Skip to main content

Full text of "[Opera omnia] Recensuit et commentariis instruxit Godofredus Stallbaum"

See other formats 


8 8810000 1941 € 











Digitized by the Internet Archiv 
in 2009 with funding from — 
University of Toronto 


Ad 
" ἢ 
" 5 SOM 
ET ;, i nA DT. 
4 k ἢ "n Tw 
- ον m- 
- ^ Nu: 
vu 

















BIBLIOTHECA GRAECA 1 


VIRORUM DOCTORUM OPERA RECOGNITA ET 
COMMENTARIIS INSTRUCTA 


CURANTIBUS 
FRIDERICO I4C0B8 
E.T 


FAL. CHR. FR. ROST. 


U- nail e 


E c^ B-. 


7 SCRIPTORUM ORAT. PEDESTRIS | 
* VOL. XIX. SECT. 100 | 
τὸ | CONTINENS ὁ | 
F- PLATONIS PHAEDRUM j 


GODOFREDUS STALLBAUM. 





GOTIHAE rr ERFORDIAE" T 
SUMPTIBUS GUIL. ISEN NING S. 
. MDCCCXXXH, 


zz. PLATONIS 


DIALOGOS: SELECTOS 


RECENSUIT ET COMMENTARIIS INSTRUXIT 


GODOFREDUS ST ALLBAUM. 





YOL. IV. SECT. ἃς 


CONTINENS 


-PHAEDR UM. 








GOTHAE zr ERFORDIAE 
SUMPTIBUS GUIL HENNINGS. 
MDCC€XXXII. 











nma 

" NenWP Ὁ) 

"n CS 
* 
i αὶ 
] | á. 
* ^ - 

A 

4 1: 


"ΒΓΑ ΙΝ ᾿ 
Eusso adolescens *),. qui modo ἃ Lysia **) venit, 
"phetore: illo: et. orationum :seriptore uobilissimo , cuius 
mirifice - delectabatur scriptionibus, Socrati, cui forte 
ecurrit, magna cam "voluptate narrat. perpulcrum | ac 
scitum. sermonem | ab. illo secum 6556. commmunicalüm, 
Fuisse. autem: argumenti amatorii , quandoquidem rhetor 
lepidissime -exposuerit: ei qni non amet polius quam 
amanli esse gratifiesndum. .. Socrates summa rei. accura- 
tius audiendae: cupidit;te simulata. coritinuo. rogat. adole- 
scenlem, ut, quantam nemoriler fieri. possit, plenius 
enarrare velit quae tantà cum animi oblectatione. audi- 
verit; neque enim 5656. ullo modo dubitare, quin, quum 
Lysiae artem tanti aestimet, totum illum paene didice- 
xit: Reluctatur Phaedrus: pro more adolescentium, ἃς 
facit delieias..."'andem Socrates eum animadvertit. seri- 
ptionem aliquam sub. laevo tenere brachio. . Ecce! ipsa 
est Lysiae declamatiuncula, quam nunc ille tanto minus 





H 

^ *).Homo est bono animo-moribusque urbanis et humanis, sed 
vanus rhetorum suae aefatis, inprimis Lysiae, laudator, qui 
falsis aequalium suorum iudiciis se duci patitur. conf, Protagor. 
p. 313. C, ubi cum sophistis apud Calliam versatus esse nmar- 
ratur. Sympos. p. 176. et 118 — 181., ubi orationem declami- 
tat omnibus Siculae eloquentiae calamistris exornatam. Quippe 
assidue triverat artem Tisiae, ut est Phaedr, p. 273. A. 

**) Sine ulla dubitatione intelligendus est orator ille celeberrimus, 
cuius adhuc plurimas superstites habemus orationes: huius 
enim frater fuit Polemarchus p. 256. B. memoratus. Alium 

 Lysiam commentus est Taylor Vit. Lys. p. 103 sqq. ed. 
Reisk., quem bene confutavit Heindorfius. De Lysiae stu- 
dio bene de arte rhetorica merendi conf. Plutarch. De gloria 

. Athen, T. VIL. p. 381. ed. Reisk, 1saei Vit. T. IX. p. 339. 
Cicer. Bruf, 12, 7. coll. Spengel. Artium Sceriptorr. p. 124 
qq. Alia de eo habet Prinsterer Prosopograph, Platon, p. 

:113 5844. . 


*1 


ochunepyey usine papers 


recusat Socrali recitare, quo cerlius sperat futurum esse, 
uL buic ipsi pariter atque sibi placcat, Quocirca jam 
considentes ad undas llissi sub umbra platani patulis 
diffusae ramis, explosa per occasionem sophistarum et 
rhetorum perversitate, qui in fabularum interpretatione 
allegorica plurimum operae ponebant, sui ipsorum cogni- 
tionem negligebant, summa otii suavitàte Lysiae opus per- 
lraclare instituunt,  Recitat sermonem Phaedrus audiente 
Socrate. Qua recitatione absoluta adolescens: Quid 
landem, Socrate, tibi de hoc sermone videtur ?- Estne 
plane divinus et summa cum ἅγιο elaboratus? Cui So- 
crates ''urbanissima. cum. irrisiones. ; Mehércule, |. inquit, 
rorsus obstupui,: praesertim te intuens, qui. mihi inter 
dis videbaris interdum gaudio: exsultare; et. fürore 
quodam . esse. conc.talus, | Quocirca vix me continui, quiu 
una;tecum,.o carum caput, et ipse debaecharer! ; Hic 
xero sentiens. Phaedrus se. ab. illo. leniter ΕἸ ΔΟΡῚ ae. per- 
siringi, serio sciscitalar, ecquem Graecorum putet ullo 
lempore. de uno eodemque: argumento tam multa atque 
praeclara disputavisse? . lespondet Socrates sese, etsi ad 
elocutionem. polissimum alque formam orationis animum 
adverterit, tamen. in ea esse. opinione, ut ;sententias me 
ipsi, Lysiae, quidem | esse. salisfacturas /.suspicelur, prae- 
serlini; quum orator. easdem res. iterum iterumque: ex- 
ponere; non dübitaverit.: Ac, si verum quaeratur, dudum 
a; polis. alque . poétriis - meliora . Amüllo: ἴῃ. lucera ;esse - 
prolata, quoruni- recordatione ;replelum:.semet. ipsum id 
effecturum.. esse ,.. ut. .Lysia, nec peiora née. pauciora. di- 
xisse videatur, Quibus auditis Phaedrus, tam inexspe- 
clata libri censura paene indignatus: stud vero tu si 
perfeceris,, o bone, an .templo lovis: Olympi aureum ἴθ 
€ollocabo...P,. 227 — 280, B. τς 5 tert ses 


— v^ -- 


etiánt: justa desideratür-"partium ^deseriptio ^ac! lucidus: 
ordó- sententiarum. Denique 'quae- de. amore oratione 
satis: impedita et confusa. explicantur; ea^ perspicuum 
reddunt. atque manifestam. Lysiam de! eo*declamitantenr 
. amice de vulgari: atque turpi corporis: Tibidiue' cogitate ;' 
 süblimioris ace. divinioris: amoris xiotitiam: habere nullam. 
Quae omnia si vere iudicavimus, tolam illam. Lysiae: 
seriptioneni -àpparet "ita 'éssé"coniparatàm y ' ul, 'sivé for- 
mum: eius: sive ipsum"argumentum respiciamus , ne vésti- 
gium quidem ullum: mentis: vére: philosophae in ea. con- 
iet esse iudieari'opoórleat; ^ — 000009 fo one loei 
7 thecepto igitur: rlietoris ;celebratissimi sermone So- 
crates ab: adolescentalo eo adigitar , ^ut: ei vicissim ϑιια πὶ 
aliquan opponat orationem. ^ Quoniam: antem in Lysiana: 
seriplione-iudicaverat neque 'omnia, «ae dici potuissent; 
explicata esse, nec eo illustrata ordine, quem res et 
rátio postuláret; ante omnia instituit de illo ipso argu- 
"mento; quod tractaverat «Lysias, orationem aliquam: dez 
. elamitare, Quam ob causam: quia' servare ^ coactus. esb 
᾿ς vulgarem "illam: quam Lysias suae subiecerat disputationi, 
. amoris notionem; se obvoluto' capite dicturum profite- 
tur,^ne pudore praepeditus in perorando. ruat' aut vac 
cillet. Nimirum ita se siguificatnee sine" vereculidia de 
rebus. tam" humilibus yerba facturum; et invitum δά 
m: remi aecedére. | Docet igitur item; quod. Lysias ef 
re studuerat, ei, qui non 'ahiet ; multo polius esse 
tificandum- quam. 'anianti, ' Sed'est^ eiüs? oratio! omni 
us. ji$ insiguis' virtutibus ;''quàe' vitiis ii^ Lysia "notatis 
sunt 'contrariaec^ Adest 'subtilis rei definitio, de'qua agi- 
tür3 sententiaé"ipsae dilueidaé et pérspieuae, mec temere 
disiectae:aut-perturbataes fucilis verborum copulatio''et 
iunctura ; "denique ómnia ^ta /sot mstitutáy ut singula 
appareat. ad^ eausam' obtinendam prudenti eonsiló: dcleeta 
et; adornata: esse; ^ Enimvero exorsus 'Socrütes áb'iamoris 
definitione, quem" vult. esse "ctpiditatem; "quae. incitate 
feratur ad voluptatem ὁ corporis" pülerititdine reda - 
dantem , "deinde 'usque' ad. p. 241. D; osténdit, quam 
multa ille" hominibus 'mala^'importet, "praesertim ^ qaum 
amatum vel ab earam rerum usü arceat: unde inaxime 
sit repeti et haurire verae" sapientiae früclus;^ ^75 
-'"]am vero absoluta hac'óratione Socrates admonitus 
a daemonio suo, ut stolidum istum et iinpium seritio- 
nem, quo numen amoris 'divintum violasset, «quam pri- 
mum-expiet, continuo parat palinodiam, atqüe superiori 


ΩΝ “τ como ES 
[1 










—— NT ua 


declamationi pulcherrimam opponit orationem, qua di- 
vini. vis amoris. pari subtilitate atque elegantia illustratur. . 
Cuius orationis argumentum, quia magnum. sane nio- 
mentum. facit ad. huius. libri sententiam et. omnem: fere 
Platonis. philosophiam recte percipiendam ,. paullo copio- 
sius enarravisse non erit inutile auL.ab nostro inslitulo 
alienum. Miedo ᾿ 
Quod igitar. Socrates. superiore disputatione. pro- 
nuntiaverat, amorem ideo esse damnandum, quia con- 
tineretur insania quadam. et furore, id nunc ante omnia 
relractandum censet, Obtingunt nobis, inquit, maxima 
bonorum per furorem divino quodam. munere |. homini- 
bus. datum, ct ipsa μαντικὴ nomen invenit. a μανίᾳ, 
quasi μαγνικὴ quaedam. | Eiusmodi | autem - furoris. plura 
sunt genera, in quibus eliam amor numerandus im 
quem .summae felicitatis causa hominibus tributum. esse. 
censeo. Sed hoc ipsum quo clarius perspiciatur, age, 
quaenam sit vis et natura animi humani ac divini, ex- 
quirere conabimur (P, 245. B.), ; Furio 
Et primum quidem. animum omnem: apparet esse 
immorlalem,. propterea. quod. principium | motus sui in 
se ipso habet. P. 245. C. — 246. A. -- Sed | quae sit 
ipsa eius natura, id. quia patefacere est. difficillimum, 
imaginis involucro uti licebit... Sit igitar. animus | omnis 
simillimus bigis alatis cum; auriga suo. Εἰ deorum. qui- 
dem equi et.aürigae omni ex parte perfecti sunt. .Sed 
alia ratio. est. ceterorum. vehiculorum , quibus unus équüs.— 
bonus est. iunctus, aller. malus οἱ, contumax, ut aurigae 
imperium. plus multo habeat. difficultatis... Ex quo in-- 
telligitur, qui factam sit, ut humani animi. olim labem 
conlraxerint. Magnum enim  ínlercedilL | diserimen inler 
mortale animal atque immortale, |. Quippe. animus omnis 
natura sua curat a'que regit ea, quae sunt inanimala, 
tolumque mundum alia. atque. alia; forma. indutus. per- 
meat. Quamdiu. igilur manet. perfectus οἱ alatus, subli- 
mis fertur, reramque universitatem . gubernat ;. sed : alis 
amissis cadit deorsum, donec aliquod .corpis nactus. sit, 
in quo sedem quasi; suam. ae. domicilium. figa. | Itaque 
animum ctum corpore copulatum animal mortale intelli- 
gimus: sed. animal. immortale infortmamus Deum, quan- 
quam eius notitiam, si verum «quaerimus, habemus: nul- 
lam, P. 246 ἃ — D. (191 
Itaque. Socrates. animi, humani | eam. naturam, esse 
yult, quam in libris. De Republiea meminimus accura- 









Nt 






— YH — 


: dius informari: Nam aurigae | imagine: significalur: ratio, : 


quam Πα. est. summum..in. hómine: tenere imperiüm : 
equas bonus alque: generosus indieat τὸ ϑυμοειδές, quod 
rationi--et: obsequitur :et opitulatur z: denique. málus equus: 
intelligitur: τὸ ἐπεϑυμητιχόν, quod fertur ad pravas cupi 
ditates «ac libidines.. Alae autem: designant rerum: divi-: 
nurum studium, quod. quamdiu: in animis: viget: manet-: 
que- incorruptum, deorum gaudent. consortio; ubt restin- 


^ guitur. paullatim: et -faliscit: propter: vim pravae. eupidita- 


tis, ad mortalem: detruduntur | conditioneni: atque- eor- 
poribus: ineluduntur. Qo | autem: modo | eveniat, ut 
humani: animi. Θὲ una eum diis inmortalibus olim in re- 
rum. divinarum: conlemplatione: versati: sint, . et. nihilo-: 
minus-a pristina- illa. forttna. sua atque. dignitate 'defe- 
cerint , id Socrates maguifica deinceps declarat imagine, 
in-qua etsi multa paullo sant. impeditiora, tamen. errare 
1ion- videmur. plura. Ἴ 6550. contendentes, quae e Pytha- 
goreorum. doelrina *): petita. sint... . Sed! audiamus ipsum 
rem omnem copiosa oralione explicantem. ; 
— Bii: immertales, inquit, quoniam ita sunt bealissimi; 


ἀξ faeillime.: ac* saepissime ' eonspiciant.: ipsam. iustitiam, 


sapientiam, :puleritudinem in: loco :suprá:coelum | evecto;. 

duedecim dii maiores una cum suis àgminibus, relictis 

, " 5 , * ^ . , & 

sedibus: suis, sola: Vesta: m. illis remanente, : summum 
9 


ii eoeli : verticem: petuntz: quo in. ilinere : magnus ille in: 


lo dux - Iuppiter: curru: -alato. primus | vehitur; ceteri 


- dii suo quisque ordine: subsequuntur, ^ ΕἸ buius | quidem 
spectaeuh. longe: beatissimr, quóniam ἃ diis emnis 'abest 


invidia, etiam animi: hümani- elim. parlicipes. esse potue- 
rupt, Quanquam: inter; hos | atque. deos multum : sane 
intercedit: discriminis; Nam: deorum: equi maxima facili 
tate'illuc proficiseuntar; eeteri,: quia.disparis natürae sunt, 
m labore ..et-.eontentione eodem | enituntur, | feroci 
οἵ éontamaei | equo: ad. inferiora. ruenle.-. Et ii: quidenr 
animi, qui sunt. perfecti , ubi. in coeli dorsum: pervenc- 
ruit, ibidem: eensistunt; et. in: orbem. circutacti.quae- 
cunque in se-sunt absoluta atque divina in regionibus 
illis: superioribus . intuentur... Locum: autem illum ipso 
coelo: excelsiorem nemo quisquam vel. adhuc: descripsit, 
vel: pro- dignitate. eelebraturus: est... Habet. onim- omne 
id; qued nec colorem aut. formam. aliquam refert, neque 

odit ! εἰ un Ibit tS Mig 1a: 

nd ib toe! 


*) Vid, anno(at. ad h. 1, 


—— VM — 


ullo sensu: percipitur, sed: ab. uno animi auriga, Ποὺ est. 
mente; :conspici potest. et. intelligi. .::Iaee igilur ubi con- 
spexit animus,: continuo. 118. mirifice. delectatur, nutritur, 
corroboratur,.nec unquam ab eorum consideratione aver--: 
litur, usque dum ad eum cireumactus sit. locum ,. unde 
initium ceperat. rerum per'se spéclatarum. beala - con- 
templatio. Hine. vero aeterno mutritus: pabulo..in sedem: 
suam revertitur; bi auriga equis. suis. ambrosiam atque 
nectar praebet; Haec igitur. deorüm vita. est; P. 220. 
p. — 241. E. ;| Aliorum. autem .animortim ; qui... deos: 
sequuntur, xaria.est conditio atque multiplex, |» Nonnulli. 
enim, qui quidem deos optime sint. seculi , verum. item 
corispiciunt, . quanquam jn. ea re propler mali. equi fero- 
eiam.neuliquarma. fruuntur. placida illa. deorum securitate. 
et: (ranquill.tate.'; Alii vero, ab: equis vehementius per. 
turbati ,' subinde:tantum | caput. ad. sublimiora extollunt; 
ideoqüe ipsam rerüm veritatem. parlim:: vident. parlim: 
non- yident.. |. Multi; denique perpetuo intra coeli verticem. 
versantur, nec.unquam ;ad magnificum illud. spectaculum: 
perveniunt::qua jn via magno eum. tumulla-agitali auri- 
garum. vitio: vel : alas. amittunt ,' vel crura. frangunt, | vel. 
aliis modis violantur:ac debilitantur. |. Causà autem; quam-. 
obrem: animi: tanto : desiderio ;campi | aeternae :. veritatis 
lustrandi capti: tenentur ,./ haec. est.. Stat. enim lex fato- 
rum. immutabilis haee, ut, qui animuüs: in- coelesti : allo. 
ilinere veri quid viderit ,^is «ad alteram: usque. periodum. — 
omnis. mali:| expers.- maneat, Quiciinque./| autem nihil. 
veri, perceperit ; aut: oblivione: occtpalus vol. pravitate 
corruptus--alas. amiserit: ideoque. deorsum ad. terram. de- 
lapsus fuerit, is in. terrestr;a corpora: includitur. |: Quan-: 
quam: animi. in prima quidem gencralione non in bestia- 
rum, ;sed in. bominum, migrant ;corpora. Est. aiitem 
fortuna , eorum | pro. varietate. scientiae et. cognilionis, 
quam. olim: adepti. sunt, maxime varia: et; diversa, |. Nam. 
qui. plurimum: veri in regionibus coelestibus vidit animus, 
is in sapienlis, honesli ' el; sápieriliae- alque amoris sl 
diosi corpus migrat; Ab hoc proximo: distat inleryallo. 
qui regis. corpus invadit, legibus, bello -et imperio. po- 
tentis, "ertum: tenet Joenm . qui: descendit-in. hominem. 
civitatis: familiaequo regondae: οἱ rei» faciendae: perit um. 
Quartus est: ordine: et. dignitate: qui in. viro-laboris | pa 
liene el in. exercendis sanandisve corporibus occupato 
figit domicilium. | Quinti ordinis animi. vitam. habebunt 
in valicinando aut in initiis. mysteriorum. oecupalam: 


"aW ONMNMM——Ja———————————————" 





΄ 


-— 1x -— m 


sexti. poélas ànimabun!; septimi geometras:. aut. fabross; 
octavi. sophislas: aut. factiosos. atque popularess noni denis: 
que. oceupabunt-tyrannos;. Atque. hi; animi omnes, ubi; 
morte. e-corporibus suis rursus discesserunt, in locum; 
vel. poenarüm  ycl: praemiorum: perveniunt, et mille ex- 
aclis. annis .aecipiunt. potestatem eligendi: sibi noya «cor-: 
iora et; nova vilae genera sive bominum, sive bestiarum, 
Neo. lamen. una | eademque | omnium. fortuna est, Nani 
qui animus: ter: sibi; exactis. illis millenis annis, vitam 
philosophi. vel. pueros. eum. philosophia. amantis | (παιδε- 
ραστήσαντος μετὰ (ριλοσος ας) elegerit, 5... absolutus: 
jam pennas :denuo recuperat, quibus, τὰ antca , αὐ γ511}5:- 
limia: eyebi,: deum - aliquem. consectati ^ et contemplari: 
coeleslia. queat... Qui atitem. sunt in: Óumero ^ octo clas- 
sium reliquarum. animi; hi. nonnisi:decies mille annorum 
riodo-; absoluta “ἰη: primam |: illam. conditionem. restitue 
untur; ;P,.24*. E — 249. b. .. ὃ DU a S44 
»» Haec | igitur Socrates. hactenus de vita: animorum: 
superiore. τ In quibus quanquam : multa: fatemur | inesse 
ad. explicandtim | haud. ita. facilia ,. de. quibus singulatini in: 
annotatione. dieemus;: tamen- illud. quidem |: manifestunt 
es;- qualis indoles οἵ natura. animis humanis tribuatur; 
Vult..enim: philosophus eos diis esse. simillimos, veruu- 
tamoen-ales, .in..quibus nativa quaedam cupiditatis pravi- 
tas.jam:; inde:a principio fuerit. conspicua. | Atque hine, 


ἢ gureour causae,: eur i corpora humana delapsi sint: 


ne: iLem- declaratur ,; unde. originem. ducat amor. reru 
divinarmm. atque- philosophia.: Sed nolumus haec philo- 
sophi- placita. nune. illastrare/ νοὶ examinarcz/ satis. erit 
pro. nostro: cobsilio; paucis siguificavisse, quae nobis: csse 
videatur; eorum sententia. |. Exposita igitür aninii humani 
indole ..et.. natura: Socrates. jam δ illud. accedit , ; cuiüs: 
gralia: totam- hanc dispütationem susceperat, hoc esl ad: 
vimr et maturam: amoris philosophi explicandam, ^ Ὁ 
^^ Hominis natura: alque. ralio, inquit, ita fert; ut quao. 
in. rebus singulis quasi: dispersa. cernuntur: rerum gencray 
ea. mente. sua comprehendat et; tanquam in: unum colli 
gal. Quae. quidem. est: recordatio / illorum, | quac. olinr: 
animi nostri an coelesti illo: deorum  consorlio spectaVe- 
runt, Quocirca: philosophi: animus citius recuperat; alasy 
quippe qui. perpetuo: versetur: in recolenda | divinarum: 
rerum memoria, | Quod si qui. reprehendunt. taiquàm 
dementiae argumentum , ii quid. rei sib/ ne suspicari qtti- 
dem. videntur... Nimirum idearum | notitiam. animi πο δι 


— X m 


e:vita anleacta;/ secnm hane in vitam attulerunt: quae: 
tamen notitia quoniam eorum lapsu quasi -obseurata :est;: 
philosophi id maxime: agunt, ut^ vero investigando atque 
perquirendo amissam: cognitionem , quantum: fieri: possit; 
resuluant. Alque hoc loco jam tandem sd: illudoforpsis 
genus . pervenimus, - quod: continetur amore. ^. Quippe: 
philosophi: revera: divino: quodam agitantur :spiritus «qui: 
eos semper: ad coclestem illam evehit - puleritudinem;: 
quam. in vita. superiore conspexerunt. Quae si sub 'ocu-: 
los essct subiecta , profecto admirabiles: excitaltira esset; 
amores sui. Veruntamen quum. veri, boni, iusti, saneti: 
effigies in his: terris. nulla. cernatur; nam cogitando tan-: 
tum et. raliocinando Θὰ. assequimurs ! puleram;-^ quod: 
illic. summo: splendore: lucebat ,./ hic | habet. splendida: si 
mulacra;. Nam pulcra: percipiuntur: sensibus; et: vero: 
eliam visu, hoc est .sensuam acutissimo.: Quocirca: con- 
speclo hic apad nos pulcro:aliquo veri illius recordamur: 
puleri olim. in deorum consortio: conspecli , ^ ideoque 
continuo: illuc. avolare: gestimuss. quo: studio qui inllame-- 
mali sunt, ii recte appellantur amatores. ^ Neque. tamen: 
omnes rebus puleris. couspectis: verae illius 'atque-divimae. 
puleritudinis recordantur,; Unde fit, utcqui. illius: sunt. 
1nnmemores ad. pulcrum, quem vident ,'incitate:ferantur 
et pecudam ritu, nulla:eius: reverentia: tacti ,. unice oor- 
poris voluptates. ab 60) pelant, «Qui. est amor: vulgaris: 
alque libido petulantissima;^ At enim ΡΟ" αἱ more: 
philosophorum mente: et. cogitalione sua perpetuo: ver- 
salür in eo, quod: per se verum, bonum; pulerum- est; 
conlemplando;: is conspecto. aliquo. pleri. quasi: simüla-- 
ero conlinuo recordatur veri illius; puleri, απο olim 
in coelesti. speclaverat vila, ideoque hominem: pulerunr 
intuens. summa inflammaltur. rerum divinarum: cupiditale, 
in qua cupiditate nihil plane inest libidinis. aut. tàrpitues 
dinis, sed. una. cernitur coelestis pulcritudinis reverentia 
atque studium, Quocirca amator. eum; qnem amasium 
veneratur, lanquam: deum aliquem -colit- adeoqune'studet: 
omni. cumulare honore ct: beneficio; : Habet autem:ihie 
amor, cuius, divina | exhibetur. descriptio: p» 2981; ΛΔ... 
252. €C., cam vim ct; efficaciam, ut homines ''evehat: ad 
deorum: immortalium imitationem. ae similitudinem, Nam 
unusquisque. amantium : amasium: quaerit: et. sectatur: si- 
milem.ei deo, quem. ipse. olim in pristina illa vita:prac- 
cipuo. coluit studio... Quem ubi invenit; et. semol ipsum 
el amatum. formare. et: componere studet ad. illius:simi- 





i XI  .— 


litàdinem, Tta. intelligitur, qui fiat; nut. et. diversus. sit 
amandi modus, nec amor omnibus similiter prosil.. Nam 
qui. Martem : olim :secnli. sunt, ii eL. ipsi sanguinolenti 
sunt, el talem item. sibi exoplant. amasium; , pariterque. 
reliqui prouti. Junonem, Apollinem, Bacchum, alios deos 
olim «coluerunt, ita lunonios, Bacchicos, Apollineos 
pueros in deliciis. habent.  Perfectissimi autem omnium 
et. sanclissimi amatores sunt qui olim. lovem, hoc est 
voUv βασιλέα,, summam ralionem, omnia in rerum uni- 
versitate. sapientissimis: consiliis moderantem atque guber-. 
nanlem,. sunt. sectati;,/..- Hi enim considerant, num. ama- 
sius. philosophus sit. natüra' et. ad. imperandum: natus: ct 
ubi talem repererunt, eundem. omni studio. el reverentia 
prosequuntur,. eoque. ipsi. quoque in memoriam. rodeunt 
eorum, quae olim in Dei consorlio versantes divina cum 
oblectatione spectaverant, P. 219. C, — 253. | Ncc. vero. 
ad. generosum hunc divinumque amorem sie statim sine 
labore. et. contentione: pervenitur, Nam conspecto pulero 
-adolescentulo. inter. equos ct aurigam animorum. yehe- 
menlissimum certamen cooritur... Quippe pravus ille. et 
contumax equus, cuius. vel exlerna species arguit lubi- 
dinem *),. tum continuo: omnibus. viribus. ad. voluptatis 
Íruclum. contendit, ut vel optimus: eius ferociam. aeger- 
rime. perdomet. |. Sed. fit. tamen | non. raro aurigae pru- 
dentia et. constantia, atque allerius. equi. bene morati 


fortitudine, ut ille et. freno. coérceatur. οἱ aurigae pareat. 


Quod sicubi. factum: est, quo ipse amalor agilaltir amore, 
eodem iam incenditur àmasius. Nam / quemadmodum 
ille. ex hoe. per oculos. hausit effluvium puleritudinis, quo 
incaluit ita. ut :germinare in. animo. inciperent alae; sic 
amanlis desiderium jmaginis instar in amasil animo  re- 
pereulitür , eumque ita emollit et irrigal, ut. in eo item 
alae. sucerescant. Atque ila: evenit, ut aller. allerum 
mutuo. ampleetatur amore, alque ambo beatam et. con- 
cordem degant vilam ;,. cui summa praemia sunt conslti- 
luta, / Quippe amor eorum prorsus {Ὁ philosophus; 
nec ulla libidinis turpitudine commaculatus.. |. Sin autem 
amanles el amasii non quidem. philosopham, at. tameu 
ambiliosam οἱ honoris laudisque studiosam agnut. vilam; 
quae a: malae: existimationis nota. aliena sit, fit. sane sub- 
inde; ut. incauli ac. praeler deliberatam voluntatem. ad 


-s sit (d 


79) Vide hae. de re annotat. nostram. 


amoris: minus^ generosi. fructum abripiantur, 568, his 
nihilominus ' haud τ sane: parvum c amatorii- illius. favoris 
praemium est, propositum, quum: non turpi libidiui fuez 
rint dediti, sed sibi. al oa. pro^ viribus. temperaverint; 
Quippe hi .etiam:i e. vita discedentes:mondum alas reeu- 
peraverint; amen. iamiam im'eó sunt, ut eorum "alas 
mox'progerminaluras esse spcrare liceat, Qui autem. 
dius ulilur :consuetudine;,a quo: non àmatur; huius for- 
tuna longe est tristissima, ^ Nam ' eius animus» posleac 
quam: e corpore excessit, per novem millia annorum in 
his terris temere: volutatur atque sine ratione-apud | in- 
feros: oberrat, P. 253. — 256. E. — ^ His omnibus 
denique :Socrales «hunc: apponit- epilogum; ^ Haec. tibi, 
dilecte:: Amor, | inquit, «| palinodia:: pro^ virimni mgartnr 
modulo exsolüta- est ac :diclata t: quam ut hoe: modo'ca- 
neremus' οἱ verbis- proferremus. poéticis; a; Phaedro coa- 
cli sumüs.- "lu vero: et iis; iguoscas; quae "antea dicta 
sunt, et haec. propilius a: nobis accipias , quamque mihi 
largitus es "artem, 'eam'ne ünquam: auferas neve immi 
nuas. Quodsi autem hactenus aliquid vel a: Phaedro: vel 
a me dictum: est. numine tuo indignum Lysias tanquam 
eius. auclor; est; aceusandus ,; quem tandem: averte ab 
huiusmodi: sermonibus: 6. totum ad. philosophiam 'eou- 
verle. Natr ita; eliam «Phaedrus  hicce, | eius amator; 
mutabit mentem,' alque in anioris et sapientiae 
studio | vitam transigélo P; 259. A, 15 o! 10 θα τ 

En habes totius orationis argumentam; In: quassivé 
eloeutionem' sive 'res.ct sententias consideres; mihil: sano 
desiderabis;: αἴτιοι: ad: sümmam: artis ^ praestantiam. ullo 
modo. requiratur, «Nam | orationis..quidem audaciam quod 
fuerunt: qui | adolescentem : potius: quam - virum ^ decere 
arbitrarentur, non videntüz illi satis animadvertisse So- ᾿ 
cratem iu epilogo ipsum profiteri; se. Phaedri gratia poé- 
tico usum 'esse loquendi: genere, τ Hie enim quanquam 
Lysiam in| primis: suspiciebat. et: seelabatür; Xtamen nec 
Sieulam illam: dicendi: rationem | spernebat ; quae" omuis 
generis :captabat. artificia, ^nec ἃ poélicoruim usu: floseu- 
lorum abstinebat. |. De | qua. re: v; Phaedr;; p». 233, A. 
Sympos. p. 171 — 181, ubi Phaedrus! ipse: suam : ali- 
quant recitat. | declamatiuneulam, | Haque- mira profecto 
Platonis avs. in: eo. cernitur, quod »vel in-hac /oratióne, 
argumenti gravitate maxime conspicua, Phaedrum imita- 
lione sua illusit, Sed maior eliam ingenii sollertia cer- 
nitur in eo, quod quum: dicendi. genus : ad. ridendüm 


pe 





am ἍΝΙ m 


adoleseentem .comparatam sit, tamen. idem. illud ipsi 
argumento -alque rebus praeclare. est. atlemperatüm. 
Etenim. res maxime sublimes et :excelsae.| imaginibus 
isanequam grandibus et excelsis. declarantur , | atque. iis 
verbis ,. quae. plane. conveniant ipsi rei magnitudini. | Quo- 
eirca optimo jure affirmari. licet. formam huius oratio- 
mis pro eius consilio. et. fine longe esse praestantissimam. 
De. ipso autem. eius | argumenlo. quid | statuendum sit, 
nemo; qui illad eum: superioribus declamatiunculis cou- 
tenderit , dabius poteriL. haerere. | Neque: enim id agitur, 
uL vulgaris amoris ratio: et: natura illuslretur; illad potius 


-.subtili argumentatione. declaratur, qualis. sit. amor. philo- 


sophi,-et qui fiat, ut is a puerorum amore ad rerum 
divinarum studium. evehatur, adeoque. animus | eius. pri- 
slinam,.qua in vita superiore | gavisus esl... felieitatem 
magnam cerle parlem xrecuperet..... Quippe rerum pulera- 
rum adspectu. peclus philosophi amaltoris repletur: im- 
menso quodam. eius puleritudinis desiderio, / quam. olum 
in- lueidis. coeli regionibus. unà cum diis: inimortalibus 
summa eum oblectatione spectavit, ; Nam opposuit. phi- 
losophus, Empedoclis: aliorumque philosophorum. exem- 
plo, mundam γοητὸν ei, quem. oculis. videmus atque 
sensibus percipimus, illumque voluit. huius quasi: absolu- 
iam aliquam: atque perfectam: esse. speciem. eL imaginem, 
Sed' ne consilii nostri immemores fuisse videamur, am- 

liorem huius. rei quaestionem. nune quidem- missam 
Baermap;et, quid: sit quod. deinceps a 'Socrate et Phae- 
dro- disputatur, consideremus, hoe ; 1105 
- Audita igitur: praeclara. ila. Socratis oratione. Phae- 
drus ingenue: profi! etur. valde. sese. dübilare, num. Lysias 
unquam eiusmodi orationem. in. medium. allatürus | sit, 
δὶ cum- Socrate velit. de praestantiae oratoriae laude con- 
lendere,. Praeterea veretur. adolescentulus, he rhetor 
clarissimus im posterum - prorsus.:a. scribendo abstineat, 
propterea. quod. nuper: admodum a viro. quodam in. re- 
publica::elaro | invidioso. τοῦ 4oy07y0dgov: nomine- appel- 
latus δ᾽... Hie. vero Socrates viros -civiles: lepide. exagi- 
tans Εἴ". cavillans. istum. hominem .arbitratür nentiquam 
sibi: videri. orationitm// scribendarum |. studium. ex. animi 
sententia. reprehendisses nam 'istiusmodi.. homines, . qui 


ini tractanda: republica ,versentar, plerumque. nihil:agere - 


studiosius, quam -ut aliquod. sui- monumentum. literis 
proditum, : veluti leger: aliquám aut edictum suo. momine 
iaseriplum , . posteritati. relinquamt. | Nec. vero per se turpe 


es MEN'S ux 


esse ait orationes scribere; : illud esse ignominiosum ; si 
quis male: secbat aut inepte, P, 257, B. — 258, E. — 
Quibus expositis de optimo scribendi genere "suscipitur 
disputatio.. Et ante omnia quidem Socrates yulgarem 
rhetoricam: censet nihil esse. aliud; nisi inanem quandam 
verisimilitudinis captatricem, quum tamen sine philoso- 
phia nulla. possit fingi aut cogitari ars oratoria.^ Oportet 
enim, inquit, oratorem ante omia accüratam- habere 
cognitionem eius rei, de qua dicturus sit. Nam quod 
vulgo faciunt. oratores, ut inanem aucupentur veritatis 
speciem, id non tantum est ridiculum: verum etiam 
perniciosum, nec eiusmodi eloquentia artis habet digni- 
latem, sed solo usu continetur nulla ; ratione 'collecto, 
Omni enim sermoni sive: publico sive privato roe debet 
'esse propositum, ut audientibus aliquid. persnadeamus. 
lam vero si is, qui coram aliquo dicit, non ipse studuit 
ad. veri. intelligentiam pervenire, mon tantum alios in 
errorem inducet, sed etiam ipse falletur, quod sane per 
est ridiculum. P. 259, E. —— 262. C, Quae omnia facile 
poterunt. illustrari considerata Lysiaé^ oratione; ^ Quum 
enim oratorem oporlcat exploratum habere, ecquid. sit. 
ambiguum: et. controversum iu ca τ, de. qua verba fa- 
cturus: sit," Lysias. in^ eo vehementer lapsus est, quod 
quum de: amoris: vi et natura. maxime | variae. sint ho- 
minum opiniones, tamen eam'non definivit, sed ab iis 
epit dicendi initium, in quibus: explicandis. orationem 
finiri conveniebat. Πα factum est , ut eius declamatiun- 
cula omni careat ralione, ordine, denique "unitate δὲ 
simplicitate. ^ Nimirum. omnem orationem decet. simi- 
lem esse animali alicui vel. homini, cuius membra" et 
justam. habeant proportionem 'et apte inter'se colligata 
sint atque connexa, Quippe omnia ac singula pertinere 
debeut ad unàm aliquam notionem, qua tanquam genere 
comprehendantur. atque. contineantur, P, 262. C, — 264. 
E. —  ltaque omnem artis oratoriae rationem positam 
esse apparel in eo, ut et ea, quae mulla sunt: atque 
varia, in unum- genus colligamus, et vieissim genus {Π||-- 
versum in formas ^ac partes suas aple describamus. 
Quod qui lenet, eum ; vocare. solemus dialeetieum.; 
Nam. arti dialecticae partitiones illae et: collectiones sive. 
conductiones tanquam propriae: sunt altribuendae,' P, 
964 E — 266. C. — [am vero nostri quidem  rhe-: 
tores quam inscile in hac diseiplinae suae parte versen-. 
tur, neminem Jatere polest. Quum 'enim plurima cx-: 








M AWO cu 


cogitaverint dicendi" artificia, quae'quibus nitantür. causis 
et. rationibus nemo facile: dixerit, tum de 118. rebus, qui- 
bus-noslro iudieió véra ars continetur, nihil prorsus in 
]ucem -produeunt, P, 266. D, — 269, A. — . Quodsi 
igilur "quaerat quispiam, qua. via ἃ veri germanique 
oratoris landem | perveniatur, primum ad eam rem in- 
. genium requiritur, deinde rerum .seienlia et cognilios 

-dénique disciplina et exercitatio." Ex quibus quae: ad 
artis pertinenL inslitulionem, ea si quis comparari posse 
putet rhetorum: nostrorüm, veluti Lysiae et "Lhrasymachi, 
praeeeptiónibus, is profecto multum fallatar. | (Qua autem 
via. hae iti re^sit incedendum; docet exemplum Periclis; 
quem constat. exstitisse oratorem "omni. laude. cumula- 
"um. Is enim -Anaxagorae usus iustilutione mentem 
'animamque "suum philosophiae ^ ope" excoltit,: quo uno 
'effecit, ut lantum dicendo posset, | Enimvero quemad- 
modum ars medica córporis requirit nolitiam, sine qua 
pullus 'ésse potest medicamentorum usus; ila ars oralo- 
yia, si^quidem "ea recte usurus sis, necessario postulat, 
"t^ perspeetus -habeámus varias animorum naturas: et 
faeullates. Nam. haec demum animi. notitia comparatà 
judicare orator poterit; quam varia sint eloquentiae ge- 
mera; qualem: quodqte: eorum: in. animis hominum haz 
beat vim. et efficaciam, et quibus opportunitatibus sin- 
gula: ad^ usi révoeanda: sint; P, 269, D. — 232. B; —— 
Quodsi igit sunt; qui rhetorum artes sibi persuadeant 
"adilum ad verae eloquentiae possessionem aperire, magno 
illi errore eonstricti tenentur, dsti'enim homines non 
ipsam veritatem, sed verisimilitudinis fraudem 'sequun- 
tur, atque salis habent, si. aliis id, quod ipsi volunt; 
'aliquo- modo persuadeant. | Quod. sicut per se est ridi 
culum, ita, si verum quaerimus, sine dialectices ope 
né fieri quidem atque perfici potest," Quum enim frau- 
des eorum nitantur specie | verisimilitudinis; haec ipsa 
autem sine: veri cognitione iudicari nequeat 5 consequens 
est, ut^ nee fraudulenta ista eloquentia sine veritális ra- 
tione consistere queat. Denique ad" eloquentiam, quae 
quidem nomine suo digna sit, opus est philosophia; 
Huie autem: magnopere cavendum est ne eo consilio 
operam demus, ut-alios in errorém atque: fraudem; in- 
ducere valeamus, debet enim. ei illud potius esse pro- 
positum; ut.'eo modo et loqui et agere discamus, qui 
diis immortalibus minime displieeat. P,.232. B. — 274, 
A — Atque haee quidem de: arte pariter atque. iner- 


.« ZEE 


tia. dicendi satis. sunto, | Revertamur. iam. ad. illud, 
euius in superioribus menlio. iuiccla .est, ad. scribendi 
studium; videamusque , quando. illud utile sit alque laude 
dignam, quando secus ἢ ibeat, Utilis aulem est. seripta 
.oralio-admonilionis causas. sin Δα, eognoscendum desti- 
malur, omne scribendi -studium. ;noxium | putari. debet. 
Nam quod | "Ehamis, ; Aegypti rex, olim. literaram ..in- 
ventori, cui. "heut: nomen fuit, prudenter. significavit, 
literarum | usu. propler recordalionis neglgentiam. in .ani- 
Sis discentium |. oblivionem | effeclum. iri, Ad: verissime 
iudicatum | est, quandoquidem. qui. literarum monumen- 
iis confiduut. res. ipsas animis. suis non: reyolvunt, | Huc 
accedit, quod qui. multa. legunt | facile. sapientiae. opi- 
nione inflantar, ideoque. 9o&ocoq 0r. evadunt. Nimirum 
scripta. hoc: unum. emolumenti Knee aceite ον 
commeulali..sumuüs nobis in memoriam. .reyocant, ut 
profecto inopti;. sint, qui. iis. putant , artem. aliquam. aut 
disciplinam. ila. explicari. tradique: posse, nihil. ut .dubi- 
talionis. remaneat, θα αι -- hoc in. genere .scriplura 
Jonge. simillima. picturae est. . Nam. pielac. tabulae.quum 
ianquam. viyentes. ob. oculos. versentur, Lamen;.| 51 quid 
rogaveris, egregie silent... Eadem: seriplae. orationis ratio 
est, Hane enim. facile pules aliquid. tanquam intelligen- 
iei .dicere; verum. siquid |ex ea quaesiveris, semper 
unum idemque indicabit, nec. effatoram suorum poterit 
reddere. rationem. |. Praeterea ea. quae. literis cónsignata 
sunt, ab. iusipientibus pariter atque ..sapientibus leclitan- 
tur, ut. vel. hoc. nomino. roprehensioni-.sint. .obnexia. 
Nimirum. vera scriptio, cuius quasi umbra. quaedani 
esse videtur oralio lileris. consignata, in:.eo posila est, 
utin animis hominunr tanquam in tabulis cüm.. scientia 
scribere valeamus. . Quippe. vivus. demuui. sermo sibimet 
ipse potest auxiliari, atque dicere. et facere apud: uos 
couvenit. Quocirca. vir- sapiens. huic. potissimum dabit 
operam... Nihil. enim : praestantius: alque lilius; quam si 
quis.ingenium. nactus, idoneum sermones ineo; cum 
scienlia.serab, qui. cl.sibi ipsi et. satori. sito afferre opem 
possiat , .nec fructibus. destitati. sint , et semina reddant. 
Quocirca. ille nonnisi. otiosus. scribendo...operam, dabit, 
ut; vel ipse? habeat aliquando. in; senectutis. oblivione, 
cuius ope reruni. olim. actarum . memoriam. resuscilet; 
yel. cum. aliis: eádem. studia. sectantibus communicet, si 
quae medilalus: sit, quae. ut ab. iis cognoscant ur. non. in- 
digna sint,. Alque.;ex his omnibus. intelligitur, quid sit 


Ἂς 








- XV — — 


quod Lysias in scribendo praestiterit, Quum: enim uni 
philosophi. sint verilalis ac. sapientiae. studiosi, rlielor 
celeberrimus commonendus crit, ut philosophi nomine 
dignus evadere siudeal: qualem Isocratem fulurum esse 
auguror, in quo iuvene praeclara quaedam indoles non 
modo ad dicendum, sed eliam ad. philosophandum 
conspicua est, --- Ilis exposilis Socrates denique Pana 
ceterosque deos loci ilius, in quo versatur, precibus 
rogat, uL. ipsi semper, sublata externa specie, veram 
sapientiam οἱ virlulem largiri velint, | 

- Hoc igitur universi libri argumentum est. | Sequi- 
tur, ut de eiusdem proposito eL consilio  dicamus;. de 
qua re in varias parles disputatum est. Nam alii. de 
amore potissimum atque pulcro in. eo agi censuerunl; 
ali artis rhetoricae praecepta quaedam tradi putaverunt, 
quibus. illuslrandis orationes illae de amore habitae in- 
servirent; ali etiam alia de ea re iudicia in medium 
attulerunt, veluti Schleiermacherus, qui Platonem 
iudicayit hoc libro scribendo viam sibi patefacere voluisse 
ad universae philosophiae parles eas, quae coguilione 
dignae essent, ordine deinceps traclandas et exponen- 
das, ideoque artis oratoriae exemplo declarare, quanta 
esset omnis omnino philosophiae diguilas et praestantia *). 





—*) Iuvabit ipsius Schleiermaeheri verba apposuisse, quo 
- ^ eertius omnibus constet, quae sit eius de hac re seutentia, 
Ataque Praefat. ad Phaedr. p. 65 sq. ita scripsit: Auf solche 
Art also werden wir — immer weiter geirieben bis zur in- 
nersten Seele des ganzen Werkes, welche nichís anderes isf, 
als der Inbegriff iener hüóhern Gesetze, nemlich die Kunst 
des freien Deukens und des bildenden Mittheilens, oder die 
Dialektik. Für welche hier alles Uebrige nur Zurüstung ist, 
um sie auf sokratische Weise entdecken. zu lassen durch Autf- 
zeigung ihres Geistes in einem bekannten Einzeleu, und zwar 
dem, worin fast ausschliesseud wissenschaftliche Fori theils 
allgemein anerkannt war, theils leicht aufzuzeigeu. Nicht 
nur aber als die Wurzel ieder andern*abgeleiteten '"Fechuik 
will Platon uus diese Kunst rühmen ; sondern in allen andern 
Künsten zwar sollen wir sie erkennen, sie selbst aber soll 
danu ledem als etwas viel hóheres und gamz góttliches er- | 

τ Scheinen, welches keineswegs etwa um icner willen, soaderu 
"nur um sein selbst und um des góttlicheu Lebens willeu soll 
gelernt: und. geübt "werden. Der ursprüngliche Gegenstand 
der Dialektik aber sind die Ideeu, welche er daher auch hier 
mit aller Wáürme der ersten Liebe aufstellt, und so ist die 

"" Philosophie selbst und ganz dasienige, was Platon hier als 

das Hóchste und als Grundlage alles Würdigen und Schónen 


Plat. Opp. Vol. 1V. P. 1, "C: 


71 


— ΧΙ 


Horum omnium etsi nihil est quod non aliquid veri 
continere dicendum sil, tamen magnopere vercor, .ut 
qui illas sententias tulerunt. omnem rei rationem penitus 
perspectam. habuerint. | Neque. enim: de pulero vel amore 
pvstsnnes agitur, propterea quod. ita. copiosa et pro- 
ixa de arte. rhetorica disputatio ab universae scriptionis 
ratione eL consilio aliena esset; neque orationes illae, in 
quibus agitur de ámore, unice pro exemplis alere vi- 
dentur,. quorum | ope. praecepta rhetorica illustrentur; 
nec denique prolusionem: aliquam universae philo iae 
im hoe sermone contineri. arbitramur, in qua totius libri 
summuni consilium. cerni: existimandum 51. Nimirani 
ego si quid video, illud. maxime. in hoc: libro egit: phi- 
losophus, ut. vanam, inulilem- el. fallacem | rhetorum 
artem esse argueret, nisi cum vera philosophia 
esset connexa atque copulata, quippe ex 
qua una omnis rectae rationis cognitio duce- 
retur. *). Quum vero philosophus hoc ita facere. in- 
slituisset, ut. rhetoricam: aliquam 'Lysiae de amore: de- 
clamatiunculam |. tanquam | fundamentum : tolius: disputas 
lionis /subiicerel, eadem opera amorem rerum 
divinarum; quo philosophorum-.animi capti 
teneantur, egregie descripsit, eiusque causas 


anpreiset, für die: er allgemeine Anerkennung in diesem 
Besitz siegreich :zu fordern weiss, - Und. eben weil die Philo- 
sophie hier: ganz" erscheint, nicht nur als innerer Zustand, 
'sondern als ihrer Natur nach. sieh áussernd und. mittheilend, 
so musste auch der Trieb zum Bewusstsein gebracht und dar- 
gestellt. werden, welcher sie vou innen herausdrüngt; und 
welcher eben nichts anderes ist, als iene àchte und güttliche 
Liebe; die'sich über iede. andere auf irgend einen Nutzen 
- ausgehende: ebenso. weit erhebt, als. die. Philosophie. ihrer 
Natur nach iene untergeordneten Künste überirifft, die sich 
auch mit einer Lust oder einem Gewinn .$pielend hbegnüpgen. 
Deun. so sehr auch die gelungene Befriedigung jenes "Triebes 
das Werk der Kunst sein muss und der anordnenden Be- 
sonnenheit;. 50. erscheint: doch. der "TFrieb selbst als ein ur- 
sprüngliches, immer reges in der Seele des Gebildeten und 
Vollkommenen, seinen Gegenstand ausserhalb suchendes, also 
als Leidenschaft und. góttliche Eingeistung.. Hierdurch also 
lósen sich alle Aufgaben, und dieses bewáhrt sich als die 
wahre, alles hervorbringende, belebende. und. verkuüpfende 
Seite des Werkesm,«4 Cum. his. conferas; quae. vir eximius 
disputavit Introduct. in Plat. Opp. p. 48 $qq.. c 
5) Idem fere censuit Astius De Vita et Scriptis Platonis: p. 97 
Sqq.; quem -conferas, ) ' nilo uii BRb 


Em UAnLiL d ον 


— XM 


et rationes elegantissime. explicayit. | Euim-. 
vero ita simul. ostendit, quam misera. el. inanis esset 
vulgaris rhetorica.etiam eo nomine, quod.ad sublimio-: 
rem rerum.contemplationem neuliquam. assurgeret , sed 
veluti- humi. reperet. οἱ Ἰὼ luto «haereret,. Quod. igitur 
Plato-.in plerisque. libris. suis. omnibus magna. cum | in-- 
genii Blot (oni ul. plurium rerum tractationem ar- 
clissime. copularet. et. ad. unum | eundemque. referret 
finem; idem etiam in. hac scriptione insigui arlificio. est 
conseculus, quandoquidem. quum. potissimum rhetorum 
ac seriptorum arlem. vanitalis coargueret, tum vii amo- 
ris rerum divinarum, ad quarum contemplationem phi- 
losophorum animi. evehantur, egregiis. imaginibus | illu- 
strayit, atque ipsius philosophiae, ἢ, e. studii absolutae veri- 
tatis, dignitatem et praestantiam in. clara luee collocavit, 
^" Atque. haec quum. jam. salis. manifestum | reddant, 
quam apte singulae disputalionis parles inler se cohae-. 
reant, tum magis eliam admiraberis philosophi. artem, 
ubi qua temporis opportunitate hie e ab eo literis 
consignatus sit, accuratius fuerit. exploratum, |. INec vero 
assentiendum putamus Schleiermachero, Heus- 
dio *), Astio, alis, qui ex orationis amaloriae, uber- 
late et audacia, per totum sermonem neuliquam regnante, 


- efficere studuerunt eum pro iuvenilis ingenii foelu ha- 


beri oportere, Cui opinioni multa suut quae mirifice 
adversentur.. | Nam primum quidem ipsa argumenti | su- 
blimitas.. poéticam . orationem. paene. postulabat: quae 
siculi per se non inepte adhibita est, ita jusuper, uL 
antea vidimus, ad Phaedrum ridendum egregie est com- 
;arata. .: Deinde. philosophum | apparet, quo. tempore 
unc libzum . scripsiL,: doctrinae. suac. ratioucm,. iam, ad 
summam. usque. perfectionem | excultam . habuisse. **), 


unde grayissima eius placita, veluli de animorum. ortu, 


natura. et. facultatibus, de ideis, de veritatis cognitione, 
in eo. commemorantur vel. etiam illustrantur: quod cerle 
argumentum est non adolescentiae, sed . aetatis. matu- 
rioris, Praeterea negari haudquaquam potest, de qua 
re in onnotatione haud uno loco. monuimus, Platonem 
in hoc sermone Pythagoreorum decreta. ita vel respe- 


*).V. Initia Philosoph. Platon, Vol. I. p. 138 sqq. 
' **) Neque enim accedere possum Schleiermachero Praef. ad 
Phaedrum p. 16. aliter hac de re iudicanti, 


** 1 


— CXX^ ὡχα 


xisse vel expressisse, ul jam accuratiorem eorüm no- 
litiam habuisse videatur, quam. ante iler in Siciliam et 
Graeciam magnam susceptum ei obtingere potuerit. 
Unde quid colligi posse arbitremur, ex iis patebit, quae 
Prolegg. ad Vol. I. p. XXIIJ sqq. disputavimus. — Accedit 
summa artis perfectio in hoc opere adeo conspicua et 
insignis, ut non possim mihi persuadere Platonem hoc 
sermone scribendo posuisse tirocinium , postea temporis 
emisisse libros ad arlis praestantiam eum Phaedro mi- 
nime comparandos, Denique neminem, qui hune dia- 
logum animo paullo attentiore perlegerit, poterit prae- 
terire eum cum libris de Republica maximeque cum 
Symposio tanta contineri argumenti cognatione, ut vel 
inde verisimililer coniicias eum demum post iter pri- 
mum in ltaliam susceptum literis consignatum esse. 
Quae observatio quia multam valet ad^ tempus, quo 
scriptus sit, aecuralius definiendum, quae ratio inter 
Symposium et Phaedrum intercedat, paucis significasse 
iuvabit. "Videtur autem nobis horum librorum tanta 
coniunclio esse ac necessitudo, ut alter pro alterius 
veluti parte haberi queat, qua unum quoddam opus 
absolvatur. Nam in Phaedro quum id maxime agatur, 
.ut rhetorum ac sophistaram arfem oratoriam philoso- 
phia earere argualür, amoris antem sublimioris ae di- 
vinioris nalura velu& per occasionem illustreturj con- 
traria plane in Symposio ratio initam, In hoe enim 
libro quod in Phaedro summum est ac. primarium obiter 
agitur: amoris autem philosophi natura atque vis omni 
studio explicatur et Socralis imagine ob. oculos posita 
praeclare illustratur *). Ex quo verisimile fit utrimque 
librum eodem fere tempore scriptum et in lucem edi- 
tum essc. lam vero dubitari licet, utrum Phaedrus post 
Symposium sit compositus, an contra. lllud olim con- 
ieci Prolegg. ad Vol.T, p. XXV. Fateor tamen ingenue 
nune mihi probari contrarium. Nam primum quidem 
Diogenes Laertius lI, 35. 38. et Olympiodorus 
memoriae prodiderunt Phaedrum. inter. omnés Platonis 
dialogos primum fuisse lileris exaratum. | Quam famam 
$uspicari licet. ron de mihilo haustam esse. Videlicet 


*)Rückerti enim de Symposii proposito senfentiam non po- 
fuimus probare? nee probavit Astius Ephemerid. Litter. 
leneus, 1832. N, $5. " M ; 





— XX LU --- 


ego si"quid video, ea inde duxit originem;: quod pri- 
mus hic fuit liber, quem Plato ex itineribus reversus, 
quum in: Academia docere coepisset , literis consignaverit; 
Nam quum ceteri, quos tum scripserat, dialogi Socrate 
adhuc vivo: vel. non ita. diu mortuo: compositi | essent, 
adeoque Socraticam disserendi rationem. tanquam. viva 
imagine expressam referrent, accidere sane potuit ut 
tune demum veluti sui. iuris factus esse videretur, Δά 
hoe accedit aliud. quid, quod sane nou obscurum facit 
indicium, Phaedrum Symposio ' prius in lucem editum 
esse, "Exstant enim apud Athenaeum Alexidis ver- 
sieuli;"e fabula comiei, quae Phaedri nomiue fuit in- 
signita, repetiti, :p. 562, — p. 1259 ct 51. Ὁ Ἢ], ed. 
Dindor£,, in quibus quae ad traducendam Platonis: de 
amore sententiam proferuntur, iisdem paene verbis le- 
guntur in Symposio Platonis pag. 103. B, sqq." Itaque 
poétam- eomieum apparet nomine Phaedri. simul. come 
plexum' esse Symposium, quod facere certe nullo pacto 

otuisset, si Symposium prius. quam Phaedrus pro- 
diisset ἢ, Certe quidem illud ex his versibus satis tuto 
colligitur, : Phaedrum οἱ Symposium jam comici aetate 
fanquam unum opus fuisse consideratum, - lam: vero 
Symposium certissime constat non ita multo post Olym- 
piad. XCVIIL 3, et 4, h, e. 885. a. Chr. n. in vulgus 


"editum esse, Ex quo consequitur, ut Phaedrum: non 


"multó' ante scriplum esse suspicari locat. Quod si vere 
posuimus, in quodnam tempus incidat huius libri con- 
fectio, non est ita diffieile ad coniiciendum. Redit 
enim philosophüs in patriam Olympiad. XCVII. in, 
cire, 888. a. Chr. n. vel secundum Eusebium Olymp. 
'9é. 4. lta enim intelligendum est, qitod hie in Chronico 
"scripsit, eo anno Platonem pro philosopho esse agni- 
itum. Quippe inde ab hoc tempore Plato doctrinae 
copias, quas mature collegerat et in peregrinationibus 
'eximie auxerat, ita coepit explicare, ut et in Academia 
docere inciperet et novae couditor philosophorum fa- 


"miliae exsssteret, Quod quanquam non cerlis constat 


lestimoniis quo tempore facere inslituerit, tánien non . 


Joxab 


»*) His addere licebit in Sympos. p. 182, A; manifesto respici ad 
orationem Lysianam in Pliaaedro recitatam. his. verhis: οὗτου 

ν᾿ H WEG οἱ d H - ; 
εἰσὶν» οἱ τὸ ὀγειδὸς πεποιηχότες, ὥςτε Xu) τινὰ τολμῶν λέγειν, 


ys DIU Ub f ers τ 
Wr; “αἰσχοὺν χαρίξεσϑτίς ἐρκοιτῶς. 


^ — xxi — 


ita: multo. post. reditum ;in. patriam ab. eo factum: esse 
longe est verisimillimum. .. Atque hoc. ipso tempore pu- 
tamus Phaedrum ab. 60. esse. composilum et. in. lucem 
editum, | Quod si verum. esse sumimus, profecto multa, 
"quae:in eo libro reperiuntur, lucem. plane eximiam àc- 
cipiuut, Nam primum quidem cur rhetorum officinas 
tam. acerbo. perfricuerit. sale,; nemini obscurum esse po- 
terit, conf. quae diximus Prolegg. ad Vol. 1, 0. XXV. 
Deinde cur ἐνθουσιασμὸν veri. philosophi tam |. egrogiis 
coloribus descripserit, multo minus erit dubium et. con- 
iroversum, Quid. enim. est. magis ipsi rerum maturae 
conveniens ralionique consentaneum , quam philosophum 
sublimem illum. atque. grandem rerum divinarum, amo- 
rem, quo peclus ipsius incalueral, eo .ipso tempore, 
quo- sapientiae copias cum aliis communicare instituerat, 
palam esse testificalum?. Nec. vero. iam. illud.; cuiquam 
videbitur. admirabile, quod. philosophis in hoc sermone 
veluti summa doctrinae suae capila perstrinxil. et signi- 
ficavit.. Quum euim nuper demum. philosophiam tra- 
dere coepisset, profecto sua ipsius debebat interesse, 
ut. quantum. placita: sua ceterorum. hominum opiniones 
sublimitate pariter atque sublilitale..superarent,. eliam 
iis, qui ipsius laudibus maligne inviderent, aliquo modo 
palefaceret.. Denique. quae..de librorum scriptione | dis- 
seruntur ,. ea. quorsum. perlineant,,. ex πᾶσ una re.claris- 
simo - perspicitur, . Quod enim. philosophus tanto. cum 
eontemtu Joquitur de. rhetorum. scriptionibus, . adeoquo 
seriplam. oralionem admonitionis, non ilem. verae co- 
gnilonis voluit.esso adiumentum, quis est quin. iam 
slatim animadyertal hoc esse eius iudicium viri, qui | et 
4n Socratis memoriam potissimum . scripla. quaedam - in 
lucem edidisset, et nupcr demum magno cum audien- 
Aium applausu' decreta sua ore. explicare. imeepissel? 
Nimirum Plato..tum temporis summum habuit, quo sibi 
esset enitendum, sapientiae. semina sermone spargere in 
hominum animos, quae semper et ubique optimos ede- 
rent fructus, nec unquam. spem. destiluerent. .. Quocirca 
eliam poslea eam 1enuit in scribendo ralionem | atque 
viam, ut eam scriptorum formam deligeret, quae ad 
vivi sermonis consuetudinem quam proxime accederet. 
Alque haec quum ita esse pro corto alque explorato 
hábeamus, utiqué assentimur iis;' quae disputavit 8. ὁ -- 
cherus De Scriptis Platonis p. 801 — 325, quo loco 
vir aculissimus item evincere δία αι, Phaedrum a Pla- 


EDT Ys 








ὦ XXE Sa 


tone-non ita multo post reditum ex itinere in Italiam 

suscepto. literis..esse' cousignatum; quanquam de argu- 

mento eL consilio.libri paullo aliter. iudicamus. 

s Superest, ut. dicendum sit de. Lysia. deque iudicio, 
uod. Plato in.hoc libro de celeberrimo oratore in me- 
ium : attulit;..|. Quod. igitur. hune. tam. graviter. repre- 

hendit, propterea: quod. ab arte oratoria philosophiam 

plane seiungat, ea reprehensio in illum non ut orato- 
rem, sed uL rhetorem. cadit, quem. probabile est illo 
tempore eL praeclari dicendi magistri laudibus floruisse, 
οἱ more ;sophistarum ostentationis gralia. varias μελέτας 


n lucem emisise, Suidas tradit Lysiam. scripsisse: 


καὶ ἐπιστολὼς ζ΄, μίαν μὲν πραγματιχήν, τὰς δὲ λοι- 
πὰς ἐρωτιχάς,. ὧν αἱ πέντε πρὸς μειράκια. Photius 
p. 488, Bekk. συγκεξαλαιοῦσι δὲ τοὺς λόγους αὐτοῦ 
δημηγορίαν, ἐπιστολαί, ἐγκώμια, ἐπιτάφιοι, ἐρωτικοὶ, 
καὶ «Σωχράτους ἀπολογία. Hermias p, 71. ed. Ast. 
εἰδέναι δὲ δεῖ, ὅτι αὐτοῦ “Πυσίου ὁ λόγος οὗτός ἐστι, 
aL. φέρεται ἐν ταῖς ἐπιστολαῖς ταῖς ἐχείνου εὐδοκι- 
κοῦσω καὶ αὕτη ἡ ἐπιστολή. Qui quod etiam. sermo- 
nem. illum, qui apud. Platonem prostat, inter eius epi- 
,stolas relatum . esse. narrat, fieri sane. polest, ut iam 
maltare iu. earum. numerum receptus. sit. - Illud .certe 
werisimile est, Platonem ea, quae Lysiae. tribuit, pror- 
sus ad eius operum. similitudinem. comparavisse *). .Sed 
.hoc utut est, illud. quidem. pro. certo. et explorato ha- 
bemus, Lysiam a Platone ut rhetorem et declamationum 
.scripLorem.casligari, Atque. hoc quum ila esse dubitari 
mon possit, ne illud. quidem mirabile. est, quod. iudi- 
.eialimm eius , orationum | nulla. ratio. habetur, . Nam | vel 
llo tempore, quo. Phaedrum scriptum esse suspicamur, 
Lysias videtur. rhetoris polius | quam | oratoris. laudem 
adeptus fuisse. . Quamvis igilur concedendum sit, «quod 
jam Socherus.l c, Spengelius Artium Scriptorr, 
0.123}, Boeckhius Mus, Rhenan, T. I. p. 71. osten- 
derunt, orationem conlra Eralosthenem unum ex tri- 
"puievine. quae fuit omnium prima. ab eo in iudicio 

abita, iam Olymp. 94, 2. s. 403 a, Chr. n, compo- 


...,*) Alia testimonia, quae collegit Haeníschius Praefat. ad 
. Amator, p. 31. sqq., ut hanc. orationem iam a veteribus scri- 
.. poribus Lysiae tributam esse demonstraret, magnopere vereor 

ut probeut id, quod Haenischius inde collegit, 


» 


sitam esse, tamen inde minime efficitur, quod voluit 
Spengelius p. 124., Phaedrum Platonis aliquot'annos 
ante. Euclidem archontem in lucem esse editum. Nee 
illud nostrae obstat rationi, quod usque ad Olymp. 98. 
in. plarimae aliae Lysiae orationes iudiciales in publicum 
prodierdnt , quandoquidem orationes in Andocid. Olymp, 
94, 3., in Agoratum, Philonem, Diogilonem circiter 
Olymp. 94. 4., adversus Evandrum et Nicomachum circ, 
Olymp. 95. 2., De publicis opibus et in'Poliarchüm 
Olymp. 95. 4., pro Mantitheo. Olymp. 96. 8, habitae 
videntür." Nam istis omnibus neutiquam effectum esse, 
ut Plato sium de Lysia iudicium mutaret, certissime 
exinde colligi potest, quod eius orationi funebri, quae 
Scripta est Olympiad. 96, exeunte, postea eet 
Menexenum, id quod nuper clarissima in luce collocavit 
Carolus Schoenbornius in libello: Ueber das 
Verhültniss, in welchem Platons Menexents 
zu dem Epitaphios des Lysias steht, Guben. 
1830. 4. Quodsi igitur sumimus, quod sane pro véro 
habendum videtur, Phaedrum Platonis Olymp. XCVIII, 
in. in lucem prodiisse, Lysias illo tempore fere septua- 
ginta annos natus fuit, quandoquidem Olymp. XCII. 1:, 
quo tempore "l'hüriis relictis Athenas migravit, aetatem 
habuit 4$ annorum: Isocrates àutem circiter 48 vel 49 
annos habuit; quem cur Plato tanta ornaverit laude, ex 
lis apparebit, quae scripsimus annot, ad pag. 238. E., 
quibus adde Dionys, Hal. Iud. de Isoerat, 'F, V. p. 
543 *) Alque cum hac ratione nostra prorsus con- 
graunt illa Ciceronis Orat. 18: ,,Haee de ado- 
léescente (Isocrate) Socrates auguratur, At ea 
de seniore scribit Plato, et scribit aequa- 
lis, et quidem exagitator omnitm rhetorum, 
Hune miratur unum.* Quod iudicium qui uihili 
fecerunt, ii iam '"f'ullii manes relractanda sententia stia 
placare non dubitabunt, Ceterum quo tempore collo- 
quium habitum fingatur, signifieavimus ad p. 219, A," 
Haec fere habuimus, quae nunc de Phaedri argu- 





*) Teuendum videtur Platonem etiam de Isocrafe uf rhetore esse 
locutum, Et profecto hic iu arte oratoria ceteris Graeciae 
rhetoribus omnibus palniam praeripuit, id quod egregie osten- 
dit Manso: Vermischte Abhandlungen und Auf- 
sátze p. 24 sqq. 





au — WEV ... 


mento dieenda viderentur: copiosiorem enim et plenio- 
- vem harum rerum. explicationem in aliud tempus dif- 
ferendam iudicavimus, 


T 





—GCodices ad. hunc librum excussi hi sunt: 


Bodleianus s. Clarkianus, qui est omnium prae- 
stantissimus, Coislin. 7. Vat, 4. Venet, 4,7 
II X. Pariss. BCGDEFGHNOP T, Palat, V a- 
tican. Ambrosian, Florentini septem: a. 
b. c. g. h. i, 9. Vindobonens. sex: 1. 8, 4, 
6. 1. «, ex quibus eum, quem nos 6, insigni- 
vimus, Bekkerus € appellavit. Ad  Lysiae 
orationem Haenischius adhibuit codd. Go- 
thanum et Raudnicensem. Duos Mona- 
censes (11 et 407.) inspexit Astius, 


— Dialogus editus et commentariis illustratus est ab 
Heindorfio Berolin. 1802, 8., quae editio ita in- 
scripta est: Platonis Dialogi quatuor, Lysis, 
Charmides, Hippias maior, Phaedrus, anno- 
tatione perpetua illustravit etc, Denuo curavit 
eL lectionem ad apparatum I. Bekkeri emendavit Phil. 
Buttmannus. Berolin. 1827. 8, 


Secuta est Phaedri editio separatim facta hoc sub 
litulo: Platonis Phaedrus. Recensuit, Hermiae 
scholis e cod. Monac. Xl. suisque commentariis illu- 
slravit Frid. Astius. Lips. 1810. 8, mai. Ad hanc 
editionem perlinent Additamenta, quae Astius ad 
caleem Politiae a. 1814. Lipsiae in lucem emissae sub- 
iecil, Verum multo magis illos commentarios locuplc- 
lavit insignis doctrina viri Operum Platonicor, 'T, X. 
Lips, 1829., quo comprehenduntur copiosissimae in 
Phaedrum οἱ Protagoram adnotationes, Denique idem 
vir doclissimus nuper tertium edidit Phaedrum brevi 
annolatione instructum, Lips. 1880. 8, min, 


Praelerea memorandus est liber ila inscriptus: 
Lysiae Amatorius, Graece, Leclionis varielate ct 
 eommentario instruxit Ed, Haenisch. Praemissa est 
€ommenlalio de auclore orationis, ulrum Lysiae sit an 
Platonis, Lipsiae, 1827, Haenischius  amatorium 


: 


——XXY — 


sermónem , qui Lysiae. à Platono. tribuitur , revera: -ab 
illo. seriplum esse ostendere, conatus. est... τς ΠῚ πα 

Aliorum librorum, quibus usi; sumus; in..singulis 
quibusdam locis illustrandis, in annotatione mentio in- 
iicietur. 

In linguam Germanicam hune librum convertit 
Schleiermacherus Opp. Platon, 'T, 1. -P, I, p. 85 
sqq. et-Fr. Astius: Platons Phaedrus und. Gast- 
mahl, überseizt, erláàutert und verbeeaact Y. 
Er, Ast, Icna, 1811, 8. | 


 HAÁAATONOX- 
ΠΣ νος  E ead oen... 0.. . 





Plat, Opp. Vol. 1V. P. I. 1 


| 











$89) pd iet v oi cot ern untte ug im 
iE Ν τ a E 
d. "n "d ΓΝ y 


L 
. 
o9 
Lis 


ifenik py LE 12 aede ds EL Il 












TE, Photos 


δ TA πον 
€ ε X2 " 








PLYDEAWORS f do (5n 1 ! eV) Z3 τ 
d » 


VOIDRATU WT 300T.MS Voss M 


ur Capo Q qs bens a2. σοῦ δὴ xci πόϑεν; 994 
QAI. Παρὰ 4tvoiov, ὦ “Σώχρατες, τοῦ Κειφά- 
λου" ᾿πορεύόμαι δὲ πρὸς περίπατον ἔξω τείχους συ- 
gv. γὰρ. ἐχεῖ, διέτρέψα χρόνον χαϑήμενος ἐξ ἑωϑινοῦ" 
τῷ NM χαὶ ἐμῷ “ταίρῳ πειϑόμενος ᾿“ἰχουμενῷ χα- 
τὰ τὰς ὁδοὺς. “ποιοῦμαι. τοὺς περιπάτους" φησὶ γὰρ 





cec μος Ἀν εἶναι, τῶν ἐν τοῖς δρόμοις. 


i MR r 


p. 251, Sei 


ὙΠ 5r 
- push. nip (dg. Ren ad deri] 
— Imitatus-. hoc libri. principium 
est Luciàn.:Encom. Dem. ὃ, I. 
T. H. p. 581. ut recte iudicavit 
Heindorfius.- Ob oculos ha- 
buit etiam Aeneas Gazaeus, 
qui- 'Theophrastum : suum : Plato- 
nis imitatione ductus sic incipit: 
lloi- δὴ καὶ πόϑεν; ᾿“Ξξίϑεε", 
Atticam 'hanc  compellandi. for- 
mulam, quam praeter Hein- 
dorfium ad Lysid,. p. 203. B. 
ilustrarunt etiam Astius ad 
h. Ll et Iacobs ad Antholog. 
Gr, T. HE, P. LH. p. 64, expres- 
sit Horatius Sermon. IH, 4, 1. 
Unde et quo Catius? Ple- 
nius idem Serm. 1, 9,.62. Un- 
de venis et quo tendis? — 
ἔχεῖ Wirhip ὡς se; apud by 
siam. . "nm... 
πε ἐϑόμενος "4 À b uy ἐνῷ] 
Imbecillus. vel-mollis adolescens: 
unde medico modicas corporis 
exercitationes suadeníi adeo re- 
ligiose obtemperat, conf. etiam 
Symp. p. 176, D. Acumenum 


εἶναι vOv ἐν τοῖς yeu Sic — pleriz 
que omnes. - Vulgo: zov ἐν. τ. de. εἶναυ. 


medicum phitbsegkey mémórát 
etiam. 'infra p. 268. A, B. ἐξ 
Sympos, p. 176. B. Alia de' eo 
vide sis apud Xenophoutem 
Mem. HL 13, 2, ubi temperán- 
tiam -dicitur afipéllathige opti- 
mum convivii condimentum. 
ἀκοπωτέρους εἶναν τῶν 
ἐν 'τοὺς δρόμοις] 5, δοϊιοι 
fuerunt loca tecía nou modo αὖ 


cursum, sed etiam ad ambula- 
tionem destinata.*' Ruhnk,. ad 
Tim. Gloss. p. 89. His igitur 


αἱ 00oi opponuntur, sive viae 
apertae atque publicae, in qui- 
bus Acumeno deambulatio visa 
est minus- lassitudinis afferre, 
propterea, nisi fallor, quod ibi 
et liberior atque purior aér hau- 
rireíur, et motus corporis plus 
haberent varietatis, ut non eadem 
semper. membra fatigarentur. 
Nam τὰ ἄχοπα sunt, quae nul- 
lam . afferunt lassitudinem ,. sed 
vires corporis recreant, ut bene 
interpretatur Henr. Sé p bai 
nus Thes. T. Il, p. 363. €. D., 


1* 


4 | PLATONIS 


ΟΣ; 
ἦν, ὡς ἔοιχεν, ἐν ἄστει. 


Καλῶς γάρ, ὦ ἑταῖρε, dip ἀτὰρ «Τυσίας 


QAI. Nat, παρ᾽ ᾿δπικχράτει, ἐν τῇδε, τῇ πλησίον 
τοῦ Ὀλυμπίου οἰκία τῇ Μορυχίῳ. 
XO. "Tíg οὖν δὴ ἦν ἡ διατριβή; ἢ δῆλον, ὅτι 


lbid. 
BodL, qui ita corr, 
Hermann, ad Viger, p. 848, 


B. Τί δαί; οὐκ ἂν olt: —] Sic aliquot codd, cum 
Vulgo Tí δέ; vid. ad Euthyphron. p. 21 sq. 


Uu 


πρᾶγμα nousac O0 ci]. Codd. fere onines ποιήσεσθαι; quod 


etiam Asíius secuíus 
Pessime' igitur Ficinus: 
Faciliores. ambulationes 
esse quam cursus.  l1mo 
Acumenus ambulationem. in viis 
apertis tanquam salubriorem 
commendavit, Aristotel. Probl, 
I.. 317. τῶν περιπάτων oi κατὰ 
τὰς ὅδοὺς ἀκοπώτεροί εἶσιν οὗ 
ἀνώμαλοι. τῶν εὐθειῶν. Idem 
|! Probl. V. 12. Ceterum íotum 
hunc locum copiose tractavit 
Mercurialis. De Arte Gymn. 
AV. 10. P. 211 sqq. ed. Venet. 

B. & TU «ἱνοίας qv, ὡς 
ξουικενς, ἐν ἄστει!}] ᾿Ττὰρ 
ita. positum tetigit Heindorf, 
ad Theaet. p. 142. E. — ὡς 
ἔουκεν, ut ex iis, quae di- 
xisti, coniicere licet, quod 
dictum est. paullo lenius. pro ut 
apparet, ut. manifestum 
est: de qua quidem Atticorum 
urbanitate omnia in vulgus nota 
sunt, --ο ἐν ἄστει quum Athe- 
nae inteiligantur, proprie dicen- 
dum fuit. ἐν τῷ ἄστει." Sed. est 
hoe vocabulum in iis, quae ar- 
tieulum modo additum | habent, 
modo omissum, quanquam omis- 
sio etiam frequentior. est, |. De 
Rep. 1. 321. A. addito articulo 
legimus ἀπῆμεν πρὸς τὸ otv: 
sed ibidem E. diced μον. πρὸς 
ἄστυ ὠρμῆσϑαι, Hem infra. p. 
231. €. οὕτως ἐκ τοῦ ἄστεος 
οὔτ᾽ εἰς ὑπερορίαν ἀποδημεῖς, 
ovr ἔξω τείχους. Nolumus. iam 
plura hanc in rem. conferre, 


quem 
est. 


praesertim quum. nuper ΕἸ ἅ ge- 
lius Obss. in Plutarchi Pho- 
cionem | p. 76. rem exemplis 
Plutarcheis . penitus confecerit. 
Videtur vero Lysias domicilium 
suum habuisse in Piraeeo, quod 
Heindorf. recte collegit ex 
eo, quod Cephalus, pater eius, 
Reip. 1, p. 328. €. ibi narratur 
habitavisse. . Non vacat. autem 
irrisione : quadam. ef. acerbitate, 
quod rhetor devertisse dicitur 
apud Epicratem, qui fuit dema- 
gogus famae admod»ni ambiguae. 
Verissime Groenu de Prin- 
sterer  Prosopograph. Platon, 
p. 114. ,,A verisimilitudine non 
abhorret hune esse Epicratem, 
qui in Aristophanis Ecclesiazu- 
sis memoratur, ubi quum quae- 
sivisset  Praxagora, ἔχετε 9 
οὖν πώγωνας s mulier versu 11. 
respondet, ᾿Ἐπιπράτους οὐκ OÀC- 
yo καλλίονα, Nam ibi Scholia- 
sies, οὗτος; scribit, εἷς δασύτη- 
τα κωμῳδεῖται.: ἦν δὲ ῥήτωρ; καὶ 
δημαγωγός. οὗτὸς μέγαν, πώγω-- 
γα ἔχων. ἐπεκαλεῖτο, Σακε ςφῦ- 
ρος. καὶ Πλάτων ὃ κωμικὸς φη- 
συν" ἄναξ, ὑπήνης, ᾿Ἐπίκρατες 
σακεβῥ με.» Aedes. Morychiae |. 
domini Morychi | intemperantia 
famosae fuerunt; v. Ruhnk. ad 
Tim. p. 135; Quamobrem haud 
scio an im Lysiae mores lafeat 
aculeus: ceríe ad talem loci no- 
tationem accommodate quaerit 
Socrates: «τίς οὖν δὴ ἦν ἡ διχο 
τριβή; ἢ" δῆλον; ὅτε τῶν KU 





cr— 


"PULS 





; PHAEDRUS, 5 


τῶν λύγων ὑμᾶς “Ἰυσίας εἱστία; 

Q AIL. Πεύσει, εἴ σοι σχολὴ πῳρῖόντε ἀκούειν. 
τ 2NQ. 1 δαί; οὐχ ἂν οἴει us κατὰ Hivóeoov χαὶ 
ἀσχολίας ὑπέρτερον πρᾶγμα ποιήσασϑαι τὸ σήν τὸ καὶ 
““Ἰυσίου διατριβὴν ἀχοῦσαι; 


wd 


recepit Bekkerus. Aoristum. tueri. videtur Bodleianus s. Clarkianus, 
quippe ex quo Gaisfordius, vir diligentissimus, nihil discrepantiae 








enotaverit, ut adeo τοῦ Stephan. consentire existimandus sit, 


Pe ἀν 


ὑμᾶς .dvolag εἱστία; Haec 
igitur vir doctissimus pari ele- 


ganfia atque acumine: contra - 


quem quod nuper monuit A stius, 
Platonem in his nihil nisi facete 
lusisse, id multum vereor ut iis 
Sit persuasurus, qui philosophum 
Lysiae utique admodum infestum 
fuisse pro certo atque explora- 
10 habeant. Certe quidem valde 
ieiunum ac paene absurdum vi- 
deretur, si hae facetiae aculeo 
suo carerent, | ; 

; ἐν τῆδε —] Loquitur δειχτις 
zs. Finguntur enim nondum 
urbe egressi, recie observante 
Heindorfio. Ὀλύμπιον. s. 
ales dui Iovis | Olympii 
templum, de quo laudant M eur s. 
Athen. Att, 1. 10. Poppon, 
Prolegg. ad Thucyd. P. L Vol. 
11. pag. 464. De sermonum 
epulis v. ad Reip. I. p. 354. A. 
1X. p. 571. E. et quos ibi lau- 
davimus. — τῶν λόγων, vi- 
delicet, quibus solet vel consue- 
vit. . Similiter articulum expli- 
candum censemus Eurip. Hip- 
ol. v. 618. τοῦ τικήματας τῆς 
ἀξίας ἕκαστον. Conf, Rost, Gr. 
$. 98. B. p. 452. ed. IV, 


^ oU)x* ἂν οἴει jte γατὰ IItv- 
δᾶρον —] Pindari verba sunt 
Tsthin, E in. μᾶτερ ἐμά, τὸ τεόν, 
χούοώσπι Θήβα, ποᾶγμα καὶ 
; etw br ϑήοοόμαι. Hine 
origimem duxjt. quod vulgo in 
editt, eireumfertur a Stephano 


Dein Steph. τὸ τεὴν zt, quod est in codd. 


paueissimis. Vind. 7. 


σήν. Ceteri τὸ oj» τε x. Vid, annot. ! 


introductum, τὸ τεήν τὲ καὶ 
«“υσίου. Quod ferri nullo modo 
potest, ^ Nam poéíae verha ἃ 
Platone haee tantum respiciun- 
tur: ἀσχολίας ὑπέρτερον πρᾶγμα: 
reliqua ipsius philosophi sunt, 
quem non est probabile ceteris 
in vulgarem linguam translatis 
unum istud τεὴν fuisse wervatu- 
rum, Alia ratio est De Rep. If, 
p. 365, C, ubi τὰν ἀλάϑειων le- 
gimus ex imitatione Simonidis. 
Nollem vero Astius scripsisset 
ποιήσασθαι τὴν σήν v. x. Δ. 
quum σὴν, omisso articulo, di- 
ctum sit infinite; eine Rede 
von dir und Lysias, ad 
senfentiam  accommodatius, τὸ 
autem infinitivo adiunctum ele- 
ganter significet istam auditio- 
nem rem esse maximi momenti. 
Quod si quis ambigat quid sibi 
velit, adeat is Rostium Gr. 
Gr. $. 125. 3. 6. p. 493. ed. 3, 
de hoe usu articuli infinitivis 
adiuncti praeclare disputantem, 
Dein aoujoaoÓ«t, pro quo Bek- 
kerus aliique ποιήσεσθαι dede- 
runt, unice verum putamus, 
Nam aoristus quoniam indicat 
actionem in se spectatam atque 
absolutam, ^ seiuncta | perpetui- 
iatis notione; post verba pu- 
tandi, sperandi, existimandi ifa 
ponitur, ^ut significet aliquid 
continuo factum iri, sive adiun- 
εἴα 'eonditio sit sive omissa. 
Eandem habes ratiouem Gorg. 
p. 448. A. Xenoph. Mem, If. 


C 


6 PLATONIS 


QAI. Tloóaye δή. 
ZO. "déyoug &v. 


TIT ot 


Wu 


QAI. Καὶ μήν, ὦ: Σώχρατες, nociva yé cot 
q-«x05. ὁ γάρ τοι λόγος: ἦν, περὶ ὃν διετρίβομεν, 
οὐχ οἵδ᾽ ὅντινα τρόπον ἐρωτιχός.. 36 go.gpa * peo à: o 
"Lvoteg πειρώμενόν τινα τῶν καλῶν, οὐχ m ἐραστοῦ 


δέ, ἀλλ αὐτὸ δὴ τοῦτο χαὶ κεχόμιψευταν" 


λέγει, γὰρ, 


ὡς χαριστέον “μὴ ἐρῶντι μᾶλλον ἢ ἐρῶντι. Mere ἐεν τι 

Ως "£2 γενναῖος; εἴϑε γραψειδν;" ὡς yon πένητι 
μᾶλλον ἢ πλουσίῳ, χαὶ πρεσβυτέρῳ. 1]. νεωτέρῳ, χαὶ 
ὅσα ἄλλα ἐμοί τὲ πρόςεστι xci τοῖς M. ἡμῶν" 


: v 
ἢ zu! ERIT 


fe 
ΜΕΥ umi 


MH γενναῖος] Ita Vind. 1..4. 7. pro. a eo quad confir- 
Lec Ain Flor. 9. et. I, qui ὧν 7. habent, E E e— fune, 


1,4. IL .1,:15. 1II.. 9, 84.13. 
ἦν, 2, 23. et a Reis fcn lo- 
cis. Itaque loci sententiam ita li- 
cebit interpretari; Putasne me 
protenus ac sine ulla du- 
bitatione secundum .Pin- 
darum quavis occupatione 
superius habiturum fuam 
atque Lysiae íractatio- 
hem audire? Futuri temporis 
longe alia.vis etsignificatio est, 
quam àb.hoc loco alienam arbi- 
tramur, j 

Ὁ. Πρόαγε δη1 lta. dixit 
respiciens ad praecedens illud, 
εἴ Got 0x01. προϊόντι ἀκούειν, 
P. 228, B. x«i προάγειν ἐκέλευςξ. 

προφήκουσὰ γέ ει σονι 
ἀκοῇ] qui soleas artem pro- 
fiteri. amatoriam, Symp. p. 111, 


| D... ὃς οὐδέν φημι. ἄλλο. ἐπίστα- 


σϑαι ἡ, τὰ ἐρωτικώ, Ibid.. p, 
212. B. καὶ αὐτὸς τιμῶ τὰ ἐρω- 
aux, καὶ διαρερόντως ἀοχῶ, Ly- 
sid. p. 204. B. Charmid, p. 154. 
B, €. Xenopbh, Sympos, 1II..3. 
VIIHL. 13. Mem. II. 6, 28, Enim- 
vero Socrates amorem. a. rebus 
turpibus et abiectis convertit ad 
pulcra, honesta, decora: qua de 
re praeclara esí Heusdii di- 
sputatio Init. Philosoph. Pls 
ton. P. I. p. 96 sqq. 
πειρώμενον τινα τῶν loc) 


Notum est nta Qai .. ut.. Lat. 
tentari, interdum, esse pel- 
lici ad amorem, de. qua ver- 
bi significatione praeter. Ruhn- 
ken. ad Tim. p. 210. dixerunt 
Kuster. ad, Aristoph, .Equitt, 
v. 514. Hemsterhus, ad Plut. 
v. 150. et ad Lucian, Dialogg. 
Deor. VJ. δ. I. Eodem pertinet 
χαρίζεσθαι," de quo item vid, 
Ruhnk. L c. p. 274. Proxima 
hanc vim habent: sed hoc 
ipsum etiam lepide et ar- 
gute finxit, Nam ifa xogu- 
ψεύεσθαν ex plieari "oportere: pa- 
tebit 66 praeclara Ruhnkeni 
annotatione ad Tim, p- 154 sqq. 
In quanam re autem. argutus 
hic lepor^ cernatur, "tdilueiaius 
declaratur. 'Nerbisz" λέγει γὰρ, 
ὡς χαψιεστέον sido, 40 tira ἢ 
ἐρῶντι:" £x 

H0 γεννάϊος, —] Vilgatun 
0 γενναῖος qui tuentur, Socra- 
fem arbitrantur ipsum Whasaciná 
appellare; qui. "scriptionis - Ly- 
sianae argutias mirifice" praedi- 
cavisset, Quae. ratio. nobis. qui- 
dem minime. probatur. à , Nam 
primum ipsa perspicuitas ita ὦ 
γενναῖε postulat, | Deinde. nec 
ullius. loci meminimus, in quo 
compellatio alterius, sic in prin- 
cipio enuntiati. collocata, casu 











PITAEDRUS; Y 


qydody &ofelor xol δηιιωφελεῖ ig EP. οἱ λόγοι. ἔγωγ 
οὖν: οὕτως "ἐπιτεϑύμηκα ἀκοῦσαι, ὥξςτ᾽, ἐὰν βαδίζων 
ποῦ τὸν: «περίπατον. Méjeodióe , - — xara Hoóbuov. 


προςβὰξ τῷ “τείχει πάλε" Sr 1 ὦ 


0330123; 


Do. 


— σου ἄπο-" 


10... υζ5.3λ γε vx ᾿ 


τ Ρ 4.1... Πῶς. Mpdngy: ὦ" fBürure inq) 3 ola 


μεν ἃ; "volens dv πολλῷ: χρόνῳ͵ χατὰ; σχολὴν συνέθηκεν 9985 


δεινότατος ὧν τῶν νῦν γράφειν, ταῦτα ἰδιώτην ὄντα 
ἀπομνημονεύσειν ἀξίως -ἐχείνους. πολλοῦ ys. δέω. καί- 


"ed MIB A 


ΩΣ uaiow lt 


A ud LE 
ΚΟΥ: ΣΧ δἽ 


y ev αλλον" ἢ Boi noAUv χρυσίον γε: 
)5 di LE 4250 n 5 i ἰῷ “το | 7 i 


, 


1 T 


I 1D. Méyeod δεῖ. n Vi Mepiquds, pent Bekk. "ἜΣ eodd. jesenet 
davit, pec eptinbe οἰ διὰ οἴκόνδε;: No ASMED, oT d M 


ji» οὐδοῦ δε Ὁ 
nominativo: sine «οὗτος! facta: sito 
Accedit, quod nec: ipsi rei con 
vehit, quod Socrates Phaedrum: 
alloquitur » quum. de Lysia. cum: 
acerba ὁ árrisione.: sit dicturus. 
Recte Ficinus: Ὁ genero- 


| gum virum: ut- intelligatur 


Lysias, .Maque de Bastii sen- 
tentia Specim. ἄς. Symp. Plat. 
pe^ 85/5sq. ' prodifa ex aliquot. 


. codd, -seripsimus (o γενναῖος. 


Quid.g et c inter se differant; 
disces; a Valeckenaerio δὰ 
Theocrit, Adon.: p. 403. sq. Ba- 
εἰῖο et Boissonadio ad Ari- 
síaenet. p.269. :Eandem :per- 
MEM tuli nA Pro- 
tagor p. 309. «Bau: us 23 
-καὶ ὅσα ἀλλά. ἐὼν et quae 
aliae eiusmodi attributiones; qua- 
lés:$unt pauperis -etidivitis, in 
me-conveniünt: atque in pluri- 
mos. nostrum... Non- spernam 
tameni quod: codices .nounulli . has 
bent vito? 5^ aja ui tj 
QUD.oUsd yeg ἀν dovrior M 
es -irrisionis. acerbitatem 
ju τς ρα νοκάημας sie poo aU: 8, 
inquit; Lysiae-scriptiones. certe 
füerint. urbanae. ac populo. uti- 
les. Elegans est ambiguitas in 
vocabulo dorsior, quod et de 
elegantia atque. urbanitate οἵ 
de communi-utilitate capiendum. 


-11 BULLH 3 
-“ποιὴ τὸν" eden ione M4- 
γαράδεγ᾽ hi e "veél'Mega- 
ram.usque,.- en tamen. post 
περίπατον inserendum putes. xa. 
Nan JMéyeg&ós maiore - vocis: 
contentione pronurtiandum.. est, 
quam:-ob.*causam etiam ἐπ. fine. 
hüius incisi locatum videtur.: Tun 
κατὰ '"Hoóduov 'recté^ monente:- 
Heindorfio estauctore He- 
rodi ico; ut Herodicus et 
facit et suadet. Intelligitur 
Herodicüs- Selymbrianus;, qui di- 
ligenter '- distinguendus:- est... ab 
Herodico medico; ;Gorgiae fra- 


tre. De eo v. ad Remp. HL. p. 
406.. Ἀν: Ceterum | his. verbis 
ipsum: Phaedrum: tangi, πιο 


corüm-:de' ambuülatione praece- 
ptis: mirum quanfum teibyenitn) 
vix eget admonitione. - [ 
—P, 228;. ὑδιώτην ὄντα 2 
artis oratoriae imperitum. v. ad 
Sympos. p. 178; B. Protagor. p. 
322, E. Praeterea: ádverte ani- 
mum. ad- verba: δεινότατος “τῶν 
v)» γράφειν: Per totum. enim 
hune librum Lysias non tanquam 
orator, sed tanquam. scriptor car- 
pitur, de qua re copiosius expo- 
suit Leonardus Spengel De 
Artium Scriptor. p. 122 sqq. : 
ε καίτοι ἐβουλόμην γ᾽ ὧν 
μᾶλλιον"-- γενέσϑαι Stru- 


- 


8 PLATONIS : 


Cap. ΤΙ. 


ΣΩ, 70. Φαῖδρε, 


εἰ. ἐγὼ Φαῖδρον 


ἀγνοῶ, καὶ ἐμαυτοῦ ἐπιλέλησμαι. ἀλλὰ γὰρ. οὐδέτερά 
ἐστι τούτων" εὖ οἶδα, ὅτι «Αυσίου λόγον ἀχούων. ἐχεῖ- 
vog οὐ μόνον ἅπαξ ἤχουσεν; ἀλλὰ. πολλάχις ἐπανα- 
λαμβάνων ἐχέλευέν οἱ λέγειν" ὁ δὲ ἐπείϑετο προϑύ-. 
μῶς. τῷ δὲ οὐδὲ ταῦτα ἦν ἱκανά, ἀλλὰ τελευτῶν πα- 
ραλαβὼν τὸ βιβλίον. ἃ μάλιστα ἐπεϑύμεν ἐπεσχόπει.. 


JP. 228:. A. 


τι 


ἀλλὰ αολλάκις πων 1:3. Vo MORD 


λάχες ἐπ.) quod sicuti per se displicet; ita nec multorum aut bono-. 
rum librorum gaudet defensione, Dein ἐκέλευεν éum Clark. plurimi. 


pre vulg. ἐκέλευσεν. 


cturam fetigit Schaefer, Me- 
let p.127. n. ΤΊ. 

εἰ ἐγὼ Φαῖδρον ἀγνο ὦ] 
ἀγνοεῖν τινὰ est alicuius in- 
doléem ac mores non no- 
visse. Eodem modo Latini. di- 
cunt ignorare aliquem, cui 
contrarium est. aliquem in- 
telligere. v. intpp. ad Te- 
rent. Eunuch, V. 8, 59. Ἐπι- 
λανϑάνεοϑαι ἑκυτῶν autem. di- 
cuntur: qui semet ipsos ignorant, 
nec sciunt, qui. revera sint, 
Apol. Soer. P. 11. A ἐγὼ. δ᾽ 
οὖν καὶ αὐτὸς ὑπ᾽ αὐτῶν ὀλίγου 
ἐμοῦ ἐπελαθόμην. 

ἀλλὰ γὰρ οὐδέτερά ἐστι ---Ἶ 
Dupliciter | diversis: temporibus 
iu his Astius offendit, Olim 
enim censuit ante εὖ οἶδα exei- 
disse ἀλλά, quo sane nihil opus 


est: in recentissimaà autem. libri 


editione arbitratur.«42Aà particu- 
lam , quae verbis εὖ oió« prae- 
mitti debuerit, 
luti attractam, | Ea vero per- 
mira.attractio foret. Nam. istud 
ἀλλὰ quum manifesto ad. prae- 
cedentia. referatur, profecto nul- 
lo modo potest simul ad εὖ oió« 
pertinere.  Conimmode autem in 
gravi hae et prioribus opposita 
asseveratione locum habet asyn- 
deton, quod nec a nostri ser- 
$mionis usu ef consuetudine ab- 
horret; Recte enim. et eleganter 
Germanice dixeris: | Allein 
keines von beiden ist der 


ab γὰρ esse ve-. 


SMS E 


Fall; recht wohl weiss ich, 

dass iener nicht ein Mal 

bloss des Lysias Rede àn-^ 
hórte: in quibus nemo erit 

qui particulam adversativam etiam: 
δὰ posterius. membrum ema 
dam. esse sibi persuadeat,. 

ne forte ambigas, quid de vi: "t€ 

potestate vocularum. ἀλλὰ yap. 
síatuamus, fatemur: nos assen- 

tiri iudicio eorum, qui illas ut 

Lat. at enim. censuerunt ibi: 
usurpari, ubi contrariumr poni- 
tur ita, .ut ratio et causa rei 
per ellipsin quandam. intelligen- 

da relinquatur, sive id fiat in 

simplici oppositione; sive in oc- 

cupatione. Quocirca hunc qui- 

dem locum sic interpretamur: 
At neutrum istorum lo- 
cum babet: neque enim 

tuum ingenium non per- 
spectum habeo. Imo pro- 

be scio etc, Conf. Schae- 
fer. Melett. p. 76. Elmslei, 

ad Eurip. Med. p. 1035. Her- 
mann.. ad Viger. mn. 275. p. 

811. Beier. ad Offic, 1. 40, 

144. In alia omnia discessit 

Astius ad. ;Protagor. p. 136. sqq. 

Ceterum οὐδέτερα. usu pervul- 

gari numero plurali dictum, li- 

cet. de duabus tantum rebus ser- 

mo sit, ut οὐδέτερον requiri vi- 

deatur. Exempla hanc in rem 

sunt. Hipp. Mai. p.- 294. Α. 

Gorg. p. 524. B. p.. 429, B. Phi- 

leb. p. 45. Euthyphr. p. 9. D. 








Ml p m 








PHAEDRUS. 9 


καὶ τοῦτο δρῶν ἐξ ἑωθινοῦ καϑήμενος ᾿ἀπειπὼν εἰς 
περίπατον. diet, ὡς μὲν ἐγὼ olei y γὴ τὸν κύνα, ἐξε- 
πιστάμενος. τὸν “λόγον, εἰ μὴ πάνυ τις ἦν μαχρός. 


ἐπορεύετο δ᾽ ἐχτὸς τείχους, 


ἵνα μελετῴη.. ἀπαντήσας 


δὲ τῷ νοσοῦντι" περὶ λόγων ἀκοήν, ἰδὼν μέν, ἰδὼν 
$60, ὅτι ἕξει τὸν συγχορυβαντιῶντα, χαὶ προάγειν 
ἐχέλευξ" δεομένου δὲ λέγειν τοῦ τῶν λόγων ἐραστοῦ, 


B. ἰδὸν μέν, ἰδὼν ἥσθη] Sic codd. fere ad unum omnes, 


Stephanus edidit ἐδὼν 


gv «ἰόντας 


quod nune nolim amplecti. v. 


annot. . Dein vulgo ἕξοι, adversantibus plurimis diy Lnieque €odi- 


cibus. 


Demosth. de Coron, p. 285.. 


ed, Reisk. al. 

πολλάκις ἔπαναλ. Pzé- 
λευέν oi λέγειν)] h. e. ite- 
rum iterumque' iussit, 
Comparant Theaet.'p. 169. D. 
οὐδὲν ἂν πάλιν ἔδει ἐπαναλα- 
βόντας βεβαιοῦσθαι. — Imperfe- 


etum ἐκέλευεν de re diutius du-. 


ryanti- eaque saepius repetita 
aoristo esse multo praestabilius 
nemo dubitabit, — Praetulerunt 
etiam Bekkerus, "Buttman- 
nus et nuperrime Astius. 
QB.s0Qó» — χαϑήμενος 
ἀπειπών —] Ne quem hic 
participiorum concursus male 
habeat, Graecos. ita cumulare 
solere participia, praesertin si 
diversa ratione explicanda sint, 
dudum demonstravimus ad Eu- 
thyphr. p. 4; €. Apol. Socr, p. 
27. A. Gorg. p. 464. €. ad, Phi- 
leb, p. 53, Et hic quoque par- 
ticipiorum varia ratio est. Nam 
xaÜnatrvog ἀπειπὼν est seden- 
do defatigatus, ut alterum 
modum, alterum effectum indi- 
cet. ^| Quod autem | praecedit 
τοῦτο δρῶν, id rursus declarat, 
qui. factum. sit, ut Phaedrus 
Ólamdiu Lysiae  assederit. | Ex 
quo apparet, cur. interpunctio- 
nis distractionem ἃ} eiusmodi 
locis alienam ^ esse arbitremur. 
Eadem ratio tenenda est intra 
p. 245. A. p. 25L; €. et p. 253. 
A, .Ludibundum loe. Socratis 


iusiurandum, γὴ τὸν χύνα); ad 
Apolog. Socr..c, 7. attigimus. 

ἀπαντήσας δὲ τῷ νοσοῦν- 
Ti περὶ λ. ἀποήν7Ὑ ἹΝοσεῖν, ut 
Lat. aegrotare, positum de 
vehementioribus ^ cupiditatibus, 
quae hominem veluti 110rbo: quo- 
dam . affieiunt, legitur etiam 
Sympos. p. 207. A. τὰ πεζὰ χαὶ 
τὰ πτηνὰ νοσοῦντι τε πάντα 
καὶ ἐρωτιχῶς διατιθϑέμενα. Theaet. 
p. 169. B.-. Plura. suppeditabit 
Wyttenbach. Bibl. Οὐ. Vol. 
H, P. IV. p. 73.sq. Eandem 
structuram habes Plutarch. T 
H. p. 462. D. ἄνϑρώποιυ φιλολίς- 
Dou καὶ περὶ oqorzídu πολυτε-- 
λὴ νοσοϊντος. Articulum τῶ an- 
ie γοσοῦντε, pro quo Stephanüs 
TO, e τινί, &cribendum puta- 
bat, Heindorf. pessime expli- 
cavit; aegrotanti ^ cuidan, 
Lepide enim Socrates. semet 
ipsum significat, ut recte obser- 
vavit Astius. conf, p. 221. B, 
exír. aque τῷ »ooobrrt idem 
est quod ?rof..| Atque hinc faci- 
lem habet . explicationem, | cur 
deinceps dicatur. ὅτε fie) τὸν 
συγκοριυβαντιῶντα! cnius ^ usus 
exempla similia ad Reipubl. V1. 
p: 524. E. satis. multa indica- 
vimus, Conf. Rost. Gr. ὃ. 98. 
B, b. p. 454 sq. ed. IV. 

dÓov μὲν, ἰδὼν ἥσθη —] 
Sic libri mss, et plures numero 
el auctoritate.  praestantiores, 
Lectio vulg. ἐδὼν μὲν ἰόντα 5094, 


10 PLA'TONIS 


ἐθρύπτετο; ὡς δὴ oUx ἐπιϑυμῶν λέγειν" τελευτῶν δὲ 


ἔμελλε καὶ εἰ μή τις ἑχὼν ἀκούοι βίᾳ ἐρεῖν. σὺ 


| σὺ οὖν, 


ὦ Φαῖδρε, αὐτοῦ δεήϑητι, Sn τάχα πάντως a 


σεν, νῦν ἤδη. ποιεῖν. 


(3 «ja 


0 AT. '"Euol ὡς DT 'πολὺ χράτιστόν στιν. 
οὕτως, ὕπως δύναμαι; λέγειν". ὥς μοι δοκεῖς GU. δὺ- 
| δαμῶς que ἀφήσειν, πρὶν ἂν εἴπω. ἁμωργέπως. «τ. 


Z0. 


llávv γάρ σοι ἀληϑῆ δοχῶ., 


$ 


MT 


00€. vov ἤδη ποιεῖν} Ab hac. voce Phaedriorafionem ordi- 
tur Stephanus, quem Lenzius, Heindorfius, Bekkerus, Astius recte 


emendarunt , adstipulantibus codd. 


mss, 


εὔπω á&pocyécwc]:Asperum habenf eum. Bodl. sive Clark. 


non. ΒΑΡ alii; V. ἀμωκγέπώς. 

ex Vaperiitut sóioli alicuius cor- 
réctione fluxisse videtur, qui 
venustaíem:. huius. cónduplicatio- 


nis; non' sentiret, cuius. plurima: 
exeinpla : collegerunt: :.Dorvill. 
Krüger. 


ad. Chariton. 
ad Dionys. 


p. 8511. 
Historiogr. «p. 11. 


Astius ad. Legg. p. 9 sqq. et 


δὰ h. L. Neque enim. Astio et 
Buttmanmuo' accedimus, | qui 
quidem vim aliquam in: repetito 
ióoóv inesse negantes alterum 
íanquam errore . ortum | delen- 
dum censuerunf. Quippe. ima- 
go' exhibetur adolescentis, ipso 
adspectu eius, qui secum Ly- 
siae: scriptionem , esset. denuo 
pertractaturus, mirum: im: mo- 
dum éxsultantis, ut eum veluti 
exclamautem .. audiamus : εἶδον 
e«Urov, εἶδον," quód Bosrates hae 
narrátione ^sua imitatur, |. Est 
igitur:. haec. rarior, quaedam 
forma orationis mimicae, quum 
verba .eius,. qui loquens  in- 
íroducendus erat, narrando re- 
ferantur. Rationem non ita dis— 
parem mox E. nofabimus. | At- 
que hoc si recte iudicavimus, 
illud. quoque liquere arbitramur, 
opfativo 
quod ex codd, nonnullis revoca- 
vimus fiev. 

C. »OQíncTtcO, óc δὴ 
οὐκ —] Verbum ϑῤῥύπτεσθϑαι, 


ἕξον. multum. praestare 


Bekkerus, ut solet; ἁμῶς. yé pi 


delicias facere, quod ef ut 
amore. proprium ,: illustrarunt 
Dorvill. ad Charit; p. 447. 
Boisson. ad. Philostr. Her. p. 
331. Bornem..ad. Xenoph. 
Symp. . VII. alii. Dein. Ln ne 
iungas cum & μή τις ἐκ, ᾿ἀκόύουν 
scite Heindorf. observavit 
voculam ..ad βίᾳ ἐρεῖν trahi 
oportere, ut velsignificet. Quo- 
circa post ἔμελλε curii eodem. vi- 
ro. docto delevimus interpunctio- 
nem: sus(ulimus item. post-axov^ 
οι. Μοχ z«rrog est omnino; 
auf ieden:/Fall, sicut Protag. 
p. 313. B. Gorg. p. 412, E; Phi- 
leb. 39. .E. | Ceterum: Stephano; 
id quod jam Lenzius;- Heindor- 
fius ,-. alii monperunt g eximie 
fraudi fuit, quod Socrates de 
Phaedro. tanquanv bomine alieno 
et absente. loquitur: -corrigen- 
dum. enim. ille-statuit. ποιήσεις 
ν6} ποιήσῃ γ neque istud. αὐτοῦ 
δεήϑητι intentatum reliquit. Si- 
milem- orationis speciem | notavi- 
mus Küthyphron; p.-4, E., ubi 
Stephanus vili n ;errore. impli- 
cafus est 

Ἐμοὶ ὡς ἀλη ec Mes Gra- 
vis haec ac ponderoósa assevera- 
tio. quod. coniunctionum. vincu- 
lis libera est, nos quidem mi- 
mime miramur, qui talia saepius 
observaverimus, | lí(aque neque 








PHAEDRUS. 
Cap. ME ΦΙΊ]. Οὑτωσὶ. τοίνυν. ποιήσω. . τῷ 


ὄντι γάρ, t Σώκρατες, παντὸς: μᾶλλον τά γ8 ῥήμα- 
ταν QUA ἐξέμαϑου!. τὴν μέντοι διάνοιαν cli ἁπάν- 
των , οἷς ἔφη διαφέρειν τὰ TOU ἐρῶντος. ἢ τὰ TOU μή, 


: 








ἐν" χεραλαίοις. ἕχαστον — we y — ἀπὸ 


τοῦ πρώτου. 


Z0. δείξας. γε πρῶτον, ὦ videte τί ἄρα di 


τῇ ἀριστερῷ. Wise: ὑπὸ. κῶν NIAI αν 


a 13M αὐ δὲ Ὁ 
ἀν "LEUR «6o occ M" 


que aliis. "Magna est sane 
DT pA v. annot, 


ἄρα ἐν τῆ, ἀριστ.] Sie. Bodl, Flor, h. 4 44 X Φ 
Ν᾽ [) E Vulgo jest ἄρα insertum 6. 


“δον x UL 4 ὅς 

cum dbalnd osákor οὖν bene 
Ἐμοὶ inculeandum, meque Eier 
ante idem vocabulum cum K1o- 
pfero De Cebetis Tabula Part. 
L.p. 1k. inferciendum: arbitra- 
mur.  Dissimiles hac ex parte 
sunt loci 'alio nomine: simillimi; 
Euthyphr. p. 5. A. ἀρ οὖν μοι, 
ὦ ϑαυμάώσιε Εὐϑύφρον, κράτιστόν 
ἔστι | j σῷ γενέσθαι; Βα- 
thyd. Pe 291. D. κράτιστον τοί- 
vu; gb —- ἀποκρίνασϑαί. σοι" 
οὐ γὰρ μὴ; rie ἐρωτῶν... 1 

- Πάνυ ydo σον ἀληϑηῆὴ, διοὲ 
χῷ] h.e. πάνυ" “γὰρ ἀληϑῆ. ἐστιν 
€ oor δοχῶ ποιήσειν! Pari bre- 
vtm. Reipub. |, Vill p.567. 


D. Màig95 γὰρ δοχῶ σον. quem - 


locum comparavit Heindorf, 
ipse. minus roce explicans: 
πεν. σον qe δοκεῖν ux 
doro. ie T : i501 
eB. “παντὸς μβλλον- -- οὐκ 
ἐξέμαθον] neutiqu am. edi- 
dici. Sie παντὸς μᾶλλον sequente 
neganti- particula positum Charm. 
«A11. €, quemlocum ad tuendam 
librorum lectionem optime compa- 
ravit Heindorf. ldem monuit 
διάνοιαν esse argumentum et 
consilium, ut Lysid. p. 205, 
B, Ion. p. 530. B. €. Formulam 
"διαφέρειν d, praestantius 
esse quam. aliud. quid, 


"obliqua positum 
.quia^recta interrogatio erat: τί 


᾿τοπάζω yo σε 


M ὧν χε. ARN δὴν 1 P Om. ἕχαστον . Bodl, cum quin- 
Bodl. 


auctoritas. Nec tamen vocem 


DG 


Mbsnis illustratimus ad Phaedon, 
p. 85. B. Ceterum post τὴν μέν- 
τὸι διόνοίαν 07. ἁπάντων non erat 
necessarium ut deinde interretur 
à» χεψαλκίοις Ἑχαστον: certe qui- 
dem $zeoror» istud ábesse poterat. 
Sed. similifer illud. per anaco- 
luthon interponitur, atque. apud 
Ciceronem post ampliorem 
verborum eirenitum . interdum 
obiecti vocabulum iteratur, de quo 
usu loquendi monuit Aug. Mat- 
thiae De Anacolath.. ap, Cice- 
ron.:in ΟΣ Analect, 11 p. 
17. Obhservandum autem hoc 
loco id sic fieri, quasi praeces- 
serit ἅπαντας neque vic δυάνομέν 
ἁπάνέων." ἷ 

οἰ εέξας.γε n 0óro»—]) intell. 
δίελθε; quod rere ovreoty e prae- 
cedenti-Ófripit petendum. : Usum 
loquendi abunde- illustravit Ma t- 
fhiae G».. Gr. $.7556. ànm. I. 
pag. 1093. extr. " Atticam hanc 
compellafionem, 6 "quiórje,'a 
posterioris: aetatis - scripforibus 
maxime frequentatam, illustra- 


runt Berglerus ad Aleiphron. 


Ts. 1962389. [δὰ 
Astiu 8 ad .h. I. 

τί doa ἐν “τὴ ἀριστερᾷ 
ἔχεις] Observabis istnd. ἄρα in 
interrogatione, 


Ww agi. δὲ 


42. 


ἔχειν τὸν λόγον αὐτόν. 


PLATONIS 


εἰ δὲ τοῦτό ἔστιν, οὑτωσὶ 


διανοοῦ περὶ ἐμοῦ, ὡς ἐγώ σε πάνυ μὲν φιλῶ, πα- 
E θόντος δὲ χαὶ «Τυσίου ἐμαυτόν σοι (— 


οὐ πάνυ δέδοκται. 
QAI. Παῦε. 


ἀλλ ἴϑιε, δείχνυε. : 

ἐχκέκρουχάς με ἐλπίδος, ὦ. ue 
χρατες, ἣν εἶχον ἐν σοὶ ὡς ἐγγυμνασόμενος. 
299 ποῦ δὴ βούλει χαϑεζόμεγοι ἀναγνῶμεν:; A. - 


ἀλλὰ 


zo. Δεῦρ᾽ ἐκτραπόμενοι κατὰ τὸν ᾿Ιλισσὸν. ἀὐμεξν 
εἶτα, ὅπου ἂν δόξῃ, ἐν ἡσυχίᾳ χαϑιζησόμεϑα. 
ΦΑ͂Ι. Εἰς καιρόν, ὡς ἔοιχεν, ἀνυπόδητος ὧν 


ἔτυχον" σὺ μὲν γὰρ δὴ ἀεί. 


t SU .tRUM ᾿ UJ 
ῥᾷστον ovy ἡμῖν κατὰ 


παρόντος δὲ καὶ 4.] Sic Bodl. A II G. probante Bekkero, 


Vulgo καὶ abest, 
P. 229. 


In septem aliis codd. exstat z. Ó, τοῦ voto, 
A. ἐν ἡσυχέᾳ καϑιζησόμε iini Bieghe A tas 


ptsOw«, praeter fidem codicum omnium, 


Ei 3 : 
ἄρα ἔχεις , Eodem Musins οὖν in 
interrogatione aliunde suspensa 
infertur Protagor,. p. 8322. C. 
Sympos. p. 219. D., ubi vide 
annot. Nimirum est haec quae- 
dam. rectae et obliquae interro- 
gandi formae confusio a gram- 
maticis nostris nondum satis' di- 
ligenter- observata, quae sicut 
alibi, ita hoe etiam loco scriptu- 
rae peperit discrepautiam. 

Ὲ ἐμαυτόν σοι ἐμμελετᾶν 


᾿ πὰρέχ εεν] me tibi praebere, 


in quo te exerceas. Nam 
ἐμμελετᾶν est. ὥςτε oi ἐν ἐμοὶ 
ἐμμελετῶν. 
διδάσκειν, μανθάνειν, ἐπιδεῖξαι, 
staedrocin) δηλοῦν ἐν τινί: quam 
in rem conferas, si lubet, Rei- 


publ. IHE. p. 392.. D. Alcibiad, 
I. p..114. D. Phileb./p. 17. A. 
ΨῬ. 21. A. Menon. p. 82. A. So- 
phist. p. 238. JD. al. Verbum 


aUtp£ytu ia cum infinitivo .co- 
pulatum legimus etiam Gorg. p. 
415. E. p.480. (6. Apolog. 
Socr. p... 33. B. al. Conf. Mat- 
íhiae Gr. p. 1039. 
Ilias, ἐκκέκρουκάς us 2À- 
"míóoc] Aristoph. Eccles. v. 160. 
παῦε τοίνυν. Pac. v... 326. ἀλλὰ 
παῦε») παῦ ὀρχούμενος. Ran, v. 


Eodem modo dicitur " 


.&Couevog καταλέξη. 


269. ὦ παῦε, iut mngeidoloi 
τῷ κωπίῳ. lbid. v. 121. et. 588. 
Vulgo pro. παύου dictum putant, 
Alii τὸν λόγον aut tale quid in- 
telligendum.. arbitrantur,. quod 
iamen ideo minus placet, quia 
interdum. παῦε τοὺ λόγου dictum 
inveuimus, | Respondet, nisi fal- 
lor, nostratium formula: mache 
dass du aufhórst. Sic acti- 
vum pro medio ponitur Eurip, 
Hecub. v. 898, μολπᾶν cao — 
χαταπαύοας πόσις ἐν ϑαλάμοις 
ἔχειτο, ubi plura collegit P f1u g k, 

καϑεζόμεέενον ἀναγνῶ μεν} 
Haec lectio quin vulgato χαϑεζό- 
μενον cum Astio sit antepouen- 
da, nemini dubium esse videbi- 
iur, qui hos locos diligenter 
perpenderit: Theaetet. p. 102: D. 


'δημκηγορεῖτε ουγααϑεζόμενοι.. Ἢ ο- 


mer. ltiad. Ll. v. 407. TOY νῦν 
μὲν μνήσασα magéceo xul λαβὲ 
γούνων. lbid. y, 557, ,ἠερίη γάρ 
σοΐ ye παρέζετο καὶ λάβε γούνων 
VII. v. 889. παρεζόμενος μεϑύ- 
gie. Odyss. IV. v.. 738. ὄφρα 
τάχιοτα «Δαέρτῃ τάδε πάντα παῷ-- 
Abid, XX, 
v. 334. ἀλλὰ 9j τάδε μητρὶ παρ- 
ἑζόμενος ἡ κατάλεξον. | Ex quibus 
omnibus perspicue apparet con- 





- anm m i Ὁ 


macto lam 





zit a 


PHAEDRUS. 


15 


τὸ ὑδάτιον βρέχουσι τοὺς πόδας ἱέναι, καὶ οὐκ ἀηδές, 
ἄλλως τε καὶ τὴνδε τὴν ὥραν τοῦ ἔτους T& καὶ τῆς 


“μέρα. 
X0, 
tno 


Πρόαγε δή, καὶ σχόπει ἅμα, ὅπου xcÜubu- 


(41. Ὁρᾷς οὖν ἐχείνην τὴν ὑψηλοτάτην πλάτανον; 


ἐμήν; 
0 AI. 


᾿Εχεῖ ud T ἔστι καὶ πνεῦμα μέτριον, ace 


πόα χαϑίζεσϑαι 1, ἐὰν βουλώμεθα, καταχλιϑῆναι. 


XX... Προάγοις ἄν. 


— AI. Ἐἰπέ μοι, ὦ “Σώχρατες, οὐκ ἐνθένδε μέν- 


B. ἢ, ἐὰν βουλ., vavaxAiO vov] Sic Vind, 1. 6. alii. Vul- 


go ἡ ἂν βουλόμεθα. 


Coniunctivum codd. fere omnes suppeditarunt, 


Krrorem primus correxit Bastius Specim, crit, in Sympos. p. 86. 


fabulantium 'esse χαϑεζέσθαι, 
vel παρεζέσϑαι, non χαϑίζεσϑαι. 
conf. Matthiae Gr. T. I. p. 528 
sq. e£ Buttmann, Gr. Ampl. 
T. 11. p. 153., qui tamen nollem 
usum Homericum neglexissent, 
s P. 229. σὺ μὲν γὰρ δὴ ἀεῆ 
Compares Plat, Symp. 7100. C. 
1374. A. Aristoph. Nubb. v. 
103. 362. Xenoph, Mem. I. 6 
2. jbique interpretes. — εἰς Ἐν 
ρόν, opportune, --' Ceterum 
καϑιζησύμεϑα, quod codd. opti- 
mi plurimique suppeditant, le- 
git etiam Grammaticus in. Bek- 
keri Anecdot, T. I. p. 101. di- 
ctum illud. ratus ἀντὸ τοῦ χαϑε- 
δούμεϑα. | 

. Ὁρᾷς οὖν ἐκείνην — πλά- 
rc«vov;] Platanus haec, quae 
mon tam loco illo quam oratio- 
ne Platonis crevit, quum ab aliis, 
veluti ab Aristaen, Epist. I. 
3., tum saepius a Cicerone me- 
moratur: couf. De Orat, 1H. 1, 
Legg. 1 et ||. prooem. 

B. πόα zc 9 (Ceo 2 «:] Pror- 
sus eodem modo Aelian. Hist. 
Anim. VL 42. στιβάδα ἐγχκαϑεύ- 
δεῖν. Infinitivus enim sicuti ver- 
bis et adiectivis, ita etiam no- 
minibus substantivis.—adiicitur 


ad noíionem eorum veluti. ex- 
plendam atque consummandam: 
unde saepenumero finis et eventus 
nascitur significatio, — zr »&v μιὰ 
μέτριον, lenis aura, 


οὐκἐνθένδε μέντοι ποϑ' ἐν] 


. Usum hune, quo μέντοι ϊη interro- 


gationibus affirmantibus ponitur, 
multis :/adstruximus . exemplis 
ad Rempubl. I. c, 13. in p. 399. 
B. VIL p. 521. €. IX. p. 581. 
A. Protagor. in. Theaet. p. 163. 
E. Ex quibus locis facile intel- 
ligas, quam magnae ille offen- 
sioni semper fuerit librariis, 
Conf, etiam infra p. 261. C, p. 
261. €. Post ἐνθένδε — ποϑὲν 
recte Heindorfius statuit coU 
᾿Ιλισσοῦ explicationis gratia esse 
subiectum: quam in rem compa- 
rat Euthyd. p. 271. €. ἐντεὺ Q év 
ποϑέν εἰσεν ἐκ Χίου. Theaet. p. 
142, B. αὐτοῦ Mtyagoi κατέλυε. 
Alia id genus exempla ecollege- 
runt Sehaefer. ad Long. p.371. 
Iacob. ad Lucian. Toxar. p. 11. 
8q. Non opus coniectura Valcke- 
naerii Annot. in Nov. Test. T. 
1. p. 480, ἀπὸ τοῦ τοῦ Ἰλιοσοῦ 
scribendum. pufantis, praesertim 
quum articulumita uno eodemque 
casu geminatum apud Platonem 


11 -PLA'TONIS 


TOL ποϑὲν. ἀπὸ τοῦ ἰθισθαβὸ "Mont ὁ REM e» 
᾿Θρείϑυιαν. ἁρπάσαινξ. s cs | T 

XO. «“Ζέγεταυ E * i 
OSA T Ig οὖν àvOGiOe; χἀρίεντα γοῦν" i κα- 
ϑαρὰ χαὶ διαφανῆ. τὰ ὑδάτια qaistitie καὶ ἐπιτήδεια 
χόραις παίζειν παρ᾿ αὐτά. Δ 

zn. Οὔκ, ἀλλὰ κάτωϑεν ὅσον. àv ἢ τρία.στά- 
δια,. 7 πρὸς τὸ τῆς “΄γρας. διαβαίνομεν". xad πού Tug 
ἔστι uoc αὐτόϑι Βορέου. ' ὙΠῸ 

QAI. Οὐ πάνυ νενόηχε" ἀλλ᾽ ΜΑΣ πρὸς DEN 


ὦ :Σώχρατες, σὺ τοῦτο τὸ μυϑολόγημα πείϑει ἀληϑὲς 


- 
είναι; 


Cap. IV, ΣῺ, 


C. τὸ τῆς 5x] Sic Bodl. / 4 5 II DE 
l. 3. 7. cum Timaeo Gloss. p. 223. Grammat. 
p. 526. Stephan, Mou. 


B Flor. g. i. Vind, 
Bekker. Anecd. T. I. 


AA εἰ PAREM Denge οἱ 


prios 


ὦ Σώκρατες, σὺ τοῦτο τό μι] Steph. καὶ σὺ v. T. uod prae- 
fer Flor. a. et E. nullus liber fuetur. Igitur. χαὶ cum. Bekkero. de- 


levimus. 


quidem. frustra quaesieris. 
«τήν Ὡρείϑυιαν ἁρπάσαι] 
Orühyiam, Erechthei regis. fili- 
am ,.,narrabant aliquando cum 
nymphis. ad ilissi ripas ludentem 
a Borea raptam, et in Thraciam 
ablatam esse. 'Fabulam expoósue- 
runi;.:H é ynius ad Apollodor. P. 
1.p.334s4. Sturz;ad Phere- 
cyd, Fragm. p. 116.sq. intpp. ad 
Ciceron. de Legg. I. 1. | p. 8, ed. 
Moser. et qui ab his ipsis atque 
àb.Astio ad h..]. laudantur. 
2€. ᾧἡ πρὸς τὸ τῆς ἄγρας --Ἴ 
Intelligitur teniplum Dianae, quae 
vel γρα vel γραία vel. etiam 
ygoséoe appellata. est “ἃ. loco 
Atiticae,. ubi colebatur; cui. no- 
men erat 74y9«- vel. “γραι, ut 
docuií Ruhnken. ad Tim. p. 
223.. Lectionem. 2479«c,. quam 
habuit. etiam. Grammaticus in 
Bekkeri Anecdot. T. I. p. 326,, 
abunde fuebuntur.quae collectá 
sunt in Stephani Thes. T, I. 
a.p. 713. sqq. ed. Aüglic. 
ὥςπερ οὗ σοφοί] “Νοίαί phi- 


ey 


Quippe óv paullo fortius pronuntiandum, : Lia 45 .pà 


1 Dl 


losophos et: sophisfas fabas. de 


 Anyogizosg interpretantes: qua de 


re vide annotat, ad Reip. 11. p. 
319. D. coll. Lobeckio Aglao- 
pham. T, p; 1555 8Qq E02 δἰ 
sita σοφιζόμενος. φαίην 
αὐτήν ---ἘἜἸ φαίην, possim, ut, mihi 
videtur, dicere ; 5 dixerim; ut non 
opus sit ἂν vel addere: -vel ex 
ahtecedentibus denuo intelligere. 
vid. Herm. Opnsc. T.1V. p. 159 
Sqq. » i vero additur σὺν d/ag- 
μακείᾳ, quis pharmaceutarum 
artem eterris sublatam suspicetur, 
quam hodieque omnes magna vene- 
ralione prosequimur, Pharmacea 
Naias intelligitur, de. qua. Ti- 
maeus: Gloss, p. 268. Videlicet 
Pbharmacea nomen fontis: fuit, 
unde etiam. nympha nomen ac- 
cepit, ut: solebant ' veteres. diis 
fluvialibus | eadem. atque . ipsis 
fluviis nomina imponere, Ex 
quo apparet: summo iure Hein- 
dorüum sprevisse Heynii conie- 
cturam, ex qua ad Apollod. T. 
HL, p. 804. ἐπὶ. Φαρμακείᾳ sScri-- 


Mia τὰ 


mr Dentro 





— M nm ha I 





PHAEDRUS. 35 


“σοφοί, οὐκ. ἂν ἄτοπος εἴην" εἶτα. σοφιζόμενος. aii» 
αὐτὴν πνεῦμα “βορέου XOT. τῶν πλησίον πετρῶν. σὺν 


, ᾿Φαρμακείῳ παίζουσαν (GC, καὶ οὕτω δὴ τελευτήσας 


σαν. λεχϑῆναι ὑπὸ τοῦ Βορέου ἀνάρπαστον γεγονέναι" 
ἢ ἐξ “Αρείου. πάγου" λέγεται χὰρ. αὖ καὶ οὗτος. ὁ ay 
m" ὡς ἐχεῖϑεν, ἀλλ᾽ οὐκ ἐνθένδε, tona n. 
δέ, ὦ. Φαῖδρε, ἄλλως μὲν τὰ τοιαῦτα χαρίεντα. δ οἷς 
μαι». λίαν. δὲ δεινοῦ. καὶ ἐπιπόνου. καὶ οὐ πάνυ". εὐτυ- 
χοῦς ἀνδρός, χατ᾽ 210 μὲν οὐδέν, ὅτι δ᾽ αὐτῷ ἀνάγκη 
μετὰ τοῦτο τὸ τῶν Ἱπποχενταύρων εἶδος ἐπανορϑοῦ- 
σϑαι, καὶ αὖϑις τὸ τῆς Χιμιαίρας" καὶ ἐπιῤῥεῖ' δὲ 
ὄχλος. τοιούτων I: ὁργόνων. καὶ ΠΠηγάσων, καὶ ἄλλων 
ἀμηχάνων πλήϑη τὲ xci ἀτοπίαι τερατολόγων τινῶν 


E ἐξ “ρείου md yo v] Haec verba Bastius Specim. crit. 
in yii p . 21. spuria censebat: recte defendit Heindorf. 
«n αὐδῶ γ᾽ πλήϑη τὲ καὶ ἀτόπίαι] Ita codd, omnes, uno 
KE excepto, qui cum Steph, habet πλήϑει τὲ x«i ἀτοπίᾳ, quod in F 
est superscriptum.. v. aunnof. Athenaeus V. p. 265. T. IIl Schw. 
scribit epavutoy y TUO Mira 


ΜΕΤᾺ esse "statuit, 3 rd- 
παστον.. ἐγονέγαι; raptu 
süblatam esse. v.. Dorvill. 
ad, Chariton. p. A16. ' 

"xáv ἀλλὸ μὲν οὐδέν, δὲι 
δ᾽ —] Recte Astius: banc 
unam solam ob causam, 
qu od ete. apte comparans "Tim. 
p. 48. C.- polog.- Socr. p. 32, 
ru eipubl. I. p. 359. D. Xe- 
noph. Anab. 1v. $7 327 v. 5, 
20. VH. 6 6, 39. Alia collegit 
Iacobs ad Philostr. vnl p. 
502. Addimus. .Reipubl: ; 


429. B. ἄλλο᾽ μὲν οὐδὲν IPTE T 


σαμεν, άδὲ δέ, Mox ἐπανορ- 
ϑοῦσθϑαι facele dictum et ironice 
ro í νεύειν. ἐξηγεῖσϑιαις 
2 A gor εὖ δὲ ὄχλος —] 
ΜΕ locum C ülindl posterioris 
aefatis scriptores vel respexisse 
vel imítando expressisse docte 
demonstravit Astius Comment. 
T. X. p. 233 ἕᾳ. Ὄχλος de turba 
et multitudine affluentinm  di- 
ctum illustrarunt Boissonad. 
ad Philostr. Her. p, 414, W yt- 


tenb. Epist. Crit. p. 237. ed. 
Schaef. UEM 0 UT 0 I'og- 
yovuv x«i Πηγάσων, sic in- 
telligas : similium monsíro- 
rum Gorgonum et Pegaso-. 
rum, vel: Gorgonum et Pe- 
gasorum, Hippocentauris 
et Chimaeraesimiliumnec 
minus mirabilium. 

E. x«i ἄλλων ἀμηχάνων 
πλήϑη τὲ καὶ ἀτοπίαν τ. v, 
Φ.1 Nondum poenitet me hanc 
librorum mss. lectionem olim 
cum Bekkero suscepisse, quamvis 
Astius semel iterumque unice 
verum esse contenderit quod in 
editt, vett. circumfertur πλήϑει 
τὲ καὶ ἀτοπίᾳ. Enimvero nomina 
abstracta apparet. posita esse pro 
conéretis, nec praedicatorum 
complurium concursus quidquam 
affert molestiae. Sententia haec 
esí: atque efiam affluunt 
Gorgonum etPegasorum, 
atque aliarum  mirabili- 
um porítenftosarumve nà- 
furarum turbae aíque 


16 PLATONIS: 


'g'écttby* αἷς εἴ τις ἀπιστῶν προςβιβᾷ χατὰ τὸ εἰχὸς 
Ἕκαστον, ἅτε ἀγροίχῳ τινὲ σοφίῳ χρώμενος, πολλῆς 
“αὐτῷ σχολῆς δεήσει. ἐμοὶ δὲ πρὸς αὐτὰ οὐδαμῶς ἐστι 
σχολή. τὸ δὲ αἴτιον , 0 φίλε, τούτου τόδε" οὐ δύνα- 
μαί mo χατὰ τὸ Δελφικὸν γράμμα γνῶναν ἐμαυτόν" 
230 γελοῖον δέ μοι φαίνεται τοῦτο ὅτι ἀγνοοῦντα τὰ ἀλ- 
λότρια σχοπεῖν. ὅϑεν δὴ χαίρειν ἐάσας ταῦτα, πει- 


ϑύμενος δὲ TQ Poi mépi αὐτῶν, ὃ νῦν δὴ ἔλε- 


EK. πρὸς αὐτὰ οὐδαμῶς Sic Bod. 41 DGNO T, 


Vindobb, ei Flor. g. h. 
P. 230. 4A. 
ex coniectura. Vulzo δή. 


ϑηρίον τυγχάνοῇ Sie Bodl, ΠΣ 


9. Vulgo ταῦτα. 


ΝΣ δέ μοὶ q.] Sic. Vind. 3. et Heindorf, 


d. D O.T Klor. g. h«.& 


Vind. 4. 7. «. Vulgo post ϑηρίον interponunt ὧν, quod in aliquot 


monstra. ἀμήχανοι φύσεις 
sunt ad explicandum et in- 
terpreftandum difficiles. 
De praedicatorum . cumulatione 
lJaudasse sufficiet Matthiae 
Gr. $. 444, Poterat etiam dici 
πολλαὶ καὶ ἄτοπον φύσεις περα- 
q0À., unde istud. πλήϑη. καὶ ὦτα-. 
πίαι habet explicationem. 
“αἷς εἴ τις ἀπιοτῶν --Ἶ 4αὰ ἃ 5 
si quis non pro veris ha- 
buerit. atque unumquod- 
que ad verisimilitudinis 
etprobabilitatisrationem 
exigere vel adducere vo- 
luerit. Hoc enim significat 
προςβιβάζειν (eujus futurum at- 
ticum est προςβιβῷ) ἕχαστον κα- 
πὰ τὸ εἰχὸς: quod alias. etiam 
plenius dicitur τῷ λόγῳ προςβι- 
βάζειν: Dein ἄγροικος σοφία est 
illiberalis, quippe quae ver- 
setur in rebus vilibus, inutilibus, 
contemtis: unde saepius d&7904- 
xoc et ἀνελεύϑερος tanquam vo- 
cabula synonyma copulantur; de 
«ua re monuit Ruhnken, ad 
Tim. P. 13. 


προς αὐτὰ οὐδαμῶς 20€. 
pro e0, 


χολή] αὐτὰ dictum 
quod quisque exspectabat quod- 
que in vett. editt. legitur, ταῦτα, 
v. Iacobs ad Anthol. Palat. p. 
186. Matthiae Gr, p. 869. 
Euthyphr. p. 11. C. 


τὸ δὲ αὕτιον — τόδε] 18 
saepe τὸ δὲ αἴτιον τόδε, vel 
etiam αὔτιον δέ, rectae orátioni 
praemitti docuit Boissonad, 


.ad Philostr. Heroic. p. 346. sq. 


De illo γνῶϑε σεαυτόν, quod 
Apollinis Delphici templo in- 
scriptum fuit, dictum ad Prota- 
gor. p. 343. B. 

P. 230. A. T ἀλλότρια 
σκοπεῖν] Articulum in hac 
formula addi solere docebunt 
quae monuimus ad Rempubl, 1V, 
p. 433. E, et 443, D. Omisso illo 
Lysias c. Eraíosthen. 8. 2$. 

εἴτε αν ϑηρίον. τυγχάνω 
Τυφῶνος x ] Nobilissimus 10- 
cus, qui multos nactus est imi- 
tatores, quos suaviter ridet Plu- 
tarchus T. IL. p. 749. A, coll, 
1119. B. Typhonis descriptionem 
legimus Aeschyl. Prom. v. 
351 sq. Schol. ad h. A Τυφὼν 
Τῆς καὶ Ταρτάρου υἱός, ytrrm- 
Sabe ἐν Σικελίᾳ, εἶδος ἔχων συμ-: 
μιγὲς ἀνδρὸς καὶ ϑηρίων. Kx 
quo. foríassc liquet, . quorsum 
istud πολυπλοκώτεῤον. retulerit, 
quod tameu Astius cum Boe- 
ekhio et Schleiermachero 
inelius ad centum capita angui- 
nea Typhoni vulgo tributa spe- 
ctare censuit. Deinde quod vul- 
go  scribebatur — imus vuéror, 
id ab Ruhnkenio ad Tim. 


PHAEDRUS. 11 


γον, σχοπῶ οὐ ταῦτα, ἀλλ ἐμαυτόν, εἴτε τι ϑηρίον τυγ- 
χάνω. Τυφῶνος πολυπλοκχώτερον zc μᾶλλον ἐπιτεϑυμμέ- 
γον, εἴτε ἡμερώτερόν TE χαὶ ἁπλούστερον ξῶον, Ü eleg τινὸς 
᾿ χαὶ ἀτύφου μοίρας φύσει μετέχον. dro, ὦ ἑταῖρε, μεταξὺ 
τῶν λύγων, ἀρ' οὐ τόδε ἣν τὸ δένδρον, ἐφ᾽ ὕπερ ἠγεςἡμᾶς; 


qd AI. 
Cap. Mu raa. 


ταγωγή. 
libris in ὃν commutatum est. 


| Ruhuken. ad Tim, p. 250. 


Gloss. p. 250. verissime esse 
in ἐπιιεϑυμμένον conversum li- 
hrorum mss, testimonia arguunt. 
Enimyero Platonem liquet origi- 
nationem nominis ab ἐπετύφεσθαι 
sive inflando deducti significare. 
Timaeus quum p. 250. in 
Glossarium suum retulerit: τε- 
ϑυμμένος" ὑπὸ πυρὸς ἐχκεχαυμέ- 
Tog ἢ κεχαχωμένος, hoc loco le- 
gisse videatur xai μάλλον ἔτι τε-- 
ϑυμμένον, quod placuit Fabri- 
|. οἷο ad Sext. Emp. p. 72. Sed 
mihil, mutandum esse praeter 
codicum auctoritatem satis lucu- 
lenter docent aliorum .Gramma- 
licorum citationes, velati Moer. 
p.150. Hesych. T. IL. p. 491. 
Bekker. Anecdot. Gr. p. 462. 
10., evincunt item  imitationes 
eorum, qui hunc locum respexe- 
runt, de quibus vide Astii 
Commentar. Opp. Plat. T. X 
p.238. — Tum oblservabis chi- 
asmum, qui cernitur in verbis 
εἴτε ἡμερώτερόν τε xul ἁπλούστέ- 
»: nam ἁπλούστερον refertur 
ad πολυπλοχώτερον,, sicuti ἡμε- 
ρώτερον opponitur τῷ ἐπιτεϑυμ-- 
μένῳ. Ceterum ϑηρίον τυγχάνω 
omisso ὧν nec Platonicae ad- 


versari loquendi consuetudini 
docebit annot. ad Reipubl. I. 
P. ᾿ 809. Β. LZ p. 1238. Infra p. 





263. C. ὡς μέγιστον τῶν ἀγαϑῶν 
Plat, Opp. Vol. VI. P. I 


Tovro uiv οὖν αὐτό. 
Νὴ τὴν Ἥραν, χαλή ys ἡ χα- 
j rs γὰρ πλάτανος αὕτη μάλ᾽ ἀμφιλαφής 


ἄλλον ἐπιτεϑυμμένον͵ V. ἐπιτεϑυμένον, quod iam  Fa- 
bric. ad Sext. Emp. p. 72. Hemsterhus. ad Hesych. T. 1. p. 492. 
depravatum esse censuerunt, 
/— reposuimus,- id cum  Bodlei, plurimi optimique libri apppedita- 
(^ runt. 


Quod 


τυγχάνει, Similiter atque hie 
in omisso ὧν offensum est Pro- 
tagor. p. 313. E. 

μεταξὺ τῶν λόγων] h.e. 
ut hunc sermonem interpellem, 
et de eo dicam, quod mihi iam in. 
mentem venit. ^ Nostrates for- 
mula à propos utuntur, quam 
recte comparavit Heindorfius. 
None enim Astio accedimus, 
μεταξὺ λόγων vel addito articulo 
τῶν λόγων iudicanti esse tantum- 
modo sermonem alio translatum 
interrumpentis et ad propositum 
se revocantis: quod etsi in hunc 
atque similes convenit locos, in 
omnes tamen nullo modo conve- 
nire existimandum est, —Cete- 
rum exempla formulae. college- 
rünt Vigerus de Idiot. p. 407. 
Toup. Emendatt. in Suid. p. 
265. T. IL. ed. Lips. Imperfe- 
etum ἦν ponitur, quia ad praece- 
dentia respicitur, de quo usu 
vide Gorg. p. 516. D. Phaedon. 
p. 68. B. Criton. p. 47. D. De 
Rep. Hl. p. 466. E, IV. p. 433. 
D. VI. p. 490. A. al. 

B.j τεγὰρ πλάτανος «ὕ τὴ] 
Locum ob oculos habuit Cicero 
de Orat. I. 7. ab aliis iam lau- 
datus: Cur non imitamur, 
€rasse, Soeratem illum, 
qui est in Phaedro Plato- 
nis? nam me haec tua pla- 


2 


18 PLA'TONIS 


τὲ χαὶ ὑψηλή, TOU τε ἄγνου τὸ ὕψος xci τὸ σύσχιον 
πάγχαλον, χαὶ ὡς cay ἔχει τῆς ἄνϑης, ὡς ἂν εὐω-. 
δέστατον παρέχοι τὸν τόπον. dj τε αὖ πηγὴ χαριεστά-͵ 
τὴ ὑπὸ τῆς πλατάνου ῥεῖ μάλα ψυχροῦ ὕδατος, ὥξτε 
ye τῷ ποδὶ “τεχμήρασϑαι. Νυμφῶν τέ τινων καὶ 
᾿ἡχελώου ἱερὸν ἀπὸ τῶν χορῶν τ καὶ ἀγαλμάτων 


ἔοικεν εἷναι. 


ὶ δ᾽ αὖ βυύλει; τὸ εὔπνουν τοῦ τόπου 


Β. -ὥςτε γε τῷ ποδὲ τεκμ.} Sic codd. plurimi ef praestan- 


tissimi pro eo " quod Steph. 
Cod. 1᾽ corr. 00« 7t. 


fanus admonuit, quaenon 
minus adopacandum hunc 
locum. patulis est diffusa 


ramis (ἀμφιλαφής), quam 
illa, cuius umbram se- 
cutusest Socrates, quae 


mihi videtur non tfamipsa 
aquula quae describitur, 
quam Platonis oratione 
crevisse. Veteres platani um- 
bra et amoenitate mirifice . de- 
Jectatos esse praeter alios expo- 
suit 1. H. Voss ad Virgil. 
Georg. H. 19. Voe. ἀμφιλεφὴς 
eximie illustravit Ruhnk. ad 
Tim. p. 26 sqq., quo loeo simul 
plurimos eorum locos recensuit, 
qui haec Platonis verba imitatione 
expresserunt. ^ "4yroc, vitex 
(Keuschlamm), teste Eusta- 
ihio in Odyss. κ΄ p. 361. 369, 
nomen accepit, quia valebat ad 
servandam castitatem. Plura vide 
apud interpretes ad Alciphron. 
1, 39. HI. S8, ubi contra codd. 
τὴν ἄγνον pro v Ó » ἄγνον edi- 
tum est; et apud Ruhnk. ad 
Tim. p. 12. in 
zc ὡς ἀπμὴν ἔχει τῆς 
ἄνϑηςτ-παρέχοι τὸν τόπου] 
Heindorfius coni, καὶ οὕτως 
ἀκμὴν ἔχει, aut ὡς ἀκμὴν ie — 
ὡς, uf ὡς posterius pro οὑτώς 
accipiatur; me quidem norm pro- 
bante, qui facilius talerim: za 
Og ἀχμὴν ἔχει) τ’ ὡς ἀν. Sed 
non opus est mutatione, Veris- 
sime enim Astius og interpre- 


habet c; γε. 
áullo ante Steph. correxit € αὖ πηγή» 
ἥ. 7 un 


Pauci Hbri ὡς τὸ 7:. 


fatur ὅτε οὕτως, ut appareat 


post καὶ intelligendum relinqui 


τοῦτο πάγκαλον ἐστιν, De hoc 
genere loquendi vide ad Criton, 
p. 43. D. .Protagor. p. 334. D. 
Quod. autem vir praestantissi- 
mus ὡς ἄν sequente optativo 
postrema libri editione interpre- 
tatur ut, et ἄν particulam ait 
referendam sibi videri ad super- 
lativum, hoc sensu: ut quam 
possit suavissime, locum 
perfundat odore; fateor me 
nou perspicere, quale decretum 
hae in parte disputationis suae 
secutus sit. Nam neque ἂν cum 
superlativo necti licet, neque, 
si ista totius loci esset senten- 
tia, ὡς cum opfativo loeum ha- 
beret. Non dubitandum, quin 
ὡς ἄν cum optativo sit ἀν mo- 
do possit. Ita sententiam ver- 
borum patet hane esse: 
(gar scháón ist auch dieses) dass 
es auf dieArt (in dem Grade) 
in der hóchsten Blüthe 
steht, wie es den Ort zum 


""ohlduftendsten machen 


dürfte. v. Matthiae Gr. p. 
996. et 1093., Heindorf. ad 
Gorg. p. 453. e οὐ σοῦ ἕνεκα, 
ἀλλὰ τοῦ λόγου, Üre οὕτω προΐῃ, 
ὡς μάλιστ ἄν καταφανὲς ποιοὶ 
περὶ ὅτου λέγεται. Infra p. 231. 
A. et p. 250. D. ὡς ἄν ὃ εἰδὼς 
παράγοι. 

ὥςτε γε τῷ ποδὲ τεκμή- 
ρασϑαι) Sie codd, pro vulg. 


und 








c NC PPS 


πρῶ ^m. 





m abrupt "De" Dir imm E 


PHAEDRUS, 


ὡς ἀγαπητὸν χαὶ σφόδρα ἡδύ" 
ρὸν ὑπηχεῖ τῷ τῶν τεττίγων χορῷ. 


19 


ϑερινόν Ts xci λιγυ- 
πάντων δὲ zouwó- 


τατον τὸ τῆς πόας, ὅτι ἐν ἠρέμα προςάντει ἱκαγὴ 
πέφυκε χαταλχλινέντι τὴν κεφαλὴ ἣν παγχάλως ἔχειν. ὥςτε 
ἄριστά σοι ὀδινάγηταε ὦ qiue Φαῖδρε. 

QAI. Xv δέ 7e ὦ ϑαυμάσιε, ἀτοπώτατός τις 


ἀτεχνῶς γάρ, 


φαίνει, 


ὃ λέγεις, ξεναγσυμένῳ τινὶ χαὶ 


οὐχ ἐπιχωρίῳ ἔοικας " οὕτως ix τοῦ ἄστεος οὔτ᾽ εἰς 


e est in libris paucissimis. 


ἀγαπητὸν καὶ σφόδρα] Steph. ἀγαπητὸν τε καὶ σφ. 


ἜΝ filem codicum. 


ὥς γε τῷ 7. v., quod libris invi- 
tis nolim praeferre, Hero dot. 
H. 10. ὥςτε εἶναν σμικρὰ ταῦτα 
μεγάλοισι συμβάλλειν, ubi Schwei- 
ghaeuserus ὡς ys malebat. So- 
ph ocles Trachin. v. 1222. 
᾿Ιόλην ἔλεξας, oig ἀπεικάζειν ἐμέ, 
ubi Schaeferus ὥς γ᾽ corrigit. 

Νυμφῶν vé τινων — ἔοι- 
κεν εἶνα.}] lungas: ἔοιχέν τε 
ἀπὸ τῶν κορῶν τὲ καὶ ἀγαλμάτων 
(εχ imaginibus et donariis colli- 
gere licet) eir ἱερὸν. Νυμφῶν 
τινων xab “Ιχελώου. Voce. κόρη 
et ἀγάλματα illustravit Ruhnk. 
ad Tim, p. 166. et p. 6. Formulam 
ἔοικεν ἀπὸ τούτου altigimus ad 
Gorg. p. 411. D. 

€, εἰ δ᾽ «v βούλει] For- 
mulam interpretari liceat: adde 
et hoc. 

ϑερινόν τεῦ Stephanus 
Aunot.,, Magis placeret ϑέρενόν τέ 
τι καὶ λιγυρὸν. — Sic Suidas 
T. L p. 31. Etiam Ficinus; 
aestivum insuperquiddam 
et canorum  cicadarum 


subresonaí choro. Similiter 


Himer. Orat, xiv. 11. p. 626. 
ϑέρινόν τε x«i ἡ λύρα περὶ τὸν 
ϑεὸν ἁβρύνειαι. Gregor, Na- 
zianz. Ep. 1. 108. ἡδύ cv xci 
ἐναρμόνιον. Philostr. Her. p. 
66. φρικῶδές τι καὶ ὄρθιον. Sic 
jam  Callimach. Hymnu. in 
Apoll. 4. ἐπένευσεν ὁ Δάλιος ἡδύ 
τι φοῖνιξ, all. Pronomen τὸ in- 


tendit, ut Theocrit. I. in. ἀϑύ 
τι τὸ svo, et adiectivum 
adverbii partes sustinef, Atta. 
men per se quoque adiectivum 
sic usurpatur, ut Theaet. p. 119, 
D. eire ὑγιὲς εἴτε σαϑρὸν φϑεγ- 
γεται. Politie, p. 215. A. οὐδὲ 
σαφὲς ἐῤῥήϑη. Politie; 1, p. 337. 
A. ἀνεχκίγχαοέ τε μάλα σαρδόνιον, 
Philost. Her. p. 12. ἡδὺ γάρ 
που — crenvéi. Aristaen. EL 3. 
λιγυρὸν ὑπηχεῖ. — Similiter Lu- 
venal. XIV. 295. aestivum- 
sonaí.. Cfr. lacobs ad Cal- 
listrat, p. 683. et Matth, Gr. 
p. 833. "stius 

ἐν ἠρέμα προςάντει quod 
in leni quam-habet accli- 
vitate idonea est ete, Nam 
ἐν cum dativo haud raro pro. 
nominativo adiectivi poni solere 
disces a Matthiaeo Gr. 8. 517. 

ξεναγουμένῳ vivi — ἔοι- 
x«c] Quum Socrates dixisset 
sese optime a Phaedro tanquam 
peregrinum aliquem in locum 
fam amoenum et iucundum de- 
ductum esse; hic eum facete ait 
revera peregrino alicui esse si- 
milem, ut qui nec urbem nec 
patriae fines egredi soleat, sed 
perpetuo intra . urhis moenia 
conimoretur. Criton. ρὲ 52. : B. 
οὐ γὰρ L2 nore τῶν ἄλλων M Ow- 
vata ἁπάντων διαφερόντως ἐν 
αὐτῇ (τῇ πόλει) ἐπεδήμεις, εἰ 
μή σοι διαφερόντως ἤρεσκε, vei 


Φ Κ΄ 


PLAT 


NIS 


D τὴν ὑπερορίαν ἀποδημεῖς, οὔτ᾽ ἔξω τείχους ἔμοιγε δο- 


κεῖς τὸ παράπαν ἐξιέναι. 
ΣΩ, 
γάρ εἰμι. 


“Ξυγγίγνωσκέ pot; ὦ ἄριστε. 
τὰ μὲν οὖν χωρία καὶ τὰ δένδρα οὐδέν μ' 


φιλομαϑὴς 


ἐϑέλει διδάσκειν, οἱ δ᾽ ἐν τῷ ἄστει ἄνϑιρωποι. σὺ 
μέντοι δοκεῖς μοι τῆς ἐμῆς ἐξόδου τὸ φάρμακον εὑρη- 


χέναι. 


ὥςπερ γὰρ οἱ τὰ πεινῶντα ϑρέμματα ϑαλλὸν 


, ἢ τινὰ χαρπὸν προσείοντες ἄγουσι, σὺ ἐμοὶ λόγους 


D. Συγγίγνωσκέ μοι] V. δή μοι, invitis codd, praeter unum 


omnibus. 


σὺ μέντοι δο κεὶς jto1] Male Bodl. cumaliis plurimis οὐ μέντοι. 

προσείοντες ἄγουσι] V. προςιόντες , quod emendavit Ca- 
saub. ad Athen. T. 1, p 190. ed. Schw., cuius emeudatipnei con- 
firmat Vind. 4. et unus de Bekkerianis, 


οὔτ᾽ ini ϑεωρίαν: πώποτε ἐκ τῆς 
πόλεως ἐξ ξῆλθες, ὅτε μὴ ἅπαξ εἰς 
᾿σϑμόν, οὔτε ἄλλοσε οὐδαμόσε, 
εἰ μή ποι στρατευσόμενος,, οὔτε 
ἄλλην ἀποδημίαν ἐποιήσω πώποτε, 


ὥςπερ οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι; XY. 


À. Usum verbi ξενκγεῖν declara- 
vit Ruhnken. ad Tim. p. 186 sq. 

D. οὐδέν μ᾽ ἐθέλει διδώ- 
exter] Venuste ἐθέλειν de rebus 
inanimatis dicitur, quem usum 
Platonicis exemplis illustravimus 
ad Rempubl. II. p. 370. B. Fal- 
luntur autem in talibus qui ἐϑέ- 
Àew idem  ésse statuunt quod 
δύνασθαι. Liquet enimhuncusum 
a quodam prosopopoeiae genere 
repeti oportere. 
nuper de hac re Commentar. p. 
249 sq. exposuit, ea vereor ut 
cuiquam satisfactura sint. 

τῆς ἐμῆς ἐξόδου τὸ φάρ- 
μακον εὑρηκέναε 7" e. ra- 
lionem invenisse, qua me com- 
moveres ad urhem relinquendam. 
Infra p. 274. K. μνήμης — καὶ 
σοφίας φάρμακον, Ibid. p. 275. 
A. Chrysosto m. Orat. XI. p. 
324. ἡ ποίησις φάρμακον ἡδονῆς, 
h. e. valet ad efficiendam vo- 
luptatem. Plutar cl. T ll, p. 
103. B. κράτιστον πρὸς Tie 
πίαν φάρμακον ὁ λόγος. Euri- 
pides» in Palamede Tom. IX. 
p. 246. ed. Matthiae: và γράμ- 


Quae Astius. 


ματα appellat λήϑης φάρμακα. 
Quae sequuntur, ὥςπερ γὰρ oi 
τὰ πεινῶντα OQ. x. τ À. ea rectc 
observavit Astius posita esse 
pro: ὥςπερ γὰρ οἱ τὰ πεινῶντα 
ϑυέμματα ἄγοντες" ϑαλλὸν ἤ 
τινα καρπὸν προσείοντες ἄγουσι. 
Usum hunc verbi προσείειν, quo 
dicitur de iis, qui pecora du- 
cuntostentantes iis frutices, quos 
subinde quatiunt et huc atque 
illuc movent, erudite explana- 
vit Ruhnkenius ad Tim. p. 
136. Dein ne haereas in collo- 
catione verborum, σὺ ἐμοὶ λόγους. 
οὕτω προτείνων, eadem  ra- 
tio est , Protagor. p. 329. A. 
ὥςπερ τὰ χαλκεῖα — χαὶ οἱ ῥή- 
τορες οὕτω μιαροὺς, λόγους 
ἀποτείνουσιν. De Rep. L p. 
354. B. ὥςπερ oí λίχνοι — 
ἀπογεύονται, xui ἐγώ μοι δοχῶ 
οὕτω -- ὁρμῆσαι. Ibid. 1Χ. p. 
585. A. ὥςπερ δὲ πρὸς μέλαν 
φαιὸν ἀποσκοποῦντες --- καὶ πρὸς 
τὸ ἄλυπον οὕτω λύπην ἀφορῶντες 
x. v. Δ. Phaedon. p. 61. A. ὡς- 
περ οἱ τοῖς ϑέουσι διακελευόμενοι, 
x«i ἐμοὶ οὕτω τὸ ἐνύπνιον. Gorg. 
p. 449. A. ὥςπερ τὰ ἔμπροσθέν 
σοι ὑπετείνατὸ Χαιρεφῶν -—. καὶ 
vir οὖν οὕτως εἰπέ. 

ἐγὼ μέν pov δοκῶ κατα- 
κεῖσθαι) Verissime- Heindortf.. 
interpretatur: placet mihi 


ART PES 9 PO RIP" iA ne) 


nin ut 


a 








PHAEDRUS,. 


21 


οὕτω προτείνων ἐν βιβλίοις τήν τε ᾿ἀττικὴν φαίνει 


περιάξειν ἅπασαν χαὶ ὅποι ἂν ἄλλοσε βούλῃ. 


νῦν 


οὖν ἐν τῷ παρόντι δεῦρ᾽ ἀφιχόμενος ἐγὼ μέν μον δο- 
x χαταχεῖσϑαι, σὺ δ᾽ ἐν ὁποίῳ σχήματι οἴει ῥᾷστα 


QAI. "Axove δή. 


depen, τοῦϑ'᾽᾽ ἑλόμενος ἀναγίγνωσκε. 


Cap. VL. Περὶ μὲν τῶν ἐμῶν πραγμάτων àinicte- 
σαι, καὶ ὡς νομίζω συμφέρειν ἡμῖν γενομένων τούτων 


E. 


νὔνιοῦν ἐν τῷ π.] Sic optimi et plurimi libri mss. pro 


vulg. δ᾽ οὖν. Dein vulgo erat κατεικείσεσϑαι, quod ex optimis plu- 
rimisque codd. a Bekkero et aliis mutatum est. 
γενομένων τούτων] V. τούτων γενομένων, invitis codicibus 


melioribus. 


recumbere. Nam δοχῶ u0:sae- 
penumero personaliter dicitur pro 
impersonali δοκεῖ μοι. οἷν. The- 
aetet. p. 188. D. ἀλλά fioc δοκῶ — 
oU πείσεσθαι αὐτῷ. Euthydem. 
p. 288. C. ἐγὼ οὖν pow δοκῶ 
ὑφηγήσασθαι, ubi nollem vir 
praestantissimus ὑφηγήσεσϑαι 
correxisset, Certum est enim 
atque stabilitum Graecos post 
verba putandi, sperandi, cre- 
dendi, alia id genus, non tan- 
tum infinitivos futuri, sed etiam 
aoristi et praesentis adhibuisse, 
prouti ipsius sententiae ratio 
exigere videretur. Et aoristum 
quidem nunc mittamus. De prae- 
sentis usu uf iam monendum 
sit, illud facit, quod in multis 
codicibus hoc loco legitur z«r«- 


χείοεσθάι,. quod ipsum deside- 


ravisse videtur Heindorfius, 
At enim vero rectissime codices 
optimi praesens tuentnr. Neque 
enim agitur de re aliquando fu- 
fura, sed de eo, quod iam nunc 
praesens esf. Est igitur huius 
loci: eadem prorsus ratio, quam 
notavimus Criton. p. 52. €, ubi 
v. aun. Diversi sunt generis 


. quae ad h, 1. contulit Astius: 


aptiora suppeditabit Lobeckii 
sollertia, qui ad Phrynichum 
Parerg. Vl. inde a. p. 749. hunc 
usum illustravit, Ceterum fuit 


qui δοκῶ οὕτω κατακεῖσθαι scri- 
bendum  opinaretur, propterea 
quod ἐν ὁποίῳ σχήματε esset sub- 
iectum. Αἱ is certe non vidit, 
quod sponte in oculos incurrit, 
Socratem ipsum velle recumben- 
tem audire quam Phaedrus se- 
cum ferebat orationem; quum 
Phaedrus iubeatur ita recitare 
scriptionem , ut ei commodum 
sit, sive stare velit, sive erectus 
sedere, sive itidem recumbere. 
Formulam «xove δὴ illustravit 
Boissonad, ad Philostrat. Her. 
p. 350. 

Περὶ μὲν τῶν ἐμῶν nQ.] 
Tenendum est, de quo iam iu 
Praefatione explieavimus, Ly- 


.8iam non íanquam oratorem, sed 


ut eloquentiae magistrum - et 
scriptorem persíringi a Platone. 
Itaque non una aliqua ex ora- 
tionibus eius iudiialibus iam 
recitatur ac deinde severo iu- 
dicio exigitur, sed legimus po- 
tius aliquam μελέτην» rhetoricam, 
quales multas eum probabile est in 
publicum ^ emisisse, Valde au- 


. tem dolendum est, quod ex istis 


scriptionibus, haud dubie artis 
osfentandae causa ἃ Lysia in 
lucem emissis, ne unam quidem 
habemus superstitem. Nam ita 
certe facilius rectiusque  iudi- 
care liceret, quo iure philoso- 


31 


22 


/ 


ἀκήκοας.. 


PLATONIS 


ἀξιῶ δὲ μὴ διὰ τοῦτο ἀτυχῆσαι ὧν δέομαι, 
ὅτε οὐχ ἐραστὴς ὧν σου τυγχάνω. 


ὡς ἐχείνοις μὲν 


τότε μεταμέλει ὧν, ἂν εὖ ποιήσωσιν, ἐπειδὰν τῆς ἐπι- 
ϑυμίας παύσωνται; τοῖς δὲ οὐκ ἔστι χρόνος, ἐν ᾧ 


μεταγνῶναι προςήζχξι, 


οὐ γὰρ ὑπ᾽ ἀνάγκης, ἀλλ éxóv- 


Ttg, ὡς ἂν ἄριστα περὶ τῶν οἰκείων βουλεύσαιντο, 


, - T - 
πρὸς τὴν δύναμιν τὴν αὑτῶν εὖ ποιοῦσιν. 


"En δὲ 


οἱ μὲν ἐρῶντες σχοποῦσιν, ἅ τὲ χαχῶς διέϑεντο τῶν 


t nd M M D4 M 
αὐτῶν δια τὸν ἔρωτα χαὶ 
X Z 
εἶχον πόνον προοτιϑέντες 


MC 7 
ἃ πεποιήχασιν εὖ, χαὶ ὃν 
ἡγοῦνται πάλαι τὴν ἀξίαν 


P. 231. Δ, καὶ ὃν εἶχον πόνον] Ven. X et Vind. 4. xai ὃν 


phus praeclarum oratorem fam 


acerbo sale perfricuerit — Nuhc 
nobis unum hoc artis Lysianae 
specimen superest, quod ipsum 
non immerito dubitari potest 
an non ab ipso Lysia sit pro- 
fectum, sed a Platoue ad illius 
imitationem facete ac ioculari- 
ter composifum, Nam, ut libere 
fatear, quod mihi hae de causa 
semper est visum, qui nuper co- 
nali sunt hane declamatiuncu- 
lam ipsi Lysiae vindicare, ii 
nihil. discrepare videntur | ab 
ilis, qui orationes, quae in 


. Symposio habitae fiuguntur, re- 


vera ab Eryximacho, Agathone, 
Alcibiade, Aristophaue, Socrate, 
literis consignatas fuisse et in 
publicum. emissas. contenderunt. 
Nimirum omnes illas ipse Plato 
summo cum artificio ita compo- 
suit et elaboravit, uf loquen- 
tium ingenia atque mores quam 
fidelissime repraesentaret. Itaque 
miníme mirandum est, quod in hac 
declamatiuneula, quam Phaedrus 
recitoturus esf, ipsum Lysianum 
dicendi genus est conspicuum. 
Quid enim? quum philosophus 
rhetorem perstringere vellet, po- 
tuitne recte committere, ut re- 
cedere( ab eius loquendi ratione? 
Nee sane probabile. est argu- 
menforuüm ordinem ef rat'onem 
alicubi a Lysia- aliter esse in- 


Ι 
stitutum, atque in hac declama- 
tiuneula factum videmus, in qua 
elaboranda Plato haud dubie 
unam aliquam Lysiae scriptio- 
nem eamque longe ineptissimam 
ob oculos habuit. Quae unde 
depromta fuerit, nom est diffi- 
cile ad.coniicieudum... Nam λόγος 
hic ἐρωτικὸς est epistola stylo i 
oratorio exaraía, ut tum initium 
eius tum finis evidentissime ar- 
guit. v. Spengel. l. c. p. 126 
8q., cui non debebat Astius 
adyersari, Scripsit autem Ly- 
sias Epistolas amatorii | argu- 
menti, Suidas: χαὶ ἐπιστολὰς 
[od μέαν μὲν πραγμιιτικήν τὰς 
δὲ λοιπὰς ἐρωτικίς, ὧν αἱ πέντε 
πρὸς μειράκια. 


Ρ. 281. A. ὡς ἐκείνοις 
μὲν τότε μεταμέλει} Intel- 
liguntur ii, qui a τοῖς οὐκ ἐρα- 
σταὶς diversi sunt, h, e, amatores. 
Ex quo apparet, cur ἐχεένοις 
dixerit. Pluralis numerus ad 
eundem modum post siugularem 
ponitur infra p. 233, A. βελτίονί 
σου προςήπει γενέσθαι ἐμοὶ πει- 
ϑομένῳ. Di ignari * , ἐκεῖνον μὲν 
γὰρ καὶ παρὰ τὸ βέλτιστον — 
ἐπαινοῦσι Με ων δὲ et. pag, 249. - 
A. ἡ τοῦ φιλοσοφήσαντος ἄδολως 
(ψυχή): «veu δὲ τρ. κ᾿ v, À. - 
Similiter pluralem relativi pro- 
nominis post nomen singulare 








inferri 


PHAEDRUS, 


ἀποδεδωκέναι χάρῳ τοῖς ἐρωμένοις. 


23 


TOig δὲ μὴ ἐρῶ- 


σιν οὔτε. τὴν τῶν οἰκείων ὠμέλειαν διὰ τοῦτο ἔστι 
προφασίζεσϑιαι, οὔτε τοὺς παρεληλυϑότας πόνους ὑπο- 
λογίζεσθαι, οὔτε. τὰς πρὸς τοὺς προρήχοντας διαφο- 
ρὰς αἰτιάσασϑαι ὥςτε περιῃρημένων τοσούτων χαχῶν 


οὐδὲν ὑπολείπεται ἀλλ 


αὐτοῖς οἴωνται πράξαντες χαριεῖσίλαι. 


ἢ ποιεῖν προϑύμως 0 τι ἂν 


ἔπι δὲ εἰ διὰ 


τοῦτο ἄξιον τοὺς ἐρῶντας περὶ, πολλοῦ ποιείσίλαι, OTL 
τούτους μάλιστώ φασι φιλεῖν ὧν ἂν ἐρῶσι, καὶ ἕτοι- 
μοΐ sou καὶ iz τῶν λύγων xci ἐκ τῶν ἔργων τοῖς 


δὲ εἶχον T. 


nofavimus ad  Reipubl, 
VII. p. 554. B. Alia suppedita- 
bit Schoemann. ad Isaeum 
p. 466, . 

οὐ γὰρ ὑπ᾿ ἀνάγκης} in- 
iell. cupiditatis naturalis neces- 
sitadinem. Reip. V. p. 458. D. 


; oU ,γεωμετριχαῖς, ἀλλ ἐρωτικαῖς 


ἄντάγκαις x. T. À. Vid. aunot. ad 
Réip.: VIL" p? $275 ^A, EX; ^p. 
581. D. 


sg ἂν "ig — βουλεύ- 
e«irao] h . e. οὕτως, ὡς ἂν 
ἄρισται Q4. in. dem Maasse, 
wie sie das Ihrige am Be- 
síen berathen | koennen. 
v. ad p. 230. B. coll. p. 262. 
D. Xenoph. Mem. 1... 6, 2. 
ltaque | interpretationis graia 
adicitur πρὸς τὴν δύναμεν αὖ- 
τῶν, pro facultatibus suis. 


| B. διὰ τοῦτο ἔστι προ-- 
"φασίζεοϑαι Quemadmodum 
paullo ante ex οὐκ ἐραστὴς ad 
ἐχεῖνοι intelligendum. erat οἱ 

«oret, ita hie ex μὴ ἐρῶσι in- 

ligas. ὅτι ἐρῶσι. Errant qui 
locum aliter interpretantur. 
οὐδὲν ὑπολείπεται di ἢ 
LIT. i»]. Quomodo ἀλλ᾽ 4| a 
Graecis dicatur,  explicavimus 


ad Phaedon. p. 81, B. et Reip. 


X. p. 601. 4, 
€. μάλισπά φασι φιλεῖν) 


Qdum. ratus. 


Errat Heindorfius οὗ πολ- 
λοί s. oí ἄνθρωποι intelligeu- 
Subiectum est po- 
iius oí ἐρῶντες, Deinde ad εἰ 
ἀληϑὴ λέγουσι, prouli totius 
enuntiati iuterprefationem. fecc- 
ris, vel οὗ ἐρῶντες vel οἱ ἄν- 
O'oonor, h. e. subiectum iufinitun 
intellexeris. Possunt enim haee 
verba pro conditione quadam 
reliquis enuntiati partibus inter- 
posita haberi; quo facto loci 
sententia haec est: facile est 
ad intelligendum, si qui- 
dem ipsi haec vere profi- 
tentur, futurum esse, ut, 
quos serius  amaverint, 
eos ipsis deliciis suis 
praeferaní cíc, (in qua ía- 
men interpreíatione, quam re- 
centiores secuti sunt enarrato- 
res, fateor. me nounihil offen- 
dere. líaque alteram probamus 
rationem, qua εἰ ἀληϑὴ λέγουον 
pro interrogatione accipitur, quae 
ex ῥάδιον γνῶναι suspensa sit, 
hoc quidem sensu: facile est 
ad intelligendum, num 
verum $Ssit, quod dicunt, 
eos, quoscunque postea 
amaverint, ipsis deliciis 
suis esse praeposituros 
etc. Et haec quidem si, pro ve- 
ris habentur, Aéyovo: apparet 
ita dictum esse, uf subiectum 
infinitum intelligi oporteat; quod 


24 PLATONIS 


ἄλλοις ἀπεχϑανόμενοι τοῖς ἐρωμένοις χαρίζεσϑαι, Qd- 
διον γνῶναι, εἰ ἀληϑῆ λέγουσιν, ὅτε ὅσων ἂν ὥὕστε- 
ρον ἐρασϑῶσιν, ἐκείνους αὐτῶν περὶ πλείονος ποιή- 
σονται, χαὶ δῆλον, ὅτι, ἐὰν ἐχείψοις δοχῇ, καὶ τού- 
τους χαχῶς ποιήσουσι. Καίτοι πῶς εἰχός ἐστι τοιοῦ- 
τον "oc; «t προέσϑαι τοιαύτην ἔχοντι συμφορών, ἣν 
οὐδ᾽ ἂν ἐπιχειρήσειεν οὐδεὶς ἔμπειρος ὧν ἀποτρέπειν; 
xci γὰρ αὐτοὶ ὁμολογοῦσι νυσεῖν μᾶλλον ἢ σωφρονεῖν, 
«cl εἰδέναι, ὅτι χαχῶς φρονοῦσιν, ἀλλ᾽ οὐ δύνασϑαι 
αὑτῶν χρατεῖν. ὥςτε πῶς ἂν εὖ φρονήσαντες ταῦτα 
καλῶς ἔχειν ἡγήσαιντο, περὶ ὧν ovre διαχείμενοι βού- 


D. καλῶς ἔχειν ἡγήσαιντο) Sic Rodl. cum plurimis opfi- 
misque reliquis. Vulgo ἡγήσωνται, quod Dissen. Disquixitt. Philol. 


L p. 11. in ἡγήσονται mutatum volebat. Dein vett. editt, οὗτοι 
διακείκενοιγ, quod Bekkerus e marg. cod. F, et Ambros. r. corr. 
emendavit. Ficinus: qui sic affecti sunt. Pro βούλονται quod 


edidit Stephanus βουλεύονται, id in mullo libro ms. repertum est. 


ipsum sibi volunt, qui in talibus 
οἱ ἄνθρωποι omissum esse ar- 
bitrantur. — ἐκείνους, quos voluntati gratiicentur, 

postea amaverint. «vo», D. περὶ ὧν οὕτω διακεί- 
ipsis illis, quos adhuc in piros βούλονται Quomodo, 


iuventutis florem, qui amatori ve- 
luti profundatur ab iis, qui eius 


deliciis habuerunt: unde inquit, ubi bene sapiant, ista 
üpparet, quaenam sit hoc loco recte habere sibi persuadeant, 
ratio atque causa istius pro- de quibus, quum ifa affecti 


nominum usus. 

τοιοῦτον πρᾶγμα προ έ- 
οϑαι τοιαύτην ἔχοντιεου μ- 
φοράν] Quomodo, inquit, 
decettalem rem profunde- 
rye homini tali malo ,amo- 
re) laboranti, quod nemo 
Prudens (quia est insanabile) 
ne conetur quidem aver- 
lere atque tollere? Ἔχειν 
συμφορὰν dicuntur qui malo ali- 
quo laborant eoque urgentur ef 
premuntur, ut Reip. 1X. p. 59I. 
D. al. Hoc. loco de amore esse 
cogitandum, quo quis fanquam 
malo.aliquo correptus est, uni- 
versae diputationis ratio evincit. 
Et eodem sensu Reip. IX, p. 574. 
E. ἔχει» Ἔρωτα dictum novimus. 
Obscuritatem — autem — quandam 
habet istud τοιοῦτον πρᾶγμα, 
Nimirum orator recte significat 


sint animo, cogitent? Recte haec 
omnia dicta sunt, ut nee cüm 
Stephano βουλεύονται nec cum 
Heindorfio fe, 3ούλευνται, cor- 
rexerim. Nam οὕτω διακείμενον 
opponitur praecedentibus illis, 
εὖ φρονήσαντας: περὶ ὧν autcm 
cohaeret cum βούλονται, υἱ βού- 
λεσϑαιν sit expetere, appe- 
tere, praepositio περὶ autem 
ponatur pro accusativo obiecti, 
quo significetur in universum 
id, cuius habita ratione studium 
aliquod atque desiderium locum ἢ 
habeat. | Observaudum est enim 
περὶ cum genitivo verbis aliam 
constructionem alias requirenti- 
bus ita adiiei solere, ut res, ad 
quam acíio aliqua referatur, ma- 
gis significetur in universum, 
quam diligenter denotetur.  v., 
Bremium ad Lys. p. 120. et 


pis PHAEDRUS. 25 


Aovrav; Καὶ μὲν δὴ εἰ μὲν ix τῶν ἐρώντων τὸν 
βέλτιστον αἱροῖο, ἐξ ὀλίγων ἄν cow ἡ ἔκλεξις εἴη" εἰ 
δ᾽ ix τῶν ἄλλων τὸν σαυτῷ ἐπιτηδειότατον, ἐκ πολ- 
λῶν. ὥςτε πολὺ πλείων ἐλπὶς ἐν τοῖς πολλοῖς ὄντα τυ- 
χεῖν τὸν ἄξιον τῆς σῆς φιλίας. Cap. Vit. Ei τοίνυν 
τὸν νόμον τὸν χαϑεστηχότα δέδοιχας, μὴ πυϑομένων 
τῶν ἀνϑυώπων ὑνειδός δοι γένηται, εἰχός ἐστι τοὺς 
μὲν ἐρῶντας, οὕτως ἂν οἱομένους καὶ ὑπὸ τῶν ἄλλων 
ξηλοῦσϑαι ὥςπερ αὐτοὺς ὑφ᾽ αὑτῶν, ἐπαρϑῆναί .τε 
λέγειν ze φιλοτιμουμένους ἐπιδείχνυσϑαι πρὸς ἅπαν- 
τας, ὅτι οὐκ ἄλλως αὐτοῖς πεπόνηται" τοὺς δὲ μὴ 


Heindorfius dedit βεβούλευνται, 

P. 232. A. ἐπαρϑῆναί τὲ Pig V. τῷ λέτε. Recepi 
quod Flor. h. in margiue scriptum exhibet. Venet. X. xei λέγειν, 
quod fortasse praestat,. Aliquot libri τὸ λέγειν, quod Buttimanno 





non displicuit. 
! 


nostra ad Reipubl VIT, p. 538. 
E. Verum perspexit iam Hae- 


nischius, qui tamen fallitur in - 


eo, quod περὲ ὧν arbitratur etiam 
ad οὕτω διαχείμενου referri opor- 
tere. 


E. Elvolvvy τὸν» ὁ κον —] 
Progreditur ad aliud quid, ideo- 
que utitur particula zo(írvv, 
quae in eiusmodi locis prorsus 
respondet Latino lam, lam 
vero, ut alibi exemplis de- 
moustravimus, ΠΤ ὁ μὸν» autem 
nune intelligit communem [0 - 
minum existimationem, ut bene 
observavit Heindorfius, Ni- 
mirum id evidenter apparet vel 
ex adiectis verbis: μὴ πυϑομιέ- 
vov ἀνθρώπων ὄνειδός σοι yé- 
"ver, ut nihil viderit qui nu- 
per Heiundorfii interpretatio- 
nem vocavit iu dubitationem. 


P. 232. A. ἐπαρϑῆηῆναί τε 
λέγειν καὶ quXoteg.] Quod 
vulgo legebatur ἐπαρϑῆναι «o 
λέγειν, id quauquam fuit qui 
interpretaretur. gloriari di- 
cendo; tamen ne sic quidem 


ullo medo ferendum arbitramur. 
Nam ἐπαίρεηϑιαί vury non memia 
nimus usquam ea vi et pote- 
state apud ullum ' scriptorem 
Graecum positum reperiri, quum 
potius sit aliqua re efferri 
ac superbire, taque adhi- 
bui loco medicinam, quam unus 
de codicibus nostris Florentinis 
suppeditavit. Nam Buttman- 
num τὸ λέγειν probantem, vel 
Astium τῶ protenus fanquam 
spurium eiicientem, vereor ut 
quisquanr auditurus sif, lta ἐπαί- 
ρεοϑαν cum simplici infiuitivo 
iunctum haud quaquam infre- 
quens, L ys. Apol. Mantithei, p. 
159. ed. Brem, τίς οὐχ ὧν ἐπαρ-- 
ϑείη πράττειν xci λέγειν; Apol. 
p. Caed. Eratosth. p. 4l. ed. 
Reisk. Plat; Reip. Ill. p. 416. 
€. Aristopb. Ran. v. 1052. al. 
Praestat tamen fortasse lectioni 
ἃ nobis restitutae, quod exhi- 
bet Venet. 2X. ἐπαρϑῆναι χαὶὺ 
λέγειν καὶ quÀ. ἐπιδείκνυσθαι, 
quo recepto tum λέγευν tum ἐπε-- 
δείκνυσθαι ab ἐπαρϑῆναι pendere 
existimari oportet, ἄλλως 
iq. μάτην, 


23 


26 | PLATONIS : 


ἐρῶντας, χρείττους αὑτῶν ὄντας, τὸ βέλτιστον ἀντὶ 
τῆς δόξης τῆς παρὰ τῶν ἀνϑρώπων αἱρεῖσϑαι. "Eri 
δὲ τοὺς μὲν ἐρῶντας πολλοὺς ἀνάγκη πυϑέσϑαν καὶ 
ἰδεῖν ᾿ἀχολουϑοῦντας τοῖς ἐρωμένοις xoi ἔργον τοῦτο 
ποιουμένους, ὥςτε, ὅταν ὀφρϑῶσι διαλεγόμενοι ἀλλή- 
λοις, τότε αὐτοὺς οἴονται ἢ γεγενημένης ἢ μελλούσης 
ἔσεσθαι τῆς ἐπιϑυμίας συνεῖναι" τοὺς δὲ μὴ ἐρῶντας 
οὐδ᾽ αἰτιᾶσϑαι διὰ τὴν συνουσίαν ἐπιχειροῦσιν, εἰδό- 
τες, ὅτι ἀναγχαῖόν ἐστιν ἢ διὰ φιλίαν τῷ διαλέγεσθαι 

ἢ δι᾿ ἄλλην τινὰ ἡδονήν. Καὶ μὲν δὴ εἴ σον δέος 
παρέσεηκεν ἡγουμένῳ χαλεπὸν εἶναι φιλίαν. συμμένειν, 
χαὶ ἄλλῳ μὲν τρόπῳ διαφορᾶς γενομένης κοινὴν ἀμφο- 
τέροις χαταστῆναι τὴν σομφοράν, προεμένου δὲ cov 


C. μᾶλλον ἂν φοβοϊο] Sic Clark. AIL SDGNOT, alii, 


Vulgo híc ἄν deest. 


τὰς πρὸς τοὺς ἄλλους τῶν ἐρᾶ V.. τῆς πρὸς τοὺς ἄλλους. 


Bodl. τὰ πρὸς T. &. 
29. et plerique omnes Bekker. 


τὸ βέλτιστον ἀντὶ τῆς 
δόξης — «igticoOci] h. e. 
malle id, quod sibi et amatis sit 
utilissimum, quam vanam capta- 
re hominum existimationem, 

ἀνάγκη πυϑέσϑανι καὶ 
ἐδεῖν ἀκολουϑοῦντας] lun- 
gendum: ἔτν δὲ ἀνάγκη (ori) 
πολλοὺς πυϑέσθαν καὶ ἰδεῖν τοὺς 
ἐρῶντας ἀχολουϑοῦντας «τοὺς ἐρο- 
μένοις καὶ ἔργον τοῦτο ποιουμ- 
φους. Ἔργον ποιεφοϑιαί τι 
dicuntur qui aliquid sedulo agunt 
et pro officii sui parte ducunt: 
quam in rem Heindorfius 
Astiusque  laudarunt Plat, 
Tim. p. 27. A. Eryx. p. 392. 
€. Xenoph. Hieron. 
Dion. Chrys. Orat. p. 394. 
D. Themist. X. p. 234. Sen- 
fentia verborum haec est: Et 
id ipsum sfudiose agentes, ut 
multi ipsas audiant atque videant 
hoe facieutes. Nam τοῦτο refe- 
rendum δὰ πολλοὺς πυϑέσϑαν 
καὶ ἰδεῖν ἄχ. 
- B. ἢ δι᾽ ἄλλην τινὰ ἧδο- 
viv]  Tectius hóc |nemine 


Recte τὰς Vind, 


IX. 10. 


..4Δ. ὃ. - αἱ. Elan: δὲ Bed. 


nunc appellat, quod antea dice- 
bat. ἐπιϑυμίαν, | Male Hei n- 


 dorfius: » Magis placeret 1 


δι᾿ ἄλλην τωὰ ἀνάγκην seu 
χρείαν. Ma ne in singulis qui- 
dem verbis laudandus est libelli 
huius scriptor, mne quid dicam 
de absurdis sententiis, viX 80- 
phista dignis, s Videlicet pote- 
rat etiam sic dici: ἢ δι ἄλλο 
τι: 0 ἡδονὴν παρέχει. Astius 
in- his nimis argutatur, 

καὶ ἄλλῳ μὲν τρόπῳ -- 
μᾶλλον ἂν φοβοῖο] Opposita 
sunt verba ἄλλῳ μὲν τρόπῳ εἰ 
προεμένου δέ aov ἅ περὶ πλεῖστα 
ποιεῖ: deinde κοινὴν ἀμφοτέροις 
συμφορὴν et μεγάλην οοὺ βλα- 
βην. Haque aoi maiore vocis con- . 
tentione pronuntiandum, Senten- 
tiahaecest: Porrosi animum 
tuum metus invaserit, ne 
difficilesitamicitiam per- 
petuo conservare,aífquete 
haec subierit eogitatio, 
alioquidem pacto, ubiami- 
cilia non amoris. fruendi 


'causa iuncta sit, orta dis- 








; 
| 
| 


. PHAEDRUS. 2^ 


ἃ περὶ πλείστου ποιεῖ μεγάλην ἂν σοὶ βλάβην γενέ- 
σϑαι, εἰκότως ἂν τοὺς ἐρῶντας μᾶλλον ἂν φοβοῖο. 
πολλὰ γὰρ αὐτούς ἐστιντὰ λυποῦντα, καὶ πάντ᾽ ἐπὶ 
τῇ αὑτῶν βλάβῃ νομίζουσι γίγνεσϑαι. διόπερ' καὶ τὰς 
πρὸς τοὺς ἄλλους τῶν ἐρωμένων συνουσίας ἀποτρέπουσι, 
φοβούμενοι τοὺς μὲν οὐσίαν χεχτημένους, μὴ χρήμα- 
σιν αὐτοὺς ὑπερβάλωνται, τοὺς δὲ πεπαιδευμένους, μὴ 
συνέσει κρείττους γένωνται" τῶν δ᾽ ἄλλο τι χεχτημέ- 
vov ἀγαϑὸν τὴν δύναμιν ἑχάστου φυλάττονται. σεί- 
σαντες μὲν οὖν ἀπέχεσϑαί os τούτων, εἰς ἐρημίαν φί- 
λῶν καϑιστᾶσιν" ἐὰν δὲ τὸ σεαυτοῦ σχοπῶν ἄμιεινον 
ἐχείνων φρονῇς, ἥξεις αὐτοῖς εὶς ταὶ rct ὅσοι δὲ 
μὴ ἐρῶντες ἔτυχον, ἀλλὰ δι᾿ ἀρετὴν ἔπραξαν ὧν ἐδέον-- 








D. ἀπέχεσθαι σε Tov to v] Sic olim edidi e Vind, α΄. 3. 4. 


Vulgo. τούτοις. 


Astius olim suasit ἐπέχεοϑαί σὲ τούτους: 
nostram amplexatus est lectionem. 


nunc 
Bekkerus et Heindorfius e 


Bass. 1, 2, Par. F. Flor. «. Vind. 1, receperunt ἀπέχϑεοθαί σε 


τούτοις. 


cordia aliqua, deftrimen- 
tum utrisque commune ac- 
cidere; ubi vero in ama- 
toris gratiam ea, quae plu- 
rimi facienda sint, casti- 
tatem, bonam famam, fa- 
miliaritates honestas, 
alia, proieceris, tibi uni 
nasci calamitatem; con- 
$sentaneum est amantes à 
te magis esse metuendos, 
De ἄν repetito v. Hermann. 
De particula ἄν p. 120. 

c. διόπερ καὶ τὰς πρὸς 
τοὺς ἄλλους τῶν ἐρω μέ- 
vov. συνουσίας ἀπῇ Male 
Haenischius atque Astius 

nitivüm τῶν ἐρωμένων ἃ verbo 


. ἀποτρέπειν) pendere censuerunt, 


insolentius dictum esse arbitran- 
tes ἀποτρέπειν τί τινος pro τινά 
τινος. imo sic haec interpre- 
fanda sunt: Avertunt amasio- 
rum cum aliis familiaritates, 
h. e. impedire student, ne illi 
aliorum utantur familiaritate et 


consuetudine. Itaque τῶν ἐρωμένων ἡ 


nectendum est cum- ουγουσίας. 


D. ἀπέχεσθαί σὲ τού- 
Tov] h. e. abstinere horum 
consuetudine ' ac ' familiaritate, 
Ferendum non est quod Hein- 
dorfius et Bekkerus dede- 
runt ἀπέχϑεσϑαι τούτοις.  Ne- 
que enim amatores dicebantur 
suadere amasiis suis, αἱ alio- 
rum susciperent simultates ef 
inimicitias, sed id potius. agere, 
ut eorum cum aliis familiarita- 
ies prohiberentur, íaque fru- 
stra Heindorfius paroch 
ad p. 233. Δ. τὰ μὲν δεδιότες 
μὴ “ἀπέχϑωνται. Formulam ἥκειν 
Tub εἰς διαφορὰν illustravit 
Boissonad, ad Philostrat. He- 
roic. p. 333 sq. Compares Pro- 
tagor. p. 335. A. ἐγὼ πολλοῖς 
jon εἰς ἀγῶνες λόγων ἀφικόμην 
ἀνϑρώποις. E urip. Med. v. 
868. ἐγὼ δ᾽ ἐμαυτὴ διὰ λό; Ὧν 
ἀφικόμην. - lufra. p. 231. C. 16 
τέρον ἐρῶντε μᾶλλον ἢ μὴ εἰς 
φιλίαν ἰτέον. 


δι. ἀρετὴν ἔπραξαν ὧν 
ἐδέοντο] h. e. virtute sua 
voti sui compotes facii sunt. 


28 


PLATONIS 


TO, οὐκ ἂν τοῖς συνοῦσι φϑονοῖεν, ἀλλὰ rove μὴ ἐϑέ- 
λοντας μισοῖεν, ἡγούμενοι ὑπ᾽ ἐκείνων μὲν ὑπερορᾶ- 
σϑαι, ὑπὸ τῶν συνόντων. δὲ ὠφελεῖσϑαι. ὥςτε πολὺ 
πλείων ἐλπὶς φιλίαν αὐτοῖς ἐκ τοῦ πράγματος ἢ ἔχϑραν 


γενήσεσϑαι., 


EK. 
optimisque codd. accessit. 


Sie πράττειν et. πρᾶγμα saepius 
iu hac oratione per. μειλιγμὸν 
quendam posita reperiuntur, ut 
232. E. 233. ^. τοὺς μὴ 
ἐθέλοντας; sc. Gureira, 

va ἐκείνων μὲν ὑπερορᾶ- 
09 αι Videl, ὑπὸ τῶν μὴ συν-- 
εἶναι ἐθελόντων. — Observarunt 
grammatiei saepissime ἐκεῖνος 
et Lat; ille haud raro ad nomen 
proxime praegressum, οὗτος au- 
tem atque hic ad remotius re- 
ferri solere. vid. Duker. ad 
Flor. 1. 26, 1. IV. 2, 48. Ruhn- 
ken. ad Rutil. Sup. p. 126: ad 
Terent. Andr. L 4, 6. Hein- 
dorf. ad Plat. Lysid. p. 19, 
Schaefer. ad Demosth. Appar.- 
T. gLUps 2252s T) V.p) 322: 
Matthiae Gr. Gr. yp. 814, 
Astius ad h. 1. Sed qua id 
lege fiat et conditione, parum 
adhuc explicatum esf. taque 
tenendum arbitramur saepenu- 
mero in horum pronominum usu 
non fam id spectari, utrum no- 
men aliquod sit loco propinquius 
an remotius , quam illud potius, 
utruur vi sua emineat ac signi- 
ficet id, quod ad aliquid propius 
pertineat, an contra. Quod si- 
cubi fit, propter causas logicas 
ἔχεῖνος et ille refertur ad id, 
quod minus habet gravitatis aut 
cum ea re, de qua sermo est, 
minus coniunctum videtur; οὗ- 
70; autem ef Lat. hic designat 
illud, quod. tanquam gravius 
quiddam aut cum re ipsa pro- 
pius copulatum praecifue notari 
et observari debef. Quod ne 
temere commenti esse videamur, 
age, praeter hune locum nmon- 


7 


Kei μὲν δὴ τῶν μὲν ἐρῶντων πολλοὶ 


τῶν μὲν ἐρώντων μὲν vulgo omissum ex plurimis. longe 


nullos alios diligentius excutia- 
mus. Et hic quidem oí μὴ ovr- 
εἴναν ἐθέλοντες vocantur xeivor, 
propterea quod ab amatorum 
causa sunt alieniores, ideoque 
ab iis quasi remotiores esse co- 
gitantur. Similem rationem no- 
tavimus p. 231. A. 231. C, 233. 
A. B. Demosthen. de Cher- 
son. p. 242. ed; Bremi: δεῖ — 
τὸ βέλτιστον ἀεί, μὴ τὸ ῥᾷοτον 
ἅπαντας Myew* ἐπ᾿ ἐκεῖνο μὲν 
γὰρ ἧ φύσις αὐτὴ βαδιεῖται, mn 
τοῦτο δὲ τῷ λόγῳ δεῖ προάγε- 
οϑαι διδάοχοντα τὸν ἀγαϑὸν πο- 
λίτην, ubi Schaeferus recte 
observat relationem esse logi- 
cam, non grammaticam: quippe 
τὸ ῥᾷοτον, ad quod ἐχεῖνο refe- 
ratur, esse removendum; τὸ 
βέλτιστον autem, quorsum. τοῦς 
τὸ pertineat, amplexandum, L y- 
sias Apolog. Mantith, p. 154. 
ed. Bremi, ὥςτε πολὺ ἂν δικαιά- 
ἕερον ἐχείνοις ,τοῖς γράμμασιν ἢ 
τούτοις πιστεύοιτε, ubi ἐκείνους, 
licet ad nomen proxime prae- 
gressum spectet, (amen ea de- 
nofat, quae ab hac causa sint 
alieniora, Cicero pro Muren. 
δ, 3I. Atqui ex veterum 
rerum monumentis vel ma- 
Ximum bellum populum 
Romanum cum Antiocho 
gessisse vides, cuius bel- 
li victor L. Scipio, parta 
cum Publio fratre gloria, 
quam laudem ille Africa 
oppressa cognomine ipso 
prae se ferebat, eandem 
hic sibi ex Asiae nomine 
assumpsit, ubi cur L. Scipio 
hie dicatur, apparet δ΄ verbis 


* 











Statuit subaudiendum 





"Lot τσὶ 


PHAEDRUS. 


'29 


| - , y , " 
πρότερον TOU σώματος ἐπεϑύμησαν ἢ τὸν τρύπον ἔγνω- 
σαν xci τῶν ἄλλων οἰχείων ἔμπειρον ἐγένοντο, ὥςτε 
ἄδηλον αὐτοῖς, “εἰ ἔτι τότε βουλήσονται φίλοι εἶναι, 


ἐπειδὰν τῆς ἐπιϑυμίας παύσωνται" 


- ^ U - 
τοῖς δὲ μὴ ἐρῶσιν, 


οἱ xci πρότερον ἀλλήλοις φίλοι ὄντες ταῦτα ἔπραξαν, 


' ἄδηλόν, αὐτοῖς, εἰ ἔτι] Sic. Bodl, aliique permulti. v. ἄδη-- 


λον, εἰ ἔτι αὐτοῖς. 


praecedentibus: cur Asiati- 
cae nationes atque ille ἃ 
tehostis contemnitur. Pro 
Muren. $. 19. Haec fides at- 
que haec ratio pecunia- 
rum, quae Romae, quae in 
foro versatur, implicita 


estcumillispecuniisAsia- 


ticis etcohaeretí;ruere il- 
lanonpossunt,uthaecnon 
eodem labefactata motu 
concidant, uhi orator haec 
dicit, quae Romae sunt ideoque 
propiora atque graviora esse cogi- 
tantur. Sed nolumus plura cu- 
mulare: sufficiet causam et ra- 
tionem ostendisse, qua hunc 
usum miti existimamus,  Cete- 
rum ἃ vero aberravit Hein- 
dorfius, qui ad ὑπερορᾶσϑαι 
esse σὲ 
pronomen. Quam sententiam 
recte redarguit Haenischius. 
Αι hoc loco, inquit, ὑπερορᾶ- 
σϑαιν vel 6 ελεῖσθαι non puer, 
sed ii dicantur, qui eius con- 
suetudine utuntur, sive: οὗ μὴ 
ἐρῶντες, necesse esf. Nam pue- 
rum ab amicis adiuvari, ab 
aliis contemni etiam amatores 
existimabant, sed ilud ἐπὶ τῇ 
αὑτῶν βλάβη γίγνεσ ϑαι putabant. 
Non amantes coníra censent 
sibi quoque ab amicis pueri ali- 
quam utilitatem allatum iri, ** 
EK. Καὶ μὲν àj — ἐπεϑύ- 
μῆησαν ἡ τὸν τρόπον ἔγνω- 
σαν] Aoristus de eo dicitur, 
quod solet identidem repente et 
ex vestigio fieri. v. Phaedon. p. 
“ὃ. D. Gorg. p. 484. A. 511. D. 
p. 924. E. p. 525. A, Protag. p. 
342. D. Reip. VHI, p. 550. B. 
551. A. 560. A. B, C. 566. E. 


infra p. 251. B. p. 254. A. B. 
€. D. p. 256. C. Sophocl, 
Oed. Col. 658. 691. Vid. Vi- 
ger. p. 208, ibique Herm. 
καὶ τῶν ἄλλων οἰκείων 
h. e. ac praeterea res eo- 
rum domesticas. Male enim 
olim Astius aliique mores 
pueri intelligendas censuerunt, 
quas iam per τὸν τρόπον de- 
signari quis est quin videat? 
Quod vero x«i τῶν ἀλλων inter- 
pretati sumus ae praete- 
rea, de hoc Graecismo praeter 
Astium ad h. l, conferas velim 
Apolog. Socr. p. 36. B. Sym- 
pos. p. 191. B. p. 216, E. Gorg. 
p. 413. C. p. 480. D. Phaedon. 
p. 110. E. Reipubl X. p. 
618. A. ibique annot. Eurip. 
Med. v, 298. Aristoph, Ran. 
v. 1195.  Lucianea collegit et 
illustravit Fritschius Quaest, 
Luciann. p. 54 Sd. — ἐπει- 
δὰν v. ἐπ. παύσωνται, vide- 
licet quia nec mores nec ratio- 
nes privatas eorum noverunt, 
P. 233. ταῦτα ἔπραξαν] 
h. e. consuetudine usi suut. 
Proxima sic iungas: οὐκ εἰχὸς 
ταῦτα, ἐξ ὧν dv εὖ πάϑωσιν, 
h. e. unde hauserint voluptatem, 
ἐλάττω αὐτοῖς τὴν φιλίαν ποιῆσαι. 
In quibus quid insit obscuritatis, 
equidem non perspicio. ^ Hoc 
unum fortasse observandum, de 
quo monuit Heindorfius, 
quanquam is ceteroquin loci sen- 
entiam paullulum obscuravit, 
αὐτοῖς post τοῖς μὴ ἐρῶσιν àbiün- 
danter inferri. Quod ne prae- 
ter usum et consuetudinem fa- 
ctum esse opineris, conferas ve- 
lim anuot. ad Sympos. p. 195, 


253 


30 PLA ATONIS 


οὐκ ἐξ ὧν ἂν εὖ πάϑωσι ταῦτα εἰχὸς ἐλάττω τὴν 
φιλίαν αὐτοῖς ποιῆσαι, ἀλλὰ ταῦτα μνημεῖα καταλει- 
φϑῆναι τῶν μελλόντων ἔσεσϑαι. Cap. ὙΠ]. Καὶ μὲν 
δὴ βελτίονί σον προφήχει γενέσϑαν ἐμοὶ πειϑομένῳ ἢ 
ἐραστῇ. ἐκεῖνοι μὲν γὰρ xci παρὰ τὸ ἡβέλτιστον T T6 
λεγόμενα, χαὶ τὰ πραττόμενα ἐπαινοῦσι, τὰ μὲν δὲε- 
διότες, μὴ ἀπέχϑωνται, τὰ δὲ χαὶ αὐτοὶ χεῖρον διὰ 
τὴν ἐπιϑυμίαν γιγνώσκοντες, τοιαῦτα γὰρ ὁ ἔρως ἐπι- 
δείκνυται" δυςτυχοῦντας μὸν ἃ μὴ λύπην τοῖς &A- 
λοις παρέχει ἀνιαρὰ ποιεῖ νομίζειν" εὐτυχοῦντας δὲ 
xci τὰ μὴ ἡδονῆς ἄξια παρ᾽ ἐχείνων» ἐπαίνου ἀναγχά- 
ξει τυγχάνειν. ὥρτε πολὺ μᾶλλον ἐλεεῖν τοῖς ἐρωμένοις 
ἢ ζηλοῦν αὐτοὺς προρήκει. ἐὰν δ᾽ ἐμοὶ πείϑη, πρῶ- 
τον μὲν οὐ τὴν παροῦσαν ἡδονὴν ϑεραπεύων συνέ- 


P. 233. B. ἐλεεῖν τοῖς ἐρωμένοις Steph. τοὺς ἐρωμέ- 
vovc, cuius lectionis in tribus mss. Bekkeri vestigia sunt conspi- 
cua; ceteri omnes dativum praebent. 


A. ad Gorg. p. 482. D. ibique 
Heindorfium, Dein post 
ἀλλὰ liquet &ixog denuo intelli- 
gendum relinqui. . Pro. μνημεῖα 
-- τῶν μελλόντων Fata gui Heind, 
coniecíabat σημεῖα — τῶν μι. ἔσ. 
Quod. commentum qui .reiece- 
runt, Astius et Haenischius, 
vereor ut et ipsi veram loci in- 
terpretationem | 
Mihi ille simpliciter explicandus 
videtur sic: monumenta, un- 
de de futuris conieeturam 
capere liceat. | Germanice 
dixeris: Denkmàler für die 
Zukunft. Mox C. ταῦτα γάρ 
ἔστι φιλίας πολὺν χρόνον ἐσομέ- 
φὴς τεχμήρια. 

ἐμοὺ πειϑομένῳ ἢ ἐρα- 
στη] Breviter. dictum . pro: εἰ 
ἐμοὺ πείϑοιο, ἢ γίγνοιο, εἰ πεί- 
ϑοιο ἐραστῇ. FrustraLentzius 
μᾶλλον ante πειϑομένῳ excidisse 
suspicatus est. De coniunctione 


verborum τά τὲ λεγόμενα καὶ 
τὰ πραττόμενα νίυνα notavit 
Boisson. ad Philostrat. He- 


roic. p. 416. Dein τὰ μέν — 


iunvestigaverint. 


τὰ δέ, utsexcenties, est: par- 
tim — partim, 

B. εὐτυχοῦντας δὲ xal 
τὰ μὴ ,519. -- τυγχιίνειν] 
Post εὐτυχοῦντας δὲ quum sic 
procedere deberet structura: x«i 
τὰ μὴ ἡδονὴς ἄξια ἐπαινεῖν &ray- 
χάζει, quo: rotundior exeat pe- - 
riodus, subito «convertitur ora- 
tio, ut εὐτυχοῦντας haberi pos- 
Sit pro accusativo  absoluto.** 
Heindorf. 

ὥςτε πολὺ μᾶλλον ἐλεεῖν 
τοῖς ἐρω μένοις ἢ ζηλοῦν 
αὐτοὺς προςφήκει] Sic libri 
optimi atque. plurimi pro eo, 
quod vulgo legebatur, τοὺς ἔρω-. 
μένους, Sententia haec est: 
Quocircaineos,quiaman- 
tur, multo potius conve- 
nit, ut eorum miserearis, 
quam uí iis invideas. Mi- 
rifice de hoc loco hallucinatus 
est Asítius, qui post multas 
verborum ambages. tandem eo 
devenit, ui τοὺς ἐρωμένους sive 
τοῖς ἐρωμένοις delendum opine- 
tur. Verbum προφήκεν τινί, ὁ ἃ- 














PHAEDRUS. $1 


σομαΐ Got, ἀλλὰ καὶ τὴν μέλλουσαν ὠφέλειαν ἔσεσϑαι, 
οὐχ ὑπ᾽ ἔρωτος ἡττώμενος, ἀλλ᾽ ἐμαυτοῦ χρατῶν, οὐδὲ 
διὰ σμιχρὰ ἰσχυρὰν ἔχϑραν ἀναιρούμενος, ἀλλὰ διὰ 
μεγάλα βραδέως ὀλίγην ὀργὴν ποιούμενος, τῶν μὲν 
ἀκουσίων συγγνώμην ἔχων, τὰ δὲ ἑχούσια πειρώμενος 


ἀποτρέπειν" ταῦτα γάρ ἐστι φιλίας πολὺν χρόνον ἐσο- 


μένης τεχμήρια. Εἰ δ᾽ ἄρα σοι τοῦτο παρέστηχεν, ὡς 
οὐχ οἷόν τε ἰσχυρὰν φιλίαν γενέσϑαι, ἐὰν μή τις ἐρῶν 


" τὶ D el MATS CUM 1 Bild. ^ 
τυγχᾶνῃ, ἐνθυμεῖσθαν χρὴ, ort οὔτ᾽ ἂν τοὺς υἱεῖς πεοὶ Ὁ 


πολλοῦ ἐποιούμεϑα οὔτ᾽ ἂν τοὺς πατέρας καὶ τὰς μη- 
τέρας, οὔτ᾽ ἂν πιστοὺς φίλους ἔκεχτήμεϑα, οἱ οὐχ ἐξ 
ἐπιϑυμίας τοιαύτης γεγόνασιν, ἀλλ᾽ ἐξ ἑτέρων ἐπι- 
τηδευμάτων. "Ert δέ, εἰ χρὴ τοῖς δεομένοις μάλιστα 
χαρίζεσϑαι, προρήχενι καὶ τῶν ἄλλων μὴ τοὺς βελτί- 


D. προςήκει χαὶ τῶν ἄλλων μὴ" T. B.] Bekkerus cum plu- 
rimis. mss. τοῖς ἄλλοις. Sed Bodl. et Bekker, G. τῶν ἀλλών, quod 


unice verum. 


dits.convenit in aliquem, 
illustravit Heindorf. ad Gorg. 
8. 18. et ad Phaedon. $. $4. 

€. οὐδὲ διὰ σμικρὰ log v- 
ρὰν ἐχϑρὰν ἀν. Oppositionis 


ratio postulabat: οὐ διὰ σμικρὰ" 


ταχέως ἰοχυρὰν ἐχϑρ. &v, 

σοὶ τοῦτο παρέστηκεν] 
Παρίσταταί uo:, ut formula 
Germ. es tritt mir etwas vor 
die Seele, dicitur de cogita- 
tionibus cuiuscunque generis, 
inprimis: de suspicione et metu, 
animum subeuntibus; vide quos 
in hanc rem laudavimus ad 
Phaedon. p. 58. E. Deinde sin- 
gulis disiunctionis membris ὧν 
infertur, quo magis ea a se in- 
vicem discernantur: cuius usus 


"exempla nec apud Lysiam rara 


sunt, v. c. Orat, De Olea 
Sacr. p. 93. ed. Brem. za«íro, 
ταῦτα μὲν μετρίως ποιῶν, ἀλλὰ 


μὴ προϑύμως, οὔτ᾽ ἂν “περὶ qu- 


"γῆς; oUr^ ἂν περὲ τῆς ἄλλης οὐ- 


σίας ἠγωνιζόμην. In. Eratosth. 
p. 81. ὅτι οὔτ᾽ ἄν ἐκεῖνα δύναιν- 
τὸ ποιεῖν) μὴ ἑτέρων ουμπρατ- 


τόντων, οὔτ᾽ «y νῦν ἐπεχείρησαν 
ἐλθεῖν. Accus, Agorat, p. 110. 
καὶ οὔτ᾽ ἂν ,᾿᾿ϑηναίων οὐδένα 


-ἀπώλευας, οὔτ᾽ ἄν αὐτὸς εἰς τοι-- 


οὐτοὺυς χινδύνους κατέδτης. ΡΙα- 
tonica laudavimus δὰ Apolog. 
Socrat. p. 62. Sympos. 'p. 90. 
D. "Eve δέ, "εἰ χρὴ τοῖς 
δεομένοις —]. Argumentatur 
in hunc fere modum. Si opor- 
tet in amore iis maxime grati- 
ficari, qui summo eius deside- 
rio capti tenentur (τοῖς δεομιέ- 
γος), consentaneum esí etiam 
ex iis qui non amanf illos ma- 
xime beneficiis ornandos esse, 
qui -sint maxime inopes, non 
qui optimi esse videantur: quip- 
pe isti maximis malis liberati 
plurimum nobis habebunt gra- 
tiae. Proinde etiam ad epulas 
privatas non amicos vocare par 
est, sed eos qui id valde cu- 
piant atque satietate indigeant. 
At vero res longe secus habet, 
Nam non iis debemus gratificari, 
qui alicuius rei desiderio maxi- 
me íeneantur, sed illis. potius, 


“τοῖς μαλισζα 


91 


PLATONIS 


στους, ἀλλὰ τοὺς ἀπορωτάτους εὖ ποιεῖν" μεγίστων 
γὰρ ἀπαλλαγέντες xaxov πλείστην χάριν αὐτοῖς εἴσον-- 
ται. καὶ μὲν δὴ xoi ἐν ταῖς ἰδίαις δαπάναις οὐ τοὺς 
φίλους ἄξιον παρακαλεῖν, ἀλλὰ τοὺς προφαιτοῦντας 
xci τοὺς δεομένους πλησμονῆς" ἐχεῖνον γὰρ χαὶ ἀγα- 
πήσουσι καὶ ἀχολουϑήσουσι xci ἐπὶ τὰς ϑύρας ἥξουσιν 
χαὶ μάλιστα ἡσϑήσονταν χαὶ οὐχ ἐλαχίστην χάριν εἴς 
σονταὶ χαὶ πολλὰ ἀγαϑὰ αὐτοῖς εὔξονται. ἀλλ΄ ἴσως 
προφήχει οὐ τοῖς σφόδρα δεομένοις χαρίζεσθαι, ἀλλὰ 
ἀποδοῦναι χάριν δυναμένοις" οὐδὲ τοῖς 
ἐρῶσι μόνον, ἀλλὰ τοῖς TOU rt; ματος ἀξίοις " οὐδὲ 
ὅσοι τῆς σῆς ὥρας ἀπολαύσονται, ἀλλ᾽ οἵτινες πρϑ- 
σβυτέρῳ γενομένῳ τῶν σφετέρων ἀγαϑῶν. μεταδώσου-: 
σιν" οὐδὲ οἱ διαπραξάμενον πρὸς τοὺς ἄλλους. φιλο- 


TOV 


,ἄλλοις originem duxerit. 


, 


καὶ μὲν δὴ καὶ ἐν ταῖς ἐδ.1 Bekkero μὲν est suspectum. 
E. οὐδὲ toig ἐρῶσν μόνον͵ Plurimi libri, inter quos est 


Bodl. , 29029004 exhibent, 
(10001. 


Astius nuper legendum coniecit προς- 


P. 234. χρόνον σπουδάζουσεν] Steph. malebat σπουδά-- 


govotr, probante Heindorfio. 


qui gratiam referre queaní etc. 
Vides ita omnia. perspicua esse 
aique. manifesta. — Quod 
aliter evenit, uhi cum codd. 
plurimis τοῖς ἄλλοις legeris, 
Nam ita τοῖς ἄλλοις quum non 
possint alii esse quam non 
amantes, nemo est quin facile 
sentiat antea oppositionis rá- 
fionem hoc fere exigere atque 
flagitare: Ἔτι δέ, εἰ τοὺς ἐρω- 
μένους χρὴ v. δ᾽ μι y. Cuius- 
modi oppositionem revera habet 
ἄλλων, quandoquidem οὗ 
δεόμενον μάλιστα χαρίζεοϑιαν in- 
telliguntur | amantes. . Accedit, 
quod orator exponit, quid pue- 
rum facere oporteat, -non quid 
a ceteris- debeat fieri. Nec vero 
obscurum est, unde lectio τοῖς 
Quum 
enim grammatici non viderent, 
quorsum αὐτοῖς, quod subsequi- 
tur, esset referendum, continuo 
huic malo scilicet ita mederi 


longe 


studuerunt, ut genitivum τῶν ἄλ-- 


λων in dativum commutarent, 
qui cum προςζήκεν Parit. 
At enim vero bac mutatione 


neutiquam opus erat. Nam pro- 
nomen refertur ad subiectum in- 
definitum, quod latet in verbis 
zo" χαρίζεσθαι εἰ mgpognate εὖ 
ποιεῖν, ita quidem, uf de pue- 
ris esse cogitandum res ipsa de- 
claret. Sic αὐτὸς saepius poni- 
tur, etiamsi subiecti mentio an- 
tea non disertis verbis facta sit. 
Euthydem. p. 273. €. οἵω τὲ δὲ 


E ποιῆσαι δυνατὸν εἴναν αὐτὸν 


αὑτῷ βοηϑεῖν ἐν τοῖς “δικαστηρίοις, 
ἄν τις αὐτὸν ἀδικῇ, ubi αὐτὸν 
infertur perinde ac si antea di- 
ctum. esset. τινὰ δυνατὸν εἶναι. 
Alia notavimus Gorg. p. 520. 
C. Reipubl. I. p. 347. C. IX. p. 
588. B, ubi vid. annot. Atque 
haec si recte observavimus, quo 
iure Heindorf. οὗτοι pro αὖ- 
voig maluerit, sponte intelligitur. 











mc D RUE amc. 


-—D " 


3 Bekkerus tenuit. - Bodl, éóum optimis Ἴσως μὲν οὖν lobo. 


PHAEDRUS. 33 


zs LA AM 4) Á ἐλ δὰ , ^ ei 
τιμήσονται, ἀλλ᾽ οἵτινες αἰσχυνόμενοι πρὸς ἅπαντας 


- σιωπήσονταν" οὐδὲ τοῖς ὀλίγ ον. χοόνον σπουδάζουσιν, 


ἀλλὰ τοῖς. ὁμοίως διὰ παντὸς τοῦ βίου φίλοις ἐσοιιέ-: 
γόιφ᾽ οὐδὲ οἴτινες παυόμενοι τῆς ἐπιϑυμίας ἔχϑρας 
πρόφασιν ξητήσουσιν, ἀλλ᾽ οἱ παυομένης τῆς ὥρας, 
τότε τὴν αὐτῶν ἀρετὴν ἐπιδείξοντώι. Σὺ οὖν τῶν fec 
εἰρημένων μέμνησο, καὶ ἐκεῖνο ἐνθυμοῦ, ὅτι τοὺς μὲν 
ἐρῶντας οἱ φίλοι νουϑετοῦσιν ὡς ὄντος καχοῦ τοῦ ἐπι- 
τηδεύματος, τοῖς δὲ μὴ ἐρῶσιν οὐδεὶς πώποτε τῶν οἱΞ 
κείων ἐμέμψατο ὡς διὰ τοῦτο κακῶς βουλευομένοις 
περὶ ἑαυτῶν. 

ip. IX. Ἴσως μὲν οὖν ἂν ἔροιό με, εἰ ὥπασί 
σοι παραινῶ τοῖς μὴ ἐρῶσι χαρίζεσϑαι. ἐγὼ δὲ oipa 
οὐδ᾽ ὄψι τὸν ἐρῶντα πρὸς SIT. ὃς χελεύειν τοὺς 


παυδμένης τῆς ὧρ ἄς] Sic Flor. g. suffragante Ficino; Ce- 
ieri libri omnes παυσάμενοι. y. annot. 

