Skip to main content

Full text of "Quaestiones Diodoreae mythographae"

See other formats 


Google 


This is a digital copy of a book that was preserved for generations on library shelves before it was carefully scanned by Google as part of a project 
to make the world's books discoverable online. 

It has survived long enough for the copyright to expire and the book to enter the public domain. A public domain book is one that was never subject 
to copyright or whose legal copyright term has expired. Whether a book is in the public domain may vary country to country. Public domain books 
are our gateways to the past, representing a wealth of history, culture and knowledge that's often difficult to discover. 


Marks, notations and other marginalia present in the original volume will appear in this file - a reminder of this book's long journey from the 
publisher to a library and finally to you. 


Usage guidelines 
Google is proud to partner with libraries to digitize public domain materials and make them widely accessible. Public domain books belong to the 


public and we are merely their custodians. Nevertheless, this work is expensive, so in order to keep providing this resource, we have taken steps to 
prevent abuse by commercial parties, including placing technical restrictions on automated querying. 


We also ask that you: 


-* Make non-commercial use of the files We designed Google Book Search for use by individual 
personal, non-commercial purposes. 


and we request that you use these files for 


* Refrain from automated querying Do not send automated queries of any sort to Google's system: If you are conducting research on machine 
translation, optical character recognition or other areas where access to a large amount of text is helpful, please contact us. We encourage the 
use of public domain materials for these purposes and may be able to help. 


-* Maintain attribution The Google "watermark" you see on each file is essential for informing people about this project and helping them find 
additional materials through Google Book Search. Please do not remove it. 


* Keep it legal Whatever your use, remember that you are responsible for ensuring that what you are doing is legal. Do not assume that just 
because we believe a book is in the public domain for users in the United States, that the work is also in the public domain for users in other 
countries. Whether a book is still in copyright varies from country to country, and we can't offer guidance on whether any specific use of 
any specific book is allowed. Please do not assume that a book's appearance in Google Book Search means it can be used in any manner 
anywhere in the world. Copyright infringement liability can be quite severe. 


About Google Book Search 


Google's mission is to organize the world's information and to make it universally accessible and useful. Google Book Search helps readers 
discover the world's books while helping authors and publishers reach new audiences. You can search through the full text of this book on the web 
a[nttp: //books . google. con/] 


THE UNIVERSITY OF MICEIGAN LIBRARIES 


: 
| 
" 
* t 
LLL LL A. 


PARENTIBUS 


OPTIMIS CARISSIMIS 


EDUARDO BETHE 
MARIAE e ceNTE GERSTACKER 


AC 


PRAECEPTORIBUS 


SUMME VENERATIS 


HERMANNO SAUPPE 


UDALRICO 
DE WILAMOWITZ-MOLLENDORET 


SACRUM 


9v 
bYC 
35€ 


— 6 — 


quaesivit, num fortasse in frustulis mythographicae doctrinae usque 
ad nostram aetatem servatae invenirentur, quae ex illius thesauris. 
diligenter coactis manavissent. Nova vero ac sane gravia sibi 
videtur eruisse: nam non modo omnia paene, quae scholia ad 
Apollonium, ad Euripidis Medeam, ad Pindari Pythium carmen IV 
de Argonautarum historia tradunt (p. 2 sq. et 31 sq.), et quae 
de Baccho vel Bacchis Diodorus a libri III. capite 62 usque ad 
libr IV caput 5 refert (p. 46), atque Siculi libri I non parvas 
partes (p. 47—56) ad Dionysium retulit, sed etiam audacter 
contra Fridericum G. Welcker professus, Dionysium Scytobrachionem 
a cyclographo non esse discernendum (p. 57, 59), statuit p. 59, 
Mytilenaeum »totam historiam fabularem inde a mundi initio usque 
ad bellum Trojanum Argivorumque reditus rationibus pragmaticis 
quam saepissime adhibitis vel fabulis vetustis commemoratis« in 
cyclo esse complexum, qui propter crebra epicorum testimonia 
primus »epicus« esset dictus. Atque multi et sagaces viri docta 
commentatione capti in eius sententiam pedibus iverunt. 

Cum autem res non solum ad Diodori fontes cum fructu 
tractandos recteque distinguendos summi momenti sit, verum etiam 
ad totam historiam fabularem iudicandam, fas esse puto, quam 
accuratissime examinare, quae Eduardus Schwartz contendit, Itaque 
liceat mihi fortasse vel fusius, quam hoc loco aptum videatur, de 
sententia disserere, quam vir ille doctus de Argonauticis tulit. 

Est autem haec: Diodorum in Argonautarum fabula enarranda 
(IV. c. 40—56) »Dionysio Mytilenaeo usum esse adeo firmis argu- 
mentis Fridericum G. Welcker probasse, ut usque ad hunc diem 
omnes viro incomparabili adsentirentur ac fabulas Argonauticas, 
quas a ceteris Graecorum fabulis sepositas uno tenore inde a Peliae 
mandato usque ad Medeae in Asiam reditum Diodorus enarrat, ad 
unam omnes e Dionysio sumptas esse constaret?2); cum autem 
Diodorus ipse dicat, Dionysium veterum poetarum scriptorumque 
testimonia apponere solitum esse, fabularum discrepantias, quae 


8) Sane supra ullam dubitationem Fridericus G. Welcker demonstravit, Dio- 
dorum Mytilenaeo usum esse Dionysio, non Milesio, sed totam Diodori de Argonautis 
narrationem ex illo fluxisse neque vir ille doctissimus contendit, et Christianus 
G. Heyne diserte »Diodorum,« inquit, »in his nonnulla sive de suo sive ex aliis 
interposuisse non negem« (in Lud. Dindorf Diodori editionis vol. I p. XCIV). 


— 7 — 


rafo quidem Dionysi narrationi apud Diodorum insertae sint, ad 
Scytobrachionem referendas esse. 

Haec sunt vasti aedificii, quod Eduardus Schwartz construxit, 
non ita amplae substructiones, Quae quam solidae sint, iamiam 
examinemus. Videamus enim, quo iure viri docti Scytobrachionem 
grammaticum ducant et diligenter eum fabularum varietates 
collegisse censeant, quas mythorum narrationi suae ineptae, quam 
vocant iidem, adnecteret. 

Qua ratione fabulas enarrandi Dionysius Mytilenaeus usus sit, 
facete et lepide Fridericus G. Welcker in libro, quem de cyclo 
epico scripsit I?. p. 77 sq., explicavit; sed acu rem tetigisse vir 
incomparabilis mihi non videtur. Cum autem omnes, qui de 
Scytobrachione egerunt, aedificaverint quasi in fundamento in hoc 
Diodori loco (III. 66. 5, 6): ... »óié&uuev. y. xeqoAatoig rà  nogà 
roig .fiífivo. Aeyóueva xal zhovvoio (0 ocvrvraSauévo  ràg noce 
uvOonoagc. obrog yàg vd ve negli vÓv Zhióvvoov xoi ràc Z4uolóvac, ét 
0i rob Z4oyovaírag xoi rà xarà tàv luexóv nóAtquov mngayOéívro xoi 
zt0ÀÀ frega GvvréraxtOi, maguriJeig và noujuara rv dgyaíov Tv Tt 
uvJoAóyov xal rüv nouyrüv,« etiam nos eum primum tractemus, sed 
ita, ut, antequam ad ipsum accedamus, totam hanc libri III Diodori 
» partem accuratius inspiciamus. 

Dionysium igitur Scytobrachionem secutus III. 68—73 Diodorus 
eas fabulas refert, quas Libyes de Libero tradere affirmat. Quae 
fabulae ante Alexandri Magni aetatem exoriri non potuerunt, Nam 
ne afferam, ante illa tempora omnino tam ineptas historias ex 
graecis et barbaris fabulis consutas et ad communis vitae consue- 
tudinem redactas nullas fuisse, Bacchum non in Indiam migrasse, 
Liber apud Scytobrachionem filius est Ammonis, sicut Alexander 
fius Iovis Ammonis putabatur*); magnam facit expeditionem in 


*) Curtius IV 32: »Ac tum quidem regem propius adeuntem maximus natu 
e sacerdotibus. filium appellat, hoc nomen ei parentem Iovem reddere affirmans. Ille 
se vero et accipere ait et agnoscere, humanae sortis oblitus. Consuluit deinde, an 
totius orbis imperium fatis sibi destinaret pater? Aeque in adulationem compositus 
terrarum omnium rectorem fore ostendit« . . . . . Prorsus idem legitur in Diodori 
l. XVII. c. 51. 

Recte de his Dionysi fabulis iudicat Eduardus Meyer in lexico mythologico, 
quod edit Roscher: p. 288, 291i. 


LL 


omnes terras, postquam oraculo ab Ammone patre petito et ac- 
cepto (c. 73. 3) primum Aegypti res instituit (c. 73. 4), sicut ab 
Ammone patre proedictum est Alexandro, qui tum rebus Aegyptiis 
bene institutis expeditionem fecit orbem terrarum expugnaturus?); 
deus captos Titanes venia data interrogat, utrum abire malint, an 
in suum exercitum recipi (c. 7T. 5), sicut victor imperator, qui in 
mediis hostibus parvum et debilitatum exercitum augere et novas 
copias vel ex hostibus sibi parare studet; deus ex India, quo 
pedibus iverat, mari redit (c. 73. 7), sicut Alexander partem quidem 
exercitus Nearcho duce ex India navibus per mare Erythraeum 
remisit. Quamquam igitur recentissimas esse has ariolationes luce 
est clarius, tamen Diodorus III. 66. 4 affirmat, non modo Libyum 
eas esse fabulas, qui iuxta Oceanum habitent, sed etiam probari 
multis aliis testimoniis, »zoóg dé roíror ürt moÀAol rüw zalciw zap* 
"EXkgot pwSoygíáqew xal morprüv oípqowa roíror  iorogotci xui Tüw 
uexoyevesréQuw. ovyyguqéov oix dMyn«, — Atque pergit, sese, ne quid- 
quam de Baccho praetermittat, breviter relaturum esse, quae Libyes 
narrent et graeci scriptores cum illis consentientes et Dionysius; 
eum enim de Baccho disseruisse sicut de multis aliis historiae 
fabularis partibus »(m«geri9évra) rà zonjuura TOv dggaíov rüv Tt 
uv9okóyov x«l TOv moujrüv«. Dubium igitur esse non potest, quin 
Diodorus ex hoc Scytobrachionis libro didicerit, esse antiquos 
poetas et mythographos, qui cum Libyum fabulis consentirent, 
atque necessario concludimus, Dionysium adscriptis veterum illorum. 
testium nominibus narrasse ea quae Libyes de Baccho tradiderunt. 
At quid? Cognovimus, fabulas illas Libycas de Libero, quas 
Diodorus se ex Scytobrachione descripsisse ipse testatur, esse 
recentissimas, Itaque eas comprobari testimoniis zer qwo- 
yoéqo» xai mouprüv quis est qui credat? Quis est quin statim 
temere mentitum esse Dionysium perspiciat? At abstineamus 
calumniis! Nam revera Scytobrachio invenit pervetustos Liby- 
carum fabularum testes et omni veneratione dignos.  Perlegas 
enim c. 67, quod statim sequitur. Verba sunt haec: » roi (scil. 
Dionysius modo laudatus) zo/vvr zag' "EXlrot ngtirov. eóoeriv yevéadut 
-Alvoy QvS9pGy xai povc, iru 0à Kdduov xouíourrog 0x Qowixyg rà 


5) cf. ex. gr. Diodori XVII. 52. 


E hs 
xulofuiva youpera zoürov sg Trjv "EXAgwedy uiraSeivo: QudAexrov, 
xoi 1üg mgooryogíag ixácro ráia: xul robg yagoxrijpac Dwtrwmiguu. « 
Quas litteras ait Pelasgicas nominari, usos iis esse Linum, Or- 
pheum, Pronapidam, Homeri discipulum, Thymoetam, Thymoetae 
filium, Laomedontis nepotem). Linum autem reliquisse inter alios 
libros Pelasgicis litteris exaratos etiam de Baccho carmen; praeter 
eum etiam Thymoetam Orphei aequalem, qui in Libyam profectus 
Nysae dei facinora ab ipsis incolis compererit, composuisse carmen, 
quod Phrygium nominetur, »dozcixoig 7j v& dwaAéxr() xul roig yoáu- 
Lot xoro&ucror«, — Atque huius pervetusti carminis argumentum pro- 
posuit Scytobrachio, ut diserte Diodorus c. 68 $ 1 testatur, qui pergit: 
»quai 9 ojv« (sc. Ovuotrzg iv vjj Qovyle vouatonévy moujati) "). 
En tenemus antiquos poetas et mythographos, quos, quoniam 
numquam vixerunt, cum recentissimis illis »Libycis« fabulis plane 
consentire optime quivis potuit affirmare. Tales igitur sunt dozaior 
zt0ujral x«i uv9olóyou, quorum poemata attulit doctissimus ille 
Dionysius Scytobrachio! Itaque verus est aemulus Euhemeri eo 
quod deos sicut homines fingit et omnia mirabilia, quae cecinerant 
poetae antiqui et pii Graeci religiose putaverant, ad vitae communis 
rationes detorquet et debilitat, sed etiam non male Hegesianactem?) 
Alexandrinum e Troade, qui librum de bello Trojano sub nomine 
Cephalonis Gergithi scripsit, Dionysius imitatus est eo quod au- 
dacter somniorum suorum digna attulit testimonia antiquitate et 
raritate venerabilissima. Itaque non doctum se Scytobrachio 
praebet grammaticum, sed scriptorem historiuncularum, quales inde 
ab Euhemeri aetate usque ad Dictyn et Darem semper scriptae 
sunt et libenter lectitatae. Diodorus nimirum ei ad verbum credi- 
dit sicut Euhemero, cuius commenta de Panchaea insula (l. V. 
C. 4L—46) fideliter refert?). Neque ei soli contigit, ariolationes 


9) Consulto omisi, quae S8 2 et 3 capitis 67 l. III leguntur. Censeo enim, 
has paragraphos a Diodoro esse interpolatas, Vide quod infra c, II de eis 
disseremus, 

7) lam Carolus Müller ita se rem habere cognovit; v. fragm, histor. graec. 
vol. IL p. 6 sq. notam ****, Sed concludere omisit quod necessario sequitur. 

5) v. Athenaeum IX, p. 393 d: ó dà KeqaA(ovog Órygeqpóutve. Tgonxá 
Gvvdc* "HynmiávaE ó "diefavOgróc. Hoc uno loco nomen KeqaAfow scribitur, 
omnibus alüs KeqdAo»: v. Caroli Müller fragm. hist, graec. vol. IIT. p. 68 sqq. 

?) v. Rohde: Der griechische Roman p. 231. 


1:0 -— 


putare veram historiam, cum velut Dionysius Halicarnassensis non 
minus Cephaloni illi Gergithio confisus sit, quam Siculus Thymoetae. 

At nonne nisus Suetoni testimonio (de grammaticis VII) mihi 
obvertes, Dionysium Scytobrachionem fuisse doctum grammaticum 
Alexandrinum Antoni Gniphonis fortasse praeceptorem !?), ergo cogi- 
tari non posse, eum talia peccasse? Professus sit grammaticam : 
quid in ea praestiterit, neque testatur quisquam neque ulli fonti 
potius credamus, quam ipsis eius reliquiis. — - 

Atque quo diutius eas perpendo, eo magis mihi videtur dubium, 
an non iure habeatur Scytobrachio doctus grammaticus. Nam ex 
scholio ad I. 40, quod ex parte in codice .4, integrum ab uno 
Eustathio servatum nos docet, secundum Scytobrachionem Helenam 
Paridi peperisse filium Dardanum, atque ab eo post l. 40 versum 
positum esse: »JMmé r( yoíracw olgw iqéocacó«: qihov vidv« 
(cf. I, 455)!!), suspicari non licet Dionysium docte Homerum 
tractasse, propterea quod veri est simile, hoc fragmentum ad 
eius opus respicere, quod Diodorus III. 66. 6 »r& xar rv "Tucxàv 
nóAttor ztoaz9érra« dicit, neque iniquum videtur nos censere, hoc 
opus non alius fuisse generis atque eius librum de Baccho, quo- 
cum una Diodorus illud commemorat. Atque si tandem de eo 


Athenaeum (XIL 51:5 d, e) inspicimus et legimus haec: ... »óc 
igrogét Edw9og 6 .vd0g 3] 6 càg tic «iróv dvaqtgouévag iaroglac 
cvyyeyoagdie, diovíatog à Sevroffgazlov, dc Morum quiiv ó Kacardoebc 
d»orj meg dvaywyzs (lonsius; cwwaywyjg cod.) fufMaw,« admodum 
dubitari fas est, num iure Udalricus de Wilamowitz!?) contenderit, 
Xanthi Lydiaca a Dionysio in usum doctorum esse excerpta. 
Athenaeus enim, cum Xanthum laudaret, ratus, occasionem se esse 


?») xM. Antonius Gnipho .. . institutusque (Alexandriae quidem, ut aliqui 
tradunt, in contubernio Dionysi Scytobrachionis; quod equidem non temere crediderim, 
cum temporum ratio vix congruat).« 

1) Fr. Aug. Wolf, proleg. ad Homerum p. 194 (in editione Berolinensi 1876 
p. 119 not, 64) — Welcker: epische Cyclus I2 p. 81. 

39) v, Homerische Untersuchungen p. 361. Hermannus Lipsins, qui 
inter alios de Xantho in quaestionibus logographicis (Lipsiae 1885/86) egit, cum 
Xanthi fragmenta contra Fridericum G, Welcker defenderet, Artemonem errasse 
sibi videtur persuasisse, Prorsus cum viro illo docto facio in iudicandis Xanthi 
fragmentis, sed Artemonis notam haud velim abici. 


mactum doctrinae ostendendae, adnexuit quod apud Artemonem 
legerat de libris Xantho a Dionysio subditis. Sed pro certo et 
explorato minime habendum est, Mhenaeum de eodem libro 
dicere, de quo Artemon disseruit, Hoc erat demonstrandum, 
Nam cogitari certe etiam hoc potest, Scytobrachionem historiun- 
culas Lydias scripsisse (fortasse »rà aerà ràe "DAodv mAtpov 
neu? érra«, quae Diodorus IIL. 66, 6 inter Dionysi libros enumerat) 
eadem ratione et consilio usum, quibus in Libycis de Baccho 
fabulis enarrandis, et testem attulisse. Nanthum, sicut in illis 
Thymoetam, et ita revera falsa subdidisse Xantho, Nam de ipsa 
re dubitatio esse non potest, cum testetur Artemon. Casandreus, 
qui in ceteris fragmentis se bonum et fidum grammaticum 
praestat ?), 

Postquam vidimus, Dionysium docti quidquam praestitisse 
nusquam tradi, sed Diodori verba (Ill. 66. 5, 6), quibus historiae 
fabularis testimonia ab eo collecta esse viri docti demonstrari 
putabant, longe aliter intelligenda esse, num quis etiam nunc 
Eduardo Schwartz adstipuletur, eundem illum Euhemeri et Hege- 
sianactis aemulum summa fide et formicae diligentia praeclarissimas 
illas doctrinae copias conrasisse, quas in scholiis Apollonianis in- 
primis admiramur, praesertim cum ex certis Scytobrachionis. frag- 
mentis infra. demonstraturi simus, eadem ratione eum usum esse 
in Argonautarum fabulis referendis, qua in Libycis illis de Libero 
patre? Sed etiamsi illud gravissimum Eduardi Schwartz argumen: 
tum, in quo totum conjecturarum aedificium fundavit, corruit, tamen 
restat alterum, quo fortasse, qui eius sententias defendat, utatur. 
Contendit enim, omnia, quae Diodorus libri IV. capitibus 40—56 
de Argonautis tradit, ex Dionysio manasse. Quam sententiam ut 
refutemus, necesse est, accuratius illa capita perlustremus, Ex eis 
igitur fragmentis, quorum auctor diserte Scytobrachio appellatur, 
progressi videamus, quid illi debeat Diodorus, quid aliis, 

Scholiasta ad Apollonium. I. 1289 et Apollodorus p. 29 
l 28 (Hercher) testantur, secundum Scytobrachionem Herculem 
non modo usque ad finem Argonautarum expeditionis. sodalem 
fuisse, sed etiam ducem, Idem refert Diodorus IV, 41 8 3. & f. 


93) ef, Carolum Müller fragm. histor, graec, vol, 1 p. XXI. 


TU 


Sed plura hoc testimonio usi Dionysio attribuere possumus, | Capitis 
enim 53 8 4 sqq., ubi Argonautarum expeditione usque ad finem 
enarrata traditur, Herculem persuasisse Argonautis, ut societatem 
inirent, et in expeditionis memoriam ludos Olympios constituerent, 
Hercules eorum princeps est, ita ut etiam in huius loci fonte 
Herculem Argonautarum ducem fuisse suspicemur. Quod ad- 
modum probatur verbis $ 6 his: sià 0? rJ» magà roi; Mdoyorairaiz 
gevouéviy dnodoyly adroD xarà rjr argartav o) nergluc do5uoOérrog: 
xil. ltaque apparet, hanc fabulam, quae nullo alio loco comme- 
moratur, (c. 53 8 4—7) ad Dionysium pertinere. Neque aliter 
iudicari potest de c. 54 8 6 fine, ubi refertur, Medeam liberis 
interfectis Corintho Thebas fugisse ad Herculem: »ro?Prov yàg 
qetofery yeyoróra. zw ópoloyiór i. Kdkgoig buyyQdw: Borda. airj 
zt«guomovüovuévy.« Nam e rerum matura est, expeditionis ducem 
testem esse et custodem societatis, quam sodalis aliquis 

Revera autem apud Dionysium Herculem in Colchis fuisse uecírz 
TOv óuoAoywóv, quas Medea cum Iasone pacta est, indicare videtur 
Apolloni scholiasta ad I. 1289,. qui dicit: ».Juvíawc 02 6. Mvri.zratoz 

. quo o... rv dios (sc. Herculem) . . . [iv] roig mepi 
IMijdeinw avpezougéva: 14i "Iáoovi.«.— Ad eundem auctorem nimirum 
spectat c. 55 $ 4. Quod autem c. 46 8 4 non diserte dicitur, 
Herculem testem fuisse societatis a Medea et lasone in Colchis 
initae, non demonstrat, hunc'locum a Scytobrachione alienum 
esse, sed potius neglegenter Diodorus, sicut saepe!4), excerpsisse 
existimandus est. 

Cum vero Herculem Argonautarum ducem fuisse et magnam 
ab expeditione gloriam reportasse Scytobrachio finxerit, veri videtur 
simillimum, ex huius auctoritate Diodorum narrare, Herculem cum 
Argonautis in Colchos profectum Hesionam liberasse atque inde 
reversum Troiam oppugnasse, ut perfidum Laomedontem puniret. 
Et quamquam diserte non traditur, Scytobrachionem ita narrasse, 
tamen constat quidem scholiasta Apolloni (IV. 1153 — Diodori c. 49 
$ 1) teste, apud eum Argonautas Aeeta proelio victo (schol. Ap. 
Rh. IV. 223, 228, Diodor. 48, 4) eadem, qua venerint, via rediisse 
per Bosporum. 


M) Exempla postea satis multa afferemus. 


— dim 


Sicut scholiasta ad Apollonium III. 200, qui Dionysium laudat, 
Diodorus c. 45 refert, Aeetam, Solis filium, Colchorum regem ex 
Hecata, fratris sui filia, fera venatrice et crudeli venefica, quae 
Perseum patrem, Taurorum regem, venenis interfecisset, filias 
procreasse Circen et Medeam, quarum Circe venenis parandis ipsam 
matrem anteisset. Cum Diodori c. 46 8 1 Hecata, Medeae mater, 
Aeetae coniux appelletur sicut ab uno Dionysio (v. schol. Apollon. 
Rh. III. 242), etiam hoc ad Scytobrachionem pertinere apparet 
atque statuendum est, Dionysium narrasse, crudelem Hecatam, quae 
antea Taurorum regina omnes hospites mactari iussisset (v. Diodor. 
45 $2 cf. 44 8 7 in media narratione, quae certe ex Scytobrachione 
fluxit) etiam Aeetae persuasisse, ut omnes hospites, qui ad Colchos 
venirent, necaret; Medeam autem quamvis malarum artium peritam 
tamen mitem, cum studuisset, ut hospitum vitas servaret, patri 
suspectam aufugisse in Solis templum ad mare situm, ibique post- 
quam cum Argonautis, qui tum temporis advenissent, communi- 
cavisset, hospites a patre trucidari, foedere cum lasone concluso 
Argonautas ad aureum vellus duxisse. Quo concesso nemo 
dubitabit etiam capitis 40 8 4 Dionysio tribuere, ubi exponitur, 
expeditionem in Colchos ad aureum vellus reportandum propterea 
imprimis fuisse perdifficilem, quod tum feri barbari circa Pontum 
habitantes hospites interficere soliti essent. Idem vero &evoxrovíac 
apud Colchos mos commemoratur capitis 47 8 5. Narratur enim, 
Crium, Phrixi paedagogum, diis esse immolatum eiusque pellem 
templi parieti affixam esse »xurá r: »vógiiovs, quod aliud nihil 
esse posse elucet nisi lex hospites mactandi. Recte autem nos 
hunc locum ad Dionysium retulisse probat Apolloni scholiasta, 
qui apud illum scriptorem Phrixi arietem non arietem fuisse, 
sed paedagogum sCrium« nominatum (schol. Apollon. Rh. II. 1144, 
I. 256, IV. 119, 177) testatur. Quod autem Phrixus, quamvis captus 
hospes, tamen, cum Scytharum rex, Aeetae gener, eum adamaverit, non 
immolatus est, itidem ad Scytobrachionem pertinere cum appareat, 
vel c. 45 $4 initium ex eo manasse sequitur, ubi Circen Scytharum 
regi in matrimonium datam esse legitur. Necessario autem c. 47 
etiam 8 6 Dionysio adscribendam esse nemo neget: Aecetes enim, 
cum ei oraculum datum sit, diem supremum eum esse obiturum 
Crii pelle ab hospitibus rapto, pellem eius auro obtegi et in 


^ x 


munito templo custodiri iubet, Iam facile cognoscitur, etiam 
caput 48 ex Scytobrachione esse derivatum, utpote quod arte cum. 
capitis 46 8 5 cohaereat et custodes aureati pellis commemoret. 
In hoc etiam oraculum Aeetae datum pelle rapta evenisse narratur, 
cum Aeetes in pugna contra Argonautas commissa, qua Colchos 
victos esse Scytobrachio Apolloni scholiasta (IV. 223, 228) teste 
dixit, interficeretur. Certa Dionysi vestigia praebent etiam capitis 50 
$6 et capitis 54 8 5. Hic enim Circe Medeae soror, illic praeterea 
Hecata eius mater appellatur, sicut Scytobrachio finxerat (v. schol. 
Apollon. Rh. III. 200 — Diodor c. 45 8$ 1—3). Atque capita 50—52, 
ubi fuse et ornate explicatur, quomodo Pelias, qui Iasonis parentes 
et fratrem necaverit, Medeae dolo a suis ipsius filiabus interemptus 
sit, optime inter se cohaerent, et capitis 54 88 1—5 et 7, quippe 
quae narrent, cur Medea Corintho Thebas fugerit, flagitantur a 
87 fine, quem ex Dionysio manasse supra demonstravimus; itaque 
etiam haec ad Scytobrachionem referantur necesse est. 


Num de Phinidis narrationem (43, 44) Diodorus Scytobrachioni 
debeat, dubitabit fortasse, qui scholium ad Apollon. Rh. II. 207 
P. 400, l. 19—28 ex Dionysio fluxisse sibi persuaserit. Sed qui 
accuratius scholium perlegerit, cognoscet, fabulam non semel sed 
bis narrari: Primo enim loco refertur, Phineum interfectum esse 
ab Hercule, qui ab eius filiis audivisset, patrem eos a noverca 
Scythica calumniatos eiecisse. Tum inde a verbis: »syeyóve dé rob 
Quéuc« (L. 23 sqq.) aliter eadem traduntur: senem quemdam Phinei 
apud Herculem exstitisse accusatorem atque heroem domum 
Phinidas reduxisse, postquam eos innocentes esse quaestione facta 
cognovisset; tum vero Phineum, cum alterum filium in mare abicere 
voluisset, ab eo esse interfectum. Ne autem quis obvertat, eadem 
primum brevius, tum latius explicari: nam in hac narratione a sene, 
in illa ab ipsis Phinidis Hercules Phinei scelera comperit. Itaque 
in scholio illo duas fabulae formas servatas esse statuendum est, 
quarum secundae (l. 23 sqq.) auctor a scriba per errorem omissus 
est. Primae autem narrationi Dionysi nomen praescriptum est, 
neque quisquam neget, eandem a Diodoro descriptam esse 5). 


35) Hoc mihi benigne demonstravit Ud. de Wilamowitz praeceptor meus, 


c. Weite 


Postquam quid fere Dionysio tribuendum sit, certis testimoniis 
nisi et caute ex iis progressi intelleximus, iamiam elucet, haud aliter 
de Dionysi libris, quos de Argonautis scripsit, iudicandum esse, 
atque de Libycis, quas vocat, fabulis Liberi patris. Non enim 
refert Argonautarum fabulas a populo inventas et carminibus con- 
stitutas, quas modo ad communis vitae rationem detraxisse putatur, 
sed ipse poetae jure usus sive fabulas antiquitus notas immutat 
sive prorsus novas comminiscitur. Finxit enim e. gr. Dionysius 
sine dubio — nam nemo praeter eum ita tradidit — Phrixum 
servatum esse a Scytharum rege, Aeetae genero, qui amore pulchri 
pueri incensus eum a Colchis tuitus esset, et in Scythiam ab eo 
ductum regnum accepisse. Atque quis umquam praeter Dionysium 
narravit, Medeam, quae vix suos ipsius liberos necavisset, Thebas 
profectam Herculem invenisse inter liberorum cadavera, quos ipse 
insania perturbatus interemisset? 

Melius vero, si accuratius perlustraveris Dionysi Argonauticorum 
epitomam, quam Diodorus servavit, cognosces, poetam Scyto- 
brachionem etiam in Argonauticis esse voluisse, non mythographum. 
Nam etiam fabulas iam antea constitutas nonnullis additis aut 
amplificatis commutat atque novas reddit. Quae dixi, exemplis 
illustrabo. Dionysius fere ad vulgarem fabulam (v. bibl. IL. 5. 9) 
narravit, quam ob causam Hesiona exposita esset et quomodo 
Hercules eam monstro marino interfecto liberavisset!9). Sed Hesiona, 
quae secundum Apollodorum ab Apolline ad sacrificium destinata 
est, apud Dionysium sorte inter puellas eligitur. Praeterea iam 
Otto Sieroka p. 21 animadvertit, Scytobrachionem libere invenisse, 
Hesionam ipsam praeter equas a Laomedonte Herculi datam esse, 
postquam ipsa et gratia et timore mota professa esset, se heroem 
esse secuturam. Ut aliud exemplum proferam, lasonis mater!) 


15) Hyginus fab. S9 non paucas Scytobrachionis lacinias servavit. Ad Scyto- 
brachionem mihi perünere videntur etiam haec Hygini verba: »cum complures 
(sc. virgines a ceto) consumptae essent et Hesiones sors exisset et petris religata 
esete sss 

17 Apollodorus p. 27, l. 7 lasonis matrem Polymedam nominat, Quod 
nomen ortum videtur contamination nominis 44x« u £d y, quod schol, Apoll. Rh. I. 45 
e Pherecyde tradit et in Hygini fab. 3 legitur, et nominis Z0 Av qii, quod idem 
Scholiasta ex Herodoro adnotat. 


Ares 


secundum vulgatam fabulam, quam tradit Apollodorus p. 35 
l. 26 sqq., suspendio, ut decet mulierem, vitam finit, Scytobrachio 
autem dicit, eam »xeraqvyobouw .. . Pr rhv toríww rob facic 
zu xaragucupdrry nadelv. airóv UE vv &ctfluáruv, Equi narázacur. 
favric và ariSoc ouut0c xeracrpéyer rà Bíor« (Diod. IV. 50, 2). 
Fabulam de Peliae morte a Dionysio belle exornatam esse etiam 
in Diodori excerpto facile sentis. Ac vide, quo modo rem egerit. 
Medeam enim, quae fortasse etiam in Euripidis Peliadibus Dianae 
sacerdos erat!9), vetulo ariete in agnum converso Peliae filiabus per- 
suasisse, ut patrem mactarent, iam diu constabat; apud Dionysium 
praeterea senilem speciem femineis artibus sibi induit et primum se 
senibus iuventutem reddere posse eo demonstrat quod ipsa iuvenescit. 
Aliud exemplum exhibet narratio Medeae facinoris in Iasonis liberos 
commissi. Recte enim Eduardus Schwartz (p. 5—8) observavit, 
Dionysium presse Euripidis Medeam secutum paucos locos correxisse 
videri, ut melior aptiorque restitueretur rerum connexus. Ipsum 
Dionysium ita Euripidis fabulae argumentum flexisse, me non 
temere puto suspicari, cum revera eum fabulas, quas suo usui 
adaptaret, mutasse ostenderimus. Nam causarum, quibus vir ille 
doctus commotus Dionysi narrationem ad Neophronem pertinere 
censuit, altera haud minore iure pro Dionysio proferri potest, quam 
pro Neophrone, altera non cogit: nam non Iasonis mors voluntaria, 
ut Eduardus Schwartz dicit, Neophroni proprium est, sed suspendio 
lasonem vitam finivisse a poeta illo EZewregoyv traditum esse 
scholiasta ad Eur. Med. 1387 adnotat, Diodorus autem »04 (rür 
"Iácova),« inquit, ... sé vob Lg» écvrür ueraortjautc. 

Quae cum ita sint, Dionysium in libris, quos scripsit de Ar- 
gonautis, duobus non doctam de hoc fabularum gyro commentationem 
cum notis variorum dedisse apparere puto, sed, utpote quem poetam 
non grammaticum fuisse ex eius de Baccho opere cognoverimus, 
historiunculam protulisse, qua delectaret lectores. Cum autem non 
fabulas referre aut interpretari voluerit, sed exarare id quod nos 
dicimus »Roman«, cuius argumentum aequalium more ex historia 


35) v, C. Robert: Archiüologisehe Zeitung 1875; Udalr. de Wilamowitz in 
Hermae vol XV p.485 not 1 contra Ed. Schwartz, qui Roberti sententiam in. 
dissertatione p. 9 sq. refellere studuerat, eam defendit. 


Ld 


fabulari hausit, atque cum homines, non populi heroes aut mirabilia 
monstra describere voluerit, non nimis vituperemus, quae Dionysius 
finxit, ne Crium quidem Phrixi paedagogum. 

