΐγ*ι-
γήν μ<γάλων αρχαιολογικών ανασκαφών ι ν Κύπρ|).Το φύλλον
του "Αστεος συ ^ι^ττΐ εν Α\ιρΙω ^{Λίγ θί^μιΐϋί; την ιπίχ}ησιν,

— Ό έν Χά^Αλΐ5 καθηγητής Κΐρχώ| ιδημοσίιυσίν εσχά-
τως στατιστικήν τών μα)).ον ^αδι^^μ^νων γλωσ^ών^ || ής
προκύπτει βτι 4θΟ ίκατ^/μ^ύρίβ >.ο(λ«ϋσιν την σΐν(νί|ν, ΐΟΟ
•εκατομμύρια τή•Μ *Ινϊιχήν, ΙΟΟ έκ«τομμύρ*« την αγγλική ν»
19 εκατομμύρια την ρωσσικήν, 57 εκατομμύρια Η^ ν#ρμα-
νικήν καΐ 47 Ι?ίθίΤ5μμύρ;α ΐήν ίβΐϊανίιήν, *Η γαλλίϊΐη Ιρ*
χεται μετά ταύτας χΐΐΐχ^υφ^ γήν τΐλ^^^αίαν 14 σι ν.

ΟΪ9ΪΪΪΖΘ0Ι όγ

Οοο^Ιε

/^Σ:^Λ.ΧΙ0ΓΤ ΤΗΕΣ3 £2ΣΧυΐ^Σ

— Άνϊ,υρέβησαν ίσχίτωζ βν ταΓςάνασχβφαΓςτης Άχροπ^-
λ»(ι>ς προ του έν αύτ^ Κεντρικού Μουσείου εις βάθος 14 νΐ'
ρ{που μέτρων δκάφορα χάλκινα έργαλεΓα χα\ δττλα αρχαιό-
τατα, προϊστορικής εποχής. Τα έργαλεΓα είνε παρεμφερή
τοΓς νΰν παρ' ήμΓν Ιν χρήσει. Έπι του βράχου ακριβώς α-
νεκαλύφ6ησαν τοΓχοι οικιΰν αρχαιοτάτων, ώς φαίνεται, έντος
δ• ένος τούτων έντετειχισμένα ευρέθησαν τα ανωτέρω εύρή-
ματα,ατινα συνίστανται εις εννέα πελέκεις,δύο άζίνας, μίαν
ρίνην, δύο ξίφη, μίαν αίχμην δόρατος, τρεΓς δίσκονς καΐ
άλλα τινά. Πλησίον του μέρους ίνθα άνεκαλύφθησαν τ' ά-
«^«ύτέρω «νΐυρέΟησαν χαί τινά αγγεΓα της λεγομένη; Μυκη-
ναίας ίκοχης. Τλ εΰ^ήμοίτα ίΐ*ι μεγίστης αξίας, καθόσον ύ-

-^|π3)ογΙζρτ*( ητι ν^^γ^ιντώ^ ιΐί; κ'τηγψ μιας χιλιετηρίίος π. Χ.
— Τλ άν^γειρόμε'^&ν ενΓραδ α μνημεΐον εις τον "Οδυσσέα
Άνοροΰταον ΐΐίί τετράγωνοι τ-ί οΞόμημα, ου ή περιφέρεια
βινί 120 τετραγ. μΙτρωΜ, ητο'. εκάστη πλευρά 2χει μήκος
30 μ., οΐχοδου-εΓτοΐϊ ^* εκ Ίί^ων πελεκητών μετά θύρας και
!ϊϊΕ^ϊφ?άγματος σ^^δϊ-ιροΰ έιτ•; των ερειπίων του αρχαίου Χα-
ι^ίου κα\ ιπι ζτ^ς δημοσίας ό^ΰΰ της αγούσης προς τή^ *Άμ-
φίσσί^ιν. Έντ^ς του πιρΕολου του μνημείου εφυτεύθησαν
1 20 χυττάρίσσο:^ ίσάριθμ,ίίΐ τ:£θ; τους εις το περίκλυτον
Χάνι άγΐιΐνΐΐίθένταΐ μα/ητάς. Εις το κέντρον του τετραγω-

Λίβυ ΐγείριται πυ^αμί; ετ:< τριπλού βάθρου, εις τάς γωνίας
τοΰ Λπηΐ'ϊυ ίϊ τ^^ωπί βομίϊ^αφα?^αι τοΰ182ΐ•ΈπΊ της κορυ-
φής ϊη; τΐν^αμίζι; 63 στηθϊ; μ-χρμιρίνη ή προτομή του *Οδυσ•
σέως Ανδρούτσου, ης ή χατα^ίΐευη ανετέθη εις τον ένταΰ-
ΐία γ>ύπ"Λ^-' κ. Μ^τονάνον. Τί> νψος της πυραμί^ος μετά του

ΐράΰ^^υ ιΐν€ 6 μέτρων. Έ^ι περιάιττω θέσει κείμενον το μνη•
μεΓ^ν 5ϊ ζΐίΐ άπανχα/Γ/ΰίν όρϊτον εκ των πέριξ. "Εσεται δε
πί^αΐιαμένο.! προ τη; 8 Μϊίου. επετείου της εν Γραβιζ
μάχης. Ή δαπάνη ώρίσίίη είς 20, 000 δρ.

— Προσ^ΐ'ορίαθη ώ; ΐό~'"^ς, εν ω θα στήθη τ^ άγαλμα του
Βύρ'ιΐνο;, ή βπΕνανχΐ Τίϊν στη/τ^ν του "Ολυμπίου Διός γω-
νία το-; μ-ταξύ τη^ νυν χαρασαομένης όδοΰ και της προς
τα λ^^υτρϊ Λ.αίμα^κη"ΌΪί ^γούστ,: σχηματιζόμενου τρίγωνου.
ΆΐΐΕ^ι^σ''σΐϋτ, ν^ ΐΐατεδα^ισ^Γνυν άπαντα τα πρόσθετα κτίρια
τέ ΊΖίρ\ το Κ«7:νίργίίστΛσ[ον, ία ΐσοπεδωθ^ δΐ ό παρ* αυτό
ν^ωρ•:*; οτϊω; η χϊτί),)η)ο; δια -ιην κατασκευήν του δαπέδου
-:5~• ά'-ΐ' ε;'?ησομπν□'^ ξίΑτρ^^υ, ^:ά το όποΓον εντός ολίγου θα
^ρβΑη]Ρ ^χθη ίημίίπραιίία, Θτ ΰ^ν^ροφυτευθ^ ομοίως τφ άρι•
στίρό9ε του ΓίΛπν5ργρί?ΐ3σίου ζηπω και το δεξιόθεν αύτοΰ
μέρο;• αυτό οί τοϋτο το ΚΛΤϊ*4[ΐ^ύίΓα<^^0ν θ7. κ^τ'^οτ- -ζ^
άμα οΐκοδ^μηθ^ τό ίτιρίν.

ΙΤΑΤΙίτίΚΗ

ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΩΝ ΕΠΙΤΑΓΔΝ

Καταπληκτική είνε ή χατΐί τον λι^ξαντα μήνα Φε•
€ίρονάΐ;>ίΐΐν διαφοοΐι της Λίντ^ακί^ζ των ταχυδρομικών επιτα-
γών έν σ^^εσει πρ?ί: τόν προηγούμινον. Αί εν συνόλφ έκ του
■χεντριχοΰ γρϋφΐ.ου *Α6ηνών ΐκδοθεΓσαι καθ* δλον τον Φε-
Βορ•\^αθί*ι>\ Ιτζιτοί^αλ ιΐζ ^άρος αΛ)ων ταχυδρομείων ανέρχον-
ται ΐΐ; 143 χα\ άντιπρτ/σΐι^πιυου^ι ποσόν δρ. 15, 321 δι*
ας είσητριχίη τίλος δρ.Π4,20. ^Ητοι ύπερτεροΰσι τόν πα-
Οΐλθοντα μήνα ύ μέν άρι'^ιμό; των επιταγών κατά 99, το δε
%»η^ αυταίν αντιπροσωπ^υόμενο.• πονόν κατά δραχ. 9|844,90.
Πάρου "Τι ϊα^ηααν ζ>\ πρόζ έξό;)ι^•ιν υπ* άλλων ταχυδρομι-
κών γραφείων έκδοΐεΓσαι εις β^ιρος τοΰ τών Άθηνων εν συν-
?>ω έπιταγαΐ 439, άντιπροαίι^πΕύουσαι ποσόν 35, 565, 85
^ρ., ητ*ι πλΐί^οτιραί τΐ^ν κατά τό\ καρελθόντα μήνα ώς προς
Λέν τΟ¥ αρι%^ι^« των επιταγών χατά 240, ώ< προς δλ τό πο-
ιόν κατά δρ.21, 216, 55. Ουτί*ς, αφ* ή: ό νόμος ετέθη €Ϊς
ϊνέργβιαν, εκ τοΰ τιχυορ^μιχ'ίυ γραφείου Αθηνών εξεδόθη-
ταν ιν #ανό>ψ έήΐταγ^ι 197, άντιπροσωπεύουσαι ποσόν
ΐρα/.μών 20, 798, 10, άφ' ων εισεπράχθη τέλος δραχμών
153, 4Π«εξ(ΐ»φληθησαν ?Λ έπίτίγαί 638 άντιπροσωπεύουσαι
Εοσό^' ^ί-ϊί^Γ. 49 915, 15- Ή 20 ΦββρουαρΙου ύπηρξεν ή
'οηαίβτϊρα ιίς βκοοτιν εττιτιγων ημέρα, καθ* ίσον κατ*
ΐυττ|ν έξεδό^θησαν ΐΟ τοιαϋτ^ι άντιπροσωπεύουσαι δρ.
ϊ, 198, 70- Άλλ' ώς ΐΕρός -την πληρωμών τών επιταγών

0^1 μεν μέγιΐϊτον αρίθμόν των προς εξόφλησιν παρουσια-
^'θίΐσών τοίουτιαν αντίπροσωπ^ύουσιν ή 22 και ή 29 Φΐ•

ίρβυαρ^ου, το δε άνωτ^ρον ττ'/τ,ρωθεν «οσόν ή 26 έχ δραχ.
♦ ,460ρ7ΐϊ, αίτινες άντιπροσώιτΕ^ον 22 έπίταγάς.

Ι

'-=-Τ-ΐ^^1:Λί>^

ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ

(χχΐΒίανβ ά'ΕίοΗΐΗαΙ : Ια Ιαη^χιβ Ονβοααβ.
Μ6ηιοίΓβ8 6( ηοΙί€β8 1864 — 1884. Ρτέζέάέ ά'αηβ ηο-

Ιίοβ 8ϋΓ 165 5θΓνίθβ8 Γβη(1ϋ8 ρβΓ Μ. Ο. (]*Εί€ΐΐΐ1ΐ&Ι ^ Ια

ΟΓέοβ 6( &υχ έ(υ(ΐ63 ΟΓβοςοεδ ρβΓ Ι6 Μί8 (Ιβ Οϋβυχ
<ϊβ δβίηΐ-ΗΙΙβίΓ. ΡβΓί8ΐ887. Σελ Ι— III. 1—426. 8ον.

Τό υπό την ανωτέρω έπιγραφήν εκδοθέν περί τά τέλη του
παρελθόντος ?τους βιβλίον εινε συναγωγή πάντων τών ύπο
του εν Παρισίβις αποβιώσαντος τω 1886 Γουστάβου Δ'Έΐ-
χθαλ δημοσιευθέντων φροντισμάτων έν φυ\)αδ(οις και περι-
οδικοΓς υπέρ της Ελληνικής γλώσσης, μβτα της βιογραφίας
του φΐλέλληνος τούτου και αείμνηστου άνδρό;, γραφείσης
υπό του μαρκησίου ΟαβϋΧ (16 δβίαΙ^ΗίΙθίΓβ.
^ Τό ίίνβμα τον Γουσταύου Δ* Έίχθάλ δεν είνε άγνωστον
εις τους λογίους τών Ελλήνων είς του; άναγνώστα; δε της
Εστίας κατέστησεν αυτό γνωστότβρον ό κ. Δημήτριος

Βικέλας ^ΤΙ(1.Α(Τί•ΛΐΤΜ^ 2» »« 'Ρ^--/- »_!. ΓΤ 1. Α " ί- ι ι

ανδρός, ίς ίγραψεν εν Ελλάδι άπό τοΰ Σεπτεμβρίου 1833
?ως τοΰ Ιουνίου 1835, χαϊ ας οί υίοΊ τούτου πο^έδωκαν

μετά τόν^ θάνατον του είς τόν κ. Δ. 13ΐΛέλαν προς δημοσίευ-
σιν τών άφορωντων^'δία την Ελλάδα. Ανέγραψε δε ό κ. Βι-
κέλας 2ν τε τξ άρχ^ χα\ εν τέλει τη; δημοσιεύσεως εκείνης
βραχείας σημειώσεις περί τε τοΰ βίου τοΰ ανδρός και περΊ
των υπηρεσιών, άς προσήνεγκεν είς την Ελλάδα επ: διε-
τίαν.

Ό μακαρίτης Έίχθάλ ύπηρξεν εΙς τών ένΦερμοτέρων χαι
πιστότερων φίλων τών Ελλήνων καΐ της γλώσσης αυτών. *0
έ% Παρισίοις Σύλλογος προς διάδοσιν της Ελληνικής γλώσ• «
σης εν Γαλλία είς την πρωτοβουλίαν τούτου κυρίως οφείλει
την γένεσίν του και την άνάπτυξιν. Ο ζήλος αύτοΰ κα'ι ή
αγάπη προς τήν έλληνιχήν γλώσσαν δεν είχε δριβν την ύπό
του ιδίου μόνον καλλιέργειαν αύτης, άλλ* Ιβαινε <*ι ?τι
προς, καθ* δσον ό Έίχθάλ έπεζήτησε παντι σθένει διά δια-
φόρων δημοσιεύσεων εν τε περιοδικοΓς και ιδιαιτέροις φυλ-
λαδίοις, ατινα προύκάλεσαν συζητήσεις, διά της σ«στάσ«ως
τοΰ προρρηθέντος Συλλόγον νά διαδόσ-ρ αυτήν χα\ έμπνευση
Ιτι είς άλλους τόν υπέρ αυτής Γδιον αύτου Ιρωτα. Τοιού-
τος δε ητο 6 ύπερ της Ελληνικής ενθουσιασμός του, ώστε
συνέλαβε τήν γνωμην, κα\ ύπετύπωσεν έν φυλλαδίω δήμο•
σιευθέντι τω 1864, βτι εινβ δυνατόν ή Ελληνική νά χρη-
σιμεύσω) ώς γλώσσα διεθνής, ορμώμενος κυρίως εχ τοΰ βτι
ή γλώσσα αύτη άπό τής 16ης έκατονταετηρίδος κατέστη
στοιχεΓον άναγχαΓον τής εκπαιδεύσεως παντός άνθρωπου λο-
γίου. Τήν μελέτην ταύτην τοΰ μακαρίτου 'Είχθάλ μετέφρα-
σεν είς τήν Έλληνικήν ό κ. Μάρκος Ρενιέρης προτάξας τας
ολίγας ταύτας λέξεις «Ή παρούσα Ελληνική μετάφρασις
ήτις συγχρόνως με τό γαλλικόν πρωτότυπον εξέρχεται είς
τό φώς δεν έγένετο μόνον έπι τω σχοπώ νά κοινοποιηθξ είς
τούς'Έλληνας ή'σπουδαία τοΰ κυρίου Έίχθάλ πρότασις κα: '
νά παρακινηθώσιν οί λόγιοι τών Ελλήνων είς ύποστ^ριξιν ^
αυτής δι* δλων δυνάμεων, άλλα προσέτι δπως χρησιμεύσν) ώς
ζώσα απόδειξις τής όρθότητος τών σκέψεων τοΰ Γάλλου σο•
φοΰ. Ή μετάφρασις αΰτη καταληπτή δπου ύιύάρχουσιν
"Ελληνες, θέλει ένταυτφ έννοηθ^ άνευ δυσκολίας ύπό παν-
τός άλλου βστις είς τά σνολεΓα εμελέτησεν όπι*σοΰν επιμε-
λώς τήν γλώσσαν τών προγόνων των. *Επειδή δε ή γλώσσα
αύτη απανταχού σχεδόν τοΰ πολιτισμένου κόσμου κατά τό
μάλλον ή ήττον διδάσκεται, εινε αρα βέβαιον οτι δέν α-
παιτεΓται ειμή ή τής σπουδής ταύτης ενίσχυσις βπως ευρέθη
λελυμένον τό τής καθολικής γλώσσης μέγα πρόβλημα, οπιρ
6 κύριος *Εΐχθάλ φέρει ύπό συζήτησιν, χα\ δπ•ρ άντανο-
κρίνεται είς τόν πόθον τοΰ αίώνος, τήν αδελφότητα τών
λαών, τήν {νωσιν τής άνθρωπότητος.•

Σημειωτέον δ' έν παρόδφ, βτι ό χ. Μ. •Ρενι?ρης τώ
1855 έν τω έν Αθήναις εκδιδομένη τότε «δρθε&βΙβυΓ <ΐ€
ΓΟΓίβηΙ• {δημοσίευσε μελέτην περί τοΰ προορισμού τοΰ
Ελληνικού Ιθνους και τής Ελληνικής γλώσσης, έν -ξ θίγει
πόρρωθεν τό ζήτημα τοΰτο τής γλώσσης, Οπβρ & ΈΓχθάλ
έθεώρησε πράγμα τοποιήσιμον.

Πάσα; ταύτας τάς μελετάς του περί *ϋ!λληνικής γλώσσνκ
κα\ τάς έπιστολάς περί τοΰ θέματος τούτου είς διαφόρους
λογίους τής Ευρώπης, καθώς και τάς μελετάς, άς Ιγραψαν

ΟϊΟΪΐϊζθό Ι3γ

ΟθΟ§ΐ€

/%•ΡιΛ.ΤΙΟΙΤ ΤΪ223 £:23ΤυυΒ

α>λοι έχ των δημ»σ(εύσ€ων τούτου όρμηθέντ^ς, 6 μαχαρ(της
•Είχθάλ «ρούτίβετϊ, ζών ϊχι να 8ημοοκ&ύσ^ εν ένι τόμφ,
αλλ* 6 6άνατο( έπελβών εματα(«σε τβ Ιργον. Την έκιθυμίαν
τβυτην του πατρίς, φ&ρον τελών εις την γεραρ&ν τούτου
μνήμην , έζεπ>ήρωσεν 6 υί6ς του Ευγένιος ΈΤχθάλ, δήμο-
νιεύσας τ ο ύπ^ την «νωτέρω έπιγραφήν βιβΧον, εις § 6
ΜαρχησιοςΟυβυχ (Ιβ 8•ιθΙ-ΗίΙΐίΓ6 ττροέταζε μαχραν βιογρα-
φία ν εν σελίοι 103 του Γου<ττά6ου ΈΤχθά) σχετιχως πρ^ς
τις υπηρεσίας, &ς παρέαχεν ιΐς την Ελλάδα χα: την σττου•
δήν της *Ε>ληνιχής γλώ•σης.

Έν τω δηΐ4οσι•υ6έντι τόμφ περιέχονται ή δυσεύρετος χα-
ταστασβ ττρωτη μελέτη του «1)6 1*υ5β^6 ρΓβΙίςοβ <3β Ιΐ
ΐΑίι^υβ 6Γβ€ςιΐ6•, ή δημοσιευβεΓσα βν φυλλαδίφ τω 1864,
χβΐ ή έλληνίχή μετάφρασις του χ. Μ. Τενιέρη μετά της
1«^έτης του πβρ\ «ΠροορισμοΟ του Έλληνιχοΰ Ιβνους χαΐ
της Έλληνιχης γλώσσης•, ελληνιστή χαι γαλλιστί. Ός «ρο-
σΟηχαι δέ χατεχωρίσθησβν χαι το μετά την Ιχδοσιν του
Γ— φυλλαδίου ίου Έτχθαλ γραφέντα ύπο του ΝβίΓΐβΓ, του
Ττέάέήο 0α1)α6Γ, του Λαΐ. ΟιαιρβΑυχ, του Ι.ί((Γ^, του
Ρ. ΒδυάΓγ έν έφημίρί^»» χβΐ ηεριοδιχοΓς της Γαλλίας, του
εΐιΐΓΐ€9 ΜβηάβΙδοη ΒβΠΐιοΜγ έν Γερμανία, τοΰ Κο1>6Γ(
ΒΙα€λί6, τοΰ Ίω. Ν. Βαλέττα, έν Αγγλία. '

"Επονται χατόπιν έτερα φροντίσματα τοΰ μαχαρ. Γουστ.
•ΕϊχΟάλ.

Ββ Ια ρΓοηοηεί&Ιίοο ηβΐίοηβΐβ (Ιυ βΓβο €( άβ 8οη
ίηΐΓο<1α€(ίοη άαιίδ ]*6ηΜί§^ηθοιβηΐ οΙβΒβίςυβ•

ΙβιΐΓβ λ 8!γ Ι^υίβ Μ&ΙΙβΐ βυΓ υηβ Ιβη^αβ ίηΐΦΓηβ•
(ιοηαΐβ υηΙΥ€Γ86ΐΐ6 6( εοηβίίΙβΓίΐίοηβ ρΓ6ΐΙηιΙη&{Γβ9.

01)9€ΓΥ8(ίοη5 8ϋΓ Ι8 ΓέΓΟΓΟΟβ ρΓ09Γ688ίν6 6( 8ϋΓ

ΓόΙβΙ βοΐυβί <)6 Ιβ Ιβο^υβ ΟΓβοςυο, εις 5ς έπεται ελλη-
νιστί^ κα\ γαλλιστ) Λόγος τοΰ ΈραχΧ, Βασιάδου, έχφωνη.
•εις εν Κωνστανχινουπ6λει τξ 4 Μαίου 1869 έπι τξ επετείφ
έορτη της συστάσεως τοΰ έλληνιχοΰ φιλολογιχοΰ συλλόγου
έν Κωνστα^^ινουπέλει, ούτινος θέμα ητο ή σπουδή της Έλ-
ληνιχης γλώσσης χαι ή χαλλιέργίΐα των έλληνιχών γραμ-
μάτων.

"Επονται δ* έν τέλει τέσσαρα Ιτι φροντίσματα τοΰ
Γβυστ. "Είχθάλ :

Ι-β Ι-θη^υβ 6Γ6εςυ6 οοιηιηβ Ιβη^οβ 8€ΐ>η(ίίίσυθ

€003031106.

' νοΙΐ8ίΓ6 6( 18 <}υ€8({οη ΟΓύεςυβ «α 1770.

Οο )8 ηουτβΐΐβ ΙοΙ 8υΓ ΓβηδβΙ^ηοιηβαΐ 8βοοη(1ιίΓ6
βη ΚυββΙβ.

Νο(ΐ66 ΒϋΓ Ιι ίοη(Ι•(Ιοη ο( Ιβ άβνβίορρβηιβηΐ ά^ ΓΛβ-
βοείιΐίοη ροϋΓ ΓθηοουΓ•§βιη6η( <ΐ€8 έΐυΐοβ αΓβοοιιββ
βη Ρηηββ.

•Αλλα «λήν τοΰ χαΟαροΰ τούτου γλωσσιχοΰ ζητήματος,
λίαν δι^αφέρουσα είνε δια τους "Ελληνας ώς προς την ίστο-
ρίαντων πρώτων έτων της αντιβασιλείας χαι ή προτασ-
«ομένη μαχρά βιογραφία τοΰ ΈίχΟάλ έν τω είρημένφ βκ-
βλίφ, ουνταχθεΓσα ύπο τοΰ μαρκησίου χ. (1β Οϋβυχ άβ
ββΙηΙ-ΗΙΙΐΐΓβ έν 1^ δημοσιεύονται πολλαΐ έπιστολαι άνέχ-
δοτοι τοΰ τε ΈΤχθάλ χαι Η8&6 πολλά ίστορουσαι περ)
της χαταστάσεως τοΰ Ναυπλίου, των Αθηνών, Κορίνθου,
Γαλαξειδίου χαΐ έν γένει της Ελλάδος χατά τ^ 1833
χαι 1834.

Τοιοΰτον είνε τλ περιεχόμενον τοΰ βιβλίου τούτου, βπερ
δ Εύγένειος Δ*ΕΤχθάλ εις τιμήν τον πατρίς αύτοΰ έξέδωχε
εν τω αυτω νυνα^αγών παν δ.τι 6 πατήρ αύτοΰ περί της
Ελληνιχ^ης γλώσσης χαΐ τη; Ελλάδος έγραψε, συναρμολο-
γήσας^ ούτω £ν των ευγενέστερων μνημείων, ατινα έν τη
ξέν», ηγέρΟησαν υπέρ της Έλλην»χης γλώσση<, έφ' ω οί
Έλληνες δφείλουσιν αυτω απείρους ευχαριστίας. Α.Μ.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Κα•• & γράφουσιν έχ Βερολίνου, έν τοΓς έχεΓ επίσημοι ς
χυχλοις γίνεται λδγος περί μνηστείας του διαδόχου Κων-
σταντίνου μετά της ήγεμονίδος Βιχτωρία;, δευτιρβτόχου βυ-
γατρός τοΰ αυτοχράτορος Φρειδερίχου τοΰ Γ'.

— Τήν παρε^λθοΰσαν Τρίτην μ. μ. 6 άναχριτής χ. Μά-
ν•σης, μβτά τοΰ γραμματέως αύτοΰ χαι ένος χωροφύλαχος,

μεταβας εις το/ οιχον τοΰ χ. Ποστολάχα άνέχρινεν αύτδν,
άπαγγείλας χατ' αύτοΰ χαι χατηγορίαν• Κατέσχεσε δ• χαι
σαχχίδιον αρχαίων νομισμάτων επίσης χαΐ το πολύ-
χροτον έχ νομισμάτων τοΰ Άμύντον άγγεΓον, δπερ δμως
φέρει αλλην φαίνεται έπιγραφήν χαι ούχι την διαδοΟεΓσαν,
Τήν έπιοΰσαν εξεδόθη χατχ τοΰ χ Ποστολάχα ένταλμα φυ-
λαχίοεως, κατηγορουμένου άπι νοσφίσει περιουσίας άνη-
χούσης ε{ς το δημόσιον χαι απιστία* χαι ηδη ό πρώην διευ-
θυντής τοΰ νομισματικού Μουσείου διατελεΓ προφυλακι-
σμένος έν τ^ οιχία του.

•— *0 Σουλτάνος, απάντων είς τό άποσταλέν τηλεγρά-
φημα τοΰ επι των έζωτεριχων ύπουργοΰ χ. Δραγούμη, εξέ-
φρασε τήν έπιθυμίαν να δ;χθξ τήν μέλλουσαν νά χομίση
αυτω τον μεγαλόσταυρον πρεσβείαν μετά τήν λήξιν του
διά τον θάνατον τοΰ αύτοχράτορος Γουλιέλμου πένθους* ώς
έχ τούτου, ή πρεσβεία θ* άπέλθτ) εις Κωνσταντινούπολιν
μετά Ενα περίπου μήνα.

— Αί έργασίαι της τομής τοΰ ίσθμοΰ της Κορίνθου προ-
βαΐνουσι δραστηρίως εξ αμφοτέρων των αχρων Ποσειδωνίας
χαΐ Ίσθμίας, νπό τήν διεύθυνσιν τοΰ χ. Μορέν. 02 εργαζό-
μενοι νΰν έργάται ανέρχονται είς 18θΟ, τα δε εξαγόμενα
χαθ' έχάστην χώματα ανέρχονται είς 6,000 χυβ. μέτρων.
Καθ* έχάστην Ευριαχήν είδιχοι έργάται *Ιταλοι εργάζονται
είς τήν ταχτοποίησιν των έπιφοβωτέρων πρανών άπο 1)10
είς 1)5. — Κατά τό παρελθόν Ιτο; οί αποθανόντες έχ δια-
φόρων ασθενειών η τραυμάτων έχ των 600 ά^θενησάντων
άνηλΟον μόλις είς 24.

— Μεταξύ των πολλών τιμαλφών δώρων, άτινα απε-
στάλησαν τω πρίγχιπι της Ουαλλίας χαΐ τ^ πριγχίπίσστ,,
έπι τ^ είχοσιπενταετηρίδι των γάμων των, διακρίνονται
άδαμαντοχόλλητος τιάρα, δώρον των δεσποίνων της άγγλι-
χ^ς αριστοκρατίας χαι περιδέραιον έχ ^ουβινίων, δωρον
τοΰ αντοχρατοριχοΰ ζεύγους της 'Ρωσσίας. Έθ^ωρήθησαν
επίσης ώς ωραιότατα χαι τα ύπο τοΰ βασιλιχοΰ ζεύγους
τηςΈλλάδος άποσταλέντα σχεύη προς κατασκευήν πονντζ.

— Οί XX. Ίωνίδης, τραπεζίτης και γενικός πρόξενος
της Ελλάδος έν Αονδίνφ, καΐ Κούχ διευθυντής της ομωνύ-
μου Εταιρίας ηλθον είς συνεννόησιν προς σύστασιν ξενοδο-
χείων είς διαφόρους εξοχάς χαΐ γραφιχάς τοποθεσίας τη;
Ελλάδος, μελλόντων νά χρησιμεύσωσι δπως έλχύσωοι πε•
ριηγητάς. ^

— *0 αντιπρόσωπος της άγορασάσης τα έν Μιχρασία
μεταλλεΓα της Εταιρείας των Μεταλλουργείων ΛαυρεΙου
αγγλικής ομάδος χ. Φρέσφελδ, όρνχτολόγος, μετέβη έπι τό-
που προς όριστικήν διαχανόνισιν της πωλήσεως.

— Νέα ατμοπλοϊκή σύμβασις υπεγράφη μεταξύ της ήμε•
τέρας κυβερνήσεως χαΐ τοΰ χ• Κούρμη αντιπροσώπου της
αγγλικής ατμοπλοϊκής εταιρείας «Μιχρασίας«.

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

χ. Κ. Π. Α. Ό νέος της Γερμανία; αυτοκράτωρ Φρει-
δερΓκος άτ. εκλήθη τρίνος ώς βασιΛεύς της Πρωσσίας^
διότι ΦρειδερΓκος δεύτερος ε?>ε ό χοινότερον γνωστός ύπό
το δνομα ^/^«ας ΦρειδερΓχος ΐβισιλ. 1740 — 1786), ΐχτοτι
δε πάντες οί βασιλεΓς της Πρωσσίας ώνομάζΟΝΤΟ Φρειδερϊχοι
Γουλιέλμοι μέχρι τοΰ προ μιχροΰ αποβιώσαντος, δστις προ-
σέλαβεν απλώς το όνομα Γουλιέλμος χαΐ διά τοΰτο λογί-
ζεται ώς Γουλιέλμος πρζ^τος* '^Αν ό νέος αυτοκρά-
τωρ ήκολούθει τήν κατά τήν τάξιν τοΰ ονόματος σειράν
των ομωνύμων αυτφ αυτοχρατορωτ ζης Γερμανίας,
Ικρεπε νά άποχληθ^ τέταρτος, διότι εχομ^ν ΦρειδερΓχον
τρίτον αυτοκράτορα της Γερμανίας, τον χαίειρηηχοτ έπο-
νομαζόμενον, βασιλεύσαντα άηό τοΰ 1440 — 1487. — χ.
Σ. Γ. ΒίοΙίΙζ. Καθ* ^ ιπληροφορήθημεν ουδεμία συγγένεια
συνδέει τάς δύο ομωνύμου; οικογενείας, ών ή μέν κατάγεται
έχ Νάξου, ή δε έχ Πελοποννήσου. — κ. Κ. Ν. Φιλιππούπο-
λιν. Ένεγράψαμεν πάντα;, και εύχαριστοΰμεν θερμώς διά
τήν φιλικήν ύποστήριξιν. Άπηντήσαμεν χαι ιδιαιτέρως. —
κ. Κ. Δ. Βραίλαν. Παρεδόθη ασφαλώς είς τον Γδιον, δια-
τρίβοντα ενταύθα, ώς χαΐ ιδιαιτέρως σας έγρζψαμεν. — χ.
Μ. Α. Σμύρνην. Απεστάλη ταχυδρομικώς. — κ. Ε. Δ.
Κέρχυραν. Άπηντήσαμεν. — χ. Ι. Κ. Πειραιά. Σος εύχα-
ριστοΰμεν θερμώς διά τάς φιλικάς φροντίδας.--- χ. Κ. Ν. Τ.

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

Ζ2^Ε.Λ.ΧΙΟΐα• ΤΉ:23 £:23ΤΙ^2Ι

χράτωρ. Ή δβυτέρα δκδέχθη την 25 Φε6ρου•ρ(ο\> του
1848 τον ηβσόντα ΛουδοβΓχον ΦΙΆιππον χα\ χ«τβλύ6η 8ιά
του ηρβξκχοπήματος της 2 ΔκχΕμβρ(ου του 1852 του Να-
πολέοντος Γ'. Ή τρίτη δημοχρατίβ, πραγματιχως αν ούχι
χατά τύπους, ίδρύβη την 4 ΣβπτβμβρΙου 1870, 8ια της
«υγχροτησεως της Κυβιρνήσκως της Έθν:χης *Λμύνης, καί-
τοι 2( σοβαράν δίΕλΟοΰσα χρίσκν χα\ <7πουδα(ως άπκιληθκΓσα
χατβ το 1873, τφ 1877 χαι εσχάτως Ιτ«, έξαχολουθιΓ υφι-
σταμένη. Ή τρίτη δημοχρατία άριθμεΓ τρεΓς προεδρείζ;,
την του Θιέρσου, δστις έγένβτο όίρχηγος της έχτβ\&στιχης
εξουσίας ττ,ν 17 Φ&βρουαρίου 1871 χα\ παργ)τηθη την 24
Μαΐου του 1873, την του στρατάρχου Μακ-Μαων, (στις
έγένβτο πρόεδρος την 24 Μαίου 1873 χα'ι παρ/ιτήΐη την
30 *Ιανουαρίου του 1879, χατόπιν των έχλογών της Γε-
ρουσίας, δι* ων (π>6(θψι(φησβν έν «ύτ^ ή άρ(στβρά,χα\ την
του *Ιουλίου Γριβύ, δστις άνυψωθη το πρώτον εις το άξ(ωμα
του προέδρου τω 1879, μετά τήν ληξιν δε της επταετούς
^ περιόδου έχ νέου εξελέγη χα\ παρν)τήθη εσχάτως &χ των
γνωστών περιστάσβων. Τέταρτος πρόεδρος εινε 6 άρτι εκλε-
χθείς Σαδι — Καρνώ.

ΑΡΤΙ ΕΚΔΟΘΕΝ

ΜΕΛΠΟΜΕΝΗ

Τ(Ζ01

ΣνΛΑογ^ έχΛεχνών παιδικών ασμάτων

ΰίτο 'χρονσίγ χΛειόοχνμβάΛου
προς χρησιν Γ2^^ ^ΕΛΛηγίόωτ οίχογετειί&τ

ϊποΑΝ.Ν.ΜΑΛΤΟΤ δ. ^.
ΤΕΤΧΟΣ ΠΡΩΤΟΝ

Περιέχον 3! μφν^φωνα $σματα.
Τιμάται ^ρ<ίχ• 4. — Μετά ταχνόρ. ζβΛϊ^τ δρ, ί»$0

Τοϋ αντοϋ συγγραφέως :

ΤΕΡΨΙΧΟΡΗ, ήτοι συλλογή χοριχών ςισμάτων ιτρος
χρήσιν των σχολείων. Τείχος ηρΐ^τογ^ περιέχον
25 μον6•ωνα χαΐ 62 δίφωνα ςίσματα μετά 112
ωδ'χών ασχήσεων χαΐ προχαταρχτιχών γνώσεων.
Δεδβμ. δραχ. 3, 50. Μετά ταχυδρ. τελών δρ. 4. —

— Τ^ΰγος άευτβρον, περιέχον 20 δίφωνχ χαΐ 37

τρίφωνα ({ΐσματα μετά 107 φδιχών άαχήφεων χαΐ

προχατοςρχτιχών γνώσεων. Δραχ. 2,30.
Μετά ταχυδρ. τελών » 2,5θ.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΕΩΡΠΑ
ΤΟ ΙΟΝΟΝ ΓΕαίΙΟΝΙΕΟΝ Ι»ΡΙ0ΑΙΚΟ.\ 21ΤΓΡΑηΑ

ΕΝ ΑΝΑΤΟΛΗ»

Δψ\μοσ%ενόμΒΥθτ νπο Π, Γ^τταόίον
Τμηματάρχου έπι της Γεωργίας.

Εις την σύνταξιν του χοινωφελεστάτου τούτου περιοδιχου
συγγράμματος λαμβά\ουσι μέρος πλεΓστοι των αρίστων
παρ* ήμΓν επιστημόνων χαι πεπειραμένων άνδρων, συζη-
τούνται δε χαΐ αναλύονται έν αυτω ζητι^ματα άφορώντα
εις την χυρίως γεωργίαν, την γεωργιχήν οίχονομίαν, τήν
άμπελουργίαν, την οίνοποιίαν, την δενδροχομίαν, την ζωο-
τεχνίαν, την χτηνοτροφίαν , τήν μεταξοσχωληχοτροφίαν,
τ3^ς διαφόρους γεωργιχάς βιομηχανίας χαι εις πάντα 5λλον
χλάδον της γεωργίας.

Το περιοδιχον τοΰτο σύγγραμμα δημοσιεύεται άπαξ του
μηνός ει'ς τεύχη έχ τριών τυπογραφιχών φύλλων Ιχαστον,
σχήματος 8ου, μετ& ειχόνων.

Τιμή ετησίας συνδρομής δια μέν τους έν *Ελλάδι συν-
δρομητας 8ραχμα\ 10, δια δέ τούς έν τ^ αλλοδαπή φράγχα
χρυσά 12.

26 Φεβρουαρίου 1888.
^ ΑΑνεια χ%ς Κ>>βερνν)9εΜς Τρβχονσα Τιμίι

Των 170,000,000 των 5 % Δρ. ν.

• 120.000.00Π των 5 • •

• 60,000,000 των 6 . •

• 26,000,000 των 6 • •
10,000,000 των 6 . •

6,000,000 των 6 Δρ. παλ

Κττιματιχαι Όμολ. Έθν. Τραπέζης
των 60,000,000 μετά Λαχείου φρ.
α&«το•τςχα. ΚοιτοιοτιΡ)ριοι.τοι

ΕΤΑΙΡΙΑΙ
Έθνιχή Τράπεζα της Ελλάδος Δρ. ν
Γενιχή Πιστωτιχή Τράπεζα » >
Τράπεζα Βιομηχανιχής Πίστεως • χ
Προνομ. Τράπεζα Ήπειροθεσσαλ.» •
Εταιρία Μεταλλουργ. Λαυρίου • >
Σιδηρ. *Λ6ηνων χαι Πειραιώς '• «
Εταιρία Φωταερίου • •

ΣυναΛΛάγματη
ΛΟΝΔΙΝΟ Γ— Τραπεζιχον "Οψεως.
3μην.
ΓΑΛΛΙΑΣ— ΤραπεζιχΌν "Οψεως
. Βμην.

Νομίσματα
Εικοσάφραγχον
Λίρα οθωμανική

44β.—

450.—
526.—
482.—
240.—
94.-

515.50

4,130.—
185.—
81.—
207.—
165.50
393.—

32.65
32.50

129.;/.

128.1/4

25.70
29.05

ΕΞΕΔΟΘΗ ΑΡΤΙ

Η 2Υ2ΤΑΕΐί ΤΟΥ ΕΑΑΗΜΟΥ ΒΑ2ΙΑΕΙ0Υ

ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΑΪΤΟΤ

*Απο της ίτ Ααϋμπάχ
μίχρι τχ\ς ϋτ ΒβροΛίτω Σντ^όον.

Μελέτη Γστοριχή, μεταφρασΙεΓσα έχ του γαλλιχοΰ ύπλ Χ.Μ.

ΕΡΓΑ ΤΟΪ ΑΤΤΟΤ

Λονχ9^ς Λάρας^ πρωτότυπον έλληνιχον μυθι-

στάρημα Δρ. 1.—

Στίχοι , ^Εχδησις τεα » 2. —

Διηγήματα » 2. —

*Α7ίο Νιχοπ^Λεως εις ΌΛνμπίατ » 2.50

Σαίξπηρ, 'ΡωμαΓος καΐ 'Ιουλιέττα » <.—

1 Βασιλεύς Λήρ » 1•—

» Όθέλλο; » 1.—

Δια τούς ίν ταϊς έπαρχίαις, ταχυδρομικώς άποστελ-
λάμενα, ίχα€τον τών ανωτέρω βιβλ(ων επιβαρύνεται
χαΐ με λεπτά 20 δια ταχυδρομικά τέλη.

Ο ΡΩΜΗΟΣ ί,».,.,

ι

Που τήν γ9άφει 6 2ου9ής•

Συνδρομαι εχ τοι» εξωτερικού β'ις τ^ν «Ρωμηον» γί-
νονται δεχταΐ άπο ί Ιανουαρίου •Ίς το γραφβΓον της
«*Ε2στίας» άντΙ φρ. 1 5 ετησίως*

Εις τούς εγγραφομένους συνδβομητας δίδονται χ*»
δλα τα φύλλα δσα έκδοΟώσιν άπο 1 Ιανουαρίου μέχρ»
της ημέρας της έγγραφης των.

§^0^

Έν "Αθήναις έχ του τυπογραφείου των καταστημάτων ΑΝΕΧΤΗ ΚϋΜΧΤΑΗΤίΝίΔΟ^. 1%8|--

Υ

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

.Α^ΡΖ•. 664 • ΧιΑ^ΙΤΖΟ-^ 1888. ^«ΖΓΓ^^ 10.

ΓΡΑΦΕΙΟΝ τής Εχτιαε: ΈπΙ Ί^ι^ &δου Σταδίου, αριθ. 35.

£3 23Τυ^

ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΑΙΚΟΝ ΕΚΔ1Α0ΜΕΝ0Ν ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

»νθ& 3Ζ«* . ^^^I•. 838

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
χηοιααΒΚ, 6κ6 α. ρ. ρ«γ««β9ΐ.

το ΒΟΤΑΝΙ ΤΗ» ΑΓΑΠΗΣ, διήγημα ύη6 Γ•ωρ-
γ(ο\> Αροσ(νη.

ΑΗΑΔΥΣΙΣ ΚΑΙ ΤΑΜΙΝΟΒΙΗΣΙΣ ΤΟΥ ΥΕΥ.
ΔΟΤΣ 6π6 Χ4μ«*νος *Ακοστολ(δο>>.

ΤΟ ΧΙΤΡΙΗΟΗ ΜΑΝΤΙΔΙΟΝ.

ΓΥΝΗ ηλεκτροφόρος.

ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΤΟΝ ζαιΠΝ.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ.

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΘΗΣΑΓΡΟΣ

ΗΤΟΙ

ΑΒΞίΚΘΝ ηΐ ΜΜΜΙ ΑΡΧΑΙΟΑΘΠΑ^

η%χάί 1,000 «»ρ(ιιο>> <1«όνων 1ν τ^^ κ»(μένΐ|>

«αΐ «λβ(βτ«»ν «(νΑκον τοκογραφιχΰν,

γβωγραφκχΑν, χ-ελ.

ΥΠΟ

3^λβ;ξανδρου «ρ. «Ραγκαβή

Σχ^μαμίγα βοτόίστηΛοτ όιηρημετοτ ίίςδΟ τενχη

Έϋίζ 8ύο τόμους

Χάρτης χαΐ τύπος ϋαΐρ^ζος

ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΥΠΟ

ΑΝΕΣΤΗ ΚΟΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΪ

'Βνω »^ς ιιΐίσας άν(!«ιρέτως τάς ΕυρωπβΤχάς γλώσσας
χυχλοφ•ρ•ΰσι χ«τ& μυριάδας αντιτύπων χ«1 ιις άπιιροηλη-
θεΓς χα\ κοιχίλας •χΙ^ιις, «λ«Γ9τα άρχα(ολογιχ& συγγράμ-
ματα, δι* ων ξένοι λαο: «πουδάζουσι χαΐ χατανοοΰβι μέχρι
χαι των &λα^^(€των λικτομερβιων τλς χαλλονα; χα^ τά μυ-
στήρια του^ αρχαίου έλληνιχου ττολιτισμου, ατυχώς μόνον ίν
τ^ έλληνιχ^ γλώσσ^ ουδέν τοιούτον άιιαραίτητον βοήθημα
αρχαιολογικών ευρηται, «αρ' ήμΓν δηλονότι τοΓς άξιοΰσιν δτι
•σμέν χληρονόμοι της δόξης χαι του ονόματος της παλαιάς
Ελλάδος, βοήθημα, έν ω να ^ άποτιταμιιυμένη πάσα πρό-
χβιρος γνωοις χαι •?δηοις π•ρΙ παντός δ,τι άνάγβται §«ς την
Γατορ(αν, τήν μυβολογίαν, την γβωγραφίαν, τόν πολιτισμόν,
την χαλλιτ&χνίαν, την πολβμιχήν, την βιομηχανιχήν, τόν ί-
διωτιχόν έν γένει χαι δημόσιον βίον της άρχσίας "Ελλάδος •
Ή ίλλβιψις αυτή ού μόνον ούδεμϊαν περιηοιεΓ τιμήν βίς τά
έλληνιχά γράμματα, υπέρων μοχθεΓτό ήμέτ€ρον Ιβνος, άλλ'
άχδμη χα6(βτησιν αδύνατον την σπουδήν χαι την χατανόη-
σιν της αρχαίας ήμων (στορίας χαδόλου, χαι βίς πάντα μέν
λόγίον χαι βύμοιροΰντα ελευθερίου άγωγης, ίδ£ως δέ είς την
σπουδάζουσαν νεολαίαν των Γυμνασίων, του Πολυτεχνείου
χαΐ του Πανεπιστημίου.

Τά Καταστήματα Λ. Κωνσταντινίδου φιλοτιμούμενα χυ•
ρίως νά ύπηρετήσωσι τά ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ άντ)
παντός μόχθου χαι οίαςδήποτε θυοίας, δέλοντα δέ να πλη•
ρωσωσι την σπουδαιοτάτην ταύτην Ιλλειψίν, την ήχιστα τι-

μητιχήν δια την νβωτέραν Ελλάδα, χα\ να προιχοδοτήσωσιν
εις το έλληνιχόν δημόσιον τοιούτον άναγχαιότατον άρχαιο-
λογιχόν βοήθημα, άνέλαδον επ' αίσίαις έλπίσι τήν ?χδοσιν

ΛΕΞΙΚΟΥ ΤΗΣ ΕΑΑΗΝΙΚΗΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ

ού την σύνταξιν χαι έχπόνησιν άνεδέχθη ό πρύτανις της
χαθ' ήμας έλληνι^χης φιλολογίας, χαθηγητής άλλοτε έν τφ
Πανεπιστημίφ της αρχαίας χαλ>ι?εχνίας, γνωστός «αθ* ά-
πασαν την ^Εύρώπην χ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ρ. ΡΑΓΚΑ*
ΒΗΣ ου τό^ όνομα χαι ή φήμη εγγυώνται έχ των προτέρων
την πλήρη έπιτυχίαν χαι τελειότητα του ίργου.

- Ο ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΘΗΣΑΥΡΟΣ

ούτος θέλει περιλαμβάνει μετ' έχτάσεως χαΐ άχριβείας ΚΑΤ*

Α ΛΑΔητιττντίΛτ ΤΑςΤΤίΙΤ _2 » _» 1 ^

των έν πασι τοΓς χλάδοις επισήμων Ελλήνων, τήν χαλλιτε-
χνίαν, τόν πολιτιχόν όργανισμόν, τάς του χοινωνιχου βίου
αρχαιότητας, χαΐ έχ των ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΟΝ ΤΗΣ ΡΟΜΗΣ
τα μάλιστα σχέσιν^ Ιχοντα μετά της Ελλάδος. Έν άλλοις
δέ θέλει περιέχει ίπταιστον, ως ϊνεστι, περιγραφήν, χαρα-'
χτηρισμόν χαΐ όνοματολογίαν των σχ^υΰν, (1γγ«(ων, »1-
<&ν £ριατ(σμοΟ «αΐ κολυτ•λβ(ας, έργαλβίων γ^ορ-
γιχδνν, ηολβμιχΰν οργάνων, άντι«β( μένων τ^^ τέ-
χνης, χαΐ έν γένει παντός δ,τι αποβλέπει είς τον ΐδιωτιχόν
χαι βιομηχανιχόν βίον των αρχαίων "ελλήνων.

Ή Ιχτασις των £ρθρων Ισται ανάλογος προς τήν σπου-
δαιότητα έχάστου.

"Οπως δέ ο? ειδήσεις αύται χαθίστανται εύληπτότεραι
χαι έναργέστεραι θέλει, δσον χαι δπου Ινεστι, παρατίθεσθαι
έν τω χειμένω χαΐ παρ* ένΐ έχάστφ των περιγραφομένων ή
χατάλληλος είχων ή τό διάγραμμα αύτοΰ, είλημμένον έχ των
πιστότερων πληροφοριών τών αρχαίων συγγραφέων.

Πλην δέ τών τοιούτων είχόνων, δσαι σχο«ουοι τήν έπε-
ξήγησιν «ων περιγραφομένων, θέλουσι έγχατασπαρη πολ-
λαχου του χειμένου χαι πλεΓσται ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑΙ
ΕΙΚΟΝΕΣ αΓτινες, λαμπρά έγχοσμήματα του βιβλίου, •έ-
λουσι χρησιμεύει χαΐ προ; γνώσιν τών σωζόμενων αξίων
λόγου μνημείων της αρχαιότητος.

•Ως βάσιν της εργασίας του ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΘΗ-
ΣΑΥΡΟΥ ό χ. Α. Ρ. Ραγχαβης Ισχε τά χράτιστα των
τοιουτο-υ εΐ^δους ευρωπαΤχών συγγραμμάτων.

Προς εύχολίαν δέ τών έφιβμένων την χτησιν τοδ ΑΡΧΑΙ-
ΟΛΟΓΚΟΥ ΛΕΚΙΚΟΥ χαΐ δπως άποβαίν^ άνεπαΐσθη-
τος ή δαπάνη, χατά μιχράς δόσεις καταβαλλομένη, απε-
φασίσθη Γνα ή Ιχδοσις γένηται

ΣΖΕΡΖΟΔΖΚΑΧ: ΚΑ.Ζ Κ.Α.Τ.Α. ΤΖ)'3ΤΖΖ£

έχδιδόμενα άνά παν δεχαπενθήμερον, ει μη τάχιον, ούτως,
ώστε τό βλον Ιργον νά ν) πεπερατωμένον εντός του έπι-
όντος Ιτους.

Τ%μ^ τοΟ Άρχαιολογενο^ λεξ&ΐλ«>> ι»ρ(9•η

Έκαοτον τείχος •έλβ( τιμΑοΟαε 9ι± μέν '«^|ν
*ΕλλΑ€« Αντί Φραχμ9^ς•

Α(Α $λ ττ^ν Εΰρ^ην «αΙ Τουρκίαν έν γένε« (ΙντΙ
χρυσοί φράγκου, τών ταχυδρομιχών τελών δντων εΙς
βάροζ ημών.

0( βουλόμενοι νά έγγραφώσι συνδρομηται δέον, χάριν
αμοιβαίας εύχολίας, ν' άποστείλωσι προς τήν

ΔΙΒΤΘΤΝΣΪΝ ΤΗΣ « ΕΣΤΙΑΣ »
τό άντίτιμον δέκα τούλΑχιοτον τευχΰν, μετά τήν λή-
ψιν δέ τούτων θέλουσι προκαταβάλει τό άντίτιμον τών δέχα
επομένων χαι ούτω καθεξής μέχρις εντελούς άποπερατώσεως
του Ιργου.

Εις τους θέλοντας δμως νά προχαταβάλωσιν εφάπαξ τό
άντίτιμον χαι τών »0 τβυχΰν όμου, ![δηλαδτ) όλοχλήρου

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

Δ.ΒΛ.ΧΙΟΙνΓ ΤΗΕΣΪ ΈΣΧΙ^Ι.^

του συγγράμματος γ•νησ^τα^ ^ξαιρβτι«^!) σ>>γ««τ4ΐ6αιΐ-
οίς, ίζτοι θέλβυσιν ούτοι προπληρώσκκ :

01 μεν εν 'ΕλλάΦι δραχμ«< μ6νον ΤΡΙΑΚΟλ^ΤΑ.
0{ δ*έντω *Εξωτ•ρι«φ χρ.φράγχα μ6νον ΤΡΙΑΚΟΝΤΑ
δηλονότι γτροπληρόνοντκς θέλουσκν Ιχεκ τβ δλον σύγγραμμα
σχεδόν ΕΙΣ ΤΟ ΗΜΙΣΥ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ άπαλλαττύμενοι
χαι των ταχυδρομικών τελών όντων ει; βάρος ημών.

Συνδρομητα\ εγγράφονται εν τω Βιβλιοπωλεία) της «Ε-
στίας», όδος Σταδίου αριθ. 35.

•^•-Ο-Ι^

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΘΕΣΙ2

Καταρτισθ€ΐσών των έπαρχιαχών επιτροπών, ή Κεντρική
Επιτροπή απέστειλε ταύταις έγχύχλιον, δια της όποιας
γνωστοποιεΓ αύταΓς δτι ^λαβεν αυστηρότατα μέτρα περ\
της ασφαλείας των άποσταλησομένων εχθεμάτων, δπως άπο-
δοθώσιν εν χαίρω ώς παρεδόθησαν. Ιδίως δΐ αι*εΓνά άπο-
στείλωσιν αί είδιχα\ επιτροπα\ Ιχθεσίν περί της καταστά-
σεως της ταπητουργίας χα\ υφαντουργίας εν τ^ δικαιοδο-
σία έκαστης, νά ύποβάλωσι δ& συνάμα χαι δείγματα των
8χλ•χτοτέρων υφασμάτων χαι ταπήτων μετά πάσης πληρο-
φορίας, διότι ή Επιτροπή Ιλα6ε τήν άπόφασιν να ένισχύσν}
δι^ προκαταβολών τους διακρινόμενους μέν εν τ^ "^^Χ"^^
αυτών χατασχευαστάς τών £νω ειδών, αλλ* άποροΰντας
μέσων.

*Η Επιτροπή άπηύθυνεν 2γγραφον προς τλ ύπουργεΓον
της Παιδείας, δι'ού παραχαλεΓ τούτο να συστησγ^ 7ω Πανε-
πιστημίω Γνα συμμετάσχτ) της ΈκΟέσεω:, έκθέτον επιστη•
μονιχας συλλογας χαι 5,τι άλλο ήθελε κρίνει άξιον λόγου.

Ός γνωστόν, ή Επιτροπή της Εκθέσεως τών 'Ολυμπίων
παρεχάλεσε τάς άτμοπλοΐκας χαΐ σιδηροδρομιχας εταιρείας
να δεχθώσιν βπως μεναφέρωσι δωρεάν τα δια τήν 'Ολυμ•
Γ αχήν "Εχθεσιν προωρισμένα εκθέματα. Ήδη προς το
'. ,'ργεΓον τών Εσωτερικών εΙήλωσαν, εχιός της εταιρείας
τών σιδηροδρόμων *Αθηνών - Πειραιώς ήτις πρώτη απε-
δέχθη τήν παράχλησιν, άποδεχθεΓσαι ταύτην και πασαι αί
λοιπαΐ έταιρεΓαι.

ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ

■ΠΙΣΤΗΜΗ. ΚΑΛΑΙΤΒΧΝΙΑ

Ό εν Άμστίλοδάμω φιλέλλην καθηγητής Ιίύλλερος, δ-
στις αγωνίζεται υπέρ της εις τα σχολεΓα της Όλλανδίας
είσαγωγη; της γνησίβς προφοράς της ελληνικής γλώσσης,
παρεκλήθη ύπό τών μαθητών τών ανωτέρων τάξεων του εν
Άμστελοδάμω γυμνασίου, όπως άπ' αρχής του επομένου I-
τ•υς διδάξη αυτούς τήν νεοελληνιχήν -^λώσσαν χαΐ τήν προ -
φοράν αύτης•

— Έν Λονδίνω έγένετο εσχάτως εχθεσις εικόνων £ς ε-
νέπνευσαν οί έν τοΓς δράμασι του Σαίξπηρ γυναικείοι τύ-
ποι. Μεταξύ τών εικόνων αυτών αριθμούνται πολλα\ ας
έφιλοτέχνησαν ο{ χράτιστοι τών Βρεττανών ζωγράφων.

— Έτερα ΙχΟβσις ώργανώθη νι Λονδίνω εκ κομψοτεχνη-
μάτων Ιαπωνικών. Ταύτης μετέσχον πολλοί τών πλουσίω•
τάτων άποστείλαντες τάς ιδίας αύτΰν βαρυτίμους συλ-
λογάς.

— Τήν πασίγνωστον πιναχοθήχην του αποθανόντος βέλ-
γου φι) οτέχνου ΤΑϋ Ργ16( ήγόρασεν 4 βελγική χυβέρνησις
άντ\ 800,000 φράγκων 8πως πλουτίσ^ δι* αυτής το μου-
σεΓον τών Βρυξελλών. Ή π;νακοθήκη αυτή περιέχει ιδία
2ργα τών έξοχωτάτων συγχρόνων Γάλλων ζωγράφων, έν οίς
πέντε του Μεσσονιέ, ανά τρία τών Δελακροά, Μιλλ^έ και
θ. Ρουσσώ κλπ. Έχτός άλλων περιλαμβάνεται έν ταΓς
προσωπογραφίαις χα\ μία του Ίγγρές.

— Έπι τ^ έπετείω του θανάτου του Βάγνερ τ^ 19 φε-
βρουαρίου παρεστάθη έν τφ θεάτρω της Μαδρίτης μετ' εξό-
χου επιτνχίας τό λυριχώτατον τών Ιργων αύτου ό Αόεγ•
γρίτ» Το μελόδραμα τοΰτο αναβιβάζεται νυν και έπ\ της
σκηνής της Σκάλας του Μιλάνου.

— Έν Μεγάλη Βρετανία εκδίδονται σήμερον 1177
εφημερίδες, ων 454 εν Λονδίνω, ΐν73 έν ταΓς άγγλικαΓ;
έΐταρχίαις, 82 έν Ούαλλία, 189 έν Σκωτία, ϋ8 έν Ίρλαν
δία χα\ 21 έν ταΠς μικραΓς νήσοις του πορθμού. Έξ όλων
τούτων 180 εινε χαθημεριναί. Μεταξύ δε τών 1508 μηνιαίω»
χαι τριμηνιαίων φύλλων τά 399 εΙνε θρησχεντιχής υλη;.

— Έχδίδο>ται έν Λειψία κατ* αύτάς εις 300 ήριθμημέ-
να αντίτυπα και έν γαλλιχώ πρωτοτυπώ τα Απομνημονεύ-
ματα της πριγκιπίσσης του Βάΐροϋτ, φιλτάτης αδελφής *?**
δερίχου του Μεγάλου .

— Νέον μηνιαΓον περιοδικόν ήρξατο έχδιδόμενον έ^
Παρισίοις «Ι<& νίβ ίΓ&ηοο-ηΐ85β• ύπό του αρτισύστατου
γαλλορωσσιχοΰ φιλολογικού καΐ καλλιτεχνικού συλλό'^ου.

— «ΙΥβοΙΐ 8ΐΐη Κβαίο ! Χαιρετισμοί Γερμανών ποιητών
προς τον ήμέτερον διάδοχον». 'Τπό τον τίτλον τούτον εξε-
δόθη συλλογή ποιημάτων τών χρατίστων έν τοΓς συγχρόνοις
ποιητών της Γερμανίας άποτεινομένων προς τον άσθενοΰντα
νέον Αυτοκράτορα της Γερμανίας. Έν αύτοΐς περιέχετζι
χαι ποίημα εστεμμένης ποιητρίας — της βασιλίσσης τή;
Ρουμανίας.

— Έν τω Πανεπιστημίω της Ζνρίχης ήσαν έγγαγραμ•
μέναι κατά το λήγον έξάμηνον 47 γυναΓκες, ων 29 έν τ^
ιατρική σχολ^, 14 έν ττ} φιλοσοφική και δύο έν τ^ ειδική
σπουδή της πολιτικής οικονομίας. Έν Λονδίνω 48 γυναΓ-
κες αριθμούνται μεταξύ τών σπουδαστών της ιατρικής. Έν
Παρισίοις δε 108, ων 82 ρωσσίδες, 12 αγγλίδες, 7 γαλλί-
δες, 3 αμερικανίδες, 2 αύστριαχα\, 1 ^ωμουνίς χαι Ι όθω-
μανίς (;).^

— Λ2 έν ααΓς Ήνωμέναις Πολιτείαις της 'Λμερικής έξα-
σχούσαι νυν τό ίατρικόν επάγγελμα γυναΓχες ανέρχονται
εις 300.

— Έν τοΓς διάφοροι ς γερμανικοΓς πολυτεχνείοις φαιτώσι
νυν σπουδβστα) έν δλφ 2278, ήτοι έν Βερολίνα» 676, έν
Μονάχω 375, έν Δρέσδτι 25ΐ,έν Στουττγάρττ) 208, έν Καρλ-
σρούνι 271, έν *Αννοβέρω 191, έν *ΛχυΙσγράνω 109, Λαρμ-
στάδγ) 127, έν Βρουναβίχιρ 70.

Περατουμένου προσεχώς του νυν έν τ^ «Εστία• δημο-
σιευομένου διηγήματος του χ. Γ. Δροσίνη, θέλομεν αρχί-
σει τήν δημοσίευτιν αρίστου Ιργου έκ του γαλλικού μετα-
φρασθέντος, του 'Τποψηφίον ^ μυθιστορήματος νεωτάτου
του. διαπρεπούς συγγραφέως χα) ακαδημαϊκού Ιουλίου
Κλαρετή.

— Δια του υπουργείου τών εξωτερικών έζητήθη παρά τών
διευθύνσεων τών διαφόρων έν Εύρώπγ) νομισματικών μου-
σείων κατάλογος δλων τών νομισμάτων, τών ανηκόντων ει;
τάς κλαπείσας έχ του ημετέρου νομισματ:κου μουσείου
σειράς μετά τών ονομάτων τών πωλητών. *Ήδη δέ το νο-
μισματικόν μουσεΓον του Βερολίνου διά του διευθυντού αυ-
τού φόν Σάλετ κατήρτισε και άπέστειλεν ενταύθα τοιούτον
κατάλογον, δν ή άνάχρισις νύν παραβάλλει προς τον ήδη
ύπ' αυτής καταρτισθέντα τών έχ του μουσείου ημών κλα-
«έντων. 'Λναμένονται δέ χα\ οΐ τών λοιπών ευρωπαϊκών
μουσείων.

— Έν ταΓς έν *Ακρ«πόλε( ένεργουμέναις άνασχαφαΓς
άνεκαλύφθη εις βάθος δέκα τριών εως δεκατεσσάρων μέ-
τρων ακριβώς έπ\ του βράχου συμπεπιεσμένον μολύβδινον
άγγεΓον, το ότιοΓον ένεκα τού χρόνου άπεκρυοταλλώθη έξ ο-
λοκλήρου, προς τούτοις δέ τ^ ανω ήμισυ τού κορμού Η-
ρακλέους πώρίνον, μεγέθους κατά το ήμισυ μικρότερου τού
φυσικού.

— *0 πρωθυπουργός άπεφάσισεν οριστικώς τήν κατα-
σκευήν ωραιότατης περί τήν Άκρόπολιν λεωφόρου. Άπό
τή; θέσεως, Ινθα ολίγον άπωτέρω τού θεάτρου τού *Ηρω-
δου τού Αττικού σταθμεύουσιν αί αμαξαι, θά σχηματίζτ^
κύκλον περ\ τήν * Ακρόπολιν κα\ θά χα7αλήγν) εις το θέα-
τρον τού Βάκχου, οπού θά ένούται μετά της όδον, ήτις ή-
δη φέρει κίςτήν Άκρόπολιν. Ή λεωφόρος αύτη θα (Ινε
πλατεΓα δέκα μέτρων καΐ θά κοσμήται εκατέρωθεν διά
δενδροστοιχίας. Ούτω θά χατεδαφισθώσιν δλοι οί οικίσκοι
οΓτινες εινε έγχεχωσμένοι εις τους βράχους. Θά έκλίπωει
τά Αναφιώτικα, τών οποίων τάς πλείστας οικίας Ιχει α-
γοράσει τό δημόσιον, επομένως δέ θά ένεργηθώσι και ανα•
σχαφαι εις τάς θέσεις δι* ων θά διέλθΐ[) ή λεωφόρος.

— Προσεχώς θέλει γείνει ή τελετή έπι τ^ καταθέσει τού

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

4

^^ΈΙ/^ΧΙΟΧΤ Τ£ΪΣ1 £2Σ2'ΓΧΑ^&

ΟεμκΧου λίθου της άνβγ«ιρο{•.ένης Βαλλιανβίου βιβλιοθήχης.'Ο
χ. ΤσΙ^ιλβρ διέτβξκν βπως γίνωσιν α( ^παιτούμκναι ιτροιτο:-
μαβίαι, 6 δβ IX των μβλων της ΐηιτροπης χ. Ρκνιβρης θα
μιριμνι^στ) πβρί των καταλλήλων λβξιων αΓτινΕς θα χαραχθω-
σιν έπΙ του θιμιλίου λίθου χαι θα ιχφωνήστ; χατάλληλον
λόγον. Ε^ς την τιλβτην ταϋτην θ& παραστ^ χαι 6 βα^ιλκύς.

— *0 Βασιλεύς άνέθηχιν •ίς τον αρχιτέχτονα χ. Τσ(λ-
λ«ρ την ιχπόνηοιν του σχιδίου της άνιγίρ«βως ιν τω π<8(φ
του "Άρίος της σχολής των ΕυβλπΙδων

— 'Η Γβνιχή Εφορία των *Αρχαιοτήτων άκιφάσισΒ την
χατά μήνα ίχβοσιν του «Άρχαιολογιχοΰ ββλτίου•, το 6•
-ηοΓον θά πβριλαμβόντ) α') άναγραφήν έχ των μηνιαίως ιις
το άρχαιολογιχον μου^βΓον εισαγομένων αρχαιοτήτων χα\
των αποτελεσμάτων των εν τω Κράτει ενεργούμενων διαφόρων
αρχαιολ•γ4χών άνασχαφων, δ') Ιχθεσιν περ\ των εν τοΓς
οιαφόροις μουσείοις του Κράτους εργασιών χαι γ') διαφόρους
άρχαιολογιχάς ειδήσεις.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Τον εν Παρισίοις χατασχευασθέντα άδαμαντοχ&λλητον
μεγαλόσταυρον του Σωτηρος, (στις απεφασίσθη ν' απονε-
μηθώ τφ Σουλτάνιρ θέλει φέρει εις Κωντταντινοΰπολιν ειδιχή
πρεσβεία αποτελούμενη έχ των χχ. ΒλασΙου Βαλτινού,
υποστρατήγου χαΐ αρχηγού του εν Λαρίσση αρχηγείου,
Γ. Λ. Αντωνοπούλου γενιχου γραμματέως του έπι των
έξωτεριχων υπουργείου, χα\ Γ. Παπαδιαμαντοπούλου λο-
χαγού, ύπασπιστοΰ του υπουργού των στρατιωτιχων. *0
έπι των * Εξωτεριχων υπουργός χ. Δραγούμης ετηλβγράφη-
σεν εις Κωνσταντινούπολιν ζητήσα; να έρωτηθξ δ Σουλ•
τάνος αν έπιθυμ^ ν' άναδληθη ή αποστολή της πρεσβείας
άχρι ς ου παρέλθν^ το έπι τ$ θανάτφ του αύτοχράτορος Γουλ•
λιέλμου πένθος.

— Έντδς της εβδομάδος ταύτης υπογράφεται χαι δη-
μοσιεύεται το Βασιλιχον Διάταγμα περί λήξεως των εργα-
σιών της Β* συνόδου της ΙΒ' βουλευτικής περιόδου. Έπι
τούτ4^ ό πρόεδρος της Βουλής χ. Αυγερινός την παρελθοΰ-
βΐιν Δευτέραν πβρΊ την 10 π. μ. προσχαλέσας εν τω γρα-
φείω του προεδρείου τό προσωπιχόν της βουλής, παρόντος
χα: του εφόρου χ. Καλογεροπούλου, χαϊ αναγγείλας είς αυ-
τούς την προσεχή λήζιν συνέστησε την ταχεΓαν χαι άχρι4ή
ΤΓβράτωσιν της εργασίας των γραφείων.

— *Εν τ^ διευθύνσει των δημοσίων Ιργων συνίσταται
τμήμα άρχιτεχτονιχόν, ύπό την διεύΐυνσιν του χ. Τσίλλερ,
ου ό μισθός^ όρίζϊται ιΐς δραχμάς 1200 χβτα μήνα, ένω
τό άχρι τούδε δαποτ^ώμενον ποσόν εις τάς άρχιτεχτονιχά;
εργασίας της χυβερνί^σεως ανήρχετο εις τό όχταπλοΰν.

— Αί εισπράξεις του τελωνείου Πειραιώς χαθ' δλον τον
λήξαντα μή^^α άνήλθον είς δρ. 712,256.40, απέναντι δρ.
260,000 του αντιστοίχου μηνός π. ε. — του δε δημοτιχου
φόρου Πειραιώς είς δρ. 31,800.

— Δραστηρίω; ενεργείται ή χατάστρωσι; των σίδηρων
ράβδων ύπό της Εταιρείας των Τροχιοδρόμων δια την με-
ταξύ Πειραιώς χαΐ Ν. Φαλήρου συγχοΐνωνίαν. *Η νέα
Αυτή γραμμή αρχομένη από της προς ήλεχτριχόν φωτισμόν
"ΐοΰ Φαλήρου ύπαρχούση; μηχανής διευθύνεται παραλλή-
λως τξ γραμμξ του σιδηροδρόμου μέχρ. της π>α«είας Ίπ-
ποδαμείας έπι της παλαιάς όδου Πειραιώς χαΐ έχεΓθεν άχο-
ΑουθεΓ την όδ^ν Μιαούλη μέχρι του τελωνείου. Πρό του
Τίνα νε ίου χήπου Ισται ό σταθμός των επιβατών. Μέχρι
τούδε ή χατάστρωσις τών ράβδων έπερατώθη μέχρι τής
όδου Δεξαμενής .

— Ή Εταιρεία τών σιδηροδρόμων ^Αγρινίου — Μεσο-
λογγίου επωφελούμενη έχ της γειτνιάσεως τών δασών της
'^Αχαρνανίας χα\ θέλουσα τό χαθ* έαυτήν να συντελέσω
δπως είς τό μέλλον βλαι αί έν Ελλάδι σιδηροδρομιχαι
γραμμαΐ προμηθευωνται την άναγχαιουσαν αύταΓς ξυλιίαν
έχεΓοεν Ιδωχεν είς έργολαβίαν τήν προμήθεια ν τών στρω-
τήρων του σιδηροδρόμου είς τόν χ. Σχαλτσοδήμον. Ό σι-
δηρόδρομος Μεσολογγίου είνε ό πρώτος χρησιμοποιών τά
προϊόντα τών δασών μας.

— Τήν «αρελθουσαν πέμπτην ήρξατο ύπό τών έπ\ τού-

τω ορισθέντων ίατρών ό δωρεάν εμβολιασμός τών χατοίχων
της πόλεως, μάλιστα δε ό τών μαθητών τών δημοτικών
Σχολείων.

— Αί έπ\ της κλοπής του νομισματικού Μουσείου ανα-
κρίσεις έξαχολουθοΰσι δραστηρίως. 'Ελπίζετα: δέ δτι αί
εξ Ευρώπης περιμενόμεναι πληροφορίκι θέλουσι διαφωτίσει
αρκούντως τό Ιγχλημα χ αϊ θά βοηθήσωσι μεγάλως είς την
άνακάλυφιν τών ενόχων.

— Ή Εθνική Τράπεζα ήλάττωσε τόν τόχον τών προε-
ξοφλήσεων της από 8 ο)ο είς 7 ο)ο δια τά συναλλάγματα
τα τακτικώς πληρονόμενα έν τη λήξει, είς 8 ο)ο δό δια τά
άνανεούμενα. Τό μέτρον τούτο ελήφθη δια τάς αγοράς
*Αθηνών, Σύρου καΐ Πατρών.

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΚΣΤΙΑΣ

χ. Ι. Κ. ΜασσαλΙαν. Ελήφθησαν και διετέθησαν συμ-
φώνως τ^ παραγγελία σας. Άπάντησίν μας Ιχετε ταχυδρο-
μικώς. — κ. Π. Φ. Σαράντα ΈχκλησιαΓς. Απεστάλησαν
τά ζητηθέντα* κατά τα άλλα συνεμορφώθημεν τ^ παραγγε-
λία σας. — κ. Μ. Α. Χ. Αάρισσαν. Ή Έκτελ•στ•κή Επι-
τροπή θα λάβι^ πάντα τά κατάλληλα μέτρα διά τήν ά-
σφάλειαν τών προϊόντων έν τω Μεγάρω της Εκθέσεως, ου-
δόλως δμως ευθύνεται δια πασαν τυχόν βλάβην αυτών ή
άπωλειαν χατά τήν άποστολ'ήν αυτών ενταύθα. — χ. Σ. Γ.
Βίβΐϋζ. Ελήφθησαν, απεστάλησαν δ* ύμΓν άγγελίαι. Τό
σημβίούμενον βιβλίον τιμάται μετά ταχυδρομικών φρ. 3,50.
Περί του άλλου θέλομεν σας πληροφορήσει διά του προσε-
χούς. — χ.Π.Η. Κ. Ταγανρόγ.'Ελήφθησαν. Εύχαριστοΰμεν
θερμώς διά τάς εύμενεΓς φροντίδας. *Απηντήσαμεν και ι-
διαιτέρως. — χ. Μ. Γ. Μ. Μελιτόπολιν. Είσέτι δέν εξεδό-
θη τό Γ' Μέρος «Στρατ. *Αναμνήσεων• και άγνοοΰμεν δν
και πότε θα έχδοθ^. Ή Ιχδοσις της ίστορίας Παπαρρηγτ^. ^(/
πούλου έπερατώθη πρό καιρού ήδη, οΐ δό πίνακες και εί•
κόνες του συγγράμματος θα ταχθώσιν έν τζ οικεία θέσει
χατά τήν δημοσιευθεΓσαν όδηγίαν έν τφ έξωφύλλφ του τε-
λευταίου τεύχους. Τά σταλέντα ελήφθησαν παρά της διευ-
θύνσεως του "Αστεος. — χ.Ι. Σ. Κ. Ίθάκην. Ελήφθησαν εγ-
καίρως κα\ απεστάλη άπόδειξις' τό χειρόγραφον δεν δυνά-
μεθα ατυχώς νά χρησιμοποιήσωμεν. — ΦιΛαναγη&σττ^.
Δύνασθε ν' άρκεσθήτε είς τήν έξήγησιν ταύτην ην δίδει ό
Ουγκώ ; Ό Όθέλλος εινε ή νύξ. ΚαΙ ων ή νύξ κα\ βέ-
λων νά φονεύσγ), τί λαμβάν•ι ώς δργανον ; τό δηλητήριον ;
τό ρόπαλον ; τόν πέλεκυν ; τήν μάχαιραν ; "Οχι• τό προ-
σκεφάλαιον. Φονεύείν έστιν άποκοιμίζειν. ΚαΙ ούτως ή
Δεσδεμόνα θνήσχει άποπνιγεΓσχ διά του προσκεφαλαίου δπερ
Ισχε τό πρώτον αυτής φίλημα και τήν ύστάτην αυτής πνοήν.
— χ. χ. Α. Β. ΒερολΓνον Η. Κ. Σύρον, Χ. Π. Τ. Πρέ-
βεζαν, Ν. Π. Κύμην, Ι. Χ. Μ. Λευκάδα, Ι. Κ. Δ. ΓέΤσχ,
Π. Χ. Σορόκαν, Γ. Δ. Βώλον. Π. Γ. Π. και Σ. Ε. Σ.
'Οδησσόν. Τά ζητηθέντα απεστάλησαν. — Συτόρομητ^»
Περί τής ελληνικής τέχνης πραγματευόμενα ύπάρχουσιν έ^*
τζ γλώσστ) μας μόνον τά επόμενα* τό Έγχειρίδιον Αρχαιο-
λογίας του Εθ88, ή *Ιστορία τής Αρχαίας καλλιτεχνίας του
κ. Α. Ρ. Ραγκαβή και του κ. Καββαδία ή Αρχαιολογία. 'Τ-
πάρχουσι δ* £τι οί Βίοι Καλλιτεχνών του χ. Γ. Μαυρογιάν-
νη. Έάν ζητήτε βιβλία είς ξένας γλώσσας, τοιαύτα υπάρ-
χουν πάμπολλα, άτινα και ό χρόνος κα\ ό χώρος δέν επιτρέ-
πει ήμΓν νά χαταλέξωμεν. Φοιη XI. —Εβπιΐβΐι. Δυσχερής Ιχ-
θεσις τών χαθ* έκαστα δι* Ιλλειψιν χώρου. Δύνασθε δημοσι•
ευσαι έν α>λτ) έφημερίδι. — κ. Δ.Π.Ροστόβιον. * Ελήφθησαν.
Πλείστας ευχαριστίας διά τήν παρεχομένην ύποστήριξιν.
•Απάντησίν μας Ιχετε ταχυδρομικώς. — κ, Ι. Α. Σύρον.
'Επειδή εΙνε άνάγχη νά έμβάσωμεν τό άντίτιμον σύν τξ
παραγγελία, δέον νά προαποσταλ^ καΐ προς ήμας. Ή του
βιβλίου αποστολή είμπορεΓ νά γείνγ) κατ* εύθεΓαν πρόί ύμας
έχ Παρισίων* τό ζητηθέν φύλλον απεστάλη — χ.Α.Μ. Βώλον.
Εύχαριστοΰμεν θερμώς διά τήν ύμ^τέραν εύμένειαν. — χ. *Α•
δελφ. Σ. Κωνσταντινούπολιν. Συνεμορφώθημεν τη υμετέρα
παραγγελία. — Φ(Λω Μ*, Τί νά σας χάμωμεν': *Αφοΰ
δεν γράφετε στίχους, ούδβμία έλπ\ς υπάρχει. Και αυτήν
τήν χάριν βλέπετε τήν ίχουν ο( ποιηταί, κολαχεύοντες τήν
γυναικείαν ματαιότητα. Ό Κορνήλιος ύπερεξηκοντούτης

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

^λ3Ξ^ΤΙ01ΚΓ ΤΧ222 ΣϊΣΤΖΑΑ

ηγαπηϋη ύπ• της νεαρωτάτης μαρχη^ίας <16 ΟοηΐΑ€ΐ68
ύπισχνούμενος αυτζ την ύστεροφημίαν :

€ΐΐ6ζ €6((6 Γ&€θ ηουτβΠβ

Οίι 3*Ααταί ςυβίςαβ εΓβ€ϋ(,

νουβ ηβ ρΑ89€Γ6Ζ ρΟϋΓ 1>6]ΐ6

θα* λυ(Μΐ( ςυ6 30 ΓβυΓβί άίΐ 1
XX. Ν. Η. Καλαφάτ χαι Κ. Π. "Ιον. Ελήφθησαν. — χ.
Σ. Σ. Κ. Αιτωλιχόν. ΈληφΙησαν χ«1 πβριΐ^όθησαν τφ χ.
Δ. Ζ., ώς ^δ1«ιτ^ρως άπηντήσαμεν. -^ χ. Ε. Κ. Μ«<χώπ.
ΆιΤΕ«'ΐ^[)ησ|[ν έγχ«(ρως πΑντα τα ιχδο8έντ« ιΐς Άνά««ν,
ώζ εν ιδιαιτέρα επιστολή ίξηγοΰμεν ύμΓν. — χ. Λ. Λ• Σ•
Βάρναν. εύχαρίντουμεν δια τας φΐ>ιχ«ς φροντίδας. Έχ
των ζητηθέντων απεστάλη μόνον το £ν, των άλλων δντων
έξηντλημένων. — χ. Γ. Γ. Β. Σ&βαστούπολιν. Ελήφθησαν
χακ παρεδόθησαν τά άνήχοντα εΙς τας σημειουμένας εφη-
μερίδας. Ιδιαιτέρως άπηντήσαμεν.

ΒΙΒΑΙΟηαΔΒίΟΝ «Β£ΤΙΑΣ» ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ

ΑΡΤΙ ΕΚΔΟΘΕΝ

χατά το •Αγγλιχ•ν Οοη'Ι ύπο Κ• Ε. ΓελβερΤ-

ΕΚΔΟΤΗΣ : Γ. ΜΠΑΡΤ

Τιμάται έν 'Αθ^ναις δραχ. Ι. — Έν τβΓς επαρχίας δρ.
1,10. — Έν τω εξωτεριχω φρ. 1,20.

Η ΛΕΧα

ψοι πώ<: τζρέπεν νά την περοτζοιώμεθα
καΐ προφνΛόϋοαωμεγ.

ΥΠΟ Α. ΧΡΗΣΤΙΔΟΤ ιατρού.

Το χρησιμώτατοτ το^το αγχειρίόιογ ευρίσκεται
€τ Γδ ΒίβΛίοπωΛείω τη^: λΕΣΤΙΑΣ» χαΐ πωΛεΤται
άτζίίόρ. /.50. Ταχνόρ, άποστεΛΧίμετογ Ορ. ί,30,

ΑΙΚ. ΛΑΣΚΑΡΙΔΟΥ

Τ6 β&6Χ£ον τ&ν μϊκρ&ν μας, άναγνωσ|ΐΛτάριον
δια «αιδία 6— -8 •τών. Αραχ. 1,25. Μβτα ταχιί^ρ.
βλών δραχ. 1,35•

Ή τέρψις τ&ν ηα£δων, διηγήματα δ•.ά «αιδία
7 — 9 «των. Αραχ• 1,75. Μβτα ταχυδρ. τβλων

Εΐ»6νβς 'νφ^} ηα(δ(ΐλθΟ βίο>>, δια παιδία 8 — 10
έτων. Αραχ. 1,50. Μβτα ταχυδρομ. τβλων δραχ.
1,70.

ηρ«γματ<(α ηβρί το\> ΦροββλιανοΟ σ\>οτήματος.
Όδηγίαι ιτρ^ς χαταν^ησιν του συστήματος τούτ•υ.Δραχ.2,

^ΕζεδόθΎ\ααν άρτι

Ρ>>6μιιε& ηα(γν»α ιιατ& τ^ν Φροββλιαν^^ν μέΟο^ον
διά τβ τους Νη«ιαχους Κήκους χαΐ τα μαθήματα της
Γυμναστιχ%. ΠοΙησις χαΐ μουσιχή ύπο Άλβξάνδρου
Καταχουζηγου• Τεύχη Α'χαΙ Β' .Τιμάται εχαστονδραχ.
1,25. Μετά ταχυδρ. ί,40.

4 Μαρτίου 1881.
Α«ν«(« τής |(υβ«ργή«««ιις Τρ^χονσα Τιμν

Των 170,000,000 των 5 γ.

• 120,000,000 των 5

60,000,000 των 6

26,000,000 των 6

10,000,000 των 6

6,000,000 των 6

Δρ. ν. 44«.—

• • 447.—

• • 526.—

• ί 482.—

• • 241.—
Δρ. παλ. 93.—

Κτημ«τιχα\ Όμολ. Έθν. Τραπέζης

των 60,000,000 μετά Λαχείον φρ. $1%.—

αεντΜ'νεκάι Κ«τ«στ^«ι19ΐ

ΕΤΑΙΡΙΑΙ
Έθνιχή Τράπεζα της Ελλάδος Δρ. ν. 4,130.—

Γενιχή Πιστωτιχή Τράπεζα
Τράπεζα Βιομηχανιχης Πίστεως •
ηρονομ. Τράπεζα Ήπ«ιροΙεσσαλ. •
Εταιρία Μεταλλουργ. Λαυρίου •
Σιδηρ. *Αθηνων χα\ Πειραιώς »
Εταιρία Φωταερίου »

ΣυναΛΛάγμανα
ΛΟΝΔΙΝΟΥ— Τραπεζιχβν "Οψεως.
3μην.
ΓΑΛΛΙΑΣ— Τρβπεζιχον "Οψεως
* 3μην.

Νομίσματα
Ειχοσάφραγχον
Λίρα οθωμανιχη

187.-*
81.—
206.-
169.50
391.—

32.80

32.•0

129.%

128.1/1

25.75
29.10

ΕΞΕΔΟΘΗ ΑΡΤΙ
Δ. ΒΙΚΕΛΑ

Η 2ΥΕΤΑ2Ι2 ΤΟΥ ΕΛΑΜΚΟΥ ΒΑΧΒΙΜΟΥ

ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΑΤΤΟΓ

'Λτίο Γ?}ο €τ Αανμτιάχ
μ^'χρ*• τηζ ίτ ΒεροΜτίύ Σντ^όον.

Μελέτη ίστοριχη, μεταφρασΙεΓσα έχ του γ«λλιχ•ΰ υπλ Χ.Μ.
Τ(μ&τ«ς $ραχμ9|ς. — ]|Ιβτ& τ«χ\>^ρ. 9ρ«χ. Ι. Μ.

ΕΡΓΑ ΤΟΤ ΑΪΤΟΥ

Λονχης Λάρα<, πρωτάτυπον έλληνιχον μυθι-
στόρημα Δρ. 1. —

Στίχοι . "Βηόοσα: γ$α » 2. —

^ίΐ^Γ^ίΜ^^^ * ^• —

*Απο Νιχοπ^Λεως εΙς ΌΛνμηίαγ » 2.50

Σαίξπηρ, ΤωμαΓος χαΐ Ίουλιίττα » 1.—

» Βασιλεύς Λήρ ». 1. —

» Όθέλλος....... » 1.-

Δια τους ίν ταις ίπαρχιαις, ταχυδρομικούς άποβτκλ-
λάμενα, εχαστον των. ανωτέρω βιβλίων επιβοφύνεται
χαΐμ• λεπτά 20 διά ταχυδρομικά τέλη.

ι

Που την γράφει δ 2ου9ής.

ΣυνΒρομαι εχ του ίζωτ£ριχου εις αϊν «ΡωμΤ|θν» γί-
νονται δεχταΐ άπο 1 Ίανουοφίου εις το γραφειον της
«'Εστίας» άντΙ φρ. 15 ετησίως.

Εις τους εγγραφομένους συνδρομητάς δίδονται χαι
ολα τά φύλλα δσα εχδοΟωσιν άπο 1 Ιανουαρίου μέχρ&
της ημέρας της εγγραφής των

3?3Ρ5ί^

Έ* Αθήναις <κ του τυπογραφείου των καταστημάτων ΑΝΕΣΤΗ ΚΟΝΖΤΑΝΤΙΝΙΑΟΥ. 1881^

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

^^Χ>Ζ®. 585 13 Χ^^ΖΤΙΟ-^ 1Θ88. ^^ΙΒΧΧΧ^ ΙΟ-

ΓΡΑΦΕ10Ν Ί7^^ Εστίας: ΈπΙ τ^^^ 6δου Σταδίου, αριθ. 35.

ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡ1ΑΚΗΝ

ΒΤ03Ε3 ΙΣ«' — ^^ΡΧ<Φ. 63*7

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Ο ΝΕΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ.

ΤΟ ΒΟΤΑΝΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, διήγημα ύπά Γβωρ-
7&ο>> Αροβίνη.

ΑΝΑΑΓΣΙΣ ΚΑΙ ΤΑΒΙΝΟΜΗΣΙΣ ΤΟΓ 7ΒΥ.
ΑΟΥΣ 6η6 Σέμωνος *Αηοβτολέβο\>.

Η ΕΝ ΚΟΡΣΙΚΗ: ΕΑΑΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ, ύη6
Ν. Β. Φαρ$^.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΘΕΣΙΣ

Ή έπ\ των *Ολυμιι(ων χαΐ χ>ηροδοτημάτων έχιτρβπή,
(χτελουσα την θέλησίντου βύεργέτου του "Έθνους Κωνσταν-
τίνου Χ. ΖάπίΓβ, δρ(ζει ως «χολούθως τα του διαγωνίσμα-
τος προ; συγγραφην ίθνιχοΰ δράματος, βπερ «ροβκηρυχθη
ηδη δια τον άπο 14 Ιανουαρίου &• β. κανονισμού της Δ'
Όλυμπιάδος.

ά) Ή ΰπόθεσις του δράματος πρέπβι απαραιτήτως >ά
ληφβξ έχ της έλληνιχης ίστορίας, αρχαίας, μέ^ης η νεω-
τέρας μέχρι του Ιεροΰ αγώνος του 1821 χαι τούτου συμπε-
ριλαμβανομένου.

6') Τ^ δράμα 6α εινε Ιίμμετρον, περιλαμβάνον τρεΓς μέχρι
πέντε πράξεων χα\ τλ πολύ τρβΓς χιλιάδας στίχων.

γ') Τα χειρόγραφα πρέπει να εινε γεγραμμένα χαΟαρά
χα\ ευανάγνωστα, αλλω; εΙνε απαράδεχτα• πρέπε: δέ να
παραδοθωσιν εις τ^ν πρόεδρον της επιτροπής των *Ολυμπίων
άπλ της 20 •ΙουλΙβυ μέχρι της 1 Αυγούστου 1888» συνο-
δευόμενα υπό εσφραγισμένου δελτίου, έγχλείοντος μλν^ το
(^νομα του ποιητοΰ, φέροντος δΐ διαχριτιχόν τι ρητόν Ιπιγε-
γραμμένον χα\ €π\ της πρώτης σελίδος του χειρογράφου.

δ') *0 άγων θα χριθ^ υπό επιτροπής τριμελούς, έκλεχθη-
σομένης ύπό τής επιτροπής των 'Ολυμπίων μετά την 1 Αυ-
γούστου 1888, ή δε χρίσις θα άπαγγελθ^ έν τ^ μ>γάλ^ αΙ-
θούσι^ του Μεγάρου των *Ολυμπίων την ήμερα» τής ενάρ-
ξεως τής Δ' 'Ολυμπιάδος.

έ) Έχ των άγωνισβησομένων Ιργων θά βραβευθ^ τό χρεΓτ-
τον εχτός αν χριθή βλως μέτριον.

^'Ι Εις τό βραβευθησόμενον δράμα άπονεμηθησεται χιλιό-
δραχμον χρηματιχόν γέρας, ή δε πανηγυρική αύτου παρά-
στασις κανονισθήσεται ύπό τής επιτροπής των 'Ολυμπίων.

Ο Τα εις τόν άγωνα άποσταλησόμενα Ιργα δεν επιστρέ-
φονται.

— Κατά τόν χανονίσμόν τής Δ' Όλυμπιάδος ώρίσθη ω-
σαύτως διαγώνισμα συγγραφής «πέρι των εθνικών δασών»
άφορώσης είς την χρησιμότητα των δασών, τήν φυτολογι•
κήν αυτών έξέτασι\, την κατάστασιν, την εκτασιν, τά έπι•
φέροντα την καταστροφήν αυτών αίτια, τόν τρόπον τής άνα-
δασώσεως τής χώρας κα\ του δυνατού τής Ιδρύσεως παρ'
ήμΓν δασονομιχής σχολής.

Τά πονήματα δέον νά παραδοθώνιν είς τόν πρόεδρον από
20 Ίου), άχρι Ι Αυγούστου έ. ε. θά χριθώσι δε ύπό τρι-
μελούς επιτροπής εκλεχθησομέ\ης ύπό τής επιτροπής τών
'Ολυμπίων μετά την Ι Αυγούστου.

είς τό βραβευθησόμενον Ιργον θά άπονεμηθ^ χιλιόδραχμον
γέρας, ή δ1 τύπωσις γενήσεται δαπάναις τή; επιτροπής.
Τά χειρόγραφα δέν επιστρέφονται.

— Ει; 273,140δρ. ανέρχεται δ^ά τό Ιτο;" 1888 τό ενερ-
γητικόν, πλην των αναπαλλοτρίωτων, τή; έπ\ τώι» 'Ολυμ-
πίων έπιτροπή;,κατά ταΰτα δε προϋπελογίσθησαν χα\ τά
ίζοδα ήτοι 30 χιλ. διά την συμπλήρωσιν του οιχοδομημα-
το;,25 χιλ. διά την πλατεΓαν, την κλίμακα και τά πεζοδρό-
μια, 7 χιλ. ύπό>οιπον διά τόν ανδριάντα του κ. Κ. Ζάπ-
πα, 25 χιλ. δι' ίσοπέδωσιν, έμφύτιυσιν και συντήρησιν του
περ\ τό μέγαρον χώρου, 25 χιλ. διά τήν έ^ωτερικήν δια-
κόσμησι ν του μεγάρου, και 150 χιλ. διά την τέλεσιν τη;
Εκθέσεως τή; Δ' Όλυλπιάδος.

— Ό κ. Αλέξανδρος 'Ιωνίδη; άττέστειλεν ει; την επί τής
Εκθέσεως τών Όλυμπίων έπιτροπην 1000 δραχμά;, Γνα
χρησιμεύσωσιν ώ; βραβεΓον ύπερ τών εκλεκτότερων λεπτών
βαμβακερών υφασμάτων. Τό βραβεΓον τούτο διαιρβΰήσεται
ε^ς τριακοσιόδραχμον ύπερ τών πτυχωδών υφασμάτων, τε-
τρακοσιόδραχμον ύπερ τών ομαλών κατά την ΰφανσιν πε-
ποικιλμένων και τριακοσιόδραχμον ύπερ τών όμα>ών απλών.

— Ό κ. υπουργός τών ναυτικών παρακ/ηθείς και ιδιαιτέ-
ρως ύπεσχέθη να διατάξν) είς ',τόν Ναύσταθμον τήν κατα-
σκευήν προτύπων πλοιαρίων ακτοπλοΐας δπως έκτεθώσιν
εν τ^ εκθέσει.

ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ

ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΚΑΑΑΙΤΕΧΝΙΑ

Ός γνωστόν, 6 πρίγκιψ διάδοχο; ταυ Σάξ Μάΐνιγγεν Βερ-
νάρδος τάς ώρας τή; σχολή; αυτού άφιεροΓ ει; την μετσ
ζήλου μελέτην τή; νέας ελληνικής γλώσσης, την οποίαν ^^
λώς έπίσταται και καλώς γράφει. Έξαίρετον δεΓγμα 'τ^ έλ-
ληνομαθεία; ταύτης του φιλόμουσου ήγεμόνος Χο^^βί^ την
ϋν τ^ '^Εστία δημοσιευθεΓσοιν μ§τάγ(ία«ιν α/»νοΰ του χαρα-
κτηρισμού του αύι'οκράτορο; Γουλιέλμου ύπό Ρβϋΐ Ι-ίη-
(Ιβα. Νεωτατον δέ δεΓγμα τής προς τά έλληνιχά γράμματα
αγάπης του παρέχει ήμΓν τε>ευταΓον διά τής είς την ήμε-
τέραν γλώσσαν μεταφράσεως του Φ ι έ σ κ ο υ τον Σίλλερ.
Ή μετάφρασις αύτη εκδίδεται μοτ' ου πολύ εν ίδιαιτέρω
βιβλίφ, βπερ θά φέρι^ όλόκληρον τό όνομα του μετά•
φραστού.

— Ό κ. ά*ΛΓΐ)θί5 άβ Ιΐΐ1>8ΐιιΐΓϋΙβ άνΙγνωσεν ιπ' έσχα-
των ί'ΐ τ^ Ακαδημία τών Έπιγρα(?ών χαΐ τών Γραμμάτων
έν Παρισίοις σημείωσιν ^ιρι τή; ν, ατά παραοκιυην κα\
σάββατον νηστείας ιίατά τους κβθό) ιχθύς*. Απέδειξε δΙ οτι
αρχή6ιν χοΐ κατά τήν δύσέν ή ΈιΐϊίλησΙα ε ε χι ν όρίση ώς
ημέρας τήΐ εβδομάδος τιηστησίμ^ϊυ; την τίτάρτην και την
παρα^ϊΐΕευήν, δϊτο>ς και π^ρ' ήμΓν. Τ^ν νεωτίρίομόν εισήγα-
γε πρ^τβ; ό ιιάιτας Ίννοκέντιος ΰ τιρώ-Φί (402— 417^, ©*^δΙν
ήττον £μως εν Γα>αΐ?α ή νηστεία τής τετίρτη; πΜίέμεΐ3/ΐν
εν χρήσει κ α 9* ίλβν τ&ν πέμτττΦν α Ιών α, ει^αχθΕΓσα Ι ε ει;
•την 'Ιρλανΐίβν ύπΐ τοί άγί^υ Πατρικίου περί τ^ ϊτος 432
διετηρν,θη εχεΓ ΙττΙ περισσότιρον άκιόμη χρ^νον, *Ενεκ&δέ
τούτον, κατά ΐήν ιγχώριον γ).ώσσ3ίν τών *ΙρΧα>βών, η μϊν
τετάρτη όνβμίζίται »πρώΐη νηστεία*, η 3* πΐμκτη •ή
|Μτα|ύ ^ύο νηστειών β^ή £1 παρασκευή ιΐι^λιιιταίΑ νηστίΐν•
ή άΐΐΐώ; ■ νηστεία. •

— Έν τί"ϊ ίΧεόν^Μ τον Λονξΐνίϊυ ϊϊίημΐΐΐΐύθη ή ΐΐτίκλη•
σις χβμι-άΐϊϊν, Ικερ κατηρτίσθη ε^ Αγγλία ΐΐρό< ίιΐξ^γοΗ
γην μιγάλι«»ν αρχαιολογικών ανασκαφών εν Κυΐΐρ«|>^Τό φ6λλον
του "ΛζΓΐϊΟς συνιστά ϊν κ-^&ΐΐ1^ ^ρ^ψ θερμώς τί*ν ΐΊϊίκ),ησιν,

— Ό έν Χάλλ^ καθηγητής Κιρχώφ έδημβσίΐΐ*σΐν εσχά-
τως στατιστίχήν τών μάλλον Αιαδεδομεννν γλωσσών^ ΐί ης
προκύΐϊτει δτι 4θ0 Ικατίίμρύρια λαλοϊίσιν την σινιιήν, !00
εκατομμύρια την ΊνΙίχήν, 100 Εχα'ϊομμύ£^έα τήν άγγΧικήν,
70 ίκαΐομμύρια την ρ»στιχη*, 57 8κατ<>μμνρ*α τή* ΐ^ρμ^**
VI κήν χΰΕ^. 47 Ιΐί3ίΤίιμμύρί& τήν ίσ<;ανΐχΐίν, Ή γβΙΧιΐίή ΪΕρ•
χεται μιτά ταύτας κατί^τ^υσα τήν τελευταίων Ιίσίν,

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ Ι3ν

Οοο^Ιε

^λΣ3^Λ.XIΟI^Τ ΤΗΕΣ3 ΈΣΧυΐ.^

— Άνι,υρέίησαν ίσχίτωζ βν ταΓς άνασχαφαΓς της Άχροπ^-
λ«ως προ του κν αύτΫί Κεντριχοΰ Μουσείου βις βάθος 14 «ι-
ρ{π•υ μέτρων βκάφορα χάλχινα κργαλβΓα χα\ όπλα αρχαιό-
τατα, προϊστορικής βποχης. Τα έργαλεΓα ({νι παρεμφερή
τοΓς νΟν παρ* ήμΓν εν χρήσει. *Επ( του βράχου άxρ^βώς ά-
νβχαλύφΟησαν τοΓχοί ο^χιΰν αρχαιοτάτων, ώς φαίνεται, έντος
δ• ένος τούτων έντετειχισμένα ιύρέθησαν τα ανωτέρω εύρή-
ματα,ατινα συνίστανται εις εννέα πελέχεις,δΰο άζίνας, μίαν
ρίνην, δύο ξίφη, μίαν αιχμην δόρατος, τρεΓς δίσχους χαι
άλλα τινά. Πλησίον του μέρους ίνθα άνεχαλύφ6ησαν τ* α-
νωτέρω άνβ'^ρίΐϊησαν χαί τίνα άγγεΓα της λεγομένη; Μυχη-
ναΐβς ΐποχης, Τϊ ευρήματα εΤνε μεγίστης αξίας, χαθύσονύ-

^"ΑροϊογΓζίτβι Κτί '](ν::γονται ει; ιττοχήν μιας χιλιετηρίδο; π. Χ.

— Τ4 άνεγείρόμίνον ένΓραβ:α μνημεΓον εις τον Όδυσσέα
*Αι<ΰροΰτ<ΐΐ:ίν ιΐ^Ε τ&τράγωνον οικοδόμημα, ου ή περιφέρεια
«Γν^ 120 τετριγ. μέτρων, ήτοι έχάστη πλευρά Ιχει μήχος
30 μ., οιχ'^δουιεΓται δ* εχ λίθων πΐλεκητων μετά θύρας χαι
^εριφράγματος Σίδηρου έπ\ των έρβιπίων του αρχαίου Χα-
κιού Χϊΐ επϊ -ης δημοσίας όδου της άγούσης προς τήι» "Αμ-
/φίσβαν. νΚντϊ; του περιβόλου του μνημείου έφυτεύθησαν

/1 20 χυτΓ^ρισσοι^ ισάριθμοι προ; τους β:ς τ• περίχλυτον
,^άνί %γΐ£ΐνισθέντας μαχητάς• Εις το χέντρον του τετραγώ•

<νβυ ΐγεΕρίΐΐΐ ηυραμ\ς έπι τριπλού βάθρου, εις τάς γωνίας

^τοϋ ΐΛί^ίου •ϊ τ:^Οωσι βομβοσφαιραι του182ΐ.*Επ\ τήςχορυ-
φης τη; ζυρ^μί^,ο; βά στηθ•^ μαρμαρΙνη ή προτομή του Όδυσ-
σέως Άνΰρ^ύτσον^ ης ή χατασχευή ανετέθη είς τον ένταυ-
ίτα γνϋτϊ-τν χ. Μ-ονάνον, Τό υψος τη; πυραμί^ος μετά του

Ι βάθρου είνί β μέτρων. *Εν περιόπτω θέσει χείμενον το μνη-
μεΓον θί £ΐί£ α πανταχόθεν δρατόν έχ των πέριξ. "Εσεται δε
κϊ.^ατΐιΐμΐνΟ'^ προ ΐής 8 Μάιου, επετείου της •ν Ρραβια

, μάχης. *1Ι δαπάνη ώρίσθη εις 20, 000 δρ.

~ Προσδΐί.»ρί»ίθη ως τόπος, (ν ω θα στηθξτό άγαλμα του
Βυρ'ανο;, ή οΐΐΐέναντι των στηλών του 'Ολυμπίου Διός γω-
νΐχ τον μ.ταΐυ της νΰν χαρασσομένης όδου χαι της προς
τα λιυτίϊ Λΰιματκηνοΰ άγούσηι σχηματιζόμενου τριγώνου.
*Ατ:£φασ:αθη ν3( κατεδαφισθούν άπαντα τά πρόσθετα χτίρια
τα πιρ": 'ΐΐΐ Κβτ:ν£ργοστάσιον, θά ισοπεδωθη δΐ ό παρ* αυτό
^ρ'ϊΐ ^^π&>; γ^ χχτΐλληλος δια την χατασχευην του δαπέδου
-ζ'^ ά.Ε- ίρ'ίησομίνου θεάτρου, δια τό όποΓον έντό; ολίγου θά
ιΧΩοί^'^'/βΤ* ^ημ'^πρασία. θά δενδροφυτευθ^ ομοίως τφ άρι•
στιρόθΓ^του Κιττνίργ^χ^τασίου χήπω χαι τό δεξιόθβν αύτοΰ

^μέρο;" αυτό ίϊ'ΐοΰτο τό ΚΐίΓ*•^γύύΐί<^«^θν θίτ χΛ-τ^^^τ'^ -^^

•Ί^μα οΐχοβΐμηθ^ τό έτερον.

ΙΤΑΤΙΣΤΙΚΗ

ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΩΝ ΕΠΙΤΑΓΔΝ

Καταπληχτιχή ειν« ή χατά τον λήξαντα μήνα Φε-
ΰρουά^ιον διαφ^^ρά της χινήσεως των ταχυδρομικών ιπιτα-
η^ων ιν σ^^έβϊΐ πρης τον προηγούμενον. ΑΙ εν συνόλφ ίχ του
χεντριχοΰ γρ^^είου Άθηνων έχδοθεΓσαι χαθ' 5λον τον Φ••
ΰ^ρυΐΟι'^ν «ΐτιτ^γαΐ εις βάρος άλλων ταχυδρομείων ανέρχον-
ται είς 143 και άντιπροσωπεύουσι ποσόν δρ. 15, 321 δι*
^ς •ίσιπρ'ίχ^η τέλος δρ. 1 14,20. "Ητοι ύπερτεροΰσι τόν πα-
:οι>4όντα μήνα ^ μεν αριθμός των επιταγών χατά 99, τό δε
ύ«ΐ* αυτω^* άντιπροσωπευόμενον ποσόν χατά δραχ. 9,844,90.
Παροι^'^ι^ιτΟη^ΐν 1\ προς έξόφλησίν υπ* άλλων ταχυδρομι-
κών γραφείων ίκΰοθεΓσαι βις βάρος του των 'Αθηνων εν συν-
^}ψ ιιςιταγαΐ 439, άντιπροσωπεύουσαι ποσόν 35, 565, 85
ΐρ., ήτοι πλειότίρα4 των χατά τό\ παρελθόντα μήνα ώς προς
χΐϊ τόν άρΐ^^Λτ των επιταγών χατά ν4θ, ώς ηρός δέ τό πο•
τόν κατά ΰρ;21, 216, 55. Ούτως, άφ' ή: 6 νόμος ετέθη «ΐς
ίνέργειαν, εκ τοΰ ταχυδρομικού γραφείου Αθηνών εξεδόθη-
χαν ίν συ'ό)φ έΐϊίταγαΐ 197, άντιπροσωπεύουσαι ποσόν
ϊρα/μών 20, 798, 10, άφ* ων εισβπράχθη τέλος δραχμών
153, 4«'^ί|α»^Αή0ησαν δε επιταγαΐ 638 άντιπροσωπεύουσαι
εοτό/ δ->«χ 49 915, 15. Ή 20 Φεβρουαρίου ύπήρξεν ή
*οημωτ*:ίΐα εΙ; ίίίξοσιν επιταγών ήμερα, χαθ* βσον χατ*
ιυτη^ ΐξίδόθησαν 10 τοιαΟται άντιπροσωπεύουσαι δρ.
!, Ι9β. 70. Άλλ' ώς προς τήν πληρωμήν τών επιταγών
;ΟΜ μεν μέγιστο* αριθμόν τών προς εξόφλησιν παρουσια-
τθίΐσών τοιούτων άντιπροσωπεύουσιν ή 22 χαι ή 29 Φβ•
»ρ»υαρ{ου^ τό ίί άνωτερον πληρωθέν «οσόν ή 26 εχ δραχ.
,'ι 60,70, αΓτινες άντεπροσώπευον 22 επΐταγάς.

Ί

ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ

σηβίανβ ά'ΕχοΗΐΗαΙ : Ια Ιαηααβ Ονεοοαβ.
ΜέιηοίΓβδ β( ηοΙί€β8 1864 — 1884. Ρτέοέάέ (1*υηβ ηο-
Ιιοβ 8υΓ 165 8βΓνίοβ3 Γβη(1ϋ8 ρλΓ Μ. Ο. ϋ'ΕίοΙιΐΙιβΙ ^1 Ια
ΟΓβοβ βΐ &υχ έ(υ(ΐ69 ΟΓβοςοΰδ ρβΓ Ιβ Μίβ (Ιβ Οαβϋχ
<1β δβΙηΐ-ΗΙΐΛΪΓ. ΡβΓί8ΐ887. Σελ Ι— III. 1—426. 8ον.

Τό ύπό την ανωτέρω έπιγραφήν εκδοθέν περί τά τέλη τοϋ
πα^>ελθόντος ϊτους βιβλίον εινε συναγωγή πάντων τών ύπό
του εν Παρισίβις αποβιώσαντος τω 1886 Γουστάβου Δ•*Ετ-
χθαλ δημοσιευθέντων φροντισμ^των'έν φυ\>αδΙοι; και περι-
οδιχοΓςύπέρ της 'Ελληνιχής γλώσσης, μ§τά της βιογραφίας
του φΐλέλληνος τούτου και αειμνήστου άνδρό;, γραφείσης
υπο του μαρχησίου Οαβϋΐ (Ιβ δθίαΙ^ΗίΐΑΐΓβ.
^ Τό ίνβμα τον Γουσταύου Δ' ΈΤχθάλ δεν είνε α^^-^στον
εις τους λογίους τών Ελλήνων είς τού; άναγνώστα; δε της

χας σημειώσεις χαΐ τάς έπιστολάς του αειμνήστου τούτου
ανδρός, δς ίγραψεν έν Ελλάδι άπό του Σεπτεμβρίου 1833
£ως του Ιουνίου 1835, χα\ 5; ο? υίο\ τούτου πανέοωχαν
μετά τόν^ θάνατον του εις τόν χ. Δ. 13ΐΛέλαν προς δημοσίευ-
σιν τών άφορωντων^δία τήν Ελλάδα. Ανέγραψε δε ό χ. Βι-
χέλας Ιν τε τ^ αρχξ χα\ έν τέλει τη; δημοσιεύσεως έχείνης
βραχείας σημειώσεις περί τε τού βίου τού ανδρός χαι ίίερΊ
τών υπηρεσιών, 5ς προσήνεγχεν εις τήν Ελλάδα έπ• διε-
τίαν.

Ό μαχαρίτης Έίχθάλ ύπήρξεν εΙς τών ένΦερμοτέρων χα\
πιστότερων φίλων τών Ελλήνων χαί της γλώσσης αυτών. Ό
έ> Παρισίοις Σύλλογος προς διάδοσιν της Έλληνιχής γλώσ-
σης εν Γαλλία είς τήν πρωτοβουλίαν τούτου χυρίω; οφείλει
τήν γένεσίν του χαι τήν άνάπτυξιν. Ο ζήλος αυτού χαι ή
άγά'ίη ϊ^ρος τήν έλληνιχήν γλώσσαν δεν ε?χε 8ριον τήν ύπό
τού ιδίου μόνον χαλλιέργειαν αύτη;, αλλ* Ιβαινε <α\ Ιτι
προς, χαθ* δσον 6 ΈΓχθάλ επεζήτησε παντί σθένει δια δια-
φόρων δημοσιεύσεων ?ν τε περιοδικοΓς χαι ιδιαιτέροις φυλ-
λαδίοις, ατινα προύχάλβσαν συζητήσεις, διά της σνστάσεως
τού προρρηθέντος Συλλόγον να διάδοση αυτήν χα\ εμπνεύστ)
Ιτι είς άλλους τόν υπέρ αυτής ίδιον αυτού Ιρωτα. Τοιού-
τος δέ ητο ό υπέρ της Έλληνιχής ενθουσιασμός του, ώστε
συνέλαβε τήν γνώμην, χα\ ύπετύπωσεν εν φυλλαδίφ δημο-
σιευθίντι τω 1864, δτι κ[νε δυνατόν ή Ελληνική να χρη•
σιμεύστ) ώ; γλώσσα διεθνής, ορμώμενος κυρίως έχ τού Κτι
ή γλώσσα αύτη άπό της 16ης έχατονταετηρίδος κατέστη
στοιχεΓον άναγχαΓον της έχπαιδεύσεα>ς παντός άνθρωπου λο-
γίου. Τήν μελέτην ταύτην τού μαχαρίτου 'Είχθάλ μετέφρα-
σεν εις τήν Έλληνιχήν ό κ. Μάρκος Ρενιέρης προτάξας τ ας
ολίγας ταύτας λέξεις «Ή παρούσα Ελληνική μετάφρασις
ήτις συγχρόνως με τό γαλλιχόν πρωτότυπον εξέρχεται είς
τό φώς δέν εγένετο μόνον έπι τω σχοπώ νά χοινοποιηθ^ είς
τους'Έλληνας ή'σπουδαία τού κυρίου *ΕΤχθάλ πρότασις χα:
νά παραχινηθώσιν οί λόγιοι τών Ελλήνων είς ύποστι(ριξιν
αυτής δι* δλων δυνάμεων, άλλα προσέτι δπως χρησιμεύστ) ώς
ζώσα απόδειξις της όρθότητος τών σκέψεων τού Γάλλου σο•
φού. Ή μετάφρασις αύτη καταληπτή δπου ύπάρχουσιν
Έλληνες, θέλει ένταυτώ έννοηθ^ άνευ δυσκολίας ύπό παν-
τός δλλου δστις είς τά σ\ολεΓα έμελέτησεν όπωσούν επιμε-
λώς την γλώσσαν τών προγόνων των. Επειδή δε ή γλώσσα
αυτή απανταχού σχεδόν τού πολιτισμένου κόσμου χατά τό
μάλλον ή ήττον διδάσκεται, εινε αρα βέβαιον δτι δέν ά•
παιτίΓται ειμή ή τής σπουδής ταύτης ένίσχυσις βπ«»ς εύρεθ^
λελυμένον το τής καθολικής γλώσσης μέγα πρόβλημα, βπερ
6 χύριος *Εΐχθάλ φέρει ύπό συζήτησιν, χα\ δπερ ανταπο-
κρίνεται είς τόν πόθον τού αιώνος, τήν αδελφότητα τών
λαών, τήν Ινωσιν τής άνθρωπότητος. •

Σημειωτέον δ* έν παρόδω, βτι ό χ. Μ. 'Ρενι^ρης τω
1855 εν τω έν Αθήναις εκδιδομένη τότε «8ρβο(βΐ€υΓ (Ιβ
Γ ΟΓίβηΐ• {δημοσίευσε μελέτην περ) τού προορισμού τοϋ
Ελληνικού ϊθνους και τής Έλληνιχής γλώσσης, έν τρ θίγει
πόρρωθεν τό ζήτημα τούτο τής γλώσσης, δπ•ρ & 'ΕΓχθάλ
έθεώρησε πραγματοποιήσιμον.

Πά««; ταύτας τάς μελετάς του περ\ Έλληνιχής γλώσσης
χα) τάς έπιστολάς περί τού θέματος τούτου είς διαφόρους
λογίους τής Ευρώπης, καθώς και τβς μελετάς, 5ς ϊγραψαν

ΟϊΟΪΐϊζθό Ι3γ

ΟθΟ§ΐ€

ΔΡΣΛ^ΤΙΟ:^• ΧΧΪ21 Β3ΡΤΓτα^.

δ>λοι βχ των^δημΦβιεύσιων τούτου ύρμηθέντ^ς, ό μαχαρ{της
Έίχθβλ «ροντίθβτι, ζών ϊτι να δημοοι&ύσ^ έν ένΐ τόμω,
αλλ* ό θάνατος ίπκλθων ιματαίωσλ τ^ Ιργον. Την ίΐ«θυμ(άν
ταύτη ν του πατρίς, φ&ρον τβλών ιις την γ&ραράν τούτου
μνήμην, €ξίίρ>ι5ρωαβν 6 υίύς του Ευγένιος 'ΕΓχβάλ, δημο-
νιβύσας τ ο ύπο την ανωτέρω ιιτςγραφήν βιβλίον, •ις 8 6
ΜαρχησιοςΟυβυι (Ιβ $•ίηΐ-ΗίΙιΐΓ6 προέταξβ μαχραν βιογρα-
φίαν ΐν σελίσι 103 του Γουστάβου ΈΤχθά) αχΕτιχως ηρ^ς
τις υπηρεσίας, &ς παρέσχεν β(ς την Ελλάδα χα: την σπου-
δήν της •Ε)ληνίχης γ>ώ»αης.

Έν τω δημοαι•νΟέντι τβμφ περιέχονται ή δυσβύρετοο χα-
ταστβσα πρώτη μελέτη του .Ι)β 1*υ8β^β ρΓθΙίςυβ <1β Ι•
Ιαη^υβ 6Γβοςυβ•, ή δημο^ιιευβεΓσα βν φυλλαδίφ τω 1864,
χαΐ ή έλληνίχή μετάφρασις το^ί χ. Μ, Τενιέρη μετά της
μελέτης του περί • Προορισμοί του 'Ελληνιχοΰ έθνους χαι
της Έλληνιχης γλώσσης•, ελληνιστή χαι γαλλιστί. Ός προ-
α9ηχαι δε χατεχωρίσθησαν χα\ τα μετά την Κχδοσιν του
-φ\Α>αδ(ου ίου Έτχθαλ γρα^έντα ύπο του ΝβίίΙβΓ, του
ΡΓέ<ΙέΓί€ Βα1)α6Γ, του Λα(. Οίαιρθ&υχ, του Ι^ϋίτέ^ του
Κ. Β&υάΓγ εν έφημερίσι χα\ περιοδιχοΓς της Γαλλίας, του
εΐιβΓΙβΒ ΜβηάβΙδοη ΒαΠίιοΜ^ έν Γερμανία, του Κο1>6γ(
ΒΙ&€λί6, του Ίω. Ν. Βαλέττα, έν Αγγλία. *

"Επονται χατόπΐν £τερα φροντίσματα του μαχαρ. Γουστ.
•Ετχβάλ.

06 Ια ρΓοηοηοί&ΐΙοη ηβΐίοηβΐβ <]ϋ Ογ^ο βι ^ο 5οη
1ηΐΓθ(]υο(ίοη (1&η$ ΓβηΜί^Οθΐηβηΐ οΐβββίςυθ•

ΐ€ΐ(Γ6 λ 8ίΓ Ι.υί9 Μ&Πβΐ 5υΓ υηβ Ιβη^οβ ίηΐΦΓΟβ-
(ίοηθίβ υηΙνβΓδβΙΙβ 6ΐ εοιΐ5ί(ΙθΓβ(ιΌη9 ρΓβΙΙπιίηβίΓββ.

01)9€ΓΤ&1]Όη9 δϋΓ ]& ΓέίΟΓίηβ ρΓΟ^Γββδίτβ βΐ 5ϋΓ

ΓέΙβΙ βοΐυβί (]6 )θ Ι&η^υβ ΟΓβοςυθ, εί; άς επετα» ελλη-
νιστί^ χαΐ γαλλιστί Λόγος του Ήραχλ. Βασιάδου, έχφωνη-
•ε\ς έν Κωνστανχινουπόλει τ^ 4 Μαίου 1869 έπι τξ έπιτείφ
έορτη της συστάσεως του έλληνιχοΰ φιλολογιχου συλλόγου
έν Κωνσταντινουπόλει, ούτινος θέμα ητο ή σπουδή της Ελ-
ληνικής γλώσσης χα\ ή χαλλιέργβια των έλληνιχών γραμ-
μάτων.

"Επονται δ* έν τέλει τέσσαρα Ιτι φροντίσματα του
Γβυστ. ΈΤχΟάλ :

Ι-β Ι.βη^ϋβ βΓβεςυβ οοπιιηβ Ιαη^ηβ βοΙβηΙίΠαυβ

€0031111106.

* νοΗ&ΐΓβ 6( Ια ςυββΙΙοη ΟΓβεςυβ βα 1770.

Βθ ]& ηουτβΙΙ• ]οί βυΓ Ι'βπδβίβηειηβαΐ β6€οη€ΐθίΓ6
βη Κυββίβ.

Νοΐ{6€ βΟΓ Ια ίοη(Ιαΐίοη €1 Ιβ (ΙβτβΙορρβηιβηΐ (]β ΓΛβ-
•οοί&ΐίοη ρουΓ ΡβηοουΓΑνβαιβηΙ (168 έΐυΐββ (τΓ6€ουβ8
βη ΡΓ•ηβ6.

Άλλβ «λήν του χαβάρου τούτου γλωσσιχου ζητήματος,
λίαν δι^αφέρουσα 8ινε^δια τους "Ελληνας ώς προς την ίστο•
ρίαν των πρώτων έτων της αντιβασιλείας χα\ ή προτασ-
σομβνη μαχρα βιογραφία του Έίχθάλ έν τω είρημένφ βι.
βλίφ, συνταχθείσα υπό του μαρκησίου χ. (1β Οϋβυχ ά^
8βΙη1-ΗΐΙ&ΐΓ6 έν 1^ δημοσιεύονται πβλλαι έπιστολαι άνέχ-
δοτοί του τ• Έίχθάλ χα\ Ηβ!« πολλά ίστοροΰσαι π•ρ)
της χαταστάσεως του Ναυπλίου, των Αθηνών, Κορίνθου,
Γαλαξείδίου χα) έν γένει της Ελλάδος χατά τ^ 1833
χαι 1834.

Τοιούτον είνε τλ περιεχόμενον του βιβλίου τούτου, δπερ
δ Ευγένειος Δ'Είχθάλ εις τιμήν τον πατρός αύτβυ έξέδωχε
βν τω αυτω συνα^αγών παν ο,τι ό πατήρ αύτοΰ περί της
Ελληνιχ^ής γλώσσης χα\ τη; Ελλάδος Ιγραψε, συναρμολο-
γησας^ ούτω £ν των ευγενέστερων μνημείων, ατινα έν τη
ξέντ, ηγέρθησαν υπέρ της Έλληνιχης γλώσση<, έφ' ώ ο{
"Ελληνες όφείλουσιν αυτω απείρους ευχαριστίας. Α. Μ.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Καβ' £ γράφουσιν έχ Βερολίνου, έν τοΓς έχεΓ έπισι^μοις
χυχλοις γίνεται λόγος περί μνηστείας τοΟ διαδόχου Κων-
σταντίνου μετά της ήγεμονίδο; ΒιχτωρΙα;, δευτεροτόχου βυ-
γατρό; τοΰ αυτοχράτορο; Φρεκδερίχου του Γ'.
* — Την παρε^βουσαν Τρίτην μ. μ. ό άναχριτής χ. Μά-

ν•σης, μβτά τοΰ γραμματέως αύτου χαι ενός χωροφύλαχος, Ι

μεταβάς εις τό^ οιχον του χ. Ποστολάχα άνέχρινεν αυτόν,
άπαγγείλας χατ* αύτοΰ χαι κατηγορία^• Κατέσχεσε δι χαι
σαχχίδιον αρχαίων νομισμάτων επίσης χαϊ το πολύ-
χροτον έχ νομισμάτων τοΰ Άμύντου άγγεΓον, δπερ δμως
φέρει αλλην φαίνεται έπιγραφήν χαι ούχΙ τήν διαδοθεΐϊταν.
Τήν έπιοΰσαν εξεδόθη χατα τοΰ χ. Ποστολάχα ένταλμα φυ-
λαχίοεως, χατηγορουμένου άπΐ νοσφίσει περιουσίας άνη-
χουση; εΙς τό δημόσιον χαι απιστία* χαι ηδη ό πρώην διευ-
θυντής τοΰ νομισματίλοΰ Μουσείου διατελεΓ προφυλαχι-
σμένος έν τ^ οιχία του.

— Ό Σουλτάνος, απάντων είς τό άποσταλέν τηλεγρά-
φημα τοΰ Ε«ι των έζωτεριχών υπουργού χ. Δραγούμη, εξέ-
φρασε τήν έπιθυμίαν νά διχθξ τήν μελλουσών να χομίση
αυτω τον μεγαλόσταυρον πρεσβείαν μετά τήν ληξιν του
δια τον θάνατον τοΰ αυτοχράτορος Γουλιέλμου πένθους ώς
έχ τούτου, ή πρεσβεία θ* άπέλθτ) είς Κωνσταντινοϋπολίν
μετά £να πιρίπου μήνα.

— Αί έργασίαι της τομής του ίσθμοΰ της Κορίνθου προ-
βαίνουσι δραστηρίως έξ αμφοτέρων των αχρων Ποσειδωνίας
χαΐ 'Ισθμίας, υπό τήν διεύθυνσΐν τοΰ χ. Μορέν. Οί εργαζό-
μενοι νΰν έργάται ανέρχονται εις 18θΟ, τα δε εξαγόμενα
χαθ* έχάστην χώματα ανέρχονται είς 6,000 κυβ. μέτρων.
Καθ* έχάστην Ευριαχήν είδιχοΊ έργάται 'Ιταλοι εργάζονται
είς τήν ταχτοποίησιν των βπιφοβωτέρων πρανών από 1)10
είς 1)5. — Κατά τό παρελθόν ίτος οΙ αποθανόντες έχ δια-
φόρων ασθενειών η τραυμάτων έχ των 600 ά^^θενησάντων
άνηλθον μόλις είς 24.

•^ Μεταξύ των πολ>ων τιμαλφών δώρων, ατινα απε-
στάλησαν τ$ πρίγχιπι της Ούαλλίας χαί τ^ πριγχιπίσσΥί,
έπ\ τζ είχοσιπενταετηρίδι των γάμων των, διακρίνονται
άδαμαντοχόλλητος τιάρα, δώρον των δεσποίνων της άγγλι-
Χ^ς άριστοχρατίας χα\ περιδέραιον έχ |^ουβιν(ων, δώρον
τοΰ αύτοχρατοριχοΰ ζεύγους τη; *Ρωσσίας. ΈΟβωρηθησαν
επίσης ώς ωραιότατα χα\ τα υπό τοΰ βασιλικού ζεύγους
της'Ελλάδος άποσταλέντα σχεύη προς χατασχευήν :ζονντζ,

— Οί XX. Ίωνίδης, τραπεζίτης χαι γενικός πρόξενος
της Ελλάδος έν Λονδίνφ, χαΐ Κούχ διευθυντής της ομωνύ-
μου Εταιρίας ηλθον είς συνεννόησιν προς σύστασιν ξενοδο-
χείων είς διαφόρους έξοχάς χαΐ γραφικάς τοΓνΟ^εσίας τη;
Ελλάδος, μελλόντων να χρησιμεύσωσι βπως έλκύσωοι πε-
ριηγητάς. ^ ^

•— *0 αντιπρόσωπος της άγορβσάσης τα έν Μ ι κρασί α
μεταλλεΓα της Εταιρείας των Μεταλλουργείων Λαυρείου
αγγλικής ομάδος χ. Φρέσφελδ, όρνχτολόγος, μετέβη κπΊ τό-
που προς όριστιχήν διαχανόνισιν της πωλήσεως.

