Skip to main content

Full text of "Quaestiones Thucydidiae"

See other formats 


Google 


This is a digital copy of a book that was preserved for generations on library shelves before it was carefully scanned by Google as part of a project 
to make the world's books discoverable online. 

It has survived long enough for the copyright to expire and the book to enter the public domain. A public domain book is one that was never subject 
to copyright or whose legal copyright term has expired. Whether a book is in the public domain may vary country to country. Public domain books 
are our gateways to the past, representing a wealth of history, culture and knowledge that's often difficult to discover. 


Marks, notations and other marginalia present in the original volume will appear in this file - a reminder of this book's long journey from the 
publisher to a library and finally to you. 


Usage guidelines 
Google is proud to partner with libraries to digitize public domain materials and make them widely accessible. Public domain books belong to the 


public and we are merely their custodians. Nevertheless, this work is expensive, so in order to keep providing this resource, we have taken steps to 
prevent abuse by commercial parties, including placing technical restrictions on automated querying. 


We also ask that you: 


-* Make non-commercial use of the files We designed Google Book Search for use by individual 
personal, non-commercial purposes. 


and we request that you use these files for 


* Refrain from automated querying Do not send automated queries of any sort to Google's system: If you are conducting research on machine 
translation, optical character recognition or other areas where access to a large amount of text is helpful, please contact us. We encourage the 
use of public domain materials for these purposes and may be able to help. 


-* Maintain attribution The Google "watermark" you see on each file is essential for informing people about this project and helping them find 
additional materials through Google Book Search. Please do not remove it. 


* Keep it legal Whatever your use, remember that you are responsible for ensuring that what you are doing is legal. Do not assume that just 
because we believe a book is in the public domain for users in the United States, that the work is also in the public domain for users in other 
countries. Whether a book is still in copyright varies from country to country, and we can't offer guidance on whether any specific use of 
any specific book is allowed. Please do not assume that a book's appearance in Google Book Search means it can be used in any manner 
anywhere in the world. Copyright infringement liability can be quite severe. 


About Google Book Search 


Google's mission is to organize the world's information and to make it universally accessible and useful. Google Book Search helps readers 
discover the world's books while helping authors and publishers reach new audiences. You can search through the full text of this book on the web 
a[nttp: //books . google. con/] 


Gt ss, 533 


TRarbarb (Lollege «ibrarp 
FROM THE 


CONSTANTIUS FUND 


Established by Professor E. A. SorHocLzs of Harvard 
University for **the purchase of Greek and Latin 
books (the ancient classics), or of Arabic 
books, or of books illustrating or ex- 
ing such Greek, Latin, or. 

Arabic books," 


A 


QUAESTIONES THUGCYDIDLE.. 


d 


COMMENTATIO ACADEMICA 


8CRIPSIT 


fiC. PHILOS. 


EMIL KULLANDER 


UPSALLE MDCOCLXXIX 
TYPIS8 DESCRIPSIT IEBAIA8 EDQUIST. 


EN 
AUG 19 1910 


LiBRARULA 


DEI, 


Lo. I, 11, 1 sq.*) — 5 xci náA2ov oi Todec adstóy die- 
oneguérey và Ófxa Aie dvtetyov Bíg, voic dei Srrojnimopéyosc 
aysírados Óveec. meQiovdÍay dà sb $àJovr Byovteg vQog cis 
xe) óvteg "U9900& dvev Agavelag xa) yscpylag Evvexoc t0v 
7toáeuov diégegor, Qadíog dv payp xgavolivreg elàov, of ye 
xoi o!x cOg6os dAÀAG uégrs vo) a6) rraQOvts GytSiyOP, Tr0- 
. 4sogxíg Ó* d» nQocxaO:sLOpsvos éy dAaccové t& yoovo xe) 
üTtovOtEQOV "i Tooíav slAovy. Frustra conati sunt com- 
mentatores variis enarrationibus hunc locum inde & (góíwc 
ita expedire, ut omni ex parte satisfieret, et frustra, opinor, 
molientur, dum :terabitur verbum «Mov. Neque HERBSTIUS 
(Phlulol. 16, p. 288: »so würden sie leicht, im Kampfe die 
Sieger, den Feind bezwungen haben») hujusmodi sententiam 
e vulgata extórquere potest. Unde enim hsec »den Feind 
bezwungen haben? Licet enim. prius eov ad homines re- 
ferri possit, necesse erat tamen hos homines nominatos esse; 
ut nunc est nudum eio», plus, quam licet, intelligitur. 
Neque STAHLIUS (etsi cautius priore eldov excluso verba óa- 
Óiec &v u. xg. ita. convertit: »leicht wohl Sieger im Kampfe»,) 
quem ad modum, si, ut ipse vult, apodosin duceremus a 
voce soliogzxíg demum incipere, particula dé defenderetur, 
satis convincere potest. Nec vero CLASSENIUM (qui tamen, 
sicut etiam STAHLIUS, melius quam plerique superiores ante 
7t0A:00xíy virgula (,), non majore signo, interpunxit) nova 
sua explicatione [ut posterius sl4o» item atque dvrstyorv ad 
«of ys» (ut Subjectum) referretur] ad veritatem pervenisse 
arbitror. Sed argumentationem ejus inquiramus.  «pdye 
socsobrteg wiederholt das obige ém&id) udyo dxodigcav»; 


*) Paragraphi ex oditione OLASSENII laudatá sunt. 


2 


quod ita esse non facile mihi persuaderi potest. Etenim, 
ut ipse fatetur CLAss., enuntiatum ó$qÓíec àv xg. sidov 
apodosin efficit, ex protasi se? Evreycg 1O» noA. Ó«ég. pen- 
dentem. Substitutis igitur ém&d9 — éxgatgcav pro xge- 
voUytég ita: && Evveyog — Oiégegoy, ÓqÓíec &v, émneódr d- 
xgavncav, slÀo», quimritur: l)si illa pugna prima respicere- 
tur, nonne hic debuit scribi: xexgurgxóreg vel saltem xQosg- 
gayveg? 2) si prima illa victoréa aditus ad Trojam expu- 
gnandam satis patefactus esset, quid tandem opus fuit 
Evrexeg Oiegégeir? Idem in se erratum KRUEGBRUS admi- 
sit, disserens: »dass nicht etwa vorher éxgavgOqdar» (für 
éxgetgcav) zu lesen sei, zeigen die Worte uayu xoavobytsc.» 
xQaro)rreg igitur non repetit éxgavgaav, sed (victoriam vel) 
victorias significat, quas Grecos, ei di9990s Evvsydc Oy 7104. 
diég. i. e. in persequendo bello, reportaturos fuisse Thuc. 
opinabatur. Jam vero quod aovum proponit Class.: of ye 
xai oUx d99óo. — moAwQxig áy — dv dAaccovi xgóre: — 
&làov, quo modo hoc demonstrari potest? Primum enim 
repugnat supra scriptis: o& To«eg — vojg dei. 9noássmropáé- 
oic (— of ys oix dO900. — uégs, và) de) maQovn) dys- 
7taAos Orts; (quod ad ipsum mumerum respicit, ratione non 
habita certi cujusdam modi belli gerendi) —^.Deinde: quam 
ob causam oj ys ovx &O900& obsidione Trojam capere non 
conabantur, si ita, quod vellent, facilius consecuti essent? 
Mihi non est dubium, quin id omiserint eo ipso, quod pau- 
ciores essent (ovx dOJQoo:) quam ut possent id facere; etenim 
etiam tum Troes, sicut re vera faciebant, iterum et sepius 
ad manus conserendos erupissen£ (toig dei ÓuoÀ. dyvim.); 
ergo in ipsa hac notione osx &J90os inhsmret causa, cur 
non obsederint. Atqui ita apertum est, CLASSENII propo- 
situm: oj ye oix d9goo» — nolioQxíc áv — slAor a sen- 
ientía discrepare. Consideranti mihi jam concinnitatem ver- 
borum et sententiarum Acc opinio probabilissima videtur 
esse: ubi Thuc. priore enuntiato (xa páAÀov oi TQsc 
e)róy ÓisomagQuére» — drrsiyov) id expressit, quod ez 
qpaucitate (Óiecn.) Grecorum effectum sit, posteriore (si 


$ 


deéo Powsy: — sien) ianium id significatum vnlt, quod 
(qd ades» duam.— 439900) eventursm fuerit. Ergo: (quia 
Greci edx dJqias bellum gerebant, Troes audaces erumpere 
ex urbe audebant ad minora proelia in campo ineunda;) &/ 
dà d$g9ees — deégeoer, duobus modis Trojam capere potu- 
erunt; aui (si Troes, post primam illam cladem — mag 
ei "Hllgve; iqiéusres payg ixqEisqUapP, tamen erumpere 
essent ausi) éqdíeg d» uéy4g xqcreseta; — tà» Tooíav 
siler. |-- óqdéec d» udxn éxodrgser (vel potius Pnoczovv) 
we) Qqdiec á» — sidor:.nam óqdíec, quamquam proprie 
&d, sido» pertiget, quedam modo etiam ad xQerePrrsg sub- 
audiendum. es&]|; .aut (si Troes, post primam illam cladem 
erumpere 4on ausi, i« urbem se inclustssent) rtodseoxíg dy 
5eodxad. — và)» Toeía» siàor [etsi non Óqdíac, sicut (vic- 
teria vel) victoriis ex campo reportatis, quibus facilius opes 
Troum íractme essent, at certe] &» é4accoví zs yo» xoci 
dsyoveitsoor (quam.re vera factam est). (qgdíeg igiur re- 
spondet verbis d» $À. — xei dmor., itemque vox ud 
(sges.) voci zo4iogxíq (rtgoox.). lane esse sententiam to- 
tius loci, meque eam, nisi moleste, e vulgata lectione ex- 
promi posse arbitror. Offendi, enim et animum et oculos 
hoc duplex eie»; immo vero prius illud additum a quodam 
glossatore existimo (ut multi ante me), Nam, si utrum- 
que retineretur, necesse erat, credo, s£w Tooíev ante supe- 
rius locare; ut nunc se res habet, superius illud quam 
maxime /rigidum et ineptum est. .Longiue autem proce- 
denti totum enuntiatum: oj ys — dvwzskyev plane mihi vi- 
. detur interpolatorem redolere. (Idem in mentem venisse 
HERMANNO, apud POPPONEM cognovi; quibus causis, nescio.) 
Verba págs s& ds raorss till aliud quam supra nominata 
sol; es) vredsimenévor; repetunt. Etiam of ys xai oix G99óos 
dyrslye» imanitatis pre se ferunt speciem; drzsiyor enim 
apertissime mihi videtur ex ewpra scripto dvzsTyer iteratum 
esse; sed quum iUic aptissime de Troibus pronuntietur (qui 
defensores erant), hic de Grecis (qui erant invasores) minus 
£ceommodate dicitur (etiamsi de eruptionibns Troum cogitari 


à 


possit). Quimobrem ex hac comparatione: oi Tpiler dywtao? 
&ofg de) jnolnrrepéres (dvvín. ):-—— e$ du $nofeertópavot 
(— ei eis d$9éo: — págs, vi. de). raso) dyreBgo "e 
Tewoi, justa proficiscitur dubitatio. 

Swepicor igitur, hoc enuntiatum & quodam libvario, in- 
telligentiam verbornm óqdíec —— soe. adjuvante, insertum 
esse; postea, quum (óuéfec interpositis ifHis longius a. sno 
verbo (posteriore elÀov) sejunefum  ensót, alius: quidam ud 
coherentiam illustrand&m priwse elàev intrwsit. Nec erro 
werba &»ev Agdréloac xoà ysworéac magna commendanter 
probabilitate; repetita ex prioribus sóc reweyíav — ei 
Ágoreley et jám notione vocum rzesquovoto» soegí -— veri 
dJoéos comprehensa (quas ut declararent, adscripta viden- 
tur) delenda esse opinor. Hestituendwm igitaur- duco totum 
locum ad majorem simplieitatem Àoe modo: ftegiovobap dà 
si $À9ov é&yovis; vQoqiic xoà Ürse; dOoéos Evveydig và» nió- 
Asuor diéqágov, üqdéec cv uáya xpatolrrec, rroAiegxtg & d» 
vrgoox. dy dA. — tá» Toolev tor: si ete. —, facile vic- 
toria (-iis) ex campo teportata, obsidione autem (non tam 
facile, a£ certe) celerius: et cum minore labore (quam re vera 
factum est) Trojam cepissent. Vix 'annotandum est, ad hanc 
mententiam eruendam non necessario enunt. e] ys —  dyict- 
xe» expungéndum esse; aptius tamen ad smquabile orationis 
flumen ercluditur. AX necessario rejiciendum est prius eldov. 
— Bimilem ér quadam parte huic & me propositie versionem 
jam HEILMANNO placuisse (retenta tamen vulgata), apud 
PoPPONEM inveni: »so würden sie entweder die Trojaner 
leicht aus dem Flde geschlagen haben «nd solchergestalt 
Vhrer gemáüchtig geworden sein — oder awch dureh eine 
formliche Belagerung — erobert koben»;:. quifbus objicit 
PorPo: »non permittit lingua Greca, ut he enuntíntiónek 
ínter se opponantur. : Quod etiamsi jure animadvertat re- 
spectu habito verborum »entweder — oder», que non ad 
terbum e greca scriptura elici possunt, (ego quidemr áupra 
ín mea arpgumermtatione vocibus dut -— «aut wsus, fantum- 
modo, quid sentirem, planiwe facere volui; namque ín ver- 


$ 


séon« 98s. usurpare son opus est) tampn etiam aique etiam 
lesum. coptemplanti &tque iia, quo SRpra aie sunt exposita, 
niso, quia omnino, sententie hujwemods sit, niis] mihi oceur^ 
xit impedimenti, (Melius .tamen legsxekar Duis pr dur 
pon —, meieaquio àé) ' 


Ln L 38, 4 wa) OgÀev éew 04 sel; néÉeGu deéexovság 
Jepev, vekcó àv uérveic «dix. OQOGe dregécus uev, o9d' 
inudsoutesouav . dyargeruég pn na) Qveqepérsac v» eldeutpsusyos, 
4X« omnes. Mes. Quod. quidem. sine dnbio senfentiu eeripto- 
fé congruere iufra videbimus. STAHLIUS tamen et CLAS- 
- SANIUS (ULLRICHIUM sequentes) in editiopes snas pro przesenti 
naesqevevepésr, quod molestum esse arbitrabantur, imperf. 
isgsatgesasopsu receperunt. (ui duplex obstat.euspicte. Pris 
inus» enim, essà durius particulam 4» (ad pregressum Op- 
4ativum pertinentem) hic ad /ndicativwm supplere, quis ne- 
gaverit? Deinde ex ipaa sententie. ntroductus enim, ver- 
borum ambitus vocibus é44er én aperte natat, Corinthios 
id dictam velle, AtAenienees ipsos.intelligera posse (djAow 
s€,.9plr, — dviogaos DiinocOs, dj dvdp. 49.) 1) Corcyrais 
esae nullam camsam se (Corinth.) odio peraequendi (CLAss. 
»edx éqOéq &r dzagécmeipsr kurz für ova quc &v Eyes, 
9 dssaqduuoqusy»; minus. accurale pro ei firsagéaxeusv (Ind.) 
vel sé veled' Quo drragétruswr; nAm. vere jam. displicebant) ; 
2) Coristheia. ipsis satis édoueam esse causam, cux. bellum 
Careyreis inferant... JPosteréer antem sententia ex emenda- 
tione ULLRICHI «dézmGsQerzssoucr» erui non potes; nam 
4mum reete hoc. deaedsq.. convertat, CLASS,: esocie udrden nicht 
in, vo. abnormer. Wetee Krieg fülren, wáren wir nicht v. &. 
t0.n, quiarerg. licont: ew quo hujusmedi quiddam déjlerv erat? 
Hoc Jéiew necesario requirit, ut. .AMhenieness «x 3s argus 
senta, qum Corinthii ad ssam. rem defendendam profole 
TWnt et mex profewent, perspiciant, Corinthiis wunc egse jua 
opiimun ;bella .Coroyrmes. persequendi; quod non impedi, 
quin..aliqs ida fecaro. potaeunt Yel possint op, jure. Plaw 
mjus: eon quwriiur, qnid Corinthii. facerem. vel nou facerent 


(quod omnino Atheniensibus: déle» esa non potest), sed 
(confitendum esse volunt), quod nwne faevent, id. se juro fa- 
cere (qued éa4o» esse putant Athen.) Ad hoc autem ae. 
sequendum, observandum est, gravius pondus non verbo 
imotoasevousy, sed constructioni par&o. dem. «i dOmos- 
pévos adhmrere. Ez superioribus enim dqeosdoí «s did 
Tavvée za) yÜp vtodepodth, (nd que extr. cap. &dditur "Ení- 
dagvo» $pevéoev eocav — 6Aóvrso flm éybvor) edjAoy» esse 
dicunt Corinthii, Coreyrmos (eic ovx dpd 6g: dregéonovaw e 
o! o)d«ple» éyovow citéev vei owüg mesi») advetgegórsut 
v. GOixély», eamque esse causam toU àrricsoésesesy. — Ergo: 
ovÀí' àmcroaterouev óxmQ. p) xe) Óag. € ts dde. -— wi 
(0jÀov Gn) émosg. — (o6 — à) ddixespevos (— doén» 
àÓeg. v dórtospeDe) — (0$jlor óc) «và. ddutipato adv» 
causam continent evyc wü» f$ustépeac irictoo trac.» Ex negli- 
gentia igitur considerandi, quo eere spéctaret negatio e? (in 
ovÓé) ortam atque comprobatam esse emendationem illam 
" arbitror. (od enim, specie ad àmiovo. pertinens, re cera cum 
pn conjungendum est.) Germ.: dues wir nicht bekriegen — 
o hne 5 daes wir bekriegen (nicht ohne —) weil, Quid sibi 
igituP CLAss. velit, disputans: «Der JIndécativ Procentis 
émorQurssopey (n. allen. Hes ist weder mit dem. factiseMm 
Bestand, da der Kriegszustand vorhanden ist, noch wit dem 
partic. pé — eOxetpevos vereinbar, das mir in e) p) —— . 
£dixosusDa  aufgelóst werden kann. (quamquam etiam, vt 
supra vidímes, in idem. valentía: &éo déosuefa) mii 
obscurum est. 