Sin vero haec concesseris, haud te dubitaturum esse spero, 
quin Diodorus aliunde intercalaverit in Dionysi excerptum, quae 
in eo inveniuntur ab eius Argonautarum historia aliena. Quae 
investigemus et unde fluxerint quaeramus iamiam necesse est. 

Inde a capitis 41 $ 3 narratio bene continuatur, tum vero 
interrumpitur verbis his: »rj» 06 vabv j4pyo moocayopevO ia: xarü 
uív Twac Tüv quvÓoyoáquy ànà rob vÜ oxóqoc dgyrexrorüoarroc 
"Mgyov xai ovpakeíouvrog tvixa oU Sepant(tw deb rà movoDvra uégr 
cüg vede, dg d^ wor Myovow dmà vig mpl rb rdyog $meofloMjg, dc 
üv xüv dgyaíov Ógyóv Tb Tayb mpocayogevórtew,.  Tenemus. vero 
mythographorum, quos affert, partem quidem. Vide enim biblio- 
thecam p. 27, l. 27 sq. et scholium Apollon. Rh. I. 4; utrumque 
veriloquium legitur apud Hyginum de astron. Il. 37. Verba autem, 
quae exscripsi a Dionysio revera esse aliena concedet, qui legerit 
(41 8 r) apud illum Iasonem ipsum navem aedificasse. Ne apto 
quidem loco Diodorus adnotationem illam intercalavit, cum 8 2 
heroes, quorum nonnulla nomina appellantur, convenire narraverit et 
statim post verba, quae ipse aliunde addidit, pergat, illos heroes 
ducem creasse Herculem. 

Tum capitis 44 8 4 aperta Diodori interpolatio legitur, quam 
ipse indicat gestiens docta adnotatione, qualem addidisse sibi videtur. 
Mythographi hoc loco laudati iidem sunt, quos antea (4t 8 3) 
commemoraverat; nam, quae affert, itidem leguntur in bibliotheca 
p. 30, l. 14 sq. atque in scholio ad Apollon. IL. 17817). 

Apollodori bibl, p. 30, 


l 14 sqq. 
xel mryomOmYet quur 


schol. Apollon. p. 399, 


L8 sqq. 
ztqpucHirea d airov (sc. 


Diodor. 44 8 4. 


oix dyvon i dire 


robs rü»  uvSoygáqor 
TogÀo9jre( q«i role 
duyt(dac inó roU zarpóc, 
xab rv duyée rijg Óuolag 
ruyeiv avuqopüs oz Bo- 
gov. 


abrór (sc. róv dbrvée) ... 
ob Jb vu) Bogéov?9, óri 
18096 Tj unto. ToUg 
Wow; rÓqioc: zeides. 


19) cf, etiam. Hyg. fab. 19. 
39) verba codicum: ze rGw "dpyoravrGw inepta delevi. 
Bethe, Quaestiones. 


ry duvée) . . . Zoqoxijs 
dà Gri rolg &x Kieonárguc 
vlobe Eriq oce Iepó£vior 
sei KoduBor, m&óde 
DiaBoleiz "Iiefag Tijg ai- 
Ty unrQutüs. 


e E 


De Hercule ab Argonautis relicto infra disseram. Ac post- 
quam Diodorus nonnulla verba de ingenti fabularum varietate 
fecit, verbis: »o$ ui» dAÀ& x«i robc Guveldag Aéyero T» faciktlay 
zagedóvrtg vj; nuyrQl KAtonároa* wr pergit Dionysi historiunculam 
referre. 

C. 48 8 3 Diodorus diserte non dicit, se aliunde intercalare, 
sed res aperta est, Nam apud Dionysium a dracone vellus aureum 
custodiri iam per se vix credibile est et refutatur eo quod in c. 47 
8 6, quae certe ex Scytobrachione manavit, custodes et moenia, 
non autem draco commemoratur. Praeterea verba »zagamiqninc 0? 
Toíro; — xeráfacw zoujoac9u« (48 8 3) aliena esse a narratione, 
quae praecedit et sequitur, apparet, cum 8$ 2 iam dictum sit, 
Argonautas custodibus templi seu interemptis seu fugatis vellus 
adripuisse et quam celerrime ad navem recurrisse. 

Capitis 49 8 7 reperitur c. 32 8 2, quam ex Dionysio non 
csse sumptam aperte demonstrat eius oratio recta (»/» — 
z«gudtÓóxaciv«), cum paragraphi et quae praecedunt et quae 
sequuntur oratione obliqua scriptae sint. 

Capitis 54 8 6, cuius initium est: »rwég dà r&v ovyygagéuw 
quaí« xil secundum Euripidem refert, quomodo Medea Creontis 
filiam et ipsum regem perdiderit. Sed Diodorum hoc non ex ipso 
poeta sumpsisse, verba demonstrant, quae transscripsi; itaque, cum. 
Apollodorus, quem iam bis cum Diodori »mythographis« consentire 
vidimus, p. 36, l. 21—23 idem tradat, etiam hoc loco Diodoruni 
eodem fonte usum esse suspicari licet?) 

Difficilius est, varios Diodori fontes in capite, quod sequitur, 
55 distinguere. Statim autem cognoscitur, iam 8 I narrationem 
perturbari. Postquam enim capitis 54 $ 7, quae, cum narratio 
bene continuetur et eius finem certe ad Dionysium pertinere supra 
evicerimus, tota Scytobrachioni est attribuenda, Medeam ipsam 
liberos a se interfectos in Iunonis templo sepelivisse narratum est, 
hic refertur, Corinthios oraculi iussu Medeae liberorum cadavera 


?!) Etiam bibliothecae loco allato Euripidis Medeae argumentum subesse mani- 
festum est, quamquam neglegenter modo zrézioy a Medea Glaucae missum esse 
narrat, Euripides autem v. 1154 sqq. zrériovg xai Grépevov yovGoUv dicit. Simi- 
liter Hyginus in contaminata fabula 25 modo coronam auream commemorat. Recte 
Diodorus: déga. 


— 19 — 


sepelivisse et coluisse sicut heroes. taque bis Medeae liberi 
sepeliuntur. Cum autem Diodorus hic non dicat, ubi ab altero ad 
alterum fontem transeat, atque oratio maneat obliqua, conemur, 
quae a Dionysio aliena sunt, eo cognoscere, quod inquirimus, num 
fortasse quidquam cum mythographis consentiat, quos iam ter 
alteri horum Diodori capitum fonti propinquos esse observavimus. 

Neque de lasonis morte (c. 55 $ 1 init) neque de Thessalo 
Medeae filio servato (55 8 2) in bibliotheca quidquam legitur. Sed 
p- 36, l. 26 sqq. adnotatur, Medeae infantes, quos Corintho fugiens 
in Iunonis templo supplices posuerit, a Corinthiis esse interemptos. 
Cohaeretne fortasse Pythiae oraculum de Medeae liberis Corinthiis 
editum, de quo apud Diodorum c. 55 8 1 legimus, cum illa caede? 
Atque revera probatur haec suspicio Pausaniae 1I. 3. 8 6 sq. Narrat. 
enim, Corinthiorum, qui Medeae infantes necaverint, liberos periisse, 
donec Pythiae iussu illis annua sacrificia instituissent??). Itaque 
et quod in bibliotheca et quod a Diodoro traditur, Pausanias uno 
tenore refert, ita ut necessario concludendum sit, ex eodem 
fonte Apollodorum, qui dicitur, fabulae-initium, finem Diodorum 
sumpsisse. Mythographo igitur illi Diodori fonti, quem iam ter 
repperimus, addicenda sunt etiam verba Diodori inde a: »rob; 02 
KogwSove« (55 $ 1) usque ad »rquór fjpanxür eirobz dEobr.« Quibus 
verbis demptis Dionysi narratio bene procedit. Non omittam 
diserte monere, quanta levitate Diodorus fontes confuderit et quam 
arte coniunxerit fabulam ex mythographis haustam cum Dionysi 
historiuncula, quae illi est contraria. Addit enim Diodorus ad 
Dionysi epitomam revertens: »zonjgávror O6 TOv Kopw9iov rà 
ngocragSéve . . . 

Postquam capitis 55 $ 3 initio (»oix dyroà —  urnodroónt9« 
x«i90iz«) Diodorus se postea de aliis Thessalorum nominis veri- 
loquiis relaturum esse dixit, secundum Dionysium (vide supra) a 
Medea vesanum Herculem sanatum esse narrat. 


Sed inde a $ 5 certe mythographos suos Diodorus exscribit, 
quod iam verba soi uér quotr . . . rwvéc 0? iorogobaw« indicant, Nam 


?* Accuratius eadem fabula in scholio ad Euripidis Medeae versum 297 Par- 
menisco auctore refertur, Cf. Udalr. de Wilamowitz: Hermae vol. XV. p. 485 sqq. 


2* 


—-— 


20 


Medeam Athenis ex Aegeo filium peperisse Medum, ut Diodorus. 
$5 8 5 ita Apollodorus p. 37, l. 1 et Hyginus fabulae 26 initio 
tradunt. Diodorus capitis 56 initio idem repetit et pergit Medeae 
filique Medi sortes narrare. Hanc autem fabulam a Dionysio esse 
alienam non minus manifestum est, cum hoc loco Persus, quem 
Scytobrachio ab Hecata filia necatum esse narravit (c. 45 8 2 
—: schol. Apollon. Rh. III. 200), a Medo interficiatur, quam elucet, 
bibliothecae et Hygini fabulae 27 esse propinquam. Complecti 
autem Diodorum et quod Apollodorus et quod Hyginus refert, 
facile perspicitur : 


Diodor. IV. 56. 1: 
. qaol»  abrgr (sc. Mme) 
. elg Kodyove diaaco9 vei. — Kara 
dà roUroy TOY xoovov Arm ix rüg 
Bacile(ag DzO r&deAqoU IIépoov Buc 
àxztezttUxóta 


rjv dgy5» dvaxrqoacÓo., 

Mnq«dov t5; Mmót(ag dvtlovrog TOv 
Ilfoon. 

uér& dà ra)ra Óvyautng Pyxoatij yevo- 
uevov róv Mrjdov 

ztolÀjv iztÀOsiv rg Ómig rÓ» Ilóvtov 
"4a(ag x«l xaraGytiv Tv «zt Pixt(vov 
zgo0eyogev9eicav Mnd(av. 


bibl. p. 37, 1. 5 sqq.: 
Mt dà el; KoAyove 7ÀA9ey áyym- 
Oroc x«l xataAagoUca Aiytmv vno roU 
&dtlqoU Ilíocov tg f«ocutíag éPore- 


onuévoy 


xtré(vaOQ€ ToUTOY 
TQ 7t«rQ) t5» Bacile(av aztoxatégtQOEy. 


Hyg. fab. 27: .... Medus re audita 
Persen interfecit 


regnumque avitum possedit. 


bibl. p. 37, 1. 4 sqq.: &4À' ovrog uiv 
(sc. ó Mrjjos) nolàdv xg«rgcag Bep- 
B«pov rv vq' écvróv yoo«v cmacav 
Mnó(av 2xctat, x«l orpartvóutvog àrrà 
"Ivéovg; &zé9avs. 

Hyg. 27 s. f. — ex suo nomine terram 
Mediam cognominavit. 


Etiam Medeam Athenis eiectam esse, cum Theseo insidias 


paravisset (Diodor. 55 $8 6), legitur itidem in bibliotheca (p. 37, 1. 2). 
Atque eidem auctori Diodorus debere videtur, quae $8 6 et 7 de 
Medeae in Asiam fuga narrat; quamquam haec in bibliotheca non 
reperiuntur, tamen similia apud Pausaniam leguntur eo loco, ubi iam 
supra eodem fonte, quo Diodorus et Apollodorus, eum usum esse 
vidimus, II. 3. 8 8*9). 


—— — ——— 0 —— — 


?5) Pausanias varia videtur contaminare. 


E WE 


Denique ne id quidem, quod 55 8 5 de Hippota Creontis filio 
Medeam accusante Diodorus refert, ab Hygini fonte abhorret, cuius 
in fabula 27 Medea timet, ne ille ipsam persequatur ?*). 

Omnino vero nescio, quid statuendum sit de Diodori verbis 
his (55 8 4 s. f): »rob 0' Edgvo9éoc imweiubvov roig ampootdy- 
quii, dxoyvobou Tl» xürk rà magiv ix robrov oj xeraguytiv 
tip L4S4ves zpüc die ràv Ilovóovog.« Non enim mihi possum 
persuadere, Scytobrachionem sic marrasse, cum ex tota eius 
historiunculae ratione et consilio iure mihi suspicari videar, 
aut Medeam ab Hercule auxilium impetrasse aut a iusto heroe 
mulierem liberorum suorum sanguine sparsam repudiatam esse, 
quippe quae iustam quidem ab lasone ultionem ceperit, sed nimis 
crudele scelus commiserit. Sin autem illud enuntiatum ad Diony- 
sium non pertinet, non possum non conicere, ab ipso Diodoro id 
esse fictum, ut ad vulgatas mythographorum fabulas transitum 
faceret, sicut c. 55 $8 2 initio. 

Statim aliud exemplum offertur, quo docemur, Diodorum talia 
saepius et consulto peccasse. Acasto enim lIasonem Iolci regnum 
tradidisse c. 53 8 1 (cf. c. 55. $ 2) narratur, Peliae filio eiusdem, 
qui cum filiis ex natura orbus esset, timuisse dicitur c. 40 8 3, ne 
Aeso frater cum lasone ipsum regno privaret. Res difficilis est 
diiudicatu, cum nullus trium locorum per se offensionem praebeat. 
At etiamsi Acasti mentionem a Scytobrachione non abiudicamus, 
tamen suspecta est: nam videmus, omnino nihil eum efficere, cum 
53 8 1 regnum accipiat et 55 $ 2 moriatur. Fac autem, Dionysium 
revera Peliam filiis orbum finxisse (40 8 3): omnia bene explicantur. 
Hac enim de causa Pelias Iasonem in Colchos mittit (40 8 3), hac 
de causa lasonis parentes et fratrem interimit (;0 $ 1), hac de 
causa ut sibi iuventus reddatur optat (531 $ 4 sq.). Immo poscendum 
est, a Dionysio Acastum non esse commemoratum. Quomodo 
enim narrare potuit, lasonem bene consuluisse Peliae filiabus et 
eas in matrimonium nobilissimis heroibus edidisse, si dixisset, 
Acastum non modo earum fratrem esse sed etiam patrium 
regnum accepisse? Praeterea Acasti mentio prorsus supervacanea 


?4^) Eduardus Schwartz de Dionysio Sc. p. 9 ad Carcinum Diodori de Hippota. 
locum respicere putat. 


— 


et molesta est c. 55 8 2, ubi celeriter diem supremum obit, ut 
"Thessalus Iasonis et Medeae filius circa decem annos natus (1v. c. 54- 
8 1) regnum possit suscipere. Itaque statui necessarium videtur, 
Dionysium sicut Euripidem in Peliadibus?*) Peliam filiis masculis 
e natura orbum dixisse, Diodorum autem, ne nimis de vulgata 
omnibusque nota fabulari historia narrationem suam  deflecteret, 
ipsum addidisse clarissimi Acasti mentionem"), 

Similiter Diodorus rem egit c. 45 8 4 sq. Ubi narrat, Circen. 
Medeae sororem Scytharum rege marito interfecto ipsam tam crude- 
liter regnasse, ut a populo expulsa esset; tum vero fugisse et secundum 
nonnullos mythographos in Oceano insulam domicilium elegisse aut 
secundum nonnullos historicos in Circaeo Italiae promuntorio habi- 
tasse. De variis his sententiis, quas nemo, qui me recte disputasse 
concedit, ad Dionysium referat, vide quod Eduardus Schwartz 
p. It sq. dixit. Nos vero quaeramus, utrum Diodorus in Circae 
sorte referenda Scytobrachionem secutus esse censendus sit, nec 
ne. Ac primum miramur, prorsus idem hoc loco de Circa narrari, 
quod de Hecata matre 45 $ 2, 3 (— schol. Apollon, Rh. III. 2co) 
legimus. Tum vero c. 47 8 5, 6, quae quin ad Dionysium pertineant. 
dubitari nequit (cf. schol. Apollon. Rh. I. 256 etc, et quae supra. 
disseruimus), exhibent, Scytharum regem, Aeetae generum, Phrixum. 
amasse et ei ut filio regnum reliquisse. Itaque multa disputemus 
non necesse. Diodorus ut Circen in eas regiones transportet, ubi 
habitasse vulgo credebatur, repetit quod de Hecata secundum Dio- 
nysium vix protulerat. 

Restat caput 47. Quae initio de Phrixi in Colchos mirabili 
itinere et de aureo ariete immolato narrantur, et a Dionysi historia 
(8 5, 6, cf. schol. Apollon, Rh. I. 256 etc) prorsus abhorrent et 
referuntur etiam ab Apollodoro (p. 21, ], 3—25) fusius quidem sed 


35) Moses Chorenensis: »masculaeque prolis defectu«, frg. Eurip p. 163 
Nauck. 

34) Secundum Apollodorum Acastus lasonem et Medeam eicit (p. 36, l. 14). 
Eandem fabulae formam Euripidis Medeae versus 9 sq. indicare videntur. Ceterum. 
Tiro sane casu factum est, ut in Hygini fabula 24, quae non pauca Dionysi frustula. 
cum aliis commiscet, sicut apud Diodorum legatur: ... »lason ... regia est potitus 
Acastoque Peliae filio fratri Peliadum, quod secum Colchos iverat, regnum paternum. 
tradidit, « 


—32 — 


haud aliter?'?, Itaque hoc loco mythographos suos Diodorus. 
secutus est. Sed inde a verbis sik 0j re/rag vàg «iríac« Dionysi 
vestigia deprehenduntur: commemorantur enim velleris custodes 
Tauri et Eevoxrovía, quae a vulgata fabula aliena Dionysius in- 
duxerat (v. c. 48 8 tr et 8 4; c. 46 8 1 sqq). Scytobrachio 
autem non narravit, Aeetam demum post oraculum sibi de vellere 
editum omnes hospites mactari iussisse, sed Hecatam iam ante Phrixi 
Criique adventum marito persuasisse, ut illud iussum daret, et Crium 
ipsum iam ut hospitem secundum legem mactatum, Phrixum autem 
solum a Scytharum rege servatum esse. ltaque Diodorus etiam 
hoc loco varia videtur permiscuisse. Paragrapho autem 3 ipsum 
historicum satis ineptas taurorum flammas spirantium et draconis 
díavov interpretationes fuse proferre puto, Dionysi argutiis 
usum ?9), 

Denique fabulae, quae Phrixum Hellamque iter per aerem in 
ariete aureo fecisse refert, duas interpretationes addit, quarum 
utraque in scholio ad Apollon. Rh. IL. 256 invenitur, altera ex 
Dionysi de Argonautis libro secundo petita est. Itaque statuen- 
dum est, Diodorum iam usum esse libro et eodem quidem, quo 


Apolloni scholiasta, qui inter alia etiam Dionysi fragmenta com- 
plectebatur. Diodorus autem occasione data demum $ 5 et 6 c. 47 
refert, quod Scytobrachio de Phrixo et Crio narraverat??). 


7?) Cf. etiam Hygini fab. 3, qui, ut solet, miro modo aliena admiscet. 
Diodorus ea, quae c. 47 S 1 de Phrixo narrat, eodem fonte quo Apollodorus 
usus profert addito quasi signo verbo: »guvdoloyoUgi«. ta etiam c, 44 8 x 
"uvOoygdqovg« dicit tradere, quae adnotat simillima bibliothecae et Apolloni 
scholis. Confer etiam 41 8 3. Eundem auctorem 54 8 6 »gvyygegéc« appellat, 
Ea autem, quae secundum Dionysium de Argonautis scribit »historiam« dicit: 46 8 1, 
48 $ 1; cf. 40, 1; 44, 6; 49, 3; 44. 3; 45, I1. Semel modo in Dionysi epitoma. 
verbo utitur »uvSoloyoDsw« : 49 B 6. 

75) Dionysius fabulas non interpretatus est: v, supra. Ad Draconem cf. c. 26 
8 3; quam Agroetae debet (— schol. Apoll. Rh. IV. 1396). 

3?) Diodorus in libro, cui duas illas Phrixi itineris interpretationes debet, non 
plura invenit, quam schol. Apollon. Rh. L. 256 servavit. Nam Diodori verba »fv«os 
d quais (S 5) non narrationem, quam Diodorus dat, inducunt, sed flagitant alteram 
mirabilis arietis interpretationem: »Kqióv «boífov zgoqía yevé9«k x«l Ovut- 
zràevxéres. abrQ £i. Kólyouc.e 


Ut ea, quae effecisse mihi videor, breviter repetam, demonstra- 
tum est, Dionysium Mytilenaeum haud recte doctum grammaticum 
esse habitum, sed etiam unum testimonium, quo viri docti nixi 
eum fabularum varietates auctoribus additis coegisse putabant, 
recte intellectum idem docere, quod certa Dionysi fragmenta: eum 
scripsisse non libros, qui viris doctis usui essent, sed ut delectaret 
lectores, fabulas Romanenses. Praeterea cognovimus, Diodorum 
in Argonauticis (c. 40—55) praeter Scytobrachionem fonte mytho- 
graphico, qui varias fabularum formas praebuit, esse usum et eodem 
quidem, cuius vestigia in Apollodori bibliotheca, Apolloni scholiis, 
Hygini fabulis vel genealogiis indagavimus. 


Caput Il 
DE DIODORI FABULIS BACCHICIS 


Postquam qualis homo fuerit Dionysius Scytobrachio cogno- 
vimus et, quantum fieri potuit, eruimus, quid de Argonautis narra- 
verit, nemo iam Eduardo Schwartz adstipuletur, Diodori capita inde 
a libri tertii sexagesimo secundo usque ad quintum quarti ex 
Dionysio illo fluxisse, qui non solum de Baccho Libyco novas et 
inauditas fabulas enarraverit, sed copiosa disputatione de Bacchi 
natura, cultu, rebus gestis, quae alii vel populi vel scriptores aliter 
de Baccho tradiderant, docte composuerit?9), Ut autem, quomodo 
res se habeat, intellegamus, primum certis terminis Scytobrachionis 
historiarum fines distinguendi sunt. 

Fingit Dionysius (III. 67), Thymoetam scripsisse carmen Phry- 
gium nominatum, cuius argumentum se referre dicit, litteris Pelasgicis, 
quas Linus constituerit, Interrumpitur autem de Pelasgicis litteris 
commentatio paragraphis secunda et tertia, quibus de Lini discipulis 
Hercule, Thamyra, Orpheo agitur. Quas itidem ex Scytobrachione 
fluxisse veri non est simile. Nam rudem Herculem inter prae- 
nobilissimos poetas referri non minus nefas est, quam Homeri ap- 
pingi testimonium, quem omnes manibus terunt, hoc loco, ubi 
nemo commemoratur, nisi qui Pelasgicis litteris et pervetusta dia- 
lectu usus libros reliquit vulgo prorsus ignotos. Praeterea sus- 
picionem movent verba haecce 8 4: »zegi Óé 'Oggéwc vo? rgírov 


80) y, Ed. Schwartz: de Dionysio Scytobrachione p. 46. 


—W Aa 


paOnroD xarà uígog dvaygdwopev, Ürav kc ngdierc uiroO Quklmperve 
€o magis, cum, quae hic promittuntur, legantur l. IV, c. 25 8 2—4?"). 
Tum verba 8 4: »róv d^ otv vor quo voiz Heacyioic yodupaote xr). 
respiciunt videlicet ad 8 1 et demptis paragraphis 2 et 3 bene cum 
ea cohaerent, Denique temporum ratio interpolationem manifestam 
reddit??) Paragrapho enim secunda Hercules et Orpheus Lini dis- 
cipuli nominantur; 8 5 autem Thymoetas, Laomedontis nepos, 
Orphei aequalis fuisse dicitur: ergo eum Herculis temporibus vixisse 
concludendum est, Sed hoc sanus nemo contendere potuit, cum 
Herculem cum Laomedonte, Thymoetae avo, rem habuisse vulgata 
esset fabula?9), 


31 Tam Petrus Wesseling Diodori III. c. 67 $ 4 cum l. IV. c, 25 8 2—4 
coniunxit, Otto Sieroka l.l. p. 9 not. dubitat de hac re et eo pervenit, nt con- 
iceret, Diodorum promissi esse oblitum. Recte autem cognovit vir doctus, l. IV. 
€. 25 $ 2—4 ab eis, quae praecedunt et quae sequuntur, alienas esse. Unde Dio- 
dorus l. IIL c. 67 8 2, 3 et l. IV. c. 25 & 2—4 hauserit, nescio. 

92) Suppeditavit mihi hoc argumentum benigne Udalricus de Wilamowitz praceptor. 

73) Similiter res se habet in Diodori libri L c. 19. Cuius $ 2—4 a Diodoro 
in epitoma — nescio cuius — auctoris, quo in rebus Aegyptiis usus est, interpolatas 
esse censeo his de causis: primum enim Nilus c. r9 $ 2 Aetus nominatur; quod 
qui excuset, $ 4 demum satis stulte Diodorus affirmat, Nilo inter varia nomina etiam 
Aeti fuisse; deinde Prometheus subito c. 19 8 1 adest, quamquam antea, ut e. gr. 
Hercules, non commemoratus est; tum Herculem, quem c. 17 $ 3 narratum est ab. 
Osiride imperio praefectum relictum esse, apte quidem Busiridem et Antaeum puni- 
visse fingitur, sed minime apte eum Nilum in ripas remisisse refertur, quia ita de 
Osiridis ipsius gloria detrahitur; denique enim idem diluvium Nili fluvii bis domatur: 
et ab Hercule et ab Osiride. Quomodo autem. Hercules id effecerit, vix intelligitur, 
quomodo Osiris, dilucide explicatur, Probatur vero mea sententia eo, quod demptis 
et de Aeto fluvio historia et de Nili variis nominibus commentatione non modo 
omnes illae difficultates evanescunt, sed etiam salva atque integra et simplex intel- 
lectuque facilis evadit narratio haec: (c. 19 8 1) » ToUro» d' Ovram zreQh rare, 
rüv Neló» qaok xerà rj» roD G&igíov &orgov &zTOljv, Pv Q xig udAera 
dlu9e zringoUaS«s, Qeyévra: xraxiions soAMjv rüg 4lyónrov. (8 5) róv d' oiv 
"Do gir srageyevóuevov i roig rijc A4l9101(ag Ogovg róv zrorauóv &£ duqoréguy 
TGYv utQQw yoju«cry dvalageiys xrÀ, — Licet cognoscere, cui auctori Diodorus prae- 
claram illam de Aeto flumine narrationem debeat, Plane idem enim ex Agroetae 
Libycorum libro II (sic Keil, :y' cod. Laurent) Theon ad Apollonii Rhodii II. 
1248 (cf. schol. Theocrit. VIL. 76), qui Herodori fabulae interpretationem se- 
quitur, adscripsit, Revera ab Agroeta Nilum nominatum esse "4eró», propter titulum. 
ssfiduxds videtur verisimile. Ceterum Diodorus etiam IV. 26, 3 Agroetae frustulum 
offert (cf. schol. Apollon. IV. 1396), de quo infra disseremus, Ceterum Eduardus 


— 4 -— 


Tum vero inde a c. 68—71: narratio bene procedit, neque 
quidquam invenitur, quod aliunde petitum esse suspicari possit. 
Capitis 73 autem $ 3 commemoratis Amazonibus adnotat Diodorus, 
de hac gente se iam antea egisse. Quae commentatio reperitur 
1. IIL c. 53—55, quam itidem ex Dionysio se describere ipse testatur, 
Ex eodem aütem libro, quo Bacchi fabulae Libycae fluxerunt, eam 
derivatam esse iam concluserunt viri docti et recte quidem, ut mihi 
videtur, Nam c. 53 $ 4 narratur, Amazones coluisse in Libyae 
parte (c. 53 8 1) occidentali fertilissimam (8 5) insulam in Tritoni- 
de lacu sitam, in quem Trito fluvius influat. Bacchum autem Nysae, 
in uberrima insula, quae a Tritone flumine circumdetur, (68 8 5) 
Amazonibus Libysinque propinquum (7r $ 3) educatum esse Scy- 
tobrachio refert. Sed animadvertendum est, in capitibus 53—55 
non dici, Amazones Minerva duce Bacchi expeditionum participes 
fuisse; itaque cum, utrum res, quae his capitibus narrantur ante an 
post Bacchi facinora gesta sint, non perspiciatur, dubium est, quo 
loco libri de Baccho scripti Scytobrachio eas protulerit. Aliud 
argumentum praebent c. 66 8 6 verba haec: »obroc (sc. ó 4tovcuoc) 
gho vá ve agi rüv -lióvvoor xai rà "udLovag, Fr: 0€ roig Moyovaérag 
zd. rie sers riv  Doaew zóhetov. gu Oévro xal nM regu averéraxrau, e 
Nam Bacchus et Amazones in hoc Scytobrachionis operum indice 
ita inter se coniunguntur et ceteris titulis opponuntur, ut in eodem 
libro et de Baccho et de Amazonibus actum esse probetur. 

Cohaerent autem cum Amazonum historia arte Atlantiorum 
quas dicit fabulae divinae. Nam capitis 54 $ 1 de bello, quod 
Amazones Atlantis intulerint, disserens Diodorus dicit: »zag' olg 0j 
pv9okoyeaSu( quai iiy tr Jtüv yévisw ÜnágEnt ngüc voi; xurà vüv 
"Qxlavov rónoig, avuqdrog roi zag' "Ext pwSokáyoi, ntgl dv loregor 
diéEuuév,« Itaque Diodorum fabulas quas dicit eodem libro legisse 
quo Amazonum historiam veri est simile, Atlantiorum autem de 
diis fabulae, quas inde a. c. 56 libri III profert, prope absunt ab 
iis deorum genealogiis eaque rerum divinarum doctrina, quas Scyto- 
brachio in libro de Baccho exposuit, vel plane sunt eaedem. Nam, 


Schwartz de Dion. Sc. p. 50. potissimum Diodori L 19, 2 usus est, ut rerum Ae- 
gyptiarum Diodori magnam partem ex Dionysio repeteret. Corruit igitur hoc argu- 
mentum, Atque ipse ab hac coniectura recessit: Mus. Rhen. vol. XL a. 1885. 


--— dE 


ut omittam, quod omnibus fabulis commune est, Uranum patrem 
esse Rheae et Saturni, qui malus et nefarius (61 8 1 — 71 $2 sqq.) 
Rheam sororem in matrimonium ducit (c. 61 8 1 — c. 71 $ 1) 
et Iovem procreat (601 8 1 — 72 $8 6) pietate et virtute egregium 
(61 8 4, 5 — 72 8 6), afferam hoc, quod mihi rem conficere videtur. 
Secundum Atlantios narrat Diodorus III. 61, Iovem primum, 
Urani filium, regem Cretae insulae decem filios, quos Curetes 
nominavisset, genuisse ex coniuge Idaea, cuius nomen insulae de- 
disset. Ex Scytobrachionis autem de Baccho libro historicus III, 
71 8 2 refert, Ammonem a Saturno e Libya expulsum in Cretam 
insulam profectum in matrimonium duxisse Cretam, filiam unius 
€ Curetis et regem factum insulam, cui antea Idaea nomen fuisset, 
a femina Cretam appellasse. Vides, consentire Atlantiorum, quas 
vocat, fabulas cum Dionysi de Baccho narratione et ita quidem, 
ut altera cum altera coniuncta unam efficiat historiam bene inter 
se comparatam. Itaque non urguenda est discrepantia, quae inter 
C. 61 8 4 sq. et c. 73 8 7 sq. intercedere videtur. Hic enim legitur, 
Titanes Ammoni, qui in Creta habitaverit, bellum intulisse, sed 
victos esse a Iove et Baccho, qui Ammonem adiuverint. Capite 
61 autem Saturnum cum Titanibus filium aggressum a Iove fugatum 
esse narratur, sed neque Ammonis neque Liberi ulla fit mentio. 
Sed haec discrepantia mihi magis neglegentiam quandam Diodori 
breviter argumentum complexi indicare videtur quam fontem diver- 
sum, praesertim cum e verbis v. 72 $ 6 »rür 02 Kgórov Ünovior 
Pyuv rjv tvow« suspicari liceat, Saturnum data occasione bellum 
redintegraturum esse. 

Quas ob causas et Atlantiorum fabulas et Amazonum historiam 
in Dionysi de Baccho libro fuisse contendam quasi z«gexgáote, 
leviter cum historia ipsa coniunctas. Atque compositionis ratio 
iamiam apparet. Nam iis, quae Atlantios ut suas fabulas referre 
Scytobrachio finxit, historia suppletur, quam fuse de Libero eiusque 
parentibus ipse vel Thymoetas explicavit, Quamquam autem for- 
tasse iam diutius, quam debebamus, de hoc Dionysi libro disseruimus, 
tamen adnotemus, in hunc librum spectare titulum, quem servavit 
Suidas s. v. »fiorícov xai 449vrüz ergarié«, Nam praeter Bacchum 
multum etiam de Minerva, velut Diodori 1. III. c. 70, traditur, atque 
fuse describitur monstrum .4iyíz, quod interfecit (8 4 sq.); inprimis 


autem titulum libello aptum esse, quem Diodorus excussit, demon- 
strant verba c. 71 $8 4 haec: »óiujonuévgc 08 vfjc Óvvóápevc, xal Tv 
uév. àvógüv orgurnyobvrog Zlovécov, rüv Ó6 yvvoixGv cTüv dysuovíav 
iyoonc 249 qvüc« 94) 

Pauca addenda sunt, Capitis 55 8 8, ubi Samothracam antea 
Samum nominatam esse nonnullos tradere adnotat, Diodorus ex 
alio fonte inseruit, quo etiam V. 47 usus est; cuius auctor hanc 
notam ex Aristotelis libro Zeuo9gdxov. zroA«eía935) inscripto suripsit. 
In capitis 56 8 2 Homeri versus ,&. 2CO sq. ab ipso Scytobrachione 
quasi testimonium esse adpicta mihi non possum persuadere, cum 
neque Scytobrachionem in suo de Baccho libro Homerum attulisse 
veri sit simile, neque Iuno omnino in hoc opusculo commemoretur. 
Atlantiorum autem fabulis occasione usus, quam praebuit Ba«oíAsue 
? ueyáàn ucjvgo Urani filia, Hyperionis uxor, a Dionysio (57 8$ 3) 
commemorata, Diodorus ex alio fonte capita 58 et 59 de Cybela, 
inseruisse videtur. Nam quamquam Apollinis et Marsyae certamen, 
quod c. 59 8 2 sqq. refertur, Nysae Baccho praesente et Nysaeis 
iudicibus fit, tamen nullo alio vinculo haec capita cum Scytobrachio- 
nis vel Thymoetae narrationibus cohaerent. Praeterea cum, quantum 
Dionysi commenta cognoscere licet, non inveniantur variae de eodem 
homine sive deo historiae, non hic solus locus aliis causis suspectus 
admitti potest. Denique historicus se capita illa aliunde inserere 
ipse fateri videtur c. 58 S 1: »zegaóédora: 0€ rfc Oto) rafrzg xoi 
xarà 2v GDovyíav yéveowg«, et c. 59 8 8 s. f. »ztgl uév oiv. ,roüc 
Jeüv rouwÜra uvJoAoytirat nog& rt Toig (Dovéi (sc. c. 58 et 59) xai 
roig LrÀauvrioig roig nagà rÓv "Qxéuvor oixotoi (scilicet c. 57 8 3— 8). 