— Νέα ατμοπλοϊκή σύμβασις υπεγράφη μεταξύ της ημε-
τέρας κυβερνήσεως και τοΰ χ• Κούρμη αντιπροσώπου της
αγγλικής άτμοπλοΓχης εταιρείας «Μιχρασίας«.

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΕΐΙΤΙΑε

χ, Κ. Π. Α. *0 νέος της Γερμανία; αυτοκράτωρ Φρει-
δερΓκος άτ.εκλήθη τρίτος ώ; βασ^Λβν^ ^7^^ Πρωσσιας,
διότι ΦρειδερΓκος δεύτερος ε?νε ό χοινότερον γνωστός υπό
τό δνομα μ/)«ας ΦρειδερΓχος (βϊσιλ. 1740—1786), ΐχτοτβ
δε πάντες οί βασιλεΓς της Πρωσσίας ώνομάζο^το Φρειδερϊκοι
Γουλιέλμοι μέχρι του προ μικροΰ αποβιώσαντος, όστις προ-
σέλαβεν απλώς τό δνομα Γουλιέλμος χαι διά τούτο λογί•
ζεται ώς Γουλιέλμος πρώτος, "^Λν ό νέος αυτοκρά-
τωρ ήκολούθει τήν χατά τήν τάξιν τοΰ ονόματος σειράν
των ομωνύμων αυτ$ αντηχρατόρ<ΛΥ ε^ς Γερμανίας,
άπρεπε νά άποχληθ^ τέταρτος, διότι Ιχομιν Φ^ειδερΓκον
τρίτον αυτοκράτορα της Γερμανίας, τον %α\ίίρηηχ6τ έπο-
νομαζόμενον, βασιλεύσαντα άπό τοΰ 1440 — 1487. — κ.
Σ. Γ. ΒίοΙΗζ. Καθ* & ιπληροφορήθημεν ουδεμία συγγένεια
συνδέει τάς δύο ομώνυμους οικογενείας, ών ή μεν κατάγεται
έχ Νάξου, ή δε έχ Πελοποννήσου. — χ. Κ. Ν• Φιλιππούπο-
λίν. Ένεγράψαμεν πάντας, και εύχαριστοΰμεν θερμώς διά
τήν φιλιχήν ύποστήριξιν. Άπηντησαμεν χαι ίδιαιτέρω;. —
χ. Κ. Δ. Βραίλαν. Παρεδόθη ασφαλώς είς τον Γδιον, δια-
τρίβοντα ενταύθα, ώς χα\ ίδιαιτέρω; σας έγρζψαμεν. — χ.
Μ. Α. Σμύρνην. *Ακεστάλη ταχυδρομικώς. — χ. Ε. Δ.
Κέρχυραν. Άπηντήσαμεν. — - χ. Ι. Κ. Πειραιά. Σας εύχα-
ριστοΰμεν θερμώς δια τάς φιλιχάς φροντίδας.•—^. Κ. Ν. Τ,

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

^

^ΧΒ^^ΧΧΟΐ^Γ ΧΙ^33 £;2ΪΧΙ,^Ζ1

Σλίρβν, 'ΑίΓο *7ϊϊ; Β' έξαμηνία; τυϋ 18&6, χϊ'^' η^ εδωχ^
Κρΐχ. 5. Κν'ΐα το ΛβρβΧβον ϊτος, την μ,ίν Α' έξαμηνίαν 1-
ϊωχε δρα/, 5, -ην Β' ϊρ«χ. 6, — *. *. Δ* Κ. Ζ. Λεχύι-
νά^ Σ. Δ. Μη)ΐ»\ι, Ε. Δ. Φοίίΐΐττίιιν %Λί Ε, Δ Ι. Αα|ΐ£άν.

Ιν τ^ τί/ντ; μαΜον το τΕερ'.χηΙϊ; ϊΐί^ μ£>!ϊγχΐ)>ηι&ν» Κατή
τον Ούγκίιΐ ή, )άμψι<; της ιυτυρςίΕίς 6ΐΐ>•: το φ5ς τοΰ ή,ΐίοω
χουρ^Ϊ€ί '&ν αν&ρωτΕτνον ό^^ΊλΙ^ΐον. Κ^(Ί ττοίιτ^μα ΐν ω β^-
ΰιΐίΕνΐί ή Χ^ροτ ψϊρΐί ανία^ τω ϊναγ^ωοτγ^» — χ, Δ. Κ.
Πνργβν, ΈίηφθησφΜ^ Πλ^ίατ^ΐ ί%ϊχαρ:στΐας ΐΕα τα; ΐΛΐ(ίΐ-
*^εΓ; ίρι^ντίοϊς. Ά-ίΐίβτήλη σ*ιρϊ. Λί^αίίοίτίϊίΐίί: τω χ* Σ.
Κ« *Α.πτ^ντηναιμ£ν χοι\ ι£ΐαιτ«ρ«<.' — τ, Χ. 11. Τ. Π^έ£ΐίζα<«
ΠαρΕΐόβη τ»} χ. Ι. Λ. ο^>μφώΜΰΐ ιη ιτα^αΎγιΧία οας. — κ.
Γ. Χ. Κ. ΚέρΜίιρβν. Έληφΰηυίϊν, ϊϋς ιΰχβριστουμεν διρ-
μ^ς ϊΐίϊ τάί Εύμ«ΐτΓ; φροντίδας* — ^/ροσίίΤΓίΐίζΙ ανα-
γτΜίττΤί. "^Ιϊτο >ά•ος μνήμης ^ροιΧβον ι κ τη; οπβ'α6ης
(«6* ίς ι&65η ή άϊϊάντησις. Ή πρώτη δημβχρίπίΛ α^βχη-
ρυχϋη ιτρβγμβτΐ τ^ 2ί Σεπτιμβρΐου 1792 ύπο της 2νμ6«-
β-τ^χη; ΧΛταργηο^άσης το (^αΐτΓΛΕΧίΐΜ «£;ίΐΰμύ(. Κατά δΐ την
ττρωτην τβύτην βημοχρίϊτΐιιν ή ίχτίϊϊοτιχή Ιξο-^σία ηίχιΓτο
ττρίϊΐτον μεν ΰπ* αΰτης τη; στ^μβατ1χτ^^ ΐνίργοίιση; &ΐα τοί
λίγομίνον Κΰμ^τάτου τί}€ ύ'ίΐμοαίας <^ι^^^*ϊρί'ί»^, έ'χβιτ*
ύτίβ τοϋ (ίίίΐίίυ^ΓϊτρίΟϋ χαΐ τέλος ύπο των ν-τάτωτ» ων
ττρω^οί €ΐχ^Ψ ίνβΕΕίχΙη & Να^τολΙων. — χχ, Θ. Π. Πο-
τρας, Γ. Γ. Οί. ΒίΓ>λί)¥, Ν. Μ, Δ, Κίρ^υραν, Μ. Μ,
ΖάχυνΙον χκ\ Λ, Κ, Πάτρβ;. Τα ζητηθέντοι άπκττάλησιιν,
■ — χ. Ν. Κ. Βουχ«υρίιττιον. Έλη^'^ηίαν. Πλείστα ς ίνχΛ*
ριβτίβς Ϊ!ιϊ τις ρίΐιχΐί φροντί^βς. Ένίγράφη χλι ο χ. Κ»
Β., απεστάλη ?Λ χ»ϊ άντίΐυιιον ^Ι^ΐΧαρί^ς. Άιιη>τησΛμ*ν
Τ(β\ ιοιαπίρο^ΐ. — Σντόρομηιψ Ή μΐγά>η άχμή χυρίως
ΰυνίτελέαΐίη κατά τον ΐϊ*ρ6ντα αιώνα. Πρ6τ«ρ•ν τα ηθηνί-
ίί^ν σρ/ίίκώτα-ϊί* Έν Λον6(νω, αναφέρει τις συγγραφεύς,
Χίτά τα τίΐη -ον ΙΖ' αί*^νο; ύληρχβν |ν μ4νον όχημα, ίο
τοΐ βασιΧί»;. Α Ζ χυρία^ της ύψηνης ιτ&ριωΐτης ϊχοιμωντ•
Εις τας 9 χ«1 Ι^ύπνουν ςΐζ τας 6 το πρ»^Α{ 8ούχ{«9αι ανα-
ούρουσαι την ιοθητα ϊ^^ρον π(τυρα βκς τας νι^<Τ(Τ(χς χα\ δρνι•
βας,άς Ιτρίφίΐν χοτ'ΐίΓχον.— χ.ΙΙ•Μ.Παρ»δ6θη είς τονχομίσαν*
τα ήμΓ'^ την έπιττοΐην σοίς. — χ.Γ.Κ.Μυτίλι^νην.Έληφθησαν.
Ενχίϊρϊυτοΰμίν 9ιρμως ίιά την φιλιχήν ύκοβτηριξιν. Ένε•
γράΐ-αμιεν τον κ. Δ. Ε, άπεστείλαμίν δ'ύμΓν τα ζητηβέντα.
^ Έτΐαρχούΐΐ} Πάτρας. Μέχρι τέλους Αύγβύβτου 1888.
Μβτα την ηροδίομίαν ταύτην ουδέν απολύτως γίνεται δε-
χτών, ιιΧην τΐΐίν γίωργίχίϊν προϊόντων, δ•••ν ή συγχβμιδή
γίνεται βραίύτίρον, — ΦίΛω Μ, Κα\ τΙς δνευ ελαττώμα-
τος ; Αύτη ή λϊμψίς β-υνιπ^Ιγεταί τήν «χκ^ν, αύτη ή φλοξ
πάράγίΐ χαπνόν.

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΚ «ΕεΤΙΑΣ» ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ

ΑΡΤΙ ΕΚΔΟΘΕΝ

χατΙ τ^ Άγγλίχον Οοη'Ι ύπ^ Κ• Ε• ΓελββρΤ•
1ΕΑ0ΤΗΓ : Γ. ΜΠΑΡΤ

Τιμξταΐί εν ΆΟι^νακ ?ραχ. Ι. — Έν ταΓς επαρχίας δρ.
1|10. ^ 'Εν τω ΐξωτερίχω φρ. 1,20.

ΑΓΓΕΛΟΥ ΒΛΑΧΟΥ

ΑΤΡΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Δραχ. 4.— Μετά ταχυβρ. 4.50.
ΑΑΜΑΡΤΙΝΟΤ ΠΟΙΕΤΙΚΑΙ ΜΒΑΕΤΑΙ, μετα-
φρβοΟεΓοΑ' χχτ*01χλογην εμμέτρως. Δρ.3• Μετά ταχυρδ.3,20.

ΐΑνκα. τΙ)ς Κι>€»ρνηιτϋ»ς

Τρ^γ*>νσα Τίμη

Των ΙίΟ,ΟΟΟ.Οΰϋ των 5 % Δρ.

150

. 120.000,0θη τ,Γ,ν 5

452.—

• ΘΟ,ΟΟϋ.ΟΟΟ των 6 .

534.—

* 26,000,ΰϋΰ τών 6 .

4&3."

« ΙΟ,ΟΟΟ,ϋΰΟ τυν 6

Ϊ42.—

• 6,000,000 των @ Δρ,

παΐ

^ 94.-

ΚτηματεχοΊ Όμολ. Έβν, Τραπέζη;

τ»ν 60,000,000 μετί Λαχείου φρ.

516.—

ΟκβΐΜΈΐ,ΐίά κ ΐχΤ0ί9'τ#ΐμΐ(ΧΤφ

ΕΤΑΙΡΙΑ Ι

Έΐνΐκή Τράπεζα της *Ελ>άβος Δρ.

ν.

4,130.—

Γ€νιχη Πιστωτιχη Τράττιζα •

168.—

ΤράΐΕίζα Βίομη^^ανιχηζ Π(#τίω; ■

60 50

Πρΐ-νομ. Τράπεζα *Ηΐϊβΐροθ3θΐταΑ,ι

207.-

Εταιρία Μετολλί^υργ. Λαυρίου ■

160.50

Σίΐίηρ. ^Αθηνών χαι ΠειραιάΊ; ■

395.—

Εταιρία Φωταερίοΐι^ η

Σν^αΛΑαγματΛ

ΛΟΝΔΙΝΟΤ— Τραπεζιχον "Οψεως,

35.90

3μη^,

5ί.75

ΓΑΛΛΙΑΣ— Τραπεζίχ^ν *Οψ«ως

130.—

• 3μην.

129.—

ΝομίσμΛΤα

Έιχοΰά^ραγχον

35.90

Λ(ρα οθωμανική

29.25

Ο ΚΑΤΣΑΝΤΩΝΗΣ

Κλέφτ(Χον έπεια^διον {| έλληνιχλν μυθιστύρημα

ϊπο κ. ΡΑΜΦΟΤ

Τιματακ δραχμής. Εις τους εν ταΓς επαρχίαις αποστέλλε"
ται ελεύθερον ταχυδρ. τέλους.

Η ΛΕΧΩ

^\τον πώς πρετζεν νλ τήκ τζεριποιώμεθα
χάΙ προφν^Ιάσσωμεν.

ΥΠΟ Α. ΧΡΗΣΤΙΔΟΤ ιατρού.

Το χρησιμώταζογ το^το εγχειρίόίον εύρίσχεται
ΟΥ Γδ Βί6Λ%οπωΛ€ίω της • ΕΣΤΙΑΣ» χαΐ πωΛεΤταί
άττΐ όρ. /.50, Ταχνόρ, άποστεΛΛ^μ€τογ δρ. {.30,

Ο ΡΩΜΗΟΣ ι.,..,.,

ι

Που την γράφει δ Μούρης.

ΣυνδρομαΙ εχ του εξωτερικού €(ς α^ν «Ρωίχγ,ον» γί-
νονται δεκται άπο ' 1 Ιανουαρίου ΕΪς το γρα^Γον της
«*Εστίας» άντΙ φρ. 15 ετησίως.

ΕΙς τους έγγραφοαένου; συνδρο^χητάς δίδονται χαι
τα ωύλλα δσα έχδοθώσιν απο 4 Ιανουαρίου ιχβνρι

δλα τα φύλλα

της ημέρας της εγγραφής των

'Εν Άβήναΐς Ιχ του τυπογραφείου των καταστημάτων ΑΝΕΣΤΗ ΚϋΝΣΤΑΝΤίΝίΑΟΥ. 1888 — 1267

Ο

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

^^»^»ΖΟ. Β86. 30 ΛΛ^Ι^ΙΟΙΤ 1Θ88. .Δ.33117^ ΙΟ.

ΓΡΑΦΕΙΟΝ Ί^ι^ Εστίας: ΈπΙ Ί^^^ 6δο0 Σταδίου, αριθ. 35.

ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ
τιΤΌ3Β ΙΧ7• « ^^τ>χ•. β38

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΒΙΚΟείΠΒΝΤΑΕΤΗΡίε ΤΗΣ ΒΑΣΙΑΚΙΑΣ ΓΒ.
ΟΡΓΙΟΥ ΤΟ Γ Α',

ΤΟ ΒΟΤΑΝΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, δ(ηγημα Ολο Γ•ωρ-
γ(οχ> Αροσ(νη.

Ο Ι7ΒΟΣ ΑΓΤΟΚΡΑΤΟΡ.

ΤΙ ΣΤΟΙΧΙΖΟΥΝ ΟΙ ΣΤΡΑΤΟΙ.

ΑΝΒΚΔΟΤΑ ΠΕΡΙ ΤΟΓ ΑΓΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΓΟΥ.
ΑΙΒΔΜΟΓ.

ΒΠΒΙ£ΟΔΙΟΝ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΤΟΥ ΒΡΑΤΖΑ.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΑ020«ΙΑ.

ΣΗΜΒΙΟΣΒΙΣ.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΘΕΖΙΣ

Ό βν Χΐάτραις χ. Γ. Ν. Αναγνωστόπουλος, δι' ιπιστο^
λης του προς την έχιΓ ίπιτροπήν της (χ6έσε»ς ββήλωβε
8τι προσφέρςι 2ιαχοβ(ων δραχμών γέρας ιις 3ν τςνα ^θιλιν
έχΦβσκι τα χαταλληλότβρα βργαλεΓα δια τους διαφόρους
της χαλλιεργείας τρόπους, η χα» δια τινας μ&νον αύτων.

— *θ9αΰτω; χαι ό αυτόθι ιπιπλοτέχνης κ. Β. ΙΙατρό-
χλου «νηγγβιλε βι* επιστολής αύτοΰ προς την έπιτροπην δτι
προσφέρει 25 δραχμ&ς δι^ την έπιπλοποιίαν.

— Το Δημοτιχον σνμβούλιον *Αθηνών παρεΒέξατο παμ-
ψηφεί πρότασιν δπως χαΐ ο δήμος Αθηναίων, εν τω μέτρφ
των δυνάμεων του χαι εντός της διχαιοδονίας του ιρ-γαο^τ^
ύπλρ της επιτυχίας της έχΦέσεως, ένθαρρύνων τους μέλλον-
τας να συμμετά(τχωσΐν αυτής χαι φιλοξενών ως δύναται
χ&λλιον τους έχ των επαρχιών χαι του έξωτεριχου έπισχέ-
πτας. *Απεφάσισε δε την σύστασιν δραματικού αγώνος, έπι
θέματος λαμβανομένου έχ της αρχαίας η νεωτέρας τών Αθη-
νών ίστορίας, παρέχοντος τβΰ δήμου χιλιόδραχμον γέρας «ς
τον νιχητην μετ^ στεφίνου έχ Ιάφνης χα\ άναδεχομένου
τη^* {δ(α έπιμελεία διδασχαλίαν του {ργου, — χαϊ προς
τούτοις την τέλβσιν μουσικών αγώνων ϊν τινι «λατεία της
πόλεως, εν όριβθησομέντ) ημέρα, προσφέροντος του δήμου
χρυσά χα\ αργυρά μετάλλια ^ αλλάς «μοιβάς εις τους
διευθυντ^Ις τών &ύδ•χιμησόντων θιάσων. ΈπΙ τέλους δε
απεφασίσθη νά τελεσθ^ μεγάλη τι; δημοτική εορτή, τ^
συνδρομή τών διαγωνισθησομένων θιάσων, φωταγωγουμένων
ταυτοχρόνως χα\ πάντων τών αρχαίων χαΐ νεωτέρων μνη-
μείων χαι τών πλατειών και οδών της «όλεως

— Ή έπι της παραστάσεως αρχαίων δραμάτων χατά
την *Ολυμπιαχήν ίχθΕσ^ν επιτροπεία, συσχεφθεΓσα χαΐ
μετά του διοικητικού συμβουλίου του Διδασκαλικού Συλ-
λόγου, άπεφάσισεν βπως χχτά τας έορτάς τών ^Ολυμπίων
διδαχθώσιν ό «Προμηθεύς• του Αισχύλου, ή <ι•Αντιγόνη•
του Σοφοκλέους χαΐ ή «Εκάβη» του «ΕυριπίΙου•.

— Το υπό της συσταθείσης επιτροπής ύποβληθόν πρό-
γραμμα τών αγώνων έγένετο δεχτόν χαΐ θέλει δημοσιευθ^
προσεχώς εν τξ «Έφημερίδι της Κυβερνήσεως•, θα άρχίσωσι
δε χα: εν τφ δημοσίφ γυμναστηρίφ ασκήσεις τών διαγωνι-
σθησομένων.

ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ

ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΚΑΑΑΙΤΒΧΝΙΑ

'Ε^ τώ ε'χονογραφημένω περιοοιχώ τή; Λειψίας, τω περι-
λαμβάνοντι τα αριστουργήματα τή; ξυλονραφιχη; τέχνης,
δημοσιεύεται είχών του έν Μονάχω ημετέρου ζωγράφου
χ. Ίαχωβίδου, παριστώσα μάμμην χτενίζουσαν έγγο\^ον.Την
χαριεστάτην ειχόνα συνοοεύει στ,μβίωσις /ίαν επαινςιιχή
περί του καλλιτέχχου χα\ μνεία δ* εύφημος γίν€ται έν ίχυχ^
περί του χ. Λύτρα, του ηρώτου διδχσχάλου τού χ. Ίαχω-
βίδου εν Αθήναις.

— Κατά τάς γερμανιχάς εφημερίδας ό καθηγητής ΚεΓ-
περτ, χατά τόν προσεχή •Ατ^ρ{Αιον, προτίίεται νά άπ«;λ9τ)
μετά τβΰ εν τω παν^πιστημίω τοΰ Βερολίνου ύ^τ,γητου τής
αρχαιολογίας Ρ&1)Γίθίΐΐ5 προς έξερεύνησιν του μέχρι τούδε
ατελώς γνωστού μέρους τή; δυτικής Μιχρας Ασίας.

— Κατά τάς αρχάς *Απριλίου έορτάζιτα: έν Βερολίνφ
ή εβδομηχοστή επέτειο; του μεγάλου γερμανού χημιχοΰ
Χέφμαν. Οί ανά ττασαν τήν ύφήλιον έγχατιστηαέ'ι^ο: μα-
θηταί του διοργανούσι προς τιμήν του ιδιοιτεραν έορτήν,
καθ* ην θα προσενέγχωσιν αύτω και ποΧυτελέοτατον λεύ*•
χώμα περιέχον τάς φωτογραφίας των.

— Ό Πογτιχός, το νεώτατον Ιργον τού ΙΙαγιερόν μετα«
φρασθέν γερμανιστ\ παρεστάθη μετά πο)λής επιτυχίας έν
τω θεάτρφ τού Αμβούργου.

— Έν Λονδίνφ θριαμβεύει μελοδραμάτιόν τι τού €6ΐ«
ΗβΓ νπό τόν τίτλον ΒοΓΟίϋγ, δπερ βφΟασε τα; 500 παρα-
στάσεις.

— Το νέον τετράπρακτον μελό&ραμα ^υ^6)γα τού Γάλ-
λου συνθέτου Γοδάρ παρεστάθη μετά μεγάλν^ς έπιχυχία« εν
τώ θεάτρω τών Βρυξελλών. Το χείμενον έλή^ί^'^ι ε/, τού
γνωστού "ομωνύμου ποιήματος τού Λαμαρτίνου, έπεζειργά-
σθησαν δ' αυτό ό *Αρμ. Συ/βέστρ χα\ ό Καπούλ.

— Ψηφιδωτόν δάπεδον ρωμαϊκής τέχνης άριστα δια-
τηρβύμενον άνεκαλύφθη εσχάτως εντός κήπου τίνο; εν Σα-
λισβουρία τή: Αγγλίας. Το μουσειακόν εικονίζει μάχην
τινά μεταξύ Ελλήνων και Περσών. Διακρίνεται δ* έν μέσφ
τών *Ελλήνων μαχητών προέχουσα νεανική μ'^εφή αρχηγού
ζητούντος νά πλήξη δια τού όπλου ΙΙέρσην βασιλέα. Τπο-
τίθεται βτι ό μεν είνε ό ΔαρεΓος, ό δε Αλέξανδρο; ό μέγας.

•— Πλουσιωτάτη εΤνε ή έπι τώ ιωβιλαίω του αύτοκρά-
τορος Φραγκίσκου Ιωσήφ όργανωθεΐσα έν Βιένντ) καλλιτε-
χνική εκθεσις. 1456 πίνακες εξετέθησαν, ων οί 400 άποτε-
λούσι τό Ιστορικόν τής τέχνης μέρος, ήτοι έξεπονήθησαν
έπι τής 4θ£τού; αυτοκρατορίας τού νύν αυτοκράτορας. Τής
εκθέσεως μετέσχον {δία γερμανοί, Ισπανοί και ίταλοΊ κκλ-
λιτέχναι.

— 'Εν *Ρώμγ| άρχεται τ^ ΙΒτ^ Απριλίου δ.ε€νής εχΟεσις
πτηνών, χυνών, θηραμάτων χα*: πάντων τών σχετικών προς
τήν θήραν, έν οΤς χαι παγίδες χαι χλω6ο\ χλπ. Ή έκΟεσις
θα διαρχέσ/) έπ\ δύο εβδομάδας.

— Τό μελοδραμάτιον τού έν Γερμανία δημοφιλούς μου-
σουργού Μιλλέχερ «ή παρθένος τής Βελεβίλλης» παρεστάθη
επιτυχώς έν τω παρισινώ θεάτρι^) ΡοΙίβδ ΟΓΑΐηαΙίςυβδ.

— Έν τ$ ήγβμονιχφ θεάτρφ τής Καρλσρούη; παρεστάθη
επιτυχώς μελοδραμάτιον άρχαΤκόν μονόπρ^κτον ύπό τόν
τΙτλον ^Αχιο χαϊ ΓαΛάτεια ου τήν μοοσιχήν Ιγραψεν ό
συνθέτης Μόττλ.

— Ό Λόεγγριτ τού Βάγνερ τό μελωδιχώτατον μούσι-
κόν δράμα, παρασταθέν κα\ έν Μιλάνφ βπω; έν Φλωρεντία
ετυχεν ενθουσιώδους υποδοχής.

— Ό Βέρδης μελοποιεΓ \ύν μονόπραχτον μελοδραμάτιρν,
βύ τό κείμενον Ιγραψε κυρία τις εκ τής ρο.μαΤκής αριστο-
κρατίας. Τό ίργον τούτο παρααταθήσεται έν ιδιωτική αί•
θούσΐΒ τό πρώτον ύπό φιλοτέχνων.

— *Η βασίλισσα τής 'Ρουμανίας συγγράφει τό κείμενον
θεατρικού ?ργου, όπερ άποτελεΓται έχ μιμιχΙ{^παραστάσεως,

ι9ΪΐϊζθθΙ όγ νΐϊΟΟ

Δ.Ε-Λ.ΧΙ03>Τ ΤΪΪΣ3 £2X2X1^^2

μβτ' δρχήσεων κα*ί αιμάτων, και φέρκι •:ίτΧον Οι .'ποΛύ'
τι^οι Λίθοι.

— Το νέον μυθιστόρημα του Όνε «Υοίοπίέ• υπερέβη
ηδη ττν έχατοστήν Ιχδοσκν μό>ις προ μηνός εχβοθέν.

— Αναρίθμητα είνε τα έπ\ τω βανάτω του αύτοχράτορος
Γουλιέλμου εν μια μ&νν) έβδομάδι έχδοθέντα βιβλία χα)
φυλλάδια αναφερόμενα ε^ς τλν βίον αύτου, έχπληχτιχή δε ή
ταχύτης με6' η; εξηλβον εΊ; φώ; αμα τω θανάτω αύτβΰ τό-
μοι όγχώδεις. Βεβαίω; οΙ πολυμήχανοι έχδόται είχον ηοη
«βρασχευάσει αυτού; εντελώς έχ των προτέρων χα\ 1\ί
ιτροσέΟηναν η ολίγος σΕ)ίδας εν τέλει χαι την χρονολογίαν
του θανάτου, δπως έχδώσωσιν έηιχαιρότατα τα βιβλία.
Δβν εΤνε υπερβολή αν εί'π/ι τις δτι όλόχ)ηρον βιβλιοβήχην
δύναντχι ν' αποτε>έ<7ωσι τα παμποίχιλα ταΰτα συγγράμ-
ματα, ων τ^ ^εΰμα ισχυρον έξαχολουΟεΓ χ «ι έπι πολύ β χ
παραταΟξ ϊτι . Τόβφ προσφιλής είνε τοΓ; ΓερμανοΓς ή μνή-
μη του αποθανόντος νιχηφ^ρου μονάρχου !

Έν ττ) έγχρίτω πολιτιχνί χαι φιλολογιχη εφημέριοι της
Στοχχόλμης «Ρθ5ΐ— οοΐΐ ΐίΐΓίΙίθΒ Ύ\άτΑη%Άΐ• έοημοσίευσεν
εις Ι'μΐ^'β'^Ρ^^ σουηδιχήν μετάφρασιν τα θαΛαοσιτα Τρα^
γονόια του χ. Γ, Δροσίνη ό και την *ΑμαρνΛΛίόα αυ-
τού μετβ^ρχσας λόγιος σουηδός χ. Ιούλιος ΟβηΙβΓΛνΑίΙ. Ή
,μετάοραβις έχρίθη ως λίαν επιτυχή; και γλαφυρωτάτη
ΰπο του σουηδιχου τύπου.

— Καθ* α γράφουσιν ήμΓν εκ Μονάχου, έπ* εσχάτων ά-
νηγ•ρεύθησαν διδάκτορες μετά λαμπρά; επιτυχία; ύποστάν•
τες τα; εξετάσεις «ύτών δύο νέοι ''Ελ>ηνες, ό χ. Γεώργιος
Ζωγράφο; υίός του φΟογενοΰς χ. Χρηστάκη Ζωγράφου
χαι ό κ. Νιχ. Β. Στύλος, λαβόντες αμφότεροι τον πρώτον
βαθμόν, ό μεν πρώτος της νομικής επιστήμης, ό δε χ.
Στύλος τη; χημείας.

— Έν Άχροπόλει άνεκαλύφθη ή βάσις χύλιχος, Ιφ' ης
' εινε γεγλυμμένος Ήραχλης φονεύων την Λερναίαν "Τδρίιν,

Έπβτδη δε και εις το αυτό μέρος άνεκαλύφθη προηγουμένως
χαί πώρινος Ήραχληε, εικάζεται δτι κατά πασαν πιθανό-
τητα ύπηρχεν βις το μέρος εκεΓνο ίερόν Ηρακλέους.
Άνεκαλύφθη προσέτι χαι ειδώλιον ιξ όπτης γης.

— Άπό τίνων ήμερων επιδημεΓ ενταύθα ό εν τω πα*
νεπιστημίω τού Μονάχου καθηγητής της φιλολογίας κ. Σίτλ»
είς δν ό έν Κωνσταντινουπόλει Φιλολογικός Σύλλογος άνέ-
θετο τήν Ιίκδοσιν τού Ησιόδου δια τήν Ζωγράφειον Βι•
β)ιοΟήκην.

Η ΚΑΤΑΘΕ7.Ι2 ΤΟΥ ΘΕΜΕΛΙΟΥ ΛΙΘΟΥ
ΤΗΣ ΒΑΛΛΙΑΝΕΙΟΥ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ

Τήν καρελθούσαν Τετάρτην έγένετο «πιοήμως υπό
τού βασιλέως, συμπαρισταμένης καΐ της βασιλίσσης μετά
της βασιλόπαιδος Αλεξάνδρας, ή κατάθεσις τβύ θεμε-
λίου λίθου της Βαλλιανείου Βιβλιο6ι{χης. Ή επ' αύ-
^ού χαραχθΐΓσα επιγραφή εΤχε ώ; έξης ; «"Έτους σω-
τηρίον ΛΩΠΗ, μηνός Μαρτίου Ιβτ;, Γεωργίου τού Λ'
/ βασιλεύοντος των Ελλήνων, των υπουργών αυτού και των
μάλιστα έ/ τέλβι παρισταμένων, ετέθη ύπό τού βασιλέως ό
θεμέλιος ούτος λίθος τη; Εθνικής Βιβλιοθήκης, ην αδελφοί
Κεφαλλήνες, Μαρίνος, ΙΙαναγής καΐ *Α\δρέας οΐ Βαλλιάνοι
τω εαυτών Ιίθνει άδραΓς δαπάναις βν *Αθήναις {χτισαν•.

Εις τήν τελετήν παρήσαν οί υπουργοί, το διπλωματικόν
σώμα και πλείστοι τών ΐ^ τέλει.

Μετά τήν τέλεσιν τού αγιασμού, ό πρόεδρος της βπ\ της
ανεγέρσεως της βιβ)ιοθήκης επιτροπής κ. Μ. Ρενιέρης ά-
πήγγειλζν κατάλληλον προαλαλιάν, Ιχουσαν ώς έξης :

ΒασιΛβχί \
*«*Εν ονόματι τών αδελφών Βαλλιάνων κ α) ενώπιον της
έχλεκτής ταύτης όμηγύρεω; εύχαριστούμεν τ§ 'Τμετέρα
Μεγαλκιότητι, διότι ή κυβέρνησις Αυτής παρεδέξατο τήν
προαφοράν αυτών να χτίσωσιν ιδία δαπάνγ) ιν τω χώρω
τούτω,κατά το σχέδιον τού διασήμου άρχιτέχτονος Χάνσεν,
τήν 'Εθνικήν Βιβλιοθήκην, καΐ διότι ηύδοκήσατε να τιμή-
σητβ τήν παρούσαν χελεχήν, θέτοντες τόν άχρογννιαΓον της

οικοδομής λίθον. Ιδού ούτως ύπό αισίους οιωνούς άρχόμενον
και έτερον εκ τών μεγάλ«•ν Ιίργων, ατινα δοξάξουσι τή^
Βασιλείαν *Τμών• ί?•ού συμπληρούμενον τό ίερόν τούτο τηί
τταιδεία; τέμενος. Μετ' ολίγα Ιτη, εκ τού ύψους τών στη-
λών της *Λχαδημίας, ή πολιάς 'Αθηνα και 6 μουστγέτη;
Απόλλων θέλουσι περιβλέπει μετά θείας ηδονής τό ά^μον>
χόν τούτο κα\ κάλλιστον σύμπλεγμα συντετελεσμένον τών
τριών μεγάρων, ίπερ φιλοπάτριδες "Ελληνες έστησαν κβΐ
ώρισαν ώς μόνιμον κατοιχίαν τών έπΙ τόσους αιώνας περι-
πλανωμένων Μουσών.

«ΆεΙποτε, Μεγαλειότατε, οί προπάτορες ημών έκριναν
σπουδαΓον χαι Κνδοξον έργον τήν Γδρυσιν χαι διαχόσμησιν
βιβλιοθηκών. Ό Αριστοτέλης άναφέρετα: ώ; 6 πρώτος συνα-
γάγω/ τήν μεγαλειτέραν έπι τών χρόνων αυτού βιβλιοθήχην,
γενναΓον κα\ πρόθυμον Ιχων χορηγόν και συμπράχτορα τό»
μέγαν αυτού μαθητήν. Μετά τόν θάνατον τού Αλεξάνδρου
οί Διάδοχοι βασιλεΓς, οί "Ατταλοι της Περγάμου χαΐ οί
ΠτολεμαΓοι της Αιγύπτου, είς ευγενή άμιλλαν έλθόντες, δι*
άδρας δαπάνης συνέλεξαν έπιμε>ώς άπανταχό^'εν τα πο)υά•
ριθμα Ιργα της ελληνικής φιλολογίας. Τούτο δμως δεν ητο
αρκούν. *Έδει να καταταχθώσι ταύτα εις κτίρια ασφαλή και
ευρύχωρα, παρέχοντα πασαν εύκολίαν και αν^σιν βίς τους
φοιτώντας. Έπι τούτω δε οί κατά την περίοδον ταύτην τού
Ελληνισμού άκμάσαντες μεγάλοι αρχιτέκτονες, διά θαύμα-
σίας τέχνης έξυπηρετούντε: τα μεγάλα φιλόμουσων ήγς.
μόνων σχέδια, έν μέσω τών άλλων μνημείων και αριστουρ-
γημάτων, δι* ων τό Πέργαμον κα\ ή Αλεξάνδρεια κατέ'ΐτη-
σαν πόλεις εφάμιλλοι τών *Αθηνών, ανήγειραν λαμπρά: οι-
χοδομάς βιβλιοθηκών, ών ή μνήμη άχρι τών χρόνων ημών
επέζησεν.

• "Ο,τι τότε έν δλλαις χώραις οί "Ατταλοι και οί Πτολε-
μαΓοι εκ τών πόρων της 'Ασίας και τής Αιγύπτου έχτισαν,
οί δέ βάρβαροι κατέστρεψαν, τούτο ήδη εκ τών πόρων ιδι-
ωτική; περιουσίας οί Κεφαλλήνβς έμποροι ΜαρΓνος, Πανα-
γιώτης, Ανδρέας Βϊλλιάνοι άνεγείρουσιν εν αύταΓς ταΓ;
Αθήναις.

«Τήν νέαν άδελφήν χαιρετίζσυσι τό Πανεπιστήμιον χ;κ) η
Ακαδημία. Έκ τών γειτονικών θρανίων έπικροτούσιν ό
Πλάτων καΐ ό Αριστοτέλης. Άγάλλονται ό Κοραής κα'ί ό
Ρήγας. *0 Πατριάρχης Γρηγόριος εύλογ•Γ τόν βασιλέα χαι
τον λαό ν τής Ελλάδος.»

Μετά ταύτα οί βασιλεΓς μετά τής βχσιλόπαιδος Αλεξάν-
δρας έπλησίασαν προς τό μέρο;, έν ω ήτο έτοιμος ιτρός κζ•
τάθεσιν ό θεμέλιος λίθος, έρριψαν έκαστος δις έπι τής π) α*
κός κονίαμα και εκτύπησαν τρις δια τού σφυρίου τόν \τλ
τής πλακός τεθέντα λίθον.Ούτω δ'έ'ληξε περί τήν μεσημβρίαν
ή τελετή της καταθέσ•ως τού θεμελίου λίθου τη; Έθνιχη;
Βιβλιοθήκης, ενός τών χρησιμωτέρων και λαμπρότερων κα-
ταστημάτων, βπερ δωρεΓται είς τό ίίθνος ή Ιξοχος φιλογένεια
τών εκ Κεφαλληνίας αδελφών Βαλλιάνων.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Κατά τόν παρελθόντα Ίανουάριον αί εν γένει τελωνεια-
χαΐ εισπράξεις άνήλθον είς δραχμάς 2,217,757.07, . ενώ
κατά τόν αυτόν μήνα τού 1887 εΙχον ανέλθει είς2,4 36,04 3.71,
καΐ τόν Ίανουάριον τού 1886 εί; δραχμάς 1,441,021.83.
Έχ τούτου βλέπομεν δτι αί τελωνειακαι εισπράξεις τού
Ιανουαρίου ε. 2. υστέρησαν τών τού αυτού μηνός τού
1887 χατά 218.286.64, υπερέβησαν δέ τάς τού Ια-
νουαρίου τού 1886 κατά 776, 735. 24. Και ή μίν
τελευταία αύτη υπεροχή εξηγεπαι έχ τής αυξήσεως τών
τελιών, έκ τών αποτελεσμάτων τής έπ:στρατείας χαι πολλών
ϊ\\ λόγωνή δεύστίρησις ώςπρός τάς τού παρελθόντος Ιτους
Ιχει κατά τό πλιΓστον αίτίαν τήν ελάσσονα είσαγωγήν τών
δημητριακών χατά τόν Ίανουάριον τού τρέχοντος Ιτουι.

— Διετάχθη δ αρχιμηχανικός τής Γαλλική; αποστολή;
χ. Γκοτλάν Γνα μεταβάς είς Μεσολόγγιον ύποδείξτ) τοΓς
αυτόθι μηχανικοΓς τό σημεΓον άφ* ου θά άρχίσιρ ή >ατα-
σκιυή τού άπό Μεσολογγίου δι* Αιτωλικού είς 'Αγρίνίον
σιδηροδρόμου, επίσης χα\ τά χυριώτερα σημεΓα, δι* ων
θά διέλθν} ή σιδηροδρομική γραμμή.

— Διετάχθησαν ό έχ τής γαλλικής αποστολής χ. Κελβνέχ

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

ΔΤΠΑ,τιοια• *Γ£Χ2 ΕΖΙΤΤ.Α :π

χαι ό επιθεωρητής των δημοσ{ων ϊρ^ων χ. Βλάσσης Γνα με•
λβτησωσι το ζήτημα της αποξηράνσβως του μκσσηνιαχοΰ
ιτ(δ{ου.

— Μβγάλαι γίνονται παρασχ&να) βν Πειραιβι δπως έορ-
τασθ^ όσον ϊνιστι χαλώς ή βθνιχή εορτή τ?|ς 25 Μαρτίου.
Ό εχίΓ διαμένων γάλλος ναύαρχος έδήλωσβν δτι 8πως συν-
τέλεση χα\ αύτος βις τούτο 6έλ&ι βπιτρέψγ] εις το πλήρωμα
της ναυαρχίδος Γνα συμμίτάσχιρ των βν τω λιμένΐ ένβργη-
Οησομβνων λεμβοδρομιών, προσενεγχων προσέτι χαι δρ.
500 δια την έορτήν. Το οέ δημοτιχον συμβούλ'.ον Πειραιώς
έψήφισβ 2000 δραχμας δια τας δαπάνα; της εορτής.

— Το δημοτιχον συμβοΰλιον Πειραιώ; έψιΐφ(σατο προσ-
έτι χαι ετέρας 1000 δραχμας ώ; συνεισφορών δια την έν
Νανπλ(ω άνέγβραιν μνημείου εις τον Κολοχοτρώνην.

— Το διοίχητιχον συμβούλιον της Έλληνιχής Ατμο-
πλοίας συνωμολόγησε δάνβιον έχ 2 έχατομμυρ(ων δραχμών,
διτ)ρημένον •ίς δισχιλία; δμολογίας προς 9 0)(), ων. ο τόχος
θα πληρώνεται χαθ* έ^αμηνίαν. Ή έξαργύρωσι; δέ των ο-
μολογιών θα γ(νν} βντ^ς τετραετίας δια χληρώσεως αναλόγου
άριθμοΰ χατ' ίτος.

— Έχ τών ίν τω Ίσθμω εργατών βί εργαζόμενοι βχβΓ-
•εν της γέφυρας προς την Κόρινθον ιχήρυζαν ομοφώνως
άπεργίαν ζητοΰντες αύξησιν ημερομισθίου. 01 απεργήσαν-
τες άπειλουσι δια τών δπλων τους άποπειραθησομένους να
ύποχρεώσωσιν αυτού; εις έργασίαν δια τη; βίας.

— *Η ιΐς 'Λμβριχην μΕτανάστευσις τών Λαχωνων εξα-
χολουΟεΓ. Εσχάτως άπήλθον έχεΓ πιρ\ τους έχατον πεντή-
χοντα, πάντες εργατιχοι άνδρες, χαι άλλοι δε ετοιμάζονται
ν' άπέλθωσι μετ' ου πολύ, χαΐ τοΰτο ένφ ή χώρα ημών
τόσην ϊχιι άνάγχην εργατιχών βραχιόνων.

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ
ΤΗΣ «ΕΣΤΙΑΣ»

Χ»(ρλ Ικατύν €ΐ«όνων, άριο'ΐουργημΑτων τ9^ς τέ-
χνης, έΐίΐ$($ομένη <1ς φυ1ύι418(α. "Εργον ηρωταφα-
νές βιλ την *ΒλλΑδα. *Ι1 έκτΟχωβ^ς γίν€τα( έν Γερ-
μανία.

ΜΕΡΟΣ Δ'

Το ΤβΓαρτογ μ^ροί: υπό τον τ(τλον Είχόγε€ γνγαι-
χο^τ περιλαμβάνει τύπους πάσης χώρ^ς χαΐ παντός εΤδους
γυναιχβίων μορφών εν δυνάμει έχφράσεως χα^ ίμίλλτ) χάρι-
τος χα'ι χαλλονης. Του μέρους τούτου εξεδόθη ηδη το Β'
φυλλάδιον εν ω περιλαμβάνονται αί επόμενοι ειχόνες : /7ο-
Λωηχη χαΛΛοτη. — Έβραία.^^ Βί^τναία χαΛΛοτη.
— ΒσημιΧΎ^ χαΛΛονη.-^ ΝίαίΖοΜτίς χόρη, — ΟίίΤΤΡ^^'

Το Γ' ωνΛΛάδίοτ εχόοθησβται προσεχές•,
ΟΡΟΙ ΣΥΝΔΡΟΜΩΝ

*^Εχαστογ φνΛ^άόιοτ τιμάται εν Αθήναις δρ. 2, εν
ταΓς έπαρχίαις δρ. 2*[„ εν τφ έξωτεριχώ φρ. χρ. 2 *|,.
"Ηδη χομι^θ^ν εύρ(σχεται έν τω Βιβλιοπωλείω της•Έστ(ας«
ΚΑΑΑΙΤΕΧΝΙΚΑΤΑΤΟΝ ΠΒΡΙΚΑΔΥΜΜΑ
ΤΗΣ πινακοθήκης

«ιαλοΟμβνον ίν *Αθήνα»ς δραχμ. β, ίν ταΤς ίπαρ-
χύαες €ραχ• 8, ίν τ9^ Αλλο5α«9^ φρ. χρ. 8.

Ήτοι το 8ΛοΥ έργον τιμάται μετά της θήχης χα\ του
παραρτήματος έν Αθήναις δρ. 38, εν ταΓς έπαρχίαις δρ. 48,
ίν τώ έξωτεριχώ φρ. χρ. 48.

Ό προπληρόνων
μόνοτ 30 όοαχμας €Υ ^Αβγ^γαι^-^^δ δραχμας εγ
ταΤα ετταρχίαις — 35 φράγχα χρνσα εγ τδ εξωτεριχίί
αααβάγει ΟΛΟΚΛΗΡΟΝ ΤΗΝ ΚΔΛΛΓΤΕΧΝΙΚΗΝ
ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΝ ΤΗΣ «ΕΣΤΙΑΣ• ΜΕΤΑ ΤΗΣ
ΘΗΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟΤ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ.

ΑΑΑΗΑΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΒΣΤΙΑΣ

χ. Κ. % '^9]§Γ8ά. Ενεγράφησαν πάντες, χαΐ ανεστάλη-
σαν αύτοΓς τά φύλλα. Πλείστα; ευχαριστίας δια τήν φΐ•
λιχήν ύποστήριξιν.^Κυρίαν Α. Γ. Κ. Πάτρας. 'ΕλήφΟίη-
σαν. Το βιβλίον απεστάλη τφ χ. Ν. Δ. Κ. — χ Δ.^. Δ.

Άργοστόλιον. Άπηντήσαμεν ταχυδρομιχώ;. — χ. Τ. Δ.
Τ. — Τρίπολιν. Ελήφθησαν. ΤοΟ ΙΙιχονίΛΛον ΆΛΛίαγα
συγγραφεύς εΤνε 6 Ευγένιος Σχρίβ, Γάλλο; συγγραφεύς έχ
τών γονιμωτάτων, διαπρέψας χυρίως εις το δραματιχον
είδος τη; ποιήσεως. Τά δραματικά Ιργα του αριθμούνται
υπέρ τά 350, πολλά δ' αυτών ^τυχον εξαίρετου επιτυχίας
χα\ απήνεγχον μεγάλα χέρδη εις τον συγγραφέα. Συνειρ-
γάσΟη μετά πολλών άλλων συγγραφέων, έγραψε δέ χαι μυ-
θιστορήματα. Γεννηθείς τω 1791 απέθανε τω 1861. — χ.Φ.
Μ. Π. ΑονδΓνον. Ελήφθησαν, εύχαριστοΰμεν δ* ύμΓν θερ•
μώς διά τά; εύμενεΓς φροντίδας. Τά ζητηθέντα χαί άπάν-
τησίν μας Ιχ^τε ταχυδρομικώς. — χυρίαν Ι. Γ. ΚάΥρον.
Συνεμορ^ώΟημεν τξ παραγγελία βας. — χ. Ι. Κ. Δ. Γέΐσχ.
Ελήφθησαν χα\ παρεδόθησαν τ^ «Έφημ. τών Κυριών»,
ής ή άπό^ειξις απεστάλη ύμΓν. — χ. Β. Κ'. Βεβαίως, χαι
διχαίως έθεωρήθη ώς δ πρώτιοτο; μοχλός δι* ου έξυπηρετή-
θη ή πρδοδος έν παντι χλάδφ της ά^'θρωπίνης εργασίας.
*0 Βίχτωρ Ούγχώ έξαίρων αυτήν φθάνει μέχρ: της πάρα-
δοξοτάτης ιδέας δτι ό Χρίστος τροφοδοτών διά πέντε άρτων
χιλιάδας λαοΰ συμβολικώς προεφήτευσε την έφεύρεσιν του
Γουτεμβεργίου. Ούτω σήμερον χάρις εις την τυπογραφίαν
δι* ένλ;, δύο, πέντε βιέλίων τρέφονται χιλιάδα; ψυχών. — χχ.
Θ.Μ. Κεφαληνίαν, Α.Κ.Κέρχυραν, χαι Γ. Α.Άλίξάνδρειαν.
Τά ζητηθέντα άπεσ'^άλησαν . — * Αγαγγωστρία της
η'Εστίας•, Ναύπλιον. Βραδύτερον Γσως επαναληφθη ή δη-
μοσίευσις ομοίων. — κ, Λ. Ε. Καβάλλαν. Ελήφθησαν.
Σας ευχαριστούμεν θερμώς διά τάς φιλιχάς φροντίδας.
Άπηντήσαμεν χα^ ιδιαιτέρως. — χ. Δ. Μ. ΛονδΓνον. Ενε-
γράφη χα\ απεστάλησαν τά φύλλα χατά την σημειουμένην
διεύθυνσιν Την άπ&δειξιν άπεστείλαμεν τώ χ. Α. Ε. -^
χ. Μ. Γ. Μ^ Μελιτούπολιν. *Ενεγράψαμεν αμφότερους εις
το Λεξιχόν, άπεστείλαμεν δέ χα\ τά ζητηθέντα φύλλα τφ
χ. Π. Γ. εις Γένιτσεσχ, προς δν χαΐ ιδιαιτέρως έγρ^ψαμεν
παρέχοντες λεκτομερη σημείωσιν. — χχ. Π. θ. Τρίπολιν,
Γ. Δ. Βώλον, χαι Ι. Λ. 'Ιωάννινα. Ελήφθησαν. — χ. Ν.
Ι. Π. Κωνσταντίνούπολιν. Σας εύχαριστοΰμεν όερμώς. Τά
ζητηθέντα χαΐ άπάντησίν μας ίίχετε ταχυδρομικώς. — χ.
Π. Α. Π. *Αχατάλληλον φαίνεται ήμΓν δ:ο παρακαλου-
μεν μη χοπιάσητε περισσότερον — χ. Ζ*. Ό χρύνο; κάμνει
γέροντας, άλλ' οχι χα\ σοφούς. — χ. Ι. Α. Κ. Νέαν Φώ•
χαιαν. Άπηντήσαμεν ιδιαιτέρως.— κ. Κ. Σ, Μεσολδγγιον.
Σας εύχαριστοΰμεν διά τήν ευμενή προθυμίαν. *0ς πρ^ς
το άλλο άπηντήσαμεν ιδιαιτέρως. — χ, Δ. Α. Ν. Πειραιά.
Παρεδόθησαν είς τλν χομίσαντα την έπιστολήν σας, παρ*
ου και έπληρώθη τ^ άντίχιμον. — χ. Α. Μ. Καστελάνους.
Ελήφθησαν. *Απεστάλη το τεύχος της Ιστορίας.

3εΐ>ΗΜ:^Α^Χ1Ζ3ΧΗ:ΐ»Ι01Τ

18 Μαρτίου 1888.

▲Ανβια τ«1ς ΚνβερνιηοεΜς • Τρ/^ουσα Γ*/4ί|

Τών 170,000,000 τών 5 ν© Δρ. ν.

470.^

. 120,000,000 τών δ' . .

472.—

• 60,000,000 τών 6 • •

544.-

• 26,000,000 τών 6 > »

485.-

• 10,000,000 τών 6 > •

243.-

6,000,000 τών 6 Δρ. πα)

. 95—

Κτηματιχα\ Όμολ. *Εθν. Τραπέζης

τών 60,000,000 μετά Λαχείον φρ.

523—

ΟεοτΜτιχα Κα'«ασΉ)μοι<νοι

ΕΤΑΙΡΙΑΙ

Έθνιχή Τράπεζα της Ελλάδος Δρ. ν.

4,180.-

Γενική Πιστωτική Τράπεζα • •

195—

Τράπεζα Βιομηχανικής Πίστεως * »

82—

Προνομ. Τράπεζα *Ηπειροθεσσαλ.« •

208.—

Εταιρία Μεταλλουργ. Λαυρίου » •

170.ί0

Σιδηρ. *Αθηνών χα) Πειραιώς • •

395—

Εταιρία Φωταερίου ■ •

ΣνγαΛΑάγμΛτα

ΛΟΝΔΙΝΟΤ— Τραπεζιχον' "Οψεως.

32.90

3μην.

32.80

ΓΑΛΛΙΑΣ— Τραπεζικών «Όψεως

130.74

3μην.

129.—

Νομίσματα

Εΐχοσάφραγχον

25.90

Λίρα οθωμανική

29.35

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ V

^οοοι^

Ζ^Ε-Λ.XI01^Τ ΧΈΙ23 £32X1^^23

., ΛΑΧΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

^^]ν ΔΙΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 188 8

' Έ Διεύθυνσις της *Εσνία(: κρίνουσα ίτι των μεν παλακον συνδρομητών πολλοί μτ,
έχοντες ?λους τους τόμους άπ' αρχής της εκδόσεως ευχαρίστως θα εολεπον διευκολυνοριέ-
νην. αύτοΓς την συμπλήρωσιν της σειράς του περιοδικού, τοις δέ.νεωστι Ιγγραφομένοι,-
θά ήτο εύπρόσδεκτον το μέσον της άδαπάνου βαθμηδόν άποκτή^εω; πλήρους σειράς τή;
'^'σΓίας, απεφάσισε κατά το προσεχές έτος 1888 να καταρτί/ιη λαχειον κυρίως μεν Ιχ
τόμων της Εστίας^ πλην δε τούτων και Ιξ άλλων συγγραμμάτων χάριν των συνδρομητών
των τυχόν κεκτημένων πλήρη την σειράν της *Εοτίας.

Το λαχειον τοΰτο θέλει περιλάβη τόσους λαχνούς &σοι εσοντα•. οί συνδρομηταΐ τή;
Εστίας μέχρι της ημέρας της κληρώσεως, θέλουσι δε μετάσχω αύτου κα).έ}&τών παλαιών
συνδρομητών οι άνανεοΰντες την έγγραφήν των και οι το πρώτον νυν εγγραφόμενοι.

"Έκαστος των συνδρομητών μετέχει ΔΩΡΕΑΝ του Λαχείου, λαμβάνων 5να
αριθμόν αύτου• δ ΙπΙ της αποδείξεως δε της συνδρομής άναγεγραμμένος αριθμός είνβ συγ-
χρόνως καΐ ΑΙ^ΙΟΛΙΟΧ ΧΟν ΛΑΧΕΙΟν.

Έκ του ?λου αριθμού τών μέχρι της 30 ^Απριλίου συνδρομητών θέλουσι κληρωΟή
ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΑ. Ν^^

Έ)Η τούτων ο\' ΔΕΚΑ πρώτοι κληρωΟησόμε^^οι θέλουσι λάβει. ΓΛαστος ανά Ιν σώμα χρυσοΒετον τγ}ςΐ:£ντ2-
τδμου Ιστορίας του Ελληνικού *Έθνους Κ. Παπαρρηγοπουλου, άξιας ο^αχ. 60, ήτοι τά δέκα εν δλω Δραχ. 600

01 επόμενοι ΔΕΚΑ θέλουσι λάβει έκαστος άνά ΔΕΚΑ τίμ^ρς ττίς «Εστίας » κατ' έκλογήν,
αξίας ίραχ. 50, ήτοι εν δλω τόμους 100, αξίας : 1 , Δραχ. δΟΟ

ΟΊ επόμενοι ΕΙΚΟΣΙ έκαστος άνά πίρΝΤΒ τόμους τίίς «'ΕίΤτίας». κατ* έκλογήν ώσαυτο>ς,
άξ(ας ^ρ(χχ. 25. ήτοι εν δλω τόμους 100 αξίας V ^Ρ^Χ' 500

01 επόμενοι ΠΕΝίΈ ε/.αστος άνά μίαν πλήρη σειράν τεσσάρων ΟΔΠΝ ΕΤβΝ χης εμμέτρου
σατυρικής εφημερίδος «Ρωμ//)οΰ » άπ* αρχής τγ[ς εκδόσεως αύτγ[ς μέχρι 31 Δεκεμ,δρίου 1887, άξιας
δραχ. 40, ήτοι αι πέντε εν δλφ αξίας Δραχ. 200

Τέλος δε έτεροι ΠΕΝΤΕ άριΟμοι θέλουσι λάβει έκαστος άνά μίαν συλλογήν τών επομένων

νεοελληνικών Ιργων :
Μενδ. Βαρθόλδη Ιστορία ττίς Έλληνικίίς Επαναστάσεως αξίας Δραχ. 12

Αριστοτέλους Βαλαωρίτου "Απαντα » 10

Δημ. Βερναρδάκη Ευφροσύνη » 4

Αγγέλου Βλάχου Λυρικά ποιήματα » 5

Δ. Βικέλα Διηγήματα » 2

Λεύκωμα περιέχον 12 φωτογραφίας τών αρχαίων μνημείων.... » 5

θήκην χρυσότευκτον διά φωτογραρίας » 2

Δραχ. 40
Ήτοι οΐ πέντε τελευταίοι κλτίροι αξίας Δραχ. 200

^Ολ&Μή άζ£α τών «εντήκοντοιι κλήρων τοΟ Λοιιχεβου

2:^3Ρ.Α.χ:3^ϋΐ:.Α.ι 2000

Ή κλήρωσις του Λαχείου γενήσεται δημοσίςι την πρώτην Κυριακήν του Μαίου 4888, ώραν 3 μ. μ• ^^ ^^
Γραφείψ της ΒΣΤΙΑΣ, ένωπιο της Διευθύνσεως αυτής, πενταμελούς επιτροπής έκ τών εν Αθήναις συνδρομητών
καΐ παντός άλλου συνδρομή "Ο έπιθυμοιίντος να παραστγ) εις την κλήρωσιν.

Πρωτόχολλον δε της πληρώσεως δημοσιευθήσεται εν τω Δελτίφ της * Εστίας

Εν •Α6ήν»ις κχ τβυ τυπογραφείου τών καταστημάτων ΑΝΕΣΤΗ ΚϋΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ. 1888—1289

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

^ντΦ. 85• 8*7. — οτ »λ-λλ"πο•3τ ιβββ. Λ^μιτγλ. ΙΟ.

ΓΡΑΦΕΙΟΝ τής Εετιας: ΈπΙ τ?)€ 6δο0 Σταδίου, αριθ. 35.

ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΑΙΚΟΝ ΕΚΑΙΔΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ
Ε:το3α ιζ<' — Λ.Έ»τ9. β3θ

ΙΙΒΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΒΚ ΤΟΧ ΠΒΡΙ ΕΛΛΑΔΟΣ Β£ΧΑΤΩΣ ΕΝ ΕΥ-
ΡΟΠΗι ΓΡΑΦΕΝΤαΝ ύιι6 Α. Ρ. Ραγκ(χ691.

ΤΟ ΒΟΤΑΝΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, δ(ΐ9^γημ« ν»«ι6 Γ«ωρ*
γ6ο\> Δροσίνη.

ΑΝΑΛΥΣΙΣ ΚΑΙ ΤΑ3ΙΝΟΜΗΣΙΣ ΤΟΥ 7ΕΥ.
ΛΟΥΣ 0x6 Σίμιονος Ά»οβτολ(δο\>.

ΑΡΧΑΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ ΜΙΣΤΡΑ
ύ«ι6 Α. Μηλιαρ&χη.

ΑΛΑΛΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ.

ΑΥΛΙΚΑ ΠΕΝΘΗ.

Η ΦΙΛΕΡΓΙΑ ΤΟΝ ΧΟΕΝΖΟΛΛΒΡΝ.

ΓΝΩΜΙΚΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΓΟΥΛΛΙ .
ΒΑΜΟΥ.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ.

ΟΑΥΜΠΑΚΗ ΕΚΘΕΣΙΣ

•Ο χ. Χ. Ν. Φίλβδίλφεύς βνηγγιιλβ δ:* βπιστολης προς
τον πρόεδρον της (πιτ(:•πής δτι προσφίρκ χίλία; δραχμάς
δ^α ποιητιχον διαγώνισμα. « Μεταξύ •:ών χαλών αγώνων —
λέγει έν τ^ »πιστο>?; του— των χατά τ^ Ιτος ^ουτο τ&λεσθη-
σαμένων κατά την έορτη^* των *Ολνμπ(ων σας παρακαλώ να
κατατάξητε κα\ χο βφετεινον πο:ητιχ6ν μου διαγώνισμα, το
όκοΓον απέσυρα άπο του Πανεπιστημίου. Τλ γέρας ^σται
χιλιόδραχμον κα\ άπονβμηβι^σεται τω αρ(στφ π.οωτοτυπφ
λυριχωποιημΑι.• Ή επιτροπή άπεδέξατο εύχαρ(σκως την
προνφοράν, έντος δε της προσεχούς εβδομάδος δημοσιευβή-
σ«ται ΐΛ της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως ή προκήρυξις
του διαγωνισμού.

— ΈξετυπώΟησαν χαλλιτεχνιχως χεχρωματισμέναι άγγε-
λίαι φ<λοτεχνη6εΓσαι ύπο του λιθογράφου Γρβΰνδμαν, αΓτινες
φέρουσι την Ελλάδα εν τ^ δεξιά κρατούσαν την έλληνικήν
σημαίαν, δια δε ιής αριστεράς στέφανον δάφνης, τας εικόνας
των εθνικών ευεργετών Εύαγγέλη καΐ Κωνσταντίνου Ζάπ-
πα, το Ζάππειον μέγαρον κα\ κάτωθι αυτού πληΟυν καρπίαν,
αρότρων, κυψελών, μηχανικών και γεωργικών εργαλείων
κτλ. Ώς επιγραφας δέ: Δ' Όλυμπιάς τελεσΟησομένη έν Α-
θήναις κατχ 'Οκτώβριον του 1888. "ΕχΟεσις προϊόντων γε-
ωργίας, βιομηχανίας και κβλλιτεχνίας, Πανήγυρις δημο-
τελών αγώνων. Δι^•ασκαλ(α αρχαίων καΙ νεωτέρων έλληνι•
κών δραμάτων. Αύται διανεμηθήσονται κυρίως κατά την
Ανατολή ν.

— Την επιτί^οηήν των αγώνων της ξιφασκίας Οέλουσιν α-
ποτελέσει οί κκ. Κ. Σμολένσκης ταγματάρχης του πυροβο-
λικού, Αλέξανδρος Σούτσος Γλαρχος, Στ. Σκουλούδης βου-
λευτής, Χρ. Ράλλης ιατρός και Ν. Πύργος.

ΦΙΔΟΔΟΓΙΑ

ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΑ

Ό άκαδημαΤκος Σαρδού ανέλαβε νά μελοδραματοποιή-
σιρ την Όδύσσείαν, ής την μ•υσιχήν Οά συνθέστ} ό Μασσενέ
γνωντός δια χ«λλίβτ«ς μουσικάς συνθέσεις. Ό αυτός Σαρ-

δου ανέλαβεν επίσης και την σύνθεσ:ν δράματος δια τους
τρεΓς ύποκριτβς Κοκλέν, Δβμα/αν, Ίωάνναν Χάδιγκ, δπερ
ούτοι θα διθάξωσι κατά την έν Παρισίοις παγκόσμιον Ικ-
θεσίν.

— Ή εν Παρισίοις Έίαιρεία των Λογίων άπεφάσινεν
Γνα κατά την ίκθεσίν του 1889 συγκαλέστ} φιλβλβγικόν
συνέδριον, άνάλογον προς τό ύπό ταυ Βίκτωρος Ουγκώ εν
Ιτει 1878 προεδρευΟέν. *Η προεδρεία του συνεδρίου ανετέθη
εις τόν Ίούλιον Σίμωνα.

— Τα λείψανα των μεγάλων μ^λοποιών Γλούκ, Μόζαρτ,
Βετχόβεν καΐ Ι'οΰβερτ, άτινα άπόγεινται έν $ιαφόροις χοιμη•
τηρίοις της Βιέννης, θά τάφώσι προσεχώς εις τάφους, εγγύς
αλλήλων κείμενους, έν τω κεντρί χω κοιμητηρίω της πρω-
τευούσης της Αυστρίας, θά έγερθώσι δ' αύτοΓς μνημεΓα 5ξια
της δόξης των. Έπι τ^ ευκαιρία της άναχομιδης των λειψά-
νων τών μεγάλων καλλιτεχνών ή ανθρωπολογική εταιρία της
Βιέννης προτίθεται νά κάμττ) φρενολογικάς μελετάς έπι τών
κρανίων τών τεσσάρων μελοποιών, έζήτησε δε ηδη τήν ά-
παιτουμένην αδειαν κα^ εξέλεξε τήν έπιτροπήν, εις ην θ«
αναθέσν) τό Ιργον τοΰτο.

— 'Εν ΝευίΙΙγ της Γαλλίας ιγένοντο τα αποκαλυπτή-
ρια άνδριάντος του Παρμαντιέ, του κβταστήσαντος κοινήν
τήν καλλιιργειαν τών γεωμήλων έν Γαλλία. *0 Παρμαντιε
παρίσταται όρθιος, φέρων άνηρτημένον σάκκ^ν πλήρη
γεωμήλων και κρατών «ίς χεΓρας βολβόν, δν μετά προσοχής
εξετάζει.

— Νέσλερ ό συνθέτης του δημοφιλέστατου έν Γερμ«^€«
μελοδράματος «Σαλπιγκτου του Σέκιγγεν», ου αί παρα«τά«
σεις μετρούνται κατά εκατοντάδας έν έκάστφ θεάτρφ άσχο-
λεΓται εις νέον Ιργον μετά τήν πέρυσι νήν άποτυχίαν «"Οθω-
νος του τοξότου* Τό νέον μελόδραμα ίστορικής ύπβθέσβως
ανάγεται εις τά τέλη της 16ης έκατονταετηρίδος καΐ φέρει
τίτλον ; Χαριτωμ/γο ΑονΛονδάχι.

— Κατά τίνα έπιντημονικήν εφημερίδα τών Παρισίων
παρά τήν πόλιν της Αρσινόης έν τ^ κεντρική Αιγύπτφ
άνεκαλύφθη πολυτιμότατη συλλογή αιγυπτιακών παπύ-
ρων, ων ό αριθμός ανέρχεται εις εκατόν- χιλιάδα; κβιΐ ει-
κοσακισχιλίους χάρτας, περιέχοντας περίοδον δύο χιλιά-
δων καΐ επτακοσίων έτώι*. Οΐ πάπυροι είνε γι,γραμμένοι
εις Ινδεκα διαφόρους γλώσσας, κα\ διαπραγματεύονται μέγαν
αριθμόν ζητημάτων. Οί χάρται είνε έκτετυπωμένοι δι ά τύ-
που ξυλίνου, δπερ αποδεικνύει δτι ή έφεύρεσις τη; τυπο-
γραφίας εινε κατά πολλούς αιώνας αρχαιότερα του Γ•ν-
τεμβεργίου.

— *επι τ^ έπετείφ του θανάτου του Σουβερτ, \^ 19
νοεμβρίου 1828) ό φερώ\υμος μουσικός σύλλογος έν Βιέννν)
παρασκευάζει Ιχθεσιν μνημείων αναφερομένων %Ιγ, τόν περι-
φανή μουσουργόν* ή Ικθεσις αυτή εσται κα\ πρώτη βάσις
διαρκούς μουσείου του Σουβερτ.

— Ή αύ^τραλιαχή κυβέρνησις έκάλεσεν ώς διευθυντήν
τών έν Μελβούρνγ) δημοσίω« συναυλιών κατά τήν διάρχιιαν
της έκεΓ διεθνούς έχθέσεως τόν έν Λονδίνβρ διάστ,μον άρχε-
μουσιχόν 0θΤ¥6ΐΐ έπΙ μισθ:ρ 5,000 λιρών στερ)ινών Ι

— Κα\ ο( IV Λονδίνω οπαδοί του Βάγνερ έξέδωκαν Υδιον
όργανον προς ύποστήριξιν τών έν τ^ μουσική καινοτομιών
του μεγάλου συνθέτου. Ή έφημερις αυτή φέρει τίτλον
«ΒβΓ Μβΐ8ΐ6Γ.•

— Ό χημικός Φρεμύ έν ΠαρισΙοις διευθυντής του φυετι-
ογραφιχοΰ μουσείου και μέλος της ακαδημίας έπέοειξε κατά
τίνα τών τελευταίων συνεδριών του σώματος άληθη ^ουβίνια,
άτινα δια τεχ\ικου τρόπου παρήγαγεν. *0 ακάματος επι-
στήμων προ δωδεκαετίας {)δη ε7χεν επιχειρήσει τοιαύτην
τινά χημικήν έργασίαν, ήτις τέλος νυν έστέφθη ύπό επι-
τυχίας.

Έν ταΓς έν Τανάγρα, δαπάναις της γενικής εφορίας τών
'Αρχαιοτήτων, ένεργουμέναις άνασκαφαΓς, ευρέθησαν ίξ κύ-
λικες είς τεμάχια κεκοσμημέναι δι* άνθεμίων, μία δέ καΐ

Ζ^^Έ3-Δ-ΧΙΟΝ• ΤΗΣ3 ΕΣ^ΧίΑ,Σϊ

δι* εικόνων, 2ΰο ληχυθια χα\ δύο αγαλμάτια γυναιχων χα•
θημένων, έπτα χάνθα^οι άηλοΓ, £ν ληχύβιον μέ άνΟέμιον,
ιένβαρα αγαλμάτια τ:αρΐ9τωντα άνδρας χαΟημένους χα\ Εν
ορ0ιον, μία στλβγγις χαλκη χα\ εν αγαλμάτιον ηαι$ος γυ-
μνον όχλάοην χαθημένου, δέχα χΰλιχες άπλαΓτοΰ αύτου σχβ-
δ^ν ρυθμού τιεριχεχοσμτ,μέναι δι* άνθ£μ(ων, δύο χάνθαροι,
<»ν ό ετίβος ε(; τεμάχ^α με λευχά χαι μέλανα χοσμήματα,
δν άγαλμάτίον γυναιχΌ; ορθΙας 0,45 του μέτρου είς τεμάχια
χαι έτερον παρκττων παΓδα γυμνον έπ\ βρόνου χαΟήμενον
δν« αγάλματα υψου; 0,28 του μέτρου, παριστώντα γυναΓ•
χας χαθημένας, ε:ς λύχνος μέγας μ- τα προστύπων κοσμη*
μάτων. μΙα μέλαινα πυ^'ς) δύο ατυλίδια Ιχοντα το μεν βυ-
θούς, το δε προστ«τηρα;, Ιν άγαλμάτιον παριστων νέανίαν
Ιν χιτωνι, ίστάμενον, δια της δεξιάς χρατοΟντα βαλάντ^ον,
βνώ άπο ιης αριστεράς χεχαμμένης προς τα Ι'σω χρέμαται
χλαμύ;, χα( £ν άγαλμάτιον παιδος γυμνού έπι θρόνου χα•
•ημένου. ΆνβυρέΟη δέ χα\ τάφος παιδος εν τω όποΐφ άνε•
χαλύφ^η'Ταν δέχα και τρία ομόρρυθμα αγαλμάτια ύψους
0,28 — 0,36 του μέτρου παριστώντα γυμνούς άνδρας, χρα-
τουντας δια της άρκτχερας προς το στήθος άλεχτρυόνας.
Εσχάτως δ* ευρέθησαν 10 αγαλμάτια αρίστης τίχνης, ων
το 8ν παριστά γραΓα•. φέρουσαν είς τα; άγχάλας αυτής

— Δια Β. Δ. εχ των δια νόμου ορισθέντων τριών Τριαν-
ταφυλ/ιδείων γεω.'-γιχών σχολείων {δρύεται έπΙ του παρόν
τβς το ενταύθα εν τοΓς έΟνιχοΓς χτήμασι Ρούφ. *Η παράδοσις
των γα<ών Ρου» Χασεχν,, του δημοσίου δενδροχομείου χα\
τ»\> λχχανοχήπου γενή<τεται προς το ύπουργεΓον τη; Παι-
δείας μετά προηγουμένην χϊταμέτρησιν χαι περιγραφήν
βύτων. Αί προς λειτουργίαν τοΰ σχολείου εργασία•, άρχον-
ται την 1 *Απριλίου, δ δε αριθμός των εν αύτω μαθητευο•
μένων άπό πρώτης Σεπτεμβρίου ώρίσθη είς 20.

— *Εν τινι των τελευταίων αυτοΰ συνεδριάσεων τό Δήμο-
τιχόν Συμόούλιον ΠυλΙων, τ^ πρωτοβουλία τοΰ δημάρχου κ.
Τσιχλητηρα, προέβη είς άπόφασιν, τιμώσαν λίαν αυτό, ψη-
(ρίσαν την εν τξ παραλίω πλατεία της Πύλου άνέγερσιν
μνημείου είς τους ':^ίΐζ ναυάρχους, Κοδριγχτώνα, Δεριγνΰ
και "Δίδιν, οίτίνες εν τω λιμένι έπυρπόλησαν τον αίγυ-
πτιαχόν στόλον, θέσαντες οΰτω τα θεμέλια της έλληνιχής
άνβξοιρτησίας. ,

— Διυθυντης της ενταύθα άμεριχανιχής Σχολής διω-
ρίσθη, άντ\ του χ. Μίρρ'.αμ, δ χ. Βολ^στάΤν, δστις θά ελθϊ]
τον προσεχή Σεπτέμβριοι.

— Το τιροσεχίς φθινόπωρον περιμένεται ενταύθα ή διά-
σημο; τρνγωδός Σάρα Β-:ρνάρ, δπως δ/Λσ») τέσσαρα; μόνον
παραστάσεις. Άφίχΐτο δε την παρελΟοΰσαν Κυριαχην ό
γνωστός εργολάβος χ. βΙ^ϊδΟΓ όπως ένοιχ(άον| προς τούτο το
παλαιόν θέατρον η το νέον, αν α/ρι τής εποχής έχείνης I-
βται περατωμένο;.

ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ

Περί Γ??ο X^'ηρο^^>μίxη^ διάδοχης ειο τητ περιον-
σίαγ τ^γ χΛηριχωγ χα} μοναχΐΤίΥ νπο Δαμιανού
Βορρε. Έν *Αθήναις, 1887. 8ον. σ:>.. 119.

Το α^ΐύχΐρω πόνημα είνε προϊόν τοΰ τελευταίου Σγου-
τείου διαγων(σμού, ου ώς γνωστόν προχηρύσσουσα ή Νο-
μική σχολή προ ετου; τό θέμα, αύτη απονέμει χαΐ το γέρΛς
δι* επιτροπείας έχ των μελών αυτής έχλεγομένης. 'Τπήρξε
δ^ το θέμα την φόρο μ ταύτην έχ των δυσχερέστατων, υπο-
λογιζόμενου τό μεν ότι ή διαπραγμάτενσις αύτου άπήτει
συνδυασμόν νομιχής, ίστοριχής χ χι εκκλησιαστικής συγχρό-
νως πα'.δεύσεως, ης ελάχιστοι πάνυ είσιν οί παρ* ήμΓν εύ-
μοιροΟντες* τό δε δτι ή ξένη φιλολογία πενιχράν μόνον πα-
ρεΓχε β'/ηθειαν, άτε ασχολούμενη περί την ερμηνείαν καθε-
στώτος διαπλασΟίντος έν τξ Δύιει ύπό παπικών διατά-
ξεων, άχρηστου αρα πβρ' ήμΓν.

'Ος πρώτη μελέτη έπι του θέματος ύπό τοιούτους ορούς
συγγραφεΓσα ή χρί'.ομένη πραγματεία δικαίως ϊτυχε των
επ«(νων τής Σχολής. Ή εξέχουσα αρετή του ηονήματος
του χ. Βορρέ, διαχρίνουσα άλλως τε πάσας τοις σύγγραφάς
«υτοΰ, βινε ή έν συστηματική αλληλουχία χαι περιληπτι-
χότητι «νάπτνίις του ζητήματος χατα ίστοριχήν «ιιρ^ν

καΐ δη 8π*ι τξ βά*ει εύσυνε:δήτου μελέτης αυτών τούτων
των τέως ανεξερεύνητων πηγών τοΰ ήμετίρου διχαίου, ΐν«
το ουσιωδέστατον τών μειονεκτημάτων τής πραγματεία;
ταύτης εισι χενά τίνα διαφυγόντα τον συγγραφέα χβτι
την έπεξεργασίαν τών καθέκαστα ζητημάτων.

Παρ* ήμΓν έξινίχησεν ατυχώ; ου σπανίως ή στιγμιαίχ
πρακτική ανάγκη, ή δε εξάντλησις ώς οίον τε πλείστων
περιπτώσεων, απαντωσών έν τξ δ:χαστιχ^ ^πράξει, έΟεωρη-
θη ώς τό άριστον έβόδιον τής περΊ τό δίκαιον συγγραφή;.
*Η εποψις δμω; αύτη είνε αναμφισβητήτως σφαλερά, οσά-
κις ή μεν επεξεργασία τών μερών δεν είνε τό έπαγωγιχόν
αποτέλεσμα ορθών γενικών άρχων και ένια(ας βάσεως, ελ-
λείπει δβ ή αναγκαία του δλου προς τά καθέκαστα αλλη-
λουχία. "Ενεκα τούτου ή έπι του αγώνος επιτροπεία ώφειλε,
νομίζομεν, απευθυνόμενη είς τους νέους παρ* ήμΓν επι-
στήμονας, επι τούτου κυρίως τοΰ σημείου να έπιστήστ) την
προσοχήν αυτών, να έξάρτρ δε έντονώτερον τήν έπιστημο-
νικην τοΰ συνόλου ύφήν έν τή πραγματεία τοΰ κ. Βορρέ.

Και δεν λέγομεν μεν δτι τόθέμα όπερ δ* συγγραφεύς έ•
πραγματεύθη ητο ούτω περίπλοχον και έκτενέ; ώστε αδύ-
νατον απέβαινε Γνα κατ* άμφοτέρας τοις επόψεις τής τε επι-
στημονικής συστηματοποιήσεως τής ύλης χαθ* δλου χα:
της εξαντ)ήσεως τών χαθ* εχαστον αναφυομένων ζητημάτων
V) εξ ίσου πλήρης• παρατηροΰμεν δμως δτι ύπό τους χοι-
νωνιχου; δρου; ύφ* ους ή επιστημονική εργασία παρ* ήμΓν
γίνεται, ή διδομένη ενιαυσία προθεσμία προς ύποβολήν τών
διαγωνιζομένων ^ργων είνε τοσούτον ανεπαρκής, ώστε φο-
βούμεθα μη, ελλείψεις οιαι παρετηρήθησαν έν τξ προχει-
μέν/) συγγραφή, επαναλαμβάνονται στιρεοτύπως χαθ* εχα-
στον ένιαυτόν, Έάν ή νομική σχολή έπιΟυμ^ είλιχρινώς,
ώς δεν επιτρέπεται αμφιβολία, Γνα τό Σγούτειον διαγώνι-
σμα καταστΫ} αληθώς αφετηρία Ιργων σπουδαίων κα\ κατά
πασα^ έ'ποψιν αριίίύ^^ ανάγκη απαραίτητος δπως έπεκτείντ;
το μβταξυ τής προκηρύξεως τοΰ θέματος κα\ τής ύποβο)ής
τών διατριβών χρονικόν δ:άστημα είς διετίαν.

Ουδαμώς δ* άαφιβάλλομεν δτι τό μέτρον τίΰτο, άχολου•
θουμενον χα\ ύπο ευσυνείδητου χα: αμερόληπτου κρίσεως,
θέλει ελκύσει και αριθμόν αγωνιζομένων μείζονα εκ της πο-
λυπληθούς άλλως χορείας τών παρ* ήμΓν νομικών, άλλα χβι
ποιόν ύπέρτερον τών ύποβαλ>ομένων ϊργων.

Τό γε νΰν Ιχον τό έργον τοΰ κ. Βορρέ άποτελεΓ άξιόλο-
γον συμβολήν είς τό τέως άπροσπέλαστον ζήτημα περΊ τής
κληρονομίας τών κληρικών κα\ μονάχων έν Ελλάδι.

Μ

^Ανατομιχη ζον αγΘρώπον ύπο Απαχα Παπαΐωάν
νου, ταχτιχο'ΰ χαθηγητο^ της αναζομιχης χ.τλ.
η^ριεχονσα χαι ίστοΛογίίΐγ χαΐ ( μβρνοΛογίαν^ μετ^
είχοτωτ ίζερίπον 900. Τόμος Λ'. *Εχδότης *Ανεστηο
Κωνστανζινίδη':. *Ετ * Αθήναις ρχ τοϊ> τνπογραΓείον
των χαταστημάτων ^Ανεστί} Κωνσταντινίδου 183^
ΖίΧ α— ίζ-'. / — <?75.

Τό προχείμενον Ιργον τοΰ κ. Λουχα ΠαπαΤωάννβυ καθη-
γητού τής ανατομίας εν τω Έθνίχώ Πανεπιστημίω δύναται
τις να ε^πτρ δτι εινε τό πρώτον άνατομικόν επιστημονικοί
εργον, δπερ παρέχεται είς του; έν Ελλάδι επιστήμονας, εφί-
μιλλον τών έν ΕύρώπΥ} εκδιδομένων.

Δια τής παρούσης Ανατομίας πρώτον ήδη καθίστανται
γνω'ϊται είς τους "Ελληνας ιατρούς κα\ λογίους αί νεώζε-
ραι θεωρίαι περί γενέσεως και φθοράς τών χυττάρω^. ^
εμβρυολογία χαι ή ίστολογία. Τούτοις έπεται έτερον τμήμ«
εξετάζον τα όργανιχά συστήματα καθ* εχαστον ήτοι τό σύ-
στημα τοΰ σκελετού καΐ τό μυΤκόν. Ό κ. Λουκάς ΙΙαπαΤ-
ωάννου πραγματευόμενος πτντα τα συστήματα κατά την
?σ:ορίαν τής αναπτύξεως αυτών και παρακο/ουθών αυτ«
άπό τής πρώτης αυτών καταθέσεως, κατά τό υπόδειγμα ό-
περ Ι'δωκενό διάσημος ανατόμος Οε^βοΙί&υΓ, κα'ι συγκρίνων
ουτα προς τα τών λοιπών ζώων, παρέσχιν εις τήν παρ* ήμ'^
ίατρικήν φιλολογίαν εργον τελειότατον, έν ω ιτα; τις δύναται
ευχερώς ν* άντιληφθ^ τών μεγάλων προόδων τής επιστήμη;
ταύτης και άντλήσι^ γνώσεις θετιχις χαι άναμρισβΓ,τητους.

Λόγοι εχχΛησιαστιχοΙ χαΐ μεΧεται ύπό Ιγνατίου
Μοσχάχη ύφη^ητοΰ τής θεο)ογίας έν τω Πανεπιστημίω
και καθηγητού τβΰ Διδασκαλείου. Έν Αθήναις έχ τοΰ τυ-
πογραφείου τών καταστημάτων Ανέστη Κωνστ^ντινίδ-ϊυ.
18β8, σελ. 273 μετά προλόγου και πίνακος τών πιριίχο-
μένων. Είς δον. Γ^ Γ\Γ\ΓΛί>

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^Ιίι

ΖΐΕ-Λ.Χ10ΐα• ΤΧΪΣ3 ΒΣ5Χυΐ.2Ε3

*Η #ϋλλογη αυτή του ευφράδους ύφηγητου πιριλαμ.βί•
νβι τέσββρας λόγους ιίς την μ«γάλην Παρασχευι^ν, ρη6έντας
χατα τέσσιρα χ»τά «υνέχ:ιαν ϊτη εν τξ έχχλησία της
*Δγ. Εφ^νης χαΐ μέλλοντα; εΟχαρίστω; να άναγνωσΟώσιν
«ηο έχείνων μάλιστα, οΓτινις ηχούσαν αυτού; έχφωνουμέ-
νους• λόγον βχ^ωνηθέντα χατα τα βγχαίνια της βχχλησίας
τοΰ Άγ. *Ιωάννβυ της άνεγβρΟβΙσης έν τ« Παρ^ενχγωγεΙω
Χ{λλ• λόγον εΓς μνήμην του Άγ. Διονυσίου του *Αρεοπα-
γΐτου'λόγον εκ την έορτήν των τριών *Ιεραρχών* δύο λόγους
€10 αλ μνημόσυνον των χεχοψ.ημένων* πέντε περί διαφόρων
Τ|βιχών θεμάτων διαλέξεις προς τας μαθήτριας του συγγρα-
φέο>ς* δύο λόγου; πρό; τους έν φυλακαΓ; χαι τέλος τρία ή-
Φιχοφίλοσοφιχά αναγνώσματα άναγνωσΟέντα έν τω φιλολο-
γιχϋ Συλλογή ΓΙαρνασσφ.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

*Δπό τη; πρώτης Ιανουαρίου 1886 μίχρι τη; 31 Ιανου-
αρίου 1887 έβεβαιωθησαν Ισοδα δρ. 65,297.814.10 χαι είσε-
πράχΟησαν 55,367, 1 Ι3.01/Απο δέ τη; 1 Ιανουαρίου 1887
Ρ-^ΧΡ' ^^< 3ΐ Ία\ουαρ(ου 1888 έ6:βαιώ9ησαν έσοδα
83.162,994.67 χα\ είσεπράχΟησαν 73,329,299.64, ήτοι
χατα την τελευταίαν χρήσιν έβεβαιωθησα^ έπι πλέον
7,937,180.57 γ.α\ είσεπράχΟησαν έ«ι πλέον 16,962,186.63.

— Κατά τον λήξαντα Φεβρουάρ'.ον, το άντίτιμον των
χαταναλωΟέντων ειδών μονοπωλίων άνήλΟί εις δραχμας 500 ,
629.25, ένω τ^ του αντιστοίχου μηνό; του παρελθόντος ί-
τβυς ητο δρχ. 474,620. 25, ήτοι το άντίτιμον των χατα τον
λήξαντα φεβρουάριον χαταναλωθέντων ειδών υπερέβη τό
του αντιστοίχου του παρελθόντος χατα δραχμάς 26,0θ9.

— *1ίν Π2ρ:σίθις, συνελήφθη ό Περιχλής Ραυτόνουλος,
έχ Πατρών, διδάκτωρ της νομ:χής Σχολή; του ημετέρου
Πανεπιστημίου, ώ; δράστης της παρά τοΓς χχ. Ρολλέν χα\
Φεβρδάν γενομένη; πρό τίνων ημερών χλοπή; αρχαίων νομι-
σμάτων. *Τποτί6ετ2ΐ δε οτι αυτό; ούτος ε?νε ό δ:απρ2ξας
χα\ την εν τω ήμετέρφ Νομισματιχώ Μουσείω χλοπήν. *Η
άνάχρισις άνεχαλυψιν δτι ειχεν εις την χατοχήν του 6709
άρχαΓα νομίσματα, ών 3000 χρυτα, 2500 άργυρα, 1000
χα'λχα χαι 2θ0 μολύβδινα, πρό; δε χα) ΙΟΟΟδαχτυλιολίθους.
•Απεστάλησαν δε εις Παρισίους ύπό της ημετέρας χυβερνή•
σείος οί χ. χ. Κόμνος χαΐ Στάης δπο>ς έζαχριβώνωσιν αν έν
τοΓς παρά τω Ραυτοπούλω χατασχεθβΓσι νομίσμασιν εύρί-
σχονται πράγματι χαι έχ τών ανηκόντων εις το ήμέτερον
Νομισματίχόν ΜουσεΓον.

— Μετά δραστηριότητος προοαίνουσιν αί έργασίαι του
σιδηροδρόμου Πατρών-Πύργου. Μετά δ-χαπέντε ημέρας θα
συντελεσθη το μέχρις 'Ιτεών τμήμα, τότε δε αρξεται εργα-
ζομένη και ή ατμομηχανή δια την ύπηρίσίαν τζ; εργολα-
βίας. Περ\ το τέλο; Αυγούστου Ισται περατωμένη ή μέχρις
Αχαίας γραμμή, ήτις ευθύ; θέλει παραδοθή ει; χρήσιν του
χοινοΰ. Ή Ολη γραμμή, έκτχσεως 97 χιλιομέτρων, Ισται
περατωμένη εντός δύο ετών περίπου, Έν Πάτραις ήρξαντο
χαι αί προπαρχσχευαστιχαΐ έργασίαι προς χατασχευήν του
σταθμού.

— Θετιχόν δύναται νά θεωρηθζ δτι έπιχειται ή υπογρα-
φή συμβάσιω;, δια της οποίας παραχωρεΓται ή χατασχευή
του άπο Μύλων είς ΤρΙπολίν χαι Κάλάμα; σιδηροδρόμου.
Ή άναλαμβάνουσ^ι τήν χατασχευήν εταιρεία υποχρεούται
νά χορηγήσν) τυ; Κυβερνήσει 10,000,000 δρ. είς χρυσόν,
κατατεθειμένων παρά τ^ ΈΟνιχϊ- Τραπεζτ^ τών ομολογιών
του δανείου, βπερ ύπ* ιγγυησιν της Κυβερνήσεως πρόχειται
νά συνομολογήσνι ή εταιρεία πρό; χατασχευήν του σιδηρο-
δρόμου.

— 'Ομά; χε?αλαιούχων απεφάσισε νά χαταβάλτ) το
πρό; επίστρωση τών ό3ών τής πόλεω; άναγχαΓον ποτόν,
(περ Ι ζ έξοφληθτ) ύπό του δημοτιχοΰ ταμ£7ου δι* ετησίων
δόσεων.

— Το τηλεγρα^ιΓον Αθηνών «ισέπραξεν έχ τηλεγραφη-
μάτων χατά τον παρελθόντα μήνα Φεβρουάριον δραχμάς '
74,430.32 απέναντι 75,030.70 του αύτοϋ μηνός του πα-
ρελθόντος ίτου;. Κατά τον 'Ιανουάριον δε έ. ε. εΐσιπράχθη-
σανδρ. 91,807.55 απέναντι δρχ. 92,138.59 του παρελθόντος
Ιτονς.

— Κατά τό ϊτος 1886 έτελέσθησαν γάμοι έν *Αθήναις
652 *βι\•ν Πειρα{εΓ247. Κατά δε τό λήξαν Ιν Αθήναις
786, χαι έν Πε:ραιεΓ307. Έν όλοχλήρω τφ νομώ έγένοντο
χατά μέν τό έτος 1886 γάμοι 1589," χατά δέ' τό λή?αν
2,155.

— "Έχρηξις πυριτιδαποθήκης χατέστρεψε μέγα μέρος του
φρουρίου Λευχάδος. Έφονιύθησαν 5, είς ανθυπασπιστής, βίς
δει^ανεύς, είς στρατιώτη;, εί; ίερεύ; χαΐ διετές τι παιδίον,
χαΐ έτραυματίσθησαν άxινδύ^ως μέν Ιξ χα\ βαρέως είς μό-
νον. Ευτυχώς, χατά τήν στιγμήν της έχρήξεως, ή φρουρά
δέν εύρίσχετο εις τό φρούριον.

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗε ΕΣΤΙΑΣ

χ. Κ. Ν. Π. Ευχαριστουμεν διά τήν προσφοράν, άλλ' ατυ-
χώς δέν δυνάμεθα νά χρησιμοποιήσωμεν αυτήν, διότι ίχομεν
πάντοτε περισσήν ύλην διηγηματιχήν τών ταχτιχών ημών
συνεργατών, ήτις προτιμάται έν τ^ δημοσιεύσει. — χ. θ. Ν.
Α. Μυτιλήνην. Ταχυδρομικώς άπηντήσαμεν, — χ. Ι. ψ.
Λευχάοα. Άγνοοΰμεν, μεΟ* δλας δι τάς ερεύνα; ημών δέν
ήδυνήθημεν νά πληρ-ιφορηθώμεν. — χ. Γ. Γ. Ο. Βώ/ον. Ελή-
φθησαν χαι απεστάλησαν τά ζητηθέντα. Περισσεύουν λεπτά
75, τά όποΓα τηροΟμεν εί; τήν διάθεσίν σας. Ε;ς τό ερώτη-
μα σα; άπαντώμεν δτι ή έχ τη; χοινή; χρήσεως χαι συνη-
Οείας έχτροπή θεωρεΓται πάντοτε ιδιοτροπία, τήν οποίαν ο(
άλλοι δεν ανέχονται εύχόλω;. Του ^Αρ^αιοΛογιχη^ Λε'
(ιχοί) Ραγχαβή ή ^χδοσις άρχεται τόν προσεχή μήνα. — χ.
Σ. Σ. Κ. Λίτωλιχόν. Τά ζητηθέντα απεστάλησαν τω χ. Ι.
Φ. ιδιαιτέρως δ* άπηντήσαμεν ύμΓν. — Ρομαγτιχω. Ιδού
πώς τήν ώρισεν ό άοχηγό; της σχολή; εις ήν σα. τάσσει
τό ψευζώνυμόν σοτς: *Η ζωή εινε άσμα ου επωδή ό θάνατος.
Και άλλαχου : Ή ζωή είνε ε?δος αινιγματικής παρενθέσεως
μεταξύ της γεννήσεως χαι τή; τελευτή;, μεταξύ του οφθαλμού
δστις ανοίγεται χαΐ του οφθαλμού δστις χλείεται. — χ.
Ν. Ν. Ταυρίδα. Ελήφθησαν χαι απεστάλησαν ήμΓν τά
ζηχηθέντα. ^Απέμεινε περίσσευμα δραχ 2,10, τάς οποίας τη-
ρουμεν εις τήν διάθεσίν σας. Ή συνδρομή σα; έπληρώθη
ύπό του ενταύθα ανταποκριτού σας. — χ. Γ. Κ. Μυτ.λή-
νην. Ενεγράφη χαΐ ό χ. Ν. Σ., ευχαριστουμεν δ* ύμα; διά
τήν φιΧιχήν ύποστήριξιν. Τά ζητηθέντα χαι άπάντησίν μας
ϊχιτε ταχυδρομιχώς. — χχ. Β. Λ Βόνιτσαν, Π. Α. Άργο-
στόλιον, Ν. Β. ΆγρΙνιον. Β. Ν. Χ. Σμύρνην, θ. Κ. Α.
Πάτρας, Δ. Μ. Κέρχυραν, Γ. Δ. Δ. χα\ Ι. Α. Βώλον χα\
Ν. Μ. Άλεξάνδρειαν. Τά ζητηθέντα απεστάλησαν. — χ. Γ.
Π. θεσσαλονίχην, Ευχαρίστως θέλομεν τήν δημοσιεύσει εις
προσεχές φύλλον.-— χ, Ν. Δ. Α. ΓΙράβιον. Απεστάλησαν
συμφώνως τ^ οδηγία σας. Ενεγράφησαν δε οί νέοι συνδρο-
μηταί, χα\ σας ευχαριστουμεν διά τήν ευμενή ύποστήριξιν.
Άπηντήσαμεν χα\ ίδ:αιτέρως. — *ΑαεροΛηπτω. Ή δήμο-
τιχότης, δπως ό άήρ, ε!νβ δύναμις ήτις άνυψόνει, άλλα δεν
υποβαστάζει. — χ. Π. Ρ. Σορόχαν. Ελήφθησαν χαι απε-
στάλησαν ύμΓν τά ζητηθέντα. Περ\ δε των προηγουμένων
ταχυδρομιχώς σας έγράψαμεν χα\ άναμένομεν άπάντη-
σίν σας. — χ, Ν. Ι. Π. Κωνσταντίνούπολιν. Ατυχώς δέν
πωλεΓται χωριστά ό «ίς μόνον τόμος ό ζητούμενος παρά τοϋ
χ. Γ. Ρ. — ΦιΛητεχτω. Τό Ιργον χατά τον Δουμάν υίόν
πρέπει νά ώρκμάζν) πρώτον βραδέως έν ττ] διανοία του χα)-
λιτέχνου, είτα δε νά γράφεται ταχέως. Και ή φύσις αυτή
άπαιτεΓ εννέα μέν μήνας δχω; σχηματίστ) τό βρέφος έν τξ
χοιλί^ τή; μητρό;, ολίγας δέ μόν'.ν στιγμά; δπως προϊγά-
γ»| αυτό εις φώ;. Ούτως ό Ροΰδενς τόν περίφημον αυ:ου
πίναχα, τόν παριστώντα τήν Άποχαθήλωσιν, Ιγραψεν εις
διάστημα οχτώ ήμερων* ό Ραφαήλ, αποθανών εις ήλιχίαν
τριάχοντα επτά ετών, έζωγράφησε δεχαχισχίλια πρόσωπα*
ό Μολιέρος ίγρα^ε ταχύτατα χαι τά χειρόγραφα αυτού ου-
δεμίαν φίρουσι διαγραρήν. — α. χ. Ι. Δ. Κ. Τρίχχαλα χα\
Σύλλογον *ΕΛιχ<Άγα^ Κωνσταντίνούπολιν. Ελήφθησαν. —
χ. Δ. Ι. Κ. Κέρχυραν. Απεστάλησαν ύμΓν τά ζητηθέντα.
*Οφείλονται Ιτι λ. 55• Τό σημειούμενον λεξιχόν τιμάται
δραχ. 4,50. — χ. θ. Δ. Καλάμας. Ύπαρχε: το-.αύτη ή
Σχολή ΕβνοΙίβΠβ, ή δ' έν αύττ| διδασχαλίχ γίνεται ΐτα-
λιστί. 'Αλλά πλειοτέρας πληροφορίας δέν δυνάμεθα νά σας
μεταδώσωμβν.

.Δ.ΕΛ.XI02^Τ Χ£Χ23 ΕΣΧΙΑ^Ρ

24 Μαρτίου 1888.

Τών 170,000,000 των 5 •/© ^?•
120,000,000 των 5
60,000,000 των 6 •

26,000,000 των 6 •

10,000,000 των 6 •

6,000,000 των 6 Δρ.

ΚτΥιματιχαι Όμολ. Έθν. Τραπέζης
των 60,000,000 μβτα Λαχβ(ον φρ.
αϊοτ*βτ6>ιΑ Καταιοτ^μαιγαι

ΕΤΑΙΡΙΑΙ
Έβνιχή Τράπεζα της Ελλάδος Δρ.
Γβνιχή Πιστωτική Τράπεζα »

Τράπεζα Βιομηχανικής Πίστεως •
Προνομ. Τράπεζα 'Ηπειροθεσσαλ.»
Εταιρία Μεταλλουργ. Λαυρίου •
Σιδηρ. Αθηνών χα\ Πειραιώς ι
Εταιρία Φωταερίου •

Σνγα,υάγμαζη
ΛΟΝΔΙΝΟΤ—Τραπεζιχον

Τρίχουσα Τιμτ
ν. 468.-

• 470.—
. 530.—

• 488.—
. 244.—

96.—

παλ

5197,.

£— Τραπίζιχλν

Νομίσ/ιατα
Ειχοαάφραγχον
Λίρα όΟωμανιχή

•Όψεως.
3μην.
"Οψεως
3μην.

. 4.145.—
196.—
83.—
210.—
176.-
409.—

32.85
32 70

Ι28.ν,

25.84
29.25

' ΒΙΒΑΙΟπΟΑΕΙΟΝ Π. Α. ΣλΚΕλλλΡΙΟΪ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ

ΤΥΠ01Σ ΚΑΙ ΑΝΑΑΠΜΑΣΙ Π. Δ. ΣΑΚΕΑΑΑΡΙΟΥ

ΕΞΕΔΟΘΗ ΑΡΤΙ

ΓΕΡΜΑΝΟΕΑΑΗΝΙΚΟΝ

μετά εισαγωγής ιτερί προφοράς και πίναχος των ανω-
μάλων ρημάτων χατά τήν νέαν γερμανικήν ορθογραφίαν

ΥΠΟ Αντωνίου Ν. Γιανναρη

Σχ. 16^\ Σελ.ΙΙδΟ.— Χεμ.ατα6 8ρχ. 11.

ΒΧΒΔΙΟΠΩΛΕΙΟΝ «ΕΣΤΙΑΣ» ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ

ΑΡΤΙ ΕΚΔΟΘΕΝ

χβτ» το Άγγλιχον Οοη'Ι ύπο Κ• Ε• ΓελβερΤ•

ΕΚΔΟΤΗΣ : Γ. ΜΠΑΡΤ

Τιμάται εν ΆΟτ^ναις ίραχ. 1. — Έν ταΓς επαρχίας 8ρ•
1|10. — *£ν τω εζωτεριχω φρ. 1,20.

ΐΑΪϊίίΠΜοπΓ

Υπο Α.Π.ΚΟΥΡΤΙΔΟΥ

Πβριίχει τα καταλληλότατα ιζρος άπαγγελίαν
ττοιημάτια δια τήν παιδικήν ήλ(χ{αν.

Τψάταν ί δραχ^ί)α.

^ΑΛοστ^ΛΛεται εΛενθεροτ ταχνόρομ. ζεΛίϋτ,

ΒΙΒΑΙΟΠΩΑΕΙΟΝ ΤΗΣ «ΕΣΤΙΑΣ»

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

ύπ^ Κ. ΠΑΠΑΡΡΗΓΟΠΟΥΑΟΤ

Καλύμματα του συγγράμματος τούτου, καλλιτεχνιχω•
τατα χατασχευασΟέντα έν Γερμανία,μέ λαμπρον πολύ/ρωμβν
χαΐ επίχρυσον έξώφνλλον , φέρον αρχαιοπρεπή π«ρί-
στασιν της Μοΰσης της Ιστορίας, χατά τήν παρατιθεμένην
έν μικρογραφία άπειχόνισιν, πωλούνται εις το Βι€Αιο:ζ(ύ•
Λέΐοτ ^η^ Εστίας•,

Τιμάται £χαστον δραχ. 2,50 δια τους έν Ελλάδι σύνορο-
μητάς χαΐ φρ. άργυρα 2,50 δια τού; έν τξ ά>λοδαπη.

Οί εκ των επαρχιών η της αλλοδαπής ζητοΰντες τοιαύτα
επιβαρύνονται χαι μΐ τά ταχυδρομικά τίλη, δραχμήν μίαν
δια τά πέντε καλύμματα των 5 τ6μων.

"Εχαστον σώμα της *Ιστορίας τιμάται αδετον μεν δραχ.
50 έν Αθήναις, δρ. 55 έν ταΓς έπαρχίαις χα\ φρ. χρνσα 55
έν τ^ άλλοδαπτ). Δεδεμένον δε λαμπρώς πωλεΓται άντι Ζραχ.
70 έν Άθήναις', δραχ. 75 έν ταΓς έπαρχίαις χαι φρ. χρυσώ*
75 έν τ^ αλλοδαπή.

Ο ΚΑΤΣΑΝΤΩΝΗΣ

Κλέφτικον έπεισ^διον ^ έλληνιχον μυθιστόρημα

ΥΠΟ κ. ΡΑΜΦΟΤ

Τιμάται δραχμής. Ει; τους έν ταΓς έπαρχίαις αποστέλλε-
ται ελεύθερον ταχυδρ. τέλους.

ΑΓΓΕΛΟΥ ΒΛΑΧΟΥ

ΑΥΡΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Δραχ. 4.— Μετά ταχυβρ. ΑΜ
ΑΑΜΑΡΤΙΝΟΓ ΠΟΙΗΤΙΚΑ! ΜΕΑΕΤΑΙ, μιτα•
φρασθεΓσα! κατ* έχλογήν έμμέτρως. Δρ. 3. Μετά ^σχνδρ. 3,20.

Έν Αθήναις ^χ του τυπογραφείου των καταστημάτων ΑΝΕΧΤΗ ΚϋΝΧΤΑΝΤίΝίΔΟΥ. 1888 —1287

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

Λ^ντφ» Βθθ 3 ^^Γχρι^χο-χ 18Θ8. Λ^ΜΤ^^^^ ΙΟ.

ΓΡΑΦΕΙΟΝ τ?|ς Εστίας: ΈπΙ τ?ΐ€ 6δοϋ Σταδίου, αριθ. 35.

ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΑΙΚΟΝ ΕΚΑΙΑΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΔ ΚΥΡΙΑΚΝΝ

ΒνθΖ2 ΖΖ<' » ^Α.Ζ>Ι<». β40

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΑΙ £ΥΓΚΙΝΗ£ΕΙΒ ΤΟΥ ΑΝΤΒΙΣΑΓΓΒΑΒΩΣ,

Η ΕΝ ΚΟΡΣΙΧΗι ΕΑΑΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ, 6ΐ«6
ϋ . Β. Φ«ρ$ΰ.

ΤΟ ΒΟΤΑΝΙ ΤΗε ΑΓΑΠΗΣ, διήγημα ύη6 Γβωρ-
γ4ο\> Αροβίνη.

ΑΝΘΡΩΠΙΝΑΙ ΦΥΑΑΙ έν ς»ώ^«( κοιταο^«ο«ι.

ΠΑΡΑΔ080Σ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ.

ΑιΣΜΑΤΙΟΝ, ύη6 Αρ. Προ6«λ«γ(ου.

ΗΑΒΚΤΡΙΚΟΙ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΙ.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΑΟΣΟ«ΙΑ.

ΣΗΜΒίαΣΒΙΣ.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΘΕΣΙΣ

Ή προΟ«σμ(α της παραδόσιως των 86).τ{ων αίτ-ήσιων
συμμ,ιποχης παρκτάβη £χρι Ι Μα^ου, τούτο δβ βγίνετο ύπο
'^ης επιτροπής γνωστόν τηλιγραφικώς προς άπάσας τας ίν
ταΓς έπαρχ(αις βίδιχάς επιτροπής.

— Κατά το μου<τ:χ^ν διαγώνισμα, δπιρ 6ά προχηρύξη δ
Δήμος Ά0ηνα(ων διά την 'Ολυμπιαχήν "ΕχΟεσιν, 6ά >ά6ω-
«I μέρος μούσι χοΐ θίασοι «ξ Έλλι^νων ηθοποιών, οΓτινες θά
ψάλωσι μελοδράματα Έλληνιχης υποθέσεως εις Έλληνιχήν
μσυα'.χήν.

—Ό Σεβασμιώτατος αρχιεπίσκοπος Κεφαλληνίας, δι' επι-
στολής του πρ^ς την εν Ληζουρίω τοπιχήν Έπιτροπήν έπι
της έχθέσεως, εδήλωσεν Ετι προσφέρει ώς βραβεΓον είς τ^ν
βραβευθησδμενον Κεφαλληνα δι* οίονδι^ποτε ϊργον χρι^σιμον
είς την ΈχχλησΙαν δραχ. 250.

Κα\ ό βουλευτής Κεφαλληνίας χ. Ευάγγελος Μπασιας δι'
επιστολής του πρλς τήν αυτήν έπιτροπήν έδηλωσεν βτι έχ
των έκθετων της επαρχίας Πάλλης, οΓτινες ηθε>ον τύχει βρα-
βείου η μνείας επαίνου έπ\ των έξης αντικειμένων, θέλουσι
λά6ει παρ* αύτου προσέτι* Ι) βραβεΓον δραχ. 200 δι' υφά-
σματα άπλα χαΐ συμμιχτα λευκά* 2) βραβεΓον δραχ. 200
δι' υφάσματα βαμβακερά χρωματιστά η τυπωμένα* 3) βρα-
βεΓον δραχ. 100 δι' οίνοπνευματουχα η πνευματώδη ποτά
μετά ζαχάρεως (ροσ6λια).

«ΙΑΟΔΟΓΙΑ

ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΚΑΑΑΙΤΕΧΝΙΑ

Κα\' έτερον Ιίργον του Βάγνερ Τρίσνατ και *ΙσοΛόη
αναβιβάζεται έπ\ της σκηνής του έν Βονωνί^ θεάτρου. *0
μουσικές χ^ος αναμένει μετά πολλής πιριεργίας τήν εν-
τνπω«ιν ^ν θέλει παράσχω τοΓς ίταλοΓς ή έχτέλεσις του
μουσικού δράματος, &ν ω η καινοτομούσα τέχνη του γέρμα»
νου μουσουργού άνήλθεν είς τήν ύψίστην αυτής περιωπών.
Ό Τρίσνατ ηαϊ *Ισ<ίΑόη θεωρείται διά τοΰτο τλ αρι-
στούργημα του Βάγνερ, το πρώτον δε νυν έκτελεσθήσετα»
εν (ένγ) γλώσσΐ[) χ«\ ύπ^ μη γερμανών άοιδων έν θεάτρφ.

— Ο της 3^^ΜρονΛα^ περιπαθείς Γάλλος μελοηοι^ς

Άμβρύσιος Θωμάς έπεράτωσε τήν σύνθεσιν νέου ίργου
μιμορχι(ματος (ΒλΙΙβΙ) ύπλ τον τίτλον Μιράτδα,

— Έν Νέα Όρλεάνς δμιλος επιχειρηματιών κατασκευ-
άζει θεατρον πλωτών περιλαμβάνον θέσεις 900. Τλ θέα-
τρον ιοΰτο θά δύναται νά πλέιτ) τ^ν Μισσισσιπήν καΐ σταθ-
μευιρ προσωρινώς εις έχάστην παραποταμίαν πόλιν βπως
δίδν) παραστάσεις.

— 'Εν ταΓς Ήνωμέναις Πολιτείαις της Αμερικής λει-
τουργουσι νυν ηλεκτρικοί σιδηρόδρομοι εν 10 π6λεσιν• εις ε-
τέρας 10 κατασκευάζονται ύλονέν* χαΐ επί τέλους έν έτέραις
47 απεφασίσθη ή κατασκευή των.

Τ^ ύπουργεΓον των Εκκλησιαστικών καΐ της Δημοσίας
'Εκπαιδβύσεως προκηρύσσει διαγωνισμών πρλς άποστολήν
είς Γερμανίαν δύο νέων, έζ ων 6 μέν θά σπουδάσι^ 'Δρχαιο-
λογίαν, 6 δ' έτερος 'Λρχιτεκτονιχήν και ΆρχαιολογΙαν, Γνα
χρησιμοποιηθώ μετά ταύτα είς άρχαιολογϊκάς εργασίας. Ό
πρώτος διαγωνισμός θά γείνν) τήν Ιην Ιουνίου, θά εξετα-
σθώσι δε οί διαγωνισθησόμενοι είς τα έξης μαθήματα, Ελ-
ληνικά, Λατινικά, Ίστορίαν της αρχαίας τέχνης, Αρχαιό-
τητα κα\ άρχαίαν Ίστορίαν, πρέπει δέ νά ϊχωσι καΐ δίπλω-
μα διδάκτορος της Φιλολογίας. Ό δεύτερος διαγωνισμός, 6
διά τήν σπουδήν δηλαδή της αρχιτεκτονικής, θά γείνττ) τήν
6ην Ιουνίου, θά έξετασΟώσι δΐ οί διαγωνισθησόμενοι είς τα
έξης μαθήματα. Μαθηματικά, Οίχοδομιχήν, Ίστορίαν τής
αρχαίας τέχνης, Ελληνικά χαΐ σχεδιάσεις, πρέπει δέ πρ^ς
τούτοις νά ίχωσι χα\ πτυχίον του Πολυτεχνείου.

— Άναβληθέντος του Σγουτείου νομικού διαγωνίσματος
διά τ^ν προσεχή Σεπτέμβριον, προσεχλήθησαν οί είς τήν
Νομικήν Σχολήν ύποβαλόντες τιραγματείας ν* άναλάβωσιν
αύτάς -βπως τάς ύποβάλωσιν αύθις χατά τήν νέαν προ-
θεσμίαν.

— Ύπό τον τίτλον «Μελέται», ό'διακεχριμένοβ χαθηγητής
τής θεολογίας χ. Α. Διομήδης Κυριάκος εξέδωκεν άρτι είς
£να τόμον διαφόρους χατά καιρούς έν περιοδιχοΓς χαΐ έφη-
μερίσι δημοσιευθείσας διατριβάς α^'του, μελέτα;, βιβλιοκρι-
σίας και άλλα ^ργα. Τά έχδιδόμενα είνε τά έξης• 1. Περ\
Ιουλιανού του Παραβάτου.— 2. Περ\ Αυγουστίνου.— 3.
Περ^ Συνεσίου. — 4. Περί Φωτίου. — 5. Ή επιστροφή των
Σλάβων διά Μεθοδίου και Κυρίλλου. — 6. Ή επιστροφή των
Ρώσσω^ είς τον Χριστιανίσμόν. — 7. Ή εορτή τής τετρα-
χοσιετηρίδος του Λουθήρου.— 8. Περ\ θεοκλήτου Φαρμαχί-
δου.— 9. Λέων ό Ις'' χαϊ Ιωακείμ 6 Δ'. — 10. Περί τών αίτιων
της θρησκευτικής αδιαφορίας τής εποχής ημών. — 11. θρη-
σκεία χα\ επιστήμη. Μελέται Ιωάννου Σκαλτσούνη• — 12.
Φιλόθεου χαΐ Ευγενίου έπιστολαι ή περί ψυχής καΐ θεού
ύπο Π. Βράΐλα. — 13. *0 Σωκράτης, πραγματεία Γουσταύου
ΈΤχθάλ, έξελληνισθεΓσα ύπο Ι. Βαλέττα.— 14. Διδαχή των
δώδεκα Άικοστόλων υπό Φιλόθεου Βρυεννίου. — 15. Πρότα-
σις Συνόδου περί μισθοδοσίας των εφημερίων. — 16• Λόγος
είς τους τρεΓς Ίεράρχας. — 17• Λόγος έπί τξ πεντηχονταε-
τηρίδι του 'Εθνιχου Πανεπιστημίου.

-^ *ΕπΙ του έν Γραβιά άνεγερθησομένου μνημείου απεφα-
σίσθη βπως χαραχθζ έπΙ μλν τής μιας πλευράς: ■ Τό Χάνι
τής Γραβιάς, 8 Μαίου 18^1 . • έπί δέ τής αντιθέτου: • Τω
βτρατάρχΐ[) *ΟδυσσεΓ χα\ τοΓς συν αύτω 120 ήρωσιν ή Πατρίς
ευγνωμονούσα • •

— *Επαναληφθεισών τό παρελθόν Σάββατον των έν Τα-
νάγρα ανασκαφών άνευρέθησαν 12 τ^φοι μικροί, δέκα φύλ-
λα πϊ^λινα επίχρυσα, βμοια προς τά τής σχοίνου, δύο ποο-
σωπεΓα μεγάλα, £ν μικρόν, μία χύλιξ χεχοσμημένη δι' αν-
θέων χα\ £ν πώμα αγγείου μέ στέφανον εξ ανθέων.

— *Υπό του κ. Στεφάνου Ν. Θωμοπούλου διδάκτορος τής
νομικής χαι δικηγόρου εξεδόθη ή Ιστορία της πόλεως Πα-
τρών άπό τών αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι 'Ρου 1821•—

ΟΪ9ΪΪΪΖΘ0Ι Ι3γ

Οοο^Ιε

Ζ^Ε-Λ.ΤΙ03ΪΤ ΧΪΪΣ3 Ε22ΧΙΑ.Σ3

ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ

ί^ββαί ά* ιηίβνρνβίαΐϊοη άβ V τηβοΗρΗοη ρτέ-
ΗβΙΙβηί^Ηβ άβ V %1β άβ Σέ^ηηθ3 ραν Ιβ Ών Αρο-
βίοΐίάέβ. ΑΙβχ&ηάΓΐβ ά' £|^γρΐ6 4887. Δια του πρ^
ολίγου 8ημοσ^βυ0έντος αξιόλογου τούτου πονι^ματος, 6 πολύ•
μινΡΥ)< αύτου βυγγραφευς άνεχοίνωσβν εις τον έπιστημονι-
χ^ν χόσμον τα πορίσματα της μελέτης αυτοΰ περί των δύο
προ ολίγων ετών εν Λημνω εύρεθιιοων επιγραφών, αναγομέ-
νων εις έποχήν προελληνιχην, ώς τούτο δηλουται εχ των
αλφαβητικών χαρακτήρων των επιγραφών τούιων μεγίοτην
παριστώντων 6μοι6τητα προς τ^ άλφάβητον ιών Φρυγιχ(5ν
χαΐ άλλων Μιχρασιανών επιγραφών. Ό συγγραφεύς την μέν
τών επιγραφών θεωρεΓ Φρυγιχήν, την δε έν τ^ Καριχτ) πι-
θανώς γλώσστ) συντεταγμένης, χαι δ(& διαφόρων παραβολών
τών άλφαβητιχών χαραχτήρων προς το αλφάβητον το Φρυ-
γιχόν, μετά τήν «υτω έπιτυγχανομένην άνάγνωσιν, προβαί-
νει εις την έρμηνείαν έκαστης λέξεως^ ε?τα δε εις την της
δλης επιγραφής σημαινούσης χατά τ^ν συγγραφέα, της
μεν πρώτης :

Ό Δοριχτητωρ της Ροίον, Νάξου, Πάρον, * Ανά-
φης *ΑστνπαΛαία<:, και θηρας^ άΛοΘαγ<*^τ γ5} 5 νο^
μηγοο *ΑΛασιάΛ^ 6 χαΛονμετος Ζίροναίθ άτώτατος
όιοιχητης της ποΛβως Μνριγης.
Της δέ δευτέρας :

Ο^τος 6 τάφος τον ηγΒμ(ίγος Γο5ν ^Αμοριτων χαΐ
ηορθητοί) τδν γησ<ύΥ θήρας, ^ΑστυΛαΑαίας, Πα'
ρον χαι Άγάφης, άποθαγόγτος τι\ (;) το^ μηγος

[ΈΛΟού,
όβυτ^ρον μητος τον ετονς^ χαΛονμβΥΟυ Ζεροζαιθ
ΕΡισθωφεγάΛον βασι^εωςτηςΑνόιαςχαΙ τηςΑιοΛίδος•

Χωρ\ς ν* άμφισβητήσωμεν ποσώς την ορθότητα χαΐ την
άχρίβειαν τών συνδυασμών, δι* ών 6 συγγραφεύς προβαίνει
είς την άνάγνωσιν τών επιγραφών, πρέπει νά δμολογήσω-
μεν βτι μβγάλην ποιεΓται χατάχρησιν ετυμολογιών ουχ\
σπανίως παραχεχινδυνευμένων χαΐ δια πλημμελούς μεθόδου
γινομένων, λαμβανομένης της Άραβιχης γλώσσης ώς μόνου
δργάνου γλωσσολογικού προς έρμηνείαν, χα\ ταύτα εναν-
τίον της άρχιχής θεωρίας του Συγγραφέως περ\ της Φρο-
γιχης καταγωγής της πρώτης επιγραφής. "Ενεκα της πλημ-
μελούς ταύτης μεθόδου ούχ\ σπανίως ό συγγραφεύς περι-
πίπτει εις προφανή αμαρτήματα γλωσσολογικά συνδυάζων
Ι^ίζας λέξεων διαφορωτάτης καταγωγής χα) άρχιχης σημα-
σίας. Ούτως ή παρά Ξενοφώντι άπαντώσα Περσική λέξις
χάραγος σημαίνουσα χνριος (ή λέξις συγγενεύει προς το
Έλλην. κάρα, Σανσκρ. ρίΓα«, Βαχτρ. ραΓαηΛ =χεφαλή.
Πρβλ. το χαρανοω=τελειώ* χόρυς, κορυφή. Κόριγθος)
θεωρεΓται ύπο του συγγραφέως ταυτον τω Ταταρομογγολι-
χώ Χάτ=ήγεμών. Προς τούτοις παραχεχινίυνευμίνοι ιίσιν
οΐ συνδυασμοί τών εν ταΓς επιγραφαΓς άναγιγνωσχομένων
ογομάτωγ Αηιοταΐΐη προς τό 'Αμοριογ της Φρυγίας,
του Ζεροζαϊβ προς τό Μ^ρμνάδης, του ατζχο πρ^ς τ?ί
Έλλην. αρχωγ, ενταυτώ δε χαΐ προς το Άραβ. Κ€Μ=
αρχηγός• Περιττόν δε να ύποδείξωμεν βτι τά Άραβοτουρ-
χιχά ονόματα Ουμουρ Σείκ (=6 σείχης ό καλούμενος Ου-
μούρ) Ούμούρ 6έϋ (=ό Βέυ; ό καλούμενος Ούμούρ) ουδα-
μώς σημχίνουσιν ήγεμοίγ* Αμορίον ητβι Φρυγίας, ώς θέ-
λει 6 ουγγρζφεύς* "Οη το ΗοΙαί της επιγραφής (ώ; άνα-
γινώσχεται ή λέξις ύπό του συγγραφέως)2χει σχέσιν προς τό
^ΑΛαιάδας η 'ΗΛιάίας (όνομα τών αρχβιοτίτων κατοί-
κων της Ρόδου) δεν είναι άπίθανον. Άλλ' ηχιστα πιθανόν
φαίνεται βτι τό ^νομα τοΰτο Ιχει σχέσιν προς τά ^ΕΑΛη-^
¥7Τόγτος^ "Αλυς, Λΐολεύς,ώς άξιοΓ ό συγγραφεύς, ώς ούδε-
μίαν σχέσιν προς άλληλα Ιχουσι τά όνόμ.Έλ/ήσποντος,'Άλυς,
χαι Αίολεύς.'Άλλως δε κα\ ύπό {στοριχήν ίποψιν είναι αντι-
χρυς εναντία προς την ασφαλή παράδοσιν ή γνώμη, καθ*
ην οί Λυδο) ο! μηδέποτΕ θαλασσοκρατήσαντε:, ϊπϊ τών
πρώτων ηδη Μερμναβών,όπότε ουδέ αΐ κατά τά παράλια της
Λυδίας χα\ Καρίας Ίωνιχα\ άποιχίαι πβριελαμβάνοντο έν
τ^ άρχξ αυτών, ηρχον τών νήσων Ρόδου, θήρας, Άστυ-
παλαίας, Νάξου, Πάρου Λήμνου χτλ.

Επίσης δεν είναι άξιοσύστατος και ή άλλη γνώμη του
συγγραφέως, βτι αί κατά τους Ιστορικούς χρόνους έν Μικρά
*Ασία λαλούμεναι γλώσσαι ήσαν μίγματα τών εγχωρίων

γλωσσών (Φρυγικής, Καριχης, Μυσιχη;, Λυδικης) μετά της
Χανανιτιχης η ΆραμαΤχης γλώσσης. Τά αυτά δε ^τέ«ν
και περί της θεωρίας αύτου, χαθ* ην αί παρά του Ηροδό-
του άναφερόμεναι διαλβχτικαΊ διάφορα! τών έν Ασία Ιώ-
νων, οί τέσσαρες χαραχτηρες η τρόποι γΛώσσης, ά;
λέγει αυτός 6 Ηρόδοτος υπαινίσσονται τέσσαρα ίδιώματ*
γλωσσικά μη ΈΛΛηγιχά, λαλούμενα εν *Ιωνία.

ΈχιΓνο, τό όποΓον άποτελεΓ την άληΟη άξίαν της προκει-
μένης πραγματείας δεν είναι, χαθ* ήμας, τοσούτον ή έρμη•
νεία αυτή τών επιγραφών, ούτε οί γλωσσολογικοί η εθνολο-
γικοί συνδυασμο\, δι* ων & συγγγραφεύς απεργάζεται την
έρμηνείαν αύτου* άλλ' ή μεγάλη πολυμάθεια χα) τό ερκυ-
νητιχόν πνεύμα, χα\ ή μεγάλη οιχειότης του συγγραφέως
προς τά ζητήματα τά εθνολογικά τών προϊστορικών χρόνων,
δι* ών προτερημάτων ή πραγματεία αύτου καθίσταται
σπουδαιότατη συμβολή ε^ς την μελέτην χαΐ την Ιριυναν
της προϊστορικής ίστορίας της τε Ελληνικής Χερσονήσο-ύ
χα\ τών Ελληνικών νήσων, μάλιστα δέ της Μ. *Ασίας.

Π. Κ.

ΜΙΚΡΟΙ ΘΗΙλΥΡΟΙ ΤΗΙ ΕΑΑΗΝΙΚΗΙ ΓΑϋΜ

ΗΤΟΙ

ΕΙΜΙ ΜΜ ΜΙΆ

μ«τλ «Ιβαγωγ^ς «Ις ττί^ν *Ελληνικίτ)ν γλΔοβαν χχΐ
φΐλολο〫ν καΐ παραρτήματος «\Αρ£ων όνομΑτων.
ΥΠΟ

Α. Γ ΓΙΑΝΝΑ'ΡΗ

ΤΟ Γ' ΤΕΤΧΟΣ

"Εχαστον τεύχος τιμάται δραχμής. — Τό βλον ϊργον βί-
λβι άπαρτισθ^ εκ 10-12 τευχών.

Ή ίχδοσις του έργου τούτου άναπληροΓ Ιλλειψιν λίαν
έπαισθητήν έν τξ γλώσσν) ημών. Τό ^Εηίτομον Αείιχογ
Ισται άριστον βοήθημα επαρκούν είς τάς άνάγχας ου μόνον
τών εργαζομένων λογίων, αλλά χαι παντός επιθυμούντος ν»
γράφτ} απταίστως την έλληνίχήν γλώσσαν. Πολλάκις ό εγ-
γράμματος Βιομηχαγος, έμπορος, νπάΛΛηΛος, ^ί*Γ<^*
γα(ι εργάτης, γε<ύργός^ άναγινώσκων ει'τε έφημβρίόας.ίΐ•
τε βιβλία, εΙ^τε άλλο τι οίον δήποτε ανάγνωσμα, προςκόπτει
αμφιβάλλων η άγνοών παντάπασι την σημασίαν η την χν•
ρίαν εννοίαν πολλών λέξεων, ουδέν δε πρόχειρον βοήθημα
κέκτηται προς λύσιν τοιούτων συχνάχΐς αναφυομένων απο-
ριών. Πλην τούτων χα\ αύτοί άχόμη οί μαθηταΐ τ<^^
ΣχοΛείωτ καΐ Γνμγασίωγ, οί φοιτηταί, οί ίημοοιο'
γράφοι χα\ χαΟ' δλου είπεΓν ή τάξις τΐϋν Λογίων ^ ζΐ'
τοΰντες συνήθως την σημασίαν η όρθο^ραφίαν λέξεως τίνος,

φείου η της τραπέζης των η νά φέρωσΐ μεθ* εαυτών.