Nec "vero. PoPPoNIs: interpretationem «solemus bellum 
inferre» accipi pesse ex swpra dictis eminere puto. — Una 
esset defensio ULLEICH propesito, si'ante eUdé non «cem- 
mote», sed majore quodém signo, interponetum esset ita, ut 
émeovQ. no^ ex déAer penderet (il. e. non Atheniensium ju- 
dicio subjiceretur) sed,'per se positom, a Corinthia ipsised 
causam suam comfrmandem additum esset; fum antem ^e- 
cesse erat d» apponere. lta assequeremor, edd dv inesoe. 
— pj-dów. (— o ge) déc), uhde tmen ad' sostrum re^ 


4 


* 


laberempr: nune antem acdswovpeJa (ut dü4or est); ob id. 
ipeum imesees. :- ad«ospevos (2 diens dix.) énicsqa sei 
eue. 


l, 142, b. sxàéo» ydg spsig éxopsv sob? xeorc ygv dx 
sol vovseo9 denppíec £ óxclyos à toU xov Qnegor é& sd 
vevee,  POPPO, KRUEGERUS, BOEHMIUS, .mea sententia, 
eptissinie dymaQlac dicunt ex wáéev pendere. Quod rejicit 
tamen CLAARSENIUS, .et eà quidem causa, quod nullo alio 
leco Thue. sáéer. cum Genitivo Partitivo conjungat. Quum 
tamen multa alia apud Thucydidem dmek Asyopsva occur- 
rant et hse structura preterea apud alios scriptores inve- 
niatur, now sdonea. mihi videtur causa h&c esse, cur hanc 
ad sententigm etiam explicandam tam aptam constructionem 
inprobemus. Nam que CLASS. (in ann. crit.) ad suam opi- 
nionem (connectenda esse vecmnanóiuseeíac) confirmandam 
affert, mira sunt: »Es.ist auch wohl uicht die Meinung des 
Thwc., dass die Athener aus dem Seeverkehr Erfahrung im 
Landkriege gewinnen; wohl aber nützt ihnen die Erfahrung 
im Seekriege für manche Vorgánge im .Landkriege». Hmc 
mihi. videtur eonérgversia verborum esse. Atqne ut, quam 
emigua .si6 comiradictio inter bas germ. dictaa septentias, 
dilacide perspiciamus, CLASSENIUM apero concesaurum es8e, 
ut ig priare vocem »Seolriege» pro.»Seeverkehr» substituamus, 
itemque »für manche , Vergánge im Landkriege» pro solis 
»it. JLasudkriege»; namque si locutio seb sezd y$» superio- 
rem significatiogem habeat, ex xáéey yw» pendens, non 
intelligo, cw mem eandem, em etiam cum épsmegíec cohe- 
renti pre beamus, eoque magis, quod, ut ipse CLASS. fatetur, 
his verbis egé nasa yáv in altero membro illa 4e sà vovtixa 
apertisaune respondent its, ut sque bene Thuc. hic ép sc 
xead yir petéerit seribere. Jrior igitur supra germ. lan- 
deiterem . ennntietionum sic.mntatur:, »Ks det auch. wol 
nicht die. Meinung dos Thuc., dass die .Atheser aua dem 
Seshniage. Erfoheung. für mancha Vergünge im. Landkriege.- 
gewinnen. [reciine: (géwonmon) heben], Quod tamen Thucy- 


8 


didem voluisse difficile sià megare. Bejumgit. CEAS8, notie- 
mem eperétsa «belli torrestris» & «perétéa bollo torreetré utilis», 
Sit sane ita. Quomodo autem Atheniensibus belli navalis 
peritia in bello terrestri prodesse poterat (CL. «nützt ihnen») 
Táei parte quadam :ilixs periti ab ille ad hoo éreweferenda. 
tque aceurate nobis censiderantibus apertum eet, in his 
verbis Periclis nullam esse superlationes omnino, Namque 
id notissimum est, eqs pepulos, quorum maxima vis vebus 
mariimis contineatur, sape tamen wéroque belli genere uti 
cogi (cf. nostra statis Bretannos) ;. quum.ex altere parte 
ii, qui fere semper bella. terrestria modo geseerint (sicut hoc 
loco Lacedzemonii), artis maritime pene rudes siut. Ergo: 
TÓ vavnxóy plerumque.et bellum xavale et. bellum terrestre. 
complectitur; :ó xe£' émeoerv autem sepissime 4amfuss bel. 
lum terrestre. Quamobrem Athenienses opéüésno jere rAéov. 
Junagíac ro xard yé» j éwelves dg sd. vavriud habere di-: 
cuntur. (Novitas CLASSENII prseterea non mieime condem- 
natur eo, quod, nulia analogia nisus, sÀéov iyw in centen- 
4iam simplicis verbi intraneitivi accepit.) . 


II, 44, l. — àv srelvseértesc yeo Pon qogatz dnickav. 
sa, Toagérvisg, vó d'sézvyég, el Gy vig aPstperuoterug At^ 
aw0w, «ormeo olós pip vir tslsvtik, 9pelc db démqe, sei: 
ol; ivsvdawpovigol vc ó fifeg ópoluc nei ürssievsijews Bor--: 
-pstQr)sg, Hunc locum difücilimum, de quo 46u dispu-. 
tatum inter doctiesimos vires est, quique emendationibus. 
et enarrationjbwe,, sestentiam interdum protsus perturban- : 
dibus, tentatus - est, a mullo adhuc "commentatose recte: 
«explicatum . es$e nrbitror; sed .quum ub épeo. Thudydíde: 
quam maxime oconeise sórmptus sit, eqpuostere opus est. eK-- 
posidene; quam optime prooessuFAm. esse. opinor, oieam a-. 
JAiorum quibusdam  deelarationum . exietinsationt oubjisieadiw^ 
Atque ut apertius, quie toti&s contpsehetmibais : sentestia. 
Sit, judicemus, de singulie ejus parübus dispátare libet, 
eoque magis, quod iria fere swat im ca,-de quibus: dissen-- 
sup est. Primum. igitar de sà-4' edeqyéz quamus, do- 


Jede de sic sÜmoemeevrosue, postremum d$ eo enuhtiako toto, 
«uod & voce ei; incipit. Verba só Ó' esvregé; duobus mo- 
is .enodarunt, alii. e& ita cum precedenti sententia con- 
nectenies, ut partic. óz, ex dnéusurras pendens, intelligen- 
dam esset (minus recte. CLASS. elvcu), alii ea arbitrati, sub- 
audito 4eví, propriam sententiam effücere. Inter eos, qui 
proe opinione fuerunt, HERMANNUS disserit: «Non solum 
causam video nullam, cur vó Ó' svzwyé novam poriodum 
ineipere debeat, at magis videatur manca esse sententia, ni- 
si hiec quoque et mente illorum, quos alloquitur Pericles, 
Jdioantur. .Item Poppo et Cr. De quo tamen mihi per- 
audere son. potui, et his quidem cawsis: 1) quia Pericles 
08, qui audiunt, in sequentibus verbis pronomine $us; 
appellat, epíwm est verba ró d' sévvyéc accipere nom «de» 
audientibus sed «ad»' eos prouuntiata; 2) recepta illa ver- 
borum &réssevras et srwyfc cohrmrentia, elatPontis illius 
àimódesextmiic, quam Greci dicunt, eripitur non mhil; quam- 
obrem Pericles, mea sententia, multo melius, quod sibi pro« 
poeserit, comsequatar (ut animis circamstantium | conso- 
Jationem praebeat), si, interpuncto post spegévrec; majore 
quodam signo: quam. «commate», impetu suo latms sic ex- 
celemet: at eero iliud felim ewt'etc.;. 3) restat: argathentum 
fravissimum, que adductus illam conjunctiogem enm éní- 
Uve»(c, non' modo minws opportunam, sed prorsus falsam 
essp' existiment; qaod tamen, arctissime eum questione de 
verbis ejc sümpe»eowwese connexum, optime simol cum iis 
4emonstrabiur. Hmc igitur vecabula tp «)sQ. Quo vere 
:Speetarent, haud :soio am nemo satis cowsider&verit; quo 
omisso, tantammedo conformationem eorum respicieatos, quod 
in. -$c.eaderent, tamqumn «à priori» ea statuerumt cum se- 
4[uoutibus vslsvede ct AVmé simplióiter jengenda eise; quod 
tamen quam $meerium AiRwusqee probabils sit; perecrutemur, 
PoPPO vertit: «felicitstem vero in eo posKam esse, seu, 
felices vere :w08.o99e -seiunt; si. quibus donostissmmas vel, vt 
his: wuwac, exitus, vel, ot vobis, Juctás obtigit Mane ver- 
iib nam. s qnomm, qaemadumedum illa-supra -conimemorata vo- 


10 


vum 99 Ó' e/zeyég cum érmicsocvzm comnegio-nonm absurda 
sit, ego non. videe. Quid enim?.: Cogitafiene nebis effin- 
gentibus, quem statwn animorum in iis, quos alloquebatur, 
Pericles aperte viderit, quum summa mastitia afflicü, com- 
mixta fortasse cum lacrimis ac lamentationibus, cireumsta- 
rent, num credibile est, eum tum jure potuiese dioere, istos, 
quos talis summo acerbitatis premeret, egritudo, ipsos per- 
euasum habere, illum adolescentium esttum aut illum suum 
ipsorum lwetwm aliquid felicitatis prebere? — Estne, quseso, 
veri simile, in oribus eorum vestitum felicitatis vel tran- 
quillitatis animi exstitisse ullum? Quod tamen, si $rideg- 
Oquav séd' p)teyig óv, ullo modo etiam ostendere debuerunt. 
Que quum ita sint, nonne opportunius minusque & tota 
hac oratione abherrens est ita hmc verba vo d' eéruyéc sqq. 
&ccipere, ut ii& J"ericles parentes, qui liberes amisissent, 
consolaré voluerit? —Mihi quidem videtur; "Versione igitur 
POPPONIS comprobata, non licere arbitror verba e$.4' es- 
fUyá; SQQ. quasi ex audientium ammis expromere, sed ec 
ipsius JPericlis sententia eruere. ^ CLASSENIUS aliquaato 
aptius: «ZMe- Allgemeinheit des Ausspruches (dass. diejeni- 
gen schen glücklich zu nennen seien, denen anm irgend .ei- 
nem HRuhmwürdigen ein Antheil zugefallen) hátte das .Ne- 
ütrum seU s)XQ. erwarlen lassen. — Alloin die glesek her- 
vortretende Anwendung auf den vorliegenden, Fall zieht.des 
Adjectio im  GeschMecMe an die folgenden Nomina.» Qum 
explanatio, quamquam .minus a veritate necedit, tamen een- 
tenté  tosiws ambitns mom satisfacit; seque enim magis 
quam: apud POPPONEM (eio wtssen, daes sis in. wechselnden 
JBegebnissen gelabt, — (dass) es abor glücklich sei, wenn 
man einem Tod. oder eine Sorge, so ehrenvell als snóglich, 
erhalte) hoc proposito: CLASSENM- (218. :oíasen. -—, dass «s 
aber glüohlieh ac$, wénn men an irgend eine» Huhmwür- 
digen emen . Anmtheil gefangen) quse relatio intersit. inter 
prius .enuntiatum, dv. néáprg. y58Q —— egaqávess, et poste- 
vius só d' sàxpyé), ob -—— éyedw, apparet; meesmegue 
profecto, ai. &» :pro cv. suppletar, redo ipae. postulet, uk 


11 


hee: seutentit inter se quoddam vínculum habeant ocommte- 
"ne, neu ita quasi salta quodam: dérumpanster) — Nec vero 
magis» ad hanc iecenem explendam substituto decí pro év 
adjvamur: Véthun igitar quoddam im omnibus antea ex- 
positis de hoc loeo expliestiepihus: inosse pwto; quod qui« 
dem orm em negligentia veram -verberum vjq ceUzrQssreccal- 
ewc signiücabienem:: emquirendi arbiteer. — Queniam igitur 
PoPPo,.cui omnes pesne,. esoepto ÜLASSENIO, censentiunt, 
quid .de his verbis sentiret; KMemquwe quid CLASS., supra 
eemmemoravi; sehe liceat s0vum quiddam et meum propo- 
sere, quod si comprobabitur, lacuna illa, opinor, refercte- 
ter. Quem Pericles dick: é»y meávspéros; yao Eepqoonic 
énéesovsas sonpéresc, hoec verba ad homines majores natu 
eogveriens, mihi psmnme perspeocwum est, eum ad vicissitudi- 
nes casuum, quos ÁAtheniepses im «bellis Persarum» subi- 
eyini, respicere; ex quibus etsi civitates universe gloriam 
ac laudes eraat nacte, singulée tamen hominibus multum 
iriatitio, multum :acerbitatis, amissis et propinquis et bonis, 
alatwm eret. -Erge: eméev ias [wgmyegec Pericles munc 
eas presertim intelágit, qus genmeris minus kri fuerint, 
«quibusque iu meemoríam revocandis Athenienses &dmonitos 
vult, quwume jem anéea sint: miseris casibus aesueti, ne ma- 
gie wwnc eonséantia animi destétuantw. Qno concesso. et» 
(am sSiwd claram est, et épann Periclen h&s exsequias 
weroris plus quam feliciáatis: pwebore £éensuisse (quo enim 
jure illum &b aiiorem..omnéium, qai in- quaque. orbis terré- 
rum parte aant, medo: sentiendi. nbhorreisse duxerimus?) 
et emnes iilos parentes, qui jem «uos carsasimos. habuiscent, 
im. quibusque puleherrimam | sperm. collócassent, .in. setermnmm 
i ereptos et hüumatos viderent, non. mode.non felicita- 

tem quandam sensisse. aut pre ee tulisse: sed. multo solius 
felisiueque fuisse puteteros, si dberi sui mortem c/fugés- 
esent ei siipei diem: luctum.nen accepissent.  Kcplonan- 
dwm iitwp esse sic stnkG0c 09 d cóvvyl, (Mies), ef àv vig 
sémgenndesege (so. jopqgoqlig »»- calamitatis, vel:.scw jugo 
qood») Acte, almieo:deti vóv sévde piv jj esisvej, 9pdev 


dà $ Àérre. (Que admisso, eiméliéudo JAcetenis woopm edrqs« 
wecrousee, vadseréc, Adsmuge. eut casu inciderit, aut ceneinpis 
tátis causa effecta sit.) Plondue: — megeppOqdopon dv. o^ 
ÀAwsoémesg; ydQ jepgegeic émissmrtTes CQRérisc^ — s) d 
s(voxés, oj. &y sé» Lupq eqs» «tic podedro sdrrosmeio (m 
ég me,  «vmosmeóq» xedpqDecar) Adpece, censo wér 
sémqénedse:q Gur) sede uiv $9 seieer», Oud» dé $ lm 
i. e. oensolabor; in variis eaim caeibus (etiam méeonis) 
adolevisse se sciunt (unt ec miseria iis mon jirima sit); 
sliud: vero feliz est (zs ida im mssore conesiatio est «x das 
$st aber Glück im Unglück), si i, qui.calamitate affir 
ahtur, eam quoe masee henestam accipiant, aicut nnac 
honesiissima est horum. mors ot vester luetue, .Exgo:. verba 
ssAsvtéc ot lerwgc epeeses pute esse umiwersi generée Erpeo- 
eate, itemque eljc-sUsspsrssDsaeqc generle sodvsodrress. | 