B. Ἴσως μὲν οὖν ἄν] V. Tos ἂν οὖν ἰροιϊο, quod étiam 
Alii τοὺς 
οὖν ἄν ἔροιο, diae prono alveo fluit ἴσως qi» oU» ἄν, quod exstat 
in Vind. 4. i 


BE. $24 dai τὰς ϑύρας B. gubouérqs τῆς 0 gs] 





ἥξουσι] Proverbialis dictio de 
egenis et mendicis. v. ad Reip. 
M. p. 364. B; Vl. p. 489. B. 

—&4Ai ἔσως προςήκει 
Ἴσως iia cum Attica urbanitate 
usurpari pro certo; profectio, 
sane, a multis observatum est. 
Astius laudat Loéell, ad 
Xenoph. Ephes. ji 188. iam ab 
Heiudorfio citatum, Schae- 
ferum ad Long. p. 397. et 
&ua ad Legg. »- AS. biusu; 

JP. 234. οὐδὲ ói διάπρω- 
ξάμενον dui negotio suo; 
peracto, i. e. cupiditate exple- 
ta. Notus est liic pédiysog, de 
quo conferas Sympos. p. 181. 
B. Xenoph. Sym. IV..18. 
Plutarch. Alcib. p. 210. E. 
al. Ha etiam iufra p. 256, €. 
Nec multum abludit Euripid; 


Helen, V. 20. Ζεὺς »3 δόλιον 
εὐνὴν BAR S ὑπ᾽ αἰετοῦ δίω- 
μα φεύγων. 


Plat, Opp. Vel. Iv. P. I. 


Boeckhius Ep 


Vulgo 7 παυσάμενον τῆς ὥρας; quod 
nibili est. taque Heindor- 
fius olim. scribenduni putavit 
Tta vac μένω s postea & 101 vod κενοὶ 
reponéndum. coniecit. Contra 
Astius olim πιοάμενοι edidit : 
quod comimentufh ipse postea 
reprobavit in| Obss. δὰ Trans, 
Gerui. p. 201; ubi hauc Bropo-. 
suit. emendationem: οὐδὲ orri- 
γὲς παυομένῳ τῆς ὡράς ἔχϑρας 
πρόφασιν ζητήσουσιν» ἀλλ᾽ E» 
zt Voc uévol τῆς ἐπιϑι μίας dóté 
τῆν, αὐτῶν. ἀρετὴν ἐπιδείξον ται, 
Sed audacior est παδὲ ferborum 
irauspositio ; quam ut omni ex 
parte | probari — queat. Itaque 

x lenens. a. 
1908. n. 117. p. 185... reiecío 
etiam Heindorfii commento 
dnol«voduéroi, quant formam ne 
üsitatam quidem fuisse monet, 
scribendum censuit ἐπαυράμενοι 
τῆς ὥρας, d. e. καρπωσάμενοι, 


a 


34 


PLATONIS 


C ἐρῶντας ταύτην ἔχειν τὴν διάνοιαν. οὔτε γὰρ τῷ λό: 
γῷ λαμβάνοντι χάριτος ἴσης ἄξιον, οὔτε σοὶ βουλομέ- 
νῷ τοὺς ἄλλους λανϑάνειν ὁμοίως δυνατόν" δεῖ δὲ 
βλάβην μὲν ἀπ᾿ αὐτοῦ μηδεμίαν, ὠφέλειαν δὲ ἀμφοῖν 


γί ἰγνεσϑαις 


"γὼ μὲν οὖν ἱκανά μοι νομίζω τὰ εἰρημένα" εἰ δέ 
τι σὺ ποϑεῖς, ἡγούμενος παραλελεῖρϑαι, ἐρώτα. 
1 σοι φαίνεται, ὦ “Σώκρατες, ὁ λόγος; οὐχ ὑπερ- 
φυῶς τά τε ἄλλα καὶ τοῖς ὀνόμασιν εἰρῆσϑαι; 


€. τῷ λόγῳ à 


΄ 


αμβ «vovri] V. τῷ λαμβάνοντι. Sed Bodl, 


cum permultis aliis τῷ λόγῳ À., quod cum Bekkero recepimus, co- 
dicum auctoritati aliquid tribuentes. 
εἰ Oé 14 σὺ noO eig] Vett, editt. εἰ δέ τι σὺ ὑποϑῆς. Ali- 


comparatis locis Herodoti 
VIE. 158. Thucyd. Il. 53, A n- 
docid. 'De Red. T. IV. p. 
15. ed, Reisk. et Suidae s. v. 
ἐπαύρασϑαι. Sed nec haec ratio 


omnium satisfecit — desideriis, 


Quocirca lacobsius ad Achill. 


Tat. p. 544. 7evodgerot τῆς 
ὦρας legi voluit. His coniectu- 
ris omnibus nunc facile, opinor, 
carebimus, Nisi forte cum 
Astio facere volueris, qui utra- 
que lectione in unum confusa 
nuper scribendum censuit: z«u- 
σαμένης τῆς ὥρας. Nostram le- 
ctionem confirmat etiam Fici- 
nus, qui vertit: sed qui for- 
ma defloresceníte virtu- 
tem suamconstantiamque 
ostendent. Postulat eandem 
quod praecedit παυόμενοι τῆς 
ἐπιθυμίας, nisi forte membro- 
rum parilitatem nihili faciendam 
putaveris. Quod vero Astius 
censet, sequens τότε necessario 
παυσκμένης etflagitare, hoc quale 
sit, libere fateor me neutiquam 
intellizere. . An forte talia non 
sunt ferenda, quale est infra p. 
255. C. ὅδιαν χρονίζη — τότ᾽ 
ἠδὴ — ἔδυτε 


C. οὔτε γὰρ τῷ λόγῳ λαμ- 
βάνον τι -- Concedendum 


fuit librorum auctorifati, qui 
magna consensione istud λόγῳ 
tuentur. Nec sane deest com- 
r)0da loci interpretatio. Nam 
τῷ λόγῳ λαμβάνοντι est; ei qui 
rem cum rafione perpen- 


dit. Sententia totius loci haec 
esí: nam neque ei, qui rem 
recte aestimat, pari dignum 


gratia videbitur, si quis omni- 
bus sine discrimine gratificetur, 
neque tibi ipsi, quamvis cupias, 
ceteros latere licebit, quando- 
quidem omnes brevi sunüf audi- 
turi te omnium voluntati .lu- 
benter obtemperare.  ltaque ad 
λόγῳ λαμβάνοντι intelligas τὸ 
σὲ πρὸς ἅπαντας τοὺς ἐρῶντας 
ταύτην ἔχειν τὴν διάνοιαν, 6 
formula λόγῳ λαμβάνειν | confe- 
ras Sophist. p. 238. B. p. 249, 
D. Parmenid,. p. 135, E. Legg. 
L p. 638. C. X. p. 898. E. al. 
Fateor tamen mihi etiamnum 
suspectum esse istud λόγῳ, quum 
ad τῷ λαμβάνοντε facile ex 
praecedentibus . intelligitur τὴν 
χάριν: quod qui non intellige- 


bant locum utcunque emendare 


conati sunt, 


Τί σοι φαίνεταν — ὃ λό- 
γος:] Reip. 1. p. 328, E. τί σον 


φαίνεται τοῦτος Charmid, ἐμ." τέ 
N 


PHAEDRUS. 39 


S. . “4αιμονίως μὲν οὖν, ὦ ἑταῖρε, ὥςτε μὲ ἐχπλα- 
; yes zat τοῦτ᾽ ἐγὼ ἔπαϑον διὰ σέ, ὦ Φαῖδρε, πρὸς 
σὲ ἀποβλέπων, ὅτι ἐμοὶ ἐδόχεις γάνυσϑαι ὑπὸ τοῦ λό- 
yov μεταξὺ ἀναγιγνώσχων. ἡγούμενος γὰρ σὲ μᾶλλον 
ἢ ἐμὲ ἐπαΐειν περὶ τῶν τοιούτων σοὶ εἱπόμην, καὶ ἐπό- 











μδνος συνεβάχχευσα μετὰ σοῦ τῆς ϑείας aer elis. 
(411. LEisv* οὕτω δὴ δοχεὶ παίζειν; 


béado, 
κέναι; 


quot libri ὑποϑείς, Venet, 


Δοκῶ γάρ cov παίζειν xci οὐχὶ ἐσπουδα- 


Σ ποϑεῖς, quod cum Bekkero dedi. 
A i ad Theaet, p. 408. coni. εἰ δ᾽ 


ἔτει vv 00 ποϑεῖς. 


. gávvo 9a: ὑπὸ v. λ.] Sic Bodl, et 4. Vulgo γάννυσθαι, 


σοι νήσου $ venvíoxocg; Wu- 
thydem.- ὃ. 11. τί οὖν ἐφαίνοντό 
σοι (οἱ ἄνδρες); ubi vid. Hein- 
dorf. Je 411. Phileb. p. 21. E. 
τί δ᾽ ὃ συναμφότερος (βίος), ἐξ 
ἀμφοῖν ουμμιχϑείς; sc. σοὶ 
φαίνεται. Philemon. ad Athen. 
1V. p. 133. A. ἰχϑὺς τί σοι ἐφαί- 
Tt) iq00g; Lucian. ,Dial, 
Meretr. X. 3. τί σοι δοχεῖὶ ἡ ἐπι- 
στολή; H or&t. Epist. I. n. in. 
Quid tibi visa €hias, Bul- 
lati, notaque Lesbos, quid 
concinna. Samos, quid 
'"€roesi regia Sardes? 'Te- 
rent, Eun. 1L, 2, 43. . Sed 
quid videtur hoc tibi man- 
cipium? quae iem ad. Phile- 
bum: p. 53. laudavimus. — τά 
τὸ ἄλ λα, sc. τοῖς ῥήμασι. ν, 
Sympos. p. 198. B. Apol. p. 11. 
B. Mah annot, 


ἐδόκεις γάντοϑια ιν] 
Mea ad nomen Phaedri. Ce- 
terum γχάνυοϑαϊν cur scribendum 
sit, neque z«rrvoO«, subtilissi- 
me nuper disputavit Herman- 
nus Praef, ad Sophocl. :'Antizon. 
ed. HL p. XX sqq. inprimis p. 
XXVI, Seriorum usus duplex 
7 Suscepit. v. Eustath. p. 199, 
1110. .9. 546. 30. Etym. M. 


85, 14. 221, 23. 589, 52. 629, 


44. conf. etiam Iacobsium ad 


Philostrat. Imagg. p. 9.. 31. p. 
11. 26. p. 47. 22. — μεταξὰ 
ἀναγιγνώσκων, inter le- 


geudum. v. ad Remp. 1, p. 
336. B. Apolog. p. 40. HB. 


ἐπαΐειν περὶ τῶν τοιού- 
τῶν] Frequens est locutio εἰ- 
δέναν περί τινος, ἐπαΐειν περί 
τινος.) *. T. À.-V. Menon. p. 31. 
B. p. 92. €. Gorg. p. 464, D. 
De Rep. X. p. 598. €. €riton. 
p.48. A. Heindorf. ad Hipp. 
Maior. p. 146. 


τῆς ϑεέίας κεφαλῆς} Bene 
Heindorfius: 9, ϑεῖος ad di- 
vinum refer furorem. Eurip. 
Hecub, v. 81. ϑεία “Ελένου ψυχά," 
Dictionem | posterioris Graecita- 
tis scriptores certatim adhibuisse 
praeter Berglerum ad Alci- 
phron. p.349, ed, Wagn. Astius 
ad h. EL docte demonstravit. 
Nec tamen huie viro docto as- 
senfimur post Eier interpunctio- 
nem removendam iudicanti.. Quod 
€ur ita síatuamus, patebit ex 
aunot. ad Euthypbron.. p. 13. D. 
p. 88. coll. ann. ad Phaedon. p, 
95. A. Ad δοχεῖ liquet intelli- 
gendum esse σοί. 


23* 


[S 
οι 


$6 PLATONIS 


QAI Μηδαμῶς, ὦ. “Ξώχρατες, ἀλλ᾽ ὡς ἀληϑῶς 
εἰπέ, πρὸς Διὸς φιλίου, οἴει ἄν τιν᾽ ἔχειν εἰπεῖν ἄλλον 
τῶν “Ἑλλήνων ἕτερα τούτων μείζω xci πλείω περὶ TOU 
αὐτοῦ πράγματος: i 

Cap. X. Tí δέ; xci ταύτῃ δεῖ ὑπ᾽ ἐμοῦ 
τὸ χαὶ σοῦ τὸν λόγον ἐπαινεϑῆναι, ὡς τὰ δέοντα 
εἰρηχότος τοῦ ποιητοῦ, ἀλλ᾽ οὐχ ἐκείνῃ μόνον, ὅτι σα- 
φῆ xci στρογγύλα χαὶ ἀχοιβῶς ἕκαστα τῶν ὀνομάτων 
ἀποτετόρνευται; εἰ γὰρ δεῖ, συγχωρητέον χάριν σήν, 
ἐπεὶ ἐμέ γε ἔλαϑεν ὑπὸ τῆς ἐμῆς οὐδενίας. τῷ γὰρ ῥη- 


:ΣΩ. 


εἰπεῖν ἄλλον τῶν 'EXA.] Sic codd. fere omnes, Male 
'Mox vulgo μείζω τούτων, quod codicum auctoritate 


E. 
Steph. ἄλλων, 


mutatum. 


P. 235. ^A, 


Pise ojósvíac] Ante Bekkerum 'séribebatur 


οὐδενείας , qui mutavit ex uno codice, in quo est οὐϑενίας. 


Μηδαμῶς, ὦ Σώκρατες! 
Int. οὕτω λέγε. Vide quae mul- 
ta id genus notavimus ad Me- 
nou. p. 25. Gerg. p. 497. B. 
Profagor. p 334. E. coll, p. 318. 
B. Reipubl. I. p. 334. D. et 350. 
E, Heindorfium ἐσπούδαχας 
intelligentem merito reprehendit 
Engelhardt. ad Lachet. p. 62. 
&íque iterum ad Meuexen. p. 248. 
De Iove qu2é», hoc est amicitiae 
praeside, vide praeter Astium 
ad h, 1. quae collegerunt Berg- 
ler. ad  Aleiphron. p. 243. 
Ruhnken. ad Tim. Gloss, p. 
193. Creuzer. ad Proclum T. 
I. p. 233. Eandem fermulam 
habes Eufhyphron. p. δὰ Ἢ 
ἀλλά uot εἰπέ, πρὸς «ριλίου. Gorg. 
p. 519, E. ἀλλ᾽ ὦ ἀγαϑιέ, εἰπέ, 
πρὸς quà fov. 

εἰρηκότος τοῦ ποιητοῦ] 
Ποιητὴς in universum de scri- 
ptore dictum illustravit Hein- 
dorfius ad h.l., laudato insuper 
Dorvillio ad Chariton. p. 289. 


Sic etiam infra p. 236. D. ac- 
cipiendum, Σερογγύλα, ut 


Lat. rotunda, rhetoribus di- 
tuutur^ quae omni ex parte 
elaborata sunt ac perpolita, de 
quo usu. conferunt. Lambin. 
ad Horat, Satyr. 11. 7, 86. et 


Ernesti Lexic. Techn. Gr. 
Rhet. p. 320. Nec ignofa sunt 
quae de verbis ἀποτορνεύειν et 
tornare disputavit Bentlei. 
ad Horat. A. P. v. 441, Verba 
καὶ ἀκοιβῶς, quae omittit Plu- 
tarch. de' Audit. p. 45. A. et 
Hermias p. 79. Cod. 407. fol. 
26, vers., Heindorfium 
Astiumque adeo offenderunt, 
ut ea omittenda  iudicaverint, 
In quo me quidem non habent 
consentientem, — Nam primum 
quidem quod adverbium ita ad- 
iectivis subiicitur, inm quo ma- 
xime haesit "Heindorfius, 
nou desunt alia eiusmodi exem- 
pla, in quibus nemo offenderit, 
Protagor. p. 352, C. χαλῶς 7t, 
ἔφη, οὐ λέγων, καὶ ἀληϑῆ. Phae- 
don. p. 19. D. καλῶς xat O95; 
λέγεις. Deinde καὶ ante ἀχριβῶς 
quidni recte interpretari liceat, 
et in universum, denique, 
ita ut postremo vocabulo quae 
antea singulatim indicata sunt 
éomprehendahiür? ? Denique ne- 
mo non sentiet, ne licuisse qui- 
dem x«i topi commode ἃ ci, 
ut adverbii usus evitari vix ac 
ne vix quidem. potuerit. 

P. 235. τοῦτο δὲ οὐδὲ αὐ- 
τὸν μην Avatar — íxa- 








PHAEDRUS. 34 


roux. αὐτοῦ μόνῳ τὸν νοῦν προρεῖχον, τοῦτο δὲ οὐδὲ 
αὐτὸν ᾧμην «Τ“υσίαν οἴεσϑαι ἱκανὸν εἶναι. καὶ δὴ οὖν 


μον ἔδοξεν : 


ὦ (φαῖδρε, εἰ μή τι σὺ ἄλλο. λέγεις, δὶς 


χαὶ τρὶς τὰ αὐτὰ εἰρηχέναι, ὡς οὐ πάνυ εὐπορῶν τοῦ 
πολλὰ λέγέιν περὶ τοῦ αὐτοῦ, ἢ ἴσως οὐδὲν αὐτῷ μέ- 
Aov τοῦ τοιούτου" καὶ ἐφαίνετο δή μοι νεανιεύεσθαι 
ἐπιδειχνύμενος, ὡς οἷός τε ὧν ταῦτα ἑτέρως τε καὶ 
ἑτέρως λέγων ἀμφοτέρως εἰπεῖν ἄριστα. 

qo AI. Οὐδὲν λέγεις, ὦ “Σώχρατες. αὐτὸ γὰρ τοῦ- 
το καὶ μάλιστα, ὁ λόγος ἔχει. τῶν γὰρ ἐνόντων ἀξίως 


δητορικῷ αὐτοῦ μόνῳὔ μόνον ΑΣΌΝΟΤ Flor. g. h. 
Vind. 1. Monacc., probante Astio, v. ad p. 253. D. 
4. ἴσως οὐδέν] In exemplo Steph, ἢ deest, 
A. αὐτὸ γὰρ τοῦτο] V. αὐτὸ μὲν γὰρ τοῦτο, quod solus 


Ven. X habet. 

ψὸν εἶνα !] Hoc vero puta- 
bam mec ipsum Lysiam 
existimare satis esse. 
Nam τοῦτο equidem nou ad τι 
δεόντα εἰρηκότος cum Astio 
retulerim, sed ad τὸ δητορι- 
xór, ut sententia baec sit: ar- 
bitrabar Lysiam. nou in una 
verborum. elegantia ponere ve- 
rae eloquentiae laudem, | sed 
etiam. sententiarum copiae et 
gravitati aliquid tribuere, Quod 
iamen longe aliter evenit, Enim- 
vero visus mihi ille. est adeo 


.exilis.et ieiunus esse, ut unam 
eandemque rem bis terve enun- . 


liaret, lam vero. sponte appa- 
rebit, quo iure Heindorf. et 


Ast, ἄν in his excidisse iudi- 


caverint, De formula, & μή x 
σὺ ἄλλο λέγεις. conferas. Rei- 
publ. IV. p. 430, B. εἰ μή τι σὺ 
“ἄλλο λέγεις. dhid. VL. p. 492. 
As εἰ μὴ ἔτ᾽ ἄλλο λέγεις τι οὐ. 
Gorg. p 462. B p. 513... C. εἰ 
quiae σὺ ἄλλο λέγεις. Cratyl. 
qe 427. D, ordine paullulum 
-muíaío: εἰ quj τὸ ἄλλο Κυαεύλος 
ὅδε λέγει. 


dj ἴσως οὐδὲν αὐτῷ μέ- 
Lov] vel quia fortasse hoc 
nihil euravit, v. Matthiae 


Q τὰ d). 


Gr. S. 564. coll. 8, 348. 


ἐπιδεικνύμενος, ὡς οἷός 
τὲ ὧν] Eodem modo ὡς cum 
participio infertur Xenoph. 
Anabas. 1. 5, 9. τὸ δὲ σύμπαν 
δῆλος ἦν Κῦρος ὡς (ita codd.) 
σπεύδων. Lysiae Orat. XI. ὃ. 
90. δῆλοι ἔσεοϑε 03 CI 4 50pntrot. 
Sóphoel; Aiac, 321, καὶ δῆλός 
ἐστιν. ὥς τι δυκοείων xexór. Quip- 
pe structura "verbor unm haee est: 
ἐπιδειχνύμενος ὡς οἷὸς τε ὧν ἀμι- 
φοτέρως ἄρεσεν λέγειν. ταὶ τὰς 
ἑτέρως χαὶ ἑτέρως λέγειν. Pro 
ταῦτα ne cum deiwortio 
ταὐτὰ corrigas, δεικτικῶς haec 
dici existimanda sunf, 


B. τῶν γὰρ ἐνόντων —] 
Nihil enim eorum prae- 
termisit; quae in ipso ar- 
gumento inerant, utdigne 
de iis diceretur. Mox a«- 
εἰρημένα | cohaerent 
ἄλλα. πλείω χαὶ πλείονος 
ἄξια τ qua- structura nihil est 
frequentius, Gorg. p. 01. A. 
οὐκ ἔχω παρὰ ταῦτα ἄλλα φάναι: 
Pbaelon. p. 107. A. οὔχοι"" — 
ἔχω net ταῦτα ἄλλο au λέγειν, 
61. p. 34. A. p. 80 ἢ. Lachet. 
in. Theaet. p. 156; A. Lysid, p. 
213.. C. De Republ, L yp. 337. 


cum 


38 PLATONIS 


ῥηθῆναι iv τῷ πράγματι οὐδὲν παραλέλοιπεν, Ogre 
παρὰ τὰ ἐχείνῳ εἰρημένα μηδέν᾽ ἂν mors δύνασϑαι 
εἰπεῖν ἄλλα πλείω χαὶ πλείονος ἄξια. 

Z0. Τοῦτο ἐγώ GOL οὐχέτι οἷός τε ἔσομαι ἀεὶ. 
ϑέσϑαι. παλαιοὶ γὰρ xod σοφοὶ ἄνδρες τε χαὶ γυναῖ- 
χες περὶ αὐτῶν εἰρηκότες xci yeyoeqóreg ^ 
t, ἐών σοι χαριζόμενος συγχωρῶ: , | 
. QAÀI. Ἵίνες οὗτοι; xoi ποῦ σὺ βελτίω τούτων 
ἀκήκοας; 4 

*Cap. ΧΙ. XO. Νῦν μὲν οὕτως οὐχ ἔχω εἰπεῖν" δῆ- 
λον δὲ, ὅτι τινῶν ἀχήκχοα, ἤ που Σαπφοῦς τῆς καλῆς, ἢ 
᾿Δνακρέοντος τοῦ σοφοῦ, ἢ καὶ συγγραφέων 1 τινῶν. πό- 
ϑὲεν δὴ τεχμαιρόμενος λέγω; πλῆρές πως, ὦ δαιμόνιε, 


μη δέν" 


πότε, 


ἄν ποτε δύνασϑαι). Bodl. ef multi alii; μηδένας 


C. πλῆρές πως] Ald. Steph, πλῆρές περ, Rerte libri mss. 


cum Bass, 1. 2, 


E, VIE. p. 506. B. Politic. p. 
295. D. E, Aristoph. Pac. v. 
110. Nubb, v.. 698. Lysistrat. v 

1t. αἰ. Mox C. παρὰ TOUT 
fv ἔχειν. εἰπεῖν ἕτερα "ri χείρω. 
P. 235, E, παρὰ πάντα ταῦτα 
ἄλλα εἰπεῖν", P. 2236. B. παρὰ 


τὴν ἐκείνου σοφίαν ἕτερον τι ποι-. 


χυλώτερο». 

C, Νῦν μὲν οὕτως —] sic 
Slatim, nulla praegressa. me- 
ditatione. Apte comparat-H ein- 
dorf. Theaet, p. 158. €. wr» 
οὕτως ἐν τῷ παρόντι. Legg. ΙΝ, 
p. 712. D. οὕτω νῦν ἐξαίφνης, 
Xenoph. Mem. HI. 6, 9. οὕτω 
yt ἀπὸ στόματος. Etiam sim- 
plex οὕτως ila ponitur Gorg. p. 
464, B. Sympos, 116. D. Infra 9. 
212. €. est vor 7 οὕτως. De 
Rep. |i. p, $89, D. rür 7€ οὔ- 
τως. De Repuut. Vil, p. 530, 
C. viv yt óptoot. Mox χαλὸς et 
οὐφὸς vulgaris est poétarum ap- 
pelatio. v. ad Beipubl, X. p. 
599. €. Συγγραφεὶς aufem quod 
üicuutur simpliciter prosae ora- 
tionis scriptores, alia huius usus 


exempla collegerunt :infpp. ad 
Thom. Mag. p. 813. et Hein- 
dorf. ad Plat. Lys. ὃ, 7. Ce- 
terum Socrates Menon. P. 81. 
A. ἀκήκοα γὰρ ἀνδρῶν τε καὶ γυ- 
γναικὼν σοφῶν περὺ τὰ θεῖα πρά-- 
γμάτα,γ quae nollem Astius 
dixisset ad huius loci similitu- 
dinem esse composita. ja 

πόϑεν δὴ τεκμαιρόμενος 
λέγω: Unde igitur coniiciens 
arbitror me haee ab. aliis acce- 
pisse?  Solere apud Platonem 
interrogationes ita medio. ser- 
moni interponi, multis demon- 
Stratum "exemplis est ad Sym- 
pos. p. 178, .D. 

Πλῆρές πὼς — τὸ στῆ- 
Ooc ἔχων] Istud πὼς est ne- 
scio quo modo, x Hoc igitur 
dicit: Pectore mihi nescio 
quo modo repleto sentio 
me alia praeter ista ea- 
que non deteriora posse 
dicere, Haec.est vis voculae 
πως, in quà deelaranda. A st, 
früstra laboravit, 

ἐξ ἀλλοτρίων βϑδν γατ- 





PHAEDRUS. τς 849 


τὸ στῆϑος ἔχων αἰσϑάνομαι παρὰ ταῦτα ἂν ἔχειν 
εἰπεῖν ἕτερα μὴ χείρω. ὅτε μὲν οὖν παρά γε ἐμαυτοῦ 
οὐδὲν αὐτῶν ἐννενόηχα, εὖ οἶδα, συνειδὼς ἐμαυτῷ ἀμα- 
ϑίαν. λείπεταν δή, οἴμαι, ἐξ ἀλλοτρίων ποϑὲν vaua- 
των διὰ τῆς ἀκοῆς πεπληρῶσϑαί με δίχην ἀγγείου" 
ὑπὸ δὲ νωϑείας αὖ χαὶ αὐτὸ τοῦτο ἐπιλέλησμαι, ὅπως 
τε χαὶ ὧντινων ἤκουσα. 

QI ᾿4λλ, ὦ γενναιότατε, χάλλιστα εἴρηχας. σὺ 
γὰρ ἐμοὶ ὧντινων μὲν χαὶ ὕπως ἤκουσας, μηδ᾽, ἂν 
χελεύω, εἴπῃς, τοῦτο δὲ αὐτὸ ὃ λέγεις ποίησον" τῶν 
ἐν τῷ βιβλίῳ “βελτίω τε xoi μὴ ἐλάττω ἑτέρῳ ὑποσχέ- 
σει εἰπεῖν, τούτων ἀπεχόμενος" xci σοι ἐγώ, ὥςπερ οἱ 
ἐννέα ἄρχοντες, ὑπισχνοῦμαι χρυσῆν εἰκόνα ἰσομέ- 


παρά γε ἐμαυτοῦ] V. ve, praeter fidem codicum fere 


omnium. 


D. ἑτέρᾳ, imooy£at«] V. ἕτερα ὑποσχέϑητε, quod Ven, $ 


tuetur. Bodl. ἑτέραν ὑπουσζχέσει. 
ceteri omnes, 


μάτων —] Respexerunt Ma- 
ximus Tyrius Diss, XXIV. 7. 
Themist. Orat, 1, p. I3. Plu- 
tareh. De Poét. Aud, p. 48. 
C. alii, Ceterum de poétis lo- 
quens iocose imitatur poétarum 
dictionem. 

D. ἑτέρᾳ ὑποοχέσεει ei- 
πεῖν Servavi librorum  seri- 
pturam, quamvis manifesto cor- 
Tupíam. Vide tamen nme ἕτερα 
verum sif, P. 234. E. οἴει ἄν 
τινα ἔχειν εἰπεῖν --- ἕτερα τού- 
τῶν μείζω καὶ πλείο.. P. 235. B. 
ὥςτε παρὰ τὰ ἐχείνῳ εἰρημένα 

ηδένα ἄν ποτε δύνασϑαι εἰπεῖν 
ἄλλα πλείω καὶ πλείονος «sw. P. 
286, B. Idem placuit Wexio 
Commentat, de loco mathem. in 
Plat. Menone p. 42. Maior est 
dubitatio de isto ὑποσχέοει, pro 
quo Stephanus aliique ὑπο- 
σχέϑητι., formam plane singula- 
rem, offerunt. Et Wex. qui- 
dem ὑπόσχες legendum putat, ut 
sensus sit: sustine dicere, 
in te recipe dicere, fac 
ipse periculum - dicendi, 


Etiam alii ἑτέρα. 


Sed ὑποσχέσευ 


Quod  profecíe non displicet. 
Nam quod Ast. arbitratur ὑπό- 
σχὲς fore sine, permitte, id 
neminem facile morabitur, La- 
fius nuper senteutiae suae ratios 


nem Wex, illustravit. ad So- 
phocl. Antigon. Vol. |f p. 
τὶ -— 19. 


ὥςπερ οἱ ἐννέα ἄρχον- 
τες] Muretus Varr. Lectt, 
VlH. 18. .,Novem archontes, 
quum magistratum inirent, pus» 
blice iurabant, se observaturos 
esse leges, neque passuros fidem 
suam donis  munueribusve cor- 
rumpi: si quis ipsorum secum 
fecisset, eum multae. nomine 
auream síatuam suam  peusu- 
rum esse, 4 Rem narrant Plu- 
tarchus Solon. p. 94. B. He- 
raclides Ponticus Fragm, 
Ll ed. Kóhl Suidas s. v. yov- 
on εἰκών. Phura Astius indi. 
cavit. — εἰκόνα ἐσομέτρη- 
TO», h. e. magnitudine et sta. 
fura parem. v. Dorvill. ad 
Charit, p. 314. Wyttenb. ad 


-"Eunap. p. 322 sq., ques etiam 


E 


26 


40 PLA'TONIS 
ronrov εἰς Δελφοὺς ἀναϑήσειν͵, οὐ" veniva v 
ἀλλὰ xci σήν. 


Am. Φίλτατος εἶ χαὶ ὡς ἀληϑῶς χρυσοῦς, ὦ 
(Ῥατδρε, δἰ με οἴει λέγεϊν, ὡς “Τυσίας τοῦ παντὸς ἡϊιάρ: 
τηκε, καὶ οἷόν τε δὴ παρὰ πάντα ταῦτα ἄλλα εἰπεῖν, 
τοῦτο δὲ οἴμαι οὐδ᾽ ἂν τὸν φαυλότατον παϑεῖν óvy- 
γραφέα. αὐτίκα περὶ οὗ ὁ λόγος, τίνα οἴει λέγοντα, 
ὡς χρὴ μὴ ἐρῶντι “μᾶλλον ἢ ἐρῶντι χαρίξεσϑαι,, πα- 
θέντα τοῦ μὲν. τὸ φρόνιμον. ἐγχωριάξειν, τοῦ δὲ τὸ 
&qoov ψέγειν, ἀναγχατὰ γοῦν ὄντα, εἶτ᾽ ἄλλ᾽ ἄττα 
ἕξειν λέγειν; ἀλλ οἶμαι, τὰ piv τοιαῦτ᾽ créa xe 
συγγνωστέα λέγοντι" χκαὶ TOV μὲν τοιούτων οὐ τὴν 
εὕρεσιν ἀλλὰ τὴν διάϑεσιν ἐπαινετέον, τῶν δὲ μὴ 

ἀναγ χαίων τὲ καὶ χαλεπῶν εὑρεῖν πρὸς τῇ δηνθέσει 
χαὶ τὴν εὕρεσιν, 


Cap. XII. AI. “Ξυγχωρῶ ὃ λέγεις" μετρίως γάρ ' 
μον δοχεῖς εἰρηχέναι. ποιήσω οὖν χαὶ ἐγὼ οὕτως" τὸ 


E. παρὰ πάντα ταῦτα] Ita codd. optimi, inter ὅν, est 
Bodl. pro vulg. παρὰ ταῦτα πάντα. 

τίνα οἴει χέγονταὶ)] Sic codd. fere omnes pro τί oit À 

P. 236. τὰ ut» τονε, ἐατέᾳ] Sic permulti libri. Vulgo 
τὰ μέντου T. 


Astius laudavit. — In proxi-  gumenía plane necessaria, sine 


p. 412. D. Protagor. 


mis χαὶ ὃς 279g; χρυηοὺς So- 
cratem apparet -festive. ludere 
atque iocari, respicientem .yide- 
licet... ad. hanc. Phaedri. respon- 
sionem. 


αὐτέκα περὶ οὗ ὃ λόγος] 
nelongeabeam;, ut statim 
exemplum afferam. v. Gorg. 
p. 359. K. 


Reip. I. p. 340. D. al. Ruhnk. 
ad. Tim. Gloss. p. 56. -Intpp. ad 
Gregor. . Corinth.. p. 416 . sq. 


Mox &«- post. participiün -illa- 
fum. est, nihilominus, ta- 
men; ut Gorg. p.527. D. Pro- 
tagor, p. 341. E. al. . Vide quae 
monuimus ad Pbhaedon. p.. 10. 
E. — τὰ μὲν τοφαῦτας ar- 


quorum commemoratione aliquid 
tractari prorsus | mequeat aut 
aliis persuaderi, 

. δῴσω σου ὑποτίϑεσϑαι 
h. e. iubebo te facere oratio. 
nis (uae argumentum, 

B. σφιρήλαίος ἐν Ὀλυμ- 
πίᾳ στάϑητιν͵ὔ͵ De re praeter 
Photium. Lex. 8. v. Κυψελει- 
jov couf, Pausan. V. 2, p. 
318, Aristot, Pol V. ll. 
Strabo VI. p. 980. C. coll. 
$42. B, iam ab Heindorfio 
leudati, | Ad eandem  spectaf 
Epigramma Analect. Brunck. 
Hl. p. 189. CXCHI. dirüc ἐγὼ 
20M σφυρήλατος εἰμὴ xolog- 

"Eis. εἴη Κυψελιδὼν yt- 
Mod Formulam χρυσοῦν τυνα 
Ds 








PHAEDRUS. al 


μὲν τὸν ἐρῶντα TOU μὴ ἐρῶντος μᾶλλον νοσεῖν δώσω 
σοι ὑποτίϑεσϑαι, τῶν δὲ λοιπῶν i ἕτερα πλείω καὶ πλείο- 
vog. ἄξια εἰπὼν τῶν “υσίου παρὰ τὸ Κυψελιδὼν avá- 
ϑημᾶ σφιφύήλατος ἐν λυμπίῳ στάϑητι. 


XQ. ᾿Βσπούδαχας, ὦ Φαῖδοε, ὅτε σου τῶν παι- 
δικῶν. ἐπελαβόμην ἐρεσχηλῶν σε, χαὶ οἵει δή μὲ ὡς 
ἀληϑῶς ἐπίχειρήσειν εἰπεῖν παρὰ τὴν ἐχείνου σοφίαν 
ἕτερόν τι σοἰκίλώξερον. 


QAI. Περὶ μὲν τούτου, ὦ φίλε, εἰς τὰς ὁμοίας 
λαβὰς ἐλήλυϑας. ῥητέον μὲν y«0 σοι παντὸς μᾷλλον 
οὕτως, ὅπως οἷός τε ti. ἵνα δὲ μὴ τὸ τῶν χωμῳδῶν 
φορτικὸν. πρᾶγμα ἀναγκαξζώμεϑα, ποιεῖν ἀνταποδιδόν- 
τὲς ἀλλήλοις, εὐλαβήϑητι, χαὶ μὴ βούλου us ἀναγχά- 
σαι λέγειν ἐχεῖνο τὸ εἰ ἐγώ, ὦ Σώκρατες, Σω- 
χράτην ἀγνοῷ, χαὶ ἐμαυτοῦ ἐπιλέλησμαι, 
αὶ ὅτι ἐπεϑύμεν μὲν λέγειν, ἐθρύπτετο 
δέ" ἀλλὰ. διανοήϑητι, ὅτι ἐντεῦϑεν οὐκ ἄπιμιεν, πρὶν 


fi. ἐρεσχηλῶν cr] Hane scripturam cum Bodl. 
alii Lans quum vulgo legatur ἐρεσχελῶν os. 
(0 €. ἕνα δὲ μὴ τὸ τῶν xcog.] Plurimi libri cum Bodl. hog 
loco δὲ omittunt. 

διανοήϑητιγ ὅτι] ᾿διαγοήϑητε ΒΟΗ͂Ι, Vat. 4Τ' et pr. H. ἃ]. 


non pauci 


' 


ἱστάναι. aureum aliquem 
ponere,. illustrarunt Hem- 


sSterhus. ad Lucian, Vol. I. 


p. 165. Bergler. ad Alciphron. 


T. L p. 175. Hoissonad. ad 
Philostrat. Her. p. 398 εἰ 399. 
Wolf, ad Demosth. Leptin. p. 
339. Weichert, de Horatii ob- 
frectataribus, Poétar. Lat. Reliqq. 
p.292, — σοφυρήλατος, mal- 
leo cusus, deinde solidus, 
gediegen, v. Ast. ad h. l. 


ἐρεαχηλῶν otc] bh. e 
πίων. Verbi usum illustrayimus 
ad Phileb. p. 172. De scriptura 
v. Pierson, ad Moer. p. 159. 
Ceterum. Photius Lexic, s. v. 
llaidizà p. 319, ed, Lips, legit 


' ἐρευχελήσων᾽ σε. 


ansam praebuisti, 


, ΄ 
σκρ)- 


Περὶ μὲν τούτου -- ἐλή- 
λυϑις]ῦ Proverbium ductum a 
lnctatoribus. Phileb. p. 13. D, 
ἀνιέναι εἰς τὰς ὁμοίας 2, ubi sup- 
pleudum λαβάς. 'Sophist. P. 231, 
dg] γὰρ ἧ παροιμία, τὸ τὰς 
ἁπάσας μὴ δάδιον εἶνας δμερεύ- 
γειν, Sententia haec est: Quod 
ad istud quidem attinet, 
iu parem reprehensioni 
quan- 
doquidem ibi item ora- 
tio habenda est. 


€. τὸ vov κωμῳδῶν] qui 
personas. in scenam introducun(t 
mutuis conviciis se invicem ]la- 


,cessentes ef male dieta male di- 


ctis rependentes, 
p. 228. A. et C. 


Respicit ad 


ie» 


42 PLATONIS 


ἂν σὺ εἴπης ἃ ἔφησϑα iv τῷ στήϑεν ἔχειν. ἐσμὲν δὲ 
μόνω iv ἐρημίᾳ, ἰσχυρότερος δὲ ἐγὼ καὶ γεώτερος, ἐκ 
δ᾽ ἁπάντων τούτων ξύνες ὅ σοι λέγω, χαὶ μηδαμῶς 
πρὸς βίαν Boviaid ie μᾶλλον ἢ ἑχὼν λέγειν. 

“2. ᾿Αλλ, ὦ μακάριε Φαῖδρε, γελοῖος ἔσομαι 
παρ᾿ ἀγαϑὸν ποιητὴν ἰδιώτης αὐτοσχεδιάζων περὶ τῶν 
αὐτῶν. 

QAI. Οἷσϑ' ὡς ἔχει; παῦσαν πρός. με Mile- 
πιζόμενος " σχεδὸν γὰρ ἔχω ὃ εἰπὼν ἀναγχάσω σὲ λέγειν. 

0. Μηδαμῶς τοίνυν εἴπῃς, 

o AI. Οὐκ, ἀλλὰ χαὶ δὴ λέγω. ὁ δέ μοι λόγος 
ὅρχος ἔσται. ὄμνυμι γάρ σον — τίνα μέντοι, τίνα 
ϑεῶν: ἢ βούλει τὴν πλάτανον ταυτηνί; , D μήν, ἐάν 
μὸν μὴ εἴπῃς τὸν λόγον ἐναντίον αὐτῆς ταύτης, μη- 


|. ἐσμὲν δὲ μόνω ἐν Pg] Pro δὲ codd. Σ DNO Florr. g, h. 
Vind. 3. 4. 1. «. et Monacc. ἐσμὲν γὰρ p., quod olim placuit, 
nunc non placet. Dein post μόνω vulgo piv inepte intrusum, quod 
libris 4112 DGNOT Flor. g. h. 9. Vindd. et Monacc, auctoribus 
cum Bekkero abiecimus. 


D. ὃ oov λέγω] Schneiderus ad Pind, Fragm. p. 7T. ed. 
Heyn. T. II. p. 12 sq. malebat ὃ v«& — In Menon. p. 76, D,, ubi 
versiculus item affertur, optimi codd. ὅ τοὺ λέγω praebent, quod 
vide ne hie quoque reponendum sit. Dein Bodl, ΠῚ GT Vind. 1. a 


D. ἐσμὲν δὲ uóvo] loco-  Iusiurandum praestiturus iuvenis 
samcomminandiformulam Hein- orationum  audiendarum  cupi- 
dorf. illustravit laudatis locis —dissimus — prae nimio studio 
Reip. I. p. 327. C. Phileb. p. incertus haeref, per quemnam 
16. A. ldem observat proxima — deum ipsi iurandum sit, usque 


sumpía esse e Pindaro. Menon. 


dum tandem ipsi platani suae in 
p. 16. D. ἐκ τούτων δὴ ξύνες ὅ 


mentem venit, cuius amoenita- 


τοῦ λέγω, ἔφη Πίνδαρος. v. tem supra p. 229. A. B. infor- 
Boeckh. ad Pindari Fragm.  matam vidimus. Loci elegan- 
1l. — πρὸς βίαν, vi coa- tiam imitatione — expresserunt 
cíus, I scriptores posteriores, de quibus 

παρ ἀγαϑὸν ποιητήν] post Abreschium Obss, Misc. 


sc. λόγων. Lysiam ita non sine Vol. X. T. IL. p. 212. monue- 


irrisione appellat. 

Ovx, ἀλλὰ καὶ δὴ λέγο] 
Ad Οὐκ ex μνυδορυθββὶβ  intelli- 
gas οὕτω ποιήσω, h. e. non ta- 
cebo, 
iius. Vide, si tanti est, annot. 
ad Protágor. p. 343. D. 

τίνα μέντοι, viva Qtov —] 


Nihil hoe usu frequen- 


runt interpretes ad Aristaenet. 
p. 632. 11. 2. Mox de nega- 
tionum eumulatione vide ann, 
ad Phileb. p. 19. B, ct quos ibi 
laudavi. 

E. Τί δῆτα ἔχων στρέ- 
φειυ;} Nostrates dixerint: Was 
hast du denn, dass du 50 


Sev μήτ᾽ Sayyehtiv, 


} 


ΦΑ͂Ι. Aye δή. 
x2. 
(QAI. Tov πέρι; 


σχύνης διαπορῶμαι, 





Ald. Bas. 1. 2. εἰ βούλει. 


spicari.. 
. gatum praeter alios tuetur Bodl. 


| gausweic hst? 


Arisío?ph. 
ΓΟ ΝΟΣ», w. 131. τέ ταῦτ᾽ ἔχων 


-«στραγγεύομαι; Ecclesiaz. v. 1143. 
ab δῆτα διατρίβεις ἔχων; Plura 
dabunt Ruhnk. ad Tim. p. 
258. Weiske de Pleonasm. p. 
106 sq., qui famen minus recte 
"ἔχων abundare statuunt, . Vide 
— Hermannum ad Viger, p. 117. 
Ceterum Aristoph. Acharn,. v. 
393. ví ταῦτα οτρέφει, τεχνάζεις 





φεσϑαι item de callida ac ver- 
᾿ βυία,  tergiversatione ^ accipien- 
ες dum. 

4 P.231. τοιαύτης ϑοίνης 
᾿ἀπέχεσ Oni] tali orationum 
M pabulo. abstinere. . Comparatio 
- -admodum frequens, vid, supra p. 
2 -821..B;..ad Remp. E. p. 354. A. 
e 0X, pe 57L, D, Valckenaer, 


PHAEDRUS, 


OE. μήτ᾽ ἐξαγγελεῖν Permulti libri ἐξαγγέλλειν, 


τε καὶ πορίζεις τριβάς:, ubi orgé-- 


43 


δέποτέ δοι ἕτερον λόγον μηδένα innen qois. ἐπιδεί- 


CQ. Βαβαί, ὦ μιαρέ, ὡς eU ἀνεῦρες τὴν &vdy- 
χὴν ἀνδρὶ, φιλολόγῳ ποιεῖν ὃ ἂν χελεύης. 


AL. Τί δῆτα ἔχων στρέζει; 
ΣΩ, Οὐδὲν ἔτι; ἐπειδὴ σύ γε ταῦτα ὀμώμοχας. 


δ ἂν ΓΕ »* T , X4 , , , ? u 
πῶς γὰρ ἂν οἷὸς T εἴην τοιαύτης θοίνης ἀπέχεσθαι; 
. . 


Οἷσϑ᾽ ovv ὡς ποιήσω ; 


o? 28, ᾿δγχαλυψάμενος, ἐρῶ, ἵν᾿ ὃ τι "pue. Ótc- 
δρώμω, τὸν λόγον, xci μὴ βλέπων πρὸς σὲ vm αὐ- 


pr. m. πρὸς βίας, quod apud poétas frequens, ἀποθήσει in Ari- 
stophane Brunckius non semel attrectavit, 

τίνας μέντοι, τίνα 9.1 Vett. editt. ziv μέντοι TUd, quod 
ex codd, emendatum, Dein Steph. perperam invitis codd, et editt. 
Hoc enim dioit: 
wvisne per. hancce platanum^? 
famen nolim ἢ tà βούλει, vel εἰ δὲ βούλει, Scriptum fjripee su- 


sed quid quaero? 
Ficinus: vel si vis, Unde 


αὐὰ yul- 


ad Theocrit. Adon.. p. 323. €. 
Ἐχκαλυψάμενος ἐρῶ] Cal- 
/^ lidus εἴρων sese simulat non si- 
ne nmnuagno pudore orationem 
suam. esse declamitaturum, quip- 
pe qui cum Lysia coram Phae- 
dro certamen sit initurus. Gel- 
lius N. A. XIX, 9. permií- 
tete mihi,. quaeso, ope- 
rire pallio caput, quod in 
quadam paàrum pudica ora- 
tione Socratem . fecisse 
aiunt. Hic igitur Socratem 
existimat propter impium. ora- 
lionis argumentum caput suum 
obvolvere; in quo Astium ha- 
bet. paene consentientem,. qui 
revera illud Socratem pudere eit, 
quod orationem de amore tan- 
quam insania mehtisque morbo 
-habiturus sit, quam  Lysianae 


231 


44 PLATONIS 


QAÀI.. 4éye μόνον, τὰ δ᾽ ἄλλα ὅπως βούλει 
ποίει, 

Cap. XIIL ΣῺΏ, "Myers δή, ὦ Μοῦσαι, ele óc 
ᾧδῆς εἶδος λίγειαι, εἴτε διὰ γένος μουσιχὸν τὸ «Διγύων 
ταύτην ἔσχετε ἐπωνυμίαν, ξύμ μοι λάβεσθε τοῦ μύ-᾿ 
ϑου, ὅν μὲ ἀναγκάζει ὁ βέλτιστος οὑτοσὶ λέγειν, ἵν᾽ 
ὁ ἑταῖρος αὐτοῦ χαὶ πρότερον δοχῶν τούτῳ σοφὸς 
εἶναι νῦν ἔτι “μᾶλλον δόξη. : . 

"Hv οὕτω δὴ παῖς, μᾶλλον δὲ μειρακίσχος, μάλα 
καλός. τούτῳ δὲ ἦσαν ἐρασταὶ πάνυ πολλοί: εἷς δέ 


P. 237. ταύτην ἔσχετε ἔπωνυ μ ἐανἹ] Venet; Z IN Vind, 


6. 7. inserto articulo τὴν ἐπ. 


B. μᾶλλον δὲ μειρακίοσκος] V. piti puqxlaxog add. 


ili opponat. ^ Recíe, opinor. 
conf. infra. p. 243. C. D. ; 
ἄγετε δή, o Μοῦσαι, 
Sententia* haec est: sive ob 
carminum genus λίγειαν 
auditis, sive propter mu- 
sicam Ligurümgentemhoc 
cognomen accepistis. Acu- 
fe tangit Lysiam. | Nam Musae 
λίγειάι, S. argutae, quod perpe- 
tuum est earum cognomen, ut ap- 
parebit ex Hymn. Hom. XVII. 1. 
Pindar, Olymp. IX..73. Stesi- 
chor, Fragm. 18. ed, Klein. Ar- 
'ehiloch. ap. Eustath. ad Iliad. α΄, 
p. 10. Aesch yl. Agam. v. 1148, 
Theocrit. Idyll. XXII 221. 
XV. 135. XVH. 113. VlIL 11. 
Virgil, Bucol. VII. 24. Horat. 
"Epist. H. 2, 90. coll. Valcke- 
naer, ad Adoniaz. p. 200, C., du- 
plicem. ob causam appellatae 
esse ponuntur, Ex quibus utrani- 
vis comprobaveris, facile aui- 
madvertas acerbum in Lysiam 
aculeum, Nam ubi eas ab ar- 
"guto carminum sono nomen 
illud accepisse sumserimus, pu- 
"tidum istud. acumen Lysiae' no- 
tabitur, cuius exemplum antea 
est ob oculos positum. Sin 
autem διὰ τὸ γένος μουσικὸν τὸ 
yin λίγειαν appellatae faerint, 
haud seio an inanis illa perstrin- 


silii: cur 


gatur loquacifas, quam iam p. 
235. A. satis acerbe tetigit. Vi- 
delicet genus. illa Ligyum vel 
Ligurum cantus stridore adeo 
delectata esse^ narrabatur, ut 
vel in ipsis proeliis a(que pugnis 
nonnisi dimidia pars armis ute- 
retur; altera fere  cantionibus 
operam daret, id quod Scho- 
liastes ad h. 1, et Hermias 
p. 84. memoriae: , prodiderunt. 
Neque euim hoc γένος gtovoizór 
τὸ “ιγύων ad canoros illos apud 
Ligures cygnos. cum Heinderfio 


'retulerim, de quibus I. H. Vos- 


sius Epist. Mythol. T. 11. p. 
98. ed, pr. in quo nullus est le- 
pos. Quocirca. invocatio haec 
Musarum  pleua est protervae 
irrisionis, ut quae huuc fere 
sensum babeat: Agite igitur, Ὁ 
Musae, sive vos ob acutum ar- 


.gutumque cantum sive ob stri- 


dulam loquacitatem. canorae ap- 
pellatae estis, adiuyate meam 
oratiouem, quam lie me iam 


-habere cogit, quo videlicet ami- 


cus ipsius Lysias, quem dudum 


"sapientissimum esse censuit, nunc 


me aemulum nactus suum etiam 
sapientior esse videatur. Mox 
quod olim scripsimus, ταύτην 
ἔοχετε τὴν ἐπωνυμίαν, eius con- 
nos .nuuc poeniteat, 









(jdm ea haereudum, 





ες acerba 


Περὶ 
λῶς βουλεύεσϑαει" 


»“ bs ͵ ΚΙ 4] , 
ἢ παντὸς ἁμαρτάνειν ἀνάγχη. 
ἊΣ , ἊΣ c T 3€ 
— dev, ὅτι οὐκ ἴσασι τὴν οὐσίαν ἑχάστου. ὡς οὖν εἰδό- 


PHAEDRUS. * 


40 


τις αὐτῶν αἱμύλος ἦν, ὃς οὐδενὸς ἧττον ἐρῶν ἐπεπεί- 
κει τὸν παῖδα, ὡς οὐχ ἐρῴη. χαί ποτὲ αὐτὸν αἰτῶν 
ἔπειϑε τοῦτ᾽ αὐτὸ, ὡς μὴ ἐρῶντι πρὸ τοῦ ἐρῶντος 
δέοι χαρίζεσϑαι. ἔλεγέ τε ὧδε" ; 
yróg, ὦ παῖ, μία ἀρχὴ τοῖς μέλλουσι xa- 
εἰδέναι δεῖ περὶ οὗ ἂν ἢ ἡ βουλή, 


τοὺς δὲ πολλοὺς λέλη- 


τες οὐ διομολογοῦνται ἐν ἀρχῇ τῆς enéjenó, προελ- 
ϑόντες δὲ τὸ εἰχὸς ἀποδιδόασιν" οὔτε γὰρ ἑαυτοῖς οὔτε 


΄ 


ἁπαλός, quod plurimi οὐ διοιίρεο libri, inter quos est Bodl L merito 


. omittunt. 


— €. παντὸς ἁμαρτάνειν V. ἅπαντος, quod ex ie opti- 
- hon cam Mox Bodl cum permultis aliis προςελϑόντες δέ. 


docebit aititat, ^ad Gorg. p. 
510. D. Phaedon. p. 97. ^. Ctr. 
Reisig. Coniectan. p. 177 sqq. 
Bremi ad Lysiae Oratt, Select. 
Excurs. H. p. 436 sq. Verbum 
συλλαμβάνειν cum genitivo rei 
constructum illustravit Hein- 
dorf. ad Phaedon. p. 82. E. 
conf. ad Sympos. p. 218. D. 
Tmeseos apud prosae orationis 
scriptores usum tetigeruut Bach. 
ad Xenoph. Symp Vlil. 17. 


᾿ Schaefer. ad bong. p. 411. 
. Melett. 


Crit. p. 68. anm. 7. 
Koen. et  Boissonad. ad 
Gregor. Corinth. p. 449. ed. 
Schae£ Lobeck. ad Phryn. 
p. 620. Hoc loco tanto minus 
quod tota 
haee oratio colorem habct plane 
poéticum. Quauquam neutiquam 
assentior Stephano et Hein- 
dortio, haec omnia ex poéta 
aliquo petita esse arbitrantibus. 
Ceterum hane Socratis oratio- 
nem Sic. maxime intelligemus, 
ut eum animadver(amus vulga- 
rem de amoris vi et natura se- 
qui sententiam, in quo non sine 
irrisione Lysiae ipsius 
exemplum  seeutus est. δία- 
tuit igitur amorem esse |li- 
Uidinem, quae siue boni *^- 


΄ 


"—— 


"nestique ratione unice ad cor- 


poris trahat voluptates. Quibus 
ità positis argumeutatur, eius- 
modi amorem iuveni, qui ame- 
tur, plane esse perniciosum, 
praesertim quum ον abducat a 
sapientiae studio, quo. maius 
quid graviusque hominibus con- 
lingere nullo. | modo. potuerit. 
Quae fuerit antiquarum gentium 
hoe in genere sentiendi ratio, 
exposuit Heusdius Init. Philos. 
Plat. T. 1. p. 104 8qq. 

B. ^H» οὕτω δὴ παῖς] 
»» Formula ἦν οὕτω; es war 
einmal, sic in narrationum 
printipio: frequentatur, Ari- 
stoph. Vesp. 1111. οὕτω ποεῖ 
ius xci γαλῆ, ubi vid. Schol. 

nf. Wyttenb. ad Plut. de 
Ser. Num, Vind; p. 89. Respe- 
xit hune locum Synes. Dion, 
p. 908. C,* A4stius. — μεν: 
ρακίοκος et μεῖραξ eximie 
diei de homine molli atque pa- 
thico docuerunt Oudendorp. 
ad Thom. Mag. p. 604. Bois- 
sonad. ad Eunap, p. 291, quos 
iam alii laudarunt. 

€. τὸ εἰκὸς ἀποδιδόασι ν] 
Heindorf. ad Theaetet. p 115. 
D. interpretatur: exhibent s. 
facinnt. quod poterat ex- 


G 


46 PLATONIS 


ἀλλήλοις ὁμολογοῦσιν. ἐγὼ οὖν καὶ 6v μὴ πάϑωμεν 
ὃ ἄλλοις ἐπιτιμῶμεν, ἀλλ᾽ ἐπειδὴ σοὶ xci üuov ὁ λόγος 
πρόχειται, πότερον ἐρῶντι ἢ μὴ μᾶλλον εἰς φιλίαν 
ἰτέον, περὶ ἔρωτος oióv vé ioru καὶ ἣν ἔχεν δύναμιν, 
ὁμολογίῳ ϑέμενον ὅρον, eig τοῦτ᾽ ἀποβλέποντες xal 
dip uete τὴν σχέψιν ποιώμεϑα, εἴτε ὦ ἕλειαν 

εἴτε βλάβην παρέχει. Cap... XIV. Ὅτι μὲν οὖν δὴ 
ἐπιϑυμία τις ὁ ἔρως, ἅπαντι δῆλον" ὅτι δ᾽ αὖ καὶ μὴ 
ἐρῶντες ἐπιϑυμοῦσι τῶν χαλῶν, ἴσμεν. τῷ δὴ τὸν 
ἐρῶντά τὲ καὶ μὴ κρινοῦμεν; δεῖ αὖ νοῆσαι, ὅτι ἡμῶν 


ἀλλήλοις ὁμολογοῦσι» Pessime vett, editt. ἀλέρις: quod 
ex optimis libris nuper emendatum esí, 
πότερον ἐρῶντι] Sic Flor. g. h. Vind. 3. 7. «, Ven. JI z. 


al. qui partim πρότερον habent, 


pro vulg. πότερα, Bodl. 4 G T et 


pr. II. Flor. 9, hanc vocem omittunt. Mox Bodl. 4 JI G T εἶχε 


ya UrepAv. 


specífari, comparans quae 
ibi leguntur πάλιν αὖ τὰ ἀἄντί- 
στροφα ἀποδίδωσιν, h. e. si- 
milepraebetspectaculum. 
.Non placet. Videlicet ἀποδιδό- 
γαν proprium est verbum de de- 
bito persolvendo, ut appareat 
sententiam hanc esse: luuní 
eam poenam, quam ipsos 
persolvere consentaneum 
est, 

ἐρῶντν -— sig φιλίαν 
ἐτέον] Vide ad p. 232. ἢ. 

οἷόν τέ ἐστι καὶ ἣν ἔχει 
δύναμιν] quam naturam 
atque vim habeat. Vide ad 


Gorg. p. 441. C. Reipub. V. p. 
411.. B. Protagor. p. 356. D. 
al. — -εἰς τοῦτο &az0fÀ, 


quod definitione est. explicatum. 
Deinde ἀναφέροντες sine ac- 
cusativo obiecti positum, ut Ly- 
sid. Qe 219. €. ἐπέ τινα. ἀρχήν, 
dj οὐκέτ᾽ ἐπανοίσει ἐπ ἄλλο φίλον. 


Alcibiad. 1. p. 110. D. εἰς τοὺς 
πολλοὺς ἀναφέρων | Theact.. p. 
135. A, ubi plura Heindorf. 
D. τῷ δὴ — κρενοῦμεν;] 
V. ad p. 235. c. 
δύο «iré | Pogov ἰδέα 


ἄρχοντε —] Tralatitium est 


genus masculinum eum nomini- 
bus feminini generis numero 
duali consociari, de quo usu v. 
Matthiae Gr. pag. 814,  In- 
telliruntur autem. animi nostri 
facultates , quarum unam phiio- 
sophus alibi τὸ ἐπιϑυμητιπόν, 
alteram τὸ λογιστικὸν appellavit, 
Nam íertiam nostri partem, 
quam voluit inter utramque il- 
lam mediam.esse et quasi inter- 
iectam , quamque τὸ ϑυμιοευδὲς 
vocavit, hoc quidem; loco non 
respexit, Quae Platonis fuerit 
de animi humani natura opinio, 
optime disces e locis Reip. 1V. 
p. 435. D. sqq. 439. B, sqq. IX. 
p. $80. D. sqq. conf, Tenne- 
mann. System. Philosoph. Pla- 
ton. T. ΠῚ p. 90 sq. . Itaque 
appareí, quo sensu mune ἔδέαν 
dicantur, Mox, noli oi ἄν ἄγη-- 
τὸν corrigere, quanquam id ip- 
sum in codd. nonnullis legitur. 
Enimvero recíe Porsonus ad 
Hecub. v. 1070, ,, Ποῦ, inquit, 
quietem notat, ποῦ motum (in 
quem locum versus): πῷ 8, πῇ in 
utramque | partem sumitur, uf 
monuit Scholiastes ad Aristoph. 
Plut. v. 441.* — Etenim parti- 


PHAEDRUS. 4i 


ἐν ἑχάστῳ. δύο τινέ ἐστον ἰδέα ἄρχοντοε καὶ ἄγοντε, 
οἷν ἑπόμοϑα dj ἂν ἄγητον, ἡ μὲν ἔμφυτος οὖσα ἐπι- 
ϑυμία ἡδονῶν, ἄλλη δὲ ἐπίκτητος δόξα, ἐφιεμένη τοῦ 
ἀρίστου. τούτω δὲ ἐν ἡμῖν τοτὲ μὲν ὁμονοεῖτον, ἔστι 
δὲ ὅτε στασιάζετον" χαὶ τοτὲ μὲν ἡ ἑτέρα, ἄλλοτε 
δὲ ἡ ἑτέρα κρατεῖ. δόξης μὲν οὖν ἐπὶ τὸ. ἄριστον 
λόγῳ ἀγούσης χαὶ χρατούσης, τῷ κράτει σωφροσύνη 
Ovouc* ἐπιϑυμίας δὲ ἀλόγως ἑλκούσης ἐπὶ ἡδογὰς 
χαὶ ἀρξάσης. ἐν ἡμῖν τῇ ἀρχῇ ὕβρις ἐπωνομάσϑη. ὕβρις 
δὲ δὴ πολυώνυμον" πολυμελὲς γὰρ καὶ “πολυειδές.. καὶ 


D. ἡ ἂν ἄγητον] Flor. c. 9. οὗ ἂν ἄγ. 


— P. 238. A. πολυμελὲς γὰρ καὶ π.1 Sic Bodl. 4 I2 D G 











ΝΟ T Flor. g. al. cum Stobaeo et Hermia, 


Vulgo πολυμερὲς γάρ. 


In Vind, d pro πολυειδὲς sriptum πολυμερές; quod oríum ex in- 


terpretatione. v. annot. 


enla πῇ; quia proprie esf qua 
ia, recte et de quiete et de 
motu potuit usurpari, prouti 
verbum ei adiectum yel motum 
. yel quietem indicaret, Quod quid 
sibi velit, ex annot, ad Euthy- 
phron, p. 14, C. clarius appa- 
rebit. Mox P. 238. B. τὸν χε- 
χτημένον v&v T: ἄγουσα. Lysid. 
p.213. E. ταύτῃ ἰένκι. Reipubl. 
V. p. 414 C. ἀχολούϑησόν μον 
τῆδε. . lbid, VILI, p. 556. A. 
ὅπῃ τις βούλεται πρέπειν. 1υ]ὰ. 
ΙΧ, p. 889. A. ὅπῃ ἄν ἐχείνων 
ἑκάτερον ἄγῃ, Parmenid. p. 185. 
C.. πὴ τρέψει &yroo ὑμένων τούτωνς 
Legg. M. p. 667. A. ὃ λόγος ὃ ong) 
φέρει, ταύτῃ nogtvousÓ«. 


- ἐπίκτητος δόξα] Nam iu- 
dicium de eo, quod optimunt 
sit, non ab ipsa natura nobis 
est insitum, sed usu ef exerci- 
tatione - comparari corroborari- 
que debet, Cavendum igitur, ne 
δόξαν hoc loco eo modo posi- 
fum putemus, quo alibi fere apud 
Platonem legi meminimus. 


"ib 238. vj ἀρχῇ ὕβρις 
ἐπωνομάσϑη]. Dictionem ἐπο- 
φομάζειν τί wi ad Remp. p. 


dum censuimus πολυμελές. 


580. E. illustravimus, — Deinde 
quod vulgo legebatur πολυμερὲς 
γὰρ καὶ πολυειδές, id vel codi- 
cum auctoritate mutandum fuit, 
Accedit usus et. consuetudo lo- 
quendi, cuius ignoratio uf zo- 
λυμελὲς oblitteraretur, effecisse 
videtur. Quippe solebant Graeci 
pervulgari quodam loquendi usu 
μέρη καὶ μέλη vel μέλη καὶ μέρη 
copulare. lam quum πολυειδὲς 
fere idem sit quod πολυμερές, 
diu est ex quo pro πολυμερὲς 
codicum auctoritate amplecten- 
Phi- 
leb. p. 14. D. ἑκάστου τὰ μέλη 
τε καὶ ἅμα μέρη διελὼν τῷ λόγῳ. 
Legg. VII. p. 195. E. τῶν τοῦ 
σώματος αὐτοῦ μελῶν χαὶ μερῶν. 
Heliodor. VII. 10. τραῦμα οὐ 
μέρους μόνον ἢ μέλους, ἀλλὰ καὶ 
ψυχῆς αὐτῆς γέγονε. Videlicet 
μέλη sunt membra; μέρη mem- 
brorum partes. UndeOvidius 
Metamorph. XIV. v. 547. Cre- 
mabitignis edax nemorum 
partes et membra meorum. 
Posterioris Graecitatis scriptores 
quantopere huius formulae .usu 
delectati sint, docebit Boisso- 
nàad.,ad Aristaenet. p. 211 sq. 


238 


48 PLATONIS 


τούτων τῶν ἰδεῶν ἐκπρεπὴς. 4 ἂν τύχῃ γενομένη τὴν 
αὑτῆς ἐπωνυμίαν ὀνομαζόμενον τὸν ἔχοντα παρέχεται) 
οὔτε τινὰ καλὴν οὔτε ἑπαξίαν κεχτῆσϑιαι. περὶ “μὸν 
γὰρ ἐδωδὴν χρατοῦσα τοῦ λόγου TOU ἀρίστου καὶ τῶν 
ἄλλων ἐπιϑυμιῶν ἐπιϑυμία γαστριμαργία τε, καὶ τὸν 
ἔχοντα ταὐτὸν τοῦτο κεκλημένον παρέξεται" epi δ᾽ 

αὖ μέϑας τυραννεύσασα, τὸν κεκτημένον ταύτῃ ἄγου-: 
σὰ; δῆλον οὗ τεύξεται προςρήματος" καὶ τἄλλα: δὴ 
τὰ τούτων ἀδελφὰ καὶ ἀδελφῶν ἐπιϑυμιῶν ὀνόματα, 


ἐπωνυμίαν 
quod recepit 'Heindorfius. 


ὀνομαΐόμενον͵ Stobaeus ἐπονομαζόμενον, 
Non opus. 


ἐπαξίαν κεκτῆσθαι] Sic Bodl. eum optimis, V. κεκλῆσϑιει. 
κρατοῦσα τοῦ λόγου τοῦ ἀρίστου] Vett. editt. τοῦ λόγου 
τὲ τοῦ ἀρ. Sed τε istud optimi codd. Bodl. 4/1 2D GNO T Flor. g. h. 
9. al. non agnoscunt, Buttmannus e libro Z'reeepit τοῦ vt λόγου vov ἄρ. 


ἐκπρεπὴς ἣ ἂν τύχῃ ytvo- 
μένη) Observes ἐκπρεπὴς pro- 
nomini relativo cum vi prae- 
missum.  Reipubl. 1f. p. 808, 
Α. ἀγαθὰ τοῖς δοίοις ἅ φασι 
Θεοὺς διδόναι. lbid, IV. p. 426. 
B. τῶν πόλεων ὗσαι κακῶς 
πολιτευό μεναι προςαγουξύοῦοιν. 
Eurip. Orest. v. 1370. jd nóy- 
τον, Ὥχέανος ὃν ταυρόχρανος 
disks ἑλίσσων vati z90ra. 
Conf. Schaefer. Appar. De- 
mosth. T. IV. p. 461. — τού- 
τῶν τῶν ἰδεῶν, h. e harum 
τῆς ὕβρεως formarum, — Ad 
τὸν ἔχοντα int. "αὐτήν, ut mox 
B. etiam ad cov vex i loot lta 
usu fere constanti ad ἔχων par- 
ticipium aceusativus pronominis 
demoustrativi omitti solet, De 
Republ. IH. p. 357. B. μηδὲν 
ἄλλο — ἢ χαίρειν ἔχοντα, sc. 
αὐτώς. lbid. p. 366. E. p: 367. 
B. 1X 'R. Iit. p. 3892, C. διὰν 
εὔρω μεν οἷον doti Deo oU raj καὶ 
ὡς φύσει λυσιτελοῦν τῷ ἔχοντι; 
80, αὐτὴν. VE. p. 491. Β. ὃ £z«- 
στον ὧν ἐπηνέσαμεν — ἀπολλυ- 
0i τὴν ἔχουσαν (Sc, αὐτο) ψυχήν. 
Vi. p. 507. D, ἐνούσης aov ἐν 
ὄμμασιν ὄψεως xul ἐπιχειροῦντὸς 
τοῦ ἔχοντος χρῆγϑαι αὐτῇ. VII. 
p. 949, A, p. $49, B. X. p. 610; 


C. al. Ceterum haec sie intelli- 
gas: eum, qui ipsam habet, 
suoipsius cognominemumn- 
cu patum exhibet. ta mox 
B. χεχλημένον megéievea, | 

γαστριμαργία vt καὶ — 
παρέξεται lIungas hune in 
modum: ἐπεϑυμία piv γὰρ mel 
ἐδωδὴν κρατοῦσα, τοῦ λόγου τοῦ 
ἀρίστου καὶ τῶν ἄλλων ἐπεϑὺυ μιῶν 
γαστριμαργία, τε (zÀ. ηϑήσεται) καὺ 
παρέξεται. τὸν ἔχοντα, αὐτὴν) 
κελλημένον". ταὐτὸν τοῦτο, h. e. 
eodem τοῦ γαστριμάργου nomine. 
Formulam x«A&» τινά ἐν 8. ὄνομ 
τι saepius attigimus, ut Sym- 
pos. p. 212. C. Phaedon, p.105. 
E. Gorg. p. 448. B. De ἄλλων 
ante ἐπιθυμιῶν illato vid, ad p. 
282. 

B-o»d τούτων, ἀδελφά] P. 
216. D. ὅσα τούτων ἀδέλφά, 
Phileb. p. 21. B. z«i ὅσα τούτων 
ἀδελφά. Absolute autem posita 
sunt haec; καὶ ταλλὰ —. ὀγόμα- 
ταν sj quidem. vera .est lectio ἡ 
vel ὃ προςήχει χαλεῖσθαι. Quip- 
pe sententia haec est: Et de 
ceteris quidem iisque coguatis 
cupiditatum nominibus perspi- 
cuuüt est, quo quemque vocabulo 
oporteat appellari, prouti haec 
vel illa dominetur, Seripsi autein 


PHAEDRUS, 49 





τῆς ἀεὶ δυναστευούσης ὃ προρήξει χαλεῖσϑαι, πρό- 
δηλον. ἧς δ᾽ ἕνεχα πάντες τὰ πρύόσϑεν eloyret σγὲξ 
δὸν μὲν ἤδη. φανερόν, λεχϑὲν "δὲ ἢ μὴ λεχϑὲν any 
πῶς σαφέστερον. " γὰρ ἄνευ λόγου δύξης ἐπὶ τὸ ὁρ: 
ϑὸν ὁρμώσης χρατήσασα. ἐπιϑυμία, πρὸς ἡδονὴν ἀχϑεῖ- 
σα κάλλους, χαὶ ὑπὸ «αὖ τῶν ἑαυτῆς συγγενῶν ἐπιϑυ- 
qud iai σωμάτων κάλλος, ἐῤῥωμένως ῥωσϑεῖσα, νιχή- 
σασα ἀγωγή, ἀπ᾽ αὐτῆς τῆς ῥώμης ἐπωνυμίαν. λα-: 








- βοῦσα, ἔρως xliv. 


Ug. gd» πως -— £gTtoov] Stobaeus cum Vind. 7, Ven. 3 
T acrrog, quod placuit - Heindorfio et ÁAstio. 
€. πρὸς ἡδονὴν ἀχϑεῖσα x. ] Flor. ὃ. Dionys. Hal. de 


Demosth, grav. p. 167. et Bodl. 


mar g. Qno &iocr. 
repeat Bekketüs, 


| ὃ προξήκχει x, quod Beindotf, 
— quoque atque Ast. ὁ Stobaet 
Cod. Par. A. revocandum cen- 
suerunf. día structura verbo- 
run procedit hune id i0dum1 
e Qe ἀεὶ δυγαστευ- 
vong Sur προζήχει᾽ (ruri) 
χαλεῖσϑαι. — Ceterum idem usus 
est casus absoluti Sympos. p. 
116, “Ἁ. ἀσαντὲς Oy ᾿ϑεὸν χαὶ 
τἄλλα, τὰ γομιξόμεν ἀρνιὰ 
“πᾶν πὼς g«qéattooy] Haec 
generalis sententiae vim et po- 
testatem habent, ut non videam, 
cur Heindorf. istud πᾶν πῶς 
seusu cassum | esse iudicaverit, 
Nam | LR est unumquodque, 
ütsaepe; πὼς aulem cohaeret cum 
ouipétrtégor ut sit aliquo mo- 
do, al quatenüs, Proximo- 
rum Verborum haec. est structu- 
ra: fi ario ἐπιθυμία ἡ ἡ ἄνευ λόγου 
— x0 «τήσασις, δόξης ἐπὶ τὸ ὀρϑὸν 
ὦσης : 
POE UT ὑπὸ «ὖ τῶν ἑαυτῆς 
συγγενῶν i vixQoc σ εἰ ἄγω- 
71 Locus foedissima macula 
conspersus , quam (íamen saíis 
antiquam , esse vel illud arguit, 
i Ἐν Dionys. Hal De 
» Grav, p. E et Epist, 
Ee δῇ mpei, T. VL p. 163. — 
A. ed. krüger. quidquam habet 


Plat. Opp. Vol, IV, P, I, 


im marg. ἄγουσαι. Mox Bodl. 


Pro ἀγωγὴ͵ idem cum plurimis aliis ἀγω κῃ». quet 


varietatis, Nihilominus qüi ἰσς 
íius argumentationis vim dili- 
gentius  consideraverint, quini 
haec labem contraxerint; mini-. 
me dubitabnnt. Ut alia ouifttai, 
rectissime Heindorf., mirum 
mehercule, inquit, quod ex 505 
lo hoc- additamenta ἐῤῥωμένως 
area quo ipso commode 
tFareremus, vocabuli ἔρως origi 
nem duxit, Quent quidem OR 
taturus Asfius nuper hanc ex- 
cogitavit loci explicandi ratio- 
nem: ,,2)0ó0n. 9oa0ti3«, inquit, 
videlicet ἃ cognatis volupfatibus, 
ut cibi, potus., al. fortiter cor- 
roboraia et quasi copiis auxilia- 
ribus adiuta, Haec enim, prae- 
éipue riziouot ἀγωγῇ, ducenda 
s. imperaudo vincens, ad 
imaginem fere conformata sunt 
expeditionis | militaris, Yerba 
cohaerent »γικήσασα ἄγωγῃ.. ἐπὶ 
δωμάτων χάλλος, vincens dum 
corpor πὶ puleritudinem 
hostiliter aggreditur; ἄγειν 
enim absolute quoque sine τὴν 
στρατὸν ponitur, v. Lex. Xenoph. 
I. Ρ-. 21. et 29, Simul verba 
νικήσασι, ἀγωγὴ referuntur δᾶ 
praegressa ἄγοντε, ἀγούσης et 
ix rion, p. 231. D. E. p. 238. 
B. C., quasi dicere voluerit Pla« 


4 


50 PLATONIS 


' 


rdg, ὦ φίλε. Φαῖδρε, δοχῶ τι σοί, ὥρπερ' ni 
τῷ, ϑεῖον πάϑος aims 

AI. Πάνυ μὲν οὖν, ὦ Uiipel pj παρὰ τὸ 
εἰωθὸς εὔροια τίς σε᾿ εἴληζρεν. 

c. Aui τοίνυν μου ἄχουξ. τῷ ὄντι γὰρ ϑεῖος 
ἔοιχεν ὁ τύπὸς εἶναι. ὥςτε ἐὰν ἄρα πολλάκις͵ γυμφό- 
ληπτος προϊόντος τοῦ λόγου γένωμαι, μὴ ϑαυμάσῃς" 
τὰ νῦν γὰρ οὐχέτι πόῤῥω διϑυράμβων φϑέγγομαι. 

ΦΑΙ. ᾿4ληϑέστατα λέγεις. 

XQ. Τούτων μέντοι ov αἴτιος. ἀλλὰ τὰ λοιπὰ 


ἄκουξ. ἴσως γὰρ κἂν ἀποτράποιτο τὸ ἐπιόν. ταῦτα μὲν 


θεῖον πάϑος πεπονθέναι] In exemplo Steph. Θεῖον 


errore omissu m. 


D. x&v ἀποτράποιτοϊ v. ev. 


Sed κἂν est in Bodl, 4Π 


. DGOT, Vind. 4, 6. 7. «, Flor. i. 9. 
E. δουλεύοντί vs ἡδονὴ] V. 4j δ, 7. E Recte 7 om. 


1o: ut quaeque cupiditas, ducit 
ét corripit, sic puleri quoque 
€upiditas ducit, et licet ducatur 
et abripiatur (ἀχϑεῖσα);, Íamen 
vis abripiendi in ea superaí 
(ὐἰκήσασα ἀγωγῇ).  Festivitatem 
veró hoc διιρεί,. quod nomen 
Koo$ a verbis ἐῤῥωμένως Qoo Q cian 
ducitur, quasi ἔρως contractio 
sit verborum ἐῤῥωμένως ῥωσθϑεῖσα 
ἐπιϑυμία.“ — Nimirum hoc esí 
facere intelligendo nihil uf in- 
feligas. Audias Eustathium 
ad Hom, Iliad. Σ, 411. Τὸ 
δὲ joovro ἀντὶ τοῦ ἐῤῥωμένως 
ἐκινοῦντο. 1d. ad. lliad. Π, 
166. Tó δὲ óoovro, τουτέστι 
ἐῤῥωμένως ἐκινοῦντο, σύστοιχον 
dor *, εἰ À. Hesychíus: 
Ῥώοντο" ὥρμουν, ἐῤῥωμένως 
ἐκινοῦντο, ὃ δρμὴν ἐλάμβαν or, Idem: 
Ἐπεῤῥωώσαντο" ἰφδωμένως ἐπε- 
σείσϑησάν. et ᾿Εὐῤῥωοντο" κίνησιν 
ἐλάμβανον. Hine quid lucri fa- 
ciamus, facile est ad coniicien- 
dum, Videlicet locus Platonis 
ἃ sciolo aliquo interpolatus ef 
ab ineptis librariis sutima cum 
temeritate corruptus est. Scriben- 


dum igitur; z πρὸς ἡδονὴν ἀχϑεῖσα 
κάλλους καὶ ὑπὸ αὖ τῶν ἑαυτῆς 
συγγενῶν ἐπιϑυμιὼν ἐπὶ σωμάτων 
κάλλος, ῥωσϑεῖσα ἀγωγῇ. ἀπ᾽ 
αὐτῆς τῆς ῥώμης ἐπωνυμίαν λα- 
βοῦσα͵ ἔρως ἐκλήθη. — Reliqua 
enim fluxerunt ex interpreta- 
mento, Nam ἐῤῥωμένως alieno 
loco illatum; »χήσασα - autem 
corruptum est ex κινήσασα vel 
κινηθεῖσα. ln hanc coniecturam 
olim incidisse God. Her m an- 
num, summum virum, memini 
mihi narrare Guil, Dindor- 
fium, virum amicissimum. - 
εὐροιά τίς σε εἴληφεν] Ev- 
Qot«v de orationis flumine usur- 
patum illustravit Valckenaer, 
Diatrib.. in Eurip. Fragm. p. 
148. Mox ϑεῖος dicitur locus 
propterea, quod pectus replere 
videtur divino quodam afflatu, — 
ἐὰν &ga πολλιίκις, 8ἷ forte. 
Frequentís est usus apud Pla- 
tonem πολλάκις ea significatione 
positum, inprimis post εἰ, ἐάν, 
quj, ἵνα pn, ut Phaedon, p. 60, 
K. p. 61. A. Protag. p. 361; C. 
Reip. IV. p. 424. €. Politic. p. 


ga mist me ur 


PHAEDRUS. 51 


οὖν ϑεῷ μελήσει, ἡμῖν δὲ πρὸς τὸν παῖδα πάλιν τῷ 
λόγῳ iréov. 

Cap. XV. Εἶεν, o φέριστε. ὃ μὲν δὴ τυγχάνει 
ὃν περὶ οὗ βουλευτέον εἔρηταί Ts καὶ ὥρισται. βλέπον- 
τες. δὲ δὴ πρὸς αὐτὸ τὰ λοιπὰ λέγωμεν; τίς ὠφέλεια 
ἢ βλάβη ἀπό τε ἐρῶντος καὶ μὴ τῷ χαριζομένῳ ἐξ 
εἰχότος συμβήσεται. ' 

Τῷ δὴ ὑπὸ ἐπιϑυμίας ἀρχομένῳ δουλεύοντί τε 100- 
vij ἀνάγκη mov τὸν ἐρώμενον ὡς ἥδιστον ἑαυτῷ "T 
ρασχευάζειν. γοσοῦντει δὲ πᾶν ἡδὺ τὸ μὴ ἀντιτεῖνον, 
χρεῖττον δὲ καὶ ἴσον ἐχϑρόν. οὔτε δὴ πρείττω οὔτε 
ἰσούμενον ἑχὼν ἐραστὴς παιδικὰ ἀνέξεται, ἥττω δὲ καὶ 


Codd. 4I1XDFGNOT. Florr. g. h. ὃ. Bodlei, alii. Stephanus τὰ 


in γε mutandum censuit. 


τὸν ἐρώμενον ὡς ἥδιστον͵ Edit, Lugdun. τὸ ἐρώμενον, 
quod hinc errore in Bipont. Bekker. meamque migravit editionem, 


Codd. τὸν ?g. 


283. B.. Lach. p. 119. B.. p. 
194. A. al. Haud iuepte com- 
pares Virgil. Aen. L| 148, 
Ac veluti magno in popu- 
lo quum saepe coorta est 
seditio —. lbid. X. 723. I m- 
pastus stabula alta leo 
ceu saepe peragrans,. 
Neque ἄρα in hac formula est 
supervacaneum , | quippe | quod 
significet ergo, demzufolge. 
T γυμφόληπτοι qui pro- 
prié. sint, declarat Festus his 
verbis: ,,Vulgo memoriae pro- 
ditum est, quicunque speciem 
quandam e fonte, i. e. effigiem 
nymphae, viderint, furendi non 
fecisse finem, quos Graeci vv 
φολήπιους vocant, Latini lym- 
phaticos appellant, — Deinde 
in universum. sunt divino fu- 
rore concitati. vile Ast. ad 
h. 1, Festive autem Socrates 
nymphas. llissi in mente habet, 
D. ἔσως γὰρ x&v ἀποτρά- 
ποιῖτο τὸ ἐπιόν] Fortasse 
enim illud, quod animum 
meum subit, avertatur s. 
averruncetur. Haec dicit 


eU 


respiciens ad illud, quod modo 
dixerat: ἐὰν ἄρα πολλάχιες »υμ- 
φόληπτος γένωμαι. Sensum loci 
neque Hermias, neque Corna- 
rius, neque Heindorfius, nec 
Schleiermacherus, nec denique 
Aslius perspexerunt, Qui si 
meminissent usum. verborum 2z:&- 
γαι et ἐπέρχεοϑαιν, minus a recta 
ratione aberraturi erant, Exem- 
pla. eius. suppeditabunt -Val- 
ckenaer. ad. Phoeniss, p. 464, 
Hemsterh. ad. Lucian, 
in Verb. 2.. Iacob, ad Lucian. 
Alexaudr. p. 93. Infra. p. 264, 
B. ἐμοὺ μὲν γὰρ ἔδοξεν, — οὐκ 
ἀγεννῶς τοὐπιὸν εἰρῆσθαι. τῷ 
γράφοντι, Videlicet Socrates di^ 
viuam. illam, quam . sibi. conti- 
gisse ait, mentis. concitationem 
simulat malum sibi videri, quod 
averruncandum. sit, 

E. ἐξ εἰκότος h. e. sizo- 
τως, 

ἐσούμενον -— παιδικὰ 
ἀν ἐξεται] Ne. ἱσούμενα corri- 
gas, παιδικὰ quia de uno intelli- 
gitur, ita cum aüiectivo 1nascue 
lino singularis numeri. coniuna 


4* 


Prom, , 


239 


52 PLA'TONIS 

ὑποδεΐστερο» ἀεὶ ἀπεργάζεται, ἥττων δὲ ἀμαϑὴς σο- 
φοῦ, δειλὸς ἀνδρείου, ἀδύνατος εἰπεῖν ῥητορικοῦ, βρα- 
δὺς ἀγχίνου. τοσούτων χαχῶν xci ἔτι πλειόνων κατὰ 
τὴν διάνοιαν ἐραστὴν ἐρωμένῳ ἀνάγχη γιγνομένων τὲ 
καὶ φύσει ἐνόντων τῶν μὲν ἥδεσθαι, τὰ δὲ παρα- 
σχευάξειν, ἢ στέρεσϑαι τοῦ παραυτίχα ἡδέος. φϑονε- 
ρὸν δὴ ἀνάγκη εἶναι, χαὶ πολλῶν piv. ἄλλων συνου- 
σιῶν ἀπείργοντα χαὶ ὠφελίμων, ὅϑεν ἂν μάλιστ᾽ ἀνὴρ 
γίγνοιτο, μεγάλης αἴτιον εἶναι βλάβης, μεγίστης δὲ 
τῆς ὅϑεν ἂν φοονιμώτατος εἴη. τοῦτο δὲ ἡ ϑεία 
φιλοσοφία τυγχείνει ὄν, ἧς ἐραστὴν παιδικὰ ἀνάγχη 
πόῤῥωθεν εἴργειν, περίφοβον ὄντα τοῦ καταφρονηϑῆς 


P. 239. ἀεὶ ἀπεργ ἀϊζέται͵ Steph. ἀπεργάσεταϊ y iiti 


codicibus. 


ἐραστὴν ἐρωμένῳ ἀν.} V. 


τοῦ ἐραστοῦ τῷ ἐρωμένῳ ἄν. 


quod nunc eum Bekkero 6 Bodl et ceteris codd. ime omuibus 


muíavimus, 


gitur, Infra p. 240, A. ἔτι τοίς- 
yvr ἄχαμον, ἄπαιδα; ἄοικον ὃ vL 


πλεῖστον χρόνον. παιδιχὰ ἐραστὴς ἡ 


εὔξαιε᾽ ἂν γενέσϑαι. Protagor. 
p. 315. E. πιαούδικὰ “Παυσανίου 
τυγχάνει ὦν. Lysid. p. 204. E. 
χρὴ ἐραστὴν περὲ παιδικῶν πρὸς 
αὐτὸν (sc. τὰ παιδικὰ) λέγειν. 
vide ad Phaedon. p. 73. D. et 
conf. iufra p. 241. X. 

e p. 239. τοσούτων κακῶν 
— ἡδέος] De hoe locó quae 
olim scripsimus, ea fatemur no- 
bis non amplius probari, ut 
nollenius umquam  seripta esse, 
Putamus enim lectionem, opti- 
morum codicum auctoritate iam 
a Bekkero restitutam, ita inter- 
pretandam esse, ut "verba. hune 
in modum iungantur : crt 
ἐραστήν; τοσούτων κακῶν καὶ ἔτι 
πλειόνων ἐρωμένῳ γιγνομένων τὲ 
καὶ φύσει ἐνόντων χατὰ τὴν διά- 
voutr, τῶν μὲν (sc. φύσει ἐνόν: 
TOY) ἥδεσθαι, τὰ δὲ (sc. γιγνό- 
pere) παρασγευάζειν, Quum, 
inquit; tam multamalaadeo- 
que plura amati «nímo 
vel accidant vel natura 


insintí, prorsus necesse 
est, amatorem alteris, 
quaea natura proficiscan- 
tur, gaudere; altera, quae 
extrinsecus accidamnt, ef- 
ficere studere. Pro τῶν μὲν 
quod Heindorfius posuit de 
coniectura τοῖς μέν, id etsi libris 
cousentientibus continuo '€oni- 
probaremus; tamen quum mente 
repeti liceat φύσει ἐνόντων, non 
omniuo necessarium ttbitramur, 
Buttmannus ut geuitivuni 
tueretur, comparavit. Sophocl. 
Philoct. 715, ὃς μηδ᾽ οἰνοχύτου 
πώματος ἥσθη ᾿δεχέϊη χρόνον, 
ubi tamen: recte Scholiastes ge- 
nitivum ex 4093; ideo esse su- 
spensum censef, quia verbo gau- 
dendi expleddi notio "adiuncta 
sii: quod in hunc locum mneu- 
fiquam  eongruit. De ' ordine 
verborum paullufuu impeditiore 
egregie Heindorfius: lllud 
ἐραστήν, inquit, ante ἐρωμένῳ 
positum est ex more illo anfi- 
quorüm, iungendi praeponeudi- 
que verbum verbo, nomen no- 
mini , quae sunt intcr se aut 





PHAEDRUS. 93 


vat* τώ τὸ ἄλλα μηχανᾶσϑαι; 


e » T7 4 ) 
ὕπως ἂν ἢ πάντ 
ἀγνοῶν χαὶ πάντ᾽ 


, 2. ; ᾽ ' E τ 
«ποβλέπων εἰς τὸν ἐραστὴν, og 


ὧν. τῷ. μὲν ἥδιστος, ἑαυτῷ δὲ βλαβερώτατος ἂν εἴη. 


Τὰ: μὲν. οὗν χατὰ Cc lm iníroomóg τε καὶ κοινωνὸς 
οὐδαμῇ λυσιτελὴς ἀνὴρ ἔχων ἔρωτα. 
Cap. XVI... Tyjv δὲ τοῦ σώματος ἕξιν τε. καὶ ϑὲ- 


"ραπείαν οἵαν τε χαὶ ὡς ϑεραπεύσει οὗ ἂν γένηται 


κύριος , ὃς ἡδὺ πρὸ ἀγαϑοῦ ἠνάγκασται διώκειν, δεῖ 
μετὰ ταῦτα ἰδεῖν. ὀφϑήσεται δὲ μαλϑαχόν τινα καὶ 
QU. στερεὸν διώχων, οὐδ᾽ ἐν ἡλίῳ χαϑαρῷ τεϑραμμέ- 
γον, ἀλλ᾽. ὑπὸ συμμιγεῖ σχιᾷ, πόνων μὲν ἀνδρείων 





"supra p. 238. A. et alibi, 


* , - y » - 
zai ἱδρώτων ξηρῶν ἄπειρον, ἔιιπειρον δὲ ἁπαλὴς χαὶ 


- 


consentiente Bekkero, 


& δ pa ϑακόν τινα] Sic optimi plurimique 


Yulgo τινὰ μαλϑαχόν. 


contraria, aut similia, aut ali- 
quo modo sibi respondent: unde 
nobis: quidem moleste. interdum 
verborum | ordo .furbatur,'t  — 
κατὰ διάνοιαν intra p, 239. 
C. opponitur τῇ τοῦ σώματος 
fin, usu pervulgari 9. quem 
Heindorfius copiosa exem- 
plorum enumeratione illustravit. 


B. μεγίδτης δὲ τῆς 
ὅϑεν —] Breviter dictum pro: 
μεγίστης δὲ βλαβὴς (αἴειον" εἶναι) 
ἀπείργοντα τὰ παιδικὰ τῆς συν-- 
ουσίας, ὅϑεν x. T, À. 


βλαβερώτατος ἂν εἴη} h. 
e» fuerit 5. 6588 possit, Non 
caruerim hoc ἄν cum Schnei- 


4ero ad Polit. Tom. IL p. 366. 


€. ἀνὴρ ἔχων ἔρωτα] Ha 
"Noli 
cum Schleiermachero haec 
pro poétieis habere, quanquam 
Sophocles Antigon. 186. καί 
οὗ οὔτ᾽ ἀϑανάτων φύξιμος οὔ-- 


els, οὔϑ᾽ ἁμερίων ἀνθρώπων" 
᾿ὁ δ᾽ ἔχων μέμηνεν, 


οὐδ᾽ ἐν ἡλίῳ καϑαρῷ τε- 


"B. βλαβερώτατος ἂν εἴη] Recepi ἂν ex uno Vind, d. 


codd. mss, 


9-ocu in ἐν ov] h. e. effeminatum, 
qui solis assi calorem fugiat et 
in umbra | molliter cousideat. 
De iusolatione, quae erat 
in. exercitationibus gymmnasticis, 
ut corpori robur quoddam com- 
pararetur, praeter Asíium ad 
h. 1, vide. quae  monuerunt 
Toup. ed Longin, p. 30. Ca- 
saubon, ad Persium p. 346. 
lacobs. δ Philostrat, Imagg. 
p. 230. Meinek. ad Eupho- 
rion, Fragment. p. 14. Opyponi- 
tur autem ἡλίῳ xaO eoo , h.e. 
asso soli, ox . συμμιγής: 
quae qualis sit, apparet e p. 
230, B, ubi Socrates memorá- 
bat τοῦ ἄγνου τὸ ὕψος χαὶ τὸ 
σύοκεον πάγκαλον, ] 

ἱδρώτων ξηρῶν] ,Sui- 
das: Ξηρὸς ἱδρώς t6 μὴ ὑπὸ 
λουτρῶν» ἀλλ ὑπὸ γυμναοίων xci 
πόνον γινόμενος. Optime Len- 
tzius Animadvv, in Phaedr. p. 
320, comparavit illud $5o«2o:- 
q&r, ξηραλουτρεῖν", ξηροτριβεῖ- 
σϑαι, de quo Wesseling. ad 
Petiti Legg. Attie, p. 318. 


94 PLATONIS 
2 ἀνάνδρου διαίτης, ἀλλοτρίοις χρώμασι χαὶ κόσμοις χή- 
τὲν οἰχεδίων κοσμούμενον, ὅσα τὲ ἄλλα Cole ἕπεταν 
πάντα ἐπιτηδεύοντα. ἃ δῆλα, χαὶ οὐχ ἄξιον περαιτέ- 
oo προβαίνειν; ἀλλ΄ ἕν κεφάλαιον ὁρισαμένους ἐπ᾽ 
ἄλλο ἰέναι. τὸ γὰρ τοιοῦτον σῶμα ἐν πολέμῳ τὲ καὶ 
ἄλλαις χρείαιρ, ὅσαι μεγάλαι, οἱ μὲν ἐχϑροὶ ϑαῤ- 
ῥοῦσιν, οἱ δὲ φίλου καὶ αὐτοὶ οἱ ἐρασταὶ TELE 

Τοῦτο uiv ovv os δῆλον icréov. 
Τὸ δ᾽ ἐφεξῆς ῥητέον, τίνα ἡμῖν ὠφέλειαν ἢ τίνα 
E βλάβην περὶ τὴν χτῆσιν ἡ τοῦ ἐρῶντος ὁμιλία T& καὶ 
ἐπιτροπεία παρέξεται. σαφὲς δὴ τοῦτό γε παντὶ μέν, 
μάλιστα δὲ τῷ ἐραστῇ, ὅτι τῶν φιλτάτων τὲ καὶ εὖ-- 
γουστάτων καὶ ϑειοτάτων χτημάτων ὀρφανὸν πρὸ παν- 
τὸς εὔξαιτ᾽ ἂν εἶναν τὸν ἐρώμενον. πατρὸς γὰρ καὶ 


D. ἀλλοτρίοις χρώμασι] V. ἀλλοτρίοις τε χρ. invitis codd, 
uno excepto Ven. 5 omnino omnibus. 


E, ἐπιτροπεία παρέξεται] Steph. ᾿ἐπιτροπία, 


D, μχήτει οἰκείων x.] Ti- 
maeus p. 315... Χῆτις σπά- 
vtc, ἔνδεια, στέρησις. Ubi Ruhn- 
kenius: ,,Phaedrj loeum adhi- 
buit Plutarchus T. Il p. 
51. D. atque imitando expressit 
Iu hilo T. I. p. 968. χρώμασι 
φὴν ὄψιν ὑπογραφομένη zt 
φυσικῆς εὐμορφίας.“ 

ἀλλ᾽ ἕν κεφάλαιον δρισα- 
μένους 1 Astius coniecit; 
&AX ἐν κεφαλαίῳ 69. Qua con- 
jectura quod olim scripsi me 
admodum vereri ut opus esset, 
idem nunc mihi iudicandum esse 
video, quanquam vir doctissimug 
me nuper Comment. in Plat. p. 
324. videre iussit, an recte iu- 
Hicavissem, In oculos enim in- 
currit formulam ἕν πεφάλαιον 
ῥρίζεσϑαν esse unum, quod 
summum sit et maxime 
generale, definiendo po- 
pere et constituere: 
sensu ponitur κεφαλαιοῦσϑαί vu 
Reip, 1X, p. 576. B, Et video 
nune virum. optimum postrema, 


quo 


M 


quam fecit, Phaedri editione 
palinodiam cecinisse, Post ἀλλὰ 
e praecedenti οὐχ ἄξιον ceonuno- 
de intelligere licet Ἴϊκανόν dir. 
8ut sin;le quiddam, 


οἱ μὲν 2y 9 ol δα βῥοῦσι»} 
h. e. non metuunt, De ϑαῤῥεῖν 
iía cum accusativo constructo 
jam olim praeter Heindor- 
fium, qui contulit Phaedon. p. 
88, B. Euthydem, p. 275. €. D., 
conferri iussimus B-udaeum 
Commentar. Ling. Gr, p. 1060, 
Abresch. Dilucidatt. Thucyd, 
p. 56l. Bóissonad, ad Phi- 
lostr. Her. p. 3605,  Tirones 
adeant Matthiaei Gr. p. 758, 
et Bremium ad Demosthen, 
Οὐαί  Selectt. Sect, 1, p. 168, — 
φοβοῦνται i. e. de eo solli. 
citi sunt. Nec tamen audiendus 
est Heindorfius, qui duriore 
ellipsi περὺ αὐτῷ subaudiendum 
arbitratur. Nam qofféio2au hae 
vi et potestate positum etiam 
eum simplici aceusativo  copu- 











uu DEEP 


PHAEDRUS, 65 


- μητρὸς χαὶ ξυγγενῶν χαὶ φίλων στέρεσϑαι ἂν αὐτὸν 


δέξαιτο, διαχωλυτὰς καὶ ἐπιτιμητὰς ἡγούμενος τῆς ἡδί- 
στῆς πρὸς αὐτὸν ὁμιλίας. ἀλλὰ μὴν οὐσίαν y' ἔχον» 


. τὰ χρυσοῦ 4 τινος ἄλλης κτήσεως οὔτ᾽ εὐάλωτον ὁ ὁμοίως 


οὔτε ἁλόντα εὐμεταχείριστον ἡγήσεται. ἐξ ὧν πᾶσ᾽ 
ἀνάγχη ἐραστὴν παιδιχοῖς φϑονεῖν μὲν οὐσίαν χεχτη- 
μένοις, ἀπολλυμένης δὲ χαίρειν. ἔτι τοίνυν ἄγαμον, 
ἄπαιδα, ἄοιχον. ὅ τι πλεῖστον χρόνον παιδιχὰ ἐρα- 
στὴς εὔξαιϊιτ᾽ ἂν γενέσϑαι, τὸ αὑτοῦ γλυχὺ ὡς πλεῖβ 
στον χρόνον »ἀρποῦσϑαι ἐπιϑυμῶν. 

| Cap. XVH.. "Fore μὲν δὴ καὶ ἄλλα καχά, ἀλλά 
τις δαίμων ἔμιξε τοῖς πλείστοις ἐν τῷ παραυτίχα )00- 
γήν. οἷον κόλακι ; δεινῷ ϑηρίῳ καὶ βλάβῃ μεγάλῃ, 
ὅμως ἐπέμιξεν ἡ φύσις ἡδονήν τινὰ οὐκ ἄμουσον. καί 


μάλιστα δὲ τῷ 2p. Bodl et nonnulli alii γὲ pro δέ, Flor. 
9. δέ 78." ᾿ 

P. 240. ἀπολλυμένης δὲ χαίρειν] Vett. editt, ἀπολλυμιέ- 
votg, quod ex plurimis optimisque libris correctum, 


etiam Schaefer. 


lari solere non est quod dubi- ^ Conferas ad 
temus. Apollon, Rhod. 1l, p. 219. et 

P. 240. πᾶσ᾽ ἀνάγκη] Sic 612). Markland, ad Suppl.. v. 
infra p. 243. D. Lucian. Her- 1089. 


proe Met, Poen Ἔστι μὲν δὴ καὶ ἄλλα κα- 


«εἰν. 


| τὸ αὐτοῦ γλυκύ] Aldiecti- 
vum cum genitivo iunctum, 
quia instar est nominis substau- 
lta creberrime τὰ τοὺ xoi- 
vOU, τὰ τῆς πατρίδος συμιφέρον- 
τας de quo v, Taylor. ad Lys, 
Vol. V. p. 125. τὸ xowóv τῆς 
πόλεως, ut Criton. p 50. A, Prota- 
gor. p. 319. D.. De Republ, VII. p, 
519. E. τὸ τινὸς συμφέρον, ut Rei- 
publ. I. 338. €. 839. A. D. E. 340. 
A. B. C. 341. A. B. 342. C, 343. C. 
344. C, 346. E. 347. E. 11. 367. 
€. al, Nee masculino et femi- 
nino genere hie usus infrequens, 
ut Plat. , Apolog. Soer. p. 34, 
B. oí τούτων προξήχοντες. Ly- 
curg. adr, Leocraf. c. IV. S. 2. 
τῶν πάντων συνειδότων. Sed hu- 
ius constructionis exempla larga 
manu congessit Lobeckius 
ad Sophocl Aiae, p. 2171 sq. 


κά —] Argumentatio haec est, 
Ceteris malis omnibus, etsi. per 
se iniucunda suut, famen for- 
tunae beneficio aliquid iucundi- 
fatis admixtum esse solet. Sed 
hoc neutiquam convenit in fa- 
miliaritatem illam, quae infer 
puerum et amatorem intercedit. 
Amator enim quum. amasio &uo 
Sit damnosus, tum ei etiam mo- 
lestissimus sit necesse est, pro- 
pterea quod. neque ei aequalis 
est etc, 


B. δεινῷ molo] Imitati 
sunt Plutarch. De discr. am. 
et adul. p. 61. 6. Athen. T. 
M. p 474. Etiam loquutionem 
ἡδονὴν οὐχ ἄμουσον plures cele- 
brarunt, de quibus v. Wyt- 
fenbach. Ep. Crit. p. 14. 
Ruhnken. ad Tim, p. 3, 


240 


56 PLATONIS 


rig ἑταίραν ὡς βλαβερὸν ψέξειεν. ἄν, καὶ ἄλλα πολλὰ 
τῶν τοιουτοτρόπων. ϑρεμιιάτων τὲ καὶ ἐπιτηδευμάτων, 
οἷς τό γε καϑ' ἡμέραν ἡδίστοισιν. εἶναι ὑπάρχεί. met- 
διχοῖς δὲ ἐρασεὴς πρὸς τῷ βλαβερῷ καὶ εἰς τὸ συνὴη-, 
μερεύειν πάντων «ηδέστατον. iue yep. zal. ὁ παλαιὸς 
λόγος τέρπειν τὸν ἡλικα" ἢ γάρ, οἷμαι » χρόνου icó- 
τῆς ἐπ᾽ ἴσας ἡδονὰς ἄγουσα t ὁμοιώτητα φιλίαν. πα- 
pégereist ἀλλ ὕμως χόρον y6 ucl ἢ τούτων συνουσία 
ἔχει. καὶ μὴν τό γε ἀναγκαῖον αὖ βαρὺ παντὶ περὶ 
πᾶν λέγεται" ὃ δὴ πρὸς tij ἀνομοιότητι μάλιστ᾽ àoa- 
στὴς πρὸς παιδιχὰ ἔχει. νεωτέρῳ γὰρ πρεσβύτερος συν- 
oy οὐϑϑ' ἡμέρας οὔτε νυχτὸς ἑχὼν ἀπολείπεται, ἀλλ. 
ὑπ᾽ ἀνάγχης τὲ καὶ οἴστρου ἐλαύνεται, ὃς ἐκείνῳ μὲν 
ἡδονὰς ἀξὶ διδοὺς ἄγει, ὁρῶντι, ἀκούοντι, ἁπτομένῳ, 


B. ἡδίστοισιν εἶναι ὑπ. Codd, aliquot ἡδέστοις, De Io- 
nica. ila dafivorum forma nec Atticis inusitata scriptoribus v, 
Astius ad Legg. p. 11, Matthiae Gr. T. l p. 146. to diclineie 
der. ad Rempubl. Tb. p.222; 

€. ἑχὺν ἀπολείπει. V, inverso M Tp c aoa ; UK 
quod codicum auctoritate mutatum est. 


D. «ei διδοὺς ἄγει] Schneiderus - ad. Xenoph. Sympos. 
VIL. 1. coni, diofovg ἄγχει. Pro διδοὺς Hodl. 4111 cibos s alii 
^ -T6 ye x«O0^ ἡμέραν] certe coniuncta. est. v. Wolf. 


quidem in diem, hoe est ἐν Praefat, ad Herodiau. p. XVII. 


τῷ παραιυι έχει, ut antea loque- 
patur. 

ποὺς “τῷ LL egeo] Sic p. 
840. E. πρὸς τῷ μὴ ἀνεκτῷ ἐπ᾿ 
αἴοχει, De Republ. X. p. 010. 
E. τὸν δ᾽ ἔχοντι καὶ μάλα ζωτι- 
ξὰν 7 mugs oot , xci πρὸς » Tri 
TO Lord fr Qao y ubi vide 
annot, 

€. J2t&«^— τέρπειν τὸν 
iss] Sefiol. εἴρηται μὲν ἐν- 
quida 10 Πλάτωνι outogc* ἤλιχα 
"de χαὶ ὁ "παλαιὰς λόγος τέρπειν 
τὸν ἥλικα" τὸ. δὲ τέλειον ἔχει" 
LEE DELI τέρπε, γέρων δέ 
qui τέρπε γέροντα, ὡς quae 
καὶ ὁ Ξενοφῶν γεροντοκωμιχάς 
Proverbium, à mulfis illustra 
fum, apud Platonem saepius me- 
moratur; ut Sympos. p. 195. ἢ, 
Gorg. p. 510. B. lysid. p. 214, A. 

κόρον — ῖχε cumtaedio 


Schaefer. al Gregor. Corinth, 
p.4. et p. 985. PME Her- 
mann, p. $63. 

va^ ἀνώγκης τε καὶ οἵ- 
Groov] Οἴοστρος et οἰστοῖν do 
amore et omui vehementi eupi- 
ditate dietum illustravit Astius 
ad h. 1. con£, Reip. 1X. p. 573. A. 

D, λα esi Ὁ Hesychius: 
* ἠραρῶσιμι (don €eorm, in» 
ter pretes) iocus, προφηρμο- 
μένος» ἄρ rt: porcus, ἀσφαλῶς, 
ὅϑεν καὶ τὴ ἀραρῶς πα (oz δέ- 
decr quod emendant: ὅϑεμ 
χαὶ τὸ ἀρκούτως γ παγίως, ὡς δέ- 
Deni y Enrip. Med. v. 1161. 
edunt δρηρότως. Sed Aes ch yl, 
Suppl, 951. vulgo. ἀραρότως, 

τὸν ἴαον χρόνον συν Fr. 
τ..1 ENspectabas ovrárrc,. quod 
vulso edebhatur, praesertim quun 
ὁρῶντε wuhsequafur, Sed accu. 


CET δὼ Loa. 





ΝΣ 





PHAEDRUS, 97 


"1 
χαὶ πᾶσαν αἴσϑησιν αἰσϑανομένῳ ToU ἐδωμένου, ὥςτε 
μεϑ ἡδονῆς ἀραρότως αὐτῷ ὑπηρετεῖν᾽ τῷ δὲ δὴ 
ἐρωμένῳ ποῖον παραμύϑιον ἢ τίνας ἡδονὰς διδοὺς 


᾿ ποιήσει τὸν ἴσον χρόνον συνόντα μὴ οὐχὶ ἐπ᾽ ἔσχατον 


de ἀηδίας ; ὁρῶντι μὲν ὄψιν πρεσβυτέραν χαὶ οὐκ 
iv. ὥρῳ, ἑπομένων δὲ τῶν ἄλλων ταύτῃ; ἃ χαὶ λόγῳ 
ἐστὲν. ἀκούειν οὐκ ἐπιτευπές, μὴ ὅτι δὴ ἔργῳ ἀνάγκης 
εἰδὲ προςχειμένης μεταχειρίζεσθαι" φυλαχές τε δὴ za- 
χυποτόπους φυλαττομένῳ διὰ παντὸς καὶ πρὸς ἅπαν- 
τας, ἀκαίρους τὲ ἐπαίνους χαὶ ὑπερβάλλοντας ἀχού- 
QYTU,. ὡς δ᾽ αὕτως ψύγους γήφοντος μὲν οὐχ ἀνε- 
χτούς, εἰς δὲ μέϑην ἰόντος πρὸς τῷ μὴ ἀνεχτῷ ἐπ᾽. 
αἴσχει. “παῤῥησίᾳ χκαταχορεῖ καὶ ἀναπεπταμέμῃ χρω- 
μένον, 


δ᾽ αἰδοῦς, 

τὸν ἴσον χρόνον συνόντα] Sic. codd, pro vulg. gvrórzt, 
v. interpretat. ' 

E. φυλακάς τε δή] Sic Vind. 7. et Heindorf. 
hens. st δή. Dein vetí, editt. praeter Bas, 2. 
xz Un O «ὁπους. Alii plurimi χαχυποτόπους, 
corr, cum. Bas. 2. καχυποτόπας. 

TT αἴσχει, παῤῥησίᾳ] Heindorfius malebat ἐπαισχεῖς, 


Vulgo φύ- 
χαχυπόπτους. Bodl. 
Flor, a, c, Ven. X 


sativum nunc ponit, quia parti- 
cipium retulit. ad ποιήσει, Si- 
milem rationem no(avimus ad 
Remp. IX. p. 586, E. Fallitur 
igitur Astius, qui  acgusati- 
vum participii post dativum in- 
ferri arbitratur, ut oratio qua» 
si in se consistens exhibeatur. 
Quod quid sibi velit, fatemur 
nos nullo pacto intelligere. Paul- 
lo post ad χαὲὶ οὐκ ἐν ὥρᾳ, ne 
οὔσειν desideres, compares quaeso 
Parmenid, EON 165. D. Οὐκοὺν 
xci «τοὺς αὐτοὺς zai ἑτέρους ἀλ- 
λήλων (ἀνάγκη φαΐνεσϑαι τοὺς 
ὄγκους); καὶ χωρὶς αὑτῶν, se, 
ὄντας,  Dbid, p, 166, B, οὐδὲ 
ἁπτόμενα οὐ Ms χωρίς, Sc, ὄντα, 
Atque | hinc detendimus , quod 
mox EK. legitur οὐκ ἀνεκταύ:, εἰς 
δὲ μέθην, ἰόντος -- ἐπ᾿ αἴοχει, 
ubi Heindorfius ἐπαιυχεῖς 
desiderabat, Simile quid obser- 
yavimus ad Gorg, p. 501, A. 


E. φυλακάς vt δὴ καχυ- 
zorózovg] Vulgatum . χαχυ- 
πόπτους etsi Reipubl, HL p. 
409. C. satis certam habet se- 
dem, tamen hoc loco codd. et 
optimi et plurimi καχυποτύπους 
exhibent, quod ipsum Suidae 
confirmatur auctoritate, Is enim ; X 
Καχυπότοπος, inquit, χκαχύπο- 
πτος" τοπάσαι E) τὸ ὑποιοῆσαν 
et Knyuzoroaióas 40 τέλειον 
χαχίς onorotioQ««. Verbum χαχυ- 
ποτοπεῖοϑαι legitur Aristoph. 
Ran. v. 956 , ubi frustra Byun- 
ekius χαϑυποτοπεῖοϑαι. | Cete- 
rum intelliguntur praeter ipsum 
&ümatorem suspicione flagrantem 
homines ab illo subornati, ad 
observandum amasium. 

παῤῥησίς χαταχορεῖν καὶ 
ἀναπεπταμένη Χ9:} h. e, f a- 
stidiosa atque nimia, quae 
nec de clandestinis. amoris mj- 
steriis taceat. Plutarch, 5ym- 


2H 


98 


PLA'TONIS 


Cap. XVIIT.. Καὶ ἐρῶν μὲν βλαβερός τε καὶ ἀηδής, 
λήξας δὲ τοῦ ἔρωτος, εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον ὥπιστος 
εἰς ὃν πολλὰ χαὶ μετὰ πολλῶν ὕρχων T6 χαὶ δεήσεων. 
ὑπισχνούμενος μόγις κατεῖχε τὴν ἐν τῷ τότε ξυνουσίαν 


* Z " 
ἐπίπονον ovgav φέρειν δι᾽ 


ἐλπίδα ἀγαϑῶν. τότε δὴ 


δέον ἐκτίνειν, μεταβαλὼν ἄλλον ἄῤχονφτα ἐν αὑτῷ καὶ 
προστάτην, νοῦν χαὶ σωφροσύνην ἀντ᾽ ἔρωτος καὶ μα- 
γίας, ἄλλος γεγονὼς 2έληϑε τὰ παιδικά, καὶ ὁ ὁ p" 


P. 241. τὴν B» τῷ τότε S] V. τήν γ᾽ ἐν τ. τ᾿ praeter fidem 
optimorum codicum, Deinde οὖσαν post ἐπίπονον in Bodl. v. osi 
multis optimae notae libris desideratur. 


μεταβαλὼν ἄλλον ἄρχοντα] Bekkerus ex codà,. NO, 


posiac. p. 712, A. 4 τε πρὸς τὰ 
σκώμματα καὶ βωμολοχίας εὐχέ- 
Qs, δεινῶς κατάκορος xal 
ἀναπεπταμένη, καὶ γέμουσα 
ῥημάτων ἀκόσμων καὶ ἀκολάστων 
ὀνομάτων. De Stoicor. Repugn. 
p. 1050. C. τῇ x«xí« — &v«- 
πεπταμένην παῤῥησίαν δί.- 
δωσιν. Themistocl. p. 122. E. 
ἀναπεπταμένῃ — εἰς τὸν Θεμι- 
στοκλέμ χέχρηται βλασφημίᾳ. Plu- 
ra collegit Wyttenbach. ad 
Plutarehi Moral, p. 882. 

ἄπιστος εἰς ὃν — κατεῖ- 
χε] h. e. εἰς τοῦτον, ὃν — μό- 
γις κατεῖχε: perfidus est in illum, 
queni multís iisque cum iüreiu- 
xando ac precibus coniunctis 
pollieitationibus aegre tenuit, 
ut tunc molestam istam perfer- 
ret familiaritatem propfer spem 
bonorum ipsi ab amatore pro- 
positaui. 

P, 241. μεταβαλὼν 
λον ἄρχοντα ἐν αὑτῷ καὶ 
προστάτην] Non ausus sum 
μεταλαβὼν cum  Bekkero et 
Astío revocare, quum libri δέ 
plurimi et optimi vulgatum tuean- 
fur, nec ipsa sententiae ratio 
suadeat mutationem, Quid dis- 
eriminis intercedat inter μετα- 
βάλλειν “τι et μεταλαμβάνειν τι, 
opfime defiuiri posse putamus 
ex usu nominum 'substantivorum 


ἀλ- 


μεταβολὴ et μετάληψις, quorum 
prius mufationem et vicissitudi- 
nem nobis vel insciis vel certe 
non operantibus accidentem de- 
siguat; posterius mutationem, 
quam nosíra sponte facimus et 
suscipimus, Xx quo clarum est, 
pevalauparesy av dta usurpari, 
ut consilium permutandi et pro 
altero quodam sumendi indice- 
tur; μεταβάλλειν τὸ autem. dici 
eos, qui non íam consilio in 
aliqua re permutauda reguntur, 
quam coeco aliquo casu aut ne- 
cessitate ducuntur, unde saepe 
mera mufandi significatio tenen- 
da, seiuneta prudentis delibera- 
lionis notione, Quod quidem 
prorsus congruit in amatorem, 


"qualis hoe loco depingitur, Is 


enim cessante vi  cupiditatís, 
quum aníea amasio suo de £u- 
furo optima quaeque sanctissime 
promisisset, tamen repente alius 
evadit ac veluti imprudens men- 
tis vationisque imperium ample- 
ctitur. De Rep. IV. p. 424, C. 
εἶδος γὰρ καινὸν μουσικῆς μετα- 
βάλλειν εὐλαβητέον ὡς ἐν ὅλῳ 
xurÓvrevorra, ubi simplex per- 
mutationis ftemerariae notio {6.- 
neuda, ut facile appareat, cur 
μεταλαμβάνειν minus aptum sit. 
Jbid. VII. p. 535. D. χωλὸς δὲ 
καὶ ὁ τἀναντία τούτου μεέταβε- 





d JUL us un 





PHAEDRUS. 59 


αὐτὸν χάριν ἀπαιτεῖ τῶν τότε, ὑπομιμνήσχων τὰ πρα- 
χϑέντα xai λεγϑέντα, ὡς τῷ αὐτῷ διαλεγόμενος" ὁ 
δὲ ὑπ᾿ αἰσχύνης οὔτε εἰπεῖν τολμᾷ, ὅτι ἄλλος γέγο- 


E οὔϑ᾽ ὕπως τὰ τῆς προτέρας ἀνοήτου ἀρχῆς ὁρ- 


χωμόσιά T& καὶ ὑποσχέσεις ἐμπεδώσει ἔχει, νοῦν ἠδὴη 
ἐσχηχὼς χαὶ σεσωφρονηχώς, ἵνα μὴ πράττων ταὐτὰ 
τῷ πρόσϑεν ὅμοιός τε ἐχείνῳ xci ὁ αὐτὸς πάλιν γέ- 
γήται, φυγὰς δὴ γίγνεται ἐκ τούτων, καὶ ἀπεστερηχὼς 


mg. F. e, I'D dedit μεταλαβών, quod habent etiam Flor. g. h. 9, 


Monac, Sed vide infra. 


B, ὑποσχέσεις ἐμπεδώσει Bodl, Flor. a, b. €. g. i, Vind, 


1.3. 'AABCGH ἐμπεδώσῃ. 


ἀπεστερηκὼς UT. ἀνάγκης] ἀπειρηκὼς corr. I. 


βληκὼς τὴν φιλοπονίαν, ubi item 
de permufatione quadam magis 
fortuita quam deliberato consi- 
lio suscepta sermo esf, lbid, 
X. p. 620. A, ἐδεῖν δὲ καὶ κύχνον 
μεταβάλλοντα  €elg ἀνθρωπίνου 
βίου αἵρεσιν, ubi μεταβάλλοντα 
cur dicatur, exinde patet, quod 
de μεταβολὴ τῶν χαχῶν καὶ τῶν 
ἀγαθῶν disputatur. Sed optime 
usum loquendi illustrant exem- 
pla Euripidea ab Heindortfio 
comparata. Eurip. Iphig. Aul. 
v. 343. κτ᾽ ἐπεὶ κατέσχες ἀρχάς, 
μεταβαλὼν ἄλλους τρόπους Toig 
φίλοισιν οὐχέε᾽ ἦσϑα τοῖς “πρὶν 
ὥς πρόσϑεν φίλος. lbi Menelaus 
Agamemnoni exprobrat. incon- 
stantiam ef levitatem, ut profecto 
μεταβαλὼν rel ipsi multo sit 
convenientius et accommodatius, 
quam μεταλαβών. lbid. v. 363, 
x40, ὑποοτρέψας λέλησαι μετα- 
αλὼν ἀλλὰς γραφάς. quo loco 
iem notatur inconstantia certi 
consilii expers, Sed satis exem- 
plorum in praesenti, Longe 
alia ratio est verbi μεταλαμιβά- 
7&0, Politic. p. 246, ed, Bekk, 
διαναπαύσωμεν αὐτὸν μεταλαβὸν- 
τες αὑτοῦ τὸν συγγυμνάώστην τόν- 
δὲ “Σωκράτη, Phileb, p, 21. Ὁ, 
μήπω τοίνυν μαλϑακιξώμεθϑα, τὸν 
δὲ τοῦ vov μεταλαβόντες αὖ βίον 
ὕδώμεν, ubi non probandum esse 


quod nonnulli libri habent με- 
ταβαλόντες in Appendice scri- 
psimus. Quippe olim quum li- 
brorum mss, copiae nondum es- 
sent cum eruditis communicatae, 
alterum (anquam rarius praetu- 
leram; μεταλαμβάνειν ita usur- 
pari neutiquazvignoraveram. Ce- 
^terum. eandem imaginem habes 
Reip. IX. p. 5/2. E. ἔρωτά τινα 
αὐτῷ μηχανωμένους ἐμποιῆσαι 
προστάτην τῶν --- ἐπιϑυμιῶν- 
Ibid, p. 573. B, οἰστρῷᾷ οὗτος ὃ 
προστάτης τῆς ψυχῆς,  dPbid. p, 
515, A. C. 
καὶ ὃ uiv] Intell, τὰ παιδι- 
κά, vid. ad p, 238. E, 
^B, ὑποσχέσεις ἐμπεδώσεν 
ἔχει] Vide ne ex eodice Clar- 
ckiano s, Bodleiano aliisque li. 
bris bonae notae ἐμπέδώσῃ re- 
Sfituendum sit; de quo genere 
loquendi dictum est ad Gorg. p, 
465, C. et Sympos. 216. C, 
Coníiunctivus deliberativus tertiae 
personae neminem offendet, qui 
comparaverit lacos Reipubl. I, 
848. E. Menon. p. 92. E. Legg. 
p. 719. E, Phaedon, p. 115. €, 
Sophist. p. 225. A. Adde Mat- 
tfhiae Gr, 8. 516, 3. . 
ἀπεοτερηκὼς ὑπ᾽ ἀνάγο- 
χης} In his ἀπεστερηχὼς iia 
simpliciter positum tolerari non 
posse Stephan, Heindorf, 


60 PLA'TONIS 


Um. ἀνάγχης ὁ πρὶν ἐραστὴς, ὀστράχου μεταπεσόντος, 
lere φυγὴ pere ϑαλών" ὁ δὲ ἀναγκάξοται διώχειν ἀγω- 
vaxrov χαὶ ἐπιϑεάζων, ἠγνοηκὼς τὸ ἅπαν ἐξ ἀρχῆς, 
ὅτι οὐκ ἄρα ἔδει ποτὲ ἐρῶντι χαὶ Vm. ἀνάγκης ἀνοή- 
τῷ χαρίζεσϑαι, ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον μὴ ἐρῶντι xc 
γοῦν ἔχοντι" εἰ δὲ μή, ἀναγκαῖον εἴη ἐνδοῦναν ἑαυτὸν 
ἀπίστῳ, ÓvezoAq, qi'oveog, ἀηδεῖ, βλαβερῷ μὲν πρὸς 
οὐσίαν, βλαβεοῷ δὲ πρὸς τὴν τοῦ σώματος ἕξιν, πο- 


λὺ δὲ 


βλαβερωτάτῳ πρὸς τὴν τῆς ψυχῆς παίδευσιν, 


ἧς οὔτε ἀνϑρώποις οὔτε ϑεοῖς τῇ ἀληϑείᾳ τιμιώτε- 


ρον οὔτε ἔστιν οὔτε ποτὲ ἔσται. 


| 


ot 


€. τὴν τοὺ σώματος ἕξ 
cibus, 

D. οὐκέτ᾽ 
reductum codd. 


Ταῦτα τε οὖν χρή, 


$,»] V. τοῦ aberat, invia codi- 


ἄν τὸ πέρα ἀκούσαις τὸ nuper e plurimis 
Paullo ante Steph. «orc φιλοῦσι». 


Καίτοι ἤμην γε μι] Legebatur Ἰζαίτοι ze ὠμὴν γε.) quod est 


alii ceusuerunt. Dorvill. ad 
Chariton. p. 199. reponendum 
putabat &z£02607:002, formam so- 
loecam, Astius scribi volebat 
ἀπεστερηκὼς ὑπ᾿ ἀνάγκης οὗ ποὶν 
ἐραστής». h. e. τοῦτον γ. οὗ ποὶν 
ἐραστὴς ἦν. Mihi unice placet 
ἀπειρηκὼς ὑπ ἀνάγκης. ὃ πρὶν 
ἐρκοτής, quod correctione, in 
cod. 7'. iuveetum esse Bekker, 
festatur. "Ac ne forte putes lan- 
guere ita qnod. additum est ὁ 
ποὶν ἐραστής, habet haec appo- 
sitio sane insignem quandan ele- 
gantiam εἰ gravitatem,  Germae- 
nice dixeris; er der früher 
den Liebhaber abgab, vid, 
ad Remp, p. 919. A. 

ὀστράκου μεγξαπεσόντο ς] 
Proverbium | de repentina nec 
opinata mutatione usurpari soli- 
fum. Vide Schol, ad h, 1. et 
quae noíata suut ad Remp, VII. 
p. 521. C. Dein μεταβαλὼν est 
mutfaítus: nam positum est 
intrausitive, ut Reip. V. p. 413, 
B., ubi vide any. 

€. ἀναγκαῖον εἴη ἐνδοῦ- 
»αι}] De hoc optativo vide,quae 
scripsimus ad Phaedon, p. 86, 
A. coll, Matthiae Gr. S. 529, 


3. — ἐνδοῦναι ἑἱκυτὸν vive. 
est. se alicui dedere, ut 
Reip. VIII. p. $61. A. X. p. 
605. E. conf. Timaei Gloss, 
p. 101. ibique Ruhnken. 

ἧς οὔτε ἀνθρώποις τς 
τεμεώτερον οὔτε ἔστιν οὖὔ- 
ve ποτὲ ἔσται ]} Ne quis οὐδὲν 
post τεμεώτερον desideret , Gorg. 
p. 485. K. ἐλεύθερον δὲ eb né 
γα καὶ ἱκανὸν μηδέποτε φϑέγξα- 
σθαι. Reip. I. p. 331. E. V. p. 
464, D. Legg. p. 642, A. p. 
942. C. 

D. Ὡς λύχοι ἄρν᾽ ἀγα- 
πῶσι —] Versieulus constru- 
ctione cohaeret eum proxime au- 
tecedentibus; nam verba sic ne- 
cienda sont: ἀλλ᾽ (0r) , ἐρασταὶ 
φιλοῦσιν πιῖδα σιτίου τρόπον χά- 
Qur πλησμονῆς οὕτως. ὡς λύκον 
ἄρν᾽ ἀγαπῶσι, Male igitur C o r- 


"narius ϑηρίου τρόπον corrige- 


bat. Ceterum Scholiasta ad li, 
l et Hermias p. 90. hos ver- 
siculos putant ab ipso Platone 
ad imitationem loci Homerici 
Hiad, XXII. 262 sq. expressos 
esse; de qua re nihil cer(i de- 
cerni posse videtur, —Paedera- 
síarum eum lupis comparatio- 


"vw ww ww—C——— 


uis cxi dis 





PHAEDRUS, 61 


M med y. ξυγννοεῖν; xci εἰδέναι τὴν ἐραστοῦ φιλίαν, ὅτι 
οὐ μετ᾽ εὐνοίας γίγνεται, ἀλλὰ σιτίου τρύπον χάριν 


πλησμονῆς. 


- ὡς λύχονι ἄρν᾽ ἀγαπῶσ᾽, ὥς παῖδα φιλοῦσιν 
ἐρασταί. 

Τοῦτ᾽ ἐχεῖνο, ὦ Φαῖδρε. οὐχέτ᾽ ἂν τὸ πέρα ἀχού- 

Gci2 ἐμοῦ λέγοντος, ἀλλ ἤδη σοι τέλος ἐχέτω ὁ λόγος. 

Cap. XIX. 4p AT. Καίτοι ᾧμην γε μεσοῦν αὐτόν, 

χαὶ ἐρεῖν τὰ ἴσα περὶ τοῦ μὴ ἐρῶντος, ὡς δεῖ ixelvQ 

χαρίξεσϑαι μᾶλλον, λέγων ὅσ᾽ αὖ ἔχει ἀγαϑά. γῦν 
δὲ δή, ὦ Σώχρατες, τί ἀποπαύει; 


L] " 


in ΠΥ paucissimis. Non plus μαννα tialis habet quod paullo ante 


“οὐ δα rj 


in editt. vett, legitur ἀλλὰ, δὴ σοι pro ἀλλ᾽ ἤδη σοι. 


“λέγων 0c" αὖἡ᾽ ἔχει dye Od] V. λέγων αὖ ὅσ᾽ ἔχει ἄγαϑά, 
eia vix in uno alterove cod, repertum est. 


nem Giaecls fuisse admodum 
usitafam disces ab interprett. 
Aristaen. Il. 51. ot a lacob- 
sio ad Antholog.- Gr. Vol. Il. 
P. HL p. 123. 
-Tovv ixsiro] Recte Hein- 
dorfius: Refertur" hoc ad 
versum hune, quo disputationem 
Aimierat Socrates, Ecce, inquit, 
mé versus loquentem! Hoc il- 
lud est, quod ante dixeram, me 
dith yrambos propemodum loqui.** 
Compares de-hae formula Sym- 
pos. p. 210. E. p. 223. A. Char- 
mid, p. 166. B. Hipp. ,Mai. p. 
296. D. ἀλλ᾿ ἄρα τοῦτ᾽ qr ἐκεῖνο. 
Praeterea legas Reisig. Cou- 
iecían. p. 279, Hermanmn, ad 
Aristophan, Nub. v. 1053. 

D. λέγων ὅσ᾽ αὐ ἔχει ἀγκ- 
$4] Constructionis ratio exi- 

bat λέγοντα, quod Stephan. 
requirebat. At nulla opus est 
mufatione, quandoquidem  no- 
minativus κατὰ τὸ  roovptvor 
subiicitur, quasi  praecessissef : 
χαίτοι ἐδόχει oL μεσοῦν 
ἐρεῖν ». «v. À  Celebratissimus 
hoc nomine est locus Homeri 
Iliad. β΄, 350. gi, μὲν οὖν xa- 
τανεῦσαι DatQneréa Κρονίωνα — 


cL Ξ 


᾿στράπτων ἐπιδέξια,., ubi iam 
Eustath., et postea Clark. 
atque Valekcuacr,ad Phoeniss. 
v. 481. recte nofarunt anacolu- 
thiam. Xenoph. Cyrop. 1, 4, 
26. τέλος δὲ καὶ ἣν εἶχε στολὴν 
ἐχδύ ν»τὰ δοῦναΐ τινι (geo), δη- 
Lu Y, Ott τοῦτον μάλιοτα ἠσπά- 
fero, ubi nominativus infertur, 
perinde ae si non φασὶ sed λέ- 
jtr«t praecederet, Apte contu- 
lit Heindorf. Legg. X. p. 853. 
C. ἀξ ἀξιοῦμεν —- ἡμᾶς πούτερον 
ἐπιχειρεῖν πείϑειν xai διδάσχειν, 
ὡς &loi ϑεοί, τεκμήρια λέγοντες 
ἵχανά, nam We quoque eonstru- 
€tio conformata est χατὰ Gita 
cw. Poterat adíicere locum, qui 
p. 270. D. huius ipsius libri le» 
gitur, ubi vir: optimus. praeter 
necessitatem ἀριϑιησάπενον. e 
Galeno suscepit, Dissimilia con- 
fudit Astius, qui nec structu- 
rae regem recíe declaravit, 
illustratam illam nuper ἃ Pop- 
poue De Elocutióué Thucyd, p. 
117. Quippe Astius λέγων ait 
cohaerere cum Qr. ἐρεῖν, non 
cum τὸν λόγον. Quod quid va- 
leat ad expediendam s(ructurae 
insolentiam, Oedipo coniectore 


E 


02 PLATONIS 


T , 
ZO. Οὐκ ἤσϑου, ὦ μαχάριε, ὅτι ἤδη ἔπη φϑέγ- 
γομαι, ἀλλ᾽ οὐχέτι διϑυράμβους, xoi ταῦτα ψέγων ; 
- Y 2 , » Z 
ἐὰν δ᾽ ἐπαινεῖν τὸν ἕτερον ἄρξωμαι, τί με οἴει ποιή- 
o Qsot I 


*Y e - T " 
. G&Y; &Q' οἶσϑ'᾽, ὅτι ὑπὸ τῶν Νυμφῶν, αἷς μὲ σὺ 


προὔβαλες ἐκ προνοίας, σαφῶς ἐνθουσιάσω; λέγω οὖν 
ἑνὶ λόγῳ, ὅτι, ὅσα τὸν ἕτερον λελοιδορήχαμεν, τῷ 
ἑτέρῳ τἀναντία τούτων ἀγαϑὰ πρόςεστι. χαὶ τέ δεῖ 
μαχροῦ λόγου; περὶ γὰρ. ἀμφοῖν ἱκανῶς εἴρηται. χαὶ 
οὕτω δὴ ὁ μῦϑος, 0 τι πάσχειν προςήκχξι αὐτῷ, τοῦτο 
πείσεται" χἀγὼ τὸν ποταμὸν τοῦτον διαβὰς ἀπέρχο- 


μαι, πρὶν ὑπὸ coU τι μεῖζον ἀναγχασϑῆναι, 


t 
E. προὔβαλες 1x προνοίας} Verba ἐκ προνοίας vulgo 
eum seqq. σαφῶς ἐνθουσιάσω coniuncta recte Lenneépius ad Pbalar, 
p. 148. eum praecedentibus nectenda esse animadvertit, 


P. 242. 


7 ovy ógGc] Sic libri non pauei, ut iam Berglerus 


&d Alciphron. p. 305. legendum suaseraf, Vulgo 1. à 
ἡ δὴ καλουμένη σταϑερά]ὔ ἤδη Bodl. Flor. g. Vind. «. 


1T. Mon. J7DGNO T. ἡδὺ Ιον. h. 


In Flor. 4. ἤδη deest, Editt, 


Bass. 1. et 2. addunt verba: τὸ σφόδρα ϑερμὸν ἐν τῷ ptu μεσὴμ-- 
Blas, quae Berglerus 1. e. recte iudlcavit o glossemate oría esse. 
ἐπειδὰν &zowvuzn] V. ἀποψύξῃ ἴωμεν, Aliquot libri: &a0- 


opus esf, Nam ego si quid vi- 
deo, vel sie λέγοντα requiritur. 

E.. ἤδη ἔπη φϑέγγομαι] 
»,versus ipsos, legitimo 
numero adsírictos; quod 
spectat ad versum illum Ὡς λύ- 
xOt X. T. 4. Ad διϑυράμβους 
conf, p. 238. C. D.*« ein- 
dorf. — ἔπη sunt versus 
heroici. 
| «tc μὲ σὺ προύβαλες ἐκ 
προνοίας} quibus me de- 
dita opera obiecisíti. No- 
tabilis verbi siz2i5catio, quam Le- 
xicographi nostri silentio trans- 
miserunt. 

καὶ οὕτω δὴ ὃ μῦϑος —] 
Oratio mea utcunque excipietur, 
ceríe id experietur 
quo digna erit. 

P. 242. μεαήημβρία ὕστα- 
παν ἡ δὴ x«Aovuéívgy στα- 
ϑερά] Sic libri 
praeterquam quod Clark. cum 
nounullis aliis ἤδη pro ἡ δὴ scri- 
ptum exhibet ^ Neque est cur 


iudicium, 


constanter, 


vel apicem loco moveamus, quan- 
quam Heindorf. cum Ruhn- 
kenio ad Tim. p. 235. verba, 
ἡ δὴ “καλουμένη σταϑερά, tam- 
quam ineptum glossema resecuit, 
Ast. autem suscepto ἤδη par- 
liecipium καλουμένη extrusit.  Ni- 
mirum Socrates, per occasionem 
ridere videtur. eos, qui dictionem 
μεσημβρία σταϑερὰ δὰ verbum 
σταϑεύειν., urere, referrent, 
unde apud Aeschylum Pro- 
geth. v..22. σταϑευτὸς ἡλίου 
φλογί, ustus solis flamma, 
Quae quidem probabilis est sen- 
tentia C, Schneideri De locis 
nounullis Phaedri Platon, p. 14., 
ubi inter alia haec scripsit: 
»Magna hic quum omnino tum 
in eo scriptore opus est cau- 
fione, qui, ut Plato, linguae 
suae naturam ef rationem probe 
perspectam habet, et veritatis 
imaginem, seu potius veritatem, 
quam lingua expressam intelli- 
git, non solum ipse in scriben- 


PHAEDRUS. 63 

QAL. Μήπω ys, ὦ Σωχρατες, πρὶν ἂν τὸ χαῦ- 
μα παρέλϑῃ. ἢ οὐχ ὁρᾷς, ὡς σχεδὸν ἤδη μεσηιιβοία 
ἵσταται 5. “δὴ καλουμένη σταϑερά; ἀλλὰ περιμείναν- 
τὲς, χαὶ ἅμα περὶ τῶν εἰρημένων διαλεχϑέντες, τάχα 
ἐπειδὰν ἀποψυχῇ ἴμεν. 


X9. Θεῖός γ᾽ εἶ περὶ τοὺς λόγους, ὦ Φαῖδρε, 
καὶ ἀτεχνῶς ϑαυμάσιος. οἶμαι γὰρ ἐγὼ τῶν ἐπὶ τοῦ 
σοῦ βίου γεγονότων. μηδένα πλείους ἢ σὲ, πεποιηκέναι, B, 
γεγενῆσϑιαι ἤτοι αὐτὸν λέγοντα ἢ ἄλλους éví γέ τῷ 
προδῷ. προφαγαγκάζοντα. “Σιμμίαν Θηβαῖον ἐξαιρῶ 


ψυχῇ : on: quod recepit Bekkerus, Alii habent, ἐπειδὰν ἀποψύξῃ 
ἔμεν. Bodl, ἀποψυχὴ μὲν Ó. omissis accentibus, ,Phrynichus in 
Bekkeri. Anecdott, I. p. 26, 13. ἐπειδὰν ἀποψιχῃ ἄπιμεν. Verum 
est &zopvz5, ductum. illud ab aor. 2, ἀποψυχῆναι,γ de quo v. Lo- 


beck. ad Phrynich. p. 318. 


πῶν bai v. 0. B. γεγονόπω »] Additum vulgo post γεγονότων 
vocabulum λόγων codd. longe plurimi non agnoscunt. 


B. iré γέτῳ τρόπῳ] τῳ, 
Heindorfius inser uerat de coniectura, 


runt, vulgo desiderabatur. 


quod codd. permulti suppedita- 


ἐξαιρῶ λόγου] Vind, 1. 6. dr. ἐξαιρῶ τοῦ λόγου. 


do ubique sequitur, sed etiam 
occasione data defectiones a ve- 
ritate. et. errores. temporis pro- 
gressu. in linguam illatos notat 
et eorrigit. Ab eiusmodi scri- 
Ρίοι 6, praesertim. incipiente, non 
debet, absurdum | videri inter- 
dum obscuriorem vel ambiguam 
lietionem vel vulgo male intel- 


lectam explicari, etiamsi res ' 


ipsa explicationem. non postulet, 

modo ne inepte cursum oratio- 
nis interpellet. aut aliud gravius 
agens grammatici persona iudu- 
fa risum lectoribus moveat. * 
Haec ille. De penu ἵᾳ στα- 
ϑερᾷ conferas etiam Photium 
Lexic. s. v. dra egór, Interprett, 
δὰ Thom,  Magistr. p. 302. 
Ruhnken, ad Tim. p. 235. 
Bergler. ad Alciphron. T. JM 
p. 52, ed. Wagn. Deinde τάχα 
ἐπειδάν, est mox ubi, Fallun- 
fur enim Heindorf. Astius- 
que pro ἐπειδών τάχιστα, si- 
mul. atque, accipientes. De 


τάχα mox, sfatim, signifi 
cante vide annot. ad. Gorg. p. 
450. C. 

oie γὰρ ἐγὼ — προς- 
evayzütovre] Hi. e. οἶμαι 
γὰρ ἐχώ, ὡς μηδεὶς πλείους τῶν 
ἐπὶ τοῦ σοὺ βίου γεγονότων, λό- 
yov γεγενῆσϑαι πεποίηκεν ἢ σύ. 
Nam λόγων e superioribus nullo 
negotio repetitur , vulgo ex in- 
terpretatione adiectum. .— ἑνί 
γέ τῳ τρόπῳ, certe una 
aliqua ratione, quaecun- 
que demum sif. Sic saepe 
εἷς γέ τις apud, Platonem, et 
ἕνέ γέ 19 τρόπῳ Menon, p. 
96. D. 

B. Σιμμίαν Θηβαῖον ἐξαι- 
Qo λόγου] Ne quis requirat 
oig "τοῦ, λόγου, prohibebunt 
quae scripsimus ad Sympos. p. 
116. C. Ceterum dictum hoc de 
Simmia Thebano quorsum spe- 
ctet, haud sane constat. lllud 
unum e Phaedone p. 85, €. no- 
vinus, fuisse eum veri exqui- 


64 


.PLATONIS 


λόγου: τῶν δὲ ἄλλων πάμπολυ χρατεῖς. καὶ νῦν αὖ 
 Ooxüg αἴτιός μοι γεγενῆσϑαι λόγῳ. τινὲ ῥηϑῆναι 


(«o AT. 


καὶ τι τούτῳ; 


Οὐ πόλεμόῳ ys ἀγγέλλει, ἀλλὰ πῶς. "δὴ 


* 


Cap. XX... 270, ἩἩνίκ' Lus Ap ὠ 'gadis- τὸν ποτα- 


καὶ τὸ εἰν ' ση μ.] τὸ om. Flor. c, 


cupidissimum, t cum 
Cebete familiari suo arbitrare- 
iur a90«qíovao Oa y. πρὶν ἂν 
σιανταχὴ οχοπὼν ἀπείπῃ KD zu- 
7v μαλθακοῦ εἶναι ἀνδοός. 

Οὐ. πόλεμόν vt ἀγγ έλ- 
λεις 7 Schol nb τῶν ἀγαθὰ 
ἀγγελλόντῶν. ἐμνήσθη ταύτης καὺ 
ἐν τῷ τρίτῳ τῶν Νόμων. (p. 
102, B.). Inter Adagia retu- 
lit Erasmus p. 527. Paullo 
anífe notabis constructionem ver- 
borum: δοχεῖς ἀϊειός pot γξγε- 
γῆσϑαν λύγῳ τινὶ 
βὰν γόνα ΠΊΩΝ Hit. Rz 407. 

0 φελόσοζ(() ἀῤετὴ ἀσκεῖ- 
ie καὶ Qoxit seg Oct πάντη ig- 
πόδιος. bid. IV. p. 437. B. τὸ 
ἐφίεσϑαί “τινος λαβεῖν." lbid, 
443. B. εὐθὺς ἀρχόμενοι τῆς a2 
λεως οἰκέζειν. Gorg. p. 513. E. 
p" οὖν οὕτως. ἐπιχεϊοητέον ori 
τῇ πόλει ᾿καὶ τοῖς πολίκαϊξ ϑερα- 
πεύειν" ubi exspectabas “τὴν πό- 
Juv καὶ τοὺς πολίτας. Sed saepe 
casus nominis, qui ex infinitivo 
pendere delebant, per istam at- 
fractionem verbo finito accom- 
modari satis demonstratum est 
ad Reipubl. T. p. 342. B. Criton. 
p. 92. B. quibus adde quae con- 
gessit Pflugk. ad Eurip. Med. 
1399. et Helen, 675. | ldem 
particiio vinliss:!us usus esf, 
quem. viri docti non satis per« 
ceperunt, καὶ ὃ Jp hocl. Electr, 
41. ἄγγελλε δοχῳ προςτιϑ εἴς, 
quod proprie esse debebat ὅρχον 
πο. Qui usus latius ser psit in 
talibus. Antigon, 24. ᾿Ετεοχλέα 
μὲν — σὺν δίκη χρησϑεὶς δι- 
x«t — ἔχρυψεν,), quae. pessime 
Wexius tractavit, Xenoph. 
Cyrop. I. 6, 33, | 


rendi 


ῥηθῆναι, 


τὸ εἰωθὸς σὴ μεῖον, 


IR 


τὸ δαιμόλιόν. TE 2m τὸ Y 
sio (oc σημεῖον —] Τὸ uz 
μόνιον quum apud Platonem. fere 
adiectivum esse videatur, quem- 
admodum etiam Cicero. intel- 
lexit De Divin, I. 54, esse di- 
vinum quiddam, quod dae- 
monium appellat, eui sem- 
per pareat, facile alicui pla- 
ceaí, quod Astius postrema 
editióué ex cod. Flor; €. susce- 
pit χαὶ εἰωθὸς σημεῖον, sicuti 
De Republ. VI. p. 496. 6. legi- 
tur τὸ δαιμόνιον. σήμεϊον, εἴ 
Eutliydem, p. 272. ἘΣ, ἐγένετο 
ttti ÓvLOV, 
Theag. p. 129. B. γέγονε γάρ μοι 
τὸ εἰωθὸς σημεῖον τὸ δαιμόνιον, 
Nec famen umi illi libro tantuni 
tribuerin, ut céferorum omuium 
auctotitás uiliili aestimetur, prae- 
sertim quum lectio: vulgati hà- 
beat quo se satis tueatur. Nam 
primum quidem τὸ δαϊμόντον; 
etsi proprie est adiectivum ; vez 
luti Apolog. p. 31. D., taffiéil 
ab ipso Platone nominis sub- 
stantivi insfar. een ut Eu- 
thyphron. p. "δες b τὸ δαί ό- 
xir φὴς δὲ ὑτῷ ἑκάστοτε, qtyve- 
09 «t. Apolog. Socr. p. 40. A. 
4 γὰρ εἰωϑυῖά por μαντιζὴ C 
τοῦ δαιμονίου. Deinde ra- 
rior usus vocularum τὲ z«t fa- 
cile librarium eo poldit dedu- 
cere, ul τὸ omittendum putaret. 
Sed. eas interdum ibi. quoque 
poni, ubi non diversa nectuntur, 
prudenter monuit Hermann, 
ad Sophocl Elecif, 873. ἐξ 
inoU τὲ χοὺκ Hav. Sic Phae- 
dou. p. 68, B. ἀγανακτήσει τε 
ἀποϑλήοχων. καὶ οὐ (utro. 
εἶσιν ἀὐτόσε. De Republ. NS. 


PHAEDRUS., 


65 


μὸν διαβαίνειν, τὸ δαιμόνιόν Tt xot TO εἰωϑὸς ciu. 
μεῖόν μον γίγνεσϑαι ἐγένετο ---- ἀεὶ δὲ pe ἐπίσχει ὃ 


» 
αν» 


ω. πράττειν --, xci τινὰ φωγὴν ἔδοξα αὐτό- 


Jer ἀκοῦσαι, ἥ ue οὐκ ig ἀπιέναι, πρὶν ἂν “ἀφοσιώ- 
ΘῊΡ: ὥς τι npageisóra εἰς τὸ ϑεῖον. celui δὴ οὖν 


- 


b. 602. B. τοῖς πολλοῖς τε καὶ μη- 


; Lat. "* 





δὲν εἰδόσιν. Gorg. p. 460. D. 
ἐὰν ὁ πυκχτὴς τῇ πυχεικῇ μὴ καὶ 
λῶς χρῆταί τε χαὶ ἀδικῇ!» ubi v. 
am uidni igitur iam recte 
dicatur: Daemonium atque 
signum mihi Abeingere 80- 
litum? 


0€. ἀεὶ δέ μὲ ἐπέσχει e 


ἂν μέλλῳ πράττειν —] Quum 
'Socrates apud Platonem saepius 
profiteatur, se a daemonio suo 
fantum ἃ facinoribus retineri, 
nunquam δὰ aliquid suscipien- 
dum impelli, veluti Theaet, p. 
151. A. ἐνέοις μὲν τὸ γρεδμεθὸν 


pon δαιμόνιον ἀποκωλύει Svrtirrt, 


ἐνίοις à ἐξ (videlicet, quando 
iacet; ut certe non de cohorta- 
tione aut instigatione aliqua sif 
eogifandum), Apolog. p. 31. D. 
Theag. p. 128. D., ipsa senten- 
lia per se nihil habere videtur, 
quod vitii suspicionem moveat, 
Illud vero docti viri aegre tule- 
runt, quod ea minus definite 
esset enuntiata. Nam quod ait 
Socrates, semper se illo signo 
deterreri , quidquid facturus sit, 
facile aliquis argumentetur ei 


— daemonio obsequenti nihil plane 


facere licuisse. Atque ea ipsa 
eausa fuit, eur Heindorf, to- 
fum hoc addifamentum tanquam 
ex Apolog. p. 31. D. huc trans- 
latum, delendum iudicaret. At 
enim vero non fam inepía sen- 
fentia est, quam primo adspectu 
videtur. Nam ἀεὶ constat, ut 
semper, etiam relative 
dici, ut. respondeat nostro ie- 
desmal; id quod prudenter 
monuit Butthiannus, Ex quo 
censequens est, ut per se fa- 
eile inteligatur ὅταν γένηται. 


Plaf, Opp. Vol. VI. P. I. 


Quod autem additur, 9. ἄν nd 
Ào πυάττειν, dietum est hoec 
paullo gravius pro ἐάν τὸ μέλλω 
πράττειν, usu haud infrequenti, 
quem  fetigi ad  Euthyphron. 
p. 8. C. Ltaque tantum abest, 
ut verba mimis infinita ' sint, 
ut propter ipsam rei. naturaimn 
sic debeant intelligit sem. 
per autem, quotiescun« 
que mihi obtingit, me re- 
tinet tc deterret, si quid 
facturus sum, lam vero du- 
bitatio nascitur, sintne haec 
verba temere illata, an pruden- 
ter et consulto interposita. Qua 
de re miror nemini eorum in 
menfem venisse accurátius dis- 
quirere, qui de liuius loci ine- 
ptiis conquesti sunf, Et mihi 
quidem non est " dubium, quin 
Scriptor  iustissimam ^ habuerit 
causam inserendae huius admo 
nitionis. Nam primum vel oh. 
verba sequentia: φωνὴν ἔδοξα 
αὐτόϑεν ἀκοῦσαι, 1 μὲ οὐκ ἐᾷ 
ἀπιέναι, αἱ Phaedrus in univer- 
sum rem admoneretur neces- 
sarium videri poterat. Deinde 
manifestum est daemonium hoe, 
quod nonnisi retinendi ac. de- 
terrendi vim habere dicitur, ab 
ipso Socrate opponi animo va- 
ticinandi ac divinandi facultate, 
praedio, cui, ubi daemonium 
aliquid fieri prolibuerit, suspi- 
cari.ae divinare liceat, quid sif 
quod peceafum fuerit et quo id 
modo  expiari debeat, Quae 
ommia qui diligenter perpende- 
rint, eos speramus nobis facile 
esse concessuros frustra hunc 
locum ἃ viris doctis in glos- 
sematis suspicionem adductum 
esse, 
5 


65 | PLATONIS 


μάντις; ἐέν, οὐ πάνυ δὲ σπουδαῖος, ἀλλ᾽ ὥςπερ, οἱ τὰ 
γράμματα φαῦλοι , ὅσον μὲν ἐμαυτῷ μόνον ἱκανός. 
σαφῶς οὖν ἤδη μανϑάνω τὸ ἁμάρτημα, ὡς δή TOL, 
ὦ ἑταῖρε, μαντιχόν γέ τι χαὶ ἡ ψυχή. ἐμὲ γὰρ ἔϑραξε 
μέν τι χαὶ πάλαι λέγοντα τὸν λόγον, χαί πὼς ἐδὺυς- 
ὠπούμην xat [Ἴβυχον, μή τι παρὰ ϑεοῖς ἀμπλαχὼν 
τιμὰν πρὸς ἀνθρώπων ἀμείψω" νῦν δ᾽ ἤσϑημαι τὸ 
ἁμάρτημα. : 

QAI. «“Ζέγεις δὲ δὴ τί; 
δι. Δεινόν, ὦ Φαῖδρε, δεινὸν λόγον αὐτός τε 
ἐχόμισας ἐμέ τε ἡνάγχασας εἰπεῖν. 

QAI. Πῶς δή; 

ΣΩ, Τὐήϑη χαὶ ὑπό τι ἀσεβῆ" 
δεινότερος 5 | 

QD AT. Οὐδείς, εἴ 78 σὺ ἀληϑῆ λέγεις. 

XO. "Tí οὖν; τὸν Ἴβρωτα οὐχ ᾿““φροδίτης xai 
ϑεόν τινὰ ἡγεῖ; AUR 


- 


T , Ων DJ 
QU τίς ἂν εἴη 


€. ὅσον μὲν ἐμαυτῷ μόνον] μὲν accessit ex multis iisque 

optimis codicibus, in quorum numero etiam Bodl, est, LU : 
ὡς δή vov, ὦ £v.] V. ὡς δή v, quod ex codd, optimis emen- 

datum, quanquam hi partim corrupte ὡς δή 70. Scriptum exhibent, 


D. Ov τι ὑπό γε Δυσίου͵] Mon. οὔτοι. male, 


ὅσον μὲν ἐμαυτῷ μόνον 
íix«vóc] Videlicet nec vero 
aliis. Sic μὲν non subsequente 
δὲ ponitur Apol. Socr. p. 2l. 
D. Gorg. p. 465. D. E. vid. ad 
Criton. p. 105 sq. Hermann. 
ad Viger. p. 841 sq. Maxim, 
Tyrius XIV. 3. ὅσον αὑτῷ ἑκα- 
40v rcu χυηομῳδεῖν, ubi v. 
Davis. 

ὡς δή τοι —] quippe re- 
vera, nam profecío, Vide 
ad Reipubl, libr. 11. p. 366. C, 
— Contractam formam. ϑράττειν 
Atticis iuprimisque Platoni ve- 
hementer placuisse docuit Piér- 
son. ad Moer. p. 186. Ruhn- 
ken. ad Tim. p. 93 sq. 

ἐδυςωπούμην x«i Tüv- 
xov] Lobeckius ad Phryni- 
'chum p. 190,.... “υςωπεῖοϑαι et 
ionicum »roz8o0j«rt, quantum ex 


etymo intelligi potest, proprie 
de oris confusione dicitur, quae 
ex variis perturbationibus , me- 
íu, suspicione, pudore, exsi- 
síit, Sed veteres illi tantum 
de. praeseusione insíantis peri- 
culi. vel molestiae usurparünt. 
Sic et Plato et Xenophon. et 
Demosthenes.4^ — De Ibyco 
Rhegino, quantum satis est 
monuit ΜΟΙ Κα; Geschichte 
der Literatur T. I. p.'305 sq. 
Sententiam eius, quae hoc loco 
memoratur, illustrat Ruhnk. 
ad Tim. p. 90. 

D, ὑπό v ἀσεβῆ] prope- 
modum impiam, .ut Gorg. 
p. 493... C. Aristoph, Vesp. 
1281. Ecclesiaz. 1062. Athen, 
1V. p. 157. A. ΧΙ, p. 579. D. 
XV. p. 693. B. Plura dabunt 
Casaubon. ad. Sueton, Iul. c. 


VV ECT 





dr 








PHAEDRUS. 
Q AT. éytral γε δή. 


— €XQ. Οὔ τι ὑπό γε “υσίου, οὐδὲ ὑπὸ τοῦ σοῦ 
λόγου, ὃς διὰ τοῦ ἐμοῦ στόματος καταφαρμακευϑ ἐν- 
τὸς ὑπὸ σοῦ ἐλέχϑη. εἰ δ᾽ ἔστιν, ὥςπερ οὖν ἔστι, ϑεὸς 


63 


ἤ τι ϑεῖον ὁ "Loue, οὐδὲν ἂν κακὸν εἴ) τὼ δὲ "λόγω 


τὼ νῦν δὴ περὶ αὐτοῦ εἰπέτην ὡς τοιούτου ὄντος. 
ταύτῃ τε οὖν ἡμαρτανέτην περὶ τὸν ἔρωτα, ἔτι τε 


ἢ εὐήϑεια αὐτοῖν πᾶνυ ἀστεία, τὸ μηδὲν ὑγιὲς λέγοντε 


μηδὲ ἀληϑὲς σεμνύνεσθαι ὥς τι ὄντε, εἰ ἄρα ἀν- 
ϑρωπίσχους τινὰς ἐξαπατήσάντε εὐδοκιμήσετον ἐν αὐ- 


τοῖς. ἐμοὶ μὲν οὖν, ὦ φίλε, χαϑήρασϑαι ἀνάγκη, ἔστι 


δὲ τοῖς ἁμαρτάνουσι περὶ μυϑολογίαν χαϑαρμὸς ἀρ- 
'χαῖος, ὃν Ὅμηρος μὲν ovx ἤσϑετο, -Στησίχορος δέ. 
τῶν γὰρ ὀμμάτων στερηϑεὶς διὰ τὴν ἹΒλένης καχηγο- 
ρίαν, οὐκ ἠγνόησεν ,' ὥςπερ Ὅμηρος, ἀλλ ἅτε βου. 


. «og ὧν ἔγνω τὴν αἰτίαν, χαὶ ποιεῖ εὐθύς" Οὐχ ἔστ᾽ 


ἔτυμος λόγος οὗτος, οὐδ᾽ ἔβας ἐν νηυσὶν 
P. 2438. E. τὼ δὲ λόγω] Sic Bodl, Flor. g. Vind, 4, 1. «. 

pro vulg. δή. quod tenuit Bekkerus. 

— ἔτυμος λόγος οὗτος] V. ἔτυμιος ó λόγος. 

rimi optimique libri aspernantur. 

yep τροίας. 


Articulum plu- 
Vind, 4, οὐδ᾽ ἵκεο ὑψηλὰ πέρ-- 


ΑἹ. Wyttenbach. Epist, Crit. 


P. 243. ὃν Ὅμηρος μὲν 
Ῥ. 30. Dobree Commentar. in οὐκ Z0O9s::0, X«noíyogos 
Aristoph. 586 sq. ed. Lips. δά] De Stesichoro Himereusi, 


. Phileb. p. 13. D. 


Etiam ὑπὸ γῇ, μικοὸν / dixerunt, 
'de quo vide interprett. ad Stra- 


^ bon. T. H. p. 209. ed. Frieden. 


Οὐ vw ὑπό yt Avotov] 
Ov τὸ x«96- 
wor yt ἡδοναί, ubi vide annot, 
"coll. Matthiae Gr. 8. 609 extr, 


E. εἴ δ᾽ ἔστιν, ὥςπερ οὖν 


ἔστι] Nostrates dicunt: wie 
'er es nun eiumal ist, Apo- 
log. Socr, p. 21. D. ἐγὼ δ᾽, ὥς-: 


πὲρ οὖν οὐκ οἶδα, οὐδὲ οἴομαι. 
Pessime Astius οὖν in talibus 


- jnterpretatur, δὰ οἷ! i. q. wir Κ- 
| 116h. 


Imo οὖν hic quoque na- 
'tivam servat ratiocinandi et con- 
'eludendi pofestatem. De sen- 
tentia. conf. Sympos. p. 204. €. 
D. p. 212. A sqq. 


"e 


TOV παιδικῶν s. παιδιῶν inven- 
tore, vid. Mohnike l. c. p. 
304 sq. Quod ob carmen wmale- 


dicum in Helenam oculorum usu 


privatus esse, eundem autem pa- 
linodia cantata recuperasse di- 


"eitur, de eo vide Isocrat. He- 


lén. p. 245, ed. Bekk.  Fabu- 
lam, quam Stesichorus secutus 
est, docte tractavit. Pflugk. 


Praefat. ad Eurip. Helenam. p. 
7? sq. Versiculos eius a. Platone 
allatos alii. aliter descripserunt. 
Gaisford. Poéf. Min. T. 
IH. p. 341. ed, Lips. Naekius 
ad Choeril. p. 120. Boisso- 
nad. Poét, Gr. Syllog. T. XV. 
p. 19. — ἀνέβλεψεν, visum 
recuperavit, 


5* 


213 


b 


és PLATONIS 


εὐσέλμοις, οὐδ᾽ ἕκεο. Πέργαμα Τροία, xci 


"ποιήσας δὴ πᾶσαν τὴν καλουμένην παλινῳδίαν, παρα- 
χρῆμα ἀνόβλεψεν. ἐγὼ οὖν σοφώτερος ἐχείνων γενή- 


σομαν κατ᾽ αὐτό γε τοῦτο. πρὶν γάρ τι παϑεῖν διὰ 
τὴν τοῦ Ἔρωτος χαχηγορίαν, πειράσομαι αὐτῷ ἀπο- 
δοῦναι τὴν παλινῳδίαν γυμνῇ τῇ κεφαλῇ καὶ οὐχ, 
ὥςπερ τότε, UT αἰσχύνης ἐγκεκαλυμμένοξ. 

ΦΑ͂Ι: Tovtovi, ὦ Σώκρατες, οὐκ ἔστιν. ἅττ᾽ ἂν 
ἐμοὶ εἶπες ἡδίω. ; 

Cap. XXL |. 29... Koi γάρ, ὦ ᾿γαϑὲ Φαῖδρε, ἐν- 
Vosig, ὡς ἀναιδῶς. εἴρησϑον. τὼ λόγω, οὗτός τε καὶ ὁ 
ἐχ τοῦ βιβλίου ῥηϑείς. εἰ γὰρ ἀκούων τις τύχοι ἡμῶν 
γεννάδας ze πρᾶος τὸ ἦϑος, ἑτέρου δὲ τοιούτου. ἐρῶν 
ἢ καὶ πρότερόν ποτε ἐρασϑείς, "λεγόντων, ὡς διὰ σμι- 
κρὰ μεγάλας ἔχϑρας οἱ ἐρασταὶ ἀναιροῦνται xe ἔχουσι 
πρὸς "τὰ παιδικὰ φϑονερῶς τε uci Mie ad: ». πῶς 


7 


B. x«i πο νήσας YT π΄ V. deerat z«/, quod coi. unanimi 


fere consensione redhibuerunt. 


e ov» ἀν τις καὶ ἄλλα ἔχου 
“Σωκράτη ἐπαινέσαι. Aristote Ἵν 
Polit, VII. 1. ἐπαινέσειε d^ ἄν 
τις χαὶ τοῦτο «Μακεδαιμονίους. 


B. “σοφώτερος ἐκείνων] 
Stesichoro, qui oculorum. usu, 
iam privatus palinodiam cecinit, 
et Homero, quem  caecitatis 


causa omnino praeteriit, Schlei- D. ἐπιθυμῶ, ποτίμῳ λό- 
ermacherus ex cod. X ἐχεί- yo οἷον ἁλμυρὰν. ἀχοὴν 
γου legendum censet, — x«v ἀποκχλύσασϑιαα 7, Tractavit 
αὖτό γε τοῦτο, in. hoe hune locum W yttenbach. 
ipso. Epist. Crit. p. 211. ed. Lips., 

C. à» γαύταις που τὲς qui imitatores recensuit eiusque 
ϑιραμμένω »] Nautae inter ho- — fontem iudicavit esses Eurip. 
inines vilissimos numerati. v.  Hippolyt. 653 ἃ "yo uroic 


Heindorf. ad h. 1. e£ ad. Ho- 
ral. Satyr. 1. 5, 4. Adde In- 
terprett, ad Athenaeum VI... p. 
954, B. — p. 414., ubi Theo- 
pompus, dixisse narratur πλήρεις, 


&ivo τὰς ᾿ϑήνας διονυσοκολά:" : 


κῶν χαὶ ναυτῶν καὶ λωποδυ- 
TP 4. v. À. Lege etiam. ipsum 
Platonem Legg. IV. p. 104 sqq. 
De structura verborum ἃ ψέγο- 
ἐν τὸν Ἔρωτα. v. Matthiae 
Gr. ὃ. 421. 2. Compares Sym- 
pos. p. 222. A. ἃ ἐγὼ “Σωκράτη 
ἐπαινῶ. Ibid, p. 221, B. πολλά 


XÀvLov. 


γασμοῖσεν ἐξομόρξομαι Eig ὦτα 
Alia contulit. Creu- 
zerus ad Plotin, de Pulcrit. p. 
465 sq. Usus. est his verbis 
etiam Athenaeus libr. HI. p. 
121. E. P. et p. 122. A, — ἐκ 
τῶν ὁμοίων, recte Heindor- 
fius interpretatur , si cetera 
paria sint. Cui frustra oblo- 
quitur Astius, ἐκ τῶν ὁμοίων 
χαίυβ idem esse quod. ὁμοίως, 
ut hie sit sensus verborum: 


perinde atque contendit 


amoris cxperíi potius 


Ge c Mn 


PHAED RUS, 69 


οὐκ ἂν olst αὐτὸν ἡγεῖσϑαι ἀχούειν ἐν ναύταις που 
τεϑραμμένων καὶ οὐδένα ἐλεύϑερον ἔρωτα ἑωρακό-- 
των, πολλοῦ δ᾽ ἂν δεῖν ἡμῖν ὁμολογεῖν ἃ irons 
τὸν Ἔρωτα: ME. 

QAI. Ἴσως vn 4i, ὦ “Σώκρατες. 

ΠΣΩ, Ἰοῦτόν γε τοίνυν ἔχωχε αἰσχυνόμενος, xci 
αὐτὸν τὸν Ἔρωτα δεδιὼς, ἐπιϑυμῶ ποτίμῳ λόγῳ οἷον 
ἁλμυρὰν ἀκοὴν ἀποχλύσασϑαι. συμβουλεύω δὲ xol 
ΤῊΣ 0 τι τάχιστα γράψαι, ὡς χρὴ ἐραστῇ μᾶλλον 

ἢ μὴ ἐρῶντι ἐκ τῶν ὁμοίων χαρίζεσϑαι. | 

QAI. ᾿4λλ εὖ ἴσϑι, ὅτι ἕξει τοῦϑ' οὕτως" σοῦ 
γὰρ εἰπόντος τὸν τοῦ ἐραστοῦ ἔπαινον, πᾶσα ἀνάγκη 


Ἱυσίαν ὑπ᾽ ἐμοῦ ἀναγκασϑῆναι γράψαι αὖ περὶ τοῦ 
αὐτοῦ λόγον. 
XO. Tovro ψιὲν πιστεύω, ἕωρπερ ἂν ἧς ὃς &. 


AI. .«1ἐγς τοίνυν ϑαῤῥῶν. 


(| E - 


o ἅττ᾽ ἂν ἐμοὶ εἶπες 1 V. tags.  Indicativum Bodl. Vindd, 
aliique dederunt. 





efficaciam. 


quam amaníi gratifican- 
dum esse. d1ía vero ἐκ τῶν 
Ó ». alia .sede collocandum 
fuit, non ante χαρίζεσθαι. | Ce- 
terum Socrates non sine causa 


. acriter exagitat superiorum ora- 


tionum argumentum, | Enimvero 


. in utraque illa, amoris vis et 


natura ea ponitur, ut facile ap- 
pareat, qui ita ceusedt, eum 
nou ultra vulgus sapere, ltaque 
Socrates iam  Lysiae sermoni 
aliam .oppositurus est orationem, 
iu.qua nobiliorem ac vere su- 
- blimem informat amoris. vim et 
Igitur vulgari illi 
declamatiunculae. iam. e regione 
ponit orationem vere philosopham, 
qualis est illa, quae in Sympo- 
sio fribuitur Diotimae, Quippe 
philosophi és vulgares hbomi- 
mum cupiditates a rebus turpi- 
bus εἰ abiectis convertere ad 
pulcra, vera et honesta, Quod 
ipsum Platoni in excolenda amo- 


- xis sublimioris disciplina fuisse 


proposi(um nobis plane persua- 
simus. 


ἕωςπερ ἂν ἧς ὃς εἶ] In ta- 
libus vulgo ὃς pro οἷος dictum 
putant. Perperam. Nam οἷος 
semper ad qualitatem ,. etiam a 
casu. pendentem, ὃς. ad ipsam 
yim et naturam alicuius vel rei 
vel personae refertur.  ltaque 
ὃς ceríe gravius est quam οἷος. 
Veluti hoc loco Germanice di- 
cendum, so lange du der 
bist, der du bist, quod ali- 
quantum differt ab altera for- 
mula: s0 lange du ein sol- 
cher bist, wie du bist, Ni- 
mirum Socrates hoc sibi vult: 
quam diu Phaedrus es, hoc 
est is, in cuius natura et inge- 
nio situm est, ut orationum 
audiendarum sis. cupidissimus. 
Exempla huius loquendi consue- 
tudinis congesserunt Heindorf. 
ad h. l. Porson, etSchaefer. 
δὰ Eurip. Orest. 910,  Con- 


LI 


D 


244 


τὺ PLATONIS 


XQ. Ποῦ δή μοι ὁ παῖς, πρὸς ὃν ἔλεγον: ἕνα 
χαὶ τοῦτο ἀκούσῃ, καὶ μὴ ἀνήχοος ὧν φϑάσῃ χαρυ- 
σάμενος τῷ μὴ ἐρῶντι. ; 

AI. Οὗτος παρά σον μάλα πλησίον ἀεὶ πά- 
ρέστιν, ὅταν σὺ βούλῃ. : | 

Cap. XXII. 22. Οὑτωσὶ τοίνυν, ὦ mai χαλέ, 
ἐννόησον, ὡς ὁ μὲν πρότερος ἦν λόγος Φαίδρου τοῦ 
Πυϑοχλέους, Μυῤῥινουσίου ἀνδρός" ὃν δὲ μέλλω. λέ- 
ye, ὡΣτησιχόρου τοῦ Εὐφήμου, “Ιμεραίου. λεχτέος δὲ 
ὧδε, ὅτι Οὐκ ἔστ᾽ ἔτυμος λόγος, ὃς ἂν παρόντος ἐρα- 


E. 
τούτου. 

ὅταν σὺ βού λη] V. ὅταν καὶ σὺ B. praeter fidem codicum, 

P.244. Οὐκ ἔστ᾽ ἔτυμος Aoyoc] Sic Bodl ΠΙΣΦΏΝΟΤ 
alii pro vulg. ἔτυμιος ὃ λόγος. 

B. Ἥ τε γὰρ δὴ ἐν Δελφοῖς] δὴ om. Bodl. Flor. g. 


καὶ τοῦτο ἀκούση] Sie Bodl. et non pauci alii, Vulgo 


* o5 


fer etiam Bremium ad Ly- 
siam. p. 193. 

P. 244. Aoyoc Φαίδρου — 
Ἱμεραίου] Praeclara est Astii 
observatio, ludere Socratem iu 
nominibus atque inde repetere 
ipsarum orationum ingenium ac 
discrimen.  ,,O0ratio prior, in- 
quit, dieitur Phaedri esse, cu- 


ius nomine significatur is, qui' 


vana oblectatur specie; isque 
filius vocatur Pythoclis, quo 
homo famae et gloriae cupidus 
designatur; praeterea Myrrhi- 
nusius vocatur, quasi in toris 
myrteis cubans, quod moris est 
delicatorum — et otiosorum, v. 
Polit. 11. 372. B., vel sertis myr- 
feis redimitus, Alterius contra 
orationis, quam Socrates dictu- 
rus esf, ingenium vere musicum 
ac religiosum egregie hoc indi- 
catur, quod Stesichori fingitur 
esse.  Stesichorus videlicet a 
choris iustituendis nomen inve- 
nit; porro filius fuit Euphemi, 
quo "vir pius significatur, et 
Himera oriundus, quo vir amo- 
ri (£u£oo) quasi initiatus designa- 
fur. Egregie igitur Plato vete- 
rum consuetudinem morum, iu- 
genii, vel fatorum alicuius ho- 


) 
minis ab eiu$ nomine repeten- 
dorum, de qua v. Valcken. ad 
Phoenixs, p. 242. lIacobs. ad 
Anthol. Gr. Vol. HI. P. 11. p. 
231. Lobeck. ad Soph. Aiac. 
p. 288. et Aglaopham. Libr. Il. 


"p. 810., in rem suam acecoimo- 


davit. De studio veterum no- 
mina ad rationem etymologicam 
revocandi legas etiam Meine- 
kium ad Euphor. p. 128. et 
Creuzerum Be arte hist. "- 
p. 92. 

εἰ γὰρ ἦν ἁπλοῦν] H.- e. 
simpliciter ac sine exceptione 
verum, v, ad Sympos. p. 183. 
D. Reip. VIII, p. 545. D, ibique 
aunot. 

νῦν δὲ τὰ μέγιστα —] 
Demonsítraturus Socrates maxima 
bonorum hominibus contingere 
per furorem, diligenter divinum 
afflatum, qui soluto quodam ae 
libero animi motu continetur, 
ab illo divinationis genere dis- 
cernit, quod cum arte coniun- 
ctum esf. Quocirea hoc fere 
modo argumentatur, Qnae Del- 
phis, iuquit, oracula edit Py- 
thia, quaeque Dodonae vatici- 
nantur mulieres dici non po- 
test, quam nulta atque praecla- 


"^ X MEG ec 


| 


N 





m P T Baton 


PHAEDRUS, 


71 


στοῦ τῷ μὴ ἐρῶντι μᾶλλον φῇ δεῖν. χωρίξεσϑαις διότι 
δὴ ὁ uiv μαίνεται, ὁ δὲ σωφρονεῖ: εἰ μὲν γὰρ. ἦν 


"ἁπλοῦν τὸ μανίαν χαχὸν εἶναι, χαλῶς ἂν ἐλέγετο" 


YUV 


δὲ τὰ μέγιστα τῶν ἀγαϑῶν ἡμῖν γίγνεται. διὰ μανίας, 


ϑείῳ μέντοι δόσει διδομένης. 


Ἥ τε γὰρ δὴ ἐν Δελ- 


φοῖς προφῆτις αἵ vr ἐν Δωδώνῃ ἱέρδιαι μανεῖσαι μὲν 
πολλὰ δὴ καὶ καλὰ ἰδίῳ τὲ χαὶ δημοσίῳ τὴν Ελλάδα 
εἰργάσαντο; σωφρονοῦσαι δὲ βραχέα ἢ οὐδέν. χαὶ ἐὰν 
δὴ λέγωμεν “Σἰβυλλάν τε καὶ ἄλλους, ὅσοι μαντιχῇ 
xpuipevos ἐνθέῳ πολλὰ δὴ πολλοῖς προλέγοντες εἰς TO 


προλέγοντες εἰς τὸ μέλλον ὥρϑωσαν} Stephauus cum 


Aldo: προὔλεγον ὀρϑῶς. 
omnibus, 


Istud ὀρθῶς autem ex ὥρϑωσις 


Sed προλέγοντες est in Bas. 2. et in mss. 


natum, quod servavit 


Venet. X. et corr. d. cum Aristide Oratt, Platt. l. T. ll. p. 13, 
ed, Jebb. — ὄρϑωσαν est in H. et corr. Εν et marg. T., EN cor- 


ruptelae origa sit manifesta, 


ra bona in universam Graeeiam 
contulerint, furore divinitus agi- 
taíae; quum eorum, qui mentis 
semper fuerunt conmpotes, vel 
nulla plane eiusmodi memoren- 
tur beneficia, vel saltem perexi- 
gua.  Ktiam illud longum est 
et paeue infinitum dicere, quid 
Sibylla aliique, qui numine di- 
vino fuerunt afflati, humano ge- 
neri profuerint. Et hanc qui- 
dem artem vaticinandi veteres 
appellaverunt perixgr, non. ier 
"mixQ», quod vocabulum temere 
finxerunt recentiores, quippe 
ili μανίᾳ sive furore siguifica- 
runt unice effici omnem vati- 
cinandi facultatem. Huic vero 
divinae vaticinationi quantum 
humana postponenda sit, quae 
artis est particeps, facile intel- 
ligitur -ex disciplina augurali. 
Haec enim quum censeatur íri- 
bus. partibus, videlicet humana 
cogitatione, intelligentia, ac dis- 
eiplina, unde appellata est o/o- 
via tui] y vel ut hodie corrupte 
dicitur olevio tun], quod nomen 
ex οἴησις, vovg et ἱστορίκ du- 
cium; furor divinitus immissus 
ea tanto est praestabilior, quanto 
maior est et nominis diguitaw 


ef rei ipsius nobilitas. Sed prae- 
ter hoc furoris divini genus al- 
terum est, quod imn scelerum 
expiatione solemnique mysterio- 
rum celebratione versatur. Nam 
morbis atque calamitatibus in- 
gruentibus homines mentis fu- 
rori tautum tribuunt, ut ab eo 
malorum remedia iuventum iri 
confidant, Quocirca. coufugiunt 
ad preces ef supplicationes deo- 
rum: unde expiationes afque 
iuitiationes fiunt, quibus placata 
deorum ira integri purique red- 
dantur et a malis gravissimis 
liberentur. His vero divini fu- 
roris generibus tertius accedit 
furor a Musis iniectus. Qui 
quidem animum, sed purum il- 
Jum inítactumque, invadit, at- 
que instigat ad carmina pangeu- 
da, quibus et maiorum  facfa 
celebrentur et posteri ad huma- 
nam instituantur eruditionem, 
Neque enim fieri potest, ut quis- 
quam sine numinis divini afflatu 
poéta evadat; nam qui sui est 
compos atque sobrius, is fru- 
βίνα utique pocticas fores pe- 
pulit. 

B. μαντιχὴ χοώμενοι ἐν- 
ϑέῳ)]ὔ Mox €. ór«» ϑείᾳ μοίρᾳ 


12 


PLATONIS 


μέλλον ipic, μηχύνοιμεν ἂν δῆλα παντὶ “λέγον- 
τες. τόδε μὴν ἄξιον ἐπιμαρτύρασϑαι, ὅτι καὶ τῶν πα- 
λαιῶν οἱ τὰ ὀνόματα τεϑέμενοι οὐκ αἰσχρὸν ἡγοῦντο 


οὐδὲ ὄνειδος μανίαν" 


οὐ γὰρ ἂν τῇ μαλλίστῃ τέχνῃ» 


4j τὸ μέλλον κρίνεται, αὐτὸ τοῦτο τοὔνομα ἐμπλέκον- 
Ttg μανικὴν ἐχάλεσαν" ἀλλ ὡς χαλοῦ ὄντος, ὅταν 
ϑείῳ μοίρῳ γίγνηται, οὕτω νομίσαντες ἔϑεντο. οἱ δὲ 
γῦν ἀπειροχάλως τὸ ταῦ ἐπεμβάλλοντες μαντικὴν ἐκά- 
λεσαν. ἐπεὶ xod Josda γε τῶν dede pinus. τοῦ 


€, τὸ ταῦ ἐπεμβάλλοντες] Sic codd, mss, ad unum omnes. 


Vulgo ἐμβάλοντες vel ἐμβαλόντες. 
ὀρνίϑων ποιο υμένη»] Sie 


ex- Aristide l. €, 


: Stephano, 


Heindorfio et Astio auctoribus scripsimus loco vulg, zrosovpérom, 
Quanquam etiam Aristidis codd. plurimi ποιουμένων, non impro- 


bante Reiskio, probante Dindorfio. 


ἀνθρωπίνῃ οὐήσει] Ma 


ue D. μανίαν τὴν ἐκ ϑεοῦ, 
. 245. B. μανίας γιγνομένης 
ἀπὸ ϑεῶν. De ipsa re vide Ci- 
ceron. De Divin. IL. 18; 19, 
81. 31. ibique Davisium. 

€. ἀλλ ὡς καλοῦ ὄντος 
Participium ad praedicatum. ac- 
comnodatum, cuius usus exem- 
pla plurima | ceongessimus | ad 
Reip. 1. p. 333. D. et Protag, 
p. 354, C. De participio atque 

ἧς conf, Phileb. p. 16, D. ταύτην 
φήμην παρέδοσαν; ὡς ἐξ ἑνὸς μὲν 
χαὶ πολλῶν ὄντων τῶν ἀεὶ λεγομνέ-- 
φων εἶναι. Cratyl, p. 439, C, διω- 
φοηϑέντες --- ὡς ἐόντων τε ἁπάν-- 
των. ἀεὶ χαὶ ῥεόντων, Lucian. 
Dial, Mort. 11. 2. οὕτω γιγνώς- 
GxFTt, ὡς οὐδὲ παυσαμένου. μου. 
vid, Lobeck, ad Soph,: Αἶδο, 
v. 281. Ceierum: verissime ob- 
servavit. Ast, hauc vocabulo- 
yum. originationem non carere 
leni.quadam Sopbhistarum  irri- 
sione, quorum perversitas imi- 
4datione.  perstringatur. || Neque 
enim. Plato ipse tam caecus 
fuisse. putandus est, ut. veram 
yei rationem non perviderit, 

ἐπεὶ καὶ τήν ye vov iugo] 
C€omparaturus. disciplinam augu- 
randi humeuam cum divino illo 


Et sic ibidem p, 39, 10, 
codd, optimi quique pro vulg, 


vatum furore ita pergit. expli- 


care sermonem , ut οὐωνεστικὴν 


faunquam aliud. pravae vocabulo- 
rum muíationis exemplum ἐπ 
medium afferat, Quod diligen- 
ier tenendum est, ne totum 
luuc loéum sinistre hic inter- 
textum. esse opineris, Dé ipsa 
originatione audias Hermiam 
p. 110. τὰ τρία ταῦτα οἱ παλαιοὶ 
ὀνόματα οἴησιν, νοῦν καὶ 
ἱστορίαν ἐντείναντες εἰς, ἕν ὅνο-- 
μα οἰονοϊστικὴν αὐτὴν προς- 
ηγόρευσαν y. πᾶσαν στοχαστιχὴν 
[xci] ἀνϑρωπικὴν οἱονοΐστιε- 
xav προςαγορεύσαντες,. ἀπὸ μὲν 
(male leg. μέντονν) τοῦ 010. τὴν 
οἴησιν δηλοῦντες, ἀπὸ δὲ τοῦ vo 
τὸν, νοῦν, ἀπὸ δὲ τοῦ ἰστιχὴν τὴν 
ἱσιοοίαν σημαίνοντες. Ceterum 
tenui quod olim edidi. ποιουμέ- 
γὴν et ποριζομένων, quod video 
etiam .Buttmanno placuisse. 
Nam ut vel cum Stephano 
ποριζομένην vel cum Heindor- 
fio ποριζόμενον scribatur , nulla 


certe urget necessitas, quum ad 


ποριζομένων facile αὐτῶν intel- 
ligi queaf, Vile Matthiae 
Gr. $, 5683, Astius etiam 


ποιουμένων tuendum censet, quod 


IT" 





enc d χύνω, 


"HEC ὧν. —De 


" 


D 


: Vind. 1. 3. 6. Ven. 3 


PHAEDRUS, 13 


μέλλοντος, διά τε ὀρνίϑων ποιουμένην xci τῶν ἄλλων 
σημείων, ἅτ᾽ ἐκ διανοίας ποριζομένων ἀνϑρωπίνῃ 
οἰήσει νοῦν T& καὶ ἱστορίαν, οἰονοϊστικὴν ἐπωνόμασαν, 
ἣν νῦν οἰωνιστιχὴν τῷ ὦ σεμνύνοντες οἱ νέοι χαλοῦ- 
σιν. ὅσῳ δὴ οὖν τελεώτερον καὶ ἐντιμύτερον μαντικὴ 
οἰωνιστικῆς, τό τὲ ὄνομα τοῦ ὀνόματος ἔργον v ἔρ- 
yov, τόσῳ κάλλιον μαρτυροῦσιν οἱ παλαιοὶ μανίαν σω- 
φροσύνης, τὴν ἐκ ϑεοῦ τῆς παρ᾽. ἀνθρώπων γιγνο- 
μένης. AAA μὴν νόσων ys καὶ πόνων τῶν μεγίστων, 
Deinde vulg. οἱονοηστικήν. 


ψοήσει. Sed οἱονοϊστικὴν Flor. a. c. 


alii, quod auctore: Buttmanno suscepimus, 
Bodl. et. alii οἱωνιστιυκῆν, ac dein D N Ὁ al. ὠωνιστυκήν, quod. legit 
eliam Schol, Hermogen. cod, Paris, 1983. f. 186, cuius verba ap- 


posuit Bekker. 
D. 
elii pro vulg. τὸ ὦ σεμν. 


per enallagen quandam. ad τῶν 
ἐμφρόνων relatum sif, quum pro- 
prie ad. ζήτησιν pertineat. Ve- 
rum quem. hane in rem laudat, 
Fritschium meum, Quaest, 
Luciann, p. 235., is quae' con- 
gessit huius. usus exempla, ea 
disparis esse generis mirandum 
est quod virum doctissimum pla- 
ne praeteriit. 
(D. ἣν νῦν olovicv.] Nam 
Graecia olim ὦ ignoravit, de 
quo Heindorf. laudat Mure- 
fum Var. Lectt. XVIIL, 1, 
πῷ ὦ OrpY.,SUO ἰδίο ὦ sese 
jactantes, 

τὸ πειὄγομα —] Nam οἴω-- 
ψιστικῆς nomen graviorem subiit 
corruptelam. 

ἀλλὰ μὴν νόσων ys --Ἶ Fa- 
cile est δὰ intelligendum verba 
primariam partem enuntiati ef- 
ficientia. inter se ita cohaerere : 
ἀλλὰ μὴν νόσων. γε χαὶ πόνων 
(aerumnarum, ut. Eurip. 
Orest. v. 281.) τῶν μεγίστων 
ἀπαλλαγὴν εὕρετο ἡ μανία ἐγγε- 
φομένη οἷς ἔδει (ἐνεῖναι) καὶ προ-- 
φητεύσασα οἷς ἔδει (προφητεῦ-- 
Qut), καταφυγοῦσα. x, τ. À., uf 
profecto non videam, cur Ast, 
hie nodum in scirpo quaesiverit, 


et inesset quibus 


τῷ ὦ σεμνύνοντες € Bodl Vin. 1l. 4. et octo fere 


Sensus bic esf: T vero de 
morbis atque calamitati- 
bus maximis furor, quum 
inesse 
oporteret et vaticinare- 
tur quibus deberet, facile 
illorum jn ved thmeulua 
Plus molestiae afferunt | verba 
intermedia ἃ δὴ παλαιῶν — τῶν 
γενῶν, de quorum ef iunctura 
et sententia singulatim . dicen- 
dum est. Et Heindorf. qui- 
dem pro & δὴ scribendum pufa- 
bat ἅτε. Quem ita refellere stu- 
duit Ast., ut & δὴ dictitaret 
idem quod ἅτε valere. Quod 


licet affirmaverit etiam Lobeck. : 


ad Aiac. p. 386., et nosmet ipsi 
olim pro vero habuerimus; ta- 
men nunc rem secus habere 
plane nobis persuasimus. Ut 
paucis praecidam, & neutro ge- 
nere post masculinum illatum 
est, quum exspectares ot, Quem 
usum nihil habere insolentiae 
docehit Matth. Gr, ὃ. 439. 
Quocirea zv vel ἐγένετο intelli- 
gendum relinquitur, quod ef 
ipsum tale est, nulla ut indigeat 
excusatione, Sed quum ita de 
grammatica | constet verborum 
ratione, de eorundem sententia 


- 


245 


᾿ liastes Aristidis T. Il. 


71 PLATONIS 


ἃ δὴ παλαιῶν ix μηνιμάτων modi» ἔν τισι τῶν ye- 
νῶν, ἡ μανία ἐγγενομένη χαὶ- προφητεύσασα οἷς ἔδει 

ἀπαλλαγὴν εὕρετο, καταφυγοῦσα πρὸς ϑεῶν εὐχάς τε 
χαὶ λατρείας, ὅϑεν δὴ χαϑαρμῶν τε χαὶ τελετῶν τυ- 
χοῦσα ἐξάντη ἐποίησε τὸν ἑαυτῆς ἔχοντα πρός τε τὸν 
παρόντα καὶ τὸν ἔπειτα χρόνον, λύσιν τῷ ὀρϑῶς pe 
γέντ᾽ τε καὶ χατασχομένῳ τῶν παρόντων. καχῶν εὑρο- 
μένη. Toíry δὲ ἀπὸ Μουσῶν χατοχωχή τε χαὶ μα- 
γία λαβοῦσα ἁπαλὴν καὶ ἄβατον ψυχήν ἐγείρουσα καὶ 
ἐχβαχχεύουσα κατά τε ὠδὰς καὶ κατὰ τὴν ἄλλην ποίη- 


ἃ δὴ παλαιῶν — τῶν γενῶν] Stephan. de sola Cormarii, 
ut videtur, coniectura dedit: μεγίστων δὲ ἁμαρτήματα ἐκ μηνιμά-- 
τῶν που ϑεῶν ἔν τισι γενομένων, ἡ μανία x. v. )., quod adversatur 
codicum testimoniis, - 


:948, 


E. τὸν ἑαυτῆς ἔχοντα] 
accuratius gaaerendum est. Ita- 
que παλαιὰ μκηνίματα sunt sce- 
lera a maioribus commissa, quae 
quidem in posteris puniri vui- 
garis erat populo opinio, de 
qua dixit Valcken. ad Eurip. 
Hippolyt. p. 253. Quod vero 
adiicitur ποϑέν, id infinitum fa- 
cit scelerum illorum indicium, 
ut hoe dicatur: propter no- 
xam undecunque sive ali- 

cunde a maioribug acce- 
ptam. Apte contulit Βα τί - 
mannus Eurip. Phoeniss. v. 
Κάδμῳ παλαιῶν "dotog ἐκ 
μηνιμάτων. Recte igitur Scho- 
p. 13. ed, 

lebb. παλαιῶν μηνιμάτων λέγει 
τῶν προγονικῶν. Superest, 

unt dicatur de verbis ἔν τιον τῶν 
γενῶν. 
interpretatus est Lobeck. Aglao- 
phami Tom. I. p. 636. Quippe 
7érn non sunt familiae sacerdo- 
tales, ut Ast. olim opinabatur, 
quales fuere Eumolpidae aut 
Arestoridae, Hi enim nunquam 
vaticinandi et medicandi munere 
functi sunt; sed intelliguntur 
aegroti ipsi, piacularium homi- 
num posteri, qui noxa. maiorum 
capitali afflicti erant. Quum ve- 


Ea vero nuper egregie 


V. τὸν αὐτὴν ἔχοντα, praeter 
ro huius culpae conscientia non 
omnes eiusdem stirpis homines 
pariter exagitet, recte sape vis 
mali dicitur conspicua esse ἔν 
τισι τῶν γενῶν. Comparat Lo- 
beckius Pausan. IX. 5$. τῶν 
Ἐριννύων τοῦ" ““αἴου καὶ, Οἰδίπο- 
δὸς Τισαμενῷ μὲν οὐκ “ἐγένετο 
μήνιμα, -Ἵὐτεσίωνι δὲ τῷ Τισα- 
μενοῦ. Ceterum vir doctissimus 
totum hunc locum sic descri- 
psit: ἀλλὰ μὴν oot xci πόνων 
τῶν μεγίστων, ἃ δὴ παλαιῶν ἐκ 
μηνιμάτων ποϑὲν ἔν τισι τῶν 
γενῶν 5 μανία “ἐγγενομένη καὶ 
προφητεύσασα, οἷς ἔδει ἅπαλλα- 
γὴν εὔρετο καταφυγοῦσα x. T. À., 
in quo perspicuum est eum οἷς 
ἔδεν cum sequentibus iunxisse, 
ut intellexerit. ἀπαλλαγὴν εὑρί- 
oxtGQ«v: minus liquet, quid de 


reliqua. enuntiat(i parte statuerit, 


ὅϑεν δὴ καϑαρ.] Η. ε. 
ἐξ ὧν δὴ εὐχῶν τε χαὶ À. De re 
ipsa conf. Cratyl p. 405. A. 
Reip. H. p. 364. B. sqq. Pro 
ἐξαντη ἐποίησεν Crat yli loco di- 
xit χαϑαρὸν παρεῖχεν. Videlicet 
ἐξάντης est ἔξω ἄτης s. βλάβης 
ὧν, ut recte Timaeus 
p.108, ubi v, Ruhnken. Dein- 
de ἐὸν ἑαυτῆς ἔχοντα, ipsius 


E. 


, 


Gloss. . 


PHAEDRUS. EE) 


Gi μυρία τῶν παλαιῶν ἔργα χοσμοῦσα Tovg ἐπιγι- 
γνομένους παιδεύει. ὃς δ᾽ ἂν ἄνευ μανίας Movaov 
ini ποιητιχὰς ϑύρας ἀφίχηται, πεισϑεὶς ὡς ἄρα ἐκ 
τέχνης ἱχανὸς ποιητὴς ἐσόμενος, ἀτελὴς αὐτός τε xci 
ἡ ποίησις ὑπὸ τῆς τῶν μαινομένων ἡ τοῦ σωφρο- 
γοῦντος ἠφανίσϑη. 

—cCap. XXIII Τοσαῦτα μέν δοι χαὶ ἔτι πλείω 
ἔχω μανίας γιγνομένης ἀπὸ ϑεῶν λέγειν χαλὰ ἔργα. 
ὥςτε τοῦτο γε αὐτὸ μὴ φοβώμεϑα, μηδέ, τις ἡμᾶς 
λόγος "enin δεδιττόμενος, ὡς πρὸ TOU κεκινημιέ- 





- 


fidem librorum fere omnium. 


P. 245. χατοκωχή τε x. με], Sic Flor. b. c. g. i. Vind, 1. 


alii. . Bodl. κατοιχωχή. 


Vulgo κατοχή. 


ἱκανὸς ποιητῆς ἐσόμενος} Male vulgo ἱκανῶς, quod € 
plurimis optimisque codd. correctum. 


participem,illustravit Matth. 
Gr. $. 323, qui inter alia contu- 
lit locum Sophoclis plane con- 
similem Oedip. Tyr. 199. pa^ 
οὕνεκ᾽ ἐστί σοι βρότειον οὐδὲν 
μαντικῆς ἔχον τέχνης. : 

«τῷ ὀρϑῶς μανέντι τε xai 
κατασχομένῳ] Verbum χατέ- 
χεσϑαι proprie dicitur de iis, 
qui divino numine aíflati et fu- 
rore concitati sunt, vw. lon. p. 
533. E. Menon. p. 99. D. Symp. 
p. 215. C, Xenoph. Sympos. I. 
10, -ibique interpp.  Aoristus 
autem medii pro passivo acci- 
piendus est, quem usum, epici 
sermonis proprium, in verbo 
ἔχειν eiusque compositis. Attici 
quoque servarunt scriptores, fu- 
gientes, ut videtur, formam, 
non quidem. obsoletam, sed 
pronuntiantis ori minus com- 
modam, ἐσχέϑην. Conf. Matth, 
Gr. ὃ. 496. 1. p. 935. Rost. 


Gr. S. 114. annot, 3. p. 562. 
ed. IV. : 
P. 245. κατοκωχή τε καὶ 


μανέα] De originatione et scri- 
ptura. nominis χατοχωχὴ copiose 
disputarunt Valcken. ad Am- 
mon. p. 23 sq. Pierson. ad 
Moer. p. 221, Descendit nimi- 


ε 
rum vox ab ὄχωχα, unde ὀχωχήν 
de quo vide Buttmann. Gr. 
Amplior. 8.85. ann. 5. De par- 
licipiorum  cumulatione vide ad 
p. 228. B. 


ἄβατον ψυχήν] ἄβατον 
quum proprie dicatur de locis 
sacri$, ad quae profanis nefas 
est accedere, eleganter h. l. ad 
animum purum, intactum, inte- 
grum transfertur, 


ἐπὶ ποιητικὰς ϑύρας ἀφί- 
κηταιν}] Senec. de Tranq. An. 
19. poéticas fores pepulit. 


Ceterum conferas ann, ad p. 
233. K. 

πεισϑεὶς ὡς ἄρα — ἐσό- 
μενος] vana hac ductus 


opinione,se arte ac disci- 
plina bonum poétam *va- 
surum esse, Rem philosophus 
tetigit etiam Apolog. Socr. p, 


.22. B. Ion. p. 533. E. sqq. cont. 


infra p. 265. B. 

ἀτελὴς — ἠφανίσϑη] Di- 
ctum est ,Per prolepsin pro ἠφά-- 
γισταν, ὥςτε ἀτελὴς εἶναι, V. ad 
Remp. p. 560. D, 

B. ϑορυβείτω δεδιττό- 
μενος} δεδίσκεσϑαν et δεδέετε-- 


16 J PLATONIS 


vov τὸν σώφρονα δεῖ προαιρεῖσϑαι φίλον" ἀλλὰ τόδε 
πρὸς ἐχείνῳ δείξας φερέσϑω τὰ νικητήρια, ὡς οὐχ ἐπ᾽ 
ὠφελείᾳ ὁ ἔρως τῷ ἐρῶντι xai τῷ ἐρωμένῳ ἐκ ϑεῶν 
ἐπιπέμπεται. ἡμῖν δὲ ἀποδειχτέον αὖ τοὐναντίον, ὡς 
ἐπ᾿ εὐτυχίῳ τῇ μεγίστῃ παρὰ ϑεῶν ἡ τοιαύτη μανία 
δίδοται. ἡ δὲ δὴ ἀπόδειξις ἔσται δεινοῖς μὲν ἄπιστος, 
σοφοῖς δὲ πιστή. δεῖ οὖν πρῶτον ψυχῆς φύσεως πέρι 
ϑείας τε χαὶ ἀνϑρωπίνης ἰδόντα πάϑη τε καὶ Ἔργα 
τἀληϑὲς νοῆσαι. «ἀρχὴ δὲ ἀποδείξεως ἥδε, 2^ 
Cap. XXIV. Ψυχὴ πᾶσα ἀϑάνατος. τὸ γὰρ ἀειχένης 
τον ἀϑάνατον᾽" τὸ δ᾽ ἄλλο κινοῦν xci ὑπ᾽ ἄλλου κι- 
γούμενον, παῦλαν ἔχον κινήσεως, παῦλαν tu paite 


C. ψυχὴ πᾶσα. ἀ 8.1 Ita codd, fere ad unum omnes. v. 
Πᾶσα ψυχή. 

D. οὐκ ἂν ἀρχὴ y ἰγνουτο ] Sic. Vind. 4., uf Muretus con« 
iecit. Ceteri libri et editt. οὐκ ἂν i$ ἀρχῆς γίγνοιτο. 
οϑαι ab Atticis scriptoribus fere 
terrendi ponitur significatione, 


iius Sermon. I. 3, 209 et 218. 
commotos Β. do wmel ues 


ut Graevius ad Luciani So- mentis vocat. 

loecist. T. 111, p. 565. Pierson:; €. δεινοῖς μὲν wr sig n 
ad Moer. p. 119. Lobeck. ad  H. e. rixandi cupidis. Ipsum 
Phrynich. p. 320. observaruuf, Phaedrum; opinor, tangit, so- 
Apud Homerum autem etiam phistarum atque rhetorum disci- 
íimendi notionem exprimit, pulum, quos constat a Platone 
de qua re monuit iam Eu- eximie δεινοὺς appellari. solere, 
Βίας, ad Iliad. XIII. 943., ut Theaet. p. 164. €. aliisque 
eiusque exemplum  Polyaenus locis, quos multos attulit Hein- 


alique posteriore tempore sunt 
secuti. Hoc loco priorem signi- 
ficationem loeüm habere nemini 
obscurum. esse pofest, Sed non 


iniuria Heindorf. desideravit 


illius loco verbum aliquod osten- 
dendi et probandi. potestate 
positum , quod responderet sqq. 
ἀλλὰ ids — δείξας. Nisi forte 
cum Asíio putaveris Platoni 
ob oculos obversatum esse Ho- 
mericum illud Iliad. XX, 201. 
Πηλείδη, μὴ δή μ᾽ 
γηπύτιον ὡς Ἔλπεο δειδίξεσθαάι. 
Quae íamen ratio vereor uf 
cuiquam. satisfaciaf, | Vide igi- 
fur, an in, isto δεδιττόμενος la- 
teat ἐπιδεικνύμενος. 
πινημένος est ὁ ἔνϑεος 8. ὁ μα- 
ψεὶς xa οὐ μονα Hora- 


ἐπέεσσί yt 


Dein ὃ μεν 


dort. 

Ψυχὴ πᾶσα. d ϑιάφᾳ ros] 
Latinum fecit hune loeum Tul- 
lius Tuseulan, 1. 23. De Re- 
publ. p.327. ed. Tub., cuius in- 
terpretationem cum Graecis con- 
iendit. Ant, Muretus Varr. 
Lectt. VHI.. 3. Ko 

παῦλαν ἔχεν ζωῆς} Afferens 
haec Scholiastes Aristophanis ad 
Nubb. y. 95. exhibet παῦλαν. 
ἔχεν καὶ ζωῆς, quod per se non 
displicet, sed a «codicibus nihil 
habet commendationis. à 

τοῦτο πηγὴ καὶ ἀρχὴ κι- 
νήσεως] V. ad p. 249. €. Ci- 
cero l.c, quin etiam cete- 
ris, quae moventur, hic 
fons; hoc principium. 

D. μηδ᾽ ἐξ ἑνός}. plane . 





* PHAEDRUS, cri 


μόνον δὴ τὸ αὑτὸ κινοῦν, ἅτε οὐχ ἀπολεῖπον ἑαυτό, 
οὔ ποτε }λήγεν κινούμενον, ἀλλὰ xci τοῖς ἄλλοις ὅσα 
κινεῖται τοῦτο πηγὴ καὶ ἀρχὴ κινήσεως. ἀρχὴ δὲ ἀγέ- 
axtov. ἐξ ἀρχῆς γὰρ ἀνάγκη πᾶν τὸ γιγνόμενον γί- 
γνεσϑαι, αὐτὴν δὲ μηδ᾽ ἐξ ἑνός" εἰ γὰρ ἔκ του ἀρχὴ 
γίγνοιτο, οὐκ ἂν ἀρχὴ γίγνοιτο. ἐπειδὴ δὲ ἀγένητόν 
ἔστι, χαὶ ἀδιάφϑορον αὐτὸ ἀνάγχη εἶναι. ἀρχῆς γὰρ 
δὴ ἀπολομένης οὔτε αὐτή ποτὲ É4 του οὔτε ἄλλο ἐξ 
ἐχείνης γενήσεται, εἴπερ ἐξ ἀρχῆς δεῖ τὰ πάντα γίγνε- 
σϑαι. οὕτω δὴ κινήσεως μὲν ἀρχὴ τὸ αὐτὸ αὑτὸ χι-. 
γοῦν. τοῦτο δὲ οὔτ᾽ ἀπόλλυσϑαι οὔτε γίγνεσϑαι δυ- 


Tuv 


γατόν, ἢ πάντα τε οὐρανὸν πᾶσάν τε γένεσιν συμπε- 


τὸ αὐτὸ αὑτὸ κινοῦν] αὐτὸ nuper ex codd. accessit. 
E. πᾶσαν τε γένεσινἅ vett. editt, γῆν; quod exstat in 


" 


ἜΔΕΕ; Flor. a. c. 


-— ex re alia, Nam ATA 
εἷς paullulum differt a μηδείς, 
v. ad Rempubl. p. 506. A. Phaed, 
p. 72. D, Sympos. p. 177. Α. 
214. D. 

QU γὰρ ἔχ του ἀρχὴ --εοὐκ 
ἄν ἀρχὴ γίγνοιτο ]. Tenui 
quod Muretus l c, coniecit 
οὐκ ἂν ἀρχὴ γένοιτο, vel potius 
γίγνοιτο. Nam absurdum. est 
quod vulgo circumferunt οὐκ ἂν 
ἐξ ἀρχῆς γίγνοιτο. Cicero: 
nec enim esset id princi- 
pium, quod gigneretur 
aliunde.. Buttmanno place- 
bat: οὐκ &» ἔτι ἀρχὴ γένοιτο, 
quod legisse videntur lambli ch. 
Introd. in Nicom. Arithm. p. 111. 
Theodoret. Therap. II. p. 504, 
A. Sed [facile isto ἔτε care- 
mus, Nec placet aliorum afferre 
coniecíuras, quandoquidem id, 
quod recepimus, et Ciceronis 
interpretatione satis confirmatur 


et unius certe codicis munitum. 


.est auctoritate, Vulgatam [6- 
ctionem. nuper Ast. iía tueri 
conatus est, ut verborum οὐχ ἂν 


ἐξ ἀρχῆς γίγνοιτο subiectum su- 


meret esse pronomen 22 vel 


“ποῦτο e verbis ἔκ vov peteudum. 


Iía vero ea desideratur argu- 
meníationis pars, qua. ostenden- 
dum fuit nihil nisi ex principio 
aliquo oriri posse, Accedit, quod 
Socrati hoc íantum propositum 
es( docere, ipsum principium 
nullam habere originem ; ut pro- 
fecto appareat, illud si statuatur, 
argumentationi aliquid immisceri, 
quod ab ea alienum sit. |. Nec 
vero haerendum in isto z(7rozro, 
pro quo fuerunt qui εἴη deside- 
rarent. Liquet enim hoc a philo- 
sopho dici: principium si ex 
alio quopiam exsisteret, 
non principium ezsisteret. 

E. ἢ πάντα τε οὐρανὸν 
πᾶσάν τὲ γένεσιν — στῆ- 
να ει] Verissimam hanc lectionem 
codd, manuscripíi magna con- 
sensione firmarunf, quum olim 
πᾶσών τὲ γῆν , cireumferretur. 
Enimvero οὐρανὸν non viderunt 
esse rerum universitatem; 
γένεσιν autem generationem, 
quà quaecunque illa con- 
tinentur, oriuntur atque 
nascuntur, quaeque opposita 
est τῷ στῆναι, Recte Cicero: 
Vel concidat omne coe- 
lum omnisque natura, Nec 

/ 


^8 yid PLA'TONIS 


σοῦσαν στῆναι xci μή mort αὖϑις ἔχειν ὕϑεν χινή- 
ϑέντα γενήσεται. ἀϑανάτου δὲ πεφρασμένου τοῦ ὑφ᾽ 
ἑαυτοῦ κινουμένου, ψυχῆς οὐσίαν τε χαὶ λόγον TOU- | 
τον αὐτόν τις λέγων οὐχ αἰσχυνεῖται. πᾶν γὰρ σῶμα, 
ᾧ μὲν ἔξωϑεν΄ τὸ κινεῖσθαι, ἄψυχον, ᾧ δὲ ἔνδοθεν 
αὐτῷ ἐξ αὑτοῦ, ἔμψυχον, ὡς ταύτης οὔσης φύσεως 
ψυχῆς. εἰ δ᾽ ἐστὲ τοῦτο οὕτως ἔχον, μὴ ἄλλο τι εἶναι 


καὶ μή ποτε αὖϑις ἔχειν] Vulgo post ἔχειν repetitum est 
verbum στῆναι, quod Muret., Cornar., Stephan., Heindorf., Ast., 
Bekker. (hic quidem lectore non monito) repudiarunt, Deest in 
Vind. «. ita ut spatium vacuum relictum sif, Neque est im codd. 
Stob. Eeclogg. Phys. I. Bouhierii correctio Animady. ad Cie, Tusc, 
p. 30. proposita: ἔχειν aO évo;, ne digna est quidem, quam com- 


memoremus. 


male Ficinus: Alioquin 


omne coelum omnisque ge- . 


neratio eic. Etiam Planu- 
dem γένεσεν legisse compertum 


liabemus. Ad στῆναι € prae- 

cedenti δυνατὸν intelligendum 
2 - * * 

esse ἀναγκαῖον, verissima est 


Heindorfi observatio, quam 
si quis exemplis firmatam cupiat, 
inspiciat is quae disputavimus 
ad Reip. VI. p. 490. A, et quae 
monuit Hermannus ad Lucian. 
De Conscrib. Histor. p. 42 sq. 
Conf. p. 271. B. 

ψυχῆς οὐσίαν τε καὶ λό- 
γον τοῦτον αὐτὸν τις λέ- 
zov] Recte libri optimi et plu- 
rimi τοῦτον αὐτὸν pro τοῦτο 
αὐτό: quod qui amplexati sunt, 
immemores fuerunt illius atfrá- 
ctionis, de qua Matth. Gr. p. 
822 sq. $. 440. 7. exposuit. 
Jam si quaeris verborum sentei- 
tiam, non potest dubitari, quin 
philosophus hoc dicat: Quum 
apparuerit id quod se 
ipsum moveat esseimmor- 
tale atque aeternum, ne- 
mo iam verecundabitur 
affirmare eam ipsam esse 
animi naturam atque ra- 
fionem, ut se ipsum mo- 


weat. Jóyoc h. l, est notio, . 


natu- 
Recte 


quam de animi vi et 
ra mente complectimur. 


Schleiermacherus: dieses 
für das JVesen und den 
Begriff der Seele zu er- 
klàren. 

P. 246. περὶ δὲ τῆς ἰδέας 
αὐτῆς —] Animi vim et παία- 
ram illustraturus fabulae utitur 
involucro. Quod quamnam ob 
causam ita "fecerit, ipse haud 
obscuro prodidit indicio.  Gra- 
vius enim ac difficilius hoc ar- 
gumentum esse arbitratur, quam 
quod vel subtiliter explorari vel 
dilucide illustrari queat. Quip- 
pe sapienter philosophus usus 
est fabulosis marrationibus, si- 
cubi videret aliquid ita esse 
comparatum, uf magis conie- 
cíando quam disserendo possef 
illustrari. Nam imaginandi fa- 
cultas menti οἱ rationi in vero 
exquirendo veluti fatiscenti suc- 
€eurrere solet, uf altera alterius 
vi polleat, quandoquidem ratio 
ium imaginandi facultatis regnum 
irausgreditur, imaginatio autem 
quodammodo mentis rationisque 
partes in se suscipit. Conf, 
anuof, ad Phaedon. p. 107. D. 
Ceuset autem declarandum esse 
illud, quaenam sit vis animi 
tum divini fum humani: 
quod diligenter tenendum est, 
ne in interpretando loco temere 
ruamus. 


vu—wE--—— 





PHAEDRUS, 


τὸ αὐτὸ ἑαυτὸ χινοῦν ἢ ψυχήν, ἐξ ἀνάγκης ἀγένητόν 246 


19 


τε xoà ἀϑάνατον ψυχὴ ἂν εἴη. Περὶ μὲν ovv ἀϑα- 


γασίας αὐτῆς ἱκανῶς. νυ: 


Cap. XXV. περὶ δὲ τῆς ἰδέας αὐτῆς ὧδε As- 
χτέον" οἷον μέν ἐστι, πάντῃ πάντως ϑείας εἶναι καὶ 
μαχρᾶς διηγήσεως, ᾧ δὲ ἔοικεν, ἀνϑρωπίνης τε καὶ 
ἐλάττονος. ταύτῃ οὖν λέγωμεν. ᾿Βοιχέτω δὴ ξυμφύτῳ 


L| 


καὶ λόγον τοῦτον αὐτόν] V. τοῦτο αὐτό, quod ex optimis 


plurimisque codd. emendatum. 


ᾧ δὲ ἔνδοϑεν αὐτῷ] V. αὐτό, praeter filem permultorum 


eorumque optimorum codicum. 


P. 246. ἀγένητόν τε καὶ ἀϑ.] Aliquot codd. ἀγέννητον. 
Ἐσοικέτω δὴ ξυμφύτῳ]Ί V. Ἔοικε δὴ τῇ t. δι, quod e plu- 


rimis codd, correctum, 


πάντῃ πάντως] Vid. ad 
Remp. VL. p. 490. A. X. p. 
612. A. ! 