Ταύτην την ϊλλειψιν πρόκειται νά πλήρωση ή ?κδοσις^«;[
χρησιμωτκτου τούτου Λεξικού, δπερ διά τον πλοΰτον αυτο«
ορθώς όνομάσθη •Μιχρος θησαυρός της ^ΕΛΛηγ^^^^
γΛώσσης•. ,

Συνδρομηται είς τό *Ε22ηγιχοτ Αεξιχογ εγγράφονται «^
τφ Βιβλιοπωλείφ της «Εστίας•. Κα) οί μεν έν Άθήνακ
καταβάλλουσι την άξίαν έκαστου εκδιδομένου τεύχους ^(^^
τη λήψει αύτου. Οί δε έν ταΓς έπαρχίαις χαΐ τω έξωτερικ»
παρακαλούνται δπως μετά της περί εγγραφής αιτήσεως τ«^
συναποστέλλωσι τό άντίτίμον τονΛάχιστοΥ πεγτε^ Γί»'
;^α5ν,ητοι οί μέν του εσωτερικού όραχ, 5, οί δέ του ιΐ^'
τερικοΰ φρ» χρυσά δ. — Προς αποφυγήν συχνών συνεννοή-
σεων δύνανται οί εύαρεστούμενοι νά προαποστείλωσιν «9*•
παξ την βλην άξίαν της συνδρομής, ήτοι δραχ. 10 οί «ν τ•»ί
επαρχίαις χα\ φρ. χρυσά 10 οί έν τΤ| αλλοδαπή.

Πασα^Γτησις δέον νά έπιγράφηταΊ:•<Πρός την διεύβυνσι^
του Βιβιοπωλείου της •*Εστίας• είς *Α^νας•.

^^9^ΐ^ζθό^^γ^ΟΟ^ι^

^.£ίΛ.ΤΙΟΙΤ ΧΧΧΣΙ ΕΣίΤυί^ί

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Κατά τ^ν έν τω 'Τπουργι(φ της Διχαιοσύνης χαταρτι-
οθέντα στατιστικών π(ναχα περί των ιν Ελλάδι ποινιχών
φυλαχών, 6 &λος αριθμός αυτών ανέρχεται είς 27. *Εχ τού-
των πέντε, λΙ χτ\ς ΖαχύνΟου, Λαρίσης, Ναυπλίου, Πύλου
«α\ Χαλκίδος, είνε κυρίως ποινιχαι φνλαχαί' τέσσαρες, αί
της "Άρτης, ΖαχύνΟαυ, Κερκύρας χαι ΚεφαλληνΙας,εΙνε σω-
φρονιστήρια* βεχαεπτά δέ, α{ των 'Αθηνων, Άμφίσσης,
"Λρτης, Β6λου, Καλαμών, Κερχύρας,Κυπαρισσίας, Λαμίας,
Ναυπλίου, Σπάρτης, Σύρου, Τριπόλεως, Καρδίτσης, Λευ-
κάδος, Μεσολογγίου, Πατρών χαΐ Πύργου, είνε έπανορΟω-
τιχαΐ φυλαχαί, έχ τούτων δε πάλιν αϊ δώδεχα πρώται μετά
του σ»^ρονιστηρίου Κεφαλληνίας χρησιμεύουσι χα\ ως γυ•
ναιχείακ φυλαχαί.

Εις τάς φυλαχάς ταύτας κρατούνται έ^κληματίαι έν δλφ
4,766, «ξ ων 354 έν τω σωφρονιστηρίφ Αίγίνης, 267 έν τω
της Ζακύνθου, 190 έν χψ της Κερκύρας, 188 έν τω της Κε-
φαλληνίας, 185 έν ταΓς ποινιχαΓς φνλακαΓς Ζακύνθου, 83
έν ταΓς της Λαρίσης, 260 έν ταΓς του Ναυπλίου, 324 έν
τ•Γς της Πύλου, 342 έ< ταΓς της Χαλκίδος, 271 εν ταΓς
έπανορθωτιχαΓς φυλαχαΓς Αθηνών, 97 έν ταΓς της Άμφίσ-
σης, 22 έν ταΓς της *Άρτης, 62 έν ταΓς του Βόλου, 285 έν
ταΓς τών Καλαμών, 2θ έν ταΓς της Κερκύρας, 167 έν ταΓς
της Κυπαρισσίας, 45 έν ταΓς της Καρδίτσης, 194 έν ταΓς
Λαμίας, 42 έν ταΓς της Λευκάδος, 144 έν ταΓς του Μεσο-
λογγίου, Ι3β έν ταΓς του Ναυπλίου (Βουλευτιχόν), 260 έν
ταΓς τών Πατρών, 242 έν ταΓς του Πύργου, 222 έν ταΓς της
Σπάρτης, 65 έν ταΓς της Σύρου, 246 έν ταΓς της Τριπόλεως
κα\ 53 έν ταΓς ιών Τρικχάλων.

Έχ τών 4,766 τούτων χαταδίκων, 6 εινε χαταδεδιχασμέ-
νοι εις θάνατον (υπό της τελευταίας συνόδου τών Καχουρ•
γιοδιχών) 207 είς ισόβια δεσμά, 1319 εις πρόσκαιρα δεσμά,
1494 είς είρχτήν, 781 είς φυλάχισιν 2-*5 ετών κα\ 959 είς
^υλάχισιν χατωτέραν τών δύο ετών.

ΓυναΓχες φυλαχισμέναι είς τάς διαφόρους έπανορΟωτικάς
φύλακας εινε μόνον 25. έχ τούτω* 9 εΙνε καταδεδιχασμέναι
δια παιδοχτονίαν, 6 δια φόνον, 4 δι* άναίρεσιν, 2 δ(ά χλο-
«ην, μία δια φαρμαχβίαν, μία δια θανατηφόρον τραύμα,
μία δι' άπαγωγην κα\ μία δι' άπάτην, Είνε δέ τιμωρημέ-
ναι 3 δια της ποινής τών ισοβίων δεσμών 6 δια προσχαίρων,
6 δι* ιίρχτης και 10 δια φυλακίσεως 2—5 έτών.Άζιοσημεί-
ωτον είνε ενταύθα δτι πασαι σχεδόν αί έν ταΓς φυλακαΓς
κρατούμεναι κατεδικάσθησαν διά παιδοχτονίαν, φόνον η
άναίρεσιν.

— • Αί χατά την παρελβοΰσαν Κυριαχήν γενόμεναι λεμ-
βοδρομία! απετέλεσαν ίκτακτον ουιος είπεΓν πανηγύρι ν, έν
^ συνέρρευσαν πληθο; £πειρον λάου, καταλαβόν άπασαν
τ^ν προκυμαίαν, ένφ αί χεραΐαι τών έκεΓ ναυλοχούντων
πλοίων ήσαν πλι^ιρεις ναυτών, σημαιοστόλιστος δε δλη ή
παραλία ήτις κα\ αΰτη έβριθε θβατών. Κατά τάς λεμβοδρο•
μίας ταύτας παρέστησαν και οί βασιλεΓς θίώμενοι τους α-
γώνας άπό του καταστρώματος της γαλλικής ναυαρχίδος
«Β4•μπά\•. Κατά τάς λεμβοδρομίας τών πολεμικών λέμβων
«νεδείχθησαν πάντοτε νιχηνριαι αί έλληνικαί. 'Εγένοντο
δέ καΐ αγώνες ιδιωτικών λέμβων.

ΟΜΟΑΟΓΙΑΙ ΤΟΥ ΛΑΧΕΙΟΦΟΡΟΥ ΔΑΝΕΙΟΥ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ
ΤΡΑΠΕΖΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΚΑΗΡύ^ΕΙΙΙΑΙ ΚΑΙ ΙΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΜΙΣΑΙ
ΒΡΟΣ ΠΑΗΡ(1ΜΗ\

Έπειδη πολλοί τών συνδρομητών της «'Εστίαςβ,ίδίως τών
ίξω τών Αθηνών διαμενόντων, κάτοχοι ομολογιών του λα-
χειοφόρου δανείου «ης Εθνικής τραπέζης, δέν ηδυνηθησαν
νά παρακολουθήσω σι τακτικώς 6λας τάς κληρώσεις του
Δανείου τούτου, και συνεπώς άγνοουσιν &ν αί είς χεΓρας
αυτών όμολογίαι Ιχουσι κληρωθ9| η ?χι, πολλάκις δ* απο-
τείνονται πρό; ήμας ζητοΰντες τοιαύτας πληροφορίας, έκρ(-
ναμεν σχόπιμον χάριν τών τοιούτων νά δημοσιεύσωμεν εν-

ταύθα βλους τους αριθμούς τών ομολογιών, δσαι κληρωθεΓ-
σαι δεν παρουσιάσθησαν μέχρι τούδε προς έζαρ^ύρωσιν,
κατά τον έπίσημον πίνακα της 'Εθνίχης Τραπέζης. Ούτως
οί κάτοχοι ομολογιών του Λαχειοφόρου Δανβίου παρα-
βάλλοντες τους είς χεΓρας αυτών αριθμούς προς τους ένταΰ«
θα δημοσιευόμενους δύνανται άσφα)έστατα νά βεβαιωθώσΐν
έάν αί όμολογίαι αύται έχληρωθησαν η δχι.

Σημειωτέον βτι οί παρατιθεμενοι αριθμοί άνήχουσιν ιίς
τάς κληρώσεις τάς γβνομένας μέχρι της 1 Μαίου 1887.
Κατόπιν έγένοντο τρεΓς άλλαι κληρώσεις, τών οποίων τους
μη παρουσιασθέντας προς πληρωμήν αριθμούς θέλομεν δημο-
σιεύσει είς προσεχές φύλλλον.

Α^— Όμολογίαι ιεληρ»θ«Ζοα( μ,κτλ «έρδους.

Οί άριΙ. 122,680 καΐ 115,456 χερδαίνοντες έκάτερος φρ.
10.000

ΟΙ αριθ. 96.754—139,680- 145,764— 114,111-177,
467— 98,941 — 170.300— 904— καΐ 90,679— κερδαίνοντες
ίχαστος φρ. 1,000.

Β'.—> Όμολογίαι «ληρωθκΤβαι «Ις τ6 &ρτεον

ΙΚλρ.τη;

20/ΙΝβρ.

1885.

4 Κλήρωσις
της 19/1
Μαίου 1877

2328

11844

15298

16067

17373

19895

20872

22904

35511

48745

50567

55784

65950

71120

83945

85435

86139

92854

95333

95442

96647

103110

104934

112072

124965

137702

137750

139310

144881

175418

178228

181399

2Κλήρ.
της 19/1
Μαίου86

5003
11414
11659
12264
12894
16780
18406
19010
21116
23296
25585
32258
36131
41432

62651

62970

83454

85645

89063

91222

92297

98956

99149

108212

109588

113695

118166

121200

130969

132871

137313

138442

145730

156222

158962

162719

168219

172413

173535

175912

3 Κλιίρ.
της 20/1
Νβρ.86.

2596
13320
18799
19407
24547
28162
33680
36292
87392
37401
37417
38230
39940
40141
45785
49402
51254
52749
55804
56134

57396

1885

58485

57684

3898

60984

58687

4174

11635

59136

6819

63443

59423

13313

63717

62998

14893

64732

70585

17313

65593

84957

20136

65772

86816

20380

71672

88711

21318

72950

92821

22090

73008

94368

22809

77251

95220

23960

82835

97268

24251

83660

98092

24883

84696

102075

28793

84875

104469

29515

85117

105071

30674

85608

109017

31302

85756

109954

33637

90865

113447

34092

94282

116918

34616

94334

133602

35801

99479

133946

39223

102784

136393

39794

103866

139031

39922

104041

139809

43296

104894

141151

45848

105555

152803

46576

106517

162268

46997

106660

172458

48003

107075

173118

49211

107611

173614

51134

108053

177663

52040

109029

180467

52640

110093

53496

110157

53926

110487

54023

118932

54087

119651

55724

121620

55983

121632

56174

122523

57514

123418

[

3Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ

3γΟθ(ί

125787
131295
132154
133191
134078
1:4263
134887
136245
137760
138627
142079
142606
145272
145307
146427
146463
149533
151864
153584
153735
153884
154461
158920
159108
160275
161085
161670
161675
166987
167093
168009
168400
169503
170475
173641
173914
174731
175028
178032
178053
481104
181489

^ώ.3ΒΛ.ΧΙ01<Γ ΤΗ23 £223ΤΙ^1.23

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΧ ΒΣΤΙΑΣ

*Ενδιαφερομ^νω. Θ& έχδοθ^, ώς Ιμάθομεν, το πρό-
γραμμα έντ6ς της εβδομάδος ταύτης, πιριέχον 8λας τάς
«ναγχα(ας πληροφορίας.— χ. Σ. Γ. ΒίβΗΐζ. Ελήφθησαν
χαΐ ενεγράφησαν οΐ χ. Άδελφ. Κ. απεστάλη δέ χα\ πρλς
ύμας τ^ ζητηθέν βιβλίον. Το σταλέν δημοσιευθήσεται είς
προσεχές φύλλον. — χ. Κ. Γ. 8&ηΙο1ΐ. Έγένετο συμφώνως τξ
παραγγελία αας. — χ. Χ*. Πολλοί παραδέχονται την άγ-
γλιχήν συνήΟε^αν χαΟ' τίν ή γυνή πρώτη δίδει το σύνθημα
του χαιρετισμού, άλλα τούτο δέν είνε ορθόν. — χ, θ. Ν. Α•
Μυτιλήνην. ^Απεστάλησαν χαθ' 8ν τρόπον έσημειώσατε ή-
μίν.— XX. Γ. Σ. Αίυχάδα χαι Θ. Α. Β. Λίβερπουλ. Έλή-
φθησαν. — χ. Π. Δ. Κ. 'Τπάρχει εν τξ) Βιβλιοπωλείφ της
*Εστίαζ χαΐ τιμάται δραχ. 3. Έξ αύτοΰ δέ τον βιβλίου
λαμβάνομεν την άπάντησιν εις τ^ ερώτημα σας : Τ^ γρα-
πτον μουσιχ^ν σύστημα μέχρι του ΙΑ' αιώνος συνίστατο
εις σημεΓα ειλημμένα έχ των γραμμάτων του 'ΡωμαΤχοΰ
αλφαβήτου. Περΐ το 1024 πρώτος 6 ΒενεδιχτΓνος βαί (Ι'
Αγθζιο εύρε καΐ εισήγαγε την χρησ^ν του μονσιχο^
γραμμ<!^νοζί έπι των πέντε γραμμών του οποίου έσημείου
δια σημάτων τους διαφόρους μουσικούς ήχους άντιχα-
ταστήσας συνάμα τους αλφαβητικούς χαραχτηρας δια των
μέχρι σήμερον διατηρουμένων εν χρήσει ονομασιών των επτά
ΐ)χων του έπταχόρδου υΐ, Γβ, οαί, Γ&, δοΐ, Ια, 81, των οποίων
τάς Η πρώτας μάλιστα, ώς λέγεται, παρέλαβε χατ* άπο-
χοπήν εχ των τριών πρώτων στίχων του ύμνου του ΆγΙου
Ιωάννου του Βαπτιστοΰ ποιηθέντος ύπο του Παύλου Δια•
χόνου :

ϋί ςαβθΐιΐ 1αχΐ9 Γβ3οη&Γ6 ίϋΐΓίδ
ΜίτΛ §;68(0Γυιη /«ιαιυΗ (υοηιιη
^ο/Υθ ροΐΐϋΐΐ ΙαρίΙ ΓβαΙυπα
— χ. Ν Β. Λάρισσαν. Πρ^ς αποφυγήν βραδύτητος άνάγχη
νά συναποστέλλεται το άντίτιμον. — χ. Δ. Λ. Αηξούριον.
Ευχαρίστως άνεγρόψαμεν τη> άναχοίνωσίν. Του άλλου άπε-
στείλαμεν ταχυδρομικώς τλ έτοΐμασθέν πρώτον τυπογραφι-
χόν φύλλον.— χ. Μ. Α. Π. Ουδέν τ^ παράδοξον, άφοΰ και ή
κόρη του Σαίχσπηρ, ώ; λέγεται, δέν ηξευρεν ούτε τ^ βνομά
της να γράψ^ χαΐ έκαμνε τό σημεΓον.του σταυρού άντι υπο-
γραφής.— Κυρίας Π. Μ. Κ. Κεφαλληνίαν και Ε.Ι.Α. Μαν•
σούραν, και χκ. Ι. Γ. Πύλον, κα\ Α. Λ. Ιωάννινα Ελή-
φθησαν. Τα ζητηθέντα απεστάλησαν.— κ. Χ. Τ. Χαλκίδα.
Εγκαίρως άπηντήσαμεν. — Φι^αναγτωστγι 01 άναγι-
νώσκοντες γνωρίζουσι πολλά, οί παρατηρουντες γνωρίζουσι
ενίοτε περισσότερα.

ΕΞΕΔΟΘΗ ΑΡΤΙ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Γ- ΠΑΣΠΑΤΗ

ΤΟ ΧϋΚΟΝ ΓΑ&ΣΖΑΡΙΟΝ

ΗΤΟΙ

Η ΕΝ. ΧΙΟι ΛΑΛΟΤΜΕΝΗ ΓΛΟΣΣΑ

μετά ζιτωτ επιγραφϋ^ν άρχαίωγ τε χαΐ τ^ωτ
χαϊ Γθ£Γ χάρτου τ^Ις γησον

Τόμος εις μέγα 8ον, έχ σελ. 430, πολυτελώς τετυπω-
μένος.

Τιμάται φρ. 15.— -Ταχυδρομικώς αποστελλόμενος φρ. 16.

ΑΓΓΕΛΟΥ ΒΛΑΧΟΥ

ΑΥΡΧΚΛ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Δραχ. 4.— Μετά ταχυβρ. 4.50.
ΑΑΜΑΡΤΙΝΟΥ ΠΟΙΗΤΙΚΑΙ ΜΒΛΒΤΑΙ, μ•τα•
φραοθεΓσαι χατ* έχλογην εμμέτρως. Δρ.3. Μετά ταχυβρ. 1,20.

ΧΙ>ΙΜΛΑ.ΤΙΣ2ΧΗ:Ι»Ι0Ι9Γ

1 Απριλίου 1888.

Δ«ν»εα 'ΗΙς Κυββρνή«««•ς Τρέχουσα Τιμή
Δρ. ν.

Των 170,000,000 των 5 %
■ 120,000,00*^ των 5

• 60,000,000 των 6

• 26,000,000 των 6

• 10,000,000 των 6
» 6,000,000 των 6 Δρ. παλ.
Κτηματιχα\ Όμολ.Έθν. Τραπέζης
των 60000,000 μετά Λαχείου φρ.

ΕΤΑΙΡΙΑΙ

Έθνιχή Τράπεζα της Ελλάδος Δρ.
Γενική Πιστωτική Τράπεζα »
Τράπεζα Βιομηχανικής Πίστεως •
Προνομ. Τράπεζα Ήπειροθεσσαλ. •
Εταιρία Μεταλλουργ. Λαυρίου •
Σιδηρ. ΆΟηνων χαΐ Πειραιώς •
Εταιρία Φωταερίου «

ΣνταΛΛάγματα
ΛΟΝΔΙΝΟΤ— Τραπεζιχόν "Οψεως.
3μην.
Σ^Τραπεζικ^

Νομίσματα

Είχοσάφραγχον
Λίρα οθωμανική

•Όψεως
3μην.

470.-
472.—
551.—
484.-
243.-

513—

4.170.-

208-

83.—

215.-

168.ν4

405—

32.65

32.50

129.-

128—

25.75
29.15

ΒΙΒΑΙΟπΟΑΕΙΟΝ 1Γ. Α. ΙλΚΕΑΑΑΡΙΟΪ ΕΝ ΑΘΗΝλΙΙ

ΤΥΠΟΙΖ ΚΑΙ ΑΝΑΛϋΜΑΧΙ Π. Δ. ΣΑΚΕΑΑΑΡΙΟΥ

ΕΞΕΔΟΘΗ ΑΡΤΙ
/\^ Τ^.'ΤΒΓ^.Τ ΊΜΓ ^"^ Τ^

ΓΕΡΜΑΝΟΕΛΑΗΝΙΙΟΝ

μετά εισαγωγής ιτερι προφοράς καΐ πίναχος των ανω-
μάλων βημάτων κατά τήν νέαν γερμανικήν ορ^ρχ^Ι^^

ΥΠΟ ΑΚΤΩΝΙΟΥ Ν. ΓΐΑΝΝΑΡΗ

Σχ. 16«\ Σελ,ΙΙδΟ.— Χεματαεβρχ. 11.

ΒΙΒΛΙΟΠΟΛΒΙΟΝ «ΚεΤΙΑΣ» ΕΝ ΑθΗΚΑίε

ΑΡΤΙ ΕΚΔΟΘΕΝ

κατά τ^ Αγγλικών Όοη'ΐ ύπ^ Κ• Ε- ΓεΑΒΒΡΤ-

ΕΚΔΟΤΗΣ : Γ. ΜΠΑΡΤ
Τιμάται εν Άθι^νβις δραχ. 1. — Έν ταΓς επαρχί«ί δρ•
1,10. — Έν τφ έξωτερικω φρ. 1,20.

Ο ΚΑΤΣΑΝΤΩΝΗΣ

Κλέφτικον έπεισ&διον 9( ελληνικών μυ9ι«τ6ρημ«

ΥΠΟ κ. ΡΑΜΦΟΤ

Τιμάται δραχμής. Εις τους έν ταΓς επαρχίαις άιιο<ττέλλι•
ται ελεύθερον ταχνδρ. τέλους.

Έν 'Λ6ήν«κς εκ τβυ τυΐϊβγραφείβυ των καταστημάτων ΑΝΕΧΤΗ ΚϋΗΧΜΝΤΪίΙίΐ^.^'^^^ΙΜβ -» 1294^1^^

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

.Α^ρζ•. Β89 ιο^χιχ^ζ^ζο-χ- 18Θ8. Α^αχχ•^ ΙΟ.

ΓΡΑΦΕ10Ν τής Εστίας: ΈπΙ τή€ όδοΟ Σταδίου, αριθ. 35.

Σ3 23ΤΖ^

ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

ΖΙΤ03Β ΖΖ«* ^ ^Α.ΡΖ<». β4ΐ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Η ΒΛΑΗΚΙΚΗ ΓΑΟΣΣΑ ΕΝ ΟΑΑΑΝΔίΑι 0η6
Α. Ρ. Ραγ««β9\.

Η ΚΔΔΠ2ΖΣΑ ΒΠΙΣΤΟΑΗ ^ιΊ^γ^μα.

Β ΕΝ ΚΟΡ£ΐΚΗι ΕΑΑΒΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ, ύιΐ6
Ν. Β. Φαρ$^&.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΡΥΣΟΤΗΣ,ύ4ΐ6 * Ανδρέα Καρκαβίτοα.

ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΤΟΓ ΑΤΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΓΟΥΑΙ -
ΒΑΜΟΥ.

ΤΑ ΣΓΣΤΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

Ο στρατάρχης ΜΟΑΤΚΕ.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ «ΙΑΟΣΟ«ΙΑ.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΘΕΣΙΣ

Ή έιιΐ της Δ' "Ολυμπιάδος έχτιλβντιχη επιτροπή 8:α[
διαχηρύξεώς της γνωστί^ν ποιεΓ, δτ( ή ϊχΗσις των ζώων
άποτλλβΓ {δια(τβρον τμήμα χατά την προσβχή εχββσιν, 'χαΐ
περιλαμβάνει έ?δη Γππων, ήμι6νων, βνων, βοών, προβάτων,
αιγών, χοίρων, χατο(Χ(δ(ων ζφων, χαι ωδιχών πτηνών. 0{
έχθέται οφείλουσι νά δηλωσωσι τον αριθμόν των ζφων τ^
είδβς έχάστον, την γενεάν, το γένος, χαΐ την ήλ»χ1αν. ΑΙ
αιτηβιις π«ρ( «νμμετοχης είνε δεχταΐ μέχρι της 1ης Μαΐου,
ή δί «οράδοσις των ζφων γενήσεται την 15 Όχτωβρ(ου
β. Ι. Άπο της παραλαβής των ζωών μέχρι της 19 Όχτω-
βρ(ου, χαΟ' ην οφείλουσιν οΐ έχθέται να άναλάβωσι τά ζώά
των, ή διατροφή αυτών είνε εις βάρος της Επιτροπής χα-
Οως χαι ή περιποίησις. Ή ίίχθεσις τών ζφων θα διαρχέστ|
Μ τρεΓς ημέρας, ήτοι τήν 16, 17 χαι 18 Όχτωβρίου.

— Ό χ. Παύλος Σχουζ^ς απηύθυνε προς την επί της
εκθέσεως τών Όλυμπ(ων Κεντριχήν έχτελεατιχήν έ«ΐτρο•
πην την έξης έπιστολήν ;

Κύριε Πρύεδρε,
Κρίνων βτι ή παραγωγή ελαίου εν Ελλάδι εΤνε χλάδος
της γεωργιχής ημών παραγωγής τα μάλα έπιδεχτιχλς βελ-
τιώσεως χαι ίχανλς μεγάλας αμέσως να παραγάγγ) ωφελείας,
αν έπιτευχθ^ ή άλλως τε εΰχολος βελτ(ωσις τής ποιύτητύς
του, τίθημι εις την διάθεσιν τής επιτροπής δραχμάς χιλίας
(1000), Γνα δοΐώσιν ως βραβεΓον χατα την προσεχή ολύμπια•
χήν ίχθεσιν εις τον παραγωγών έλληνιχου ελαίου φαγητού
άμέμπτου ποιότητος χαι εις ποσύτητα χδπως αξία ν
λύγου.

Παραχαλώ, χύρι« Πρόεδρε, ν3[ δεχθήτε τήν διαβεβαίω-
9ΐν τής εξαίρετου πρ^ ύμας ύπολήψεώς μου.
Έν Αθήναις τ^ 1 *Απριλ(ου 1888.

ΠΑΓΛΟΣ ΣΚΟΤΖΒΣ

— Δι3[ τηλεγραφήματος του 6 χ. 'Ιω. Μπαλής, έχ Λον

πιαχ^ εχθέσ«ι.

^- Προτάσεις τιν^ς έγένοντο %1ς την έπιτροπι(ν, 5πε»ς
εταιρεία άναλάβν^ τ^ν φωτισμον του μβγάρου χα\ τών πέριξ
βιαρχούσης τής έχθέσεως, λαμβάνουσα ώς άνταμοιβήν μέρος
«ών νυχτερινών εισπράξεων.

— Ό έν Γιουργέβω χ. θ. Συλελής προσηνεγχβ φρ. χ<-
λια δι& 2 βραβεΓα χωριχών τυροποιών.

— Ό χ. Φ. ΠαρασχευαΥ'δης μετά του διευθυντού του
εργοστασίου του σιδηροδρύμου επεσκέφθησαν τύ μέγβρον,
Γνα ίδωσι που εΙνε δυνατύν να τοποθετηθ^ ή έχτεθησομένη
έν τοΓς έργοστασίοις βασιλιχή άμαξα.

Η ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΙΣ
ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ

*Όρξαιτο έν Παρισίοις ήϊχδοσιςν'Επιθεωρι^σεως τών *Ρλλη•
νιχών σπουδών». (Εβτυβάββέΐυάθβ §;Γβ€ςυ69), περιοδιχοΰ
δημοσιεύματος χατά τριμηνίαν εκδιδομένου ύπο του αύτύθι
Συλλόγου προς ένθάρρυνσιν τών έλληνιχών γραμμάτων.

«Ή έπιθεώρησις τών έλληνιχΰν σπουδών• θέλει άντιχα•
ταστησει έν τφ μέλλοντι ':ήν ^Επετηρίδα του Συλλόγου,
ης εινε συνέχεια χα\ άνάπτυξις, ίδρυθη δέ Γνα τελεσφο-
ρώτερον υπηρέτηση τον σχοπ^ν του Συλλόγου, ύποθάλπουσα
θερμότερον τήν άγάπην προς τήν σπουδήν χαΐ τήν χαλλιέρ-
γειαν τών έλληνιχών γραμμάτων χαι συντηρούσα άχμαΓον
το ενδιαφέρον τών εν τ^ Δύσει υπέρ τής Νέας Ελλάδος ης
θέλει παραχολο\«θΕΓ έν παντι τήν ανάπτυξαν, χαΐ τήν φιλο-
λογιχήν έργασίαν. Το νέον περιοδιχον θέλει δημοσιεύει έν
πρώτοις άρθρα χύρία πραγματευόμενα περί διαφόρων ζη-
τημάτων φιλολογιχών, (στοριχών, άρχαιολογιχών χα\ χαλ-
λιτεχνιχών αναγομένων ε?τε εις τήν άρχαίαν ε^τε εις τήν
νέαν Ελλάδα. Αί πραγματεΓαι δ* αύται θέλουσιν είναι τό
σημαντιχώτερον μέρος του νέου δημοσιεύματος.

Δεύτερον μέρος θέλει περιλαμβάνει άρθρα συντομώτερα
έπι ειδιχωτέρων ζητημάτων,του ΰέστιν σημειώσεις έξηγμένας
έχ τής έρεύνη; χαι ερμηνείας χειμένων χειρογράφων,
επιγραφών, νομισματοσήμων χα\ έν γένει οιωνδήποτε
μνημείων•

Παρά ταύτα λεπτομερές δελτίον βιβλιογραφιχόν θέλει
τηρεΓ ένήμερον τ^ν άναγνώστην εις πάσας τάς γινομένας
δημοσιεύσεις. Γενιχή δέ βιβλιογραφία, ήτοι χατάλογος
παντός περί Ελλάδος δημοσιεύματος έντ^ς του Ιίτους εκ-
δοθέντος, Οά δημοσιεύηται έν τω τεύχει τής τελευταίας
τριμηνίας, συντασσόμενος μετά πάσης ακριβείας υπό του
χ. ΕυβΙΙο, βοτις παρεΓχε εύδοχίμως τήν αυτήν έργασίαν
χα\ εις τήν ^ΕπβΤΎΐρίόα.

Έν τέλει δελτίον περιλαμβάνον πασαν είδησιν άναφερο-
μένην είς τήν Ελλάδα η τον Έλληνισμόν θέλει συμπληροΓ
τήν υλην του Περιοδιχοΰ. ΆνασχαφαΙ, ανακαλύψεις οίαι-
δήποτε χα\ έν γένει παν τό σχετιχόν είς τήν έπιστημονι-
χήν χίνησιν, Οά άναχοινώνται είς ^ τους άναγνώστας του
Περιοδικού.

Τοιαύτα ίσονται τα περιεχόμενα τής «Επιθεωρήσεως
τών Ελληνικών σπουδών•, ήτις ούτω θέλει άποβή τό όργα-
νον του ελληνισμού έν Γαλλία, ου τάς προόδους θέλει υπο-
θάλπει χα\ πιστώς αναγράφει.

Ή μεγάλη σημασία τοιούτον δημοσιεύματος δια τήν ήμε-
τέραν πατρίδα είνε ευνόητος. *Οθεν ευγνωμοσύνη χαΐ χά-
ρις οφείλεται είς τους εύγενεΓς άνδρας, οΓτινες ούτως έχθύ-
μως άφιερουσιν εαυτούς είς Ιργον, έξ ου μέγιστον όφελος
χαρπονται ή πατρίς ημών.

Τα περιεχόμενα του πρώτου τεύχους τής «Επιθεωρήσεως
τών έλληνιχών σπουδών• ιΙοΧ τά επόμενα; Προς τους άνα-
γνώστας ύπό Ρα αϊ 6!ηΓά. -— "Ίχνη διασκευής του κει-
μένου του Αίσχύλον υπό ΗθογΙ νΤβίΙ. — Ή έπ:γραφή του
Λυγδάμεως υπό ΤλέοάΟΓβ ΕβίηαοΚί.— -Πλάτων χαΐ Ισο-
κράτης υπό ΟΙιαγ]^ ΗαΙΙ.— Ή ελληνική γλώσσα έν Πα-
ρισίοις έπι Λουδοβίκου ΙΒ* ύπό Ρ. 46ΝοΙΙΐΑ€~Οί *Ιτα•
λο\ άνταποχριτα) του Ιωάννου δοΙινβΙξ^ΙίαβυΜΓ ύπό Ρβυΐ
ΤίαΠΦΓγ. — Ή πενταχονταετηρ\ς τοϋ έν Αθήναις Πανεπι-
στημίου ύπό Δ. Βικέλα. — *Επιγρ«φή Γόρτυνος νπό Κ.
Ι)ΑΓβ5ΐ.— Περ\ της έν Καρία πόλεως "Αβας ύπό ΕΠ1«91

Ζ^Έ;^^«Π0Ι^Τ ΤΪΧΣ3 ΈΙΣΙΤυ^^ΕΙ

ΒαΙ>€ΐθΙ1. — Πβρί τίνος χωρίον του Χαλχοχονδύλου άνβφι-
ρομένου ιις τους 'Άγγλους ύπ^ Σπ. Μωρα'ίτου- — Βιβλίο•
γραφΙα. — Χρονικά. — Πραχτίχα τβΰ Συλλόγου.

'Η «ΈπιΟεώρηνις των ϊλληνιχών σπουδών ι άποστέλλβ-
ται είς πάντα {γγρα^όμενον μέλος του εν Παριοίοις Συλλ&•
λου προς ενΟάρρυνσιν των έλληνιχών γραμμάτων (Λ580•
€ΐ&Ιίοη ροϋΓ 1* βηεοαΓ&^θΐηβηΐ άββ όΐυάββ §;Γ6€ςυ«5),
κατΛ6ά)λοντα δε ετησίως συνδρομήν τω Συλλόγφ φρβγ.
χρυσά 10.

ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ

ΕΠΙΣΤΗΜΗ. ΚΑΔΑΙΤΒΧΝΙΑ

Πολλαι μέχρι τούδε εξεφράσθησαν γνωμαι χα\ πολλάκις
έχινήθη το ζήτημα, τίνα γυναΓχα αρα παριστά ή εν τω
παρισινω Λοΰβρω Αφροδίτη της Μήλου χα\ 6ποία τις
ητο ή στάσις του αρτίου αγάλματος, ην χατέστησε «σαφή
νυν ή των βραχιόνων Ιλλειψις.

Εσχάτως δημοσιογράφος τις Γάλλος νέαν έξήνεγχε περί
τούτου γνώμην :

«Κατά την ταπεινήν μου γνώμην το Οαυμάσιον αύτο μάρ-
μαρον δέν είνε *Λφροδίτη ουδέ Νίχη* το αληθές αύτοΰ όνο-
μα ευρηται παρ* Εύριπίδτ}, εν τ^ προς την Έχάβην άφη-
γήσει του Ταλθυβίου περ\ του θανάτου της θυγατρ^ς αυτοΰ:

λαβουσα πέπλους εξ £χρας έπωμίδος
ίρρηξό λαγδνος εις μέσον παρ* ομφαλον
μαστούς τ* Ιδειξε στέρνα θ* ως αγάλματος
χάλλιστα, χαι χαθεΓσα προς γαΓαν γόνυ
ίλεξε...

«Είνε ^λοιπόν Πολυξένης άγαλμα. ΚαΙ Ιχει ταύτης το
παράστημα χαι την ήρωίχήν ιταμ6τητα.

« "Ισως 6 Ευριπίδης περιέγραψεν αύτ^ τ^ άγαλμα υπάρ-
χον (πΐ των ήμερ«»ν του, ίσως 6 γλύπτης βραδύτερον το
έφιλοτέχνησεν εμπνευσθείς ύπο των στίχων του ποιητου δ-
πως λαξευτών ποιήσει τ^ν τύπον χαΐ εξέλεξεν άχριβως την
στιγμήν χαθ* ^ν ή Πολυξένη προβασα ήτοιμάζετο να χλίνν^
γόνυ.

«Τήν ύπύθεσιν ταύτην άναχοινώ εις σοφωτέρους έμοΰ.

■*Λλλά προχειμένου νυν περί του αγάλματος διατί τάχα
χαταλείπουσι ριγούσαν την ιδανιχήν ταύτην άπειχύνισιν
του χάλλουΐ εν ύγρω ύπογείω; Τλ αριστούργημα τούτο δέν
δύναται πλέον να άπολαύσγ) τ^ν φωτεινών αέρα της πατρί-
δος του, άλλα διατί τουλάχιστον δέν τοποθετουσιν αύτο έν
τω χέντρω της τετραγώνου αιθούσης του Λούβρου;»

— - Ό Διδάχτωρ Κάρολος Χοΰμαν, είς 8ν οφείλονται α(
ιι-λουτίσασαι το εν Βερολίνω ΜουσεΓον άνασχαφαΐ της Περ-
γάμου, απέρχεται δπως ενεργήσγ) νέας άρχαιολογιχάς άνα-
σχαφάς παρά τήν Άλεξανδρέτταν.

— Ό Πάπας απεφάσισε να ίδρυση μουσεΓον εν τω Βα-
τιχανω ύπό τον τίτλον Αεότταογ Άονσβΐογ περιλαμβά-
νον πάντα τα προσενεχθέντα αύτω αντικείμενα τά Ιχον«α
άξίαν χαλλιτεχνιχήν η έθνογραφιχήν.

— Πρωτοτυπωτστη διεθνής Ιχθεσις ωργανώθη έν Βιέννις)
περιλαμβάνουσα χρωματιστας χα\ είχονογραφημένας πίνα-
χίδας, αγγελίας, προγράμματα χ. τ. λ.

^• Ό Καμπουρτις νέον χωμιχόν μελόδραμα του Γριζάρ,
ου ή ύπόθεσις ελήφθη έχ του ομωνύμου μυθιστορήματος του
Παύλου Φεβάλ, άνεβιβάσθη έπ\ της σχηνης του παρισινού
θεάτρου της Ενθυμίας.

— Ό ίταλος μελοποιος €α(^60ηί φιλοτεχνεΓ νέον μελό-
δραμα τον ΒααΛ/α Αηρ, ου ή ύπόθεσις έννοεΓται βτι ελή-
φθη έτ του ομωνύμου αριστουργήματος του Σαίξπηρ. "Ετε-
ρος 'Ιταλος συνθέτης ό 6Γ&ΓΓί§;ηα μελοποιεΓ τον ^/α^-
όραγόρατ έχ της ομωνύμου χωμωδίας του Μαχιαβέλη.

— .*Ανά τριετίαν τελεΓται/ είς τιμήν του Ηίικίβΐ μεγάλη
μουσιχή συναυλία έν τω Κρυσταλλίνφ Παλατίφ του Λον-
δίνου. Τοιαύτη δοθήσεται χαΐ χατά τ^ τρέχον Ιτος διαρ-
χέσουσα έπ\ τεσσάρας εσπέρας {22, 25, 27, 29 ίουνίου.
Της συναυλίας θέλουσι μετάσχγ) Ιξοχοι αοιδοί, τ^ν δέ χο•
ρον β• άποτελωσι 4000 φωναί !

— Τέσσαρα νέα θέατρα οίχοδομουνται νυν έν Λονδίνω.
— - ■Ήρξατο ή δημοσίευσις νέου Ιργου του Ζολά •ΐ1β

Ηβτβ» έν τ^ Εβτυβ ΙΠυβίΓέβ. Το Ιργον τούτο άποτε)ε?
μέρος της πολύτομου ίστορίας των Ρο^γων Μαχάρ, αλλ* εινι
γεγραμμένβν μετ' έξαιρετιχης 6λως άβρότητος, χα^ άπηλλαγ.
μένον τ^ύν περιγραφών εχείνων χαι των σχηνών, αΓτινι;
χαθιστώσιν άλλα ίργα του έζοχωτάτου των συγχρόνων γάλ-
λων μυθιστοριογράφων απρόσιτα είς νεανίδας. Τοΰτο |γρα•
φεν 6 Ζολά άχριβώς δπως δώσν) χαι είς τάς τρυφεράς χό-
ρας ανάγνωσμα τι της γραφίδος του έμπρέπον αύταΓς.

— Διά του θανάτου του Νιζάρ νέα ίδρα έχενώθη έν τ^
γαλλιχ^ Άχαδημία. Μνηστήρες ταύτης φέρονται μέχρι το\ίδΈ
& ΜεΤλάχ, 6 Τεριέ/ό Τ1ιΠΓ6βα-Ι>«η((ίη χαι 6 ΜβΙεΚιίΟΓ (Ιβ

— *Τπ^ τον τίτλον ΜίΛΛονσα Γενεά ^ έν Παρισίοις
πρεσβευτής της Αγγλίας Λόρδος Εδουάρδος Βουλβερ Αύτ-
των έδημοσίευσε μυθιστόρημα μεγάλην έμποιησαν αΤσθησί)»
ανά τ^ν φιλολογιχόν χόσμον. Το Ιργον τούτο εινε φανταστι-
χόν, παρεμφερως δέ προς τά μυθιστορήματα του 'Ιουλίον
Βερν, χινοΰν τ^ ενδιαφέρον του άναγνώστου δι' εντέχνως
πεπλεγμένου μύθου σχοπεΓ νά παράσχν) ούχι διδάγματα χα)
αληθείας έχ των φυσιχών επιστημών, άλλα μαθήματα ιχ
της πολιτειολογίας χαΐ χοινωνιολογίας. Ή ΜεΛΛονσα Γε•
τεα αυτή είνε λαός χατ•ιχών τ^ χέντρβν της γης χαΐ ανα-
χθείς εις τό ΰψιστον του πολιτισμού σημεΓον.

Καθ* δλην την παρελθοΰσαν εβδομάδα άνευρέθησαν έν
ταΓς έν Τανάγρφ ένεργουμέναις άνασχαφαΓς αί έξης άρχαι•
ότητες : εΙς χάνθαρος, Ιχων άμφοτέρωθεν ανά δύο άνδριχας
μορφάς, Ετερος μέγας άπλοΰς, ε!ς άρύβαλος μέγας, Ιχων δυο
αντιμέτωπα πτηνά, νησσαν χαΐ χήνα, έν προσωπκΓον μέγα
αγάλματος, παριστών παΓδα έπ\ θρόνου χαθήμενον, πέντι
αγαλμάτια ανδρών ίσταμένων, χρατούντων είς τήν άρι•
στεράν φόρμιγγα πιθανώς, πέντε αγαλμάτια γυναιχών ί-
σταμένων χαΐ δύο£τερα χαθημένων, πέντε χΰλιχες Ιχουσαι
χλάδους χα\ φύλλα χισσου, Ιν άγαλμάτιον {ππέως, ε!ς
βους χαι εΙς χύων.

— Έν ταΓς έντώΚαβειρίω παρά τάς Θήβας ενεργουμέναις
άνασχαφαΓς άνεχαλύφθησαν αί έξης αρχαιότητες* εΓχοσι πέν-
τε άγγεΓα τεθραυσμένα χαι μή, διαφόρων σχισμάτων, δεχα-
τρία ζώα πήλινα, τρία βμοιαμολύβδινα,^ν μιχρον άνάγλυ^ον
ύψους 0,011 του μέτρου χαι τέσσαρες πλαγγόνες τεθραν
σμέναι.

— Τξ 4τι ίσταμένου περ) τους 70 φοιτηται χα'ι άλλοι
επιστήμονες εξέδραμον διά του σιδηροδρόμου Π. Α. Π.
ύπ^ ^ούς χαθηγητάς του Πανεπιστημίου χχ. Χρηστομζνον
χα\ Κ. Μητσόπουλον είς Περαχώραν προς έπίσχεψιν τοΰ
αυτόθι υπάρχοντος περιεργοτ^του σπηλαίου, βθεν αναδίδεται
μέγα ρεύμα αέρος περιέχον άνθραχιχόν &ξύ είς χαταπλη•
χτιχήν ποσότητα. Τρία τοιαύτα σπηλαΓα ύπάρχουσι γνω-
στ« έν τω χόσμφ: το ήμέτερον, το παρά τήν ΝεάποΙιν
σπήλαιον του Πανός όνομαζόμενον χαΐ το της 'Ιάβοις. 0\
ιατροί ασχολούνται 8πως χρησιμοποιήσωσι το Ιχρέον αέ-
ριον υπέρ της υγείας της άνθρωπότητος. *Επίσης έπεσχέφθη-
σαν οί ιχδραμόντες τήν παραχειμένην θειωνιάν χαΐ το ύηο
του γερμανού διδάχτορος Φίλιψον άναχαλυφθέν έπι εσχάτων
ήφαίστειον "Ολγα.

— Έχ τών Καταστημάτων του εχδότου χ. Ανέστη
Κωνστάντια ίδου εξεδόθη το 25ον τεύχος του ΟοΓρυβ ^ϋ^^3
βίτϋίβ ύπό Η. Λιαχοπούλου. Περιέχει χα\ τόν περίφημον
Νόμογ Γύϊτ Ροδίων άβ ]8€(υ. Οβ βοΐίοηβ ίηδίίΐοΗλ
χλπ. Τιμάται δρ. Ι.

ΝΕΛ ΒΙΒΛΙΛ

Α ΰοΙΙαϋοη οΐ ίΗβ ΑίΚο8 οοάβχ ο/ ίΛβ εΠερΗ^τά
οι Ηβηηα$ Ιο^βίΗβν ΐϋίίΛ αη ΙϊύνοάησΗοη ΙϊΙ
δρντ. Ρ. 1.βιη1)Γ08 Ρΐι. Β. ΡΓοίβββοΓ οί ΗίβΙΟΓγ ίη
ΐίβ ϋηίνβΓδίΙγ οί ΑΙΙιβηβ, ΐΓΛΠδΙαΙβά Λπά βάίΙο<1
ΐίτίΐΐι 21 ρΓβίαοβ 811(1 βρρβπίΐίοββ 1)γ ^. ΑτιηίΙίΐεβ
Κο1)ίη8οη Μ. Α. Γβΐΐον αηά Όβαη οί ΟΙΐΓΐβΐ' 8 Οοΐ-
Ιβ^β ΟαιηΙΐΓίάίβ. Οαπι1)η(1ίβ. ΑΙ Ιΐιβ ΠηίνβΓδίΙγ

Ρ"""^• ^^9^,^ζβ^1^.ν^003ι^

^&£ΙΛ.ΤΖΟΧΤ Τ£Ι23 £323ΤΧΑ^23

•Ο Ποιμην του Έρμα, πατρΜ της ίχχλησίας χατ& τον
β'. μ.Χ. αιώνα, άργα μόνον ιξβδ&6η ελληνιστί χαΐ δη τ^
ηρωτον βξ άπογράφον του κβρικύστου Κωνσταντίνου Σιμω-
ν((ου. Ούτος, κύρων τ^ τέως δγνωστον Έλληνιχον χι(μ«νον
(V 'Δγ((ρ *Όρ((, τρ{α φύλλα του πρωτοτύπου χβιρονρ^φου
αποσκάσας κχκ μεταφέρει β(ς Λειψίαν, $κου χαΐ εύρίσχον-
τα* τανΰν, αγορασθέντα τ$ 1856 ύ«4 της Πανεπιστήμια•
«ης Βϊβλιοθηχης. Τλ 8έ ύπύλοιπον μη 8υνη6ε\ς να σφετερι-
<Λ? ό "Ελλην παραχαράχτης αντέγραψε, παραχωρι^σας χαΐ
τούτο τλ άντ(γραφον ιΐς τήν Βιβλιοθήχην της Λειψ(ας. *Εχ
τούτων δέ των πρωτοτύπων φύλλων χα\ των απογράφων
του Σιμωνίδου ίγεινεν ή πρώτη χαΐ έπι πολύ μύνη Ιχδοσις
τον Έλληνιχου κειμένου του Ποιμένος, βστις τέως ητο
γνωστός μόνον εχ λατινίχης χαΐ ΔιΟιοπιχης μεταφράσεως.
"Έχτοτε & πολύς Τισσενδύρφιος άνευρεν εν τφ περιωνύμω
ΣίναΤτιχω χώδιχι μέρος του Έρμα Ελληνιστί. Άλλ* επει-
δή τ^ πλεΓστον μέρος του έλληνιχου κειμένου πλην του λεί-
ποντας τέλους εύρ(σχετο «ν μόνφ τω *Αγ!ορ(τιχω χειρογρά•
φφ, ώς είπός, τ^ άπύγραφον του Σιμων(δου έπεΓχε μέχρι
τούδε, άγνωστου μένοντος του πρωτοτύπου, τύπον πρώτο•
γράφου χώδιχος, χα) έχρησ(μευεν ώς βάσκς πασών των έχ•
δόοεων του Έρμα, ούτινος τ^ χείμενον έδημοσιεύετο λίαν
παρεφθαρμένον δια τήν μεγάλην άταλαιπωρίαν χαι αύθαι-
ρεσίαν της αντιγραφής του ΣιμωνΙδου.

Εις νέαν λοιπόν 6δ^ν εισέρχεται νυν ή μελέτη του Έλ-
ληνιχου χβιμένου του Ποιμένος δια της εν Ιτει 1880 ύπ^
του χ. Σ. Π. Λάμπρου γενομένη; εν *Λγ{φ "Ορει άναχοκ-
λύψεως του πρωτοτύπου, εξ ου ειχεν αποσπάσει τά τρ(α
φύλλα χα\ είχεν άντιγράψγ) τ^ λοιπόν ό Σιμωνίδης. Ό χω-
διξ εύρίσχεται εν τξ μον^ του Γρηγορίου χαΐ σύγχειται νυν
έχ φύλλων ?ξ μύνων, πυχν6τατα γεγραμμίνων χατά τ^ν ιδ'.
αιώνα, Ό; δ* άποδειχνύει ό χ. Λάμπρος, εις τον αύτον χώ-
διχα άνήχουσι χα\ τά τρία φύλλα της Λειψίας, συμπλη•
ροΰντα αύτον πλην του τέλους, περιεχομένου εις 2ν μύνον
φύλλον, δπερ ειχεν έχλίπει πιθανώς πρ^ του χρονον, χαθ* 8ν
το χειρύγραφον διεμελίσθη ύπο του Σιμωνίδου.

Έν τω προκειμένω βιβλίω έχδοθέντί δαπάναΐς του Πανε-
πιστημιακού τυπογραφείου της Κανταβριγίας εκθέτει 6 χ•
Λάμπρος τ& πορίσματα της ακριβούς παραβολής του χώδι-
χος του Αγίου 'Όρους, πρ^ς τ^ χείμενον της έν Ιτει 1877
γενομένης ύπο 66ΐ>Ιΐ&Γ(!ΐ χα\ ΗαΓηβ€^ εκδόσεως του Ποι-
μένος. Προτάσσεται δε ύπ' αυτών Ικθεσις περ\ της αναχα•
λύψεως των χειρογράφων χα) λεπτομερής αύτων περιγραφή
μετά της αποδείξεως βτι τ& ίΐ φύλλα του Άγίορετιχου
χειρογράφου άποτελουσι ίνα χαΐ τ^ν αύτ^ν χώδιχα μετά
των τριών έν Λειψία πρωτοτύπων. Συμπληρουται δέ ή νέα
αΰτη εις τήν Πατρολογίαν συμβολή διέΐ προεισαγωγής χα\
δύο επιμέτρων συντεταγμένων ύπ^ του &ν Κανταβριγία
Θ«ο>όγ9υ κ. Βθ1>ίη8θη του χα\ μεταφράσαντος εκ της
Γερμανιχής εις τήν 'Αγγλικήν τήν δημοσιευομένην συγγρα•
φήν του χ. Λάμπρου.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Ευμενώς εδέχθη ή Λ. Μ. 6 βασιλεύς τήν ενώπιον αυτού
•καραστασαν έπιτροπήν τήν έπί του μνημείου του Χανίου
τ)|ς Γραβιάς, συγχιρείς τα αποτελούντα αυτήν μέλη διά τήν
άγαθην πρωτοβουλίαν των. Ή Α. Μ. έζήτησεν Γνα ή εορτή
^ν αποκαλυπτηρίων του μνημείου άναβληθ^ ν^^ΧΡ^ τέλους
Μϊίου,διότι, φαίνετειι, σχοπεΓ να παραστ^ χατ* αυτήν.

— Τήν μεθεπομένην Πέμπτην άναχωρεΓ 6>ύχληρος ή Βα-
σιλική οικογένεια εις Κέρκυραν, όθεν 5ά έπανέλθν) μετά £να
μήνα χα\ θα μεταβ^ εις τήν έν Δεχελεί^^ β«σιλιχήν Ι-
τιαυλιν.

— Σοβαρωτάτη χατάχρησις άνεχαλύφθη έν τξ υπηρεσία
του Κεντρ:κου Ταμείου. Ό χ. Πρωθυπουργός ε7χε διάταξη
πρ& τίνος τον κεντρικών ταμίαν ν α ύποβά>λΐ[) αύτφ καθ*
έσπέραν έπίσημον χατάστασιν του ταμείου έμφαίνουσαν τ&
εισαχθέντα χοίΐί πληρωθέντα ποσά ώς χαΐ τ^ έν τφ ταμείω
ύπόλοιπον πεισθείς δ* έχ της χαθ* έχάστην έξελέγξεως χαι
αντιπαραβολής των καταστάσεων, Ετι αύται ήσαν άνιιλι-
χρινεΓς, ανέθεσε τ^ 1 *Α«ριλίου εις *Επιτροπήν έξ υπαλλή-

λων τον Γεν, Λογιστηρίου Γνα έξελέγξ»^ αύθωρεί τ^ τα•
μβΓον. *0 δέ έπαχολουθήσας ίλεγχος άπέδειξβν, δτι το έν τω
ταμείω ύπύλοιπον άντ) των 38 000 δραχμών, ^ς παρουσία-
ζεν ή τής προτεραίας κατάστασις, ά/ήρχετο ε:ς 6,000,000
περίπου. Πλην δε τούτου άνεχαλύφθη χαι κατάχρησίς 300,000
δραχμών επιβαρύνουσα τον πρώην ταμίαν νυν δέ γενικδτ
επίτροπος τής Επικρατείας παρά τω Έλεγκτικφ συνεδρίφ
χ. Βλαχάνην. Άμφύτεροι οί υπάλληλοι ούτοι άπελύθησαν,
ελήφθησαν δέ χαΐ τα άναγχαΓα μέτρα προς έξασφάλισιν του
δημοσίου, εγγραφείσης προσημειώσεως έπΙ τών κτημάτων
αυτών. Δι' εντάλματος δε του ανακριτού χ. Μάνεση συ-
νελήφθησαν και προεφυλακίσΟησαν, 6 μίν χ. Γρηγοράχης
καταγγελθείς ύπο του χ. υπουργού τών Οίχονομιχών έπ\
ψευδεΓ πιστοποιήσει χα\ άπάτγ}, 6 δε χ. Βλαχάνης έπΙ
υπεξαιρέσει χρημάτων του δημοσίου.

Εξακολουθούσα ιο ϊργον αυτής ή εξελεγκτική επιτρο-
πή άνεκάλυψεν επίσης εις μετρητά καθαρώς άποκρυπτύμε-
να δραχ. 84,500, πλην τούτων 6μως ευρέθησαν υπέρ τά 3
Ιχατομ. εις παραχαταθήχα;, ών μέρος ούχι εύχαταφρόνη-
τον υποτίθεται βη περιέπεσεν εις παραγραφήν απαιτήσεως
περί αναλήψεως.

— Ό έν Παρισίοις συλ}ηφθ£ΐς ώς Ινοχος τής έν 6δώ Δυ-
βουα παρά τοΓς χχ.Φεαρδάν χα\ Ρολεν γενομένης κλοπής Π.
Ραυτόπουλος, άνακρινύμενος ώμολόγησε μεν τήν έν τ^ κλοπξ
ταύττ) ένοχήν του, αλλ* επιμένει αρνούμενος πασαν σχέσιν
αυτού πρ^ς τήν χλοπήν του ημετέρου έθν. νομισματικού μου-
σείου,ει καΐ πολλά τεκμήρια, άναχαλυπτύμενα όσημέραι,τ^ν
έπιβαρύνουσιν. 01 εντεύθεν εις Παρισίους άποσταλέντες νο-
μισματογνώμονες έξακολουθούσι τ% Ιργον τής έρεύνης των.

— Κατά τον λήξαντα μήνα Μάρτιον αί έν γένει εισπρά-
ξεις τών τελωνείων, μή συμπεριλαμβανομέ\ων «ίς αύτάς
τών εισπράξεων τών ύποτελωνείων, άνήλθον εις ^ρα'^γ.ίίς
2,503,822, ένώ αΐ του αντιστοίχου μηνο; του παρελθόντος
Ιτους έν γένει τελωνιαχαΐ εισπράξεις άνήλθον είς δραχμάς
2,252,586. Λί κατά τ^ν Μάρτιον του 1886 έν γένει τελω-
νιακαι εισπράξεις άνήλθον είς δρ. 1,397,382 καΐ αί κατά τ^ν
Μάρτιον του 1885 είς δραχμβς 1,263,766.^

— Προχθές υπεγράφη έν τω ύπουργείω τών Οικονομικών
Ινθεν μέν ύπο του Πρωθυπουργού και υπουργού τών Οίχο-
νομιχών χ. Χαρ. Τριχούπη χα: του υπουργού τών Εσω-
τερικών κ. Κωνστ. Λομβαρδού, ^νθεν δέ παρά του χ. Έρνέ-
στου Ρολέν, γενικού διοικητού τής έν Βελγίω δ;εθνούς
εταιρείας κατασκευής χαι εργολαβίας δημοσίων Ιργων ή
σύμβασις, δι' ης ή εταιρεία αύτη αναλαμβάνει τήν κατα-
σκευήν καΐ χρήσ^^ του σιδηροδρόμου Μύλων-Καλαμών, εκ-
τάσεως 180 χιλιομέτρων προς 120, ΟΟΟ δραχμάς το χιλιό-
μετρον, πληρωτέα είς 6μολογία^, αποφέρουσας τόχον πρ^ς
β τοΓς εκατόν χα\ διατιθειμένας προς τήν άνάδοχον έται-
ρείαν έπΙ τω άρτίφ. Ή εταιρεία, λαμβάνουσα κάρα του
δημοσίου ποσόν 12,750,000 δρ. είς τραπεζικά γραμμάτια,
κατατεθησόμενα παρά τξ Έθνικξ Τραπέζ/; τη 1 προσεχούς
Ιουλίου, καΐ μέλλοντα να χρησιμεύσωσιν αποκλειστικώς
είς κατασκευήν του περί ού ό λόγος σιδηροδρόμου, θα πα-
ραδώστρ τ^ αύτξ ήμερα είς το δημόσιον τό άντίτιμον του
ποσού τούτου είς μεταλλιχόν, ύπολογιζόμενον, κατά τήν
χθες'άγοραίαν του φράγκου τιμήν, προς 127 1)2, ήτοι έν Βλω
10,000.000 φρ. είς χρυσόν, δι* ών τό δημόσιον θά άποτίσ'ρ
τά χατα τήν ήμερα ν έχείνην πληρωτέα τοκομερίδια τών
δανείων. ΟΙ βροι τής χρήσεως είνε οί αύτο\ κα\ ο( τής
γραμμής Με«ολογγίου-*Λγρινίου.

■ ΙΟ'Ι'

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΒΧ 1ΒΣΤΙΑ2

κχ. Γ. Κ, χαι Λ. Μ. Όδησσόν, Ελήφθησαν, εύχαριστού-
μεν δ* ύμΓν διά τάς φιλικάς φροντίδας. Ταχυδρομικώς άπην-
τήσαμεν. •— κ. *Δδ&λφ• Λ. Φαλτζί. Συνεμορφώθημευ τη πα-
ραγγελία σας•— χ. Δ. Π. Ροβόστιον. Ένεγράψαμεν πάν-
τας. Ευχαριστούμεν θερμώς διά τήν ευμενή ύποστήριξιν.
'Λπηντήσαμεν και ιδιαιτέρως. — ΠαΛαιΖ^ συγόρομητ^Ι•
Διαγωνισμός ούδεΙς γίνεται. *Αλλ* 0 Σύλλογος ΐχων ύπ*
βψιν παν έχδιδόμενον έλληνικόν δημοσίευμα, αυθόρμητος
απονέμει χατ* βτος τό βραβεΓον είς τό κατά τήν κρίσιν του
δξιον τοιούτου Ιργον. — χ. Σ. Κ. Γ. Πρέβεζαν. Ελήφθησαν
χαΐ ένεγρχφη ό χ. Χ-βεϋς Ντ., απεστάλη δ' ύμΓν χαι τό

-Λ.Ε-Λ.XI02^Τ Τ£Χ23 ΕΣΤΙΑΖΕ

ΧΙ»Ρ11^ΑΧΙΧΙΧΪΙΙ>ΙΟΙΤ

24 Μαρτίου 1888.

Αάν«ςαι χ9[ς Κλ>6λρνηββΜς

Τρβχονσα Τιμή

Των 170,000,000 τών 5 «/ο '^Ρ-

ν. 468.-

• 120.000,000 τών 5

. 470.—

• 60,000.000 το5> 6

. 530.—

. 26,000,000 των 6

. 488.—

• 10,000,000 των 6 •

. 244.—

• 6,000,000 των 6 Δρ.

παλ. 96.—

Κτηματικά*! Όμολ. Έθν. Τραπέζης

των 60,000,000 μετά Λαχείου φρ.

5197..

αεβτ«βτ&>ιΑ Καταιοτ^μοΐ'ναι

ΕΤΑΙΡΙΑΙ

Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος Δρ.

ν. 4.145.-

Γενική Πιστωτική Τράπεζα •

• 196.—

Τράπεζα Βιομηχανικής Πίντεως »

83.—

Προνομ. Τράπεζα Ήπειροθεσσαλ.»

» 210.—

Εταιρία Μεταλλουργ. Λαυρίου .•

η 176.—

Σιδηρ. *Λθηνων κα\ Πειραιώς •

. 409.—

Εταιρία Φωταερίου •

»

ΣνταΛΑάγματη

ΛΟΝΔΙΝΟΤ—Τραπεζικον "Οψεως.

32.85

3μην.

32 70

Σ— Τραπεζικών «Όψεως

Ι29.ν,

• 3μην.

128.7,

Νομίσματα

Εικοοάφραγκον

25.84

Λίρα οθωμανική

29.25

' ΒΙΒΑΙΟΜΕΙΟΝ 11. &. ΙλΚΕΛΜΙΡΙΟΥ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ

ΤΥΠΟΙΖ ΚΑΙ ΑΝΑΑαΜΑΣΙ Π. Δ. ΣΑΚΕΑΑΑΡΙΟΥ

ΕΞΕΔΟΘΗ ΑΡΤΙ

ΓΕΡΜΑΝΟΕΑΑΗΝΙΚΟΝ

μετά εισαγωγής -κερί 'κρο'^οροίς και ττίναχος των ανω-
μάλων ρημάτων κατά την νέανγερμανικήν ορθογραφίαν

ΥΠΟ Αντωνίου Ν. Γιανναρη

Σχ. 16^^ Σελ,ΙΙδΟ.— Χεμ.ατα&8ρχ. 11.

ΒΧΒΔΙΟΠΩΛΕΙΟΝ «ΕΣΤΙΑΣ» ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ

ΑΡΤΙ ΕΚΔΟΘΕΝ

κατ» το 'Λγγλικον Ι)οη'( ύπο χ. Ε• ΓεαββρΤ•

ΕΚΔΟΤΗΣ : Γ. ΜΠΑΡΤ

Τιμάται ίν *ΑΟι(ναις δραχ. 1. •— Έν ταΓς «παρχίας δρ.
1,10. — Έν τω ιξωτερικω φρ. 1,20.

ΙαϊΠοΊΛοΙοπΓ

Υπο Α.Π.ΚΟΥΡΤΙΔΟΥ

Πβριίχει τα χαταλληλ^ατα τίρος άπαγγελίαν
7Γ(κημάτια δια την παιδιχήν ήλιχ(αν.

*Αποσν^ΛΛεται εΛενθεροτ ταχνόρομ, τεΛίϋγ.

ΒΙΒΔΙΟΠΩΑΕΙΟΝ ΤΗΣ «ΕΣΤΙΑΣ»

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

ύπ^ Κ. ΠΑΠΑΡΡΗΓΟΠΟΥ ΑΟΓ

Καλύμματα του συγγράμματος τούτου, καλλιτιχνιχ»•
τατα κατασκίυασθέντα εν Γερμανία, μέ λαμπρον πολύχρωμον
κα\ επίχρυσον έξωφυλλον , φέρον άρχαιοκρεπη παρί-
στασιν της Μούσης τη; Ιστορίας, κατά την παρατιβεμένην
εν μικρογραφία άπεικόνισιν, ιτωλοΰνται εις τ^ ΒίβΛιαπω•
ΛεΤον της ^Εστίας•.

::^

ΙΙ^^^^Μ^

ΡΕΛΛΗΝΙΚΟΥ^

Η^ ΕΘΝΟΥΣ =»^'

'^

ϋΐϊ

^*Λ

"ΐ]^

Τιμάται εκαστον δραχ. 2,50 δια τους έν Ελλάδι σύνορο-
μητάς καίφρ. άργυρα 2,50 δια τους εν τξ άλλοδαπξ.

Οί 6χ των επαρχιών η της αλλοδαπής ζητοΰντες τοιαύτα
επιβαρύνονται χαΐ μΐ τά ταχυδρομικά τίλη, δραχμην μίαν
δια τά πέντε καλύμματα των 5 τόμων.

"Εκαστον σώμα της *Ιστορίας τιμάται αδετον μεν δραχ.
50 εν Αθήναις, δρ. 55 έν ταΓς έπαρχίαις και φρ. χρνσα 55
ε ν τ^ αλλοδαπή. Δεδεμένον δε λαμπρώς πωλεΓται άντι δραχ.
70 έν Αθήναις, δραχ. 75 έν ταΓ; έπαρχίαις και φρ. χρυσών
75 έν τξ αλλοδαπή.

Ο ΚΑΤΣΑΝΤΩΝΗΣ

Κλέφτικον έπεισόδιον 9( ελληνικών μυθιστόρημα

ΥΠΟ κ. ΡΑΜΦΟΤ

Τιμάται δραχμής. Ει; τους έν ταΓς έπαρχίαις αποστέλλε-
ται ελεύθερον ταχυδρ. τέλους.

ΑΓΓΕΛΟΥ ΒΛΑΧΟΤ

ΑΓΡΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Δραχ. 4.— Μετά ταχυβρ. 4.00.
ΑΑΜΑΡΤΙΝΟΓ ΠΟΙΗΤΙΚΑ! ΜΒΑΒΤΑΙ, μετά•
φρασθεΓσαι κατ* έχλογήν έμμέτρως. Δρ. 3. Με?ά ^αχνδρ. 8^20.

'Βν Αθήναις έχ του τυπογραφείου των καταστημάτων ΑΝΕΧΤΗ ΚΟΝΧΤΑΙΙΤΙΝΙΔΟΥ. 1888 — 1287^^

ΔΕΛΤΙΟ Ν ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

^ί^3ΡΧ•. Βθθ 3 ^^Γχρι^χο-χ Ι8θ8. Λ^ΜΤ^^^^ ΙΟ.

ΓΡΑΦΕΙΟΝ τί\<: Εστίας: ΈπΙ τή€ όδοΟ Σταδίου, αριθ. 35.

ΧΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΕΚΑΙΑΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΝΝ

Βα*ΟΖ2 ΖΖ<* » ^Α.^Ι<». β40

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΑΙ £ΥΓΚΙΝΗ£ΒΙΒ ΤΟΥ ΑΝΤΕΙΣΑΓΓΕΛΒΑΣ,
διήγημα ύη6 Κ«βτ9^ ΠοιλαμΑ.

Η ΕΝ ΚΟΡΣΙΧΗι ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ, ΰηό
Χ. Β. Φ«ρ$>&.

ΤΟ ΒΟΤΑΝΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, ^ιιήγημοι ύη6 Γ«ωρ-
γίου Αροσίνη.

ΑΝΘΡΩΠΙΝΑΙ «ΥΛΑΙ έν ζ^ώ^λΐ )ΐοιταοι<&ο«ι.

ΠΑΡΑΑΟΒΟΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ.

ΑιΣΜΑΤΙΟΝ, ύη6 Αρ. ΙΙρο6»λ»γ(ου.

ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΙ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΙ.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ «ΙΛΟΣΟ«ΐΑ.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΘΕΣΙΣ

Ή προΟ§σμ(α της παραδόσεως των δελτίων αίτήσιων
β\>]ΐμ8π;Όχης παρ«τά6η αχρκ Ι Μα'ιου, τούτο δΐ «γένετο ύπ^
της επιτροπής γνωστόν τηλιγραφιχως προς άπάαας τ3^ς (ν
ταΓς έπαρχ(αις «ίδιχάς ίπιτροπάς.

— Κατά το μουσιχ^ν διαγώνισμα, δπιρ 6α προχηρύζγ) δ
Δήμος Αθηναίων δια την ^Ολυμπιαχήν "Εχθεσιν, θα >άβω-
91 μέρος μουσικοί θίασοι εξ Ελλήνων ηθοποιών, οΓτινες θά
ψάλωσι μελοδράματα Έλληνιχης υποθέσεως εις Έλληνιχήν
μουο'.χήν.

—Ό Σεβασμιώτατος άρχίΓπίσχοπος Κεφαλληνίας, δι* επι-
στολής του πρ^ς την εν Ληξουρίω τοπιχήν Επιτροπή ν έπι
της έχθέ«εως, εδήλωσεν 8τι προσφέρει ώς βραβεΓον εις τ^ν
βραβευθησδμενον Κεφαλληνα δι* οίονδήποτε Ιργον χρήσιμον
είς την Έχχλησίαν δραχ. 250.

ΚαΙ 6 βουλευτής Κεφαλληνίας χ. Ευάγγελος Μπασιας δι*
ιπιστολης του προς τήν αυτήν επιτροπήν εδήλωσεν βτι έχ
των έχβετων της επαρχίας Πάλλης, οΓτινες ηθελον τύχει βρα-
βείου η μνείας επαίνου έπι των έξης άντιχειμένων, θέλουσι
λάβει παρ* αύτου προσέτι* Ι) βραβεΓον δραχ. 200 δι* ύφά•
σματα άπλα χα\ συμμιχτα λευχά* 2) βραβεΓον δραχ. 200
01* υφάσματα βαμβαχερ^ χρωματιστά η τυπωμένα* 3) βρα-
^Γον δραχ. 100 δι* οίνοπνευματουχα η πνευματώδη ποτά
μετ^ι ζαχάρεως (ροσ6λια).

«ΙΑΟΔΟΠΑ

ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΚΑΛΛΙΤΒΧΝΙΑ

Κα\- έτερον ^ργον του Βάγνερ Τρίστατ χαΐ ^Ισι$Λόί\
αναβιβάζεται έπΙ της σκηνής του εν Βονωνία θεάτρου. *0
μουσικές χόσμος αναμένει μετά πολλής περιεργίας τήν εν-
'τύχωφιν -{[ν θέλει παράσχια τοΓς ίταλοΓς ή εχτέλεσίς του
μουσικού δράματος, εν ω η χαινοτομονσα τέχνη του γερμα-
νού μουσουργού ανήλθεν είς τήν ύψίστην αυτή; περιωκήν.
Ό Τρίστατ ηαΐ ^ΙσόΛδι\ θεωρεΓται διά τοΰτο τλ αρι-
στούργημα του Βάγνερ, το πρώτον δε νυν έχτελεσθήσεται
έν ξένρ γλώσσι;) χα\ ύπο μή γερμανών αοιδών εν θεάτρφ.

— Ο της Μιχρο^Λα^ περιπαθείς Γάλλος μελοηοι^ς

^ργου

Αμβρόσιος Θωμάς έπεράτωσε τήν σύνθεσιν νέου
μιμορχήματος (ΒβΠβΙ) υπό τον τίτλον Μιράτόα.

— Έν Νέα 'Ορλεάνς δμιλος επιχειρηματιών χατασχευ-
άζει θέατρον πλωτόν περιλαμβάνον θέσεις 900. Τό θεα-
τρον τοΰτο θά δύναται νά πλέτ) τόν Μισσισσιπήν χαΐ σταθ-
μεύν) προσωρινώς είς έχάστην παραποταμίαν πόλιν βπως
δίδι^ παραστάσεις.

— *Εν ταΓς Ήνωμέναις Πολιτείαις της Αμερικής λει-
τουργοΰσι νυν ήλεχτριχο) σιδηρόδρομοι έν 10 πόλεσιν* εΓς ε-
τέρας 10 κατασχευάζονται όλονέν* χαΐ έπ\ τέλους έν έτέραις
47 απεφασίσθη ή κατασκευή των.

Τό ύπουργεΓον των Εκκλησιαστικών χαΐ της Δημοσίας
'Εχκαιδβύσεως προκηρύσσει διαγωνισμόν προς άποστολήν
είς Γερμανίαν δύο νέων, έξ ων 0 μέν Οά σπουδάσι^ Άρχαιο-
λογίαν, ό δ* ίτερος *Λρχιτεκτονιχήν και ΆρχαιοΧογΙαν, Γνα
χρησιμοποιηθώ μετά ταΰτα είς άρχαιολογΐκάς εργασίας. Ό
πρώτος διαγωνισμός θά γείνν) τήν Ιην *Ιουνίου, θά κξετα-
σθώσι δε οί διαγωνισθησόμενοι είς τά έξης μαθήματα, Έλ•
ληνικά, Λατινιχά, 'Ιστορίαν της αρχαίας τέχνης, *Αρχ2ΐό-
τητα και άρχαίαν 'Ιστορίαν, πρέπει δέ νά Ιχωσι χαΐ δίπλω-
μα διδάκτορος της Φιλολογίας. Ό δκύτερΟς διαγωνισμός, ό
διά τήν σπουδήν δηλαδή της αρχιτεκτονικής, θά γείνν) τήν
6ην *Ιουνίου, θά έξετασθώσι δέ οί διαγωνισθησόμενοι είς τά
Ιξής μαθήματα, Μαθηματικά, Οίκοδομιχήν, Ίστορίαν της
αρχαίας τέχνης. Ελληνικά χα\ σχεδιάσεις, πρέπει δέ προς
τούτοις νά ΐχωσι χα\ πτυχίον του Πολυτεχνείου.

— Άναβληθέντος του Σγουτείου νομικού διαγωνίσματος
διά τόν προσεχή ΣεπτΓμβριον, προσεκλήθησαν οΐ είς τήν
Νομιχήν Σχολήν ύποβαλόντες τιραγματείας ν* άναλάβωσιν
αύτάς ^πως τάς ύποβάλωσιν αύθις χατά τήν \έαν προ-
Οεσμίαν.

— Ύπό τόν τίτλον «Μελέται», ό'διακεχριμένοβ καθηγητής
της θεολογίας χ. Α. Διομήδης Κυριάκος έξέδωκεν δοτι είς
£να τόμον διαφόρους κατά καιρούς έν περιοδικοΓς και έφη-
μερίσι δημοσιευθείσας διατριβάς α<'του» μελέτα;, βιβλιοκρι-
σίας και £λλα Κργα. Τά εκδιδόμενα εΤνε τά έξης* 1. Περ\
Ιουλιανού του ΙΙαραβάτου.— 2• Περ\ Αυγουστίνου.— 3.
Περ\ ΣυνεσΙου. — 4. Π*ρ\ Φωτίου.— 5. Ή επιστροφή τών
Σλάβων διά Μεθοδίου κα\ Κυρίλλου. — 6. Ή επιστροφή τών
Ρώσσωκ είς τόν Χριστιανισμόν. — 7. Ή εορτή της τετρα-
χοσιετηρίδος του Λουθήρου.~8. Περί Θεοκλήτου Φαρμαχί-
δου. — 9. Λέων ό Ις'^ καί Ίωαχειμ ό Δ'.-— 10. Περί τών αίτιων
της θρησκευτικής αδιαφορίας της εποχής ημών. — 11. θρη-
σκεία χα\ επιστήμη. Μελέται Ιωάννου Σχαλτσούνη . -» 1 2 .
Φιλόθεου χα\ Ευγενίου έπιστολαΐ ή πβρι ψυχής χαΐ Θεού
ύπό Π. Βράΐλα. — 13. *0 Σωκράτης, πραγματεία Γουσταύου
*ΕΤχθάλ, έξελληνισθεΓσα ύπό Ι. Βαλέττα. — 14. Διδαχή τών
δώδεκα * Αποστόλων ύπό Φιλόθεου Βρυεννίου. — 15. Πρότα•
σις Συνόδου περί μισθοδοσίας τών εφημερίων. — 16• Λόγος
είς τους τρεΓς 'Ιεράρχας. — 17• Λόγος έπ\ τ^ πεντηχονταε-
τηρίδι του *Εθνιχοΰ Πανεπιστημίου.

— Έπ\ του έν Γραβιά άνεγερθησομένου μνημείου απεφα-
σίσθη βπως χαραχθ^ έπ) μεν της μιας τζΧίΜρας: ■ Τό Χάνι
της Γραβιάς, 8 Μαίου 18^1 . • έπΙ δέ της αντιθέτου: • Τφ
στρατάρχΐ[) 'ΟδυσσεΤ χα\ τοΓς συν αύτώ 1 20 ήρωσιν ή Πατρ\ς
ευγνωμονούσα.»

— Επαναληφθεί σώ ν τό παρελθόν Σάββατον τών Ιν Τα-
νάγρα ανασκαφών άνευρέθησαν 12 τ^φοι μικροί, δέκα φύλ-
λα πήλινα επίχρυσα, βμοια προς τά της σχοίνου, δύο π^-
σωπεΓα μεγάλα, £ν μικρόν, μία χύλιξ χεχοσμημένη δι* αν-
θέων χα\ (ν πώμα αγγείου μέ στέφανον έξ ανθέων.

— - *Υπό του χ. Στεφάνου Ν. Θωμοπούλου διδάκτορος της
νομικής χαΊ διχηγόρου εξεδόθη ή Ιστορία της πόλεως Πα-
τρών από τών αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι του 1821.—

ΟΪ9Ϊΐϊζθ(1ΐ3γ

Οοο^Ιε

Ζ^Έ3-Λ.ΤΙ01Τ ΧΪΧΣ3 Ε22ΧΙΑ.Σ3

ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ

ίθβαί ά' χηΧΒΤ'ρτΒίαϋοη άβ V ίηβοΗρΗοη ρτέ-
ΗβΙΙβηίςηβ άβ V Ηβ άβ Σέ^ηηο8 ρατ Ιβ Ών Αρο-
βίοΗάέβ. ΑΙβχ&ηάΓΐβ ά' έι^γρίβ 4887. Δια του προ
ολίγου δημ.θ9(βυΟέντος αξιόλογου τούτου πονήματος, 6 πολύ•
μι^Οης αύτοΰ συγγραφεύς άνεχοίνωσιν εις τον έπίΦτημονι-
χ^ν χόσμον τα πορίσματα της μελέτης αύτου πβρ\ των δύο
προ ολίγων ετών εν Λήμνω εύρεθεισών επιγραφών, αναγομέ-
νων εις εποχην προελληνιχήν, ώς τούτο δηλοΰται έχ των
αλφαβητ^xών χαρακτήρων των επιγραφών τούτων μεγίστην
παριστώντων ϊμοιότητα προς τ^ άλφάβητον των Φρυγ(Χ(Ι5ν
χαί άλλων Μιχρασιανών επιγραφών. Ό συγγραφεύς την μ^ν
των επιγραφών θβωρεΓ Φρυγιχήν, την δε εν τξ Καριχ^ πι-
θανώς γλώσσγ) συντεταγμένης, χαι δια διαφέρων παραβολών
τών αλφαβητικών χαραχτήρων προς το αλφάβητον το Φρυ-
γικόν, μετ& την «υτω έπιτυγχανομένην άνάγνωσιν, προβαί-
νει εις την έρμηνείαν έκαστης λέξεως, είτα δε εις την της
βλης επιγραφής σημαινούσης χατα τ^ν συγγραφέα, της
μεν πρώτης :

Ό Δοριχζητωρ της Ρόδον, Νάξου, Πάρον^ *Αγά'
φης, *ΑστυίζαΛαίας, καΐ θήρας^ αΛοθαν^τ ζ7( 5 τοχί
μηνοο ^ΑΛασιάΛ^ 6 χαΛονμβνος Ζερονα^Θ ανώτατος
όιοίχητης της πόΛβως Μνρίγης.
Της δέ^δευ τέρας :

Ούτος 6 τάφος του ήγεμοτος Γο5ν *Αμοριτϋ^γ καΐ
πορΘητον τΰτ ^ι}σω^ θήρας, ^ΑστνπαΧαίας^ Πα'
ρον χαΐ *Αγάφης, αποθατόττος τη (;) το^ μηνός

ΓΕΛζιού,
δεντβρου μητος το^ ετονς, χαΛουμετου Ζεροζαιθ
ΕΡισθω,μεγάΛον βασί^εωςτηςΑνόίαςχαΙ τηςΑίοΛίδος*

Χωρ\ς ν* άμφισβητήσωμεν ποσώς την ορθότητα χα\ την
άχρίβειαν τών συνδυασμών, δι* ων δ συγγραφεύς προβαίνει
εις την άνάγνωσιν τών επιγραφών, πρέπει νά δμολογήσω-
μεν βτι μεγάλην ποιεΓται χατίχρησιν ετυμολογιών ούχ\
σπανίως παραχεχίνδυνευμένων χα\ δια πλημμελούς μεθόδου
γινομένων, λαμβανομένη; της 'Λραβιχης γλώσσης ώς μδνου
οργάνου γλωσσολογιχοΰ προς έρμηνείαν, χα\ χ(ΛτΛ εναν-
τίον της αρχιχής θεωρίας του Συγγραφέως περ\ της Φρυ-
γικής καταγωγής της πρώτης επιγραφής. "Ενεκα της πλημ-
μελούς ταύτης μεθόδου ούχ) σπανίως ό συγγραφεύς περι-
πίπτει είς προφανή αμαρτήματα γλωσσολογικά συνδυάζων
Ι^ίζας λέξεων διαφορωτάτης καταγωγής κα\ αρχικής σημα-
σίας. Ούτως ή παρά Ξενοφώντι άπαντώσα Περσική λέξις
χάρατος σημαίνουσα χνριος (ή λέξις συγγενεύει προς τό
Έλλην. κάρα, Σανσκρ. ^τ<ι$^ Βαχτρ. ραΓαηΛ=χεφαλή.
Πρβλ. τό 7(αραν(/ω=τελειώ• χόρυς, κορυφή. Κόρινθος]
θεωρεΓται ύπό του συγγραφέως ταύτόν τω Ταταρομογγολι-
χώ Χατ=ήγεμών. Προς τούτοις παρακεχινΐυνευμίνοι ιίσιν
οί συνδυασμοί τών εν ταΓς έπιγραφαΓς άναγιγνωσκομένων
ονομάτων Αίποταϊιη προς τό ^Αμόριον της Φρυγίας,
του ΖεροζαΙθ προς το Μ^ρμνάδης, του ατχίο προς τό
Έλλην. άρχων, βνταυτω δε καΐ προς τό Άραβ. Κβ%$=.
αρχηγός• Περιττόν δε να ύποδείξωμεν βτι τα 'Αραβοτουο-
χιχλ ονόματα Ούμούρ Σείκ {=δ σείχης δ καλούμενος Ου-
μούρ) Ούμούρ Βέϋ (=ό Βειϊ; ό καλούμενος Ούμούρ) ουδα-
μώς σημχίνουσιν ηγεμίίίνΆμορίον ητβι Φρυγίας, ώς θέ-
λει δ συγγραφεύς• "Οη τό ΗοΙαί τής επιγραφής (ώς βνα-
γινώσχεται ή λέξις ύπό του συγγραφέωςΙΙχει σχέσιν προς τό
ΆΛαιάδας η *ΗΛιάδας (όνομα τών άρχαιοτλτων κατοί-
κων τής Ρόδου) δεν είναι άπίθανον. Άλλ* ήκιστα πιθανόν
φαίνεται 8τι τό $νομα τοΰτο Ιχει σχέσιν προς τα ^ΕΑΛη-
ψτίοντος, "Αλυς, Λΐολεύς,ώς άξιοΓ 6 συγγραφεύς, ώς ούδε-
μίαν σχέσιν προς άλληλα Ιχουσι τα όνόμ.Έλ)ήσποντος,'Άλυ;,
χαι Λίολεύς.'Άλλως δε κα\ ύπό ^στορικήν Ιποψιν είναι αντι-
χρυς εναντία προς την ασφαλή παρίδοσιν ή γνώμη, καθ*
ην οί Λυδο) ο( μηδέποτε θαλασσοκρατήσαντε:, Μ τών
πρώτων ηδη Μερμναδών,όπότε ούδβ αί κατά τα παράλια τής
Λυδίας χα\ Καρίας *Ιωνικα\ άποικίαι περιελαμβάνοντο εν
τη «ρχξ αυτών, ηρχον τών νήσων Ρόδου, Θήρας, Άστυ-
παλαίας, Νάξου, Πάρου Λήμνου κτλ.

Επίσης δεν είναι άξιοσύστατος και ή άλλη γνώμη του
συγγραφέως, βτι αί κατά τους ίστοριχ•ύς χρόνους εν Μικρά
*Ασία λαλούμιναι γλώσσαι ήσαν μίγματα τών εγχωρίων

γλωσσών (Φρυγικής, Καρικής, Μυσιχή;, Λυδικής) μετά της
Χανανιτιχής ή ΆραμαΤχής γλώσσης. Τά αυτά δε ^ητέβν
και περί τής θεωρίας αύτοΰ, κα^' ιΡ^ν αί παρά του *Ηρ•8ό•
του άναφερόμεναι διαλεκτικαι διαφοραΐ τών εν Ασία Ίω•
νων, βί τέσσαρες χαρακτήρες η τρόποι γΛώσσης^ ώ;
λέγει αυτός ό Ηρόδοτος υπαινίσσονται τέσσαρα ίδιώματ«
γλωσσικά μη ΈΛΛηνιχα, λαλούμενα εν Ιωνία.

ΈχεΓνο, τό όποΓον άποτελεΓ την αληθή αξία ν τής προκει-
μένης πραγματείας δέν είναι, χαθ* ήμας, τοσούτον ή ερμη-
νεία αυτή τών επιγραφών, οΰτε οί γλωσσολογικοί η εθνολο-
γικοί συνδυασμοί, δι* ων ό συγγγραφεύς απεργάζεται την
έρμηνείαν αύτοΰ* άλλ* ή μεγάλη πολυμάθεια χα) τό βρε^ϋ•
νητιχόν πνεύμα, χαΐ ή μεγάλη οιχειότης τοΰ συγγράφε»;
προς τά ζητήματα τά εθνολογικά τών προϊστορικών χρόνων,
δι' ων προτερημάτων ή πραγματεία αύτοΰ καθίσταται
σπουδαιότατη συμβολή εις την μελέτην χαΐ την Ιριυνβν
τής προϊστορικής ίστορίας τής τε Ελληνικής Χερσονή^υ
χα\ τών Ελληνικών νήσων, μάλιστα Βϊ τής Μ. *Λσίας.

Π. Κ.

ΜΙΚΡΟΙ ΘΗΙλΥΡΟΙ ΤΗΙ ΕΑλΗΝΙΚΗΙ ΓλΟΜ

ΗΤΟΙ

μ•τ* «Ισαγωγ^ς «Ι ς την Έλλην 6«^ν γλ&ββαν χαΐ
φ6λολογ(«ν χαΐ παραρτήματος «\Αρ(ων ονομάτων.
ΥΠΟ

Α. Γ ΠΑΝ Ν ΑΡΗ

ΤΟ Γ' ΤΕΥΧΟΣ

"Εκαστον τεύχος τιμάται δραχμής, — Τό βλον ?ργον βί•
λει άπαρτισθ^ εκ 10-12 τευχών.

*Η ίίκδοσις τοΰ έργου τούτου άναπληροΓ Ιλλειψιν λίαν
επαισθητήν εν τξ γλώσσγ) ημών. Τό ^Εηίτομον Αεζιχογ
Ισται άριστον βοήθημα επαρκούν είς τάς άνάγχας ου μόνον
τών εργαζομένων λογίων, αλλά χα\ παντός επιθυμούντος να
γράφγ] απταίστως την έλληνικήν γλώσσαν. Πολλάκις δ εγ-
γράμματος βιομήχανος^ έμπορος, ύπάΑΛηΛος^ χειρΖ-
ταί, εργάτης, γεωργός^ άναγινώσχων ε7τ£ έφημβρίδας,&Γ•
τε βιβλία, ε^τε ^λλο τι οίον δήποτε ανάγνωσμα, προςχόκτκ
αμφιβάλλων ή άγνοών παντάπασι την ση\ίασΙαΊ η την χυ•
ρίαν Ιίννοιαν πολλών λέξεων, ούδΐν δε πρόχειρον βοήθημα
κέκτηται προς λύσιν τοιούτων συχνάκις αναφυομένων αγο-
ριών. Πλην τούτων χαΐ αύτοΙ ακόμη οΐ μαθηταΐ τωτ
ΣχοΛείων κα\ Γυμνασίων, σΐ φοιτηζαί, οί δημοσιο-
γράφοι κα\ καθ* δλου είπεΓν ή τάζις γΟκ Λογίων, ζν
τοΰντες συνήθως την σημασίαν ή όρθο^ραφίαν λέξεως τίνος,
τύπου ή φράσεως, όδυνατοΰσι νά χρονοτριβώσι καταφεύγον-
τες είς ογκώδη χαΐ δυςμεταχβίριστα Λεξικά, τά όποΓα ά)-
λως δέν δύνανται νά (ίχ»σι πάντοτε πρόχειρα έπΙ τοΰ γρα-
φείου η τής τραπέζης των η νά φέρωσι μεθ' εαυτών.

Ταύτην την ιλλειψιν πρόκειται νά πληρώσγ) ή εκδοσις τον
χρησιμωτάτου τούτου Λεξικού, βπερ διά τόν πλοΰτον ουτοΰ
ορθώς όνομάσθη •Μιχρος θησαυρός της ΈΛΛηνιχη^
γΛώσσηςη.

Συνδρομηται είς τό ΈΛΛηνιχον Αεζιχον εγγράφονται ε^»
τω Βιβλιοπωλείο) τής «Εστίας». ΚαΙ οί μεν έν Αθήναις
καταβάλλουσι την άξίαν έκαστου εκδιδομένου τεύχους «(ΐ*
τή λήψει αύτοΰ. 01 δε έν ταΓς έπαρχίαις καΐ τω έξωτεριχ^
παρακαλοΰνται δπως μβτά τής περί εγγραφής αιτήσεως των
συναποστέλλωσι τό άντίτίμον τουλάχιστον ττεντε τ£9'
^(^^5^,ητοι οί μεν τοΰ έσωτερικοΰ δραχ. 5, οΙ δΐ τοΰ έξω-
τερικοΰ φρ. χρυσά 5. — Προς αποφυγήν συχνών συνεννοη•
σεων δύνανται ο( ευαρεστούμενοι νά προαποστείλωσιν βφα*
παξ την δλην άξίαν τής συνδρομής, ήτοι δραχ, 10 οί εν τβΓ;
(παρχίαις καΐ φρ. χρυσά 10 ο Ι έν τγ) αλλοδαπή.

Πασα^Γτησις δέον νά 8πιγράφητα'(:«Πρός την διεύθυνσιν
τοΰ Βιβιοπωλείου τής «Εστίας» "« /^^'^^Ο*^^!^.^

^:^ς:^^τιοι<γ τ£Χ23 εστία ς

^ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Πα^ασνιυ), 1 Απριλίου.

Κατά τ^ν έν τώ Τκουργ&ίφ της Διχαιοσύνης χαταρτι-
σθέντα στατιστιχον πίναχα πκρί των βν Ελλάδι ποινιχων
φυλαχών, 6 8>.ος αριθμός αυτών ανέρχεται βίς 27. Έχ τού-
των «έντβ, αί της Ζαχύνθου, Λαρ(σης, Ναυπλίου, Πύλου
χα\ Χαλχίδος, βινβ κυρίως ποινιχαι φ^λαχα^' τέσσαρες, λΙ
της "Άρτης, Ζαχύ^βου, Κιρκύρας χαι Κεφαλληνίας, ιΐνβ σω-
φρονιστηρια* δβχαεπτά ξέ, αί των Αθηνών, 'Λμφίσσης,
'Άρτης, Βόλου, Καλαμών, Κερχύρας,Κυηαρισσίας, Λαμ(ας,
Ναυπλίου, Σπάρτης, Σύρου, Τριπόλεως, ΚαρβΙτσης, Λευ-
χά8ος, Μεσολογγίου, Πατρών χα\ Πύργου, βινε έπανορθω-
τιχα\ φυλαχαί, εχ τούτων δε πάλιν α{ δωδεχα πρώται μετά
του σβ»φρονιστηρίου Κεφαλληνίας χρησιμεύουσι χα\ ώς γυ•
ναιχείαι φυλαχαί.

Εις τάς φυλαχάς ταύτας χρατουνται ε^χληματίαι έν δλω
4,766, •ξ ων 354 εν τω σωφρονςστηρίω Αίγίνης, 267 εν τω
της Ζαχύνθου, 190 έν τω της Κερχύρας, 188 έν τω της Κε-
φαλληνίας, 185 έν ταΓς ποινιχαΓς φυλαχαΓς Ζαχύνθου, 83
εν ταΓ; της Λαρίσης, 260 έν ταΓς τ•ΰ Ναυπλίου, 324 εν
ταΓς της Πύλου, 342 έν ταΓς της Χαλκίδος, 271 εν ταΓς
έπανορΟωτίχαΓς φυλαχαΓς Αθηνών, 97 έν ταΓς της 'Λμφίσ-
σης, 22 έν ταΓς της "Αρτης, 62 έν ταΓς του Βόλου, 285 έν
ταΓς τών Καλαμών, 2θ εν τβΓς της Κερχύρας, 167 έν ταΓς
της Κυπαρισσίας, 45 έν ταΓς της Καρδίτσης, 194 έν ταΓς
Λαμίας, 42 έν ταΓς της Λευκάδος, 144 έν ταΓς του Μεσο-
λογγίου, Ι3β έν ταΓς του Ναυπλίου (Βουλευτιχόν), 260 έν
ταΓς τών Πατρών, 242 έν ταΓς του Πύργου, 222 έν ταΓς της
Σπάρτης, 65 έν ταΓς της Σύρου, 246 έν ταΓς της Τριπόλεως
χα\ 53 έν ταΓς τών Τριχχάλων.

*£χ τών 4,766 τούτων καταδίκων, 6 εΤνε χαταδεδιχασμέ-
νοι εις θάνατον (ύπλ της τελευταίας συνόδου τών Καχουρ•
γιοδιχών) 207 εις ισόβια δεσμά, 1319 εις πρόσκαιρα δεσμά,
1494 εις είρκτήν, 781 εις φυλάκισιν 2—5 ετών χα\ 959 εις
φνλάχισιν χατωτέραν τών δύο ετών.

ΓυναΓχες φυλαχισμέναι εις τάς διαφόρους έπανορθωτιχάς
φύλακας εινε μόνον 25. έκ τούτων 9 βΙνε χαταδεδιχασμέναι
δια παιδοκτονίαν, 6 δια φόνον, 4 δι* άναίρεσιν, 2 διά κλο-
9κην, μία δια φαρμαχείαν, μία δια θανατηφόρον τραύμα,
μία δι' άπαγωγήν χαι μία δι* άπάτην, Είνε δε τιμωρημέ-
να! 3 δια της ποινής τών (σοβίων δεσμών 6 δια πρόσκαιρων,
6 δι* είρκτης χαι 10 δια φυλακίσεως 2—5 έτών.Άζιοσημεί-
«οτον εινε ενταύθα 6τι πασαι σχεδόν αί έν ταΓς φυλακαΓς
χρατούμεναι κατεδικάσθησαν διέι παιδοκτονίαν, φόνον η
άναίρεσιν.

— Λί κατά την παρελθουσαν Κυριακήν γενόμεναι λεμ-
βοδρομίαι απετέλεσαν ίκτακτον οΰχο; είπεΓν πανήγυριν, έν
-ξ συνέρρευσαν πληθο; άπειρον λάου, καταλαβόν άπασαν
τ^ν προκυμαίαν, ένφ αί κεραΐαι τών ικεΓ ναυλοχούντων
πλοίων ήσαν πλήρεις ναυτών, σημαιοστόλιστος δέ δλη ή
καραλία ήτις κα\ αυτή ίβριθε θεατών. Κατά τάς λεμβοδρο-
μίας ταύτας παρέστησαν και οί βασιλεΓς θεώμινοι τους α-
γώνας από του καταστρώματος της γαλλικής ναυαρχίδος
■ Βωμπάν». Κατά τάς λεμβοδρομίας τών πολεμικών λέμβων
άνεδείχθησαν πάντοτε νικηνριαι αί έλληνικαί* Έγένοντο
δέ χα\ αγώνες ιδιωτικών λέμβων.

ΟΜΟΑΟΓΙΑΙ ΤΟΥ ΛΑΧΕΙΟΦΟΡΟΥ ΔΑΝΕΙΟΥ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ
ΤΡΑΠΕΖΗΣ ΤΗΣ ΕΑΛΑΔΟΣ

ΚΑΗΡύβΚΙΣΑΙ ΚΑΙ ΙΗ ΠΑΡΟΤΣΙΑΣΘΕΙΣΑΙ
ΠΡ02 ΠΑΗΡΟΜΗΝ

Έπειδη πολλοί τών συνδρομητών της «Εστίας», ιδίως τών
εξω τών *Λθηνών διαμενόντων, κάτοχοι ομολογιών του λα-
χειοφόρου δανείου «ης *Εθνιχης τραπέζης, δλν ήδυνηθησαν
νά παραχολουθήσωσι τακτικώς βλας τάς κληρώσεις του
Δανείου τούτου, χαι συνεπώς άγνοουσιν αν αί εις χεΓρας
αυτών όμολογίαι ίχουσι χληρωθ?1 η δχι, πολλάκις δ* απο-
τείνονται πρό; ήμας ζητουντες τοιαύτας πληροφορίας, έχρί-
ναμεν σκόπιμον χάριν τών τοιούτων νά δημοσιεύσωμεν εν-

ταύθα βλους τους αριθμούς τών ομολογιών, βσαι χληρωθεΓ-
σαι δεν παρουσιάσθησαν μέχρι τοΰδε προς έξαρ^ύρωσιν,
κατά τον έπίσημον πίνακα της *Εθνΐκης Τραπέζης. Ούτως
οί κάτοχοι ομολογιών του Λαχειοφόρου Δανείου παρα-
βάλλοντες τους εις χιΓρας αυτών αριθμούς προς τους ένταυ•
θα δημοσιευόμενους δύνανται ασφαλέστατα νά βεβαιωθώσιν
έάν αί όμολογίαι αύται έκληρώθησαν η δχι.

Σημειωτέον δτι οί παρατιθέμενοι αριθμοί άνηκουσιν β^ς
τάς κληρώσεις τάς γβνομένας μέχρι της 1 Μαίου 1887.
Κατόπιν έγένοντο τρεΓς £λλαι κληρώσεις, τών οποίων τους
μη παρουσιασθέντας προς πληρωμήν αριθμούς θελομεν δημο-
σιεύσει εις προσεχές φύλλλον.

Α%— *Ομολογ£α& χληρωθλΤσοκ μ«τ& «Ιρδους.

Οί άριΟ. 122,680 κα\ 115,456 κερδαίνοντες έκάτερος φρ.
10,000

Οί αριθ. 96.754—139,680- 145.764— 114,111-177,
467— 98,941 — 170,300— 904— κα\ 90,679— κερδαΐνοντες
έκαστο; φρ. 1,000.

Β'.—

Όμολογίαι χληραιΟλΙβαι «Ις τ6 Αρτιον

ΙΚλρ.τη;

4 Κληρωσκ

20/1 Νβρ.

,

της 19/1

1885.

Μαίου ί877

2328

62651

57396

1885

58485

125787

11844

62970

57684

3898

60984

131295

15298

83454

58687

4174

11635

132154

16067

85645

59136

6819

63443

133191

17373

89063

59423

13313

63717

134078

19895

91222

62998

14893

64732

Γ 4263

20872

92297

70585

17313

65593

134887

22904

98956

84957

20136

65772

136245

35511

99149

86816

20380

71672

137760

48745

108212

88711

21318

72950

138627

50567

109588

92821

22090

73008

142079

55784

113695

94368

22809

77251

142606

65950

118166

95220

23960

82835

145272

71120

121200

97268

24251

83660

145307

83945

130969

98092

24883

84696

146427

85435

132871

102075

28793

84875

146463

86139

137313

104469

29515

85117

149533

92854

138442

105071

30674

85608

151864

95333

145730

109017

31302

85756

153584

95442

156222

109954

33637

90865

153735

96647

158962

113447

34092

94282

153884

103110

162719

116918

34616

94334

154461

104934

168219

133602

35801

99479

158920

112072

172413

133946

39223

102784

159108

124965

173535

136393

39794

103866

160275

137702

175912

139031

39922

104041

161085

137750

139809

43296

104894

161670

139310

3 Κ>ν.ρ.

141151

45848

105555

161675

144881

της 20/ 1

152803

46576

106517

166987

175418

Νβρ.86.

162268

46997

106660

167093

178228
181399

172458
173118

48003
49211

107075
107611

168009
168400

2596

13320

173614

51134

108053

169503

ίΚλίρ.

18799

177663

52040

109029

170475

της 19/1

19407

180467

52640

110093

173641

Μαΐου86

24547

53496

110157

173914

28162

53926

110487

174731

5003

33680

54023

118932

175028

11414

36292

54087

119651

178032

11659 37392

55724

121620

178053

12264

37401

55983

121632

181104

12894

37417

56174

122523

181489

16780

38230

57514

123418

18406

39940

19010

40141

21116

45785

23296

49402

25585 51251

32258

52749

36131

55804

41432

56134

Γ^^^Γ

)ο\^

Ε

Ϊ9ϊΐϊζθ€ΐ Ι:

γ^^Ο€

.Δ.£3.Λ.ΧΙ03!Τ ΤΧΐ22 ΈΙ23ΤΙ.Α.Ζ3

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

^Ενδιαφβρομ^νω. θ& έχδοθ^, ώ; ίμάθομκν, το πρό-
γραμμα έντ^ς της &β&ομάδος ταύτης, πκριέχον βλας τας
αναγχα(ας πληροφορίας.— χ. Σ• Γ. ΒίβΙίΙζ. Ελήφθησαν
χαι «νιγράφηναν οΐ χ. 'Λδελφ. Κ. άπ&στάλη δβ χαι πρ^ς
ύμας τ^ ζητηθέν βιβλίον. Το σταλεν δημοσιευθησεται βίς
προαβχές φύλλον. — χ. Κ. Γ. 8βη(β1ΐ. Έγένίτο συμφώνως τ^
παραγγελία ^ας. — χ. Χ*. Πολλο'ι παραδέχονται την άγ-
γλιχην συνι(θειαν χαΟ' -^ν ή γυνή πρώτη δ(δει το σύνθημα
του χαιρετισμού, αλλά τούτο δίν είνε όρθ&ν. — χ, Θ. Ν. Λ•
Μυτιληνην. ^Απεστάλησαν χαθ* δν τρ6πον έσημειώσατε ή-
μίν.— XX. Γ. Σ. Λ^υχάδα χαι θ. Α. Β. ΑΙβερπονλ. Ελή-
φθησαν.—χ. Π. Δ. Κ. Υπάρχει έν τω Βι6λιοπωλε(ω της
Εστίας χα\ τιμάται δραχ. 3. *Εξ αύτου δέ του βιβλίου
λαμβάνομεν την άπάντησιν εις τ^ ερώτημα σας : Τ^ γρα-
πτών μουσιχλν σύστημα μέχρι του ΙΑ' αιώνος συνίστατο
εις σημεΓα ειλημμένα έχ των γραμμάτων του 'ΡωμαΤχοΰ
άλφα<^ήτου. Περ\ το 1024 πρώτος δ ΒενεδιχτΓνος Ουί (1*
ΑΓβζζο εύρε χα\ εισήγαγε την χρησιν του μονσιχον
γραμμίϋνο^ί επ\ των πέντε γραμμών του όποιου έσημε(ου
δια σημάτων τους διαφόρους μουσικούς ήχους άντιχα-
ταστήσας συνάμα τους αλφαβητικούς χαρακτήρας δια των
μέχρι σήμερον διατηρουμένων εν χρήσει ονομασιών των επτά
^χωντοΰ ίπταχδρδου υΐ, Γ6, ΐηί, Γα, &ο1, Ια, 81, των δκο(ων
τάς£ξπρώτας μάλιστα, ως λέγεται, παρέλαβε χατ* άπο-
χοπήν εχ των τριών πρώτων στίχων του ύμνου του *Αγ(ου
Ιωάννου του Βαπτιστου ποιηθέντος ύπο του Παύλου Δια•
χδνου :

ϋί ςυβ&Δ( Ιβιίβ ^β3οηβΓ6 ΠϋΓΐδ
Μ(τΛ 968(0Γυιη Αιαιυΐί ΙυοΓυιη
8οΙν% ροΐΐαΐΐ {αρϋ ΓβΑΐυιη
— κ. Ν Β. Λάρισσαν. Πρ^ς αποφυγήν βραδύτητος ανάγκη
νά συναποστέλλεται τό άντίτιμον. — κ. Δ. Λ. Αηξ&ύριον.
Ευχαρίστως άνεγράψαμίν τη• άνακοίνωσίν. Του ^λλου άπε•
στείλαμεν ταχυδρομικώς τ^ έτοιμασθέν πρώτον τυπογραφι•
χόν φύλλον.— χ.Μ. Α. Π. Ουδέν τό παράδοξον, άφοΰ και ή
κύρη του Σαίκσπηρ, ώ; λέγεται, δέν ηξευρεν ούτε τό ονομά
της νά γράψ^ χαΐ έκαμνε τό σημεΓον. του σταυρού άντι υπο-
γραφής.— Κυρίας Π. Μ. Κ. Κεφαλληνίαν και Ε.Ι.Α. Μαν-
σούραν, και κκ. Ι. Γ. Πύλον, κα\ Α. Α. Ιωάννινα Έλή-
φθηααν. Τα ζητηθέντα απεστάλησαν.— κ. Χ. Τ. Χαλκίδα.
Εγκαίρως άπηντήσαμεν. — Φι,Λαναγτώσττι Οί άναγι-
νώτχοντες γνωρίζουσι πολλά, ο{ παρατηρουντες γνωρίζουσι
ενίοτε περισσότερα.

ΕΞΕΔΟΘΗ ΑΡΤΙ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Γ• ΠΑίΠΑΤΗ

ΤΟ ίΙΑΚΟΝ ΓΑβ££ΑΡΙΟΝ

ΗΤΟΙ

Η ΕΝ ΧΙΟι ΑΑΑΟΤΜΕΝΗ ΓΛΟΣΣΑ

μίτά τίΠύΤ επιγραφί^γ άρχαίωτ τε χαΐ τ/ωτ
χαΐ το^ χάρτου ^ί}^ νήσου

Τόμος εις μέγα 8ον, εκ σελ. 430, πολυτελώς τετυπω-
μένος.

Τιμάται φρ. 15.— Ταχυδρομικώς αποστελλόμενος φρ. 16.

ΑΓΓΕΛΟΤ ΒΛΑΧΟΥ

ΛΥΡΙΚΑ ΠΟΙΒΜΑΤΑ, Δραχ. 4.— Μετά ταχυβρ. 4.50.
▲ΑΜΑΡΤΙΝΟΥ ηΟΙΗΤΙΚΑΙ ΜΒΑΕΤΑΙ, μιτα•
φρασθεΓσαι χατ' έχλογην έμμέτρως. Δρ.3. Μετά ταχυδρ.1,20.

ΧΓ»ΚΙΛΛΑΧΙΧ3ΤΗΕΡΐΟΝ'

1 Απριλίου 1888.

ΔΑν8(« ^««^ς Κ\*β8ρνήβ8«•« ΤρίχονσαΤ^μτι

παλ.

Των 170,000,000 τών 5 •/© Δρ.
120,000,000 τών 5
60,000,000 τών 6
26,000,000 τών 6
10,000,000 τών 6
6,000,000 τών 6 Δρ.

Κτηματιχα\ Όμολ.Έθν. Τραπέζης
τών 60000,000 μετά Ααχείου φρ.
Οεα^«*τε«Α Κ«τ«βτ4^μ«^α,

ΕΤΑΙΡΙΑΙ

Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος Δρ. ν.
Γενική Πιστωτική Τράπεζα • •
Τράπεζα Βιομηχανικής Πίστεως • •
Π ρονομ. Τράπεζα Ήπειροθεσσαλ.• •
Εταιρία Μεταλλουργ. Λαυρίου » •
Σιδηρ. 'ΑΟηνών κα\ Πειραιώς ■ «
Εταιρία Φωταερίου « •

ΣνταΛΛάγματα
ΑΟΝΔΙΝΟΤ— Τραπεζικόν «Όψεως.
3μην.
Σ— Τραπεζικόν "Οψεως
» 3μην.

Νομίσματα
Είχοσάφραγχον
Λίρα οθωμανική

470—
472.—
551.—
484.-
243.—
96.-

513.—

4,170—

203—

83.—

215.—

168.»/4

405.—

32.65

32.50

129.—

128.—

25.75
29.15

ΒΙΒΑίΟπΟΑΕΙΟΝ ΤΓ. Α. ΙλΚΕΑΑλΡΙΟΤ ΕΝ λθΗΝλΙΙ

ΤΥΠ01Ζ ΚΑΙ ΑΝΑΑΟΜΑΣΙ Π. Δ. ΣΑΚΕΑΛΑΡ10Υ

ΕΞΕΔΟΘΗ ΑΡΤΙ

ΓΕΡΜΑΝΟΕΛΑΗΝΙΚΟΝ

μετά εισαγωγής περί προφοράς και τείναχος των ανω-
μάλων βημάτων κατά τήν νέανγερμανικήν ορθογρχφ{αν

ΥΠΟ Αντωνίου Ν. Γιανναρη

Σχ. 16«\ Σ6λ.1150.— Χεματαςδρχ. 11.

^ΒIΒΑIΟΠηΑΚIΟΝ > ΕΣΤΙΑΣ • ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ

ΑΡΤΙ ΕΚΔΟΘΕΝ

ΟϋΓΟ! ϋΗΙΕΠΦΟΡΙ!

κατά τ^ Αγγλικών Βοϋ'ΐ ύπ^ Κ• Ε- ΓεαΒΒΡΤ•

ΕΚΔΟΤΗΣ : Γ. ΜΠΑΡΤ

Τιμάται βν Άθι^ναις δραχ. 1. — Έν ταΓς έκαρχία^ (ρ.
1,10. -— Έν τω ιξωτιρικω φρ. 1,20.

Ο ΚΑΤΣΑΝΤΩΝΗΣ

Κλίφτικον έπβισ^διον ^ ελληνικών μυθιστόρημα

ΥΠΟ κ. ΡΑΜΦΟΤ

Τιμάται δραχμής. Ε{ς τους &ν ταΓς ιπαρχίαις άποατέλλ•-
ται (λκύθκρον ταχυδρ. τέλους. •-">■ τ

•'ϋϊζθο! ίαν ^

^

Έν Αθήναις ίκ τβυ τυπβγραφβίβυ τών καταντημάτων ΑΝΕΧΤΗ ΚΔΝXΤ^^ΝΤ1ΜΑ0Υ. 18β8 — •1204

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

^ί^^Ε>Ζ«. 6ΘΘ. ΙΟ ▲ΙΙΡΖ^^ΟΥ Ιβββ. Α.ι«^Ίρη^ ΙΟ.

ΓΡΑΦΕΙΟΝ τής Εστίας: ΈπΙ τ^€ 6δο0 Σταδίου, αριθ. 35.

ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΑΙΚΟΝ ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣϋΛ ΒΝ ΟΛΛΛΝΛΙΛι ύη6

Α. Ρ. Ρ«γ«αβ^.

Η ΚΛΑΠΕΙΣΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ δϊήγημα.

Η £Ν ΚΟΡΣίΚΗι ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ, ύη6
Μ. Β. Φαρφ^.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΡ ΥΣατΗΣ,ύη6 Ανδρέα Καρκαβίτσα.

ΑΝΕΚΛΟΤΛ ΤΟΓ ΑΤΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΓΟΥΛΙ -
ΒΑΜΟΓ.

ΦΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

Ο ΣΤΡΑΤΛΡΧΗΣ ΜΟΛΤΚΕ.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΘΕΣΙΣ

Ή 6π\ της Δ' * Ολυμπιάδος έχτβλββτιχη βπιτροπή δ(α
διαχηρύξεώς της γνωστίν ποιεΓ, δτ* ή Ιχββσις των ζώων
άκοτλλβΓ ίδςαίτβρον τμήμα χατά την προσεχή ΙχΟεσιν, χακί
κιριλαμβάνβ: έ?δη Γππων, ήμι6νων, βνων, βοών, προβάτων,
αιγών, χοίρων, χατοιχιδίων ζφων, χα\ ωδιχών πτηνών. 0{
βχβέται οφιΐλουσι νά δηλωσωσι τον αριθμόν των ζωών το
6»δος έχάστου, την γβνβάν, τ^ γένος, χαι την ήλιχίαν. Αί
αιτηββις π>ρ\ «υμμβτοχής ιΐνε δεχταΐ μέχρι της 1ης Μαίου,
ή δέ καράδοσις τών ζωών γενήσιται την 1$ Όχτωβρ(ου
β. ϊ. Άπ^ τής παραλαβής τών ζώων μέχρι της 19 'Οχτω^
βρίου, χα5* ην όφείλουσιν οΙ έχθέται να άναλάβο>αι τα ζώά
των, ή διατροφή αυτών >Γν& εις βάρος τής Επιτροπής χα-
θως χαι ή περιποίησις. Ή ^χθεσις τών ζώων θα διαρχέστ^
ΙηΧ τρεΓς ημέρας, ήτοι την 16, 17 χαι 18 Όχτωβρίου.

— *0 χ. Παύλος Σχουζες απηύθυνε προς την επΐ τής
ιχθέαεως τών "Ολυμπίων Κεντριχήν έχτελε«τιχήν εκιτρο•
πην την έξης έπιστολήν :

Κύριε Πρόεδρε,

Κρίνων 8τι ή παραγωγή έλα(ου •ν Ελλάδι είνε χλάδ•ς
τής γεωργικής ημών παραγωγής τα μάλα έπιδεχτιχλς βελ-
τιώσεως χαι (χανλς μεγάλας αμέσως νά παραγάγτ) ωφελείας,
αν έπιτευχθ^ ή άλλως τε ευχολος βελτίωσις τής ποι&τητ&ς
του, τίθημι εις την διάθεσιν τής επιτροπής δρζχμας χιλίας
(1000), Γνα δοΐώσιν ώς βραβεΓον χατα την προσεχή ολύμπια•
χήν Ιχθεσιν εις τ^ν παραγωγον έλληνιχου ελαίου φαγητού
άμέμπτου ποιότητος χαι είς ποσδτητα χδπως άξίαν
λόγου.

Παραχαλώ, χύριε Πρόεδρε, ν& δεχθήτε την διαβεβαίω-
σιν τής εξαίρετου προς ύμας ύπολι(ψεώς μου.
Έν Αθήναις τη Ι Απριλίου 1888.

ΠΑΥΛΟΣ ΣΚΟΥΖΕΣ

-— Δια τηλεγραφήματος του 6 χ. *Ιω. Μπαλής, έχ Λον-
δίνου, Ιθετο φράγχα 10,000 εις την διάθεσιν του χ. πρωθυ-
πουργού (πως ούτος δρίσν} δι* αυτών οΓας αν ήθελεν εγκρί-
νει άμοιβας είς έχθέτας έγχωρίας παραγωγής έν τ^ όλυμ-
πιαχτ) έχθεσει.

— Προτάσεις τινές έγένοντο «ίς τήν έπιτροπήν, {πως
έταιρλία άναλάβι^ τον φωτι^μόν του μεγάρου χα) τών πέριξ
διαρχούσης τής εχθέσεως, λαμβάνουσα ώς άνταμοιβήν μέρος
τών νυχτερινών εισπράξεων.

— Ό έν Γιουργέβω χ. Θ. Σνλελής προσηνεγχ• φρ. χί-
λια δι& 2 βραβεΓα χωριχών τυροποιών.

— *0 χ. Φ. Παρασχευαΐδης μετά του διευθυντού το\>
εργοστασίου του σιδηροδρόμου επεσκέφθησαν τό μέγαρον,
Γνα Γδωσι που είνε δυνατόν νά τοποθετηθξ ή έχτεθησομένη
έν τοΓς έργοστασίοις βασιλική άμαξα.

Η ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΙΣ
ΤΩΝ ΕΑΑΗΝΙΚηΝ ΣΠΟΥΔΩΝ

'Όρξατο εν Παρισίοις ήΐχδοσις• Επιθεωρήσεως τών 'Ρλλη-
νιχών σπουδών*. (ΒβΎυβάθδέΐυάβθ ^Γβεςυβδ), περιοδικού
δημοσιεύματος χατά τριμηνίαν εκδιδομένου υπό του αυτόθι
Συλλόγου προς ένθάρρυνσιν τών ελληνικών γραμμάτων.

•Ή έπιθεώρησίς τών (λληνιχΰν σπουδών* θέλει αντίκα•
ταστησει έν τω μέλλοντι την *βπ€τηρίΰα του Συλλόγου,
ης εινε συνέχεια κα\ άνάπτυξις, ίδρυθη δέ Γνα τελεσφο-
ρώτερον ύπηρετήσι^ τον σχοπόν του Συλλόγου, ύποθάλπουσα
θερμότερον την άγάπην προς την σπουδην χα\ την καλλιερ-
γεί αν τών ελληνικών γραμμάτων και συντηρούσα άχμαΓον
το ενδιαφέρον τών εν τν) Δύσει υπέρ τη; Νέας Ελλάδος ης
θέλει παραχολουθεΓ έν παντι την άνάπτυξκν, χαΐ την φίλο•
λογικήν έργασίαν. Το νέον περιοδιχόν θέλει δημοσιεύει έν
πρώτοις αρΟρα κύρια πραγματευόμενα περ\ διαφόρων ζη-
τημάτων φιλολογικών, ιστορικών, αρχαιολογικών χα\ καλ-
λιτεχνικών αναγομένων εΤτε είς την άρχαίαν εΓτε είς την
νέαν Ελλάδα. Λί πραγματεΓαι δ* αύται θέλουσιν εΤναι τό
σημαντικώτερον μέρος του νέου θημοσίίύματος.

Δεύτερον μέρος θέλει περιλαμβάνει άρθρα συντομώτερα
έπι είδικωτέρων ζητημάτων,τουτέστιν σημειώσεις έξηγμένας
έχ τής έρεύνης καί ερμηνείας κειμένων χειρο*) ράφων,
επιγραφών, νομισματοσήμων και ε ν γένει οιωνδήποτε
μνημείων •

Πάρα ταύτα λεπτομερές δελτίον βιβλιογραφιχόν θέλει
τηρεΓ ένι^μερον τόν άναγνώστην είς πάαας τάς γινομένας
δημοσιεύσεις. Γενική δέ βιβλιογραφία, ήτοι κατάλογος
παντός περί ^Ελλάδος δημοσιεύματος εντός του ίτους εκ-
δοθέντος, θά δημοσιεύηται έν τω τεύχει τής τελευταίας
τριμηνίας, συντασσόμενος μετά πάσης ακριβείας υπό του
χ. ΒυβΙΙβ, βοτις παρεΓχε ιύδοχίμως την αυτήν έργασίαν
κα\ είς τήν ^Επετηρίόα.

Έν τέλει δελτίον περιλαμβάνον πασαν ε^δησιν άναφερο•
μένην είς τήν 'Ελλάδα ή τόν Έλληνισμόν θέλει συμπληροΓ
τήν ΰλην του Περιοδικού. Άνασχαφαί, άναχαλύψεις οίαι-
δήποτε καΐ έν γένει παν τό σχετικόν είς τήν έπιστημονι-
χήν χΐνησιν, θά άναχοινώνται είς τους άναγνώστα; τ•υ
Περιοδικού.

Τοιαύτα Ισονται τα περιεχόμενα τής «Επιθεωρήσεως
τών Ελληνικών σπουδών*, ήτις ούτω θέλει άποβή τό ίίργα-
νον του ελληνισμού εν Γαλλία, ου τάς προόδους θέλει υπο-
θάλπει κα\ πιστώς αναγράφει.

Ή μεγάλη σημασία τοιούτου δημοσιεύματος δια τήν ήμε-
τέραν πατρίδα είνε ευνόητος. "Οθεν ευγνωμοσύνη καΐ χά-
ρις οφείλεται είς τους εύγενεΓς άνδρας, οΓτινες ούτως εκθύ•
μως άφίερουσιν εαυτούς είς Ιργον, εξ ου μέγιστον όφελος
χαρπουται ή πατρ\ς ημών.

Τά περιεχόμενα του πρώτου τεύχους τής «Επιθεωρήσεως
τών ελληνικών σπουδών* είσι τά επόμενα; Προς τους άνα-
γνώστας υπό ΡλαΙ 6ίΓΑΓ(Ι. — "Ίχνη διασκευής του κει-
μένου του Αίσχύλου υπό ΗβηΓΐ ν^βΠ.— Ή έπ:γραφη του
Λυγδάμεως υπό ΤΐΐέοάΟΓβ ΕβίηΑεΙί. ^Πλάτων χαΐ Ίσο-
«ράτης υπό 0ΙιαγΙ€9 Ηυΐΐ. — Ή ελληνική γλώσσα έν Πα-
ρισίοις έπι Λουδοβίκου ΙΒ* ύπό Ρ. άβΝοΙΙίΑΟ — 01 'Ιτα•
λ•1 άνταποκριται του Ιωάννου δεΙινβί^Ιΐ&βυΜΓ υπό ΡΐαΙ
ΤΑπηβΓγ. — Ή πενταχονταετηρ\ς του έν Αθήναις Πανεπι-
στημίου υπό Δ. Βικέλα. — Επιγραφή Γόρτυνος ύπό Κ.
ΒαγμΙ.— Περί τής έν Καρία πόλεως "Λβας ύπό Επΐ«ϋ

^^Έ^^ΤΧΟΧΤ ΤτΧΣ £1237X^23

ΒαΙμΙοΙΙ. — Πιρί τίνος χωρ(ου του Χαλχοχονδύλου άν«φβ-
ρομίνου εις τους "Άγγλους ύπ^ Σπ. Μωραΐτου- — Βιβλιο-
γραφία. — Χρονικά. — Πραχτιχα του Συλλ6γου.

Ή «Έπιθεώρηαις των έλληνιχών σπουδών• αποστέλλε-
ται εις πάντα εγγρα^6μενον μέλος του εν Παρισ(οις Συλλ6•
λου προς ενβάρρυνσιν των ελληνικών γραμμάτων (Λ580•
εί&Ιίοη ρουΓ 1* 6ηΰουΓ&§;6ΐη6η( <163 όΐαάββ β^βοςαββ),
χατα6ά)λοντα δε ετησίως συνδρομήν τω Συλλβγφ φραγ.
χρυσά 10.

ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ

ΒΠΙΣΤΗΜΗ. ΚΑΛΔΙΤΒΧΝΙΑ

Πολλα'ι μέχρι τούδε εξεφράσθησαν γνώμαι χα\ πολλάκις
έχινήΟη το ζήτημα, τίνα γυναΓκα άρα παριστά ή εν τ$
παρισινω Λούβρο) Αφροδίτη της Μήλου χα\ δποΐα τις
ητο ή στάσις του αρτίου αγάλματος, ην κατέστησε άσαφη
νυν ή των βραχιόνων Ιλλειψις•

Εσχάτως δημοσ^^γράφος τις Γάλλος νέαν έξήνβγκε περ^
τούτου γνώαην :

«Κατά την ταπεινήν μου γνώμην τ^ θαυμάσιον αύτ^ μάρ-
μαρον δέν είνε Αφροδίτη ουδέ Νίκη* τ^ αληθές αύτου όνο-
μα εΰρηται παρ* Εύριπίδν), εν τ^ πρί)ς την Έχάβην αφη-
γήσει του Ταλθυβίου π8ρ\ του θανάτου της Ουγατρος αυτού:

λαβουσα πέπλους εξ αχρας έπωμίδος
Ιρρηξε λαγ6νος εις μέσον παρ* ομφαλών
μαστούς τ' Ιδειξε στέρνα θ* ως αγάλματος
κάλλιστα, και καθεΓσα πρ^ς γαΓαν γόνυ
ίλεξε...

«Εϊνβ ί'λοιπον Πολυξένης $γαλμα. ΚαΙ Ιχει ταύτης τ^
παράστημα καΐ την ήρωίκήν ίταμύτητα.

α "Ισως ό Ευριπίδης περιέγραψεν αυτ^ τ^ άγαλμα υπάρ-
χον έπ\ των ήμεροιν του, ιΌως 6 γλύπτης βραδύτερον τ^
ίφιλοτέχνησεν εμπνευσθείς ύπο των στίχων του ποιητοΰ β^
πως λαξευτών ποιήσει τ^ν τύπον καΐ έξέλεξεν ακριβώς την
στιγμήν καθ* ην ή Πολυξένη προβασα ήτοιμάζετο να χλίνιςι
γόνυ.

• Τήν ύπόθεσιν ταύτην άναχοινώ εις σοφωτέρους έμου.

■Άλλα προκειμένου νυν περί του αγάλματος διατ\ τάχα
χαταλείπουσι ριγούσαν τήν ΐδανικήν ταύτην άπεικύνισιν
του κάλλους εν ύγρω ύπογείω; Το αριστούργημα τοΰτο δίν
δύναται πλέον να άπολαύσγ) τον φωτεινδν αέρα της πατρί-
δος του, άλλα διατί τουλάχιστον δέν τοποθετουσιν αύτο έν
τω κέντρφ της τετραγώνου αιθούσης του Λούβρου;»

— Ό Διδάκτωρ Κάρολος Χοΰμαν, εις $ν οφείλονται αϊ
π-λουτίσασαι το έν Βερολίνω ΜουσεΓον άνασκαφαΐ της Περ-
γάμου, απέρχεται δπως ένεργήστ) νέας άρχαιολογικάς άνα-
σκαφάς παρά τήν Άλεξανδρέτταν.