Aéque ut jam ad sequentia üranseamus: wc) ei; jvsw- 
denervécat «s ó Bíog Opoiec uel. irssisvsgeas joreussoq n, 
rero plwra, qwam hic, exosgitaia et feta vidi. Sed, que- 
nimm PoPPO saés magnam copiem :déyefsarum enarratio 
num in cemmentaris suwie collegit, emittens omnes illas, 
ipse PoPPO quid sentiat, afferam: «felices. easo, quibas vite 
Ka descripta et dispensaéa faerit, at i& ea secumda fortuna 
Wterentur et pieclere. eam fimiment (antequam seerumnis 
longiorem vitam eomitántibus afflieti.masent)n  Preclere ei 
sensa et dieta.  Animadwerüit «qneqüo, «inde a Soholissta 
plerisque interpretatoribmus ite visam esse.» Qus fait tan« 
dem oausa, cer alij 4dantam simplicitdtem iswpencirabdi ob 
sbwrétato involverent? — Quamquam no bes. quédem versione 
usqywe ad animes JPurécls «i Zhucydidis porrentum esse 
emistimo.  KRUEGERUS .dieiá: : «Dee. Giedenko 9a$ «obe 
gieichmássig shr- Giücb :abgeschiobesn, wie in. und suit. dem- 
selben ihe Jnmdo gefunden su bwbeno illustris quidem et 
ere&oris sententim rconvembenties: hàuéà sto an "ano omnis 
um lecutus .sK.. EX.in.hác.éam bese intelbegentit; EK RURMG. 
hamc sentemtiam e sctiptura génes elicere. «5$ mos eidptem 
pese, eod suspientat, "Ehueydidem ;dveicwbasp vel.aljad 


shmile pro irsslevréoes sorpsisme, — Mirabilie diffeultatos 
effetendi propensio, — Mendum ego. quoddam. in. omnibus 
ie verba enarrandi conatibus, et mendum certe non .mi- 
nimum fuisse pute in explicande verbo. XevepeteogOs..— Por. 
PONis vorsié jem sapra laudata est: «descripta et, dispen- 
sata fuer (qum in Observe. én Thuc. p. 146 germ. trans- 
ferk: sugemesem, sugethesit). - Hem KRUEGERUS. |. Videa- 
«us apud BÉTANT! FoppesosfoDes —.commetiri. Commode. 
Pervolutantibus opus Thucydidis semel nobis occurrit alibi: 
IIl 20, 3: xAipowug imeejeevrso: Few; vil vebyes tiv rola- 
pie», gvreussogoervso dà sal; émnfleAoi; cv rAivO9e, Quis 
dubitet, quin hic germ. reddendui sit: gleich messen, ab- 
pese? — Pariter. nostro loco. Quamquam enim foc hujus 
emuntiati grammatiouwm, quod appellant, Subjectum est, 
vis tamen omnis notienibus dvsvdeisuorgons et. drscáeveijons 
insidet; quamobrem sententia hoc modo exprimi potest: 
elc sé: ss sÜdesporvása, dv vi fée xo) v) cslsezyses edcod 
énofec PvvepesogOq, i. e. quibus fortuna vito ét fnis (vita) 
eque (inter. se) quadrata swnt (proprie: quibus vita sque 
quadrata est ad fortanaum et ad finem). Observ. autem, 
égefec won ad modum (vivendi vel moriendi) sed ad tem- 
pws spectare. [Non recte, opiner, exphcat HERMANNUS 
(sicut, etiam alii): ent in ea pari et felicitate et exitu ute- 
rentur»]. Ergo: 1) époíec cum Evrvepero. jungendam est; 
2) diuturnitas fortune et vel», (non genus fortune et mor- 
tis) queritar. Eadem sententía sic exponi potest: eic v9 
pámoc zoó few (- dvsshovs.) Evrvepesor O4 ópelec «d uij- 
xe tfc eUOosuoviac. (i. e: qui ea etate mortui sunt, quum 
plerunque. kominum. fortuna desinit: 2e qui mortui sunt 
jueenes.) : Quod. ad dresdeiporijua, attinet, apta. videtur 
explicatio: PoPPoNIs: (4. ffo; Eoveuerqij9v): «eóOtiposájdas 
dp déw».  Sumiis autem. vexationibus dvreievejgos obno- 
xium fuit; de quo si pemp. d» detracta sit, nih jam re- 
stare obstaculi puto. Que PoPPo objicit: « —. sive ss4ec— 
vfgas sive évreAevtioas legimus, absurda est sententia: fe- 
lices ii sunt, quibus vita data est, ut (in ea) moriantur», 


14 


wi existimo valere; nam ..hme.opinié.& pervereitate vete 
bum jursereqoq interpretandi prbfecta est; quod. quidem 
«data est». non nots4, - Unéus. codicis lectio «meisurieen 
nen satis prebet testimon. ad prep. àv: delendam, quód 
ego malim;.a£& vero etiam xe$ania nihil eliud arbitror e& 
expressum esse nisi ut coneinBitatem quandam oculis esfü- 
ciat, sine alia quam. simpliris veleuegeas significatione -De- 
nique quod proposuit PoPPO (reaepitque STAHLIUS): e$ 
velavrgees, rcojciendum esse pute; nam: 1) non modem 
mariendi (bene aut male).iatelügi, supre me probasse opi- 
nor; 2).&U v4. niil aliwd quam suüpexiorem notionem. sg- 
JRQéT&OzGSQc sdevizc ropeleret. — Mes  explanationi repu- 
gnant que disserit CLASS.: «dass dée in allen angenommene 
ununterbrochene  Fortdauer des .Glüekes bis as Ende der 
Absicht dea Hodners nicht entspricht, der in Einklang mit 
den moàÀvsQémes; Ivuqogal; een Wechsel von glüchléchen 
und schmerzlichem  Eslebuissem qls.dae JNoemalnase, die 
feppérggosc fürs Leben ansieht.» Que. si vert CLASSRNII 
opinioni respondent, duo quidem ejus memoria eacidéeec 
videntur: 1) et Periclem verba zoáesQ. Seg. ad homines 
cate longius proveetos referre, 2) et vero communem .quen- 
dam morem apud omnes populos facilem cognitu:esse, quo 
semper utantur ii, qni parentes oh smiseos. liberos com4o- 
lari velint, ut dicant:.felces vero sunt, qui moriuntur j«- 
venes.  Àn vero credit CLAS&, quemquam, qui ita lequa- 
tur, ipsum putare, eos, qui modo. e- vita decesserint, nwm- 
quam in íoto suo cursu, quacueque fuerit brevétate, in meo- 
lestiam | aliquando et incommodum incidisse? — Que ipse 
conjicit [«eg pro oic, et éva4yqcas vel éAAvmgO4res pro 
ávssAevrj0c4, so dass der Si&n wére: und (imíasaysas aU- 
vvyi; év) dass das irdische Leben sowohl darin Giüehl- 
ches zu erfahren als auch Sohmersliches. gleichmdasig be- 
stimmt isf»)apta sunt ad Cbristianos, ^on ad Greoos con- 
solandos. 


1$ 


. HH, 600, 5. xaízos duo) sewerse drdel éQyíijscÓs, oc 
edderéc eiepos $cXwv elvat yrdvat.ss sà Óéovsa ue) égug- 
vebeos -sabicu, quáonoli;: vs xo) zongueisev »osíccup. 0-cs 
yde yrodg »aà ug Ccaqo; Ox dojac dv ioo ua) sj n9 dveSo- 
pqóq: Ó v éyev dugériQo, si dà méls Ovcvevg, on àv 
ópolec vs oixsíec qoatoi. MADVIGIUS (v. Adse. crítica) ad 
hunc locum: »scribendum videtur: osx d» Ope (pro ópoí- 
ec) v» eixeíec qooies — Alterum enim signifieat, hominem 
prudentem disertumque, sed male erga civitatem amima- 
tum non perinde, sed tamen .aliqua ex parte patriam ju- 
vare.» CLASS. vertit: »n$cht mst gleicher  Hingebung.» 
Hac versione usus, non admirandum est, si quis dabitet, 
num vulgata lectio recta sit. Sed ex hujusmodi interpre- 
tatione deformata, opinor, imago sententie Thucydidis ori- 
tur. Pericles enim,, ut enumeravit, quas facultates quum 
habeat (yweér»os, SopgveUOee, uAomolc silva, xpguaver 
xgsíccer), ut sibi confidendum sit postulet, de his notioni- 
bus qusrit singulis, in qua expositione ubi duas priores 
partes inter se examinavit, addit hsec: qui ntramque harum 
(xvéva» et égugvsicas) habeat, civitati autem sit inimicus, 
"Ai ewm, credo in salutem rei publiee loqui (épofesg sc. 
ég quAomodsg d» -) sicut ego, Pericles, facio. ex igitur 
(non ad ópofec, sed) ad v oixeíec eeolos pertinet (ev s. 
- Wi). Constr: eUsx &y» vs eixsíeg qodios Opolec. ita 
autem opueéec (non gradum, sed) modum agendí exprimit. 
— Jam vero illad ópsec à MADVIGIO propositum num lin- 
gus legibus conveniat, dubito. »Civitati — '$nimicus, ni- 
hil tamen is in utilstatem ek&c.»; hsc ferri nen pessunt, iu- 
terpositis verbis v&j dà zmédes Óovovg. Nam épec, sicut 
latinum »tamen», eo fungitur munere, ut superius quod- 
dam enuntiatumi concessivum aliqua ex parte resiringat. 
Quamobrem, si hio legeretur: à s àiye» dpeqóragoa, oUx àv 
ópec se oix. qoeilos (si và rreAs, dudvoec édsí), nihil esset 
epponendum. .Nunc vero Aeo deiractio jam verbis «ej 0i 
séÀss ÓPcvoUv; prooccupata est; ratione enim utilitatis rei 
publice habita his verbis illa.in à v' dyerv cuqosega posita 


wis.aliquante deminuitun. Atque haac. collocationem si 
^ $JWge ndUcwoUgo — eU» Gv» «Ops» eimímc imtolerabilens 
esse, ex eo apparet, quod in verbis ej dé .»édes Óvcveeg 
ipsa. eawse insidet, cur o£« d» v» ejwsíeg gestes. Quod 
wutei) ex cansa | aliqua efficitur, iniudi eum ipsa oawea 
particula épec conjungi. 


III, 81, 4. — — Keessqotos cd GT» SOUg igóeoi; ó»- 
«otyzac siras éqorsver, tg» uà» aiviay émygégorssc soic sor 
déper. wuzpAdordy», dséSavev dá nwec.xoi idíag &y9Qac 
Érpsxo, xal.GÀAÀes xonuecw» oqíe» üqslouévmv Unó vár 
Aaféreev. Qus. recta sit sententia hujus loci, jam antea 
perspectum est. PoPPo BAUERUM laudat: »his qui solutum 
irent populi potestatem «directo et palam intendebant cri- 
men, quidam, vere et privato odio, nullo crimine, interfecti 
ete» Ttem.HERMANNUS alique. MADVIGIUS awtem disse- 
rit: »mirifice prstextus interficiendi signifeatur participie. 
addito artieulo. Scribendum: — émagágoris; Ó:» vé» Ófpor 
xaruávoveev. (Poterat etiam participium poni: si; vov d$- 
pev sescásevsip).». Si recte. sensisset MADYV., his verbis 
tantum »pratertum» aliquem significari, jure suspicatus es- 
Set, ór» vel é scribendum esse; ex eodem autem conolnde- 
retur, hane »ty» aieíer» fortasse falsam fuisse.  Perlegen- 
tibus tamen nebis deseniptéenem . Thaeydidis, qua atrocitates 
atque horrores civilis belli Coreyrs&orum copiose enarrat, 
sine difficultate apparet, s9:Mépoc OA«reoxtür re vera stu- 
duisse omnibus modis, Iva ré» dsor xaseAvewr. His igi- 
tur (veic v» d. xa1«4.) é druec. existimabat jure posse in- 
tendi crimen. Prater hos autem ettam aljié privato odio 
interempti sunt. Qus quum. ita sint, »zolg só» df. x» 
eejungendé sunt a syuyéc» et »&AÀlo. Ex MabviGII autem 
sententia: hi teg: et dÀA40« non copulandi cum xolg züv Ó. x., 
sed subjungendi . ewsent, notioni »&c (vel óz») «ov dg. x»; 
i e. omnibus, quos interficere vellet, .0 'dguog primo crimem 
»tíc dAsregyíag inferret. Sed si essent, quos: elsi non pose 
eet. demonstrari a.parte. vic éAiyaoxíag stare, tamen in per- 


17 


niciem ut deducerentur. quavis alia causa quidam optarent, 
quo modo tum, quod molirentur, obtinerent? Non aliter 
sane. nisi. »pratezitbus» fingendis. Ergo hee injuria exco- 
gitata argumenta in duos posteriores, wvég et dÀàos non 
in priores, vo?g v. Ó. x., cadunt. Cf. capitis 82 extr.: «d 
4i uíca )m' duqoréQuyr d$ Ou ov Evvgyevitorzo $ q9ovo tov 
xeQueTvou  dusqiDe(gorro. [Postea vidi, a STAHLIO (in ed. 
ster. l, ann. crit. p. XLIJI) similia angustius adumbrata esse 
contra ec]. 


III, 90, 1. To) óÓ'.otsrob Jégov; énoAépovr ui» xai 
&AÀoi, eic-éxadsoic Evvéfesver, dy vj Zwxsálq, xo absol 0i 
JuxeAidvas, én' dAÀgAovg OiQaresovsé, xai 0& "fOgrvolos. Eüv 
sol; oqeétéoo.c Evupayoic d dà ÀAoyov palicta &kia d$ peto 
vr dOgraimr» oi EUppexos ángakay fj riQ0c vesc -$£9gvaíovg 
o$ dwimoAsues tosre» uygoJ5ceuo,, Hanc codicum con- 
sensu exhibitam scripturam &44oe..& loci sententia discre- 
pantem esse videns PoPPo proposuit &44e, quod recepit 
CLASSENIUS. KRUEGERUS autem et BOEHMIUS, retento 
&ÀÀo, Thucydidem censent sov; JixsAoUg (»die Sikeler») 
intellexisse. Quod parwm est probabile. Nam hi, ubicun- 
que à Thucydide dicuntur (III, 103; 1ll5. VI, 62; 66. 
alibi) aut societatem, cum Atheniensibus ineuntes aut bellum 
iis inferentes representantur; quo considerato secerné non 
possunt & bello Atheniensium. | MADVIGIUS disserit: »jure 
Poppo et Classenius mirati sunt, &44org illos et a Sicilien- 
sibus et ab Atheniensibus.separari; sed nihilo aptius quod 
substituunt d44e. Tollendum inscite additum x«é ante ov- 
:oí: bellum gesserunt et alii, Sicilienses ipsi inter se, et 
Athenienses sociique eorum.» Quod quam sit improbabile 
videamus. Quo nisus CLASSENIUS propositum POPPONIS 
comprobavit, jam per se ipsum non infirmum est: »daa fol- 
gende à dà Àgyav — 1oviev urqc3rncopas fordert entschie- 
den einen voraufgegangenen Gegensatz und, diesen bietet aufs 
angemeseenste xai &ÀÀa, ux éxactoig Evvéfauve, womit eine 
-Heihe minder wichtiger Vorfálle umfasst sind.» —Spreto 

2 


18 


tamen hoc argumento MADvIGIUS verba ejtoj ei Zix. dm 
dÀÀ. c*g. vult »appositive» huic &444os subjecta. Quo jure, 
inquiramus. Primum talis conjunctio interpositis eg éx. 
Evvéf., dy vij Xu. molesta esset. Jam vero hec ipsa verba 
legitimum locum non obtinerent Nam verba d» sj Xx. 
necessario et ad Sicilienses et ad Athenienses pertinere, aper- 
tum est. Itemque dé éxacroes; fvvéfaivs, ad qum annotat 
Schol.: »e& éxacsosc vici» aizío ro Graciates xai rtoAsueTy.» 
Quin erecidle» ad discordias tnter se Siciliensium et rro- 
Asust» ad bellum Siciliensium cum Atheniensibus gestum 
spectet, non dubitandum est. Non apte igitur &g éxcczosc 
— Zi. (que ad .Sicilienszs et. Athenienses pertinent) in 
sententiam (d4Ae. — es:0í), que tantum res Siciliensium 
complecteretur, infercirentur. Denique, id quod maximum 
est, quum distinguit MADv. »intestina incolarum bella» ab 
»externo Atheniensium» [alii (— Sic.) — Athen.], conclu- 
dendum est, hiec duo genera nihil commune habuisse. Qui- 
bus tandem Athenienses (cum sociis suis) bellum intu- 
lerunt, nisi parti cuidam ipsorum Siciliensium? | Quamob- 
. rem ad émoAépovr oí 49«vafo: supplendum est: moóc trofg 
ZiuxsAicrag (vel nQóc &vfove sy Zixsiseseby). Pro iroAéuovry 
oí 449g». ngog v. Zix. dici potest: o$ Xix. (vel &yvos voy 
ZuxsÀ.) ànodéuovy mg0g vov; 49v. Quomodo igitur dicamus: 
énoiépov» péyp xal »dÀAÀow (— »udro) oí Zix» in" dà. c19.), 
xai »06 Zu» ngóg v. MO mv.? Ergo: quoniam o$ Zixsdsdisae 
ad utrumque membrum pertinent, non possunt in priore 
voce d4àos significari. — Qusrentibus jam nobis, quomodo 
mendum irrepserit, facile declaratu est. Vetustíus enim esse 
codicum consensu demonstratur, exortum sine dubio tempo- 
ribus iis, quum librarii linguse gr&cse magis quam postea 
compotes essent, quorum quidam, hac tam insolita construc- 
tione zoásuet» GÀAa offensus, mutandam eam esse putavit 
in &AAoi. — Conf. 1, 65, 2: Evranodfuei và. dÀÀa. 