Capitis 61 8 3 initium ad l. V. c. 64 spectat, quod a Scytro- 
brachione alienum esse apparet. 

Capite 73 8 2 historicus adnotat, secundum nonnullos revera 
Ammonem arietis cornua tulisse ac propterea etiam Bacchum, 
quippe qui eius fuerit filius: adnotatio, quae nihil ad rem facit et 
inepte narrationem turbat, talis, qualem et tum et hodie etiam sine 
auctoribus unus quisque per se facere potest. 


$4) Quem locum iam ab Hermanno allatum esse, Godofredus Bernhardy ad 
Suidae locum adnotat. — Fridericus G, Welcker zfioyógov xol 1495rág oroetity 
duo opera esse coniecit (epischer Cyklus I? p. 77). 

35) v. schol. Apollon. Rh. I. 917, l. 20 sqq. 


cQ 


Postquam, quae ad Dionysi de Baccho libros pertineant, 
quaesivimus et breviter ea significavimus, quae Diodorus aliunde 
intercalavit, denique quaerendus est finis Scytobrachionis historiun- 
cularum. Atque si mittimus Amazones et Atlantiorum fabulas, 
narratio bene procedit inde a Bacchi incunabulis usque ad dei per 
totum orbem terrarum expeditionem, Titanum perniciem, imperium 
mundi iusto pioque lovi traditum, qui regnat sjumjdevóg Üvrog rob 
ToMcjourros Óé doégeay dpquofrrzon: r7; dgyzc«. Hunc historiae 
esse finem mihi videtur apertum, Bacchus enim non modo cultum 
suum et imperium omnes terras pervagatus ubique constituit, sed 
etiam inimicis ordinis iustitiaeque Titanibus et Saturno devictis 
novus mundi ordo ac magis beatus a Iove Baccho Minerva conditur 
et in aeternum servatur. 

At contra hanc meam sententiam aperte pugnare videntur Dio- 
dori verba c. 74: »rór uiv olv moror Zhiivvoov 3E "Appwovog xal 
Ido elag yevánevor vowuérac oi Hifdvic iaropotoi Inrreéoucd ca noáSuc. 
Tür 0? debregóv qai« xr, quibuscum consentiunt verba c. 67 8 4, ubi 
Scytobrachionis commenta refert: »züv ' od» Zivov quai roig ITekao- 
quxoig yoiuquegt Gvyraiáuevor rà ro mgtrov uwigov modice xrÀ; 
immo caput 74, quod de tribus Bacchis agit, sub finem praebet 
verba: »oí uiv oiv Zdifveg meg. Zhiovíaov. roixra. pevSoXoyobawc. 

Sed etiam contra haec tanta argumenta sententiam meam de- 
fendendam esse censeo atque defendi posse. Nam in iis l. III. capi- 
tibus, quae quin e Dionysio Diodorus sumpserit dubitari non potest, 
praeter c. 67 8 4 nullum vestigium invenitur, ex quo suspicari liceat, 
Liberum Ammonis et Amaltheae filium, qui hic celebratur, trium 
fuisse primum. Immo ne potuit quidem agi in Thymoetae carminis 
argumento, quod se referre dicit Scytobrachio, de alio Baccho atque 
de Libyco, cum diserte c. 67 8 5 narretur, Thymoetam illas veri- 
tates ab ipsis Nysaeis audivisse. Denique num cogitari potest, 
librum, qui trium Bacchorum vitas et facinora exhibuit, inscriptum 
fuisse: » iovíaov x«i 2491»üc argariá«, ut Suidas, vel »zregi tàv 4fióvvaov 
x«i Tàc ZduáLovac«, ut Diodorus 66 8 6 (cf. 52 8 4) tradit? Dionysius 
scripsit de Baccho historiunculam, ut delectaret lectores, sicut Hege- 
sianax et Euhemerus, non disputationem, ut definiret et explicaret 
illius dei ubique culti varias formás ac potestates. Itaque negan- 
dum est, Scytobrachionem tres distinxisse Liberos, et statuendum, 


— Sp 


illas Diodori 1. III et IV partes, quae de tribus Bacchis agunt, ab hoc 
scriptore esse alienas. Sunt autem imprimis l. III capita a 62 usque 
ad 66 8 3, in quibus neque ulla Scytobrachionis mentio fit, neque ullum 
reperitur verbum illius de Baccho narrationi propinquum. Quibus- 
cum ut admodum quidem coniungeret, quod ex Dionysio excerpsit, 
duabus rationibus usus est Diodorus. Primum enim capite 66 varias 
perlustrat de Bacchi patria sententias, ut Nysa commemorata ad- 
nectat Libycas, quas dicit, fabulas. Tum vero, qua est audacia, 
fingit, Liberum Ammonis et Amaltheae filium, quem Thymoetas 
celebravit, trium fuisse primum.  Observamus igitur idem. quod 
supra in Argonauticis, Diodorum summa licentia fabulas inter se 
prorsus diversas commiscere. Capite 74 denique nescio quo auctore 
usus secundum Bacchum Aegyptium, tertium Graecum fuisse breviter 
adnotat 96). 

Sed ne hic quidem finem facit de Baccho disserendi; pergit 
libro IV. Atque huius libri in capitibus 2—5 multa repeti, quae 
iam libri III in capitibus 62—66 dicta erant, Eduardus Schwartz 
observavit?!), At nos cum eo ex hac observatione concludere yere- 
mur, fontem subesse eundem capitibus 62—66 1. IIT, atque 1. IV 
capitibus 2—5. Qualem enim fuisse putas auctorem, qui iisdem 
saepe verbis de prorsus diversis rebus egerit? Sunt autem revera 
de Baccho sententiae, quae in libro IV proferuntur, oppositae eis, 
quas in libro III explicavit. Nam in libro IV duo Bacchi distinguun- 
tur: filius Iovis et Semelae atque filius Iovis et Proserpinae; in 
libri III autem capite 63 tres enumerantur: primus Indicus, secun- 
dus filius Iovis et Proserpinae aut Cereris, tertius filius Iovis et Seme- 
lae. Accedit quod capita illa libri IV tam stulte sunt confusa,ut Dio- 
dorum ea continuo ex uno fonte descripsisse credi vix pote sit. Itaque 
mihi veri videtur simile, eum ipsum illa conglutinasse ex variis laciniis. 
Quas unde hauserit cum vix sit operae pretium inquirere, pauca 
modo adnotem. Diodorum multa ex libro III repetivisse iam 
Eduardus Schwartz observavit. De capitis 2 1. IV $ 1—3, quae 


36) Ceterum similiter a Cicerone in l. III de deorum natura plures distinguuntur 
Bacchi, Hercules, Ioves, alii, Quae ratio inter Ciceronis et Diodori fontes intercedat, 
nescio. 

37) Sola l. IV. c. 2 8 5 e Scytobrachionis excerpto repetita est: cf. III. 73. 6. 
De Dionysio Scytobrachione p. 42 sqq. 


— 32 — 


ad verbum paene cum l. III. c. 64 8 3—5 consentiunt, infra dice- 
mus. Liber Iovis et Proserpinae filius sicut libri IV. c. 4 8 r, ita 
etiam ab Hygino fabula 167 appellatur. Atque hoc animadverte, 
Diodorum, si IV. 4 8 5 adnotat: »ó4urogo Ó' a)róv ngocayoptvO ivo: 
Aéyovoi ÓiX TÓ narQüc uév évóg Ónáo&o: robg Óvo Zhiovéócovc, urzrépuv à 
Qvoiy« (sc. Proserpinae et Semelae) videlicet hic auctorem sequi, qui 
unum modo, non duos Liberos agnovit. Reperis idem in Hygini 
fabula 167: »(Liber) Bimater dictus est, quippe quem et Proser- 
pina et Semela peperint« 39), 

Sed tam graviter sunt Bacchi fabulae apud Diodorum praeci- 
pue in quarto libro perturbatae, ut umquam quemquam hanc farra- 
ginem in singulas partes accurate distributurum esse equidem de- 
sperem. Haec vero pro certo et explorato habeo, Diodorum, qui 
de Baccho dissereret, ex Dionysio solum Libycas, quas dicit, de deo 
fabulas (III. 67—73 demptis c. 67 8 2—4 et c. 73 $ 2) sumpsisse 
atque ipsum historicum libri IV. c. 2— 5 conflasse variis inspectis 
fontibus, inter quos fortasse vel Hecataeum T'eium fuisse Eduardo 
Schwartz concedam??). 


38) Cf, etiam fabulam de Baccho a Titanibus lacerato, sed miraculo quodam 
iterum nato apud Hyginum fab. 167 cum Diodori III. 62. 6, qui confuse ex physio- 
logorum sententia scribit. 

39) v. Mus. Rh. vol XL. a. 1885. Si admodum recte disputavi, Diodori 
capita III. 62—66 et IV. 1—85 non meliore iure Hecataeo Teio ab Eduardo Schwartz 
addicta sunt, quam antea Dionysio. 


CAPUT III 
DE TIMAEO ET MATRIDE 


Cum ea, quae Scytobrachioni tribuenda sunt, enucleaverimus, 
iam ad alterum scriptorem transeamus, quo se in libro IV usum esse 
Diodorus ipse fatetur: Timaeum.  Nominatim ter laudatur in libro 
quarto: IV. 21, 7 de Gigantcmachia in Phlegraeis campis commissa ; 
IV. 22, 6 de freti Siculi, quo lóco Hercules Geryonis boves trans- 
iecerit, latitudine; IV. 56, 3 de reditu Argonautarum. Inde pedem 
protulit Otto Sieroka, qui de Diodori librorum III et IV fontibus 
sagaciter egit *?)), cum recte cognovisset, Diodorum etiam in libro IV 
scribendo Timaeum ipsum adiisse. Nam Carolus Müllenhoff, qui om- 
nium praeclarissime de Timaeo egit, Diodori librum IV neglexit, quia 


19) Die mythographischen Quellen für Diodor's drittes und viertes Buch mit 
besonderer Berücksichtigung des Dionysios Skytobrachion, untersucht von Dr. Otto 
Sieroka, Gymnasialprogramm von Lyk 1878. Cur Christianus Clasen in dissertatione 
jenensi anni 1883 p. 41 sq., quae vir ille doctus eruit, repetiverit novis causis non 
additis, haud intellego. Atque miror, quod de Timaeo disseruit, Caroli Müllenhoff libro 
non inspecto. Holzer, qui scripsit: »Matris, ein Beitrag zur Quellenkritik Diodor's, 
Gymnasialprogramm, Tübingen 1881«, Ottoni Sieroka adsensus est. Nihil in hac 
quaestione praestitit G. Julius Schneider, qui dissertationem conscripsit de Diodori 
fontibus (I—IV) Berolini 1880, quamquam ex eo, quod ille sibi effecisse videtur, 
eum multa et nova Timaei vestigia in Diodori libro IV deprehendisse facile suspiceris. 
Nam »omnibus,« inquit p. 73, »rebus, quantum in me est, examinatis, videor mihi 
optimo iure negare librum IV ex diversis fontibus manavisse, exscriptus videtur unus 
Timaeus.« Cuius sententiae causas, quas dicit, quicumque legerit, mihi ignoscet, 
qui eas refutare supersedeam. 

Bethe, Quaestiones. 3 


Christianum G. Heyne secutus, paene totum librum IV ex Dionysio 
manasse putavit*!) Statuit Otto Sieroka, ex ipso Timaeo Diodorum 
sumpsisse libri IV capita 83—85 de Eryce, Daphnide, Orione, 
capita 29, 30 de Thespiadibus, capita 21—24 de Herculis itinere, 
quod Geryone victo ex Hispania in Graeciam fecit. Capitis autem 
56 8 2—6, ubi Timaeus laudatur, non ex illo ipso historico, sed 
e Dionysio, cui Argonautica deberet, transscriptas esse censuit*?). 
At cuicumque persuasi, Scytobrachionem varias fabulas docte 
numquam collegisse, cum viro illo docto non faciet, sed pro certo 
habebit, Diodorum ipsum Timaeum, quem ei in manibus fuisse 
constat, de Argonautarum reditu consuluisse. 

Quod autem ad reditum Herculis ex Hispania attinet, Timaeum 
auctorem esse et capitis 21 8 6, 7, ubi herois Gigantomachia in 
Phlegraeis campis commissa narratur, ipse Diodorus dicit, et 
capitis 22 8 5*9) Otto Sieroka p. 23 bene demonstravit; atque 
idem observavit, capitis 23 8 1 et 8 4 in Siciliae descriptione 
(V. 3, 4 et 4, 2) repeti, cuius capita priora ex Timaeo manasse 
Carolus Müllenhoff citra omnem dubitationem posuit **. Pauca 
addere possum. Herculem ex Hispania cum Geryonis bubus re- 
versum inter Misenum vel Bajas et Dicaearchiam aggere congesto 
viam effecisse ut Diodorus c. 22 $8 2 narrat, ita Óv/ alvíyuaroc 
qoáta Lycophro, qui de Ulixe Cassandram facit vaticinantem: 

»Baíov à ^ áuchyog voÜ xvfitovárov vráqov 

695 xai Kiuuépov éxavia xáysgovoíav 

QóyJow xvuaívovcav oióuoroc yíciuw 

"Oocav vé xai Àéovrog árgamobg foüv 

ye0ràc "OfpuuoUc v' KAcoc« xrÀ. 
Timaeum igitur, cum et Diodorum haec capita scribentem ante 
oculos habuisse Otto Sieroka non sine causis suspicatus Sit, 
et Lycophronem in rebus [Italicis saepius adhibuisse scholia 


51) Deutsche Altertumskunde I. p. 440, 442. 

12) v. Sieroka l. l. p. 9, 19, 23 sq. 

53) Cf. Holzer p. 19, notam 9. 

^^) Deutsche Altertumskunde 1I. S. 439—447, Capita I—4, collatis scholio 
Ap. Rh. IV. 965, Plutarchi de Timoleonte c. 8, Ciceronis in Verrem libri IV. c. 48, 
aliis, Timaei esse luculenter probavit, c. 6 ex eodem fonte petitum esse apparet; de 
capite 5 dubitari potest. ' 


doceant *5), revera illius fabulae auctorem esse nobis eo magis 
persuademus. Quod probatur collata descriptione Aorni lacus 
(22 8 1) cum Pseudo- Aristotelis mirabilium auscultationum c. 102, 
quod Carolus Müllenhoff l. l. p. 439 Callimachi testimonio apud 
Antigonum Carystium (c. 152 cf. c. 129) nisus e Timaeo excerptum 
esse evicit. 

Fabula de Eryce Veneris et Butae filio, quam Diodorus c. 23 
$8 2 inter duo Timaei frustula tradit, videlicet arte cohaeret cum 
capite 83. Quod demonstratur Servi scholio ad Vergili Aeneidos 
l. L v. 570: »Eryx Veneris et Butae filius fuit (— Diodor. c. 22 
82—c.83 8 r), qui occisus ab Hercule (— Diodor. c. 23 8 2) 
monti ex sepultura sua nomen imposuit; in quo matri fecerat 
templum« (— Diodor. c. 83 8 1). Erycis vero fabulam ex eodem 
fonte, ex quo Daphnidis sumpsit, se hausisse Diodorus indicare 
videtur verbis his: »zegl óé Zfágvidog xoi "Egvxog mtpooóus2o 
OuASev« (c. 83 8 r). Cum autem Daphnidis fabulam ex Timaeo 
fluxisse Otto Sieroka collato capite 84 cum Partheni capite 29 
ostenderit, sequitur, ea, quae Diodorus de Eryce et capite 83 et 
capite 23 narrat, itidem etiam Servi scholium adscribenda esse 
Timaeo *9). 

Non vero possum narrationes de Herculis et Erycis pugna et 
de Dorieo Lacedaemonio eidem historico non tribuere. Nam 
utramque ex uno eodemque fonte manasse ad oculos demonstrant 
Pausaniae l. III. c. i6 8 4 et 5. Is enim de Dorieo disserens, qui 
coloniam in Erycinam regionem duxerit, itidem narrat, Herculem 
cum Geryonis bubus in illam regionem profectum cum Eryce esse 


16) Carolus Müllenhoff: Deutsche Altertumskunde I. p. 433—436 Lycophronem 
Timaeo in rebus Italicis, non Lyco patre suo usum esse demonstravit. | 

46) Ceterum caput 83 inde a verbis 8 2: »9evuaoa, O^ &v rig eixórog« usque 
ad 8 7 ab ipso Diodoro additum est. Nam neque Timaeus auctor esse potest, cum 
8 4 Siciliam totam a Romanis subjectam esse dicatur, et oratio recta scriptorem 
ipsum loqui ostendit. Ceterum revera Romanos diligenter Venerem Erycinam coluisse 
iam constat inscriptionibus votivis in ipso Eryce monte et aliis locis (velut Syracusis) 
inventis, Edidit eas Theodorus Mommsen C. I. L. vol. X. 2, c. XVII. p. 746—750. 
Coniungenda est cum Partheni et Diodori de Daphnide narrationibus et itidem Timaeo 
attribuenda Aeliani var. hist. X. 18, ubi Stesichorum bucolicam poesin incepisse 
adnotatur. 

3* 


— 36 — 


luctatum ita, ut Eryci victori essent boves, Erycis autem imperium 
Herculi victori. Herodotum hoc loco a Pausania exscriptum esse, 
ne quis obvertat. Tradit enim (V. 43 et 46) de Dorieo quidem 
eadem, omittit vero, quomodo Hercules imperium illius regionis sibi 
paraverit. Explicatur autem Herodoti auctoritate discrimen, quod 
inter Pausaniam et Diodorum de Doriei sorte intercedit. Hic enim 
Dorieum Heracleam condidisse dicit, quod per se suspicionem 
movet, cum prope Erycem Heracleam oppidum fuisse non notum 
sit, ille vero eum ab Egestaeis victum esse et interfectum. Iam 
inspice Herodoti Ll. V. c. 46: narrat, Dorieum cum exercitu in 
Siciliam profectum a Poenis et Egestaeis victum diem supremum 
obiisse, Euryleonem autem, unum ex sociis Minoam prope Selinuntem, 
quae est Heraclea Minoa, venisse ibique Pithagoreone rege eiecto 
ipsum rerum esse potitum. "Vides, et Pausaniam recte retulisse 
neque nimis false Diodorum, qui, cum quam brevissime hanc 
historiam complecti studuisset, Doriei mortem narrare oblitus est. 
Atque adparet Diodoro Herodotum praesto non fuisse 4"), et, licet 
idem de Pausania affirmare nemo audeat, quippe qui Herodoti vel 
dicendi consuetudinem imitatus sit, tamen eum eundem auctorem 
hac de re excussisse, quem Diodorus, i, e, Timaeum necessario mihi 
concludendum esse videtur. 


Quae cum ita se habeant, capita inde a 21 8 6, 22, 23 e Timaeo 
excerpta esse pro explorato habeo, neque est, cur etiam capitis 21 
8 1—5 ad eundem spectare Ottoni Sieroka non concedamus. Sed 
ea, quae c. 24 de Agyrio leguntur, Diodorum utpote de patria 
addidisse de suo veri videtur haud dissimile, praesertim cum e 8 6 
concludat quispiam, fabulam illam de Hercule primo Agyrii divis 
honoribus culto fictam esse, ut nomen Herculis portae et annui 
ludi explicarentur. A capite autem 25, unde undecimum Herculis 
laborem refert, Diodorum se ad alium auctorem vertisse adparet 
et agnitum est ut ab Ottone Sieroka (p. 24) ita ab Holzero (p. 20). 
Quaerendus vero est certus terminus, qui initium Timaei excerpti 
significat. Atque primum excludendum est caput 20, quod e 


47) Accedit, quod Herodotus oppidi nomen solum Minoam hoc loco dicit, 
Diodorus autem Heracleam, 


— ara e 


Posidonio petitum esse iam Christianus G. Heyne cognovitf9). 
Eidem etiam caput 19 tribuit Otto Sieroka (p. 24) Sed quam- 
quam concedendum est, Diodorum libri V capitibus 25—32 
secundum Posidonium Gallorum — terram moresque describere, 
tamen etiam libri IV caput 19 ad eundem spectare mihi non 
videtur esse demonstratum, cum in eo nihil illis simile invenia- 
tur, nisi quod Hercules ex Hispania reversus Alesiam condiderit. 
Maxime vero propterea solum caput 20 Posidonio adscribam, 
quod ad Herculem omnino non pertinet et, si deesset, certe a 
nemine hoc loco desideraretur. Itaque unum illud a Diodoro e 
Posidoni de Ligurum commentatione interpositum esse videtur 
narrationi Herculis expeditionis e fonte aut fontibus ab Apamensi 
alienis sumptae*?), Tum secernendae sunt capitis 18 $ 4—7, quas 
cum proximis non cohaerere iam Holzer p. 17 animadvertit. 
Diodorus enim occasione data non solum de magnis aggeribus, 
quibus Hercules mare mediterraneum clauserit, sed etiam de 
similibus operibus in Penei valle et in Boeotia ab eo confectis 
disserit. Quae se aliunde interpolare ipse scriptor diserte dicit: 
»$u&s 9 imn mtb rv "HouxMovc oryiür ionjodzutv oletov slvai 
vouitoutv ztol ajrüv duA9tiv.« Fontem solum paragraphi septimae 
demonstrare possum: itidem enim Herculem in Boeotia fluvium, et 
Cephisum quidem, derivasse, ita ut non amplius in mare influeret, sed 
in regione Orchomeniorum paludem efficeret, etiam Pausanias IX. 38 


45). v, »de fontibus historiae Diodori« ante Diodori editionem Ludovici Dindorf: 
tom.I. p. XLIIL. Carolus Müllenhoff (Deutsche Altertumskunde I. p. 441) in Diodori 
l. IV. c. 20 Posidoni ipsa elegantia verba cognoscere sibi videtur, Collato autem. 
Pseudo-Aristotelis mirabilium auscultationum c. 9r idem vir admirabilis statuit hoc: 
»Sein (des Posidonios) ohne Zweifel litterarisch gebildete Gastfreund hat ihm also 
wohl nur eine schon früher (sc. ex Timaeo) bekannte Sache aus seiner Erfahrung 
bestütigt.« Cf. etiam G. Jul. Schneider l. l. p. 72 et O. Sieroka l.l. p. 24, quorum. 
neuter librum illum doctissimum inspexit, 


59) Etiam in capite 19 Diodorus ipse addidit 8 2 inde a verbis: »of dà 
Keiro u£yor rive rGw xcigGw.« Tam haec verba Diodorum ipsum loqui in- 
dicant, Accedit, quod haud multo post C. Julius Caesar commemoratur. Dignae 
autem sunt tales observationes, quae adnotentur, cum parum memores sint viri docti, 
Diodorum hominem fuisse quamvis stultum, tamen haüd vesanum, et saepius de sto 
hoc aut illud addidisse neque semper aliorum libros descripsisse. 


— 38 — 


8 7 narrat et in tabula Farnesiana 59) legitur. Sed infra plura de 
hoc Diodori fonte. 

Iam quaeritur, an demptis iis, quae significavi, narratio 
Herculis decimi laboris exsistat una et bene inter se comparata. 
Iam Holzerus negavit (p. 17 sq.) animadvertens capitis 24 8 I s. f. 
tradi, Herculem Agyrii consecrasse templum heroi Geryoni, in 
capite autem 17 non de uno dici, sed de tribus fratribus, qui 
Geryones adpellantur. Itaque caput 17 et capitis 18 8 1—3a 
Timaeo abiudicavit* Ac quamquam fortasse de Agyrio Dio- 
dorus ipse de suo, non Timaeum secutus c. 24 disseruit, tamen 
ut adstipularer viro docto, duae causae me commoverunt. Pri- 
mum enim capitis 17 8 3 narratur, Herculem classem in Creta 
paravisse, ut expeditionem in Hispaniam faceret. Qua in Libyam 
exercitum transportat (ib.) et utitur, cum fretum Gaditanum trans- 
greditur (c. 18 8 2). Sed inde a capite r9. numquam classis 
commemoratur. Hercules cum Geryonis bubus per Hispaniam, 
Galliam, Italiam proficiscitur; fretum Siculum, postquam »ràg foüc 
éntgaluotv tig Trjv JZuliav« (c. 22 8 6), ipse una cum tauro 
pernatat; denique in Graeciam redit, »éyxvxAwOtig róv 24Óoíav xoi 
z&L$j ntgieAD Ov rÓv ngotignuévov xóAnzov« (c. 25 8 1). Itaque adparet, 
ex altero fonte Diodorum initium illius expeditionis, finem hausisse 
ex altero. Accedit haec causa: Capitis enim 17 $ 4 legitur 
Libyam ab Hercule Antaeo necato ferisque bestiis aut interfectis 
aut expulsis floruisse agrorum ubertate ita, ut nulla regio inveniri 
posset felicior. Cuius Libyae descriptionis Timaeus auctor non 
est: nam Polybius acriter vituperat Timaeum, quod Libyam de- 
sertam, pauperem, infertilem esse contendisset (XII. 3. exc. Vatic.). 

Aliena igitur sunt capita 17 et I8 a Timaeo, quem capitibus 
21—25 8 r subesse recte statuit Otto Sieroka. Ad quem vero 


50) p. 69b. 206 sqq. apud Ottonem Jahn: griechische Bilderchroniken: 
»[Z]oaxàfás .. . [Mtvv&v 'Opo]xóuevov &à& ... (xaà rav A(u]vav eni [ro]à ned(fov 
£oynotv] avro[ic] &n[oqo]e[&as] norajuov.« 

51) Holzerus p. 17 alteram causam protulit hanc: »von dem Rationalismus bei 
Timaeus wissen wir nichts.« Puto, nos scire; confer enim quod de Gigantibus 
Diodorus ipse dicit, se Timaeum secutum narrare (c. 21 S 6), et imprimis quod de 
rege Tritone ex eodem refert & 56 8 6. Atque vix invenias illius aetatis auctorem, 
qui prorsus se ab hac ratione fabulas tractandi abstinuerit: Cf. Ludovicum Preller 
de Mnasea Patareo: Ausgewühlte Aufsátze p. 316. 


— 39 — 


prima ila decimi Herculis laboris pars referenda sit, equidem 
frustra eruere studui. Monuerim autem contra Ottonem Sieroka 
(p. 22) et Holzerum (p. 18 et p. 25), ad hanc quaestionem nihil 
facere adnotationem (c. 18 8 1) de Hecatompylo Libyco oppido 
anno 242 a Carthaginiensibus oppugnato, cum veri sit simile, 
Diodorum eam ipsum addidisse, sicut etiam de Alesiae historia 
c. I9 8 2 pauca ipse adnotavit. 

Neque certi neque novi quidquam de capitibus 29 et 30 pro- 
ferre possum, ubi de Thespiadibus in Sardiniam missis et de huius 
insulae historia nonnulla leguntur. Narratio aliena est ab ea, quae 
in Apollodori, qui dicitur, bibliotheca (p. 53, 1. 1o sqq. ed. Hercher) 
invenitur, ubi Hercules a Thespio non ad sacrificia diesque festos 
invitatus, sed cum contra Cithaeroneum leonem profectus sit, 
hospitio receptus esse dicitur, et ubi tres Thespiades (p. 72, l. 20) 
Thebas missi esse traduntur, non duo. Quod autem haec capita 
paene ad verbum a Diodoro in libro V repetuntur, non demonstrat, 
ea e Timaeo manasse, ut Otto Sieroka p. 24 censuit. Sed iam 
octo annis ante Carolus Müllenhoff, fuse docteque disputans 
l. lp. 455--460 Diodor libi V caput 15 a Timaeo alienum 
esse statuit. 

Prorsus nihil novi proferre possum de capitibus 78 et 79, ubi 
de Daedali operibus in Sicilia confectis, de Cocalo rege, de Minois 
morte, de Cretensium in hac insula coloniis agitur92), Sed nemo 
faciet cum Ottone Sieroka, qui p. 19 suspicatur, fortasse Diodorum 
hic Antiocho Syracusano usum esse, cum l. XII. 71 8 2 adnotet, 
auctorem illum inde a Cocalo rege Siculam historiam scripsisse. 
Eiusdem enim generis notae inveniuntur per omnes Diodori historiae 
partes dispersae, quae breviter historicorum operum titulos, initia 
finesque, numeros librorum indicant: cf. e. gr. II. 32, 4, XIII. 42, 


52) Incredibile est sed verum, esse usque.ad hunc diem, qui Diodorum 
Siculorum fabulas nimirum ex memoria tradere putent. Ernestus Kuhnert enim 
de Daedalo in Fleckeiseni annalium vol. supplem. XV anni 1886 p. 186 sqq. 
verba faciens dicit haec: »nicht eine einzige Bildsáule von ihm nennt hier Diodor; 
nichts wufísten die Sicilier von den lebendigen Werken, an die bei dem Namen 
Düádalos der Attiker zuerst und fast allein dachte.« Sed evanescit huius loci gloria 
prae doctrina, quae paucis verbis post superbe lectorem adridet: »Danach kann 
kein Zweifel darüber bestehen, daís (Pherekydes) eine attische Quelle benutzte, 
móglicherweise bereits einen Atthidographen« (p. 187). 


—a — 
103, XIV. 84, XV. 89. Itaque ut adparet, omnes illas notas ex 
eodem compendio a Diodoro haustas et suo quamque loco in- 
sertam esse, ita nemo non dubitet, quin historicus omnia illa opera 
ipse legerit et excerpserit. 

Caput 80 ipsius esse Diodori iam Christianus G. Heyne 
l L p. XCIV observavit, De matribus autem, quae in Creta 
Iovem infantem nutrivisse feruntur, parum adcurate scriptor agit, 
quam ut, ex quo fonte hanc fabulam hauserit, cognoscere liceat. 
Cf. V. 70 8 2 sq. et Pseudo-Eratosthenis catasterismorum c. II in 
Caroli Robert editione p. 56/57 9?*). 

Capita 81, 82 de Aristaeo Otto Sieroka p. 19 cum capite 71, 
ubi Penei genealogia explicatur, cohaerere putat, cum Aristaeus 
Hypsei, Penei filii; nepos sit. Sed nimis multae fabulae aliunde 
petitae intercedunt, quam ut sola hac de causa idem fons capitum 
81, 82 et 71 ulla probabilitate statui possit. Inveniuntur in prima 
parte Aristaei fabulae vestigia Pindari (Pyth. IX. 64 sqq.) et 8 4 
inter varias causas, cur Diana Actaeoni succensuerit, vel ea legitur, 
quam Euripides protulit Baccharum v. 337 sqq.: 

»ápüc ràv 3Mraluvog üJisv uógor, 

Bv djudotron axóhoxxec ac E péparo 

Oueazráauvro, xgeloaov? iv xvvayaiz 

Aoréuidog elyaa. xounácavr! , iy Ópyámw.« 
In altera parte narratur, Aristaeum Apollinis iussu in Ceum in- 
sulam profectum pacatis flatibus homines a peste liberasse similiter 
historiae, quam ex Varronis Atacini »Argonautarum corporec 
Probus ad Verg. Georg. L 14 (p. 28 sq. K.) servavit. Deinde 
Aristaeum in Sardiniam et in Siciliam venisse Diodorus narrat, 
atque Sardiniam antea vastam coluisse. Quod compara cum 
Pseudo-Aristotelis mir. auscult. c. 100, quod Carolus Müllenhoff 
ad Timaeum pertinere demonstravit: »(Zagdw) ... eüda(u 9 xal 
npqogos Tungogdev. Myers elyas, Tiv. yàg IMpuorotov , Üv quox yeugyi- 
sdrrerov elvos imi rüv doyoluw, roUrov abrGw ügEc. pvSoLoyoton, mà 
u&yácv Üpreuv fumgocStr xai zoÀhOv xortzouruw.« Itaque audeo 
conicere, Diodorum etiam Aristaei fabulae partem quidem e 


3?1) Matrum cultus Engyium a Cretensibus translati Posidonius mentionem 
fecit: Plutarch. Marcell. c. 20; quod Georgius Knaack mihi ostendit, 


— 41 — 


Timaeo descripsisse. Ceterum c, 81 8 5 et c. 82 8 3 ipsum 
Diodorum addidisse elucet. 

Ultimo libri IV capite de Orione refert scriptor Siculum ut 
videtur auctorem secutus. Neque veri est dissimile, etiam hoc 
caput ad Timaeum pertinere. Nam Diodorum et, quae antecedunt, 
fabulas de Eryce et Daphnide ex illius thesauris sibi sumpsisse 
intelleximus, et, quae libri V initio sequitur, Siciliae descriptionem 
ex eiusdem historici opere excerptam esse Carolus Müllenhoff 
luculenter demonstravit. Itaque l. IV caput 85, quod itidem im- 
primis de rebus Siculis agit, solum ex alio fonte atque e Timaeo 
manasse non est veri simile. Sed verba, quae $ 2 initio leguntur, 
Diodorum iamiam nonnulla frustula aliunde petita interpolaturum- 
esse, suspicionem movent collatis IV. 18 84, 4685 s. f. Ceterum 
quod $ 4 refertur, legitur etiam apud Strabonem p. 258: est 
Aeschyli sententia. Paragraphos autem 6 et 7 Diodorum e sua 
doctrina adiecisse puto, cum neque ad res Siculas pertineant et 
scriptor Homeri versus afferre et vel excerptis inserere soleat: 
cf. III 56; IV. 284 —1.15 8 78 — III. 66 83; IV. 49 8 7 
— 3282. 

Postquam de Timaeo, quod propositum erat, explicavimus, 
iam pauca addiderim de Matride rhetore, cuius vestigia ante hos 
sex annos in Diodori libri IV capitibus 8 sqq. sagaciter detecta et 
diligenter sunt demonstrata. Holzer enim nisus Athenaei testimonio 
(X. p. 412 B), quo constat Matridem quemdam exarasse éyxoóyuior 
-HoexAéov;, et Diodori loco (I. 24. 4), ubi dicit, Matridem tradere 
Herculi primo 24Axafov fuisse nomen, :HogaxAés autem esse adpellatum 
0r. 0v "Hav Loys xAMog«, quae verba redeunt in 1, IV. c. 10 8 1, 
et observatione, libri IV capita 8 sqq. sermonem ostendere rhetori- 
cum et exquisitis antithesis artificiosum, qui abhorreat ab ipsius 
Diodori consuetudine dicendi, praetendit, narrationem de Herculis 
laboribus (1—9) et apotheosi Diodorum descripsisse ex encomio 
Matridis rhetoris, et ita confirmat sententiam, ut equidem contra- 
dicere nesciam. 