— Ό Πάπας απεφάσισε να ίδρυση μουσεΓον εν τω Βα•
τικανω ύπο τον τίτλον Αεόττείοτ ΜονσέΧοτ περιλαμβά-
νον πάντα τα προσενεχθέντα αύτω αντικείμενα τα Ιχον«α
άξίαν καΧλιτεχνικήν ή έθνογραφικήν.

— - Πρωτοτυπωτάτη διεθνής ϊκθεσις ωργανώθη έν Βιέννι^
περιλαμβάνουσα χρωματιστός χαΐ ειχονογραφημένας πινα-
κίδας, αγγελίας, προγράμματα χ. τ. λ.

— Ό Καμ:ΐονρη<: νέον κωμικόν μελόδραμα του Γριζάρ,
ου ή ύπόθεσις ελήφθη εκ του ομωνύμου μυθιστορήματος του
Παύλου Φεβάλ, άνεβιβάσθη έπι της σκηνής του παρισινού
θεάτρου της Ευθυμίας.

— Ό ιταλός μελοποιος Οβ^βοηί φιλοτεχνεΓ νέον μελό-
δραμα τον ΒααΛ/α Αηρ^ ου ή ύπόθεσις εννοεΓται βτι ελή-
φθη έν του ομωνύμου αριστουργήματος του Σαίξπηρ. "Ετε-
ρος *Ιταλος συνθέτης 6 βΓβίίί^ηα μελοποιεΓ τον Ματ'
όραγοραν εκ της ομωνύμου κωμωδίας του Μακιαβέλη.

— Άνά τριετίαν τελεΓται/ εις τιμήν του ΗΧΐκΙβΙ μεγάλη
μουσική συναυλία έν τω Κρυσταλλίνω Παλατίφ του Λον-
δίνου. Τοιαύτη δοθήσεται κα\ χατά τό τρέχον Ιτος διαρ-
κέσουσα έπ\ τεσσάρας εσπέρας (22, 25, 27, 29 ίουνίου.
Της συναυλίας θέλουσι μετάσχγ) Εξοχοι αοιδοί, τ^ν βέ χο-
ρό ν θ* άποτελωσι 4000 φωναί 1

— Τίσσαρα νέα θέατρα οικοδομούνται νυν έν ΛονδΙνω.

— "Ήρξατο ή δημοσίευσις νέον Ιργου του Ζολά «1.6

Ηέτβ» έν τ^ Κβτυβ ΙΠαβίΓ^β. Το Ιργον τούτο άποτε)εΓ
μέρος της πολύτομου ίστορίας των Ρονγων Μαχάρ, άλλ* είνε
γεγραμμένον μετ* εξαιρετικής δλως άβρότητος, καΐ άπηλλαγ-
μένον των περιγράφων εκείνων καϊ των σκηνών, αΓτινες
καθιστώσιν άλλα Ιργα του εζοχωτάτου των συγχρόνων γάλ-
λων μυθιστοριογράφων απρόσιτα εις νεανίδας. Τοΰτο Ιγρα•
ψεν ό Ζολά ακριβώς βπως δώσν) και εις τάς τρυφεράς κό-
ρας ανάγνωσμα τι της γραφίδος του έμπρέπον αύταΓς.

— Διά του θανάτου του Νιζάρ νέα £δρα έχενώθη έν τ^
γαλλική 'Λκαδημία. Μνηστήρες ταύτης φέρονται μέχρι τοΰδε
ό ΜεΤλάχ, ό Τ€ριέ,'ό ΤΙιΠΓββα-ΡΑηκίη και 6 ΜθΙεΙιίοΓ άβ

— - •Υπό τον τίτλον ΜεΛΛουσα Γετεα ό έν Παρισίοις
πρεσβευτής της Αγγλίας Λόρδος Εδουάρδος Βοΰλβερ Λύτ-
των έδημοσίευσε μυθιστόρημα μεγάλην έμποιησαν α?βθηφΐν
άνά τόν φιλολογικόν κόσμον. Το Ιργον τούτο είνε φανταστι•
κόν, παρεμφερως δέ προς τά μυθιστορήματα του Ιουλίου
Βερν, κινούν τ^ ενδιαφέρον του άναγνωστου δι' έντέχνως
πεπλεγμένου μύθου σκοπεΓ νά παράσχν) ούχι διδάγματα καΐ
αληθείας εκ των φυσικών επιστημών, άλλα μαθήματα ικ
της πολιτειολογίας και κοινωνιολογίας. Ή Μ^ΛΛουσα Γ ε-
νεα αΰτη εΙνε λαός κάτοικων τ^ κέντρβν της γης χα\ ανα-
χθείς εις τό ΰψιστον του πολιτισμού σημεΓον.

Καθ' βλην τήν παρελθοΰσαν εβδομάδα άν ευρέθησαν εν
ταις έν Τανάγρας ένεργουμέναις άνασκαφαΓς αΐ έξης αρχαι-
ότητες : εΙς κάνθαρος, ίχων άμφοτέρωθεν ανά δύο άνδρίχάς
μορφάς, £τερος μέγας απλούς, είς άρύβαλος μέγας, Εχων δυο
αντιμέτωπα πτηνά, νησσαν κα\ χήνα, βν προσωπεΓον μέγβ
αγάλματος, παριστών παΓδα έη^ θρόνου καθήμενον, πέντε
αγαλμάτια ανδρών Ισταμένων, κρατούντων είς τήν άρι-
στεράν φόρμιγγα πιθανώς, πέντε αγαλμάτια γυναικών Ι-
σταμένων κα\ δύο Ετερα καθήμενων, πέντε κύλικες Εχουσαι
κλάδους κα\ φύλλα χισσοΰ, Εν άγαλμάτιον (ππέως, εΙς
βοΰς και ε!ς χύων.

•— Έν ταΓς έντφΚαβειρίω παρά τάς Θήβας ένεργουμέναις
άνασκαφαΓς άνεχαλύφθησαν αϊ έξης αρχαιότητες* εΓχοσι πέν-
τε άγγεΓα τεθραυσμένα κα\ μή, διαφόρων σχιημάτων, δεκα-
τρία ζώα πήλινα, τρία δμοια μολύβδινα,^ν μικρόν άνάγλυφον
ΰψους 0»011 του μέτρου και τέσσαρες πλαγγόνες τεθραυ-
σμέναι.

— Τξ 4ν| ίσταμένου πβρ^ τους 70 φοιτηταΐ κα\ δλλοι
επιστήμονες 6]ξέδραμον διά του σιδηροδρόμου Π. Α. Π.
υπό τους καθηγητάς του Πανεπιστημίου χκ. Χρηστομχνον
χα\ Κ. Μητσόπουλον είς Περαχώραν προς έπίσχεψιν του
αυτόθι υπάρχοντος περιεργοτ:^του σπηλαίου, βθεν αναδίδεται
μέγα ρεΰμα αέρος περιέχον άνθρακιχόν Οξύ είς χαταπλη-
χτικήν ποσότητα. Τρία τοιαύτα σπηλαΓα ύπάρχουσι γνω-
στοί έν τω κόσμφ : τό ήμέτερον, τό παρά τήν Νεάπολιν
σπήλαιον του Πανός όνομαζόμενον κα\ τό της Ίάβας. ΟΙ
ίατρο\ ασχολούνται βπως χρησιμοπαιήσωσι τό Εκρέον αέ-
ριον υπέρ της υγείας της άνθρωπότητος. Επίσης επεσκέφθη-
σαν οΐ εκδραμόντες τήν παρακειμένην θειωνιάν καΐ τό ύχό
του γερμανού διδάκτορος Φίλιψον άνακαλυφθέν έπι έσχατων
ήφαίστειον "Ολγα.

— Έκ τών Καταστημάτων του εκδότου χ. Ανέστη
Κωνσταντινίδου εξεδόθη τό 2 δον τεύχος του ΟοΓρϋβ ίϋπβ
όίτίΐίδ υπό Η. Λιακοπούλου. Περιέχει κα\ τόν περίφη(*ο*
Νόμο γ Γβτ Ροβίων άβ ]βοΐυ. Οβ βοΐίοηβ ίαβίΙΐοΗΛ
κλπ. Τιμάται δρ. 1.

ΝΕΛ ΒΙΒΛΙΛ

Α οοΙΙαϋοη οί ίΗβ Αί?ιθ8 οοάβχ ο/ ίΚβ 8ΗβρΗβ^^
ο( Ηβνγηα$ ίορβίΗβτ νήίΗ αη ιηίτοάηοΗοη ^1
δρΛΤ. Ρ. I^&Π1^)1Ό8 Ρΐι. Β. ΡΓθΓβ58θΓ οΓ ΙιίδΙοΓγ ίη
Λβ ϋηίνβΓδϋγ οί ΑΙΙιοηΒ, ΐΓ&ηδ1αΙβ<1 αηΛ βάϋβά
-^ίίϊι Λ ρΓβΓαοβ Ηηά αρρβηάίοβδ 1>γ ^. ΛηηϋΗ^β
ΚοΜηδοη Μ. Α. Ρβΐίοιν Λπά Πβαη οι ΟΙιγϊβι' β ΟοΙ-
Ιβ^β 0ΕΠΐ1}Γίά(|^β. 0Εΐη1)Γί(1ί?β. ΑΙ Ιΐιβ ϋηΐνβίδϋγ

ρΓβΜί888. ϋφ^ζβό^γΟΟΟξΙ^ ί

Ζί^ΈΙΑ.ΤΖΟϊΤ Τ££ΣΙ 3Ξ2ΊΧΑ.2

Ό Ποιμην του Έρμα, πατρο{ της «χχλησίας χατά τον
β^^ι..X. αίΓονα, άργα μίνον έξβδ^βη ελληνιστή χαι ίή τ^
ηρωτον ιξ απογράφου του ιτιριπυστου Κωνσταντίνου Σιμω-
νΐδου. Ούτος, βύρων τ^ τέ»ς αγνωστον Έλληνιχον χ•(μβνον
εν Άγίω "Ορβι, τρία φύλλα του πρωτοτύπου χκιρογρίφου
«ποσκάσας •Τχ> μκταφέρβς βίς Λειψίαν, βπου χαι βύρ(σχον-
τας τανΰν, αγορασθέντα τ5 Ι85β ύπ4 της Πανίπιστημια-
χης Β(βλ{•Οι{χης. Τ^ δέ ύπ6λοςπον μη δυνηθβ\ς να σφετκρι•
σβξ ό "Ελλην παραχαράχτης άντέγραψβ, παραχωρησας χαΐ
τούτο τ^ άντίγραφον ζΐς τήν Βιβλ(οβήχην της Λιιψίας. Έχ
τούτων Βϊ των πρωτοτύπων φύλλων χαΐ των απογράφων
του Σ(μων(8ου Ιίγεινεν ή πρώτη χαι κπ\ πολύ μ^νη Κχδοσις
του Έλληνιχοΰ χειμένου του Ποιμένος, ίστις τέως ητο
γνωστός μόνον έχ λατίνι χης χ αϊ Αίβιοπιχης μεταφράσεως.
'Έχτοτε & πολύς Τισσενδόρφιος άνευρεν εν τω περιωνύμω
ΣιναΙτιχω χώδιχι μέρος του Έρμα Ελληνιστί! Άλλ' επει-
δή τ^ πλεΓστον μέρος του έλληνιχοΰ χειμένου πλην του λεί-
ποντος τέλους εύρίσχετο εν μόνω τω Άγιοριτιχω χειρογρά•
φω, ως ειχός, το άπ&γραφον του Σιμωνίδου έηεΓχε μέχρι
τοΰδε, άγνωστου μένοντος τβΰ πρωτοτύπου, τύπον πρώτο•
γράφου χωδιχος, χαΐ εχρησίμευεν ως βχσις πασών των έχ-
δόοεων του Έρμα, ούτινος τλ χείμενον έδημοσιεύετο λίαν
παρεφθαρμένον δια τήν μεγάλην άταλαιπωρίαν χαι αύθαι-
ρεσίαν της αντιγραφής του Σιμωνίδου.

Εις νέαν λοιπόν 6δ^ν εισέρχεται νυν ή μελέτη του Έλ-
ληνιχοΰ χειμένου του Ποιμένος δια της εν Ιτει 1880 ύπ^
του χ. Σ. Π. Λάμπρου γενομένη; εν 'Λγίφ "Όρει άναχα-
λνψεω; του πρωτοτύπου, εξ ου εΤχεν αποσπάσει τά τρία
φύλλα χαΐ ειχεν άντιγράψγ) τ^ λοιπόν ό Σιμωνίδης. Ό χώ-
διξ εύρίσχ εται εν τ^ μον^ του ΓρηγορΙου χα\ σύγκειται νυν
εχ φύλλων ίξ μύνων, πυχνύτατα γεγραμμένων χατά τ^ν ιδ'.
αίώνα, Ός δ' άποδειχνύειδ χ. Λάμπρος, εις τ^ν αύτον χώ-
διχα αΕνή«(ουσι χα\ τά τρία φύλλα της Λειψίας, συμπλη•
ρουντα αΌτον πλην του τέλους, περιεχομένου εις 8ν μύνον
φύλλον, Ζΐΐΐρ ειχεν εχλίπει πιθανώς πρ^ του χρόνου, χαθ' 8ν
το χειρόγραφον διεμελίσθη υπό του Σιμωνίδου.

Έν τ^ προχειμένφ βιβλίω έχδοθέντι δαπάναΐς του Πανε-
πιστημιαχοΰ τυπογραφείου της Κανταβριγίας έχθέτει δ χ.
Λάμπρος τά πορίσματα της άχριβοΰς παρχβολης του χώδι-
χος τβΰ Αγίου "Ορους, προς τό χείμενον της έν ϊτει 1877
γ(νομένη< υπό β6ΐ)ΙΐαΓάΙ χα\ ΗΑΓη&οίΕ έχδόσεως του Ποι-
μένος. Προτάσσεται 8έ ύπ' αυτών Ιχθεσις περ\ της άναχα-
λυψεως των χειρογράφων χα\ λεπτομερής αυτών περιγραφή
μετά τγ|ς αποδείξεως δτι τά Ιξ φύλλα του Άγιορετιχοΰ
χειρογράφου άποτελοΰσι £να χα\ τόν αυτόν χωδιχα μετά
των τριών έν Λειψία πρωτοτύπων. Συμπληροΰται δέ ή νέα
αύτη βίς τήν Πατρολογίαν συμβολή διά προεισαγωγης χαΐ
δυο επιμέτρων συντεταγμένων υπό του έν Κανταβριγία
β<ο>όγου χ. Κοίΐίηβοη του χαι μεταφράσαντος εκ της
Γερμανιχης εις τήν 'Δγγλιχήν τήν δημοσιευομένην συγγρα-
φην του χ. Λάμπρου.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Ευμενώς εδέχθη ή Λ. Μ. ό βασιλεύς τήν ενώπιον αύτοΰ
παραστασαν επιτροπήν τήν έπΐ του μνημείου του Χανίου
τΤ^ς Γραβιάς, συγχαρείς τά αποτελούντα αυτήν μέλη διά τήν
άγαθήν πρωτοβουλίαν των. Ή Λ• Μ. έζήτησεν Γνα ή εορτή
τών αποκαλυπτηρίων του μνημείου άναβληθ^ Ρ>•^ΧΡ( τέλους
Μαίου,διότι, φαίνεται, σχοπεΓ να παραστ^ χατ* αυτήν.

— Τήν μεθεπομένην Πέμπτην άναχωρ«Γ ολόκληρος ή Βα-
σιλική οικογένεια είςΚέρκυραν, όθεν Οά έπανέλθη μετά ίνα
μήνα χαΐ θα μεταβ^ εις τήν εν ΛεχελεΙ^ρ β«σιλιχήν Ε-
παυλιν.

— Σοβαρωτάτη χατάχρησις άνεχαλύφθη έν τ^ υπηρεσία
του Κεντρ:κοΰ Ταμείου. Ό χ. Πρωθυπουργός εΤχε διατάξι^
πρό τίνος τόν χεντρικόν ταμίαν να ύποβά>λΥ| αύτφ χαθ'
έσπέραν έπίσημον χατάστασιν του ταμείου έμφαίνουσαν τά
ε/σβκχθέντα χοιΙΙ πληρ«»Οέντα ποσά ως χαι τό έν τω ταμείω
ύπόΐιοιπον πεισθείς δ* έχ της χαθ' έκάστην έξελέγξεως χαι
αντιπαραβολής τών καταστάσεων, βτι αύται ήσαν άνειλι-
^Ρ^νεΓς, ανέθεσε τξ 1 Απριλίου εΙς Επιτροπήν έ( ύπαλλι(•

λων του Γεν, Λογιστηρίου Γνα έξελεγξ»; αύθωρεί τό τα•
μεΓον. Ό δέ έπακολουθησας ίλεγχος άπέδειξεν, δτι τό εν τφ
ταμείω ύπόλοιπον άντ^ τών 38 000 δραχμών, &ς παρουσία-
ζεν ή της προτεραίας χατάστασις, ανήρχετο είς 6,000,000
περίπου. Πλην δέ τούτου άνεχαλύφθη και χατάχρησις 300,000
δραχμών επιβαρύνουσα τόν πρώην ταμίαν νυν δέ γενιχότ
επίτροπος της Επικρατείας παρά τω Έλεγκτικώ συνεδρίφ
κ. Βλαχάνην. Αμφότεροι οί υπάλληλοι ούτοι άπελύθησαν,
ελήφθησαν δέ χα) τά άναγκαΓα μέτρα προς έξασφάλισιν του
δημοσίου, εγγραφείσης προσημειώσεως έπι τών κτημάτων
αυτών. Δι* εντάλματος δέ του άναχριτοΰ χ• Μάνεση συ-
νελήφθησαν χαι προεφυλακίσΟησαν, ό μέν κ. Γρηγοράκης
καταγγελθείς υπό του χ. υπουργού τών Οικονομικών έπΙ
ψευδεΓ πιστοποιήσει κα\ άπάττ), ό δε κ, Βλαχάνης έπΙ
υπεξαιρέσει χρημάτων του δημοσίου.

Εξακολουθούσα ιό Ιργον αύ της ή εξελεγκτική επιτρο-
πή άνεκάλυψεν επίσης εις μετρητά καθαρώς άποκρυπτόμε-
να δραχ. 84,500, πλην τούτων δμως ευρέθησαν υπέρ τα 3
έχατομ. ε^ς παρακαταθήχα;, ων μέρος ούχι εύχαταφρόνη-
τον υποτίθεται β τι περιέπεσεν εις παραγραφήν απαιτήσεως
περί αναλήψεως.

— Ό εν Παρισίοις συλ)ηφθ£ΐς ως ένοχος της εν όδώ Δυ•
βουα παρά τοΓς χχ.Φεαρδάν χαΐ Ρολέν γενομένης κλοπής Π.
Ραυτόπουλος, άνακρινόμενος ώμολόγησε μέν τήν εν τ^ κλοπζ
ταύττ) ένοχήν του, άλλ* επιμένει αρνούμενος πασαν σχέσιν
αύτου προς τήν κλοπήν του ημετέρου έθν. νομισματικού μου•
σείου,εί και πολλά τεκμήρια, άνακαλυπτόμενα όσημέραι,τόν
έπιβαρύνουσιν. Οί εντεύθεν εις Παρισίους άποσταλέντες νο•
μισματογνώμονες έξακολουθουσι τό Ιργον της έρεύνης των.

— Κατά τόν λήξαντα μήνα Μάρτιον αί έν γένει εισπρά-
ξεις τών τελωνείων, μή συμπεριλαμβανομέ\ων §ςς αύτάς
τών εισπράξεων τών ύποτελωνείων, άνήλθον εις δραχμάς
2,503,822, ενφ αί του αντιστοίχου μηνό; του παρελθόντος
Ιτους έν γένει τελωνιακά^ εισπράξεις άνήλθον εις δραχμάς
2,252,586. Δί κατά τόν Μάρτιον του 1886 έν γένει τελω-
νιακαΐ εισπράξεις άνήλθον εις δρ. 1,397,382 χα\ αί χατά τόν
Μάρτιον του 1885 εις δραχμάς 1,263,766.

— Προχθές υπεγράφη εν τω ύπουργείω τών Οικονομικών
Ινθεν μέν υπό του Πρωθυπουργού και υπουργού τών Οικο-
νομικών κ. Χαρ. Τρικούπη χα: του υπουργού τών Εσω-
τερικών κ. Κωνστ. Λομβαρδού, ?νθεν δέ ηαρά. του χ. Έρνέ-
στου Ρολέν, γενιχού διοιχητού της έν Βελγίω δ;εθνοΰς
εταιρείας κατασκευής χαι εργολαβίας δημοσίων Ιργων ή
σύμβασις, δι' ής ή εταιρεία αύτη αναλαμβάνει τήν κατα-
σκευήν καΐ χρήσιν του σιδηροδρόμου Μύλων-Καλαμών, εκ-
τάσεως 180 χιλιομέτρων προς 120,000 δραχμάς τό χιλιό-
μετρον, πληρωτέα εις ομολογίας, αποφέρουσας τόκον προς
6 τοΓς εκατόν χα\ διατιθειμένας προς τήν άνάδοχον έται-
ρείαν ίπί τω άρτίω. Ή εταιρεία, λαμβάνουσα παρά του
δημοσίου ποσόν 12,750,000 δρ. εις τραπεζικά γραμμάτια,
κατατεθησόμενα παρά τζ Εθνική Τραπέζ^ τη 1 προσεχούς
Ιουλίου, και μέλλοντα νά χρησιμεύσωσιν αποκλειστικώς
εις κατασκευήν του περί ου ό λόγος σιδηροδρόμου, θά πα-
ραδώσγι τζ αύτη ήμερα εις τό δημόσιον τό άντίτιμον του
ποσού τούτου εις μετ*αλλιχόν, ύπολογιζόμενον, χατά τήν
χθβς^άγοραίαν του φράγκου τιμήν, προς 127 1)2, ήτοι έν βλω
40,000,000 φρ. εις χρυσόν, δι' ων τό δημόσιον θά άποτίσιτ)
τά κατά τήν ήμέραν έκβίνην πληρωτέα τοκομερίδια τών
δανείων. Οί δροι της χρήσεως εινε οί αύτοΙ και ο! της
γραμμής Μεσολογγίου-'Δγρινίου.

>ι-ο-ι«

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗ£ ΒΣΤΙΑΣ

χκ. Γ. Κ. χαΐ Δ• Μ. 'Οδησσόν, Ελήφθησαν, ευχάριστου•
μεν δ' ύμΓν διά τάς φιλιχάς φροντίδας. Ταχυδρομικώς άπην-
τήσαμεν. — κ. 'Δδελφ. Λ. Φαλτζί. Συνεμορφώθημεν ττ| πα•
ραγγελίασας,— χ. Δ. Π. Ροβόστιον. 'Ενεγράψαμεν πάν-
τας. Ευχαριστούμεν θερμώς διά τήν ευμενή ύποστήριξιν.
'Δπηντήσαμεν και ιδιαιτέρως. — ΠαΛαιϊΆ σντόρομητΨΙ•
Διαγωνισμός ουδείς γίνεται. Άλλ' ό Σύλλογος ιχων υπ*
$ψιν παν έκδιδόμενον έλληνιχον δημοσίευμα, αυθόρμητος
απονέμει κατ* Ιτος τό βραβεΓον εις τό κατά τήν κρίσιν του
£ξ^ον τοιούτου Ιίργον.— κ. Σ. Κ. Γ. Πρέβεζαν. Ελήφθησαν
χα\ ένεγρχφη ό χ. Χ*βεϋς Ντ•, απεστάλη δ' ύμΓν χα\ τό

^^£:.Λ.ΧΖ01ϊΤ ΤΡΧ23 τί^τ^ΤΑ^

ζητηθέν βιβλ(ον. Εί; τα άλλα της επιστολής σας άπαντώ-
μβν ίδιακτέρΜς. — χ. Α. Κ. Λ(μησσ&ν. Σας εύχαριστοΰμβν
δια τας κύμινιΓς φροντίδα;. Τα ζητηθέντα χα\ απάντησίν μας
^χβτβ ταχυδρομικώς. — *Αγραμμάτω, *Λλλα σ«Γς βίμπο-
ρ<Γτκ ν& διδάξητι του; γραμματισμένους. Μάλιστα σϊλοι•
χ•ν είνι το ίιόάχτωρ τα τομιχά, ώς σόλοιχον θ& τ^το το
όι^δάχτωρ τητ ίατριχητ^ τητ (ριΛόΛογίατ%χ\. — Κβν.
Ρ. V. Ι., δι. Υίϋϋ, θέλετε συμμετάσχει του Λαχιίου δι&
της αποδείξεως νής συνδρομής, ήτις παρεδόθη τω ύπαλλήλφ
του ταχυδρομείου, δι* ου λαμβάνετε τ^ φΰλ>ον. — χ. Σ.
Λ. Λεόβαν. Ουδέν ύπόλοιπον μένει παρ* ήμΓν. Ή συν-
δρομή της «Έφημ. των Κυριών» εινε φρ. χρυσά 8. — χ.
Σ. Σ. Κ. Αίτωλιχόν. Ελήφθησαν χαΐ παρεδόθησαν τα ανή-
κοντα τω χ. Δ. Ζ. — χ. Π. Η. Η. Ταγανρ6γ. Το περι-
χάλυμμα απεστάλη ύμΓν δ(& του υμετέρου χ. Χ. Τ. άνα-
χωρήσαντος αυτόσε, ταχυδρομικώς δε το τκυχος της *Ιστο-
ρίας. Σας εύχαριστοΰμεν διά τας εύμενεΓς υπέρ της Ε-
στίας φροντίδας. — χ. Χ. Τσ. Πύργον. Τα άπ' αρχής του
Ιίτους μέχρι τέλους Μαρτίου παρεδόθησαν ενταύθα Ιχτοτι.
Τ& χατόπιν σας άπεστείλαμιν. — χ. Π. Χ. Σορδχαν. Δέν
υπάρχει παρ' ήμΓν, — ΝεηΛνόι, Ι) Ουδέν τοιούτον συ-
νειθίζεται ενταύθα. 2) Έν τω γραφείφ μας χαθ' έχάστην
8 — 12 π. μ. 3— 8 μ. μ. — XX. Μ. θ. Τ. ΚβφβλληνΙαν,
ΙΔ• Β. Βώλον» Α.Ν. Διχβλί. 16 ΟΙιβτ. Ι.. (16 Ζ. 1.101 1.Α.Κ.
Τρίπολιν χαι Γ.Ιΐ. Αίτωλιχόν. Τα ζητηθέντα απεστάλησαν.
-~ χ. Μ. Μόνον τά παιδία χα) ο2 τρ&λλοι φαντάζονται βτι
εΓχοσιν δραχμαι χαΐ είχοσιν Ιτη δέν τελειώνουν ποτέ.
— XX. Π. Λ. Ε. Τραπεζούντα, Σ. Θ, Σ. Κωνσταντινού-
πολιν χαι Γ. Δ. Βώλον. Ελήφθησαν. — *Άπί Δαμαν•
χοΰρ. Περί τής εν γένει παιδαγωγικής σημασίας του Όμη-
ρου ήδύνατο νά γραφ^ τόμος δλόχληρος. Μη δια τών ομη-
ρικών έπων δέν είχον βαυχαληθγ) έν τω λίχνω οΐ Μαραθω-
νομάχοι χα\ Σαλαμίνομάχοι ; Δι^ τών ομηρικών επών
έσφυρηλάτησε μεγάλην την ψυχήν του μαθητού αύτοΰ Α-
λεξάνδρου 6 Αριστοτέλης. Ειδιχώτερον εις την έρώτησίν σας
λέγομεν δτι οχι μόνον χατάΛΛηΛοτ άλλ' άπαραίτητοτ
ανάγνωσμα εισι τα χαθ' Ό/'τ^ροτ <ί*ι?|•7//*ατα, ιδίως δέ
τα εκ τής Όδυσσείας. Ή έπιχή ποίησις του Όμηρου άντι-
στοιχεΓ εις τάς ήρωΤχάς όρμας τής παιδικής φύσεως και δια
τούτο δύναται νά γείνιτ) κυρία τής δλης ψυχής του παιδός
κα\ νά έξευγεν(σν) τα ς ορμάς ταύτας. Ό οκταετής παΓς
ανάγκη νά Ιχι^ τους ήρωας αύτοΰ μεθ' ων μάχεται «αΐ
υποφέρει, έν τξ βόυλήσει τών οποίων κρατύνεται κα) άν-
δρίζεται ή ιδία αύτοΰ βούλησις. Ή Όδύσσεια προσέτι
εινε τά μάλιστα κατάλληλο; νά δώσν] τήν πρώτην !στορι-
κήν περιγραφήν αρχαίων ηθών και χρόνων, νά χορήγηση
τάς πρώτας καΐ θεμελιώδεις εννοίας τής ιστορίας χα\ να
χρησιμεύσγ] οΰτ» ώς προπαιδεία πάσης ίστορικής διδασκα-
λίας. «Πρώτον, λέγει ό'Έρβαρτος, πρέπει νά παραχαθίσω-
σιν οί παίδες έν τ^ θορυβώδη ι άγορα τών *Ιθακησίων, εν
^ άποκατοπτρίζονται τά Ι^δια αυτών συμβούλια καΐ Ιπειτα
νά ύπερασπίσωσι τάς Αθήνας μετά του Μιλτιάδου κα\
Θεμιστοκλέους.• —κ. Ζ.Ο. Βερδιάνσκαν. Ένεγράφητε και
απεστάλησαν ύμΓν τά φύλλα. Ταχυδρομικώς άπαντώμεν . —
ΚυρΙανΜ.6.0. ΛονδΓνον. Σα; εύχαριστοΰμεν. — χ, Α.Γ.Τ.
Μασσαλίαν. Συνεμορφώθημεν τ^ παραγγελία σας. Εύχαρι-
στοΰμεν διά τάς εύμενεΓς διαθέσεις.

ΕΞΕΔΟΘΗ ΑΡΤΙ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Γ• ΠΑΣΠΑΤΗ

ΤΟ χίΑΕΟΗ ηηηηη

ΗΤΟΙ

Η ΕΝ ΧΙΟι ΛΑΑΟΤΜΕΝΗ ΓΛΟΣΣΑ

μ€τί τιγων ίπιγραφ^τ αρχαίων η χαΐ τίωτ

χαΐ το^ χάρτου ζη^ τησον

Τ&μος εις μέγα 8ον, εκ σελ. 430, πολυτελώς τετυπω-

μένος.

Τιμάται φρ. 15.— Ταχυδρομικώς αποστελλόμενος φρ. 16.

ΧΪ»Κ13ΜΑ.ΤΙΣ2Τ3ΕΙΕ»Ι01^

8 Απριλίου 1888.

ΔΑν•εα τ91ς Κ\»β«ρνήσ•«•ς Τρέχουσα Γι/ιή

Τών 170,000,000 τών 5 -«/φ Δρ. ν. 467.—

120,000,000 τών 5 • » 468.—

60,000,000 τών 6 • • 536.—

26,000,000 τών 6 » • 479.—

10,000,000 τών 6 « > 239.—

6,000,000 τών 6 Δρ. παλ. 97.—

Κτηματικά! Όμολ.Έθν. Τραπέζης
τών 60000,000 μετά Λαχείου φρ. 512.—

ΕΤΑΙΡΙΑΙ

Εθνική Τράπεζα τής Ελλάδος Δρ. ν. 4.190.—

Γενική Πιστωτική Τράπεζα • » 197.50

Τράπεζα Βιομηχανικής Πίστεως » • 83.—

Προνομ. Τράπεζα Ήπειροθεσσαλ.» • 215.—

Εταιρία Μεταλλουργ. Ααυρίου « • 166.—

Σιδηρ. Αθηνών καΐ Πειραιώς • » 405.—

Εταιρία Φωταερίου • ■•

ΣυταΛΛάγματα
ΛΟΝΔΙΝΟΥ— Τραπεζικόν "Οψεως. 32.55

3μην. 32.42

Σ— Τραπεζικον "Οψεως 128.ν4

3μην. 127.ν4

Νομίσματα
Εΐκοσάφραγχον 25.79

Λίρα οθωμανική 29.20

ΒΙΒΑΙΟρΑΕΙΟΝ ΙΤ. Α. ΙλΚΕΑΑΑΡΙΟΤ ΕΝ ΑΒΗΝΑΙΙ

ΤΤΠΟΙΖ ΚΑΙ ΑΝΑΛαΜλΖΙ Π. Δ. ΣΑΚΕΑΑΑΡΙΟΤ

ΕΞΕΔΟΘΗ ΑΡΤΙ

ΓΕΡΜΑΝΟΕΑΑΗΝΙΚΟΝ

μετά εισαγωγής περί προφοράς καε ττίνακος τών ανω-
μάλων Ιζημάτων κατά τήν νέαν γερμανικήν όρΟογρχφίίν

ΥΠΟ Αντωνίου Ν. Γιανναρη

Σχ. 1 6°\ Σελ. 1 1 50.^Χ&ματα& «ραχ. 1 *•

ΤΑ ΑΓΙΑ ΠΑΘΗ

ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΑΝΑΖΤΑ2Ι2

ίτοι 8λαι αί άκ•λουβ(αι της Αγίας κα\ Μεγάλης Εβδομά-
δος κα\ της ΆγΙας και Μεγάλης Κυριακής τον Πί^β»
"Ορθρου, Λειτουργίας κα\ τής Δευτέρας 'Λναστάσεω«ι μ"*
τής ακολουθίας τής θκίας Μεταλι^ψεως έν τέλει.

'Άπασαι 7ΐ:Λήρεις.

Προς χρήσιν τών φιλακολούθων κα\ ίταντος 'Ορθοδέίον
Χριστιανού.

Τψαταί αδβτον δραχ. 5•^^

0€0€μ^τον » • ^••^

Μετά ταχνόρ. αδεχογ -*•^^

• δεδβμ^τον /"^ ^«^^

ϋν ν3θΟ"

'Εν Άθήνακ έκ του τυπογραφείου των καταστημάτων ΑΝΕΧΤΗ ΚΟΝΧΤΑΡΤΠΝΙΑΟΥ. 1888 ^ 301

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

▲Ζ>Ζ«. 6ΘΟ 17 ▲ΖΙ]ΡΧΑΧΟΥ 1888. ϋ^■IXΤ^I^ ΙΟ.

ΓΡΑΦΕΙΟΝ τί|€ Εστίας: ΈπΙ τή€ 6δου Σταδίου, αριθ. 35.

ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ
Ζ1ΤΟΧ1 XX** «- ^λ^Ζ9. β42

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ,
ύ«6Α. Ρ. Ραγ«αβ91.

«ΑΠΟ ΤΟΤΕΣ», Μ«χ«$%νιιιί!) «αρΑδοοΑς, 6ιβ6 Φι-
λ(ΐ8ΐιο>ι ΚλλωνΑ.

ΟΙ ΠΡΟΔΡΟΒΠΤΑΙ, 6«6 Γ. ΙΙ«ηαγ«αιργ£ο\>.

Η ΕΝ ΚΟΡΣΙΚΗς ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ, ύη6
Ν. Β. ΦαρδΤ).

ΑΝΕΚΛΟΤΑ ΠΕΡΙ ΔΟΥΜΑ.

Σ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ, ηο&ημα ύη6 Γ•ωρ㣫\* Δρο-

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ.
ΣΗΜΒΙΟΣΕΙΣ.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΘΕΣΙΣ

Μέχρι σήμερον, «α(τος ή προ6β9μ(α της παραδ6σ•»ς τ«1ίν
δκλτίων συμμκτοχης παρβτάΟη μέχρι της Ιης Μαίου, έδήλο-
σαν την συμμκτοχήν αυτών έχΟέται 3 14, χαΐ μάλιστα έξ
επαρχιών, αΓτινκς ουδόλως συμμετέσχον χατά τ&ς προη•
γουμένας Όλνμπιάδας. Εισέτι δέ δέν Ιλαββν ή έπιτρονη
τλ δελτία •ξ ούδβν^ς των μεγάλων χέντρνν χα\ ιΐ'ρωτευου•
σων του Κράτους. Ελπίζεται ίτι & αριθμός των έκθετων
Ισται τουλάχιστον τριπλάσιος των της τελευταίας 'Ολυμ-
πιάδος, ης οί εχΟέται άνι^ρχοντο ε^ς 1200 έν συνόλω.

— *Εχ Κερκύρας ή βίδιχή επιτροπή άγγέλλει,βτι ή έν τ^
π&λιι έχείνν) υφισταμένη Φιλαρμονική εταιρεία θ* άποστείλι^
την μουσιχήν αύτης μετά τη; ορχήστρας του κατάστημα•
τος καΐ του αρχιμουσικού, βπως έπΙ δέκα ημέρας έχτελέσν|
διάφορα τεμάχια εν τφ χώρφ της ΈχΟέσεοκ.

.— Τήν άκό)ου6ον προχήρυξιν διαγωνισμού πρ^ς χατα•
σχευήν άνδριάντος του λόρδου Βύρωνος έξέδοτο ή έπ^ της
εκθέσεως επιτροπή :

Ή επΙ της Δ' Όλυμπιάδος Κεντρική εκτελεστική *Επι-
τροπή, εκτελούσα τήν έκφρασ6(Γσαν αύτ^ βέλησιν του εύ•
γ«νους άγωνοΟέτου κυρίου Δ. Στεφάνοβικ Σχυλίτση, επιθυ-
μούντος να κοσμήσΐ{) δημόσιον τι μέρος της πό)εως 'Λθηνων
δια του άνδριάντος του λόρδου Βΰρωνος,προχηρύσσλΐ μεταξύ
των εν τ^ ημεδαπή χα\ τ^ αλλοδαπή εργαζομένων Ελλήνων
χαλλιτεχ\ών διαγωνισμόν συνθέσεως του βλου μνημείου
υπό τάς ακολούθους συνθήχας.

ά) *0 άνδριάς όά Ιχτ) υψος μεγαλείτερον του φυσιχου
χαι θα στηθζ βπ\ βάθρου φέροντος άναγεγλυμμένας άλληγο•
ριχάς ή ίστοριχας παραστάσεις. Πεντήκοντα δέ χιλιάδες
δραχμαϊ προωρίσθησαν δια τήν δαπάνην του δλου μνη-
μείου.

β') Τά εις τον διαγωνισμόν άποσταλησόμενα προπλά-
σματα πρέπει ν» Ιχωσιν υψος περίπου ί μέτρου, πλήρης
δΐ ελευθερία άφίνεται τοΓς χαλλιτέχναις νά φιλοτεχνήσωσι
τό σχήμα του βάθρου του άνδριάντος καΐ τάς έπ' αυτοΰ πα-
ραστάσεις. 4

γ') Τά προπλάσματα θά εινε έχ γύψου χ€ί θα παραδο-
θωσι τ^ Κεντριχτ) Έχτεΐ^εστικ^ Επιτροπή τήν 20ην Σε-
πτεμβρίου τλ βραδύτ•ρον, άλλα πρέπβι νά Εχωσι προδηλωθξ
μέχρ< της 15ης Ιουλίου 1888.

δ') Τά προπλάσματα θά έκτεθωσιν έν τ^ αιθ•ύσν| της

χαλλιτεχνίας της Εκθέσεως κα\ θά χριθωσιν υπό ειδικής
επιτροπής.

έ) Τό χριθέν άνωτερον πάντων των άλλων θά λάβ^ δισ«
χιλιόδραχμον γέρας.

ς*') Ό άγωνοθέτης ούδεμίαν αναλαμβάνει ύποχρέωσιν
νά άναΠέσν) ειςτόν χαλλιτέχνην του βραβευθέντος Ιργου καΐ
τήν χατασχευήν του άνδριάντος.

— Τό δίοικητιχόν Συμβούλιον των κυριών, όπερ Ιχει
τήν διεύθυνσιν του εργοστασίου των άπορων γυναικών, απε-
φάσισε Γνα και τό εύιργετιχώτατον τούτο Γδρυμα συμμετά-
^'Χ^ '^^( μελλούσης εκθέσεως δι' βσων τό δυνατόν πλείστων
εκθεμάτων, προς τούτοις δέ συστηθξ έν αύτώ τφ Ζαππείφ
μεγάρφ και αίθουσα τις έν ι^ ύπό τά όμματα των θεατών
νά έργάζωνται κοράσια εις χατασχευήν τριχάπτων,ύφασμά-
των, ταπήτων κτλ.

ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ

ΕΠΙΣΤΗΜΗ. ΚΑΛΛΙΤΒΧΝΙΑ

Έχ του έν Παρισίοις βιβλιοπωλείου των Φιλοβίβλων εξε-
δόθη μετάφρασις τών ΕίόυΛΜωτ του θεο^ρίτου, ύπό του
δοκίμου έλληνιστου χ. ^υ]69 βΪΓ&Γά καθηγητού της φιλο-
λογίας. Τό βιβλίον χοσμεΓται ύπό πολλών ύδρογραφημάτων
χα\ ξυλογραφημάτων, άτινα καθιβτώσιν αυτό αληθές κό-
σμημα, τιμάται δέ φράγκων 20.

-— *0 *Λλφόνσος Δωδέ έπεράτωσεν 2ρτι νέον αύτου Ερ-
γον ύπό τόν τίτλον ό ^ΑΘά^ατο^^ έν ^ περιγράφει τά ακα-
δημαϊκά έν Γαλλία ήθη.

— Ή βιβλιοθήκη τοΰ αποθανόντος διασήμου Γερμανού
ίστοριχου Λεοπόλδου φόν 'Ράνχε έχ 50,000 τόμων συγκει-
μένη ήγοράσθη ύπό του έν Συρακούσαις της 'Δμεριχής Πα-
νεπιστημίου, μετηνέχθη δ* ήδη αυτόθι.

— Έν τφ δημαρχείφ της γενεθλίου πόλεως τοΰ ΣαίξπηΡ
8(Γ&ΙίθΓ€ΐ οη-Δγοη άνεχαλύφθησαν διάφορα Ιγγραφατής 16
χαΐ 17 έχατονταετηρίδος, άφορώντα τόν μέγαν τραγιχόν
ποιητήν της Αγγλίας, μέλλοντα δ* ώς ελπίζεται πολύ νά
έπιχύσωσι φώς έπ\ τοΰ ύπό σχότ6υς πυκνού περιχεχαλυμ-
μένο}) βίου αυτοΰ.

— Ή βολαπούκ ή παγκόσμιος άλλα κα\ τοσούτον δυσ•
ήχος γλώσσα, εύρύνβι όσημέραι τό κράτος της. Μέχρι τοΰδε,
ίνεκα της ελλείψεως λογοχρίτου έμπιστου γινώσχοντος τήν
γλώσσαν ταύτη ν, άπηγορεύετο ή εις Ρωσσίαν εισαγωγή χα)
αυτών τών άθφοτέρων •ις βολαπουχιχήν γλώσσαν γεγοαμ-
μένων β;βλίων• "Ήδη έξεύρέθη τοιοΰτος λογοχοίτης χαΐ τά
βολαπουχιστί γεγραμμένα βιβλία εισέρχονται αχωλύτως ε^ς
τό ρωσσιχόν κράτος.

— Έν έπιφυλλίδι της εν *Αμστελοδάμφ εκδιδομένης εφη-
μερίδος ΑΙ^βηιββη ΗΑη<ΐ6ΐ55]Αά δημοσιεύεται ολλανδική
μλτάφρασις της ^ΛμαρυΛΜόος τοΰ κ. Γεωργίου Δροσίνη.

— 'Γπότόν τίτλον Νθ•Ρθ6(65 εξεδόθη έν Παρισίοις βι-
βλίον τοΰ 1. ΤβΙΙίβΓ περιέχον σκιαγραφίας τών συγχρόνων
γάλλων ποιητών. Μεταξύ τούτων καταλέγεται καΐ ό ύκό τό
ίνομα ^€αI1 ΜθΓέ«9 γνωστότατος έν τφ φιλολογιχφ κόσμφ
χ. Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος. Ό ^6ΑI1 ΜθΓέ&9 εΤνε έχ
τών όπα^ν της καλούμενης συμβολικής σχολής, αλλ' ό
συγγραφεύς τοΰ ^ηθέντος βιβλίου μεθ' δλην τήν αντιπαθεί αν
ήν Εχει προς τήν σχολήν ταύτην τήν παράγουσαν στίχους
άσαφεΓς έν τφ νοήματι καϊ έν τ^ γλώσση, όμολογεΓ τά
εξαίρετα ποιητικά προσόντα τοΰ Έλληνος τό γένος ποιητοΰ
χαΐ εξαίρει τήν θαυμασίαν δεξιότητα αύτοΰ περί τήν καλ-
λιτεχνιπήν έχτέλεσιν τών στίχων δια παραδειγμάτων, έίτινα
αναφέρει έχ δύο συλλογών ποιητικών αύτοΰ 8χΓΐ•9 κα\
ΟιηΐΙΙέηβθ.

— Νέου μεγάλου περιοδιχοΰ χατά μήνα εκδιδομένου έν
Λονδίνφ άγγέλλεται ή Γδρυσις. Φέρει τίτλον ΙΙΐιίΥβΓΜΐ
Κβτίθ^ καΐ άρχεται άπό της 15 προσεχούς^ μαίου. ^

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

^ι.Β-Λ.ΤΙ02ίΤ ΤΈΪΖ1 ΕΣ2ΤΙ.Α.23

— Έν *Ισπαν(α •χδ(δονται έφημκρίδβς χα\ πβριοδιχά 1128
4ν δλφ. Τούτων 309 εινβ χαθημβρινα φνλλα. Έν τ^ ιπαρ-
χία Μαδρίτης εκδίδονται φύλλα 279, βν τ^ της 13αρχ«λ6νης
124, της Σεβίλλης 45 χλπ. Ή τα μάλα δίαδβδομένη έφη-
μβρ'ις &(νβ 6 ΙααρβΓΰίβΙ τη; Μαδρίτης.

— Ό Φάουστ του ΓχαΓτβ παρασταΟη^ιται μεΟ' βλης της
δυνατής τελειότητας χαι λαμπρότητα; χατα την παγχ&αμιαν
ϊχΟεσιν ταυ 1889 εν τω παρισινω Όδείφ.

— Τό γνωστόν μυθιστόρημα του 'ΟνΙ Ι,Λ βΓΑΙΚΙβ Ηαγ•
'ηί^Γβ διααχευασθέν δια την σχηνήν παρεστάθη μετά πολ-
λή; επιτυχίας εν τφ θεάτρω ΡθΓ(6 5( ΗΑΓίίη των Πα-
ριαίων.

— Έν Μασσαλία εξετελέσθη το πρώτον νέον μιμύρχημα
(ΒαΙ16() μι>οποςηθεν ύπο της μουσιχου Δεσποινίδος 01ΐα•
ΐη{ΐ1Α(ΐ6 χα\ φέρον τον τίτλον Καλλιρρόη.

— Πάρα τό Σφίξ της Τύνιδος άνεσχίφη με^'άλη νεχρό-
πολις πλουσίαν παράσχουσα την συγχομιδήν ευρημάτων
αξίων λόγου•

•— Έχ μέρους του ημετέρου Πανεπιστημίου θέλει άπο-
σταλ^ τω Πανεπίστημίω της Βονωνίας, ως δώρον χατ& τ&ς
έορτας της όχταχοσιετηρίδος αύτοΰ, βαρύ^ιμον λεύχωμα,
περιέχον τας φωτογραφιχας απεικονίσεις των σηααντιχω-
τέρων έλληνιχων αρχαιοτήτων, ώ; χαΐ των χατα τας διαφό-
ρους άνασχαφας των τελευταίων έτων αναχαλυφθεισών. *Η
θήχη« έν ^ περικλείεται τό λεύχωμα, εινε πολυτελής χαΐ
χαλλιτεχνιχωτάτη.

— Συνίσταται επιστημονική εταιρία, άπαρτισθησομένη
έχ δύο τμημάτων, ενός καθαρώς φιλολογικού καΐ ενός φυσι-
κομαθηματικού χαΐ μέλλουσα να περιλάβ^ έκτος των ειδι-
κών εις τις έπιστήμας ταύτας και άλλους νομικού; η ια-
τρούς, ενδιαφερομένους περ\ της αναπτύξεως των επιστη-
μών τούτων. .

— Έν ταΓς έν Τανάγρα, δαπάναις της γενικής έφορίοΙς
των αρχαιοτήτων, ένεργουμέναις άνασκαφαΓς, άρκτιχώςτών
ερειπίων της αρχαίας πόλεως χα\ ήμίσειαν περίπου ώραν
μακράν τούτων άνεκαλύφθησαν αΐ έξη; αρχαιότητες : Είς
τάφος πλούσιος εις κτερίσματα σπουδαΓα διά τε τήν γρα•
φήν καΐ τήν έποχήν, τέσσαρες κύλικες μεγάλαι κεχοσμη-
μέναι διά γραφών, τέσσαρες δμαιαι τετράχβιρες με Ιρυθρά
άρχαΤχά κοσμήματα, δέκα ετεραι μικρότεραι χεχοσμημέναι
δΓ ανθέων, τέσσαρες πυξίδες, δύο μεγάλοι κάνθαροι, τέσσα-
ρα αγαλμάτια αρχαϊκά κεχρωματισμένα χα\ δύο ίππεΓς
μικροί.

— Έξακολουθούσης δέ τη; ανασκαφής άνεκαλύφθησαν
ακολούθως τά έξης ευρήματα* 4 άγα).μάτια γυ^αΓκας πα-
ριστώντα,τά μ^ν τρία φίλεργου; δεσποίνας, τό τέταρτον καλ-
λωπιζομένην' άγαλμάτιον άρχαΤκόν άκέφαλον, Ιχον έπ\ του
στέρνου πρόσωπον δύο αγαλμάτια δμοια μεγάλα ισταμέ-
νων γυναικών χεχρωματ:σμένα* 3 δμοια μικρά, 4 παρι-
στώντα γυναΓκας, 2 προσωπεΓα μικρά. Αλέκτωρ, κάνθ^ρος
Ιχων £π\ τών λαβών ανά ίν σατυρικόν πρόσωπον* 3 ληχύθια
μό γραφάς, όμοίας μ• άνθέμιον* χάνθαρος μέγας Ιχων έπι-
γραφήν, λήκυθοι με γραφάς ερυθροΓς, λευκοΓς χα) μέλασι
χρώμασι, 2 ληχύθια μΙ άνθέμια, δύο κύλικες μέλαιναι, έτερα
Ιχο^σα άνθη, άγαλμάτιον κεχρωματισμένον λευχοΓς χα) έ•
ρυθροΓς χρώμασι, παριστών καθήμενον σάτυρον.

— Σπουδαιότατον εύρημα άνεκαλύφθη κατά τάς έν τ^
*Ακροπόλει ενεργουμένας άνασκαφάς. *Λνευρέθη κεφαλή πω-
γωνοφόρου άνδρό; υπερφυσικού μεγέθους, πώρινη. *Η κε-
φαλή αυτή ομοιάζει κατά τε τό μέγεθος, τήν τέχνην της κα-
τασκευής καΐ τον χρωματισμόν προς τήν πρό τίνος καιρού
εύρεθεΓσαν έτέραν τοιαύτην. Εικάζεται λοιπόν, οτι άμφότεραι
άνηκαν εις σύμπλεγμα πώρινον παριστών τόν Ηρακλή φο-
νεύοντα τόν Τρίτωνα,κα\ ή μεν μία τούτων εΙνε ή του Ήρα-
κλέουβ, ή δέ έτερα ή τοΰ Τρίτωνος. Ός γνωστόν, τά πιβρινα
ταΰτα αγάλματα είναι αρχαιότατης εποχής πρό του £χτου
δηλ. π. Χ. αιώνος, δτ& δέν χατιΓχο> εισέτι οΐ άρχαΓοι τήν
τέχνην τοΰ χατεργάζεσθαι τό μάρμαρον.

Βραβευθέντα ΦιβαχτιχΑ βιβλία.

Ή έπι της κρίσεως τών διδακτικών βιβλίων της δημο-
τικής έκπαιδεύσβως επιτροπεία αποτελούμενη έχ τών χ. κ.
Ι. Πανταζίδου (προέδρου), Δ. Βικέλα, Σπ. Π. Λάμπρου,
Χ. Παπαμάρκου, κα\ Φιλ. Γεωργαντα ύπέβαλ» διά τοΰ
κροέδρου αυτής είς τό ΎπουργεΓον τών Εκκλησιαστικών

κα\ της Δημοσίας εκπαιδεύσεως τήν Ιχθεσίν της έπ\ τΰι
είς τήν χρίσιν τη; υποβληθέντων βιβλίων.

Τά συμπεράσματα της εκθέσεως της έπιτροπείοΐξ Ιχουσίν
ως έξης :

Ι) Ουδέν άλφαβητάριον εγκρίνεται.

2) Άναγνωσματάρια σχετικώς καλλίτερα 'κρίνονται τό
τοΰ κ. Π. Παυλάτου και Βλ. Σχορδέλη, άλλ' ως Ιχουνιν
ουδέτερον αυτών κρίνεται άξιον βραβεύσεω;, '*Λν δμως έχα•
θαρίζοντο χα) συνηνοΰντο οΰτως ώστε ν* άποτελέσωσιν Ιν
σύνολον κατά τάς υποδείξεις της επιτροπείας και τξ έκχ-
νεύσ«ι τοΰ Τπουργείου, ή επιτροπεία δεν θα έδίσταζε ν&
βραβεύστρ τό οΰτως άπαρτισθέν βιβλίον.

3) Διά τήν Β' τάξΐν εγκρίνονται •οί ΉρωΙκοι χρόνοι ττ,ί
αρχαίας Ελλάδος» τοΰ χ. Αριστοτέλους Π. Κουρτίδον.

4) Διά τήν Γ' τάξιν εγκρίνονται τά «Αναγνώσματα »
της 'Οδυσσείας» τοΰ κ. Γεωργ. Κονιδάρη.

5) Διά τήν Δ' τάξιν εγκρίνονται τά «Αναγνώσματα ιχ
τοΰ *Ηροδότου• τοΰ χ. θ. 'Αποστολοπούλου πλην τών «Σχη.
νογραφιών της Έλλην. Επαναστάσεως•.

6) «Εκλογή ποιημάτων» εγκρίνεται ή τοΰ χ. Άριντβ-
τέλους Π. Κουρτίδου.

ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ

Ό Αάσχαρίζ, δράμα εις 4 ηράίεΐζ^ νΛ^ Φ. Γ,
ΔεΛΛαγραμμάτιχα^ έν Αθήναις, 1888. Βιβλίον εξ ένε•
νηκοντατεσσάρων σελίδων, καΐ έχον ύπόΟεσιν παράόονιν
τινά τών 'Ιωαννίνων, άναφερομένην είς τήν ιγ' εκατον-
ταετηρίδα.

— ΒιβΛιοθηχη τΟ^ *ΕΛΛηηχο}ί. Λαο^ υπό Εενοφ.Ζύ-
γουρα. Τόμος τρίτος, Μάρτιος 1888. Ζ/Ώς γίτοτται τα
χρήματα, -^^Ε^ Αθήναις τύποις Κουβέλου χαι Μ.
Δελή. 1888.

ΒηΙΙ^Ηη άβ €θΓΓ65ροη(]&ηο6 ΗβΙΙέηΙςαβ. ΟουζίόπΐΦ
βηηέβ 1888. Ιηδοπρίίοοδ άβ Γ ΛοΓοροΙβ ά* Μΐιόηοβ, ρλΓ
0.ϋ.Μ3τΙοηα8.*Δ.θήνησι. Αδελφοί Περρή έχδόται— τυπογρά-
φοι. Φυλλάδιαν εξ είχοσιτεσσάρων σελίδων.

Λογοδοσία Γεωργίου Ι. Χρυσοσπάθη προέδρου τών ιχ•
τελεστών της διαθήκης τοΰ άοιδίμου Σ. 'Δ-λεξανδρίχη,
διά τά ίτη 1885, 1886 κα\ 1888 (φυλλάδια 3). Έν Κα•
λάμαις, 1888.

"Εχθεσις Γεωργίου Κοζάκη Τυπάλδου εφόρου τον ΐν
Αθήναις 'Λμαλιείου Όρφανοτροφείου τών Κορασίων ίλ^
τών πεπραγμένων τη; Διοικούσης επιτροπής από 1 Νοιμ*
βρίου 1886—31 *Οκτωβρίου 1887. έν 'Λθ^ναις, έκτον
τυπογραφείου τών Καταστημάτων Ανέστη Κωνσταντινίδβυ.

— Γα νηο τον *Επιχονρον γΏτ β ν χοΛέμω τραν
ματιΐί^τ ΣνΛΛόγον πεπραγμ/τα άπό της συστάσεως ο«•
τοΰ (10 Ιουλίου 1877) μέχρι της 31 Δεκεμβρίου 1887.
Έν *Αθήναις, τύποις Αλεξάνδρου Παπαγεωργίου, 1888•

— Δάωται χα\ Μνρτα^ και^σιις Μαρν^τταζ Μα^τσον,
Έν 'Αθήναις, τύποις Α. Κολλαράκη χαΐ Ν. Τριαντάφυλλου.
1888. Κομψόν βιβλιάριον εξ 184 σελίδων.

Αόγο<^ τοΰ Μακαριωτάτου Πατριάρχου *Ιεροσολύμ»ν χτλ.
χυρίου Νικόδημου τοΰ Α' προς τήν περ\ αυτόν άγίαν χβ(
*Ιεράν Σύνοδαν (τ^ 17 Φεβρ. 1888). Έν Ίεροσολύμοις, »
τοΰ πατριαρχικοΰ τυπογραφείου τοΰ αγίου Τάφου. 1888.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Πκ^αοκιν^, 16 Ά«^ιλ(ον.

0{ βασιλεΓς μετά τών βασιλοπαίδων, τών ακολούθων χ»
τίνων καθηγητών τών βασιλοπαίδων απήλθαν προχθές ιΐ(
Κέρκυραν, {νθα θά διέλθωσι τό θέρ^ς. *Βκ Κερκύρας ή Α.
Μ. ή βασίλισσα θέλει άπέλθτ) είς Ρωσσίαν παρά τήν σεπτήν
Αυτής μητέρα.

— Έτελέβθησαν έν ΠειραιεΓ τά εγκαίνια της δρτι σν•
σταθείσης «Φιλόπτωχου αδελφότητας τών Κυριών*, ην κ*
δέχθη ύπό τήν πραστασίαν Αυτής ή Α. Μ. ή βασίλισσα.

— Μετά της βελγικής εταιρείας ήτις ανέλαβε τήν κατα-
σκευήν τοΰ άπό Μύλων είς Καλάμα; σιδηροδρόμου, ή Κυ•
βέρνησις συνεφώνησε τήν είς αυτήν παραχώρησιν της κατα-
σκευής κα\ τοΰ άπό Καλαμών είς Πύργον σιδηροδρόμου.

^ι,ΈΙ^^ΧΙΟΧΤ ΤΗ23 ΕΣΤΤΑΤ^

0( δρο( της παρνχωρήσβως ιίνε οΐ αύτο\ (ΐ^ τ•ύς του σιδη-
ρο8ρ6μου Μύλον-Καλαμών ιτλην της διατ:μήσβως της χατα
χιλς&γραμμον άποζημιώ^βως, ί^τι« θέλΑκ όρισΟ^ βραδύτκρον,
ην ή Κνβέρνησις θέλβι χαταβάλλβι 8ι' «ντ6χωγ γραμματίων.
Ή νΙα αυτή γραμμή θ& διέρχηται όπ^ του Πύργου δ(&
Καρυτα(νης χα\ Μ«γαλουπ6λιως, θα συνενουται δβ μέ την
γραμμής Μύλ»ν-Καλαμων η βνΚαλάμαις η &ν Νησ(• Συγ-
χρόνως βμιως άλλη γραμμή «πο του Αιονταρίου αναχωρούσα
Οέλιι «υνδέσβς μ« την Μύλων-Καλαμων την Σπάρτην χα\
χαΐ το Γύββιον. Ούτως έντος τεσσάρων η πέντι τλ πολύ β-
των 5ηασα ή Πκλοπ&ννησος θα δκασχ(ζ(ται ύπλ σιδηροδρό-
μων.

— Ό χ. Γ. Αβέρωφ έδηλωσκ δι* Ιπιστολης του τφ χ.
ΐερωΟυπουργω,βτι ά^αλαμβίνκΐ ναχορηγι^σ^ την άναγχαιοΰ•
σαν δαχάνην πρ^ς συμπληρωσιν του Μ•τσοβι(ου Πολυτβ-
χν((ου, ηρος τοΰτο δί συνέστησβν Επιτροπών •χ των χχ.
Ρβνιέρη, Μιχ. 'Α,βέρωφ, Ε. Ρηγάδη, θ. ΛιμπρΙτου χα\ Ν.
Τσαμαδού, βις ην άνέΟκσε την δαχάντ) αύτοΰ έχτέλβσιν των
Ι ν τω Πολυτ£χνβ(φ Ιργων. ,^

— Έν *Αργοστολ(φ άπββίωσεν δ *Ιωσηφ Μομφίρρατος &Ις
των πρωταγωνιστών της ενώσεως της Έπτανι^σου μ&τί της
*£λλάδος,χρημα?(σας χα\ βουλευτής έν τω έλληνιχω Κοινο-
6ουλ(φ μετά την ενωσκν. Ή χηδεία αύτου έγένετο δημο-
σία δαπάντ) χατ* εντολην της Κυβερνι^σεως μεθ' &πάσης
της δεούσης μεγαλοπρεπείας. Τ^ν μεγάτιμον νεχρ^ν συνώ-
^υσαν έν συγχιν^σει μέχρι του τάφου άθρ&οι ο{ συμπολΓ-
τα( του , τιμωντες τάς έξοχους αύτου άρβτάς.

— Δ{ωρ(σθη χεντριχ^ς ταμ(ας 6 χ. Κλεισθένης Καλογερης,
πρώην χεντριχος ύποταμ(ας χαΐ τέως ταμίας της τραπέζης
Κωνσταντινουπόλεως.

— « Ύπο του γενιχου Διευθυντού των ταχυδρομίων χα\
τηλεγράφων χ. Ν. Καζάζη συνεση^θη επιτροπή έχ των χχ.
Μαρίνου, Άγχωνάχη, Σεμτέλου, Πρίντεζη, Στέγγελ χα\
*Ιωανν(δου σχοπ^ν Ιχουσα ν& εξετάστ) ι^ ζήτημα της έν
Ελλάδι εισαγωγής χαΐ λειτουργίας του συστι^ματος των
ταχυδρομιχων δεμάτων. *Η επιτροπή ^ρχκσεν ηδη τας εργα-
σίας της.

— Δια Β. Διατάγματος ανετέθη ή Ιχδοσις χα\ πληρωμή
ταχυδρομιχών επιταγών χαι εις το ταχυδρομικών χαΐ τηλε
γραφιχον γραφκΓον *Τδρας άπο της 10 τρ. μηνός.

— Έν τω πεδ(φ του *Άρεω;, έπ\ παρουσία του υπουρ-
γού της παιδείας χ. Μανέτα χαι του φρουράρχου χ. Άντω•
ναροπούλου, ύπλ τήν διεύθυνσιν του έπ6πτου των άσχή-
0(ων χ. Γ. 'Λ.ντωνοπούλου, έγένοντο ύπ^ των μαθητών των
ΡυμνασΙων α{ εξετάσεις ρίμματος. Κατά τα γενόμενα ύφ*έχά-
Φτου Γυμνασίου όμαδον πυρά εξ αποστάσεως 600 μέτρων
τα άριστεΓα Ιλαβε τό ά Γυμνάσιο\, των μαθητών του Οποίου
τ^ βλήμα επέτυχε χατά 60)00.

ΖΩΓΡΑΦΕΙΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ
ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΗ

ΤΗι ΕΠίίΤΑΣΙΑι ΤΟΥ ΕΝ ΚΟΝΣΤΑΝΤΙΝΟΤΠΟΛΕΙ
ΙΑΑΒ1ΙΙΕ0Υ ΦΙλΟΑΟΓΙ&ΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ

ΕΤΡΙΠΙΔΟΥ

ΔΡΑΜΑΤΑ

Β8 ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΟΣΕΟΣ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Ν. ΒΕΡΝΑΡΔΑΚΗ

ΤΟΜΟΣ ΠΡΟΤΟΣ

ΦΟΙΝΙΣΣΑΙ

*Εξ•960η «αΐ •ύρ£β«•τα&
Έν ΑΘΗΝΑΙΣ παρά τω χ. Καρ^λφ Μπέχ, βιβλιοπωλνι.
Έν ΜΓΤΙΛΗΝΗι παρά τω έχδ^τ^.

Τιμάται 8ραχ. 19,50. Μβτα ταχυδρ. 20.

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

χ. Κ. Α. Σ. Άπ^ του προσεχούς. — χ. Μ. Δ. Μέγαρα.
Παρεδόθησαν εις τλν χομ(σαντα ήμΓν την έπιστολην σας,
έχτο: του τελευταίου μή ευρεθέντος ατυχώς. ^— χ. Α. Π.
ΙΙρ^ πάντων ως τάχιον :

ΌχεΓαι χάριτες γλυχερώτεραι- ({ν (λ βραδύνγ),

πάσα χάρις χενεη, μηδέ λέγοιτο χάρις,
χ. Κ. Θέλομεν τ^ χρησιμοποιι^σει έν δέοντι. Σας •υχα•
ριστουμεν•— - χχ. Β. Χ. Κόρινθον χα\ Α. Ν. Πειραιά Απε-
στάλησαν. — χ. Κ. Δ. Π. Πάτρας. 'Τπάρχουσι χα\ τιμών-
ται 8λα δραχ. 9, μετά ταχυδρ. ^0,'--*Α}νοx^ιηρ^ύ,ΚαxΛ τα
λεξιχά χα\ τας γραμματιχάς ή Εντνχία είνε'^νομα ού•
σιαοτιχ6ν. Άλλα χατά τλ βιβλίον της'ζωης εινε ^ημα έλ•
λιπές• ^ΒΛπΙς ^είνε 6 μέλλων, Άτάμτησίζ 6 πάρα•
χε(μ6νος' ενεστώτα δέν ίχει. — χ. Μ. Δ. Λ. Σμύρ-
νην. Το έλάβομεν χαΐ σας εύχαριστουμεν. — χ. Π. Α. Κα-
λαμάχιον. Απεστάλησαν τα ζητηθέντα. Διά του αύτοΰ μέ-
σου δύνασθε να άποστείλητ• χαϊ τήν συνδρομήν. — χ. Α. .
Τλ πρόγραμμα χαθως μανθάνομεν δημοσιευθησεται προσε-
χώς. Του άλλου ηδη πρ^ πολλού έδημοσιεύθη ή προχήρυξις
ύπ^ της Πρυτανείας, παρ* ης δύνασθε νά λάβητε χαΐ πλη-
ρεστέρας πληροφορίας. — ΦιΛομαθεϊ, Ό του Βηλαρά
είνε ανώτερο; τών άλλων. — χ, Σ. Β. Βραίλαν. Ελήφθη-
σαν χαι παρεδόθησαν τά άνηχοντα συμφώνως τ^ παραγγε-
λία σας. Σας εύχαριστουμεν διά τάς φιλιχάς φροντίδας.
'Απηντήσαμεν χα) ιδιαιτέρως. — χ. Δ. Β. 'Αλεξάνδρειαν.
Τα ζητηθέντα χαΐ άπάντησίν μας Ιχβτε ταχυδρομιχώς.—
χ. Π. Α. Σμύρνην. Τό Β' μέρος της Πιναχοθηχηζ έχδο-
θι^σεται τελευταΓον μετά τήν περάτωσιν του Δ' μέρους,
ου τό τελευταΓον φυλλάδιον έχδίδεται προσεχώς. — χ. Ν.
Γ. Κ. Σύρον. Ελήφθησαν, χα\ ένεγράφητε' απεστάλησαν
δ* ύμΓν χαι ο{ προηγούμενοι τόμοι. — Βοηλρ&Γΐβ. Διά μέν
τό πρώτον δύνασθε νά ζητήσητε πληροφορίας παρ* ενός
τών ένιαΰθα βιβλιοπωλείων ΒΙλμπιργ η* Μπέχ, τά όποΓα
ίχουσι χαταλόγους πάντων τών έχδιδομένων. Διά δε τό
δεύτερον παρά του συγγραφέως.— ΤαχΓί>{α5 ά'^αγτώσζ'Τί•
Περί του Καλιγούλα λέγεται* Εχει δ* άχριβώς ούτω. *0
δήμιος έχ πλάνης έθανάτωσεν άντ\ του χαταδιχασθέντος
έτερον άθώον. Ό Καλιγούλας μειδιών είπε : Ό χαταδιχα-
σθείς δεν ητο πλειότερον ίςίος ποινής.— 'Αλλ* ίτι χαραχτη-
ριστιχώτερον εΙνε τό έξης. Έπ\ τώ θανάτφ της αδελφής του
χελεύει νά άποχεφιλίσωσιν βσους δέν Οά χλαύσωσιν αυ-
τήν, διότι ητο αδελφή του, νά στανρώσωσιν $9ους θα τήν
χλαύσωσιν, διότι εΙνε θεά. — χ.Ι. Κ. Μασσαλίαν. Ενεγράφη
χα\ άπεστείλαμεν αύτώ τά φύλλα, την δ* άπόδειζιν ταχυ-
δρομικώς προς ύμας. Σας εύχαριστουμεν διά τάς εύμενεΓς
φροντίδας. — χ. Δ• Α. Δ. Άργοστόλιον. Περ\ πάντων άπην•
τήσαμεν ταχυδρομιχώς.— χ. Γ. Οι. Βώλον. Ή του Ναπο-
λέοντος τιμάται δραχ. 24, αΐ δε Μελέται δραχ. 5 χαι μετά
ταχυδρ. 5. 50. — *. Ι. Α. Γ. Γράτζ. Δέν υπάρχει άχριβής
στατιστιχή, άλλ* υπολογίζονται ώς Ιγγιστα είς 6,000,000•—
χ. Η. Κ. Βομβάην. Έγένετο συμφωνως τη παραγγ#λί^
σας. *0 χ. Παπαρρηγόπουλος δέν συνέγραψε Γενιχήν *Ιστο-
ρίαν, οΰτε έχτεταμένην ούτε σύντομον. Εκτενής τοιαύτη
Ι^ρχισεν εκδιδομένη (τετράτομος) ή του μαχαρίτου Πολύ-
ζώίδου έχ τών Καταστημάτων τών αδελφών Βλαστών, ης
τήν άγγελίαν δημοσιεύομεν εις τό προσεχές, — χ. Κ. Γνω-
ρίζει άχριβώς 6 Ολίγον γνωρίζων* συν τ^ γνώσει μεγεθύ-
νονται οί δισταγμοί.— χ. Γ. Π. Πύργον. Ελήφθησαν, ενε-
γράφη δό χα\ ό χ.Σ.Σ. προς βν απεστάλησαν χα) τά φύλλα.
Τά καλώς γεγραμμένα χαι σύμφωνα προς τό πρόγραμμα
της «Εστίας» δημοσιεύονται. — χ χ. Φ. Μ. Π. ΛονδΓνον, Χ.
Ρ. χαΐ Π. Ν. Π. Πάτρας, Σ. Μπ. Λευκάδα χα\ Ρ. Η.
Ρώμην. Τά ζητηθέντα άκεστάλησαν.— χ. Κ. Τ. Λάρισαν.
Προς αποφυγήν ατελεύτητου αλληλογραφίας χαΐ μικρών λο-
γαριασμών, δι* ους δέν έπαρκεΓ ήμΓν ό χρόνος, χατ' αρχήν
ούδεμίαν παραγγελία ν έχτελοΰμεν &ν μή συνοδεύεται διά
του αντιτίμου τών παραγγελλομένων, πλην έάν διαβιβάζεται
διά τών χατά τόπους ανταποκριτών της «Εστίας».— κ. Β.
Δ. Κέρχυβαν. Σας ενεγράψαμεν διά νέαν συνδρομήν, ιδιαι-
τέρως δ' απηντήσαμβν περί του δλλου.•— χ. Μ. Γ. Μ. Μέ-
λι τούπολιν. Ελήφθησαν χα\ απεστάλησαν ύμΓν τά ζητη•
θέντα, τό δέ ύπόλοιπον του εμβάσματος εις θήραν. Λεπτο-
μερή σημείωσίν μας Ιχιτε ταχμδρομιχώς.

Φ

2^Β-Λ.ΤΙΟΝ• ΤΗϋΠ £3Σ3*ΓΧ^^^&

ΧΤ>ΙΜ^ΑΤΙΣ1ΧΗ3?Ι01Τ

15 Απριλίου 1888.

ΑΑν•»« ^«^ς Κ\*β•ρν4^(ΐ•«ις Τρέχουσα Τψψι

Των 170,000,000 των 5 % Δρ. ν. 465.—

» 120,000,000 των 5 • • 466.—

60,000,000 των 6 • » 540.—

26,000,000 των 6 • » 483.—

10,000,000 των 6 • • 241.—

6,000,000 των 6 Δρ. «αλ. 98.—
Κτηματιχα\ Όμολ.Έθν. Τραπέζης

των 60000,000 μετά Λαχκίου φρ. 515.50

εΤΑΙΡΙΑΐ

Έβνιχή Τράπεζα της Ελλάδος Δρ. ν. 4.205.—

Γενιχή Πιστωτική Τράπεζα » ■ 194.—

Τράπεζα Βιομηχανιχής Πί«τεως • • 85. —

Προνομ. Τράπεζα ΉπειροΟεσσαλ.» » 215.—

Εταιρία Μεταλλουργ. Λαυρίου » » ί66. —

Σιδηρ. •Α6ηνών χα\ Πειραιώς » » 405. —
Εταιρία Φωταερίου • •

ΣνταΛΛάγμαζα

ΛΟΝΔΙΝΟΤ— Τραπεζιχον «Όψεως. 32.60

3μην. 32.45

Σ— Τραπεζιχον "Οψεως 129.—

. 3μην. 128.—
Νομίσματα . .

Ειχοσάφραγχον 25.75

Λίρα οθωμανιχη 29.15

ΒΙΒΑΙΟπΟΑΕΙΟΝ π. Α. ΣΑΚΕλΑΑΡΙΟΤ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ

ΤΥΠΟΙΖ ΚΑΙ ΑΝλΑαΜΑΖΙ Π. Α. ΖΜΕΑΑΑΡΙΟΥ

ΕΞΕΔΟΘΗ ΑΡΤΙ

.Λ. ε: Β1 11^. Ο ρ^

ΓΕΡΜΑΝΟΕΛΑΗΝΙΚΟΝ

μβτά βίσαγωγής -κερί προφοράς και πίνακος των ανω-
μάλων {)η{ΐάτων κατά την νέαν γερμανικήν ορΟογραφίαν

ϊπο Αντωνίου Ν. Για^νναρη

Σχ. 1 6^. Σελ. 1 1 50.— Χεμ.&ταε &ραχ• 1 1 •

ΤΑ ΑΓΙΑ ΠΑΘΗ

ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΑΝΑΖΤΑΖΙΖ

^101 8λαι αί άχολουθίαι της ΆγΙας χβ\ Μεγάλης Εβδομα-
2ος χαι της Αγίας χα\ Μεγάλης Κυριαχης του Πίσχα,
«ΌίΛρον, Λειτουργίας χα\ της Δευτέρας Άναστάσ^^ς, μετά
της αχολουΟΙας της βιίας Μεταλήψεως έν τέλει.

'Άπασαν ττΛήρεις.

Πρλς χρησιν των φιλαχολούΟων %θί\ παντ^ •Ορ6οδ6ξου
Χριστιανού.

Τψαζαί. άδΒΧΟΤ δραχ^ ξ*^^

δεδεμίτοτ • ^-ζ"

Μετά ταχνδρ. αόετοτ ξ.δϋ

δεδεμέγογ ^'^^

ΗΑΙίαΐν ΑΓϋΓΗ

Συγγραφή ^. Ιι. 118510^
χαθηγητοΰ εν Κοπεγχάγν^.

έξελληνισΟίΓσα αδεία του συγγραφέως έχ της δευτέρας γε^
μανιχης μεταφράσεως.

ΥΠΟ ΛΥΣΑΝΔΡΟΥ Γ. Χ. ΚΩΝΣΤΑ

Τιμάται δραχ. .3•— Ταχυδρομιχώς άποστελλ^μενον βραχ.
3,25.

ΕΞΕΔΟΘΗΣΑΝ ΑΡΤΙ

ΜΕΛΕΤΑ!

ΥΠΟ Α. ΔΙΟΜΗΔΟΓΣ ΚΥΡΙΑΚΟΓ

καθηγητού της θεολογίας εν τφ έ^ΐχφιιανεπιβτημίφ.
Τιμή δραχ. 5.•— Μετά ταχυδρ. τελών δραχ• 5.50.

ΑΡΤΙ ΕΚΔΟΘΕΝ

ΜΕΛΠΟΜΕΝΗ

ήΓ06

ΣυΛΛογη εχΛεχχΟ^ν παιδικώγ ψψάζωτ

ύπο χρο^σιτ χΛειόοχνμβάΛον
πρ^ς χρησιν ^0^ *ΕΛΛηγί6ωτ οίχογετειί^τ

ΥποΑΝ.Ν.ΜΑΑΤΟΤ 8, φ.
ΤΕΤΧΟΣ ΠΡΩΤΟΝ

Περιέχον 31 μονόφωνα ^σματα.
Τίμαναι δραχ. 4. — Μετά ταχνδρ* τ<42)«* όρ, 1•$0

Τοϋ αντοϋ συγγραφέως :

ΤΕΡΨΙΧΟΡΗ, "ζτβι συλλογή χορικών ς^σμάτων προς
χρήσιν των σχολείων. Τεύχος πρ^τοτ^ περιέχον
25 μονάφωνα καΐ 62 δίφωνα $σματα μετά 112
φδϊκών ασκήσεων καΐ προκαταρκτικών γνώσεων.
Δεδεμ. δραχ. 3, 50. Μετά ταχυδρ. τελών δρ. 4. —

— Τείχος δεντεροτ, περιέχον 20 δίφωνα καΐ 37

τρίφωνα <;ίσματα μετά 107 ωδικών ασκήσεων χαΐ

προκαταρκτικών γνώσεων. Αραχ. 2,30.
Μετά ταχυδρ. τελών » 2,5θ.

ΑΓΓΕΛΟΥ ΒΛΑΧΟΥ

ΛΥΡΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Δραχ. 4.— ΜετΑ ταχυβρ. 4.50.
ΛΑΜΑΡΤΙΝΟΥ ΠΟΙΗΤΙΚΑΙ ΜΒΑΒΤΑΙ, μετά•
φρασθεΓσαι χατ' έχλογήν έμμέτρως. Δρ.3. Μετά ταχυδρ.3»20.

Έν Αθήναις έκ •«" τυπογραφβίου των Καταστημάτων ανεζτη ΐΐ0ΜΧΤΑ•ιγιΐΜΐΟΥ. 1888 —1312

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

^Ι^^Ζ9. 6Θ1 34 ▲ΖΙ]ΡΖ^Ζ01Τ 18βθ. ϋ^κζτ^ ΙΟ.

ΓΡΑΦΕΙΟΝ τής Εστίας: ΈπΙ τ^ίς 6δο0 Σταδίον, αριθ. 36.

£2 2271^

ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΑΙΚΟΝ ΕΚΑΙΑΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡ1ΑΚΗΝ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΙΟΥΛΙΟΣ ΚΑΑΡΒΤΗ.

Ο ΓΠΟΥΗΦΙΟΧ, μ\>0»«τορ£α *Ιουλ(ου Κλαρ«τ«^,
μ»τ1φραοις χ. Α.

Η ΚΝ ΚΟΡΧΙΚΗι ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΠΟΙΚΙΛ, ύΜ6
Η. Β. ΦαρΦ^•

ΚΥΝΒΣ ΛΑΘΡΕΜΠΟΡΟΙ.

ΕΠΑΜΟΡΘΟΣΙΧ, 6«6 Άντ. Μηλ»αρ1χη.

ΑΙΟΝΙΟΣ ΧαΡΙΣΜΟΕ, ηοίημα, ύπ6 *Αρ. Οροβ«-

ΠΑΡΑΔ030Ι ΣΥΛΛΕΚΤΑΙ.
ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟ*ΙΛ.
ΣΗΜΒίαΧΕΙΣ.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΘΕΣΙΣ

Ή %η\ των Όλυμκ(ων (πιτροπή (δημοβίιυσ• προχι^ρυ-
ξιν, δι* ής όρ(ζ•ι βτι χατλ την τβλευταίαν Κυριακών του
'Οκτωβρίου άπο της 1 ώροτς μ. μ. βέλουσι τ«λ«σ6^ έν τω
ΠαναθηναΤχω Σταβίφ οί έζη< άγώνβς, άηοτβλοΟντις μέρος
της των ΌΧυμπίων «ανηγύρβως. Ι) Στά&ιον. 2) Δόλιχος. 3)
Δρ^ος μβτ* ϊμικοδίων. 4) Άλμα τριπλούν. 5) "Αλμα ύκίρ
τά ισχαμμένα &πλονν.6) "Αλμα βίς πρωτονμκτά δρόμου (κΐ
του (φαλτηρίου. 7) "Αλμα •ις 8«ύι>ρον μΕτά δρόμου &χ\ τοΰ
Εφαλτηρίου. 8) "Αλμα βίς υψος υπέρ «χοιν(ον. 9) Ά)μα
έπ\ χοντω ύπ/ρ σχοινίον. 10) "Αλμα (ίς ΰψος, του βατηρος
^ντος ώντιχοΰ. 11) Δισχοβολία. 12) Αιθοβο>(α βίς μήχος,
χαΟ* 8ιτ τρόπον Ιχαστος είθισται. 13) Άναρρ(χησις έπι (οτ&ν.
14) 'ΑναρρΙχησις ίη\ χίλω. 15) "^Αρσίς βάρους δι* αμφοτέ-
ρων «ων χιιρων η δια της μιας. 16) Γυμνάνια έπ\ μονοζΰ-
γον. χα\ δίζυγου 6ρισ6ησ6μ•να υπό του γυμνασιάρχου.

Ή Επιτροπή προχηρύττβι ώσαΰτως άγωνα όπλομαχητι*
χη; πατά τό πρόγραμμα χαΐ τόν χανονισμόν, τόν συντα-
χθέντα υπό της έπΙ τοΰτφ όρισθιίσης Επιτροπής, τιλκσθη-
σόμκνον τήν 26 'ΟχτωβρΙου 1888 έν τζ χυχλιχ^ αίΟοΰσ^
ίου Ζαπκβ(ου μ«γάρου.

— Τό τηλιγραφιχόν έργοστάσιον θέλ&ι μ&τίσχνι της Ό-
λυμπιαπης Έχθίσεως, συνιστών βν αύτξ πλήρη τηλεγραφι-
χόν σταΟμόν. Συγχρόνως ό δουβυντής του εργοστασίου χ.
Δ. Αργυρόπουλος θα έχθέσ^ρ διαφόρους συσχευάς ηλεχτρι-
^ου φωτός οίχιαχής χρήσεως. Δι Α την παρασχευήν των βχ•
θεμάτων τούτων έζητήΟη παρά του υπουργείου των '£σβ»^
Τβριχων π(στωσις 400 δραχμών,

^ Παρηγγέλθησαν οί δήμοι του χράτους ν* αποστείλω•
σίν ώς έχθέται δια την Δ' Όλυμπιάδα, άπ' ευθείας πρό;
τήν χεντρ^χήν έπιτροπήν {| διά του έπ) των εσωτερικών
υπουργείου, δείγματα πάντων τών ^ίν τη περιφ^.ρεία αύτων
χατασχευαζομενων βιομηχανημάτων χαι τών παραγομένων
γεωργιχών ^ 5λλων δημητριακών χα\ ιδίως τών οσπρίων
χα\ τών ξηρών χαρπών.

— Κατά την τελευταίαν συνεδρίασιν του δημοτιχου
συμβονλίου Κερκυραίων 0 πρόεδρος αύτου χ. Λ. Βλάχος
προέτεινε όπως έχ τών διαχριθησομενων Κερκυραίων τεχνι-
τών έν τ^ *Ολυμπ(αχ^ Εκθέσει δύο ύΐ εκτάκτου ιδιοφυί-
ας ανά εΙς εξ έκαστης τέχνης άποσταλώσι δαπάντ} του δή-
μου εφ' έξάμηνον είς τίνα πόλιν της Εσπερίας όρισθησομέ-

νην ύπό του δημοτιχου συμβουλίου προς πραχτιχήν £σχη«
σι ν. Την πρότασιν ταύτην παρεδέΕατο τό δημοτικό ν συμ-
βούλιον χα\ έψήφισε προς τοΰτο πίστωσιν τρισχιλίων δραχ«
μών.

— Ή έν *Ιθάχ^ ειδική επιτροπή άνήγγειλεν δτι ό χ.
Εύάγ. Μπασιας, βουλευτής Κεφαλληνίας, Εθετο ώςίπα-
Ολον τά κάτωθι σημειούμενα ποσά υπέρ τών ακολούθων έχ-
•εμάτων της επαρχίας Ιθάκης, άτι να ΐίθελον τύχν) βρα«
βείου {) επαίνου παρά τών ελλανοδικών έν τν) κροσεχεΓ Ό•
λυμπιακ^ Έχθέσει* ^τοι δύο βραβεΓα δι* εργόχειρα η χ•ι•
ροτεχνήματα έχ δρ. εκατόν ίχαστον και £ν βραβεΓον έχ
δραχμών διακοοίων διά τον έκλεκτότερον οίνον οικιακής
κατασκευής.

-— 'Εδημοσιεύθη ή προχήρυξις του ποιητικού αγώνος, 8ν
συνέστησεν ό χ. Νικολαίδης Φιλαδιλφεύς, είς μνήμην του
πρό τίνος τελευτήσαντος εγγονού του. 01 δροι του διαγωνί-
σματος είσιν •ί έξης περίπου, α) Ό άγων είνε λυριχός' 6)
τά άποσταλησόμενα ποιήματα πρέπει νά σύγχηνται κατ' ά•
νώτατον δρον έξ 800 χα\ κατ* ελάχιστον έκ 400 στίχων γ)
τό εΤδος της γλώσσης έν ^ θά γραφώσι τά ποιήματα άφίεται
είς τήν φιλοχαλίαν του ποιητοΰ, δστις εΙνε ελεύθερος νά μετα-
χειρισθώ είτε τήν δημώδη είτε τήν χαθαρεύουσαν' δ) προθε-
σμία προς ύποβολήν τών ποιημάτων ορίζεται ή 15 Αυγού-
στου ήμερα, μέχρι της οποίας πρέπει νά παραδοθώσι τά
ποιήματα είς τον πρόεδρον τής έπιτοοπής τών Όλυμπίην
ε) ^ό γέρας είναι χιλιόδραχμον, χατα |^ητήν δέ άπαίτησιν
του άθλοθέτου δέν δύναται νά διχοτο|ίηθ^.

ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ

ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΚΑΛΑΙΤΕΧΝΙΑ

Καθ* ά προανηγγε(λαμεν, άρχόμεθα άπό του σημερινού
φύλλου τής «Εστίας» τής έν μεταφράσει δημοσιεύσεως του
^Ττζο^ηφίου^ νεωτάτου μυθιστορήματος του διαπρεπούς
συγγραφέοκ χα\ ακαδημαϊκού 'Ιουλίαυ Κλαρετή. Ό *Γ^ο•
ψηφιοζ όμολογεΓται έχ τών χρατίστων Ιργων του συγγρα-
φέως τούτου, αριθμών έπανειλημμένας εκδόσεις χα\ απλή•
στως άναγινωσχόμενος. Έν τω μυθισταρήματι τούτω άπει•
χονίζονται μετά θαυμαστής επιτυχίας τά εκλογικά ηθη τής
Γαλλίας τήν σήμερον, τοσαύτη δ' ε7νε ή όμοιότης αυτών
προς τά παρ* ήμΓν συμβαίνοντα, ώστε ό ''Ελ>ην άναγνώ*
στη^, διεξερχόμενο; τάς πλήρ•ις ενδιαφέροντος σελίδας του
βιβλίου, φαντάζεται βτι παρίσταται είς σχηνάς του συγ-
χρόνου πολιτικού βίου τής Έ/λάδος.Άλλ' ή πρόθεσις του
συγγραφέως δέν περιορίζεται είς τήν άπλήν άπεικόνισιν.
θέλει Γνα τ^ βιβλίον του άποβη ου μόνον τερπνόν άνάγνω•
σμα, άλ)ά και ώφέλιμον είς τό κοινόν. ΖητεΓ, χαταδειχνύων
τάς παρεχτροπάς χαΐ άσχημίας υπέρ τό μέτρον άνειμένου
συστήματος, νά συντελέσγι είς τήν περιστολήν του κάκου.
Κα\ τοΰτο χατορθόνει ω; άριστα, φρονηματίζων τόν άνα«
γνώστην, παρ*ω εξεγείρει ίσχυράν τήνσυναίσθησιντής άπεχ-
Οείας προς τήν ποταπήν δημαγωγίαν χα) ευσυνειδησίας εν
τ^ πολιτική δράσει.

Άλλα δέν εΐνε τό ίργον καθαρώς πολιτιχόν μιθιστόρημα,
ώς ήθελε τις εικάσει έχ τούτων. Ό άριστοτέχνης συγγρα-
φεύς πάρει σάγει έν τ^ κυρία υποθέσει άλλο τρυφερόν μυθι-
στόρημα, ούτινος ή άνέλιξις μετά τέχνης συνυφαινομένη
ποικίλλει έπιχαρίτως τήν βλην εικόνα χα\ προσδίδει ιδιάζον
θέλγητρον είς τήν διήγησιν, δεσμεύουσαν οΰτω τήν περιέρ-
γειαν χαΐ τό ενδιαφέρον του άναγνώστου•

Τοιούτο τό προσφερόμενον Ιργον είς τους άναγνώστας
τής «*Βστίας»•

— 'Ετελεύτησε κατ* αύτας εν Αιβερπόλεΐ ό περιώνυμος
"Αγγλος ποιητής χαΐ λογογράφος ΜατθαΓος "Άρνολδ, πρε-
σβύτερος υιός του ούχ ήττον περιωνύμου εκδότου καΐ έρμη.
ν•υτοΰ του βουχυδίδον Θωμά "Αρνολδ^Επ) δέχα ϊτη^

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

2:^£3^^τιοχνΓ τη:23 Έ1Σίτx^^ζ^

άπο του 1857-1867, δ "Αρνολί ύπηρξε χαβηγητής της ποι-
ήσιως έν τω πανεπιστημίω της 'Οξωνίας, αυτόθι δ( ιποίη-
σε χα\ την ένομαστήν αυτού τραγωδίαν « Μβρ&πην »
χατα τον τρόπον των αρχαίων Ελλήνων δραματουργών,
προτάξας χα) μαχρ^ν ιισαγωγην περί του αρχαίου ελληνι-
κού δράματος, ήτις εγένετο ηαρα(τ:θς μεγάλων χα\ σφο-
δρών φιλολογιχων συζητι^σεων παρ& τοΓς αγγλοις λογίοις.
*0 "Αρνολδ ηύδοκίμηβε χατ' εξοχήν ώ; έφορος των σχο-
λείων, ων τ& ιτλβΓστα άναδιωργάνωσε μετά συνέσεως, έφ' ω
«αΐ ειχότως έγχωμιάζετ^ι ύηο άγγλιχών εφημερίδων ως
άναμορφωτής της μέσης έχπαιδεύσεως.

— 'Ο εν Τεργέστν; διαπρεπής λόγιος ό Κ. Σχαλτσοΰνης
συνεχίλεσεν εσχάτως το τεργεσταΓον δημόσιον εις διάλεξιν
έν τ^ αιθούστ) του φιλολογικού συλ>όγου ΜίηβΓ"να. *0ς θέ-
μα εξ&λέξατο ό πολυμαβή; ρήτιορ τήν «ΜωσαΙχήν χοσμο-
γονίαν•, άποδείξας δτι αΐ νεώταται Κρευναι της επιστήμης
έπιχυρουσι πληρέστατα τήν δημιουργ:χήν σειράν της Πα-
λαιάς Γραφής χα\ δτι α{ περί αυτομάτου γενέσεως θεω-
ρίαι των ύλιστών αποδοκιμάζονται ύπ' αύτων των κορυ-
φαίων φυσιοδιφών. Το ανάγνωσμα έπεχροτήθη θερμώς ύπ^
των άχροατών, έπηνέθη δε χα\ ύηό του τεργεσταίου τύπου.

— Ή Εφορία του Φιλολογιχοΰ Συλλόγου Παρνασσού χατ'
«ντολήν του σώματος εξέλεξ• τήνεπιτροπήν ήτις θέλει 9χε-
φθή περΊ των επιστημονικών ξρ•γω^^χα όποΓα θέ>8ΐ παρουσι-
άσει ό Σύλλογος χατα τήν είχοσιπενταετηρίδα αύτου.'Η επι-
τροπή συνέστη εχ των χ. χ. Σίμου Μπαλάνου προέδρου του
Συλλόγου χα\ των με)ών χχ. Τιμ. Αργυροπούλου, Σπυρ.
Λάμπρου, Έμμ. Δραγούμη, Έμμ.Λυχούδη, Ίω.Βάμβα, Π.
Ι. Φέρμπου, Ίγν. Μοσχάχη, Ε. Ζαλοχώστα, χαι Τιμ. Η-
λιοπούλου χα\ συνήλθεν ήδη εις συνεδρίατιν, απεφάσισε
δε Γνα έπ) τ^ είχοσιπενταετηρίδι προχηρυχθώσι διάφορα δια-
γωνίσματα.

— Έν ΠειραιεΓ υπεγράφη μεταξύ του διευθυντού του
^Ορφανοτροφείου Έλέντ,ς Ζάννη χα\ του έργοστασιάρχου χ,
Π. Μόσνερ βύμβασις ισχύουσα έπΙ δεχαετίαν,περί εισαγωγής
έν τωόρφανοτροφείφνέας τέχνης,τής κλειθροποιίας. Το όρφα-
νοτροφεΓον χορηγεΓείς τόν χ. Μόσνερ δρ. 3000 δι' άγοράν
των αναγκαίων εργαλείων, χα\ άμισθι διαρκοΰντος του κύ-
ρους της συμβάσεως Εν «τίριον εν τ$ προαυλίω του 'Ορφα-
νοτροφ^ίου προς εγχατάστασιν του εργαστηρίου έν αύτω.
Έν τω έργαστηρίω τούτω Οά διδάσχωνται 20 τρόφιμοι,
θα κατασκευάζω νται δε πλην κλείθρων, χρηματοκιβώτια,
έργαλεΓα χε'.ρο^Αργιχά κλπ.

•^ Γβνομένί/ν των αρχαιρεσιών του αρη συστάντος έν Α-
θήναις Επιστημονικού Συλλόγου, εξελέγησαν πρόεδρος ό κ. Κ.
Κόντος, αντιπρόεδροι ο( χχ. Λουκάς ΠαπαΤ»άν\ου και Ι. Ν.
Χατζηδάκης, γραμματεύς ό χ. Μαργ, Εύαγγελίδης, σύμβου-
λοι ο{ κ.κ. θ. Νέγρης, Σπ. Βάσης, Π. Καββαδίας, Γ. Πα•
παβασιλείου και Ρήγας Νικολαίδης, επιμελή. αι δε του πε-
ριοδικού του συλλόγου οί χκ. Γ. Χατζηδάκης Άν. Οικονόμος
Γ. Κρέμος, Σ. Οίχονομίδης χαΐ Κυπάρισσος Στέφανος.

— 'Τπο του κ. Ιωακείμ Βαλαβάνη εξεδόθη εις τεύχος
ιδιαίτερον ή έν τφ συλλόγω Παρνασσω άναγνωσθεΓσα καΐ
έν τω όμωνύμφ περιοδιχω δημοσιευθεΓσα καλλίστη αυτοΰ
πραγματεία «Ή καμπάνα του χωρίου μου», ή τοσούτον
(χτιμηθεΓσα ύηό του Κοινού. Ε!?νε γεγραμμέχη καλλιεπως
χα\ μετ* αισθήματος πολλού, λίαν δέ ενδιαφέρουσα δια τάς
παλλάς ειν>ήσε<ς άς πορίζει ήμιν περί της έλληνικωτάτης
Μιχρασίας χαΐ των κατοίκων αυτής.

— Ό βουλευτής Κυκλάδων χ. Στ Σχουλούδης άνεχοί-
νωσ» δι* επιστολής αύτοΰ προς τον πρύτανιν του Έθνικοΰ
Πανεπιστημίου δτι χορηγεΓ 2,000 χρυσά φράγχα, Γνα άπο-
σταλωσιν Οχτώ έχ των φοιτητών του Πανεπιστημίου εις
Βονωνίαν ως αντιπρόσωποι των συσπουδαστών αυτών κατά
το ς τελεσθησομένας έορτάς έπι τ^ όχτακοσιετηρίδι της
ιδρύσεως του εχεΓ Πανεπιστημίου, του πρώτου Ιδρυθέντος
Ιν Εύ'-.ώπιιι.

— Χθες Ιληξεν ή προθεσμία της υποβολής των Ιίργων
δια τον Λασσάνειον δρβματικόν άγωνα. Μ^χρι τούδε υπε-
βλήθησαν δέκα, εξ ών τά πλείονα ^ωμωδίαι. *Η επιτροπή
των κριτών δεν ώρίσθη εΙσέτι ύπό της Συγκλήτου.

— 'Τπό του κ. Γ. Δούκα, τροΦίμου του ημετέρου '(|ίδ•ίου
έχ των εύδοκιμωτέρων, έξεΙόθη {ρτι μελοποίηΟέν ασμάτιον
• Τά δύο ^όδα» του κ. Γ. Δροσίνη, έν μονφδία ή διφδία
μετά σννοδείας χλειδοκυμβάλου. Τό Ιργον τιμάται δραχμής
«αί εύρίσχιται έν τω Βιβλιοπωλείο» της «Έστίακ••

επιτύμβιος ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΕΚ ΚΝΩΣΟΥ
ΚΡΗΤΗΣ

Ήμίσειαν ώραν μακράν της πόλεως Ηρακλείου υπάρ-
χει τέμενος Όθωμανικόν (Τεκέ; του Χ^ν-Άλή) χείμενον
εγγύτατα των ερειπίων της αρχαίας πόλεως Κνωσού. "Εν
τι VI των αμπελώνων του τεμένους τούτου σκάπτοντες •(
έργάται άνεΰρον προ μηνός περίπου κα\ έξήγαγον έχ της
γής ίχανως μέγαν πώρινον λίθον, βστις προφανώς άπετέλει
τό άνώτατον μέρος στήλης έπιτυμβίου χαΐ φέρει έγχεχα•
ραγμένον έλεγει»χόν έπιτύμβιον επίγραμμα εκ δέκα στίχων
χεΓται δε νυν φυλαττόμενος έν τω περιβάλω του Όθ»μ.
τεμένους. Τό χείμενον, πανταχού σχεδόν εύκό>ως άναγιν»-
σκόμενον, Ιχει ώδε :

«βαρούμαχος Αλοντίω»

• Ονδ^ θατίι^τ αρένας ^ννμ* ^Λ^σας, ά2Λά σε φάμα

• Κνόαίτονσ* ανάγει δώματος εξ *Αέδα,

• θαρσύμαχε, τράτες δε χαΐ οψαγοτωτ τις άεισα

• Μτωί^μενος χείνας θούριδος ίπποσύτας,

• *Ερταίων ϋτε μο^γος ^π* τ^τεμόΐγτος *Εδαίον

■ ΟνΛαμδγ ιππείας ρηξαο ψοι^οηιδα^'
» "Αζία μετ γεν/ταο Λεοντίην^ άξια δ* εσθΛ&ν

• "Εργα μεγανχητωγ μηδόμετος προγογωτ.

η Το^τεχά σε φθίμετωτ χαθ* όμνγοριτ δ χΛντ^ς "Αδης
» "^Ισε ίΖοΧ^σσονχω σννθροτοτ *ΙδομετεΤ •.

Τό επίγραμμα, ως εκ του είδους της γραφής δύναταί τις
να εικάσγ), φαίνεται βτι ανήκει εις τον δεύτερον ή πρώτον
πρό Χρίστου αιώνα. *Ομηρικήν δε γλώσσαν έπιχειρησας ν&
μιμηθξ ό ποιητής έγκατέμιξλ χαι Δωρισμούς (Λεονιί»,
φάμα, κείνας, ίπποσύνας) κα\ Λίολ;σμούς τινας (ονυμ*),
ένφ τό μέτρον, πεντάμετρον δν, ή, ώς όρθότερον λέγεται,
έλεγεΓον, εινε πανταχού αμεμπτον. Παρατηρητέον δ* δμωςι
δτι λέξει; τινές, ει και ευκρινώς άναγινωσχόμεναι ούδεμίαν
έπιτρέπουσιν άμφισβήτησιν περί της γραφής, τοσούτον εΐφΐ
παρηλλαγμέναι, ώ^τε αδυνατούντες να παραδιχθώμεν, οτι
ό ποιητής έποιήσατο χρήσιν τύπων άλλων παρά τους γνω-
στούς καΐ συνήθεις, πειθόμεθα μάλλον, δτι εινε σφά>ματα
προελθόντα εξ άτροσεξίας του τήν έπιγραφήν έγχβοάξα^τος
λιθουργου. Ου τω π. Χ. άντ\ του γνωστού Ικ τε των ομη-
ρικών ποιημάτων και άλλαχόθεν δψιγογωτ ϊγρϊψ» οψ*"
γόνων, άντι του φνΛόπιδος Ιίγραψε φοιλόπιδας και βντ^
του χαθ* δμηγυμίτ, κ^θ' όμήγοριν. Ή δέ λέξις μεγανχψ
τωτ (|^^&Υαύχητθ() δέν φέρεται μέν έν τοΓς λεξικοΓς^ εΰρη-
ται δ' δμως τό μεγαυχής χα\ μεγαλαύχητος, κατ* άναλογίβ^
προς τά όποΓα ήδύνατο. νομίζομεν, να ύπάρχν) ή να σχη-
ματισθώ χαι τό μεγαύχητος. Πλην τούτων άναφέροντβ»
έν τω έπιγράμματι κα\ δύο ίίτι λέξεις τέως εντελώς αγνι•-
στοι, χαθ' δσον δυνάμεθα ήμεΓς ένθάδε, στερούμενοι καταλ-
λήλου βιβλιοθήκης, νά βεβαΐώσωμεν* αί λέξεις *Ερταίωτ καΙ
*Εδαίον^ ων αμφοτέρων πάντα τά στοιχεία εΙνε σαφή χαΐ
ευδιάκριτα, ώστε νά μή δύναται νά έγερθ^ υπόνοια πλημ-
μελούς αναγνώσεως. 'Βκ τών συμφραζομένων δε προφα<»(
εξάγεται δτι τό μέν *Ερταίωγ εΙνε γενιχή εθτιχοιί <>»ό•
ματος έξηρτημένη έχ του ον.Ιαμότ, τό δέ *Εδαίο\3 «^
δνομα υψηλού τίνος δρου; ή λόφου, ώ; εμφαίνει τό επίθετο^*
ηγεμόεττης. "Αλλά τίνες οί ΈρταΓοι ούτοι ή που ΪΜίχο
τό ΈδαΓον ή "Έδαιον, άναμένομεν καΐ ήμεΓς νά μάθβ»μιν
παρά τών έπαΤόντων.

Μετά τάς προχείρους ταύτας παρατηρήσεις καΐ σημειώ-
σεις έπιχειροΰμεν νά μεταφέρωμεν εις τήν καθ* ημάς 'Ελ•
ληνικήν τήν ίννοιαν του επιγράμματος τούτου, δπερ Ιχ«
μέν καί τίνα άλαζονικήν μεγαληγορίαν, έχτό; έ«ν ύποτεθ»)
δτι ό έίλλως άγνωστος ήμΓν βαρσύμαχος ήτο τω δντι δξ'.βς
τοσούτων επαίνων, άλλα χαΐ δέν στερεΓται ποιητικού υψβνί
καΐ χάριτος. Τοσούτον μόνον δύναται νά ύποστηριχθ^ Ι**^'
βεβαιότητος, βτι ό θρααύμαχος Λεοντίου και Κνώσι•; V
τήν πατρίδα και επιφανής τοσούτον μεταξύ τδν συγχρ^•
νων αύτου, ώστε νά δύναται νά λεχθ^ περ\ αύτοΰ δτι •£Χβ•
θισε συτθροτος τδ χοΛιούχω ΙδομετεΧ*•

βρασΟμαχος Λ(θν'«£ο\>.

• Ουδέ μετά θάνατον άπώ)εσας της (ρετής τόδνομα, αλλβ
σε ή φήμη κλείζουοα άνάγβι εξ "^^δου, θρασύμαχε, μεγαλβ'

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

▲:»£«. 6Θ2. — 1 Α.£^ζοιτ ιβββ. ^^39xζτ^ι^ ΙΟ.

ΓΡΑΦΕΙΟΝ τής Εστίας: ΈπΙ τή€ δοου Σταδίου, αριθ. 35.

ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡ1ΑΚΗΝ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΜΟΝΑΧΟΙ ΚΑΙ ΧΤΡΑΤΙΟΤΑΙ. •

Ο ΥΠΟΤΗΦΙΟΣ, μυθιστορία Ίο\>λ(α\» Κλαρ»τ9^,
|λ»τ1φραο»ς χ. Α.

ΙΣΤΟΡΙΚΑΙ £ΗΜΕΐθ£ΕΙ£ η»ρΙ Αθανασίου Α6(Κ-
«ου, ΰιβό *ΑνδρΙα Καρκαβίτσα.

ΧΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ ΦΩΤΟΕ ΕΝ ΤΟι
ΚΥΝΗΓίαι.

ΒΡΟΧΑΙ ΑΙΜΑΤΟε.

ΕΠΙ ΔΒΥΚ0ΜΑΤ02: ΜΗΤΡΟΧ, «οίημα, 6ιι6
Κ«στ9^ ΠαλαμΑ.

ιιραχτιβ:η «ιαοεο«ια.
χημειοσεισ.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΘΕΣΙΣ

α^Εστια , , « , , « \

το^^α /■ω^ν•'^Ρ**"'' '^'^* βχβέσβως των ΌλυμπΙων, ποθούσα να

/ ' ')^ ^^^^ βχθέταις κα^ «ξασφαλίση τί^ν πώλησιν των

, Λ^' "> ^' " >4των, άπιφάσισβ να συστήση λαχ»Γον, ούτι•

'*''^''*'^ν^*' -^"'/'^βζ αριθμοί βάλαμβάνωσιν•ίχ6νας,ϊπιπλα,

γραφα Γβ>• γγ.^^^ < φ >7/^ οΝιΑ^ων χαθολιχών καλογραιών έδι^•
τον, και α.ΚΙο)ν (ίΡ υ ν 0/Γα^ΐ49ΐΙχ6€«ι ν διά χαλλιτιχνη-
α.ί•ία^^ΛΪ> άτίί χειμεγωγ, ^^^^ίίίίί ^ •* ΛονΜνον,

"ίΥ ή βπιτροιτη
,^ιαλ•

ΖοίΐτοϋντΛδ οι τόμοι του ΑογΙου "Ερμου
ττς Βιέννης των ετών 1812, 1814, 1816 και
1821. Ό κατέχων αυτούς και θέλων να τους
έκποιησγι ίυναται νά άποταθν) «Ις το Βιβλιο-
πωλεΐον της αΈστίας».

ακρόπολις ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ

*Αντίτυπα αντης πωλοΰνταί ΐν τω Ώι6λιοιτωλβ(φ της
• Εστίας, βν •Αθήνττ»ς δραχ. 2,5θ, δια τάς ίΐτβρχίας δρ«χ.
2.75, δια την άλλοδαπήν φρ. χρυσά 3.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

,ων των
κιμμα διαχο-

Έχ της βνβργηθείσης βν τω ταμιίω τω» πληρωμι

ίπαρχιαχών έζ&δων βξελέγξεως έ«»Γ,«(ώ6η ίλλκιμμα

σ{ων τ^σσαράx^ντα^^αι^δων πβρίπου δραχμών, Ιρ* ώ χα\
χατηγγβλθη ύπ^ τον ύπουργ»ίου τώνοΓχονομιχων δύπάλογος
ταμ(ας Αναστάσιος Λάσχαρης ιίς την είσαγγιλιχήν άρχην,
εκδοθέντος δέ εντάλματος σνλλι^ψιως, ίχρατήθη οντος Ιν τ^

— Έν τφ «Ν. Έλβυθέρφ Τύπω» της 24 Άιτριλίον χα-
τβχωρίσΟη μαχρα •ικιφνλ>1ς του «. Γ. Μίϋιρ ( χαθηγητοΰ
των έλληνιχών γραμμάτων έν τφ πανβχιστημίφ που Γρατς)
πιρ\ της Ζαχύνβου. Ό άξιδτιμος χαβηγητής περιγράφει
δια μαχρών τάς φυσιχάς χαι δλλας χαλλονάς^ης ερατεινής
νι^σου, ην έν πο>λοΓς ιύρ(σχει ύπβρτέραν της Κβρχύρας,
•ξαίρων δ^ την ωραιότητα χα\ την όμιλητιχήν βύχοσμίαν
των Ζαχυνθίων γυναιχών, την φιλοξενίαν χα\ την φιλόφρονα
συμπεριφοράν των χατο(χων έν γένει, επιλέγει βτι το ίτα-
λιχ^ν ρητίίν Ζ&η(β, ΟοΓ (1ί Ι.6Τ&η(6, είν* πράγματι αληθέ-
στατο ν.

— Έν Μονάχφ έτελεύτησε χατ' αύτάς ύπέργηρως δ κα-
θηγητής δ•1ΐϊ, πολλά ύπερ Ελλάδος γράψας, δημοσιβύσας
δέ χαΐ βιογραφιχήν μελέτην περί Δημοσθένους.

— *Εν τξ παρισινή Σχολ^ των Τεχνών έγένετο τ^ 18
άπριλίου ή ίναρξις Ιστορικής εκθέσεως γελοιογραφιών.

— Ή έν Βαρχελδνν) διεθνής Ιχθεσις αρχβται την 8 έν••
στώτος μα^ου. ^ ^

— Κατά τ4 έπίσημον τεύχος των διευθύνσεων του αμε•
ριχανιχοϋ τύπου εκδίδονται έν ταΓς Ήνωμέναις ΠολιτεΙαις
καΐ τω Καναδά 1 5.430 εφημερίδες χα\ περιοδικά. Τούτων
τί δέκατον άποτελεΓται έκ καθημερινών φύλλων. 11,514
εΤνε έβδομαδιαΓα.

— Έν ταΓς έπι της αρχαίας Καρχηδόνος γενομέναις «να•
σκαφαΓς άνεκαλύφθησαν νεωστί διάφορα αποθραυσματα,
δτινα φαίνονται δτι άνήχουσιν ε?ς μαρμαρίνονς^ χριστιανι-
κούς τάφους, άναγλύφοις χ•)ΐοσμημένους. Δύο τών τεμα)^ίων
τούτων παριστώσι «τον χαλ^ν ποιμένα έπανάγοντβ τό άπο-
πλανηθέν πρύβατον», ίτερον δέ «γυναΓκα δεομένην•, δυο
Ιτερα «τ^ν πολλαπλασιασμών τών α^*ύ\• και πιθανώς «την
Γασιν του λεπρού». Ή σπουδαιύτης τούτων συνίστατα^ εις
τήν τελείαν σπάνιν γιγλυμμένων σαρκοφάγων έν Άφρικζ.

— Έν ΔελφοΓς άνεκαλύφθησαν κατά τήν έκχωμάτωσιν
του υπογείου οικίας τινος εις βάθος ενός μέτρου τρεΓς
θάλαμοι άρχαΓοι τεταγμένοι κατά παραγωγήν, διαχωριζό•
μενοι δέ διά μαρμάρων έκ πεντελιχου, εις τάς γωνίας τών
δποίων ύπάρχουσιν άνά δύο κίονες έν^ς και ήμίσεος μέτρου,
κορινθιακού ρυθμού κα\ συγκοινωνουντες διά θυρών 8σον
δύο μέτρων τά τε αετώματα ως κα\ α{ βάσεις βίσιν επίσης
^ ι. Μί>«ι^>ΐί>ν πεντελικου. Έκαστος θάλαμος Ιχει χωρητι-

^έτρων. Φαίνεται δτι θά έ•
ως άποθηκαι αγαλμάτων.
%&9ορίαν τών άρχαιο-

κ. Γ. Κ. Μυτιλ^ίνην. Ελήφθησαν. ΠλΤΐ?^?!^'^^*'*« ""^
διά τάς φιλικάς φροντίδας. Τά ζητηθέντα χαΛ|Γΐ;•^' ^^^^^
μας ϊχετε ταχυδρομικώς.— Κυρία* Δ. Π. Κωνστα^ίΙβ^" *^"
λιν. Ουδε'ις υπάρχει λόγος αποκλεισμού της γνναιχοί''
του αγώνος. Τουναντίον δε μεγά)ως θά χαρώμεν, αν μετα-
ξύ τών αγωνιστών άνα^ανξ και Έλληνίς τις Σάνδη. — κ.
Σ. Α. ΘεσσαλονΙκην. Συνιμορφώθημεν τξ παραγγελία σας.
Σας εύχαριστοΰμεν διά τάς φιλιχάς φροντίδας. -^ κ. Ί. Κ.
Φιλιππούπολιν. Το ζητηθέν βιβλίον απεστάλη, έπληρώθησαν
δε και τά σημειούμενα τ^ «Δ. τών Π.•. Άπηντήσαμεν καΐ
ιδιαιτέρως.— ΦιΛοτ^χγω. Ούτως ώρισεν άλλος σνγκριτι-
κώς : •Η ποίησις είνε σκέψις, ή μουσική εΓνε όνειροπόλη-
σις. •Ό,τι δεν δυνάμεθα νά είπωμεν, ά»ά δεν δυνίμοθα
και νΛ σιωπήσωμεν, εκφράζει ή μουσική. — κ. Ι. Ν. Τ.
ΚβιηΙβΙΐ. Έπληρώθη παρά του κ. Σ. Β. — κ. Κ. Π. Α.
Δεν αποστέλλεται δωρεάν.— χ. Μ. Λ. Β. Γαλάζιον. Εύχα-
ριστοΰμεν διά τά φιλικά αισθήματα. — Σντόρομητ^Ι τη^
•Έστίαζ•. Πάτρας. Δεν ενθυμούμεθα νά ϊ^αμεί ποτέ
μετάφρασιν αύτοΰ του Ιργου, Τποθέτομεν δτι δέν ίχει
μεταφρασθη.— κ. Π. Η. Η. Ταγανρόγ. «Ελήφθησαν. Ευχα-
ρ^στοΰμεν θερ|ΐώς διά τήν ευμενή ύποστήριξιν. Τό τεύχος
τη; Ιστορίας άπεστείλαμεν προηγουμένως. — Φαροβοάμ^,
Ουδέν έκ τών τριών ατυχώς ενεκρίθη, —κ. Δ. Ι. Π. Σορό-
καν. Απεστάλη το ζητηθέν φύλλον. Ή συνέχεια της Αονί•
ίι?0 ΜνΛΛ^ρ εις το 9ον τεύχος. "Ηρξατο ή Ικδοσις του
•Αρχαιολογικού Λεξικου.^κ.Π. Γ. Γενίτσεσκ. Ελήφθησαν

ΑΔΛΙ

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

2^ΒΛΧΙΟΝ• ΤΗϋΠ Β2αΊΤ^Λ^-23

χτ»ΗΜ:^τΐΣΐτκα?ιοιτ

15 Απριλίου 1888.

465.—
466.—
540.—
483.—
241.-
98.—

515.50

Των 170,000,000 των 5 % Δρ. ν.

» 120,000,000 των 5 ■ •

> 60,000,000 των 6 • •

» 26,000,000 των 6 » •

• 10,000,000 των 6 » •

• 6,000,000 των 6 Δρ. παλ.
Κτηματιχβ\ Όμολ-Έθν. Τραπέζης
των 60000,000 μβτβ ΛαχβΙου φρ.

ΕΤΑΙΡΙΑΙ
Έθνίχη Τράπεζα τής Ελλάδος Δρ. ν. 4.205.—
Γβνιχή Πιστωτική Τράπεζα • '
Τράπεζα Βιομηχανιχης Π(#τεως »
Προνομ. Τράπεζα ΉπειροΟεσσαλ.»
Εταιρία Μεταλλουργ. Λαυρίου •
Σιδηρ. • Αθηνών χα\ Πειραιώς •
Εταιρία Φωταερίου "

ΣυταΛΛάγματα
ΛΟΝΔΙΝΟΤ— Τραπεζιχί>ν "Όψεως.
3μην.
Σ— Τραπεζιχ^ν "Οψεως
• Βμην.

Νομίσματα
Είχοσάφραγχον
Λίρα οθωμανιχή

194.—
83.-
215.—
166.—
405.—

32.60

32.45

129.-

128.—

25.75
29.15

ΒΙΒΑΙΟΠΟΑΕΙΟΝ 1ί. Α. ΣΑΚΕΑΑΑΡΙΟΪ ΕΝ ΑΒΗΝΑΙΙ

ΤΥΠΟΙΖ ΚΑΙ ΑΝΑΑηΐΚΙΑΧΙ Π. Δ. ΣΑΚΕΑΛΑΡΙΟΥ

ΕΞΕΔΟΘΗ ΑΡΤΙ

ΓΕΡΜΑΝΟΕΑΑΗΝΙΚΟΝ

μβτά «σαγωγης ιτερί ιτροφορας και πίνακος των ανω-
μάλων ί>η{ΐάτων χατα τήν νέαν γβρμανικήν όρθογραφίαν

ϊπο Αντωνίου Ν. Για^νναρη

Σχ. 1 6^^. Σελ. 1 1 50.— Χ^μ^αταε «ραχ. 1 * •

ΤΑ ΑΓΙΑ ΠΑΘΗ

ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΑΜΑΣΤΑΣΙΖ

««01 δλαι αΐ άχολονβίαι της ΆγΙας χα\ Μεγάλης^ Εβδομα-
δος χα\ της 'Α^γΙας χ«^ Μβγάλης Κυριαχης του Π»σχα,
•Όρθρου, Λειτουργίας χα\ τής Δευτέρας Ανάστασης, |ΐ»τ*
της αχο{ου61ας τής θιίας Μβταλήψβως •ν τέλει.

"Απασαν πλήρεις.

Πρ^ς χρήσιν των φιλαχολούβων χα\ ιιαντ^ ΌρΟοδ^ξου

Χριστιανού. 9 κη

Τιμάται άδετον δραχ. ^^^^

δίδεμίτοΥ • ^'Γ^

Μετά ταχυδρ. αδετογ ^-^^

• δεδεμέτοτ 5.50

ΠΑΙΑαΝ ΑΓϋΓΗ

Συγγραφή Ζ. Ια, ϋΒδίη^ρ
χαβηγητοΰ εν Κοπεγχάγγι•

8ξελληνισ•εΓσα άδεΙα του συγγραφέως εχ τής δευτέρας γερ.
μανιχής μεταφράσεως•

ΥΠΟ ΛΥΣΑΝΔΡΟΥ Γ. Χ. ΚΩΝΣΤΑ

Τιμάται 8ραχ. 3.— Ταχυδρομικώς άποσϊίλλ4μ»νον ϊρ«χ.
3,25.

ΕΞΕΔΟΘΗΣΑΝ ΑΡΤΙ

ΜΕΑΕΤΑΙ

ΥΠΟ Α. ΔΙΟΜΗΔΟΤΣ ΚΤΡΙΑΚΟΪ

χαβηγητοδ της βιολογίας ίν τφ ίίνιχ$ «ανίηιβτημίφ.
Τιμή δραχ. 5.— Μίτίί ταχυδρ. τ«λών 8ραχ. δ.Μ.

ΑΡΤΙ ΕΚΔΟΘΕΝ

ΜΕΛΠΟΜΕΝΗ

ήΓ06

ΣνΛΛογΎ\ εχΛεχζα^ν παιάνχών ασ^όχ(ύγ

ύπο χρο^σιτ χΛειδοχνμβάΛον
προς χρησιγ τΰτ ΈΛΛηγίδωτ οιχογετειΙ^τ

ΥποΑΝ.Ν.ΜΑΛΤΟΓ δ. φ.
ΤΕΤΧΟΣ ΠΡΩΤΟΝ

Περιέχον 31 μονβφωνα ςίσματα.
Τιμάται δραχ, 4. — Μετά ταχνδρ, τ^Μϋτδρ,υΟ

Τοϋ αντοϋ συγγραφέως :

ΤΕΡΨΙΧΟΡΗ, ^τοι συλλογή χορικών ς^σμάτων1^ώ;
χρήσιν των σχολείων. Τείχος ττρδΓΟΓ, περιίχο»
25 μον^Φωνα καΐ 62 δίφωνα $σματα μετά Μ
ωδίχών ασκήσεων καΐ προκαταρκτικών γνώσεω»•
Δεδβμ. δραχ. 3,5θ.Μετά ταχυδρ. τελών δρ. 4.-

— Τβ^γος δείότεροτ^ ιιεριέχον 20 διφωνα χαΐ 37

τρίφωνα |<χματα μετά 107 ωδικών ασκήσεων χ*»

προκαταρκτικών γνώσεων. Δραχ. 2,30.
Μετά ταχυδρ. τελών » 2,5θ.

ΑΓΓΕΛΟΥ ΒΛΑΧΟΥ

ΛΥΡΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Δραχ. 4.— Μ«ϊ4 ταχυίρ- 4.80•
ΑΑΜΑΡΤΙΜΟΥ ΠΟΙΗΤ1ΚΑΙ ΜΒΑΒΤΑΙ, μιτβ•
φρασ6ιΓ«α• χαϊ' Ιχλογήν έμμετρες. Δρ.3. Μ.*ίί •ιβχυ<ρ.».«•

•Ε» Άβήνακ ά τοΟ τυΐ»γρ«φ•ίο« τΔ* Κατ(χ«ημάτων ανεχτή κονχτ«ι•τιμιιοτ. 1888 -1312

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

^Ι^^Ζ9. 6Θ1 34 ▲ζΐ]Ρζ^ζοιτ 18ΘΘ. ϋ^ηζτ^ι^ ΙΟ.

ΓΡΑΦΕΙΟΝ τής Εστίας: ΈπΙ τ^ίς 6δο0 Σταδίον, αριθ. 36.

ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡ10ΑΙΚ0Ν ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΙΟΥΛΙΟΣ ΚαΑΡΒΤΗ.

Ο ΓΠΟΥΗΦΙΟΧ, μυθιστορία *Ιουλ(ου Κλ«ρ»τ91,
μ»τ1φρασις Χ. Α.

Η ]ΒΝ ΚΟΡΧΙΚΗι ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ, 6ιι6
Η. Β. ΦαρΦΰ.

ΚΥΝΒΣ ΛΑΘΡΕΜΠΟΡΟΙ.

ΕΠΛΜΟΡΘΟΣΙΧ, ύη6 Άντ. Μηλ6αρ(Κχη.

ΑίΟΐαΟΣ ΧαΡΙΣΜΟΣ, ΐΒοίημα, 6π^ *Αρ. Οροβ«•
λ»γ&ο\>.

ΠΛΡΑΔ030Ι ΣΤΛΛΕΚΤΑΙ.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ *ΙΑΟΖΟ*ΙΑ.

ΣΗΜΒΙΟΣΕΙΣ.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΘΕΣΙΣ

*Η β«1 των '0λυμπ(»ν έιιιτροκή ίδημοσίιυσβ κροχηρυ-
ξιν, 5Γ ής όρ(ζ>ι βτι χατα την τβλ«υτα(αν Κυριαχ^ν του
Όχτα»βρ(ου άπο τη; 1 ώρσς μ. μ. θέλουσι τβλ«σθ^ &ν τω
ΠαναθηναΤχω Σταδ(φ οί έξης άγωνβζ, άηοτ&λοΟντις μέρος
της των Όλυμπ(ων πανηγύρκως. Ι) Στά^ιον. 2) Δόλιχος. 3)
Δρ6μος μ&τ* έμιτοδ(«ν. 4) "Αλμα τριπλούν. 5) "Αλμα υπέρ
τί ισχαμμένα &πλουν.6) Άλμα «ίς πρώτονμκτά δρόμου ιπ\
του •φαλτηρ(ου. 7) "Αλμα βίς 8>ύιβρον μιτά δρόμου έπ\ του
έφαλτηρ(ου. 8) Άλμα «'ς υψος υπέρ «χοινίον. 9) Άλμα
έπΙ χοντω ύπ/ρ σχοιν(ον. 10) Άλμα βις υψος, του βατηρος
Χντος ωστιχου. 11) Δισχοβολία. 12) Λιθοβολία «{ς μήχος,
χαΟ' $ν τρόπον {χαβτος είθισται. 13) Άναρρ(χησις έπι Ιστόν.
14) Άναρρ(χησις έπ\ χίλω. 15) Άροις βάρους δι' αμφοτέ-
ρων των χιιρων η δια της μιας. ΐ6) Γυμνάσια βπ\ μονοζύ-
γοι. χα\ δίζυγου δρισΟησόμ&να υπό του γυμνασιάρχου.

Ή Επιτροπή προχηρΰττβι ώσαΰτως άγωνα οπλομαχητι-
κή; κατά τό πρόγραμμα χαΐ τόν χανονισμόν, τόν συντα-
χθέντα ύπό της ιπΐ τοΰτω όρισθι(ση< *Επιτροπής, τ•λβσθη-
σόμινον την 26 *Οχτωβρ(ου 1888 ιν τ^ χυχλιχ^ αίθούσ^
του Ζαππ•(ου μβγάρου.