IV, 68, 4. — éaAuxorer fóg 13» ttg» xal vé» dy 
sj nóle Meyagéev Jogvflovpéyev, oi rrgóc vo0c 49qrvaiovc 


19 


zodEayre; xai &ÀÀo uev advüv nÀj9oc, 6 Xvvgjde, éqocav 
yojvas avoiyt» sag mWÀag xci émskiévoas dg ueygp. Evvé- 
xczo Óà auUtolo và» rede» avowyOncov &cmímt» tvoUg 
Vd9svaiov;, avro! dà diddgies áusAÀor PoscOos: Ana ydg 
aásíweo9oi, Órec (5 adixevro,. doqeÀno d) ertoic nál- 
Ao» üdpíyvero 4g cvoíbeeg* xai ydQ o& &nO vtüc EAsvotvog 
xeza 1ó Eeyxelusvov t&tQoxiOgéAios Orrdfros ty. dOqvalov 
xci) inc ékoxoógios t2v vüxrc TtoQevOousvos rcogoayv. Hunc 
locum QCLASSENIUS (íranspositione, qnadam e sua legitima 
structura deturbatum esse suspicans, sanari mendum vult 
verbis dcge4eux —  rraoácev ita retrahendis, ut uere» ex- 
cipiant, ac deinde sequantur Evrvéxewo — adixevros. Quod, 
per se violentius quam ut statim accipiatur, STAHLIUS, ar- 
ticulo «0 ante Evyxsfuevov posito nisus, refellere conatur (cf. 
Jahrb. 1870). Quam reprehensionem spernens (et exigui 
quidem momenti est) CLASS. im editione secunda (v. ann. 
crit.) rursus suum propositum aliorum judicio subjicit. Cu- 
jus voluntati obsequar.  Owmisisse videntur et CLAss. et 
STAHLIUS, ejusmodi transformatione sententiam totius loci 
énfelicissime confundi; nam ita vox aogaàse nullam ha- 
beret declarationem. Quum oi mgóg to); 9s5valove moa- 
Eavseg clament: yore: avofíyti» vag reg xoi énesiévas ác 
px» (sc. góc 1096 ^49mv.), in his clamoribus nulla inest 
causa «daq.aÀesay» commemorandi. A4 quorum parte oi zroóg 
v. 449. ngdE. periculum metuebant ita, ut sibi dogase 
opus esset? Nempe ab aliis civibus, qui cum istis non con- 
sentirent. Verum his cohortationibus: xozves dv. t. mA. 
xci àmsE. dg p. (7rg0g v. 143.) nulla poterat excitari ira in 
iis, qui non ab Atheniensibus stabant, quippe qui etiam tpst 
non inviti, s| essent ausi, erupissent. Quis dubitet, quin 
doqdÀsce originem suam debeat pregressis éormírmrzes voUc 
"O9gvalovc? Nam si hoc fieret, isti, qui eos immisissent, 
in. discrimen venturi erant. Necesse igitur, causam (6G7x.. s. 
749.) nominari ante ea, qu& ex hac causa efficiantur (peri- 
culum et deqaàsa) Ergo tota sententia: 89aca» yofvae 
dvoiyey sdg nAac (xai énekiévos àg nayyy —) wg énebe- 


20 


Asvoopsros dg p. (i. e. simulantes, ad pugnam egrediendum 
esse) Eevéóxevo dà (i.e.sed re vera convenerant cum Ath.) 
— ionínssw :. 49. Quo igitur spectans CLAss. disseruerit: 
»der voraufgehende Satz (Euréx. dà x.s.À.) enthielt, was nach 
der Oeffnung der Thore erfolgen sollte (dam. v. :49.); da 
kommt diese  Andeutung (daqdÀsim) doch sehr spát», ego 
non perspicio. Persequitur: »der vorige Satz (Evvén. — s. 
^49.) dagegen redet unerwartet von einer Verabredung, von 
der es weder deutlich ist, mst wem sie getroffen ist, noch von 
wem eie ausgeführt werden soll: denn nach dem Voraufge- 
henden sollte man unter. so)c 495valove diejenigen verste- 
hen, welche sich der langen Mauern bemáchtigt hatten; diese 
sind aber offenbar nicht gemeint.» Quid igitur? Si CraAs- 
SENIH propositum comprobarimus, fitne tum perspicuum, qui- 
buscum o4 mQóc *. M49. mát. convenerint? Non quidem 
magis quam ex vulgata. Licet »o$ dfró tc Edsvatvoc» ante 
Evréxsivo posuerimus, putatne CLASS., cum Ais conventum 
fuisse? Nullo modo credibile. Non est dubium, quin oí 
990g *. 449. rmgat. cum ducibus eorum Átheniensium, qui 
longos muros obsederant, i. e. cam Demosthene et. Hippo- 
erate illam conventionem inierint; diei etiam potest: omnino 
»cum Atheniensibus», (sicut germ. loqui possumus: ein Thetl 
der Einwohner hatte mit »den .Eussen» abgeredet, dass diesc 
ein. Regiment in. die Stadt. hineinwerfen sollten.) Atqui hsec 
significatio eque commode e vulgata elieitur. Deinde: »ron 
eem sollte die Verabredung ausgeführt werden»? »XA priori» 
credit CLAss., id efficiendum fuisse »fístis amà vggc Eàsvoi- 
pog»; quo quidem nti incertius est. Quo enim modo tum 
vocem qmáààor intelligamus? Illustratur hoc p&Aàor sequen- 
tibus xai yag ot &rmó vüjc Eàevoivog. Sed, si per hes, postea 
accedentes, d0q9«&4esc aucta est, necesse est ponere, jam an- 
iea eam .saltem aliqua ex parte exstitisse. Sic etiam res 
se habet. Namque hec minor c&0qocÀca ex verbis éaAésxo- 
sw» fg v6» tsye» xci vGv $v wj mxOÀs. Meyaoém» Jogv- 
fgovpérov profecta est.  Cohsmrentia igitur sententiarum sic 
eogitanda est: ém4wx. — Jogvfovu. »a0qeAdo» $ivopGav 


j 21 
éxyev  Gvoiyty vàg mvÀac (Aóye uiv eg ànsbsAeve. ég uaá- 
xy» TQóc 3. 49.) éoyo óÓ38 iva, cQ Evvéxtwo, donímiossy 
0$ 449q«qv. «aj: 08 4$ dogaáísua víg avoítsog »uGAAoy» 
&yíyvezo* xai ydg oi dnó tg EÀsvoivog — me«gzcay. Ex 
quo apparere duco, »to?c ^Ograíovo» (in écm. v. 49.) nullo 
todo prorsus eosdem significare atque »os dr Tüc EÀ»; 
nam si hi posteriores. sol? ad irruendum destinati fuissent, 
ne in mentem quidem venire debuit. proditoribus voi? evoí- 
y&v vàg nÀag, priusquam etiam hi (dm sv. 'EÀA.) adve- 
nissent; i. e. ante eorum adventum mulia fuisset. omnino 
doque tüg dvoítemgc. Scriptum est tamen aperte, ad- 
ventu eorum deq.aássxy non ortam esse, sed auctam.  »vovg 
"dOevaiove» igitur notare oportet vel Athenienses, untverse 
nominatos (cf. locut.: »die .Eussen» stürmten mit zwei Regi- 
menten — zwei russ. Regim. stürimten), vel eos ipsos, qué 
longos muros obsederant; qui tamen quum pauciores essent, 
dog GÀsia minor erat; accedentibus istis a70 v. 'EA. major 
facta est. — JVondum tamen omnes difficultates superatz 
sunt; obscuritas enim quadam propter verba xeto «0 Evy- 
xsípevoy restat. Ex quibus colligendum est, proditores cum 
Demosthene et Hippocrate convenisse, ut hi uezazréuyovsos 
duó rác EÀ. vewQaxiOq. OTtÀ. x. Wr. ékax., qui presto futuri 
essent éadwxerev» te» TtyO»v. Jam queritur: num illa 
conventione constitutum erat, ut hi «mo sv. EÀ. necessario 
dp evi và SOTEVG)0EK comiles essent? (Nom »solos» fuisse 
eos irrupturos, supra demonstravi.) Difficile creditu. Nam, 
si id ponitur, idem, quod supra, objiciendum est: ne in 
4nente» quidem venire debuit proditoribus ante eorum ad- 
ventum coj d»oíys» wig mola; Hoc forsitan ita expediri 
possit: oí ane s*49c EA. adesse jussi erant, non ut simul 
cum. aliis, jam presentibus, (qui muros obsederant,) in ur- 
bem irrwerent, sed ut captam eam ab iis acciperent et tue- 
reníur; dum autem clamabant proditores:. yoijvos arolyeir 
süg TWÀoc, tum ipsum xoi os aO *. EÀ. — nagfjcey (non- 
dum exspectati); quamobrem proditoribus u&AAo» éyíyvevo 
&c964tc, quod molirentur, exsequendi; neque enim dubitari 


22 


poterat, quin o& aszó v. 'EÀ. eos, qui ante& aderant, in ipsa 
irruptione adjuturi essent. — Fac autem ita conventum fuisse, - 
ut etiam o£ dro v. 'EÀ. ipsius dümmreioses participes forent, 
tum mihi videtur nulla alia posse dari explicatio quam hec: 
écAwuxorap SÓ4 Oy 1iyd» xci — Oogvf., tum proditori- 
bus aptissimum visum est statim (etsi nondum advenissent 
exspectati oi dz v. EÀ.) davoíyav rdg mVÀec (ne tempus 
perderent); dum autem ita clamabant, xai o& &750 sv. 'EÀ. 
xard 10 Evyxsinsvoy —— magáoav, quo u&ÀÀoy dy. dog. 
Vulgatam sequentes alterutram harum enarrationum necesse 
esse arbitror accipiamus. — Facillima tamen esset expeditio 
deletis simul cum oi (ut volunt STAHLIUS et CLASSENIUS) 
etiam verbis xevd vo Evyxsíusyov; quo haberemus: éaedem. 
TOV t&yüy — »dGq«Àcc» $vouicay Sys ctvoíytip s&g TtU- 
Aeg. aGqdÀta 08 »u&AAov» éyíyvsvo: xai yap tto vic EÀsev- 
OTvoc 1&1Qox&Oy. — rmaorgoer, (i. e. quoniam numerus Áthe- 
niensium auctus erat). 


IV, 87, 2. — sro ' óvie; Gkioosre us) xoxovpsvos 
du ela9a,, —. Erravit in hoc loco CLASS.: «wenn ihr dabet 
aber doch ewch heraus nehmen wollt, weil ihr ja (uns) 
wohlgesinnt seid, uns ohne Schaden für euch abzuwenden»; 
quod eo mirabilius est, quod jam PoRTUS, meliusque Do- 
BRJEUS veram sententiam expressit: «si poscatis, ut inco- 
lumibus liceat vobis nos rejicere.»»  Manifestus fit lapsus in 
$ 3 huj. cap. (ed. sec.), ubi CLASS., sic interpuncto: órstg us, 
ve UVpeséQo sÜrv« &h ue noocayJsoscÓe, x.v.4., annotat: «iro- 
nische Zurückweisung auf die supponirte Begründung der 
abschlágigen Antwort: svvos Ovteg x.2.4.: damit sie nicht, 
wenn ihr in Folge eurer (gerühmten) guten. Gesinnung (von 
ihnen) micht in  Abhángigkeit gebracht werden wu. s. w» 
Prorsus falsum. Certe, si CLAss. MADVIGH enarrationem 
verborum và dSuerépo sbro (Lacedemoniorun erga Acan- 
thios benevolentia, non Acanthiorum erga Lac.) compro- 
basset, minus esset perversum. Alioquin MaADv. alia (rec- 
ta) interpunctione usus hec proposuit; quo tum jure, ego 


28 


in medio relinquo. Hec 4 mgocayOroscOs prorsus idem 
atque illud die35;09c. significare, patet. In nostro igitur 
enuntiato CLASS. verbis süvos Ó' órvrég causam putat inhsm- 
rere t0) Oi J5109as; quo nihil est intolerabilius. In ebvo: 
ó' ürzeg enim Acanthii inesse voluerunt, cur possent spe- 
rare, se, etiamsi Braside non obtemperarent (diw9.), ín- 
columes fore, h.e. causam toU p xexoUcOo.. Ex quo ef- 
ficitur, ut in posteriore sententia sic interpungendum sit; 
ónwg Mi vo Upstége 5UvO, & QM) noocay9. 


IV, 117. .4oxsdoiuoórvios dà xai '4dOgvoto — éxsyu- 
oíav émowjcavto —, vouícarteg; 7í99volos này ovx dy óT 
vórv Boacído» cqdv ngocanocvgca, oUÓÉr, roiv rraQgacxsva - 
dociyto xaÓ' gcovyíav, xoi Opa, si xcÀAcg gqíci 8Syos, xo) 
Efonfgjvos và nÀsío, Jaxsdaiuorio, 08 vaUra vovg 'Ogvoí- 
ov; fyoUusvos GméQ Óscar» qofletaJo, xai — àmOvyusaev 
«Vro)0g —  E£uvvalAaygrcí *& xai to); dvÓgac oqícw dmno- 
dórvrag Gnovddg mogoacÓc, xal dg TOv rmÀsÍe xoovov. 
szo)c yGQ Ó3 dvÓgag reo? mÀsíovog émoio)yro xopícacDa:, 
dg ir. Boocídag sésVxes, xoi óusAAov, éni peitov yeggcav- 
t0c c«UroU xci dviímaÀoa xezacUQGavtoc, và» piv OtíQsG Oo, 
soi; ÓO' dx so) icev Gpvvopsrvos xivÓvysvew xao) xoatuotv. 
Hic locus, ut qui maxime, acumen excogitandi subiit, in- 
primisque verba so) ydp dg àvdgag — xogevgosv» dubita- 
tionibus obnoxia fuerunt. Proxime vero ad sententiam 
scriptoris HERBSTIUM et CLASSENIUM pervenisse existimo 
novà quadam explanatione, qus, recte exposita, omnibus 
numeris satisfaciat.  Spreta est autem hec explicatio & 
STAHLIO, et presertim, opinor, quod argumentatio illorum 
non ratione et via procedat. Quamobrem, quid sit erroris 
in ea, ostendere conabor. Quod HERBSTIUS et CLASS. 
proponunt, verba ve» uà» OrégsGJos — sxgargcsy ex mente 
Atheniensium profecta cogitantes, de eo mihi non dubitan- 
dum esse videtur. Namque patet, Lacedsmoniis, etiamsi 
viros suos recuperare quam vehementissime optaverint, ta- 
men, si inter illa duo eligi potuerit, aut viros recuperare 


24 


aut victoriam reportare (&vzíraAa — éx to) icov — xga- 
v5j0t9/), ne in mentem quidem venire debuisse aut potuisse 
viros victori: anteponere; i. e., si ipsis Lacedemonits per- 
suasum fuisset, se (érmi ueilo» yug. xai dyr. xuvact.) dix 
vo) icov cpvrOusvor — xgatéotv, hoc non modo non im- 
pellere eos. ad indutias et pacem, sed deterrere oportuit 
(ut etiam PoPPo vidit). Quse quum ita sint, necesse est 
hsec ex metu Atheniensium eruere. Sed hsec cogitatio A- 
theniensium non aà 1:0ovc; ydg Ó$ incipit, ut volunt HERB- 
STIUS et CL.ad quod consequendum particulam ydo, qua 
transitus ad hoc enuntiatum munitur, sic illustrarunt: «und 
mit dieser Furcht, welche die .Lakedámonser bei den. Athe- 
nern voraussetzten, hatte es ollerdings seine Richtigkeit; 
denn u. s. w.)»; quod quidem STAHLIO absurdum («wnna- 
türlich») dicenti ego prorsus assentior Sed, quum hsec ex 
quadam parte, nisi superiora sint satis percepta, suam 
ipsorum lucem accipere non possint, qus& propria sit vis ver- 
borum »ouícavteg '94»v. — — —- ormovdàc moioacSe:, 
inspiciamus. Quod facillimum fore arbitror CLASSENtI argu- 
mentatione examinanda et, quoad potero, corrigenda. 'Dis- 
serit ille in ann. crit.: »Der Abschluss des Waffenstillstan- 
des 4st von Seiten der Lakk. ausdrücklich nur: durch ihre 
Beurtheilung - der bei -den. Atheniensern. herrschenden | Be-- 
fürchtungen und. Wünsche motivirt» | Quod etiamsi strictim 
pereurrenti videatur, tamen penitus nobis anquirentibus ali- 
ter, opinor, esse apparebit. JPrimwm enim omnino difficile . 
sit exemplum proferre aliquod ejusmodi civitatis, quse, bel- 
lum cum alia gerens, adversario tantum timoribus et optatis 
ad indütias commovéatur. .Deinde autem, id quod maximi 
est momenti, etiam hic wna dumtaxat causa a Lacedemo- 
niorum quoque parte nominata est, qua sua sponte eos in- 
dutias cupisse ante oculos sit.  Legentibus enim nobis: 
jrovpsvo, doxsd., coc d9gvalov; — érmiSvudjonu» — sodg 
dvÓgac oqícu» dnoÓ6vroc droyÓde rroij0oe9ai, non dubsum 
est, quin verbis vo?sc dvÓgec dmedórreg spes ae-voluntas 
ipsorum .Lacedemoniorum exprimatur? In verbis àutem 