Sed quo tempore vixerit Matris, non eruit. Traditum autem 
est, eum revera fuisse inter rhetores Asianos55), Nam auctor 


58) De Matride locos benigne mihi praeceptor Ud. de Wilamowitz sup- 
peditavit. 


Á— irme 


libelli de sublimitate (III. 2. p. 13. l. 3 ed. Otto Jahn) ait: »r& ye uz, 
Juqugérovc ToPra xci C"Hymoíov xci Mérgdhoct zhÀayob yàg 
dyJovaiüv Éavroig DoxoUvrtc o) Baxyedovaw, dA naiZovow.« Thebanum 
autem fuisse Matridem recte iam Toupius statuit, Athen. p. 44 D. 
emendans e Ptolemaei Hephaestionis l. III, unde ille hausit. Ac 
cum paullo ante falsarius ille de hymno quodam in Herculem 
Thebis canto dixerit et pergat »zegl rüv x«rà mec robe Üuvovc 
momoávraov«, probatur aliquo modo id quod per se veri est simillimum, 
Matridem Thebanum in patria y«ójuor "HoaxAovc, Thebani herois, 
declamasse, Nam quamquam historiuncula de Matridis nutrimento 
ipsius Ptolemaei ingenio certe adscribenda est, tamen nomina in 
dubitationem vocari haud licet. Ceterum Udalricus de Wilamowitz 
praeceptor monuit, nos facile posse conicere, qua occasione Herculis 
facinora ab illo rhetore celebrata sint. Atheniensium enim sodalicium 
archaeologorum in Amphiarai templo ad Oropum sito inter tot 
praeclara monumenta nonnullos indices nuper detexit eorum, qui 
victorias in certaminibus omnigenae artis in Amphiarai honorem 
institutis. reportaverunt?* In quibus altero aut tertio loco, post- 
quam tubicinum victor et optimus praeco commemorati sunt, legi- 
tur: »... vlr Ls. | Byxiguov soraloyddry |... | Pyxuor uxór | ...« 
Haec encomia Amphiaraum nimirum celebrabant; cum autem hoc 
certaminum genus ceteris ludis tum temporis non defuisse pro certo 
habendum sit, veri videtur simillimum, Matridem Thebanis ludis 
Herculeis encomio illo vicisse, quod miro casu Diodorus servavit. 

Tum autem ad eius rationem cognoscendam liceat quale- 
cumque afferre eo quod fabulas, quas profert, cum mythographis 
comparamus. Ac primum ordo Herculis laborum apud Diodorum 


55) "Eqnuegis dozetoloyur 1884, p. T24 sqq. no. 2, 3, 4. "Pita ludos 
illos, qui una cum Amphiarais commemorantur, ex Sullae voto a. 86 a. Chr. n. facto 
constitutos esse, Theodorus Mommsen (Hermes XX. p. 270 sqq.) censet, nisus his 
verbis inscriptionis eodem loco detectae, quam p. 272 descripsit: l 44 »rij leg 
"duquepáov züQey zrtQosríómute ... l. 48 »rás zrpocódovg zrücag elg roig 
dyGrag xal rüc $vsíag, e "ügdzwos | vyrelo0ow 9eQ "Auqenodp, ópotus d 
xc dg d» urrà rara jig rüc | víxne xel rüg 5ysuov(us roU OWubv TOY 
"Poue(mv GvyrtlfGovGiv.« Sed monet Udalicus de Wilamowitz, corruptelam 
inesse in verbis: »d» .. . GvvrelégovGuw*, cum futuri indicativo cum dy Graeci 
numquam usi sint. — Constat vero, certe post a, 86 a. Chr. n. inter ludos gymnicos 
et musicos vel àyxapuloi x«reloyddny esse certatum, 


43 


vel Matridem idem est, qui in hexametris tabulae Farnesianae et 
ante Sophoclis Trachinias atque usque ad decimum quidem in 
Hygini fabula 3055. Nescio autem, an multum hoc argumentum 
valeat, quoniam ordo ille fortasse antiquitus constabat. Nam in So- 
phoclis Trachiniis, v. 1090 sqq. itidem enumerantur proelia contra 
leonem Nemeaeum, hydram Lernaeam, aprum Erymanthium, atque 
tum indicantur labor undecimus et duodecimus versibus 1098 sq. 
et I100; sed Euripides prorsus alio ordine Herculis facinora primo 
Herculis fabulae stasimo celebrat. 

Singulae vero nonnullae res a Matride eodem modo referuntur, 
quo in bibliotheca. Velut Pholum Centaurum esse mortuum Her- 
culis sagitta vulneratum, qua ex cadavere. Centauri cuiusdam ex- 
tracta se ipse casu laesisset, apud Diodorum56) c. 12 8 8 et in 
bibliotheca corrupto quidem loco p. 58 l. r sqq. legitur. Chironis 
mortem (12 8 8) Diodorus ipse addere videtur, quia in fonte suo 
mythographico Chironis mors hac occasione narrata erat, sicut in 
bibliotheca p. 57, l. 20 sqq. Praeterea apud utrumque Herculi 
Minerva dat zémAov, Vulcanus loricam, Mercurius gladium, Apollo 
arcum (Diod. c. I4 8 3 — bibl. p. 54, l. 12—15); verbis autem 
»QónaÀov pév yàg a)róg &reutv éx Neuéag« Apollodorus pugnare 
videtur contra eos, qui sicut Matris etiam illud a Vulcano Herculem 
accepisse dicebant.  Consentit vero primi Herculis laboris narratio, 


55) Mythographi posterioris aetatis Herculis ad inferos descensum ultimo loco 
tradunt, sive quia hoc facinus omnium maximum putabant, sive Euripidis Herculis 
argumenti memores, Ceterum in bibliotheca expeditio Herculis in deorum hortos 
ad Hesperides ultimo loco olim lecta est. Vide enim scholium 6. 368 (A, B, D) 


schol. 98. 368 (A, B, D): 
T:Àsa9évrov 'HoaxiAéovg &9Àov iv 
um» xal Éreoww. Óxro, ur) ntgoods£aus- 
vog 1) Evgva9tUg rÓv T€ TOv toU Avy£ov 
BoOxuu«tuv2) xcl rÓv tig YOgag, év- 
Üéxarov» àinératev &9À1ov avtQ, 
róv KégBtgov 8£74400v xoutCesv. 
1) ztgo0d£yojuevog codd. corr. ex bibl. 
2) delevi $940», Apollodorum secutus. 


bibl. p. 64. 1. 6: 
Telsa9évrom dà rÀv &9Xov ày ugyt 
xal £frtGwv ÓxrG, u9 7tQocdebausvosc 
EvgvoOeUg vOv r&€ TOV TOU -iyfÉov 
Booxnuaro» x«l r0» tüg "YOgag, év- 
Óéxerov d94oy mérafev «vrQ 7ap' 
Eozto(Ómy yQvoà unÀa xoutQtv ... 


59) c. 12 8 7 initio pro 2oyeioe scribendum videtur nomen 24ygrog, quod 
Apollodorus p. 57 l. 14 exhibet, fortasse etiam pro Lfuqímv "4yyus' Petrus 


Wesseling de his emendationibus dubitavit. 


uu 


quam Diodorus ex Matridis encomio sumpsit, cum Apollodoro. 


Ipse compares. 


Diodor. IV. 11. 3: 
«-er9Groy Eiefev d33ov ázoxreives 
rà» lv Ntufq Afovra. olrog Óà usyfósi 
uiv éneoqviie 3v, drouros 9i dv iiio. 
xeb xálxp xal Mq rje xwrà geiQe 
Bretouérns mooasdeiro. &váyrns . . . 


'O d 'Hoexije xeravrisus imb riv 
róxov mgogégelev «irj, el roD 
Snow avuquyóvrog eg riv OubQuya 
Gvraxolov$dw eirQ xel rà frtgoy rüv 
erouíoy luqgáfag Gvvenláxn xi rbv 
aüy£ya aqtytes role Bgaylom. ámémn- 
Br. 


tjj» dà dogér aot zteqiéuvos. . 9n) 


Aliae vero narrationis partes, 


bibl. p. 54 1. 28: 

ztgórov uiv oiv énéradtv abri roi 
Neu£ov Aovzos rjv dogày xou(Gtiv.roUro 
Ji (jov jv érgurov... 

(cf. Hyg. 30 . . . leonem Nemeaeum 
atrotum . , . [cod. F: ac tropum, emend, 
Commelinus] necavit.) 

P. 55, l5... xel rüv Afovre 
u&dreóag Próitvoe mrQro»* de di 
ueüty Grourov Ovra, &vertwvdpuevoc: 
1à üózaloy Hiwxe* guuquyóvros di elc 
uq(arouov omjAeov rjv uiv Éréqey 
dzqxodóuyotv. etaodoy, dt& 03 rijg éré- 
gag eni9e rQ 9nolq, 

x«h uide rjv z&Qa TQ TQmyylo 
seréoyey dyyov Éug Ecnijev. 

Hyg. 30. . . cuius (se. leonis Nemeaei) 
pellem pro tegumento habuit, 


quam Diodorus e Matridis 


encomio descripsit, a mythographis alienae sunt, velut proelium, 
quod Hercules contra Amazones commisit (c. 16)55). Itaque certum 
iudicium de Matridis fontibus proferri nequit. Nam quamquam 
nonnulli eius encomii loci a mythographis prope absunt, tamen non 
licet suspicari, Matridem fortasse compendium fabulare adiisse, ut 
materiem commode sibi compararet, in qua exornanda artem 
ostenderet, Veri similiter affinitas, quae inter rhetorem et posterioris 
aetatis mythographos intercedit explicanda est eo, quod et hi et 
ille eundem auctorem velut Pherecydem secuti sunt, 


"7) Cf. Eurip. Herculis v. 362. 

75) Initium capitis 16 ipse Diodorus interpolavit, ut aliquo vinculo adnecteret 
epitomam Dionysi Scytobrachionis Argonauticorum, quam c. 40—55 Herculis fabulis 
addit, Ex eodem consilio c. 32 nonnulla Dionysi frustula interpolavit, Vide quod 
infra disputabimus. 


CAPUT IV 
DE FABULIS DIODORI LIBRI IV QUAE RESTANT 


Otto Sieroka in dissertatione, quam scripsit de Diodori tertii 
et quarti librorum fontibus, primus observavit, esse vestigia in eius 
historia fabulari, quae eum fonte secundum generum stemmata 
fabulas referente usum esse demonstrent. Manifeste autem probavit 
suam sententiam, libri quarti capitibus 67—85 explicatius digestis. 
Hoc omnes puto, qui legerint, concedere, quamquam, num singulae 
genealogiae e consilio inter se coniunctae sint eo modo, quem 
Otto Sieroka excogitavit, equidem valde dubito.59) 

Eo magis miror, quod nemo adhuc, quotquot Diodori rerum 
mythographicarum fontes investigare sibi proposuerunt, quaesivit, 
num illae partes fortasse aliquo propinquitatis vinculo sint coniunctae 
cum Apollodori bibliotheca, quam ita dispositam esse numquam 
non patuit, praesertim cum iam Eduardus Schwartz intellexisset, 
Thebanarum fabularum partem et cum Apollodoro et cum Hygino 
consentire,$9) Sin autem Diodori partes, quas Otto Sieroka indicavit, 
Apollodori bibliothecae propinquae sint, nonne teneamus eiusdem 
fontis particulam, cuius iam supra vestigia in Diodori Argonauticis, 
in scholiis Apollonianis, apud Apollodorum deprehendimus? 


59?) Ouantis artificiis, ut ordinem ostenderet, opus fuerit, optime intellegis e p. 16 
n. (Coronis) et e p. 17 (Harpina). 
90) de schol. Hom. p. 452—454. 


Itaque laetis auspiciis conemur comparandis primum Diodori 
genealogiis cum — Apollodoro mythographicum fontem indagare. 
Quoniam autem etiam Hyginum, quem saepe plane idem quod 
Apollodorus referre nemo nescit, cum Diodori illo mythographo 
saepius consentire vidimus, non dubitabimus etiam illius fabulas vel 
genealogias in libram conicere. 

Compares quaeso Scamandri et Dardani generum Trojanorum 
stemmata, qualia Diodorus libri IV capite 75 praebet, cum eis, 
quas in bibliotheca p. 109 l. 19 sqq. legimus. Apud utrumque 
Teucer, Scamandri et Idaeae nymphae filius, et regnum et Batiam 
filiam Dardano tradit hospiti, Iovis filio. Quorum progeniem uterque 
eandem enumerat, nisi id premis, quod in bibliotheca paullo plura 
inveniuntur. Ut commodius rem perspicias stemma adpingam atque 
ea nomina, quae omittit Diodorus virgula significabo; alia enim 
nomina alter non profert atque alter. 


drag Zx&uavógoc "Ióata 
— — *an—ámáÓ,,, — Ó— un^ 
'Hléxrom. Ztic TtUxpooc 
Zt&gdavosc Bart. Ziuotig 
oc ed 
"IÀog "guy9óvvog. I arvóyn 
» — — —ÓÀ Sa Ó——— ) " , 
"4doxcroc Touc. Koalluggom Zxapivópov 
ensi rl 
Ev "m . JÀog TIuvvunrónc "43aadpoxoc. "egouvnum 3j Ziuoevrog 
a Iove raptus ————————— 
4aouédmvy G£uic 9 JÀov. Küzve 


(varia uxoris nomina tradi, 
Apollodorus adnotat.) 


TiGmvóc 4&uztog KAUttoc Txeraery Hoódagxn Ioí(auog Ayyí(anc. Aqpoóttr 


Méuvov "Exropg etc. Alveíag 


Ecce prorsus eandem genealogiam sane neque simplicem neque 
inter omnes notam et a Diodoro et ab Apollodoro traditam. Distant 
autem eo, quod ille Tithonum non ab Aurora raptum, sed belli 
causa in Aethiopiam profectum esse dicit. Sed non est, cur eam 
ob causam alio fonte de Tithono eum usum esse statuamus; nam 
vel stultus, si id studet, ut fabulas ad communis vitae rationem 
detrahat, tale quid per se facillime potest mutare, cum certe neque 
acumen neque doctrina postuletur. Hoc autem loco mihi veri 
videtur simillimum, Diodorum ipsum fabulam pervertisse, aemulatum 


47 


velut auctorem, quem c. 17 descripsit, praesertim cum ne ei quidem 
contigerit, ut omnia mirabilia tolleret, quoniam nihilo minus deam 
Auroram Memnonis uxorem fuisse adnotat. 


Capite 74 Diodorus tradit, Tantalum Iovis filium procreasse 
Pelopem et Niobam. Tantali autem sortem tam breviter Diodorus 
refert, ut nihil nos doceat, cum non discedat ab exili fabula vulgata 
(cf. Hyg. 82), nisi eo quod mirabilia exosus Tantali poenas omittit. 
Et quamquam etiam de Nioba fabulae umbram modo et speciem 
Diodorus servavit, tamen quanta propinquitas in hac fabula referenda 
intercedat inter Apollodorum, Hyginum, Diodorum cognosces, si 
modo recordatus eris, permultas fuisse varias huius fabulae formas, 
sicut cum alii tum bibliotheca p. 90 l. 9 sqq. et scholium ad Phoenis- 


sarum v. I59 testantur. 


Diodor. IV. 74, 2. 

«vr75 (sc. Nu08m) à eyév- 
vnotv vtoUg ézt1à xol 9v- 
yetéoag ràg loag, | sÜztQe- 
7zt&(q Ótxq.&povoag. 


ézl Óà TQ zÀQ96 rÓÀV 
TÉXVV uÉya qoverrouéy 
ztÀtovaxig Pxavyüro xo) 
Tzüc -dq-ToUc É«vrqwv tÜrt- 
xvoréoav? zt&quatvero. el 9' 
7» uiv mto x«r& Tolg 
uiSove yoloceuérn ztQoc- 
éra£e rj uàv An óAlo xa- 
raroéeUGe, TOUS víoUg t3; 
Nine, v5 Ó' Moréuui 
T&c ÜOuyerÉpag. roUtov 
Ó' UzoxovaavroY Tj unrol 
xal róv «ÜrOV xciQÓv xa- 
r&roíevOCvroY TX TÉXva 
Tüc Niófnc, OvvéBmq rq 
7tgotionuéynv oq &va xou- 
góv Oféoc «u« tÜrtxvov 
xai &rExvOy yevéoOa.. 


bibl. p. 90, l. 9 sqq. 

"Vuqtoy 0i (yeusi) Nuo- 
gm 11v Tavralov, 3) yevvG 
zoidag uiv ént& ... Suya- 
réoug Óà rag l'aagl... 


... &LrEXVO; 0À ovOaG . 


Nf 

tn$ "1n og 
réom — &Eizev? — Ürragyew. 
qr) Óà dcyovaxrgoaca 
Ty» TE Qrtuuv xol TOY 
"rollo xct' avtQv zt«0- 
Ofvve, xol r&c uày 91Ac(ac 
àni rc olx(eg xorerólevaev 
oteuu, rovc 0? &oQevac 
xou z&vrac (v KiSeupim 
móliov  xvvmytrolvtag 
ezÉxrtUyev* ... ait Óà 
Ni0Bq ... fxev elg Xtztv- 
Aor, xc&xei zfü tvteuévm 
T1V uooqmv ele à9ov ue- 
TéBaev.S 


EUTEXYO- 


Hyg. fab. IX. 

... Amphion in coniugium 
Niobam Tantali et Diones 
filiam accepit, ex qua pro- 
creavit liberos septem toti- 
demque filias.! 

Quem partum Niobe 
Latonae anteposuit . . . 


Ob id Apollo filios eius 
in silva venantes sagittis 
interfecit et Diana filias in 
regia interemit? . . , 


At genetrix liberis orba 
flendo 
lapidea facta esse dicitur in 
monte Sipylo5 . .. 


De Pelopis autem sorte capite 73 Diodorus disserit; distat 
quidem nonnullis nominibus ac rebus ab Hygini fabula 84, sed re- 
periuntur eadem in Tzetzae ad Lycrophronis v. 156 scholio, quod 


48 


Ricardo Wagner teste ex Apollodori bibliotheca descriptum est 91), 
et in scholio ad Apollon. Rhod. I. 752, quod tam simile illi est, 
ut ad candem originem utrumque respicere non possit negari??). 
Ut facilius rem  perspicias, locos adscribam. Ipse compares 
scholia B. ro4 (A. D), ad Pindari Ol. I. 104, Servi ad Vergili 
Georg. III. 7, quae omnia inter se propinquitatis vinculis sunt con- 
iuncta, sed quorum sua quodque habet peculiaria a ceteris omissa. 


Diodor, IV. 73. Hyg. fab. 84. 


schol, Orest, 990 (C). schol. Ap. Rh. I.752. 


et 'Uzetzae schol, 
Lyc. 156. 


l'zetzes p. 416. 
"In nodauti jj Olyo- 
uecov Suyetno: xal 
Kége90ng tj .fa- 


ó yàg Olvoóuaos, 
"tog dV nai xal 
"onívne t5e .i0ow- 
"700 


Ac re (pros L., 
correxi) ErgvSong 
tüe.lareob, 9vya- 
réoa Éyorv "In710- 


xard yag T5» 
ITelomóvvqoo» iv 
nóÀe Ilí(og "4one 
"IMoní»y rij Maounob 
$vyatQl usytie 
ly£yynotv. Olvo- 
nao». 


obrog dà Svya- 
TÉQ* — uovoytrnoas 
eropuace» "Inzoód- 
uta. 


Oenomaus, Mar- 
tis et Asteropes (At- 
lantis) filiae filius, 


veoU 9vyearoos, deutsar, 


9!) Schol. ad Orest. 990. C, quod ad verbum cum TTzetzae scholio cod. 
Vittenb. 3 consentit, ex hoc Tzetzae codice aut eius archetypo descriptum esse 
Theodorus Voigt statuit (de Atrei et Thyestae fabula, in dissert. philolog. Hallen. 
vol, Vl. p. 1l, p. 406 n. 14 et p. 474. Ac sane utrumque scholium ex uno eodem- 
que fonte fluxisse luce est clarius; sed utrum Tzetzes schol. cod. C, an ille Tzetzam 
descripserit, adhue dubito, cum verba »ó9«r rà Jewa rfc roeyoó(ac Enn«, quae 
trimetrum Byrzantinum efficiunt, in Tzetzae scholio non habeant, ad quod referantur, 
i» illu ad Euripidis versus spectent. Sed res nullius est. momenti. — Ceterum 
mirifice Eduanus Scehwarta (de schol. Hom. p. 456) verba schol. Orest. 990 C. 
wp. 240, b. UP. »)y 2féodes interpretatus est. — Videlicit enim. verba »0 Obróuaoc 
Hidenélevarr Ór rà lféode« coniungenda sunt cum his (p. 250, 1. 5) »6 02 ITdov . .. 
Ae3evr (Hiaoar (Nzoger C, et Tzetz, emendavit Ed. Schwartz) r5» Ofrouaov. Baci- 
Aeerc ..C. ltaque adparet, 24RX BOT oihil esse aliud, ac Z7ígor, quod in JIZHEHI 
et. NHAZXNI corruptum denique per coniecturam in .fé03e mutatum est. 

VN oCoemevit Eduardus Schwartz: de schol. Hom. p. 454 sq. 


schol. Orest. 990 (C) schol. Ap. Rh. I. 752. 


et Tzetzae schol. 
Lyc. 156. 


schol. Orest. 990. 
C. — Tztz. l.l: 
7 xal zaxQ& TOU 
iótov zr«rQ0gc ?àgo- 
uévn xol 0X voü- 
ro ur5 éxóidouéyn 
7ztp0c y&pov, xa$osc 

of &xpuféarEoo, 

rà)» farop.oygequ» 
yoaqov9au. 


S. Édfdov yap 
Olvóu«os toic uvg- 
0r 7004 x7 Iz:7t00a- 
utuxy nl rÀv ol- 
xcov Éy&wy àgua- 
T0y, Jti 7rÉpoc 
(sc. Tztz. zéAag C.) 
ToU Ógonov [Éza9- 
Àov y&uov (Tzetza 
et C., delenda)] róv 
Kopív9uoy. la9uó», 
el duygOtitv. &qu- 
xégS)au uÉyQu ro)- 
TOV. 


Bethe, Quaestiones. 


xal  xomnouo» 
AÀeBov &voiwtonvat 
Uzró ro) lófov yau- 
Boo) ov/x éàfovlero 
àxdoUvot aUrq», 


el u5] vuxroayre 
ÓV umo». 


ztgoéxevro dà av- 
roi; KAdótog ztora- 
uóg &qerno(ía, T09- 
uoi dà rÓ rÉQua. 


49 


Diodor. IV. 73. 


Xxonotnoutoué- 
vo dà? ovtrQ repli 
Tac TtÀevt9e Évom- 
0ty Ó &óg tOtE 
TEÀEUTQOELP — &UTÓY 
Órav 7| 9vyatno TIz- 
7Iod&utum — Gvyot- 
x19n. 


. «. Ot07t6Q. 710À- 
ÀQv uvnorevouévov 
Tyv xópng», d94ov 
7ztgot&r(O€u roig Bov- 
Àeuévotg avti]v yfj- 
neu TovoUTOY. EÓsL 
Tv uiv qrTQOÉvTO 
réÀevTOaL, TÓY Ó à- 
zwWVUyÓyTR  yapeiv 
T7]y xógnv. iztoTQ- 
Garo Óà Ím7t00po- 
pí(ov &mó rüe Ilt- 
07€ u£you T0) xor 
Kopoív9ov  IaSu100 
zgócg TOv  fouóv 
vroU . JloO0tidowos, 
Tj» dà Óqsow TOv 
Vrzov ézoí90t tot- 
avrq». Ó uy Olvó- 


Hyg. fab. 84. 


habuit in coniu- 
gio Euareten Acrisii 
fliam, ex qua pro- 
creavit — Hippoda- 
miam virginem exi- 
miae formae, 

quam nulli ideo 
dabat in coniugium, 
quod sibi responsum 
fuit a genero mortem 
caveret. 


Itaque cum com- 

plures eam peterent 
in coniugium, simul- 
tatem constituit, se 
ei daturum, qui secum 
quadrigis — certasset 
victorque — exisset 
(quod is equos Aqui- 
lone velociores ha- 
buit), victus autem 
interficeretur. 


schol. Orest. 990 (C) schol. Ap. Rh. I. 752. 


et Tzetzae schol. 
Lyc. 156. 


«vrog Ób OmtoOtv 
da)vov utra Ódo- 
o&rocg x«l xe«ra- 
Aeufavov avrov; 
ey1)o&c (Tztz. &vgpoei- 
ro C.). 


ueta  TQv 


xal aveiltv totis 


TÀY» Ówótexe vvu- xolóéxa uvnorüoos, 


qiov avatoeow ... 


abr rOv Ilélo- 
zta lóoUGc opaiov ... 
épwra rovrov xateí- 
Z€to xai (Tztz. 1j C.) 
TQ Muvugt(Ào qoi 
0v»toyT0«L TQ vca- 
víg slg v?» xata 
ToU 7t&tQ0c víxm. 


oc Il(vdegoc (Ol. I 
79) iaropei. 


8190ovrog 0à ro? 
Ilélomog mi cov 
&91ov uerà Ynnov 
ósdou£vayv — ato 
Uzó  Ilootuiónovos, 
éga09eion rn Irzcoo- 

Óeutue — Értigev 

Mvorí(Ao», róv 'Ep- 
MoU uiv zroide, 
&guerommuyóv — i 
xol 7v"(oyov Olvo- 
A«0V, 7rX«QuOxeva- 
0v, [96 (om. L.)], 
xaraTQoy(OR, — TÓYy 
zt&TÉéoX, Boviouéym 
Ilélozt ynuao- 
3e... 


50 


Diodor. IV. 73. 


uaog E9ve xguóv TQ 
zt, 0 dà uvnatevóo- 
utrog Bfogu« rÉ- 
S$purmov  PRavvor 
&gua * ayvuOO£yro 
óé ry lcgav, rore 
GQytO9«, toU Ógó- 
uov tóv Olvóuaor 
xol  Óuoxtuv — TO? 
puruorgoa, Iyovra 
dógu x«i mvíoyor 
r0v  MuvgtíAov. el 
0  éqíxowo xata- 
AaBsiv vO duoxo- 
pevor guo, tÜm- 
tt TQ Óogaett xol 
di«qOttoewv — rov 
uvnarnoa. 

rovctQ  Óà TQ 
rQomQ  ro)g «& 

uvnorevouévovg 
xer«AcuBavor dua 
Tv Of)UrqTa TOv 
iz 7 Y zt0ÀÀloUg 
cnt. 

Ilélowy 0 Tavra- 
Àov xarevrQoag elg 
Jlicoav x«i 9tsaGa- 
uévoc t1» Inzoda- 
uev, àne9Uunae 
roU y&uov. 


Hyg. fab. 84. 


multis interfectis, 


novissime Pelops 
Tantali filius cum 
venisset et capita 
humana super valvas 
fixa vidisset eorum, 
qui Hippodamiam in 
uxorem . petierant, 
paenitere eum coepit 
regis — crudelitatem 
timens. 


schol. Orest. 990 (C) 
et Tzetzae schol. 
Lyc. 156. 


0 0à raig yowui- 
x(Ou. T6» TQoyoOv 
robe  TJÀovg  OoUx 
(Tztz. uy C.) 8u- 
BeAov imo(mos TOV 
Otvouao» àv rà) 1Q€- 
yev qrrRÓ vaL xol 
dvycipe9 va, — vmÓ 
(C. zapa Tztz.) rot 
Ilélomog ixmtoov- 
TOV T0)Y TQOXO, 


Tzetza solus, omit- 
tit C.: 7 dg tuwtc 
ÀÉéyovotv, avr) 0.0 m- 
ge(ov rÀov, iufa- 
Àov rQ Gfow ToU 
&guua rog xnotovs xol 
obttog 7j1190€ Ilé- 
Aoy Olvouaov. 


schol. Ap. Rh. I. 752. 


doegexvónc dà àv 
9j qol» or. ox £v- 
é9oxev àv 1Q. &fovi 
rov Éufelov, xal 
ovrog PixxvivaOéy- 
roc ToU TQoyoÜU éx- 
z7&0ti»y tov Olvo- 
pao». 


e. OxEvcOGyTO 
(sc. rov Mvot(lov) 
10» Éufaloy ix xm- 
go, iv 2v rq dpo- 
ut 91a09£rrog av- 


ToU vuxioagc IéAow .. 


ÀA«fBy «vtrQV 7:QO0g 
yeuov. 


5I 


Diodor. IV. 73. 


q9eíoac dà rov 
qvtoyov roi Otvo- 
pttov Mugrí(Aoy xai 
ÀAafov ^ Ovvtoyov 


rQóg TQ» vwíxmv 


Ép9a0s zagaytyo- 
pevog à vOv 
Jo9uóv 7tgog TOv 
roi Ioctudovos Bo- 
uo». ó à' Olycuaog 
. &UrOv Px toU 
(jv uterÉormOEY». 


Hyg. fab. 84. 


Itaque  Myrtilo 
aurigae eius persua- 
sit regnumque ei di- 
midium pollicetur si 
se adiuvaret. 


fide data Myrtilus 
currum iunxit et cla- 
vos iu rotas non con- 
jecit: itaque equis 
incitatis, currum de- 
fectum Oenomai equi 
distraxerunt. 


Vidisti plus uno loco Diodorum imprimis cum scholio Apollo- 


niano multo quidem uberiore ita consentire, ut necessario conclu- 
dendum sit, unum fontem iis subesse. Distat vero ab omnibus in 
Oenomai morte referenda; cum autem a nullo praeter Diodorum 
scriptore Oenomai voluntariam mortem tradi inveniam, suspicor, 
Diodorum per se audacter commutasse fabulam sicut c. 75 8 4, 
quamquam cur hoc fecerit, demonstrare non possum. 


Capite 72 Diodorus Asopi generis inlustrat stemma uberrime. 
Tantam quidem abundantiam quamquam frustra quaerimus in biblio- 
theca, tamen stirpis genera eadem invenimus apud Apollodorum et 
fabulas, quas de Peleo et Telamone breviter modo historicus stringit, 
fusius quidem sed easdem in bibliotheca legimus. Ut autem tibi rem 
ante oculos ponam, Asopi progeniei, qualem Diodorus refert, 

4* 


52 — 


stemma adpingam, virgulis ea nomina significans, quae etiam Apollo- 


dorus p. 113 l. 5 sqq. refert. $9) 


IlelaGyóc 1) 
Jounvoc 
I. Kogxüoo lest Axívoog 
a Neptuno: 
2. Zolauíc ; 
a Neptuno Mugeeie?) 
3. iyi Ver m e Géus: AyieUc 
a love: (ex "Evdvc)?) J| TeAauoi ex 'EotBow: lac 
»Qoxeavóg (ex apue938)*) doàxoc 
T»9vc » 4. Hegrivn 
Metro 5. KÀienvm 
5 .4aówvoc|| 6. 6787 
7. T&voyga 
8. Géozttue 
9. 40wzt:íc 
IO. Xon Ixieo: 
ab Apolline: 
1t. Op»(a 
I2. XacÀxíc 
bibl. p. 113 bibl. p. 113 1.9: 1) bibl. p. 1131.9: ZZeAeyovia. 
l. 5 pluraad- €ixogu à Sv- 2) bibl. p. I14 l. 1o. 
notat docta. y«tépac , oy 3) bibl. p. 113 1. 18: yai óé 


pí(«» q07t00€ 
Ztr)g. Numerus 
non est suspec- 
tus. Velut enim 

tertia decima 
Asopi filia *Pó 
legitur in schol. 
Q. 208. Decimae 
quartae et quin- 
tae nomina vide 
Paus. V. 22. 6, 


Alaxóg "Evónión Tüg ZxéíQwvos, 
8E jg ei 1Q zaideg ly£vovro IqÀAeUg 
1€ xc) TtÀeuo. Sequitur docta 
e Pherecyde adnotatio. 

4) bibl. p. 113 1.21: uétyvvrac 
dà c)9ug .laxóg "aua9n r7 
Nmoéog xrà. 


quarum C"4oziva etiam apud Diodor. IV. 73 


(— schol. Pind. 


I. 752). 


O. XIII. 148 — schol. Apoll. 


99) Pausanias II. 5, qui 8 1 eodem fonte, quo Apollodorus, usus est (cf. bibl. 
P. 22, l1. 13—16 adde, schol. A. 180 AD), 8 2 tres Asopi filias nominat: Corcyram, 


Aeginam, Thebam, quas Phliasios dicere suo more adfirmat (cf. V. 22. 6). 


omnes apud Diodorum reperiuntur. 


Quae 


-— y sem 

Stemma apud utrumque idem est, si mittis a Diodoro duo- 
decim Asopi filias fuisse dici, viginti ab Apollodoro. Itidem uter- 
que Peleum et Telamonem propter Phoci necem fugisse tradit, 
quorum in bibliotheca quidem Telamo, Peleus apud Diodorum sicut 
in scholiis ad Lycophronis v. 175 et ad IJ. 14 AD fratricida est. 
Quod autem hic necem casu quodam factam, ille ab utroque fratre 
consilio paratam esse narrat, nullius videtur momenti. Nam errasse 
videtur Diodorus, cum ex eius narratione non perspiciatur, cur uter- 
que frater fugerit, quippe quorum alter certe sit innocens, Etiam 
in hac re fortasse erravit historicus, quod c. 72 $ 7 omnium solus 
tradit, Telamonem Cychrei filiam Glaucam in matrimonium duxisse. 
Quod mihi iam eam ob causam suspectum est, quia liberos Tela- 
mo ex ea non procreat. Revera autem a Pherecyde traditum est 
(bibl. p. 113 l. r9 sqq), Telamonem Glaucae Cychrei filiae fuisse 
filium. 