— Τό τηλκγραφίχόν έργοστάσιον Οέλβι μβτάσχν) της 'Ο-
λυμπιαπής Έχθίσλως, συνιστών έν αύτξ πλήρη τηλβγραφι-
χόν «ταθμόν. Συγχρόνως ό διβυθυντής του εργοστασίου χ.
Δ. Αργυρόπουλος θα ιχθέσν^ διαφόρους συσχβυάς ηλβχτρι-
ριου φωτός οιχιαχης χρήσ&ως. Διά την παρασχκυήν των έχ•
θκμάτων τούτων έζητήθη παρά του ύπουργιΐου των *Εσ»»
τ<ριχ»ν πίστωσις 400 δραχμών.

— « Παρηγγέλθησαν οΐ δήμοι του χράτους ν* άποστ«(λω•
σιν ώς ιχθέται διά την Δ' Όλυμπιάδα, άπ* «ύθκίας προς
την χβντριχήν έπιτροπην ^ δια του έπΙ τών ισωτιριχών
ύπουργιίου, δείγματα πάντων τών^Ιν τη «8ριφ«νρε(^ αύτδν
κατασκευαζόμενων βιομηχανημάτων και τών παραγομένων
γεωργικών ή ίλλων δημητριακών κα\ ιδ(ως τών &σπρ(«ν
καΐ τών ξηρών καρπών.

— Κατά την τελευτα(αν συνεδρίασιν του δημοτικού
συμβονλίου Κερκυραίων ό πρόεδρος αύτου κ. Λ. Βλάχος
προέτειν• όπως έκ τών διαχριθησομένων Κερκυραίων τεχνι-
τών εν τζ *Ολυμπιαχ^ Εκθέσει δύο οί εκτάκτου ιδιοφυί-
ας ανά εΙς εξ έκαστης τέχνης άποσταλώσι δαπάντρ του δή-
μου εφ* έξάμηνον είς τίνα πόλιν της *£σπερ(ας όρισθησομέ-

νην ύπό του δημοτιχου συμβουλίου προς πραχτικην ίσχη..
σιν. Την πρότασιν ταύτην παρεδέΕατο τό δημοτιχόν συμ-
βούλιον και έψι(φισ« προς τοΰτο πίστωσιν τρισχιλίων δραχ*
μών.

^ — Ή έν 'Ιθάχ^ ε/δική επιτροπή άνηγγειλεν 8τΐ ό κ.
Εύάγ. Μπασιας, βουλευτής Κεφαλληνίας, Ιθετο ώςίπα-
θλον τά κάτωθι σημειούμινα ποσά υπέρ τών ακολούθων εκ-
θεμάτων της επαρχίας Ίθάχης, άτινα ηθελον τύχν) βρα«
βείου {) επαίνου παρά τών ελλανοδικών έν τξ κροσεχεΓ Ό•
λυμπιαχ^ Εκθέσει* ητοι δύο βραβεΓα δι' εργόχειρα η χ«ι•
ροτιχνηματα εχ δρ. εκατόν έχαστον και £ν βραβεΓον έκ
δραχμών διαχοοίων δια τόν εκλεχτότερον οίνον οικιακής
κατασχευής.

-— 'Εδημοσιεύθη ή προκήρυξις του ποιητικού αγώνος, 8ν
συνέστησεν ό κ. Νικολαίδης Φιλ«δ(λφεύς, ε^ς μνήμην του
πρό τίνος τελευτησαντος εγγονού του. Οί όροι του διαγωνί-
σματος εΐσιν οί έξης περίπου, α) Ό άγων είνε λυρικός- 6)
τά άποσταλησόμενα ποιήματα πρέπει να σύγκηνται κατ* ά•
νώτατον δρον εξ 800 χα\ κατ* ελάχιστον έχ 4θΟ στίχων* γ)
τό εΤδος της γλώσσης έν ^ θα γραφώσι τά ποιήματα άφίεται
είς τήν φιλοκαλίαν του ποιηνοΰ, δστις εΙνε ελεύθερος νά μετά•
χειρισθ^ είτε τήν δημώδη είτε τήν καθαρεύουσαν* δ) προθε-
σμία προς ύποβολήν τών ποιημάτων ορίζεται ή 15 Αυγού-
στου ήμερα, μέχρι της οποίας πρέπει νά παραδοθώσι τά
ποιήματα είς τόν πρόεδρον της έπιτοοπής τών 'Ολυμπίων-
ε) τό γέρας είναι χιλιόδραχμον, χατα |^ητήν δέ άπαίτησιν
του άθλοθέτου δέν δύναται νά διχοτο|ίηθ^.

ΦΙΑΟΑΟΠΑ

ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΚΑΛΑΙΤΒΧ1ΠΑ

Καθ* £ προανηγγείλαμεν, άρχόμεθα άπό του σημερινού
φύλλου της «Εστίας• της έν μεταφράσει δημοσιεύσεως του
'Ττζο^ηφίου, νεωτάτου μυθιστορήματος του διαπρεπούς
συγγραφέοκ χαΐ άχαδημαίχοΰ Ίουλίαυ Κλαριτή. Ό *Τπο'
ψτ^φίο^ όμολογεΓται έκ τών κρατίστων Ιίργων του συγγρα-
φέως τούτου, αριθμών επανειλημμένα; έχδόσεις χαί απλή•
στως άναγινωσκόμενος. Έν τω μυθισταρήματι τούτω άπει•
κονίζονται μετά θαυμαστής επιτυχίας τά έχλογιχά ήθη της
Γαλλίας τήν σήμερον, τοσαύτη δ' ε?νε ή όμοιότης αυτών
προς τά παρ* ήμΓν συμβαίνοντα, ώστε ό 'Έλ)ην άναγνώ•
στης, διεξερχόμενο; τας πλήρεις ενδιαφέροντος σελίδας του
βιβλίου, φαντάζεται βτι παρίσταται είς σχηνάς του συγ-
χρόνου πολιτικού βίου της Έ/λάδος.Άλλ* ή πρόθεσις του
συγγραφέως δέν περιορίζεται είς τήν άπλήν άπειχόνισιν.
θέλει Γνα τ^ βιβλίον του άποβ^ ου μόνον τερπνόν άνάγνω*
σμα, άλλα χα\ ώφέλιμον ει; τό χοινόν. ΖητεΓ, χαταδεικνύων
τάς παρεκτροπάς χα^ άσχημίας υπέρ τό μέτρον άνειμένου
συστήματος, νά συντελέσν) είς τήν κεριστολήν του χαχου.
Και τοΰτο χατορθόνει ώ; άριστα, φρονηματίζων τόν άνα<•
γνώστην, παρ*^ εξεγείρει ίσχυράν τήνσυναίσθησιντής άπεχ•
θείας «ρός τήν ποταπήν δημαγωγίαν καΐ ευσυνειδησίας έν
τζ πολιτική δράσει.

Άλλα δέν είνε τό ίργον καθαρώς πολιτίχόν μιθιστόρημα,
ώς ήθελε τις εικάσει έκ τούτων. Ό άριστοτέχτη; συγγρα-
φεύς παρεισάγει έν τ^ κυρία υποθέσει £λλο τρυφερόν μυθι-
στόρημα, ούτινος ή άνέλιξις μετά τέχνης συνυφαινομένη
ποικίλλει έπιχαρίτως τήν δλην είχόνα χα\ προσδίδει ιδιάζον
θέλγητρον εις τήν διήγησιν, δεσμεύουσαν ουτ» την περιέρ-
γειαν καΐ τό ενδιαφέρον του άναγνώστου.

Τοιούτο τό προσφερόμενον ίργον είς τους άναγνώστας
της «*Βστία;••

•— 'Ετελεύτησε κατ* αύτάς έν Λιβερπόλει ό περιώνυμος
Άγγλος ποιητής καΐ λογογράφος ΜατθαΓος "Αρνολδ, πρε-
σβύτερος υίός του ούχ ήττον περιωνύμου εκδότου χαΐ έρμη.
νευτοΰ του θουκυδίδον Θωμά "Λρνολδ. ΈπΙ οέχα Κτη^

ΟΪ9ϊΐϊζθ(:Ι όγ

Οοο^Ιε

Ζ^£2.Λ.ΧΧΟΓΤ ΤΗ23 ΕΧ1ΧΙ.Α^53

άπο τβΰ 1857-1867, ό "Αρνολ^ ύπτ,ρξβ καθηγητής της ποι-
ήσβως εν τω πανβπιστημ(ω της 'Οξω^ιίας, αυτόθι δε ικοίη-
σε χαΐ την ονομαστήν αύτοΰ τραγωδίαν • Μβρ6πην •
χατα τον τρόπον των αρχαίων Ελλήνων δραματουργών,
ιιροτάξας χα) μακράν βισαγωγήν περί του αρχαίου ελληνι-
κού δράματος, ήτις βγένετο καρα(τ:θς μεγάλων χα\ σφο-
δρών φιλολογικών συζητι^σεων παρά τοΓς αγγλοις λογίοκς.
'Ο "Άρνολδ ηύδον.ίμησβ κατ* εξοχή•» ώ; Ιφοροζ των σχο-
λείων, ων τά πλεΓστα άναδιωργάνωσε μετά συνέσεως, έφ' ώ
χαΐ είκότως εγκωμιάζεται ύπο αγγλικών εφημερίδων ώς
άναμορφωτής της μέσης εκπαιδεύσεως.

— Ό εν Τεργέστ/5 διαπρεπής λόγιος β Κ. Σκαλτσούνης
συνεκάλεσεν εσχάτως το τεργεσταΓον δημόσιον εις διάλεζιν
εν τ^ αίθούσν) του φιλολογικού συλλόγου Μία^ΓΥΟ. Ός θέ-
μα έξελέξατο 6 πολυμαΟή; ρήτωρ τήν «ΜωσαΙκήν κοσμο-
γονίαν•, άποδβίξας δτι αί νεώταται Ιρευναι της επιστήμης
έπικυροΰσι πληρέστατα τήν δημιουργιχήν σειράν της Πα-
λαιάς Γραφής κα\ δτΐ α{ περΊ αυτομάτου γενέσλως θεω-
ρ(αι των ύλιστών αποδοκιμάζονται ύπ' αυτών τών χορυ*
φαίων φυσιοδιφών. Το ανάγνωσμα έπεκροτήΟη θερμώς ύη^
τών ακροατών, έπηνέθη δέ και ύηο του τεργεσταΐου τύπου.

— Ή Εφορία του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσού κατ*
έντολήν του σώματος εξέλεξε τήνέπιτροπήν ήτις θέλει ακε-
φθη περί τών επιστημονικών Κργων,τά όποΓα θέλει παρουσι-
άσει ό Σύλλογος κατά τήν είκοσιπβνταετηρίδα αυτοΟ.Ή επι-
τροπή συνέστη εκ τών κ. κ. Σίμου Μπαλάνου προέδρου του
Συλλόγου κα) τών μελών χκ. Τιμ. Αργυροπούλου, Σπυρ.
Λάμπρου, Έμμ. Δραγούμη, Έμμ.Λυκούδη, Ίω.Βάμβα, Π.
Ι. Φέρμπου, Ίγν. Μοσχάκη, Ε. Ζαλοχώστα, κα\ Τιμ. Η-
λιοπούλου χαΐ συνηλθεν ηδη εις συνεδρίασιν, άπεφάσισβ
δε Γνα επΙ τ^ είχοσιπενταετηρίδι προκηρυχθώσι διάφορα δια-
γωνίσματα.

— Έν ΠειραιεΓ υπεγράφη μεταξύ του διευθυντού του
*Ορφα^«οτροφείου Έλένγ.ς Ζάννη και του έργοστασιάρχου κ.
Π.Μόσνερ βύμβασις ισχύουσα βπ^ι δεκαετίαν,περί εισαγωγής
έν τώόρφανοτροφείφνέας τέχνης,τψ, ν.λειθρο.τοιίας. Το δρφα-
νοτροφεΓον χορηγεΓεις τδν κ. Μόσνερ δρ. 3000 δι* άγοράν
τών αναγκαίων εργαλείων, κα\ άμισθι διαρχοΰντος νου κύ-
ρους της συμβάσεως Εν χτίριον έν τφ προαυλίφ του 'Ορφα-
νοτροφ'.ίου προς εγκατάστασιν του εργαστηρίου έν αύτώ.
Έν τω έργαστηρίω τούτω Οά διδάσκωνται 20 τρόφιμοι,
θα κατασκευάζωνται δέ πλην κλείθρων, χρηματοκιβώτια,
έργαλεΓα χε:ρονργκχά κλπ,

-^- Γενομένων τών άρχαιρεσ:ών του έίρτι συστάντος έν *Α-
θήναις Επιστημονικού Συλλόγου, εξελέγησαν πρόεδρος 6 χ. Κ.
Κόντος, αντιπρόεδροι οί κκ. Λουκάς ΠαπαΤωάννου και Ι. Ν.
Χατζηδάκης, γραμματεύς ό α. Μαργ. Εύαγγελίδης, σύμβου-
λοι ο{ χ.χ. θ. Νέγρης, Σπ. Βάσης, Π. Καββαδίας, Γ. Πα•
παβασιλείου χα\ Ρήγας Νιχολαιδης, επιμελή ι αι δε του πε-
ριοδικού του συλλόγου οί χχ. Γ. Χατζηδάκης 'Λν. Οικονόμος
Γ. Κρέμος, Σ. Οίνονομίδης καΐ Κυπάρισσος Στέφανος.

— 'Τπβ του κ. 'Ιωαχειμ Βαλαβάνη εξεδόθη εις τεύχος
ιδιαίτερον ή έν τφ συλλόγω Παρνασσώ άναγνωσθεΓσα χα\
έν τω όμωνύμω περιοδικώ δημοσιευθεΓσα καλλίστη αύτοΰ
πραγματεία «Ή καμπάνα του νωριοΰ μου», ή τοσούτον
βχτιμηθεΓσα ύπό του Κοίνοΰ. Εΐινε γεγραμμέ\η χαλλιβπώς
χα\ μετ* αισθήματος πολλού, λίαν δέ ενδιαφέρουσα δια τάς
παλλάς βί'^ήσεις &ς πορίζει ήμιν περί της έλληνικωτάτης
Μικρασία; καΐ τών κατοίκων αύτης.

— Ό βουλευτής Κυκλάδων κ. Στ Σκουλούδης άνεχοί•
νωσε 8ι* επιστολής αύτοΰ προς τον πρύτανιν του Έθνικοΰ
Πανεπιστημίου δτι χορηγεΓ 2,000 χρυσά φράγκα, Γνα άπο-
σταλώσιν &κτω εκ τών φοιτητών του Πανεπιστημίου εις
Βονωνίαν ώς αντιπρόσωποι τών συσπουδαστών αυτών κατά
τοτς τελβσθησομένας έορτάς επι τ^ όκτακοσιετηρίδι της
{δρύσεως του εχεΓ Πανεπιστημίου, τοΰ πρώτου ίδρυθέντος
έν Εύοώπ^.

— Χθες ίληξεν ή προθεσμία της υποβολής τών Ιίργων
δια τον Λασσάνειον δροματικόν αγώνα. Μ^χρι τοΰδε υπε-
βλήθησαν δέκα, έξ ων τα πλείονα ΐιωμφδίαι. Ή επιτροπή
τών χριτών δβν ώρίσθη εισέτι ύπό της Συγκλήτου.

— Ύπό τοΰ κ. Γ. Δούκα, τροφίμου τοΰ ημετέρου *({^δβίου
έκ τών εύδοκιμωτέρων, εξεδόθη ίρτι μελοπο(ηθέν άσμάτιον
■ Τα δύο ^όδα» τοΰ κ. Γ. Δροσίνη, έν μονωδία η βιωδία
μετά σννοδείας χλειδοκυμβάλου. Τδ Ιργον τιμάται δραχμής
χα^ εύρίσχλται έν τώ Βιβλιοπωλβίφ της «Εστίας•.

επιτύμβιος ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΕΚ ΚΝΩΣΟΥ
ΚΡΗΤΗΣ

*Ημίσειαν ώραν μακράν της πόλεως *Ηραχλείου ύκάρ-
χει τέμενος Όθωμανικόν (Τεκέ; τοΰ Χίν-'Λλη) χείμενον
εγγύτατα τών ερειπίων της αρχαίας πόλεως Κνωσού. "Ε^
τι VI τών αμπελώνων τοΰ τεμένους τούτου σκάπτοντες οΐ
έργάται άνεΰρον προ μηνός περίπου και έξήγαγον βχ της
γης Ικανώς μέγαν πώρίνον λίθον, δστις προφανώς άπετίλιι
τό άνώτατον μέρος στήλης έπαυμβίου χα) φέρει εγχεχβ-
ραγμένον έλεγειακόν έπιτύμβιον επίγραμμα έκ δέκα στίχων
χεΓται δε νΰν φυλαττόμενος έν τω περιβόλω τοΰ Όθ^μ.
τεμένους. Τό κείμενον, πανταχοΰ σχεδόν εύκό)ως άναγιν»•
σκόμενον, ^χει ώδε :

*θαρσύμ.αχος Ακοντίω»

• Οό3^ θατίιίγ άρ€τα(: 6ννμ* ωΛεσας^ άΛΑά σε φάμα

η Κυόαίτονσ* ανάγει όωμανοζ εξ *Α{όα,

• θαρσνμαχε^ τράτες όε χαΐ οψαγόνωτ τις αεισα

• Μτωόμετος χείνας θονριόος ίπποσντα^

• *Ερταί<ύΥ Ηζε μο^τος ^π* ηνεμοΒττος *Εόαίον

■ ΟνΛαμοτ ιππείας ρηξαο φοιΛόπιδα^'
η "Αξια μεγ γετ^ταο Λεοττίηυ^ άξια δ* εσθΛί^γ

• "Εργα μεγανχητων μηδομεγοζ ^ρογογωτ.

» Το^γεχά σε φθιμεγωγ χαθ* όμνγοριγ 6 χΛυτοζ'Αόηζ
9 '^Ισε ίΖοΛισσονχω σνγθρογογ *ΙόομεγεΤ •.

Τό επίγραμμα, ώς έκ τοΰ είδους της γραφής δύναταί τις
νά εικάσγ;, φαίνεται βτι ανήκει είς τόν δκύτερον η πρώτον
προ Χρίστου αιώνα. *Ομηρικήν δε γλώσσαν Ιπιχειρήσας νά
μιμηθ^ ό ποιητής εγκατέμιξ» χαΐ Δωρισμούς (Λεονιίω,
φάμα, κείνας, ίπποσύνας) κα\ Λιολ:σμούς τινας (ονυμ*)•
ένώ τό μέτρον, πεντάμετρον δν, η, ώς όρθότερον >έγεται,
έλεγεΓον, είνε πανταχοΰ άμεμπτον. Παρατηρητέον δ* $μ»(,
δτι λέξεις τινές, ει και ευκρινώς άναγινωσχόμεναι ούδεμίαν
έπιτρέπουσιν άμφισβήτησιν περί της γραφής, τοσούτον εί«
παρηλλαγμέναι, ώοτβ αδυνατούντες νά παραδίχθώμεν, δτι
ό ποιητής εποιήσατο χρησιν τύπων άλλων παρά τους γνω-
στούς κα\ συνήθεις, πειθόμεθα μάλλον, δτι κίνε σφάλματα
προελθόντα έξ άτροσεξίας τοΰ τήν έπιγραφήν έγχαοάξα^τος
λιθουργοΰ. Οΰτω π. Χ. άντ\ τοΰ γνωστού ϊκ τε τών ομη-
ρικών ποιημάτων και άλλαχόθεν ο^ιγογωγ Υγρχψβ οψα-
γόνων, άντΊ τοΰ φυΛόπιόος έγραψε φοιλόπιδας και άντΙ
τοΰ χαθ^ δμηγυριγ^ κ^θ' όμήγοριν. Ή δέ λέξις μεγανχψ
τωγ (μ-βγαύχητος) δέν φέρεται μεν έν τοΓς λεξικοΓς, ευρη-
ται δ' δμως ιτό μεγαυχής καΐ μεγαλαύχητος, κατ* άναλογίβν
προς τα δποΓα ήδύνατο, νομίζομεν, νά ύπάρχ^ η νά σχη*
ματισθ^ κα\ τό μεγαύχητος. Πλην τούτων άναφ€ρονται
έν τω έπιγράμματι χα\ δύο ?τι λέξεις τέως εντελώς αγν«-
στοι, καθ* δσον δυνάμεθα ήμεΓς ένθάδε, στερούμενοι καταλ-
λήλου βιβλιοθήκης, γα βεβαιώσωμβν* αί >έξεις 'Ερταίωγχο\
^Εδαίον^ ων αμφοτέρων πάντα τά στοιχεία εΓνε σαφή χα^
ευδιάκριτα, ώστε νά μή δύναται νά έγερθ^ υπόνοια πλημ-
μελούς αναγνώσεως. 'Βχ τών συμφραζομένων δέ προφα«»ς
εξάγεται δτι τό μέν ^Ερταίωγ είνε γενική εθγιχο^ ουο•
ματος εξηρτημένη έκ τοΰ ονΛαμογ, τό δέ *ΕδαίθΌ «^
δνομα ύψηλοΰ τίνος δρους ή λόφου, ώς εμφαίνει τό έπίθιτον
ηγεμόεγτης. 'Αλλά τίν§ς οί ΈρταΓοι ούτοι η ποΰ ίκειτο
τό ΈδαΓον ή "Έδαιον, άναμενομεν κα\ ήμεΓς νά μάθωμεν
παρά τών επαϊόντων.

Μετά τάς προχείρους ταύτας παρατηρήσεις καΐ σημειώ-
σεις έπιχβιροΰμεν νά μεταφέρωμεν εις τήν καθ* ήμας *Ελ•
ληνικήν τήν Ιννοίαν του επιγράμματος τούτου, δπ•ρ Ιχ*^
μεν καί τίνα άλαζονικήν μεγαληγορίαν, έκτο; έάν ύποτεθξ
δτι ό άλλως άγνωστος ήμΓν Θαρσύμαχος ητο τω $ντι αξ^ος
τοσούτων επαίνων, άλλα κα\ δεν σ\ερεΓται ποιητικού ύψους
χαΐ χάριτος. Τοσοΰτον μόνον δύναται νά ύποστηριχθ^ μΐ^>
βεβαιότητος, βτι 6 θρασύμαχος Λεοντίου και Κνώσιος ην
τήν πατρίδα καΐ έπ•φανής τοσούτον μεταξύ τδν συγχρό-
νων αύτοΰ, ώστε νά δύναται νά λεχθη περ\ αύτοΰ δτι •εχα-
θισε σνγθρογος τφ ποΛιονχω ΙδομβγεΊ,•

βραβύμιαχος Λκοννίου.

• Ουδέ μετά θάνατον άπώ>εσας της ίρετης τόδνομα, άλλα
σε ή φήμη κλείζουνα ανάγει έξ "]^δου, θρασύμαχε, μεγαλο-

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

▲νχ•• ΒΘ2. — 1 χ^Α^ζο"^ 1888. /^^αxΓΡ^^ ΙΟ.

ΓΡΑΦΕΙΟΝ τής Εετιας: ΈπΙ τή<: δδοΟ Σταδίου, αριθ. 35.

ΧΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡ10ΔΙΚ0Ν ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡ1ΑΚΗΝ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΜΟΝΑΧΟΙ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΙ. *

Ο ΓΠθνΗΦΙΟ£, μυ6&βτορ(α Ίονλίου Κλαρ»τ9ϊ,
μΐ»τΑφραο»ς χ. Α.

ΙΣΤΟΡΙΚΑΙ ΣΗΜΚΙΩ£ΒΙ£ «»ρΙ ΆΟαναο(ο>> ▲&<&-
«ο», ύ«6 *ΑνδρΙα Καρκαβίτβα.

ΧΡΗΣΙΧ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ ΦΩΤΟΒ ΕΝ ΤΩι
ΚΥΝΗΓΙΟι.

ΒΡΟΧΑΙ ΑΙΜΑΤΟΣ.

ΚΠΙ ΔΒΓΚΟΒΙΑΤΟΣ ϋΗΤΡΟΣ, «οίημα» ύικ6
Κ€ι»βτ9^ Παλαμλ.

ϋΡΑΚΤΙΒϋΒ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ.

ΣΗΧΕΙύΣΕΙΣ.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΘΕ2ΙΖ

γο^Ρ ^^,.7*'ίροΛη της ^χθέσβως των 'Ολυμπίων, ποθούσα να
σνστη ί ' /')^ ^^^^ βχθέτβίς κα\ βξασφαλίση την πώλησιν των
, Ν *' ^^ ' ' *^4[τ«ν, άπβφάσισβ νά συατηση λαχβΓον, ούτι•
αντηγ Γ,,ν .τ^/.^.,^,ς αριθμοί βά λαμβάνωσιν βίχ6νας, ίπιπλα,

*^τ<ι•ν, άπβφάσισβ νά συατηση λαχβΓον, ούτι•
'^'ν'.τ.ς άριθμ-^ ^^^ ^- '-' '-^ - *— ^-

χραψα Γδ>• .τ^;ί^ρ^7/ίώΜ^Μί4ΐων χαΟολιχών χαλογραιων βδψ
ί^οΙΓ, καΐ α.ΚΙωγ ύϊ ογομαί!ΐί^Λ'*Λ%9ΐ>» διλ χχλλιτβχνη

α,ΙΛαχο^ ατζ• κείμενων.

[ως 2έ 8Χ Αον8£νον,
επιτροπή

Ζίίΐτοϋντας ο£ τόμοι του λογίου Έρμου
τις Βιέννης των ετών 1812, 1814, 1816 καΙ
1821. Ό κατέχων αυτούς και θέλων νά τους
εκποιησγ) ίύναται νά άποταθγ) ίΐς το Βιβλιο-
πωλβΐον της αΈαττίας».

ακρόπολις ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ

•Αντίτυπα αύτης πωλούνται βν τω Βιβλιοκωλβίφ της
■Εστίας• Ιν ♦Αθήναις δροχ. 2,5θ, δια* τάς επαρχίας δραχ.
2.75, δίά την αλλοδαπών φρ. χρυσά 3.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Εχ της βνβργηθβίσης έν τω ταμβ{ω των πληρωμών των
ίπβρχιβιχων εξόδων ίξ6)έγξβως έβ.δαιώθη ίλλβιμμα διαχο-
σ(ων τ(σσαράxοντα^^αιάδων περίπου δραχμών, εφ• ω χβ\
Χβτηγγέλβη ύπο τον υπουργείου τωνοίχονομιχων 6νπ6λογος
ταμίας Αναστάσιος Λάσχαρης είς την ιίσαγγελιχήν αρχήν.
ΙχδββΙντο; δέ Ιντάλματος σνλληφιως, έχρατήθη ούτος Ιν τ§

^- 'Βν τω «Ν. ΈλβυΒέρφ Τύπφ? της 24 Απριλίου χα-
τεχωρίσΟη μαχρά επιφυλλίς του χ. Γ. Μέϋερ ( καθηγητού
των ΐλληνιχών γραμμάτων έν τω πανεπιστημίω ^ου Γράτς)
περί της Ζαχύνβου. Ό αξιότιμος καθηγητής περιγράφει
δια μαχοων τάς φυσιχάς χαι ίλλας χαλλονάς της ερατεινής
νήσου, ην εν πο)λοΓς εύρίσχει ύπερτέραν της Κερχύρας,
βξαίρων δέ τήν ωραιότητα χα\ τήν όμιλητιχήν «ύχοβμίαν
των Ζ'αχυνβίων γυναιχών, τήν φιλοξενίαν χα\ τήν φιλόφρονα
συμπεριφοράν των χατοίχων έν γένει, επιλέγει βτι το ιτα-
λιχ^ν ρητον Ζαη(6, βοΓ (Ιί 1^βΤ4ΐη(6, ε?νε πράγματι άληθέ-
«τατον.

— Έν Μονάχφ έτελεύτησε χατ' αύτάς ύπέργηρως ό κα-
θηγητής 5•1ΐϊ, πολλά ύπίρ Ελλάδος γράψας, δημοσιεύσας
δέ χα\ βιογραφιχήν μελέτην περί Δημοσθένους.

— Έν ττί παρισινή Σχολ^ των Τεχνών έγένετο τξ 18
άπριλίου ή Χναρξις ίστοριχης εκθέσεως γελοιογραφιών.

— Ή έν Βαρχελόνγ) διεθνής Ιχθεσις αρχβται τήν 8 έν••
στώνος μάίου.

— Κατβ τ^ έπίσημον τεύχος τών διευθύνσεων του άμε-
ριχαν:χοΰ τύπου εκδίδονται έν ταΓς Ήνωμέναις Πολιτείαις
χα\ τω Καναδά 15.430 έφημερίδβς χα\ περιοδικά. Τούτων
τλ δέχατον άποτβλεΓται έκ καθημερινών φύλλων. 1 1,514
είνε έβδομαδιαΓα.

— Έν ταΓς έπΙ της αρχαίας Καρχηδόνος γενομέναις άνα•
«καφαΓς άνεκαλύφθησαν νεωστί διάφορα αποθραυσματα,
5τινα φαίνονται 8τι άνήκουσιν εις μαρμαρΙνους^ χριστιανι-
κούς τάφους, άναγλύφοις κβνοσμημένους. Δύο τών τεμαχίων
τούτων παριστώσι «τον καλ^ν ποιμένα έπανάγοντα τ^ απο-
πλανηθέν πρόβατον», £τερον δέ «γυναΓκα δεομένην», δύο
ίτερα «τ^ν πολλαπλασιασμών τών δρτων» και πιθανώς «τήν
ίασιν του λεπρού». Ή σπουδαιότης τούτων συνίσταται εις
τήν τελείαν σπάνιν γεγλυμμένων σαρκοφάγων έν Άφριχ^.

— Έν ΔελφοΓς άνεκαλύφθησαν κατά τήν έκχωμάτωσιν
του υπογείου οικίας τίνος εις βίίος ένος μέτρου τρεΓς
θάλαμοι άρχαΓοι τεταγμένοι κατά παραγωγήν, διαχωριζό•
μενοι δέ 8ιά μαρμάρων έκ πεντελικοΰ, εις τάς γωνίας τών
οποίων ύπάρχουσιν άνά δύο κίονες έν^ και ήμίσεος μέτρου,
κορινθιακού ρυθμού κα) σνγχοινωνοΰντες διά θυρών βσον
δύο μέτρων* τά τε αετώματα ώς κα\ αΐ βάσεις είνιν επίσης

πεντελικοΰ. Έκαστος θάλαμος Ιχει χωρητι-
ΑΛΛ'ττ^Κ'Ι|Η^ΜΗ|Μΐτρ<Αν• Φαίνεται βτι θά έ•
ΑΑΛΗΛ^Ι^^νΤΚ^^^Λ. ά^^ζχ^^ αγαλμάτων.

τών αρχαίο•
Γ. Κ. Μυτ•λήνην. Ελήφθησαν. ΠλεΙ^^ν•^•^**^*^ •*'^
διά τάς φιλικάς φροντίδας. Τά ζητηθέντα χαΛΚ]!!^•^» -^^^
μας Ιίχετε ταχυδρομικώς.— Κυρία> Δ. Π. Κωνστα^^***** *^'
λ»ν. Ουδείς υπάρχει λόγος αποκλεισμού της γυ\α.«ν^ -^
του αγώνος. Τουναντίον δέ μεγά)ως θά χαρώμεν, αν μετα-
ξύ τών αγωνιστών άναφαν^ και Έλληνίς τις Σάνδη. -— κ.
Σ^Α. Θεσσαλβνίκην. Συνιμορφώβημςν τξ παραγγελία σας!

ιδιαιτέρως.— ΦιΛοζ/χτω. Οΰτως ώρισβν δλλος συγκριτι-
κώς : •Η ποίησις εινε σκέψις, ή μουσική εΓνε βνειροπόλη-
σις. ^Ο,τι δεν δυνάμεθα νά εΓηωμεν, ά»ά δεν δυνάμιθα

. ^ . ^ Γ- , -- δυνάμ€θα

και να σιωπησωμεν, εκφράζει ή μουσική. — κ. Ι. Ν. Τ.
ΚβιηΙβΙΐ. ΈπληριΣΛη παρά του κ. Σ. Β. — κ. Κ. Π. Α.
Δεν αποστέλλεται δωρεάν.— κ. Μ. Λ. Β. Γαλάζιον. Εύχα^
ριστουμεν διά τά φιλικά αισθήματα. — Σντδρομητ^ ττίς,
•Εστίας•, Πάτρας. Δέν ενθυμούμεθα νά Γδαμεν ποτέ
μετάφρασιν αύτοΰ του ϊργου. 'Τποθέτομεν δτι δέν Ιχει
μεταφρασβη.— κ. Π. Η. Η. Ταγανρόγ. •Ελήφθησαν. Εύχα-
ρ^στοΰμεν θερίΜας διά τήν ευμενή ύποστήριξιν. Τό τεύχος
της Ιστορίας απεστείλαμεν προηγουμένως. — Φαροβοάμτι,
Ουδέν έκ τών τριών ατυχώς ενεκρίθη, —κ. Δ. Ι. Π. Σορό-
καν. Απεστάλη τό ζητηθέν φύλλον. Ή συνέχεια της Αονί-
ζηζ ΜυΛΛερ είς το 9ον τεύχος. "Ηρξατο ή Ιχδοσις του
•Αρχαιολογικού Λεξικού.— κ. Π. Γ. Γενίτσεσκ. Ελήφθησαν

ΟΪ9ϊΐϊζθ(:Ι όγ

Οοο^Ιε

Ζ^£2.Λ.ΧΧΟΓΤ ΧΗ23 ΕΧΙΧΙ,Α^ΣΙ

άπο τβυ 1857-1867, δ "Αρνολ^ί ύπτ,ρξΕ χαθηγητής της πο»-
ήσιως έν τω πανβπιστημίω της Όξω\ίας. αυτόθι ^β έκο(η-
σβ χαι την ονομαστήν αυτού τραγωδίαν • Μβρ&πην •
χατα τον τρόηον των αρχαίων Ελλήνων δραματουργών,
ιιροτάξας χα^ μαχρ^ν ιισαγωγήν π&ρΊ του αρχαίου ελληνι-
κού δράματος, ήτις {γένκτο ιιαρα(τ:θς μιγάλων χα^ σφο-
δρών φιλολογκχών συζητι^σιων παρά τοΓς αγγλοις λογίοις.
Ό *Άρνολδ ηύδονίμησβ χατ' έξοχην ως έ'φοροζ τών σχο-
λείων, ων τά πλβΓστα άναδιωργάνωσβ μετά συνέσεως, έφ* ω
χαΐ (ΐχότως έγχωμιάζετάι ύπο αγγλικών εφημερίδων ώς
αναμορφωτής της μίσης έχπαιδβύσιως.

— Ό έν Τβργέστ•/; διαπρεπής λόγιος β Κ. Σχαλτσούνης
συνβχάλεσεν εσχάτως το τεργεσταΓον δημόσιον εις διάλεζιν
έν τ^ αΐθούσν) του φίλολογιχου συλ>όγου Μία^Γνβ. Ός θέ-
μα εξελέζατο ό πολυμαΟή; ρήτωρ την «ΜωσαΙχήν χοσμο-
γονίαν«, άποδείξας δτι αί νεώταται Ιρευναι της επιστήμης
έπιχυροΰσι πλη|>έστατα την δημιουργ:χήν σειράν της Πα-
λκιας Γραφής χαΐ δτι α{ περΊ αυτομάτου γενέσεως θεω-
ρ(αι τών ύλιστών αποδοκιμάζονται ύπ' αυτών τών χορυ•
φαίων φυσιοδιφών. Τό ανάγνωσμα έπεχροτήθη θερμώς ύη^
τών άχροατών, έπηνέθη δε χα\ ύηδ του τεργεσταίου τύπου.

—Ή Έφορία του Φιλολογικού ΣνλλόγΟΛ» Παρνασσού κατ*
έντολήν του σώματος εξέλεξε τηνέπιτροκήν ήτις θέλει 9χ&-
φθη περί τών επιστημονικών ϊρχων^τα δποΓα θέλει παρουσι-
άσει ό Σύλλογος κατά την είχοσιπεντκετηρίδα αυτου.Ή επι-
τροπή συνέστη εκ τών χ. χ. Σίμου Μπαλάνου προέδρου του
Συλλόγου χα\ τών με)ών κκ. Τιμ. Αργυροπούλου, Σπυρ.
Λάμπρου, *Εμμ. Δραγούμη, Έμμ.Λυκούδη, Ίω.Βάμβα, Π.
Ι. Φέρμπου, Ίγν. Μοσχάχη, Ε. Ζαλοχώστα, και Τιμ. Η-
λιοπούλου χαΐ συνηλθεν ηδη εις συνεδρίατιν, απεφάσισε
δε Γνα επ) τ^ είχοσιπενταετηρίδι προχηρυχθώσι διάφορα διά-
γω ν(σματ α.

— Έν ΠειραιεΓ υπεγράφη μεταξύ του διευθυντού του
•Ορφανοτροφείου Έλένγ.ς Ζάννη χαι του εργοστασιάρχου χ.
Π. Μόσνερ βύμβασις ισχύουσα επι δεχαετίαν,περ\ εισαγωγής
έν τώόρφανοτροφείφνέας τέχνης,τής χλειθροττοιίβς. Τ6 ορφα-
νοτροφ&Γον χορηγεΓεις τ^ν χ. Μ6σνερ δρ. 3000 δι* άγοράν
τών άναγχαίων εργαλείων, κα\ άμισθι διαρχοΰντος του κύ-
ρους της συμβάσεως Εν χτίριον έν τώ προαυλίφ του 'Ορφα-
νοτροφ^ίου πρλς έγχατάστασιν του εργαστηρίου έν αύτω.
Έν τω έργαστηρίω τούτω θα διδάσχωνται 20 τρδφίμοι,
θα χατασκευάζωνται δε πλην κλείθρων, χρηματοκιβώτια,
έργαλεΓα χε•.ρο\^γιχά χλπ.

-" Γενομένων τών αρχαιρεσιών του άρτι συστάντος έν Α-
θήναις Επιστημονικού Συλλόγου, εξελέγησαν πρόεδρος 6 χ. Κ.
Κόντος, αντιπρόεδροι ο{ κκ. Λουχας ΠαπαΤωάν^ου χαι Ι. Ν.
Χατζηδάκης, γραμματεύς ό λ. Μαργ. Εύαγγελίδη;, σύμβου-
λοι ο{ Χ.Χ. θ. Νέγρης, Σπ. Βάσης, Π. Καββαδίας, Γ. Πα•
παβασιλείου χαι Ριζγας Νιχολ^ιδης, επίΜλίΜΛ»^-*^*^••^^"*-**-^
ρ!θδιχοΰ του συλλόγου οί,^>ιιρΤΓμητα^'■Τί•'ΤΓμη της συνδρομής μέ•
Γ. Κρέμος, Σ. Οι%ο^ψ(ίΧ^' ζτοι έν Αθήναις φράγχα 24 τ^

— 'Τπ^ του ιτΊίΛ τούς πληρότοντας χβτά τόμον χαΐ φρ.
ιδιαίτερον ή ^ προπληρόνοντας τ^ βλον σύγγραμμα αμα τξ
έν τώ όμι^τοΰ Α' τόμου. ΟΙ έν ταΓς έπαρχ1α•ς χαι τξ άλλο^

επιτύμβιος ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΕΚ ΚΝΩΣΟΥ
ΚΡΗΤΗΣ

ΉμΙσειαν ώραν μαχράν της πόλεως Ηρακλείου υπάρ-
χει τέμενος Όθωμανικόν (Τεκέ; του Χ^ν-Άλή) κείμενον
εγγύτατα τών ερειπίων της αρχαίας πόλεως Κνωσού. Έ^
τι VI τών αμπελώνων του τεμένους τούτου σκάπτοντες οί
έργάται άνεΰρον προ μηνός περίπου χαι έξήγαγον έχ τ^ς
γη; Ιχανώς μέγαν πώρίνον λίθον, δστις προφανώς άπετέλο
τό άνώτατον μέρος στήλης επιτύμβιου χα) φέρει έγχεχα-
ραγμένον έλεγει^χόν έπιτύμβιον επίγραμμα έκ δέχα στίχοβν
ΧΞΓται δε νυν φυλαττόμενος έν τώ περιβάλω του Όθ«»μ.
τεμένους. Τό χείμενον, πανταχού σχεδόν εύχό)ως άναγινΜ-
σχόμενον, Ιίχει ώδε :

<•θαρβύμ.αχος Ακοντίω•

• Ονό^' θατ<*ίτ άρ€τα^ Ηννμ* ^Λεσας, άΛΛά σε φάμα

• Κνόαίνονσ' άτάγει όωματος εξ *Αίόα,

• θαρσνμαχε^ τράτες όε χαΐ οψαγόνων ης αείσα

• Μτωί^μενοοχείνας θονριόος Ιπποσύτας^

» Έρτηίωγ οτε μοχίτος ^π* ηνεμόξγζος *Βόα{ον

» ΟνΛαμογ ιπτϋείας ρηζαο φοιΛόπιδα^'
■ *Άζία μετ γεγ^ταο Λεογτίον^ άξια δ* εσθΛΖ^γ

• "Εργα μεγανχητωγ μηδόμεγος προγοτωγ.

» Το^τεχά σε φθίμε'τωτ χαθ* όμηγοριγ ό χΛνζος 'ΛΟψ^^
» "^Ισε τίοΛισσονχω σντθρογοτ *ΙόομεγεΤ •.

Τό επίγραμμα, ώς έχ του ε?δου; της γραφής δύνατα£ τες
νά ειχάσιρ, φαίνεται βτι ανήκει είς τον δεύτερον η πρώτον
πρό Χρίστου αιώνα. Όμηριχήν δε γλώσσαν έπιχειρήσας >α
μιμηθ^ ό ποιητής έγχατέμιξ» κα\ Δωρισμούς (Λεονχίβ•,
φάμα, χείνας, Ιπποσύνας) κα\ Λιολ:σμούς τινας (οννμ*),
ένώ τό μέτρον, πεντάμετρον 5ν, ή, ώς όρθότερον λέγεται, •
έλεγεΓον, είνε πανταχού αμεμπτον. Παρατηρητέον 6* βμ»*- *
δτι λέξει; τινές, ει χαι εύχρινώς άναγινωσχόμεναι ούδ»
έπιτρέπουσιν άμφίσβήτησιν περ) της γραφής, τοσοΰ*Χ
παρηλλαγμέναι, ώιτε αδυνατούντες νά παραδ•^''

ό ποιητής έποιήσατο χρησ^ν τύπων άλλων η/^Π 1 II Τ Ο
προελθόντα έξ άτροσεξίας του τήν έπιγρ' * ""

μον δέ πληρόνοντες άντ\ δραχ. 7 ίχαστον τόμον, χα\ τό
βλον άντ\ δραχ. 28.

Συνδρομηταΐ εγγράφονται έν τφ Βιβλιοπωλεία» της «Ε-
στίας».

ΠΑϋΜ ΑΓΦΓΗ

Συγγραφή ^. Ιι. ϋβδίη^
καθηγητού έν Κοπεγχάγη.
έξελληνισθεΓσα άδιία του συγγραφέως έχ της δευτέρας γερ-
μανικής μεταφράσεως.

ΥΠΟ ΛΥΣΑΝΔΡΟΥ Γ. Χ. ΚΩΝΣΤΑ

Τιμάται δραχ. 3• — Ταχνδρομιχώς άποστελλόμβνον δραχ.
3,25.

στους χα^ συνήθεις, πειθόμεθα μάλλον, βτ /.

προελθόντα έξ άτροσεξίας του τήν έπιγρ' *

λιθουργοΰ. Οΰτω π. Χ. άντ\ του γνβ»'

ριχών ποιημάτων και άλλαχ^^

γόνων, άντι του φυΛόι^ της *λγίας χβΐ Μεγάλης Έββομά-

του χαθ^ δμηγυίΐ'^κζ %λ\ Μεγάλης Κυριακής του Πάσχα,

τωγ [μ^γανηΐτουργίας χα\ της Δευτέρας Αναστάσεως» μετί

54ηΓ&κολουθίας της θείας Μεταλήψεως έν τέλει.

'Άπασαν π2ήρείς.

Πρός χρήσιν τών φιλαχολούθων χα\ παντ^ Όρθοδόξον
Χριστιανού.

Τιμάται αδβνοτ δραχ, ^•δΟ

δεδεμίτοτ ■ 5.—

Μίζα ταχνδρ. αδετοτ 3.80

» δεδεμ^τογ 9,30

ΕΞΕΔΟΘΗΣΑΝ ΑΡΤΙ

ΜΕΑΕΤΑΙ

«ο Α. ΔΙΟΜΗΔΟΤΣ ΚΓΡΙΑΚΟΤ

«αθηγητου της Θεολογίας έν τφ έθνίχώπανεκιβτημία
Τιμή δραχ. 5.— Μετά ταχυδρ. τελών δραχ. 5.50.

ΑΓΓΕΛΟΥ ΒΛΑΧΟΥ

ΑΓΡΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Δραχ. 4.— ΜετΑ ταχυβρ. 4.50.
ΑΑΜΑΡΤΙΝΟΥ ΠΟΙΗΤΙΚΑΙ ΜΚΑΚΤΑΙ, μιτα-
φραβ6•Γ9αι κατ* έχλογην έμμέτρεες. Δρ.3. Μενά ταχνβρ.5,20.

Γ/ν 'ΑΑήναις έχ του τυικογραφείου των ΚατοΦτκ^άτων ΑΝΕΣΤΗ ΚϋΝΙΤΑΝΤΙΝίΑΟΥ. 1888 —1316-^

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

▲ι>ζ•• ΒΘ2. — 1 χ^Α^ζο-^ 1888. .Λ^ΒΖXτ^ι^ ΙΟ.

ΓΡΑΦΕΙΟΝ τής Εετιας; ΈπΙ τή€ δδου Σταδίου, αριθ. 35.

ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΜΟΝΑΧΟΙ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΙ. »

Ο ΓΠθνΗΦΙΟ£, μ»6&βτορ(α Ίονλίου Κλαρ»τ9ϊ,
μι•τΑφραο»ς χ. Α.

ΙΣΤΟΡΙΚΑΙ ΣΗΜΚΙΩΣΚΙΖ «•ρΙ Ά6ανασ(ο>> ▲»«-
«ου, 6«6 ΆνδρΙα Καρκαβίτσα.

ΧΡΗΖΙΣ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ ΦΩΤΟΒ ΒΝ ΤΩι
ΧΥΝΗΓίΟι.

ΒΡΟΧΑΙ ΑΙΜΑΤΟΣ.

ΒΠΙ ΛΒΓΚΟΜΑΤΟε ΜΗΤΡΟΣ, «οίημα, ύικ6
Κωβτ9^ Παλαριλ.

ΗΡΑΚΤΙΒϋΒ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΘΕ2ΙΖ

*Η βπίτροπη της Εχ6έσεως τ»ν "Ολυμπίων, ποθούσα ν^
Ιλθι^ άρωτθ( τοΓς έχθέτκίς γ,αί βξασφαλίση τ^ν πώλησιν των
αρίστων &χ6βμάτων, άπιφάσισβ νά συστησν) λαχ&Γον, ούτι•
ν•ς ο( χβρ8α(νοντβς άρίθμο) 0& λαμβάνωσιν ιιχ6νας, έπιπλα,
ύψάσματα, τάπητας χλπ.

— Και ή ΙνΝάζφ Μονή των χαβολιχών χαλοτραιων έδι^•
λωσκν, βτ( 6& βυμμβτάσχιρ »ις την ΙχΟβσιν 8(& χχλλιτβχνη-
μάτων χαΐ διαφόρων χβντημάτων. *Ομο(ως 2έ «χ Αον8£νον,
Βιέννης, 'Λματβλοδάμου χαΐ Γιουργέβου ήιαβιν ή βπιτροπή
Β•λτ(α διαφόρων χυριών, άγγιλλουσών την άποστολήν χαλ•
λιτ»χνΐχων Ιργων.

ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ

ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΚΑΛΛΙΤΕΖΝΙΑ

Έν τφ έγχρίτφ βίχονοτραφημένφ άτγλιχφ πβριοδιχφ
•Τΐΐο 1ΙΤοπη«η*8 1¥ογ1(1• |φυλλα8ίφ μαΥον) ή λογία χυρία
*Ελισά6(τ "Όδμονδς, γνωστή έχ των δοχιμωτάτων αύτης
μβταφράσβων (λληνιχών ποιημάτων χαΐ ποιι{τρια αύτη &•
βροτάτων στίχων &λληνιχης έμπνι&σβως, δημοσι»ύ«ι μ«λέ•
την πΐρ^ συγχρόνων έλλι^νων ποιητών μ(τά παραθέσλως στί-
χων τίνων βνίων έξ αύ^ν πρλς πληρέστβρον χαραχτηρι-
σμ^ν της ιδιοφυΐας Ιχάστον. Την μβλέτην ταυτην μιτά
πολλής γνωσβως χα\ χάριτος Υβγραμμένην χα6ι«τωσΐν Ιτι
μάλλον ΐνδιαφέρουσαν (ίς τάς αναγνα>στρίαςτ•υπκριοδιχοΰ,
βπβρ χυρίως δια γυναΓχας «Ινκ προωρισμένον, αΐ παρβντι•
Ιέμβναι βίχόνβς τίνων Ιχ των συγχρόνων ποιητών χα\ στι-
χουργών.

— Τ^ 23 άπριλίου παρβστάθη δι' έχατοστήν φοράν «ν
τφ μιγάλφ μ«λοδραματιχφ θ«άτρφ ή πβριλάλητος Κάρμίτ
τοΰ Μπιζέ.

— Ό Ηασσβγλ συνΙέτ» νέον ' μελόδραμα, ου τίτλος
ΡβΓίΙΟΑί. Τ^ θέμα έλ'ήφθηέχ σαιχσπηρ»Ιον δράματος.

— Έξ•δό6η της του πβριφανους Μόμμσιν συγγραφής
•Δημόσιον δίχαιον των Ρωμαίων» τλ δβύτιρον του τρίτου
τ4μου τιυχος, δι'ου συμπληρουται τλ λαμπρών Ιργον.

^ Έν τφ •Ν. Έλ&υθέρφ Τύπω.» της 24 Απριλίου χα-
τβχωρίσΟη μαχρά ιπιφυλλίς του χ. Γ. Μέϋ«ρ ( χαθηγητου
των ϊλληνιχών γραμμάτων ιν τφ πανιπιστημίφ ^του Γρατς)
πιρ\ της Ζαχύνθου. Ό αξιότιμος χαθηγητής πβρίγράφει
δια μαχρων τάς φυσιχάς χαι £λλας χαλλονάς της ερατεινής
νήσου, ην βν πο>λοΓς ιύρίσχιι ύπβρτέραν της Κβρχύρας,
έξαίρων δΐ την ωραιότητα %λ\ την όμιλητιχήν «υχοβμίαν
των Ζαχυνβίων γυναιχών, την φι)οξενίαν χα\ την φιλόφρονα
συμπβρίφοράν των χατοίχων β ν γένει, επιλέγει βτι τό {τα-
λιχόν ρητόν ΖβηΙβ, βοΓ €ΐί [.6ν«ιη(6, είνε πράγματι άληθέ•
στατον.

— Έν Μονάχφ έτελεύτησε χατ' αύτας ύπέργηρως ό χα-
θηγητής 8•]ΐ), πολλά ύπ€ρ Ελλάδος Ύρί^ας^ δημοσιεύσας
δέ χα\ βιογραφιχήν μελέτη ν περί Δημοσθένους.

— Έν τ^ παρισινή Σχολ^ των Τεχνών έγένετο τ^ 18
άπριλίου ή Ιναρξις ίστοριχης έχθέσεως γελοιογραφιών.

— Ή έν Βαρχελόντ) διεθνής Ιχθεσις άρχεται τήν 8 8ν§•
στωτος μα'ίου.

— Κατά τ^ έπίσημον τεύχος των διευθύνσεων του αμε-
ριχαν:χοΰ τύπου έχδίδονται εν ταΓς *Η>ωμένα(ς Πολιτείαις
χα\ τω Καναδά 15.430 εφημερίδες χαΐ περιοδιχά. Τούτων
τό δέχατον άποτελεΓται έχ χαθημερινώγ φύλλων. 1 1,514
εΙνε έβδομαδιαΓα.

— Έν ταΓς έπ\ της αρχαίας Καρχηδόνος γενομέναις άνα•
σχαφαΓς άνεχαλύφθησαν νεωστί διάφορα άποθραύσματα,
άτινα φαίνονται δτι άνήχουσιν ε^ς μαρμάρινους χριστιανι-
χούς τάφους, άναγλύφοις χενοσμημένους. Δύο των τεμαχίων
τούτων παριστωσι «τον χαλόν ποιμένα έπανάγοντα τό άπο-
πλανηθ^ν πρόβατον», ίτερον δλ «γυναΓχα δεομένην•, δύο
ίτερα «τόν πολλαπλασιασμών των άρτων» χα\ πιθανώς «την
ίασιν του λεπρού». Ή σπουδαιότης τούτων συνίσταται εις
τήν τελείαν σπάνιν γεγλυμμένων σαρχοφάγων έν Άφριχζ.

— Έν ΔελφοΓς άνεχαλύφθησαν χατά τήν εχχωμάτωσιν
του υπογείου οίχίας τινός εις βάΙος ενός μέτρου τρεΓς
θάλαμοι άρχαΓοι τεταγμένοι χατά παραγωγήν, διαχωριζό•
μενοι δε διά μαρμάρων έχ πεντελιχου, εις τάς γωνίας των
οποίων ύπάρχουσιν άνά δύο χίονες ενός χαι ήμίσεος μέτρου,
χορινθιαχοΰ ρυθμού χα\ συγχοινωνοΰντες διά θυρών βσον
δύο μέτρων* τά τε αετώματα ώς χαΐ αί βάσεΐΰ είσιν επίσης
«χ μαρμάρου πεντελιχοΰ. Έχαστος θάλαμος Ιχει χωρητι-
κότητα 8σον δύο χαΐ ήμίσεος μέτρων. Φαίνεται 8τι θα έ•
χρησίμευον ώς θησαυροφυλάκια η ώς άποθηχαι αγαλμάτων.

^ Έχομίσθησαν εΙς τήν Γενιχήν Έφορίαν των αρχαιο-
τήτων έχ Τανάγρας πασαι αί χατά τάς τελευταίας έχεΓ
άρχαιολογιχάς άνασχαφάς άνευρεθεΓσαι αρχαιότητες, αΓτινες
άφου χαθαρισθωσι, θά τοποίετηθώσιν ε ν τφ χεντριχφ άρ•
χαιολογιχφ μουσείφ.

•— *0 γεν. Ιίφορος των αρχαιοτήτων χ. Π. Κα€βαδίοις
χατέσχε πολυτιμότατον χσ\ άρχαιότατον άνάγλυφον χαλώς
διατηρούμενον. Τό άνάγλυφον τοΰτο, Ιχον ΰψος δύο περί-
που μέτρων χαΐ εξ επτά τεμαχίων εντελώς προσαρμ•ζομέ>ιων
συγχείμενον, παριστξ δύο γυν«Γχα; δεξιουμένας άλλήλας,
παρ* αίς Γσταται άνήρ πωγωνοφόρος, όπισθεν δέ του συμ•
πλέγματος μιχρά παιδίσχη. Κατά τήν γνώμην τών ειδημό-
νων, τό έν λόγω άνάγλυφον εΙνε τό ωραιότερο ν των άχρι
σήμερον έν Ελλάδι άνευρεθέντων.

— Έν ταΓς άρξαμέναις άπό της παρελθούσης Τρίτης έν
Ηαντινείβι άνασχαφαΓς άνευρέθησαν 85 ρωμαίχά νομίσματα.

— 'Εξεδόθη υπό της Γεν. Εφορίας τών αρχαιοτήτων τό
άρχαιολογιχόν δελτίον του μηνός Φεβρουαρίου. Κατ* αυτό
είς τό χεντριχόν ΜονσεΓον εισήχθησαν 27 άγγεΓα, ίδίως λευ•
χα\ λήχυθοι χαΐ πήλινα αγαλμάτια, ευρεθέντα έν ταΓς άνα-
σχαφαΓς του Ιξω Κεραμκιχου, χαι δεχατέσσαρες επιτύμβιοι
έπιγραφαί. Εις τό ΜουσεΓον Πειραιώς εισήχθησαν στήλη
επιτύμβιος χα\ τίνες άλλαι αρχαιότητες μιχροΰ λόγου α-
ξιαι. 'ΛνασχαφαΙ δε έγένοντο έν "Αχροπόλει, χατά τόν ϊξω
Κεραμειχόν, έν τφ Διονύσφ Άττιχης παρά τήν Κηφισίαν,
έν Άμοργφ χα\ έν Τανάγρα• έχτός δέ τών εν ταΙς άνασχα-
φαΓε ταυταις άνευρεθέντων, ευρέθησαν χαΐ ^λλα άρχαΓα χατά
τύχην, οίον επιγραφή έν Αίγίν^, δι* ης^^ζεται ή ι&κριφέ•

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ νίιΟΟ^ΐ€

ΖνΕ^Λ^ΧΙΟΝ ΤΗ:23 £2;ΒΧΙ^Σ3

ρ&ιβ του ί«ροΰ ναοΰ της Άβηνας, 62 ίσπανικα τάλληρα του
Ιβου αιώνος «ν Ακαρνανία και 810 βυζαντινά νομίσματα
πάρα τον Τύρναβον. ^ ^

Ό υπουργός της Παιδείας κ. Π. Μανέττας απβφα•

σια• την άνέγίρσιν αρχαιολογικού μουσβίου βν Τριπόλβι
«ν ω θα κατατΙθΕνται αί αρχαιότητες Τβγέας Μαντινείας
κτλ/Επι τβΰ παρόντος 6α άνεγερθη ή μία πτέρυξ του μου-
σείου τούτου δια χρημάτων επί τούτω κατατεθειμένου κλη-
ροδοτήματος α 20 χιλιάδων δραχμών.

ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ

ΠΛατωνος Ευθνφρων — ΆποΛογΙα — Κρίτωτ, μετά
κριτικών κα\ ερμηνευτικών σχολίων εκδιδόμενοι ύπό Γεωρ-
γίου Κωνσταντινίδου Μακεδόνος Δ. Φ. τέως γυμχασιάρχου
κ«^ διευθυντού τών Ζαριφείω> διδασκαλείων. Δαπάντ] Λεω•
νίδου Γ. Ζαρίφη. Έν 'Αθήναις, εκ του τυπογραφείου τών
καταστημάτων Ανέστη Κωνσταντινίδου. 1888, σελ. η' —
299 εις 8ον ίδρχ. 4,50).

Το άγγελλομενον βιβλίον είναι 0 πρώτος τόμος τριτόμου
εκδόσεως Πλατωνικών διαλόγων κατ* έκλογήν, ήτις Κκδοσις
συντελούμενη 6ά είναι εξ άπαντος κάλλιστον βοήθημα ^χι
μόνον εις τους διδασκόμενους ιί-α έν τοΓς γυμνασίοις εΓτε
έν τω Πανεπιστημίφ τους πλατωνικούς διάλογους ους Ο^ι
περιλάμβάνν^'-έπτ& ίως &χτώ, τους συχνότερα άναγινω-
σκομενους — , άλλα κα^ εις πάντα φιλομαθή άρεσκόμενον
«ις του θείου φιλοσόφου την μελέτην. Είναι δλ ή τρίτομος
αυτή Ικδοσις, ής δέν θα βραδύνωσι να έκδοΟώσιν ό δεύτερος
χα\ 6 τρίτος τόμος, βπιτομή ετέρας διεξοδικής καΐ κριτικής
Ικδόσεως τών απάντων του Πλάτωνος, περϊ ή ν 6 εκδότης
από ετών άσχολεΓται κατ' εντολήν του Έλλ. Φιλολογικού
Συλλόγου δια τήν Ζωγράφειον βιβλιοθήκην.

Περιέχει δέ ό πρώτος ούτος τόμος πρώτον μέν μακράν
(σελ. 1-48) εισαγωγήν περΊ του β(ου του Πλάτωνος, της
φιλοσοφίας αύτου καΙ τών φιλοσοφικών του Ιίργων, ειδικώς
δε περΊ του Βύθύφρονος ( σελ. 29-35), περί της *Απολο-
γίας (σελ. 35-44) κα\ περί του Κρίτωνος (σελ. 44-48).
'Έρχεται Ιίπειτα τό κείμενον (κατά τόν 8οΙΐθηι) του Εύ-
θύφρονος, της *Απολογίας κα\ του Κρίτωνος μετά πλουσίων
ύιτοσιλιδίων σημειώσεων ερμηνευτικών μάλιστα καΐ γραμ-
ματικών (σελ. 49-270). Έν ταΓς σημειώσεσιν α( γραμμα-
τικαΐ παραπομπαΐ γίνονται εις την δευτέραν περίοδον του
Άσωπίου και εις την γραμματικην του ΚΓϋ^βΓ, αί δέ
άρχαιολογικ«\ εις την Ρουσοπούλου Άρχαιολογίαν Ικδ. 6'.
Μετά τό κ&ίμενον άκολουθουσιν α( χριτιχαΐ προσθηχαί
(σελ. 271*274 είς δύο στήλας), αί δεικνύ»«σαι τα χωρία,
«ν οίς ό έκδοτης απομακρύνεται από του κειμένου του
δοΐίβηζ, είτε άλλου γραφήν εΓτε ιδίαν έκεΓ παραδεχόμενος,
χλιίει δε τό βιβλίον πϊναξ άΛφα6ητι.χο{: τδτ σχοΧίωτ
(σελ. 275-299), δστις αναντιρρήτως μέλλει να χαταστησ)[)
την χρήσιν αυτών πολύ επωφελεστέραν.

Σνγοπτιχαϊ μεΛ/ται περί Γ2^^ ποΛεμιχ^τ Γ^^
αρχαίωτ, ΠβρΙ ναχνιχης ποΛιορχίαζ ηαρ^ αρχαίοις
μετά της περιγραφής τΆτ ποΛιορχιϋ^τ γο5*• ΠΛα•
ται(&γ χαΐ ^ί}^ ΜασσαΛίας υπό Κωνσταντίνου Γ. Καλ•
λάρη υπολοχαγού του μηχανικού. *Εν Αθήναις εκ του τυ-
πογραφείου Παρασκευα Λεώνη (όδ. Λέκα — Στοά Σιμοπού•
λου). 1888 σελ• θ', 83 εις 16ον. Ό φιλόπονος συγγραφεύς
σχοπεύων να άσχοληθ^ εις μελετάς άναφερομένας εις τά
πολεμικά τών αρχαίων Ικαμεν άρχην από της άγγελλομένης
πραγματείας περΊ της τακτικής πολιορκίας παρά τοΓς άρ-
χαίοις. Οίονει δε έπιφέρων δύο αξιόλογα εις πίστωσίν τών
θεωριών του παραδείγματα, προσέΐηκεν έν τέλει της μελέ-
της του, δπως καΐ δλλοι στρατιωτικοί συγγραφείς Ικαμον,
δύο μικροτέρας διατριβάς : την πολιορχίαν τών Πλαταιών
(Θουκυδ. Β\ 75 έξ) και την της Μασσαλίας (Καισ. άβ
ΒβΙΙο είγιΗ βιβλ. Β'). Καθ* ύπερβολήν χαίρομεν βλέπον-
τες άξιωματικόν του ημετέρου στρατού άσχολούμενον περ\
τ& τοιαύτα ευγενή καί αξιόλογα σπουδάσματα.

Κύριε Σνντάχνα της •^Εστίας•.

Εις το υπ* άρθ. 588 φύλλον του αξιόλογου περιοδικοί
σας, έδημοσιεύσατε ύπό τα στοιχεΓα Π. Κ., χρίσεις τινάς
έπ\ της περ\ τών προελληνικών επιγραφών της Λήμνον
πραγματείας μου, τάς οποίας δεν θα ητο καλόν ν* άφησω
άνευ απαντήσεως. Και παρακαλώ να φιλοξενήσητε την κα•
ρουσάν μον είς £ν άπό τ& προσεχή φύλλα σας.

Κατά τον Κον Π. Κ. τό ίίργον μου τοΰτο δέν στερείται
φιλολογικής αξίας κα\ δύναται είς τινας περιστάσεις νά βο•
ηθήστ) σηουδαίως τους καταγινομένους είς την Ιρευναν τών
κατά τους προϊστορικούς χρόνους κατά τό ΑίγαΓον κα\ την
Μικρασίαν συμβάντων. Περιέχει βμω; οχι ολίγας παρακ'.ν•
δυνευμένας ετυμολογίας κα\ τόσα γλωσσολογικά αμαρτήμα-
τα, ώστε ό κύριος αύτοΰ σκοπός, ή ερμηνεία τών εΙρημέν«««
επιγραφών της Λήμνου, δέον νά τεθ^ εν ύστατη μοίρα.

Βεβαίως Ιργον τοιαύτης φύσεως κα\ γραμμένον εις χώραν
είς την οποίαν 0 γράφων εκτός της μικρας αύτοΰ βιβλιο-
θήκης ουδέν άλλο ϊχιι βοήθημα δέν είνε δυνατόν νά ίξέ)•ΐ|
τών χειρών αύτοΰ ελεύθερον σπουδαίων αμαρτημάτων*
κα\ όμολογοΰμεν, βτι βχι ολίγα τοιαΰνα άνεύρομεν ηδη καΐ
διωρθώσαμεν κατά τό ενόν μόνοι μας η τ^ συμποάξιι
προσώπων άρμοδιωστέρων. Πολύ βμως άμφιβάλλομεν αν χϊ
υπό τοΰ Κ. Π. Κ. διά τής Εστίας δημοσιευθέντα Ιχουσιν
βλα την άξίαν χα\ την ίσχύν, την οποίαν Ιδωσεν εις αύτα
ό γράψας.

Ός πρώτον γλωσσολογικόν αμάρτημα μας καταλέγει ό
έπικρίνων βτι έταυτίσαμεν την ύπό τοΰ Ξενοφώντος άναφ&ρο•
μένην Πέρσι κο-Έλληνικήν λέξιν x<ίρανο^=κύριος μετά
τοΰ Ταρταρομογγολικοΰ Χαν=ήγεμών. Απλή βμως άνά•
γνωσις τοΰ χωρίου, τό όποΓον £δωκεν άφορμην εις την κρί-
σιν ταύτην άρκεΓ νά πείσν] τόν άναγνώστην, βτι τό εν αύτβί
άπαντώμενο¥ Κΐΐβη (Γρ. ΚΐΐβΓ) θεωροΰμεν ώς την ουντι-
τμημένην μορφήν τής λέξεως ΚΐΐΑΓβΠ κα\ ούχι Βπως ύπέθκ•
σεν ό έπικρίνων. «ΗβΓ&Ηο, ελέγομεν έν σελ. 36 τής πραγ-
ματείας μας, 69( Ιι ηοίΓβ &τί3 Ιβ ηοη, άοηΐ Ιββ ΡβΓ5€5
οη( ί«ί( ΙβαΓ ΚΙι&ΓΑη οα Κΐι&η (καΐ έν ύποσημ. Κάρανος
=:κύριος) Ιβ ββί^ηβυΓ, Ιβ ιη&!(Γ6, 6( Ιββ ΤαΓϋβ ΙβυΓ Κ&γ&Ι
οηΚίΜίοα 8ΐηιρ1βιη«η( ΚγαΙ, ηοιη ρ«Γ Ιβςηβΐ Ηβάβδί•
§;η€ΐι1 1 68 Γοίβ ηοη Μαδυΐιη&ηβ•

Πιστεύομεν δέ βτι θά πεισθζ χα\ 6 ίδιος π•ρ^ τούτον
όταν μάθν} βτι χατ* έμήν ΐδέαν ή λέξις αΰτη ΚΙίΑΓβΟβ,την
οποίαν ό Ξενοφών μετέγραψεν χάρατος συγγενεύει ουχί
προς τό κάρα ςΪΜβ ΟβΓΑη1ΐ=κεφαλή,άλλά μετά τοΰ ΚΐΐΐΠ,
Σανσκρτ. Κΐι«Γ«η(Ιι«, Ίων. %α^Λ^ Κρητιχ.κ«ρανω= αιγις
η πρόβατα* και βτι αρχικώς έσήμαινε τόν «ποιμένα •.Άκ^
δό τήν σημασίαν ταύτην ητον ευ κόλον νά περιπέσρ είς
έκείνην τοΰ ήγεμόνος χωρίς ν' άλλάξγ) τήν εθνικότητα της.
Κατά τόν Κ. Π. Κ. παρακινδυνευμένοι εΙν« επίσης οί
συνδυασμοί τών έν ταΓς έπιγραφαΓς άπαντωμένων ονομάτων
Α.οπιαΙγοιιι προς τό *Αμοριοτ^ τοΰ ΖεροζαΪΘ προς τό
Μβρμνάόης, τοΰ ΟαηΐοηΓΐ)6{; προς τό διοικητής τοΰ *λ•
μορίου, τοΰ απίο προς τό δρχων κτλ.

'Λλλά διά ποίους λόγους ; Ό επιχρ(νων άρκεΓται να
ύποδείξγ| τα λάθη, νά βεβαιώσν| αυτά επισήμως χωρ^ς βμιες
νά μας γνωρίσ^ τους λόγους του, ούτε τό βνομά του.
'λλλά δ^ν Ιχει δίκαιον.

Έάν πράγματι ή επιγραφή ξναι Φρυγική, χα\ περί τού-
του δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία, χα\ αν ή λέξις ΗβΓλΙίο
σημαίντ) ώς είπομεν τόν ηγεμόνα, ή πρό αυτής Χέξις Αθΐη*|•
ΓΟΐη πρέπει κατ' ανάγκην νά τρναι τ•ΰ τόπου τ^ του λαβΰ,
τοΰ οποίου ό αποθανών ητον ήγεμών. "Ατοπον δέ θά ήτο
νά ζητήσωμεν τόν τόπον η τόν λαόν τούτον έκτος της
Φρυγίας και 2τι άτοπώτερον βταν εΰρόντβς αυτόν εις την
χώραν ταύτην β^ν θέλωμεν νά τόν άναγνωρίσωμεν.

Ός προς τό ΟυΐηουΓΐ>β§; πολύ πιθανόν ό Κ. Π. Κ. Ιχβ(
δίκαιον. Δέν γνωρίζω βμως έάν !(λαβεν υπ* $ψιν 1) δτι η
λέξις Ββ^ έσήμαινε «αρά τοΓς Τρυρκομάνοις ώ; και π«ρα
τοΓς άρχαιοτέροις Τούρκοις τόν βιοικητην επαρχίας τινό;
κα\ ετίθετο κατόπιν ονομάτων τόπων κα\ ούχ\ προσωπ»»*
2) βτι βνομα κύριον ΟαηιοαΓ δέν υπάρχει παρά τοΓς
Τούρχοις κα\ 3) βτι οί δύο η τρεΙς ύπό τής ΙβχύρΙας αναφε-
ρόμενοι ΟυηιουΓ[>€9β ήσαν βλοι Πρίγκηπες τής Μικρβ'
σίας χα\ δή χωρών πλησιέστατα είς την ΦρυγΙαν κει-
μένων.

Δλν έννοοΰμεν έπΙσης τί εμποδίζει τόν κ. Κ. Π. Κ. ν^
συσχετίστ) τήν έλλ. λέξιν άρχων μετά τής Φρυγικής ίΓΜ^*

ΟΪ9ϊΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

22^£:^^τιοχτ τ££& Έ1Σ^^^τ^^^^^

άφοΰ άμφ6τβραι ϊχονν την αυτήν χατασχβυην χα\ σημαβίβν
χα\ οί Φρύγ«ς ήσαν της αύτη; καταγωγής μβ τ•ύς "Ελλη-
νας."Ισως δι&τί βσχβτΙααμΕν αυτήν χαΐ μετλ της ίραΒιχγι^ς
λέξεως ΒθΙΐ ? άλλα κ6σας αλλάς λέξεις δεν ^χουσι χοινάς
μετά τών Άρ(ων ο! ΣημΓται.

Ό συσχετισμός του Ζεροζατθ χα\ του Μερμνάδης
στηρίζεται επίσης επΙ σειράς δλης επιχειρημάτων, τά δ-
κοΓα δμως δ ιπιχρίνων δεν ηθέλησε να λάβγ^^ υπ* δψιν. Έν
τούτοις δύναμαι να βεβαιώσω αύτδν, δτι τά επιχειρήματα
ταΰτα έθεωρήΟησαν ύπο τών έν Αγγλία Άσιανολδγων τδ-
σον π•ρ1εργα, Γνα μή εΓπω σπουδαΓα, ώστε πρόσωπον έχ
των επισημότερων ανέλαβε να εξετάστ) είς τους Καράμους
της 'Λσσυρίας μή ή δυναστεία τών Μερμναδών, ήτις ου-
δαμοΰ εύρέβη αναγραμμένη, φέρεταί που ύπδ τδ ^νομα
Ζεργάδαι.

'Οστε τδ μδνον γλωβσιχδν αμάρτημα δια τδ δποΓον δ Κ.
Π. Κ. φαίνεται δτι ϊχει δίχαΐον να έπιχρίνι^ τήν «ραγμα-
τείαν μου εινε ή λέξις ΟυηιοΐΐΓΐ>β9, τήν οποίαν αύτδς μέν
βεωρεΓ ως τδ ^νομα ένδς Βέη ονομαζόμενου ΟυίηοηΓ, ήμεις
δέ ως συνώνυμον του διοιχητοΰ του 'Αμορίου. Άλλα χατα
τΐ δύναται ν« επηρεάση τδ σφάλμα τήν έρμηνιίαν τών επι-
γραφών της Λήμνου χαι νά υποβιβάσω} τήν πραγματείαν
ημών εις άρχαίολογιχήν ΰλην, οαΑΐβΓίλ ΑΓοΙίβοΙοβΙο•;

• •Δλλά χα\ ύπδ ίστοριχήν Ιποψιν, λέγει δ έπιχρίνων,
εινε δντιχρυς εναντίον πρδ; τάς άληθεΓς παραδδσεις ή γνώ-
μη, χαβ' ίΐν οί Λυδοί, οί μηδέποτε θαλασσ•χρατησαντες έπ\
τών πρώτων Μερμναδών, ηρχον τών νήσων Ρόδου Θήρας
Νάξου Άστυπαλαίας.» Αυτδ τούτο βμως λέγομεν χαΐ ήμεΓς
εν σ•λ. 46 της πραγματείας μας :

« υ οοοαραΐίοη (Ιββ €}χ1α(ΐ63 ιηβηΐίοηηέβ ρ&τ Πΐο-
άοΓβ 6( ςυβ 16 ιηοηυιηβιΚ άβ 1.«ηιηο8 τίβηΐ (Ιβ €0ΐιΓίΓ-
ιηβΓ ΐΓΓ6ίύΐ•1>ΐ6 Α βϋ Ηβα βουδ Ιβ Γέ^ηβ άβ βγβ^β «1,
οοιηιηβ 1* & ('δΒ Ιιίβη άίΐ Ιβ πιόηΐθ ϋΙοάοΓβ, ρ&Γ 9€β οοιη-
ρ&ΐΓίθΐ69 1β9 ΟβΓίβηβ» • χα\ άπορουμεν επ* αληθείας πδθεν
προηλθεν ή παρεννδησις αΰτη. ^

"Οτι χατα τδν Ζ'π.Χ. αιώνα βλαι αΐ έν Μιχρασία λάλου-
μεναι γλώσσαι ήσαν κράματα τών Σημιτικών χα\ τών
αρχαίων της Χερσοννήσου ιδιωμάτων, εΙνε τδσον βέβαιον
χαΐ τόσον πασίγνωστον, ώστε περιττό ν χρίνομεν νά φέρω•
μεν μάρτυρας επ^ τούτεεν. ΜυρΙας δμως θα δμολογήσωμεν
χέριτας •ίς τδν Κ. Π. Κ. αν μας έγνώριζε μίαν τουλάχιστον
έπίσημον μαρτυρίαν βεβαιούσαν βτι ο{ ΰκδ του Ήροδδτου
αναφερόμενοι τ/σσαρες χαρακτήρες γλώσσης έν *Ια)-
νία, ησ«^ τέσσαρες έλληνιχαΐ διάλεχτοι χα\ βχι τέσσαρα
σύ'μμιχτα έντδπια ιδιώματα.

Έν ΆΛεξαγόρεία,τητ 8)20 ^ΑπριΜον 1888.

Β. ΑπΟΧΤΟΔΙΔΗΖ
{ατρδς.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

*επ\ τξ έπετείω του δνδματος της Λ. Μ. του βασιλέως
έψάλη τ^ 23•^ λι{ξαντος μηάς ή συνήθης δοξολογία έν τ^
ναώ της Μητροπδλεως* Ενεχβν βμως της απουσίας του βα-
σιλέως ή τελετή ην μάλλον τυπιχή. *Αλλ' έν Κιρχύρ^ ή
τελετή έγένετο μετά πάσης λαμπρδτητος χα\ διαχοσμήσεως
της πόλεως. Εντεύθεν εστάλησαν πρδς τήν Α.. Μ. πολλά
συγχαρητήρια τηλεγραφήματα, έξ ών έν τοΓς πρώτοις τδ
του ύπουργιχον συμβουλίου.

— *Ανεχώρησεν είς Κέρχυραν δ γραμματεύς της Βασι-
λίσσης χ. Δ. Μεσσαλας, βστις έχεΓθεν μετά της χυρίας της
τιμής χυρίας Λίχατερίνης Σαπουντσάχη θέλε: συνοδεύσει
τήν Α. Μ. τήν Βασίλισσαν άπερχομένην προσεχώς βιά του
Βοσπδρου είς Ρωσσίαν.

— Ή έπ\ της έξελέγξεως της διαχειρήσεως του ταμείου
της έταιρείβις τών Φίλων του λάου σνστασα επιτροπή έπερά-
τωσε τάς εργασίας αυτής «ύρουσα τήν διαχείρισιν άκριβε•
στάτην. ΈπΙσης άχριβεΓς άπέδβιξεν ή εξέλεγξις τάς διαχει-
ρίσεις τών ταμείων της πωλήσεως του σφραγιστού χάρτου
πα) του δρφανοτροφεέου Χατζηχώστα•

*- Τδ ύπονργεΓον τών Οίχονομιχών μετά του έπ\ τών

£

*Εχχλησιαστιχών διώρισαν έπιτροπήν έχ τών χ. χ. Δ. Στ••
φάνου, διχαστικού Συμβούλου, Ι. Σαρσέντη, αντιπροέδρου
του Έλεγχτιχου Συνεδρίου, Γ. Αντωνοπούλου, .νομικού
Συμβούλου, Α. Παπαφράγχου, γενικού γραμματέως του
υπουργείου της Δικαιοσύνης, και Ι. Σπυραχοπούλου, ελεγ-
κτού έν τω ελεγχτιχώ Συνεδρίφ, βπως έξελέγξωσι τήν δια-
χείρισιν του Ταμείου του Έθνιχοΰ Πανεπιστημίου. Ή Ε-
πιτροπή ήρξατο αμέσως τών εργασιών της χαΐ εύρε τδ τα-
μεΓον έν πλήρει τάξει, υπολείπεται δέ νυν ή έξέλεγξις τών
βιβλίων χα\ τών λ]σμών της έν γένει διαχειρίσεως.

— Τδ ύπουργεΓον τών Έσωτεριχών συνέστησεν έπιτροπήν
εκ του νομικού συμβούλου κ. Ά ρ. Γλαράκη, του τμημα-
τάρχου χ. Παντελάκη χαΐ του γραμματέως χ. Σ. Δούρου
πρδς εξέλεγξιν της διαχειρίσεως της κεντρικής επιτροπής
πρδς σχηματισμδν έθνιχοΰ στύλου.

— Τδ 'ΤπουργεΓον τών Εκκλησιαστικών κα\ της Δημο-
σίας Εκπαιδεύσεως συνέστησεν έπιτροπήν έχ του ελεγκτού
του Ελεγκτικού Συνεδρίου χ. Ν. Σπυραχοπούλου, του τμη-
ματάρχου κ. Α. Κλεώπα και του παρά τω Γενικώ Λογι-
στηρίω γραμματέως χ. Σ. Δούρου πρδς εξέλεγξιν του τα-
μείου της Ριζαρείου Σχολής.

— Συνέστη έν τω ύπουργείφ τών ^Εσωτερικών έκτακτος
υπηρεσία δια τδν καταρτισμδν τών απαιτουμένων μελετών
πρδς άνέγερσιν δημοσίων κτιρίων, μεταρρύθμισίν ύπαρχδνχων
τοιούτων, καΐ διεύθυνσιν της εκτελέσεως αυτών.

"Ενεχα καθυστεργισδως τινών Άγγβλιών εκ
τών σταλεισών προς νέους άνταποκριτάς της
«ΈστΙας», τ) κληρωσις του Λαχείου αύτης ανα-
βάλλεται ,^ις την ττρώτην Κυριακην του Ιου-
νίου ανυπερθέτως, άντι της ορισθείσης άρχηθεν
πρώτης Κυριακής του Μαΐου.

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗ£ Β£ΤΙΑ£

κ. Ι. Κ. Τδ πρώτον μδνού δυνάμεθα νά δεχθώμεν, 2ιν
συναινήτε* ει δέ μή, τηρουμεν βλα εις τήν διάΟεσίν σας. Έν
τούτοις εύχαριστοΰμεν διά τήν φίλοφροσύνην. — χ. Κ. Π.
Δ. Σύρον. Οί τέσσαρες τδμοι δραχ. 15, προπληρωτέα'ς.
Ταχυδρομικώς αποστέλλονται. Παραχαλοΰμεν νά δρίσητ•
αν οί ζητούμενοι αριθμοί εΙνε του φύλλου ή του δελτίου
της «Εστίας» πρδς αποφυγήν ματαιοπονίας.— *£^2 φίΛω.
Εινε τακτικδς μόνον είς τήν άταξίαν. — χ. Κ. Κ. Πειραιά.
Τδν ελάχιστον τδκοΝ, 2 1)2 τοΓς 100, πληρδνουσι τρία μδ-
νον κράτη, *Αγγλία, Όλλανδία χα\ Ήνωμέναι ΠολιτεΓαι.
— Κυρία Α. Π. Δ. Εύχαριστοΰμεν, άλλ' εΙνε άχατάλληλον
διά τήν ■ΈστΙαν». — χ. Β. Γ. Προΰσαν. Οί άρχαΓοι Ιλε-
γον* «Ει μή τεθέασαι τάς Αθήνας, στέλεχος εΓ'ι Περί του
έλλου θέλομεν εξετάσει. — κ. Δ. Π. Κ. Σμύρνην. θέλομεν
συμμορφωθή τ^ παραγγελία σας."— χ. Κ. Δ. Α. Νεάπολιν.
Ελήφθησαν χα\ απεστάλησαν ύμΓν τά ζητηθέντα. Μένει
«ερίσσευμα δραχ• 6, τάς δποΐας τηρουμεν •ίς τήν διάθεσίν
σας.-— χ. Μ. Δ. Κωνσταντινούπολιν. Τοιούτον βιβλίον δέν
γνωρίζομεν εκδοθέν ενταύθα χανέν. — *Ετ3ιαφ9ρομ^τω•. Τδ
ηρδγραμμα έδημοσιεύθη κα\ έν τ^ ιδιαιτέρα *Αγγελία της
«*Εστίας» χαΐ έν αύτφ τφ φύλλφ. Έχ του γραφείου ημών
δύνασθε νά λάβητε άντίτυπον της Αγγελίας. -^ χ. Ι. Π.
*Ηράχλειον. Είχεν ήδη δημοσιευθή, 8τε έλάονμεν τήν έπι•
στολήν σας. — κ. Α. Β. ΒερολΓνον. Ή «Εστία» σας ευγνω-
μονεί διά τδ χάλλιστον ενθύμημα. •- χ. Σ. Ν. Π. Μάντσε-
στερ. Τά ζητηθέντα κα\ σημείωσιν τών εγκριθέντων βι-
βλίων άπεστείλαμεν ταχυδρομικώς —χ. Λ. Δ. Σ. Βάρναν.
^Ιδιαιτέρως άπηντήσαμεν — χ. Ν. Π. Σμύρνην. Βικέλα
— Αουκής Λάρας χαΐ Διηγήματα. *Τπάρχουσι χαΐ έχ με-
ταφράσεως Ικανά, ών χατάλογον δυνάμεθα νά οας άποστε{-
λωμεν, αν θέλετε. — χ. Α. Κ. Π. Λεμησσδν. Ελήφθησαν,
εύχαριστοΰμεν δ' ύμΓν διά τάς φιλιχάς φροντίδας. Έπληρω-
Οησαν τά ανήκοντα τξ Συντάξει της Α. Τά ζητηθέντα χα\
άπάντησίν μας Ιχετ• ταχυδρομικώς. — χ. Α. Ε. Στενήμα-

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

>

^ΈΙ^ΧΙΟΧΤ ΤΖΪΣΙ 3ΞΣ3Τυυ&

χον. Σας ίύχαριστουμβν δια τ&ς βύμβνιΓς βνιργβίας. Πρ^ς
ηάνταζ τους βγ^ραφίντας ηρχισβν ή αποστολή άκο 1 'Ια-
νοναρ(ου. 'Απηντήσαμβν χα) ίδιακτίρως. — χχ. Π. Ν. Π.
Πάτρας, Σ. Σ. Χαλχ(δα, Ι. 6. Μαχρυνίτσαν χα\ Ι. Π. Πα-
ρι«(ονς. Ελήφθησαν.— χ. Β. Λ. Ραμλ(ον. Έχ τδν ζητηθέν-
των μ6νον την του χ. Δ. Βιχέλα, ηβριλαμβανομένην έντ^ς
των Στίγωτ του, σας άπβστι(λαμ«ν.Της δλλης δλν ευρομβν
ένταυΟα αντίτυπον. Τοιούτον δύνασθ» νί ζητήσητβ έχ Κβρ-
χύρας. -— ΦιΛοΛογω» *ΗμβΓς νομίζομεν 8 τι αποβαίνει ο•
λε6ρ(α. Τ^ γράμμα άποχτείνει, τ^ πνεύμα ζωοποιεΓ. — χ.
Ν. Ι. Π. Κωνσταντίνούπολκν. Εύχαριστουμεν 8ιά τάς φι-
λιχάς φροντίδας. Ταχυδρομιχως ά«ηντήσαμεν. — χ. Ι.
Τζ. 'Τδραν. Ελήφθησαν. Εύχαριστουμεν. Ταχυδρομικώς
άπηντιίσαμεν.— χ. Φ. Μ. Π.ΛονδΓνον. Τα ζητηθέντα χαΐ
λπάντησίν μας λαμβάνετε ταχυδρομικώς. — χ. Ε. Σ. Άλε^
ξάνδρειαν. 'Εϊλήφθησαν. Απεστάλησαν τά φυλλάδια. — Σ*.
Οί προγονοί μας 1 "Ίσως χατά τούτο μ6νον διχαιούμεΟα νά
τους έν^μάζωίιεν προγόνους, βτι έχληρονομήσαμεν βλας των
%^ς χαχίας, αλλά μένας αυτάς.— χχ. Ε. Σ. Δυρράχιον, Ι.
Λ. Τρίπολιν. Δ. Χ. Λ. Λάρισσαν χα\ Α. Ν. Βώλον. Τά
ζητηθίντα άπεστείλαμεν.-^χ. Ι. Κ. ΊΟάχην. Ελήφθησαν χα\
σας εύχαριστουμεν Ιιά τάς εύμενεΓς φροντίδας. Το τεύχος
της Ιστορίας άπεστείλαμεν ταχυδρομιχώς.

ακρόπολις ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ

*Αντίτυπα αύτης πωλούνται εν τω Βιβλιοπωλείω της
«Εστίας» εν *Αθήναις δραχ. 2,50, δια τάς επαρχίας δραχ.
2.75, διά την άλλοδαπήν φρ. χρυσά 3.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΠΟΛΥΖΩΙΔΟΥ

ΓΕΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ακ6 τΰν αρχαιοτάτων χρόνων μέχρ» τΰν χαΟ*ή|ΐιΑς*

*^Ρ•ι»6•ωρη0^ΐβα καΐ ουμηληρωΟβΈβα

ΥΠΟ ΓΕΟΡΓΙΟΤ Π. ΚΡΕΜΟΤ

χαθηγητου της Ιστορίας.
ΕΙΣ ΤΟΜΟΥΣ ΤΚεΣΑΡΑΒ.

Έχ των Καταστημάτων Σ. Κ. Βλαστού εξεδόθη £ρτι 6
/ΓρΰΓοο ^(//Α0^ του συγγράμματος τούτου, βπερ εν χαίρω
προανηγγείλαμεν δια της «Εστίας•. Ό τδμος ούτος άριστα
έχτετυπωμένος, εχ σελίδων 840, περιλαμβάνει την περίοδον
των προΤστορίχών χρ6νων χαι την ίστορίαν των αρχαίων
ε^ών της "Ασίας, της Αιβύης, χαί τήν των Ελλήνων έχτ••
νέστερον. Ό Δεύτερος τ^μος εύρισχόμενος ηδη ύπ^ τά
ιιιεστήρια εχδοθήσεται περ\ τάς αρχάς του έλευσομένου μη•
ν^ Μίουνίου.

Τ^ βλον σύγγραμμα θέλει ύπερβη χατά ακριβέστερους
υπολογισμούς τά 150 Τυπ^γραφιχά φύλλα, ήτοι σελίδας 2,600
πυχνής ύλης σχήματος μεγάλου ογδύου.

Διά τους χυρίους συνδρομητάς ή τιμή της συνδρομής μέ-
νει 4 αύτη ως προηγγέλθη* 91τοι εν *Αθι^ναις φράγκα 24 τ^
βλον σύγγραμμα δια τους πληρόνοντας χατά τόμον %α\ φρ.
18 διά τους προπληρώνοντας το βλον σύγγραμμα άμα τ^
παραλαβή του Α' τύμου. Οί εν ταΓς έπαρχίαΐς χαι τ^ αλλο-
δαπή συνδρομητα) επιβαρύνονται χαι μϊ τά ταχυδρομικά
τέλη, δραχ. 1 δι* έίχαστον τόμον, ήτοι λαμβάνουσι τδ σύγ-
γραμμα, πληρόνοντες μέν το βλον &ντι δραχ. 22, χατά τό-
αον δέ πληρόνοντες άντι δραχ. 7 εχαστον τόμον, χα\ τλ
βλον άντΙ δραχ. 28.

ΣυνδρομηταΙ εγγράφονται εν τψ Βιβλιοπωλείφ της «Ε-
στίας»,

ϊΕητοΟνταε οί τόμοι του λογίου ^Ερμου
της Βιίννηςτών ετών 1812, 1814, 1816 χαΐ
1821. Ό κατέχων αυτούς καΐ θέλων νά τους
ίχποιηφη δύναται νά άποταθτ) Λς το Βιβλίο-
πωλειον τ9)ς αΈστΙας».

29 Απριλίου 1888.

▲4ν•ε« τ9|ς Κ>λβ»ρνήβ•«•ς

Τρίχονσα Τιμτ^

Των 170,000,000 των 5 νβ Δρ.

ν.

470—

• 120,000,000 των 5 •

•

471.—

• βΟ,ΟΟΟ,ΟΟΟ των 6 •

»

533.-

• 26,000,000 των 6 »

»

490.-

• 10,000,000 των 6 •

•

245.—

> 6,000,000 των 6 Δρ. π«λ.

95.—

Κτηματιχα\ Όμολ.Έθν. Τραπέζης

των 60000,000 μετά Λαχείον φρ.

517—

αεσι••τ»«& Κ«τ«βτήμ«'««

ΕΤΑΙΡΙΑΙ

Έθνιχή Τράπεζα της Ελλάδος Δρ.

4.200.-

Γενιχ^ Πιστωτιχή Τράπεζα •

196.50

Τράπεζα Βιομηχανικής Πίστεως ■

82.50

Προνομ. Τράπεζα Ήπειροθεσσαλ.•

213—

Εταιρία Μεταλλουργ. ΑαυρΙου •

463.-

Σιδηρ. Άθηνων χα^ Πειραιώς ■

402—

Εταιρία Φωταερίου •

ΣνταΛΛάγματα

ΛΟΝΔΙΝΟΤ— Τραπεζιχί>ν "Οψεως.

32.60

3μην,

32.45

Σ— Τραπεζιχ^ν Όψεως

129.-

• 8μην.

Νομίσματα

Είχοσάφραγχον

25.75

ΑΙρα οθωμανική

29.15

ΧΕΙΜΩΝΑΝΘΟΙ

ΙϋλΝΝΟΥ ΠΟΑΕΙΗ

Συλλογή λυρινΰν ικοιημ<ΙΙτων

Έξίδδθη £ρτι αρισΓα τετυπωμένον έπΙ χάρτου (χλεχτου,
μετά καλλιτεχνικού εξωφύλλου.

Τιμάται δραχ. 3. — Μετά ταχυδρομικών τελών δραχ. 3,30.
Π(ύΛ$Τταί «ν Τ(} ΒιβΛίοπωΛβί^ρ τ9(ζ •Έστίας•

ΠΑΙΑΦΝ ΑΓίίΓΗ

0^Δ3 ΏΔ3Δ33Δ

Συγγραφή ^. Ι^. ΙΙββίη^
καθηγητού εν Κοπεγχάγη.
έξελληνισθεΓσα αδεία του συγγραφέως έχ της δευτέρας γιρ•^
μανικής μεταφράσεως.

ΥΠΟ ΛΥΣΑΝΔΡΟΥ Γ. Χ. ΚΩΝΣΤΑ

Τιμάται δραχ. 3. — Ταχυδρομικώς άποστελλ6μβνον δραχ.
8,25.

ΕΞΕΔΟΘΗΣΑΝ ΑΡΤΙ

ΜΕΛΕΤΑΙ

ΥΠΟ Α. ΔΙΟΜΗΔΟΓΣ ΚΓΡΙΑΚΟΓ

καθηγητού της θεολογίας έν τφ έθνικφπανειηστημίφ.
Τιμή δραχ. 5.— Μετά ταχυδρ. τελών δραχ• 5.50•

Βν *Αθήνακ βχ 'νοϋ τυιτογραφβίου των Κατα«τημ«των ανκζτή ΚΔΝΧΤΑΝΠΝΙΑΟΥ. 1888 «•1314

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

^λ^ρζ•. 6Θ3 8 Α^^ι^ζο'^ ιβββ. .Α.βζχχ^ ΙΟ.

ΓΡΑΦΕΙΟΝ τήο Εςτιαε: ΈηΙ Ί7\^ 6δου Σταδίου, αριθ. 35.

£2 23ΤΖ^

ΖΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΕΚΔ1Δ0ΜΕΝ0Ν ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

ΒΧΟΖ3 ιζτ — . ^ι^x•ζ«. β4β

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΜΟΝΑΧΟΙ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΙ.

Ο ΤΠθνΗΦΙΟ£, μυΟ&οτορία Ιουλίου Κλαρ•τ9^,
}β^%χά.ψρΛαι^ Χ. Α.

Β ΑΡΙΣΤΗ ΦΙΑΗ ΤΩΝ ΝΚΑΝΙΑΟΝ, ΐΑ(τ«φρ.<>η6
'β^ς ΑΦος ΕλΙας ϋκ&α^αρίοη.

Β ΑΝΤΙΓΟΝΗ {ν ΑαρμοτΑ^η ΟικΟ Αύγουστου
Β6λτζ.

ΠΡΑΚΤΙΒϋΒ ΦΙΑΟΣΟΦΙΑ.

ηΡΑΚΤΙΚΑΙ ΓΝΟΣΕΙΧ.

ΣΗΜΒΙΟΣΒίε.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΘΕΖΙ2

Κατβ τος τηλβγρβφιχάς πληροφορίας τάς βχ των ήμί-
α»ων βπαρχιαχων επίτροπων ληφθ«(σας μέχρι τονδβ, οί δη-
>ώσ«ντι« έχβέταί^άνέρχονται βίς 1600, χατά 400 δηλαδή
-κλιι&τβροκ των της προηγουμένης Όλυμπ(Αδος, έλλ»(πουσ(
β' οΙΜίται της π^λιως Άβηνών, Πβιρακως χαι 35 ίτι βπι•
^ροπδν, ώστ( αναμφιβόλως δν συγχαταριθμήσωμεν χαΐ τους
βνμμιΟέξοντας δήμους, ο2 έχθέται 6ά «Ινε υπερδιπλάσιοι
των της τελευταίας "Ολυμπιάδος.

, — Ή επαρχία 'Λττιχης χατά την παρβλθουσαν Ιχθεοΐν
αντεπροσωπεύετο ύπο 313 Ιχθβτων. Μέχρι τοΰδε δ* απε-
στάλησαν διλτία ύπο μόνον δύο τμημάτων Άθηνων, του Β'
χα\ Γ' 107, ως δ* αναγγέλλει μία χαΐ μόνη επιτροπή ή του
Β' τμήματος της πόλεως οίέχθέται έν τοΰτφ θ& ωσι περί
τους διαχοσίους.

^"" Ό Ερυθρός Σταυρός εδήλωσεν επίσης την συμμετο•
χην του δια της συστάσεως πλήρους χειρουργικού τμήματος
δπ•ρ θ& χαταλάβ^ χωρον 5,179 τετραγωνικών μέτρων έν τ$
περιβόλφ του Ζαππείου. Ή αίτησις αΰτη έγένβτο δεχτή.

7" *^ ^^ Γαλαξειδίω είδιχή επιτροπή των 'Ολυμπίων
υπέβαλε δι' αναφοράς της εις τόν οιχεΓον δήμαρχον τήν
γνώμην, Γνα ή χοινότης του Γαλαξειδίου, χα5ό ναυτιχή
χατα μέγα μέρο(, έχθέση είς τήν προσεχή Ιχθεσίν των 'Ο-
λυμπίων ίατόν πλήρη μέ τί^ς χεραίας χαΐ τον έξαρτισμόν
τβυ, χατ• άναλογίαν πλοίου 1 00 ποδών μήχους. Ό ίστός
ούτος (στάμενος πρό του μεγάρου της έχΟέσεως •χ άντι-
προσωπεύσΐ} το χύριον του τόπου επάγγελμα, 8πως έχτι-
μηθ^ ή φημιζομένη ναυτιχή σιδηρουργία χαΐ ή ναυτιχή έ•
ξάρτυσις. Ή είδιχή επιτροπή των 'Ολυμπίων υπέβαλε πρό•
τασιν, βπως τό άπαιτούμκνον ποσόν δια τό Ιργον, άνερχό-
μενβν εις 3,500 δραχμάς, προχαταβληθξ ύπο της λιμενιχης
επιτροπής.

—Ό χ. Ευάγγελος Γ. Μπασιας δια νεωτέρας επιστολής
αύτοΰ προς τήν έν Ληξουρίφ τοπιχήν έπιτροπήν επί της
έχβέσεως εδήλωσεν αύτ^ βτι επιΟυμων νά συντέλεση χαΐ
εις τήν έμψύχωσιν της γεωργίας της επαρχίας Πάλης τί-
θησι βραβεΓον δραχ. 200 διά τόν σταφιδοπαραγωγόν έχεΓνον,
όστις ηθβλε τύχει Ρραβ«ίου ^ μνείας επαίνου, έχ των έκθε-
των της επαρχίας Πάλης, έν τ^ προσεχεΓ'Ολυμπιαχξ Εκ-
θέσει.

--«> •^βί6>ή^ί>:5λ ί

ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ

ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΚΑΑΑΙΤΗΧΝΙΑ

•Υπό τόν τίτλον :^ *Η ΈΛΛηγίχη μ,^ΛΛονσα βίβθτης
γΛζϋσσα τ<ϋτ Λογίωτ ό έν Δαρμστάδγ) καθηγητής χ. Λ.•
Βόλτζ έξέδωκεν £ρτι σύγγραμμα ογκώδες εξ ύπερτριαχο-
σΐων 8λων σελίδων. Διά του νέου τούτου Ιργον,άπαιτήσαν•
τος προφανώς καΐ χρόνον μακρόν χα) μελετάς έπισταμένας,
6 ακαταπόνητος ελληνιστής πειράται ν' άποΐε(ξγ) 8τι, προ-
κειμένου να καθιερωθ^ γλωσσά τις διεθνής πρές έξυπηρέ-
τησιν των παντοειδών αναγκών της άνθρωπότητος, άντ^ πά-
σης άλλης, εΓτε ύπαρχούσης, εΓτε πλαττομένης δπως ή Βο•
λαπουχιχή, ή τά μάλα πρόσφορος θά ητο ή Ελληνική.
*Η ιδέα α^τη τό πρώτον νυ*» δέν φέρεται εΙς φως. Λυτός
δ' ό συγγραφεύς του ρηθέντος βιβλίου αναφέρει έν τξ εισα-
γωγή δτι της ιδέας περ\ γενιχεύσεως της ελληνικής
πρώτος κήρυξ ύπήρξεν ό χ. Μ. Ρενιέρης χαΐ μετ* αυτόν
ό γάλλος Ελληνιστής 'Βτχτάλ, και μεταφράζει τό εν τω
ύπ* αρ. 583 φύλλω τής '£σ^^α^ περϊ του ζητήματος
άρΟρίδιον. Άλλ* ό κ. Βόλτζ πρώτος συστηματοποιεΓ τό
πράγμα χαΐ εκ τής εξαντλήσεως του ζητήματος εν βλαις ταΓς
λεπτομερείαις φέρει τά περί δυνατής εφαρμογής πειστήρια.
Ούτω τό βιβλίον μετά πεφωτισμένην εΐσαγωγήν είς τό θέμα
παρέχει δύο διδακτικά μέρη : διδαχήν τής ελληνικής προ-
φοράς καΐ σύντομον γραμματιχήν καί χρηστομάθειοη», ήτοι
πλουσιωτάτην σολλογήν παντοειδών ελληνικών κειμένων
είτε πρωτοτύπως έλληνισιι γραφέντων, ε?τε έχ ξένων γλωσ-
σών μεταφρασθέντων. Έκάστφ τούτων παρατίθεται γεομα-
νΐκή μετάφρασις. Ό συγγραφεύς διά τών δειγμάτων αυτών
θέλει ν* άποδείξτ) τόν έν τξ εκφράσει πλοΰτον, τήν ελαστι-
κότητα κα\ εύχαμψίαν τής ελληνικής, χαΐ άντλει ταΰτα
πανταχόθεν χαΐ έχ τής πολιτικής χα) έχ τής επιστήμης χαΐ
εκ τής φιλολογίας κα\ έχ τής ποιήσεως, τής τε δημώδους
χαι τής τών λογίων. Ούτως ύπάρχουσι τεθησαυρισμένα εν
ταΓς σελίσι του ογκώδους βιβλίου πλεΓστα άξια λόγου καΐ
δη ουκ (λίγα ποιήματα χα\ άσματα δημώδη χα) παραδό-
σεις κα\ μύθοι μετά πιστών έμμετρων χα) πεζ2)ν μεταφρά-
σεων φιλοτεχνηθεισών ύπό του δεξιωτάτου συγγραφέως. Τοι-
ούτο τό νέον Ιργον του χ. Βόλτζ, πλουσιωτάτη συμβολή είς
τόν υπέρ τής νέας ελληνικής αγώνα, βν τόσον έρρωμένως
διεξάγουσι ξένοι λόγιοι φίλα τ^ Ελλάδι φρονοΰντες, μή
φειδόμενοι ουδέ κόπου, ουδέ χρόνου, ουδέ δαπάνης χαι
προκαλούντες άξίως τήν εύγνωμοσύνην του ελληνικού Ιθνους.

— Ό Γερμανός πρίγκηψ Κάρολος έπεσχέφθη τάς χυρι•
ωτέρας χώμας χα\ τοποθεσίας τών Σφακίων. Ό πρίγκηψ
προτίθεται να έχδώσν) είς τόμον τάς εντυπώσεις του 1% τε
τής Κρήτης καΐ τών άλλων τής Ανατολής μερών, άτινα
περιηγήθη και προς τούτο έφωτογράφησε τάς γραφικωτέρας
τών Λευκών 'Ορέων και τής '^Ιδης τοποθεσίας^ ^'^^Χ' ^έ
κατά τήν ήμέραν τών εκλογών είς τήν χώρα ν τών Σφαχίων,
κα\ κατεγοητεύθη έχ του ανδρικού κάλλους τών Σφακιω-
τών, τούς οποίους έφωτ'^γράφησεν ως ήσαν συνηθροισμένοι
έν τω τόπφ τής εχλογής.

— Έν τ^ γαλλιχΫ) *Λκαδημ{^ τών Επιγραφών, ό διά-
σημος βυζαντινολόγος Σλουμβέργερ άνέγνω απόσπασμα έ«
τής μετ* ού πολύ εκδιδομένης ύπ' αύτου βιογραφίας Νι-
κηφόρου του Φωχα, διαπρέφαντος κατά τόν δέχατον οίώνα
έν τοΓς προς τούς Σαρακηνούς πόλεμοι ς. *0 Νικηφόρο; ητο
έχ τών μεγίστων του βυζαντινού κράτους στρατηγών, συνέ-
γραψε δέ χα\ στρατηγικήν βίβλον έχ κεφαλαίων 25, λίαν
περίεργον κα\ λίαν διδαχτιχήν, μαρτυρούσαν δέ κατά τόν
χ. Σλουμβέργερ, μέχρι τίνος τελειότητος είχι προβή 4π\
τών βυζαντινών αυτοκρατόρων ή τακτική τέχνη. Τό βιβλίον
του Νικηφόρου είνε κατ* εξοχήν πολύτιμον δι' &ς περιλαμ-
βάνει θεωρίας περ\ τών απροσδόκητων εφόδων και ενεδρών
έν καιρφ πολέμου.

— Ό έν Μασσαλία λόγιος Γάλλος καθηγητής3ι0'©\|^

Ζ^ΣΙ^ΤΙΟΐΤ Τΐ€Σ ΈΙΣΤΤυ^^εΐ

'Χιοζ Βλοιγχίρ, βστϊς βπιχιίρησε χβ\ βιβξι^γβγΐ λ(αν &ύδο-
χίμως την μιτάφρασιν τοσούτων Ιργων της χ«6' ήμβς έλλη-
νιχης φίλολογίβς Χ4\ ποιησβως, παρέσχε χβτ' αύτας νέβν
άπ&δβιξιν της άχατβπβνήτου αύτβΰ ίραστηρίότητος χαι^ του
φιλβλληνιχοΰ του ζήλου, μετοφράσβς γαλλιστ\ χαΚχδους •ν
Μασσαλ(α χα( ΙΙβ^ισ(οις τα π•ρ\ του &>ληνιχου αγώνος
υπομνήματα του χ. Κωνσταντίνου Μβταζα. Συγχρόνως έδη-
μοσίΕυΟη γα>ΧΓστ( ύπ^ θιοδώρου ΒλαγχΑρ βν Μασσαλ(α ή
ίστορία της Τδρας (ύπο του χ. Κριιζη) μετά πολλών ση-
μειώσεων χα\ «ροσθηχών. 0{ άξώτιμοι φιλέλληνες χ. χ.
Ιούλιος χα^ Θεόδωρο; Βλαγχάρ, γινόμενοι ούτως είσηγηται
παρά τοΓς Γάλλοις των αρίστων ίργων της νέας έλληνιχής
ποιήσεως χαΊ {στορίας, πορίζουσι με^Ιστην χα) πολύτιμον
ύπηρεσίαν εΤς τ• τα γράμματα χαι τ6 ϊβνος των Ελλήνων
εν τ^ Εσπερία Εύρώπτι.

^ Ή Έθνιχή Βιβλιόθηχη πρόχειται να πλουτισθ^ δια
πολυτίμου προσφοράς. Ό εν Ένετία γεραρος λόγιος Ιωάν-
νης Βελούδης, πρώην Ιφορος της Μαρχιανης Βιβλιοθήχης,
έδωρήσατο αύτίί την μετ' αχρας επιμελείας χαταρτισβεΓ-
σαν ίδίΜτιχην 'αύτοΰ βιβλιοθήχην, άποτελουμένην έχ τε-
τραχισχιλίων χα\ έπίχεινα τόμων, εν οίς πολλά σπάνια
νεώτερα έλληνιχά συγγράμματα, χειρόγραφοι ειδήσεις ^ χαΐ
παραπβμπαΐ περΊ 200 περίπου συγγραφέων άπό της αλώ-
σεως της Κωνσταντινουπόλεως μέχρι της χαταλύσεως της *Ε-
νετιχης Δημοκρατίας, συλλογή συμμίχτων έλληνιχών πονη-
ματίων λίαν σπουδαίων διά "^ήν αρχαιότητα χα) τ"^ σπάνιον,
πολλά έχ των πρώτων Ιργων ατινα εξεδόθησαν ύπό του εν
Ένενία έλληνίχοΰ τυπογραφείου, οΐ "Ελληνες χα\ οί Λατί-
νοι χλάσιχο) συγγραφ(7ς χα) τά εχλεχτότερα 2ργα Γάλλων
χα\ Ιταλών χλασιχών. Την έξαίρετον συλλογήν πεμφβεΓσαν
ίΐδη ενταύθα προς τό ύπουργεΓον της Παιδείας συνοδεύουσι
δύο λεπτομεριΓς χατάλογοι μετά Ιστοριχών διασαφήσεων.

— Ό χ. ΚεΓπερτ, μέλος της έν Βερολίνφ 'Λχαδημίας
των επιστημών, μετά του αρχαιολόγου χ. Φαβριχίου άφί-
χοντο εις Σμύρνην. Ό χ. ΚεΓπερτ παρασχευάζει Ιχδοσιν
νέου χάρτου της Μιχρας *Ασίας εις μεγάλην χλίμαχα, βστις
Ιστα( ό μεγαλείτ&ρος τών μέχρι σήμερον έχδεδομένων.

Την 23 'Λπριλίου ίληξεν ή προθεσμία της υποβολής τών
δραματιχών Ιργων δια τόν Λασσάνειον ποιητιχόν αγώνα
βν προεχήρυξε τό Πανεπιστήμιον χατά τόν παρελθόντα Ό-
κτώβριον. Τά υποβληθέντα Ιργα άνηλθον εις 15.

— • *ϋ προσφώνησις ην έχ μέρους του ημετέρου Πανεπι-
στημίου ο{ αντιπρόσωποι αύτου χχ. 'ΛρεταΓος χα\ Κρασσας
θά άποτείνωσιν εις το Πανεπιστήμιον της Βονωνίας, έόρτά-
ζον την όχταχοσιοστήν έπέτειον αύτου, θά γείν^ εν τ-ρ αρ-
χαία έλληνιχξ γλώ<?σ/|. Συνετάχθη )ίδη ή προσφώνησις αΰτη
χα) περιστρέφεται εις εγχώμιον της Ιταλίας χα) της πνευ-
ματικής συγγενείας, ήτις επεκράτησε μεταξύ τών δύο χλα•
σιχών εθνών,

— Έπερατώθη σχεδόν ή διαχόσμησις της οροφής τής
αιθούσης του Νέου Θεάτρου, ήτις εΤνε χαλλ:τεχνιχωτάτη.
'Ήρχισε δλ πρό τίνων ημερών ή χαταβχευή τών θεωρείων,
εξ ων θά ύπάρχωσιν εικοσιπέντε ήεΐχοσιέξ εν έχάστι^ σειρά•

— Έν τ^ τελευταία ταχτική μηνιαία συνεδρία του
Συλλόγου «Παρνασσού* απεφασίσθη 8πως προκειμένου νά
άνίδρυθ^ νέον κατάστημα του Συλλόγου «Παρνασσού» εχ-
ποιηΟ^ τό υπάρχον διά πλειστηριασμού εκουσίου λίαν
προσεχώς. Συγχρόνως απεφασίσθη Ι^πως ό Σύλλογος διάθε-
ση 10.000 δρ. διά βραβεΓα εις διαγωνισμούς χα) αθλα έπ)
ττ) προσεχεΓ ε^χοσιπενταετηρίδι του Συλλόγου. Τάς δεχα-
χισχιλίας ταύτας δραχμάς θέλουσ: χατανεΐμει αναλόγως τά
τμήματα του Συλλόγου. ΜεΟ* δ έγένοντο άρχαιρεσίαι διά τό
από του προσεχούς Σεπτεμβρίου άρχόμενον ΚΔ' Ιτος του
Συλλόγου. 'Εξελέχθησαν δλ επίτιμος μέν πρόεδρος 6 χ. Κ.
Παπνρρηγόπουλος, ταχτικός πρόεδρος 0 χ.ΣΓμος Μπαλάνος,
αντιπρόεδροι οΐ χχ. *Ιγνάτιος Μοσχάχης χα) Κ. Γ. Ξένος,
γενινός γραμματεύς 6 χ• Μιχ. Π. Λάμπρος, εΐδιχο) γραμ-
ματεΓς οΙ χχ.Γ. Πίσσας χα) Μιλτ. Ραφαήλ, ταμίας ό χ,
Κωνστ. Κουτσαλέξης, επιμελητής της Βιβλιοθήκης ό χ.
Σταμ. Βάλβης και διευθυντής του αναγνωστηρίου ό χ.
*Λ>. Λ. Ραγκαβής. "Εφορος δέ της Σχολής τών Άπορων
Παίδων έξελέχθη ό χ. Τιμολέων Αργυρόπουλος χα) κοσμή-
τορες ο{ π. χ. Σπ. Κονοφάος, θ. Μπα) της, Σπυρ. Αν-
τωνόπουλος, Δ. Π. Λάμπρος, Δ. Ηλιόπουλος χα) Γ. Χαλ-
χιόπονλος.

Μέλη δε της έξελεγχτιχής επιτροπής έξελέχθησαν οί χ».
Κ.Πβταλας λοχαγός, Α. Ποττέν χα) Ν. Κουρής.

— Εξεδόθη τό τρίτον τεύχος (του μηνός Μαρτίου) του
ύπό της Γενικής Εφορίας τών αρχαιοτήτων έχδιδομίνο.
«'Λρχαιολογιχου Δελτίου». Κατ' αυτό •ίς τό Έβνιχβ»
ΜουσεΓον εισήχθησαν χατά τον παρελθόντα Μάρτιβν εΓιοσι
χα) έν διάφορα άρχαΓα, ακριβώς περιγραφόμενα, έν οΙςάξιο>
λόγου χαλχουν άγαλμάτιον, είχονίζον πιθανώς ίέρειαν ττ,;
"Ισιδος, εύρεθέν έν Κερχύρα έν τώ χωρίφ Κασσιόχι^, χι\
χατασχεθέν ύπό της αστυνομίας εν ΠειραιεΓ. Άνασχα92^
δέ έγένοντο έν τ^ Άχροπόλει, εν Τανάγρα, έν Διοννσω, ί«
Άμοργώ, έν Μυχήναις, εν τω ενταύθα 'Ολυμπιείφ χβΐ ί»
'ΕλευσΓνι.

Διαγωνισμοί ^ιδα«τεχ&ν βεβλέων.

^Έ πρώτη επιτροπή τών κριτών τών δι^αχτιχών βιδλίων
της μέσης εκπαιδεύσεως ύπέβαλεν είς τό ύπουργεΓον χϋι
Εκκλησιαστικών τήν εχθεσιν αυτής περί τών εις την χρ(•
σι>ι της υποβληθέντων βιβλίων. Κατά ταύτην ουδεμία τί»
«ρός χρήσιν τών ααθητών της Α' τάξεως του έλληνίχοΰ
σχολείου συντεταγμένων χρηστομαθειών ένεχρίθη* επίβης
ουδεμία τών γραμματικών της άττιχής διαλέχτου, ονίέν
συνταχτιχόν της ελληνικής γλώσσης, ουδέν τών ίστβρ:χ5ν
^ϊΧ•»Ρ*8ίων, ούτε τών συντεταγμένων προς χρήσιν τών μα-
θητών τών έλληνιχών σχολείων, ούτε τών διά τά γυμνάσΐϊ
ώρισμένων. Κατά πλειονοψηφίαν δέ χα) ούβεν τών ιγχιι-
ριδίων^τής ελληνικής γραμματολογίας τών κρός χρήσιν τΛ
μαθητών τών γυμνασίων συντεταγμένων ένεχρίθη, βλλέ
χρεΓσσον τών λοιπών έθεωρήθη τό του χ. Σ. Σαχελλαρβ-
πούλου, γαλλιχόν άλφαβητάριον χα) άναγνωσματάριον ««•
χρίθη τό του χ. Ν. Κοντοπούλου, επίτομος γραμματική ιτ,ς
γαλλιχής γλώσσης προς χρήσιν τών έλληνιχών σχολεΐίβ*
ενεκρίθη ή του χ. Φωκίωνος Δημαχοπούλου, γραμματ:χιΐ
δε γαλλιχή προς χρήσιν τών γυμνασίων ή του χ. Ι. Σ«μι•
ρίτου. Λατινιχόν άναγνωσματάριον ενεκρίθη τό του χ. Ν.
Ζενευράκη, γραμματική της Λατινικής γλώσσης προς χρή-
σιν τών γυμνασίων ^| του κ. Δ. Χ. Σεμιτέλου, όμοια ιτρό;
χρήσιν τών έλληνιχών σχολείων ή του αύτου συγγρβ?έ«;
χα) συνταχτιχόν τής λατινικής γλώσσης τό του χ. Σ. Σβ•
χΛλαροπούλβυ, τά δύο τελευταΓα χατά πλειονοψηφίαν.

Επίσης υπέβαλε τήν Ιχθεσίν τής χα) ή τών διδαχτιχίν
βιβλίων τής δημοτιχής εκπαιδεύσεως επιτροπή, έγχρίναιβ
μόνον τήν Κατήχησιν του χ.Ι. Μοσχάχη χα) την Ίστβρίβν
τής Παιδαγωγίΰις του χ. Σπαθάκη.

ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ

Ε9(ΐυΙ$36β ΑΓΰΙιέο1ο9!(|ΐΐθ9 ρ&Γ δλίοωοη ΚβίηΑοΙι ιη(ί»
ιηβιηύΓθ (Ιβ Ι' έοοίβ ά' ΑΐΙιέιΐθΒ, «(ΐΑοΙιό άββ Μαβέβ»
η&ΙΙοηβυχ. Ραγϊβ (Ι^6Γοαχ) 1888. 8ον, σελ. VIII — 3<9

( 12 ίΓδ).

Ό ευφυής χα) ακούραστος αρχαιολόγος χ. Σολομών
'ΡεΤνάχ, βστις διά τόσων εως τώρα Ιργων έπλούτισε τν
άρχαιολογιχήν έπιστήμην, νέον χα) άξιόλογον Ιργον *Λψ^
οίευσε χα) πάλιν, όιαχρινόμενον χα) τοΰτο διά τε τήν αχρί-
βειαν του περιεχομένου χα) τήν χάριν τής εκθέσεως. Πι•
ριέχει δέ χυρίως είπεΓν τό βιβλίον πλην του μικρού προλέ*
γου εΓκοσι χαΐ τρεΓς διατριβάς ή πραγματείας, ας ό ο^Τ'
γραφβύς συνέγραψε μέν άπό του 1878 μέχρι του 1887,
σχεδόν βέ πάσας έδημοσίιυσεν (άνυπογράφως η χα) ψευβ»*;"
νύμως τινάς) %ις διαφόρου εΓδονς χα) φύσεως περιοδ^^^
συγγράμματα ή χα) πολιτιχάς εφημερίδας, άφορμήν λ<μ*
βάνων είτε έχ τής έχδόσεως νέου βιβλίου είτε έχ γενβμέ'/ιχ
άρχαιολογιχής άναχαλύψ•ως, ή ταξειδίου ή έρεύνης «ροΐΜ-
πιχής. Μία μόνον έχ τών βΓχοσι τριών πραγματειών 2^
είνε έπιστημονιχόν Ιργον, αλλά χαριεστάτη φαντβστιχη
Ιστορία* τήν γνωρίζουσιν ο{ άναγνώσται τής *Εστία^ »^^
ή μιχρα Ταναγραία (•Έστία» τής 10 Ιανουαρίου 1882

"Εχουσι δέ χατά τάς έπιγραφάς αυτών χα) τό χιρ«Χ^•
μενον αϊ διάφοροι πραγματεΓαι ως έξης ; Ή γαλλιχή ι»»•

Ζν£3^ΤΙΟΧΤ Χ.ΪΧ23 Β^ΎΤΑ^π

<ττημη βν τϊ ΆνΛτολξ. — Ή άποχωμάτο^σις της μΒγάλης
«9»Π0ζ β^' Αίγύπτφ.— Ή Άνασχαφή των Σουσων (παλά-
τιον Άρταξέρξου κτλ.) — Άρχβιότητβς της Σβρδονς.— Δύο
άσιατιχοί τύποι ίζδφίτου λίθου.— ΆνασχαφαΙ έν Καρνι^λτ^.
—Επιστημονική βχδρομή ιίς χήν χ(Σ>ραν της Τύνιδος. —
ΈριΙπιβ της Καρχηδόνος.— Οί Άφριχανο! πβιραται (ανα•
^έριτβι χυρίως τ^ άρθρον βίς την μεσαιωνιχην έμποριχήν
{στορίαν της Άφρ»χής).— Αί βρχαΐ της τέχνη; βν τξ^ αρ-
χαία Ελλάδι (ιό άρθρον έγράφη έπι τξ βυχαιρ(α της βχδύ-
σ€ως τοΟ γνωβτοΰ βιβλίου του χ. Α• ΜίΙοΙίΙιβΓβΓ : Οίβ
ΑηΓϊπββ άβΓ ΚϋΠδΙ ίη θΓίβοΙιβηΐΛη<1 ). — Άρχαίχά
αγάλματα της Άχροπόλ»ως των Άβηνών.— •Ανβσχα9αΙ έν
Δ^Ιλφ χατά τ^ 1880. — Άνασχαφαι έν Όλυμπία χατ3ί τ^
1880.•^Δύο αντίζηλοι (ή Αφροδίτη της Μήλου χα\ ή ΝΙχη
της Σαμοθράκης)• — Τα ΜυριναΓα ειδώλια έν τω μουοείω
του Λούβρου.— 46 νεΛβνταΤαί συμβονΛαί, σύμπλεγμα
έζ δπτης γης του Βρεττανιχοΰ Μουσείου (άνάλβγον πρ^ς
τους 'Αλδοβρανδίνούς γάμους). — Τά πήλινα ειδώλια της
Σμύρνης κα\ ή άγαλματοποιία του τετάρτου αιώνος. — Ή
μικρά ΤαναγραΙα (περ^ ης ανωτέρω ). — ΑΙ λευκα\ νεκρι-
χαι λήκυθοι.— •0 Μουσώνιος 'Ρουφος έν Γυάρι^).- Νέα έλ-
ληνίκή συναγωγή έν ΦωκαΙα.— Ό 5γιος Πολύκαρπος κα\
ο< ΊουδαΓοι της Σμύρνης. — Το τέλος της Ελληνικής Αύ-
τοκρατορίας. Νικήτας Χωνιάτης και ΒιλλεαρδουΓνος.— Πα-
ροράματα• — ΠΙναξ αναλυτικός των περιεχομένων. ^

Τοιούτον τλ χαλλν βιβλίον, βπερ άπαραίτητον θα είνε
ανάγνωσμα είς πάντα άρχαιολογοΰντα η φιλάρχαιον κα\^ ως
τερπν&τατον χαΐ ως διδακτικώτατον, ως καΐ ανωτέρω έλέ-
γομεν. Των τεχνικωτέρων περιγραφών την κατάληψιν ύπο•
βοηΟεΓ ένιαχου κα\ ή παράθεσις τών αρμοδίων άπεικονι-
«μάτων.

Σ. Κ. Σ.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

*Η Α. Μ. ή βασίλισσα άναχωρβΓ εκ Κερκύρας βΐς
Ρωσσίαν την δωδεκάτην τρέχοντος.

— Μετά την άναχώρησιν της Α. Μ. της Βασιλίσσης εκ
Κερκύρας ή Α. Μ. δ Βασιλεύς θά άπέλθτ) κατ' εύθβΓαν
μετά της ήγεμονίδος Αλεξάνδρας καΐ του βχσιλδπαιδος Νι-
κολάου εις "Άμφισσαν, βπως παραστ^ είς τά εγκαίνια του
έν Γραβιά μνημείου. Μετά του Βασιλέως θά άπέλθωσιν εΙς
Γραβιάν κα\ οί έν Κέρκυρα παρ* αύτώ διαμένοντες πρεσ-
βευταΐ,πάντες δέ κατδπιν 6μου θά έπανέλθωσιν εις Αθήνας.

— "Ηρξατο έν τ^ μεταξύ Μύλων καΐ Τριπόλεως όδω ή
πασσάλωσις τη; κατασκευασθησομένης σιδηροδρομικής
γραμμής Μύλων — Καλαμών, προχωρήσασα μέχρι του3λ
περ\ τά δύο χιλιόμετρα, μελετάται δε κα\ ή κατασκευή μι-
κρού λιμένος αριστερά τω είσπλέοντι, ολίγον έκιΓθεν του
μηχανουργείου, βπου Ισται καΐ ό σταθμός του σιδηροδρό-
μου, Γνα καταστ^ δυνατή ή παρά την άποβάθραν εγγύτα-
τα προσάραξις τών άτμοπλοίων διά τήν ευκολον μεταβίβα-
σιν τών εμπορευμάτων. Οί εργαζόμενοι ΙκεΓ μηχανικοί Ι•
χουσιν οδηγίας νά έπιδιώξωσι ταχέως τάς εργασίας.

— Ή έξέλεγξις ή ύπό ειδικής επιτροπής λκ\ του είδι•
χου ταμείου του Φρουραρχείου ένεργηΟεΓσα απέδειξε τήν
διαχείρισιν αυτού άκριβεστάτην. "Ομοιος Ιλεγχος άσκεΓται
ύπό επιτροπής διορισθείσης ύπό του υπουργείου τών Στρα-
τιωτικών ιπΐ του Μετοχικού ταμείου του κατά γήν
στρατού.