25 


$yovpsvos, tovc LdOgrvolouc dro éOncav qofeo9o, si 
lec per se cogitentur, nulla potest insidere vera ratio, qua 
Lacedsmmonii ad indutias impellantur. Sententia igitur to- 
tius verborum comprehensionis intelligenda est sque ac si 
scriptum esset: 5yoUperos doxed., 1o); LfOsyraíov; — 1) 
»goflovuévovc» — xai 2) »n&Q9acapévovc» (avoxwy. x.v.À.) 
— émOvugoty — 1096; àyóÓpgac oqíow anodóovzac 
&rovÓdc mowjcac9e:, Unde efficitur: 1) in verbo zrotpevos 
(saltem ubi cum s. A4O«v. émOvp. conjungitur) quandam 
spei notionem ponendam esse (— é4rríborzec; nam volebant 
ipsi Lacedsem., «oíc 44399». ériOvp.); i. e. verbum. $rovus- 
»o» continet plus quam tantum »Beurtheilung» (Cr.); 2) 
non in goficéio9os xai éuOvgyonu» (EfovaÀlÀ.) vov; 9g. 
causam inesse posse, cur Lacedsm. indutias optaverint, sed 
in eo, quod ex qofféivJas xai émiJep. effectum iri spera- 
verint, i. e. in »so?; d»ópag oqícow» drrodovrag». (Ergo: 
non in »ihrer Bewurtheilung der bei den. Athen. herrschenden 
DBefürchtungen und Wünsche», sed in »dem aus diesen Bef. 
und W. zw erwartenden Resultat.») — Jam vero verba vata 
&ns0 iÜruca» quorsus spectare credamus?  CLASS.: »diese 
Jesorgnisse der Athener — erhalten ihre. Erláuterungen in 
dem folgenden :Satze: to?g ydo d$ dvÓQac x.v.4»; im quo 
ex quadam parte lupsi sunt HERBSTIUS et CL. Cencin- 
nitatem enim nobis totius ambitus considerantibus, ubi »op. 
vd)qv. aiv ly oix &v it vóv Boacíóav oq» ngosonoots- 
des oUsÓé», rg» x2. 2) xe) Efvpfijya) — et — fjyobp. 
Z"laxsÓ. 1) vàiísa vost "C Onv, dno éÓncav, gofleto9o, 2) 
xa) — OrmovÓdg mowjcacÓo, aperte inter se respondent, in 
promptu est, verba satia, drm. 80., qof. ad illa ipsa vóv 
Bo. *pocerto0r. respicere. Qued ad to)g yag Ór &vÓgoc 
attinet, cum precedentibus verbis ita connectenda sunt: 
dyoUp. 7faxsÜ., vo)c 494v. — soíc &dvdpoc odios arodóv- 
v«*6c —* vo)c rdg Ó$ &vdguc x.4.À. — namque id ipsum 
(viros recuperare etc.;.ex quo perspicuum est, verba szosc 
yde — eUrye non ex mente Atheniensium expromenda 
esse, Sed- ab ipso TThucydide animadversa. Ergo, quse cogi- 


26 


tant Athen. a xai dpeAAo» incipiunt. Hinc demum »ZEridut». 
Restant verba ec ix Boaocídac sóréys, de quibus multum 
disputatum est. JAptissime vero ab HERBSTIO et CLASSENIO 
redduntur: »so wie noch das Glück des Br. stand»; qum versio 
quod a CLASSENIO in ed. sec. remissa sit, »gre fero. Op- 
portuna enim sententia haec est: dum mediocris erat fortuna 
Braside, viros recuperare quam (incerta spe adducti) lon- 
gius eum progredi sinere malebant. Qxmod nexu totius loci 
inspecto confirmatur: sgyovsp. oxsd., so); (Oqrv. -— soU; 
&vÓgac cgícv drodOórvrag —. (sog ydo Ó9 &rvÓpec msoi 
rÀsíovog — «c m Bo. s)r.): xai [sc. hanc occasionem pa- 
cem facile acquirendi Athenienses sibi non negligendam esse 
putarunt; i. e. cavendum esse iis videbatur, ne Brasidas 
(magis, quam 25:1 sUrzeyoíg —) éni ueilo» xepogots xaà a»- 
sÍmala xeracujcss] é&usààov (yaQ .4axsd.), éni p. xeej- 
gcyrog ato) x.s.4. Hoc.modo xei épsAAov intelligenda esse 
arbitror. Cetera CLASSENIO concedo. ([Fuit, quum mallem: 
mQi mÀsÍovog vo)g &rvdoac (5 éni mellov xwQrjaeiv at'oy —) 
et contenti esse iis, quz ad id tempus Bras. obtinuisset — 
$ — (dc éusAÀor, dri p. ye. x. dyv. xasaGt.) s» uà» cáp. , 
TOig OB x.1.À., i. e.: potius viros recuperare et conienti esse 
etc. — quam — viros amittere et incertam spem victorio 
(x:»0. xg.) habere; ita ommia ex animis Lacedsemoniorum 
proficiscerentur. Tum vero: 1) pene necesse erat scribere: 
xivOvrsvew »5i» xai xoovéccey (at. MAbV.) vel aliud simile; 
sed 2), cur xívdv»o; magis ad Lacedsmonios (éx to? igov 
duvropívov;) quam ad Athenienses pertineret, nullo modo 
intelligeretur.] 


V, l. — ec dvsiórte; vüg Juxoc sev veDveeev óo- 
Jec évouicu» moscas. Ad hunc locum animadvertit MADp- 
VIGIUS, verbum 7»o4jce» praoteriti habere significationem 
(Advv. p. 162); quod tamen quum CLass. reprekendat, non 
abhorreat forsitan ab utilitate argumentationem ejus accu- 
ratius intueri. Disserit (in prafatione editienis seeunde): 
»hátte Thuc. diese (prm. signif.) beabsichtigt, so hátte er 


27 


7155:0u9xávcs geschrieben.» — Conf. tamen MADV. »Gr. Ordf.» 
p. 170, ubi docet, Joristum Infinitivi, e verbis dicendi et 
sentiendi pendentem, praeteritum significare, subjuncto exem- 
plo: o Kapagivoto: dzorzos: voi; Xvoaxodíow; foay (— os 
Zvgaxocio. vo); Kepagivotovc évOpsCoy) ug nooOvpec oqío: 
— JM. érà vjr ngog» noyg »rnéeos» (non merougéyci), & 
&mepiay. Quin hic záuyes »misisse» notet, dubitari non 
potest. Item KUEHNERUS: .Ausf. Gramm. Il, 1, p. 160, 
exemplo addito: $A£yezo Kwge Ódob»vo: (— dedisse) moAAa 
xorucio. Cf. etiam apud Thuc. V, 7, Ó c0t6 xe) uyya- 
püg Ót& oU xotüAOev üye» àpagrss» é06xc; qui locus con-. 
structione ad similitudinem nostri retractus sic commutetur: 
(dors xoi) xe:sAOGy» (oUx Sym» pgyovdc) apagsei»y. édoxer- 
vel propius (quum «peres» idem sit atque: xexde mofcas, 
et édóxs, — dvopacs) : — — xoteA9«y» —— — xaxéc roca, 
&v0pi0s. — Hic igitur e sententia. CLASSENII scribendum erat: 
9ucorgyxÉva,? Denique, ut exemplum illud attingam, quo 
nisus CLASS. jus sibi duxit esse. in 71045005 futurt notionem 
includendi, hoc sane parum securitatis exhibet: II, 3, 2. 
Jvouucap  énsO£usvor Qadíec xgosájce,  (Ponentibus enim 
nobis hanc rectam esse scripturam pro óedíeg &», ut vult 
MADv.) statim ante oculos e&t, partic. émiÓéusrvos tempore 
praecedens esse infinitivo xgar$oa:; nostro autem loco cys- 
Aórteg et zr045004, sive hoc »przeteritum» sive »futurum» in- 
dicat, aperte ejusdem temporis sunt, ut, eque bene scribi 
potuerit: ép9ec |é»vónica» (áv)] dvsAei» vac Ssxoc. Cf. 
KUEHN. 77, 2, p. 620: s y' ànoígoag Gvapvrgcog ue. Jam 
vero CLASS.: »in beiden Füllen ist der Grund dieser Er- 
wartung durch die voraufgehenden Partt. Aor., dort dve- 
Aévreg sac Oaxoc, hier émiOénsvo: ausgedrückt.» | Perverse. 
Partic. enim émiJéusvo( non causam exspectationis (»den 
Grund. der. Erwartung»), sed conditionalem significationem 
continet (— &b éniJ9elyzo); causa autem, qua sperabant 
(— »der Grund der Erw.»), se victuros esse, verbis ov rroÀ- 
Ao?c; tov; Ow»fcíovc óvsag exprimitur. ([Observandum est, 
mÓéusvor (— si ériO.) causam co? xgatájoos comprehen- 


28 


dere, e formula: »Grund und Folge»; non profecto causam 
soU vopíca, (Erw.).]. Atque etiam nostrum locum confudit 
CLAss. Sed primum Thucydidis verba ea, que proxime 
antecedunt, laudemus: $ygodusvos Gpo dAAéc oqícip slvos 
rOUtO vüc wcÓOcoSeuc, vj moérsQgór uos dedgáczo, (eg dvs- 
Aóvrsg vdc Srwec vé» zaJvsevev ópO9uc dvópuguy rt0ig0a14).. 
Considerantibus jam nobis, qus notiones sint vocum éAAdzrég 
et óp9coc, ex eo modo, quo inter se opponuntur, apparet, 
Athenienses tum (-- àv edvi wá xaO3aocs) recte (099«&c) se 
facere duxisse, nunc autem vá».xaÓapga,v putare non per- 
fectam fuisse; sequitur, ut dAAizég prorsus idem valeat at- 
que ox ópOGc, vel 0g9&c — osx dAÀmág — satis; retento 
hoc vertamus: putarunt se satis facere auferendis sepulcris; 
dissolvamus: eur zy» xuddocw fecerunt? Quia Apollo jus- 
serat. Cur sepulcra abstulerunt? Quod eo se crediderunt 
vjv.xaJagdi facere. Cur mil aliud quam sepulcra abstu- 
lerunt? Quod id satis esse existimarunt. Ergo: in verbis 
»safis esse eristimarunt» causa inest, cur tantam sepulcra 
abstulerint; grece: in ógÓOcg óvouscav rodado, causa residet 
verborum dyeàórtec vdg Osx«c; quod prorsus contrarium est 
CLASSENIO, qui in dvesà. s. Óyx. causam intrudit verborum 
0p9ac Svóp. mos. (»der Grund der Erwartung gut zu thun 
- durch dvsáórrsc ausgedrückt») Denique: .qui erat »der Grund 
der Erw., vel aliter: cur satis se facere putarunt? Quod 
satis se facere putarunt. Aliud respondeat quicunque po- 
test. (Apollo enim eos tantum facere ey» xaÓeociv jusse- 
rat,.non quo modo facerent.) — Verba »durch Entfernung 
. der. Todtenkistens (CL.) (non »den Grund der Erwartung», 
sed) modum agendi exprimunt. [Nec vero (sicut in altero 
exemplo inter dmiOéuero: et xgutügGos) hic inter drsAevtec 
et n6ifoe, qusedam causa relatio (»Grund und. Folge») in- 
tercedit, quoniam ejusdem temporis sunt, et dyweÀ. id ipsum 
notat, quod verbo 7ros$co: continetur.] — In promptu est jam, 
CLASSENIUM, quod voluit (rmosgams futurum signif.), non 
demonstrasse. Quid tandem de hec sentiamss? Difficile 
dijudicatu. Sed ipsa. structura (dvsÀ. ante &vópigav posito) 


29 


multo probabilius est, mo(fdos signif. preteritum. Tum vero 
apertum est, tres gradus temporis respici: primum dveldor 
wdc J)5xac; deinde ivópscay (se doOeg fecisse); denique 
$rqdoapsros (se. o0. óQ9e6g — &Anég fecisse). [Cf. Mabv. 
Gv. Ordf. ed. 2, p. 170: xEfter Prateritum af et sligt Ver- 
óum (évopisav) faar altsaa. Aorist (res$oas — dvsáovssc) 
Betydningen af en »fjernere» forbigangen Tid. In mea 
CLASSENIO opposita argumentatione locutione »satis se fa- 
cere putarunt» usus sum, et optimo quidem jure; nam hoc 
dumtaxat certum est, Athenienses d» eU vij xaO aQGss recte 
se facere credidisse; quod non impedit, quin et amte vj» 
addo,» »recte se facturos esse» putaverint (ut vult CL.) 
et síatim post t$» xaÓOaQgci »recte se fecisse» (ut. MADV.). 


V, 9, 3. xov; ydo évavsíov; sixalo xaseqgorüos s 
Que» xai o?x &v dÀAnicavrec dg &v énskéADo, tic avrotc dc 
peoxg» &vaf9vci ss mo6c 10 ywgéev xai vérv dtüxsec xetd 
Oéa» zsrQeupéyovc OAiymosiy. Verba xoi oUx &» dAzícoaysac 
interpr.. CLASS. »und nicht weil sie etwa die Erwartung ge- 
fasst.» Si dixisset: »und wed sie nicht u. s. w.» propius 
ad veritatem accessisset. Ex ejus enim versione apparet, 
eum verba ox &» dim. opposita putare. esse voci xazaqQo- 
ví; unde sentehtia fieret: »hostes contemptu, non exspec- 
tatione impetus etc» Sed particula vé post xeraqeorsoss 
posita demonstrat, notiones xezaqo. et osx dám. copulatas, 
(non contrarias) esse. Quod etiam posteriore s infinitivo 
dvaffre, subjecta confirmatur. Hac enim est manifestum, 
verba dvafffvas et óAwyegei» ex eadem notione pendere. Si 
secte ipitur vertisset CLASS., uterque infnitivus sine mole- 
stia ad xeveqgorgos, referri poterat; quo vero modo diea- 
mus: tOUG "do vaíevs dAiyeeQély, »nicht wed sie einen Anm- 
grif erwarten»? | Commede autem: weil síe nioM u. s. ww. 


VI, 77, extr. xoi oiépsS« 100 droÓsy Evyvoixov JtQo- 
enolivuévov, ovx dg evtóv wva fiev só Ówuvé», moó di 
edroU p&Àlev Tov rndcyovse xaÓ' obióv Óvoseyd»v; Apte 


80 


interpretatur CLASS.: »und dass wer vor ihm zu Schaden 
kommt, für sich allein ins Unglück geráth». Quam vulga- 
rem versionem MADVIGIUS, verborum collocatione offensus, 
repudiat, ita dicens (Adev. I, pag. 327): »scripserat Thu- 
cydides: ro0 dà adroU uGAÀo» vOv mecyovra »$» xaO aUróv 
Ovoseyeiy.» Ad que CLASS.: »Madvig nimmt mit. Unrecht 
an der Wortstellung Anstoss.» Probe. Itemque STAHLIUS 
(ed. ster. 1I, adn. crit. p. XVII): »prster necessitatem Madv. 
$ xa9' avtó»». Effagisse autem videtur et CL. et ST., in- 
terposit& partieula $ sententiam prorsus perturbari. Ac 
primum observandum, post totum verborum circuitum inter- 
pungendum esse »signo interrogandi»(;); qued CL., S'T., PoPPo 
fecerunt, omiserunt autem KRUEGERUS et MAbv. Hoc enim, 
necessario tota sententiarum cohaerentia desideratum, priore 
quoque periodo »7 uévowsy —- xexovoystv;» confirmatur. Di- 
cens igitur Hermocrates: oioueO«, prorsus idem vult atque: 
ne; ÓOUvacOs oiíscOe; vel o) Ódsi oiscOa,: vel arzzesxovos; 
oiopsJ)a. Jam vero perspicuum est, utrumque enuntiatum, 
et ovx ég avtóp wvwya £c xo deor et. roo asreU. náAàÀov 
t0» 7. — Ovet., ex verbo oious9a pendere. Dissolvamus 
igitur sic: eopsOa (perverse), oix dg eUvóv x.v.À., et olous9a 
(perverse), ngó «evroU M. — xaÓ' abcóv Óvos.* h.e. perverse 
credimus, non ad nos ipsos venturam esse calamitatem, sed 
eum, qui ante nos patiatur, per se et solum miserum esse. 
Ex quo apparet, wtramque sententiam, prorsus $dem signi- 
fieantem (priorem »negative», quod dicitur, expressam, po- 
steriorem »positive»), id ipsum notare, quod Hermocrates 
vttuperet. Hoc tenentes, quid ex MaApviaiI proposito efficia- 
tur, inquiramus. Vertit MADv. (sicut in ejus sententia ver- 
tendum est): »eumque, qui (nunc) patiatur, magis ante ipsum 
(vv« illum, cujus error significatur) quam per se et solum 
miserum esse. (Ipse enim mox comes miserie erit.)» Sed hoc 
ipsum Syracusani non credebant. Namque hec MapviGri 
versio grece contineretur verbis: ég eUstóv va gke» tó 
Ósvó» (z ipse enim mox comes miserie erit); quibus in- 
sertis ità habemus: oiópsDÓa — osx éc otdtóv twa fSEew 


81 


só Osivóyr, dc dà avtov vua fEev có Óesvor, quod ferri non 
posse apertum est. — Vix est opus addere, si superiorum quo- 
rundam interpretum (Schol. sequentium) versionem prspos. 
"06, vot idem valeat atque $mág -- lat. pro, comprobe- 
mus, nullum esse impedimentum, quin MapviGII propositum 
accipiamus; tum assequimur: (perverse) credimus — eum, 
qui (nunc) patiatur, magis pro nobis quam per se et solum 
miserum esse, (quod idem fere est atque: oex ég aUvóv nva 
x.t.4.). Sed recepit ipse MaADv. »ante». 