Ἐοικέτω δὴ ξυμφ. — qvió- 
xov] Similis sit conere- 
tae cuidam ex auriga bi- 
gisque peunatis naturae. 
Mirati sunt saepenumero viri 
docti, cur philosophus animis 
alas attribuerit, eiusque rei cau- 
sam modo in Pytlagoreorum 
placitis, modo in doctrina Or- 
phicorum, modo in loco nescio 
quo auf in irrisiome quaerendam 
censuerunf. Verum enim vero 
hi si paullulum istas doctrinae 
copias seposuissent et id ipsum, 
de quo  peroratur, diligentius 
consideravissent, plus certe fue- 
ranf expedituri, quam mentis 
acie veluti praestricta efficere 
potuerunt,  Describit Socrates 
toto hoe loco divini vim amoris, 
quo agitantur eorum pectora, 
qui coelestibus sacris initiati 
sunt, lam vero quemadmodum 
Amor vulgari imagine alatus fin- 
gebatur, de qua re v. Eurip. 
Hippol. 1270 sqq. Aristoph. 
Avv. v. 573. ibique Schol.; coll. 
Voss Mythol. Briefe, T. II. 
p. 30 sqq., ita etiam animus alis 
instruitur, quod veluti signum 
est vehementis appetitionis, qua 
ertur ad ea, quorum studio est in- 


f 


census atque inflammatus. Euim- 


vero Graeci ὠναπτεροῦσθαν εἰ 


πτοεῖσθϑαν dicunt eos, qui quo- 
cunque studio et affectu vehe- 
menter moventur, de quo usu 
loquendi vide annot. ad Sympos. 
p. 206. D. Phaedon. p. 68. C. 
Xenoph. Sympos. IX. $5. Mark- 
land. ad Eurip. Suppl. v. 89, 
Et in divino quidem animo at- 
que meníe nunquam restingui- 
tur illud rerum divinarum desi- 
derium, unde ψυχὴ τελέκ οὖσα 
καὶ ἐπτερωμένη μεϊεωροπορεῦ τὲ 
καὶ πᾶντα τὸν κόσμον διοικεῖ, 
h. e. regit et gubernat, Sed 
alia est nostrorum animorum 
conditio, ut qui bigis similes 
Siuf, quibus duo equi sunt iun- 
cti, ex quibus alter contumax 
est àc refractarius, Enimvero, 
quod iam Plutarch. Qauaestt. 
Platt. p. 1008. C. vidit, dubitari 
non potest, quin philosophus 
partem animi rationalem sive 
πὸ λογιοτιχὸν cOmparaverit au- 
rigae; partemr alteram, quae 
τὸ ϑυμικὸν üudit, utpote cupi- 
ditatibus generosiorem, equo 
morigero atque bono; de- 
nique τὸ ἐπιϑυμητιχὸν equo 
feroci nee ita facile do- 
mando, conf. Reipubl, IV. p. 
439. D. IX. p. 580. D. sqq. X. 
p. 604. D. Εχ hac igitur ani- 


80 PLATONIS : 


᾿ δυνάμει ὑποπτέρου ζεύγους τε χαὶ ἡνιόχου. ϑεῶν μὲν 
οὖν ἵπποι τὲ καὶ ἡνίοχοι πάντες αὐτοί T& decl καὶ 
ἐξ ἀγαϑῶν, τὸ δὲ τῶν ἄλλων μέμικται. καὶ πρῶτον 
μὲν ἡμῶν ὁ ἄρχων ξυνωρίδος ἡνιοχεῖ, εἶτα. τῶν ἵππων 
ὁ μὲν αὐτῷ καλὸς τε χαγαϑὺὸς καὶ ἐχ τοιούτων, ὁ δὲ 
ἐξ ἐναντίων τε. καὶ ἐναντίος. χαλεπὴ δὴ χαὶ δύρκολος 
ἐξ ἀνάγκης ἡ περὶ ἡμᾶς ἡνιόχησις. 11} à ovv. ϑνη- 
τόν T& χαὶ ἀϑάνατον ζῶον ἐχλήϑη, πειρατέον εἰπεῖν. 
πᾶσα ἡ ψυχὴ παντὸς ἐπιμελεῖται τοῦ ἀψύχου, πάντα 
δὲ οὐρανὸν περιπολεῖ, ἄλλοτ᾽ ἐν ἄλλοις εἴδεσι γιγνο- 
μένη. τελέα μὲν οὖν οὖσα χαὶ ἐπτερωμένῃ μέτεωρο - 


B. ó μὲν αὐτῷ καλός] Heindorfus coni. αὐτῶν, quod est 


in Vind. 4. 


h. Vind. 4. 1. «. est πᾶσα ψυχή: 


morum natura bud! qui 
fiat, ut sensim paullatimque, di- 
vinae immemores originis, amit- 
laut alas, Qua quidem πεεροῤ- 
ὁυήσει nihil aliud putamus signi- 
ficari, quam studii rerum diyi- 
narum restinctionem , qua fif, 
ut animus in dies magis cupi- 
ditatibus. indulgeat atque sen- 
suum deliciis obnoxius ad ea 
praeceps feratur, quae ipsum. à 
rerum coelestium amore aver- 
tant. En habes nostram de hac 
re sententiam, quà, nisi egregie 
fallimur, universo loco nonnihil 
cerfe lucis affunditur. Ceterum 
Hierocles in Aur. Carm. ad 
v. 69. ab Heindorfio lauda- 
tus: ὃ ἄνθρωπος o! ψυχὴ λογι- 
x μετὰ συμφυοῦς ἀϑανάτου 
σώματος. Καὶ τοῦτο τῶν Πυϑα- 
γορείων ἦν δόγμα: ὃ δὴ Πλάτων 
ὕστερον ἐξ prier, ἀπεικάσας δυμ- 
φύτῳ δυνάμει ὑποτέρου ζεύγους 
τε καὶ ἡνιόχου πᾶσαν ϑείαν τὲ 
χαὶ ἀνθρωπίνην ψυχήν. Quae 
quam vera 5ἰμηέ. nune non de- 
cernam, Negavit enim Schleier- 
ermacherus Platonem. in hoe 
placito suo efformando Pythago- 
reis aliquid debuisse. Quanquam 


Non debebam olim recipere, 
πᾶσα ἣ ψυχὴ m. 3^] Sic go» ,AGF et pr HH. 


In Flor. g. 
ἡ ψυχὴ πᾶσα, É d adi 


illud nemo infitiabitur, Pythago- 
reos animi naturam vel. dupli- 
cem. vel etiam triplicem finxisse, 
prouti τὸ ϑυμικὸν et τὸ ἐπιϑυ- 
μητικὸν segregarunt, vel tan- 
quam unum quiddam rationi op- 
posuerunt; de qua re vid, Ci- 
ceron. Tuscul. IV. 5, Plu- 
farch. de placit. Philos. IV. 4, 
5. II, 5. Diogen, Laért. VIII, 
30. Stobaeus Ecclogg. Phys. 
1. 2. Apuleius de habitud. 
Doctr. Plat. 1. p. 586. Suidas 
T. ". νοῦς. Quae si quis dili- 
genfer consideraverit , vestigia 
Pythagoricae doctrinae in Pla- 
ionis placitis conspicua esse vix 
dubitare audebit. Quanquam, ut 
diximus, nuuc ea de re nihil 
certi volumus pronuntiare.  Il- 
lud vero manifestum arbitramur, 
philosophum, quo tempore Phae- 
drum scripsit, iam eandem de 
animi humani natura sententiam 
informatam tenuisse, quam in 
lihris de Republica copiosius il- 
lustravit. 

ἀγαϑοὶ xal ἐξ ἀγαϑ ὧν] 
Sic infra p. 249. E, p. 274. A, 
Laudant Markland. ad Lys. p. 
361, Reisk. Lobeck, ad Aiac, 


wu ἘΣ 








———— 


5—— 


PHAEDRUS. si 


mop τε χαὶ πάντα τὸν “κόσμον διοιχεῖ" ἡ δὲ πτεροὐύ- 


ῥυήσασα φέρεται, ἕως ἂν στερεοῦ τινος ἀντιλάβηται, 
οὗ χατοικισϑεῖσα, σῶμα γήϊνον λαβοῦσα, αὐτὸ αὑτὸ 
δοχοῦν χινεῖν διὰ τὴν ἐχείνης δύναμιν, ζῶον τὸ ξύμ- 
παν ἐχλήϑη, ψυχὴ καὶ σῶμα παγέν, ϑνητόν τ᾽ ἔσχεν 
ἐπωνυμίαν" ἀϑάνατον δὲ οὐδ᾽ ἐξ ἑνὸς λόγου λελο- 

, M , » , , LÁ ᾽ - 
γισμένου, ἀλλὰ πλαττομὲν οὔτε ἰδόντες οὐϑ᾽ ἱχανῶς 
νοήσαντες ϑεόν, ἀϑάνατόν τι ζῶον, ἔχον μὲν τνυχήν, 
ἔχον δὲ σῶμα, τὸν ἀεὶ δὲ χρόνον. ταῦτα ᾿ξυμπεφυχό- 
τα. ᾿Αλλὰ ταῦτα μὲν δή, ὅπῃ τῷ ϑεῷ φίλον, ταύτῃ ; 


€. 
ροπολεῖ, Dein vulgo ἅπαντα, 


ἀλλὰ πλάττομεν —] V. αὐλψομί σις. 
restitui e Flor. c. DN O, marg. F., et corr. (D, 
ibo est τὸ ζῶον. 


nonnulli οὐδ᾽ εἰδότες. 


p. 409. Welcker. ad Theogn. 
Prolegg. p. LIV. Iam vero quum 
adiiciatur τὸ δὲ τῶν ἄλλων μέ- 
μικτανγ non est obscurum, in 
qua re deorum virtus cernatur. 
Dein αὐτῷ refer d aurigai, 
Non opus, ut αὐτῶν scribatur, 


- quod volehat Heindorf. 


B. καὶ πρῶτον μὲν ἡμῶν 
ὃ ἄρχων —] Duae sunt. res, 
quibus humani animi cursus a 
divino differre síatoitur, pri- 
mum quod ille bigis vehitur; 
nam  $vrogílos maiore | vocis 
gravitate  efferendum : — deinde 
quod bigis istis bonus atque ma- 
lus equus iunctus est. Deorum 
vehiculum. quale informari de- 
beat, non indicatur. Hoc unum 
videmus , simplex illud esse, 
aequabile , nihil alienum ac dis- 
par in se continens, 

Πὴ δὴ οὖν ϑνητόν ve καὶ 


ἀθάνατον —] Novam hinc 
orditur quaestionis partem. Vult 
enim ostendere, qui fiat, ut 


animal mortale et immortale re- 
cie discernatur. Sed locus est 
perobseurus, Videamus igitur 
de singulis eius partibus, uni- 
versoque argumenío. Est au- 


Flaí, Opp. Vol. IV. P. I 


ἐτεωροπορεῖ τε χαὺ π.] Aie codd, Legebatur μέτεω- 


Illud cum Bekkero 
Dein Bodl. et alii 


fem sententiarum ratio haec, 
Primum in universum exponitur 
de ratione, quae inter id, quod - 
animum appellamus, atque inter 
τὸ ἄψυχον intereedat. Quo qui- 
dem loco Socrates animum hoc 
sibi proprium . habere . statuit, 
quod τῷ ἀψύχῳ praesit, omnem 
rerum universitatem permeetf aí- 
que alias aliis formis se velu- 
{1 prodat ac manifestet, Quum 
igitur hic-loci de animo in uni- 
versum agatur, dubitari non po- 
test, quiu πᾶσα ἡ “ψυχὴ pro eo, 
quod vulgo erat, ἡ vn πᾶσα, 
legendum sit. Nam πῆρα ἡ ψυ- 
χὴ ver attractionem explicandum, 
ut idem sit quod πᾶν à τι yv- 
χὴν καλοῦμεν, quidquid ani- 
mum appellamus, alles 
was Seele ist. Nam in lac 
verborum. eollocatione πᾶσα ha- 
bet aóroour. A quo differt ἡ 
ψυχὴ πᾶσα, quod significat anie 
mus, 8i vel quatenus to- 
tus est, ut adicctivum cum 
verbo cohaerere putandum sit; 
quod cum ipso loc placito mi- 
nus. cougruit.  Exposita autem 
necessitudine | et» coniunctione, 
quae inter omne id, quod zni- 


6 


82 PLATONIS 


ἐχέτω τε xc λεγέσϑω. τὴν δ᾽. αἰτίαν τῆς τῶν πτερῶν... 


ἀποβολῆς, δὲ ἣν ψυχῆς ἀποῤῥεῖ, λάβωμεν. 


τις τοιάδς. 


ἔστι δέ 


Cap. XXVI. Πέφυκεν 7 πτεροῦ ᾿δύναμειρ τὸ ἐμβρι- 
siis ἄγειν ἄνω μετεωρίξουσα, 3 TÓ τῶν. ϑεῶν γένος οἰκεῖ. 


D. τῶν περὶ τὸ σῶμα τοῦ θείου ψυχή] Codd. 4B 


τὸ ϑεῖον σῶμα; quod. est eliam. in Flor. b. 


mum appellamus, et τὸ ἄψυχον 
obtineat, porro. explicatur, quo- 
modo ϑνητὸν ζῶον oriatur. Quum 
enim animi in universum $pe- 
clati vis et natura ea sit, quam 
-modo intelleximus, tum animi 
discernuntur plurimi, quorum 
diversa sit indoles ac natura. 
Quippe alii perfecti sunt; et hi 
quidem pennas suas servant in- 
tegras, perpetuo im sublimi ve- 
huutur atque universum mun- 
dum  gübernant; aliis "autem 
peunae defluunt; unde fit, ut hi e 
divina illa sublimitate .decidant 
&c praecipites ferantur, donee 
terrenuin aliquód corpus com- 
plexi. sint, in quo sedem suam 
figant' atque domicilium. Tum 
vero animus a(que corpus fan- 
quam unum quiddam, quod in- 
iima  couiunclioue. concretum 
sit, ζῶον ϑνη τὸν appellatur. Ita- 
que eoniunctio animorüm atque 
corporum terrenorum inde repe- 
litur, quod animi divinae suae 
originis immemores a divina 
vita. paullatim. defecerint et ad 
res iterresíres proclives evase- 
rintí. | Quod. quidem decretum 
planissime convenit cum iis, quae 
a Platone. quum alibi tum in 
Phaedone c. X sqq. et c. XXVII 
sqq. disputantur.: lam vero post- 
quam explicatum est, quale "sit 
ζῶον ϑνητόν, quid de immor- 
tali animali iudicandum sit, 
breviter disceptatur. Qui locis 
nonnuihil habet difficultatis pro- 
pterea, quod obscura est verbo- 
rum -structura et cohaerentia, 
Quanquam per eam, puam du- 
dum cum Bekkero restituimus 


| pos. 


i. Sed cod, E ef pr. 


Scripturam maxima pars difficul- 
fatum plane. sublata est, Quippe 
ad proximum ἄϑάνατον δὲ e 
praegressis intelligendum — est 


᾿ἐπωνυκίαν ἔσχεν, ut. haec sit ver- 


borum  senteutia:- immortale 
autem animal nomen ἢ 8- 
cium eaíf suum neutiquam 
ex ratione recte conclusa 
atque beneperpensa. Cuius 
quidem iudicii causam scriptor 
indicat accuratius verbis proxime 
sübsequentibus: sed quum. de- 
um nec viderimus nec sa- 
tis intellexerimus,  ta- 
meneuminformamus(zAera 
TOMtF immortale aliquod 
animal, quod animun  at- 
que corpus habeat, ita 
tamen, ut haec utraque 
pars nonad brevetempus, 
sicut in homine ceteris- 
que animantibus, sed in 
perpetuumconcrefa esse 
existimetur, Itaque hoc lo- 
co ambigitur, numen divinum 
num recte ita informetur, ut ei 
corporis figura atfribuatur: un- 
de totum illud nomen τοῦ ἄϑα- 
ya TOU ζώου; quo fortasse alii 
usi erant, in dubifationem vo- 
catur. Ceterum de οὐδ᾽ ἐξ ἑνὸς 
vid. ad Pbhaedon. p. 72. D. Sym- 
p. 214. D. Ics VI. 
p. 506. A. — 

D. Τὴν δ᾽ αἰτίων 5: χε 
Boptv]. De Republ. vi. p. 
533. B. 0 ἔστιν fx«orov, οὐκ ἀλ- 
Àj τις ἐπιχειρεῖ μέθοδος ὁδῷ 
περὶ παντὸς lend r&y, Legg. 
IH. p. 676. €. de quo loco v. 
Boeckhius in Min. p. 155. 

κεκοινώνηκε δέ πῇ μά- 


— "Peppe, en IC 


5... asdidila di d 







Σ Ο. τοῦ ϑείον σῶμα. 
λιστα τῶν περὶ τὸ σῶμα 
cm. 0.] Τὰ περὶ τὸ οὥμα sunt 
| corporea, noía periphrasi. 
Jam si additur ψυχή, facile ap- 
paret dneptam exsistere seuten- 
diàm, quandoquidem etiam ψυχὴ) 
| &d corporea referretur. . [taque 
Heindorfius Plutarchi usus 
auctoritate Quaest. Plat, p. 1004. 
Ὁ. — 265. ed. Hutten. istud 
ψυχὴ tauquam turpissimum glos- 
sema extrusit, — Quo expulso 
seutentiarum ordo hie est: Alae 
vis ita comparata est, ut 
gravia sursum evehat in 
ealoca, iu quibusdeorum 
| genus habitat. lam vero 
inter corporea ala max i- 
me parficeps est rerum 
divinarum, (Nam «0 πεέρω- 
que est impetus ille, quo animes 
ad aliquid fertur et ad sul!imia 
extollitur). Quidquid autem 
divinum est, id in pulcro, 
 honuesto,bono cernitur. Ex 
quocousequitur, ut animi 
alaillismaximenutriatur 
| et corroboretur. Schlei- 
—. ermacherus ψυχὴ putabat 
— scribendum esse, quo restituto 
J hunc esse sensum verborum: 
— Auch theilt er vorzüglich 
der Seele mit von "dem, 
was desgóftlichen Leibes 
ist. Iunxit igitür primum τοῦ 
ϑείου cum τὸ σῶμα; deinde hoc 
. ipsum non recte jnterpretatus 
est; deulque χεχοινώνηχε pro ver- 


ἷ bo activo habuit. 1n quibus 
quaníum erroris insit, nemo 
ést quin. videat, -— Nihilominus 


miuime pufamus temere reiicien- 


ἣ dam esse viri acutissimi conie- 


| PHAEDRUS. 


vid. Matthiae Gr. 


83 


-xexorvowixs δὲ πὴ μάλιστα τῶν περὶ τὸ σῶμα TOU 
sov [ψυχή]. τὸ δὲ ϑεῖον χαλόν, σοφόν, ἀγαϑὸν 
à πᾶν 0 τι τοιοῦτον. τούτοις δὴ τρέφεταί τε καὶ 
"αὔξεται μάλιστα τὸ τῆς ψυχῆς πτέρωμα, αἰσχρῷ δὲ 
χαὶ καχῷ x«i τοῖς ἐναντίοις φϑίνει τε xci διόλλυται. 


cturam, modo locus paullo ali- 
ier intelligatur... Constat enim 
χοιρωνεῖν «trí στενὸς ita. dici, ut 
sit: cum aliquo in alicuius 
rei commünionem venire, 
δ. 325 un- 
not. 2. ltaque ala, quae est 
proprie res sub sensus subiecta, 
dicitur omnium rerum corporea- 
rum maxime una cum animo in 
rerum divinarum commumuioneni 
pervenire.. Quae sententia mul- 
to est: dilucidior quam quae 
ex Heindorfilectione prodit; 
quae quantis. prematur diíficul- 
tatibus, volumus iam copiose 
explicare, Quid quod ipsa ar- 
gumentationis ralio eam, quam 
proposuimus, interpretationem 
postulare videtur. | Nam quod 
antea dieitur 7| πτεροῦ δύναμις, 
id non pertinet ad mentis alam; 
ut sibi persuaserat Heindor- 
fius; sed omnino ac simpliciter 
alam quamcunque designat; alio- 
quin enim 7 τοὺ πτεροῦ δύνα- 
pis, adiecto articulo, requireba- 
iur. lam vide mihi argumen- 
tationis et simplicitatem et per- 
spicuitatem, et. non dubitabis, 
quin ψυχῇ legendum s8it. Alae 
cuiusvis natura, inquif, ea 
est, ut gravia sursum 
evehat, ubi est sedes deo- 
rum immortalium. Ergo 


I» 


inter omnia, quae ad cor- . 


pus pertinent, ea maxime 
una cum animo iu rerum 
divinarum venit societa- 
tem, Divinum autem in 
puleritudine, sapientia, 
honestate, et id genus 
aliis rebus cernitur, Un- 


6 * 


Y 


84 


PLA'TONIS : 


ὁ μὲν δὴ μέγας ἡγεμὼν ἐν οὐρανῷ Ζεὺς ἐλαύνων πτη- 
γὸν ἄρμα πρῶτος πορεύεται, διακοσμῶν πάντα καὶ 
ἐπιμελούμενος " τῷ δ᾽ ἕπεται στρατιὰ ϑεῶν τε zai δαι- 
241 μόνων κατὰ ἕνδεκα μέρη κεκοσμημένη. ᾿μένεν γὰρ Ἑστία 


΄ 
»- , 
E. ἐλαύνων πτηνὸν ἅρμα] V. πεηνὸν ἅρμα ἐλαύνων, 


de consequens est, ut 10 
τῆς ψυχῆς πιέρωμα disdem 
nutriatur. Atque M haec si 
probabiliter. explieavimus, — cur 
ψυχήν quod omnes codd. fuen- 
tur, non temere eiiciéndum fue- 
rit, satis certo constare arbitra- 
mur. 

E. ὃ μὲν δὴ μέγας ἡγε- 
pov» —] Duodecim dii love 
duce singuli singulis praefecti 
agminibus e domo sua, quam 
Vesta interea servat, in coelum 
versus proficiscuntur, Et intra 
coeli quidem terminos (ἐντὸς 
τοῦ οὐρανοῦ) multa et beata 
sunt eorum specíacula, sequi- 
turque agmina quicunque et vult 
et potest. Sed quum dii profi- 
ciscuntur ad epulas, quae supra 
coeli fornicem celebrantur. iis- 
que aeternum praebent pabulum 
(Plato idearum contemplationem 
haud dubie in menfe habet), 
tum vero sub coclestem forni- 
cem per acclive escendunt, ut 
iter fiat difficillimum. Et deo- 
rum quidem vehicula, quia ser- 
vant aequilibrium ac facile fre- 
nis reguntur, nullo negotio in 
eum, in quem contendunt, lo- 
cum perveniunt; «cetera au(íem 
aegre eodem evehuntur, quia 
equus ille non expers pravita- 
iis, si non satis domatus est, 
pro ingenio suo lubenter fertur 
deorsum. lam vero immortales 
animi, qui deorum sunt, ubi ad 
summa pervenerunt cacumirmna, 
continuo superatis coeli «huius 
muudani- finibus in dorso eius 
consistunt. Hinc autem circa 
coelum aguntur, atque mente 
eí ratione ea, quae extra coelum 
suut, spectaut et intuentur: quae 
quoniam inu se vera sunt atque 


absólufa, etiam. perfectam meuti 
afferunt scientiam δὲ cognitio- 
nem. Quocirca animi immorta- 
les illi intuentur ipsam iusti- 
fiam, temperantiam, sapientiam, 
in se absolutam et ab omrmi vi- 
cissitudinis inconstantia liberam 
atque immunem, Circumacti au- 
tem et rursus in pristinum lo- 
cum reversi intra coeli terminos 
submergunt redeuntque domum, 
ubi equi ambrosia et nectare 
pascuntur. Hoc fere argumen- 
tum est totius loci, qui dehinc 
explicatur. . Quod quidem dili- 
genter  contemplantibus nobis 
nunquam dubium est visum, 
quin Plato duos mundos, ut ita 
dicamus,  distinxerit, alterum 
hune interiorem, qui sensibus 
est subiectus, quique coeli. ter- 
minuatur spatio, alterum. γοητόν, 
iun quo essent species rerum 
absolutae, Quod ue mireris eum 
hae in. fabula fecisse, iam ante 
eum exstiterunt philosophi, qui 
vonróv fingereut mundum: quo- 
rum placita non potest dubitari 
quin adeo fuerint celebrata, ut 
eorum memoria hanc scriptionem 
legentibus facile in meutem ve- 
nire potuerit, Inter eos auteur, 
qui Platoni hac in re .praeive- 


* yunt, praecipue Pythagorei et 


Empedocles commetnorandi sunt. 
Nam Empedocles duos statuit 
mundos, unum αἐσϑη τόν, νοητὸν 
alerum, qui esset illius aeter- 
num exemplar. v. Sturz, Em- 
ped. Agrig. p. 217 sq. 280 sq. 
Pythagorei autem, de quibus 
videndus Boeckhins  Aunal. 
Heidelberg. a. 1808. T. I, Fasc, 
I p. 111. sqq. et De Phi- 
lolai Vita et Placitis p. 
94 sq. coelum, h. e, regionem 





"tpi our " - 


mitt 


T'- 





PHAEDRUS. 


85 


àv ϑεῶν οἴχῳ μόνη" τῶν δὲ ἄλλων 0600 ἐν TQ τῶν 
 δώδεχα ἀριϑιμιῷ τεταγμένοι ϑεοὶ ἄρχοντες ἡγοῦνται 

κατὰ τάξιν ἣν ἕχαστος ἐτάχϑη. πολλαὶ μὲν οὖν καὶ 

μαχάριαν ϑέαν τὲ χαὶ διέξοδον ἐντὸς οὐρανοῦ, ἃς 
x 


invitis codicibus, E 


a ferra ad lunam usque perti- 
r nentem, mundum , atque Olym- 
pum, distiuxerunt, Quorum 
omiíium decretis Platonem hoc 
loco usum esse profecto nulla 
est causa cur praefracte nege- 
mus, praesertim quum eum no- 


i vwerimus etiam alias Pythagoreo- 


rum doctrinam subtilius excul- 
iam elaboratamque δὰ rem .su- 
am .traduxisse. | Neque euim 
existimanduni esf eum quae illi 
docuissent fideliter servavisse; 
nihil in iis immutavisse et suis 
opinionibus accommodavisse. Et 
haec quidem putamus esse eius- 
modi, nulla ut amplius de iis ob- 
tinere queat controversia, 1ta- 
que ad aliam accedimus dubità- 
fionem. ^ Ambigere enim licet, 
qualem philosophus τοῦ αἰοϑη- 
τοῦ οὐρανοῦ terminum atque 
^Jimitem informaverit. — Mirum 
enim videri debet, quod dii 
daemonesque ex huius mundi 
finibus «continuo emerzunt in 
regiones, ut cum Tertulliano lo- 
quar, supermundiales, si quidem 
hic mundus aheneo tecto circum- 
datus et inelusus esse fingitur. 
"Non defuerunt sané qui deos 
& Platoue per foramen aliquod 
in superiores regiones emitti 
arbitrarentur, Sed primum isti- 
us foraminis nulla mentio inii- 
eitur. Deinde vide quam mire 
et paene inepte ista fingerentur. 
Difficultates omnes feliciter su- 
stulit 
Hie euim remoto illo, quad 
temere síatuerunt, coelo ahe- 
neo γῶτον illud liquidi aethe- 
ris extremitatem esse statuit. 
Quod explicatur Homerico illo, 
εὐρέα νῶτα θαλάσσης. Quacirca 
dii nón per ostium aliquod ad 
^ 


esse 


Buttmanuni, ingenium. 


specíanda ea, quae exíra mun- 
dum sunt, exire putari ceheut, 
sed emergunt potius ex- ipsa 
magni liquoris superficie ad lu- 
cidam rerum absolutarum. veri 
fatem, Veram esse hanc inter- - 
pretationem testatur etiam locus 
Phaedouis - nobilissimus p. 109. 
€., quem miror a Buttmanno 
neglectum, |, Ibi enim τὰ 
ὑπὸ οὐρανῷ ὄντα sunt, ubl pro 
ferra aér, pro aére autem aether 
fertur esse, ut facile appareat 
etiam totam rerum universita- 
fem oculis subiectam tenuissima 
aliqua ac liquidissima materia 
tevminatam informari, Restat, 
ut dicendum sit de rerum uni- 
versitatis imagine, quam philo- 
sophus hoc loco adumbravit, 
Perspicuum est autem atque ma- 
nifestum orbicularem: fingi eius 
figuram, atque deos narrari se- 
dem ac domicilium suum habere 
intra eius superficiem. | Quod 
prorsus est accommadatum ad 


veterem | illam de deorum in 
,Olympo domiciliis opinionem, 
Coniunxsit autem — philosophus 


astronomica placita cum vulgari- 
bus de diis opiuionihbus. Nam 
dii haud dubie. sunt. corpora 
coelestia, quae variis framitibus 
in coeló vagantur. Qui quod 
numero: sunt duodeeim, memi- 
nisse dehemus Athenienses duo- 
decim μεγάλους ϑεοὺς coluisse, 
Ceterum mihi quidem minime 
videtur dubium, quod contendit 
Boeckhius, philosophum in 
his exornaundis illustrandisque 
astronomica- Philolai placita ob 
oculos habuisse. vid. Boeckh, 
Commentat, de Platonico syste- 
mafe coelestium globorum ete, 
p. XXVII — XXXH. et Phi- 


86 PLATONIS 


ϑεῶν γένος εὐδαιμόνων ἐπιστρέφεται, πράττων ἔχα- 
στος αὐτῶν τὸ αὑτοῦ. ἕπεται δὲ ὁ ἀεὶ ἐϑέλων τὲ xci 
δυνάμενος" ςϑόνος γὰρ ἔξω. ϑείου χοροῦ ἵσταται.; 
ὅταν δὲ δὴ πρὸς δαῖτα χαὶ ἐπὶ ϑοίνην ἴωσιν, ἄχραν 
ὑπὸ τὴν οὐράνιον ἁψῖδα 7 πορεύονται πρὸς ἄναντες ἤδη. 
τὰ μὲν οὖν ϑεῶν ὀχήματα ἰσοῤῥύπως εὐήνια ὄντα 
ῥᾳδίως πορεύεται, τὰ δὲ ἄλλα μόγις" poids γὰρ ὁ 
τῆς χάκης ἵππος μετέχων, ἐπὶ τὴν γῆν ῥέπων, τὲ zc 
βαρύνων, ᾧ ἦν μὴ. καλῶς τεϑραμμένος τῶν ἡνιόχων. 
ἔνϑα δὴ πόνος τε χαὶ ἀγὼν ἔσχατος ψυχῇ πρόκει- 
ταις αἱ μὲν γὰρ ἀϑάνατοι καλούμεναι, ἡνίκ ἂν “πρὸς 
ἄκρῳ γένωνται, ἔξω πορευϑεῖσαι ἔστησαν ἐπὶ τῷ τοῦ 


4 


P. 241. ὁ ἀεὶ bOfLov] V. ϑέλων, quod ex optimis libris 
mufatum. Dein vett. editt, πρὸς δαῖτ τε καὶ inb ϑοίνην: sed τὲ 
om. Bodl et non pauci alii. Ordinem verborum θείου χοροῦ 
item debemus libris optimis, "Vulgo χοροῦ. ϑείου. 

B. ὑπὸ τὴν οὐράνιον ἃ vida] V. 22b τὴν οὐρ. di quod 
correctum e plurimis iisque optimis codicibus. | Sed plurimi tamen, 
in iisque etiam Bodl., scribunt ὑπὸ τὴν ὑπουράνιον γε] ὑπουρανέαν 
ἅψιδα, quod recepit Bekker. Nos cum Astio fecimus, quanquam 
ὑπουράνιον defendi potest. Deinde $e Flor. 9. et Vind, 6; reposui 
τὰ μὲν οὖν θεῶν ὀχήματα, Vulgo οὖν deest: in quo asyndeto hae- 
sit Heindorf. Nec plaeuit illad Schneidero, qui in Commentat, 
De locis nonnullis Phaedri Platonici p. 11, legendum suasit ἡ δὴ 
τὰ μὸν ϑεῶν DX 3t» τ. ἃ, 

9 κὴ καλῶς ἦν τεθραμμένος} | Vett. editt, ἦν. qui gore 
5 τεϑοιμ μένος ὑπὸ τῶν ἡνιόχων, Ac primum quidem . ὑπὸ in. om- 
nibus codd, desideratur, ut vel hanc ab.causam delendum fuerit. 
Deinde 9 μὴ Bodl. cum plurimis eodd, mss. et edit. Bas, 2; so- 


» 


lus Ven. 5 cum Ald. Bas, 1l. Stephan. zv μή, lam quum libri plu- 


lolai pag. 94 sqq., ἃ quo (a- tentia. invidia liberos satis il-. 


men Astius in Commentariis 
ad h. l, nonnihil dissensit, v. c; 
de sede decrum ab Vestà obser- 
vata, quam Astius terram 
coelestem Phaed. p. 108. B. esse 
voluit, quum Boeckhius.eam 
veluti focum totius rerum uni- 
versitatis esse statuit, Schlei- 
ermachero (totus hic locus 


adeo obscurus visus est, ut eum. 


putaret. plane non posse ad 
iustam explicari perspicuitátem. 


P. 241. πράττων ἕκαστος] 


lta dicitur perinde ac si. prae- 
cesserit «oi εὐδαίμονες ἐπιστρέ- 
qorras Deos de Platonis sen- 


τα} ^V. ad Criton, p. 


lustrabit locus. Tim. p. 29. D. 
Platonis hoc effatum quam. multi 
celebraverint, disces a W y tte n- 
bachio, ad Eunap. p. 102. 

B. ᾧ μὴ καλῶς ἣν ct- 
ϑραμμένος Si eui antea 
non erat beue educatus 
et iustructus. Ferri non 
potest quod Bekker, edidit o 
px o. Quod autem ,detit 
Heindorf, ᾧ ἂν p. x. ἢ, id 


' librorum destituitur testimoniis. 


Verum posírema editione Ast. 
assecutus est. 

C. περὶ ἀληϑείας λέγον- 
49, .Α. 


ὶ ὶ 


PHAEDRUS. 85 


οὐρανοῦ νώτῳ, στάσας δὲ αὐτὰς περιάγει ἡ περιφο- 
Qc, αἱ δὲ ϑεωροῦσι τὰ ἔξω τοῦ οὐρανοῦ. Cap. XXVil. 
τὸν δὲ ὑπερουράνιον. τόπον οὔτε τις ὕμνησέ πω τῶν τῇδε 
ποιητὴς οὔτε ποϑ᾽ ὑμνήσει χατ᾽ ἀξίαν. ἔχει δὲ ὧδε. 
τολμητέον γὰρ οὖν τό γε ἀληϑὲς εἰπεῖν, ἄλλως τε 
χαὶ περὶ ἀληϑείας λέγοντα. ἡ γὰρ ἀχοώματός τε καὶ 
| ἀσχημάτιστος zai ἀναφὴς οὐσία ὄντως οὖσα ψυχῆς 
᾿χυβερνήτῃ μόνῳ ϑεατὴ νῷ" περὶ ἣν τὸ τῆς ἀληϑοῦς 


— ἐπιστήμης yévog. τοῦτον ἔχει τὸν τόπον. ἅτ᾽ οὖν ϑεοῦ 


— 1. 3.4. 7. «. Flor. h. Mon. aliis, emendatum est. 


διάνοια νῷ τε καὶ ἐπιστήμῃ ἀχηράτῳ teonoulitó nc 
ἁπάσης ψυχῆς, 0c ἂν μέλλῃ τὸ προφῆκον δέξασθαι, 
ἰδοῦσα διὰ χρόνου τὸ ὃν ἀγαπᾷ τε καὶ ϑεωροῦσα 


rimi 4 ἀρ μλόνς olim eum Bekkero ᾧ ἄν κὴ κ΄ edidimus, Sed 
ἂν ne unus quidem codex suppeditavit. Itaque nune cum Astio e Par. 
NO et Monacc. scripsimus ἦν, quod. in Z« h. e. ἢ facillime potuit 
mutari. - 

€. στάσας. δὲ αὐτὰς ztQ.]- V. íóv&oag, quod correxit 
Heindorf. e Proclo Theol. Plat. p. 211. 

μόνῳ ϑεατὴ ro] V. μόνῳ ϑεατὴῆ νῷ χρῆται. — Sed χρῆται 
deest im. Bodl. 4GT et pr. 11.  ltaque cum Astio qro decr, scri- 
psimus ϑεατή, quod servarunt Clem; Al, Strom, V. p. 553.. A. Da- 
mase, de. princip. p. 353. Kopp. Proclus in Alcibiad. LI. p. 11. ed. 
Creuz Origen. c. Cels, VI. 19. et Pollux 11. 56, 

D. ἀκηράτῳ τρεφομένη] V. στρεφομένην) quod e Vindd, 
Bodl. eum per- 
multis. aliis ἀχήρατος. Nonnulli ἀκηράτως , quod ostendit erroris 
origines, 
-—— ὅση ἄν μέλλῃ — δέξασϑαι] | V. ὅσην. Bodl.  óagr. | f. 
ὅσοι.  Cetere ὅση. Pro μέλλῃ cod. 24 μέλη. Aoristum δέξασϑαυ 
Mindeee — omnes, Vulgo erat δέξεσθαι. 


|» ptura est. 


περὶ d de πὸτῆς dà. — Eyre 
τὸν τόπον] Circa hanc οὐσίαν 
fingit etiam absolutam scientiam 
et coguitionem habitare. | Quod 
cur ita iudicaverit, non est cur 
uberius disquiramus. — Fallitur 
autem Heindorf. Platonem 
ratus nunc hoc dicere, ceteras 
"ideas, ut δικιειοσήνην , σωφροσύ-- 
nr, alias, cirea hane «oU ὃν- 
«ως ὄντος ἐδέων versari. 

ἢ). ὅση ἀν μέλλη — δέξα- 
σϑαι] 
μέλλῃ δέξασθαι, quippe quod 
non alium praebeat sensum, ni- 
si hunc: quaecunquesusce- 
Legendum utique 





Ineptum videtur istud 


ὅσῃ ὧν μέλῃ, cuicunque eu- 
rae cordique sit, Quam 
scripturam veram esse vel libra- 
riorüm errores testantur. Nam 
ex ὅσῃ uatum est quod vulgo 
legebatur 005r, natum- indidem 
ὅοοι, quod alii tenent... Clarkia- 
nus liquido Gom. — Pro μέλλῃ 
unus 7 μέλῃ, quod postquam fuit 
depravatum, totius loci scriptu- 
ra turpiter vitiata est. . Ne vero 
haereas in isto ἁπάσης ψυχῆς; 
ἅπας est unusquisque;- de 
quo dictum est ad Pbhaedon, p. 
108. B. Est tamen aliud quid, 
quod ieminem non, fotum locum 
vel mediocri animi | attentione 


55 PLATONIS 

τἀληϑὴ τρέφεται καὶ εὐπαϑϑεῖ, ἕως ἂν χύχλῳ ἡ πε- 
gig opc εἰς ταὐτὸν περιενέγκῃ. ἐν δὲ τῇ περιόδῳ χα- 
ϑορῷ μὲν αὐτὴν δικαιοσύνην, χαϑορῷ δὲ σωφροσύ- 
γὴν; καϑορῷ δὲ ἐπιστήμην, οὐχ 7 γένεσις πρόξεστιν, 
οὐδ᾽ ἥ ἐστί που ἑτέρα ἐν ἑτέρῳ οὖσα ὧν. ἡμεῖς, γῦν 
ὄντων χαλοῦμεν, pho τὴν ἐν τῷ ὃ ἐστιν ὃν ὕντως 
ἐπιστήμην οὖσαν" xci τἄλλα ὡςαύτως τὰ ὄντα ὄν- 
τως ϑεασαμένη χαὶ ἑστιαϑεῖσα, δῦσα πάλιν εὶς τὸ 
εἴσω τοῦ οὐρανοῦ, οἴχαδε ἦλϑεν. ἐλϑούσης δὲ αὐτῆς 
ὁ ἡνίοχος πρὸς τὴν φάτνην τοὺς ἵππους στήσας πα- 
ρέβαλεν ἀμβροσίαν τε καὶ ἐπ᾽ αὐτῇ νέχταρ ἐπότισε. 
Cap. ΧΧΎΠΙ. Καὶ οὗτος μὲν ϑεῶν βίος. ᾿αἱ δὲ ἄλλαι 


m 


2418 ψυχαί, 7] μὲν ἄριστα ϑεῷ ἑπομένη καὶ εἰκασμένη ὑπε- 


καϑορᾷ μὲν αὐτὴν δέκα σϑφηνῖ V. δικαιοσύνη, σωφρο- 


σύνη εἰ ἐπιστήμη. 
οὐδ᾽ ph ἐσεί που] 
habet οὐδ᾽ 


E. τὰ vds ὄντως Sic codd. fere omnes. 


τως ὄντα, conf. p. 249. C. 


considerantem., vehementer of- 
fendere. debeat. Nam vide mihi 
haeeí ἅτε οὖν ϑεοῦ διάνοια v0 
τε xal ἐπιοτήμη ἀχηράτῳ τῷε- 
φομένη - ϑεωροῦοα τἀληϑὴ 


τρέφε TL xai εὐπαϑεῖ. Nimi- 
rum menus. divina intelligeutia 
et scientia "nutrita iam | denuo 


dicitur veritatis contemplatione 
nutriri, Quod perabsurdum vi- 
deri possit, siquidem in altera 
oralionis parte idem enuntiatur, 
quod continetur priore. At enim 
vero non-nimis hoe urgendum, 
Quum enim scriptor nonnisi 
verba ὀγαπῷ τε καὶ εὐπιιϑεῖ po- 
nere debuerit, per abundantiam 
quandam denuo τρέφεται inter- 
posuit, lllud :6. vero, nisi 
eum Heindorfii amico in ἥ 
τὲ mutare velis, necessario re- 
ferendum est ad τρεφομένη, hoc 
sensu; quum igitur mens 
divina ratione et scien- 
tia siucera nutriatur; 
quanquam fateor hoc mihi prop- 
ter verborum collocationem du- 


Accusativum cum Bodl. 
Sic permulti libri pro eo quod Steph. 


plurimi suppeditarunt, 
Vulgo τὰ ὄν- 


riusculum videri, — διὰ χρό- 
"vov, per aliquod interval- 
lum, 

tücáV QuxesogUvqr] Ste- 
phanum mireris articulo in- 


. ἴεν posito scribi voluisse αὐτὴν 


τὴν δικαιοσύνην: multo magis 
etiam mireris Heindorfium 
αὖ τὴν Ow. coniectantem.  Ni- 
mirum quum intelligatur iustitia, 
ilemperantia, sapientia, per se 
absoluta, articulus recte omitti 
potuit. Phileb. p. 62. A. ἔστω 
δή τις ἡμῖν «φρονῶν. αὐτῆς πέρι 
δικαιρούνης, ὃ τι ἔστιν. Theaet. 
p. 175. C. eig σκέιμεν αὐτῆς δι- 
καιοσυνῆς τὲ καὶ ἀδικίας. Parme- 
nid, p. 133. ἢ. αὐτὴ δεσποτεία 
αὐτῆς δουλείας. P... 184. B. αὐὖ-᾿ 
τῆς ἐπιστήμης οὐ ᾿μετέχομεν. P. 

133. D οὐκ αὐτοῦ δεσπότου δὴ- 
που, ὃ ἐστι δεοπότης, ἐχείνου 
δοῦλός ἔστιν. lbid. οὐδὲ αὐτοῦ 
δούλου δεσπότης ὃ δεσπότης. 
Εἰ sic saepius iu Parmenide 
αὐτὸ μέγεθος,’ αὐτῆς ομιχρότη- 
τος, X. τ. À. 


, 
" 


τὸ 


B 


(o μὲν εἶδε, τὰ δ᾽ 





1 


ua 


1 


TNR 


Ae πτερὰ ϑραύοντιι" 


ἜΝ x» 


PHAEDRUS, 89 


oosv εἰς τὸν ἔξω τόπον τὴν τοῦ ἡνιόχου χεγαλήν, 
καὶ συμπεριηνέχϑη τὴν περιφοράν, ϑορυβουμένη ὑπὸ 
τῶν ἵππων xci μύγις χαϑορῶσα τὰ ὄντα " ἡ δὲ τοτὲ 
μὲν ἦοε, τοτὲ δὲ ἔδυ, βιαζομένων δὲ τῶν ἵππων τὰ 


ὁτέρα πρὸ τῆς ἑτέοας πειρωμένη γενέσύαι. ϑύόρυβος 
οὖν χαὶ ἅμιλλα. χαὶ ἱδρὼς ἔσχατος γίγνεται. οὗ δὴ 
χακίῳ ἡνιόχων πολλαὶ μὲν χωλεύονται, πολλαὶ δὲ πολ- 
πᾶσαι δὲ πολὺν ἔχουσαι πό- 
vOv ἀτελεῖς τῆς τοῦ ὄντος ϑέας ἀπέρχονται, χαὶ ἀπελ- 
ϑοῦσαι τροφῇ δοξαστῇ χρῶνται. οὗ δ᾽ ἕνεχ᾽ ἡ πολ- 


d p. 248, ἄριστα Gio taopésq] Vulgatum eov correctum 
ex codd, praeter unum 'omnibus, 


τοτὲ δὲ ἔδυ] V. τοτὲ δὲ καὶ ἔδυ, qnod paucissimi habent, 
πατοῦσαι ἀλγήλας] V. perperam ἀλλήλαις, praeter fidem 


, 3 2 H 

οὔ. αἱ δὲ δὴ ἄλλαι γλιχόμεναν μὲν 
- u y . - € 

ἅπασαι τοῦ ἄνω ἕπονται, ἀδυνατοῦσαν δὲ ὑποβρύχιαι.. 

ξυμπεριφέρονται, πατοῦσαι ἀλλήλας καὶ ἐπιβάλλουσαι, 


uet —] 
- effreno et contumaei equo, hoc 
-est sensibus et cupiditatibus in- 


codicum fere omuium, 


m ἧ γένεσις--χαλοῦμ εν] 

Nam quae sub sensus subiecta 
sunt, ea oriuntur, mutantur, 
pro varia, qua cum aliis rehus 
continentur, necessitudine, alia 
atque alia evadunt, denique sic- 
uti originem habuere, ita etiam 
occidunt et intereunt. Lounge 


aliter habent quae in re sunt 


absoluta atque aeterna, conf, 
Sympos. p. 210. K,. sqq. 

P. 248. αὶ δὲ ἄλλαν ψυ- 
Qui animi utuntur 


dulgent, ii consistere in coeli 
dorso nequeunt neque trauquille 
intueri extra mundum collocatas 
yerum . puras notiones; itaque 
decidunt in terram et. mortales 
nascuntur homines. Horum au- 
tem pro cognitionis rerum coe- 
lestium diversitate novem cou- 
Stifuuntur classes, quas descri- 
psit Plato infra. D. 

5 ὑρερῆρεν εἰς τὸν ἔξω τό- 
πον —] Jaque illae uno ca- 


pite emergunt, ut clarissime 
appareat coeli superficiem fingi 
aetheream, non aheneam. Vult 
autem hoc significare, ratioue 
et intellectu, mon τῷ ϑυμικῷ 
aut τῷ ἐπιϑυμητιχῶ percipi re- 
rum coelestium cognitionem, 

τοτὶ μὲν des h. e. ὑπερ-: 
ἤρε τὴν τοῦ “ἡνιόχου κεφαλὴν 
εἰς τὸν ἔξω τόπον. Quod non 
repetitum est ὑπερῆρεν, eius rei 
causam disces ex annot. ad 
Phaedon. p. 59. B. 

ὑποβούχιάαιν ξυμπερεφέ- 
Qorvrcei] bh. e. sub. coeli su- 
perfieiem submersae, ut ne. au- 
rigae quidem. caput. promineat, 
h. e. intellectu et ratione nihil 
percipiatur, 

B. πολλαὶ μὲν χωλεύον- 
ται Χωλός, quod vulgo clau- 
dum interpretantur, significat 
eum, qui aliquo corporis mem- 
bro debilitatus est. Hinc ex- 
peudatur loci elegantia. v. Rei- 
publ. VIL, p. 535. D. 


ἀτελεῖς τῆς τοῦ ὄντος 


A 


90 PLA'TONIS 


4 


in σπουδὴ τὸ ἀληϑείας ἰδεῖν πεδίον οὗ ἐστιν, d) τε 
δὴ προφήχουσα, ψυχῆς τῷ ἀρίστῳ. γομὴ ἐκ τοῦ ἐκεῖ 
λειμῶνος τυ) χάνει οὖσα, ἥ τε τοῦ πτεροῦ φύσις, ᾧ 
ψυχὴ κουφίξεται, τούτῳ τρέψεται, ϑεσμός τε ᾿δρα- 
τείας ὅδε, ἥτις ἂν ψυχὴ ϑεῷ ξυνοπαδὸς γενομένη 
χατίδῃ τι τῶν ἀληϑῶν, μέχρι τε τῆς ἑτέρας περιό- 
δου εἶναι ἀπήμονα, xiv ἀεὶ τοῦτο δύνηται ποιεῖν, 
ἀεὶ ἀβλαβὴ εἶναι" ὅταν δὲ ἀδυνατήσασα ἐπισπέσίϑαι 
μὴ ἴδῃ, καί τινι συντυχίῳ χρησαμένη λήϑης τε “καὶ 


* . th 


B. οὗ δ᾽ ἕνεχ᾽ ἡ πολλὴ on] V. οὗ E ἕνεχ᾽ ἡ m. σπ., quod 
ex codd. correctum. Μοχ vett, editt. ἐκ τοῦ ἐκεῖσε λειμῶνος , quod 


habet vix unus alterve liber manuscriptus. 


. €9énag &mn.] Imágo petita est 
& mysteriorum spectatione, uf 
infra p. 249. C. et p. 250. B. 
Conf. Valcken. ad Eurip. Hip- 
polyt. v. 23. Creuzer, ad P1o- 
tin. de pulcr. CVI£, CXI. et 
Wyttenbach-ad Phaedon. p. 
134 846. 

οὗ δ᾽ ἕνεχ᾽ ἡ πολλὴ σπου- 
δὴ] Ἡ πολλὴ οπουδὴ nune est 
magnum illud, dequo di- 
xi, studium. 'Nam ita ca- 
piendus articulus est. Phaedon. 
p. 98. C. διὰ ταῦτα καὶ ὃ πο- 
λὺς χρόνος ἐγένετο τῷ “Σωχράτεν 
ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ, quanquam 
ibi optimi codd. omittunt arti- 
culum. bid p. 88. A. ἐν ταῖς 
πολλαῖς γενέσεσεν. Infra p, 210. 
Α. τὸν πολὺν λόγον ἐποιεῖτο. De- 
mosítheu. De Coron. p. 218. 
τί δεῖ τὰ πολλὰ λέγειν. h. e. 
mulfa isfa. vid. Matth. Gr. 
$. 2617. coll. 266. Praeterea 
observabis breviloquentiam huius 
enuntiati. Nam. quum án apo- 
dosi inferri deberet : tOU10 ἐστι, 
ὅτι 4 ve δὴ προςήχουσα WV. X. τὶ 
À., omissa ea parte, in qua esse 
oportebat demonstrativum , :sta- 
fim res ipsa indicatur. Quae 
quidem loquendi forma utrius- 
que linguae scriptoribus satis 
est usitata. Aristo ph. Ranu. 
v. 108. ἀλλ᾽ ὧνπερ ἕνεκα τήνδε 
τὴν οχενὴν ἔχων ἦλθον κατὰ σὴν 


μίμησιν, ἵνα μὸν τοὺς ξένους 
τοὺς οοὺς φράοειας. ubi ante 
ἵνα — φράοσειας intell. τοῦ ἐ᾽ ἦν. 
Ex oratoribus collegit exempla 
Fr. Aug. Wolf. ad Leptin. p. 
312. alia suppeditabit Matth. 
Gr. $. 432. p. 806 sq. — Mox 
ψυχῆς τῷ ἀρίστῳ est prae- 
stantissimae animi parti, 
h. e. menti et rationi. V. ad 
Reip. Vl. p. 507. C. coll. 490. 
B. — ἐκ τοῦ ἐκεῖ λεεμῶνος; 
esí enim cámpus aeternae veri- 
fatis, qua animi pascuntur, su— 
pra coelum: quem  quautopere 
celebraverint scriptores posterio- 
ris aeiati$, docte demonstravit 
Ast, Commentar, in A p. 
421. Opp. T. XII. 

€. ἥ τε τοῦ iré οι φύ- 
σις} Quae de usu vocabuli 
φύσις ad Sympos. p. 16. et ad 
Phaedon. p. 96. scripsimus, ele- 
gantissimae illud inservire pe- 
riphrasi, tenendum est illam 
ipsam elegantiam in eo pesitam 
esse, quod φύσις non redundat, 
sel indicat id, quod per se et 
natura sua hoc vel illo modo 
comparatum esf.- Ita hoc loco 7 
TOU πτεροῦ φύσις est penna vel 
ala natura sta ita com- 
parata, ut p. 246. E. 251. B. al. 
Vix haec monuissem, nísi Asti- 
um viderem in illa annotatione 
nostra aliquid desideravisse. ὁ 


meruerit ome Ap ttm 









Í 


fU ARCA, n DPI 


"reponendum 


4, 


PHAEDRUS., 


91 


καχίας πλησϑεῖσα βαρυνϑῇ, βαρυνϑεῖσα δὲ mrtQoo- 
ῥυήση τε χαὶ ἐπὶ τὴν γῆν πέσῃ, τότε νόμος ταύτην 
μὴ φυτεῦσαι εἰς μηδεμίαν ϑηρείαν φύσιν ἐν τῇ πρώ- 
τῇ γενέσει, ἀλλὰ τὴν μὲν πλεῖστα ἰδοῦσαν εἰς γονὴν ἀν- 
δρὸς γενησομένου φιλοσόφου ἢ φιλοχάλου ἢ μουσι- 
χοῦ τινος xci ἐρωτιχοῦ, τὴν δὲ δευτέραν εἰς βασυ- 
λέως ἐννόμου ἢ πολεμιχοῦ καὶ ἀρχιχοῦ, τρίτην εἰς 
πολιτιχοῦ ἢ τινος οἰχονομιχοῦ ἢ χρηματιστιχοῦ, τε- 
τάρτην εὶς φιλοπόνου γυμναστιχοῦ ἢ περὶ σώματος 


- Ὁ, ϑηρείαν φύσιν 
libris. bonae notae mufatum est, 


€. ϑεσμός τε ᾿δραστείας 
60s] h. e. necessitatis aeter- 
nae eí inevitabilis: de qua v, 
Mitscherlich.adHorat. Carm, 
1:1. 24, 6, In Reipubl. libr, x 
p. τοῦ. E. ei ἡλαχάτη τὲ χαὶ τὸ 
ἄγκιστρον ἐξ ἀδάμαντος tribuitur, 

xaí viri συντυχίᾳ — p«a«- 
ρυνϑὴ}] Haec adduntur ad 
interpretanda praecedentia, ὅταν 
ἀδυνατήσασα, ἐπιοπέοϑαν μὴ ἴδη. 
Quocirca x«i explicare licet id 
est, hoc est. 

εἰς ge ϑηρείαν φύσιν] 
Quanquam ϑήρφειον per se non 
contemneudum essedocebit Butt- 
mann. Gr. max. $..602., tamen 
ob codd, auctoritatem ϑηρείαν 
duximus. | Idem 
censuit Bekker. en 

D. ἐν τῇ πρώτῃ γενέσει] 
in prima generatione, quum 


"animus in terram delapsus pri- 


mum íerreno corpore includitur, 
Manifestum est enim varios a 
Platone statui cursus et migra- 
iliones animorum. Similiter res 
explicatur De Republ. libr. X. 
- 614. spp. 

dj φιλοχκάλου ἢ μουσικοῦ 
τινος ἢ ἐρωτικοῦ] Nam hi 
omnes cum vero philosopho tan^ 
fa continentur cognatione et ne- 
cessitudine, wt sint iidein pro- 
pemodum, Quippe verus amor 
versatur in diligendis expeteu- 


Vulgatum ϑήρειον e Bodl, aii qne. 


disque rebus divinis, pertinet- 
que ad id, quod natura sua ve- 
rum, bonum, honestumque est. 
Quocirca - philosophus germanus 
est item. φιλόχαλος et ἐρωτικός, 
Reip. VI. p. 490. A. B. &g* οὖν 
δὴ οὐ “μετρίως ἀπολογησέμεϑα,; 


ὅτι πρὸς τὸ ὃν “πεφυκὼς εἴη ἁκιλο 


. λᾶσϑαι Ó γε ὄντως φιλομαϑής, 


xui οὐκ ἐπεμέποι. ἐπὶ τοῖς "OP 
ζομένοις εἶναι ἑκάστοις, ἀλλ᾽ 

x«i οὐκ ἀμβλύνουτο οὐδ᾽ Hades 
yov. τοῦ ἔρωτος, πρὶν αὐτοῦ 
ὃ ἔστιν ἑχάσιου τῆς φύσεως ἅ ἅψα- 
σϑαι x. v. À. Sed legendus est 
hac de re divinus ille locus Sym- 
posii p. 206. B. sqq.  lustitu- 
tionem | autem et. eruditionem 
hominis, quae per philosophiam 
efficitur, a Platone constat ad 
μουσικὴν esse relatam ; unde ipsa 
philosophia audit ἡ μεγίστη uov- 
σιχή, Phaedon. p. 61. A. Cui 
quidem quum id maxime debeat 
esse. propositum, uí animunt 
evehat. ad sublimem. illum re- 
rum divinarum amorem, non 
potest cuiquam dubium videri, 
cur nunc ὅ μουσιχὸς una cum 
τῷ ἐρωτικῷ commemoretur Qvip- 
pe Or? τελευτῶν τὰ μουσικὰ εἰς 
τὰ τοῦ καλοῦ ἐρωτεκίί, ut est 
Reip. II, p. 403. C. Quod qua 
ratione efficiatur, praeclare ex- 
ponitur Sympos. p. 209 A. — 
212. . A. 


2419 


92 PLATONIS 
ἴασίν τινα ἐσομένου, πέμπτην μαντιχὸν βίον ἢ) τινα 
τελεστιχὺὸν ἕξουσαν" ἕχτῃ ποιητιχὸς ἢ “τῶν περὶ μίμη- 
civ τις ἄλλος ἁρμόσει, ἑβδόμῃ δημιουργιχὸς ἢ γεωργικός, 
ὀγδόῃ σοφιστικὸς ἢ δημοχοπιχός, ἐννάτῃ τυραννικός. 
ἐν δὲ τούτοις ἅπασιν ὃς μὲν ἂν δικαίως διαγάγη, 
ἀμείνονος μοίρας μεταλαμβάνει, ὃς δ᾽ ἂν ἀδίκως, 
)είρονδς. Cap. XXIX. Fig μὲν γὰρ τὸ αὐτὸ, ὅϑεν ἥκει 
ἡ ψυχὴ ἐχάστη, οὐκ ἀφιχνεῖταν ἐτῶν μυρίων" οὐ γὰρ 
πτεροῦται πρὸ τοσούτου γρόνου, “πλὴν ἢ τοῦ φιλο- 
σοφήσαντος &36À ως ἢ, παιδεραστήσαντος μετὰ φιλοσο- 
φίας. αὕὑται δὲ τρίτῃ περιόδῳ τῇ χιλιετεῖ, ἐὰν ἕλων- 
ται τρὶς ἐφεξῆς τὸν ῥίον τοῦτον, οὕτω nr&oo U ciocu 


E. fac ποιητικὸς X. τ, λ.1 Vulgo scribebatur: Ber 
ποιητικόν" ἑβδόμη γεωμετρικὸς, ἢ δηκιουργικός" ὀγδόην σοφιστικὸς — 
ἐννάτη τυραννιζός,  Sequuti sumus cum Bekkero et Astio cod. Bod- 
lei. plurimorumque librorum scripturam, Quippe soli Par. EF 
cum AM. Bas. 1. Stephan. habent: ἕκτην. ποιητικόν" ἑβδόμη, γεω- 
Μετρικός. Dein ᾿δημιουργυκὸς ἢ γεωργικὸς Bodl. et reliqui cum Bas. 
2. pro γεωμετρικὸς ἢ δηι πουργικός, quod est in Ald. Bas. 1, 


πέμπτην μαντικὸν Qtov — 
ἕξουσαν] Vates ac -sacerdo- 
fes cur in quintum  detrüserit 
ordinem, qui Platonis de his 
rebus 
nime ambigent. Quippe o£ ϑεο- 
μάντεις καὶ οὗ χϑησμῳδοὶ οὐ 
σοφίᾳ, ἀλλὰ φύσει verb ἐνθου- 
σιαζουοιν, | Apolog. p. 22. C. 
Menon. p. 99. C. Poétas autem 
quod efiam infra illas colloca- 
vit, eius rei rationem ipse satis 
aperuit verbis: ἢ τῶν περὶ μί- 
pote τις ἄλλος. Quippe poésin 
Plato censuit contineri imitandi 
quadam solertia, e furore ma- 
gis quam mente oriunda: unde 
eam iudicavit nihil prorsus va- 
lere ad veritatis atque honesta- 
tis rationem recte percipiendam. 
v. libr. IH. et X. de Republ, 
inprimis p. 598. C. D. E. coll. 
Του. ΠΟ p. 668. C. IV. p. 719. C. 

E. ἑβδόμη On pvovoyixóc 
ἢ ytooytxóg]  Richterus 
De ldeis Platonis p. 19. quum 
δημιουργικὸν  explieavisset ar- 
tificem, sibique persuasisset 


indicium cognoverint mi- 


de variis scientiae gradibus 
sermonen agitari, retinendum 
censuit quod vulgo legebatur, 
γεωμετρικὸς ἢ δημιουργικός, Δὲ 
primum δη μουργεκὸν non arti- 
fice m, sed opificem signifi- 
cat; deinde vix assequaris, cur 
geometrae, quem  philósophus 
sane maguo in honore hàbuit, 
v. de Republ. VI. p. 510. €. sqq., 
tam humilis loéus attribuatur; 
denique non de una scientia 
agitur, sed illud potius declara- 
fur, quomodo auimi a summo 
sapientiae fastigio paullatim de- 
scendant ad imam vitae humanae 
pravitatem et tarpitudinem, quae 
in vita tyranni est couspicua. 
Tyranríi ingenium et mores Pla- 
fo vividis coloribus depinxit 
Reipubl, Vli]. p. 562. A. sqq. Alj 
hoe autem turpitudine proxime 
gbest ὁ σοφιστικὸς ἢ δημοτικὸς 
fog. Namsophistae pariter at- 
que populares (δημαγωγοὶ) ple- 
bis auram capfaut eiusque cupi- 
ditatibus turpiter adulantur: de 
qua re vide Praefat, ad Gorgiam 


. PHAEDRUS. 


1 Pose rtipeg itn Sy Hm pac P TON P Diuna. mo 


93 


τριςχιλιοστῷ ἔτει ἀπέρχονται. αἱ δὲ ἄλλαι, ὅταν τὸν 
πρῶτον βίον τελευτήσωσι, χρίσεως ἔτυχον. κριϑεῖσαι δὲ 
αἱ μὲν εἰς τὰ ὑπὸ γῆς διχαιωτήρια ἐλϑοῦσαι δίκην 
ἐχτίνουσιν, αἱ δ᾽ εἰς τοὐρανοῦ τινα τόπον ὑπὸ τῆς 
δίκης κουφισϑεῖσαι διάγουσιν ἀξίως οὗ ἐν ἀνϑρώπου 
εἴδει ἐβίωσαν βίου. τῷ δὲ χιλιοστῷ ἀμφότεραν cqu- 
χνούμεναι ἐπὶ κλήρωσίν T& xci αἵρεσιν τοῦ δευτέρου 
βίου αἱροῦνται ὃν ἂν ἐϑέλῃ ἐχάστη. ἔνϑα xci εἰς 
DA ἡρίου βίον ἀνϑρωπίνη ψυχὴ ἀφικνεῖται, χαὶ ἐκ ϑη- 
ρίου ὕς mors ἄνθρωπος ἦν πάλιν εἰς ἄνϑρωπον. oU 
γὰρ ἢ γε μή ποτε ἰδοῦσα τὴν ἀλήϑειαν. εἰς τόδε ἥξει 
τὸ σχῆμα. δεῖ γὰρ ἄνϑρωπον ξυνιέναι κατ᾽ εἶδος λὲ- 


, 


Steph. et cod. Par. E. Pro δημιοχοπιχός, de quo v. Dorvill. ad 
Chariton. p..58., Bodl. et multi alii praebuerunt δημοτικός. Μοχ 
᾿διαγάγη pro vulg. ity) item debetur codd, fere omnibus. Idem 
dictum ésto de ἐννάτη., pro quo Steph. ἐγάτη. 


οὐκ ἀφικνεῖται) V. oU καϑικνεῖται, quod habent pauecis- 


simi libri, 

- 
παιδικὰ appellat. | Dein. αὗται, 
pluralis post singularem, infer- 
tur, ut p. 231. A., ubi v: anaot, 


p. 19 sqq. 
οὐκ ἀφικνεῖταν ἐτῶν μυ- 
ρέων] Etiam libro X 4e R«- 


publ. p. 614. A. sqq. animorum 
amigrationes similiter describun- 
dur, quauquam non commientio- 
rantur decem annorum 
Ante ψυχὴ ἑκάστη in libro Ste- 
phani et ap. Euseb. Praep. 
Ev. Xili. 14. ar[iculus abest, 
non improbante Heindorfio, 
quanquam is nec vulgatam le- 
etionem aspernatur. Sed quem 
comparavit locum Apolog. So- 
€rat. p. 39. A. ἐν ἑκάστοις τοῖς 
χινδίνοις , is alius est generis, 
propterea quod nomen cum ar- 
lienlo est posi(positum. — Rectius. 
talia coutendas: De Rep. 1. p. 
339. C. ἐν ταῖς πόλεσιν ἑκάσταις 
Cratyl. p. 389. C. εἰς τὸ ἔργον 
ἕκαστον. Thucyd. VI. 63. xat 
τὴν ἡμέραν. ἑκάστην. 

iP. 249. ἢ παιδεραστήσαν- 
τὸς μετὰ φιλοσοφίας) Haec 
quid sibi velint, optime perspi- 
cias e Gorg. p. 482. A. ubi $o- 
crates philosophiam τὰ ἑαυτοῦ 


- 3 


millia, - 


Quippe intellizuntur animi phi- 
losophorum, quibus philosophus 
arbitratur hoc contiugere, ut 
coufecto fertio mille annorum 
circuitu, si ter deiuceps eandem 
elegerint vitam, in pristinam 
sedem suam revertantur ibique 
fruantur deorum consuetudine 
ae beatitate. 

κρίσεως Evvyor] Iudicium 
de animabus habendum magni- 
fice. describitur. De. Rep. X. p. 
614. B. sqq. Gorg. p. 523. A. 
sqq. Pbhaedon. p. 107. D. 'sqq., 
quos locos coníulisse non iniu- 
cundum erit. Mox ὑπὸ τῆς δί- 
χης κοιρίο ϑεῖοικε recte interpre- 
tatur Ficinus: aliae in coe- 
li quendam locum per iu- 
dicium elevatae, 

B. εἰς τόδε ἥξει τὸ σχῆ- 
po] Videlicet τὸ rov «rQQo- 
zov. Et causam quidem, cur 
is tantum animus, qui conspexe- 
rit aliquando. aeternam verita- 


94 | PLA'TONIS 


wyousvov, àx πολλῶν ἰὸν αἰσϑήσεων εἰς ἕν λογισμῷ 


C ξυναιρούμενον. τοῦτο δὲ ἐστιν ἀνάμνησις ἐχείνων, ἅ 


N 


"oT. εἶδεν ἡμῶν ἡ ψυχὴ συμπορευϑεῖσα Ü&Q καὶ ὑπε- 
ριδοῦσα ἃ νῦν εἶναί φαμεν; χαὶ ἀνακύψασα εἰς τὸ 
ὃν ὄντως. διὸ δὴ δικαίως μόνη πτερ ρῦσαι ἡ τοῦ qu- 
λοσόφου διάνοια" πρὸς. γὰρ ἐκχείνοις ἀεί ἐστι μνήμῃ 
κατὰ δύναμιν, πρὸς οἷςπερ ϑεὸς ὧν ϑεῖός ἐστι. 
τοῖς δὲ δὴ τοιούτοις ἀνὴρ ὑπομνήμασιν ὀρϑῶς χρώ- 


ΡῬ. 249, €. εἰς τὸ ὅν ὄντως] Υ. dg. τὸ ὄντως ὄν, invitis 
"optimis codicibus atque longe plurimis. conf. p. 247. E, 

πρὸς οἴςπερ, ϑεὸς ὧν ϑεῖός ἐστι] | Quattuor lectiones 
memorat Hermias ad hia Τέσσαρες, iuquit, φέρονται 7ραφ κί" 
πρὸς οἷςπερ ϑεὸς ὧν ϑεός ἐστιν. ἢ πάλιν Ütióg. ἔστιν, ἢ ID TOU 
ἄρϑρου, πρὸς οἷςπερ ὃ θεὸς ὧν ϑεὸς ἐστιν) ἢ ver Eo ϑεῖός ἐστιν. 
Artieulum ó vulgo ante ϑεὸς interpositum Ἢ Bodl. Flor. g. h. 


íaíem, in humanum corpus mi- — 504, D. ταῦτα δ᾽ ἐστὶ διχαιοσύ- 
grare queat, proximis verbis 77. Phaedon. p. 73. D. τοῦτο 
declarat, δεῖ γὰρ ἄνϑρωπον ξυν- δ᾽ ἐστὶν ἀνάμνησις. Apol. Socr. 
E , 9 * u ] 

τέραν x. T. À., quorum haec est — p. 29. A. z«(rov τοῦτο. πῶς οὐκ 
sententia; oportet enim ho- ἀμαϑέι. ἐστίν. Videlicet τοῦτο 


minem intelligere veri- est τὸ $vméres xev? εἶδος λεγό- 
1íatem secundum id quod μένον» z. v. 2. Conf. Schaefer. 
speciem appellamus,  adDemosthen. Appar. T, V. p. 289. 
quodque e multis prodit πρὸς γὰρ 2v εὐνοὺς — θεῖ. 
sensuum perceptionibus ὡς ἐστι] -Dictionem πρός uva 
et cogitatione in unum εὗναν vel γίγνεσθαι, inc aliqua 
comprehenditur, h. e. se- re esse defixum, totum 
cundum ideas, quarum cognitio- in aliqua re esse, illustra- 
nem homines de sententia Pla- — vimus ad Remp. VIli, p. 567. 
fonis hauriunt in vita olim cum A. Adde .quae collegit Wy t- 
diis acta. Quae qui diligenter  tenbach. ad Phaedon. p. 223. 
perpenderint, eos speramus neu- Mox ante ϑεὸς cum Astio co- 
liquam. accessuros esse Hein- dicibus obtemperavimus articu- 
dorfii sententiae, qui post lum omittentibus. - ':Sic P..248. 
ξυνιέναι articulum cóMdesideravit, — A. ἡ gir ἄρισται, eos “ἑπομένη. . 
Nec quod idem voluit $ureigovué- — lbid. C. ψυχὴ ϑεῷ ξυγροπαδός. P. 
vo» scriptum, ullo modo videtur 249. €. συμπορευϑεῖσά ϑεῷ. 
necessarium, licet Schleiermache- D. νουϑετεῖται --- ὡς πα- 
rum Astiumque ea in re assen- ραχενῶν} Vulgaris haee fuit 
tientes habuerit. Participiorum — philosophorum reprehensio, quam 
concursum iam anfea tetigimus, — Plato. tetigit etiam De Republ. 
utnonopussit nostram dehoclo- | VI. p. 487. VII. p. 517. D. pul- 
co sententiam copiosiusexplicare. — eherrime exorpavit Gorg. p. 481. 
C. τοῦτο δέ ἐστιν ἄνά- Ο sqq. — παραχενεῖν, vesa- 
μνησις] Ne putes αὕτη fuisse nuim esse, commotaemen- 
scribendum, p. 245. D. τοῦτο, tis esse, delirare, ut De 
πηγὴ καὶ ἀρχὴ κινήσεως. Reip. Republ VIf. p. 540. A. Ari- 
l. p. 344 A. Pow δὲ τοῦτο τυ-  stoph. Ran. 658. v. Schae- 
ραννίς 7, ubi v. aunof, Gorg. p. fer. ad Sophocl, Aiac. p. 227. 


" 


^cmgre ud p n mmn y HR mme 


LII sd 


7- Ἐ 


TU LU omo 





.  PHAEDRUS. 95 


μδνος, τελέους ἀεὶ τελετὰς τελούμενος, τέλεος ὄντως 
μόνος γίγνεται. ἐξιστώμενος δὲ τῶν ἀνθρωπίνων σπου- 
δασμάτων xci πρὸς TQ ϑείῳ γιγνόμενος νουϑετεῖ- 
ται μὲν ὑπὸ τῶν πολλῶν ὡς παραχινῶν, ivOvucui- 
ἄν δὲ λέληϑε τοὺς πολλούς. 

Cap. XXX. "Hori δὴ ovv δεῦρο ὁ ὃ πᾶς ἥχων λό. 
γος περὶ τῆς τετάρτης. μανίας, ἣν ὅταν τὸ τῇδέ τις 
᾿ ὁρῶν κάλλος, τοῦ ἀληϑοῦς ἀναμιμνησχόμενος, πτερῶ- 


alii, Dativum μνήμῃ pro μνήμη iam Hermias et Lambin. ad Ho- 
rat. T. If. p. 253. A. legerunt: repasneruni nuper Heindorfius, 


Astius , Bek ker, 


omnes, 
optimi, 
editt. habet. 


Ast. ad h. l Hermann. ad 
Lucian. de Hist. Conscr. p. 278. 
Ἔστι δὴ ov v δεῦρο —]Re- 
versurus orator ad illa, quae 
supra de variis animi coucita- 
tionis generibus, exposuit, utitur 
particulis δὴ οὖν, quarum vim 
ita licebit declarare, ut hane di- 
camus esse sententiarum conse- 
cutionem: Tam vero ut re- 
vertamur unde deflexit 
oratio, incidimus nuuc 
ipsum in quartum furoris 
genus, de 975.- explican- 
dum erit. illustratis 
íribus furoris δον ἐκ) in di- 
Yinatione,- scelerum expiatioue 
cum initiationibus mysticis, at- 
que instinctu poético conspicuis, 
coeperat demonstrare animos esse 
immortales et in vita olim cum 
diis acta res coelestes spectavisse. 
lam quum sermo veluti sponte ad 
rius argamentum délatus videa- 
dur, quartum furoris genus in- 
stituit illasírare, quod positum 
est in amore, quodque vult esse 
quiim longe praestantissimum, 
"ἣν ὅταν τὸ τὴδέ τὶς ὁρῶν 
-- ἐραστὴς καλεῖτα 7] 1a 
fotum hunc locum e codd mss, 
praeeunte Bekkero emendavi- 
mus, Primaria enuntiati pars 
haec est: Ἔστι δὴ ovr ὁ πᾶς ἥκων 


D. ἣν ὅταν τὸ τὴ δέ τις ὁρῶν x. pe ἣν pro vulg. ἕν᾽ codd, 
Dein vett, editt. ἀναπτερῶται. 
Praeterea vulgo προϑυμῆται, quod unus 5 


Sed πτερῶται cum Bodl, 
cum vett. 


λόγος περὶ τῆς τετάρτης μανίας, 
ὡς E αὕτη πασῶν τῶν ἐνθου- 
σιάσεων ἀρίστη — καὶ ὅτι ταύτης 


o μετέχων τῆς | κανίας ὃ ἐρῶν τῶν 


χαλῶν ἐραστὴς καλεῖται. — Verumt 
istis, verborum praecedentium 
habita ratione, intersería sunt 
haec: ἣν ὅταν τὸ τὴδέ τις χιζλλος 
— διαχείμενος ᾿ quorum structura 
est paullo intricatior. Patet au- 
tem, sic ut dudum monuimus; 
haec obtinere locum praecipuum: 
ἣν — αἰτίαν ἔχει ὡς μανικῶς δια: 
κείμενος. Quippe ἣν, videlicet ες 
νίαν. est accusativus absolutus, 
cohaerens ille cum edilev ἔχει. 
Poterat etiam dici »«9^ ἣν αἷ- 
τίαν ἔχει, quanquaui vehementer 
deprecamus, ne quis nobis χατὰ 
in talibus supplendum videri di- 
ctitet, .quod nuper convicium 
iuxta eum aliis id genus crimi- 
nibus impurati oris homo inu nos 
coniicere non erubuit, Reliqua 
sunt verba bhàec: ὅτων τὸ a75ÓE 
— ἀμελῶν, in quibus levem quan- 
dam agnoscimus anacoluthiam. 
Quum enim haec omnia aut per 
participia possent enuntiari, aut 
efferri sic, ut ór«» cum modo 
coniunctivo: poneretur; seriptor 
utramque miscuit constructionem, 
et quum ab ὅταν sequente con- 
iunctivo orationem orsus esset, 


t$ 


96 PLATONIS 
ταί τε. χαὶ ἀναπτερούμενος προϑυμούμενος ἀναπτέ- 
σϑαι, ἀδυνατῶν. δέ, ὕονιϑος δίχην βλέπων ἄνω, τῶν 
κάτω δὲ ἀμελῶν, αἰτίαν ἔχεν ὡς μανικῶς, διακείμενος, 
ὡς ἄρα αὕτη πασῶν τῶν ἐνϑουσιάσεων ἀρίστη τὲ χαὶ 
à ἀρίστων τῷ τὲ ἔχοντι χαὶ τῷ κοινωνοῦντι αὐτῆς yt- 
γνεται, xoi ὅτι ταύτης μετέχων τῆς μανίας ὁ ἐρῶν 
τῶν χαλῶν ἐραστὴς χαλεῖται. χαϑάπερ γὰρ. εἴρηται, 
πᾶσα niv. ἀνϑρώπου ψυχὴ φύσει τεϑέαται τὰ ὄντα, 
ἢ οὐχ ἂν ἦλϑεν εἰς τόδε τὸ ξῶον, ἀναμιμνήσκεσϑιαι δ᾽ 
ix τῶνδε ἐχεῖνα οὐ ῥάδιον ἁπάση, οὔϑ' ὅσαι βῥαχέως . 
εἶδον τότε τἀκεῖ, οὔϑ' ci δεῦρο πεσοῦσαι ἐδυςτύχησαν, 
ὥςτε ὑπό τινων ὁμιλιῶν ἐπὶ τὸ ἄδικον. τραπόμεναν 
λήϑην ὧν τότε εἶδον ἱερῶν ἔχειν", ὀλίγαι δὴ λείπονται, 
αἷς τὸ τῆς μνήμης ἱκανῶς πάρεστιν. αὗται δὲ ὅταν 


P. 250. A. ὥςτε ὑπὸ τ. Üu. — ἔχειν] V. οὔτε ὑπὸ τι — 
ἔσχον. quod ex codd, et longe plurimis et optimis est emendatum. 


nibus. 


deinde memor iam eorum quae 
subiicere volebat, αἰτίαν ἔχει 05 
μανικῶς διακείμενος, ad partici- 
piorum usum transiit. Quod quo 
clarius intelligatur quale sit, me- 
mineris orationen e vulgari lo- 
quendi consuetudine sic fere fuisse 
conformandam : ὅταν — πτερῶ- 
«αί τε καὶ ἀναπιερούμενος προ-- 
ϑυμῆται ἀνιπιέοϑαι, ἀδυνατῶν 
δὲ ὄρνιθος δίκην βλέπων ἄνω τῶν 
κάτω ἀμελῇ. In candem fere in- 
ferpretationem devenit Astius, 
quem tamen vehementer mirati 
sumus in Commeníariis T. X. p. 
438. post participia ista ἡ sup- 
pleri posse iudicavisse, quod nul- 
lo pacto fieri licere contendimus. 
Aliter de toto hoc loco statuif 
Car. Schneiderus De locis 
nonnullis Phacdri. Platonici p. 
2-—6, cuius sentcutiam referre 
lougum est. Ceterum similem lo- 
cum íractavimus De Republ, IV, 
p.440. C. conf, Matíhiae Gr. 
δ, 556. annot. 2. Reliquum. est, 
ut de singulis dicendum, sit, Et 
primum quidem τὸ zzóe κάλλος di- 


ὅταν vv τῶν ἐκεῖ Ópg.]. V. ὁπόταν; invitis codd. pasye om- 


ctum est δειχτιχῶς de fà sub 
sSeusus subiecto. Nos dicimus: 
dieSchónheit hier, in der 
Sinnenwelt. Ita ταῦτα et τάδε 
saepe apud Platonem usurpatum 
reperitur, Mox p. 250. A. «r«- 
μιεμνήσχκεοϑαι δ᾽ ἐκ τῶνδ € ἐκεῖνα. 
Ibid, B. ἐν τοῖς LE ὁμοιώμασιν. 
Menon. p. 81. Ὁ, τὰ ἐνθάδε 
x«i τὰ vov. Phileb..p. 58, E. 
αἱ πολλαὶ τέχναι καὶ ὅσαι περὶ 
ταῦτα πέπονηνται, ubi vid, an- 
not. Deiu istud. ὄρνεϑος δίκην 


βλέπων ἄνω, avis instar sur- . 
* 


sum specíans, quo stultitiae 


importunitas depiungitur,  Comi- 


cus saepius adhibuit, ut Avv, v, 
50. 169, 264. 308. al., ut prover- 
biilocum obtinuisse videatur. Vi- 
de quae alia collegit Iacobsius 
ad Achillem Tat, p. 847. Porro 
αἰτίαν ἔχειν omnino esf argui, | 
existimari, putari, de quo 
formulae usu dictum est ad Reip. 
ιν, p. 435. E. Denique observetur 
usus voculae ἄρα in verbis. ὥς 
ἄρα αὕτη πασῶν v. ἐν ϑ'.γ qui post 
longiorem orationis intercapedi- 


ÀE- POM' BHAEDRUSQ ^50. 


97 


τι τῶν xs ὁμοίωμα ἴδωσιν, ἐχπλήττονται χαὶ οὐχέϑ'" 


" αὑτῶν. γίγνονται, ὃ δ᾽ ἔστε τὸ πάδος ἀ) γνουῦσι διὰ 
τὸ μὴ ἱκανῶς διαισϑάνεσϑαι. δικαιοσύνης μὲν οὖν χαὲ 
σωφροσύνης, καὶ ὕσα ἄλλα τίμια ψυχαῖς, οὐχ ἔνεστι 
qq; og οὐδὲν iv τοῖς τηδὲ ὁμοιώμασιν, ἀλλὰ δὲ ὠμυ- 

i δρῶν, ὀργάνων μόγις αὐτῶν καὶ ὀλίγοι ἐπὶ τὰς εἰχό- 


δὲ τότ᾽ ἦν ἰδεῖν 






















ἡμεῖς. , ἄλλοι δὲ 


ι 


accessit. 


nem saepe locum obtinet. 

E φύσει τεϑέατα εἾ h. e. 
quia ci eius natura ita fert. Dein- 
ceps ἢ est alioquin, quem 
usum tetigimus ad Reip. V. p. 
- 463. D. illustravit etiam Bois- 
sonad. ad )- uda Her. p. 
346. 

OP. 250, ἐδ d ὅσαι πὰ h. 
e. οὔτε ταύταις, ὃ 00€t, — Cum 
tofo hoc lgco compares Plu- 
ΒΡ τ NF II : p. 445. D. E. 
fabulam de ette ad mentem 
latonis. explicautem. 

ὅταν τι τῶν ἐχεὶ ὁμοίωμα 
ἤδωσιν] Nam res adspectabi- 
les ad idearum similitudinem εἴς 
* eerta et expressae sunt. — 
ὑχκέϑ᾽ αὑτῶν γίγνονται, 
non iam sui €opotes m a- 
ἡ neut, Graeci dicunt εἰς αὑτὸν 
ἐλϑεῖν εἰ ἑαυτοῦ γενέοϑαι, cuius 
contrarium erat ἐχοτῆνκι ἑαυτοῦ, 
(e M. 4686 congesserunt Abresch. 
v 





Animady. in. Aeschyl. p. 173. 
— Gataker. Oper, ». 739. ad An- 
᾿ tonin, V1.-$. 25. intpp. ad S o- 
phocl. Oed. Col, v. 651. Val- 


Plat. Opp. Vol. 1V, P, I. 


- 


χαρίαν ὕψεν τε χαὶ ϑέαν, 


|Sag ἰόντες θεῶνται τὸ τοῦ εἰχασϑέντος γένος. χάλλος 
λαμπρόν, ὅτε σὺν εὐδαίμονι χορῷ μα- 
, m M 
ἑπόμενοι μετὰ μὲν Διὸς 
, E - "To ^ ^ 
uer ἄλλου ϑεῶν, εἶδον τε χαὶ ἐτε- 
2 λοῦντο, τῶν τελετῶν ἣν Üuig λέγειν. μακαριωτάτην, ἣν 
ὠργιάξομεν ὁλόκληρον μὲν αὐτοὶ ὄντες xci ἀπαϑεῖς 
Ι καχῶν, ὅσα ἡμᾶς ἐν ὑστέρῳ χρόνῳ ὑπέμενεν, ὁλόκλ noc: 
i δὲ χαὶ ἁπλᾶ καὶ ἀτρεμὴ καὶ εὐδαίμονα φάσματα μυού- 


B. τότ᾽ ἦν ἐδεῖν λαμπρὸν] Bekkerus invitis libris cum 
vett. editt. dedit: τότε τὲ ir-ideir. 

tur τελε vor] Articulus e libris permultis iisque optimis nuper 
Mox vulgo ὀργιάϊ "pfi Recte Ven. 


X Viud. 1, 3. 4. 6. T. 


cken. Opuscul, T. I. p. 291 sq. 

B. κάλλυς δὲ vOv ἣν i4 
V. ad p. 248. B. collatis iis, 
quae scripsimus ad Phaedon, p. 
69. C. Sympos. p. 209. E, uude 
disces Platoni huius imaginis 
usum admodum esse frequenta- 
tum. Praeterea audias Lobe- 
ckium Aglaophau, T, I. p. 34 
844. et P. 128. Dictionem ἕπε- 
οϑαι μειὰ τοῖος Ast. et Hein- 
dorf ad h. 1. exemplis illustra- 
runt. 

€. ἣν ὠργιάζομεν ὅλέ- 
κληροι -] 1 Ὁργιάζειν, quod 
proprie est rv gia eelebrare, 
hoc loco ad mysteria trauslatum. 
v. lacobs ad Philostrat. Imagg. 
p. 325, — ὁλόάκληνοι, inte- 


.gri ac puri, quales fas eraf 


esse eos, qui se mysteriis ini- 
tiari vellent. 

ἁπλὰ xai ἀτρεμὴ] Recte 
Ast. &rgej interpretatur pla- 
cida 5. constantia, Nou opua, 
est coniectura Sylbhurgi ad, 
Clement, Alexand,. Strom. V. p. 
614. B,'qui ἀτρεκῆ, vera, legeu- 

Li 


» 


^ 


— JN PLA'TONIS 


μενοί τὲ χαὶ imonrtVorreg ἐν αὐγῇ καϑαρῷ, χαϑαροὶ 
ὄντες καὶ ἀσήμαντοι τούτου, ὃ νῦν σῶμα περιφέρον- 
τες ὀνομάζομεν, ὀστρέου τρόπον δεδεσμευμένοι. Cap. 


XXXI. 


Ταῦτα μὲν οὖν μνήμῃ κεχαρίσϑω, δὲ ἣν 


πόϑῳ τῶν τότε νῦν μαχρότερα εἴρηται. περὲ δὲ χάλ- 


λους, ὥςπερ εἴπομεν, μετ᾽ 


ἐκείνων τε ἔλαμπεν Ov, 


δεῦρό τὲ ἐλϑόντες κατειλήίραμεν αὐτὸ διὰ τῆς ἐναρ- 
γεστάτης αἰσϑήσεως τῶν ἡμετέρων στίλβον ἐναργέστα- 


τα." ὄψις γὰρ ἡμῖν 


ὀξυτάτη τῶν διὰ τοῦ σώματος 


ἔρχεται αἰσϑήσεων, £7 φρόνησις ovy ὁρᾶται. δεινοὺς 
γὰρ ἂν παρεῖχεν ἔρωτας, εἴ τι τοιοῦτον ἑαυτῆς ἐναρ- 


C. 8 vU» σῶμα περιφέροντες] V. ὃ δὴ rir, invitis codd. 


optimis, 


D. μετ᾽ )xtlvov τε ἔλαμπεν 0v] Sic Bodl, TAAXoG 


Vind. 1. 3. 6. Florr, b. g. 9. alii, pro vulg. ἐόν» 


dum putabat. Mox φάσματα 
qualia informarda sint, prae- 
clare disputavit Lobeck. l. c. 
p. 97 84q., qui deorum quorun- 
dam simulacra et symbola ini- 
liatis ad intuendum proposita 
esse cerlissimis argumentis de- 
monstravit. Verbis autem μυού- 
μενοί τε χαὶ ἐποπτεύοντες quod 
Heindorf. cum Valcken. ad 
Hippolyt. v. 25. respici arbitra- 
fur ad morem quendam, quo 
mysíae nonnisi post quinquen- 
nium ad interiorem 
Spectationem — admissi fuerint, 
totum hoc de quinquennio 
isto commentum nuper coufu- 
tavit idem Lobeck. l c. p. 
33 sqq. Wb 

καὶ ἀσημαντονι ῦ  ,nec 
signati hoc, quod nunc 
circumfereníes corpus 
vocamus. Voce ἀσήμκαντοι 
significatur ow;t«, tanquam σῆ- 
μα, h. e. sepulerum animi, ex 
Orphicorum senteutia. vid. Gorg. 
p. 493. A. Cratyl. p. 400. B.'* 
Astius. Cum proximis con- 
tendas Phileb. p. 21. C. ζῆν δὲ 
οὐκ ἀνθυώπου βίον, ἀλλά τινος 
πνεύμονος, ἢ τῶν ὅσα ϑαλάττια 
μετ᾽ ὀστρείνων ἔμψυχά ἔστε σω- 


sacrorum 


μάτων, uhi de scriptura vocis 
ὄστρεον satis exposuimus, de 
qua v. etiam Heindorf, ad 
Cratyl. p. 424. D. Ceterum cor- 
pus de Platonis sententia esse 
animi vinculum atque carcer m 
nemo est qui ignoret, v. P 
don. p. 62. B. sqq. et quae dis- 
putavit Wyttenbach, ad Plut. 
de S. N. V. p. 135. al. 

περὶ δὲ κάλλους absolute 
dicitur, ut Lat. de pulcritu- 
dine autem, ἢ. e. quod autein 
attinet ad puleritudinem — Cuius 
usus exempla quoimim Heiu- 
dorf. desideravit, ad éa, quae 
olim dedi, nunc acéedant haec: 


. Infra p. 270. C. p. 274. B. De. 


Rep. VII. p. 538. E. Tii. p. 20. 
4. Menon. p. 90. B. Theaet. p. 
179. E. Similiter εἰς usurpatur, 
de quo Heindorf. ad Lysid. 
δ. a exposuit, 

μετ᾽ ἐκείνων ce buy. 
πεν T Recte hoe nuper Ast. 
e nonnullis codd., inter quos 
est. Clarkianus 5. Boileianus, 
restituendum censuit. Nam quod 
vulgo editum est iov, id sicuti 
omnino non cadit in idearum 
constantiam, ita etiam ab aeter- 
nà pulcritudiuis specie alienum 









7 m Ou a RO nen a - 


1 


b 
- 


qe MPEP CERE wm 


* 


.tía, fortitudo, temperantia. 


τὼ 


PHAEDRUS. 


γὲς εἴδωλον παρείχετο εἰς ὕψιν ἰόν, 


99 


^ - 2 
χαὶ TGÀÀCG ὅσια 


ἐραστά: νῦν δὲ κάλλος μόνον ταύτην ἔσχε μοῖραν, 


e H 
ὡςτ 


"- ^ x , 
ἐχφανέστατον εἶναι xci ἐρασμιώτατον. 


ὁ μὲν 


ovy μὴ νεοτελὴς ἢ διειρϑαρμένος οὐχ ὀξέως ἐνϑένδε 
ἐχεῖσε {έρεται πρὸς αὐτὸ τὸ χάλλος, ϑεώμενος αὐτοῦ 
"τὴν τῇδε. ἐτωνυμίαν. ὥςτ᾽ οὐ σέβεται προφορῶν, ἀλλ 
ovi παραδοὺς τέτράποδος γύμον βαίνειν ἐπιχειρεῖ 
zat παιδοσπορεῖν, χαὶ ὕβρει ποοςομιλῶν οὐ δέδοικεν 
οὐδ᾽ αἰσχύνεται παρὰ φύσιν ἡδονὴν διώκων. ὁ δὲ ἀρ- 
τιτελής, ὁ τῶν τότε πολ υϑείιων, ὅταν ϑεοειδὲς πρός- 
πον ἴδῃ κάλλος εὖ μεμιμημένον, ἤ τινα δώματος 


xal τἄλλα ὅσα ἐραστά] Buttm. coni. οἷον καὶ τἄλλα, 


bante Heindorfio. 
E. 
P. 251. 


pro- 


τε τράποδος vogor] V. vg , quod ex codd. mutatum, 
ἤ τινα σώμκτ ος ἐδέκαν}]ὔ Sic codd, uunauimi fere 


consensione loco vulg. 4 ire «owjtstcor. ἐδέαν. 


est, — μετ᾽ ἐκείνων, sc. τῶν 
(e 
ἡ φρόνησις οὐχ δρᾶται] 
Euds puleritudinem ait hoe sibi 
bere proprium, ut oculis cer- 
tur. Aliam esse qgorzotogc 
sive sapientiae rationem, quam, 
si oculis conspiceretur, iuzen- 
ies amores sui esse excitaturam 
(Cicer. Offic. 1, 5. De Fin. 
1i, 16. ; neque aliter de ceteris 
rebus existimari oportere, ad 
quas philosophorum amor fera- 
dur. Τὼ hac sententiae perspi- 
cuifate equidem non video, cur 
Heindorf. et Buttmannu. οἷον 


᾿ χαὶ -τάλλα ὅσα ἐρασιὰ Sscriben- 
. dum 


existimaverint. Quippe 
«&ÀÀe sunt quae praefer φρόνη- 
σιν poterant memorari, iusti- 
ἔρχεται, ut Lat. venire, est 
obtingit, monente Disse- 
nio ad Pindar. p. 18. 

E. ὃ μὲν οὖν μὴ νεοτε- 
λὴς —] De Geerius Diatrib, 
Polit. Platon. Princip. p. 
92. hoc loco seribi iuhet 6 κὲν 
᾿οὖν ἀριιτελής, et deinde, ó δὲ 
μὴ γεοτελής:. ἴῃ quo fateor nie 
viro eruditissimo accedere non 


posse. Nam γεοτελής, recte 
observante Heindorfio, est 
is, qui recens demum coelesti- 
bus illis initiationibus interfuit, 
ideoque nondum diuturna earuut 
oblivione labem contraxit. Quo- 
circa τῷ μὴ νξοτελεῖ recte deinde 
opponitur ὁ «p ετελής. — τὴν 
τὴδε ἐπωνυμίαν, h. 8, id 
quod ah ipsa puleritudinis spe- 
cie nomen accepit suum, sive 
res pulcras, ἡδονὴ vbi dim 
δούς. Kurip. Phoeniss. v. 21. 
ὁ δ᾽ ἡδονὴ δοὺς εἴς τε βίον 
πευὼν Ἐυοάειρεν ἡμῖν παῖδα, ubi 
v. Valekenaer. Plene Lu- 
Eran T^ TE". ἔρωτι — 
δοὺς Puevior. τετοάπο- 
δος νόμον βαένειν est qua- 
drupedum ritu coire. Nam 
βκίνειν οἱ ἐπιβαίνειν de brutis 
animantibus, nou de homine 
dieitur. Aristotel, Hist. Ani- 
mal VI. 21, de bove: βαήνει 9? 
σφοδρῶς, ὥτιε συγκύπιευϑαι τὴν 
βοῦν. Plura suppeditabit Ga- 
taker. De Styl. N. T. p. 18. 
Hine lux affundenda loco Ari- 
stophanis Par, v. 892, ubi est 
τετυαποδηδὸν ἑστάναι. 

P. 251. γάλλος εὖ ἀεμι- 


4 ν᾿ 


511. 


Ξ 


2 


οἱ 


[V 


109 PLATONIS 
ἰδέαν, πρῶτον μὲν ἔφριξε, xai τι τῶν τότε ὑπῆλϑεν αὐ- 


τὸν δειμάτων, εἶτα προρυρῶν. ὡς Üsov σέβεται, καὶ εἰ μὴ 
, - ^o . ἢ , , 
δεδιείη τὴν τῆς σφόδρα μανίας δόξαν, ϑύοι ἂν ὡς ἀγάλμα- 
τι καὶ ϑεῷ τοῖς παιδικοῖς, ἰδόντα δὲ αὐτόν, οἷον ἐκ τῆς φοί- 
Not DJ , 3. * ἃ. , 
zie, μεταβολι τε καὶ ἱδρὼς χαὶ ϑερμότης ἀήϑης λαμβάώ- 
"t. ἃ ^ - ^ v U » d 
γει. δεξάμενος γὰρ τοῦ χάλλους τὴν ἀποῤῥοὴν διὰ 
- , " I4 τ c - - ΄ 
τῶν ὀμμάτων, ἐϑερμανϑὴ ἢ ἢ τοῦ πτεροῦ φύσις 
M €) €. ^ ἊΝ , ' ^ ^ 7 
ἄρδεται. ϑερμανϑέντος δὲ ἐτάχὴ τὰ περὶ τὴν ἔχφυ- 


σιν, ἃ πάλαι ὑπὸ σχληρότητος συμμεμυχότα εἶργε μὴ 


βλαστάνειν. ἐπιῤῥυείσης δὲ τῆς τροφῆς ᾧδησέ τε χαὶ 
ὥρμησε φύεσϑαι ἀπὸ τῆς ῥίζης ὁ τοῦ πὲεροῦ καυλὸς 


εἰ μὴ δεδιείη) V. δεδίει. Flor. e. ἐδεδίει. Bodl, δεδίεε ἢ (sic). 
Unde cum Bekkero dedi δεδιείη, quod est iu ZzfG T. Buttmannus 


Gr. Gr. T. I, p. ll. p. 102. mavult δεδιοίη .. quanquam idem etiam 


vulgatum telerari posse arbitratur. 


οἷον «τε τανότριχα καὶ οὗ πάνυ 


μημένον͵Ἱ h. e. quod ipsam 
pulcritudinis speciem imi- 
tatum est; in quo ipsius pul- 
critudinis species expressa 
ceruitur, Ad iÓé«v liquet denuo 
intelligendum esse ϑεοειδῆ. 

τῶν τοτὲ — δειμάτων] 
»Hic, ut in sequentibus ἐκ τῆς 
φρίκης, imago sumpta est ab 
horrore illo sancto, quo in my- 
steriis perfundebantur ad divi- 
nae maiestatis spectationem ad- 
missi. v. lamblich. De Myst. 
Hi, 14. et. St. Croix. De 
Myster. p. 206, Hinc Plu- 
tarch. De Poet. intellig. 26. B. 
δεῖ δὲ μὴ δειλῶς μηδὲ ὥςπερ ὑπὸ 
δεισιδαιμονίας ἐν ἱερῷ “φρίττειν 


ἅπαντα καὶ προςκυνεῖν. De Su- 
perstit. 166. E. al. Hinc ὄργέα 
φοικτὰ ϑεῶν. Orphic. Argou. v. 


469. Cfr. Valcken. ad Eurip. 
Hippol, v. 25. Ruhnk. ad Hom. 
Hyumn. in Cer. v. 418. al, Huic 
vero bene respondet quod se- 
quitur δειμάτων, pro quo Heus- 
dius, ut refert dé Geer l. c. 


p. 92, corrigebat óeiuror, * 
Astius. 
αὐτὸν, oiov ἐκ τῆς qoí- 


κη ς] Eadem structura est, quam 
habes Kuthyphron, p. 2. C. εἴ 
vu γνῷ ἔχεις Πιτϑέα Μέλητον, 


εὐγένειον. Ad proxima Heus- 
dius Init. Phil, Plat, P. 1. p. 
133. comparat illa Sapphus: 
xd δ᾽ ἱδρὼς ψυχρὸς χέεται, τρό-- 
μος δὲ πᾶσαν ἀγρεῖ, 

B. τοὺ κάλλους τὴν τς 
ῥοὴν] Eurip. , HMippolyt. 1 
528. Ἔρως, ὃ xat" ὀμμάτων στά-: 
Cus πόϑον, εἰςάγων γλυχεῖαν. ψυ- 
χῶ χάριν. Sophocl, Antig. v. 
195. Aiac. v. 140.1266. A esch yl. 
Agam. v. 419, Locum imitatione 
expressit flosculorum Platonico- 
rum .capfator acerrimus Ari- 
staeuetus Epist. 1l, 18, ubi 
ν. intpp. D 110. 

B. ἡ ἡ τοῦ πτεροῦ φύσις 
ἄρδεται]) Ast., elsi ter di- 


versis temporibus affirmavit haec 


verba sibi videri insiticia esse 
aut alieno loco collocata, tamen 
suspicionis causam ne semel 
quidem prodidit, Nec ego ul- 
lam potui indagare. , Quid enim 
impedit, quominus ἡ ad «zoj- 
gon referamus, u ut idem valeat, 
quod δε gr? — ϑερμαν ϑέν- 
τος δέ, sc. αὐτοῦ. 

εἶργε μὴ βλαστάνειν) 
Schaesen ad Demosth. Appar. 
T. IV, p. 164, ,, Verbi εἶργε vis est 
praegnans, quam vulgo dicunt: 


US Ὁ 


Lh apum Tow. 
L^ 





ro, pute IMS REC iT 





PHAEDRUS. 161 


ὑπὸ πᾶν τὸ τῆς ψυχῆς εἶδος" πᾶσα, γὰρ ἦν τὸ πά- 
λαι πτερωτή. Cap. XXXIÉ. £g οὖν iv τούτῳ ὅλη 
χαὶ ἀναχηκέει, καὶ ὕπερ τὸ τῶν ὀδοντοφυούντων "a- 
ϑὸς περὶ τοὺς ὀδόντας γίγνεται, ὅταν ἄρτι φυῶσι, 
χνῆσίς τε χαὶ ἀγανάχτησις περὶ τὰ οὖλα, ταὐτὸν δὴ 
πέπονϑεν ἡ τοῦ πτεροιυεῖν ἀρχομένου ψυχή" ζεῖ τε 
χαὶ ἀγαναχτεῖ χαὶ γαργαλίζεται φύουσα τὰ πτερά. 
ὅταν μὲν οὖν βλέπουσα πρὸς τὸ τοῦ παιδὸς κάλλος, 
ἐχεῖϑεν μέρη ἐπιόντα' xci ῥέοντα, ἃ δὴ διὰ ταῦτα 


ἵμερος καλεῖται, δεχομένη [τὸν ἵμερον] ἄρδηταί τε 


€. ὅταν ἄρτι quao) V. φύωσι. Tlud habent 47IDGO 
PTN, unde cum Bekkero reposuimus. Bodl, accentü caret, 
|ogpépn ἐπιόντα καὶ ῥέοντα) V. ἐπιόντα δήπου καὶ ῥέοντα, 


quod paucissimi confirmant. 


quippe valet εἴογοντα ?a0fz.* 

Copiosissime hoe Graecae lin- 
guae idioma illustravit Buttm, 
Exeurs, Hl. ad Demosthenis Or. 
Mid. p. 142 sqq. et nuper We- 
xius ad Sophocl. Antigon. p. 
140. Latine dixeris: quae du- 
dum propter duritiem 


suam ocelusa prohibebant, 


ne illae pullularent. 
aoristis ὠδηοσέ τὲ καὶ ὥρμησε 
vid. ann. ad p. 232. E. — ὑπὸ 
πῶν τὸ τῆς wv. εἶδος, subter 


De 


universam animi speciem, 


€. ὅταν ἄρτι φυῶσι] Con- 
iunctivi forma, deducta. illa ab 
aoristo ἐφύην, qvürew, quic, 
wi citeriori Graecitati proprius 
videtur, apud Platonem tam 
multis locis obvia est, ut pia- 
culum videatur contra codicum 
auctoritatem ubiqué φύωσι cor- 
rigere. v. quos locos laudavit 
Matthiae ον, T. Il. p. 496, 
quibus adde Reip. V. p. 473. 
D. X. 591. C. 

Cei τὰ καὶ ἀγκνακτεῖ 
καὶ γαργαλίζεται), Pierso- 


πὸ ad Mcoer. p. 4l. in mentem 


venit pro. &yereziti corrigere 
&Ü«ztfi. A quo consilio eum 
vel praegressun iud zrZo/; 18 


xu ἀγανάχτησις dehortari debuit. 


Commode Heindorf. huc .attu- 
lit De Rep. IV. p. 44'& C. ζεῖ 
τὰ z«i χαλεπαίνει. Quod si cui 
noudum satisfaeiaf, certe omnent 
tollet dubitationem Phileh. 
41. A. τὸ μὲν ὑπομεμιγηένον τῆς 
λύπης γαργαλίξει τε καὶ ἠρέμα 
ἀγανακτεῖν ποιεῖ, τὸ δ᾽ αὖἦ 
τὴς ἡδονῆς — ξυντείνει τε καὶ 
ἐνίοιε πηδᾶν ποιεῖ, Ceterum de 
hae universi enuntiati opposi- 
tione conferas haec: Menou. P. 
74 ΔΛ. πάλιν — ταὐτὸν πεπόν-- 
ϑαμεν" πολλὰς αὖ εὑρήχαμεν ἄρε- 
τὰς μίαν ζητοῦντες. Politic, p. 
291. B. καὶ γὰρ δὴ καὶ νῦν αὖ-- 
τὸς τοῦτ᾽ ἔπαϑον ᾿ἐξαίψνη ς ἣμ- 
φιγνόησα χατιδὼν — τὸν “χόρον. 
Menex, P. 235. B. xal γὰρ Pxti- 
yo. ταὐτὰ ταῦτα  ÓoxoUot Jo 
πάσχειν, θαυ μαπσιωτέρειν αὐτὴν 
ἡγεῖσϑαι εἶναι ἢ πρότερον. Conf, 
Phaedon. p, 68. E, Apolog. Socr. 
p. 22. Gorg. p. 513. A.  ILbid. 
p. 450. A. B. p. 465. D. p. 419, 
B. C. Lucian. Imagg. T. VI. 
ed. Lehm. Se 38, οἷς ἐπὲ τῶν 
ὁρωμένων πάσχομεν" ἢν μὲν παν- 
τὶ ὁρῶμεν x. t. À. 

δεχὸμέν 43 [ró» Tueoo] —] 
Ast, verba éxeiDer μέρη. 23... . κα- 
λεῖταν pro glossemate Vabet, quod 
ad vocem /;egos adscriptum sit. 


p.c 


p 


E 


162 PLATONIS 

χαὶ ϑεριαίνηται, Aoqd re τῆς ὀδύνης χαὶ γέγηϑεν" 
ὅταν δὲ χωρὶς γένητει χαὶ αὐχμήσῃ, τὰ τῶν διεξό- 
δων στόματα, 4 τὸ πτερὸν ὁρμᾷ, συναυαινόμενα μύ- 


᾿σαντα ἀποαλείει τὴν βλάστην τοῦ πτεροῦ. ἡ δ᾽. ἐν- 


τὸς μετὰ τοῦ ἱμέρου ἀποχεχλῃμένη,, πηδῶσα οἷον τὰ 
σφύξοντα, τῇ διεξύδῳ ἐγχρίει ὁκάστῃ τὴ ze" αὑτήν, 


"ὥςτε πᾶσα κεντουμένη. χύχλῳ ἡ ψυχὴ οἰστρᾷ xci 


ὀδυνᾶται. μνήμην δ᾽ αὖ ἔχουσα τοῦ χαλοῦ 7έγηϑεν. 
ἐκ δ᾽ ἀμφοτέρων μεμιγμένων ἀδημονεῖ τε τῇ ἀτοπίῳ 
τοῦ πάϑους καὶ ἀποροῦσα λυττῷ, καὶ ἐμμανὴς οὖσω 
οὔτε γυχτὸς δύναται καϑεύδειν οὔτε ped" ἡμέραν οὗ 
ἂν ἢ μένειν, ϑεῖ δὲ ποϑοῦσα ὅπου ἂν. οἴηται ὄψε- 
σϑαι τὸν ἔχοντα τὸ κάλλος. ἰδυῦσα δὲ καὶ ἐποχετευ-" 
σαμένῃ ἵμερον ἔλυσε μὲν τὰ τότε συμπεφραγμένα, ἀνα- 


D. μετὰ τοῦ ἱμέρου ἀποκεκλῃ μένη Ita post. Bek kerum 
pro vulg. ἀποκεκλειομένη e Bodl, aliisque plurimis codicibus dedi- 
mus, qui habent ἀποκεκλημένη. v. Poppo Prolegg. ad Thopyds n 
p. 212. 


P, 255. xn ἑταίρων πάντων V. ἑτέρων, 


mutatione, 


Cuius sententiae argumenta quae 
attulit, ea fateor mihi parum 
probari, Nam quod huue lo- 
cum censet adverseri alteri illi 
Cratyl. p. 419. E, non reputa- 
vit. philosophum., in  vocabulo- 
rum originatione pro varia sen- 
tentiarum ratione varie lusisse, 
Deinde dubitari. potest, sitne 
accusativus τὸν ipégor mutandus 
in τῷ ἱμέρῳ, qüae Heindor- 
fii sententia fuit. — Nisi forte 
malueris hane. unam vocem po- 
fius quam universum hoc ora- 
lionis membrum e glossemate 
oríam suspicari, quae nobis 
placuit seutentia, — 44og&r de 
vi morbi interquiescente 
usurpatum, ut sit inter- 
mittere, docte illustravit Val- 
cken. in Eurip, Rell. p. 1286, 
MoX  orravetrogtra μύσαντα 
ἀποχλείει est: dum ariditate 
s. exaresceudo coustrin- 
guntur. — Participigrum usum 


ξ 


frequenti per- 


Veram lectionem Bodl. aliique suppeditarunt, 


et supra p. 228. B, iam nofavi- - 
mus et ad Phileb. p. 53. atque 
Euthyphr. p. 27." copiosius ex- 
posuimus, 

D. ἡ δ᾽ ἐντὸς μετὰ τοῦ 
T —] haec vero (ἢ τοῦ πτε-- 
ροῦ βλαστὴ) intus una cum cü- 
piditate occlusa, saliegs tanquam 
micantes, vel palpitantes, ar- 
feriae, exitum pulsat quemque 
ei adversum, eius duritiem ef 
rigiditatem perruptura. |Enim- 
vero σφύζειν proprium est ver-- 
bum de arteriis palpitantibus, 
ut doeuit Foés, Oecon. Hippo- 
crai. p. 605 sq. iam ab aliis 
laudatus, Praeterea Hermias: 
ἐγχρίεε, inquit, ἀντὶ τοῦ xtr- 
«εἴ καὶ ἐμπίπτειν ὡς ἐπὶ τῶν 
φαλαγγιῶν, x«l τῶν μυώπιωνν xal 
τῶν μελιοσῶν. — Klegans — est 
Ruhukenii de hoc verbo dis- 
putatio ad Timaci Gloss, ἢ." 
104 sqq, Pro , ἑκάστῃ, dativo, 
Ast, nuper &grg scribendum 


^ 


--τ Lao onc eum Las 





PHAEDRUS, 108 


πνοὴν δὲ λαβοῦσα χέντρων τε χαὶ ὠδίνων ἔληξεν, 
b J3 P4 , - 7 
ἡδονὴν δ' αὖ ταύτην γλυχυτάτην ἐν τῷ παρόντι 


- e L| - -τ , , , , 
.eonoUret, 0 &v δὴ ἑχοῦσα εἶναι οὐκ ἀπολείπεται, OU- 


δέ τινα τοῦ χαλοῦ περὶ πλείονος ποιεῖται, ἀλλὰ μη- 
τέρων τὲ χαὶ ἀδελιρῶν χαὶ ἑταίρων πάντων λέλησται, 
xci οὐσίας δι᾿ ἀμέλειαν ἀπολλυμένης, παρ᾽ οὐδὲν τί- 
ϑεται, νομίμων δὲ καὶ εὐσχημόγων, οἷς πρὸ τοῦ ἐχαλ- 
λωπίζετο, πάντων χαταφρονήσασα δουλεύειν ἑτοίμη 
χαὶ χαιμᾶσϑαι ὅπου ἂν ἐᾷ τις ἐγγυτάτω τοῦ πόϑου" 
πρὸς γὰρ τῷ σέβεσϑαι τὸν τὸ κάλλος ἔχοντα ἰατρὸν 
εὕρηκε μόνον τῶν μεγίστων πόνων. τοῦτο δὲ τὸ πά- 
ϑος, ὦ παῖ χαλέ, πρὸς ὃν δή μοι ὁ λόγος, ἄνϑρω- 
ποι uiv Ἴβρωτα ὀνομάζουσι, soi δὲ ὃ χαλοῦσιν 
ἀκούσας εἰχότως διὰ νεότητα γελάσει. λέγουσι δέ, οἷ- 


πρὸς γὰρ τῷ σέβεσθαι Sic recte Bodl. cum plurimis opti- 
misque reliquorum librorum. Vulgo τό. 
B. τοῦτο δὲ τὸ πάϑος] V. δή, praeter fidem optimorum 


| plurimorumque codicum. 


διὰ νεότητα γελάσει Y. Malas. quod e Bodl, aliisque 
emendatum, De futuro γελάσομαν v. Schaefer, ad Gregor. Cor, p. 92. 


coniecit, quod nemo, 
am plectetur, 
ἀδημονεῖ τε τῇ ἀτοπίᾳ] 
Ingeniose Buttm. Lexilog. I1. 
p.135, ἀδημονεῖν ab δῆμος de- 
duxit, ut proprie sit nostrum: 
unheimisch vel unheim- 


opinor, καὶ πατέρων. Paullo alia ratio 
est locorum Protag. $. 83. et 
Criton. p. 51. B. Mox ad ἑτού- 
po] usu fere constanti ἐστὲν sup- 
plendum relinquitur. 7/39:- 
σθαι παρ᾽ οὐδέν, nibili 
facere; v, Valck. Diatrib. 


lich sein. 

E. ὠδένων ἔληξεν] Q20i- 
γὲς de doloribus ex amore pul- 
cri susceptis Sympos. 206. E. 
πολλὴ ἡ πτοίησις γέγονε περὶ τὸ 
χαλὸν διὰ τὸ μεγάλης ὠδῖνος 
ἀπολύειν τὸν ἔχοντα, De Rep. 
VI. p. 490. B. x«i οὕτω λήγει 
ὠδῖνος. Neque χέντρων mentio 
in re amatoria infrequens, v. 
Valcken, ad Eurip. Hippolyt. 
v. 1303... 

P. 252. ἀλλὰ μητέρων τε 
x«i ἀδελφῶν] Carissimos quos- 
que memorans patrum mentio- 
mem praetermittere" potuit, ut 
nolim cum Heindorfio cre- 
dere post μητέρων τὲ excidisse 


p. 9. 

πρὸς γὰρ τῷ σέβεσθαι --Ἱ 
Nam praeterquam quod 
pulcrum illum formosum- 
que venerafur, eum etiam 
solum nacíus est medi- 
cum maximorum, quibus 
laborat, dolorum. vid, p. 
240, B. E. ibique annot. De 
Rep. 1. p. 337. 
E. Protagor. p. 333. A. al. 

B. λέγουσι Óé,-oipat, 
τινὲς Ὁμηριδῶν ἘΣ Ridet 
Homeridas, qui arcana iacta- 


- bant poétae carmina, e quibus 


seilicet omuium rerum et divi- 

narum et humanarum notitiam 
* 3 ' » 

repeterent, Nam ἀποϑέτα ἔπη 


202 


D, HI. p. 408. 


101 PLATONIS : 


piu, τινὲς Ὁμηριδῶν ἐχ τῶν ἀποϑέτων ἐπῶν δύο 
2 5 pv T c 4 
ἔπη εἰς τὸν "Eowore, ὧν τὸ ἕτερον ὑβριστικὸν πᾶνυ 


^ D / ἔ [j - αν 
xci οὐ σφόδρα τι ἔμμετρον. ὑμνοῦσι δὲ ὡδὲ 


τὸν δ᾽ 


ἤτοι ϑνητοὶ μὲν Γρωτα χαλοῦσι ποτῆνόν, 


, ͵ ^ 
ἀϑάνατοι δὲ Πτέρωτα διὰ πτερόφοιτον ἀνάγχην. 


τούτοις δὴ 


ἔξεστι μὲν πείϑεσϑαι, ἔξεστι δὲ μή" 


ὅμως 


δὲ ἥ ye αἰτία xci τὸ πάϑος τῶν ἐρώντων τοῦτ᾽ 


ἐχεῖνο TV; γχάνει ὃν. 


Cap. ΧΧΧΗΙ. 


- 2 
τῶν μὲν ovv 


“Μιὸς ὀπαδῶν ὁ ληρϑεὶς ἐμβρυϑέστερον δύναται. φέρειν 
τὸ τοῦ πτερωνύμου ἄχϑος" ὅσοι δὲ "Αρεώς τε ϑερα- 


πευταί, χαὶ μετ᾽ ἐχείνου περιεπόλουν, ὅταν Um. 


" Eot- 


τινὲς Ὁμηριδῶν] V. 'O«noíóct, praeter codd, fidem, - 


ὑβριστικὸν πάνυ] Sie Bodl. cum permultis aliis. 


ὑβριστικόν. 


V. πάνυ 


Dein vulzo σφόδρα TOL, quod est in paucissimis. 


τὸν δ᾽ ἤτοι 9 vqrof] δή τοῦ plurimi cum Bodl. 

C. διὰ πτερόφοιτον ἀνάγκην͵Ἵ Bekker. et Buttm. πτερό- 
φυτορῦ, quod soli habent G'T cum Stobaeo T. I. p. 216, Bodl. cum. 
aliis permultis πτερόψφυτον, quod ipsum kills vulgatam lectionem 


sunt recondita s. 
ut recte interpretantur Fr. 
Sehlegelius Hist. Pces. Gr. 
et Rom. IL. B. p. 16, Ast. ad 
h. 1. Lobeck. Aglaoph, T. Il. 
p 861, alii, Versuum  auícm 
istorum cum Schleierma- 
chero et Astio  puta- 
X)us non alium esse auctorem 
quam ipsum Platonem,  Quan- 
quam Lobeckius l. c. eos con- 
Qendit ex poéta aliquo petitos 
et ad rem praesentem accom- 
modatos esse: neque enim Pla- 
fonem fam asperos versus fuisse 
compositurüm, Nimirum finxit 
eos philosophus. ludihrii gratia, 
"delusitque | ista. seilicet inertia 
Sià eos, quorum insaniam per- 
striuzere vellet. Nec maiorem 
certe eleyantiam sectatus est iu 
ilis, quae Sympos. p, 1917, C. 
tribuit Agathoni poétae, Quod 
autem dieitur alter horum ver- 
suum (nam ἔπη rc versus, uí 
Xenoph. Mem. 1. 3, 
Orxó; εἶναι χαὶ om "oqádoe TL 
ἔμμετοος, id haud dubie refe- 
reudum est ad secuudaim, quo 


arcana, 


3.) b3pi- ; 


Dii perhihenfur lingua sua Amo- 
rem appellare Πτέροτα διὰ πτε- 
ρόφοιτο" ἀἄνάγχην. De qua re 
mihi quidem plane convenit cum 
Astio, viro egregio, Hie enim 
primus vidit Jfrfoove fingi du- 
clum esse a πτεροῦ», quod vul- 
gari usu etiam significabat cu- 
piditate inflammare. vid. 
quae scripsimus ad p. 246. A. 
Quanquam per ambiguitatem 


quaudam, Deorum linguae, ut 
opinor, non inusitatam, etiam 


Amoris alae significantur, vulgo 
ei tributae. Quocirca lepidé 
subiicitur διὰ πτερόφοιτον ἀνάγ- 
κην, Nam ἀνάγκην constat etiam 
de cupiditatis necessitate in usu 
fuisse. Quam quidem apío saue 
etf ad rem ipsam accommodato 
epitheto ornavit, Nam  zrs06- 
qortos quum ad volatum  pen- 
narum referri liceat, tamen item 
pertinet ad prorumpeutem libis. 
dinem. Quippe φοιτᾶν, quum 
proprie sit itare, tum etiam - 
ad farorem et libidinem trans- 
fertur; uude φοῖτος et φυταλέος 
idem est quod λυσσώδης. v. 





PHAEDRUS, 105 








τὸς ἁλῶσι χαί τι οἰηϑῶσιν ἀδιχεῖσϑαε ὑπὸ τοῦ ipo- 
μένου, φονιχοὶ καὶ ἕτοιμοι χαϑιερεύειν αὑτούς τε zb 
τὰ παιδιχά. χαὶ οὕτω χαϑ' ἕκαστον ϑεόν, ov ἕχα- 
οστὸς ἦν χορευτής) ἐκεῖνον τιμῶν T€ καὶ μιμούμενος 
εἰς τὸ δυνατὸν Cj, ἕως ἂν ἢ ἀδιάφϑορος, χαὶ τὴν 
τῇδε πρώτην γένεσιν βιοτεύει" χαὶ τούτῳ τῷ τρόπῳ 


λεῖ T& καὶ προςέρεται. τόν TE οὖν ἔρωτα τῶν χα- 
λῶν πρὸς τρόπου ἐχλέγεταν ἕχαστος, χαὶ ὡς ϑεὸν 
αὐτὸν ἐχεῖνον ὄντα ἑαυτῷ οἷον ἄγαλμα τεχταίνεταί 
τὲ χαὶ χαταχοσμεῖ, ὡς τιμήσων T8 xci ὀργιάσων. οἱ 


1 . eonfirmare, 
Ἵ - "Aotog τε Oto] V. Ἄρεος, quod ex opíimis libris correctnm, 
E. D. γένεσιν βιοτειει] V. βιοτεύη, quod e plurimis opti- 
 misque codd, mutatum. 
2 ὁμιλεῖττε καὶ προςφέρετα } Steph. ὁμιλῇ τὲ xai προςφέ- 
θητικε) ut est in uno 7" ex corr. 
τεκταίνεταί τε χαὶ v,] τε accessit e plurimis codd, 


εἰ 


GefePuni de deorum lingua ab 
hominum sermone diversa in 
vulgus ποία sunt quae disputa- 
runt Valcken. Diatrib,:p. 215. 
Koer. ad Gregor. Cor. p. 38., 


i. Blomtield, don Aesch. Agam. 
— p.183. Valeken. ad Ammon, 
A p. 149. Atque ex his iam sa- 
- tis apparere arbitramur, quid 
5 in quo ὕβοις ista cernatur, 


πρός τε τοὺς ἐρωμένους xc πρὸς τοὺς ἄλλους Ópu-- 








Quippe tribuitur diis ab' Home- 
ridis ea Amoris appellatio, quae 


— laseivam quandam -liabeat ambi- 


 guitatem, Non minus est per- 
Spicuum afque clarum, quid de 
lectione ab Heindorfio, 
Buttmanno, Bekkero pro- 
"bata, πτεροφύτορ᾽, sit statuen- 
"dum; de qua explicare copio- 


- Bius supervacaneum putamus. 
J Quod autem idem versiculus di- 


citur non admodum  Zreerpog 


esse; in hoc ipso item existi- 


mamus lusum aliquem contineri. 


» Quippe non modo est inconein- 
nus, quod quilibet facile sen- 


tiat, verum etiam parum mode- 


. gius, ut nee Heindorfio nec 


Lobeekio. sit assentiendum, 
quorum alter hoe epitheton ad 
unam retulit sententiae proter- 


- vitatem, alter pravam versuum 
. modulationem significari censuit, 


ad quos πυροῦ. accessit Lo- 
beck. Aglaopham., lI, p. 858 sq. 

c. ἐμβριϑέστερον δύνα- 
ται φέρειν τὸ τοῦ zv. ἄχ δ 


gravius ferre potest dei a 


volando nominati pondus, 
h. e. non tam facile cedit amo- 
ris impetui. Quippe Ζεὺς Pla- 
toni est summae rationis ima- 
go: de quo decreto videnda sunt 
quae ud Phileb. p. 29. D. expo- 
suinmus. Adde locum Cratyli p. 
396. A. B. et quae laudavit 
Creuzer. ad Olympiodor. in 
Alcibiad, I. p. ΤΊ. — Post 7A oro 
τε ϑεραπευταὶ intelligendum esse 
εἰοί, iam ad Rempubl. 1I. p. 358, 
E. siguificavimus. 

D. τὸν τε ovr ἔρωτα —] 
V. ad Sympos. p. 196. D. p. 
89 sq. — αὐτὸν ἐχεῖνον, 
56. τὸν χαλόν, 8. τὸν παῖδα, οὗ 


“ἐρᾷ, 


e 


106 PLATONIS 


μὲν δὴ οὖν Διὸς Διιόν τινα εἶναι ξητοῦσι τὴν ψυχὴν 
τὸν ὑφ᾽ αὑτῶν ἐρώμενον. σχοποῦσιν οὗν, & φιλύσο- 
φύός TE χαὶ ἡγεμονικὸς τὴν φύσιν, χαὶ ὅταν αὐτὸν 
εὑρόντες ἐρασώ ὦσι, πᾶν ποιοῦσιν, ὕπως τοιοῦτος ἔσται. 
ἐὰν οὖν μὴ πρότερον ἐμβεβῶσι τῷ ἐπιτηδεύματι, τότε 
ἐπιχειρήσαντες μανϑανουσί τὲ ὅϑεν ἄν τι δύνωνται 
χαὶ αὐτοὶ μετέρχονται. ἰχνεύοντες δὲ παρ᾿ ἑαυτῶν 
ἀνευρίσκειν τὴν τοῦ σφετέρου ϑεοῦ φύσω", εὐποροῦσι 
διὰ τὸ συντόνως ἠγναγχάσϑαι πρὸς τὸν ϑεὸν βλέπειν, 
καὶ ἐφαπτόμενοι αὐτοῦ τῇ μνήμῃ ἐνθϑουσιῶντες ἐξ 


E. οἱ μὲν δὴ οὖν 4.1 οὖν nuper e plurimis codd. restitu- 


íum. 
id non exhibet Βα], 
P. 293. 


E. o£ μὲν δὴ ovv Διὸς —] 
Philosophi illi amatores non 
omnes promi$cue ament, sed 
quem quisque in coelesti illo 
volatu deum est secufus, eius 
dei similem sibi quaerit ama- 
sium. ldtaque qui iovem lovia- 
lem; Martialem vero qui Mar- 
tem: et sic alii lunonios, Bac- 
chicos, Apollineos: atque talem 
ubi invenerunt inventumque ama- 
re coeperunt, omnia moliuntur, 
ut et deo illi, quem ipsi se- 
clati sunt, et adeo sibimet ipsis 
reddant quam simillimum. [{ἃ- 
que verus germanusque philo:o- 
phus, quippe qui primum inter 
homines sapientiae gradum te- 
neat, unice expetit loviales ama- 
sios; hoc est qui vel ad sapien- 
fiam. vel ad imperium obtinen- 
dum natura sunt comparati. 
Etenim lovi et summa tribuitur 
sapien'ia et omnium rerum gt- 


bernatio. Phileb. p. 28. D. vong 
ἐστι βαοιλεὺς ἡμῖν οὐρανοῦ τε 
χαὶ γῆς. Ipid. p. 30, D. οὔχουν 


ir μὲν τὴ qon Διὸς ἐρεῖς φύσει 
βασιλικὴν μὲν ψυχήν, βασιλικὸν 
δὲ νοῦν ἐγγίγνεσθαι, Unde su- 
pra p. 246. E. Ζεὺξ μέγας ἡγε-: 
pov. ἐν οὐρανῶ, 

ἐὰν οὖν μὴ προ, ing. τῷ 


B 


Indidem rediit &»««, quod 


»- 2 ^ 
εὐποροῦσι διὰ τ. 


vulgo desiderabatur, quanquam 
v.] V. εὐροῦοι praeter Bas. 2. 


2347.] Si amatores isti antea 
noudum im eo studio versati 
fuerint, b. e. nondum didicerint 
alios tales reddere, quales eos 
esse cupiant; cer:e id tunc et 
ab aliis discunt uudecunque pos- 
sunt, et ipsi indagare student, 
Verha Mezeggto Dan, persequi, 
el ἰχνεύειν, ^ investigare, 
studere, a venatione ducta, 
ilustrarunt Ast. ad h. 1. et 
Creuzer. ad Procl, in Alcibiad, 
p. 157. Deinde amatores dicun- 
tur Dei quem olim ' sectati sunt 
naturam ita investigare , αἵ 
suam ipsorum mentem atque 
animum veluti iutrospiciant, la- 
que εὐποροῦσι διὰ πὸ συντόνως 
ἠναγκάσϑιιι προὸς τὸν Der β8λέ- 
πεῖν. lÓneptum est ἀποροῦσιν, 
quod est in libris aliquot, . 

p.223. ἐφαπτόμενον αὖ- 
τοῦ — ἐνθουσεῶντες —] V. 
ad p. 228, B. ἐξ ἐκείνου, Se. τοῦ 
σφειέρου ϑεοῦ. 

τούτων δὴ rd Sc. τοῦ λαμ- 
βάνειν τὰ τοικῦτα ἔϑη xe ἐπι- 
τηδεύματα. Pluralem ne mire- 
ris, vid ann, ad Apol. Socr. p. 
19. D. Phaedon. p. 10. D. Gorg. 
p. 441. A. Profag. p. 331. E. 
Ceterum αἰτεώμενον ^ nunc est 
simpliciter αὔτοον ropígorrtg, au- 


PHAEDRUS, 107 










ἐχείνου λαμβάνουσι τὰ ἔϑη xci τὰ ΄ ἐπιτηδεύματα, 
χαϑ' ὅσυν δυνατὸν ϑεοῦ ἀνϑρώπῳ μετασχεῖν. xci 
τούτων δὴ τὸν ἐρώμενον αἰτιώμενοι ἔτι τὸ μᾶλλον 
ἀγαπῶσι, χἂν ἐκ Διὸς ἀρύτωσιν, ὥςπερ αἱ βάκχαι, 
L ἐπὶ τὴν τοῦ ἐρωμένου ψυχὴν ἐπαντλοῦντες ποιοῦσιν 
ὡς δυνατὸν ὁιιοιότατον τῷ σφετέρῳ ϑεῷ. ὅσοι δ᾽ αὖ 
TA Ἅρας εἴποντο, βασιλικὸν “ητοῦσι, χαὶ εὑρόν- 
τὲς περὶ τοῦτον πάντα δρῶσι τὰ αὐτά. οἱ δὲ ᾿4πόλ- 
λωνός τε χαὶ ἑχάστου τῶν ϑεῶν οὕτω χατὰ τὸν ϑεὸν 




















"Nonnulli libri ἀποροῦσι. 


legit etiam Ficinus, 


ctorem putantes, h. e. haec 
omuia amasio tanquam auctori 
"qfribuentes, Alias plenius dici- 
star αἴτιόν cure αἰτιᾶσϑαι, αἱ 
Gorg. p. 518. D. p. 519. A. 
— Hipp. min. p 372. E. al. 
0 x&v» ἐκ Διὸς ἀρύτωσιν, 0c- 
onto αἱ βάκχαι] et quum e 
ove, quippe deo suo, quem 
olim in coelestium rerum spe- 
ctatione suut secuti, amimi ve- 
— luti. nutrimenta hauriunt, baec 
— psa in amasii animum traus- 
fundunt, eoque illum. reddunt 
. deo suo quam simillimum, h. e. 
vere philosophum, quandoquidem 
— lupiter perfectae sapientiae est 
— imago atque exemplar, Quod 
— autem interponitur ὥςπερ (t 
βάχχαι, eleganter hac imagiue 
— illustratur. hauriendi ratio; Bac- 
— €hae enim, quum divino furore 
- agitablJantur, e me'lis, laetis 
atque vini rivulis haurire puta- 
— bantur. Quam in rem iam ab 
Heindorfio comparantur illa 
— Euripidis Baceh. v, 142. ósi 
de ΩΝ πέδον, δεῖ δ᾽ οἴνῳ, 
ῥεῖ δὲ μελεσοῶν γέχταρι. — Ibid. v. 
. 104. ϑύροον δέ τις λαβοῦσα ἔπες- 
σεν ἐς πέτραν, ,ὅϑεν δροσώδης 
bones jPuanód róng x. v. λ. ubi 
plura interpretes. Addas Pla- 


ἐόντες ζητοῦσι τὸν σφέτερον παῖδα πεφυχέναι, xci 


*«i τούτων δὴ τὸν ἐρ. V. τοῦτο», quod iam Heindorf. cor-' 
rexit, consentientibus Vind. 4. 7. «. Mouacc, aliis. 


Geuitivum 


fon. Ion. p. 33. ed. Nitzsch, et 
Aeschinis Socrat, fragm. II. 
ap. Fischer., quod exstat ap. 
Aristid. T. Il. p. 20. lebb. 

B. oí δὲ 4πόλλωνός τε —] 


ΔΗ αν Astius, genitivos24264- 


λωνος et ἑκάστου ita poni exi- 
slimans, ac si On«Óoí, non 
pto THoes εἵποντο praecesserit, 
huo oí πόλλωνος eodem modo 
dictum, quo oí Πλάτωνος, oí 
Ζήνωνος, et sexcenía id geuus 
alia dici consueverunt, — Proxi- 
ma, οὕτώ — τὸν σφέτερον παῖδα 
πεφυκέναι ζητοῦσιν, facile-intel- 
lexeris, ubi οὕτω ad praeceden- 
iem deorum mentionem pertinere 
diligenter  observaveris. — Nam 
seutentia haee est: cupiunt 
puerum, quem amant, na- 
lura sic comparatum esse, 
ut est deus ille, quem ipsi 
sectati sunt. Quocirca οὕτω 
cohaeret cum eqvzéres, — Usu 
autem isto verbi ζητεῖν apud 
Platonem nihil frequentius. v, 
ad Reip. Il. p-375. K. Apolog. 
Socr, p. 37. C, Pro'agor, p. 322. 
B, Euthyphr. p. 7. A. Menon. 
p. 74, B. al. lam vero quid 
sibi velit istud , χαιὰ τὸν ϑεὸν 
ἰόντες, nemini potest esse ob- 
seurum; est euim uihil aliud 


108 PLATONIS 


ὅταν κτήσωνται, μιμούμενον αὐτοί τε καὶ τὰ παιδικὰ 
πείϑοντες καὶ ῥυϑμίζοντες εὶς τὸ ἐκείνου ἐπιτήδευμα 
καὶ ἰδέαν ἄγουσιν, ὅση ἑχάστῳ δύναμις, οὐ φϑόνῳ 
οὐδ᾽ ἀνελευϑέρῳ δυςιιενείῳ χρώμενοι πρὸς τὰ παιδιχά, 
ἀλλ εἰς ὁμοιότητα αὑτοῖς χαὶ τῷ ϑεῷ, ὃν ἂν τιμῶσι, 
πᾶσαν πάντως ὃ τι μάλιστα πειρώμενον ἄγειν οὕτω 
ποιοῦσι. προϑυμία μὲν οὖν τῶν ὡς ἀληϑῶς ἐρῶντων 
χαὶ τελετή, ἐάν ys διαπράξωνταν ὃ προϑυμοῦνται, 
4v λέγω, οὕτω χαλή τε καὶ dicic ὑπὸ TOU δὲ 


C. καὶ wat ἐάν γε διαώπρ. Bodl. et alii plurinti τε-- 
ÀAevry, quod ortum e scioli emendatione. Deinde. vulzo ἐάν i 
ἐνδιαπράξωνταί. Recte Vind. 4, Flor. g. h. 4 Mon. Hermias ἐάν 
γε Ówcro., siquidem | verba. non sunt suppositieia, de quo vid, 
annot; Bodl. eum multis aliis; ἐάν τ΄ ἐνδιαπρ. Tum Vind. «. Flor, 
a. e. h. Mon. CDHNOP δ᾽ ἐγὼ λέγω, Holl alique 5j δ᾽ ἐγώ, 


quam dei sui exemplum se- Clarkianus cum nonnullis. aliis ^ 
ctantes, ut post οὕτως illu- ἣν δ' ἐγώ, omisso λέγω. Alii: 
sirationis gratia sit interposi- ἣν δ᾽ ἐγὼ λέγω. MHiuc vide, au 


ium. — εἰς τὸ ἐκείνου émi- — vera μόδα lectio, Seriptum 
τὴ ὃ. καὶ ἐδέαν ἐγ. h. e.-nor- — enim putamus olim fuisse: ἣν 
οὔοιν ὡς δυνατὸν δμοιότιτον τῷ δὴ ἐγὼ λέγω, Cui lectioni inter- - 
oqsvéom θεῷ. pretationié gratia Appicta . sunt 

€. πειρώμενοι ἄγειν οὔὕ- verba: dev yt ὃ προϑυμοῦν- 


τῷ 7000004] Aptissime Hein- ται, quae tanquam molestum - 
dorf, comparavit Gorg. p. 507. . glossema  eiicienda arbitramur. 
D. χαὶ πώντωῳ εἣς τοῦτο καὶ τὰ Qua quidem ratione inita vide 
αὑτοῦ συντείνοντα καὶ τὰ τῆς quam recte et leniter omnia de-- 
πόλεως, ὅπως δικαιοσύνη παρέ- currant, Cupiditas igitur, 
στιν καὶ σωφροσύνη τῷ μακαρίῳ inqui, verorum, 81} ἃ 0 Τὰ πὶ 
μιέλλοντν ἔοευϑαι, οὕτω πράτν- atque initiatio, quam vi- 


«τειν. delicét ego dico, isto πιὸ - 

προϑυμία μὲν οὖν — ἐὰν do pulera et beata per 
etoso)1] Haec quum vulgo es-. amatorem contingit ama- 
seut  interpunctionis  pravifate sio, ubi hic captus fuerit, 
vehementissime deturpaía; ve- —Enuimvero προϑε μία est studium * 


reor, ut vel nuuc careaut vitio. — ilud  amatorum  amasium — ad 
Nam istud ἣν λέγω dici nón. sui ipsorum atque dei sui simi- 
potest quantopere frigeat, prae-.. litudinem. conformandi. Quam 
sertim quum necessario ad prae- "excipit deinde τέλει ή, quum voti 
cedentia referatur. Neque enim. sui fiunt compotes. Quod ipsum." 
fieri ullo modo potest, quod  signifleare voluit, qui verba ἐάν 
Asítius duce Schleierma- γὲ — &90O vjtóbwitos Apposuit, 
chero Slatuit, ut gr λέγω cum — Ceferum Socrates cur ἣν δὴ ἐγὼ 
οὕτω χαλή vt x«i εὐδάι μονιχὴ λέγω adiecerit, vix eget expli- 
- ceounectatur. Hac enim ratione pires 

neque ad sententiam. quidquatà ἁλίσκεται δὲ δὴ 6 «ἵρε- 
proficitur, neque structura ver- θ εἰς} Dictum est per prole- 
boruui| recte explicatur. Cod.  psin quandam; cuius aliud exem- 





E. 


1 
- oU κακία, QU. διείπομεν., γῦν δὲ λεχτέον. ὁ μὲν τοί- 





omisso verbo λέγω. 


capi, sed eligi. sed v, aunot. 


plum Schneiderus ad Reip. 
-MIML. p.. 926. .B. affert: Legg. 
1X. p. 369. A. Astius αἱρεϑ εἰς 
| interpretatur electus, 
ἱππομόρφω μὲν —] Accu- 
.sativus post dividendi verbum 
de more infertur, ut non sit 
opus praepositione εἰς. v. ad 
. Phileb. p 
ἢ -—- ad Lambert. Bos. 
(p. 683. — Pro διειλόμκην o vero 
Heindorf, requirebat dre/Zoper, 
"quoniam deinceps numerus mul- 
fitudinis in eadem ponitur ora- 
lione, Etiam Ficinus vertit; 
divisimus, Sed libri mss. 
«€um velit, editt. constauter tuen- 
tur vulgatam lectionem, — Nec 
vero διελέοϑαε minus usitatum 
duit quam διελεῖν quam in rem 
Ast, comparat Phaedr. p. 265. 
B. p. 230. B. Phaedon. p. 99. 
B. Theaet. p. 181. D. 182, C. 
Sophist. p. 217. A, p. 219. E. 
p. 220. HB. p. 248. A. p. 264. 
6. al, Quocirca unus ille scru- 
ulus residef, quem numerorum 
icit variatio — Nec tamen is 
est eiusmodi, ut non queat exi- 
mi commodissime, Quippe So- 
crates quum deiude addat, χαὶ 
vov Due Quir ταῦτα “μενέτω, iam 
deinceps recte potuit dicere plu- 





p^ he, 


PHAEDRUS. 


ldem γῆ "rar, - 
|J. dorf, malebat tégeÓ 7) et εὑρεϑείς, probante Schleiermachero. 
sententiae Ast. ita adversatur, ut αἱρείοϑαι moneat nunc nou esse 


D. x«i rüw ἔτι ἡμῖν ταῦτα μὴ V. ταὐτά. 
eodd. babent, et placuit etiam Bekkero. 


. 60. et quae laudavit. 


109 


τ ἔρωτα μανέντος φίλου τῷ φιληϑέντι γίγνεται, ἐὰν 
ἣ «ips ij. ἁλίσχεται δὲ δὴ ὁ αἱρεϑεὶς τοιῷδε τρόπῳ. 

ς Cap. XXXIV. Καϑάπερ ἐν ἀρχὴ τοῦδε τοῦ μύ- 
- ov τριχῇ διειλόμην ψυχὴν ἑκάστην, ἱππομόρψω μὲν 
δύο τινὲ εἴδη) ἡνιυχικὸν δὲ εἶδος τρίτον, χαὶ γῦν ἔτι 
ἡμῖν ταῦτα μενέτω, τῶν δὲ δὴ ἵππων ὁ μέν, φαμέν, 
᾿ἀγαϑός, ὁ δ᾽ οὔ: ἀρετὴ δὲ τίς τοῦ αἀγαϑοῦ ἢ χα- 


γὺυν αὐτοῖν ἐν τῇ καλλίονι στάσει ὧν TO τε εἶδος 00- 


Pro cios; et αἱρεϑείς Hein- 
C€ui 


Illud. permulti 


rali numero φαμέν et διείπομεν, 
etiamsi antea de se uno erat 
locutus. 

D. τότε εἶδος 009 0c zal 
διηρ 9.1 Haec non dubitamus 
quin e physiognomicis veterum 
Graecorum observationibus sint 
illustranda. 1n quo tamen te- 
nendum universam hauc descri- 
ptionem | ita esse compositam, 
ut simul varia hominum. depin- 
gautur ingenia, lu quo: magna 
philosophi ars atque sollertia 
cernitur.. Cum hoc. loco conten- 
das Pelagonium. in  Geoponicis 
T.1V. p. 1169. ed. Niclas, qui bo- 
ni equi notas has esse vult, ut 
habeat 70909020» oir ἢ ἐπέ- 
yQvnor sitque, ὑψαύχην, yÀavzogs 
δυςγαργάλιστος , praeterea prae, 
se ferat ὀρϑὸν τράχηλον , - πλήρη 
* καὶ aur , τουτέστιν οὐ βοα- 
χὺν τράχηλον, γαστέρα ουμιπε-- 
πιεομένην xb “ταῖς λαγὸ '00t ouut- 
σταλμένη" τὸ μέ; Fes bxeror, 
τὰς δι᾽ ὅλου τοῦ οὥμαιος φλέ- 
βας εὐοήμους, καὶ lanonéras, τὴν 
χροιὰν κατακόρως μέλανα. Cum 
his compares Xenophont. de 
equi. c. 1. Absyrítum in 
Geopon. T. IV. p. 1102 sqq. 
Oppian, Cyuneg. L 1173 sqq. 
Polluce, l, 11. 189. Albi colo- 


110 


PLATONIS 


- 


ϑὸς xci διηρϑρωμένος, ὑψαύχην, ἐπίγρυπος, λευχὸς 
ἰδεῖν, μελανόμματος, τιμῆς ἐραστὴς μετὰ σωφροσύνης. 
τε χαὶ αἰδοῦς, xci ἀληϑιενῆς δύξης ἑταῖρος, ἄπλη- 


xTog κελεύματι μόνον x«i λόγῳ ἡνιοχεῖται" 
σχολιός, πολὺς εἰχῇ συμπεφορημένος, 


« ᾿ 7 
0 Ó αὖ 
χρατεραύχην, 


βραχυτράχηλος, σιμοπρόρωποβ, μελάγχρως, γλαυχόμ- 
ματος, ὕφαιμος, ὕβρεως χαὶ ἀλαζονείας ἑταῖρος, περὶ 
ὦτα λάσιος, κωφός, μάστιγι μετὰ κέντρων μόγις ὑπεί- 


κελεύματι μόνον] V. κελεύσματι, quod e Bodl. sf, δι et 
pr. ZL/1B cum Bekkero et Astio mutavimus, v. Schneider, ad 


Polit, 
Euthyd, p. 389. 


Vol. 1. p. 289 sq. €odd, nonuulli μόνω; sed v. Heindorf, ad 
Bremi ad Lys. Orat, Sel, Exc. ΧΙ. p. 450 sq. 


E. λάσιος, κωφός, w.] Bodl. Àxgio κωφοσν omisso g finali, 


ris equos, Platoni probatos, lau- 
dat iam Homer, lliad. z, 437, 
ubi Rhesi equi praestantissimi 
dicuntur λευκότερον χιόνος, ϑείειν 
T ἀνέμοισιν ὅμοιοι. δι 

E. ixi συμπεφορημέ- 
voc] Opponitur praetedenti διηρ- 
ϑρωμένος, sicuti σχολιὸς respon- 
det τῷ τὸ εἶδος 09909. Quid 
igitur iam sibi vult istud πολύς, 
quod nihil habet in praegressis, 
ad quod referatur? Fallor, aut 
recte scripsi commaíe post πο- 
Avgdeleto : “πολὺς εἰχὴ οὐμπὲφο- 
ρημένος, ut πολὺς sit crassus, 
Quo facto neutiquam Opus est, 
ut cum 
Plat. T. X. p. 473. post πολὺς 
interseramus χα, — Scribebatur 
πολὺς, tix συμπεφ. 

κρατεραύχην, βφαχυτρά- 
χηλος, Dura vocütür equi pra- 
vi cervix et breve collum. Quae 
fueruut etiam signa hominis stu- 
pidi et communi seusu paene 
carentis. Nam in libello Ari- 


stotelis, qui vulgo fertur, qu- 


σιογνωμιχῶν c. Hi. p. 1113. B. 
inter ἀνκισϑήτων notas sunt. τὰ 
πεορὲ τὸν αὐχένα σαρχώδη καὶ 
συμπεπληγμένα καὶ συνδεδεμένα 
xci αὐάχηλος παχύς, et c. VI. 
P. 1158. C. legimus: οἷς τὰ ae- 
ρὲ τὰς κλεῖδας συμιπεριπεφραγμέ- 
να, ἀναίσϑητοι. Praeterea. alius 


Astio Commeutar. in. 


efiam mali indicium facit ista 
naturae conformatio, Nam, οἷς 
τράχηλος παχὺς χαὶ πλέως, ϑυ- 
μιοειδεὶς 5 οἷς δὲ βραχὺς ἄγαν, 
ἐπίβουλοι. Polemo in Aristo- 
tele Sylburgiano, JL 14. p. 156. 
παχὺς αὐχήν» ὥςπερ λοφιά, 
ἀμαϑῆ οὺν vos τὸν ἔχοντα 
pegivosi. Adamantius ibid, 
c. XVI. p. 207. οὗ ὑπερῷ vos n«- 
χυτρίχηλοι δυςζόργητοι, οκαιοί, 
ἀμαϑεὶς, ὑώδεις. 
σιμοπρόςωπος] Videtur So- 
crates jocose semet ipsum signi- 
ficare. v. Xenoph. Sympos. c. 
V. Plat. Sympos. e. XXXV. 
Theaetet, princip., ubi Theae- 
tetus Sorrati dicitur simillimus 
esse τήν τε σιμότητα χαὶ τὸ ἔξω 
τῶν ὀμμάτων. Polemo l c. 
p. 212. 9. Οἱ δὲ oupreb λάγνοι 
καὶ μοιχοὺ ἄνδρες. — Muros 
ἀνεωγμένους οὗ ἔγδντες ϑυμοώδεις 
καὶ δυνπιοί, digito ἐπὶ τῶν ταύ- 
ρων xai τῶν λεόντων. Eadem 
fere habet Adamanut, 2, 18. p. 
210. 6. Zopyrus ap. Aristote- 
lem l e. p. 1179. B. oi σιμὴν 
ἔχοντες Qire, λάγνοι —— 
ὕφαιμος Apud Aristof. 
Physiogn. H. iungitur ϑερμὸς 
καὶ ὕφιιμος, ut significetur san- 
guineus, quem  receutiores 
physiognomones appellare solent, 
Heindorf. et Ast. intelligunt 





PHAEDRUS. 
xov. Cap. XXXV. ὅταν δ᾽ 


, Μ - " , , » 
τὸ ἐρωτιχὸν ὕμιια, πᾶσαν αἰσϑήσει διαϑερμήνας τὴν 


111 


μ΄ dÉ AGE. “ ι 
ovy Ὃ ἡνίοχος ἰδὼν 


ψυχὴν γαργαλισμοῦ τε χαὶ πόϑου χέντρων ὑπυπλη- 
σϑῇ, ὁ μὲν εὐπειϑὴς τῷ ἡνιόχῳ τῶν ἵππων, ἀεί τε 
x«i τότε αἰδοῖ βιαζόμενος, ἑαυτὸν κατέχει μὴ ἐπιπη- 
δᾶν τῷ ἐρωμένῳ" ὁ δὲ οὔτε κέντρων ἡνιοχικῶν, οὔτε 
μάστιγος ἔτι ἐντρέπεται; σχιρτῶν δὲ βίῳ φίρεται, καὶ 
πάντα πράγματα παρέχων τῷ σύξζυγέ τε χαὶ ἡνιύχῳ 


sed vacuo spafio relicto. 
s quod nibili est. 


Inde oríum quod nonnulli habent λασιό-- 


ὅταν δ᾽ οὖν ó ὁ ἡνίοχος Codd. DNOP. alii ὅταν δὴ οὖν. 


male. 
σὰ ὄμματα, quo non opus. Va- 
na est etiam Astii suspicio, 


γλαυκόμματος καὶ ὕφικεμος $cri- 
bendum arbitrantis, 

περὶ ὦτα λάσιος] circa 
aures hirsutus. In homini- 
bus hoc erat signum libidinis. 
Arist, Physign. p. 1174. C. λά- 
ov oí zgóteqot δασεῖς. Male 
hiue Suidas: «Ἱκσιόκωφος" ὃ 
— Àíar χωφός, oiov λάσις τὰ ὦτα 
ἔχων. Recte locum legit Plu- 
»tarchus Quaest. Platonn. p. 
216. ed, Hutten, — χωφὸς est 
. in universum hebes, obtu- 
US, deinde non obtempe- 
rans, der nicht πότε ἃ. 
sieht, quam in rem Ast. lau- 
- dat Valcken. ad Ammon. p. 
133. et Wesselinz. ad Dio- 
dor. Sic. HI, 51. Quippe ἀκού- 
δι») λύειν, daoonoÓcr ἀϊοϊίαν 
ro ὑπακ ptr val ὑποτειχ Gt, 
ut observat Grammaticus in Bek- 
-keri Aneclot. 1. p. 366. 28. cf. 
Sophocl. Ai. v. $91. I07I. 
99]. Col. v. 112. 1645. al.- 

ido» τὸ ἐρωτικὸν Opg- 
qe] Recte Heiudorfius: 
| amatorium illud specíta- 
culum, quo seusu ὄμμα apud 
poétas quidem non infrequens 
—esse docuit Valcken. ad Eurip. 
Phoen p. 152. et ad Ammon, 
p. 76. Sed quod idem vir do- 


etus in αἰσϑήσει haesif, mihi ea 
de re secus videtur iudicari opor- 
tere. Nam labes haeret potius 
in verbo διαϑερμήνας. Quid 
enim? auriga num potest illius 
spectaculi ;perceptione — univer- 
sam calefecisse. animam? -Mi- 
nime vero! 
equos ferocientes domare atque 
cohibere; ut profecto ineptum 
sit eum iam illos adeo iníflam- 
mare dici. Legendum censemus 
διαϑεριιῆναν, Quo facto senten- 
tia neque absurda exsistit'et cla- 
ra atque perspicua 

P. 254. ἀεί τε x«l τότε 
αἰδοῖ B.] tune ut semper, 
ut recte interpretatur Schae- 
fer. ad Sophocl, Aut. 181. Sic 
Phileb. p. 60, C. x«i τότε x«à 
rir, uunc ut antea. Sophist. 
p. 239. B. πάλαι. καὶ τὰ vür, 
uunc ut iam dudum. Gorg. 
p. 923. A. Phaedoun. p. 58. B. 
Lysias adv. Theomn. ἃ. 29. 
νῦν ar καὶ πάλαι.  dbid. rov τε 
χαὶ πρότερον. 


οὔτε μάστιγος ἔτει rro 


πεται] οὐκ ἐντρέπεοϑαί awog, 
sich nicht an etwas keh- 
ren, i. e aliquid nihil cu- 
rare, aliquid negligere. 
óta €riton. p. 52. €. Sic etiam 
σιρέφεοϑαι pouitur, Sophocl. 
Ai, 1117. τοῦ δὲ σοῦ ψόφου Ovx 


2 


Huius enim est 


J 


i 


112 PLATONIS 


ἀναχχάζει ἰέναι τε πρὸς τὰ παιδικὰ xol μνείαν ποιεῖ- 
σϑαι τῆς τῶν ἀφροδισίων χάριτος. τὼ δὲ x«t. ἀρχὰς 
μὲν ἀντιτείνετον ἀγαναχτοῦντε, ὡς δεινὰ καὶ παρά- 
ψομα ἀναγχαξομένω" τελευτῶντε δέ, ὅταν μηδὲν ἢ 
πέρας χαχοῦ, πορεύεσϑον ἀγομένω,, εἴξαντε καὶ. ὁμο- 
λογήσαντε ποιήσειν τὸ χελευύμενον. χαὶ πρὸς αὐτῷ 
v: ἐγένοντο χαὶ εἶδον τὴν oir τὴν τῶν πειδιχῶν 
ἀστράπτουσαν. ἰδόντος δὲ τοῦ ἡνιόχου ἡ μνήμη “πρὸς 
τὴν τοῦ κάλλους φύσιν ἠνέχϑη, x«i πάλιν εἶδεν αὐ- 
τὴν μετὰ σωφροσύνης ἐν ἁγνῷ βάϑρῳ βεβῶσαν. 
ἰδοῦσα δὲ ἔδεισέ τε καὶ σερϑεῖσα ἀνέπεσεν ὑπτία, καὶ 
ἅμα ἠναγκάσϑη εἰς τοὐπίσω ἑλκύσαι τὰς ἡνίας οὕτω 


ἀντιτείνετον ἀγανακτοῦντε ΓΝ ἀγαναχτοῦν- 
256. C. Dein Bodl. cum 411G T. τελευτῶντες et 
Item C, duo libri ἀπελθόντες. 


P. 254. 
τες. V. ad p. 
mox Ven. ll. ὅὁμολογή σαντε:;. 


ἄν στραφείην , ἕως v ἧς οἷόςπερ 
&: nam sic ibi pro ὡς ἂν ἧς 
scribendum censemus., Ceterum 
haec aíifert Pr iscianus XVILI. 
p. 1182. ed. Putsch, docens At- 
ticis ἐντρέπομαι τοῦτο οἱ τούτου 
in usu fuisse. 


τὼ δὲ κατ᾽ ἀρχάς —] Vi-- 


del, equus iugalis et auriga. 
Verbum ἀναγκάζειν cum. accu- 
sativo iunctum illustravit Matth. 
Gr. 8. 419., qui nec huius loci 
fuit immemor. Atque ita Latine 


bed aliquis aliquid co-. 


, de qua loquendi ratione vid, 
RR c ad Liv. IV. X6. 
B. ἐγένοντο x«i tióov] 
V. ad p. 232. E. 
πρὸς τὴν τοῦ κάλλους 
φύσιν] h. e. absolutae ac coe- 
lestis pulcritudinis. — . Tum ἐν 
ἁγνῷ βάϑοῳ βεβῶδαν εβί in 
sancto quodam stantem 
fundamento. Locum qui imi- 
tatione expresserunt, fere ἔδρυ- 
μένην  posaeruut pro βεβώσαν, 
ut apparet ex iis, quae.colle- 
git Wytteubach. Epist.. Crit. 
p. 250. ed, Lips. Delect. Epi- 
grammat,. ed. Ἐν. lacobs, p. 
341. Tí; nox! ἀπ᾽ Οὐλύμποιο 


μετάγαγε παρϑενεῶνα , Τὸν πά- 
ρος οὐρανίας ἐμβεβαῶτα δό- 
pow; ÁAristid. Orat. in lov. 
T. I. p. 4. ed. Dind. ἄρχεται. ἐκ 
ϑεμελίων καὶ ποιεῖ τὴν γῆν; 
ὅπως αὐτῷ τὰ πάντα ἐπὶ ταύτης 


: βεβήκοι. 


καὶ σεφ ϑεϊσα] Grammati- 
cus in. Bekkeri Anecdot. (gm v. 
113. 31, σεφϑεῖ ἴσα, ἀντὶ τοῦ 
οεβασϑεῖσα, Πλάτων Φαίδρῳ. . 
Phoíius p. 508 — 488. ed. 
Dind. XéqOnoav: χαὶ oL tQ«u- 
γικοί, καὶ Πλάτων «Φαιδρῷ.,) ἀντὶ 
ἐσεβάσϑησαν. Suidas s. v. 
Ἐσέφϑη" ἐσεβάσϑη . ἐτίμησεν, 
ἐθαύμασεν, ἐξεπλάγη. Hes y- 
chius T. 1. p. 1436. Eo£p0mnr: 
ἐοσεβάοϑην, ἡσύχαοτε, ἠοχύνϑηνς 
“Σοφοχλὴς y» ms Pro ἐδοῦσα 
exspeetabàs dur, sc. ὃ ἡνίοχος: 
sed feminino utitur in auimo 
habens praegr essum istud τοῦ 
ἡνιόχου ἡ μνήμη. Atque hiuc 
nunc defendimus quod legitur 
Reipuhl. VI. p. 503. EK. δυνατὴ 
ἔσται ἐνεγκεῖν, licet remotius sit 
d φύσις αὐτοῦ. : 
D. «μόγις ᾿συνεχώρη σε 1 
— ὑπερβαλέσϑαι]) vix iis 
concedit r ogantibus, ut 


"ENS αν, ἐπ 


- 


deser t'a. "A M a ty nh 


: "us ay iQ 


av ψυχήν, ὁ δὲ; 


PHAEDRUS. 113 


σφόδρα; ; ὥςτε ἐπὶ τὰ ἀσχία ἄμφω καϑέσαι τὼ ἵππω, 


“τὸν μὲν ἑκόντα διὰ τὸ μὴ ἀντιτείνειν, τὸν δὲ ὑβοι- 
στὴν μάλα ἄκοντα. ἀπελϑόντε δὲ ἀπωτέρω, ὁ μὲν 
ὑπ᾽ αἰσχύνης τε καὶ ϑάμβους ἱδρῶτε πᾶσαν ἔβρεξε 
λήξας τῆς ὀδύνης, ἣν ὑπὸ τοῦ 
χαλινοῦ τε ἔσχε καὶ τοῦ πτώματος, μόγις ἐξαναπνεύ- 
σας ἐλοιδόρησεν ὀργῇ, πολλὰ κακίζων τόν τε ἡνίο- 
pov καὶ τὸν ὁμόξυγω ὡς δειλίᾳ τε καὶ ἀνανδρίᾳ Ac 
στόντὲ τὴν τάξιν καὶ ὁμολογίαν. χαὶ πάλιν ovx ἐϑέ- 
λοντας προςιέναι ἀναγκάζων μόγις. συνεχώρησε, «δεομέ- 


ΕΣ siete ὑπερβαλέσϑαι. ἐλϑόντος δὲ τοῦ συν- 


— ΩΝ NAR 


τεϑέντος ἄρόνου 4 [οὗ] ἀμνημονεῖν προςποιουμένω 


954 
ἢ 


B. 
᾿στεφ ϑεῖσα. 


καὶ wee Vitiose aliquot libri στρερϑεῖσα: alii 


€. ἑλκύσαι τὰς ἡνίας) V. ἀνελκύσαι, praeter fidem co- 


dicum. 


in posterum differatur. 
Genitivus absolutus pro dativo, 
«ui ἃ verbo penderet, illatus, 
x» Matthiae Gr, 8. 561. 
Schaefer. ad Aesop. p. 181. 
et 149, ed, Heus. ad Lambert. 
Bos. p. 50. ad Demosthen. de 
Corona p. 272. ll. ed. R. — 
p 202. Apparat, coll. not. ad 
Reip. Vll. p. 518. A. VII. p. 
541. C, Videlicet genitivi tum 
fere ponuntur, quum alterum 
orationis memlhrum, quo magis 
eius vis et gravitas percipiatur, 
fanquam per se absolute enun- 
fiatur. lta hoc loeo, si rem 
ad amussim velis exigere, pro- 
prie dicitur: vix concedit, 
quum illi rogant; uf etc. 


- quod eísi idem. fere. quod dati- 


vus casus significat, tamen hoc 
abet diseriminis, quod rogan- 


᾿. dium mentio per se seorsum fif, 
. neque. iia contamacis equi ve- 


mia, pendere cogitantur. Huc 
pertiuet etiam illud Thueydi- 
dis 1. p. 562. ed. Bauer. πολε- 
Apu ru — &omqos ὁποτέρων 
ἀρξάντων, hem dictum velim 
de Latinorum ablativo absoluto, 
quem eodem medo poni solere 


Plat. Opp. Vol. IV. P. I 


docebunt Dukerus ad Flor. 
1V, 12, 28. interpp. ad Suetor, 
Tiber. 3l. Ruddimannus 
Institutt. Grammat. T. 4L p. 
302 sq. 

[οὗ] ἀμνημονεῖν προς- 
ποιουμένω τς Nondum mihi 
persuasi istud of, quod facile 
potuit e praecedenti syllaba oriri, 
a Platónis manu esse profectum. 
Nam quod A s t. ait, levitatis esse 
hanc syllabam inris codd. mss, 
delere, viderit ipse, quam saepe 
sc. istius scilicet levitatis in Pla- 
fone suo expoliendo. reum  fece- 
rit.. Leve esset voculam | sine 
causa extinguere. Nunc res ali- 
fer est. comparaía. Nam quam 
vir optimus excogitavit explica- 
tionem, eam.si a Graecae linguae 
natura et indole abhorrere dico, 
nihil: mihi videor affirmare, quod 
a vero alienum sif, Vult enim 
ov. ilatüm esse, quia scriptor 
deinceps faerit dieturus ἄναμι-- 


μνήσκει, sed impetu quodam, quo 


scilicet equi urgentis cupiditas 
egregie depingatur, ad. partiei- 


piorum usum fuerit abreptus. 
In quo nihil. inest " verisimili- 
tudinis; meque istius picturae 


i 


8 


114 PLATONIS 

ἀναμιμνήσκων , βιαζόμενος, χρεμετίζων, ἕλκων ἠνάγ- 
χὰσεν αὖ προρελϑεῖν τοῖς παιδικοῖς ἐπὶ τοὺς αὐτοὺς 
λύγους. χαὶ ἐπειδὴ ἐγγὺς ἤσαν, ἐγκύψας χαὶ ἐχτείνας 
τὴν κέρχον ἐνδακὼν τὸν χαλινὸν μετ᾽ ἀναιδείας ἕλκει. 
ὁ δ᾽ ἡνίοχος ἔτι μᾶλλον ταὐτὸν πάϑος παϑών, ὥς- 
«sp ἀπὸ ὕσπληγος ἀναπεσών, ἔτει μᾶλλον τοῦ ὑβοι- 
στοῦ ἵππου ἐκ τῶν ὀδόντων βίᾳ ὀπίσω σπάσας τὸν 
χαλινόν, τήν τε χαχηγόρον γλῶτταν xoi τὰς γνάϑους 
χκαϑήμαξε καὶ τὰ cxi] τὲ καὶ τὰ ἰσχία. πρὸς τὴν 
γῆν ἐρείσας ὀδύναις ἔδωχεν. ὅταν δὲ ταὐτὸν πολλάκις 
πάσχων ὁ πονηρὸς τῆς ὕβρεως λήξη, ταπεινωϑεὶς ἔπε- 


D. καὶ ἐκτείνας τὴν κὶ Flor. g. h. Vind. 4, 7, alii 2»- 


τείνας. 


E. ταὐτὸν πάϑος z.] V. ταὐτό, praeter fidem plurimorum 


optimorumque librorum, 


Deinde aliquof libri ὑπὸ ὕσπληγος. 


κακηγόρον γλῶνταν] lta Bekk. e ΠΌΘΤ. Vulgo κατή- 


9000». 


τότ᾽ ἤδη τὴν τοῦ 2g.] V. ποτ᾽ ἤδη, quod e Bodl, aliisque 


plurimis emendatum. 


καὶ δεδοικυϊτὰν ἕπεσϑιαι] δεδιυῖαν I1G T, quod receperunt 


elegantia nobis unquam placuit. 
— ἐπὶ τοὺς αὐτοὺς À 070v$4; 
de quibus antea p. 254. 1A. 

καὶ ἐπειδὴ ἐγγὺς ἦδαν — 
ἕλκει] ἤσαν dixit, quia aori- 
stum exer erat subiuncturus, 
quem Boeckhius in Min. p. 
167. frustra desiderat, quando- 
quidem praeseus saepe ita cum 
illo aoristo copulatur, V. infra 
ad p.255. D. Multo minus cum 
Buttmauno εἰσὶν reposueriim. 
Pauilo aliter loci integritatem 
defendere studuit Astius, De- 
iude ἐγκύψας est caput de- 
mittens, ut positum sit in- 
transitive. Quae res quia non 
satis diligenter observata est, fa- 
cium videtur, ut in bona libro- 
rum parte scripfüm exstet xai 
ἐντείνας, quod olim cum Bekkero 
suscepimus. At enimvero ἐγκύς 
was non cum τὴν κέρκον cohae- 
ret, sed per se seorsum acci- 
piendum est, ut recte Ast. ob- 
servavit. 
CE. ὥςπευ ἀπὸ ὅο ληγὺξ 
ἀναπεσών —] Recte Hein- 


dorfius: velut statim ἃ 
carceribüs | reíro rela- 
psus: ut liaec verbis ταὐτὸν πά- 
ϑὸος παϑὼν interpretationis gra- 
fia adiecta sint. Spectant autem 
haec ad praecedentia illa: ἰδοῦσα 
δὲ ἐδεισέ, at xal OtqQÓtion ἂνέ- 
πεσεν ὑπτία, quod neminem, 


. opinor, latere potest, De ὕοσπληγι 


carcerum repagulov, Hemster- 
hus. ad Lucian, Tim, 20. — 
πρὸς τὴν γὴν ἐς είσας, quod 
supra p. 254. €, dicebatur ἐπὶ τὰ 
ἐχίκ ἄμφω καϑίσαι τὼ ἵππω. — 
πληγαῖς ἔδωκεν, ut Reip. IX. 
p. 974, C. πληγαῖς δοῦνκι. vid, 
Ast. et Heindorf. ad h. M 

P. 255. ἅτε οὖν πᾶσαν 
ϑεραπείαν --- εἰς ὁμιλίαν] 
Turpissimo  glossemate expulso 
totius loci sentenlia haec est: 
Quum igitur omni cultu 
tanquam deus aliquis co- 
latur ab amatore, non si- 
mulante amorem, sed re- 
vera illo affecto, ipseque 
natura amicus sit cultori 
(nam uterque eidem deo est quasi 


T 


— H.. et corr. 7" mutatum, 


x dr abr a 


 pericouívov τοῦ ἐρῶντος, ἀλλ᾽ 
-πονϑότος, xci αὐτὸς Qv φύσει φίλος [εἰς ταὐτὸν 


PHAEDRUS. 115 


ται ἤδη τῇ τοῦ ἡνιόχου προνοίᾳ, xci ὅταν ἴδῃ τὸν 
χαλόν, φόβῳ διόλλυται. ὥςτε ξυμβαίνει τότ᾽ ἤδη τὴν 


χοῦ ἐραστοῦ ψυχὴν τοῖς παιδικοῖς αἰδουμένην Te καὶ 


δεδοικυῖαν ἕπεσϑαι. Cap. XXXVI. ἅτε οὖν πᾶσαν 
ϑεραπείαν ὡς ἰσόϑεος ϑεραπευόμενος οὐχ ὑπὸ σχη- 
ἀληϑῶς τοῦτο πε- 


ἄγει τὴν φιλίαν τῷ ϑεραπεύοντι, ἐὰν ἄρα χαὶ ἐν 
τῷ πρόσϑεν ὑπὸ ξυμφοιτητῶν ἤ τιΐων ἄλλων διαβε- 


E βλημένος "P λεγόντων, ὡς αἰσχρὸν ἐρῶντι πλησιάζειν, 
- xai διὰ τοῦτο ἀπωϑῇ τὸν ἐρῶντα, προϊόντος δὲ ἤδη 


P. 255. 


sie scriptum in septem Florr. 


- Bekkerus et Astius. v. But(m. Gr. Ampl. T. I. P. Il. p. 103. 
οὐχ ὑπὸ σχηματιζομένου ΡΣ Bod. οὐχ ὑποσχη-. 
μένου, quod a pr. man. mutatum in οὐχ ὑπουχηματιζομιένου. 


Kt 


εἰς ταὐτὸν ἄγεν τ. φιλίαν] Omittunt haec verba Bodl. 


rXocpco HT. quinque Florr. alii; recte. v. ann. Tum Steph. 
coni. x«i ἐὰν ἄρα, vel ἐὰν δ᾽ ἄρα. 


ἀπωϑὴ nt ὁν ἐρῶντα] V. ἀπωϑεῖ, quod e duobus Florr., cod. 


dedicatus); etiamsi forte 
superiore tempore a con- 
discipulis etaliis quibus- 
dam iu rei odium et invi- 
diam adductus fuerit, di- 


. etfitantibus amanti appro- 


pinquareturpeesse,ideo- 
que amatorem repudiet, 
tamen tempore iam pro- 


— e€edentetum aetatisrobur 


—— fum necessitas euim 


| consuetudinem. 





stum sit. 


illuc 
perducunt, ut ipsum (ama- 
torem) ad suam admittat 
Quibus po- 
sífremis haud scio an verba εἰς 
“αὐτὸν ἄγει τὴν φιλίαν interpre- 
tationis gratia adseripta fuerint. 
Nihil vero iam in his inesse pu- 
famus, quod ullo modo mole- 
Náüm quod post ἐὰν 
ἄρα καὶ im apodosi δὲ infertur, 


Z2 de eo vide Hermannum ad 


Viger. p. 846 sq. annot. 544. 
Herodot. Vil, 103. εἰ γὰρ κεί- 
TOY ἕχαστος rv ἀνδρῶν ἀντά- 
ξιός igu, σέ δέ γε δίζημι εἴκοσιν 
εἶναι ἀντάξιον. Verbum διαβάλ- 
λεσϑαί τινε δὰ Phaedon, p. 67. 


Alii ἀπωϑοίη. 


K. illusíéravimus. Male Hein- 
dorfius, Astius, alii, hoc 
loco deceptum esse inter- 
pretantur. 


οὐχ ὑπὸ σχηματιξομέ- 
φου — πεπονϑότος] τοῦ- 
το, Videl. τὸ ἐρᾶν, Quod 


alii legunt. οὐχ ὑποσχηματιζομέ- 
ov, probantibus Ruhnkenio 
ad Tim. p.245., Heindorfio, 
aliis, id etsi per se recte liabet, 
quandoquidem ὑποσχηματίζεσϑαν 
pro προφςφποιεῖσϑιι καὶ πλάττε- 
σθαι dici consuevit; tamen vul- 
gatae lectioni nolim praeferre. 


255 


Nam primum praepositione ὑπὸ 


aegre caruerim. Deinde facile 
potuit accidere, ut ὑπὸ eum se- 
quenti σχηματίζεσθαι connecte- 
retur, quia post ἀλλὰ non est 
repefitum. Quod tamen eiusmodi 
est, nihil ut habeat offensionis. 
Conf. infra p. 273. E. Demo- 
8then. ,Olynth, L1. EK 
Reisk. ὅτε νῦν οὐ "egi δόξη 

οὐδ᾽ ὑπὲ ἱέρους Χώρας πολιν 
povow, ἄλλ᾽ ἀναστάσεως καὶ dv- 
δραποδισμοῦ. ld, De Corona ἃ, 


8x 


116 - PLA'TONIS : 

^ ͵ eu t / * ' A a . 1 
TOU χρόνου ἣ τε ἡλιχίωα καὶ TO χρεὼν ἤγαγεν εἰς “τὸ 
προςέσϑαι αὐτὸν εἰς ὁμιλίαν. ov. γὰρ δή ποτε εἵμαρ- 
ται καχὸν χαχῷ φίλον. οὐδ᾽ ἀγαϑὸν um φίλον ἀγαϑῷ 
εἶναι. προφεμένου δὲ χαὶ “λόγον τε χαὶ ὁμιλίαν δεξαμέ- 
VOU; ἐγγύθεν ἡ εὔνοια γιγνομένη τοῦ ἐρῶντος d 
πλήττει τὸν ἐρώμενον, διαισϑανόμενον, ὅτι οὐδ᾽ 
ξύμπαντες ἄλλοι φίλον τὲ χαὶ οἰχεῖον μοῖραν, m 
οὐδεμίαν παρέχονταν πρὸς τὸν ἔνϑεον φίλον. ὅταν 
δὲ χρονίζῃ τοῦτο δρῶν καὶ. πλησιάζῃ μετὰ τοῦ ἅ- 
πτεσϑαι ἔν ve γυμνασίοις καὶ ἐν ταῖς ἄλλαις ὁμιλίαις, 
τότ᾽ ἤδη ἡ ToU. ῥεύματος ἐχείνου. πηγήν ὃν ἵμερον 


Ζεὺς I αγυμήδους i ὠνόμασε, πολλὴ gitgopévi 


tig τὸ προςέσϑαι] V. mooéaO«, quod Heindorf, Ira PR 


vidit. Multi libri πορεύεοϑαι. 


ἔσται: 


Unus 1᾿ προσέσθαι. Flor. i. προς- 
unde recepta. lectio confirmatur. 


B. μετὰ τοῦ ἀπτεσθαι Bodl et multi alii. μετὰ τοῦτο 


91, p. 264, R. οὐ μόνον ἐν τοῖς 
νόμοις; ἀλλὰ χαὶ τοῖς ἡμιετέρ OLG 
ἤϑεσιν ὥρισται. Plat. Theaet. 
p. 149. C. γιγνώσκεσϑαν μᾶλλον 
ὑπὸ τῶν μαιῶν ἢ τῶν ἄλλων. De- 
nique: σχηματίζεσθαι. - simulandi 
significatione positum sicuti non 
ab usu loquendi abhorret, ita ab 
librariis facile postponi potuit 
usitatiori illi ὑποσχημωτίζεο θαι. 
SB. οὐ γὰρ, δή ποτε — 
ἀγαϑιῷ εἶνα."}]͵ nunquam 
enimfato estconstitutum, 
ut malus malo amicus sif, 
aut bonus non sif amicus 
hono. lllustrant haee verba quod 
modo dixerat χαὶ τὸ χρεὼν ἤγα- 
γεν, De. sententia | conf. Synip. 
p. 195. B. Lys. p. 214... A. 
«πρὸς τὸν ἔνϑεον φίλον] 
si. δᾶ. amicum uumiue plenum 
compar entur. 

εὗταν δὲ χφονίζῃ —] Sub- 
iecíum, quod vocant, non esse 
amatorem; sed amasiwm, satis 
docent quae sequuntur: καὶ πλη- 
orci “μετὰ τοὺ imita, et 
φερομένη πρὸς τὸν ἐραστήν. 
Quocirca Ast. parum recte ob- 
servavit τοῦτο δυῶν referri ad 
superiora illa «ἐγγύϑεν 1 εὔνοια 


γιγνομένη εἰ PANI παρέχονται, 
quum intelligatur potius. 10 προς- 
ἔοϑαι αὐτὸν χαὶ λόγον τε χαὶ ὃ Ottt- 
λίαν δέξαοθαι, ut iam Hein- 
dorf. et Sehleiermach. ani- 
madverterunt. Ceterum de amore 
adolescentium. in gymnasiis orto 


^v. Sympos, | p. 449; c. $n Theag. 


p. 234,. €. 

€. ὃν ἕμερον d ὠνόμασε] * 
Lepide Iupiter ipse, amoris phi- 
losophi auctor, füngitur τοὺ ígté- 
gov nomen posuisse , de quo supra 
p.251. €; , Quod. ὃ» ὕπερον di- 
ctum. est, -. pronomine relativo 
sequenti ἡ nomini. accommodato, 
de. eo iam olim. praeter. Hein- 
dorfium ad h. 1. conferri ius- 
simus Sehaeferum .ad Viger. 
p. 108. Epimetr. ad Aristoph. 
Plut. p. XLV. Hodie addes quae 
de hac loquendi forma; utrius- 
que linguae scriptoribus com- 
muni, subtiliter. disseruit G. T. 
A. Krüger De Attractione Lin- 
guae [Yn p: 122 sqq. E 33. 

τὸ tov κάλλους ῥεῦμα — 
διὰ τῶν ὀμμάτων ἐόν} De 
puleritudiuis effuvio (κάλλους 
ἀποῤῥο ἢ). v. Aeschyl. Agam.. 
419. Sophocl, Antig. ..195.. 


PHAEDRUS. 211 
T τὸν ἐραστήν, ἡ 3| piv εἰς αὐτὸν ἔδυ; 5 δ᾽ ἀπο- 
μεστουμένου ἔξω. ἀποῤῥεῖ" xai οἷον πνεῦμα ἢ τις ἠχὼ 
ἀπὸ λείων τε xoi “στερεῶν ἁλλομένη πάλιν ὅϑεν óp- 
wión qéperen, οὕτω τὸ τοῦ κάλλους. ῥεῦμα πάλιν 
. εἰς τὸν καλὸν διὰ τῶν ὀμμάτων ἰόν, 1j πέφυκεν" ἐπὶ 
- mE» ψυχὴν ἱέναι, ἀφικόμενον καὶ ἀναπτερῶσαν τὰς 
διόδους τῶν πτερῶν ἄοδϑι Te καὶ ὥρμησε πτεροςυεῖν. 
τε; χαὶ τὴν τοῦ ὁρωμένου αὖ ψυχὴν ἔρωτος "iih ἢ- 
σεν. ἐρᾷ μὲν οὖν; ὅτου δέ, ἀπορεῖ" καὶ οὔϑ'᾽ 0 τι 
πέπονθεν οἶδεν οὐδ᾽ ἔχει φράσαι, ἀλλ᾽ οἷον iin 
ἄλλου ὀφϑαλμίας. ἀπολελαυχὼς πρόφασιν s οὐχ 

ἔχει, ΐ Pd ek ἐν. pene ἐν τῷ ἐρῶντι. ἑαυτὸν 


QUE 1 ! 


C. ἁλλομένη πάλεν] V. ἀλωμένη, quod e Bodl. Flor. a, b. 
c. g. h. 9. Vindobb. 1l. 3. 4. 6. 7. «. al. et Euseb. Praep. Evang. 
ΧΙ, 20, p. 109. C. emendatum. 


Eurip. Hippolyt. 521. ibique 
Valcken. p. 324. Mox quod 


Ξ 
οὐδ᾽ δ᾽ τι πέπονθεν emendauti, 
Nam ita haec emergit. verborum 
sententia:ne hoc 


f vulgo scribebatur ἀφικόμενον, zb 
ἀναπτερῶσαν τὰς διόδους, id 
Heindorfium. in eum induxit 
/—. errorem, "ut ἀνωπτεεσῶσάν, quippe 
!' incommode "eque usitato signi- 
ficatu positum, in ἀναπληρῶσαν 
mutandum püfaref. At^ enim 
vero "recte observavit Astius 
“τὰς διόδους cum sqq. ἀοδει co- 
daerere, ut ad. ἀναπτέρῶσαν iu- 
— .telligendum sit^ αὐτόν: Ξ-ΞΞ pe 
"praesentis ἄρ c: cum aoristo ὦ ρ- 
ἥβη σ ε΄ couiunetione vide Hein- 
dorf. ad Phaedon. yp. S4. D. 
"Matth, Gr; 8. 504. 
eB. χαὶ δύϑ' ὃ vw πέπον- 
ϑεν οἵἷδεν οὐδ᾽ ἔχει φράσαι 
. .Hie locus non caret offensione. 
Nam etiamsi concesseris non 
praeter usum rectamque rationem 
(cpost οὔτε hoe loco in altero 
membro οὐδὲ iuferri, de quo lo- 
"quendi geuere alibi explicavimus, 
"famen nemo erit quin faeile lav- 
giatur ita hane potius requiri 
verborum collocationem :' x«? ὃ 
"rt πέπονθεν οὔτ᾽ οἷδεν οὐδ᾿ ἔχει 
εφράσαι,  Quocircà haud scio an 
"Buttmauno accedendum sit 





quidem no- 
vit, quid sit illud, quo af- 
feetus sit, neque eloqui 
illud potest. Quippe ita prius 
οὐδὲ est ne quidem; alterum 


&utem copulandi vim et ;»potestá- 
tem habét, 


ἀλλ᾽ oiov — λέληϑεγὙ sed 
quasi per alium lippitu- 
dinc affectus causam rei 
nullàm afferre potest,sed 
tanquam in speculo in 
amatore suam ipsius ima- 
ginem inscius couspicit: 
hoc est, amatoris adspectu ipse 
quoqueamoris affectu movetur at- 
que concitatur. Elegans ecompa- 
ratio ducta a veterum opinione, 
qua credebant morbos oculorum 
per ipsum adspeetum. communi- 
cari; qua de re Heindorf, 
conferri iussit Gessnerum ad 
Orat. de Haruspicum Respons. 
p. 345, ed, Wolf, Loco geni- 
εἰνὶ ὀφϑαλμίας etsi. accusativus 
expeetabatur ὁφ ϑαλμίάν, quia 
ἀπολαύειν τινὸς est. fructum 


/'ex aliqua re percipere; 


tamen. genitivum partitionis lo. 


200 


118 . PLATONIS ; 

ὁρῶν λέληϑε. χαὶ ὅταν μὲν. ἐχεῖνος παρῇ, λήγειν χατὰ 
ταὐτὰ ἐχείνῳ τῆς ὀδύνης" ὅταν δὲ «nj, κατὰ ταὐτὰ 
αὖ ποϑεῖ xo, ποϑεῖται, εἴδωλον ἔρωτος ἀντέρωτα 
ἔχων" καλεῖ δὲ αὐτὸν xc οἴεται οὐκ ἔρωτα, ἀλλὰ qu- 
λίαν εἶναι. ἐπιϑυμεῖ δὲ ἐκείνῳ παραπλησίως μέν, ἀσϑε- 
γεστέρως δὲ ὁρᾶν, ἅπτεσϑαι, φιλεῖν, συγκαταχεῖσϑιαι. 
xci δή, οἷογ εἰκός, ποιεῖ τὸ μετὰ τοῦτο ταχὺ ταῦτα. 
ἐν οὖν τῇ συγκοιμήσει τοῦ μὲν ἐραστοῦ ὁ ἀχόλαστος 
ἵππος ἔχει ὅ τι λέγεν πρὸς τὸν ἡνίοχον, χαὶ ἀξιοῖ 
ἀντὶ πολλῶν πόνων σμικρὰ ἀπολαῦσαι" ὁ δὲ τῶν παι- 
δικῶν ἔχει μὲν οὐδὲν εἰπεῖν, σπαργῶν δὲ χαὶ ἀπορῶν. 
περιβάλλει τὸν ἐραστὴν χαὶ φιλεῖ, ὡς σφόδρ᾽ εὔνουν 
ἀσπαζόμενος, ὅταν Tt συγκατακχέωνται , οἷός ἔστι μὴ 
ἂν ἀπαρνηϑῆναι, τὸ αὑτοῦ μέρος χαρίσασϑαι τῷ ἐρῶν- 


D. ἀντέρωτα ἔχων] V. ἄντ᾽ ἔρωτος ἔχων. Veram lectionem 
codd, fere omnes servarunt, Bodl. ἀντ᾽ ἔρωτα, unde erroris causa 


apparet, v. Cens. in Ephemer. lenens, a, 1823. n. 208. p. 213. 
E. ἔχει 0 τὸ λέγει] V. λέγοι. Codd. omnes λέγει. Bekkerum 


cum habere posse, etiamsi ac- 
cipiendi notio verbo sit attri- 
buta, plane nobis persuasimus. 
Vide quae scripsimus ad Reipubl. 
Hif. p. 395. C. coll. Matth. Gr. 
$. 321. Dein poterat etiam dici : 
ὥςπερ δὲ ἐν κατόπτρῳ τῷ ἐρῶντι, 
praepositione secundo loco omis- 
sa; sed vide annot. ad Euthy- 
phron, p. 9 8q. ad Phaedon. p. 
$8. — κατὰ ταὐτὰ ἐκείνῳ, 
pariter atque ille, 
εἴδωλον ἔρωτος ἀντέρω - 
τα ἔχω»] Hanc lectionem cum 
Bekkero, Schneidero, Astio, aliis, 
unice veram putamus, Quippe 
ἀντέρως est amor mauíuus, 
Qui quod vocatur εἴδωλον ἔρωτος, 


intelligitur quasi amoris imago 


repercussa. 

E. ἔχει ὃ τι λέγει] Locus 
admodum controversus. Veteres 
editt. λέγοι, quód est in codici- 
bus paucissimis, At enim vero 
etiamsi opíarivum  interpreteris 
ita, ut dicas eum ad ipsius equi 
mentem referri oportere, adeoque 


valeat: quod dicere cupiat; 
tamen ea ratio minime in hunc 
locum congruit, sicuti apparet 
maxime ex oppositis verbis: ἔχεν 
pir οὐδὲν εἰπεῖν, Em. Bekkerus 
de coniectura scripsit λέγη. At 
enim vero id, quia librorum de- 
stituitur testimoniis, nondum ad- 
duci potui ut pro. vero habeam. 
Accedit, quod coniunctivus iste 
deliberativus | non praecedente 
ante ἔχω negatione per se est 
ineptus, ut acute demonstravit 
.S. Hermannus De particula 
"ἄν p. 129 sq. , eui parum recte 
opposueris illud Sympos, p. 194, 
D. ἐὼν μόνον ἔχη ὅτῳ δικλέγηται. 


Codices fere omnes quum scri- 


ptum exhibeant 9 τὸ λέγει, Her- 
mannus ὃ τὰ λέγειν corrigendum 
suspicatur, collatis iis, quae ad 
Sophocl. Oed. Col. 48. aunota- 
vit. Et certe tale quid requiri 
satis declarant quae deinde his 
oppomuntur; ó δὲ τῶν παιδικῶν 
ἔχει μὲν οὐδὲν εἰπεῖν. Nec vero 
epus esse exis(imamus a libro- 


PHAEDRUS, 119 


τιν εἰ δεηϑείη τυχεῖν. ὁ δὲ ὁμόξυξ αὖ μετὰ τοῦ ἡνιό- 

χου πρὸς ταῦτα μετ᾽ αἰδοῦς καὶ λόγου ἀντιτείνει. 
ΩΣ OXXXVIIL: ἐὰν. μὲν δὴ οὖν εἰς τεταγμένην τε 
δίαιταν καὶ φιλοσοφίαν νικήσῃ τὰ βελτίω τῆς διανοίας 
ἀγαγόντα, μακάριον μὲν xoi ὁμογοητιχὸν τὸν ἐν) άδε 


βίον διάγουσιν, éyxQu tig αὑτῶν καὶ κόσμιοι OYTEG; - 


δουλωσάμενοι μὲν Q χαχία ψυχῆς ἐνεγίγνετο, ἐλευϑε: 
ρώσαντες δὲ ᾧ ἀρετή" τελευτήσαντες δὲ δή, ὑπόπτε- 
eo. καὶ ἐλαφροὶ γεγονότες, τῶν τριῶν παλαισμάτων 
τῶν ὡς ἀληϑῶς Ὀλυμπιακῶν ἕν γενιχήχασιν, οὗ μεῖ- 
ζον ἀγαθὸν οὔτε σωφροσύνη ἀνϑρωπίνη οὔτε ϑεία 
μανία δυνατὴ πορίσαι ἀνθρώπῳ. ἐὰν δὲ δὴ διαίτῃ 
φορτιχωτέρῳ τὲ χαὶ ἀφιλοσόφῳ, φιλοτίμῳ δὲ χρήσων- 
ται, τάχ᾽ ἂν mov ἐν μέϑαις ἤ τινι ἄλλῃ ἀμελείῳ τὼ 


edidit λέγη. Mox Par. NOP et Monacc. dri τῶν πολλῶπ, probante 


 Astio. 


P. 256. B. ἐὰν δὲ δὴ διαίτῃ q.] Accessit δὴ e Bodl. aliis- 


que plurimis. 


€. τάχ᾽ ἄν που ἐν μέϑαις Vind. 1, 8. τάχα που. 


rum scripfura vel tantillum dis- 
cedere. Nam istud ἔχει δ΄ τι λέγειν 
quid tandem aliud significat, nisi 
hoc: ἔχει τι λέγειν, ὃ τι λέγει ἔ 
Quid autem illud sit quod iam 
proferat, dilucidius: exponitur 
verbis sequentibus: χαὶ ἀξιοῖ — 
ἀπολαῦσαι, ut facile appareat, cur 
scriptor ἔχει. 0 τι λέγει quam ἔχεν 
τι λέγειν dicere maluerit. 

P. 256. .onapyov δὲ χαὺ 
ἀπ. σπαργᾶν dici qui Venere tu- 
meant, ostendit Ruhnk. ad Tim, 
Gloss. QS 234. Proxima, οἷος 
ἐστι μὴ ὧν ἀπαρνηϑῆναι, sic in- 
terpreteris; τοιοῦτός ἐστιν, ὥςτε 
μὴ ἄν ἀπαρνηϑῆναε , h. e. iam 
talis evasit, sive eo perve- 
nit, ut non recusaturus 
sit pro parte virili mori- 
gerari amator i ete. 

ἐὰν μὲν δὴ οὖν εἰς τετα- 
γμένη v rz luugas in hunc 
modum; à» μὲν δὴ ovr τὰ βελ- 
aln τῆς διανοίας γιχήσῃ ἀγαγόντα 
εἰς τεταγμένην τὲ δίαιταν καὶ φι- 


λοσοφίαν, à 


B. δουλωσάμενον μὲν ᾧ 
κακέα ψυχῆς Prey (yvevo] 
h. e. δουλωσάμενοι μὲν τοῦτο τὴς 
ψυχῆς (eam animi partem), οὖ 
κακίᾳ ἐνεγίγνετο. De Rep. VI. p. 
490. B. ᾧ προςφήχει ψυχῆς ἐφά- 
zrit0 0-4 τοῦ. τοιούτου. lbid. p. 
501. C. τῷ οὖν ὁρῶμεν ἡκῶν αὖ- 
τῶν τὰ ὁρώμενα; 

τῶν τριῶν παλαισμάτων 
—] Respicit ad p. 249. A. Ce- 
terum luctator demum ter deiecto 
adversario victor renuntiabatur; 
unde proverbiale loquendi genus 


fluxit τὸ τρίτον πάλαισμα. quo 


usus est Plato etiam Euthydem, 
p.271, C. Rem fusius persecutus 
est Spanhenm, ad lulian. ,Orat, 
l.p 261 sqq. conf, W yttea- 
bach. ad eand. p. 214, ed. Lips, 
lacobs ad Achill. Tat. p. 986. 
Huschke Anal. Crit. p. 155. 
C. τάχ᾽ ἀν nov iv μέϑαις 
— διεπράξ αὐτοῦ. h. e. facile 
aecidere potest, ut in ebrietate 
vel alia quadam incuria ferocieu- 
tes ipsorum equi animos non 


120 PLATONIS 

ἀχολάστω αὐτοῖν ὑποζυγίω λαβόντε τὰς ψυχὰς ἀφρού- 
ρους, ξυναγαγόντε εἰς ταὐτόν, τὴν ὑπὸ τῶν πολλῶν 
μαχαριστὴν αἵρεσιν εἱλέτην T6 xoi διεπράξαντο". καὶ 
διαπραξαμένω τὸ λοιπὸν ἤδη χρῶνται μὲν αὐτῇ, σπα- 
γίᾳ δέ, ἅτε οὐ πάσῃ δεδογμένα, T) διανοίῳ πράττον- 
τες. φίλω μὲν οὖν xci τούτω; ἧττον δὲ ἐχείνων ἀλλή-. 
λοιν διά τὲ τοῦ ἔρωτος xci ἔξω γενομένω διάγουσι, 
πίστεις τὰς μεγίστας ἡγουμένω ἀλλήλοιν δεδωκέναι τὲ 
x«i δεδέχϑαι, ἃς ov ϑεμιτὸν εἶναι: λύσαντας εἰς ἔΞ: 
χϑραν nor ἐξλϑεῖν. ἐν δὲ τῇ τελευτῇ ἄπτεροι μέν, ὡρ- 


ξυναγαγόντε elc ταὖτ ὁ ν] Flor. a. b. e. i. NO. ξυναγα- 
| γόντες. ΓΣΒΟΒΗ συναγαγόντες: v, aunot. Tum Euseb. x«i δὲε-- 
πραξάσϑην. Dein vulgo σπάνια, quod. ex codd. emendatum, - Cete- 
rum Heindorfius adstipulante Astio ex uno Eusebio dedit αἵρεσιν 
εἱλέσϑην. Codd, tenent εὑλέτην. 

D.. τῆς ὑπουρανίου. πορεία ς] Legebatur- ἐπουρανίου, quod, 
ex codd. longe VER et Euseb. mutatum est. Bodl. Moo e vule 


satis custoditos deprehendant iis- 
que in unum conductis illud, quod 
vulgus beatissimum praedicat, sibi 
eligant atque perficiant. Quippe 
λαμβάνειν hic quoque ita dictum; 


ut fere idem sit quod xe va ee 


βάνειν: de qua re quae scripsi 
mus ad Gorg, p. 413. et Rempubl; 
X. p. 609, C, iis adde quae iam 
a Dorvillio ad Chariton. p. 
599. notata sunt. Neque aliter 
Latini. Horat. Carm. 11. 
Otium rogat in patenti — 
prensus Aegeo. Virgil. Aen. 
V, 52. Pluralis numerus eum 
duali eonsocsatus ne quem offen- 
dat, legantur quae disseruit 
Matth. Gr. $ 301. "Obiter au- 
tem vindicare licebit lectionem 
vulgatam Protagor. p. 317. C. 
ἐν δὲ τούτῳ Καλλίας τε καὶ A 
βιάδης ἡκέτην ἄγοντε τὸν Πρό- 
dixor, ἀναστήσαντες P)» τῆς xM- 
νης, ubi Heindorfius coniectabat 
ἀναστήσαντε. Sed audi Ho mer. 
Miad. w, 
»ioplove , πλῆϑει 0000€ βαλόν- 
τες, Platon. Euthydemi. p. 213. 
D. ἐγελκοάτην γοῦν ἄμφω, βλέ- 
wur veg εἰς ἀλλήλους. Etiam 


16,1. 


639. παῷ T «ocv - M. 


iufra pag. 261, B. -opti "iet: 
σχολάζοντες συνεγραψίτην, ubi 
vulge οχολάζοντε. Pag. 218. B. 
v6 καταβάνεε — ἠχούδια κεν ΧΟ ων: 
eonf, 'p. 254. A. ibique varr. 
leett. Verbi δικπράττεο «i usum 
iam ad p. 234. A. notavimus, 
De τάχ᾽ ἀν v. Hermannum 
De particula ἄν p. 43 sq. 

διά vt τοῦ ἔρωτος —] 
»Recte Ficinust:tum ferven- 
te amore, tum restincto; 
ut διὰ βίου, δι᾽ ἔτους v. Val- 
ékeén.' ad" ἩδροῦΣ, ΜΕ 42.“ 
Heindorf. — aque verissime 
Schleiermach.:,,alsFreun- 
dealso wérden auch diese, 
obgleich nicht ganz so 
wie iene, mit einander 
wührend ihrer Liebe und. 
auch, wenn sie x^ dure 
hináus sind, leben.** 

"ἐν δὲ τῇ τελευτῇ — 
φέρονται Schleiermach.: 
Am Ende aber geheu sie 
unbefiedert zwar, doch 
schon mit dem Triebesich 
zu befiedern, ausdem Kór- 
per, sodass auch sienicht 
geringen Lohn für dén 


PHAEDRCUS, 121 
pror δὲ πτιροῖοθει ἐχβαίνουσι τοῦ σώματος, ὦ ὥςτε 
οὐ σμικρὸν. ἄϑλον. τῆς ἐρωτικῆς μανίας Φερόνταν" εἰς 
yàp σχότον χαὶ τὴν ὑπὸ γῆς πορείαν οὐ νόμος ἐστὶν 
ἔτι ἐλϑεῖν τοῖς χατηργμένοις ἤδη τῆς ὑπουρανίου πὸ- 
 ρείας, ἀλλὰ φανὸν βίον διάγοντας εὐδαιμονεῖν μετ᾽ 
ἀλλήλων πορευομένους, καὶ ὁμοπτέρους "UP χάδι») 
uet γένωνται, γενέσθαι. 

Cap. XXXVII. Ταῦτα τοσαῦτα, ὦ παῖ, χαὶ 
qum οὕτω. σὸν δωρήσεται ἢ παρ᾽ ἐραστοῦ φιλία. ἡ 
δὲ ἀπὸ τοῦ μὴ: ἐρῶντος οἰκειότης, σωφροσύνῃ ΡΥ 





| 


: ADM 333 ^.0 'X 


* 
ΩΝ GR SEI moe 


Nr. 
ob 
E. ὅταν γένωνται] Sic 
 Kegebatur Olim γένηται, 


zal 'ϑεῖα οὔτ Ὁ] Sie Bodl. 
erat καὶ οὕτω ᾿ϑεία. v. annot, 


MIEL D on 


Wahnsinn der Liebe da- 
voníragen.* De re cont. 
Doinini i 81. A. sqq. 
E. ὅταν γένωνται, γενέ- 
Mále Ast. ὅταν inter- 
etai uty gesetzt dass. 
πιὸ vocula. indicat tempus inde- 
finitum, ut sit quandocunque, 
si 'd'uaü do. v. Phaedon. p. 
o D. Phileb, p. 31. B. Euthyplr. 


- 7. D. Gorg. p. 468. A. B. Polit. 
. p. 374. A. Ibid. IV. p. 439. 
(€. Euth dem. v 280. B. ; de qui- 


lus locis iam alibi monuimus. 
Quippe ór«v nunquam non ad 
fempus designaudum adhibetur. 
7 *«l 9ri« otto] Cbarmid. p. 
7191. B. κα τε πλούσιον οὕτω ((η- 
ra. εἶναι “μήτε γεννεον, De Re- 
ubl. VL p. δ00. A, χαλεπὴν 
φύσιν tre, ubi v. ann. 
ETE ad Plutarch, Phi- 
 Jopoem. b. 48 sqq. ' Etiam alia 
wdverbia ita postponuutür. Par- 
menid. p. 129, T ἀνδρείως πάνυ. 
δευρὶ p. 533. E. μακρὸς τ πάνυ. Gorg. 
450. D. o ed πάνυ, p. 488. 
'*. Beketov πσλύ. Aristoph. 
aun. v. 615. πρᾶγμα γενναῖον 


adiectum κατηργ μένοις placet, 


᾿πάνυν lbid. v. 168. πολλὴ πάνυ. 


re videtur, si quid ex Gaisfordi silentio φοἸ ἐμοῖς licet, 


Vulgatum tenuit Astius, 
Ald. cum Bodl. aliisqüe pape. 


AIIDGN. Florr. g. h, al. Vulgo 


Ibid, 1124. et 1134. Plat. So- 
phist. p. 225. €. κατὰ τὰ σμιχρὰ 
λέων. καὶ “παντοδαπὰ διήρηταις 
Eurip. Hippolyt. v. 489. οἱ x«- 
Aoi “λίαν λόγοϊ. at. 

ἡ δὲ ἀπὸ τοῦ μὴ Pg. —] 
EgregieSchleiermach:; Die 
Vertraulichkeit aber mit 
dem Nichtliebenden, wel- 


che dureh sterbliche Be-. 


sonnenheit verdünnunt auch 
mur sterbliches und spar-, 
sames austheilt, erzeugt 
inder geliebtenSeeleiene 
yon der Mengeals Tugend 
gelobte Gemeinheit, und 
wird ihr Ursach neuufaue 
send lalhre auf der Erde 
sich heram zu treibenund 
veruunftlos unter der Er- 
de.* Quippe zegárrvoO «t, ovy- 
'κεράννυσθϑαι, abl, non raro adul- 
terandi, polluendi, conturbandi 
notionem comprehendunt, quàe 
sunf verba Creuzeri ad Plotin, 
de Puler. p. 256. Animos eorum, 
qui corporam cupiditatibus dediti 
fuerant, nee post mortem in coe- 
lum 'evolare, sed circa terram 
volutari, philosophus ettam Phae- 


ID 


122 PLATONIS 

κεχραμένη, ϑνητά τε καὶ φειδωλὰ οἰκονομοῦσαν ἀνε- 
λευϑερίαν ὑπὸ πλήϑους ἐπαινουμένην ὡς ἀρετὴν τῇ 
251 φίλῃ ψυχῇ ἐντεκοῦσα, “ἐννέα χιλιάδας ἐτῶν περὶ γῆν 

χυλινδουμένην αὐτὴν χαὶ ὑπὸ γῆς ἄνουν παρέξει. 
Arg σοι, ὦ φίλε, Ἔρως, εἰς ἡμετέραν δύναμιν 
0 τι χαλλίστη xci ἀρίστη δέδοταί τε καὶ ἐχτέτισται 
παλινῳδία, τά τε ἄλλα xci τοῖς ὀνόμασιν ἠναγχασμέ- 
v ποιητιχοῖς τισι διὰ Φαῖδρον εἰρῆσϑαι. ἀλλὰ τῶν 
προτέρων τὰ συγγνώμην χαὶ τῶνδε χάριν ἔχων εὐμε- 
vig x«i ἴλεως τὴν ἐρωτικήν μου τέχνῃν; ἣν ἔδωχας, 
μήτε ἀφέλῃ μήτε πηρώσῃς δι᾿ ὀργήν, δίδου δ᾽ ἔτι μᾶλ- 
B Aov ἢ νῦν παρὰ τοῖς καλοῖς τίμιον, εἶναι. τῷ πρόσϑεν 


δ᾽ εἴ Tv λόγῳ σοι ἀπηνὲς εἴπομεν (αῖδρός T& καὶ 


P. 251. περὶ γῆν κυλενδ. Sie Flor, C. et. alii 


nonnulli, 


Vulgatum περὶ τὴν iam Dorvill, ad Charit. p. 160, emendavit. 
τὴν ἐρωτικήν μοι τέχνην] Sic Bodl. et alii multi. V. τήν 


μου ig. T. 
paucis aliis. correctum. 


B. τῷ πρόσϑεν —] Vulg. i» τῷ 79. 


Dein vett. editt. δέδωχας, quod item e Bodl et non 


Praepositionem omit- 


tunt cum Bodl. AIIDGNOPT Florr. 8: h. 
ὥςπερ ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ] V. ὃ ἀδελφὸς Bekkerus muiavit 


don. p. 81. C sqq. et aliis locis 
statuit. | 

P. 257. ἐκτέτισται παλιν- 
ῳ δία] ἐκτέτισταν, ab ἐκτίνειν 
deducendum, significat hanc al- 
teram orationem Amori tanquam 
debitum quoddam persolutam esse, 
quippe in quem antea graviter 
esset peccatum, 

τά τε ἄλλα — διὰ Φαῖ- 
δρον εἰρῆσϑαι] Heusdius 
1nit. Phil, Plat. Vol. I. p. 137. 
»Seilicet scripsit hunc dialogum 
Plato, non ut Symposium pro- 
vectiore aefate, sed ipso iuven- 
tutis vigere, Quo factum, ut vim 
poéticam, qua natura valebat, in 
eo scribendo explicaret totam. 
Et hinc sublimitas illa, hinc sen- 
sus illi excelsi de pulcro et vero, 
quales hic unice expressos re- 
perimus, Exstant in hoc dialogo 
Pythagoreorum — placita: «dor 
illum eorum metempsychosi ma- 
gnam partem debemus, | Quodsi 
cum. hisce Pythagorica compara- 


mus, quae in Phaedone v. c. et 
in Politia occurrupt, sic vero 
nobis in Phaedro iuvenilis au- 
ctoris vigor apparebit, Nec vero 
difliteor vitia hinc etiam contra- 
xisse dialogum. Qui enim ordo 
in Symposio, in Phaedone, in 
aliis philosophi scriptis perfectus 
est fere, desideratur ille in Phae- 
dro. Dictio item, quod veteres 
reprehenderunt, sic migrat sub- 
inde prosae orafiouis fines, ut 
poética atque adeo dithyrambica 
videatur. Sed vitia haec iuve- 
nilis luxuriantisque ingenii quis 
est adeo severus, quin huic aetati 
iguoscat! — Haec igitur Heus- 
dius, qui hacinrecum Schlei- 
ermachero plaue consentit, 
Miramur vero homines acutissi- 
mos huius loci fuisse immemo- 
res, in quo Platonem videmus 
aperte profiteri Socratem ab se 
poétice  disputantem | introduci 
Phaedri gratia. Quam igitur in 
Platone reprehendunt orationis 


pear o 





; PHAEDRUS. 123 


ἐγώ", «Τυσίαν. τὸν τοῦ λόγου πατέρα αἰτιώμενος παῦε 
τῶν τοιούτων λόγων, ἐπὶ φιλοσοφίαν δέ, ὥςπερ ὁ 
ἀδελφὸς αὐτοῦ Πολέμαρχος τέτραπται, τρέψον, ἵνα 
x«i ὁ ἐραστὴς ὅδε αὐτοῦ μηχέτι ἐπαμφοτερίζη, χαϑά- 
περ νῦν, ἀλλ᾽ ἁπλῶς πρὸς ἔρωτα μετὰ φιλοσύφων 
λόγων τὸν βίον ποιῆται. | 

Cap. XXXIX. qp AI. “Συνεύχομαί σοι, ὦ Σώ- 
χρατες, εἴπερ ἄμεινον ταῦϑ᾽ ἡμῖν εἶναι, ταῦτα γί- 
γνεσϑαι. τὸν λόγον δέ cov πάλαι θαυμάσας, ἔχω, ὅσῳ 
χαλλίω τοῦ προτέρου ἀπειργάσω. ὥςτε ὀχνῶ, μή μοι 


"ὦ υἹυσίας ταπεινὸς φανῇ, ἐὰν ἄρα καὶ ἐϑελήσῃ πρὸς 


ΜᾺ Ly , » Li εἰ 
αὐτὸν ἄλλον ἀντιπαρατεῖναι. χαὶ γάρ τις αὐτόν, ὦ 
ϑαυμάσιε, ἔναγχος τῶν πολιτιχῶν τοῦτ᾽ αὐτὸ λοιδο- 


ἐπ ἀδελφός, quoniam libri plurimi. ἀδελφὸς sine articulo scriptum 
exhibent. Ipse olim- articulum abieci, ut Kuthydem. p. 297. B, 
collato Schaefero Melett. p. 45 et 116. et ad Sophocl. Oed, T. v. 
630. Nunc tamen cum Bodl. II £, al. servandum duxi, 

c. κιὶ γάρ τις αὐτόν, ὦ 9.) V. αὐτῶν, quod Heindorfius 
in αὐτῷ mutavit ; qui dativus ex οὐ είδιζε penderet, Codd. optimi 
&tque plurimi αὐτόν; quod cum λοιδορῶν uectendum. 


. ρα] orationis 


vel libertatem vel luxuriam, ea 
fantum abest ut ab ipso non sit 
nnimadversa, ut lepidae urbanae- 
que festivitatis gratia studiose 
quaesita videatur. taque ne il- 
lud quidem hine cpucludere li- 
cebit, seriptum esse librum ἃ 
Platone adolescente; nisi forte 
contendere velis imaginandi fa- 
cultatem virili aetate ipsi fuisse 
adeo intermortuam, ut ue tum 
quidem, quum ipse vellet, ea in 
scribendo uti potuerit. Quae 
sane sententia inepta fuerit et 
perabsurda. 

παρὰ τοῖς καλοῖς τίμιον 
εἶναι] ut apud pulcros sim in 
honore. 

B. τὸν τοῦ λόγου πατέ- 
auctorem, 
ut Sympos. p. 177. D. v. Ia- 
cobs Delect, Epigr. p. 371. Ce- 


' terum ex hoc loco evidentissime 


iutelligitur Lysiam in hoc dia- 


logo ideo maxime a Platone re- 


prehendi, quod sese inani ora- 


, 


tiuncularum scribendarum sfudio 
dedissef, & philosophiae amore 
esset alienior. De Polemarcho, 
Lysiae fratre natu inaximo, prae- 
ter Taylorum Vit, Lys. p.106. 
conf. Groen van Priuste- 
rer Prosopograph. Plat. p. 112. 
Apud Plutarchum De usu 
Carn, p. 998, B. simpliciter vo- ^ 
catur Π|ολέκαρχος ὃ φιλόσοφος. 

μηκέιτε ἐπαμφοτερίζη] 
non amplius fluctuet infer inaue 
istud: declamatiuncularum amato- 
riarum studium et veram sapien- 
tiam. Quae interpretatio verbis 
sequentibus confirmatur, in qui- 
bus Phaedrus eo dicitur deducen- 
dus esse, uf amorem cum ora- 
tionibus philosophis coniunctum 
sequatur. Ceterum ἐπαμφοτερί- 
Ca» illustravit Ruhnk. ad Tim. 
p. 108. 


€. ϑεαυμάσας ἔχω] V. 
Matth. Gr. $. 559, b. — Mox 
ἀντιπαρατεῖναν — simpliciter — est 


opponere eertaminis gra- 


124 


PLATONIS 


ρῶν ὠνείδιξε , καὶ διὰ πάσης τῆς λοιδορίας iili: 
γογράφον. τάχ᾽ οὖν ἂν ὑπὸ Vedere — — 


ἂν. τοῦ γράφειν. 


^ 
εἰ 


XO.  Pehoiv γ᾽, ὦ veniva) τὸ δόγμα λέγοι χαὶ 


τοῦ ἑταίρου συχνὸν διαμαρτάνεις; 


εἰ αὐτὸν οὕτως 


ἡγεῖ τινα Ψψοφοδεᾶ. ἴσως δὲ. χαὶ τὸν λοιδορούμενον 


αὐτῷ oic νομίζοντα λέγειν ἃ ἔλεγεν. ^ 


d 3 


“τ 
r5 


D. ἡγεῖ vive ψοφοδεῦ] V. τινὰ ἡγῇ y., quod ex Bodl, 


aliisque non paucis mutatum. : 


νομίζοντα λέγειν͵ Bodl ote ὀνειδίζοντα vouZorza. λέγειν, 


iia, Male enim Ast. nuper de 
copiosa ef prolixa oratione iu- 
tellexit, 

ἐκάλει λογογράφον͵] Apte 
Heindorf.comparatDemosíth. 
de Falsa Legat. T. I. p. 417. ed. 
R. Àoyo τάφους" τοίνυν xa σ0- 
φιστὰς ἀποκαλῶν τοὺς ἄλλους xci 
ὑβρίζειν πειρώμενος. Ceterum non 
tantum de causarum forensium 
scriptore cogitandum, quod cum 
Scholiasta fecerunt Heindorf, 
&ique Ast.; sed omnino de va- 
nae rhetorices ostentatore agitur, 
cuius partes Lysias ita agebat, 
ut etiam amatorias. componeret 
orationes. Nam teste Diony- 
sio Halicarnass, in Lysia T. 
11. p. 82. ed. Sylburg. Lysias 
scripsit. πλείστους λόγους εἰς διυ- 
καοτήριά τε καὶ βουλὰς καὶ πρὸς 
ἐχκλησίας εὐθέτους, i insuper autem 
πανηγυρικούς. ἐρωτικπούς; iu 
οτολικούς. | Nec ^ vero dubitari 


potest, quin. Plato eum in hoc. 


libro potissimum notaverit pro- 
pter postremum orationum. genus, 
in quo fortasse maxime videbatur 
exeellere,. Νδηὶ quam supra le- 
gimus rhetoris declamatiunculam, 
e& ef amatorium. habet argumen- 
fum; ef epistolarum Btylo' exa- 
rata est. Mox de τάχ᾽ οὖν ἄν 
— uiv ἄν v. intpp. δὰ Gregor. 
Corinth. p. 44. ed. Schaefer. et 
.de dativo ἡμῶν De Rep. I.-p. 343. 
A. ibique annot. 