Capite 71 Diodorus Aesculapium filium Apollinis et Coroni- 
dis dicit, sicut Apollodorus (p. 105 1. 22 sqq.). Tum uterque narrat, 
(Diodor. 71 $ 1—3, bibl. p. 106 1. 6—12) Aesculapium, quippe 
qui mortuos arte sua in vitam revocasset, a Iove fulmine esse ictum, 
Apollinem autem, cum, qui filii mortem ulcisceretur, Cyclopes ful- 
minum fabricatores interfecisset, mortali cuidam servire a love 
iussum esse. Apollodorus nonnulla, ut solet, habet Diodoro plura, 
sed omittit, Plutonem Aesculapium adcusasse.  Aesculapi filios 
Graecorum contra Troiam expeditionis participes fuisse, ex Iliade 
inter omnes erat notum; eos autem propter merita a Graecis 
liberatos esse periculo pugnandi omnibusque officiis, apud alium 
mythographum non inveni, 

Ut ad capita 69 et 70, quibus Diodorus de Lapithis et Cen- 
tauris disserit, accedamus, moneam Penei generis stemma fortunae 
invidia praeter hunc locum nusquam, quantum scio, esse traditum. 
Itaque nihil possum adnotare ad $ r—3 nisi scholia A 266 BL 
et M. 128 AD itidem *^) tradere, Lapitham filium esse Apollinis et 
Stilbae, Penei filiae, et Phorbantis filium, Actoris fratrem, Aegeum, 
qui in Diodori editionibus (IV. 69. 3 init) audit, neminem alium 
esse atque Augeam Elidis regem, cuius bovilia Hercules purgat, 


**) Cf. ad 8 1 Hesiodi Theog. 337 et Pindari Pyth. IX. 14. 


5A 


qui ab Apolloni scholiasta I. 172, Apollodoro p. 58 l. 12, aliis 
itidem Phorbantis filius, ab Apollodoro p. 70 l. 12 Actoris frater, 
à Pausania V. t. r1 Lapithae nepos vocatur. Quod vero ad Ixionis 
fabulam attinet, de Centaurorum quidem ortu in Hygini fabula 62 
idem legitur, quod Diodorus capitis 69 8 5 narrat. Cum vero 
scholiastae ad Pindari Pyth. II. v. 39, ad Apolloni Rhodi l. III. 
v. 62, ad A, 268 AD, ad Euripidis Phoenissarum v. 118; ACM 
hanc fabulam eodem modo narratam coniungant sicut Diodorus 
cum Ixionis scelere in Eioneum 55) commisso, adparet, Diodorum 
Hiyginum scholiastas ex eodem fonte hausisse. Ut facilius rem 
perspicias, describam Diodori et Hygini locos atque scholia A. 268 


et ad Apollonium IIT. 


Diodor. 1V. 69. 3— 5. 

oo ud rtr, óc uiytlg 
IitqiugAa. 15 4uv$«orog 
yérryoer "Ittova. 

ottog J' dg; qc 
éTonyoucrog idra nolle 
decer "Hioyeé , Eyque rà 
'Hiorée; Svyetépa .f(ev, 
A ds Oyérrgoe Heot$ovi 
E149' à uir "ior oix 
eje 16 EUro rij yc- 
read, à. d Hore rà; 
i?10c; Qr. toctor. jre- 
rüOeednevs 0 7 Her ror 

'Hioréa aetenfuvero 
bUeydàourre; a0 fe 
(nwecdénodqu, aud — FOX 
Werén — epe) eroubbur 
BSeAev (y 3o3ger copy 
uter, 


62. 
schol. A. 268 AD. 
"It(ov, ó dbÀeyvov 7t«is, 


-l(a«vy 1qv 'Hioyréog 4íuas, 


dorra rOr xndeatsr (2l 


tà Aye doáo xeraa05005, 


schol. Apollon. Rh. III. 62. 
doieyVov dà víóg TI£tov, 
og x«l Evgurt(Ó ng" »dbAsy U- 
«ytoc víé, déGnor' It(wv.« 
doeoexvdnc dà Myr(ovog ). 
q50) dà o; yauncac 
-lí«v tzY "Hiovéug $vy«- 
réo« 7t0Ài& UzfÉGytro Jo 
Gt» doo«. ?290vrog Oi 
21] ra/ta rob "Hiovéox, 
Béos9oor a0uj0ag xci 
TUvQCXTOOC;, — OxEmtajet 
«cro Aearoi; Efuloig xol 
xórt&e. leat. 


éua:sger d? 0 /'Hiortic 


QToAAUL GI. 


UO [Nuda 


schetium, 
Que AdmOTuNI. oemparan- 
ws Weseurg vura verba 
wuerwMavz. Hezsoss Kel 
EOWANS ante 
Warner 


UNUÓSAC 


€5 Neue A8 oSIUNeR Nasa guo i CI cem dX NON: Veueuus A077 


ewlSN Lagmwuasms NAN US 9, Bunpshs exMLNNUM 


UM ow Neue dPNeMane NRoeckh 


LR 


Diodor. IV. 69. 4, 5. 

ói& 0? rÓ uéyt- 
Soc t'je ztagevoutac 
unóéve — BovAsaSa, 

xe943ocu TOV 
qóvov, ÉéÀog Oi 
)n0 TOU Zfióg x«r& 
ToUc uU9ovg ayyu- 
9eíg, 


qoíc9m uiv rie 
"Hoeg xoi  xart- 
10Àu90&v vip Gvv- 
ovGíag Àlóyovg zroi- 
&i09u.. Énteiro TOY 
Bà» za clónàov 
nouwjO avro vic Hoasc 
yeqélgv &fazoocrei- 
Aet, 


rov dà i(ova ti 
vepéln — uvyévra 
ytvvnoa, ro)g Ovo- 
nAetouéyovc; — Ktv- 
r&UQoug avOQczr0- 
qvtig. 


schol. A. 268 AD. 

pua»tig xal UO 
960v xad:apo9tic TOv 
qoo», 


"Hoec vortgov 
"occ95. Zevgc à 
Bovióutvog avrov 
doxiuaOei, 6l tQ 
OYtrL. r0Àud 7touOc. 

TOUTO, yE(qéAnv 
&ntéuxücag "Hoc 
zt&pÉxÀwev — avtQ. 


ó dà Quyélg rij 
veQpéAg  ooavtl rij 
"Hog oye zie 
Kéytavoovy, aq ob 
TÓ TOY KtvraUQcYv 
yévos. 


55 


Hyg. fab. 62. 


Ixion  Leontei2) 
filius conatus est Iu- 
nonem comprimere. 
Iuno Iovis iussu nu- 
bem supposuit, quam 
Ixion Iunonis simu- 
lacrum esse credidit. 


ex ea nati sunt Cen- 
tauri. 


2) Leontei cod. ; 
Phlegyantis Maur. 
Schmidt. ^ Erravit- 
ne fortasse Hyginus 
et scripsit Eioneum, 
Ixionis socerum pu- 
tans patrem? 


schol. Ap. Rh. ITI. 62. 
Avoce d? 19 IECovi 
àyénsge Óu& voUro, 
xal oüjó6g cUrOv 
719&Àev &yv(oa, oltre 
Seg» oUre. &y99u- 
720. ngOrog yap 
duqvAioy | &vóga 
c 7tÉxTEUVEY. ÉÀer Gag 
0à avtóv O Ztüg 
&yv(te, 


xol  &yywd9&gc 
704095 Tüc "Hoo. 
o0 dà Ztiüc veqpélqv 

0uovcec "Hoe 
7zt&gaxouu(Ceu GUT, 


edidit Z7/guov&vg. In Diodoro Wesseling edidit "Howovei, vulgo legitur 'Hiowti. 
Ceterum adnotem, me Ludovici Dindorf (Lipsiae 1861) Diodori editione uti, non 
quia optimam duco, sed quia despero, me ex editionibus, quotquot exstant, eruturum 
esse, quid codices tradant, quoniam saepe aliae editiones alia verba et verborum 
aliam collocationem exhibent atque aliae. Speramus, Fridericum Vogel mox nos 


esse adiuturum. 


c m 


Diodor, IV. 69. 5. schol. 268 AD. Hyg. fab. 62. schol. Ap. Rh. III. 62. 

élog di uv$o- — utr&dlScrérov — AtMercurusIovis — xcd Üortpo» zrouj- 
AoyoUck róv "Ib(ova flege díxag zt«Q' iussu Ixionem ad in- Gag — rérQdxvmuor 
duà và u£yédos rv «UroU 0 Zkig, rowj- feros in rota con- rgoyür xe decuei- 
duwgrnuérwuy nó c«g wéróv v roig strinxit, quae ibi Geg «ir rium- 
4g tlg goyóv x«rcySovíog Groé- adhuc dicitur verti geras. 

P»deSsvat, xà — quSciuerà roli 
ThevrjGeyra — rÀv Bías iml rQoyoU 

TukoQíxy Éyev — Dióngop. 

edoyiov. 

Hos omnes ex uno eodemque fonte hausisse luce est clarius, 
quamquam fortasse Pindari scholiastam]etiam aliena admiscuisse con- 
cedendum est. Quod autem Diodorus Ixionem ex nube non unum 
filium Centaurum, sed Centauros genuisse narrat, sine ulla dubi- 
tatione Diodori neglegentiae adscribo, quamvis Hyginus idem refert, 
quem statuo eodem modo peccasse. — Neque in fine huius Dio- 
dori partis desunt vestigia, e quibus conligatur, eam cum Apollo- 
dori et Hygini fontibus cohaerere. Conferas enim capitis 7o para- 
graphos tertiam et quartam cum Hygini fabulae 33 fine, Zenobi 
c. V. 33b'^), et imprimis scholio A, 263 AD. Scholiasta enim 
sicut Diodorus non modo Pirithoi uxoris nomen idem refert: "Inzo- 
Odueu fj Boírov (D, "Iazoflórss 4), sed etiam Centauros in Maleam 
confugisse narrat. 

Melius in Salmonei generis historia procedit quaestio, cum haec 
etiam in bibliotheca servata sit. Nam inde ab Aeolo, Salmonei 
patre, Deucalionis nepote, usque ad Nelei liberos et Amythaonis 
filios, Biantem et Melampodem, idem stemma ab utroque inlu- 
stratur, neque ullum invenitur discrimen, nisi quod capitis 68 8 3 
Aglaia Amythaonis uxor adpellatur, ab Apollodoro autem Eido- 
mena?'. Melampodis autem genus, quod enumerat Diodorus c. 66 
8 5, in bibliotheca non invenitur, attamen Amphiarai pater Oicles 


95) Zenobium V. 33b ex Apollodori bibliotheca hausisse suspicatus est Carolus 
Robert; in bibliothecae epitoma Vaticana Lapitharum et Centaurortm proelium non 
inveniri testatur Ricardus Wagner: Rhen. Mus. XLI. p. 145. 

97) Plura traduntur Melampodis matris nomina: tertium adnotatum est a Theone 
e Dieuchida Megarensi et ad Apoll. Rh. I. 121, ubi Z4fo/zrzry, cod. exhibet, et ad 
Theocrit, ILL 43, ubi "Podózr; legitur, Cf. Udalr. de Wilamowitz: Isyllos von 
Epidauros p. 177, n. 33. Quartum est "igenígore in schol, Theocrit. IIL. 43, 45. 


57 


etiam ab Aopollodoro velut p. 93 1l. 16 et ab Hygino nominatur, 
eius mater Hypermnestra, Thesti filia, ab Hygino velut in fabula 70. 
Eadem Melampodis genealogia, quam refert Diodorus, reperitur, 
exilior quidem, in scholio ad Theocriti IIL 43, quod modo Me- 
lampodis uxorem non Iphianiram, Megapenthei filiam, sed Iphi- 
anassam Proeti filiam nominat. Quod vero pro JMevró apud Dio- 
dorum in scholio JMávz:og legitur, non est discrimen, sed e scholio 
Diodorus est emendandus, cum itidem Pherecydes in scholio 
N. 663 V Mantium Melampodis filium adferat. Ut vero tibi per- 
suadeas, non solum generis stemma, sed etiam fabulas esse easdem 
apud Siculum et bibliothecae auctorem conferas c. 68 8 1 cum 
bibl. p. 23 l. 1—2, l. 11; 8 2 cum bibl. p. 23 l. 22, l. 4—10; 
8 3 cum bibl. p. 23 l1. 24, 20; p. 24 l. 14—16, p. 23 l. 26 sqq. 
etc.  Adpingam autem Salmonei fabulam, quam componam e 
Diodori 1. IV. c. 68 8 2 et libri VI. frg. 7, 498) collatam cum Hy- 
gini fabula 61 et bibl. p. 23 l. 3 sqq. 


Diodor. VI. frg. 7, 4. 

"Or. Ó Zeàueve)g iaeB?c 
xci ÜmtgüQevoc 53v xal 
vO Otiov ÓiéGvQe, ràg dé 
«UrOoU 7rQaftuc  UzrtQÉyeuv 
TÀy ToU Zfióg &zt&qatvero* 
dió xal xoraGxsvaloy did 
tuyos unx ovre voqo» àtat- 
Gt0» xcl puiuoUutvov vüg 
Boovt&c BBoóvra, xol ovrt 
$vo(ag oUrEe 7rtavmnyvotte 
éréla. 


IV. 68. 2 .. . ino 
dà 4c Óià& rq» &oÉfeuav 
ixegav yo 91. 


bibl. p. 23 l. 3. 
jBoictc Óà dv (sc. 
ó Zaluove)e) xol vg fü 
àfcoUcO9ea. 9Aov diua v»v 
dcéBeuxv Pxolag9q. Éleye 
y&o éavióv lva,  4(a, 
xcl Tü&g Pxt(vov OvO(ag 
&qteioutvog éavrQ 7:900- 
éracGE 9ütw, xol Bvocac 
uy &imnoauuévog ?5 &gua- 
rog uér& Aefüram yolxüv 
cvpgoY  fàeyte — floovt&v, 
BaÀAov dà clj ojgavov 
el9oufvac Aaunzeadag 
Éleyey aorQanttw. Zee 
dà a)rÓY xtgavvoOag TV 
xrid9ticay Óz' avtoU 
ztóÀuv xol toUg olx59rogagc 
Qq.4»i0e zravrag. 


Hyg. fab. 61. 
Salmoneus Aeoli filius 
Sisyphi frater cum tonitrua 
et fulmina imitaretur Iovis, 
sedens quadrigam faces ar- 
dentes in populum T mitteret 
et cives; 


ob id a Iove fulmine est 
ictus. 


Iam quaero, quomodo explices manifestam propinquitatem, 


quae inter Diodorum et Apollodorum, Hyginum, alia mythogra- 
phorum fragmenta in scholiis dispersa intercedit? Cum illos histo- 


98) cf, A, Ludwich Mus. Rhen. vol. XXXIV. p. 619. 


— 98 — 


rico usos esse, sanus nemo suspicari possit, num tu e diversis 
fontibus tot similia et paria fluxisse praetendas? 


At mittamus haec, lamiam enim exsistit quaestio, utrum Dio- 
dorus in hac modo parva parte auctorem, qui fabulas graecas in 
generum stemmatibus insertas edidit, secutus sit, ut Otto Sieroka 
sibi persuasit, an etiam alia genealogiarum vestigia et alii Diodori 
loci mythographis, imprimis Apollodoro similes possint ostendi. 
Posse revera, iamiam ut tibi persuadeam studebo. 


Siculus, qui initio libri IV se primo loco de Baccho fabulas 
relaturum esse dicit, capite 2 incipit a dei illius avo Cadmo Age- 
noris filio, et, postquam eum a patre expulsum in Boeotia Thebas 
condidisse, quattuor filias, unum filium procreasse, Semelam unam 
ex eis a Iove compressam et a Iunone deceptam interiisse narravit, 
denique ad ipsum deum pervenit. Itaque haud patet, cur Otto 
Sieroka non etiam hanc fabulam e genealogiarum libro, quem 
vocat, manasse statuerit. Revera autem ex eodem auctore Dio- 
dorum eam sumpsisse, unde stemmata et fabulas, quas modo per- 
lustravimus, facile cognoscitur. 


Apollodorus enim p. 80 l. 14 sqq. et p. 84 l. 23 — p. 86 et 
Hygini fabulae 178 et 179 prorsus eadem eodem ordine sed multo 
uberiore neque doctrinae experta narratione praebent. Ipse locis 
comparatis, me non nimium dixisse tibi persuadeas. Semelae autem 
sortem Diodorus etiam libri III. c. 64 $ 3 sqq. paullo fusius, sed 
minime aliter tradit, Quod animadverti et concedi cum mea intersit, 
utrumque Diodori locum iuxta bibliothecae verba et Hygini fabulam 
describam. Ipse compares etiam schol. &. 325 ABDL, quod paene 
ad verbum cum bibliotheca consentit 99). 


Diodor. III. 64. 3. Diodor. IV. 2, 2. bibl. p. 85 1. 29sqq. — Hyg. fab. 179. 
pv 3oloyobot yàp Tj Óé Ztué£àm Ztu£ng dà Zebc Iovis cum Semele 

égaa9Évro (a Lu- Ódià vrOÓ xaAÀog zí(a FPgmcOsicxoUqacvy- voluit concumbere, 
yüvei. zÀtoVaxig  uwyévra xol juc9) tvyalero. 

ary (sc. XeuéAg) mgouyíag mowovutvov 

dut vÓ z«Àlosc, r&gc Oa 


69) v, Eduard. Schwartz: de scholiis Homericis p. 445. 


Diodor. III. 64. 3. 
ty» Ó' "Hoaev (mio- 
Tvz0UO«» xci Bov- 

Aouévmv TuuQÍR 
7zt&giBeAeiy TY &v- 
$09wztov, óuouv95- 
y«. uÉy Ti TOY 
«7z000yüg — tvyxa- 
VOUOGV, 7LQOXQOU- 
caG9c«. — Óà  rQv 
ZeuéAmy* — eineiy 
yég 7tpóc «Ur 
ótu  x«Oaxov qw 
rov Z(« uera Tüe 
rqeve(ag t& xol 
Tu.uUTje ztoi6i0 Jet TY 
Opto, q76Q xoiü- 
T&L xGTà 17V 7006 
T7)» "Ho«y avuztor- 
qoo«y. 

010 xal vOv iv 
Zdía, tnc XtuéAmnc 
&&ioU00e Tvyyavtuy 
rov loov "Hoe tt- 
uv, 


zt«Qay&véa Ou, uero 
Boovrov xal xt- 
oQcvvOv, 


T]v ó£ Ztu£lqy ovy 
Umroutívac«v rÓ 
uéye9og Tüge zQgi- 
OT«GECg T&ÀEUTTOGL 
x«l 10 Boéqog éx- 
TQUOCL 7L0Ó TOU xa- 

$mnxovrog yoórov. 


Diodor. IV. 2. 2. 
dófeu xorag.goveiv 
«vtrS. 


ói0nsg Üz' avtiic 
zraQuxinónvoi. tag 
éimwurlox&g — Ouotag 
7toLriG 9a t«ig 7tQo0g 
tijv '"Hoav Ovuztepi- 
qopais. 


T0» uiv  oj)v 
An 7t« QU y6yó- 
ptvovr  Oeoz ez oc 


uera  Boovrov xol 
&GroxzOY P qa- 
vog 70i0Ào Tv 
OGvYOvOÍaY 

Tyv Óà ZXtuéAmqw 
Éyxvov o)0«v x«l 
1Ó uÉy&O'og tij 7t6gt- 
or«Gsog oUx iyÉy- 
x«cuv tO uiv fo&- 
qog éxro dao, a0 
0? roU ztvgóg abtY 
ttlevt)0at. 


59 


bibl, p. 85. 1. 29 sqq. 

71 0? ?Eezro TRO 6i On 
Unó "Hocwg, x«ra- 
veUcavtogc avti) Zfióg 
zt &y 10 «irq9v noi- 
10ti», 


alrtitau, — roi0UTOY 
«vtóv éÀl9&iv, otog 
A96 uvnarevóutvos 
"Hoav. Ze); 9i ui 
Óuvausvog dy«ytU- 
0a, 

ztagayíyereu elg vov 

$«Àauov avtiüg 

acrQazraig oU xcl 
Boovteig, x«l xe- 
Qavvóv inoiv. 


ZsuéAgg Óà dia 
1o» «oov ixàurov- 
05e, é&eunviaioy rÓ 
Boéqoc 8£au BAc 9ày 


Hyg. fab. 179. 
quod Iunocum resciit, 
specie immutata in 
[Beroen] nutricem 1») 
ad eam venit et per- 
suasit, ut peteret ab 


Iove, 


ut eodem modo ad 
se, quomodo ad 
Iunonem veniret, »ut 
intellegas«, inquit, 
»quae sit voluptas 
cum deo concum- 
bere«. 


itaque  Semele 
petiit a Iove, ut ita 
veniret ad se. 


Qua re impetrata 
Iovis cum fulmine 
et tonitribus venit 


et Semelen confla- 
gravit. Ex utero eius 
Liber est natus. 


1) Nomen videtur 
interpolatum esse ex 
Ovidii met. III. 
v. 278. Sed nihil 
praeter nomen. 


Diodor. III. 64. 3. 
xcà roUrO uiv TOY 
Z(a rayÉvoc elg rov 
éavroU umoov ày- 
xg/wyes uera Ói 
vT«Üta TOU xatG 
qw rg ytvéaEng 
XoóVov tTY rtÀ&(ny 
av£noww zrowjoavyrog 


àzttvy&yxeiy tó Bo£- 
qoc elg Nü0av tjs 
"Moo (ac* 


raU9a Ó' ino 
vvuqov TQaQévre 
vov nacida zQoO«- 
yogtvóivoai. | uv 
470 TOU  7re«rQOG 
xol roU rÓ7IOv Zftó- 
7V00» . .. 


Diodor. IV. 2. 3. 


Enti oc TO zrauÓ (ov 
«yaAaBoyte TOv fla 
ztagudoUret TQ 
oui, xei 7x9oc- 

va£oi 


roUro  uàr  «zo- 
xouíOM, 7rQ0g TO 
&yrQoy tO é» rij 
Non, xe(utVov ut- 
rxEU doojwíxgc xoi 
N&íAov, roig 06 
?/uqoug 7zrapadoU- 
vea, ToÉqQeu. 


(4. 040 xal rQa- 
qévra róv z,0vvOov 
àv vij Nvon rvyeiv 

T/e 7tQo0TnyoQp(esc 
Ta&tTye «700 zig 
xol NvOmg. 


60 


bibl. p. 86, 1. 3 sqq. 
ix roU nvoóg dgnza- 
cag évéopawe TQ 
uM"uOQ ... xo«ra Ói 
TÓV yoóvov vOv xa- 
$3xovyra  zfi'óvvaoov 
ytevvà  Z&)bg ÀvOac 
T& Ócuuera, 


xal díómotw "Eoi. 
... 1. 22 xcd ÀaBov 
avTOv» 'Eoujc 


790g vUuqeg Pxo- 
pu0ey à?» NUOs tiüjc 
"aíag x«rouoboag 


Hyg. fab. 179. 


quem Mercurius ab 
igne ereptum Nyso 
dedit educandum 


et graece Dionysos 
est appellatus. 


Hic consensus cum aliter omnino non possit explicari, atque 


ad unum omnibus fontem vocatis, 


adnotem Diodorum etiam 


de Musis eundem mythographicum fontem adiisse videri. Nam 
Mnemosynae et Iovis eas esse filias, quod a plurimis mythogra- 
phorum tradi Diodorus dicit, legitur etiam in bibliotheca I. 3. 9, 2. 
Sed etiam Alcmanis raram mentionem ex enchiridio mythologico 
fluxisse Udalricus de Wilamowitz demonstravit, qui eiusdem rivulum 
in Clementis Alexandrini protreptico p. 27 detexit "?). 


70) Commentariolum grammaticum II. p. 1t. 


xs ores. 


Iam ad z«géxgacw, quam vocat Diodorus, capitis 34 transeamus, 
ubi, Deianira ab Hercule in matrimonium ducta commemorata, de 
Meleagro se dicturum esse promittit. Sed non solum de eo, qui - 
sicut Deianira ex Oeneo et Althaea natus est, disserit, sed addit 
capite 35, Oeneum postea Periboeam, missam ab Hipponoo Ole- 
nio e Marte gravidam, uxoris loco accepisse et Tydeum filium 
procreasse. Cur hoc addidit? Nimirum quia in fonte invenit, qui 
totum Oenei genus inlustravit. Eandem autem Meleagri fabulam 
legis in bibliotheca p. 18 l. 2 — p. r9 l. 10, quae duobus locis 
paullulum a Diodori narratione discedit, et in Hygini fabulis 171— 
174, quae quidem Ovidium resipiunt, Prorsus autem Diodorus 
consentit cum scholiasta ad T. 548 ABD, qui itidem primo a Me- 
leagro aprum ictum esse et Atalantae, cui Meleager pellem et 
caput donaverit, ab Althaeae fratribus insidias paratas esse narrat. 
Commemorat autem historicus duas fabulae de Meleagri morte 
formas sicut Apollodorus, quarum altera de ligno a Parcis Althaeae 
dato apud utrumque eadem est. Alteram vero quamquam Dio- 
dorus brevissime modo significat, eandem esse, quam Apollodorus 
secundo loco refert, propterea pro certo habeo, quod apud utrumque 
Meleager matris exsecrationibus moritur. Atque hanc fabulam 
Apollodorus secundum lliadis I. v. 553—599 narrat, addit autem 
mortem Meleagri, quem Homerus non commemorat; eandem ad- 
notat etiam Diodorus!) Luculenter igitur adparet, etiam hic Dio- 
dorum et Apollodorum ex eodem libro fabulari hausisse, qui etiam 
fabularum discrepantias exhibuit. At Diodori capitis 35 $ 1 una 
re distat ab Apollodoro. Hic enim Periboeam Oleniam ab Hip- 
ponoo patre ad Oeneum missam, secundum Hesiodum ex Hippo- 
strato Amaryncei filio gravidam esse narrat, Diodorus autem e 
Marte. Sed Apollodorum errasse demonstrant Hesiodi versus ipsi, 
quos scholiasta ad Pindari Olymp. XI. 46 (frg. 97 Rzach) servavit: 

»Tiy 9 "Auagvyxélünc "Innóatouroc, üLog "Aproc. 

Qíxrtog dykaog vióc, "Encw)v ügyauog dvdgáw....« 
Neque possum non contendere etiam Diodorum errasse, cum 
equidem Tydeum Martis filium nominari nusquam praeter unum 
hunc Diodori locum inveniam. Itaque cum praeterea Diodorus 


71) cf, etiam schol. L. 534 ABD, quod duas illas fabulae formas permiscet. 


ML * 


prorsus cum Apollodoro consentiat, mihi necessario concludendum 
esse videtur, etiam Diodorum nescio quo errore perductum false 
Martem Tydei patrem adpellasse. 

De Heraclidis, quorum de reditu in Peloponnesum fabulae c. 57, 
58 sequuntur, cum difficillimum sit disputare?) neque obiter agi 
possit, adnotem modo, etiam haec capita propinquitatis vinculis 
cum Apollodoro et Pausania esse coniuncta, apud quos Diodorei 
mythographi vestigia iterum iterumque invenimus. Herculis filios 
post patris dzo3é»cw apud Ceycem Trachinium habitasse, tum 
Eurysthei minis expulsos ab Atheniensibus hospitio acceptos devi- 
cisse Argivos, Eurystheo ab Hyllo interempto omnibusque eius 
filiis necatis et Diodorus 57 8 2 et Apollodorus (p. 76 l. 6 sqq.) 
itidem tradunt, quamquam singulis nonnullis rebus distant; etiam 
Tlepolemum Licymnio necato ex Peloponneso in Rhodum fugisse 
Diodorus 58 $8 7 cum Apollodoro p. 76 l. 25 consentit. Hyllum 
autem ab Echemo Tegeata victum esse et interfectum Diodorus 58 
8 3, 4 sicut Pausanias VIII. 5. 1 refert 9), 

In Thesei fabulis, quae inde a capite 59 sequuntur, genealo- 
giarum vestigia (v. c. 59 8 1; c. 62 8 1), quamquam magis rara, 


tamen vix minus sunt aperta, quam in Cretensi historia, quae eis 
intercalata est; affinitas autem, qua Diodori narratio cum Hygino 
et Apollodoro copulatur, artissima est. Velut capitis 59 para- 
graphum primam conferas cum bibliothecae p. 125 l. 2t sqq. 
Hygini fabula 37. Sex labores, quibus Theseus Trozene profectus 
Athenas perfunctus est, eosdem esse apud Diodorum & 2—6 et 
in Hygini fabula 38, non quidem mirum est?*) Septimo loco se- 


72) v, Udalr. de Wilamowitz: de Euripidis Heraclidis, progr. Gryphiswald. 

75) Corruit igitur Ottonis Sieroka sententis, quam p. 14 et 16 protulit: omnia 
generum stemmata huius Diodori fontis usque ad Troianum bellum esse producta. 
Sin autem in universum spectas, sane est recta et probata. Etiam Photius bibl. 
cod. 186 p. 142 (Bekker) dicit de Apollodori bibliotheca: »xéreww uuég: rd 
Towwjw«, quamquam Heraclidarum reditus sane post Troiam captam accidit, 
v. C. Robert de Ap. bibl. p. 5. le 

74) Locus, quo Thesei cum Cromyonio sue proelium refertur, commutatus est in 
codice F cum eo, quo Procrustae poena refertur. Librariorum hoc esse vitium veri 
simile esi. Nam laborum ordo alius non esse potest atque locorum ordo, quos via 
tangit. Itaque etiam bibliothecae epitoma Vaticana terio loco pugnam in Cro- 
myopíum suem refert (v. R. Wagner Mus, Rhen. vol. XLI. p. 140). 


51 — 


quitur pugna cum tauro Marathonio, quem Hercules ex Creta ad- 
duxerit, apud utrumque. Antequam autem Diodorus de Thesei 
expeditione in Cretam facta verba facit, breviter Minois prosapiam 
perlustrat. Quae pars bene congruit cum bibliothecae p. 80 l. g9—12 
et p. 81 l. 21—25, praeterquam quod Diodorus duos Minoes enu- 
merat, quorum alter nepos est alterius; sed Diodori fons varias de 
Minois patribus sententias adnotavit, ut ex c. 6o $ 3 elucet, atque 
inter eas etiam eam, quae unum modo Minoem agnovit, cum 
addat c. 60 $ 3 secundo Minoe commemorato: »ór zwec Zhióc viov 
àvaygíqovotr«, Juppiter autem. primi Minois pater sit. Atque ipse 
Diodorus sicut Apollodorus hanc sequitur sententiam l. V. c. 78, 
ubi partim quidem eum eodem fonte usum esse crediderim. Minois 
filium Androgeum, pergit, qui Athenis ludis Panathenaicis omnes 
vicerit (Diodor. IV. 60. 4 — bibl. p. 124 l. 10), interfectum esse 
Thebas profectum. Atque hic discrimen inter Diodorum et Apollo- 
dorum intercedere videtur, sed videtur modo: in bibliotheca enim 
p. 124 l r2—15 narratur, ab Aegeo emissum esse Cretensem 
contra bovem Marathonium, nimirum ut moreretur; addit autem 
secundum nonnullos auctores eum Thebas euntem ab incolis necatum 
esse. Vides, rursus Diodorum duas varias fabulas coniunxisse ita, ut. 
Aegeum iussisse dicat, Androgeum illud iter facientem interimi. — 
Tum vero Athenienses fame vexatos, dei iussu Minoi paruisse, qui 
septem pueros puellasque septem flagitavisset, apud utrumque legis. 
Cum narratione, quae sequitur c. 61 8 4—5 init. confer Hygini 
fabulam 42. Neuter autem omittit, Theseum postea Ariadnae sororem 
Phaedram duxisse in matrimonium (c.62 8 1 — Hyg. fab. 43 s. f). 

Valde autem quaeso animadvertas, in tanta fabularum de 
Ariadna Theseoque varietate bene consentire Diodorum (61 8 5, 6) 
cum Pausania (I. 22, 5) et Apollodoro*^) qui omnes narrant, Theseo 
Ariadnam in Dia insula a Baccho esse raptam. 


75 Observavit M. Wellmann: de Istro Callimachio p. 93, confer quae infra 
disputabimus, Apollodorum idem narrasse, epitoma Vaticana docet, quam invenit 
Ricardus Wagner. Miro autem modo explicat illius fabulae ortum (Mus, Rhen. XLI. 
P 143): »Die lokalpatriotischen Tendenzen des Atheners Apollodor sind lingst erkannt. 
(v. Robert a. a. O. p. 34) ihnen schliefst sich würdig an, dafs auch er bemüht 
gewesen ist, den schlimmsten Flecken von dem glinzenden Bilde des Nationalhelden 
zu tilgen.« Putatne revera demum secundo p. Chr. n. hoc Athenienses fecisse? 


L-64— 


Statim Daedali fabulas adnectamus, quas Diodorus c. 76—80 
fuse enarrat. Quorum cum capita 78, 79, capitis 80 initium 
aliunde manasse Ottoni Sieroka iam supra concesserimus et 
c. 80 $ 3—5 ab ipso Diodoro esse de suo additas cum 
Christiano G, Heyne  statuerimus, restant modo capita 76 
et 77, neque haec tota e mythographico fonte Diodorum 
sumpsisse contendere ausim. Distant enim ab Hygino et Apollo- 
doro. Sed Daedalum ex Creta pennis artificiose confectis cum 
Icaro per aerem aufugisse, lcarum in mare decidisse, patrem 
solum in Siciliam pervenisse, Diodorus c. 77 8 7—9 prorsus eodem 
modo narrat, quo Hyginus fab. 40 et Apollodorus (v. epitomam 
Vaticanam, Mus. Rhen. XLI. p. t41 — Zenob. IV. 92. Nam quod 
Hyginus narrat, Minoem Daedalo propter vaccam Pasiphaae con- 
fectam succensuisse, Diodorus $ 7 indicat verbis: »4JedAov . . . 
$aà cic llacipág xovzrouvove et 8 5 diserte dicit: »4auidaAor 
avSÓuvoy T)» dmt» Tob Mivo Ou rjv xernoxeviw rye Bodo... 
Apollodorus autem etiam hanc Minois in Daedalum irae causam 
tradidisse adparet praeter alteram, quam epitoma Vaticana solam 
praebet sóz. Mivwg «lo9óuevoc o0 qebyew uerk Oratuc, aldakor 
uiri iy vq hefvolv3i uerà roD ztcu00c "Tnuolov xaStigitv«: Zenobius 
enim IV. 92, qui paene verbo tenus cum Apollodori epitoma con- 
sentit, pro illus quae modo exscripsi verbis exhibet haec: 59 
Ümeg (sc. 4duíduhoc) eloyácwro uícoc imi TG cc lloowpámc igami T 
zt0c TÓv radgorc '*). Adnotem autem, Diodori alteram narrationem 
Pausaniae VIL 4. 5—6, IX. tt. 4 non ita esse dissimilem, cum 
apud utrumque non pennis, sed navibus ex Creta in Siciliam 
aufugiat'"), atque quae Diodorus de Daedali statuis dicit, saepius 
legi, ergo ad unum fontem redigendum esse 5). 


Putatne revera tum temporis fabulas ut ita dicam vixisse? Bibliothecae auctorem 
Apollodori nomen esse mentitum Hermannus Diels Mus. Rhen. vol XXXI. p. 8 
docuit. 

70) v, Mus. Rhen. XLI. p. 143 Ricardus Wagner. Zenobi verba illa ab Apollodoro 
aliena esse putat. 