VI, 89, 3. — — — éueoi dà dwuíav rmrsQióDase. xoi 
did voiísa ÓOuxoíec ym' duo) mzoóg vs và Maovnvéer xoi 
"Morsímv voarrouévov xci óco dÀla zravtiosunv Out» igAan- 
véUÓs* xal viv, si wg xui tóte iv vo) seiGyeiv oUx sinoto 
eoyíteró uos, uevà vo dàÀq9o6c oxorióy dvartesv9éo9o. - Te- 
mere CLASSENIUS hic vulgatam lectionem mutavit, pro &i- 
xotcc inserendo &nexeé:wc. Prius autem quam argumenta- 
tionem ejus examinemus, quid significent hec o/x e;zesxó- 
Tw$g, Statuendum est. BÉTANT: amsuséreg — »immerito»; 
nimis arctís terminis circumseriptum. SCHNEIDERUS: »un- 
recht»; »unwahrscheinlieh»; etiam hic defectio. PAssovius 
addidit: »unbegreifliche; probe. Quattuor illos locos Thu- 
eydidios, ubi reperitur, inquiramus. - I, 73, 1 legati Atheni- 
ensium Lacedemone refutare conantes ea, qure, modo apud 
Lacedsemonios Corinthii dixerunt, inter alia ita loquuntur: 
ovre GTTtixOTtGc Syopev à xextüusO2o ubi certe »jure» (»mitt 
vollem Hecht») reddi potest; non minus tamen: »quod fa- 
cile declaratu est» (»sehr begreiflich.») (Hes locutiones ger- 
manice CLASSENII sunt.) Quod autem CLAss. in commen- 
tariis hujus loci contendit: »drrexóse tcberall mtt der. Ne- 
gation und in der Litotes s. v. a. duxesósasa», falsum esse 
mox cognoscemus. II, 8, 1 Thuc., qus consilia cogitatio- 
nesque in Atheniensibus et Lacedemoniis ante inceptum 
bellum fuerint, describens, hsc dicit: o4íyov ts é7z5voovr 
ovdi» dugotsgo, GAÀ éQQwrro i; vó» rmr0Àsuov »oUx drtsex0- 
f€»* GQxyonsves yaQ rtayrec OEvsegoy avtsAap(jivortas, vóss 


32 


di xc) veótgg moÀdé uiv oom — -— — ox dxovoíec nó 
drr&Qéac $7mc550 soU nelépov. Hic CLASS. recte: »sehr be- 
greiflich». At vero hinc auctoritatem desumens ad correc- 
tionem nostri loci stabiliendam & vera intelligendi. ratione 
longissime abest. Quis enim dubitet, quin hic osx azreixo- 
vw; nullo modo notionem »mst vollem Hecht» contineaut? 
Thuc. enim elationem animorum declarare facile se putat 
posse: doyepsroe yàg mrt; éfU1sQo» —— — vno anepgíac; 
vel germ.: er findet es »sehr begreiflich», dass sie »im An- 
fang» wnd grósstenheils »aus feMender Erfahrung» solche 
Zuvereicht gehabt. Sed additis his: doyóusvos et drtiglac 
aperte se demonstrat Thuc. illam confidentiam »nicht mit 
vollem Recht» exstitisse ducere. "VI, 55, 2 éy «5 evetj Genàn 
"oesec yéyoarvas (6 "Inníac;) pesa sóp  moségn, »od0i» 
zoDro »drresnosos» (codd, crrsessosesc) dia 10 nQsc)eUeny c5 dre. 
«Prob xoi swqayvebGe:. Hic potius »aehr begreiflich» quam 
»mit vollem: Rechte. VIII, 68, 4 Thuc. de constituendo 
Athenis »consilio quadringentorum» scribit: «cse cm dv- 
Ógé» nollé» xaà) Evveser mgoyÓév tO. $QyOovV «otíx artixo- 
tec», xaÍnmsg uáya óv, moevyeoqder; ubi necesse est »sehr 
begreifliche interpretemur, prorsus aspernati »st vollem 
Recht» (dexasósaza). Complezi jam qus ex supra dictis 
efficiuntur, hanc: normán: universam habemus: semper locutio 
e?x c7pxérec significare potest »sehr begretflich», non sem- 
per »mit vollem Recht (apud Thuc. semel) ; germ.: Alles, 
was »mit vollem echt» geschieht, ist auch »sehr begreiflich» ; 
Aicht Alles, was »sehr. begreiflich» ist, ist auch. »mit. vol- 
lem Hecht» gethan. Idem im simplici.zixóseg observemus. 
Of. I, 77, b, ubi Athenienses de s90iis suis dicunt: 4 dé 
quezépa doyg yaísn doxsk elvas »elxése c». Absurdissimum 
esset hic credere, Áthen. ipses confiteri, »jure» (»mit vollem 
echt») imperium suum sociis gtave videri; nibil autem ob- 
stat, quin versione »sehr begreiflich» eXamur. Aliter alibi. — 
Sed ad nostrum. In aun. crit. CLASS. disputat; »JDer Ge- 
wicht der Periode beruht auf dem Gegenaatz zwischen &v 
v6 rü0ys» und us:ü ses dÀqO9Uc GxoTR y — — — —i 


. 88 


unmóglich konnte er sagen: dass sie mcht mit genügendem 
Grunde (oix sixózec) gegen ihn erzürnt gewesen.» Quod 
tamen re vera dézst. Hsc oppositio, quam CLass. inter 4 
sé rnacytp et ussd voU GÀ. Ox. interesse putat, prorsus 
nulla est, Quod si quid priori notioni opponeretur, certe 
. esset: dv v& pu) nagyev. Namque d» ré 7. sine molestia 
cum wézd t. dà. 8x. conjungi poterat; quamobrem Lacedm- 
monii jam «ovs év v6 7r, Bi recte sensissent (obs., me sem- 
per in hac argumentatione ab 4leibiadis opinione proficisci), 
pésd vo? dàÀgOoU; áv dÓvvgOggoy cxoreioJas quod ipsum 
quum non fecissent, ei irati fuerant. Unde patet, altud 
quiddam esse verbis pera v. GÀ. Ox. oppositum; quid sit, 
mox videbimus.  Persequitur CLAsS.: »er (Alkib.) sagt im 
Gegentheil: so lange der Eindruck des erlittenen Schadens 
frisch war, musstet ihr. gegen mich »mit vollem Hecht» auf-. 
gebracht sein.» Ex quo conclndendum est: si v0ss à» vo) m. 
»jure» (»mit vollem Recht») suecenseretis, nihil profecto est, 
cur mon eliam nume (tf uvüwn toU naJsiy) item faciatis. 
Quod enim semel notionem »mit vollem echt» comprehen- 
dit, numquam progresso tempore hanc »juris» naturam per- 
det. Usurpata autem altera lentore significatione »sehr be- 
greifliich» minus impedimenti est: si eóre dv và m. consen- 
taneum esset, vos mihi irasci, cque consentaneum etiam 
nunc est, vos item facere, scil. niei quid accedat, quo, cur 
tum »schr begreiflich» fuerit, nunc. non sit, monstretur. Hoc 
re vera accedit in posteriore membro verbis usza vo) àÀ. 6x; 
ubi àutem in' priore? Non quidem verbis d» td raoynv, 
quibus facile, ut supra dixi, cogitatione in altero sj pug 
so) rrxJei» respondere possunt. Necesse est igitur, vere 
oppositum sit verbis gessi vo dÀ. dx.; atqui lioc non aliud 
potest esse quam »04)» uera v0b GÀ. GxX.; quo quum non 
sint scripta, intelligenda sunt. (Ergo: »o/». usd v. dÀ. x. 
—- eéyéítet0, — -——. — uerà s. dÀ. 0x. — dyane9éc9o 
(— 9 ogriéa9w). Jam vero CLASS.: »was bedarf es eines 
avogtel 9scOen, wenn schon vorausgeselzt wird, dass sie 
»nicht» sixévwc (mit vernunftigen. Grunden) ihm zürnten?» 
3 


84 


Confuse. Quamquam enim Alcibiades illos censet »o&x si- 
xótu«c» sibi iratos fuisse, ipsos, clarum est, credidisse, se id 
»sixovw;» facere. Quis ipsa eorum opinio quam falea fuerit, 
Alcib. nunc demonstrare conatur (d»armaíSu»). Quare, si 
esset scriptum oUx dzsixótug (-— »mit vollem Hecht») tum 
CL. jure rogaret, »was es eines &vansíOscOa: bedürfe;» tum 
enim hoc dvarmeíósg2a, omnino fieri non potuit. — Deni- 
que CLASS.: »unmóglich vertrágt sich auch mit. diesem odx 
&ixovegc die in sí ug xai sose deutlich ausgedrückte Conces- 
&ton an eine damals vorhandene Berechtigung zum Unwsllen.» 
Perverse. Nam verbis sí tsg xoi v0t6 prorsus n;Ae) est cum 
oUx sixozwc, sed solum cum «eQyíLetó mos. — Priusquam 
progredimur, quid notet d»anmsíSesJos exquirendum est. 
CLAss. interpr.: »werdet ihr euch schom eines BDesesern be- 
lehren lassen». Non neganti mihi hac recta esse tamen 
precipue ad eam. permutationem, quam Alcib..in animis 
Lacedemoniorum inde ab Aoc tempore in fuiwrum efficere 
velit, referri videntur. Hsc autem conversto quo pacto ex- 
sistere poterat, nisi prius Lacedemoniis persuasum esset, se 
»vocte» errasse? (Nam »etwas Doessers lernen» semper con- 
junctum est cum abjectione »einer vorigen »Unrichtigkeit» 
der Meinung».) Ergo in dwermeíOeo9oe, si non sola, at 
certe simul cum priore (CLASSENII) significatione (etw. Bess. 
Lern.) insideat oportet hao: aliquem sibi pati persuaderi, se 
antea (opinione) errasse. Hac igitur retenta ex verbis CLAs- 
SENII efficitur: vore é» v 7x. »jure» (»m4t vollem Recht») 
mihi suecensebatis; nunc tamen vobis persuaderi patiamini, 
VOS — tts errasse; apertius: tOte.»)ure» — — —, nunc 
tamen vobis persuad. — —- —, vos sos »noh jure» etc. 
Satis. — Effugit CLASSENIUM etiam síc. Per totam argu- 
mentationem pronomine »éhr» utitur. JAequo vel potius me- 
liore jure dicamus: »aliquis» vel »quidam». Quod ipsum 
per sese aliquid prebet testimonii, Alcibiadem eredere aut 
saltem simulare se credere, plerosque. Lacedaemoniorum sibi 
X0t8 ^on succensuisse (quippe qui &esd so) &A. dgx.); si 
fuerint autem, qui (— e$ seg xa$ tots, hic CLASS. »die Con- 


$5 


cession» commemorare debuit) irati essent, nunc persuasum 
vult, illos osx sixózec (»nécht mit vollem Hecht») ita fuisse. 
(Etiamsi in sí; notionem »v0s» injiciamus, idem fere con- 
cluditur: etsi vtézs ép v. 7. succenseretis, u^c tamen vobis 
persuadeatur, vos »oUw sixótec» vór6 succensuisse, sicut nunc 
péxd vo? dà. dx. intelligere potestis; proinde depontte »in- 
justam» iram (GvanauSécO«). — Restant jam duo, quie per 
se ipsa totam CLASSENII disputationem evertere possint: 1) 
verba precedentia Alcibiadis: did vat/za »duxaíee» (— jure 
- »mit vollem Recht») vm éupo9 — — —— idflàanwscós. 
Quid igitur? Qua constantéa fuisset illa, si $pse confessus 
esset, Lacedaemonios »mit vollem Recht» succensuisse propter 
eadem, qui se £pse »mit vollem Hecht» fecisse existimabat ? 
2) Neglezxit CLASS. verba sequentia: 7) sí w&g, Os0Te xai T6 
dype moocsusíung» pGAÀov, yelQu i6 &vopelze, »nqd oj xdg» 
9gy509*o5 099a ày9scJas, quibus sententia demon- 
stratur esse: si weg, (8p v4 rzdGyesv —) Ói0Ts 8rvaGygev, dyí- 
C50 us, »0oUx cixote» &noie: (dc viv, usta oU GÀ. Ox., 
évvotiy Ó)ravocu): 8 sí to, Óióu v Ópuo — —,pnogO 
o)vec — oQO9 Gg &xJ9scoOJas  Erravit igitar CL. in 1) 
dméixorec, 2) in síg, 3) in dramsíJec3oes, 4) negligendo 
pregresso dixaímg, 5) omittendis sequentibus qqÀ  ojv«c 
0g. 


VII, 48, extr. soíflesy oiv épg xojras — xoi n9 xogpa- 
Ow, Og noA) xgsíccovg eicí, vixqSértag Gmévos. Hujus 
loci et scripturam et interpunctionem et enarraltonem com- 
mentatores variaverunt. lis autem, qui ante xogsec in- 
terpungunt, recte objicit PoPPo.(in ed. maj.): «displicet, si 
virgulam ante nomen J4eyp. posueris nudum »iuxgJérzag;» 
immo vero ita ineptum et frigidum hoc »«w. esset. CLASS. 
autem ipsam vocem zesnuaecw delendam esse putat, ultra 
sane, quam debebat, procedens. Reddit: «und nicht nach 
einer. verlornen Schlacht abziehn, da sie in der That ja 
viel besser daran wáren ale jene.» Qus quidem (imprimis 


vocabulum «eie»), mihi collocationem *so49 sQsícoov; — 
»axgOérrac consideranti jam per se ipsa suspecta, a reí 
quoque veritate abhorrent. Nam hsc «mod? sxosígcovc», 
memoria nobis tenentibus multiplices Atheniensium clades, 
per se ipsa movent dubitationem, num id sibi Thuc. vola- 
erit, Athemienses multo meliore tunc condicione (universe 
accepta) quam Syracusanos fuisse; et accurate mihi, quid 
dixerit Nicias, persequenti non est dubium, quin hec verba 
tantum «ad pecuniam» referantur. Supra enim ($ 5) le- 
gimus: vd Jvgoxocíe» ópec rv foUe vb» OgeríQu» slycs 
ad quie CLASS. «diese Behauptung hatte Nikias durch. die 
Schwierigkeit begründet, welche die Syrakusier hátten, für 
ihre. ausserordentlichen. Eüstungen auf die Dauer die Geld- 
snittel zu schaffen» | Apte, dum .modo dixisset «nur» durch 
die Schwierigkeit; nam omnis Nicie argumentatio, qua post 
và Jvgax. — tà» oq. slvas sequitur, tantum ad id. spec- 
tat, ut talis demonstretur difficultas. Qus quum ita sint, 
CLASS., infra dicens: «ex rreA) xgeíccovc cioí das sà Zv- 
qux. — slya, von der andern Seite ausgesprochen», recte 
e vera sententia loquitur, non recte verba moà9 xgsíocovg 
etiam ad. aliud quiddam prater pecuniam revocat. Sta- 
bilire suum propositum ita conatur: «Nikias hat die Ue- 
berlegenheit der  Athener nicht nur aus den gróssern Geld- 
mitteln, sondern auch aus der schlechten Heerverfassung 
der Syrakusier (émixovgsxà uiAÀov 5$ ÓW dvdyxgc Ovsa) 
hergeleitet»; sed mirum fuisset profecto, si Nicias «aus der 
schlechten. ,Heerverfassung. der Syrak» consolationem quan- 
dam aut ipse duxisset aut comitibus prebere voluisset, 
quum. odo Athenienses ab ipsia illis Syracusanis prorsus 
devicti essent; mon recte CLASSENIUM puto verborum émi- 
xovQuxd  —  órsa vim intellexisse; meque enim his ipsis 
aliud Nicias ostendit quam difficultatem Syr&c. satis pe- 
eunic comparandi. Quo igitur spectans CLAss. post lau- 
datam ad hsc verba Scholiast»9 explicationem: a09og6- 
Qe». vel; .Zvoexocío.c Ovsur »al oéy) Óv drdyzg» croa- 
sevopnéver rreAsóo» dormeg A4Ongrvaier, ipse potuerit adjun- 


87 


gere: «Àd4 d». óvra, d. hÀ. auf gesetzlicher Verpflichtung 
und Ordnung beruhn. wie das attische Heerwesen», ego non 
percipio. .E Scholiastze enim, sicut ex ipsius Thucydidis, ver- 
bis eminet, uullam comparationem utriusque adversarii «di- 
scipline militaria» per se intelligi, sed illud voluisse Thuc. 
dictum, Syracusanis fuisse opus magna copia pecunia ad 
auzilia, quibus omnes eorum res niterentur, mercede reti- 
nenda.  Inspicientibus tamen nobis totum hunc locum et- 
iam alie occurrunt cause duc, in quibus spem. aliquam 
Nicias collocet: in $ 2 enim legitur: so vo zrodspéev — 
éAnídoc v. &w rmageiys movgoor&Qa TG» OqeréQuv 8050905 
—."xXoyuose» ydo dmooíg a/to); ixzovyoOsv (etiam hic 
pecunia; deinde autem) 4&AAemge «v5 zai émi mÀéov £Óg vai; 
Üzagyovcaig vavdi JeÀeccowgaroUrre»* et infra, cap. 49 
initio: Nsxíao; — eiaGouevog — 1) wgv v6» xoyucvov 
efoglav, 2) xci Ó-u $v a/i:094 moÀ) vó flovióusvov volg 
VíOqvatox; yíyrscOa, và nodypasa, — 3) xa) ipa voi; 
yoUv vavgdiv, $ rtoosego?, dO9egarae xai xgoasrOsíc: hic om- 
nes sunt composite; e 2) et 3) autem xon satis poterat 
sumi fiducim, ut Nicias contenderet zo) '4O«rvaíovg mroà?9 
xgeíocovg (omnino) slye,, et minime quidem «nzeAb.  Re- 
spicientibus autem "nobis ad $ 1 cap. 48, ubi legimus: o 
Óà Nixíag dvdpils Máy xoi aUzóg, «mópgQa» (obs!) cw» sà 
stpeyporo slvai et deinde ad $ 2: sd rà» moAspíer JAní- 
dog s. dv rragetye «novggorsQa» vv Ggetéger 6é0s0Oo, hoc 
quidem prorsus aliud signifloant quam voice 4£99ralove «no- 
À) xgsíGgovgo» (ommuino) siyaw Sed satis esse puto prola- 
tum ad demonstrandum, verba roà$ xgeiccovg ad «pecu- 
siam» esse referenda, ob eamque causam vocem yegcou 
non ezpungendam esse. Sententia enim est (ut verbis 
PoPPoNis utar): (non oportere eos, dixit Nicias,)) «magni- 
tudine pecuni& impendenda sive motu sumptuum superatos 
abire» Mihi dumtaxat prorsus persuasum vest, Áamc ex- 
 plicationem vaa satis facere, de hac quidem causa: em- 
nia, qut hoc capite (48) loquitur Nicias, ad refutationem 
speetant orationis Demosthenis, priore (47) capite compre- 