D. τοῦ ἑταίρου συχνὸν 
διαμαρτάνευς "Eadem dictio 


est De Rep. 1, p. 334. D, quem 
locum . comparavit Heindorf. 
— ψοφοδεῶ, timidum, qui 
vel tale revereatur iudicium, — 
ψομίζοντα λέγειν, h. e. serio 
dicere, uf ita ei: persuasum sit. 
Deinde συνειδέναι vtl τις quod 
proprie est: aliquod eum ali- 
quo scire, alicui alicuius 
rei conscium esse; rariore 
usu ponitur^pro aliquid de 
aliquo scire; quod loquendi 
genus illustravit W yttenbach, 
ad Phaedon. p. 92. €. St. τῷ 
p. 241. ed. Lips. et ad Ple 
iarch; T, V.:p. 836. 5" 
1λυκὺς ἀγκών, ὦ Φατδρε, 
λέληθέ δε --71 Hic locus dici 
non potest quantopere tum ve- 
terum tum recentiorim interpre- 
tum ingenia exercuerit. v. prae- 
ter Schol. ad h.1. Athenaeum 
Xl1, 3. Eustathium δὰ 118. 
x. p. 791. ed; Rom. iu. π΄. p. 
1082. Hesych. "T. L p. 839. 
Suidam s. v, Zenob, I. 92. 


et e receutioribus' ^ Dorvill. 


Vann. Crit. p. 492, Heindor- 


fium et Astium δὰ Ἂς I, 


Sehneiderum De locis non- 
nullis Phaedri Platonici p. 16 sqq., 
qui pro μαχροῦ “ἀγκῶνος scribi 


. vult πιχροὺ ἀγκῶνος. Horum om- 


nium seutentias exponere longum. 
est et ab haius editionis consilio 
alienum. | Itaque satis erit appo- 


-suisse quae vir quidam eruditus 


insigni acumine commentatus est 


-in Indic. Lectionum in Academia 


PHAEDRUS. 125 
br ῬΑ]. ᾿Ιμφαίνετο γάρ. "ὦ Ὡώζρατες, καὶ σύνοι- 
b σϑά mov. χαὶ αὐτὸς, ὅτι οἱ μέγιστον δυνάμενοί τε καὶ 
| σεμνότατοι, ἐν ταῖς πόλεσιν αἰσχύνονται λόγους τε γρά- 
ape χαὶ καταλείπειν συγγράμματα ἑαυτῶν, δόξαν φο- 
- βούμενοι τοῦ ἔπειτα χρόνου, μὴ σοφισταὶ καλῶνται. 
ΠΤ ER. Τλυκὺς ἀγκών, ὦ Φαῖδρε, λέληϑέ. σε,. ὅτι 
ἀπὸ τοῦ pexqo ἀγκῶνος ὩΣ κατὰ iV&üAov ἐχλήϑη. 


^ 





. "Y: 


γ᾿ 


Male, . *iryta 
κατὰ 


Regia. estphala Mangsferiensi 
per menses hibernos a. 1830 — 
31. habendarum, cuius iudicium 
fateor pus unice probari. . Sunt 
autem h haec: ;»De verbis γλυκὺς 
ἀγκὼν — ἐχλήϑη,, inquit, inter- 
pretes fere. omues desperarere, 
Leu Heindorfius neque se in- 
ere neque quenquam hodie 

Li llexisse profitetur. Sed, aliis 
aetermissis , vir. quidam doctus, 
τ, Reinhardt, in actis lite- 
. rariis lenensibus (Mai 1830. In- 
telligenzblatt. N. 28.) non solum, 
quod antea putabat etiam Heii- 
. dorfius verba: ὅτε ἀπὸ τοῦ μα- 
xQoU ἀγκῶνος τοῦ χατὰ Νεῖλον 
ἐκλήθη, ut vanum Grammatici 
additamentum, expungenda, cen- 
(Suit, sed etiam. pro γλυκὺς ἀγκὼν 
γλιικεν, ἀνάγκας Scrihendum pro- 
posuit, Platonem contendens haec 
., eX. Seolio. Bacebylidis | repetiisse: 
Ἄνηδι ἀνάγκα σευομένα κυλίκων 
ϑάλπῃσι ϑυμὸν Κύπριδος, quod 

4 legiti apud. Athen. 1. p. 40. 
ed, Qasaub, ut sensusyerb orum 
siti τ Süayis necessitas, Phaedre ; 
hoc est: natura et negotia viris 
(d republica versantibus non con- 
MM ut .seripta componaní:; 
non , Yoluntate et iudicio fit, sed 
tate, 8.8. scribendo ab- 
f cdm nt. At de verborum: qyhu- 
xis ἀγκὼν. tu ἐχλήηήϑη integritate 
S λα 2M quidem ullo modo 
Ea est enim lecíio om- 
EMO firmaturque au- 
etoritate Herniae, qui certe γλυ- 





hen xil OV. κατὰ “τὸν Νεῖλον. 
᾿ Bodl. S plurimia , optimae notae LAE 


Articulum om. 


xbg ἀγκὼν proverbium esse dicit, 
a quodam Aegypti | loco ductum, 
ubi multa navigandi difficultas 
sif, tum explicatione proverbii 
proposita addit : ὃ λέγει νῦν, τοῦτό 
ἐστι; ὅτι ὥςπερ ἐκεῖνο λέληϑέ 92 
πόϑεν don, γλυχὺς «ἀγκών» 
δυςχερὴς ὧν ed πιχρὸς ὃ τόπος, 
οὕτω καὶ τοῦτο λέληθεν, ὅτι «l- 
σχρὸν ἐκλή ἤϑητὸ ) Aloyoygrq eir, ἐπαι- 
γετὸν ὃν χαὶ καλόν. Tum. Eá- 
stath. ad 1]. z'. p.. 791. γλυκὺς 
ἀγκὼν proverbium item ad. Nili 
cubitum refert, longum et navi- 
-gantibus laboriosum, cuius men- 
tionem Plato in Phaedro faciat. 
Mittimus Scholiasten Platonicum; 
Suidam, Hesychium, alios lexi- 
cographos, denique paroemiograe 
phum Zenobium. Ex quibus om- 
nibus ut primum hoc liquet, verba 
certe γλυκὺς ἁ ἀγκών nullo modo pos- 
se tentari ,. ita etiam. solum illud 
γλυχὺς ἀγκὼν pro proverbio usur- 
patum. fuisse, non γλυκὺς &yzüv 
λέληϑέ ot, quod statuebat Hein- 
dorfius, eum eoque. statuit. etiam 
Sehleiermacherus, immo λέληϑέ 
σε quum, à Platone. addatur,. id 
ipsum sequentia poscere yidetur: ; 
ὅτε ἀπὸ. τοῦ μακροὺ αἰγκῶνος τοῦ 
κατὰ ἹΝεῖλον ἐκλήϑη;. praeter quod 
eiiam. haec. eadem constant codi- 
cum auctoruiàque auctoritate; 
Quae . quum ita sint, proverbium 
γλυκὺς à ἀγκὼν undeunde profectum 
est, Platonem. certe hoc loco a 

Nili.cubito derivare statuendum 
at Qui sive singularis. quidam 


126 


PLATONIS 


χαὶ πρὸς TQ ἀγκῶνι λανϑέάνει ct, ὅτι oi μέγιστον 
φρονοῦντες τῶν πολιτιχῶν μάλιστ᾽ ὁρῶσι λογογραφίας 
τὲ καὶ χαταλείνψεως GU; γγραμμάτων, οἵ γε καὶ, ἐπειδάν 
τινα γράφωσι λόγον; οὕτως ey CUL τοὺς ἐπαινέτας, 
ὥςτε προςπαρα) άφουσι πρώτους, οἱ ἂν ἑκασταχοῦ 


ἐπαινῶσιν αὐτούς. 


ΦΑ͂Ι. Πῶς λέγεις τοῦτο; οὐ γὰρ μανϑάνω. 


Z0. 


0v μανϑάνεις, ὅτι ἐν. ἀρχῇ ἀνδρὸς moA- 


τιχοῦ συγγράμματι πρῶτος ὁ ἐπαινέτης γέγραπται; 


E. Πῶς λέγεις τοῦτο] V. πῶς τοῦτο λέγεις, praeter fidem 


meliorum librorum. 
P. 258. 
est im libris paucissimis, ^ 


fuerit fluminis flexus prope ipsam 
urbem Memphim , Seu, quod po- 
tius verba ἀπὸ τοῦ μαχροὺ ἀγκῶ- 
v05 indicare videntur, longus ille 
et flexuosus Nifi cubitus versus 
occidentem porrigens, quem Ca- 
nobicum vocant, ipsi vero Graeci 
Aegypti incolae &7«90r» δαίμονα 
vocahant, et quem tenui solum- 
modo aquarum altitudine adire 
nautae coacti erant, alias fossa 
potius navigantes, rectiori cursu 
Naucrati Menphim ducente (v. 
Mannert. Geograph, Afr. P. I. 
p. 540.), certe non-longus so- 
lummodo erat, verum etiam in- 
didem fortasse navigantibus durus 
et laboriosus, ab iisdem (tamen, 
ut soleut homines rem tristem 
per iocum leni nomine mitigare, 
dulcis eubiti nomen accepit. lta 
etiam Lydi locum quendam, in 
quem regina Omphale ad ulci- 
$cendam confumeliam, olim sibi 
ipsi allatam, dominorum filias 
per vim congregatus una cum 
servis inclusit, acerbitatem rei 
indignitatemque verbo lenientes 
γλυκὺν ἀγκῶνα, dulcem amplexum; 
vocarunt, auctore Olearcho So- 
Ἰδὲ ap. Athen. XIT, p. 516. 
Unde alteram proverbii explica- 
tionem proponit Eustath, ad 
H. v. p. 1082., illam a Nili cu- 
bito expres:e referens ad Iliad. 
x. p. 191. Utramutram sequaris, 


ET γγ9ά peto πρῶτος] V. συγγράμματος, quod 


significatio proverbii certe eadem 
esí, Quam significationem op- . 
time expressit. Clearchus , quum 
Zvóot, ait, τὸ πικρὸν τῆς πρά- 
ξεως ὑποκοριζόμενοι τὸν τό- 
πον καλοῦσι γλυκὺν ἀγκῶνα. Nam 
ὑποχορίζεοϑαι de iis dicitur, qui 
veram rei conditionem ut celent, 
aut rem turpem honesto, aut du- 
ram leniori, vel etiam odio bo- 
nam et probam turpiori nomine 
designaut, peccatum specioso mno- 
mine praetexunt, «aut omnino 
specioso praetexíu aliquid ex- 
cusant. De quibus omnibus ad- 
hiberi poterat proverbium illud 
γλυκὺς ἀγκών. Alque iam idem 
agebant viri illi in republica 
admiuistranda versantes, de qui- 
bus hoc Phaedri loco agitur. 


. Etenim cupere eos summopere 


ait Socrates" orationes compo- 
nere et scripía sua relinquere. 
Nihilominus idem verentes vi- 
deri volebant, et eo quidem 
specioso praetextu, nme sophi- 
Sae fuisse posteris viderentur, 
Atque hoc prae $e ferentibus 
Phaedrus omnino et sine suspi- 
cione fidem tribuebat. Itaque 
Socrates γλυκὺς ἀγκών, ait, λέ- 
ληϑέ σε, ὅτι ἀπὸ τοῦ μαάχροῦ 
ἀγκῶνος τοῦ κατὰ lVeiÀov ἐκλή- 
$4, quibus tanquam explica- 
tionis causa slatim sequentia 
addit: x«i πρὸς τῷ ἀγκο — σὺγ- 





i 
3 
! 
ῳ 
x 
2 
1 
d 

| 
d 

» 


esse rei, 


mon cupere simulant, 


PHAEDRUS. 


^ "s put1 Πῶς; 
| "Eoo& πού φησι [αὐτὸ τὸ σύ) joerg) τῇ 
“βουλῇ ἢ τῷ δήμῳ ἢ ἀμφοτέροις" χαὶ ὃς εἶπε, τὸν 


121 


ἑαυτὸν δὴ λέγων μάλα σεμνῶς καὶ ἐγκωμιάζων, ὁ συγ- 
γραφεύς, ἔπειτα λέγει δὴ μετὰ 'τοῦτο, ἐπιδεικνύμενος 
τοῖς ἐπαινέταις τὴν ἑαυτοῦ σοφίαν, ἐνίοτε πάνυ μα- 
χρὸν ποιησάμενος σύγγραμμα. ἢ σοι ἄλλο τι φαίνεται 
τὸ τοιοῦτον ἢ λύγος συγγεγραμμένος ; 


QAI. 


Οὐχ ἔμοιγε. 


αὐτὸ εὐ σύγγραμμα] Omittunt haec Bodl, ΑΠΌΘΝΟΡΤ 


Flor. | g. b Vind. 4. 7. e. Monace, Recte. 
Voculam ποὺ 


αὐτῶν τὸ σύγγραμμα." 


In aliis quibusdam est 
Heindorf. delendam | putabat. 


zl οὐ mutavit olim Ast. qui nuper nostrae accessil sententiae, 


γραμμάτων: fugit te; .Phaedre, 
proverbio γλυκὺς ἀγκὼν longe 
aliud signifivari quam verba 
sonant; speciosum hoc nomen 
cuius longe alid con- 
ditio ai, nempe cubiti illius 
longi et navigantibus laboriosi. 
]a illi revera scripta componere 
et posteris relinqéere cupiunt, 
Specioso 
praetextu, ne posteris sophistae 
videantur. Quod ipitur praedi- 
cant, eius ratio eadem est ac 
proverbii illius γλυκὺς ἀγκών, Ut 
nautae Nili cubitum illum lon- 
gum et ad navigandum perdifüci- 
lem felicem ideoque suavem nun- 
cuparunt, ita viri illi reipublicae 
gubernandae studiosi  specioso 
praetextu. scribendi negotium vi- 
lipendunt, revera grave et hone- 
sium iudicantes ideoque etiam 
amantes et cupientes. Haec 
igitur vir ille. doctissimus. Re- 
petit autem Socrates sententiae 
suae argumentum exinde, quod 
quum viri in republica guber- 


.manda versantes λογογράψοι vi- 


deri nolint, tamen senatus et 
populus et legum rogatores vel 
scriptores scitis ac decretis pu- 
blicis nomina sua praefigere so- 
leant, eoque honore mirifice de- 
a 

. οἵ γε καὶ ἐπειδών τι- 


v& —] Sic Phaedon, p. 96. E. 


πόῤῥω ποι! ἐμὲ εἶναι τοῦ oleo D αι ---, 
ὃς γε οὐκ ἀποδέχομαι ἐμοῦ, Eu- 
thyphr. p. 4. A. πολλοῦ 7t δεῖ 
πέτεσθαι; 0g γε δὴ τυ, χάνει ὧν 
εὖ μάλα πρεοβύτης. Gorg. p. 41|. 
A. πῶς οὐκ ἄδιχος, ᾧ γε προςῆχε 
μὲν τὴς ἀρχῆς οὐδέν x. t. 4. lbid. p. 
214. 4. τὰ μέγιστα ἠδίκι πεν, ὃς 
yt -- ἀπέσφυξεν. Thuc yd. I. 
11. ῥαδίως ὧν pn κρατοῦντες 
tiov, ot γε καὶ οὐκ ἀϑρόοι — 
ἀντεῖχον, 

P. 258. ἐν ἀρχῇ — yéypa- 
zc] , Iunge: τῷ ουγγράμμαιε 
ὃ ἐπαινέτης ἐν ἀρχὴ γέγραπται." 
HBuitmanun. 

Ἔδοξέ πού φησι τῇ f] 
Male vulgo distinguebatur Ἔ- 
δοξέ nov, φηοὶ, τ. B. Nàm 
ποι! enclitica, id quod iam olim 
monui, cun quat cohaeret, ut 
sit opinor, nisi fallor, quo 
siguificatur assensam colloquen- 
tis. exspectari, recte monente 
Buttmanno, quem vide in in- 
dice ad Menon. s, v. Quippe 
enclitieae atque aliae id genus 
voces traiiciuntur, ubi parenthe- 
sis cum universa oraíione quasi 
in unum coaluit ; in. quo claris- 
sime cernitur vigor. ille ingenii 
Graecorum atque alacritas, Dis- 
putavit de hac re Ast. ad Legg. 
p. 216, Commentar. ad Protagor. 
p. 99., qui inter alia. coin; arat 


Legg. lil. p. 681. κείσοε δὲ 4αρ- 


128 


PLATONIS 


CQ. Οὐχοῦν ἐὰν μὲν οὗτος ἐμμένῃ». γεγηϑὼς 

ἀβέῤχαται ix τοῦ ϑεάερου ὁ ποιητής" ἐὰν δὲ. ἐξαλιφῇ 

xe ἄμοιρος γένηται λογογραφίας τε χαὶ τοῦ ἄξιος 
εἶναι συγγράφϑιν; πενϑεῖ αὐτός T& χαὶ OL ἑταῖροι. 


Β. ἐὰν δὲ ἐξαλεφῇ] Sic Bekkerus e Bodl. 4G et. pr. H. 


δανίην γάρ ποῦ φησιν, ἐπεὶ οὔπω 
Ἴλιος ἱρή x. T. À. 108. Vi. p. 
113. A. ὦ παὶ τοίν "y φῶμεν. lbid, 
X. p. 899. D. ὦ ἄριστε δὴ qo- 
pir. Sic etiam Phileb, p. 34. E. 
διψῇ mov λέγομεν ἑκάστοτέ τι. 
Nec non huc pertinet illa voculae 
ἄν collocatio, de qua ad Phae- 
don. p. 87. B. et Criton. p. 52. 
D. diximus, quibus locis tollenda 
item interpunctio est. . Est autem 
verbi qoi subiectum non aliud 
"quam ὁ ἐπαινέτης. sub quo sena- 
tum afque populum intelligi opor- 
fere nemo est quin videat. Ex 
quo liquido apparet verba ταὐτὸ 
τὸ σύγγραμμα recte in cod. Bodl. 
alisque omissa ef a Bekkero 
Astioque deleta esse. Enim- 
vero referri ad populum nulla 
de re per leges licebat, nisi de 
qua senatusconsultum antea. fa- 
cium et populo propositum esset, 
Ubi autem senatusconsultum ἃ 
populo erat comprobatum, .pse- 
phismati, vel, ut hoc loco dici- 
tur, συγγράμματι, praeter illius 
nomen, qui seuatus auctoritateim 
in comitiis oratione commenda- 
verat et dicendo probaverat, id 
quod aut uuius e Proédris con- 
tribulibus aut eius, in cuius sen- 
tentiam senatus auctoritas per- 
seripta esset, officium fuisse vi- 
detur, praeter illius igitur nomen 
psephismati adseribebatur formula 
haec: γνώμῃ βουλῆς χαὶ δήμου 
aut βουλῆς γνώμη 7, ut appareret 
ipssm senatum populumque pse- 
phismatis auctoritatem compro- 
bare. v. Schómarnn. De Comi- 
tiis Atheniens. p. 95 sqq. Et is 
quidem, qui legem suasisset vel 
ex auctoritate senatus rogatio- 
nem ad populum tulisset, dice- 


Jw Καλλίας 


B Yo fitnt 
batur εἰπεῖν, Xeno 

| iy Pay 9. ἥ βουλὴ € lin 

ἑαυτῆς propr ᾿Καλλιξένου εἰπόν- 
τος) τήνδε, x* T. À. Demo- 
sthen, De Coron, p. 265. εἶπε 
Φρεάῤῥιος,, 'πρυτάν ν 
λεγόντων, βουλῆς γνώμῃ: ἐπειδὴ 
Χαρίδημος καὶ Auouuco Hn ἐκ. τὰ 
ἰδίων ἀναλωμάτων ὠπλισὰν 
τοὺς νεανίοκουξ dining ὀχτακοσί- 
015 ,, δεδόχϑαν. τῇ βουλὴ καὶ τῷ 
δήμῳ στεφανῶσαι Χαρίδημον | x. 
t. À. Alias psephismatum for- 
mulas reperies ap. Demosth. 
De Cor. p. 233, 253. 261. 266. 
282. 283. 289. Andocid. de 
myster. p. 39. Thucyd. ἵν. 118. 
al., ex quibus locis cognoscas 
imodó ἔδοξε τῇ βουλὴ, modo 
ἔδοξε τῷ Qno, modo ἔδοξε τῇ 
βουλὴ χαὶ τῷ δήμῳ reperiri. 
Sciti auc(or vero atque scriptor 
dictus est συγγραφεύς. v. Har- 
pocr at, p. 325. al. Cuius quo- 
niam plurimum interesse debebat, 
ut lex perferretur, facile est ad 
suspicaudum eum plerumque i ip- 
sum ex auctoritate senatus popu- - 
lum rogavisse atque legem di- 
cendo commendayisse, Atque haec 
omnia planum facient, quomo 0. 
intelligenda sint verba proxima: 
καὶ ὃς εἴπεν x, t. À,, quae vulgo 
mele distincía ircumferuntur, 


. Hellen. 
ἔγκε τὴν 


plena juterpunetione post gv7- 


γραφεὺς illata et commate ante 
χαὶ ὃς εἶπεν omisso.  Recíam 
viam mqnstravit Im. Bekker,, 
eui Astium non obtemper avisse 
ganequam mirari licef. 15 enim 
in ea permausit opinione , ut ὃς 
cum Heindorfio pro οὗτος 
dictum ace»perif, quod certe usui 
loquendi plane adversatur, quau- 
doquidem iste pronominis usus 





PHAEDRUS. 


οὐ QAL Καὶ μάλα. 


129 


- X8. 4ῆλόν γε, ὅτι οὐχ ὡς ὑπερφρονοῦντες τοῦ 
ἐπιτηδεύματος, ἀλλ᾽ ὡς τεϑαυμαχότες. 


τῶν 
Vulgo. erat ἐξαλεὶς 83. 


/ * 
118. circumscriptus est finibus, ut 
et iu certis tantum formulis ita 


usurpetur, et ubiubi ita ponitur, 


relationis alicuius significationem 
faciàt. Quod nunc secus esse 
vix est cur verbo ostendamus. 
Nimirum ὃς nunc vere est qui 
relativum; ὃ συγγομ εὺς autem 
per appositionem adiectum puta- 
mus, ideoque commatis seclusi- 
mus, Quibus ita positis senten- 
liam verborum haue esse arbi- 
framur; et qui legeur scivit, 
semet ipsum scilicet m et 
»gnifice nominans atque 
praedicans, videlicet. ó 
ovzyQupeuc,deindepostea 
dd dicit, se legis esse au- 
torem, quippe nomine sfio pse- 
phismati praeposito | iis, qui 
illam eommendarunt at- 
que probarunt, hoc est se- 
natui et populo, suam ipsius 
'sapieutiam ostentans. Vi- 
delicet in legis formula eius no- 
. men, qui illam tulerat,. solebat 
inferri post verba ἔδοξε τῷ δήμῳ 
Β.. Τῇ βουλὴ! quam in rem iam 
— Stephan, attulitilla Audocid. 
| p, 39. "Eyoie τῷ δήμῳ, Τίσαιε- 
γὺὸς εἶπε, πολυτεύεο cu 2A ϑηναίους 
x, T..À.. Sed haec satis sunto de 
loco utique valde impedito. Re- 
liquum est, ut de articulo ante 
ἑκυτὸν posito moneamus, quo si- 
— gnificatur istiusmodi | hominem 
insigniter. superbientem | semet 
ipsum veluti moustrare atque 
. estendere, | Exempla articuli iia 
- ante. pronomina personalia positi 
-. collegit ad .h.. 1. Heindorf; 
τ conf. eiusdem annot. ad Sophist, 
p. 239. A. et mca ad Phileb.. p. 
20. B.. Adde Theaetet, p. 166. 
"u A., ubi codd, nonnulli: γέλωτα 


Plat, Opp. Vol, IV. P. I, 


— «DAI. Πάνυ μὲν ovy. 


δῆτα τὸν Pub P» τοῖς λόγοις ἀπέ-: 
δειξε, probante Bastio in Epi- 
meíro ad Epist. Crit. Pluti Hem- 
sterhusiani editioni Lips. prae- 
misso p. XXXIV. Plat. Epist. 
vil. p. 329. D. ibique varr. lectt, 
Bekkeri Anecdot. Graece. T. ll. 
p. 923. 

B. ἐὰν μὲν οὗτος ἐμμέ- 
νὴ] Pronomen οὗτος cum Schol. 
refer ad λόγος, qui ἐμμένειν di- 
citur, quum non exsibilatur vel 
exploditur, sed omnibus proba- 
tur,. Dein comparatio per appo- 
sitionein expressa, quum dici li- 
cuisse, γεχηϑὼς ἀπέρχεται ὡς ἐκ 


τοὺ ϑεάτρηυ ὃ ποιητής. Aristoph. 


Avv.-v. 169. “Ἵν ϑοωπος ὄρνις ἀστά- 
ὅμητος, πετόμενος, A Γτέκμαρτος, 
οὐδὲν οὐδέποτ᾽ ἐν ταὐτῷ μένων» 
i, e. ὡς ὄρνις. Horat. Epist. I. 
2, 42. Qui recte vivendi 
prorogat horam, rusticus 
exspecíat, dum defluat 
amnis, Tibull. I. l. ipsese- 
ram vites rusticus, Perpe- 
ram locum interpretatur Dor- 
vill. ad. Charit, p. 289. iure. ab 
Heindorfio castigatus. Ceterum 
observabis »repentinam subiecti 
mutatiouem ; ; nam ad γεχηϑὼς 
ἀπέρχεται intelligitur. ὁ gvyyQu- 
φεύς: ad ἐξαλεψῇ autem ó λόγος, 
εἰ tum rursus δὰ ἄμοιρος γένη- 
τῶι idem ille συγγραφεύς: quae 
ratio sane paullo durior. Sed 
quantum. Graeci hoe in genere 
sibi ludulserint, docebit annot. 
ad Protagor. p. 320. A. B. Reup.: 
Il. p. 360. A. Gorg. p. 510. B, 
De vw. ἐξαλείψειν | Heindorf, 
comparat Ly cur 'g. in Leocr. p. 
184. ed. Reisk, εὐ τὶς ἕνα νόμον 
εἰς. τὸ Μητρῷον ἐλϑὺὼν ἐξαλείψειεν: 
- ἀρ᾽ οὐκ ἂν ἀπεκτείνατ᾽ αὐτόν; 


9 


130 PLATONIS 

CQ. "Ti δέ; ὅταν ἱκανὸς. γένηται ῥήτὼῤ ἢ βα- 
σιλεὺς; ὥςτε λαβὼν. τὴν υ]υχούργου ἢ «Σόλωνος ἢ 
Δαρείου δύναμιν τ᾿ἀϑάνατος γενέσϑιαι λογογράφος ἐν 
πόλει, ἀρ οὐχ ἰσόϑεον ἡγεῖται αὐτός τε ἀὑτὸν ἔτι 
ζῶν, xci οἱ ἔπειτα γιγνόμενον ταὐτὰ ταῦτα περὶ αὐ- 


τοῦ νομίζουσι, ϑεώμενοι αὐτοῦ τὰ συγγράμμωτοξ. 


ΦΑΙ. Καὶ uc. α. 


λ» 


τ" τ χὰ τινὰ oUr. τῶν; τοιούτων, ὅςτις p ὁπως- 

τιοῦν / δύονο ve “υσίῴ, ὀγειδίξειν αὐτὸ τοῦ το, ὅτι συγγράφει; 
QAI. Qvzovv. εἰχός. γε. ἐξ ὧν σὺ λέγεις". καὶ. γὰρ 

ἂν τῇ ἑαυτοῦ ἐπιϑυμίῴ, ὡς "ἔουκιεν y ὀνειδίζοι.. 


Cap. οἷ oiii 4 


qi AI. 


Tí 240; 


'l'ovro μὲν ἄρα. παντὶ δῆλον, 
ὅτι οὐκ αἰσχρὸν αὐτό γε τὸ γράφειν. MMVps ' 


ZO. ᾿4λλ᾽ ἐχεῖνο οἶμαί γε αἰσχρὸν. ἤδη; τὸ μ μὴ n9 
λῶς λέγειν τε χαὶ ydq), ἀλλ᾽ HER s 44b χακῶς. 


721311 


TU δέ; ὅταν ix] δαί Bekk. ex uno. Tibet 


€. Οἴει τινὰ οὖν v. τὴν. 


οἴει οὖν τινά, "ih sion; g. 


h. ὃ. Vind. 4 Monacc, et ' Bekk. AIIDGNOPT mutatum. In 
Bodl o?» deest. Paullo ante;vulgo serib'ebatur dp" οὖν οὔκ ἐοόϑεον, 


praeter fidem codd; optimorum "atque plurimorum. 
Ov »evr εἴκος 76} Flor.a. c. i, οὐκοῦν. din Boll ^ alii 


ἑαυτοῦ Vett. editt. αὐτοῦ, 


"s0DUozuet γε αἰοχοὺν ἠ δὴ] γε om. Bodl. Flor; E ΠΣ 


ΟΡΎ. probante Bekkero. 


Tis οὖν ὁ "o 60g: — μὴ; 


γράφειν, Mae vulgo ὦ Phaedro 


adscriliebautu: quod recte muunit Heindorlius,' nec riot codi- 


áxavog — ὥςτε — γενέ- 
σθαι] V. Matth. Gr. 8. 531. 
2. ὃ. 533. 1. et aun. ad Protagor. 
p. 338. €. : 

€. Ούκουν εἰκός γε] Cra- 
iyl. p. 408. B. οὔχουν ἀμήχανος 
y εἰμὶ λόγου, Lachet. p.195. A. 
Qvzovr. qot: γε Νικίας. "ΠΝ 4, p. 
192. D. Oikéiv. δίκαιόν γε. Sophist. 
p. 281. B. Ovzovv Ad 7t tixóq. 
lid. p. 235. FE. p. 238. B, ubi 
vulgo. erat οὐχοῦν &r' ὀρϑῶς 7t 
Euthydém. p. 397. Βιούκουν δίκαιον 
yt, ubi vulgo οὐκοῦν, Gorg. p. 516. 
E. οὔκουν oU ve "ἀγα Doi ἡνίοχοι, 
ubi vulgo item οὐχοῦν. Legg. ΝῊ, 
p. 80υῖ..Α. οὔκουν τὸ yt δίκαιον. 
1υ1. p. 810. D. Reipubl. 11]. p. 


398. €. VIH. p. 552. Β. X. P. 
611. B. Theaet. p. 142. D. “οὐ 
μὰ τὸν Δία, οὔκουν oUro γε ἀπὸ 
στόματος. lbid. p. 186; D. So- 
phocl. Phil. 907. οὔκουν ἐν οἷς 
γε δρῶς (αἰοχρὸς φανεῖ). Anti- 
gon, 321. verissime Herman- 
nus Οὕκουν τὸ y ; fpyovi torto 
ποιήσας. Aristoph. Plut. 890. M 
ud 4C , οὔκουν τῷ γὲ σῷ," ocq* 
io9 ὅτι. Nimirum his voeculis: 
Graeci utuntur, quum id, quod 
alter in dubitationem - vocavit, 
negant, sed eum restrietione. — 
Paullo aute αὐτὸ τοῦτο -—-— 
id ips um. 

D. αὐτό γε τὸ 79: 4 i 
e, ipsum per 8e. - 


I 


PHAEDRUS. 151 
ΦΑ͂]. 4ῆλον δή. ᾿ | 
ZXQ. Τίς οὖν ὁ τρύπος τοῦ χαλῶς τε x&l μὴ 
γράφειν; δεόμεϑά τι, ὦ Φαῖδρε, .dvoliev τε περὶ 
τούτων ἐξετάσαι χαὶ ἄλλον, ὕρτις πώποτέ τι γέγραφεν 
d) γράψει, εἴτε πολιτικὸν ,σύγγραμμε. εἴτε ἐδιωτιχόν, 
àv μέτρῳ ὡς ποιητής, ἢ ἄνευ μέτρου ὡς ἰδιώτης ; 
rin «b AI. "EpotQe, εἰ δεόμεϑα; τίνος uiv οὖν fvs- E 
χα x&v τις ὡς εἰπεῖν ζῴη, ἀλλ᾽ ἢ τῶν. τοιούτων ἧἡδο- 
γῶν ἕνεχα; οὐ γάρ που ἀχδίνων γε, ὧν NOOMNyON: 
vci δεῖ, ἢ μηδὲ ἡσϑῆναι, ὃ δὴ ὀλίγου πᾶσαι ci περὲ 
τὸ σῶμα ἡδοναὶ ἔχουσι" διὸ χαὶ δικαίως ἀνδραποδώ- 
tg κέχληνται.. 
o AEQ. ZXyoko μὲν δή, ὡς ἔοικε. καὶ ἅμα μοι δὸ- 
χοῦσιν ὡς ἐν τῷ πνίγεν ὑπὲρ χεφαλῆς ἡμῶν οἱ τέτ- 
τιγὲς ἄδυντες καὶ ἀλλήλοις διαλεγόμενοι χωϑορᾶν. εἰ 359 
pee iip xc "» χαϑάπερ τοὺς πολλοὺς ἐν vani: 9 


cibus. Dein vett. editt δεόμεϑά v0(, quod ex codd, emendatum. 
Post «“υσίαν accessit 1€ ex optimis plurimisque codicibus, 

E. ἕνεκα x«v τις] Sie Bodl. 4/11 GL T. Flor. g. Vett. editt. 
ἕνεκα ἄν τι. 

᾿ ὑπὲρ κεφαλῆς iper] V. nu ra praeter fidem. codicum fere 
J— emnium. 

P. 259. διαλεγόμενοι aov ds [καὶ ἡμᾶς} Bodl ZG T. 
et pr. JT. omittunt zai ἡμᾶς, probanté Bekkero et Astio, Recte. 
- Jgitur nunc delevi. 


ὡς ἰδιώτης] h. e. prosae 
orationis scriptor. Eadem pror- 
sus oppositionis ratio est Sympos, 
p. 118, B. Plutarch. Vitt. Vol. 
M. p. 135, 10. ed. Schaef. re- 
centiss. v. Hemsterhus. ad 
Lucian, Necyom. p. 484. et quem 
jam Heindorf, laudavit Ruhk. 
ad Longin. p. 410. ed. Weisk, 
CES τίνος μὲν οὖν ἕνεκα 
|o-— κέκληνται En iuvenem 
orationum. audiendarum cupidis- 
simum de voluptatibus. graviter 
"philosóphauntem! laest in his 
verbis insignis quaedam festivi- 
tas, 'quam miror Heindor- 
fium et Schleiermacherum 
adeo latuisse, ut Platonem hic 
dormitasse iudicaverint, quippe 





qui inserüerit ea, quae a Phaedri 
ingenio totiusque dialogi tenore 
plane abliorreant. Nimirum de- ^ 


piugitur homo summain volupta- - 


tem in audiendarum orationum * 
studio ponens et prae illo omnes 
alias spernens delicias; Quocirca 
Noecrates. eum urbane risurüus^ 
coutinuo fabulam de cicadis ex- 
ponit, quam etipsam Schleier- 
mach, a totius sermonis. coit- 
silio alienam esse arbitratur, 
Nec vero male statuit A 8t. simul: 
rideri Atheniensium loquacitatem 
et garrulitatem, : laudatis locis 
Thueyd. E 6, Aristoph. Avv. 
39. Schol. ad Aristoph. Nubb. 980. 
ὡς ἐν τῷ πνέγει!]} ,ut solent 
in ealore. cf, Arist. Ran. v, 


69 * 


132 PLATONIS 


Boie μὴ διαλεγομένους, ἀλλὰ νυστάζοντας καὶ χήλου- 
μένους ὑφ᾽ αὑτῶν δι᾿ ἀργίαν τῆς διανοίας, δικαίως 
ἂν Σαταγελῷεν, ἡγούμενοι ἀνδράποδα ἄττα σφίσιν 
ἐλϑόντα εἰς τὸ καταγώγιον ὥςπερ προβάτια μεσημι- 
βριάζοντα περὶ τὴν χρήνην εὕδειν. ἐὰν δὲ ὁρῶσι δια- 
λεγομένους καὶ παραπλέοντας σφᾶς ὥςπερ «Σειρῆνας 
ἀκηλήτους, “δ γέρας παρὰ ϑεῶν ἔχουσιν ἀνθρώποις 
διδόναι τάχ᾽ ἂν δοῖεν ἀγασϑέντες. 

Cap. XLL ΦΑ͂Ι. "Exovot δὲ δὴ τί τοῦτο; ἀνή- 
χοὸς γάρ, ὡς ἔοικε, τυγχάνω v. | 

X9... 0v μὲν δὴ πρέπει. γε φιλόμουσον. ἄνδρα 
τῶν τοιδύτων ἀνήχοον εἶναι. λέγεται δ᾽, ὥς ποτ᾽ ἦσαν, 
οὗτοι ἄνϑρωποι τῶν πρὶν Μούσας vilius γενομέ- 
voy δὲ Μουσῶν zal φανείσης ὠδῆς, οὕτως ἄρα τινὲς 
τῶν τότε ἐξεπλάγησαν ὑφ᾽ ἡδονῆς, ὥςτε ῴδοντες ἠμέ- 
λησαν σίτων τε καὶ ποτῶν, καὶ ἔλαϑον τελευτήσαν- 
τες αὑτούς. ἐξ ὧν τὸ τεττίγων γένος μετ᾽ ἐχεῖνο 
φύεται, γέρας τοῦτο παρὰ Μουσῶν λαβόν,. μηδὲν 


B. παρὰ ϑεῶν ἔχουσιν] V. ἔχουσι παρὰ ϑεῶν, quod διείο- 
ritate librorum mutatum, 

λέγεται δ᾽, ὥς ποτ᾽ ἦσαν] Heindorf, δὴ malebat. Aliquot 
libri δ᾽ om. 

C. Τερψιχόρᾳ] V. Τερψιχόρῃ , quod vix unus alterve libro- 
rum tuetur, 


^ 


1095.4 Heindorf. De cicada-. fium. Heíndor f. 


rum cantu v. Fischer. ad Ana- 
creont. XLIII, 1. Beckius ad 
Aristoph. Avv, 39. intpp. ad Theo- 
crit. 1V., 16. : 

P. 259. ἀνδράποδα ἄττα] 
Lepide alludit ad Phaedri ἀνδρα- 
ποδώδεις ἡδονάς. 

παραπλέοντας σφᾶς —] 
Respexitad fabulam H o m. Odyss. 
XI, 39 sqq. conf, de hac com- 
paratione Bergler. ad Alciphr. 
p. 119. 

B. λέγεταν 0, ὥς mov 
LU ἡ σαν] τ Kabellam hanc elegantis- 
simam, ἃ Platone haud dubie 
fictam, sumsit. hinc Himer, 
Eclog. X. p. 178. Vid. ibi et ad 
Eclog. XII. p. 199, Wernsdor- 


C. μηδὲν τροφῆς δεῖσθαι 
γενόμενον] Nam.rore crede- 
bantur vesci, de qua re laudant 


Fischer. ad Anacreont. XLIII, 


p.167. et 169. et Voss. ad Vir- 
gil. Eclog. V, 11. 

T«oyozóge “μὲν οὗ] For- 
mam hanc vere ÁAfticam esse te- 
s(íatur Choeroboscus in Bekkeri 


Anecdot. T. lli. p. 1173. v. 
Buttmann, Gr. Ampl, qi H. 
p. 395. 


D. τὴν ἐκείνων μουσι- 
x1»] Nam φιλοσοφία est μεγίστη 
μουσική. ut est in Phaedon. in. 
Quod autem. philosophiam  Cal- 
liopae et Uraniae atíribuit, eius. 
rei rationem reddit verbis se- 


I uta , 


PHAEDRUS. 133 
" τροιρῆς δεῖσθαι γενόμενον, ἀλλ᾽ ἄσιτόν τε καὶ ἄπο: 
- TOY εὐθὺς ἄδειν, ἕως ἂν τελευτήσῃ, καὶ μετὰ ταῦτα 
ἐλϑὸν παρὰ Movoag ἀπαγγέλλειν, τίς τίνα αὐτῶν 
τιμᾷ τῶν ἐνθάδε. Τερψιχόρῳ μὲν οὖν τοὺς ἐν τοῖς 
χοροῖς τετιμηχότας αὐτὴν ἀπαγγέλλοντες ποιοῦσι προς- 
φιλεστέρους, τῇ δὲ ᾿Ερατοῖ τοὺς ἐν τοῖς ἐρωτιχοῖς, 
χαὶ ταῖς iate οὕτω, χατὰ TO εἶδος ἑχάστης τιμῆς. 
τῇ δὲ πρεσβυτάτῃ Καλλιόπῃ xci τῇ μετ᾽ αὐτὴν Ov- 
ρανίῳ τοὺς ἐν φιλοσοιρίῳ διάγοντάς τε καὶ τιμῶντας 
τὴν ἐχείνων μουσικὴν ἀγγέλλουσιν, αἱ δὴ μάλιστα τῶν 
Μουσῶν περί τὲ οὐρανὸν χαὶ λόγους οὖσαι ϑείους τε 
᾿ xci ἀνϑιρωπίνους ido καλλίστην φωνήν. πολλῶν δὴ 
οὖν ἕνεχεν λεχτέον vi xc οὐ χαϑευδητέον ἐν τῇ με- 
— σημβοίᾳ. ἷ 

- (ΑΙ. — dexréov γὰρ οὖν. 
Cop. ΧΙ. ΣῺ, Οὐκοῦν, ὅπερ νῦν προὐϑέ- 
σχέψασϑαι τὸν λόγον ὅπῃ καλῶς ἔχει λέγειν 
T τε, xab γράφειν καὶ ὕπῃ μή, σχεπτέον. : 


D. ἑκάστης τιμῆ ἐν. τιμῆς ἑκάστης, invitis codicibus. 
χαὶ τῇ μετ᾽ αὐτήν] V. καὶ τῇ μετὰ ταύτην, libris plerisque 
omnibus adversautibus. 
. πολλῶν δὴ οὖν ἕνεκεν. À.] Sic Bol. Flor. a. € g. h. 9. 
Vindobb. 1. 3. 6. alii. Vulgo erat πολλῶν οὖν δὴ ἕνεκεν, Bekker. e 
codd, 44 I1 G, scripsit πολλῶν δὴ οὕνεκεν. 


quentibus: ed περί v& οὐρανὸν 
xel λόγους οὖσαι x. T. A. , in qui- 
bus οὐρανὸν ad Uraniam, λόγους 
ad Calliopen referri manifestum 
est; Et Uraniam quidem Pytha- 
goreorum exemplo philosophiae 
videtur praefecisse: nisi forte 
superioris narrationis habuit ra- 
tionem, in qua ideae fingeban- 
tur in coelo esse eollocatae. Ad 
deo. καλλ fovnr φωνὴν conf. , begg. 
p. 890. D. ἀλλὰ πᾶσαν, τὸ λεγό- 
queror, φωνὴν ἱέντα — γίγνεσϑιαυ. 
uthyd. p. 292. E. Reip. V. p. 
45. A. al. 

εὐ Μεκτέον γὰρ ovv») Post- 
quam Socrates urbana eum festi- 
vitate ostendit meridianum tem- 
pus confabulatione potius quam 


quiete esse fransigendum, Phae- 
drus, ad cuius sententiam et 
mientem hoc ipsum prorsus ac- 
commodatum est, misso de fa- 
bula illa sermone, continuo af- 
firmat utique sermones esse mi- 
scendos. Qua responsione denuo 
declarat, quanta ille sermonum 
audiendorum incensus sit cupi- 
ditate. Frustra in his haesitavit 
Schleiermach. p. 388, cuius 
sententiam etiam A st. impugna- 
vit. 

E. καὶ ὅπῃ μή, σκεπτέον] 
Exspectabas ποιητέον : sed verbum 


᾿σχέψασϑαι animo tenens σκεπτέον 


dixit. Haque non probo quod 
Heindorf. et Ast. post oxé- : 
Ψψασϑαν eommate distinxerunt, 


260 


* .ftareh. Vitt. Vol. V. p. 512 


184 : 


r 


PLATONIS 


o AI. “ἤλον. s ' cse 

ZO... "4o" οὖν οὐχ ὑπάρχειν δεῖ τοῖς &U γε ἊΝ 
χαλῶς ῥηϑθησομένοις τὴν τοῦ λέγοντος διάνοιαν εἰδυῖαν 
τἀληϑὲς ὧν ἂν ἐρεῖν πέρι μέλλῃ ν ; 

QAI. .. Qizoi: περὶ τούτου ἀχήχοα, ὦ φίλε Σώ- 
χρατεὲς.»,. QUX εἶναι ἀνάγχην. TQ μέλλοντι. ῥήτορι. ἔσε-- 
GO. τὰ τῷ ὄντι δίχαια pevideyav , ἀλλὰ τὰ δό- 


ἕαντα ἂν πλήϑει, οἵπερ διχάσουσιν, 
ὅσα -δόξει" 


d; α«ϑὰ ἢ zeit, ἀλλ᾽ 


οὐδὲ τὰ ὄντως 
ἐκ γὰρ τούτων. εἶναι 


τὸ πείϑιειν».,. ἀλλ᾽ οὐχ ἐκ τῆς ἀληϑείας. icis 


a8. 


QV τοι ἀπόβλητον ἔπος εἶναι δεῖ, ὦ. dai 


δρε, ὃ &v εἴπωσι σοφοί, ἀλλὰ σκοπεῖν, μή τι λέγωσι. 


χαὶ δὴ καὶ τὸ νῦν λεχϑὲν οὐχ ἀφρδτέογ. 


qi AIL, 
zn), 


Ὀρϑῶς λέγεις. 


3x1 5 


I 


ὯΩδε δὴ σχοπῶμεν αὐτό.. 


Y! 
^1 


E. τοῖς εὖ γε καὶ x] V. τε, quud e Bodl. alisque multis 


mutatum. 


Οὑτωσὶὲ περὶ τουτοὺ &z] V. τούτων» quod habent | vix duo 


terve, libri. 
P. 260. B. 
codd, fere omuibus. 


P. 260. οὐκ εἶναι — ἀλλ᾽ 
ὅσα δόξει] Copiose hane so- 
phistarum sententiam tractavit 
Plato Gorg. p. 454. B sqq. ^ Ve- 
ilerum de hae re opiniones ex- 
posuit Vossius Institutt. Oratt, 
L. Lc, 1... Ceterum baec: ἀλλὰ 
τὰ δόξαντα —. doi £i, dta expli- 
ces: ἀλλὰ ταῦτας ἃ δόξειεν ἂν 
πιλήϑει. δίκαια," οὕπερ. δικάσουοιν. 
Ficinus: sed quae iudi- 
cantium multitudini vi- 
deantur. 

Οὐ vov ἀπόβλητον, ἔπος] 
Formula Homerica, ut Hein- 
dorf. et'Ast. monuerunt; eom- 
parantes. illi Hiad. lli, 65. et Hf, 
361. Mox Schaefer. ad Grbg. 
Corinth; . p, 824, μή τὸ λέγουον 
malebat, quod genus loquendi 
ad Menon. p. 78. B. illustravi- 
amus. Posíea tamen ipsead Plu- 
«Suam 
retractavit senteutiam,.- Sententia 


πολεμίους ἀμύνειν] ν. τοὺς ES ἀμ. invitis 


᾿ 


verborum est haee: videndum, 
ne dicant aliquid, quod 
dignum sit, cuius habea- 
mus ràtfoieü, ^ 
B. x«i ἐπὶ στρατείας] Li- 
bri omnes. praeter unum. solum 
T. στρατιᾶς, quod primus cor- 
rexit. Heindort..de Spaldingi 
feutentia, mutavit etiam Bek- 
ker.. Enimvero στρατιὰ fere 
exercitum; στρατεία expe- 
ditionem denotat.v. Dorvill. 
ad Charit, p. 540. Promiscuum 
lamen voc. στρατιὰ usum. agno- 
seit Photius p. 468. ed. Lips. 
ὩΣ τρατιὰνς συστέλλοντες τὴν 
δευτέραν ἀυλλωβ αι, οὐ quovor τὸ 
orQ«revue λέγουσιν, ἀλλὰ καὶ 
αὐτὴν τὴν argreunm* οὕτως ZÁgi- 
στοφάνης. Nee temere, Aristo- 
p han. Lysistr, .99. τοὺς πατέρας 
οὐ ποϑεῖτε τοὺς τῶν παιδίων; ἐπὲ 
στρατιᾶς ἀπόντας: εὖ γὰρ. οὐ 
ὅτε, ubi metro vides. ocg«zucs 


PHAEDRUS. 135 
/ 


ΦΑ͂Ι. Πῶς: yos 

oO. H4 σε πείϑοιμι ἐγὼ πολεμίους. dias χτη- B 
sini ἵππον, ἄμεω δὲ ἵππον ἀγνοοῖμεν y τοσόνδε 
μέντοι τυγχάνοιμι εἰδὼς περὶ σοῦ, ὅτι Φαῖδρος ἕππον 
ἡγεῖται τὸ τῶν ἡμέρων ζώων. dde ἔχον ὦτα --’ 
Ἐπ .2.1... Γελοῖόν. γ᾽ ἄν, ὦ “Σώχρατες; εἴη... X 
4099... Οὔπω. γε". ἀλλ᾽: ὅτε. “δὴ σπουδῇ. ó8' πεί- 
ϑοιμι, συντιϑεὶς λόγον ἔπαινον κατὰ τοῦ ὄνου, ἵππον 
ἐπονομάζων καὶ λέγων, ὡς παντὸς ἄξιον τὸ ϑρέμμα 
οἴκοι. τε χέχτῇσϑαι xci ἐπὶ στρατείας, ἀποπολεμεῖν τε 
χρήσιμον χαὶ προςενεγχεῖν δυνατὸν σχεύη x«i ἄλλα C 





πολλὰ on an loy — 


ST AIT. . 9 Lo ρὸν y ἂν ἤδη Ej. . ,! 


καὶ, ay. εἶναι iov; 


"nhná 


ed ac δ΄, 


"125. o οὖν οὐ χρεῖττον γελοῖον ἢ δεινόν τε 


Qizo (7 Bodl. ef alii nonnulli οὐ ποτε. male. 


^*«b ἐπ 


στρατείας V. στρατιᾶς, Mlud solus T. exhibuit, 
ΟΣ Σ κ πὴ ἘΣ $ 0r εἶναι φίλον! V. εἶναι ἢ φίλον. 


Cornàr. 


corrigebat eff τὸν q/Aor, Verum vidit Heindorf. Deest ἢ in Vind, 


4. 6. 7. ἃ. Mon. 
Bekker. d rr uncis inclusit. ' 
necessario requiri, Abid, 592. μο- 
φοχοιτοῦμεν. διὰ, τὰς στρατιάς, 
quod. non minus est certum, lbid. 
1141. στοπτιὰν πρφοςιιτῶν, Thes- 
moph., 828. 66. 1109. Acharn. 251. 
1143. al. Quae. quum .ita siuf, 
miraudum profecto non est, quod 
etiam apud prosae orationis scri- 
ptores, Thucydidem, Xenophon- 
iem, Polybium, alios, perpetua 
est codicum in his vocabulis flu- 


| €(uatio: necquisquam paullo pru- 


dentior negaverit. σερκινὰν pro 
στράτείς Atticis iu usu fuisse. 


— Apud Platonem: tamen haud, scio 
» an nullus exstet praeter 


hunc 
unum locus, in quo nom. unus 


 mlterve meliorum, librorum. cum 
vulgaribus grammaticorum prae- 
- «eptiseonveniat, Videmoo Reip. 


ME. p. 404. A. et B. Charm. p. 
156. .€C. al et quaes. laudavit 


Ruhnken,;: ad Ti, p. 240.'Quo- 


L 


F. NO. Iu cod. P. desunt verba εἶναι, ἢ φίλον. 


circa nos quoque quamvis ommni- 
bus codicibus invitis eni. στρα - 
τείας reposuimus, | Ceterum- ita 
nobis. persuasimus; licet στρατιὰ 
uíroque significatu ponatur ,. uf 
ium expeditionem. tum ex- 
ercitum. significet; tamen- vi- 
cissim. στρατείαν nusquam. ibi 
adhiberi, ubi. exercitus .intelli- 
gendus.est, Quod ipsum videtur 
effecisse, ut aroeiiz maxime: de 
exercitu frequenufaretur,s 505.56 

οἰ ποπολεμεῖν τεχρήσεμογ] 
h.e πολεμεῖν m αὐτοῦ» uf 
recte interpretatur. Heindorf., 
compares Protagor. p. 350... A. 
ἀπὸ τῶν ἵππων πολεμεῖν. ΐ 
εν Ὁ. Mg οὐνοὐ κρεϊέτον το 
Ficinus;:Nonne praestat ri- 
Siculum amicum (i. e. fan- 
quem.-amicum)- esse, quam 
gravem. (callidum) et inimi- 
eum (amnalitiosum )?- 


136 PLATONIS- 


QAI. Φαίνεται. « 
ZO. Ὅταν ovv ὁ ῥητορικὸς ἀγνοῶν ἐγαϑὸν χαὶ 
κακόν, λαβὼν πόλιν ὠὡραύτως ἔχουσαν πείϑῃ,, μὴ περὲ 
ὄνου σχιᾶς ὡς ἵππου τὸν ἔπαινον ποιούμενος, ἀλλὰ 
περὶ χαχοῦ ὡς ἀγαϑοῦ, δόξας δὲ πλήϑους μεμελετη- 
χῶς πείσῃ χαχὰ πράττειν ἀντ᾽ ἀγαϑῶν, ποῖόν. Tiv 
οἴει μετὰ ταῦτα τὴν ῥητορικὴν χαρπὸν ὃν neo: 
O'epíCeu 5 yu 
QAI, || Ov πάνυ ys ἐπιεικῆ. won 
Cap. XLIII. ZO. "4o' οὖν, ὦ ἰγαϑέ, ἀγροι- 


D. καρπὸν ὃν "Piaget ὧν Vind. l. 3. 6, Flor. a. c. ἣν 
IZXOBH., quod desiderabat Stephan. " probante Heindürfio, Bek- 
kero, Buttmanno, Mox ye post οὐ πάνυ nuper ex npo libris 
revocalum est. 

εἴ εἰς ἐμὴ Svp ovr] Vulgo erat: εἴ τις ἐμῇ tiwBorig, cui 
Rtephan., probante Heindorfio , χρῆται addendum censebat, Bodl. 
4 G. et pr. 11. εἴ τι. Recte Vind, 3. εἴ τὰς ἐκὴ ξυμβουλή. Deinde 
vett. editt. λαμβάνειν. — Indicativum debemus bien 4. 1. ὡς Flor. h.; 


Mao περὲ ὄνου σκε c] 'Allu- sententiam poor iss sie. infer- 
dens ad proverbium rov oxi£, | preiantes: sed, si quid meum 
quod significat rem nihili, pro valet consilium, quicun- 
ὄνου dixit ὄνου σχιᾶς. Maleigi- que mihi operam . daft, is 
tur Heindorf. voc. οχιᾶς ex- postquam veri cognitio- 
terminavit, iure ab Astio repre- nem sibi comparavit, tum 
hensus, Ceterum lege Schol. ad demum meamplectitur at- 
h. 1.. que cognoscit. Iu qua sen- 

D. καρπὸν ὃν ἔσπειρε 9.1] tentia equidem non video, quid 
Corrigunt or, quod est in paucis — istud λαμβάνει habeat dubitatio- 
quibusdam codicibus, "Ego ὃν nis. Voc. οὕεως post participia 
tenui, quod etiam Astio pla- — inferri solitum, ut Phaedon. p. 
cuit. Qui quidem vir doctissimus — 61. €. Protagor. p. 310. D. p. 
prorsus ad meam mentem ,,K«p- 814. €. Gorg. p. 457, D. p. 507, 
πὺν ὃν ἔσπειρε θερίζειν, inquif, 1), E. Cratyl. p. 425. A. B. Reip. 
Plato siue dubio posuit propter ^ IV. p. 435. A. V. p. 464. A. IX; 
proverbium, quod Hermias POP 516. E. et centenis aliis locis. 
182. affert: ὅ κακὰ σπείρων χακχὰ — Ceterum post ἀλλὰ e praecedenti 
ϑερίζει. conf, Sehol. p. 317. Bekk, οὐδένες liquet intelligi oportere 
et Erasmi Adagg. lll. 7. 60.. £x«orog, quam loquendi formam 
p« 649. ed. Col, Verba, prae- habes Theaet. p. 157. B. De Rey. 
Ínisso ποῖόν qiy«, in quo sen- 1] p. 366, D. HI. p. 382. K. 
lentiae vis inest, ita coacta sunt, IV. p. 438. A. VIII. p. 561, HB, 
ut solvi possint: καρπὸν ὃν ἔσπει- Sympos. p 192. E, uli v. ann. 
Qr, ποῖόν τινὰ οἴει eive ὃν μετὰ vode δ᾽ οὖν μέγα λέγω 
ταῦτα ἡ ῥητορικὴ θερίζει“ h. e. magni momenti esse dico. 

ἀλλ᾽ εἴ τες ἐμὴ ξυμβουλή, lta μέγα frequenter dieitur ἃ 
π-τησάμενος — λαμβάνει] ' Graecis. v. Lex. Xenoph. s. 
Quod olim e codicibus reduxi- — v. p. 95. Heiusterhus. ad Lu- 
mus, id etiam. nunc tenemus, cian. Nigrin. in. T. |. p. 39. 


» 


D - 


να ξεε Mpben inda ΝΣ 


NT ay ate 


^ 
zT 
ὶ 


T 


ἡ 


E 
S 


b 
ν᾽ 


τ. 
H 
ᾧ 
ΤΣ 
5 
ἢ 


Li 
Ld 
I 


1" 
P 
jn 


Ki 
* 


» 


Υ͂ 


im. 


: 
E 


PHAEDRUS, 131 


χότερον τοῦ. ϑέοντος λελοιδορήχαμεν, τὴν τῶν λόγων 
τέχνην; ἡ δ᾽ ἴσως ἂν εἴποι" | TÉ ποτ᾿, ὦ ϑαυμάσιοι, 
λησεῖτε; ἐγὼ γὰρ οὐδέν᾽ ἀγνοοῦντα τἀληϑὲς ἀναγ- 
χαάζω μανϑάνειν λέγειν, «AX, εἴ vig ἐμὴ ξυμβουλή, 


κτησάμενος ἐκεῖνο, οὕτως ἐμὲ λαμβάνει. τόδε δ᾽ οὖν. 


μέγα λέγω, ὡς ἄνευ ἐμοῦ τῷ τὰ ὄντα εἰδότι οὐδέν 
τι μᾶλλον ἔσται. πείϑειν τέχνῃ. ; 
QAI. Οὐχοῦν δίκαια ἐρεῖ λέγουσα ταῦτα; 
ZO. dui, ξὰν “οἵ γε ἐπιόντες αὐτῇ λόγοι μαρ- 
ἊΜ εἶναι τέχνῃ. ὥφπερ γὰρ. ἀχούειν δοχῶ τινῶν 


) 


habent item D N ΟΡ. 


τόδε δ᾽ οὖν μέγα λέγ] V. τὸ δ᾽ οὖν, invitis codd, pleris- 
e gini. Dativum τέχνῃ praebuit Bodl, B. C. Vett. editt. τέχνη» 


UOED 


ὑχοὺῦν δίχαια--Ὄ- ταῦτα!) Vulgo haec Socrati, et vi- 


eiiim quae sequuntur (uf. v. À. Pháedro adscribunt usque ad 
6 “λέγουσιν; Mutavi jraeeuüte Bekkero, itemque libris scriptis 


suffragantibus. 


lta nihil est, cur verba: 


100 δὲ λέγειν — pr 


cum MM aliisque pro subditiciis habeamus. 


Deinde otabté οὐδέν τι μᾶλλον 
Attice pro οὐδαμῶς dietum, de 
quo loquendi geuere dixerunt 
interpp. àd Gregor. Corinth. p. 
60. Theaetet, p. 169. B. ἀλλ᾽ 
ἐγὼ ob0év τὶ "μᾶλλον αφίστεμιαι. 
E. Φημί, ἐὰν οἵ zt ἐπι- 
ὄντες RM Phaedro sciscitanti, 
annon ars oratoria ista oninia 
recte pro se im medium sit alla- 
tura, Socrates ita respondet, ut 
se. facile dicat haec largiri si 
quidem aliae quaedam rationes, 
quae iam lustrandae veniant, ei 
artis nomén tribui concedaní: 
esse enim, quibus rhetorice non 
&rs, sed &rrzvog τριβὴ videatur, 
ut in quodam ingenii et exerci- 
fationis genere ponenda sit, In 
hac igitur sententiarum et sim- 
plieitate et perspicuitate equi- 
- dem non assequor, quid Butt- 
maun, im lectione nuper ex codd. 
mss, restituta desideraverit, "ut 
maluerit amplecti eam quan 'ind- 
"sit Heindorf. verborum distribu- 
tionem. Vocatur autem rhetorice 
alibi etiam ἄλογος τριβή, ut in- 
fra p. 210. B. Phileb.. p. 55. F. 
Gorg. y. $01. A. vel ἐμπειρία καὺ 


τριβή, ut eoi p. 463. B. Phi- 
leb. p. 95. E. usum nulla ra- 
tione collectum dixit Apu- 
lei, Doctr. Plat. IH. p. 16. ed. 
Elm. De usu voc, ὥςπερ v. Hein- 
dorf. ad Phaedon. p. 143. ad 
Cratyl. 8.7/3. Hactenus igitur 
omnia sunt in vado. Sed quae 
deinceps adiunguntur, ea paul- 
lulum sunt impeditiora. ^ Nàm 
Heindorfio quidem , itemque 
Schleiermachero et Astio totum 
hoc, quod sequitur, enuntiatuuiz 
τοῦ δὲ λέγειν --- ὕστερον γένηται, 
visum est subditicium, Quod fa- 
teor mihi ^ multo secus videri. 
Mitto virorum acufissimorum ar- 
gumenfta, ne longior. annotatio 
evadat. Nam sponte ea conci- 
dant necesse est, ubi demonstra- 
tum fuerit verba: illa propfer 
totius argumentationis tenorem 
nullo modo abesse posse, Est 
autem, nisi fallor, sententiarum 
haec ratio et cohaerentia. Con- 
cedo, inquit Socrates, rhetoricen 
jstà omnia recte pro sua caüsa 
afferre, siquidem ei artis nomen 
tribuendum est. 
qui id ipsum ei eripiant eamque 


lam: vero sunt, 


261 


138 PLATONIS 

προςιόντων xc διαμαρτυρομένων᾽ λόγων, ὅτι ψεύδε- 
ται χαὶ οὐκ ἔστι τέχνη, ἀλλ᾽ ἄτεχνος τριβή. τοῦ δὲ 
λέγειν, φησὶν ὁ “ἄκων, ἔτυμος τέχνη ἄνευ τοῦ ἀλη- 


ϑείας ἧφϑαι οὔτ᾽ ἔστιν οὔτε μήποϑ'᾽ ὕστερον γέ- 


γηται. 


(b AI. 


* - L τὴ ᾿ 
Τούτων δεῖ τῶν λόγων, ὦ “Σώχρατες. 


ἀλλὰ δεῦρο αὐτοὺς παράγων ἐξέταξε, T χαὶ γος Aé- 


γουσιν. 


c0, δόμεν δή, ϑρέμματα γενναῖα, Ξαλλἠεαιδά 
τε Φαῖδρον selon, ὡς, ἐὰν μὴ ἱκανῶς φιλοσοφήσῃ, 
οὐδὲ ἱκανός ποτὲ λέγειν ἔσται περὶ οὐδεμύξι nii ii 


γέσϑω δὴ ὁ Φαῖδρος. 


ὕστερον γένηται] V. 


P.. 261. 
al. Vulgo Τούτων δὴ v. X. 


νι 


ὑστέρως, praeter fidem plurimorum 
optimorumque codicum, Vind. 3. 6. Xv. gentietkeen 
Τούτων δεῖ τῶν λόγω »] Sic 


X4C€v,. Par, ac. 


, quod mutavit etiam BaLbnnden Heindorf, 


coni. πούτων δὴ τίνων λόγων; Sc. δοχεῖς ἀκούειν. 


ὡς, ἐὰν μὴ ἱκανῶς q.] Sic Bodl. 


Vulg. fog ἂν μὴ ix.oq. 
os Ἐρωτᾶτε)] Hoc verbum: Phaedro ribui ὑἐπονηδα Bekkero. 


nihil esse síatuant nisi usum 
quendam. omnis artis. expertem, 
Quod si ita habet, ; perspicuum 
est non recte rhetoricen sibi vin- 
dicare. veri scientiam. et cogni- 
lionem, Nam vera et germana 
dicendi arg, vel Spartanis indi- 
cibus, sine veritatis scientia non 
potest consistere, Quodsi ipitur 
ne artis quidem nomen meretur; 


.nec verifatis cognitio et scientia 
ei propria erit. Haec igitur quuni 


sit. sententiarum | consequutio, 
equidem illo additamento. aegre 
caruerim , quo veluti in anteces- 


sum signifieatur, quod Socrates 


deinceps. accuratius est. demon- 


Straturus, rhetoricen cum philo- 


sophia. coniunctam esse oportere, 
siquidem. aríis nomen obtinere 


velit, neque illam artem appel- 


lari licere, quae a sapientiae di- 
sciplina abhorreat. -Lepidum- est 
autem, quod Laconum utitur te- 


,Stimonio: qua re nihil aliud vi- 


detur indicare, nisi hoc, vel sen- 


suni, communem atque naturalem 


cum optimis omnibus, 


ad dicendi. artem estin 50- 
lere veri scientiam οὐ cognuitio- 
nem. Atque haec si probabiliter 
disputavimus, iam fandem mirari 
desinent viri docti, cur Socratesg 
utatur hac LacQnis. auctoritate, 
Videtur autem: Laconum fuisse 
proverbium , τοῦ λέγειν ἔτυμον 
τέχνην. ἄνευ τοῦ ἀληϑείας ἦφϑαι 
οὐκ εἴν. Nam narratiunculam 
ilam Plutarchi p. 233. B, ex 
hoc ipso. loco confictam putamus, 
Quippe ille. haec habet: Μεγα- 
λυνομένου τινὸς ἐπὶ τῇ ῥητορινὴ 
τέχνη εἶπέ τις Ado , ἀλλὰ νὴ 
τὼ Σιώ; “τέχνη ἄνευ τοῦ ἀληϑείας 


-ἦφϑαι οὔτε ἔστι. οὔτε μήποτε γέ- 


γήται, Quae. vides excepta iu- 
risiurandi formula totidem verbis 
apud. Platonem | exstare, Nec 
certe Laconicum est istud: ovz' 
ἔστιν οὔτε μήποϑ᾽ ὕστερον γένη- 
ται. | Ceterum. de. postremis lüs Ὁ 
verbis v. annot. ad Remp. Va p. 
492, D. 

P. 261. Touctov. Sev, cor 
λόγων} Exclamat Phaedrus rei 





Id 


PHAEDRUS. 139 
᾿Βρωτᾶτε. i 
M. ze. "4p! οὖν οὐ τὸ μὲν ὅλον. ἡ ῥητορικὴ ἂν 
εἴη τέχνη. ψυχαγωγία τις διὰ λόγων, οὐ, μόνον ἐν δὲ- 
“καστηρίοις χαὶ ὅσοι ἄλλοι δημόσιοι σύλλογοι, ἀλλὰ 
καὶ ἐν Ἰδίοις, ἡ αὐτὴ σμιχρῶν TS χαὶ μεγάλων πέρι; 
καὶ οὐδὲν. ἐντιμότερον TO js ὀρϑὸν περὶ σπουδαῖα ἢ 
περὶ φαῦλα γιγνόμενον ; ἢ πῶς σὺ ταῦτ᾽ ἀκήκοας; 
QAI. Οὐ μὰ τὸν. 4, οὐ παντάπασιν οὕτως, 
ἀλλὰ μάλιστα μέν πως περὶ τὰς δίχας λέγεταί τὸ καὶ 
γράφεται τέχνῃ». λέγεται δὲ καὶ περὶ δημῆγορἐδῶε ini 


o χαλλίπκιδά τε 


rum. patrem. 


a δὲ οὐχ ἀκήκοα. 


ARAS 


audiendae. cupidissimus; His 
yero opus est sermoni- 
bus:.ut verissime Bekker. δεῖ 
pro vulg, δὴ ex codicibus resti- 
tuerit, Fallitur Astius, geni- 


—.— tivum dictitans "esse abso'utum, 


atque locum hoc modo interpre- 
lans; was diese Reden be- 
trifft, bringe sivc doch her 
um zu seli;eu etc. 

daidgor 
z.] ἢ. e pulcrorum huius- 
modi- ϑυεκάτων s, blibero- 
Ma hoc χαλλέ- 
παιδί accipiendum esse docebit 
locus Plutarchi Quaest. Platt, 
p. 1000. F. — 255. ed. Hutten. 


Heindorf. 


s ἀλλὰ καὶ ἐν ἐδίσυαν ἡ αὖ- 


j 1j σμικρῶν τὲ xal μ. π.} Sic 


nunc primum distinximus postu- 
lante sententia. Vulgo erat; ἀλλὰ 
xa. ἐν ἰδίοις ἡ αὐτή. σμικρῶν τε 


3** [6 πὸ Dicit autem hoc: non- 


ne inuniversum rhetorica 
est. ars animos flectendi 
quocumque velis, non so- 


XQ. ARN ἡ τὰς INéorogog καὶ Ὀδυσσέως rigvug 


lta dilucide ind, 1. 3. 6. Flor. a. al. 

Ao οὖν οὐ τὸ μ. ὅλ. ] Quod vulgo: aberat οὖν e cod, Bodl. 
aliisque plurimis nuper restitutum. 

(0B. ἢ περὶ φαῦλα] Praepositionem περὸ vulgo hie: praeter- 
Jnissam codd, fere omnes redhibuerunt. 

πὰς W.] V. ἢ, quod iam Heindorf. correxit, suffra- 
gante Vind. l. 6. Dein vulgo-sz0iclorrt, quod.e Bodl Flor. g. h. 
Vind. 1. 3. 4. 7. «. 411. Ὁ. aliis nunc inutavimus. 


lum.iu iudiciis aliisque 
conventibus publicis, ve- 
rum etiam in privatis, ea- 
demque parvas non minus 
quam magnàs res tracíat, 
el vera eius rectaque ra- 
tio nihilo est praestabi- 
lior in gravibus occupata 
rebus quam in vilibus? — 
τὸ γε O0oÓ0r, sec. «οἰτῆς. — 
Dictionem. γίγνεσθαι s. εἶναι περί 
αὐ de artibus et studiis in aliquo 
rerüm genere. versautibus' fre- 


"quentatam- nofávimus: ad Reip. 


ΧΟ. 002, €. conf, Dorvill, 
ad Charit. p. 142. et Boissonad. 
ad Phil; Héer.^p. 342,-*: 

B. nb πλέον" δὲ οὐκ dw] 
h. e. plus non audivi. v. ad 
Gorg. p. 453. A. 

τὰς Νέστορος καὶ Odvo- 
δέως T.] Schol. Γοργίας παράλ- 
ληλος Νέστορι “ὃς αἰδή ον καὺ 
πολυετῆς" ὀχτὼ γὰρ χαὶ ἑχατὸν 
ἔξησεν. ἔτη" ὡς δεινοὲ οἵ ἄλλοι 
ἐρδυσσεῖ. Optime Astius: Fe- 
süive, inquit, artis rhetorieae 


» ""-—r—t oy 


110 PLATONIS 
μόνον περὶ λόγων ἀχήχοας, ἃς ἐν ᾿Ιλίῳ σχολάξὸοντες 
συνεγραψάτην, τῶν δὲ ΤΙαλαμήδους ἀνήχοος γέγονας; 

“41. Καὶ vol μὰ ZU ἔγωγε τῶν Νέστορος, εἰ 
μὴ Γοργίαν Νέστορα τινα ψχατασχευάζεις, 3) τινα, cA 
σύμαχόν τε χαὶ Θεόδωρον 'Odvocta.: 

Cap. XLIV. 0. Ἴσως. ἀλλὰ γὰρ τούτους 
ἐῶμεν: σὺ δ᾽ εἰπέ, ἐν δικαστηρίοις οἱ ἀντίδικοι τί 
δρῶσιν; οὐχ ἀντιλέγουσι μέντοι; ἢ τί iro mE 

QAI. "Tovr' αὐτό. 

ZO. Περὶ τοῦ δικαίου τε χαὶ ἀδίχου; 

QAI, Nat. 

C. Οὐκοῦν ὁ τέχνῃ τοῦτο δρῶν ποιήσει φανῆ- 
ψαι τὸ αὐτὸ τοῖς αὐτοῖς τοτὲ μὲν δίκαιον, ὅταν δὲ 
βθούληται, ἄδικον; 

Pas TÉ μήν; 

ZO. Ko ἐν δημηγορίῳ δὴ τῇ πόλει δοχεῖν τὰ 
αὐτὰ τοτὲ μὲν ἀγαϑά, τοτὲ δ᾽ αὖ τἀναντία ; 


QAI. Οὕτω. 


D. ὥςτε φαίνεσθαι voic.dx.] Sic Bodl. et reliqui-fere 
omnes, foli Pariss, EF. cum Steph. ὥςτε δοκεῖν φαίνεσθαι: quod | 
genus loquendi etsi z0n est infrequens, ut Fischer. ad. Weller, T. 
ILL. P. di. p. 39. Weisk. de Pleonasm. p. 92. Ast. et Heiudorf, ad 


h. 1, docuerunt ; 


tamen. hie. neque codicibus confirmatur, dequu -— 


sententiae.tam bene convenit, quam solum Lrfpiss 


principes, Gorgias, Thrasyma- 
chus, Theodorus, alii, cum he- 
roibus comparantur Homericis, 
Nestore, Ulixe, al. Ac Gorgias 
quidem. Leontinus propter suavi- 
iatem. orationis aetatisque lon-. 
giuquitatem (v. Foss, de Gorg. 
Leont. p. 10.) dicitur Nestor. 
Ulixis vero. nomine designatur 
Thrasymachus . vel ^ Theodorus. 
Praeterea, quum. Palamedem ver- 
sutum veteres  tradidissent. ad 
Troiam oíii ferendi causa 'cubo- 
rum calculorumque ludum inve- 
nisse (v. Eust..ad il. IL. T. 1. 
p. 433. ed. Flor. ibique Polit. 
Eurip. fragm. . in Stob. Flor, ll. 
p. 335. Gaisf. Foss ad Gorg. 
Leout, p. 103 sqq.), hos heroes 
Plato lepide fiugit ad "Troiam 


. phistas constat obisse. 


temporis téidocedi causa aríes 
conscripsisse oratorias; signifi- 
cantur enim pereursationes et ex- 
peditioues quasi. im. nobiliores 
Graeciae urbes, quas* et. pecu- 
niae faciendae et gloriae com- 
parandae causa rhetores et so- 
Afque 
fieri pofuit, ut iu urbibus Grae- 
cis otium, quo fruereníur, ad 
praecepta rhetorica institutionis 
causa colligenda artesque (τέχνας), 
quas dicerent, componemndas con- 
ferrent... Haee igitur Astius. 
Gorgiam (amen τῶν τεχνῶν scri- 
ptorum numero exemit Spemn- 


"gelius. Artium | Nero MOT. p. 


82 sqq. D 
σχολάζοντες συνεγραψά- 
vv) V. ad p. 256. C. ἱ 





PHAEDRUS. 141 


4 , , 
EQ. Τὸν οὖν ᾿᾿λεατιχὸν Παλαμήδην λέγοντα. 
οὐχ ἴσμεν τέχνῃ, ὥςτε «αἰνεσϑαι τοῖς ἀκούουσι τὰ 
αὐτὰ ὅμοια χαὶ ἀνόμοια, καὶ ἕν χαὶ πολλώ, μένοντά 


[ mox apparebi t. 


EA ν 
τε αὖ χαὶ φερόμενα; 


QAI. Mao yt. 


[/ 


XQ. Οὐχ ἄρα μόνον περὶ 2) Ve tg τὲ ἐστιν 


ἡ ἀντιλογικὴ καὶ περὶ δημηγορίαν, ἀλλ᾽, 
περὶ πάντα τὰ λε) γύμενα μία τις τέχνη, εἴπερ 
αὕτη ἂν εἴη, ἣ Tg οἷός t 


ὡς ἔοιχε, 
ἔστιν, 


ἔσται πᾶν παντὶ ὁμοιοῦν 


τῶν δυνατῶν χαὶ οἷς δυνατόν, χαὶ ἄλλου ὁμοιοῦντος 
καὶ ἀπολρυπτομένου εὶς φῶς ἄγειν. 
«AI. Πῶς δὴ τὸ τοιοῦτον λέγεις ; 


zo. 


T'ós δοχῶ ζητοῦσι φανεῖσϑαι. ἀπάτη mo- 


τερον ἐν πολὺ διαφέρουσι γίγνεται μᾶλλον ἢ ὀλίγον; 


(041. Ἔν τοῖς ὀλίγον. 


XQ. τ Αλλά γε δὴ κατὰ σμικρὸν μεταβαίνων μᾶλ- 
λον λήσεις ἐλϑιὼν ἐπὶ τὸ ἐναντίον ἢ. κατὰ μέγα. 


ΦΑΙ. Πῶς δ᾽ οὔ; 


E. jj τις otóc v! ἔσται V. ἥτις οἵα 7 ἔσται. 


Sed οἷός τ΄ 


cum- Bodl. exhibent Flor, a. h.c. g. h. i; 9. Vind. αὐ ceterique om- 
nes- praeter £F. ef ἡ τὶς Bekker. invenit in Paris. F. et corr, 4. 
Ceterum Pariss. DNO P, babent εἴ τις. 


P. 262.. LL 


γε δὴ κατὰ op.] Accessit nuper ye e Bodl, 


Ali GNOPD. Flor. pg. Mon, Vind, 4. «. 


τῶν δὲ Παλαμήδους] In- 
telligitur Zeno  Eleaticus, ut 


C. τῶν, Νέστοςος] Int. 
ἄνήχοος γέγονα. Dein eleganter 


Schleiermacherus: ,weun: 


du uns nicht den Gorgias 
als einen Nestor zurich- 
ten willsí, oder einen 
Thrasymachus und Theo- 


- dorus als Odysseus, ^ Nam 
σχεινάζειν εἰ κατασχευάζειν proprie 


ita dici docebit aunotatio Schae- 


- feri ad Plutarch. Vitt. Vol. V. 


p. 54. Theodorum hunc By- 
zantium, de quo v. etiam p. 353. 
B., cave cum "Theodoro Cyre- 
naico confundas, qui in Theae- 
teío loquens inducitur, conf, 


Groen van Prinsterer Pro- 
sopogr. Platon. p. 96 sq. p. 107 
sq. et p. ΠῚ. coll. Aristot. So-. 
phistar. Elench, p. 633. ed. Buhl. 

οὐκ ἀνειλέγουσι pérvos;] 
V. δὲ p. 229. B. 

- Τὸν οὖν Ἐλεατικὸν 
llaleugógr] RecteSchol. Ζή-- 
vor& quon τὸν ll«gutv(dov ἕταῖ- 
gov. v. H. Ritter Geschichte. 
der Philosophie, T. I. p. 
489 84. coll. Parm. p. 121. 8qq. 
De ἀντελογικῇ vide quae exposui- 
mus ad Reip. V. p. 453, E. coll. 
Aristotel. Top. I.. 10. 

E. τῶν δυνατῶν] ὁμοιοῦ-- 
σϑαι. 

P. 262, 5 ὀλίγο» Breviter 
dictum pro ἢ ἐν ὀλίγον di«qégovot, 


112 PLATONIS: 


Ω 


ZO. Δεῖ ἄρα τὸν μέλλοντα ἀπατήσειν μὲν ἄλ- 
λον, αὐτὸν δὲ μὴ ἀπατήσεσϑαν τὴν ὁμοιότητα τῶν 
ὄντῶν καὶ ἀνομοιότητα ϑνριβῶς διειδέναι. 

QAI. eiie ry οὖν. 


PE Ἢ οὖν οἷός τὲ ἔσται, ἀλήϑειαν᾽ ἀγνοῶν 
ETATS τὴν τοῦ ἀγνοουμένου ὁμοιότητα σμικρών τε. 
xai μεγάλην ἐν τοῖς ἄλλοις διαγιγνώσχξειν ; 


QAI. ᾿Αδύνατον. 
XQ. Οὐχοῦν τοῖς παρὰ τὰ ὄντα δοξάξουσι. χαὶ 


᾽ 
ἀπατωμένοις δῆλον, ὡς τὸ πάϑος τοῦτο Óv ὁμοιοτή-. 


των τινῶν εἰςεῤῥύη. 
QAI. 
ze. 


I'zverot γοῦν οὕτως. 
"στιν οὖν ὕπως τεχνικὸς ἔσταν μεταβιβά- 


Üuv κατὰ σμιχρὸν διὰ τῶν ὁμοιοτήτων ἀπὸ τοῦ Ὄντος 

ἑχώστοτε ἐπὶ τοὐναντίον ἀπάγων, ἢ αὐτὸς τοῦτο. 'δια- 
, $t ^N e 

φεύγειν, O^ μὴ ἐγνωρικῶς δ' ἔστιν ride Ty ὄντων; 


QAI. Οὐ μήποτε. 


* ὶ 
ἀπ ὦ 


B. ΓΤ γνεται γοῦν οὕτως V. οὖν, praeter fidem Mtt uso 


manuscriptorum, 
dam restrictione, ut sexcenties. 


Nimirum γοῦν habet vim confirmandi AN met 


ἔσται αὐ ψεβίηρόξι, ΑἹ] V. yevapiBatoi, quod nui e Ga- 
leno de Hippocr. et Platon, decret, IX. p. 331. atque codd. pluri- 


mis correctum. Bodl, μειαβιβάζει, 


B. τοῖς παρὰ τὰ ὄντα 
δοξάαζουσι] iis, qui secus opi- 
nantur atque res re vera habent, 

Ἔστιν ob» ὅπως τεχνικὸς 
ἔσταν —] Iungas hune in mo- 
dum: ἔστιν οὖν ὅπὼς ὃ μὴ iyvo- 
ρικὼς 0 ἔστιν ἕχγαστον τῶν ὄντων 
τεχνικὸς ἔσται μεταβιβάζειν (τινα) 
κατὰ σμικρόν, ἀπάγων (αὐτὸν) 
ἑκάστοτε ἀπὸ τοῦ ὄντος ἐπὶ τοὺ- 
νιίμτίον διὰ τῶν ὁμοιοτήξων, ἢ 
αὐτὸς τοῦτο (τὸ μεεαβιβώζεσθαι 
ἀπαγόμενον) διαφεύγειν. Lectio- 
nem vulg.: "ἐγνωρικὼς tenendam 
putamus, quum sit longe elegan- 
tissima, Nam “γνωρίζειν τι di- 
cuntur qui se in alicuius rei no- 
titiam et familiaritatem insinuant, 


quod et ipsum confirmat infiniti- 


quod nostrates dicunt Bekannt- - 


schaft machen mit twee 


od. mit iemand. 

€. δόξας δὲ ie grbndd] 
Dubito an Graeci discrimen ali- 
quod verboruni ϑηρῶν et ϑηρεύειν 
iranslaté positorum agnoverint,: 
de qua re disputavit Iacob ad 
Lucian. Toxar. c. 1, Quaestion. 
Luciann. Cap. 1.; tamen Plato 
quidem certe de veritatis inve- 
stigatione constanter θηρεύειν 
posuit; quam in rem iam alii 
laudarunt Theaet. p. 198. A. p. 
200. A. Soplist. p. 222... Phi- 
leb..p. 20. D. Gorg. p. 489. B. 
p. 490. A. v. Wyttenbaech. 
Ep. Crit, p. 5. ad Phaedon. p. 


PHAEDRUS, 143 





XQ. dóyov ἄρα τέχνην, ὦ ἑταῖρε, ὁ τὴν ᾿ἀλή- C 
Dey μὴ εἰδώς, δόξας δὲ τεϑηρευχὼς γελοίαν τινά, 
ὡς ἔοιχε; xci ἄτεχνον παρέξεται. AU 

1 Al. Κινδυνεύει, 

Cap. XLV. XQ. Βούλει οὖν, iv τῷ voíov 
λόγῳ, ὃν φέρεις, x«i ἐν οἷς ἡμεῖς δἴπομεν ἰδεῖν TL 
ὧν φαμὲν ἀτεχνὸν T& καὶ ἔντεχνον εἶγαι; 

ΟΦΑ͂Ι. Πάντων γέ που μάλιστα" ὡς γῦν γε ψιλῶς 
πως λέγομεν, οὐκ Brovrte ἱκανὰ παραδεί) T ada 

XQ. Kei μὴν χατὰ τύχην γέ τινα, ὡς ἔοικεν, 
ἐῤῥημ)ήτην τῶ λόγῳ ἔχοντέ τι παράδειγμα, ὡς ἂν D 
ὁ εἰδὼς τὸ ἀληϑὲς προςπαίζων ἐν λόγοις παράγοι τοὺς 
ἀχούοντας. χαὶ ἔγωγε, ὦ Φαῖδρε, αἰτιῶμαι τοὺς ἐν- 
τοπίους ϑεούς" ἴσως δὲ καὶ οἱ τῶν Μουσῶν προφῆ- 
ται οἱ ὑπὲρ κεφαλῆς φδοὶ ἐπιπεπνευχότες ἂν ἡμῖν, 


| 
i 
| 


-. εἶεν. τοῦτο τὸ γέρας. οὐ γάρ mov ἔγωγε τέχνης τινὸς 
τοῦ Mp μέτοχος. 

1 

; 

1 vum, Dein vett. editt. δε ὁμοιοτήτων, invitis optimis plurimisque 
[: codicibus. 

^ ὃ μὴ ἐγνωρικώς] Bas. 2. cum ΞΏΝΟΡ, Florr. g. h. Vind, 
I 4, 1. «. ἐγνωχώς, quod ego non praeferam vulgatae lectioni. 

* €. δόξας δὲ Τρλ ληνοῦ, V. pound quod XEF, ef 


—u 





bens. bus éednit. 


τς, 





15: eld Specim. Crit. p. 
88. Boisson, ad Philostr. p. 
418. 

γελοίαν τινὰ — παρέξε- 
ται Hunc usum verbi παρέχε- 
σθαι illustrabunt quae collegit 
Wyttenbach. ad Phaedon. p. 
zu 8q. 

|v οἷς ἡμεῖς εἴπομεν] h. 
e. xaÀ iv τούτοις, & ἡμεῖς εἴπο-- 
pir. De hoc usu praepositionis 
iv diximus ad Rempubl, 111. p. 
392. D. 

ὧν φαμὲν ἀτεχνόν τε xal 
ἔντεχνον ἐΐνκι] Aut 0 legen- 
dum, aut cum Heindorfio 
scribendum ἀτέχνων τὲ xui ἦντέ- 
χῆῶν εἴναι, quod sane vellem ἃ 
- codicibus esset munitum. In re 


dubia librorum lectionem inta- 
ciam reliuquere consultum duxi- 
mus. — ψιλῶς πῶς, h. e, ex- 


'emplis testituto, ut ipse inter- 


pretatur. 

D. óc ἂν ὁ εἰδὼς — πα- 
ράγοι] quomodo in frau- 
dem iuducere possit. Nam 
ità παράγειν capiendum esse cer- 
tum arbitramur, Reip. l1. p. 383. 
A. ἡμᾶς ψεύδεσι παράγειν ἐν λόγῳ 

ἐν ἔργῳ. Eodem modo antea 
ἀπάγειν diclum, de quo compa- 
res Gorg. p. 453. B. 

τοὺς àivvoníovc Otovc] 
V. supra p. 232. B. p. 238. C. 
p. 263. D. Callidus sapientiae 
suae dissimulator Socrates diis 
tribuit quae ipsi unice debentur. 


263 


141 PLATONIS 

QAI. "Ecro ὡς λέγεις" μόνον δήλωσον ὃ φῇς. 
XO. "IO. δή μοι ἀνάγνωθι τὴν τοῦ “υσίου λό- 
γου ἀρχήν. 

ΦΑ͂Ι. Περὶ μὲν τῶν ἐμῶν πραγμάτων ἐπιστα- 
σαν, xci ὡς «νομίζω συμφέρειν ἡμῖν. τούτων γενομέ- 
γῶν»; ἀκήκοας. ἀξιῶ δὲ μὴ διὰ τοῦτο ἀτυχῆσαι ὧν 
δέόμαι, ὅτι OUX ἐραστὴς ὧν σοῦ τυγχάνω. ὡς ἐχεί- 


γοις μὲν τότε μεταμέλει ---- 


AO 


— À t 


Παῦσαι. τί δὴ οὖν οὗτος pins ὡς τὰν καὶ 


ἄτεχνον ποιεῖ, λεχτέον. ἢ γάρ; 


QAI. Nat. 
Cap. XLVI. 


ZXO, * Ap' 


* 2 E 
ovv οὐ παντὲ δῆλον 


τό γε τοιόνδε, ὡς περὶ μὲν ἔνια τῶν τοιούτων ho: 
γοητιχῶς ἔχομεν, περὶ δ᾽ ἔνια στασιαστιχῶς; 
QAI." Δοχῶ μὲν ὃ λέγεις ἐφ ΟΜΝΑΙ͂ΆΝ , ἔτι δ᾽ εἰπὲ 


σαφρέσξερον. 


Z0. 


Ὅταν τις ὄνομα εἴπῃ σιδήρου ἢ ἀργύρου, 


ἀρ’ οὐ τὸ αὐτὸ πᾶντες διενοήϑημεν;" 


QI. Καὶ μάλα. 
OO 


Tí δ᾽ ὅταν διχαίου ἢ a7 oV ;. οὐχ ἄλλος 


ἄλλῃ φέρεται; χαὶ ἀμφιςβητοῦμεν ἀλλήλοις τὲ καὶ 


ἡϊῶν αὐτοῖς; 


E. 
haec: ὧν ἄν εὖ ποιήσωσιν, 


recte in codd. fere omnibus omittuntur. 
drum repente interpellare existimandus est. 


μόνον δήλωσον] μόνον cum« 
imperativo iunctum, ut Lat. mo- 
do. Phaedon, p. 63. E. μόνον τὸ 
ἑαυτοῦ παραοχευκζέτω. 

Ἴϑι δή uot ἀνάγνω ϑ'ι] 
Exspectabas : Ἴϑι δή, era "091 
pot τὴν τοὺ Δ. À. ἀρχήν. Sed 
noli quidquam attrectare, Similia 
exempla, in quibus μος encliti- 
cum ita praemittitur, ut cum 
reliqua coaluerit. oratione, sup- 
peditabit Fritschius meus, cu- 
jus nunquam sine summo desi- 
derio soleo recordari, Quaestionn. 
Luciann, p. 27. Conf, ad p. 
298. A. 


ἐχεένοις μὲν τότε μεταμέλει --Ἰ. Volgo adduntur 
ἐπειδὰν τῆς ἐπιϑυμίας παύσωνται, quae 


Quippe Socrates Phae- 


P. 263. B. Ἐν μὲν ἄρα τοῖς 
συμφωνοῦμεν --Ἴ Ma con- 
stanti loquendi consuetudine Scri- 
ptum pro eo quod exspectabas, 
ἐν τοῖς μὲν ἄρα. De Rep. V.op. 
461. D. εἰς ὲν ἄρα τὰς ἄξουσεν, 
εἰς δὲ τὰς εὐλαβήσονται. Theaet, 
p. 161. E. Sed satis exemplorum 
collegerunt Fischer. ad Wel- 
Ier. Lp. 331. Herman n. ad Vi- 
ger. p. 699. A st. ad Legg. p. 111. 
. 000 διηρήσθαι], via et 
ratione discrevisse. Ita ὁδῷ 
legitur etiam Reip. VII. p. 533. 
B. Aristotel. Top. Il. 43. De 
verbo διωρεζοϑαν v. Ind, ad 


—— 2m 


E - 


Laser e E 


E 


EC So. 





quum in 


QAI. 


PHAEDRUS, 


: 
Πάνυ μὲν οὖν. 


145 


XQ. "Ev uiv ἄρα roig συμφωνοῦμεν, ἐν δὲ τοῖς ov. 


Ovro. 


q AI. 


Z0. “Ποτέρωϑι οὖν εὐαπατητότεροί ἐσμεν, καὶ 
ἡ ῥητορικὴ ἐν ποτέροις μεῖζον δύναται; 


o0 9 4l. 


Δῆλον, ὅτι àv oig πλανώμεϑα. 


Q9. Οὐχοῦν τὸν μέλλοντα τέχνην ῥητοριχὴν pe- 
τιέναι πρῶτον μὲν δεῖ ταῦτα ὁδῷ διῃρῆσϑαι, καὶ 
agp éve τινὰ χαραχτῆρα ἑκατέρου τοῦ εἴδους, ἐν ᾧ 
τε ἀνάγκη τὸ πλῆϑος πλανᾶσϑαι καὶ ἐν ᾧ μή. 


Καλὸν γοῦν ἄν, 


ὦ Σώχρατες, εἶδος εἴη 


χατανενοηχὼς ὁ τοῦτο λαβών. 
ΣΩ. "Enmsrea ys οἶμαι πρὸς ἑχάστῳ γιγνόμενον 
ι , (AA. 3 f 3 9 ,ὔ 9 LY t * 
μὴ λανϑάνειν, ἃ οξέως αἰσϑαάνεσϑαι, περὶ οὗ ἂν 
, M , » , "» , 
μέλλῃ ἐρεῖν ποτέρου Ov τυγχάνει τοῦ γένους. 


(.71. Τί μήν; 


, 3 ^ 
Tí ovv τὸν ΓΕρωτα; πότερον φῶμεν εἶναι 


“τῶν ἀμφιςβητησίμων, ἢ τῶν μή; 


q AI. 


mus emendavit Heindorf. 


| Rempubl. 
€. πρὸς ἑκάστῳ γιγνό- 


μενον μὴ λανθάνει») Repe- 


tendum δὲῖ e superioribus. Hoc 
Agitur dicit: oportet eum, 
unumquodque 
mente eft cogitatione per- 
ken ito anon latere. etc. 
Tíov» τὸν Ἔρωτα; πότε- 
δον φῶμεν --} Accusativus, qui 
proprie cum verbo sequenti de- 
bebat cohaerere, interrogandi 
formula αὐ οὖν attractus. So- 
phist.. p. 266. C, τί δὲ τὴν ἥμε- 
τέραν τέχνην; ἀρ᾽ οὐκ αὐτὴν μὲν 
οἰχίαν οἰκοδομικὴ φήσομεν ποιεῖν; 


Plat. Qpp, Vol. 1V. P. I. 


Tw , , 7 » r] N 
ὧν ἀμφρφιςβητησίμων δήπου. ἢ οἴεν ἄν 
σοι συγχωρῆσαι εἰπεῖν ἃ νῦν δὴ εἶπες περὶ αὐτοῦ, ὡς 
βλάβη τέ ἐστε τῷ ἐρωμένῳ xci ἐρῶντι, καὶ αὖϑις ὡς 
μέγιστον τῶν ἀγαϑῶν τυγχάνει: 


B 


P. 263. €. ἢ οἴει ἂν — τυγχάνει] In. vett. editt, haec 
verba íribuuntur Socrati, Phaedro autem. verba ριστα λέγεις. Pri- 


Idem nominativi . usus est. De 
Rep. 1. p. 332. E. «f δὲ ὁ ὁ δί- 
καιος ; ἐν τίνε πράξει xai πρὸς τί 
ἔργον. δυνατώτατος φίλους ὦφε- 
λεῖν; Atque ita etiam p. 350. 
A. iam distingui velim: τέ δὲ ó 
ἀνεπιστήμων; ov i poto, μὲν 
ἐπιστήμονος πλεονεχτήσειεν ἄν; 

ἢ οἴει ἄν σοι συγχωρῆσαν 
—] an putas Amorem tibi 
fuisse concessurum, uf de 
eo diceres quae paullo 
aníe dixisíi, nisi esset in 
numero ^ro ἀμφιςβητησίμων! De 
verbis. μέγιστον τῶν ἀγαϑῶν τυγ- 
χάνει v. ad p. 230. A, 


10 


146 


XQ. "ἄριστα λέγεις. «ἀλλ᾽ 


PLATONIS 


εἰπὲ χαὶ τόδε — ἐγὼ 


γάρ τοι διὰ τὸ ἐνθουσιαστιχὸν οὐ πάνυ μέμνημαι — 


εἰ ὡρισάμην ἔρωτα ἀρχόμενος τοῦ λόγου. 


ΦΟΙ͂Ι. Νὴ 4 ἀμηχάνως γε ὡς σφόδρα. ἡ 

XO. Φεῦ, ὅσῷ λέγεις TEyVIZOTÉOGG awéngag τὰς 
᾿ἠχελώου καὶ Πᾶνα τὸν '"EouoU «υσίου τοῦ Κρράλου 
πρὸς λόγους εἶναι. ἢ οὐδὲν λέγω; ἀλλὰ ael "ὃ “υσίας 
ἀρχόμενος τοῦ ἐρωτικοῦ ἠνάγκασεν ἡμᾶς. ὑπολαβεῖν 
Ε τὸν Epote ἕν τι τῶν ὄντων; ὃ αὐτὸς ἐβουλήϑη, 
xci πρὸς τοῦτο ἤδη συνταξάμενος πάντα τὸν ὕστεῤον 
λόγον διεπεράνατο; βούλει πάλιν οὐράν τὴν ἀρ- 


χὴν αὐτοῦ; 


᾿ 


QUI. JF σοί di δοχεῖ" ὃ S PTT M οὐχ ἔστ᾽ 


αὐτύϑι. 
tpa Ads 


Cap. XLVII. ΦΗ͂Ι. 


Jiys, ἵν’ ἀκούσω αὐτοῦ styli 


Περὶ μὲν τῶν ἐμῶν πρα- 


"μάτων ἐπίστασαι, καὶ ὡς νομίζω συμιρέρειν ἡμῖν. τού- 
7t , 


261 vov yevouéyov , ἀκήχοάς. ἀξιῶ δὲ μὴ διὰ τοῦτο ἀτυ- 


χῆσαι ὧν δέομαι, ὅτι οὐχ ge ὧν σοῦ ᾿ τυγχάνω" 


D. ὡς σφόδρα] Bodl, com Z17/DGNOPT. Flor g. h. Vind, 


T. «. ὡς onittit. 
- E. 


D. νύμφας τὰς χελώου 
—] h. e. τοὺς ἐντοπίους tovc, 
"quibus supru' suae orationis ar- 
lificium tribuebat callidus εἴρων. 


ἢ οὐδὲν λέγω, ἀλλὰ καὶ ὃ 
.1.1 Retraetans atque corrigens . 


quod modo dixit, interrogat: am 
nihil est (falsum) quod 
dico, coégitque nos Ly- 
sias statim ab initio ser- 
monis sui amaftorii amo- 
rem tanquam unum quid- 
dam menute concipere? ἔπ 
quibus apparet ἕν τὸ denotare 
generalem amoris nofionem, qua 
omnia, qude ad eius vim et na- 
turam pertineant, contineantur. 
Hinc perspicuum est, quorsum 
spectent verba proxima: ' x«i πρὸς 
TOUTO — διέπεράνατο; 


P. 204. ὃς οὐδὲ ἀπ᾿ ἀρ- 


Mox Bodl; nee pauci: alii πρὸς λόγου εἶναι. 
αὐτὸς ἐβουλή Ox] Sic tina Vindobonenses aliique pluri-. 


x6 ἀλλ᾽ ἀπὸ τελευτῆς —] 
qui nec ἃ principio, sed a 
fine supine orationem 
quasi retro transnare có- 
netur. Quorum verborum sen- 
feníiam accuratius declarat ver- 
bis subsequentibus; ordiatur- 
queabiis, quae amator in 
fine demum orationis 
amato diceret. Ζηανεῖν τὸν 
λόγον imagine Platoni saepius 
adhibita dictum, id quod dudum 
observavit Ruhnken. ad Tim. 
p. 79. Nec ἐξ ὑπτίας διεανεῖν ad 
explicandum "difficile est, quod 
ab urinatorum arte: petitum esse 
primus perspexit As t. , qui lau- 
dat Polluc. VI. 138. p. 787. 
et Reipubl. VII. p. 529. C. — 

B. Ἐστὶ γέ vov δή — τε- 
λευτή —] Hoc dicit; Est sa- 


ὙΠ 


Jh aal b κα 


"ga 


NS 


ἀγεννῶς. τοὐπιὸν εἰρῆσϑαι τῷ γράφοντι" 





PHAEDRUS. 147 


ὡς ἐχείνοις μὲν τότε μεταμέλει ὧν ἂν εὖ ποιήσωσιν, 
ἐπειδὰν τῆς ἐπιϑυμίας παύσωνται. 

ΣΩ. ^H. πολλοῦ δεῖν ἔοιχε. ποιεῖν ὅδε γε ὃ ζητοῦ-: 
μὲν, ὃς οὐδὲ ἀπ᾿ ἀρχῆς, ἀλλ᾽ ἀπὸ τελευτῆς ἐξ ὑπτίας 
ἀνάπαλιν διανεῖν ἐπιχειρεῖ τὸν λόγον, καὶ ἄρχεται 
«q ὧν πεπαυμένος ἂν ἤδη ὁ ἐραστὴς λέγοι πρὸς τὰ 
παιδιχά. ἢ οὐδὲν εἶπον, Φαῖδρε, φίλη xe ada, s 
S ivy Ὁ 411. "Ecrit γέ τοι δή, ὦ «Εώχρατες, τελευτὴ 
περὶ οὗ τὸν λόγον ποιεῖται. 

ZXO0. .. T6 δὲ τάλλα; οὐ χύδην δοχεῖ βεβλῆσϑαι 
τὰ τοῦ λόγου; ἢ φαίνεται τὸ δεύτερον εἰρτημιένον ἔκ 
τινος. ἀνάγκης δεύτερον δεῖν τεϑῆναι, ἢ τι ἄλλο τῶν 
ῥηθέντων; ἐμοὶ μὲν γὰρ ἔδοξεν, ὡς μηδὲν εἰδύτι, οὐκ 
σὺ δ᾽ ἔχεις 
τινὰ ἀνάγκην AogayQoqixiy » 4 ταῦτα ἐκεῖνος οὕτως 


ἐφεξῆς. παρ᾿ ἄλληλα EO nike 


QI. Χρηστὸς εἶ, ὅτε us ἡγεῖ ἱκανὸν εἶναι τὰ 
ἐκείνου οὕτως ἀκριβῶς διιδεῖν. 
EQ, ᾿Δἀλλὰ. τόδε γε οἷμαί σὲ φώναι ἄν, δεῖν πάν- 


mi. V. ἠβουλήθη. Mox vulgo αὐτοῦ τὴν ἀρχήν, praeter codicum fidem, 
2 P. 264, Ἦ πολλοῦ δεῖν] V. 4 π. ὃ. errore. 
᾿ς ἢ οὐδὲν εἶπον] V. ἡ οὐδὲν &aor. male. 


."udl* 


ne ἀπά ὅκα illud, de quo 
in principio Loquitur, non 
exordium, sed finis, ut ab 
eo iustus rerum ordo neglectus 
videatur. Particulas. γέ vos δὴ 
habes. Reip. V. p. 476. E. δεῖ γέ 
τον 0j, ἔφη. VI. p. 504, A. πρέ-: 
zt& γέ τοι δή,, Criton, iu. φαοί 
γέ τοῦ δὴ. οἵ τούτων κύριοι. v. 
Hermaun. ad Viger. p. 828. 
RB. o? χύδην δοκεῖ βεβ)λὴ- 

σϑι noune temere profusa ac 
disiecta sunt? 

οὐχ ἀγεννῶς τοὐπιὸν εἰ- 
ροἤσϑιαι —] mihi enim sa- 
tis confidenter a scripto- 
re videtur dictum esse, 
quidquid ei in buccam ve- 
nit, iusto rerum ordine prorsus 


᾿ς meglecto. Cum reprehensione dici 


istud οὐχ ἀγεννῶς non est obscu- 
rüm, pro cum audaci teme- 
ritate: alias est non intre- 
pide, fortiter, ut Gorg. p. 
492, D.. 521. A. Reip. ΝΠ, p. 
529. A. Cbharmid.. p. 158, 0. 
Verba ὡς gujóir. εἰδότε cum ἐμοὶ 
nectenda; nam hic. quoque 1lo- 
quentem | audimus, callidum: sa- 
pientiae suae. dissimulatorem, 

χρηστὸς εἰ] V. Ruhnkenu, 
ad Tim. p. 132. 

€. ἀλλὰ τόδε γε οἵἴμαι 
σὲ q. —] Nobilissimum praece- 
ptum, de quo vide etiam interpp. 
ad Longin. X. Ll, Dionys. 
Art. rhet, e, X..$. 6. — τῷ 
ὅλῳ γεγραμμένα, et iuter 
se et cum toto conveni- 
euter descripta. 


10 * 


148 PLATONIS 


τῶ λόγον ὥςπερ ζῶον συνεστάναι σῶμά τι ἔχοντα 
αὐτὸν αὑτοῦ, ὥςτε μήτε axi eov εἶναι μήτε ἄπουν, 
ἀλλὰ μέσα T' ἔχειν χαὶ ἄχρα, πρέποντ᾽ ἀλλήλοις χαὶ 
τῷ ὅλῳ γεγραμμένα. 

Φ,Ζ711. Πῶς γὰρ οὔ; 

Z9. “κέψαι τοίνυν τὸν τοῦ ἑταίρου σου λόγον, 
elÓ" οὕτως εἴτε ἄλλως ἔχει" χαὶ εὑρήσεις τοῦ ἐπι- 
γράμματος οὐδὲν διαφέροντα, ὃ Μίδῳ τῷ A φασί 
τινὲς ἐπιγεγράφϑαι. 

Ql. Ποῖον τοῦτο, καὶ τί πεπονϑός; 

ZO. Ἔστι μὲν τοῦτο τόδε" 

χαλκῆ παρϑένος εἰμί; Míóe δ᾽ ἐπὶ σήματι χείμαι. 
ὄφρ᾽ ἂν ὕδωρ τὲ νάῃ xci δένδρεα μαχρὰ τεϑήλῃ; 
αὐτοῦ τῇδε μένουσα πολυχλαύτου imi τύμβου 
ἀγγελέω παριοῦσι; Μίδας ὅτι τῇδε τέϑαπται. 
Or, δ᾽ οὐδὲν διαφέρει αὐτοῦ πρῶτον ἢ ὕστατόν τι 
λέγεσθαι, ἐννοεῖς ποῦ, ὡς ἐγῴμαι. 

Qul. Σχώπτεις τὸν λόγον ἡμῶν, ὦ | Σώκρατες. 

Cap. XLVIIL Z2.  Tovrov μὲν τοίνυν, ἵνα 
μὴ σὺ ἄχϑη, ἐάσωμεν — καίτοι συχνά ye ἔχειν μου 
δοκεῖ παραδείγματα, πρὸς ἅ τις βλέπων ὀγίναιτ᾽ ἄν, 
μιμεῖσϑαν αὐτὰ ἐπιχειρῶν μὴ πάνυ τι" --- εἰς δὲ τοὺς 


D. πολυκλαύτου] πολυχλαύοτου ZIIDFGNO P. Flor. 8. 
h. Vind. 4. 7. «. 

E. ἄχϑη; ἐάσωμεν —] V. ἐάσω, quod est in paucissimis 
codicibus. 


D. Χαλκὴ πάρϑενος —] utilitatem, dum ea vide- 


De hoc Epigrammate v. lIacobs 
ad Anthol, Gr. T. I. p. 192. An- 
thol. Palat, T. l. p. 348. T. Ilf. 
p. Liil. 1lgen ad Hymn. Hom. 
yp. 607. et quae monuit S chlei- 
ermach. p. 391. 

E. πρὸς ἅτις — μὴ πά- 
yv τι] Verba nonnihil habent 
obseuritatis. Si genuina sunt, 
de quo non dubitamus, nullo 
pácto ' potest alius. esse eorum 
seusus, nisi hic: multa ora- 
fio ista Lysiana habere 
videtur παραδείγματα, in 
quae quis intuens capiat 


licet haudquaquam cone- 
tur imitari, lta vero μὴ πό- 
vv TL in clausula collocatum pt- 
tamus propter iusignem negatio- 
nis gravitatem, in qua ratiore 
me nollem olim cum Heindor- 
fio haesisse. 

P. 265. τῶν εἰωϑότων vo- 
por] Recte huiüs loci inte- 
gritatem defendit Osann. δὰ 
Lycurg. p.42 8q., ubi haec sunt: 
τοῖς “ομίμοις, τοῖς γκτὰ τὴν Me- 
γαῤέων. πόλιν εἰϑιομένοις. Nam - 
Heindorf. εἰωθότων aliunde pu- 
tabat irrepsisse. Nec haerendum 





PHAEDRUS. 119 


ἑτέρους λόγους ἴωμεν. ἣν γάρ τι ἐν αὐτοῖς, ὡς δοχῶ, 
προφῆχον ἰδεῖν τοῖς βουλομένοις περὶ λόγων σχοπεῖν. 
. «4I. Τὸ ποῖον δὴ λέγεις; 

ZO. 'Evavtío που ἤστην" ὁ μὲν γὰρ ὡς τῷ 
ἐρῶντι, ὁ. δ᾽ ὡς τῷ μὴ δεῖ χαρίξζεσϑαι ἐλεγέτην. 

II Καὶ μαλ' ἀνδρικῶς. ; 

XQ. "Ωιμὴν σε τάληϑὲς ἐρεῖν, ὅτι μανικῶς, ὃ 
μέντοι ἐξήτουν ἐστὶν αὐτὸ τοῦτο. μανίαν γάρ τινὰ 
ἐφήσαμεν εἶναι τὸν "Lora. ἢ γάρ; 

QI. Ναί. 

X0. Μανίας δὲ ys εἴδη δύο, τὴν μὲν ὑπὸ vo- 
σημάτων ἀνϑρωπίνων, τὴν δὲ ὑπὸ ϑείας ἐξαλλαγῆς 
τῶν εἰωϑότων νομίμων γιγνομένην. 

QAI. Πάνυ γε. ' 

ZQ. Τῆς δὲ ϑείας τεττάρων ϑεῶν τέτταρα μέρη 
διελόμενοι, μαντιχὴν μὲν ἐπίπνοιαν ᾿Απόλλωνος ϑέν- 
τὲς, Διονύσου δὲ τελεστιχήν, Μουσῶν δ᾽ αὖ ποιητι- 
χήν, τετάρτην δὲ “Ἱφροδίτης xc "Equrog, ἐρωτικὴν 
μανίαν ἐφήσαμέν τε ἀρίστην εἶναι, xci οὐχ οἶδ᾽ ὅπῃ 
τὸ “ἐρωτικὸν πάϑος ἀπεικάζοντες , ἴσως μὲν ᾿ἀληϑοῦς 
τινος ἐφαπτόμενοι, τάχα δ᾽ ἂν καὶ ἄλλοσε παραφε- 
ρύμενοι, χεράσαντες οὐ παντάπασιν ἀπίϑανον λόγον, 


P. 265. €. ἀπέϑανον λόγον] λόγου Bodl, Dein προςεπαίξα- 
μὲν CH. et corr. ZB. Flor. a. b. c, Sed de Attica forma yv, Fi- 
scher, ad Weller. I. p. XXI. Praefat. et Lobeck. ad Phryn. p. 240. 


in eo, quod νόμεμα estloco sub- Ἔρωτα coniunxit; hoc enim idem 
Stantivi: huius enim generisex- — esse pufamus ac αὶ scriptum es- 
empla collegit Heindorf, ad set: ἐπαίσαμεν parSaxay Tune 
Sophist, δ. 32. Est autem ver- ijo» — εἰς τὸν ἐμόν τε x«i σὸν 
borum sententia haec: Duo fu- δεσπότην Ἔρωτα. Neque aliam 
roris distinximus genera, alte- — sententiam Buttm. est secutus, 
rum, quod ab humanis morbis «cuius haec sunt Yerba: ,,Mihi, 
proficisceretur; alterum, quad inquit, duplex accusativus, προς- 
efficeretur divina quadam vi, qua παίζειν: ϑεὸν ὕμνον, ex hoc loco 
ab iis, quae usu et consuetudine — probandus videtur.*  Alifer  ta- 
essent recepía, veluti dimove- men statuit Schleiermach., 
remur, qui corr igendum. censet : κερά- 

B. καὶ οὔκ οἵδ᾽ ὅπῃ -- σαντες οὐ παντάπασιν ἀπιϑάνῳ 
ἔφορον] In his verbis distin- λόγῳ μυϑιχκόν τινὰς ὕμνον, προς- 
guendis sequendum duximus Em. εἐπαίσαμεν *. τ΄ 4., quod ne unus 
Bekkerum, qui μυϑιχόν τις — quidem codex confirmat. Alia 
ὕμνον προςεπαίσαιμεν — τὸν — — etiam Heindorfii et Astii 


205 


150 


PLATONIS 


μυϑιχόν τινα ὕμνον προρεπαίσαμεν.. μετρίως τε καὶ 
δὐφρήμως τὸν ἐμόν T& χαὶ σὸν δεσπότην Ἔρωτα». ὦ 
(βαῖδρε, καλῶν παίδων Épopov. 


 9G4i. 


Ca p.e XLIX; 295 


Koi μάλα d nó οὐχ ἀηδῶς ἀχοῦσαι. 


16δὲ τοίνυν αὐτόϑεν λά- 


βωμεν, ὡς ἀπὸ τοῦ A πρὸς τὸ ἐπαινεῖν. ἔσχεν ὁ 


λόγος ᾿μεταβῆναι. 
o AI. 
Xo. 


παιδιῷ πεπαῖσϑαι" 


Πῶς δὴ οὖν αὐτὸ λέγεις; 
μοὶ μὲν φαίνεται τὰ μὲν ἄλλα τῷ ὄντι 
τούτων δέ τινων ἐξ τύχης ῥηϑέν- 


τῶν δυοῖν εἰδοῖν, εἰ αὐτοῖν τὴν δύναμιν τέχνῃ λαβεῖν 


δύναιτό τις, οὐχ ἄχαρι. 
ΦΑ͂Ι. Τίνων δή; 


Ἐκ 


D. αὐτοῖν τὴν ESTA Sic '4*IIBCDGH. et corr, 


F. cum Florr, a. b. c g. h. 


. ὅν. Vind. 


4, 7. e. Vulgo αὐτή». 


E. δύναυθαι vépotein) V. ὀμειδψμνὶ quod e Bodl, et aliis 


fuit sententia, qui post ὕμνον 
distinxerunt, ut haec: μυϑικόν 
"ure ὕμνον, praegressis illis οὐ 
παντάπασιν Gu. λόγον, explica- 
lionis gratia addita putanda es- 
sent. Partieipia, ἔοως pir ἀλη- 
ϑοὺς ἀενος ἐφαπιόμενοι; τάχα 9* 
ἂν καὶ παραφερόμειου. inserviunt 
illustrandis verbis, οὐκ oi) ὅπη 
«τὸ ἐρωτικὸν πάϑος ἀπεικάζοντες. 
Verbum εἰχάζευν εὐ ἀπεικάζειν 
conparandi positum signifi- 
catione . illustravit Ruhnken, 
τὰ Tim. p. 95. Dein μετρίως 


idem fere est quod χαλῶς, de quo 


usu v, ad Remp. VI. p. 484, BH. 
εὐφήμως autem pertinet eo, quod 
de Amoris maiestate ac dignitate 
oratione illa nihil detraxit. — 
καλῶν παίδων, orationum. 

€. αὐτόϑεν) ex hac ipsa 
oratione videamus , quomodo 
a reprehensione ad laudes trans- 
iri potuerit, 

D. τούτων δέ τινῶν ἐκ 

τύχης -- οὐκ ἄχαρι] h. e. 
περὶ δὲ δυοῖν εἰδοῖν τούτων τινῶν 
£x τύχης ῥηϑέντων, οὐχ ἄχαρι, εἴ 
τις αὐτοῖν τὴν δύναμιν δύναιτο 


τέχνῃ λαβεῖν: quod aufem ad 
duas species dictorum quorundam 
fortuitorum a(ítinet, non iniü- 
cundum arbitror, si quis ipsam 
earum vim arte possit conipre- 
hendere ac pereipere. Nam λαμ- 
βάώνειν, ut p. 260. D., positum. 
Genitivi autem usum ne mireris, 
alia id genus tetigit Matth. Gr. 
ὃ, 342. 3. p. 650. Intelligit vero 
per duo ista εἴδη duplicem artis 
dialecticae usum, qui cernitur 
in notionibus vel ad unum genus 
revocandis vel recte dividendis. 
Nam dialectici ars hoc duplici 
munere censetur, ut vel disiun- 
cías ac dispersas notfionum par- 
ies: in unum colligat genus, quo 
iusta definitione explicentur, vel 
notiones generales accommodate 
ad membrorum. compositionem, 
h. e. naturae ipsarum formarum 
convenienter,: dissolvat. riteque 
discernat. Quod ipsum amoris 


.exemplo illustratur. Furor enim, 


quo.omnis amoris vis comprehen- 
ditur, quum antea in formas suas 
esset divisus, h. e. in laevum 
quendam atque dextrum furo. 





᾿ 


PHAEDRUS. 


IQ. Eie μίαν τε ἰδέαν συνορῶντα ἄγειν τὰ πολ: 


151 


λαχῇ διεσπαρμένα, ἵν᾽ ἕχαστον ὁριζόμενος δῆλον. ποιῇ 
οὗ ἂν ἀεὶ διδάσχειν ἐϑέλῃ y ὥρπερ, τὰ νῦν δὴ 


περὶ Ἔρωτος, ὃ ἔστιν ὁρισϑέν, εἴτ᾽ 


εὖ εἴτε χαχῶς 


ἐλέχϑη" τὸ γοῦν σαφὲς χαὶ τὸ αὐτὸ αὑτῷ ὁμολογού- 
μενον διὰ ταῦτ᾽ ἔσχεν εἰπεῖν ὁ λόγος. 
ΦΑ͂Ι. Τὸ δ᾽ ἕτερον δὴ εἶδος τί λέγεις, ὦ Σώ- 


χρατες; "- 


ZQ. Τὸ πάλιν κατ᾽ εἴδη δύνασϑαι τέιινειν, χατ᾽ 


τ 


ἄρϑρα, 


ἡ πέφυχε, καὶ μὴ 


ἐπιχειρεῖν χαταγνύναι μέ- 


pog μηδέν, zoxoU μαγείρου τρόπῳ χρώμενον" ἀλλ᾽ 
ὥςπερ ἄρτι TO λόγω τὸ μὲν ἄφρον τῆς διανοίας ἕν 
τι zowij εἶδος ἐλαβέτην, ὥρπερ δὲ σώματος ἐξ ἑγὸς 


mutatum, 


'τὸ μὲν ἀφρον] μὲν vulgo aberat, quod libri habent plerique 


omnes. 


rem; in laevo rursus diviso ait 


.. deinde iterum laevum quendam 


amorem esse repertum, in dextro 
autem. emersisse amorem divi- 
num omnium bonorum auctorem. 
P. 266, B. τούτων δὴ ἔγωγε αὐτὸς 


ἐραστής, τῶν διαιρέοεων καὶ συ- 


yayojymv. P. 273. E. ἐὰν μή, τις 
xc .eidn τε διαιρεῖσθαι τὼ ὄντα 
xai μιᾷ ἰδέᾳ δυνατὸς ἢ x) ἕν 
ἕχαστον. περιλαμβάνειν. οὐποιἶ 
igi τεχνικὸς ce πέρι. Sophist. 
p. 253. B. D. E. p. 254. D sqq. 
Phileb. ὃ. 13 5sqq., quo loco 
egregie illustratur synthetica pa- 
riter afque analytica notionum 
tractatio. v. Prolegonuem, ad Phi- 
leb. p. LIL. τ 
s evrogürre ἄγειν] Recte 
observat Heindorf. adhibito 
verbo gv γορᾶν scriptorem . ma- 
luisse ἄγειν dicere quam συνάγειν, 
— ὃ ἔστιν ὁρισϑιέν, quum 
finitum esset, in quo Amo- 
ris vis et natura cernere- 
tur. Nam δρισϑὲν est nomina- 
tivus absolutus, pro ὁρισϑέντος 
positus. Sehleiermacherus: 
»So wie wir ieízt. eben 


von der Liebe erst nach 
gegebner Erklürung, was 
sie sei, vielleicht gut, 
vielleicht auch schlecht 
geredethaben;wenigstens 
das bestimmte und mit 
sich selbst übereinsítim- 
mende hatte unsere Rede 
von daher.* 

E. καταγνύναι μέρος μη- 
δέν Similis lusus est Menon. 
pe 11. A. xeb παῦσαι πολλὰ 
ποιῶν ἐξ ἕνος, ὅπερ φασὶ τοὺς 
συντρίβοντας ἑκάστοτε οὗ σχώ- 
πτονιὲς. Apte comparant Cic. 
de Fin, H. 9. hoc non. est 
dividere, sed Wetnsiin -- 
ἀλλ᾽ ὥςπερ ἄρτι —,.,oh.s € 
ἀλλ᾽ οὕτω ποιεῖν, ὥςπερ. "ἄρτι x. 
T. À. ln proximis quisque sua 
sponte levem  animadvertet ana- 
coluthiam, de qua verbo mo- 
nuisse sufficiet, Nec quidquam 
obscuritatis habet participium 
προτεινώμενος, quod Ast. scite 
interpretatur in medium af- 
ferens s. proferens, colla- 
tis locis Gorg. p. 518. B. Legg. 
X. p.897, D. Sophist. p. 247. D. 


266 


152 PLATONIS 


διπλᾶ xc “ὁμώνυμα népvxs , σχαιά, τὰ δὲ δεξιὰ, ada 
θέντα, οὕτω καὶ τὸ τῆς παρανοίας ὡς ἐν ἐν ἡμῖν 
πεφυκὸς εἶδος ἡγησαμένω τὼ λόγω, ὁ μὲν τὸ ἐπ᾽ ἀρι- 
στερὰ τεμνόμενος μέρος πάλιν τοῦτο τέμνων οὐκ ἐπα- 
γῆχε, πρὶν ἐν αὐτοῖς ἐφευρὼν ὀνομαξόμενον σκαιόν 
τινα ἔρωτα ἐλοιδόρησε μάλ᾽ ἐν δίχῃ, ὁ δ᾽ εἰς τὰ ἐν 
δεξιῷ τῆς μανίας ey αγὼν ἡμᾶς, ὁμώνυμον μὲν ἐκείνῳ, 
ϑεῖον δ᾽ αὖ τιν᾽ ἔρωτα ἐφευρὼν καὶ προτεινάμενος 
ἑπήνεσεν ὡς μεγίστων αἴτιον ἡμῖν ἀγαϑῶν. 

QAI. ᾿Αληϑέστατα λέγεις. 

Cap. L. —29.. Τούτων δὴ ἔγωγε αὐτός τε iga- 
στής, ὦ Φαῖδρε, τῶν διαιρέσεων χαὶ συναγωγῶν, iv", 
οἷός τε ὦ λέγειν͵ τε Xe φρονεῖν * ἐών τέ τιν᾽ ἄλλον 
ἡγήσωμαι δυνατὸν εἰς ἕν xci ἐπὶ πολλὰ πεφυχόϑ᾽ 
ὁρᾶν, τοῦτον διώχω κατόπισϑε pic ἔχνιον 
ὥςτε ϑεοῖο. xoi μέντοι xci τοὺς Sore pip. αὐτὸ 


P. 266. σκαιά, τὰ δὲ δεξιὰ κλ.] Pariss. DNOP. Flor. g. 
h. Vind. 4. 7. «. τὰ μὲν οχαιά, Sed τὸ μὲν sequente τὰ δὲ recte 
omitti potui, Dein vulgo τάδε ἢ δεξιά, quod e plurimis optimis- 
que libris est emendatum, 

ὡς ἕν ἐν ἡμῖν z.] V. ὡς ἐν ἡμῖν. Codd, EF. ὡς £v ἡμῖν, Re- 
cepimus cum Heindorfio et Bekkero utrumque. 

eig và ἐν δεξιᾷ cv. μ.1 V. εἰς τὰ δεξιά. Bodl. et alii ve τὰ 
ἐνδέξια. Sed DEZ ZDBCHTr. liquido ἐν δεξιᾷ 


P. 266. B. εἰς ἕν καὶ ἐπὶ 
πολλά] Intelligit genera et 
partes notionum s. idearum; 
de quo v. Prolegomm, nostra 
ad Phileb. p. L. — Verba χατό- 
πιοϑὲ — ϑεοῖο clausulam hexa- 
meíri.conficiunt, ductam illam 
fortasse ex Homer. Odyss. V, 
193. VII, 38., ut Heindorf. 
aliique censuerunt. 

καλὼ δὲ οὖν —] Sed, utut 
hoc habet, certe adhuc 
dialecticos appellare so- 
leo. De hoc usu vocularum δὲ 
οὖν v. ad Remp. X. p. 608. A. 

C. τέ χρὴ καλεῖν] quo 
nomine eos appellare 
oporfeat, si qui ate Ly- 
siaque didicerint. Nam ac- 
cusa(ivus μαϑόντας a καλεῖν pen- 
det, in quo nemo haerebit, licet 


praecedat τοὺς δυναμένους, For- 
mulam καλεῖν τινά vt, aliquem 
aliquo nomine vocare, ad 
Remp. X. p. 596, B. atque alibi 
tetigimus, De nomine diale- 
cticorum v. Sophist. p. 253. 
D. de Rep. p. 533. C. p. $534. E. 
Phileb. p. 56. A. Gorg. p. 465. 
A. sqq. Theaet. p. 161. E. al. 
ἄλλους vt ποιοῦσιν] In- 
tell. σοφοὺς λέγειν, Eadem ratio 
est infra p. 268. B. p. 210. D. 
Protagor. p. 212. E. p. 348. E. 
Sympos. p. 196. E. Gorg. p: 449. 
A. et centenis aliis loeis. Verbis 
proximis: ot dv δωροφορεῖν 
*. T. À. inest elegans irrisio tum 
ipsorum sophistarum, qui ingen- 
lis sapientiae speciem prae se 
ferentes magnam . plerumque a 
discipulis suis exigere volebant 


PHAEDRUS, 158 
δρᾶν. εἰ μὲν ὀρϑῶς ἢ μὴ προραγορεύω, ϑεὸς οἶδε; 
καλῶ δὲ οὖν μέχρι τοῦδε διαλεχτιχούς. τὰ δὲ γῦν πα- 
ρὰ σοῦ TE χαὶ «Τυσίου μαϑόντας εἰπὲ τί yon καλεῖν; 
ἢ τοῦτ᾽ ἐκεῖνό ἐστιν. ἡ λόγων τέχνη , 4 Θρασύμαχός 
τε καὶ οἱ ἄλλοι χρώμενοι σοφοὶ uiv αὐτοὶ λέγειν γε- 
γόνασιν, ἄλλους τε ποιοῦσιν, οἱ ἂν δωροφορεῖν αὐὖ- 
τοῖς ὡς βασιλεῦσιν ἐϑέλωσι; 

QI. ΒΒασιλικοὶ μὲν ἄνδρες, οὐ μὲν δὴ ἐπιστή:΄ 
μονές γε ὧν ἐρωτᾷς. ἀλλὰ τοῦτο μὲν τὸ εἶδος ὀρϑῶς 
ἔμοιγε δοκεῖς χαλεῖν διαλεχτιχκὸν καλῶν" τὸ δὲ ῥητο- 
ριχὸν δοχεῖ μοι διαφεύγειν ἔϑ'᾽ ἡμᾶς. 

XQ. Πῶς φής; καλόν πού τι ἂν εἴη, ὃ τούτων 
ἀπολειρϑὲν ὅμως τέχνῃ λαμβάνεται. πάντως δ᾽ οὐκ 
ἀτιμαστέον αὐτὸ σοί Ts xci ἐμοί. λεχτέον δέ, τί μέν- 
TOL x«i ἔστι τὸ λειπόμενον τῆς ῥητοριχῆς; 

QAI. Kei μάλα mov συχνά, ὦ ΣΣώχρατες, τά 


B. μεγέστων αἴτιον 
plerisque omnibus. 

καὶ cvr«yoyor] V. συναγαγών, quod e E Dr. Flor. g. h. 
Vind. 2. 1. aliis emendatum. Correxit iam olim Spalding. 

o€. τὰ δὲ νῦν m. σι] V. τὰ vor δέ, quod e Bodl. aliisque me- 
lioris notae libris mutatum. 

ασιλικοὶ μὲν ἄνδρες] Bekker, scripsit ἄνδρες. sed v. ad 
p. 261. A. 


hiv] V. ἡμῖν αὔτιον, invitis codd, 


institutionis mercedem, tum eo- ' me monuit Ast, qui locorum 


rum etiam, qui illos credula cum 
reverentia sectantes nibil non 
bonorum suorum  profundebant, 
modo illogum familiaritate atque 
disciplina gauderent: cuius ge- 
neris exemplum .in principio 
Protagorae commemoratur, Quo- 
circa sophistae hoc. loco cum 
regibus Persarum comparantur, 
quibus constat ingentia vectiga- 
lia et tributa quotannis esse nu- 
merata. Quanquam Alcib. 1. p. 
123. A. B. ὁ Βαοιλικὸς φέρος 
etiam δὰ Lacedaemonios refer- 
fur, quibus item magna fuerit 
pendenda pecuniae summa, ut 
scriptor etiam. Lacedaemoniorum 
reges in mente habere potuerit, 
Atque omnino reges in Graecia 
:hoc nomine exosos fuisse opti- 


v. Hesiod. Opp. et DD. 1, 38. 
262., ubi sunt βασιλῆες δωροφά- 
yov, memor fuit, Ex his vero 
loci elegantia facile poterit iu- 
dicari, Pro οὐ jr δὴ ἐπιστή-- 
μονές γε etiamnum οὐ μέντου 
ἐπ. γε legendum puto, non quo 
usum. vocularum μὲν δή — γε 
ignorem, de quo exposui ad Eu- 
thyphrou. p. 65 sq. et ad Symp. 
p. 90., sed quia praecedenti μὲν 
non μὲν δὴ sed μέντοι respondere 
debef, quod Astium videtur 
praeteriisse, 

D. καλόν πού τι — λαμ- 
βάνεται] Haec ironice dicta 
esse bene observavit Heindorf, 
locum ita interpretans: Prae- 
clarum sane sit, quod ab 
arte dialectica seiunctum 


154 PLATONIS: 
γ᾽ ἐν τοῖς βιβλίοις Toig περὶ Me δέχνης M ndi 
μένοις. ; 
Cap. LE. Z9. Ka καλῶς ye odes ni πρὸς 
οίμιον μὲν οἶμαι πρῶτον ὡς δεῖ τοῦ λόγου λέγεσϑαι ἐν 
ἀῤχῇ. ταῦτα λέγεις. ---- -ἦ γάρ; ---- τὰ fem τῆς τέχνης; 
QAI. Ναί. 
ZO. Δεύτερον δὲ δὴ διήγησίν. τινα, μαρτυρίας 


τ᾿ ἐπ᾽ αὐτῇ, τρίτον τεχμήρια., τέταρτον εἰχότα " καὶ 


πίστωσιν οἴμαι χαὶ ἐπιπίστωσιν λέγειν τόν γε, ou 


στον λογοδαίδαλον Βυζάντιον ἄνδρα. 


D. καὶ ἐπιπίστωσιν λέγειν] Recepimus λέγειν ex edit, Bas, 
2. et codicibus tantum non omnibus. 


íamen arte quadam addi- 
8ci queat: sed tameu non 
spernendum hoc nobis. Vi- 
delicet ostendit Socrates, ne.rhe- 
iloricen quidem arte dialectica 
destitutam — esse oportere. 
τούτων i e. τῆς διαλεχτικῆς. 
De hoc usu pluralis numeri v. 
ann, ad Apol. Soer. p. 19. D. 
Gorg. p. 447. B. De Rep. VI, p. 
504. D. Phaedon.. p. 70. D. Pro- 
tagor. p. 331. E. Mox τὸ λειπό-- 
pérov τῆς ῥητορικῆς idem Hein- 
dorf, explicat: reliqua rhe- 
torices pars, praeter dia- 
lecticam. s 

τὰ κομψὰ τῆς τέχνη ς] 5εἷ- 
fa illa artis invenía. v. 
Ruhuken, ad Tim. p. 161. Non 
vacare haec. irrisione vix est 
quod moneamus. Memorat autem 
praeter exordium argumenti enar- 
rationem cum testimoniis con- 
iunctam, atque ^ expositionem, 
etiam τὰ εἰκότα, quae qualia 
sint, optime perspicies ex iis, 
quae habet Spengel De Artt. 
Seriptorr. p. 30 sq. Ceterum ἢ 
γάρ; similiter interpositum habes 
Gorg. p. 468. 6. 

καὶ πίστωσιν oit — &v- 
ào«] et, si recte memini, 
optimus ille orationum 
artifex Byzantius eíiam 
πίσοστωσιν memorat et ἐπι- 
πίστωσυν, Nam ita hoc oiu 


intelligendum. Phaedon.. p. 59. 
C. Πλάτων δέ, οἴκαι, ἠσϑένει. 
Eundem usum verbi doxeiv Hein- 
dorf, ad Theaet. $. 2. notavit, 
De Theodoro Byzantio exposuit 
nuper Spengel. l. c. p. 98 sqq. 
Hic quod ceteris rhetorum arti- 
ficiis dicitur adiecisse πίστωσιν 
et ἐπιπίστώσιν, Heindorf. 
qualem. istam esse voluerit se 
non intelligere ingenue confite- 
tur; Ast. 
probationem ex ipsa rei natura 
duetam , ἐπιπίστωσιν vero ex ipsa 
oratoris persuasione petitam; 
Speugel. denique πίστωσιν εξ 
ἐπιπίστωσιν  nihil* ait 'esse nisi 
nova vocabula, a Theodoro ficta, 
quibus denotetur idem, quod alii 
τῶν τεχμηρίων et τῶν εἰκότων no- 
mine appellaverint, Postremum 
fateor mihi omuium minime pro- 
bari, et certe longe aliud. quid 
innuit loeus Ar istot. Rhet, 111, 
13. ἔσται οὖν, ἄν τις τὰ φυ ένα 
διαί, ὴ7γ ὅπερ ἐποίουν οὗ negl Θεό- 
δῶρον, διήγησις ἕτερον καὶ ἐπι- 
διήγησις καὶ moodujynou , xat 
ἔλεγχος καὶ ἐπέλεγχος." Ceterum 
huuc locum 0b oculos habuere 
Cicero Orat. 12. et Quintil. 
Hl. 1, 11. — τὸν χρηστὸν 
λέγεις, ironice dictum; - v, 


,Ruhnk. ad Tim. p. 132. 


P. 267. Τὸν δὲ κάλλεστον 
Πάφιον ὐηνόν} Dehoc vide 


πίοτωσεν dicit esse , 


"T2. 


T ΣΦ οὐ e 


nd Lodi ἀν 


PHAEDRUS, 


155 


«AI. Τὸν χρηστὸν λέγεις Θεόδωρον; . 


Z2. 


Τί μήν; xci ἔλεγχόν γε. καὶ ἐπεξέλέγχον ὡς 201 


ποιητέον ἐν κατηγορίῳ τε καὶ ἀπολογίᾳ. τὸν δὲ καλ- 
λιστον Πάριον  ὐηνὸν εἰς μέσον οὐκ ἄγομεν, ὃς ὑπο- 
δήλωσίν τε πρῶτος εὗρε καὶ παρεπαίνους ; οἱ δ᾽ αὐτὸν 
ac παραψόγους φασὶν ἐν μέτρῳ λέγειν, μνήμης χάριν" 


σοφὸς γὰρ ἀνήρ. 


Τισίαν δὲ I Ὀργίαν τε ἐάσομεν tU- 


δεῖν; οἱ πρὸ τῶν ἀληϑῶν τὰ εἰκότα εἶδον ὡς τιμητέα 
μᾶλλον, τά τε αὖ σμιχρὰ μεγάλα καὶ τὰ μεγάλα σμε- 
«ga φαίνεσθαι ποιοῦσι διὰ ῥώμην λόγου, χαινά τε 


P. 261." 
quod recepit Bekker. 


elc μέσον οὐκ ἄγομεν] ἐς 4IIDGNP. Vind. 4. α.» 


Tota» δὲ L'ogy.] Sic codd. pro v. Τισίαν «t I'opoy. 


Gaisford. Poct. Min. T. III, 


p. 237 sqq. et p. 280. ed. Lips. 


Groen y. Prinsterer, Proso- 
pogr. Plat, p. 94 sq. Spengel, 
1.c. p. 92. Hermias p. 191: 
παρεπαίνους δὲ léyev, ἵνα ἀντι- 
χκρὺς μὴ ἐπαινεῖ, δοκεῖ δὲ ἐπαι- 
yéir, ὁμοίως δὲ καὶ ψέγειν. lta- 


que Sypeugel παρέπαινον εἴ 


παράψογον partes ὑποδηλώοεως 
fuisse suspicatur. | Huiusmodi 
autem praecepta rhetorica Eve- 
nus in versus redegerat, quod 
mon sine irrisione commemorari 
facile apparet, ut nollem Hein- 
dorfium ea in re. oftenqisse. Si- 


milis. hominis irrisio est .Phae- 


don. p. 60, k. et 61. €. 
σοφὸς γὰρ ἀνήρ —) Veris- 
sime Ast. ad h. 1. disputavit 


rig, sicubi loco praedicati po- 


natur, articulo liberum esse opor- 
lere. Quod plane in hunc lo- 
cum congruit, quo Heindorf. 
siue causa scripsit ὁ ἀνήρ. Li- 
quet enim, subiectum facile in- 


telligi. posse ex antecedentibus, 


ein 
Conf, 


uf sensus hic sit: denn 
weiser Maànn ist er. 


quae de articulo vocabulo ἀνὴρ 


modo addito. modo non addito 
disputavimus in Excursu ad 
calcem huius-libri adiecto. 
““τοίωαν δὲ 1.] V. Cicer. 
Brot. 12, 16. De Orat. 1. 20, 


. Artium. Seriptorr, 


91.. III. 2l. 
Quintil. 1l. 


De Invent.. II. 2. 
17551; δ tls 


Mongitor. Bibl. Sicul, T. EL. 


p. 146, H. p. 267. Spengel. 

p. 23 sq. et 
226. τὰ εἰκότα quorsum 
pertineant, décuit Spengel. 1, 

c. p. 32. — ἐάσομεν εὕδειν, 
h. e. silentio transmittemus? 1ro- 
nice dictum putat Victor. Varr. 
Lectt. ΝΗ, 10. 

πρὸ cuv ἀληϑῶν —cepm- 
i μαλλον] V. Matthiae 

. $. 159. 1. 

itum i ποιοῦσι] Prae- 
sens iuter εἶδον et ἀνεῦρον inter- 
positum ne mireris, recte illud 
Ast. vidit ad. libros Tisiae et 
Gorgiae illo tempore adhuc pro- 
Sslantes referri. oportere, . Nimi- 
rum. illi libris suis videntur ex- 
posuisse, quomodo. res, de qua 
esset dicendum, vel. deprimi et 
extenuari, vel augeri et. extolli 
posset. 

B. χαινά τε ἀρχαίως τά 
To ἐναντία xard] Intelligen- 
dum. λέγειν διδάσχουοι, e prae- 
cedenti ποιοῦσι διὰ ῥώμην λόγου. 
Fallitur enim. Ast. haec cum 
praegressis φαίνεοϑαν ποιοῦσι 
commode iunczi posse ratus. De 
sententia Hieindorf. apte com- 
parat illa Isocratis Paneg. e. 
l. oí λόγοι τοιαύτην ἔχουσι τὴν 


156 


PLATONIS 


ἀρχαίως τά τ᾽ ἐναντία χαινῶς, συντομίαν TE λόγων 
χαὶ ἄπειρα μήχη περὶ πάντων ἀνεῦρον. ταῦτα δὲ 
ἀκούων ποτέ μου Πρόδικος ἐγέλασε, καὶ μόνος αὐτὸς 
εὑρηχέναι ἔφη ὧν δεῖ λόγων τέχνῃ" δεῖν δὲ οὔτε μα- 
χρῶν οὔτε βραχέων, ἀλλὰ μετρίων. 

QI. Σοφώτατά 72; ὦ Πρόδικε. 

XQ. Ἱππίαν δὲ οὐ λέγομεν; οἴμαν γὰρ ἂν σύμ- 
ψηφον αὐτῷ καὶ τὸν Ηλεῖον ξένον γενέσϑαι. 


Β. ὧν δεῖ λόγων τέχνῃ Codd. fere omnes τέχνην. Male. 


€. πῶς φράσομεν αὖ μι} Bodl. 
Dein pro og, quod praebuit Bodl, cum 4d 


A. πῶς ὧν φράσωμεν. 


φύσιν, ὥς 9^ ᾿οἷόν τε εἶναι περὶ 
τῶν αὐτῶν πολλαχῶς ἐξ ἡγήσασϑαι, 
καὶ τά τε μεγάλα ταπεινὰ ποιῆ- 
- ὅαν) καὶ τοῖς μικροῖς μέγεθος 
προςϑεῖναι , καὶ τὰ παλαιὰ χαὶι- 
yu; διεξελθεῖν, καὶ περὶ τῶν γεω- 
στὶ γεγενημένων ἀρχαίως εἰπεῖν, 
ubi καινῶς et ἀρχαίως pariter 
atque hoc loco traxerim ad uni- 
versae fractationis colorem v, 
Bremium p. 20 sq. 

συντομίαν τὲ λόγων —] 
Solebant sophistae profiteri se de 
eodem argumento et breviter et 
copiose posse dicere, quod de 
Gorgia narratur etiam in cogno- 
mine dialogo p. 449. C. 

ποτέ nov Πρόδικος ?yé- 
À«os] Huius enim familiaritate 
sese usum esse Socrates non uno 
loco apud Platonem narrat, veluti 
Menon. p. 96. D. Protapor. p. 
841. A. Charmid. p. 163. D. Cra- 
íyl. p. 384. B. Ceterum de hoc 
sophisía legas Groen van 
Prinsterer. Prosopogr. p. 87 
sqq. Verba, ὧν δεῖ λόγων τέχνῃ, 
sic volumus intelligi: quibus 
sermonibus s. orationi- 
bus ex arte opus sit. Quan- 
quam si codices audiamus, τέ- 
χνὴν potius erit legendum. Sed 
fateor hunc accusativum mihi 
nunc videri duriorem quam qui 
a Platonis manu profectus sit: 
et dativus ille etiam alibi delu- 
sit librarios, veluti supra p. 260. 
D. οὐδέν. τι μᾶλλον ἔσται πείϑ ew 


ZGH. φράσωμεν. Flor. b. 


τέχνη, p. 251. D. πρλκμήδην 
λέγοντα οὐκ ἴομεν τέχνῃ» quibus 
locis in transcursu notabis ean- 
dem, quam hie habemus, voca- 
buli in clausula collocationem, 
Ast. tamen τέχνῃ vel τέχνην de- 
lendum censet. 

Ἱππίαν δὲ οὐ λέγομεν] 
Hippiae placita exposuit Groen 
van Prinsterer Ll e p. 91 
sqq. Vocabuli σύμψηφος usum 
notavit Lobeck. ad Phrynich. 
p. 2 sq. & 
|. €. Τὰ δὲ Πώλου —] De 
Polo v. ad Gorg. p. 448. C. et 
Groen van Prinsterer L c. 
p. 184 sqq. Spengel, Artium . 
Scriptor. p. 84 sqq., quocum 
praeeunte Schleierm. áuctori- 
fate codicum nonnullorum proba- 
mus ὡς loco vulgati ὅς, quo et 
sententia et constructio verborum 
pervertebatur. Quippe (ovozic 
illa λόγων qualia sint, declaratur 
adiectis verbis ὡς διπλασιολογίαν d 
xci γνωμολογίαν vai eizovoloy(av. 
Frustra euim Heindorf. aliique 
coniecerunt libri a Polo compo- 
siti inscriptionem fuisse uovoei« 
λόγων, quum potius ista artificia 
rhetorica ita audiant, Quaenam 
vero fuerit illa διπλασιολογία, 
valde ineertum est, Scholia- 
stes et Hermias intelligunt 
τὸ τὰ αὐτὰ δὲς λέγειν, otov φεῦ 
φεῦ. "Sed haec palillogia quum 


magis affectui quam-arti sit pro- 


pria, Heindorf, vocabulum pu. ᾿ 


 —— —————4n . VETT TP 


PHAEDRUS, 


QAI. Ti δ᾽ ov 


197 


XO. Τὰ δὲ Πώλου πῶς φράσομεν αὖ μουσεῖα 
λόγων $ ὡς διπλασιολογίαν καὶ γνωμολογίαν «ci εἰχογνο- 
λογίαν, ὀνομάτων τὲ “Πικυμνείων, ἃ ἐχείνῳ ἐδωρήσατο 

? " " ? 9 


meos ποίησιν εὐεπείας ; 


0 AI. Πρωταγόρεια δέ, ὦ Σώχρατες, οὐκ ἦν 


μέντοι τοιαῦτ᾽ ἄττα; . 


» 


᾿ , , 7 -—- ^ 
ZO. ᾿Ορϑοέπειά γέ τις, ὦ παῖ. καὶ ἄλλα πολλὰ 


GT, vulgo est ὅς. 
puielov. Ast. mavult Zfvxvjrie(ur, 


tat intelligendum esse de artifi- 
cio voces compositas fingendi, 
laudato Aristotele Rhetor. III. 
3. Verum recte observat Spen- 
gel istud quidem in singula 
nomina (ὀνόματα ), non item in 
sententias convenire. Quocirca 
ipse nil nisi loóxoA« et πώρισα 
intelligit, quum eadem lis po- 
nuntur, veluti φιλόδωρος εὐμεὲ- 
γείας, ἄδωρος δυςμενείας. Verum 
docebunt quae Gorgiae p. 448. 
€. legimus, ubi Polus ipse δι- 
πλασιολογίᾳ utitur hac: πολλαὶ 
τέχναι ἐν ἀνϑρώποις εἰσὶν ἐκ τῶν 
ἐμπειριῶν ἐμπείρως εὑρημέ- 
TOL" ἐμπειρία μὲν γὰρ 1 ποιεῦ — 
κατὰ τέχνην, ἀπειρία δὲ χατὰ 
τύχην, ἑκάοτων δὲ τούτων μετα- 
λαμβάνουσιν ἄλλοι ἄλλων ἀλ- 
Aog, τῶν δὲ ἀρίστων οἱ ἄρι- 
στοι, unde huic loco clarissima 
lux affunditur. Ad ὀνομάτων τε 
“«Δικυμνείων (ita enim scribendum 
viderunt Olear. ad Philostr. p. 
497. et Fabric. ad Sext. Emp. 
p. 700.) liquet denuo intelligen- 
dum esse φριίσομιεν μουδεῖα. Op- 
ponuntur autem ὀνόματα iam τοῖς 
λόγοις, ut appareat de singulis 
vocabulis esse cogitandum.  Ni- 
mirum Licymnius subtiliter in arte 
sua praecipiebat de fingendis apte 
suaviterque vocabulis, in quo 
artificio ipse sibi videbatur ma- 
xime excellere: unde etiam mul- 
ta invenit vocabula technica, qui- 
bus quae alii aliter nominavis- 
sent ipse suo modo significaret. 


Pro vulg. Zfvzvgrioy e Par. P, dedimus “υχυ- 


v. Aristot. Rhetor. III. 13. et 
IH]. 2, quos locos copiose tra- 
ctavit Spengel, l;c. p. 88 sqq. 
Kt hanc quidem doctrinae. par- 
tem etiam Polus arripuit, Ex 
quo illud habet explicationem, 
quod  Licymnius dicitur | Polo 
multa donavisse vocabula ad ef- 
ficiendam elocutionis suavitatem, 
quam εὐεπείας designari nomine 
dudum observavit Valcken. 
Diatrib, in Eurip. Rell. p. 261, 
Quippe ἐχέῖνος nunc ad Polum 
referiur, de quo usu v. Mat- 
thiae Gr. S. 471. IO. Schae- 
fer. Appar. ad Demosth. T, III. 
p. 160. Bornemann. ad Xe- 
noph, Cyrop. V. 2, 28.: ad ἐδω- 
ρήσατο autem et liomibe ixv- 
μείων intelligendus ipse Licym- 
nius, quam synesin illustravit 
Ast. ad Legg. p. 447, qui etiam 
huius loci rationem optime per- 
spectam habuit. 

Πρωταγόρεια δὲ — οὐκ 
ἦν μέντοι —] Ὀρϑοέπεια Pro- 
tagorae haud dubie versaía est 
in formis grammaticis explican- 
dis definiendaque recte verborum 
elocutione, v. Aristot. Rhet. 
If. 5. De Sophistar. Elench. p. 
514, ed, Buhle. et quae disputa- 
vit Spengel. p. 42 ,Sq- Noli 
autem eam cum ὀρϑότητι óro- 
μάτων confundere, cuius doctrina 
explicata erat in libro 2425 c(ac 
nomine inscripto, id quod appa- 
ret e loco Cratyli p. 391. C. 
Locum nec Heindorf. nec Ast. 


- 


153 PLATONIS 
χαὶ χαλά. τῶν γε μὴν οἰχτρογόων ἐπὶ γῆρας χαὶ πε: 
viov ἑλκομένων λόγων χεχρατηχέναι τέχνῃ. μού “φαίνε- 
ταί. τὸ τοῦ “Χαλκηδονίου cg vog. ὀργίσαι τε αὖ πολ: 
D λοὺς ἅμα δεινὸς ἀνὴρ yéyove, χαὶ πάλιν ὠργισμένοις 
ἐπῴδων χηλεῖν, ὡς ἔφη" διαβάλλειν τε xci ἀπολύσα- 
σϑαι διαβολὰς ὁϑενδὴ κράτιστος, τὸ δὲ δὴ τέλος τῶν 
λόγων xou; πᾶσιν ἔοιχε συνδεδογμένον εἶναι y $. NIC 
μὲν. ἐπάνοδον, ἄλλοι δὲ ἄλλο τίϑενται ὄνομα.. 
QI. Τὸ ἐν χειαλαίῳ ἕκαστα λέγεις ὑ REEF: 
imi τελευτῆς τοὺς ἀχούοντας περὶ τῶν εἰρημένων. ὦ 
Q. Ταῦτα λέγω, καὶ εἴ τι σὺ ἄλλο ἔχεις εἰ" 
πεῖν λόγων τέχνης πέρι. he 


QUI ^ Zuxpé ye xoà ova ἄξια λέγειν. 
NO. CEoyusv δὴ τά ys σμιχρά" ταῦτα δὲ ὑπ᾽ 


208 
ς E - "TS , * δ 48 B —"- 
cv;ag μᾶλλον ἴδωμεν, T(v& x«i πότ᾽ ἔχεν τὴν τῆς 


τέχνης δύναμιν: 


δεινὸς ἀνὴρ γέγονε ἁνήρ Bekker, . 


P. 268. τένα καὶ ποτ᾽ ἔχει] Vulgo: τίνα xal ποτ᾽ ἔχει; quod 
e cod. Mon. 407. mutatum, praeeunte Heindorfio. Vulgatum teneut 
Bekk. et Ast. ^ 


κουμενῷ εἴποι] Ald. Bas, 1. ef codd. nonnulli Visovnéro, 


illis; ἱερὸν μένος “Δλκινόοιο, βίη 
Ἡρακληείη, al. 
D. ὠργισμένοεις ador 


recte interpretati sunt. Ceterum 
de μέντοι ita posito v. ad p. 


229. B. 
τῶν γε μὴν oixvooyoov κηλεῖν] veluti magicis 
—] Thrasymachus Chalcedonius quibusdam incantationi- 
bus mulcere, Nam ἐπάδειν, 


quid in arte dicendi efficere stu- 
duerit atque effecerit, optime 
exposuit Spengel. 1. c. p. 93 
sqq. Tractavit autem potissimum 
artem. affectuum. commovendo- 


incantare, monendi, docendi, 
consolandi notione Platoni fre- 
quens, ut copiosa exemplorum 
enumeratione ostendit W ytte "- 


rum, quod argumentum babuere 
eius libri 'EAsoc inscripti. v. Ari- 
Stot. Rhet. IIl. 1. 20. Her- 
mias p. 192. Quocirca hoc loco 
narratur arte orationum ad se- 
mectutem atque paupertatem tra- 
ducendarum excelluisse exciían- 
dae misericordiae gratia. Poetica 
orationis forma Plato hoc loco 
usus videtur, quod hominem mi- 
serabiliter grandiloquum vellet 
ridere. Hinc τὸ τοὺ Χαλχηδο- 
γίου σθένος, quod Stephanus 
bene composuit cum vulgaribus 


bacl. ad Phaedon, p. 194. sq. 
De verbo κηλεῖν autem sagi: 
Valcken. ad Eurip. Hipp. ' 
303. Locutionem τέϑεσϑαί ttt 
ὄνομα attigimus ad Phileb. p. 
60. A. Reip. III. p. 405. D. Ἐπά- 
γτοδον autem inielligit orationis 
conclusionem , quam alii appel- 
larunt. ἀναχεφαλαίωσιν, v. V 085. 
Institt, Orat. HI. 6. ' 
Ταῦτα λέγων, καὶ εἴ τι —] 
In his ταῦτα referendum ad 
cuncta illa, de quibus hactenus. 
explicavit , rhetorum artificia. 


ὌΝ 


PHAEDRUS, 159 


-5*s , , E, La y 
QT. Καὶ μάλ᾽ ἐῤῥωμένην, ὦ Σώχρατες, ἔν ye 


| δὴ πλήϑους συνόδοις. 


ce ἼἜχει γάρ. ἀλλ᾽, ὦ δαιμόνιε, ἰδὲ χαὶ σύ, 
εἰ ἄρα καὶ σοὶ φαίνεται διδστηχὸς αὐτῶν τὸ ἡτρίον, 
ὥςπερ ἐμοί. 
oo δείκνυε μόνον. di 

Cap. LH... 2. . £inà δή μοι" εἴ τις προρεὶ- 
ϑὼν τῷ ἑταίρῳ cov "Lov&gudzq ἢ τῷ πατρὶ «αὐτοῦ 
"dzovuirQ εἴποι, ὅτε ᾿Εγὼ ἐπίσταμαν τοιαῦτ᾽ - ἄττα 
σώματι. προφιρέρειν, ὥςτε ϑερκαίνειν τ᾽, ἐὰν βούλωμαι, 
aet ψύχειν, χαὶ ἐὰν μὲν δόξῃ “μοι, ἐμεῖν ποιεῖν, ἐὰν 
δ᾽ «v, χἄάτω διαχωρεῖν, χαὶ ἀλλὰ πάμπολλα τοιαῦτα * 
χαὶ ἐπιστάμενος αὐτὰ ἀξιῶ ἰατρὸς εἶναι καὶ ἄλλον 
ποιεῖν, ᾧ ἂν τὴν τούτων ἐπιστήμην παραδῶ" τί ἂν 


y 


οἴει ἀχούσαντας εἰπεῖν ; 


ΦΑ͂Ι. 


Male. 


Tí à ἄλλο ys ἢ ἐρέσϑαι, εἰ προςεπίσέδεαι 


Solent enim participia, ubi nominum propriorum induerunt 


naturam, accentum in ultima ferre syllaba. 


οὗ ἢ B. 


σώματι προςφέρει»ν] Sic codd. plerique omnes. V. σώμασι. 
Τί δ᾽ ἄλλο ys ἢ ἐρέσϑαϊ Bodl. Vind. 4, 1. «. Flor, 


h. Parr. DG T. Ven, 4/1. τί γε. ἄλλο ἢ ἐρέοϑαι. sed v, annot, Mox 
μέχρι DE9, μέχρις optimi plurimique libri suppeditarunt. 


p. 268, ταῦτα δὲ ὑπ᾿ αὐὖ- 
γὰς μᾶλλον ἴδωμεν] Haec 
autem, quae enumeravi- 
mus, diligentius inspicia- 
mus eti examinemus, Lo- 
quendi genus illustraut  inter- 


rett. ad Eurip. Hecub. v. 1154. 


εἰ Ruhnk, ad Tim. p. 264. 
τίνα καὶ nov ἔχει τὴν 


“πῆς 7. 9.] Mta dedimus cum 


Heindorfio pro eo, quod vul- 
go est, τίνα χαὲ mor! ἔχει; Se- 
quitur enim: x«i nal ἐθῥωμένην 
— ἔν γε δὴ πλήϑους συνόδοις, 
et mox B, infertur : εἰ προςεπί- 
σταταιε zal οὔςτινας δεῖ καὶ ὁπότε 
ἕχαστα τούτων ποιεῖν, Coarctata 
autem: oratio ita explieanda: τίς 
ἔστιν ἡ δύναμις τῆς. τέχνης v 
ἔχει, καὶ πότε ἔχει αὐτήν: 
δὲ καὶ σύ, εἰ ἄρα καὶ 
σοὶ φαίνεται] Observes xal 
repetitum. v, δὰ Remp. p. 445. 


C. Similiter Alcibiad. I. p. 109. 
D. φράσον οὖν καὶ ἐμοί, ev 
αὐτῷ φοιτητὴν. προξενήσῃς καὶ 
ἐμέ, Quid sit ἡἠτρίον, . optime 
exposuit Schneider. Ind, ad 
Seript. Rei Rust, p. 365 sqq. et 
in Lexico s. v. conf. Ruhnk., 
δὰ Tim. p. 114, Bene Schlei- 
erm.: sieh doch-auch du 
zu, ob dir das ganze Ge- 
webe. so lose erscheint 
als mir. E , 

B. Τί δ᾽ ἄλλο. γε ἢ ἐρέ- 
00 ri] In eiusmodi responsio- 
nibus 7e, quod nmonnulli libri 
omittunt, a Graecis frequentatur, 
Hipp. Mai. p. 281... C. τί δὲ οἴεν 
- ἄλλο. γε ἢ ἀδύνατοι ἦσαν; 
Aristoph. Me v. 25. τί δὴ 
λέγει negl τῆς ὁδοῦ; Pisth. τί 
δ᾽ ἄλλο γ᾽ ἢ βυύκουο᾽ ἀπέδε-- 
σϑαί φησί pov. τοὺς ,Qaxzviove ; 
Ecclesiaz. v. 395. ἀτὰρ τί τὸ 


160 PLATONIS 


* e P] ^ t , p , Ἢ 
χαὶ ougruag δεῖ xci ὁπότε ἕχαστα τούτων ποιεῖν, χαὶ 


τ 


μέχρι ὁπόσου ; 


ΖΣΩ. LH οὖν εἴποι, ὅτι Οὐδαμῶς" ἀλλ᾽ Ev. τὸν 
ταῦτα παρ᾽ ἐμοῦ μαϑόντα αὐτὸν. οἷόν τ᾿ εἶναι ποιεῖν 
ἃ ὀρωτᾷς:: : 

ΦΑ͂Ι. Εἴποι ἂν, οἵμαι, ὅτι μαίνεται ΓΈ; εθρμῇ 


καὶ àx βιβλίου ποϑὲν ἀχούσας 1j περιτυχὼν φαρμακίοις 
ἰατρὸς een γεγονέναν, οὐδὲν ἐπαΐων τῆς τέχνης... 

ΤΩΣ Δ, 7 δ᾽ εἰ “Σοφοκλὲϊ αὖ προφελϑιὼν καὶ Ev- 
ριπίδῃ τις ἐῶ ὡς ἐπίσταται περὶ σμικροῦ πράγμα- 
τος ῥήσεις παμμήχεις ποιεῖν καὶ περὶ μεγάλου πάνυ 
σμιχράς, ὅταν τε βούληται, οἰχτρὰς καὶ τοὐναντίον 
«v φοβερὰς καὶ ἀπειλητικάς, ὅσα τ᾽ ἄλλα τοιαῦτα, 
καὶ διδάσχων αὐτὰ τραγῳδίας ποίησιν οἴεται 'παρα- 


διδόγαι; 


C. Εἴποι ἄν, οἵμαιῖ] Steph. coni. εἴποιεν ἄν, probante Hein- 


dorfio δὰ Cratyl. p. 32. 


Dein. Bekk, scripsit ἄνθρωπος. sed v, in- 


fra. Pro vulg. φαρμαχαίοις libri , optimi plurimique peosepíaus sup- 


peditarunt. Solus Ven. Σ΄ 


qp ἄκοις, 


παμμήκεις ποιεῖν] V. εἰπεῖν pro ποιεῖν, quod habent codd, 


fantum non omnes. 
πρᾶγμ᾽ ἥν; -- τί δ᾽ ἄλλο γ᾽ ἢ 
ἔδοξε τοῖς πρυτίνεσι X. τὸ s Toid. 
v. 169. τί yàp ἄλλο γε; Xe- 
noph. Cyrop. IV. 4, 10, Plat, 
Phaedon. p. 63. D. τί δέ — ἀλλο 
ye ἢ πώλαν μοι λέγει, ubi Pla- 
ionica collegit Heindorfius, 
Adde etiam. quae notavit Bois- 
sonad. ad Philostr. Her. p. 306. 
et 439. 

€. oiov T. εἶναι ποιεῖν & 
ἐρωτᾷς}Ὑ h. e. remedia adhi- 
bere, quibus, quando et quoad 
conveniat, sicut Asi. recte iu- 
terpretatur. Frustra in verbo 
ποιεῖν Heindorf. haesit; nec au- 
diendus Schleierm. ἐπαΐευν scri- 
bendum ratus. 

Εὔπου ἄν, oium, —] Etsi 
lenissima est verborum Εἴποι ἂν 
in εἴποιεν ὧν mutatio, tamen 
quia. antea dictum est ᾿Ερφυξιμά- 
go ἢ — ᾿Αχουμενῷ, non xai 
ZxovuirQ; nolim libris: invitis 


quidquam innovare. "Nam quod 


. ἀκούσαντας praecedit, potuit hoc 


et ipsum post duorum hominum 
commemorationem inferri, nec 
tamen inde consequitur, ut etiam 
nunc pluralis numerus ponendus 
fuerit. Dein Bekker. scripsit 
μαίνειαν ἄνθρωπος: et Hein- 
dorf. quoque desideravit arti- 
culum. Mihi vero ἄνϑρωπος per- 
inde atque in οὗτος ἀνὴρ cum 
contemíu et indignatione dictum 
videtur infinite; in qua sententia 
etiam Astium essevideo, Quan- 
quam similia huius usus exem- 
pla. nunc non in promtu habe- 
mus praeter Aeschin, de f, 1]. 
19. p. 149. δ, 1. ed. Bremi. p. 
321. Bekk. κατόψεσϑε ἀνθρώπου 
φϑόνον ὑπερβάλλοντα. De mosth. 
Philipp. L. c. ὃ, 8. 3. οὗ προελή- 
λυϑεν ἀσελγείας ἄνθρωπος. Ae- 
βομίῃ, de fals, legat. p. 317. 11. 
ed. Bekker. P. 142. δ, 4, ed, 


MESE M 


Tes 


ΨΌ Pec eon 


c 


— 


"wa n. 


PHAEDRUS. 161 


ΦΑ͂Ι. Καὶ οὗτοι ἄν, ὦ Σώχρατες, οἶμαι, χα- 
ταγελῷεν, εἴ Tig οἴεται τραγῳδίαν ἄλλο TL εἶναι ἢ 
τὴν τούτων σύστασιν, πρέπουσαν ἀλλήλοις T& καὶ τῷ 
ὅλῳ συνισταμένην. 

LÀ οὐχ ἂν ἀγροίχως yt, οἴμαι, λοιδορή- 


RN 
— À n 


, ) eu ^ E ᾿ D ^ , 
. G&&V , «AA ὥςπερ ἄν μουσιχὸς ἐντυχὼν ἀνδρὶ olo- 


μένῳ ἁρμονιχῷ εἶναι, ὅτι δὴ τυγχάνει ἐπιστάμενος 
ὡς οἷον. τὲ ὀξυτάτην καὶ βαρυτάτην χορδὴν ποιεῖν, 
οὐχ ἀγρίως εἴποι ἄν" ἾΩ μοχϑηρέ, μελα) χολῷς, ἀλλ᾽ 
ἅτε μουσιχὸς Qv πραότερον, ὅτι (2 ἄριστε, ἀνάγκη 
μὲν χαὶ ταῦτ᾽ ἐπίστασϑαι τὼν μέλλοντα ἁρμονικὸν 
ἔσεσϑαι, οὐδὲν μὴν χωλύεν μηδὲ σμικρὸν ἁρμονίας 
ἐπαΐειν τὸν τὴν σὴν ἕξιν ἔχοντα" τὰ γὰρ πρὸ &guo- 
γίας ἀναγκαῖα μαϑήματα ἐπίστασαι, ἀλλ᾽ οὐ τὰ ἀρ- 
μογιχά, 


καὶ τοὐναντίον αὖ q.] Quod vett. editt. post ἐναντίον in- 

ferciunt ze/, id omittunt. Z V/r, Viudd, 1, 3. 6 , quos etiam Bekk, 
et Ast. sunt secuti. 

D. 

E. 


οὐκ ἂν ἀγροίκως] ἀγροίως Ven. 5 pr. 


Brem. τοσαύτην τόλμαν καὶ τερα-- 
τείαν ἀνθρώπου. Ibid, p. 161. — 
333. σχέψαοϑε δή — δεινὴν «r- 
αἰσχυντιαν ἀνθρώπου; ubi frustra 
Marklandus τάνϑρώπου. 

περιτυχὼν φαρμακέοις 
Quum a φάρμακον non φαρμα- 
χεῖον sed φαρμάκιον | deducatur, 
unice verum est quod codd, prae- 
buerunt φαρμακέοις, in qua forma 
recte iudicavit Buttm. aliquid 
esse contemtionis. Theaet. p. 149. 
διδοῦσαι — αἱ μαῖαι φαρμάκια. 
Photius p. 554. ed. Lips. Φάῤ- 
pex τὰ τῶν “ζωγράφων χρώ- 
ματα. τὰ δὲ τῶν ἰατρῶν, φαρ- 
μάχεα. 

ῥήσεις παμμήκεις —] Non 
sophisfarum ῥήσεις tanguntur, 
quod Ast, sibi persuasit , sed 
ipsorum tragicorum, qui etiam 
de Rep. X. p. 605. D. μαχρὰς 
ῥήσεις ἀποτείνειν. dicuntur, ad 
quem locum plura diximus. 

D. τὴν τούτων σύστασιν 


Plat, Opp. Vol. IV. P, I. 


μηδὲ σμικρόν V. οὐδὲ op., 


praeter. codicum fidem, 


πρέπουσαν ἀλλήλοις —] 
Exspectabas πρεπόντων ἀλλήλοις 
χαὶ τῷ ὅλῳ ουνισταμένων, quem- 
admodun supra p.264. C. legi- 
mus πρέποντ᾽ ἀλλήλοις χαὶ τῷ 
ὅλῳ γεγραμμένα. Sed non mi- 
randa haec, si qua esf, hypallage 
praedicati. Ceterum Heindor- 
fius πρέπουσαν — συψισταμένην 
dictum esse monef pro πεεπόν- 
TOS συνιοταμένην: de quo loqueudi 
geuere v. Poppo Prolegg. in 
Thucyd. 1]. p. 168, Huschke 
ad Tibull. I. 7, 52. Bentlei; 
ad Horat, Serm, 1. 7, 28. Vide- 
licet πρέπουσαν pet prolepsin 
quandam dictum, ut idem valeat 


quod ὥςτε πρέπειν — ἀλλήλοις 
τε χαὶ τῷ ὅλῳ. V. ad Remp. VILI, 
p. 560. D. 


E. τὸν τὴν σὴν ἕξεν ἔχονα 
ταὶ ἐπιστάμενον ὡς οἵον τὲ ὀξυ- 
τάτην καὶ βαρυτάτην. χορδὴν 
ποιεῖν. — Paullo ante ἀγρίως est 
acerbe, u( nesciam cur Osan- 


ΤΙ 


69 


162 PLA'TONIS 
Q1. ὈΟοϑότατά ye. 
Z0. Οὐχοῦν χαὶ ὁ “Ξυφοκλῆς "τόν. σφισιν im- 


δεικνύμενον τὰ πρὸ τραγῳδίας ἂν φαίη, ἀλλ᾽ oU τὰ 
τραγιχά, xcl ὁ xovusvóg τὰ πρὸ ἰατρικῆς, ἀλλ᾽ οὐ 
τὰ Ἰατριχά. 

QI. Παντάπασι μὲν οὖν. 

Cap. 1}Π1.. ΣῺ, ΥΤἱ δὲ τὸν μελίγηρυν ᾿Ἧδρα- 
στον οἰόμεϑα ἢ καὶ Πεῤιχλέα, εἰ ἀχούσειαν ὧν νῦν 
δὴ ἡμεῖς διῆμιεν τῶν παγχάλων τεχνημάτων, βραχυ- 
λογιῶν τε καὶ εἰχονολογιῶν xci ὅσα ἄλλα διελϑόντες 
ὑπ᾿ αὐγὰς ἔφαμεν εἶναι σχεπτέα, πότερον χαλεπῶς 
ἂν αὐτούς, ὥςπερ ἐγώ τε χαὶ σύ, Um. ἀγροικίας ῥῆ- 
μά τι εἰπεῖν ἀπαίδευτον εὶς τοὺς ταῦτα γεγραφότας 
τε χαὶ διδάσκοντας ὡς ῥητοριχὴν τέχνην, ἢ ἅτε ἡμῶν. 
ὄντας σοφωτέρους χἂν νῷν ἐπιπλῆξαι εἰπόντας" "Q 
Φαῖδρέ τὲ x«l “ΣΞώχῤατες, oU χρὴ χαλεπαίνειν, ἀλλὰ 
συγγιχγνώσχει», εἴ τινὲς μὴ ἐπιστάμενον διαλέγεσθαι 


ὃ 'Axovusróc] Hic quoque codd, aliquot ᾿φχούμε-- 
Mox post 7 δὲ male interrogandi signum il- 


P. 269. 
νος, pravo accentu. 
latum erat. v. annot. 

ὧν vor δὴ ἡμεῖς Ocjgue»] δὴ nuper ex plurimis optimisque 
codd. restitutum, | Pro διῇμεν, quod Buttmanno debetur, vulgo erat 
Ohgusv, Bodl. /1G T. δίη μεν. Alii δέει μεν, 

B. τί ποτ᾽ ἔστι ῥητορική] V. ἔστιν 4 ῥητορική. Sed Bodl. 


nus Aucíar. Lex. p. . 140, ὀγροί- quum anfea Eryximachus et Acu- 


ζως scribendum putaverit, Oppo- 
nitur πραότερον. 
ΠΡ, 209. τόν σφισιν ἐπι- 
δεικνύμενον») sibi et Euripidi. 
Repeteundum autem | ex. antece- 
deutibus ἐπίστκυϑιαις 

vor μελίγηρυν Ἄδοαστοῦ ν] 
Alludit ad. versiculum Tyrtaei 
Fragm. 111. v. 8. οὐδ᾽ εἰ — γλῶσ- 
σαν δ᾽ pisos μειλιχόγηρυν 
ἔχουν, ut observavit Aug. Mat- 
thiae de Tyrt. carminibus iu 
Gaisford. Poet. Miuor. T. Ill. p. 
231. ed, Lips. Verissinie. autein 
Ast, monet non ipsum Adrastum 
intelligi: licere, quod. contendit 
Spengel. Artt. Scriptt. p. 119. 
Quippe absurdum fuerit Adra- 
stum cum .Pericle compoaere, 


menus, Sophocles et Kuripides 
essent consociatli. Sine ulla con- 
íroversia. pro. vero |. habendum, 
quod Ast. statuit, cogitandum 
esse de Antiphonte. Rha- 
mmnusio, quitanta excelluit oris 
suavitate, ut propter μέλιτος γλυ- 
κίονα αὐδὴν Nestor diceretur. v. 
Ruhnken. DeAntiphonte Rhàm- 
nusio, Oratt.. Att. T. VIL p. 810. 
ed Reisk, Eaudem sententiam 
etiam Groen van Prinste- 
rer Prosop. Plat. p. 141]. am- 
plexus est. -Deinde quum prae- 
cesserit TY δὲ τὸν "μελίγηρυν ζάδρα- 
στον οἰόμεϑα 4) καὶ Περικλέα, 
denuo interrogatio retexitur inde 
a verbis πότερον χαλεπῶς ἄν αὐ- 
τούς X. τ᾿ À. Quam síructuram 


: PHAEDRUS, 163 


ἀδύνατοι ἐγένοντο ὁρίσασϑαι, τί mor! ἔστι ῥητοριχή, 
ix δὲ τούτου τοῦ πάώϑους τὰ πρὸ τῆς τέχνης ἀναγ- 
χοῦς μαϑήματ᾽ ἔχοντες ῥητοριχὴν φήϑησαν εὑρηκέναι, 
χαὶ ταῦτα δὴ διδάσχοντες ἄλλους ἡγοῦνταί σφισι τε- 
λέως ῥητορικὴν δεδιδάχϑαι, τὸ δ᾽ ἕχαστα τούτων πι- 
ϑανῶς λέγειν τε χαὶ τὸ ὅλον συνίστασθαι, ὡς οὐδὲν 
ἔργον, αὐτοὺς δεῖν παρ᾽ ἑαυτῶν τοὺς μαϑητάς σφων 
πορίζεσθαι ἐν τοῖς λόγοις. 

qo AI. Aia μήν, ὦ “Σώκρατες, χινδυνεύει τοι- 
οὔτόν τι εἶναι τὸ τῆς τέχνης, ἣν οὗτοι οἱ ἄνδρες ὡς 
ῥητορικὴν διδάσχουσίέ τε xc γράφουσι, xci ἔμοιγ 
δοχεῖς ἀληϑῆ εἰρηκέναι. ἀλλὰ δὴ τὴν τοῦ TQ ὕντι 


ῥητοριχοῦ τε xci πιϑανοῦ τέχνην πῶς καὶ πόϑεν ἄν 
“τις δύναιτο πορίσασϑαι; ; 


à 4 * - 
ZO. "To uiv δύνασθαι, ὦ Φαῖδρε, ὥςτε cyo- 


ψιστὴν τέλεον γενέσθαι, εἰχός, ἴσως δὲ χαὶ ἀναγχαῖον 


» eu 3 , H [j D " € 
ἔχειν ὥςπερ ταλλα" εἰ μέν GOL ὑπάρχει φύσεε ῥητο- 


cum optimis plurimis ἔστε ῥητορική. Artium nomina in vr termi- 
naía articulo carere íralatitium est. 

€. ὡς οὐδὲν ἔργον] Sic dedi e Flor, a. c, h. Parr. cH. 
Vulgo ὡς aberat, quod iam Steph. desideravit, Ast, ὡς omisso οὐ- 


δὲν. ἔργον per appositionem dictum putat, 


| κενδυνεύει τοιοῦτόν vt] V. κινδυνεύει γε T. τὶ praeter 
fidem librorum optimorum atque plurinorun. 


A, ; Pla. 


Heindorf, ad p. 235. E. recte 
comparavit cum Cic. de Offic. 
H, 71,12. Quid enim cen- 
semus superiorem illum 
Dionysium, quo eruciatu 
timoris angi solitum ete. 
ubi v. Heusinger. etManut. 
ad Or. pro Rose. Am, 17, Ad 


.eundem modum D emosíhen. 


Leptin. δ. 28. τέ οὖν οἴεσϑε; ὦ 
ἄνδρες "4 ϑηνεῶοι, τοῦτον τὸν τοι- 


οὔτον περὶ ὑμᾶς γεγενημένον» ἐὰν 


ἀκούσῃ — κηδ᾽ ἂν μεταδόξη ποτέ. 
ἡφισαμένους ἐξεῖναι δοῦναι, d i 


Xy YOETLE , ὅτι ὃ αὐτὸς νόμος οὺ- 


τος ἐχεῖγόν τε. ἀφαιρήσεται v. τ. 
Sympos. p. 211. E. τί 
δῆτα,. ἔφη, οἰόμεθα, εἴ τῳ γέ- 
TOLTO αὐτὸ τὸ χαλὸν ἰδεῖν el). ἐχρι- 
γές, — ἀρ᾽ oit. φαῦλον βίον γί- 


γνεσϑαι ἐχεῖσε βλέποντος ἀνϑρώ.-- 
που; 

B. μὴ ἐπιστάμενοι δικ- 
λέγεσϑ'α(] h. e, dialecticae ar- 
tis imperiti, ifa uf partes atque 
genera secernere haudquaquam 
possint, — ὡς οὐδὲν ἔργον) 
quàási non sit difficile, 

D. Τὸ μὲν δύνασθαι — 
ὥςτε —] Sententia. verborum 
haec est; Probabile est ac for- 
iasse etiam necessarium perfe- 
cíam dicendi facultatem  simili- 
ter habere atque reliqua omnia: 
8i quis enim naftura habeat in- 
genium. ad eloquentiam idoneum, 
rhetor erit insignis accedente 
disciplina et exercitatione; sin 
cui alterutrum desit, hac ex parte 
erit imperfecíus. Usum voc. ὥςτε 


11 * 


164 PLATONIS 


QizqQ εἶναι, ἔσει. ῥήτωρ ἐλλόγιμος “προρλαβὼν ἐπιστή- 
μην τὲ χαὶ μελέτην" ὅτου δ᾽ ἂν ἐλλίπῃς τούτων, 
ταύτῃ ἀτελὴς ἔσει. ὅσον δὲ αὐτοῦ τέχνη, οὐχ ἧ Τι- 
σίας ve χαὶ Θρασύμαχος πορεύεται δοχεῖ μον φαίνε- 


σϑαι ἡ μέϑοδος. 
λ QAI, ARA πῇ δή; 


XQ. Κινδυνεύει, ὦ ἄριστε j εἰχότωφ. ὁ Περιχλῆς 
πάντων τελεώτατος εἰς τὴν ῥητοριχὴν e" 


1:1. Ti δή; 


Cap. ΠΥ. ΣΩ, Πᾶσαι, ὅσαι: μεκώλδαι τῶν τέ- 
χνων, προςδέοντανι ἀδολεσχίας xai μετεωρολογίας φύ- 


D. οὐχ ἡ Τισίας τε —] Obseeutus sum Sehaefero ad Oed. 


€ol. 
longe plurimis restituta est. 
P. 270. 


1350. Libri zfvoíaug. Particula τε; vule neglecía, ex codd, 


καὶ τὸ πάντῃ τελεσ.] τὸ om. Florr. g. h. 9. i, 


Vind. 4. 411 ZDGHNOPT. et pr. Z.Eiecit Bekkerus, quem olim 


secutus sum, Pro v. τελεσιουργικὸν e Bodl. 
"Vind. 7. Flor. g. h. cum Bekkero 


post δύνασϑαν illati illustrarunt 
praeter Heindorfium ad h. 
l et Protag. 338. €. Ast. ad 
Legg. p. 461. Schaefer. ad 
Oed. Col. v. 1350. Matthiae 
Gr. amplior. p. 1037 sq. et 1043. 
Deinde quod Steph. seriptum 
volebat & μὲν γάρ 00t, non me- 
minit sententias explicationi in- 
"servientes ita sine coniunctione 
inferri solere. Multa id genus 
ad Phileb, p. 12, E. laudavimus: 
quibus adde quae congesserunt 
intpp. ad Protagor. p. 338. €. 
Dobree ad Aristoph. T. VII. 
P. E p. 560. ed. Lips, Schae- 
fer. ad Dionys. de Compos. Verb. 


p. 406. Buttm. ad Demostheu.,- 


Midian. p. 46. — Porro ὅτου 
δ᾽ ἂν ἐλλίπῃς dicíum est paullo 
fortius pro ἐὰν δέ τινὸς Ange, 
quae loquendi forma non infre- 
quens, Euthyphron, p. 3. €. οὐ 
σφόδρα μέλει, ἄν τίνα δεινὸν οἵ-- 
ere εἶναι» μὴ μέντου διδαοκώ- 
λικὸν “τῆς αὑτοῦ σοφίας" ὃν δ᾽ 
ἂν καὶ ἄλλους οἴωνται ποιεῖν τοῦ- 
οὕτους, ϑυμοῦνται, ubi v. anu, 
Confer etiam. infra. p. 216. B. 


AI DGNOPT. Mon. 
τελεσιουργὸν dedi, quod habent 


Denique ἀγωνιστὴς et ἀγωνίζε.-. 
σϑαι frequens de oratoribus, Cu- 
iusnam autem —cer(aàminis no- 
tionem Socrates teneri voluerit, 
apparet e pag. 2T. A. M 
ὅσον δὲ αὐτοῦ τέχνη, 
οὐχ —] h. e. quantum autem 
in ea re ars valeat, non eà, qua 
Tisias et Thrasymachus incedunt, 
via patere mihi videtur, In his 
ἡ μέϑοδος commode abesse po- 
terat. Nec tameu quidquam au- 
deo in fraudis suspicionem vo- 
care, Nam licet sane verba hoc 
modo copulare: quantum autem 
in ea re arti sit tribuendum, vi- 
detur mihi ratio et disciplina 
artis oratoriae non ea, qua Ti- 
sias et Thrasymachus incedunt, 
via patere: quod dictum est cum 
quadam abundantia. Quod in 


^codd. scriptum exstat ἡ Zfvoí«sc, 


id quum Heindorfus et Stepha- 
nus e Ficini translatione inj 
T'opyíag commutatum voluerinf, 
nos cum. Astio secuti olla ei- 
ferum ad Sophocl. Oed, Col, 
v. 1350. in ἡ Τισίας converti- 
mus. Quippe Lysias, teste Ci - 


PHAEDRUS. 165 
σεως πέρι" τὸ γὰρ ὑψηλόνουν τοῦτο καὶ TO πάντῃ τε- 310 
λεσιουρχὸν" ἔοιχεν ἐντεῦϑέν co Dev. εἰςιέναι. ὃ χαὶ “1ερι- 
χλῆς, πρὸς τῷ εὐφυὴς εἶναι ἐκτήσατο t προςπεσὼν γάρ, 
οἶμαι, τοιούτῳ Oto ᾿αἰναξαγόρῳ, μετεωρολογίας iu- 
πλησϑεὶς χαὶ ἐπὶ φύσιν γοῦ τε καὶ ἀνοίας ἀφικόμενος, 

ὧν δὴ πέρι. τὸν πολὺν λόγον ἐποιεῖτο ᾿Αναξαγόρας, 
ἐντεῦϑεν εἵλκυσεν ἐπὶ τὴν τῶν λόγων τέχνην τὸ πρός- 


PRICE RE RS I D 


φορον αὐτῇ. 


s 


qo 4I. Πῶς τοῦτο λέγεις; 
ΣΩ, Ὁ αὐτός που τρόπος τέχνης ῥητορικῆς j ὅς- 


περ καὶ ἰατρικῆς. 


etiam qui hunc locum vel respexerunt vel imitatione expresserunt. 
νοῦ τε καὶ ἀνοίας] Flor. 9. et d διανοίας, quod coniecit 


Caníerus Novv. Lectt. ΝΗ. 3. 


B. τέχνης ῥητορικῆς, ὅςπερ καὶ ἰατρικῆς} Libri longe 
plarimi, inter eosque Bodl. £71 Z, ordine inverso: ἰατρικῆς, ὅςπερ 


xai ῥητορικῆς, 


cerone in Bruto 12., aliis ora- 
tiones scripsit, artem removit, 
Correctionem amplexi sunt etiam 
Schleierm:; aünot. p. 394. edit. 
sec, et Spengel. Artium Scriptt. 
p. 98. Significat autem Socrates 
rhetores istos arte sua nihil 
magni aut praeclari efficere, pro- 
pterea quod philosophia careant, 
Quocirca iis deinde opponit P'e- 
riclem, qui quum Anaxagorae 
usus institutione vim et naturam 
rerum perspexerit , tum exstite- 
rit orator omni laude cumulatus, 

E. προςδέονται ἀδολε- 
σχέίας καὶ μετεωρολογίας 
—] Loquitur de philosophia e 
meníe hominum ab illius studio 
alienorum: qui eam (anquam 
inanem nugarum et argutiarum 
caplatricem in contemtum et in- 
vidiam adducere studebant, v. 
ad Apol. Socr. p. 18. B. Apte 
Heindorf. comparat Politic. p. 
299. B. Sophist. p. 225. B. Cra- 
tyl. p. 401. B., quorum locorum 
similis ratio esf, 

P. 210, ἐντεῦϑέν ποϑεν 
εἰςιέν αι h. e. nescio quo modo 
e philosophia. proficisci vide:ur. 


- 


Istud ὑψηλόνουν χαὶ τελεσιουργὸν 
crebra imitatione usurparuní po- 
sierioris aetatis scriptores, de 
quibus docteexposuit A s t. Com- 
mentar, in Plat, p. 570. Illud 
ad sensorum et cogitatorum  su- 
blimitatem refertur; hoc designat 
eam orationis virtutem, qua au- 
dientium animi 60. flectuntur et 
permoventur, quo orator voluit, 
ita ut propositum. suum  plaue 
patItcióse videatur. 

τοιούτῳ ὄντι Mvabeyo- 
ρᾳ!ν. Schaubach, De Àna- 
xag. p. 18 sq. 

voi) vt xai ἀνοίας] Docuit. 
enim. Anaxagoras rudem indige- 
slamque rerum molem, quae omni 
careret ratione, in ordinem re- 
dactam esse mentis (vob) vi et 
potestate, v. Sehaubach. l. c. 
p. 150 sq. coll. p. 65 sqq. Itaque 
recte h. 1. τοῦ τοῦ pariter atque 
τῆς ἀνοίας mentio iniicitur; 


τὸν πολὺν AOro:] multum 
illam sermouem, e scriptis eius 
satis. coguitum. v. ad p. 248. D, 
Aliud est πολὺν τὸν λόγον ἐποι-- 
&r0. " 


166 PLATONIS 


QAI. Πῶς δή; ud 


ZO. CEv ἀμφοτέραις δεῖ διελέσϑαι φύσιν, σώ- 
ματος μὲν ἐν τῇ ἑτέρῳ, ψυχῆς δ᾽ ἐν τῇ ἑτέρᾳ, εἰ 
μέλλεις μὴ τριβῇ μόνον καὶ ἐμπειρίᾳ, ἀλλὰ té] TÓ 
μὲν φάρμακα χαὶ τροφὴν προρψέρων ὑγίειαν xal ῥώ- 
μὴν ἐμποιήσειν, τῇ δὲ λόγους τε καὶ ἐπιτηδεύσεις νο- 
μίμους πειϑὼ ἣν ἂν βούλῃ καὶ ἀρετὴν παραδώσειν, 


QAI. 


E * , ἢ ^ Γ 
XO. Ψυχῆς οὖν φύσιν. ἀξίως λόγου κατανοῆσαι 
ole. δυνατὸν εἶναν ἄνευ τῆς τοῦ ὅλου φύσεως ; 


- Ψ ? 
Τὺ γοῦν εἰχός, ὦ “Σώχρατες, οὕτως. 


ΦΑ͂Ι. Εἰ μὲν ᾿ἹἹπποχράτει γε τῷ τῶν “Ἄσκλη- 
πιαδῶν δεῖ τι πείϑεσθαι, οὐδὲ περὶ σώματος, ἄνευ 
τῆς μεϑόδου ταύτης. 


XQ. Καλῶς γάρ, ὦ ἑταῖρε, λέγει. χρὴ μέντοι 
πρὸς τῷ Ἱπποχράτει τὸν λύγον ἐξετάζοντα σχοπεῖν, 
εἰ συμφωνεῖ, 


καὶ ῥώμην ἐμποιήσει» ἐμποιῆσαν Flor. g .h. 9. 

€. Εἰ μὲν Ἱπποκράτει ye] Solus Flor. δ' εἰ μὲν οὖν, quod 
jam uon probaverim. Pro τε; quod Heindorf, Astiusque eiecerunt, 
uncis inclusit Bekker., scripsimids 7€; quod nuper — Ast. est 
amplexatus, 

ὧδε δεῖ διανοεῖσθαι V. χρή, quod exstat in EFZ. 


B. τῇ δὲ λόγους τε xal 
ἐπιτηδ, νομέίμους]  Intell. 
προοςφέρων, His vero adhibendis 
rhetor dicitur efficere persuasio 


quod attinet, Itaque ad verba 
ἄνευ τῆς quio odor. ταύτης e su- 
perioribus intelligas: δυνατόν 
ἐστι κατανοῆσαι αὐτοῦ quo. V. 


nem, quam velit, atque ἀρετήν: 
quae manifesto respondent ὑγιείᾳ 
xci “ῥώμῃ. Et persuasio quidem 
a λόγοις proficiscitur; ἀρετῆς au- 
tem fons ἴῃ ἐπιτηδεύσεσν voul- 
porg quaerendus est: ut facile 
appareat nihil in his esse ullo 
modo contaminatum., 

€. El μὲν Innoxgácte ye] 
Hoc viri placitum nuper illustra- 
vit Lichtenstaedt. Platons 
Lehr 'auf d. Geliet d, Naturf, 
u. Heilk. p 83 sq. iam ab Astio 
laudatus, Dein οὐδὲ περὲ σώμι- 
τῆς est: ne corpus quidem 


ad p. 250. C, Male Heindorf, et 
Ast. locum explicarunt, 

χρὴ μέντοι πρὸς τῷ Ἱπ- 
z0x0.] Veruntamen praeter 
Hippocratis iudicium etiam ipsa 
ratio audienda est, videndumque, 
num haec cum illo coucinat. 

D. ἁπλοῦν ἢ πολυειυδές 
lta πότερον saepe in priore in- 
terrogationis membro omissum. 
v. δὰ Remp. I. p. 328. E. — 
δυνατοὶ p intell, τέχνες 
xor, ut p. 266. C. 

τένα πρὸς Tí πέφυκεν — 
ὑπὸ τοῦ] h, e. quamnam vim 


Tod m aiam ec 


conr VS, Rie 


PHAEDRUS. 167 
QAI... Φημί. 

Cap. LV. 43. T τοίνυν περὶ φύσεως σχόπει, 
τί more λέγει ᾿Ιπποχράτης τε χαὶ ὁ ἀλ ηϑὴς λόγος. ἀρ’ 
οὐχ ὧδε δεῖ διανοεῖσϑαι περὶ ὁτουυῦν φύσεως; πρῶ- 
τον uév, ἁπλοῦν ἢ ἀδλυξιδὲ ἐστιν οὗ πέρν βουλη- 
σόμεϑα εἶναι αὐτοὶ τεχνιχοὶ χαὶ ἄλλον δυνατοὶ ποιεῖν, 
ἔπειτα δέ, ἐὼν μὲν ἁπλοῦν ii σχοπεῖν τὴν δύναμιν 
αὐτοῦ, Tire πρὸς τί πέφυκεν εἰς τὸ δρᾶν ἔχον ἢ τίνα 
εἰς τὸ παϑεῖν ὑπὸ τοῦ; ἐὰν δὲ πλείω εἴδη ἔχῃ, ταῦ- 
τὰ ἀφιϑμησάμενος, € ὅπερ ἐφ᾽ ἑγός, τοῦτ᾽ ἰδεῖν ἐφ᾽ 
ἐιάστου, τῷ τί ποιεῖν αὐτὸ πέζυχεν ἢ τῷ τί παϑεῖν 
ὑπὸ τοῦ; ' 


- j Ύ 
QAI Κιυδυνεύει, ὦ “Σώχρατες. 


XQ. 'H γοῦν ἄνευ "τούτων μέϑοδος ἑοίχοι ὧν 
ὥςπερ τυφλοῦ πορείῳ. ἀλλ᾽ οὐ μὴν ἀπειχαστέον τόν 
γε τέχνῃ μετιόντα ὁτιοῦν τυφλῷ οὐδὲ χωφῷ, ἀλλὰ 


D. xai ἄλλον ὃ. z.] V. Mee quod vix unus alierve cod 
tenet. 

τίνα πρὸς τί a.] V. τίνα ios τι, εἰ τίνα — ὑπό vov, quod 
duce Schleiermachero cum Bekkero et Astio correximus, 

τῷ τί ποιεῖν V. τὸ τί ποιεῖν. — ἢ τὸ τέ π. Sed dilucide 
Bodl. «τῶι τί π. --- ἢ τῶι τί ὑπὸ τοῦ: quod confirmant Vindd. 1. 3. 


ἔχειν» 


natura sua haheat ad aliquid ef- 
ficiendum (εἰς τὸ δρὰν) et iu quo- 
nam. eam exserat; aut quamnam 
habeat vim patiendi, et a quo- 
nam afficiatur. Binae enim in- 
lerrogationes in unum. oratio- 
nis. membrum. suní. coarctatae, 
Pro πέφυχεν ἔχον Stephan. εἴ 
Heindorf. | malebant πέφυχεν 
Verum. recte observavit 
Buttm, aliud esse πέρυχα ἔχων, 
natus sum habens s. na- 
tura habeo, et zZpvze ποιεῖν, 
natus sum ad faciendum, 
quod. deinceps infertur. 
ταῦτα ἀριϑμησάμενος 
Quum infinitivus ἰδεῖν ex prae- 
gresso δεῖ pendeat, utique ἄρεϑ.- 
μησάώμενον accusativum exspecía- 
bas, quem Heindorf. e Ga- 


leno T. V. p. 2. et I6. ed, Basil. 
restituit. Neque famen a libro- 
rum. scriptura recedendum puto, 
quandoquidem oratio similiter at- 
que p. 241. D. χατὰ τὸ νοούμε- 
vov est conformata, Nominativum 
etiam Ast. tuetur. Locutionem 
ἰδεῖν ἐπέ τινὸς componas cum il- 
lis, quae ad Rempubl. X, p. $97. 
B. "notavimus, 

τῷ, αἱ ποιεῖν αὐτὸ πέφυ-. 
xtv] τῷ τί παϑεῖν ὑπὸ 
τοῦ] h. e. circ (. e. qna parte) 
αὐτὸ πέφυχε ποιεῖν καὶ τί ποιεῖν 
πέφυκεν. 

E. ὥςπερ τυφλοῦ πορείᾳ 
Sic ὥςπερ in comparatione saepe- 
numero. ponitur ad emolliendam 
eius duritiem, v. Heindorf. 
ad Cratyl. p. 6. 


211 


108 PLATONIS 
δῆλον, ὡς, ἄν TQ Tig τέχνῃ λόγους διδῷ, τὴν οὐσίαν 
δείξει ἀχριβῶς τῆς φύσεως τούτου, πρὸς ὃ τοὺς λό- 
yove προςοίσει" ἔσταν δέ που ψυχὴ τοῦτο. 
QAI. Tí a 
Z0. Οὐχοῦν 7 ἅμιλλα hte τέταται πρὸς τοῦτο 
πᾶσα πειϑὼ γὰρ ἐν τούτῳ ποιεῖν ἐπιχειρεῖ. ἢ γάρ; 
QAI. Nat. 
ZO. é4hov ἄρα, ὅτι ὁ Θρασύμαχός τε χαὶ ὃς 
ἂν ἄλλος σπουδῇ τέχνην ῥητορικὴν διδῷ, πρῶτον πάσῃ 


᾿ἀχριβείῳ γράψει τε καὶ ποιήσει ψυχὴν ἰδεῖν, πότερον 


iv χαὶ ὅμοιον πέρυχεν, ἢ χατὰ σώματος μορφὴν πο- 
n a ] L μορφῇ ! 


λυειδές. τοῦτο γάρ φαμεν ψύσρ' εἶναι δεικγύναι.. 
QAI. Παντάπασι μὲν ovv. 


zo, Δεύτερον δέ γε, ὅτῳ τὶ ποιεῖν ἢ παϑεῖν 


ὑπὸ TOU πέφυχε. 
ΦΑ͂Ι. Τί μήν; 
zo. 


Τρίτον δὲ δὴ dura ERA τὰ λόγων TE 


E. ἄν τῴ τις τέχνῃ λόγους 9.] τῷ om. Bodl. et non pauci 
alii. Ast. olim coni. τέχνην λόγων διδῷ, coll. p. 272. B, et p. 261. 
B. Non opus mutatione, Dein Flor. g. Vind. 4, 6. «. πρὸς ὃν τοὺς 
λόγους ποιήσει, quam lectionem falsam esse vel proxima vincunt, 


P. 211, ὅτῳ τί ποιεῖν ἢ 


τέχνη λόγους 9.09] Mox 
dicit τέχνην ῥητορικὴν διδῷ — 
πρὸς ὃ τοὺς λόγους πρὸς- 
οἔσει, 
tradit oratóriam. 

P. 271. πρῶτον πάσῃ — 
ψυχὴν ἰδεῖν π.] primum 
summa adhibita diligen- 
tiadescripturumesse ani- 
mum atque effecturum, uf 
appareat, utrum natura 
sua sit unus sibique sem- 
persimilis, au, sicuti cor- 
pus, multiformis. Nam ójtoi- 
ον saepe ita capiendum v. δὰ 
Rempubl. IX, p. 585, C. 

ὅτῳ τί ποιεῖν ἢ παϑεῖν 
ὑπὸ τοῦ πέφυκε] Schaefer. 
ad Greg. Corinth. p. 249. corri- 
gebat: τὸ τί ποιεῖν ἢ 7., quo non 


᾿ 


videl, is ipse, cui artem ^ 


παϑεῖν ὑπὸ vov] V. ὅτῳ τι ποι- 


opus. Nam ὅτῳ positum est uf p. 
210. D. τῷ in verbis: τῷ τί ποί-- 
εἶν αὐτὸ πέφυκεν. Nec haeren- 
dum in eo, quod relativum cum 
interrogandi vocabulo consocia- 
tur: cuius generis multa exem- 
pla collegimus ad Criton. p. 48. 
A. De Rep: Hl p. 400. A. ποῖα 
δ᾽ ónníov βίου μιμήματα; conf. 


'Seidler. ad , Sophocl. Antig. 32. 


B. οἵα ovoc ὑφ᾽ οἵων λό- 
γων —] Sie De Rep. VIII. p. 
569. A. Sympos. p.-195.' A. al. 
Quintil IX. 4, 44. pluri- 
mum refert, compositio- 
nis, quae quibus antepo- 
nas. Conf. Heusinger. ad 
Nepot. Timol. II, 2, Attic. 18, 3. 

€. εἰδότες ψυχῆς RN 
^tuyx.] Frequens est locutio 


-* 


^iu Criton. p. 48. A. al. 


PHAEDRUS. 169 


xci ψυχῆς γέγη καὶ τὰ τούτων παϑήματα δίεισι πά- 
σας αἰτίας, προφαρμόττων ἕχαστον ἑκάστῳ, χαὶ δι- 
δάσχων, οἵα οὖσα ὑφ᾽ οἵων λόγων δι᾽ ἣν αἰτίαν ἐξ 
ἀνάγχης ἡ μὲν πείϑεται, ἡ δὲ ἀπειϑ εἴ. 


QAI. Καλλιστα γοῦν &v, ὡς ἔοικ᾽ , ἔχοι οὕτως. 


“2. Οὔτοι μὲν οὖν, ὦ φίλε, ἄλλως ἐνδειχνύμε- 
vov ἢ λεγόμενον τέχνῃ ποτὲ λεχϑήσεται 1 ἢ γραφήσεται, 
οὔτε τι ἄλλο οὔτε τοῦτο. ἀλλ᾽ οἱ νῦν γράφοντες, ὧν 
σὺ ἀχήχοας, τέχνας λόγων πανοῦργοί εἰσιν καὶ ἀπο- 
κρύπτονται εἰδότες Ψυχῆς πέρι παγκάλως, πρὶν ἂν 


οὖν τὸν τρόπον τοῦτον λέγωσί τε καὶ 


γράφωσι, μὴ 


πειϑώμεϑ' αὐτοῖς τέχνῃ γράφειν. 


QAI. Τίνα τοῦτον : 


ΣΩ, Αὐτὰ μὲν τὰ ῥήματα εἰπεῖν οὐκ εὐπετές" 
ὡς δὲ δεῖ γράφειν, εἰ μέλλει τεχνικῶς ἔχειν xo" ὅσον 


ἐνδέχεται, λέγειν ἐϑέλω. 
ΦΑ͂Ι. «“Ζ“Ζέγε δή. 


^. » i e 
εἶν ἡ παϑεῖν vno του. 
eunte Bekkero. 


Secufi sumus aucíorifafem codicum prae- 
Accen(uum mutationem ,suaserat Schleiermacherus, 


Ast. coni, ὅτῳ τέ ποιεῖν ἢ ὃ τι παϑεῖν ὑπὸ τοῦ πέφ. 


B. δίεισι πάσας. αἰτίας] Bodl, 


AIIDGNOPT. δάεισι τὰς αἰτίας, 


ἐπίστασθαι, εἰδέναι, ἐπαΐειν περί 
Tirog, de qua vid. Gorg. p. 464. 
D. de Rep. X. p. 598. €. Menon. 
Tzyvec 
λόγων rhetores scriptiones suas 
appellare solebant, jn quibus 
artem  oraforiam illustravissent, 
Ha Aristotel. Rhet. I. 1. me- 
morantur oí τὰς τέχνας λόγων 
συντιϑέντες. 1018. IH. 13. τέχνη 
«Δικυμνίου, et apud Dionys. de 
Comp. Verb. I]. sunt τέχναι ῥη- 
τοριχαί, Hinc etiam rhetores ipsi 


, τεχνιχοὶ appelati sunt, v, intpp. 


ad Gell. N. A. XVII, 5, Quin- 
fil. H, 13. Cresoll. Theatr. 
Rhetor. H1, 1. p. 152. Hos igi- 
tur Socrates cum quadam cavil- 
latione arbitratur callide animi 


Vind. 4. 7. «. Flor. g. 
probante Bekkero, 


humani scientiam et notitiam oc- 
cultare solere. 

αὐτὰ uiv và ῥήματα —] 
Sensus hic est: ipsis verbis rem 
diligenter describere et quomodo 
dicendum scribendumque sit in- 
dicare haud sane facile est: suf- 
fieiet igitur scribendi rationem 
designare, missa accurata ver- 
borum expositione, si quid àr- 
tificiosum futurum sit, quoad ip- 
sum argumentum id permittat. 
Etenim Socrates modum illum 
dicendi scribendique in univer- 
sum est explicaturus. Phaedon. 
p. 93. B. εἴπερ ἐνδέχεταν τοῦτο 
γίγνεσϑαι. De Rep. IX. p. 580. 
D. δέξεταν — καὺ ἑτέραν ἀπό- 


óc, 


δ, ὁ αι μὰ ιν 


110 PLATONIS 

Cap. 1,71. c9. E "πειδὴ λόγου δύναμις τυγχά- 
γει. , Ψυχαγωγία οὖσα, τὸν μέλλοντα ῥητορικὸν ἔσε- 
σϑὰι ἀνά) yi εἰδέναι, ψυχὴ ὕσα εἴδη Éy&w. ἔστιν. οὖν 
τόσι χαὶ τόσα; καὶ τοῖα καὶ τοῖα ὅϑεν οἱ μὲν τοι- 
oiós, οἱ δὲ τοιοίδε γίγνονται. τούτων δὲ δὴ Oujonué- 
yy, λόγων αὖ τύσα καὶ τόσα ἔστιν εἴδη, τοιόνδε 
ἕχαστον. οἱ μὲν οὖν τοιοίδε ὑπὸ τῶν τοιῶνδε λόγων 
διὰ τήνδε τὴν αἰτίαν slg τὰ τοιάδε εὐπειϑεῖς, οἱ δὲ 
τοιοίδε διὰ τάδε δυςπειϑεῖς, δεῖ δὴ ταῦτα ἱχανῶς νοή- 
gevre , pera ταῦτα ϑεώμενον αὐτὰ ἐν ταῖς πράξεσιν 
ὄντα τε zc πραττόμενα ὀξέως τῇ αἰσϑήσει δύνασθαι 
ἑπακολουϑεῖν, ἢ μηδὲ εἰδέναι me πλέον αὐτῶν ὧν 


C. Ἐπειδὴ λόγου disnntd. Post ἐπειδὴ Heind. articulum 
4 inseruit; sine causa, Laudat haec Galen. de Hippocr. et Plat, 
Decret. 1X. T. I. p. 334, ed. Bas. 

D. οἱ μὲν τοιοίδε —] V. utrinque τοιοῖδε Bodl. τοῖοι, quod 
habent etiam alii satis multi nec ii spernendi libri. 

τούτων δὲ δὴ δ.1 δὴ, nuper e Bodl. AIIDGOPT, a Bek- 
kerro additum, habet etiam Flor. h. Vulgo loco eius οὕτω legeba- 
tur. Mox Heindorf. e Galeno dedit τοιόνδε δὲ ἕχαστον, sed copula 
non opus. Vind. Q4. χαὶ τοιόνδε ἕκαστον. 

οἱ μὲν οὖν τοιοίδε οὖν. om. Bodl. 4GT. et pr. II. Mox 
ἐς τὰ v. MM DGON P T. Flor. g. h., quod passim apud Platonem 
reperitur. v. Schueider, ad Remp.. Vol. I. Praef. p. LV. conf. P. 
278. B. Malui tamen εἰς hoc loco tenere, 


UD. τόσα χαὶ τόσα —] De publ VI. p. 490. A. conf. supra 


nisi 


Rep. 1V. p. 438. A. τοῦ δὲ τοίου 
7 “τοίου. Ibid. p. 429. B. ἢ τοίκν 
αὐτὴν εἴναν ἢ τοίαν. Significat 
videlicet in universum. pro. di- 
versis auimi humani generibus 
etiam diversa exstitura esse ora- 
lionum genera, ideoque. diligen- 
ier explorari oportere, quale di- 


cendi genus unicuique aptum sit 


et accommodatum: nec vero satis 
esse haec omnia ratione ac di- 
seiplina percepisse; debere etiam 
&ccedere ipsius vitae rerumque 
usum, uf statim intelligas, quid 
Singulis locis, temporibus, ho- 
minibus conveniat. 


E. ἢ μηδὲ εἰδέναι πω πλέ- 
o» — ξυνών] Post ἢ ex prae- 
ceden(i ó:; commode  repetas 


εἰναγχεῶόν ἔστιν, de qua loquendi 
forma satis explicayimus ad Rei- 


plus 


p. 245. E. Quippe loc, 
fallor, dicit: alioquin neces- 
sarium est eum nondum 
ilenere quam ipsa 
illa praecepfa, quae antea 
audiverat, quum magistri 
institutioni interesset. 
Ex his vero liquido apparet «v- 
τῶν essé tenendum, quod quia 


refertur ad λόγων», sola illa prae- 


cepía per se intelligenda esse in- 
dicat, neque cum idoneo rerum 
usu coniuncta, Voc. τότε esf 
antea, pertinefque ad institu- 
tionis praegressae tempus; quem 
usum non esse adeo rarum do- 
cebunt quae scripsimus ad Pro- 
tagor. p. 325. E. Gorg. p. 488. 
B. De Republ, Vl. p. 507. B. 
Denique quod additur participium 
ξυνὼν ;sine αὐτοῖς, hoe ipsum 


PHAEDRUS. 111 


τότε ἤκουε λόγων ξυνών. ὅταν δὲ εἰπεῖν τε ἱχανῶς 
. ἔχῃ» οἷος ὑ ὑφ᾽ οἵων πείϑεται, παραγιγνόμενόν. τε δυ- 
γατὸς ἢ διαισϑανόμενος ἑαυτῷ ἐνδείκνυσθαι, ὅτι οὗ- 
τός ἐστε χαὶ αὕτη ἡ φύσις, περὶ ἧς τότε ἦσαν οἱ 
λόγοι, νῦν ἔργῳ παροῦσά οἱ, ἧ προςοιστέον τρύςδε 
ὧδε τοὺς λόγους ἐπὶ τὴν τῶνδε πειϑώ, — τἀῦτα δὲ 
ἤδη πάντ᾽ ἔχοντι, προφλαβόντι καιροὺς τοῦ πότε λε- 
χτέον καὶ imicyeríov , βραχυλογίας τ αὖ mci ἐλεεινο- 
λογίας καὶ δεινώσεως » ἑκάστων τε ὅσ᾽ ἂν εἴδη μάϑη 
λόγων, τούτων τὴν εὐκαιρίαν τὸ καὶ ἀκαιρίαν δια- 
γνόντι, χαλῶς τε καὶ τελέως ἐστὶν ἡ τέχνη ἀπειργα- 
σμένη, πρότερον δ᾽ oU'' ἀλλ᾽ ὅ τι ἂν αὐτῶν τις ἐλ- 


E. ἢ μηδὲ εἰδέναι πω —] μὴ εἰδέναι Rodl. d4DGNOPT. 
Vind. 4. 6. «. Flor. g. h. Dein πλέον. αὐτῷ Bodl Flor. b. 9. Vind, 
3. YEGT. Galenus: ἢ μηδέν πω εἴναν πλέον αὐτῶν. v. Schaefer. ad 
Greg. Cor. p. 249. 

P. 212. νῦν ἔργῳ παροῦσώ oi] Steph. παρόνσα, 7h quod e 
codd, Ξ ΞΏΡΥΠΟ. emendatum. 

καὶ ἐλεεινολογίας} Bekkerus: ἐλεινολογίας e codd. 4G, Ce- 
teri fuentur vulgatam scripturam. 

ὃ σ᾽ ἄ " εἴδη p.] V. ὃς ἂν εἴδη p. Multi libri ὅσα ἄν, 
sponte ὅσ᾽ ἂν prodit, quod est in multis Bekkeri. 


ὅ τι dv αὐτῶν τις} Ve τὶς αὐτῶν, invitis codd. tantum non 
omnibus, 


unde 


iam inest in praecedenti λόγων: dum, ijtemque . brevilo- 


cur igitur pronomen non sit re- 
petitum, patebit ex annot. ad p. 
242. B. t 

ὅταν δὲ εἰπεῖν τε ἱκανῶς 
zn] quum vero idoneus 


est ad indicandum, qualis, 


a qualibus in persuasio- 
nem adducatur, praesen- 
temque plane perspiciens 
sSibimetipsi potest demon- 
sírare hanc esse et hanc 
naturam,de qua tum, quum 
audiret magistrum, sermo erat, 
nuncreyera esse praesen- 
iem, cui haeorationes hoc- 
ce modo sint adhibendae, 
ut huiusce rei efficiatur 
persuasio;haecigiturom- 
nia quum iam tenet, prae- 
tereaque- adiunxit oppor- 
tunitates, quando dicen- 
dum sit, quando inhiben- 


quenfiae, miserationis; 
vehemeníiae, ceterarum- 
que orationis formarum 
opportunum pariter atque 
inopportunum íempus in- 
lernoscití; tum pulcre per- 
fecteque ars eius est ab- 
soluta, . nec vero prius: 
sed quamcunque istarum 
rerum omnium. aliquis in 
dicendo vel docendo vel 
scribendo praetermisit, 
quum famen se ex arte di- 
cere profiteatur, qui ei 
fidem habet nullam, huius 
potior sententia est. In 
his ταῦτα δὲ cum efficacia inter- 
positum, quem usum loquendi 
ad Pbaedon. p. 78, C, tetigimus, 
Unde patet nihili esse, quod 
Galenus suppeditat, ταῦτα δή. 
Transiit vero Socrates ab ὅταν 


* 


232 


112 


PLATONIS 


λείπῃ λέγων᾽ ἢ διδάσκων ἢ γράφων, φῇ δὲ τέχνῃ λέ- 
yen, ὁ μὴ EE κρατεῖ. τί δὴ οὖν, φήσει ἴσως 


ὁ συγγραφεύς, 


ὦ Φαῖδρέ τὲ xoi ΣΣώχρατες, δοκεῖ οὕ- 


τως ἢ ἄλλως πως ἀποδεχτέον λεγομένης λόγων τέχνης; 


QAI. ᾿ἀδύνατόν mov, ὦ ΣΣώχρατες, ἄλλως " καί- 
TOL οὐ σμιχρόν γε φαίνεταν ἔργον, — í 


Z9. AM λέγεις. τούτου τοι ἕνεχα δὰ νεὸς 
τοὺς λόγους ἄνω xci κάτω μεταστρέφονφα ἐπισχοπεῖν, 
εἴ τίς πῃ Ódov. καὶ βραχυτέρα φαίνεται ἐπ᾿ αὐτὴν 
ὁδός, ἵνα μὴ μάτην πολλὴν ἀπίῃ xai τῤαχεῖαν, ἐξὸν 
ὀλίγην τε χαὶ λείαν. ἀλλ᾽ & τινά πῃ" βοήϑειαν ἔχεις 
ἐπακηκοὼς «1υσίου ἢ τινος ἄλλου, πειρῶ λέγειν ἀνα- 


μιμνησχόμενος. 