— Ό Γενικός Διευθυντής τών Ταχυδρομείων »α\ Τηλε-
γράφων κ. Ν. Καζάζης περατώσας τάς αναγκαίας μελετάς
δια τήν Γδρυσίν του ταμείου τών ταχυδρομικών καΐ τηλκ-
γραφικών υπαλλήλων, υποβάλλει κατ* αύτάς τά άποφασι•
σΦέντα είς τό ύπουργεΓον, τήν προσεχή δό εβδομάδα θα έκ-
δοβ^ κατά πασαν πιθανότητα τό σχετικόν διάταγμα. Ού-
τως άνευ πολλής χρονοτριβής συνετελέσθη ίργον βπβρ
σπουδαίως θέλει ωφελήσει τους ταχυδρομικούς κα^ τηλεγρα-
φικούς υπαλλήλους.

— Κατά τό εν Βύρώπν^ ίσχυον σύστημα, ό χ. Καζάζη<
ιτροτίθεται νά άναθέσ^ είς τους ταχυδρομικούς υπαλλήλους
την φροντίδα της εισπράξεως του τιμήματος συνδρομών τών

εφημερίδων ή ειδοποιήσεων καΐ δημοσιεύσεων αυτών, άντ\
μικρών ποσοστών, παρεχομένων ύπό τών ίδιοκτητών τών
εφημερίδων προς τους υπαλλήλους. Ή ταχεΓα βίσαγωγή
της αρίστης ταύτης καινοτομίας, έφ' ^ ό τύπος ιδιαζόντως
θέλει εύγνωμονεΓ τφ κ. Καζάζ^, εϊνε κατά τοσούτον μάλ-
λον ευχερή;, καθόσον υπάρχει ήδη διάταγμα περ\ αυτής
έπι "Οθωνος έκδεδομένον, βπερ δύναται αμέσως νά τεθ^
είς χρήσιν.

—Κατά τόν παρελθόντα μήνα Μάρτιον αί τ«λωνιακα\ είσ-
πράδεις άνήλβον είς δρ. 2,592,751.50. Κατά τόν άντίστοι-
χον μήνα του 1887 άνήλθον αύται είς δρ. 2,466,536.93,
κατά δε τόν τού 1886 είς δρ. 1,565.213.26 κα\ χατά τόν
τού 1885 είς δραχ. 1,388,026.57. Κατά ταύτα αί τελωνι-
ακαΐ^ είσπ|>άξεις τού Μαρτίου μηνός τού Ιτους 1888 ύπερ-
τερούσι τβς του αυτού μηνός τού ϊτσυς 1887 κατά δραχ.
126,214.57, τού 1886 κατά δραχ. 1,027,538.24 κα\ τού
1885 κατά δρ. 1,204,724.93.

— Κατά τόν λήξαντα μήνα Άπρίλιον άπέθανον έν βλφ έν
Αθήναις 139 άτομα ένφ χατά τόν άντίστοιχον μήνα τού παρ|λ-
θόντος Ιτους άπέθανον 132. Έκ τούτων 85 ήσαν άνδρες κα\
54 γυναΓχες, έξ ων Ιγγαμοι μόνον 26, δγαμοι 50 κα\ 63
παιδία μέχρι δεκαετούς ηλικίας.

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗ2 Ε£ΤΙΑ£

κ. Κ. Ι. Κ. Βιέννην. Παρεδόθη ενταύθα τφ κ. Μ. Α. Τάς
πληροφορίας διαβιβάζομεν ταχυδρομικώς.•— κ.Μ. Π. "Οχι,
εΙνε αδύνατον. — κ. Α. Κ. Τ. Σύρο ν. Έν τοΓς ενταύθα βι-
βλιοπωλείοις δέν υπάρχει. Δύνασθε νά τό προμηθευθήτε διά
παραγγελίας. Ή συνήθη; τιμή του είνε 400—500 χρυσά
φράγκα. — κ. Β. Δ. Κωνσταντίνούπολιν. Ελήφθη εγκαίρως.
Ή μή δημοσίευσίς του σημαίνει βτι ευρέθη άκατάλληλον.
"^ΦιΛαγαγγώσντί, Διά τούτους ή άρχαιότης υπήρξε μό-
νον Γνα τοΓς παρέχγ) ύλην προς γραμματικήν άπεραντολο-
γίαν. — κ. Ν. Τ. ' Αξίωμα προς τό όποΓον ρυθμίζει τόν βίον
του,εινε δέ σύνηθες νά αναγράφεται και ώς επικεφαλές επι-
στολών. Τοιούτον λ. χ. εΤνε τό τού Δουμά υίού :

Του(

(Ι)

1986

ήτοι (οπ( Ρ&58Θ, (ου( €&39θ, Ιοα( 1&98β. — κ. Δ. π. τ.
Σας ε^ίχαριστούμεν, άλλ' ε{νε άκατάλληλον διά τήν ■*£•
στίαν•. — κ. Α. Μ. 'Οδησσόν. Τά ζητηθέντα καΐ άπάντησίν
μας ίίχετε ταχυδρομικώς. — κ. Ι, Κ. ΜασσαλΙαν. Ελήφθη-
σαν. Σας εύχαριστούμεν θερμώς διά τάς φιλιχάς φροντίδας.
—χ. Π. Η. Η. Ταγανρόγ• Συνκμορφώθημεν τ^ π-χραγγελί^
σας, ιδιαιτέρως δ' άπηντήσαμεν.— κ. Σ. Σ. Χαλκίδα. 'Επε/•
δή έξηντλήθη ιό ζητηθίν βιβλίον, τό σταλέν άντίτιμόν του
ίχομεν είς τήν διάθεσίν σας. -* κ. Δ*. Ή Μαργαρίνιοτ
τού Γοιθίον κα\ ή ΚΛάριοτ έσχηματίσΟησαν πάνυ εύστό-
χως κατά τά άρχαΓα ή Γλυκέριον, ή Μύρτίον κτ>.<— κ. Ν.
Κ. Βουκουρέστιον. Ενεγράφησαν, καΐ απεστάλησαν τά
φύλλα. Εύχαριστούμεν δια τάς φιλικάς φροντίδας. Άπηντή-
σαμεν ταχυδρομικώς.— κ, Ι. Κ. 'Οδησσόν. Παρεδόθη είς
τόν συγγραφέα ενταύθα διατρίβοντα, όνεγράψαμεν δ' υμάς
καΐ άπεστείλαμεν τά φύλλα από 1 Ιανουαρίου.— κ. Π. Κ.
Τρίπολιν. Ένεγράφητε, καΐ απεστάλη ύμΓν ό Α' τόμος.
Τού ίλλου αντίτυπα δεν έκομίσθησαν Ιτι ενταύθα, κα\
άγνοούμεν τήν τιμήν τού βιβλίου. — κ. Κ. Ν. Φιλιππούπο-
λιν. Ένεγράφαμεν πάντας. Πλείστας ευχαριστίας διά τάς
φιλικάς φροντίδας. Άπηντήσαμεν κα\ ιδιαιτέρως. -« Άνα"
τζόόω, Δέν ιΓσθε ό πρώτος:

Ούδλν έν άνθρώποισι διακριδόν έστι νόημα,
άλλ' β συ θαυμάζεις, τούθ* έτρροισι γέλως.
κκ.Α. Β. Π. Χανία, Α. Φ. Κ. Άργοστόλιον. Ν. Σ. Βώλον
κα\ Σύλλογον «Έρυβραίαν•. Τά ζητηθέντα απεστάλησαν.—
κ. Β. Γ. Α. 'Οδησσόν. Ελήφθησαν. — κ. Δ. Α. Δ, Άργο-
στόλιον. Άπηντήσαμεν λεπτομερώς. — κ. Μ. Π. Βίνε βιο-
μηχανία αμερικανική. ΈκεΓ τώρα φαμτίριχάροντχαί τόν
χακνόν έξ ύλης πάντη διαφόρου τού φυτού, έκ χάρτον.
Καπνόν έκ χάρτου, μάλιστα. ΚαΙ τό παραδοξότερον, λέ-
γει ή δημοσιεύουσα ταύτα « Έφημερις τών χαρτοποι-
βίων >, τό προΤόν τούτο δόν διαφέρει καθόλου άπό τό γνή«
σιον προϊόν της γης. 01 κύριοι βιομήχανοι οί τήν μετ•υ#

2&]ΒΛ.ΧΧ01>9' Χ±^:21 £122X1.^.22

σ(ω«ιν ταύτην έχτβλουννες &μβαπτ(ζουσι ηολλάχις τον πρλς
τούτο παρισνευασμβνον χάρτην βις ισχυρών αφέψημα χαπνου,
αχολον0ο»ς χ6πτονσιν αύτλν χαΐ συνΟλΙβουσιν ιΐς σχήμα
φύλλων μηδ6λως παρα).λασα6ντων των γνησ(ων. Τ6«ον δέ
ή μίμησις βίνβ τβλεία, ώστε χαΐ χακνισταΐ έμπειροι χαπνί-
σαντβς σιγάρα οΰτω παρισχβυασμένα ηπατι^ιΟησαν διαχη-
^ύξαντΕς 8τι ήσαν κζα(ρβτα. ΚαΙ τί; ηξβύρβι τ( μας ιπίφυ-
λάσσουακν ϊχι οΐ βφβυρβτιχοί *Υάγχο( 1— χ. Τ. Λ. 2. Ναύ-
πλιον. Μόνον αγγλοελληνικών, το δίτομον του χ. Λα9χαρ(8ου
τιμώμενον δραχ. 25. '£π(τομον άγγλογαλλιχον χφΙ γάλλο•
αγγλιχ^ν τ^ του 5α(1Ι6γ, 8ραχ. 12— χ. Σ. Λ. θεσσαλονίχην .
'Όδη εΓχομβν αποστείλει πάντα δι* ών μέσων προηγουμέ-
νως μας ύπεδείξατε, ως ιδιαιτέρως σας εγράψαμεν. Σας
εύχαριστοΰμεν δι3( τάς εύμενεΓς φροντίδας. — χ. θ. Α. 'Ο-
δησσόν. *Ελι(φθησαν* τλ ζητηθέν απεστάλη ύμΓν. — χ. Γ. Κ.
Πάνορμον. Ενεγράφη &χ. Λ.Β.Το άντίτιμον επληρώθη ήμιν
παρά του χ. Ι. Κ.— χ. Φ. Μ. Π. ΛονδΓνον. Ή παραγγελία
ύμων έξετελέσθη, άπεστά)ησαν δέ χα\ πάντα τα ζητηθέντα.
'Ληηντησαμεν χαι ιδιαιτέρως.

ΑΡΤΙ ΕΚΔΟΘΕΝ

ΚΡΗΤΙΚΑΙ ΡΙΜΑΙ

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΑΛΗΔΑΚΗ

ΥΠΟ 13ΜΜ. ΒΑΡΔΙΔΗ, Κρήτης.

Τιμάται δραχμής.— Ταχυδρομ. άποστελ>£μενον δρ. 1.10.
Ε'^ρίσχεταί. ε τ τδ ΒιβΛιοπωΛείω τ^ίς •* Εστίας•.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΠΟΛΥΖΩΙΔΟΥ

ΓΕΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

άκ6 τ&ν άρχ«εοτΑτων χρόνων μΙχρε τΑν καΟ'ήμΑς.
'ΕιιεΟβωρηΟεΐοα χαΐ ουμιβληρωΟβΈοα

ΥΠΟ ΓΕΟΡΓΙΟΥ Π. ΚΡΕΜΟΤ

χα6ηγητου της Ιστορίας.
ΕΙΣ ΤΟΜΟΥΣ ΤΒΣΣΑΡΑΕ.

Έχ των Καταστημάτων Σ. Κ. Βλαστού εξεδόθη άρτι 6
/7ρο5τοο τ^μος του συγγράμματος τούτου, $περ έν χαιρφ
προανηγγε(λαμεν διά της «Εστίας•• Ό τόμος ούτος άριστα
έχτετυπωμένος, έχ σελίδων 840» περιλαμβάνει την περίοδον
των προΤστοριχών χρόνων χα\ την {στορίαν των αρχαίων
εθνών της Ασίας, της Αιβύης, χαί την των Έλλι^νων έχτε-
νέστερον. Ό Δεύνεροί: τϊίμος εύρισχόμενος ηδη ύπλ τ&
πιεστήρια έχδοθησεται πβρι τσς αρχάς του έλενσομένου μη-
ν^ς *Υουνίου.

Τλ βλον σύγγραμμα θέλει ύπερβή χατά άχριβεστέρους
υπολογισμούς τα 150 τυπ'ίγραφίχ^^ φύλλα, ήτοι σελίδας 2,500
ιτ>χνής ύλης σχήματος μεγά)ου ογδόου.

Διί τους χυρίους συνδρομητάς ή τιμή της σννδρομιίς μέ-
νει 4 αύτη ως προηγγέλθη* ^τοι εν Αθήναις φράγχα 24 τό
δλον σύγγραμμα δ(& τους πληρόνοννας χατά τόμο ν χαΐ φρ.
18 δια του; προπληρόνοντας τό βλον σύγγραμμα αμα τ^
παραλαβή του Α' τόμου. 0( έν ταΓς έπαρχίαΐς χαι τ^ αλλο-
δαπή •υνδρομητα\ επιβαρύνονται χαι μέ τα ταχυδρομιχα
τέλη, δραχ. 1 δι* Ιχαστον τόμον, ιζτοι λαμβάνουσι τό σύγ-
γραμμα, πληρόνοντες μεν το βλον αντί δραχ. 22, χατά τό-
μον δ^ πληρόνοντες άντι δραχ. 7 εχαστον τόμον, χαι τό
βλον άντ\ δραχ. 28.

Συνδρομητα\ εγγράφονται έν τω Βιβλιοπωλείο» της ■*Ε-
στίας».

ακρόπολις ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ

Αντίτυπα αύτης πωλούνται εν τω Βιβλιοπωλείφ της
«Εστίας» έν *Αθήναις δραχ. 2,50, δια τάς επαρχίας δραχ.
2.75, διά την άλλοδαπήν φρ. χρυσά 3.

6 Μαίου 1888.
▲4ν•(« τ9|ς Κχ»6ερνή«ε••ς Τρέχουσα Τιμή

Των 170,000,000 των 5 % ^ρ.

• 120,000,000 των 5

• 60,000,000 των 6
» 26,000,000 των 6

10,000,000 των 6

• 6,000,000 των β Δρ. παλ.
Κτηματιχα\ Όμολ.Έθν. Τραπέζης
των 60000,000 μετά Λαχείου Φρ.
Οεο^νελτεκΑ Κα'εοιατ^μοΐ'να

ΕΤΑΙΡΙΑΙ

Έθνιχή Τράπεζα της Ελλάδος Δρ,
Γενιχή Πιστωτιχή Τράπεζα •
Τράπεζα Βιομηχανιχής Πίστεως •
Προνομ. Τράπεζα Ήπειροθεσσαλ.*

Εταιρία Μεταλλουργ. Λαυρίου •
Σιδηρ. Άθηνων χα\ Πειραιώς •

Εταιρία Φωταερίου «

ΣυταΛ.Ιάγμανα
ΛΟΝΔΙΝΟΥ— ΤραπεζιχΌν

Σ— Τραπεζιχόν
»
Νομίσματα
Βίχοσάφραγχον
Λίρα όθωμανιχή

*Όψεως.
3μην.
•Όψεως
3μην.

476—
477.-
538.—
491.-
246,—
96.-

516.—

4.180.-

193.—

81.-

215.—

«4β.50

32.60

32.40

Ι28.ν,

127.Υ.

25.55
29.-

ΒΙΒΑΙΟΠΟΑΕΙΟΝ «ΕΣΤΙΑΣ• ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ

ΑΡΤΙ ΕΚΔΟΘΕΝ

χατά τό 'Λγγλιχόν ΟοπΊ ύπό Κ• Ε• ΓεαΒΒΡΤ•

ΕΚΔΟΤΗΣ : Γ. ΜΠΑΡΤ

Τιμάται έν Αθήναις δραχ. 1. — Έν ταΓς επαρχίας δρ.
1,10. — 'Εν τω έξωτεριχω φρ. 1,20.

ΕΞΕΔΟΘΗ ΑΡΤΙ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Γ• ΠΑΣΠΑΤΗ

το ΙΙΑΕΟΝ ΓΑϋΖΖΑΡΙΟΙΙ

ΗΤΟΙ

Η ΕΝ ΧΙΟι ΛΛΛΟΥΜΕΝΗ ΓΛΟΣΣΑ

μετά τιτωτ επιγραφίϋγ άρχαίωτ τε χαι νέων
χαι ΓοΡ χάρτου της γησον

Τδμος εις μέγα 8ον, έχ σελ. 430, πολυτελώς τετυπω•
μένος.

• Τιμάται φρ. 15. — Ταχυδρομ ι χώς αποστελλόμενος φρ. 16.

Ο ΚΑΤΣΑΝΤΩΝΗΣ

Κλέφτιχον έπεισύδιον ^ έλληνιχ^ν μυθιστύρημα

ΥΠΟ κ. ΡΑΜΦΟΤ

Τιμάται δραχμής. Εις τους έν ταΓς^αρχίαις άκοστέλλι-

'Ελ» Άβήνβκ ίχ του τυιιογραφιίου τω» Καταττημάτων ινεχτη καΝΧΤ«ΝΤ;ΜΙ«ΟΥ. 1888 —1328

ΔΕΛΤ10Ν ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

Α.9•Χ«. ΒΘ4 — ^1Β Χ^Α^ΧΟ"^ 1θ8β. ϋ^ΒΠΤ^ ΙΟ.

ΓΡΑΦΕΙΟΝ τής Εστίας: ΈπΙ τ^^^ 6δο0 Σταδίου, αριθ. 35.

Φύλλα της «ΈστΙας» αποστέλλονται ώς
^•ΐγ[χα τβΰ 'ϊ^εριοίικου ούχΙ [λόνον εΙς -ττάντα
ζητοΰντα, αλλά και εΙς δν τίνα ηθβλβ (χάς ύπο-
ίείξγϊ πάς τις των η[ΐ.£τΕρων συνίροριητών η
ανταποκριτών ώς άτ|ΐενίζοντα Λς άναγνώ<Τ(χα-
τα του είδους της αΈστίας».

ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡ1ΑΚΗΝ
Ϊ3ΤΌΖ3 χζ«• — ^I^ΡΖ«. β4β

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ ΓΟΥΑΙΒΑΜΟΣ.

Ο ηΐθΥΗΦΙΟ£, μ\>6&οτορ£α *Ιο>>λ(ου Κλ«ρ•τ9^
;ιι»τΑφρασ6ς Χ. Α.

Η ΑΡΙΧΤΗ ΦΙΑΗ ΤΩΝ ΝΕΑΝΙΔΩΝ, |ΐΐ(τ«φρ.ύ«6
τ9^ς Κας Κλεαρβτης ΧχκαβαρΑοη.

ΠΡΑΚΤΟΡΚΙΑ ΓΑΜΩΝ.

ΚΥΩΝ ΜΒΑΟΜΑΝΗΣ.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ.

ΣΗΜΚΙΩΣΒΙΣ.

ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ

ΒΠΙΣΤΗΜΗ, ΚΑΑΑΙΤΒΧΝΙΑ

Έν Βόννη της Πρωσ<τ(ας άκββίω^» 6 καθηγητής της ορν•
χτολογίας 6. ΤΟίη Κβΐΐΐ, 6 γνωστές κις τους τεαρ' ημΓ»
Ιπιατημονας έ» των ορνχτολογιχων αύνου «βρι Ελλάδος
εργασιών χα\ των συχνών αύτου ανά την Έλλάβα κλ•
ριηγήσιων. *0 Υοιη ΕαΙΙι κλήν των περιηγι^σβων αύτου ανά
ΐην Ελλάδα, &ς έξέδωχβν έν τοΓς Ιργο«ς αύτου τοΓς έινκγρα-
φομένοις ΝΑ(ιιητί95θη5άΑΓ(]ίο>ΐ6 8ΐαο1ιίβη 1879 χα\ (1ιΐΓ€ΐι
ΙΐΑΐίβη υη<1 (}Γΐ6€ΐιβηΐΑηά η«€ΐι άβαι 1ιβΙΗ§;βιη ίβικίβ έξέ-
δωχ« καΙ κολλάς αλλάς διατριβάς άφορώαας βις την Ελλά-
δα, οίαν την «ερκ των σεισμών της Χίου, την Π<ρ^ της έχ-
βλΰσ«ως αφθόνου 6ι ιώδους υδρογόνου από του λιμένο« του
ΜισολογγΙου 1882 χτλ. τ»λ<υταΓον δέ τάποτέλκσματα της
«ιρυσινης αύτου ά\ά την Ελλάδα πβριηγήσιως, {{τοι γ6ω)ο-
γιχάς πβριγραφάς της νήσου Μι^λου, του 'Τμηττου χα) του
Ααυρβίου π«ρ\ ών πάντων Κχαμ« λόγον ή ΈστΙα »ν Δβλτ(ω
αριθμ. 562. Ό Τοιη Καΐΐι έσχόπε: νά μβταβη χαΐ χατα τ^
Ιτος τούτο ε^ς 'Ελλάδα ώς Ιίγραφβν ίΧς τοα των &ν Άθή•
ναις φ(λων του, άλλ* ό θάνατος Ιθισ» τέρμα «ις τόν άχά•
ματον βπιστημονιχόν ζηλον του ανδρός χα\ β^ς την δχραν
αοτου προς τήν Ελλάδα άγάπην.

— Ό έν ΠαρισΙοις γνωστός ελληνιστής χ. Εΐηίΐβ 1.6-
8Γλη(1 ανέλαβε νάδημοσιεύ^ άπό της Ιης προσεχούς Ιου-
λίου έν τω έγχρ(τω γαλλιχφ περιοδιχφ συγγράμματι «Κρι•
τιχ^ χα\ φιλολογική Επιθεωρήσει ■ (Κβνυβ ΟΓΪΙίςαο €(
ΐΗΐ^ΓΑΐΓβ) χατα μήνα άνάλυσιν, μάλλον τ| ήττον λεπτομε-
ρή, παντός νεωστΊ εκδιδομένου έλληνιχου βιβλίου, ούτινος
άντ(τυπον ζΟελε σταλξ αύτφ. Ή βιβλιογραφική αύτη ερ-
γασία του κ. Ι^β^ΜηΙί θέλβι συντέλεση βεβαίως Γνα κατα-
«τήστι ίί«» ΐοΓς ξένοις γνωστά τά φιλολογιχά καΐ επιστημο-
νικά προϊόντα τής ημετέρας πατρίδος. Χάριν των Ελλήνων
νυγγραφέων, οΓτινες θά έπεθύμουν «ρός τόν σκοπόν τούτον

νά άποστείλωσι τά συγγράμματα αύτων προς τόν χ. 1«6•
^ΓΑΠά σημειοΰμεν ένταϋθα την διεύθυνσίν του Ιχουταν ούτϋ^ :
ΜοηδίβυΓ έπιίΐβ Ι^β^Γαηά, ρΓοίββββϋΓ & Γ έεοΐβ ηαΐίο-
ηαΐβ (165 ]&η|;α68 ΟΓίβηΐ&Ιββ. Ηηβ ΗυιηΙ^οΜΐ, 25. ΡβΓίδ.
— Ή έν Βοστώνν^ αμερικανική φιλοσοφική Εταιρία
έδημοσίβυσε την Ιχθβσιν τη; επιτροπής ην έξελέζατο τόν
Όχτώβριον του 1887 προς έξέτασιν τής επιστημονικής
αξίας τής Βολαπουκικής. Ή επιτροπή αύτη, καίπερ άνα-
γνωρίζουσα τήν Ιλλειψιν παγκοσμίου γλώσσης, χάριν των
διεθνών συναλλαγών, ούχ ήττον γνωματεύει δτι ή Βολα-
πουκική γλώσσα δεν πληροΓ τήν Ιλλειψιν ταύτην. Έν τω
συστήματι του έφευρέτου τής Βολαπονχικής Ιωάννου Μα^
τίνου Σλέγερ, ή επιτροπή ευρίσκει πολλά μέν τά ψεκτν
όλίγιστα δέ τά επαινετά, χαΐ φρονεΓ βτι ή γλώσσα αύτη
είνε ηκιστα κατάλληλος δπως άποβή παγκόσμιος γλώσσα,
ώς αντιστρατευομένη προς τήν άνάπτυξιν τών τβυτονιχών
καΐ λατινικών γλωσσών, κα\ πλείστας παρέχουσα τω σπου«
δαστ^ δυσχερβίας. Διετήρησε, λέγει ή Ι'κθςσις τής επιτρο-
πής, τά μή καθαρά Γερμανικά φωνήεντα β, Ο, ΰ, το λα-
ρυγγόφωνον Γερμανικόν οΐΐ, τό άγγλικόν (Ιΐ κββώς και τλ
δυσπρόφερτον και δασύ 1ΐ, Ιχβι οκτώ φωνήεντα χα) δεχαε-
νέα σύμφωνα, ένώ πέντε φωνήεντα χαΐ δεκαέζ σύμφωνβ
ήσαν άρκετα. Ουδέν τών *Λριανών εθνών δύναται τ&
προφέρτ) ευκρινώς φθόγγους τΐνάς τής Βολαπουκιχής*
όπερ μέγιστον θεωρεΓ ελάττωμα ή επιτροπή. ΙΙεραίνε»
δέ τήν Ικθεσιν αυτής συνιστώσα δπως ή εργασία του
σχηματισμού δ;εθνούς γλώσσης άνατεθή εις διεθνή έπι-
τροπήν και τά μέλη ωσιν έκ τών Ιξ ή επτά χυριωτάτων
εθνών τών ομιλούντων γλώσσας τής άρΙας οικογενείοις.

— Άγγέλλεται ή ίκδοσις τών * Απομνημοτενμάτωτ
του οικειοτάτου τω θανόντι Αύτοχράτορι τής Γερμανίας
συγγραφέως Λουδοβίκου ΣνάΤδερ. Τά Απομνημονεύματα
ειδικώς εις τόν εκλιπόντα μονάρχην αφιερωμένα, ττεριλαμ-
βάνουσι τά τεσσαράκοντα τελευταΓα ίτη του βίου αύτου,
έπιχέουσι δό μέγα φώς έπί τε τών δημοσίων καΐ ιδιωτικών
αύτου πράξεων* λέγεται δτι εις συγγραφήν του βιβλίου τού-
του συνειργάσθη και ή αυτοκράτειρα Αύγούστα.

— *Ανεχαλύφθη εσχάτως έν *Ολλανδί^ ή ιδιαιτέρα αλλη-
λογραφία, ή διαμειφθεΓσα μεταξύ του αύτοκράτορος Ναπο-
λέοντος καΐ του αδελφού αυτού Λουδοβίκου, βασιλέως τής
'Ολλανδίας. Τά σπουδαΓα ταύτα Ιγγραφα ειχεν έμπιστευθή
ό βασιλεύς ΛουδοβΓκος εις τόν ίδιαίτερον αύτου ύπογραμ-
ματέα, θέλουσι δέ άσχοληθ^ προσεχώς εις λι,πτομερή χατα-
γραφήν τής ογκώδους ταύτης αλληλογραφίας, είς ην & Όλ-
λανδικός τύπος μεγίστην απονέμει σπουδαιότηται. ώς δυνα•
μένην νά διαφωτίσ^ τήν ίστορίαν τών χρόνων καθ* ους δ
Βοναπάρτης ήγεμών χα τεΓχε τά σκήπτρα του κράτους αυτών.

•—θέμα διά τους γλύπτας τους διαγωνισθησομένους κατ&
τό ίίτος τούτο έν Παρίσίοις διά τό βραβεΓον τής Ρώμης ώ-
ρίσθη τό έξης• «Ό Όρ^στηο ^τζί νο^ τάφον το^ ^Λγα'
μεμτονοζ* ΈπανελΟών είς "Αργό;, μετά τόν θάνατον του
πατρός του, ό 'Ορέστης πορεύεται ει; τόν τάφον του πα-
τρός του, κα\ θρηνεΓ πικρώςι

— Έν Παρισίοις ένεκαινίσθη κατ' αύτάς περίεργος Εχ•
θεσις τών χειρογράφων καΐ σχεδίων του Βίκτωρος Ουγκώ.
Τά σχέδια του δαιμονίου ποιητού περιέγραψαν λεπτομερώς
ό Γωτιέ και ό $&ίαΙ ΥΙεΙοΓ, άλλ* ουδέποτε εξετέθησαν πάν-
τα όμου δημοσία τά μεγαλείτερα δέ και ωραιότερα αύ•
τών εισ\ν εντελώς άγνωστα. Ιδίως αί γελοιογραφία ι του
Ουγκώ ουδέποτε ειχον επιδειχθ^ είς πρόσωπα άλλα εκ-
τός τών οίκειοτάτων αύτώ. Τά λευκώματα εφ* ων ό
Ουγκώ έζωγράφει κατά τό ταξείδιόν του επίσης θά έπιδει-
χθώσι διά πρώτην φοράν. Έν τξ εκθέσει θά έκτε•
θωσι και Ιπιπλα γεγλυμμένα υπό του Ουγκώ χα\ $λ-
λα λεπτουργίχά αύτου Ιργα, προς τούτοις δέ εικονογρα-
φημένα παρά του ιδίου χειρόγραφα τής Πα^αγία^ τΟτ
ΙΤαρισ(ωτ, τών *ΑθΛιων, του Ρουν ΒΛά^9 τής Λονχρι^
τίΟζ Βύργίαζ,, του θρνΛου Τύ^^ Αίώτων κτλ. Τό χειρό-
γραφον τών *Εργατ<ϋν Γγ}^ θαΛάσης κοαμτΐται δια π«ν^

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν:^οο^ι^

^^ΣΙ^^ΤΙΟΧ^Γ Τ£Χ23 ΕΣΤΙ Α 3^

νίχοντα χα\ πλέον ίδίοχείρων σχεδίων του πβιητοΰ. Το χρη-
Ι^ατιχον προΤον της έχθέσβως ταύτης θα διατεθ^ προς Ιγβρ•
•IV του μνημείου του Ού^χώ.

— Νέον ϊργον του ΌχταβΙου Φεγιε άγγέλΧεταί έπιγρβ-
φ^ενον Το μυθιστόρημα το^ Γωγράφον.

Έζαχολουθοϋσιν α{ έντος του περιβόλου του ΌλυμπιβΙου
«αι παραπλεύρως της άρχτιχης βύτβΰ πλευράς βνασχβφαί.
•Αρ/.ίχο; των άνασχαφων 9χοκ^; ην ή ευρβσις χα^ ^λλων
μερών του περιβόλου. *Αντ\ τούτων ομω; ευρέθησαν βάσεις
τετρ'τγωνοι υποβάθρων χα\ υπόβαθρα αγαλμάτων εις ('σας
άπ' α)λη)ων αποστάσεις ευρισκόμενα χαΐ χατά μηχος της
«λευρα; του περιβόλου διήχοντα.

— Καβ* 5άναγγέ)λ8ΐ το έπίσημον Δελτίον της γενιχης

χη, Βίδλιοθήχτ,ς Σ. Κόμνου, ^σχεν ώ; αποτέλεσμα δτι ττί
ββηθεία έχτύπων των έχ τβΰ Νομισματικού ημών Μου-
σείου χλαπέντων νομισμάτων, έβεβαιώθη δτι τίνα *χ
πολλών νομισμάτων πωληθέντων εν Παρισίοις ύπ^ του
Π. Ραυτ••πούλ•υ είνε τα αυτά εκ του ημετέρου Μουσείου
χλαπένχα, εν οίς χαι δ γνωστός άΟηναΤχός στατήρ, δν 6
Ραυτόπουλος είχε πωλήσει εν ΠαρισΙοις απλώς άντι χρυσού.
Περί του στατηρος δμως τούτου ύπάρχουσίν ύπόνο;αι βτι
είνδ χίβδηλος, του Ρβα&ΓάβΐΙΙ μετά βεβαιότητος μάλιστα
ούτως άποφηναμένου. Σημειωτέον δ* δτι 6 Ραυτόπουλ•ς χαι
άλλα πολλά νομίσματα βπώλησεν έν Παρισίοις. *Άπαντα
τα νομίσματα ταύτα τα; εΐ^ χεΓράς ποτέ του Ραυτοπουλου
<ντα τα μίν κατασχεθέντα τα δε αγορασθέντα χρήμασι του
ομογενούς 'Οδυσσέως Νεγρεπόντε, αποστέλλονται προσεχώς
βνταυθα, Γνα χατατεθώσι, τ ν άξια λόγου, έν'τφ Νομισμα-
τιχώ Μουσείφ.

— Ή έπι της ανεγέρσεως έν Ναυπλίω μνημείου ε?ς τόν
στρατηγόν θεόδωρον Κολοκοτρώνη > συστασα επιτροπή εχ
των XX. Άνδρ. Αυγερινού ως προέδρου χα^ Α. Θΐοφιλα
Διευθυντού της σχολής τών Βιομηχάνων τεχνών, Α. Αντωνο-
πούλου, βουλευτού Αργολίδος χαΐ Κορινθίας, Λυχούδη και
Πουρναρα ταγματαρχών του πυροβολικού συνέταξε προχι^•
ρυξιν περί διαγωνισμού προ; κατασκευήν του προπλάσμα-
τος εκ γύψου του Γέρου του Μωρία. Δια ταύτης καλούνται
ν3ι μετάσχωσιν αποκλειστικώς μόνον οί "Βλληνβς γλύπται
βν Ελλάδι μένοντες ^ έν Εύρώπτ) χα\ τοΰτο κατ* άξιέπαι•
νον μέτρον πρλς ύποστήριξιν της ελληνικής τέχνης, εις δλ
τ^ν καλλιτέχνην του κριθησομένου καλλιτέρου προπλάσμα-
τος άπονκμηθήσονται δραχμαΐ 10,000, βν αίς περιλαμβάνον-
ται χα) τα Ιξοδα της αποστολής του προπλάσματος εις Βυ-
ρ^οπην, δπου θα χυθ^ ό άνδριάς εξ ορειχάλκου Ιστορικών
τίνων τηλεβόλων του αγώνος. Ό άνδριάς θέλει παριστά τον
Κολοκοτρώνην επιβαίνοντα Γππου και φέροντα την πολβ•^
μιχήν αύτου στολήν μετά της άρηίον του περικεφαλαίας.

Ρ -β5^6^Λ^ΐ5ί=»τ> '*^-

ΝΒΑ ΒΙΒΛΙΑ

ΕρηνιχαΙ ρίμαι. Τά τραγονόια ΔασχαΛογιάτγη
χαΐ *ΑΛηόάχη.

Έχδίδονται ύπό Εμμανουήλ Βαρδίδη Κρητός. σελίδες
62. 1888.Τιμή δραχ. Ι.

Κρήτη ΤΟ φιόρε τών νησιώ, κωρώνα του Λεβάντε
π* ανάμεσα 'ς τό πέλαγος στέκεις ώτά διαμάντε,
που 'ς τών Ελλήνων τον καιρό πολύ *τό τ^νομά σου
κ' έδα σωρός και χαλασιές είνε τα λείψανα σου.

Ή αποστροφή αυτή Κρητός ποιητου, εμπνεόμενου του
ύπλ κάλλους της γης της γεννήσεως του χα\ τών λειψάνων
τΙ)ς αρχαίας εύκλείας της, άπειχονίσαντος είς τεσσάρας
στίχους τήν Οζσΐν της Κρήτης εν τω Έλληνικώ χόσμω,
άρπεΓ κα\ μόνη να καταδείξτ] δτι τά υπό τήν ανωτέρω έπι-
γροιφήν δημοσιευθέντα δύο εθνικά δημώδη ποιήματα ενέ•
χουοι ποιητικάς καλλονάς, σπανίας έν ποιήμασιν, δτινα
^νε προϊόν βεβιασμένης κα\ τεχνικής εμπνεύσεως.

Ό Έμ. Βαρδίδης δια της δημοσιεύσεως «ν τ$ γνησίν
σφαχιανώ ιδιώματι τών δύο τούτων (σνοριχών ποιημάτβΐν
του Δασ Καλογιάννη και Άληδάκη, ών τό δεύτερον τό πρώ-
τον ηδη δημοσιεύεται, αναγομένων εις τους αγώνας τύν
Σφακιωτών κατά τών "Οθωμανών τω 1770 προσ^θηχεν είς
τάς συλλογάς τάς γνωστάς τών ελληνικών δημοτικών τρα*
γφδίων δύο κάλλιστα ποιήματα.

*0 ποιητής του πρώτου τών ποιημάτων είνε Σφακιώτης
τις Μπατζελιός, τυροχόμος, καθ* ύπαγόρευσιν του όηοίον
Ιγραψεν αυτό ό Αναγνώστης Σκορδύλης, ώς & Γδιος όμο-
λογεΓ

Κ^' έγω έκράθιουν τό χαρτί, κ* έκράθιου χαι τή μπένα,
κ* έχεΓνος μου διγάτονε, και τδγραφ* Ινα ενα.

ΖητεΓδέ χα) συγγνώμην κα\ παρά τών αναγνωστών

"Αν ε7ν* τά γράμματα σφαλτά, τά λόγια δίχως χάρι
'σαν τυροκόμου μάθησι χα\ μπένα μιτατάρη.
αν ειν' τά γράμματα σφαλτά, τά λόγια μπερδεμένα
συμπαθεί* δσοι τ* άκούετε δεν ε^νε κι* άπό μένα.
σαν αΐγιδάρης ό φτωχός 'πό χάτω άπου τό πρΓνο
τό *γραψα ως εκάτεχα τώ γνωστιχώ τ' άφίνω.

*0 ποιητής άρχεται επικαλούμενος άντι Μούσης τον θεέν,
ζητών παρά του θείου 2μπνευσιν καΐ μέγεθος καρδίας χαΐ
δύναμίν, βπως μετά θλίψεως ψάλιρ τάς πράξεις του Δα*
σχαλογιάννη, και τά παθήματα τών Σφακίων.

Θέ* μου χαι δός μου λογισμό χαι 'μ^ύρεσι ν* άρχίζ»
τό Δάσκαλο τό ξακουστό πρικιά να τραγουδήξ«φ.
Θέ μου χαι δός μ* άπομονή και νουν είς τό κεφάλι
ν* άναθηβάλω και να πώ %αί τω Σφακιώ τά βάλη.

ΆφηγεΓταΐι δε κατόπιν κατά τρόπον όμηριχόν έν διε•
λόγοι ς τά του συμβουλίου, βπερ συνεκρότησεν ό Δασχα-
λογιάννης μετά του Μπέη της Βλαχίας κα\ της Μάνη; χαΐ
τών αρχόντων τών Σφαχίων προς έπανάστασιν, δτε έν τφ
μεταξύ φθάνουσι γράμματα είς τόν Δασχαλογιάννη.

πώς έσηχώθη ή Βλαχιά, χ' ή 'Ρούμελη, χα\ ή Μάνη
πώς βτό Μωργιά Μοσκόβιχαις άρμάδαις τριγυρίζοο

κα\ προσχαλεΓ έχ νέου τόν πρωτόπαπαν καΐ τους άρχοντας
τών Σφαχίων είς ους αναγγέλλει τά γράμματα λέγων

από καιρό σας τό 'λεγα για νά χαζιρευτοΰμε

τή Κρήτη τή Πατρίδα μας "λεύτερη νά τή δούμε.

*Αλλ* ο( Τούρκοι μαθόντες τάς προετοιμασίας τών Σ^•
κιωτών έχστρατεΰουσι χατ' αυτών κατά διαταγήν τον
Σουλτάνου

νά βγου νά κάψου τά Σφακιά νά μή άφίσου σπίτι,

*0 ποιητής ενταύθα διά μακρών και διά ζβ•ηρών περι-
γραφών %λ\ εικόνων περιγράφει τάς ετοιμασίας καΐ τόν κέ•
λεμον κα\ τήν πανωλεθρίαν τών Σφαχίων.

Κατά πα^αγγελίαν κατόπιν του Δασχαλογιάννη συνίρ•
χονται οί Σφαχιανοι ρις τά Κρούσσια τό χωρίον βπβκ ^'
βωσι γενιχήν άπόφασιν περΊ του πρακτέου, ήσαν δέ χατχ
τόν ποιητήν

ώσά στραθιώταις £γγελοι είς του θεού τό θρόνο*
στή μέση στέκ' ό Δάσκαλος ζωσμένος τό σπαθί του
«ι* εφόρειε τό μπουρνουζό του κι' Ιλαμπε τό «ορμί τον.

Ό Δασκαλογιάννης είς τους συνελθόντας λέγει δτι τοϋ
Κγραψεν ό πάσας νά παραδώσωσι τά βπλα χα) νά προσέλ-
θωσιν είς αυτόν, άλλ* δτι αυτός αποφασίζει νά προσέ>βιρ
μόνο;, και &ν μεν έπιστρέψτ) ζών θά φέρη ειδήσεις είς αυ-
τούς αν δμως φονευθ^ νά φύγωσιν βλοι εις τά δάση και ^^
σπήλαια, και είς τάς μαδάρας τών Σφακιών νά χλαίωσι τό
ονομά του* νά λάβωσι δό υπό τήν προστασίαν των τά τέ-
κνα του.

Ενταύθα άλλεπαλλήλως διαδέχονται ή μία τήν δλληΐ
αγορεύσεις αρχοντιών Σφακιωτών του Μπουνατογιάννη, τον
Παπαμανούσου, του Μανούσςιχα του Πατερογιώργη, οΓτ4•
νες πάντες ανθίστανται είς πασαν ύποταγήν. Ή δύναμης
τών στίχων τούτων είνΐ καταπληκτική* δύναταί τις είπιΓ»
δτι ώς θεόπνιυστος ό ποιητής άνέγραψεν ενταύθα τό πολι-
τικόν εύαγγέλιον τών Κρητών.

Ό πόλεμος Ιρχεται έχ νέου χαταλήξας είς τήν τελεΐΜ-
τιχήν τών Σφαχίων χαταστροφήν, μεθ* ην νέα γράμματα

ΟΪ9ϊΐϊζθ(:Ι όγ

Οοο^Ιε

2:^£2.Λ.ΧΧΟ]>Τ Τ£122 ΕΣΤΙ ΑΠ

ηέμιτει 6 Πάσας βις τον Δα9χα>ογιά>ην ηρος ΰποταγήν
λέγων 071 ηπατήΟηναν ύπ^ των Μοσχάβων 6 Δασχαλογιά•
νηζ αποφασίζει νά προσέλθτι παρίχων έαυτον ολοκαύτωμα
προς σωτηρίαν των Σφαχ(ων.

Συγχινητιχώτατος ε?νΕ χαΐ μετ' αΙσΟηματος θερμού γ&•
γραμμένος 6 αποχαιρετισμός τοΰ Δασχαλογιάννη πρ^ς τους
συναγωνιστάς του χαι την γυναΓχά του. Μέχρι δχχρύων δέ
ιτυγχινοΟσιν οί στίχοι έν οϊς ό ποιητής παριστά αντον απο-
μαχρυνόμενον της γυ\αιχ6ς του. χαι διαβα(νοντα εχ τοΰ
κυρποληθέντος χωρίου του.

Μα βουρχωμένος προπατεΓ χ«\ πάει ν' άλαργάρη
μέσ' ή χβρίιά του σχλίβωσβ, χι' αςητον παλληχάρι
χι' δνταν έπίρ>α στο χωριό, τ* άμμάΟια τ' έδαχρύζαν
γ^ατ" Ιβλεπε τα σπίΟ^α του άχόμη χι' έχαπνίζαν.
Ό Δασχαλογιάννης δι' απάτης συλληφθείς εξ βάρη ζων,
πάντες δΐ οί λοιποί άρχοντες των Σ^αχίων οί συλληφθέντες
αιχμάλωτοι εβλήθησαν εις την φυλαχην, εξ ης μετά τίνα
χρ6νον έδραπέτε-^σαν χαι έπανηλθον £ΐζ τα ορεινά χωρία
των, ατίνα εύρον έ'ρημα 'άνθρώπων •κα\ χατεστραμμένα.
Εινε αμίμητοι όντως αί άποοτροφαι τοΰ ποιητοΰ προς τα
12φαχΙα γ,αί οΐ Ιπαινοί των ά»δρεία.ν χατοίχων των. Ό ποιη-
τής άφθόνως διασκορπίζει τούτους περΊ τα τέλη τοΰ ?πους
του, ώς ευώδεις στεφάνους έπ( της χώρας των Σφαχίων
άναμιγνύων εν αύτοΓς τα ονόματα των χνρίων γ.α\ των
αρχηγών, ώς φωτεινά επιγράμματα άναμιμνήσχοντα την
δόξαν αυτών χαί του; προγόνους.

Το έτερον των ποιημάτων, τδ τοΰ 'Λληδάχη έχει ύπόθεσιν
τήν χαταστροφην ενός τοπάρχου χαΐ μεγάλου γαιοχτήμο'ίος
τοΰ Άληδάχη, δστις χατετυράννει τους Σφαχιανούς χαθτ^-
αενος εντός πύργου όχυροΰ. Τό ποίημα τοΰτο εινε συνέ-
χεια τοΰ προηγουμένου, ΙΌως δέ χαΐ τοΰ αυτοΰ ποιητοΰ,
διότι ή αύτη φιλοπατρία χαΐ τό αυτό αΜημα, ή αύτη
γλώσσα οΓα χα\ εν τω τοΰ Δασχαλογιάννη διι^χει δι* βλου
τοΰ ποιήματος, ή αυτή ϊτι οιχονομία χα) ποίησις•

Πλήρης χα\ λεπτομερής άνάλυσις των ποιημάτων άπι^•
τει τήν δημοσίευσιν πολλών τεμαχίων, άλλ' ήρέχσθημεν
εις τα ολίγα ταΰτα, όπως μόνον χαταδείξωμεν τήν ύπόθεσιν
αυτών χαι τήν θίσιν εν τξ δημοτιχ^ί ποιήσει. Τά ποιή-
ματα δλ ταΰτα εχουσι πλην της αξίας αυτών ώ; τοιούτων
χαι ίστοριχήν χαι γλωσσολογιχήν. Καλώς δ* Ιπραξεν ό έχ•
δότης αυτών χ. Βαρδίδης να προσθεστ) έν τέλει χα\ λεξιλό-
γιον τοΰ γλωσσάριου τών ΚρητΟν.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Πκ^κνχιν), 18 Μαί^υ.

Ήγκμονιχήν βντως δωρεάν εποιήσατο τω δήμι^ Πειραιώς
6 έχ Σμ^Ρ^'Ι^ χαταγόμενος χαΐ ενταύθα άποχατεστημένος
από πολλών ετών χ. Ιωάννης Χατζηχυριαχοΰ, ταμβαχοπώ•
λης άλλοτε έν τ^ όδφ Αιόλου παρ& τ^ ΆγΙα Ειρήνη, χαι
ή σύζυγος του χυρία Μαριγώ Χατζηχυριαχοΰ, άναγ•
γείλαντες τω Δημάρχφ χ. Θ. Ρετσίνα δτι ίδρύουσιν εν
ΠειραιεΓ όρφανοτροφ(Γον των θηλέων, ούτινος ή δαπάνη
προϋπελογίσθη 4)δη είς 200,000 δρ. χα: εί δ θ& χληροδο•
τι^σωβι χα\ τήν εξ 1,500,000 μεγάλην περιουσίαν των
ιτροΐόν της τιμΙας χ«1 ενδελεχούς εργασίας τοΰ χ. Ι. Χατζη-
χυριαχοΰ.

Ή άνέγερσις τοΰ χτιρίου αρχετιι λίαν προσεχώς* γενι^σε-
ται δέ έν θέσει χείμένη £νωθι τοΰ βασιλιχοΰ χτήματος «λη-
αίόν τοΰ προς τ^ν αυτ^ν σχοπόν έπ) της δημαρχίας τ•ΰ
χ. Τρ. Μουτσοπούλου ανεγερθέντος χτιρίου, όπερ θέλει
χρησιμεύισει ώς χατοιχία τοΰ διευθνντοΰ τοΰ άνεγερθησο•
μένον ορφανοτροφείο^ δστις ϊηχαι αυτός ό διαθέτης χ. Χα•
τζηχυριαχοΰ, χα•* & εξέφρασε τφ δήμω τήν προς τοΰτο επι-
Ουμίαν του.

Ό χ. Δήμαρχος Πειραιώς προσεχάλεσε τ^ Δημοτιχόν
Συμβούλιον, βπως έγγράφΐ^ χαΐ προφοριχώς έχφράσ^ προς
τους μεγάλους εύεργέτας χ. χα) χ. 'Ιωάννην χαι Μαριγώ
Χατζηχυριαχοΰ τήν άπειρον εύγνωμοσύνην τής γείτονος
πόλεως, άποχτώαης ούτω φίλανθρωπιχον χαΦίδρνμα,ούτινος
παντελώς έστερεΓτο μέχρι τοΰδε.

Τ^ σχέδιον τοΰ ^Ορφανοτροφείου έχπονηθήσεται ύπό

τοΰ άρχιτέχτονος χ. Θεοφίλα, Ιίσται δ' βμοιον τώ σχεδίω
τοΰ ενταύθα Όρφανοτροείου Χατζή-Κώστα μέ μιχράς μό-
νον παραλλαγάς χα\ προσθήχας ύποδειχθησομένας ύπ*αύτοΰ
τοΰ χ. Χατζηχυριαχοΰ. Ό δήμος Πειραιώς έδήλωσεν ήδη
δτι θά παράσχτ) τήν συνδρομήν του προς ταχεΓαν χαι πλήρη
ένοιχοδόμησιν τοΰ χτιρίου, παρέχων δωρεάν τό ύδωρ χαΐ
ισόπεδων τό οιχόπεδον. Δ! προπαρασχευαστιχαι εργασίαι
έπΙ τοΰ οιχοπέδου χαΐ της μεταφοράς τοΰ ύδατος άρχονται
μετά τίνας ημέρας.

— Μετά επιτυχίας έγένετο ή εφαρμογή τοΰ τηλεγραφί-
χοΰ συστήματος (Ιυρίβχ, της δια τοΰ αυτοΰ δηλαδή τηλε•
γραφίχοΰ σύρματος συγχρόνου μεταβιβάσεως διαφόρων τη•
λεγραφημάτων μεταξύ τών τηλεγρα^είων Πατρών χα\ Αθη-
νών. Τό αυτό σύστημα λειτουργεΓ ήδη χα\ μεταξύ *Αθηνών
Πειραιώς, Κορίνθου χαι Τριπόλεως.

— Κατά τήν δημοσιευΟεΓσαν προσωρινήν χατάστασιν τών
εντός τοΰ μηνός Μαρτίου 1888 πράξεων τών εργοστασίων
χοπής χαπνοΰ εισήχΟη'ίαν έν τοΓς έργοστασίοις προς χοπήν
δχάδες χαπνοΰ 89,895 χαΐ τουμπεκίου 3,137, είσεπράχθη-
σαν δε έχ τών ειδών τούτων 401,930 δρ-

— *Λφίχετο έχ Βερολίνου 0 νομισματογνώμων χ. ΡίοΙε,
χληθείς ύπό της χυβερνήσεως, δπως έξελέγξγ^ τα ύπολείφθέν-
τα χαι τά προσεχώς έχ Παρισίων χομιζόμενα νομίσμα-
τα τοΰ νομισματιχοΰ μουσείου χαι άπβφανθ^ περΊ της γνη•
σιότητός των,

— 'Τπό τήν προεδρείαν τοΰ επι τών Οικονομικών υπουρ-
γού συνεστάθη δια Β. Διατάγματος επιτροπή, Ιργον έχου-
σα τήν άναθεώρησιν, τήν διαρρύθμισιν χαΐ τήν συγχώνευ•
σιν πάσης της νομοθεσίας, της άφορώσης εις τήν διοίχησιν,
τήν διαχείρισιν χα*, τόν ΚΧεγχον τών δημοσίων εσόδων χαΐ
εξόδων χαί τόν όργανισμόν τών επ^ ταύτης αρμοδίων υπη-
ρεσιών. Ή επιτροπή αύτη έπΐφορτίζ«ται προσέτι τήν με-
λέτην τών ισχυόντων χανονισμών χα\ τόν χαταρτισμόν σχε-
δίου νόμου, στηριζόμενου επί τών γενιχών διατάξεων περ\
διοιχήσεως, διαχειρίσεως χα\ έλεγχου τών δημοσίων εσόδων
χαι εξόδων, άφορώντος εις τήν διοίχησιν, τήν διαχείρισιν
χαι τόν ελεγχον πάσης της περιουσίας τών χοινωφελών
χαταστημάτων, ίδρυμάτων χαι σωματείων, βσα έσχημα«
τΙσθησαν χαι συντηρούνται έχ χληροδοτημάτων, εχ συνδρο•
μών χαΐ εισφορών δυνάμει νόμων, αδεία της χυ6•ρνήσεως
ή εντολή δωρητών. Ή επιτροπή θέλει ί;χει ύπ* ^ψει τήν έν
Γαλλί^χαΙ Βελγίφ ίσχύουσαν σχετιχήν προς τά ϊρ'γα αυτής
νομοθεσίαν χα\ τόνάπό 17 Φεβρουαρίου 1884 νόμον της
Ιταλίας, όφείλειδέ ν* άποπερατώσ/) τ* ανατιθέμενα αύτ^
Ιργα χαΐ χαταρτίστ) τ' ανάλογα νομοσχέδια πρό της προσ-
βχοΰς συνόδου της Βουλής.

— Διά Β. διατάγματος συνεστάθη έν τω χατά τήν περί•
φέρειαν τοΰ νομοΰ Λαρίσσης έθνιχφ χτήματι •Άΐδ\ν• γεωρ•
γιχόν σχολεΓον, ύπό τό ^νομα «Κασαβέτειος χα\ Τριαντα-
φυλλίδειος γεωργιχή Σχολή•, χατά τάς διατάξεις τοΰ περ^
συστάσεως γεωργιχών σχολείων ΑΦΜΒ' νόμου της 28
Μαΐου 1887.

ΑΔΑΗΑΟΓΡΔΦΙΑ ΤΗ£ ΒΕΤΙΑΧ

χ. Ν. Β. Φ. Σαμοθράχην. Ταχυδρομικώς Κχετε άπάντη*
σΙν μας.-«• χ. Μ. Γ. Μ. Μελιτούπρλιν. 'Λπεστάλησαν ύμΓν
τά ζητηθέντα φύλλα, ώς έμάθο^&εγ παρά τοΰ χ. Α. Κ., χαΐ
τό τελευταΓον τεύχος τΐ^ς Ί«τορέας.— χ. Α. Ρ. Πειραιά.
"Έχει χαλώς.— χ. Μ. Δ. Ή σχετικώς πυχνότερον χατφ•
χημένη χώρα της Ευρώπης εΤνε τό Βέλγιον.— χ. Σ. Π. Λ.
Αεόβαν. "Εχετε δίκαιον. *Ενεγράφη ή συνδρομή είς τήν
Έφημ. τών Κυριών. — χ. Ε, Σ. Παρισίους. Λίαν εύχαρί•
9Χ„^. — χ. Π. Ρ. Σορόχαν. Απεστάλησαν έχ δευτέρου.—
ΦίΛφ Α*. Νά άπαντήσγ) ώς ό <}&ΓΓί€][ είς τόν λόρδον
Ιιϋΐΐβίοη Ούτος παρουαιάσθη είς τόν διάσημον "Αγγλον
ήθοποιόν, δστις Ιζη ή^χως ϊΐω τοΰ Λονδίνου, άφοΰ απε-
χώρησε τοΰ θεάτρου πλούσιος χα\ Ιίνδοξος,χα) τόν ήρώτησ•ν
οίν δέν είχε τήν έπιθυμίαν νά έχλεχθ^ μέλος τοΰ Κοινοβον•
λίοΜ. Είς ταΰτα ό Ο^ΓΓίεΙί άπεχρίθη εμμέτρως ούτως.

ΤΙς ; έγώ να γείνω μέλος Ι τίνος ; τοτ Κοινοβουλίου ;

νέον στάδιο ν ν' αρχίσω είς τα Ιαχατα τοΰ ρίβυ ;

"Οχι, μά τά λάχανα μου, τόν χλωρόν μου τούτον πλοΰτον,

ΟΪ9ϊΐϊζθ(:Ι όγ

Οοο^Ιε

Λ.Ε ΑΧΙΟΝ ΤΪΧΣ2 ΕΣ3Τ1^Σ1

χβΐ την φίλη ν σΰζνγ&ν μου, ίέν το χάμνω τό τβιοΰτον
τρέμω μη τ^ νέον τούτο Οέατρον γ«νη βίτία
πρόσωπον μωροΰ να παίξω τώρα εις τ& γηρατϊΓα.'^

χ. Χ. Κ. Πάτρας •Απ6στάλη(Γθν πάντα, ώζ ιδιαιτέρως σας
βγράψαμιν.— χ. Β. Α. ΒΑΐηΙβΙΐ, το βιβλίον άπιστάλη. Ή
μβτάφρασις του Γ. Παράσχου (ύρίσχβται ί^ς τα φύλλα της
«Εστίας » ύπ' άρ. 353 της 3 ΌκτωβρΙου 1882 χα\ ύπ'
αρ. 413 της 27 ΝοβμβρΙου 1883.— χ. Ν. Α^ Τένεδον. Ε-
λήφθησαν χα'ι παρβδάβησαν τα άνήχοντα τξ συντάξει της
Έλλ. Γ.— χ. Ι. Τζ. Ελήφθησαν. Ευχαριστοΰμβν. Άπηντη-
σαμεν.— χ. Μ. Π. Μηλέας. Πρ^ς είσαγωγήν άπαιτβΓται να
πιστοποιηθώ ορφαν<(α εξ άμφοτέρο)ν των γονέων. *Η νοθεία
δέν παρέχει το διχαίωμα εισαγω")^ης βταν ύπάρχη γνωστές
6 •ίς των γονέων. Το ζητηθέν φΰλλον άπ»στάλη— χ. Γ. Κ.
Μυτιληνην. Ένίγράψαμβν αμφότερους έξετελέσθη δέ χαΐ ^ή
δλλη παραγγελία σας, ως ιδιαιτέρως Σας βγράψαμεν. Ευ-
χαριστοΰμεν δια τάς ψιλιχά; ενεργείας.— χ. Κ. Ν. Δ.
Πάτρας• ΈπιστρέφοίΡται, μη υφισταμένου πλέον του αι-
τίου.—χχ. Α. Β. Π. Χανία, Δ. Ι. Κ. Κέρχυραν χα\ Γ.
Π. Αιτωλιχόν. Ελήφθησαν. Τα ζητηθέντα απεστάλησαν, —
χ. Φ. Κ. Μυτιληνην, Έγένετο χατά την ύμετέραν παραγ-
γελίαν, ώς ιδιαιτέρως σας έγράψαμεν.— χ. Α. Ν. Και 6
ευγενέστερος σχοπος δεν διχαιβλογεΓ τα χομερπη μέσα. χχ.
Μ. Χ. Δ. Σύρον, Π. Α. Κέρχυραν χα^ Ν. Δ. Κ. Μυτι-
ληνην. Τά ζητηθέντα απεστάλησαν. — Γαχηχΰ άταγτ(^•
στ^. Χαριέστατα λέγει τλ αύτλ 6 Ρίζος δια των δύο του•
των στίχων ;

Σ τους φιλλαργύρους δόθηχε αύτη ή χαταισχύνη,
Εκθάφτονται τ^ π>ούτη τους, αφ* ου θάφτουν 8χεΓ\οι.

ΕΦΗΜΕΡΙΣ

Τ• ΑΡΙΑΙΟΤΕΡΟΝ ΤΟΝ ΙΝ ΕΑΑΑΜ ΗΝΕΡΗΣΙύΝ ΦΐΑΑΟΝ

Χ^Ρν®ΧΧ ΤΛ.Ι 18*73

ΕΚΑΙ&ΕΤλΙ ΕΙΓΙ ΑΕΚλΙΓΕΝΤλΕΤΙλΝ Η&Η ΚΝΕλΑΙΜ

ΑΙΕΥΘΤΝΤΗΖ ΚΑΙ ΑΡΧίεΥΝΤΑΚΤΗΧ

ΑΡΙΣΤΒΙΑΗΣ Ν. ΡΟΤΚΗΣ

Παρέχβς Φωρ•&ν

εις πάντας τους πληρώνοντας δλόχληρον ετησίαν συνδρομή ν
δνευ αύξι^σεως αυτής έπ\ £ν 6λ6χληρον Ιτος :

ΕΝ ΜΕΝ Τ9 ΠΡΟΤΕΥΟΤΣΗ ΚΑΙ ΤΑΙΣ ΕΠΑΡΧΙΑΙΣ:
τ^ ύπο του βν Παρισίοι; συλλόγου πρ6ς ένίσχυσιν των έλλη-
νίχων σπουδών βραβευθέν άριστον οΐχογενειαχον περιοδιχ^ν

ΕΝ ΔΕ Τς^ ΕΞΟΤΕΡΙΚς^

αμφότερα τ& απαράμιλλα εις το εΤδόςτΜν έχδιδ&μενα φύλλα,
τ8 ειχονογραφημένον χα\ χαριτολύγον

του οποίου τάς σελίδας χοσμουσιν είχ6νες χα\ γελοιογρα•
φίαι της εξόχου γραφίδος του χ. Θ* *Αννίνου, χαι τ6ν υπ 6
του δημοφιλούς ποιητου χ. Γ. Σουρή έμμέτρως εκδιδόμενο ν
μοναδιχόν

13 Μα^ου 1888.

ΡΩΜΗΟΝ

ακρόπολις ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ

Αντίτυπα αυτής πωλούνται εν τφ Βιβλιοπωλείφ τής
«Εστίας» εν *Αθηναις δραχ. 2,50, δια τάς επαρχίας, δραχ.
2*75, δια την άλλοδαπήν φρ. χρυσά 3.

ΑΑν•ι« χ9ι^ Κυβλρνησ•Μς

Τρ/χονσα Τιμτι

Των 170,000,000 των 5 •/© Δρ.

ν. 472-50

• 120,000,000 των 5 •

. 472.50

• 60,000,000 των 6 »

• 53•.-

• 26,000,000 των 6 •

» 491.—

• 10,000,000 των 6 •

. 246.-

• 6,000,000 των 6 Δρ. π

χλ. 95.50

Κτηματιχαι Όμολ.Έθν. Τραπέζης

των 60000,000 μετά Λαχείου φρ.

515.50

Πε9<ν«•τεχλ Κ«τοιστ4)μοΐ'ν«

ΕΤΑΙΡΙΑΙ

Έθνιχή Τράπεζα τής Ελλάδος Δρ.

». 4.200.—

Γενιχη Πιστωτιχη Τράπεζα ■ «

194.75

Τράπεζα Βιομηχανιχής Πίστεως •

80.50

Προνομ. Τράπεζα Ήπειροθεσσαλ.•

215.—

Εταιρία Μεταλλουργ. Λαυρίου ■

142.75

Σιδηρ. Άθηνων χα\ Πειραιώς •

Εταιρία Φωταερίου •

ΣνταΛΛάγμαζΛ

ΛΟΝΔΙΝΟΥ— Τραπεζιχόν "Οψεως.

32.65

3μην.

32.45

Σ— Τραπεζιχί>ν «Όψβως

ιη.\

. 3μην.

Ι27.ν4

Νομίσματα

Είχοσάφραγχον

25.68

Λίρα όθωμανιχή

29.-

ΧΕΙΜΩΝΑΝΘΟΙ

ιαλΝΝΟΥ ποΑΕίΉ

'Εξβδόθη αρτι αριοΓα τετυπωμένον έπΙ χάρτου έχλεχτον,
μετά χαλλιτεχνιχου εξωφύλλου.

Τιμάται δραχ. 3. —Μετά ταχυΒρομιχων τελών δραχ. 3,30•
Π^ΛίΤναι εγ τ<Ά ΒιβΛιοπωΛείω τ^ς •* Εστίας•

ΑΡΤΙ ΕΚΔΟΘΕΝ

ΚΡΗΤΙΚΑΙ ΡΙΜΑΙ

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΑΑΗΔΑΚΗ

ΥΠΟ ΕΜΜ. ΒΑΡΔΙΔΗ, Κρητ6ς.

Τιμάται δραχμής. — Ταχυδρομ. άποστελλίμενον δρ. 1.10.
Ευρίσκεται ετ τ^ ΒιβΛιοπωΛείω ^η^ •*Εστίας*.

Μϋ^Μ ΑΓίίΓΗ

Συγγραφή ^. Ιι. ϋββίη^

χαθηγητοΰ εν Κοπβγχάγ^.
έξελληνισθεΓσα αδεία του συγγραφέως έχ τής δευτέρας γερ•
μανίχής μεταφράσεως.

ΥΠΟ ΛΥΣΑΝΔΡΟΥ Γ. Χ. ΚΩΝΣΤΑ

Τιμάται δραχ. 3. — Ταχυδρομιχώς άποστελλόμ«νον δραχ.

_! Π■η■ί■7ΡΗΗν^^00^7IΡ

'Κι# Αθήναις έχ του τυπογραφείου των Καταντηαάτων ΑΝΕΧΤΗ «αΝΧΤΑΝΤίϋΐΔΟΥ. 18^β ^1329

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑ^Σ

^^ΡΖΦ. 6Θ& 23 ΧιΕ^χοιτ ιβθβ. ^^ΈαΓ^^ί. ΙΟ.

ΓΡΑΦΕ10Ν τής Εστίας: ΈπΙ τ9)€ 6δο0 Σταδίου, αριθ. 55.

Φύλλκ της «Εστίας» άποστίλλονται ώς
ί£Ϊγ{χ« του π^ριο^ικου ούχΙ (Αονον Λς πάντα
ζητουντα, άλλα και £ΐς δν τίνα ήθελε (Λάς ύπο-
ίιιζττ) ιτάς τις των τιιχετέρων συνίρθ(χητών η
άντα7;ο>οριτών ώς ά^μενίζοντα εΙς άναγνώ<Τ(Λα-
τα του είδους της αΈστίας».

£3 23X1^
ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΑΙΚΟΝ ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Ο ΓΠΟ7ΗΦΙ0£, )ΐ.υΟ(βτορ(» Ιουλίου Κλαρλτ9^
μ»τάφρα«(ς Χ. Α.

Η ΟΙΚΙΑ ΤΟΓ ΒΙΣΒί ΑΡΚ.

Η ΑΡΙΣΤΗ ΦΙΑΗ ΤΟΝ ΝΕΑΝΙΑΟΝ, )ΐ.»τ<λφρ.ύη6
τ9|ς Κας Κλιαρέτης ΣχιαβαρΙοη.

Η ΑΠΡΟΣΕΞΙΑ.

πανάρχαιος ΑΙΓΙΠΤΙΑΚΟΣ ΘΡΟΝΟΣ.

ΓΓΝΑΙΚΒΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΙΣ.

ΑκΖΜΑΤΙΟΝ ύκ6 Άριβτομένους Προβ&λβγέου.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΑΟΣΟΦΙΑ.

ΣΗΜΒΙΟΣΕΙΣ.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΘΕΣΙΣ

*0 έν *Αλβξανδρ8(α χ. Ιωάννης ΠΑοματζόγλονς δι* έπι*
στολής του ηρ^ς ίο έν 'Λλιξανδρεία γβνιχον ΠροζβνιΓον, ά•
νηγγιιλβν ζχι δκαθέτβί 252 μκτοχάς του Πατρίωτιχοΰ 8α•
νιΐου δ»• Εν ΡραββΓον κατά τ^ Δ' Όλυμπιάβα. Κατ* άπό-
'φασιν της έηιτροηης α{ μβτοχαι αύται θά άπονιμη6ώσ;ν ώς
α6λον βις τους "Ελληνας χαλλιτέχνας, οΓτινες θά άποστεΐ-
λωνκν Ιργα αυτών £ΐς την Ιχθβσιν.

Ό έν ΜαγχΒστρία χ. Μ^χοήλ Στβφ. Σχυλ(τσης άνηγγβι•
λιν δ»* έπίοτολης του εις τήν Κεντριχήν Έπιτροπήν, Βτι
βέτβ'. κίς τήν διάθεσιν αύτης 30 λίρας Αγγλίας Γνα αύτη
6ρίσΐ|) δυο βραβεΓα οίσδήιτοτε ηθελεν έγχρ(ν7|).

Δ»ά τοΟ άτμοπλοίου «Καρτερίας• μβτεχομίσθησαν %1ς
Πειραιά 24 τεμάχια λίθων χα\ μαρμάρων διαφόρων σχη-
μάτων χαΐ χρωμάτων προερχόμενα έχ Σχύρου ιτροωρισμένα
δε διά τήν 'Ολυμπιαχήν ^χΟεΐτιν. Τα τεμάχια ταΰτα άπέ-
«πασαν έχ των διαφόρων πετρωμάτων της Σχύρου λιθοτόμοι
•ηίτηδες άποαταλέντες ύπο της επιτροπής των 'Ολυμπίων.
0{ αύτοι λιθοτδμοι θά άηθ9τα)ώβι χα\ εις άλλα μαρ•
μαροφόρα μέρη της Ελλάδος, βπως άποτελεοθ^ τελεία χα\
^λήρη( συλλογή δλων των μαρμάρων χα\ των λίθων των
απαντωμένων εν Ελλάδι.

Ή άτμοπλοΓχή έτζιρία Κεδιβιέ έδήλωσεν, 5τΐ θέλει με-
ταφέρ^ δωρεάν τά εξ Αιγύπτου χαλλιτεχνιχά εχθέματα,
χα\ δτι «ατά τήν έποχήν της *Εχ θέσεως θά εχτελέστ) χα\
Ιχταχ-^α ταζείδια μεταξύ Αλεξανδρείας χα) Πειραιώς χατα-
βιδάζουσα τους ναύλους των επιβατών

Δελτία χαθ' έχάστην χαταφθάνουσιν «ΐς τό γραφεΓον της
Επιτροπής, ατινα γίνονται δεχτά, χαίπερ της προθεσμίας
παρελθούσης, μή εννοούση; της Επιτροπής να παρεμποδίσν^

τίνα ενεχα
Ιχθεσιν.

τυπικών λόγων της συμμετοχής εις τήν

Ό γνωστςς ζυθοποιός χ. Φιξ έζήτησε παρά της Έπι- ρο-
πής των 'Ολυμπίων τήν άδει αν νά άναγείρη έν τω πέρι-
60>.ω της Έχθέσίως περίπτερον, έν ω χατά τό διάστημα
αυτής θά περέχηται εγχώριος ζΰθος.

Ή ^Ιταλιχή εταιρία Φλώριο— 'Ρουμπατίνο παραχληθεΓσα
ύπό της Κεντρικής επιτροπής έδήλωσεν δτι τά διά τήν εχ-
θεσιν αποστελλόμενα έχ του εξωτερικού έκθεμα α Οά δέ•
χηται μέ ϊκπτωσιν ναύλου ^ύ%, μεν τήν αυτήν δείκπτα^σιν
θα δέχηται και έπιβάτας ερχόμενους πρό; έπίσκεψιν της εκθέ-
σεως. Επίσης και ή εταιρία «Φραισίνε άνήγγειλεν, δτι τά
μίν εκθέματα θά δέχηται μ* ϊκπτωσιν 50 ο)ο, τους δ' ιπι-
βάτας, χυρίως έργάτας και άλλους χάριν μελέτης προτιθε-
μένους νά έπισχεφθώσι τήν Ιχθεσιν, θά δέχηται μ* ίχπτωσιν
ναύλου 20 0)ο.

ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ

ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΚΑΑΑΙΤΕΧΝΙΑ

'Ο Φιλελληνικός σύλλογος έν Άμστελοδάμω περί ου εμνη-
μονεύσαμεν εν προηγουμένω φύλλω, έξακολι^υθεΓ τήν προσο-
χήν έλκύων χα\ ευοδούμενος. Έ•ίχάτως Ιγραψεν αύτω ό επί-
σημος Άσιανολόγο:, Η. ΚβΓΠ εγχρίνων τήν πρόθεσιν αύτοΰ
και χηρύττων ότι θεωρεΓ τό έλληνιχόν στοιχεΓον ώ; ιό
προωρισμένον Γνα μετοχετεύση τόν εύρωπαΤκόν πολιτιομόν
εις τήν Άσίαν. Τινάς αμφιβολίας Ιχει μεν ό σοφός ώς προς
τό ζήτημα της προφοράς, και ιδίως της του η περί ου δέν
πιστεύει δτι πάντοτε έπροφέρετο ώς ι. Κα\ β&βαίως, ώς κα\
ό κ. Η ΜΰΙΙβΓ άντιπαρατηρεΓ, εις αρχαιοτάτου; χρόνους
πρέπει ένιαχοΰ νά είχε σχέσιν τινά και προς τήν του μα-
χροΰ Ε, ώς είς πάσας τάς γλώσσας τών φωνηέντων ή προ-
φορά έστΙ μάλλον ασταθής, χαΐ ουδέ πανταχού ούδ' έπι
μακρόν μένει ή αύτη. Ός γνωστόν έν τ^ γαλλική τό οί
φερ* εΐπεΓν είς τίνα αυτών τών προαστείων τών Παρισίων
προφέρεται 06. Τό ζήτημα ίγκείται ει'ς τούτο, 5ν ή ση-
μερινή ελληνική προφορά διατηρήται από 2000 ετών κα•
θιερωμένη, καΐ ό κ. ΑίΰΙΙβΓ αναγνωρίζει τούτο, και ό χ.
ΚβΓη κηρύττεται υπέρ της εισαγω-\ής τής προφοράς απταί-
στου κα) πλήρους ώς έπιχρατεΓ παρ* ήμΓν, εις της Ευρώπης
τά διδακτήρια, προς δ ό Κ. ΜϋΠβΓ προτείνει νά μεταχλη•
θώσι διδάσκαλοι έξ Ελλάδος.

—Ει και οί Γερμανοί προέξχρχουσιν έντ^ μελέτη τής κλα-
σικής αρχαιολογίας, κα\ τά ^λλα όμως πεπολιτισμένα Ιθνη
δεν απολείπονται εκείνων ώ; προς τά κλασικά παιδεύματα,
ιδίως δόοί Γάλλοι διαπρέπουσιν έπι τ^ σπουδή κα) ερμηνεία
τών'Ελλήνων ιατρών. ΛΙ νεώταται και αρισται εκδόσεις τών
Ελλήνων ιατρών έγενοντο ύπό Γάλλων επιστημόνων, ή του
Ιπποκράτους ύπό Λιτρέ, ή του 'Ορειβα'ΐίου ύπό Δάρεμ•
βεργ, ή του Έφεσίου 'Ρούφου ύπό Ρυέλ κ λ. Κατ* ούτάς ε-
ξεδόθη έν Παρισίοίς τό πρώτον τεύχος (έχ 500 σελίδων εις
μέγεθος μεγάλου τετάρτου) τής «Συλλογή; τών αρχαίων Ελ-
λήνων χημικών* άναλώμασιτή; γαλλικής κυβερνήσεως.Έχοό-
τηςτής μεγάλης ταύτης συλλογής είναι & περιών%μος έν τω
Κολλεγίφ τής Γαλλίας, καθηγητής Βερθελώ, τέως υπουρ-
γός έπι τής δημοσίας εκπαιδεύσεως, £χων συνεργάτην τόν
περί τήν έλληνιχήν φιλολογίαν έντριβέστατον Κ. Ρυέλ,
προΤστάμενον ςής βιβλιοθήκης 8&ίη(β*(χκη6Τϋ\θ. Έκ τών
προλεγομένων του σοφού έκδοτου μανΟάνομεν οτι τό πα-
λαιότερον τών ελληνικών αντιγράφων, βσα περιέχουσι χη-
μικά συντάγματα, χρονολογούμενον άπό τής 10 μ. Χ. έ•
κατονταετηρίδος, απόκειται έν Βενετία. 01 κυριώτεροι και
έγκριτότεροι τώ Ελλήνων χημικών ήκμασαν επί τών χρό-
νων του Διοκλητιανοΰ, του Κωνσταντίνου και του θεοδο-

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

/2Ι.ΒΛ.ΤΙ01Τ τη:ς ΈΙΣΙΤυ^^Σ

σίου. Πάντων δε τούτων προεξάρχει ο /ώσιμος, σύγχρονος
Κλήμεντος τοΰ Άλεξβνδρέως χα\ του Τι,ρτυλλ:ανοΰ. Ή
«τυλλογή των Ελλήνων ά>χη|Α•.στων• (8ι6τι πρόκειται
μάλλον πβρι της πολυθρύλητου χρυσοποιίας κ«ι μεταλλο-
ποιΊα; εν γένει η περΊ της χημείας αυτής χαθ* έαυτην, ώ;
επιστήμης) συνχπηρτίσθη κατά την ενάτην έκχτονταδτηρί-
δϊ βν Κωνσταντινουπδλει ύπο βυζαντινών λογίων εντεύθεν
δε παρέλαβον και οί "Αραβες τα; πλείστας «μαλχημικας»
θεωρίας. *0 Κ. Βερθΐλω λέγει δτι τα χημικά ταύτα πονή-
μβτα 8έν είναι ευκαταφρόνητα, διότι περιλαμοάνουσιν &-
πειρον πλήΟο; τεχνιχων συνταγών, έπιχεουσών νέον δλως
φω; είς την σύντη^ιν και χατεργβιίκν των ύαλων κα\ των
μετάλλων. Ή καβ* ήαα; χηαική επιστήμη δφιίλει πολλά
είς τ<ϊύ; "Αραβας, αλλ* οί "Αραβες όφ-ίλουσι τα πάντα είς
του; Βυζαντινού;" ώττε είς τό παρ' άξίαν περιφρονούμενον
Βυζάντιον δέον να αναχθώσι τα πρώτα ζωπυρχ της τζαρ*
Εύρωπαίοις επιστημονικής χημεία;, Ή κριτική του ελλη-
νικού κειμένου διαιχευή έγένετο ύπό του Κ. Ρυέλ, δττις
προςέθηκεν χαΊ γαλλικήν μετάφρασιν, έπιμ«λώς επιθεωοη-
θεΓσαν Οι:γ) του καθηγητού ΒερΟελώ.

^ Ά>η^8ς επ-.στημονικόν άνάκτορον ένεκαινίσ^η εσχά-
τως εν Πχρισίοις* εινε ιοΰτο το νέον ΆνατομεΓον, το μέ-
γιστον των καθ' άπασαν την Ευρωπην υπαρχόντων. Τό εμ-
βαδόν αύτοΰ εΙνε 12 χιλ. τετραγ. μέτρων, έχει δ* αναρί-
θμητους αίθουσας, σπουδαστήρια κα\ λοιπά παντοειδή δ•α-
μερίσματα. εν οίς δύνανται άνίτως νάιργασθώσι ΐΟΟΟίατροί,

— Εί; τη ι κατά ΜάΤο^ τελούμενη/ κα)λίτεχνίκήν εχίεσιν
των Παρισίων απεστάλησαν εφέτος εν δλω μεν 5523 2ργα•
κατ' είδος δέ: 2580 έλαιογραφικαι εικόνες, 1059 αγάλ-
ματα κα\ ανάγλυφα, 1 119 σχε8:ογραφήματα χρωστηρογρα-
φίβι, ύδχχογραφίαι χι\ ύελογραφίαι, 522 ξυλογραφίαι, χαλ-
κογραφία•., 57 μετάλλια. 180 αρχιτεκτονικά σχέδια.

— Τό σύγγραμμα αύτου τό πραγματευόμενον τα περ\
ένδιχομένου γαλλογερμ^νιχοΰ πολέμου, δπερ έκδίδετα: προ-
σεχώς, επώλησεν ό στρατηγός Βουλανζέ βίς έκοότην αντί
200 χιλ. φράγκων.

— Τό νέον ?ργον του Δωοέ ί/ΙιηηιΟΓίβ] (ό Αθάνατος) ηρ-
ξατο δημοσιευόμενον έν τω ΙΠαδίΓθΙίοπ. Έπι κεφαλής του
Ιργου του ό μέγας συγγραφεί; έπέγρχψε τό λόγ:ον του
ΜβΓΪιηβε- «Τώί»α ασχολούμαι &ίς τό εξευτελιστικώτατον
κα\ όνιαρώτατον τών έ'ργων επιζητών «καδημαΤχήν ε^ραν.»
'Ο *Αθάτατος εΓνε δριμεΓα σά^υρα κατά τής ακαδημίας,
θραύουσα και του; τϊλευταΐου; δεσμούς τους ένοΰντας τόν
συγγραφέα προς τό έ'νδοζον σωματεΓον.

— - Έν τξ ΟρέΓ& Οοίηίςυβ τών Παρ'.σίων παρεστάθη
μετά μεγάλης επιτυχία; τό μελόδραμα του έξηχονταετοΰς
μελοποιου Ι.&1ο «ίβ τοΊ ά' Υβ'| δπε9 πρό εικοσαετίας
συντϊθεν δεν είχε κατορθωθγ] να παρασταθη μέχρι τοΰδε.

— Ή γαλλική Ακαδημία έβρά^ευσε τό βιβλίον τής βασι-
λίσσης τής ' Ρουμανίας (Κάρμεν Σύλβα) τό έπιγραφόμενον
Ρβαβέβδ ϋ* ιιηβ ΓβΙηβ. Τό γέρας όποτελεΓται έκ τριών με-
ταλλίων, ενός χρυσού, έτερου αργυρού καΐ τρίτου χαλκού,
έφ' ων φέρεται ό τίτλος του στεφανωθέντος βιβλίου κα\ τό
Ιτος 1888.

— Καθ' δλον τό 1887 εδημοσιεύθησαν εν Τωσσία 7»
366 βιβλία εις 24,303,342 αντίτυπα. Έ* τούτων" 5,442
έργα είναι είς ρωσσικήν γλώσσαν (αντίτυπα 18, 540,390)
1924 δε εί; ζίνα; γλώσσας (αντίτυπα 5,862,893). Την
πρώτην πώλησιν κατέχουσι τα Ιργα του Πούσκιν, ών έγέ-
νοντο Ιθ3 διάφοροι εκδόσεις κα^ έπωλήθησαν 1,481,375
ά\τίτυπα, μετά ταύτα ^ίρχονται τα ?ργα του κόμητος Τολ-
στόη (677,600 αντίτυπα) του Κρυλώφ (50,000 αντίτυπα),
του Γβγόλ (40,000), του Τουργένιεφ (10,000), του Λερμον-
τώφ (15000) κτλ. Τό περίφημον δράμα του Τολστόη ή
ΔόναμίΟ ΓοίΤ ΣχότοΌζ εζεδόθη είς 93,000 αντίτυπα, ατινα
έξεπωλήθησαν πάντα•

Ό γνωστός Γάλλος μουσικός κ. Βουργω Δυκουδραί,
δστις πρό ετών περιηγηθείς την Άνατολήν ειχεν άφοσίωθΐ)
είς την σπουδήν τών δημοτικών ασμάτων και τής βυζαντι-
νής μουσικής, τιμηθι'ις έπ* εσχάτων δια του παρασήμου του
Σωτήρος απέστειλε π::ός την εν Παρ'.σίοις έλληνικήν Πρε•
σβείαν βπιστολήν δι* ή; έκδηλοΓ την διακαή έπιθυμίαν αυ-
τού, δπως μελοποιήσ*») μελόδραμα τι υποθέσεως είλημμένης
εκ τής νεωτέρας ελληνική; ίστορία; ή τής Βυζαντινής. Τό

μελόδραμα θέλει εξαχθγ) εκ δράματος του όποιου ή ύπόδει•
ξις άφίεται είς την 'Ελληνινήν Κυβέρνησιν. *Η έν ΠιρισΙοις
ημετέρα Πρεσβεία απέστειλε προς τό ύπουργεΓον την α*τη-
σιν τού κ. Δυκουδραί, πρόκειται δε νυν ν* άποφασίσγ; ή
Κυδέρνησις περί τού τρόπου τής εκπληρώσεως τη; επιθυμία;
τού διακεκριμένου Γάλλου μελοποιου.

— 'Εν ταΓ; έν τξ Άκροπόλει έν^ργουμέναις άν^σχαφιίς
άνευρέθη έ* τού σώματος τού πωρίνου αγάλματος τού Η-
ρακλέους μέρος εκ τών ισχίων, επί τών οποίων είναι πρια-
κεκολλημένον καΐ τεμάχιον εκ τής Λερναίας •'ϊ*δ?ας. Έχ
τούτου αναντιρρήτως καταφαίνεται, βτ: δσα μέρη τού αγάλ-
ματος τού πωρίνου Ηρακλέους ά'βυρέθησαν ανήκουν είς
σύμπλεγμα, παρ'.στών τον Ήραχλέα καταβάλλοντα την
Αΐρναίαν "ϊ'δραν. Έπίση; άνεκαλύφθησαν κα\ συντρίμματι
διαφόρων αργ^οίίω^ αγγείων, εξ ών £ν Ιφερε την επιγραφή»
• Νικοσθένη; έποίησ••. Έν δε ταΓς παρά τους στύ)ου; τού
'Ολυμπίου Διός ένεργουμέναις άνασκαφαΓς άνευρέθησαν δύο
κεφαλαι μιτρμάριναι ανδρών πωγωνοφόρων χατα τό ήμίσ,ί
κατ8στοαμμέ\αι, καΐ τ&μάχιά τινα άλλων αγαλμάτων.

— Έπανελήφθησαν πρό τινον ήαερών αί έν Μαντί'ϊία
αρχαιολογικά^ άνασκαφαί. Κατ* αύτάς άνεκαλύφ^ησαν μέγα
χυκλοτερές οικοδόμημα μήκος τεσσαράχοντα μέτρων, έβ?ο•
μήκοντα και πέντε είτιτήρια θεάτρου πήλινα, έχοντα μέγε-
θος και σχήμα ταλήρου, πεντήκοντα χαλκά νομίσματα χβΐ
πέντε χαλκαΓ αίχμαι βελών.

— Κχτβσχέθησαν £ν άγαλμα Άντινόου καλής ρωμαίχτ,;
τέχνης άρχαΤζούσης κα\ κεφαλή Αδριανού, ευρεθέντα πλη-
σίον του καταστήματσς τής 'Ολυμπιακής έκθέσ&ως, παρ»
τό ^ωμαΙ<όν βαλανεΓον. Ή Γενική εφορεία τών αρχαιοτήτων
μετά την παραλαβήν τών αρχαιοτήτων τούτων προέβη είς
άνασκαφάς βν τω χώρω εκείνω κα\ άνεκάλυψε χορμόν αν-
δριάνχο; μέχρις δσφύος, έρ' ου εφαρμόζεται ή κεφαλή τ'.ύ
•Αδριανού, μίαν μακράν χβφαλήν ιια^ τεμάχια τινα ανήκοντα
είς τους τεθραυσμένους τού Άντινόου βραχίονας.

— Ή δευτέρα επιτροπή τών διδακτικών βιβλίων τής μέ
σης εκπαιδεύσεως ύπέβαλεν είς τό 'ΤπουργεΓον τήν Ιχθεαΐν
τ.-,ς χαΟ' ην εγκρίνεται ολόκληρος ή σειρά τών μαθηματι-
κών δια τήν εν τοΓς έλληνικοΓς σχολείοις κα\ γυμνασίοις δι-
δασκαλίαν, ή συγγραφεΓσα ύπό τού κ. Ίω. Χατζηδάκη,
αποτελούμενη έχ Πρακτικής αριθμητικής, πραχηκής γεω-
μετρίας, Θεωρητικής αριθμητικής, "Αλγεβρας, Γεωμετρία:
και Τριγωνομετρίας• επίσης ή πειραματική φυσική και ή
κοσμογραφία τού κ. Β. Αάκωνος, ή Βοτανική τού χ. Σπ.
Μηλιαράκη, και ή Γεωγραφία δια τα Ελληνικά σχολεΓ»
τού χ. Α. Ι. 'Αντωνιάδου. Ουδεμία δε τών ύ«οβληθΐισ5^^
Φυσιογνωσιών δια τα ελληνικά σχολεΓα καΐ Ζωολογιών ίι%
τα γυμνάσια ενεκρίθη.

'Η δε τρίτη επιτροπή τών κριτών ενέκρινε τήν Λογική»
τού χ. Α. Σπαθάκη τήν χριστιανικήν ήθικκήν τού κ. Α^
Δίομήδους Κυριακού καί τήν ΈρμηνβΙαν περικοπών τοΰ
Ευαγγελίου τού κ. Γ. Δέρβου. ΟύδεμΙαν δ* ενέκρινε Ψυ•
χολογίαν, Χριστιανικήν χατήχησιν, Μίκκλησιοστιχήν ίστο-
ρίαν καΐ 'Κττορίαν τήςΠα λαια; χα\ τής Καινής Διαθήκης.

Ή άπάντησις είς τήν πρόσκλησιν τού έ* Βονωνία Πί•

νεπιστημίου συνετάχθη είς άρχαίαν Έλληνικήν γλώσιτιν
εντολή τού Εθνικού Πανεπιστημίου ύπό τού εν Μυτ λήντ^
διαπρ'επ-ϊύ: έλληνιστού χ. Δ. Βερναρδάκη, τού'καθηγητού χ.
Κόντου, άρνηβέντος να συντάςγ) αυτήν. Τήν δέ προσφω^τ,σιν
τών καθηγητών, οΓτινβς θα άντιπροσωπεύσο>σιν εν Βονωνίι
τό Έθνίχόν Πανεπιστήμιον Ιγραψεν είς άίχαίαν γλώσβα*
ό καθηγητής κ. Δ. Σεμι τέλος.

— Τό νομικόν και πο)ιτικόν τμήμα τού φιλολογικού συ)•
λόγου Παρνασσού ώρισε τα επόμενα δύο θέματα τών έπι ττ^
είκοσιπενταετηρίδι τού συλλόγου προκηρυχθησσμένων δια-
γωνισμάτων;

1) Προτάσει τού εφέτου κ. Έλμ. Λυκούδη δ:αγώνισμί

κώ διχαίω μεταρρυθμίσεις και τόν τρόπον καθ' δν δύναται
νά άποβτ) τελεσφόρος ή μέριμνα τού κράτους ύπερ τής ναυ-
τιλίας, ίδία τής άτμήρους.

2) Προτάσει τού χαΟηγητού χ. Γ. 'Αγγελοπούλον δ<β•
γώνισμα χιλιόδραχμον περί τής πολιτικής ίστορίας τη;
•Ελλάδος άπό τής επαναστάσεως τού 1821 μέχρι τής εισα-
γωγή; τού συντάγματος τού 1844, ήτοι άνάΐΕίυξις τού δη•

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

^2ι£3.Λ.ΧΙθα>Τ ΧΪ1Σ3 £222XI^^^^

μο<7{ου χαΐ ι&ιωτίχου 8ιχα(ο\ι των *Ε!λλήνων χατά την έπο-
χήν ταύτην χα\ της χοινωνιχης χαταστάσεωζ αυτής.

Το δέ φ^λολογ^xον χα\ άρχαιολογιχον τμήμα του συλ-
λόγου προτάσβί του χ. Ν. Γ, Πολίτου, απεφάσισε να μη
«ροχηρύξτϊ δΐ(χγ»νισμούς, άλλα να χορηγήτιρ τω κ. Ι. Σ»•
χβλλίων διςχιλίας δραχμας πρ6; Ιχδοσιν της ύπ' αύτοΰ συν-
ταχθείσης άνβγρχφής των εν τ^ Πατμιαχ^ ^ίδλΐϊθήχγι δια-
τηρονμένων χειρογράφων^

—Το φυσιογνωστιχδν τέλος τμήμα ώρισεν δπως «ροχηρυ-
χθ^ διαγωνισμό; έπι των επομένων θεμάτων.

1 ) ΒραβεΓον χιλίων δραχμών, έπ\ της δεχτής γενομένης
προ7άσεο>ς τοϋ χ. *Ραγκαβή, χατά π6σον α! φυσιχαι ΰλαι
αί είς τβ τήν έπιράνειαν χαΊ ύπ' αυτήν ύπχρχουσβι εν Ελ-
λάδι δύνανται να συντελέσωσίν εις άνάπτυξιν της β:ομηχα•
νιας έν τω τόπω.

2) ΒραδεΓον οχταχοσίων δραχμών εις την χαλλιτέραν
«ραγματείαν, ήτ^ς προτάσει του χ. Γ. Πιλαδίου, θέλει δια-
λά5τ3 τ •< πίρι των έν Ελλάδι φυομ^.νων ιαματιχων βο-
τάνων.

3) ΒραβεΓον οχταχοσίων δραχμών δοθησομένων προτάσει
του χ. ΧελδράΓχ είς την χαλλιτβραν πραιγμαιείαν την μίλ-
λουταν να διαλάβτ) ηερΊ τώνέπιβλαβώ/ τ§ Έλληνιχ^ γεωρ-
γία εντόμων.

Αί λεπτομέρειαι του διαγωνισμού η χα\ άλλα σχετιχα
απεφασίσθη να λυθώσι μετά την όριστίχήν π•ρι των δια-
γωνισμάτων χαΊ των έν γένει εορτών άπδρασιν του Συλ-
λόγου.

— *Έν των έν Ευρωπν) έχζιδομένων περιοδικών, πληρο-
φορη')εν έχ της δημοσιογραφίας βτι 6 Πχρνασσδς προσέφε-
ρε τάς αίθουσας του ει; διαρχή εχθεσιν τών ελληνικών χαλ-
λιτεχνΐ)μ?.των άπετάΟη είς τον σϋ>.λογον τούτον χαΐ
τω έζηκη(ΐ& να τω άποστείλτ} τάς φωτογραφίας τών βγχρι-
τοτέρων μεταξύ αυτών πρ^; δημοσίευνιν. Ό Παρνασσός
μετά χαράς την πρότασιν ταύτην παρε^έχΟη, έξελέξατο η5η
δλί^α τινά εχ τών παρ* αύτφ εκτεθειμένων είς πρώτην άπο-
στο/ην. *ΟΛίγα είσΐ τά έχλεχθέντα, διύτι δυστυχώς χα\ πά-
ρα πασαν ελπίδα όλίγιστα είσιν τά εί; την {χθεσιν του
συλλόγου σταλέ'Τα. Ό Σύλλογος, νομίζβμεν, δλρΟότατα
χατενόησεν βτι χαλλιτεχνία δεν δύναται ν* άναπτνχθίί ίίπου
τά έργα αύτης γνωστά δέν γίνονται. Και αυτά τά του Πο-
λυγνώτου χαΐ άλλων ομοτέχνων του Γσως άγνωστα Οά μας
Ιμε\ον αν δεν τά Ι'βλεπεν 6 Παυσανίας είς την Πινακοθήχην
τής 'Λχροπδλεως η »ίς τους ναού; ου; έχόσμουν. Ή αΐ^Οουσα
του Παρνασσού δεν είναι βεβαίως μέγαρον^αζιον νά έγχλείη

((1β ρεοϋΐϋδ), βτι δε περΊ Μαχ^δογιατείον χαΐ ΒεΛΛηΐ'
ατείον Συγκλητίχοΰ δόγματος. Προσεγγίζει ή συμπλήρω-
σις του β' τόμου τών Π»ν5εχτών, μεΟ* δ έκδοθησονται α|
Εισηγήσεις το^ Ίονσζιηαγοϋ,

προκυπτούσης αγνοίας ή λυπηρά πρόληψίς β^ι μετά τής
βναγεννηθείσης Ελλάδος δέν συνανεγεννήθη χαι το είς την
δόξαν αυτής άλλοτε συντέλεσαν αΓσΟημα χαι πνεύμα τής
χαλλιτβχνίας. Έν τοΓς μεγαλοπόλεσι τής Ευρώπης, ταΓς ύπ2^
πολυιβ)ών χεχοτμημέναις μουσείων χαι ένθα έκαστου επι-
σήμου χαλλιτέχνου έργαστήριον έστι γνωστότατον χα\ τοΓς
ποσι προσιτόν, ουχ* ήττον πλεΓσται ύπάρχουσι χβ: τοιαυ-
ται έχθέσ^.ις, δι* ων κοινότερα γίνονται χα\ εύχερέστερον
πωλούνται τ* αρτιφανή προΤόντα τής τέχνης. *1ί προκειμένη
ενάρίστω π•ριοδχιω τξ ΚλειοΓ τής Λειψία; ϊχδοσις εκλο-
γής τών εκθεμάτων θέλει συντελέσει είς το νά ελχύσν; τήν
χοινήν προσοχήν είς τήν άναβίωσιν τής τέχνης έν Ελλάδι, αν
χα\ χαθ* δσον αυτοί οί χαλλιτέχναι άναγνωρίζουσιν Ετι ϊ•
χουσιν καθήκον χαι σνμφέρον νά συντελέσουν είς αυτό.

— Ός γνωστόν, μέχρι τούδε έξεδόθησαν ο( πρώτοι δύο
τόμοι τής Ζωγραφείον *ΕΛΛηγιχης ΒιβΛιοθηχης^ τ^
έτημελεία του εν Κων)πόλει Ελληνικού Φιλολογικού Συλ-
λόγου, ωτινι άνέθηχε τήν τοιαύτην έργασίαν ό χορηγός χ.
Χρηστάκη* Ζωγράφος. Νυν αναγγέλλεται ή Ιχ^οσι; του Γ'
τόμου τής αυτής Βιβλιοθήκης, περιλαμβάνοντος τον Ήσίο-
βοτ (θεογονία, "Εργα χβ^ Ήμέραι, Άσπις Ήρ>χλέους)
ύκό του χ. Καρόλου 8ί(1Ι, ύφηγητού εν Μονάχω. *0 '//σ/ο-
ίος έχτυπωθήσεται εν τω τυπογραφείω τών χ. χ. Αδελφών
Περρή, ανατεθείσης, ύπό του συγγραφέως τ^ ύποδε'ξει του
Συλλόγου, τής φροντίδος τής έχτυπώσεω; τω χ. 'Ιοακε^μ
Βαλαβάνΐ).

— Έκ τών Καταστημάτων Ανέστη Κωνσταντινίδου έξε-
δόθησαν ομού τό 26ον χαΐ το 27ον τεύχος τβΰ ΟοΓρυβ 1ϋ•
Ηβ ΟΙυΠΙβ. Έχτός άλλων περιέχει τά περί χρηματίωτ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Ή Α. Μ. ή ΒχσίλισΦα "ΟΧγα άνεχώρησε τ^ 12 μβσούν-
τος ϊχ Κερχύρα; μεταβαίνουσα είς Ρωσσίαν. Ή θαλκμηγό;

• Αμφιτρίτη» ή; έπέβαινεν ή "Δ-νασσα κατέπλευσε τήν
ΐπιοΰσαν είς Κόρινθον ΙνΟα ύπέβαλλον τους χαιρετισμούς

των εΓς τε τήν βασίλισσαν /χαΐ τον συνοδεύοντα αυτήν
Βασιλέα ^ ό Πρωθυπουργός, ό Πρόεδρος τής Βουλής, ό
πρεσβευτής της ^>ωσσί ας κλπ. Έ* Κορίνθου μετέβησαν οί
βασιλεΓς δι χ του σιδηροδρόμου είς Καλαμάχιον, δπου ώρμει
τον αρχοδόλον «Ψαρά.• Τούτου έπιοασχ ή βασίλισσα διήλθε
τ^^ παρε)θούσ•5 Δευτέρα τον Βόσπορον εδέχθη δΐ άναχω-
χευσαντο; τού πλοίου πρ\ τών ανακτόρων του Δολμά Μπα•
ςέ, τα; φιλοφρονήσεις του Σουλτάνου, διαβιβασθίίσας αύτγ)
^'Ί ***3Ρ^'^*ί€ αποτελούμενη; έκ τού αύλάρχου Όσμάν πα-
σά, του υπουργού τών εξωτερικών Σαί: πάσα, τού τελετάρ-
χου Μουν^ρ πβσα χαΐ τον αρχιάτρου Μαυρογένη πάσα.

Ο Σουλτάνος εξέφρασε διά τή; επιτροπή; τήν λύπην του
διότι ένεκα του 'Ραμαζανίου έκωλύετο νά ΙλΟτ) χαι χαιρε-
τίσιρ την ΒασίΧισσαν αυτοπροσώπως. Είς Όδητσόν κατέ-
πλευσαν τά Ψαρά τξ παρελΟούστ| Τρίτν).

— Ύ-τό του Πρυτάνεως τού Πα/επισαημίου έξελέχΟη
δω^εχαμελής επιτροπή φοιτητών δπως'παραστ^ είς τάς έορ-
τα; έπι τξ όκτακοσι•τηρίδι τού Πανεπιστημίου τής Βο•
νωνίας.

— Άπό τής πρώτης προσ• /ου; Ιουνίου τίθεται είς ένέρ-
γειαν ό πέρυσι ψηφισθείς νόμος, χ:ιθ' 8ν άφομοιούνται αί
αποδοχαι τον πεζών χωροφυλάκων «ρό; τάς τώ•; όινλιτών
τού πεζικού. Συ-•επεία τού νόμου τούτου οί πλεΓστοι χωρο-
φύλακες θχ πχρα-.τηΒώσιν έκ τών τάξεων τού στρατού '/.α\
ηρξαντο ηδη πολλο\ παραιτούμενοι καθ* βσον τό γλίσχρον
σιτηρέσιον του στρατ ώτου δέν έπαρκεΓ προ; διατροφήν
αυτών. Προς «ναιτλήρωσ:ν τών έχ τής παραιτήσβως τών
χωροφυλάκων Κ8ι>ών δι* υπουργικής διαταγής μετατίθενται
από «ρώτης Ιουνίου είς τήν χωροφυλαχήν 2,200 κληρωτοί,
προς δέ αρκετοί έκ τών άναχατατασσο μένων. Έΐιν ο( μετα-
τλθίντες δεν έξαρχώ'τι διά τήν ύπηρεσίαν τής χωροφυλακής
τότε δύνανται ο( διανύσαντες είκοσάμηνον θητείαν νά άνα-
λάβωσι έχ'^υσίαν ύποχρέωτιν έν τ^ χωροφυλακή ούχΙ μιχρο-
τέραν τής διετούς. Έ< τού π•ζ!κού θά μετατίθενται βίς
ΐήν χωροφυλαχήν οί διανύσαντες θητείαν 16 μηνών χαι 15
ημερών.

— Όμδς "Αγγλων κεφαλαιούχων ύπέβαλεν είς τήν ήμε-
τέραν^Κυδϊρνησιν προτάσεις περί κατασκευής τού άπ'
Αθηνών είς Λάρισαν σιδηροδρόμου. 'ΙΙ ομάς αύτη αντι-
προσωπεύεται ενταύθα ύπό δύο "Αγγλων χαΐ τού χ. ΔοΧ•
φούς, δστις βμω; παρίσταται ώ; απλούς συνοίός. *1Ι όμας
ήτις δια τών δύο ■Άγγ)ων υπέβαλε τάς προτάσεις, περιλαμ-
βάνει λίαν σοβαρά κεφαλαιούχων ονόματα. Οί δε ενταύθα
άντιπρόσωιτ)! αυτών ή5η δ.έτρεξαν τήν γραμμήν άπ* *Α6η-
νών είς Λάρ'•σαν χχι ύπέβαλον τάς γνώμας αυτών προς τόν
χ. Πρωθυπουργόν.

— ' -*.β-«ί:ΙΡ^ήίΓί«ι.ι,>

Α/λΑ.ΗΑΟΓΡΑΦΙΑ. Τα£ ΒΣΠΑΣ

χ. Γ. Α. Ληξού^:ον. Ελήφθησαν, εύχαριστούμεν θερμώς
δι* ευμενή φροντίδα. — κ. Λ. Γ. Ν. Βώλον Ή συνδρομή
χα\ Καλλ. Π. έπληρώΟη δι' εν σώμα.— χ. Ν. Σ. αυτόθι
Ελήφθησαν τά ζητηθέντα απεστάλησαν αξία αυτών 1, 25.
όφείλίτε Ιτι δρ. 15. χα^ ΐΟ^Αίδ. 'Αρχιμανΐρίτην Γρ Γ.
Βου^απέστην. Ελήφθησαν έν5γράφητε δ' βίς τήν 'Ιστορίαν
Πολυζώίδου, άπεστείλαμεν τόν α' τόμον. χα) τχς δρ. Βί.
Δ. Κυριακού* ό β'. τόμος τή; Ιστορία; Λάμπρου δίν συν^

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

Λ.ΕΛ.ΤΙ02ΝΓ ΊΠΕΐΒ ΕΣ^ΧΙ^^^ΖΙ

ιπληρώΟτ} ^Τ(. — χ. Ε. Πζτ^^ας Εύφυίαι χβτα παρβγγε-
λ(αν δ(ν γίνονται. — ΟΐιηβΙ, Μβ1ΐΓ6 (Ιΰβ ίθΓ(;ε5 5. δρ.
μβτ^ ταχ'.βρομιχων. ΆσωπΙου συνταχτιχον δρ. 13| ^0
&μο(»ς — χ. Μ. Β. Ζ. Θηραν ιληφΟησαγ δ' ήμΓνό Α' τόμος
— χ. Α. Π. Κ. Ναύπ>.ιον. Ελήφθησαν άικστάλητο ζη-
τηθέν. — χ. Γ. Δ. Λιιψ(αν. Παραγγελβέν μιτα φβριωτι-
χης άπκντάλη. — χ. Β. Σ. Σύρον. Ελήφθη• ίύχαρισοΰμβν
θιρμως διά φιλιχήν φροντ(δα. — θανμαστ?Ι ΒοΛταίρον
χ Λ π, ΝαυπΛιογ, 1) Άποσπά^ιματα μόνον του Αιώνος
του Αουδοβίχου ΙΔ' μετεφράοθ/,ναν Ελληνιστί. 2) του
πβρ\ μκγαλείου ι»ν 'Ρωμαίων του Μοντεσχιέ μετάφρα*
σις έδημοσιεύΟη ενταύθα ικρό ειχοσικενταετίας. 3) Πολ-
>αι βιογραφίαι επίτομοι εδημοσιεύθησαν εν πέριοδιχοΓς
συγγράμμασι' έν Ιτει Ι8β9 ββημοσιεύθη βίος αύτου εν {δ(φ
τεύχει υπό Π. ΚαββαΦΙου. 4) Δυστυχώς δεν δυνάμεθα νά
δημοσιεύσωμεν προ πάντων ενεχα της εχτάσίως ' αΰ•
νων. — χ. Σ. Η. Κ. Βερδιάνσχαν. Τα ζητηθέντα απεστάλη-
σαν. — χ. Ν. Β. Δ. Γ>ργβ)ιάνους• Έχήφθησαν. — χ. Δ.
Ι. Μ. Άρεόκολιν. 'Έχκι χχλως. — χ. Π. Κ. Σμύρνην.
Ελήφθησαν, χ. Σ. Σ. Κ. Αιτωλιχόν Παραγγελία «ας έξε-
τελέσθη* 8χδ&9ΐς Πινδάρου ύπό Κλ. άτ.οτελεΓται έχ 5 τόμων
ών οί τρεΓς τελευταΓοι ευρίσκονται παρ* ήμΓν μετά σχολίων
χ. λ. π. τιμή Ιχάστου τόμου δρ, 5 μετά ταχυδρομικών 5,
4θ. — Σ. Β• Βραιλαν. Ελήφθησαν τά ζητηθέντα απε-
στάλησαν, συ\ απεστάλη δ' £ν Ιτει άντίτυπον δια α^ν
υτόθι. χ. Σ• Βαχαν, ώς προς την άποστολήν του φύλλου
του χ. Χ. συνεμορφώθημ3ν της παραγγελία σας. — χ. Γ.
Ι. Α. Κερχυραν. Ζητηθ^.ν-α απεστάλησαν αξία μεθό-
δου Ά ν μετά ταχυδρομικών δρ. 5. Έγχ. Τρ. τιματαχ
άντ^ δρ. 5 μετά ταχυδρομικών 5,40.

ΕΦΗΜΕΡΙΣ

ΙΟ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟΙ ΤΔΝΕΪ ΕΑΑΑΜ ΗΗΕΡΗΣΙύΝ ΦΤΑΑΙίΝ
ΕΚ&ΙΑΕΤλΙ ΕΙΓΙ ΑΕΚΑΙίΕΝΤλΕΤΙλΝ ΗΑΗ ΑΝΕΑΜΜ

ΑΙΕΤΘΤηΤΤΗΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Ν. ΡΟΤΚΗΣ

ΠαρΙχβε βωρβλν

ε^ς πάντας τους πληρώνοντας όλόκληρον έτησίαν συνδρομήν
άνευ αυξήσεως αύτης &πΙ έν όλόχληρον Ιτος :

ΕΝ ΜΕΝ ΤΙ^ί ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΚΑΙ ΤΑΙΣ ΕΠΑΡΧΙΑΙΣ:
τό ύπό τοΰ •ν Παρισίοι; συλλόγου προς ένίσχυσιν τών ελλη-
νικών σπουδών βραβευθεν άριστον οικογενειαχόν περιοδιχόν

Ε:2ΕηΓΙ.Α.3ΝΓ

ΕΝ ΔΕ τρ ΕΞΟΤΕΡΙΚρ

αμφότερα τα απαράμιλλα είς τό ειδός χβεν εκδιδόμενα φύλλα,
τό είχονογραφημένον κα\ χαριτολόγον

τοΰ οποίου τάς σελίδας χοσμοΰσιν €:χόνες χα^ γελθ!ογρα•
φίαι της εξόχου γραφίδος του χ. Θ* *Αν«ίνου, χα\ τόν ύπό
τοΰ δημοφιλοΰς ποιητοΰ χ. Γ. Σουρη έμμέτρως εκδιδόμενο ν
μοναδικό ν

ΡΩΜΗΟΝ

ακρόπολις ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ

*Αντίτυπα αυτής πωλούνται έν τω Βιβλιοπωλείφ της
«Εστίας• έν Αθήναις δραχ. 2,5θ, δια τάς επαρχίας, δραχ.
2*75, δια την άλλοδαπήν φρ. χρυσά 3.

ΧΕ»ΗΜ[Α.ΧΙΣ2ΧΙ€ΡΐΟΝ•

20 Μαίου 1888.

ΑΑν•(« τΐ^ς Κ\>ββρνήσβως

Τμ/χουσα Τιμή

Των 170,000,000 τών 5 % Δρ.

ν.

475-

. 120.000,000 τών 5

•

474.50

• 60,000.000 τών 6 •

9

541.-

• 26,000,000 τών 6 .

•

—

• 10,000,000 τών 6 •

>

•. ...""*

• 6,000,000 τών 6 Δρ. παλ.

•..•••""

Κτηματιχαΐ Όμολ-Έθν. Τραπέζης

τών 60000,000 μετά ΑαχεΙουφρ.

520—

ΟενΤΜτεχΑ ΚαιταιστΊ)μαι^«

ΕΤΑΙΡ1ΑΙ

Έθνιχή Τράπεζα της Ελλάδος Δρ.

V,

4.215—

Γενιχή Πιστωτική Τράπεζα •

195

Τράπεζα Βιομηχανικής Πίστεως »

82

Προνομ. Τράπεζα Ήπειροθεσσαλ.•

214.-

Εταιρ.ία Μέταλλου ργ. Λαυρίου >

445.50

Σιδηρ. Αθηνών χα^ Πειραιώς •

Εταιρία Φωταερίου •

408

ΣυναΛΑάγματα

ΑΟΝΔΙΝΟΥ—Τραπεζιχόν "Οψεως.

32 50

3μην.

32.35

Σ— Τραπεζιχόν "Οψεως

128.ν,

• 3μην.

127.1/,

Νομίσματα

Είχοσάφραγχον

25 60

Λίρα οθωμανική

28.95

ΧΕΙΜΩΝΑΝΘΟΙ

ΙΟΑΝΝΟΥ πΟΑΕΙΗ

Σνλλογή λυρ»«Αν κοιημΑτων

Εξεδόθη άρτι δρισΓα τετυπωμένον έπΙ χάρτου {χλεχτον,
μετά καλλιτεχνικού εξωφύλλου.

Τιμάται δραχ. 3. — Μετά ταχυδρομικών τελών δραχ. 3,30.
ΠωΛεΤται ετ τΰ ΒίβΜοτζωΛείϊ^ τ)}ς *Έ στιας•

ΑΡΤΙ ΕΚΑΟΘΒΝ

ΚΡΗΤΙΚΑΙ ΡΙΜΑΙ

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΑΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΑΑΗΔΑΚΗ

ΥΠΟ ^ΜΜ. ΒΑΡΔΙΔΗ, Κρητός.

Τιμάται δραχμής. — Τ7χυδρομ. άποστελλόμενον δρ. ΜΟ.
Βύρίσχ€ται ετ τδ Βι6ΛιοπωΛ€ί<ύ της ^Έσζίαζ*.

ΠΑΙΑΔίν ΑΓίίΤΗ

Συγγραφή ^. Ε. υβδίη^
χαθηγητοΰ εν Κοπεγχάγν).
εξελληνισθ^Γσα αδεία τοΰ συγγραφέως έχ της δευτέρας γιρ*
μανικής μεταφράσεως.

ΥΠΟ ΛΥΣΑΝΔΡΟΥ Γ. Χ. ΚΩΝΣΤΑ

Τιμάται δραχ. 3. — Ταχυδρομικώς άποστελλόμενον δριχ*
3,25•

Κν Άί^ήναις έχ του τυίτογραφείοϋ τών Καταντημάτων ΑΝΕΧΤΗ καΝΚΤΑΝΠΜίΔΟΥ. 1888 — 1?3^

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

^^ΡΖβ. &θβ 2Θ Χ.ιΕ^^ΖΟΥ 18ΘΘ. ,Α^ΒΠΧ^^ ΙΟ.

ΓΡΑΦΕΙΟΝ τήο Εςτιαε: ΈπΙ τή^ 6δο0 Σταδίου, αριθ. 35.

Γίνβται γνωστόν τοΙς ένίιαφδρβρ-ίνοις οτι τ)
προββσαΐοε ΐίρος ύττοβοΧην των έργων εΙς τον
^ιαγων^σμον ά^ηγημάζω^ της α'Εστίχς» λη•
γει τ^ 3 1 του φθίνοντος (Αηνός Μαίου, και οτι
τα όποβληθησόριβνα ιΐσΐ ίεκτά εν τφ γραφείω
της «Εστίας» (Αεχρι της ήαέρας εκείνης.

Ή χλΆρωσις του Λαχείου της αΈστίας» γβ-
νήσιται, κατά τα προηγγιλ^λένα, την προσεχή
Κυριακην, ώραν 3. ρ.. |λ. εν τω γραφείφ αυτής

ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡ1ΑΚΗΝ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΙι^ΝΑ

ΚΡΙΧΙΣ ΠΒΡΙ ΤΗ£ •ΕΣΤΙΑ£•.

Ο ΤΠΟΥΗΦΙΟΣ, μυΟλβτορ£« Ίουλ£ον Κλ«ρ»τ9^,
)λ.«τ1φραβ(ς Χ. Α.

Α' ΟΑΧΜΠΙΑΒΗ ΕΚΘΒ£Ι£.

ΖΟΓΡΑΦΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΤΓΠΑ.

ΑΙ ΧΙΒΑΙΑΟΝΒΣ.

ΚΡΟΙΣΟΙ ΝΒΟΤΒΡΟΙ.

Η ΖΩΟΛΟΓΙΑ ΤΟΝ ΤΑΦΟΝ.

ΧΟΡΙΚΟε ΚΑΙ ΑΑΟΠΟΥ (ΜΰΟος Κρ»λώφ) ύη6
Π. Α. •Αξι•*της.

ΣΗΜΒΙΟΣΒΙΣ.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΘΕΣΙΣ

Ή &π\ των ^Ολυμπίων χαι χληροδοτημάτωι• «ιτιτροπή
ιτροχτ,ρύττβι άγΰνα μουσιχ6ν. Ό άγων Ισται μουσιχών
βνν^έσ&ων χα\ μουσιχών θιάσων. Είς τον πρώτον αγώνα
περιλαμβάνοντα ι μονωδίαι, τεμάχια δια χλκιδοχΰμβαλον,
τεμάχια δι' Εν η «λειότερα όργανα, εμβατήρια, μελοδρά•
ματα χτλ. Εις τον β' αγώνα εινε δεχτοί στρατιωτιχοί, φι-
λαρμονίχοΊ χαι εν γένει μουσιχοι θίασοι. Το £ν τεμάχιον εινε
νηοχρεωηχ^ν διδόμενον ύ«^ της επιτροπής, τλ £τερον προαι-
ρετιχ6ν. Α{ συνθέσεις •Γν( δεχται μέχρι 15 Αυγούστου.

— Κατά την προσεχή Όλυμπιά^α θέλουσι τεΆεσθή 7
αγώνες έπι σχοπον βολής εις άπ&στασιν 2θΟ χαΙ 400 μέ-
τρων («εταζύ στρατιωτών, μεταξύ πολιτών, χαι μκταξύ
ΐρζ^ι'ο:ϋ/ χχι πολιτώ/. Δ:* εχχστον τών αγώνων χορηγη•
^ήσονται 5 βραβεΓα» Οί δι^γωνι^ησδμενοι δφείλουσιν άπο
^ής 1 Ιουνίου να δηλωσωσι την πρό^ε^ίν των οί μεν εν
Αθήναις εις τον προπαιδευτήν, οστις θά άσχήσ/) αυτούς, ο(
V εν ταΓς επαρχίαις είς τάς ειδιχΐΐς έπιτροπάς. ΌφεΙλουσι
δ^ πάντες προ τής 10 'ΟχτωβρΙου νχ ωσΐν έν Άθή>αις.

-^ Είς την χεντριχην εχτε>εστιχήν έπιτροπήν τής ΈχθΙ•
«ως υπεβλήθησαν ύπδ τής έν ΠκιραιεΓ εσχάτως συσταθεί-
οη; Εταιρίας έργοληψιών οί βροι χαι το σχέδιον τής φω•
ταγωγήσεως του καταστήματος δι* ήλεχτριχοΰ φωτδς. Ώς
πιθανόν, οΐ δρο« ούτοι γενήοονται δεχτοί, ούτω δε ή Ιχθε-
νις θα μέντ) ανοιχτή χαι έν ώρα νυχτδ;.

ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ

ΒΠΙ2ΤΗΒΙΗ, ΚΑΑΑΙΤΒΧΝΙΑ

Οί Γερμανοί επιδίδονται επιμελώς εϊς την διερεύνη-
σιν τής βυζαντινής Ιστορίας χα\ φιλολογίας. Προ μιχρου Η
χαθηγητης Νέϋμαν έξέδωχεν είς φνς άξιόλογον πονημάτιον
•περί τών Ελλήνων Ιστοριογράφων κατά την 12 μ. Χ. έχα•
τονταετηρίδβ•. Αί μελέται του Κ. Νέΰμαν στρέφονται ιδίως
περί την "Ανναν Κομνηνή>, θεδδωρον τον Ιΐρόδρομον χαι
Ίωάννην τδν Κίνναμον. Εξετάζει προς τοΓς άλλοις τδ# «ο-
λιτιχον χαραχτήρα, την σύνθεσιν χα\ την παράδοσιν αής
*ΛΛ€ξιάόος της "Αννης Κομνηνή:, τάς παρά τοΓς Βυζαν-
τινοις δογματίχάς χαΐ αίρετιχάς βίβλους, τα ποιήματα του
Πτωχοπροδρόμου χαΐ το χατ* έπιτομήν σωζόμενον ίστορι-
χον Ιργον 'Ιωάννου του Κιννάμου. Προς τούτοις έρευνα πώς
διέχειντο αί σχέσεις Γερμανών χαι ΒυζαντΙων χατά την 12
έχατονταετηρίβα, πραγματεύεται δε χαι ^ερί του ίστοριχου
Νιχήτα του Χωνιάτου. Ό Κ• Νέϋμαν Ισχε πρ^ οφθαλμών
χαΐ άνεχδδτους πηγάς, διότι παρατίθεται άνεχδότους στί-
χους, αναφερομένους εις την «δογματιχήν πανοπλίαν• Ευ-
θυμίου του Ζυγαβηνου, χαί τίνα άνέχδοτα ποιημάτια Θεο-
δώρου του Προδρόμου.

^ Κατά την Ιναρζιν τών παραδόσεων του έν τω Πάνε*
πιστημίφ του Βερολίνου, ό Β•ρχωφ, γενόμενος δεχτές μετ'
ενθουσιωδών χειροχροτήσεων ύπό τών φοιτητών, περιέγραψε
μετά θαυμασμού τας φυσιχάς χαλλονας τής Ελλάδος, έμνή•
σβη δ* ευγνωμόνως τής φιλοφρ'ΐσύνης του Έλληνος πρωθυ-
πουργού, δττις, θβις είς την διάθεσίν του πολεμιχόν σχάφος,
έπέτρεψεν αυτώ νά επισχεφθξ την αρχαιότατης έν τφ χόσμιμ
χλινιχήν, την έν Έπιδαύρφ. ΚαΙ έν τξ 'Ιατριχζ Εταιρία,
Ινθα έχαιρετίσθη δια παρομοίων έχδηλώσεων σεβασμού, ό
Βίρχωφ ώμίλησε συμπαθως περί τής Ελλάδος χαΐ περΊ τών
μεγάλων προόδων, &ς έποιήσατο έν Άνατολξ ή ίατρίχή
επιστήμη, έμνήσθη δ* ίδί^ εύφήμως του νέου φισιολογιχού
καταστήματος τών *Αθηνών, ου έπιρνεσε τον διευθυντήν.

— Έν Κωνσταντινουπόλει ήρξατο έχδιδόμενον περιοδιχόν
εις τουρχιχήν γλώσσαν δι' ελληνικών χαρακτήρων, χάριν
τών τουρκόφωνων Μιχρασιατών ομογενών, ύπό τον τίτλον
«Τιρχχχής» (Πρόοδος). Μετά την «Άνατολήν• του χ. Ε.
Μισαηλίδου, τούτο εινε το δεύτερον διά τους τουρκόφωνους
"Ελληνας τής Μ. Ασίας. Έν τ^ «ΓΙροόδω• θά γράφωσι δια-
κεκριμένοι ίεράρχαι, λόγιοι χαι οί μάλλον εξέχοντες τών Μι-
χρασιατών ομογενών. Τό προΐον του περιοδικού τούτου προώ•
ριστα» προς ύποστήρι^ιν απόρων Μιχρασιατών μαθητών χαί
την έπ\ τό βιλτίον μβταρρύθμισιν και διοργάνωσιν τών έν
Μ. *Λσία σχολών.

— Ε{ς τό άρχεΓον τής ίττοριχής και εθνολογικής έται•
ρίας άπέστειλεν ό έν Αίγίο» χ. ^Αλέξανδρος Δεσποτόπουλο;
διάφορα Ιγγραφα 24 τόν αριθμόν, άφορώντα τά κλεΓστα
την οιχογένειαν Δεσποτόπουλου, ίίδα δε τόν Παναγιώτην
Δεσποτόπουλον, έχχλησιαστιχόν έπίτροπον έν τ^ επαρχία
Βοστίτσης τον Μητροπολίτου Π. Πατρών Γερμανού, του
ύψώσαντος την σημαίαν τής Έλληνιχής επαναστάσεως. Έξ ε-
νός τών εγγράφων τούτων, οντος πιστοποιητικού του άρχι-
διαχόνου του Γερμανού, Θεοφίλου, κατόπιν γενομένου Μη-
τροπολίτου *Αθηνών. εξάγεται δτι ή μυστική Σχ^νέλευσις
τών προχρίτων τής Πελοποννήσου, ή γενομένη έν Βοστί-
τστΓΐ, περί ης ίστορεΓ αυτός ό Γερμανός έν τοΓς άπομνημο-
νέύμασι αυτού (σελ. 10), έγένετο έν τ^ οίχία τού Δεσποτό-
πουλου χατά μήνα *1ανουάριον τού 1821. Τα είρημένα Ιγ-
γραφα τού χ. 'Δλ. Δεσποτόπουλου χατετάχθησιν έν τφ
άρχείω τής εταιρίας ύπό τους αριθμούς 6874 — 6897.

— Ό Ι. Κ. Κοφινιώτης γυμνασιάρχης έν Ναυπλίφ αναγ-
γέλλει έν τω φύλλφ 427 τής ίΟΜίίου έ. 5. τής έν Ναυπλίφ
έχβιδομένης εφημερίδος ••ΑργολΙδο; ο, δτι άνεχάλυψεν έπΙ
τού δρους Λυχώνης, βπερ συνέ/βται μετά τη; άχροπόλεο^Τ^

' Ί9ΐΐϊζθθΙ όγ - ^ Ιν^

6'

Λ.ΒΛ.ΧΙΟΙ?^ Χ-ΗΙΧ: Β23ΧΙ-Α^Σ:

«υ "Αργούς, ττ,ζ Λϊρι'σστ,ζ, τα θεμέλια του ναοΰ της
Όρθιας Αρτέμιδος, δν άναφέρΕί 6 Παυσανίας βν 2, 24, 6,
μνηαονεύων έ'τ: δτι αυτόθι ύπηρχον χαι αγάλματα Απόλ-
λωνος και Λητονς καΐ *Δρτέμιδος. Ό χ. Κο^ινιώτης ζήτη-
σα; ?λαβ• παρά του υπουργείου της δημοσίας «κπαΐ'^ύ*
σΞω; την αδεια> ν' ανα^τκάψη τον πέριξ των θεμελίων χώρον.
Ό χ, Κοφινιώτης άτχολεΓτβιι προ πολλού εί; τήν άρχαιολο-
γΐα'^ ναι ίστορίαν του "Αργούς.

— Την παρελβοΰσαν Κυρ'.αχην ανεχώρησεν εις Βονωνίαν
ή έν. φο'.τητών επιτροπή, ή όρισθεΓσα δπως άντιπροσωπεύστυ
το ημέτερον Πανεπιστημιον. 'Κκ των είκοσι και ένος φοι-
τητών, οΓτινες άπετέλουν την έπιτροπήν, ανεχώοησαν 18
μόνον. Ή επιτροπή εξέλεξε και ύποεπιτροπήν διαχειρ.στι-
χήν, ήτις παρέλαβεν εκ του ταμείου του υανεκιστημίου
4,9θΟ φράγκα χρυσά* εκ τοΰτων αί μέν 2,000 προέρχονται
εκ της δωρεάς του χ. Σκου>ούδη, αί βτεραι 2,000 εκ του
Πανεπιστημίου, και τα υπολειπόμενα 900 φράγκα κατε-
βλήθησαν υπό των ίδίαις δαπάναις μεταβαινόντων Εξ
φοιτητών.