7^ cf. etam  Plini nat. hist VIL 209: »malum et antennan Daedalus 
(invenit). 

75) v, imprimis schol. Platon, Menon. p. 367 et Tzetzae chiliad. L. $39; com- 
posuit locos Joannes Overbeck: »Schriftquellen zur Geschichte der bildenden Kunst 
bei den Griechen.« Cf, Car. Robert: Archiüologische Márchen S, t sqq. 


m m 


Capite 62 Diodorus Hippolyti et Thesei mortes narrat. Atque 
cum de Hippolyti fabula, quam miro modo partim secundum 
Euripidis Hippolytum Coroniferum, partim prorsus aliter refert, 
infra nobis sit agendum, hoc loco modo monuerim, Diodorum 
fabulam de Hippolyti morte, cum non crederet, a Neptuno taurum 
e mari promissum esse, ad communis vitae rationem suo periculo 
redegisse videri, Tum autem adnotat, Theseum seditione facta ex 
Attica eiectum diem supremum exsulem obiisse, sicut Apollodorus, 
Ricardo Wagner teste Theseum a Lycomeda necatum esse scripsit. 
Idem etiam Plutarchus in Thesei vitae c. 35 profert atque idem 
quod Diodorus addit, herois ossa Athenas reportatas esse et ipsum 
divinis honoribus et templo esse cultum. 

Vix Thesei morte narrata, tamen capite 63, quod sequitur, 
historicus unum ex eius facinoribus addit: Helenae raptum et 
descensum ad inferos. Unde puto conligendum esse, Diodori 
auctorem mythographum has fabulas non in Thesei vita rettulisse. 
Ac nescio an non casu factum sit, ut itidem neque in bibliotheca 
neque apud Hyginum eas inter illius herois facinora enumerarentur, 
sed in genere Tyndaridarum inlustrando commemorari, Ex eodem 
autem fonte, unde Thesei fabulas, Diodorum hasce petiisse adparet 
vel obiter comparato capite 63 cum Apollodoro (p. 107 1. 19—24) 
et Hygini fabula 79. Accedit, quod Plutarchus in vitae Thesei 
c. 3! sicut Diodorus refert, Helenam Theseo esse addictam, cum 
per tesserarum iactus cum Pirithoo de praeda concertasset. Ab 
Hercule unum Theseum ab inferis reductum esse, etiam Apollodorus 
p. 66 1. 28 tradit, Hyginus autem fabula 79 et Theseum et 
Pirithoum ab illo heroe liberatos esse narrat, sicut Diodorus c. 26 
$ r. Denique etiam tertiam fabulae formam satis raram Diodorus 
c. 63 $ 5 addit, quae neutrum rediisse refert: invenitur in Vergili 
Aeneidos 1. VI. 6t7. 

Venimus ad fabulas Thebanas. In iis tractandis Eduardus 
Schwartz cognovit, »prorsus easdem rationes fabularum componen- 
darum apud Diodorum inveniri, atque in compendiis«, exemplis 
usus fabulis de Oedipode puero et iuvene atque de Amphiarao 
ab uxore ad bellum coacto'?. ^ Ac si totam Thebanarum 


79) de scholiis Homericis p. 453. 
Bethe, Quaestiones. 


-—-————— —— —Ámá- — — € — 9 


— 66 — 


fabularum narrationem Diodori cum bibliotheca comparaveris, con- 
cedes, plane eam esse eandem sed breviter contractam, Conferas 
quemvis huius partis locum, omnes itidem, quod dixi, probabunt, 
Velut hunc perlege comparatum cum bibliotheca et Hygino. 


Diodor. IV. 65, 1 sq. 

7zpEGBvrÉoov Ó' Óvrog 
"Ertoxifove, roÜUtov ztQG- 
rov &gfei xal dieA9óvrog 
ToU ryoovov u: Bovieo9o, 
ztagadidovas tiv Bacuie(oy- 
10» di Ilolvvé(xyv xara 
r&g OuoÀoyíag arzaurely 
ryY &Qynv 


roU 0? «óeÀqoU ur 
jzaxovovtog qvytv tlg 
"Apoyos zt9óg 4d oaotov róy 
Beta. 


x«9' óv drj yoovov q«oi 
Tvó£a rov Olvéo; 2v KaÀv- 
jov. roUg &Yv&wuroUg «ve- 
Aovrta . . . qvyeéiv. x tijg 
Alroàlíag elg "oyogs. 


"4paonrov 0i duqorépovg 
Uztode£eueroy quioqoóvosc 
x&T& TL ÀOyLOV OvvYOLX(OGL 

T&g OvuyatÉoag aUroic, 
Aoyt(av uiv IHoàvwe(xe, 
zmnazviAqv óà Tvósi. 

tÜdoxuuoUyroy Óà rV 
vtoy(OxOY xol  u&yane 
&7zodoyüc )vmó ro) faoci- 
ÀÁéog Tvyyavóvrov, (ooi 


bibl. p. 93 l. 1 sqq. 

. Tu ig dà 7t00rov 
"Ercoxi£o ao£avra ur] Bov- 
Aeg9e,  zagadobDvo, T9v 
Baculetov. 


qvyadevoclg d'  oUy 
ITlolvve(xng ix OnBàv qxtv 
elc Moyos, rov r& Óguo» xo 
10v 7zÉmÀov Lyov: iaot- 
Aeve dà "4oyovs "4doaeoroc 
0 Teàlaoj. 


x&l Toig TovrOU faOoi- 
A&(oug vUxrmop ztQoOztrEAaLEL 
xa Gvva7ztté, ucyny Tvóti 
tQ Olvéug qevyovt, Kaàv- 
ócv« (cf. p. 20, l. 5 sqq.: 
TvOsDg . . . &qvyadevOq 
xrt(vag . . . og Óà Ó tiv 
MAxutovíóe yrypoaque, 
rovg MéA«vog [v. p. 17, 
l. 16] zraidag ... cg 0i 
d»egex Và me qmatv, Qieviav 
&dtiqó» Idio»). 


yevou£ync dà Maiqvge. 


Bone ànwupavele "40oaarogc 
Qi£lvatv a)roUe, xol uav- 
Tt0g Tuwyoc Umouvqgodg 
Aéyoyrog «ÜtQ xc7tQQ xci 
Aéovyru GvjeUEot 1&6 Svya- 
rÉonc, &uqorégov; &lÀero 
vwugíoug .. . yeuet dé 
Zdyunilm uiv  Tvótie, 
Aoyttquy dà IHoàvve(xng. 


Hyg. fab. 68, 69. 

68. Polynices, Oedipodis 
filius, anno peracto regnum 
ab Eteocle fratre repetit. 

ille cedere noluit. 


69. . .. sub eodem 
tempore  Polynices Oedi- 
podis filius expulsus ab 
Eteocle fratre ad Adrastum 
devenit 


et Tydeus simul Oenei et 
Periboeae captivae filius a 
patre, quod fratrem Mena- 
lippum in venatione occi- 
derat... 


Adrasto, Talai et Eury- 
nomes filio, responsum ab 
Apolline fuit, eum filias 
suas . . . apro et leoni 
daturum in conjugium . . . 
Tunc rex responsi memor 
Argiam dat Polynici, . .. 
Deipylam minorem dat Ty- 
deo... At Polynices rogat 
Adrastum, ut sibi exercitum 


68 


Quod e fonte, quem dicit genealogicum, manasse probabiliter 
statuit Otto Sieroka sicut c. 68—75, quae nos una cum capitibus 
$7—66 ab Apollodoro aliisque mythographis prope abesse demon- 
stravimus. Accedit quod hoc caput 67 neque Dionysio attribuet 
quicumque nos admodum recte de eo disputasse concesserit, neque 
e Timaeo fluxisse quispiam putabit, cum l. V. c. 7 8 6, quod Timaet 
esse Carolus Müllenhoff*!) evicit, Aeolus Hippotae filius insulas, quae 
Aeolides vocantur, tenuisse dicatur, hic autem (67 8 5) Aeolus Arnae 
et Neptuni filius. Hoc Diodori Aeolidarum stemma in bibliotheca 
quidem non legitur, inveniuntur autem in mythographorum frag- 
rentis et eidem tres Aeoli et Boeoti stirps eodem modo explicata. 
.Scholium enim x. 2 exhibet hoc: »4&AAoc Óé é£orw (sc. ítoÀog) ó 


"Innórov naig. 

0 dà Innorgc vióc Míuevrog* toeic 
yap .4iólovg quoi ytytvro9a:, 
ztpotov trOv toU "ElÀqvos, 
deUregoy tÓv iE "Inzorov xol Mtzàa- 
víztzt16, 


roíroy 1óv» éx llocridGvog xol 4ovmc. 


Scholiasta autem ad B. 494 
describit hoc modo: 


schol. B. 494. 
"oro Tuc iolov xei IloGtiddvog 
Bowtóg, &q' o) fj Bowrta, 


oU Ertwvos, 


oU -A4Qn(Avxog , "AAexrQUon, "Inmoixuos, 
Aleynvoo. 


25. dnzüàxuov Ihpvéisos, 


o. Vexrovovogc zfnuros, 


Diodor. 67 8 4: Mí(y«vroc dé '"Iz- 
7zt0T"e y&vOutvog. 

853....4ló1ov rov "EAÀqvog 

84... Erzotge ... ix Mtlavíznqgge 
érÉxyo0ey. tolo». 

rovrov dà 4o»m ytvouévmy Svyatuo 
Ilo0tiódt uiytiGn Eyxvog y£vero . 
éyévynaev dioloy xol Bowróv ... 


BL Boeoti genus sicut Diodorus 


Diodor. 67. 
vide 8 4; 8 6: zagéAofe rjc 4loA- 
dog tqv Bacut(nv* xcà rv uiv yoQav 
«7:0 Tc umrQóc Mornv, roUg 0à laoUg 
&q' éavroU Bowrrobg wvóuaotv. 


8 7. BowroU di "Itovog ysvóutvog 
éréxyogtv víio)e rérragas, 


dnnáAxwuov xol "HàisxrgUova, Eri dà 
"Agxy(Avxov xol 4Altyrvoga, 


rovrov Ó' TuezcaÀxwuog uiv iyévvqoe 
IIqvéltorr, 


"HàexrQUov dà Aguov, 


81) Deutsche Altertumskunde I. p. 449 sq. 


schol. B. 494. Diodor, 67. 
-. . Maeyivogog Klov(oc, Mleyivuo dà Klovtov, 


. s. Mondtxov "Agxea(ltog x«l Hgo- jAgy(lvxos di IlgoSojvoga xc Moxr- 
Shojjvug. Giov robs Eri Too(av argereuseqévovg 
diynuóvag àv ámávruv Bowráw, 

Vides, Diodorum et scholiastam eundem fontem descripsisse, 
nomina igitur, quae apud alterum traduntur, ex altero esse 
emendanda. 

Ceteris Diodori fabulis perlustratis iam accedamus ad Herculis 
historiam, ac primum quidem de eius parergis, quae vocantur, 
agemus. Narrationem autem, quae inter duodecim Herculis labores 
et parerga legitur (c. 29, 30), de colonia Thespiadum in Sardiniam 
lIolao duce missa, neque ad Apollodorum respicere iam supra in- 
dicavimus, neque ad Timaeum pertinere Carolus Müllenhoff statuit. 
Tum vero capite 31 Diodorus pergit, Herculem, qui laboribus 
perfectis Megaram uxorem Iolao in matrimonium dedisset, ipsum 
Iolam Euryti Oechaliae regis filiam cupivisse, ab Euryto autem 
esse repulsum, quippe qui timuisset, ne Iolae et Herculis liberis 
idem contingeret, quod Megarae filii passi essent; quod prorsus 
eodem modo refert Apollodorus p. 67 l. 15—25, addito tamen 
claro sagittandi certamine, cuius praemium Eurytus filiam pro- 
miserat. Deinde Diodorus sicut scholiasta ad g. 22 narrat, ab 
Hercule Iphitum, Euryti filium, qui equas patri abactas repetivisset, 
in altam turrem ductum subito esse deiectum. Quod autem 
historicus $ 4 refert, reperitur in Aeliani variarum historiarum 
l IV. 5, qui etiam finem historiae a Diodoro omissum servavit. 
Postquam frustra Deiphobus, Hippolyti filius, Herculem ab Iphiti 
sanguine purgavisset, heroem Delphis Apollinem consuluisse etiam 
Apollodorus p. 68 l. 6 et scholium E, 392 D bibliothecae propin- 
quum exhibent. Deinde ab Hercule Omphalae servo Cecropes 
vinctos et Syleum interfectum esse Diodorus Apollodoro (p. 68 
l. 20 sqq.) similiter narrat. 

Caput 32 adcuratius contemplemur, cum praeclare ex eo liceat 
demonstrare, qua audacia Diodorus varios fontes commiscuerit. 
Ac primum quidem hoc capite cum bibliotheca comparato adparet, 
Diodorum etiam hic fonte illo mythographico usum esse, cuius 
vestigia plura apud Apollodorum indagavimus. Narrat enim 


-—)-— 


uterque, Herculem optimis heroibus collectis (c. 32 8 3 — bibl. 
p. 69 l 5) octodecim navibus Troiam profectum (c. 32 8 2 — 
bibl. p. 69, l. 4), Oicleum apud naves reliquisse, ut ipse cum 
ceteris oppidum oppugnaret (8 3 — 1. 7)9?. Laomedontem vero 
clam ad oram accelerasse, impetu facto Oicleum interfecisse (8 3 
— 1.9); tum Troia capta Telamonem ab Hercule praemium virtutis 
Hesionam accepisse, quippe qui omnium primus murum perfregisset 
(8 5 — 1l. 12 sqq. 1. 20). 

Accedit autem hoc loco primo eiusdem fabulae testis, qui 
quamqam breviter quidem. necessario omnia contraxit, tamen 
minime est contemnendus inter alias causas etiam propterea quod 
paene ad Diodori aetatem adscendit5?): auctor inscriptionis tabulae 
Farnesianae, qui Dorica dialectu haud semper feliciter usus Herculis 
parerga celebravit**), Eius verba, quae huc faciunt, sunt haec 


5?) Male in Diodori textu legitur: »róv ^puquepáov vióv Oleiées Aut 
Diodorus ut saepius erravit, quamquam c. 68 S 5 recte Oiclel- prosapiam refert, aut 
cum Iacobo Palmero "4uquegou librarii vitio ex "4vruqírov factum esse censen- 
dum est. 

55) Augusti aetate fabricatae sunt tabulae, quae »Bilderchroniken« vocantur. 
Vide »Griechische Bilderchroniken, bearbeitet von Otto Jahn, beendet und heraus- 
gegeben von Adolf Michaelise, p. 79 sqq. Quid de fabulis, quas exhibent, 
iudicandum sit, exposuit Udalricus de Wilamowitz: Homerische Untersuchungen. 
P. 332 sq. 

74) Tabulam Farnesianam (apud O. Jahn et Ad. Michaelis T) cum Apollodoro 
et Diodoro consentire iam Corsini cognovit: v. Bilderchroniken p. 84. Haud puto, 
recte Adolfum Michaelis dixisse (Bilderchroniken p. 84): Ȇbrigens nimmt jene 
Inschrift (T, die Prosainschrift auf den Pfeilern) durch ihren gemüfsigt dorischen 
Dialekt, welcher auch in der chronographischen Notiz der gleichen Tafel (l. 362 sqq.) 
micht aber in den übrigen Inschriften derselben Tafel wiederkehrt, eine besondere 
Stelle ein. Natürlich ist diese Eigentümlichkeit auf die benutzte Quelle zurückzu- 
führen ...« Sed Doridem illius tituli non esse optimam ipse Michaelis in nota 435. 
p.84 ostendit. Quod autem in adnotatione chronographica eadem Doris observatur, 
mihi demonstrare videtur, cum illae a mytliographicis harum tabularum partibus sine 
dubio sint segregendae et eundem omnes originem prodant (v. Bilderchroniken p. 82), 
grammaticum e suo ingenio in titulo scribendo, qui Herculi dedicatam tabulam 
ormaret, doricas nonnullas formas adhibuisse, ut huius Doriensium herois facinora 
etiam Dorica dialectu referret et eUyr(»&» quandam movicio operi obduceret. 
Rectissime igitur puto Zoegam (v. Bilderchroniken p. 85, not. 437) conclusisse, 
auctorem huius tituli Doriensem non fuisse. Iam vero sequitur, eas huius tabulae J 
inscriptiones, quae Doridem non sapiunt, eiusdem grammatici esse non posse, sed 


71 


(p. 69 1. 19 sqq.): »éecáutvog 0^ év Típvr3i véutvoc "EvvoMov, utvà 
TeAauódvog vt xoi IlmAéog xai OlxAéog émi 'Tooíav octgartvoópevog 
&Àey T&v nóAw, "iaopsÓóvra xal vobg viotg ánoxrtivag nAàv llowquov: 
T*Àoudv ve 'Hotóvav. &Aaflsv vàv Iloutuov dósAqav, 6E óc Teüxgov viov 
&)ero« . .. Sed neque in tabula Farnesiana (v. p. 69 l. 14 sqq.) 
neque in bibliotheca legitur, Herculem Argonautarum socium primo 
Troiam venisse, monstro marino interempto Hesionam patri reddi- 
disse, postea Troia capta Priamo regnum tradidisse, qui solus 
monuisset, ut Laomedo pater promissa praestaret. Quid vero 
quod Diodorus infra eadem haec in Scytobrachionis Argonauticorum 
epitoma narrat? Ne vero ulla restet dubitatio, ipse locos compares. 


Diodor. IV. 49. 6: . TOY T€ yaQ Diodor. IV. 32. 4: "Hoaxàzg d? r5v 


-4aoutdovra (HoaxlÉéa) qovtóon,, xai Tij 
7ztóÀeog i£ àiq00ov xgarrüOavra xolacct 
uiv robe utraGyOvrag tQ Baousi rüc 
àmBovizc;, lIlucmuo óà Ódi& T5» Ói- 
xcu00vy9v ztagadoUvat rqv Bacue(av ... 

IV. 49. 3: xol roc uàv &Alovg víoge 
Éysv Tj noa£t Gvvegyovc, Hoíauov dà 
póvoy Bvavrtomoeayo)rra* ToUroy yàg 
dzoqrnvacóa: civ và 700g ro)g Eévove 
Óíxoix Tnoeiv, xol r53Y r& &dtÀqo]v x«l 


z0Àw éÀov xara xpoctog xol 7t0ÀÀoUg 
iy ysupOv vóug x«racqatog Howto 
Tv B«Oiut(av améÓoxe vOv IÀuxdov 
Ót« Tv ÓLxatoO Uvqv. 


IV. 32. 5: oórogc y&o (sc. ó Hgíeuog 
puovos TOv víoy ro) .e«oué&Óovrog 
àiyavyrioUuevog TQ 7:«T0b) rGàg Vnzovg 
&zt0d0Uvat Ovvefovisvoty 1Q "Hoaxàti 
x«r& r&g Pmeyyti(as. 


r&c QuoAoynuévag Ynzovg &z0didóvas. 


Itaque quod in Argonauticis observavimus, iterum probatur: 
Diodorus e variis fontibus novam historiam contaminat prorsus 
eodem modo, quo scholiastas íerogíag fabricasse praeclare Eduardus 
Schwartz in scholiis Homericis demonstravit. Etiam Homeri versus 
(E. 638—642) repetuntur a Diodoro in Argonauticis c. 49 $ 7. 
Utrum autem in mythographico Diodori fonte, quem fabularum 
discrepantias exhibuisse iam saepius intelleximus, adnotatum fuerit, 
secundum Homerum Herculem sex modo navibus Troiam venisse, - 
an ipse historicus Homeri mentionem addiderit sicut III. 66, 3 — 
I. 15. 7 — IV. 2. 4, diiudicare nequeo. 


statuendum est, ab alio postea esse additas (»in einer spüteren Auflage«, cf. Jahn- 
Michaelis 1. l. not. 430 p. 84). De undeviginti hexametris restituendis v. Udalr. 
de Wilamowitz in Kaibeli epigrammatum collectione sub numero 1082. Versus I—13 
etiam in codice Laurentiano ante Sophoclis Trachinias leguntur. 


— 7a — 


Sequitur Herculis contra Augeam expeditio. Atque consentit 
Diodorus cum bibliothecae auctore eo quod narrat, primum quidem 
non bene Herculi hoc bellum successisse*5). Nonnullis interpositis 
8 3 pergit, Herculem Eurytum, Augeae filium, cum pompam 
Neptuno in Isthmum duceret, insidiis paratis subito adgressum ad 
Cleonas interfecisse; tum Elin expugnasse et Phyleo tradidisse reg- 
num. Inde concludi potest, Eurytum Eleorum fuisse clipeum et 
praesidium, atque eum potissimum, quominus Hercules Elin caperet, 
impedivisse. Iam audiamus Apollodorum (p. 7o l. 6 sqq.): Augeas 
Eurytum et Cteatum geminos, qui in unum corpus concreti 
omnes tunc temporis mortales viribus superabant, duces constituit, 
Molionae et Actoris fratris sui filios, Atque cum Hercules 
morbo debilitatus indutias fecisset, Molionidae eius copias adgressi 
multos trucidaverunt. Postea autem, cum tertium ludi Isthmici 
celebrabantur, Hercules Eurytum Cteatumque, pompam Eleorum 
ducentes, insidiis paratis subito adgressus ad Cleonas interemit 9); 
tum Elin cepit et Phyleo tradidit regnum *"). 

Vides, revera vix quidquam inter eos interesse. Nam stultus 
Diodorus, qui quantopere amet, fabulas ad communis vitae rationem 
redigere apertum est, mirificos illos Molionidas geminos Eurytum 
et Cteatum exstitisse non credidit, itaque, ut rem probabilem red- 
deret, e geminis unum facturus Cteati nomen abiecit. Negle- 
gentiae autem historici, quam iam nimis saepe observavimus, attri- 
buendum esse puto, quod Eurytum Augeae filium, non eius fratris 
filium dicit. 


Sed longum est, omnia singillatim perquirere. Ipse compares 
capitis 33 88 5, 6 de Spartae expugnatione, Hippocoontidarum, 
qui Licymnium interfecerunt, poena, Tyndarei reditu cum biblio- 


5*) Quod Diodorus IV. 33. : addit, Herculem Oleni Dexameni filiam ab 
Eurytione Centauro liberasse, legis im bibliotheca p. $8 l. 30 sqq. Distant vero in 
filiae nomine, Diodorus eam "TazoAórg», Apollodorus Mwmauidymr adpellat. 
Hyginus fabula 31, 11 et 33 confundit hanc fabulam cum ea de Deianira. 

59) Alium fontem et uberiorem quidem Pausanias V. 2. 8 » sq. de hac fabula 
in manibus habuisse videtur, cf, scholium ad Platonis Phaedonem 89. C. 


57) Cum fine Diodori IV. 33. $ 4 compara bibl p. 5. l. 25 sqq. 


LA, 


thecae p. 71 l 1— 2359) et tabula Farnesiana p. 71 l. 51—62. 
Tum Diodorus sicut Apollodorus narrat, Sparta capta Tyndareoque 
rege facto Herculem Augam Alei filiam Tegeae (in Arcadia dicit 
Diodorus) devirginasse. 


De Auga vero Diodori narratio cum Alcidamante fere con- 
sentit, qui de Ulixe p. 185 Sophoclis Aleadas sectari putatur?) 
Sed quaestiones de Augae et Telephi fabulis cum difficillimae sint 
tractatu, praetereo qui sani nihil proferre possim. Atque Augam 
a Nauplio traditam esse Teuthranti Mysiorum regi, qui eam in 
matrimonium duxisset, Telephum autem a Corytho educatum, ora- 
culo Delphis petito matrem invenisse et Teuthrantis regnum ac- 
cepisse Diodorus eodem modo narrat, quo Apollodorus (p. 102 
l r5—22, cf. p. 71 l. 25 sqq.). 

De Oenei stirpe, quae a Diodoro capitibus 34 et 35 tractatur, 
cum iam supra egerimus, cognoscimus, de Herculis cum Acheloo 
flumine in taurum converso pugna et cornu ei abrupto Diodorum 
idem referre 35 8 4, quod Apollodorus p. 72 l. 7—10, Hyginus 
fabula 31, 7. Atque sicut Hyginus etiam Strabo X. p. 458 s. f. histo- 
ricus Acheloi cornu et cornu Amaltheae idem fuisse dicit, Apollo- 
dorus autem narrat, Herculem cornu Acheloi reddito Amaltheae 
cornu accepisse. Tum Hercules, Ephyra, Thesprotorum oppido, 
capta ex Astyocha Phylantis filia Tlepolemum procreat et apud 
Diodorum 36. : et in bibl. p. 72 1. 1699, Sequuntur IV. 36. 2—5 


55) Hyginus fabula 31, 8 confundit elei fabulam cum Hippocoontis. Ceterum 
in Diodori IV. 33. 6 pro dfe víof scribendum erat logi, praesertim cum paucis 
ante Hippocoonti viginti filios fuisse adnotaverit, nisi vererer, ne Diodorus déx« 
scripsisset, Hygini verborum memor: »Neleum Hipocoontis filum cum decem filiis 
occidit. « 


59) Certe Aleidamantis de Auga narrationis finem (Nadzr4toc) »xai r) "creiófov 
4; Muaíay Tebgavr: rà Bamii« (üzréJoro) a Sophoclis Aleadis alienum esse 
Aelianus n. a. VIL. 39 docet, v.frg. 87 Nauck. — Telepho nomen adhaesisse ex eo 
quod 951j» Hog ei praebuit, Diodorus 33, 11, Apollodorus p. 72 l. 1 et p. 102 
l 17, Hyginus fab. 39 itidem tradunt fortasse ex Euripide: v. Udalr. de Wilamo- 
witz Analect, Eurip. p. 190 n. 6. 

99) Utrum rectum sit Ephyrae regis nomen Phylas, necne dubito. Diodorus 
enim IV. 37. 1 deílavre Dryopum regem nominat, quod probatur tabula Far- 
mesiana (Jahn-Michaelis: griechische Bilderchroniken p. 71, l 270). Astyochae 


— Áo 


Herculis cum Deianira nuptiae, Eunomi mors?!), Nessi Centauri 
scelus et poena; quae eodem et modo et ordine narrata legis in 
bibl. p. 72 1. 22 — p. 73 |. 10 et partim quidem in Hygini fabulis 
31, I0 et 34. De Dryopibus?*?) distat Diodorus (37, I) ab Apol- 
lodoro (p. 73 l 11), sed uterque narrat, Herculem ad Ceycem 
Trachinium venisse, e Deianira tres procreasse filios??), Herculem 
Doriensium regi Aegimio contra Lapithorum regem Coronum auxi- 
lium tulisse, Cycnum Martis filium necasse, Ormenii regem Amyn- 


pater *bílag in bibl. bis p. 72, l. 17 et p. 76, l. 3 legitur, d»vAeUg vero, quem 
Diodorus nominat, Augeae filius est: Diodor. IV. 33. 4 — bibl. p. 7o l. 22, p. 58. 
l 25, 29. 

9? Elvouog exhibet bibl. p. 72 1.24, Ejgóvouog Diodorus IV. 36. 2. Nimi- 
rum idem est nomen; Eürouog nominis recta videtur esse forma. Nam ita etiam 
legitur in Athenaei IX. p. 411 A ex Herodori septimo decimo libro de Hercule 
adlatum. XícSov eundem nominat schol. Apoll Rhod. L 1212, quod, cum miro 
modo cum Diodoro, Apollodoro, Hygino consentiat, ex eodem fonte partim quidem 
manasse statuendum est, Vide de pueri illius nominum varietate Athenaeum 1, 1, 

92) Cum Diodoro cf. Paus. IV. 34. 9. In tabula Farnesiana p. 71 l. 68 sqq. 
res perturbata est, si recte, ut mihi quidem videtur, collatis Diodori 37 8 4 et bibl. 
p. 76 l. 4, Corsini emendavit et restituit sic: »&x rg Svywr[épos «]Uro2 (scilicet 
Phylantis Dryopum regis) ['40rvd«]us(ec (MHZLAX tabula) víóv B$ero Krrowz- 
zt0W.« Nam Astydamiam Phylantis filiam. esse nusquam legitur. 

?^) Diodor. IV. 37. 1: »?réxvuge i (sc. Ó "Hoexiijs) xcà Bx rj zfnrave(gac 
veurípovs roU "YÀlov viobe dio, DÀzvéa xc 'Odírv. bibl. p. 75 1. 24: (Hgexiei 
Jav i). .. 4uvefgag uiv rij Olvíoc "Yllos, Krqawrmoc, TAjvos, 'Ovijrqs,. 
quorum KríGwrzoc aperte interpolatus est, quippe qui p. 76 l. 4 recte Astydamiae 
flius dicatur. Nomina IA4jvos et Tzve(g atque 'Ovijrne et Odírgg cadem esse 
memo negabit In Hygini fabula 162 inter Herculis filios, postquam »Hyllus ex 
Deianira« primo loco nominatus est, reperitur nomen »Euhenose, quod míhi ita 
ortum esse videtur: J4HNOX — EYHNOX. Etiam Hygini O:WMTHZ melius 
mihi videtur eum OZITHEZ Diodori et ONITHE Apollodori ('Ovjrgs per 
ltacismum ortum) coniungi, quam in 4/OIZIOH.S mutari, ut Mauritius Schmidt 
suasit et fecit comparans mythographum codicis Medicei ab Antonio Wester- 
mann et ín paradoxographis p. 219 et in mythographis p. 345 editum, qui unde 
nomina Herculis liberorum .4lypeTog et Zftozt[óyg sumpserit, nescio. Ceterum 
adnotandum mihi est, et Glenum in schol, Pind. Isthm. IV. ro4 et Ophiten in 
fabula Hygini 32, Oniten in Schol. Lycophr. 38 inter Megarae filios enumerari. 
Vides etiam in his, ut im omnibus horum compendiorum nominum indicibus, terri- 
bilem esse perturbationem. 


torem *4) obiurgasse, ex eius filia Astydamia genuisse Ctesippum 
(— bibl. p. 76 l. 4), dein Arcadibus sociis adsumptis Oechaliam 
cepisse, Eurytum cum filis interemisse??), Iolen captivam in 
Cenaeum Euboeae promunturium abduxisse, Licham interfecisse, 
qui vestem a JDeianira inscia Nessi cruore tinctam attulisset, 
Philoctetae Poeantis filio?9), qui rogum accendisset, donasse arcum, 
denique inter deos receptum Heben duxisse in matrimonium. Ad 
verbum paene Diodorus et Apollodorus congruunt, modo alter 
modo alter hoc aut ilud sive addens sive omittens. Compara 
etiam Hygini fabulas 35, 36. 


Multa verba facere non opus: similitudo et propinquitas, quae 
inter Diodori capita 29—39 libri IV paucis modo demptis et biblio- 
thecam intercedit, tanta est, ut minus quisquam miretur, quod 
eodem fonte utrumque usum esse statuo, quam quod nemo adhuc, 
quantum equidem scio, rem pronuntiavit, quae est manifesta. 


Restant ipsi Herculis labores. Quoniam vero in his non cum 
Diodoro nobis rem esse sed cum Matride supra c. III Holzero 
duce docuimus, decimi laboris autem narrationem maxima ex parte 
Timaei esse vidimus, iamiam ad c. 25 sqq. accedamus. Atque 
Orphei mentionem, quam haud apte Diodorus capitis 25 8 2—4 
facit, cum eis, quae libri III c. 67 $8 2—4 Diodorus dixit, cohaerere 


94) Iterum neglegentiae Diodori exemplum se offert. Dicit enim. Astydamiae 
patrem Ormenium, quamquam Amyntoris nomen ei fuisse non solum Apollodorus 
P. 73 l. 27 tradit, sed etiam Pindarus (Olymp. VII. 24) et Hesiodus (schol. Pind. 
Ol. VII. 42, frg. 134 Rzach) Quomodo autem Diodori error ortus sit, facile intel- 
ligitur. Nam ab Apollodoro docemur, Amyntorem Ormenii fuisse regem. Itaque 
oppidi nomen cum regis nomine neglegenter commutavit. 


95) In praeclaro scholio ad Sophoclis Trachin. v. 266, quod de Eurytidarum 
numero docte agit, Aristocrate teste tres hi adscribuntur: T'ofe/g KA/ttog zfmovtvs. 
Quoniam Toxeus et Clytius reperiuntur apud Diodorum, fortasse MO.Z2IONE A, 
quod nomen inter duo illa legitur, mutandum est in ZZHIONEA. 


?6) Hic Apollodori deprehendimus peccatum. Hercules enim Philoctetae ipsi 
arcum dedit. False igitur bibl. p. 74 1l. 25  Poeantem Philoctetae patrem eum 
accepisse narrat. Nam hic doctrinam non errorem latere, persuadere mihi non 
possum. 


NS 


jam adnotavimus. Ipse autem Herculis ad inferos descensus Apol- 
lodoro haud dissimiliter refertur: nam Herculem antea Eleusine 
mysteriorum participem factum esse etiam in bibliotheca legimus 
p. 66 l. r5 sqq. et una cum Cerbero Theseum et Pirithoum ad 
superos reduxisse, ut Diodorus ita Hyginus fabula 79 tradit. Ac 
Diodorus, qui herois in deorum hortos ad Hesperides expeditionem 
referret, fontem mythographicum adiit, cuius frustula in Apollodori 
Hyginique compendiis et scholiis deprehendimus. Antequam autem 
ad Diodori narrationem illam accedamus, bibliothecae p. 64 l. 9 — 
p. 66 1.8 cum scholio ad Apollon. Rh. IV. 1396 comparemus. 
lam enim Carolus Robert*') animadvertit, ea quae scholiasta e 
Pherecyde profert, cum Apollodoro saepius bene consentire; sed 
monendum est, modo Apollodorum, modo scholiastam addere non- 
nulla, quae alter omittat. Eadem verum etiam doctrinae frustula ab 
utroque adsperguntur. Legimus enim in bibliotheca p, 64 l. 11 sqq. 
(sicut etiam in Hygini fabula 30, tt et p. 12 l. 20 sq. ed, M. 
Schmidt), draconem, qui Hesperidum mala servavisset, filium fuisse 
Typhonis et Echidnae, centum capita habuisse, multis variisque 
linguis esse usum. Prorsus idem legitur in scholio Apolloniano 
p. 524 l t1 sq.: sdqiAacotv 0? ajrà Üqug ó Tuqüwog xal "Eylvyg, 
yov xiquAàg fxarüv xal quvàg mavroíag, postquam iam initio p. 522 
l.25 draconem Typhonis filium fuisse ex Hesiodo adnotatum est. 
Hesiodo autem laudato affert scholiasta Agroetae interpretationem 
fabulae, quem 4« illa in Libya dixisse ex eo concludi licet, quod 
de hac fabula in libro III de Libycis egit. Num igitur veri est dis- 
simile, Apollodori verba p. 64 l. 10: »re?re (scilicet: à zgvo& 
nij) dà Jv, oi c ruwtc &nov iv Aifór« ad eundem illum Agroetam 
respicere? Iam vide, quod Diodorus c. 26 8 2 refert. Quod primo 
loco narrat: »xaí rwéc uév quat Pv. Tii wf ;toig Gv "Eonegiüew $nág&os 
xark T)v Zifónv?9) uila ovo, rggojutva ocwvtyüg (nó Twog Ópó- 
xovroc qofitowrárov« reperis in bibliotheca p. 64 l. 9 sqq.: »éxératv 
abri "Eontgiuw zgvo& uie xouittv ... iquAucot 0? airà ddxow 


9!) Vide Carol. Robert: de Apollodori bibliotheca p. 67. 