0.41. "Evexe μὲν πείρας ἔχοιμ᾽ ἄν, ἀλλ οὔτι 


γῦν γ᾽ οὕτως ἔχω, 


C. τῶν περὶ ταῦτά τινων] τῶν nuper accessit e Bas. 2. 


et libris mss. fere omnibus. 


cum coniunctivo copulafo ad-usum 
participiorum, quae cum verbis 
ἐστὶν ἡ τέχνη ἀπειργαομένη co- 
haerent: in quo non est οἷν of- 
fendamus, quandoquidem ἔχοντι, 
προφλαβόντι, x. T. À. ident. signi- 
ficat, quod ὅταν ἔχῃ εἰ. Verbum 
xp«ttiv de eo, qui potiorem ve- 
rioremque sequitur rationem, in- 
telligendum. 

B. φήσειν ἴσως ὃ δυγγρα- 
φεύς —] h. e ille artis scri- 
ptor, de quo adliuc disseruinus, 
— δοκεῖ οὕτως x, v. À., vi- 
deturne hocceanalioquo- 
piam modo tradita pro- 
banda esse quae vocatur 
ars oratoria? [ta enim &zo- 
δέχεοϑαί τινὸς usurpari solet. v, 
ad Phaedon. p. 92. A. Reipubl. 

Kk. p. 329. D. al. 
| '4&vo x«i κάτω μεταστρέ- 
gorrc«] Formula nunc adiun- 
€tam habet notionem  sedulitatis 
ac diligentiae, Varium eius usum 
persecutus est Ast. edit. I. p. 


- 


C, ἵνα μὴ μάτην πολλὴν 
ἀπίῃ} Tertia verbi persona po- 
nitur, propterea quod pronomi- 
nis indefiniti vis et significatio * 
comprehenditur in verbis: zo" 
μιεταστρέφοντα ἐπισκοπεῖν. v. ad 
Criton. p. 49. D. Apol. Socr. p. 
29. A. Sympos. p. 187. E. Rem- 
publ. VE. p. 506. C. al Istud 
dnt, pro quo aliquis legi male- 
bat &v(j, est: eundo conte- 
rat, eundo eonsumat.. 

Ἕνεκα μὲν πείρας] quan- 
fum. quidem ad conatum 


, attinet; si res non aliun- 


de est suspensa. v.d ad Remp. 
L p.329.B. — νῦν γ᾽ ob toc, sic 
ut nunc habeo, re nondum satis 
exylorata. , 

καὶ τὸ τοῦ 'λύχου εἰπεῖν] 
Schol. λύχου ῥήματα, ἐπὶ τοῖ! καὶ 
λόγοις καὶ ἔργοις ἀδικοῦντος. Pho- 
tius Lex. s. v. Kui τὸ τοῦ λύ- 
xov paullo aliter "explieat, sed ' 
niinus ΝΥ 


PHAEDRUS. 


L - 
XQ. Bois ovv ἐγώ τιν᾽ 
περὶ ταῦτά τινων ἀχήχοα; 


QAI. Τί μήν; 


118 


tr , "^ ^ 
εἴπω λόγον; ὃν TOV 


ZO, «Ζέγεται γοῦν, ὦ Φαῖδρε, δίκαιον εἶναι καὶ 


τὸ τοῦ λύχου εἰπεῖν. 


QAI Kei σύ γε οὕτω ποίει. 


Cap. LVH. «ΣΟ, 


(Ῥασὶ τοίνυν οὐδὲν οὕτω ταῦ-" 


τα δεῖν σεμνύνειν οὐδ᾽ ἀνάγειν ἄνω μαχρὰν tegi 
Aouírova* παντάπασι γάρ, ὃ χαὶ κατ᾽ ἀρχὰς εἴπομεν 
τοῦδε τοῦ λόγου, ὃτυ οὐδὲν ἐλ ἡϑείας μετέχειν δέοι 
«διχαίων ἢ ἀγαϑῶν περὶ ἤρα) μάτων, ἢ χαὶ ἀνϑρώ- 
πῶν γε τοιούτων φύσει ὄντων ἢ τροφῇ; τὸν μέλλοντα 


ἱχανῶς ῥητοριχὸν 
᾿ τοῖς δικαστηρίοις 
λὰ τοῦ πιϑανοῦ. 


D. 


m ^ ͵ D 3 Q4 

ἔσεσϑαι. τὸ παράπαν γὰρ οὐδὲν iv 

τούτων ἀληϑείας μέλειν οὐδενί, ἀλ- 
- ) κα M as 7 t -» 

τοῦτο ὃ εἶναι τὸ εἰκὸς, ᾧ. δεῖν προς- E 


ἀληϑείας μέλειν οὐδενί] Ita Steph. Codd. cum Ald, 


Bas. 1, 2. μέλει, quod frustra defendit Astius. 


ἢ. Φασὶ τοίνυν —] Di- 
cunt igitur nihiloportere 
ista tantopere iactari aut 
longe repeti longis factis 
ambagibus, Censent enim non 
veritatem, sed verisimilitudiuem 
oratori esse sequendam, Apte 
comparat Ast. Sympos, p. 222. 
€. κύκλῳ περιβαλλόμενος. 

παντάπασι γὰρ —] Stru- 
«turae tenor parenthesi accom- 
modatus, quum esse deberet oi- 
δὲν δεῖν μετέχειν x. v. À. Sed 
.mon rara est haee constructionis 
confusio auf, si maris, attractio: 
vide quae laudavimus ad Phileb. 
p. 29. D. — p. 46 sq. ad Eu- 
thyphron, p. 4. E, et quae nuper 
exposuit Krüger. De Attra- 
«tion, p. 468 sq. Apud Herodo- 
fum nihil frequentius. v. libr. 
IV. c. 9. in, ibique Wesselin- 
gium. Nec tragici hac licen- 
tia abstinuerunt, Aesch yl. Pers. 
188. τούτω στάσιν τιν᾽, ὡς ἐγὼ 
δόχουν ὁρᾶν, τεύχειν d» ἀλλή- 


λαισι. lbid, . 536. Did. 510. 
zvrÓÓv ἐκφυγεῖν ἀνακτ «Αὐτόν, 
ὡς ἀχούομιεν. v, Erfurdt. ad 


Sophocl, Antig. 136. Quid? quod 
nec Latinis scriptoribus, quos 
constat in hoc genere multo 
fuisse Graecis severiores, haec 
loquendi ratio fuit incognita; id 
quod. sat multis exemplis demon- 
strarunt Heindorf. ad Cice- 
rou, de Nat. Deor. p. 208. Beier. 
ad Offic. 1. 7. p. ὅθ. Quocirca 
mirari lice£ magnum Beutle- 
ium íam multum a vero aber- 
rasse annotat, ad Terentii 
Phormion. Il. 1, 16, Ut aie- 
bat,deeius consilio velle 
sese facere, ubi frustra con- 
iectat: 1d aiebat — velle 
sese facere. Non magis mu- 
tanda sunt quae leguntur Adelph. 
IV. 5,14. Ut opinor, has 
non nosse fe, et certo 
scio, quae Latine dicta esse 


nimis confidenter vir summus vi- 


detur negavisse,' 


D 


218 


111 PLATONIS 


ἔχειν τὸν μέλλοντα τέχνῃ ἐρεῖν. οὐδὲ γὰρ αὖ τὰ mQa- 
χϑέντα δεῖν λέγειν ἐνίοτε, ἐὰν μὴ εἰκότως ἢ πεπρᾳ- 
γμένα, ἀλλὰ τὰ εἰκότα, ἔν τε κατηγορίῳ xci ἀπολο- 
yig* x«i πάντως λέγοντα τὸ δὴ εἰχὸς διωκτέον εἶναι, 
πολλὰ εἰπόντα χαίρειν τῷ ἀληϑεῖ. τοῦτο γὰρ διὰ 
παντὸς τοῦ λόγου γιγνόμενον τὴν ἅπασαν So ar d πο- 


ρίζειν, 


QAI. ο«“Ζὐτά ye; ὦ Σώκρατες, διελήλυϑας, ἃ 
λέγουσιν οἱ περὶ τοὺς λόγους Teyvixol προςποιούμενοι 


εἶναι" 


ἀνεμνήσϑην γὰρ, ὅτι ἐν τῷ πρόσϑεν βραχέως 


- 7 , P ^M , 
TOU τοιούτου ἐφηψαμεϑα, δοκεῖ δὲ τοῦτο πάμμεγα 


εἶναι τοῖς περὶ ταῦτα. 


ΣΣΩ, 


* 


AAA μὴν τόν ys Τισίαν αὐτὸν πεπάτηχας 


ἀχριβῶς. εἰπέτω τοίνυν xol τόδε ἡμῖν ὁ Τισίας, μή 


τι ἄλλο λέγει τὸ εἰχὸς ἢ τὸ τῷ πλήϑει δοχοῦν. 
"$AI. Τί γὰρ ἄλλο; 


Z9. Τοῦτο δή, ὡς ἔοιχε, σοφὸν εὑρὼν ἅμα καὶ 


E. οὐδὲ γὰρ αὖ τὰ πρ.] Heindorf. corr. αὐτὰ τὰ ,πρ. 
P. 213. C. παραδοίη τῷ ἀντιδίκῳ] V. παραδῴη, quod 
cum Bekkero e Coislin, correximus, cf. 2. Fischer ad Phacdon, p. 


E. οὐδὲ γὰρ αὖ τὰ πρα- 
χϑέντα —] Heindorf. αὐτὰ 
τὼ πρ. Scripsit, hoc sensu: ne 
facta quidem ipsa inter- 


dum in iudicio proferri 
debere. Speciosa sane conie- 
ctura, nec (amen necessaria. 


Quippe «v est etiam, ponitur- 
que propterea, quod facta su- 
perioribus quodammodo |. oppo- 
nuutur, Vulgatum etiam Ast. 
tutatus est. 

λέγοντα — διωκτέον])] Ver- 
balia in τέον (terminata etiam 
cum accusativo personae con- 
siruuüntur, quia verbi χρῆναι vel 
δεῖν vis et significatio in illis 
continetur. v. Gorg. p. $12. D, 
Criton, p. 49. A. al, conf. Hein- 
dorf. ad h. 1. Ast. ad Sympos, 
p. 245. Krüger. ad Dionys, 
Hal, p. 289. intpp. ad Xenoph. 


Mem. II. 6, 26. IIT. 9, 1. Mat- 
thiae Gr. 8. 447. ἃ. Formulam 
πολλὰ χαίρειν ἐᾶν, multum va- 
lere iubere, h. e. plane non 
curare, praeter alios illustrave- 
runt Heindorf. ad Theaet. p. 
441, Valcken. ad Eurip. Hip- 
polyt, v. 113. 


P. 213. αὐτά Ἐξ — διελή- 
λυϑιας] Recte Heindorfius: 
Ipsa illa protulisti, h. e. 
rem acu tetigisti, 'Charmid. P. 
166. B. ἐπ᾽ αὐτὸ ἥκεις, ὅτῳ δια- 


φέρει. v. Matth, Gr. $. 469. 


Τισίαν αὐτὸν πεπάτη- 
κας] h. e. ipsam Tisiae ar- 
tem ftrivisti, Apte conferunt 
Arist. Avv. ATL. οὐδ᾽ .4ioo- 
πον “πεπάτηκας. col, Victor, 
Varr. Lectt. XV, 4. Cobhortatur 
autem Phaedrum, ui Tisiae no- 


PHAEDRUS, 175 


τεχνικὸν ἔγραψεν, ὧς, ἐάν τις ἀσϑενὴς χαὶ ἀνδρικὸς 
ἰσχυρὸν xci δειλὸν συγκόψας, ἱμάτιον ἤ vt ἄλλο ἀφε- 
λόμενος, εἰς δικαστήριον. duret, δεῖ δὴ τἀληϑὲς μη- 
δέτερον λέγειν, ἀλλὰ τὸν μὲν δειλὸν μὴ ὑπὸ μόνυν 
«ναν τοῦ ᾿ἀνδρικοῦ σσυγκεχόφϑαι, τὸν δὲ τοῦτο μὲν 
ἐλέγχειν, ὡς μόνω ἤστην, ἐκείνῳ δὲ καταχρήσασϑαε ἡ 
τῷ" Πῶς δ᾽ ἂν ἐγὼ τοιόςδε τοιῷδε ἐπεχείρησα; ὁ δ᾽ 
οὐχ ἐρεῖ δὴ τὴν ἑαυτοῦ χάχην, ἀλλά τι ἄλλο ψεύ- 
δεσϑαι ἐπιχειρῶν τάχ᾽ ἂν ἔλεγχόν πῃ παραδοίη τῷ 
ἀντιδίχῳ. καὶ περὶ τἄλλα δὴ τοιαῦτ᾽ ἄττ᾽ ἐστὶ τὰ 


τέχνῃ λεγόμενα. οὐ γάρ, ὦ Φαῖδρε; 


QAI. 
PX 


Τί μήν; 


(ῥεῦ, δεινῶς γ' ἔοιχεν ἀποκεχρυμμένην τέ- 


ὄρ. ἀνευρεῖν ὁ "teg ἢ ἄλλος, ὅςτις δή mor ὧν 
τυγχάνει χαὶ ὁπόϑεν γαίρει ὀνομαζόμενος, ἀτάρ,. ὦ 
ἑταῖρε, τούτῳ ἡμεῖς πότερον λέγωμεν ἢ μή — 


QAI. 


Τὸ ποῖον; 


262. εἰ δὰ Weder. gr. Gr. T. II. p. 446. 
δεινῶς y^ ἔοικεν] V. δεινός, quod ex optimis plurimisque 


arm correctum. 


mine respondeat, 

,B. τοῦτο μὲν ἐλέγχειν, 
ὡς μόνω ἤστην] Ἐλέγχειν est 
coarguendo docere, ut The- 
aet. p. 166. C. Gorg. p. 467. A 
p. 482. A. p. 508. A. Protag. p. 
331. E. . Alia huius usus exem- 
pla collegit W yttenbach. ad 
Plutarchi Moral. 11. p. 1110. 
Καταχφήσασϑαι positum, ut Phae- 
don, 
δὴ oí γραφεῖς καταχρῶνται. Phi- 
leb. p. 51. A. μάντεοι καταχρῶ- 
μαι. Gorg. p. 490. C. ἐν δὲ τῷ 
ἀναλίοκειν τε αὐτὰ χαὶ καταχρὴ- 
- σθαι. Politic. p. 212. C. al, 


€ τὴν ἑαυτοῦ κάκην] Voc. 
χάχη Platoni magnopere esse fre- 
quentatum docuerunt, Ruhn- 
ken. ad- Tim. p. 152. Creuzen 
ad Plotin, de Patégitat, p. 219. 


p. 110. B. χρώματα - οἷς 


Ast. ad Legg. p. 255. Tum ἔλεγ- 
χόν τινι παραδοῦναι est alteri 
praebere convincendi op- 
portunitatem, ut Gorg. p. 
474. A. Vult igitur Tisiae prae- 
cepta id efficere, ut, qui plus 
valeat in verisimilibus commini- 
scendis, is denique causam vincat. 

ὅὁπόϑεν χαίρει óvopató- 
μὲν ς] Protagor. p. 358. A. εἴτε 
ὁπόϑεν καὶ ὅπως χαίρεις τὰ τοι-- 
αὔτα ὀνομάζων, ubi v. annot. 
Errat vero Ast. cum Hein- 
dorfio putans formulam e pre- 
cantium more ductam esse, quem 
errorem hic ipse àd Protagorae 
locum correxit, 

D. λέγωμεν ἢ μή —] In- 
terpellata: oratio deinde conti- 
nuafur; unde abrupti sermonis 
signum apposuimus. 


116 PLATONIS 

Cap. LVIIL 259; Ὅτι, ὦ Τισία, πάλαν ἡμεῖς, 
πρὶν χαὶ σὲ παρελιϑεῖν, τυγχάνομεν λέγοντες ὡς ἄρα 
τοῦτο τὸ εἰκὸς τοῖς πολλοῖς δι᾽ ὁμοιότητα τοῦ ἀλη- 
ϑοῦς τυγχάνει ἐγγιγνόμενον" τὰς δὲ ὁμοιότητας ἄρτι 
διήλθομεν, ὅτι πανταχοῦ ὁ τὴν ἀλήϑειαν εἰδὼς κάλ- 
Aure ἐπίσταται εὑρίσκειν. ὥςτ᾽ εἰ μὲν ἄλλο τι περὶ 
τέχνης λόγων λέγεις, ἀχούοιμεν ἄν" εἰ δὲ Ua], οἷς νῦν 
δὴ διήλθομεν πεισόμεϑα, ὡς, ἐὰν μή τις τῶν τε 
ἀκουσομένων τὰς φύσεις διαριϑμήσηται, χαὶ κατ᾽ εἴ ἴδη 
τε διαιρεῖσθαι τὰ ὄντα χαὶ μιῷ iig δυνατὸς ἢ lu xod 
ἕν ἕχαστον περιλαμβάνειν, οὔποτ᾽ ἔσται τεχνιχὸς Àó- 
yov πέρι, καϑ' ὅσον δυνατὸν ἀνϑρώπῳ. ταῦτα δὲ 


οὐ μή ποτε χτήσηται ἄνευ πολλῆς πραγματείας" ἣν 


D. τέχνης ii γῶν λέγεις] Flor. g. h. Vind, 4, Par. DP. 
et ex corr. O λέγοις, quod jam non probem. 
οἷς νῦν. δὴ διήλϑι.] Quod yulgo deerat δὴ nuper codd. red- 


Lire Mon, 
Ven. X. alii. 


Vind. 1. 3. 5. 6. «. Flor. a..Par. KCDENE Coisl. 


E. o) μή ποτὲ κτήσηται EPNO. Vind. 4, 7. c. Flor. g. 
Mon. κτήσεται, quod propter meliorum librorum auctoritatem nunc 
non recipere ausim; placuit tamen Bekkero et. Astio, 


τυγχάνομεν λέγοντες] Non 
dicit λέγομεν. sed τυγχάνομεν λέ- 
γοντες, quasi casu et fortuito in 
eam sententiam venerint. Ad prae- 
gressa compara Gorg. p. 158. B. 
πάλαν γάρ οι, agir. xal ὑμᾶς 
ἐλθεῖν, ἐγὼ τοῖς παροῦσι πολλὰ 
ἐπεδειξάμην, 

περὶ τέχνης λόγων λέγεις] 
lIudicativo utitur, quia simulat 
se in ea esse opinione, ut Ti- 
siam longe aliud quid de arte 
oratoria statuere existimet, atque 
in arte sua exposuerit. Constru- 
ctionis genus illustravi ad Apol. 
Socrat. p. 25. B. Gorg. p. 452. 
B. Protagor. p. 336. C. Quo- 
circa nolim iam λέγοις praeferre, 
quod. in paucis quibusdam codd. 
scriptum. exstat. 

E. ov μή ποτε κτήσηται 
ν. δᾶ Remp. VI. p. 492. D. 

ἣν οὐχ ἕνεκα τοῦ λέγειν 
— εἰς δύναμιν] Praeclara 


sententia, uf facile sentias divi- 
num hominem de artis oratoriae 
fine et consilio iudicare. Sa- 
pientem enim ait non eo con- 
silio illi operam esse daturum, 
ut coram hominibus dicere aut 
cum iis agere possit, sed potius 


"propterea, quod ipsi hoc sit pro- 


positum, ut diis grata et dicat 
et faciat. Quotusquisque eorum, 
qui nostra aetate homileticen tra- 
etant, tam magnifice de hac theo- 
logiae parte sentire solet? Quod 
post ἀλλὰ mon iteratur frexe 
praepositio, de eo dictum. est ad 
p. 255. A. 

P. 214. ov γὰρ δὴ j ἄρα τος 
ἀγα ϑῶν] Male vulgo 47 *aute 
δμιοδούλοις interserebatur, qua 
vocula sententia misere perver- 
titur. Veram lectionem — untís 
servavit Vind, «. Sententia ver- 
borum haec est: non 'enim, 
opinor, o Tisia, sicuti 





PHAEDRUS. 117 


οὐχ ἕνέχα τοῦ λέγειν xal πράττειν πρὸς ἀνθρώπους 


δεῖ διαπονεῖσθαι τὸν σώφρονα, ἀλλὰ TOU ϑεοῖς χε- 
χαρισμένα μὲν λέγειν δύνασϑαι, κεχαρισμένως δὲ πράτ- 
-τεν τὸ πᾶν εἰς δύναμιν. οὐ γὰρ δὴ ἄρ᾽, ὦ Τισία, 
- φασὶν οἱ σοφώτεροι ἡμῶν, ὁμοδούλοις δεῖ χαρίξεσϑαι 
μελετᾶν τὸν νοῦν ἔχοντα, ὅ τι μὴ πάρεργον», ἀλλὰ 
δεσπόταις ἀγαϑοῖς τε χαὶ ἐξ ἀγαϑῶν. ὥςτ᾽, εἰ μα- 
-χρὰ ἡ περίοδος, μὴ ϑαυμάσῃς᾽ μεγάλων γὰρ ἕνεχα 
 mépuríov, οὐχ ὡς σὺ δοκεῖς. ἔσται μήν, ὡς ὁ λόγος 
φησίν , ἐών τις 8A, , «xi ταῦτα χαλλισταὰ ἐξ ἐχείνων 


uvóusva. 


QAI. Παγκάλως ἔμοιγε δοκεῖ λέγεσϑαι, ὦ Xu- 


χρατες, εἴπερ οἷός τέ τις él). 


Ρ. 274. 
istud μὴ perabsurde intrusum, 


p ὅμοδ. d. y. Multi libri: 
spectum redditur. 


εἴπερ οἷος τέ τις εἴη] V. 
Bodl. 4T. et pr. JJ. vocula plane omissa. 


viri nobis sapientiores 


 aiunt,sapientem decet id 


meditari atque studere, 
ut iis, qui una.cum ipso 
sunf in servitute, grati- 
ficetur, nisi quatenus id 
per occasionem fiaf, sed 
ut. dominis iisque bonis 
placeat. In his liquet ὁμιοδού- 
λους vocari homines, qui sint 
servi deorum.  Kaudem habes 
sententiam Phaedon. p. 62. B. p. 
63. A. B. €. p. 85. B;, ex qui- 
bus locis suspicari licet non sine 
-specie verisimilitudinis Platonem 
hoc etiam loco Pythagoreorum 
placita ob. oculos habuisse. ]ta- 
que quinam sint οὗ ooquieQgoc 
ἡμῶν, hac coniectura probata 
nemo incertus haerebit, De voc. 
πάρεργον v. ad Remp. Vl. p. 
498. A, De ὅ τι μὴ conf, Reip. 
IX. Ὁ. 581. D. ὅ τι μὴ μάϑημα 
τιμὴν φέρει. Phaedon. p. 67. €. 


Plat, Opp. Vol. IV. P. I. 


Mj 


ὁμοδούλοις δεῖ χῇ V. ἡμῶν, μὴ ὁμοδούλοις. Sed 
ut vidit Heindorf. ; 
postea &d Phaedon. p. 27. scribendum coniecit: 
ἡμῶν ἢ 0p. ἀπᾶὲ μὴ etiam magis su- 
Recte illud in Vind. «. omissum est. 


quanquam i3 
E; γὰρ δὴ ἄρα — 


γε.) quod correxit Heindorf. In 


ὃ τι μὴ πᾶσα ἀνάγκη. Formulam 
ἀγαϑοὶς τε καὶ ἐξ ὦ; «Oy p. 246, 
B. tetigimus, 

εἰ μακρὰ ἣ περίοδος] si 
multis opus est ambagibus , quo 
ad verain eloquentiam pervenia- 
tur. — οὐχ ὡς σὺ δοκεῖς, h. 
e. οὐχ ἕνεχις τοῦ εἰχότος, 8. τῶν 
σμικρῶν τούτων. Non opus, quod 
desiderabat Heindorf., o». 

ἔσται. μήν — γιγνόμενα] 
veruntamen, licet res al; 
tius sit repetenda, tamen 
haec quoque, de quibus [o- 
quimur, b, e, ars oratoria, ex 
illis optime nascentur. — 
εἴπερ οἷος τέ τις εἴη, intell, 
haec omnia persequi. Non 
intelligo, quid Astüum  commo- 
verit, ut sermonis rationem aí- 
que sensum «» requirere iterum 
iterumque statueret, quae vocula 
hic nullo pacto locum obtinere 
potest. 


13 


214 


- 


118 
mo. 


QAI. Καὶ μάλα:" 
zo. 
yov πέρι ἱκανῶς ἐχέτω. 
QAI. Ti m s 
Z0. 


PLATONIS. 


᾿Δλλὰ καὶ ἐπιχειροῦντί τοὶ τοῖς καλοῖς χα- 
"λὸν χαὶ πέδχειν O TL ἄν τῷ ud παϑεῖν, c 


vc 
í T 
71} 


Οὐκοῦν τὸ μὲν τέχνη. τε inei ἀτιχνίας ἢ λό- 


I u Mh 


» 
᾿ » 
" 


Τὸ δ᾽ εὐπρεπείας δὴ γραφῆς i πέρι. καὶ ἀπρε- 


πείας, πῆ γιγνόμενον χαλῶς ἂν ἔχου καὶ ὅπῃ. poter 


πῶς, λοιπόν. 7] 70 
QAI. Nat. 
Cap. LIX. 2:2. 


$9. v» M0 af 


Οἷσϑ᾽ οὖν, ὅπῃ μάλιστα dej 


χαριεῖ. λόγων πέρε tdi ἢ; A&yavi s 0 
q AI. Dodope, σὺ δέ; ᾿ 


Z0. 
ἀληϑές. αὐτοὶ ἴσασιν. 


"doy γ᾽ ἔχω λέγειν τῶν προτέρων, τὸ 9 
εἰ δὲ τοῦτο id queo 


B. aj γιγνόμενο 77 Schaefer. Melett. p. "A. corr, r. Dag; ioo 


non opus. 
indul, 
Heiudorf. Vulgo legebatur ὅν, 


ἣν oi Ἕλληνες Ai. Θ.] Sic. Vind, 6., ut coniecerat 


«ἃς v nu ἀπιέδειξε} Sie Flokv: 5. Vind. is 6. TNT Vat. 


Ven. 41, Par. D 


καὶ ἐπιχειροῦντί 


Aie 


τοῖν —] Hic non exputo, cur 


Heindorfio 40: faerit suspectum. 
Habet enim haec vocula sedem 


"veluti suam aíque propriam in 
'afferendis sententiis et locis com- 
ad Sympos, p. 219. . 


munibus; v. 
A. de Rep. X. y. 595. E. al. 

B. πῇ γιγνόμενον — x«i 
ὅπη] V. ad p. 2l. A. 

λόγων πέρι] Absolute posi- 
fum: quod attiuet δὲ ora- 
tiones. v. ad p. 250. C. 

ἀκοήν γ᾽ ἔχω ALéytwr] h. 
e. famam auditione acceptam. 
Loquendi rationem — illustravit 
Bastius Epist. Crit. Appendic. 
p. 33. 

C. Poir Q0011] b. 6. ἤρου 
τι, ὃ γέλοιόν ἐστιν, De Rep. VII. 
Y. 636. B. piloto» Fou παϑιεῖν, 
Ibid. II. p. 388. A. ϑεῖον πεπόν- 
Sar. Eurip. Hippol v. 218. 


bendum. opiuetur, ami 


AJendüm ; putemus, - 


GNOPT. Vett. editt, Manes quod Ast. defendit, 


* LA a uu t1! 


' ϑαυμασιὸν εἴπας." Sympos. p. 175. 


A. ἄτοπόν γ᾽, ἔφη, λέγεις, ubi v. 
aun. Gorg. : Opec 518.- E. καὶ, σὺ 
γὖν, ὦ Καλλίκλεις,, ὁμοιότατον 
τούτῳ ἐργάζει. :Pliaedon. - p. 62. 

C. love τοῦτο, ὦ "Σώκρατες, ct τύπῳ. 
Legg. M. p. 658. E. “ἄτοπον ἡ ἤρου. 
lbid. Ὁ. 697. A. ϑκυκαυστὸν λέ- 
gus. 'Sophist. p.231. €. χαλεπὸν 
ἤρου. Lycurg. adv. Leocrat. c. 
4..8. 2. πάντων ἀτοπώτατον ποι-- 


color, d. €. ποιοῦο aL, à πάντων 
“ἀτοπώτατόν ἔστιν. Quae "appó- 


suimus, me quis γελοῖόν vv "i- 


οὗ καὶ τὸ ὄρνεον TO ie- 


! ov]. Etsi recte. diei. poterat οὗ 


καὶ τό ὄρνεον. rs. sieuti est 
Phaedon. - ^e 85. Bo ἑερὸς. τοὔταὐύ-- 


“τοῦ ϑεοῦγ famen alterum ἀνεὶς 
-eulum cur invitis codicibus. cum 


Stephano ,, Heindorfio ,; Astio dé- 
nullam : video 


bs 


PHAEDRUS.. 119 


«ἄρά γ ἂν. E0 c ἡμῖν. μέλοι. τι τῶν" ἀνϑρωπίνων δὸ- 
bdpenia uy 
-—. wal. Τελοῖον ἤρου. ἀλλ᾽ ἃ φὴς ἀκηκοέναι, λέχει 
too 02*9. ᾿Ἤχουσα τοίνυν περὶ Ναύκρατιν τῆς iy 

:. “τον. γενέσίλαι τῶν ἐκεῖ παλαιῶν τίνας Üttv, οὗ καὶ 
τὸ ὕρνεον τὸ ἱερόν, ὃ δὴ καλοῦσιν Ἶ,8ιν" αὐτῷ δὲ 
-óvoue τῷ δαίμονι. εἶνειε Θεῦϑ', τοῦτον δὲ πρῶτον 
“ἐριϑμόν τὲ χαὶ λογισμὸν εὑρεῖν καὶ γεωμετρίαν. καὶ 
- ἀστρονομίαν, ἔτι δὲ πεττείες Té καὶ κυβείας, καὶ δὴ 
- καὶ γράμματα, βασιλέως δ᾽ αὖ τότε óvtog hiybénrov 
ὅλης Θαμοῦ περὶ τὴν μεγάλην πόλιν. τοῦ ἄνω τόπου, 
«ἣν οἱ “Ἕλληνες. zfiyvtt(eg Θήβας. καλοῦσι, xti τὸν 
- ϑεὸν "Aujuova , παρὰ τοῦτον ἐλθὼν ὁ. Θεῦϑ' τὰς τέ- 
εχνας ἀπέδειξε » Ld ἔφη δεῖν διαδοϑῆναι τοῖς. ἄλλοις 
᾿μἡϊγυπτίοις.. ὁ δὲ, ἤρετο, ἥντινα ἑχάστη ἔχοι ὠφέλειαν, 


| 


dietum putans eum irrisione: artes suás ostentavit, ut rhe 
*ores et sophistae scilicet, Sed mihi irrisio ab hoe loco aliena 
videtur. 

ἑκάστη ἔχδιε qo] Υ. ἔχει, pfaeter fidem plurimorum opti- 
morumque librerum, lhudidem. correctum quod deinceps legebatut 
. δοκεῖ. 


x 


causam idoneai, Nain licet haec 
erba sane hoe modo. iuterpre- 
(ari: cui etiam avis illa 
dicata est, quae per to- 
tam Aegyptum .fanquam 
sacra colitur. 

Θεῦ 9] De hoc vide quae di- 
-sputarunt Hug. in libro: My- 
&hologische Untersuchunu- 
-gen, p. 268 sqq. Interpp. Cice- 
ron. De ND. 0H, 22. p. 610; 
ed. Creuz;. Literarum inventio ei 
tribuitur etiam in Phileb, p. 18. 
B. Mox ne quis malit ἀριθμοὺς 
penal λογισμούς,» ut est De Rep. 
LL pe 510. C. oi περὶ τὰς. γεω- 
“μετρίας τὲ καὶ λογιομοὺς καὶ πὰ 
ποικυτα πραγμαιευόμενοι. VH. p. 
536. D. τὰ piv. τοίνυν λογιομῶν 
πε καὶ γεωμετρεῶν χαὶ πάσης τῆς 
“προπαιδείας : primum. observan- 
dum est sequi dehinc γέωμιε- 
τρίαν. καὶ. ἀστρονομίαν: deinde 
Phan vi et ἀριϑμὸν tanquam 


iomina absiraeta récíe in singit- 
lari numero poni: licuisse. 

D. OÓ«pnov. περὲ τὴν μὲ- 
γάλην 75;| Bene Astius: 40a 
μοὺς; inquit, idem est φαΐ ΑἹ κοὺς 
5. Δμμοὺς, Lat. Iuppitet Àmc- 
mo; de quo y. Hérod, 1L, 29. 
OQuzel. ad. Minuc. Fel, Octav; 
p. 195 sq. Pone ΟΝ De Usu 
et Praest, Num; IL p. 292. αἱ, 
— Ὁ dro τόπος s est su- 
periot. Aegyptus s. vapog Θὴ-: 
f«io;, in quo Thebae (Diospo- 
lis) sitae. erant, — x«l τὸν 
£v iyora, int. Thauum, 
qui &ntea rex erat appelletus. 
Quanquam haud scio, ἄμ laeé 
verba. per errorem aliunde ir 
repserint; 

τὰς τέχνες ἀπέδειξε] dns 
Ükzrbiae οἱ ἀποφαίνειν propria 
sunt-verblá de rerum novaruni 
inventoribus, Non praefetaii ἐπ ἔξ 
δειξεν quod Astio placuit; 


12 * 


180 PLATONIS 
- διεξιόντος δέ, Ó τὶ χαλῶς ἢ μὴ καλῶς Ooxot λέγειν, 
E τὸ μὲν ἔψεγε, τὸ δ᾽ ἐπῇνει. πολλὰ μὲν δὴ περὶ ἑχά- 
στῆς τῆς τέχνης ἐπ᾿ ἀμφότερα Θαμοῦν τῷ Θεῦϑ' λέ- 
yere, ἀποφήσασϑαι, ἃ λόγος πολὺς ἂν εἴη. διελϑεῖν" 
ἐπειδὴ δὲ ἐπὶ τοῖς γράμμασιν ἣν, Τοῦτο δέ, ὦ βαᾶσι- 
λεῦ, τὸ μάϑημαν d ἔφη ὁ Θεῦϑ, σοφωτέρους “Αἰγυπτίους 
χαὶ μνημονικωτέρους παρέξει" μνήμης τε γὰρ καὶ σο- 
φίας φάρμαχον εὑρέϑη. ὁ δ᾽ εἶπεν" 7 Q τεχνιχώτατε 
Θεῦϑ', ἄλλος μὲν τεχεῖν δυνατὸς τὰ τῆς τέχνης, &À- 
Aog δὲ κρῖναι, τίν᾽ ἔχει μοῖραν βλάβης τε χαὶ ὠφε- 
9'(5. λείας τοῖς μέλλουσι χρῆσϑαι. χαὶ νῦν σύ; πατὴρ ὧν 
γραμμάτων , δι εὔνοιαν τοὐναντίον εἶστες ἢ δύναται. 
τοῦτο γὰρ τῶν μαϑόντων. λήϑην μὲν iv ψυχαῖς πα- 
ρέξεν' μνήμης ἀμελετησίᾳ, ἅτε διὰ πίστιν γραφῆς ἔξω- 
Sev ὑπ᾽ ἀλλοτρίων τύπων, οὐκ ἔνδοϑεν «αὐτοὺς ὑφ᾽. 


E. περὶ ine στῆς τῆς τέχνη ςἹ Flor. 9. et Mon. om. τῆς. 


P. 2115. 
quod iege Bekker, 


ovx ἔνδοϑεν αὐτούς] Libri 4IIDNOPT. ἔνδον, 


B. ὡς ini τὸ πλῆθος] Vind. 7. ὡς dab τὸ πολὺ πλῆϑος. ᾿ 
Aiyvnvíovg καὶ ὅὁποδαπούς] τε e" post "o^ ai 


E. περὺ ἑκάστης τῆς vé- 
χνης] de una quaque arte, De 
articulo, quem aliquot libri male 
omittunt, .v, ad Phileb. p. 32. 
E. — ἐπὶ ἀμφότερα, im 
utre&mque partem, ut eam 
vel laudaret vel vitupe- 
raret. De verbis λόγος πολὺς 
ej “λέγειν. conf. MeneX. p. 239. 
B. ὅ τὲ χροῦνος βυαχὺς ἀξίως διη- 
γήσασϑαι. Critiae p. 119.-B. ἃ 
μακρὸς ἂν χρόνος εἴη “λέγειν. V. 
Hermann, ad Viger; p. 885.^ 

ἐπὶ τοῖς γράμμασιν 3»] 
quum de literis faceret iudiciunt. 
Politic. p. 244. B. ἐπ᾿ αὐτῷ wüv 
ἐσμέν. De Rep. VL. p. 490. D. 
ini τούτῳ νῦν [mon ubi v. 
annot. Vll. p. 532. 

μνήμης — ueber] v. 
ad' p. 230. D. Eodem prorsus 
modo Euripides in Palamede 
T. IX. p. 246. ed. Matth. τὰ 


veinte dipellat λήϑης φάρμακα. 
δι εὐνοῶν —] 


ἀρ έχεφόη, tui amore captus. 
Dein faeile aliquis requirat ἢ ὃ 
δύναται. Sed non opus muta- 
tione. Phileb. p. 38. A. ἐπιϑυμεῖ 
τῶν ἐναντίων ἢ πάσχει, quem lo- 
cum nonu debebam. sollicitare. 
Euthyphron. Ka 13. p. 12. A. Àé- 
yo γὰρ δὴ τὸ ἐναντίον ἢ ὃ ποιη-- 
τὴς ἐποίησεν, ubi frustra tenta- 
veris ἢ 0 ὃ "owns Ceterum 
δυνασϑαί vv est aliquid etti 
cere posse, ad aliquid va- 
lere. Phileb. p. 23.-K. μῶν ov 
00. x«i πέιπιὸν προζφδεήσει διά- 
xguotr τινος δυναμένου Gorg. p. 
453. A., ubi v. aunot. eoll. Mat- 
thiae ad Eurip. Med. p. 443. 
Nisi forte hoc loco eit M" 
telligere malueris.' " 

τοῦτο y&Q n3 κατὰ σύνεσιν 
dictum: istud inventum tu- 


PHAEDRUS. 181 
αὑτῶν ἀναμιμνησκομένουρ. oUxovy μνήμης, ἀλλ᾽ ὑπο- 
μνήσεως φάρμακον εὗρες. σοφίας δὲ τοῖς μαϑηταῖς 
δόξαν, οὐκ ἀλήϑειαν πορίζεις " πολυήκχοοι γάρ σοι γε- 
γόμενοι ἄνευ διδαχῆς, πολυγνώμονες εἶναι δόξουσιν, 

ἀγνώμονες ὡς ἐπὶ τὸ πλῆϑος ὕντες xci χαλεποὶ ξυν- B 
εἴναϊ, δοξύσοφοι γεγονότες ἀντὶ σοφῶν. [ 

QAI. Ὦ Σώκρατες, ῥᾳδίως σὺ “Τϊγυπτίους καὶ 
ὁποδαποὺς ἂν ἐϑέλῃς λόγους ποιεῖς. 

XQ. Οἱ δὲ γ᾽, ὦ φίλε, iv τῷ τοῦ Διὸς τοῦ 
Δωδωναίου ἱερῷ δρυὸς. λόγους ἔφασαν μαντιχοὺς πρώ- 
τους γενέδϑαι: τοῖς μὲν οὖν τότε, ἅτε οὐκ οὖσι 
σοϊροῖς, ὥξπερ, ὑμεῖς οἱ γέοι, ἀπέχρη δρυὸς χαὶ πέ- 
tQaé ἀχούειν ὑπ᾽ εὐηϑείας, εἰ μόνον ἀληϑὴ λέγοιεν" 
σοὶ δ᾽ ἴσως διαφέ ει, τίς ὁ λέγων χαὶ ποδαπύς; ov G 
γὰρ ἐχεῖνο μόνον B εἴϑ᾽ οὕτως, εἴτε ἄλλως ἔχει. 


insertum cum Bodl Flor. h. Vind, 4. 7. «, Vat. Ven. I7. Par. DOP. 
Monace. omisimus, Dein vulgo λόγους ποιοίης, quod vix duo terve 
libri tenent. 
sv ὥςπερ ὑμεῖς of νέοι]. Heindorf. coni. ἡμεῖς. 


Sed ridet So- 
erates ipis universum yanam aequalium sapientiam. 


um: i. quod literas B. 


invenisti. lungas i autem verba 
hunc in modum: τοῦτο γὰρ πα- 
θέξει λήϑην μὲν ἐν ψυχαὶς τῶν 
μαϑόντων ἀμελετησίᾳ μνήμης. Ma- 
que. deinceps quum dici debuerit 
Sic: ἅτε — ἀναμιμνηρχομέν o v, 
accusativus infertur per anaco- 
luthiam, perinde ae' si^ antea 
scriptum fuerit: τοῦτο γὰρ πα- 
ρέξει τοὺς μαϑόντας ἐπιλανϑανο- 
μένους. De ipsa re apte confe- 
runt Senec. Ep. 88, 28. cer- 
fior est memoria; quae 
nullum extra se subsidi- 
um. habet, Platonem in his 
quoque placitis duces habuisse 
Pythagoreos non  improbabilis 
Astii^ coniectura est. Plutar- 
chus enim auctor est Vit. Num. 
T. ER. op. 74. D. illos nihil. mau- 
dare solitos esse muíae atque 
surdae literarum. menoriae. 


ὡς ἐπὶ τὸ πλῆϑος] ut 
plerumque, Reip. Hn. p. 364, 
A. Alias est ὡς ἐπὶ τὸ πολύ. 

ἐν τῷ τοῦ Διὸς —] Leniter 
Phaedrum increpat, 0d narrá- 
tioni adhuc expositae ideo nihil 
tribuat, quia ea ex Aegypto re- 
petita sit. Prisci illi Graeci, in- 
quit, vel quercus et rupes au- 
diendas putarunt, si modo vera 
proderent; tu curabis, qua na- ^ 
tione vel gente sit oriundus qui 
quid dixerit, nec illud potius 
perpendes, vere an. secus ille 
iudicaverit? .De quercu Dodo- 
naea v. Herod, IL 52. Quod 
autem addit χαὶ πέτρας. ob ocu- 
los habuit illud ἐκ δρυὸς ἢ πέτρας, 
Odyss. XIX, 163. Miad, XXII, 
126., quod abierat in proverbium, 
de qua re primus monuit Hein- : 
dorf. [Conf. Goettling, ad 
Hesiod, Theog. 35, V. C. F. R.]. 


182 PLATONIS: 
(b AI. Ὀρϑῶς inénlaikeg* χαί por δοκεῖ sreot 
γραμμάτων ἔχειν ἧπερ ὁ Θηβαῖος: λέγει, zbyyotet s 


Cap. LX. Xn. Οὐχοῦν᾽ ὁ τέχνην οἰόμενος ἐν 
γράμμασι καταλιπεῖν zai αὖ ὁ παραδεχόμενος, ὥς τι 
σαφὲς χαὶ βέβαιον ix γραμμάτων ἐσόμενον, πολλῆς 
ἂν εὐηϑείας γέμοι χαὶ τῷ ὄντι τὴν Zppuovoc μαντείαν 
ἀγνοοῖ, πλέον τι οἰόμενος εἶναν λόγους γεγραμμένους 
τοῦ τὸν εἰδότα ὑπομνῆσαι περὶ ὧν ἂν ἢ το ἐδεγῥαμὸ, 


γα; - Q e 
(AI. Ὀρϑότατα. BRUN. 
22. Δεινὸν γάρ "mov, ὦ Φαῖδρε, τοῦτ᾽ ἔχειν 


γραφὴ zei ὡς ἀληϑῶς ὅμοιον ζωγραφίᾳ. xoi γὰρ τὰ 
ἐχείνης ἔχγονα ἕστηΐζε μὲν ὡς ζῶντα, ἐὰν δ᾽ ᾿ἀγέρῃ 
τι, σεμνῶς πάνυ σιγᾷ. ταὐτὸν δὲ χαὶ οἱ λόγοι" δόξαις 
μὲν ἂν ὡς τι φρονοῦντας αὐτοὺς λέγειν, ἐὰν δὲ τι 
ἔρη τῶν λεγομένων βουλόμενος μαϑεῖν, ἕν trt σημαί- 
? γεν μόνον ταὐτὸν ἀεί. ὅταν δὲ ἅπαξ γραφῇ , χυλιν- 
δεῖται μὲν πανταχοῦ πᾶς λόγος ὁμοίως παρὰ τοῖς. 


0. πολλῆς ἂν Miti γέμοι͵ Bodl. ἂν om. cum “ ΠῸ 


NOP. Flor. g. ἢ. Vind. 4, 1. 


Vind, 4. 7. «, Flor. g. b. 


Tum ἡέμες praebent Parr, ΠΝ ΡῸ 


UN vulg. ἀγνοεῖ e Bodl, Jure, 


Flor. a. c. ὃ. Vind, 1. ἀγνοοῖ recepimus. 


E.. χυλενδεῖταν μὲν] χαλινδεῖται XE dr. 


τοι '009 óc ἐπέπληϑα ςἹ] ἐπι- 
πλήττειν saepe poni vel de 
lenissima reprehensione docuit 
Heindorf. ad Theaet. p. 158. 
A. Ceterum gompares Charmid, 
p. 155. A. ὀρθῶς; ἔφη. λέγεις, 
zai καλοῦμεν, αὐτόν, Hipp. Mai. 
p. 291. D. πάνυ μὲν οὖν, ὦ Ta- 
nia, x«l χαλῶς γε νῦν ὑπολαμ- 
βάνεις. Gorg. p. 463. C. ἐρωτῷ 
δή, x«i unoxQwet, Cont. ibid. p. 
462. B. p. 449. C. Supza p. 269. 
€. Theaet. P. 161. B. 

πλέον τι οἰόμενος —] Er- 
yavit Ast. πλέον εἶναι hic pro - 
desse explicans, quam siguili- 
cationem non misi ubi dativus 
personae adiectus est locum ob- 
tinere exploratum . habemus. 
Quocirca ego quidem verba sie 


Recte Fischer. ad 


interpretor: quum sibi per- 
suaserift orationes literis 
consignafas pluris esse 
faciendas, quam si quis 
ipsarum rerum peritus in 
memoriam revocare queat 
ea, quae sSscripía sint. 
Quippe osíendit Socrafes scri- 
ptionem ipsi scientiae esse post- 
ponendam. Neque quidquam of- 
fensionis ] »et locutio πλέον εἶς 
vtt, plus^ pretii habere, 
plur is aestimandum esse; 
in qua nescio cur Heindorf. adeo 
haeserit. » 

ταὐτὸν δ bon οἱ kions] 
eademque ratio est. orationum. 
De hoc ταὐτὸν dictum est ad 
Reipubl. VH. p. 535. D. Sym- 
pos. p. 178. E. Deinde ad ση- 


| PHAEDRUS. 183 
À 
ἐπαΐουσιν, ὡς δ᾽ αὕτως. παρ᾿ οἷς οὐδὲν προροήκει, χαὶ 


- A - 
βοηθῆσαι δυνατὸς αὑτῷ. | 
UOqNAT. Καὶ ταῦτά cot ὀρϑότατα εἴρηται. 
μέλι TI δ᾽; ἄλλον δρῶμεν λόγον, τούτου ἀδεδ- 


voy xci δυνατώτερος τούτου φύεται; 

QAI. Τίνα τοῦτον, χαὶ πῶς λέγεις γιγνόμενον ; ; 

pue oam ΣΡ μετ᾽ ᾿ἐπιστήμηςξ, γράφεται ἐν “τῇ τοῦ 
᾿μανϑάνοντος ψυχῇ; δυνατὸς μὲν ἀμῦναι ἑαυτῷ, ἐπι- 
στήμων, δὲ λέγειν τε χαὶ σιγᾶν πρὸς οὺς δεῖ, 
| DAI. Τὸν τοῦ εἰδότος λόγον λέγεις ζῶντα. χαὶ 
ἔμψυχ ; οὗ ὁ γεγραμμένος εἴδωλον ἐν τὶ λέγοιτο 
- διχαίως. 

Cap DXL' Z2. Παντάπασι. μὲν οὖν. τόδε δή 
gov εἰπέ; ὁ γοῦν ἔχων γεωργός, ὧν σπερμάτων κή- 





| 99 
Phaedon, p. 341. et ad Xenoph. Cyr. 1. 4. 5. praetulit formam xu- 
Awüsitew efr. Bornem. ad Xenoph. Symp. p. 208. 

-7 p. 216. τῷ τρόπῳ vt y.] ve nuper revocatum est ex οὐαί 
plurimisque- codicibus. 


^ 


μαίνει. e praegressis infell. ὁ λό- — ornamentis ac lenociniis capfan- 


γος, ut oratio a plurali ad sin- — dis placebat, ^ 
gularem numerum transisse ex- B. ὧν σπερμ «to» κήδοι- 
istimanda sit. ; TO mi4 Relativum positum fere 


pro εἴ τένων. ,Menon, p. 92. B, 
πῶς οὖν ἄν, ὦ διιμόνιε, εἰδείης 
περὶ τούτου τοῦ πράγματος, εἴτε 
TL ἀγαθὸν «ἔχει ἐν ἑαυτῷ εἴτε 
φλαῦρον, οὗ παντάπεισιν ἄπειρος 


fuit, laudans praeterea Ste- εἴης. Mbid. p.,89. E. οὐκοῦν τούς 
γαντίον αὖ, οὗ μήτε διδάσκαλον 


ph ani Thes. c. 1120. A. 
foa T 1 μήτε μαϑηταὶ εἶεν, χαλῶς ἂν αὖ- 
P. 216. τούτου ἀδελφὸν τὸ εἰκάζοντες εἰχάζοιμεν μὴ διδα- 
γνήσιον Intelligitur vivus ser-.— χτὸν &rce:5 lbid. p. 96. € B 
24 


'*. UD ϑήμενυς δὲ 
-καὶ —] Demosthen. De Co- 
ron. p. 219. 4. ed. Reisk. τὸν 
ϑεὺν πλη μιμελούμενον, ubiSchae- 
ferus huius loci non immemor 


mo, h. e. colloquium, iustitutio, — Mai, p. 284. A. Charmid, p, 1 
doctrina, Eo utebatur Socrafes, E, Xenoph. Anzb. Ι΄. 8 E 
ideoque nunc opponitur vanae Cyrop. L 6,19. Ad καὶ ἔγκαρπει 
illi. et iactabundae rhetorieae, βούλοιτο γενέα ἂν pronomen & 
quae omni philosophia orbata — accusandi easu repetendum, quae 
sibi unice in inanibus orationis pezvulgatis. est loquendi ratio. 


ovx ἐπίσταται. λέγειν. οἷς δεῖ. ys καὶ quj. πλημμελού- ᾿ 
μεῦος δὲ καὶ οὐχ ἐν δίκῃ λοιδορηϑ εὶς τοῦ. πατρὸς. 
ἀεὶ δεῖται βοηϑοῦ" αὐτὸς γὰρ. οὔτ᾽ ἀμύνασϑαι οὔτε, 


216 


φὸν Prüciov, - TQ τρόπῳ TE γίγνεται, χαὶ ὅσῳ ἀμεί- 


184 PLATONIS 

óotro xci ἔγκαρπα βούλοιτο, γενέσθαι, πότερα σπουδῇ 
ἂν ϑέρους εἰς ᾿᾿δώνιδος κήπους ἀρῶν χαίροι ϑεωρῶν 
χαἀλοὺς iv ἡμέραισιν ὀχτὼ γιγνομένους, ἢ ταῦτα μὲν 
δὴ παιδιᾶς vs x«l ἑορτῆς χάριν δρῴη ἄν, ὅτε χαὶ 
ποιοῖ, ἐφ᾽ οἷς δὲ ἐσπούδακε, τῇ γεωργιχῇ χρώμενος 
ἂν τέχνῃ, σπείρας εἰς τὸ προςῆχον, ἀγαπῴη ἂν ἐν 


ὀγδόῳ μηνὶ ὅσα ἔσπειρε τέλος λαβόντα; 


ΦΑ͂Ι. 


Οὕτω που, ὦ Σώχρατες, τὰ μὲν. ed, 


τὰ δὲ ὡς ἑτέρως ἄν, 7 λέγεις, ποιοῖ, 
ΣΏΩ, Τὸν δὲ δικαίων Ts καὶ καλῶν καὶ ἀγαϑῶν 
ἐπιστήμας ἔχοντα τοῦ γεωργοῦ φῶμεν ἧττον ψοῦν 


Β. τῇ γεωργικῇ χρώμενος ἂν τέχνη] V. τῇ γεωργικῆ ἂν 
χρώμενος ἄν τ. Prius ἄν omittunt libri fere omnes; posterius Bodl, 
Flor. ὃ. 4110 T. post τέχνῃ collocant. 

C. φῶμεν ἧττον νοῦν ἔχειν] V. ἤἥξεω, quod e Bodl. 74d 
BCEFGH. septem Florentinis, aliis, correctum, 


εἰς ᾿Αδώνειδος κήπους á- 
οὖν] De hortis Adonidis multi 
multa scripserunt, veluti Me- 
ursius iu Graecia Feriata, in 
Gronov. Thes. VIf. p. 100. Zor- 
nius ad Hecataeum Abderit. p. 
167. Valcken. δὲ "Pbeocrit. 
Adoniazus, v. 132. Wytten- 
bach. ad Plut. de S. N. V. p 
19. Bast. Epist. Crit, p. 153 — 
159, Bóttiger. in Sahina, p. 
225 sq. OPEP in. Annal, 
Heidelberg, a. 1801. fase, l. p. 
43 sqq. Breviter rem complexus 
est Wüstemann. ad Theocrit, 
14. XV. 135, quem vide. Nos 
Suidam audiamus: “δώνιδος 
κῆποι, inquit, ἐκ ϑοιδάχων καὶ 
μαράϑρων, ἅπερ κατέσπειρον ἐν 
ὀστράκοις, χρῶνται δὲ ἐπὶ τῶν 
ἐπὶπόλὰ ων καὶ χούφων τῇ) παροι- 
μία, et mox: 4400 rog κῆπος, 
ἐπὶ τῶν ἀώρὼν χαὶ Oh; , χρονίων 
καὶ μὴ ἐῤῥιζωμένων, — Verbum 
arandi de tota agricultura ad- 
hibitum bene defendit Butt- 
mannus. Est igitur hoc loco 
idem quod inserere. Nam 
&ratio proprie dicta in Adonidis 
hortis saue nulla intelligi potest, 
v. Schneider, Lex, s. v. Sen- 


tentia verborum haec est; Pru- 
dens agricola, num semi- 
nà, quae ipsi curae cor- 
dique sint, quaeque velit 
esse frugifera, studiose 
aestatis tempore inara- 
bit,gaudebitque eavidens 
intra octo dies propullu- 
lantia, au istud quidem 
ludi festaeque oblectatio- 
nis gratia faciet, si quan- 
do faciat, illa vero, quae 
serio tractet, ubi agri co- 
lendi arte usus, in solum 
suum immiserit, satis ha- 
bebit, si mense octavo 
quae severit ad maturita- 
tem pervenerint? Absurde 
scribebatur tj; γεωργικὴ ἄν χρώ- 
[eros ἄν τέχνη τς ἀγαπῴη, ἄν. 
Neque enim duae hie notiones 
suut, sed una, zunoo «c χεωργισῇ, 
v. Hermanuusm de ὧν parti- 
cula p. 189, libr, IV. ce, 5., qui 
huius loei non fuit iiWemor. 
€. τὰ δὲ ὡς ἕτέρω c] Saepe 
ὡς ἑτέρως, quod dieitur ut ὡς 
αὕτως apud optimos quosque 
scriptores reperitur. v. Sophist. 
p. 266. A. Tim, p. 63, E. De- 
mosth, pro Coron. p. 252. 7. 


PHAEDRUS. 


ἔχειν de τὰ ἑαυτοῦ σπέρματα; 


QAI. Ἥκιστά γε. 


AN. Οὐκ ἄρα σπουδῇ αὐτὰ ἐν ὕδατι γράψει 


μέλανι. σπείρων διὰ χαλάμου μετὰ λόγων ἀδυνάτων 
μὲν αὑτοῖς λόγῳ βοηϑεῖν, ἀδυνάτων δὲ ἱχανῶς τἀλη- 


ϑῆ διδάξαι. 


ΦΑ͂Ι. Obzovv δὴ τό γ᾽ εἰχός. 


EQ. Οὐ yap: 


ἀλλὰ τοὺς μὲν ἐν γράμμασι. κή- 
πους, ὡς ἔοιχε, παιδιᾶς χάριν σπερεῖ τὲ χαὶ 


γράψει, 


ὅτων γράφῃ, ἑαυτῷ τὲ ὑπομνήματα ϑησαυριζόμενος, 
εἰς τὸ λήϑης γῆρας ἐὰν ἵκηται, xci παντὶ τῷ ταὐ- 


Οὔκουν δὴ τὸ y, 
ante νυ]υῸ ἀδυνατῶν, 


εἰκός Bodl. Flor. g. h. οὐκ οὖν. Paullo 
quod ex codd. nonnullis emendatum. 


D. γράψει, ὅταν γράφῃ] Edit, vett. et codd. mss. ὅταν 
δὲ γράφῃ. Recte Bekker. δὲ abiecit. 


298, 21, al. conf. Καὶ ὅπ. ad Gre- 
gor. Corinth. p. 76. Atque hinc 
prudenter Schoemanuus ad 
l1saeum p. 368. defendit, quod 
ibi legitur, χαὶ εὴ ὡς ἄλλως 
πουήσωσι. ᾿ 

ἐν ὕδατι γράψεη Prover- 
bium ?zà τῶν μάτην πονούντων, 
ut ait Suidas, vid. intpp. ad 
Lucian. Catapl. $. 21. Gatak. 
Opp. Critt, p. 527. Huschk., 
Anal. Critt. p. 62., qui iam ab 
aliis sunt laudati, Loci utique 
paullulum obscuri sensum hunc 
pütamus X-- Non igitur il- 
la (à dixe, καλέ, dyaó d, quae 
cognovit) studiose in aqua 
inscribet, atramento ea 
per calamum spargens at- 
que per orationes, quae 
sibimet ipsis non valeant 
ratione et oratione suc- 
currere, neque yera satis 
explicare possint: h.e. non 
inanem perdet operam seribendo, 
quandoquidem quae chartis man- 
dantur mon (íantum valent ad 
alios instituendos ef erudiendos, 
quantum viva magistri vox, quae 
et dubitationibus, si quae orian- 
tur, facile occurrat, et in illu- 
&tranda rerum veritate plurimum 


efficere possit. Superesf, uf de 
singulis moneamus. (aque μεέ- 
λανε est atramento, usu fre- 
quenfi. Verba μετὰ λόγων non 
cum σπείρων connectenda sunt, 
quod putabat Heindorf, sed 
cum διὰ καλάμου; ut διὰ xdle- 
μου μετὰ λόγων idem fere sit, 
quod διὰ xe e OU. xai λόγων. Sido 
pra p. 252, EK. μάστιγι εἰετὶὰ χέν-- 
τρῶν» h. e. x«i κέντροις, Ibid, D. 
τιμῆς ἐραστὴς μεεδς σωφροσύνης 
τε x«i αἰδοῦς. Leg . p. 906. 
A. B. Denique facelc dictum, 
λόγοι ἑαυτοῖς λόγῳ βοηθεῖν ἀδύ- 
rator, in quibus λόγω per dilo- 
giam intellexerim de ratione pa- 
riter atque or atione, 

D. ὅταν γράφη] h. e. si 
quando scribat. Antea B. po 
ἄν, ὅτε καὶ ποιοῖ, Vitiosum est 
quod vulgo edebatur ὅτίν δὲ γρά- 
Q5, recte ἃ Bekkero corre- 
ctum, 

ἑκυτῷ ve ὑπομνήματα —] 
Locus quantopere a posterioris 
aetatis scriptoribus celebratus sif 
docebunt quae docte collegit A st, 
Commentar, ad h. l. p. 602. Pro 
εἰς τὸ λήϑης γῆρας ἐὰν Verus 
Kusterus ad Suid. T. 11. p. 
438. corrigebat εἰς τὴν τοῦ γήξ 


211 


186 PLA'TONIS : 
ἡσϑήσεταἑέ τὲ. αὐτοὺς ϑεωρῶν. 
φυομένους ἁπαλούς" ὅταν ἄλλοι παιδιαῖς ἄλλαις χϑῶν- 
ταῦ; συμποσίοις τε “ἄρδοντες αὑτοὺς ἑτέροις τε “ὅσα 
τούτων ἀδελφά, TOT ἐχεῖνος,, ὡς ΡΝ &yTi τούτων 
οἷς λέγω. παίζων. διάξει. 
tb AIT. Παγχάλ qv λέγεις παρὰ quét suat; 
ὦ “Σώχρατες, τοῦ ἐν λόγοις δυναμένου παίζειν, δι- 
χαιοσύνης T6 καὶ ἄλλων ὧν λέγεις πέρι μυϑολογοῦντα. 
XQ. "Eori γάρ, ὦ φίλε Φαῖδρε, οὕτω. πολὺ δ᾽; 
οἶμαι, καλλίων σπουδὴ “περὶ αὐτὰ γίγνεταν, ὅταν Tig 
τῇ διαλεχτιχῇ τέχνῃ χρώμενος, λαβὼν ψυχὴν. προςή-. 
χουσαν, φυτεύῃ τε χαὶ σπείρῃ μετ᾽ ἐπιστήμης λόγους, 
οὐ ἑαυτοῖς. τῷ τε φυτεύσαντι βοηϑεῖν. ἱκανοὶ. χαὲ 
οὐχὶ ἄχαρποι, ἀλλ᾽ ἔχοντεξ᾽ σπέρμα; ὅϑεν ἄλλοι ἕν" 
ἄλλοις ἤϑεσι φυόμενοι τοῦτ᾽ && ἀϑάνατον παρέχειν. 
ἱκανοί, χαὶ τὸν ἔχοντ᾽ εὐδαιμονεῖν ποιοῦντες, εἰς ὅσον 
ἀνθρώπῳ δυνατὸν μάλιστα. 


τὸν ἴχνος μιετιόντι, 


ὅταν ἄλλοι παιδιαῖς] Hie quoque vulgo δὲ post ὅταν in- - 
seríum legebatur. Abiecimus illud nunc auctoritate Bodl. Fior. a. 
b. g. bh..i. 9. Vind, 1. 3. 4.6. 7. «, et reliquorum librorum - 
omnium praeter Paris. E. Stephan. coni. ὅταν τὲ ἀλλ: 

ἀντὶ τούτων οἷς λέγω z.] V. λέγων. quod e Vind, 4, Tw 
et marg. Par. F. mutatum. Aliquot libri λέγοι, 

tps 211. ἱκανοὶ καὶ οὐχὶ ἀκκρποι] Οὐδ δε viz. post 
ἱχανοὶ interpositum cum Flor, c. g. Vind, 7. &. 4IINP. Delevit 


ooc λήϑην-. Quem prudenter re- 
ΤΠ} Toupius .Emendatt.. in 
Suid. T. 1l. p. 254. ed. Lips. 
Nimirum, intelligitur | senectus, 
quae. oblivionem sibi | propriam 
habet. "x Ü T 0 ) ἢ ri (v6, coim- 
meníarios, quibus menoriae in- 
firmitas sublevetaur. ταὐτὸν 
ἔχνος μετιόντι, item ad se- 
nectutem provecto. 

ὅταν ἄλλοι παιδιαῖς —] 
Nulla particula opus, quum haec 
praecedentium verborum explica- 
tionem coutineanf, ut Ast. acute 
pervidit. Usum verbi ἄρδειν il- 
lustravit W ytteubach. ad Plu- 
tarch, de S. N. V. p. 111. et 
Sept. Sap. Conviv. p. 151. EK. 
Cum universa sententia Victor. 
Varr, Lectt. Xil, 18. comparat 


Cic, pro Arch. e. 13. quare 
quis me tandem reprehen- 
dat — si, quantum ceteri 
ad, res suas obeundas, 
quantum ad festos dies Iu- 
dorum celebrandos, quan-; 
tum ad aliasvoluptates —,. 
conceditur temporum, 
quantum alii tribuunt 
tempestivis | conviviis, 
quantum denique aleae, 
quautum pilae, tantum 
mihi egomet ad haee stu- 
dia recolenda su msero? 
ἀντὶ τούτων οἷς λέγω meto : 
ἕων διώξει] h. e. loco istarum 
delic'arum. tempus (ransiget. iis. 
ludens rebus, quas dico, h. e. 
seriplionibus. illis, Heindorf. 
malebat i» οἷς À, z., scd; prae- 


PHAEDROÜS,: 


AL. Πολὺ γὰρ τοῦτ᾽ ἔτι κάλλιον λέγεις. 
Cap. LXH. vXQ, Νῦν δὴ ἐκεῖνα ἤδη, ὦ Φαῖ- 
€ Wercintié κρίνειν, τούτων ὀμολυγηρένονι 
0.1. Τὰ ποῖα; ; ; ! 
Z9, Ὧν δὴ πέρι βουληϑέντες ἰδεῖν ἀφιχόμεϑα 
εἰς τόδε, ὅπως τὸ «υσίου ve ὄνειδος ἐξετάσαιμεν τῆς 
τῶν λόγων γραφῆς πέρι, x«l αὐτοὺς τοὺς λόγους, οἱ 
* LA , " n 
τέχνῃ καὶ ἀγεὺ τέχνης γράφοιντο. τὸ μὲν οὖν ἔντε- 
χνον xci μὴ δοχεῖ μοι δεδηλῶσϑαι μετρίως. 
QI. ᾿Εδοξέ ys δή. πάλιν δὲ ὑπόιινησόν ue, πῶς. 
X9. “Πρὶν ἄν τις τό τε ἀληϑὲς ἑχάστων εἰδῇ 
πεοὶ ὧν λέγει ἢ γράφει, κατ᾿ αὐτό τε πᾶν δρίζεσϑαι 
δυνατὸς γένηται, ὁρισάμεγνός τε πάλιν xor εἴδη μέχρι 
τοῦ ἀτμήτου. TÉ VEL ἐπιστηϑῇ n περί τε ψυχῆς φύσεως 
διιδὼν κατὰ ταὐτὰ τὸ  προφαρμόττον ἑχάστῃ φύσει. 
εἶδος ἀνευρίσχων οὕτω τιϑῇ καὶ διαχοσμῇ τὸν λό- 
γον, ποικίλῃ μὲν ποικίλους ψυχῇ καὶ παναρμογνίους 


181 


etiam Bekker, 


- 


B. πάλλεν δὲ ὑπόμνησόν 5,206] Haec verba, vulgo una 


cum sequentibus zl dv x. τ. À. 


benda esse primus vidit Schleierm. 


vulg. 


7ὲ π 


Socrati tributa, Phaedro adscri- 


Et sic codices aliquot. 


xac) αὐτὸ Tt πᾶν 09.] Sic codd. optimi atque plurimi loco 
aov" ud 7€ 7., quod Steph. mufatum volebat in v αὐτά 


"T δὼν xarà ταὐτά] V. κατὰ ταῦτα, quod correxit Bekker. 


positione sermonem faci!e carere 
recie Buttm. admonuit, Nec 
probo 1. Bakium ad C€leomed. 
p. 440. coniicientem οἷς λέγω m. 
ἐνδιάξει. 

KK Παγκάλην λέγεις} ὲ- 
minina huius adiectivi forma le- 
gitur-etiam Hipp. Mai. p. 288. 
€. Legg. 1V. p. 722. €. De Re- 
publ. 4. p- $38. A. al. Disputavit 
de hoc genere nonnulla Lo- 
beck. ad Aiac. v. 135. — μὺ- 
ϑολογεῖν nunc dicitur is, qui 
in eiusmodi rebus rimandis ve- 
luti ingenio suo indulget animum- 
que tanquam narrationibus et 
fabulis oblectat, libere in earum 
íractatione versans. neque dia- 

'lectica uteus severitate. Mox 
ad λαβὼν ψυχὴν προςήχουσαν «on- 


tendas Gorg. p. 486. A. εἰ τίς 
εὐφυᾶ λαβοῦσα τέχνη φῶτα ἔϑηχε 
χείρονι. 

P. 231. βοηϑεῖν ἕκανο 
Iutell.. εἰσί, quod . post. ἱκανὸν 
omitti solere osteudit 3chaez- 
fer. ad Lamb. Bos. p. 334. Hine 
deinceps ἀλλ᾽ ἔχοντες dicitur, quod 
eo minus offendet, quo frequen- 
tius legitur eni ἔχων, v; ad Reip. 
X. p. 602. 6. Phaedon. p. 69, 
B. al. - ἄλλοι, int. λόγοι, — 
τοῦτ᾽ ἀεὶ ἀϑ. παρ... Sc. τὰ 
σπέρμα ἐκείνων τῶν λόγων. — Pro 
φυόμενον fortasse φύονται scri- 
bendum, nisi denuo ad í(z«roi 
intelligas εἰσί, quae tamen ratio 
paullo. durior. 

B. κατὰ ταὐτά] itidem, 


pariter. 


188 PLATONIS 


διδοὺς λόγους, ἁπλοῦς δὲ ἁπλῇ, οὐ πρότερον δυνα- 
τὸν. τέχνῃ ἔσεσϑαν χαϑ' ὅσον néguxs μεταχειρισϑῆναι 
τὸ λόγων γένος, οὔτε τι πρὸς τὸ διδάξαι οὔτε τί 


πρὸς 

λόγος. 
q AI. 

ἐφά p 


Ca p. di Xll s A5 


résidant ὡς ὁ ἔμπροσϑεν πᾶς μεμήνυχεν ἡμῖν 
Παντάπασι μὲν ovv τοῦτό ye vint hue 


ηἴ δ᾽ αὖ περὶ τοῦ CNN 


ἢ αἰσχρὸν εἶναι τὸ λόγους λέγειν τὲ XC γράφειν, χαὶ 
ὅπῃ. γιγνόμενον ἐν δίχῃ λέγοιτ᾽ ἂν ὄνειδος ἢ μή ) ἄρα 
οὐ δεδήλωχε τὰ λεχϑέντα ὀλίγον ἔμπροσϑεν — 


( AI. 


Τὰ ποῖα; 


D. 7 μή, ἄρα οὐ δεδὴ loxe] Vulgatum εἰ μὴ ἄρα correxe- 


runt Cornar. et Heindorf. 


μι 5 in Parr, D F. superscriptum exstat. 


ἢ γράψειν ἐδίᾳ] V. γράφει, quod e Bod. 4ZIIDNOPT. 


D. εἴτε Ανοίας ἢ τις &À- 
Aoc] Sie ἢ post z/re illatum De 
Rep ΗΠ. p. 533. B. Legg. V. p. 
139, D Aristoph. Nubb. 272 
sqq. Alia dabuut. Sehaefer. 
Melett, p. 5. Lobeck. ad Aiaec, 
p. 245 sq. Jacobs ad Achill. 
Tat. p. 946. Habet autem Lysiae 
commemoratio plurimum  poude- 
ris, ut ἢ τις ἄλλος veluti obiter 
adiiciatur. lntelligitur vero alius 
aliquis, Lysiae similis, id quod 
ex. ipsa sententiae ratione facile 
intelligitur, Tum νόμους τεϑεὶς 
ovy; rtm πολιτιχὴὸν γράφων ad- 
iectum est ad explicandam vo- 
cabuli δημοοίᾳ vim οἱ potesta- 
tem. Quippe: τὸ δημονίς γρά- 
qtt" cernitur in eo, uf quis le- 
gum. formulas: componat: eoque 
scriptionem 'πολιτιχὴν exhibeat; 
Nam leges sunt οὐγγράμματα 202 
λιτιχώ, ut pé 7258. A... H(aque 
non haerendum in isto- vópong 
ἀιϑείς,. quod Sehleierm. pro 
glossemate habebat, non dissen- 
tiente Heindorfio. Nam prius 
participium, id quod nuper Ast. 
moouit prudeutissime, modum et 
ralionem alterius indicat: in- 
dem. er Gesetze gebend 
eiue Staatsschrift ver- 


fasst. Proxima verba, in qui- 
bus omnem senfentiae vim posi-. 
tam esse liquet, proprie de omni 
Sseriptionis genere valere debent. 
Nam ego si quid video, ipsa res 
hanc fere postulat. sententiam: 


Ata ut sibi persuadeat scriptio- 


nibus suis iusignem quandam in- 
esse constantiam et perspicuita- 
iem, quum tamen in iis veri de- 
sideretur scientia εὐ cognitio, 
ltaque rem si ad amussim exi- 
gimus, hoc fere modo scriptum 
esse oportuit: Ovyyptenpiée πόλις 
dixÓr γράφων: μεγάλην τινὰ ἐν 
τοῖς ἑαυτοῦ λόγοις ἡγούμενος βε-- 
βαιότητα za σαφήνειαν ἐνεῖναι, At- 
que lioc ipsum sentiens Hein- 
dorf. x«i delendum ceusuit. Ve- 
runtamen huic rationi illud officit, 
quod xai in libris omnibus constan- 
terservatum.est. Quocirca prae- 
stat fortasse Astii explicatio, 
qui- orationem: censet , "intérpo- 
sitis post Oruoofe. verbis τομοὺς 
τιϑ εὶς OUyyQr μα, “πολιτικὸν. γρά- 
φῶων, Ha esse mutatam, ut se- 
quentia proxime praegressis an- 
nexa siut et ad ea couformata. 
At enim etsi hoe satis speciosum 
est, tamen ad persuadendum non 
sufficit, Residet enim alius scru- 


: PHAEDRUS. 


29 


189 


Qe. εἴτε “Τυσίας 4 τις ἄλλος πώποτε ἔγρα- 


-— ἢ γράψει ἰδίᾳ, ἢ δημοσίῳ; νόμους τιϑεὶς σύγ- 
- γράμμα πολιτικὸν γράφων, zc μεγάλην. τινὰ ἐν αὐτῷ 
- βεβαιότητα ἡγούμενος καὶ σαφήνειαν, οὕτω μὲν ὄνδϑι: 
δὸς τῷ γράφοντι, εἴτε τίς φησὶν εἴτε μή. τὸ γὰρ 
“ἀγνοεῖν ὕπαρ τε χαὶ ὄναρ δικαίων Ts καὶ ἀδίχων níou E 
ael καχῶν καὶ ἀγαϑῶν οὐχ busy τῇ ἀληϑείᾳ μὴ 
-οὐχκ ἐπογείδιστον εἶναι, οὐδὲ ἂν ὁ πᾶς OyAog αὐτὸ 


: ἐπαιγέσῃ. 
0.41. Οὐ γὰρ οὖν. 


ZQ. Ὁ δέ ys ἐν μὲν τῷ γεγραμμένῳ λόγῳ περὶ 
ἑκάστου νεσιδρανι τε ἡγούμενος πολλὴν ἀναγχαῖον εἶναι, 


Flor, g. h. 9. Vind. 7. Mon. correctum. Mox 4A habet "e^ pro 


*dy αὐτῷ. Par. P. ἐν ἑαυτῷ. 


pulus, quem miror neminem dum 
.sensisse, Quid enim? num pro- 
bam censes locutionem esse: 
ἡγεῖσθαι, βεβαιότητα χαὶ οαφή- 
tuv iv συγγράμματί τιν) pu- 
fare in. aliqua. scriptione 
"inesse firmitatem atque 
perspicuitatem? Mihi. vero 
ea ἃ Graecitate. aliena esse vi- 
detur. Quod si vere statuimus, 


locum apparet graviorem susce- 


pisse maculam. Sed quid multa? 
"Totus locus. ita refinzeudus vi- 
detur: γράφων, εἶναι μεγάλην 
«ινὰ ἐν αὐτῷ βεβαιότητα ἡγού- 
queros χαὶ σαφήνειαν, lam quod 
sequitur οὕτω μέν, ista qui- 
dem eonditione, signilicat: 
si tam temerariam de seriptis 
suis. "opinionem susceperit. Quod 
autem ἐν αὐτῷ dixit, fecit hoc 
vel propter antegressum σὺνγ- 
γράμμα, vel quia ad ἔγραψεν et 
γράψει sponte intelligitur τὸ pro- 
nomen infinitum. | - 
Ἐν )z«0 7t καὶ ὄναρ] h.e. 
omnino, Dictio proverbialis, ut 
οὔτ᾽ ὄναρ οὔϑ᾽ ὕπαρ, quo Plato 
Phileb, p. 36. E. al utitur, v. 
Lobeck. 'ad Phryn. p. 422 sq. 
Dein. ἀγνοεῖν. cum περὸ et geui- 
tivo juactum ,;' quemadmodum 
ἐπίστασθαι, εἰδέναι, ἐπαΐειν, de 


eorum 


quibus dicfum. est supra, Ad 
οὐκ iei; Ἐν sequente gu] ovx ἐπ. 
ELrt cuulendas Isaeum .De 
Apollodor. heredit, $. 3. oj 
διαφεύγει μὴ οὐ — jjronxeoQ ai. 
Plat. Sophist. p. 235. B. οὐχέν᾽ 
ἐκφεύξο tun — -τὸ μὴ ἐκ τοὺ yé- 
TOUS εἶναι τῶν ΟΝ Hd 182 Uc 
εἷς, v. Wex . ad Sophocl, Antig. 
ν.. 142. 

€ ^ - 

O δέγε iv μὲντῷ γεγρώμ- 
μένῳ —] Qui vero in scri- 
pto de quacunque re ser- 
mone necessario multum 
lusum inesse arbitratur, 
nec unquam ullum sernmo- 
nem versibus vel siue ver- 
sibus multo dignum stu- 
dio scriptum putat aut dis 
ctum-esse, sicuti ῥαψωδού- 
pero. illi sermones nulla 
adhibita disquisitione et 
explicatione persuadeudi 
causa recilari consueve- 
rumt; sed revera optimos 
Scientibus recor- 
dationi inservisse etc. In 
his verba: ὡς οἱ ῥαψῳδούμενον 
-— ἐλέχϑησαν, nescio cur inter- 
pretibustam multum negotii crea- 
verint. | Continent enim explica- 
tionem praecedentis οὐδὲ λεχϑὴῆ. 
γα. Nàm quum Socrates nega- 


190 PLATONIS 
- καὶ οὐδένα πώποτε λόγον à» μέτρῳ οὐδ᾽ ἄνευ μέτρου 
μεγάλης ἄξιον σπουδῆς γραφῆναι οὐδὲ  AcyÜ vow, - ὡς 
οἱ ψιμψφδιμμανεὶ ἄνευ ἀνακχρίσεως καὶ διδαχῆς. πευ- 

2ῚΒ ϑοῦς ἕνεχα ἐλέχϑησαν, ἀλλὰ τῷ ὄντι αὐτῶν τοὺς 
βελτίστους εἰδότων ὑπόμνησιν γεγονέναι, ἐν δὲ τοῖς 
διδασκομένοις καὶ μαϑήσεως χάριν λεγομένοις χαὶ τῷ 
ὄντι γραφομένοις ἐν ψυχῇ περὶ δικαίων τὲ χαὶ καλῶν 
καὶ ἀγαϑῶν [àv] μόνοις τό τὲ ἐναργὲς εἶναι καὶ τέ- 
λεον xci ἄξιον σπουδῆς" δεῖν δὲ τοὺς τοιούτους λό- 
γους αὑτοῦ λέγεσϑαι οἷον υἱεῖς γνησίους εἶναι», "πρῶ- 
vov μὲν τὸν ἐν ἑαυτῷ, ἐὰν εὑρεὕ εἰς ἐνῇ, ἔπειτα εἴ 

- B. τινὲς τούτου -ἔκγονοί τε χαὶ ἀδελφοὶ ἅμα ἐν ἄλλαις 
ἄλλων ψυχαῖς κατ᾽ ἀξίαν ἐνέφυσαν" τοὺς δὲ ἄλλους 
χαίρειν ἐῶν --- οὗτος δὲ ὁ τοιοῦτος ἀνὴρ κινδυνεύει, 


E. ὡς οἱ δα ψῳ 9.] Schleierin. coni. 8h, 

P. 218. i» μόνοις τὸ τὲ ἐναργὲς] V. ἐν μόνοις ἡγούμενος 
τὸ τε ἐν. Participium non iterant 7f. et pr, 11. cum Bodl. Delevit 
etiam Bekker.; irrito conatu nuper defendit Buttm. Mox cum Heins 
dorfio correxi αὑτοῦ pro αὐτοῦ. eai cde 

B. οὗτος δὲ ὃ τοιοῦτος ἀνὴρ x. ] δὴ ZDNOP. Flor. δ. 
Vind, 4. Male, 

xalov vt QAO 0v] Flor. g. h. Vind, 4, T. «. NP. καὶ ov γε, 
quod iam non probaverim. Nam τὲ ponit signuificaturus se et ipsum 
amasio suo aliquid esse dicturum: unde mox Phaedrus ; aí δὲ oi; 


machero. οἱ Heindorfio ὅσοι pró 


visset ullam unquam orationem 
ὡς oí légendum censeat. Cete- 


magno dignam studio. scriptam 


^ esse aut dicfam, alterum hoe rum ἀνάχρεσις, quae proprie in 
accuratiuseratexplicandum. Mo- — iudicio. habebat loeum , cum 
net. igitur hoc. non nisi de iis .Heindorfio  intelligeuda. de 


disquisitione et ceusura 


valere orationibus, quae sine ac- 
orationum, Ζεδαχὴ autem haud 


-eurata rerum pervesíigatione re- 


-eitarentur eo tantum «cousilio, ut 


efficeretur aliqua persuasio. Quod 


nemo est quin videat de oratio- 
nibus  sophisticis. et forensibus 
esse accipiendum. Quippe hae 
necessario eraut ab iis sermoni- 
bus discernendae, qui μαϑήοεως 
χάριν, ut deinceps ait, institu- 
untur atque philosophis. digni 
sunt. Quae si probabiliter dispu- 
tavimus; nemo iam erit, qui vel 
cum. Astio totum hoc comma tane 
quam inageuii male sani foetum 
abiiciendum , vel cum  Schleier- 


dubie refertur ad. eos, qui. do- 
cent, qua quidque de causa dixe- 
rint et explieaverint,. 

P. 218. μαϑήοεως. χάριν 
λεγημένοις —] h.e. in phi- 
losophis orationibus. Mox aut 


ἐν τούτοις μόνοις cum Heindorfio 


corrigendum, aut ἐν funditus de- 
lendum putamus, 'quandoquidem 
in eiusmodi repetitionibus sola 
praepositio siue. pronomine stare 
non potest. Ceterum. τὸ ἐναργὲς 


, respondet D σαφηνείᾳ, τὸ τέλεον 


autem τῇ. "βεβαιότητι, quam antea 


PHAEDRUS. 


τῷ Φαῖδρε,. εἶναι οἷον ἐγώ 
τὲ χαὶ ἐμὲ γενέσϑαι. 


-191 


τὸ xci OU εὐξαίμεϑ᾽ ἂν σέ 


^ 


ΦΑΙ. Παντάπασι μὲν οὖν fpei Boladuéi TE 


- καὶ εὔχομαι ἃ λέγ εἰς. 
παρε, LXIY. XQ. 


᾿τρίως ἡμῖν τὰ “περὶ λόγων" 


MZ 
Οὐχοῦν ἤδη jibitoiidu μιε- 
καὶ σύ τὲ ἐλϑὼν qoe 


advoíq, ὅτι νὼ χαταβάντε εἰς τὸ Νυμφῶν γαμέ τε 
xal μουσεῖον ἠχούσαμεν λόγων, οἱ ἐπέστελλον λέγειν 
«Τυσίῳ τε xal εἴ τις ἄλλυς συντίζ not: λόγους, χαὶ 
Ὁμήρῳ. xci εἰ Tig ἔλλος αὖ ποίησιν ψιλὴν ἢ ἐν à 
συντέϑ εικε» τρίτον δὲ Σόλωνι χαὶ ὕςτις ἐν BOX ÉIROIT 


"λόγοις νόμους. ὀνομάζων 
μὲν εἰδὼς ἡ τἀληϑὲς ἔχει 


συγγράμματα ἔγραψεν." εἰ 
συνέθηκε ταῦτα χαὶ ἔχων 


βοηϑεῖν, elg: ἔλεγχον ἰὼν περὶ ὧν ἔγραψε, καὶ λέγων 


. inquit, πῶς ποιήσεις, De hoc voculae usu diximus ad Reip. VII. p. 


322. B. Deinde fett. 
ideoque recte mutatum. 
εἰς recepi. Porro vett, 
2. cum Flor. a, b. c. g. h. 


dem liber tuetur. ὦ 


editt. καταβάντες, quod est in uuo Par. G. 
Pro vul. 
Kd t a - Movoór ἠχούσαμιεν À. Sed Bas. 
O. Vind, 1, 
ocior. Bodl. 4. et. pr. 21 Sfitüllor. 


ἐς τὸ N. e Bodl. ;411XDOb. 


3. 4. 6. 1. ἃ. alii μου 
Vulgatàm lectionem ne unus qui- 


οι ἢ ταἀληϑὲς ἔχει συνέθηκε ταῦτα] V. συντέϑεικε, quod 


|] ext! in solis Parr, EF. 


: colsuiemorglét. 

ἐὰν εὑρεθεὶς vi] h. e. ab 
Aion inventus. 

B. οὗτος δὲ ὃ τοιοῦτος 
«ὦ ἡ 6}: Post longiorem verborum 
- ambitum subiectum denuo indi- 
-catur pronomine οὗτος iterata δὲ 

- σο, de. qua ralione v. 
Heindorf. δα Protagor. p. 313. 
,D. ad -Phaedon. .p.. 81. 'B. al. 
-Non igitur δὲ debebat in δὴ 

commutari. 

ὅτι DI? nu Misi ena --- qxov- 

pw λόγω") Quanquam neu- 
-Üquam  spernendum. est, quod 

legebatur vulgo , καταβάντες, de 

«αὐ .rafione v. ad p. 206. Ο., 
-famen dualem codicum fide re- 
'cipiendum duximus, Gorg. p. 481. 
H.ocuyge roger ταὐτὸν πεπονϑύότε. 

Eurip. Helen. 828. πεέσαντε δ᾽ 
εκ, γῆς διοῤίσαιμεν ἄν πόδα; ubi 


vel metrum prohibet, quominus 
πείσαν τὲς scribatur, 

καὶ μουσεῖον ]͵Ἵ Intelligitur 
Nympharum | illud χαταγώγεον, | 
cuius mentio iniecta est p. 238. 
€. et p. 241. E. 


C. ποίησιν ψιλή» 1. 6, 
musicis carentem modis. v. Ast, 
ad Legg. 1l. p. 669, D. Dor- 
vill. ad Charit. p. 411. Schae- 
fer. ad Dionys, de - Comp. Verb. 
p. 136. Itaque additur ἢ ir 997. 


ὅςτις ἂν πολιτικοῖς λό- 
γοις —] Acutà est Schleier- 
macheri coniectura, seriben- 
dum putantis συλλόγοις. Vulga- 
tum i(a tuetur Ast., ut λόγοι 
concretum dicat. pro. orationum 
vel scriptionum genere poni: in 
civili dicendi ac scriben- 
di genere. 


(—— ἀπέδειξεν. 


192 


PLATONIS 


αὐτὸς δυνατὸς τὰ γεγραμμένᾳ φαῦλα ἀποδεῖξαι; οὔτι 
τῶνδε ἐπωϑθυμίν ἔχοντα δεῖ λέγεσϑαν τὸν ταιδξων, 
ἀλλ᾽ ἐφ᾽ οἷς ἐσπούδακεν ἐκείνων. 

QAI. Τίνας οὖν τὰς ἐπωνυμίας αὐτῷ, γέμεις ; 


Z0. 


Τὸ uiv σοφόν, ὦ Φαῖδρε, καλεῖν. ἔμοιγε 


μέγα εἶναι δοχεῖ χαὶ ϑεῷ μόνῳ πρέπειν" τὸ δὲ ἢ 
φιλόσοφον ἢ τοιοῦτόν τι μᾶλλόν T& ἂν αὐτῷ ἁρμότ- 


TOL χαὶ ἐμμελεστέρως ἔχοι. 


QAI. Καὶ οὐδέν γε. ἄπο τρόπου. IN 


ZO 


Οὐκοῦν αὖ τὸν μὴ ἔχοντα τιμιώτερα, ὧν 


συνέϑηκεν ἢ ἔγραψεν ἄνω χάτω στρέφων ἐν χρόνῳ, 
πρὸς ἄλληλα κολλῶν τε καὶ ἀφαιρῶν, ἐν δίχῃ mov 


D. ἢ τοιοῦτόν τι μ.} V. τι τοιοῦτον, praefer fidem codicum 


optimorum. 
xci &onovior: 
T. (ὁ E omittunt, 


d vo κάτω στρέφων] Sic optimi et Placas libri, 


καὶ X c0) στο. 


τὰ γεγραμμένα φαῦλαᾳ 
ἀποδεῖξ iu] Sympos. p. 179, C. 
ἀποδεῖξαὶ αὐτοὺς ἀλλοτρίους ür- 
τας. Gorg. p. 516, A. ἀπέδειξε 
ταῦτα ἅπαντα ποιοῦντας δὲ ἀγριό- 
ene. Ibid. €. ἀγριωτέρους yt αὖ- 
ποὺς ἀπέφηνεν " οἵος παρέλαβε. 
Theaet, p. 164. D. οὐχ εἰδότα 
ἀπεδείξαμεν καὶ ἅμα, μεμνημένον. 
lbid. p. 166. A. γέλωτα δῆτα ἐμὲ 
Phaedon. p. 32. C. 
τελευτῶντα πάντας λῆρον τὸν Ἔν. 
δυμίωνα ἀποδείξειεν, ubi v; W yt- 
tenbach. Plutarch. €. Grac- 
cho p. 835. B. ἀπέδειξε τοὺς ἀλ- 
λους ῥητορας παίδων μηδὲν. δια- 
φέροντας, Luciau. Nigriu. S. 3. 
T. l. p. 42. τὸν Ὁμήρου λωτὸν 
ἀρχιῶον ἀποδεῖξαι, ubi plura 
Hemsterh. notavit, Deinde nón 
est cur scribatur ἔχοντα δεῖν λέ- 
ytoO «v, sicut olim Heindorf. 
-volebat, qui tamen postea ipse 
suam. retractavit sententiam ad 
Phaedon. p. 154. Videlicet. inde 
a verbis εὖ μὲν εἰδὼς recta ordi- 
tur oratio, ut Nymphae ipsae 
loquentes introducantur. Mox ne 
quis tentet οὔτον τῶνδε, confe- 


Pro τὲ unus Steph. 7s dedit. 


sed recte Bodl. 45 IIDNOPT. Flor. g. h. 9. Vind. 


Dein vett. editt. αὐτῷ 
Vulgo dvo 


ratur Hipp. Mai. p. 297. E 
Theaet. p. 156. E. p. 161. B. 
Cratyl. p. 393. B. De Rep. II. p. 
373. E, IV. p. 438. E.. collat, 
annof. ad Phileb. p. 13. C. et 
Rückerf. ad Sympos. p. 189. 
B.. Hinc iam De Republ. l. p. 
331. B, ex Par. A. pro ἀλλ᾽ ov- 
τοῦ παντὶ ἀνδρὶ legendum puto 
ἀλλ᾽ οὔτι π. à... Superest, uf sen- 
sus horum verborum paucis de- 
clarandus. sit. Est igitur hie: 
Si quis oratorum, poétarum, le- 
gislatorum , eorum quae scripse- 
runt reddere potest  rationel 
idoneam, is non orator aut poét 
aut legislator est appellandus, 


.sed alio dignus videtur nomine, 


Nam etsi sapientis quidem nomeu 
maius est et excelsius, quam.quod 
in humanam. conveniat imbecil- 
litatem, tamen philosophi nomine 
erit ornandus, quippe qui in- 
census sit sapientiae studio. Phi- 
losophi nomen primum a Pytha- 
goreis inventum et frequentatum 
esse docebunt quae disputarunt 
intpp. ad Cic. Tuscul. V. 3. et 
Wyttenbach. Bibl, Crit, Vol. 


PHAEDRUS. 


193 


ποιητὴν. ἢ λόγων συγγραφέα ἢ γομογράφον προς- 


ἐρεῖς; 
DAT. Τί μήν: 


ZO. Ταῦτα τοίνυν τῷ ἑταίρῳ φραζε. 


XA. Τίνα τοῦτον; 


» 


o 4I. Τί δὲ cv; πῶς ποιήσεις; 
τὸν σὸν ἑταῖρον δεῖ παρελϑεῖν. 


οὐδὲ γὰρ. οὐδὲ 


Y Al. ᾿Ισοκράτη τὸν χαλόν. ᾧ τί Worioyéddia , 


“Σώχρατες; τίν᾽ αὐτὸν φήσομεν εἶναι; 


ESSO 


“Νέος ἔτι, ὦ Φαῖδρε, ᾿Ισοχράτης" ὃ μέντοι 


μαντεύομαι χατ᾽ αὐτοῦ λέγειν ἐϑέλω. 


bee Τὸ ποῖον 05; 


am ἐν 73 RH πο m E Bodl. aliique non pauci om. Male, που 


autem nuper e, Bodl. AIINOPT. Flor. g 


Vind. 4, ^, «. adiectum, 


Τί δὲ ov; x. 7.] σὺ δὲ τί I DNOPT. Vind, 2, 1, in Vind, 


«. est σὺ δὲ τί ποιήσεις ; 


εὐ Ἰσοκράτη τὸν καλόν] V. Ἰσοκράτην. Alteram formam: prae- 
"buerunt Bodl. Z'411D GO P. Vind. 1. 


aL T. IV. p. 118. 84. 
(D. οὐδέν γε ἄπο τρόποι] 
.Retracto accentu seripsi ex re- 
gula. veterum — grammaticorum, 
quam illustravit Schaefer. Me- 
lett. critt, p. 51 sq. Legitur 
formula etiam Tim. p. 25. E. 
Theaet. p. 143. C. p. 119. C. de 
Republ. p. 470. R. Phileb, p. 34. 
- Contrarium est. πρὸς τρόπου. 
Οὐκοῦν αὐ τὸν μὴ ἔχον- 
pu —] Eum, qui omues ingenii 
"vires exhauserit in consarcinan- 
.dis seriptionibus suis, meque 
quidquam praeterea in promtu 
habeat, quod iisdem de rehus 
dispute, nonu philosophi, sed 
.poétae, rhetoris et legislatoris 
nomine ornandum esse arbitra- 
jur, — ἄνω χάτω στρέφειν 
;uune dicitur qui prae consilii 
, inopia rem hue et illuc versat, 
“ἊΣ taudem aliquando aliquid ex- 
| fricet et perficiat. Ceterum modo 
gon χαὶ κάτω, módo ἄνω T£ zi 
x&rp, modo dovrüftoc, ἄνω zo, 
. dici, Platonis lectoribus non erit 
ignotum, v. Pbhileb. p. 43, A. So- 
phist. p. 2342. ^. Gorg. p. 481. 


Plat, Opp. Vol. IV. P. I. 


rogatio ,coucludatur. 


D. E. p. 495. A. 511. A. De Rep. 
VI. p. 508. D. Phaedon. p. 90. 
C. Protagor. p. 356. D. Cratyl. 
p 386. D. E. Theaet. p. 153. D. 
p. 195. €, Lachet. p. 196. A. Ion. 
p. 541. E, — iv χρόνῳ, diu. 
Tí δὲ σύ; πῶς ποιήσεις] 
Ita malui distinguere cum Ste- 
phauo, quam cum Ald. et Bass. 
uuo tenore legere «τό δὲ σὺ πῶς 
ποιήσεις: quanquam non sum 
nescius. non tantum πῶς τέ, sed 
etiam ví πῶς iia dici, ut duplex 
eiusdem sententiae ambitu inter- 
Phileb. Pp. 
58. A. σὺ δὲ τί πῶς, ὦ Πρώταρχε, 
διαχρίνοις ἄν; Βατίρ, Helen. 
818. Ἑλένη, * τἀμὰ πῶς ἔχει 
ϑευπίομκατα; Quippe maior cer- 
nitur in pronomine σὺ vis op- 
positionis - facta aliqua recita- 
tionis interstitione. Deinde οὐδὲ 
γὰρ οὐδὲ ifa accipiendum, ut 
prius ad universam sententiam 
sive ad. verbum, posterius ad 
τὸν σὸν ἑταῖρον referatur, v. ad 
Protagor p. 33l. E. 
Ἰσοχράτη τὸν καλόν] Iso- 
cratem fuisse familiarem ac di- 


13 


219 


194 PLA'TONIS 


"309 0$ Qoo ΜΕΥ μον ἀμείνων ἢ κατὰ τοὺς περὶ, "tv- 
σίαν εἶναι λόγους τὰ τῆς φύσεως, ἔτι τε ἤϑει γεννῇ- 
χωτέρῳ χεχρᾷσϑαι" ὥςτε οὐδὲν ἂν Ἴένοιτο, ϑαυμαστόν, 
προϊούσης Tue ἡλικίας, εἰ περὶ αὐτούς τὲ TOUS όγους, 
οἷς νῦν ἐπιχειρεῖ, “πλέον ἢ παίδῶν διενέγκοι᾽ τῶν πώ- 
ποτξε ἁψαμένων "λόγων", ἔτι. TÉ, e Ur ᾿μὴ ἀποχρήδαι 
ταῦτα, ἐπὶ μείζω δέ τις αὐτὸν ἄγοι ὁρμὴ τέρα. 
φύδει γάρ, ὦ φίλε, ἔνεστί τις φιλοδοφία τῇ τοῦ ἀν- 
δρὸς διανοίᾳ. ταῦτα δὴ oU» ἐγὼ μὲν παρὰ τῶνδε τῶν 
ϑεῶν ὡς “ἐμοῖς παϊδιζοῖς ᾿Ισοχράτξι ἐξαγγελῶ, “σὺ d 
ἐχεῖνα ὡς σοῖς volg. 


| Ἷ 
9? 
1 ON (4 315 dis 


P. 219. ἔτι τε ἤϑει ΠΝ, ν. δέν quod e Bodl, 
üliisque multis nuper. emendatum 


B. T«&v)v ἔσται. ἃ λλ᾽ Loptv] Vulgo elisio neglecta, n 


εὐξαμένω πρέπει] V. εὐξα μένῳ errore, 


"seipulum "Socratis praeter' alios. 


ilestatur Anonymus in Vita Iso- 
crat. editioni Guil. Dindorfi 
"praemissa p. VHI. Nec profecto 
negari" potest" eum — Socraticae 
disciplinae* documenía in scri- 
"ptis ' suis satis manifesta reli- 
'quisse. Quocirca Plato iuvenem 
"Oratorem, de quo optima quae- 
que propter philosophiae studium 
speraret, non dubitavit opponere 
'"Lysiae, qui quod ille habere vi- 
dehàátur in se utique desiderari 
"passus est. Legas etiam Dio- 
nysii de Isocrate iudicium in 
Isocr. c. 4. Natusautem Isocrates 
est Olymp. 86, 1., h. e. a. 436. a. 
Chr. n., duobus et viginti annis 
Lysia minor. lam quum Olymp. 
94, 1., h. e. 404. a. Ch. n. triginfa 
tyrannis reghantibus, amissis bo- 
nis suis, Chium migraverit ibi- 
que ludum aperuerit, neque pro- 


Ximo anno, quo Thucydides, An- - 


docides, Lysias in patriam re- 
versi sunf, rediisse videatur, 
mihi quidem vel hinc verisimile 
fit colloquium ante íriginta ty- 
γα ΠΟΥ ἢ do ninationem a Pla- 
tone habitum fingi, quo fempore 
Isocrates circiter triginta annos 
habebat. Atque haac rationem 


non mediocriter confirmat illad, 
quód p. 257. B. Polemarclius, 
Lysiae frater, quem p 94. 


.l. supplicio affectum 'esse 'eon- 


stat, tanquam adhue vivus me- 
moratur. Quid quod etiam So- 
phoclis ef Euripidis, qui Olymp. 
93. 3. diem supremum obierunt, 
supra ita mentio facta est, ut 
eos tum adhue vixisse facile 
suspiceris," Ceterum totum hunc 
locum Latinum fecit Cicero 
Orator. c. 1. 

P. 279. ἀμείνων ἢ κατὰ 
τοὺς περὶ 4.1 Cicero 1. c. 
Maiore mihi ingenio vi- 
detur esse, quam ut cum 
Lysiae orationibüs com- 
paretur. De κατὰ ita usur- 
pato hodie nota sunt omnia. v, 
Matthiae Gr. p. 843 sq. Non 
minus notum τοὺς περὶ «Τυσίαν 
λόγους per periphrasin poni pro 
Lysiae orationibus, Quod 
vero Isocrates dicitur non esse 
cum Lysiae scriptionibus com- 
parandus, quum proprie dici 
oporteret, fantum esse in Iso- 
crate ingenium , ut eius ora- 
tiones neutiquam cum Lysiae 
orationibus componere liceat, mi- 
ramur sane SUDEINUN in hoc 


PHAEDRUS, 


195 


JU WDAI.  Τάντ᾽ Fora. ἀλλ᾽ ἴωμεν, ἐπειδὴ, χαὶ τὸ 


πνῖγος ἠπιώτερον γέγονεν. 


ZQ. Οὐκοῦν cce πρέπει τοϊῥδὲ πορεύεσϑαι; 


(b AL. Ti μήν" 


— À 


qs Πάν. τε ἔχ dAAOL HN, To ϑεοί, 


'δοίητέ᾽ wot καλῷ. γενέσθαι. ταάνδοϑεν" ἔξωϑεν 'δὲ ὅσα 


ἔχω "Τοῖς 
Tou TÓV 


birüg εἶναί, μον φίλια. πλούσιον. δὲ. γομί- 
όν. τὸ, δὲ χρυσοῦ πλῆϑος e μοι ὅσον 


uri φέρειν. quite “ἄγειν δύναιτ᾽ ἄλλος ἢ. ὁ '΄σώφρων.. 
"Ere ἄλλου TOV δεόμεϑ' cy ὦ Φαῖδρε: a μὲν γὰρ 


“μετρίως ibit, 


ET 


ἄλλον ὅσοι τῇδε 9:00] ΞΣΦΥ. Flor. g. h. Clem. Alex. 
Strom. Il. p. 368. A. ed. Sylb. ὅσοι ἄλλοι. 


' ἔξωϑεν δὲ ὅσα] τάἄξωϑεν, 
oprum peer, mutatum 


genere ] loquendi . haesisse, quod. 


vel Latini m hopere frequeiita- 


runt, cfr. Matthiae Gr. $.453. 


“ 848 54. Thiersch, Gr. 
E 281. 10. p. 490. ed. 3. et 
nostra. ad Protagor. p p. 358. D. 
Sympos. p. 218. E. de dep. Yit. 
554. .D. De Latiuis . praeter 
"alius disputavit. Heusi nger. ad 
Cicer. Offic. . 22, 1., qui cum 
hoc loco apte. contendit Cic. de 
Orat. I. 44. si cum illorum 
Lycurgo et Dracone no- 
siras leges conferre vo- 
lueritis. 
^omÀéov, T παίδων διενέ- 
γγοι7γ Cicero l. c. si, quum 
aetate processerit, aut in 
"hoc. oratíionum -genere, 
cui nune studet, tantum 
quantum pueris, reliquis 
praestet omnibus. — Apte 
"Stephan. , comparat Epist. IV. 
p. 320. UC προςήκχει πλέον. ἢ παί- 
dor τῶν ἄλλων. ἀνϑρώπων διαφέ- 
ge. —- ἔτι t6, intell. οὐδὲν ὧν 
“7ένοιτο ὁ αὐμαστόν, 
ὡς ἐμοῖς παιδικοὶς 
"aoxg vei] Ad σὺ δ᾽ ἐκεῖνα 
apparet ἐξαγγελεῖς esse iutelli- 
' gendum. 


.don, 
quos 
. Unde orta sit lectio vulgata εὐὖ- 


quod e Bodl. Flor. a. c. 9. AB 
x " Nonnulli ἔξω habent, τ᾿ 


εὐξαμένω moézer]. Verbum 
πρέπειν cum. accusativo. et.infi- 
nitivo iunctum, .ut Protagor. p. 
312. B. Sympos. p.196. E. Phae- 
p. 61... D. Sophist.. p. 239. 
locos indicavit .Astius. 


ξαμένῳ, vix esf cur moneamus. 


MS τοῖςδε jest digitomonstran- 


tis simulacra deorum. *. Hein - 
dor f. 

Ὦ φίλε. Πάν. τε. πο σῴώ- 
q0oov] Egregie hae preces  ο- 
commodatae sunt ad argumentum, 
quod adhuc Socratis sermone il- 
lustratum est, | Quod enim raf, 
ut intus in. pectore gerat: pulcri - 
tudinem, eique. councordent. ex- 
terna. bona;: si. quae | possideat ; 
id significat, misi.fallor, . non 
externum splendorem inanemque 
speciem , capfari oportere, sed 
veram animi virtutem esse com- 
parandam, | Quo ipso . carpitur 
Lysias, quem antea. iudicavit 
inanem artis oraforiae laudem 
&ucupari, vera. sapientia esse 
destitutum, — ἄγειν x«i qé- 
Qtuv nunc simpliciter est ferre, 
portare. v. Heiudorf, ad 
h, Ἰς 


15 * 


196 


PLATONIS 


ql. Καὶ ἐμοὶ ταῦτα συγεύχου" κοινὼ γὰρ τὰ 


τῶν φίλων. 
ZO. Ἴωμεν. 


κοινὰ i» và τῶν φίλων] 
Schol. ad h. 1. xowd τὰ τῶν gt- 
λων, i τῶν εὐμεταδότων. φᾳοὺ 
δὲ λεχϑῆναν πρῶτον τὴν παροι-- 
μίαν περὶ τὴν μεγάλην Ἑλλάδα, 
x«9^ οὺς χρόνους ὃ ΠΠυϑαγόρας 


ἔπειϑε τοὺς αὐτὴν κατοικοῦντας ᾿ 


ἀδιανέμητα πάντα κχεκτῆσϑαι. X. 
τ. λ. Pythagoricam proverbii ori- 
ginem agnoscunt etiam alii. v, 


Vit. Pythag. p. 199 sq. ed, Kiessl, 
Beier. ad Cic. Oflüc. T. 1. p. 
124. Ceterum Schneider. ad 
Polit, IV. p. 424. A. Scholiastam 
ait hoc loco legisse τὰ “φίλων, ut 
est Lysid. p. 207, €. Legg. V. 
p. 739. C. de Rep, V. p. 449. C. 
Et saneita apud Ruhnke uin seri- 
ptum | exstat. Veruntamen codd. 
hic utrumque articulum, fente 


Rittershus, ad Porphyr. de tuentur. 





Excursus ad p. 207. A. — p. 155. 


Duplici conditione ἀνὴρ potest arficulo carere, vel si. loco. est 
"praedicati , vel si aliquo modo ponitur generaliter. ἘΠ. prioris. qui- 
dem generis éxempla quoniam non raro sunt ambigua, factum est, 
ut quid verum esset, saepius dubitaretur. Nam talibus. quidem lo- 
eis, qualis est Phaedon. p. 57. A, τί οὖν δή, ἔστιν ἄττα εἶπεν ὃ 
ἀνὴρ πρὸ τοῦ ϑαγάτου; et p. 58. E. εὐδαίμων γάρ μοι ὁ ἀνὴρ ἐφαΐ- 
γετὸ καὶ τοῦ «τρόπου Adi TOV λόγων, Protagor. p. 34l. A. ὅτι Πρω- 
«πταγόρας σοφὸς καὶ δεινός iow ἀνήῤ, et quae sunt id genus centena 
-alia, nemo ambigat, utrum articulus sit necessarius, necne. Sed 
alia est ratio eorum locorum, in quibus anceps iudicium esse pos- 
sit, num ἀνὴρ cum- adiectivo iunctum praedicati locum. obtineat, 
Quorsum pertinet Reipubl, I. P-, 331. E. Σιεμονίδη yt ov M ἅπι- 
ovtiv* Ὁοφὸς γὰρ καὶ ϑεῖος ὃ ἀνήρ, ubi multi codd. articulum Aasper- 
mantur. Protagor. p. 316. A. καίπερ λιπαρῶς ἔχων ἀκούειν τοῦ 1Προ- 
δίχου, πάνσοφος γὰρ μοι δοκεῖ ἀνὴρ εἶναι x«i θεῖος, ubi et ὠνὴρ 
scribere licet, et ὅ ἀνὴρ nonnulli suppeditant libri. De Rep. X. p. 
595. C. φιλί γέ «ἰξ με καὶ αἰδὼς ἐκ παϊδὸς ἔχουσα περὶ Ὅμήρου 
ἀποκωλύει λέγειν. — ἀλλ᾽ οὗ γὰρ πρὸ γε τῆς ἀληϑείας τιμητέος «rig, 
ubi tamen nullus liber articulum tuetur. Nimirum talibus. locis ex 
ipsa oratione iudicandum est, utrum ἀνὴρ cum adiectivo: junctum 
^sit praedicati instar, an subiecti vices sustineat. ai iudicium 
etsi saepenumero fluctuat neciisi ex cuiusque sensu pendet; tamen, 
quoniam Graeci ó ἀνὴρ dixerunt, 'sicubi enuntiati sbiectum cum 

uadam yi et gravitate indicare vellent, quando ὃ ἀνὴ e vel ergo 
simplici ἀνὴρ sit praestahilius, plérisque ' eri locis seutiri | potest, 
etsi non semper ad iustam explicari perspiceuitatem. Kt illud" qui- 
dem, quod enuntiati subiectum diximus.saepenumero cum vi qua- 
dam τοῦ ἀνδρὸς vocabulo indicari clarius, huiusmodi. exempla do- 
cent: Phaedon. p. $8. C. τέγες (ἦσαν) oL. παραγενόμενον τῶν ᾿ἐπιτη- 
δείων τῷ ἀνδρί; lbid, p. 61. C. πολλὰ γὰρ ἤδη ἐντετύχηχα τῷ ἀνδρί; 


|O5 UPHAEDRUS.; 191 


Gorg. p.. 410, D. οὐ ydQ n0 ξυγγέγονα - τῷ ἀνδοί, Hipp. Mai. p. 300. 
A. dao φήσομεν λέγειν τὸν ἄνδρα ταῦτα λέγοντα; lbid, p. 288. D. 
ἀλλ᾽ ὅμως ἀποκριτέον. τῷ ἀνδρί: quibus loeis etsi ἐκείνῳ diei poterat, 
tamen τῷ ἀνδοὶ gravius quiddam sonare nemó non sentiet, ἡ Itaque 
sicubi apta est aut commoda subiecti cum quadam gravitate com- 
memoratio 2 quod certe persaepe accidit, minime dubitamus, quin 
ὃ ἀνὴρ vel'crasi admissa ἀνὴρ scribi oporteat; Et δὰ hanc quidem 
normam praeter locos niodo commemoratos iudicari velim quae le- 
guntur infra p. 266. C. βασιλικοὶ μὲν ἄνδρες, ubi Bekkerus ὦνδρες 
seripsit, p. 267. €. δεινὸς ἀνὴρ γέγονε, uhi Bekk, ἁνήρ. Lysid, p. 
204. A. Sophist. p. 236. C. Theaet. p. 162. A. Eurip. Med. v. 
686. al, Progredimur ad alterius generis locos, in quibus ἀνὴρ etsi 
subiecti vel obiecti vice fungitur, tamen carere articulo solet. Ea 
vero exempla apud prosae quidem orationis scriptores omnia ita 
sunt. comparata, ut ἀνὴρ ponatur generaliter et infinite: qnem usum 
nibil habere insolentiae facile largientur qui etiam alia nomina ita 
usurpari meminerint... Sed enim hic latuisse videtur viros doctos 
duplicem: huius-usus rationem discerni oportere. Aut enim ἀνὴρ 
sine articulo ponitur pro viro in universum. speetato vel pronomine 
infinito; aut rhetorica quadam arte adhibetur, quum is, qui loquens 
inducitur, sese de certo aliquo homine cogitare quamcunque demum 
ob camem dissimulat, Ad illud genus refero is p. 484. A. ἐὰν 
δέ γε — φύσιν ἱκανὴν γένηται ἔχων ἀνήρ. Ibid. p. 418. C. ἐὰν ἀδικῶν 
ἄνθρωπος ληφθῇ τυράνγνιδι ἐπιβουλεύων. Phaedon. ' p. 239. C. ἀνὴρ 
ἔχων ἔρωτα, alia innumera: nec mon buc pertinent ἀνὴρ πολίτης, 
ἀνὴρ δικαστής, ἀνὴρ αὐλητής, ἀνὴρ ἄρχων et quae alia id genus 
commemorari possunt. Multum autem discrepant talia: Sophocl. 
Aiac. 8. ἔνδον. γὰρ ἀνὴρ “ἄρτι τυγχάνει. lvid. 919. ὄλωλεν ἀνήρ. Oed. 
Col. 1486. ἄρ᾽ ἐγγὺς ἀνήρ; in quibus ἁνήρ admissa crasi scriben- 
dum esse vel illud arguit, quod de uno eoque cerío homine, nec 
infinite , sermo est, Venimus ad alterum genus, cui hoc est pro- 
prium, quod rheforicam aliquam ob causam de certo homine ἀνὴρ 
ponitur infinite. Quorsum pertinet Theaef. p. 155. D. χάριν οὖν 
μοι oti, ἐάν σου ἀνδρός, μᾶλλον δὲ ἀνδρῶν ὀνομαστῶν τῆς διανοίας 
τὴν ἀλήϑειαν — συνεξερευνήοω μαι. ubi quamquam de Protagora 
eiusque amicis cogitandum est,. tamen infinite dicitur ἀνδρός. So- 
phocl. Philocf. 1228. ἀπάταισιν αἰσχραῖς ἄνδρα καὶ δόλοις ἑλών, ubi 
Neoptolemus, priusquam clarius eloquitur quem velit intelligi, in 
universum dicit &»óg«. Similis ratio obtinet Phaedon. p. 98. B. 
quo loco etsi de Anaxagora agitur, tamen Socrates dicit ὁρῶ 
ἄνδρα, quod contemtim dictum, perinde ac si vernacule dixeris: 
da sehe ich einen Mann, sive iemanden, der ete. Ibi 
plura eiuslem generis exempla posuit W y ttenbach,, qui veram 
rei exíricandae rationem acute perspexit. Et haec quidem de 
prosae orationis scriptoribus. A quorum usu po6(ae tragici eatenus 
discrepant, quod ἀνὴρ. in casibus obliquis certe, ifa sine articulo 
posuerunt , ut pronominis αὐτὸς vicem sustineat. De qua re Rei- 
sig. ad Oed, Col. v. 32. monuit, ita tamen, uf eundem usum 
etiam ad pedestris sermonis scriptores íraduci vellet; in quo erra- 
visse virum eximium nobis plane persuasimus, Aeschyl. Sept. c. 
Theb. v. 476. πρῶτον μὲν Ὄγχα Παλλάς, qr ἀγχίπτολις, Πύλαισυ 
γείτων» ἀνδρὸς ἐχϑαίρουσ ὕβριν, Εἴργεν νεοσσῶν ὡς δράχοντώω 
δύςιμον, quanquam ibi ἀνδρὸς aliquis dixerit universe capiendum 
esse, uf fere idem valeat, quod ἀνθρώπου. Certiora haee sunt: 
Sophocl. Ai. v. 59, ἐγὼ δὲ φοιτῶντ᾽ ἄνδια μανιάον νόσοις ὥτρυ- 


198 PLATONIS PHAEDRUS, 


vor. Ibid. v. 1135. τοιαῦτ᾽ &voÀgov. ἄνδρ᾽ ἐνουθέτει παρών: ubi ἄν- 
δρα liquet idem. valere quod αὐτὸν. Quod. vero hunc usum nons 
nisi casibus obliquis proprium. esse diximus, eius rei ratio si in- 
vestiganda sit, optime comparabitur ipsum αὐτὸς pronomén, euius 
aliam in nominativo, aliam in. ceteris casibus rationem esse inter 
omues conustát. Sed haec veluti in transcursu, ne quod. íragici 
sibi indulserunf, idem ad scriptores pedestres pertinere iudicetur. 
Superest, ut eos locos commemoremus, in quibus οὗτος ἀνὴρ cum 
contemtu et indignatione de eo, qui praesens est, ponitur, sermone 
ad celeros converso, de quibus diximus ad Gorg. p. 467. B. Eos 
vero. minime sollicitandos putamus, quum οὗτος sit. positum δει-- 
xuxog, et ἀνὴρ infinite cum contemtu vel similem: ob causam sub- 
iiciatur, Quanquam nondum invesíigavimus exemplum casus obli- 
qui ita positi, veluti tale: τούτου ἀνδρὸς ov παυοομένου qivegovr- 
τὸς, nisi illa huc revocare volueris, quae,supra ad. p. 268. C. po- 
suimus, ubi de ἄνϑρωπος ita posito MM Nam usum illum tragi- 
corum, de quo vide. Sophocl, Aiac. 421.. v. 446, Oed, €ol. v. 
29. Antig. 1034. al., nolim comparare euius aliam esse causar 
et rationem nobis persuasimus. ἴα τ 





199 


. CORRIGENDA: 


Pag. 81. lin, 7. post πλάττομεν commate distinguendum, 


IEEE E EIL TG I 


— annot. col. 1. lin. 11. pro cursus lege currus.' 

82. annot. col. 1. lin, 2 a fin. pro puam lege quam. 

88. annot, col. 2. lin. 16. pro volumus lege nolumus, 

84, annot. col. 2. lin. 4. pro illi lege illic. 

85. annot, col. 1, lin, 2. a fin. pro Quacirca lege Quocirca, 
86. annot. col. 1, lin. 9. pro statuit lege statuerit, 

87. lin. 11. pro μέλλη lege μέλλῃ- 

— not. crit. lin, 8. pro qro lege pro. 

89. annof. col. 1, lin. 9. pro re lege se. 

92. lin, 9. et pag. 93. lin. 8. pro ἑκάστη lege ἑκάστη. 

95. annot. col. 2. lin. 11. pro sic ut lege sicut, 

-- —  — -—- lin. 19, pro deprecamus lege deprecamur, 







φι uet. qr L1af ; 
Lee τῷ ri ᾿ 


«$5 συ di Out ue pn ha d 
L : 2 νὰ 
075 3 y Der Tan 
Aer ng 





e. m & Db ire di - 
^v (ice ap tpe Milena 
enin c en 


Q9» 











M 
ir 
] a—a- 
: 
j 
) 
ics 
1 " i 
e 
- E l 
LLL ene 
B r RE: id^ 
ἀν. 94 
e y dM ὙΣ i3 "Mit 
"t 
a EN n Eu rs 
MH , iet NA S LS 
"4e. ^ 
» ἢ | 
aiu ἣν b 
^ MOS HH ἡ 
Tyri E Ἰ ΒΕ c4 
x1 pd it mii 
vx [Ἴ pna “ 
» dy» TEL 
xt * TNT 
ΕΣ 
ns uu hie 
LI 1 ; 
FIM 
na Ἂν» ὡς " 
TM 
E 
P 
LT 
J 
; 
du" " 
*. í 
- icu 


« 9(nfünbigung. 


Homeri llias; Recensuit et commentariis instru- 

xit Franc. Spitzner. Vol. 1. conünens Verba 
Graeca adjecta potiore lection. variet, et annotat. 
'"ertüca. — . Vol. II.. Commentarii. 


9Iu8gabe felbft aber bietet bem Sritifer, ber mad) bem Grinbe 
ber aufgenommenem gefartem fragt, mírgenbé ciue amnbere 9h82 
funft, aí8 δίς ger(treutem unb nidjt al(eó Gíngelie. umfaffenbeit 
SBemerfingen ber 93orrebe, 28er weitere S3elebrung fucbt, ift, 
weit (fur nid)t bie fofibarem iwmnb fdyver gut benugenben (Θά άβο 
.be8 Guftatbiu8 unb ber &djoliem gu. Gebote. fteben , auf 
$epne8à Observationes veniefen, δίς bci fofifpiefigem llme 
fang bod) mur für bie Siíaó unb. (elbft für Diele weber aude 
.teidjenbe, ποῦν fiberall guverláfjige 9. {{6 gemáfren. 

Cine voí[ftánbige 9Iuógabe ber Somerifd)en Gee 
{ἀπε mit. einem. binlánglídyen. fritifd)en ϑίρραταίς unb. einem 
auf S8ort« unb. αν να, gleid)ymágig Ὁ ἡ Πα} nebmenber 
Soummentare war baber e(m Syauytbebür[nig für bie gelebrte 
πος, Deit 9Infang. einer. fofdjen. líeferm. mir bier, üben wir 
δίς erfte 9i6tfeifung. be8. erftem SBanbeó, eutpaltemb bie fed)à 
erftem 3Büdyer ber Sía8, voríegen.  llnmiíttelbar unter bent 
-&exte {{ εἶπε veidje 9fudmabl ber. var. lect. unb auferbent 
mod) über 9*unfte, bíe einer Srüfumng unb SBefpredjung beburfa 
feit, eine auéfüfrlid)e annotatio critica beígegeben. — 980 bíefe 
legtere ben 98eg auéfübrliderer luterfudyung einfdilagen mute, 
ift fie ἐπ befonbere Greurfe vermíefeu, weld)e für víe erftem 
qwblf S8üd)er bem QGnbe ber geitem, für bie [egten swf Θ΄» 
"der -bemr Cube ber víertem Sibtoeiung be8 Gerte8 angeángt 
werben folem, Da ber SDrud wnauegefeGt fort(d)reitet, fo. were 
bem bíe Greurfe au bem erftem fed)ó 2Büd)erm ben SBefigeri δέος 
fer 9üi8gabe níd)t [ange vorentfaften werben, 

Ser $ommentar folgt ím eiment befonberemn 3Banbe, qe 
tremut von bem Gerte, umb foll sur. S8equemlid)feít δεν due 
fer ebenfallà ἐπ eínyelnem 9I6tfeilumgen audgegeben. werbert. 


- 
5s 


9hifferbem οὐαί mod) eiit Gevtabbritd mít. var, lect, 
aber pbne annotat. crit, - Zíefer jebod) wírb οὐ, wemm baó 
Gange vollenbet {{|, alà gefdfoffemter *Banb auégcgebeit. 
$ür bie Serrm Cubícribenten auf bíe Bibl, Graeca gilt 
aud) bei bíefem. Berfe ber anfünglid) fejtgefete "bód)ft billige 
-Gubícriptionépreió: (12. gar. für bíefe erfte 3Ibtbeilumg)y 1o 
dien fid jeber ju 9tnge: madyen, fau, bercnod). jebt «aló: Gub» 
fcribent auf bíe game Gaurmlung fid) ammelbet unb. bie ereit8 
geeridften- SBánbe ber Bibl. Gr. gegett 6aare Βαθηπ ἡδεῖ, 
nimmt, $ür alle auberen$ünfer Dc8. ome v aber fetem wit 
pem ebenfall8 febr δ {ἴοι  abenyreió von 20 gar. für bíiefe 
'erfte' 3I6tbeibung; Gammterit^ aber vierben δ 09h diiit eit, 
Dei berten: bie SBefteffumgen eingeben, auf fedj8- Grertplare eim — 
*fic6énté8 - gratíà liefert, unb bei SSeftellumgen ^ von 20 ΟΦ 
'SSlaréit^mmb brüber ἤσαν anvere SSortbeile gemáprem. ^^ ^7 
2: Pie Sy»ffee erfdjeint [piter in gleidjer" 9Ivt bearbeitet 
em $r. prof. 9Svi ef d). prog md FXITÍOP 


iInbeni* 
d Ar: 


Platonis Opera omnia. Récensuit et commien- 
tariis. insyuxit. God. Stallbaum: iin atiis ids 


Ter anfünglidjen 9Man, blo8 eine 9lu8mab[ vort -Spfato: 
nifen Sialogeit ber. Bibl, Gr. einguverleiben , faben ibit, vere 
auntagt" bürd) mandje gewídytige 9Iufforberumng umb ^ ermumtert 
burd) bie erfrenlidje 9lufnabine, Toetd)e" bi pui rfe Bde 
gefunbem' Dabem, δαί abgeünbert, "bag^ woir aut (m εἰποῦν 
Steífe vom etwa 19 9nben οἷς fümmtíidyen Θά δ be8 gro 
gen S9oilofopben (m berfelbem 9lrt ber Bearbeitung Tteferm mere 
ben. Cie erfte 9Ibtfeifumg be8. neuem vierte! Sanbe8, entbal 
tenb bet Phaedrus, ift bereit8 verfenbet, nnb iirb jebent, 
ber auf ber ganyem Mato fubferibirt" wmb' bíe bret fertig 
S3ánbe baat Pejablt, su bem anfánglidjen | Cubfcristiorépreto 
vbi 18 ggr. für ba 9([pfabet vor alfem Sud)banblumgat - 
oent[d)lanb8: δεν ει. ΜΈΡΝΟ ΟΝ ΤΌΝ 


Gotfa ἐπὶ 9Iuguft 1832. ies tuia, 


jénningsfdje SBadjpanblung. 









b m ἘΣ» 
^ 
ἵ dee 
P 4 á 
Y 
x y 
- ὦ j 


Müspmy ^ (3 


E 


org Ji 


pc a E. «01a "à 
* m 






12 Té. 115 ^ TAM d 
ΣΝ p 4 5 ; 
ars ,-" 


A ua θοροῦ AG ΔΌΣ, 


BIBLIOTHECA GRAECA 


VIRORUM DOCTORUM OPERA RECOGNITA ET 
COMMENTARIIS INSTRUCTA 


CURANTIBUS 
FRIDERICO IA4CORS . 
ET 


VAL. CHR. FR. ROST. 


» iB 
SCRIPTORUM ORAT. PEDESTRIS 


VOL. XIX. SECT. II. 


CONTINENS 


PLATONIS MENEXENUM, LYSIDEM, HIPPIAM 
UTRUMQUE, IONEM. 


E D. 


GODOFREDUS STALLBAUM. 





GOTHAE rr ERFORDIAE 
SUMPTIBUS GUIL HENNINÓÜGS, 
MDCCCXXXIII. 


PLATONIS 


OPERA OMNIA 


RECENSUIT ET COMMENTARIIS INSTRUXIT 


GODOFREDUS STALLBAUM. 


VOL. IV. SECT. II. 


CONTINENS 


MENEXENUM, LYSIDEM, HIPPIAM 
UTRUMQUE, IONEM. 








| GOTHAE rr ERFORDIAE 
SUMPTIBUS GUIL HENNING S. 
MDZCCXXXIII. 


SS UN DT PUEPIS 





HAATONOSX 


MENEZENOZ. 


Tenn NUS 











PRAEFATIO AD. MENEXENUM. 


᾿ um 
F MOI 0} bó 





DX ἢ! 
P 7. 


Inter praeclara Atheniensium instituta, quae patriae 
amorem mirifice exeitabant alebantque, etiam illud fuisse 
novimus, quod in honorem eorum, qui pro patria mor- 
tem oppetiissent, quotannis: publicae. sollemnitates. sunt 
habitae, quibus iis, qui im proeliis occisi essent, iusta 
persolverentur. Et has quidem sollemnitates, quarum 
originem Anaximenes rhetor apud Plutarch. Poplic. 
&. 9. p. 102, A..a Solonis humanitate repetit, alii cum 
Diodor. Sicul. XI. 33. Dionysio Archaeolog. II. 291. 
Sylb. ad tempora belli Persici referunt *), accurate de- 
scripsit Thucydides II. $4. τὰ μὲν ὀστᾶ, inquit, TOV. 
| ἀπογενομένων προτίϑενται πρότριτα σχηνὴν ποιήσαν- 
τες, καὶ ἐπιφρέρει τῷ αὑτοῦ ἕχαστος “ἤν τι βούληται. 
ἐπειδὰν δὲ ἡ ἐχφορὰ ἦ, λάρνακας κυπαρισσίνας ἄγου- 
σιν ἅμαξαι j φυλῆς ἑχάστης μίαν. ἔνεστι δὲ καὶ τὰ 
ὀστᾶ ἧς ἕκαστος ἣν φυλῆς. μία δὲ κλίνη χε} φέρεταν 
ἐστρωμένη τῶν ἀφᾳνῶν, ob ἂν μὴ δὑρεϑῶσιν elg ἀναί- 
θεσιν. ξυνεχφέρει δὲ ὁ βουλόμενος xci ἀστῶν "καὶ ξέ- 
VOV. καὶ γυναΐῖχες πάρεισιν αἱ προφήχουσαι ἐπὶ τὸν 
τάφον ὀλοφυρόμεναι. τιϑέασιν οὖν ἐς τὸ δημόσιον 
enu, ὃ ἔστιν ἐπὶ τοῦ χαλλίστου προαστείου τῆς πό- 


*) V. quae de hac re docte exposuit Weberusa: Ueber des 
Pericles Standrede im Thucydides, quae commen- 
fatio inserta. est libro: Allgemeine Schulzeitung, 
Abth. IL a. 1827. N. 74 — 18. 


8 PLATUNIS 

λεὼς *). xài ἀεὶ ἐν αὐτῷ εβουσν τοὺς ἐχ τῶν ἐφῶλε. 
ἡμῶν, πλήν ye τοὺς ἐν “Μαραϑῶνι" ἐκείνων δὲ δια- 
πρεπῇ τὴν ἀρετὴν χρίναντες αὐτοῦ καὶ τὸν τάρρον 
ἐποίησαν. ἐπειδὰν δὲ oec γῇ», ἀνὴρ, ἡρημ vog 
ὑπὸ τῆς πόλεως, ὃς ἂν γνώμῃ Tt δοχῇ μὴ ᾿ἀξύνετος 
εἶναι xoi ἀξιώματι προήκῃ, λέγει ἐπ᾿ αὐτοῖς ἔπαινον τὸν 
πρέποντα. μετὰ δὲ τοῦτο ἀπέρχονται. Solis Atheniensi- 
bus hune morem proprium fuisse recte iudicavit Demo - 
sthenes adv. Leptin. p. 499. R., quandoquidem Romani 
privatas tantum nec vero publicas defunctorum Jlauda- 
tiones noverunt **), de alia autem Graeciae natione nus- 
quam simile quidquam memoriae proditum legimus. v. 
Wolf. ad Leptin. p. 962. Videtur autem ab oratoribus 
funebribus iam- mature.hic mos,esse observatus ut cum 
eorum , qui sepultura: 'ornandi- essent ; praedica ma- 
iorum praeconia coniungerent, ideoque in universas Athe- 
narum laudes exspatiarentur. Quod quidem non temere 
colligas e verbis Periclis apud Thucyd. IH. 36. Itaque 
postea. rhetores ac sophistae ;egregium: sane campum 
nacti sunt, in quo .artis suae facultatem et praestantiam 
lactarent: "id quod ex eo potissimum tempore factum vi- 
detur, quo Gorgias Leontinus publice laudationem fune- 
brem habuit, de qua Philostratus Vit. Sophist. I. 
9. coll. Fus s. De Gorgia Leontin. Ὁ. 64 sqq. Quum 
enim orationum illarum argumentum :quamvis amplum 
haud sane magnam haberet rerum varietatem, artis ille- 
cebrae et ornamenta eo studiosius ab oratoribus expetita 
sunt, quo magis viderentur orationi aliquam novitatis gra- 
tiam conciliare. Ex quo evenit, ut iam ipsa rerum ge- 
starum historia artis oratoriae ministra quaedam atque 
famula duceretur. Nam si usquam alias, certe hac op- 
portunitate a populo laudis suae avidissimo rhetoribus 
est concessum ementiri in historiis, ut aliquid dicere 
possent argutius vel luculentius. Quocirca illi audien- 
tium gratiam captantes non. dubitaverunt multa, quae 
minus grata viderentur, callido transmittere silentio; 
levia extollere et amplificare; veris falsa admiscere; 


.---- - 





*) In Ceramico. v. Meurs. de pop. Atte. In Κεραμευκός, Conf, 
Harpocration et Timaeus s, v. Κεραμεικός. Suidas 
T. Hi. p. 297, Schol, ad Aristoph. Equitt. v. 184, 


*«) De his conf. A. Ο. Ernesti de panegyrica eloquentia Ro- 
imanorum . aureae aetatis jin: decem ue Orat, eí reis P. 
113 sqq. : 


MENEXENUS. 9 


plurima ad speciem veritatis verborum calamistris exor- 
nare; denique ita. tractare omnia atque illustrare, ut 
audientium studiis atque voluntatibus quam maxime satis- - 
fieret. "Exenipla rhetoricae huius libertatis haud dubie 
collegerat iam Caecilius rhetor, de quo Vossius De: 
Histor. Gr. p. 178 sq. Seripserat enim hic teste Suida 
εἰ Eudocia “Περὶ τῶν χατὰ ἱστορίαν ἢ παρ᾽ ἱστορίαν 
εἰρημένων τοῖς ῥήτορσι. Sed huius opus quum magno 
historiae damno interciderit, sententiae nostrae fidem 
faciunt quae adhuc superstites sunt oratoriae Athenarum 
laudationes. Nam nee Isocratem novimus ab ipsa rerum: 
veritate nunquam recessisse *), nec Lysiam quisquam" 
contenderit in Epitaphio adeo fuisse diligentem, ^ut sibi 
müsquam oratorii artificii gratia aliquid. indulserit. **). 
'Taceo de laudatione funebri. vulgo. Demostheni tributa, 
quam jam olim obelis eriticorum confossam esse. docet 
Taylor. Lectt. Lysiacc. c. HI. De Lysiana enim, ut 
hoc in transcursu moneam, iudicio Valckenaerii Oratt. 
p. 218. atque Wolfii ad Leptin. p. 365. minime assen- 
tior, multoque lubentius probo sententiam Schlegelii 
Musei Attic. à Wielandio editi Vol. I. P. Il. p. 261 sq. 
Iacobsii Praefat. ad Attic. p. VIII. Schónbornii: 


Ueber das Verhàltniss v. Platons Meiiexenos 


zudem Epitaphios des Lysias. Guben. 1830. 4. 
p. XXIX sqq. : 

"' -Atque orationem eiusmodi funebrem complectitur 
etiam hic liber Platonis, qui Menexeni nomine inscriptus 
est. Persequitur enim orator gloriosa Atheniensium facta 
inde a primordiis fere rerum Atticarum usque ad pacem 
Antaleidae, quam factam esse constat Olymp. 98. 2. 
887. a. Chr. n., et eo quidem modo, ut' aliorum more 
oratorum rerum gestarum narratio talis exhibeatur, qua- 
lem laudandi gloriandique consilium ^ maxime: postulare 
videretur. Quid, quod nee lenocinia illa. atque ornamenta 
artis oratoriae repudiantur, quibus diximus rhetores inde 
a Gorgiee potissimum aetate vehementer esse delectatos. 
Nam habet haec laudatio utique plurimas dicendi figuras, 
crebras vocum coneursiones, δι ποία. παρισώδεις, 7tc- 
ροιμοιώσεις, ὁμοιοκατάληχκτα, et id genus alia: habet 


*) De hoe monuit nonnulla Benseler. Opp. Isocrat, German. 
Vers, T. 1. p..13 sqq. Praefat, 


**) Nonnalla ex hoc genere notavit Schónborn. p. XIV. 


10 PLATONIS; 


item. dictiones poéticas, qualis. est πόνων ἀρωγὴ de oleo; 
πηγαὶ τροφῆς de lacte, μῖσος iveéri us Tij πόλει Sal. 
alia taceam, 

Quocirca vehementer dubitatum est ,. FETU tan-- 
dem illud. esset, quod Platonem in hoc libro scribenda , 
secutum esse. affirmare liceret, Qua. de re missis alio- 
rum iudiciis statim | profiteri licebit mihi. quidem eorum ., 
sententiam. unice probari, qui Platonem «censuerunt lu-. 
. dendo ostendere voluisse, quam non esset difficile, . Si-: 
quidem ipsam rerum veritatem pervertere et in historiis; 
ementiri liceret, ac praeterea Athenienses, laudum sua-. 
rum;cupidissimi, iudices | sederent, aliquam. orationem. 
vulgaribus illis atque multum celebratis praestantiorem. 
componere, modo sententiorum ordo atque pertium de-. 
scriptio paullo prudentius institueretur quam fieri. ab illis. 
soleret, qui unice in rhetoricis istis artificiis suis haere-. 
rent, veram arlis rationem , maxime in sententiarum or-: 
dine et partium distributione. conspicuam , .megligerent *). 
Quae si vera sunt, inter hanc Platonis. orationem atque 
alias superiores prorsus eadem ratio intercedere. existi-. 
manda est, quae obtinet in Phaedro inter priorem So- 
cratis declamatiunculam atque Lysiae. sermonem | amato- 
rium, Quod enim Plato in Phaedro fecit, ut Socratem: 
introduxerit, primum. eam .orationem declamitantem,, quae. 
etsi idem argumentum habet, tamen Lysianam illam 
plurimum antecellitj idem egit etiam in Menexeno, in 
quo libro funebrem orationem, ab Aspasia scilicet cum. 
Socrate communicatam, opposuit laudationibus rhetorum 
funebribus, ita quidem, ut quanquam eandem materiam 
simili orationis ornatu tractat, tamen. ipsa. sententiarum 
ratione . atque descriptione demonstret quid sit quod in 
ilis maxime possit vel desiderari *el reprehendi, 

Nec vero dubitari ullo. modo potest etiam. in hoc 
libro Lysiam potissimum peti atque notari, cuius oratio 
funebris quum item res Atheniensium usque ad Olymp. 
XOVIIL sive ad exitum belli Corinthii persequatur, sane 
non ita multo ante Menexenum Platonis in lucem edita 
esse videtur, ut omnibus, qui Platonis librum legerent, 
in recenti memoria haereret, Quam quidem coniecturam, 
primum, quantum scio, a Kópp enio, deinde a Schlei- 
ermachero et A. Boeckhio in Annalibus Heidelberg. 
e. 1808. Vol. L p. 97. proditam, nuper insita subtili 


v) e senteníiam optime defendit Sehónbord. J c, Alii 
plus minusve erroris admiscuerunt, 





MENEXENUS. u 


utriusque.orationis comparatione confirmare studuit C arol. 
Schónborn, quem iam antea laudavimus. , Ac fortasse. 
Menexenus. Phaedro.tanquam cumulus accessit, quo. cla-. 
rius appareret. .Lysiam. toto. hoc dicendi genere ἐπιδει-. 
κεικῷ patefecisse, quantopere.ipsius ingenium ἃ philo-, 
sophia. esset alienum.. Certe quidem. facile . potuit. acci- 
dere, . ut'quod Plato in sermonibus eius amatoriis repre-. 
hendendum vidisset ον idem . exsisterent qui in aliis virk 
scriptionibus vituperari recte posse. negarent. Hos igitur, 
ut. coufutaret,., philospphus . ad. Menexenum scribendum 
sese contulit *).... Sed. hioc. utut; est, ilud quidem certe, 
consecutus. est. "Plato. quod, maxime , voluit , τ eiusmodi 
orationem, melius atque;prudentius. quam a vulgo rheto- 
rum fieri soleret;. facili;;negotio. componi posse. evinceret. 
Narrat enim. Cicero. Orator. c. 41. extr. eam. Athenis 
quotannis, in populi coneione.in honorem eorum, qui in 
proeliis. Toterlant essent,.publica auctoritate esse. recita- 
iam bm ^f. . Nimirum. Athenienses posterioris aetatis , lau- 
dum. suarum avidissimi ,. in.eaque re maioribus. suis simil- 
limi, . .yàm irrisiouis .in . ea latentem non amplius animad- 
verterunt, ideoque ; unice. iin..Platonis. pariter atque sui 
ipsorum.. admiratione . defixi. haeserunt., Quanquam conce- 
dendum putamus. Platonem in.summa oratorum  irrisione 
simul etiam . hoc. .£gisse,. ut. .ciyium .animos, ad virtutem 
et. patriae. amorem  áncenderet. atque , inflammaret. ^e 
ro ,, Atque. liaec si; vere ;disputavimns ,. quae in. hoc libro 
viros, doctos gravissime offenderunt, ea ipsa talia esse 
apparebit, αὐ δὰ universum. seriptionis consilium. pruden- 
tissime attemperata. esse iudicari debeant. 

Primum enim. iam. mirari desinent viri: docti, quod 
flato yerum gestarum narrationem. non: ubique ad veri- 
iatis normam atque.regulam composuit, Enimvero ipse 
pro consilio suo noluit. splendida. illa oratorum  menda- 
cia abolere, sed ea potius studiose imitatione sua notare 
atque exaggerare,. Idem iudicandum est de artificiosis 
rhetorum ornamentis, quae, quum ipse in Phaedro p. 
266 8qq.. acerbo .sale..perfricuerit, in. hac oratione non 
sine irrisione quadam ad rem suam traduxisse putandus 
est, Quippe propositum ei fuit ostendere, vel in summa 
cum rhetoribus illis consensione ac similitudine tamen effin- 
gi aliquid posse atque elaborari praestantius et luculentius. 


*) ldem fere suspicatus est Socherus De Scriptis Platonis 
p. 328 8q. 


**) Conf, Dionys. 11. p. 49. Hermogenes De Id.. II. 10. 


12 — PLATONIS 


Atque hoc si Dionysius Haliearnasseus per 
spectum habuisset, certe non tam inclementer in Plato- 
nem erat invecturus, quàm T. VL p. 1027 sqq. fecit; 
ubi quae acerba notavit censura, ed philosophus per ri- 
sum iocumque in orationem suam. "suscepit. - "Sed ipii 
iniquum Platonis censorem Dionysius omniuo egerit, du- 
dui a viris doctis observatum est; veluti a' /Wytten- 
büchio Biblioth. Crit. Part. S p. ΚΟΥ Va ad PI i 
chum De puer. educat. p. 82; 1512 q801 4. andi gi 

Deinde nec illud nune culi ineptum. aut absur- 
dum videbitur, quod Soerates ait orationem, ' quam reci-: 
iaturus sit, secum ab Aspasia esse corimunicatam. Quippe' 
is non tanquam aliquam eloqueütiae magistram eam lau-- 
dat*), sed ut mulierem ea ingehit-indole instructam, t 
quo ordine et ratione tale argumentum "tractári vel pos- 
$et vel deberet, facile perviderit;^ Etenim "hoe ipsum 
erat, in quo Plato 'Lysiam aliosque rletores máxime re-' 
prehendendos existimabat , quod negligerent subtilem ür- 
gumenti descriptionem hícidümqüe- sententiarum ordinéni, 3 
in quo mens ΡΜ] ΟΒορ μα δ΄ ποθὴ expers maxime. conspicua. 
est. Scitum autem atque lepidum 'é&t'conmentum; quod 
eandem dicit etiam Pericli^ olim mortuis ' 'pareütanti ^af- 
fuisse **), ut mirum non 'sit, si i ea ipsa, quam reci- 
taturus sit, oratione quaedami περίλείμμάτα ἐξ ἐχείνου 
insint. Nimirum non improbavit Plato Periclis apud "Thu: 
cydidem orationem: funebreni, sed, ut' par- est, magni 
aestimavit, propterea quod aptam singularum partium" de- 
scriptionem magnamque sententiarum et veritatem et sü- 
blimitatem non poterat noi in éd vehementer admirari. 
VW. eius de Pericle oratore iudicium Phaedr. v. 270 sqq. 
Quod igitur p. 236. B. legimus : ἔπειτα τὰ μὲν ἐκ τοῦ 
παραχρῆμά μοι Ouj&, οἷα δέοι λέγειν, τὰ δὲ πρότερον 
ἐσχεμμένη, ὅτε συνετί δ δὲ τὸν ἐπιτάφιον λόγον, Ov 
“Περικλῆς εἶπε, περιλείμματ᾽ ἄττα ἐξ ἐχείνου GvyxoA: 
'λῶσα, id mirandum est neminem dum vidisse quorsuni 
potissimum referri oporteret. Etenim fecit Plato, si 
rem diligenter. perpendas, eandem: fere partium distri- 


—À 


*) De Aspssiae facundia v. Fr. Jacobs Vermischte 
Schriften Tom. IV, p. 383 sqq. 'Groen vàn Prinste- 
᾿ rer Prosopogr. Plat. p. 124 sq. ef p. 14]. 
**) Weberus l c. p. 605. ,,Vielleicht dass P. auch andern 
/!das Aufgezeichnete. zur Durchsicht mittheilte, wie der geist- 
reichen Aspasia, worauf Socrates bei Platon "hinzudeuten 
scheint. « 


MENEXENUS. 18 


butionem, quam habet-Periclis apud "Thucydidem oratio. 
Pericles enim lib. If. e. 36. posteaquam verbis paucissi- 
mis maiorum virtutem praedicavit, deinde addit haec: 
ἀπὸ δὲ οἵας ἐπιτηδεύσεως ἤλθομεν ἐπ᾿ αὐτὰ 
x«i μεϑ' οἵας πολιτείας καὶ τρόπων ἐξ οἵων 
μεγάλα ἐγένετο, ταῦτα δηλώσας πρῶτον εἶμι χαὶ 
ἐπὶ τὸν τῶνδε ἔπαινον. Cum his contendas locum Me- 
mexeni p. 287. A. δοχεῖ μοι χρῆναι κατὰ φύσιν, (creo 
ἀγαϑοὶ ἐγένοντο, οὕτω xci ἐπαινεῖν αὐτούς. ἀγαϑοὲ 
δὲ γ᾽ ἐγένοντο. διὰ τὸ φῦναι ἐξ ἀγαϑῶν. τὴν εὐγέ:-: 
ψείαν οὖν πρῶτον αὐτῶν ἐγκωμιάζωμεν" δεύτερον δὲ 
τροφήν τε zai παιδείαν" ἐπὶ δὲ τούτοις τὴν τῶν 
ἔργων πρᾶξιν ἐπιδείξωμεν ὡς καλὴν καὶ ἀξίαν. τού- 
τῶν ἀπεφήναντο: quae quantam habeant cum illis simi- 
litudinem, neminem semel commonefactum praeterire po- 
xerit, Lepide igitur ac facete philosophus isto commento 
suo significavit vel mulierculam aliquam, modo nativa in- 
genii elegantia. esset instructa, in. concinnanda ordinanda- 
que tali laudatione melius esse versaturam, quam ab ista 
rhetorum natione fieri soleat, eoque nomine: Periclis 
rationem. laudandam esse imitandamque, ut in qua na- 
1ivus. quidam recti verique sensus expressus cernatur. 
Jtaque tantum abesse videmus, ut Plato hanc orationem 
suam 'lhucydideae opposuerit, quod. olim multi opinati 
sunt *), ut eam voluerit illi hac quidem ex parte esse 
quam | simillimam. Tn. | 
— Atque haec si recte: disputata. sunt, quam apte ea 
Jibri particula, quae dialogum complectitur, cum oratione 
funebri sit copulata, nemini obscurum fore putamus, a€ 
sanequam miramur Schleiermacherum eam ab uni- 
xersi operis quasi corpore avellendam censuisse tanquam 
yestem aliquam posteriore demum: aetate ab inepto ali- 
quo homine temere superiniectam. Etenim quum ea. ni- 
hil quidquam contineat, quod Platonis ingenio vel arte 
indignum videatur **), tum demta eadem ac reieeta vix 
quisquam suspicari possit, quidnam illud sit, quod Plato 
in componenda sua laudatione potissimum | specítaverit. 





*) Ita iam Proculus síatuit Tom, IV. p. 22. ed. Cousin. nec 
aliter Wieland, Historisch. Calender für Damen 
von Archenholz u. Wieland, a. 1790. pag. 252. 

**) Nam. quae a Schleiermachero et Astio vituperata sunt, ea 
quomodo vel excusanda vel defendenda sint, et Loersius 
V. ΟἹ. in Prolegomm. ad hunc librum exposuit, et nos ipsi 
suo loco in Commentariis docere conati sumus, 


18. — ΦΡΒΑΤΟΝΙΒῚ 


Nune autem e faceto illo. atque eleganti: prooemio "'fácile 
intelligimus voluisse. eum rhetorum pariter ineptias atque 
Atheniensium vanitatem ridere: ae perstringere;'' Quod 
Vero. Selileiermacherus miratur, Lysiam in eo mon acrius 
vel. maiüfestius. notari ;: imo. ne significari quidem ; id'eius- 
modi est,:ut nullo modo opus fuerit. - Nam quod Plato 
Socratem fecit in oratione funebri ea narrantem, 'quae 
iredécim.; demum: annis inde ab'ipsius obitu gesta sunt, 
est hic anachronismus. eiusmodi ;; ut: unumquemque. gra- 
vissime admoneat totam hanc scriptionem pertinere 'ma- 
xime ad Lysianam laudationem, quae et ipsa illarum re- 
rum: commemoratione terntinatur. S 37 wo 
Atque hinc iudicari licet, quid de iis statuendurn 
sit, qui Platonem: putarunt talia vel rerum ignorantia: vel 
negligentia. quadam atque levitate admisisse, veluti de 
Aristide 'l'om. II. p. 256. ed. lebb. Quis enim ' sibi 
persuadeat Platonem res sua ipsius aetate gestas adeo 
neglexisse, ut ne illud quidem meminerit; utrum 'eae 
Socrate adhuc vivo an post eius mortem evenissent? JNi- 
mirum qui nihil usquam inepte molitus est ae semper 
et ubique artis rationisque normam ac. regulam ob oculos 
habuit, is ne in. his quidem nihil secutus" esse' utique 
iudicari debet. Nam insignis hie anachronismus" quum àb 
ipsa arte habeat excusationem j' tum" eo" consilio *est 'ad- 
missus, ut legentes commonerentur totum hunc librum 
non ad superioris aetatis oratores spectare, sed ad unuin 
aliquem ex iis, qui" nuper demum eiusmodi laudationem 
funebrem 'scripsissent; hoc est'ad Lysiam. Quod igitur 
in Praefatione ad Symposium diximus, mon temere a 
Platone usquam negleotem 'esse temporum rationem, idem 
de Menexeno quoque statuendum arbitramur, in quo phi- 
, losophus ista'scilicet inertia sua hoc effecit, ut et quo 
tempore liber seriptus. sit et quodnam sit eius consilium 
ac propositum, facili negotio intelligere possimus. 
Superest, ut de Astii dicendum sit iudicio, qui 
hune librum in numerum scriptorum Platoni per frau- 
dem subiectorum retulit, maxime propterea, quod nihil 
in eo inesset, quod ad elegantiam et sublimitatem alio- 
rum Platonis sermonum comparari posse videretur. *) 


*) Uti poterat vir doctissimus ad sententiam suam cohfirman- 
^" dam etiam loco Athenaei XI. p. 506. F. ἐν δὲ τῷ Λενε-- 

ξένῳ οὐ μόνον Ἱππίας ὃ ᾿Ηλεῖος χλευάζεται, ἀλλὰ xai ὃ Ῥαω- 
μινούσιος ᾿Αντιφῶν καὶ ὃ μουσικὸς Δαμπρός. Nam Hippiae 
nomen in Menexeno nusquam reperitur. ΑἹ vero Athe- 


^2 MENEXENUS;.: 15 


Cui quidem viri acutissimi sententiae quominus. acceda- 
mus,. plura sunt quae. impediant. ... Nam. primum . qui- 
dem ,ex uta sententiarum sublimitate vel subtilitate. non 
putamus certo iudicari. possé, quid Platoni tribuendum 
abiudicandumve sit. Deinde neutiquam videtur sublime 
illud, philosophi in&enium dedecere, quod. pravas artes 
rhetorum a philosophia alienorum risit; ac. perstrinxit, 
praesertim quum de artis oratoriae vi et efficacia tam 
magnifice sentiret et quantum damni per eam civium ani- 
mis afferri posset, optime perspectum haberet; v. Sym- 
pos. p. 198. D. E sqq. Tim. p. 87. B. al. Quocirca. in 
hac ipsa irrisione oratorum conspicua est excelsa viri 
indolés atque philosophia. 'lum quanta inter hunc li- 
brum atque Phaedrum intercedat coniunctio ac necessi- 
tudo reputantes admodum  veremur, ut qui Phaedrum 
censeat germanum esse ingenii Platonici foetum, is satis 
sibi constet, si Menexenum continuo obelo critieo con- 
fodiendum esse statuat. Ad haec denique accedit aucto- 
ritas veterum scriptorum, qui hunc librum sine ulla 
fraudis suspicione vel memoraverunt vel laudaverunt, ve- 
luti Aristotel Rhetor. I. 9. III. 14. ὃ λέγει ΣΣωχρά- 
τῆς iv τῷ wragío. Dionys. Hal. T. VI. p. 1027 
sqq. et De Compos. Verb. p. 116. Athen. XI. p. 506. 
Plutarch. Vit. Pericl. T. I. p. 698. Reisk. Longin. 
c. 28. Cicer. Tusc. V. 12. Synes. p. 37. ed. Petav. 
Aristid. T. II. p. 85. ed. Iebb. Procl. T. IV. p. 22. 
ed. Cous.; quae testimonia maximam partem iam ἃ Gott- 
lebero in medium allata sunt. lis enim veterum te- 
stimoniis etsi non semper omnia sunt tribuenda, tamen 
nunc quoniam cum longiorum libri partium! commemora- 
- fione coniunctà sunt, magnum sane. pondus inesse arbi- 
tramur ad fidem auctoritatemque "Menexeni stabiliendam 
atque confirmandam. 


INDEX CODICUM AD MENEXENUM 
COLLATORUM. 


.. Contulit Imman. Bekkerus libros duodecim: 
Coislinianum (7), Vaticanum (0), Venetos X, Vin- 


naeus fortasse aliunde ríoverat Hippiam hos praeeéeptores ha 
buisse, id quod sagasissime suspicatus est Geelius Act, 
Societ, Traiect. Part. II. p. 182, Itaque ex illo loco nihil 
satis tuto colligere licet, p*aesertim quum Athenaeus Pla« 
tonis mentem non percepérit, ut suo loco videbimus, 


1 ^ PLATONIS MENEXENUS 


dobonensem G^, qui est nobis Vind. 6. Parisienses B.C 
EFZ. Ambrosianum r. Angelicum w. Nos usi sumus 
undecim libris, ex quibus Vindobonenses 1. 4. 6. a Ba- 
stio, Florentini a. b. e. d. q. v. x. z. a viro Cel. del 
Furia ad fidem editionis Stephan. collati sunt. Quem 
nos diximus Vind. 6., eum excussit etiam Bekkerus et 
litera Q notavit. 





Editiones Menexeni peculiares hae factae sunt. 

Platonis Menexenus et Lysiae oratio fu- 
nebris cum versione Philelphi et brevibus notis, ed. 
Mich. Busteed. Cantabrigiae. 1696. 12. Hune ego 
librum nunquam vidi. 

Platonis Menexenus et Periclis Thucydi- 

dei oratio funebris. Recensuit et animadversionibus 
illustravit Ioh. Chr. Gottleber. Lipsiae, 1782. 8. 
mai.. Editio pro illis temporibus sanequam egregia, cui 
plurima debemus, quae ad rerum gestarum memoriam 
illustrandam referuntur. 
Platons Menexenus im ΠΑΡ “ὦ nebst An- 
merkungen von l. Ἢ. Iust. Kóppen. Berlin u. Stettin. 
1790. 8. min.: Librum mihi non contigit esse tam felici 
üt videre liceret. Quantum autem suspicor, non ille con- 
tinet ipsum Menexenum, sed complectitur tantum eius 
. epitomen Germanice scriptam subiunctis annotationibus. 

Platonis Menexenus. Recensuit, e Graeco in 
Latinum convertit et^ commentariis illustravit Vitus 
Lórs. Inest de Fr. Astii sententia, Menexenum non a 
Platone scriptum esse4 commentatio. Coloniae ad Khen. 
1524. 8. : 

Platonis Dialogi quatuor, Laches, Euthy- 
phro, Apologia Socratis, Menexenus. Amnota- 
tione perpetua illustravit Fr. Guil. Engelhardt. Be- 
rolin. 1825. 8. mai. 

Ab his editionibus quibus in partibus nostra recedat, 
quoniam prudentes lectores facile sua sponte animadver- 
tent, fusius exponere superyacaneum putamus. lllud ta- 
men grati profitemur, nos ipsis quoque non sine fructu 
usos esse. Nonnulla vero. ipse iam oecupaveram Com- 
mentar. Critt. T. XL Opp. Platon. p. 131 sqq. 

Convertit hune librum Germanice Schleierma- 
cherus Opp. Platt. Volum. IL P. 1Π. p. 965 sqq. et 
edit. II. p. 918 sqq. 











Pa ME za V 
DEN uie Men i 


E 


DP s 











yai 1 i a 


ΤῊΝ $ τς Pd yl | 











« 
xot! 4 v 
4 "1 "n 
Dan Ὁ... “ὦ T 
" e 
* 
Í uU 
1 
i 
E &. 
! Tuv Mes n : 
Xo ie que ve^ 
me su P ἃ : 
s 
"Mar 
PT Ed 
ig LM 
p lor 
δ. "yt 
iis. fa ἼΤΩ, 
- A d » 
h 
" »ὄ 
a. . 
* ΟΝ 
m m 
e 
ὦ Y^? s 


IN 





^F. 


p— ÓÓà 





μον “. - -. 


, boersio, 


Unde et quo Catius? 








Cap. IL Fs ἀγορᾶς ἢ πόϑεν Μενέξενος ; 


ΜΕΝ. 
βουλευτηρίου. 


ἜΣ ἀγορᾶς, ὦ “Σώχρατες, xoà ἀπὸ τοῦ 


ZO. "Tí μάλιστα σὺ πρὸς βουλευτήριον; ἢ δῆλα 


δὴ, ὅτι παιδεύσεως χαὶ φιλοσοφίας ἐπὶ τέλει ἡγεῖ εἶ- 
wot, xci ὡς ἱχανῶς ἤδη ἔχων ἐπὶ τὰ μείζω ἐπινοεῖς 


τρέπεσϑαι, xci ἄρχειν ἡμῶν, ὦ ϑαυμάσιε, ἐπιχειρεῖς 


P. 234. A. ἢ πόϑεν Mevét£evoc] 7 sz. ὦ Μενέξενος Flor. v 


ἡγεῖ εἶναι Sic Flor. b. et Angel, pro vulg. 777, quam for- 
man etiamnum apud Platonem ubique abiiciendam censenius, 


Cap. Ll. P. 234. A. 4 πό- 
ϑὲεν Μενέξενος; Nominati- 
vus hoc loco, recte monente 
non pro vocativg 
ponitur, sed ita, ut verbum 
tertiae personae intelligendum 
sit. Horat, Serm. 1l, 4, 1. 
Ita- 
que male vulgo ante Mévéisvog 
commate distinguebatur. | conf. 
annot. ad Hipp. mai. p. 281. A. 

ἢ δῆλα δὴ, ὅτι — ] an id 
quidem . manifestum est, 
fe iam fibi videri ad per- 
fectíam et consummatam 
eruditionem ac doctrinaia 
pervenisse? Nam φιλοσοφία 
nune eo sensu dicitur, ut omni- 
no de artibus δέ literis huma- 


nitatis cogitari oporteat, quibus 
imbuti et exercitati esse debebant 
qui ad rem publicam vellent acce- 
dere, Isocrat. ad Demonic. p.4, 
ed. Bekk. ov μὲν γὰρ παιδείας ἐπι-: 
dunes, ἐγὼ δὲ παιδεύειν ἀλλοὺς 
ἐπιχειρῶ" καὶ σοὲ μὲν ἀκμὴ qu 
λοσοφεϊν, dyó δὲ τοὺς φιλοσο- 
φοῦντας ἐπανορϑῶ, Sed optime 
de hac re exposuit Morus ad 
isocrat. Panegyr. c. 1. extr, 
Ruhnken;. ad Hesych. s v. 
Ernesti De philosophia vitae 
Opusc, Oratt. p. 159, : 

inb τὰ μείζω] Non dixit 
ἐπὶ μείζω, sed ini τὰ μείζω, 
δὰ ea quae máiora suut; 
quia liaec τῇ παιδεύσεν xal qu 
λοσοφίᾳ opponuntur, 


9 * 


2381 


DJ 


20 


- 


PLATONIS : 


τῶν πρεσβυτέρων τηλικοῦτος ov, ἵνα μὴ ἐχλίπῃ ὑ ὑμῶν 
ἡ οἰχία ἀεί τινὰ ἡμῶν ἐπιμελητὴν παρεχομένη: 


ΜΕΝ. 'Eav σύ γε, ὦ “Σώχρατες, igo xai 
προϑυμήσομαι" 


E 
βουλεύῃς ἄρχειν, 


GUu- 
5 ^ 7 2 - 
εἰ δὲ μή, ov. νῦν 


JU , N ^ Ld , Ὁ 
μέντου ἀφικόμην πρὸς τὸ βουλευτήριον πυϑόμενος, ὃτι 


Β. 
WV. X. oae Ambhr. Anz 
τηλικοῦτος ὦν] tantu- 


la aetate. Nam iuvenes Athe- 
nienses posteaquam iis artibus 
erant instituti, quibus aetas 
puerilis impertiri solebat, anno 
aetatis octavo decimo inter ephe- 
bos recepti sunt, hoc est in τὸ 
ληξιαρχυκὸν curialium relati, Ex 
quo tempore sui iuris facti sunt, 
ut iis liceret matrimonia inire, 
in iudiciis versari, adire hae- 
reditates, alios accusare, et 
quae sunf id genus alia. Nec 
tamen ante annum aetatis vige- 
simum videntur comitiis populi 
interfuisse, ut inde ab hoc de- 
mum fempore plenam civitatem 
acceperint. v. Platneri Sym- 
boll. ad ius Attic. p. 172 sqq. 
et Boeckhius De Ephebia At- 
tica, Indic, Lectt, Berol. aestat. 
ἃ, 1819., quae commentatio re- 
petita . exstat in Seebodii 
Horreo, a. 1828. III p. 18 sqq. 
Atque ex his facile intelligitur, 
quot aunos Menexenus natus 
fuisse pufari debeat, 

ὑμῶν m οἰκία —] Fuit Me- 
nexenus Demophontis Paeanien- 
sis filius, ut patet e Lysid. p. 
206. D., ubi frater patruelis 
Menexeni Ctesippus fuisse per- 
hibetur. Et una cum hoc Cte- 
sippo. Menexenus Socratis ser- 
monibus interfuit eo' die, quo 
venenum hausit in carcere: de 
qua re v, Phaedon. p. 59. B. 
ibique annof. Itaque quum ,in- 
ter Socratis discipulos fidelissi- 
mos referendus videatur, nos 
quidem minime offendit, quod 
deinde dicit, se iía tantum ad 
rempublicam velle accedere, 8i 


x«i συμβουλεύης} Sic Vind. l. 4. 6. Flor. a. b. c. q. 


Valeo gmquuiüdorà e». "E 


Socrates hoc consilium non im- 
probet. Ceterum quinam ex 
eius familia reipublicae prae- 
faerint, id iuxta cum ignaris- 
simis ignoramus, 


B. καὺ συμβουλεύῃς ἄρ- 
χει» Verissime vir. quidam 
doctus in Diario. Classico 
AngL a. 1815. n. 24. συμβου-- 
λεύῃς scribendum censuit; quod 
ego olim ex codd, nonnullis re- 
vocavi, Nam ovuBovÀsin, forma 
media, ab hoc loco plane aliena 
esí. Quippe συμβουλεύεοϑαι est 
consultare, consilium pe- 
tere, eonsülené: aliquem: 
συμβουλεύειν vero consiliu m 
"dare, auctorem esse, sua- 
dere alicui. v, Thom. Mag. 
p. 819. Phaedr, p. 243. D. guu- 
βουλεύω δὲ καὶ -Δυσίᾳ Ó τι τά.-- 
χίστα γράψαι. Lysid. p. 206. €. 
συμβούλευε, τίνα ἄν τις λόγον 
-- διαλεγόμενος --- προςφιελὴς 
παιδικοῖς γένοιτο; Legg. VIII. p. 
841. A. cv δὴ συμβουλεύεις 
αὑτοῖς τίϑεοϑαι νόμον; lbid, 
Ax. p. 860. E. τί συμβουλεύεις 
ἡμῖν nes τῆς vouoOto(xc; al. 


ὅτε ἡ βουλὴ μέλλει αἷ- 
ρεἶσϑαι] Hare μἐἕλλοι Scriben- 
dum opineris, v. Rosí. Gr, $. 
122. 6. 
ἐρεῖ ἐπὶ τοῖς ἀποθανοῦσι 
Observes dictionem λέγειν ἐπί 
τινε; hac in re sollemnem , une 
de etiám λόγοι ἐπιτάφιον nomen 
!acceperunt. | Enimvero λέγειν 
ἐπί wu proprie mihil aliud: est 
quam. super aliquo stan- 
tem dicere, Lysias in, πρὸς 
τοὺς πρότερον ἐπ᾿ αὐτοῖς. εἰρη- 


Bpum—-. 


"" 
















κότας. et paullo ante; ἐπὶ τῷ 
τάφῳ λόγῳ δηλῶσαι. 
“ταφὰς γὰρ οἴσϑα ὅτε p. 


ποιεῖν] Qui consilio suo effi- 


ciunt, ut sepultura instituatur, 
hi dicuntur ταφὰς ποιεῖν, se- 
pulturae esse auctores: 
sed qui mortuos ipsi sepeliunt 
(ϑάπτουσιν), ii dicuntur ταφὰς 
ποιεῖσϑαι. Recte igitur Thu- 
cyd. II. 34. οἱ ᾿Αϑηναῖοι ταφὰς 
pec de je vit τῶν iv τῷδε τῷ 
πολέμῳ ἀποθανόντων: nam po- 
pulus mortuis iusta persolvisse 
narratur. Nec minus recte Pla- 
to: ταφὰς μέλλουσι ποιεῖν, quum 
de senatoribus cogitari oporteat, 
qui publicae illius sollemnitatis 
auctores fuerunt.  Fallitur igi- 
tur Gottleberus, qui ποιεῖν 
hic pro ποιεῖσϑαν positum. exi- 
Siimat, Nec iam defendam quae 
olim. scripsi ad Phileb. p. 117. 
Prorsus a vero aberravit En- 
gelhardtus, qui verbo medio 
vim iubendi inesse statuit. 
ς φένα εἵλοντο: Se. οἱ Bov- 
λευταί. - Nam senatus atque po- 
pulus elegit oratores. Demosth. 
de .€óron. p. 320. extr. ed. 
Reisk. χειροτονῶν γὰρ ὃ δῆμος 
τὸν ᾿ἐροῦντ᾽ ἐπὶ τοῖς τετελευτη-- 
χόσε παρ᾽ αὐτὰ τὰ συμβάντα οὐ 
Gb. ἐχειροφόνησε προβλη- 
ϑένται :- ἀλλ᾽ ἐμέ, — €ouf. 
Sehóemannus 6 Comitiis 
Ath. p. 201. 


ον ἀρ χῖνον ἢ Δίωνα] ,Men- 


fionem "horum oratorum etiam 
Dionysius De admir. vi De- 
mosth. p; 1027. facit, sed paul- 
lo aliter;; Auctor est enim Pla- 


MENEXENUS. 


, Archina 


21 


p βουλὴ μέλλει αἱρέῖσϑαι ὅςτις ἐρεῖ ἐπὶ τοῖς ἀποϑα- 

ογοῦσι" ταφὰς γὰρ οἶσϑα ὅτι μέλλουσι ποιξῖν- 

XQ. liavu γε. ἀλλὰ τίνα εἴλοντο; 

| ΜΕΝ. Οὐδένα, ἀλλὰ ἀνεβάλοντο εἰς τὴν αὔριον. 
οἶμαι μέντοι Loyivov ἢ Δίωνα αἱρεϑήσεσϑαι. : 

τ QCap. Π. £22, Καὶ μήν, ὦ ἱΜενέξενε, πολλαχῆ κιν- 


€. πολλαχῇ κινδυνεύει] Sic codd, omnes íribus Parr. 
E FZ exeopue ; qui tenent vulgatum πολλαχοῦ. 


tonem imitatum esse Thucydi- 
dei, vel, ut ipse dicit, Archi- 
num et Dionem: quod íamen 
philosophus non profitetur. Plu- 
farch. Vitt, X. Oratt. p. 309. 
T. Vill. eius meminit, ubi legi- 
tur Zozíroov : quod male mutavit 
Taylor Vol. Vi. Oratt. p. 271.; 
nam in his verbis triplex forma 
usitata est, 4ozíroog, ““ρχίνους 
ei Vípyo;, ut docuií Ruhn- 
kenu. Histor. Crit, Orait, p, 
127. T. VIII. Oratt. Reisk, (Ad- 
de nunc Buttmann. Grammat. 
Ampl. Vol. 1l, p. 156.)). De hoc 
cfr. Valesius ad 
Harpocrafion. p. 101. et quos 
laudat, et Taylor Lectt. Ly- 
siae. p. 256. T. VI, Ex Archi- 
ni Epitaphio multa Panegyrico 
suo intulit Isocrates, ut auctor 
est Photius €od. €CLX. p. 
194. cfr. p. 490. Bkk, v. Ruhnk. 
l e. εὐ quos laudat, —  Dio- 
nem ἃ Ruhukenio et Fabricio 
Bibl. Gr. silentio praetermissum 
video.  GOTTLEBER. -ὦἢ 
Momorat Dionem Dionys. T. VI. . 
p. 1027., sed ita, ut Platonem 
sequutus videatur. 

€. πολλαχῇ κινδυνεύει) 
multis partibus s. ratio- 
nibus videtur pulcrum es- 
e eic., in vieler Hinsicht 
scheint es schón zu sein, 
Sic infra p. 237. C. Male jgi- 
íur vett. editt, πολλαχοῦ... quod 
esset multis locis. De vo- 
culis xa ἐὰν v. ad Gorg. p. 
509. A. Hermann. ad Viger. 
p. 832,  Aoristi usum in verbis 
καὶ ἐπαίνου αὖ ἔτυχεν, h. e. pro- 


255 


22 PLATONIS ' 


δυνεύεν χαλὸν εἶναι τὸ ἐν πολέμῳ ἀποϑνήσχειν. 
καὶ γὰρ ταφῆς καλῆς τε καὶ μεγαλοπρεποῦς τυγχάνει, 
χαὶ ἐὰν πένης τις e» τελευτήσῃ, χαὶ ἐπαίνου αὖ ἔτυ- 
χε, καὶ ἐὰν φαῦλος ἢ, m ἀνδρῶν᾽ σοφῶν τε χαὶ οὐκ 
εἰχῇ ἐπαινούντων, ES ix πολλοῦ χρόνου λόγους πα- 
ρεσκευασμένων, 0i οὕτω καλῶς ἐπαινοῦσιν, ὥςτε xol. 
τὰ προφόντα χαὶ τὰ μὴ περὶ ἑχάστου λέγοντες , χάλ- 
λιστά πῶς τοῖς ὀνόμασι ποικίλλοντες, γοητεύονσιν ἡμῶν 
τὰς ψυχάς, χαὶ τὴν πόλιν ἐγχωμιάζοντες χατὰ πάν- 
τας τρόπους χαὶ τοὺς τετελευτηκότας ἐν τῷ πολέμῳ 
xol τοὺς “προγόνους ἡμῶν ἅπαντας τοὺς ἔμπροσϑεν, 
«cl αὐτοὺς ἡμᾶς τοὺς ἔτι ζῶντας into 0 τ Ὁ gt. 


P.235, B. ἐν τῷ παραχρῆμα γίγνομαι] V. ditte in- 


vitis. codd. omnibns, 


fenus consequitur, iam 
saepe attigimus, veluti ad Phae- 
ürum e, 3. p. 254. B. δᾶ Phae- 
don, p. 73. D. 

οὐκ εἰκῇ ἐπαινούντων 
h. e. non sic temere, nulla prae- 
via meditatione. — Laus plena 
irrisionis. ^ Nam solebant qui 
8d publice dicendi gloriam aspi- 
rabanf orationes suas multo 
&nte componere, quam haben- 
dae essent. Quod fieri sane po- 
ferat eo facilius, quod illae 
fere in laudibus Atheniensium 
celebrandis atque in locis com- 
munibus versabantur. Accedebat, 
quod oratores laudare solebant 
καὶ τὰ προςόντα χαὶ τὰ μή, 
omnemque orationis virtutem in 
verborum ornatu inesse arbi- 
frabantur. 14 quod, Plato ipse 
satis perspicue significavit. conf. 
p. 235. 6, D. 

P. 235. γοητεύουσιν qu. 
v. y.] veluti praestigiis fallunt, 


Acerbe hoe verbo notantur ora- 


tores, qui inanibus artificiis 
suis audienfium animos dele- 
nire studebant. 

yevvatoc πάνυ διατίϑες- 
μαν} Ma πάνυ saepe postponi- 
fur, quo vis et grávitas eius 


, bum de oratione 


A 


vocabuli, cui additum esf, au. 
geatur. Plat. Parmenid. p. 129. 
E. ἀνδρείως πάνυ, Phaedr. p. 
252. B. ὑβριστικὸν πάνυ. lon. p. 
533. E. μακρὸς πάνυ. Hipp. 
Maior. p. 282. E. iv ὀλίγῳ yoo- 
»0 mávy. Aristoph. Ran. 615. 
πρᾶγμα ἐγνγρῖον πάνυ. lbid, 
1768. 7044 di πάνυ. 1018. 1134. 
πολλοὺς πάνυ. De οὕτως ita 
postposito v, ad: Phaedr, p. 
256. E, 

ἕστηκα ἀκροώμενος] Val- 
ckenaerius in Callimachi Eleg. 
p. 244. legendum  erbitratur 
αἰωρούμενος, laudans hane in 
rem Menex. p. 248. A, Lon- 
gin, VII. 4. Bergler. àd Al- 
eiphron, p. 251. Dorvill. ad 
€harit, p. 342. et sua in Theo- 
erit. Adoniaz. p. 246, B... Nec 
famen invitis codicibus vel lite- 
rulam loco movendam putamus. 
Nam ἄχροώμενος est auscul- 
tans: cui recte subiicitur χη- 
λούμενοξς, delinitus, quod ver-* 
audientium 
animos mulcente ac deleniente 
frequentatum iam ad Protagor. 
p. 215. A. attigimus. Ἕστηκα 
autem est attonitus. sto, 
Sed quod caput rei est, vide- 


1 





— —P— — Ὁ ὅδ 


m 


| 
f 


"m. MENEXENUS. 


28. 


ἔγωγε, ὦ. “Μενέξενε j γενναίως πάνυ» διατέϑεμαν ἐπαι- 
γούμενος ὑπ᾽ αὐτῶν, χαὶ ἑχάστοτε ἕστηχα ἀχροώμες- 
vog xci κηλούμενος, ἡγούμενος ἐν τῷ παραχρῆμα tie 


- ἕων καὶ γενναιότερος καὶ χαλλίων χεμομθνοα xci οἷα: 


δὴ τὰ πολλὰ ἀεὶ μετ᾽ ἐμοῦ ξένοι τινὲς ἕπονται καὶ 


|  ξυνακχροῶνται, πρὸς obe ἐγὼ σεμνότερος ἐν τῷ παρα-" 


χρῆμα γίγνομαι" xai γὰρ ἐχεῖνοι ταὐτὰ ταῦτα δοκοῦσί 
μοι πάσχειν χαὶ πρὸς ἐμὲ xoi. πρὸς τὴν ἄλλην πόλιν, 
ϑιαυμασιωτέραν αὐτὴν ἡγέῖσϑαι εἶναι ἢ" πρότερον, 


ὑπὸ τοῦ λέγοντος ἀναπειϑόμενοι. 


καί μὸν, αὕτη ἡ 


σεμνότης, παραμένει ἡμέρας πλείω ἢ τρεῖς" οὕτως Évav-. 
Me ὁ Mes τε χαὶ ὁ φϑόγγος παρὰ τοῦ λέγοντος 


πλεέω ἢ τρεῖς] 
sedula correetione, 


tur Valckenaerius neglexisse 
quod deinde additur: ἕπονται xol 
ξυναχροῶώνται. 
μείζων καὶ γενναιότε- 
ρος καὶ καλλίων γεγονέναι 
ita Xenophon. Cyrop. 1V. 4, 
3. δῆλοί τοῦ ἐστὲ, ὡς ἄνδρες 
ἀγαϑοὶ ἐγένεσϑε. xul γὰρ μείέ- 
tovc φαίνεσϑε καὶ καλλίους; 
xui γοργότεροι ἢ πρόσϑεν ἐδεῖν. 
lbid. V. 2, 36. ἥ ἡμεῖς δὲ καὶ μεί- 
Covec vov, ἐπεὶ νενικήκαμεν. 
B. x«i οἷα δὴ τὰ πολλὰ 
. ἀεὶ p. ἐ.1 Dupliciter in his 
erravit Engelhardtus, qui et 
connectit τὰ πολλὰ ἀεί. ut sit 
meistentheils immer, et 
οἷα δὴ interpretatur quippe 
qui, quo facto apodosis desi- 
deratur. Tertium autem admi- 
sit errorem in Addendis p. 303., 
ubi pristina sententia retractata 
orationem ait sic construendam 
esse; ἀεὶ οἷα: δὴ τὰ πολλά, Ni- 
mirum οἷα τὰ πολλὰ est ut ple- 
rumque: dei ,antem cohaeret 
cum. verbis μετ᾽ ἐμοῦ ξένοιν τινὲς 
ἕπονται.  Structuram verbi ὅπε- 
σϑαι, quam Dobree δὰ Ari- 
stoph. Plut. v, 824, Matthiae 
Gr. $..398., alii, illustrarunt, 
étiam. infra habes p. 249. B. 


X. vh. 


6. Flor, v. x, πλείους) 8 male 


dxolovÓte μεε ἐμοῦ. conf, 
Phaedr. p. 250. B. p. 253. A. j 

ϑαυμασιωτέραν αὐτὴν 
ἡγεῖσθαι εἶναι]  Epexegesis 
haec est praecedentium verborum 
ταὐτὰ ταῦτα πάσχειν. V. al Apo- 
log. Socrat. p. 22. A. PFPhaedon, 
p. 68. E. Gorg. p. 513. A. 
Phaedr. p, 251. €, 

ἡμέρας πλείω ἢ τρεῖς} 
“Σολοιχκοφανὲς est hoc πλείω. Sed 
compares Diodor. XX. 82, p. 
1532. ed. Dind. εἶχε δὲ ναῦς μα- 
χρὰς μὲν παντοίας μεγέϑει δια- 
κοσίας, ὑπηρετικὰς δὲ. (male 
Dindorf. ὑπηρετικὰ) πλείω τῶν 
ἑκατὸν ἑβδομήκοντα, lbid. XII. 
46. ρ. 651. ἀποβεβληκὼς τῶν 
στρατιωτῶν πλείω (alii πλείους) 


τῶν χιλίων. Nec multum ablu- 
dunt talia; Platon, Legg. XI. 
p. 917. €. μὴ ἔλαττον ἢ τριά- 


κοντα γεγονώς ἔτη. Sympos. p. 
115. E. ἐν μάρτυσιν τῶν “Ελλήνων 
πλέον ἢ τριςμυρίοις. — Nimirum 
etiam πλείω adverbialiter poni- 
iur. De Rep. ill. p. 411. B. 
πολὺ πλείω xal μᾶλλον δεδιότες. 
Crit. p. 53. Α. ἐλάττω ἐπεδήμη- 
σας. Xenoph. Hier, Ll. 8. πολὲ 
δὲ πλείω — λυποῦνται. 

€. οὕτως ἔναυλος ὁ Ào- 


^ 


24 APLATONIS,: 
ἐνδύεται εἰς τὰ" ὦτα, ὥρτε μόγις τετάρτῃ ἢ πέμπτῃ 
ἡμέρῳ ἀναμιμνήσκομαι ἐμαυτοῦ καὶ αἰσϑάνομαι οὗ 
γῆς siui, τέως δὲ οἶμαι μόνον οὐχ ἐν μακάρων γή- 
σοις οἰκεῖν" οὕτως -ἡμῖν οἱ ῥήτορες δεξιοί εἰσιν. : 
Cap. HL- MEN. ᾿Δεὶ σὺ προςπαίζξεις, ὦ X 
κρατερ, τοὺς ῥήτοραρ. viv μέντοι οἶμαι ἐγὼ τὸν αἷρε- 
ϑέντα οὐ πάνυ εὐπορήσειν" ἐξ ὑπογυίου γὰρ παντά- 
πᾶσιν ἡ αἵρεσιφ γέγονεν, ὥςτε ἴσως ἀνάρηδηθήσεεων 


ὁ λέγων ὥςπερ αὐτοσχεδιάζειν, ᾿ : 
XQ. IglóOsv, ὦ ves εἰσὶν βΎσανν τούτων. 
λόγοι παρεσχευασμένοι, καὶ ἅμω οὐδὲ αὐτοσχεδιάζειν 


Ὦ, 


οὐδὲν μέγα δοκεῖν]Ί V. δοκεῖ, quod e Coisl, Vat, Ven, 


Σ᾿ Vind. 6. Par. B, C. Ambros. Angel, mutatum. 


yos] Vocabulum de sermone, 
quo íanquam íibiae sono aures 
personant, et vero etiam de 
qualibet re,- euius recens adhue 
memoria est, eleganter usur- 
patum illustravit Ruhnken. ad 
Tim. p. 100. Adde locum 
Aeschinis adv. Ctesiphont, ὃ, 
62. T. ΗΠ. p. 580. ed. Reisk. 
ἔναυλον γὰρ ἦν ἔτι τότε πᾶσιν, 
ὅτι τηνιχαῦτα ὃ δῆμος χκατελύϑη. 
— Voc. τέως proprie est de- 
moustrativum, cui respondet ἕως 
relativum, Saepe autem sine 
relatione ponitur, ut sif tum, 
tandem. v. Ruhnken. ad 
Tim. p. 25G, et Buttmann. 
Indic, ad Demosth. Midian. 8. h. 
Ww — μόγις ἀναμιμνήσκο- 
μαι ἐμαυτοῦ, aegre mei 
conscius sum. v. ad Phaedrum 
p. 228, A. Apolog. Socr. p. 17, 
A. — De iusulis beatorum v, 
ad Gorg. p. 523. B. 

δεξιοέ εἰσεν] h.-e. seiti, 
Apte Gottleber. contulit Ari- 
stoph. Nubb. v. 832. ἄνδρας 
δεξιοὺς καὶ νοῦν ἔχοντας. 

"4εὶ σὺ προςπαίζεις] Ψ6- 
luti in Gorgia et, quem eodem 
fere tempore Plato scripsit quo 
Menexenum, in Phaedro. (Ad 
hune potissimuni' respici arbi. 
tramur, Siruoturam verbi illu. 


stravit Lobeck. ad. Phryn, p. 
463., nec huius immemor loci. 
Eundem usum habes Aristid. 
Orat. Plat, Il. p. 135, κἄν με 
προςπιίζων οὗ τωσὶ πεέϑῃ μὴ πά- 
νυ τούτου φροντίζειν. 
ἐξ ὑπογυίου γὰρ π.] Gram- 
maíticug Bekkeri | Anecdot, 
1. p. 313. 15. *Yzóyvor: τὸ πα- 
ραυτίχα μέλλον opt ie Eu- 
Sstíath. ad lliad, », 6], S 
920. 32. ed. Rom. δῆλον δὲ, ὅτι 
παρὰ τὰ yv, ὃ τὰς χεῖρας ἰδίᾳ 
δηλοῦ πολλαχοῦ, γίγνεται xal ἡ 
ἐγγύη; q ὠζανεὶ ἐν χερσὶ τιϑεῖ- 
σα τὸ κατεγγυηϑέν. καὶ — τὸ 
ὑπόγυον, ὃ καὶ ἐξ ὑπο) ὑοῦ. λέγε- 
ται, τὸ ἐγγύς, φαοὶ, ΄προςδόκι- 
pov, ἢ παραυτίκα γεγονὸς “καὶ 
ὡς εἰπεῖν πρόχειρον, ἢ μᾶλλον, 
ὑποχείριον, Etymol, Magn. 
"Ynóywor, παρὰ τὸ viov, ὃ 
αημαίνεν 2b μέλος, οἷον τὸ ἐγ- 
γὺς τῶν μελῶν. ἢ ἀπὸ «οὔ γυῖα, 
ὃ σηπαίένει τὰς χεῖρας. Schol, 
ad h. 1, ἐκ τοῦ σύνεγγυς» ἀπερι-: 
σκέπτως; παραντά (., παραυτίκα). 
— ἡ αἵρεσις γέγονεν, h. e, 
δὰ electionem ventum | est, s, 
oratoris eligendi consilium ca- 
ptum est, Nam p. 234. D. ipse 
dicebat: οὐδένα aiLorro) ἀλλ᾽ 
* ἀνεβάλοντο εἰς τὴν αὔριον. | Ger- 
manice dixeris; die-Wahl.ist 





—Ó————— 


A4 


d rr c t ΚΎΩΝ 


MENEXENUS. 25 


τά γε τοιαῦτα χαλεπόν. εἰ μὲν γὰρ δέοι ᾿ϑηναίους 
ἐν “Πελοποννησίοις εὖ λέγειν ἢ Πελοποννησίους ἐν 
᾿ϑηναίοις, ἀγαϑοῦ ἂν ῥήτορος δέοι τοῦ πείσοντος 


H ^ .9 , - eo , , 5 j- 
|- x«i ξὐδοχκιμήσοντος" ὅταν δὲ Tig ἐν τούτοις ᾳγωνίζη- 


ται, οὕςπερ xci 


λέγειν. 


ἐπαινεῖ, 


οὐδὲν μέγα δοχεῖν εὖ 


MEN. Οὐκ οἴει, ὦ Σώκρατες; 

XQ. Οὐ μέντοιςμὰ Δία. 

MEN. ἯΙ οἴει οἷός τ᾽ ἂν εἶναι αὐτὸς εἰπεῖν, 
εἰ δέοι xai ἕλοιτό 66 ἡ βουλή; | 

Z9. Koi ἐμοὶ μέν ye, ὦ Μενέξενε, οὐδὲν ϑαυ- 


E. Καὶ ἐμοὶ μέν γε, ὦ M.] Schol. Arist. T. IL. p. 181, 


ἐμοὶ μὲν γάρ. 


gekomme n. Frustra Astius 
in his verbis haesitavit. 


ὥςπερ αὐτοσχεδιάζειν] 
Verissime Eustathius ad Iliad, 
z. p. 1081. 6. «Αὐτοσχεδιάξειν 
τὸ ἀσκέπτως καὶ ἀμελετήτως λα- 
λεῖν ἢ γράφειν παρὰ «τὸ ἀληϑὲς 
ἢ ἄλλως ἀχριβές. Quanquam 
eiiam omnino dicitur de iis, qui 
aliquid ex tempore vel temere 
faciunf, Ceterum αὐτοσχεδιά- 
Ceuv est verbum Atticis proprium, 
ceteris Graecis σχεδιάζειν dicen- 
tibus. v. Pierson. ad Moer. 
p. 46 sq. Wernsdorf, δὰ Hi- 
mer, p. 21. Ernesti Lex. Tech- 
nol. Gr. v. σχεδιάζειν. — ὥς- 
περ ita ponitur Phaedr. p. 210. 
E. 4 γοῦν. ἄνευ τούτων. μέϑοδος 
ἐοίκονυ ἂν ὥςπερ τυφλοῦ πορείᾳ. 
Phaedon. p. 88. D. ὃ λύγος οὗ- 
τος — ὥςπερ δπκόμνημ με. Cra- 
tyl. ΕΣ 884, Ο. ὥςπερ ὑποπτεύω 
αὐτὸν οκώπτειν, ubi v, Hein- 
dor f. » 


^ D. IIo 9v, ὦ 
Haec ἰηΐογγοραίίο habet vim 
 wegandi, ut Lat. Quid ita? 
v. ad Gorg. p. 471. D. De pro- 
ximis conf, annot. ad p. 234. C. 


᾽γαϑ ἐ}} 


* 


ór10Qoc δέον τοῦ πείσον- 


ldem mox περὶ τὴν ῥητορικήν, 


Toc] Infra p. 247. C. οὐ γὰρ 


τοῦ λυπήσοντος προςδεήσονται, 
Lachet. p. 124. D. ὥςπερ ἔτι 
τοῦ διακρινοῦντος δοχεῖ μοι “δεῖν 
ἡμῖν ἡ βουλή. Parmenid. p. 138, 
A. δεῖ &róQóg πάνυ μὲν εὐφυοῦς 
τοῦ δυνησομένου μαϑεῖν κι T. 
λ. De Hep. VIL p. 524. E. 
τοῦ ἐπικρινοῦντος δὴ δέου ἄν, 
ubi plura. Xenoph. Mem. 11]. 
8, 2. ἐάν τὸ ἐνοχλῇ ἡμᾶς δεόμε- 
$a τοῦ παύσοντος. Soph. An- 
tig. 260. οὐδ᾽ ὃ κωλύσων παρῆν. 
Plutarcb. De divitiar, cupidit. 
in. "Aolavuxnog μὲν εἰώϑει λέγειν 
--- οὗτος οὐχ οἴεται δεῖσθαι 
τοῦ ϑεραπεύσοντος καὶ δείξον- 
τος; ὑφ᾽ ἧς αἰτίας τοῦτο πέπον- 


ϑὲεν. Vide de hoc articuli usu 
Rost. $. 98. 3. B. b. p. 
454. ed. IV. Respexit haec 
Aristotel: a Gottlebero com- 


paratus, Rhetor. MI. 14. 6 γὰρ 
λέγειν “Σωκράτης ἂν τῷ Ἔπιτα- 
φίῳ, ἀληϑὲς, ὅτι οὐ χαλεπὸν 
᾿Αϑηναίους ἐν ᾿Αϑηναίοις d 
νεῖν. ἀλλὰ dv Πακεδαιμονίοις. 
Item libr, I. 9. ὥςπερ ὃ Σωκχρά- 
τῆς ἔλεγεν, οὐ χαλεπὸν dq- 
ναίους ἐν ᾿Ζ'ϑηναίοις εἰπεῖν. Ver- 
θυ. ἀγωνίζεσϑαν de oratoribus 
coram populo dicentibus frequen- 
lius est, quam ut, explicatione 
indigeat, "à 


2.214 


€) 


- 


96 


"epi on τορικήν. 


20 


PLATONIS 


μαστὸν οἵῳ τ᾽ εἶναι εἰπεῖν ᾧ τυγχάνει διδάσχαλος 
οὖσα οὐ πάνυ φαύλη περὶ ῥητορικῆς, ἀλλ᾽ ἥπερ καὶ 
ἄλλους πολλοὺς καὶ ἀγαϑοὺς πεποίηκε ῥήτορας». ἕνα. 
δὲ xoi διαφέροντα vOv “Ἑλλήνων, Περικλέα τὸν Zay- 


ϑίππου. 


MEN. Τίς αὕτη; ἢ δῆλον, ὅτι * dore λένε; 


Z2. 


“Πέγω γάρ, καὶ Kovvov ys τὸν ἹΜητροβίου" 


οὗτοι γάρ μοι δύο εἰσὶ διδάσκαλοι, ὁ μὲν μουσικῆς, 
ἡ δὲ ῥητορικῆς. οὕτω μὲν οὖν τρεφόμενον ἄνδρα οὐ- 


p.236. ᾿ϑηναίους γε ἐν ᾿Αθηναίοις τε Vins 1, 4. 6. 


E. διδάσκαλος οὖσα — 
περὺ δητορικῆς} Eodem mo- 
do Lachet, p. 186. B. C. ὅτι 
διδάσκαλός μοι οὐ γέγονε τούτου 
πέρι, 


πέρι διδασκάλους. lam nemo 
cüm Gottlebero desiderabit 
Idem vir doctus 
se profitetur semper in isto x«b 
ante ἄλλους πολλοὺς illato hae- 
sisse. 
cui monuit 


accidat, optime 


Boeckh. in Min. p. 86. eodem; 
modo post χαὶ inferri δὲ Eryx. 


p 393. E. ὁσοίηερ καὶ ἐλάχιστα 
ἐξαμαρτάνοιεν —, τὰ δὲ πλεῖστα 
χατορϑοῖεν: conf. nostra ad Phi- 
leh. p. 36. Honoriücentissimum 
Piatonis de Pericle oratore iu- 
dicium. legimus Phaedr. Ὁ. 210. 
A. Ceterum Plutarch. Vit. 
Per. T. 1. p. 638. R. ἐν δὲ τῷ 
Mevesévo τῷ Πλάτωνος & xol 
μετὰ παιδιᾶς τὰ πρῶτα γέγρα- 
πταῖ; τοσοῦτόν 7ε ἱστορίας ἔνε-- 
dxiv, ὅτυ δόξαν εἶχε τὸ γύναιον 
ἐπὶ δῥητοριπὴ πολλοῖς "Amvalov 
διμιλεῖν. 

ὅτι ᾿σπασίαν 
2) Huius elegantissimae feminae, 
quae Periclem οἱ Socratem eru- 
diisse dicitur, meminit Xeno- 
phon. Mem. H..6. Max, Tyr, 
XXIV. p.'461. XXXVIII. p. 225, 
T. H.Harpocrat.p. 79. Conf, 
Aristid. T. IL p. 131. ed; 
Iebb., qui respexit ad h. 1; item 


Menon. p. 90. B. δίκαιον: 
δὴ μετὰ τοιούτων ζητεῖν ἀρετῆς. 


Quod ne tirunculo 8]1--. 


fus 


λέγεις: 


Plutarch. in Pericl, p. 638. 


Ei non modo haec oratío tribui- ᾿ 


tur, sed etiam plures aliae. v. fiu, 
Menexeni,^ GOTTLEBER.. 
Plura dabunt Wernsdorf. δᾶ 
Himer. p. 357. Fr. Schlegel 
in libro: Griechen u, Róm, 
p. 263 sqq. lacobs Ver- 
mischte Schriften Th. IIl. 
p. 819 sqq. Groen v. Prin- 
sterer Prosopogr. Plat, p. 
124 sq. p. 141. Ceterum Wei- 
Skius' ad locum Xenophontis 
laudatum pluribus docere cona- 
est meram esse ironiam, 
qua. Socrates apud Platonem 
Aspasiam ífanquam magistram 
suam laudibus extollat. Veris- 
sime. 

xai Kóvvov γε] Hune So- 
crates etiam Euthydem, p. 212. 
C. suum appellat in arte musi- 
ca magistrum. Quod quidem 
hoe loco  ineptissime". factum 
esse Schleiermacherus cen- 
suit, propterea, quod de arte 
rhetorica sermo sit,. non- de 
arfe citharistica,.^ quam . sane 
Connus [1íüaxime professus esf. 
v. Cicer. Epistol, 1. 9, 22. 
Max, Tyr. XXXVIII p. 225. 
Neque enim banc cum numero 
oratorio quidquam eommune ha- 
bere. [Itaque hoc quoque magno 
argumento esse dicit priorem 
hanc libri partem non ἃ Pja- 
fone esse profectam , sed inepto 
— homuncioni acceptam re- 


MENEXENUS. 


21 


δὲν ϑαυμαστὸν δεινὸν εἶναι λέγειν. ἀλλὰ xol ὅςτις 
ἐμοῦ κάκιον ἐπαιδεύϑη, μουσικὴν μὲν ὑπὸ «“Ἱάμπρου 


παιδευϑείς, ῥητορικὴν δὲ vm 


“Ἀντιφῶντος τοῦ Ῥα- 


μνουσίου, ὅμως x&v οὗτος οἷός τ᾽ εἴη ᾿ϑηναίους γε 
àv .““ϑηναίοις ἐπαινῶν εὐδοκιμεῖν. 


Cap. IV. 
σὲ λέγειν; 


MEN. Καὶ τί ἂν ἔχοις εἰπεῖν, εἰ δέου 


Z9. Avroec uiv παρ᾽ ἐμαυτοῦ ἴσως οὐδέν, ᾿σπα- 
σίας δὲ χαὶ χϑὲς ἠχροώμην περαινούδης ἐπιτάφιον 


ferri. Mihi vero quemadmodum 
de iofa hac causa aliter iudi- 
candum videtur, iia etiam- in 
hoe loco explicando multum a 
viri acutissimi sententia disce- 
do. Nam primum quidem hoc 
loco diserle μουσικῆς in univer- 
sum mentio iniicitur. Deinde 
etiamsi Connus Socratem fidibus 
potissimum docuerit; famen ne 
hoc quidem nihil cum numero 
oratorio habebat commercii. Sed 
alia est causa eaque satis ido- 
nea, quamobrem Socratem pu- 
temus istum potissimum  fidici- 
nem ut magistrum suum lauda- 
visse, Videlicet iocose eum 
comparat cum Lampro, cuius 
nomen per omnem Graeciam 


erat nobilitatum. v. Nepos Epa- 


minond: e. 2. Plutarch. de 
Music, T. II. p. 1142. Athen. 
]i. 6. Ex quo apparet Connum 
eum irrisione quadam et ioco 
huic anteponi, Quod si ita est, 
quid de Aspasia cum Antiphonte 
colata- sfatuendum sit, nemo 
iemere dubitabit, Atque haec 
quum i(a sint, totum hunc lo- 
cum arbitramur Socratis ironia 
explicari oportere, qua illi in- 
stitufioni, qua se usum esse 
simulat, optimam  Antiphontis 
€t Lampri disciplinam  postpo- 
suit. Etenim me Aspasia qui- 
dem ἃ Socrate serio^ summis 
Atticae eloquentiae principibus 
accensetur,. quanquam deinde 


- Flor. a. b. c. d. 4. Cois, Vat, Ven. Z. Parr, BCF. Angel. 


etiam illa oratio ei tribuitur, 
quam Socrates habiturus est, 
Quippe ne hoc quidem lepida 
quadam ef urbana caret ironia. 
Jdem fere censuit Prinsterer 
Prosopogr. p. 141. 

P. 236. ὅςτες ἐμοῦ — οὗ- 
τος οἷὸς v^ εἴη] Ineptus est 
Athenaeus Xl. p. 506., qui 
Platonis .aecusans malignitatem 
hoe loco Antiphontem et Lam- 
prum "ab. eo acerbe perstringi 
arbitratur, . Videlicet "prae nmi- 
mio Platonem ^. reprehendendi 


" studio Deipnosophista non ani- 


madvertit huius loci ürbanitatem 
et leporem, Nam tantum abest, 
ut Antiphon et Lamprus repre- 
hendantury 'ut-eorum disciplina 
et institutio plurimi aestimetur. 
Quod quidem .non tantum cum 
Thucydidis : de . Antiphonte 
iudicio, libr. VH. e. 68. ex- 
prompto, praeclare convenit, 
sed etiam ipsius concinit. Pla- 
ionis de eo sententiae, Nam 
Phaedr, p. 269, A. τύ δὲ τὸν μὲ-: 
λίγηρυν Ἄδραστον οἰόμεθα (ἢ 
καὶ “Περικλέα, dubium. mon -est 
quin Antiphon Rhamnusius signi- 
ficetur. Sed multo etiam magis 
quam Athenaeus  ineptiunt 
qui ipsum Thucydidem putarunt 
hie δ΄ Platone notari,' quippe 
qui Antiphontis et Lampri in- 
$titutione 'àc. disciplina usus sit. 
Nam quánquam eum mon pauci 
Antiphonmfis discipulum faciunt; 


28 


PLATONIS 


λόγον περὶ αὐτῶν τούτων. ἤκουσε γὰρ ἅπερ σὺ λέγεις, 
ὅτι μέλλοιεν ᾿ϑηγαῖοι αἱρεῖσϑαι τὸν ἐροῦντα " ἔπειτα 
τὰ μὲν ἐκ τοῦ παραχρῆμά μοι διήει, οἷα δέοι λέγειν, 
τὰ δὲ πρότερον ἐσχεμμένη, ὕτε μοι. δοχεῖ συνετίϑει 
τὸν ἐπιτάφιον λόγον, ὃν Περικλῆς εἶπε, pice 
ἄττ᾽ ἐξ Ἐχείγου συγκολλῶσα. 

ΜΕΝ. Ἦ καὶ μνημονεύσαις ἂν ἃ ἔλεγεν ἡ. 


"Aonaocie s 
Z9. 


Fi μὴ ἀδικῶ γε" 


NR γέ vot παρ᾽ 


αὐτῆς, xci ὀλίγου πληγὰς ἔλαβον, ὅτε ἐπελανϑανόμην. 
MEN. Τί οὖν οὐ διῆλθες; 


Ven. 54. n 


de. qua re conf. Ruhnken. 
Disputat, de Antiphont. Opuscul, 
T. l1. p. 147 —- 49. ed. Bergm., 
famen num Lampri usus sit 
disciplina, recte poterit dubitari, 
Sed ut hoc quoque verum. sit, 
tamen nec Thucydides vel. ob- 
scuro aliquo indicio. significa- 
tur, nee si significaretur, cum 
reprehensione. commemoraretur, 
sed potius cum: laude.. De Ly- 
Sia cogitari oportere | nuper 
Schünborn,. censuit l,. c, p. 
XXVII sq. 

B. Yx τοῦ. παραχρῆμα) 
ex íempore,. nulla. praevia 
rerum meditatione. 

ὅτε μον δοκεὶ ovveció ei] 
' Non corrigam nunc eum Hein- 
dorfio ad  Cratyl p. 2323. 
ὅτ᾽, ἐμοὶ δοκεῖ, συνετίθει, quan- 
doquidem etiam. encliticam ita 
praemitti: multis exemplis. evicit 
Fritschius Quaestt, Luciann, 
p. 217 sq. v. ad Remp. V. p. 
461. E. Euthydem. p. 278. €. 
In huiusmodi autem locis quia 
parenthesis cum primaria enun- 
tiati parte quasi in unum.coa- 
lescit,. 
daim iudieavimus. Dein συνεφί- 
$t. quod. servavimus,. eadem 
forma saepius. apud Platonem. in 
codd. plurimis exstat, ut De 


interpunctionem:. tollen- - 


B. συνετίϑει τὸν ἐς 1] Bekk. συνετέθη ex Par. EF, et pr.- 


Rep. VI. p. 497. D. VII, p. 528. 
D. Legg. 1. 630, E. p. 63l. A. 
al. Euthydem. p. 293. A. ἤφίειν, 
Lysid. p. 222. B. Cratyl. p. 420, 
E. Lach. p. 183. E. conf. Hem- 
sterhus. ad Thom. Magistr, 

p. 428. Matthiae Gr. 8. 210, 
Ceterum Socrates quod se simu. 
lat orationem suam  ÁAspasiae. 
acceptam referre, quae tamen: 
e. Periclis. funebri laudatione, 
item ab muliere . sapientissima: 
profecta illa, nonnulla repetie-- 
rit, significat: εἴρων callidissi- 
mus eam, quam  recitaturus 
sit, orationem ad exemplum et 


similitudinem  Pericleae lauda- ᾿ 


tionis esse compositam. De qua 
re in Prolegomenis dictum est, 
Ei μὴ ἀδικῶ γε] h. e. δί- 
xci» ἔοτιν ἐμὲ μνημονεύειν, 
Vide. de. hac formula. Hein-. 
dorf, ad Charm. p. 64. eí no- 
sira ad Remp. X. p. 608. D. 
ὀλίγου πληγὰς ἔλαβον] 
Latine (item dixeris: paene 
plagas |. aeceperam.  .Ger- 
manice jnterpreteris; beinahe 


"hàtte ich Schláge bekom- 


men, Scilicet Aspasia revera 
térgo eius. pepercit, Lysid. p. 
210... E; ate ἐξήμαρτον. 
Theaet. p. 180. D. 'ó2/yov δ᾽ 
ἐπελαϑόμην, Menon. . p. 80. B. 


Ww. 





MENEXENUS - 


29 


Omm AA ὅπως μή μοι χαλεπανεῖ ἡ διδάσκα-: 
Aoc , ἂν ἐξενέγχω αὐτῆς τὸν λόγον. 

ΜΕΝ. Ῥηδαμῶς , ὦ “Σώχρατες, ἀλλ᾽ εἰπέ, καὶ 
οστεένυ μον χαριδῖ, εἴτε ᾿“σπασίας βούλει λέγειν εἴτε 


ὁτουοῦν" ἀλλὰ μόνον εἰπέ. 
ἴσως μου χαταγελάσει, ἄν σον δόξω 
πρεσβύτης ὧν ἔτι παίζειν. 
ases ὦ “Σώκρατες, ἀλλ᾽ εἰπὲ παντὲ 


EC T 


MEN. 


κου 
Cap. lie esp. 


"AAA μέντοι σοί ys δεῖ χαρίξε- 


jéden dógr& χἂν ὀλίγου » εἴ μὲ χελεύοις ἀποδύντα ὀρ- 


néjes ἡ -4onaola] Sic Coisl, Ven. X. Vind. l. 6. Flor, b. 


ἃ, 4. v. x.. Ceteri libri ἢ om. 


᾿δλίγου ἐξηπάτησας. Euthydem. 
p. 219. D. ὀλίγου καταγέλαστον 
ἐγενόμεθα. lbid. p. 303. B. ὀλί- 
yov παρετάϑησαν. Symp. 198. 
B. Thucyd, VIIL 35. ὀλίγου 
tiov. 1d. 11. ΤΊ. ἐλαχίστου ἐδέη- 
σὲ διαφϑεῖραι. Xenoph. Cyrop. 
44. 4, 8. μικροῦ κακεῖνον ἐξετρα- 
χήλιοεν. Lucian. Hermotim, &. 
.81. ὀλίγου 'δίκην ἔφυγεν. Non 
opus est, ut cum Schleier- 
machero corrigas. ὅτε (quan- 
-ἀο)ἐπελαϑόμην. Ceterum hocioco 
Socrates videtur notare oratores, 
qui orationes ab aliis compositas 
.anquam pueri in ludo summo 
cum. labore ediscerent, quae 
Scila est Socheri observatio. 
C. Τί οὖν ov διῆλθες; 
Quin tu mihi narras; s. 
«uaníocius recita, v. ad 
JPhileb. p. 54. B. Protagor. p. 
-:310,.A. Sympos. p. 173. B. al. 
Dein ἐκφέρειν τὸ est.divulga- 
re,ausplaudern, bekannt 
Amachen,.ut apud Isocrat. 
Or. de Pace $. 3. conf. Val- 
«ken. ad Eurip. Hippolyt. v. 
294. 
οἰ Μηδαμῶς, ὦ Σ ὠκρι Recte 


| Enzgelhardt. τοῦτο δείσῃς in- 


telligendum censet. v. ad Phaedr. 
p.235: E, v: 
εἰ πρεσβύτης ὧν ἔτι mal- 


-pediente. 


ζειν Videlicet recitanda eius- 
modi oratione. 


D. ἀποδύντα. ὀρχήσα- 


.009ww] Ὄρχεῖσϑαν non tantum 


saltationem , sed omnino nume- 
rTOSOS corporis motos ideoque 
etiam luctam complectitur. ' v. 


lacobs ad Achill. Tat. 44. 15. 
Ex quo perspicuum esí, quid 
Sit ἀποδύντα ὀρχήσασϑαι. Sui- 


das: "Anobivtec ἀντὶ τοῦ ἀπο- 
δυσάμενοι; ἀπὸ μεταφορᾶς τῶν 
ἀϑλητῶν, οἵ γἀποδύονται τὴν 
ξξωϑεν στολὴν, ἵνα εὐτόνως χο- 


ρεύσωσιν. Quippe utcunque ὁρ- 
χεῖσϑαν intelligitur, ἀποδῦναν 


ceríe nunc non est nudare 
corpus, sed capiendum videtur 
de exuendo vestitu artificiosos 
atque faciles corporis motus im- 
Idem censuit Loer- 
sius, qui bene refutavit Astium 
De Vita et Scriptis Platonis. p. 
449. ita scribentem: ,,Wie kin- 
diseh u. albern ist es, 
wenn Sokr. sagt, dem Me- 
nexenus zu Gefallen wol- 
le er selbst nackt tanzen!*€ 
Apte Gottleber. comparat 
Cicer. Offic. HI. 19. In foro, 
mihi erede, saltaret (Cras- 
sus). lbid. c. 24. ut luce pa- 
lam in foro saltet, Senten- 
ilia haec est: tibi gratificaturus 


M PLATONIS 


χήσασϑ' αὐ, χαρισαίμην ἄν, ἐπειδή ys μόνω ἐσμέν. ἀλλ' 
ἄκουε. ἔλεγε γάρ; ὡς iyQuat, ἀρξαμένη MA ον ἀπ᾽ 
αὐτῶν τῶν τεϑνεώτων οὑτωσί. 

"Loyo μὲν ἡμῖν οἵδε ἔχουσι τὼ προρήκοντα σφίσιν 
αὐτοῖς, ὧν τυχόντες πορεύονται τὴν. εἱμαρμένην πο- 
θείαν, προπεμφϑέντες κοινῇ μὲν ὑπὸ τῆς πόλεως, ἰδίᾳ 
δὲ ὑπὸ τῶν οἰκείων" λόγῳ δὲ δὴ τὸν λειπόμενον χό- 
σμον 0 τε νόμος προφτάττει ἀποδοῦναι τοῖς ἀνδράσι 
χαὶ χρή" ἔργων γὰρ εὖ πραχϑέντων λόγῳ χαλῶς ᾧ θη- 
-«Θέντι μνήμη χαὶ χόσμος τοῖς “πράξασι γίγνεται παρὰ 
“τῶν ἀχουσάντων. δεῖ δὴ τοιούτου. τινὸς λόγου; ὅςτις 
τοὺς μὲν τετελευτηχότας ἱχανῶς ἐπαινέσδεται, τοῖς δὲ 
“ζῶσιν εὐμενῶς παραινέσεται, ἐχγόνοις μὲν xai ἀδελ- 
qoig μιμεῖσϑαι τὴν τῶνδε ἀρετὴν παρακελευόμενος, 
πατέρας δὲ καὶ μητέρας. καὶ εἴ τινες τῶν ἄνωθεν ἔτι 


D. οἵδε ἔχουσι V. οἵδ᾽ ἢ ἔχουσι, quod ex codd. Vindd, 
1. 4. 6. Flor. a, b. c. 4. v. X. Ζ. et Bekkerianis correctum. . 


vel id facerem, quod hominem 
id aetatis dedeceat. Pro ὥςτε 
autfem, quod valde displicet, 
corrigendum censeo ᾧ γε. De- 
nique ἂν post κἂν ita repetitum 
De Republ. VIE. p.. 515. E. 
Protagor, p. 318. B. Sophist. 
p. 256. B. Gorg. p. 465. C. 
p. 914. D. ubi v. ann. Xenoph. 
Sympos. IH. 20. al. 

'"Eoy9 μὲν ἡ μὲν —] Gravem 
et acerbam de hoc orationis 
principio censuram egit Dio- 
nys., De Comp. Verb. T. V. p. 
110.54ᾳ, ef inprimis De adm. vi 
Demosth, T. Vl. p. 1028 sqq. ed. 
Reisk. Qua in re quam impru- 
denter versatus sit, diu est ex 
quo subtiliter ostendit Arnal- 
«us in libro: Memoires de 
l'Academie des Inscript. 
Vol. XXXVIL. p. 138 sqq... Ni- 
mirum non sensit Dionysius 
Platonem rhetorum artificia fa- 
cete ridentem eorundem dicendi 
ralionem imiíando, express!sse, 
— ἔργω, sollemnibus funebri- 
bus institutis. Thucyd. 11. 46, 


a Gottl, Jandatus: εἴρηται — λό- 
yo. κατὰ τὸν νόμον ὅσα. εἶχον 
πρόςφορα" καὶ ἔργῳ. οἱ ϑαπτό- 
μενον τὰ μὲν ἤδη κεκόσμηνται x. 
τ. ἃ. — Mox citerior est 
prosequi, 

ὅ τε νόμος nqog didi -., 
καὶ χρή] h. e. et leges hoc 
fieri iubent, et pietas. postulat. 
Errat Dionysius xà χρή, 
praeterquam quod numerum pes- 
sumdet, etiam abundare existi- 
mans. Infra p. 239. D. ὧν xc 
δίκαιον καὶ yon. πρῶτον μιεμινη- 
μένους ἐπαινέσαι αὐτῶν τὴν ἀρετήν. 
. E. τούτους δὲ mau uu 
ϑούμενος] Hoc τούτους δὲ 
cuu vi ef efficacia illatum esf, 
ut Hipp. min. p. 364. E. Phae- 
don. p. 81. B. Phaedr. p. 277. E. 
Protagor. p. 313. D.,ubi v. ann. 