Οί δεκαοχτώ &νεχώρησαν δια της προίΤνης αμαξοστοιχίας
του σιδηροδρόμου Πελοποννήσου εις Πάτρας* αυτόθι επέβη-
σαν του δια Βρεντήσιον άτμοπΧοίου της Πανελληνίου, ήτις
τους εδέχθη δωρεάν έν τ^ δευτέρα ϋέσει. Έκ Βρεντησίου δε
μετέβησαν δια του σιδηροδρόμου εις Βονωνίαν Χάριν αυτών
οί ίταλικοΊ σιδηρόδρομοι κατεβίβασαν τους ναύλους των
κατά 50 ο]ο• ούτω δ* ει; εχαστον των φοιτητών άναλογουσι
δι* ανοδον μέχρι Βονωνίας και κάΟοδον μέχρι Βρεντησίου
όγδοήκοντα και πέντε φράγκα μόνον.

Δ? κυρίως έορτα: του Πανεπιστημίου έν Βονωνία άρχον-
τα* τξ προσεχίΓ Δευτέρα, μέλλουσι δε να διαρκέσωσι μέχρι
της εσπέρα; της Τετάρτης. Ή πρεσβεία τών φοιτητών άνα-
χωρεΓ εκείθεν τήν Παρασκευην, επβνακάμπτουσα ενταύθα
τήν ιχεθεπομένην Κυριακήν.

Οί «ντιπροσωπεΰοντες τ-.ύς χαθηγητας του ημετέρου Πα-
νεπιστημίου χ. χ. Θ. *ΛρεταΓος και Α. Κρασσας άνεχώ•
ρησαν ωσαύτως εί; Βονωνίαν.

— Εξεδόθη εν Κεφαλληνία ό επικήδειος λόγος, όέχφωνη^8\;
εις τον ι^εχρόν του Ιωσήφ Μομφερράτου ύπό ΉλΙα Ζερβού
'Ιαχωβάτου. Ό λόγος ούτβς, πλήρης δυνάμεως και καλλιέ-
πειας, έξιστορεΓ δια μακρών τον πολιτικόν βίον του βρχι
μετά ττάντος επιφανούς Κεφαλληνος κα\ απεικονίζει εύστόχως
τον χαρακτήρα του ανδρός, δ^ίτις ύπηρξεν βκ των κορυφαίων
πολιτευτών τη€ Επτανήσου, τών διεξαγαγόντων έρροιμένως
τ^ν αγώνα της ενώσεως κατ4 της Αγγλικής προστασίας χαΐ
άπτοήτω; ύπερμαχησάντων πάντοτε τών «λευΟιριών του
έπτανη'ϊΐαχου λάου, και έπ^ τούτω πολ>ούς ύποστάντων κιν-
δύνους χαι θυσίας. Συναγωνιστής του Μομφερράτου εν τω
έθνικω τούτω άγωνι ύπηρξεν εν πασι δ 'Ηλίας Ζερβός Ίχ-
χωβάτος ό τόν επικήδειον λόγον άπαγγείλας είς τόν νε-
χρόν αύτοΰ.

— Έξεδόθησαν ωσαύτως «ΝεχρολογΙα εις τόν επιφανή
πβλίτην Ιωσήφ |Μομφερράτον» ύπό Σπ. Μαντσαβίνου χαι
το ψήφισμα τον Δημοτικού Συμβουλίου Κρανίων, όπερ
εξεδό^^η έπι τω θανάτω του Μομφϊρράτου, όρίζον τας άπο-
νεμητέα: εί; τόν νεχρόν αύτου τιμάς έκ μέρους του δήμου.

— Εξεδόθη •ίς•ίδιαίτερον τβνίχο;, άνατυπωθεΓσα εκ της
«Εβδομάδος", ή ύπό του κ. Αλεξάνδρου Μ. Καράλη μετα-
φρασθεΓσα «*Ιστορία τών δακτυλιολίθων» εκ του Αγγλικού
τοΰ Ηοά(]εΓ ^ββίΓορρ.

-* 'Τγο τ<ύ χ. Ανδρέου Κ. Χούμη εξεδόθη εν Έρμου-
πόλει μετάφρασις τών * «Αναμνήσεων τοΰ Λονδίνου• τοΰ
διασήμου Ιταλού συγγραφέως ^Εδμ&νδου Δέ-*Αμίτσις.

— • Εξεδόθη το 7ον τεύχος τοΰ Δελτίου της ταχυδρομι-
κής και τηλεγραφικής υπηρεσίας, περιέχον πλην £λλη: ύ-
λης σχετικής προς τ6ν κλάδον χα\ τά δρομολόγια τών Ιλλη•
νικών άτμοπλοΓχών εταιριών.

— ^Λγγέλλλται ή ^κδοσ^ς νέου περιοδικού συγγράμματος
•ν ΠειραιεΓ ύπό τόν τίτλον «Κνχνη Έπιθεώρησ.ς•. Τό πε•
ριοδικόν τοΖχ'ί θ• εκδίδεται δΙς τοΰ μηνός είς «χηι^α μέγα,
εχ σελίδων 16. τα«τιχοΙ δε συντάχται αύτοΰ είσΐν οί χκ.
Π. Κ. Αποστολίδης, Γεράσιμος Βώχος, Άντ. Σπηλιωτόπου•
λος κα\ Γεώργιος Στρατήγης, ίίχοντες τήν συ^εργασίαν ταί
άλλων λογίων.

ΝΒΑ ΒΙΒΛ ΙΑ

Ή σνγωμ€ΰία το\ί Φιεσχον ετ Γεγονί}, τραγ'.Μη
Φρειόερίχον Σχί^,ίερον μεταφρασθεΓσα ιίς τήνέ))ηνικτν
ύπό ΒΕΡΝΑΡΔΟΥ*, πρίγκηπος διαδόχου της Σαξωνίβ;
Μάίνιγγεν.

Ή ημετέρα φιλολογία ϊλαβε κατ* αυτά; πλουτισμόν, ίψ
ω δύναται νά κομιπάζττ). *Έν τών ωραιότατων Ιργων τοΰ -χι)-
λ«ρου, ό Φιέσκος, εξεδόθη κατά πρώτον είς τήν ήμετέραν
γλώσσαν μεταφρασθείς.

Πάντες οί της Γερμανικής φιλολογία; γνώσιν Ιίχοντι;
ηξίυρουσιν οτι ουδέν Γσως τών δραμάτων τοΰ δαιμονίου
ποιητοΰ υπερβαίνει τοΰτ^ κατά τήν εύφυίαν, τήν γνώσ'.ν
της ανθρωπινής καρδίας, τό δραματικόν ενδιαφέρον, και τόν
απαράμιλλον συνδυασμόν τοΰ ποιητικού ύ»5/ους μετά τη;
πραγματικότητος. Εις ολίγα ένιελίστερα υποδείγματα
έκ ξένων φιλολογιών δύνανται ν* άποβλέψωσιν £.
σοι τών παρ* ήμΓν θ£λήσωσι νά έπιδοθώσιν εις τν
δραματικήν ποίησιν, αν ΙλΟν) ποτέ καιρός οί απόγονοι τοΰ
Σοφοκλέους και τοΰ Ει)ριπίδου ν' άποχτήσωσιν Ελληνικό*
θέατρο '.

Τό πρωτότυπον, γεγραμμένον εις λόγον πβζόν, ο)λ'
απαράμιλλον έπι κάλ>ει, ενίοτε ε:*: θαυμασίαν Ικφρασιν τών
υψηλότερων ιδεών αιωρούμενον, άλ)οτε έκ της τραχεία;
γ>ώσσης τοΰ όχλου ακατέργαστους αδάμαντας δανειζόμενος
άχρ:βή δέ πάντοτε χα\ νευρώδη, παρεΓχεν ου μιχρά; δ\ι•
σ/.ερείας ει'ς τόν μεταφραστήν, αΓηνε; δμιος ο»ς βπι τό π)6Γ•
στον μετ* εξαίρετου δεξιότητος ένικήθησαν. Έν γένει ή με-
τνφρασις αύτη δύναται ου μόνον νά συγχαταριθμηθ^ μετβ
τών αρίστων τών παρ* ^μΓν μεταφράσεων ξένων δραμάτων,
αλλά κα\ νά θεωρηθώ, ώ; τάς πλείστας αυτών ύ τερβαΐνονσα.

Έστι δε ή μετά^ρασις ?ργον — και τούτο επεφυλαξί-
μέθα τελευταΓον νά ει'πωμεν, καΐ έπι τούτω κυρίως χομπά-
ζομεν, — έττι λοιπόν Ιργον ούχΙ ενός τών συγχρόνων ήμων
ποιητών η φιλολόγων, τώ' τήν χαλλιέργειαν και καλλιτεχνι-
κήν άσχησίν της γλώσσης ημών ώς πρώτιστον αυτών πρό-
βλημα ποιούμενων, αλλ* αλλοεθνούς χαι αλλόγλωσσου^ κα:
δή τοΰ διαδόχου Δουχός τοΰ Μάΐνιγγεν, τοΰ έπι τξ πρω•
τοτόχω θυγατρΊ γαμβρού τοΰ Αύτοχράτορος της Γερμανίας,
γνωστού ηδη κα^ δι* ην έφιλοτέχνησε μούσι κήν ςώ» χορών
τών Περσών τοΰ Αισχύλου, έχτίμηθεΓσανμέν χαι ΟαυματΰιΓ-
σαν δπου ήκοΰιθη έν Γερμανία, έν Ελλάδι δμως (τι α;^ν«•
στον μένουσαν. "Οτι ή γλώσσα κα'ι ή άρτιφυής φιλολογία
ημών τοιούτους απέκτησε εις αυτήν επιδιδομένους θιασώτα;
τους αυτήν ούτως έντελώ; άσχοΰντας, καθίστα μεν ήμα;
δι χαίως υπερήφανους, άλλα συγχρόνως μας επιβάλλει και τό
καθήκον τοΰ νά δειχνυώμεΟχ δια τών ημετέρων φιλολογι-
κών προσπαθειών άξιοι της προσογης, ήτις προς αυτήν στρέ•
φεται χα\ ήτις εξόχως αυτήν τίμα.

Α• Ρ. Ραγκαβής.

Ρεϋί «ηαηιιβΙ ά'ατΰΜοΙορίΛ ρτβοςΜ (Ι*βρΓ^3 ^. Ρ. Μι•
ΗβΓΓγ, Μ. Α. ρ^Γ ΡβΓάίη&ηά 6»ο1ΐ6βΐε βΐ ΒοπΓί Ουιιιέη^-
ΡιΐΓί£ΐ, ΚΠηο1ΐ&ί€€ΐ[ ( Π ΕΙιιβ <Ι6 υη« ) 1Β87 ρ. νΠ--ΐΓ>ί
ίη 16.

νατί ΨΜνϋφίβ άαη* 1*αη(ίφίίΐέ €( βρέοίβίβπιβηΐ
6η <>Γ6οβ ά'βρΓ^β Α. ΒΓβυβίηι^ ((Πβ ΝβυΙίΙί ^6Γ Αΐίοηι
βοοοπιρβ^αέ <]'ίο1βίΓεί35βιη6η(8 θ( (Ιβ εοηιρβΓλί8οη9 «νβε
1ΰ& υδβ^ββ «ι 168 ρΓοεόάέβ (Ιβ Ια οι&Γΐηβ αοΐυβΠβ ρ«Γ ^υ-
169 ν8Γ$ ρΓθΓ6886ΐΐΓ Αυ Ι,^οέύ (Ιβ Βγ68(. ΙηΐΓθ(Ιυ€(ίοη
ρ&Γ Μ. |6 εοη(Γ6•8ΐηίΓβΙ Α. νβΠοη. Ατβε 56 ΙΙ^οΓββ βΐ
ε&Γΐβ !η16Γ€ΐι1έ68 (Ιαηβ Ιο (6χ(6.Ρ8Γί8, Κΐίηείίδίοελ. 1887
ρ. ΤΠ— 264 Ιη 16.

ΚέρΙβ» ίοηάαηιβηίαΙβΜ άβ Ια 8ι^ίαχβ Θτ9οφΛ€ ά^Λ^τΗ
ΓουνΓ&(^6 (Ιβ Α)Ι)€Γ( γοη ΒβιηΙ)6Γ((. 8β€οη(Ι• βΗίΐΙοη. βη-
(ί^ΓβιηβηΙ ΓβιΟΑηίέβ ρβζ εΐι. ειιευβΙ βίο βοοβ Ιβ άϊΓθ-
€ΐ]οη ά% Ο. ΗΙβιηβηη «Ιε. ΡΛΓίδ, Κ1ίηο1ί9ί€εΐΕ« 1888 ρ.
IV— 255 Ιη 16 ^ ^

Και τά τρία βιβλία, τά όποΓα ανωτέρω «γγέλλομεν, βξιό•
λογα κα\ λίαν άξιοσύστατα είς τβύς ημετέρους φιλομαθεΓ;
νέους χαι μάλιστα τους φοιτητάς, άνήχουσιν είς την Ρίου-
ΥθΙΙβ €θΠ€€ΐίοη έ Γ υβ^^β <Ι69 θΐ88869 ην λίαν φιλοτίμ«*:
χαθ* έχάσι;ην πλουτίζει ό έχδότης χ.ΚϋοεΙ^βΙεεΙι: χαι «ε^ι
ης χα\ δλλοτε έχάμομεν τόν προσήκοντα λόγον έν τω Δε)-
τΐω της "Εστίας.• ^<-^ γ

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^οο^ι^

/5ι.Ε-Λ.ΤΙ01>Γ ΤΙΕ^ίΣ £:2:τυθΕ3

Κα\ το μεν Έγχειρίοιον τη; έ>λη>ικης αρχαιολογίας, συν-
τκταγμέ\ον χατβ το ίου γνωστού "Αγγλου Μαχαφρυ είναι
μεν σύντομον, άλ).α λίαν ηεριεχτιχον χαΐ αζιον ίπιαταμένης
άναγναχσειος. — Τ^ £« περ\ της ναυτιχης τέχνης εν τ^ αρ•
χαιότητι άποχελεΓ σχεδόν άναπόφευχτον βοήθημα* 3ι6τι αν
χα» κατά του; τ8)ευταίους χ&όνους ή ναυτιχή αρχαιολογία
έηλουτίσΟη 2»* οξιολογωτάτων συγγραφών, το νΰν δμω; άγ-
γελλόμενον βι6λ(ον είναι εν τω σμιχρω του ογχω πλήρες χα\
αύταρκέστατον βοήθημα χαΐ ώ; τοιούτον δύναται εξαίρετα
να χρησιμβΰσγι χα\ εις τους ημετέρους στερουμένου; παν-
τός τοιούτου βιβλίου εν τ^ χαΟ* ήμα; γλώσσττ). — Οί δε θε-
μελιώδεις τέλος χανδνες της ελληνικής συντάξΐως έξεδόθησαν
νΰν το δεύτερον. Καιή μεν πρώτη εκδο<7{ς ητο άπλη γαλλική με•
τάφρασ'.ς του γνωστού βιβλίου του Α ΙΙ}6Γΐ νοη Β9ΐη1)€Γ§;,αλλ*
ήδευτέρα αυτή Ιχδοσις ύπέβτη τόσας επι το βέλτιον μεταβολα;
ώστε απετέλεσε νέον β•.βλίον. "Εγειναν δ^ αί μ^ταβολαι αύ-
ται ύπο την όδηγίαν δοκιμωτάτου εν τοί; τοιούτοις ανδρός,
του χ. "Οθ. Ρείμαν, Σημειωτέον δε δτι εις τοΰτο το βι•
βλίον γίνονται αΐ παραπομποΊ &ν τω Λατινικω Συνταχτιχω
του αύτοΰ χ. Ρείμαν.

Σ.

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ
ΤΗΣ «ΕΣΤΙΑΣ»

χνης, έ«δ»6ομ4νη κΐς φ»>λΑδια. 'Έργον ηρωτοφ»•
νλς δ&& την *ΒλλΑδα. *ΙΙ έ«τΟπω9»ς γ(νκταο έν Γ«ρ-
μαιν(α.

ΜΕΡΟΣ Δ'

Του μέρους τούτου έξεδδΟη ηδη το Δ'. φυλλάδιον, εν <;>
«βρίλαμβάνίνται αί έπόμεναι ειχ&νκς:

Έ/ετή Δέσποινα. — Κιθαρίστρια. — Αυτόχθων Ά μερί κα-
νίς. — Παρισινή. — Ρεμβωδης. — Περιχαρής. — Έν ώρα
βέρους.

Δ(^ το5 φυλλαδίου τούτον συμπληροΰται το Α^ μέρος
της ΙΙιτακοθηχης^ Προσεχώς δ* δρχβται ή δημοσίευσις
του καΟυστερήσαντος Β' μέρους του περιέχοντος είχ6νας
της Χριστιανικής ζ/χτης^ αΓτινις βέλονσιν περιληφθη
βίς τρία τεύχη,

ΟΡΟΙ ΣΥΝΔΡΟΜΩΝ

^Εχαστοτ φνΛΛάί^ιογ τιμάται εν Αθήναις δρ. 2, έν
ταΓς έπαρχίαις δρ. 2*[,, έν τω έξωτεριχώ φρ. χρ. 2 *|,.
*Η8η χομιιθβν εύρ(σχΕται έν τω Βιβλιοπωλείω της•Έστ(ας»
ΚΑΑΑΐΤΕΧΝΙΚαΤΑΤΟΝ ΠΒΡΙΚΑΑΥΜΜΑ
ΤΗΣ πινακοθήκης

«ιΐ0λΌύμ•νον έν Άθνο^^ς ^ρο^ΧΙ*- β> ^^ '^'^^ έκαρ-
χ(α(ς θρ«χ. 8, έν τ9| άλλοδ(χη9^ ψρ. χρ. 8.
'Ηζοι το 8Λοτ ερνον τιμάται μετά της θήκης και του
παραρτήματος έν *Α0ηναις δρ. 38, εν ταΓς έπαρχίαις δρ. 48
έν τ» έξωτερικω φρ. χρ. 48.

*0> ηροπληρό ν<Αν
μογογ 30 όοαχμας ετ *Αθητηις~-8δ όραχμας εν
ταΤς επαργίαις — 55 ωράγχα χρνσα εγ τω εξωτεριχΐΙ^
ααμβάγείΟΑΟΚΑΆΡΟΝ ΤΗΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗΝ
ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΝ ΤΗΣ «ΕΣΤΙΑΣ. ΜΕΤΑ ΤΗΣ
ΘΗΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟΤ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Σπουδαιότατα τ«χνικά Ιργα μ4λλουσ•ν ζσον ου πω νά έχ•
««λκοθωσιν έν Θεσβαλία, ώντήνμελέτην είχε προπαρασκευά-
σει άλλοτε ή Κυβέρνησις δια της γαλλιχ»ίς αποστολής.
Τά έργα ταΰτα, δτινα ουσιωδώς Οά συντελέσωσιν ε^^ς την
άνάπτυξιν της παραγωγής της χωράς «ιείνης, ίσονται ύδραυ-
λι«& χάΐ αποξηράνσεις έλ»ν μετά ίργων 6δοπο{ας διιυχο•
λννονσης τήν μετά των μβγάλων άρτηριδν συγκοιν••νίαν. *Η

δαπάνη ύπελογίσθη εις Γ2 έχαττομμύρια κα^ τ,δη συνωμο-
λογήΟη δι» το ποσόν τοΟτο είδιχον δά.ειον μετά της Έθνι•
χής Τραπέζης χα\ άλλων Τραπεζών, χαταβλήθησόμενον είς
τεσσάρας δόσεις εντός τετραετ(ας.

--Συνεφωνήθησανηδηοί χυρ:ώτατοι δροι της κατασκευή;
του σιδηροδρδμου Πειραιώς — Λαρίσσης. Ή δαπάνη υπολο-
γίζεται εις 70 εκατομμύρια, ή δε άναλαμβάνουσα την κα-
τασκευήν όμα; δεν δύναται νά ύιτολογίση τήν γραμμήν
άνωτέραν των 342 χιλιομέτρων. Κατά τα λοι/τά, ή δμάς
παρεδέχβη πάσας τάς προτάσεις της Κυβερνήσεως καΐ μό-
νον απέμεΐνεν ό δρος της άποζημ'.ώσεω; έν περιπτώσει
μη επιτυχίας της ένώσεω;. Έκ τών χομισάντοιν τάς προ-
τάσεις ^ δύο "Αγγλων, ό μεν εϊς νομικός σύμβουλος του
γνωστού έν Ευρώπτ) οΓκου τών αδελφών Σ'λιγμαν, έχχνέ•
χαμψίν εις Άγγλίαν, 6 δέ Ιτερος, μηχανικός, έπεσχέφΟη
νΰν χαΐ πάλιν τήν γραμμήν.

^ — Ενεκρίθησαν ηδη τά σχεδιογραφήματα τών δύο τρίτων
της μεταξύ Μεσολογγίου και Αγρινίου χϊτασκευασθησομέ-
νης σιδηροδρομικής γραμμής, ή; αί έργασιαι άρχονται ευ-
θύς ώς κομισθή τ6 άναμενόμενον εξ Ευρώπης ύλικύν προ-
σεχώς άρχονται και αϊ μελέται έπι της κατασκευής του
σιδηροδ.^όμου Μύλων-Καλιμών, ην άνέλαβεν ή αύτη Βελ-
γική Εταιρία.

— Έλύθη κατ* αρχήν τ^ λιμενικόν ζήτημα Πατρών, βπο-
δεχδέντων τοΰ τε εργολάβου κ. Μανίικ χχΐ τής λιμενικής
επιτροπής το προταθέν παρά τοΰ κ. Καλλ^νΙκ ποσόν 8,063
000 δραχμών, με τή« προσθήχην μικρας προχυμαία; είς
βάρος τοΰ εργολάβου.

— Κατηρτίσθη έν Παρισίοις παρά τοΰ διευ§υντοΰ τής εν-
ταύθα Πιιτωτιχής Τραπέζης χ. Δ. Σγούτχ εταιρία με χε-
φάλαιον 1,000,000 φράγκων πρ^ς οίχοδομήν οικιών έν Φα-
ληρφ κα:α το σχέόια τών έν Εύρώπτ) εξοχικών οικιών, ενοι-
κιαζομένων εις τους ββυλομένους έπι μετρία τίμί). Ή
εταιρία διαπραγματεύεται τήν άγοράν οικοπέδ'>υ έν Φα-
λήρω εκτάσεως 16,000 τετραγ. πήχεων.

— Δημοσιεύεται κατ'αύτάς το περί λειτουργίας τών ταχυ-
δρομικών δεμάτων κανονιστικοί διάταγμα. Τήν δημοσίευσιν
τούτου θά έπακολουθήσγ) ή τών αναγκαίων προς εφαρμογή ν
αυτοΰ οδηγιών προς τους ταχυδρομικούς υπαλλήλους.

—Εις τήν έμψύχωσιν τής έθ.ιχή; βιομηχανίας αποβλέποντες
οί ημέτεροι ΒασιλεΓς, παρήγγειλαν ίκανα ζεύγη χειροκίτων
είς το έν Κερχύρα έργοστάσιον τοΰ κ. Ν. Κουτσουκοπούλ•>υ
έκφράσαντες άμα τήν εύαρέσχειαν αυτών είς τ^ν έργοστα-
σιάρχην διά τήν έκλεχτήν ποιότητα τών χειροχτίων του χα\
απαιτήσαντες να τίθεται επΙ τοΰ εσωτερικού μέρους αυτών
ή ελληνική σφραγ^ις προς διάχρισιν από τών ξένων. Αί Α.Α.
Μ. Μ. έν«θάρρυναν χα: προέτρεψαν τον χ. Κουτσουχόηουλον
νά έμμείντ) είς τό ώφέλιμον Ιίργον του.

— *ΑφΙκετο είς Πειραιά ό προ πολλών ετών «ξ Ελλάδος
απουσιάζων χ. ΚωνσταντΓνος Γεωργίου πλοίαρχος τανΰν έν
τω πολεμιχώ ναυτικώ τής Αργεντινής Δημοκρατίας και μέλ-
λων νά προαχθ^ μετα τίνας μήνας είς ύποναύαρχον. Κατά-
>ιπών τήν πατρίδα του Τήνον έν Ιτει 1847 εν ηλικία 19 έτδν,
κατετάχθη ώς άπλοΰς ναύτης, άχδραγαθήτας δέ είς διαφόρους
περιστάσεις, προήχί^η βαθμηδόν είς τον έπίζηλον βαθμόν, δν
κέκτηται. Ένυμφεύθη έν Βουένος "Αϋρες καΐ άπέκτησεν
υίόν, όστις ύπηρετεΓ ώς υποπλοίαρχος έν τω αύτγ πολεμικώ
ναυτικώ.

ι Λ-βί:θΑ^Τ|ζ:»- β->-

ΑΑΛΗΑΟΓΡΑ.ΦΙΑ ΤΗΣ Β£ΤΙΑ£

Κον Α. Ι. Ο. 'Ισμαήλιον. Τά 3 αντίτυπα άπεστείλαμεν
ταχυδρομικώς, ιδιαιτέρως δέ άπηντήσαμ€ν. — Σνν^ρομητΤΙ,
Πάτρας. *Η {στορία δεν ανέρχεται είς έποχήν παλαιοτέραν
τών 3,000 ετών, άλλ* ή επιστήμη χατώρθωσε νά είσδύστ) είς
έποχάς προΐστορικάς και άρχαιοτέρας ϊτι τής σημειούμενης
χα\ νά ορίσει κατά πιθανότητα τήν ήλιχίαν τών είς ταύτας
αναγομένων όργανιπών δντων, ων σκελετοί ή λείψανα άνεν-
ρίσχονται σήμερον. — χ• Ι. Δ. Α. Πράβιον. Απεστάλη έχ
δευτέρου ή άπόδειξις. — χ. Α. Γ. Ν. Βώλον. ^Ητο λάθος
τής διαχειρίσεως ημών. Άπεστείλαμεν ΰμΓν τά τεύχη καΐ
τοΰ δευτέρου σώματος. — ΕΙρητοφΙΛίύ, Στατιστικήν τοι-
αύτην δεν ήδυνήθημβν ατυχώς νά άνεύρωμεν. — χ. Π. Γ. Κ.
ΤρΙπολιν. Συνεμορφώίημίν τ^ παραγγελία σας. — χ. Ν.

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

Δ.ΒΛ.ΤΙΟΝ ΤΗ[Σ3 Ε3Σ:Χχ^ϊ^;α

εΓμιΟα τ&σον αλαζόνας, λέγει που ό Πασχάλ, ώστε θίλομιν
νά γβίνβομβν γνωβτοι β να ιιασαν την γήν, χαΐ μάλιβτα 6<ς
ΧΊς μιλλούσας γενιάς, όταν 8έν θά ύπάρχωμΕν πλέον, χαι
(Ι^μβθα τ&σον μάταιοι ώστε ή έχτίμησις πέντι•£ξ προσώπων
έχ των περ\ ήμβς μας ευχαριστεΓ. — χ• Β. Λ. Μ, ΓοτΙγ-
γην. Ούτε γράμμα σας χανέν, ούτε μήνυμα άλλο 2χομεν λά-
βει μέχρι σήμερον. "Ήδη συνφ8α τν) παραγγελία σα; απε-
στάλησαν άμφ&τερα. — χ. Κ. Α. Μ. θεσσαλονίχην. Εύχαρι•
στουμεν^ άλλα δεν δυνάμεθα να το χρησιμοποιήσωμεν, ουτ«
την Ιχδοσιν αύτου ιδιαιτέρως να άναλάβιομεν. — *Λπορο^ν
τι • Διότι η πολιτιχη ΟενρκΓται παρ* ήμΓν ή ευχολωτέρα
πασών των τεχνών. — χ. Δ. Κ. Πΰργον. Έληφθτ,σαν χαι
παρεδόθησαν τω χομιστ^ τά 2 άντίτυπίί. 2ας εύχαριστοΰ-
μεν δια τάς φιλιχάς φρβντίδας. — Συτόρομητ^ ττ^ζ Πι•
ταχοθηκης. Ός πρ•ς τό πρώτο>, ή αντίχαΐάστασις έγένετο
συνεπεία δευτέρας σχέψεως, προτιμηθείσης της δημοσ:βυθεί-
σηΰ είχόνος ώ; χαλλίτερον εξειργασμένης. Ό; π^ός δε την
βραδύτητα, αυτή προηλθεν έχ χωλυμάτων 5λως άπροσδοχή-
των, χαΟ* ών ουδέν δυνάμεθα, ώ; έχ της εν τω έξωτεριχω
τυπωσεως του ίργου. *Ελπ(ζομεν εν τούτοις ταχέως να δώ-
σωμεν χαι τά υπολειπόμενα 3 τεύχη αύτου προς συμ-
πλήρωσιν. Επειδή δέ αναφέρετε χαι περί βιβλιοδετησεως,
σημειοΰμεν ύμΓν δτι το ϊργον δεν ίχει χαμμίαν άνάγχην

Ε>ιβλιοδετη';εως. Τό δοθέν περιχάλυμμα είνε έν εΐ'δει θήχης
ν ^ περιλαμβάνονται τά φυλλάδια. >Ή συρραφή των τευ-
χών δια του βίβλιοδέτου θζ χατέστρεφεν δλας τάς δ:σελ(δους
είχόνβ;. — χ. Α. Χ. χαι Σας Κωνσταντινούπολιν. Ελήφθη-
σαν χαι ένεγράφητε, άποσταλέντων χαι τών ό«• αρχή; του
ίτους φύλλων. — χ. Δ. Π. Σορόχαν. Απεστάλησαν τά ζη-
τηθέντα, ένεγράφητε δε χα\ εις την σημειουμένην εφημερίδα.
-^ΝεηΛνόΐ' Αυτό είνε αληθές* αλλά προ υμών εϊπεν δλλος
λίαν εύφυώς δτι τό έλληνιχόν Ιθνος ήδύνατο να διορθωθ^ από
τα ελαττώματα του, αν δεν έφρόνει αυτά ώς προτερήματα.
— χ. χ. Δ. ΓΙ. Κ Ναύπλιον, Γ. Π. θ, Μβσσήνην χα\ Β.
Λ. Ναύπαχτον. Τά ζητηθέντα απεστάλησαν. — Κυρίαν Αί•
Δ. Βώ)ον. ΚαΙ έν τω Δελτίφ ηδη ^χουσι δημοσιευθή αί χα•
^όπιν χληρώσεις τών ομολογιών μετά χέρδους. Μόνον τών
εις τό δρτιον χληρωθεισών Οέλουσι δημοσιευθή οί αριθμοί
μετά την γενησομένην αυτών έχχαθάρισιν.

Δ. ΒΙΚΕΛΑ

ΣΑΙΚεΠΒΙΡΟΥ ΔΡΑΜΑΤΑ

Ιμμέτρως )ΐι«τοιφρασΟέντ« Ιά τοΟ άγγλλΜοΰ
"Έχδοσις Α' ίΐς μέγα 8οτ^ μβτα σημειώσεων

ΜάκββΟ Δρ. 3.—

Άμλέτος » 3.—

"Εμίϊορος της ΒβνΕτίας » 3. —

"Εχβοσις Β' εις μιχροτ ίβογ.

ΤωμαΓος χαΐ Ίουλιέττα » 1. —

Όθέλλος.. » 1•—

Βασιλεύς Λήρ » 1. —

Ταχνόρομιχίϋζ άηοστεΛΛόμεγα ίχασζοτ • ί^30

ΕΡΓΑ ΤΟΤ ΑΤΤΟΓ

Περί Βυζαντινών, μελέτη Δίρ. 3. —

Στί/οι, Ιχδοσις νέα . .• • 2. —

Αουχής Λάρας » 1. —

Διηγήματα » 2. —

Άπο Νιχοπ^λεως βις'Ο λυμπίαν » 2.—

Δανικά Παραμύθια > 1.50

Τ3^^ άτωτερω εχαστογ ταχνόρομι-κΐϋι: αποσζεΛΛό-
μετοτ ετζιβαρύτεται με Λεπτά 35, προαθετεα εις
την αςιαν του ριοΛιην»

27 Μαίου 1888.

Α<*νβ(α τ1I^ς ΚΛ>βερνηα«ως Τρ/χονσα Τιμή

Τών 170,000,000 τών 5 % Δρ. ν. 472-—

» 120,000,000 τών 5 . . 473.<ι-•

• 60,000,000 τών 6 . • 538.—

• 26,000,000 τών 6 • • 490.—

• 10,000,000 τών 6 • • 246.—

6.000,000 τών 6 Δρ. πβλ. 95.—
Κτηματιχαι Όμολ.Έθν. Τραπέζης

τών 60000,000 μετά Λαχείου φρ. 520—

ΧΕΙΜΩΝΑΝΘΟΙ

ΙΩΑΝΝΟΥ πΟΑΕΙΗ

ΣΜλλ<λγ4^ λνρε«&ν «οοημάτων

'ΕξεδόΟη άρτι αρισΓα τετυπωμένον έπΙ χάρτου £χλ&χτον,
μετά χαλλιτεχνιχου εξωφύλλου•

Τιμάται Φραχ. 3. — Μετά ταχυδρομικών τελών δραχ. 3,30•
Π^ύΛεΤται εν τφ Βι6ΛιοπωΛεί<ύ Γ«}ς •ΈστΙας•

ΑΡΤΙ ΒΚΑΟΘΒΗ

ΚΡΗΤΙΚΑΙ ΡΙΜΑΙ

ΤΑ ΤΡΑΓΟΤΔΙΑ

ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΑΑΗΔΑΚΗ

ΥΠΟ ΕΜΜ. ΒΑΡΔΙΔΗ, Κρητός.

Τιμάται δραχμής. — Ταχυδρομ. αποστέλλε με νον δρ. 1.
Ευρίσκεται εν τ<& Βι6ΛιοπωΛείω ζψΐς •' Εστίας» 10

ακρόπολις ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ

Αντίτυπα αύτης πωλούνται έν τω ΒιβλιοπωλεΕω της
«Εστ(ας« έν Αθήναις δραχ. 2,5θ, διά τάς επαρχίας, δραχ.
•75, διά την άλλοδαπην φρ. χρυσά 3.

1ΡΙ τι Μϋ ΤΟΤ ΙΟΗΙΟηΐΕΑίΓΟΏ ΕΗ ΤΙ, ΙΡΜι ΚΑΙ ΝΕΑ. ΓΕΔΓΡΑΦΙΑ.

ΥΠΟ

ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΜΗΛΙΑΡΑΚΗ

ΠωΛεΐται βυ ζω β^δΛίοπωΛβίψ της «Έβτίας» δρ. 1.

ΕΤΑΙΡΙΑΙ

Έθνιχή Τράπεζα γής Ελλάδος Δρ. ν.

4.190—

• Γενική Πιστωτιχή Τράπεζα • •

190

Τράπεζα Βιομηχανιχης ΙΚστίως • •

81.50

Προνομ. Τράπβζα •Ηπειροθεσσαλ.» •

209.—

Εταιρία Μεταλλουργ. Λαυρίου • •

139.-

Σιδηρ. Αθηνών χαΐ ΤΙ&ιραιώς • *

407

Εταιρία Φωταε^ου • •

ΖνναΛΛάγμαχ α

ΛΟΝΔΙΝΟΥ-Τραπεζιχον "Οψεως.

3205

3μην.

31 90

Σ— Τραπεζιχον "Οψεως

127^

• 3μην.

126.—

Νομίσματα

Είχοσάφραγχον

25.30

Λίρα οθωμανιχή

28.85

-Ιίίζοό Ι3\

Έν Άθήνβις έχ του τυπογραφβίου τών Καταστημάτων ΑΝΕΣΤΗ ΚΟΝΙΤΑΝΓίΝΙΔΟΥ 1«88 —1341

Οαααΐβ-

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

.Α.ΡΣ9. ΒΘ7 8 ζοιΤΝζο'Χ' 188Θ. ϋ.νζχχ^^ ΙΟ.

ΓΡΑΦΕΙΟΝ τής Εστίας: ΈπΙ τ9)^ 6δο0 Σταδίου, αριθ. 35.

Φύλλα της αΈστΙας» αποστέλλονται ώς
^&ιγ(λα του πβριοίικού οΰχΐ {Αονον Λς ττάντα
ζ•ητουντ«, άλλα και ιΐς δ ν τίνα ηθβλβ {ΐάς ύπο-
^είζ*);} πάς τις των Τ||Αετέρων συνίρθ[Αητών η
ανταποκριτών ώς ά^τριενίζοντα ιις άναγνώσ|Αα-
τα του «ϊίους της αΈστίας]».

ΧΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΕΚΔ1Δ0ΜΕΝ0Ν ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ
£Τθ33 ΖΖ<* « ^ΡΖ«. β^θ

ΙΙΒΡΙΕΧΟΜΒΝΑ

Η ΟΔΟΣ ΤΟΝ ΑΘΗΜΠΝ. ('Ε« τΔν •ΑθηνΑε«&ν
*Ε«(στολ&ν το\^ Κόμητος άβ Μουγ)

Ο ΓΠΟΥΗΦΙΟϋ, μ\>0&στορ(οι *1ο\>λ€ον Κλαρ(τ9^ι
Ιιι•τΑφροισ(5 Χ• Α.

Η ηΤΧΟΕΔΑΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΙΣ Ιν τ% '£σ»ΐρ€<^
χαΐ 19(«»ς Ιν Ούγγ«ρ€φ.

ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ ΚΓΝΒΣ ύη6 Ν. Γ. Γουλιμ%,
λοχαγοΟ τοΰ «υροβολιχοΰ.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ ύπ6 Άν€ρέο\> Δ. Κ'

ΒΠΙΣΤΟΑΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΙΕΥΘ ΥΝΣΙΝ. ΠροσΟή«η
•Ις τ& γραφέντα «ερί τ&ν έν Κορσ(«9^ "Ελλιί^νων.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΑΟΣΟΜΑ.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΘΕΣΙΣ

Πρ^ς γήν («ι της 'Βχθίσιως των Όλυμκ(»ν Έικιτροπην
άνκχοινώθη ή Ικομένη επιστολή του Προέδρου της Κυββρνη-
«βως χ. Χ. Τριχοΰπη.

Έν Αθήναις, τζ 24 Μα^ου 1888.

/7ρ3^
τηγ επϊ της Έχθίσεωο τΆτ ΌΛυμπίωτ *ΒΛΐτρο:ζην.

*0 βν ΑονδΙνφ Ιγχριτος όμογ«νής χ. Ιωάννης Μχαλης
μο\ &ν•χο(νβ•αι &ι& του αυτόθι Γινιχου Προξένου χ. 'Αλβ-
ξάνδρου ΊωνΙδου, βτι έπιθυμον να συντιλέσ/) ζΐς την έμψΰ-
χωσιν χαΐ άνάκτυξ^ν της ιγχωρίας βιομηχανίας, Ιγραψεν
«ις τλ ενταύθα χατάστημα της Πιστωτικής Τραπέζης ν&
ιιαραβωσρ ύμΓν &ιχαχισχιλ(ας δραχμάς, δπως χρησιμ&ύσωσιν
ώς βραβιΓα χατα την προσεχή Δ' 'Ολυμπιάδα, άνέθετό μοι
δέ τίν χαθορισμ^ν των βραββυτέων ειδών.

Άποστέλλων ύμΓν εγχλεΐστως αντίγραφον της επιστολής
του χ. Ίωνίδου, παραχαλω δπως παραλάβητε μέν παρ^
του ένταΰθα καταστήματος της Πιστωτικής Τραπέζης τλ
ώς δνώ χρηματικών ποσόν, φροντ(σητε δε Γνβ αϊ μέν πεν-
ταχισχίλιαι δραχμαι διατεθωσιν εις βράβενσιν γεωργικών
εκθεμάτων, αΐ δ* ϊτεραι εΙς βράβευσιν βιομηχανικών• Πάρα•
χαλώ δέ Γνα έχ μίν των γεωργικών εκθεμάτων άνονεμη-
θωσι βραβεΓα : ά) είς δημητριακούς καρπούς, β') εις κτη-
νοτοοφιχά ^τά, γ') βίς Ιλαια, δ') είς λαχανικά, έ) είς υφαν-
τικά φυτά, στ') είς χαηνύν, ζ') είς σπέρματα έλαιοβριθή
χα\ ή) είς οΓνους.

*Εχ δέ των βιομηχανικών : ά) είς ύφαντιχήν, β') είς τα-
«ητουργίαν, γ') είς μυρεψικήν χα\ σαπωνοποιίαν, δ') είς

άμαξοπηγίαν, έ) είς κατασκευήν γεωργικών βιομηχάνων
και στ') είς έπιπλοποιίαν.

Τα τών βραβείων τούτων παρακαλώ Γνα είδικώτερον χα-
νονίσιι ή Επιτροπή.

Διατελώ μετά πάσης ύπολήψεως
"Ολως πρόθυμος

(•Τπογρ.) Χ. Τρικούπης.

— Ωσαύτως τό διοικητικόν Συμβούλιοντου Ερυθρού Σταύ-
ρου {θεσεν είς την διάθεσιν της Επιτροπής χιλιόδραχμον
γέρας χορηγηθησόμενον είς τον περιγράφοντα δσον Ινεστι
λεπτομερέστερον τον καταρτισμόν, τα τής μετακινήσεως μέσα
και την χατασκήνωσιν φορητοΰ τίνος χειρουργείου, λαμβα-
νομένων «π*' δψει τής τε φύσεως του εδάφους χα) τών νυν
εν Ελλάδι μέσων τής συγκοινωνίας.

.—-Ή έν Λονδίνφ εταιρία Κούχ κα\ Σα, εν τω ύπ' αυ-
τής εκδιδομένη είδιχφ περιοδ:κώ τών ταξειδιωτών κα\ πε•
ριηγητών, δημοσιεύει τό πρόγραμμα τών τελεσθησομένων
αγώνων και εορτών, διαρκούσης τής 'Ολυμπιακής εκθέσεως
έν Αθήναις. Συγχρόνως δ* αναγγέλλει, 8τι χατά τον Όχτώ-
βριον θα διοργανώσν) ίχτακτα ταζείδιαι ύπό την όδηγίχν εί•
δικών ανδρών, δια τους επιθυμούντα; να παρασταθώσι κατά
την {ναρξιν τής εκθέσεως.

— Ό έν Μονάχω διαπρεπής καθηγητής τής ζωγραφικής κ•
Ν. Γύζης παρακληθείς υπό τής Κεντρικής Επιτροπής ,άνήγ-
γειλβν αύτ^ δι* επιστολής του βτι θέλει αποστείλει κατά την
προσεχή Όλυμπιάδα νέα ίργα αύτου, συγχρόνως δ* Ιγρα'ψεν
ιδιαιτέρως χα\ προς πάντας τους κατέχοντας ίργα αύτου
ενταύθα να έκθέσωσι χαΐ ταΰτα έπ* ονόματι αύτοϋ.

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΧΑΝΙΟΥ ^ΗΣ ΓΡΑΒΙΑΣ

Μετά πολλής λαμνρότητος ετελέσθησαν τήν παρελθουσαν
Κυριαχήν 29 Μαίου τά εγκαίνια του Ιδρυθέντος μνημείου
έν τξ θέσει ΙνΟα εκείτο τλ χάνι τής Γραβιάς, προς άνάμνη*
σιν του λαβόντος χώραν αυτόθι εύχλεους συμβάντος. Άπό
ημερών ^δη ήρζα^το συρρέοντες οί προσκεκλημένοι καΐ πολ-
λοί άλλοι επιθυμούντες να παραστώσιν είς την λαμπράν
χαΐ έπίσημόν έθνικήν έορτήν, -^ν έτίμησε διά τής παρουσίας
του ή Α. Μ. δ βασιλεύς άφικόμενος επίτηδες έχ Κερκύ-
ρας μετά τών βασιλοπαίδων Αλεξάνδρα; χαι Νικολάου.
Τήν χνβέρνησιν άντε«ροσώπενεν ό υπουργός τής δικαιοσύ-
νης χ. Δ. Βουλπιώτης, μετέβησαν δε χα\ πολλοί βουλευταί,
πολλοί ανώτεροι υπάλληλοι, ό νομάρχης Φθιώτιδος» οί αντι-
πρόσωποι τών εφημερίδων τής πρωτευούσης, ό δήμαρχος
Ααμιέων μετά εκατόν συμπο>ιτών του φερόντων χρυσοκέν-
τητον σημαίαν, οί κάτοικοι του χωρίου Αιβανάταις, πα-
τρίδος του *Ανδρούτσου, και ο( δήμαρχοι τών πέριξ δήμων
μετά πλήθους συνδημοτών αυτών. Συμπαρίσταντο χαΐ δύο
γεραρά >είψανα του πανηγυριζομένου ενόχου ανδραγαθήμα-
τος, ο2 γηραιοί άγωνισταΐ Αα^νης χαΐ Πετώνης, συμπολε-
μήσαντες μετά του *Οδυσσέως βίς το Χάνι. Μετά εξαίρετου
φ«λοκαλΙας ειχβ διασχευχσθή ό χώρος διά σημαιών, μύρ•
των, και επιγραφών καταλλήλων, ίδιαιτέρα δε εξέδρα είχε
στηθή δια τόν βασιλέα καΐ τήν άκολουθίαν Αυτοΰ. Τό
μνημεΓον άποτελεΓται έχ στήλης πυραμιδοειδούς περιφρασ•
σομένης υπό σίδηρου κιγκλιδώματος χαΐ φερούσης είς τήν
κορυφην τήν μαρμαρίνην προτομήν του ' Οδυσσέως Αν-
δρούτσου, φιλοτεχνηθεΓσαν ύπό του ίχανου γλύπτου κ. Γ.
Μπονάνου. Τήν δοξολογίαν Εψαλλεν ό αρχιεπίσκοπος Χαλ-
κίδος, μεθ' ο αποκαλυφθείσης τής προτομής, ί^αβε τόν λό-
γον ό βασιλεύς κα\ είπε διά φωνής ήχηρας τα έξης *
• Κνριοι

•Αμάραντος •Ινε ή δόξα τών μεγαλουργών ανδρών τής
ανεξαρτησίας του Ιθνους. Τα εύγνωμονουντα τέκνα αυτών
χρέος Ιχουσι νά στήσωσιν αύτοΓς τρόπαια, ύ^^Αμιμνήσ χοντ

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^:ιΟΟ^ΐ€

Ζ^ΈΙ^^ΧΙΟΧ^ ΧΧ1Σ1 ΕΣΤΤΑΤ:

τοΓς άπωτάτοκς βπιγόνοις την άχρβιφνη φιλοπατρίαν, την
άπβράμιλλον «ύταπάρνησιν, χάριν του έβνίχου μεγαλείου.
Τ6 άνκγιρθέν ωδ( μνημεΓον του άρκιμανίου χα\ δίαπρεποΰς
πολβμιστου 'Οδυσσέως Ανδρούτσου θέλΐι μαρτυρεΓείς αιώνα
τον άπαντα την εύγνωμοσύνην τη; νέας γενεάς προς τους
μεγαλουργούς άνδρας του μεγάλου Άγωνος. Ζήτω το
"Εθνος ι • ^ . , ,

Οί θερμο^ύτοι λόγοι του ήγεμόνος έξήγειραν βπερ(γρ«-
πτον ένθουσιασμ&ν, έπηχολούθησαν δέ παρατεταμένα^ φρενι-
τιώδεις επευφημίαι. ΕΪπεν όλ(γα τίνα παραινετικά μετά
ταύτα ό αρχιεπίσκοπος Χαλκίδος, μεθ* δ άνέγνίο την^ εαυ-
τού λογοδοσίαν & κ. Μ. Κυργούσςος, εισαγγβλεύς των εν
*Αμφ(σσν) πρωτοδικών %α.\ πρόεδρος τη; έπι της ανεγέρ-
σεως του μνημείου επιτροπής, εις ου την πρωτοβου-
λίαν κα\ τον ίκτακτον αληθώς ζηλον οφείλεται το επαινετών
Ιργον. Έκ της λογοδοσίας ταύτης εμφαίνεται βτι είσεπρά-
χβησαν εν δλφ δρ. 26.091, ε* ων 500 συνεισήνεγκεν δ βα-
σιλεύς, 250 ό διάδοχος, 3014 οί έξωθεν όμογενεΓς κα\ τάς λοι-
πάς ο{ έν τω έσωτερικώ* α{ δαπάναι δε άνήλβον μέχρι τη; ημέ-
ρας των αποκαλυπτηρίων εις δρ. 23,377. Μετά την άνάγνω-
σιν της λογοδοσίας του 6 χ, Κυργούσιος παρέδωκε το μνη-
μεΓον προς τον νομάρχην Φθιώτιδος. Κατόπιν έλαβε τον
λόγον ό κ, Λ. Σιμόπουλος, βουλευτής του νομού, δστις
εξάρας την σημασίαν τιΰ πανηγυριζομένου γεγονότος, εξέ-
φρασε την ευγνωμοσύνη ν των συμπατριωτών του προς τόν
Βασιλέα, διόη τιμών τάς έξοχους άνδραγαθίας του μεγάλου
υπέρ της ανεξαρτησίας αγώνος φαίνεται συμμεριζόμενο; καΐ
έγκολπούμενος τα; αναμνήσεις κα\ τους εθνικού; πόθους το^
λάου του. Ακολούθως άπήγγειλε κατάλληλον λόγον ό κ.
Κ. Παπαμιχαλόπουλος, τέλος δέ ό κ. Άχιλλεύς Παρά(»χος,
ό «θνιχος ημών πο:ητής, άπήγγειλε ποίημα, έξεγεΓραν τ^¥
φλογερόν ένθουσιασμόν του ακροατηρίου.

*0 βασιλεύς συνεχάρη τον κ. ΓΙαρχσχον και τους άλλους
ρήτορας, είτα δέ μετέβη εις το παρασκευασθέν δι* Αυτόν κα-
τάλυμα, ενώ τό ενθουσιών πλήθος ίίρραινεν Λυτόν δια πετάλων
ρόδων και ανθέων ροδοδάφνης. Ττ) απαιτήσει του βασιλέως
παρχκάθησαν μετ' αύτοΰ είς τό παρατεθέν πρόγευμα πάν-
τες ο( προσκεκλημένοι. Μετά τούτο έπηχολούθησε χορός εγ-
χώριος, εις 8ν πχρέίτη μετά πολλής ευχαρισχήσεως και ό
βασιλεύς μετά τών βασιλοπαίδων, δι χνέμων εις του; όργανο-
παίκτας χρυσά νομίσματα και κολλών αυτά ιδιοχείρως,
κατά την συνήθειαν, έπΙ του μετώπου αυτών ή δέ βασιλό-
παις Αλεξάνδρα εθώπευε μει* οίκειότητος τά βρέφη των
χωρικών. Κατά την έπιστροφήν της βασιλικής συνοδίας
ει; "Αμφισσαν, εξήλθον εΐΰ προϋπάντησιν αί γυναΓκε; του
χωρίου Σουλοΰμι κα\ ϊψαλλον ά'ίμα.

ΚαΛίϋς μας ηΛθες βασιΛτ^α μ^ τητ ΒασιΛοΛονΛα
οί δέχωρικοί έχόρευον.'Ο βασιλεύς εστη έπ\ πολύ θεώμενος τ^
ώραΓον θέαμα καΐ διέταξε νά προσφέρωσιν είς τους χορευ-
τάς οινον έχ των Ανακτόρων. 'Εν Άμφίσσι;» ό βασιλεύς παρέ-
μεινε μίαν ήαέραν εξετάσας πάντα τά κατά τήν πόλιν, ή
παρουσία δέ αύτου και τών βασιλοπαίδων προύκάλει ζωη-
ρότατον κα\ εκϊΓ ενθιυσιασμόν. Άφοΰ εξέφρασε τάς ευχα-
ριστίας του τώδημάρχφ Άμφίσση; διά την Ικτακτον ύπο-
δοχήν,δ βασιλεύς μετά της βασιλικής οικογενείας άνεχώρησε
Ιιίχτ[Ζ*Αμφι,τρ(τ'Τΐ(: εξ Ιτέας εις την πρωτεύουσαν διά
Κορίνθου.

Ούτως Ιληξεν ή δντως έλληνοπρεπώς τελεσθεΓσα πανή-
γυρις αύτη, ήτις ού μόνον συνετέλεσαν είς την άναζωπύρησιν
του εθνικού φρονήματος, άλλα κα"ι«ρόξενος εγένετο ζηλωτής κα^
ευοίωνου επικοινωνίας του λαοΰ μετά του "Ανακτος αύτοΰ.

ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ

ΚΠΙΣΤΗΒΙΗ. ΚΑΑΑΙΤΒΧΝΙΑ

*Έκκλησΐν προς τους απανταχού όμογενεΓς αποτείνει ει«
διριή επιτροπή συστασα έν Ευρυτανία, ης μέλη εΐσ\ χα\ οί
δήμαρχοι τών δήμων Εύρυτάνων χα\ Κτημενίββν, προς άνέ•
γερσίν μνημείου εις τήν θέοιν Κεφαλόβρυσον, Ινθα κατά τήν
νύκτα της 9 πρό; τήν 10 Αυγούστου 1823 Ιίπεσεν ήρωΤκώς
μαχόμενος ό Μάρκος Μπότσαρης. Ή κοινότης Καρπενησίου
έψήφι σε πρώτη εί«φοράν 5ρ. 1.000. Τό Ιργον τίθεται υπό
τήν προστασίαν της Α• Μ. ού τόν ύπασκιστήν %. *Ιω.

Μπότσαρην ή επιτροπή άνεγνώρισεν έπίτιμον πρόεδρόν της.

— Έν τ^ μεγάλγ) αίΟούσν) του Πανεπιστημίου έγένετο ή
εκλογή του νέου Πρυτάνεως διά το άχαδημαΤχόν Ιτος 1888
— 1889, τοιούτος δ* εξελέγη ό κ. Π. Παπαρρηγόπουλος κα-
θηγητής της νομικής λαβών ψήφους επί 45 ψηφισάντων 42.

— Έδημοσιεύθη έν Ήρακλείφ της Κρήτης ΚατάΛογος
Γδν εΥ Γδ Μονσείω τοχί ΦιΛεχΛαιδευτιχο^ ΣνΛ2(>'
γον ΉραχΛείου αρχαιοτητωτ, ού προετάχΟη ή κατβ
τό λήξαν Ιτος 1887 λογοδοσία του προέδρου *Ιωσήφ Χατζν-
δάκη χα\ περιγραφή του έν *Αμνισώ σπηλαίου της Βίλει-
θυίας. Κατά τό τεύχος τούτο, ό Φιλεκπαιδευτικός Σύλλο-
γος όσημέραι προάγ&ται και χραταιοΰται, άξιολόγον; πα-
ρέχων υπηρεσίας είς τήν άρχαιολογικήν έπιστήμην κα: τήν
ίστορίαν της Κρήτης. Διά της σκοπΙμου αύτου εργα-
σίας τό ΣωματεΓον τούτο εΓλκυσε τό ενδιαφέρον ού μόνον
τών φιλόμουσων κατοίκων της νήσου και άλλαχου διαμε-
νόντων Κρητών, άλλα και τη; έν Αθήναις *Αρχαιολ.ογι»ή;
Εταιρίας καΐ αλλοδαπών σοφών ιδιωτών χα*ι χα0ι9ρυμά-
των επιστημονικών και κυβερνήσεων ακόμη. Ήξιώθη δέ
χρηματικών βοηθημάτων αξίων λόγου, οίον παρά της Γενι-
κής Συνελεύσεως ψηφισάσης 25,000 γρόσια υπέρ τον τα-
μείου του Συλλόγου, παρά της Αρχαιολογικής τών "Αθη-
νών Εταιρίας προσενεγκούσης 4,000 φράγκα, παρά τοϋ
πρώην Γενικού Διοικητού προσενεγκόντο; ετησίως 1,000
γρόσια, %α\ άλλων. Και δωρ:αι δ* είς τό ΜουσεΓνν αυτού
έγένοντο σημαντικαί, ών σπουδαιότερα εινε ή του κ, θ. Α.
Τρίφυλλη, προσενεγχόντος συλλογήν Ίδαίων άντιχβιμένων
πολλών χαι σπουδαίων και αρχαιοτήτων εύρεθεισών έν *Λμα•
ρίω έντό; σπηλαίου. Ή δέ χρηματική του συλλόγου διαχεί•
ρισις απέδειξε τά έξης αποτελέσματα* Προσόδους μέν Ισχεν
ό Σύλλογος κατά τό λήξαν έτος γρόσια 73,170,35, δαπα-
νάς δέ 69,036,23, επομένως απέμειναν έν τω ταμείω με•
τρητά γρόσια 4,134,12.

Κατά τό λήξαν {τος ό Σύλλογος επεχείρησε δύο αρχαιο-
λογικά Ιργα : ήτοι δοκιμαστίχήν άνασκαφήν έν τω υπέρ τόν
Καρτερόν ύποτιθεμένω σπηλαίω της Είλειθυίας, δι* ή< απε-
δείχθη δτι αυτό τούτο εινε τό ύπό του *Ομήρου έν •Οδυσ-
σεία (XIX, 186), Σπεος ΕιΛειθυίας άναφερόμενον, κα*:
έτερα έν χφ σπηλαίω του Ψυχρού έν Λασηθίω.

Πλην τών άλλων Ιργων ό Σύλλογος επωφελούμενος της έν
*Ηρακλείω παρουσίας του μουσικοδιδάσκαλου Λ. Φορμίχα
συνεβλήθη μετ* αυτού Γνα σχηματίστ) ύπό τήν διβύθυνσίν
του Μούσι κόν ΣχολεΓον, έν ω νά διδάσχωνται τήν μουσιχήν
δωρεάν άποροι παΓδες, ορθώς φρονών δτι ή μονβιχή εξημε-
ρώνει και διαπλάττει τά ήθη.

Τοιαύτα τά Ιργα του αξιόλογου τούτου Σιβματείου, χρη•
σιμώτατα μέν είς τή# έπιστήμην, τιμώντα δέ αυτό χαΐ τήν
Κρήτην, ήτις μετά στοργής περιέπει και ύποστηρίζβι αυτό.

— Ή εύπαίδευτος δεσποινίς Αικατερίνη Ζάρκου αναγ-
γέλλει τήν Ιχδοσιν «Ιστορίας -τής Γαλλικής Φιλολογίας-.
Τό ίργον Ισται άξιόλογον καθό προϊόν μακρών μελ&τών, ών
δείγματα έδημοσίευσε κατά καιρούς ή φιλόμουσος συγγρα-
φεύς έν περιοδιχοΤς συγγράμμασι κα\ ήμερολογίοις. θέ>ει
δέ περιλάβει πάσας τάς περιόδους τής γαλλικής φιλολογίας.
Αρχομένη άπ' αυτής τής γενέσεοις και τής πρώτης εξεγέρ-
σεως του γαλλικού πνεύματος,θέλει διά βραχέων έξιστο•
ρήσει τήν κατά τους μέσους αιώνας φάσιν τής Γαλλικής φιλο-
λογίας κα\ διευκρινήσει τάς αιτίας, αΓτινες επέδρασαν είς τή^
άνάπτυξιν αυτής άπό τής αρχής μέχρι τών καθ* ήμας χρόνων.
•Αποβλέπουσα δέ πάντοτε είς Έλληνας άναγνώστας, ενδια-
τρίβει μάλλον περί τήν σύγχρονον φιλολογίαν καΐ την ά^ή-
γησιν των εχόντων πλείονα σχέσιν προς τήν έλληνικήν γραμ-
ματολογίαν.

Τό δλον Ιργον διν^ρέΟη είς δύο τόμους, ώς έκαστος τιμά-
ται διά τους συνδρομητάς δραχμ^3ν 3.

ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ

Η. Ι^βτοΙχΎϋβ — Ιστορία της Μονσιχης' μετΑφραοια
Άθητας Ν. Σερεμε\η, *Ετ *Αβηταις. 1888.

'Τηό πάσαν Ιποψ'.ν άξιόλογον εινε τό ανωτέρω άρτι εκδοθέν
μετά πολλής τυπογραφικής φιλοκαλίας πόνημα, ευδοκιμώ;
έξελληνισθέν παρά τής λογίας κυρίας *Α0ηνάς Σερβμέτη. Το
πόνημα τούτο αποτβλεΓτβι έκ τής εισαγωγής, έκ τεσσάρων

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

.Δ.£:ΛΧΙ0Χ7 Τ£Χ23 ΕΙΡΤΙ/υΐ

βιβλίων χα\ τον βπι>4γου, προτάσσεται δβ ^ χολαχβυτιχί|
χαΐ ϊμπλβως αισθημάτων φιλίλληνιχων επιστολή του συγγρα-
φέως πρλς την μεταφράσασβν χα\ άπάντησι; ταύτης γλβ•
φυρως γεγραμμένη. Έν τοΓς τέσσαρσι βιβλίοις του ίργον συ-
νοψίζεται ή Ιστορία χαι ή έξέλιξις τώς^ ωραίας τέχνης ακί
«:ών αρχαιοτάτων χρ4νων μέχρι των ήμερων μας, άιΛ της αιγυ-
πτιαχηςαριτηςχαΊ τοΰέβραΤχοΰ 4;αλτηρίου μέχρι τώνδημοσίων
συναυλιών του Παδελοΰ, τβχνιχώτατα χαχαμεμερισμένη. Τ6
βιβλίον χοσμεΓται χα\ ύπ^ πολλών είχ6νων διαφόρων μου-
«ιχών οργάνων, αυτογράφων χα\ προσωπογραφιών έξοχων μου-
σο^γών αν τις άναλογισθξ δε π6σον τερπνή χα\ χρήσι-
μος άποβαίντι τοιούτου συγγράμματος ή άνάγνωσις, εύχε-
ρώς βά παραβλέψ^ρ μιχρά τίνα π•:ρ^ τήν γλώσσαν παρορά-
ματα χαι άπο καρδίας θα συγχαρτί την φιλόμουσον χυρίαν,
ήτις φιλοπονήσασα τήν μετάφρασιν αύτου προσήνεγχεν άζιύ-
λογβν έχδού)ευσιν χαι εις τους παρ* ήμΓν φιλομαββΓς χα\
θιασώτας της ωραίας τέχνης, ής ή μεταφράσασα τυγχάνει
μύστίς δ:αχεχριμένη.

ΑΡΤΙ ΕΞΕΔΟΘΗ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗ£ ΕΝ ΚΟΡ£ΙΚΗι

ΕΑΑΗΝΙΕΗ2ΑΠ0ΙΚΙΑ2

Μΐτ& ΟΜλλογ^ς Καρι>ατιιι&ν τροιγον$(&ν

«αΐ σν>λλογ9|ς Κοιρ\>ατ(«αν λ4ξ&«ι>ν

*Τπο του ίατρου Ν. Β. ΦΑΡΔΥ το\^ ΣαμόΟραχος.

Το βιβλίον είνε άνατύπωσις της ε ν τ^ «Εστία» δημοσι-
ιυΟβίσης πραγματείας, δια πολλών προσθηχών έπηυξημένης.
Ούτω προσετέθησαν εν άρχ^ μέν δύο μεγάλα χεφάλαια
πραγματευ&μενα τ^ μ^ν τήν γεωγραφίαν, τ^ δε τήν ίστο-
ρίαν της Κορσιχής, χαΐ έτερον περί Πελοποννήσου, έν τέλει
δΐ άλλα δύο, ων τό μέν περιλαμβάνει συλλογήν Καρυατιχών
τραγουδιών, τδ δε συλλογήν Καρυατιχών λέξεων.
Τιμάται φράγχα 2. Ταχνόρομίχζίς αποσχεΛΧόμεγοτ
φρ, 3^90, ΒϋρίσχΒταί ετ τΐ^ ΒιβιοπωΛειω της
•Εστίας•,

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Πκ^«ν«ΐ(4Ι» 8 Ιουνίου.

Ή Δ. Μ. & βασιλεύς μετά τών βασιλοπαίδων 'Αλεξάν•
δρας, Νιχολάου, Μαρίας χαΐ Ανδρέου άφίχετο εΙς τήν πρω•
τεύουσαν τήν 31 Μαΐου, προερχ&μενος έξ *ΔμφΙσσης, Ινθα
παρέστη εΙς τήν έορτήν τών άποχαλυπτηρίων του μνημείου
της Γραβιάς. Ό βασιλεύς μετά της βασιλιχης οικογενείας
0ά παραμείν^ χ ατά τ^ν μήνα τούτον εις τήν εν Δεχελείς
Ιπαυλιν, χατά δε το πρώτον δεχαήμερον του προσεχούς
Ιουλίου απέρχεται εις Πετρούπολιν προς συνάντησίν της
Α. Μ. της Βασιλίσσης. Είς Πετρούπολιν Οά μεταβώσι χαϊ
6 διάδοχος ΚωνσταντΓνος, ως χαΐ ό βασιλύπαις Γεώργιος,
ουτ» δε χατ* Αυγουστον {σται συγκεντρωμένη αύτύθι πάσα
ημών ή βασιλική οίχογένεια.

— Το περιβύητον έπεισόδιον τών επιστολών τών αποδιδό-
μενων ε{ς τδν έν ΜοναστηρΙφ πρδξενον χ. Πανουργιαν, δπερ
έγένετο αφορμή της διαταράξεως τών μ«ταξύ της Ελλάδος
χαΐ Τουρκίας φιλιχών σχέσεων, φαίνεται διευχρινιζόμενον,
αποδεικνύεται δέ δσημέραι 8η αΐ περί ων δ λ6γος έπιστο•
λαι έχαλχεύΟησαν παρ* έχθρων εχδντων συμφέρον νά ένσπεί-
ρωσι τήν διχύνοιαν μεταξύ τών δύο Κρατών. Ούτως ^ πα•
ρουσιασθεΓσα παρά του ενταύθα πρέσβεως της Τουρκίας
πρ^ς τδν διευθύνοντα τδ ύπουργεΓον τών εξωτερικών χ. θεο•
τύχην επιστολή του τέως διερμηνέως του ένΒιτωλίοις προ-
ξενείου χ. Γραικού έφάνη Ιχουσα ήμερομηνίαν 16 Α-

πριλίου 4886, ενώ ή έπιδοθεΓσα προ ημερών γαλλική με»
τάφρασις αυτή; ^φερεν ήμερομηνίαν 17 Νοεμβρίου 1886.
Ή άλλοίωσις έγένετο σκοπίμως, διδτι κατά τήν πρώτην ήμε-
ρομηνίαν αί μεταξύ τών δύο Κρατών σχέσεις ήσαν τεταμέ-
ναι, χατά δε τήν δευτέραν έποχήν φιλιχώταταΓ. Ευτυχώς
χα\ ή Τ. Πύλη μετριοπαθεστέρας δεικνύουσα διαθέσεις έχα-
ρακτήρισεν ώς προελθουσαν έκ παρεννοήσεως του διοικητού
τήν διαχοπήν της μετά του προξένου χ. Πανίουργια επισή-
μου αλληλογραφίας.

— Αλλεπάλληλοι συχέβηταν κατ* αύτάς έν τ^ πρωτευ-
ούσγ) αυτοχτονίαι. Θλ'.βερωτάτην ιδίως ένεποίησεν εντύπω-
σιν ή του Κ. 'Ισχομάχου άντισυνταγματάρχου του πυρο-
βολικού χα) διευθυντού του επιτελικού γραφείου έν τω
υπουργεία! τών Στρατιωτικών, εκ τών μάλλον εύπαιδεύτων
χαΐ αγαπητών αξιωματικών του ημετέρου στρατού.

— 'Τπεγράφη ή μεταξύ της Εθνικής Τραπέζης χα\ του
δήμου Διγίου σύμβασις, καθ* ην ή Τράπεζα παρέχει είς τδν
δήμον δάνειον έξ ^300,000 δραχμών.

— Ενεκρίθησαν παρά του υπουργείου τα σχεδιογραφή-
ματα τής σιδηροδρομικής γραμμής Μεσολογγίου — 'Δγρινίου.

— Ή συσταθ.εΓσα επιτροπή μετά του έκ Βερολίνου άφι-
κομένου νομισματογνώμονος κ. ΠΊκ επελήφθη τών εργασιών
της επι τής υποθέσεως του νομισματικού μουσείου. Θά προ-
βγ} πρώτον εις τήν σύνταξιν χαταλύγου ^ών νομισμάτων,
άτινα ?δει νά ύπάρχωσιν είς το μουσεΓον κατόπιν δε δ χ.
η\κ εξετάζων τα έ^ Παρισίων άποσταλέντα νομίσματα, θά
ύπ«δείξν) πύσα εισέτι χαΐ ποΓα έλλείπουσιν.

— Ό βασιλεύς τής ^Ιταλίας Ούμβέρτος δεχόμενος έν Βο•
νωνία τους παρουσιασθέντα; είς αύτδν φοιτητάς του αθηναϊκού
Πανεπιστημίου, εξέφρασε τήν χαράν του, βλέπων αυτούς
ούτω πολυαρίθμους σπεύσαντας είς τάς έορτάς του Πανε-
πιστημίου τής Βονωνίας, απεκάλεσε δε αυτούς Εΐίβηί χα)
ου μόνον όμορους, άλλα και δααίμονας τοΓς ΊταλοΓς. Οί
λόγοι του βασιλέως υπήρξαν εξαιρετικώς εύγλωττοι χα)
ενεποίησαν συγκινητική ν έντύπωσιν είς τήν πρεσβείαν του
Ελληνικού Πανεπιστημίου.

— Φοβερών δυστύχημα συνέβη εν Χαλχίδι. Κύων λυσσών
έκφυγων τήν νύχτα άπό τίνος πλοίου επετέθη καΊ ίδηξε
δώδεκα άτομα είς διάφορα τής πόλεως μέρη. Ή πόλις κα-
τελήφθη υπό πανικού. "Ερανοι καταβάλλονται προς άποστο-
λήν τών απορωτέρων έχ τών παδόντων είς Παρισιού; χάριν
θιραπεία;.

—Ή Ελληνική κυβέρνησις απέστειλε ύπερ τών έν Ήπείρω
λιμωττόντων χιλίους σάκχους αλεύρων, επιτρέψασα συγχρό-
νως δπως τα είς "Ηπειρον εξαγόμενα άλευρα απαλλάσσονται
τών τελωνειακών τελών.

ΑΑΑΗΑΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΚΣΤΙΑΣ

κ. Δ. Κ. Ι. Δύνασθε νά τδ παραλάβητε έκ του γραφείου
ημών.— ^ΕΛίβημο^τζι (^τω. Σας πιστεύομεν. >Δύο τινά
ό άνθρωπο; δέν ευρίσκει εύχόλως Ιξω τη; οικογενείας του,
εΤπεν δ *Αβοΰ* πρώτον μεν χαλήν σο^ηατ καΐ δεύτερον άγά-
πην άφιλοκερδή*•— χ. Ι. Τζ. Ύδραν. Άπηντήσαμεν.— κ. Δ.
Ι. Π. Σορό καν. Ελήφθησαν χα) απεστάλησαν ύμΓν τα
ζητηθέντα.— κ. Σ. Α. θισσαλονίχην. Ελήφθησαν. Εύχαρι-
στουμεν διά τάς Φιλικά; φροντίδας. Ταχυδρομικώς άπηντή-
σαμεν. '- χ. Σ. Σ. Χαλκίδα. Τό ζητηθέν βιβλίον απε-
στάλη. Ή διεύθυνσις του χ. Δ. εΤνε αύτη : 6. Β. ΤυΓΠβΓ-
βίΓβΜβ. ί7, III, Ι,βίρζίβ.— νί/οη. Του χ. Α• Ρ. απελθόν-
τος βίς ΑΤγυπτον, ένθα θά παραμείνΐ|) περί τον μήνα, δεν
νομίζομεν σχόπιμον τήν δημοσίευσιν τον σταλέντος. — χ• Κ.
Μ. Διά τό πρώτον άγνοοΰμεν. Ός προς τό δεύτερον, δέν
νομίζομεν τό πράγμα άπίθανον, άφοΰ ώς μας έπληροφόρησαν,
ήγοράσθη ένταΰθα οίχόπεδον, άντ) 600 περίπου δραχμών
τον τετραγωνιχόν πήχυν, χαι τοιούτον ιΐνε τό έν τ^ μιχρα
πλατεία τής Καπνίκαρέας εσχάτως οίχοδομηθέν. — χ• Π. Ρ,
Σορόχαν. *Ι5ιαιτέρως άπηντήσαμεν.— κ. Κ, Ν. Φιλιππού-
πολιν. Ευχάριστοι |ΐ«ν διά τάςφιλιχάς φροντίδας. Τόζητηθέτ
χα\ άπάντησίνμας Ιχβτε ταχυδρομικώς.— χ.Γ. Κ. *Οδησοόν.
Άηεστάλη ή άπόδειξις τω χ. Χ. Δ.— χ. Μ• Ή διά τον
σιδηροδρόμου συγκοινωνία λειτουργεΓ νυν τακτικώς. Τό

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

Δ.33Λ.ΧΙΟΙ^ Τ£Χ23 ΈΙΣίΤΙ^^ΣΙ

ά«ο θ•σσαλονίχη« «ις Βιέννην διάστημα ή &μαξοστοιχ(α 8κα-
νύβι «ις 35 ώρας. — Σντδρομητ^, Το εΓδομιν δημοσιευθέν.
*Αλλα χα\ ή συκοφαντία αυτή, Γνα τύχη του σχοττου της,
δεν πρέπει ν* άντΐβα(νη •ίς τους απαράβατους >&μονς του
πιστευτού. «— χ. Λ. Ι. Ο. 'Ισμαι^λιον. Απεστάλησαν χα)
α( 3 σειραί, άπηντι^σαμεν δέ χαΊ ιδιαιτέρως. — χ. Η. Γ.
Μ. Καβάλλαν. Τιμάται δεδεμένον μετά των χαχυ^ρ. τελών
φρ. 15. — χ. Δ. Ι. Κ. Κέρχυραν. *Εηειδη δέν ευρέθη τ^
ζητηθέν βιβλίον, τηρουμεν ιΐς την διάθεσ(ν σας το άποσταλέν
άντίτιμόν του δραχ. 2. — χ. χ. Π. Κ. Σμύρνην, Δ. Δ.
Κέρχυραν χα\ Η. Μ. Πάφον. Τα ζητηθέντα απεστάλησαν.
— χ. Μ. Δ. Α. Κωνσταντινούπολιν. Δεχόμεθα τα γαλλιχά
γραμματόσημα, άλλα χαθαρά, μή φέροντα τό επιτυπωμα
του τουρχιχου ταχυδρομείου. — Μονσιχω. Τό πρώ-ιον εν
Βύρώπ^ *^δεΓον ίδρύθη εν Νεαπόλει χατά τα μέσα του 16ου
αιώνος ύπ^ φιλόμουσου (ερέως, του έξ *Ισπαν(ας ΙβΑΐΐ άθ
Ταρίβ. Ούτος περιηγι^βη εφ* {χανά Ιτη την Ευρώπην συλ•
λέγων σννδρομάς προς Γδρυσιν του Κ«ταστήματος, άφιχό•
μένος δέ είς Νεάπολιν έν ίτει 1535, έγένετο 6 {δρυτης αυ-
τού διά το^ν συνδρομών £ς είχε συλλέξει. — χ. Π, Τ. Σ.
θεσσαλον(χην• Ιδιαιτέρως έξηγήσαμεν ύμΓν τόν λόγον της
καθυστερήσεως. — χ. Κ. Α. Μ. θεσσαλονίχην. Τό ζητού-
μενον φΰλλον Ιχει εζαντληθη ατυχώς πρό πολλού.

Δ. ΒΙΚΕΛΑ

ΣΑΙΚΣΠΕΙΡΟΥ ΔΡΑΜΑΤΑ

Ιμμέτρως μ»ταφρασ04ντα έκ το\> ΑγγλεχοΟ

"Εκόοσις Α' εις μ-εγα 8ου, μετά σημειώσεων

3—
3.-
3.-

4.—
ί,30

ΜάχέεΟ Δρ.

Άίχλετος »

"Έμπορος της Βενετίας »

"Εχόοσις Β* εΙς μιχροτ ίβοτ,

'ΡωμαΓος χαΐ Ίουλκέττα ρ

Όθέλλος »

Βασιλεύς Λήρ ...• »

ΤαχνόρομιχΙ&ς αποστεΛΧόμενα ίχασζοτ •

ΕΡΓΑ ΤΟΤ ΑΤΤΟΓ

Περί Βυζαντινών, μελέτη Δρ. 3. —

Στίχοι, ίχδοσις νέα » 2.—

Αουχής Αάρας » 1. —

Διηγήματα » 2. —

'ΑίΓο Νιχοπάλεως ε'ιςΌλυμπίαν » 2. —

Δανιχά Παραμύθια ι 4.50

Τ2^^ ατωτερω εχαστοτ ταχνδρομίχϊΆς ατζοσζ εΛΛό'
μεγογ ετζιβαρυγεται ψ,ε Λεπτά 55, προσθέτε λ εις
τηγ αίίαγ τοϊί βιβΛίον.

παϊΙμαγωγη

ξ2Δ3' ΏΔΏΔ33Δ

παρά το^ς *Έλληοο ^αΐ Ρωμ.«(ο(ς

Συγγραφή ^. Ε. ϋββίηβ
χαθηγητου εν Κοπεγχάγν).
έξελληνισθεΓσα άδε(^ του συγγραφέως έχ της δευτέρας γερ•
μανιχης μεταφράσεως.

ΥΠΟ ΛΥΣΑΝΔΡΟΥ Γ. Χ, ΚΩΝΣΤΑ

Τιμάται δραχ. 3••— Ταχνδρομιχώς άποστελλόμβνον δραχ.
3,25•

3 Ιουνίου 1888.

Α4ν•ια τ9|ς Κυβερνήο•«•ς Τρ/χονσα Τιμγι

Δρ.

Των 170,000,000 τών 5 «/ο
120,000,000 τών 5
60,000,000 τών 6
26,000,000 τών 6
10,000,000 τών 6 • •

6,000,000 τών 6 Δρ. παλ.

Κτηματιχαι Όμολ.Έθν. Τραπέζης
τών 60000,000 μετά Λαχείου ^ρ.
αεο^ΜτεχΑ ΚβταβτιΙιμοι^αι
ΕΤΑΙΡΙΑΙ

Έθνιχή Τράπεζα της Ελλάδος Δρ. ν.
Γενιχή Πιστωτιχή Τράπεζα • •

Τράπεζα Βιομηχανιχης Πίστεως • •
Προνομ. Τράπεζα Ήπειροθεσσαλ.• •
Εταιρία Μεταλλουργ. Λαυρίου » »
Σιδηρ. 'ΛΟη>^ν χα\ Πειραιώς > •
Εταιρία Φωταερίου • •

ΣνγαΛΛάγμαζα
ΛΟΝΔΙΝΟΤ— Τραπεζιχ^ν "Οψεως.
3μην.
Σ— Τραπεζιχ^ν "Όψεως
• 3μην.

Νομίσματα
Ει*χοσάφραγχον
Λίρα όΟΐόμανιχή

465.—
467.—
516.—
493.-
245.—
95.—

515—

4.200.-
190
81.50
211.—
140.-
405

31.50

31.35

124.ν,

123.«,,

24.95
28.20

ΧΕΙΜΩΝΑΝΘΟΙ

ΙύλΝΝΟΥ πΟΑΕΙΗ

Σνλλογίΐ} λ\>ρ(ΐι&ν ιεο(ημάτ»ν

Έξλδόθη άρτι αριΟΓα τετυπο»μένον έπΙ χάρτου εχλεχτον^
μετά χαλλιτεχνίχοΰ εξωφύλλου.

Τιμάται δραχ. 3. — Μετά ταχυδρομικών τελών δραχ. 3,30•
ΠωΛεΤται εγ τ<Ά Βι6ΛιοπωΛεί<ρ τί^ς •*Εστίας•

ΑΡΤΙ ΒΚΔΟΘβΝ

ΚΡΗΤΙΚΑΙ ΡΙΜΑΙ

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΑΛΗΔΑΚΗ

ΥΠΟ ΕΜΜ. ΒλΡΔΙΔΗ, Κρητός.

Τιμάται δραχμής.— Ταχυδρομ. άποστελλύμενον δρ• 1. 10
Ευρίσκεται ε υ τ^ ΒιθΛιοπωΛβίω τ9(ς 9^ Εστίας•

ακρόπολις ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ

*λντίτυπα αυτής πωλούνται εν τω Βι6λιοπωλε(φ της
«Εστίας» εν Αθήναις δραχ. 2,50, δια τάς επαρχίας, δραχ.
2,75, διά την αλλοδαπών φρ. χρυσά 3.

ΠΕΡΙ ΤΈ ΘΕΖΕΔΖ ΤΟΤ ΙΟΝΙΟΠΕΑίΓΟΪΖ ΕΝ ΤΙι ΙΡΜι ΚΑΙ ΗΕίι ΓΕΔΙΤΑΦϋ,

τπο

ΑΝΤΠΝΙΟΥ ΜΗΛΙΑΡΑΚΗ

ΠωΛίϊταί ίτ τφ βιίΜοΛωΛΗφ της «^Ε9τ£ας)ΐ όρ. 1.

Έν *Λθι(ν«ις έχ τον τυΐ(ογραφιέου τών Καταστημάτων ΑΝΕΧΤΗ ΚΟΝΙΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ. 1888 —1350

^

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

Λ^η^, &Θ8 12 χο•3ηαιθ"3Γ ιβββ. ^λ.»ηΦ^^ ΙΟ.

ΓΡΑΦΕΙΟΝ τής Εστίας: 'ΕπΙ Ί^^^ δδοΟ Σταδίου, αριθ. 35.

ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

ΒΤ02: ΙΓ•- -. .Α^ρχ». ββο

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΗΜΒΡΟΑΟΓΙΟΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΚΑΪΡΗ.

Ο ΓΠΟΥΗ*ΙΟ£, μνΟλβτορ(αι Ιουλίου Κλαρλτή,
Ι«.»τΑφρασ(ς χ. Α.

Η ΟΔΟΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ, (*£« τ&ν 'ΑθηναιΓιι&ν
*Ε«(οτολ&ν τοΰ Κόμητος άβ Μου;)

ΒΟΝΟΝΙΑ.

Ο ΑΗΡ ΚΑΙ ΤΑ ΑΟΥΤΡΑ ΤΗ£ ΘΑΛΑΣΣΗΣ.

ΝΥΚΤΕΡΙΔΒΣ ΑΙΜΟΑΙΥΒΙΣ,

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ.

ΣΗΜΒΙΟΣΒΙΣ.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΘΕΣΙΣ

Κατα τα στοιχεΓα ατινα μέχρ< τοΰββ νννβχέντρωβαν τά
γραφιΓα τη; Κ&ντρκχής 'Εχτ(λβστ(χή( Έχιτροπης της Έχ-
θέβ«ως χατά πασαν πιθανότητα μόλίς θέλβι (ξαρχέσ&ι το
Ζάππ(ΐον μέγαρον βπως π&ριλάβτ) άπαντα τ& δηλωθέντα
βχ6έματα. ΈπΙ τ^ βάσιι ταύττ) ίγένβτο χα\ ή χατανομή
των διαφόρων αίΟουαων χατα σνναγωγάς.

ι. •^Κίί^^Λ^^^:^*- Α-3—

ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ

ΒΠΙΣΤΗΒΙΗ, ΚΑΛΛΙΤΒΧΝΙΑ

Έν Παριβ(οις ιξΑδόΟη νέα συλλογή ποιημάτων λυρίχων
τοΐΤΒίχτωρος Ούγχώ, μετά §χνατον ιύρβΟέντω^, ύηό την
έπιγραφην ΤουΙβ ]« ΙγΓβ. Της συλλογής προτάσσεται εισα-
γωγή γραφεΓοα παρά του χ. Παύλου Μερίς, &στις έπιστά-
τησε περ\ την Ιχβοσίν. Ε(ς την οιχίαν τούτον ανεγνώσΟη•
σαν εις επήχοον εχλεχτης όμηγύρεως λογίων διάφορα των
νεωστί ευρεθέντων ποιητιχων αύτοΰ Ιίργων, εχρίθησαν 2ΐ
ομοφώνως διά τε την χάριν, τό υψος των εννοιών χα\ την
άπαράμιλλον στιχου^γίαν αντάξια των γνωστών λυριχων
Ιργων του μεγάλου ποιητοΰ. Ός πρωτόλειον της νέας ταύτης
συλλογΙ^ς παρατιθέμε•α ωδε βραχύ ίδιότροπον στιχούργημα.

Οοιηέ(Ιίβ
Ρβτ$αηηαρβ$: Ι,ιλ, £11$
Ι,ϋΙ
ΡΑΓθυ€ΐΐ(τ Ι

ΕίΙ.Ε
ΗοςοβιΐΓ !

ι,υι

Τ« 1κ>υ€ΐΐ6ΐ

ΒΙ.Ι.Β

Τοπ €0βυΓ 1

— Νέας γλώσσης διεθνούς την εμφάνισιν άγγέλλει ^ Τα•
χνόρ(>μοζ το^ Λονόινονί^ νέα γλώσσα χαλ•Γται £ίθ(;υ«,
προώρισται δέ να διβυχο)ύΝ'Τ)τας μεταξύ των λαών έμποριχας
χα) έπιστημονιχάς σχέσεις. Καθά δ εφευρέτης αυτής χ. Έν-
δερσων εδηλωσεν, ή Ι.Ίώ$όλ Οχ δανείζηται λέξεις εχ των
νεωτέρων γλωσσών χαΐ της λατινικής, όσάχις ή λατινιχή

/έξις εινε προτιμητέα, δεν θα είνε δε γλωσσά παγχόσμιος
αλλά διείνής. 'Ο εφευρέτης προατίθησιν δτι ουδέποτε οΙ
ευρωπαΤχοΙ λαοί Ιζθελον συγχατατεθή να παραδεχθωσιν ώς
γλώσσαν διεθνή μ(αν των ευρωπαϊκών γλωσσών, έχ τούτου
δε παρέστη ή άνάγχη δπως δανεισθξ εχ της λατινικής, ου•
σης τ^ θεμέλιον των νεωτέρων γλωσσών, το ένωτιχόν μέσον
δπερ {οται τόσον χρτ^σιμον χαι επωφελές. •Προντ(μησε δ&
τος λατινιχάς ρίζας, λέγει τελευτών ό εφευρέτης, ώς οίχείος
προς^ τους "Αγγλους χα\ προς τβς ρωμανιχάς φυλάς, τους
Σλούους χα\ τους Γερμανούς, οΓτίνες μετ* αξιοσημείωτου
ευχέρειας οπουδάζουσι τάς διαφόρου; ξένας γλώσσας χαι οΓ•
τίνες τάχιστα θα εχμάθωσι την ί,ίη^ΐΐΑ.

-« *Από του θανάτου του Αυτοχράτορος Γουλιέλμου μέ-
χρι της 25 άπριλίου εξεδόθησαν χατά βιβλιογραφιχήν στα•
τιστιχήν 471 δημοσιεύματα αναφερόμενα είς αυτόν χαΐ εις
£λλα μέλη τής ο{χογε>ε{ας Χοενζόλλερν.

— Εξεδόθη άρτι έν Ρώμι^ το πρό πολλού άνβμενόμενον
μεγίστης {στόρι χής αξίας ήμερολόγιον του Καβούρ.

— Αριθμός τις όθωμανοπαίδων απεστάλη δημοσία δανάν^
είς Γερμχνίαν προς έχπαίδευσίν έν γερμανιχοΓς εχπαι•
δευτηρ(οις. Οί όθωμανόπαιδε; ούτοι ανέρχονται εί( 2θ.

— Έν 'Αμστελοδάμφ ένεχαινίσθη από Ι μαίου Έθνο-
γραφιχόν ΜουσεΓον. 'Εν τω μουσείφ τούτω έχτό; άλλων
πολυτίμων αντικειμένων υπάρχει πλουσιωτάτη συλλογή ^•
π) ων, σχευών,χοσμημάτων έχ του Ίνδιχου αρχιπελάγους.

— Ή εν Κοπεγ^^άγο Σχανδιναυιχή Ιχθεσις ήνεώχθη τξ
18 μαίου. Είνε αύτη εμπορική, βιομηχανική καΐ καλλιτε-
χνική χαΐ περιλαμβάνει εκθέματα μόνον έχ Δανίας, Ισλαν-
δίας, Σουηδίας και Νορβηγίας.

— Μεταφρασθε^.ς γερμανιστΊ παρεστάθη έν τφ βιεννα(φ
ΒυΓ^ΐΙΐββΙβΓ ό *Αβαζ ΚωνστατνΤτος το εχ του ομωνύμου
μυθιστορήματος του Άλεβύ εξαχθέν δράμα.

— Έν Νέα *Υόρχτ| ετέθησαν τά θεμέλια μεγάλου Γερ-
μανικού θεάτρου.

— Τ^ 17 μαιου Ιώρτασε τό μέγα θέατρον Στοκχόλμης
τήν εκατονταετηρίδα του.

— Ύπό τήν έποπτείαν του *Ιουλίου Σίμωνος ηρξατο ή
ΙχΙοσις νέου οικογενειακού περιοδικού εν Παρισίοις της
Ηετυβ άβ ΡλΐηΙΙΙβ, ου κύριο; σκοπός είνε ή έν Γαλλία ά•
νόρθωσις του οίχογενειαχοΰ αΐσθήμα-κος.

— Παρά τήν Ούασιγχτώνα τής Β. Αμερικής ετέθη τήν
24 μηίου ό θεμέλιος λίθος του νέου καθολικού Πανεπιστη-
μίου.

— Τξ 22 μαίου συνήλθεν εν Φραγκφόρτν) τό 7ον συ«έδριον
των γερμανών δ!δασχάλο)ν. 1200 διδάσκαλοι εξ αμφοτέρων
τών γενών προσήλθον εξ Ολης τής Γερμανίας, έν οίς 150
αντιπρόσωποι διδασκαλικών συλ/όγων άριθμούντων έν
δ)φ 50,000 μελών. Τό συνέδριον αμα τ^ ένάρξει τών ερ-
γασιών απηύθυνε τηλεγραφιχώς χαιρετισμόν προς τον
Αυτοχράτιρα.

— Ό γηραΐο< αυστριακός ποιητής Έοουάρδος Βάουερν-
φελδ έπεράτωσεν άρτι νέον Ιστορικόν Οραμα ελληνικής υπο-
θέσεως ύπό τον τίτλο ν ΆΛχιβιάόνο-

— Μελόδραμα νέον γερμανιχόν ύπό τον τίτλον ή Τρι•
XV μία, ου ή ύπόθεσις ελήφθη έχ του ομωνύμου σαικσπη-
ρείου δράματος, Ιίργον του μελοπο:&υ Ουρσπρουχ παρεστά-
Οη εσχάτως μετά πολλής επιτυχίας άπό τής σκηνής του εν
Φραγκφούρτη θεάτρου. Ή μουσική εινε γεγραμμένη κατά
τον βαγνέρειον τρόπον του μουσικού δράματος.

— *Εν Ρώμ^ εκδίδονται 191 εφημερίδες και περιοδικά.
Τούτων 21 εινε καθημερινά φύλλα. Ό πολιτικός τύπος αριθ-
μεί 35, ό θρησκευτικός 37* εικονογραφημένα εινε 23, 14
γράφονται εις ξένας γλώσσας.

Τό Δημοτιχόν Συμβοΰλιον Αθηναίων όψηφίσατο πραξι^
άξίαν έαυτου και τής πόλεως. Έπ\ τξ προσεχώς τελουμέν^Ι
έν Μονάχφ έκατονταετηρίδι του φιλέλληνας βασιλέως Λου-
δοβίκου τής Βαυαρίας, εις τάς τελετάς τ^ς^ποίας εκλήθη

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ΟΟ^ΐ€

^::^^Ξ.Λ.XI01^Τ Τ2ΗΙΧ1 ΕΣ3ΧΙ^Α.23

χαι ^ Δήμος Αθηναίων, προτάσε^ του Δημοτίχον Συμβού-
λου χα\ βουλβυτουχ. Α. Ψύλλα, έγένίτο δ(χτ6ν, όπως βντ^
προ τον νεόδμητου Οιάτρου πλατεία ττ) φ^ρωνύμω τον •Λου•
δοβ^χου* άνιδρυ6ξ άνδριάς, ου τας δαπανάς θα χαταβίλ^
6 δήμο; *ΔΟηναίων. "Ινα όμως μή εχληφΟ^ το έργον ώς
μονομερές, απεφασίσθη Γ/α ζητηθωσιν οί Ιρανοί χαι των λοι•
ιτων του χρίιους Δημοτ:χών Συμ6ου)(ων.

— ' Ή Πρυτανεία του Έθνιχου Πανεπιστημίου έίβόωχε
Αροχηρυξιν, δι' ήΰ κανονίζει νο έτήτιον διαγώνισμα, δηερ 6
ταχτικός χαθηγητης τη; χειρουργιχης χλινιχής χα'ι της χει-
ρουργικής παθολογίας χύριος Θ. ΆρίταΓος έπι ιξ ευκαι-
ρία της πεντηκοστής έπϊχείου τονί εθνικού Πανεπιστημίου
ιδρυσεν, όρίσα; χιλιόδρβχμον βραδεΓον, το όττοΓον θ* αποδί-
δεται εις τον πρωτεύτοντ» διδάκτορα της 'Ιχτρικής εν δια-
γωνισμω. Ή *Ιατρ•.χή Σχο>ή χα'ι ή ΆχαδημαΓχή Σύγ Μίλη-
τος ώρισαν^ διτως τβλήται ό διαγωνισμός κατά μήνα Σεπτβμ-
βριον έκαστου Ιτους μεταξύ των του λήξαντος ακαδη-
μαϊκού έτους διδακτόρων, οΓτινες Ι>.9(βον τον βαθμον
άριστα η λίαν καλώς* προ; δε τούτοι; δπω; οί διαγωνιζό-
μενοι έξετάζω^'ται προρορίχώς μεν εις τήν 'Λνατομίαν, Φυ•
σιολογίαν, ΦαρμαχολογΙαν, εΐδιχην Νοοολογίαν, Χειρουρ-
γίαν, ΠαΟολογίαν χλΊ Μαιευτιχήν, εγγράφως δέ ει\ 'έν των
μαθημάτων τούτων,

Ή Πρυτανεία προσκαλεΓ του; βουλομίνου; έχ των δι-
δακτόρων του λήγοντος αχα^ημαΐ'.οΰ έτους 1887—88 να
διαγωνισθωσιν, δρίζουσα ήμέραν των εξετάσεων την 29ην
του προσεχούς Σεπτεμβρίου. Δί αιτήσεις δέον ν3ί ύποβλη-
θωσιν άηο της 22—28 τον αύτοΰ μηνός.

— Κατά τάς έν τ^ *Λχροπόλει ενεργούμενες ανασχαφας
άνευρέΟη ωραιότατη χεφχλή άρχαΓχής έποχης εξόχου τέχνης.
Ή κεφαλή προσαρμόζεται ακριβώς είς κορμόν νεανίου εό-
ρεθέντα προ πολλών ετών έν τ^ 'Λχροπόλει. Τοιουτοτρόπως
συμπληροΰται α^^αλμα, τό όπ^Γον θ* άποτελζ ενα εκ τών
άρίττων χότμων του *Λρχαΐολογικου Μουσείου.

— Δια τον προχηρνχθέντα διαγωνίσμόν προς κατα-
σκευήν άνδριάντο; του Κολοκοτρώνη ύπέβαλον αιτήσεις 6 εν
Μονάχφ γλύπτης κ. Ι. Βιτάλης, οί ένταΰΟα κκ. Γ. Ξενά-
κης, Γ. Μπονάνο;, κ χι Λίζαρος Φυτάλης, και 6 εν Σύρφ
κ. Γ. Βιτάλης. Τά προτ:>άσ;χαχα δέον να ύποβληθώσι προ;
τήν Έπιτροπήν μέχρι του τ'λου; Σεπτεμβρίου, και είτα θα
άποσταλώσι προς κρίσιν και εχλογήν είς τήν έν ΡώμΥ)
Άχαδημίαν.

— 'Τπό τον τίτλον β'Ηλειακά• ό εν τω γυμνασίω Πύρ-
γου καθηγητής κ. Γ. Παπανδρέου εκδίδει συγγραφήν πρω-
τότυπον, ής άντικείμενον Ι'τται ή αρχαιολογική, γεωγραφι-
κή κα'ΐ ίστορική έρευνα τη; επαρχίας ταύτης.

— Τπό του χ. Π. Μϊλ'άγρου ΆΟανατίου άγγέλλετχι ί-
Ιχδοσις «Βιογραφίας *Α>8ξάνδρου ΡΙζου -του Ραγκαβή».

— Έκ του τυπογραφείου του Μβδδβ^βΓ <1* ΑΐΙΐέηβδ εξε-
δόθη εις τεύχος κομψόν ή «Ετησία Έηετηρις» του Γαλλι-
κού 'βμπορικου Επιμελητηρίου Αθηνών και Πειραιώς,
περιέχουσα τα πραχτιχχ του Έπιμελητηρίου.διαφόρονς στα•
τιστιχάς πληροφορίας περΊ Έλλάοος χα• αΚλας εμπορικά;,
βιομηχανικάς, σ;3ηροδρομιχας κτλ.

— Ό έν Μασσαλία ελληνικός σύλλογος Κπεμψεν εις τον
σεβασμιώτατον Αρχιεπίσκοποι Κεφχλλην(χς δια τήν ύπό
τούτου συσταΟιΓσ XV έν *Αρνοστολίω Βιβλιοθήχην πάντα τά
βιβλία τά τέω; άπορτίζ.ντχ τήν β<βλιοθήχην του •ίρ'ϊμένου
Συλλόγου, καϋως και τχ; εικόνας τάς άνηρτημένας έν ταΓς
βίθούσαις αύτου. "Γιτέρ της αυτής δε βιβλιοθήκης αλεστεί•
λβ κα\ ό έν Μασσαλία κ. Ήρώνυμος Βχλιέρης 40 λίρας
στερλίνας.

*Οσχύτω; δέ α! έν Μχτσχλία Ελληνίδες Κυρίαι έκ κοι-
νή; συνδρομή; έπεαψχν β•; το τξ ενεργεία του *Λρχιεπι-
σκόπου Κεφαλληνίαΐ άρτι συττηΟέν νισοχομείον πάντχ τά
χρειώδη ύφχσματχ και ενδύματα δια τους άσθενεΓς. 'ϊ*πέρ
του νοσοκομείου δ' έπίση: τούτου οί έκτ^λε'τται τη; διαθή-
κης του αειμνήστου Αγγέλου 'Ρωμά/ου δ•.* επιστολής των
πρό; τΗν Σεβ ΆρχιεπΙσχοπον Κεφαλληνίας έϊήλωσαν δτι
κατέθεσχν το έκ 50,000 δραχμών κληροδότημα. Τοι αύται
πράξεις τιμϋσβι τους όμογενεΓς και τον ύπερ κοινωνικών
σκοηών και αγαθοεργών έργαζόμίνον Σδβ. 'Αρχιεπίσκοπον
Κεφαλληνία; Κύριον Γερμχνόν, είνε άνώτεραι παντός ε-
παίνου.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Π«^β«ΐ(ΐυ|, 10 *1ο«ν{•».

Διετάχθη πέ>θο; τριών εβδομάδων έν τ^ Αύλ^ έπ\ τώ θα-
νχτω του αυτοχράτορος της Γερμανίας Φρεώερικου του Γ'.

— Έχομίσθη ή εν Παρισίοις χατασκευασθεΓσα πολυτί-
>εστ«τη σ*άθη, ή διά κοινού εράνου πάντων τών αξιωμα-
τικών του πεζικού άγορασΟεΓσα δπως δωρηθξ τω Διαδόχ»

αδαμάντων έπ^ της λαβής όλης άδαμαντοχβντήτου είνε κε-
χαραγμένα τά γράμματα •Έν τούτω νίκα•, πολλο\ δε αδά-

μαντες φ^Ρβ^'ϊ* το άρχιχόν στοιχβΓον του ονόματος το5
Διαδόχου. Έπι τών δύο πλευρών της λεπίδος άναγι-
νώσχονται αί έπιγραφαι «Τ^ Α. Β. Τ. τω διαδόχω Κων.
σταντίνω* •0ί αξιωματικοί του πεζιχοΰ ΐ'887.• Τήν σπά-
Οην τχύτην,ής ή άζία ανέρχεται εις 6200 παλαιάς Ιραχ\ίάς,
θά έπιδώστ] προσεχώς τω βχσιλεΓ επιτροπή ανωτέρων αξιω-
ματικών.

^ — Έπανέκαμψεν ό απουσιάζων πρό καιρού ύπονργος
τών εξωτερικών κ.^ Σ. Δραγούμης, δστις θ' άναπληρώσ») καΐ
τον εις ^^έρxυραν απερχόμενον συνάδελφόν του ύπουργόν τών
ναυτικών κ. θεοτόχην.

— Παρουσιάσθη χαΐ επέδωχε τά διαπιστευτήρια τώ βα-
σιλεΓ ό άρτι άφικόμενος πρεσβευτής της Αγγλίας χ.
Μόνσων.

— Διαπραγματεύσεις γίνονται μεταξύ της Κυβερνήσεως
κα\ 'ΓΟταιρΙας τινός περί της κατασκευή; και διαχειρίσεις
σιδηροδρόμου ένοΰντος «όν Βώλον κα\ τά Αεχώνια διά τρο-
χιά; στενότατης, ήτοι 60 εκατοστών του μέτρου. *Η δαπά-
νη της κατασκευής του σιδηροδρόμου τούτου υπολογίζεται
είς ΐ5000 δραχμών κατά χιλιόμετρον, ένώ τών παρ' ήμΓν
στενών σιδηροδρόμων ή δαπάνη ανέρχεται κατά μέσον δρον
είς 80,000 δρα/μών. Ό σιδηρόδρομος ούτος Ισται μή-
κους 30 χιλιομέτρων.

— Πάρα τών αντιπροσώπων μεγάλης γερμανικής εταιρίας
υπεβλήθησαν προτάσεις προς τον δήμαρχον Έρμουπόλε^ς
περΊ φωτισμοΟ^τής πόλεως εκείνης δι* ηλεκτρικού φωτός.

— Όχτώ τών έν Χαλχίδι δηχθέντων ύπό λυσσώντος κυ-
νός άφικόμενοι έκεΓΟεν άνιχώρησαν είς Παρισίους δπως ύπο-
βληΟώσιν εί; θεραπείαν παρά τω κ. Παστέρ.

— Ήμερα προς έχλογήν τών νομαρχιακών συμβουλίων
ώρίσθη ή 28 *Ιουλ(ου. *Αναλογουσι νομαρχιακοί σύμβουλοι
κατά νομούς ώς έξης• έκ τών νομών "Αρτης και Ζακύνθου
ανά 12, έκ τών νομών Κεφχλληνίας, Ευβοίας, Τρικκάλων,
Κ-ρχύρχς χαι Λακωνία; 15, εκ του νομού Φθιώτιδος 16,
έκ του νομοΰ Αίτωλιας κα\ Ακαρνανίας 17, έκ τδν νομώ«
Αργολίδος και Κορινθίας, Λαρίσσης κα\ Μεσσηνίας ανά
18, έκ τών νομών Κυκλάδων, Αρκαδίας και Άττικη; και
Βοιωτίας άνά 19, χα• έκ του νομοΟ * Αχαίας και "Ηλι-
δος 20.

— Ή αναλαβουσα τήν κατασκευήν του σιδηροδρόμου
Μύλων-Καλαμών εταιρία κατέθηχε τήν έκ ΙΟ,ΟΟΟ,ΟΟΟ
προκαταβολήν, ή δε ημετέρα κυβέρνησης κατέβαλε το έκ
12,750,000 άντίτιμον αυτής παρά τξ Εθνική Τραπέζτ} εις
έντοκα γραμμάτια κα\ χρεώγραφα.

— Ή κατασκευή του από Μεσολογγίου μέχρι Αιτωλικού
πρώτου τμήματος του σιδηροδρόμου Μεσολ.ογγ(ου-* Αγρινίου
άρχεται μετ* ολίγας ημέρας. Διετάχθη ήδη ό νομάρχης
δπως συνεννοουμενος μετά τών αρμοδίων άρχων προβη είς
τήν άπαλλοτρίωσιν τών ύπό της γραμμής καταλαμβανόμε-
νων κτημάτων.

— Αί συλλεγεΓσαι εν Έ>λάδι σύνδρομα^ υπέρ τών έν
Κωνσταντινουπόλει φιλανθρωπικών καταστημάτων άνήλθον
έν συνόλω είς δραχ. 32.430.

— Άπήλθον είς Θεσσαλίαν οί μηχανικοί της γαλλικής
αποστολής μετά τίνων έχ τών ημετέρων ύπό τήν όδηγίαν
του αρχιμηχανικού κ. Γκοτ>άν δπως ποιήσωνται Ιναρ•
ξιν τών αναγκαίων προχχταρχνιχών εργασιών δια τά έν
Θεσσα)ία γενησόμενα υδραυλικά ίργα. Οί μηχανΐχο\ διαι-
ρεθήσονται καθ* ομίλους, όπως άρχίσωσιν αΙ έργασίαι έκ δια-
φόρων ενταυτώ μερών.

ΟΪ9ϊΐϊζθ(:Ι όγ

Οοο^Ιε

.Δ,ε^ί^χιοΐΝΓ χχχς: εςτια^ρ

ΚΑΗΡΩΣΙΣ ΤΟΥ ΛΑΧΕΙΟΥ ΤΗΣ «ΕΣΤΙΑΣ»

Πρακτ&κόν.

•Εν • Αθήναις, σήμβρον την 5 Ιουνίου 1888, ήμβραν Κυ•
ριαχήν χαι ώραν 4 μ.μ. προσχ>ηθίνχβς πάρα της Δ:βυθύν-
σβως της «Εστίας• ο? υποφαινόμενοι σννδρομηταΐ αύτης
XX. Ν. Χ. Άποατολίδης, Ν. Σπανοωνής, Σπυρ. Πιρρης,
Σπ. Βασιλειάδης χα\ Δημ. Καχλαμάνο:, συνήΧθομβν βν τω
γραρ^Ιφ του πβριοΒιχου, όπως παραστωμβν %1ς την χλήρωσιν
του λαχείου του διοργανωΟεντος χίριν των συνδρομητών
αυτού. Γενομένης δ* έζελέγξεως των χλήρων χαι ευρεθέντων
τούτων εν τάξει, προέβημεν ει; την χλήρωσιν του Λαχείου
χαθ* -ίΐν εξήχθησαν οΐ έκδμενο•. πεντήχοντχ αριθμοί, χατα•
γραφόμενοι ωδε χατά την τάξιν τη; χληρώσεως αυτών;

135—1538—1341—239-1614—166—1101 — 890 —
1650—1272—462—402—1530-314— 1240—1212 —
1259-4—500—1659—1424-1057—348—1543 — 1282
—537—1137-265—1433-416 — 235 — 419 —1492 -
875-1587-218—121-385-111 — 194-865—297-44
—802-1061— 2642-85—926— 1005-1445

Έν 'ΑΟηναις τ^ 5 Ιουνίου 1888
*Η εηΐ Γηο χΛηρώσεως επιτροπή.

£. Βασιλειάδης Ό Διευθυντής της «Έστίαςι

Ν. Χ. Αποστολίδης Γ. Κασδδνης

Σ. Περρης

Δ. Καχλαμάνο;

Ν. Σπανδωνης

Μετά την χλήρωσιν του Λαχείου, παραβληθέντες οί χλη-
ρωθέ/τες αριθμοί πρδς τΐ» στέλεχος του βιβλίου των αποδεί-
ξεων τη; (Εστίας* ευρέθησαν άνήχοντες ούτοι εις του; επο-
μένου; συνδρομητας αύτη; :

'Λριβ. 135 συνδρ.

1538 «

1341 »

239 »

1614 »

166 •

1101 •

890 η

1650 •

1272 »

462 •

402 .

1530 «

314 •

1240 .

1212 •

1259 »

4 •

500 •

1659 •

1424 •

1057 .

348 •

1543 •

1282 .

537 .

1137 »

265 -

1433 »

416 »

235 •

419 >

1\92 .

875 .

1587 -

218 -

121 .

385 »

111 .

194 •

•Ιωά/ν»ϊ Γχάβα — Γράτζ
Γ. Άλεζ. Δουζίνα — Πα•τρών
Κω/στ. ΜωραΤτίντ) — *Αθηνών
Δημ. Λιάλιω —Μονάχου

Γερασ. Ραυτοπούλω — *Ι^άχη«
Έμμ. Κ. Βουλαλ^ — Καβάλλας
Σ. Κ• Κιαφχζβζω — Λιτιαλιχοΰ
Λαυρεντίω Μαβίλλιτ) — Κερκύρας
Τηλεμάχω Ίσμυρίδιτ — *Λθηνών
Ν. Κρχσσάχγ) —Αθηνών

Άριστοτέλει ΦονδριΙ — Σμύρνης
Φ. Κώνστα 'τουλάχν; — Βουκουρεστίου
Ν. Καραγ:2νιάχιο —Καλαμών
*Λθηνα Κυπρί άδου — ' Οδησσού
Σπυρ. Άραβαντινώ — Ληξουρίου
•Ηλία Ν. Π.οοχδπνι —Κεφαλληνίας
Λ. Καστρωϋέν(5ΐ — '^^θηνών
Ττέάέήο ^λΜΛ^ττ — ΗονβΓβΚο
Δημ. Σαρσέντγ) — Ροοτοβίου

*Ιω. Σιάνω — Πατρών

*1ω. Σπανίδ^ — Β^όλου

Αιχατ. Κωνσ.Βούρου —Αθηνών
Άδελφ. Δεπάστα — ιΚων|πό>εως

Σπυρ. Μέγαργ)
Δημ. Κηρύχω
Χριστ. Μάσσω
θεοδ. Βούλγαρη

Νιχ. Παλ^ιολόγω

— 1 1 ατρών

— Αθηνών

— Λεόβας

— ίίειραιώς

— 'Λλεζανδρείας

Καν.Τ.Τολιβπούλου — Τριπόλεως.

Δ. Μ. Βαμβούρτ)
Γρηγ. Καριτοζτ,λω
Π. Χρυνσούλν)
Λέσχιρ «Πύργο;»

ίιτστί)

Κωνστ. Δι

Φ. Βάλβρ

Β. Ζλατάνφ

Ίγν. ΕύστρατιάδΐΓ

Κωνστ• Δημητριάδΐ)— Βραίλος

'Λναγν. «Βενιαμείνβ-Πλωμαρίου

Κω^στ. Καμπούρν} — ΤαΤγανίου

Γιουργέβου
— Ούζούν-Αδα (Κα-
-Κωστάντσας [σπία)
— Πύργοι»

— Πειραιώς

— Λιτω>ιχου
— Θεσσαλονίκης

Πλωμαρίου

Αριθ. 865 συνδρ. Χ. Παπαγεωργίου —Κερκύρας

• 297 » Α. Δ. Λούση — Όδησσοΰ

» 44 » 'Λγγίλξ Δρίβα — Όλτενίτζης

• 802 » Πελ. Ήλιοπόύλι^ - *Αθηνών
1061 • Θ. Τράστα —Αθηνών

^«• 1642 » •Ανδρ,Σπηλιοπού>φ— Αιγίου

• 85 • Ευ. Κυριαχοπούλφ — Άρμαβηρ Καυχά•

• 926 « Πηνελόπη Σκέφερη — Λευκάδος [σου
» ΙΟΟό » Άποσ. Ν. Καρδίτσι^ — Σύρου

« 1145 • Στεφάνφ Παρίσν) — Αθηνών.

Έκ τών ανωτέρω αριθμών χερδίζουσιν ;

Οί δέχα πρώτο! (1-10) έκαστος ανά £ν σώμα χρυσδδε-
τον της Ιστορίας Παπαρρηγοπούλου.

Οί επόμενοι δέκα αριθμοί (11-20) έκαστος ανά ό/χα
τδμους της «Εστίας• χατ• έκλογήν.

0{ έπδμενοι εΓκοσιν αριθμοί (2ΐ-4θ) εχαστος ανά πέντε
τδμου( της «Εστίας* κατ* έχλογήν.

Οί έινδμενοι πέντε (41-45) £χο(στος ανά μίαν πλήρη σει-
ράν τεσσάρ^γ ετών της σατυρικής εφημερίδος του •Ρω-
μηου•.

Οί τελιυταΓοι πέντε (46-50) εχαστος «νά μίαν συλλογήν
τών επομένων βιβλίων :

Με^δ Βαρθόλδη Ιστορία τη; Ελληνική; "Επαναστάσεως.

Δ. Βικέλα μετάφρ. Μάχβ3θ, 'Αμλέτου, Έμπορου Βενε•
τίας, του Σαίχ7πειρ.

Δημ. Βερναρδάκη Ευφροσύνη.

•Αγγέλου Βλάχου Λυρικά ποιήματα.

Δ. Βικέλα Διηγήματα.

Λεύκωμα περιέχον 12 φωτογραφίας τών αρχαίων μνη-
μείων.

Θήχην χρυσότζυκτον δια φωτογραφίας.

Παρακαλούνται οί ανω σημειούμενοι κύριοι συνδρομη-
ται να παραλάβωσιν έκ του γραφείου της «'Κστίας» έκα-
στος το βι: αύτον ανήκον κέρδος. Οί εξ αυτών χερδίσα«τες
τύμους «Εστίας» παρακαλούνται νά δηλώσωσιν ήμΓν τους
γόμους τής εκλογή; των.

Οί εν ταΓς έπαρχίαις χαΐ τω έξωτεριχώ παρακαλούνται
νά ύποδείξωσιν ήμΓν το πρόσωπον, εις $ θέλουσι παραδοθή
τα εις αυτούς ανήκοντα κέρδη. Έν περιπτώσει αποστολής
αυτών διά του ταχυδρομείου, τα ταχυδρομικά τέλη έπιβα•
ρύνουσι τον συνδρομητήν, προς 8ν αποστέλλονται. Είνε δέ
τα ταχυδρομ'.χά τέλη ταύτα*

Διά την ΊττορίανΠαπαρρηγοπούλου δεδεμένην Δραχ. 8. —

Διά δέχα τύμους «Εστία;• 7.40

Διά πέντε τύμους «Εστίας• 3.70

Διά μίαν σειράν 'Ρωμτ^ο^ « 2.—

Διά την συλλογήν τών βιβλίων • 3.2θ

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗ£ Β£ΤΙΛ£

χ. Κ. Ν. Δ. ΠχραχαλίΙσθε νά το παραλάβητε εκ του
γραφείου ημών, — Σεβ. αρχ. Ι. Μ. ΛονδΓνον. *Η συνδρομή πα-
ρεδόθη τξ ^Εφημέριοι, παρ* ης θά άποστέλλωνται ύμΓν χαι
τά αλλχ φύλλα. — χ. Σ. Γ. ΒίβΙίΐζ. ΣυνεμορφώΟημιν τ^
παραγγελία σας, ιδιαιτέρως δ* άπηντήσαμεν• — Παρατη'
ρτίτι^. Ό πολύ; λαός Ιχει άνχγχην φιλολογίας, ήτις νά η
διά το πνεύμα αυτού χαι την χαρδίαν δ,τι εΙνε δ άρτος χαι
& οίνος διά τλ σώμα του. Εργατικές ων Ι/ει άνάγχη*' ερ-
γαλείων, χαΐ ω; τοιούτον άξιοΓ νά μεταχκιρισθ^ χα\ το βι•
βλίον δπερ άναγινώσχει χαι το δράμα εις δ παρίσταται. Έ-
πιζητκΓ παραμυθίαν, ενθάρρυνσιν. « Δότε μοι, αναφωνκΓ εις
του; συγγραφ•7;, δότβ μοι μίαν λέξιν, την οποίαν νά μετα-
χειρισθώ αυριον, άπόψι, βταν 6ά έπέλθν) ή στιγμή «* άπο-
φασίσω,νά διευθύνω τους οΓχείους μου, νά δδηγήσω την σχέ•
ψιν μου. *Έχ'» νβ^^^'• ομιλήσατε μοι δι* αυτά. "Έ/ω γυ•
ναΓκα, δμΟήσατέ μοι δι* αυτήν. Πυχνον σχδτος καλύπτει
τ^ν αύτοχαλούμενον πλπολιτισμένον τούτον χόσμον, βστις
καθίστα Ιτι πυχνότερον το «κύτος του σβύνων τα παλαιά
φώτα. ΣεΓς οΓανε; βλέπετε, καλέσατε με* Άη* εδώ ή απ*
έ«ιΓ πρέπει ν3ι διευθυνθώ;» — χ. Ν. Ι. Σύρον.'Λπαρ^δεχτον,
ληζάσης της προθισμίας. — χ. Χ. Ρ Πά^ας. Ελήφθησαν

ΟΪ9ϊΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

Δ.ΕΙΛΧΙΟΝ• Χ£ΪΣ3 ΒΠΧΙ^^Β

χαΐ «κληρωβησαν τα ανηχοντα τ$ χ. Ν. Π., ώς ίδιαιτέρΐύς
σας έγράψαμιν. — χ. Φλ^ Κωνοτζντινοΰπολιγ. *Λπάντησ(ν
μας ϊχ«τε ταχυδρομιχως. — ΦιΛαταγνώστ^ξ, Ό λ6γος
(Ινε απλούστατος, χα\ τούτον άναφέρ&ι «ου αύτος & συγ-
γραφεύς, δν θαυμάζ^τβ. Δια την χλ6(θ\οψηφ(αν των σημ<-
ρον 'ΕλλήνΜν, λέγβι, ή ποίησις χα\ τ^ γράμματα >Γν« «»
του παρόντος βυρωπαΤχη πολυτέλεια, συρμές, μέσον επι-
δείξεως, χαι ουχί άνίγχαι του πνεύματος χαι της χαρόίας.
— χχ.Γ. Π. ΑΓγιον χαΐ Γ. Ι. Α. Κέρχυραν. Τα ζητηθέντα
απεστάλησαν. — χ. Γ. Κ. Σ. Σύρον. Έλι^φ6ησαν χαι
ενεγράφητε, απεστάλη δ* ύμΤν ή σειρά των μέχρι τούδε εκ-
δοθέντων τευχών. — χ. Μ. Λ. Π. Σμύρνην. Ευχαρίστως θα
εδεχδμεθα &νευ βμως του δρου. — Συτόρομηττ^. Ιδού δτι
ή επιθυμία σας πληρούται έν πασι. — χ. Μ. Κ. Δ. Εις ήμας
τουλάχιστον έφάνη 5) ως δχαιρον. — χ. Ζ* ^Ητο δ *Αρι-
στείδης Παπα;, μέλος χα) αύτος της Φιλιχης Εταιρίας,
άπεστέλλετο δε ύπο του 'Τψηλάντου προς το> ήγεμ&να της
Σερβίας Μιλόσην. Συλληφθείς χαθ' όδ^ν ύπο της τουρχικής
αστυνομίας, εγένετο αύαόχειρ, άφου κατέστρεψε τ& έγγραφα,
ων ητο χομιστι^ς.

ΑΡΤΙ ΕΞΕΔΟΘΗΣΑΝ
Α• Ρ• ΡΑΓΚΑΒΗ

ΑΙ ΠΟΑΙΤΙΚΑΙ ΑΡΪΑΙΟΤΗΤΕΣ

εις τό|Λους 2, άποτελουντας τον ΙΕ' και Ιζ"'
τών ΦιΛοΛογι,χωγ *Αηαγτωτ αύτου.

Ευρίσκονται εν τω βιβλιοπωλείω «Έστίας»χα\ τιμώντα,
ο( δύο τδμοι φρ. 12. Ταχυδρομικώς άποσχελλόμ&νοι φρ.13.

τι ΠΑίΙ ΤΗ2 ΟΜΟΧΟΤ ΕΙΖΤΕ11Ζ
ΚΑΙ Ι ΘΕΡΑΜ ΑΠΟΝ

ΥΠΟ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΚΑΛΛΙΟΝΊ'ΖΗ

ύφηγητοΰ της χειρουργικής εν τω Πανεπιστημίω, χειρουρ-
γού του ΔρομοκαΤτείου Φρενοκομείου κτλ.

Τζ^χοζ Α, Οι Λίθοι Γ??^ χνσχΒύύς,
Τείχος Β\ Αι ΚνστίτιΟ€ς.

Τ^ δεύτερον τεύχος περιέχει τα χατ^ το άκαδημαΤκον
Ιτος 1887 — 88 διδχχθέντα μαθήματα περί των νύσων των
ούρο — γεννητικών οργάνων.

Προσεχώς τεύχος Γ' — Τα νεοπλάσματα της χύστεως.

ΑΡΤΙ ΒΚΔΟΘΒΝ

ΚΡΗΤΙΚΑΙ ΡΙΜΑΙ

ΤΑ ΤΡΑΓΟΤΔΙΑ

ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΑΑΗΔΑΚΗ

ΥΠΟ ΕΜΜ. ΒΑΡΔΙΔΗ, Κρητδς.

Τιμάται δραχμής.— Ταχυδρομ. άποστελλίμενον δρ. 1. 10
Ευρίσκεται ετ γΟ ΒιβΛιοπωΛείω τ^^ •'Εστ£ας*

ακρόπολις ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ

*Αντίτυπα αυτής πωλούνται εν χφ Βιβλιοπωλείω τής
* «Εστίας• εν Αθήναις δραχ. 2,50, δια τάς επαρχίας, δραχ.
2,75, δ;ά την άλλοδαπήν φρ. χρυσά 3.

ΧΙ>Η1^Α.ΧΙ21Χ3ΗΓΡΙ01Τ

10 Ιουνίου 1888.

4«νβεοι τί^ς Κ\>β•ρνη9«Μς Τρ/χονσα Τιμή

Των 170,000,000 τών 5 •/© ^ρ. ν.
120,000,000 των 5 « ■

60,000,000 τών 6 ■ •

26,000,000 τών 6 » •

10,000,000 τών 6 • ■

6,000,000 τών 6 Δρ. παλ.

Κτηματιχα\ Όμολ.Έθν. Τραπέζης
τών 60000,000 μετά Λαχείου φρ.
Οεσ'βΜτΐ'κΑ Καταστήματα

ΕΤΑΙΡίΑΙ
Έθνιχή Τράπεζα τής Ελλάδος Δρ. ν.
Γενιχή Πιστωτική Τράπεζα » «».

Τράπεζα Βιομηχανικής Πίστεως » ^»
Προνομ. Τράπεζα Ήπειροθ«σσαλ.• ■
Εταιρία Μεταλλουργ. Λαυρίου • •
Σιδηρ. Αθηνών χα\ Πειραιώς • *
Εταιρία Φωταερίου • •

ΣυιταΛΛάγματα
ΛΟΝΔΙΝΟΤ— Τραπεζιχ^ν

Σ— Τραπεζιχον

Β

Νομίσματα
Είκοσάφραγχον
Λίρα δθωμανιχή

"Οψεως.
3μην.
"Οψεως
3μην.

466.—
465 —
527.—
493.-
247.—
95.—

514—

4,210.-
192

81.50
208.—
150.-
400

31.45

31.30

124.ν,

123.* ,

24.92
28.05

ΕΦΗΜΕΡΙΣ

ΤΟ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟΝ ΤΔΝ ΙΝ ΕΑΑΑΔΙ ΗΜΕΡΗΣΙΟΝ ΦΥΑίαΚ

Ι^^ΡΥΟΧΙ ΤΛϊ 18Τ3

ΕΚ&Ι&ΕΤλΙ ΕΠΙ &ΕΚλπΕΝΤλΕΤΙλΝ Η&Η λΝΕλΑΙΠΟΣ

ΛΙΒΥΘΥΝΤΗΕ ΚΑΙ ΑΡΧΐεΥΝΤΛΚΤΒ£

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Ν. ΡΟΥΚΗΣ

ηαρ4χ«6 δωρ6&ν

ε?ς πάντας τους πληρώνοντας δλ&χληρον ετησίαν συνδρομήν
άνευ αυξήσεως αυτής έπ\ ξν δλδκληρον Ιτος :

ΕΝ ΜΕΝ Τ9 ΠΡΩΤΕΤΟΪΣΐρ ΚΑΙ ΤΑΙΣ ΕΠΑΡΧΙΑΙΣ
τ^ ύπο του εν Παρισίοις συλλόγου πρδς ενίσχυσιν των ελλη-
νικών σπουδών βραβευθλν άριστον οικογενειακον περιοδικά

ΒΤ7Ι.Α.ΙΜ

ΕΝ ΔΕ Τ9 ΕΞΟΤΕΡΙΚφ

άμφδτερα τ3ι απαράμιλλα εις το ειδός των εκδιδδμενα φύλλα,
το είχονογραφημένον χαΐ χαριτολόγον

.Δ.Σ3Τ Υ

του δποίου τας σελίδας χοσμουσιν είχονες χα\ γελοιογρα•
φίαι τής εξόχου γραφίδος του χ. θ* Άννίνον, και τ^ ύπλ
του δημοφιλούς ποιητου κ. Γ. Σουρή εμμέτρως εχδιδόμενον
μοναδιχ&ν

ΡΩΜΗΟΝ

Ο ΚΑΤΣΑΝΤΩΝΗΣ

Κλέφτικον έπεισ&διον η έλληνικ^^ μυθιστόρημα

ΥΠΟ Κ. ΡΑΜΦΟΤ

Τιμάται δραχμής. Ε{ς τους εν ταΓς επαρχίαις άποστέλλ•
ται ελεύθερον ταχυδρ. τέλους.