75) Diodorus igitur neglegenter Libyae mentionem ex altera fabulae forma in 
alteram traiecit. 


d9varog« xrÀ. Secundam legis in scholio illo ad Apolloni Rhodi 
IV. r396, quod ex Apollodori fonte fluxisse statuimus ??). 


Diodor. IV. 26. 2, 3. schol. Apollon. Rh. IV. 1396. 

2. TOig dà AéÉyovor zo(uvag 7c00- ... Aoyo(rac dà. iy y  4ifuxov 

, , , - Yl 333; . $ 
Bero» xaÀÀte. dueqeoovoag xsxrrOÓo. qnoi ur ura, &AÀAa zpoogate xaAlcota, 
rág '"Eontoíduc, xyovo&ü óÓà u5ie dzÓ €& xovoà wvouacóa. 
ToU xu&ÀAovg  wvouaOS9e.  7towtixds, 
donsp xol 5v -qoodíry» xovoiv 
xcAeiG9a, Óux vqv eUzoéntuxy (Éyio,199) 
dà ÀAéyovs,. zQófera rq» xooav lOua- 
Qovoav Éyovra xal nagouotov xQvoQ 
TéTEUyÉva.  TaUTQG Te "0o0nyoo(ag) 
Zpoüxovra dà 1Àv zouvíuy (ruusiqry  Éyevy 08 vasto nouuéya  (ypiov, Oy 
xaStcrauÉvyov, x«i Ócu5g ccOuarog xal Ó«x TO &vnutgov zfoaxovra ovouagSat. 
&Àxj Ouwgépovra, Tnoeiv r& zzpoófate 
xal Toig AgOrtU&» aUr& TOÀuOvrag 
&7toxteíVew. 


Deinde quod 8 4 c. 26 Diodorus narrat, invenimus in adno- 
tatione bibliothecae p. 66 1. 5: | 
Diodor. IV. 26. 4. bibl. p. 66. l. 3 sqq. 


Év,ou d£ qow o) zap& rAavroc 
0 0' 'HoaxÀüc tróv qvÀax« TOv wür& (sc. r& yovoG uijÀ«) AeBeiv, aAAR 


piÀov àvsAov, avrov Og£yaoóna. tà ga xrt(vayra 
x«l r«Urc dzoxou(íG«g zmoíge EjQvoÓfa OY qgovgoUvra Oquv* Kouícag Óà rà 
es uiÀe Evgva9ti Édoxev. 


Tum vero capite 27 sequitur mirabilis alia de Hesperidibus 
vel Atlantidibus historia, quae interrumpitur 8 3. Nam verba 
(c. 27, 8 3 s. f): »vobc 08 Agovàc é&v xüjnw rwi« xv arte cohaerent 
cum verbis, quae antecedunt c. 27 in 8 2 s. f.: »01i0 xoi Agotüg 


39) Ceterum persimilem interpretationem fabulae invenis in Palaephati libro: 
zt£Ql &zíOTOY 19, ed. Westermann p. 284; cf. etiam Heraclitum: zregl dztíGtwv 
20. Quod quamquam Holzeri sententiam corroborare videtur, qui p. 21 n. 10 dicit: 
»Bei Gleichheit oder Ahnlichkeit solcher Notizen zumal euhemeristischer Erkl&- 
rungsversuche, auf Quellenbenutzung zu schliefsen, würde bei der Lückenhaftigkeit 
unserer Traditon zu seltsamen Dingen führen,« tamen hoc loco Diodorum Agroetae 
interpretationem vel historiunculam una cum fabula ex eodem fonte descripsisse veri 
simile duco. 

100) Sic esse interpungendum adparet. Nam scholiasta Apollonianus demon- 
. Strat, etiam Dracontem pastorem ad Agroctam pertinere; quod Diodorus addit: 
Éyio, 0? ÀéyovGL . . ., secunda interpretatio est attributi yovoa. 


78 


werà OdAerrav dmocrthayre duaxehtÜgucóu: Tàg xópac donácoi: xul 
iuxouíoat z90c £avróv.« Quin autem ea, quae 8 3 referuntur, cum 
bibliotheca cohaereant, nemo dubitabit, qui ea cum bibliotheca et 


Hygino comparaverit, 
Diodor. IV. 27. 3. 
xarà dà rovrov rv xcigbv "Hoaxiéa 
TéhoUrra rÓv Ücrerov dólov Mvr«iov 
uiv dvehüv i» rj ahy róv Gwva- 
veyrétorra roUg Eévovg dienalateuv, 


Jioc di xerà rv lyvarov T 
4 eqeyuovra ToÜg zreQtzridnuroDy- 
Tag Éérovg rijs zrQosneovoms riuuplag 
serapubaeu, 


bibl, p. 64. l. 24 sqq. 

«n difiny duit raórne (Baotieue 
awdg llooedGwog "Avreiog, Óg toig 
&évoug dveymuy zele(ev drj 
voórp ztedaítuw dvaysalóptvos "HoaxAj 
dgáuevos uerfogov uuum  xiácag 
daéernt. 

p. 65. l 1sqq uer aBiqy di 
Alyenror. dubie . . . velrng (eolieve 
Boíswue, Hootdéwog zig ... orog 
robe &évows i9vev imi BouQ s, 


xard ri dóygoy ... "Hoaxbjg róv rk 
Boloiur . . . dsréereme, 

p. 65.1, 18: zraquiv dà Alvozríe 13) 
"Huetoye xretve. 210a. TiuvoD. 


uttà 0b ra)ra và rÓ» Neilov 
màtcevra ls riv Wéwom(ev àv 
BaoisVorra Gr AlWwmram "Hucótove 
xerápyovre udgng ümoxrtives 
Unde autem Diodorus historiam de Atlantidibus aut Hesperidibus 
sumpserit, diiudicare nequeo. Adnotaverim modo haec. Atlantides 
et Hesperides esse easdem, sicut Diodorus IV. 27. 2 tradit scho- 
liasta ad Euripidis Hippolyti v. 742, cuius prima pars mihi per 
errorem e Pherecydis narratione orta esse videtur, quam exhibent 
schol. Apollon. Rhod. p. 522 l. 31, bibl. p. 64 l. 24. Eandem 
autem Atlantis caeliferi fabulae interpretationem, quam Diodorus 
IV. 27. 4 profert, legis in Aeliani fragmento 207 (Hercher) et in 
Heracliti libro zi àzíszew 4. Sed monendum est, eam e Dionysio 
Scytobrachione non fluxisse, ex quo similia quidem Diodorus 1. III 
c. 60 protulit. Nam l. III c. 60 septem Atlantides sunt filiae At- 
lantis, Croni fratris, Urani filii et sorores Hesperi, l IV. c, 27 


192) "4o«Bíey codd. Heyne in observatione ad Apollodor, p. 173 adnotatione: 
sdubitavi quoque,« inquit, »an non "4pefíey corruptum sit, et fuisse scriptum 
-AlSvoníar, in ea enim Tithoni filius bene collocari potest. Accedit, quod tabula 
Farnesiana, cuius titulum Apollodoro et Diodoro propinquum esse iam saepius 
vidimus, exhibet (p. 73 l 323 lahn-Michaeli): sel; 4MMo[z(ev] 3Àóe xl 
"HueStov[a. Iró]vevat tà» (roi) -4«ou£dor]roz víóv TiSuvo[3 . ..« 


autem Atlas dicitur ex Hesperitide, Hesperi filia, septem filias, 
quae Hesperides aut Atlantides nominentur procreasse. 

De capite 28 denique breviter adnotem, etiam in tabula Far- 
nesiana Amazonum in Atticam invasionem inter Herculis facinora 
enumerari (p. 73 l. I14 sqq)), quacum quidem Diodori narratio 


non consentit. Vide quae Maximilianus Wellmann de fabula illa, 
qualem Diodorus refert, breviter monuit p. 84 nota 84. 


— 81 — 


rationem detorquere et e variis fabulis atque saepe inter se oppo- 
sitis eligere eas, quae summam veri similitudinis speciem prae se 
ferrent. Itaque quo erat stupore, saepius optimos fontes duxit 
narratiunculas, quae ab Euhemeri aemulis ad delectandos lectores 
excogitata erant. Quoniam autem unam et veram historiam scri- 
bere sibi proposuerat, non potuit non corrigere, quae e variis 
auctoribus compilaverat, ubicumque sensit alterum ab altero ab- 
horrere, atque aliunde addere, quod ei mentione dignum videbatur. 

Tum vero certis terminis de&nivimus, quae Dionysio Timaeo 
Matridi attribuenda sunt. Deinde magna libri IV parte, quae 
restabat, perlustrata non modo eas Diodori fabulas (c. 67— 75), 
quas Otto Sieroka ad unum fontem pertinere cognovit, cum Apol. 
lodoro et aliis mythographis arte cohaerere, sed etiam praeter eas 
non pauca capita genealogiarum quamvis rara vestigia servasse et 
Apollodoro imprimis similia non posterorum commenta, sed veras 
fabulas antiquas breviter referre longiore disputatione ostendi- 
mus!9?) taque cogimur ut statuamus, Diodorum fabulas, quas 
capite IV significavimus, ex eodem compendio fabularis historiae 
Apollodori bibliothecae propinquo descripsisse, unde generum stem- 
mata et fabulas, quae c. 67—75 leguntur, manasse Otto Sieroka 
pronuntiavit. 

At false conclusimus, si recte contenderunt Maximilianus Well. 
mann et Eduardus Schwartz, Diodorum usum esse Hellanico aut 
ipso aut ab Istro excerpto et Euripidis Phoenissarum prologo. 
Necesse igitur est, contra viros illos doctos pugnemus. 

Ac Maximilianus Wellmann!93) quidem, quod censet, non 
diserte dixit: sed cum Diodori IV. c. 6r 8 4—7 Hellanico vindicet, 
facile quis colligat, virum doctum sibi persuasisse, historicum Hel. 
lanici Atthidem manibus trivisse aut Istri ovvaywyzv 24v3ídov, cum 
demonstret, Pausaniam, qui I. 22. 5 fabulas de Ariadnae raptu 


102) Tnveniuntur quidem nonnullae fabulae ad communis vitae rationem detortae 
et in capitibus 67—75: velut Tithoni fabula (75 S 4) et in eis capitibus, 
quae capite IV huius disputationis tractavimus, velut Molionidarum fabula (33, 
8S3, 4) Sed Diodorum ipsum ita has fabulas mutasse non sine probabilitate con- 
iecimus. 


108) De Tstro Callimachio, diss. Gryphisw. 1886 p. 93. 


Bethe, Quaestiones. 6 


ASI 


Aegeique morte eodem modo profert quo Diodorus, Istri Calli- 
machii copias excussisse. At erravit professus, veri esse simile, 
Diodorum illas fabulas secundum Hellanicum narrasse. Plutarchus 
enim in Thesei vitae c. r9 adnotat, Hellanicum dixisse, Theseum 
omnium primum a Minoe esse abductum, qui Minotauro proiceretur. 
Sed apud Diodorum, postquam Minoem iussisse nono quoque anno 
septem pueros septemque puellas Minotauro ab Atheniensibus mitti 
secundum plurimos scriptores (v. Plut, v. Thesei c. r5) narratum 
est, Theseus neque a Minoe eligitur neque primus omnium ab- 
ducitur, sed legimus: souASóvrow 02 »rüv iva. ndlur ó Mivog TA9ev. 
ez riy Mrrudy peri peydkov orólov, xai vobc dic irá xágovc dnamjouc 
Zieft.« Maximilianus Wellmann, qui bene sensit, discrepare scrip- 
tores, contendit, evanescere difficultatem: ait enim, cum »apud 
Hellanicum posthac legatur: zgóregov uév ojv oddzuía cwrnplag 3i- 
zig Vméxertos Du) wed uéLav lario Dyovur ... rv vabv Éxtumov- Tórt 
OP roD Oaéug vüv z&rígu 9ugovortoc.. . ldwxtv frtgov iaríov Aevxáv, 
adparere ex Hellanici sententia iam semel sive bis Minoi tributum 
solutum esse, cum Theseus in Cretam adduceretur.« At, quae 
attulit, verba non sunt Hellanici, sed ipsius Plutarchi narratio pergit 
inde a verbis: »zrgórepov uiv ofw«, quae arte cohaerent cum verbis: 
»ünix(owot robc ÜAÀovc z«idug«; atque bene consentit illud. »zó- 
TrQ0v« cum capitis initio: :»izrel d" ojv xaSixtv Ó yogóvoc oU rQírov 
dacuob«. Interrumpitur autem haec oratio adnotata alia fabulae 
forma ab Hellanico tradita, quae oratione obliqua refertur. Itaque 
Diodorus cam Hellanico non consentit nisi eo, quod uterque dicit, 
Minoem ipsum Athenas venisse, qui praedam abduceret. Cum autem 
praeterea ab ipsius Plutarchi narratione (c. 17) nulla re abhorreat, 
veri videtur simile, Diodorum in fonte suo duas illas fabulae formas, 
quas seorsim descripsit Plutarchus, itidem invenisse, sed negligenter 
contaminasse. 

Si igitur recte Maximilianus Wellmann statuit, Plutarchum in 
vita Thesei, Pausaniam in libro I, Apollodorum et Hyginum in 
Athidum e thesauris ab Istro coactis multa adripuisse, sequitur, 
etiam in Diodori Atticarum fabularum narratione eiusdem docti 
Callimachii vestigia inesse, quoniam Siculus et cum Plutarchi Thesei 
vitae c. 17 atque Pausania (I 22. 5) et in Ariadnae raptu Aegeique 
morte referendis cum Pausania Apollodoroque et in aliis fabulis 


EP E 


Atticis cum bibliotheca consentit. Sed cum Georgio Knaack!"4) 
facio, qui dubitat, num revera Apollodorus, qui dicitur, et Hyginus 
Istri magnum opus ante oculos habuerint, atque addo, vel Dio- 
dorum id ipsum certe non inspexisse. Cum enim Diodorus non 
solum in Atticis fabulis, verum etiam in aliis multis referendis cum 
Apollodoro aliisque mythographis consentiat, cogitari non potest 
Atticas fabulas ad eos alia via pervenisse quam ceteras, sed ad- 
paret, omnes fabulas, quae ab historico et a mythographis eodem 
modo narrantur, in uno eodemque compendio esse lectas. Itaque 
in hius compendii auctorem, qui ante Diodorum vixit, transferen- 
dum est, quod docte Maximilianus Wellmann de Apollodoro et 
Hygino disseruit. 

Ipsius Euripidis versus Diodorum, qui Thebanas fabulas com- 
poneret, inspexisse Eduardus Schwartz pronuntiavit. In sagaci 
enim de scholiis Homericis dissertatione p. 450 sqq., postquam 
Diodorum (64) in Oedipodis fabula enarranda paene ad verbum 
Euripidis Phoenissarum prologum sequi, Apollodori autem et Hygini 
narrationes ex eodem prologo Euripidis et paucis locis Oedipodis 
Regis Sophocleae compositas esse rectissime- observavit, ea vero 
quae de Sphinge Diodorus, Apollodorus, Hyginus tradunt, non 
quidem in ipsis Euripidis versibus, sed in scholiis eorundem legi 
multaque alia, quae in bibliotheca reperiuntur, itidem a scholiastis 
ad Phoenissas adnotata esse vidit; et Diodorum et mythographos 
una cum Euripideis versibus etiam scholia descripsisse statuit, atque 
etiam ea, quae propria sunt bibliothecae, velut Periboeae nomen, 
rixam Oedipodis Laique, Lai funus, Musas Sphingis magistras, 
omnia in Phoenissarum scholiis quondam exstitisse. At ipse Edu- 
ardus Schwartz cognovit, Amphiarai exitum a Diodoro (65, 5) et 


195) Deutsche Litteraturzeitung 1886, No. 39, p. 1060: »... Die so allmühlich 
gewonnenen Resultate verwendet der Verf. im Kapitel 3, um auch in Apollodor 
und Hygin (fab) grófsere auf den attischen Sagenkreis bezügliche Partien auf Istros 
zurückzuführen — trotz alles aufgewendeten Scharfsinns nicht mit dem gleichen Er- 
folge. Das glücklicherweise etwas ausführlicher erhaltene Fragment tüber Prokris 
stimmt doch nicht so mit dem dürfigen Bericht Apollodors, dafs man eine direkte 
Entlebnung anzunehmen gezwungen ist. Da Istros von Mythographen, die Apol- 
lodor nüher lagen, wie Dionysios Skytobrachion, ausgeschrieben ist, so dirfle hier, 
We im Hygin nur mittelbare Benutzung anzunehmen sein.« 
6* 


EUN 


ab Apollodoro prorsus eodem modo narrari; ipse intellexit, totam 
belli Thebani narrationem ex uno eodemque scriptore a Diodoro esse 
desumptam (p. 453 n.); ipse professus est et a Diodoro et ab Apollo- 
doro et ab Hygino Oedipodis fabulam secundum Euripidem imprimis 
referri atque eadem adnotari; adde nos multas fabulas generumque 
stemmata apud Diodorum et in bibliotheca eadem reperisse: nonne 
admodum probabilitate caret sententia, quae cogit, ut accipiamus, 
solum ad Oedipodis sortem explicandam Diodorum alium fontem 
adiisse, et editionem quidem Phoenissarum scholiis instructam, 
atque idem fecisse in eadem fabula mythographos? Accedit, 
quod non omnia, quae aut Diodorus aut Apollodorus Euripidis 
versibus addit, in scholiis, qualia quidem nunc tenemus, indagantur. 
Nam scholiasta (ad v. 50 et 1506) adnotat: »óuozápaev éavrjr 3j 
.Jqíys«, Diodorus autem: . . . »(rjv Sqíyya) favriy zaraxonuviacte, 
Apollodorus »4 ... SqiyE àmà rijg dxgondktwg ievr)v fognptv«, Hy- 
ginus: »illa se praecipitavit.« Ne autem quis coniciat, umquam etiam 
hanc Sphingis mortem in Phoenissarum commentario fuisse. Nam 
antequam non demonstratum sit, Diodorum et Apollodorum praeter 
Euripidis versus et scholia iis adpicta nullum fontem adhibuisse, 
haud licet talia concludere. Itaque adparet, meram esse coniecturam 
atque fundamento carentem, quae Eduardus Schwartz de scholiis 
Phoenissarum ex Apollodoro restituendis pronuntiavit. 

Tum vero nondum constat, ante Diodori aetatem iam fuisse 
Phoenissarum commentarium, quod fabularum discrepantias ad- 
notasset. Nullum enim talis commentarii vestigium invenitur, nisi forte 
Djrrue ad v. 44. affertur; quod sane esset mirabile, si fuisset quon- 
dam, praesertim cum óazóuvzyue, quod ad Oedipodem Coloneum 
eruditissimus quidam scripsit, non parvis praeclaris fragmentis iam 
nunc cognoscatur, neque desint veterum commentariorum vestigia 
in scholis Homericis aut Apollonianis. Veteres vero hos doctos 
$nourgu«rorác non fabularum varietates cumulasse, sed ad ipsam 
rem interpretandam, utpote qui veri fuerint philologi, breves notas 
adscripsisse infra evincere conabimur. M 

Denique quamquam tota Diodori de Oedipode narratio cum 
Phoenissarum prologo, si in universum spectas, consentit atque 
vel eadem verba saepius apud Diodorum inveniuntur, quae in Euri- 
pidis versibus legimus, tamen, etiamsi non aliae causae me move- 


— 85 — 


rent, solum Diodori verbis cum Euripidis prologo comparatis dubi- 
tarem, num historicus ipsum Euripidem ante oculos habuisset. Ne 
enim Diodori errorem, qui dicit: »'Toxáorgv T9» Koéovroc, urgueam, 
quamquam nemo umquam sic errare potuit, qui versus legit: 
»iyà dé naic uév xMjbouos IMevoixéwc, 
Koéwov T' àósAgóc u5yrgóc àx nuc Eque, 
qui factum est, ut Diodorus, qui Euripidis prologum in orationem 
pedestrem convertisse dicitur, scriberet: »ézmuaJóutvoc ro) yoronob 
(sc. 44dé:oc)«, si Euripidis versum 21 inspexisset: , 
»6 Ó' (sc. zfóuoc) fjÓovij Óo)c ti vt Üoxysiov mtoüw 
éozteigev. jutv moida« ? 
ut diceret: »ó uév 24106199) ómspgpávogc éxywotiv rfj; 6000 mpoc- 
éravrtv« (sc. và OtÓínoó:), si vidisset versum (39): 
»xal viv xeÀeitu zlaíov vooynAÓtqce ? 
Atque ut minora omittam, afferam modo hoc: Diodorus primo 
dicit »(zfáiog) &&éO-mxe TO fgéqoc« tum: »oi Ó" oixéro. (nimirum Lai) 
Aafóvrtg vÓ zoiÓlov éx3'eivos uev odx c9éAgoav , tOwproavro Oc Tfj IIoAV- 
fov yvveux(.« Non potuit ita narrationem confundere, si ante oculos 
habuisset versus: | 


(Lduog) »Asuv! 2c "Hoog xol Ki9oigüvog Aénac 
(25) 9idwoi BovxóAoiwsww. àx9'elvos. Boéqoc, 
(27) IoXégov Óé viw Aaffóvrsg tzzoflovxóAo: 
qégovo  éc oixovg tic v& Ótonoívgc yépoc 
COnxav. « 
Denique compares hos Diodori locos cum Apollodoro et Euripide, 
ut concedas, historicum cum bibliothecae auctore ad verbum paene 
consentire, Euripidem autem aliis verbis esse usum. 


(69) v à' eic qófov zrtoóvrE... 
(71) £vuB&vr' Érafav, róÓv vtso- 
TEQOV 7t Q0g 
qtUytuy. éxovra rqvóc IIo- 
Àvv&(xmv y90va, 
"Ertoxiéa di oxQmtiQ Ey&w 
uÉévovta yj 
àÓavróv diAdocovr. 
0' ézÀl Cvyoig 


mE 


105) Cf. Sophoclis O. R. 805. 


Diodor, 65. 1: 

. Tog Óà v&cv(- 
Oxove z7t&QcAefovrasc 
rjv dGgymnv Óuoloy(ag 
9é0S9«, zto0c cAArAovg 
z«Q' ivxvtóv &oyeuv. 


7toE0BvrÉoov d" ovrog 


"Ertoxléovg;,  |ToUrov 


bibl. p. 92 l. 25: 
"ErtoxAge dà xol IIo- 
ÀAvve(xnggc  zttol —Tmg 
Baots(ag avvr(Sevtat 
zQóg «AAmÀove, x«l 
ev roic doxei róv ÉreQov 
zap' àbycavróy aye. 

p.93 ]. 1: rwvig óé 
7toQrov 'Eroxiéa Q- 


— 86 — 


Eurip. Phoeniss. Diodor, 65. 1: bibl. p. 93 l. t: 
xa9éjtr' &oy")e, OU utO(ora-  ztgOrov  &ofei, xal Eavra 5 foviso3ar 
t&& 9póyov, dieÀ90vrog TOU xpO- zeQudoUDve: rv Baci- 
qvyida Ó' azoO9s5 rgcót vov  u5  fovàsa9e, e(ov. 
Ilolvvtíxnv y90vóg. 7taQadidoyot 17 BaGt- 
At(av . 


Itaque non temere mihi videor negare, Diodorum etiam Oedi- 
podis fabulam ex eodem compendio Apollodoro propinquo hausisse, 
cui belli Thebani narrationem multaque alia debet. Necesse autem 
est accipiamus, illius auctorem Euripidis vestigia presse esse secu- 
tum, quamquam Eduardus Schwartz affirmat, cogitari non posse, 
doctum grammaticum primo a. Chr. n. saeculo Euripidis versus in 
pedestrem sermonem convertisse. 

Similiter res se habet in Hippolyti fabula a Diodoro c. 62 tra- 
dita. Nam sicut in Oedipodis rebus narrandis Phoenissarum versuum 
aperta vestigia leguntur, Euripideae Hippolyti versus 24—32 in 
Diodon verbis c. 62 8 2 nemo nequit agnoscere. Attamen mani- 
festum est, Diodorum non ipsum ex Hippolyto coronifero raram 
illam Veneris templi, quod ig '"ImzoÀéro audit, mentionem de- 
sumpsisse, cum in fabula enarranda valde ab Euripidis illius tragoe- 
diae argumento abhorreat !9?9), 

Quae cum ita sint, nos recte conclusisse confido, Diodorum 
ad librum IV componendum praeter Dionysium, Timaeum, Matri- 
dem paucis modo demptis libro quodam fabulari Apollodoro im- 
primis propinquo usum fabulas Graecas atque heroum genera 
descripsisse. 

Iam vero nobis agendum est de adnotationibus, quas Diodorus 
de Argonautarum fabulis Dionysi epitomae inseruit et quas cum 


199) Eadem res est in schol. à 321.  Attulit locos in scholis Udalr. de Wilamo- 
witz, qui defenderet Hippolyti illos versus. Diodori locum et scholium 4 321 iuxta 
Euripidis versus Max. Wellmann, qui recte quomodo res se haberet cognovit (de 
Istro) p. 85 sq. sub textu descripsit. Ceterum etiam apud Pausaniam I. 22. 2, qui 
se Trozeniorum fabulam referre affirmat, vestigium Eurip. Hipp. versuum elucet. 
Nam quod dicit: »ygóvq d? bortgov IdÀAeg xol of zaiódtg éza«véorQcav Omoti. 
roUTovg xré(vag ?c Toojiya Foyera, xa9ao0(uv Évexa« aperte ex Hipp. v. 34 sqq. 
ortum est: 

»;u& dà Onotüg Kexgozmíey As(ztu yOOva, 
utacua qtoyov aiuerog IHoaAlevridov, 
x«i r]vóds o0v Ócuapt, vavaroÀet yO0va.« 


L5 


scholiis Apollonianis, Apollodoro, Hygino consentire vidimus, De- 
monstrandum enim nobis est, primum Apollodori et Hygini Argo- 
nautica ex eodem fonte manasse, unde Diodorus illas adnotationes 
sumpsit, tum vero quaerendum est, quae ratio intercedat inter 
scholia Apolloniana atque Diodorum, Apollodorum, Hyginum, 
denique confirmandum est, Diodorum ea, quae de Argonautis Dio- 
nysi commentis adspersit, ex eodem compendio fabularis historiae 
hausisse, quo saepissime eum ad fabulas graecas narrandas usum 
esse statuimus. 

Ut autem ad primum accedamus, unde Apollodori et Hygini 
Argonautica petita sint, constare videtur inter viros doctos, post- 
quam Carolus Robert et Eduardus Schwartz data opera de hac re 
disseruerunt. Sed quoniam cum viris illis sagacibus consentire non 
possum iterum nos eandem rem tractemus necesse est. 

Apollodori, qui dicitur, narrationem de Argonautarum expeditione 
esse eam, quam Apollonius Rhodius carmine suo praeiverat, eos 
autem bibliothecae locos, qui ab Apollonio distarent, maxima ex 
parte in scholiis Apolloni reperiri, iam Carolus Robert !??) ostendit; 
itaque conclusit p. 82 et caute quidem: »Apollodorum aut ipsum 
Sophoclis commentarium aut alium librum nescio quem cognovisse, 
cuius auctor Sophoclis scrinia compilaverits. Audacius vero Edu- 
ardus Schwartz affirmat p. 16, »quoniam vel ex neglegentia atque 
incuria non eum fuisse bibliothecae auctorem adpareat, qui praeter 
Apolloni Argonautica commentariis instructa etiam alios, ut fabu- 
las colligeret, scriptores perquireret, quaecumque ab eo de Argo- 
nautarum expeditione memoriae tradantur neque ab Apolloni car- 
mine pendeant, ad Argonauticorum commentarium pertinere atque 
eum quidem, quo etiam scholiasta codicis Laurentiani usus sit.« 
Iam pedem sistamus et quid ex eis, quae Eduardus Schwartz osten- 
dit, sequatur, perpendamus. Apollodorus et Hyginus, postquam 
Argonautas victores domum rediisse tradiderunt, Medeae facinora 
contra Peliam, Creusam, Theseum commissa atque eius in Asiam 
reditum narrant. Neque aliter rem tractavit Diodorus vel Dionysius, 
ex quo historicum Siculum Argonautarum fabulas »inde a Peliae 


19) de Apollodori bibliotheca dissert. Berol. 1873. 


— $88 — 


mandato usque ad Medeae in Asiam reditum« sumpsisse diserte 
Eduardus Schwartz affirmat. 

Revera autem Diodori de Medea narrationem saepius cum 
Apollodoro et Hygino cohaerere, nemo non vidit et nos accuratius 
supra ostendimus. Accedit etiam Pausanias (II. 3), qui idem fere, 
quod Diodorus, tradit multis tamen et raris notis additis, quae a 
scholiis ad Pindari carminis Olympii XIII v. 74 et ad Euripidis 
Medeae v. IO non alienae sunt. Quo cognito Udalricus de Wila- 
mowitz, cum iure Eduardus Schwartz Scytobrachionem Diodori 
libri IV capitibus 40—56 auctorem subesse contendisse sibi persua- 
sisset, non dubitavit omnia illa exquisitae doctrinae fabularis frustula 
ad unum illum Dionysium referre. !99)  Omittamus hoc loco cetera, 
solum de Apollodoro disseramus. Quid enim? Unde Apollodorus 
descripsit, quae inde ab Argonautarum expeditionis fine usque ad 
Medeae in Asiam reditum refert? Non enim haec pendent ab 
Apolloni Argonauticis, qui finem carminis fecit, cum Argonautae salvi 
et integri victores ad Graeciae oras adpellunt. Ergo omnia illa secun- 
dum Eduardi Schwartz sententiam ad Argonauticorum commentarium 
pertinent. At nihil harum rerum legitur in Apolloni scholiis, qualia 
nos tenemus, sane neque pauperibus neque male habitis; immo ne 
unius quidem vestigii species in eis indagatur, qua quisquam uti 
possit, ut demonstret, fuisse longam illam narrationem umquam 
in ullo Apolloni commentario. Atque si praeoccuputa opinione 
liber rem deliberaveris, spero, te mihi esse concessurum, vix credi 
posse, adiecisse umquam Apolloni interpretem doctam et amplam 
commentationem de facinoribus, quae Medea in Peliam, Creusam, 
suos ipsius liberos, Theseum, Persem patruum commisit. Itaque 
cadit coniectura, quam Eduardus Schwartz de Apolloni scholiis 
bibliothecae fonte proposuit, neque audiendus est, qui ea, quae de 
Argonautis in bibliotheca, non autem in scholiis Apollonianis le- 
guntur, illis adicienda esse pronuntiavit ab eo, qui commentarium 
ad Rhodium restituere studeret. 

Accedit, quod nemo qui solam Apollodori de Argonautarum 
expeditione narrationem legit, intellegere nequit, bibliothecae auc- 
torem Apolloni carmen ante oculos non habuisse. Nam Apollo- 


1089) y, Exkurse zu Euripides Medea: Hermes XV p. 485 n. 2. 


dorus non modo Apolloni nomen, cum narrationem lasonis expe- 
ditionis incipit, non profert, sed etiam p. 31 l. 12 de Harpyiarum 
fuga eius auctoritatem affert, quasi ad eum omnino nihil praeter 
illam adnotationem pertineat. Adde haec: Duobus locis Apollonius 
Rhodius latet sub verbis Apollodori: »oí uév« aut »éw«: p. 30 
l. I4, I5 — Ap. Rh. IV. 1641 sq., 1669!9? taque de Apollo- 
doro Apolloni scholiis uso idem accipiamus necesse est, quod de 
Hygino ipse Eduardus Schwartz pronuntiavit !!9 atque statuendum 
est, bibliothecae auctorem Argonautica e compendio quodam 
descripsisse, in quo Apolloni Rhodi argumentum relatum erat 
additis fabularum discrepantiüis atque cum illo Medeae et Medi 
filii fabulae erant coniunctae. 


Atque si ea, quae Diodorum Dionysi epitomae aliunde adiecisse 
vidimus, perlustramus, adparet, eum e libro quodam illa sumpsisse, 
qui itidem Argonautarum expeditioni adnexuerat fabulas de Peliae 
morte, de Medeae facinoribus usque ad Medeae in Asiam reditum et 
ad Medum Asiae regem factum. Idem Diodori auctor etiam Phrixi 
fabulam praebuit (c. 47 8 r, 2), quam a Scytobrachione alienam 
cum Apollodoro consentire supra monuimus. Atque quamquam 
paucas modo adnotationes ex ilo compendio Diodorus servavit, 
tamen nonnulla Apolloni vestigia in eis deprehenduntur. Nam sicut 
Apollonius I. 1240 sq. Diodorus narrat, Herculem in Asia ab Argo- 
nautis esse relictum; causam autem aliam atque poeta profert: 
Herculem ut aquam peteret, abiisse, Quare Ed. Schwartz p. 3 
fabulam Hesiodeam (v. schol. Ap. Rh. I. 1178, 1281) apud Dio- 
dorum sibi investigasse videtur adnotans, nihil valere, quod Dio- 
dorus et Pindari scholiasta Pyth. IV. 303 pro Magnesia Thessaliae 
vulgarem fabulam secuti Mysiam reposuerint, At ne afferam, me 
eodem iure dicere posse, Diodorum Apollonium secutum errasse 
modo in eo, quod non Hercules, sed Hylas aquatum abierit, pro- 


109) y, Ed, Schwartz: de Dionysio Scytobrachione p. 15 n. 2, qui quidem, 
quomodo hoc explicari possit, non dicit. 