P. 231. ἀνεὺ “τ. τῶν 6. — 
ἠλλάξαντο; ] V. Matthiae 
Gr. 8. 365. 1. Mox ec φύσιν 
explicatur adiectis verbis ὥςπερ 
ἀγαϑοὶ ἐγένοντο: Tr 

τὴν εὐγένειαν οὖν zQ.] 
Ante εὐγένειαν posuit. articulum, 


MENEXENUS. δὲ 
“προγόνων. λείπονται, τούτους δὲ παραμυϑούμενος. Tí 
οὖν ἂν ἡμῖν τοιοῦτος λόγος φανείη ; ἢ πόϑεν ἂν 
ὀρϑῶς ἀρξαίμεϑα ἄνδρας ἀγαϑοὺς ἐπαινοῦντες, οἱ 
ζῶντές τὸ τοὺς ἑαυτῶν. εὔφραινον δὲ ἀρετὴν, χαὶ τὴν 
τελευτὴν ἀντὶ τῆς τῶν ζώντων σωτηρίας ἠλλάξαντο; 
ἡ oxi pot χρῆναι κατὰ φύσιν " ὥρπερ ἀγαϑοὶ ἐγένοντο, 
οὕτω xci ἐπαινεῖν. αὐτούς. ἀγαϑοὶ δ᾽ ἐγένοντο διὰ 
“τὸ φῦναι ἐξ ἀγαϑῶν. τὴν. εὐγένειαν οὖν πρῶτον αὐ- 
τῶν ἐγχωμιάζωμεν" δεύτερον δὲ τροφήν τὲ xol παι- 
δείαν" ἐπὶ δὲ τούτοις τὴν τῶν ἔργων πρᾶξιν ἐπιδεί- 
ξωμεν, ὡς χαλὴν xci ἀξίαν τούτων ἀπεςρήναντο. 

Ü Cap. VI. Τῆς δ᾽ εὐγενείας πρῶτον ὑπῆρξε τοῖς- 
e ἡ τῶν προγόνων γένεσις "οὐκ "tn οὖσα, οὐδὲ 
τοὺς ἐχγόγους τούτους ἀποφηναμένη μετοιχοῦντας ἐν 


284 


τῇ χώρῳ, ἀλλοϑὲν oqüy ἡχόντων, ἀλλ᾽ αὐτόχϑονας. 


E. τούτους δὲ παραμυϑ.1] Flor. z. δή. male, 


autem istam non erat quod Dio- 
nysius l. c. tantopere exagi- 
laret. Quidni enim ἔπηλυς recte 


quia refertur nomen ad praece- 
dentia: ἀγαϑοὶ δέ γ᾽ ἐγένοντο 
διὰ τὸ φῦναν ἐξ ἀγαθῶν. Ante 


τροφήν τε καὶ παιδείαν eundem 
omisit , quia de animi cultu eo- 
rum in universum loquitur. De- 
nique τὴν τῶν ἔργων πρᾶξιν ad- 
dito articulo dixit, propterea' 
quod de mortuorum praeclare 


factis loquens non potuit sim- . 


pliciter ἔργα ponere, ideoque 
etiam definite τὴν πρᾶξιν dicere 
«oactus fuit. Ceterum παιδεία 
καὶ τροφὴ de eruditione et vitae 
cultu dictum frequentis est usus, 
v. Phaedon. p. 107. D. Phileb. 
ip. ὅδ. D. Tim, p.. 19. ἢ. Cri- 
ton. p. 50. D. Legg. Xi. p. 927. 
B. 926. E. Politic. p. 274.. Δ. 
,De Rep. 1L. p. 376. D. E. Alci- 
biad, I. p. 122. B. al. 
4B. υὑπῆρξε -- οὐκ ἔπηλυς 
. οὐ σα] ὑπάρχειν est quasi 
fundamenti loco subesse. 
Sympos. p. 198. D. ἐγὼ μὲν γὰρ 
, uv δεῖν. τἀληϑὴ λέμειν περὺ 
ἑχάστου τοῦ ἐγκωμιαξομένου NL 
τοῦτο "μὲν ὑπάρχειν, ἐξ αὐτῶν 
δὲ τούτων x. τι Δ. Hypallagen 


potuerit ad γένεσις referri, quan- 
quam proprie ad προγόνων no- 
tionem pertinere concedendum 


.est? Voc, ἔπηλυς Timaeus re- 


cte explicat à ἄλλοϑεν ἐπεληλιι- 
Qoc, τοῦτ᾽ ἔστι, ὃ ἀλλοεθϑνής, 
ubi v, Ruhnk. 

ἀποφηναμένη μετοικοῦν- 
τας} Dietum ut Sympos. e. T. 
ἀποδεῖξαί τινα ἀλλότριον ὄντα. 
Phaedon. p. 72. c. τελευτῶντο 
πάντ᾽ ἂν λῆρον τὸν Ἐνδυμίωνα 
ἀποδείξειεν. Phaedr, p. 218. Ὁ. 
τὰ γράμματα φαῦλα ᾿ἀποδεῖξαι, 
ubi v. annot. Hoc loco cur me- 
dium verbum ponatur, nemini 
erit obscurum, 

ἄλλοϑεν σφῶν ἡκόντων 
lta dixit, κατὰ σύνεσιν, perinde 
ac si non ἡ τῶν προγόνων γένετ- 
9:6, Sed. οὗ πρόγονον praecederet. 
In qua. ratione frustra haesisse 
Diouysium prudenter monuit 
Gottleberus. 

ἀλλ᾿ αὐτόχϑονας} Laus 
Atheniensium à multis celebrata. 


92 PLATONIS 


χαὶ τῷ ὄντι ἐν πατρίδι οἰχοῦντας καὶ ζῶντας, τρε- 
φομένους οὐχ ὑπὸ μητρυιᾶς, ὡς ἄλλοι, ἀλλ᾽ ὑπὸ"μη- 
τρὸς τῆς χώρας ἐν ἣ ᾧκουν, καὶ νῦν χεῖσθαι τελευ- 
τήσαντας. ἐν οἰχείοις. τόποις τῆς τεχούσης «cL Üos- 
ψάσης χαὶ ὑποδεξαμένης. δικαιότατον δὴ κοσμῆσαι 
πρῶτον τὴν μητέρα αὐτήν" οὕτω γὰρ συμβαίνει ἅ ἅμα 
x«l ἡ τῶνδε εὐγένεια Kost 

Cap. VIL. Ἔστι δὲ ἀξία ἡ χώρα καὶ ὑπὸ πᾶν- 
TOY ἀνϑρώπων ἐπαινεῖσθαι, οὐ μόνον. ὑφ᾽ ἡμῶν, 
πολλαχῇ μὲν καὶ ἄλλῃ, πρῶτον δὲ χαὶ μέγιστον, ὅτι 
τυγχάνει οὖσα ϑεοφιλής. μα μαρτυρεῖ δὲ ἡμῶν τῷ λόγῳ 
ἡ τῶν ἀμφιςβητησάντων περὶ αὐτὴν ϑεῶν ἔρις τε καὶ 


Ρ. 281. Β. καὶ ζῶντας, τρεφομένους οὖχ ὑπὸ .4.} ν. 
ζῶντας χαὶ rQtQ., quod e Vindd. 1. 6. Flor. z, Ven, Z. Par. 5.  prae- 


eunte Bekkero mutavi. 


€. περὶ αὐτὴν ϑεῶν ἔρις] V. αὐτῆς, quod correctum e 


Coisl. Vat. Par. BRCE. 


Ambr. Angel. Flor. a. b, c. d. Vind. 1. 4. 


6. Mox vett, ediit. ἣν δὴ 9:oí, quod e Flor. v. Dionys. T. VI, 


^v. Herodot. VII. 161. Thu- 
cyd. 1. 2. Isocraít. Paneg. c. 
4. Panathen. c. 48. Lycurg. 


adv. Leocr. p. 204. ed. R. Lys. 
Epitaph. al. Harpocrat, s. v. 
Ar istid. Panath. 

ovy ὑπὸ κητρυτνᾶς ---͵Ἱ Iso- 
erat. Faneg. ce. 4. μόνους γὰρ 
dj v τῶν “Βλλήνων τὴν αὐτὴν τρο- 
φὸν καὶ πατρίδα καὶ μητέρα κα- 
λέσαν προςήκεν, ubi plura intpp. 
Scipio Aemilianus apud Plut. 
Apophthegm. Tom. VI. p. 760. ed, 
R. ἐμέ, εἶπεν, οὐδέποτε στρατο- 
πέδων ἀλαλαγμὸς ἐθορύβησεν, οὔτι 
γε συγκλύδων ἀνθρώπων, ὧν οὐ 
μητέρα τὴν ὙἼταλίαν, ἀλλὰ μη- 
τρυϊιὰν οὖσαν ἐπίοταμαι, quae 
nolem Wesseling. Obss. E, 
1l. p. 3. ex hoc Platonis loco 
repetita iiudicasset. Vell. Pat. 
11. 5. de eadem re: Hostium 
armatorum clamoreíoties 
non ferritus qui possum 
vesfro moveri, quorum 
Italia noverca est? 

καὶ νῦν ztioÓOc«i] Anacolu- 
thon, Debebant enim haec quo- 
que ex ἀποφηναμένη pendere 


ideoque per participium enun- 
tiari, Sed posuit orator infini- 
tivum, quasi antea dixisset ποινῆς 
σασα aut simile quiddain, 

€. καὶ ὑποδεξαμένης} 
Schleiermacherus aliique 
interpretantur de terra mortuos 
veluti gremio suo suscipiente. 
Sed hoc ipsa sententiae ratio 
minime fert. Non dubitandum, 
quin ὑποδέχεσθϑικε. de patria tan- 
quam nuírice aliqua accipiendum 
sit, quae pueros nutriendos. et 
fovendos wusceperit. Verbi usum 
notavit Hermann. ad Homer. 
Hymn. in Cerer. v. 226. iam ab 
Loersio laudatus. Nec in. eo 
haerendum pufamus, quod dici- 
tur zai ϑρεψάσης καὶ ὑποδεξα- 
μένης, meque ordine inverso. 
Hoc enim non plus habet offen- 
sionis, quam quod Graeci dixe- 
runt τροφὴ καὶ γένεσις, weluti 
Plato Reip. IV. p. 486. A. 
Xenoph. Mem. lit. 5,10. Ho- 
mer. lliad. 1. 251. Odyss. XII. 
134. XIV. 201. 

περὶ αὐτὴν θεῶν ἔρις —1 
Oratores in celebranda Athenien- 





MENEXENUS. . 98 


χρίσις. ἣν δὲ ϑεοὶ ἐπήνεσαν, πῶς E ὑπ᾿ ἀνϑρώ- D 
πων γε ξυμπάντων δικαία ἐπαινεῖσθαι; Δεύτερος δὲ 
ἔπαινος δικαίως ἂν αὐτῆς εἴη, ὅτι ἐν ἐχείνῳ τῷ χρό- 
vp, ἐν ᾧ ἡ πᾶσα γῆ ἀνεδίδου καὶ ἔφυε ζῶα παντο- 
δαπά ; ϑηρία τε καὶ βοτά, ἐν τούτῳ ἡ ἡμετέρα ϑη- 
ρίων μὲν ἀγρίων ἄγονος καὶ ze aod ἐφάνη, ἐξελέ- 
ξατο δὲ τῶν ζώων xci ἐγέννησεν ἄνϑρωπον, ὃ συν- 
ἔσει τε ὑπερέχει τῶν ἄλλων xol δίκην καὶ ϑεοὺς μό- 
vov νομίζει, μέγα δὲ τεχμήριον τούτῳ τῷ λόγῳ, ὅτι 
ἧδε ἔτεχεν ἢ γῆ τοὺς τῶνδέ τε χαὶ ἡμετέρους προ- 
γόνους" πᾶν γὰρ τὸ τεχὸν τροφὴν ἔχει ἐπιτηδείαν ᾧ 
ἂν τέχῃ. ᾧ χαὶ γυνὴ δήλη τεχοῦσα τε ἀληϑῶς καὶ 


'rem iía significat, 


p. 1037. et Ficino correxi. 


D. x«i ἔφυε ζῶκ] V. ἔφυ. Verum praebuerunt Flor, a. c. 


v. X. 2. Ven. Z Par. BCZ. alii. 


ὃ συνέσει TE $2.] ὃς Flor, a. v. x. Ven. X. Par. Z. ἔς, et 


'mox iidem Florr. μόνος γομίζευι. 


sium antiquitate populi opinio- 
nibus indulgentes, miscendo hu- 
mana divinis, et poeticis magis 
decora fabulis, primordia rerum 


. Atticarum augustiora facere co- 


matisunt. Lucian. Philospseud. 
p. 328. T. Il. ᾿ϑηναῖοι καὶ Θη- 
βαῖουν καὶ εἴ τινὲς ἄλλου σεμνοτέ- 
ρας ἀποφαίνονταν τὰς πατρίδας 
ix τῶν τοιούτων. De certamine 
Minervae et Neptuni propter 
Athenarum pulcritudinem insti- 
iuto tirones adeant Ovid. Me- 
iam. VI. v. τὸ sqq. ibique intpp. 

D. ἐν τοὐτῳ] Repetitio haec 
verborum ἐν ἐχείνῳ τῷ χρόνῳ 
propter longiorem orationis in- 
tercapedinem facta est, nec vi 
sua caret. v. Phaedon,. p. 52. E. 

ἐγέννησεν ἄνϑρωπον)͵ Hoc 
loco activo verbo usus est, quia 


simpliciter vult significare ter- 


ram Aíticam primam genuisse 
homines. Alia ratio infra sect. 
E. videtur esse, quo loco quod 
dicit ὡς ἀνϑρώπους ytvrroeuért, 
ut ipsius At- 
iicae singularis quaedam ratio 
habeatur, Dicitur enim ea ho- 
mines ifa procreavisse, ut eos 


Plat. Opp. Vol. IV. P. il 


-et ipsa aleret atque nutriret, 
ltaque Reiskius ad Dionys. l. - 
c. p. 1041. frusira coniectavit 
h. 1. ἐγεννήσατο scribi oportere. 
ὃ συνέσει —] Ad à intell. 
ζῶον. Nam quod codd, nonnulli 
suppeditant ὅς, iam olim ex cor- 
rectione ortum iudicavimus, De 
locutione ϑεοὺς νομέζειν, δίκην 
νομίζειν.) v, Euthyphr, c. 2. Pro- 
fag. p. 18. c. Xenoph. Mem. 
I. 1, 1. Eurip. Hec, v. 802. al. 
Similiter apud Xenoph. l. c. 
ἢ. 5. νομέζειν μαντικὴν dicitur. 
E. πᾶν γὰρ τὸ τεκὸν —] 
Terram Aíticam olim homines 
progenuisse evidentissinie vel hine 
patere ait, quod omnis genitrix 
&limentum, quod genito conve- 
niat, habere soleat, Atticam 
vero tanquam matrem omnibus 
rebus ad victum cultumqué ne- 
cessariis abundare. Eadem est 
Aegyptiorum argumentatio apud 
Iustinum Il. 1, ubi v, intpp. 
τεκοῦσά τε ἀληϑῶς καὶ 
μη] utrum revera pepere- 
rit, necne, Euthyphr. $. 20. 
ὅτι σὠφῶς οἴει εἰδέναι τὸ τε ὅσιον 
καὶ μή. De Rep. VL p. 486. B. 


9 


34 PLATONIS 


μή, ἀλλ᾽ ὑποβαλλομένη, ἐὰν μὴ ἔχῃ, πηγὰς τροφῆς 
τῷ γεννωμένῳ. ὃ δὴ καὶ ἡ ἡμετέρα γῆ τε xal μήτηρ 
ἱχανὸν τεχμήριον παρέχεται ὡς ἀνϑρώπους γεννησα- 
μένη" μόνη γὰρ ἐν τῷ τότε xoi πρώτη τροφὴν ἀν- 
238 ϑρωπείαν ἤνεγχε τὸν τῶν πυρῶν χαὶ κριϑῶν χαρπόν, 
ᾧ κάλλιστα χαὶ ἄριστα τρέφεται τὸ ἀνϑρώπειον γέ- 
γος, ὡς τῷ ὄντι τοῦτο τὸ ζῶον αὐτὴ γεννησαμένη. 
μᾶλλον δὲ ὑπὲρ γῆς ἢ γυναικὸς προρήκει δέχεσϑαι 
τοιαῦτα τεκμήρια" οὐ γὰρ γῆ γυναῖχα μεμίμηται χυή- 
σει καὶ γεννήσει, ἀλλὰ γυνὴ γῆν. τούτου δὲ τοῦ χαρ-- 
ποῦ οὐκ ἐφϑόνησεν, ἀλλ᾽ ἔνειμε xci τοῖς ἄλλοις. 
μετὰ δὲ τοῦτο. ἐλαίου γένεσιν, πόνων ἀρωγήν, ἀνῆκε 
B τοῖς ἐχγόνοις. Θρεψαμένη δὲ καὶ αὐξήσασα πρὸς ἥβην 
ἄρχοντας χαὶ διδασχάλους αὐτῶν ϑεοὺς ἐπηγάγετο" 
ὧν τὰ μὲν͵ ὀνόματα πρέπει ἐν τῷ τοιῷδε ἐᾶν" ἴσμεν 


E. τῷ γεννωμένῳ] DOZBCE. Ambr. Vind. 1, 4. Flor. b. 
d, v. x. cum Ald. Bas, 1. 2. Sed Steph. scripsit τῷ γενομένῳ, quia 
alioquin dicendum fuerit τῷ γεγεννη μένῳ, quod cave eredideris, Paullo 


ante Astius coni, ὑποβαλομένη. 


P. 238. B. ἔσμεν γάρ] Haec ego in parenthesi posui, Ce- 


4 


ψυχὴν σχοπῶν φιλόσοφον xal μή. 
Eutyphr. $. 11, ἐφάνη ἄρτι ὧρι- 
σμένα τὸ ὅσιον καὺ μή. lbid. S. 
14. articulo ante gu iterato: 
παρὰ σοῦ ιεμαϑηκότας τά τε 
εὐσεβῆ καὶ. ὅσια xai τὰ μή. Mam- 
marem lacte plenarum periphra- 
sin reprehendit Dionys. 1. c. 
p. 1041,, in suam rem convertit 
Plutarchus, qui fertur, De 
pueror. educ, p. 12. ut iam ob- 
servavit Gottleber. 

ὡς ἀνθρώπους γεννησα- 
μένη] V. Matth. Gr. $. 569. 5. 

P. 238. ὡς τῷ ὄντυ — c v- 
τὴ γεννησα μένη] h. e. quum 
ipsa pepererií, nec aliunde ac- 
ceperit. 

πόνων ἀρωγήν] De re v. 
Apollodor. 11. 14, 1. Bene 
comparavit Loers, Profagor. p. 
334. B. ἐπεὶ κικὺ τὸ ἔλαιον -— ταῖς 
τοῦ ἀνθρώπου͵ (998) ἀρωγὸν 
καὶ τῷ ἄλλῳ σώματι. 

.B. ὧν τὰ μὲν ὀνόματα 


πρέπεν ἐν τῷ τοιῷδε ἐῶν 
Observes μὲν non sequente δὲ 
positum, quum sponte intelliga- 
tur τὰ δὲ ἔργα λέγειν, aut si- 
mile quid. v. Hermann. ad 
Viger. p. 841. Significat autem 
deorum nomina in re (am lu- 
ctuosa commemorare nefas esse. 
Sic infra p. 244. A. ἐν τοῖς τοι-- 
oicór. Thucyd. Il, 36. πρέπον 
δὲ ἅμα ἐν τῷ. τοιῷδε. Sophocl. 


| Oed. Tyr. $92. τίς ἔτι ποτ᾽ ἐν 


τοῖς δ᾽ ἀνήρ; Dein ἔσμεν γὰρ per 
parenthesin accipiendum. Male 
ceferae editt. omnes haec ita 
iungunt: ἔσμεν γὰρ ot τὸν βίον 
x. τ. λ. Quippe verba οὗ τὸν 
βίον ἡμῶν κατεσκ. cohaerent cum 
illis; ϑεοὺς ἐπηγεγετο. De re 
ipsa Legg. p. 920. D. Ἡφαίστου 
καὶ ᾿4ϑηνᾶς ἱερὸν τὸ τῶν δημε- 
ουργῶν γένος, ot τὸν βίον qv 
ξυγκατεσχευάκασι τέχναις " "Δρεώς 
τε αὖ καὶ ᾿4ϑηνᾶς, οἱ τὰ τῶν 
δημιουργῶν. σώζοντες τέχναισιν 





/—— : 


ant umm 


X 


€— σθαι 


MENEXENUS. . $99 


γάρ" οἱ τὸν βίον ἡμῶν κχατεσχεύασαν πρός τε τὴν 
χαϑ' ἡμέραν δίαιταν τέχνας πρώτους  παιδευσάμενοι 
καὶ πρὸς τὴν ὑπὲρ τῆς χώρας φυλακὴν ὅπλων χτῆσίν 
τε χαὶ χρῆσιν διδαξάώμενοι. 

Cap. ὙΠ. 1 ἐννηϑέντες δὲ xci ME UP 
οὕτως οἱ τῶνδε πρόγονοι ᾧκουν πολιτείαν χατασκευα- 
σάμενοι, ἧς ὀρϑῶς ἔχει διὰ βραχέων ἐπιμνησϑῆναι. 
πολιτεία γὰρ τροφὴ ἀνϑιρώκων ἐοεέ,, καλὴ μὸν dy 
ϑῶν, ἡ δὲ ἐναντία κακῶν. ὡς οὖν ἐν χαλῇ πολιτείᾳ 
Pio itr oí πρόσϑεν ἡμῶν, ἀναγκαῖον δηλῶσαι, δι᾽, 

v δὴ κἀκεῖνοι ἀγαϑοὶ χαὶ οἱ νῦν εἰσίν, ὧν οἵδε τυγ- 
Cua ὄντες oi τϑτελευτηχότες. Ἣ γὰρ αὐτὴ mo- 
λιτεία xci τότε ἦν καὶ νῦν, ἀριστοχρατία, ἐν 7 γῦν 
τε πολιτευόμεϑα xai τὸν ἀεὶ χρόνον ἐξ ἐχείνου ὡς τὰ 
πολλά. χαλεῖ δὲ ὁ μὲν αὐτὴν δημοχρατίαν, ὁ δὲ ἄλλο, 


ferae editt, ἔσμιεν γὰρ, οὗ τὸν βίον, ut intelligatur τούτους. Sed 
referenda sunt haec ad praecedentia, ut intelligatur αὐτά, quae 


ellipsis in talibus fere constans est et legitima. Phaedon, p. 60. A. 


γιγνώσκεις γάρ, BC. αὐτήν. . 


ἑτέραις ἀμυντηρίοις ἔργα, s. v. À., 
quem locum Loers. comparavit. 
Qxovr πολιετι xevaoy.] ci- 
vilem agebant vitam. v. ad Remp. 
VIH. p. 543. A. coll. infr. 
238. E. p. 244, C. p. 245. C. 
€. καλὴ μὲν ἀγαθῶν, 1 
δὲ ἐναντία γακῶν}] Diony- 
sius 1. c. καὶ ἡ μὲν ἀγαϑὴ ἀγα- 
ϑῶν, μὴ καλὴ δὲ κακῶν. Unde 
Scehleiermach. olim  legen- 
dum coniecit: καλὴ hir ἀγαϑῶν, 
μὴ καλὴ δὲ xy aut καὶ ἡ μὲν 
ἀγαϑὴ ἀγαθῶν, ἡ δὲ ἐναντία x«- 
xor. Non opus. Nam ante χαλὴ 
commode omitti poterat aríicu- 
lus; ante Zvevrí« propter certam 
oppositionis rationem non item, 
utacute perspexit Engelhardt. 
καὶ οἱ νῦν εἰσίν, ov οἵδε 
-- τετελευτηκότες] per quam 
et illi boni evaserunt, et ii qui 
nunc sunt, quorum in numero 
etiam hi sunt, qui mortem pro 
patria subierunt. 
Jj 


ἀριστοκρατία, ἐν ἢ 


PO. 


Non intelligit paucorum eorum- 
que nobilium imperium, sed 
τῶν ἀρίστων ἀρχήν, h. e. eam 
reipublicae formam, qua boni 
tenent civitatis habenas, dete- 
riores obediunt, v. Reipubl. IV. 
p. 445. E, VIII. p. 545. D. Legg. 
Hl. p. 681. D. coll. Góttling. 
Orat. de Aristocratia vete- 
rum iuserta Actis Acad. Ienens, 
Vol. I. p. 466 sqq. 

ὡς τὰ πολλά] Nam forma 


.reipublicae Athéniensis aliquo- 


ties mutata est, veluti tempori- 
bus triginta tyrannorum. 

ó δὲ ἄλλο, ᾧ ἂν χαίρῃ] 
Corr. 9, v. ad Phileb. p. 111. 
coll. Sympos. p. 212. C. Prota- 
gor. p. 388. A. Ad ἄλλο ut 
ὄνομα intelligas, non est ne- 
cessarium, Non est autem ve- 
risimile, quod putat Dahlman- 
nus: Historische  For-' 
schungen Vol. 1. p. 29. his 
verbis notari Thucydidem, qui 
Libr. 1f, 37. Athenienses δημο- 


9 * 


D 


36 PLATONIS. D 


ᾧ ἂν χαίρῃ" ἔστι δὲ τῇ ἀληϑείῳ, μετ᾽ δὐδοξίας 
πλήϑους ἀριστοκρατία, βασιλεῖς μὲν γὰρ cd ἡμῖν 
εἰσιν" οὗτοι δὲ τοτὲ μὲν ἐκ γένους, τοτὲ δὲ αἱρετοί" 
ἐγκρατὲς δὲ τῆς πόλεως τὰ πολλὰ τὸ πλῆϑος, τὰς 
δὲ ἀρχὰς δίδωσι χαὶ τὸ χράτος τοῖς ἀεὶ δύξασιν ἀρί- 
στοις εἶναι, καὶ οὔτε ἀσϑενείῳ οὔτε πενίᾳ οὔτ᾽ ἀγνω- 
σίᾳ πατέρων ἀπελήλαται οὐδεὶς οὐδὲ τοῖς ἐναντίοις 
t6rlporrous,  anorrep. d» ὄλλαις πόλεσιν, ἀλλὰ εἷς ὅρος, 
ὁ δόξας σοφὸς, ἢ ἀγαϑὸς εἶναι χρατεῖ καὶ ἄρχει. 41- 
τία δὲ ἡμῖν τῆς πολιτείας ταύτης ἡ ἐξ ἴσου γένεσις. 
αἱ μὲν γὰρ ἄλλαν πόλεις ix παντοδαπῶν χατεσχευα- 
σμέναε ἀνϑρώπων εἰσὶ xci ἀνωμάλων, ὥςτε αὐτῶν 
ἀνώμαλοι καὶ αἱ πολιτεῖαι, τυραννίδες τὲ καὶ ὀλιγαρ- 


D. καὶ τὸ κράτος] Articulum addidi e Par. z. et Florr. 


V. X. Z. 


χρατίᾳ uti iudicaverit. Neque 
enim dubitari potest , quin alii 
quoque idem censuerint. Huc 
accedi, quod "Thucydides no- 
mine tautum ἃ Platone discre- 
pat, re ipsa cum eo consentit. 
Nam appellat quidem Athenien- 
sium rempublieam δημοκρατίας 
nomine, quia non à paucis, sed 
ἃ multis administretur;'sed item 
addit eam non ab iis, qui ge- 
nere, sed ab illis potius, qui 


dignitate aliis praestent, guber-. . 


nari, adeoque pauperibus, qui 
prodesse valeant civitati, adi- 
fum patere ad summos honores, 
Itaque Thucydides pariter atque 
Plato hoc in Atheniensium rebus 
maxime laudat, quod  opíimo 
cuique aditus ad summos ho- 
nores facillime pateat. Nec Ly- 
siam hoc loco. tangi tam fidenter 
affirmaverim, quam fecit Schóns 
bornius p. 21. 

-D. μετ᾽ εὐδοξίας πλή- 
ϑους) Haec qualis intelligenda 
sif, docent quae mox sequun- 


duis ἐγερατὲς δὲ τῆς πόλεως và 


πολλὰ τὸ πλῆϑος, “τὰς δὲ ἀρχὰς 
δίδωσι καὶ τὸ πράτος τοῖς dai 


P. 239. oí τῶνδέ τὲ πατέρες καὶ ἡμέτεροι V. οἱ τῶνδε 


δόξασιν ἀρίστοις εἶναι κι v. À. 
Itaque mon simpliciter εὐδοξία 
est populi auctoritas, sed 
urgetur à philosopho illud, quod 
populo optimi quique wk 
probentur. 

ἀεὶ ἡμῖν εἰσιν h. e. sem- 
per et sunt et fuerunt. Nam 
temporibus reipublicae βασιλεῖς 
appellati sunt qui inter archon- 
tes secundum locum obtinuerunt, 
v. práàeter alios Bernard de 
Archontibus in Annalibus 
Academ. Lovan. a. 1823 — 24. 
p.244. Tittmann Darstel- 
lung der griech. Staats- 
verf. p. 251 sqq. Quum autem 
βασιλεῖς isti non misi rebus sa- 
cris praefuerint, haudquaquam 
est veri dissimile, quod suspica- 
tur Gottleberus, oratorem 
regum nomine simul reliquos 
ürchontes' significavisse. Ceterum 
quod .zovà μὲν ἐκ γένους fuisse 
dicuntur, voz? δὲ αἱρετοί, illud. 
apparet pertinere ad reges pro- 
prie ita dictos, hoc autem re- 
ferri oportere ad archontes eo. 
nomine appellatos. 

τοὺς ἀεὶ δόξασιεν) h. ὁ. &«- 


UD P ERAI 





| ἀλλήλους νομίζοντες" 1 
μητρὸς πάντες ἀδιάνρῳ φύντες, οὐχ ἀξιοῦμεν δοῦλον 


MENEXENUS. EI! 


οἰχοῦσιν οὖν ἔνιοι uiv δούλους, οἱ δὲ δεσπότας 
ἡμεῖς δὲ χαὶ οἱ utes μιᾶς 


χίαι" 


οὐδὲ δεσπόται ἀλλήλων εἶναι, ἀλλ᾽ ἡ ἰσογονία ἡμᾶς 


1 E MOTO, φύσιν ἰσονομίαν ἀναγκάζει ξητεῖν χατὰ νόμον, 


χαὶ μηδενὶ ἄλλῳ ὑπείκειν ἀλλήλοις ἢ ἀρετῆς δόξῃ καὶ 


φρονήσεως... 


Cap. ΙΧ, Ὅϑεν δὴ ἐν πάσῃ ἐλευϑερίῳ τεϑραμ- 
μένοι οἱ. τῶνδέ τὲ πατέρες xai ἡμέτεροι xal αὐτοὶ oU- 
τοι, xci χαλῶς φύντες, πολλὰ δὴ χαὶ χαλὰ ἔργα ἀπε- 
φήναντο εἰς πάντας ἀνϑρώπους καὶ ἰδίῳ καὶ δημοσίῳ, 
οἰόμενοι δεῖν ὑπὲρ τῆς ἐλευϑερίας χαὶ ἽἙλλησιν ὑπὲρ 
Ἑλλήνων μάχεσθαι ac βαρβάροις ὑπὲρ ἁπάντων τῶν 


πατέρες χαὶ oí ἡμέτεροι, quod carreximus e ΨΙηΔᾶ, 1, 4. 6. Florr. 
8. b.c. q. V. X. Z. 2:6 adduut etiam Ven. X. Par. Z. articulum 


ante ἡμέτερον om. Vat. Par. C Z. alii, 


στοτε. V. ad Apol Socr. p. 23. 
€. De Rep. Il. p. 360. A. 
ἀγνωσίᾳ πατέρων] Egregie 
falluntur qui ἀγνωσίαν putàrant 
hoc loco passive positam' esse. 
Hoe dicitur: propterea quod 


homines parentes eorum 


ignorant. 

ὁ δόξας σοφὸς — ἄρχει] 
Appositio universi enuntiati, ut 
p. 240. B., ubi frustra fuit qui 
ἐπὶ γὰρ τὰ δριὰ Scriptum voluit. 

E. ἀνώμαλοι α πολι- 
c£la:] Lusit in ambiguitate voc. 
ἀτώμαλοι, quod et dispares 
etinaequales significat. Nam 
ex eo, quod aliae gentes sint e 
variae ac disparis stirpis homi- 
nibus commixíae, consequi ar- 
bitratur illud, quod in civitatum 
formis, quibus utantur, magna 
cernatur iuris sc rordig De 
οἰκαῦοιν v. ad pag. 238. B 

P. 239, ἐσονομίαν lico s 
atre ζητεῖν Hllam ἰσογονίαν 


arbitratur. etiam efficere ioovo- 


quier, h. e. iuris aequabilitatem. 
,DBe loorouíg v. Gorg. p. 508. A. 
-eoll. Valcken. ad Eurip. Phoen. 
-. $41, et Beier. δὰ Cicer. 


offic. M, 4, 15. 
intelligas; nec ulla alia re 
nmobismet invicem conce- 
dere nisi virtutis ac sa- 
pientiae laude s, existi- 
matione, Locum simillimum 
habes apud Ciceron, Offic. I, 
4, 13. Huic veri videndi 
cupiditati adiuncta est 
appetitio quaedam pvin- 
cipatus, ut nemini parere 
animus bene a natura in- 
formatus velit, nisi prae- 
cipienti aut docenti auf 
utilitatis causa iuste et 
legitime imperanti. 

oí τῶνδέ τε πατέρες καὶ 
ἡμέτεροι] Quod vulgo τὲ erat 
omissum et ante ἡμέτερον arti- 
culus οὗ interpositus, recte B ek- 
kerus. utrumque ex codd, mu- 
favit. Quem nescio cur Loer- 
sius et Engelhardtus non 
sint sequüti. Paullo ante: ὅτι 
ἥδε ἔτεκε dp γῆ τοὺς τῶνδέ τε καὶ 
ἡμετέρους προγόνους. 

ἀπεφήναντο εἰς πάντας 


ιἀγϑρώπου ς] lta Tim. yp. 25. 


B. εἰς ἅπαντας ἀνθρώπους δια-- 
φανὴς τῇ ἀρετῇ. Gorg. p. 526. B, 


Proxima sic 


39 


PLATONIS 


^ 


Ἑλλήνων. Ἑὐμόλπου μὲν οὖν καὶ ᾿Δμαζόνων ἐπιστρα- 
τευσάντων ἐπὶ τὴν χώραν x«l τῶν ἔτι προτέρων ὡς 
ἠμύναντο, xoi ὡς ἤμυναν ᾿Αργείοις πρὸς Καδμείους 
xci ἩΗρακλείδαις πρὸς ᾿Αργείους, 0 τε χρόνος βραχὺς 
ἀξίως διηγήσασθαι, ποιηταί τε αὐτῶν ἤδη ἱκανῶς 


B. βραχὺ 


ἐλλόγιμος γέγονε καὶ εἰς τοὺς ἀλ- 
λους Ἕλληνας ᾿Δριστείδης. Sym- 
pos. p. 119. B. ᾿“λκηστις ἱκανὴν 
παρέχεταν μαρτυρίαν — el; vovg 
Ἕλληνας, ubi.v. annof. In tali- 
bus falluntur si qui εἰς pro ἐν 
dictum putant, 
B. Εὐμόλπου μὲν οὖν καὶ 
Ἀμαζόνων —] De his nihil 
habet Thucydides in funebri lau- 
datione, quam Perieli tribuit: 
easdem. res attigerunt Lysias et 
.lÀsocrates in Panegyrico, unde 
facile colligas Platoni haec scri- 
benti nou Thucydidem, sed Ly- 
siam potius ob oculos esse ver- 
satum. Quae Plato de Eumolpo 
breviter attigit, ea copiosius il- 
lustrat Thucyd. il, 15. Narrat 
enim Eumolpum, ducem Eleu- 
Siniorum, contra Erechtheum 
bellum suscepisse, quod vocatur 
Eleusinium; Isocrates Paneg. 
c. 19. et Panath, p. 533. Thra- 
ces refert cum Eumolpo, Ne- 
ptuni filio, Atíticam  invasisse, 
ilis temporibus opibus minus 
valentem. Idem argumentum tra- 
ctavit Lycurg. adv. Leocr, p. 
201. T. 1V. ed. Reisk., narrans 
Erechtheum regem, ἃ deo Del- 
phico admonitum, ut hostes terra 
expellerentur, Praxitheam con- 
ijugem, Cephissi filiam, immo- 
lavisse, idque facinus ab Euri- 
pide versibus pulcherrimis, quos 
ipsos attulit, essecelebratum, Ce- 
íerum, Eumolpum sacra Eleusi« 
nia Athenas attulisse Isocra- 
fes memorat Panegyr. ce. 42, 
ubi v. intpp. — Amazones, 
ut Plutarch. Vit. Thes. p. 56, 
ed. Reisk, auctor est, ex Ponto 


΄ 


c ἀξέως διηγ.} Ven. Z, Par. Z. Flor. ve X. Z. 
βραχὺς ὥςτε ἀξ. δ. ex glossemate. 


in Atticam usque proruperunt et 
in ipsa Athenarum urbe castra 
posuerunt, quas (íandem vicit 
Thesei fortitudo. ^ Huius. belli 
cum Amazonibus gesti mentio- 
nem etiam Lysias fecit in Epi- 
taph. p. 55. ed. Reisk., quo loco 
eas appellat Martis filias, vira- 
gines, ingentes gerentes auimos, 
quae famen ita ab Atheniensi- 
bus caesae sint, uf ne nuntia 
quidem tantae cladis in patriam 
reverterit. Neque hunc locum 
praetermiserunt Isocrates Pa- 
negyr. p. 49. et Demosthen. 
in Epitaph. T. 1l. p. 1391. ed. 
R. Quid, quod iam apud Hero- 
dotum IX. 27. Atheniensis in 
oratione ante pugnam Plataeeu- 
sem adversus  Tegeatas habita 
eodem facinore gloriatur? Cete- 
rum Amazones dicuntur contra 
Athenienses arma cepisse, quod 
Hippolyte, vel ut Plutarchus 
Vit. Thes. p. 54. dicit, Antiope 
a Theseo rapía fuerit: v. I80— 
erat. Panath. p. 534, Iustin. 
Il, 4.: quas quidem criminatio- 
nes ab ipsis Amazonibus profe- 
ctas esse Isocrates l. c, ar- 
bitratur. Lectu dignum de hac 
re est Cap. IV. Taylori Le- 
ctionum Lysiacarum T. VI. Oratf. 
Graecc. a Reiskio edit. p. 242. 

τῶν ἔτι προτέρων) Vir do- 
ctus Miscellan. Obss. T. II. 
p. 366. πρότερον legendum cen- 
suit. Non opus. Infra: oi τοῖς 
τῶν προτέρων ἔργοις τέλος — 
ἐπέϑεσαν. Nec inepte Gottl. 
comparat Homer, iliad. q, 
405. τόν ῥ᾽ ἄνδρες πρότεροι ϑέ- 
σαν ἔμμεναι οὖρον ἀρούρης. — 








B m Rm .---. 


MENEXENUS. 


$9 


τὴν ἀρετὴν ἐν μουσικῇ ὑμνήσαντες εὶς πάντας μδμη- 
γύχασιν" ἐὰν οὖν ἡμεῖς ἐπιχειρῶμεν τὰ ἀὐτὰ λόγῳ 
ψιλῷ “οσμεῖν, τάχ᾽ ἂν δεύτεροι. φαινοίμεϑα. ταῦτα 
μὲν οὖν διὰ ταῦτα δοχεῦ μον ᾿ἐᾶν, ἐπειδὴ καὶ ἔχει 
τὴν ἀξίαν" ὧν δὲ οὔτε ποιητής πω δόξαν ἀξίαν ἐπ᾽ 


ἤδη ἱκανῶς Sic Ven. Z. Par. Z. Flor. z. et Monac. ap. la- 
aba. ad Achill. Tat. p. 488. Vulgo ἤδη καλῶς. 


Dein- ἀμύνεσθαι est se defen- 
dere, ase arcere et repel- 
lere; sed ἀμύνειν τινί siguificat 
alicui opem ferre, opitu- 
lari. 

"Aoyslouc πρὸς Καδμεέ- 
ους} Argivos contra Cadmeos 
sive Thebanos ab Atheniensibus 
ndiutos esse praedicat etiam Athe- 
niensis in oratione apud Hero- 
dot. IX, 21. Fusius rem perse- 


quutus est Lysias Laudat, fu- 


nebr. p. 59. ed, Reisk. Drevius 
idem argumentum tractavit 1s o- 
€rat, Panegyr. c. 15. et paullo 
aliter Panath. p. 524. Cunfera- 
tur etiam Demosth, Epitaph. 
T. H. p 1391. ed. R, et Iso- 
crat. Helen. laudat. p. 410. 412. 

καὶ Ἡρακλείδαις πρὸς 
"Aer. ] adversus Eurystheum, 
qui quum posítulavisset, ut Her- 
culis filii, ab Atheniensibus in 
tutelam reeepti, sibi traderen- 
fur, neque impeíravisset quod 


-vellet, ingenti exercitu Atticam 


invasit, sed a Theseo turpiter 
in fugam coniectus est. Rem 
memorant etiam orafor apud 
Herodotum l. c. et Lysias 
p. $5 8q., ut alios taceam. 

ὃ τὲ χρόνος βραχὺς ἄξ. 
διηγήσασθαι] E glossemate 
fluxit, quod teste lacobsio ad 
Achill. Tat. p. 488. ,etiam in 
cod, Monaco, legitur ὥςτε ἀξίως 
διηγήσασϑαι. De sitructurae ge- 
mere v. Wyttenbach. Bibl. 
€rit. HI, 2. p. 65. Hermann. 
ad firer. p. 885. Matth. Gr. 
8, 448, conf, ad Phaedr. p. 274. 
E. Dein ποιηταὶ ἐν μουσικῇ ὑμνή- 
σάντες non tantum lyrici intel- 


liguntur, sed etiam alii. Nam 
opponitur λόγῳ ψιλῷ, h. e. pe- 
destri sermoni, Legg. p. 669, 
D. λόγους ψιλοὺς εἰς μέτρα τι- 
θέντες. Eodem modo μουσικὴ 
opponitur τῇ πεζῇ λέξεν apud 
Dionys. Hal. De conip. ver- 
bor. c. 31.) quem loeum com- 
mode attulit Loersius, conferri 
iubens Schaeferi ad eum an- 
nofationem. Epicos poétos has 
res carminibus celebrasse patet 
e Demosth. Orat. fun. p. 1391. 
T. if. ed. R., ad quem locum 
v. Reisk. Apparat. crit. Vol. 
111, p. 1719. De lyricis idem 
coligas e Lysia l. c. 8. 3., ut 
jam Goítleb. observavit. — 
δεύτεροι g., h. e. iis infe- 
riores. 

€. ἔχεν τὴν ἀξίαν] yi. e. 
prodignitatelaudata sunt, 
Quae sequuntur ἀξίαν ἐπ᾽ ἀξί- 
οἐς, carpit Dionys. p. 1036. 
fanquam σχῆμα —ineptum.* 
GOTTL, —  Haesit in his 
etiam Fr. Asftius de Vita et 
Scriptis Plat. p. 450. aífectíatam 
verborum reprehendens8 Oobscu- 
ritatem, Eam vero nullam esse 
optime docuit Loers. Prolegg. 
p. 28. Quippe sententia loci haec 
esí: Ex quibus autem nec, 
poéta adhue dignam ob 
res laudatione dignas na- 
ctus est famam atque lau- 
dem, h. e. quae vero poétae 
nondum carminibus suis celebra- 
verunt, quum laudatione digna 
εἰπέ, De orationis forma conf. 
Eutbydem, p. 304. E. ἀξίων ἀνα- 
ξίαν σπουδήν. Tim, p. 3T. A. 
ὑπὸ τοῦ ἀρίστου ἀρίστη yevoué- 


40 : PLATONIS 


ἀξίοις λαβὼν ἔχει, ἔτι τ᾽ ἐστὶν àv μνηστείᾳ, τούτων 
πέρι uou δοχεῖ χρῆναι ἐπιμνησϑῆναι ἐπαινοῦντα τε 
«ci προμνώμενον ἄλλοις ἐς ᾧδάς τε καὶ τὴν ἄλλην 
ποίησιν αὐτὰ ϑεῖναν πρεπόντως τῶν πραξάντων. ἔστι 
δὲ τούτων ὧν λέγω πρῶτα" Πέρσας ἡγουμένους τῆς 
᾿Ασίας καὶ δουλουμένους τὴν Εὐρώπην ἔσχον οἱ τῆςδε 
«τῆς χώρας ἔχγονοι, γονεῖς δὲ ἡμέτεροι; ὧν χαὶ δί- 
χαιον καὶ yo πρῶτον μεμνημένους ἐπαινέσαι αὐτῶν 
τὴν ἀρετήν. δεῖ δὴ αὐτὴν ἰδεῖν, εἰ μέλλει τις χαλῶς 
ἐπαινεῖν, ἐν ἐχείνῳ τῷ χρόνῳ γενόμενον λόγῳ, ὅτε 
μὲν πᾶσα ἡ oie ἐδούλευε τρίτῳ ἤδη βασιλεῖ, ὧν ὁ 
μὲν πρῶτος Κῦρος ἐλευϑερώσας Πέρσας τοὺς αὑτοῦ 


ἔτι τ᾽ ἐστὶν ἐν μνηστείᾳ Recte Bekkerus ἐν μνηστείᾳῳ scri- 
bendum censet, quod est in Vind, 4. 6. Flor. a. b. c. d. q. Coisl. 
Vat, Par. BCEF, Ambr. Angel. V. ἀμνηστίᾳ, Veritatem receptae 
lectionis abunde testatur quod mox infertur x«i προμνώμενον, ubi 


ante ἄλλους , Vulgo τοῖς praemittitur invitis codd, 
D. αὐτὴν ἰδεῖν] Flor. z. eiósiv. 
E. μέχρι 4diy)nvov] V. μέχρις. Illud exhibent GE ZBC 


FZ. incer Angel, Vind. 1. 6 


v1. Legg. V. p. 704. K. IX. 950. 
A. Polit. p. 303. C. Sed otium 
fecit Heusd, Specim. Crit. p. 
129 sq. Dein dici poterat etiam 
hoe modo; καὶ & Fr, ἐστὶν ἐν 
μνηστείᾳ. Sed pronomen relati- 
vum saepe alio casu repetendum 
relinquitur. v. Matth. Gr. $. 
428. 2, coll. 474, b. Ducker. 
ad Thucyd, VIII, 73. Wesse- 
ling. ad Diod. II. p. 277, Elms- 
ley. ad Eurip, Med. v. 815. 
Hermann, ad Viger. p. 707. 
Platoniea collegi ad Criton, p. 
41. E. De τὲ vocula autem post 
οὔτε subiecta conf. ad Profagor, 
p. 309. B. 

καὶ προμνώμενον ἄλλοις 
Hunc loeum ante oculos habuit 
Aristid, T, 11. p. 85, ἐν à 
(Epitaphio) x«i τοῖς ἄλλοις προ-- 
ξενεῖν φησι καὶ προμνᾶσθαν εἰς 
Qó&g τε καὶ τὴν ἄλλην ποίησιν 
ϑεῖναι; κοσμήσαντας ἀξίως τῶν 
πραξάντων, λέγων δὴ τὰ τούτων 
ἔργα GOTTL. Bene Aristi- 
des πρεπόντως per ἀξίως expli- 


. Flor. a, b, v, x. alii; omninoque 


cavit, unde genitivi ratio expli- 
canda, Sophocl. Aiac. v 534. 
πρέπον γέ v ἦν ἂν δαίμονος τοῦ 
"μοῦ τόδε, εἴν, Matthiae $. 
386. 1. XIL, qui huius loci non 
meminit, — αὐτά, ila, quae 
nondum saíis celebrata sunt. — 
ἐς δίς ve καὶ τὴν wr 
ποίησιν, ut Phaedr, p. 248. A. 
χατά τε δὸς zai τὴν ἄλλην ποί- 
σιν, in quibus ὡδὰς de carmi- 
nibus lyricis intelligendum, 

D. Πέρσας ἡγουμένους 
—] Etiam apud Lysiam lau- 
datis antiquissimorum Athenien- 
sium praeclare factis $. 21 sqq. 
statim ad bella cum Persis gesta 
transitus factus est. In singu- 
lis tamen rebus quibusdam hi 
oratores discrepant, quod lon- 
gum est h. l exponere. Nec 
quisquam ceferorum oratorum, 
qui Atheniensium laudes prae- 
dicaverunt, hine locum silentio 
transmisit, — δουλου μένους, 
iamiam in servitufem re- 
digentes, — ἔσχον i. 4. χα- 


— nm 





»"u-.-—r ἊΨ" 


MENEXENUS. 41 


πολίτας τῷ αὑτοῦ φρονήματι ἅμα καὶ τοὺς δεσπότας 
Μήδους ἐδουλώσατο χαὶ τῆς ἄλλης Moles μέχρι 4:- 
γύπτου ἦρξεν, ὁ δὲ υἱὸς αὐτοῦ «Αἰγύπτου τε χαὶ Jt 
βύης ócov οἷόν τ᾽ ἦν ἐπιβαίνειν, τρίτος δὲ Δαρεῖος 
πεζῇ μὲν μέχρι ΣΣχυϑῶν τὴν ἀρχὴν ὡρίσατο; γαυσὶ 
δὲ τῆς τὸ ϑαλάττης ἐχράτει καὶ τῶν νήσων, ὥςτξε 
μηδὲ ἀξιοῦν᾽ ἀντίπαλον αὐτῷ μηδένα εἶναι" αἱ δὲ γνῶ- 
μαι δεέδουλωμέναι ἁπάντων ἀνθρώπων ἦσαν" οὕτω 
πολλὰ χαὶ μεγάλα χαὶ μάχιμα γένη χαταδεδουλωμένη 
ἦν ἡ Περσῶν ἀρχή. Cap. X. αἰτιασάμενος δὲ 4a- 
ρεῖος ἡμᾶς τὸ χαὶ ἱβρετριέας, “Σάρδεσιν ἐπιβουλεῦσαι 
προφασιζόμενος, πέμψας μυριάδας μὲν πεντήκοντα ἔν 


in Platone Subitari non pofest quin ubique, efiam litera vocali 
sequente, ἄχρε et μέχρι scribendum sit. cfr. P. 245. A. Lobeck, 
ad Phrynich. p. 14. Dein αὐτοῦ post ὁ δὲ υἱὸς in permultis ' libris 
mss. deest. 

τῆς τε ϑαλάττης ἐχροάτει] Sic Vindd, Florr. Cois. Ven. 
EIIZX. Parr. BCF. εἴ reliqui. Vulgo ἐχράτησε, quod ab imperitig. 
propter praegressum ὡρίσατο in locum imperfecti substitutum, , 


τέσχον. — Deinde αὐτῶν post ó» — runt Markland. ad Max. Tys. 
abundanter illatum, p. 109. Schweighàáus. ad 

δει δὲ αὐτὴν ἰδεῖν --Ἴ Ππὰ8. Appian, Prooem. Vol. IH. p. 
cod, ms. εἰδεῖν: unde corrigen- 110. Larcher. ad Herodot, I, 
dum suspicor εἰπεῖν, Quo facto 185, Imperfectum ἐκράτεν regni 
locus nihil habet difficultatis. — Persici statum, qualis tunc erat, 
Nam dictio. ἐν ἐχείνῳ τῷ χρόνῳ  siguificat, Aliud esset ἐκράτησα: 
γενόμενον λόγῳ me quidem mi- 


^t - (ENT 
nime offendit, uf iam ad Reip. ἀξιοῦν ---Ἴ h. e. τολμὴ σαὶ, 


AM. p. 396. D. significavi , ubi 
legitur γίγνεσϑαν τῇ διηγήσεν 
χατά τις formula buic ' longe si- 
milima, Sententia haec est: 
lam vero si quis recte ve- 
lit eorum laudare virtu- 
tem, eum oportet illam 
dicere (sinztiv), h. e. prae- 
dicare, ita ut oratione 
διὰ versetur in illo tem- 


pore (h. e. de iis narret tem- 


poribus) quo universa Asia 
tertíio iam regi Persarum 
serviebat. Respicitur huc-:p. 
240. D, 

E. τῆς ᾿ϑαλάττης —] Exi- 
mie 4 ϑάλαττα dicitur de mari 
interno. Usum loquendi nota- 


.hoe loco 


Ita Thucyd. Vit, 63. Aeschyl, 
Pers. v. 333. "cfr. Abresch. 
Diluc, Thucyd. p. 713. GOTT- 
LEB. 


;! 

P. 240. Σάρδεσιν ἐπιβου- 
λεῦσαν —] Res in vulgus. nota, 
v. Herodot. V, 101 sqq. Ne- 
pos Miltiad, c. 4. ibique intpp. 
Inter alia Nepos: ,,Hisque 
(Dati et Artapherni) ducenta 
peditum, | deceur. millia 
equitum dedit, ^uae vides 
mirum quantum ab iis, quae 
legimus, . discrepare. 
Nimirum oratores consulto auxe- 
runt :hostium numerum. Cum 
Platone, facit lpetos p. 82. 
Reisk, 


42 PLATONIS 


τε πλοίοις, xai ναυσὶ " v«Uc δὲ τριακοσίας, Aarw δὲ 
ἄρχοντα, εἶπεν ἥκειν ἄγοντα “Βρετριέας καὶ "Aüvatovs, 
εἰ βούλοιτο τὴν ἑαυτοῦ. κεφαλὴν ἔχειν. ὁ δὲ πλεύσας 
εἰς ᾿δρέτριαν ἐπ᾿ ἄνδρας, ob τῶν τότε ᾿Βλλήνων ἐν 
τοῖς εὐδοχιμωτάτοις ἦσαν τὰ πρὸς τὸν πόλεμον, καὶ 
οὐκ ὀλίγοι, τούτους ἐχειρώσατο μὲν ἐν τρισὶν ἡμέραις, 
διηρευνήσατο δὲ αὐτῶν πᾶσαν τὴν χώραν; ἵνα μηδεὶς 
ἀποφύγαιν, τοιούτῳ τρόπῳ" ἐπὶ τὰ ὅρια ἐλϑόντες τῆς 
᾿Ερετριχῆς οἱ στρατιῶται αὐτοῦ, ἐκ ϑαλάττης. εἰς ϑά- 
λατταν διαστάντες, συνάψαντες τὰς χεῖρας. διῆλϑον 
ἅπασαν τὴν χώραν, ἕν᾽ ἔχοιεν τῷ βασιλεῖ εἰπεῖν, ὅτι 
οὐδεὶς σφᾶς ἀποπεφευγὼς εἴη. τῇ δ᾽ αὐτῇ διανοίῳ 
χατηγάγοντο ἐξ ᾿Βρετρίας εἰς Maga Qvo, ὡς ἕτοιμόν 


P 


P. 240. D. 


εἶπεν ἥκειν ἄγοντα —] 


jussit eum redire ita, ut 


captivos duceretEretrien- 
ses et Athenienses. Nam 


ἔρχεοϑαν, ἰέναι, ἥκειν saepius 
habeut vim et significationem 
redeundi, quae, si.rem dili- 


genter rimeris, a veniendi no- 
lione parum auf nihil diversa 
est. v. ad Protagor. p. 310. Ὁ. 
— ἄγειν autem est vel in vin- 
cula vel ad supplicium vel etiam 
captivum ducere, (a mox C. 
conf, Xenoph. Hellen, Il, 4, 
l1. IH, 3, 8. V, 4, 8. VII, 
4, 33. al. Ceterum paullo ante 
ne haereas in isto ἔν «e πλοίοις 
zai vavoí,; quoniam praepositio- 
.nes cum nomine suo unam mo- 
tionem efficiunt, saepenumero 
.4à ita collocatum reperitur. In- 
fra-p. 263. C. "ἔκ τε γὰρ τοῦ 
Πειραιέως καὶ ἄστεος. Theaet. 


p. 153. €. κατά τε. ψυχὴν xa 
χατὰ σῶμα. "Thucyd. I, 105. ἔν 
σε yl» — καὶ ἐν Αἰγύπτῳ. 


εϑοᾶ plurima rei exempla sup- 

-peditabit W'ellauer. Addit. 
ad Vechneri Hellenolex. ,Vratisl. 
1828. p. 3 sqq., qui veram ra- 
fionem perspexit. 


ὅλης τῆς ᾿Ασίας] Desunt haec in multis 


B. iv τρισὶν ἡμέραις 
Septem dierum spatium habet 
Herodot. Vl, 102, ut hie quo- 
que hyperbole oratoria agno- 
scenda , Videatur, 

συνάψαντες τὰς χεῖρας 
— ἀποπεφευγὼς εἴη] lisdem 
paene verbis haec narrantur 
Legg. lif. p. 698, D. c. 14, ubi 
verbum σαγηνεύειν de hac re 


ponitur, quo usus est etiam 
Herodot. 11, 149. BAM 
€. εἰς Me«ge«90vco] in 


campum Marafhonium, De stru- 
ctura verborum ὡς ἕτοιμόν σφυ- 
σιν ὃν, quasi ipsis facile 
esset, v. Matth. δ. 564, Rost. 
$. 131. $. De verbis. ἐν τῇ αὖ- 
τῇ τ. ἀνάγκῃ ζεύξαντες cont. De 
Rep. vil. P. 9567. D. ἐν μακα- 
ρίᾳ ἄρα ἀνάγκῃ δέδεται. Cratyl. 
p. 404. A. ἐν τοῖς δεσμοῖς δήσας. 
Criton. p. 43. Ὁ. ἐν τοιαύταις 
ξυμφοραῖς ἁλίσκονται. Phaed. pe 
108. B. δεδεμένος ἐν ἀνάγκαις. 
Sophoel. Aiac. v. 210. ἥδε 9^ 
οἷσιν εἴχεν᾽ ἐν κακοῖς. al. Dati-. 
vus "EgevouÜügw pendet ex τῇ 
αὐτῇ. v. Rost. 8. 105. ann. 8. 
Matthiae $. 385. 

Ἑλλήνων οὐδείς} praeter 


MENEXENUS. 43 


ΠῚ , ^ » ὦ , ΜΝ, 
σφισιν ὃν καὶ ᾿“ϑηναίους ἐν τῇ αὐτῇ’ ταύτῃ ἀνάγκῃ 
ζεύξαντας ᾿Ερετριεῦσιν ἄγειν. τούτων δὲ τῶν μὲν πρα- 
χϑέντων, τῶν Ü' ἐπιχειρουμένων οὔτ᾽ ᾿Βρετριεῦσιν 
ἐβοήϑησεν Ελλήνων οὐδεὶς οὔτε ᾿““ϑηναίοις πλὴν 4α- 
χεδαιμονίων" οὗτοι δὲ τῇ ὑστεραίῳ τῆς μάχης ἀφί- 
χοντο" οἱ δ᾽ ἄλλοι πάντες ἐκπεπληγμένοι j ἀγαπῶν- 
τες τὴν ev τῷ παρόντι σωτηρίαν, ἡσυχίαν ἢ) "ον. ἐν 
τούτῳ δὴ ἂν τις γενόμενος γνοίη, οἷοι ἄρα ἐτύγχανον 
ὄντες τὴν ἀρετὴν οἱ Μαραϑῶνε δεξάμενοι τὴν τῶν 
βαρβάρων δύναμιν καὶ χολασάμενοι τὴν ὑπερηφανίαν 
ὅλης τῆς ᾿Ασίας καὶ πρῶτοι στήσαντες τρόπαια τῶν 
βαρβάρων, ἡγεμόνες xci διδάσχαλοι τοῖς ἄλλοις γε- 
γόμενοι; ὅτι οὐκ ἄμαχος εἴη ἡ Περσῶν δύναμίς, ἀλ- 


codd., sed male, 





Athenienses. v. Herodot, VI, 
484. GOTTLEB. 

πλην “ακεδαιμονίων] V. 
Plat. Legg. l. c. intpp. ad He- 
rod. VI, 106. VII, 206. et Ne- 
pot. 4 et 5, qui eliam de .pro- 
ximis exposuerunt. *-— &yc- 
πῶντες τὴν ἐν τῷ T. σωτη- 
ρίαν, praesenti acquie- 
Scentes salute. 

D. Ἐν τούτῳ δὴ ἄν τις 
γενόμενος] Ma δὴ saepe poni- 
tur, ubi oratio revertitur ad su- 
periora. Nam. redit iam “δὰ il- 
lud, quod P. 239. D. dixerat, 
δεῖ i EL ἐδεῖν — ἐν ἐκείνῳ 
τῷ χρόνῳ γενόμενον λόγῳ. De 
hoc usu loquendi diximus ad 
Apolog. Socr. p. 21. A. Sympos. 
p.184. E, Conferas Hemsterh. 


ad Lucian. Dial. Mar. XIV. 
"Walcken. ad Herod. V. 119. 
Schaefer. δᾶ Dionys. De 


Comp. Verb. p. 190 sq. 

oí Μαραϑῶνιυ —] Ita prae- 
positione ἐν omissa legitur etiam 
mox E. p. 241. A. B. al. — 
-Plura suppeditabunt W erns- 
dorf. ad Himer. p. 58. et 
Schaefer. ad Lamb. Bos. p. 
7698. Conf. Rost, δ. 106,1. e. 


p. 515 sq. ed, IV. 

xai κολασάμενοι τὴν ὗπε- 
ρηφανίαν}] Observes κολασά- 
μένον pro κολεσαντες positum, 
]ta χολαάζεοϑαν active dictum 
legimus Protagor. p. 324, C. τι- 
μωροῦνται δὲ καὶ κολάζονται — 
οἷς ἂν οἴωνται ἀδικεῖν, x. τ. À. 
ubi Heindorfius comparavit 
Aristoph. Vesp, v. 405, Etiam 
Xenoph. Cyrop. I, 2, 7. codd. 
nonnulli exhibent bolotorcus pro 
κολάζουσι. 

ἄμαχος εἴη — ὑπεέκει7 
Modorum enallage haudquaquam 
insolens. Etenim alterum enun- 
tiatur tanquam in sola positum 
cogitatione; alterum tanquam 
omni ex parte certum et explo- 
ratum refertur. ^ Eadem post 
ὅτι modorum variatio est Tim. 
p. 18. C. D. Gorg. p. 512. A. 
Protagor. p. 335. A. De Rep. 
V. p. 466. A. VI. p. 490. D. 


Herodot. VI, 3. bis, V, 97. 
Xenoph. Anab. II, 1, 3. Hi- 
stor. Gr. I1, 4, 13. Plura col- 


legerunt Boeckh. in Min. p. 
62. Báhr. in 'Creuzeri Melett. 
Hi. p. 49. Haitinger in Actis 


"Monacce. llI, 2. p. 165. 


211 


41 PLATONIS 

λὰ πᾶν πλῆϑος zai πᾶς πλοῦτος ἀρετῇ ὑπείχει, ἐγὼ. 
μὲν ον ἐκϑίνους τοὺς ἄνδρας qui οὐ μόνον τῶν 
σωμάτων τῶν ἡμετέρων ποτέρας εἶναι, ἀλλὰ. καὶ τῆς 
ἐλευ ϑερίας τῆς τὲ ἡμετέρας χαὶ ξυμπάντων τῶν ἐν 
τῇδε. τῇ ἠπείρῳ" elg ἐκεῖνο γὰρ τὸ ἔργον. ἀποβλέψαν- 
τος χαὶ τὰς ὑστέρας μάχας ἐτόλμησαν διακινδυνεύειν 
οἱ βλληνες ὑπὲρ τῆς σωτηρίας, porro “Τῶν. Mega- 
Qv. γενόμενοι. Cap. Xl Τὰ μὲν οὖν ἀριστεῖα 
τῷ -λόγῳ ἐχείνοις ἀναϑετίον, τὰ δὲ δευτερεῖα. τοῖς 
περὶ “Σαλαμῖνα xoci ἐπ᾽ “Ἱρτεμισίῳ γαυμαγήσασι καὶ 
γιχήσασι. χαὶ γὰρ τούτων τῶν ἀνδρῶν πολλὰ μὲν ἄν 
τις ἔχου διελϑεῖν, χαὶ οἷα ἐπιόντα ὑπέμειναν AT. 
τὰ γῆν x«i χατὰ ϑάλατταν, χαὶ og. ἠμύναντο ταῦ- 
τα ὃ δὲ μοι δοχεῖ καὶ ἐκείνων χάλλιστον εἶναι, τού- 
του μνησϑήσομαι, ὅτι τὸ ἑξῆς ἔρον. foe ὍΝ 


»Ὁ 


Ῥ- 241, καὶ γὰρ τούτων τ. dv] Flor] 7: Ven. Σ᾿ Par, 
Z. καὶ γὰῤ δὴ καὶ v. v., quod recepit Bekker. Non opus. nam 
καὶ γὰῤ h. l. non est. o dgpeed sed nam etiam, ut saepe, 


Δῖο δ᾽ 


E. εἰς ἐκεῖνο γὰρ τὸ ἔρ- 
yov] Ἔργον de opere. bellico 
sive pugna, ut infra p. 241. A, 
C., usurpatum illustravit Her- 


mann. ad Lucian, De Conscrib. | 


Hist. p. 159. 

P. 241. τοῖς megl Σαλα- 
piv& καὶ im Wovsu] Nam 
in. his pugnis Athenienses prae- 
ter ceteros ita excelluerunt, ut 
iis ab uuiversa. Graecia; cería- 
minis praemium sit tributum, v. 
Herodot. VHI, 11. Mox ob- 
serves formam -&Aerrcv, quam 
legimus etiam p. 240. B, 24l. 
B. €. 245. B..al. Fallitur. ergo 


Aelius Dionysius. apud E u- 
Stath. ad Iliad, x. p. 813., qui 
praeter tragieos etiam: Platonem 
negat 
scripsisse, 


QuAevra εἰ ϑάλατταν 
quae forma certe 
apud Aristophanem dominatur. 
ὃ δέ μοι δοκεῖ) Non magis 
ἐμοὶ scribendum fuit 
Bekkero, quam Criton, p. 48. 
D. σὺ δέ μοι δοκεῖς τὰ ἔφθης: 


. ΠΟ 
μότατα αἱρεῖσθαι invitis codd, 
mutari oportebat. cfr. ad Pro- 
tag. p. 341. Εν ὦ 

τὸ timc ἔργον τοῖς Μη 
proximum post eos, qui δὰ, Ma- 
ralhonem pugnarunt, opus per- 
fecerunt. Nam ἑξῆς. et ἐφεξῆς 
cum dativo iunctum, οὐ Pbae- 
don. p. 100. B. Protagor.. p. 
314. E. Gorg. p. 494, E. 'Phi- 
leb. p. 34. C., ubi. v. ann.. De 
ordine. et collocatione verborum: 
vid. ad Phaedon. p. 88. A. 

B. τοῦτο δὴ ἄξιον ἐπαι- 
νεῖν τῶν ἀνδρῶν] Genitivus 
τῶν ἀνδρῶν e pronomine τοῦτο 


pendet, De Republ, M. p. 367. 
D. τοῦτ᾽ αὐτὸ ἐπαίνεσον δικαιο- 
σύνης. lbid, p. 383. A. πολλὰ 


«ἄρα. Ὁμήρου ἐπαινοῦντες ἄλλα, 
τοῦτο οὐκ ΤΟΝ De- 


mosthen., De Coron. :244. 


in Reisk. ἃ, piv διώκει io ψψη- 


φίοματος ---- ταῦτ᾽ ἐστέν.. Did. 


.p. 245, in. ó y&Q διώκων τοῦ 
«ψηφίοματος. τὸ, λέγειν «a πράτ-- 


^ 








“τοὺς βαρβάρους. 
Πλαταιαῖς ἔργον καὶ ἀριϑμῷ καὶ ἀρετῇ γενέσϑαι τῆς 


MENEXENUS. 45 
ϑῶνι διεπράξαντο. οἱ uiv γὰρ, “Μαραϑῶνι τοσοῦτον 
μόνον ἐπέδειξον τοῖς Ἕλλησιν, ὅτι κατὰ γῆν οἷόν τε 
ἀμύνεσθαι, τοὺς βαρβάρους ὀλίγοις πολλούς, γαυσὶ δὲ 
ἔτι ἦν ἄδηλον, καὶ δόξαν εἶχον Πέρσαι ἄμαχοι εἶναι 
χατὰ ϑαάλατταν xol πλήϑει xci πλούτῳ καὶ τέχνῃ 
καὶ ῥώμῃ. τοῦτο δὴ ἄξιον ἐπαινεῖν τῶν ἀνδρῶν τῶν 
τότε ναυμαχησάντων, ὅτι τὸν ἐχόμενον φόβον διέλυ- 
σαν τῶν ᾿λλήνων καὶ ἔπαυσαν φοβουμένους πλῆϑος 
γεῶν τε χαὶ ἀνδρῶν. vm ἀμφοτέρων δὴ .ξυμβαίνει, 
τῶν τὲ Πῆαραϑῶνι μαχεσαμένων x«i τῶν iv “Ξαλα- 
μᾶνε ναυμαχησάντων, παιδευϑῆναι τοὺς ἄλλους "EA- 
ληνας, ὑπὸ μὲν τῶν κατὰ γῆν, ὑπὸ δὲ τῶν χατὰ 
ϑάλατταν μαϑόντας xci ἐϑισϑέντας μὴ φοβεῖσϑαι 
Cap. XIL Τρίτον δὲ λέγω τὸ ἐν 


ὃ δέμοι δοκεῖ] Bekkerus: ὃ δ᾽ ἐμοί, invitis libris mss. 


qui 


Hemsterhus. 


ἐπέδειξαν τοῖς Ἕλλησιν] V. ἐπεδείξαντο, quod e Vind, 


1. 4, Florr. à. b. v. x. q. Ambros, 


et aliis mutavi. Dein ἀμύνε- 


σϑαι codd. fere omnes; vett. editt. ἀμύνασθαι. 


τειν τὰ ἄριοτά μὲ. Plura dedi 
ad Remp. ΕΠ, p. 316. A. Atque 
hine apparet, quomodo supe- 
riora illa sint intelligenda: zov- 
τῶν τῶν ἄνδρῶν πολλὰ μὲν ἄν 
«ἰς ἔχοι διελϑεῖν. 

EID ἐχόμενον φόβον διέ- 
λυσαν τῶν 'EAA] timor, 
Graecos incesserat, 
quo occupati erant. Gon. 


- vOv “Ἑλλήνων pendet ab ἐχόμε- 


μὸν -- Τὸ ἐχόμενόν τινὸς est 
quod iunctum est alicui, 
quod cum eo cohaeret. v. 
ad — Aristoph. 
Plut. p. 412. GOTTLEB. — 
Ka -tiam alii. Nec tamen puto 


'eam interpretationem probandam 


esse, propterea quod Graece 
non solet dici: φόβος ἔχεταί τι- 
»oc. Quippe hoc nihil aliud es- 


set quam: metus cum aliquo 


arctissime cohaeret,vel ex 
aliquo pendet. Quod quili- 
bet videbit per esse absurdum. 
Itaque ego. genitivum e φύβον 


suspensum esse censeo. Illud 
ἐχόμενον aulem indicat metum, 
qui cum superioribus terroribus 
proxime erat coniunctus.  Ne- 
que enim haerendum in eo esf, 
quod ἐχόμενος sic sine genitivo 
positum legitur. Gorg. p. 494. 
E. τί ἀποκρινεῖ, ἐάν «εἰς σὲ τὰ 
ἐχόμενα τούτοις ἐφεξῆς ἅπαντι 
ἐρωτᾷ; lisocrat. Kncom, He- 
len. p. 239. Bkk. fovAopu«s δὲ 
καὶ mtQi τῶν ἐχομένων διελθεῖν. 

ὑπ᾽ ἀμφοτέρων δὴ ξυμ- 
βαίνει---) Consequitur igi- 
tur s. efficitur (ex ante- 
cedentibus) ab utrisque 
ceteros Graecos esse eru- 
ditos etinstitutos etc. Fal- 
litur enim Gottleber. &uufat- 
γεν explicans: χρή, ἀξιόν ἔστιν. 
Nee verum perspexit Engel- 
hardtus, praeseus ξυμβαίνευ 
iudicans positum esse loco prae- 
teriti. 

€. ὑπὸ μὲν τῶν κατὰ yv] 
Legitimus hie est post praepo- 


46 PLATONIS 


Ἑλληνιχῆς σωτηρίας, κοινὸν ἤδη τοῦτο “Ἰαχεδαιμονίων 


τε χαὶ ᾿4᾿ϑηναίων. 


Τὸ “μὲν οὖν μέγιστον χαὶ χαλε- 


πώτατον οὗτοι πάντες ἤμυναν, zal διὰ ταύτην τὴν 
ἀρετὴν νῦν T6 ὑφ᾽ ἡμῶν ἐγκωμιάξονται χαὶ εἰς τὸν 
ἔπειτα χρόνον ὑπὸ τῶν ὕστερον. μετὰ δὲ τοῦτο πολ-: 
λαὶ μὲν πόλεις τῶν ᾿“βλλήνων ἔτι ἦσαν μετὰ τοῦ βαρ- 


βάρου, αὐτὸς δὲ 


ἠγγέλλετο βασιλεὺς διανοεῖσθαι ὡς 


ἐπιχειρήσων πάλιν ἐπὶ τοὺς “λληνας. δίκαιον δὴ χαὶ 
τούτων ἡμᾶς ἐπιμνησθῆναι, ol τοῖς τῶν προτέρων 
ἔργοις τέλος τῆς σωτηρίας ἐπέϑεσαν ἀναχαϑηράμενοι 
χαὶ ἐξελάσαντες πᾶν τὸ βάρβαρον͵ ἐκ τῆς ϑαλάττης. 
ἧσαν δὲ οὗτοι οἵ τε ἐπ᾿ Εὐρυμέδοντι γαυμαχήσαντες 


C. πάντες ἤμυναν] Pro ἤμυναν Gottl, malebat ἤνυσαν. 


sitiones verborum posifüs pro: 
ὑπὸ τῶν μὲν x. y. V. Phaedr, p. 


263. B. De Rep. p. 461. D. al.- 


cfr. Matth. $. 288. 3. 
οὗτον πάντες ἤμυναν 


Non iam loquitur de iis tantum, 


qui ad Plataeas pugnarunt, sed 
eos omnes intelligit, qui bellis 
Persicis pro salute ef libertate 
universae Graeciae  ceríarunt, 
Quoniam autem hi- periculum 
servitutis non tantum a se ipsis, 
sed ab universa Graecia pro- 
pulsarunt, haud scio, an vera 
sit codd, fere omnium lectio 
ἤμυναν, quam Bekkerus e 


duobus libris in ἠμύναντο mu-. 


tavit, Ceterum baud inelegans 
esí coniectura Gottleberi, 
scribendum iudicantis ἤνυσαν. 

D. διανοεῖσϑαν ὡς ἐπι- 
χειρήσων}Ἱ Structuram — illu- 
stravit Matth. $. $69. 2 2. 

ἐξελάσαντες πᾶν τὸ βάρ- 
βαρ ov] h. e. πάντας τοὺς B«o- 
βάρους. Factum hoc est ἃ Grae- 
cis Persis δὰ Plataeas devictis, 
Cimone potissimum aucíore, 
quem constat a. 449 a. Chr. n. 
diem supremum obiisse.  Cete- 
rum orator haec omnia brevi- 
ter perstrinxit, ne quid im- 
miscere coactus essef, quod ad 


laudem Atheniensium minus con- 
eden 

ἵ πε ἐπ᾿ Εὐρυμέδοντι -] 
Di deri marique simul pugna- 
tum est, et splendida ab Athe- 
niensibus  reporíata | victoria 
Olymp. LXXVII, 4, 5, 469. a. 
Chr. n.'. Fusids ded narrat 
Thucyd. I, 100. 

E. x«i oí tlg Κύπρον 
στρ. ,,Haec expeditio coniun- 
εἴα fuit cum Aegyptiaca . inde 
ab Olymp. LXXIX, 3.. i. e. 462, 
usque ad Olymp. LXXX, 4. s. 
451. v. Thueyd. 1, 94, 104. 
Athenienses , Cypro  subacía, 
Inaro, Psammetichi filio, regi 
Libyae, adversus Persas opem 
iulerunt; sed varia fortuna usi 
sunt: Aegyptus in ditionem re- 
gis Persarum venit, et plerique 
Aiheniensium in hoc bello, sex 
annos gesto, periere,  lnarus 
per proditionem captus, tan- 
dem in erucem sublatus est, v. 
Thucyd. EL 104, 109. 110. 
Lys. Epitaph. p. 108. Diod. 
Sic. XL p. 459. Wess. GOTT- 
LEB. 

ἐπιβουλεύειν φϑο- 
ΟΖ] h. e. per insidias Graeco- 
rum meditari perniciem. ta 
ἐπιβουλεύειν cum infinitivo iun- 





,de unis Athenis 


. universum hoc bellum ab 


MENEXENUS. E | 
καὶ oi εἰς «Ἄἴγυπτον πλεύσαντες χαὶ ἄλλοσε πολλαΞ 
χόσε, . ὧν χρὴ μεμνῆσϑαι καὶ χάριν αὐτοῖς εἰδέναυ, 
ὅτι βασιλέα ἐποίησαν δείσαντα τῇ ἑαυτοῦ σωτηρίῳ 
τὸν νοῦν προςέχειν, ἀλλὰ μὴ τῇ τῶν “βλλήνων ἐπυ- 
βουλεύειν φϑορῷ. jd 

Cap. Xll. Καὶ οὗτος niv δὴ πάσῃ τῇ πόλει 
διηντλήϑη ὁ πόλεμος ὑπὲρ ἑαυτῶν τε καὶ τῶν ἄλλων 
ὁμοφώνων. πρὸς τοὺς βαρβάρους" εἰρήνης δὲ “7ενομέ- 
γῆς xci τῆς στόλεως τιμωμένης» ἦλθεν ἐπ᾿ αὐτήν, ὃ 
δὴ φιλεῖ ἐκ τῶν ἀνϑρώπων τοῖς εὖ πράττουσι προς- 
πίπτειν, πρῶτον μὲν bios, ἀπὸ ζήλου δὲ q 3 óvoc. 
ὃ x«i τήνδε τὴν πόλιν ἄκουσαν ἐν πολέμῳ Toig LÀ- 


Flor, v. X. z. Ven. €. Par. Z. ἠμύναντο, quod suscepit Bekkerus, 
Non probo. v. annot. 


ctum significat insidiose síu- ^ mone cum Persis facíam esse 


dere aliquid facere: de quo — tradiderunt certis quibusdam 
loquendi genere diximus δὰ «conditionibus paciscendo  con- 
Protagor. p. 3343. C. siitutis, 1d enim nunquam fa- 


p.242. Kai οὗτος μὲν δὴ πά- 
σῃ τῇ πόλεν Ó.] Male Gottl. 


cíum esse βδρδοϊββίιηθ demon- 
strarunt Dahlmannus in li- 


interpretatur: atque omnes bro: Forschungen auf dem 
urbis belli labores exan- Gebiete der Geschichte 
tlarunt, Nam πάσῃ τῇ nóÀt Vol. 1, p. 1 sqq. et Krüge- 


intelligendum 
Sed 


rus in commeníat, Ueber den 


esse non potest dubitari. Cimonischen Frieden, in 


quid hoe est: bellum illud uni- ^ Seebodii et Friedemanni 
versae civitati fuit exantlan- ^ Miscellan. Critt. T. I. p. 2071 
dum? Nimirum ne alia quidem — sqq, 235, ubi conf. aunot. 1. 


bella ab Atheniensibus ita gesta 
sunt, uf nonnullae tantum rei- 
publicae partes — premerentur. 
Itaque apertum est aliquid hoc 
in loco esse depravatum. Cor- 
rigendum, nisi fallor, καὶ οὗτος. 
μὲν δὴ πᾶς πάσῃ τῇ πόλει ὃ. ὃ 
πόλεμος. Quo restituto senten- 
fia verborum emergit -.haec: 


Plato. nihil dicit, nisi hoc: 
quum vero bellum adver- 
sus Persas cessavisseft aí- 
que pax otiumque redis- 
set. 


ὃ δὴ φιλεῖ] solet, v. ad 
Sympos. p. 182. C. Eodem mo- 
do Lysias Epitaph. p. 107. 
ὑστέρῳ δὲ χρόνῳ “Ἑλληνικοῦ πο- 
λέμου καταστάντος, διὰ ζῆλον 
τῶν γεγενημένων καὶ φϑόνον τῶν 


Atheniensibus totis rei- 
publicae viribus adver- 


sus Persas gestum est pro 
sua et ceterorum Graeco- 
rum libertate, 

— εἰρήνης δὲ γενομένης —] 
Male ex hoc loco collegerunt 
Platonem iis seriptoribus esse 
accensendum, qui pacem à Ci- 


πεπραγμένων, ubi Reisk. ζῆλον 
male interpretatur magnifi- 
cam praedicationem re- 
rum gestarum, Nam est 
potius aemulatio, quam dein- 
de consecuta est invidia af4 
que odium, h. e. φϑόνος. 


242 


45. ες PLATONIS: 


λησι χατέστησε. μετὰ δὲ τοῦτο γενομένου πολέμου, 
συνέβαλον μὲν ἐν Τανάγρᾳ ὑπὲρ τῆς Βοιωτῶν. ἐλευ- 
ϑερίας «“Τακεδαιμονίοις μαχόμενον , ἀμφιςβητησίμου δὲ 
τῆς μάχης γενομένης, διέχρινε τὸ ὕστερον ἔργον" οἱ 
μὲν γὰρ ᾧχοντο ἀπιόντες, χαταλιπόντες Βοιωτοὺς oig 
ἐβοήϑουν, οἱ δ᾽ ἡμέτεροι τρίτῃ ἡμέρῳ ἐν Οἰνοφύτοις 
νικήσαντες τοὺς ἀδίκως φεύγοντας δικαίως κατήγαγον. 
οὗτοι δὴ “πρῶτοι μετὰ τὸν Περσικὸν πόλεμον, Ελλῆ- 
σιν ἤδη ὑπὲρ τῆς ἐλευϑερίας βοηϑοῦντες πρὸς "EA- 


P. 242. B. 


Vat. et Par. B. a pr. m. x«c«Asízovreq. 
quia. proprie Thebani intelligendi sint. 


puugi, 


καταλιπόντες Βοιωτούς} Bekk, e Coisl. 


Idem Βοιωτοὺς vult ex- 


C. τοὺς ἡγεμόνας Λακεδαιμονίους} Flor. v. x. ἦγε- 


μετὰ δὲ τοῦτο γενομένου 
z.] Hoc primum vult esse Athe- 
niensium bellum adversus Grae- 
cos susceptum, 
Boeotiorum libertas adversus 
Lacedaemonios defensa sit. Ete- 
nim Thebani, ob fpraestitam 
Xerxi | societatem contemíui 
omuium, inprimis Boeotiorum, 
expositi, quum ἃ Lacedaemoniis 
petiissenf, ut ipsorum opera 
Boeotii sibi subiicereutur, facile 
ab his impetrarunt quod volue- 
runt. Nam Lacedaemonii Boeo- 
fiae oppida Thebanis parere 
coégerunt, ut Thebae, opibus 
auctae et confirmatae, propugna- 
culum. adversus Athenienses es- 
sent. v. Diod, Sic. XI. p. 466, 
ed, Wess. Victi sunt Athenien- 
ses a Lacedaemoniis apud Ta- 
nagram à. 457. Ex quo appa- 
ref istud μετὰ δὲ τοῦτο non. ni- 
mis esse urgendum. v. Dahl- 
mann, l. c. p. 30. 
vB. à» Oivopvvotc — κα- 
v4ye«yov] tertio die, re- 
portata victoria, iniuria 
exsulanítes iure reduxe- 
runt. Nam χατάγειν», κατιέναι, 
κανέρχεοϑαν propria sunt verba 
de exsulibus in patriam redeun- 
tibus. Ceterum historiarum scri- 
ptores de his non leviter cum 


quo videlicet. 


Platone dissentiunt, Nam Diod. 
Sic. XI. p. 466, duplicem nar- 
rat pugnam ad Tanagram com- 
missam esse: quam proelium in 
OQenophytis exceperit. conf. W es- 
seling. ad Diod. 1. e. Thucy- 
dides autem etsi hac in parte a 
Platone non. disseufit, tamen 
rem item refert paullo aliter, 
libr, I. c. 108. Narrat enim 
Lacedaemonios eorumque socios 
victoriam. de Atheniensibus re. . 
portavisse et magna utrinque . 
clade facta, per Geraneam .ef 
Isthmum domum revertisse, Quo 
facto Athenienses dicit sexage- 
simo secundo ab illa pugna die 
duce Myronide in Boeotios fe- 


' eisse impetum et in. Qenophytis 


íam splendidam reportasse vi- 
cloriam, ut agrum eorum in. 
suam potestatem . redegerint, 
Tanagreeorum | muros demoliti 
sint, et centum Locrorum Opun- 
tiorum obsides acceperint, | Ce- 
terum. Οἰνόφυτα, Schol. ad Thu- 
cyd. ait esse χωρίον τῆς Bow- 
"xc. Regio fortasse . vinetis 
plena foit. |. i) 

C. Μετὰ δὲ ταῦτα ποΐῖ- 
λοῦ π. γ.1 Ad tempora belli 
Pelopon ml pergens orator 
sibi nihil prius curandum cen- 
suit, quam ut silentio transmite 


— —M P 


MENEXENUS. 


49 


ληνας, ἄνδρες ἀγαϑοὶ γενόμενοι καὶ ἐλευϑερώσαντες C 
οἷς ἐβοήϑουν, ἐν τῷδε τῷ μνήματι τιμηϑέντες ὑπὸ 
τῆς πόλεως πρῶτοι ἐτέϑησαν. 


Μετὰ δὲ ταῦτα πολ- 


᾿λοῦ πολέμου γενομένου, xoi πάντων τῶν ᾿Ῥλλήνων 
ἐπιστρατευσάντων καὶ τεμόντων τὴν χώραν καὶ ἀνα- 
- Ela» χάριν ἐχτινόντων τῇ πόλει, νιχήσαντες αὐτοὺς 
᾿γαυμαχίῳ οἱ ἡμέτεροι xci λαβόντες αὐτῶν τοὺς ἦγε- 
μόνας .ἀακεδαιμονέους ὃν τῇ «Σφαγέῳ; ἐξὸν αὐτοὺς 
 διαφϑεῖραι, ἐφείσαντο καὶ ἀπέδοσαν, xoc εἰρήνην 


i . 
i jvac καὶ “αχεδαιμονίους. 


Mox Flor, a. b. z. 


Vind. 6. Par. Ζ. 


. Angel. Ambr, al, Σφακτηρίᾳ pro Zgayí«, ex interpretatione. Pro 
αὐτοὺς διαφϑ.) quod e Vind. 6, Par. Z. et Monac, n. 490, susce- 


1 pimus, cett. editt, αὐτοῖς. 


"fÉerentur ea omnia, quae ad lau- . 


- dem Atheniensium parum aut 
- mihil valerent. Quocirca missis 
- dis, quae inde a pugna ad Ta- 
- nagram et OQenophyta commissa 





gesta sunt, statim delabitur ad 
 Sphagiae vel Spbacteriae ex- 
» pugnationem, quae incidit in 


J annum septimum belli Pelopon- 
. mesiaei, h. e. Olymp. LXXXVIII, 


᾿ mannus 1. ὁ. p. 31 sqq. 


4. s. 428. a. Chr. n. Atque hn- 
ius iniecía mentione vide quam 
multa denuo praeterierit, solam 
pacem memorans post pugnam 

apud Amphipolim anno 421. a. 
Chr. compositam. Quid, quod 
deinde expeditio in Siciliam su. 
scepía fanquam moyum descri- 


— bitur bellum, quum tamen cer- 
— fissime constet eam fuisse belli 


᾿ sias, 


| 


— Peloponnesiaci partem. Pruden- 
ü ter de his omnibus monuit Dah1- 
Pari 
. ealliditate in his usus est Ly- 
qui omnia fere silentio 

| transmisit. 

«ἀναξίαν χάριεν —] quum 


. Athenienses pro libertate uni- 


versae Graeciae  dimicavissent, 
. Formam ἀναξίαν habet Plato 
etiam Protagor. p. 356. A, Eu- 
. fhyd. p. 304. . E. Legg. p. 943. 
EK. Pro i» τῇ ΣΙφαγίᾳ cod. Mo- 
mac. teste Iacobsio ad Achill. 


Plat, Opp. Vol. 1V. P. 11. 


victoria, 


Tat. p. 914. habet ἐν σῇ Zga- 
κτηρίᾳ: quod haud dubie ex in- 
terprefatione originem duxit, 
Etenim nomen huius insulae 
Sphagiae non ftam frequens esf 
quam Sphacteriae,  Exsíat ta- 
men apud Sír&abon. VII. p. 
346. Bas. ibid, p. 334. Ste- 
phan, Byz. De Urbib. p. 687. 
Berk. Plin. H. N. IV. 12. et 
4110}, Ceterum intelligenda est 
quam Demosthenes, 
dux Atheniensium, ad Pylum 
insulam, in cuius vicinia sita 
erat Sphagia, de Lacedaemoniis 
reporíavit, v. Thucyd. IV, 80 
844. Diodor. XII. c. 24. 
ἐξὸν αὐτοὺς διαφϑεῖραιῖ 
Ita scribendum esse ef olim iu- 
dicavimus et nunc quoque cen- 
semus, praeserífn quum codd, 
mss. eam leetionem non medio- 
eriter commendent. Nam quod 
editt, omnes habent αὐτοῖς, ad 
ἐξὸν hunc dativum facile intel- 
lexeris, ad διαφϑεῖραν accusa 
tivum aegre desideraveris, 


καὶ εἰρήνην ἐποιή σαν τ} 
» Intelligit f foedus illud ἐνναύσιον, 
unius anni, cuius mentionem 
facit Thucyd. IV, 17, ictum 
anno nono belli Peloponnesiaci.* 
GOITL. - 


4 


950 PLATONIS 


ἐποιήσαντο, ἡγούμενοι πρὸς μὲν τὸ ὁμόφυλον μέχρι 
γίχης δεῖν πολεμεῖν, xoi μὴ δι᾿ ὀργὴν ἰδίαν πόλεως 
τὸ κοινὸν τῶν ᾿βλλήνων διολλύναι, πρὸς δὲ τοὺς βαρ- 
βάρους μέχρι διαφϑορᾶς. τούτους δὴ ἄξιον ἐπαινέ- 
σαν τοὺς ἄνδρας, oi τοῦτον τὸν πόλεμον πολεμήσαν- 
veg ἐνθάδε κεῖνται, Or, ἐπέδειξαν, εἴ τις ἄρα ἦμφες- 
βήτει, ὡς ἐν τῷ προτέρῃ πολέμῳ τῷ πρὸς τοὺς βαρ- 
βάρους ἄλλοι τινὲς sisv ἀμείνους “4 3ϑηναίων, ὅτι οὐχ 
ἀληϑῆ ἀμφιςβητοῖεν. οὗτοι. γὰρ ἐνταῦϑα ἔδειξαν, στα- 
σιασάσης τῆς ᾿βλλάδος περιγενόμενον τῷ πολέμῳ, τοὺς 
προεστῶτας. τῶν ἄλλων ᾿βλλήνων χειρωσάμενοι, μεϑ" 
ὧν τότε τοὺς βαρβάρους ὀνίχων χοινῇ; τούτους νικῶνγ- 


D. εἴ τις ἄρα ἠἡμφεςβήτει] Sic Vat. Angel. Flor. a. pro 


vulg. ἠμφιςβήτει. 
v. Fischer. ad Weller, T. ll. 


D. ἔνϑαδε κεϊνται] i. e. 
in Ceramico. Thucyd. Il, 
34. δημόσιον σῆμα vocat: ubi 
Schol. τὸ καλούμενον Κεραμει-: 
xov ΘΌΤΥΤΊΙ,. 

εἴ τις ἄρα ἡμφεςβήτει —] 
quia ostenderunt, si quis 
forte dubitabundus iudi- 
caret alios quospiam in 
superiore adversus bar- 
baros bello Atheniensi- 
bus fuisse fortiores, eum 
non recte ambigere. Plu- 
ralem numerum ἀμφιςβητοῖεν 
post & cic illatum multis exem- 


plis illustravimus ad Phileb. p.. 


45, B. conf. Matth. 8. 481, 4. 

K. τοὺς προεστῶτας — 
pio ὧν τότε v. B. 2v.] In his 
τότε est antea, uf sexcenties. 
Referendum enim ad bella cum 
Persis gesta, Itaque Lacedae- 


monios intelligi apertum est. 
De structura verborüm ἔδειξαν 


τούτους γικῶντες ἰδίᾳ v. Matth. 
$.548. Ex eo igitur, quod soli 
Athenienses sine aliorum auxi- 
lio hostes ad Pylum et' Spha- 
cteriam. vicerint,. colligi licere 
ait Spartanos neutiquam virtute 
sua Atheniensibus praestare, 

P. 243. πολλοὶ μὲν ἀμφὺ 


De duplici huius ac similium verborum augmento 
p. 296. Buttmann. Gr, ampl. $. 80. 


Σικελίαν —] His verbis re- 
spondent quae sequuntur infra, 
πολλοὶ δ᾽ ἐν ναυμαχίαις ταῖς᾿ 
καϑ'᾿ “Ελλήςποντον. Itaque haec: 
οἷς βοηθοῦντες — ἢ τῶν ἄλλων 
οὗ φίλοι, explicationis gratia et 
quasi per parenthesin quandam 
interposiía sunt. Quod autem 
li, qui in Siciliam missi sunt, 
dicuntur πλεῖστα τρόπαια στῆ- 
σαι, id ego omnino referam ad 
illas victorias, quas Athenienses 
inde ab huius belli initio in 
Sicilia reportarunt. Nam pri- 
mo in proelio ad Mylas, non 
sine magna hostium clade, vi- 
ctoria potiti sunt. v. Thucyd. 
I, 90, Diod. XII. p. 515. 
Tum Athenienses rursus Syra- 
eusanos proelio. navali vicerunt. 
v. Wesseling. ad Diodor. l. 
c, coll. lustin. IV, 4. Non 
ita multo post Leontini . cum 
Atheniensibus oppugnarunt Mes- 
sanam,, Sed Messanenses facta 
eruptione magnam Leontinorum 
partem in fugam dederunt. Quo 
facto Athenienses hostes repu- 
lerunt et intra moenia urbis 
suae concluserunt. Ex quo cer- 
famine uf superiores discessisse 
viderentur, tropaeo posito, Rhe- 


MENEXENUS. $1 


τες ἰδίᾳ. Cap. XIV. Τρίτος δὲ πόλεμος μετὰ ταύ- 
τὴν τὴν εἰρήνην ἀνέλπιστός τε χαὶ δεινὸς ἐγένετο, iv 


: Μ΄ ^ , ^ L4 
Q πολλοὶ καὶ ἀγαϑοὶ τελευτήσαντες ἐνθάδε κεῖνται, 


πολλοὶ μὲν ἀμφὶ -Σιχελίαν πλεῖστα τρόπαια στήσαν- 
τὲς ὑπὲρ τῆς “ξοντίνων ἐλευϑερίας, οἷς βοηϑοῦντες 
διὰ τοὺς Opxove ἔπλευσαν εἰς ἐχείνους τοὺς τόπους, 
διὰ δὲ μῆχος τοῦ πλοῦ εἰς ἀπορίαν τῆς πόλεως χα- 


ταστάσης χαὶ οὐ δυναμένης αὐτοῖς ὑπηρετεῖν, τούτῳ 


ἀπειπόντες ἐδυςτύχησαν" ὧν οἱ ἐχϑροὶ xai προςπολε- 
μήσαντες πλείω ἔπαινον ἔχουσι σωφροσύνης χαὶ ἀρε- 
τῆς ἢ τῶν ἄλλων οἱ φίλοι" πολλοὶ δ᾽ ἐν ταῖς γαυ- 
μαχίαις ταῖς zc" ᾿Ελλήρποντον, μιᾷ μὲν ἡμέρῳ πά- 


annot, 6. 


Etiam ap. Demosth. c. Aphob. I, $. 15. c, Apatur. 


8. 21. al, haee forma sedem habet satis certam. 


gium reverterunt, Et ad po- 
sirema quidem haec Platonem 
respexisse arbitratus est Gott- 
leberus, 

διὰ τοὺς Ogxovc] Erat 
enim Atheniensibus cum Leon- 
tinis παλαιὰ ξυμμαχία, ut ait 
Thucyd. llf, 86, i. e. foedus, 
quod , ut notum est , Graecis 
etiam ὅρχος. ob interpositum 
iusiurandum dicitur. 

τῆς πόλεως καταστάσης 
intelligitur. civitas Atheniensium. 

τούτῳ ἀπειπιδυςτ,} ᾿ᾶ εο, 
quia civitas auxilium ferre non 
posset, animum desponden- 
ies. De verbo ἀπειπεῖν laudant 
Abreschium Dilucc. Thucyd. 
T. 11. p. 178. Intelliguntur au- 
iem illi, qui ab Atheniensibus 
in Siciliam missi sunt. De in- 
felici. expeditionis in Siciliam 


susceptae eventu in vulgus no- - 


ta sunf omnia. v. Thucyd. VI, 
1 sqq. — VII, 87 sqq. 

ὧν οἱ $79 90i — οἱ φίλοι] 
Haec quorsum pertineant, iuxta 
cum ignarissimis ignoramus. Nam 
sive ὧν referimus ad oí πολλοί, 
ut intelligantur Athenienses ; 
nescimus sane, quomodo hosti- 
bus eorum moderationis ac vir- 


tutis laus tribui ab oratore po- 
tuerit: sive pronomen cum 
Gottlebero ad Leontinos per- 
tinere iudicamus, ne illud qui- 
dem compertum habemus, quae- 
nàm fuerit Messanensium in 
eos humanitas, Sed quod caput 
rei est, nullo modo potest intel- 
ligi, «cur orator Athenienses 
laudaturus hostes vel ipsorum 
vel Leontinorum laudibus. orna- 
verit: quod sane perabsurdum 
est. Itaque totum hoc comma 
tanquam alienae manus addita- 
meníum abiiciendum | censemus, 
in quam sententiam video etiam 
Loersium disputavisse, 
πολλοὶ δ᾽ à» ταῖς ναυμα- 
χίαις —] Nam clades in Sici- 
lia accepta effecit, ut socii, iam 
nutantes , nominatim Chii et 
Lesbii, ab Atheniensibus defice- 
rent, Itaque Lacedaemonii clas- 
sem in Chium et Lesbum mise- 
runt, ut illis ferrent auxi- 
lium. Athenienses vero, id cum 
sensissent, eam adorti decem 
naves illorum interceperunt. v. 
Thucyd. VHI, 9 sqq. Quo- 
circa orator hoc loco rem miri- 
fice auget et amplificat; nam de- 
cem tantum captae sunt naves 


4 * 


243 


52 


PLATONIS: 


B σὰς τὰς τῶν πολεμίων ἑλόντες ναῦς, πολλὰς δὲ xoi 
ἄλλας νικήσαντες. ὃ δ᾽ εἶπον δεινὸν καὶ ἀνέλπιστον 
τοῦ πολέμου γενέσϑαι, τόδε λέγω τὸ εἰς τοσοῦτον 
φιλονεικίας ἐλϑεῖν πρὸς τὴν πόλιν τοὺς ἄλλους "LA- 
ληνας, ὥςτε τολμῆσαι τῷ ἐχϑίστῳ ἐπιχηρυχεύσασϑαι 
βασιλεῖ, ὃν χοινῇ ἐξέβαλον ped" ἡμῶν, ἰδίᾳ τοῦτον 
πάλιν ἐπάγεσϑαι, βάρβαρον ἐφ᾽ Ἕλληνας, xoi ξυνα- 
ϑροῖσαι ἐπὶ τὴν πόλιν πάντας Ἕλληνάς τε χαὶ βαρ- 
βάρους. οὗ δὴ καὶ ἐχφανὴς ἐγένετο ἢ τῆς πόλεως ῥώ- 
μή τε καὶ ἀρετή. οἰομένων γὰρ ἤδη αὐτὴν χαταπε- 
πολεμῆσϑαν καὶ ἀπειλημμένων ἐν Μυτιλήνῃ τῶν νεῶν, 
βοηϑήσαντες ἑξήχοντα ναυσὶν, αὐτοὶ ἐμβάντες εἰς 


. 


eaeqie vacuae, Praesíat famen 
fortasse haec «cum  Engel- 
hardío referre ad proelium 
navale 8.410. a. Ohr. ad Cy- 
zicum commissum, de quo X e- 
noph. Hellen. I, 1, 18. 

B. 53595 Dio» δεινὸν καὺ 
ἂν, T. π.1 Genitivum τοῦ πολέ- 
pov ex 6 pronomine suspensum 
esse puto , ut hic sit ordo ver- 
borum: ὃ δὲ τοῦ πολέμου εἶπον 
δεινὸν καὶ ἀνέλπιστον γενέσθαι. 
Apolog. Socr. p. 1T. A. μάλιστα 
δὲ ἕν av sGv(eins an ihnen) 
ἐθαύμασα τῶν πολλῶν ὧν ἐψεύ- 
σαντο. 

ἐπικηρυκεύσασθαν βασι- 
Aci] h. e. διὰ κήρυκος πέμπειν 
πρὸς βασιλέα. Verbum illustra- 
vit Abresch, Diluec. Thucyd, 
p. 412, qui hunc loeum medela 
&liqua. indigere censuit, | Sed 
sana sunt omnia,  Verissime 
enim Engelh. observavit inesse 
verbis anacoluthon. Nam post 


ἐπικηρυκεύσασϑαιν βασιλεῦ quum- 


Ρτο ἐπάγεσϑαι exspectaretur aliud 
verbum, κατὰ σύνεσιν mutata 
oratio esí, — πάλεν ἐπάγε-: 
σϑαυ, quum eum antea e Grae- 
cià eiecissent. -— Intelligit au- 
tem orator haud dubie iliud foe- 
dus, quod Lacedaemonii consi- 
lio Alcibiadis, tunc temporis ex- 
sulis, cum. Persarum rege, Da- 


M 


rio Notho, fecerunt. v. Thu- 
cyd. VIII, 18. Ceterum toto 
coelo a vero aberravit Bern- 
hardy Syntax. Ling. Graec, 
p. 319., qui βάρβαρον ante: ἐφ᾽ 
Ἕλληνας putat ex interpolatione 
ortum esse. D 

C. καὶ ἀπευλημμένων ——] 
Rem narrant Xenoph. Hellen. 
1, 6,24. et Diodor. XIII p. 
602. Etenim Conon, Methymnae 
adversus QCallieratidam, ducem 
Lacedaemoniorum, opem, latu- 
rus quum δὰ Myülenen con- 
flixisset, cum' quadraginta navi- 
bus sese in huius urbis portum 
recepit, ubi ab hostibus obses- 
sus esf usque ad pugnam apud 
insulas .Arginusas | commissam, 
in qua victus est Callicratidas. 
Verbum ἀπολαμβάνειν  inter- 
cipiendi et intercludendi 
vi . positum  illusírant Hem. 
Síerh. ad Plut. v. 935. Val- 
cken. ad Herod. IX, 10. De 
participiorum: cumulatione conf. 
Matth. $. 557. p. 523. 

νικήσαντες μὲν — κεῖν- 
ται ἐνθάδε! Periodus mire 
Sírucía, Vide enim quam haec 
absurda sinf: οὗ δὴ καὶ ἐχφανὴς 
ἐγένετο d τῆς πόλεως ῥώμη τε 
καὶ ἀρετή. οἷομένων γὰρ ἤδη αὖ- 
τὴν ree ole ode — αὐτοὶ 
ἐμβάντες --- ἀναξίου τύχης vv- 


—À 


Edd o a 
* 


' MENEXENUS. 53 


τὰς ναῦς; καὶ ἄνδρες γενόμενον ὁμολογουμένως ἄρι: 
στοι, νιχήσαντες μὲν τοὺς πολεμίους, λυσάμενον 
δὲ τοὺς φιλίους, ἀναξίου τύχης τυχόντες, οὐχ ἀναι- 
ρεϑέντες. ἐχ τῆς ϑαλάττης, χεῖνται ἐνθάδε. ev 
χρὴ ἀεὶ μεμνῆσϑαί τε χαὶ ἐπαινεῖν" τῇ μὲν γὰρ ἐκεί- 
yov ἀρετῇ ἐνικήσαμεν οὐ μόνον τὴν τότε ναυμαχίαν, 
ἀλλὰ καὶ τὸν ἄλλον πόλεμον" δόξαν yàp: δε αὐτοὺς 
ἡ πόλις ἔσχε μή ποτ᾽ ἂν χαταπολεμηϑῆναι μηδ᾽ ὑπὸ 
πάντων ἀνθρώπων" xal ἀληϑῆ. ἔδοξε" τῇ δὲ ἡμετέ- 
ρᾳ αὐτῶν διαφορῷ ἐκρατήϑημεν, οὐχ ὑπὸ τῶν ἀἂλ- 
λων" ἀήττητοι γὰρ ἔτι xol νῦν ὑπό γε ἐκείνων ἐσμέν, 
ἡμεῖς δὲ αὐτοὶ ἡμᾶς αὐτοὺς xci ἐνικήσαμεν καὶ ἡττή- 


χόντες .--- κεῖνται ἐνθάδε. Νὶ- originem, nisi forte debentur 


mirum vis maxima inest in his: 
γικήσαντες μὲν τοὺς: πολεμίους, 
λυσάμενοι τοὺς φιλίους: ut 
üccuratins ἰία fere scribendum 
fuerit: ἐνίκησαν μὲν τοὺς πολε- 
ptove, ἐλύσαντο δὲ τοὺς φιλίους, 
κάτα ἀναξίου τύχης τυχόντες 
κεῖντὰν ἐγϑάδε. Nolim (amen 
quidquam sollicitari, | quando- 
quidem Graecos novimus inter- 
dum actionem primariam parti- 
cipio significavisse: de quo lo- 
quendi genere vid, Seidler. 
δὰ Eurip. Iphig. Taur. 1412, 

Sed plus offensionis habet istud: 

οὐκ ἀναιρεθέντες ἐκ τῆς ϑαλάσ- 
σῆς» κεῖνται ἐνθάδε: quae quo- 
n:am inter se nimium  pugna- 
re videntur, Wesselingius 
Obss. l1, 1, ante χεῖνταν exci- 
disse ob suspicatus est. Quam 
suspicionem eísi facile largimur 
Gottlebero plane esse super- 
vacaneam,. quandoquidem haud 
dubie cogitandum est de sepul- 
fura κενῇ (v. Dorvill. ad Cha- 
rit. p. 354.), famen ne sic qui- 
Wem offensio omnis sublata est, 
quum nimis apería sit posiremo- 
rum verborum repugnantia. Di- 
cum igitur quod sentio.  Ver- 
ba: οὐκ ἀναιρεϑέντες ἐκ τῆς ϑα- 
λάττης, e mari non sublati, 
ex glossemate videantur traxisse 


lusui ὀξυμώρῳ, ab ipso scriptore 
studiose quaesito, De re ipsa 
v. Xenoph. Hellen. I, 6 sq. 
Mem, I, I. IV, 4, Pro φιλίους 
quod olim ad Phileb, p. 21. E. 
censui e Dionys. De admirand; 
vi Demosth. p. 1036. restituen- 
dum esse φίλους, id nunc non 
amplius — defendam. conf. De 
Republ. [Ii. p. 414. B. Symp. p. 
221. B., ubi item πολέμιον et 
φίλιου opponentuti 


D. τὸν ἄλλον πόλεμον 
reliquum bellum. 


τῇ δὲ ἡμετέρᾳ αὐτῶν δια- 
φορᾷ ixg.] Levi pede transit 
cladem illam ad Aegos flumen 
ἃ Lysandro inflictam. 
* 


xai ἡττήϑη μεν] intell. ὑφ 
ἡμῶν «αὐτῶν, qui est constans 
et legitimus loquendi usus. De 
Rep. Hl. p. 358. E. ὅταν ᾿ἀλλή-- 
λους ἀδικῶσί τὲ καὶ ἀδικῶνται, 
BC ὑπ᾽ ἀλλήλων. Ibid. V. yp. 
468, B. τὸ φιλῆσαί ve καὶ φιλη- 
ϑῆναι ὑπὸ ἑκάστου, ubi ad φο- 
λῆσαν intell. ἕκαστον. Xenoph, 
Hellen. 1, 3, 9. ὅρκους ἔδοσαν 
xai ἔλαβον παρὰ ἀιαρναβάζου, ubi. , 
ad ἔδοσαν ἱπίε!!. Φαρναβάζῳ, ; 
Piin Alceat. 197. ὃν οὐ ngog- 
sine xai προζεῤῥήθη πάλιν, 86, 


€ 


ὑφ᾽ OV, 


E 


44 


04 PLATONIS 


Ünusv. ἹΜετὰ δὲ ταῦτα ἡσυχίας γενομένης καὶ εἰρή- 
vue πρὸς. τοὺς ἄλλους; ὁ οἰχεῖος ἡμῖν πόλεμος οὕτως 
ἐπολεμήθη, ὥρτε, ἐἴπερ εἱμαρμένον εἴη ἀνϑρώποις 
στασιάσαι, μὴ ἂν ἄλλως εὔξασθαι μηδένα πόλιν ἑαυ-. 
τοῦ νοσῆσαι. ἔκ τὲ γὰρ τοῦ “Πειραιῶς χαὶ τοῦ ἄστεος 
ὡς ἀσμένως καὶ οἰχείως ἀλλήλοις συνέμιξαν. οἱ πολῦ- 
ται xci παρ᾽ ἐλπίδα τοῖς ἄλλοις “Ἕλλησι, τόν T& πρὸς 
τοὺς ᾿δλευσῖνι πόλεμον ὡς ARMS: ἔϑεντο! xci τού- 
των ἁπάντων οὐδὲν ἄλλο αἴτιον ἢ ἡ τῷ ὄντι ξυγγέ- 
vex, φιλίαν βέβαιον καὶ ὁμόφυλον οὐ λόγῳ, ἀλλ᾽ 
ἔργῳ παρεχομένη. χρὴ δὲ καὶ τῶν ἐν τούτῳ τῷ πο- 
λέμῳ τελευτησάντων ὑπ᾽ ἀλλήλων μνείαν ἔχειν καὶ 
διαλλάττειν αὐτοὺς ᾧ δυνάμεϑα, εὐχαῖς χαὶ ϑυσίαις, 
ἐν τοῖς TOLOÍgÓt , τοῖς χρατοῦσιν αὐτῶν εὐχομιένους, 


P 243. E. ἔκ τε γὰρ τοῦ Πειραιῶς] Sic Flor. v. x. z. 
Ven. ZG. Par. Z. pro vulg. “Πειραιέως. conf. Thom, Mag. p. 700. 
Moeris p. 314. 

πρὸς τοὺς EAsuoive] V. ἐν Ἐλ. qued ex Coisl. Vat. Par. 
BCEF. Ambr. Flor. a, b. c. v. q. z. Vind. 1, 4, 6. mutatum, 


E. ἡσυχίας γενομένης xal —Eleusinem se receperunt, ubi 
εἰρήνης} lautelligit pacem il- postea externum militem  sti- 
lam infamem, quam Lysander  pendio conduxerunt, Adversus 
victis. Atheniensibus hac lege, quos publice suscepta est expe- 
si longa Piraei brachia et mu- ditio, cuius hic fuit eventus, ut 
ros destruerent, concessit. v. ducibus, qui in colloquium al- 
Xenoph. H. Gr. Il. p. 68. lecti essent, repente írucidatis 
GOTTL. pax componeretur. v, Xeno ph, 

οἰκεῖος πόλεμος] Refertur 1, c, lustin. V, 10. Nep. 
δὰ bellum, quod Thrasybulus — Thras. 2, 3. Ceterum de mo- 
coníra triginta tyrannos eorum-  deratione Atheniensium legas 
que factionem gessit, de quo v.  Nepot. Thras, 2, qui narrat, 
Xenoph. Gr. I[, 3. Diod, posteaquam Pausanias Athenien- 
XIV, 667, Lys. Orat. adv, Era- sibus auxilio venerit, inter 
toxth. T. V. Orait. p. 418. it.  Thrasybulum et eos, qui te- 
Epitaph. p. 118. Plebs nova-  mnuerint urbem, pacem facíam 


rum rerum sfudiosa in duas fa- esse his conditionibus: Ne 
ctiones fuit divisa. GOTTL. —: qui praeter triginta ty- 
νοσεῖν de civitate malis dome-  rannos et decem, qui po- 


sücis et intestinis tumultibus βίδα praetores creati su— 
laborante non infrequens, cfr.  perioris more crudelita- 
Demosth. Olynth, 1. p. 154. íis usi erant, afficeren- 
ed, Bremi. Plat. de Republ. .tur exsilio, neve bona pu- 
V. p. 410. C. blicarentur; reipublicae 

πρὸς τοὺς Ἐλευσῖνι z] procuratio populo redde- 
"Tyranni enim, Athenis eiecti, retur. — πόλεμον θέσθαι, 





MENEXENUS. 55 


ἐπειδὴ χαὶ ἡμεῖς διηλλάγμεϑα. οὐ γὰρ χαχίᾳ ἀλλή- 
λων ἥψαντο οὐδ᾽ ἔχϑρῳᾳ, ἀλλὰ δυςτυχίᾳ. μάρτυρες δὲ 
ἡμεῖς αὐτοί ἐσμεν τούτων οἱ ζῶντες" οἱ αὐτοὶ γὰρ. 
ὄντες ἐχείνοις᾽ γένει συγγνώμην ἀλλήλοις ἔχομεν ὧν T 
ἐποιήσαμεν ὧν τ᾽ ἐπάϑομεν. Cap. XV. Μετὰ δὲ 
τοῦτο παντελοῦς εἰρήνης ἡμῖν γενομένης, ἡσυχίαν ἢγεν 
ἡ πόλις, τοῖς μὲν βαρβάροις συγγιγνώσχουσα, ὅτι na- 


Q. ^ € ) , - - t - , - ) ͵ 
δόντες ὑπ αὐτῆς χακῶς ἱχανῶς οὐχ ἐνδεῶς ἡμύναν- 


το, τοῖς δὲ Ἕλλησιν ἀγανακτοῦσα, μεμνημένη, ὡς εὖ 
παϑόντες ὑπ᾽ αὐτῆς οἵαν χάριν ἀπέδοσαν, κοινωσά- 
μενοι τοῖς βαρβάροις, τάς τε ναῦς περιελόμενοι αἵ 
ποτ᾽ ἐχείνους ἔσωσαν, καὶ τείχη χαϑελόντες &vO ὧν 
ἡμεῖς ταἀχείνων ἐκωλύσαμεν πεσεῖν. διανοουμένη δὲ ἡ 
πόλις μὴ ἂν ἔτι ἀμῦναι μήϑ'᾽ “Ελλησι πρὸς ἀλλήλων 


Ρ. 244. ἢ ἡ τῷ ὄντι ξυγγένεια]Ἱ V. ἢ τῷ ὄντι &. 
lus e Vind. 4. et Par. Z. accessit. 


B. οὐκ ἐνδεῶς ἡμύναντο] Sic codd, fere omnes pro vulg. 
ἠμύνοντο. | 


Articu- 


i. q. καταϑέσϑαι, bellum com- 
ponere. Anfra — p. 245. E. 
ἄμεινον ἢ τότε ἐθέμεθα τὸν nó- 
λεμον. 


P. 244. τελευτησάντων 
UEM ἀλλήλω ν] Dictum ' est ut 
ἀποθνήσκειν ὑπό τινος et simi- 
la, de quibus v. Matth. 8. 
496, 3. 

ἐν τοῖς τοιοῖς δὲ] in hisce 
sollemnibus funebribus, Supra 
p. 288. B. πρέπει dy τῷ τοιῷδε 
ἐᾶν. 

τοῖς κρατοῦσιν αὐτῶν] 
diis inferis, 

B. Μετὰ δὲ τοῦτο 
expulsis (íriginta tyrannis 
restituta populi. libertate, 

παϑόντες vm αὐτῆς —- 
ἠμύναντο) Opponuntur καχῶς 
πάσχειν et ἀμύνεσθαι, itemque 
ἱκανῶς et οὐκ ἐνδεῶς, ui bene 
observat Engelhardt. Itaque 
non est, quod cum Bekkero 
ἱκανῶς eiiciendum statuamus. 


rm 


et 


ὡς εὖ — οἵαν yágov] V 
δᾶ Phaedr. p. 271. B. Reip. VIII. 
p. 969. A. 


C. τάς vt va UG περιελὸτ- 
μένοι —] Lysander navibus, 
praeter duodecim, omnibus .po- 
fitus est, easque ad tibiam ac- 
cendit, simul coronatis ovanti- 
busque sociis, tanquam hic dies 
libertatis foret auspicium. v. 
Plut, V, Lys. c. 15.* GOTTL. 


καὶ τείχη κ"αϑελόντες 
Xenoph. Bell, M, 2. τὰ τείχη 
χατέσκαπτον ὑπ᾽ αὐληκονδὸν πολ- 
λὴ προϑυμίᾳ. conf, Plutarch: 
Lys. c, 14. GOTTL, Articu- 
lum ante τείχη, quem Loer- 
sius de couiectura interposuit, 
equidem ob praegressum τάς 
τὲ minus desidero. Infra p. 
245. E. τῶν τὲ ἐν Ἰζορίνϑῳ χρη-- 
οαμένων QvcyoQía , καὶ ἐν A:- 
yd προδοσίᾳ, ubi item exspe- 
clabas xai τῶν ἐν “εχαιῷ πρ. V. 
ad Hipp. 283. A. 


56 


PLATONIS 


δουλουμένοις μήτε ὑπὸ βαρβάρων ; οὕτως. ᾧχει, ἡμῶν 
οὖν ἐν τοιαύτῃ διανοίᾳ ὄντων ἡγησάμενοι “ακεδαιυ- 
μόνιον τοὺς μὲν τῆς ἐλευϑερίας ἐπικούρους πεπτωχέ- 
voi ἡμᾶς, σφέτερον δὲ ἤδη: ἔργον ἐντὶ χαταδουλοῦ- 


σϑαι τοὺς ἄλλους, ταῦτ᾽ ἔπραττον. C 


p. XVI Kat 


μηκύνειν μὲν τί δεῖ; οὐ γὰρ πάλαι. οὐδὲ πρὸ πολλῶν 
ἐτῶν γεγονότα λέγοιμ᾽ ἂν τὰ μετὰ ταῦτα" αὐτοὶ γὰρ 
ἴσμεν, ὡς ἐκπεπληγμένον ἀφίκοντο εἰς χρείαν τῆς πό- 
λεως τῶν τὸ ᾿βλλήνων οἱ πρῶτοι, ᾿ΑΙργεῖον. καὶ Βοιω- 


D. οὐδὲ πρὸ πολλῶν ἐτῶν y.] Sic Flor. z. Par. Z. et 
teste lacobsio ad Achill. Tat. p. 915. Monac. 490. Ceteri libri cum 
' editt, οὐδὲ πολλῶν ἀνθρώπων y, Heiudorf, ad Gorg, p. 7. coni, οὐδὲ 


οὕτως ᾧκει h. e. ἔπολι- 
τεύετο, V. δᾷ p. 238. C. — οὖ- 
τῶς post participia illatum illu- 
stravimug δὰ Phileb. p, 44. E. 
Phaedon,. p. 70. E. al. 


-Ὦ. ταῦτ᾽ ἔπραττον] hoc 
agebant, uf aliosin servitutem 
redigerent, Simillimus est lo- 
cus Ciceronis De Orat. I, 32, 
146. quae sua sponte ho- 
mines facerení, ea quos- 
dam observasse atque id 
egisse, sc. ut ea observarent: 
in quibus frustra haeserunt in- 
terpretes. conf. ad Phaedr, p. 
253. C. Criton. p. 47, B. Reip. 
4X. p. 581. D. Gorg. 507. D. 
Pluralis numerus ταῦτα ne quem 
offendat, vid, quae scripsimus 
ad Apol. Socr. p. 19. D. Gorg. 
p. 441, B. Remp. Vl. p. 504, D. 
Phaedr. p. 253. A. 


οὐδὲ πρὸ πολλῶν ἐτῶν yt- 
yovócrc«] ita rescribere iam 

olim non dubitavi; nam quod 
ceterae babent editiones, οὐδὲ 
πολλῶν ἀνθοώπων γεγονότα, id 
quomodo possit commode expli- 
cari, equidem nondum video, 
Comparavit Engelhardtíus 
πολλῶν iràv, τοσούτων ἐτῶν et 
similia; Sed horum genitivorum 
alia ratio est, quum significent 

“ὡ r 


£hi am, 


'riam' vindicare decrevit, 
. il δ DIM H31oUuS- ru 


multorum annorum spa- 
fio, non ante multos an- 
nos. Quocirca πολλῷ ár9Qu- 
πων 81 eodem  interpretemur 
modo, significabit multorum 
hominum aeíate s. memo- 
ria, minime vero ante mul- 
forum hominum - memo- 
riam.  Lenissima est Bek.- 
keri correctio: οὐδ᾽ ἐπ᾿ ἄλλων 
ἀνθρώπων, aliorum aetate 
hominum: quam non multum 
abfuit quin reciperem, 


xal τό ys ϑειότατον 
πάντων —] Observes anacolu- 
Quum enim praecedat 
τῶν τὲ Ἑλλήνων οὗ πρῶτοι, Sub- 
iici proprie Sebuerunt baec: 
καὶ -- αὐτὸς ó βασιλεύς, ὃς εἰς 
τοῦτο ἀπορίας ἀφίκετο, ὥςτε x. 

λ. Sed causa mutatae síru- 


qv. À. 
cturae in promíu est, Res ipsae 


' vero, quae hoc loco meimoran- 


tur, 80 oratore studiose per- 
vertuntur, quo scilicet illustrio- 
res evadant Iaudes Atheniensium. 
Historiarum seriptoribus si fides 
habenda est, haec potius fuif 
rerum conditio, | Lacedaemonii 
quum Cyro adversus Persarum 
regem auxilia misissent, Arta- 
xerxes ii|. eius facinoris iniu- 
Cui 


MENEXENUS. 93 


τοὶ καὶ Κορίνϑιοι, xci τό ys ϑειότατον πάντων, τὸ 
χαὶ βασιλέα εἰς τοῦτο ἀπορίας ἀφιχέσϑαι, ὥςτε πε- 
ριστῆναι αὐτῷ μηδαμόϑεν ἄλλοϑεν τὴν σωτηρίαν γε- 
γέσϑαι ἀλλ᾽ ἢ ἐκ ταύτης τῆς πόλεως, ἣν πρόσϑεν 
ἀπώλλυ. χαὶ δὴ καὶ εἴ τις βούλοιτο τῆς πόλεως χκα- 
τηγορῆσαι δικαίως, τοῦτ᾽ ἂν μόνον λέγων ὀρϑῶς ἂν 
κατηγοροίη, ὡς ἀξὶ λίαν φιλοικτίρμων. ἐστὲ χαὶ τοῦ 
ἥττονος ϑεραπίς. καὶ δὴ χαὶ ἐν τῷ τότε χρόνῳ οὐχ 
οἵα τε ἐγένετο χκαρτερῆσαν, οὐδὲ διαφυλάξαι ἃ ἐδέδα- 


[| 


solio» ἄνω γενεῶν. Bekkerus legendum suspicatur: οὐδ᾽ ἐπ᾿ ἄλ- 


λων ἀνϑρώπω». - 
E. ἣν x ὄσϑεν ἀπώλλυ] Sic Flor. b. q. Ceteri mas, et 
editt. ἣν προϑύμως ἄπ. 


Lacedaemonii ducibus Thimbro- ^ opera id efficere conatus esf, ut 
ne, Dercylida maximeque Age- pristinae Atheniensium opes re- 
silao  tauta felicitate in ipsa  stituerentur. Tum vero a La- 


Asia restiterunt, ut hie iamiam — cedaemoniis, id ipsum metuen- 


de evertendo Persarum regno tibus, per Antalcidam flagitiosa 
agitaret consilia, Ibi vero Per- | illa pax est composita a. Chr. 
sae quod armorum vi prohibere 387., quae nomini Graeco ma- 
vix posse videbantur, pecuniae gnam. sane aíque meritam con- 
Jargitione avertere conati sunf. traxit infamiam. Habita. autem 
Conflarunt enim Lacedaemoniis haec oratio fingitur non ita 
in ipsa Graecia magnum ef pe- ^ multo post pacem ab Antalcida 
riculosum bellum, quod Corin- initam. 
thium solet appellari, quodque 
communiter susceptum est a 
Corinthiis , Boeotis , Argivis, 
Thessalis, Atheniensibus. [ἢ 
quo. quum Lacedaemonii ad Ha- 
liartum a, 394. a. Chr. n. gravi 
clade essent affecti, Agesilaus 
in medio cursu rerum in Asia 
egregie gesfarum domum re- 
verti iubetur, laborantibus Spar- 
fanorum rebus opem laturus. E. πρόσϑεν ἁπώλλυ] per- 
Neque hic imperio civium suo- dere conabatur. De hoc usu 
rum non paruit. Itaque in Grae- — loquendi v, Taylor. ad Lys. 
ciam profectus cum hostibus ad — p. 146. Leopard. Emend. VII, 
Coroneam conflixit et, quantum 17. Wesseling. ad Herodot, 
potuit, damnum ἃ paíria acce- I, 68. Valcken, ad Eur. Phoe- 
ptum reparavit, Sed quum iam miss. v. 1406. Frotscher. ad 
Lacedaemonii proelio terrestri — Xenoph. Hieron. p. 23. Rost. 
vicissent, tàmen maritimum im-  $. 116. not. 5. De Latinis dixe- 
Lees obtinere diutius non po- runt intpp. ad Sueton. Caes. 
erunt, Conon enim, classe 29. Gronov, ad Liv. XXXVII, 
eorum dpud Cnidum od , omui 17. 


ὥςτε περιστῆναι αὐτῷ —] 
αἴ ipsi praeter opinionem 
accideret. Demosth. περὲ 
συνε. p. 116, τοῦτο καὶ v ὑμῖν πε- 
ριέστηκε. Videtur autem signi- 
ficare regem Persarum ad bel. 
lum contra Lacedaemonios con- 
flandum potissimum opera Aíhe- 
niensium usum esse. 


* 


58 


"PLATONIS 


χτὸ αὐτῇ, τὸ μηδενὶ δουλουμένῳ βοηϑεῖν τῶν σφᾶς 
αὐτοὺς ἀδικησάντων, ἀλλὰ dx on xci ἐβοήϑησε, 
χαὶ τοὺς μὲν “λληνας αὐτὴ βυηϑήσασα ἀπελύσατο 
δουλείας, (gr ἐλευϑέρους εἶναι μέχρι οὗ πάλιν cU- 
τοὶ αὑτοὺς χατεδουλώσαντο, βασιλεῖ δὲ αὐτὴ μὲν οὐχ 
ἐτόλμησε βοηϑῆσαι αἰσχυνομένη τὰ τρόπαια τά τε 
Μαραϑῶνι χαὶ “Σαλαμῖνι χαὶ Πλαταιαῖς, φυγάδας δὲ 
καὶ ἐϑελοντὰς ἐάσασα μόνον βοηϑῆσαι ὁμολογουμέ- 
vog ἔσωσε, τειχισαμένη δὲ καὶ ναυπηγησαμένῃη, ἐκδε- 
ξαμένη τὸν πόλεμον, ἐπειδὴ ἠναγχάσϑη πολεμεῖν, 


ὑπὲρ “Παρίων ἐπολέμει «Τακεδαιμονίοις. 


Cap. XVII. 


φοβηϑεὶς δὲ βασιλεὺς τὴν πόλιν, ἐπειδὴ ἑώρα “Ἴακε- 


τῶν σφᾶς αὐτοὺς ἀδικησάντων] Sic optimi libri Flor. v, 


X. z. Ven, X. 
P. 245. 


Par. Z. 


Vulgo αὐτοὺς aberat. 
αὐτὴ Bon θήσασα] Sic Flor. x. Ven. E, Par. Z. 


pro vulg. «rry. Dein μέχρι οὗ pro μέχρις οὗ dedimus e Flor. 


a. b. c. v. q. Z Veu, OX 
239. EK. 


5. Par. BCF. Angel. 


Ambr. cfr. ad p. 


αὐτὴ μὲν οὐκ ἐτ.] V. αὕτη, quod e Flor. v. x. z. Ven. X. 


qui 
iniu- 


"Ov σφᾶς «brovc] 
sibimet ipsis iutulissent 
riam. prodita libertate. 

Pe 245. αὐτὴ Bog ϑήσασαϊ 
αὐτὴ opponitur sequentibus: φυ- 
γάδας δὲ καὶ ἐθελοντὰς ξάσασα 
* T. À. 

φυγάδας δὲ — ἔσω σε] Hoc 
ad Cononem referendum, qui 
exsul ad Evagoram,  àmicum 
Atheniensium , et ad Pharnaba- 
zum liberandae Graeciae. causa 
se contulit, et cum hoc Lace- 
daemonios proelio navali vicit, 
GOTTL. 

B. ὑπὲρ Παρίων ἐπολέ- 
4 ε.} Nihil usquam de bello ab 
Atheniensibus pro Pariis gesto 
memoriae proditum est. Itaque 
Dahlmaunus l. c. p. 33. respici 
arbitratur ad direptionem Phe- 
rarum, Lacedaemoniorum colo- 
niae. in Messenia sitae, (este 
Xenoph. Hellen. IV, 8, 1. à 
Conoune et Pbharnabazo factam. 
Sed uf taceam formam Φαρίων 
nusquam reperiri, ne intelligi- 


tur quidem ullo modo, cur iíà 
Plato ^ dixerit ὑπὲρ Παρίων, 
Multo probabilior est coniectura 
Schónbornii, qui in Com- 
meníat, Ueber das Verhàlt- 
niss von Platons Menexe- 
noszu dem Epitaphios des. 
Lysias p. XLI. legendum putat: 
ὑπὲρ πάντων. 

τῷ κατὰ ϑαλαΐῖταν m. 
ἀπαγορεύοντας) a Conone in 
angusíias redactos. 

τοὺς ἐν qztíoo] in Asia 
minore habitantes. 

C. τῶν μὲν ἄλλων ξυμ- 
μάχων ἐψεύσ ϑη] de reli- 
quis sociis falsus est. 
Eandem verbi constructionem 
habes Phaedon. Se 85. ,A. oi δὲ 
ἄνθρωπον — καὶ τῶν χύκνων κα- 
ταψεύδονται. Legg. VII. p. 821. 
B. χαταψευδόμεθα — μεγάλων 
ϑεῶν, Infra p. 241. E, ἡμῶν 
TOUS. ᾿ἐπαινοῦντας χαταψεύδεο ϑαι. 

καὶ ξυνέϑεντο x«i ὦμο- 
σαν] Haec verba sic iungi so- 
lere multis exemplis ostendit 





MENEXENUS. 59 


δαιμονίους τῷ κατὰ ϑάλατταν πολέμῳ ἀπαγορεύοντας, 
ἀποστῆναι βουλόμενος ἐξήτει τοὺς “Ελληνας τοὺς ἐν 


τῇ ἠπείρῳ, οὕςπερ πρότερον “Ἵακεδαιμόνιον αὐτῷ ἐξέ- 


δόσαν, εἰ μέλλοι συμμαχήσειν ἡμῖν τὲ καὶ τοῖς ἄλλοις 
συμμάχοις, ἡγούμενος οὐχ. ἐϑελήσειν, ἵν᾽ αὐτῷ πρό- 
φασις εἴη. τῆς ἀποστάσεως. καὶ τῶν μὲν ἄλλων ξυμ- 
μάχων ἐψεύσϑη --- ἠϑέλησαν γὰρ αὐτῷ ἐκδιδόναι 
χαὶ ξυνέϑεντο χαὶ ὥμοσαν Κορίνϑιοι xoi ᾿Ἵργεῖοι xol 
Βοιωτοὶ xci οἱ ἄλλοι σύμμαχοι, εἰ μέλλοι χρήματα 
παρέξειν, ἐχδώσειν τοὺς ἐν τῇ ἠπείρῳ “λληνας —, 
μόνοι δὲ ἡμεῖς οὐχ ἐτολμήσαμεν οὔτε ἐχδοῦναι οὔτε 
ὀμόσαι. οὕτω δή τοι τό ys τῆς πόλεως γενναῖον xol 


Par. Z. emendatum. 


€. ἄλλων ξυμμάχων ἐψεύσθη] Ven. Z. Par, Z. Flor. v. 


X. 2. οὐκ ἐψεύοϑη. 


x«i οἱ ἄλλοι σύμμαχοι] lta Flor. v. x. z. Ven. X. Par. 


Z. Vulgo. oí deest, 
142. 
annot. crit. 


Boissonad. 
485. 

-"otx ἐτολμήσαμεν —] non 
anobisimpetravimus,non 
sustiuuimus. Ita e 245. A. 
βασιλεῖ δὲ αὐτὴ μὲν οὔκ ἐτόλμησε 
βοηϑῆσαι. De Rep. Hl. p. 860. 
B. 111. p. 391. D. Criton. p. 86. 
al Horat, Epist. I, 2, 40. Ibid. 
H, 2, 111. audebit, quae- 
cunque parum splendoris 
habebunt — verha movere 
Ioco. De re ipsa Dahlman- 
nus l c. p. 38. ,,Das Aergste 
von Allem ist, dass selbst von 
deralleriüngst erlittenen Schmach 
des durch Persien dictirten Frie- 
deus Athen allein ausgenommen 
wird. ,,Wir allein schwuren 
nicht, gaben die Griechen nicht 
preis.* Und doch ist nichts ge- 
wisser, als dass die Athener, 


ad Eunapium p. 


" ungern zwar, den Congress der 


griechischen Staaten, den Tiri- 
bazus berief, ebenfalls beschick- 
ien, und daselbst eben wie die 
Andern, nur mit Ausnahme der 


quod restituendum vidit Boeckh. 
Enimvero subiicitur μόνον δὲ ἡμεῖς. conf. p. 249. C. ibique 


in Min. p. 


Thebaner, den Frieden, wie er 
ihn mitbrachte, und nachdem er 
sie bloss. das Siegel hatte re- 
cognosciren lassen, vorlas, an- 
nahmen und beschwuren.* Non 
aliter Schleiermacherus 
censuit Annot. ad Menexen. p. 
395. His prudenter adversatur 
Schónborn. l, c. p. XV., cuius 
haec sunt verba: ,,Mir scheinen 
die Worte des Platon eine an- 
dere Auslegung zuzulassen; denn 
wenn man dieselben. schon auf 
die Friedensunterhandlungen be- 
zieht, so ist gar nicht einzuse- 
hen, wie Platon nachber doch 
scheinbar die Erzáhlung noch 
fortsetzen kann: . ,,So also blie- 
ben wir doeh wieder allein u. 
S. w, Auch ist es schwer zu 
glauben, dass ein epitaphischer 
Redner, als welcher Platon hier 
doch erscheinen will, je eine so 
unverschàámte | Unwahrheit . den 
Athenern habe sagen dürfen, zu- 
mal von einer Sache, die we- 
nige Wochen oder Monate vor- 


* 


PLATONIS 


60 


ἐλεύϑερον βέβαιόν T& καὶ ὑγιές ἐστιν καὶ φύσει. μισο- 
βάρβαρον, διὰ τὸ εἰλιχρινῶς εἶναν Ἕλληνες καὶ “ἀμιε- 
. γεῖς βαρβάρων. οὐ γὰρ Πέλοπες οὐδὲ Κάδμον οὐδὲ 
«Αϊγυπτοί τε καὶ Δαναοὶ οὐδὲ ἄλλοι πολλοὶ φύσει μὲν 
βάρβαρον ὄντες, νόμῳ δὲ “Βλληνες συνοικοῦσεν. ἡμῖν, 
ἀλλ᾽ αὐτοὶ “ἔλληνες, οὐ μιξοβάρβαροι οἱχοῦμεν, ὥϑεν 
χαϑαρὸν τὸ μῖσος ἐντέτηκε τῇ πόλεύ τῆς ἀλλοτρίας 
φύσεως. ὕμως δ᾽ οὖν ἐμογώϑημεν πάλιν διὰ τὸ μὴ 
ἐθέλειν αἰσχρὸν xoi ἀνόσιον ἔργὸν ἐργάσασϑαυ “ .δλ- 


D. Aly vnvo( vs καὶ 4.) «Αἰγύπτιοι Ven, Z. Vat. Flor. v. q. x. 
«OE. ἐλθόντες οὖν εἰς «.] Sic Flor. a, b. c, d. v, q. x. z.. 


Vind. l. 6, Cois. Vat. Ven. £Z. 
her geschehen war, — Platon 
versteht nach meiner Meinung 
die Vertráge, die auf Befehl des 
Tithraustes der Rhodier Timo- 
krates amit einzelnen Mánnern 
in Theben, Korinth und Argos 
abschloss, worinn sie für das 
von ihm empfangene Geld ver- 
Sprachen. einen Krieg gegen 
Lacedámon zu beginnen, An 
diesen Vertrügen hatte Athen, 
"wie Xenoph. Hellen, Hil, 5, 2. 
ausdrücklich bemerkt,  keiuen 
Antheil, weil diese Stadt nach 
dea Geschichtachreibers Ansicht, 
auch ohne Geld empfangen zu 
haben, zum Kriege gegen ihre 
Nebenbubleriun bereit war. Da 
' nun Agesilaus, als er nach Klein-. 
asien kam, von den Persern die 
Freiheit der auf ;dem Festlande 
wohnenden Hellenen. verlaugí 
hatte (Xeuoph. Hell 1{1, 4, 
9. III, 4, 25. 26.), so konnte 
Platon von den  Koriuthiern, 
Argivern und Bóotiern, die für' 
Geld die für die Hellenen in 
Asien kámpteuden Lacedámonier 
angreifen  wollien , allerdings 
nicht. ohne Schein der Wahrheit 
sagen; sie hátten jene Hellenen 
àn, Persien verrathen, Athen 
aber bàtte dieses Ansinnen von 
Sich gewiesen. M , 
Ὁ... δεὰ τὸ εἰλικρινῶς ei- 
9 Gb Ἔλληνες —] Haec addun- 
fur quasi praegressum sit; οὕτω 


Par. BCZ. Ambr. Ang. Vulgo 


δή vo, of γε πολῖταν of ἡμέτεροι 
γενναῖον καὶ ἐλεύϑεροι. conf, 
Matth. 8. 442.1, Ad eundem 
modum infra p. 248, D, posf | 
τῇ πόλεν pluralis numerus. ins 
fertur, 

οὐ γὰρ͵ Πέλοπες — συνοι- 
κοῦσιν ἡμῖν] Mire. fallitur 
GOTTL. ita ad h. l. commen- 
tatus; ,,Alias dici hos populos! 
Καδμείους, «Αἰγυπτίους... valde 
noíum est. An alibi sic dican- 
tur, mihi nondum liquet. Nu- 
merus pluralis nominum pra- 
priorum ab utriusque linguae 
Scriptoribus poni consuevit, si- 
cubi hominum clarorum vel cum 
laude vel etiam cum contemtu 
meníio fieret. v. Wernsdorf. 
δὰ Himer. p. 158. auuot. ad 
Sympos. p. 218. A. Blomfield. 
Gloss. ad Aesch. Agam. v, 1414. 

αὐτοὶ Ἕλληνες} ipsi per 
nos Graeci sumus, uf omnis alie- 
nigenarum commistio absit. — 
οἰκοῦμεν, Vv. ad p. 238: €. De 
proximis aptissime  Gottleb. 
contulit. Sopho cL Electr. 1217. 
poo γὰρ παλαιὸν ἐντέτηκέ uot. 

ἐμονώϑημεν πάλεν.--Ἴ si- 
cut iam superioribus temporibus 
factum erat, quibus Aíhenieunses 
soli Persis non cesserunt, sed 
fortiter restiterunt, Respicit ad - 
bellum a. 490. a. Chr. adversus. 
Persassusceptum. Ceterum Athe- 
nienses quod Lh. l. dicuntur rur» 








MENEKXENUS. 


61 


ληνας βαρβάροις ἐχδόντες. ἐλϑόντες οὖν εἰς ταὐτώ, 
ἐξ ὧν χαὶ τὸ πρότερον κατεπολεμήϑημεν, σὺν ϑεῷ 
ἄμεινον ἢ τότε ἐϑέμεϑα τὸν πόλεμον" καὶ γὰρ ναῦς 
χαὶ τείχη ἔχοντες καὶ τὰς ἡμετέρας αὐτῶν ἀποικίας 


ἀπηλλάγημεν τοῦ πολέμου" 


"οὕτως ἀγαπητῶς ἀπηλ- 


λάττοντο χαὶ οἱ πολέμιοι.. ἀνδρῶν μέντοὶ ἀγαϑῶν καὶ 
à» τούτῳ τῷ πολέμῳ ἐστερήϑημεν, τῶν τε ἐν Κο- 
ρίνϑῳ χρησαμένων δυοχωρίῳ xoi ἐν “εχαιῷ προδοσίῳ- 
ἀγαϑοὶ δὲ χαὶ οἱ βασιλέα ἐλευϑερώσαντες xoi ἐκβα- 


erat ἐπ θόντες δὲ εἰς v, 


καὶ ἐν dizaiQ] V. «“Ζεχαίῳ, quod ex plurimis codd. correctum. 


sus μονωϑθῆναιν pace Antalcidae 
factum est, wut,pristinia sociis 
fere omnibus privarentur. 

E. ἐλθόντες οὖν εἰς v. U- 
πὰ —] quum rursus in eam 
venissemus . rerum: conditionem, 
ut soli barbaris. adversaremur 
. pec pacem adeo inhonestam com- 

probaremua , quemadmodum olim 
soli Persarum impetum susti- 
nueramus, — ἐξ ὧν proprie ac- 
€eperim: von wo aus, ut haec 
sit scriptoris sententia: quum 
rursus in eundem rerum 
statum relapsi essemus, 
ex quo olim factumest uf 
debellaremur,  Callidissime 
vero orator exitum belli Pelo- 
ponnesiaci cum bello adversus 
Persas olim-suscepto íam arcte 
coniunxit, ut calamitas in iilo 


k accepta ex hoc oría esse videri 


» posset. Alii locum secusa inter- 
preíantur. — σὺν 9:9, deo 


| áuvante, — ἐθέμεθα vóv 


πολ ἐμόν, V. nd p. 243. K. 
εὐχαὶ γὰρ ναῦς καὶ τείχη —] 


Ψ Pax enim his constituta legibus 
est, ut Athenienses imperii ma- 


xitimi principatum servarent at- 
que colonias, Lemnum, Scyrum, 
Imbrum, rei(inerent, v. Xe- 
mopb. Hell, V, 1, 28. et 31. 
Quas. quidem edd. Plato solas 
| *dÜv ἀποικιῶν nomine intelligit, 

nemini mirum videbitur, qui se- 
eum reputaverif illarüm insu- 
larum possessionem et gravissi- 


mam videri debuisse, et aliarum 
coloniarum iacturam "potuisse 
illis temporibus consolari, cír. 
Xenoph. 1V, 8, 15. Frustra igi- 
fur in his háésif Dahlmannus, 

τῶν vs ἐν Κορίνϑῳ — 
προδοσίᾳ] Corinthiorum pru- 
dentiores, bellum adversus La- 
cedaemonios minime. probantes; 
pacem suadebant, mne ager ab 
amicis pariter atque hostibus de- 
vastaretur. Qua re cognita Ar- 
givi, Boeoti, Athenienses, quum 
metuerent, ne Corinthus rursus 
ad partes Lacedaemoniorum trans- 
ivet, pacis auctoribus foede tru- 
cidatis, quingentos alios urbis 
cives in exsilium eiecerunt. v. 
Diod. XIV. p. 709. Exsules 
coufupiunt ad Praxilam, ducem 
Lacedaemoniorum, eique osten- 
dunt posse se ipsum ducere in- 
tra muros, qui "δᾶ Lechaeum, 
Corinthi portum , pertinerent, 
Itaque sub. noctem ad navale 
progressi locum vi expugnant. 
v. Xenoph. Ages. e. 2. Quo 
facto Boeoti et Athenienses cum 
Argivis' ef Corinthiis:copias suas. 
Lechaeo .admovent. etf protenus 
in castellum irrumpunt. Sed La- 
cedaemouii- fortiter resistentes 
Boeoto8 eorumque: socios. repel- 
lunt atque tandem: victores: dig- 
cedunt, v. Xenoph.  Heilen. 
1V, 2. et 4. Diodor, XII, 83. 

P. 246. ἀγαθοὶ δὲ ái) οὗ: 
βασ.} ;Lacédgemonii, ad Cni-. 


216 


62 PLATONIS 


λόντες ix τῆς "ϑαλάττης “Πακεδαιμονίους. ὧν ἐγὼ. μὲν 
ὑμᾶς ἀναμιμνήσκω, ὑμᾶς δὲ πρέπει Svreztcuveiy τὸ καὶ 
χοσμεῖν τοιούτους ἄνδρας. 

Cap. XVII. Καὶ τὰ μὲν δὴ ἔργα ταῦτα "τῶν 
ἀνδρῶν τῶν ἐνθάδε χειμένων xci τῶν ἄλλων, ὕσοι 
ὑπὲρ τῆς πόλεως τετελευτήχαδσι, πολλὰ μὲν τὰ εἰρη- 
μένα καὶ χαλά, πολὺ δ᾽ ἔτι πλείω καὶ καλλίω TG 
ὑπολειπόμενα " πολλαὶ γὰρ ἂν ἡμέραι χαὶ νύχτες οὐχ 
ἱκαναὶ γένοιντο τῷ τὰ πάντα μέλλοντε περαίνειν. 
τούτων οὖν χρὴ μεμνημένους τοῖς τούτων ἐχγόνοις 
πάντ᾽ ἄνδρα 'παραχελεύεσϑαι, ὥςπερ ἐν πολέμῳ, μὴ 
λείπειν τὴν τάξιν τὴν τῶν “προγόνων μηδ᾽ εἰς τοὺὐ- 
πίσω ἀναχωρεῖν εἴχοντας uz). ἐγὼ μὲν οὖν xci αὐ- 
τός, ὦ παῖδες ἀνδρῶν ἀγαϑῶν, γῦν τε παραχελεύο- 
μαι xci ἐν τῷ λοιπῷ χρόνῳ, Omov ἄν τῷ ἐντυγχάνω 
ὑμῶν, xci ἀναμνήσω xoci διακελεύσομαι προϑυμεῖσθϑαι 
εἶναι ὡς ἀρίστους" ἐν δὲ τῷ παρόντι δίχαιός εἰμε εἰ- 
πεῖν ἃ οἱ πατέρες ἡμῖν ἐπέσχηπτον ἀπαγγέλλειν τοῖς 


τ Ῥ, 246. B. εἴχοντας x&xy] Vett. editt. ἥκοντας, quod iam 
Steph. corrigendum vidit. Recte Vind, 4. 6. Flor. a. b, c. 8, V. q. 
z. Coisl. Vat. Ven. 5. Parr. BC. Ang. Ambr. 


dum a Conone, Persicae classis mann. De Βαβι. I. p. 331. B. 


cóntra Lacedaemonios praefecto, 
et duee- Timotheo victi, impe- 
rium maris amiserunt. Nep. 
Con. 4. v. Wesseling. ad Diod. 
XiV,. 84. et quos laudat. 
GOTTL, — Ceterum observan- 
dum est etiam Lysiam. in Epi- 
iaphio res Atheniensium uaque 
ad exitum belli Corinthii perse- 
cutum esse: qui. quomodo hoc 
argumentum períractaverit, sub- 
tiliter explicatum est a Schoen- 
bornio l c. p. VI — X. 

B. χρὴ μεμνημένους — 
πάντ᾽ ἄνδρα παρακ Berne 
Loersius et Engelhardtus 


observant πάντ᾽ ἄνδρα post plu-. 


ralem eodem: modo inferri, quo 
alibi ἕκαστος, qua de re laudant 
Matth, $. 301. Formula πᾶς 
ἀνήρ, quae frequentis est usus, 
respondet Germanico ieder- 


κτῆσιν πλείστου. ἀξίαν εἶναι, οὔτι 
παντὶ ἀνδρί, ἀλλὰ τῷ ἐπιεικεῖς 
Ibid. 11. p. 360. D. λυοντελεῖν 
γὰρ δὴ οἴεται πᾶς ἀνήρ. Criton, 
p. 41. B. Protagor. p. 323. A. 
C. p. 325. A. Aristoph. Rann. 
v. 1033. 1136. al. 

ὥςπευ iv πολέμῳ μὴ λεΐί- 
zti» —] Mixta est propria et 
translata oratio, quum 7 τῶν 
προγόνων τάξις intelligatur vir- 
tus maiorum, ut perspicue 
intelligitur e verbis: μηδ᾽ εἷς 
τοὐπίσω ἀναχωρεῖν εἴκοντας κάκῃ. 
Ratio haec optimis quibusque 
utriusque linguae scriptoribus 
non infrequens. Cicer. Tuscul. 
V, 5$, 13. quia tanquam le- 


"via quaedam vina nihil 


valent in aqua, sic Stoico- 
rum ista magis gustaífa 
quam potata delectant, De. 





E TEN 


zo. 


Lr 


^- 


MENEXENUS. 63 


λειπομένοις, εἴ τι πάσχοιεν, ἡνίκα κινδυνεύειν ἔμελ- 
λον. φράσω δὲ ὑμῖν & τε αὐτῶν ἤχουσα ἐχείνων καὶ 
οἷα νῦν ἡδέως ἂν. εἴποιεν ὑμῖν, λαβόντες δύναμιν, 
τεχμαιϊρόμενος ἐξ ὧν τότε ἔλεγον. ἀλλὰ νομίζειν χρὴ 
αὐτῶν ἀκούειν ἐχείνων ἃ ἂν ἀπαγγέλλω. ἔλεγον δὲ 
τάδε. 

Cap. XIX. ^Q παῖδες, ὅτι μέν ἐστε πατέρων 
ἀγαϑῶν, αὐτὸ μηνύει τὸ νῦν παρόν" ἡμῖν δὲ ἐξὸν 
env μὴ καλῶς, χαλῶς αἱρούμεϑα μᾶλλον τελευτᾶν, 
πρὶν ὑμᾶς. τε χαὶ τοὺς ἔπειτα εἰς ὀνείδη καταστῆσαι, 
καὶ πρὶν τοὺς ἡμετέρους πατέρας χαὶ πᾶν τὸ “πρό- 
σϑὲεν γένος αἰσχῦναι, my ούμενοι τῷ τοὺς αὑτοῦ ci 
σχύναντι ἀβίωτον εἶναι χαὶ τῷ τοιούτῳ οὔτε τινὰ 
ἀνθρώπων οὔτε ϑεῶν φίλον εἶναι οὔτ᾽ ἐπὶ γῆς οὐϑ'. 
ὑπὸ γῆς τελευτήσαντι. χρὴ οὖν μεμνημένους τῶν ἦμε- 
τέρων λόγων, idv τι καὶ ἄλλο ἀσχῆτε, ἀσκεῖν pet 
ἀρετῆς, εἰδότας, ὅτι τούτου λειπόμενα πάντα καὶ 
χτήματα καὶ ἐπιτηδεύματα αἰσχρὰ καὶ καχά. οὔτε γὰρ 


D. πρὲν ὑμᾶς τὲ καὶ τ.] V. ἡμᾶς, invitis codd, fere omni- 
bus. Mox vett. editt. αἰσχύνοντι, quod e Ven. Σ΄, Par. Z. Flor. x. 
cum Bekkero mutavimus. 


verbis εἴκοντας κάκ cont. Odyss. 
XIV, 157, ὃς πενίγ εἴκων ἅπα- 
κήλιω βάζει. Formam κάχη pro 
χαχία Alticis scriptoribus valde 
placuisse docuerunt Ruhnk, ad 
Tim. p. 152, Pierson. ad Moer. 
p. 4. Astius ad Phaedr. p. 300. 


zai ἐν τῷ λοιπῷ χρόνῳ] 
h. e. et postero tempore. 
Genus loquendi attigit Fr. A. 
Wolf, ad Demosthen, Leptin. 


| p. 234, Contra ó ἄλλος χρόνος 


de praeterito tempore dici con- 
suevit. 


€. εἴτε πάσχοιεν] Notus 
est hic μειλιγμός, quem Latine 
exprimas verbis; si quid iis 
accidisset, h. e, si quid mali 
115 evenisset. v. quae collegerunt 
intpp. ad Cicer. Tusc. 1, 43. 

oc loco de morte cogitandum, 


λαβόντες δύναμιν] Dio- 
nys. Hal. T. VI. p. 1044. ἄνα- 
λαβόντες, quo non opus. Mox 
ad τεχμιερόμενος usu constanti 
et legitimo omissum est αὐτά, 
cuius generis exempla plurima 
collegi ad Reip. rt. p. 368. A. 

D. οὔϑ᾽ ὑπὸ γῆς τελευ- 
τήσαντι] In his. τελευτήσαντο 
verbis. ὑπὸ γῆς per epexegesin 
additum putamus, quod mone- 
mus, me quis participium iu 
glossematis suspicionem vocare 
audeat. Iamblichus Adhort. 
ad Philos, p. 266. ed. Kiessl. ; ubi 
hie locus exscriptus est, ὑπὸ 
γὴν τελευτήσαντι legit, — ἀ βίω-- 
TOY εἶναι, Vitam non e'sse 
vitalem. 

E. τούτου λειπόμενα —] 
hoe virtutis studio destituta, cfr. 
Matth. $. 439. 


241 


[ΠῚ PLATONIS x 

πλοῦτος κάλλος φέρει. τῷ “κεχτημένῳ μετ᾽ ἀνανδρίας 
— ἄλλῳ γὰρ ὁ τοιοῦτος πλουτεῖ, καὶ οὐχ ἑαυτῷ — 
οὔτε σώματος χαλλος καὶ ἰσχὺς δειλῷ καὶ χαχῷ Bajo 
οἰκοῦντα πρέποντα φαίνεται, ἀλλ᾽ ἀπρεπῆ, wol imu. 
φανέστερον. ποιεῖ τὸν ἔχοντα xoà ἐκφαίνει τὴν δὲει- 
λίαν’ πᾶσά τε ἐπιστήμη χωριξομένη δικαιοσύνης καὶ 
τῆς ἄλλης ἀρετῆς πανουργία; οὐ σοφία φαίνεται. ὧν 
ἕνεκα χαὺ πρῶτον. καὶ ὕστατον καὶ διὰ παντὸς πᾶσαν 
πάντως προϑυμίαν πειρέσϑ'ε ἔχειν, ὅπως μάλιστα μὲν 
ὑπερβαλεῖσϑε zo dpt καὶ τοὺς πρόσϑεν εὐχλείῳ" εἶ 
δὲ“ μή, ἴστε, ὡς ἡμῖν» ἂν μέν νικῶμεν ὑμᾶς ἀρετῇ, 7 : 
vix αἰσχύνην qépst, ἡ δὲ ἧττα, ἐὰν ἡττώμεϑα ᾽ εὺ- 
δαιμονίαν. μάλιστα δ᾽ ἂν “γικῴμεϑα καὶ ὑμεῖς γεκίῴητε, 
δὲ παρασκχευάσαισϑε τῇ τῶν προγόνων δόξῃ μὴ χατα- 
χφηφόμδκοι μηδ᾽ ἀναλώσοντες αὐτήν, γνόντες, ὅτι ἀν- 


ἘΡ, 247: μάλιστα δ᾽ ἂν νικῴ μεϑιαἹ Vat. Angel, ete corr, 
Par. B..Flor. 8. €. ἡττῴμεθα, quod suscepit Bekker, Deinde vett. 
edi(t: habent xo ὑμεῖς γικῶντες, quod e Vind. 4. 6, Florr. a, c. d. 
et aliis correctum, adstipulante Dionysio 1, c. 

μὴ καταχρησόμενον μηδ᾽ ἀναλώσοντες 7᾽ Sic "— codd, 
ms8. fere omnes. Vulgo eraí μὴ povexgrad pent μηδ᾽ ἀναλώσαντες, 
quod iam Steph. mutandum vidit, 

B. οὐκ ἔστιν αἴσχιον οὐδὲν] οὖδέν, quod vulgo deest, 


stitia, calliditas potius, 
quam sapientia est appel- 
landa. 


P. 247. διὰ παντὸς πᾶ- 


-«9 κεκτημένῳ] int. αὗτόν, 
ut-mox ad τὸν ἔχοντα pluralem 
αὐτά. V. ad Phaedr. p. 238. A. 


καὶ οὐχ ἑαυτῷ —] neque. 


enim ignavus τοι: imbellis bona 
süa ab aliorum impetu ἀν PME ων 
potest. 


basqusdaeiq ph ποιεῖ] 
,eníhüllt ihn nur um so 
mehr. Quod quo clarius ap- 
pareat quid Sibi velit, verba 
xai ἐκφαίνει τὴν δειλίαν adiiciun- 
tur. Dionysius T. VI. p. 1044, 
legit: καὺ ἐπιφανεστέραν ἔχοντα 
τὴν δειλίαν, quod nobis quidem 
non placet. Fortasse Dionysius 
habuit: xal ἐπιφανέστερον ποιεῖ 
τὸν ἔχοντα ἐχφαίνοντα σὴν δεὶ--: 
λέων. Proxima:Cicero Offic, I, 
19: sicinterpretatus est: S piene 
fia, quae estf remoíta.a iu- 


σαν —] V. Matth. $. 580. f. 
Observabis autem copiam et uber- 
iatem verborum in his conspi- 
cüam, quae negantium vocabu- 
lorum cumulationi longe simil- 
lima est. 


εὖ παρφασκευάσαισϑε — 
ἀναλώσοντες αὐτήν] si vos 
ita comparaveritis, ut 
gloria maiorum non abu- 
tamini, neque eam pro- 
fundatis,IIagaoxeviteoOci cum : 
participio iunctum legitur Phaed, 
p. 98. A. 

B. εἶναν μὲν γὰρ τυμὰς 
γονέων ἐκγόνοις καλὸς ϑη- 
σαυρός] Loersius Platonem 









ρέχειν ἑαυτὸν τιμώμενον μὴ δι᾽ 


; οὐμῷ 


“ὑποδέξεται. 


MENEXENUS. 65 


δρὶ οἱομένῳ τι εἶναι οὐκ ἔστιν αἴσχιον οὐδὲν ἢ πα- 
ἑαυτόν, ἀλλὰ διὰ 
δόξαν προγόνων. εἶναι μὲν γὰρ τιμὰς γονέων ἐχγό- 
votg χαλὸς ϑησαυρὸς καὶ μεγαλοπρεπής" χρῆσϑαι δὲ 
xui χρημάτων xci τιμῶν ϑησαυρῷ, καὶ μὴ τοῖς ἐκ- 
γόνοις παραδιδόναι, αἰσχρὸν καὶ ἄνανδρον, ἀπορίῳ 
αὐτοῦ χτημάτων τε χαὶ εὐδοξιῶν. χαὶ ἐὰν μὲν 
ἐπιτηδεύσητε " φίλοι παρὰ φίλους ἡμᾶς ἀφίξε- 
ὅθε, ὅταν ὑμᾶς. ἡ προφήκουσα μοῖρα κομίσῃ" ἀμε- 
λήσαντας δὲ ὑμᾶς xci κακισϑέ évrag οὐδεὶς εὐμενῶς 
Τοῖς μὲν οὖν παισὶ ταῦτ᾽ εἰρήσϑω. 
Cap. XX. Πατέρας δὲ ἡμῶν, οἷς εἰσί, καὶ μη- 
τέρας ἀεὶ χρὴ παραμυϑεῖσϑαι ὡς ῥᾷστα φέρειν τὴν 
ξυμφοράν, ἐὰν ἄρα ξυμβῇ γενέσϑαι, καὶ μὴ ξυνοδύ- 


| ρεσϑαν — οὐ γὰρ ToU λυπήσοντος προςδεήσονται" 


accessi e Flor. v. X, 7. Vind. I. 6. Ven. Z. Par. 7. et Dionysio, 
€. ἀφίξεσϑε, ὅταν ὑμᾶς —) V. ὄταν δὴ ὑμᾶς, quod mu- 
favimus auctoritate Vind, 1. 4..6. Flor, ἃ. b. c. d, v. q. x. 2. 
Coisl. Ven. £ X. Vat. Par. BCF Z. Ambr. Ang. 
μητέρας ἀεὶ χρή] V. & pro ἀεί, quod correctum ex codd. est, 
. ὡς ῥᾷστα φέρεε»] Sic Ven. x. Par. Z. Flor. v. x. z. Dio- 
nys. Vett. editt, ὡς χρὴ ῥᾷοτα φέρειν, quod mutandum vidit Iacob- 
sius ad Philostr. Imagg. p. 199. 


sihi videtur a gravi vitio libe- 
ravisse , seribendo καλὸν ϑησαυ- 
ρὸν καὶ μεγαλοπρεπῆ. 
Semmerus in  lahnii et 
Seebodi Annal. litterar,. a. 
1831. T. HL. P. IV. p. 358. le- 
gendum censuit: ἔστε μὲν γὰρ 
τιμαὶ γονέων v, τ. À. Neutra mu- 
tatione opus, Nam verba εἶναι 
τιμὰς γονέων : subiectum efficiunt, 
ut dici etiam potuerit: τὸ εἶναι 
τιμὰς γονέων; quibus deinde re- 
ete additur — xeAóc ϑησαυρός 
(ἐστιν). Etenim καλὸς ϑησαυρὸς 
xai μεγαλοπρεπής; Si ^ sensum 
speetamus, idem est quod καλὸν 
καὶ μεγαλοπρεπές. Quemadmo- 
dum igitur deinde dicitur «i- 
σχρὸν xai ἄνανδρον ἐστι χρῆσϑαι 
χρημάτων καὶ τιμὼν ϑησαυρῷ, 
ita nunc eoncinnitati& causa di- 
cium esse putamus, εἶναι ti- 


Plat. Opp. Vol. 1V. P. 1l. 


Contra 


μὰς. γονέων καὶὸς ϑησαυρός 
ἐστι καὶ μεγαλοπρεπής. Vulgatum 
tuetur etiam lamblich. l. c. 

p. 268. Compares Eurip. Med, 
v. 145. τί δέ μοι ζὴν ἔτι κέρδος; 
h. e« ὠφέλεμον. 

ἀπορίᾳ ἰδίων αὑτοῦ xr.] 
Dictionem ἔδεα ἑκυτοῦ illustravit 
Lobeck. ad Phryn. p. 441. 

C. μοῖρα κομίσῃ dedu- 
xerit. Ἢ προςζήκουσα μοῖρα eat 
mora, ut saepe. De eadem re 
Crit. p. 54. C. οἱ ἐν iov νόμου 
οὐκ εὐμενῶς σὲ ὑποδέξονται, CU- 
ius loci nee Loersius imme- 
mor. fuit. 

ov γὰρ τοῦ Aun σοντος 
προςδεή δονται non enim in- 
digebunt, qui luctus dolorem in 
ipsorum animis moveat molli et 
querula oratione, Tangitur for- 


tasse Lysias Epitaph, $8. 72. 


5 


- 


66 PLATONIS ΄ 

D ἱχανὴ γὰρ ἔσται καὶ ἡ γενομένη τύχη τοῦτο πορίζειν 
— ἀλλ᾽ Ἰωμένους καὶ πραὔνοντας ἀναμιμνήσκχειν αὖ- 
τοὺς, ὅτι ὧν εὔχοντο τὰ μέγιστα αὐτοῖς οἱ ϑεοὶ 
ἐπήκοοι γεγόνασιν, οὐ γὰρ ἀϑανάτους σφίσι παῖδας 
εὔχοντο γενέσϑαι, ἀλλ᾽ ἀγαϑοὺς xci εὐκλεεῖς" ὧν 
ἔτυχον, μεγίστων ἀγαϑῶν ὄντων. πάντα δὲ οὐ ὁῴ- 
διον ϑνητῷ ἀνδρὶ κατὰ νοῦν ἐν τῷ ἑαυτοῦ. βίῳ ἐχ- 
βαίνειν.. καὶ φέροντες μὲν ἀνδρείως τὰς συμφορὰς δό- 
ἕουσι τῷ ὄντι ἀνδρείων παίδων πατέρες εἶναι καὶ αὖ- 

E Toi τοιοῦτον" ὑπείχοντες δὲ ὑποψίαν παρέξουσιν ἢ 
μὴ ἡμέτερον εἶναι ἢ ἡμῶν τοὺς ἐπαινοῦντας χατα- 
ψεύδεσθαι. χρὴ δὲ οὐδέτερα τούτων, ἀλλ᾽ ἐχείνους 
μάλιστ᾽ ἡμῶν ὀπαινέτας εἶναι ἔργῳ, παρέχοντας αὗ- 
τοὺς φαινομένους τῷ ὄντι πατέρας ὄντας ἄνδρας ἂν- 
δρῶν. πάλαι γὰρ δὴ τὸ Μηδὲν ἄγαν λεγόμενον καλῶς 
δοκεῖ λέγεσθαι" τῷ γὰρ ὄντι εὖ λέγεται. ὅτῳ γὰρ ἀν- 
δρὶ εἰς ἑαυτὸν ἀνήρτηται πάντα τὰ πρὸς εὐδαιμονίαν 
248 φέροντα ἢ ἐγγὺς τούτου, ck μὴ ἐν ἄλλοις ἀνϑρώ- 
ποις αἰωρεῖται, ἐξ ὧν ἢ εὖ ἢ χαχῶς πραξάντων πλα- 
γᾶσϑαι ἠνάγκασται καὶ τἀκείνου, τούτῳ ἄριστα πα- 


D. τοῦτο πορίζειν] Sic Ven. Z. Par. Z. Flor. v. x. z. 


Dionys. Vulgo erat πορίζεσθαι. 
E. μάλισϑ᾽ ἡμῶν ἐπ. Sic Florentini, Vind, 1. 4. 6. Va- 


— ^14, De articuli usu conf, ad 
p. 235. D. Mox καὶ post ἱκανὴ 
ἔσται de more illatum illustra- 
vimus ad Reipubl. VI, 506. D. 
VIII, 548. D. — τοῦτο πορί- 
ζειν, m. afferre dolorem, — 
i&odO «v de solatii medicina, 
D. ἀϑανάτους σφίσι m.] 
Ob oculos habuit Plutarch, 
Consol. ad Apollon. p. 452. ed. R. 
E. ὑπείκοντες δὲ imo- 
«vía» παρέξουσιεν —] malis 
autem cedentes eam movebunt 
suspicionem, ut vel non nostri 
iparentes esse videantur, vel ii, 
qui nos laudibus celebrent, de 
nobis falli atque falsa commi- 
(nisci existimentur. — Ad χρῇ 
᾿ δὲ οὐδέτερα τούτων intelligas &i- 
vaL 8. γίγνεσθαι, frequenti usu. 


Dein post ἔργῳ distinguendum 
esse primus vidit Heusd. Spe- 
cim. Crit. p. 129. Nam hoc di- 
cit orator: parentes vestros 
omnium maxime decetvos 
ipso facto laudare atque 
praedicare, dum se tales 
praebeaní, qui revera vi- 
deantur virorum fortium 
patres. esse, h. e. fortes ,et 
constantes. De isto ἄνδρας &»- 
óo0v Heusdius l. c. disputa- 
vit, plurimis eiusdem rationis 
exemplis ex ipso Platone con- 
gestis. 

τὸ Μηδὲν dyav Àty.] De 
hoc proverbio, cuius auctor Chilo 
perhibetur esse, v. ad Protagor. 
p. 343. B. 

ὅτῳ “γὰρ ἀνδρὲ sig ἕαυ- 


- τς ὡς, 


MENBXENUS. 61 


᾿ρεσχεύασται ζῆν, οὗτός ἐστιν ὁ σώφρων xci οὗτος a 


ἀνδρεῖος καὶ φρόνιμος" οὗτος γιγνομένων χρημάτων 
χαὶ παίδων καὶ διαφϑειρομένων. μάλιστα πείσεται, τῇ 
παροιμίᾳ" οὔτε γὰρ “χαίρων οὔτε λυπούμενος ἄγαν 
φανήσεται διὰ τὸ αὑτῷ πεποιϑέναι. τοιούτους δὲ 
ἡμεῖς γε ἀξιοῦμεν εἶναι xci τοὺς ἡμετέρους" χαὶ βου- 
λόμεϑα xai φαμέν" xol ἡμᾶς αὐτοὺς νῦν παρέχομεν 
τοιούτους, οὐκ ἀγαναχτοῦντας οὐδὲ φοβουμένους ἄγαν, 
εἰ δεῖ τελευτᾶν ἐν τῷ παρόντι. δεόμεϑα δὴ καὶ πὰ- 
τέρων χαὶ μητέρων τῇ αὐτῇ ταύτῃ διανοίᾳ χρωμέ- 
vovg τὸν ἐπίλοιπον βίον διάγειν, καὶ εἰδέναι, ὅτι οὐ 
ϑρηνοῦντες οὐδὲ ὀλοφυρόμενοι ἡμᾶς ἡμῖν μάλιστα 
χαριοῦνται , QA  & τις ἔστι τοῖς τετελευτηκόσιν αἴ- 


| gÜwcig τῶν ζώντων, οὕτως ἀχάριστοι εἶεν ἂν μάλε- 


I 


IN, 


στα, ἑαυτούς τε καχοῦντες xci βαρέως φέροντες τὰς 
συμφοράς" κούφως δὲ καὶ μετρίως, μάλιστ᾽ ἂν χαρί- 
ζοιντο. τὰ μὲν γὰρ ἡμέτερα τελευτὴν ἤδη ἕξει ἥπερ 
χαλλίστη γίγνεται ἀνθρώποις, ὥςτε πρέπει αὐτὰ μᾶλ- 
λον χοσμεῖν ἢ ϑρηνεῖν" γυναικῶν δὲ τῶν ἡμετέρων 
xai παίδων ἐπιμελούμενον καὶ τρέφοντες xoi ἐνταῦϑα 


tic, Ven. 5. Par. BCF. Ambr. Ang, et éx corr. Coisl, Editt, ha- 
bent μάλιστα πάντων ἡμῶν. Caret vi sua πάντων. 


τὸν ᾿ἀν.] Cic. Tusc, V. 12. 
nam cui viro ex se apta 
sunt omnia, quae ad bene 
vivendum ferunt (om. verba 
ἢ ἐγγὺς τούτου), nec suspen- 
sa aliorum aut bono casu 
auf contrario pendere ex 
alterius evenítis eterrare 
coguntur, huic optime vi- 
vendiratio comparataest: 
hic est ille moderatus, hic 
fortis, hic sapiens; hic 
et nascentibus et caden- 
tibus quum reliquis com- 
modis, tum maxime libe- 
ris, parebit et obediet 
praecepto illi veteri: ne- 
que enim laetabitur un- 
quam nec moerebit nimis, 
quod semper in sé ipse 


ómnem spem reponet sui, 
Ex hac interpretatione haud sció 
àn suspicari recte liceat scri- 
plum olim fuisse: οὗτος καὶ 
γιγνομένων χρ. κι 7t. καὶ διαφϑει- 
θομένων.. Iamblich, 1, c. p. 268, 
post ἐν ἄλλοις om, d piste, 


P.248. C. οὕτως — μάλεσταὶ 
Participia post οὕτως illata sunt 
explicationis gratia. v. Phaedon: 
p. 59. A. Gorg. p. 478. C. Ibid. 
p. 513. E. Parmenid, in. De Rep. 
V. p. 476. E. IX. p. 583. C. 1V. 
p. 442, E. al. 


καὶ ἐνταῦϑα τὸν νοῦν 
τρέποντες} Ne quis malit ἐν- 
d«vóoi, videantur quae scripsi- 
mus ad. Gorg. 494, KE, Apolog. 
Socrat, p. 36. C. 


5* 


68 . PLATONIS : 


τὸν νοῦν τρέποντες τῆς τὰ τύγης μάλιστ᾽ ἂν εἶεν ἐν 
λήϑηῃ καὶ ζῷεν κάλλιον καὶ ὀρϑότερον xci ἡμῖν προς- 
φ λέστερον. : , 


Ταῦτα δὴ ἱκανὰ roig ἡμετέροις meo" ἡμῶν ἀγχγέλ- 
λειν. τῇ δὲ πόλει παρεχελευόμεϑ' ἂν, ὅπως ἡμῖν καὶ 
πατέρων καὶ υἱέων ἐπιμελήσονται, τοὺς μὲν παιδεύ- 
οντες χοσμίως, τοὺς δὲ. γηροτροφοῦντες ἀξίως" γῦν 
δὲ ἴσμεν, ὅτι, χαὶ ἐὰν μὴ ἡμεῖς παρακϑλευώμεϑα, 
ἱχανῶς ἐπιμελήσεται. 


Cap. XXI. Ταῦτα ovv, ὦ παῖδες χαὶ γονεῖς 
τῶν τελευτησάντων, ἐχεῖνοί τε ἐπέσκηπτον ἡμῖν ἀπαγ- 
γέλλειν, καὶ ἐγὼ ὡς δύναμαν προϑυμότατα ἀπαγγέλ- 
λὼ" x«i αὐτὸς δέομωι ὑπὲρ ἐκείνων, τῶν μὲν μιμεῖς: 


P. 248. D. τῇ δὲ πόλει παρεχελευόμεϑ᾽ ἀν] Omnes 
editt, παρακελευοίμεϑ'᾽ ἄν. Dionys. παρακελευόμεϑα. Flor. v. X. πα- 


ρεχελευόμεϑ' ἄν, quod unice verum. 
- ^ 3 — 
E. μιμεῖσθαι τοὺς αὑτῶν] V. αὐτῶν. 


,D. τῇ δὲ πόλεν magtxt- 
λευόμεϑ'᾽ ἂν, ὅπως —] Op- 
tativum παρακελευοίμεϑ᾽ ἄν, qui 
in editt, omnibus servatus est, 
ex aliquot libris in imperfectum 
commutavimus, Profitentur enim 
qui loquentes indücuntur se ci- 
vitatem esse cohortaturos, ut 
parentum ef filiorum suorum cu- 
ram gerat, si i(a opus esset. 
Quocirca nec faciunt, quod com- 
memorant, ef rei ipsius contra- 
rium volunf cogitari: in qua 
sententiarum ratione 
ctum addita particula ἂν locum 
habere íralatitium est, De plu- 
rali numero ἐπιμελήσονταν dictum 
est ad p. 245. ἢ. Usum vocus 
larum xoi ἐὰν declaravit Her- 
mann. ad Viger. p. 832. 

E. καὶ αὐτὸς δέοξαν x. tt, 
À4.] et ipse nomine illorum 
obsecro alteros quidem, 
ut suos imitentur, alte- 
ros, uf de se ipsis bono 
sintanimoetoptíimaquae- 
que sperent. Mox ποῦ non 
est dubitantis, sed exspectantis 


imperfe- . 


assensionemi, uf saepe. 

νόμους ϑεμένη —] V. Pe- 
tit. Legg. Att. p. 84, p. 65 et 
669. GOTTL. — δεαφερόν- 
τως τῶν ἄλλων, h. e. ante ce» 
feros. 

P.249. ἀρχῇ, ἥπερ μεγίστη 
ἐστίν ]Ἵ ,,Per summum magistra- 
tum intelligitur ὁ πολέμαρχος, ter- 
tius archon, cui curabelli non mo- 
llo tradita, sed etiam, ut docet Poll, 
VIII, 91. p. 910., ludorum fu- 
nebrium, in honorem eorum, qui 
bello strenue occiderant, et alen- 
dorum liberorum ac parentum 
eorum, qui caesi fuerant, quod 
scite Kuhnius addit. Wesse- 
ling. ad Petit. p. 669. laudat 
Ulpian. in Timocr. p. 445. Ὁ 
πολέμαῤχος ἐπεμελεῖτο τοῦ τρέ-᾿ 
φέσϑαι ἐκ τοῦ δημοσίου τοὺς παῖ-- 
δὰς τῶν ἀποθανόντων γενναίως 
ἐν τῷ πολέμῳ.“ GOTTLEB. -Ὁ 
Haec non sufficere ad huius loci 
interpretationemratus Meierus 
de Lite Attica p. 44. not, 47. 
archonta ἐπώνυμον intelligendum 
putat. ἢ 





SUE Σ “Ὁ 


MENEXENUS. 69 


σϑαι τοὺς αὑτῶν, τῶν δὲ ϑαῤῥεῖν ὑπὲρ αὑτῶν, ὡς 


ἡμῶν xci ἰδίῳ καὶ δημοσίᾳ γηροτροφησόντων ὑμᾶς χαὶ 


. ἐπιμελησομένων, ὅπου ἂν ἕχαστος ἑκάστῳ ἐντυγχάνῃ 


ὁτῳοῦν τῶν ἐχείνων. τῆς δὲ πόλεως ἴστε που καὶ αὐ- 
TOL τὴν ἐπιμέλειαν, ὅτι vouovg ϑεμένη περὶ τοὺς τῶν 
ἐν τῷ πολέμῳ τελευτησάντων παῖδάς τε καὶ γεννήτο- 
ρας ἐπιμελεῖται, χαὶ διαφερόντως τῶν ἄλλων πολιτῶν 
προςτέταχται φυλάττειν ἀρχῆ, ἥπερ μεγίστη ἐστίν, 
ὅπως ἂν οἱ τούτων μὴ ἀδικῶνται πατέρες τὲ xo μη- 
τέρες" τοὺς δὲ παῖδας συνεχτρέφρεν αὐτή, προϑυμου- 
μένη ὅ τι μάλιστ᾽ ἄδηλον αὐτοῖς τὴν ὀρφανίαν γε- 
γέσϑαι, ἐν πατρὸς σχήματι καταστᾶσα αὐτοῖς αὐτὴ 
ἔτι τὲ παισὶν οὖσι, χαὶ ἐπειδὰν εἰς ἀνδρὸς τέλος ἴω- 
σιν, ἀποπέμπει ἐπὶ τὰ αφέτερ᾽ αὐτῶν, παγοπλίᾳ xo- 


P. 249. προςτέτακται φυλάττειν &or1] Sie Flor. x. 
Ven. Z. Par. Z. pro vulg. ἀρχή, quod iam Steph. mutatum ivit. 


καταστᾶσα αὐτοῖς αὐτή] V. αὕτη; quod ex aliquot libris 
mss. emendatum. Sic etiam mox B. 


ἐν πατρὸς σχήματε κα΄ 
ταστασα] h. e. parentis in- 
Star iis prospiciens. Loquendi 
genus illustravit Heusdius 
Specim. Crit. p. 44 sq. compa- 
ratis locis De Legg. 1X. p. 859. 
A. XI. p. 918. E, 
' εἰς ἀνδρὸς τέλος ἴωσιν] 
h. e. εἰς ἄνδρας ἐγγράφωνται. 
Lobeckius ad Phrynich. p. 
212. corr. εἰς ἄνδρας τελέσωσιν. 
Et legitur εἰς ἄνδρας τελεῖν Legg. 
ΧΙ. p. 924, B. et aliis locis plu- 
rimis. Nec tamen opus est mu- 
tatione, Bene Loersius contu- 
lit Epinom. p. 992. D. εἰς πρε- 
σβυτου τέλος ἀφικομένοις. Eodem 
modo Pollux X, 164, εἰςεέναυ 


εἰς τοὺς ἐφήβους dixit. Similiter 


ἂρ. Herodot. IX, 106. οὗ ἐν 
τέλει ὄντες, ubi v. intpp. In 
franscursu autem notare licebit 
praeceptum illud grammaticorum, 


^ €x qua &g ab Atticis nonnisi 


futuri temporis vim et signifi- 
cationem habere statuitur, de 
uno indicativo valere, alio- 
rum modorum aliam esse ratio- 


nem, Quam quidem observatio- 
nem alio loco plurimis exeniplis 
confirmabimus. 

ἀποπέμπει ἐπὶ τὰ ogé- 
τερ᾽ αὐτῶν] Recte annotavit 
Stephanus propter anteceden- 
tia sequi debuisse ἀποπέμπουσα. 
Similem anacoluthiam- notavimus' 
ad Reip. IL. p. 364. D. conf, 
Schaefer. ad Demosth. de Co- 
ron. App. T. IIl. p. 75. Hein- 


. dorf. ad Theaet. p. 162. D. Sen- 


tentia scriptoris haec est: post- 
eaquam ex ephebis excesserunf, 
civitas eos in suam mittit here- 
ditatem. Quod quorsum refe- 
rendum sit, docebit annot. ad 
pag. 234. A. Eodem modo 
Aeschin. adv. Ctesiph. S. 154. 
vuvi δὲ καϑοπλίοας τῇδε τῇ πα- 
ψοπλίᾳ ἀφίησιν ἀγαϑῇ tur? τρέ- 
πεῦϑαει ἐπὶ τὰ ἑαυτῶν. 

| πανοπλίᾳ κοσμήσα σα] Au- 
no aetatis octavo decimo iuvenes 
Athenienses in publica τῶν ἐφή-' 
βίων sollemnitate, de qua v. 


Meursius Graeciae Feriatae p. 


129., ephebis adscribebantur, lbi 


€ 


10 PLATONIS 


σμήσασα; ἐνδεικνυμένη καὶ ἀναμιμνήασκουσα τὰ TOU 
πατρὸς ἐπιτηδεύματα Ὄργανα τῆς πατρῴας ἀρετῆς 
διδοῦσα, καὶ ἅμα οἱἰωνοῦ χάριν ἄρχεσϑαι ἱέναι ἐπὶ 
τὴν πατρῴαν ἑστίαν ἄρξοντα μετ᾽ ἰσχύος ὅπλοις χε- 
χοσμημένον. αὐτοὺς δὲ τοὺς τελευτήσαντας τιμῶσα οὐ- 
δέποτε ἐχλείπει, χαϑ' ἕχαστον ἐνιαυτὸν αὐτὴ τὰ νο- 
μιζόμενα ποιοῦσα χοινῇ πᾶσιν ἅπερ ἰδίῳ ἑχάστῳ ἴδια 
γίγνεται, πρὸς δὲ τούτοις ἀγῶνας γυμνικοὺς xci im- 


B. ἅπερ ἰδίᾳ ἑκάστῳ ἴδια γίγνεται] Vulgo erat: ἅπερ 
ἐδίᾳ ἑκάστῳ ἰδέᾳ γίγνεται, quod ex codd. vestigiis emendatum. Bek- 
kerus scripsit: ἅπερ ἴδια ἑκάστῳ ἰδίᾳ y. isto ἐδίᾳ uncis incluso. 

C. παρὰ πάντα τὸν χρόνον] V. τὸν aberat, quod codd, 


&ccipiebant chlamydem, mili- 
taris tirocinii signum, quam 
quidem gestabant perpetuo usque 
&d annum aetatis vigesimum, 
Quocirca chlamys fuit insigne 
epheborum, sicuti docuit H em- 
sterhus. ad Poll. X, 164. et 
&d Lennep. Etymol. p. 1108, 
Post chlamydem autem acceptam 
Bntiquioribus quidem certe tem- 
poribus ephebi unum annum vi- 
dentur in gymnasiis exercitati 
esse, ita quidem, ut eodem tem- 
pore interesse possent negotiis 
publicis, quo sibi compararent 
aliquam rerum civilium notitiam, 
priusquam ipsi ad rem publicam 
accederenfí. Hoc tempore ex- 
&cío ac foríasse iam antea cu- 
stodes fiebant castellorum,  Pi- 
raeei, denique terrae Atticae, 
adipiscebanturque nomen τῶν 
περιπόλων. v. Terent, Eun. II, 
2, 58. intpp. ad Thucyd. IV, 62. 
Petit. Legg. Att. VIII, 1. p. 
654 sq., Atque huc pertinet in- 
Bigne fragmentum Aristotelis 
ap. Harpocration, p. 241.: τὸν 
δεύτερον ἐνιαυτὸν, ἐκκλησίας iv 
τῷ ϑεάτρῳ γενομένης, ἀποδεξά.-- 
εἰενοι τῷ δήμῳ περὶ τὰς τάξεις 
xai λαβόντες ἀσπίδα καὶ δὸρυ 
παρὰ τοῦ δήμου περιπολοῦσι τὴν 
χώραν καὶ διατρίβουσιν ἐν τοῖς 
φυλακτηρίοις, in quo explicando 
quum frustra se torserit Maus- 


sacus, bene Valesius p. 127. 
»Priore anno, inquit, ex- 
ercebantur, altero mili- 
tabant.* ^ Pertinuisse vero hane 
πανοπλίαν etiam ad eos, qui pa- 
rentibus essent orbati et publi- 
cis sumtibus educarentur, ex hoc 
loco satis perspicue intelligitur, 
Conf. Aeschin. adv, Ctesiph. 
δ. 154, p. 372. ed. Brem. Le- 
8bonax Protrept. T. VIII. p.18. 
ed. Reisk. Huius famen discipli- 
nae ratio fieri potest ut non 
semper conservata sif. Certe 
quidem Aeschin, De fals. legat. 
p. 329, ed. Reisk. sese biennium 
narratin castellis excubias egisse. 
HKtaque.Boeckhius Comentat., 
De militaribss ephebo- 
rum (íirociniis, in Indic. 
Lectt, hib. a, 1819. omnes iuve- 
nes inde ab anno aetatis octavo 
decimo duos annos circuiforum 
partes egisse scribit, -ideoque 
Aristotelis locum de solis civium 
pro patria defunctorum liberis 
accipiendum arbitratur. Ef certe 
hi soli in theatro publice sunt 
armati, ut patet ex Aeschin. 
adv. Ctes, 1. c. 


ἐνδεικνυμένη καὶ ἄναμ. — 
διδοῦσα] Germanice dixeris: 
und unter Hinweisungen 
und Ejrinnerungen an des 
Vaters Bestrebungen ih- 





MENEXENUS. 71 


πικοὺς τιϑεῖσα καὶ μουσικῆς πάσης, καὶ ἀτεχνῶς τῶν 
μὲν τελευτησάντων ἐν xAnoovóuov καὶ υἱέος μοίρῳ 
καϑεστηχυῖα , τῶν δὲ υἱέων ἐν πατρός, γονέων δὲ καὶ 
τῶν τοιούτων ἐν ἐπιτρόπου, πᾶσαν πάντων παρὰ 
πάντα τὸν χρόνον ἐπιμέλειαν ποιουμένη. ὧν χρὴ ἐν: 
ϑυμουμένους πραότερον φέρειν. τὴν ξυμφοράν" τοῖς 
τε γὰρ τελευτήσασι καὶ τοῖς ζῶσιν οὕτως ἂν προρφις 
λέστατοι εἴητε xoi ῥᾷστοι ϑεραπϑύειν τε καὶ ϑεραὰ: 


Omnes reddiderunt. 


τοῖς τεγὰρ τελευτ. τὲ e Vind. 4, 6. Flor. a. b. c. d. v, 
q. X. z. Vatic. Venetis, Pariss., aliis nupef adiectum, ^ 


nen die Werkzeuge der 
váterlichen Tugend über- 
giebt. Ex quo clarum est, cur 


| comma post ἐπιτηδεύματα vulgo 


interpositum tollendum fuerit. 
De participiorum concursu di- 
ctum est ad Phaedr, p. 228. ἢ, 


B. xai ἅμα — ἄρχεσθαι 
iévav —] Repetendum ex an- 
tegressis διδοῦσα, quod nune 
permitíendi vi et potestate 
intelligendum, ut exinde pendeat 
infinitivus , ἄρχεσϑαι. Quocirca 
locum ita interpretamur: ac si- 
mul boni ominis gratia 
permittens, uf iam inci- 


piat ad patrium accedere 


focum, eum cum virtute 
gubernaturus, uípoíe ar- 
mis ornatus. 


xa^ ἕκαστον ἐνιαυτόν» 
Dahlmannus ]1. c. incertus 
baeret, utrum haee verba signi- 
ficent eiusmodi sollemnitates sin- 
gulis annis institutas esse, am 
pertineant ad morem illum Athe- 
niensium, quo belli temporibus 
hieme eorum, qui pro patria 
mortem subiissent, exsequiae fa- 
ctaé sunt. Mihi posterius ,pro- 
poda quanquam oratorem ὑπερ- 
Roi. ἐκῶς locutum esse facile lar- 
gior, 


ἅπερ ὑδίᾳ Pxdovo ἴδια 
γἰγνεταιῖ quae privatim 


κῆς. 


euique privata fiunt. Recte 
Loersius monet, ijjíg respon- 
dere vocabulo xow;, quum ἔδια 
opponatur πᾶσιν. 


xai μουσικῆς πάσης] Pol- 
lux Ill, 141. οὐ ὑάδιον λέγειν 
ἀγῶνας μονοιῤδς, ἀλλὰ μουσι- 
Quae sit huius observatio- 
nis ratio atque eousa, nemo quis- 
quam dixerit. Quanquam enim 
ἀγὼν μουσικῆς legitur Legg. Vit. 
p. 825. A. τοὺς μουσικῆς ἀγῶνας, 
Ibid, XI. p. 941. E. ἀγῶνα μου- 
σικῆς αὐτοῖς xai γυμνικὸν, £n. 
κὸν τε ÓOT00votr», &l., tamen nec 
altera loquendi forma temere 
damnanda. Thu ἐγ ἃ, 1, 104. 
ἀγὼν ἐποιεῖτο καὶ γυμνέαδφ καὶ 
μουσικὸς : ef mox ibid. μουσικὸς 
ἀγὼν ἦν. Plat. Legg. H, 658. 
A. & ποτέ τις οὕτως ἁπλὼς ἀγῶδα 
ϑείη ὁντινοῦν. μηδὲν ἀφορίσὰς. 
μήτε γυμνικὸν quio" ἱππικὸν μήτε 
μουσικόν. lbid. VIII. p. 828. c. 
χορούς τε καὶ ἀγῶνας μουσικούς, 
Et hoc quidem loco quilibet vi- 
dei non potuisse aliter dici pro- 
pter additum πάσης. Ceterum de 
re ipsa confer. Lys. Epitaph. 
p. 131. ed. R. Lesbonax Pro- 
frept. T. Vili. p. 18. R. Sui- 
das T I. P. 31. 8, V. ἀγώνων. 


iv xiqpovópov — μοίρᾳ] 
Dietionem illustravit Heusd. 
Specim. Crit. p. 44. 


12 


πεύεσϑαι. 


PLATONIS MENEXENUS. 


Νῦν δὲ ἤδη ὑμεῖς τε καὶ οἱ ἄλλοι πάντες 


κοινῇ κατὰ τὸν νόμον τοὺς τετολευτηκότας ἀπολοφυ- 


ράμενοι ἄπιτε. 


Cap, XXII. 


Οὗτός co. ὁ λόγος, ὦ Mavéikeve, 


"onaociog τῆς “Μιλησίας ἐστί. 
ΜΕΝ. Νὴ Δία, ὦ “Σώχρατες, μαχαρίαν y&8 λέ- 
γεις τὴν ᾿ σπασίαν, εἰ γυνὴ οὖσα τοιούτους λόγους 


οἵα τ᾽ ἐστὶ συντιϑέναι, 


L| 


ZA. "AA d μὴ πιστεύεις, ἀκολούϑει μετ᾽ ἐμοῦ, 


καὶ ἀκούσει αὐτῆς λεγούσης. 


ΜΕΝ. Πολλάκις, ὦ ΣΣώχρατες, ἐγὼ ἐντετύχηχα 
* ’ ^ e , 
«“σπασίῳ, καὶ οἷδα οἵα ἐστί. 

AOV 2X οὖν; οὐχ dos αὐτὴν xci vU» χάριν 


ἔχεις τοῦ λόγου αὐτῇ; 


MEN. Koi πολλήν γε, ὦ Σώχρατες, ἐγὼ χάριν 
ἔχω τούτου τοῦ λόγου ἐχείνῃ ἢ ἐκείνῳ, ὅςτις σοι ὁ εἰ- 
“πών ἐστιν αὐτόν" xoà πρό ys ἄλλων πολλῶν χάριν 


ἔχω τῷ εἰπόντι. 


“ΣΩ. 


Εὖ ἂν ἔχοι. ἀλλ᾽ ὅπως μου "μὴ κατερεῖς, 


ἕνα καὶ αὖϑῆς σοι πολλοὺς καὶ χαλοὺς λόγους παρ᾿ 
αὐτῆς πολιτικοὺς ἀπαγγέλλω. 
MEN. Θάῤῥει, οὐ κατερῶ" μόγον pi i 
XQ. ᾿Αλλὰ ταῦτ᾽ ἔσται. 


ὑμεῖς τε καὶ οἱ ἄλλοι) V. ot aberat , quod PTT codd. 


suppeditarunt. 


Ex iisdem vio» δὲ pro vulg, viv δὴ fluxit, 


E. x«i πρό γε ἄλλων nolldv] V. πολλήν, quod e Vind, 


1. 4. 6. Flor. 8. b. c. d, q. Coisl. 
Angel mutatum. Bas. 1. 2. Flor. x. xci πρός γε. 


Vatic. Ven. ZZ. Par. BCEF. 


Hine non male 


coniecit Heindorf. ad Gorg. καὶ πρὸς γε ἄλλην πολλήν. 


σ. ἀπολοφυράμενοι ἄπι- 
vt] »Demosth. in Epitaph, T, 
H. P. 1400. R. ὑμεῖς δὲ ἀποδυ- 
ρθάμενοι xai τὰ προφήκοντα ὡς 
χρὴ καὶ νόμιμα πονήσαντες ἄπιτε. 
Thucyd, 1l, 46. νὺν δὲ ἀπολο- 

υράμενοι ὃν προζήκξν ἑκάστῳ 
ἄπιτε,“ GOTTL. 

D. εἰ γυνὴ οὖσα —] Inest 
in hoc loco aculeus, Nam quod 
vel prudens muliercula oratio- 
mem narratur Composwisse om- 
nibus vulgarium rhetorum lau- 


dationibus praestantiorem, nemo 
non sentiet his verbis peti ora- 
torum inertiam, De formula lo- 
quendi ἀκολούϑεν uev! ἐμοῦ v. 
δὰ p. 235. A. 

E. ἀλλ᾽ ὅπως μου μὴ κα- 
τερεῖς} Supra p. 236. B. ἀλλ᾽ 
ὅπως μή μοι χαλεπανεῖ $ διδά- 
σχαλος. Menon. P. 77. A. ἀλλ᾽ 
ὅπως μὴ οὐχ οἷός τ᾿ ἔσομαι πολ- 
λὰ τοιαῦτα λέγειν, De Republ, 


.VL. p. 906. D, 





Ung 








a. mus EA 


iMi Mir cun 





x 
T js cA ME vc e 
" ivo JN $e 
E 
4 δ νὸς NE m.e 
3 
τ, 
" 
| - 
J , 
, καὶ " 
v4 
| 
δὰ 
A 
* ' 
; ". » 
TM X ᾽ 
" ji "n . v. 
. 
ὙΥ ; - 
“΄ x LI 
ὌΠ x» 
ME 
T Mt: A t 
! : " | 
Νὰ. | *3. - 
AT b x 
«x 1 oM * 2 
᾿ y t * . " 
ded " 
- 4 LI 
LV , " 3 A 
* y " " 
τον * »f 4 r H 
: - l 1 
| putt ^s Ab uuo 
! $24 m 
] pw: » 
δι »" ᾿ 
ὺ 4 b, ΝΑ, » ; 
$o ot ^ 
" "i 
y 
: , - ^ 
D " s " 
F5 - 
1 
* * 
᾿ "x 
e í 
Ὁ ^ 5 ΝΑ 


p n bilo Bodies 
En Bude Jie! ^ 
Ae ptt 


) i 














d ed hh Jh E ED 


Vea 
í xod AP aa Ma 
TUA aM ACE 
i ᾿ μὰ (UM 


χὰ quee M 





munsPduniben 
m echend at iie Wi Te rt agi conie] 





PRAEFATIO AD LYSIDEM. 





Socrates quum aliquando ex Academia in Lyceum 
contenderet, inter viam obvios habuit Hippothalem, Cte- 
sippum, qui fuit Menexeni frater patruelis, aliosque ado- 
lescentes. Erat enim in vicinia Lycei nova palaestra 
exsiructa, in qua adolescentes plurimi Hermaea cele- 
brantes versabantur atque Micco duce sermonibus atque 
ludis tempus fallebant: ex quorum numero etiam illi 
erant. Rogant adolescentes Sccratem, ut abiecto in Ly- 
ceum eundi consilio secum veniat in vicinam palaestram. 
Quibus ille pollicetur ita se morigeraturum, si ipsi indi- 
caverint, quis ex iis, qui in palaestra versentur, com- 


. muni omnium consensione pulcher (ὁ x«Aog) habeatur. 


Quum vero omnes ingenuo quodam pudore prohiberen- 
tur, quominus ad eam quaestionem responderent, So- 
crates eandem uni proponit Hippothali, quem  iocose 
fatetur sibi videri amore non esse liberum et immunem. 
'Tum vero Ctesippus nativa cum protervitate Hippotha- 
lem narrat utique miro quodam Lysidis adolescentuli 
amore flagrare, cuius laudes diu noctuque canat. Quibus 
auditis Socrates rogat Hippothalem, ut sibi eius rei 
specimen aliquod exhibeat, quo videlicet ipse quoque 
discat, quo modo amantem deceat de amato loqui. Ne- 
gat Hippothales se unquam in Lysidem carmina auf ora- 
tiones composuisse. Quo facto ille nonnisi sententiam 
eorum, quae de amasio dicere soleat, audire se velle 
significat. Hic vero Ctesippus: vulgaria sunt, inquit, 
atque trita, quae iste profert, mil nisi laudes Lysidis 


"46 . PLATONIS 


eiusque familiae in ore habens. Quo accepto Socrates 
Hippothalem admonet, ne ante victoriam paeana canat. 
Nam primum quidem prudentis esse non prius laudare 
amasium, quam vicissim ab ipso ameris; deinde accidere 
etiam solere, ut pulcri et venusti, si laudibus extollan- 
tur, inani inflentur superbia, ideoque multo diffieilius ad - 
referendam gratiam commoveantur ἢ, Nec vero Hippo- 
thales, ut est modestus ac verecundus, hanc Socratis 
admonitionem aspernatur, sed eum rogat, ut sibi con- 
silio adsit suo ostendatque, qua ratione loquendum quid- 
ve agendum sit, ut amasii benevolentia concilietur et 
retineatur. Promittit Socrates id ei exemplo aliquo de- 
clarare, siquidem sibi opportunitas offeratur cum ipso 
Lyside colloquendi. Hanc vero Hippothales ait facillime. 
ipsi oblatum iri, ubi cum. Ctesippo, Lysidis familiari, 
in palaestram ingressus sermones miscere instituerit: 
esse enim Lysidem sermonum audiendorum cupidissi- 
mum, ut verisimile sit eum vel sua sponte ipsi appro- 
pinquaturum esse. dügressus igitur Socrates. una cum 
adolescentibus reliquis statim conspieit puerum inter tur-. 
bam ludentium versantem , vultu formoso et honesto 
insignem. Dum paullulum morantur inter se colloquen- 
ies, ecce, etiam Menexenus ingreditur, qui, ubi So- 
cratem salutavit, continuo una cum ipso aliisque, inter 
quos etiam Ctesippus est, confabulandi grata considit. 
'Tum vero evenit quod Hippothales futurum esse prae- 
dixerat: continuo ad eos Lysis accedit et apud Menexe- 
num adsidit ἢ). Sed vix hoc ita factum est, quum | 
Menexenus sacri faciendi gratia avocatur. Qua. oppor- 

tunitate utitur, Socrates, ut Hippothali, qui in corona 
audientium sese abdiderat, ne a Lyside conspiceretur, 
exemplo aliquo ostendat, quomodo amati superbia vel 
prohibenda vel reprimenda sit, Conversus igitur ad Ly- 
sidem, Parentes tui, inquit, quum te ament vehemen- 
lissime cupiantque reddere te quam beatissimum , tamen 
illud, quod homines solet'maxime delectare, tibi minime 
concedunt , ut facias quod tibi ipsi volupe est: imo te 
servorum volunt parere imperio. Nec vero iia in te 
agunt propter aetatis tuae infirmitatem; quandoquidem 
in legendo, scribendo, fidibus pulsandis, illud te sequi 
patiuntur, quod tibi ipsi libuerit. Itaque nulla alia hu- 


*) P. 208 — 206, C. 
**) P. 206. C. — 207. D. 





LYSIS. τὶ 


jus rei causa esse potest, quam qnod tibi putant mul- 
tarum rerum peritiam ac scientiam adhuc deesse. Omnes 
enim homines ei, quem ipsis arbitrantur esse sapientio- 
rem, facile cedunt adeoque suas ipsorum res lubenter 
tradunt ac permittunt. Nam qui rerum plurimarum pe- 
-ritus est, eum diligunt, amant, amicum expetunt. Quodsi 
igitur tu, o Lysi, amari cupis, age, in eo elabora, ut 
quotidie fias sapientior: nam ut nune res est,. nondum 
eo sapientiae pervenisti, ut magistri consilio et modera- 

mine recte carere possis. Haec igitur Socrates ad ado- 
 lescentulum: quae ilie sic accipit, ut sese profiteatur 
huic consilio pro viribus esse obtemperaturum ἢ). In- 
terea redit Menexenus a sacrificio. Quocum Lysis optat, 
ut a Socrate eadem ista communicentur, scilicet in sinu 
gaudens, si huius quoque fastus nonnihil reprimatur. 
Verum Socrates puerum rogat, ut ipse privatim haec 
Menexeno exponat: eidem roganti autem promittit veile 
se reliquuu tempus similibus sermonibus instituendis 
transigere , praesertim quum Menexenus in disputando 
minime videatur exercitatione caruisse **). 

Quaerit igitur e Menexeno, inter quem atque Ly- 
sidem noverat magnam intercedere familiaritatem et ami- 
 eitiam, num possit dicere et explicare, quo modo ami- 
citia concilietur et in quo ea cernatur: huius enim rei 
notitiam sese nunquam non sibi magnopere exoptavisse. 
Hoc ipsum vero ut subtilis exquiratur, ante omnia scire 
vult, uter tandem alteriifs amicus fiat, amans, 
an amatus. Respondet Menexenus id quidem tale esse, 
ut nihil morandum videatur. Cui Socrates, At vero, jn- 
quit, accidere certe solet, ut amator ab amasio vel non 
redametur vel adeo odio habeatur: itaque dubitari sane 
licebit, uter alterius amicus recte queat dici et haberi; 
quin haud inepte ambigemus, num mutuo amore sublato 
neuter amici nomen mereatur. MHaesitat hic Menexenus, 
adeoque mutata repente sententia negat amicum quen- 
quam alteri esse, nisi adsit amoris communitas. Verum 
Socrates hac responsione audita adolescentem — denuo 
coniicit in dubitationem, exemplis demonstrans homines 
amicos esse iis rebus, quas nemo quisquam dixerit eorum 
amori vicissim respondere.  Amant, inquit, homines vi- 
Ha, equos, infantes, eosque sibi caros et amatos esse 





*) P. 201. D, — 210. E. 
99) P, 211. A. t» D. 


48 PLATONIS 


profitentur. Ex quo apparet etiam ea, quae mutuo 
amore nobis non sunt coniuncta, cara nobis atque amica 
(φίλα) esse posse. Atque hinc efficitur, ut vel illud 
amicum queat esse, quod amantem odio persequatur *). 
Assentitur Menexenus. Sed vix mentem mutavit suam, 
quum Socrates eam sententiam denuo in dubitationem 
vocat. Hic enim: , Ex'iis, quae disputata sunt, inquit, 
hoc consequi videtur, ut non tam amatus quam amans 
pro amico habendus sit: eademque ratio erit inimici ; 
non enim iam eum inimicum putabimus, qui odio habe- 
tur, sed unum illum, qui alterum odio suo persequitur. 
Ergo multi amant inimicos ac vicissim oderunt amicos, 
quandoquidem soli amantes amici sunt, neque etiam ii, 
qui amantur. Quam sententiam negari non potest esse 
perabsurdam, ut diffitendum non sit ad amicitiam necessa- 
rio requiri voluntatis amorisque societatem mutuamque 
coniunctionem.** His auditis Menexenus rursus aliter atque 
antea statuendum esse largitur, atque sibi quoque ait 
voluntatis amorisque communitatem videri ad amicitiam. 
plane necessariam. Sed a Socrate commonefactus illud, 
quod antea disputaverant, saepe accidere solere, ut ea 
quoque hominibus cara sint et amica, quibuscum fieri 
non possit ut mutua coniungatur benevolentia, iam tan- 
dem fatetur rem nondum ad liquidum esse perductam, 
quum neutiquam appareat, amor in unis amantibus, an 
in amatis, an denique in utrisque simul inesse debeat **). 

Captiosam hanc. argumentationem facile apparet ex 
eo potissimum ductam esse, quod amicus s. φίλος 
multiplici dicitur vi et potestate. Alia enim vis sub- 
iecta huic vocabulo est, quum loquimur de hominum 
amicitia: alia, ubi sermo est de rebus sensu et ratione 
destitutis. Has enim expetimus propter utilitatem aut 
voluptatem inde redundantem, nec exspectamus ab iis 
mutuam caritatem. llilos autem amamus ita, ut, etiamsi 
utilitatis vel voluptatis et iucunditatis rationem ducamus, 
tamen mutuam benevolentiam locum babere velimus, ut 
in qua una amicitiae vis et natura maxime est conspicua. 
Ad hoc accedit, quod q/Aov et active et passive signi- 
ficat, ut et amicum denotet, et illud quoque complecta- 
tur, quod nobis carum est votisque nostris expetitur. 
Quod autem Socrates multiplicem hune vocabuli usum 
ad disputationem de amicitia traduxit, fecit hoc procul 


*) Pp. 212. A. — E. 
**) P.213. A. — D. 


LYSIS ; 39 


dubio exemplo eorum, qui amoris et amicitlae naturam 
explicaturi varias vocabulorum significationes parum accu- 
rate distinxissent ideoque omnia temere miscuissent. 
Quod quidem factum esse a sophistis tricas. dialecticas 
sectantibus ex eo colligimus, quod ipse philosophus in 
sermonis exordio p. 204. A. Miccum, ludi praefectum, 
appellat Socratis ἑταῖρον χαὶ ἐπαινέτην, οὐ φαῦλον 
ἄνδρα, ἀλλ᾽ ἱκανὸν σοφιστήν, et quod: Menexenum di- 
cit a Ctesippo, fratre patrueli, quem ex Euthydemo 
novimus disserendi arte vehementer esse delectatum, in 
dialecticis institutum esse. Nam p. 211. B. Socrates: 
ἀλλ᾽ ὅρα, inquit, ὅπως ἐπιχουρήσεις. μον, ἐάν μὲ 
ἐλέγχειν ἐπιχειρῇ ὁ Μενέξενος. ἢ ovx οἶσϑα, ὅτι ἐρυ- 
στιχός ἐστιν; et paullo post: δεινὸς γὰρ ὁ ἄνϑρωπος, 
Κτησίππου μαϑητής. Atque eodem pertinet mentio 
τῶν ἀντιλογικῶν p. 216. A. iniecta, ad quem locum 
vide quae in commentariis annotavimus. Hos igitur ho- 
mines dubitari non potest quin Plato arguta ista et fa- 
veta disputatione ita ridere ac perstringere voluerit,. ut 
exemplo aliquo ostenderet, quantopere isti propter nimium 
argutiarum studium vel in ea re caecutirent, quae cum 
ipsa hominum vita arctissimam haberet coniunctionem. 
Neque enim ipsum dubium haesisse, quid ea de re 
sentiendum  judicandumque esset, certissime — explora- 
tum habemus. Quippe iam a Socrate audiverat amici- 
tiam esse mutuam et ex amore virtutis ortam benevo- 
lentiam, qua alter alterius utilitatem quam maxime ad- 
iuvare studeat. v. Xenoph. Mem. Il, $8 et 6. Nec 
postea ipse eam reiecit sententiam, quandoquidem in 
Phaedro quae illustravit decreta, ea hac ipsa sententia 
nituntur. Et profecto nullo modo negari potest vel in 
ea, quam modo exposuimus, huius sermonis parte, ve- 
rae rationis vestigia expressa cerni, quae philosophus 
non aperte monsíiravit, sed erroribus obtexit, propterea 
quod non modo docendi, sed cavillandi ridendique con- 
silium secutus est. Sed haec veluti in transcursu: redi- 
mus ad disputationem a Socrate institutam. 

Refutato igitur Menexeno oratio Socratis repente 
sese convertit ad Lysidem, qui et ipse affirmaverat dis- 
putationem . hactenus institutam utique prospero caruisse 
successu. Pergit autem ita fere disputare. Poétae, in- 
quit, canunt deos similem simili reddere amicum; idem 
prorsus confirmant philosophi, qui de hac rerum univer- 
sitate disserentes similia dicunt cum similibus in unum 
coire et amice conciliari. taque amicitia videtur 


80 PLATONIS 


contineri similitudine. Quibus auditis Lysis nof 
dubitat hanc sententiam continuo affirmare. Quod autem 
Socrates iam antea fecerat cum Menexeno, ut eum, 
quoties quid affirmavisset, semper denuo refutaret, idem 
nunc cum Lyside facere instituit. Postquam enim hic 
amicitiam concessit conüneri similitudine, hae fere argu- 
mentatione eius sententiam impugnat. Vix dimidia pars, 
inquit, huius decreti vera esse videtur. Nam mali qui- 
dem mális quo fiunt coniunctiores, eo magis sibi invicem 
inimici redduntur, quum et laedant sese mutuo, et sibi- 
met ipsis parum constent. Ex quo consequitur, ut 
nonnisi inter bonos vera consistere possit 
amicitia *). 
Prorsus cum bis conveniunt quae Socrates apud 
Xenophontem **) disputat, quo loco improbos docet 
amicos esse non posse, sive sibi invicem, sive bonis; 
viam autem optimem amicos comparandi hanc esse, ut 
primo quis stüdeat in iis bonus esse, in quibus talis cu- 
piat videri. Nec ab ipsius Platonis sententia haec rece- 
dere docebit egregius locus Phaedri !p. 251. A. sqo., 
imprimis p. 252. C. D. E., qui dignus est, ut totus con- 
feratur, pariter atque ille Legg. VIII p. 837. A. B. C. 
et Gorgiae p. 910. B. sqq., ubi nobilissimum decretüm 
ilstratur , quod postea temporis, teste Diogen. 
Laért. VII, 124., etiam Stoici defenderunt, τὴν φιλίαν 
ἐν μόνοις τοῖς σπουδαίοις εἶναι διὰ τὴν ὁμοιότητα. 
Sed quanquam ex his perspicuum est hane ipsam 
sententiam Platoni vehementer placuisse, tamen Socra- . 
tem inducit deinceps ita disserentem, ut eam argumentis 
subtiliter et argute excogitatis in dubitationem adducat. 
Quod quidem non alio consilio ab eo factum putamus, 
nisi ut hoe quoque loco vexando ostenderet, quam facile 
esset argutis cavillationibus simplicem veritatis speciem 
obscurare atque obtegere. Disputat autem Socrates in 
hunc fere modum. 
Quam modo amplexati sententiam. sunms , eant" diffi- 
tendum non est suis quibusdam premi difficultatibus. 
Quae enim sibi omni ex parte similia sunt, ea fieri nullo 
modo potest ut mutuo contineantur amore, quoniam sibi 
nihil opis et auxilii invicem afferre queunt. .lam vero 
bonus se ipso contentus est propter id ipsum, quod esí 


^ 








*j" P. 213. D. — 214. D. '- 
**) Men. ll. e. 6. $. 5. 8. 