38 


hense; atqui peroravit Der. sic (extr. cap. 47): o)6' a$ 
dàlec «yorjiare» rtoAÀd Qaravodyrag sixüc elyos noocxa25- 
09e. Quis dubitet, quin loco nostro (quo Nicias perorat) 
verba voífe» o)» é$g9 xofvos xci p5) yornpacw — vixg- 
OSévyrac drmuéyos ad eversionem dirigantur illorum  dicto- 
rum JDemosthenis? | Quamobrem, quum CLASSENIUS di- 
cat: «yogpacw hat ein Glossator, der das mo) xgeíocov; 
für übertrieben hielt, zur. Beschránkung an. den Rand ge- 
schrieben», ego quidem illum glossatorem neminem alium 
quam ipsum Thucyd:dem fuisse suspicor. — Nec tamen 
lectio vulgata («oóg» rod? xpeíosovg slof) aptam prmbet 
sententiam. ^ Concessa enim (ut oportet) verborum xospa- 
civ et vixyOéyvogc conjunctione, desideratur (ut etiam PoPPo 
annotat) omissum -Tofto:c; [ergo: Q5 xorpacs vixnOérvzac, 
&c Tore (— xojuac:!) rmoà) xgsíosovc sicí.] Licet hoc 
subaudiri possit, tamen facile particula ox eum «olg» com- 
mutata omnia expediuntur (sicut proposuit CORAYUS re- 
cepitque MADVIGIUS). — Pro ex habet Vaticanus ów, cu- 
jus origo forsitan hoc modo investigari possit: eulgarts erat 
locutio «yogudwe» xgeloce elvai» (— incorruptum esse; cf. 
II, 60, ubi Pericles se esse yogu. xo. dicit); retracto igitur 
animo et ocülis ad supra ($ 4) scripta: — foresoSa, ec 
Ü"TO Xxogudro» xetaroodovsic oí Orpoteyo) éni3or, libra- 
rius quidam vim similem nostro loco subjecit. In quod 
idem videtur incidisse DUKAS: s0 »xoguecs vigOévvac» 
xxi l) dw»ti voí «u5j eixev vów yonpdtzev tjj GvaAwGn», 
Gc sÜmogerípovc vev ftolsubev, dovere: éxigqgyo, xci 
2) adv»r) roU «) dexeTv xorpaos vexgOévrag xavarQodobva: 
*Q frtQdyuora», quorum prius quantum a POPPONIS supra 
laudata explicationé («metu sumptuum superatos») distet, 
ego non video, posterius autem saltem ezcusationem ali- 
quam habere cognovimus. Qus quum ita sint, PoPPo, in 
hec verba DUEKJE sic invehens: «de verbis yoxsuacw »- 
xgJ. rursus nugatur DUKAS», jus suum videtur excessisse. 
BoEHMriI constructionem: $, xefjsmecw ev moi) xe. slot, 
yix, Gm. [relato d» ad homines (Syracusanos)] et SrABLI: 


39 


* 


ze ma, xonpeoir fec rx. xQ. sicÉ, vix. dir. (nudato in utra- 
que partic. »sxq9.) a probabilitate abesse. arbitror. 


VH, L, 3. xei dg cvzol; oU08 0 Nixíag óv& pole 
qjvaruobv:, dàÀ $ gà qavsgüc ys abr Vngisso9os, rroo- 
simo» ec sÓvravro cÓgAosara GxmAovy dx vob OtQoronídov 
"ÁO. xoà magaUxsvdgagO)os óta» mc Oguüvy — A vulgari 
hajus loci interpretatione discedit CLASSENIUS ita, ut ver- 
ba& ex $Ó9varro cGógiótera non ad moosimorv, sed ad ma- 
qaoxsvocoagÓes referat. | Ad quod assequendum 1l) a sen- 
tentia aberravit, 2) grammatica preceptum deseruit, 3) 
scripturam mutavit. Primum enim, qu» opponit: «wáhrend 
es dooh klar iet, dass es nicht darauf ankommt, dass der 
Befehl móglichst geheim | ertheilt | werde», quemadmodum 
hsec, respectu habito proxime precedentium verborum 
qervsoac. ye aso» Uwoqícec9as et paragraphi 1 capitis 48: 
9 dà Nixíoc dvopgils — ovd" dpqeveic oqàc weqebouévove 
perd mollà» sj» dvoyoQgcsv toig noAspíow; xavayyédvovc 
yírvsc9o,, defendere possit, non intelligo. Nam posteriora 
quum OCLaAss. reddat: «er wollte nicht, dass es den Fein- 
den verrathen würde, wenn sie (Nik. und die andern. Füh- 
rer) in. grósserer Versammlung offen für den Rückzug stimm- 
ten», etiamsi fortasse, qus vis propria inesset, perspexerit, 
non sane eam dilucide expressit.  Coniractum est enim 
enuptiatum, ut partic. i9gq4Lopérvovc, specie appositionis, 
sententia 4ocum infinitivi sustineat ita, ut épgar ec — 
ped melle» id ipsum notent, unde «xazayyéleovg yiyse- 
O3c:i» effici possit; idem ergo atque: ovd (éflovAsso) duga- 
véc coge wvwqítsc9as — , Iva yufj roig moásp. xavayy. 
yévowwzo. — Hoc igitur ipsum xazayy. yíyv. (og vg» dva. 
Veg.) cavendum erat; quod tamen minus impediri pote- 
rat, ei multi ad consilium vocarentur; (nam, sí aperte de 
&bitu deliberarent, faciléus hostes, quid agerent, prasensu- 
ros 6850). Ob hame ipsam causam quam ocoultissime jussa: 
distribuerunt; (quod non prohibet, quin ipsi apparatus quo- 
que quam diligentissime tecti sint; immo vero ita fieri ne- 


40 


cesse erat.) Jam vero, si OLASSENII explanatio verkatem 
redderet, num «fdérarro» accipi poterat pro adérasrzo»? 
Sequitur particula xaí (ante nagao0xsv. posita), quam sibi 
jus esse excludendé CLASS. putavit. 


VII, 63, 3. — oi sétc '7494vatos voLopevos xoi ug v- 
seg Upo» tác vs gevéc vij émicnjun xa) sàv sgorra» Tjj Mi 
pias, dS9avudtecO5 xaza vg» "EAlada, noi vüjc doyijc v5c cjpu- 
végag 07x üAoOGoy xard vó eiqeAstaOas, &; ve tO. qofisogóv vol; 
émgxoo.g xal vó (u$) ddweigcOc, rroÀD rrÀePov  wersbyeze. 
Neminem recentiorum veram hujus loci sententiam intel- 
lexisse arbitror, et propagatum quidem vitium esse inde a 
Scholiasta, qui perverse interpretatur; «4» ze v6 ps5 &Ó:- 
xélGJos a/roÍ, xci dv v6 qoefsoo! tol; Umnyxéos qaívs- 
g9es«. Qua decepti explicatione multi gravissime hunc lo- 
cum violaverunt; atque optime hic licet perspicere, quam 
demere interdum, neglecta interpretatione, ad vanas conjec- 
turas atque emendationes :confugiatur. Non minus enim 
quattuor diversis modis scripturam conati sunt corrumpere: 
1) pene omnes ante dódexeigJos inseruerunt uy (quod a 
plerisque codicibus abest); 2) REISKIUS pro vé (ante sé 
-ofisoov posito) proposuit óé; deleri vult 3) KRUEGERUS 
verba zoà0 zástov, 4) CLASSENIUS o£x &ledcorv. Qui om- 
*és conatus condemnandi sunt. — Tolius loci sententia e 
significatione verborum «vé qefjsoóv» et «rà dédeusiaOeu» 
pendet.  ScAholiastam gupra vidimus vó qefeoév reddere: 
4» và qoftegoi — qgaíysaOo; i. e. — eefiety — «HReepects 
(einflóssen). | Quod falsum esse infra conabor ostendere. 
Quum tamen omnes, quantum scio, commentatores hene expli« 
cationem recepemént, non statim e& rejecta prius, quid nmo- 
tet ró ddixelgÓcs, exquiram. Ac primum statuamus, guod 
«alterum membrum cómparationiz» post Kieceorv et mAsTor 
Ssubaudiendum sit. Quid KRUEGERUS post é4«ceov intel- 
lexerit, ex brevi ejus annotatiome («mede mdsfov iet wohl 
ein Glossem zu ox éieccor») diffcile est collecta. Primo 
enim aspectu duo videntur cogitari posse; aut: ecw éAec- 


41 


doy -— «fudy» (ry mnoànow), aut: S9ovuatsc)e — xol 
oix éÀa0cov cfc aQxhc neveiyss. Prius recipiendum esse, 
infra inveniemus, servatis tamen froÀ9 mástov. KRUEGERUS 
autem, sive illud, sive hoc supplevit, hec neglezit: e sim- 
plici copulatione notionum eigeádste9os et qoftepóy (— »Re- 
speci») et u4 adixeiaOes colligendum est, hac tria neces- 
sario ex notione dgxy4c pariter effüci; quod, quamvis in 
egsÀ. et qof valeat, non tamen omnino de só p$ ddi- 
xeig9os dici posse mox videbimus; nam poterant interdum 
duxsigOos (évtó ve» vmgxómv) et ipsi cives et (aliter) oi 
pérosrzos. — Áccedit in posteriore (i. e. si comparatio quz- 
dam inter tota enuntiata respiceretur ita: dJ9avpatso9s — 
— —— x&j —- oUx éAaoco» —- jreiyere) quod aptius es- 
set seriptum: 4J9avp. — —— —— xai osx &lacco» vüg ap- 
39)s vjc "jp. — peteíyeze (non, ut nunc est: d9evpu. — — 
— xai tc dox?)c v. 4p. «ovx óAcOGOv»; nam ofx éAoGGOv, 
&i verba dJ9evp. et uetsíy. conferrentur, initio alterius mem- 
bri (post xeí) poni oportebat. — CLASSENII autem proposi- 
tum (deletis osx &Aeccov, et comparatione inter dJuwy. et 
peseiy. constituta): 1) eodem (quo KRUEGERUS) laborat 
impedimento, quod ad só u$ €dueto9os attinet (quod non 
necessario ex notione peréyesv vc dQyyc efficitur); 2) ea- 
dem premitur molesta vocum roà9 rmsfov trajectionis; 3) 
etiam deteriorem praebet sententiam. Nam KRUEGERI con- 
Structio, niet cetera obessent, quodam modo tolerabilis esset: 
admiratsonem adepti estis — et imperii non minus (aptius: 
et non minas imperii) par&ieipes fuistis; quo éJ9wovy. et us- 
v&íy. aqua ponerentur.  CLASSENIUS auiem («Vergleich 
zwischen dJavwo(scÓs «und tj GQy$c netsigess») hoc asse- 
quitur: treAv mejor, — $ é9avuatsco9s, — tgc doxlic perslyess, 
quo pondus notionis d9wvpetec9s quam maxime frigide immi- 
nuitur. Argumentatur CLASS.: »xeza v0 €«psástaJas wird 
erláutert durch die beiden Beziehungen óc ve v0 qofleqóv 
sel vrqxoosg xc) só uj dOwsladOa:; — — —- sind nicht 
eben dieses díe beiden Seiten des Nutzens?» — Quirere mihi 
liceat: 1) quoniam s ocóixelcÓos & teig Unyxóox (vdr 


42 


"d9gr.) proficisci statuendum est, [ut ipse fatetur CLASS.: 
»in so fern sie (oí mérowxos) von ihnen (rolg Umexoos; — 
keine Beeintrüchtigungen erlitten»], num isti o$ pérowos tn— 
juríts (ddixfpao:) fuissent necessario subjecti ab iisdem 
)m$x004;, si ipsi apud Athenienses »uérowxos non fuissent 
(velut si alibi atque Athenis habitassent), i. e. opusne erat 
petéyewv süjc doyác sv 495». (— pmésowxov sivo), sob p) 
dOixsioJas Ono v» )mgxowr? 2) Satisne dabat prosidi 
9 doy? vdv 4O9mv., ut oí nétoixos ab ómnibus injuriis, quas. 
inferre poterant oí U-5xoos defenderentur? Minime quidem. 
— Jam vero, qus vera sit sententia, exponam. Post é4aG- 
Jo» et màso» nihil aliud subaudiendum est quam: 7Zue» 
(13» mods). «ó epeAetc9as ad certas utilitates, »posi- 
tive» intellectas (non »negative», ut CLASSENII: »vó 4g. — 1ó 
pj ddix.») referendum est. Schol. interpr.: £rovr xegdaívew, 
ad quod KRUEGERUS: »mit Bezug auf den Handel der 
Metoiken»; apte, in quantum presertim hsc mazima utilitas. 
respicienda est. Ego quidem addo: ex iis divitis, quas 
Athenienses íributés zd» Ongxóev obtiuebant, o$ uérosxos ex 
aliqua parte parem (osx éAaccov) atque ipsi cives oblec- 
tationem capiebant, velut visendis illis splendidis «edibus, 
templis, omnisque generis operibus atque artificis, qum 
istis tributis efficiebantur. [Patet, verba oUx 8Aacce» quo- 
dam modo veritatem  ezcedere; ut alia omittam, «&v- 9se- 
Que», que etiam ex his tributis sumebantur, soli cives 
(non oí pérowos) compotes erant.] — Jam vero ad verba 
ég ve vÓ gqoflegoór xai vó pr dOweto9o. — Atque ut primum 
de 1Ó u$ GÓix. quaeramus, nemo, quantum seio, proptus an- 
tea ad veritatem accessit quam DIDOTIUS: «qué participiez à 
notre empire, en jouissant d'avantages pareils aue nótres, 
et. plus grands encore, puisque redoutés de nos sujets, vous 
étiez mieux que nous à l'abri des offenses» Quam 
versionem vcifuperat CLASSENIUS 8io: «eine. Beziehung, die, 
wie ich glaube, nicht hierher gehórt und eina grosse Ue- 
bertreibung enthalten würde.» — Prorsus erravit CLAss. Nam 
si DIDOTIUS etiam vim propriam vocis qo6sgóry perspexisset, 


43 


omnia expedivisset. —Kectissime enim multoque aptius quam 
CLass. et, quantum scio, omnee superiores significationem 
verbi ddixeicOos adumbravit (retento tamen pj: «à l'abri 
des offenses») | 10 gj adixtio90& enim non ad universum 
genus injuriarum referre licet; (nam interdum, quum defi- 
cientes oi $7m5xoo, rebellarent, o$ uéroixos iisdem, quibus 
ipsi Athenienses, destructionibus bonorum, rapinis similibus- 
que obnoxii esse poterant;) sed ad eam offensionem, qua 
Athenienses & rof; $rmxoesc, deficientibus atque tmperto «e 
liberare conantibus, affici sibi videbantur. Ergo: *0 u$ 
déixctia9us non. de rebus «concretis», quce dicuntur, sed de 
majestate ipsa imperiti pronuntiatur. [Mire enarrant 
ARNOLDUS et PoPPo (tn ed. maj).] Atqui Àujusmodi of- 
fensiones tantum in £psos cives cadere putabantur. Sen- 
tentia igitur (obs! si goffeoóv — «Respect»): ipsi. Atheni- 
enses goflegoi fae» ofc vrgxóos —- sed interdum (defec- 
ione eorum) $dixobrro. oí pérowos item qofisgol goa» — 
«os» dà £dixobyto; quamobrem «roA) nástov» vic doyiüc 
peréyesy dici poterant. Jam me credo demonstrasse. neque 
07x óÀcaOOov neque froÀ9 rrÀsTo» delenda esse. Nam, aive tllud, 
sive hoc sustulerimus, perversa orietur hec conclusio: quia 
oí pévouxos vá; GoyíSc ueretyory, obnoxii non erant dOixspa- 
cw (drmó tvGv» vmgx.); quod quam sit falsum, ex eo appa- 
ret, quod ípei AtÀenienses interdum $dsxosivro. — Explican- 
dum igitur: (non «quia», sed) «quamquam» vüc doxygc uet- 
siyov (odx JÀAnoco» vy 494». xu:à 0 dqs.), mon tamen 
afficiebantur sof; dée«xzuae» (que cum imperio smpe con- 
juncta erant); i. e. germ.: sie hatten alle Vortheile der 
Herrschaft — / ohne die Nachthesle. Quin hec sibi volu- 
erit scriptor, prorsus non dubito. — Sed de hoc qoflsoór 
quid sentiamus?  JPotestme tute nomine «Keepect» reddi, 
i e. c qgoffeiy (ro)g Gmxóovc;)? Semper fere ita credi- 
tum est; ego non eredo. EXenim obstant impedimenta: 1) 
e vulgari interpunctione e)* iJÀacce» cum xar& só eigsà. 
eomnectuntur, — :sroÀ9 mister eum éc ve vó qoflegó» nai và 
pj dów.; sed ex supra dictis exstat, notionem sé gofiegó» 