•Εν Αθήναις έκ τοΟ τϋπογρ«^€ίθϋ τών Καταιττημάτων ΑΝΕΣΤΗ ΚΟΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ Ψ^/^Ι^Μρ^

191 ιζθ γ ν^

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

ΓΡΑΦΕΙΟΝ Ί?[^ Εστίας: ΈπΙ τή^ 6δο0 Σταδίου, αριθ. 35.

Φύλλα της «Εστίας» αποστέλλονται ως
ί*ϊγ(χα του περιοδικού ούχι (ΐ,όνον ιΐς πάντα
ζητουντα, αλλά και *1ς δν τίνα ηθελ* (Αάς ύπο-
ίείξχΐ πάς τις των ηι^Ετίρων συνίρθ(χητών η
ανταποκριτών ως άσιιβνίζοντα ιις άναγνώσ(λα-
τα του βΐίους ττ^ς αΈστίας».

ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΑΤΟ ΒΣΠΒΡΙΔΚΣ ύ«6 Ιωάννου Γ. ΦραιγκύΑ.
Ο ΥΠΟ^ΤΗ«ΙΟ£, (ΐιυΟιβτορία *Ιουλ(ου Κλαρ«τ9ϊ,

μ^τάφραο^ς Χ. Α.

Ο ΥΠΒΡΚΑΣΠΙΟΣ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΙ.

ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ ΑΙΑ ΤΟΥ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟΥ.

ΒΙΣ ΤΟ ΑΒΥΚΟΜΑ ΤΒΣ Κας . . . ηοίη^κα 0κ6
Α. Β»«4λα.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ.

ΣΗΜΒΙΠΣΒΙΣ.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΘΕΣΙΣ

Ή Επιτροπή των *Ολυμπ(ων άπβφάσιβίν δπακ η "'Εχ-
δεσι; πβραμένΐ^ και την νύχτα ανοιχτή φωτιζόμενη δι' ηλε-
χτριχον φωτ6(ι ούτινος τήν έγχατάσταβίν χαΐ <βς δαπά-
να; άνέλαββν ή (νταυΟα εταιρία των έργοληψιών, ως αντι-
πρόσωπος της έν ΠαριβΙοις &δρ«υούσης Ιταιρίας Ε<ϋΜ)η• ^

— Άναλαβύντος του χαθηγητοδ χ. Γ. Κρίνου ν' ά>'βλύ-
ατ^ ανιυ ούδ&μιας αμοιβής τΐ βν τω Κράτιι ιαματιχα ΰδα•
τα, ή επιτροπή ίι' ίγχυπλίου αυτής «ροβεχάλβσβν άπάσας
τας επιτροπάς ν' άποστείλωσιν άνα πέντβ φι άλας πκπλη^ω-
μένα; »ατά τάς οδηγίας τάς άπευθυνθβίσας αυταΓς. Πρώτη
ή επιτροπή "Ανδρου άπέστειλεν •ν φιάλαις •χ των έν τ^
νησφ άπαντώντων τοιούτων υδάτων, χ ατά δε τάς ληφθείσας
πληροφορίας δπασαι αί έπιτροπα\ συμμορφωθήσονται τ^
παραγγελία, χα\ ούτω ^ν τε τ^ ενταύθα εχθέσει χαι τζ των
Παρισίων 6* άποσταλωσι τα ιαματιχα ύδατα μετ* εχθέσεων
αναλύσεων τελείων.

—Ή σύνταξις του χαταλόγου των ίχθετών χαΗχΟεμάτων
άνετέβη εις το βιβλιοπωλεΓον της «Εστίας», ούτινος οΐ δροι
προς άνάληψιν της τοιαύτης εργασίας τ,σαν ^ίί μάλλον συμ-
φέροντες εχ των υποβληθέντων τ^ Επιτροπή.

ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ

ΕΠΙΣΤΗΜΗ. ΚΑΑΑΙΤΒΧ1ΙΙΑ

Κατ* έπιστολήν του Κ. Μυλλέρου εξ Άμστελοδάμου, ό
Φιλελληνικές* Σύλλογος έξελέξατο επίτιμα μέλη τ^ν Έλληνα
οιάδοχον ΚωνσταντΓνον χαΐ τ^ν διάδοχον του Σαξονιχοΰ
Μβίνιγγεν. Ό "Ελλην διάδοχος απήντησε* ί[δη τηλεγραφι-

χως, ευχάριστων χαΐ εύχύμενος τω Συλλέγω τα βέλτιστα.
Είς των εταίρων, 6 Κ. ΥοδΟΐΑβΓ, μεταφραστής του Όμηρου
χαι ελληνιστής δοχιμώτατος απεβίωσε. Μέλη της διευθύν-
σεως του περιοδικού Ισονται ή Κ. Ζβανσβ^ϋχ έν Νυμέγη^ 6
Κ.Φλαμάν εν Μααστριχτ χαι έν Άμστελοδάμφ 6 Μύλλερος.

— Λέγεται βτι ή αυτοκράτειρα Βιχτορία προτίθεται νά
στήσν) φιλολογιχον μνημεΓον εις τον άνεπίληστον αύτη; σύ-
ζυγον, εκδίδουσα τάς Ιπιστολάς, άς άπηύθυνεν αύτ^ χατά
τάς εκστρατείας του 1864, 1866 χαΐ 1870 χαι πολιτιχήν
αύτοΰ μελέτην περί του Μεγάλου Έκλέχτορος. Βίς τα 8ο-
χίμια ταύτα αποδίδεται πολλή (στοριχή αξία, λέγεται δ*βτι
6 Φριδερίχος, έν ΣάνΡέμω διατρίβων, συνέταξε καΐ μακράν
πολιτικήν διαθήκην προς τον υίόν.

—Μεταξύ των σπουδαιότατων σχεδίων, άτινα ένέπνευ-
σεν ε^ς πολλούς ή προσεχής καγχ^μιος εν Παρισίοις Ικθε-
σις του 1889, ιδιαιτέρας μνείας είνε δξιον τ^ των δύο εν-
θέρμων εραστών της γεωγραφία; κκ. θ. Βιλλάρ καΐ Κ.
Κοτάρ, οΓτινες μή άρκούμενοι εις τους μέχρι τούδε χάρτας
έπι επιπέδου επιφανείας κα\ εΙς τάς μικρών διαστάσεων
υδρογείους σφαίρας, απεφάσισαν να χατασκευάσωσιν έντος
ειδικού κτιρίου, χορηγηθησομένου αύτοΓς είς το κέντρον του
Πεδίου του "Αρεως, σφαΓραν ύδρόγειον έπΙ κλίμακος ένλς
έκατομμυριοστοΰ.Το Ιργον τούτο Κσται έχ των περιεργοτά•
των γεωγραφικών άντικειμένων.Ή μετρική ήμων μονάς ε?νε
το $ν τεσσαραχοντάκις εκατομμυριοστό ν του μεσημβρινού*
ή σφαίρα θά ίχ^ περιφέρειαν τεσσαράκοντα μέτρων, το $ν
χιλιύμβτρον θά παρίσταται δι* ένος χιλιοστομέτρου, ή δε
διάμετρύς της Ισται δεκατριών περίπου μέτρων. Ή θέα της
θά έχγ) τι το έπιβλητικύν, ταυτοχρόνως δε θά έμπνέν) τήν
αισθησιν της μικρύτητ&ς της^ έν παραβολή πρ^ς τήν γήν.
*£κ της τοιαύτης αντιθέσεως *θά προκύπττ) ή δυνατή εκ-
τίμησις των πραγματικών διαστάσεων, επειδή ή γνώσις του
εκατομμυρίου εινε καταληπτή είς τ^ πνευμ^'Έΐν τοιαύτγ^κλί•
μαχι αί διάφοροι γεωγραφικά! λεπτομέρβιαι δύνανται επαρ-
κώς νά ίνδ&ίχθώσι,θά φαίνωνται δε κατά το πλεΓστον (ν τω
άληθεΓ αυτών μέτρω.Διά πρώτηνφοράν θά φανξέπΐ υδρογείου
σφαίρας ή θέσις, ην πραγματικώς κατέχουσιν έπι της γης
γνωστοί τίνες εκτάσεις οΤον αϊ τών μεγίστων πύλεων. Οί
Παρίσιοι, έπι παραδείγματι, θά καταλαμβάνωσιν ίν τετρα-
γωνικον ύφεκατόμετρον* εντεύθεν θά χαθορίζηται σαφώς ή
αναλογία μεταξύ του τετραγωνικού εκείνου ύφεκατομέτρου
του παριστώντος τους Παρισίους και της επιφανείας της
σφαίρας της παριστώσης τήν γήν, (κ της αναλογίας δε ταύ•
της θά προχύπτ^ ευκρινέστατη κατανύησις τών συγκριτι-
κών διαστάσεων τών διαφόρων χωρών, τών ηπείρων καΐ τών
θαλασσών. Ή σφαΓρα θά στρέφηται περ\ τον £ξονά της
και θά'παρέχν) ούτως ίδέαν της ημερησίας περιστροφής της
γης. Το Ιργον ετέθη. ηδη ύπ^ τήν «ροστασίαν διαφόρων εκ
τών εξοχωτέρων επιστημόνων.

— Ό Άρρίγος Βύΐτο 0 γράψας το κείμενον του μελο-
δράματος *ΟΘ/ΛΛόν βπερ & Βέρδης έμελοποίησβν, αυτός δε
ποιητής καΐ συνθέτης του ΜΒφ%στοφ€Λο^(:^ ενός τών αρί-
στων συγχρόνων μελοδραμάτων, φιλοτεχνεΓ νυν το κείμενον
μελοδράματος, ου τήν ύπόθεσιν Κλαβεν έκ της Σαηφο^ί:
του Οαυμασίου μυθιστορήματος του Άλφό^σου Δωδέ. Τήν
μουσικήν τούτου θέλει γρίψΐ) ^ ^"««λός συνθέτης Κατελίνης.

— 'Ο διάσημος μουσικός Ιωάννης Βράμς επεράτωσε
νέαν σύνίεσιν αύτου *ΑΘιγγαγιχα άσματα γεγραμμένα
διά τετραφων(αν έγχορδων οργάνων κα\ κλειδοκύμβαλον.

— Το δικαστήριον του Βερολίνου άπηγόρευσε τήν κύκλο-
φορίαν της γερμανικής μεταφράσεως του τελευταίου Εργου
του Ζολα«τής Γής^καΙ διέταξε τήν κατάσχεσίν κα\ έξαφά-
νησιν τών εύρεθησομένων αντιτύπων.

— 'Εν Ρωσσία εξεδόθησαν κατά το 1887 7366 βιβλία,
ων 1924 έν ξέναις γλωσσαις.

— Το έν Μιλάνφ μέγιστον έκδοτικόν κατάστημα μουσι-
κής ΡικόρΒη ήγόρασε τό άχρι τούδε άνταγωνίζόμενον αύτώ,
τό του Λούκα παρά της χήρβς του τελευταίου άντΙ 960

χιλ. φράγκων. Γ^ γ\γ\γΛο

0Ϊ9ΪΪΪΖΘΟ όγ ν^ϋϋ^Ινί

Ι

.Δ.Ε3-Λ.ΧΙΟΙΝΓ ΧΜ23 Ε3Ε3ΧΙΑΣ

«- Έν γκνομιένγ) εσχάτως έν Π^ριβΙοις έχποιησιι μέ-
ρους κδιωτίχής πινακοθήκης «κωλήΟησαν ειχ6ν8ς ονομαστών
ζωγράφων εις ύψηλάς τιμάς, έν αίς μιχρός τις πίναξ ό /7ο«-
τ}ντ)< του Μβσσονιέ άντι 40 χιλ. φράγκων χαΊ 6 Καταρ-
ράχτης του ΡύΤσδαλ άντΙ 30 χιλ. φράγκων.

— Άηεβ(ωσ>ν έν Παρισ(θ!ς 6 Κάρολος Μονσ&λέ, λογο-
γράφος ευφυής καΐ γλαφυρός, γβννηθιΐς έν Νάντ»; το 1825.
ΈπΕδόθη κατ* αρχάς βις την δημοσιογραφίαν και την κρι-
τιχήν, έδημοσ(«υσε βέ κολλά αξιόλογα συγγράμματα, έν ο?ς
και το πβρί των Λησμογηθ/γτωτ χαΐ Περιφρογονμί'
ν<ήγ τοχ) ΙΗ' Α^ωγο^ και το μυθιστόρημα Μοη9Ϊ6υΓ <1β
Ουρί(]ΙθΙ1. Κατά το 1879 ^θηκε τήν υποψηφιότητα του εις.
την Άχαδημ(αν, λαβών κατά την έκλογην μίαν μόνην ψη-
φον. Άλλ* ή ψήφος .αυτή η το ή του Βίκτωρος Ουγκώ,
δστις λ(αν τον έξετίμα.

— Διεθνής εκθεσις υγιεινής και σωσι<$(ων μηχανημάτων
θέλει άνοιχθη έν 'Οσχένδγ} τ^ 30 Ιουνίου (ν.). Ή ίχθβσις
αυτή θέλει περιλάβει και δύο άλλα τμήματα, καλλιτεχνιχόν
και βιομηχανικόν.

Ό άοίδιμος Ιστοριογράφος της Έλληνιχης Επανα-
στάσεως Σπυρίδων Τρικούπης, μετά την δευτέραν Ικδοσιν
της 'Ιοτορίας του, προέβη εις την επιδιόρθωσιν χα\ συμ•
πλήρωσιν αύτης, προτιθέμενος να δημοσιεύστ) τρίτην εκδο-
σιν. Τ^ οΰτω συμπληρωθεν χαΊ έπιδιορθωθεν ύπ' αύτου του
ίστορικου κείμενον άποχτήσας δ κ. Π. Ασλάνης, ηρξατο
της δημοσιεύσεως νέας εκδόσεως. Ό πρώτος τόμος έκδοθή•
σεται λίαν προσεχώς..

— Δια τον προκηρυχθέντα διαγωνισμό ν προς κατασκευήν
άνδριάντος του Κολοκοτρώνη ΰπέβαλον αιτήσεις ό έν Μ•νά-
χω γλύπτης κ. Ι, Φιτάλης, οί ενταύθα κκ. Γ. Ξενάκης. Γ.
Μπονάνος και Λάζαρος Φιτίλης κα\ ό έν Σύρω κ. ί^. Βι•
τάλης.Τα προπλάσματα δέον να ύποβληθωσι προς την έπι-
τροπήν μέχρι του τέλους Σεπτεμβρίου, κα; είτα θ* άπο-
σταλωσι πρ^ς κρίσιν και έκλογήν εις την έν Ρώμτ) *Ακαδη•
μίαν.

— Κατ' έντολήν του Δηαοτικου Συμβουλίου, ό δήμαρχο;
Αθηναίων έγνώρισε τω έπ\ τ^ έχατονταετηρίδι άπο της γεν-
νήσεως του βασιλέως Λουδοβίκου Α' τη; Βαυαρίας κεντρί•
κφ χομιτάτφ, τω έν Μονάχω έδρεύοντι, την άπόφασιν του
δήμου των Αθηναίων βπως μετάσχ:^ των επικειμένων πα-
νηγύρεων δια του ακολούθου τηλεγραφήματος ;

«Προς το έπι τ^ έκατονταετηρίδ: από της γεννήσεως του
«βασιλέως Λουδοβίκου Α' χεντρικόν κομιτάτον τοΐ» Μονά-
«χου. Ή πόλις τών Αθηνών «νθερμότατα αποδέχεται την
•ύμετέραν πρόοκλησιν, άντιπροσωπευθήσεται δε έν ταΓς
«έορταΓς της έχατοντα&τηρίδος του αθανάτου Λουδοβίκου,

«πρώτου φιλέ»ηνος, ενδόξου έστεμμένον προμάχου του έλ•
«ληνικου αγώνος. Το Δημ. συμβούλιον ΆΟηνων άκε?άσι-
«σεν, Γνα άνεγείργ) ανδριάντα ε?ς τιμήν του μεγαλόπρεπου;
«ανακτος έπι της ομωνύμου πλατείας Λουδοβίκου. Ό 3τ,-
«μαρχος Αθηναίων, Τιμολέων Φιλήμων.»

Εις το τηλεγράφημα τοντο απήντησε τ^ Κεντρικόν Κομι.
τατον τηλεγραφιχώς ώς ακολούθως*

«Μόναχο ν 8)21 Ιουνίου. — Προς τον Δήμαρχον Ά9η•
«ναίων. Ή τηλεγραφική άναχοίνωσις υμών ένέπλησεν ήμΐς
«ύψιστης εΰφρονύνης.'Ένεκα του βαθέος πένθους, εις δ δΐ2•
• τελεΓ το γερμανικόν ίθνος έπ\ τω θανάτ» του αύτοκράτο•
«ρος αύτου, τ, εορτή αναβάλλεται εις τάς ημέρας τϊ;;
«17)29 μέχρι 19)31 Ιουνίου 1888.^^ Τ^ Κειτριχό.
«Κομιτάτον έπΙ τν) έκατονταετηρίδι τοΰ βασι)^ως Αον<
«δοβίκου.»

— Ό εν Μονάχφ διαπρεπής ομογενής ζωγράφος χ. Ν.
Γύζης, ϊκτακτος καθηγητής της ζωγραφικής έν τ^ Καλλι-
τεχνική Ακαδημία της πόλεως ταύτης, προήχθη είς τβχτ•..
χόν χαθηγητήν προτιμηθείς τεσσάρων Γερμανών συνκδέ}•
φων του αρχαιοτέρων κα) έχ τών τά ηρωτα φερόντων :μ
Βαυαρία. Ή απονεμόμενη είς τον ήμέτερον ομογενή χβ)λί.
τέχνην τιμή εινε δλως εξαιρετική, καθόσον το πρώτον από
της συστάσεως της 'Ακαδημίας ταύτης διορίζεται ξέ^ο;
ταχτικός καθηγητής.

— Ό έν *Αλεξανδρεία τραπεζίτης κ. Ίω. Γ. Πεσματζό-
γλους έδωρήσατο είς το μβυσεΓον της Αρχαιολογικής Εται-
ρίας πολΰτιμον περιδέραιον νεωτέρας κατασκευή; συγχιί-
μενον έξ εΓκοσι και όχτω αρχαίων δακτυλιολίΟων.

ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ

οφοχΛβους Τραγωδίαί^ μετενεχβεΓσαι έχ της ά?•
ς είς τήν νεωτέραν Έλληνιχήν ύπό Γεωργίου Π. Κο•

χαίας )

ρωναίου. "Έκδοσις δευτέρα. Έκδοτης Ανέστης Κωνσταντι•
νΐδης. Έν Αθήναις 1888. 16ον, σελ. 384.

Σχίψεκ: ^ίΥ€ζ β.τι τοί) ΙχτΒρώδόν<: αίμοσφαι^ΐ'
γονρίχο^ πυρετοί ύπό Σπυρίδωνος Ι. Κανέλλη ίατρον.
Έν 'Αθήναΐς, τύποις Ν. Γ. Πάσσαρη κα\ Λ. ΒεργιανΙτον.
1888. Σχήμα 8ον, Σελ. 25.

Αύαάίβ'Έβτοι/,^Στοίχβίώδης περίΛ-ηψιο. ΠαθοΧοχ^•
x^\^ * Ανατομίας μεταφρασθεΓσα ύπό Γεωργίου Α. ^Α>τω•
νιάδου, φοιτητοΰ της ίατριχής. Έν Αθήναις, έχ του τν::ο•
γραφείου Π. Λεώνη 1888. Σχ. 8ον Σελ. 199.

*ΕΘυιχου δραματο2όγιογ. Α' δ Αραματονργ^ζ*
τραγο)δ(α πρωτότυπος είς πράξεις πέντε — είχόνας £ξ. Β\ Το

ΖΑΠΠΕΙΟΧ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

τών έν διαγωνιόμω βραβευομένων Συγγραμμάτων
ύπό της προς έμ'ψ'ύχωαιν ττίς έθνχκης βιομηχανίας Έπιτροπϋς εκδιδομένη.

ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΣΤΑΦΙΔΑΜΠΕΛΟΥ

ύπο ΜΑΝ, θ. ΧΑΙΡΕΤΗ. Τό(Α0ί «« 16ον, σ»λ. 541.— Τςμ.«τα» λβπτών 50. Μιτά τλ-
χυίρομικών τιλων λιπτ. 85.

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΜΕΛΙΣΣΟΚΟ-

ΐνϋ ι Λ ^ ^^^^ ^• ^' ^*™^^ (Χ«ταφρασθέντ« ύπο του καθηγητού Κ. Βαρβάτη. Τό[/.ος
ΙΥΙ Ι Γ\^^ εΙς δον, σ«λ. 235, μιχχ πολλών λιθογραφη(Αάτων. Τΐ[ΛδΙται λβπτών 50.
Μετά ταχυίρο[λΐκών τελών λεπτά 85.
*Δ}ΐ.φότερα τά ανωτέρω συγγράμιματα, ανήκοντα εις τήν σειράν τών εκδοθέντων χρησίμων
βιβλίων ύπο της επι της εμψυχώσεως της εθνικής βιομηχανίας Επιτροπής, παρέχονται ει; το
Κοινον εις τιμάς έχτάχτίος ^ύβι^νάς» σχετικώς προς τον δγκον αυτών, ίνα λάβωσιν δσον ενί-
στιν εύρυτέραν ίιάίοσιν προς κοινήν ώφελειαν.

ΠωλοΟνταο έν τώ Β&βλοοηωλε£<ο τ*}}; ο[Έστ£οις}»•

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

2^£:^ΤΧΟΧΤ ΤΪΧ22 £2237X^^1.^2

"Ογειρητ^ δράμα βις πράξΐίς «έντ» — «ιχόνας Η νίτο
Κ. Σ. Πέρβιλη, Έν Όδησσω, τύπο»ς Ν. Χρυ<τογέ).ον,
1888.— ^ * ^ ^ ^ ,

^Αόαααττίον Κοραή τΰν ,αίτά ^άναΓον €νρί^ί^-
τωτ τομοζ Ι-χτοζ^ π6ρί€χων *ΑΛοΛΛωτίον το\) Δνα-
χόΑον τα περί σν^τάί€ω^ ΒίβΛία Δ' μ»τβ τ»ν^ •ΐς
ταυια εξηγήσεων του Κοραή, χαΊ την γραμματιχήν αυτοΰ
της χβι^ης έλληνιχης (Γραιχιχης) γλώσσης μετά χα{ τίνων
γραμματιχών παρατηρήσεων αύτοΰ, πρώτον νυν βχδιδόμβνα
έπιμελίΐα Ν. Μ. Δαμαλα. Έ^ Αθήναις, έχ τον τυπογρα-
φβίου των Καταστημάτων Ανέστη ΚωνσταντινΙδου. 1888.
8ον, σελ. η'— 264, Γραμματιχή 1-122, Γραμματ:χα1 παρα-
τηρήσεις Κοραή 1-15. Τιμάται φρ. 5. ^ ^ ^

Μαργαρίτον ΕναγγεΜδον Λόγος Εισιτήριος €ΐς
ττιΥ 'Ιστοριατ της ΦιΛοσοφίας, Έν Αθήναις, βχ τον
τυπογραφείου *Δλ8ξ. ΠαπαγεωργΙου. 1888. 8ον, σελ. 39.
Τιμάται δραχ. 1,50.

ΩερΙ γυμναστικές ηαρα τοΤς άρχαίοις "^ΕΛΛτισι^
Λόγος εχφωνηθεις εν τξ Εταιρία των φ(λων του λαοΰ ττρ
22 μαρτίου 1887 συνβίριάζοντος του άολητιχου Συλλόγου
ύπό Ιωάννου Καρβχατσάνη. "Λθήνησι, έχ τοΰ τυπογρα-
φείου Βλαστού Βαρβαρρήγου. 1888. σελ. 24 εις 8ον.

Περί μορφώσαος ΈΛΛητωτ όημο^ιόασχαΛωτ υπο
Δημητρίου Α. Μαρούλη Δ. Φ. πρώην γυμνασιάρχου,Ιδρυτοΰ
2ε χα\ διευθυντού των τέως έν Σέρραις διδασκαλείων. Έν
Αθήναις, έχ του τυπογραφείου των Καταστημάτων Ανέστη
ΚωνσταντινΙδου 1888 σελ. ε'— 79 ε{ς 8ον.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

1Ι«ρ«««•υ1|• 17 *1•ν«•«υ.

Την 12 {σταμένου έτελέσθη δοξολογία έν τω παρεχχλη-
«ίω της έν Δεχελεία βασιλιχής έπαύλεως έπΙ τξ έπετείω
των γενεθλίων του βασιλόπαιδος Γεωργίου, ιισελθόντος εις
το είχοστόν ίτος της ηλικίας του.

— ΠροσχληθεΓσα επισήμως ή ημετέρα Κυβέρνησις ύπό
του επι των έξωτεριχων 'Τπουργου της Βαυαρίας, απεφάσι-
σε να παραστ^ επισήμως εις τχς τελεσθησομένας έν Μονά-
χω έορτας έηι τ^ έχατονταετηρίδι του άοιδίμου βασιλέως
Λουδοβίκου του Α'.

— Κατά την έν Λονδίνω γενομένην δημοσίαν έγγραφην
υπό του Τραπεζικού Καταστήματος 0ίΙ>1)3 ομολογιών του
σιδηροδρόμου Μύλων-Καλαμων το ποσόν της έγγραφης ανήλ-
θεν εντός ολίγων ώρων εις 7,000.000 λιρών, ήτοι εις τό ένδε-
καπλοΰν, καθότι αί όμολογίαι άντιπροσωπεύουσι άξίαν
650,000 λιρών μόνον. Ή Ικταχτος α^τη επιτυχία ομολο-
γιών εγγυημένων ύπό της ελληνικής Κυβερνήσεως έπήνεγ-
χεν αμέσως χα\ εύχάριστον ύπερτίμησιν τών ελληνικών
χρεωγράφων.

— *Η Ιφετεινή εσοδεία του σταφίδοχάρπου προμηνύεται
άφθονος. *Υπολογ(ζεται βτι ή καθ* 8λον τό Κράτος συγχο*
μιδή θα ύπιρβ^ την πβρυσινην κατά 70|000,000 λιτρών.

— Εις τριακονταεννέα ανέρχονται ο{ κατ* αύτάς έν τφ
ΔρομοχαΤτείφ φρίνοκομείω νοσηλβυόμενοι άσθενεΓς, ών οί
πλιΓστοι βαίνουσίν έπΙ τά κρείττω.

— *Η διά τά έν Θεσσαλία τεχνικά {ργα μεταβασα γαλ-
λ^.ή αποστολή ύπό την όδη^ίαν του κ• Γκοτλάν θέλει κα-
ταρτίσει τρία συνιργεΓα, ων τό &ν θά έγχαθιδρυθξ έν Λα-
ρίσσν), τό έτερον έν Φερσάλοις καΐ τό τρίτον έν Τριχκάλοις.
Αί με>έται θ* άρχίσωσι 1) διχ χαράξεως του σιδηροδρόμου
άπόΒώλου εις Λεχώνια 2) δια λεπτομερούς με)έτης διαφόρων
ρευμάτων χάριν τών γενησομένων πρό; τεχνητήν έίρδευσιν
Ιργασιών* 3) δια καταρτισμού του τοπογραφικού σχκδιο-
γραφΐ(ματο; του ρεύματος του Πηνειού* 4) δια της χαρά-
ξεως τών αρδευτικών σηράγγων της πεδιάδος Τρικκάλων,
Καρδίτσης, Φαρσάλων μέχρι Ζάρκου και της πεδιάδος Λα-
ρίσσης-Τυρνάβου καΐ 5) διά του καταρτισμον σχεδίου άπο-
ξηράνσεως τών ελών.

— Ένεκα της ένσκηψάσης εις τα περίχωρα της Σμύρνης
φυλλοξήρας ή κυβέρνησις άπηγόρευσ» την έκεΓΒεν εισαγω-
γήν τβύ φ>οΐ9ύ της πκύκης χαΐ τών έλαιοπυρήνων, αύ•

στηρας οιαβνβάσασα ένταυτώ οδηγίας ταΓς άρμοδίοις άρ•
χαΓς προς τήρησιν τών προληπτικών μέτρων.

— *0 βΜ Αθήναις σταθμός του σιδηροδρόμου Πειραιώς-
Πελοποννήσου μεταφέρεται οριστικώς έγγύτερον της πό•
λεως. Οί μηχανικοί εις ους ανετέθη ή εργασία κατήρτισαν
σχέδιον εγκριθέν ηδη περΊ εύρύνσεως της παραλλήλου προς
την τού Αγίου Κωνσταντίνου οδού, δπως εινε δυνατή ή
σύγχρονος κυκλοφορία τού τε σιδηροδρόμου και τών αμαξών.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΙΟΝΙΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ

ύπο Αντωνίου Μηλιαρακη.

ΠωΑεΤται ετ τδ ΒιβΛιοπωΛείί^ της •^ Εστίας• δρ. {.
Μετά ταχνόρομιχύ^τ τεΛο^τ δραχ ί,20.

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΒΣΤΙΑΣ

κ. Μ. Λ. Β. Γαλάζιον. Σας εύχαριστούμεν διά την ευμε-
νή προθυμίαν. Γράφομεν και ταχυδρομικώς. — κ. Χ. Δ. Είνε
Ιργον τιμών την φίλολογιχήν έπιστήμην παρ* ήμΓν δσον ό-
λίγιστα τών μέχρι τούδε εκδοθέντων. Μακράν περί αυτού
κρίσιν θέλομεν δημοσιεύσει άπό τού προσεχούς φύλλου. —
κ• Ν. Β. Φ. Σαμοθράχην. Συνεμορφώθημεν τ^ υμετέρα πα-
ραγγελία.— ΚυρΙαν Δ. Π. Κωνσταντίνούπολιν. Επειδή ε-
στάλη έκπρόθεσμον, δεν εινε δυνατόν νά ληφθ^ ύπ*οψιν. Διό
τηρούμεν εις την διάθβσίν σας τό χειρόγραφον. — κ. Π. Δ.
Τό τού αρχαίου έπιγραμματοποιού :

Φαύλος άνήρ πίθος Ισχϊ τετρημένος, εις 8 ν άπάσας
άντλών τάς χάριτας εις κενόν έξέχεας.

χ. Σ. Μ. Πάτρας. *£λήφθησαν«Έχ τών ζητηθέντων βιβλίων
απεστάλησαν ύμΓν τά δύο μόνον, τού έτερου μη εκδοθέντος
εις τήν βιβλιεμπορίαν, άλλα διανεμη^έντος μόνον είς τους
φίλους τού συγγραφέως. — κ. Κ. Ζ. ΒοΙβΓβά. Σας εύχαρι-
στούμεν θερμώς διά την φίλιχήν προθεσμίαν. Ταχυδρομικώς
άπηντήσαμεν. — χ. Δ. Ι. Κ. Κέρκυραν. Επειδή δεν ευρέ-
θη ένταύθα,παρηγγείλαμεν νά μας σταλ^ άντίτυπον έχ Πα-
ρισίων, κα\ ευθύς ώς χομισθ^ θέλομεν σας τό αποστείλει. —
Παν. άρχ. Γ. Γ. Βουδαπέστην. Ελήφθησαν χα\ διετέθησαν
συμφώνως τ^ υμετέρα παραγγελία. Τάς αποδείξεις άποστέλ-
λομεν ταχυδρομικώς. — κ. Λ. Χ. Λ. Πάτρας Συνεμορφώ-
θημεν τ^ παραγγελία υμών.*• κ. Σ. Δ. Μ. Πάτρας. Έν τη
ελληνική ύπάρχουσι μόνον τά τού κ. Ξ. Ζύγουρα. Γαλλικά
πάμπολλα.— »κ. Γ. Δ. Τάνταν κα\ Α. Κ. Τ. Κωνσταν-
τίνούπολιν. 'Ενεγράφητε . ΙΙερΊ τού τρόπου της πληρωμής
της συνδρομής σας έγράψαμεν ιδιαιτέρως.— *^/ι^ρο^9}Α:Γω.
"Ισως δεν εινε δσον φαντάζεσθε μέγα δυστύχημα. Κατά τον
Βύρωνα 6 μη ίχων εχθρούς δεν σημαίνει τίποτε, διότι ή ζύ-
μη του ειν» τοιαύτη, ώστε έκαστος μαλάσσει αυτόν κατά
τό δοκούν. Οί έχθροι εΓν» τοσούτον άναγκαΓοι δσον 6 αήρ 8 ν
άναπνέομεν, όπως διατηρώμεν ήμας δρχστηρίους χα\ προθύ-
μου;. Οί έχθροΙ όμοιάζουσι σπινθήρας, τους οποίους εάν δεν
φυσήσΐ[)ς, σβέννυνται μόνοι των. — κ. Γ. Κ. Μυτιλήνην. Σας
εύχαριστούμεν. Ταχυδρομικώς άπαντώμεν. — κ. Ι. Δ. Γ.
Λευκάδα. *Απεστάλησαν και τά επόμενα, σημ«ίωσιν δε
τού λογαριασμού άνακοινούμεν ιδιαιτέρως. -* χκ. Δ. θ. Σ.
Κωνσταντίνούπολιν, Π. Γ. Σ. Βιέννην και Ι. Δ. Μ. Σύ-
ρον. Τά ζητηθέντα απεστάλησαν .-— /7«ρι/ργ•ω. Κλ\ έπί
5λλων αριθμών. Ούτω και τά επτά ίπτα^ άτινα λέγονται
τά επόμενα 1) Αί επτά ήμέραι της εβδομάδος* 2) 0< επτά
όρατο\ πλανηται* 3) Τά επτά χρώματα τού ουρανίου τόξου
4) Τά επτά θαύματα τού αρχαίου κόσμου* 5) ΟΙ επτά σο-
φοί της αρχαίας Ελλάδος. 6) Αί έπτά όπα\ της κεφαλής
καΐ 7) τά έπτά θανάσιμα αμαρτήματα, θά υπάρχουν βε-
βαίως και άλλα ίητα^ άλλα ταύτα δέν αναφέρονται, διάτι

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

Δ.ΣΪ.Λ.ΤΙΟΐΤ Χ£ΐΣ £:ΣΧ1.Λ.£

τ4τ6 τα επτά δ•ν 6α ήσαν επτά. —χ. Α. Ι. Ο. Ίσμαήλιβν.
•ΑΐΓ»στάλησαν τα ζητηθέντα, συνίμορφώβημιν δέ τ^ πάρα-
γ•λ(α υμών ως προς τα χαλύμματα. Ταχυδρβμιχδς άπηντη-
«αμ(ν, - χ.Φ. Μ. Π. ΛονδΓνον. Ελήφθησαν. ΆπάντησΙν ^ιας
ϊχ•τβ ταχυδρομιχώς.— χ. Γ. Π. Γ. Σμύρνην.Άδυνατβΰμβν
να το έξηγήαωμιν.— χ.Ν.Π. Δ. Αίγιναν-Άμα τ^ λήψϋ τον
'άντιτίμον θβλομ«ν σας αποστείλει πάντα.

ΧΕΙΜΩΝΑΝΘΟΙ

ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΟλΕΙΗ

Έξ4δόβη αρτι δριστα τβτυπωμένον έπΙ χάρτου Ιχλιχτον•,
μ•τά χαλλιτβχνιχον εξωφύλλου.
Τιμάται δραχ. 3. — Μ«τά ταχυδρομιχών ηλών δραχ. 3,30.

ΕΞΕΔΟΘΗΣΑΝ ΑΡΤΙ

ΜΕΛΕΤΑΙ

ΥΠΟ Α. ΔΙΟΜΗΔΟΤΣ ΚΪΡΙΑΚΟΤ

χαθηγητου της θβολογίας ίν τω «θνιχω ^ανεπιστημίφ.
Τιμή δραχ. 5.— Μετά ταχυδρ. τελών δραχ. 5.50.

ΖητοΟντας οί τό(Α0ΐ του λογίου Έρμου
της Βιέννης των ετών 1812, 1814, 1816 και
1821. Ό κατέχων αυτούς και θέλων να τους
εκποίηση ίύναναι να άποταθτ] εΙς το Βιβλιο-
77ωλ€ΐον της «Εστίας».

ΒΙΒΔΙΟΠΑΛΕΙΟΝ «ΕΣΤΙΑΣ» ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ

ΑΡΤΙ ΕΚΔΟΘΕΝ

0110! ΜΕΠΜ

χατά τ^ Άγγλιχβν Βοη*1 ύπο Κ• Ε- ΓελββΡΤ.

ΕΚΔΟΤΗΣ : Γ. ΜΠΑΡΤ

Τιμάται εν Άθι^ναις δραχ. 1. — Έν ταΓς επαρχίας δρ.
1,10. — '£ν τω έξωτεριχω φρ. 1,20.

3:τ»ημ[α.χις:χιϊι»ιοιτ

17 Ιουνίου 1888.
ΑΑνβεαι τ^^ς Κ>*β•ρνήο•«•< ΤρεχονσαΤ,

Των 170,000,000 των 5 «/ο

Αρ. ν.

120,000,00^^ των. 5

• 60,000,000 των 6 • •

• 26,000,000 των 6 » •

• 10,000,000 των 6 • •

• 6,000,000 των• 6 Δρ. παλ.
Κτηματιχα\ Όμολ.Έθν. Τραπέζης
των 60000,000 μετά Λαχείου (>ρ.
Οεο'νΜχεκΑ Κοιχοιβτ^|ΐιοι«οι

ΕΤΑΙΡΙΑΙ
Έθνιχή Τράπεζα της Ελλάδος Δρ. ν.
Γενιχή Πιστωτιχή Τράπεζα • »
Τράπεζα Βιομηχανιχης Πίστεως •
Προνομ. Τράπεζα Ήπειροθεσσαλ.•
Εταιρία Μεταλλουργ. Λαυρίου ■
Σιδηρ. Άθηνων χα\ Πειραιώς •
Εταιρία Φωταερίου •

ΣνταΛΧάγμαχα
ΛΟΝΔΙΝΟΤ—Τραπεζιχον "Οψεως.
3μην.
Σ— Τραπεζιχ^ν "Οψεως
» 3μην.

ίίομι,σμαχα
Ειχοσάφραγχον
Λίρα όθωμανιχή

475—
475.—

535.—

479.—

247.—

97.-

515—

4,260.-
192

82.50
207.—
148.-
405

31.35
31.20

124.ν4
123.*,

25.—
28.10

ΑΡΤΙ ΕΞΕΔΟΘΗΣΑΝ
Λ. ρ. ΡΑΓΚΑΒΗ

ΑΙ ΠΟΑΙΤΙΚΑΙ ΑΡΧΜΟΤΗΤΕΣ

εις τό[Λους 2, άποτελοΰντας τον ΙΕ' και ΙΤ
των ΦιΛοΛογί,χ&ν Άχάττωτ αύτου.

Εύρίσχονται εν τω βιβλιοπωλείφ « Εστίας •χα\ τιμη^τι^
οΐ δύο τ6μοι φρ. 12. Ταχυδρομιχως αποστελλόμενοι φρ.1:

ακρόπολις ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ

Αντίτυπα αυτής πωλούνται εν τω Βιβλιο«ωλείω ττ;
«Εστίας• έν * Αθήναις δραχ. 2,50, δια τ&ς επαρχίας, δρα/.•
2,75, διά την άλλοδαπην φρ. χρυσά 3.

ΝΙΚΟΛΑΟΤ Π. ΠΑΡΙΣΗ (έξ "Υδ^ας)

ΤΑ ΑΙΘΙΟΠΙΚΑ

ήτο6 ή *Α6ησσυγία ϋπό Ιατρικην Ιόίως έποψιν έζεταζομένη.

"Εχ^οσ^ς Β' μετά πολλ&ν «ροβΟη«δ>ν «αΙ βΐχόνων.

Έξαντληθείσης τ^ίς Α' εκδόσεως του συγγράμματος τούτου, δ συγγραφεύς προέβη εις την άνατύζωσ;ν
αύτου συμπεριλαδών «ολλάς νέας ειδήσεις εις το έργον, δπερ έκδσμησε και διά τίνων εικόνων. Ή ταχύτατη
έξάντλησις τΫ[ς Α' εκδόσεως κατέδειξε το μέγα ενδιαφέρον, δχερ ενέχει το βιδλι'ον του κ. Παρίση, έν ώ
εξιστορούνται άφελως τα κατά την αποστολή ν αύτου παρά τώ βασιλεΤ Ιωάννη, Ό χαρακτήρ και οι τρό'Ο'.
τοΟ Άβησσινου μονάρχου, τά περιεργότατα ηθη και δ βίος έν γένει του άβησσινιακοΰ λαοΰ.

Τ^ βι6λίον τετυπωμένον φιλοκάλωςέπι χάρτου λαμπρού τιμάται φρ. 4.— Ταχυδρομικώς δ' άποστελλόμε-
νον φρ. 4,50.

Ευρίσκεται έν τω Βιβλιοπωλείω της «Εστίας».

Έν Αθήναις έχ του τυπογραφείου των Καταστημάτων ανεζτη ΚΔΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ 1888 —1354

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

α:τ>ΐ9, ΘΟΟ 3β ζογχ^χο'Χ' ιβββ. ϋ.νζχτ^^ ΙΟ.

ΓΡΑΦΕΙΟΝ τής Εστίας: ΈπΙ τΡ)€ 6δο0 Σταδίου, αριθ. 35•

*^?. ».

Α:.»,

.1 ι

ι ι

.. Φύλλα της αΈστίκςΐ) άιςοστελλονται ώς
&Τγ(Λα του περιο^ιχοΰ οΰχΐ (Αονον Λς πάντα
ητοΰντα, άλλα και εις δν τίνα ίθβλ* (ΑοΙς ύπο-
ιίξη πάς τις των η[Χ&τ£ρων συν5ρθ(χητών ίι
νταποκριτών ως άσμ,ίνίζοντα &1ς άναγνώ<ί(Λα-
α του ιΐίους της «ΈστΙας».

ΧΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΕΚΑΙΔΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ

ΙΑ\

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΖΩΓΡΑΦΒΙΟΣ ΒΛΑΗΝΙΚΒ ΒΙΒΜΟΘΗΚΗ ύη6
^ ΠανταζίΦου.

2 Ο ΥΠΟΤΗΦΙΟΣ, )ΐιυΟ»στορ£α 'ΙονλΙον ΚλαιρετΥ^,
μετΑφραιβις Χ. Α.
— ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ^«6 Χαρ. *Ανν(νο\».
ΒΚ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΤΟΥ «ΡΙΔΒΡΙΚΟΥ Β'.
ΗΛΒΚΤΡΙΚΟΙ ΖΙΑΗΡΟΔΡΟΜΟΙ.
ΠΡΑΚΤΙΚΗ «ΙΑΟΒΟΦΙΑ.
ΣΗΜΒΙΟΖΒΙΒ.

:ν1:.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΘΕΣΙΣ

Έχ Κεφαλληι»(α( γράφουβιν βτι 8ια των ΙνιργβκΜν της
αυτόθι Έκιτροπης της (χθέσίΜς των *Ολυμπ(ων ικρόχιιται
ν& χαταρτισΟ^ θίασος, 6 όποΓος έν Αθήναις θέλ<ι τραγφ-
δήσ«« τα εγχώρια τραγούδια της, Κεφαλληνίας, χυρ(ως δέ έ•
χίΓνα, δι* ων ίξκδηλουτο χατά τους χρ6\ους της προστα-
ο(ας της άγγλιχης τλίθνιχλν του τ&που αΓοθημα.Εινι δλτα
ηοιήματα ταΰτα ώραΓα χαι πρέχιι ν* άχουσθωοιν «ίς την
κανϊλλήνιον κανι(γυρ(ν της «θνιχής ιχθέσκως. θα ψάλωσιν
Ιτι χα\ (χχλησιαστιχά τίνα ^σματα της (χχληνιαατιχής
μουοιχης του τόκου. ^Εν δλ τούτων «τινίσθη τ&λ•υταΓον
ύπλ του μουοιχοδιδασχάλου Διονυσίου Λαυράγγα, δ δκοΓος
έτόνισίΜ έπΙσης «ο άσμα •Χαιρ&τισμδς της Κεφαλληνίας
εις τήνιτρΜτεύουσαν.•

— Ή («\ των Όλυμπίων χαιτών χληροδοτημάτων Έπι•
τροιτι^, »ζ γνωστόν, ωρισε δι& τους «ροσεχεΓς όλυμπιαχοΰς
αγώνας χα\ 7 διαγωνισμούς {«) σχοπόν βολης.Πρός ασχησιν
δε των διαγωνισθησομένων της «όλεως Αθηνών ή (κιτροκή
^ζήτησ«,χα\ καρεχωρηθη εις αύτι^ν,τό χατ&στημα του'Εθνι-
χον Σχονιυτηρίου, χα\ ό άναγχαιών αριθμέ δχλων χαΐ φυ-
σιγγίΜν,τά όποΓα παρέχει ε^ς τό ^μισυ της τιμής ί^τοι 5 λε•
«τα το φυσίγγιον Σασεπώ χαΐ 10 τό του Γχρα, ίιτι στρεφομέ-
νου το« «άλυχος/Ηδη δέ τούτων ετοίμων δντων,κροσχαλουν-
ται οί επιθυμούντες ν& ασχηθωσιν, βπως διαγωνίσθώσι, να
δηλώσιοσι τούτο προς τ^ν επιτετραμμένοι τ& της βολής χ.
Γ. Άντωνόπουλον έν τω 'Εθνιχφ ΣχοπευτηρΙφ από της εβδο-
μάδος ταύτης χατ& Δευτέραν, Τετάρτην χαΐ Πβρασχευήν
από τ!ίν 4ης•^6ης μμ.

Η ΕΚΑΤΟΝΤΑΕΤΗΡΙΣ
ΤΟΥ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ Α' ΤΗΣ ΒΑΥΑΡΙΑΣ

*Εν τώ προηγουμένφ φύλλφ άνηγγείλαμεν 8τι ό δι^μαρ•
χος Αθηναίων τηλεγραφιχώς έγνώρισβ τφ έπι τζ έχατοντα-
ετηρίδι της γεννήσεως του βασιλέως της Βαυαρίας Λουδο-
βίκου του Α' χεντριχώ χομιτάτω την άπόφασιν του δήμου
των * Αθηναίων βπβος μετάσχν) τών έπ\ ταύτν^ τελβσθησομέ•
των εορτών 4ν ΜονΑχω• Τό έπ\ τούτφ ψήφισμα του δήμο•
τιχου συμβουλίου ^χει ώς έζης'

Α\) *0 δήμος τών * Αθηναίων άντιπροσωπευθήσεται έν
ταΓ; έορταΓς τής 17, 18 χα\ 19 Ιουλίου υπό του Δημάρ-
χου,υπό του Προέδρου του Δημοτιχοΰ Συμβουλίου χαΐ ύπό
του δημοτιχοΰ συμβούλου χ. Α. Ψύλλα.

Β'.Ι *ΕπΙ του τάφου του άβιμνήστου φιλέλληνος χα\
εξόχου ήγεμόνος Λουδοβίκου του Α' χατατεθήσεται στέφα-
νος έχ δάφνης *ΑθηναΙχής χοσμούμενος ύπό ταινιών λιυχών
χα\ χυανών, έν αίς χρυσοΓς γράμμασι γραφήσονται αί λέ•
ξεις «*0 Δήμος Αθηναίων τ$ Λουδοβίχφ Α' ΒασιλεΓ τής
Βαυαρίας ευγνωμοσύνης ενεχεν 1888*. 'Ο Δήμαρχος προσ-
φωνήσει, κατατιθέμενος τόν στέφανον.

Γ'.) Εις άνάμνησιν τής ΙκΧ άφορμξ έθνιχξ ε{ς Μόναχον
μεταβάσεως χα\ επισκέψεως τών αντιπροσώπων του Δήμου
*Αθηναίων, προσενβχθήσεται λεύκωμα, περιέχον το ψήφισμα
χα) τα πρακτικά του Δημοτιχοΰ Συμβουλίου χα\ φωτογρα-
φήματα τών χυριωτάτων οικοδομημάτων, αρχαίων τε καΐ
νεωτέρων, τής πόλεως Αθηνών. 'Επι του καλύμματος του
λευκώματος χρυσοΓς γράμμασι χαραχθήσονται αϊ λέξεις
• ό Δήμος Αθηναίων τ^ πόλιι του Μονάχου εις άνάμνησιν
κοινής πανηγύρεως 1888».

Δ'.) Εις βεβαίωσιν διαρκή τής ευγνωμοσύνης, {{ν ό Δή-
μος τών Αθηναίων διατελεΤ Ιχων εις την μνήμην του Λου-
δοβίκου Α' τής Βαυαρίας, δαπάναις αυτού στήσεται
ανδριάντα έχ μαρμάρου 'Ελληνιχου ύφ' Έλληνος άνδριαν-
τοποιοΰ κατασκίυασθησόμενον έν τ^ όμωνύμφ (ν Αθήναις
πλατεία του Λουδοβίκου του Α'. Είς την άνέγερσιν του
άνδριάντος μεθέξουσ:ν, εί βούλονται, και οΙ δλλοι δήμοι
τής Ελλάδος, έπΙ τούτφ προσκαλούμενοι, ών τά ονόματα
χαραχθήσονται έπ\ μιας τών πλευρών του βάθρου αύτοΰ.•

— Παρηγγέλθη ηδη υπό τής Δημαρχίας ό έπΙ του τάφου
του Λουδοβίκου έχ μέρους του Δήμου Αθηναίων κατατε*
θησόμενος στέφανος. *0 στέφανος εσται έχ δάφνης, θ&
περιελίσσεται δέ περί αυτόν αργυρούς κλάδος δάφνης ,
ούτως ώστε βταν μαρανθ^ ή φυσική δάφνη νά μείν^ ό αρ-
γυρούς στέφανος.

"Ετερος δέ στέφανος βαρύτιμος άποστιλήσεται χα\ ύπό
τής ελληνικής Κυβερνήσεως Γνα κατατεθζ έπι του μνημείου
του αειμνήστου βασιλέως έχ μέρους του ελληνικού ΐθνους.

— Ό χ. δήμαρχος Αθηναίων θέλει απευθύνει Ιγγραφον
πρόσκλησιν είς τους 440 δήμους του κράτους βπως συνεΐ-
σφέργ) Εκαστος β,τι προαιρεΓται υπέρ τής ανεγέρσεως του
άνδριάντος του βασιλέως Λουδοβίκου. Έχτός του δήμου
Αθηναίων, βστις έψι(φισε τό ποσόν τών 15,000 δραχμών,
έγνώσθη ηδη βτι ό δήμος Καλαμών θέλει προσφέρει 10,000
δραχμάς, ό δήμος Πατρών 5,000 δραχ. χαΐ ούτω χαθ' έξης.
Εινε λοιπόν έλπίς, βτι θά σχηματισθ^ ποσόν άνώτερον τών
100 χιλ. δραχμών.

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ

Ή διεύθυνσις τών ημετέρων ταχυδρομείων, ήτις μετά
ζήλου άξιεπαίνου επελήφθη τής βελτιώσεως χα\ έπ\ τό τελειό-
τερον διαρρυθμίσεως του σπουδαιότατου τούτου κλάδου τής
δημοσίας υπηρεσίας, πολλάς χαΐ χρησιμωτάτας είσαγαγου-

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

.Δ.Β-Λ.ΧΙ03>Τ ΧΜ23 Έ:23Χυ^Σ2

«- Έν γινομένν} εσχάτως εν ΠαρισΙοις έχποιησϋ μέ-
ρους (διωτίχης πκναχοθήχης έκωλήΟησαν «ιχ&νβς ονομαστών
ζωγράφων κις ύψηλάς τιμάς, εν αίς μιχρός τις ηΐναξ ό Π οι-
ηττ}^ του Μεσσονιέ άντι 40 χιλ. φράγχων χαι 6 Καταρ-
ρίχνηο, του Ρύτσδαλ άντΙ 30 χιλ. φράγχων.

— *Λιτε6(ω9•ν εν ΠαριοΙο'.ς ό Κάρολος Μονσελέ, λογο-
γράφος ευφυής χαΐ γλαφυρός, γεννηθείς εν Νάντ»; το 1825.
*Επεδύθη χατ' άρχας εις τνΐν 8ημοσ;ογραφ(αν χα\ την χρκ-
τιχήν, έδημοσ(ευσε δε πολλά αξιόλογα συγγράμματα, εν οίς
χαι το περί των Αησμονηθ^γτωτ χαι Περιφροτουμε-
Ύ(ήγ το}} ΙΗ' Αιιανοί: χαι το μυθιστόρημα Μοη9ί6υΓ (1β
Ουρίάϋοη. Κατά το 1879 Ιθηχε τήν υποψηφιότητα του εις
την Άχαδημίαν, λαβών χοτά την έχλογήν μ(αν μόνην ψη-
φον. 'Αλλ* ή ψηφος ,αυτη η το ή του Β(χτωρος Ούγχώ,
δστις λ(αν τον έξετίμα.

— Διεθνής Ιχθεσις υγιεινής χα\ σωσιβίων μηχανημάτων
θέλει άνοιχθη εν 'Οσχένδγ) τξ 30 Ιουνίου (ν.). Ή ίχθβσις
αΰτη θέλει περιλάβει χαι δύο άλλα τμήματα, χαλλιτεχνιχόν
χα\ βιομηχανιχόν.

Ό άοίδιμος Ιστοριογράφος της Έλληνιχης Επανα-
στάσεως Σπυρίδων Τρικούπης, μετά την δευτέραν Ιχδοσιν
της Ιστορία; του, προέβη εις την επιδιόρθωσιν χα\ συμ-
πλήρωσιν αύτης, προτιθέμενος να δημοσιεύστ) τρίτην Ιχδο-
σιν. Το οΰτω συμπληρωθέν χαι έπιδιορθωθ^ν ύπ' αύτοΰ του
ίστοριχου χείμενον άποχτήσας 6 χ. Π. Ασλάνης, ηρξατο
της δημοσιεύσεως νέας έχδόσεως. Ό πρώτος τόμο; έχδοθή-
σεται λίαν προσεχώς..

— Δια τον προχηρυχθέντα διαγωνισμών προς χατασχευην
άνδριάντος του Κολοκοτρώνη ύπέβαλον αιτήσεις 6 εν Μονά-
χφ γλύπτης χ. Ι. Φιτάλης, ο? ενταύθα χχ. Γ. Ξενάχης. Γ.
Μπονάνος χαι Λάζαρος Φιτάλης χα\ ό εν Σύρω χ. ί^. 6ι•
τάλης.Τά πρ'>πλάσματα δέον να ύποβληθώσι πρλς την έπι-
τροπήν μέχρι του τέλους Σεπτεμβρίου, χα; είτα θ* άπο-
σταλώσι πρ^ς χρίσιν χα\ εχλογήν εις την έν Ρώμτ) *Λχαδη•
μίαν.

— Κατ* έντολήν του Δηαοτιχου Συμβουλίου, ό δήμαρχο;
*Δθηναίων έγνώρισε τω επ\ τη έχατονταετηρίδι άπο της γεν-
νήσεως του βασιλέως Λουδοβίκου Α' της Βαυαρίας κεντρί•
χω χομιτάτω, τω «ν Μονάχω έδρεύοντι, την άπόφχσιν του
δήμου τών *Λθηναίων βπως μετάσχη τών επικειμένων πα-
νηγύρεων δια του ακολούθου τηλεγραφήματος :

«Προς τό επι τ^ έχατονταετηρίδι από της γεννήσεως του
«βασιλέως Λουδοβίκου Α' χεντριχόν κομιτάτον του Μονά-
«χου. Ή πόλις τών *Αθηνών ένθερμότατα αποδέχεται την
«ύμετέραν πρόαχλησιν, άντιπροσωπευθήσεται δε έν ταΓς
«έορταΓς της έκατοντα&τηρίδος του αθανάτου Λουδοβίκου,

«πρώτου φΐλέλ>ηνος, ενδόξου εστεμμένου προμάχου του έν•
«ληνικοΰ αγώνος. Τό Δημ. συμβούλιον 'Λθηνών άκε^άσι-
«σεν, ινα ανεγείρει ανδριάντα εις τιμήν του μεγβλοπρεχον;
«αναχτος έπι της ομωνύμου πλατείας Λουδοβίκου. Ό οτ,•
«μαρχος Αθηναίων, Τιμολέων Φιλήμων.•

Εις τό τηλεγράφημα τοντο απήντησε τό Κεντρικόν Κ«μ:.
τατον τηλεγραφίκώς ως ακολούθως*

«Μόναχο ν 8)21 Ιουνίου.— Προς τον Δήμβρχον 'Αθη.
«ναίων. Ή τηλεγραφική άνακοΐνωσις υμών ενέπλησεν ήμΐ;
«υψίστης εύφροούνης.'Ένεκα του βαθέος πένθους, είς δ δι».
•τελεΓ τό γερμανικόν ίθνος 8π\ τω θανάτφ του αύτοκράτο-
• ρος αύτοΰ, ή εορτή αναβάλλεται είς τάς ημέρας τζ;
«17)29 μέχρι 19)31 Ιουνίου 1888^ Τό Κειτριχόν
«Κομιτάτον ΙπΙ τ^ έχατονταετηρίδι του βασιλέως Αο>
αδοβίχου.»

— Ό έν Μονάχφ διαπρεπής ομογενής ζωγράφος^ χ. Ν.
Γύζης, Ικτακτος καθηγητής της ζωγραφικής εν τ^ Καλ*ι.
τεχνική Ακαδημία της πόλεως ταύτης, προήχθη εις τβχη•
κόν καθηγητήν προτιμηθείς τεσσάρων Γερμανών σνναδί).
φων του αρχαιοτέρων χα) έχ τών τά πρώτα φερόντων (ν
Βαυαρία. Ή απονεμόμενη είς τον ήμέτερον ομογενή *«>>*•
τέχνην τιμή είνε δλως εξαιρετική, καθόσον τό πρώτον βπο
της συστάσεως της *Ακαδημίας ταύτης διορίζεται ξένο;
ταχτικός καθηγητής.

— Ό έν *Αλεξανδρε(α τραπεζίτης κ. Ίω. Γ. Πεσμβτζο-
γλους εδωρήσατο εις τό μουσεΓον της Αρχαιολογικής Εται-
ρίας πολύτιμον περιδέραιον νεωτέρας κατασκευή; συγχιί-
μενον εξ εΐ'κοσι κα'ι όκτω αρχαίων δακτυλιολίθων.

ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ

ΣοφοχΛ/ονς Τραγωόίαι, μετενεχβεΓσαι εκ της αρ-
χαίας είς τήν νεωτέραν Έλληνικήν ύπό Γεωργίου Π. Κο•
ρωναίου. "Εχδοσις δευτέρα. Έχδότης Ανέστης Κωνσταντ»•
νίδης. Έν Αθήναις 1888. 16ον, σελ. 384.

Σχίψεκ^ τι^€^ β.-τ* τοίί Ιχτερώδόνα αιμοσφαι^ΐ'
τουριχο^ τζνρετο^ ύπό Σπυρίδωνος Ι. Κανέλλη ίατρου.
•Εν Αθήναις, τύποις Ν. Γ. Πάσσαρη και Λ. ΒεργιανΙτον.
1888. Σχήμα 8ον, Σελ. 25.

ΑΙ)€ίάίϋ^Ί^θ}ΐ,^ΣτοιχΒίώδη^ περίΛηψκ: Παθο2ογ\'
χη<: * Ανατομίας μεταφρασθεΓσα ύπό Γεωργίου Α. ^Αντω•
νιάδου, φοιτητοΰ της ιατρικής. Έν Αθήναις, •« του τυπο-
γραφείου Π. Λεώνη 1888. Σχ. 8ον Σελ. 199.

*Εθηχοτ όραματοΛόγιοτ. Α' δ Δραματονργοζ,
τραγωδία πρωτότυπος είς ιτράξεις πέντε — εικόνας εξ. Β\ Το

ΖΑΠΠΕΙ02 ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

τών έν διαγωνΐ(5μώ ^ραδενο]χέ\ων Συγγραμμάτων
•Οπό της προς έμτ|Γ'ύ2ζω(?ιν τίΐς έόνχκτίς βιομηχανίας Επιτροπής εκδιδομένη.

ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΣΤΑΦΙΔΑΜΠΕΛΟΥ

ύπο Μ ΑΝ. θ. ΧΑΙΡΕΤΗ. Τ<5(αο« ιΐς Ιβ»*, σιλ. 541.— Τιμ-αται λεπτών 50. Μετά τα-
^υ^ροριιχων τελών λεπτ. 85.

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΜΕΛΙΣΣΟΚΟ-

IV /Ι Ι λ ΤΓ ^^^^ ^• '^' ^®™^^ (χεταφρασθέντα ύπο του καθηγητού Κ. Βαρβάτη. Τόαοί
ΙΥΙ Ι Γ\^^ εΙς δον, σελ. 235, μετά ιτολλών λιθογραφημιάτων. Τΐ|ΛδΙται λεπτών 50.
Μετά ταχυίρο(Αΐκών τελών λεπτοί 8δ.
*Δ{ΐ.φότερα τά ανωτέρω συγγράμ-ματα, ανήκοντα εις την σειράν τών εκδοθέντων χρησίιχω^'
βιβλίων ύπο της επι της εμψυχώσεως της εθνικής βιθ(ΛηχανΙας Επιτροπής, π(χρε3^ονται ει; "^ο
Κοινον εΙς τιριάς έχτάχτιος ^ύΟι^νάς» σχετικώς προς τον ογκον αυτών, ίνα λάβωσιν δσον ενί-
στιν ευρυτέραν ^ιά^οσιν π^ος κοινην ώφίλειαν.

ΠωλοΟντοιιο έν τώ Βςβλοοηωλε£<ο χ^% ο[Έστ£οιις}»•

ΟΪ9ΪΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

Ν.

.ι&£:.Λ.ΤΧΟΧΤ ΤϊΧΣδ ΈΟίΙΤΧΛ^ΣΙ

^Ογειροτ^ δράμα ιις πράξιις πέντ* — ιίχόνας 2ξ ύπο
Κ. Σ. Πβρβιλη. Έν Όδησσω, τύποις Ν. Χρνσογέλου,
1888.— * ^ ^ ^

^Αόαααττίον Κοραή τδν ^«τά ^α^α^ο^ ε^ρεθεν
των τομοζ εχτο<:^ περιέχων *ΛποΛΛωνίον τον ^Δνσ-
χο^ον τα τζερί συντάξεως ΒίβΛία Δ' μβτβ^ τών^ €ΐς
ταΰτβ εξηγήσεων του Κοραή, χαι την γραμματιχην αυτοΰ
της χβινής έλληνιχής (Γραιχιχη;) γλώσσης μβτά χα( τίνων
γρβαματιχών παρατηρησιων αντοΰ, πρώτον νυν έχδιδόμβνα
ίπίμελεία Ν. Μ. Δβμαλα. Έν Αθήναις, έχ του τυπογρα-
βίίου των Καταστημάτων *Ανέστη ΚωνσταντινΙίου. 1888.
8ον, σβλ. η'— 264, Γραμματιχή 1-122, Γραμμ»τιχα\ παρα-
τηρήσείς Κοραή 1-15. Τιμάται φρ. 5. ^ ^ ^

Μαργαρίτου ΕναγγεΛιόον Λόγος Είσιτηρ^ος €ί£
τνν Ίστορίαν της ΦιΛοσοφίας, Έν Αθήναις, βχ του
τυπογραφείου 'Δλεξ. ΠαπαγεωργΙου. 1888. 8ον, σελ. 39.
Τιμάται δραχ. 1,50.

Περί γνμναστιχίίς πάρα τοΤς αρχαίο ίς '^ΕΛΛησι^
Λόγος έχφωνηθεις έν τξ Εταιρία των φίλων του λάου τίί
22 μαρτίου 1887 συνβδριάζοντος του άΟλητιχου Συλλόγου
υπό Ιωάννου Καρβχατσάνη. Άθηνησι, έχ του τυπογρα-
φείου Βλαστού Βαρβαρρήγου. 1888. σελ. 24 εις 8ον.

Περί μορφώσεως *ΕΛΛηνων όημο^ιόασχαΛων υπο
Δημητρίου Α. Μαρούλη Δ. Φ. πρώην γυμνασιάρχου,Ιδρυτου
δε χα\ διευθυντού των τέως έν Σέρραις διδασχαλείων. Έν
Αθήναις, έχ του τυπογραφείου των Καταστημάτων Ανέστη
Κωνσταντινίδβυ 1888 σελ. ε'— 79 είς 8ον.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Την 12 Ισταμένου έτελέσθη δοξολογία έν τω παρεχχλη-
σίω τής έν Δεχελεία βασιλιχής έπαύλεως έπ^ τ^ έπετείω
των γενεθλίων του βασιλόπαιδος Γεωργίου, είσελθόντος εις
το ειχοστόν Ιτος της ήλιχίας του.

— ΠροσχληθεΓσα επισήμως ή ημετέρα Κυββρνησις υπό
του έπι των έξωτεριχων 'Τπβυργου τής Βαυαρίας, απεφάσι-
σε να παρασττ) επισήμως είς τας τελεσθησομένας έν Μονά•
χω έορτάς έπι τ^ έχατονταετηρίδι του άοιδίμου βασιλέ»ς
ΛουξοβΙχου του Α'.

— Κατά την έν Λονδίνω γενομένην δημοσίαν έγγραφην
υπό του Τραπεζιχου Καταστήματος 011)1)9 ομολογιών του
σιδηροδρόμου Μύλων-Καλαμών το ποσόν τής έγγραφης ανήλ•
θεν έντος ολίγων ωρών είς 7,000.000 λιρών, ήτοι είς τό ένδε-
χαπλοϋν, χαθότι αί όμολογίαι άντιπροσωπεύουσι άξίαν
650,000 λιρών μόνον. Ή Ιχταχτος α^τη επιτυχία ομολο-
γιών εγγυημένων υπό τής έλληνιχής Κυβερνήσεως έπήνεγ-
χεν αμέσως χα\ εύχάριστον ύπερτίμησιν τών έλληνιχών
χρεωγράφων.

— Ή έφετεινη εσοδεία του σταφιδοχάρπου προμηνύεται
άφθονος. Υπολογίζεται δτι ή χαθ' όλον τό Κράτος συγχο-
μιδη θά ύπερβξ την πέρυσι νήν χατά 70,000,000 λίτρων.

— Είς τριαχονταεννέα ανέρχονται ο{ χατ* αύτάς έν τω
ΔρομοχαΤτείφ φρίνοχομείω νοσηλευόμενοι άσθενεΓς, ων οι
πλεΓστοι βαίνουσίν έπΙ τά χρείττω.

— *Η διά τά εν Θεσσαλία τεχνιχά Ιργα μεταβασα γαλ-
λΐϋ.ή αποστολή ύπό την όδη^Ιαν του χ• Γχοτλάν θέλε: κα-
ταρτίσει τρία συνιργεΓα, ών τό έν θα έγχαθιδρυθ^ έν Λα-
ρ(σσν), τό έτερον έν Φερσάλοις χαι τό τρίτον έν Τριχχάλοις.
Αί μελέται θ* άρχίσωσι 1) δια χαράξεως του σιδηροδρόμου
άποΒώλου είς Λεχώνια 2) δια λεπτομερούς με>έτης διαφόρων
ρευμάτων χάριν τών γενησομένων προ; τεχνητήν £ρδευσιν
εργασιών 3) δια καταρτισμού του τοπογραφικού σχβδιο•
γραφιΙ|ματος του ρεύματος του Πηνειοΰ' 4) δια τής χαρά-
ζεως τών αρδευτικών σηράγγων τής πεδιάδος Τρικκάλων,
Καρδίτσης, Φαρσάλων μέχρι Ζάρκου κα\ τή^ πεδιάδος Λα•
ρίσσης-Τυρνάβου καΐ 5) δια του χαταρτισμον σχεδίου άπο-
ξηράνσεως τών ελών.

— • "Ενεκα τής ένσχηψάσης είς τά περίχωρα τής Σμύρνης
φυλλοξήρας ή χυβέρνησις άπηγόρευσε την έκεΓθεν εισάγω•
γήν του φ) οίου τής πεύχης καΐ τών έλαιοπυρήνων, αΰ•

στηράς οιαβ^βάσασα ένταυτώ οδηγίας ταΓς άρμοδίοις άρ•
χαΓς προς τήρησιν τών προληπτικών μέτρων.

— *0 ΟΜ Αθήναις σταθμός τοΰ σιδηροδρόμου Πειραιώς•
Πελοποννήσου μεταφέρεται οριστικώς έγγύτερον τής πό•
λεως. Οί μηχανικοί είς ους ανετέθη ή εργασία κατήρτισαν
σχέδιο^ εγκριθέν ήδη περί εύρύνσεως τής παραλλήλου προς
την τοΰ Αγίου Κωνσταντίνου όδοΰ, όπως εινε δυνατή ή
σύγχρονος κυκλοφορία τοΰ τε σιδηροδρόμου χαΐ τών αμαξών.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΙΟΝΙΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ

έν τ9| ά,^χΛίοξ. »αΙ νές^ γεωγραφία

ύτρο Αντωνίου Μηαιαρακη.

Πω,ΙεΤταί εν τΰ ΒίβΛιοπωΛείω τ9ΐς ^Εστίας• όρ» {.
Μετά ταχνόρομιχΐϋν τεΛΖν ^ραχ /.^?0.

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ Κ£ΤΙΑ£

κ. Μ. Λ. Β. Γαλάζιον. Σας εύχαριστονμεν διά την ευμε-
νή προθυμίαν. Γράφομεν και ταχυδρομικώς. — κ. Χ. Δ. Είνε
ίργον τιμών την φιλολογιχήν έπιστήμην παρ* ήμΓν όσον ό-
λίγιστα τών μέχρι τοΰδε εκδοθέντων. Μακράν περί αυτοΰ
κρίσιν θέλομεν δημοσιεύσει από τοΰ προσεχούς φύλλου. —
κ• Ν. Β. Φ. Σαμοθράχην. Συνεμορφώθημεν τ^ υμετέρα πα-
ραγγελία.— Κυρίαν Δ. Π. Κωνσταντίνούκολιν. Επειδή ε-
στάλη έκπρόθεσμον, δεν εινε δυνατόν νά ληφθ^ ύπ'οψιν. Διό
τηροΰμεν είς την διάθεσίν σας τό χειρόγραφον. — κ. Π. Δ.
Τό τοΰ αρχαίου έπιγραμματοποιοΰ :

Φαΰλος άνήρ πίθος έστΙ τετρημένος, είς $ν άπάσας
άντλών τάς χάριτας είς κενόν έξέχεας.

χ. Σ. Μ. Πάτρας. 'Ελήφθησαν.Έκ τών ζητηθέντων βιβλίων
απεστάλησαν ύμΓν τά δύο μόνον, τοΰ έτερου μη εκδοθέντος
είς την βιβλιεμπορίαν, άλλα διανεμη'^έντος μόνον είς τους
φίλους τοΰ συγγραφέως.— κ. Κ. Ζ. ΒοΙ^ΓβΐΙ. Σας εύχαρι-
στοΰμεν θερμώς διά την φιλικήν προθεσμίαν. Ταχυδρομικώς
άπηντήσαμεν. — κ. Δ. Ι. Κ. Κέρχυραν. Επειδή δεν ευρέ-
θη ένταΰθα,ναρηγγείλαμεν νά μας σταλζ άντίτυπον έκ Πα-
ρισίων, κα\ ευθύς ώς κομισθ^ θέλομεν σας τό αποστείλει. —
Παν. άρχ. Γ. Γ. Βουδαπέστη ν. Ελήφθησαν χα\ διετέθησαν
συμφώνως τ^ υμετέρα παραγγελία. Τάς αποδείξεις άποστέλ-
λομεν ταχυδρομικώς. — κ. Λ. Χ. Λ. Πάτρας Συνεμορφώ-
θημεν τ^ παραγγελία υμών.*• χ. Σ, Δ. Μ. Πάτρας. Έν τη
έλληνιχξ ύπάρχουσι μόνον τά τοΰ κ. Ξ. Ζύγουρα. Γαλλικά
πάμπολλα.— »κ. Γ. Δ. Τάνταν κα\ Α. Κ. Τ. Κωνσταν-
τίνούπολιν. Ένεγράφητε . Περί τοΰ τρόπου τής πληρωμής
τής συνδρομής σας έγράψαμεν ιδιαιτέρως.— *^/4£ρο•<27};ΓΓω.
"Ισως δεν εινε βσον φαντάζεσθε μέγα δυστύχημα. Κατά τον
Βύρωνα ό μη Ιχων εχθρούς δεν σημαίνει τίποτε, διότι ή ζύ-
μη του είνβ τοιαύτη, ώστε έκαστος μαλάσσει αυτόν κατά
τό δοχοΰν. Οί έχθροι είνε τοσοΰτον άναγκαΓοι βσον ό αήρ 8 ν
άνακνέομεν, δπως διατηρώμεν ήμας δραστηρίους κα\ προθύ-
μου;. Οί έχθροΙ όμοιάζουσι σπινθήρας, τους οποίους εάν δεν
φυσήσΐ[)ς, οβέννυνται μόνοι των. — χ. Γ• Κ. Μυτιλήνην. Σας
εύχαριστοΰμεν. Ταχυδρομικώς άπαντώμεν. — χ. Ι. Δ. Γ.
Λευκάδα. 'Απεστάλησαν και τά επόμενα, σημοίωσίν δε
τοΰ λογαριασμού άνακοινοΰμεν ιδιαιτέρως.— χκ. Δ. θ. Σ.
Κωνσταντινούπολίν, Π. Γ. Σ. Βιέννην καΐ Ι. Δ. Μ. Σύ-
ρον. Τά ζητηθέντα απεστάλησαν .— Πίρι/ργω. ΚαΙ έπί
άλλων αριθμών. Οΰτω και τά επτά /πτά» άτινα λέγονται
τά επόμενα 1) Αί επτά ήμέραι τής εβδομάδος* 2) Οί επτά
όρατο\ πλανηται* 3) Τά έπτα χρώματα τοΰ ουρανίου τόξου
4) Τά έπτά θαύματα τοΰ αρχαίου κόσμου* 5) Οί επτά σο-
φοί τής αρχαία; Ελλάδος. 6) Αί έπτά όπα\ ^ς κεφαλής
χα\ 7) τά έπτά θανάσιμα αμαρτήματα, θά υπάρχουν βε-
βαίως και άλλα επτα^ άλλα ταΰτα δεν αναφέρονται, διάϋ

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

Δ.ΣΪ.Λ.ΤΙΟΐΤ 7£ΐΣ Έ1ΣΤΧΑ.Σ1

τ6τ8 τα επτά δ•ν 6α ήσαν επτά.— κ. Α. Ι. Ο. Ίσμαηλιβν.
•Απβστάλησβν τα ζητηθέντα, βυνεμορφώθημιν «έ τη πάρα-
γβλία ύμων ως πρ^ς τα χαλύμματα. Ταχυδρομικές άπηντή-
σαμεν, - χ.Φ. Μ. Π. ΛονδΓνον. Ελήφθησαν. ΆπάντησΙν μας
ϊχιτβ ταχυδρομικώς.— χ. Γ. Π.Γ. Σμύρνην.ΆδυνατβΰμΕν
να το έξηγήσ»μ»ν.— χ.Ν.Π. Δ. Αίγιναν-Άμα τη λήψβι του
αντιτίμου θβλομιν σας άποστείλβι πάντα.

ΧΕΙΜΩΝΑΝΘΟΙ

ΙΟλΝΝΟΥ ΠΟλΕΙΗ

Έξίδόθη δρτι δριστα τιτυπωμένον βπΐ χάρτου Ιχλιχτον-,
μβτά χαλλιτ<χνιχου εξωφύλλου.
Τιμάται δραχ. 3. — Μ•τα ταχυδρομικών τΐλών δραχ. 3,30.

ΕΞΕΔΟΘΗΣΑΝ ΑΡΤΙ

ΜΕΛΕΤΑΙ

ΥΠΟ Α. ΔΙΟΜΗΔΟΤΣ ΚΤΡΙΑΚΟΤ

χαβηγητοΰ της θεολογίας έν τω έθνίχω ^ανεπιστημίω.
Τιμή δραχ. 5.— Μετά ταχυδρ. τβλών δραχ• 5.50.

ΖητοΟνταο οι τόριοι του λογίου Έρμου
ττϊς Βιέννης των ετών 1812, 1814, 1816 και
1821. Ό κατέχων αυτούς και θέλων νά τους
έκίΓΟίηση ίόνα^αι νά άτροταθγ] ι\ς το Βιβλιο-
πωλβΐον της «Εστίας».

ΒΙΒΔΙΟΠΟΛΕΙΟΝ .ΕΣΤΙΑΣ» ΒΝ ΑΘΗΝΑΙΣ

ΑΡΤΙ ΕΚΔΟΘΕΝ

χατά τ^ Άγγλιχβν ϋοη'ΐ ύπ^ Κ• Ε- ΓελΒΒΡΤ•

ΕΚΔΟΤΗΣ : Γ. ΜΠΑΡΤ

Τιμάται βν Άθι^ναις δραχ. 1. — 'Βν ταΓς επαρχίας δρ.
1,10. — Έν τω έζωτβριχώ φρ. 1,20.

3:τ»ηι^α.χις:χιϊι»ιον

17 Ιουνίου 1888.

ΑΑνβκαι τ^^ς Κ>*β«ρνήσ•«•«

Τρέχουσα Τίμη

Των 170,000,000 των 5 •/• Δρ.

ν.

475.-

. 120,000,000 τών 5

•

475.—

• 60,000,000 των 6

•

535.—

• 26,000,000 τών 6 »

Β

479.-

• 10,000,000 τών 6

•

247.—

» 6,000,000 τών 6 Δρ. π«λ.

97.-

Κτηματιχα\ Όμολ.Έθν. Τραπέζης

τών 60000,000 μβτά Λαχείου ^ρ.

515—

Οκβ'νΜχεκΑ Καιαστ^ΐιιοΐ'νοι

ΕΤΑΙΡΙΑΙ

Έθνιχή Τράπεζα της "Ελλάδος Δρ.

V,

4,260.-

Γενιχή Πιστωτική Τράπεζα •

192

Τράπεζα Βιομηχανικής Πίστεως •

82.50

Προνομ. Τράπεζα Ήπειροθεσσαλ.•

207.—

Εταιρία Μεταλλουργ. Λαυρίου >

148.—

Σιδηρ. 'ΛίΗτ)νών χα\ Πειραιώς •

405

Εταιρία Φωταερίου •

ΣνταΛΛάγμαζα

ΛΟΝΔΙΝΟν— Τραπεζικον "Οψδως.

31.35

3μην

31.20

Σ— Τραπεζικών "Οψεως

124.74

• 3μην.

123.•^

βίομίσματα

Είκοσάφραγκον

25.—

Λίρα οθωμανική

28.10

ΑΡΤΙ ΕΞΕΔΟΘΗΣΑΝ
Α. ρ. ΡΑΓΚΑΒΗ

ΑΙ ΠΟΜΤΚΑΙ αρχαιότητες

εις τό[Λθυς 2, άποτελουντας τον ΙΕ' καΐ Ιζ"'
τών ΦιΛοΛογ^χωτ Άχάγτωγ αύτου.

Ευρίσκονται εν τω βιβλιοπωλείω •Έστίας*κα\ τιμώντα<
οΙ δύο τ6μοΐ φρ• ^2. Ταχυδρομικώς αποστελλόμενοι φρ. 1 3.

ακρόπολις ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ

^Αντίτυπα αύτης πωλούνται έν τω Βιβλιοκ«>λείω τη;
«Εστίας» έν * Αθήναις δραχ. 2,50, δια τάς επαρχίας. Ι^^χ.
2,75, δια τήν άλλοδαπήν φρ. χρυσά 3.

ΝΙΚΟΛΑΟΤ Π. ΠΑΡΙΣΗ (έξ "Υϊ^ας)

ΤΑ ΑΙΘΙΟΠΙΚΑ

ήτο6 ή ^Αβησσννία ϋτζό Ιατρικηγ Ιόίως έποψιν έζεταζομένη.

"Εν^οσ^ς Β' μ^Βά πολλ&ν ηροβΟηχ&ν καΐ βΐκόνων.

Έξαντληθδΐ'σης νής Α' εκδόσεως του συγγράμματος τούτου, Ό συγγραφεύς προέβη εΙς τήν άνατύπωσιν
αύτου συμπεριλαβων πολλας νέας ειδήσεις εις το £ργον, όπερ έκόσμησε καΐ διά τίνων εικόνων. Ή ταχύτατη
έξάντλησις ττ5ς Α' εκδόσεως κατέδειξε το μέγα ενδιαφέρον, δχερ ενέχει το βιδλι'ον του κ, Παρίση, έν ω
εξιστορούνται αφελώς τα κατά τήν άποστολήν αύτου παρά τή^ βασιλεΤ Ιωάννη, Ό χαρακτήρ και οί τρόποι
του Άδησσινου μονάρχου, τά περιεργότατα ήθη και Ό βίος έν γένει του άβησσινιακοΐί λάου.

Το βι6λιΌν τετυπωμένον φιλοκάλωςέπι χάρτου λαμπρού τιμάται φρ. 4.— Ταχυδρομικώς δ* άποστελλόμε-
νον φρ. 4,50.

Ευρίσκεται έν τώ Βιβλιοπωλείφ τ?|ς «Εστίας».

Έν Αθήναις έκ του τυπογραφείου τών Καταστημάτων ΑΝΕΣΤΗ ΚΔΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ 1888 —1354

ΔΕΛΤ10Ν ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

α:τ>ΐ9. ΘΟΟ 3β ζογχ^χο'Χ' ιβββ. ϋ.νζχτ^^ ΙΟ.

.Ρ

ΓΡΑΦΕΙΟΝ τής Εετιαε: ΈπΙ τή€ 6δο0 Σταδίου, αριθ. 35.

Φύλλα της «ΈστΙας» άιςοστίλλονται ώς
δειγ^Λα του περιοδικού οΰχι (Αονον Λς πάντα
ζτϊτουντα, αλλά και εις δν τίνα ήθελε (ΑοΙς ύπο-
ίείξτρ πας τις των τ^ριετερων συν5ρθ(χητών ίί
ανταποκριτών ώς άσμ,ενίζοντα εΙς άναγνώ(ίρί.α-
τα του εΐ^ους της «ΈστΙας».

ΕΥΓΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΕΚΑΙΔΟΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΝ
«Τ03Β Ζ]Τ — ^^Χ>Ζ«. βΒ3

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΖΟΓΡΑΦΒΙΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ύκ6
Ι. Π«νταζ(Φου•

Ο ΓΠΟΤΗ»ΙΟ£, )ΐι\>θ»στορ(α *Ιο\>λ{ο\> ΚλαρετΥ^,
μ^τΑφραβ&ς Χ. Α.

ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ^κ6 Χαρ. Άννίνοχ».

ΒΚ ΤΟΓ ΒΙΟΥ ΤΟΥ ΦΡΙΔΒΡΙΚΟΥ Β'.

ΗΔΒΚΤΡΙΚΟΙ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΙ.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ «ΙΛΟΒΟΦΙΑ.

εΗΜΒίαΧΒίΣ.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΘΕΣΙΣ

Έχ Κεφαλληνίας γράφονσιν βτι 8ι3ι τ£ν (νιργ«ι»ν της
αύτοΟι 'Επιτροπης της «χΟένιως των Όλυμπίων κρ6χειται
ν& «αταρτισΟ^ θίασος, 6 όποΓος ιν Αθήναις θέλκ τραγφ•
δήσει τα ιγχωρια τραγούδια της, Κεφαλληνίας, χνρ(ως 8λ ••
χεΓνα, δι* ων ϊξ&δηλοΰτο χατά τους χρ6\ους της «ροστα-
βίας της άγγλιχης τοεθνιχ^ν τον! τ6που αΓσθημα.Εινε δίτά
«οιήματα ταΰτα ώραΓα χαΐ πρέχει ν' άχουνβωσιν εις την
«ανελλήνιον κανι(γνριν της εΦνιχης έχθίσεως. θα ψάλωβιν
Ιτι χα\ Ιχχλησιαατιχά τίνα ^σματα της (χχλησιαστιχης
μουσιχης του τ&που. ^Εν δέ τούτων έτινίοθη τελευταΓον
νπλ τοΰ μουσιχοδιδασχάλου Διονυσίου Λαυράγγα, ύ δηοΓος
ετόνισεΜ ϊκίσης τ^ άσμα ^Χαιρετισμός της Κεφαλληνίας
εις τηνκρωτεύουσαν.»

— Ή έιιι των *Ολυμπίων χαιτών κληροδοτημάτων *Ειη•
τροπι^, ώς γνωστόν, ώρισε δι& τους «ροσεχεΓς ολυμπιακούς
αγώνας χα\ 7 διαγωνισμούς 1κ\ σχοιτ&ν βολής.Προς £σχησιν
δε των διαγωνισθησομένων της πόλεως Αθηνών ή (πιτροπή
Ιζητησε,χαί παρεχωρήθη εις αύτι^ν,τ^ χατάστημα τοΰΈθνι-
χου ΣχοπιυτηρΙου, χα\ & άναγχαιών αριθμέ δπλων χαΐ φυ-
σιγγίων,τα όποΓα παρέχει είς τ^ ήμισυ της τιμής 9)τοι 5 λε-
πτά τ^ φνσίγγιον Σασεπώ χαΐ 10 τλ του Γχρα,ίπιστρεφομέ-
νουτον «άλυχος/Ηδη δέ τούτων ετοίμων δντων,προσχαλοΰν-
ται ο( (πιθυμονντες ν& άσχηθ•Ι>σιν, δπως διαγωνισθώσι, να
δηλώσωσι τοΰτο πρλς τλν Ιπιτετραμμένον τ& της βολής χ.
Γ. * Αντων^πουλον ϊν τω Έθνιχω Σχοπευτηρίφ άπ^ της έβδο•
μάδος ταύτης χατα Δευτέραν, Τετάρτην χαΐ Πιρασχευην
άπο τξν 4ης— 6ης μμ.

Η ΕΚΑΤΟΝΤΑΕΤΗΡΙΣ
ΤΟΥ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ Α' ΤΗΣ ΒΑΥΑΡΙΑΣ

Έν τώ προηγουμένφ φύλλφ άνηγγείλαμεν βτι 6 δι^μαρ•
χος Αθηναίων τηλεγραφιχώς εγνώρισε τφ επι τξ &χατοντα-
ετηρίδι της γεννι^σεως του βασιλέως της Βαυαρίας Λουδο-
βίκου τον Α' χεντριχω χομιτάτω την άπύφασιν του δι^μου
των 'Λθηναίων βπβος μετάσχν) των έπ\ ταύττ) τελεσθησομέ•
των εορτών 4ν ΜονΑχω• Τ^ έπ\ τούτφ ψήφισμα του δήμο•
τιχου συμβουλίου Ιχει ώς έξης*

Α'.) Ό δήμος των *Αθηναίων άντιπροσωπευθήσεται (ν
ταΓς έορταΓς της 17, 18 χα\ 19 Ιουλίου ύπλ του Δημάρ-
χου,ύπ^ του Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου χα) ύπο
του δημοτικού συμβούλου χ. Α. Ψύλλα.

Β'.) *Επι του τάφου του άβιμνι^στου φιλέλληνος καΙ
έξ&χου ήγεμύνος Λουδοβίκου του Α' χατατεθήσεται στέφα-
νος εκ δάφνης *ΑθηναΙχής χοσμούμενος ύπ^ ταινιών λευκών
χα\ κυανών, εν αΤς χρυσοΓς γράμμασι γραφι^σονται αί λέ-
ξεις «Ό Δήμος Αθηναίων τ^ Λουδοβίκφ Α' ΒασιλεΓ της
Βαυαρίας ευγνωμοσύνης £νεχεν 1888». 'Ο Δι^ιμαρχος προσ-
φωνήσει, κατατιθέμενος τον στέφανον.

Γ'.) Εις άνάμνησιν της έπΙ άφορμξ έθνιχξ εις Μύναχον
μεταβάσεως κα\ επισκέψεως τών αντιπροσώπων του Δήμου
*ΑΟηναίων, προσενεχθήσεται λεύκωμα, περιέχον το ψήφισμα
και τα πρακτικά του Δημοτικού Συμβουλίου καΐ φωτογρα-
φήματα τών κυριωτάτων οικοδομημάτων, αρχαίων τε καΐ
νεωτέρων, της πόλεως Άθη>•ών. 'ΕπΙ του καλύμματος του
λευκώματος χρυσοΓς γράμμασι χαραχθήσονται αϊ λέξεις
•6 Δήμος Αθηναίων τ^ πύλει του Μονάχου εις άνάμνησιν
κοινής πανηγύρεως 1 888•.

Δ'.) Εις βεβαί•»σιν διαρκή της ευγνωμοσύνης, ήν & Δή-
μος τών Αθηναίων διατελεΤ Ιχων εις την μνήμην του Λου-
δοβίκου Α' της Βαυαρίας, δαπάναις αύτου στήσεται
ανδριάντα εχ μαρμάρου Ελληνικού ύφ* 'Ελληνος άνδριαν-
τοποιου κατασχευασθησέμενον έν τ^ ύμωνύμφ έν Αθήναις
πλατεία του Λουδοβίκου του Α'. Βίς την άνέγερσιν του
άνδριάντος μεθέξουσιν, εί βούλονται, και οΙ δλλοι δήμοι
της Ελλάδος, έπΙ τούτφ προσκαλούμενοι, ών τ& ονόματα
χαραχθήσονται έπ\ μιας τών πλευρών του βάθρου αύτου.»

— Παρηγγέλθη ήδη ύπ^ της Δημαρχίας 6 έπΙ του τάφου
του Λουδοβίκου έχ μέρους του Δήμου Αθηναίων κατατε-
θησόμενος στέφανος. 'Ο στέφανος εσται έχ δάφνης, θα
περιελίσσεται δέ περί αυτόν αργυρούς κλάδος δάφνης ,
ούτως ώστε βταν μαρανθ^ ή φυσική δάφνη να μείν^ ό αρ-
γυρούς στέφανος.

"Ετερος δέ στέφανος βαρύτιμος άποστ:ιλήσεται και ύπό
της ελληνικής Κυβερνήσεως Γνα κατατεθζ επι του μνημείου
του αειμνήστου βασιλέως εκ μέρους του ελληνικού ΐθνους.

— 'Ο κ. δήμαρχος Αθηναίων θέλει απευθύνει Ιγγραφον
πρόσχλησιν εις τους 440 δήμους του κράτους, βπως συνει-
σφέργ) έκαστος β,τι προαιρεΓται υπέρ της ανεγέρσεως του
άνδριάντος του βασιλέως Λουδοβίκου. Έχτός του δήμου
Αθηναίων, βστις έψι(φισε τό ποσλν τών 15,000 δραχμών,
έγνωσθη ήδη βτι ό δήμος Καλαμών θέλει προσφέρει 10,000
δραχμάς« ό δήμος Πατρών 5,000 δραχ. χαΐ ούτω χαθ' έξης.
Είνε λοιπόν (λπίς, βτι θά σχηματισθ^ ποσόν άνώτερον τών
100 χιλ. δραχμών.

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ

*Η διεύθυνσις τών ημετέρων ταχυδρομείων, ήτις μετά
ζήλου άξιεπαίνου επελήφθη της βελτιώσεως κα\ έπ\ τό τελειό-
τερον διαρρυθμίσεως του σπουδαιότατου τούτου κλάδου της
δημοσίας υπηρεσίας, πολλάς καΐ χρησιμωτάτας είσαγαγον-

ΟΪ9ϊΐϊζθθΙ όγ

Οοο^Ιε

2λΈΙΑ.ΤΙθΓΤ Τ»23 ΕΣΤΙ Α 23

1

σα μέχρι τονδ< καινοτομίας, ιιροέβη χα\ βίς αλλην σχέψιν
8).ως νεωτβριστιχην χαι πρωτοφανή παρ* ήμΓν, τουτέστι
την πρ6σληψίν χα\ γυναιχών ως ύπαΧλι^λων (ν τ^ βσωτι-
ριχ^ύπηρβσία του ταχυδρομείου. *Η σχϊψις αυτή του Κ.
Καζάζη ύποβληθεΓνα εις τλ ύπουργεΓον (γένίτο δεχτή, θα
είοαχθ^ δε πιθανώς, αν μη γνώμη δλλη επιχρατήσΐ) εν τφ
μεταξύ, χατά την προσεχή σύνοΐον της Βουλής, τ^ σχετιχον
π<ρ\ της εισαγωγής των αντιπροσώπων του ωραίου φύλου
•ν τξ ταχυδρομική υπηρεσία νομοσχέδκον. Έπειδη 8μως νυν
ή ταχυδρομιχή χαι ή τηλεγραφίχή υπηρεσία εισιν ήνωμέναι,
εχρίθη ορθόν αϊ γυναΓχες να χρησκμοποιωνται χαΐ ως τηλε-
γραφικοί υπάλληλοι. Προ; τοΰτο λοιπόν εν τω είρημένω νο-
μοσχεδίω Οά περιλαμβάνεται χα\διάταξις, χατα την οποίαν
&ν τ^ τηλεγραφική ^χολ^ θα γίνωνται δεχτα\ του λοιπού χα)
γυναΓχες πρ^ς σπουδήν της τηλεγραφικής.

Έν Δεκελεία, πάρα την βασιλιχήν Ιπαυλιν, άνεχαλύφθη-
σ«ν έπ' εσχάτων τρεΓς τάφοι αρχοιΓοι, (ν οΤς έλπίς έσχηματί.
σθη δτι θ& ητον 6 του Σοφοκλέους. Την είχασίαν ταύτην
συνέλαβεν 6 εύρων του τάφους επιμελητής του βασιλικού
χτήματος χ. Μύντερ, βασισθείς έπΙ αρχαίων μαρτυρίων έχει
που δριζουσών τον τάφον τοίΐ μεγάλου τραγικού της αρ-
χαιότητος. 'ΌΟεν εγένετο ανασκαφή, χα\ έπι παρουσία της
Α. Μ. του βασιλέως, των βασιλοπαίδων, της ακολουθίας αυ-
τών χα\ του καθηγητού χ. Στεφ. Κουαανούδη ήνοίχθησαν
οί τριΓς τάφοι. 'Αλλ* ατυχώς ουδέν ευρέθη λ6γου άξιον κα\
δυνάμενον ναδρίσΐ(| τους χρόνους εις ους οί τάφοι άνήχουσιν
πλην των σκελετών κα\ ολίγων πενιχρών χτεριομάτων. ΟΙ
δύο κΙν« λάρνακες μαρμάρινοι , οΐ δέ έν αύτφ ταφέντβς φαί-
νεται δτι ήσαν νέοι, δι6τι ευρέθησαν ως κτερίσματα στλεγ-
γίδες* 6 τρίτος ε7νε πώρινος χαΐ λίαν πιθανώς γυναικός, διότι
ευρέθη έν αύτφ κάτοχτρον σχεδόν βμως άνάξιον λόγου.
Επιγραφή ουδεμία. Τά έν τοΓς τάφοι; άνευρεθέντα ευρήμα-
τα ανεστάλησαν ύπο της Α. Μ. του βασι)έως δια φύλαχος
τών αρχαιοτήτων εις την Γενικήν Έφορίαν των *Αρχαιο-
τήτων.

— Πρό καιρού έγνώσθη δτι 6 Ζαχύνθιος μουσικοδιδάσκα-
λος χ. Παύλος Καρρέρ,ό τη; «Φροσύνης* χα\ του «Βότσαρη*
μελοποιός, καταγίνεται εις σύνθεσιν μελοδράματος, έμ•
πνευσθέντος εκ τών ενδόξων χρόνων του Μαραθώνος χα\ τ^ς
ΣαλαμΓνος. "Ηδη αναγγέλλεται βτι ό "Ελλην μουσουρ-
γός έπεράτωσε τό Ιίργον του, δπερ φέρει τόν επιβάλλοντα
τίτλον «Μαραθών-Σαλαμίς», χαΐ βτι τό κείμενον αύτοΰ έ-
«οίησεν 6 κ. Ανδρέας Μαρτζώχης, έχ τών γνωστότερων ποιη-
τών της συγχρόνου Ζακύνθου.

ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ

Α£ Πάτραι ύπο φνσιχητ χαΐ Ιανριχητ ίποψιτ υπό
Χ. Π. Κορύλλου ιατρού έν Πάτραις. Έν Αθήναις, 1888.
8ον, σελ. 30.

Ή είρημένη πραγματεία άνεγνώσθη εν τω επΙ τξ πεντη-
κονταετηρίδι της {άτριχης εταιρίας δευτέρφ συνεδρίφ τών
*Ελλήνων ιατρών έν Αθήναις, χαΐ άνετυπώθη ιδιαιτέρως
έχ τών πρακτικών του συνεδρίου. Ή πραγματεία αυτή,
καίτοι μιχρά τον βγχον, ενέχει πολλήν την άξίαν και την
χρησιμότητα, διότι τοιαυται μελέται και στατιστικά! πλη-
ροφορίαι, στηριζόμεναι (πΐ καθημερινών επιστημονικών πα-
ρατηρήσεων χαΐ ερευνών και σκοποΰσαι την άνεύρεσίν τών
νοσογόνων αιτιών τών τόπων, απέβησαν δπου και αν έγέ-
νοντο ωφελιμώταται. Παρ* ήμΓν δυστυχώς αΐ τοιαυται με-
λέται παραμελούνται, θεωρούνται ως τις περιττή ένασχό-
λησις, διότι δέν υπάρχει παρά τοΓς π)είστοις έπιστήμοσιν
{ατροΓς τό πνεύμα της επιστημονικής παρατηρήσεως καΐ
ανακοινώσεως. Προ 50 ετών οΐ κατά τάς τότε διοικήσεις
Ιατροί υποβαλλόμενοι εις τάς διατάξεις του νόμου του 1833
«περί συστάσεως ιατρών χατά νομούς», είχον έκδόσει ίατρο-
στατιστικούς πίνακας τω 1838 καΐ 1839 τών διοικήσεων
Φθιώτιδος, Θήρας, 'Λιτιχής, Μεγαρίδος, Βοιωτίας, Νάξου,
Μαντινείας, Σύρου, Ηλείας, *Αχαίας, Τριφυλίας, Λακω-
νίας, Κνναίθης (Καλαβρύτων), Μήλου, ^Αργολίδος, Εοριν.

θίας, Ύδρας, 'Ερμιονίδος, Φωκίδος, Δωρίδος, Ευρυτανίας
Μεσσηνίας, Πυλίας, Ευβοίας, Λακεδαίμονος, έν τ^ τοτγ
έχδιδομένν) έφημερίδι του Ελληνικού Ταχυδρόμου. Είνε ξ|
ούτοι οί πίνακες ή μόνη πηγή ην Ιχομεν της καταστάσιακ
της νοσολογικής τών τότε χρόνων τών πλείστων επαρχιών.
"Εκτοτε μεμονωμένως έξεδόθησαν μελέται τινές έν ίατριχοΓς
περιοδιχοΓς καΐ έν φυλλαδίοις, 5ς επιμελώς έν ιδιαιτέρι
βιβλιογραφία άνέγραψεν ό χ. Κλών Στέφανος έν τη γαλλι*
στ^ έκδοθείσν) πραγματεία αύτοΰ ■ Ή Ελλάς ύπο Ιι:ο'{ί^
φυσιχήν, έθνολογικήν, άνθρωπολογιχήν, δημογραφιχήν χαΐ
ιατρίκήν». *Αλλά πολλα\ τούτων στερούνται της επιστημο-
νικής ακριβείας, ήτις παρέχει πασαν έγγύησιν, όπως ΐχ'
αυτών βασισθώσΐ συμπεράσματα αναμφισβήτητα.

*0 κ. Χ. Κορύλλος, 'έξασχών τό επάγγελμα τον ΐατρον
έν Πάτραις άπό του 1871, ετήρησεν, ως γράφει, σημειώ-
σεις άπό του 1874 £ς δημοσιεύει μέχρι του 1886, δτε ύπί•
βαλεν ε^ς τό συνέδριον τών ιατρών την είρημένην πραγμε•
τείαν.

Έν τω πρώτφ τμήματι εξετάζει συντομώιατα την φνοι-
κήν κατάστασιν της πόλεως Πατρών, ης την Ιχτασιν υπο-
λογίζει εις 900,000 τετραγ. μέτρα (ή τών Αθηνών χατα•
λαμβάνει 4,00θ,000), χα\ τών περιχώρων, κυρίως δέ τών ύ-
δάτων χα\ τών παρακειμένων ελών χαΐ τεναγών, πηγής διαρ-
κούς νοσημάτων, και τών γενομένων προς άποξήρανσιν αν•
τών εργασιών. *Εν πίναχι δε ιδίφ σημειοΓ την κλιματολο-
γίαν της πόλεως κατά ιδίας αύτοΰ παρατηρήσεις τών ίτά^
1382-— 1886 και τούτου συμπεριλαμβανομένου. Παρατηρν
σεις δε κλιματολογικάς έπ\ της πόλεως Πατρών είχε χάμΕί
κα\ ό αιδ. Βογβ Άγγλος Ιερεύς τοΰ έν Πάτραις ναοΰ των
διαμαρ^ρομένων χατα τά Ιτη 1872 — 1876.

Έν τω δευτέρω τμήματι εξετάζει την πόλιν ^ών Πα•
τρων ύπο ίαχρικήν Ιποψιν, άφετηρίαν Ιχων τό Ιτος 1876.
έξ ου ηρ/.ιοε τάς παρατηρήσεις του, χα\ χατά τό όποΓο^
ίΐρχισεν ή τήρησις τακτικών βιβ>ίων τών αποβιωσεων εν :ξ
Άστυνομί^, παραθέτει δε πίνακας διαφόρους κατά νό«ου,
και χατά Ιτη τών προσβληθέντων χαι αποβιωσάντων, εξ ων
εξάγει συμπεράσματα Ικανώς ενθαρρυντικά της υγιεινής χι•
ταστάσεως τη; πόλεως τών Πατρών, κυρίως δε ώς κρό; του;
έλογενεΓς πυρετούς, οΓτινες εμάστιζον την πόλιν. Ός χρο;
τους τυφοειδεΓς πυρετούς παραθέτει έπίοης πίνακα, αλΐί
αναγράφει βτι £νεχα της ακατανίκητου αντιστάσεως τί^ν
συγγενών τών θανόντων δέν έγένοντο νεχροψίαι προς εξέτα•
σιν τών παθολογικών αλλοιώσεων χα\ δι^λεύκανσιν τής φν•
σεως τών πυρετών τούτων. 'Αλλά καΐ τλν πίνακα, β ν χαρά•
θέτει, θεωρεΓ ούχΙ επαρκή προς εξβγωγήν συμπερασμάτων,
δπερ μαρτυρεΓ την έπιστημονικήν εύσυνβιδησίαν τοΰ χ. Χ.
Κ. άξίαν επαίνων την σήμερον, 8τε ή έπιστημονιχή νχΐίΡ'
τεία δέγ εΤνέ τι σπάνιον. Κατά τόν αυτόν δέ τρόπον έξετά•
ζει χαΐ τά λοιπά νοσήματα* περί τίνων δέ τούτων χβΊ
προηγουμένως ό χ. Χ. Κ, είχε δημοσιεύσει διατριβές ν
ίατριχοΓς περιοδιχοΓς.

Ό κ. Χ. Κορύλλος εΤνε ομολογουμένως ίξιος παντός ε-
παίνου, διότι έν μέσω τόσων ελλείψεων στατιστιχ2)ν θημβ-
σίων χα\ δημοτιχών, συνεργασίας άλλων επιστημόνων, ερ-
γαλείων μετεωρολογικών, χημικού εργαστηρίου καΐ βιβλιο-
θήκης έν Πάτραις, παρήγαγε μόνος καΐ έξ ίδίων παρατη-
ρήσεων καθημερινών μελέτην άξίαν λόγου, οΓαν μέχρι τοΟδί
ουδαμώς παρήγαγε ν ούδ' αυτή τοΰ νοσοκομείου Αθηνών ♦
διοίχησις* κα{ λέγομεν τοΰτο διότι έκ του νοσοχομιΐον
Αθηνών και έκ τής Άστυκλινικής ϊπρεπε νά έξερχωντβι
ταχτικά επιστημονικά δελτία τών επιστημονικών ΐατριχΰν
παρατηρήσεων, οτινα νά χρησιμεύωσι καϊ ώς ύποδείγμβ^»
ε^ς τους λοιπούς ιατρούς τοΰ κράτους.

-<ηΡΊΚ:δ:Λ^:Λί^η»^

ΑΝΤΙΓΡΑΦΑ ΕΡΓΩΝ ΤΩΝ
ΜΕΓΑΛΩΝ ΙΤΑΛΩΝ ΖΩΓΡΑΦΩΝ

Ραφαή-^ον, ΜιχαηΛ Άγγ^Λον χ, α. είσΐ ^ χατα-
ζβθβιμ/τα προς πώΛησιτ ύτ τδ γραφείω τη^
α'Εστίαζν. Τά αντίγραφα τά^τα είη ίργα δμογί'
ΓοΙΓς ζωγράφου ετ Ρώμι^ όιαμίτοττοζ, χατά ϊ'ί'^^
σύστημα ύαιοφωχογραφίαα^ ί(Γκ αηομιμ€Ϊτα% «β»
αίχηψ χηγ ηαΛαιίτητα ^ί^^ γραφ^^ χ^ψ αρωτΰχν-

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

ΑΕΑ,τίΟΙ^ Τ£Ζ23 £2Σ2Τυίι.23

^^ω^. Γα ηωΛονμ,Βτα εισΐ χαζά το τζΛεζστοτ αττί'
γραφα ^δ^ τίβρίφημωτ τοιχογραφίίΐ^γ νο^ Βατιχα^
τοίΤ, χαΐ άΛΧωτ όε οτομαστίϋτ ζωγράφων ίργωτ

ηίΚΡΟΙ ΘΗΙλΥΡΟΙ τηι εααηνικηι γαοπηι

ΗΤΟΙ

ΐίπΟΜΙΙΙ ΕΜΜΟΙ ΜΣΟΙ

φ»λολογ<αν «αιΐ ιβαιραρτήματος κυρίων όνομΑτων

τπο

Α. Γ Γ Ι ΑΝ Ν ΑΤΗ

ΤΟ Δ' ΤΕΥΧΟΣ

•Εχβστον τ<\ίχος τιμάται δραχμής.— Τ^ βλον ϊργον θέ-
λβ{ άιταρτίΦθ^ εχ 10-12 τευχών.

Ή {χδοσις του Ιργου τούτου άναπληροΓ Ιλλχφιν λ(αν
«παισθητήν έν τξ γλώσστ) ημών. Το ^Εηίνομον Λβξίχοτ
ϊσχαι άριστον βοήθημα έπ^-ρχοΰν βίς τάς άνάγχας ου μ&νον
τών εργαζομένων λογίων, άλλα χα ι παντός επιθυμούντος να
γράφιρ απταίστως τήν έλληνιχην γλώσσαν.

Συνδρομηται εγγράφονται εν τφ Βιβλιοηωλείφ της «Ε-
στίας•. Κα) ο{ μεν εν Αθήναις χαταβίλλουσι τήν άξίαν
έχάστου έχ8ι8ομένου τεύχους αμα τ^ λήψει αύτοΰ.Οί δέ εν
ταΓς έπαρχίαις χα\ τω εξωτεριχω παρίζχαλουνται βπως μετά
της περ\ εγγραφής αιτήσεως των συναποστέλλωσι τ^ άντί-
τίμον τονΛάχιστογ πίΥζε τεντύ^ν, ήτοι οί μεν του
βσωτεριχου Οραχ, δ, οί δέ του έξωτεριχου φρ. χρνσα
5.— Πρ^ς αποφυγήν συχνών συνεννοήσεων δύνανται οί εύα-
ρεστόύμενοι ν& προαποστείλωσιν εφάπαξ τήν δλην άξίαν της
συνδρομής, ήτοι δραχ. 10 ο{ εν ταΓς επαρχίαις χα\ φρ. χρυ-
σά 10 οί εν ττ^ αλλοδαπή.

Πάσα αίτησις δέον να επιγράφηται:«Πρ^ς τήν διεύθυνσιν
του Βιβιοπωλείου της «Εστίας* εις *Αθήνας•.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Πα^κσκινΙ» 84 *1βυν(•υ.

ΆφΙχετο 6 εν τω γερμανιχώ στρατφ αντιστράτηγος 'Βρ-
νέστος φον Δέρενταλ διοιχητής της 33 μοιραρχίας μετά του
ύπασπιστου του υπολοχαγού φον Αούχβαλδ, χομιστής ιδιο-
γράφου επιστολής του αύτοχράτορος της Γερμανίας Γου-
λιέλμου Β',ήν ένεχείρισεν επισήμως ειςτ^ν ημέτερο^• βασιλέα
αναγγέλλων τήν άνάρρησιν του χνρίου του εΙς τδν θρύνον.

— Γενομέπης εχλογής εν τ$ νομώ Λαρίσσης, πρ^ς άντι-
χατάστασιν του αποθανόντος βουλευτού 'Λστεριάδου, εξε-
λέγη 6 υποψήφιος της συμπολιτεύσεως χ. *Αχιλλεΰς Λογιω-
τάτου, νπερτερήσας τον ύποψήφιον της αντιπολιτεύσεως χ.
Ν. Γεωργιάδην χατά 2500 ψήφους.

— • Ό δήμος Αθηναίων συνομολογεΓ δάνειον έξ έν^ς εκα-
τομμυρίου μετά της 'ΒΟνιχής Τραπέζης. Έχ του ποσοΰ
τούτου 300 χιλιάδες θά χρησιμοποιηθώσιν κρλς πληρωμήν
διαφόρων επειγόντων χρεών, αί δε ύπύλοιποι 700 χιλιάδες
ε{ς οίχοδομήν δημοτικών αγορών.

— Ό μεγαλδδωρος δμογινής χ. Βα)λιάνος ου δαπάναις
ανεγείρεται πσρά τδ Πανεπιστήμιον το κεριχαλλες χτίριον
της 'ΕΟνιχής Βιβλιοθήχης, προσήνεγχε παρεχτος του ήδη
χαταβλήθεντος παρ* αύτοΰ εκατομμυρίου χα\ έξαχοσίας
προσέτι χιλιάδας δραχμών. Δια της νέας ταύτης δωρεάς εξα-
σφαλίζεται ή άποπεράτωσις χαι ή διαχέσμησις του μεγάρου.

— Μελετάται τ^ σχέδιον της διοχετεύσεως 90 όχάδων
ύδατος %1ς τήν πρωτεύουσαν }χ του έν Μαραθώνι χτήματος
2οΰλι, Ινθ« ύκάρχονσι χολλα\ παραθαλάσσιοι πηγαί, πρ%«

έξέτασιν τών οποίων έξέδραμεν δ Ύπουργδς τών εσωτεριχών
/μετά του αρχιμηχανικού χ. Γχοτλάν χαΐ του επιθεωρητού
χ. Σούλη. Ή άπόστασις εινε περ\ τά 50 χιλιόμετρα* το ύ-
δωρ θ' ανέρχεται δι* άτμαντλιών εις ΰψος 230 μέτρων υπε-
ράνω της επιφανείας χαι θά εισρέν) εις δεξαμενήν χατασχευ*
ασθηοομένην είς τήν θέσιν Σταυρό. Ή δαπάνη τών Ιργων της
διοχετεύοεως υπολογίζεται ε^ς 13 έχατομμύρια•

— Τδ διοιχητιχδν συμβούλιον του άπ' Αθηνών εις Πει-
ραιά σιδηροδρόμου παρεδέχθη τήν υπό του χ. Ψύχα ύποβλη•
θεΓσαν πρότασιν περ\ μεταθέσεως του εν *Αθήναις σταθμού
του σιδηροδρόμου. Κατά τήν γενομένην συμιφωνίαν, θά σχη-
ματισθώ νέα εταιρία, ήτις θά άναλάβτ) νά προεχτείνν) τήν
γραμμήν του σιδηροδρόμου μέχρι του Μεγάλου Μοναστηρίου
χα^ έχεΓθεν υπογείως μέχρι της πλατείας της Όμονοίας.

— Ό εν θεσσαλονίκη) πρόξενος γνωστοποιών δτι αυτόθι
εισάγεται έξ' Ελλάδος μέγα ποσόν λεμονίων χα\ πορτοχαλίων,
προτρέπει νά ίδρυθ^ έχεΓ παρά τών εμπορευομένων είδιχόν
πραχτορεΓον, διότι νυν βτε ή θεσσαλονίκη συγχοινωνεΓ σι-
δηροδρομικώς καθ* έχάστην α,ετά της λοιπής Ευρώπης
θ' άποβαίντ) έπγχερδέστερον ν' αποστέλλωνται έχεΓθεν μεγά-
λα ποσά λεμονίων κα\ πορτοκαλιών είς Αύστρίαν καΐ Γερ-
μανίαν.

— > 0{ επ\ ταΓς τελωνιαχαΓς χαταχρήσεσι κατηγορούμε•
νοι πρφην τελώνης Πειραιώς Δαμιανός, έλεγχταΐ Καλλιμε-
νόπουλος, Μαχρυστάθης, Ζαφειρόπουλος χα\ λο:πο\ κατεδι-
χάσθησαν παρά του χακουργιοδιχείου Λαμίας είς εξαετή
είρκτήν, ό τελωνοφύλαξ Καραγιάννης χατεδικάσθη είς τριών
μηνών φυλάχισιν, ήθωώθησαν δέ ό ελεγκτής *Ανδρικόήου•
λος και ό τελωνοφύλαξ Λύτσας.

ΚΑΗΡΠΣΙΣ

τοΟ Α«χ•ιοφ6ρου Αανκίο» νΙ^ς ΈΟν. Τρα«6ζης

Εξαχθ/νχες αριθμοί ϊ

Ιερόηθ/γτα τκοσά

107,973 φρ.

100,000

130.416

10,000

23,068

2,500

178,050 •

2,500

659

1,000"

29,817

1.000

170,774

1,000

155,380 •

1,000

85,552

ι,οοο

ΑΔΔΗΑΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗ£

Β£ΤΙΑ2

χ. Δ. Β. *Αλεξάνδρειαν. Ταχυδρομικώς άπεστείλαμιν τά^
ζητηθέντα, ενεγράψαμεν δε και τον χ. Γ. Δ. προς δν απε-
στάλη σειρά φύλ)ων. — Κυρίαν Π. Σ. Πρέδεζαν. Συνεμορ-
φωθημεν τ^ παραγγελί^ σας ώς προς τήν αποστολήν. Προς
συμπλήρωσιν της Καλλιτεχνικής Πινακοθήκης υπολείπονται
3 ϊτι τεύχη, ων τό πρώτον έκδοθήσεται τήν προσιχή (βδο-
μάδα, τά δε άλλα δύο άλλίπαλλήλως.*-κ. Ν. Β. Κ. Εύχα-
ριστουμεν, άλλα δέν δυνάμεθα ατυχώς νά τό χρησιμοποιή-
σωμεν. — χ. Μ* Παράδοξον εΙνε τό νά σας φαίνεται παράδο-
ξον. Κα\ πανταχού μέν, άλλα παρ' ήμΓν ιδίως, μέγιστον
διατρέχει τις κίνδυνον νά χαταληφθζ ύπό αηδίας £ν έπι-
χειρήσν) νά εξέταση τί>ι τρόπφ παρασκευάζεται . -ν κ. Α.
Ν. Διχελί. Τά βιβλία απεστάλησαν. Ή αξία αμφοτέρων
φρ. 5,20, ώστε οφείλονται Ιτι φρ. 1.70, άτίνα εΰαρεστήθητε
ν* άποστείλητε. — χ. Ι. Μ. Λευχωοίαν. Απεστάλησαν ταυ-
τοχρόνως χαΐ τά προς τήν Κυρίαν Θ. Π., ώς χα\ ιδιαιτέρως
σας έγράψαμεν.— χ. Ν. Κ. Καλάμας. Παρεδόθησαν ανμφώ-
νως τή παραγγελία σας τφ χ. Π. Λ. Ώ,^~Ψηφοφ<ίρ<ρ. Ή
εκλογή τών νομαρχιακών συμβούλων ενεργεΓται κατά τάς
διατάξεις του περΊ εκλογής βουλευτών νόμου- ή περίοδος
τών συμβουλίων εΤνε τετραετής, ή δε διάρχβια τ^ς συνόδου
30 ήμερων κατ* Ιτος. Ή πρώτη εκλογή γενήσεται τη 24
προσεχούς μηνός.— Σεβ. άρχ. Ι. Μ. Γενεύην. Συνεμορφώ-
6ημΐν τη παρίγ^ελί^ σας.— κ. Μ. Β. 'Λλλην δ^ν γνβ»ρίζο•

0Ϊ9Ϊΐϊζθ€ΐ όγ

Οοο^Ιε

2λΈ2ΛΤΖ01^Τ Τ£Χ23 £:Σ2τυυΕ3

μιν πλην τη; ίν τζ «Εστία* ικέρυσι δημοσκνθείσης ύκο
του %. Μιχ. Δαμηρ(<:λη• Πβριλαμβάνιται κίς 6 φύλλα ύκ|
άρι6. 581-586 £τινα βύνασθ• νά ηρομηΟβυΟητβ βχ '^οΰ
γραφείου μας. — χ, Π. Μ. Κέρχυραν. "Εχ**^ χαλώς. —
Ερανιστή. Νβώτατον μβν εΓνί τ^ του Ίταλου 6ίυ9θρρ€
Κβ^βΙάΙ *• V Ε^ίϋο «ηϋοο 6 ιηο(]θΓηο • , «ρ^ διετίας
εχδοβέν. Τιμάται φρ. χρυσώ* 4. Καθ* 8μριον τρόπον είνε
γεγραμμένον χαΐ τ^ του ΛΙ>ουΙ « 1.6 Ρβΐΐλΐι ■, αλΧ&
τοΰτο είνε άρχαιότερον, πρλ ειχοσαβτ(ας χα\ πλέον γραφέν.
Τιμάται άντ\ δραχ. 4,50. Σας εύχαριστοΰμεν δια τά έηι-
συνημμένα, «δν τίνα (χρησιμοποιι^σαμβν. — χχ. Τ. Δ. Τ.
ΤρΙπολιν, Π. Λ. Φ. Ναύπλιον χα\ Δ. θ. Σ. Κωνσταν-
τινούπολιν• Τά ζητηθέντα άπεατάληοαν . — χ. Α. Ι.
Ε. Πάτρας. Εύχαριστοΰμεν, αλλ* άχατάλληλον. — χ. Α.
Ν. Κ. Σύρβν. Παρεδόθησαν τω χ. Κ. Μ. συμφόνης
τ^ παραγγελία σας. — χ. Μ. Δ. Π. Πάτρας. Ό χ. Κ. Δ.
επλήρωσεν ήμΓν τ^ άντίτιμβν.— ^ροσίΧΓίχδ αταγνώστ^'
Τοΰτ' αυτό ίσχυρίσθη διχηγόρο*; χλιπτομανοΰς εν διχαστΐ|^
ρ(ω, λέγων βτι ό πελάτης του δεν ητο υπόλογος, άφοΰ αϊ
χλοπαί του ήσαν αποτέλεσμα ασθενείας ηβιχης.'Αλλ' ό πρόε-
δρος του δικαστηρίου άπήντησεν εύφυνς:— "Α! εΙνε ασθέ-
νεια. Τότε πρέπει νά την θεραπεύσωσιν ο{ διχασταί. Ή
συνταγή ύ^ίίφυΛάκισις 3ύο ετίϋτ. — χ. Χ. Δ. 1. Κων-
σταντινούπολιν. Είνβ λίαν δυσεύρετον έξαντληθεν προ ^πολ-
λού.—χ. Ν. ΙΓ Τποθέτομεν 8τι εΙνε διάδοσις εντελώς α-
νυπόστατος. ΉμεΓς τουλάχιστον ουδέν τοιούτον εμάθομεν.

ΕΒΕΔΟΘΗΣΑΝ ΑΡΤΙ

ΜΕΛΕΤΑΙ

ΥΠΟ Δ. ΔΙΟΜΗΔΟΤΣ ΚΤΡΙΑΚΟΤ

καθηγητού της θεολογίας έν τφ έθνΐχωπανεπ(«τημίω.
Τιμή δραχ. 5.-*Μετά ταχυδρ. τελών δραχ. 5.50.

ΒΙΗΑΙΟΠΩΑΒΙΟΗ «ΒΣΤΙΑε» ΒΝ ΑΘΗΝΑΙΣ

ΑΡΤΙ ΕΚΔΟΘΕΝ

χατά το 'Αγγλιχόν ϋοη'ΐ υπό Κ• Ε- Γελβερτ*

ΕΚΔΟΤΗΕ : Γ. ΜΠΑΡΤ

Τιμάται εν 'Αθήναις δραχ. Ι. — Έν ταΓς επαρχίας δρ.
4,10. ^ *Εν τω εξωτβριχω φρ. 1,20.

24 Ιουνίου 1888.

ΑΑνκεα ^ς ΚυβερνήσβΜς Τρ/χονσα Τιμή
Των 170,000,000 των 5 •/© ^ρ. ν. 464.—

120,000,000 των 5
» 60,000,000 των 6

• 26,000,000 των 6

• 10,000,000 των 6

• 6,000,000 των 6 Δρ. πβλ.
Κτηματιχαι *Ομολ.Έθν. Τραπέζης
των 60000,000 μετά Λαχείου φρ.
αεβ•«ΜΧ4-κΑ Κ«ταβτ^μ«'ν«

ΒΤΑΙΡΙΑΙ
Έθνιχή Τράπεζα της Ελλάδος Δρ. ν.
Γενιχή Πιστωτιχή Τράπεζα • *
Τράπεζα Βιομηχανικής Πίστεως » •
Προνομ. Τράπεζα Ήπειροθεσσαλ. ■ •

Εταιρία Μεταλλουργ. Λαυρίου > •
Σιδηρ. Άθηνων χα\ Πειραιώς » *

Εταιρία Φωταερίου • •

ΣυταΛΛάγμαζα
ΛΟΝΔΙΝΟΤ— Τραπεζιχόν

Σ— Τραπεζιχόν

Νομίσματα

Βΐχοσάφραγχον
Λίρα όθωμανιχή

Όψεως.
3μην.
"Οψεως
3μην.

463.—
543.—
479.—
242.—
97.-

505-

4,200.—
196
82.50
207.—
148.-
404

31.30

31.20

124.-

123.—

24.75
27.90

ΑΡΤΙ ΕΞΕΔΟΘΗΣΑΝ

Α. Ρ• ΡΑΓΚΑΒΗ

ΑΙ Π0Α1ΤΙΚΑΙ ΑΡΧΑΙΟΤΜ

£ίς τό|χους 2, αποτελούντα; τον ΙΕ' χ^Ι !?"'
των Φ^ΛοΛογ^κωτ Άκάτχίύτ αύτου.

Ευρίσκονται έν τφ βιβλιοπωλείφ «Εστίας »χ α) ττμωντβκ
οΐ δύο τύμοι φρ. 12. Ταχυδρομικώς αποστελλόμενοι φΐρ.19»

ακρόπολις ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ

*Αντίτυπα αύτης πωλούνται έν τω Βιβλιοπωλβ{<}ΐ της
«Εστίας» έν «Αθήναις δραχ. 2,5θ, δια τάς επαρχίας δραχ.
2,75, δ:ά την άλλοδαπήν φρ. χρυσά 3.

ΝΙΚΟΛΑΟΤ Π. ΠΑΡΙΣΗ (έξ "Υδ^ας)

ΤΑ ΑΙΘΙΟΠΙΚΑ

η\χοι ή Ά6Ύ\σσίνία ϋπό Ιατριχτ^γ ΙόΙως ίποψυγ εξεταζόμενη.

"ΕκΦοσις Β' μιβ^λ κολλΰν ιιροβΟηιε&ν «αΙ 6ΐ»όν«•ν.

Έξαντληθείσης τ?ίς Α' εκδόσεως το3 συγγράμματος τούτου, ό συγγραφεύς προέβη εις την άνατόπωσιν
αύτοΟ συμπεριλαβων πολλάς νέας ειδήσεις εις το Ιργον, δπερ έκέσμησε χαΐ δια τίνων είχόνων. Ή ταχύτατη
έξάντλησις τίίς Α' ίχδδσεως κατέδειξε το μέγα ενδιαφέρον, δπερ ενέχει το βιδλίον του χ. Παρι'ση, έν φ
εξιστορούνται αφελώς τά χατά την άποστολήν αύτου παρά τ<ρ βασιλεϊ Ιωάννη, δ χαραχτήρ χαΐ οΐ τρόποι
το3 *Α6ησσινο3 μονάρχου, τά περιεργδτατα ήθη χαι δ βίος έν γένει τοΟ άδησσινιαχοΟ λαοδ.

Το βι6λ(ον τετυπωμένον φιλοχάλωςέπι χάρτου λαμπροΟ τιμάται φρ. 4.— Ταχυδρομικώς δ* άποστελλόμε-
νον φρ. 4,50.

Ευρίσκεται έν τφ Βιβλιοπωλεία τής «Έστίαο.

Έν Αθήναις •χ του τυ^^τογραφείου των Καταστημ&των ΑΝΕΣΤΗ ΚΔΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ. 1898 -«1364

ΟΪ9ΪΪΪΖΘ0Ι όγ

Οοο^Ιε

ι

^^

ΟΪ9ΪΪΪΖΘ0Ι όγ

Οοο^Ιε

ΤΗίδ ΒοοΙς δΗουΙά Ββ ΓβΙυΓηβά (ο
(Ηβ Ι,'Λτ^τγ οη ογ ΒβίοΓβ ΐΗβ 1&81 άαΐβ
δ(&ηιρ6(1 1)€ΐον^.

Α 6η6 18 ιηευΓΓβά Βγ ΓβΟίηίης^ ί(
Ββγοηά 11ΐ6 δρβείΗβά (ίηΐ6.

Ρΐ63δ€ ΓβΙϋΓη ρνοτηρύγ.

0Ϊ9Ϊΐϊζθ(1 όγ

,Οοο^Ιε