- 


"oriri; Contendit igitur mon similia similibus 


LYSIS | 81 


bonus. Qui autem se ipso contentus est sibique solus 


sufficit, is dilizet ant amabit neminem, ideoque non po- 


terit unquam alteri esse amicus. Ex «uo efficitur, 
ut néc amicitia inter bonos intercedat, quan- 
doquidem mutui amoris vinculó penitus 
carent *). 
Enimvero calde: Sócrates hoc loco similitudinem 
confudit cum perfecta aequalitate, qualis inter hómines 
nusquam reperitur, bonumque ewn intellexit, qui ad 
summum absolutae virtütis et sapientiae füstigium escen- 
derit, quod idem nulli unquam mortaáli contigisse com- 
mune omuium sapientium iudicium est, De vera Piatonis 


sententa legendus est locus Legg. VI. p. 8373; A. B; 


Sed ut adolescentulum magis etiam corturbet àátque 
dialectices laqueis irrétiat, Socrates deindé contrarium 
adeo evincere studet eis, quod ἀπο erat propositum. 
Etenim simiEa sinibus, ideoque etam bonos bonis ma- 
Xime invidere dicit; ut adeo videri debeat amicitia pro- 
pier mutuem Hominum indigentiam ex dissimilitudine 
s; sed 
contrariá contrariis maxime amica 6556 **), 

Nimirum subest sane huic árgürnentationi áliquid 
veri, quandoquidem amicus àinici uülititám- iuvare atque 
confirmare studet; Nec vero id fií propter infidiam ali- 
quam aut odium, sed propter benevolentiam et. volunta- 
ium studiorumque consensionem.  Nequé profecto liuc 
revocandum erat illud placitum philosophorum quorun- 
dam, qui ex contrariorum elementorum) pugna et certa- ἢ 
mine totius rerum) universitátis concordiam prodiisse do- 
cebant. Nam àliud de rérum natura; aliud de hominuni 
animis valere perspicuum est. Sed his ommibus negle- 
cus adolescentulus cupide arripit quod Socrates dixerat; 
contraria contrariis maxinie esse amica. 

Hunc igitur errorem ei rursus erepturus Socrates i 
Quid veró , inquit, o boné, sibi potest magis esse con- 
irgrium quam  aniicitja inimicitiae? — Putabiriusne igitur 
amicitiam amicam essé ininiicitiae, àc vicissim inimici- 
tiam amicitiae? [tà vero etiam iustitia iniustitiae; tem- 
perautia libidini, honestas improbitati aniica ww exi- 
stimandá erit; Koc autem quum absurdum ésseé facile 


ΤΟΝ —. i5. C, 
"**) P. 215. D, — 216. Α. 


Plaí Opp. Vol. IV. P; π΄; « 6 ^ 


85 PLATONIS 


intelligatur, ne illud quidem ullo modo defendi poterit, 
quod modo statuimus, contraria contrariis esse amica *). 
Postquam igitur evincere Socrates conatus est nec 
inter malos nec inter bonos locum habere amicitiam, : 
neque recte affirmari vel similia similibus, vel contraria 
contrariis amica esse, deinceps ad .aliem progreditur 
quaestionem, quae cum superioribus arctissime nexa est 
atque. copulata. Videndum enim ait essé, me forte id, 
quodnec bonumnec malum habeatur, cum bono 
amicitiae vineulo contineatur. Et amicum quidem e 
veteri quodam proverbio colligit idem esse atque pul- 
crum: pulerum autem atque bonum ait esse unum 
idemque. Ex quo effci vult, ut illud, quod mee bo- 
num nec malum sit, pulero atque bono (τῷ «A9 xoci: 
ἀγαϑῷ) amicum putari oporteat. Praeterea argumen- 
tatur hoc fere modo. "Tria, inquit, rerum genera dili- ' 
genter discernenda sunt, unum boni, alterum mali, 
tertium eius, quod nec bonum nec malum est. Iam 
vero ex iis, quae adhuc disputavimus, efficitur nec bo- 
num bono, nec malum malo, nec bonum malo aut ma- ὖ 
lum bono esse amicum. Relinquitur igitur tertium genus 
eius, quod nec bonum nec malum est. Hoc autem quo- 
niam sponte apparet cum malo non posse conciliari, vel 
sibimet ipsi vel bono amicum erit. At vero sibimet ipsi 
non poterit amicum haberi propterea, quod ne simile 
quidem simili amicum esse antea demonstratum est. Ex 
quo consequitur, ut statuendum sit illud, quod nec 
bonum nec malum est, bono tantummodo ami- 
cum posse evadere *). Cavendum est tamen, in- 
quit, ne hanc sententiam simpliciter et omnino veram 
ducamus. Donum enim, quum in se perfectum sit et 
absolutum, nihil praeter ipsum appetit. Veluti sanum 
corpus non indiget artis medicae ope, nec quisquam 
recte valens valetudinis causa medico fit amicus. Potest 
autem hoc ipsum exemplum nos eo perducere, uf.veram 
rei rationem perspiciamus. Nam corpus per 856 specta- 
tum:nec bonum nec malum est. Quocirca ita demum 
artis medicae opem desiderat, si morbo aliquo tentatum 
οὐ aífectum est.  ltaque sic potius erit statuendum, 
illud, quod in se nec bonum nec malum sit, 
propter mali alicuius accessionem bono ami- 


* 
*) P. 216, A. — C. 
e p. 816. Ὁ, — E, 


LYSIS. 88 


cum fieri Nec tamen hoc ipsum fale est, ut nulla 
indigeat definitione accuratiore. Quum enim ita illud, 
quod per se nee bonum nec malum est, malum evadere 
videatur, praeterea est tenendum neutiquam omnia, qui- 
bus aliud quid accedit; continuo talia exsistere, 'qualé 
est illud ipsum; quod iis adiungitur. Veluti capilli rufi 
quum &àlbo colore oblinuntür, non ipsi mutantur, sed 
manent tales, qualés antea fuerunt, licet alieno coloré 
obducti sint. Itaque iam sic existimandum erit, illud; 
quod nec bonum nec malum sit, malo aliquo 
ita áccedente, ut nou tollatur illius vis et 
natura; boni desiderio (moveri eique fieri 
amicum. Et hoc quidem de corpore pariter atqué 
animo iudicandum videtur. Etenim neque is, qui per- 
fecte sapiens evasit, nec qui omnino est stupidus atque 
vecors, amicus sapientiae esse solet, sed ille démum 
philosophiae studio et amore inflammatur, qui dum ne- 
que sapiens meque insipiens evasit, veri cognoscendi 
amore repletur *). 

Hane igitur seritentiam Menexenus atque Lysis tantá 
assensione amplectuntur, ut nunc demum verum investi- 
gatum essé sibi persuadeant. Nimirum mon reputant 
adolescentuli a Socraté ipsos callide vexaturo res longe 
dissimillimas inter se confusas esse. Narn quod is loquitur 
de rebus nec bonis nec malis, potést hoc decrétum non 
sic simpliciter in hominum natüram transferri, quae nun- 
quam ita est comparata, ut nihil vel boni vel mali in se . 
susceperit. Boni autem quitm dicit unice ab eo, quod 
ἃ bono et malo utrinqué reductum sit, expeti ac desi- 
derari, facile apparet hoc quoque speciosius esse quani 
verius, lllud unum verissime significavit; homines desi- 
derio quodam ad colendam amicitiam moveri atque im- 
pelli, idque saepe. ex indigentiaé sensu nàsci et gene- 

rari in quo agnoscimus germanae doctrinae Socraticaé 
" vestigium, quod Platonem quoqué esse secutum apparet 
e Sympos. p. 204. A. Legg. VIII. p. 837. A. sqq. Sed 
redeundum est ad ipsam Socratis disputátioneni. 

Refellit autem is quod antea statuerant ita, ut earmi 
sententiami pluribus difficultatibus laborare doceat, éoque 
modo beatissima adolescentium somnia discutiat. Qui- 
eunque, inquit, alteri est amicus, is necesse est et cau- 
sam rei habeat, et finem aliquem sequatur; Veluti 


*) P. 211. Á. — 518. H. : 
6 τ 


54 PLATONIS 


aegrotus propter morbum medico. est amicus eo fine et 
consilio, ut amissam recuperet valetudinem, quum cor- 
pus per se solum nec sanum sit. nec aegrotum. Unde 
perspicuum fit illud, quod nec bonum nec malum 
est, propter mali alicuius accessionem id a p- 
petere, quod bonum est, ideoque naturam ami- 
citiae positam esse in eó, ut quis amicus sit 
alteri amicae alicuius atque carae rei gratia 
propter aliud quid, quod nobis sit inimicum. *) 
Sed ne haee quidém rei definitio Socrati satisfacit, Qui 
quum se profiteatur urgere nolle, quod ità ajieum amico, 
hoc est simile simili, sit, coneiliatumi, tamén aliam movet 
dubitationem , ab ipso amicitiae fiue repetitam. Nam arti 
medicae; inquit, horines diximus amicos esse 60 fine, 
ut valetudinem tueantur. Quocirca illi non tantum arti 
salutari, sed etiam valetudini amici sunt, liuius autem 
rei rursus áliam oportet causam inveniri, quae nobis cara 
et iucunda sit, Ex quo apparet longissimam emergere 
causarum sériem, ob quas quid nobis iucundum earum- 
que sit, singulas autémà rursus ét ipsas nobis esse ami- 
cas. Verantamen istud quidem quum non possit ita pro- 
cedere in infinitum, prorsus necesse és( exíreinus 
aliquis atque summus finis reperiatur, ad quem 
omnis &mor et amicitia pertineat. Quanquam enim ea 
ipsa, quae nobis propter aliud quid cara sunt, utique 
amamus, tamen, si rem diligenter aestimes, omhne stu- 
dium nostrum unice refertur ad illud, cuius causa reli- 
qua omnia expetimus. ldem prorsus de amico iudican- 
dum est. Quum enim nos alicui amicos esse profitemur 
cuiuscunque rei gratia, videniur loqui improprie; nam 
revera uni illi amiei sumus, in quo omnis cernitur ami- 
eitiae finis, quodque ipsum mon aliorsum refertur, ideo- 
que propter semet ipsum amatur. lam vero antea nos 
bono amicos esse vidunus. Amalamus autem illud pro- 
pier malum, siquidem malis sublatis ne bonum quidem 
expeteretur. lstud autem vide quam vehementer pugnet 
cum eo, quod nunc ipsum de summo amicitiae fine dis- 
seruimus. Quocirca iia statuendum videtur, ut bonum 
dicatur non propter malum.a nobis amari. 
Nee vero malim póiest causa esse amioris et cupiditatis, . 
Nam si vel maxime maia essent e medio sublata, tamen 


— —Ó— " 


*) P, 218. €. — 219. B. 


LYSIS. 8$ 
ne sic quidem fame aut siti careremus, ut clarissime ap- 
pareat mala non esse cupiditatum nostrarum fontem. Kt 
cupimus saepenumero etiam ea, unde nobis non commo- 
da, sed damna et detrimenta nascuntur. Itaque certum 
est atque exploratum malum non posse amoris 
causam esse, quandoquidem vel malis subla- 
tis cupiditates, quae in se nec bonae nec ma- 
lae sunt, semper duraturae sunt *). 

Praeclara sunt quae hic a Socrate disputata legimus. 
Nam etsi iis nonnihil admixtum est argutiarum, tamen 
quorsum totius disputationis summa redeat, nemini erit 
obscurum. Apparet enim illud ab eo demonstrari, pri- 
mum quidem extremum aliquem esse oportere amicitiae 
finem; deinde causam verae amicitige non in malis, qui- 
bus homines laborent, esse quaerendam, sed in ipsa cu- 
piditatis vi et natura nobis ingenerata, quae in se uec 
.hona nec mala sit, Sed ne dubii haereamus, haec om- 
nia quid significent aut quorsum referantur, age, proxi- 
mam lustremus disputationis particulam. 

Convenit igitur inter nos, inquit Socrates, eum, qui 
alicui rei amicus sit, eandem etiam appetere et amare, 
et quidem propter aliud quid. Falso autem antea. puta- 
 bamus maium esse amoris causam.  N»nc enim apparuit 
cupiditatem esse, in qua omiss amoris fons quaeren- 
dus videatur. lam vero qui quid cupit, is appetit id, 
quad sibi ipsi deest, Ex quo efficitur, ut cui aUquid 
defuerit, ei id ipsum, quod ipsi deest, amicum puíari 
debeat. Deest autem cuique id, quod proprie ad ipsum 
pertinet. Ergo omnis amor atque amicitia ad id, 
quod euique proprium est, refertur, ita ut 
aimieceus amieo natura tanquam proprius esse 
videatur. Atque koe si vere iudicavinnis, ainans ab 
aumsto ut redametur, prorsus est necessarium **). 

En habes supremum atque ultimum amicitiae finem, 
quem in eo positum censuit philosophus, ut quis aini- 
cum sui instar amplectatur atque colat, naturali quodam 
impulsus desiderio. Quippe ortum amicitiae ab ipsius 
naturae vi, quae in amore cernatur, quam ab imbecilli- 
(ate et ind genta e maiorun sensu oriunda rebetere ma- 
luit. Nec vero dubitumus. quin haee vera ips us Platon's 
mens sit. Nam quae iu Phaedro p. 241. E. — 253. A. 


y cgi. i.c. 
m pb — 2. A. 


86 PLATONIS 


ab eo exposita sunt, ea, quanquam aliorsum spectant, 
tamen ab eadem sententia proficisci adeo est perspicuum, 
ut nulla prorsus egere videatur demonstratione. 

Nihilominus autem philosophus Socratem fecit hanc 
ipsam sententiam denuo impugnantem. —Perturbaturus 
enim is adolescentulos, iam verum indagatum esse ne 
suspicantes quidem, id quod modo posuerat hac argu- 
mentatione labefactare instituit. Proprium sive ro oi- 
κεῖον, inquit, necesse est utrinque sibi simile sit. [{ἀ- 
que inutilis futura amicitia est, quoniam alter alteri nihil 
poterit afferre utilitatis atque commodi, Sin proprium a 
simili diversum esse statuatur, tamen futurum est, ut 
bonus bono, malus malo, eí ei, qui nec malus nec dein 
est, is, qui item a neutra parte stat, tanquam proprius 
esse judicandus sit. Ita autem consequitur, quod antea 
ianquam falsum ἃ nobis repudiatum est, uf iniustus in- 
iusto et malus malo non minus amicus putari debeat 
quam bonus bono. Denique si quis bonum et pro- 
prium unum idemque esse arbitretur, nonnisi bonus 
bono erit amiéus, quod item antea refutavimus *). 

Et hae quidem dubitationes quum exiis, quae supra 
exposuimus, facile intelligatur quomodo diluendae et re- 
movendae sint, non est cur nunc singulatim a nobis ex- 
pendantur, Nec vero Plato ipse ullam earum removen- 
darum viam et rationem significavit, nimirum quia eas 
videbat ab iis, qui superiora diligentius examinavissent, 
facili negotio remotum iri. 

Fecit enim iam repente advenientes Lysidis et Me- 
nexeni paedagogos, qui saevo imperio adolescentes iubent 
una cum ipsis domum reverti. lta igitur sermoni prae- 
ter omnem éxepoctaroneus finis imponitur. Socrates au- 
tem non sine urbana irrisione turpissimum esse admonet, 
quod Lysis, Menexenus atque ipse senex, quum amici 
esse velint, tamen in quo vis et natura amicitiae cerna- 
tur plane ignorare videantur **). 

Enarravimus sermonis argumentum paullo copiosius, 
quo facilius perspiceretur, quid tandem illud sit, quod 
Plato hoc libro scribendo efficere voluerit. Duplex au- 
tem censemus fuisse eius consilium et propositum, quan- 
quami utrumque tam arcto colligatum est vinculo, ut to- 
tius operis unitas ac simplicitas admirabili sollertia con- 


— a À—À——MÀ € —À—— MÀ 


*) P. 222. A. — E. 
**) p, 222. E. usque ad finem. 


TRI 9 fi 


LYSIS. 8 


servata sit. Coniunxit enim philosophus cum dialectices 


Sophistarum irrisione gravissimi de amicitia placiti ex- 
plicationem. Qua de re singulatim dicendum est. 


Itaque primum quidem arbitramur disputationem de 


amicitia ideo in hoc libro agitari, ut illustri aliquo ex- 


emplo demonstretur dialecticam istam, quam adolescentes 
magno quodam studio sectabantur *), nihil esse aliud, 
nisi inanem quandam argutiarum captatrieem, quae non 
modo veritatis investigationem nihil adiuvet, sed etiam 
eos, qui verum aliquo modo.attigerint, mirifice pertur- 
bet et in consilii inopiam coniiciat. Quod quo clarius 
appareat, locus de «anicitia tractatur, hoc est id argu- 
mentum, quod, "utpote ex hominum vita communi de- 
sumtum, facilem explicationem habere videri poterat. . 
Atque eodem pertinet, quod Socrates adolescentibus 


- haud uno loco veram rei rationem monstrat, eandem vero 


deinde argutis conclusiunculis ita incertam reddit, ut hi 
quid verum sit minime assequantur. Nimirum ita cla- 
rissime intelligitur, quantum tricae illae .sophisticae vel 
tum veritatis cognitioni officiant, quum duce ad verum 
indagandum utaris satis idoneo. Quod autem adolescen- 
tes cum Socrate disputantes inducuntur, fit hoc, nisi 
fallor, propterea, quod bi potissimum istorum artificum 
disciplinam sectabantur. 


, 


Neque tamen existimandum est Platonem locum de 
amicitia ita tractavisse, ut nihil nisi ineptam sophista- 
rum subtilitatem riserit, ipse quid de illa sentiret pror- 
sus celaverit. Lmo vero insigni usus artificio eadem opera 
suam ipsius sententiam si non dilucide exposuit, at certe 
non ita obscure prodidit et significavit. Etenim omnem 
argumentatonis seriem attento animo contuentes nullo 
negotio animadvertemus ea, quae ad risum iocumque re- 
feruntur, ab illis, quae serio sunt disputata, facillime 
posse discerni, «quum argutiarum signa prae se ferant 
manifesta. Atque haec ipsa persequentes vestigia Pla- 
tonem putamus haec fere placita, si non illustravisse, 
at certe adumbrasse atque delineavisse, Primum quidein 
in exordio, ubi Socrates cum solo agit Lyside, breviter 
docetur eum, qui alterius fieri amicus cupiat, maíure id 


agere oportere, ut prudens atque sapiens evadat, ne 


*) V. Protagor. p. 313. A. 316. C. Hipp. Mai. p. 290, A. Men. 
p. 18. €. 


88 PLATONIS 


fastu inani aut superbia efferatur *. Deinde eo loco, 
quo cum Menexeno instituitur colloquium , ad amicitia 
ostenditur requiri mutuam amoris benevolentiam et cari- : 
tatem **), "Tum quaestio agitatur de morum similitudine, 
quae inter amicos esse debeat, adeoque significatur ve- 
ram amicitiam et constantem non nisi inter bouos posse 
consistere ***), Denique de amicitiae causa atque fine 
ita disputatur, ut eam haud obscure significetur non tam 
ab hominum imbecillitate et indigentia quadam e sensu 
malorum oriunda proficisci, quam e naturali desiderio et 
appetitu; extremum autem eius finem in eo cerni, ut de- 
siderium illud expleatur, quo fiat, ut amicum colamus 
tanquam alteram nostri partem ter). Quae omnia si tan- 
quam singula puncta in unum colegeris, quaenam philo- 
sophi fuerit de vi et.natura amicitiae sententia, non ob- 
scurum fore arbitramur. 

Atque haec si probabiliter a nobis explicata sunt, 
facile erit ád diiudicandum, ecquid veri viderint Astius 
et Socherus, viri laudatissimi, qui hune librum. Pla- 
tonis ingenio prorsus indignum esse censuerunt, ut in 
quo nihil reperiatur nisi mera sophismata, quae verbo- 
rum ambiguitate legentes ludificent, ad verum exquiren- 
dum nihil conferant. Enimvero optimi viri animum non- 
nisi ad ea advertentes, quae ludibrii causa disseruntur, 
non viderunt veram Platonis sententiam pro toüius scri- 
ptionis consilio artifieiose esse occultatam, nec tamen 
ἣν ahseonditam et retrusam, ut ab legentibus non possit 

cognosci et inteiligi. 

Quod vero argumentum tractatur  populariter, est 
hoc eiusmodi, ut inde verisimiliter coniicere liceat ser- 
monem hunc a Platone literis esse consiguatum, quo 
tempore adhuc deditus erat disciplinae Socraticae, necdum 
suam ipsius rationem ad eam subiimitatis et perfectionis 
praestantiam excoluerat, quam in Symposio, Phaedro, 
Republica, aliis eius scriptis adiniramur. Nam ipsa dis- 
serendi ratio atque fórma multo propius accedit ad So- 
craticam illam simplicitatem, qualis in Xenophontis scri- 
ptis expressa est, quam ad Píatonis vim et ubertatem in 
posterioribus viri sermonibus conspicuam.  Índucitur enim 


/ 


P. 201. D. -— 210. E. 
*5)' P. 212. A. — 213. E. 
***) P 213. E. — 215. C. 
»*95*) p, 218. €. — 222. A.' 





Δ: x 


LYSsSU 89 


Socrates ita loquens, ut se ad eorum, cum quibus agit, 


- ingenia plane accommodet, et quamvis alias ex aliis ne- 


ctens conclusiunculas, tamen singulari cum ironia sese 
nihil simulet scire, sed cum illis communiter verum in- 
dagare: nusquam ad altiora ac sublimiora assurgit, aut 
dicendi varietatem et vigorem cum sententiarum audacia 
et granditate copulat., sed amicitiae vim ita exquirit, ut 
vitae communis potius rationes quam subtilioris philoso- 
phiae placita sequi videatur, id agens unice, ut, dum alio- 
rum errores exaggerai atque urget, passim quasi quae- 
dam veri semina spaszaí. Quum vero ratio disserendi 
omnino Socratica sit, {τοὶ ipsa placita, quae illustrantur, 
tantum habent cum Socratis.de amicia sententia, quae 
apud Xenophontem exponitur, similitudinem et necessi- 
tudinem, ut paene inviti iu eam suspicionem deducamur, 
iuvenem Platonem a magistri disciplina profectum in hoc 
sermone locum de amicitia adumbrare constituisse. Qua 
de re quae supra notavimus, ea non est cur hoc loco 
denuo commemoremus: hoc unum placet adiicere, ne in 
fine quidem amicitiae constituendo nullam esse habitam 
rationem sententiae Socraticae. Negari enim non potest 
Socratem amicitiam utilitatis gratia colendam censuisse. 
Nam in iis quidem, quae apud Xenoph. Mem. Il. 4, $. 
disputat, omnem illius laudem eo vult redire, quod ami- 
corum ope et consilio multam adiuvemur, pericula atque 
damna facilius propulsemus, denique commoda et utili- 
iates adipiscamur. Ab hac vero sententia etiam Plato- 
nem vidimus *) disputandi initium fecisse, quanquam is 
neutiquam in ea substitit, sed hinc profectus" summum 
aliquem finem indagavit, qui in ipsa hominis natura atque 
animo contineretur. Aíque haec quuin ita sint, etiamsi 
diffitendum non est reperiri in hoc sermone veluti initia 
quaedam atque stamina eorum placitorur, quae in Sym- 
posio et Phaedro illustrantur, tamen in istis libris idem 
argumentum multo et subtilius et copiosius pertractatur. 
ln his enim ostenditur suprema causa et origo illius ip- 
sius desiderii, quo, philosophi iudicio, ad amicitiam co- 
lendam adducimur, quandoquidem amor refertur ad rerum 
divinarum contemplationem, «qua animi nostri in vita su- 
periore gavisi sint, ideoque cum aeternae veritatis cogni- 
tione arctissime copulatur. "Tantum igitur abest, ut illo- 
rum librorum argumentum in Lyside accuratius illustre- 


*) P. 218. C. sqq. 


, 


90 PLATONIS 


tur, ut vicissim placita in eo exposita ibidem perficiantur 
. et ad summa principia evehantur. Quippe Lysis quo 
tempore scriptus est, iuvenis philosophus doctrinam suam 
de ideis nondum ita excultam perfectamque habuit, ut 
placitorum suorum causas et principia eodem referret: 
unde illud facillimam habet explicationem, quod in ser- 
monibus illis, quos iuvenili eius aetati tribuendos iudica- 
vimus, vix tenuia quaedam eius vestigia deprehenduntur. 
Et ne in Lyside quidem idearum mentio usquam iniici- 
tur, ut vel hac.re sententia nostra magnopere confir- 
metur. à 

Ex his vero, quae hactenus exposuimus, intellectum 
iri confidimus, quo iure discedamus a Schleierma- 
cheri sententia, qui Lysidem censuit post Phaedrum 
demum literis consignatum et in lucem editum esse, vi- 
delicet ut ea, quae in hoc libro μυϑικῶς essent expo- 
sita, διαλεχτικῶς ilustrarentur: in quam rem disputavit 
Praefat. ad Lys. T. I. P. L p. 174 sqq. Nimirum nec 
disserendi forma nec argumenti ratio, quae in uíroque 
sermone regnat, nobis ea esse videtur, ut inde senten- 
tiam viri summi defendi aut confirmari posse conceden- 
dum sit: id quod iam Astius de Vita et Script. 
Plat. p. 433. et Socherus de Script. Plat. p. 141 
sqq. ex parte perspexerunt. Quod vero ex ipso libri 
argumento atque forma colleginius, scriptum eum esse a 
Platone, quo tempore adhuc deditus maxime fnerit So- 
cratis disciplinae, necdum suae ipsius rationis firma iece- 
rit fundamenia, id egregie confirmatur narratione illa, 
quam memoriae prodidit Diogen. Laért. III. 89. φασὶ 
δὲ καὶ ΣΣωχράτην ἀκούσαντα τὸν “ύσιν ἀναγιγνώσκον- 
voc Πλάτωνος, “Τ]ράχλεις, εἰπεῖν, ὡς πολλά μοὺ χα- 
ταψεύδεται ὁ νεανίσκος. Cuius fidem qui nuper suspe- 
ctam reddere conati sunt, ii non aliam huius iudicii ha- 
buerunt causam, quam, suorum decretorum amorem, qui- 
bus eam repugnare intelligebant. At vero nobis quidem 
narratio illa nor moto non ficta et ementita videtur, sed 
etiam talis, quae quum Lysidi multum lucis affundat, tum  . 
ipso eius argumento egregie confirmetur. Quod enim: 
Socrates narratur exclamavisse ὡς πολλά OU κατα εύ- 
Otro, ὁ νεανίσκος, id ipfum docet nonnulla certe pla- 
cita sua ei visa esse in hoc sermone expressa exstare; 
plurima autem ita.di$puíata esse, ut ab ipsius sententia 
abhorrerent. Atque hoc ita se habere ex iis, quae antea 
in argumenti enarratione exposuimus, perspicuum fore 
speramus. 


LYSIS. 91 


Dialogum hunc Aristoteli ob oculos versatum esse 
Schleiermacherus collegit ex Ethic. Nicom. VIII. 
c. 1, 2. 10. — p. 59. A. D. p. 63. B. Magn. Moral. II. 
c. ll. — p. 111. E. p. 112. C. Eudem. VII. 2. 5. — 
p. 162. B. C. p. 165. B. ed. Casaub. 1590. Astius 

. famen eorum locorum auctoritatem atque vim ad hunc 
sermonem Platoni vindicandum l. c. p. 434. ita elevare 
studet, ut Stagiritam dicat ad doctrinam Platonis ore 
divulgatam respexisse. Quod equidem non video qui 
fieri potuerit, siquidem Lysis eo tempore scriptus est, 
quo eum in lucem prodiisse suspicati sumus. 

Haec fere fuerunt, quae de huius libri argumento 
et instituto dissererem. Nam quae praeterea ab Astio 
et Sochero sunt allata ad labefactandam eius fidem et 
auctoritatem, ea vel silentio praeterire lubet *), vel alio 
loco commemorabimus. Verendum enim mihi est, ne vel 
sic iustos praefationis fines transgressus esse videar, ut 
omnino vela sint contrahenda, etiamsi videar disputatio- 

^nem susceptam non usque ad finem perduxisse atque pe- 
nitus profligasse. 


CODICES 


Bodleianus s. Clarkianus. Coislin. 7. Vat. O. 'Ven. 
4X. Paris. BCE. Angel. u. Barberin. y. Palat. e. Ur- 
bin. (f). Vat. r. Vindob. I. Florent. a. b. c. d. o. Codice 
Par. E. Stephanus videtur usus esse. 

Commentariis hunc dialogum illustravit Heindor- 
fius Dialogg. Select. Vol. 1. Alii num quid in eum 
sint commentati, nos plane ignorare fatemur. 


*) Ut exemplo aliquo constet, qualia sint quae silentio trans- 
miserimus, atfulisse iuvabit Astii verba haee: ,,Endlich 
setzt die Nachahmung des Phaedrus, wie p. 203. 
B. s. Phaedr. Anf.; p. 207. €. Phaedr. Schluss; p. 
211. D. Phaed. p. 221. B.; 214. C. Phaedr, 255. B. und 
vorzüglieh des Symposium's, wie p. 210. B. C. s. 
Sympos. 205. ΕΠ; 214. A. B. Sympos. 198. B.; 215. K. 
Sympos. 186. D. ff. 188. A. ; 216. C. D. Sympos. 195. D. 
196. A.; 218. A. Sympos. p. 204. A. die Unüàchtheit 
des Lysis ausser allen Zweifel.* Quae posuisse est 

- explosisse, 












fes bo bd Tri 


CN ec AMEN C ARR S 3C ibi ng ks xa 
Mena d Ν 







à y AS m 





AG dns y: & prime T AMT voie Ws ὧν 
Mac cof, ges Π νι 
med is d ΜΝ aui 
E pet deir Lir. zat 


2» i - 





A 
Δ 
JY 


* 
z 













x 
- νὰ ἊΣ 
^ Ui: add 
δ «grid. ὦ ἵπρν τῆς y Mia ΕΑ ΜΝ X island 





rs 


LN jf: ui Mw x uA ye 























34?j 


, 4, 
uU PESE 


; 


f yit A “ἢ 
Ἐν ΡΩΝ 


Ty 


ἐν 
i 
) 
» 
4 








T.A4 TOY AI.440TOX IIPOZXOÀ2ILA 


ZAüKPATHZI,IHIIO044H3, ΚΤΗΣΊΠΠΟΣ, ΜΕΝΈΞΕΝΟΣ, 
| AYXIX. 





Cap. I. ᾿“Ἐπορευόμην μὲν ἐξ ᾿Αἀχαδημίας εὐϑὺ 208 


Zuzsíov τὴν ἔξω τείχους Vm αὐτὸ τὸ τεῖχος" ἐπειδὴ 
δ᾽ ἐγενόμην κατὰ τὴν πυλίδα, ἣ ἡ Πάνοπος χρήνη, 


P. 203, ἐπειδὴ δ᾽ ἐγενόμην» V. ἐπεὶ δ᾽ iy., quod e Bodl, 
Coisl. Vat. €, Ven. 5. Vind. Flor. d. mutatum, 


P. 208. A. ἐξ A» aünutac 

εὐϑὺ Ζυκείου —] Quum 
Socrates dicat se ex Academia 
recía ad Lyceum contendisse 
atque extra urbem iuxta ipsuin 
murum  perrexisse, ambulavit 
meridionalem versus urbis par- 
tem via ad portam Acharnen- 
sem atque Diomeiam et dein- 
ceps ad portulam istam ducente, 
quae erat ad fontem Panopis in 
vicinia Lycei, hoc est in orien- 
tali Athenarum parte, De Aca- 
demia v. Pausan, Attic, 29 
sq.; unde quod Plato Socratem 
fecit venientem, frustra quis 
exinde suspicefur, sermonem 
hunc eo tempore literis con- 
signatum esse, quo ipse in Aca- 
demia scholas suas iam aperue- 
rat. Lyceum describit Pau- 
san. I, 19. Fuit autem quum 
ambulationibus, tum corporis 
exercitationibus destinatum, ut 
facile intelligatur, cur Socrates 
eo se contulerit. v. Aristoph. 
Pac. v. 353. ibique Schol. He- 
sych. Suidas et Harpoerat, 


s. v. «Δύχειον. In eius vicinia 
fuit ἡ Πάνοπος κρήνη; qua horti 
Lycei irrigabantur. v. Strabo 
IX, 397. ed. Almel. Theo- 
phrast. Hist. Plant. I, 11. He- 
sychius s. v. Ivy. Atque 
ibidem portula illa erat, cuius 
hoc loco mentio fit; quam ca- 
vendum esf ne cum poría Dio- 
charis confundamus, quod prae- 
ter Meursium Athen. Att. IE, 
3. etiam aliis accidisse. novi- 
mus. De Hippotíhale, 
Hieronymi filio, nihil «constat 
aliunde, . Cte sippus, frater 
patruelis Menexeni, in Euthy- 
demo p. 273. A. disserens indu- 
citur, ita quidem, ut, etsi ado- 
lescens boni ingenii esse videa- 
fur, famen magna cum proter- 
vitate dicteria quaedam in alios 
coniiciat, Affuit etiam Socrati 
morienti una cum Menexeno. v. 
Phaedon. p. 59. A. Hunc Me- 
nexenum praeter ceteros e con-« 
discipulis praecipue diligebat L y- 
sis, adolescens patris De- 
mocratis, avi Lysidis, 


—— 


96: 


PLATONIS ὶ 


ἐνταῦϑα συνέτυχον ᾿Ἱπποϑάλει τε τῷ ᾿Ἱερωνύμου καὶ 
Κτησίππῳ τῷ Παιανιεῖ xci ἄλλοις μετὰ τούτων γεα- 
γίσκχοις ἀϑρόοις. συνεστῶσι. xcí μὲ προριόντα ὃ Im- 
ποϑάλης ἰδὼν ἾΩ «“Ξώχρατες, ἔφη, ποῖ δὴ πορεύεν 
B xoi πόϑεν; ᾿Εξ ᾿ἠκαδημίας,, ἦν δ᾽ ἐγώ, πορεύομαι εὐ- 


Qv vxsíov. 


Δεῦρο δή, ἡ δ᾽ ὅς, εὐϑὺ ἡμῶν. οὐ 
παραβάλλεις; ἄξιον μέντοι. 


lloi, ἔφην ἐγώ, ,λέχγεις, 


χαὶ παρὰ τίνας τοὺς ὑμᾶς; Δεῦρο, ἔφη, δείξας pot 
ἐν TQ κχαταντιχρὺ τοῦ τείχους περίβολόν TÉ τινὰ χαὶ 
ϑύραν ἀνεῳγμένην. διατρίβομεν δέ, 7; δ᾽ ὅς, αὐτόϑι, 


B. εὐθὺ ἡμῶν]ν. εὐθύς, quod e Vat. O. r. et corr, Bodl. 
Vind. mutatum. v. Ruhnk. ad Tim. p. 126. Lobeck, ad Phryn. 


p: 144. 
P. 504, Καλῶς t, ἦν o 
loquendi consuetudinem, 


omniüinque maiorum suorum 
opibus ef auctoritate florentissi- 
mus, et ut visu pulcherrimus, 
ita etiani animo et virtute prae- 
stantissimus. conf. 205. C. 207; 
A. 213. D. coll. Groen van 
Prinster. Prosopograph. Pla- 
ton. p. 218 sq. 

B. ποῦ δὴ πορεύει —] V. 
ad Phaedfüm p. 231. A. 

δεῦρο δή, ἢ δ᾽ Od; εὐθὺ 
ἡμῶν] Ades dum recta ad 
nos. Bekker. Anecdot. IL. p. 
88. “εῦρο" ἀντὶ τοῦ ἔρχου. 
Clármid, p. 153. C. δεῦρο δή, 
ἔφη: καϑεζόμενος ἡμῶν διήγησαι: 
De Rep. IV. p. 445; C. δεῦρο 
viv, av ὁ᾽ P ὦ. ἵνα καὶ ἴδης ὅσα 
χαὶ εἴδη Vei ἢ κακία. bid, v. 
p. 411. D. δεῦρο δὴ πάλιν, ὦ 
“ἄριστε. Apolog. Socrat. p. 24. 
€. x«( μοι δεῦρο, o Μέλητε. 
"Aristoph. Ecclesiaz. v; 989. 
δεῦρο δή. δεῦρο δή, φίλον ἐμόν; 
ἀρόςελθε. — peih ov dope gii 
λεὺς habet vim iubendi, ut alibi 
'oh'cum futuro im interrogatio- 
nibus iunctum, de quo v. ad 
Sympos. p. 172. A. coll. Rost. 
Gr. 8. 124. not. 2 (1). Nam 
prouti legius üt severius iübe- 
tur, vel futurutü vel praesens 


Verum praebuerunt 


ἐγώ, 7.] V. ye deest, praeter 
Vind. Flor. d. c. 


tempus adhibetur, quanquam 
ilud multo est frequentius aí- 
que usitatius: Nec tamen huius 
desunt exempla. Aristoph. 
Vesp. v. 458, οὖὐχΥ σοῦοϑ', οὐκ 


à χόραχας; quibus deinde for- 


tius etiam additar: οὔκ ἄπιτε; 
Avv. v. 1212. οὐ λέγεις ; oq oc 
duo" ἔχεις παρὰ TOv πελαργῶν; 
Παραβάλλειν accedendi vi et 
significatione positum, ut Reip. 
ΨΙΠ. p. 556. €., ubi v. aun. 
Usum vocabuli «02$ abunde il- 
lustrarunt Valcken. ad Am- 
ínon. p. 90. Wesseling. ad 
Diod. Sic. 1I, 12. Tou p. Emend, 
1. p. 201. Rulinken, ad Tim. 
p. 126., qüi nec huiüs loci im- 
meiuor fuit. Lobeck. ad Phryn. 
p. 144 sq. 


' παρὰ τίνας τοὺς JOB 
h. e. καὶ πένες εἰοὲν οὗτοι, οἷς 
λέγεις ὑμᾶς. Nam ita articu- 
li vis declaránda ést, qude cla- 
rius efiam cernitur in talibus: 
Gorg. p. 820. E ἐπὸ πὸότέραν 
óbr μὲ stage) ei τὴν | ϑεραπείαν: 
Phileh. :Ρ: Dn: ^A. πρὸς avis τὸν 
Aeg! ἡμῶν (λόγον) ἀμφιςβητεῖν 
(μέλλεις) Kuthyphr. p. 14. E. 


E 1 "rg Toeg ϑεοῖς τυγχάνει 


LYSIS. 91 


ἡμεῖς τὲ αὐτοὶ xoà ἄλλοι πάνυ πολλοὶ καὶ καλοί, 
ἼΕστι δὲ δὴ τί τοῦτο, xci τίς ἡ διατριβή; Παλαίστρα, 
ἔφη, νεωστὶ φκοδομημένη" ἡ δὲ διατριβὴ τὰ πολλὰ 
ἐν λόγοις, ὧν ἡδέως ἄν σοι μεταδιδοῖμεν. Καλῶς Je 
ἣν δ᾽ ἐγώ, ποιοῦντες. διδώσχει δὲ τίς αὐτόϑι; Sog 


ἑταῖρός τε, ἢ δ᾽ 


Pit fg. 


| ὅς; χαὶ ἐπαινέτης , Mixxog. 
TM qv δ᾽ ἐγώ, οὐ φαῦλός yt ἀγήρ, ἀλλ᾽ 


Μὰ 


ἑκανὸς 


Βούλει οὖν ἕπεσϑαι, ἔφη, ἵνα καὶ ἴδῃς 


| τοὺς ὄντας αὐτόϑε; «Αὐτοῦ πρῶτον ἡδέως ἀκούσαιμ᾽ 
ἄν, ἐπὶ τῷ καὶ εἴςειμι καὶ τίς ὁ καλός. ᾿Αλλος, ἔφη, 


Coisl. Vat. r. 
. qv δ᾽ ἐγώ, 


In reliquis codd, praeter Pat. E. scribitur χαλῶς δὲ 


ἑταῖρός ve] V. ye, quod e Coisl. Vat, O. τ. Vind, Flor. d; 


imutatunm, 


οὖσα ἀπὸ τῶν δώρων. conf. Mat-- 


thiae Gr. $. 265. 4, ann. 
ἡμεῖς τὲ αὑτοὶ καὶ ἄλ- 
λοι —] Hoe genus appositionis 
illustravit Reisig. ad Sophocl. 
Oed. Colon. p. 315., qui recte 
statuif post αὐτόϑε commate 
esse distinguendum. — Platonica 
habes Apolog. Socr. p. 42. ΑἹ 
Criton. p. 50. E. Sympos. p. 
113. A. lbid. p. 221. 
Reipubl. ΠῚ. p. 414. D. VIL. p. 
550. D. p. 568. B., ubi est: καὸ 
οὗτος χαὶ οἱ ἄλλοι: Negantem 
formulam legimus De Rep. VI. 
p. 508. A. oUx ἔστιν ἥλιος Li 
ὄψις, οὔτε αὐτὴ οὔτε iv 9 iy 
γνεται, ὃ δὴ καλοῦμεν ὃ ὄμμα. 
ΟΡ, 204. »νεωστὲ ᾧκοδ.]} 
Fuit igitur haec palaestra re- 
cens exstrucía e regione muri, 
ita ut extra Lyceum sita esset. 
Mox γὲ post χαλῶς ut abesset, 


vix permisit, opinor, lodododi, 


consuetudo, de quà v. quae ad 
Sympos. p. 174. E. scripsimus; 
coll. Dorvill. ad Claritou. p. 
296 sq. ed. Lips. 

B. «“ὐτοῦ πρῶτον --- τίς ὑ ὥ 
χαλός] Non assentior Heus- 
dio Specim, Crit. p. 96. αὐτοῦ 
pro oov positum putanti, quan- 


Plat. Opp. Vol. IV. P. 11. 


D. E. 


quam ea in re etiam Heiriz 
dorfium ad Sophist, p. 437, 
assentientem habuit, ^ Naàm id, 
quod Socrates ante omnia scire 
avet et quod sua plurimum in- 
teresse simulat, .hoc est, quod 
audire vült, quisnam adolescen- 
tium sit simpliciter ó καλός; 
Itaque αὐτὸ est id quod ca« 
put reiatque summum est; 
Charmid, p. 166. B. ài αὐτὸ 
ἥκεις ἐρευνῶν, ὅτῳ διαφέρει πα- 
οῶν τῶν exu vue τῶν ἧ σωφροσύνη: 
De Rep. 11. p. 362; D. αὐτὸ — 
ovx εἴρηται, 0 μάλιστα ἔδει ῥη- 
ϑῆναι. — Disparis generis sunt 
quae praeterea ex Hippia et 
Phaedro contulit Heindorfius; 
qui malé statuit αὐτὸ pro τοῦτο 
8. ἐκεῖνο positum esse. Quippe 
αὐτὸ. φαυπι proprie sit ipsum; 
quo res aliqua ab aliis distin- 
guitur; factum est deinde, uf 
ponuereíur etiam de eo, in quà 
quasi ipsa vis ef natura alicuius 
rei' videretur inesse, àatque de 
ré maximi momenti, iu qua 
tanquam cardo versaretur. Eo 
igitur: hic 


significatu quoque 
accipiendum putamus. Eundem 
loquendi usum Latinos quoque 


frequentasse docebunt Gronov. 


Li 


204 


98 PLATONIS 


ἄλλῳ ἡμῶν δοχεῖ, ὦ Σώχρατες. Zo δὲ δὴ τίς, ὦ 
᾿Ιππόϑαλες; τοῦτό μοι εἰπέ. Καὶ ὃς ἐρωτηϑεὶς ἠρυ- 
ϑρίασες. Καὶ ἐγὼ εἶπον" "Q παῖ “ερωνύμου dnmó- 
ϑαλες, τοῦτο μὲν μηκέτ᾽ εἴπῃς, εἴτε ἐρᾷς του, εἴτε 
μή" οἶδα γὰρ, ὅτι οὐ μόνον ἐρᾷς, ἀλλὰ καὶ πόῤῥω 
ἤδη εἶ πορευόμενος τοῦ ἔρωτος. εἰμὶ δ᾽ ἐγὼ τὰ μὲν 
ἄλλα᾽ φαῦλος καὶ ἄχρηστος, τοῦτο δὲ μοί πως ἐκ 
ϑεοῦ δέδοται, ταχὺ οἵῳ τ᾿ εἶναι γνῶναι ἐρῶντά TE 
χαὶ ἐρώμενον. «Καὶ i ὃς ἀκούσας πολὺ ἔτι μᾶλλον ἦρυ- 


ϑρίασεν, 


Ὁ οὖν Κτήσιππος, ᾿Δστεῖόν γε, ἢ δ᾽ ὅς, 


D. οὐ πάνυ τι δεινά] V. τοι, quod correxit Schaef. ad 
Greg. Cor. p. 938. suffragantibus Bodl, Vind. Flor, a. b, c. o. et 


et Drakenb. ad Liv. V, 43, 4. 
XXI, 55, 1l. Bremi ad Cic. 
de Fin. II, 28. Górenz, ad 
Legg. 11, 5, 12. Fin. I, 4, 10. 
Atque hoc quum ita certum at- 
que exploratum habeamus, nulla 
ut de eo controversia possit 
,esse, loci difficultatem omnem 
sublatam arbitramur. Nam il- 
lud ipsum, quod Socrates ab 
Hippothale audire cupit, verbis 
declaratur sequentibus: τίς ὃ 
καλός: Sed his praemittit: Zu 
τῷ καὶ εἴςειμιε, sub quanam 
conditione ingrediar, ut 
in  antecessum significet, se 
nonnisi sub. cería quadam con- 
ditione in palaestram esse in- 
troitarum, ut adeo x«i τίς ὃ x«- 
Aóg explicationis gratia, subie- 
etum videri debeat. 

μηπέτυ siz5yc] non 
iam dicas. Reip. IV. p. 420. 
D. μηκέτι πραγματευώμεϑα περὶ 
σωφῥοούνης. Loquutio πόῤῥω 
ἥχειν, ἐλαύνειν, πορεύεσθαί τι-- 
vOc, Sulis trita, v. Euthyphr. p. 
4. B. Cratyl. p. 410. E. al. 
Nec baerendum in isto c πὸο-- 
ρευόμενος, Aristoph. Ran. v. 
35 sq. xt γὰρ ἐγγὺς τῆς ϑύρας 
róng βαδίζων εἰμί, ubi quod vul- 
go circumferunt zu ideo ferri 
non potest, quia id futuri vim 
et potestatem habet. 


γνῶναι ἐρῶντά ve καὶ 2p.] 
Hane Socratis sententiam tra- 
ctavit Themistius Orat. XIII. 
p. 198 sqq. Dind. Sympos. p. 
ΤΊ Ὁ: ὃς οὐδέν que ἄλλο ἐπί- 
στασϑαι ἢ τὰ ἐρωτικά, bid. p. 
212. B. Phaedr. p. 227, C. Xe- 
noph. Symp. IH, 3. Mem. II, 
6, 28. Praegressum ilud zog 
interpretéris nescio quo mo- 
do. 

C. ἀστεῖόν ye, —] lepi- 
dum sane est. 

παραταϑήσεται --ἰ λέγον- 
τος} Timaeus Gloss. p. 206, 
Παρατενεῖς" ἀπολεῖς, ἐπιπλέον 
παρελκύσεις. — Verbum 'disten- 
dendi, fatigandi, enecan- 
di notione usitatum, sed in 
activo nusquam reperitur apud 
Platonem, raro apud alios, ve- 
luti apud Xenophont. Cyrop. 
1, 3, 11. Passivi exempla nota- 
runt Ruhnk. ad Tim..]l. c. 
Valcken. ad Eurip. Phoen. v. 
1691. 

ἐχχεκώφωκχε τὰ ὦτα] Gram- 
matücus apud Schaeferum in 
Add. ad Gregor. Corinth. p. 
909. «“ἔγεται δὲ καὶ ἐκκεκώ-: 
φωμαν, καὶ ἐκκεχώφωκεν, 
ἐγεργητικῶς ἀντὲ τοῦ ac Ai id 
ἐποίησεν. ἡμῶν οὖν, [2 Xoxp., 
ἐκκεκώφωχε τὰ ὦτα 


xao 


ἐμπέπληκε “ὐύσεδος. χαὶ ἔτ 


- 


LYSIS. 


ὅτι ἐρυϑριᾷς, ὦ Ἱππόϑαλες , χαὶ ὀκχνεῖς εἰπεῖν “Σω- 


χράτει τοὔνομα * ἐὰν δ᾽. 


οὗτος καὶ σμικρὸν χρόνον 


συνδιατρίψῃ σοι; ᾿παραταϑήσεται ὑπὸ σοῦ ἀκούων 
ϑαμὰ λέ; γοντος. ἡμῶν γοῦν, ὦ “Σώκρατες, ἐχχεχώ- 
quxs τὰ ὦτα xci ἐμπέπληκε "Licidog * ἂν μὲν δὴ καὶ 
ὑποπίῃ, εὐμάρεια ἡμῖν ἐστι xci ἐξ ὕπνου ἐγρομέγοις 
«1ύσιδος οἴεσϑαι τοὔνομα ἀκούειν, καὶ ἃ μὲν κατα. 
λογάδην διηγεῖται, δεινὰ ὄντα οὐ πάνυ τι δεινά ἐστιν" 
) , ' A , € ^ 4, Fr 
αλλ ἐπειδὰν τᾶ. ποιήματα ἡμῶν ἐπιχειρήσῃ χαταντλεῖν 
καὶ συγγράμματα. καὶ ὃ ἐστι τούτων δεινότερον, ὅτι 


B 


ceteris omnibus praeter Par. E, Vat, f. 


κεκώφωνται χορὶς τοῦ ix, 
ἀφ᾽ οὗ “καὶ «ἀόριστος ἐκωφὦ- 
θην, ἀπὸ τοῦ ἑτέρου πάλιν αὖ-- 
τὰ ϑέματος ἃ; ρήστου, τοῦ κω- 
qoo xoà. τὸ δὲ πρᾶγμα κωφό-- 
τῆς λέγεται, ὡς χωλότης καὶ τυ-- 
φλότης. λέγεται, zc κώφωοις. 

ἂν μὲν δὴ καὶ ὑποπίῃ] 
iam.si adéo se paullulum 
inebriaverit. conf. p. 223. 
B. Nam δὴ in talibus significat 
ea, quae adiieiantur antegeden- 
tibus, maiora esse aíque gra- 
viora. Respondet nostrum erst, 
vollends. Phaedr. p. 260, 
B. οὔπω γε- ἀλλ᾽ ὅτε δὴ σπου": 
δῇ σε πείϑοιμι συγτιϑεὶς λόγον -- 
παγγέλοιόν y ἂν. ἤδη εἴη. Quod 
vero μὲν positum est, alterum 
orationis membrum intelligendum 
relinquitur, Proxima sic intelli- 
gas: nobis facile contingit; 
ut adeo e somno excitati 
vidéamur Lysidis nomen 
audire, Hesychius: εὐμά- 
θεία" εὐχέρεια. Suidas: εὐμά-: 
θέε" ἡ “εὐκολία. Eustath. ad 
nid. ξ, 228. ,Ἥάρπτειν δὲ εὖ 
καὶ νῦν ἐπὶ ἁφῆς τῆς διὰ ποδῶν; 
& ὡς ἐπὶ πολὺ ἐπὶ “χερῶν. ὅϑεν 
καὶ εὖ άρεια κατὰ τοὺς πα- 
λαιοὺς d] εὐχέρεια, ἡ ὁᾳοτώνη: 

ob πάνυ πε δεινά ἐστεν 
si comparentur ad ea, dq qui- 
. bus iamiam dicturus sum, De 


οὗ πάνυ τι conf, Phaedon. in. 'o?« 
Og πάνυ. τι. Theaet. p. 150. C, 
116. B. et quae monuit Schae- 
ferus ad Gregor. Corinth. pi 
931 sq.  Dictionem ποιήματά 
ἡμῶν καταντλεῖν, carminibus 
nos perfündere et obrues 
re, elegantis vir doctrinae illu- 
stravit Heusdius Specim, Crit, 
p. 126 sqq. Conf. De Rep. I. 
p. 344. D. Hl. p. 411. A. Posf 
καὶ ουγγράμματα per mimesin 
quandani sermonis quotidiani 
intelligendum relinquitur ταῦτα 
δὴ δεινά, ἐστιν. Nec insolens 
illud est, quod post ὃ ἐστι τού-- 
vov δεινότερον ante ὅτι intelligi 
licet τοῦτό ἔστιν, de quo loquen- 
di genere explicavit Wolf. ad 
Demosth. Leptin. $. 131. Mat- 
thiae Gr; 5. 432. 5. Euthydem, 
p. 304. c. ὃ δὲ καὶ σοὺ pda 
στα προςήκει ἀκοῦσαι, ὅτι οὐδὲ 
τὸ χρηματίζεσθαι φατὸν διακω-: 
λύειν οὐδέν. De Rep. ΨΝΙ. p. 491: 
B. Phaedr, p. 248. E. Aristoph;. 
Rann. v. 108, Infinitivum posf 
eandem formülam posuit Ly- 
sias pro bonis Aristoph. p. 217; 
ed, Brem. ὃ δὲ πάντων δεινότα- 
τον, τὴν ἀδελφὴν ὑποδέξασθϑαυ 
παιδία. ιξφχουσαν πολλὰ καὶ ταῦτά 
τρέφειν x; *..À.; cujus generis 
exempla Grammatici nostri nez 
glexerunt, 
A * 


205 


100 PLATONIS 


καὶ Gti εἰς τὰ παιδικὰ φωνῇ ϑαυμασίῳ, ἣν. ἡμᾶς 
δεῖ ἀκούοντας ἀνέχεσθαι. γῦν δὲ ἐρωτώμενος ὑπὸ σοῦ 
ἐρυϑριῷ. Ἔστι δέ, ἣν δ᾽ ἐγώ, ὁ “Ἕύσις νέος τίς, ὡς 
Éoixs. τεχμαίρομαι δέ, ὅτι ἀκούσας τοὔνομα οὐχ ἔγνων. 
Οὐ γὰρ πάνυ, ἔφη, τὶ αὐτοῦ τοὔνομα λέγουσιν, ἀλλ᾽ 
ἔτι πατρόϑεν ἐπονομάξεται διὰ τὸ σφόδρα. τὸν πα- 
τέρα γιγνώσκεσθαι αὐτοῦ. ἐπεὶ εὖ οἵδ᾽, ὅτι πολλοῦ 
δεῖς τὸ εἶδος ἀγνοεῖν τοῦ παιδὸς" ἱχανὸς γὰρ xal 
ἀπὸ μόνου τούτου γιγνώσχεσϑαι. “ἀεγέσϑω, ἦν δ᾽ 
ἐγώ, οὗτινος ἔστι. “ημοκράτους, ἔφη, τοῦ «Αϊξωνέως 
- 4 , e ot ͵ 
ὁ πρεσβύτατος υἱός. Εἶεν, qv ὃ ἐγὼ, e Ϊππόϑα- 
λες, ὡς γενναῖον καὶ νεανικὸν τοῦτον τὸν ἔρωτα noy- 
ταχῇ ἀνεῦρες! καί μοι ἴϑε ἐπίδειξαν ἃ zal τοῖφδε imu-- 
δείχνυσαι, ἵν᾿ εἰδῶ, εἰ ἐπίστασαι ἃ χρὴ ἐραστὴν πε- 


Qi παιδικῶν πρὸς αὐτὸν ἢ πρὸς ἄλλους λέγειν. 


E. ὅτε πολλοῦ δεῖς τὸ εἶδος] Sic unus Vind. 
Pronomen σὲ om. Vat. Or. 


est πολλοῦ δεῖς σε τὸ εἶδος. 
£ditt. δεῖ σε τὸ εἶδος. 


E. Οὐ γὰρ πᾶνυ, ἔφη, τὲ 
αὐτοῦ v.] De πάνυ τι iia in- 
feriecta aliqua voce distracto v. 
ad Profagor. p. 327. B. Mox 
ἀπὸ μόνου τούτου γιγνώοχεοσϑαι 


dictum , ut Gorg. p. 411. D. 
Phaedr. p. 230. B. ἱερὸν ἀπὸ 
τῶν κῦρῶν vt καὶ ἀγαλμάτων 


ἔοικεν εἶναι, Praeterea observes 
ἱχανός ἐστι — γιγνώοχεσϑαι di- 
€e(um: esse pro ἱκανόν ἐστιν — 
γιγνώσχεοϑαι: nam sufficit 
eum vel ex: hoc uno co- 
gnosci. Naia latius same ge- 
ius hoe aítractionis patet, quam 
vulgo existimant, 


Ὁ - "E c * 
| vov α«ἀϊξωνέως ἐἰξωνή 


pagus fuit (ribus Cecropidis, de ' 


praeter Harpoecrationem, 
Suidam', Stephan. Byz., Zona- 
raüm, Timaeum et Lexic. Se- 
guer. T. I. p. 358. v. Corpus 
Inscriptionum n. 172. 185. 
et 215. 

γενναῖον καὶ wtavixov] 
generosum et excellen- 
tem. .De hac τοῦ νεανικοῦ si- 


quo 


T'ov- 


In Bodl, 
Ceterae 


gnificatione v. ad Remp, VI. p. 
491. E. Iv. p. 425. C. φαΐμεν 
ἂν εἰς ἕν cL τέλεον καὶ νεανι- 
κὸν ἀποβαίνειν αὐτό. ^ 

,“πρὸς αὐτόν] sc. τὰ παιδι- 
χά. Y. Phaedon. p. 73. D. Phaedr, 
p. 239. A. et 240. A. up 
annot. 

P. 205. Τούτων δέ c: 
στ. —] Horumne vero ali- 
quid, inquit, pensi ha- 
bes, 0 Socrate? 

καὶ τὸ ἐρᾶν ἔξαρνος ti] 
De hoc articuli usu v. Rost. 
Gr. $. 125. not. 2. De stru- 
ctura verbi ἔξαρνον εἴναν dixit 
etiam Erfurdt, ad Sophocl. 
Antig. v. 188. Themist. 
Orat. XIII. p. 198. ed. Dind. 
“Σωκράτης τὴν μὲν ἄλλην σοφίαν 
ἔξαρνος ἤν. Post ἀλλὰ denuo 
repetendum ἔξαρνός sip, ex quo 
deiuceps aptum nexumque est 
μὴ ποιεῖν. Quippe negans par- 
tieula hic. interposita est usu 
illo perquam frequenii, de quo 
vid. annot, ad Phaedr. p. 251. 


LYSIS. 101 


τῶν δέ τι, ἔφη σταϑμῷ, ὦ “Σώκρατες, ὧν ὅδε λέ: 
γει; Πότερον, ἦν δ᾽ ἐγώ, xoi τὸ ἐρᾶν ἔξαρνος εἶ οὗ 
λέγει ὅδε: Οὐχ ἔγωγε, ἔφη, ἀλλὰ μὴ ποιεῖν εἰς τὰ 
παιδιχὰ μηδὲ συγγράφειν. Οὐχ ὑγιαίνει, ἔφη ὁ Κτή- 
σιππος, ἀλλὰ ληρεῖ τὲ xci μαίνεται. Cap. Π. Καὶ 
ἐγὼ εἶπον" ἾΩ Ἱππόϑαλες, οὔ τι τῶν μέτρων δέομαι 
ἀκοῦσαι, οὐδὲ μέλος, εἴ τι πεποίηχας εἰς τὸν νεανί- 
σχον, ἀλλὰ τῆς διανοίας, ἵν᾽ εἰδῶ, τίνα τρόπον προς- 
"φέρει πρὸς τὰ παιδικά. Ὅδε δήπου σοι, ἔφη, ἐρεῖ" 
ἀχριβῶς γὰρ ἐπίσταται χαὶ μέμνηται, εἴπερ, ὡς λέγει, 
ὑπ᾽ ἐμοῦ ἀεὶ ἀχούων διατεϑρύληται. Νὴ τοὺς ϑεούς, 
ἔφη ὁ “Κτήσιππος, πάνυ Te χαὶ ydp ἐστι καταγέλας 
στα, ὦ “Σώκρατες. τὸ γὰρ ἐραστὴν ὄντα xci δίαφε- 
ρόντως τῶν ἄλλων τὸν νοῦν προςέχοντα τῷ moii 
ἴδιον μὲν μηδὲν ἔχειν λέγειν, ὃ οὐχὶ κἂν παῖς εἴποι, 


P. 205, ὧν ὅδε λέγει] ὅδε om. Bodl. Vat. O. 

B. διατεϑρύληται] Sic Vat. O. Ven. X. Angel  Vulgo- 
διωτεθοίλιητα,, de qua discrepautia alibi dictum est, 
B. Hermann. ad Viger. p. quo pacto cum puero agas. 
810 sq. Hipp. Mai. p. 288. C. De usu voc. διάνοιαν. ad Phaedr, 
πῶς γὰρ ἂν τολ ᾧμεν ἔξαρνου — p. 228. D. et Heindorf. ad 
siye τὸ καλὸν μὴ χαλὸν εἶναι;  h. 1. Eandem locutionem ha- 
Ceterum ztocáirsimpliciter positum bes Phaedr. p. 252, D. τούτῳ 
saepenumero es( carmina fa- 


cere, ut Phaedon. p. 60, D. 
ubi v. annot., cui opponitur 

συγγράφειν, sermone pede- 
stri scribere, quemadmodum 
paullo ante συγγράμματα carmi- 
nibus erant Oppasite, v. ad 
Phaedr, p. 235. B. 

Οὐχ ὑγεαίνε : - Ctesip- 
pum, utpote dicacem et proter- 
vum adolescentem, haec mini- 
me dedecent ; fuit. enim  ?go- 
στὴς διὰ τὸ νέος εἶναι, ut est 
Euthydem. p. 273. Δ. Monuit 
ea de re iam Heindorfius, 
quirecte confutavit Carnarium 
haec deleto ἔφη Hippothali tri- 
buentem. 

B. ἀλλὰ τῆς διωνοίας —] 
sed sententiam (tuorum ser- 
monum atque cnrminuo? au- 
dire cupio, uttognosCasi, 


τῷ τρόπῳ πρός τε τοὺς ἐρωμές 
ψοὺυς καὶ πρὸς τοὺὴς ἄλλους Óui— 
À& τὲ καὶ προςφέρεται. "Theaet, 
p. 151. -B. agosqéQov οὖν πρὸς 
ἐμὲ ὡς πρὸς μαίας viov. Char- 
mid. p. 165. B. De Republ. V. 
p. 471. B. δμολογῶ οὕτω δεῖν 
πρὸς τοὺς Sc τοὺς ἡμειτές 
Qouc πολίτας προςφέρεοθαι. ul. 
Ὅδε δήπου δου, ἔφη; ἐρε1 
In his δήπου irrisionem loquen- 
tis siguificat, ut Lat. nimi- 
rum. Quippe δὴ istud βεβαιοῖ 
αικὸν jam per se saepe inservit 
irrisioni, de quo usu v. Val- 
cken, ad Herodót. V, 20.; ea 
vero nunc efiam clarius emer- 
git accedente cov στοχαστιχῷ. 
εἴπερ — διατεϑούλητα ἢ 
sí quidem, ut ait, aures 
4psi'a me semper obtusae 
$unf. "Apte" contalit Hein- 


102 PLATONIS 


πῶς οὐχὶ καταγέλαστον; ἃ δὲ ἡ πόλις ὅλη. ᾷδει περὶ 
Δημοχράτους καὶ «“ύσιδος τοῦ πάππου τοῦ παιδὸς 
xai πάντων περὶ τῶν προγόνων, πλούτους Te καὶ ἱπ- 
ποτροφίας καὶ νίχας ΠΠυϑοῖ καὶ ᾿Ισϑμοῖ καὶ Νιεμέῳ 
τεϊ)ρίπποις τε χαὶ κέλησι, ταῦτα ποιεῖ τε καὶ λέγει, 
πρὸς δὲ τούτοις ἔτι τούτων χρονικώτερα.. τὸν γὰρ 
τοῦ ἩΗραχλέους ξενισμὸν πρώην ἡμῖν ἐν ποιήματέ τινι 
διήει, ὡς διὰ τὴν τοῦ ᾿Ηραχλέους ξυγγένδιαν ὁ πρό- 
yovog αὐτῶν ὑποδέξαιτο τὸν “Ἡρακλέα, γεγονὼς αὐ-. 
τὸς ἐχ /ióg τε χαὶ τῆς τοῦ δήμου ἀρχηγέτου ϑυχα- 
τρός, ἅπερ αἱ γραῖαν ῴδουσι, χαὶ ἄλλα πολλὰ τοι- 
«Ur, ὦ ΣΣώχρατες. ταῦτ᾽ ἐστίν, ἃ οὗτος λέγων τε 
xci ᾧδων ἀναγχάζει xoi ἡμᾶς ἀχροᾶσϑαι. Καὶ ἐγὼ 
ἀκούσας εἶπον" 4 καταγέλαστε Ἱππόϑαλες , πρὶν νε- 
γικηρκόναι ποιξῖς τὲ 2G ὄδεις εἰς σαυτὸν ἐγκώμιον; 
AM οὐχ elc ἐμαυτόν, ὦ ,,“Ξώχρατες, ἔφη, οὔτε ποιῶ 
οὔτε qe Οὐχ οἴει γε; nv δ᾽ ἐγώ, Τὸ δὲ πῶς ἔχει; 
: p. ἄδεις εἷς σαυτὸν]ν. M Λα μὴ quod praeter Vaf. Vind, 
et Par, E. nullus codex tuetur. 


P. 206. δοκοῖ ϑηρευτὴς εἶναι] V. δοχῇ, quod e Bodl. 
Coisl. Vat. Ven. &. Barberin, Vind, correctum.  Heiudorlius δοκεῖ 


132. intpp. ad Isocrat. Pane- 
gyr. c. 17 extr. Conf. Rost. ἢ 


dorf. De Rep. IL p. 358. C. 
ἀπορῶ μέντον. διατεϑρυλημένος 





τὰ ὦτα ἀκούων, ubi eadem est 
verbi. siructura ef significatio. 
— διαφερόντως τῶν ἄλλων, 
praeter ceferos, 


€. ἃ δὲ ἡ πόλις — most 
v5 xal λέγειν] Quum praece- 
dat: πῶς οὐχὲ καταγέλαστον ἴδιον 
μὲν μηδὲν ἔχειν λέγειν, legitima 
ratio postulabat, ut nunc ποιεῖν 
τε xal λέγειν diceretur, — Sed 
inflexa est verborum míructura 
propterea, quod πῶς οὐχὶ κατα-- 
7έλαστον in clausula prioris in- 
cisi positum " nec post ποιεῖν τὲ 
xai λέγειν demum additum est. 


Usum numeri pluralis πλούτους. 


«t καὶ ἱπποτροφίας abunde illu- 
strarunt Schaefer. ad Dionys. 
Hal. de comp, verb. p. 365. 
Jacob, ad Lucian, Toxar, p. 


$. 97. b. 98. ed. IV. — ποιεῖ 
τε καὶ λέγει, αἱ paullo. post 
λέγων τε xci ἄδων ita dicitur, 
üt alterum ad carmina, alterum 
ad scriptiones et sermones re- 
ferendum .sif. — χρονυχώ- 
vto, h.e, absurdiora. conf, 
Spanbem. ad Aristoph. Plut. 
581. ad Callim. in Pall. 100. 


D. καὶ τῆς τοῦ δήμου 
ἀρχηγέτου ϑυγατρός] h. e. 
καὶ τῆς ϑυγατρὸς τοῦ ἀρχηγέτου 
τοῦ Ónupv, ut adeo scribendum 
fuisse videatur καὶ τῆς τοῦ τοῦ 
δήμου ἀρχ. ϑ.. Sed Graeci 
non solent iía eandem articuli 
formam geminare, unde Plato 
eum maluit jagje δήμου omittere. 
v. ad Rempub lI. p.,832, C. X. 
p. 998. ἦν . 8}, "Mg myéuns y. mo- 


LYSIS 108 


Y ἔφη. Πάντων μάλιστ᾽ ; εἶπον, εἰς σὲ τείνουσιν αὗται 
αἱ φδαί, ἐὰν μὲν γὰρ ἕλῃς τὰ παιδικὰ τοιαῦτα ὄντα, 
κόσμος. σοι ἔσται τὰ λεχϑέντα χαὶ φσϑέντα χαὶ τῷ 
ὄντι ἐγχώμια ὥςπερ νενικηχότι, ὅτι τοιούτων σταιδι- 
E ἔτυχες" ἐὰν δέ σε διαφύγῃ, ὅσῳ ἂν μείζω coL 
εἰρημένα ἢ ἢ ἐγχώμια περὶ τῶν παιδικῶν, τοσούτῳ μει- 
ζόνων δύξεις χαλῶν τὲ κἀγαϑῶν ἐστερημένος καταγέ- 
λαστος εἶναι. ὅςτις οὖν τὰ ἐρωτικχώ, ὦ φίλε, σοφός, 
οὐχ ἐπαινεῖ τὸν ἐρώμενον, πρὶν ἂν ἕλῃ; δεδιὼς τὸ 
μέλλον ὅπῃ ἀποβήσεται. χαὶ «ἅμα οἱ χαλοί, ἐπειδάν 
[ τις αὐτοὺς ἐπαινῇ καὶ αὔξῃ, φρονήματος ἐμιπίπλανταν͵ 
xol μεγαλαυχίας. ἢ οὐχ οἴσει; "Eyoys, ἔφη. Οὐχοῦν 
ὅσῳ ἂν μέγαλαυχότεροι ὦσι, δυςαλωτότεροι γίγνονται; 
- Kixóg γε. lloióg τις οὖν ἄν σοι δοχοῖ ϑηρευτὴς εἷ- 
soi; “δἰ ἀνασοβοῖ ϑηρεύων χαὶ δυραλωτοτέραν τὴν 
ἄγραν ποιοῖ; Δῆλον, ὅτι φαῦλος. Καὶ μὲν δὴ λό- 
yoig τὲ χαὶ ᾧδαῖς μὴ κηλεῖν, ἀλλ᾽ ἐξαγριαίνειν, πολ- 





Ko quod est in aliqnot libris. Sed praestat optativus. 
B. 4ῆλον, ὅτι Qu UAoc] Vulgo haec Socrati continuantur, 


[s 

h "quum sint Bigyantats; quae ralio etiam in Vind, Coisl Vat, aliis 
E 

| 


|. Qbservata, 

Ly 

j nente Heindorfio, iutelligen- — ed. Dind, ; 

. dum est de pagi «“ἰξωνῆς auctore P. 206. ὅπῃ ἀποβήσετα «] 

᾿ς etconditore, quemadmodum apud — Euthyphr. p. 3. E. τοῦτ᾽ ἤδη 

h Sopbocl. Oedip. Col v. 58. ὅπη ἀποβήοεταν ἄδηλον, ubi 

᾿ ἀρχηγὸς dicitur. Verbis ἅπερ. unus ditat, ὅποι. Herodot. 

᾿ς ei γραῖαν ἔδουσι respicitur sine V IH, 61. ἐκαραδόχεον τὸν πόλε- 
proverbium γραῶν μον P ἀποβήσεται. Vu, 163. 


J. dubio δᾶ. 

᾿ς vOAoc 8. μῦϑος, de quo v. Gorg. 
p. 521. A. Theaet. p. 176, B. et 
Paroeimiograph. 8. v. 


παραδοκήσαν τί τὴν μάην 5 nt- 
σέεται. —- αὐταὺς -—— aU En, 
h. e. honoribus auget. το Απίᾳ 
δυςαλωτόϊεροι γίγνονται, intell, 
τοσούτῳ, quae ratio non iníre- 
quens. v. Apolog. Socr. p. 30, 
A. Gorg. p. 458. A. De Rep. 
VII. p. 568, €. al, Nec Lati- 
ni hoc loquendi genere non sunf 
usi, Ovid, Epist, IV, 19. Ve- 
nit amor gravius, quo $e4 
rius. v. Ruddimann. Iinsti- 
tutt. T. 1]. p. 1:4. Habet au- 
iem haec omissio ibi locum, ubi 


H E. ἕλῃς xà παιδικὰ —] 
Inago & venatione pelifa, ut 
erspicue intelligitur e sequente 
EON OR et verbis p. 206. A. 
Solent enim venatoria vocabula 
ad amorem íransfersi, de quo 
loquendi. usu exposuit Wyt- 
1enbach. Epistol. Crit. p. 51. 
conf. Phaedr. 253. C. Metapho- 
ram Platonicis usus  flosculis 


. «opiosius exornavit Themi- 
'stius Oraát. XXíi. p. 330 $q. 


τοσούτῳ yel eo caret vi εἰ gra« 
vitate. 


- 


104 PLATONIS 

λὴ ἀμουσία. ἢ 7 γάρ; Δοχεῖ οι, Σχόπει δή, ὦ In- 
πόϑαλες, ὅπως μὴ πᾶσι τούτοις Évoyov σαυτὸν ποιή- 
σῃς διὰ τὴν ποίησιν. καίτοι οἶμαι ἐγὼ ἄνδρα, ποιή- 
ou βλάπτοντα ἑαυτόν, οὐχ ἄν σὲ ἐϑέλειν ὁμολογῆ- 
σαν ὡς ἀγαϑός ποτ᾽ ἐστὶ ποιητής, βλαβερὸς ὧν ἑαυ- 
τῷ. Οὐ μὰ τὸν Δία, ἔφη" πολλὴ γὰρ. ἂν ἀλογία, 
εἴη. ἀλλὰ διὰ ταῦτα δή σοι, ὦ :Σώχρατες, ἀναχοι- 
γοῦμαι, καὶ εἴ τι ἄλλο ἔχεις, συμβούλευξ, τίνα ἂν 
τις λόγον διαλεγόμενος ἢ τί πράττων προςριλὴς παι- 
διχοῖς γένοιτο. Cap. MI Ov ῥῴδιον, ἦν δ᾽ ἐγώ, 
εἰπεῖν, ἀλλ᾽ εἴ μοι ἐϑελήσαις αὐτὸν ποιῆσαι εἰς λό- 
γους ἐλϑεῖν, ἴσως ἂν δυναίμην σοι ἐπιδεῖξαι ἃ χρὴ 





αὐτῷ διαλέγεσϑαι ἀντὶ τούτων, ὧν οὗτοι λέγειν τς, 


. 
ὅπως 


J 


μὴ — ποιήσῃς] Bekkerus ex uno Ven. X ποιήσεις 


dedit, cum Heindorfio obsecutus decreto Dawesiano. 
C. οὗτοι λέγειν τε] V. λέγειν οὗτοι, quod solus Par. E. 
habet, quo Stephanum usum esse suspicamur. 


B. ἄνδρα — βλάπτοντα 
ἑαυτὸν — ποιητής] h. e. 
ὡς ἀνὴρ 7. βλάπτων ἑκυτὸν ἄχα- 
ϑύς ποτ᾽ ἐστὲ ποιητής. Ari- 
atoph. Avv. 482, ἐπιδείξω τὸν 
&Aexvovóv" ὡς ἐτυράννει. 50- 
phocl. Ai. v. 837. σεμνὰς "Egw- 
ψὺς τανύποδας μαϑεῖν ἐμὲ ὡς 
διόλλυμαι τάλας. Sed notissi- 


mum hoc éattracíionis genus, 
quod nec Latinis incognitum 
fuit, Plautus in Rudente: 


Eam veretur ne perierit. 


v. Corftius ad Sallust, lu- 
guríh. c. XIV, 11. Ouden- 
dorp. ad Hirt. Bell. Afric. c. 


20. et de Graecis Matth. Gr. 
ὃ. 295. Illud singulare est, 
quod hoc loco post ἄνδρα π. 
βλάπτοντα ἑαυτὸν deinceps de- 
nuo infertur βλαβερὸς ὧν ἕαυ- 
τῷ. Nec íamen quidquam 50]- 
licitandum, quandoquidem  ea- 
dem sententia cum vi quadam 
et gravitate iteratur, ut si Ger- 
manice dicas: de mjenigen,der 
durch seine Dichtung sich 
selbst schadet, würdestda 
nicht zugestehen wollen, 


dass er ein guter Dich- 
ter sei, da er sich selbst 
zum Schaden ist. 


σοὺ — ἀναβοινοῦμαι 7 
fecum rem meam commu- 
nico. — συμβούλευε, con- 
silium da. v. ad Menex, p. 
234. B. 


C. αὐτὸν ποιῆσαι - 7 
int. τὰ σὰ παιδικά, sive Lysi- 
dem. Mox dictum ἐπεδεῖξαι, 
non ἐπιδείξασϑαι. Nam ἐπιδει-- 
χνύναν est specimen alicu- 
ius rei proponere, ali- 
quid ostendere alteri, ut 
is rem inífelligat, discat, 
imitetur. Sed ἐπιδείχνυσθαν 
dicuntur qui sua ipsorum causa 
et se ostentandi gratia aliquod 
specimen exhibent, ex quo so- 
phistarum ἐπιδείξεες nomen ac- 
ceperunt, Vult autem Socrates 
hoc loco ostendere Hippothali, 
quomodo cum pueris sermones 
instituendi sint, ut is exemplo 
aliquo rem intelligat atque. di- 
scat, Apolog. p. 40. A. ὑμῖν 
γὰρ ὡς φίλοις οὖσιν ἐπιδεῖξαι 











qui προρίῃ αὐτός. 
᾿ Καὶ ἅμα λαβὼν τὸν Κτήσιππον προςΐειν εἰς τὴν πα- 


LYXSIS. 105 


xci ἄδειν φασὶ σέ. ᾿Αλλ᾽ οὐδέν, ἔφη, χαλεπόν. ἂν 
γὰρ εἰρέλϑηῃς μετὰ Κτησίππου τοῦδε χαὶ χαϑεζόμενος. 
διαλέγῃ, οἵἴμαιν μέν, xci αὐτὸς σοι πρόρεισι" φιλήκοος 
γάρ, ὦ “Σώκρατες, διαφερόντως ἐστί, χαὶ ἅμα, ὡς 
“Ερμαῖα ἄγουσιν, eyes, “μένοι ἐν ταὐτῶ εἰσιν, οἵ τὲ 


. γεανίσχον x«i οἱ παῖδες. πρύςεισιν οὖν σοι. εἰ δὲ “μή, 


Κτησίππῳ συνήϑης ἐστὶ διὰ τὸν τούτου ἀγεψιὸν Me- 
vé&evov " Μενεξένῳ μὲν γὰρ δὴ πάντων μάλισϑ' ἑταῖ- 
ρος ὧν τυγχάνει. χαλεσάτω οὖν οὗτος αὐτόν, ἐὰν ἄρα 
Ταῦτα, qv à ἐγώ, χρὴ ποιεῖν. 


λαίστραν" οἱ δ᾽ ἄλλοι ὕστεροι ἡμῶν ἤεσαν. 
LigshÜOvtsg δὲ χατελάβομεν αὐτόϑι τεϑυχότας T& 


καὶ κὑτός σοι πρ.} σοι om. Steph. cum Par. E, 
D. Μενεξένῳ μὲν γάρ] Steph. cum Par. E. μὲν om., vide- 


licet quia δὲ non subsequi animadvertebat. 


frequentius, 


Bolo τὸ νυνί μοι ᾿ξυμβεβηκὸς 
τί ποτὲ νοεῖ. ubi quod fuit qui 
ἀποδεῖξαν. mallet, non meminit 
in eodem libro p. 24. C. legi: 
ὡς δὲ τοῦτο οὕτως ἔχει, πειρά- 
σομαι καὶ ὑμῖν ἐπιδεῖξαι. Eu- 
thyd. p. 214. A. ἐπ᾿ αὐτὸ γε 
«τοῦτο πάρεσμεν, ὡς ἐπιδεί- 
ξἕοντε καὶ διδάξοντε. lbid. 214. 
€. al --ὀ οὗτοι, Ctesippus 
eiusque amici ac familiares, qui 
huic «olloquio interesse existi- 
mandi sunt, 


οἷμαιν μέν, xai αὐτὸς 
πρόςεισιἢ Oye piv et οἶμαι 
δὲ rectae praemissum orationi 
ad Gorg. p. 460. A. Rempubl, 
VI. p. 507. D. exemplis illustra- 
vimus. — ὡς Ἕρματα ἄγου- 
σιν, nam s. quippe Her- 
maea celebrant. Locum ego 
sic puto intelligendum sse: 


.»Qquum Lysis sermonum audien- 


dorum sit admodum cupidus, 
ubi te videbit disserentem, vel 
sua sponie ad (íe accedet, ἃς 
praeterea pueri atque | adole- 
scentuli, ut jn Hermaeorum fe- 


* 


Sed nihil ἣν δ usu 


sía celebratione fieri assolet, 
non diversis in regionibus ver- 
sanfur, sed in uno mixti suní 
loco, ut in hac eorum turba ve- 
risimile sit eum sponte tibi 
esse  appropinquaturum. — Sin 
minus, certe Ctesippus, cui esf 
familiaris propter huius patrue- 
lem Menexenum, eum huc vo- 
cabit. 4 Itaque nullam hic vi- 
deo sententiarum  perturbatio- 
nem, qualem ποίαν! Hein- 
dorfius: imo omnia recte ac 
perspicue sunt explicata, De 
iv ταὐτῷ, uno loco, vid, 
quae collegit Fritsch. Quaest, 


Lucian, Praef. p. XL Ceterum 
quum lege ila, quae exstat 
apud Aeschin, adv. Tim. T. 


]Hl. p. 88, ed. Reisk, , cautum 
esseí, ne gymnasiarchae inter, 
Hermaea quenquam adultum in 
gyumnasia ingredi paterentur, 
dubifari potest, qui fieri po- 
fuerit, uf Socrati unà cum Cte- 
sippo οὐ aliis in hanc palae- 
síram introire licuerit, — De 
qua re disputavit Schleier- 
macherus ad ἢ. 1, p. 397 sq. 


106 PLATONIS 


τοὺς παῖδας xoi τὰ περὶ τὰ ἱερεῖα σχεδόν τι ἤδη πε- 
ποιημένα, ἀστραγαλίξοντάς τε δὴ χαὶ χεχοσμημένους 
ἅπαντας. οἱ μὲν οὖν πολλοὶ ἐν τῇ αὐλῇ ἔπαιζον ἔξω, 
οἱ δέ τινὲς τοῦ ἀποδυτηρίου ἐν γωνίῳ ἠρτίαζον ὄστρα- 
γάλοις παμπόλλοις, ἐκ φορμίσχων τινῶν προαιρούμε- 
voi* τούτους δὲ περιέστασαν ἄλλοι ϑεωροῦντες, ὧν 
δὴ xoci ὁ “ύσις ἦν" χαὶ εἱστήκει ἐν τοῖς παισί τὲ χαὶ 
γεανίσχοις ἐδτερανωμένος καὶ τὴν ὄψιν διαφέρων, οὐ 
τὸ χαλὸς εἶναι μόνον ἄξιος ἀχοῦσαι, ἀλλ᾽ ὅτι καλός 
τε χἀγαϑός. xci ἡμεῖς εἰς τὸ χαταντικρὺ “ἀποχωρή- 
σαντες ἐχαϑεζόμεϑα — nv γὰρ αὐτόϑι ἡσυχία ---- 
«uL τι ἀλλήλοις διελεγόμεϑα. περιστρεφόμενος οὖν δ’ 
«Φύσις ϑαμὰ ἐπεσχοπεῖτο ἡμᾶς, xci δῆλος qv ἐπιϑυ- 
μῶν προςελϑεῖν. τέως μὲν οὖν ἠπόρεν τε καὶ (xvi 
μόνος προριέναι" i ἔπειτα ὃ ἹΜενέξενος ix τῆς αὐλῆς 
B μεταξὺ παίζων εἰρέρχεται, καὶ ὡς εἶδεν ἐμέ τὲ καὶ 

τὸν Κτήσιππον, ἤει παρακαϑιζησόμενος. ἰδὼν οὖν 

αὐτὸν ὁ «Τύσις ἕσπετο xci συμπαρεχαϑέζετο μετὰ τοῦ 

Μενεξένου. προρῆλϑον δὴ καὶ οἱ ἄλλοι. καὶ δὴ καὶ 


201 


P. 207. o) τὸ καλὸς εἶναι μι] Steph. corr. τῷ. S 


B. ἐπηλυγισάμενος}] lta Bodl Vind, Flor. a. b, d. o. . 


E. 


ἀστραγαλίξοντάς τε 
δὴ καὶ κι] iamque talis luden- 
íes et ornatos omnes. De ta- 
lorum lusu v. Casaubon. 
ad Sueton, Aug. 71, et Erne- 
sti Clav, Cic. s. v. Talus. 
Quod autem pueri dicuntur ad- 
huc fuisse χεχοσμημένον, de ve- 
ste candida s, λαμπρᾷ cogitan- 
dum est. Nam uit apud Roma- 
nos, sic etiam apud Athenien- 
ses qui rem divinam faciebant 
veste candida erant amicti. v. 
Casaub, ad Theophr. p. 212. 
ed, Fisch, et Spanhem. ad 
Callim. p. 545. De ἀποδυτηρίῳ 
dixit Spanhem. ad Iulian, 
Orat. L p. 17. 6. “ρτιάζειν 
est ludere par impar, ut 
loquuntur Latini v. Sueton, 
August, e. 71. Horat. Serm. 
1k Sat. 3. v. 248, Descripsit 


.hunce ludum praeter Scholiasíam 


ad h, 1. Pollux libr. IX. cap. 
ult., ubi hunc locum ob oculos 
habuit aliam secutus scripturam, 
Unde Hemsterhus. putabat 
hic restituendum esse: ἄστρα- 
γάλους παμπόλλους ἐκ φορμ. τι- 
γῶν προαιρούμενον B. καϑαιρού-- 
μένου. ἃς inventus est accusa- 
tivus in uno Vat. Nec iamen 
puto quidquam esse novandum: 
nam ad προκιρούμενοι facile in- 
telligitur αὐτούς; mec dicitur 
simpliciter ἠρτίαζον, ἀστραγάλοις, 
sed additur παμπόλλοις. in quo 
vis sententiae inest. Ceterum 
Schol. ad h. 1. φορμοίσκων " xa- 
λαϑίοκων, πλεκτῶν ἀγγείων ἤτον 
σπυρίδων. φορμίον δὲ πλέγμα τῷ 
ψιαϑῶδες παρ᾽ “Ἱππώνακτι. --- 
ἐστεφανωμένος, ut die fe- 
sto et recens a sacrilieio. v. 


LYSIS. 





107 


L] 


ὁ ἹἹπποϑάλης, ἐπειδὴ πλείους ἑώρα ἐφισταμένους, τού- 
᾿ τοὺς ἐπηλυγισάμενος προρέστη 4j μὴ ᾧετο λατόψεσϑαι 
τὸν «Τύσιν, δεδιὼς μὴ αὐτῷ ὠπεχϑάνοιτο" χαὶ οὕτω 
προςεστὼς ἠκροᾶτο. | 
- Καὶ ἐγὼ πρὸς τὸν Μενέξενον ἀποβλέψας, "9. hid. 
Δημοφῶντος, ἦν δ᾽ ἐγώ, πότερος ὑμῶν πρεσβύτερος; 
᾿ἀμφιςβητοῦμεν, ἔφη. Οὐχοῦν καὶ ὁπότερος .γενναιό- 
: τερος, ἐρίξοιτ᾽ ἄν; ἦν δ᾽ ἐγώ. Πάνυ γε, ἔφη. Καὶ 
μὴν. ὁπότερός γε καλλίων; ὡφαύτως. ᾿ἰἰγελασάτην οὖν 
ἄμφω, Οὐ μὴν ὁπότερός yes, ἔφην, πλουσιώτερος 
ὑμῶν, οὐχ ἐρήσομαι" φίλω γάρ στον. ἢ γάρ; Πάνυ 
γ᾽, ἐφάτην. Θὐχοῦν κοινὰ τά ye φίλων λέγεται, ὡς- 
τὲ τούτῳ γε οὐδὲν διοίσετον, εἴπερ ἀληϑῆ περὶ τῆς 
φιλίας λέγετον. «Συνεφάτην. 
Cap. 1V. "Ensgsigovv δὴ μετὰ τοῦτο ἐρωτᾶν, 
ὁπότερος δικαιότερος καὶ σοφώτερος αὐτῶν εἴη. μετα- 
ξὺ οὖν τις προρελϑὼν ἀνέστησε τὸν Μενέξενον, φά- 
σχὼν χαλεῖν τὸν παιδοτρίβην" δόκει γάρ Hot ἱερο- 
ποιῶν " q&vav' ἐχεῖνος uiv ovv ᾧχετο" ἐγὼ δὲ τὸν 


Coisl. Vat. Ven, E. Angel. Pal. Vulgo bhjoedétianis. Dein codd. 
προέστη, quod Steph. in Adnott. p. 17. Dorvill, ad Charit. p. 145. 
Ruhnk. ad Tim. p. 117. emendarunt. 





Dorvill. ad Charit. p. 349. ed, 
Lips, Visconti Mus. Pio -Cle- 
mentin. Τὶ Ht. p. 25. 

P.201. o) τὸ καλὸς εἴ- 
»ut p ἀ, ἀκοῦσα ε] Ionge: 
οὐ μόνον ἄξιος ἀκοῦσαι τὸ χιιλὸς 
εἶναι, dignus non solu:a 
qui pulcher diceretur: ut 


Stephanus frustra correxerit , 


οὐ τῷ x. quod ne Graecum quiz 
dem, Sed haeremus in isto ἀλλ᾽ 
ὅτι, pro quo aliquis malebat 
ἀλλὰ τό. 

οἰξπειτα ὃ Μενέξενος} In 
bia post ἔπειτα ne quis δὲ ex- 
cidiase opiuetur, legantur quae 
scripsimus, ad Phaedon. p. 86. 


XE. Protag. p. 310. B. 


B. πούτους ἐπη λ.} Schol, 
ἐπικρυψάμενος. 

Eadem habet 
Tim. Gloss, p. 117. conf. Eu- 


stath. ad Iliad, ». p. 809., qui 
huius loci nieminit. Ab ἡλύγη 
autem est ἠλυγάζω, ἐπηλυγάξω, 
ἐπηλυγίζως v. Pierson. ad 
Moer. p. 163. Ruhnk, ad Tim. 
p. 118 sq. Hoc loco optimi 
codd, ἐπηλυγισιίμενος praebue- 
runt pro vulgari ἐπηλυγαοάώμε- 
τος. 

€. ᾿“μφισβητοῦμεν, ἔφη] 
Recte Heind. ,,Pari fere 
netate sumus, ut prope- 
modum s8it.ambiguum. De 
proverbio Pythagorico: χοιρὰ τὰ 
φίλων v. ad Remp. p. 424. A. 
Adde Menag. ad Diog. VIII, 
10. Beier. ad Cic. Offic. I, 17, 
$6. p. 134. 

D:. ἐδόνει γάρ μοι ἕερο- 
ποιῶν τ} videbatur enim 
mihi ἔοτίθ s&cra procu- 
rare, Ulpian, ad Midian. p. 


208 


. Med. v. 1215, 


108 PLATONIS 

"iow ἠρόμην, "H mov, ἦν δ᾽ ἐγώ, ὦ vat, σφό- 
δρα φιλεῖ σε ὁ πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ. Πάνυ γε, ἢ δ᾽ 
óc. Οὐχοῦν βούλοιντο ἄν σὲ ὡς εὐδαιμονέστατον 
εἶναι. Πῶς γὰρ οὔ; Δοκεῖ δὲ σοι εὐδαίμων εἶναι 
ἄνθρωπος δουλεύων τε χαὶ ᾧ μηδὲν ἐξείη, ποιεῖν ὧν 
ἐπιϑυμοῖ; Μὰ 4i ovx ἔμοιγε , ἔφη. Οὐκοῦν εἴ σε 
φιλεῖ ὁ πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ xci εὐδαίμονά os ἐπι- 
ϑυμοῦσι γενέσϑαι, τοῦτο παντὶ τρόπῳ δῆλον, ὅτι 


- e » 1 n - H 
προϑυμοῦνται, Ὅπως ἂν. εὐδαιμονοίης. “Πῶς γὰρ 
οὐχί; ἔφη. ᾿Εῶσιν ἄρα σε ἃ βούλει ποιεῖν, xoi οὐ- 


δὲν ἐπιπλήττουσιν, οὐδὲ διακωλύουσι ποιεῖν ὧν ἂν 
ἐπιϑυμῇς; Ναὶ μὰ dé ἐμέ γε, ὦ “Σώκρατες, καὶ 
μάλα γε πολλὰ κωλύουσι. Πῶς λέγεις; ἦν δ᾽ ἐγώ. 
βουλόμενοί cs μακάριον εἶναι διαχωλύουσι τοῦτο ποι- 
εἶν, ὃ ἂν βούλῃ; ὧδε δέ μοι λέγε. ἢν ἐπυϑυμήσης ἐπί 
τινος τῶν τοῦ πατρὸς ἁρμάτων ὀχεῖσϑαι λαβὼν τὰς 
e ei € - » » - , N 

ἡνίας, orav ἀμιλλᾶταν, οὐκ ἂν ἐῷέν σὲ, ἀλλὰ δια- 


E. ὧν ἐπεϑυμοῖ;] ἐπιϑυμεῖ Steph. cum Par. E. Vind. Pal. 


Urb. Vat. r. 


οὐδὲ διακωλύουσι] V. κωλύουσι cum Par, E. Urb. Vat. v. 


Vind. 


P. 208. μισϑωτῷ μᾶλλον] μισϑωτῇ Bodl, Vat. O. 


361. jam ab Heindorfio lau- 
datus: ἱεροποιός, ὃ ἐπισκοπῶν 
τὰ ϑύματα, μὴ ἀδόχκιμα xc, πη- 
ρά, Verbum ἑεροποιεῖν ita po- 
situm ap. Demosthen. in Mi- 
diam c. 3l. εἰςιτήρια ὑπὲρ “τῆς 
βουλῆς ἱεροποιῆσαι καὶ ϑῦσαι 
καὶ ᾿κατάρξασϑαὶν τῶν ἱερῶν ὑπὲρ 
ἐμῶν. 

Ἢ που, ἦν δ᾽ ἐγώ] Editt, 
omnes posí μήτηρ interrogatio- 
nis signum exhibent. | Quod 
follendum iudicavi secutus ra- 
tionem Klmsleii ad Eurip. 
Nam particulae 
ἢ που, i 6. ὄντως mov, nil 
aliud significant nisi eius, qui 
loquitur, de re aliqua coniectu- 
ram cüm asseveratione coniun- 
cíam. conf, De Rep. X. p. 595. 
€. Euthyphr. p. 4. A. Politic, 


p. 285. D. ibique schol. Germa- 
nice dixeris; Gewiss, o Ly- 
sis, dein Vater und deine 
Mutter lieben dich doeh 
wohl sehr. 

E. προμηϑοῦνται, ὅπως 
ἄν εὐδαιμονοίης] promto 
paratoque animo curanf, quo 
modo possis beatus esse. 
Xenoph. Cyrop. 1, 2, 5. &u- 
μέλονται, ὡς ἂν βάσει εἶεν οὗ 
πολῖται. lbid. I, 2, 10, ἔπεμε-- 
λεῖται, ὅπως ἂν ᾿ϑήρφεν. ibid. 


nu, 1, 35 ουλευσόμεϑα, ὅπως 
ἂν. ἄριστα ἀγωνιξζοίκμεϑα.  Oeco- 
nom. 11, 9, “ελεύεις με — u- 


μελεῖσϑαι; ὅπως ἂν μὴ παντά-: 
πασιν ἀληϑῶς πένης γένοιο. 

ἐμέ γε — καὶ μάλα γε 
πολλα] Repetitum γε ue quem 
moretur, licet in. eodem oratio- 


* MA RN od AR es DENIIES. P mc Re ue oo 


LYSIS. 109 
᾿χωλύοιεν; Mao Δ᾽, οὐ μέντοι ἄν, ἔφη, ἐῷεν. ᾿“λλὰ 


τίνα μήν; Ἔστι τις ἡνίοχος παρὰ τοῦ πατρὸς μισϑὸν 
φέρων. Πῶς λέγεις; μισϑιωτῷ μᾶλλον ἐπιτρέπουσιν 
ἢ σοὶ ποιεῖν O τι GV βούληται περὶ τοὺς ἵππους, 
χαὶ προςέτι αὐτοῦ τούτου ἀργύριον τελοῦσιν; ᾿“΄λλὰ 

oTi μήν; ἔφη. ᾿Αλλὰ τοῦ ὀρικοῦ ζεύγους, οἶμαι, ἐπί- B 
τρέπουσί σον ἄρχειν, χἂν εἰ βούλοιο λαβὼν τὴν μά-" 
στιγα τύπτειν, ἐᾷῷεν ἄν. ΠΠόϑεν, ἢ δ᾽ ὅς, ἐῷεν; 
Ti δέ; ἦν δ᾽ ἐγώ" οὐδενὶ ἔξεστιν αὐτοὺς τύπτειν; 
Καὶ μάλ᾽, ἔφη, τῷ ὀρεοκόμῳ. Δούλῳ ὄντι ἢ ἐλευ- 
ϑέρῳ; Δούλῳ ἔφη. Καὶ δοῦλον, ὡς ἔοικεν, ἡγοῦν- 
ται περὶ πλείονος ἢ σὲ τὸν υἱόν, χαὶ ἐπιτρέπουσι τὰ 
ἑαυτῶν μᾶλλον ἢ σοί, καὶ ἐῶσι ποιεῖν ὃ τι βούλεται, 
σὲ δὲ διαχωλύουσι. xci μοι ἔτι τόδὲ εἰπέ. σὲ αὐτὸν Ὁ 
ἐῶσιν. ἄρχειν σεαυτοῦ, ἢ οὐδὲ τοῦτο ἐπιτρέπουσί σοι; 
Πῶς γάρ, ἔφη, ἐπιτρέπουσιν; L4AM ἄρχει τίς σου; 
Ὅδε παιδαγωγός, ἔφη. Μῶν δοῦλος ὧν; ᾿Αλλὰ τί 


^ fur: 


B. τῷ óQtoxóg 9] Cois, Ven. X. ópeoxópo , quod dedit Bek-- 


ker, iudicium Piersoni ad Ael. Herodian. p. 449. 


secutus. Conf. 


Lobeck. ad Phryn. p. 696., qui aliter statuit, quanquam huius sen- 
tentiae, iudice Buttmanno, obstat locus Aristoph. Thesm. 493. 


nis membro collocatum sif, ta- 
men utroque loco vim suam ser- 
vat. v. Heindorf. ad Euthyd. 
p. 217. A. Hermann. ad Viger. 
p. 827. Quippe x«i ante μάλα 
γε nunc non copulat, sed habet 
vim augendi et intendendi, ut 
sexcenties, De verbo κωλύειν 
cum duplici accusativo constructo 
v. Matthiae Gr. 8. 421. ann. 
1., quanquam tenendum accusa- 
tivum rei ita tantum poni con- 
suevisse, si neutrum vel prono- 
minum vel adiectivorum verbo 
adiectum esset. 
^P. 208. μισϑὸν φέρω» 
Qui pactam mercedem accipit, is 
quod ov φέρειν et φέρεσϑαι dici- 
Lohn bekommen; sed 
qui *uam sibi aufert mercedem, 
ie μισϑὸν φέρετω. v. Reisig. 
Enarrat, Oedipi Colon. p. XXVII. 
B. τοῦ 6gixoU ζεύγους} 


Schol. τοῦ ἡμιονικοῦ" ὀρεὺς γὰρ 
ὃ ἡμίονος. Mox πόϑεν — iow; 
habet vim negandi, ut Gorg. p. 
471. D. Symp. 172. C. infra p. 
211. C. al. Quod vero ἄν non 
est repetitum, fit hoc, sicubi 
utrumque orationis membrum ad 
commune quiddam refertur, v. 
Hermann.:'de Particula ἄν p. 
192. Quanquam ne opus quidem 
est ἂν e superioribus intelligere, 
si verba Lysidis interpretamur 
sic: Wie müchten sie es 
wohl zulassen? Lachet. p. 
190. C. τίνα τρόπον τούτου σύμ- 
βουλοι γενοίμεθα; ubi Bekke- 
rus “ἂν interposuit, Gorg. p. 
492. B. Legz. X. p. 894. C, al. 

C. σὲ αὑτὸν ξῶσιν να τς 
gv —] h. e. σὲ ἐῶσιν ἄρχειν 
αὐτὸν σεαυτοῦ: ex quo clarum 
esí, eur 0? αὐτὸν scriptum sit, 
non ct&vrór. Nam αὐτὸν vi et 


110 PLATONIS 


μήν; ἡμέτερός ye, ἔφη. IH δεινόν, ἦν δ᾽ ἐγώ, ἐλεύ- 
ὅϑερον ὄντα ὑπὸ δούλου ἄρχεσϑαι. τί δὲ ποιῶν αὖ 
οὗτος ὁ παιδαγωγός σου ἄρχει: “ἄγων δήπου, ἔφη, 
εἰς διδασχάλουις Μῶν μὴ xci οὗτοί σου ἄρχουσιν, οἱ 
διδάσχαλοι: Πάντως δήπου. Παμπόλλους ἄρα σου 
δεσπότας καὶ ἄρχοντας ἑχὼν ὁ “πατὴρ ἐφίστησιν. ἀλλ᾽ 
ἀρ᾽ ἐπειδὰν οἴκαδε ἔλϑης παρὰ τὴν. μητέρα , ἐχείνη 
σὲ ig ποιεῖν ὅ τι ἂν βούλῃ, ἵν᾽ αὐτῇ μαχάριος ἢ, 
ἢ περὶ τὰ ἔρια ἢ περὶ τὸν ἱστόν, ὅταν ὑφαίνῃ; ; οὔ 


ὅ τι ἂν βούλῃ] Steph. cum uno Par. E. βούλοιο. 


gravitate sua eminet. Optime de 
hac re exposuit Matthiae Gr. 
$. 148. 2. 

Μῶν μὴ καὶ οὗτοι —] 
Paullo ante dicebat: μῶν δοῦλος 
ὦν; nunc μῶν μὴ ponit; quod 
cave credas temere factum esse. 
Nam μῶν eísi dubitari non po- 
tes( quin ex μὴ οὖν sit confla« 
ium, íamen ab μῶν μὴ usu et 
significatione sua aliquantum dis- 
crepat. Etenim μὴ simplex 
quum ita interroget, ut eum, 
qui loquitur, significet aliquid 
nolle et optare, ideoque interro- 
gantis suspieionem quandam cum 
meíu coniunctam prodat, ut Pro- 
tagor. p. 310. B. μή τι νεώτερον 
ἀγγέλλεις: du bringst doch 
nicht etwa eine schlimme 
Nachricht? tum accessit οὖν 
atque, cum μὴ eoaluit, ubi id, 
quod interroganti | metuendum 
videretur, ex quapiam re vel 
dicto alterius colligi posset. lta 
μὴ οὖν S. μῶν αὖ νεώτερον Gy- 
γέλλεις ; significat: du bringst 
doch also nichí eine 
schlimme Nachricht?. Sed 
usu et consuetudine factum est, 
ut.vis negàátionis vehementer im- 
minuerefur, plurimumque pon- 
deris alteri vocaUuli parti acce- 
deret, quo ipso evenit, ut μῶν 
paene nihil esset nisi particula 
interrogandi, quae in neganti- 
bus quidem. enuntiationibus po- 


nerefur, sed ita tamen, uf iam 
vix ulla negandi vis in ea con- 
tineri videretur. Aíque ex his 
primum quidem clarum est, quid 
μὴ et μῶν differant, Deinde etiam 
illud intelligitur, qui fieri po- 
tuerit, ut post uo» negandi vo- 
cula μὴ denuo repeteretur. Fa- 
ctum enim hoc apparet esse pro- 
pterea, quod vis negationis in 
solo μῶν nimis esset exilis ac 
paene mulla. Itaque hoc loco 
Socrates pereleranter primum 
utitur leniore interrogationis 
forma μῶν δοῦλος ὥν: also 
wohl ein Sclav?, quanquam 
se rem negari velle item signi- 
ficat:. deinde autem progreditur 
ad fortiorem aàpertioremque in- 
terrogationem, μῶν μὴ dicens, 


ldem discrimen observandum est 


in iis, quae paullo post E. le- 
gimus: μῶν μή τὸ ἠδίκηκας τὸν 
πατέρα; du hast.doch dem 
Vater kein Unrecht zuge- 


.fügít? et in loco Protagor. p. 


310. D. μῶν τί σε ἀδικεῖ, IToo- 
ταγόρας; ex quibus alterum. 16- 
nius dictum, "Eandem prorsus 
rationem patet. esse. vocabuli 
οὐκοῦν, 
praevaluif,.ut non modo accen- 
tus in ea poneretur, de quo nu- 
per acufe exposuit Buttman- 
nus Grammat. med. edit. 13. p. 
436 sq., sed etiam ifa usurpa- 
retur, ut sublata interrogationis 


Ὑ 


cuius altera pars ita ' 


.ví totum vocabulum 


LYXYSIS 


111 


TL γάρ. mov διαχωλύει σε ἢ τῆς σπάϑης ἢ τῆς χερ- 
χίδος ἢ ἄλλου του τῶν περὶ ταλασιουργίαν ὀργάνων 


ἅπτεσθαι. 


Καὶ ὃς γελάσας, Ma. Δία, ἔφη, ὦ 


Q “Σω- 


ἄρατες, οὐ μόνον γε διαχωλύ V&b, ἀλλὰ καὶ τυπτοίμην 


ἄν, εἰ ἁπτοίμην. 


ἠδίκηκας τὸν πατέρα ἢ τὴν μητέρα; Μὰ 4 
AAA 
“δὲ δεινῶς, διαχωλύουσιν εὐδαίμονα εἶναι καὶ ποιεῖν ὅ 


ἔγωγε, ἔφη. Cap. V. 


Ἡράκλεις, ἣν δ᾽ ἐγώ, μῶν μή τι 


οὐχ 
ἀντὶ τίνος μὴν οὕτω 


τὸ ἂν βούλῃ, καὶ δι᾽ ἡμέρας ὅλης τρέφουσί cs as 


igitur, 
itaque, significaret, Ex qno 
talia habent explicationem, quale 
est Phaedon. p. 68. R7 οὐκοῦν 
xal vi σωφροσύνη Ἀν do* οὔ τοὐ- 
τοῖς “μόνοις προςήπει; Denique 
jam ne illud quidem cuiquam 
mirum videbitur, quod post μῶν 
etiam οὖν iterari solet, cuius 
generis exempla collegit Astius 
ad Legg. p. 7. Quippe quum 
μῶν paullatim in particulam in- 
terrogandi abiisset, ne colligendi 
quidem vis in ea adeo mausit 
perspieua, ut vocnulae οὖν adie- 
ctio plane supervacanea videri 
posset. Quod autem diximus, 
μήν μῶν, μῶν μή ita usurpari, 
ut negans exspectetur responsio, 
id ne quis putet eiusmodi locis 
posse confutari, qualis hic est, 
in quo ter subiecta est contrarii 
aflrmatio;. dilixenter observari 
oporfeí, saepenumero eam in- 
terrogandi formam cum quadam 
simulatione vel dissimulatione 
ab loquentibus adhiberi, ideoque 
ab iis i(a interrogari, ac si quid 
esse nolint, quum tamen coníra- 
riam locum habere praetideant. 
Quod quidem jin huuc locum 
prorsus convenit, in quo Socra- 
fes puerum sic interrogat, ut 


quum simulet nolle se- id, quod 


quaerat, tamen contrarium at- 
firmatum iri non potest non 
praevidere, Sed aliae quoque 
causae possunt esse, cur quum 
is, qui interrogat, nolle se ali- 


quid fieri significef, tamen ab 
altero  contrarinm affirmatur, 
Quippe fieri sane potest, ut quid 
praeter interrogantis voluntatem 
vel exspectationem  asseveretur, 
Ita Crito in cognomine dialogo 
P. 41. E. Socratem interroget 
sic: ἄρά γε μὴ ἐμοῦ προμηϑεὲς 
cui hie: x«à ταῦτα προμηϑοῦμαι, 
ὦ Κρίτων, καὶ ἄλλα πολλά, Quo 
loco videmus illum iía loquen- 
tem induci, uf vereatur, me 
amicus isfarum, quas memorat, 
rerum cura sollicitetur: Socrateg 
aufem libere profitetur se uti- 
que cura ἰδία et sollicitudine 
mininie vacare, Ex his nunc iu- 
dicari volo quae scripsi ad Ápo- 
log. Socrat. p. 52. 


D. i». αὐτῇ μακάριος ἢς] 
De Rep. I. p. 343. A. ὃς yt αὖ- 
τὴ οὐδὲ πρόβατα οὐδὲ ποιμένα 


γιγνώσκεις. Ibid. 11. p. 389. Ὁ, 
p. 391. D, al v. Mattihiae 
Gr. 8. 389. 


ἢ τῆς σπάϑης ἢ τῆς x£o- 
x(àoc] Hesychius: Za1«6«- 
τὸν τὸ ὄρϑιον ὕφος σιάϑη κε-- 
χκρουμένον; οὗ κτενί. taque signi- 
ficat textrices olim in iela recta 
stantes usas fuiase spatha; con- 
tra in tela plana pectine (xrevi) 
tíamina percussisse atque con- 
densavisse. v. Schneider. 1π- 
dic, ad Scriptor. R. ἘΣ p. 371. 
— χερκὶς est pecten, quo tel& 
plauditur et percutitur. ἢ 


209 


112 PLATONIS 


τῷ δουλεύοντα xoi évà λόγῳ ὀλίγου ὧν ἐπιϑυμεῖς ov- 
δὲν ποιοῦντα: dice σὸν, ὡς ἔοικεν, οὔτε τῶν zon- 
μάτων τοσούτων ὄντων οὐδὲν ὄφελος , ἀλλὰ πάντες 
αὐτῶν μᾶλλὸν ἄρχουσιν ἢ σύ, οὔτε τοῦ σώματος οὕ- 
τω γενναίου ὄντος, ἀλλὰ χαὶ τοῦτο ἄλλος ποιμαίνει 
χαὶ ϑεραπεύει" σὺ δὲ ἄρχεις οὐδενός, ὦ Joi, οὐδὲ 
ποιεῖς οὐδὲν ὧν ἐπιϑυμεῖς. Ov γάρ πω, ἔφη, ἡλι- 
χίαν ἔχω, ὦ “Σώχρατες. Μὴ οὐ τοῦτό 68, ὦ mot 
Δημοχράτους, κωλύῃ. ἐπεὶ τό γε τοσόνδε, ὡς ἐγῷμαι, 
xoci ὁ πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ σοι ἐπιτρέπουσι χαὶ οὐχ 
ἀναμένουσιν, ἕως ἂν ἡλικίαν ἔχῃς. ὅταν, yap βούλων- 
ται αὑτοῖς τινα ἀναγνωσθῆναι ἢ γραφῆναι, σέ, ὡς 
ἐγῷῴμαι, πρῶτον τῶν ἐν τῇ οἰχίῳ ἐπὶ τοῦτο τάττου-: 
σιν. ἢ γάρ; Πάνυ γ᾽), ἔφη. Οὐκοῦν ἔξεστί co, ἐν- 
ταῦϑ᾽ ὃ τι ἂν βούλῃ πρῶτον τῶν γραμμάτων 7ρά- 
φεῖν καὶ ὅ τι ἂν δεύτερον" χαὶ" ἀναγιγνώσχειν ὡςαύ- 
τως ἔξεστι. χαὶ ἐπειδάν, ὡς ἐγῴμαι, τὴν λύραν λάβης, 


οὐ διακωλύουσί cs οὔϑ' ὁ πατὴρ οὔϑ᾽ ἡ μήτηρ ἐπι- 


P. 209. Οὐ γάρ πω — ΠῚ Ἢ ἔχω] Sic Ven. 5. Urbin. 
et corr. Coisl Flor. d. Vulgo zov. 

αὑτοῖς τινα ἀγαγνωσϑῆν αὐ] Non opus esf coniectura 
Heindorfi, scribendum iudicantis αὑτοῖς τι ἀναγνωσϑῆναι, v. Pro- 
iagor. p. 328. B., ubi vir doctus ipse sententiam suam retractavit 
edm parato etiam loco Reipubl, VII. p. 523. E. 


€. ἄρτι ἐλέγομεν, κωλύουσιν; Magnam habet vim eius- 
dem verbi repetitio; nec tamen poenitet consilii, quo olim cum 


' dot. 


P.209. Οὐ γάρ zo, ἔφη, 
$^] Dicens zov dubitanter lo- 
quitur puerulus, ita quidem, ut 
colloquentis assensionem exspe- 
ctare videatur. Quod si e quat- 
tuor codd, zo receperis, sim- 
pliciter affirmabit se nondum ad 
iustam aefatis pervenisse nmratu- 
ritatem. Nam ἡλικία, ut Lat. 
aetas, dicitur de adultis, qui 
ad maturiores annos pervene- 
runt, v. Wesseling. ad Diod. 
Sic, XIX. 341. Dorvill. ad 
Charit. p. 275. Heindorf. ad 
Charm. $. 4. Wyttenbach, ad 
Plut. Mor. T. XII. p. 83. Anec- 
Bekk. T. L p.93. Phry- 


nich. p. 84. Ernesti ipa. 
Liv. p. 31. 


B. καὶ yia] Schol. ψῆ- 
λαυ; τὸ ἄνευ πλήκτρου τῷ δα- 
χτύλῳ τὰς χορδὰς ἐπαφᾶσθϑαι. 


C. ὅτι ἐνταῦϑα μὲν οὐ 
διακωλύουσιεν, ἐν οἷς δὲ — 
κωλύουσιν; Sic-etiam Latini. 
Cic. pro Sulla c. T. an tum in 
tanto imperio, tanta po- 
testate, non dicis fuisse 
regem, nunc privatum re- 
guare dicis? lbid. c. 1, 8. 3. 
quid enim est, quamob- 
rem abs te Q. Hortensii 
factum «- ion reprehendatur; 





| 
| 


Ὶ 
d 
y 
᾿ 


pose -n uw 


πεῖν πάντα, 


τὰ αὑτοῦ. 
δέ; τῷ γείτονι ἄρ’ οὐχ ὁ αὐτὸς ὅρος 





LYSIS. 113 


— qüvai τὲ xal ἀνεῖναι ἣν ἂν βούλῃ τῶν χορδῶν, χαὶ 
— wien χαὶ 


«ρούειν τῷ ᾿πλήχτρῳ. ἢ διακωλύουσιν: Ov 
δῆτα. Τί ποτ᾽ àv οὖν εἴη, ὦ Αὔσι, τὸ αἴτιον, ὅτι 
ἐνταῦϑα μὲν οὐ διαχωλύουσιν, ἐν οἷς δὲ ἄρτι ἐλέ- 
7ομεν κωλύουσιν; Ὅτι, οἶμαι, ἔφη, ταῦτα μὲ ἐν ἐπί- 
στάμαι, ἐχεῖνα δ᾽ οὔ. Βῖεν, ἣν δ᾽ ἐγώ, ὦ ἄριστε," 
οὐκ ἄρα τὴν ἡλιχίαν σου περιμένει ὁ πατὴρ ἐπιτρέ- 
ἀλλ᾽ ἡ ἂν ἡμέρῳ ἡγήσηταί ce βέλτιον 
αὑτοῦ φρονεῖν, ταύτῃ ἐπιτρέψει σοι καὶ αὑτὸν καὶ 
Out “ἔγωγε, ἔφη. Lis, qv δ᾽ iyw. τί 
ME d 
ὥςπερ τῷ ma- 
τρὶ περὶ σοῦ: πότερον. Olsb αὐτὸν ἐπιτρέψειν σοι τὴν 
αὑτοῦ οἰκίαν οἰκονομεῖν, ὅταν ce ἡγήσηται βέλτιον 


᾿περὲ οἰχογομίας ἑαυτοῦ φρονεῖν, ἢ αὐτὸν ἐπιστατή- 
σειν; ᾿Εμοὶ ἐπιτρέψειν οἶμαι. 


Τί δ᾽; ᾿ϑηναίους οἴει 
σοὶ οὐχ ἐπιτρέψειν τὰ αὑτῶν, ὅταν αἰσϑάνωνται, ὅτι 
€ bd né κεν x /, 7 ) Li n 
ἱχανῶς φρονεῖς; Eyoys. Πρὸς Διός, wv δ᾽ ἐγώ, τέ 
ἄρα 0 μέγας βασιλεύς; πότερον τῷ πρεσβυτάτῳ υἱεῖ, 


- Bodl. Flor. a. b. e. dedimus χωλύουσιν, quod idem habent libri 
Bekker, Vat. O. Ven. £X. Par. B. C. Angel. Barberin. Pal. Urbin. 


Vat. r Nam post composita saepe ita simplicia verba. inferuntur. 
v. ad Phaedon. in. 


ó αὐτὸς ὅρος ὥςπερ τῷ π.1 E Bekkeri libris soli Angel. 
et Barber, ὥςπερ: ceteri ὕςπερ. E nostris nihil enofatum, nec 
Gaisfordius in Bodl, quidquam diversitatis repperit. itaque vul- 
gata retinenda, 


7 


reprehendatur meum?:De Ora- 
tor. 1. c. 11. $. 19. etiamsi 
ingenium, uf tu putas, 
mon maxime defuit, doctri- 
πᾶ certe et otium — defuit. 
Pro Milon. c. 9. 8. 26. consu- 
latum eripi non posse, vi- 
'am posse: ad quem locum v, 
Matthiae. Critou. p. 54. A. 
πότερον ἐὰν μὲν εἰς Θετταλίαν 
(00 nian , ἐπιμελήσονται" ἐὰν 
δὲ εἰς “, Pho, οὐχὶ ἐπιμελήσονται; 
Gorg. p. 525. C. αὐτοὶ μὲν ov- 
xér& ὃνίνανται οὐδέν, ἄλλοι δὲ 
ὀνίνανται. Sophocl. Oed. Tyr. 
v. 770. πρίν μοι τύχη τοιάδ᾽ 
ἐπέστη, θαυμάσαι μὲν ἀξία, σπου- 


Plat. Opp. Vol. IV. P. if. 


δῆς ys uévtos τῆς ἐμῆς οὐκ ἀξία. 


ἐπιτρέπειν πάντα] h. e 
ὥςτε σοι ἐπ. πάντα. 


ὃ αὐτὸς ὅρος ὥςπερ --Ἰ 
Boeckhius in Min. p. 110. cor- 
rigebat 0579. frustra. v. ad Phae- 
don, p. 86. A. Eodem pertiuet 
Sympos. p. 181. E. χρὴν — τοὺς 
πανδήμους ἐραστὰς προφαναγκά-- 
ζειν τὸ τοιοῦτον, ὥςπερ καὶ ox. 
v. À. Sentenlia baec est: vici- 
nus fuus noune eandem se- 
quitur regulam atque nor- 
mam in ihdicio de te suo; 
quam pafer tenet? 


8 


114 PLATONIS 


οὗ ἡ τῆς ᾿Ασίας ἀρχὴ «γίγνεται, μᾶλλον. ἂν ἐπιτρέ: 
ψεῖεν ὁψομένων χρεῶν [ἐμβάλλειν] € ὅ τι ἂν βούληται 
E ἐμβαλεῖν εἰς τὸν ζωμόν, ἢ ἡμῶν, εἶ ἀφικόμεγοι παρ᾽ 
ἐχεῖνον ἐνδειξαίμεϑα αὐτῷ, ὅτι ἡμεῖς χάλλιον φρο- 
vo)usv ἢ ὁ υἱὸς “αὐτοῦ περὶ Owov. σχευασίας; Ἡμῖν 
δῆλον ὅτι, ἔφη. Καὶ τὸν μέν ys οὐδ ἂν σμιχρὸν 
ἐάσειεν ἐμβαλεῖν' ἡμᾶς δέ, xàv εἰ βουλοίμεϑα δρα- 
ξάμενοι τῶν ἁλῶν, ἐῴη ἂν ἐμβαλεῖν. Πῶς γὰρ ov; 
Tí δ᾽ εἰ τοὺς ὀφϑαλμοὺς ὁ υἱὸς αὐτοῦ ἀσϑενοῖ, ἃ «p 
ἐῴη. ἂν αὐτὸν ἅπτεσϑαι τῶν ἑαυτοῦ ὀφθαλμῶν, μὴ 
210 ἰατριχὸν ἡγούμενος, ἢ κωλύοι ἄν; Κωλύοι ἄν. Ἡμᾶς 
δέ ys εἰ ὑπολαμβάνοι ἰατρικοὺς εἶναι, χἂν εἰ βουλοί- 
μεϑὰ διανοίγοντες τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐμπάσαν τῆς τέ- 
qoos, οἶμαι, οὐχ ἂν χωλύσειεν, ἡγούμενος ὀρϑῶς 
φρονεῖν. ᾿4ληϑῆ λέγεις. o οὖν xci τάλλα πάντα 
ἡμῖν ἐπιτρέποι ἂν μᾶλλον ἢ ἑαυτῷ καὶ τῷ υἱεῖ, epi 
ὅσων ἂν δόξωμεν αὐτῷ σοφώτερον ἐχείνων εἶναι" 
᾿Ανάγκη Σ ἔφη, ὦ “Σώκρατες, Cap. Vl. Οὕτως ἄρα 
ἔχει, ἦν δ᾽ ἐγώ, ὦ φίλε “ύσι. εἰς μὲν ταῦτα, ἃ ἂν 
B φρόνιμοι γενώμεϑα, ἅπαντες ἡμῖν ἐπιτρέψουσιν, Li- 
ληνές τε xoi βάρβαροι καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ποιή- 
σομέν τε ἐν τούτοις ὅ τι ἂν βουλώμεϑα, xci οὐδεὶς 
ἡμᾶς ἑχὼν εἶναι ἐμποδιεῖ, ἀλλ᾽ αὐτοί τε ἐλεύϑεροι 
ἐσόμεϑα ἐν αὐτοῖς καὶ ἄλλων ἄρχοντες, ἡμέτερα τὲ 


D. ἐπιτρέψειεν ἑψομένων] V. ἐνεψομένων, praeter fidem 


ef auctoritatem codicum. 
E. μὴ ἰατρικὸν ἡγούμενος] Sic Coisl. Vindob. pro vulg. 


D. χρεῶν (ἐμβάλλειν) 6 
τι ἂν f.] Quod uncis seeclusi 
ἐμβάλλειν, merito ab Heindor- 
fio in fraudis suspicionem. vo- 
catum est. Nec molestia, quam 
afferí, multum lenitur, si cum 
Bekkero reponas ἐμριβαλεῖν e 
Paris. €C., qui habet ἐμβάλειν. 
Ceterum Astius De Vit. et 
Script. Plat. p. 432. cur hoc ex- 
eniplum ἃ Socratica ratione alie- 
num putaverit, equidem non video. 

E. κἂν εἰ govio(ut9«—, 
ἐῴη ἂν ἐμβαλεῖν] V. ad Me- 


nex. p. 236. D. Verbum δράττε- 
o2« interpretatur Eustath, ad 


lliad. p. 939. 21. ed. Rom. per | 


ἀπρὶξ ἔχεσθαι. 


P. 210. σοφώτεροι ἐκεί-- 
yov» tivat;] sc. αὑτοῦ τὲ καὶ 
τοῦ υἱοῦ. Sic ἐκεῖνος saepius 


vice fungitur pronominis αὐτός. 
v. Schaefer, ad Demosihen. 
Apparat. T. 11. p. 215. et ἀπό 
adscripsi ad Phaedon. p. 106. B. 
Protagor. p. 311. D. 


B. εἰς μὲν ταῦτα, & ἂν 


φρόνιμον y.] Ma concinnitatis 


ἥν 
3 


Y 
ix 





LYSIS 115 


ταῦτα ἔσται" ὀνησόμεϑα γὰρ ἀπ᾽ ᾿ἀὐτῶν. εἰς ἃ δ᾽ 


᾿ς ἂν νοῦν μὴ «τησώμεϑα, οὔτε vig ἡμᾶν" ἐπιτρέψει mpi 


x αὐτὰ ποιεῖν τὰ ἡμῖν δοχοῦντα, ἀλλ᾽ ἐμποδιδῦσι πάγ- 


-- "rec zc ó TL ἂν δύνωνται, οὐ μόνον οἱ ἀλλότριοι, 
ἐν ἀλλὰ χαὶ ὁ πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ καὶ εἴ τι τούτων Ol- 


K 
1 
1 


δρῶν dar BA σ᾿ 


| φιλεῖ, sa" ὅσον ἂν 4. ἄχρηστος. 
Ἐὰν μὲν ἄρα σοφὸς γένῃ, ὦ παΐ, πάντες σοι φίλοι 
. xci πάντες σοι οἱχεῖοι ἔσονται" 
$06 ἔσει" εἰ δὲ μή, σοὶ οὔτε ἄλλος οὐδεὶς οὔϑ᾽ ὁ 


- πρὸς τὸν Ἱπποϑάλη, χαὶ ὀλίγου ἐξήμαρτον" 


χειότερόν ἐστιν, αὐτοί T6 ἐν αὐτοῖς. ἐσύμεϑα ἄλλων 
ὑπήκοοι, καὶ ἡμῖν ἔσται ἀλλότρια " οὐδὲν γὰρ ἀπ᾽ 
αὐτῶν ὀνησόμεϑα. συγχωρεῖς οὕτως ἔχειν; “Συγχωρῶς 


mee 
|o οὖν TQ φίλοι ἐσόβεϑα καί τις ἡμᾶς φιλήσει -ἂν 


τούτοις, ἐν οἷς ἂν ὦμεν ὠνοφελεῖς; Qv δῆτα, ἔφη. 
Νῦν ἄρα οὐδὲ σὲ ὁ πατὴρ οὐδὲ ἄλλος ἄλλον οὐδένα 
Οὐχ ἔοικεν, ἔφη. 


χρήσιμος γὰρ καὶ ἀγα- 


πατὴρ φίλος ἔσταν οὔϑ᾽ E μήτηρ οὐϑ' οἱ oix&ot. 


οἷόν τε οὖν ἐπὶ τούτοις, ὦ “ὕοι, μέγα φρονεῖν, ἐν 


οἷς τις μήπω φρονεῖ; 
σὺ διδασχάλου δέει, οὔπω “φρονεῖς. 
ἄρα μεγαλόφρων εἶ, εἴπερ ἄφρων ἔτι. 
- 


Καὶ πῶς ἄν; ἔφη. Εἰ δ᾽ ἄρα 
᾿ληϑη. Οὐδ 
Ma. Δία, ἔφη, 


ὦ «Σώχρατες, οὔ μοι δοχεῖ. 


Cap. 


VM. Kai ἐγὼ ἀκούσας αὐτοῦ dulPleqo: 
ἐπῆλθε 
γάρ μοι εἰπεῖν, ὅτι Οὕτω χρή, ὦ Ἱππόϑαλες, τοῖς 


m ἰατρὸν, ἦγ. ( 
P. 210. €. ἡμᾶς φιλήσει] Mta Flor. d. pro vulg. φιλήσειε, 
quod iam frehidort. correxit. 


causa dixit, quia opponitur de- 


-dnceps: εἰς & 0^ ὧν γοῦν μὴ κτη- 


gout Oc. Nam εἰς μὲν ταῦτα ab- 
solute dictum: quod ad illa 
attinet. 

D. Ἐὰν μὲν ἄρα — εἰ δὲ 
pup Charm. p. 157. €. ἐὰν o 


a) βούλῃ. - εἰ δὲ μή. Gorg. p. 


410. A. àv μὲν ἕπηται —, εἶ 
à μή. De Rep. VH. p. 540. c. 


dv καὶ ἢ Πυϑία ξυναναιρῇ ὡς 


δαίμοσιν, εἰ δὲ μή, ὡς εὐδαίμο-- 


σιν. Phaedon, p. 98, B. dr μὲν 
“μᾶλλον ἁρμοσϑῇ — 


, εἰ δὲ ἧντον 


*. T. À. ubi v. ann., unde disces 
etiam vicissim post εἰ μὲν in al- 
fero membro ἐὰν δὲ inferri. Alia 
rátio est infra p. 211. E. ἢ ἐὰν 
μὲν κατά τινα t τρόπον παρῇ, ἔσται" 
ἐὰν δὲ μή, οὔ. In his euim non. 
est talis conditionis oppositio, 
sed utrumque orationis mem- 
brum ita enuntiatur, ut omnia e 
rerum síatu suspensa esse co- 
gitentur, nihil sola mentis cu- 
git&tione contineatur. 

ET ὀλίγου ἐξήμαρτον] V. 
ad Menex. p. 226. B. 

R8 * 


- 
x 


211 


116 PLATONIS 


* 


παιδικοῖς διαλέγεσθαι, ταπεινοῦντω χαὶ συστέλλοντα, 
ἀλλὰ μὴ ὥςπερ σὺ χαυνοῦντα καὶ διαϑρύπτοντα, xe 
τιδὼν οὖν αὐτὸν ἀγωνιῶντα καὶ τεϑορυβημένον ὑπὸ 
τῶν λεγομένων, ἀνεμνήσθην, ὅτι xci προρφεστὼς λαΐ- 
ϑάνειν τὸν ““ύσιν ἐβούλετο" Bici: οὖν ἐμαυτὸν 
καὶ ἐπέσχον “τοῦ λόγου. 


Καὶ ἐν τούτῳ ὁ Μενέξενος πάλιν mut, καὶ ἐχαϑέ- 
Gero παρὰ τὸν ow, ὅϑεν καὶ ἐξανέστη. ὁ οὖν “40ύ- 
σις μάλα παιδικῶς καὶ φιλικῶς, λάϑρῳ τοῦ Μενεξέ- 
γου, σμιχρὸν πρός μὲ λέγων ἔφη, 42 ΣΣώχρατες, ἅπερ 
καὶ ἐμοὶ λέγεις ; εἰπὲ χαὶ Μενεξένῳ. Καὶ ἐγὼ εἶπον, 
Ταῦτα μὲν σὺ αὐτῷ ἐρεῖς, ὦ Ati πάντως γὰρ 
προρεῖχες.: τὸν νοῦν. Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη: Πειρῶ, 
τοίνυν, ἣν δ᾽ ἐγώ, ἀπομνημονεῦσαι αὐτὰ ὅ τι μά- 
λιστα, ἵνα τούτῳ “σαφῶς παντ᾽ εἴπῃς" ἐὰν δὲ τι αὐ- 
τῶν ἐπιλάϑῃ, αὐϑίς n ἀνερέσϑαι, ὅταν ἐντύχῃς 
πρῶτον. JU ποιήσω, ἔφη, ταῦτα, ὦ “Σώκρατες, 
πάνυ σφόδρα , εὖ ἴσϑι. ἀλλά τι ἄλλο αὐτῷ λέγε, ἵνα 
xci ἐγὼ ἀχούω, ἕως. ἂν οἴχαδε ὥρα ἢ ἀπιέναι. ᾿“λλὰ 
χρὴ ποιεῖν ταῦτα, ἦν δ᾽ ἐγώ, ἐπειδή γε xci σὺ χε- 
λεύεις. ἀλλ᾽ ὅρα, ὅπως ἐπιχουρήσεις μοι, ἐάν μὲ bAÉy- 
χειν ἐπιχειρῇ ὁ Μενέξενος. ἢ οὐκ οἶσϑα, ὅτι ἐριστι- 


^ 
P. 211. σμικρὸν πρὸς μὲ λέγων] Heind. corr. πρὸς 2u£. 
Non opus. v. ad Protag. p. 335. A. Dein Bekk, ex uno O. ἔφη 
λέγων. 
B. ποιήσω, ἔφη, ταῦ ταὶ] V. ποιήσω ταῦτα, ἔφη, quod e 


ἀνέλαβον οὖν ἐμαυτόν] -338. A. ὡς οὖν ποιήσετε, καὶ 
recipiebam s. colligebam - πείϑεσϑέ por, ubi futurum cum 
me ipsum. Locutionemillustrat imperativo iunctum. 
Fritsch. ad Lucian. Alexandr, B. αὐ ϑ ἐς με. ἀνερέσϑαι] 
p. 236. Infinitivus nisi loco 'imperativi 
P. 211. ἅπερ καὶ ἐμοὶ Xé positus est, de quo loquendi ge- 
εις) εἰπὲ καὶ M.] De gemi- nere v. ad "Rémi V. p. 413. A., 


-mato xei dictum ad Apolog. p. e πειρῶ aptus nexusque esse vi- 


22. D. Phaedon. p. 64. C. p. 76. deri poterit. 

E. Gorg. p. 457. E. €. Πόϑεν!; ἦν δ᾽ ἐγώ] Re- 
195 αὐτῷ ἐρεῖς] Füturum lo- ete Heindorf. interpretatur: 

co imperativi. Aristoph. Equit, nihil minus. v. ad p. 208. B. 

v. 488. vvv) διδάξεις, εὔπερ ἀπε- — Mox οὐχ ὁρᾷς reliquae orationi 

κρύψω ποτέ. Plat. Protag. p. interpositum; uf alibi δρᾷς. v. 


* 


ee ra ae 





————— — ———Q— 


* ἄλλο e Bodl. Coisl, Vat. O, r, Ven. 


LYSIS. 117 


χός ἐστι; Ναὶ μὰ Δία; ἔφη; σφόδρα γε. διὰ ταῦτά 


τοι χαὶ βούλομαι σὲ αὐτῷ διαλέγεσϑαι. Ἵνα, ἦν δ᾽ 


ἐγώ, καταγέλαστος γένωμαι; Οὐ μὰ Δία, ἔφη, ἀλλ᾽ 
ἕν᾽ αὐτὸν κολάσης. 
δεινὸς γὰρ ὁ ἄνϑρωπος, 
| 6r. ÓÉ τοι αὐτός ---- οὐχ ὁρῷς; --- Κτήσιππος. 
. δενός σοι, ἔφη , μελέτω, ὦ Σώκρατες, ἀλλ᾽ ἴϑε δια- 
- A&yov αὐτῷ. Διαλεχτέον, ἦν δ᾽ ἐγώ. 


Πόϑεν; ἦν δ᾽ ἐγώ. οὐ ῥῴδιον" 
(τησίππου μαϑητής. megs- 


Mq- 


Cap. VIL Ταῦτ᾽ οὖν ἡμῶν λεγόντων. πρὸς 
ἡμᾶς αὐτούς "e i. ὑμεῖς, ἔφη ὁ 0 Κτήσιππος, αὐτὼ μόνω. 
ἑστιᾶσϑον, ἡμῖν δὲ οὐ μεταδίδοτον τῶν λόγων; .AÀ- 
λὰ μήν, ἣν δ᾽ ἐγώ, μεταδοτέον. ὅδε γάρ τι ὧν λέγω 
οὐ μανϑάνει, ἀλλά φησιν οἴεσϑαι Mevésevov εἰ ἰδέναι, 
χαὶ χελεύει τοῦτον ἐρωτᾶν. Τί οὖν, 5 δ᾽ ὅς, οὐκ 
ἐρωτᾷς; AM ἐρήσομαι, ἦν δ᾽ ἐγώ. καί μοι εἰπέ, ὦ 
Mivéieve, ὃ ἄν σε ἔρωμαι. τυγχάνω γὰρ ix παιδὸς 
ἐπιϑυμῶν χτήματός του, ὥςπερ ἄλλος ἄλλου. ὁ μὲν 
γάρ τις ἵππους ἐπιϑυμεῖ χτᾶσϑαι, ὁ δὲ χύνας, ὁ δὲ 
χρυσίον, ὁ δὲ τιμάς" ἐγὼ δὲ πρὸς μὲν ταῦτα πράως 
ἔχω, πρὸς δὲ τὴν τῶν φίλων χτῆσιν πάνυ ἐρωτικῶς, 
xci βουλοίμην ἄν μοι φίλον ἀγαϑὸν γενέσϑαι μᾶλ- 
λον ἢ τὸν ἄριστον ἐν ἀνϑρώποις ὕρτυγα ἢ ἀλεχτρυό- 


Bodl, Flor. d. Coisl Vat. O. Ven. X. muíatum. Tum vulg. αὐτῷ 


* Urbin. Vind, correctum. 


ὅπως ἐπιχουρήσεις}] Sie Coisl. Ven. X. Par. C. Angel. 
Barb. Palat. Flor. d. c, Legebatur olim ἐπικουρήσηῃς. 


Heindorf, ad Protag. p. 336.Β. 


αὐτὼ μόνω tovi&aO ov] 
De hac metaphora, qua sermo- 
nescum epulis comparantur, egi- 
mus ad Remp. I. 354. A. 1X. 511. 
E. Phaedr, 227. B. 


D. Τί οὖν -- οὐκ ἐρωτᾷς; 
Praesentis temporis in hac foir- 


"mula usum notavimus ad l'rotag. 


p. 310. E, Multo frequentior est 
noristus, 

E. 
ϑυώποις] »e ἀνθρώποις 6st 


τὸν ἄριστον i» ἄν- 


nostrum in der Welt.4 Hein- 
dorf., qui exempla huius usus 


collegit. Adde Abresch, ad 
Aeschyl, T. 1. p. 140. et 650. 
intpp. ad Thom. Mag. p. 359. 


De insano Atheniensium studio 
horum animalium. in usum cer- 
iaminum et ludorum aleuüdorum 
V. praeter Plat. Legg. VIL. p. 
1789. B. intpp. ad Aristoph. 
Avv. v.. 1291. Meurs, in The- 
mid. Attic, II. 23. et de Lud. 
Graecor. in Gronov. Thes. Ant. 
Gr. T, VH. p. 979, 


118 PLATONIS 


vo, καὶ ναὶ μὰ Δ’ ἔγωγε μᾶλλον ἢ ἵππον τε καὶ 
κύνα" οἶμαι δέ, νὴ τὸν χύνα, μᾶλλον ἢ τὸ Δαρείου. 
χρυσίον κτήσασϑιαι δεξαίμην, πολὺ πρότερον ἑταῖρον; 
μᾶλλον ἢ αὐτὸν “4αρεῖον. οὕτως ἐγὼ φιλέταιρός τίς 
εἰμι. ὑμᾶς οὖν ὁρῶν, σέ t& καὶ om, ἐκπέπληγμαι 
«ci εὐδαιμονίζω, ὅτι οὕτω νέον ὄντες οἷοί τ᾽ ἐστὸν 
τοῦτο τὸ κτῆμα ταχὺ καὶ óglog. κτᾶσϑαι, καὶ σύ. 
τὲ τοῦτον οὕτω" gap ἐκτήσω ταχύ τε χαὶ σφόδρα, 
χαὶ αὖ οὗτος σέ" ἐγὼ δὲ οὕτω πύῤῥω sui τοῦ χτή- 
ματος, ὥςτε οὐδ᾽ ὅντινα τρόπον γίγνεται φίλος ὅτε- 
ρος ἑτέρου οἶδα,. ἀλλὰ ταῦτα δὴ αὐτά os βούλομαι 


| ἐρέσϑαι, ἅτε ἔμπειρον. Cap. IX. Καί μοι εἰπέ" 


ἐπειδάν. τίς τινὰ φιλῇ, πότερος ποτέρου φίλος γίγνε-. 
ται, ὁ φιλῶν τοῦ φιλουμένου, ἢ ὁ φιλούμενος τοῦ 
φιλοῦντος; ἢ οὐδὲν διαφέρει: Οὐδέν, ἔφη» ἔμοιγε δο- 
κεῖ διαφέρειν. Πῶς λέγειξ; qv δ᾽ ἐγώ. ἀμφότεροι. 
ἄρ᾽ ἀλλήλων φίλοι γίγνονται, ἐὰν μόνον ὁ ἕτερος τὸν 


P. 212, καὶ ov τε τοῦτον] τὲ Heindorfus et  Éekkerus, 
Libri καὶ σὺ δὲ τ. 

πότερος ποτέρου φέλος γίγν.} Sic Bodl. Vind. Florr. a. 
b. e. d. o. ef reliqui omnes, Stephanus φίλος omisit, errore, uf 
videtur, 


B. οἱ μὲν οἴονται] Codd. mss. et vett, editt. οἱόμενου οἵ- 


οἷμαι δέ, νὴ τὸν κύνα, — γταίϊοπο tandem quis velit Da- 
“Μαρεῖον] arbitror autem, rium possidere. Aristides 
per canem, me multo po- T. Il. p. 135, δεξαίμην. ἂν ᾿δύνα- 
tius amicum pr aeoptatu- σϑαν λέγειν — μᾶλλον ἢ ἢ μυριάκες 
rum esse Darii auro, imo - Ζαρεῖος ὃ Ὑστάσπου γενέοϑαι. 
etiam ipsi Dario. Nofa est Totum hunc locum imitatione 


formula μᾶλλον δέχεσθαι, malle, expressit. Themistius Orat. 


praeferre; v. de Rep. VIL. p. . XXII. p. 324 sq..ed. Dind. 
516. D. Itaque verba sic. iun- 


genda; πολὺ πρότερον | μᾶλλον δὲ- P. 212: "ovr πόδῥω thui 
AT τοῦ κτήματος] tam lounge 
b IAM κτήσασθαι ἑταῖρον ἢ τὸ bsum ab e 0ssessione 
Ζκυείου χρυοίον, Sed difüeulta- ἢ ^P ; 


fem hahet postremrüim Pefud a aA- — "' ^. P RECdON. IDE REPE 
λον. αὐδῶ, πὰ follendam py" Y ἜΝ C. Heind. ad h.l. 
Neid né arbitror, at ἐρεῖς Conírariam xeu Me Muepem dua- ς 
batur “ἄλλον δὲ ἢ αὐτὸν 4«- eds PADIA NLp« 04s 
pria. Ita Socrates illud snum ἢ 1 

τὸ Jaostov χρυσίον corrigit, e B. οὐχ ἔστι φιλοῦντα n 
eo quidem modo, ut risum ca- ἄντι φιλεῖσϑαι -- ὃν ἂν qu 
ptare-videatur. Nec iam quis-  47;) Ad qu intelligi potest vue, 
quam quaerendum putabif, qua quod tamen inest iam in prae- 





LYSIS 119 


ἕτερον φιλῇ; Ἴλιοιγε, ἔφη, δοκεῖ, Τί δαί; οὐκ ἔστι 
φιλοῦντα μὴ ἀντιφιλεῖσθαι ὑπὸ τούτου, ὃν ἂν φιλῇ; 
"Eorw. Τὶ δέ; ἀρὰ ἔστι xci μισεῖσϑαι φιλοῦντα; 
οἷόν mov ipiore δοχοῦσι χαὶ οἱ ἐρασταὶ πάσχειν πρὸς 


pcs 7 - ' t T/ , t 
τὰ παιδιχά" φιλοῦντες γὰρ ὡς οἷόν τε μαλιστὰ οὗ 


μὲν οἴονται ovx ἀντιφιλεῖσϑαι, ὁ οἱ δὲ χαὶ μισεῖσϑιαι. 
ἢ οὐκ ἀληϑὲς ÓOoxsi σοι τοῦτο; “Φφόδρα γε, ἔφη, 
᾿ἀληϑές. Οὐχοῦν ἐν τῷ τοιούτῳ, ἣν δ᾽ ἐγώ, ὁ μὲν 
φιλεῖ, ὁ δὲ φιλεῖται. — Val. Ὁπότερος οὖν αὐτῶν 
ποτέρου φίλος ἐστίν; ὁ φιλῶν τοῦ φιλουμένου, ἐάν 
τε χαὶ ἀντιφιλῆται ἐάν τε χαὶ μισῆται, ἢ ὁ φιλού- 
μένος τοῦ φιλοῦντος; ἢ οὐδέτερος αὖ ἐν τῷ τοιούτῳ 
οὐδετέρου" φίλος ἐστίν, ἂν po) ἀμφότεροι ἀλλήλους 





AU EM, ms 


c 


φιλῶσιν; "Eows γοῦν οὕτως ἔχειν. ““λλοίως ἄρα νῦν 
ἡμῖν δοκεῖ ἢ πρότερον ἔδοξε, τότε μὲν γάρ, εἰ ὁ ἕτε- 
ρος φιλοῖ » φίλω εἶναι ἄμφω" γῦν δέ, ἂν μὴ ἀμφό- 
"n pisam , οὐδέτερος φίλος. Κινδυνεύει, ἔφη. 


ονται. Correxit Heusdius, probante Heindorfio et Bekkero. 

€. ἢ οὐκ ᾿ἀληϑὲς δοκεῖ σοι] Steph. a. 

D. εἰ ὃ ἕτερος φιλοῖ] Steph. φιλεῖ, quod est in Par, E. 
et aliis quibusdam codd. Recte plurimi optimique optativum tuentur. 

ἂν μὴ ἀμφότερο,: φιλῶσιν] Steph. ἂν μὴ ἀμφότεροι ἀλ- 
λήλους φιλῶσιν, quod repertum est in uno Ven, X. 


cedentibus verbis, ut facile ap- 
pareat, cur a Platone non sit 
adiectum. v. Apol. Socr. p. 29. 
A. Criton. p. 49. D. Reip. VI. 


τοὺς Θηβαίους καὶ Θετταλοὺς τῇ 
πόλει γενέσϑαι, τὴν δὲ χάριν 
ὑπὲρ τῶν πεπραγμένων Φιλίππῳ. 


p. 506. C. X. p. 611. C. p. 619, 

A. Charmid. p. 167. B. al. 
πάσχειν πρὸς τὰ παιδι- 

καὶ Negat Heindorfius eum, 


1 qui alteri odio sit, recte dici 


πάσχειν τι πρὸς αὐτόν, quum ea 
formula activam habeat vim et 
potestatem, ut sit amare vel 
odisse aliquem. Sed πρὸς in 
íalibus tum acíive fum passive 
usurpari docuit Bremius ad 
Demosth. Philipp. II. p. 66. Y. 
10. ed. Reisk. , ubi est διὰ τὴν 
πρὸς ὑμᾶς ἀπέχϑειαν, ne vo- 
bis odio sim. Pro Coron. p. 
231. καὶ ἔτι πρὸς τούτοις (συνέ- 
Bu) τὴν μὲν ἀπέχϑειαν τὴν πρὸς 


€. Ὅπότερος οὖν αὐτῶν 
"p Non assentior Heindorfio 
ὁπότερος pro πότερος usurpari 
affirimanti, Imo oratio in tali- 
bus locis mimican specieni prae 
se fert, ut aliquid intelligendum 
relinquatur, und erelativum sus- 
peusum 8it, v. ad Menon. p. 
14. D. Germanice item dixeris; 
Wer nun wo9hl von ihnen 
des andern Freund ist s. 
sein mag? ad quae facile sup- 
plemus quaerere s. ambi- 
gere. licet. Mox quod dicitur 
ἐάν τε καὶ — ἐάν τε xal, 
exempla huius usus ad Remp. 
Vit. p. 5557. A. collegimus. 


218 


i20 PLA'T ONIS 

Οὐχ ἄρ᾽ ἐστὶ φίλον τῷ φιλοῦντι οὐδὲν μὴ οὐχ ἀν- 
Tut οὖν, Οὐχ ἔοικεν. Οὐδ᾽ ἄρα φίλιπποί. εἰσιν, οὺς. 
ἂν οἱ ἵπποι μὴ ἀντιριλῶσιν, οὐδὲ φιλόρτυγες, οὐδ᾽ 
αὖ φίλ όκυνές γε χαὶ φίλοινοι χαὶ “φιλογυμνασταὶ xc 
φιλόσοφοι; ἂν μὴ ἡ Gora. αὐτοὺς ἀντιφιλῇ. ἢ φι- 
λοῦσι μὲν ταῦϑ' ἕκαστοι, οὐ μέντοι φίλα ὄντα, ἀλλὰ 
ψεύδεϑ" ὁ ποιητής, ὃς ὄρη 

ὄλβιος, ᾧ παῖδές τε φίλοι χαὶ μώνυχες ἵπποι 
x«i χύνες ἀγρευταὶ χαὶ ξένος ἀλλοδαπός. 

Οὐκ ioni δοκεῖ, ἦ δ᾽ Og. a ἀληϑῆ δοκεῖ λέ: 
γειν σοι; Ναί. 1700. φιλούμενον ἄρα τῷ φιλοῦντι gi 
λον ΤΡ ὡς ἔοικεν, ὦ Μενέξενε, ἐάν τε φιλῇ, ἐάν 
τὲ χαὶ μισῇ" οἷον xci τὰ VEGOTL γεγονότα παιδία, τὰ. 
μὲν οὐδέπω φιλοῦντα, τὰ δὲ καὶ μισοῦντῳ, ὅταν χο- 
λάζηται ὑπὸ Tn μητρὸς ἢ ὑπὸ. TOU πατρός, ὅμως 
χαὶ μισοῦντα ἐν ἐχείνῳ τῷ. χρόνῳ πάντων μαλιστά 
ἐστι τοῖς γονεῦσι φίλτατα. ᾿Βμοιγε δοχεῖ, ἔφη, οὕ- 
τως ἔχειν. Οὐχ ἄρα ὁ φιλῶν φίλος ἐκ τούτου τοῦ 
λόγου, ἀλλ᾿ ὁ φιλούμενος. "Lows. Καὶ 0 μισούμε-, 
γος ἐχϑρὸς ἄρα, ἀλλ᾽ οὐχ ὁ μισῶν. Φαίνεται. 1Πολ- 
λοὶ ἄρα ὑπὸ τῶν ἐχϑρῶν φιλοῦνται, ὑπὸ. δὲ τῶν 
φίλων μισοῦνται, χαὶ τοῖς μὲν ἐχϑροῖς φίλοι εἰσί, 


P. 218. C. ὅταν ἢ μὴ μισοῦν τις φιλὴ] V. μὴ om. 
py iam Cornarius restituendum vidit, Exstat in Flor. 8, b. Ven. 


. Urb, Par. BC, Angel. et marg. Par. s quanquam hi libri ü 
Munt 


Τί οὖν δὴ χρησώμεθα] 
χρησόμεϑας 


D. φίλον τῷ φιλοῦντι 
οὐδέν] Neutro utitur genere, 
quia alia exempla est allaturus, 
ita ut etiam animalium atque 
rerum mentionem faciat. 

E. ψεύδεϑ᾽ ὃ ποιητής 
Solonem horum versiculorum au- 
c€torem habitum esse ex iis pa- 
fet, quae scripsit. Ruhnken, 
ad Callimach, Fragm. p. 421, ed, 
Krn, Recte vero Heindorf, 
ohservavit praeter mentem ip- 
sius poéfae φίλοι etiam ad ἵππου 
et πύνες referri, qaasi dixerit: 


Steph. cum Vat, τ. Flor, b. d. ᾿ 


O παῖδές τε καὶ ἵπποι καὶ κύνες 
xmi ξένον φίλοι. "Talia ingeniosi 
vel protervi lusus exempla in 
Platonis sermonibus multa in- 
veniuntur, uí miremur Astium 
l. c. p. 432, in ea re haesisse. 
P, 218, ὅμως καὶ uiaoUv- 
τα —] Sic ὅμως saepe partici- 
pio praemissum, v. ad Phaedon, 
p. 91. D, Addas Xenoph, Cy- 
rop. Vili, 2, 21. Oecon. 14, 8. 
Memor. I, 2, 20. Terent, 
Euu. 4, 2, 90. tamen con- 
fempíus "abs te haec ha- 


Lj 





LYSIS. 121 


τοῖς δὲ φίλοις ἐχϑροί, εἰ τὸ φιλούμενον φίλον ἐστίν, 
ἀλλὰ μὴ τὸ φιλοῦν. καίτοι πολλὴ ἀλογία, ὦ φίλε 
ἑταῖρξ, μᾶλλον. δέ, οἶμαι, χαὶ ἀδύνατον τῷ T8 φίλῳ 
ἐχϑρὸν καὶ τῷ ἐχϑρῷ φίλον εἶναι. ᾿Ζ“ληϑῆ, ἔφη; 
ἔοιχας λέγειν, ὦ “Σώχρατες. Οὐχοῦν εἰ τοῦτ᾽ ἀδύ- 
γαάτον, TO φιλοῦν ἂν εἴη φίλον τοῦ φιλουμένου. 


«Ραίνεται. Τὸ. μισοῦν ἄρα πάλιν ἐχϑρὸν τοῦ μισου- 
μένου. ᾿νάγχη. Οὐκοῦν ταὐτὰ ἡμῖν συμβήσεται 


ἀναγχαῖον εἶναι ὁμολογεῖν, ἅπερ ἐπὶ τῶν πρότερον, 
πολλάχις “φίλον εἶναι μὴ φίλου, πολλάκις δὲ xci 
ἐχϑροῦ, ὅταν ἢ ui, φιλοῦν τις φιλῇ ἢ καὶ μισοῦν 
φιλῇ" πολλάκις δ᾽ ἐχϑρὸν εἶναι μὴ ἐχϑροῦ ἢ καὶ 
φίλου, ὅταν ἢ μὴ μισοῦν τις φιλῇ ἢ καὶ φιλοῦν 
μισῇ. ᾿Κινδυνεύει, ἔφη. Ti οὖν δὴ χρησώμεϑα, ἦν 
δ᾽ ἐγώ, εἰ μήτε οἱ φιλοῦντες τίλοι ἔσονται μήϑ'᾽ οἱ 
φιλούμενον μήϑ'᾽ οἱ φιλοῦντές τε καὶ φιλούμενοι, ἀλ- 
λὰ χαὶ παρὰ ταῦτα ἄλλους τινὰς ἔτι φήσομεν εἶναν 
φίλους ἀλλήλοις γιγνομένους; Οὐ μὰ τὸν Δία, ἔφη», 
ὦ “Ξώχρατες, οὐ πᾶνυ εὐπορῶ ἔγωγε. doo μήν ἦν 
δ᾽ ἐγώ, ὦ ἹΜενέξενε, τὸ παράπαν οὐχ ὀρϑῶς ἐζη- 
τοῦμεν ; Οὐχ “ἔμοιγε Qoxsi, ἔφη, ὦ “Σύχρατες, ὁ 0 «Ἵύσις. 
xci ἅμα εἰπὼν ἠρυϑρίασεν" ἐδόχει γάρ μοι ἄκοντ᾽, 


P 


D. o)» ἔμοιγε δοκεῖν] oix om Steph. cum Vat. O, Par. E, 
Deinde ?75 istud post δοχεῖ vett. editt. omittunt. Restituendum vi- 
dit Cornarius, Post Σ ώχρατες infert Vat. r. Sed malui interponere 
eum Heindorfio ante ὦ Σώχρατες, de quo positu conf. Euthyd. p. 
281. B. p. 293. E. al. 


bui in memoria. Fieri autem 
hoc ita solet, «ut adversativae 
sententiae parti aliquantum pon- 
deris attribuatur. Et hinc origo 
explicanda Latini tametsi, se- 
quente deinceps tamen, 

ἐχϑοὸς ἄρα] “ρα extremo 
loco positum, ut Phileb. p. 41. 
€. Protag.:p. 355. B. Sophist. 
p. 224. E. p. 229. C. al. 

B. μᾶλλον δέ] vel po- 
tius, ut sexcenties. 

€. ἀλλὰ καὶ παρὰ ταῦτα 
—] Cornarius corrigi volebat 


ἄρα καὶ 7. v. Non male, Defen- 
dit tamen Heindorf. vulga- 
tum ita, ut censeat Platonem 
sic fere scripturum: ἀλλὰ x«i 
παρὰ ταῦτα ἄλλοι elob x. v. À. 
verba in interrogationem defle- 
xisse. Et in ea ratione equi- 
dem puto acquiescendum esse, 
D. ρα μὴ — οὐκ ὀρϑῶς 
ἐζητοῦμεν;] In his οὐκ cum 
ὀρϑῶς nectendum: ἄρα μὴ autem 
esí num, doch nicht etwa; 
Num foríte, inquit, o Mene- 
Xene, omnino non recte 


214 


122 PLATONIS 


αὐτὸν ἐχερεύγειν τὸ λεγϑὲν διὰ τὸ “σφόδρα προρέχεϊν 
τὸν γοῦν τοῖς λεγομένοις. δῆλος δ᾽ ἣν χαὶ ὅτε ἠχροᾶτο 
οὕτως ἔχων, ; 


Cap. X. "Eye ovv βουλόμενος τόν T6 Msvéssvoy 
ἀναπαῦσαι καὶ ἐκείνου ἡσϑεὶς τῇ φιλοσοφίᾳ, οὕτω 
μεταβαλὼν ἡπρὺς τὸν “Δύσιν ἐποιούμην τοὺς λόγους, 
xci εἴπον" Q ou ἀληϑῆ μοι δοχεῖς λέγειν, ὅτι, εἶ. 
ὀρϑῶς ied ἐσκοποῦμεν; οὐκ ἂν mors οὕτως ἐπλα- 
γώμεϑα. ἀλλὰ ταύτῃ μὲν μηκέτι ἴωμεν — χαὶ γὰρ 
χαλεπή τίς μοι φαίνεται ὥςπερ ὁδὸς ἢ σχέψις -- ἧ 
δὲ ἐτράπημεν, «δοκεῖ μοι ; χρῆναι ἰέναι; σχοποῦντα [τὰ] 
κατὰ τοὺς ποιητάς" οὗτοι γὰρ ἡμῖν ὥςπερ πατέρες 
τῆς σοφίας εἰσὶ καὶ ἡγεμόνες. λέγουσι δὲ δήπου οὐ. 
φαύλως ἀποφαινόμενοι περὶ τῶν φίλων, οἱ τυγχάνου- 
σιν ὄντες, ἀλλὰ τὸν ϑεὸν αὐτόν φασι ποιεῖν φίλους 


ἷ αὐτούς, ἄγοντα παρ᾽ “ἀλλήλους. λέγουσι δέ πως ταῦτα, 


ὡς ἐγῴμαι, ὡδί" 


- ) 


αἰεί τοι τὸν ὁμοῖον ἄγεν ϑεὸς ὡς τὸν deese 


ὅτε q149otvo οὕτως ἔχων Steph. οὐχ kcal lyor, quod 
cum aliis nounullis babet Paris. E., quo Stephanum usum esse Su- 
spicamur, Negationem deleudam vidit Heindorf. 


QM APRI naf Menon, p. 89, 
C. ἀλλὰ μὴ τοῦτο οὐ καλῶς ouo- 
λογήσαμεν; 7 
ἤχροᾶτο οὕτως ἔχων] Sc. 


oqoóp« προςέχων τὸν νοῦν τοῖς 


λεγομένοις. 

E. σκοποῦντα [τὰ] κατὰ 
τοὺς c] ture Heindorfius 
τὰ  inducendum censuit. Sed 
aliud quid est, quod magnam 
offensionen babet, Quum. enim 
Socrates non in universum lo- 
quáatur, sed de sua ipsius et fa- 
milizvium disputatione, non iam 
σκοποῦντα dicere potuit, quod 
ad iufinitum τινὰ in ἐέναν com- 
preheusum referretur, sed de- 
buit ponere ἡχυποῦντας. Alque 
hoc revócandum censemis, Quip- 
pe arficuius natus est e 5 iuali 
maie'obliterato. Similis error 


p, Seatentià 


foedissime corrupit locum Gorg. 
p. 465. B. καὶ λειότησν. καὶ αἷ- 
σϑήσει ἀπατῶσα, ubi proeul. du- 
bio scribendum; καὶ λειότηοι τὰς 
αἰσϑήσεις dcr oc, Ceterum re- 
spicit Socrates locum p. 212. K. 
P. 214. λέγουσι δὲ δήπου 
scriptoris haec 
: Loquuntur autem, opi- 
"e. ita, ut non leviter et 
humiliter de iis- pronun- 
tient, si qui forte amici 
siní, "aed ipsum deum di- 
cunt ipsos reddere ami- 
cos, qui alterum ad alte- 
rum ducaf, Dicunt autem 
fere haec etc. lta nihil est, 
cur in hoc Joco haereamus, aut 
cum Heindorfio iumnutemus- ver- 
borui interpunctionem.'  Versi- 
culi sunt Odyss. XVII, 218. — 


L LYSIS. 123 
χαὶ. mots? γνώριμον. ἢ οὐχ ἐντετύγηχας τούτοις τοῖς 
ἔπεσιν ; Ἔγωγε, ἔφη. Οὐχοῦν xev τοῖς τῶν σοφωτά- 
τῶν συγγράμμασιν ἐντετύγηχκας ταῦτ᾽ αὐτὰ λέγουσιν, 
ὅτι. τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ ἀνάγχη ἀξὶ φίλον εἶναι; 
εἰσὶ δὲ που οὗτοι οἱ περὶ φύσεώς τε xci τοῦ ὅλου 

᾿ διαλεγόμενοι χαὶ γράφοντες. A03, ἔφη, λέγεις, 
οὖ4ρ᾽ οὖν, ἦν δ᾽ ἐγώ, εὖ λέγουσιν; Ἴσως, ἔφη. Ἴσως, 
ἦν δ᾽ ἐγώ, τὸ ἥμισυ αὐτοῦ, ἴσως δὲ xol πᾶν. ἀλλ᾽ 
ἡμεῖς οὐ συνίεμεν. δοκεῖ γὰρ ἡμῖν ὅ γε πονηρὸς τῷ 
πονηρῷ, ὕσῳ ἂν ἐγγυτέρω προςίῃ καὶ μᾶλλον ὁμιλῇ, 
τοσούτῳ ἐχϑίων γίγνεσϑαι. ἀδικεῖ γάρ" ἀδικοῦντας 
δὲ xai ἀδιχουμένους ἀδύνατόν που φίλους εἶναι. οὐχ 
οὕτω; Ναί, ἢ δ᾽ ὅς. Ταύτῃ μὲν ἂν τοίνυν τοῦ λὲ-: 
γοιμένου τὸ ἥμισυ οὐκ ἀληϑὲς tim, simso: οἱ πονηροὶ 
ἀλλήλοις ὕμοιοι. ᾿“ληϑῆ λέγεις. ᾿αἰλλά μοι δοχοῦσι 
λέγειν τοὺς ἀγαϑοὺς ὁμοίους εἶναν ἀλλήλοις καὶ φί- 
λοῦς, τοὺς δὲ κακούς, ὅπερ καὶ λέγεται περὶ αὐτῶν, 
μηδέποϑ᾽ ὁμοίους μηδ᾽ αὐτοὺς αὑτοῖς εἶναι, ἀλλ᾽ 
ἐμπλήχτους τε x«l ᾿ἀσταϑμήτους. ὃ δὲ αὐτὸ αὑτῷ 





ΡῬ, 2}4, B. ταῦτ᾽ αὐτὰ λέγουσιν] V. ταῦτα ταὐτὰ, ἃ λέ- 
ο΄ γοῦσιν, quod habet Par, E. cuim Urbin. Pro ταυτὰ ταὐτὰ Vind, 
Flor. a. b. €. 0. recie ταῦτα αὗτα. 


.ἀασὶ νων 


o 


115 — 121. IX, 10. 


 Zomenius 


ἔπη, wt shepe, sunt versus 
heroi. v. ad Phaedr. p.241. D. 

OB. τῶν σοφωτάτων] phi- 
losophorum. Non potest Em- 
pedoeles intelligi, ut Heindorf. 
Opinabatur. .]s enim quum re- 
rum materiam fecisset quadru- 
plicem, his rerum elementis 
praefecit duas causas efficieutes, 


. φιλίαν εἰ νεῖκος, quarum vi om- 


nia orta esse arbitratus esf. v. 
Sext. Emp. adv, Math. VIII. 
X, 317. 
Ego si quid video, de Anaxa- 
gora eiusque secíatoribus est 
cogitandum.  Docebat enim Cla- 
mentem divinam ho- 
nmioéomeriarum congeriem sive 
materiam primariam ita diges- 
sisse, uf similia similibus essent 
vóhíidictá ; quamquam mihilomi- 


nus síatuit vel in minima ma- 
feriae particula adhaüc | omnia 
compreheudi, quae olim fuissent 
secreta. v. Schaubach. De 
Anaxagor. p. 150 sq. ^ Ceterum 
conferas Sympos. p. 195. B. Legg. 
VI. p. 773. B. Gorg. 510. B. 

C. ἐμπλήκτους ve xal ἀστίῇ 


Ἔμπληκτος, inquit Eustath. ad 


Odyss. Y. p. 1886. 40. ed. Rom., 
ó ἄστατος καὶ οἱονεὶ ἔσω πεπλη- 
γμένος καὶ “οὐ κατὰ φύσιν $90- 
vOv, ὥςπερ ἔχπληστος ὃ ἔξωϑεν 
πεπληγμένος" κατὰ τοὺς ἐμβρον- 
τήτους. Suidas: Ἔμπληντου" 
κοῦφοι, εὐμετάβλητοι, οἱ μὴ ἐμ 
μένοντες τῇ ἀρχαίᾳ φιλίᾳ καὶ ἄρε- 
τὴ. Conf. Lobeck.. δὰ Aiac, p.. 
414. et quae scripsimus ad Gorg. 
p. 482. A, — Bekkeri Anec- 
dot. Vol 1. p. 456. ἀσταϑμη- 


215 


"Enowe, ἔφη. 


124 PLATONIS 

ἀνόμοιον εἴη xci διάφορον, σχολῇ γέ πού τῷ GAÀQ 
ὅμοιον ἢ φίλον γένοιτο. ἢ οὐ χαὶ σοὶ δοχεῖ οὕτως; 
Τοῦτο τοίνυν αἰνίττονται, ὡς ἐμοὺ 
δοχοῦσιν, ὦ ἑταῖρε, οἱ τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ φίλον 
λέγοντες, ὡς ὁ ἀγαϑὸς τῷ ἀγαϑῷ μόνος μόνῳ φί- 
Aog, 0 δὲ χαχὸς οὔτ᾽ ἀγαϑῷ οὔτε χαχῷ. οὐδέποτε 
εἰς aA φιλίαν «ἔρχεται. συνδοκεῖ σοι; Κατένευσεν. 
Ἔχομον ἄρ᾽ ἤδη, τίνες elo οἱ φίλοι" ὁ γὰρ λόγος 
ἡμῖν σημαίνει, ὅτε οὗ ἂν ὦσιν ἀγαϑοί. Πάνυ. γε, 
ἔφη, δοχεῖ. Cap. XL Καὶ ἐμοί, ἦν δ᾽ ἐγώ. καί- 
τοι δυςχεραίνω τί ys ἐν αὐτῷ. φέρε οὖν, ὦ πρὸς 
Διός, ἴδωμεν, τί χαὶ ὑποπτεύω. ὁ ὅμοιος τῷ ὁμοίῳ, 
xc" ὅσον. ὅμοιος, φίλος, καὶ ἔστι χρήσιμος ὃ᾽ του- 
οὗτος τῷ τοιούτῳ; μᾶλλον δὲ ὧδε" ὁτιοῦν ὅμοιον 
ὁτῳοῦν ὁμοίῳ τίν᾽ ὠφέλειαν ἔχειν ἢ τίνα βλάβην ἂν 
ποιῆσαι δύναιτο, ὃ μὴ χαὶ αὐτὸ αὑτῷ; ἢ τί ἂν πα- 
ϑεῖν, ὃ μὴ καὶ ὑφ᾽ αὑτοῦ παάϑοι; τὰ δὴ τοιαῦτα 
πῶς ἂν ὑπ᾽ ἀλλήλων ἀγαπηϑείη, μηδεμίαν ἐπυκου-: 


ἢ. σχολῇ γέ πού v9 ἄλλφ] Sic Ven, Σ΄ dbi C. Barberin. 
Palat. Flor. a. b. c. Se et pr. m. Par. B, Vulgo zov deerat. Bek- 
kerus dedit: 07025 γ᾽ ἄν τῳ ἄλλῳ, nescimus unde. V. annot. 


fito ποὺ, 


αὐτατον" nig οὗ οὐδεὶς ἂν Óy- 
vero τεχμήρασϑαι οὐδὲ σταϑμή- 
σασϑαι;, ví ποτὲ διανοεῖται ἢ «τέ 
πράξει. “ημοσϑένης ἐν τῷ παρατ 
πρεσβείας, quae totidem verbia 
leguntur apud Harpocrationem, 
ad quem v, Vales. 

D. σχολῇ. Jé πού τῳ &À- 
λῳ ὅμοιον ἢ φίλον yévot- 
v0] Vulgo zov deerat. Bekke- 
rus sine codd. auctoritate. scri- 
psit: σχολῇ ys ἄν τῷ ἄλλω. Sed 
audias Hermannum δ Part. 
ἄν p. 160., qui nudo optativo 
opinionem sine conditione, opta- 
ilivo cum paríicula ἄν áutem sus- 
peusam ex conditione aliqua 
opinionem, significari censet, Et 
opinionem quidem putamus hoc 
Joco clarius etiam significari ad- 
quod non de nihilo 
ortum est. Eadem rstio Eurip. 
Jphig. Taur, v. 1028. τὰ ὁ ἀλλ 


looc ἅπαντα συμβαίη καλῶς. 
Supplic. v. 735. ἔσως γὰρ ἢ 7 
κήρυξ τις ἢ πρέοβυς μόλοι, rh 
ϑέλοντες. Neque obstat huic sen- 
tentiae, quod à δὲ ἀνόμοιον εἴη 
dictum est pro & δὲ ἀνόμοιον 
εἴη. v. ad Phaedr. p. 276. B. 
Nam quid impedit, quominus 
quis suam opinionem, etiamsi 
conditionis mentionem faciat, ta- 
men ita eloquatur, uf ea non 
exinde suspensa sit? Aliud rei 
exemplum attulit Hermannus 
ex Aristoph. Equitt, v. 1057. 
ἀλλ᾽ οὐκ ἂν μαχέσαντο" χέσαϊτο 
yao, εἰ μαχέσαιτο. 

EK. δυςχεραένω τί γε ἐν 
«vvQ] Gorg. p. 450, E, εἰ" Bov- 


Àovro δυςχεραίνειν ἐν τοῖς λόγοις. 


ὁτιοῦν ὅμοιον — náóo;] 
quidvis simile cuivis si- 
mili quam utilitatem af- 
ferre vel quodnam. dam- 


———— 


LYSIS. - 125 


ρίαν ἀλλήλοις ἔχοντα; ἔστιν ὅπως; Οὐκ ἔστιν. Ὃ δὲ 
μὴ ἀγαπῷτο, πῶς φίλον ; Οὐδαμῶς. ᾿Αλλὰ δὴ ὁ μὲν 
ὅμοιος, τῷ ὁμοίῳ οὐ φίλος" ὁ δὲ ἀγαϑὸς τῷ ἀγαϑῷ, 
χαϑ' ὅσον ἀγαϑός, οὐ xc ὅσον ὅμοιος, φίλος ἂν 
εἴη; Ἴσως. 1 δέ; οὐχ ὁ ἀγαϑός, καϑ' ὅσον ἀγα- 
ϑός, χατὰ τοσοῦτον ἱκανὸς ἂν εἴη αὑτῷ; Ναί. Ὁ 
δέ γε ἱκαγὸς οὐδενὸς δεόμενος κατὰ τὴν ἱκανότητα. 
Πῶς γὰρ ov; Ὁ δὲ μή του δεόμενος οὐδέ τι ἀγα- 


πῴη ἄν. Οὐ γὰρ οὖν. Ὃ δὲ μὴ ἀγαπῴη, οὐδ᾽ Qv 
φιλοῖ. Οὐ δῆτα. Ὁ δὲ μὴ φιλῶν γε οὐ φίλος.. Ov 
φαίνεται. Πῶς οὖν οἱ ἀγαϑοὶ τοῖς ἀγαϑοῖς quiv 


φίλοι ἔσονται τὴν ἀρχήν, oj μήτε ἀπόντες ποϑεινοὶ 
ἀλλήλοις — ἱκανοὶ γὰρ ἑαυτοῖς xal χωρὶς ὄντες — 
μήτε παρόντες χρείαν αὑτῶν ἔχουσι; τοὺς δὴ τοιού- 
τους τίς μηχανὴ περὶ πολλοῦ ποιεῖσϑαν ἀλλήλους; 


.cinnius sane 


᾿ ἀλλήλους. Eustath. 


Οὐδεμία, ἔφη. 
πολλοῦ ποιούμενοι 


, Ζ M 
(ίλοι δὲ ys οὐκ ἂν εἶεν μὴ mol 
ἑαυτούς. 


᾿ληϑῆ. Ca p. XII. 


"Ou δή, e «ύσι, πῇ τὴν SPADA ἄρά γ8 ὅλῳ 


E. τίν᾽ ὠφέλειαν ἔχειν] Sic Bodl, Vat. O. Vett. editt. ἔχει, 
P. 215. B. χρείαν αὑτῶν ἔχουσι] Sic Coisl, Vat. O., ut 


, eoniecerat Heind. Vulgo αὐτῶν. 


importare poterit, 
quod non sibi ipsum? aut 
quid pati, quod non item 
ase ipso patiatur? Paullo 
ante Schleiermacherus le- 
gendum censet: καὶ εἰς τί χρή- 


σιμος ὃ τοιοῦτος. 


P. 215. B. Ὃ δὲ μὴ é&ya- 
m, οὐδ᾽ ἂν gioi] y Con- 
legeris ἀγαπῶν 
ex Schleiermacheri. coniectura, * 


Heind. — τὴν ἀρχήν, om- 


nino, 


χρείαν αὑτῶν ἔχουσι!:] 
Suidas: Ἑαυτοὺς ἀντὶ τοῦ ἀλ- 
λήλους οἱ Z4vvixoi λέγουσιν. He- 
sych. T. L p. 1059. *E«vrovc* 
ad Odyss. 
p. 1541. Μένανδρος οὖν, φαοὶν, 
ἁμαρτάνει λέγων * Οὐκ ἠρκέσαμεν 


ἑαυτοῖς. ἐχρὴν γὰρ ἀλλήλους ti- 
^7£iv, quant grammaticorum 561-- 


tentiam satis refutavit Meine- 
kius ad Frogm. Menandr. p. 
216. Demosthen. Philipp. I. p. 
43. ed. R. ἢ βούλεσϑε, εἰπέ μουν 
περιιόντες αὑτῶν πυνϑάνεσϑαν 
κατὰ «ἣν ἀγοράν" λέγεταί τι και- 
γόν; De Coron. QS 19. πάντας 
συνέκρουε xal πρὸς αὑτοὺς ἐτά-- 
θαττεν. Xenoph. Mem, III, 5, 
16. z«i φϑονοῦοιν ἑαυτοῖς A 
λον ἢ τοῖς ἄλλοις ἀνθρώποις. Vi- 
delicet ponitur, ita reflexivum, 
ubi qui sibi invicem aliquid fa- 
ciunt, simul ipsi per se et ab 
aliis seiuncti esse cogitantur, 

€. πῇ παραχρουὀμεϑα] 
qua ratione decipiamur, 
Activum habes Criton. p. 41. A. 
zl οὐκ, ἄν 0t παραχρούοι 4 πιω- 


ροῦσα ξυμφορώ, --- ὅλῳ τινί, 
"quia p. 214. B. dicebat τὸ füwov 


αὐτοῦ, ἴσως δὲ καὶ πᾶν (εὖ λέ- 
γουσιν»). 


TITTEN 1.08 | 
* 


126 PLATONIS 


Tii ἐξαπατώμεϑα; Πῶς δή; ἔφη, "Hu ποτέ vov 
ἤχουσα λέγοντος, καὶ oru ἀναμιμνήσχομαν, ὅτι τὸ 
μὲν ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ, καὶ οἱ ἀγαϑοὶ τοῖς ἀγαϑοῖς 
| πολεμιώτατοι &icv. καὶ δὴ x«i τὸν “Ἡσίοδον ἐπήγετο 
μάρτυρα, λέγων, ὡς ἄρα 
χαὶ κεραμεὺς κεραμεῖ χοτέει καὶ aod dedé 
καὶ πτωχὸς πτωχῷ. 

καὶ τἀάλλα δὴ πάντα οὕτως ἔφη ἀναγκαῖον εἶναι μά- 
λιστα τὰ ὁμοιότατα πρὸς ἄλληλα φϑόνου τὲ xci φι- 
λονεικίας καὶ ἔχϑρας ἐμπίπλασϑαι, τὰ δ᾽ ἀνομοιό- 
vore φιλίας. τὸν γὰρ πένητα τῷ πλουσίῳ ᾿ἀναγκάζε- 
σϑαι φίλον εἶναι καὶ τὸν ἀσϑενῆ τῷ ἰσχυρῷ τῆς 
ἐπικουρίας ἕνεκα, χαὶ τὸν κάμνοντα τῷ ἰατρῷ" καὶ 
πάντα δὴ τὸν μὴ εἰδύτα ἀγαπᾶν τὸν εἰδότα καὶ qu- 
λεῖν. καὶ δὴ καὶ ἔτι ἐπεξήδι τῷ λόγῳ μεγαλοπρεπέστε- 
ρον; λέγων, ὡς ἄρα παντὸς δέου τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ 
φίλον εἶναι, ἀλλ᾽ αὐτὸ τοὐναντίον εἴη, TOUTOU' τὸ 
γὰρ ἐναντιώτατον τῷ ἐναντιωτάτῳ δἶναν μάλιστα. gí- 
λαν. ἐπιϑυμεῖν γὰρ τοῦ τοιούτου ἕκαστον, ἀλλ᾽ οὐ. 
τοῦ ὁμοίου" τὸ μὲν γὰρ ξηρὸν ὑγροῦ, τὸ δὲ ψυχρὸν 
ϑερμοῦ, τὸ δὲ πιχρὸν γλυχέος, τὸ δὲ ὀξὺ ἀμβλέος, 
τὸ δὲ χενὸν πληρώσεως, καὶ τὸ πλῆρες δὲ χενγώσεῶς" 
καὶ τἄλλα οὕτω κατὰ τὸν. αὐτὸν λόγον. τροφὴν vri 


D. οὕτως ἔφη ἀναγκαῖον] Sic Bodl Vat. 0. r. Vind. 
Inepte vulgo ἐφάνη. Dein πρὸς ante ἄλληλα e Flor. d."et Coisl. 
rec, m. additum. Praeterea Flor. d. ARE Stephanus 
coni. ἀλλήλοις. Heind. malebat ἐμιπιπλάναι. 


E. ἐπυϑυμεῖν γὰρ —] Bodl Vat. O. Ven. Z. pr. ἐπιθυμεῖ. 


male. 


ἤκουσα λέγοντος —] Si- 


— gnificat Heracliteos, Heracliti πα- Ὁ 


A(vvovov ἁρμονίαν tetigimus δᾶ 
Sympos. p. 181. A. Versus H e- 
siodi sunt Opp. et DD. 25 sqq. 

E. ἐπεξήει τῷ λόγῳ με- 
γαλοπρεπέστερονἽ νυν aeter- 
ea rem etiam magnificen- 
fius et iactantius perse- 
quebatur, Nam recte Heind. 
μεγαλοπρ. , vulgo cum λέγων iun- 
ctum , retulit ad ἐπεξῆξι. 


$5 


ἐπιϑυμεῖν γὰρ τοῦ τὸι- 
οὐτου] sc. ἐναντίου. 

P. 216. χομψὸς ἐδόκχει 
Non sine aliqua irrisione homi- 
nem vocat κομψόν, v. Ruhnk. 
ad Tim. p. 162. — ὥς γε oó- 
τωσὲ ἀκοῦσαινς wenn man 
es nur so hürt. v. Hermann. 
ad Viger. p p 144. 

οὐκ ἀλλοκότως, ὦ M, —] 
nonne inepte, o Menexe- 
ne, statimque in nos. cu- 





4 


| 
DL. 
| 


τς ἧς ὡς. v9 


LYSIS. 123 


- εἶναι τὸ ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ: τὸ yaQ ὅμοιον τοῦ 
᾿ ὁμοίου οὐδὲν ἂν ἀπολαῦσαι. καὶ μέντοι, ὦ. ἑταῖρε, 
καὶ κομψὸς ἐδόκει εἶναι ταῦτα λέγων" εὖ “γὰρ ἔλεγεν. 
ὑμῖν δέ, ἦν δ᾽ ἐγώ, πῶς δοκεῖ λέγειν; Εὖ ys, “ἔφη ὁ 

Μενέξενος, ὥς γε οὑτωσὶ. ἀκοῦσαι. Φῶμεν ἄρα τὸ 
ἐναντίον (TQ ἐναντίῳ, μάλιστα φίλον εἶναι; Πάνυ 78. 
εν, ἣν δ᾽ ἐγώ. οὐχ ἀλλοχότως, ὦ Μενέξενε, καὶ 
ἡμῖν εὐθὺς Gousvot ἐπιπηδήσονταν οὗτοι οἱ πάνσο- 


210 


φοι ἄνδρες, οἱ ἀντιλογικοί, καὶ ἐρήσονται, & oUx 


ἐναντιώτατον ἔχϑρῳ φιλία. οἷς τί ἀποχρινούμεϑα; ἢ 
οὐκ ἀνάγκη ὁμολογεῖν, ὅτι ἀληϑῆ λέγουσιν ; ᾿“νάχγκη.- 
"Ao' οὖν, φήσουσι, τὸ ἐχϑρὸν τῷ φίλῳ φίλον ἢ τὸ 
φίλον τῷ ἐχϑρῷ; Οὐδέτερα, ἔφη. a τὸ δίκαιον 
τῷ ἀδίχῳ, ἢ τὸ ,σῶφρον τῷ ἀκολάστῳ, ἢ τὸ ἀγαϑὸν 
τῷ κακῷ; Qvx ἂν μοι δοκεῖ οὕτως ἔχειν. ᾿Δλλὰ μέν- 
τοι, ἣν δ᾽ ἐγώ, εἴπερ γε κατὰ τὴν ἐναντιότητα. τί 
τῳ [φίλῳ] φίλον ἐστίν, ἀνάγκη καὶ ταῦτα φίλα εἶναι. 
ἀνάγκη. Οὔτε ἄρα τὸ ὅμοιον TQ ὁμοίῳ οὔτε. τὸ 
ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ φίλον. Οὐκ ἔοικεν. Cap. XIII. 
JEn δὲ v00s oxtueusDe, μὴ ἔτε μᾶλλον ἡμᾶς Acv- 
(va τὸ φίλον ὡς ἀληϑῶς οὐδὲν τούτων ὄν, ἀλλὰ 
τὸ μήτε ἀγαϑὸν μήτε καχὸν φίλον οὕτω ποτὲ γιγνό- 
μένον τοῦ ἀγαϑοῦ. Πῶς, ἡ δ᾽ ὅς, λέγεις; ᾿Δλλὰ μὰ 


P. 216. B. O?z ἄν μοι δοκεῖ οὕτως ἔχειν] Sic Bodl. 
Vat. O. Ven. 5. Par, E. Palat. Coisl. Flor. d. Vulgo soloece δοκῇ. 

Tí v0 φίλῳ] φίλον ἐστίν] Vere Cornarius et Heindorfius 
istud φίλῳ errore orium essc ceüsueruut. Nec agnoscit Ficinus. 

€. ἔτει μᾶλλον — λανϑάνει] Sic Bodl. Vat. O, Ven. X. 
Par. B C. Flor. ἃ, o. alii pro vulg. λανϑάνῃ. 


pide insilienft isti homi- hil esse, sed illud. quod 
mes eic. Lruloyuoi haud du- neque bonum neque ma- 


-bie sunt Sophistae, qui eo no- lum sit, ità quandoque 
mine.etiam Theaet. p. 197. A. existere bono amicum. 
 Nophist. p. 232. B. Phaed. p. 90. — Istud Zzc μἄλλον, quod cod. Clark, 


C. al. appellantur, conf. Ari- et Vat. omittit, fortasse delen- 
tot. Elench. Sophist. c. XXXIV. — dum: quanquam habet quo de- 
p. 539. ed. Bukl. fendatur, — οὕτω ποτέ, est 


€. μὴ ἔτι μᾶλλον ἡμᾶς nostrum: so manchmal, so 
AavOcvtev] numquid magis zuweilen, quaminrem Hein- 
etiam nos fugiat, amicum dorf. — comparat Aristoph. 
revera horum omnium ni- Vesp. v, 1177. ibique Schol, 


128 PLATONIS ANC, 


Δία, ἦν δ᾽ ἐγώ, οὐκ οἶδα, ἀλλὰ τῷ ὄντι αὐτὸς Vay- 
γιῶ ὑπὸ τῆς τοῦ λόγου ἀπορίας. χαὶ χινδυνεύει χατὰ 
τὴν ἀρχαίαν παροιμίαν τὸ καλὸν φίλον εἶναι. ἔοικε 
γοῦν μαλαχῷ τινε καὶ λείῳ καὶ λιπαρῷ᾽" διὸ χαὶ ἴσως 
ῥῳφδίως διολισϑαίνδι καὶ διαδύεταν ἡμᾶς, ἅτε τοιοῦ- 
τον ὃν. λέγω γὰρ τἀγαϑὸν χαλὸν εἶναι. σὺ δ᾽ οὐκ 
οἴει; "Eyoyt. «“έγω τοίνυν ἀπομαντευόμενος τοῦ xc- 
λοῦ τε χἀγαϑοῦ φίλον εἶναν τὸ μήτ᾽ ἀγαϑὸν μήτε 
χαχόν. πρὸς ἃ δὲ" λέγων μαντεύομαι, ἄχουσον. δοκχεῖ 
pot ὡς περεὶ τρία ἄττα εἶναι γένη, τὸ μὲν “ἀγαϑόν, 
τὸ δὲ χαχόν, τὸ δ᾽ οὔτ᾽ ἀγαϑὸν οὔτε χακόν. τί δὲ 
σοί; Καὶ ἐμοί, ἔφη. Καὶ οὔτε τἀγαϑὸν τἀγαϑῷ 
οὔτε τὸ καχὸν τῷ χαχῷ οὔτε τἀγαϑὸν τῷ κακῷ φί- 
λον εἶναι, ὥςπερ οὐδ᾽ ὁ ἔμπροσϑεν λόγος ἐᾷ. λείπε- 
ται δή, εἴπερ τῷ τί ἐστι φίλον, τὸ μήτ᾽ ἀγαϑὸν μήτε, 
καχὸν φίλον εἶναι. ἢ τοῦ ἀγαϑοῦ ἢ τοῦ τοιούτου, 
οἷον αὐτό ἔστιν. οὐ γὰρ ἄν mov τῷ καχῷ φίλον ἄν 
τι γένοιτο. “4ληϑῆ. Οὐδὲ μὴν τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ 
ἔφαμεν ἄρτι. ἢ γάρ; Ναί. Οὐκ ἄρ᾽ ἔσεαι τῷ μήτ᾽ 
ἀγαθῷ μήτε, καχῷ τὸ τοιοῦτον φίλον οἷον αὐτό. Οὐ 
φαίνεται. 15 ἀγαθῷ ἄρα τὸ μήτ᾽ ἀγαϑὸν μήτε 


Ἐ. λείπεται 0*5] Mss. et editt. δ΄. Correxit Heindorf. 

φίλον εἶναι ἢ τοῦ ἀγαϑοῦ] V. ἢ οὐ τοῦ τοιούτου, quod 
iam Cornarius, Steph. aliique emendarunt. Nec dissentiunt a no- 
Síra ratione meliores codices, 

P. a1. εἰ γοῦν ϑέλοιμεν ἐννοῆσα!] Ven. Σ΄ θέλομεν. 


τὸ καλὸν φίλον εἴνα ] De 
proverbio: pulcrum placere, 
dixerunt Muret. Varr. Lectt. 
IV, 4. Barth. Advers. XV, 4. 
Valcken, ad Phoen. v. 828, 
Theognis v. 1T. ὃ vt καλόν, 
φίλον ἐστί" τὸ δ᾽ οὐ χαλὸν oU 
φίλον ἐστίν. 

D. πρὸς δ᾽ ἃ λέγων μαν- 
τεύομ μι ei] Dictionem λέγειν πρός 
v illustravit Heind. ad h. l. 
De vérbo μιαντεύεσϑαν suspi- 
candi et coniiciendi vi a 
Platone usurpato monuimus ad 
Remp. 1. p. 349. A. 

p.211. συμβαίνει γίγνε- 


σϑιαι] consequitur, uf id 


'tantum, quod nec bonum 


nec malum est, bono ami- 
cum sit. Nam ita συμιβαένεν 
dialectico sensu accipiendum ; v. 
ad Phaedon. p. 80. A. 

Ag οὖν καὶ καλῶς —] 
num vero etiam isíud, 
quod nunc affirmamus et 
contendimus, recíte nos 
ducit, sc, ut perveniamus ad 
veram certamque rei intelligen- 
tiam, In his non video, cur xc 
post ἄρ᾽ ovvillatum Heindor- 
fio ad CratyL p. 19. adeo dis- 
plicuerit, ut illud vocaverit in 


B 


LYSIS. 129 


- καχὸν μόνῳ μόνον συμβαίνειν γίγνεσϑαι. φίλον. ᾿4νάγ- 211 
κῃ, ὡς ἔοιχεν. Cap. XIV. do οὗν καὶ καλῶς, 
ἦν δ᾽ ἐγώ, ὦ παῖδες, ὑφηγεῖται ἡμῖν τὸ νῦν λεγό- 
μενον; εἰ γοῦν ϑέλοιμεν ἐννοῆσαι, τὸ ὑγιαῖνον σῶμα 
᾿οὐδὲν ἰατρικῆς δεῖται οὐδ᾽ ὠφελείας" ἱκανῶς γὰρ ἔχει; 
-égr& ὑγιαίνων οὐδεὶς ἰατρῷ φίλος διὰ τὴν ὑγίειαν. 
4 γάρ; Οὐδείς. .41λλ᾽͵ ὁ κάμνων, οἶμαι, διὰ τὴν νό- 
σον. Πῶς γὰρ οὔ; Νόσος μὲν δὴ καχόν, ἰατρικὴ 
δὲ ὠφέλιμον χαὶ dye v. ναί. “Ξῶμα δέ γέ που 
χατὰ τὸ σῶμα εἶναι οὔτ᾽ ἀγαϑὸν οὔτε χαχόν, Οὕ- 
τως. ᾿Αἰναγκάζεται δέ ys σῶμα διὰ νόσον ἰατριχὴν 
᾿ἀσπάξεσϑαι χαὶ φιλεῖν. Δοκεῖ μοι. Τὸ μήτε χαχὸν 
ἄρα μήτ᾽ ἀγαϑὸν φίλον γίγνεται τοῦ ἀγαϑοῦ διὰ 
«καχοῦ πὰρουσίαν. Ἔοικε. Δῆλον δέ ys, ὅτι πρὶν γε- 
γέσϑαι αὐτὸ καχὸν ὑπὸ τοῦ κακοῦ οὗ ἔχει, οὐ γὰρ 
δή γε κακὸν γεγονὸς ἔτι ἂν τοῦ ἀγαϑοῦ ἐπιϑυμοῖ καὶ 
φίλον εἴη". ἀδύνατον γὰρ ἔφαμεν καχὸν ἀγαϑῷ φίλον 
εἶναι, ᾿Αδύνατον γάρ. “Σχέψασϑε δὴ ὃ ὃ λέγω. λέγω 
γάρ, ὅτι ἔνια μέν, οἷον ἂν ἢ τὸ παρόν, τοιαῦτά 
ἐστι χαὶ αὐτώ, ἔνια δὲ οὔ. ὥςπερ εἰ ἐϑέλοι τις χρώ- 
ματί τῷ ὁτιοῦν ἀλεῖψαι, πάρεστί που τῷ ἀλειφρϑέντι 


B. ἔτι ἂν τοῦ ἀγαθοῦ ἐπ Vulgo: ἔστιν ἀντὶ τοῦ ἀγαθοῦ, 
"οὖ ἐπιϑυμεῖ, χαὶ φίλον εἴη. In quibus Steph. ἐπιϑυμοῖ reponen- 
dum vidit, quod repertum est in Bodl, Vindob. Flor. a. b. c. d. o, 
'Paris. E. al, reliqua mendà non animadvertit, Ea vero sustules 
runt Salvinius Obss. Misc. Vol. II. T. Ἢ, p. 216. et Heindorf. 


fraudis suspicionem, Nec magis 
probandum videtur, quod idem 
.vir doctus verba εἰ yovv ϑέλοι- 
piv ad Phaedon. p. 56. ita mus 
fanda censuit; ut εἰ γοῦν ἐθέ- 
λομ ἐν scribatur. Infra p. 217. K. 


ü»v: τοῦ ἀγαϑοῦ οὗ ἐπιϑυμεῖι 
Pro ἐστιν Salvinius Obss; 
Misc, V. 11, T. II. p. 216. le- 
gendum vidit fv, quod quum 
sensu flagitetur, non dubitavi- 
mus cum Bekkero aliisque vel 


Ν 


ὥςπερ εἰ ἐθέλοι τις χρώματί τῷ 
ὁτιοῦν eit, πάρεστί που τῷ 
ἀλειφϑέντι τὸ ἐπαλειφϑέν, 

Β. ἀσπάζεσθαι καὶ φι- 
Aeiv] Ita haee iuuxit Plato etiam 
De Rep, V. p. 479. E. X. p. 
607. A. Legg. Il. p. 689. B, 
Apolog. Socr. p. 29. €. 

οὐ γὰρ δή γε κακὸν yeyo- 
νὸς ἔτι —] Vulgo γεγονός ἐστιν 


Plat. Opp. Vol, IV. P. IL 


invitis codicibus in locum suuni 
restituere. Istud ἀντὶ de sénten- 
tia Heindorfi ii ἂν mutavi- 
mus, Idem vir doctus οὗ vulgo 
post ἀγαθοῦ intrusum delendum 
vidit, idque Salvini ius quoque 
voluit; Et deest οὗ in íribus 
codd. à Bekkero excussis. Op« 
tativum. denique, quem iam Ste- 
phanus yidit esse reponenduin; 


9 


139 PLATONIS 


τὸ ἐπαλειφϑέν. Πάνυ ys. "Ao! οὖν καὶ ἔστι τότε 
τοιοῦτον τὴν χρόαν. τὸ ἀλειφϑέν, οἷον τὸ ἐπόν; Οὐ 
μανϑάνω, 5 δ᾽ ὅς. ᾿Αλλ ὧδε, ἦν δ᾽ ἐγώ. εἴ τίς 
σου ξανϑὰς οὔσας τὰς τρίχας ψιμυϑίῳ ἀλείψειε, πό-- 
τερον τότε λευχαὶ εἶεν ἢ φαίνοιντ᾽ ἄν; (Ῥαίνοιντ᾽ 
ἄν, ἦ δ᾽ ὅς. Καὶ μὴν παρείη γ᾽ à» αὐταῖς λέυχό- 
της. Ναί. ᾿“λλ᾽ ὅμως οὐδέν τι μᾶλλον ἂν εἶεν λευ-- 
χαί πω, ἀλλὰ παρούσης λευκότητος OUTE τι λευχαὶ 
οὔτε μέλαιναί εἰσιν. ᾿“ληϑῆ. "AM ὅταν δή, ὦ φίλε, 
“τὸ γῆρας αὐταῖς ταὐτὸν τοῦτο χρῶμα ἐπαγάγῃ» τότε 
ἐγένοντο οἷόνπερ τὸ παρόν, λευκοῦ παρουσίῳ λευκαί. 
πῶς γὰρ οὔ; Τοῦτο τοίνυν ἐρωτῶ Oii, εἰ ᾧ ἄν τι παρῇ, 
τοιοῦτον ἔσται τὸ ἔχον, οἷον τὸ παρόν" ἢ ἐὰν μὲν κατά 
τινα τρόπον παρῇ; ἔσται, ἐὰν δὲ μή, οὔ, Οὕτω μᾶλλον, 
ἔφη. Καὶ τὸ μήτε χαχὸν ἄρα μήτ᾽ ἀγαϑὸν ἐνίοτε 


C. τὴν χρόᾶἂν τὸ ἀλειφϑέν] Sic Heindorf. correxit. Libri 
mss. et editt. Zx«AsupOév. Idem vir doctus deinde restituit. οἷον τὸ 
ἐπὸν, ὑτὸ quo Stephan, Bas. 2. et plerique codd, oiov τὸ ἔτι ὄν, et 
Ald. Bas. l. cum nonnullis mss. οἷον τὸ αἴτιον habent. 

D. vvuvStvo ἀλείψεινε! V. ψιμμυϑίῳ, quod 6 Bodl, Vat. 
O. Par. BE. Angel. mufatum. Nonnulli codd, quedo. Dein li- 
bri ποτὲ, cuius in locum Heindorf, de coniectura substituit τότε, 


codices longe. plurimi optimique 
suppeditarunt, 

C. τὴν χρόαν τὸ ἄλει- 
φϑέν, otov τὸ 2z0v;] Quum 
in  praegressis opponantur τὸ 
ἀλειφϑὲν et τὸ ἐπαλειφϑέν, du- 
bitari non potest, quin codd. 
omnium scriptura, τὴν χρόαν 
τὸ ἐπαλειφϑέν, errore orta sit. 
Verum restituit Heindorfius. 
Eidem debetur τὸ ἐπόν, pro quo 
libri vel τὸ ἔτι ὃν, vel τὸ «viov 
scriptum exhibent. 

D. ψιμυϑίῳ ἀλείψειε] 
Hanc scripturam quum libri mss. 
meliorisnotae commendent, nunc 
revocare non dubitavimus. v. 
quae ea de re disputarunt Pier- 
son. ad Moer. p. 414. Hem- 
sterh, ad Arist. Plut. p. 344. 
Schneider. ad Nicandr, Ale- 
Xiph. p. 103. et ad Xenoph. 
Oecon. X, 2. Spanhem. ad 


Callim, p. 511. ed, Ern. et De 
Usu ac Praest. Num, T. I. p. 
322. Utebantur veteres ψεμυϑίω 
sive cerussa (Bleiweiss), 
ut cuti candorem conciliarent. 
v. Plin. H. N. XXXIV, 54. 
Hoc autem loco de fuco capilli 
sermo est. : 

E. ἢ ἐὰν piv — παρῇ» 
ἔσται" ἐὰν δὲ μη] V. ad p. 
210. D. Non dixit εἰ δὲ μή, pro- 
pterea, quod utrumque pendet 
ex ipso rerum statu δέ condi- 
fione, neque alterum íanquam 
aliquid, quod sola mentis cogi- 
tatione coptineim) alteri op- 
ponitur. 

P. 218. (lov δὲ ἀγαθὸν 
κακῷ οὐκ ἦν] Imperfecto uti- 
fur, quia respicit ad p. 216. 
E. λείπεται δή, εἴπερ τῷ τέ ἐστι 
φίλον, τὸ μήτε ἀγαϑὸν μήτε" 
κακὸν φίλον εἶνωαν ἢ τοῦ ἀγαϑοῦ 


CEDE MOST qom t 


^^y dit 


Uo BEY SOL; 131 


“καχοῦ παρόντος. οὔπω κωκόν. ἐστιν, ἔδτε δ᾽ ὅτε ἤδη 
τὸ τοιοῦτον yéyove. “Πάνυ ye Οὐχοὺν ὅταν μήπω 
“καχὸν. d χαχοῦ παρόντος. αὕτη μὲν ὴ παρουσία ἄγα- 
Sov. αὐτὸ ποιεῖ. ὀπεϑυμεῖν, 4 δὲ xaxov ποιοῦσα ἀπό- 
'στερεῖ. “ἀξὰ; τὴς. zr ιἐπιϑυμίας. ἅμα καὶ τῆς φιλίας 
'τἀχαϑοῦ. οὐ y«o $c» ἐστὶν. οὔτε xaxov οὔτ᾽ ἀγαϑύν, 
ἀλλὰ exo υφίλον óà. eye ov κακῷ οὐκ ἦν. Qv 
qup. QUY... due ταῦτα δὴ. φάϊμεν ἂν χαὶ τοὺς ἤδη 
“σοφοὺς. μημέτι. φιλοσοφεῖν, "εἴτε. «ϑεοὶ εἴτε ἄνϑρωποί 
εἰσιν oUTOL οὐδ᾽ αὖ ἐκείνους φιλοσοφεῖν τοὺς οὕτως 
ἄγνοιαν ἔχοντας, ὥςτε χαχοὺς εἶναι" χκαχὸν γὰρ χαὶ 
ἀμαϑῆ οὐδένα φιλοσοφεῖν. λείπονται on οἱ ἔχοντες 
μὲν τὸ ψαχὸν τοῦτο; τὴν ἄγνοιαν, μήπω δὲ ὑπ᾽ 


αὐτοῦ ὄντες ἀγνώμονες μηδ᾽. ἀμαϑεῖς, ἀλλ᾽ ἔτι ἡγού-͵ 


μενοι μὴ pe μὴ ἴσασι. διὸ δὴ καὶ φιλοσοφοῦσιν 


! 
Li » $y 


poet unice verum putamus, . Ὁ 
ταὐτὸν τοῦτο χρῶμα] Sic Hodl. Vat, O. Vulgo τ. τοῦτο 


τὸ Xp. 
Che P. 
recepit. AE 
B. διὸ 
vit Bekker. 


n. τοῦ τοιούτου, οἷον αὐτὸ ἐστιν. 
οὐ γὰρ ἄν ποῦ τῷ x«xQ) φίλον 
ἄν τι γένοιτο. Ex quo loco de- 
fendimus librorum. scripturam, 
quam Heiudort. in ἀγαϑῷ χκα- 
κὸν οὔκ ἣν Wwufandum censuit, 
quod eius consilium Bekk. se- 
eutus est. Nempe eiiamsi ar- 
gumeníationis teuor hoc postu- 
are videatur, tamen, si rem di- 
Jigenter perpenderis, ne vul- 
£2 quidem . lectio. absurda vi- 
ebitur. Eodem enim res re- 
dit, sive bonum dicas non posse 
cum malo consociari, sive ma- 
lum non cum bono. 
| ποὺς ἤδη σοφοὺς μηκέτι 
φιλοσοφεῖν] Sympos. p. 204. 
A. ϑεῶν οὐδεὶς φιλοσοφεῖ οὐδ᾽ 
ἐπιϑυμεῖ σοφὸς γερέοϑαν" ἔστι 
y&o* οὐδ᾽ εἴ τις ἄλλος σοφός, οὐ 
«φιλοσοφεῖ, οὐδ᾽ «U οἱ ἀμᾳϑεῖς 
φιλοσοφοῦσιν, οὐδ᾽ ἐπιϑυμοῦσι 


Deinde lieiud. malebat τότε γένοιντο, quo non ,9pus. 
Ov. ja ea | Heindorf. coni. ἀγαϑῷ κακόν, quod 

Libri tuentur vulgatunr. 

δὴ καὶ φιλοσοφοῦσιν] καὶ om. Vat. Θ. et dele- 


σοφοὶ γενέσθαι" αὐτὸ γὰρ τοῦτό 
ἐστι χαλεπὸν ἀμαϑία, τὸ μὴ 
ὄντα καλὸν κἀγαθὸν μηδὲ φρό- 
γιμον δοκεῖν αὑτῷ εἶναι ἱκανόν, 
ubi v. ann. Hinc expendas 
Astii de hoc loco iudicium, 
qui de Vit. et Script. Plat. p. 
432. absurdum vocat et ineptum, 
quod boni dicantur non plilo- 
sophari. Ceterum male Val- 
ckenaer. ad Phoeniss. v. 364, 
et Heindorf, atque Bekker. 
invitis libris scripserunt τοὺς 
οὕτως ἀγνοίας ἔχοντας. Vulza- 
iam lectionem egregie tutatus 
est Sehleiermach. p. 402. 
qui reete vertit: welche den 
Unverstand so an &ich ha- 
ben, Etenim οὕτως nunc non 
est adeo, sed potius x«i& τοῦ-- 
τὸν τὸν τρόπον, ut patet. e pag. 
211. E. ἐὰν μὲν κατά τινα 
τρόπον παρῇ, ἔσται" ἐὰν δὲ μή, 


0 * 


218 


132 PLATONIS 


oí οὔτε ἀγαϑοὶ οὔτε χαχοἑ πώ ὄντες. ὅσοι δὲ ᾿χαχοί, 
οὐ φιλοσοφοῦσιν, οὐδὲ οἱ ἀγαϑοί" οὔτε γὰρ τὸ ἐναν- 
τίον τοῦ ἐναντίου οὔτε τὸ ὅμοιον τοῦ ὁμοίου ρίλον 
ἡμῖν ἐφάνη ἐν τοῖς ἔμπροσϑεν᾽ λόγοις." “ἢ o): μένης 
σϑε; Πάνυ γε, ἐφάτην. Νῦν ἄρα, ἦν δ᾽. iyd, ὦ 
“1ύσι τὲ χαὶ Μενέξενε; παντὸς μᾶλλον ἐξευρήχαμεν δ 
ἔστι τὸ φίλον. καὶ οὔ. φαμὲν yàp αὐτό, χαὶ κατὰ 
τὴν ψυχὴν καὶ χατὰ τὸ σῶμα καὶ πανταχοῦ, TÓ' ᾿μή- 
'τε χαχὸν μήτ᾽ ἀγαϑὸν διὰ κακοῦ παρουσίαν τοῦ ἀγα- 
ϑοῦ φίλον εἶναι. Παντάπασιν ἐφάτην τὲ καὶ συνε- 
χωρείτην οὕτω τοῦτ᾽ ἔχειν. 

Cap. XV. Καὶ δὴ καὶ αὐτὸς ἐγὼ πάνυ ἔχαιρον, 
ὥςπερ “ϑηρευτής τις, ἔχων ἀγαπητῶς ὃ ἐϑηρευόμην. 
χἄπειτ᾽ οὐκ οἶδ᾽ ὁπόϑεν μοι ἀτοπωτάτη τὶς ὑποψία 
εἰοῆλϑεν, ὡς οὐχ ἀληϑῆὴ εἴη "τὰ ὡμολογημένα ἡμῖν. 
καὶ εὐϑὺς ἀχϑεσϑεὶς εἶπον" Βαβαί, ὦ óc: τε xoi 
Μενέξενε, κινδυνεύομεν ὄναρ πεπλουτηχέναι. Ti μά- 


Νὺν ἄρα, ἦν δ᾽ ἐγώ, ὦ A21] Sie Bodl. Vat, O. Vulgo 


erat: ἤρα, ἦν δ᾽ ἐγώ, 


οὔ. Quoclrek non potuit geni- 259. Videlicet proprie est ita 


tivum in suam recipere socie- 


tatem. 

B. φαμὲν ἂρ αὐτό —] 
. In his quia αὐτὸ moleste redun- 

'dare videtur, Heindorf. olim 
locum ita refingendum ,Putabat; 
φαμὲν γὰρ αὐτὸ τὸ κατὰ τὴν ψυ- 
χὴν καὶ κατὰ τὸ σῶμα καὶ παν-- 
ταχοῦ μήτε καχὸν μήτε &y. Sed 
postea abiecta hac sententia ver- 
ba hoc modo ,nectenda, censuit : 
φαμὲν γὰρ αὐτὸ τὸ μῆτε κακὸν 
μήτε ἀγαϑὸν xol κατὰ τὴν y. 
xal χατὰ E σῶμα καὶ πανταχοῦ 
διὰ κακοῦ παρουσίαν τοῦ ἀγα- 
. ϑοῦ φίλον εἶναι. Et in hac ra- 
tione acquiescendum., 

€, ἔχων ἀγαπητῶς δ 
ἐϑηρευόμη»] vix s. aegre 
tenens, v. intpp. ad Alciphr. 
Ep. I, 13. p. 80. T. I. ed. 
Wagn. Reitz, ad Lucian. Amor. 
T. V. p. 982. ed. Bip. Iacobs 
Add. Animadvers. in Athen. p. 


ut acquiescere liceat. Nam 
ἀγαπητὸν dicitur quo contenti 
esse possumus, Hipp. Mài. p. 
302. B, ἀγαπητὰ γὰρ καὶ ταῦτα, 
De Rep. 1V. p. 4335. D. oix 
ἀγαπητόν; De proverbiali lo- 
cutione Heindorfius conferri 
jussit Theaet, p. 208. B. et intpp. 
ad Lucian. Somn. ὃ. 32. 

D. Φοβοῦμαι: — ἐντετυ- 
χήκαμεν] Ma loquitur, qui 
suspicatur factum esse revera 
quod metuit. Vide Rost. ὃ. 
122, not. 9. ed. IV. et ad 
Menon. p. 89. C. Quod se- 
quitur ψευδέσν post τοιούτοις, 
commode tuetur Heindorf. ad 
Gorg. p. 493. B. x«i φοροῖεν 
εἰς τὸν τετρημένον πίϑον ὕδωρ 
ἑτέρῳ τοιούτῳ τετρημένῳ ποσχί- 
νῷ, Ceterum Timaeus Gloss. 
p. 22. ἀλαζών" ψευδής. ubi v. 
Ruhnk. et Hemsterh. ad Lu- 
cian. Dial. Mort. 88. p. 447. 


1 








nr CMT Ar 


m NS Con 


Lamm 


-. 


summe CRDI SENT NEL Josh 


' διά τι; "Evex του καὶ διά τι. 


LYSIS 183 


λιστ᾽; “ἔφη ᾿ὁ Μενέξενος. Φοβοῦμαι, ἦν δ᾽ ἐγώ, μὴ 
ὥρπερ ἀνϑρώποις ἀλαζόσι λόγ Og τισὶ τοιούτοις ψεὺυ- 
δέσιν. ἐντετυχήχαμεν. περὶ τοῦ φίλου. Πῶς δή; ἔφη. 


, "92e, 4 ἣν δ᾽ ἐγώ, σκοπῶμεν" φίλος ὃς ἂν εἴη, πότε- 
Πότερον. 


ρόν ἐστί τῷ φίλος, ἢ οὔ; ““νάγκη, ἔφη. 
οὖν οὐδενὸς ἕνεχα χαὶ δι᾿ οὐδέν, ἢ ἕνεχ τοῦ καὶ 
“Πύτερον φίλου ὃν- 
τὸς ἐχείνου τοῦ πράγματος, οὗ ἕνεχα φίλος ὁ φίλος 
τῷ φίλῳ, ἢ οὔτε φίλου QUIS ἐχϑροῦ;. Qv πάνυ, ἔφη), 
ἕπομαι. Lixórwg γε, qv δ᾽ ἐγώ" ἀλλ᾽ ὧδε ἔσως ἀχο- 
λουϑήσεις, οἶμαι δὲ καὶ ἐγὼ μᾶλλον εἴσομαι 0 τὸ λέ- 
7γω" ὁ χάμνων, νῦν δὴ ἔφαμεν ; τοῦ ἰατροῦ φίλος. 
οὐχ οὕτως; Ναί. Οὐκοῦν διὰ νόσον ἕνεχα ὑγιείας 
τοῦ ἰατροῦ φίλος; Ναί. Ἢ δὲ γε νόσος χαχόν. 


Πῶς δ᾽ οὔ; Τί δὲ ὑγίδια: ἣν δ᾽ ἐγώ: ἀγαϑόν, ἢ. 


χαχόν, ἢ οὐδέτερα ; ᾿άγαϑόν, ἔφη. ᾿Ελέγομεν δ᾽ ἄρα, 
ὡς ἔριχεν, ὅτι τὸ σῶμα, οὔτ᾽ ἀγαϑὸν οὔτε κακόν, 


ES δικάμνων, νῦν δὴ ἔφαμεν} Libri φαμέν, quod prae- 


eunte Heindorfio et Bekkero correxi. 


E. οἶμαι δὲ xal ἐγὼ uà À- 
λον εἴσομαι} V. ad p. 206. 
€. Mox νῦν δὴ ἔφαμεν referas 
ad p. 211. B. 


p. φίλος δὲ ἄν εἴη, πό- 
τερον —] Miror nullum criti- 
€orum ad haee verba offendisse. 
Ego enim sí quid video, labes 
aliqua inest in his: φέλος ὃς ἂν 
εἴη, quae quum conditionem si- 
gnificent, aut ἄν omitti debuit, 
ut idem fere sint, . quód εἴ τις 
φίλος εἴη; Aat scriptüm oportuit 


οὐδέτερα] V. Phaedr. p. 
228. A. Reip. 1. p. 349. D. 
VHI. p. 555. D. Apolog. p. 22. 
E. Protag. p. 334. A. al. Nam 


φίλος Ob ἂν 2» quod: valet. ἐάν  ceutenis locis ἀμφότερα eí οὐδέν 
τις φίλος ἡ. Et hoc quidem vga ita positum. 


ctura restituendum sit,  Cete- 
rum hic et in sequenti disputa- 
tione tenendum est'qgíAor lusu 
uodam arguto ita dici ,. ut mo- 
activa, modo passiva signi- 
ficatione accipiendum sit. ita 
mox in his; πότερον φίλου ὄν- 
πὸς ἐχείνου. φίλον est carum, 
«4uod ἃ nobis amatur et 
magni aestimatur: sed sta- 
tim post est amicum, Eadem 
dinbiguitas « τοῦ ᾿ἐχϑροῦ. 


d φΦι H 


P. 219, τοῦτο δὲ διὰ τὸ 
κακόν] id est propter ma- 
lum. Nec íamen opus, uf 
Heindorfio auctore scribatur 
voUro. δέ ἔστι διὰ τὸ κακόν, 
Multo minus probamus quod 
Astius legendum proposuit, 
τοῦτο δὲ κακόν, Post οὔτε ἀγα- 
ϑὸν οὔτε χακὸν autem magnuo- 
pere vereor πὸ vere Hein- 
dorf. animadverterit participium 
ἂν intercidisse. 