44 


(si 2: «Hespect») communem esse et sot; J4Oqv. et soie 
pétoÍxosc; i. e. rmoàÀ0 mÀsorv referremus tantum ad só p$ 
ddix. (quo solo esset melior ss» j7»qxówy condicio quam 
s» '4O5v.); ex quo efficeretur, ut só qofisgóv cum odx 
éÀecco» conjungendum esset; ergo haberemus ita: odx 
dAaccov zasà «xó dg. é; vs Ó qefjsQóv rol; ónxóosg (hec 
enim duo et Athen. et oí uwémwos habebant), — xci (&) 
sQ pug GÓx. rmoÀ) mÀsiov (hoc enim eolí habebant oi uéc- 
04x05); tum vero oportebat praepositionem (ég) etiam ante 
vó p5j aix. positam esse; deficit tamen. 2) Si và gofs- 
qo» sel; enaxóo; idem putetur valere atque: goflepoi qaí- 
véGOos (Schol) vel qof. siva& (PoPPO) vot; vx., i. e. — 
qofsiy so); $rgxcovc, quomodo tum «Datéivum» volg óng- 
xooc intelligamus? — Effugit hoc ommes.  Observandum 
autem, só qoflegov hic Substantivi locum habere — sóy 
q6fov; ergo, si legeretur sé» wvrmgxomv, sine difficultate 
poterat verti: aut tó»v qéffev, qui incutitur zolg Umnxóos 
(z «Respect», aut tóv qgéflev, quem incutiunt 0$ Vngx. 
At vero voi; vmqQroos non lécere arbitror pro Genitivo ac- 
cipere sed — ód.à (per, vel propter) vo)g vngxóevg; i. e, 
«ó qofegov (non — qoftege? slyas — qofisiy, sed) — qefst- 
G9« [— sóv qofiev Atheniensium (civium), sc. ne os 
)mjxoos deficiant]. Quo concesso quingue assequimur boua: 
l) constructio jam fit. aperia et libera: et xo qoflsgóv et 
«à adxelgJas ad solos cives pertinent; o& uéresxo: igitur 
(e sententia Nieig) só «uq» qeficiaJa. xo 1ó »u$» ddv- 
xelo9as obtinebant; ergo «moà9 xzÁAstovw» peseiy.; 2) su- 
pra nomipata molestia verborum sé qeffspów et roig bma- 
K00iG connexionis explicande leeamur; 3), mutate proposi- 
éionís adipiscimur declarationem («xasd» «ó &q54., — sed 
«8g» ad duo sequentia, viw» pmue similem continentia, ad- 
junctum; àg fere — «gegenübers); 4) non opus est «ur» ante 
cidixelaeu inserere; D) apímosis enarrationibus abstinemur 
(ed PoPPONEM delege).  Semtentia igitur: retione habite 
vei qoflsiqOos (roo; vnqgwéovc) x»cl zeU dOwsicSes (9n 
ejré»), (quorum utrique sos, cives, obsorió sumns, noe 


4$ 


autem, oi Ümgxoo,, mon estis,) vos rroÀ) nàstov rfc axi 
petelyeve. (Nos enim in perpetuo versamur timore, ne de- 
ficiant; quod si fiet, injuriam accipiemus; — vos tali timore et 
ilis injuriis liberi estis). — Denique, si quedam concinnitas 
sententiarum statuenda est, (non ut CLASSENIUS molitur, sed) 
hoc modo efficitur: nomina ém«cryug et uiuroes fere idem 
valent Atque partie. petéyovtec; quo habemus: "ic v6 qovfc 
xai vv toómwv» (usríy.) 8Qavpolsc?e, — vic doxge (pe- 
téy.) «éxagrobo9s» (nam hujusmodi quedam notio in pest- 
&íyers latet) od» dA. (épew) x. v. dqeÀ., d; v& — rroÀ0 
nàstov (5p&»); i. e. altero estis nacti admirationem, altero 
utilitatem, partim parem atque nos, partim majorem (v. 
supra: alle Vortheile, ohne die Nachtheie). — Restant 
pauca, que in KRUEGERUM animadvertam. Disserit ille (ad 
rejectionem vocum :7ro4$ rrÀsjov defendendam): .«Bei einem 
G'egensatze  würe dé statt, vá erforderlich, wie Reiske conji- 
cirte. — Aber für die Worte gábe es keine leidliche Erkla- 
rung.» Esse aliquam explanationem, demonstrasse me pu- 
to, et id quidem, eive dé sive vá scribitur ; neque enim, ac- 
cepto dé, idcirco quedam oppositio exprimeretur; esset e- 
nim dé non «adversativum», sed «copulativum» (- xal); 
posterius enim membrum non tollit prius, sed novum modo 
adjungit. Quse quum ita sint, conjectura KEISKH super- 
vacanea est, —- Ad extremum confitendum est, huic ar- 
goumentationi Nicie swperlationem quandam veritatis ad- 
herere; cujus tamen similitudines permultis locis vide- 
mus. (Of. IIT, 52, sqq., ubi de Plateensibus agitur; ejus- 
dem libri cap. 37 .sqq., ubí Cleon quam maxime contorta 
et spinosa oratione urget, ut Mitylenmi ad internecionem 
.interimantur; omninoque genus wniversum orationis, quam 
qui pronuntiet, dicit Cicero, quid tempus postulet, ei viden- 
dum esse, eorumque, qui audéant, animos, quo ipee orator 
velit, smpellendos.) 


VII, 66, 3. &vdoec ydo ire dd» & dioUa roetyer 
xolovOeci. vo y' vnóAowre» cvtdy vjc doin; doOsvédregey 


46 


avtó ómvroU don» bj sl pgÓ «O«ca» ró nQOto», xal sd 
nag' dÀnída vo) cUx4ucrog; cqallopsvos xci maga iG vüjc 
dv»apsec; dvdijdóonocw. Verba sà maQ dAmída vo? avygg. 
eg. dupliciter enarrata sunt; quid sit consilio scriptoris con- 
gruens, inquiramus. CLASSENIUS argumentatur: ».Der offen- 
bare Parallelismus der Satzbildung erfordert 10) asyrua- 
voc von mnaQ' dànída wie vgc Ovrapseg von naga iGcywr ab- 
hángen zu lassen. — — Deshalb wird nicht, wie Andre — 
annehmen, vov ad)xy. mit GoqaAÀ. zu verbinden sein». Et 
tàmen hec & CLASSENIO ocnlerum errore prolata explicatio 
necessario rejicienda est, alteraque recipienda. | Reddit 
CLASS.: »wider die Erwartung ihres stolzen SelbstgefüMa» 
(misslingend ; nam ita, quantum scio, partic. opeAdopevos, per 
8e solum acceptum, interpretandum est). Respicientibus tamen 
nobis ad primum enuntiatum: émeá» d diiojcs mQovyey 
xoAovOGOs, eadem sententia jam praoccupata est; nam 
énsd — xoà. idem significant atque: érmsdav tv». nag 
váy dGiÍíec,» 10) rngovyur» xoàlovOdaOs — émsd. vs nagd 
vj» dAnída vo? ay. dqaAdO.; tum esset versio: quum, ín 
quo superiores se esse confidunt, impediti sunt, reliqua eo- 
rum confidentia infirmior etc. — et — quum praeter spem 
confidentie (nam 10 a)ygpazrog; bic — v$c Ootqc) labantur 
etc., cujus tautologie frigida nulla.esset excusatio. Totius 
comprehensionis sententia, ratione et v$a progrediens, ita 
transformari potest: émsud. — xoà., s Oofa aoOsrvscróQa 
iG:Í, xai fg Oóigc GoOsvsczégag ovogc (5 x0) avx. 09a44.), 
rzxod igGyv» —— dvÓiOQac»w. Preterea, si constructio CLAS- 
SENII aliquid valeret, pro eqeAAópsvos (si — »misslingend») 
scribendum erat cqaAévzs;; nam tum aqaàÀ.: évdidoa- 
cw — xoàovOGOi: dac9s&v. égzí.  (»Misslingend» enim ad 
preteritum factum spectaret; so) a/y. oqaAAópsvo. autem 
presentem sensum animorum exprimunt.) Accedit, sicut 
annotavit ipse CLAss., quod in ejus versione retineri non 
potest v9; dicit: »eher kónnte das überflüssige ve) Bedenken 
erregen, wofür Heilmann se zu lesen und dieses an ayaà- 
Adpsvos heranzuzichen vorgchlágt»; quam Heilmanni novita- 


47 


tem quum CLASS. non vituperet, concludendum est, eum 
€qa«ÀÀousvos in sententiam »misaslingend» accepisse (nam 
hoc singif. ce. 10); quo conturbari sententiam vidimus. 
Aliqua esset CLASSENIO defensio, si in solo participio ogaá- 
Àouéro& eandem inesse posse significationem duceremus at- 
que in «o9 atq. 0g., i. e. confidentia excidentes (— 6n ihrer 
Zuversicht schwankend), nisi: 1) hoc non facile concedere- 
tur, et 2) id quoque obstaret, quod animadvertit PoPPo: 
»Quum v9 za éAníóa non possint significare prater spem, 
sed và avrsànígso, &Gnoocdoxgro, genitivus vo) a9x. neglecta 
concinnitate alterius membri jungendus est cum oga44Aope- 
y9&» (Ex quo patet, t6) non modo supervacaneum (CL. 
»überflüssig») esse, sed prorsus :intolerabile, si notionem 
»praGter spem» expressam volumus.) — Apparet jam, opinor, 
ne KRUEGERUM quidem (etsi zo asy. cum cq. conjungit) 
proprie reddidisse: »in shrer kecken Zuversicht sich táuschend»; 
quod facillime eminet his verbis cum ipsius (recta) versione 
vocum và rag. éAmíóm: »durch das Unmverhoffte» collocan- 
dis; nam »durch d. Unv. — sich táuschen» ne dici quidem 
potest. Aptius erat: sich getáuscht sehend (etsi non ^ad 
verbum conversa); nam oU «)xy. Gq. id ipsum continent, 
quod ex :4$ za éAníÓa profectum est, i. e. (non selbst- 
Táuschung sed) — Enttáuschung vel proprius id, quod rursus 
ex hac ipsa »Znttàuschung» oritur, i. e. in ihrer Zuversicht 
schwankend. (Alias tamen sepe, velut IV, 28: aga4sio 
yvopge, ibid. 80D: eqaAérre; vgc — dokge, alibi, vertendum 
est: sich táuschen). Alioquin KRUEG. ad falsam versionem 
germanicam recte latine adjunxit: epe eacidentes. 


VII, 70, l. — xai 0 ns,0; Guo ovvoig naga(onJ9i 
(neg xoi a& wfjég xarícyows». Mss. exhibent megeflogOst et 
— Jf. CLASSENIUS (ARNOLDUM sequens) soge(Jog2es scri- 
bit, mea sententia, non apte. Explicat: »die Landtruppen 
standen am Strande zur Abwehr bereit»; que quidem ex 
"aosfog9s elici non possunt; nam tum desideraretur mag- 
sfsflog9gxs..  nagaflog9siy enim semper motum exprimit: 


48 


. zur Abwehr eilen (non stehen), sicut, etiam intelligendum est 
eo loco (II, 90), cujus ad similitudinem revocatum nostrum 
CLass. vult. Hic igitur zragefor9s redderetur: sie eilten 
zur Abwehr. Sed neque Pigpf. neque Imperf. Ind. oppor- 
tunum haberet hic locum; id quod vocem reg. respiciens 
contendo, que quidem valet: eben da, wo. Quo autem modo 
jam, antequam proelium committeretur, scire potuerunt, ubi 
naves Áthen. appulsuri essent? (CLAss. audax: standen — 
»überalle io etwa die Schiffe landen móchten). Sententia 
igitur: vavoí — égiAaccov — xoi xata tór xvxÀo Ayéya (sc. 
prope ad litus), óc — 0 rmejóc duo megaflogós vel po- 
tius (similitudine prioris mgocnínroier) zagafon9ol, Tneo 
x.t. À. 


VIII, 46, 3. xoi oUx sixóg selva axedeipovíove dnó 
uiv cq» (scr "EAÀjvav) dsvOsQoby viv vo)c "EAAgvac, dno 
Ó' ixsíyev (yv faoflagov), fv uj roe adrovc jr éEéAc0:, 
pf éAevosoacas. — Duplez hoc loco oritur dubitatio, et quid 
de repetito pc judicandum sit, et ad quos pronomen erovc 
referendum esse censeamus. De «t/rosc; commentatores in 
varias inciderunt suspiciones, alii arbitrati Athenienses, alii 
-Lacedemonios, ali Persas respici. Quod ad Athenienses 
attinet (quos PoPPo intelligit): 1) altius esset certe quam 
cetera repetendum, ratione habita constructionis; 2) mi- 
nime satisfacit ea versio vocum f» u$ mots —' p5, quam 
prebet PoPPo: »nisi si quando, .— non»; nam molestissime 
hoc rsroré ad aliquid referretur, quod mon eventurum esse 
cogitaretur. [Difficillimum est hoc planum facere; conabor 
tamen: facile sentire possumus: aliquid nunc evenit (— éEai- 
QoVci); sin quando fiet, ut hoc — non eveniat (— fj» rove — 
p5j 68.) — si quando — non ev. At nostro loco: aliquid nunc 
non evenit (- nondum éfae:gosc:); sin quando fiet, ut hoc 
— non eveniat. Quemadmodum hoc ferri potest?] 3) Du- 
bito, num recte concluserit, h&c dicens: »sententia aptissima 
orituor, quum Lacedemonii hac sola re a liberanda Jonia 
retineri posse dicantur, si ab Atheniensibus non eversis me- 


49 


tus die relinquatur.» Fatetur enim PoPPo, verba gy t&v 
'"KAÀdve» ad Atheniensee pertinere; ergo: quum Lacedeimonii 
non meiwant ab ipsis Atheniensibus (nondum eversis) élev- 
Oegeü» vU» vofc "EAÀgvacg, num tandem metuent dà to» 
Bieoflégo» liberare Joniam (non eversis Ath.)? — Nec vero 
adrov; ad Athenienses referre licet, si'us —- u$ ponamus 
pro simplici ug; legimus enim: (evz) sixóg daxsdouuoríove 
— (pé) dAsvOsQuiGos, Qv pf, x.v.À: — Jam vero aitov; ad 
Lacedaemonios revoeantibus (ut CLAsSSENIO) non- desunt ob- 
stacula: 1) mutato: Subyecto; 2) necessitate imposita us — wj 
ju sententiam simplicis ag accipiendi. CLASSENIUs: in ar- 
gumentando lapsus ost: »der negalive Inf. uf) éAsv9egeicas 
ruht auf der Vorausseizung fv wg nore evto?c u$ éEcAu 0I; 
quod prorsus a eenientia disonepat. Scriptum enim est: 
oUx sixog .fox.— ue éAsvU., dv pé x..À. 2 sixóg ox. — 
.dAevd., fv fg x5.À., ex quo perspicuum est, »positivum» 
Inf. dievO. ex verbis 4» 4 x.4. pendere. Quamobrem, 
quid sibi velit CLAss. quum hsc dicat: »JXe Erklárungen, 
welche avzo)g auf die Athener beziehen und die beiden Ne- 
gationen sich verstárken lassen (Krüger, Poppo, Bóhme) 
halte ich für verfehlt», ego profecto non comprehendo; nam 
l) negationes, si .Athentenses intelligantur, non posse inter se 
confirmare (pg — wj — wf), supra demonstravi; 2) nec vero 
PoPPo (»suam igitur utraque negatio significationem tuetur») 
aut KRUEGERUS (»ein zwiefaches ug, jedes zu einem andern 
Begriffe gehórig) e&, qum vituperat CLASS., dixerunt; 3) 
id quod maximum est, ipse CLASS. &d suam sententiam 
defendendam debuit contendere, negationes $n/er se confir- 
mare (uj — pug — simpl. wá): nam: eixóg Max. — dAsv9., 
(nisi quando ipsi (Lac.) eversi sint —) 4$» wj mots adco); 
(u$) 8&£Amoi. — Restant jam ii, qui «troc ad Persas re- 
ferunt (ut MApvIGIUS). Sed etiam tum necesse est p5 — 
p] esse positum pro uno p existimare; quod durius esse 
quis neget?  Violenter MADVIGIUS posterius p4 plane am- 
putavit, Ego autem suspicor, Thucydidem scripsisse: f» p5 
ft0te GUtoU; »Óf» éEélec,: nisi quando eos »ípsos (Persas) 


4 


50 


everterint; ita, ut dg pondus vocis «croce augent. (Minus 
probabile, quod conjecit REISKIUS: 4» óg rers abtve96 pd 
éf.). Concessa autem hac emendatione videtur etred; et ad 
Lacedsmonios et ad Persas spectare posse (non ad Athen.). 
Quominus Laced. ponamus, prohibet 1) molesta commutatio 
Subjecti; 2) quod Alcibiades Tissapherni non persuadet, ut 
effciat, ut Perse et Athenienses conjuncti (CLAss.) Lacedse- 
monios evertant (iE£Aeci), sed ($ 2): avvorQ rsegi Savtow; 
109 "Ediqvag xetesofues, et (6$ 4): solflesy otv. inéAave 
"Iesto» dugqosépovc, xe) artotspopeye» ec uéyicva dró v6» 
Oqvaler nus: $óp sodc IleAertovrvqgotov; drraAMabpes dx 
v$c gyeocc. Mihi est igitur persuasum, eteíc significare 
Persas. Huic opinioni adversatur BAUERUS; »quia 1) id ne 
in mentem quidem venire Grecis potuerit, et 2) importn- 
nius fuerit, quam quo' Tissaphernis aures feriret Alcibiades«; 
quibus oppono: 1l) Agesilai in Ásiam factam expeditionem, 
et 2) Alcibiadem nunc quam maxime conari Tissaphernem 
ira in Lacedemonios incendere. 


[ed 
es Thucydidiae. 


iiim 


044 085 1