110) p. 24 de Dionys. Scytobr. dicit Eduardus Schwartz: »Hyginum non ipsum 
carmen Apolloni manibus trivisse, sed argumenta cum scholiis commixta compilasse, 
pauca quasi narrationis lumina atque ornamenta de suo ipsius ingenio admiscuisse... 
veri multo videtur similius.« 


Lg -— 


nuntiem solum quod constat, Diodorum in Apolloni Argonautica 
respicere eo quod adnotat, Herculem in Asia esse relictum, in 
Hesiodum eo, quod dicit, Herculem abiisse, ut aquam peteret. 
Etiam c. 48 $ 3 Diodorus Apolloni rationem habere videtur: nam, 
quamquam historicus quidem draconem aurei velleris custodem a 
Medea venenis esse necatum, sopitum modo esse poeta (IV. r50 sqq.) 
narrat!!! tamen Diodori verba, quae sequuntur: sai (JMdew) uec" 
"Iácovog viv imi $áAerrav xüráfacw moujsuc9«i«, ad Rhodium re- 
spiciunt, qui Medeam cum uno lasone vellus rapuisse narrat (IV. 
114—205). Praeterea Diodorus 41 8 3 Argo navem ab Argo, qui 
eam aedificaverit, nomen accepisse a nonnullis mythographis tradi 
dicit; Argum Minerva adiuvante navem illam fabricasse Apollonius 
v. I4 commemorat (cf. schol. 4). Denique Diodorus c. 56, ubi 
varias scriptorum sententias de Argonautarum e Ponto reditu 
perlustrat, 8 7 fortasse contra Apollonium pugnat!!?), quippe qui 
Argonautas per Istrum flumen e Ponto in mare Adriaticum navi- 
gasse finxerit (284, 592 sqq). Quae cum ita se habeant, mihi qui- 
dem veri videtur simile, Diodorum lacinias, quas Dionysi epitomae 
adsuit, ex eodem libro sumpsisse, quo aut ipso aut ab aliis excerpto 
fortasse etiam. commutato Apollodorus et Hyginus ad fabulas de 
Argonautis et Medea componendas usi sunt. Itaque iam ante Dio- 
dori aetatem mythographum, qui Argonautica narraret, Apolloni 
carminis argumentum exarasse atque suis locis fabularum discre- 
pantias adnotasse accipiendum est. 

Attamen nondum refutata est sententia, quam Carolus Robert 
et Eduardus Schwartz promulgaverunt, doctrinae frustula, quae in 
bibliotheca Apolloni argumento adiecta sunt, sumpta esse e scho- 
lis Apollonianis. Res autem gravis est, cum hinc profecti viri 
docti eo devenerint, ut scholia a mythographis excerpta esse statue- 
rent; itaque iterum eam pertractari haud supervacaneum ratus fusius 


13) cf, schol. 156, quod adnotat, secundum Pherecydem draconem ab lasone 
interfectum esse. — Itaque cogitari potest aut Diodorum Apolloni et Pherecydis 
fabulas miscuisse, aut neglegenter solum Apolloni fabulam retulisse, 

312) Otto Sieroka l.l. p. 9 propter ultimi S 8 enuntiati orationem obliquam 
censet, Diodorum aliunde deprompsisse causam, qua Apolloni fabulam refutat. Sed 
pluribus exemplis supra evicims, sola oratione obliqua nihil demonstrari in Diodori 
fontibus quaerendis. 


— 9I — 


fortasse, quam hoc loco aptum videatur, disseram. — Aggrediar 
autem potissimum Eduardum Schwartz, quippe qui uberius et accu- 
ratius sententiam exposuerit. 

Postquam enim sibi persuasit (p. 4), paene omnia scholia ad 
Apollonium (p. 11 et 31 sq.), nonnulla ad Pindari carm. Pyth. IV 
et ad Euripidis Medeam descripta esse e Dionysio Scytobrachione, 
p. 30 inquirens, quis tantam hanc doctrinae molem ex illius libro 
de Argonauticis in Rhodi poetae commentarios transduxerit, ex 
eo, quod in schol. Ap. Rh. I. r039 a Sophocle grammatico Dei- 
lochus quidam affertur, quo Scytobrachionem usum esse traditur 
quidem nusquam, sed ex concentu schol. Ap. Rh. I. 1039 et Pin- 
dari Pyth. IV. 337 adparere putat, conclusit, Sophoclem illum, 
quem inter Apolloni scholiastas subscriptio nominat, Dionysi copias 
in commentarium transscripsisse. Quod si verum esset — nam 
demonstrasse id Eduardum Schwartz nemo putet — auctor, qui 
Argonauticarum fabularum varietates docte collegit, illis scholiis 
uti non potuit: hunc enim primo a. Chr. n. saeculo vixisse demon- 
stravimus, ille autem Sophocles, cum contra Irenaeum, qui post 
Caesium Bassum et ante Soranum Ephesium vixit, pugnet, non 
ante initium alterius fere p. Chr. n. saeculi fuit!!$), Neque sen- 
tentia illorum virorum doctorum servatur, si a Theone, antiquissimo 
trium Apolloni scholiastarum, qui in subscriptione nominantur, illa 
doctrina commentario adiecta est, quippe qui sub Augusto fuerit !14). 
Sin autem revera Theonem hoc fecisse demonstratur, corruere 


118) Trenaei mentionem fecit Soranus Ephesius, qui teste Suida Trajano et 
Hadriano imperatoribus Romae docuit, in libro, quem scripsit ztegh "ErvuoAoyuov 
roU OGoueroc ToU avOQo7tOv: v. Orion. Theb. lex. s. v. wm coll. Etym. Magn. 
et Meletio p. 92. 11 in Crameri anecd. Oxon. III. Vide Paulum Voigt: de Sorano 
Ephesio, diss. Gryphisw. 1882. Discipulus autem erat Irenaeus seu Pacatus Suida 
teste Heliodori metrici, qui post Caesium Bassum vixit, V. Henr. Keil: quaestiones 
grammaticae Lipsiae 1860 et Mauritium Haupt: opusc. III p. 434 sqq. Warnkross, 
quo tempore fere Sophocles vixerit, invenit: v. thesin 2 post suam dissert. de par- 
oemiographis Gryph. 1881. Udalricus de Wilamowitz in scholis nobiscum argumen- 
tationem communicavit. 

114) cf, Giese: de Theone grammatico p. 38 sqq. diss. inaug. Münster 1867. 
Iam Maximilianus Warnkross l. l. thes. 1 pronuntiavit, a Theone et in Apolloni 
commentarium transcriptas compilatas esse fabularis doctrinae copias, quas quidem 
Eduardum Schwartz secutus Scytobrachioni adscribit. 


— 02 — 


Caroli Robert et Eduardi Schwartz sententiam adparet. Atque 
demonstrare etiamsi non possum, tamen simile quidem veri reddere 
conabor. Reperiuntur autem ea, quae Theonis sunt, comparandis 
Apolloni scholiis cum scholiis ad Theocritum, Lycophronem, Nican- 
drum, cum quattuor illos scriptores a Theone commentariis instruc- 
tos esse tradatur. Quod iniuria negavit Eduardus Schwartz (p. 30 sq.) 
neque recte conclusit, cum multo breviora essent et exiliora illa, 
quam Apolloniana et ad nimis diversa genera pertinerent, Theocriti 
scholiastas ex Sophoclis copiis hausisse. Nam ad hanc pauper- 
tatem invidia temporum scribarumque neglegentia redacta sunt, 
neque omnino cogitari potest potissimum propter generum illam 
diversitatem Theocriti interpretem Apolloni commentarios inspexisse, 
ut fabulas velut de Prometheo (schol. Theocrit. id III. 76 — schol. 
Ap. Rh. II. 1248) aut de Endymione (schol. Theocrit. id. III. 49 — 
schol. Ap. Rh. IV. 57) cognosceret. Itaque rectissime hanc ratio- 
nem Theonis commentarios inveniendi adhibendam esse censeo !!5). 
Inde autem elucet, Theonem ad Apolloni carmen adscripsisse haec 
pretiosa scholia: de Endymione (schol. Ap. Rh. IV. 57 — schol. 
Theocrit. III. 49), de Prometheo (schol. Ap. Rh. II. 1248 — schol. 
Theocrit. III. 76), de Melampode (schol. Ap. Rh. I. 121 — schol. 
Theocrit, II]. 43), de Mantone Tiresiae filia (schol. Nicandr. 
Ther. 958 — schol. Nic, Alex. 11 — schol. Ap. Rh. I. 308) !!9). 
Quas fabulas ad Argonautarum expeditionem pertinentes Theo 
ad Apolloni versus adnotaverit, propterea ad enucleandum diffi 
cilimum est, quia illas fabulas Theocritus et Nicander vix strinxe- 
runt et vetera Lycophronis scholia quondam sine dubio ditissima 
miserrime concisa sint, Tamen vestigia non desunt: velut de Hyla 
Theo disseruit ad Ap. Rh. I. 1236 (— schol. Theocrit. id. XIII. 46) 
et IL i31 (cf. schol. Theocrit. id. XIII. 7) ac fortasse de Cytaeo 
oppido Colchidis ad Ap. Rh. IL 399 (cf. Lycophron 172, 1312 cum 
scholl). Quamquam igitur certe parvam modo Apolloni scholiorum 
partem Theoni tribuere licet, tamen manifestum est, eum multas 


115) Udalricus de Wilamowitz eadem ratione Theonis copias investigandi utitur: 
v. ex. gr. Isyllos von Epidauros p. 177 n. 33, Antigonus von Carystus p. 70. 

116) Fortasse a Theone adscripta sunt etiam scholium Ap. Rh. IV. 814, cf. 
Lycophr. 174, et schol. de Achille in Elysiis campis Medeae marito, schol. Ap. 
Rh. I. 916 confer cum Lycophr. 73 et 219 cum schol. de Samothraca. 


fabularum varietates collectas in commentario ad Rhodium poetam 
edidisse ita, ut dissimile quidem veri non videatur, eum multa talia 
attulisse et praecipue ea scholia modo et ratione illis simillima, 
quibus variae de Argonautis fabulae docte explicantur. 

Ut autem aD alia parte commendem meam sententiam, Theonis 
temporibus demum magnam fabularis doctrinae molem in Apolloni 
scholia pervenisse, monuerim, cogitari non posse, nedum demon- 
strari, eam ante annum 50 a. Chr. n. in illis commentariis fuisse. 
Quid enim faciunt ad poetae versus explicandos ingentes illae enu- 
merationes variarum fabularum et multorum nominum, quid ad 
artem intelligendam, quid ad fontes cognoscendos? Omnino nihil, 
quamquam libenter concedo, saepius inter magnum numerum ad- 
scriptarum fabularum etiam eam inveniri, quam secutus est Apollo- 
nius. Sed ut eruerentur poetae fontes, permagnam illam turbam 
neque adnotatam esse neque collectam eo evincitur, quod is, qui 
revera poetae fontes ipse quaesivit, nihil nisi ipsum illum fontem 
adpinxit, missis nimirum eis scriptoribus, quibus poeta non usus 
est: Asclepiades Myrleanus (v. schol. Ap. Rh. I. 623). Quem cum 
circa annum 65 Komae docuisse constet 117), sequitur, eo tempore, 
quo ille Diodori Apollodori Hygini fons de Argonauticis conscrip- 
tus esse censendus est, nondum fuisse morem, magnas fabularis 
eruditionis copias, quae lectorem ad poetam melius intelligendum 
prorsus nihil adiuvant, in commentariis accumulare, sed ea modo 
ab interpretibus esse adnotata, quae revera lucem versibus afferunt ; 
quod solum dignum est philologis. 

Quoniam igitur demonstravimus, primum de Argonautis ad. 
notationes, quas Diodorus Scytobrachionis epitomae adiecit, ex 
eodem fonte manasse, unde Argonautarum fabulae in bibliothecam 
et Hygini genealogias pervenerunt, tum illius fontis auctorem Dio- 
doro antiquiorem e scholiis Apollonianis haurire non potuisse, 
iamiam restat, ut evincamus, historicum Siculum, qui Argonautarum 
mythos cognosceret, alium librum non adiisse, atque mythographi- 
cum illum, cui heroum stemmata et plurimas libri IV fabulas debet, 
Ac nescio, an quisquam de hac re non dubitet. Neque enim eadem 
indicia, quibus ducti ceteras illas Diodori fabulas uni fonti addixi- 


1T) v, Suidas. s. v. 


mus, desunt in Argonauticis. Nam veras antiquas fabulas, non 
posteriorum commenta, haud sine discrepantiüs Diodori de Argo: 
nautis adnotationes praebent, sicut ex. gr. Herculis parergorum 
narratio. Praeterea Diodori fontem mythographicum Apollodoro 
et Hygino propinquum esse intelleximus: ergo, cum ea, quae Dio- 
dorus de Phrixi fuga, Iasonis expeditione, Medeae facinoribus bre- 
viter commemoravit, artissimo vinculo cum Apollodoro et Hygino 
coniuncta sint, veri est simillimum, etiam Argonauticorum Diodori 
ea, quae significavimus, ad eundem illum mythographicum historici 
fontem pertinere. 

Quae cum ita sint, iam fere cognoscitur, quale fuerit compen- 
dium illud fabulare, cuius rivulos. in Diodoro, Apollodoro, Hygino, 
aliis mythographis per scholia dispersis deteximus. 

Ac primum quaerimus, quo tempore exaratum sit. Terminum, 
ante quem scriptum est, certe indicat Diodorus. Qui cum post 
Caesaris mortem fio jxyv. tavogixájv. condere coeperit neque finem 
ante annum 2I fecerit!!?), ante annum 44 librum illum ortum esse 
concluditur. Terminum autem, post quem editum est, adhuc alium 
investigare nequeo atque Dionysi Scytobrachionis aetatem, qui fere 
circa annum IOO vixisse videtur!!9) Eius enim in illo compendio inter 
alios mentionem esse factam, colligo inde, quod et in bibliotheca 
p. 29 l. 28 (— Hyg. fab. 14 p. 49, 1l. 5 M. Schmidt — schol. 
Ap. Rh. I. 1289) commemoratur et latet sub verbo: »&woi« apud 
Diodorum 47 8 5 (— schol. Ap. Rh. I. 256) in Argonauticis, 
quae composuit e Dionysi epitoma et laciniis fontis sui mytho- 
graphici. | 

Tum nostra interest cognoscere, quas fabulas illud compendium 
primi a. Chr. n. saeculi complexum sit. Atque ex eis, quae Dio- 
dorus ei debet, videmus, id tradidisse Herculis eiusque filiorum, 
Thesei, Ixionis, Aesculapi, Pelopis, Tantali, Niobae, Daedali (77 


118) v, Diodor. I. 4. 7 et XVI. 7. cf. Mommsen: rómische Forschungen II 
p. 267 n. 61 et p. 549 n. Itaque non nimis mentitus esse Diodorus videtur, qui I 
C. 4. I per triginta se annos operam in historia universali scribenda navasse 
affirmat, 

119) Solam ansam praebet Sueton. de grammaticis VII, qui quidem non temere 
credidit, M. Antonium Gniphonem, C. Iuli Caesaris pueri. magistrum Scytobrachionis 
discipulum fuisse, »cum temporum ratio vix congruat.« 


8 7—9) facinora; stirpes explicasse Tectami Cretensis (60 8 2 sqq.), 
Aeoli (67 8 2), Asopi (72), Teucri Trojani (75), Cadmi (2); narra- 
visse fabulas de Oedipode, de septem ducum contra Thebas expe- 
ditione, de Epigonorum victoria (64—0606), de Argonautis et Medea. 
Itaque si ex his laciniis suspicari licet, quantum totius libri fuerit 
argumentum, non temere mihi videor conicere, totam Graecorum 
historiam fabularem in eo fuisse congestam. 

| Ingentem autem materiem sic disposuit auctor, ut generum 
stemmata construeret atque unius cuiusque herois aut heroidis faci- 
nora et fata breviter narraret, eodem igitur modo, quo Apollodorus 
historiam fabularem composuit. Non autem compendii illius auctor 
neglexisse videtur discrepantias, quae de his rebus inter scriptores 
erant, adnotare. Diodorus quidem illas doctrinae copias contemp- 
sit — adnotavit modo, secundum Minoem, Lycasti filium, ab aliis 
Iovis filium dici — sed in Apollodori Teucri Trojani progeniei 
stemmate, quod prorsus cum Diodoro consentire supra ostendimus, 
p. 111 l 2 legitur: (2feouédwv) »yapeti Zrovuo 5v Zxauóvógov, 
xarà Óé rwac llAoxíav vüv 'Opoéuc, xav! iíovo 0€ devxinngry.« 

Quam rationem compendii auctor in fabulis narrandis secutus 
sit, ex Argonauticis et Thebanis fabulis intelligitur. Nam qui illa 
referret, Apolloni carminis argumentum descripsit et Euripidis 
Phoenissarum prologum paene ad verbum excussit, qui Oedipodis 
sortem breviter complecteretur.  Adparet igitur, mythographum 
ilum e variis cuiusvis fabulae formis eam elegisse, quam inter 
aequales notissimam esse scivit. Quae sententia probatur eo, quod 
apud Diodorum Hippolyti Coroniferi prologi nonnullos versus in 
c. 62 8 2 cognovimus, atque Sophoclis Trachiniarum argumentum | 
Herculis mortis narrationi (38) subesse videtur. | Additae autem 
erant brevi narrationi fabularum discrepantiae. Quod iam cognos- 
citur e Diodori paupere et neglegente compendii epitoma. Nam 
saepius diserte adnotat, alios scriptores aliter fabulam rettulisse, 
velut in fabulis de Argonautis, Medea, Hesperidum malis, Meleagri 
morte, Thesei ad inferos descensu, Centauris etc, aut varias eiusdem 
fabulae formas conglutinat velut c. 28 de Hippolyto. Ac Diodorus, 
cum veram heroum historiam, ergo unam scribere sibi proposuisset, 
variarum fabularum multas certe abiecit. Atque vix invenitur in 
bibliotheca, cuius non paucae partes Diodori fonti fabulari pro- 


pinquae sunt, aut in Hygino aut in scholiis, quae mythos illustrant, 
ula fabula, quae non sit aut additis discrepantiis ornata aut con- 
taminata ex variis fabulae formis. 

Iam vero exsistit quaestio, utrum illius compendii auctor, qui 
fere inter annum rOO et 50 a, Chr. n. scripsit, ipse et poetas 
et mythographos veteres excerpserit, an modo congesserit in unum 
librum, quae alii antea collegerant. Atque vertor contra Carolum 
Robert, qui excursu VI libri, quem inscripsit: »Bild und Lied«, 
docte et sagaciter de hypothesibus egit. Ait enim (p. 242 sqq): 
»auch andere, der Dichtung fremde Zusátze pflegen die Hypotheseis 
zu haben; so, um von der Angabe abweichender Versionen in 
andern Dichtungen zu schweigen, namentlich eine mehr oder 
minder ausführliche Erzáhlung der Ereignisse, welche vor dem Zeit- 
punkt, mit dem das Stück beginnt, fallen und die Voraussetzung 
desselben bilden; natürlich ist man bei Abfassung derselben darauf 
bedacht, sie móglichst vollstàndig aus den im Stücke selbst über 
die Vorgeschichte gegebenen Andeutungen zusammenzustellen ; 
allein nicht immer gelingt es, auf diesem Wege über jeden einzelnen 
Punkt Aufklárung zu erhalten, und gerade in solchem Falle ist 
eine ausführliche Darlegung der Vorgeschichte doppelt im Interesse 
des Lesers. Die Aufgabe ist nun, der Sagenversion, die der Dichter 
als die seinem Publikum vertraute und bekannte voraussetzte, móg- 
lichst nahe zu kommen und sich vor allem nicht in Widerspruch 
mit dem Stücke selbst zu setzen. Die so entstandene Erzáhlung 
wird aber in der mythographischen Litteratur, ebensogut wie die 
hinzugefügten Namen, dem Dichter selbst auf Rechnung gesetzt 
und unter seinem Namen citiert. Ein lehrreiches Beispiel : dafür 
bieten die Scholien zur llias d. 325.« At demonstrandum est, quo 
tempore tales $zo9éoctig, quales dicit vir ille doctissimus, compositae 
sint. Eae autem zoJécuc, quas Aristophanes Byzantius suis fabu- 
larum editionibus praescripsit, nihil omnium eorum, quae Carolus 
Robert vult, exhibent. Sed ad ipsum exemplum illud accedamus, 
quo vir doctus sententiam suam comprobari censet: schol. 4. 325 
AD - bibl. III. 4, 3. Scholium enim, quod subscribitur: »7 torogí 
z&Q' Evgiuíóg iv Báxyoig«, nihil praebet, quod in illa fabula Euri- 
pidea inveniatur; cum autem Apollodorus, quem verbo tenus cum 
illo scholio 'consentire Eduardus Schwartz observavit, paucis post 


IL INDEX CAPITUM 


I. De Dionysio Scytobrachione . . . ......... 0p. 5—24 
II. De Diodori fabulis Bacchicis . . . . . .. .......... p. 25—32 
III. De Timaeo et Matride. . . . .. .. . .. e] i9 o o on 9 n pP. 33—44 
IV. De fabulis Diodoii libri IV quae restant. . . . .. ... .. P. 45—79 
V. De compendio fabularis historiae Diodoro antiquiore. . . . . ... p. 80—99 


IL. INDEX RERUM ET AUCTORUM 


Acastus. .... len p. 21 | [Apollodori] bibliotheca (Hercher) : 
Aeetes . .. ..... ll. p. I3 sq. p. 181. 2— p. 19 l. 10 . . p. 61 
Áegeus — Augeas . . . . . . . P. 53 p.211.3—5 . .. . . . . p. 22 
Aelian, frg. 207 (Hercher) . . . p. 78 p.221 13—16 . . . . . . n. 63 
n.h.IIlL 39 ....... n. 89 p.2324 . . . . . . . . P. 57 
v. h. I. $ ...... e. p. 69 p.271.7 Dp. I5, 17 
vh. X.18. ....... n. 46 p.27 1.27 0. p.17 
Aeoli progenies . . . . . . p. 68, 78 p. 29 1. 28 . p. II, 94 
Aeschylus. . . . . . . . . . ep. 41 P.301.14 .. .. . . . . P. 17 
Aesculapius . . .. . . .... P. 53 p.35126 .. .... .. p. 16 
Agroetas . . . . .. p. 76; n. 28, 33 p.361.21—23 . . . . . . p. 18 
Alcaeus ze: Hercules . . . . .. p. 41 P. 36 1l. 26 e) tm n P. 19 
Alcidamas: Ulixes 8 I4 sqq. . . p. 73 p.37 l1. 0. p.20. 
Aleman . . . . . TP p. 60 p.371.4sqq.. . . . . . . p. 20 
Aleadae Sophoclis . . . .... P. 73 P. 53. Iosqq. . . . . .. P. 39 
Alexandrini poetae in Compendio P.54128 .. .. . . .. P. 44 
alati .. .......: |.p.97 p.55125 ....... «Pe 44 
Althaeaa . . . . . . . . «e. P. 61 p.581.12 . . . . . . . . P. 54 
Amazones TP p. 27 p. 601.19 sqq. . . . . . . p. I5 
—  inAttiea. . . . . . . p. 79 p.60416......... n. 55 
Amyntor, rex Ormenii. . . . .. n. 94 p.6419......... p. 76 
Antiochus Syracusanus . . . p. 39 sq. p. 64124 .. . . . - . . P. 78 
Antio Ixionis pater. . . . . .. P. 54 p.651. 1,18. . . . . . p. 78 
Apollodorus Atheniensis : zregl 9&0» p. 98 p.6613sqq. ...... P. 77 


— IO2 — 
[Apollodori] bibliotheca (Hercher) : Athenaeus: 
p. 661.8, 15. . . . . . . p. 76 P. 411À......... n. 91 
p.661.28 .. .. .... p. 65 P. 515 D, E ....... p. 1o 
p.671. 15—25 . . . . . . p.69, Atlantiles. . . . .. . . . . . p. 78 
p.68120 ........ p. 69 | Atlantiorum fabulae . P*,27 5qq. 
p.69l4sqq. ...... p.7o|AÀuga. . . .. .. e s p. 73 
p.701. 6. .. ......p.72|!Augeas . . .. .. P. 53, 72 
p.701l12 .... .... P. 54 
p.711 1... .. .. .. n. 89 Bacchi partus . . . . . .. p. 58—60 
p.711.255sqq. . . . . . . p. 73| Bacchi duo, tres. . . . . . .. p. 3! 
p.731 27 .. . . . . . . n. 94 | BaGíAeae rj ueydÀg untuo - - . . p. 29 
p. 761.6 sqq., 1. 25 . . . p. 62| Boeoti genus. . . . . . . . .. p. 68 
p.801. 9—12. . . . . p. 58, 63 
p.811. 21—2$ . .. . .. p. 63| Oadmi progenies. . . . . . . . P. 58 
p. 84 1. 23 — p. 86 p.58|Centaui. . . . . . . . . . P. 53 sq. 
p. 86... . ... .. . . p.96|Cice .. . ... .. . .. p. 13, 22 
p.901.9sqq. ...... p.47|C. LL. X. 2 p. 746—750. . . . n. 46 
p.92125 ........ p. 85 | Clemens Alexandrinus: protrept. p. 27. p. 60 
p.931.15993. . . . p. 55, 66, 86|Cocalus. . . . . ... . p. 39 Sq. 
p.971.22s0q. . . . . . . p. 67 | Creta, antea Idaea nominata. . . p. 28 
p. 1021. 15—22. . . . . . p. 73 | Crius (Kgióc), Phrixi paedago- 
p.1051. 59 .. .. .. .. p. 98 gus... . s 0. P. I3, I5, 23 
p. 1051.225sqq. . . . . . p. 53 | Compendium mythologicum inter 
p.106 1. 6—12. . . . . . P. 53 IOO et 45 a Chr. n. scriptum p. 94 sqq. 
p.1071.19—24. . . . . . p. 65|Curtius IV. 32. . . .. . . . n. 4 
p. 1091.17. . . . . . . . p.41|Cyathus. . . .... .. . n. 91 
p. 1111.2. ....... p.95|Cychreus ......... P. 53 
p. 1131. 5sqq. . . . . p. 52 sq 
p. 122421. 10—15. . . . . . p.63| Daedalus . . . . . . . . . .. p. 64 
bibliothecae ^ epitoma — Vati- Daphnea Sibylla. . . . . . .. n. 80 
cana . . . . . p.62,64, n. 4 | Daphnus ......... P- 34 sq. 
Apollonius Rhodius. . . . . p.89,97 | Deianira. . . . . . . . .. .. p. 61 
Apolloni Rh. commentarium . . . p. 91 | Deianirae et Herculis filii . . . . n. 93 
Argo navis . . . ....... p.17|Deilochus. . . . . . . . . . . P. 91 
Argonautàe . . . . . ... p. 11—235 | Diodori ratio fabulas tractandi . p. 80 sq. 
Ariadna. . . . . 08S s n 5. P. 63 sq. | Diodorus: | 
Aristteus . . . . . .. P. 40 sq., 43 I'19.2. . . . . . . . . n. 33 
[Aristoteles]: mir. auscult. c. 102 . p. 35 I. 53—55 . . . . . . p. 27—29 
Aristoteles: Zeuo99oqxov ztolere(a p. 29 56—61 . . . . . . p. 27 sqq. 
Ama ...-..^.^.^.-.2.25^52. p. 68 60.......... p. 78 
Artemo Casandreus. . . . . p. IO sq 61.3... s. p. 29 
Asclepiades Myrleanus . . . ... P. 93 63 .. l.l res p. 31 
Ásopi progenies . . . . .. .. p. 52 64. 3—5 . p. 318sq., 58—60, 97 
Athenaeus: p. 44 D . . .. .. p. 42 66.5,6 .. .... p. 7—9 


103 


Diodorus : Diodorus : 

III. 67. 3, 4 « pP.» 25sq., 30 IV. 85. . .. . ..... P. 41 
68—71 .. . . . . . . p. 27 V. 3442....... P. 34 
Josqq. . . . . . . p. 28 sq. 7. 6 . . . . . . . NX p. 68 
44. lr n p. 30 I$ ...... rcr sn P. 39 

IV. 2— III. 64. 3sqq.. . p. 31 sq. 25—32 . . . . . . . . P. 37 

p. 58—60, 97 47... rr ns p. 29 
"CRM p. 31 60.4... ...... p. 62 
9—16. . .. . . . P. 41—44 64... .... rs p. 29 
11.3. . . . . . . 04 Pe 44 VI.frg. 7. 4... . . . . . P. 57 
17—28 . . . . . . p. 33—39 XII. 71. 2. . . . . . . . . P. 39 
18.4. .. ... s. p. 41 XVII.51 . . . . . . . . .. Dn. 4 
29. 2—4 . . . . . . . p. 26 $2 . . e ee e n n. 5 
26.1. .. ...... P. 65 | Dionysius Scytobrachio non doctus 
26.2,3 ..... P. 76 sq. grammaticus . p. IOsqq., 30 
27 ...... rn lr p. 77 Zhovogou x«l iÓ9nvag 
29,30 . . . . . . P. 39, 69 OTQutiE . . . . p. 28 sq. 
31—39 . . . . . . p. 69—79 a Compendii auctore ad- 

32. 4, 5 — IV.49. 3, 6 . p. 71 hibtus . . .... P. 94 
34 35 . . . . . P. 61, 73sQ. »historiame scribit. n. 27 
37 ee e s n.93|Dorieus . . . . . .. . . . .. p. 36 
40—56 .. . ... p. I1—23 
45. 4 . Pe 13, 14, 20, 22 | Eyxoutet xaraAoyaómy certe post 
46.5... re s p. 41 86 a Chr. n. in ludos graecos 
49.356 . . . . . . . p. 71 recepta. . . . . .. P. 42; n. 54 
57,58... . p.62|Eioneus. . . . . . . . . . . . P. 54 
59—62 . . . . . . p. 62 sqq. | Elis ab Hercule capta. . . . . . p. 72 
62 ......-.-.-.. p. 86 | Enchiridia mythologica . . . p. 98 sq. 
| 62163... . . . .. p. 65 |'E«nucglc — &oyoioloyeuxr | 1884, 
65... rss p. 66, 85 p.124 sqq. . . . . . « . . P. 42 
66.......... p. 67 | [Eratosthenis] cataster. II. . . . . p. 40 
67. 2—7 . . . . . . . p.68|Eryx . . . . . .. . c. p. 34 SQQ. 
68... ll rs p.57 Eunomus . . . . . 4... es n. 9I 
69.5... . . e. P. 54—56 | Euripides: 
69, 70 . . . . . P. 53 sqq. Bacchae, prolg. . . . . p. 96sqq. 
74 ......2.27 5 P. 53 —  v.337380Qq. . . . . p. 40 
72... ee n pP. 52 sq frg. p. 163 . . . . . . . . n. 25 
7)3 - - e e e. P. 47 Sq Hercules, v. 359 sqq. . . . p. 43 
74 4 e n n n n p. 47 — v 3602 . .. .. P. 44 
'LERRERCPRPRPPPP p. 46 Hippolytus, prolg. . . . p. 65, 86 
76,77 4... . P. 64 — v. 34 Sqq.. . . n. IO6 
80 .......... p. 40 Medea, v. 9 . . . . . . . n. 26 
81,82 ... . . . . . p. 41 — «w297...... n. 22 
83—88 . . . . . . . X P. 34 — v. Il94. . . . . . n. 2I 


———— 


C —À n ——M —— À D o —À M — M H— P A— P € — 9 . 


BLULTTILIE 


— ]IO4 — 


Euripides : 
Medea, v. 1387 . . . . . . p. 16 
Phoenissae, prolg. . . . p. 83sqq. 
Eurytidae . . . . .. . . ... n. 95 
Euryjtus. . . . . 4... ees p. 69 


Farmnesiana tabula p. 38, 42, 70, 71, 73; 


n. 84, 90, 92, IOI 


Gligantomachia in Phlegraeis campis 


commissa . . . . . . . .. P. 34 
Hecsta . . . . ... . . p. 13, 20 
Hecataeus Teius . . . . . . .. P. 32 
Helena a Theseo et Pirithoo rapta p. 65 
Hellanicus. . . . . . . . . p. 81 sq. 
Heracdidae. . . . .. . . . . . p. 62 
Heraclitus: zregl &zíOt0Y, 4 p. 78 

20 . . n. 99 

Hercules — Aleageus . . . . . p. 41 
Argonautarum dux p. II, I2 

Herculis laborum ordo P. 43, n. 55 
parerga . . . . . . p. 72—75 

et Deianirae fili . . . . n. 93 
Herodotus: V. 43, 46 . . . . . p. 36 
Hesiodus: frg. 97 Rzach . . . . p. 6t 
frg. 134. . . . . . . n. 94 
theogonia, 337 . . . . n. 64 

Hesiona. . . . . . . . . . p. 7O sq. 
Hesperides. . . . . . . ... p. 76 sq. 
Hippolytus. . . . . . . .. p. 65, 86 
Homerus a Diodoro saepe laudatus p. 41 
E. 638—642 . . . .. p. 71 

I. 553—599 . . . . . p. 61 

A. 200Ssq. . . . . . . p. 29 
Hyginus: astron.. . . . . . .. p. 98 
faulae. . . . . . .. p. 98 
34-4-.-..-2..1.« n. 27 

9 . P247 

14 . 2. e en e P. 94 
Ig... rr n s n. I9 

24. 2 ror on s n. 26 

25... eer n n. 2I 
26... . c.n p. 20 


Hyginus fabulae: 


27 . 4... e oh on n n on p. 2t 
30... . rns P. 43: 445 76 
31 ......... p. 72, n. 85 
32 ..........n s n. 93 
33... . e. pP. 56, 72, n. 85 
375,38... .. . . . .. p. 62 
39... e e e n s n. 89 
4O . . . 4. e. ro oon t| P. 64 
42... . e e eor on on p. 63 
43. 4. erre or o oh on on P. 93 
613........^.-.^.. P. 57 
62. .....-.2.2.5.. P* 54 Sq. 
68,69 .. .. . . . . .. p. 66 
JO... eet rns p. 57 
7]8 4... ee e e s P. 65 
82... ....-.-.-.-.5.. P. 47 
84... eee e s p. 48 
89... .. .. cr n s n. I6 
162. .......2-.2^.2^.. n. 93 
167 .. .. ..... p. 31, n. 38 
I71—174. . . . . . 4. e s p. 6i 
178, 179. . . . . 4. « p. 58 
Hyginus frg. Niebuhrianum p. 98 
Joso ........ . p. 12 sqq. 
Idaea. . . . . . . . . . . . p. 28 
Iiacae tabulae. . . . . . . . . P. 97 
Iodla .......-...... p. 69 
Iphtus .. .. .....-... p. 69 
Irenaeus sive Pacatus . . p. 91, n. 1Ij 
Ister Calimachius . .. .... p. 81 
Ixio .. .. ....... rs P. 54 
Laomedo . . . . .. . .. p. 7o sq. 
Lapiha . . . . . . . . .... P. 53. 
Linidiscipui. . . . . ... p. 25 sq. 
[Longinus]: zregh vovg III. 2 . p. 42 
Lycomedes . ......... p. 65 
Lycophro: Alexandra, v. 694 sqq. . p. 39 
Lysimachus . .. .. ..... p. 98 
JMawiog — Mavto...... P. 57 
Matris ... .. ..... p. 4! sqq.