219 


184 PLATONIS 


διὰ τὴν νόσον, τοῦτο δὲ διὰ τὸ χαχόν, TüG ἰατρικῆς. 
φίλον ἐστίν" ᾿ἀγαϑὸν᾽ δὲ ἰατριχή. ἕνεκα δὲ τῆς ὑγιδίας. 
τὴν" φιλίαν ἡ ἰατρικὴ ἐπανήρηται" ἡ δὲ ὑγίεια ἀγα- 
ϑόν, ἡ γάρ; Ναί. Φίλον δὲ ἢ οὐ φίλον ἡ ὑγίεια; 
φίλον. Ἢ δὲ νόσος ἐχϑρόν. ll&vv γε. Τὸ οὔτε χα- 
κὸν οὔτε ἀγαϑὸν ἄρα διὰ τὴ χακὸν χαὶ τὸ ἐχϑρὸν 
B τυῦ ἀγαϑοῦ φίλον ἐστὶν ἕνεκα τοῦ ἀγαϑοῦ καὶ φί- 
λου. Φαίνεται. "Evez' ἄρα τοῦ φίλου τὰ φίλον φί- 
λον. διὰ τὸ ἐχϑρόν. "Eowsv. Cap. XVI. Εἶεν, ἦν 
δ᾽ ἐγώ" ἐπειδὴ ἐνταῦϑα ἥκομεν, ὦ παῖδες, πρόςσχω- 
μὲν τὸν νοῦν, μὴ ἐξαπατηϑῶμεν. ὅτι μὲν γὰρ φίλον 
τοῦ φίλου τὸ φίλον γέγονεν, ἐῶ χαίρειν, καὶ τοῦ 


P, 219. B. πρόςσχωμεν τὸν νοῦν] Sie Angel, Vulgo 
πρόύοχωμεν, 

€. καὶ ἡ ὑγίεια φίλον: Steph, om, 7 cum Vat, r. ue 
et pr. Ven. z. 


ἀγαθὸν δὲ ἰατρική] Ante Musik, et er treibt die 
artium nomina in ὑπῆ terminata Musik. 
articulum saepe omitti solere, 

exemplis demonstrarunt S chae- B. διὰ rà, sued" "E ἔτε- 
fer. Melett, p. 5, et Hein- κα τοῦ ἀγα οὔ —] 2.0935 
dorf. ad Sophist. p. 265. A. scrimen inter διά, quod cau- 


Fit autem hoc ea lege et con- siculle C ἕνεκα | quod findm 
ditione, ut ne eà ars, quae 15 " 
commemoratur, alii cuipiam de- Εἶεν, ἦν δ᾽ ἐγώ" ἐπειδὴ 


finite opponatur, ut omnis eiug ἐνζαῦϑα ἥκομεν —] Hein- 

ambitus distincte mente compre-  dorfium mireris ἐπειδὴ δὲ ἐν- 
heudeudus sit. lta recte dixe- ταῦϑα ἥκομεν coniicientem.. Ger- 
ris. μουσικὴν 3a gon de eo,  manice "item — dicere licebit : 
qui artis musicae peritiam ha- Wohl denn, sprach ich: 
bet; minus recte, μουσικὴν )à- weil wir darauf gekom- 
ῥαγϑθείς, οὐ γυμναστικήν: nam  mensind,solasstunsauf- 
oppositionis ratio flagifat, ut ^ merken, dass wir πίοδέ 
hoe definite enuntietur. Nec  getàuscht werden. De vi 
de eo, qui se totum uni artis οἵ usu voculae «iv: diximus ad 
musicae studio dedit, Graecos  Eauthyphr. p. 88. Idem Hein- 
putamus ita loquutos esse, uf dorf. olim. legendum putabat 
articulum ^negligerent. Nam 8i προςσχῶμεν, Sed audias Gram- 
quem indicamus uni alicui sfu- | maticoum. apud Bast, Epistol, 
Üio praecipue esse deditum, fa- Crit. p. 39 sp. ed. Lips. κατά- 
vimus. id ipsum gie, ut eam, οχωώμεν, oy. καταοχῶμιεν λέγο-- 
quam illé tractet, artem ἈΠΕ purs ἐπειδὴ πᾶς ὑποτακτικὸς χρό- 
studiorum generibus oppgnamus vo μογοσύλλαβος εἰς ὦ , Miren, 
ideoque certo definiamas. XEan- ἔχων τὴν μετοχὴν RI S5 ὀξύτονον, 
d^m normam "etiam nostrates σὸν αὐτὸν τόνον. σιαὺ ἐν τῇ. συνϑέ- 
sequuntur, qui probe distinguere σεὺ φύλάφφει" βῶ ἀναβῶ, 429 ἀνα- 
solent inter formulas; er treibt ϑῶ, δῶ ἀναδῶ, εἰ δὲ μὴ εἰς c 





Jte CR Mac Rot n cu nu ἀὐνας 


LYSIS 185 


ὁμοίου γε τὸ ὅμοιον φίλον γίγνεται, ὃ ἔφαμεν ἀδύ- 


γατον εἶναι" ἀλλ᾽ ὅμως τόδε σχεψώμεϑα, μὴ ἡμᾶς 
ἐξαπατήσῃ: τὸ νῦν λεγόμενον" ἡ ἰατριχή, φαμέν, ἕνε- 
x& τῆς ὑγιδίας φίλον. Ναί. 
φίλον; Πάνυ γε. Εἰ ἄρα φίλον, ἕνεκώ του. Ναί. 
(φίλου γέ τινος δή, εἴπερ ἀκολουϑήσει τῇ πρόσϑεν 
ὁμολογίῳ. Πάνυ γε. Οὐχοῦν καὶ ἐχεῖνο φίλον αὖ 
ἔσταν ἕνεκα φίλου; Ναί. ἾΑρ᾽ οὖν οὐκ ἀνάγκη ἀπει- 
πεῖν ἡμᾶς οὕτως ἰόντας, x«l ἀφικέσϑαι ἐπέ τινα ἀρ- 
χήν, ἢ οὐχέτ᾽ ἐπανοίσει ἐπ᾿ ἄλλο φίλον, ἀλλ᾽ ἥξει 
ἐπ᾿ ἐκεῖνο, ὅ iore πρῶτον φίλον, οὗ ἕνεχα καὶ τὰἀλ- 
λᾶ φαμεν nura φίλα εἶναι; Avayxu. Τοῦτο δή 


Οὐκοῦν χαὶ ἡ ὑγίεια Ὁ 


. Φίλου γέτινος δὴ] Plurimi codd, δεῖ, male, 


| | ἐπ᾿ ἄλλο qílov] Plurimi ac paene omnes ἄλλον, 
. Verum íenet Urbin. cum: Steph. 


πρῶτον φίλον. 


ὀξύτονον. ἔχει τὴν RETO IM, ἀλλ᾽ 


, εἰς », οὐκ ἔχει τὸν αὐτὸν τόνον, 


οἷον σχῶ κατάσχω καὶ “ατάοχω- 
pev, ἡ μετοχὴ γὰρ σχών. Deo 
geminato v. Schaefer. ad Iu- 
lian. Praef. p. XXII. 


- 


ὅτι μὲν γὰρ φέλον ---ἀδύ- 
γατον εἶναι) Sententia baec 
εβί: etenim hoc, quod ami- 
cum amico amicum evadit 
et vero efiam simile si- 
mili fit amicum, quod di- 
ximus fieri mon posse, 
equidem missum facio. In 
quibus perspicuitatis gratia vel- 
Jem scriptum esset: x«i τοῦ 
ópolou ys τὸ ὅμοιον ὅτε φίλον 
γίγνεται. Ma enim. hic. verbo- 
rum ordo minus habebit offen- 
sionis, 


€. εἴπερ ἀκολουϑήσει ---Ἱ 
int. τοῦτο. 


πὰς ὦ Σ NK. 3 * 

4o οὖν οὐκάναγκη ἄπει- 
πεῖν —] Erat. quum scriben- 
dum suspicaremur: ἰόντας, πρὶν 
xci ἄφιχέσθαν. — Sed nihil mu- 
tandum. Nonne, inquit, ne- 


cesse est nos defatigari 


ità progredienfes perve- 


Dein Heind, 
Angel. φίλον ponit ante ἐπ᾿ ἄλλο, 


male, 
malebat; ὅ ἐστιν τὸ 


nireque ad principiumali- 
quod, quod iam non re- 
feratur ad aliud amicum; 
sed ad illud pertineat; 
quod primum sit amicum; 
cuius causa reliqua dica- 
mus omnia amica esse? 
Phaedr. p. 228. B. καὶ τοῦτο 
δρὼν — ἀπειπὼν (defatigatus) 
tig περίπατον ἤει. Sed pervul- 
gatus est hic usus loquendi, 
Minus vulgare illud est, quod 
ἀναφέρειν εἰ ἐπαναφέρειν intran- 
sitive ponitur ea vi et significa- 
tione, ut sit referri: quane 
quam ne huius quidem rei apud 
Platonem adeo rara exempla 
sunt. v. ad Phaedr p. 237. D. 
Quod autem dicitur: ἀλλ᾽ ἥξει 
ἐπ᾿ ἐκεῖνο ὃ dois πρῶτον φίλον, 
ineptum hoc utique est et ab- 
surdum, Verissime enim Hein- 
dorf. iudicavit, quum ἀρχὴ haec 
ipsa sit πρῶτον illud φίλον, cuius 
causa cetera omnia sunt φίλα, eam 
non potuisse jam dici ἥξειν ἐπ᾿ 
ἐκεῖνο. Nihil offenderet, si scri- 
ptum legeremus: 41A Ports αὖ-- 
τὸ ἐχεῖνο,. 0 iow ag. q. Sed 
quid a Platone profectum sit, 
ego non decernam. 


188 PLATONIS 


ἐστιν ὃ λέγω, μὴ ἡμᾶς τἄλλα πάντα, ἃ εἴπομεν ἐχεί- 
γου ἕνεχα φίλα. εἶναι, ὥςπερ εἴδωλα ἄττα ὄντα αὐ- 
τοῦ, ἐξαπατῷ, ἢ δ᾽ ἐχεῖνο. τὸ πρῶτον, ὃ ὡς ἀληϑῶς 
ἐστὶ φίλον. ἐννοήσωμεν᾽ γὰρ οὑτωσί. ἐάν τίς τε περὲ 
πολλοῦ ποιῆται, οἵόνπερ ἐνίοτε πατὴρ υἱὸν &vrl m&v- 
των τῶν ἄλλων χρημάτων προτιμᾷ, — .Ó δὴ τοιοῦ- 
vog ἕνεχο τοῦ τὸν υἱὸν περὶ παντὸς ἡγεῖσϑαν ἄρα 
E χαὶ ἄλλο τι ἂν περὶ πολλοῦ ποιοῖτο; οἷον εἰ αἰσϑά-. 
VOLTO αὐτὸν κώνειον πεπωχότα, ἄρα περὶ πολλοῦ ποι- 
οἶτ᾽ ἂν οἶνον, εἴπερ τοῦτο ἡγοῖτο τὸν υἱὸν σώσειν ; 
Τί «μήν; ἔφη. Οὐκοῦν καὶ τὸ ἀγγεῖον, ἐν ᾧ ὁ oi- 
vog ἐνείη; Πᾷνυ γε. 54o' οὖν τότε οὐδὲν περὶ πλείο- 
vog ποιεῖται, κύλικα Κεραμέαν ἢ τὸν υἱὸν τὸν αὑτοῦ, 
οὐδὲ τρεῖς κοτύλας οἴνου ἢ τὸν υἱόν; ἢ ὧδέ πῶς ἔχει" 
πῶσᾳ ἡ τοιαύτη σπουδὴ οὐκ ini τούτοις ἐστὶν ἐσπου- 
δασμένη, ἐπὶ τοῖς ἕνεχά vov παρασχευαζομένοις, ἀλλ᾽ 
220 ἐπ᾿ ἐκείνῳ; οὗ ἕνεχα πάντα τὰ τοιαῦτα παρασχευώ- 


k] 


D. ἐάν τἰς vw περὺ πολλοῦ z.] Vett. editt. δ΄ ἄν τίς «i. 
Emendavit. Bekkerus, secutus vestigia codicis Vat. r., quocum 
consentit Vindob. noster, in quo exsíat: εὖ ὃ ἄν τίς τὶ 7t. π΄ 7. 

E, κύλικα κεραμέαν] Sio Ven. ZZ. Par. BC, Angel. Pal. 


E. Wi οὖν τότε οὐδὲν 


modi parantur. Quanquam 
περὶ πλείονος —] Haec quo- 


saepe dicimus, magni nos 


modo interpretanda sint, pri- 
mus perspexit Butímannus, 
Quum enim Graeci dicant, oi- 
δὲν περὶ πλείονος ποιεῖοϑαι, βίον 
dj θάνατον, ὑγίειαν ἢ νόσον, vi- 
tam et mortem, bonam va- 
letudinem atque malam, 
in nullo discrimine po- 
nere, apparet totius loci sen- 
ientiam hane esse; Igiturne 
tum eodem loeo habebit 
calicem fictilem atque fi- 
lium suum, aut tres.vini 
heminas atque filium? 
an res sic fere se habet; 
omne huiusmodi studium 
non ad ea refertur, quae 
alicuius rei causa compas 
ranfur, sed ad id potius, 
cuius causa omnia istius 


facere aurum efargeníum, 
Sed videndum est, ne ve- 
rum nmihilo magis sic se 
habeat (quanquam ita dicére 
solemus): imo illud est quod 
plurimi facimus quidquid 
tandem est, cuius causa 
etf aurum et reliqua id ge- 
nus omnia paramus. De 
oty ὅτι. v. Buttmann. Gr. 8. 
150. Hermann. ad Viger. p. 
$04 sq. Schaefer. ad Lamb, 
Bos. p. 175 sq. Matthiae Gr. 
Ampl. p. 1251 sq. 

P. 220. B. ἑτέρῳ ῥήματι 
φαινόμεθα λέγοντες αὑτό" 
φίλον δὲ —] Cod. Le /COIT. 
scriptum 'exhibet αὐτά. ^ Non 
opus, Prorsus ad eundem mo« 
dum Phaedon. p. 70. E. ἄρα 


^^) asa 


Ἔξω ote 








cop us 


LYSIS. 137 


ζεται. οὐχ ὅτι πολλάκις λέγομεν, ὡς περὶ πολλοῦ ποι- 
ούμεϑα χρυσίον καὶ ἀργύριον: ἀλλὰ μὴ οὐδέν τι 
μᾶλλον οὕτω τό γε ἀληϑὲς ἔχῃ" ἀλλ᾽ ἐχεῖνό. ἐστιν, 
ὃ περὶ παντὸς ποιούμεϑα, ὃ ἂν φανῇ ὃν, ὅτου ἕνε- 
xe καὶ χρυσίον καὶ πάντα τὰ παρασχευαζόμενα πα- 
ρασχευάζεται. ἀρ᾽ οὕτω φήσομεν; Πάνυ γε. Οὐκοῦν 
ze περὶ τοῦ φίλου ὁ αὐτὸς λόγος; ὅσα γάρ φαμεν 
φίλα εἶναι ἡμῖν ἕνεχα “φίλου τινός; ἑτέρῳ ῥήματι φαυ- 
γόμεϑα λέγοντες αὐτό" φίλον δὲ τῷ OyTL κινδυνεύει 
ἐχεῖνο αὐτὸ εἶναι, εἰς ὃ πᾶσαι αὗται αἱ λεγόμεναι 
φιλίαι τελευτῶσιν. Κινδυνεύει οὕτως, ἔφη, ἔχειν. 
Οὐκοῦν τό γε τῷ ὄντι φίλον οὐ φίλου τινὸς ἕνεχα 
φίλον ἐστίν: AMO. Cap. XVII. Τοῦτο μὲν δὴ ἀπήλ- 
λαχταιν; εν μὴ “φίλου τινὸς ἕνεχα τὸ φίλον φίλον εἶναι, 
ἀλλ᾽ ἀρα τὸ ἀγαϑόν ἐστι φίλον; ἜἜμοιγε δοκεῖ. "Ao" 
οὖν διὰ τὸ κακὸν τὸ ἀγαϑὸν φιλεῖται, καὶ ἔχει ὧδε" 
εἰ τριῶν ὄντων ὧν νῦν δὴ ἐλέγομεν, ἀγαϑοῦ καὶ χα- 


Urb. Vaf. r. Vind, Flor, a. b. e. o. Vulgo erat χεραμέαν. cfr. Lo- 
beck. ad Phrynich. p. 147. Bodl Coisl Vat. O. Flor. d. κεραμέα, 
Parisinum E., in quo quid legatur Bekkerus non liquere ait, Ste- 
phani scripturam exhibere suspicamur, quam habet etiam Barberin. 


ἀναγκαῖον, ὅσοις ἔστι. τι ἐναντίον, 
μηδαμόϑεν, ἄλλοθεν αὐτὸ γίγνε-- 
σθιι. Legg. M. p. 661. B. 000t6 


φέλον, οὗ ἕνεκα. καὶ τὰ ἄλλα 
πάντα φίλα ἐστίν, --- ἑἕτέρῳ 
ῥήματι dictum, ut Phileb. p. 


.&mica (cara) esse 


συμπαρέπεταί τις χάρις, -— αὖ- 
τοῦ «τὸ σπουδαιότατον εἶναι. 
Sed vide an legendum sit: φαι-- 
γόμεϑα, λέγοντες" αὐτὸ τὸ φίλον 
δὲ τῷ ὄντε κινδυνεύει ἐκεῖνο αὐτὸ 
εἶναι, hoe sensu: quaecun- 
que enim dicimus nobis 
nobis 
àmicae alicuius rei cau- 
8a, ea videmur alieno ap- 
pellare nomine; ipsum 
amicum autcm revera vi- 
detur illud solum esse, 
ad quod omnes illae, quae 
vocantür, aimicitiae tan- 
quam ad finem referen- 
tur. lta αὐτὸ τὸ φίλον intelli- 


m ἢ ἀρχή, ij οὐκ ἐπαναφέρευ 


ud im! ἄλλο φίλον; aive τὸ πρῶτον 


18. Α. προςα) "ορεύεις αὐτὰ ἀνό-- 
pow ὄντα ἑτέρῳ, φήσομεν, ὀνό- 
ματι, quem locum Heindorf, 
comparavit, 

Τοῦτο μὲν δὴ ἀπήλλα- 
πταν i1 Yerba μὴ φίλου — 
φίλον εἶναν epexegesiu continent 
pronominis τοῦτο, Etenim hoc 
dicit: istud igitursatis de- 
monsíratum,esí, videli- 
cet non amicae alicuius 
rei causa. amicum esse 
amicum. Eleganter. Sehlei- 
ermàch.: Dieses also ist 
abgemacht, wem wir 
Ereand sind, sind wir es 
nicht um eines andern 
willen, dem wir es &uch 
sind. 


138 PLATONIS 

χοῦ χαὶ μήτ᾽ ἀγαϑοῦ μήτε. χαχοῦ, τὰ δύο λειφρϑείη, 
τὸ δὲ χαχὸν ἐχποδὼν ἀπέλϑοι χαὶ μηδενὸς ἐφάπτεοιτο : 
μήτε σώματος μτὸ ψυχῆς, μήτε τῶν ἄλλων, ἃ Σ. δή 
φαμὲν αὐτὰ zc αὑτὰ οὔτε χαχὰ εἶναι οὔτ᾽ ἀγα-. 
ϑά, ἄρα τότε οὐδὲν ἂν quiv χρήσιμον elo τὸ ἀγα--. 
ϑόν, ἀλλ᾽ &youótov ἂν γεγονὸς εἴη; si γὰρ μηδὲν 
ἡμᾶς ἔτι βλάπτοι, - οὐδὲν ἂν οὐδεμιᾶς ὠφελείας Otoi- 
usa. χαὶ οὕτω δὴ ἂν τότε γένοιτο κατάδηλον, ὅτε 
διὰ τὸ καχὸν τἀγαϑὸν ἠγαπῶμεν ze ἐφιλοῦμεν,, ὡς 
φάρμακον ὃν τοῦ χαχοῦ τὸ ἀγαϑόν, τὸ δὲ χαχὸν 
γόσημα" νοσήματος δὲ μὴ ὄντος, οὐδὲν δεῖ φαρμά- 
xov. ἀρ᾽ οὕτω πέρυχέ τε καὶ φιλεῖται τἀγαϑὸν διὰ 
τὸ χαχὸν ὑφ᾽ ἡμῶν, τῶν μεταξὺ. ὄντων τοῦ XoxoU 
τὲ χαὶ τἀγαϑοῦ, αὐτὸ δὲ ἑαυτοῦ ἕνεχα οὐδεμίαν χρείαν 
ἔχει; "Eoiev , ἢ δ᾽ ὅς, οὕτως ἔχειν. Τὸ ἄρα φίλον 
ἡμῖν ἐκεῖνο, εἰς ὃ ἐτελεύτα πάνξα τάλλα, ἃ ἕνεχα 
ἑτέρου φίλου φίλα ἔφαμεν εἶναι [ἐκεῖνα ), οὐδὲν δὲ 
τούτοις ἔοιχξ. ταῦτα μὲν γὰρ φίλου ἕνεκα φίλα χέ- 
κληται, τὸ δὲ τῷ ὄντι φίλον πᾶν τοὐναντίον τούτου 
φαίνεται πεφυχός. φίλον γὰρ ἡμῖν ἀνεφάνη ὃν ἐχϑροῦ 
Évexo* εἰ δὲ τὸ ἐχϑρὸν ἀπέλϑοι; οὐκέτι, dg: ἔοιχ᾽ Ἢ 


P. 220. €. τὰ δύο λειφϑιείη} Libri dagideli, quod emen- 
davit Heindort, 
s E. πάντα τἄλλα, ἃ ἕνεκα] V. τἄλλα, P Correxit 
Bekker. 


τότε οὐδὲν ἂν 


C. ἄρα 


ἡμῖν χρήσιμον εἴη] h. e. ad- 


. nihil utile, Charmid, p. 163. 
D. ἰατρικὴ — τί quim χρησίμη 
ξοτὲ x«i τί ἀπεργάζεται; De 
Rep. H. p. 382. €. πότε καὶ τί 
χρήσιμον τὸ ψεῦδος; Aristopl. 
Nubb. v. 203. Str. τουτὶ δὲ τί; 
Disc. yeouetola; Str. τοῦτ᾽ 
οὖν τί ἐοτυ χρήσιμον; ubi nihil 
mutandum. 

D. ἠγαπῶμεν καὶ ἐφι- 
λοῦ μεν] 2n est magni 
aestimare, -Phaedon, p. 
110. E. De MS Lp. 334. A. 

Τὸ &ó« φίλον qp Vv ἐκεῖ- 
»o —] Ergo τὸ φίλον ἜΜΜΕΝ 


est illud, ad quod reliqua 
omnia, quae alius rei 
amicae causa amica dixi- 
mus esse, referuntur: 
istis vero nulla ex parte 
simile est. ita haec expli- 
canda arbitramur, . in. quibus 
recte vidit. Cornar, ἐκεῖνα e 
glossemate natum esse, Sed quod 
Heindorf, οὐδὲν δὴ scripsit, 
non videtur id necessarium, 
quandoquidem post ἐκεῖνο intel- 
ligendum relinquitur ἐστίν, — 
πᾶν τοὐναντίον τούτου — 
πεφυκός, Ἀ. e. quum id, quod: 
vere amicum est, quia non pen- 
det extrinsecus, natura sua pla- 





φιλεῖν ; 
χῶν Mem: ὡς ἔοικε, φίλ᾽ ἄττα. 


LY SIS 


ἔσϑ᾽ quy φίλον. 


λέγεται. Πότερον, ἦν δ᾽ 


189 


OV oi δοκεῖ, ἔφη; ὡς ys νῦν 
ἐγώ, πρὸς ig, ἐὰν τὸ 


χαχὺν ἀπόληται, οὐδὲ πεινῆν ἔτε ἔσται οὐδὲ διψὴν 


ἐάν πὲρ ἄνϑρωποί τε καὶ 


οὐδὲ ἄλλο οὐδὲν τῶν τοιούτων; ἢ πείνη μὲν ἔσται; 


τἄλλα ζῶα ἢ , οὐ μέντοι 


βλαβερά γε; καὶ δίψα δὴ χαὶ αἱ ἄλλαι ἐπιϑυμίαι, 


ἀλλ᾽ οὐ χαχαί, ἅτε τοῦ κακοῦ ἀπολωλότος; ἢ γε: 
λοῖὸν τὸ ἐρώτημα, ὅ τί πότ᾽ ἔσται τότε ἢ μὴ fora; 
τίς γὰρ οἷδεν; ἀλλ᾽ 'ovv τόδε γε ἴσμεν, ὅτι χαὶ νῦν 
ἔστι πεινῶντα βλάπτεσθαι, ἔστι δὲ χαὶ ὠς ελεῖσϑδι. 
7 γάρ: Πάνυ γε. Οὐκοῦν xci διψῶντα χαὶ τῶν GÀ- 
λῶν τῶν τοιούτων πάντων ἐπιϑυμοῦντα ἔστιν ἐνίοτε 
μὲν ὠφελίμως ἐπιϑυμεῖν, ἐνίοτε δὲ βλαβερῶς, ἐνίοτε, 


δὲ μηδέτερα. “Σφόδρα ye. 


τὰ χαχά, ἅ γε τὴ τυγχάνει ὄντα χαχᾶ, 


Οὐκοῦν ἐὰν ἀπολλύηταυ 
τί προςήκει 


τοῖς χαχοῖς συγαπύλλυσθαι; Qvàév.-" Ecovtow ἄρα ai 
μήτ᾽ ἀγαϑαὶ᾽ μήτε κακαὶ ἐπιϑυμίαι, “αὶ ἐὰν ἀπόλη- 


ταὶ τὰ χαχά. Φαίνεται. 
βἰοῦντα χαὶ ἐρῶντα τούτου 
Οὐχ ἔμοιγε δοχεῖ. 


up. . 221. 2B. 


Οἷόν τε οὖν ἐστιν ἐπὶϑυ- 


οὗ ἐπεϑυμεῖ xc ἐρῷ μὴ 
Ἔσται "ἄρα xai τῶν χα- 


Ναί. Οὐκ 


ἅ γε μὴ τυγχάνειν ὄντα] V. τυγχάνῃ, quod e 


Ven. Z. Barber, Pal. [Uie Vat, r. Flor, o, et corr. Coisl. cor- 


rectum, 


ne confrarium esse videatur. - 
P. 221. B. à yt μὴ τυγχά- 
νει -- συναπόλλυσθαι;] 
quid iis, quae non sunt 
mala, accidat ut una cum 
malis intereant? 
. τούτου οὗ ἐπιϑυμεῖ] At- 
tractio inversa, Stephanus 
requirebat τοῦτο. Sed apte com- 
parat Heindorf, Menon. p. 96, 
A. et €, v. Matth, Gr, δ. 414. 
€. Buttm. ὃ, 151. 4. Rost. 8, 
99, 9, ann. 7. Addimus He- 
rodot, IH, 106. τὰς δὲ στήλας 
τὰς ΩΝ Dex τὰς χώρας δ΄ 4i- 
γύπτου βασιλεὺς ᾿Σεσωστοις, «i 
uly πλεῦνες “οὐκέτι φαίνονται πὲξ 


ριεοῦσαι.. Xenoph. Hellen, I, 
4, 2. ὅτι “αχεδαιμόνεοι πάντων 
ὧν δέονται πεπραγότες εἶεν παρὰ 
βασιλέως. 1d. De Venat. 1. δ. 
10. Μελέαγρος δὲ τὰς μὲν τιμὰς 
ἃς ἔλαβε, φανεραί, Aristoph. 
Lysistr. v. 409. τὸν ὅρμον ὃν 
ἐοχεύκσας, T7 βάλανος ἐκπέπτω-- 
κεν, Et notum est illud Virgi- 
lianum: Urbem quam sta- 
tuo, vestra est. 

Ὁ. Οὐχ àv, εἴ yt τὸ χα- 
κὸν —] Ad. Οὐκ ἂν liquet. in- 
telligendum relinqui φίλ᾽ ἄττα 
ἦν. Nam sensus verborum hie 
est: Minime véro; certe si 
uáluim esset causa, quahi- 


X 


140 PLATONIS 

ἂν, εἴ ye τὸ κακὸν αἴτιον ἤν τοῦ «φίλον τι εἶναι); 
οὐκ ἂν ἦν τούτου ἀπολομένου. φίλον ἕτερον ἑτέρῳ. 
αἰτίας γὰρ ἀπολομένης ἀδύνατόν που ἦν ἔτ᾽ ἐχεῖνο. 
εἶναι, οὗ ἦν αὕτη ἡ αἰτία.. Ὀρϑῶς λέγεις. Οὐκοῦν 
ὡμολόγηται ἡμῖν τὸ φίλον φιλεῖν τι καὶ διά τι" καὶ 
ήϑημεν τότε γὲ διὰ τὸ κακὸν τὸ μήτ᾽ ἀγαϑὸν μήτε 
χαχὸν τὸ ἀγαϑὸν φιλεῖν; “4ληϑῆ. IN)v δέ γε, ὡς. 
ξἔοιχε, φαίνεται ἄλλη τις αἰτία τοῦ φιλεῖν τε χαὶ qu- 
Asta De. " Eowxsv. do οὖν TQ ὄντι, ὥςπερ ἄρτι àAé- 
γομδν, ἡ. ἐπιϑυμία τῆς φιλίας αἰτία, καὶ τὸ ἐπιϑυ- 
μοῦν φίλον iori τούτῳ, οὗ ἐπιϑυμεῖ, καὶ τότε, 
ὅταν ἐπιϑυμῇ, ὃ δὲ τὸ πρότερον ἐλέγομεν φίλον. 
εἶναι, ὕϑλος τις ἦν, ὥςπερ ποίημα" μακρὸν. συγ-. 
κείμενον: ΑΚΚινδυνεύει, ἔφη. ᾿Δλλὰ μέντοι, ἦν δ᾽ 
ἐγώ, τό ys ἐπιϑυμοῦν, οὗ ἂν ἐνδεὲς Ü » τούτου 
ἐπιϑυμεῖ. ἦ γάρ; Ναί. Τὸ δ᾽ ἐνδεὲς ἄρα φίλον. 
ἐχείνου, οὗ ἂν ἐνδεὲς ἢ 2 dox& uos. ἐνδεὲς δὲ γί- 
yverón οὗ ἄν τὶς ἀφαιρῆται... “Πῶς. δ᾽ οὔ; Τοῦ οἷ- 
xsíov δή, ὡς ἔοικεν, ὅ τε ἔρως xo ἡ φιλία χαὶ ἡ 
ἐπιϑυμία τυγχάνει οὖὔσω, ὡς φαίνεται,. ὦ. Μενέξενξ 
τε. xol Lig. ipso, “Ὑμεῖς ἄρα εἰ φίλου ἐστὸν. 


D. ὥςπερ ἄρρεν ἐλέγομεν] Sic codd. fere omnes. Μάϊρα 
ὥςπερ ἄρα ἐλέγομεν: 


φίλον ἐστὶ τούτῳ, οὗ ànx.] Steph. cum uno Par. E. dion. 


"obrem quid alteri esset 
amicum, hoc sublato non 
futurum esset, ut quid- 
quam alferi esset ami- 
cum. ; 

D. ὥςπερ ποέημα μακρὸν 
συγκείμενον!) Non in eo tau- 
fum ó vÓÀoc cernitur, ut quid 
longum sit et copiosum, sed iu 
illo maxime, ut sit (emere di- 
cíum ac sine ratione composi- 
tum. Quocirca vide, ne Astius 
yere «coniecerit ποίμμα μάτην 
συγκείμενον. Quanquam illud 
ipsum μάτην nescio quo modo 
displicet, ut adeo legi malim ; 


ὥςπερ ποίημα μακρὸν μάτην συγκείς- 
μένον. Ὠδ συγκείμενον v. Hipp. 


mai. E 286. A. Hipp. min. Ρε 


368. D. 


E. Ἐνδεὲς δὲ γίγνεται οὗ 
ἄν τις ἀφηρῆται] Aut à- 
δεὴς aut τὸ legendum esse, re- 
cte censuit Heindorfius. Co- 
dices tamen manuscripli ne tan- 
tillum quidem a vulgata lectione 
recedunt. . 


To) οἰκείου. δή, ὡς ἔοι- 
κεν, — τυγχάνει οὖσα, ὡς 
φαίνεται In his. post ὡς fov 
κεν deinde ὡς. φούδεναι subiici- 


o naL iait" arido. mo a - τυ σ΄ σκι a, iD 


LYSIS 


141 


“ἀλλήλοις, φύσει πῇ οἰχεῖοί ἐσϑ᾽ ὑμῖν αὐτοῖς. Κομι- 
᾿δῇ, ἐϊράτην. " Koi εἰ ἄρα τὶς ἕτερος ἑτέρου ἐπυιϑυμεῖ, 
“ἣν δ᾽ Ou, ὦ “παῖδες, ἢ ἐρῷ, οὐχ ἄν ποτὰ ἐπεϑύμει 
"9008 ἤρα οὐδὲ ἐφίλει, εἰ. μὴ οἰκεῖός πῃ τῷ ἐρωμένῳ 
"ἐτύγχανεν ὧν T χατὰ τὴν ψυχὴν ἢ κατά τι τῆς ψυ- 
"γῆς 5906. ἢ τρόπους ἢ εἶδος. Πάνυ 78, ἔφη ὁ Με- 


"wétebog* 0 δὲ oig ἐσίγησεν. 


Eisv , ἣν δ᾽ ἐγώ. τὸ 


222 


μὲν δὴ φύσει οἰχεῖον᾽ ἀναγκαῖον ἡμῖν "πέφανται que 
- Aetv.- "Eovxev ,' ἔφη: Ζναγκαῖον ἄρα τῷ γνησίῳ ἐρα- 
στῇ καὶ μὴ προςποιήτῳ φιλεῖσθαι ὑπὸ τῶν παιδι-- 


᾿ κῶν. 


Ὁ μὲν οὖν «ύσις χαὶ ὁ ἽΜενέξενος μόγις πῶς 


᾿ἐπενευσάτην y ὃ δὲ ᾿Ιπποϑάλης ὑπὸ τῆς ἡδονῆς nav- 


τοδαπὰ ἠφίει χρώματα! 
Οαυρ. XVIII. 


Καὶ ἐγὼ εἶπον, βουλόμενος τὸν 


"λόγον ἐπισχέψασϑαι, Εἰ μὲν τι τὸ οἰχεῖον τοῦ ὁμοίου 
“διαφέρει; λέγοιμεν ἂν cL, ὡς ἐμοὶ δοχεῖ, ὦ «4“0ὑσι τε 


xc “Μενέξενε, περὶ φίλου, ὃ ἔστιν" εἰ δὲ ταὐτὸν τυγχά- 


γεν ὃν ὅμοιόν τε καὶ «οἰκέῖον, οὐ ῥῴδιον ἀποβαλεῖν 


"τὸν πρόσϑεν. λόγον. ἢ 


ὡς οὐ τὸ ὅμοιον. τῷ ὁμοίῳ κα- 


“τὰ τὴν ὁμοιότητα ἄχρηστον" τὸ δὲ “ἄχρηστον φίλον 
ὁμολογεῖν. x dh βούλεσϑ᾽ ovv, ἦν δ᾽ Ae bn 


E. , od ἄν τὺς, ἀφαιρῆται} Sic Coisl, Vat. Θ, τ, Vind, 


Vulgo à ἀφήρηται. 
it P. 222. 
ritate ipn detis 


'fur per — orationis re» 
dundantiam, Lachet. p. 190. C. 
τοῦτο τοίνυν ἔμοιγε φαίνε- 
τάϊ, ὅτι οὔ πᾶσά yt, ὡς ἐγὼ - 
pau, καρτερία ἀνδρεία σὸν ᾿φοί- 
veru, Phileb. p. 32. C. οἶμαι, 
"aud ys τὴν ἐμὴν δόξαν -- 
ἐμφανὲς ἔσεσθαι. A ri stop h. 
Plut. v. 821. δῆλον ὅτι τῶν 
iom vig, ὡς ἔοικας, εἴ, 
222. B. παντοδαπὰ 
jet χρώματα] Dictionem 
strarunt interpretes ad Ari- 
$taen. I, 12. p. 396. ed. Bois- 
son. De forma ἤφίεν diximus 
ad Menexen. p. 236. B. 


B. ἤφέεν χρώματα 1 Bekker. sine librorum. aucto« 


λέγοιμεν ἄν τι dicamus 
aliquid, quod non proraus ab- 
surdum sit auf a vero abhor- 
reat. 


οὐ ῥᾷδιον ἀποβαλεῖν —] 
haud facile est superio- 
rem repudiare orationem, 
quae statuebat simile si- 
mili propter similitudi- 
nem esse inutile, Itaque 
verba ὡς οὐ τὸ ὅμοιον X. πὶ ἢ. 
ex uno τὸν πρόσϑὲν λόγον apta 
nexaque sunf. Aliter haec ex- 
plicavit Heindorf, cui me 
fateor minime assentiri. 


D 


142 PLATONIS 


n ὥςπερ. μεϑύομὲεν᾽ ὑπὸ. τοῦ. AóyoU ᾿συγχωρήδωμεν 
χαὶ φῶμεν ἕτερόν. -τὸ EL τὸ .olxciov τοῦ. ὁμοίου; 
Πάνυ γε. Πότερον. οὖν acá; τἀγαϑὰν ἢ ν ὑρί ον si ϑήσο- 
εἰμὲν παντί, τὸ δὲ χακὸν, ἀλλότριον. εἶναι; ἢ τὸ μὲν 
οχαχὸν τῷ χαχῷ οἰκεῖον, τῷ. «δὲ. ἀγαθῷ, τὸ. ἀγαϑόν, 
- τῷ δὲ μήτε ἀγαϑῷ μήτε xaxd τὸ μήτε ἀγαϑὸν μήτε 
κακόν; φὕτως ἐφάτην δοκεῖ ἦν, σφρέσψ, ἕχᾳστον. ὅχαάστῳ 
οἰκεῖον, ivan. Πάλιν. &goc s, àv «δι. d, d acidic, «οὺς 
«τὸ; πρῶτον. λόγους ἀπεβαλόμεϑα περὶ: φιλίας; ele. ου- 
-τοῦφ. εἰρπεπτώκαμεν.. ὁ. γὰρ, ἄδικος, τῷ «ἀδίχῳ. καὶ. E 
.maxóg -τῷ κακῷ. οὐδὲν. ἧττον. φίλος. diras ἢ 0 ἀγαϑὸς 
“τῷ. DL Eotey , ἔφη... abl δέῃ τὸ. ὀγαϑὸν. καὶ 
τὸ οἰχεῖον ἂν ταὐτὸν φῶμεν.. εἶχαν». ἄλλο ἐφει γῆ «ὁ 
eyed oc τῷ ἀγαϑῷ μόνον «φίλος; E y diia 
μὴν xa τοῦτό γε φόμενλα,, ἐξελέχξαι. ἡμᾶς. αὐτούς. 4j 


τοὐ μέμνησϑε; Μεμνήμεϑα. 1 ovv. ἂν, ἔτι χρησαί- 


Ε 


icis τῷ λόγῳ; ἢ enia ὅτι οὐδέν; δέομαι. -9UY, ιὡς- 
as sy ow nono WO χοῖς 
D. εἰς τούτους icio Steph. eum : 'uno-Par, E. 


«πεπτώπαμεν,, 

"ἄλλο ἂν ἢ ὃ ἀγαϑός] Betkerai sits iibris omuibus ἢ 
AM 23À2 93 EA. 3638003: M 

c. ὥςπερ μεθύομεν ὑπὸ xima sic intelligas: Atqui in 
τοῦ λόγου] Sie ὥςπερ saepius hac quoque re putabamus 
in comparatione additur lenien- nosmet ipsos redarguis- 
.dáe' nietaphorae gratia. v. ad ^se, Nam: ;quum dicatur. γχειν 
"Nenipi VII. p. 544. E. τινά, aliquem: refutare; et 

p. ἄγλο vU ἢ ὃ ἀγαθὸς —] ἡ ἐλέγχειν vw, aliquid. redar- 
Hic quoque Bekker. invitis co-  guere, (Graeci "utraque. con- 
dicibus omnibus ἢ delevit: cui — structione in unum. conflata di- 
.voculae nescimus sane cur adeo — xerunt efiam. ἐλέγχειν. JEU τι, 
fuerit, infestus. , Etenim quum cuius structurae. alia. exempla 
Graeci cum alacritate interro- — Heindorf, attulit ex. Apolog. 
gantes ἄλλο «& ita ponere 80- Socrat. p. 23. A. Hipp. . mai, p. 
leant, ut omisso 7 vel ἢ ors 288. A. 
ἀΐδια ipsam :senfentiam | sub- E. exp οἱ σοφοὶ. ἂν 1. 
.Aungant, tamen iu sernione se-  Ó.] rhetores; quos cam irrisio- 
.datiore quid ἢ habeat offensio- — ne hoc loco commemorari prae- 
.nis, equidem non perspicio. v. ter nomen, τῶν σοφῶν etiam yer- 
ad Euthyphron. p. 15. €. et bum dvaatuadongóct. argumen- 
quae. ibi exempla  collegimus. to esí. Huius enim prima et 
Quod hic Bekker. professus propria significatio est: cibos 
.est delevisse se voculam praeter ad rumen revocare: hoc 
librorum | auctoritatem, | idem ^ aütem loco valet ἐπαναλαμβάνειν 
,etiam. alibi fecit, veluti Com- κεραλαιωδέστερον τὰ εἰρημένα, ut 
mentar, Cri(t, T. 1. p. 186. Pro- recte interpretatur Timaeus 


N 


μ᾽ 


x 


aL Ran 





ἃ ἴοι, 5 


JCLYSIS:* 128 


mp. οὗ σοφοὶ. ἐν τοῖς δικαστηρίοις) τὰ εἰρημένα ἅπαν- 


"TO ἀναπεμπάσασϑαι. &l γὰρ μήτε οἱ φιλούμενοι μήτε 
οἱ φιλοῦντες" μήτε: οἱ διίοιδι μήτε οἱ ἀνόμοιοι, μήτε 
sol ἀγαϑοὶ μήτε οἱ οἰκεῖοι, μήτε τἄλλα ὅσα διεληλύ- 
Üeus» --- οὐ γὰρ ἔγωγε "ἔτι “μέμνημαι ὑπὸ τοῦ πλή- 
οὐϑόυςτετα, «ἀλλ᾽ οὶ" “μηδὲν, τούτων: MINA ἐστίν, «ἐγὼ 
μὲν οὐχέτι: Éyo τό λέγων: ὁ 9 νου $ 

Ταῦτα δ᾽ εἰπὼν ἂν νῷ εἶχον ἄλλον ἤδη τινὰ τῶν 
ειπρεσβυτέρων. κινεῖν, MTS, ὥςπερ. 'δαίμονές" τινὲς προρ- 
ME Ó "d jugi πο αχωγοί, ὦ 0 τὲ" τοῦ Μενεξένου. καὶ "ὁ 
τοῦ JV 


λουν καὶ ἐκέλευον αὐτοὺς οἴχαδ᾽ ἀπιέναι" 


ἐκέλευον" ἤδη γὰρ 
“ὯΝ. ὀψέ. τὸ μὲν » οὖν πρῶτον καὶ usto καὶ oi περὶξ- 
᾿στῶτερ. “ὐτοὺς ᾿ἀπηλαύνομεν" ἐπειδὴ δὲ" "οὐδὲν ἐφρόν- 
«αίξον. ἡμῶν». ἀλλ᾽. : ὑποβαρβαρίξοντερ, ἠγαγάκτουν Lr 
ooi οὐδὲν. ἧττον. ,ἐχάλουν, ἀλλ᾽ ἐδόχουν ἡμῖν ὑποπε- 
ARE: d ois, Tiiatone ἀπόρου: eive προςρέρεσϑαι, 


i utm «su 


extrusif, αἴ solet. | in hac formula: 
Mdb 3 223. .B. ἡμῖν ὑποπεπομότες Sic Vat. O. Bodlei., ut 
Stephanus. coniecerat. . v. ὑποπεπτωκότεξ, 


ὑποβαρβαρίζοντε ξ] 
non bene 


ἀλλ᾽ 
nEuerunt igitur servi 
,'et eleganter eruditi; 
B. BAM ἐδόχουν ἡ uiv ΞΞ 


Gloss. p. 33., vifa v. Rubn ken, 

ἀλλ εἰ μηδὲν τούτων q-.] 
*4lÀé, ut Lat. sed, ponitur, ubi 
quid posf verba interposita ex 


Mordoc. ἔχοντὲ 8g αὐτῶν TOU; ἀδελφούς, παρϑκ-" 


abundanti repetitur. 

P. 223. ἄλλον ἤδη τινὰ τ. 
T0. κινεῖν] ad disputan- 
dum excitare, Qoam in 
rem comparat Heindorf. illa 
De Rep. 1. p. 329. D. βουλόμε-- 
voc Kr. λέγειν αὐτὸν ἐκίνουν χαὶ 
εἴπον. Deinge ne cum Schlei- 
ermachero de malis ge- 
niis cogites, apud Hellenistas 
demum hic usus loquendi inva- 
luit, ut δαίμονες mali genii ap- 
pellarentur, erratque Elsne- 
rus in Obss. ad Matth, IX, 34. 
Veteres Graeci ita vocarunt vel 
ipsos deos superos, vel numina 
ordinis inferioris, media illa 
inter deos et heroas. Significatur 
subitus et terribilis hominum 
adventus, 


Sententiae aníecedenti per ἀλλὰ 
superioribus oppositae nunc alia 
adiungitur, quae huic ipsi de- 
nuo adversatur. Quo in lo- 
quendi genere non eraf cur 
Stephanus íam graviter of- 
fenderet. v. ad Phaedon. p. 63. 


E. ibique W yftenbachium 
p. 112. — . &mogow εἶναι 
προςφέρεοϑαν, h. e. tales 


esse, quibüscum non possemus 
facile agere et colloqui.  Ver- 
bum προςφέρεοϑαν ad p. 205. B. 
illustravimus. “ποροι ita po- 
sitam Apolog. Socr. p. 18. D. 
oro, πάντες ἀπορώτατοί εἶσιν, 
h. e. qui minime possint a me 
oppugnari. Thucyd. IV, 32. 
χαὶ οἱ ἀπορώτατοι LT thliteos καὶ 
ἀκοντίοις, ubi v. Schol, 


2 


Re- , 


9 


mi 


54 


144 PLATONIS LYSIS. 


ἡττηϑέντες οὖν αὐτῶν διελύσαμεν τὴν συνουσίαν. 
ὅμως δ᾽ ἔγωγε ἤδη ἀπιόντων αὐτῶν, Νῦν μέν, ἦν 
eO ἐγώ, ὦ ov τε xc Μενέξενε, “καταγέλαστοι 7ὲ- 
-γόναμεν ἐγώ τε, γέρων ἀνήρ, καὶ ὑμεῖς. ἐροῦσι γὰρ 
-οἵδε ἀπιόντες, ὡς οἰόμεϑα music ἀλλήλων φίλον 8ἷ- 


vat — καὶ ἐμὲ γὰρ ἐν ὑμῶν τίϑημι —., οὔπω δὲ .ὅ 
τι ἐστὶν ὁ φίλος οἷοί v& ἐγενόμεϑα Node ios teda 


ὅμως δ᾽ ἔγωγε q05 —] Voc. δ᾽ e Bodl. Flor. d, Vind. Coisl. 


Yat. O. Ven. A. al. restituta, 
IN v μέν, 


“Νῦν. δέ, ἦν. δ᾽ ἐγώ: 


spondet nostrum unzugüng- 
lich, quod item de hominibus 
dicitur, quibuscum difficile est 
agere, Hune vocabuli . usum 


Lexicographi nostri nondum no-- 


- fíarunt, 


ἡττηϑένυες οὖν. ἣν «ἢ Ῥοϑβέ 
longiorem orationis intercapedi- 
nem οὖν de more iía infertur. 
v. Protagor. p. 341. B. Apol. 
p. 29. €. p. 40. D. Sympos. p. 
201. D. al. Multa id genus' col- 
legit Hoogeven, Doctr. Part. 
p. 1010, 


E] LL 2, € 
ἀπιόντων αὐτῶν] quum 
iamiam discedere vellent, 


ἦν δ᾽ iyd] Sic libri optimi et plarimi loco. vulg. 


quum discessum. nobis 
pararent, Mox pidas: In 
praesentia ridiculi, ine- 
ptique evasisse. videmur, 


tam ipse grandis matu, 
quam; vos pueri. Unde 
Heusd, Spec. ede RN le- 
genduni "censet: “μεῖς, ét. 


Elegans sane Blesincn quam 
vellem codices — confirmassent, 
Nee tamen iis invitis quidquam 
mutaverim , quum vel ex' oppo- 
sito γέρων ἁνὴρ sequatur , ut 
ὑμεῖς sit idem qüod ὕμεῖς νέοι. 
Proónoien οἵδε positum Deux vi 


“πῶς accipiendum de iis, qui huic 


sermoni interfuerunt. 


HAATOQNOSZS 


TIHZIAS ΜΕΊΖΩΝ 


Plat. Opp. Vol, IV. P. H. 10 


BLUE LL oer 
OPUS ET 


QUEE e 
LI d vow 











PRAEFATIO AD HIPPIAM MA- 
IOREM. 





Hippias Eleus étsi pleraque ominía €um aliis sophi- 
siis aetatis suae communia habuit, tamen hoc sibi veluti 
proprium vindicat et peculiare, quod summam: sapientiae 
laudem in niaxima rerum, quas seirét, copia et varietate 
posuit. ^Complexus est enim omnem fere artium ac 
disciplinarum ambitum, ut Themistius Orat. XXIX. 
paz. 945. D. eum veluti σωρὸν quendam x«i ἑσμὸν co- 
φίας tenuisse dicat, maximeque versatus est in iis studiis, 
quae cum elegantia et venustate arctissime coniuncta 
essent atque copulata. Nam apud Platonem quidem 
praeter artem rhetoricam et civilem, qua ipse magnopere 
gloriatur, etiam: arithimeticam, geomeítriam, astronomiam, 
grammaticam et musicam novisse narratur *), adeoque 
íenuisse ea, quae mnon ingenii vi, sed manuum artificio 
exercerentur. Nec illud a verisimilitudine abhorret, quod 
narrant Philostratus, Suidas, aliique **), etiam 
picturae, statuariae, poési eum operam dedisse, ut sci- 
licet in omni genere artium versatus esse viderétur. 
Quum vero nihil magis quam doctrinae et eruditionis 


*) V. Protag. p. 315. B. 

*") Vit. Sophist. p. 495 sq. Plat. Hirp. Min, init. cf. Suid. s. 
v. Themist. Orat. XXIX. p. 345..D. Dio Chrysostom. Orat. 
LXXL init. Cicer. de Orat. III, 32, De eius scriptis v. Fa- 
brieii Biblioth, Gr. T. I. 818. et Geelius Act. Trai. Nov. 
T. 1I, p. 190 sq. 


10 * 


148 PLATONIS [ 
varietatem atque venustatem expeteret, factum est, ut 
hominem vere eruditum elegantemque existimaret pror- 
sus dedecere haerere in singulis, neque unice veluti 
summa rerum intueri atque considerare *). Quocirca 
subtilitatem illam, quae omnia diligenter persequitur et 
exquirit, pusilli angustique animi esse iudicavit, qui ad 
universa contuenda nunquam eveheretur; ideoque a So- 
cratica veri exquirendi ratione omnino fuit alienus, unice 
rhetoricae illi deditus, quae splendidarum nugarum egre-. 
gia erat adiutrix aique ministra **).  Simillimus Agitur 
lippias videtur fuisse iis nostrorum hominum , qui. accu- 
ratam subtilemque doctrinam, qua videlicet ipsi carent, 
alto supercilio despicientes nullum non literarum genus 
aiüngunt, ac protenus altos 'spiritus sumeníes ses e 

ter 'Celeros in intima . doctrinae. penetralia - eM tubae 
gloriantur, dum interim magnificas iactantes ampullas ac | 
sesquipedalia verba miscent quadrata rotundis. Quod 
autem talis ingenii homines plerumque facere solent, ut 
etiam. corporis habitu et. ornatu quandam affectent. digai- 
tatem atque gravitatem, idem etiam Hippias feeit, siqui- 
dem Platoni fides habenda est ***). Studiose enim ille 
vestimentorum pariter atque calceamentorum elegantiam 
sectatus est, voluitque externa quoque corporis specie. 
videri pulcher atque bellus , quo vel figurae suae adspe- 
ctus, quali esset ingenio, unumquemque certiorem fa- 
ceret. 

Itaque singularis profecto hominis vanitas fuit, quae 
satis multam largiretur cavillandi ridendique materiam. 
Sed multo etiam magis ridicula eius persona exstitit eo, 
quod cum ásta iaciantia et vanitate T) coniuncta in eo 
fuit admirabilis quaedam  fatuitas stolidaque arrogantia. 
Splendidus enim nugator dum nescio quam doctrinae co- 
piam et ubertatem iactabat sublimesque ae dithyrambicas 
declamitabat sententias, quam recte vereque ea, quae 
in medium afferebat, dicerentur, minime curavit, de- 
finiendique . diligentiam adeo non habuit cognitam , ut 
mentem a singularum, rerum observatione vix ac ne vix 
quidem ad communia rerum genera possel attollere TT). 


4) Hipp. mai. extr. 

**) Ibid, 

»*) Hipp. mai. p. 291, A. Proíag. p. 315, B. 
1) lactantiam hominis etiam X enophon,. adumbravit Menor. 
2 IV , 4. 

tt) Hipp. mai. part. prior. 


wm onn COLIT MET ant 7 Pm E P ^ 


HIPPIAS MAIOR. 119 


Nihilominus autem. eum aluit spiritum, ut sese rerum 
omnium praeter. ceteros gnarum peritumque profi- 
deretur, nec unquam moleste ferret, si confutatus ab 
a. ,gravissimae . inscitiae coargueretur. Nimirum tali 
erbia qui .sunt inflati, praesertim ubi ingenio sunt 
Oobtusiore, non ita aegre ferunt, si vel acrius ab aliis 


junguntur.  Consolantur enim acceptum dolorem magni- 


Áudinis | et praestantiae suae conscientia, atque erroris 
convicti sese arbitrantur spatio ad deliberandum concesso. 
werum ceteris omnibus melius fuisse perspecturos. 
..;,Hoe igitur quum esset sophistae celeberrimi inge- 
nium atque hiimores, Plato, qui, quantum Socratica dis- 
serendi et docendi. eubülitas ab istis ineptiis distaret, 
ὧρες usu cognoverat , faciendum putavit, ut stolidam ho-. 
inis vanitatem et superbiam exagitaret acerbeque per- 
tringeret. Quod quidem inter alia fecit in hoc sermone: 
o quod eum cum Socrate induxit de pulcro dispu- 
tem, est hoc argumentum ad Hippiae personam sane 

'accommodatissimum. Nam, quum is semper et ubique 
elegantiam quandam doctrinae pariter aique vestitus prae 
se ferret, nihil sane potuit excogitari, quod ad ridendi 
'sophistae " consilium aptius esset. Accedit, quod Hippias 
apud Piatonem ipse profitetur: se pulcram orationem de 
artium "studiis adolescent/bus necessariis, quam ante ali- 
quod tempus Lacedaemone *) scilicet. habuerat, Athenis 
esse recitaturum, ut profecto non temere suspiceris phi- 
losophum in hoc sermone scribendo puleram scilicet ali- 
quam Hippiae declamationem ob oculos habuisse, ex 
eaque nonuihil nugarum in librum suum íranstulisse, quo 
mmanifestior redderetur irrisio. 

Est autem in hac scriptione petulans paene ef pro- 
ferva in Hippiam oratio, ita ut, si quis alius, Hippias 
certe omnium maxime ἃ Platone castigatus dici queat. 
JFractatur enim locis compluribus paene subrustice et 
yerbis increpatur. gravissimis. — Quae quidem  irrisionis 
acerbitas nec mítigatur eo, quod Socrates, quae sophi- 
stae. opponit, ea sese fingit alius cuiusdam nomine rege- 
rere, quum tamen, Hippia id ne suspicante quidem, ex 
sua ipsius mente et animo loquatur. Nimirum subtili 
doc usus est artificio Plato, ut me Socrati ipsi ea tri- 


*?) Habitus enim a sua civitate idoneus est gerendis negotiis 
publicis, ut saepius tnm ad alias urbes tum Lacedaemonem 
legatus mitteretur, Xt per hanc quidem opportunitatem de- 
ctrinam suam divenditabat, v. Hipp. mai. in. 


150 PLATONIS 


buisse videretur, quae Hippiam deberent continuo vehe- 
mentius exacerbare ideoque omnem tollerent colloquii 
verisimilitudinem. Haec enim una est atque vera causa, 
cur Plato putandus est ista ratione usus esse, in qua 
explicanda miramur sane, quod viri docti adeo se tor- 
serunt. 

Quaerentibus autem nobis, quid tandem fuerit, cur 
philosophus Hippiam Eleum praeter ceteros tam acerbe 
perstrinxerit, etsi nulla in mentem venit probabilis eius 
rei illustrandae ratio, tamen nescio quomodo visum est 
clara sene iuvenilis cuiusdam protervitatis et petulantiae 
vestigia in hoc libro expressa exstare, Neque enim phi- 
losophum putamus aetate maturiore atque moderatiore 
de quoquam tam peftulanter et acerbe scripsisse, ne de 
sophistis quidem: quorum perversas opiniones atque ar- 
rogantiam etsi in Republica quoque atque Legibus casti- 
gavit, tamen id longe alio modo atque in hoc libro ab 
eo institutum esse nemo paullo prudentior diffitebitur. 
Itaque vel ex hac re probabiliter colligi censemus li- 
brum hunc a Platohe adolescente scriptum esse, eo qui- 
dem tempore, quo Socratis disciplinae adhuc deditus fuit. 

Atque hane coniecturam nostram etiam alia sunt 
quae non mediocriter confirment atque muniant. Nam 
primum quidem ipsa disserendi ratio, quae per hune ser- 
monem regnat, plane habet simplicitatem illam Socra- 
ticam, qua rerum notionibus subtilius pervestigandis gra- 
vissimi errores acute deteguntur, Deinde nulla dum idea- 
rum docírinoe, qualem postea temporis informavit philo- 
sophus, vestigia in hoc libro deprehenduntur, quod nos 

quidem secus futurum fuisse putamus, si quo tempore 
haec scripta sunt ipsi philosopho iam ommia ita explo- 
rata fuissent, uti postea. Denique ex iis, quae Socrates 
in medium affert, facile agnoscas germanae philosophiae 
Socraticae alumnum. Nam quae disputantur, ea quan- 
quam negandum non est veluti stamina quaedam conti- 
nere eius sententiae, quam Plato in aliis scriptis copiose 
ilustravit, tamen e media vita desumía sunt, ut plane 
iu vulgaribus de pulcro opinionibus examinandis conti- 
neantur, neque a Socratica ratione multum recedant. 

Quum vero philosophus in hoc libro non tam id 
egerit, ut suam ipsius de pulcri natura sententiam pa- 
tefaceret, quam wt inertiam et fatuitatem eius. sophi- 
síae, qui in omni vita puleritudinem et elegantiam ma- 
xime prae se ferebat, exagitaret atque demonstraret, ta- 
men, uí par erat, non neglexit rectam rei rationem ali-- 


HIPPIAS MAIOR, 151 


quo modo significare. Nam et illud ostendit, non in 
rebus individuis atque singulis quaerendam esse pulcri 
vim et naturam; et cognatas quasdam notiones ab eo 
distinxit ac secrevit, quae quidem ab sophistis dialecti- 
cae subtilitatis expertibus eo facilius poterant commisceri 
iemereque confundi, quo latius apud Graecos τοῦ χαλοῦ 
notio patebat; et pulcro cum decoro, bono ac iucundo 
aliquam intercedere necessitudinem haud obscure indi- 
cavit, quanquam ea quibus rebus contineretur minime 
explicavit, propterea quod non tam docendi quam repre- 
hendendi ridendique consilium sequutus est. 

Sed haec omnia quo facilius intelligatur quam vera 
sint, age totius libri argumentum brevi enarratione per- 
lustremus: quo ipso illud simul consequemur, ut iis, qui 
eum lecturi sint, quasi filum aliquod tradidisse videamur, 
cuius ope amfíractuosas disputationis ambages tutius per- 
reptent atque ad exitum itineris certius perducantur. 

Hippias igitur posteaquam in principio dialogi sophi- 
starum artem sua aetate multum profecisse gloriatus est, 
quandoquidem iam et negotiis publicis fungantur, et 
scholis habendis faciant quaestum superiorum temporum 
sapientibus incognitum, lepide a Socrate interrogatur, 
num Lacedaemone etiam, ubi saepius sit commoratus, mul- 
tum pecuniae confecerit. Negat sophista ita factum esse, 
quanquam per huius interrogationis opportunitatem sa- 
pientiam suam iactat impudentissime: Spartanos enim 
ait morum et institutorum pristinorum longe esse tena- 
*issimos, neque adeo concedere, ut filii sui peregrinis 
artibus ac disciplinis erudiantur: qua in re eos multum 
a recía ratione deflectere haud quaquam negari posse. 
Koganti autem Socrati, de quibusnam potissimum rebus 
Spartani ipsum dicentem audiant lubentissime , respondet 
ille declamationes de astronomia, geometria, arithmetica, 
literis ac syllabis earumque numero et mensura iis minus 
probari, sed narrationes de rebus antiquitus gostis vel 
institutis , quas ipse videlicet propter ingentem memoriae 
vim optime teneat, placere vehementissime, Veruntamen 
nuper evenisse ilicft, ut etiam in alio dieendi genere iis 
satisfecerit: habitam enim a se esse orationem de arti- 
bus ac disciplinis, in. quas iuvenem incumbere deceat, 
verborum pariter atque sententiarum pulcritudine et ve- 
nustate insignem. Hanc vero pollicetur una cum aliis 
sese propediem etiam Athenis in ludo Phidostrati cuius- 
dam esse habiturum. Quibus auditis Socrates, Peroppor- 
tune, iuquit, pulcrae istius orationis mentionem feci- 


152* PLATONIS 


sti. Nuper enim ab homire quodam. ignoto de puleri vi 
et natura interrogatus, quum non perspicerem quid rei 
esset, in maximam consilii inopiam coniectus sum. .Pro- 
mittit igitur ei Hippias sese rem ita velle explicare, ut 
omnis videri debeat sublata esse ambigendi dubitandique 
causa et opportunitas *). Quo facto Socrates hanc sibi 
ab eo expetit veniam, uf ignoti illius hominis personam 
agere liceat, ideoque etiam dubitationes in medium afferre, 
quas probabile sit ab illo rem communiter exquirenti in 
medium allatum iri. Aíque his ita constitutis ipsa susci- 
pitur de pulcro disputatio **). 

Petit autem Socrates ante omnia ab Hippia, uf sibi 
puleri vim et naturam patefaciat. Sed hic sophista re-. 
sponsione sua statim aperte prodit ignorare se, quid dis- 
criminis inter ipsam pulcritudinem atque res individuas, 
quae pulcrae vocantur, intercedat, adeoque omni definien- 
darum notionum scien!ia et facultate carere. Respondet 
enim primum quidem satis ridicule, pulcram puel- 
Jam esse pulcrum. Nimirum hoc ex arte statuaria, 
quam tractabat, videri potest repetiisse. Itaque Socra- 
tes, incogniti illius hominis partibus susceptis, contra 
haec ait moneri posse etiam pulcram equam, pulcram 
lyram, pulcram ollam, alia plurima, pulcra videri.  Ete- 
nim haec omnia ad alias res comparata, nec propter se 
ipsa, pulcra haberi atque dici solere, eamque ob causam 
etiam pulcram puellam ad deam collatam fortasse tur- 
pem iudicatum iri. Nec vero isío modo omnem pulcri- 
tudinis vim declaratam esse monet, quippe quae ita sit 
comparata, ut quaecunque pulcra dicantur, ea per illam 
pulcra evasisse iudicari oporteat ***). 

Hic vero sophista continuo sibi aliquid animadver- 
tisse videtur. Vix enim audivit ipsum pulcrum indican- 
dum esse tale, quo pulcra omnia efficiantur, quum re- 
spondet aurum esse illud, quod pulcrum dicatur; in- 
aurata enim omnia esse pulcherrima. Perridiculum hoc 
hominis responsum Socrates rursus susceptis incogniti 
ilius disputatoris partibus ita exagitat ac refellit, ut 
etiam eburnea, lapidea, lignea, alia, pulera iudicari 
ostendat, siquidem iis rebus, in quibus reperiantur, pru- 
denter sciteque accommodata sint. Neque habet Hippias, 





") Init. usque ad p. 286, E, 
«0530: F523BT, A D. 


*») p. 287, B. — 289, C. 


HIPPIAS MAIOR. 153 


huic.sententiae quid opponat. Itaque aliam continuo pro-, 
ferens. rei definitionem pulcrum in. eo. positum arbitra- 
tur, αὐ quis fruatur prospera valetudine, opi- 
"bus ac divitiis abundet, omnibus afficiatur 
honoribus, parentibus. honorifice | sepultis 
ipse ad beatam perveniat senectutem, deni- 
que mortuus a filiis pie et magnifice sepe- 
liatur. Quibus auditis Socrates quum, urbana eum  irri- 
sione fateatur hanc orationem. sane splendidam videri at- 
que sublimem, iamen eam. ipsam. iudicat ab illo disputa- 
tore misere vexatum iri. Neque enim hanc pulcri de- 
finitionem satis late patere aut in omnes convenire: ex 
quo consequi certissime, ut ipsius. pulcritudinis natura 
nondum patefacta esse iudicari debeat *). 

Apparet igitur ex his clarissime sophistam in rebus 
singulis atque sub sensus subiectis subsistentem ad infor- 
mandas .generaliores notiones non assuefactum esse omnis- 
que definiendi 'sollertiae . expertem. — Itaque Socrates 
posteaquam absurdas eius ridiculasque opiniones confu- 
tavit, ipse in se suscipit fotius disputationis veluti mo- 
deramen, variasque. puleri. proponit definitiones, quas 
iamen a sophista assensu suo comprobatas deinde rur- 
sus vexat et incertas reddit, donec hic rei fastidio occu- 
patus sermonem non sine vana sapientiae suae iactantia 
abrumpit et in medio relinquit. Qua ex re satis certo 
colligitur Platonem praeter Hippiae  irrisionem . etiam 
aliud quid in hoc libro scribendo spectavisse.. Etenim 
ostendere philosophus haud dubie illud quoque. voluit, 
qua via ad meliorem pulcritudinis notitiam comparandam 
esset incedendum, et quaenam notiones vel. secernendae 
vel respieiendae essent, si quis in ea re explicanda vellet 
cum fructu elaborare. | Fecit autem hoc. eo modo, ut 
Socratis hac de re placitis usus esse videatur: quanquam - 
fortasse etiam alios Socraticos ob oculos habuit. Sed 
redeamus ad dialogi enarrationem, in qua quidquid e 
Socratico fonte haustum videtur suo. loco notabimus. 

* Itaque Socrates, acerbissime explosa Hippiae. inertia, 
quam íamen cum urbana quadam et faceta dissimulatione 
etiam sibi ipsi attribuit, hominem illum incognitum nar- 
ταῦ subinde misericordia commotum suam consilii inopiam 
ita levare, ut sibi significet ac veluti suggerat, quid sit 
respondendum. Huius igitur morem se iam imitari velle 


*) P. 289. D. nm 293. D. 


154 PLATONIS 


dicit, atque eius nomine definitionis alicuius periculum 
facere. Nec renuit Hippias, qui se isto modo magna 
molestia liberatum iri confidat. Itaque Socrates eum 
videre iubet et considerare, num forte illud, quod 70 
πρέπον dicatur, habeaturque alicui rei aptum 
et commodum, pro pulcro ducendum sit. Hoc pro- 
ienus ille assensu suo amplectitur, fateturque sibi iam 
pulcrum illo uno videri contineri, quod sit ad aliud quid 
aptum commodeque comparatum. Sed vix hoc ita pro- 
nuntiavit, quum Socrates hanc sententiam rursus convel- 
lere conatur. Utitur autem hanc in rem hac fere argu- 
mentatione. Quod τὸ πρέπον vocamus, inquit, id vel 
videtur pulcrum, vel revera est. lam si speciem tan- 
tunmodo pulcritudinis habet, neutiquam ipsum pulcrum 
est, de quo anquirimus, sed nihil nisi fallacem eius ve- 
luti umbram atque imaginem exhibet. Quodsi autem 
illud rebus pulcritudinis et veritatem et speciem simul 
conciliare ponimus, huic sententiae illud mirifice adver- 
satur, quod quae revera sunt pulcra saepenumero aliter 
comparata videntur. uc accedit, quod veritas cum ex- 
terna specie eaque inani nullo modo coniuncta esse potest. 
Ex quibus omnibus efüicitur, ut τὸ πρέπον non possit 
pro ipso pulero haberi *). | 
Nimirum facile apparet Socratem arguta, quae verbo 
αἰνεόϑαι inest, dilogia interlocutorem in fraudem in- 
ucere. Quod quum et apparendi habeat vim ac signi- 
ficationem et de inani specie dicatur, sophista varium 
eius usum minime distinguens nullo negotio sibi persua- 
deri patitur externam τοῦ πρέποντος speciem mon posse 
eum ipsa pulcri vi et matura conciliari. Itaque ex hoc 
ipso loco suspicari licet Platonem im hac sententia re- 
darguenda non ita serio elaboravisse, adeoque syam 
ipsius sententiam isto modo prodidisse. Atque id ipsum 
etiam exinde colligimus, quod tertiam sententiae illius 
rationem, qua pulcrum in τῷ πρέποντι contineri sumi 
poterat, omnino non tetigit, sed prudenti silentio trans- 
Gqnisit. conf. Phileb. p. 64. E. 
His explicatis ubi Socrates videt sophistam non ha- 
bere quomodo illam sententiam tueatur, pulcritudinem 
contineri vult in utilitate, quandoquidem id, quod ali- 
quem üsum-habeat aíferatque utilitatem, vulgo pro pulcro 
"haberi soleat **). Utile autem illud dicit esse, cui insit 





*) P. 293. D. — 294. E. 
vy) Lun 299, À. — E. 


HIPPIAS MAIOR. . 155 


vis aliquid efficiendi; hac enim quidquid careat, 
id esse prorsus inutile. Quoniam autem homines ista vi 
efficiendi, qua polleant, saepenumero ad mala abutantur, 
apparere arbitratur ita demum eam pulcram fore, si ad 
bonum convertatur. Itaque illud demum dicit recte pro 
pulcro habitum iri, quod et utile sit, et boni quid effi- 
ciat, eamque ob causam etiam sapientiam, leges, insti- 
tuta, in rebus pulcris numerari *). Sed ne hanc quidem 
sententiam veram esse stupenti sophistae hac fere argu- 
mentatione demonstrat. Ex iis, quae disputavimus, in- 
quit, sponte consequitur utile boni causam esse ac ve- 
luti fontem.  l!taque utile atque pulcrum si est. unum 
idemque, pulerum necesse est boni causa ducatur. Cau- 
sam autem atque effectum nemo negabit inter se differre. 
Ex quo perspjeuum est nec pulcrum pro bono nec bo- 
num pro pulero haberi licere. Quod posteaquam Hippias 
rursus amplexus est, nihilominus ille tanquam certissi- 
mum tenendum arbitratur o nein esse boni atque pulcri 
necessitudinem. Quibus ita positis magnam sane fatetur 
esse hanc dubitationem , in quam nunc ineiderint, quan- 
doquidem quum arctissimam esse sentiant puleri et boni 
coniunctionem, tamen alterum ab altero diversum esse 
statuerint **). 

" Ne hie quidem Platonem putamus eam, quam So- 
. crates proposuit, sententiam serio impugnavisse. Nam 
Socratem novimus pulcrum voluisse utili contineri: id 
quod Xenophon Memor. Ill, S, S. 4 sqq. et IV, 6, 
9. certissime testatur. lam vero eidem bonum quoque 
visum est ad utilitatem esse referendum, de qua re idem 
Xenophon exponit Mem. Hil, 8, 2 — 8. IV, 6, 8, 9. 
Ex quo liquidum est, cur ille necessario etiam inter pul- 
crum atque bonum maximam intercedere necessitudinem 
statuere coactus fuerit. Quocirca plane Socratica sen- 
tentia est, quam Plato hic Socratem fecit primum expli- 
cantem , deinde argutis conclusiuuculis impugnautein. 
Nec veri dissimile putamus ipsum Platonem, quo 
tempore haec scripsit, eandem prorsus *comprobavisse. 
Nam in Gorgia quidem, quem librum certum est non 
ita multo post Socratis mortem literis consignatum esse, 
p- 211. A. sqq. haud cunctanter affirmavit, quaecunque 
pulera sint, ea pro pulcris haberi vel propter volupta- 


— -— 





") P. 299. A. — D. 
**) P. 296. E. — 297. E. 


156 S OPLATONIS:::; 


tem, quam afferant, vel propter utilitatem ; : vel: propter 
utrumque; boni autem atque. pulcri summam, esse "n 
mamque necessitudinem etiam. Lysid.. p.. 216. [U^ sq. Al- 
cibiad. 1. p. 115 sq. docuit, . eamque . sententiam. postea 
subtilius persecutus est Phileb. p. 64 sq... Nimirum . po- 
stea temporis philosophus etiam pulcri naturam ab. ideis 
repetendam esse statuit ἢ). Nemo est autem. quin. sponte 
animadvertat vel Graecorum illud καλὸν χαγαϑὸν. .So- 
cratem. Platonemque in eam deducere potuisse. sehten- 
iiam, ut alterum ab altero nullo. pacto divellendum ac 
segregandum, esse arbitrarentur. Sed hoc utcunque se 
habet, illud quidem pro certo et explorato habemus, 
non;serio, sed vexandi. ridendique sophistae gratia gra- 
vissimam . illam sententiam a Socrate in dubitationem vo- 
cari, ideoque iis conclusiuneulis labefactari, quas quilibet 
paullo attentior: facile intelligat non ad fidem faciendam, 
sed ad lusum iocumque esse comparaías. 

i;^ Denuo igitur in summam dubitationem coniectus Hip- 
pias, ne iam diutius desipere videatur, spatium delibe- 
randi postulat, quo sibi concesso gloriatur omnia se ita 
enucleaturum , nihil ut difficultatis amplius remaneat. 
Verum Socrates ne nunc quidem superbum lhomuncionem 
dimittens ei continuo aliam proponit pulcri; definitionem, 
quae fanto magis eum poterat allicere et paene: placare, 
«quod sophistae omnia ad sensum voluptatemque refere- 
bant.  Arbitratur enim pulcrum nihil aliud esse nisi iu- 
cundum, quod; visu audituque. percipiatur. 
Quippe pulcra simulacra,. toreumata, tabulas, adeoque 
ipuleros sonorum concentus , puleras orationes, pulcra 
carmina his solis sensibus ait percipi atque sentiri. Sed 
-YXix ea de re tulit Hippiae assensum, quum hanc quoque 
definitionem reprehendere instituit tanquam nimis angu- 
Stam... Monet enim etiam pulcra consilia, pulcra studia, 
-pulcra instituta reperiri, quae dubium sit, an sub visum 
auditumve cadere iudicari debeant. Praeterea contendit 
eiiam multa alia iucunda esse, quae minime percipiantur 
visu audituve, sed aliis sensibus propria sint. Quod si 
igitur pulerum dicatur in iucundo contineri , haud- 
quaquam apparere, cur íandem illud ad unum visum et 
auditum referatur, quum etiam ceteri sensus suas ha- 





*) Platonis sententiam, ipsum pulcrum mihil aliud quam bonum 
ipsum esse statuentis, teste Clemente Alexandr. Strom. 
V. p. 705. ed, (Pott. peculiari scriptione illustraverat An- 
tipater. 


HIPPIAS MAIOR. 193 


beant iucunditates. "Veruntamen huic ipsi sententiae ali- 

id officere admonet. Etenim neminem fore arbitratur, 
qui edere, olfacere, venerea voluptate frui, pulcrum 
malit dicere quam iucundum. lam si pulcrum, inquit, 
iucundo visu et auditu percipiendo inesse statuimus, ce- 
terorum sensuum  iucunditates puleritudinis communione 
exclusae- erunt. Sed quum iucundum a iucundo matura 
sua nom possit esse diversum, illud, quod visu et auditu 
comprehenditur, non propter iucunditatem. pulcrum effi- 
cere iudicandum erit, sed propter aliam quamcunque 
causam. Praeterea quoniam res sub visum et auditum - 
subiectae inter se differunt, nec id, quod oculis cerni- 
tur, simul auribus quoque percipitur, necesse est com- 
mune quiddam reperiatur, ob quod rebus visu et auditu 
percipiendis pulcritudo attribuenda videatur. Hoc autem 
in iucunditate nullo pacto inesse potest: quae si pulcri- 
tudinem efficeret, etiam ceterorum sensuum iueunditates 
eandem essent habiturae. Relinquitur ergo, ut dicen- 
dum sit iucundum, quod oculis ef auribus percipitur, 
ideo esse pulcrum, quia quae his sensibus afferuntur iu- 
cunditates atque voluptates minime noxiae atque longe 
ulilissimae sint. Ex quo efficitur pulcrum contineri 
utili et innoxia voluptate *). Subtilissima haec 
disputatio Hippiae rursus plane probatur. Quod ubi ani- 
madvertit Socrates, in ea nihil veri inesse protenus 
evincere conatur. Nam utile quoniam apparuerit esse 
boni causam, causa autem ab effectu differat plurimum; 
eandem iam dubitationem ait oboriri, in quam inciderint 
antea. Neque enim bono pulerum contineri neque vicis- 
sim pulcro bonum, sed alterum ab altero esse diver- 
sum **) 

Et cavillatio quidem haec, quam postremo memo- 
ravimus, quam nullam vim habeat, facile ex iis, quae 
paulo ante exposuimus, intelligitur. Quocirca ne hie 
quidem nulla exstant verae Platonis sententiae vestigia; 
quae qualis fuerit, non tantum e Gorgia p. 479. A., sed 
planius etiam e Philebo p. 51 sqq. perspicitur, quo loco 
copiose de puleri et voluptatis necessitudine disseritur, 
simulque etiam illud explicatur, cur visus et auditus pro 
sensibus divinioribus sint habendi. Quanquam illud dili- 
genter animadvertendum est, in Philebi loco de rebus in 








*) P. 298. A. — 303. D. 
*") P.' 303. E. 


188 PLATONIS 


se spectatis sive de earum aeternis immutabilibusque for- 
mis sermonem agitari, in Hippia autem disputari de pul- 
critudine, quae in rebus ipsis sub sensus subiectis ex- 
pressa cernitur. 

Iam singulis excussis locum de pulcro apparet in 
hoc libro ita tractari, ut licet nihil certi poni videatur 
adeoque omnia in controversiam vocari, tamen de re 
ipsa quid statuendum sit, haud ita obscure significetur. 
Nam ego si quid. iudicare possum, hoc subtiliter osten- 
dit Soerates Platonicus, aut, si ita mavis, Plato Socra- 
ticus, primum quidem pulcritudinis notionem non esse 
confundendam cum rebus individuis atque singulis, quae 
pulerae dicantur; deinde notionem illam quaerendam vi- 
deri in decore quodam rerum- atque coniunctione vel 
cum bonitate vel cum iucunditate et suavitate. Qua qui- 
dem definitione, licet verissime observaverit Aristote - 
les "Top. I, 13. τὸ zcAóv esse aequivocum sive ὑμώ- 
γυμον. tamen non potest negari omnia fere comprehendi, 
quae. more loquendi Graecorum vocabulo illo significa- 
bantur, ita ut et pulerum, quod in corporibus cernitur, 
et illud, quod inest in vita publica et privata, et gene- 
rosum aíque honestum in animis conspicuum complecta- 
tur. Et profecto plane Socraticam dixeris hanc finitio- 
nem, quandoquidem unice eo pertinet, ut rei notio in- 
vestigetur certiusque constituatur. Longius postea pro- 
gressus est philosophus, quandoquidem doctrina idearum 
inventa et perfecta pulcritudinem in eo statuit esse, uf 
veri et boni ideae perfecta quadam specie expressae cer- 
. nerentur. Sed de his quoniam nunc non est dicendi lo- 
cus, sufficiet demonstravisse, quid sit, quod in hoc libro 
exquiratur, e£ quas ob causas eum a Platone adolescente 
scriptum. esse suspicemur. Qua de re si qui scire cu- 
piant, quam multo aliter alii statuerint, eos adire iube- 
mus Schleiermacherum Introd. in Hipp. Mai. II. 
P. 3. p. 399 sqq. s. p. 405 sqq. edit. sec., Astium De 
Vita et Scriptis Platon. p. 460 sq., Socherum De Scri- 
tis Platonis p. 211 sqq. Ceterum dispntationis in Hip- 
pia maiore agitatae Diogen. Laért. Ill, 89. rationem 
habuisse videtur. Sed his explicatis tempus est reliquam 
libri partem exponere. 

ltaque postrema definitione rursus a Socrate labe- 
factata, Ilippias sese iam sentiens denuo laqueis dialecti- 
cis constrictum ad suam fedit iactantiam et magniloquen- 
tiam. Ista quidem, inquit, quae tu in medium attulisti, 
hominis sunt minuti et angusti: sunt enim nonuisi fru- 


HIPPIAS MAIOR. 150 


βία quaedam totius eruditionis; sed viri vere sapientis 
et eruditi est cuncta atque universa uno quasi mentis 
obtutu posse contueri. Quippe illud demum est pulcrum 
quiddam atque magnum, ut quis in iudicio, in senatu, 
denique in omnibus conventibus publicis ita possit dicere, 
ut audientibus quaecunque velit penitus persuadeat, qua 
una arte maxime tum nostram ipsorum tum amicorum 
salutem tueri valemus. taque tu, 0 Sacrate, missis 
istis nugis futilibus tandem aliquando sapere aude et ad 
maiora haec et augustiora enitere! Quibus auditis So- 
crates egregia cum urbanitate beatum praedicat tantae 
sapientiae et eruditionis virum. Sibi autem singulari 
quodam fato narrat accidere, ut istam suam tenens dis- 
serendi rationem sapientibus displiceat; sectans vero pul- 
crarum ornatarumque orationum laudem quum ab aliis, . 
tum ab homine illo, Hippiae ignoto, sibi autem coniun- 
ctissimo, maxime vituperetur et reprehendatur, qua re- 
prehensione rursus effici, ut sibi turpe videatur, quid 
pulerum sit ignorantem orationum pulcritudinem crepare 
semperque in ore habere. Denique profitetur se vel ex 
hoc colloquio cum Hippia instituto maxime intellexisse, 
quam yere dicatur in proverbio: χαλεπὰ τὰ χαλά. 

Ita igitur hic sermo urbanissima sophistae irrisione 
absolvitur. 





CODICUM ELENCHUS. 


Cois. 7. Vat. O. Ven. 7X Y. Paris. BCEF. ΓΡΗΣῚ 
v. Palat. b. Urb. ἵ. Vat. τ. Vindob. 1. 3. Flor. a. b. c. 
X. Ex his Angel et Flor. x. plerumque consentiunt. 
Parisino E. etiam in hoc libro castigando Stephanus 
usus videtur. 

Commentatus in hunc dialogum est Η eindorfius 
Dialogg. Plat. Select. 'T. I. Berol. 1802. 8. ed. Il. a 
Buttmanno Ibid. 1827. 



































Er EPI TNCR AT ST. NT TTSNS 





d | Ba 


A" laso- Qu ? 
| C gratis 2s modb. Joi d 
E ^ auper αἰ Wl 
| !zc47v πο δ ἠδ πω, αἵδ᾽ vlolistuog 





58. 2i - Sp smdosq. 
E gyvvooiato: ut: ifüntoaq: siio ἢ tr 
E - eienini, goose Ὗ à.,di ἀρ Cumt 
BT s bs. 4o -obus. ausa otigevinlá. exists 
- '" cwBdihinte . ἐμά οι. -Loxoliaa deoRMME 
Sal] ἀμ βῆ «teta 
bn igai «doy. ἰ4}8 c amps ene 
|oedhpionotel mo Bug. - br ohio: da 
gletq. tino dado, aod idee saei 
: UI dos cann grabar puede 
μι, aq; 6. be S dog Es πώ qao 
ier dup εὐπθοθι χα d3:^r9do1005 
hivp:; wiipocte, Gron dior. 
avrog oi acude dans t 9d 
3v "hte; 98 dodo] ouninoti ut 
| vuesiznlloh. βαρ claibent gef: 
uk ibit Ak tras ware, 
aola πὰ unda 498, Macr aic 


TEN γῇ ^ 
n" "Y "e di "E 


A | r 4 | I | d^ : ἣν ἡ Ν AN j : : Y 
| dii ned EL da Mur 
Med. Au ΤΥ ἐν uos 


Co feos ve sb UE Pu T yo ^od 
SANUS, ὁ γενκεννμν, x lc 


e rr is 

2 ἢ : * m Δαν Tao A ἐξὸν » Δ. 
PIA c (132 Τοῦ (aho: u. A9 eu qs 
SYN E kt d 4&8 HNISE: Edel a 





IIllll AX MEIZXZN. 


Plat. Opp. Vol. IV. P. IL: 11 











^nus Annal, 





^ 


"Eds 0 καλός τε χαὶ σοφός, ὡς διὰ χρόνου ἡμῖν 281 


χατῆρας εἰς τὰς. ᾿4ϑήνας.. 


P. 281. Ἱππίας ὃ καλός 
τὲ καὶ σοφός] Nominativum in 
eiusmodi locis dicunt positum 
esse pro vocativo. Parum ac- 
curate, — Verissime Herman- 
Litter. Lipss. a. 
1807. n. 91. p. 1262. tales no- 
minativos arbitratur per dpposi- 
fionem, quam vocant, obliquam 
explicari oportere, cuius ratio 
a8[que causa in eo cernatur, 
quod persona, quae compelletur, 
non subiective, ut ita dicam, 
Sed obiective spectetur. Habet 
autem hic usus vel ibi locum, 
ubi vocativus revera praecessit, 
ut Protagor. p. 337. C. ὦ ἄνδρες 
oí παρόντες, vel ita, ut e verbi 
sequeníis persona idem casus 
intelligendus relinquatur. Quod 
quidem in hunc locum convenit, 
quei apparet ita explicandum 
esse: ὦ σύ, ὃς εἶ. Ἱππίας ὃ x«- 
λός τὲ καὶ σοφός, — Καλὸς 
etsi vulgare fuit Atticae urba- 
nitatis blandimentum, uf prae^ 


εν Heindorfium ad h.l. do- 


cuerunt Boissonad. ad Philo- 
strat. p. 306. Creuzer. ad 
Plotin. de Pulcrit, p. XVI. Dor- 
vill ad €hariton. p. 23., tamen 
fieri potest, ut simul ad Hip- 


* 


UN 


piae ornafum, de quo legas p 
291. A. Hipp. Min. p. 368. B. 
et vero etiam ad disputationem 
de pulcritudine deinde instituens 
dam respiciatur. In qua ambi- 
guitate nemo erit quin lusum 
quendam agnoscat haud sane 
inficetum aut inelegantem, quum 
ita Hippiae vanitas statim a 
principio sermonis arguatur, — 
ὡς διὰ χρόνου, quam lon- 
gum post temporis inter-^ 
vallum, ut Arist. Vesp. 1251. 
1411. Eurip. El 505. al. .:Nam 
διὰ χρόνου est interiecto 
tempore, monente Herman- 
no ad Viger. p. 856. — x0 TY 
occ non est simpliciter veni- 
stíi, sed potius devenisti, 
Ad eundem modum Profagor. p 

316. C. ξένον γὰρ ἄνδρα δὲ 
κατιόντα εἰς πόλεις μεγάλας 
— χρὴ εὐλαβεῖσθαι. De usu 
verbi καταίρειν explicarunt H e m- 
sterh, ad Lucian. Iudic. Vocal, 
p. 83. Ruhnk. ad Tii, p. 152. 
— Pro εἰς τὰς A9 7vag 
Thom. Mag. p. 14. Gregor, 
Corinth, p. 165 sq. alii magis 
Atíice dici arbitrantur "AO vate, 
In quo nobis falli videntur, ni- 
si forte id voluerunt pro magis 


11 Ὁ 


164 


PLATONIS 


IIl. Οὐ γὰρ σχολή, ὦ ΣΣώχρατες. ἡ γὰρ "Hug 
ὅταν τι δέηται διαπράξασϑαι πρός τινα τῶν πόλεων, 
ἀεὶ ἐπὶ πρῶτον ἐμὲ ἔρχεταν τῶν πολιτῶν αἱρουμένη 
πρεσβευτήν, ἡγουμένη διχαστὴν καὶ ἄγγελον ixavo- 
τατον εἶναι τῶν λόγων, οὗ ἂν παρὰ τῶν πόλεων ἐχά- 
στων λέγωνται. πολλάκις piv οὖν χαὶ εἰς ἄλλας πό- 
λεις ἐπρέσβευσα" πλεῖστα δὲ xoi περὺ πλείστων xe 
μεγίστων εἰς τὴν «“Ἰακεδαίμονα. διὸ δή, ὃ σὺ ἐρωτᾷς, 
οὐ ϑαμίξζω εἰς τούςδε τοὺς τόπους. 


CQ. Τοιοῦτον μέντοι, ὦ Ἱππία, ἔστι τὸ τῇ 


P. 281. B. πλεῖστα δὲ καὶ περὺ mA] καὶ ante περὲ omi. 
Stephan. cum uno Paris, E., quo in hoc quoque libro recensendo 


usus est. 


ὃ σὺ ἐρωτᾷς] Steph. eum Par. E. ὃ καὶ σὺ 2g. Angel, omisso 


Attico haberi, quod altero fre- 
quentius usurparetur. 
praepositio cum accusativo no- 
minis iuncía suum sibi locum 
vindicat, ubi urbs cum maiore 
quadam vi et gravitate comme- 
moratur. Etsi igitur ᾿ζϑήναζε 
fatendum est multo frequentius 
reperiri, tamen alterum certe 
non minus Atticum habendum 
est, Cum íoto hoc loco com- 
paramus Xenoph. Memor. IV, 
4, 9. διὰ χρόνου γὰρ ἀφικόμε- 
' 90g ὁ In: (fac ᾿ϑήναζε παρεγέ- 
γετὸ τῷ “Σωχράτει, unde suspi- 
cari licet bunc Platonis sermo- 
nem eodem fere tempore habi- 
tum fingi, quo colloquium So- 
eratis cum Hippia apud Xeno- 
phontem institutum esse narra- 
tur. 

ἡ γὰρ Ἦλις] Quae Hippiae 
patria fuit. 

B. παρὰ τῶν πόλεων ἕκά- 
στων λέγωνται] Nusquam 
legas ὃ ἕκαστος ἀνήρ. ἢ ἑκάστη 
πόλις, τὸ ἕχαστον BifMow , ut 
frustra sint qui articulum nar- 
rant etiam ante ἕχαστος poni 
solere, Quum enim hoc prono- 
mén natura sua illum aspernari 
videretur, quippe quod per se 


Etenim , 


iam satis esset definitum, Graeci 
ne fum quidem eum ita adhi- 
bueruní, quüm nomen.et pro- 
nomen in unam notionem esset 
coniungendum, . Quocirca du- 
plex tantum iis probata est lo- 
quendi forma; dixerunt enim 
vel ἕκαστος ὃ ἄνθρωπος, vel ὃ 
ἄνθρωπος ἕκαστος, sed non sine 
aliquo discrimine. Nam ἕχαστος 
ubi nomini et articulo praemit- 
titur, dubium non est, quin. sub- 
stantivum explicandum sit per 
appositionem, lice pronomen 
ei genere ef numero accommo- 
datum sit. Veluti ἕχαστα τὰ 
ζῶα est: iegliches, was 
Thier ist. Atque ita intelli- 
genda sunt haec: Phaedr. p.: 
142. E. Protag. p. 315, A. De 
Rep. 1. p. 338. E. p. 346. E, 
V. p. 461, A. X. p. 601. A. 
Parmenid, p. 134. A, Euthydem, 
p. 307. A. Cratyl. p. 424. KE. 
Apol. Socr, p. 39. A. Phileb, 
p. 32. al. Longe alia ratio eo- 
rum locorum esí, in quibus ἔχα- 
στος nomini et articulo postpo- 
situm legitur: ibi enim vim 
nanciscitur praedicati, — quod 
quia pertinet etiam ad verbum, 
saepenumero ,non multum re- 


mL 


0o RR aD n ol um UP PI PEE Ran 7 


HIPPIAS MAIOR. 165 


ἀληϑείᾳ᾽ σοφόν τὰ καὶ τέλειον ἄνδρω εἵἴναι. σὺ γὰρ 
χαὶ ἰδίᾳ ἱχανὸς εἶ παρὰ τῶν γέων πολλὰ χρήματω 
λαμβάνων ἔτι πλείω ὠφελεῖν ὧν λαμβάνεις, καὶ αὖ 
δημοσίῳ τὴν σαυτοῦ πόλιν ἱκανὸς εὐεργετεῖν, ὥςπερ 
χρὴ τὸν μέλλοντα μὴ καταφρονήσεσϑαι, ἀλλ᾽ εὐδοκι- 
μήσειν ἐν τοῖς πολλοῖς. ἀτάρ, ὦ Ἱππία, τέ ποτὰ 
τὸ αἴτιον, ὅτι οἱ παλαιοὶ ἐκεῖνοι, ὧν ὀνόματα με- 
γάλα λέγεται ἐπὶ coqíg, Ἠιττακοῦ τε xoi Βίαντος 
χαὶ τῶν ἀμφὶ τὸν Μιλήσιον Θαλῆν καὶ ἔτι τῶν ὕστε- 
ρὸν μέχρι ᾿αἰναξαγόρου, ὡς ἢ πάντες ἢ οἱ πολλοὶ αὖ- 
τῶν φαίνονται ἀπεχόμενοι τῶν πολιτικῶν πράξεων; 


9 exhibet καὶ σύ. Flor. x. 7| καὶ σὺ ig. 
€. μέχρι ᾿ἀναξαγόρου] V. μέχρις, quod pauci libri ἕω. 


loco tuentur, 
pserit. 


ferí, ufrum casu suo ad nomen 
referatur, an adverbio ἑχάστοτε 
exprimatur: quanquam hoc ubi 
fit, fatendum est solius verbi 
notionem  aecuratius — deíiniri, 
nominis nullam haberi rationem. 
Mtaque hunc locum sic interpre- 
famur: iudicem me existi- 
mans et nuntium maxime 
idoneum eorum, quae a 
civitatibus proponantur 
ita ut singulae sive una- 
quaeque id faciant. | Quod 
vides non multum discrepare 
ab ἑκάστοτε λέγωνται. De Rep. 
1. p. 339. C. πότερον δὲ ἄνα- 
μάρτητοί εἶσιν οἱ ἄρχοντες ἐν 
«αἷς πόλεσιν ἑκάσταις; Ῥμδβᾶγ. 
p. 248. E. εἰς μὲν γὰρ, τὸ αὐτὸ, 
ὅϑεν ἥκει ἡ ψυχὴ ἑκάστη, οὐκ 
ἀφικνεῖται ἐτῶν μυρίων. Απὶ- 
madverías autem Sophistae ma- 
gniloquentiam εἰ arrogantiam, 
quam Plato per totum hunc 
sermonem íÍíacete risit ac per- 
strinxit, 

πλεῖστα δὲ καὺ περὶ mÀ.] 
h. e. saepissime, sicuti etiam 

πολλὰ positum legitur Eurip. 
Aleest. v. 189. πολλὰ ἐπεστράφη. 
οὐ τοὺ Phaedon. p. 61. C. πολλὰ 


ἤδη ἐντετύχηκα τῷ erp, 


Non dubitandum, quin Plato ubique μέχον seri- 


ubi plura adscripsimus, — Θα- 
μἰζειν, quod interprete Eu- 
stathio ad Odyss, p. 321. 2. 
ed, Rom. est ἔργῳ τινὲ συχνάκις 
παρεῖναι, hoe loco est venti- 
tare, frequentare, ut Rei- 
publ, 1. p. 328. C. lliad, XVIII. 
v. 386. et 425. al. 

C. Πιττακοῦ τε καὶ Βέαν- 
τος} Ἀρροβιίϊο more loquendi 
non iía raro pronomini relativo : 
&ccommodafa, ut Reip. ΠῚ. p.. 
492. C. VII. p. 533. C. Apolog. 
p. 4l. A. Phaedon. p. 66. E. 
ubi v. ann. Deinde oj ἀμφὲ 
τὸν Μιλήσιον Θαλὴν num cum 
Heindorfio de uno Thalete in- 
telligendum sit, propferea vehe- 
menter dubitamus, quod quae 
exempla ad hune loquendi usum 
demenstrandum  afferüntur, ea 
omnia e posterioris aefatis scri- 
ptoribus petiia sunt: nam quae 
e Thucydide, Platone, Xeno. 
phonfte, aliis allata videmus, 
ea aliam requirunt interpreta- 
tionem afque viris doctis pla- 
cui, Et hoc quidem loco quid 
iandem causae esse dicamus, 
cur scriptor a simplici nomine 
íransierit ad istius. formulae 
usum? nisi forte temere ineptam 


166 


PLATONIS: 


JH. Ti δ᾽ οἴει, ὦ Σώκρατες, ἄλλο γε. ἢ ἀδύ- 
D νατοι ἦσαν καὶ οὐχ ἱκανοὶ ἐξικνεῖσθαι φρονήσει ἐπ᾽ ^ 
ἀμφότερα, τά T6 “κοινὰ καὶ τὰ ἴδια 


( i3. 


"Ap! οὖν πρὸς Διός, ὥρπερ ai Alios TÉ- 


χναν ἐπιδεδώκασι καὶ εἰσὶ παρὰ τοὺς νῦν δημιουρ-΄ 
γοὺς οἱ παλαιοὶ φαῦλοι, οὕτω καὶ τὴν ὑμετέραν τὴν 
τῶν δοφισεῶν τέχνην ἐπιδεδωκχέναι φῶμεν p εἷναι: 
τῶν ἀρχαίων τοὺς περὶ τὴν σοφίαν φαύλους πρὸς 


ὑμᾶς; ; 


IIT... Πάνυ uiv ovv ὀρϑῶς Aeg. 
ΣΩ, Εἰ ἄρα νῦν ἡμῖν, ὦ Ἱππία, ὃ. Βίας &va- 


282-/i5, γέλωτ᾽ ἂν ὕφλοι πρὸς ὑμᾶς, ὥςπερ xoi τὸν 
“αἰδαλόν φασιν οἱ ἀνδριαντοποιοί, 


γῦν εἰ γενόμενος. 


D. «qv ὑμετέραν τὴν τῶν q eta *.] Istud τὴν ante 


τῶν illatum Bekkerus cum Ven, X et pr. 5 


infra notavimus, 
P. .282 


Z delevit. Sed vide quae 


εἴωϑα μέντοι ἔγωγε] Post μέντον quod vulgo 


intrusum erat ye, cum Ven. Z Y. Vat. r. Angel Vind, 2, Kor. Χο 


delevimus sipennnte Bekkero. 


sermonis varietatem —sectatus 
est. Sed ne longi simus, Pitta- 
cum et Biantem simpliciter no- 
mine proprio appellat, quia hi 
nullius exstiterunt disciplinae 
aut familiae principes; 'Thale- 
Íem autem illo modo designaf, 
ut simul de iis cogitetur, qui 
eius rationem ef doctrinam se- 
quuii sunt, hoe est de pbhiloso- 
phis Ionicis. In eandem msen- 
ientiam etiam A, Matthiae Gr. 
ampl. 8. 583. p. 1160, disputa- 
visse video. — , Post ὅτι. pro- 
pter longiorem orationis inter- 
capedinem ante ij πάντες denuo 
infertur ὡς, quem usum ]lo- 
quendi praeter Heindorfium 
ad b, l illustrarunt intpp. ad 
Xenoph. Cyrop. V, 3, 29. — 
Denique de:re ipsa.ne quis in 
errorem inducatur, prudenter 
Heindorf. monuit haec neuti- 
quam ex (6 et veritate a So- 
crate ita dici, quandoquidem 
omnes ii, qui ab eo men:oran- 
tur, vel maxime propíer rerum 


'xsíav, ubi. v. 


civilium scientiam. et | admini- 
sírationem * sapientes ef habiti 
et vocati sunt, sed comparata 
esse potius ad provocandam ho- 
minis. vanissimi. ambitionem et 
arrogantiam; qui omnia, quam- 
vis falsissima, cupide arripit 'et 
in suam ipsius caen inter- 
pretatur. i 

Τί δ᾽ olesy ὦ, ρων ϑμάπι ci 
ἄλλο yt —] Postquam prae- 
cesserunt haec: τέ ποτὲ τὸ αἴ- 
τιον. non absurde exspectes, ἢ 
ὅτι ἀδύνατοι. Sed nulla opus 
mutatione, Euthyd. p. 281. E. 
τί οὖν ἄριν ἤρου ὅ τί e νοοῦ 
τὸ ῥῆμα; TÉ ἄλλο. ἦν δ᾽ 
ἐγώ, ἢ ἐξήμαρτον διὰ τὴν βλα- 
Heindorf. Ari- 
stoph. Eccles. 395. ἀτὰρ τί τὸ 
πρᾶγμ ἦν, ὅτι τοσοῦτον xvin 
ὄχλου οὕτως ἐν ὥρᾳ ξυνελέγη; 
Chr. τί δ᾽ ἄλλο γ᾽ ἢ ἔδοξε τοῖς 
πρυτάνεοι περὶ σωτηρίας γνώμας 
καϑεῖναν τῆς πόλεως; j Ibid. 769, 
al. 

D. τὴν ὑμετέραν d: vüv 


^. ^ pni 


HIPPIAS MAIOR. 107 


τοιαῦτ᾽ ἐργάζοιτο, οἷα ἦν ἀφ᾽ ὧν τοὔνομ' ἔσχε, χα- 
ταγέλαστον ἂν εἶναι. 

11. Ἔστι μὲν ταῦτα, ὦ ΣΣώχρατες, οὕτως, ὡς 
σὺ λέγειξ᾽ εἴωϑα μέντοι ἔγωγε τοὺς παλαιούς τε. καὲ 
προτέρους ἡμῶν προτέρους τε καὶ μᾶλλον ἐγκωμια-- 
bv ἢ τοὺς νῦν, εὐλαβούμενος μὲν φϑόνον τῶν ζών- 
των, φοβούμενος δὲ μῆνιν τῶν τετελευτηχότων. 

XQ. Καλῶς γε σύ, ὦ Ἱππία, νομίζων τε καί 
διανοούμενος, ὡς ἐμοὶ δοχεῖς. συμμαρτυρῆσαι δέ σοι 
ἔχω, ὅτι ἀληϑῆ λέγεις, xai τῷ ὄντι ὑμῶν ἐπιδέδωκχεν 
ἡ τέχνη πρὸς τὸ χαὶ τὰ δημόσια πράττειν δύνασϑαι 
μετὰ τῶν ἰδίων. Τοργίας τὲ γὰρ οὗτος ὁ “εοντῖνος 
σοφιστὴς δεῦρο ἀφίκετο δημοσίῳ οἴχοϑεν πρεσβεύων, 


Β. vou (tov τε xai διαν] Vat. O. τ. Par. ΒΟ Ὲ. Ang. 
Flor. a. b. e. x. Vind. 1, Pal. Urb. ὀγομιίάζων τε, quae lectio inde 
Ooría, quod utriusque verbi discrimen non perspectum est. Dein 
vulgo: cc ἔμοιγε dog, quod e Vind.'1l. 2. Flor. a. b. c. et reli- 


quis praeter Ven, Κα 


σοφιστῶν τέχνην] h. e. τὴν 
ὑμετέραν, 5 ἐστι τῶν σοφιστῶν, 
νεέχνην, cuius generis exempla 
plurimaattuli ad Remp. 1X. p. 590. 
A. Mox Πώνυ μὲν ovv ὁρ- 
Ss λέγεις recte censuit H ei n- 
dorf. non esse interpunctione 
divellendum. Gorg. p. 450. D. 
πάνυ μὲν οὖν καλῶς ὑπολαμβά- 
ψεις. Pbaedon, p. 82. A. πάγυ 
μὲν οὖν εἰκὸς λέγεις. Menon. p. 
16. €. πάνυ μὲν οὖν χάρισαι. 
Pbileb, p. 41. A. πάνυ μὲν οὖν 
τοὐναντίον, ὦ X. E εἴρηκας. Legg. 
d. p. 643. A. πάνυ μὲν οὖν δρῶς- 
pev ταῦτα, Et sic centenis lo- 
cis apud Platonem. 

P. 282. γέλωτ᾽ ἂν ὄφλοι 
πρὸς ὑμᾶς} ad vos compa- 
τὰ ἔτι 5. --- τοὔνομ᾽ Foye.glo- 
riam illam suam adeptus 
est. Ex quo intelligitur, quae 
sit articuli vis et significatio. 
Mox nolim equidem corrigere 
πιρότερόν τε χαὶ μᾶλλον, quum 
προτέρους vel subsequente μᾶλ- 
Àov satis commode dicatur. 


omnibus mutatum est, 


B. Τοργίας vt γὰρ ov- 
τος ὃ 4.] Gorgiae legatio quum 
teste Diodoro Sic. XII, 58. 
archonte Euclide facía sit, duiid 
dit in Olymp. LXXXVIII, 2. — 
427. ἃ. Chr, n., quo tempore 
sophista annos habuit fere sexa- 
ginta, siquidem Clintoni Chro- 
nolog. p. 69. ed. Krüg. fides 
hahenda. est. De honore ipsi 
Athenis. habito nonnulla expo- 
suimus ad Gorg. p. 447. 4A. 
Hiud τὲ ante γὰρ οὗτος nihil 
habet in sequentibus quod ei 
respondeat, Quippe sermonis 
fenore paullulum immutato scri- 
ptor deinde pergit; εἰ δὲ βούλει, 
ὁ ἡμέτερος ἑταῖρος X. T. À, qaum 
accuratius sic esset dicendum: 
καὶ δὴ καὶ ὃ ἡμέτερος ἑταῖρος x. 
T. À. Sed nimirum pro καὶ dein- 
de εἰ δὲ βούλει infertur, propter- 
ea quod haec formula. haud 
raro inservit transitionibus, ut 
propemodum idem sit quod por- 
Yo, iam vero, veluti infra p. 
296. D. Protag. p: $820, A. 


108 PLATONIS 


ὡς ἱκανώτατος ὧν sovrivov τὰ χοινὰ πράττειν, 
xci ἔν τε τῷ δήμῳ ἔδοξεν ἄριστα εἰπεῖν xoi ἰδίῳ 
ἐπιδείξεις ποιούμενος χαὶ συνὼν τοῖς γέοις χρήματα 
πολλὰ εἰργώσατο καὶ ἔλαβεν ἐκ τῆςδε τῆς πόλεως" 
εἰ δὲ βούλει, ὁ ἡμέτερος ὁταῖρος Πρόδικος "οὗτος 
πολλάκις μὲν καὶ ἄλλοτε δημοσίῳ ἀφίκετο, ἀτὰρ τὰ 
τελευταῖα ἔναγχος ἀφιχόμενος δημοσίῳ ἐκ Κέω λέγων 
v ἐν τῇ βουλῇ πάνυ εὐδοχίμησε xci ἰδίῳ ἐπιδείξεις 
ποιούμενος καὶ τοῖς νέοις συνὼν χρήματα ἔλαβε ϑαυ- 
pecora ὅσα. τῶν δὲ παλαιῶν ἐχείνων οὐδεὶς πώποτϑἙ 
ἠξίωσεν ἀργύριον μισϑὸν πράξασϑαι, οὐδ᾽ ἐπιδείξεις 
ποιήσασϑαι ἐν παντοδαποῖς ἀνϑρώποις τῆς ἑαυτοῦ 
σοφίας" οὕτως ἦσαν εὐήϑεις χαὶ ἐλελήϑεν αὐτοὺς 
ἀργύριον ὡς πολλοῦ ἄξιον εἴη. τούτων δ᾽ ἑχάτερος 
πλέον ἀργύριον ἀπὸ σοφίας εἴργασται ἢ fies δη- 


D, πλέον ἀργύριον] V. ἀργυρίου, quod e Flor. x, Angel, 


et pr. X. correctum. 


E. xai πολὺ νεώτερος dv] καὶ om, Ang. Flor, x, pro- 


bante Buttmanno. 


Phaedr. p. 230. B. Sympos. p. 
220. D. Nec vero rarum est il- 
lud τέ, eui deinde subiungitur 
aliquid, quod non tam ad gram- 
maticam rationem, quam ad 
sensum eo referatur. Phaedon. 
p. 63. C. viv δὲ εὖ yo ὅτι 
παρ᾽ ἄνδρας τε ἐλπίζω à ἀφίξ Senat 
ἀγαθούς" καὶ τοῦτο μὲν οὐκ ἂν 
πάνυ διισχυρισαίμην" ὅτι μέντου 
παρὰ ϑεοὺς δεσπότας πάνυ ἀγα- 
ϑοὺς ἥξειν, ubi sequi debebat 
xai δὴ καὶ παρὰ ϑεούς x. v. À. 
De Rep. VII. p. 522. B. VIII. 
p. $68. E. Phaedr. p. 265. D,, 
ubi post εἰς μέχν τε ἰδέαν — 
ἄγειν. dein dicitur τὸ δὲ ἕτεν 
ρον γένος. x. T. À. 

€, ὃ ἡμέτερος ἑταῖρος 
Πρόδικος} Etiam Charm, p. 
|. 163. D, Protíagor, p. 341. A. 
Gratyl, p. 384, C. Menon, p. 
96. D. Socrates Prodicum uf 
familiarem atque adeo magistrum 
suum memorat. — οὗτος, uí 


psulle ante iu verbis .F'ogyí«q 


οὗτος, indicat nofum aliquem, 
de quo loquendi genere conf. 
Menon. p. 16. A. p. 80. A, Phae- 
don, p. 69. C. ibique ann. Zeu- 
nius ad Xenoph. Anab, I, 5, 8. 
Prorsus. eodem modo hic ab 
Latinis scriptoribus frequentari 
docuit Bentleius ad Terent, 
Adelph. V, 8, 23, 


D. τούτων δ᾽ ἑχάτερος--Ἶ 
De mercede veterum sophista- 
rum nofa sunt quae commenta- 
tus est Fr. A. Wolfius Mis- 
cell. Litt. p. 42 s8qq. ldem ar- 
gumentum breviter  perstrinxit 
Boeckh. Oecon. Athen. T. I. 
p.133sqq. conf. W eloker. Mus. 
Philol, Rhen. a, 1832. P. I. p. 22 
sqq. inprimis p. 26 sq. Protagoras 
autem quod hoe loco dicitur ἔτι 
πρότερος Tovro» arte sophistiea 
quaestum factilasse, cave exin- 
de colligas fuisse. eum item 
aeilate Gorgia maiorem, Quippe 
primus fuit, qui à discipulis in- 


vade anu NEP us 


E HIPPIAS MAIOR. 


169 


μιουργὸς ἀφ᾽ ἧςτινος τέχνης" καὶ ἔτι πρότερος τού- 
των Πρωταγόρας. 

IIl. Οὐδὲν γάρ, ὦ Σώχρατες, οἶσϑα τῶν καλῶν 
περὶ τοῦτο. εἰ γὰρ εἰδείης, ὅσον ἀργύριον εἴργασμαι 
ἐγώ, ϑαυμάσαις ἄν. καὶ τὰ μὲν ἄλλα ἐῶ" ἀφικόμενος 
δὲ mors sig “Σικελίαν, Πρωταγόρου αὐτόϑι ἐπιδη- 
μοῦντος καὶ εὐδοκιμοῦντος χαὶ πρεσβυτέρου ὄντος 
χαὶ πολὺ νεώτερος ὧν ἐν ὀλίγῳ χρύνῳ πάνυ πλέὸν ἢ 
πεντήχοντα χαὶ ἑχατὸν μνᾶς εἰργασάμην, καὶ ἐξ ἑνός 
yt “χωρίου πάνυ σμιχροῦ, ᾿Ινυχοῦ, πλέον ἢ εἴχοσι 
μνᾶς. καὶ τοῦτο ἐλϑὼν οἴχαδε φέρων τῷ πατρὶ ἔδω- 
χα, ὥςτε ixsvov καὶ τοὺς ἄλλους πολίτας ϑαυμάζξειν: 
v& χαὶ ἐχπεπλῆχϑαι. xci σχεδόν τι olget ἐμὲ πλείω 
χρήματα εἰργάσϑαι ἢ ἄλλους σύνδυο οὕςτινας βού- 


λὲν τῶν σοφιστῶν. 


σμικροῦ, Ἰνυκοῦ] Ἰννικοῦ Ven. XY, Vind. 2. et hic et 


infra. 


ἄλλους σύνδυο] Steph, σὺν δύο, praeter usum ef librorum 


fidem. 


stitutionis mercedem exigeret, 
de qua re v. Diog. L. IX, 52, 
ibique Menag. Quantum vero 
lucri professoria eius lingua fe- 
eerif, praeter Aristot. Eth. ad 
Nicom, X, 1. Gell. N. A. V, 3. 
inprimis docet locus Menon, p. 
91. D. iam ab Heindorfio 


. hanc in rem comparatus, 


x«i τὰ μὲν ἄλλα ἐὼ] Ean- 
dem trausitionis formulam ha- 
bes Symp. p. 139. C. 

E. Πρωταγόρου αὐτόϑιε 
ἐπιδημοῦντος —] Ex hoc 
loco discimus, quod nusquam 
alibi memoriae proditum legi- 
mus, 
aliquando in Sicilia commoratos 
esse, haud dubie propterea, 
quod rhetoricae ac dialecticae 
studia illis temporibus ibi ma- 
xime florebant. Ante πολὺ νεώ-- 
τερος Buítmannus καὶ voluit 
ex auctoritate unius cod, Angel., 
quocum Flor, X, consentit, de- 
leri, Sed quum. reliqui codd, 


repetitum. — In 


Protagoram et Hippiam | 


omnes illud tueantur, equidem 
vim augendi ei inessecenseo : ob-- 
schon ich um gar vieles 
iünger war. Nam ita xa«à 
ante πολὺ usurpari constat, uf 
Menon. p. 99. €. De Rep. VI. 
p. 510. C. VII. p. 562. C. Alia 


ex aliis scriptoribus collegit 
Elmslei. ad Eurip. Med. v, 
811." Nec illud offendit magno- 


quod x« aliquoties est 
preximis πάνυ 
post ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ illatum est 
propíerea, quod hoc cum vi ef 
graviíate quadam pronuntiatur, 
Multa id genus exempla dedi- 
mus ad Phaedr. p. 256. E. et 
Menexen. p. 235. A, 

"JZvvxo?] ,Inycus, Siciliae 
oppidulum, alias Ἴνυξ dieitur, 
v. Valck, ad Herod. VI, 23. 
Heindorf. — φέρων τῷ πα- 
τρὶ ἔδωκα, protenus patri 
dedi. v, Hermann. ad Viger. 
p. 7117 8q. 

oiua ἐμὲ πλείω x 0.] Quum 


pere, 


283 


110 PLATONIS 

CQ. Καλόν ys ὦ Ἱππία, λέγεις χαὶ μέγα τεχμή- 
ρίον σοφίας τῆς τε σεαυτοῦ χαὶ τῶν νῦν ἀνθρώπων 
πρὸς τοὺς ἀρχαίους ὅσον διαφέρουσι. τῶν γὰρ προ- 
τέρων περὶ ᾿ἀναξαγόρου λέγεται) πολλὴ ἀμαϑία χκα- 
τὰ τὸν σὸν λόγον. τοὐναντίον γὰρ "Ava&eyóoq. φασὶ 
συμβῆναι ἢ ὑμῖν" καταλδιφϑέντων γὰρ αὐτῷ. πολλῶν. 
χρημάτων καταμελῆσαν καὶ ἀπολέσαι πάντα" οὕτως. 
αὐτὸν ἀνόητα σοφίζεσϑαι. λέγουσι δὲ καὶ περὶ ἄλλων 
τῶν παλαιῶν ἕτερω τοίαῦτα. τοῦτο μὲν οὖν μοι δο- 
κεῖς χαλὸν τεχμήριον ἀποφαίνειν περὶ σοφίας τῶν νῦν 


'πρὸς τοὺς προτέρους, xol πολλοῖς συνδοχεῖ, OTL τὸν 


σοφὸν αὐτὸν αὑτῷ μάλιστα δεῖ σοφὸν εἶναι. τούτου 
δ᾽ ὅρος: ἐστὲν ἄρα, ὃς ἂν πλεῖστον ἀργύριον ἐργάση- 


P. 283. ἀνόητα σοφίζεσϑιαι] Par. F. ἀνόνητα. Sed vera. 
est lecíio vulgata, qua ad rovv illum Anaxagorae alluditur. 
B. οἴπερ καὶ πλειοτάκις} Libri οὗπερ. €orrexit Heind. 


alterum orationis membrum paul- 
lo gravius enuntiatur, etiamsi 
ealem est verbi praecedentis 
atque subiecti persona, tamen 


Nimirum ne λέγεται quidem mo- 
lestia vacat, quum deinceps ad- 
iiciatur κατὰ τὸν σὸν λόγον. 
Itaque ego totum hoc περὸ Ziva- 


fl- , 
Mvatazógnv 


accusativus. cum infinitivo poni- 
íur, quoniam ea constructione 


efücitur, ut pars enuntiati aliun- 


de. 8uspensa non adeo a prima- 
rio membro attracta videatur, 
Ex quo perspieuum est, cur 
háec rátio maxime in opposi- 
tione locum habeat, de qua re 
v. ad Sympos. p. 175, €. p 220. 
E. p. 223. €. Dein σύνδυο cur 
Scribendum  fuerif, disces e 
Matth. Gr. δ. 141. 

P. 283. τῶν γάρ προτέ- 
ρων περὶ ᾿Δναξαγόρου λέ- 
γεταν π.} Sic libri mss. omnes. 
Nec tamen Sincera loci lectio 
esi. Recte eüim Sydenha- 
mus et Heindorfius in isto 
haeserunt, | «quod 
dubitari nan potest quin veris- 
sime pro glossemate habeatur, 
Sed haec medicina | magnopere 
vereor ne ulceri sanando non 
sufficiat, Nee auimum explet 
ratio Bekkeri, praeter nomen 
peoprium e(iàus περὶ o:uittentis, 


ξαγόρου λέγεται glossema esse 
puto, quod quam facile e noía 
margini adscripta oriri potuerit, 
neminem . praeteribit, De re 
ipsa Heindorf, conferri iussit 
Diog. Laért. H, 6. , ibique 
Menag. Praeterea in antece- 
dentibus observes traiectionem 
voculae.z se. Nimirum plene di- 
cendum fuit: σοφίας τῆς τε σε- 
αὐτοῦ καὶ τῆς τῶν νῦν ἀνϑρώ-- 
πων. Menex. p. 245, E. τῶν τε 
ἐν Κορίνϑῳ χρησαμένων δυςχω-- 
ρίᾳ, καὺ ἐν Δεχαιῷ πρ.» i. e. xai 
τῶν ἐν 4. mg. Xenoph. Sym- 
pos. 2, 21. τήν πε τοῦ παιδὺς 
καὶ τῆς παιδὸς ὄρχησιν, : 


- Q^ 
οὕτως αὐτὸν — σοφίζε- 


σϑαιῦ adeo stolide eum 


sapientiae studuisse. In- 
fiuitivus praeseníis de re prae- 
ferito tempore duranti ideoque 
tune quasi praesenti non infre- 
quens. v, ad Sympos. p. 172. B. 
Gorg. με 489, €. coll. Matth. 








Prou πο Fn AN s σ΄ ἀρ E 


Am maren m M" 


- 


HIPPIAS MATOR. 11: 


ταῖ. “καὶ ταῦτα μὲν. ἱκανῶς. ἐχέτω" τόδε δέ μοι εἰπέ, 
* / m" , , 3 -" 

σὺ αὐτὸς πόϑεν πλεῖστον ἀργύριον εἰργάσω τῶν πό- 

Aum; εἰς ἃς epu y ἢ Du ὅτι ἐκ “αχεδαίμονος; 


. aine xc πλειστάκις ἀφῖξαις 


IH. Οὐ μὰ τὸν 4, ὦ Σώκρατες. 

9. Πῶς φής; ἀλλ᾽ ἐλάχιστον; 
τὸν 

III. Οὐδὲν μὲν οὖν τὸ παράπαν πώποτε, 

4. Ἕέρας λέγεις καὶ ϑαυμαστόν, ὦ Ἱππία. 
καί μοὶ εἰπέ, πότερον ἡ σοφία ἢ σὴ οὐχ oic τοὺς 
συνόντας αὐτῇ xci μανϑάνοντας εἰς ἀρετὴν βελτίους 


ποιεῖν ; Z 


HI. 


. *, 
Καὶ πολύ ys, ὦ “Σώχρατες. 


o8. ἰμλλὰ τοὺς μὲν αμην σαν υἱεῖς οἷός τε 


2€. Ἰνυκηνῶν υἱεῖς} ν᾿, ἸΥνικινῶν. Ven. ΣΎ. Vind. Ἱννυκη- 
von - Nicsie x. ὑνικινῶν, Vind. 2. Vat, r. ivvxpiür. Bekkerus melius 


"Évvzirov. scribi suspicatur, 


Gr. 8. 499. Facete aufem ad 
τὸν νοῦν Anaxagorae alludit. 

ἪΡ αὐτὸν αὑτῷ μάλιστα 
δεῖ σοφὸν εἶναι] Comparat 
Heindorf. versiculum — illum 
Euripidis: μισῶ σοφιονὴν ὅςτις 


᾿οὗχ αὑτῷ σοφός, de quo Mat- 


thiae Fragiuent, Eurip. p..388. 


τούτου δ᾽ ὅρος ἐστὲν ἄρα, 
ὃς ἂν πλεῖστον — ἐργάση- 
ται] In bis verba, ὃς ὧν ἐργά- 
οἥται, quoniam idem fere va- 
lent quod ἐάν τις ἐργάσηται, de- 
finuitiouem atque  explicationtmn 
continere existimanda sunt, fal- 
liturque- Heindorf. rovrov ei- 


' yat σοιρώτατον ratus intelligen- 


dum relinqui, . lpse tamen. po- 
βίδα suum errorem correxit ad 
Sophist. p. 248. C. Theaet. p. 
205. E. τοῦτ᾽ ἄρα μὴ ἀποδεχώ- 
pie, ὅς ἂν “λέγῃ συλλαβὴν μὲν 
yrouróv καὶ ῥητόν, στοιχεῖον δὲ 
τοὐναντίον, h. e. ἐάν τις, Phae- 
don: p. 68. B. οὐκοῦν, ἱκανόν 
σοι τεκμήριον, ἔφη, τοῦτο ἀν- 
δορός, ὃν ἂν ἴδῃς ἀγανακτοῦντα 
— ὅτε oi» ἄρ᾽ ἣν φιλόσοφος; 
ubi v. aun, ΒΘ Βί ἢ οι. adv, 


ἜΝ p. 1151. ed, Reisk. ἡ δ᾽ 
αἰχίαᾳ τοῦτ᾽ ἐστὶν, ὃς ἂν ἄρξῃ 
πρότερος χειρῶν ἀδίκων. Id. c, 
Neaer. p. 1388. τὸ γὰρ συνοικεῖν 
τοῦτ᾽ ἐστὶν, ὃς ἂν παιδοποιῆται. 
v. Schaefer. ad Eurip. Phoe- 
niss, 519. δὲ Poét. Gnom. p. 
186. ad Demosth. in Midiam 
p. 566. 10. ed. Reisk; Nec ali- 
ter Ennius ap. Gellium VII, 
11. Ea libertas est, qui.pe- 
ctus purum et firmum ge- 
stitat. Plautus Menaechm. 
V, 6, l. Spectamen bono 
Servo id est, qui rem he- 
rilem procurat. 


Οὐδὲν μὲν οὖν τὸ πῇ imo 
ο πὶ αἰ nihil, v. ad Criton. 
p. 44. B. 


C. Τέρας λέγεις] h. e. 
ἀδύνατον, ἄτοπον, παράδοξον. 
Infra p. 300. E. τέρατα αὖ ἄπο- 
κρινομένῳ ἔοικας, ὦ «Σώχρατες, 
P μείζω. Theaét. p. 108. D. 
τέρας γὰρ ἂν εἴη 0 λέγεις. Phileb, 
p. 14. E. τέρατα διηνάγκκσται 
φάναι. Euthydem. p. 296. C. 
al — Καὶ πολύ yt, 86. βελ-- 
τίους ποιὲξῖν οἵα πε ξοτίνε 


112 PLATONIS 


ἦσϑα ἀμείνους ποιῆσαι, τοὺς δὲ Σπαρτιατῶν ἠδὺ- 
γάτεις 5 

III. “ολλοῦ yas δέω. 

ZO. ᾿Ζλλὰ δῆτα “Σικελιῶται μὲν ἐπιϑὺύμοῦσιν. 
ἀμείνους γίγνεσθαι, τς ie: δ᾽ οὔ; 

III Πάντως που, ὦ ΣΣώχρατες, καὶ “ακεδαι- 
μόνιοι. 

ZQ. "Ao' οὖν χρημάτων ἐνδείῳ ἔφευγον τὴν σὴν 
ὁμιλίαν; | 

lH Οὐ δῆτα, ἐπεὶ ἱκανὰ αὐτοῖς ἔστι. 

ZO. Tí δῆτ᾽ ἂν εἴη, ὅτι ἐπυϑυμοῦντες καὶ ἔχον- 
τὲς χρήμ ματα; χαὶ σοῦ δυναμένου τὼ μέγιστα. αὐτοὺς 
ὠφελεῖν, οὐ πλήρη σε ἀργυρίου ὀπέπεμψαν:; ἀλλ᾽ 
ἐχεῖνο, μῶν μὴ «“Τακεδαιμόνιοι: σοῦ βέλτιον ἂν παι- 
δεύσειαν τοὺς αὑτῶν παῖδας: 4 τοῦτο φῶμεν “οὕτω, 
καὶ σὺ συγχωρεῖς ; 

II. Οὐδ᾽ ὁπωςτιοῦν. 

CQ. Πότερον ovv τοὺς γέους οὐχ οἷός τ᾽ ἦσϑα 
πείϑειν iv “Ἔακεδαίμονι, ὡς σοὶ ξυνόντες πλέον ἂν 
εἰς ἀρετὴν ἐπιδιδοῖεν ἢ τοῖς ἑαυτῶν, 1) τοὺς ἐχείνων 
πατέρας ἠδυνάτεις πείϑειν, ὅτι σοὶ χρὴ παραδιδόναν 
μᾶλλον ἢ αὐτοὺς ἐπιμελεῖσθαι, εἴπερ τι τῶν υἱῶν 


D. Πάντως που, ὦ X] π: γέ που Flor. X. Angel. 
d τοῦτο φῶμεν Scripsi 5 loco vulg. ἢ. Neque enim nova 
haec sententia est, sed superior interrogatio iteratur, 


D. ὅτι ἐπιθυμοῦντες —] ἀλλ᾽ ἐκεῖνο, ὅπως καὶ ὅρον ἡμῖν 


Repetendum e superioribus ἀμεεί- 
vouc γίγνεσθαι, quod non per- 
spiciens Heindorf. τῆς δμιλέας 
intelligendum censuit. Magnas 
autem divitias illis temporibus 
à Lacedaemoniis esse cumulatas 
praeter Platonem Aleibiad. |. p, 
122. E. narrant Aristot. Polit, 
1M, 1. Polyb. VI, 41 et 48. 
ai» ixiivo, PT μὴ 41 
at illud: numquid Lace- 
daemonii melius quam tu 
instituere filios suospos- 
sunt? Lucian. Paras, c, 9. 


τινα 7ενναῖον ἀποδῷς τῆς ie grad 
σιτικῆς. 6t, . quem locum iam 
Heind, attalit, Nigrin. c, 8. . 
ἀλλ᾽ ἐκεῖνο, ὦ ἑταῖρε, ἤδη τραγι- 
κοὺς — ἑώρακας ὑποχριτάς; ubi 
v. Hemsterrh., qui Latinos 
quoque At illud iía dixisse 
monef, laudans intpp. ad Pli- 
nii Paneg. e. 18. 

E. παισὲν ὡς βελτίστοις 
γενέσϑια nf Vulgatum βελτίστους 
frustra eramus in βελτίστοις mu- 
faturi, nisi codicum suffragiis 
aliquid ewset tribuendum. conf. 


HIPPIAS MAIOR. 178 


κήδονται; ov γάρ mov ἐφϑόνουν ys τοῖς ἑαυτῶν παι- 
civ ὡς βελτίστοις γενέσϑαι. 


III. Οὐκ οἶμαι ἔγωγε φϑονεῖν. 

ZO. ᾿Αλλὰ μὴν εὔνομός γ᾽ ἡ «Τακεδαίμων. 

III. “Πῶς γὰρ οὔ; 

Z€Q. Ἔν δὲ γε ταῖς εὐνόμοις πόλεσι τιμιώτατον 
ἡ ἀρετή. 

II Πάνυ γε. 

ΣΩ, Σὺ δὲ ταύτην παραδιδόναι ἄλλῳ χαλλιστ᾽͵ 


' ἀνϑρώπων ἐπίστασαι. 

IH. Καὶ “πολύ γε, ὦ “Σώκρατες. 

c9. 0 οὖν χάλλιστ᾽ ἐπιστάμενος ἱππικὴν παρα- 
διδόναι ἀρ’ οὐκ ἂν iv Θετταλίῳ τῆς ᾿Βλλάδος μά- 
λιστα τιμῷτο xci πλεῖστα χρήματα λαμβάνοι, καὶ 
ἄλλοϑε ὅπου τοῦτο σπουδάζοιτο ; 

III. Εἰχός ys. 

ZQ. Ὁ δὴ δυνάμενος παραδιδόναι τὰ πλείστου 
ἄξια μαϑήματα εἰς ἀρετὴν οὐκ ἐν “ακχεδαίμονι μά- 
λιστα τιμήσεται χαὶ πλεῖστα ἐργάσεται χρήματα, ἂν 
βούληται, καὶ ἐν ἄλλῃ πόλει ἥτις τῶν ᾿Βλληνίδων 
εὐνομεῖται, ἀλλ᾽ ἐν Σικελίᾳ, ὦ ἑταῖρε, οἴει, μᾶλλον 
καὶ ἐν ᾿Ινυχῷ; ταῦτα πειϑώμεϑα, ὦ Ἱππία; ᾿ἐὰν γὰρ 
σὺ κελεύῃς , πειστέον. 


E. ὡς βελτίστοις γενέσθαι] Sic codd, omnes praeter 
unum Urb., qui cum Steph. habet βελτίστους: 


Matth, Gr. 536, ann. 
P. 284. χάλλιστ᾽ ἀνθούώ- 


XII. p. 534. B, conf. Span- 
hem. ad Callim, Del. v. 104, 


πων] omnium optime. Legg. 
I. p. 636. E. κάλλιστ᾽ ἀνϑρώ- 
πων. Theaet. p. 148. B. ἄριστ᾽ 
ἀνθροώπων. Euthyphr. p. 13. E. 
Infra p. 285. C. ἀκχριβέστατ᾽ 
ἀνθρώπων. Sed plurima exem- 
pla collegit Astius ad Legg. 
p. 24. 


ἐν Θετταλίᾳ] Equi et equi- 
tes Thessali saepe memorantur, 
ut Legg. 1. p. 625, D. Menon, 
p. 70. A, Criton. e, 15. Athen. 


B. ἀλλ᾽ ἐν Σικελίᾳ] ,lu 
xurie dissolutisque moribus in- 
famata regione.* HEINDORF, 
— Mox οἴει, reliquae orationi 
interpositum , illustravimus ad 
pag. 290. A. Quod Sophista 
paullo post respondet: ἐὰν γὰρ 
σὺ κελεύῃς, πειστέον, non inepte 
contendas cum illis Menexen, 
p. 234. B. ἐὰν σύ γε, ὦ “Σώκρα- 
τὲς» ἐᾷς καὶ συμβουλεύῃς ἄρχειν; 
προϑυμήσομαι. 


284 


174 PLATONIS 


IH. Οὐ γὰρ πάτριον, ὦ «Σώκρατες, «ακεδαι- 


μονίοις κινεῖν τοὺς νόμους, οὐδὲ παρὰ τὰ εἰωϑότα, 


παιδεύειν τοὺς υἱεῖς, | 

x0. Alas λέγεις; «ακεδαιμονίοις οὐ πάτριον 
ὀρϑῶς πράττειν, ἀλλ᾽ ἐξαμαρτάνειν ; ' 

III. Οὐχ ἂν φαίην ἔγωγξ , ὦ Σώχρατες. 

ZO. Οὐχοῦν ὀρϑῶς ἂν πράττοιεν M ἀλλὰ 
μὴ χεῖρον παιδεύοντες τοὺς νέους; , 

11. ᾿θυθϑῶς. ἀλλὰ ξενικὴν παίδευσιν οὐ νόμιμον 
αὐτοῖς παιδεύειν, ἐπεὶ εὖ ἴσϑι, εἴπερ τις ἄλλος ἐχεῖ- 
ϑὲν χρήματα ἔλαβε πώποτε ini παιδεύσει, καὶ ἐμὲ 
ἂν λαβεῖν πολὺ gore χαίρουσι γοῦν ἀκούοντες 
ἐμοῦ καὶ ἐπαινοῦσιν. ἀλλ᾽, ὃ λέγω, οὐ νόμος. 

Q. Νόμον δὲ Ming ὦ Ἱππία, βλάβην πόλεως 

εἶναι, ἢ ὠφέλειαν; 

IH. Ἵίϑεται. μέν, οἶμαι, ὠφελείας ἕνεχα,, ἐνίοτε 
δὲ χαὶ βλάπτει, ἐὰν κακῶς τεϑῆ, ὁ νόμος. 

ΣΩ. Τί δέ; ovy ὡς ἀγαϑὸν μέγιστον πόλει τί- 
ϑέενται τὸν νόμον οἱ τιϑέμενοι, καὶ Gvev τούτου με- 


“τὰ εὐνομίας ἀδύνατον οἰκεῖν ; 


IH. ᾿Ζληϑῆ λέγεις. 

£O. Ὅταν ἄρα ἀγαϑοῦ. ἁμάρτωσιν οἱ ἐπιζχει- 
ροῦντες τοὺς γόμους τιϑέναι, νομίμου τε χαὶ ψόμου 
ἡμαρτήχασιν. ἢ πῶς λέγεις; 


s Οὐκοῦν ἔστι ve καὶ ἔχει] Sic Ang. et Flor. 


P. 284. E. 


e. πολιτεύεσθαι, im civitate 
vivere. v. Indic, In proximis 
quod dicitur, 


“Μακεδιωιμονίοις κινεῖν 
^ * * 
τοὺς νόμους} Rem copiosius 


"Rep. Laced. c. II. 


persecutus est Meursius Misc. 
Lacon. Il. c. 5. 


οὐδὲ παρὰ τὰ εἰωθότα 
παιδεύειν] V. Xenoph. De 
Plutarch. 
«4nst. Lacon. $..12. Vit. Lycurg. 
£«. 9. οὐδ᾽ ἐπέβαινε τῆς «“1ακωνι-- 


"κῆς οὐ σοφιστὴς λόγων, oU 


prog ἀγυρτικός 3 οἱ p^ ἑταιρῶν 
τροφεὺς — ; ἅτε δὴ νομίσματος 
οὐκ ὄντος. 


D. ἀδύνατον οἵκεῖν;] h. 


νόμους τιϑέναι 
quum famen medium paullo an- 
ie praecesserit, audias Mo- 
schopulum περὶ σχεδῶν p. 10. 
Θεῖναι λέγουον τὸν νομοϑέ- 
τὴν τὸν γόμον" ϑέσϑαι δὲ 
τὸν δῆμον, ἤγουν δέξασθαι καὶ 
κυρῶσαι. Non omni ex parte 
vera sunt quae dissernerunt 
intpp. ad Xeno pli. Mem. 1V, 
4, 19. et Matthiae Gr. 8. 
492. p. 925., quum ϑεῖναν vó- 
μον omniuo dieatur is, qui le- 


* 4 


HIPPIAS MAIOR. 


II. 
ἔχει, οὐ 
δ κα 
εἰδότες; ᾿ 
III. Oi πολλοί. 
XO. 
III. 
A0. 


Qv δῆτα. 


᾿λλὰ μήν mov oi γ᾽ 


1τὸ 


8 7 T ; , $ 
Εἰσὶ δ᾽ οὗτοι oí εἰδότες ταληϑές, οἱ πολλοί; 


εἰδότες τὸ ὠφελιμώ- 


τερον τοῦ ἀνωφελεστέρου νομιμώτερον ἡγοῦνται τῇ 
ἀληϑείᾳ πᾶσιν ἀνϑρώποις. ἢ οὐ συγχωρεῖς; 

III. Ναί, συγχωρῶ, ὅτι γε τῇ ἀληϑείῳᾳ. 

XQ. Οὐκοῦν ἔστι τε xol ἔχει οὕτως, ὡς οἱ εἰδό- - 


τες. ἡγοῦνται; 
IH. Πάνυ γε. 
ZO. 


Ἔστι δὲ γ8 ““ακεδαιμονίοις, 


^ 


ὡς σὺ φῇς» 


ὠφελιμότερον τὴν ὑπὸ σοῦ παίδευσιν, CNN οὖσαν, 
παιδεύεσϑαι μᾶλλον ἢ τὴν ἐπιχωρίαν. 
II. Καὶ ἀληϑῆ, yt λέγω. ; 
Z0. Koi γὰρ ὅτι τὰ ὠφελιμώτερα νομιμώτερά 


III. Εἶπον γάρ. 


"ἔστι, καὶ τοῦτο λέγεις, ὦ Ἱππία; 


ΟΣΏΩ, Κατὰ τὸν σὸν ἄρα λόγον τοῖς “αχεδαι- 
μονίων υἱέσιν ὑπὸ Inníov παιδεύεσϑαι νομιμώτερόν 


€ 


x. Ceterae editt. omnes ἔστι ye x. 


gem rogaf, etiamsi ipse, si per- 
feratur, eidem obnoxius sit. 
Exempla collegit Astius ad 
Legg. 1. p. 630. D. 


E. εἰώϑασιν ἄνϑροωποι) 
Vulgatum ᾿ἄνϑοωπον cur tole- 
rari nequeat, patebit e disputa- 


fione ad calcem Phaedri nostri 


subiecta. 


P. 285. ὠφελιμώτερον — 
παιδεύεσθαι μάλλον ἢ τὴν 
ἐπιχ] 1n talibus μᾶλλον post 
comparativum illatum non re- 


dundat, sed cum vi quadam ei 
subiicitur, ut eius vis .denuo 
ingeratur et augeatur. Gorg. p. 
481. A. ἐνδεεστέρω δὲ παῤῥησίας 
καὶ αἰσχυδτηροτέρω μᾶλλον τοῦ 
δέοντος. Phaedon. p. 79. E. παν- 
τὶ ὁμοιότερόν ἐστι ψυχὴ τῷ ἀεὶ 
ὡὧζαύτως ἔχοντι μᾶλλον ἢ co μή. 
Xenoph. , Sympos. I, 5. ,oiye 
οὖν πολὺ ἂν τὴν “κατασκευήν Hob 
λαμπροτέριιν φανῆναι. — μᾶλλον 
7 εἰ ΩΣ καὶ ἑππάρχοις. 
Themist. Or. p. 15. Dind. 
βέλτιον δέπειν. τῷ βασιλεῖ πρὸς 
τιμὴν μᾶλλον ἢ τιμωρίαν. 


- m , a , 

Τῷ μὲν ἀχριβεῖ λόγῳ, ὦ “Σώκρατες, οὕτως Ἢ 
? “ , ͵ et 
μέντοι εἰώϑασιν ἄνϑρωποι ὀνομάζειν οὕτω. 

τ " 
Πότερον, ὦ Ἱππία, oi εἰδότες, ἢ οἱ μὴ 


28ῦ 


176 PLATONIS 


ἐστιν, ὑπὸ δὲ τῶν πατέρων ἀνομώτερον, εἴπερ τῷ 
ὕντι ὑπὸ σοῦ πλείω ὠφεληϑήσονται. , 

IH. ᾿Αλλὰ μὴν ὠφεληϑήσονται, ὦ ΣΣώχρατες. 

ZO. Παρανομοῦσιν ἄρα αχεδαιμόνιον οὐ δὲ» 
δόντες GOL πρυσίον xci ἐπιτρέποντες τοὺς αὑτῶν υἱεῖς. 

III. ὩΣυγχωρῶ ταῦτα" Óoxsig γάρ μοι τὸν λόγον 
πρὸς ἐμοῦ λέγειν, καὶ οὐδέν μὲ δεῖ αὐτῷ ἐναντιοῦ- 
σϑαι. 

XQ. ΜΠαρανόμους μὲν δή, ὦ ἑταῖρε, τοὺς “46- 
κωνας εὑρίσχομεν, καὶ ταῦτ᾽ εἰς τὰ μέγιστα, τοὺς 
ψομιμωτάτους δοκοῦντας εἶναι. ἐπαινοῦσι δὲ δή ca 
πρὸς ϑεῶν, ὦ 'ἱππία, καὶ χαίρουσιν ἀκούοντες ποῖα; 
ἢ δῆλον δὴ ὅτι ἐχεῖνα, ἃ σὺ χάλλιστα ἐπίστασαι, τὰ 


Y v.» * N H , , 
περὶ τὰ ἄστρα τε καὶ τὰ οὐράνια πάϑη; 
III. Οὐδ᾽ ὁπωςτιοῦν" ταῦτά ys οὐδ᾽ ἀνέχονται. 


P. 286. C. ταῦτά γε οὐδ᾽ ἀνέχοντα] Bekkerus distinxit 


Bic: ταῦτά γε" οὐδ᾽ ἀνέχονται. 


D. ῥυϑμῶὼν καὶ ἁρμονιῶν Steph. cum Par, E. ἁρμονιῶν 


B. πρὸς ἐμοῦ λέγειν] 
Notissima loquendi formula, de 
qua v. Matth. Gr. ὃ. 590. 6. 
Hoc loco per amphiboliam quan- 
dam posita videtur. 

τοὺς νομιμωτάτους δο- 
κοῦντας εἶναι] Observes vim 
et gravitatem huius appositio- 
nis sic in clausula positae. Ger- 
manice dixeris: sie, die in 
dem Ansehen stehen, die 
gesetzmüssigsten zu sein, 
Eandem orationia, formam ha- 
bes De Republ V. p. 467. C. 
IX. p. 519. A. Usum verbi o- 
x5ü», haberi, existimari, 
illustrarunt interpretes Eurip. 
ad Hecub. 299. 

€. τὰ περὶ τὰ ἄστρα] 
Hippias quum se nihil non 
scire profiteretur, de qua eius 
iactantia legas Ciceron. De 
Orat. lil, 32. Hipp. min. p. 363, 
D. Protagor. p. 318. E. coll, 
p. 315., prorsus egregie hie lo- 
cus ad ridendam istam doctri- 
mae copiam ef ubertatem com- 


paratus eatí, quandoquidem ipse 
sophista ingenue confitetur se 
ab Laconibus quidem certe nis 
hil inde laudis vel utilitatis re- 
poríavisse. 

ὡς ἔπος εἰπεῖν] Verissime 
observavit Heindorf. hanc for- 
mulam apud Platonem plerum- 
que habere vim quandam re- 
Stringendi atque mitigandi, uf 
sit propemodum, prope 
dixerim, ut h. 1, ubi pertinet 
ad οὐδ᾽ ἀριϑμεῖν. Nec famen 
hanc interpretationem ín omnes 
locos convenire vel ex iis appa- 
rebit, quae de eius usu acute 
disputavit Clericus, cuius sen- 
tentiam explieavit Weiskius 
De Pleonasm. p. 47. Diligen- 
tissime nuper hanc rem enuclea- 
vit Rüekertus ad Sympos. p. 
119. A. De re ipsa laudant 
Perizon. ad Ael. V. H. XII, 
50. 

ἀνέχεσθαξ 00v. ἐπὶδει- 
κνυμένου] De Rep. VIII. p. 
564. E. οὐκ ἀνέχεταν τοῦ ἄλλα 


LI 


eas 





HIPPIAS MAIOR. 


JwMISQS -— 


111 


Z.. ᾿Αλλὰ περὶ γεωμετρίας τι χαίρουσιν ἀκού- 


- 4H. Οὐδαμῶς, ἐπεὶ οὐδ᾽ ἀριϑμεῖν vantinid γᾶ, 


"2m. 


Um t NN ues is PLE IUS 


Om BER 

“μάτων; 
xà. 

εὑρίσκω, 


χαὶ ῥυϑμῶν. 


᾿“λλὰ τί μήν ἐστιν, 
ται χαὶ ἐπαινοῦσιν; αὐτός μοι eia, 
; "ni 


"ὡς ἔπος εἰπεῖν, πολλοὶ ἐπίστανται. 

EQ. Πολλοῦ ἄρα δέουσι περί γε Nette ἀνέ- 
ditat σου ἐπιδεικνυμένου. 

| HI. Πολλοῦ μέντοι νὴ 4a. : 

᾿“λλὰ δῆτα ἐκεῖνα, ἃ σὺ ἀχριβέστατα ἐπί-. 
τασαι ἀνθρώπων διαιρεῖν, περί τε γραμμάτων δυνα- 
penc xci συλλαβῶν xci ῥυϑμῶν καὶ ἁρμονιῶν; 
Περὶ ποίων, ὦ ᾽γαϑέ, ἁρμονιῶν xci γραμ- 


a Co , - 
ἃ ἡδέως cov ἀχροῶν- 
ἐπειδὴ ἐγὼ οὐχ 


τί μήν ἔστιν, &] Steph, eum Ven. £ τίνα μήν, quod ex im 


portuna ortum correctione. 


λέγοντος. X. p. 613. C. ἀνέξει 
€&g« λέγοντος. Gorg. p. 491. A. 
Apol. p. 31. B. al. Vide Rost. 
$. 108. not. 11. p. 528. 


᾿Αλλὰ δῆτα ἐκεῖνα —] In- 
tell. ἀνέξονταί σου ἐπιδεικνυμένου. 
Istud διαιρεῖν εἰ διαιρεῖσθαι 
disceptandi, definiendi, 
explicandi significatione po- 
*itum non est infrequens. Cliar- 
mid. p. 164. D. καὶ γὰρ Tfoo0t- 
xov μυρία τινὰ ἀχήκοα περὶ ὄνο-- 
ὧν διαιροῦντος. Charmid, 
p. 169. A. ὅςτις τοῦτο κατὰ πάν-- 
των ἱκανῶς διαερήσεται, Ibid, o? 
πιστεύω ἐμαυτῷ (erc εἶναι διε- 
λέσϑαι. ^ dbid. C. ἀδύνατος εἴ- 
ψαν διελέσθαι. Grammatices 
studio Hippiam fuisse deditum 
etiam Hipp. min, p. 368. D. 
iarratar, 


p: Heg molo? — γραμ- 
Li vov;] Indignantis" haec in- 
ogatio est. Latine dixeris: 


Plat. Opp. Vol. IV, P. 11, 


! 


Quas mihi narras s. cre- 
p&ás harmonias aíque li. 


teras? Gorg. p. 490. D. ἀλλ᾽ 
ἔσως ἱματίων — 3 Call. ποίων 
ἱματίων; Ibid. mox; ἀλλ᾽ ela 


rm Mom δῆλον ὅτι δεῖ mÀso- 
γεχτεῖν, Call. ποῖα ὑποδήματα 
φλυαρεῖς ἔχων: Charmid. p.. 
114. B. moiov, ἠ o ὅς, τὸ πετ-- 
τευτικόν; ubi v. Heindorf. 
Theaet. p. 180. B. Erast, p. 
332. B. Phileb. p. 63. D. Euthyd, 
p. 3804, E. Xenoph. Cyrop. L, 
4, 8. Aristoph. Lysistr. v. 
130. v. 9171, al. Plurima ex 
uno Aristophane collegit Car.. 
Reisig. Coniectían. in Ari- 
stoph. p. 14 sq. Platonica no- 
tavit dudum Heind. ad Charm, 
$. 47. Mox quod post τί, nus 
merum singularem, infertur d, 
Pliaedon., p. 51. A. τί οὖν δή. ἐστιν; 
ἅττα εἶπεν ὃ ἀνὴρ πρὸ τοῦ Ó«- 
γάτου; ubi v. ann. coll. quae 
scripsimus ad Euthyphrom. p. 
15."A. ' 


- 12 


286 


138 PLATONIS 
IIf. Περὶ τῶν γενῶν, ὦ Σώχρατες, τῶν τὸ 
ἡρώων zci τῶν ἀνϑρώπων, χαὶ τῶν χκατοικίσεων, ὡς 
τὸ ἀρχαῖον ἐκτίσϑησαν αἱ πόλεις, χαὶ συλλήβδην πά- 
σης τῆς ἀρχαιολο) (eg ἥδιστα ἀκροῶνταν, ὥςτ᾽ ἔγωγε 
δι αὐτοὺς ἠνάγκασμαι ἐκμεμαϑηκέναι τ xoi ἔχμεμε-- 
λετηχέναν πάντα τὰ τοιαῦτα, ' 

XQ. Ναὶ μὰ 4i, Ἱππία, ebria γὲ, ὅτι 
γε «Τακεδαιμόνιοι οὐ χαίρουσιν, ἄν τις αὐτοῖς ἀπὸ 
«“Ξόλωγος τοὺς ἄρχοντας τοὺς ἡμετέρους — εἰ 


δὲ μή, πράγματ᾽ ἂν εἶχες ἐχμανϑάνων. 

111. Πόϑεν, ὦ “Σώκρατες; ἅπαξ ἀκούσας πεν- 
τήκοντα ὀνόματα ἀπομνημονεύσω. 

XQ. ᾿Δληϑῆ λέγεις" ἀλλ᾿ ἐγὼ οὐχ ἐνενόησα, ὅτι 


τὸ μνημονικὸν ἔχεις, 


[4 ? 
ὡςτ 


ἐννοῶ, ὅτι εἰκότως GOL 


χαίρουσιν οἱ ““αχεδαιμόνιοι, ἅτε πολλὰ εἰδότι, καὶ 


καὶ τῶν κατοιϊκχίσεων] Sic Coisl. 
pro vulg. χατοικήοεων, quod vocabulum omnino 


1. Flor. a. b. c. 


Vat. O. Par. BC. Vind. 


dubium est num probum sit. v. intpp. ad Polluc. IX, 7. 


καὶ ἐκμεμελετηκέναν m.] 


Περὶ τῶν γενῶν —] Egre- 
gie depinguntur Spartanorum 
ingenia, qui quum essenf vete- 
rxum institutorum — tenacissimi, 
fum rerum antiquarum narra- 
tionibus maxime delectabantur. 

E. εἰ δὲ μή] sin res ali- 
fer haberet. Ponitur haec 
formula etiam praecedente ne- 
gatione, de qua ratione: praeter 
Heindorfium ad h. l. ad 
Parmenid. p. 208, Sophist. p. 
215. disputavit Hermann. ad 
Viger. p. 833. Buttmann, Gr. 
δ. 135. ann. 10. Tum. πόϑεν 
est negantis,, ut Gorg. p. 471. 
D. Symp. 172. C. centenis aliis 
locis. 

ὅτι τὸ μνημονικὸν ἔχεις] 
te artificium memoriae 
tenere. De Hippia item Hipp. 
min. p. 368. D. καίτοι τὸ zt 
μνημονικὸν ἐπελαϑόμην σου; ὡς 


ἔοικε, τέχνημα, ἐν ᾧ σὺ οἴει 
λαμπρότατος “εἶναι. 
P. 286. καὶ ἔναγχος αὖ- 


Sic Coisl. Ven. ἘΣΎ: Ang. Pat. 


τόϑι εὖδ.} Symp. p. 172. A. 
καὶ μὴν καὶ ἔναγχός σε ἐζήτουν. 
Protagor. p. 315. D. καὶ μήν 
poc καὶ πρώην ἰδόντι χαλὸς ἐφαί-- 
»ετο. Hesychius: ἄναγχος" 
πρώην, πρὸ σμικροῦ; ἀρτίως, 
νὺν, ἐγγύς, T0) βραχέως. Poé- 
tas Atticos hoe vocabulo  nus- 
quam usos esse, ac dixisse po- 
tius νεωστί, ἀρτίως, προςφάτως, 
Valckenaerius δὰ Eurip. 
Phoen. v. 204, disputavit. 

καὶ ἄλλως εὖ διακεέμες- 
γος} Haec praegressis addun- 
tur ex plicationis gratia, — x«l 
ἄλλως — x«i ὀνόμασι, tum 
aliis partibus — fum ver- 
bis. Haud dubie xci ἄλλως de 
sententiis intelligendum. quem- 
admodum. alibi ῥήματα καὶ ὀνό- 
ματα coniunguntur, v. ad Αρο- 
log. Socr. p. 17. B. Verbum 
συγκεῖοθιαι de composita ora- 
lione iam ad Lys. p. 221.. D. 
notavimus, 
.mgoor5upue δέ pal; ἐστι] 


ue ud 





(—T—— 


1 
l 


, 


HIPPIAS MAIOR. 119 


χρῶνται ὥςπερ ταῖς πρεσβύτισιν οὗ παῖδες πρὸς τὸ 
- ἡδέως ευϑ'ολογῆσαι. 

IH. Καὶ ναὶ μὰ 4, ὦ. Σώχρατες, περί y& 
ἐπιτηδευμάτων χαλῶν καὶ ἔναγχος αὐτόϑι ᾿εὐδοχίμησα 
"διεξιὼν ἃ χρὴ τὸν νέον ἐπιτηδεύειν. ἔστε γάρ uos 
«περὶ αὐτῶν πάγχαλος λόγος συγκείμενος, xai ἄλλως 
εὖ διαχείμενος καὶ τοῖς ὀνόμασι. πρόσχημα δὲ μοί 
ἐστι x«i ἀοχὴ τοιάδε τις τοῦ λόγου. ἐπειδὴ ἡ Τροία 
ἥλω, λέγει ὁ λύγος, ὅτι INe οπτύλεμος Νέστορα ἔοοιτο, 
ποῖά ἐστι χαλὰ ἐπιτηδεύματα, ἃ ἄν τις ἐπιτηδεύσας 
véog ὧν εὐδοκιμώτατος γένοιτο; μετὰ ταῦτα δὴ λέγων 
ἐστὶν ὁ Νέστωρ χαὶ ὑποτιϑέμενος αὐτῷ πάμπολλα 
opu χαὶ πάγκαλα. τοῦτον δὴ καὶ ἐκεῖ ἐπεδειξέμην, 
ci ἐνϑιάδε μέλλω ἐπιδειχνύναν εἰς τρίτην ἡμέραν ἐν 
TQ Φειδοστράτου διδασχαλείῳ, καὶ ἄλλα. πολλὰ καὶ 


Vaf. r. Flor. a, b. e. x. Vind. 1. 2. pro vulg. xab g&ueLernxére. 
conf. infra p. 286. D. p. 287. A. 

E. ὅτι γε Δαχεδαιμόνιοι] γε om, Coisl. Ven, 5 Y, Ang. 
Vet r. Flor, x., et eiecit Bekker. 


id facere velle videatur, quam 
ut audientes erudiantur et imn- 
stituantur, — Nam ἐπιδεικνύναι 
dicitur sic, uf non tam ad eum 
ipsum, qui quid osténtat, quam 
ad eos, qui illum audiunt, re- 


Intelligitur procul dubio ora- 
lionis prooemium et exordium, 
quo de orationis occasione ex- 
ponebatur. Eam enim inter- 
pretationem flagitant quae dein- 
ceps adiiciuntur. De hac ora- 


tione Philostrat. p. 495. iow  .spiciatur. Hinc Euthydem. p. 
δέ, inquit, αὐτῷ χαὶ Towizüg 214. A. ἐπ᾽ αὐτό yt τοῦτο πάρε-- 
διάλογος, οὐ λόγος. Ὃ Νέστωρ — Ouev, ὡς ἐπιδείξοντε καὶ διδά-- 
ἂν Τροίᾳ ἁλούσῃ ὑποτίϑεται ξοντε, ubi vel additum istud 


“Νεοπτολέμῳ τοῦ Vds ἃ χρὴ διδάξοντε docet, cur ἐπυδεικιυ-: 


ἐπιτηδεύονε᾽ ἄνδυ᾽ ἀγαϑὸν φαί- γαν activa forma positum sit. 
ψεσϑαι, Dubium est tamen, num  Menexen. p. 237. A. ἐπὶ δὲ 
Philostratus librum ipsum lege- τούτοις τὴν τῶν ἔργων πρᾶξιν 
rit adeoque titulum eius et dia- ἐπεδείξωμεν. Xenoph. Symp. 
logicam orationis formam ex Hl, 3. ἔφη γὰρ δήπου, εἰ συν-- 


Junvelutrs imdetiqo τὴν αὑτοῦ 
σοφίαν, ubi Callias respondet: 


hoc loco temere effinxerit. 
B. x«i ἐνθάδε μέλλω ἐπι- 


δεικνύναι] En verbum  aeli- 
vum, quum praecesserit ἐπεδει-- 
ξάμην. | Etenim Spartae dicit 
hanc orationem ἃ se tanquam 
sapientia suae εἰ facundiae 
specimen esse propositam : nunc 
autem eandem vult Athenis ha- 
bere ita, ut non tam sua causa 


καὶ ἐπιδείξω 7*; ἐὰν καὶ ὑμεῖς 
ἅπαντες εἰς μέσον φέρητε ὅ τι 
ἕχαστος ἐπίοτασϑε ἀγαϑόν, At- 
que ex hac observatione appa- 
ret, quanta hie quoque eum ia- 
ctantia sophista loqueus iutro- 
ducatur. Ceterum conf. p. 287. 
B. — Eudicus foriasse Hip- 
12* 


/ 


180 PLATONIS 


ἄξια ἀκοῆς" ἐδεήϑη γάρ μου͵ Εὔδικος ὁ ᾿Δπημάντου. 


ἀλλ᾽ ὅπως παρέσει χαὶ αὐτὸς xci ἄλλους ἄξεις; οἵ- 
τινὲς ἱχαγνοὶ ἀκούσαντες χρῖναι τὰ λεγόμενα. : 
XO. ᾿Αλλὰ ταῦτ᾽ ἔσται, ἂν ϑεὺς ἐϑέλῃ, ὦ Iz- 


πία. νυνὶ μέντοι βραχύ τί μοι περὶ αὐτοῦ ἀπόχριναι" 
καὶ γάρ u& εἰς χαλὸν ὑπέμνησας. ἔναγχος γάρ Tig, ὦ 
ἄριστε, εἰς ἀπορίαν μὲ χατέβαλεν ἐν λόγοις τισὶ τὰ 
μὲν ψέγοντα ὡς αἰσχρά, τὰ δ᾽ ἐπαινοῦντα ὡς χαλά, 
οὕτω πως ἐρόμενος καὶ μάλα ὑβριστικῶς" Πόϑεν δέ 
μοι σύ, ἔφη, ὦ “Σώχρατες, οἶσϑα, ὁποῖα καλὰ xci 
αἰσχρᾶ ; ἐπεὶ φέρε, ἔχοις ἂν εἰπεῖν, τί ἐστι τὸ χαλόν: 
Καὶ ἐγὼ διὰ τὴν ἐμὴν φαυλότητα ἠπορούμην T$ à 
οὐχ εἶχον. αὐτῷ κατὰ τρόπον πέτα oR E ἀπιὼν 
οὖν ἐχ τῆς συνουσίας ἐμαυτῷ τε ὠργιζόμην καὶ ὠνεί- 
διζον, καὶ ἠπείλουν, ὁπότε πρῶτον ὑμῶν τῷ τῶν 
σοφῶν ἐντύχοιμι, ἀκούσας καὶ μαϑὼν χαὶ ἐκμελετή- 
σας ἰέναν πάλιν ἐπὶ τὸν ἐρωτήσαντα, ἀγαμαχούμενος 
τὸν λόγον. νῦν οὖν, ὃ λέγω, εἰς καλὸν ἥχεις," xol μὲ 
δίδαξον ἱχανῶς αὐτὸ τὸ χαλόν 0 τι ἔστι, . καὶ πειρῶ 
μοι ὅ τι μάλιστα ἀχριβῶς εἰπεῖν ἀποχρινόμενος, μὴ 
ἐξελεγχϑεὶς τὸ δεύτερον αὖϑις γέλωτα ὄφλω. οἶσϑα 


P. 286.. K. x«i σμικρόν τί που τοῦτ᾽ ἂν εἴη] Accessit 
τι € Bas. 2. Flor. a. b. c, X. Vind. 1. 2. Vat, O. Par. BC. Ang. 
Urb. 


piam, quum Athenas venisset, C. εἰς καλὸν ὑπέμνησας 
excepit. hospitio... Nec tamen opportune, ut Symp, 174. 
hoc potest certo affirmari, 1l- E. Men. p. 90. A. Theag. p. 
lud unum constat, eum etiam 222. A. Xenoph. Sympos. 1, 
in Hippia minore. loquentem, 4, al. 


vel potius mutum .: propemodum, E. ὧν σὺ τῶν πολλῶν 


introduci, ut adeo cum .Prin- 
síerero Prosopogr. p. 94. su- 
spicari liceat eum Hippiae for- 
sitau nulla alia re gratum ac- 
cepíumque fuisse, quam quod 
sophistam laute et opipare ex- 
ciperet. De. hae invitandi for- 
mula ὅπως παρέοει, conf. Ari- 
síoph. Avv. 181, , πρὸς Διὸς 
τοὐλυμιπίου, ὅπως παρέσει μον 
καὶ σὺ καὶ τὰ παιδία λουσάώμεναᾳ 
σπιρῴ" μέλλω γὰρ ἑστιᾶν γάμους. 


ἐπίστα σαι) h. e. τῶν πολλῶν, 
ὧν οὗ ἐπίστασαι. Aristoph. 
Rann. v. 889. ἕτερον γάρ εἰσιν 
οἷοιν εὔχομαι ϑεοῖς, ubi Brun- 
cius sine cáusa «ob corre- 


xit, Sed. vide quae id genus 


alia colligerunt. Schaefer. ad 
Eurip. Hecub. Porson. p. 94. 
ed, nov. et Lobeck. ad Aiac. 
p.-343 et 381. Paullo 'ante 
ἀναμάχεσϑαν τὸν λόγον dicitur 
qui disputationis quasi certamen 


HIPPIAS MAIOR. 181 


| γὰρ δήπου σαφῶς, καὶ σμιχρόν τί ποὺ τοῦτ᾽ ἂν εἴη 


ed 


| χειρωσόμεϑα τὸν ἄνδρα. 


 βάνωμαι τῶν λόγων, ἵν᾽ 


μάϑημα ὧν σὺ τῶν πολλῶν ἐπίστασαι. 
Ἶ I. : “Σμιχρὸν μέντοι νὴ Δί᾽, ὦ Σώχρατες, χαὶ 
οὐδενὸς ἄξιον, ὡς ἔπος εἰπεῖν. 
OQ. Ῥαδίως ἄρα μαϑήσομαι, καὶ οὐδείς μὲ ἐξε- 


λέγξει ἔτι. 


11. Οὐδεὶς μέντοι" φαῦλον γὰρ ἄν εἴη τὸ ἐμὸν 
πρᾶγμα καὶ ἰδιωτικόν. , | 

XQ. Εὖ γε, νὴ τὴν Ἥραν, λέγεις, ὦ Ἱππία, εἰ 
wrap μή τι χωλύω μιμού- 
μένος ἐγὼ ἐχεῖνον, ἐάν σου. ἀποχριγνομένου ἀντιλαμ- 
Ó τι μάλιστά ps ἐχμελετή- 
eus; σχεδὸν γάρ τι ἔμπειρός εἰμι τῶν ἀντιλήψεων. εἰ, 
sio μή τί σοι διαφέρει , βούλομαι ἀντιλαμβάνεσϑαι, 


ν᾿ ἐῤῥωμενέστερον μάϑω. 


IH. :4A1W ἀντιλαμβάνου. xci γάρ, ὃ νῦν δὴ 


“« 273 3 z b A [4 
ἑείπον, OU μέγα ἐστὲ τὸ ἐρώτημα, 


ἀλλὰ χαὶ πολὺ 


τούτου χαλεπώτερα ἂν ἀποχρίνασϑαν ἐγώ σε διδά- 


ξαιμι, ὥςτε μηδέν᾽ 
λέγχειν. 


ἀνθρώπων δύνασθαί σε ἔξε- 


“ 


P. 281, B. χαλεπώτερα ἂν ἀποκρ.] Sic Val. O. Par. B. 


Ven. Z. Par. FC. Pal. Urb. Vat. 


χαλεπώτερον. 


denuo suscipit alterum  depu- 
gnaturus, quod genus loquendi 
iam a Spanhemio ad lulian. 
p. 178, quem Heind, laudat, 
illustratum est. 

τὸ ἐμὸν πρᾶγμα] Nota 
Lo eium pro ἐγώ. Gorg. p. 
520. M τούτῳ τῷ 
perii . €. populo, Criton. 
p. 93. D. χαὶ πῶς οὐκ οἴει 
ἄσχημον φανεῖσθαι τὸ τοῦ Zo- 
πράτους πρᾶγμα; cfr. Fischer. 
αὐ Weller, T. IIl. P. I. p. 312 
8q. Ad eundem modum τὸ ἐμὸν 
et τὰ ἐμὰ írequentantur, de 
quo usu dixit praeter alios 
Matth. Gr. p. 865, 

P. 287. “τὰρ μή τι xo- 


Flor. a. b. c. Vind. 1. Vulgo 


λύω —] numquid ego, il. 
lum imitans, tibi impedi- 
mento futurus sum, si, 
dum tu respondentis par- 
tes agis, rationem íuam 
impugnavero, ut me quam 
maxime exerceas? 

B. χαλεπώτερα ἂν &mo- 
χρίνασϑαι διδάξαεμ 
Fallitur Heindorf, qui ste- 
phanum πρὸς desiderantem re- 
futaturus χαλεπώτερα statuit ex 
ἀποπρίνασϑιαν aptum nexumque 
esse, Nam eísi verum est dz0- 
χρένεσϑαι cum accusativo. eou- 
strui solere, ut indicetur. illud, 
ad quod quis respondeat, tamea 
hie usus vereor ne nonnisi in 


182 


XQ. Φεῦ ὡς εὖ λέγεις, ἀλλά, ἐπειδὴ καὶ σὺ κέ-: 
λεύεις, φέρε ὅ τι μάλιστ᾽ ἐχεῖνος γενόμενος πειρῶμαξ, 
σὲ ἐρωτᾶν. Εἰ γὰρ δὴ αὐτῷ τὸν λόγον τοῦτον ἐπι- 
δείξαις, ὃν φής, τὸν περὶ τῶν χαλῶν ἐπιτηδευμάτων, 
ἀχούσας, ἐπειδὴ παύσαιο λέγων, ἔροιτ᾽ “ἂν οὐ περὶ 
ἄλλου πρότερον 3i περὶ TOU καλοῦ, ἔϑος γάρ τι τοῦτ 
ἔχει, καὶ εἴποι ἂν, Ὦ &vs ᾿Ηλεῖς, &p' οὐ δικαιοσύ- 
vq δίκαιοί εἰσιν οἱ δίκαιοι; ᾿Απόχριναι δή, ὦ Ἱππία, 
ὡς ἐχείνου ἐρωτῶντος. 

II. ᾿Αποχρινοῦμαι, ὅτι δικαιοσύνῃ. 

ZO. Οὐκοῦν ἔστι τὶ τοῦτο, ἡ δικαιοσύνη: 

IH. Πάνυ γε. 

ZO. Οὐκοῦν xoi cogit oi σοφοί εἰσι € xal 
TO ἀγαϑῷ πάντα τἀγαϑὰ ἀγαϑά: Y 

IH. Πῶς δ᾽ oV; 

Z0, Οὐὖσί γέ τισι τούτοις" 
οὖσί γε. 

111. Οὖσι μέντοι. : | 

ZO. 4o' οὖν οὐ xci χαλὰ πάντα τῷ καλῷ ἐστι 


PLATONIS 


oU γὰρ δήπου μὴ 


— a À 
xc À s 

ITI. “Ναί , τῷ καλῷ. 

«Σ. ᾿Οντι γέ τινι τούτῳ; 


ἀλλά, ἐπειδὴ καὶ σὺ κελεύεις] V. ἀλλ᾽ ἄγε, ἐπειδὴ x. 
€. x. Heindorf. corr. ἀλλά ye, quod, etsi est in aliquot JL did 
ferri tamen non MT Scripsi ἀλλά, ἐπειδὴ x. oU x, e Flor. b. 
«onf, ad Reip. I. p. 331. B. 

τοῦτον tad elSasg] Ven. X. ἐπιδείξαιο probante Bekkero. 
sed v. annot. ad p. 286. B. : ] 


D. πυϑέοθϑαι, τί ἐστι καλόν] V. 'πυϑέσθαι ἢ τί ἔστι x. 


pronomina neutrius generis et  cultate respondere μο- 


jn nomina vel participia cum 
articnlo neutrius generis con- 
juncta conveniat, Sed ut etiam 
adiectiva articulo carentia ita 
usurpentur, tamen quoniam 
praecedit ov μέγα ἐστὶ τὸ ἐρώ- 
T"ni4c, jiufinitivum pufamus ex 
χαλεπώτερα pendere, hoc sensu; 
sed multo etiam diffici- 
liores te edocebo quae- 
$tiones, Nam χαλεπὸν ἄπο- 
xQíregd nuu est id, ad quod 
quis nonuisi cum diffi- 


test, schwer zu beantwor- 
ten. Cetevuur μέγα h. L, ut 
Lat. magna quaestio, pro dif- 
ficili dicitur. Euthydem. p. 215. 
D. καὶ τὸ μειράκιον» ἅτε μεγά-- 
λου ὄντος τοῦ ἐρωτήκατος, ἤθυ- 
ϑρίκοεν. ubi. Heind, praeter 
hunc loeum comparavit etiam 
illa Phaedon. p. 62. B. ὃ λό- 
γος — μέγας. τέ τίς μοι φαί- 
νεται καὶ οὐ óütog διιδεῖν, 
ἔϑας γάῤ Tv τοῦτ᾽ ἔχε! 
h. e. τοῦτο ἔχει ὡς ἔϑος τι. 


HIPPIAS MAIOR. . 188 


IH. Ὄντι" ἀλλὰ τέ γὰρ μέλλει; 
XQ, Σἰπὲ δή, ὦ ξένε, φήσει, τέ ἐστε τοῦτο τὸ 


J| χαλόν; 


j 


^UE "4320 τι οὖν, ὦ Σώχρατες, ὁ τοῦτο ἐρω- 
τῶν δεῖται πυϑέσθϑαι, τέ ἐστι καλόν; 
ὩΣ, Οὔ μοι δοκεῖ, ἀλλ᾽ ὅ τι ἐστὶ τὸ καλόν, ὦ 
[rris : 
IH. Καὶ cl δίέαφέρει τοῦτ᾽ balyov; 
Z9... Οὐδέν σοι δοκεῖ; 
II. Οὐδὲν γὰρ διαφέρει." 


ZO. ᾿Δλλὰ μέντοι δῆλον, ὅτι σὺ χάλλιον οἶσϑα.. 


ὅμως δέ, ὦ ᾽γαϑέ, ἄϑρει" ἐρωτῷ γάρ σε οὐ τί ἐστι 
χαλόν, ἀλλ᾽ ὅ᾽ τι ἐστὶ τὸ χαλάν: 
IIT. ΜΜανϑάνω, ὦ ᾽γαϑέ, καὶ ἀποκρινοῦμαΐ ys 


᾿ ᾽ -“ “ ^ 4 , ^ ) , - 
αὐτῷ, O TL ἐστὶ TO χαλὸν, xci οὐ μὴ ποτε ἐλεγχγϑῶ. 


* WM 3.3 , » , , 
ἔστι γάρ, ὦ “Σώχῥατες, εὖ ἴσϑι, εἰ δεῖ τἀληϑὲς λέ- 
, M , 
y&v, παρϑένος χαλὴ xcov. 
- * , 
Z9, Καλῶς ye, ὦ Ἱππία, νὴ τὸν χύνα, xc 
εὐδόξως ἀπεχρίνω. ἄλλὸ τι οὖν, ἂν ἐγὼ τοῦτο ἀπο- 


'χρίνωμαι, τὸ ἐρωτώμενόν τε ἀποχεχριμένος ἔσομαι 


καὶ ὀρϑῶς, καὶ οὐ uii more ἐλεγχϑῶ; 
11.. πῶς γὰρ ἄν, ὦ Σώκρατες, ἐλεγχϑείης ὅ γε 


Sed recte codd. plerique omnes ἢ omittunt. 
ἀλλ᾽ O0 τι ἐστὶ τὸ x.] V. ἀλλ᾽ ὅτι τί ἔστι τὸ x., quod cor- 
rexit Cornarius, suffragante Flor. x. In Vat. O. Ven. £ Y. Parr. 
BCEF. Ang. Urb. est ὅτι ἔστε v. x. Flor, abc, Vind. 1, 2. habent 
ἄλλο τι ἔστε τὰ »., quod ef ipsum confirmat receptam lectionem. 
P. 288, x«i o) μή ποτε 2ALeyg O0] Addidi ποτε e Flor. x, 
Angel, quod Hippiae magniloquentiam et iactantiam optime tangit. 


Formula exsíat etiam Sympos. quibus singula comprehenduntur, 
p. 175. B. non possit discernere ab iis, 

D. ἀλλὰ «t γὰρ μέλλει; ]͵ — quae sensibus subiecta sunt. 
h. 6. ἀλλὰ τί γὰρ ἄλλο μέλλει; — Haeret igitur vanissimus sa- 
Est enim formula affirmantis, ^ pientiae ostentator in luto, nec 
quam ad h, 1, illustravit Hein- animum potest attollere ad ea, 


dorf, quae, quoniam a sensuum pere 
ἀλλ ὃ τι ἔστι τὸ καλόν] ceptione remota sunt, una meu- 

h,*& τὸ τοῦ καλοῦ εἶδος, ᾧ x«- (ἰβΒ cogitatione comprehendun- 

λὰ πάντα ἐστὶ χαλά. Hoc enim tur. 

articulo significatur. Inducitur ἀποχεχριμένος ἴσομαι] 


hoc loco Hippias ita disputans, Infra p. 289. D. ἄρ᾽ οὐκ ἂν 
ut rerum formas atque species, ὀρϑῶς ἀπεχέηρισο; — Sententia 


288 


184 PLATONIS 


πᾶσι. δοκεῖ, καὶ πάντες 606 μαρτυρήσουσιν οἱ ὀϊθέον.- 

τὲς, ὅτι ὀρϑῶς λέγεις; | 

XO. Εἶεν, πάνυ μὲν οὗν. φέρε δή, ὦ "Tanía, 

πρὸς Apte ἀναλάβω. ὃ λέγεις. ὁ μὲν ἐρήσεταί με 

οὑτωσί mag Ἴϑι μοι, ὦ “Σώχρατες, ἀπόχριναι" ταῦτα 

πάντα, ἃ φὴς χαλὰ εἶναι, εἴ τί ἐστιν αὐτὸ τὸ χαλόν, 

ταῦτ᾽ ἂν εἴη xeAd; ᾿Εγὼ δὲ δὴ ἐρῶ, ὅτι, εἰ παρϑέ-. 
γος χαλή, καλόν ἐστι, Óv ὃ τἀῦτ᾽ ἂν εἴη XOcÀG. 

III. Οἴει οὖν ἔτι αὐτὸν ἐπιχειρήσειν 66 ἐλέγχειν, 

ὡς οὐ χαλόν ἐστιν δ᾽ λέγεις; ἢ ἐὰν bem lone οὐ 


χαταγέλαστον ἔσεσθαι; 


ZXQ. Ὅτι μὲν ἐπιχειρήσει, ὦ ϑαυμάσιε, εὖ οἶδα" 
εἰ δ᾽ "ἐπιχειρήσας ἔσται καταγέλαστος, αὐτὸ δείξει. ἃ ᾿ 
μέντοι ἐρεῖ ἐθέλω σοι λέγειν. 


B. ἄλλο τι ἢ φῶμεν] Hic quoque Bekk. invitis libris omni- 
bus ἢ delevit, v. ad Lys. p. 222. D. 
€. τὴν ἵππον καλὸν εἶναι] V. καλήν, quod correxi cum 


Cornario et Bekkero. 
tum est. 


haec esí: Istuc sí respon-- 
deam, ad id, quod inter- 
rogatur, respondero, et 
quidem recte, nec unquam 
redarguar. 

P. 288. πρὸς ἐμαυτὸν 
ἀναλάβω ὃ λέγεις} h. e. di- 
ligentius mecum reputabo quod 
dicis, : 

764 μοι) ὦ Σώκρατες, — 
ταῦτ᾽ ἂν εἴη καλά] Hic lo- 
cus Sydenhamo, Heindor- 
fio, Schleiermachero, aliis, 
visus est corruptela laborare. 
Mihi omnia videntur esse sa- 
nissima. Nàm post εἰ παρϑένος 
καλὴ καλὸν ἐστιν, quae recía 
proferuntur oratione,  intelli- 
gendum relinquitur: ταῦτας »«- 
λὰ ἔσται: istud additamentum 

,autem, δι᾽ ὃ ταῦτ᾽ ἄν εὔη καλὰ 
yecte interpretatur Buttman- 
nus: διὰ τοῦτο γὰρ ταῦτ᾽ ἂν 
εἴη καλά, Nec in eo quidquam 
offeusionis inest, quod Socra- 
tes dicit εἰ παρϑένος καλὴ κα- 
λόν ie, meque τὸ χαλὸν po- 


Et in Par. F. καλὸν supra versum annota- 


nit.  Repetit enim . sophisfae 
responsum, quo clarius . eius 
perversitas et stultitía emergat. 
Praeterea | conf. ann. ad p. 
293. E. 


B. ἐλέγχειν ὧς, o) x.] h. e. 
eoarguendg edocere, ut 
Gorg. p. 467. A. p. 482. A. p. 
508. A. B. Theaet. p. 166. C. 
Phaedr. p. 273. B. Plura dabit 
Wyttenbach. ad Plut, Mor. 
i b. TER 2 


αὐτὸ δείξει res ipsa 


declarabit, ut loquitur Te- 


renfius, Formulam illustra- 
runt intpp. ad Suid. T. 1. p. 
885, Valcken,* δὰ Phoen. v. 
626. Gatak, ad Anton. XI, 15. 
Heindorf. ad h.l Boisso- 
nad. ad Nicet, Eugen. p. 363. 
Nounulla. habet. etiam. Scholiast. 
ad h. 1. Plene Aristoph. Lys. 
v. 315. τούργον ταχ᾽ αὐτὸ δεί- 
Ser. 

Ὡς γλυκὺς εἴ] Ruhnk. ad 
Tim. p. 131, ,,Quieunque At- 


, 


HIPPIÁS MA IOR. 185 


JI «Τξγε δή 

XQ. Ὡς γλυκὺς a, φήσει, ὦ “Σώκρατες, Dus 
δ᾽ ἵππος. καλὴ οὐ καλόν, ἣν καὶ ὁ ϑεὸς ἐν τῷ χρη- 
σμῷ ἐπήνεσε; T φήσομεν, ὦ Ἱππία; ἄλλο τι 3j φῶ- 
μὲν καὶ τὴν ἵππον καλὸν εἶναι, τήν yt καλήν; πῶς 
γὰρ ἂν folpepum ἔξαρνοι εἶναι τὸ καλὸν μὴ καλὸν 


εἶναι: 


III. aos λέγεις, ὦ “Ξώχρατες, ἐπεί τοι xc 
ὀρϑῶς αὐτὸ ὁ ϑεὸς εἶπε' πάγχαλαι γὰρ παρ᾽ ἡμῖν 


ἕπποι γίγνονται. 


X0. Eisv, φήσει δή" τί δὲ; λύρα καλὴ οὐ xa- 


λόν; Φῶμεν, ὦ cma 
ἮΙ. Not. 


c2. xad τοίνυν m"— τοῦτ᾽ 


ἐχεῖνος, σχεδόν τὶ 


ἐπεὶ row καὶ 0p90c] Steph. cum Par. E. ἐπεί τοί γε καὶ 


ὃρ. v. infra. 


et Flor. x. πάγκαλοι. 


ficorum urbaniores dici habe- 
rique volebant, quem stoli- 
dum et fatuum dicere vere- 
bautur, leni blandoque nomine 
ἡδύν, γλυχύν, εὐήθη, χρηστὸν 
appellabant. — Suavem lo- 
minem Graecorum imitatione 
dixit Terentius Phorm. li, 3; 
64, « 


ἣν καὶ ὃ ϑεὸς i» τῷ χρῆ- 
σμῷ} Verisimilis Heindorfi 
aliorumque sententia est, respi- 
ci existimantiüm. ad . nobilissi- 
mum illud oraculum Megaren- 
Sibus datum, quod exstat apud 
Schol. Theocr. XiV, .48. et 
cuius hoc est ἐλευ 1 Τ αίης 
μὲν. πάσης τὸ “Πελαογιβὴν "Ag- 
γος ἄμεινον. 
«ἀακεδαιμόνεκι δὲ γυναῖκες. Nam 
ilud quidem . nihil dubitationis 
habet, quod jin his versiculis 
non. pulerae. equae, sed bonae 
memorantur, quandoquidem .So- 
crates deum simpliciter narrat 
equas laudibus ornavisse, eam- 


Ἵπποι Θρηΐκιαις 


Dein Flor. x. πάγκαλοι, sed conf. Phaedr. p. 276. D. 
Reip. L p, 338. A. Legg. ἐν, p. 122, C. 


Etiam infra D. Angel. 


, 


que rem ad pulcritudinem quo- 
que pertinere arbitratur. 

C. μὴ καλὸν εἶναι] V. ad 
Phaedr, p. 251. B. Lys. p. 205. 
A. 

intl τοι xai ὀρθῶς — ci- 
πεῖ Ne quis eum Stephano 
post τὸν inserendum γὲ putet, 
Charm. p. 154, E. Kei πάνυ ye, 
ἔφη ὁ Κριτίας" ἐπεί τοῦ καί ἐστε 
φιλόσοφος.. Ióid. p. 162. B. 
"Haw γέ, ἔφη" ine τοὺ xol 
πάνυ ἐδόκεν doqoc εἶν qtu. 'Theaet. 
p.142, B. Ka20v τε καὶ ἀγαθὸν, 
o Fegwüov* ἐπεί τοῦ. xal νῦν 
ἤκουον. De Rep. IX.-p. $67. 
E. Σφόδρα γεν ἔφη" ἐπεί του 
καὶ πιοτότατου, αὐτῷ οὗτνοί εἰσιν. 
Aristoph. Ran. v, 510. ἐπεί 
τὸν καὶ χρέα ἀνέβραττεν,. is 
locis omnibus. γε recle ἃ libris 
abest, et facile concedimus 
Porsono ad. Eurip. Med, v. 
615. in hac quidem formula il- 
lud arbitranti nusqygam- post To» 
insertum reperiri, conf. Schae- 
fer. ad Poét. Gnom. p. 88. et. 


186 PLATONIS: 


tU οἷδα ix ToU τρόπου τεκμαιρόμενος; Ὦ βέλτιστε 
σύ; τί δέ; γύτρα καλὴ οὐ καλὸν &pas c I 


HE ^0 “Σώκρατες, τίς, δ᾽ ἐστὶν ὁ ᾿ἄνϑρωπος 
ὡς ΡΣ» τις, ὃς οὕτω φαῦλα ὀνόματα ὀνομά- 
ζειν dde iv δὲ ep DN? 


XQ. Τοιοῦτός Tig, ὦ Ἱππία, οὐ ἀρ ἀλλὰ : 
συρφετός, οὐδὲν ἄλλο qpotritun ἢ, T0 Anc. ἀλλ᾽ 
ὅμως ἀποκριτέον τῷ «ἀνδρί, χαὶ ἔγωγε προαποφαίνο-: 
peut εἴπερ ἡ χύτρα χεχεραμευμένη εἴη vm ἀγαϑοῦ 
κεραμέως λεία χαὶ στρογγύλη. καὶ χαλῶς ὠπτημένη, 
οἷαί τῶν χαλῶν χυτρῶν εἰσί. τινὲς δίωτοι, τῶν ἕξ. 
χύας χωρουσῶν, πάγκαλαι, εἰ τοιαύτην ἐρωτῴη χύ- 
TQ , καλὴν ὁμολογ τέον εἶναι. πῶς γὰρ͵ ἂν φαῖμεν 
χαλὸν ὃν μὴ χαλὸν εἶναι; : 


IH. οΟὐδαμῶς, o “Ξώχρατες. 


E. χαὶ τοῦτο τὸ σκεῦός ἐστι Recte Angel. et Flor. x. 
τὸ addunt, quod in ceteris codd. et editt. vett. desideratur. 

P. 289. αἰοχρὸς ἄλλῳ γένει συμβάλλειν) V. συμβαλεῖν, 
quod e Coisl Vat. O. Ven. Z2 Y. Par. BCF. Ang. Urb. Flor. a. 


Indic. p. 362.  Erravit autem λοὶς ὀνόμασιν erat conquestus. 
Elmsleius ad Med. 660. pleo- 
nasmum in hac formula inesse. 
ratus, Est enim £u «vos z«b 
nim profecto etiam; enim 
vero etiam. — παρ᾽ ἡ μὲν: 
in Elide, 


E. καλῶς εἰργασμένον» ] 
h. e. & χαλῶς εἴργασται. Nam 
εἴργασται passivo sensu positun 
non rari est usus. y. Aeschyl. 
Agam. 362. Eurip. Hec. 1085. 
ὲ Orest. 284. 599. al. Infra p. 
* τοῦ τρόπου TEX : 


ρύμενος Int, αὐτὸ, quod ta- 233i. Οἱ 

men consíanti et legitimo usu P. 289. αἰσχρὸς ἄλλῳ γέ- 
omissum est. v. ad Criton. p. we. συμβάλλειν] fllud ἄλλῳ; 
44. A. Reip. II. p. 368. A. Me- inquit Heindorf., adeo friget 


nex. p. 246. C, al. et fluctuat, ut vix digna exeat 
D. τῶν ἕξ. χόας χωρου-  Heraclito sententia: pulcher- 
00r] Plurali numero ;óec, con- rimam omnium  simiam 


gii, utitur Plato Theaet. p. deformem esse, quando 
121. D. Itaque erravit Hein- cum alio genere compare- 
ἀοτῖ, χοᾶς corrigens. v. £1msl. tur, Nam in sequentibus cer- 
ad Arist. Acharn, v. 1000. Cum (ἃ genera proferuntur, Recte 
Heindorfio facit Buttmann. . vero. Memorantur enim dein- 
Gr. Ampl. ὃ. 58. p. 241. qui ceps χυτρῶν 7 καλλίστη, τὸ τῶν 
formam χοᾶς nescio quo auctore παρϑένων γένος, ϑεῶν γένος κι΄. 
magis Atticam . esse censet. v, À. Atque id ipsum tenentes 
Dein z47;z«Ll«vinsertum ad ri-— facili negotio perspicimus Plà- 
deadum sophisíam, qui de gq«v- — tonem nom potuisse pro &AÀo 


2 HIPPIAS MAIOR. 187 


c2EQ.-0)xo0» καὶ χύτρα, φήσει, καλὴ καλόν; 


eset 
VAN 

λὸν es xol τοῦτο τὸ σχεῦός ἐστι καλῶς εἰργασμένον; 

ἀλλὰ τὸ ὅλον. τοῦτο οὐχ ἔστιν ἄξιον κρίνειν ὡς ὃν 


καλὸν. πρὸς ἵππον τε καὶ A ida καὶ τἄλλα πάντα. 


τὰ χαλα. 


eX, Elsv* μανϑάνω, ὦ Seniin) ὡς ἄρα χρὴ 


ἀντιλέγειν “πρὸς τὸν ταῦτα ἐρωτῶντα τάδε, "Q. ἄν- 
ϑρωπε,, ἀγνοεῖς, ὅτι τὸ τοῦ Ηραχλείτου εὖ ἔχει, ὡς 
ἄρα πιϑήκων ὁ κάλλιστος αἰσχρὺς ἄλλῳ γένει συμ- 
βάλλειν; χαὶ χυτρῶν ἡ χαλλίστη αἰσχρὰ παρϑένων 
γένει συμβάλλειν, ὥς φησιν Ἱππίας ὁ σοφός.. Οὐχ 
οὕτως, ὦ Ἱππία; 

IH. Πάνυ μὲν ovv, ὦ “Σώκρατες, ὀρϑῶς ἀπεχρίνω, 

XQ. ἄχουε δή. μετὰ τοῦτο γὰρ εὖ. οἶδ᾽ ὅτι qu- 


b. c. x. Vind. 1l. 2. al. eorrecíum. 
iectura Sydenhami dedit ἀνϑρωπείῳ. 
p. 464. ἀνθρώπων mavult. 


Pro ἄλλῳ Bekkerus de con- 


Bene; v. aun, 


γένει scribere ἀνθρωπίνῳ vel  Heracliti sententiam, manifesto 
ἀνϑρωπείῳ. γένευ, quod Syden- argount quae mox inferuntur; 
hamo et Heindorfio placuit, ἢ οὐ xc Ἡράκλειτος ταὐτὸν 
sed debuisse potius dicere' ἀν- τοῦτο λέγει x. v. À. Haec enim 
ϑρώπων γένει, quod Bekke- qui paulio diligentius couside- 


rus in Commentariis | eriticis . raverint, certe nullo modo du- 
commendavit. Veruntamen haec | bitabunt  Heraclitum — ita fere 
mutatio nimis. audax visa est esse  argumentatum : — Siniius 
Huschkio Analect. Literar, quamvis pulcherrimus, si ad 
p. 309,, qui legendum suspica- — hominum . genus comparatur , 


e μὴ - 
οὕτως, ὦ “Σώχρατες, ἔχει, οἶμαι" xo 


In eommentariis cri(t. tamen' 


tur ἀλωπέκων γένει vel etiam 
ὠλώπεκι, wt scilicet Heraclitus 
putetur. ad fabulam  Archilochi 
de Volpe et Simio ab Husch- 
kio .ilustratam respesisse, At 
primum quidem:quam vir doctus 
dicit nimiam corrigendi auda- 
ciam, ea nulla videbitur repu- 
tantibus ἀνθρώπων in codd. mss, 
hoc getpuiree compeudio pingi 
solere: drov, quod quam facile 
. eum ἄλλων permutari potuerit, 
^ hemo esf quin videat. Deinde 
vulpem istam importune in hune 
]eeum imimitti et praeter ipsius 


turpis'est ae deformis : sed ho- 
minum vel. sapientissimus, | si 
sapientiae, puleritudinis et alia- 
rum reruii habita ratione δᾶ 
deum coinparetur, non nisi si- 
mius quidam  €sse videbitur. 
Qua quidem — argumentatione, 
ego si quid video, philosophus 
Kphesius effici voluit sapientiam 
et virtutem. humanam non esse 
in se. absolutam οἱ omni ex 
parte perfectam, sed potius ta- 
lem, quae ad summae perfe- 
cionis speciem. parvà et exilis 
indicanda sit. 


289 


188 


PLATONIS 


σει" Τί δέ, ὦ “Σώχρατες; 0 τῶν παρϑένων "ένος 
ϑεῶν γένει ἄν τις συμβάλλῃ , οὐ ταὐτὸν. “πείσεταὶ,ἦ 
ὅπερ τὸ τῶν χυτρῶν τῷ τῶν παρϑένων συμβαλλόμε-- 
γον; οὐχ ἡ καλλίστη παρϑένος αἰσχρὰ φανεῖται; ἢ. 
οὐ. καὶ Ἡράχλειτος ταὐτὸν τοῦτο λέγει, ὃν σὺ ἐπά- 
2 y&y ὅτι ἀνϑρώπων ὁ σοφώτατος πρὸς. ᾿ϑεὸν. πίϑη-: 
χοὸς φανεῖται χαὶ σοφίῳ χαὶ χάλλει καὶ τοῖς ἄλλοις. 
πᾶσιν; Ὁμολογήσωμεν, ὦ Ἱππία, τὴν καλλίστην. Ψ50- 
ϑένον πρὸς ϑεῶν γένος αἰσχρὰν εἶναι; jn ΒΝ 
IIH.. “Τίς γὰρ ἂν ἀντείποι τούτῳ γε, ὦ Σώχρατες: 
ZO. "4v τοίνυν ταῦτα ὁμολογήσωμδι, Υ γελάσεταί 


τὲ χαὶ ἐρεῖ" 
τήϑης; 
ἐστίν. 


“Ξώκρατες, μέμνησαι οὐν Ó των ἤρω- 
CEyeys, φήσω, ὅτι αὐτὸ τὸ χαλὸν Ó τι ποτ᾽ 
Ἔπειτα, φήσει, ἐρωτηϑεὶς τὸ καλὸν ἀποχρί- 


γεν; ὃ τυγχάνει OY , ὡς αὐτὸς φής, οὐδὲν μᾶλλον χα- 
λὸν ἢ αἰσχρόν; "ous, φήσω" ἢ τὲ μον συμβουλεύεις, 


ὦ φίλε, φάναι; 


1H. Tovr 


ἔγωγε. καὶ δὴ πρός γε ϑεοὺς OTi oU 


καλὸν τὸ ἀνθρώπειον γένος, ἀληθῆ, ἐρεῖ. 


Τί δὲν ᾧ Σώκρατες} ὦ, vulgo omissum, e plurimis codd. 


restitutum est. 


B. 'Ouoioyqoousv, ὦ Ἵππ.} V. ὅμολογήσο μεν, quod e 


Ven. £X Y. Vind. l. 2. mutatum, 


ἀντείποι τούτῳ yt] Sic Coisl., Ven, ZZ Y. Ang. Pal. Vat. 


τ. Flor, b. x. Vind, 1. 2. 


Vulgo γε τούτῳ. 


At significat Hippias 


se istud quidem largiri et probare, de aliis autem dubitare. 
C. καὶ δὴ πρός yt] Angel Flor. x. «c? γὰρ δὴ πρός yt. 


.Recte Ficinus: Quin etiam. 


ἐπάγει] testem affers. 

C. καὶ δὴ πρός ;€ ϑεοὺς 
ὅτι οὐ x.] et iam ad deos 
quidem comparatum ge- 


nus humanum non- esse 
pulcrum:vere dicet. Iliad. 
9, 251. x«i δὴ ἔγωγ᾽ ἐφάμην 


φψέκιιας καὶ δῶμ᾽ ᾿Ζίδαο ἤματι 
τῷδ᾽ ὄψεσθαι. Soph. Aiac. 49. 
03, ἡ καὶ παρέστη κἀπὶ τέρμ 
ἀφίκετο; A0. καὶ δὴ ἐπὶ διο- 
σαὶν dv στρατηγίοιν πύλαις. 
ἐ: δέ σε d 

Astius scribendum censet: ἀρ 
᾿οὖν ἂν ὀρθῶς ἀποκέχρισο; Kt 
He ndorf. quoque fatetur sibi 


ἠρόμην nv ἢ, 


Ceterum haec usque ad ἄληϑῆ 


hanc interrogationem aliquid in- 
commodi habere videri, | Ego 
vero locum  sanissimum puto. 
Opponitur enim καλόν, quod ad 
res puleras pertinet, et αὐτὸ 
τὸ καλόν; quod^ puleritueinis 
speciem absolutam denotat. Quo- 
circa sententia haec est:-Si te 
ab initio interrogassem, 
quidpulcrum esset ac de- 
forme, tuque mihi eadem, 
quae nunc, respondisses, - 
sane haud inepte respon- 
disses. Postremum vero per 
interrogationem effert sic: non- 
ne reete respondisses? in 


HIPPIAS MAIOR. 189 


ΟΣΩ, Εἰ δὲ σε ἠρόμην, φήσει, ἐξ ἀρχῆς, τί ἐστι 
χαλόν τε καὶ αἰσχρόν, εἰ μοι ἅπερ νῦν ἀπεχρίνω, 
ἀρ’ οὐκ ἂν ὀρϑῶς ἀπεχέχρισο; ἔτι δὲ xai δοχεῖ σοι 
αὐτὸ τὸ χαλόν, ᾧ xci τάλλα πάντα κοσμεῖται χαὶ 
καλὰ φαίνεται, ἐπειδὰν προςγένηται ἐκεῖνο τὸ εἶδος, 
τοῦτ᾽. εἶναι παρϑένος ἢ ἵππος ἢ λύρα. 

III. ᾿Αλλὰ μέντοι, ὦ ΣΣώκρατεξ, sh τοῦτό γ8 
ἕητεῖ, πάντων ῥᾷστον ἀποχρίνασϑαι αὐτῷ, Tí ἔστι 
τὸ καλόν, ᾧ xci τἀλλα πάντα κοσμεῖται xci προς- 
γενομένου αὐτοῦ καλὰ φαίνεται. εὐηϑέστατος οὖν 
ἔστιν ὃ ἄνϑρωπος καὶ οὐδὲν ἐπαΐει περὶ καλῶν χτη- 
μάτων. ἐὰν γὰρ αὐτῷ ἀποκχρίνῃ, ὅτι τοῦτ᾽ ἐστὶν ὃ 
ἐρωτᾷ τὸ χαλὸν οὐδὲν ἄλλο ἢ χουσός, ἀπορήσει χαὶ 
οὐχ ἐπιχειρήσει 0s ἐλέγχειν. ἴσμεν γάρ που πάντες, 
ὅτι ὅπου ἂν τοῦτο προςγένηται, κἂν πρότερον αἰσχρὸν 
φαίνηται, καλὸν (avrei χρυσῷ γε χοσμηϑέν. 


XQ. ἄπειρος εἶ τοῦ ἀνδρός, ὦ Ἱππία, ὡς cyé- 


, ^ γῶν t , , / 
τλιὸς ἐστι x«i οὐδὲν ρῳδίως ἀποδεχόμενος. 

, "m - , - 

III. Tí οὖν τοῦτο, ὦ Σώκρατες; τὸ γὰρ ὀρϑῶς 


dosi olim Socrati adscribebantur. 
; D. ὀρϑῶς &mntxézQuoo;] Coisl, ἀποχέκρισο, quod. recepit 
Bekker. ; 
ἐπειδὰν προςγένηται Sic Coisl. Vat. O. Par. BCEF. 
Ang. Urb. Flor. a. b. c, x. Vind. l. Vat. r. Vulgo erat ἐπειδάν 
τῳ 70. - 
T É ὃ 29oc6] Sic Coisl, Vat, O. Par. BCE. Ang. Pal. Urb. 
Vat. r. Flor. a. b. c, x. Vind, 1. Vulgo ἐρωτᾷς. 

x&v πρότερον «ioyg.] Mulü libri xa? pro κἄν, 


quo nihil molestiae video. Sed in singulis istis rebus contine- 


his iam addit, quod merito so- 
phistae vitio datur. Sed prae- 
terea, inquit, tibi videtur 
etiam ipsum pulcrum per 
se spectatum, s. idea pul- 
critudinis, quo accedente 
reiiqua omnia ornantur 
et pulcra evadunt, virgo 
esse [vel equa vel lyra. 
Itaque hoc dicit Socrates: Si te 
de rebus pulcris interrogassem, 
fuque isía, quae modo memo- 
rüsti, enumeravisses, sane non 
inepte respondisses, Nunc vero 
etiam ipsam paulcritudinem vis 


ri, quod fieri nullo modo potest. 

E. οὐδὲν ἄλλο ἢ χρυσός 
En hoiinis stuporem prorsus 
admirabilem! Quum enim So- 
crates verbis: 9 χαὶ τἄλλα πάν-- 
τὰ χοσμεῖται --- ἐπειδὰν προς- 
γένηται ἐκεῖνο τὸ εἶδος, ipsam 
puleritudinis vim in se specta- 
tam significaverit, sophista ne 
nunc quidem a rebus individuis 
et sub sensus subiectis animum 
abducit aut de generali pulcri- 
tudinis notione informanda co- 
gitat, — Adeo ille a Socratica 
ratione alienus esf, qua mens 


E 


2 


0 


190 PLATONIS 


λεγόμενον ἀνάγχη αὐτῷ ἀποδέχεσϑαι; ἢ μὴ ἀποδε- 
χομένῳ καταγελάστῳ εἶναι. 

ZO. ΜΚαΐ μὲν δὴ ταύτην j& τὴν ἀπόκρισιν, ὦ 
ἄριστε, οὐ μόνον οὐχ ἀποδέξεται, ἀλλὰ πάνυ μὲ xci 
τωϑάσεται, καὶ ἐρεῖ" ἮἾΩ τετυφωμένε, σύ, φειδίαν 
οἴει χαχὸν εἶναι δημιουργόν ; Καὶ ἐγώ, » οἶμαι, ἐρῶ, 
ὅτι Οὐδ᾽ ὁπωςτιοῦν. 

lil. Καὶ ὀρϑῶς γ᾽ ἐρεῖς, ὦ ΣΣώχρατες. 

9. ᾿Ορϑῶς μέντοι. τοιγάρτοι ἐκεῖνος, ἐπειδὰν 
ἐγὼ ὁμολογῶ ἀγαϑὸν εἶναι δηιμουργὸν τὸν Φειδίαν, 
τα, φήσει, οἴει, τοῦτο τὸ καλόν, 0 σὺ λέγεις, ἠγνόει 
Φειδίας; Καὶ ἐγώ, Τί μάλιστα; φήσω. Ὅτι, ἐρεῖ, 
τῆς ᾿ἰϑηνᾶς τοὺς ὀρϑαλμοὺς οὐ χρυσοῦς ἐποίησεν, 
οὐδὲ τὸ ἄλλο πρόφωπον οὐδὲ τοὺς πόδας οὐδὲ τὰς 
χεῖρας, εἴπερ χρυσοῦν ye δὴ ὃν κάλλιστον ἔμελλε φαί- 


P. 290. B. Ταῦτ᾽ οὖν λέγοντι] Steph. cum, Par, E. λέ- 
γοντα. Errore. 
C. τῷ ἐλέφαντι ἐξ ξευρών] V. ἐλεφαντένῳ, quod est de 


ἃ rerum singularum observa- efiam valde mihi illudet 


"Xenoph. Cyr. 


tione ad coguoscendam ipsam 
earum vim ef naturam tradu- 
citur. Paullo ante quod 
post relativum ὦ deinde infer- 
tur αὐτοῦ, saepenumero oratio 
a relativa constructione ita ad 
demonstrativam delabitur, cfr, 
HI, 1, 38. VIII, 
1, 46. Hieron, Vl, 1. Sympos. 
VII. 11, v. Hermann. ad Viger. 
p. 7107 sq. Matth, Gr. S. 408. 
Buttm, $. 138. Hl, 4. Rost, 
$. 123. n. 6.  Loquutionem 
ἐπαΐειν περί τινος mirandum est 
sane quod fuit qui non intelli- 
geret, quum sit longe frequen- 
tissima. Praeter Criton, p. 48. 
A. et Lachet. p. 186. D. quos 
loeos comparavit Heindorf, 
conf, Gorg. p. 464, D. Menon. 
p. 71. B.: p. 92. C. Reip. X. p. 
598. C. 

P. 200. Καὶ μὲν δὴ ταύ- 
τὴν yt —] hanc quidem 
cerfe responsionem non 
modo nonu probabit, sed 


σκληρούς γε 


eíc. | Vocularum usum plane 
cognosces ex his locis, Gorg. 
d. 507. B. xul μὲν δὴ καὶ ἄν-- 
δρεῖον γε ἀνάγχή ; Theaet, p. 1535. 
E. x«i μὲν δή, ὦ Σώχρατες, 
λέγεις. De Repub. 
V. p. 464. B. VIIL p. 526. B. 
p.528.D. ---τωθάσεται Schol. 
ad h. 1. interpretatur σχώψει, 
λοιδορήσει, χλευάσει.  Moeris 
p. 8606. Τ7Τωϑάζειν, "Δετικῶς. 
οχώπτειν, Ἑλληνικῶς, ubi v. Pier- 
80 n. Plura huius verbi exempla 
collegit Ruhnk. ad Tim. p. 
261. — Photius: Τετύφω- 
μαι: ἀντὶ τοῦ ἐμβεβρόντημαι" 
ἔξω τῶν φρενῶν γέγονα *. ἦτον 
ἀπὸ τῆς βροντῆς, ἢ ἀπὸ τῶν 
ἐπὶ τὸν Τυφῶνα καταφέρομέ- 
vov σχηπτῶν" ἢ ἀπὸ τῶν Τυφω- 
νικῶν καλουμένων πνευμάτων, ἃ 
δὴ xci αὑτὰ ἐξίστησιν ἀϑρόως 
καταῤῥαγέντα. καὶ γὰρ !Alxeiog 
φησί" Πάμπαν" δ᾽ ἐτύφωο, ἐκ 
δ᾽ ἕλετο φρένας. Bekker. Ane- 
edot. p. 308. Τετύφωμαι: τὸ μαί- 


- 


HIPPIAS MAIOR. 191 


ψεσϑαι, ἀλλ᾽ ἐλεφάντινον. δῆλον ὅτι τοῦτο ὑπὸ ἀμα- 


ϑίας ἐξήμαρτεν, ἀγγοῶν, ὅτι χρυσὸς ἄρ᾽ ἐστὶν ὁ πάν- 


τα καλὰ ποιῶν, ὅπου ἂν προςγένηται. 


Ταῦτ᾽ οὖν 


7*3 , 
AÉyovri τί ἀποχρινώμεϑα, ὦ ᾿ἱππία; 


—4IH.. Οὐδὲν χαλεπόν" 
ἐποίησε. χαὶ γὰρ τὸ ἐλεφάντινον, 
- v e , , Ἢ ; - 
Τοῦ ovv ἕνεχα, φήσει, οὐ καὶ τὰ μέσα τῶν 


Z0. 


ἐροῦμεν γὰρ, ὅτι ὀρϑῶς 


οἶμαι, χαλόν ἐστι. 


ὀφϑαλμῶν ἐλεφράντινα εἰργάσατο, ἀλλὰ λίϑινα, ὡς 


otov T 


ἣν ὁμοιότητα τοῦ λίϑου τῷ ἐλέφαντι ἐξευ- 


ρών: ἢ καὶ ὁ λίϑος ὁ καλὸς χαλόν ἐστι; Φήσομεν,". 


ὦ Ἱππία;. 


III. Φήσομεν μέντοι, ὅταν γε πρέπων Ἃ 
“2. Ὅταν δὲ μὴ πρέπων, αἰσχρόν; Θρδλογῶ, 


ἢ μή; 


III. Ἰοβολόγες, ὅταν γε μὴ πρέπῃ; 


eorr. in Ven. 5. 


Φήσομεν μέντοι͵ Sic Flor. x. Vulgo τοῦ, 


φεσθϑαι σημαίνει 7 λέξις, ἐπεὶ καὶ 
τὰ ΤἸυφώνια πνεύματα μανίαν 
dunowi ἐμπεοόντα. cfr. Hippo- 


,.crat, Epidem. IV. p. 315. E. 


— Phavorinus: 'Üzocoi», 


Ἕλληνες ἁπλῶς" ὅὁπωςτιοῦν, ᾽4:-- 


τικοί. 

Εἴτα, φήσει, οἴει, τοῦτο 
τὸ s AAT Οἴει saepe reliquis 
verbis interpositum reperitur, ut 
supra d, 284. B. Menon. p. 93. C. 
'De Rep. VI. p. 486. C. VII. p:520. 
D. IX. p. 590. C. X. p. 600. C. 
Theaet. p. 147, A., ubi v. Heind, 
Alia collegerunt Hemsterhus. 
ad Lucian.  Necyom. $. 14. 
Fritsch. Quaest. Lucian. p. 


80. — εἶτα est cum admiratio- 


e et indiguatione interrogantis, 
ut saepe alias. 
.B. Τὠμάλιστα! Cur tan- 
dem? 
εἴπερ χρυσοῦν γὲ δὴ ὃν---Ἶ 
Exspectabas: εἴπερ χρυσοῦ γε δὴ 
ὄντες κάλλιστοι ἔμελ λον φαίνεοϑιαι, 
ἀλλ᾽ ἐλεφαντίνους. Sed constru- 
eio ad sensum conformaía esf, 


| p. 467. C. Apol. 


perinde, ac si praecessissef τὸ 
τῆς ᾿ϑηνᾶς. —, δῆλον ὅδτὲ 
τοὔτο X. t., Videlicet hoc 
praeinscitia peccavit. Cu- 
iusmodi in loeis haud $cio an re- 
ctius utamur scriptura contíinua 
δηλονότι, de qua v. Buttmann. 
Indic. ad Quatt. Plat. dialogg. 
s. v. δῆλον. Ceterum δηλονύτν 
constat εἰρωνικῶς usurpari solere. 

€. καὶ γὰρ τὸ ἐλεφάντι- 
vor] nam eburneum quo- 
que. Sic xal γὰρ sexcenties 
usurpatum apud Platonem, ut 
Theaet, p. 145. D. De Rep. V. 
p. 468. D. Vil. p. 827. C. Gorg. 
Socr. p. 18. 
E. Sympos. p. 176. B. al. Quid 
critici hoc in genere erraverint, 
vel ex iis intelliges quae nota- 
vit Meinekius ad Menandri 
Fragm. p. 343 sq. Nimirum 
ilii talibus in locis consilio pa- 
rum deliberato x«i γὰρ xal scri- 
bendum existimarunt, 

ὡς οἷόν τ΄ ἣν — ἐξευρών] 
quam maxime lapidis ex- 


192 PLATONIS 

0029. TY δὲ δή; ὁ ἐλέφας καὶ ὁ χρυσός, φήσοι, 
-ὦ σοφὲ σύ, οὐχ ὅταν μὲν πρέπῃ, ᾿χκαλὰ ποιξῖ qat- 
γεσϑαι, ὅταν δὲ μή, αἰσχρά; "ESeovot Fé hi ἢ 


ὁμολογήσομεν αὐτῷ ὀρϑῶς λέγειν αὐτόν; 


II. 


'uokoy9Xsousv τοῦτό yt, ὅτι, ὃ ἂν πρέπῃ 


ἐχάστῳ, τοῦτο καλὸν ποιεῖ ἕχαστον. ] 


ὌΝ 


“Πότερον οὖν πρέπει, φήσει, ὅταν τις τὴν 


΄ «“ No " M / / 
χύτραν, 3v ἄῤτι ἐλέγομεν, τὴν καλὴν, ἕψῃ ἔτνους 
καλοῦ μεστήν, χρυσὴ τορύνη αὐτῇ ἢ συκίνη; | 


11. ὩἩράχλεις, οἷον λέχεις ἄνϑρωπον, ὦ 


, 
Ξυ- 


χρατες. οὐ βούλει μου εἰπεῖν, τίς doc. 


Z4) 
I. 


Tig ἔστι. 


Qv γὰρ ἂν γνοίης, εἴ cov εἴποιμι τοὔνομα. 
Aha καὶ νῦν ἔγωγε γιγνώσχω, ὅτι ἀμαϑής 


D L ΄ kd δ or 
ZU.  Méíousooe πάνυ, ἐστίν, ὦ Ἱππία. ἀλλ᾽ ὅμως 
τί φήσομεν ; ποτέραν πρέπειν τοῖν τορύναιν TQ ÉrveL 


καὶ τῇ χύτρᾳ; 


ἢ δῆλᾳαν ὅτι τὴν συκίνην ; εὐωδέστε- 


θοὸν γάρ που τὸ «ἔτνος πριεῖ, καὶ ἅμα, ὦ ὁταῖρε, οὐκ 
ἂν συντρίψασα ἡμῖν τὴν χύτραν ἐκχέαι τὸ ἔτνος xci 


D. Πότερον οὖν πρέπει] οὖν ex Angel. et Flor. x. dieci. 
E. τοῖν ToQUY «ιν V. ταῖν: lllud habent Coigl. Ven. 4. Ang. 


.Flor. b. x. conf. p. 291. C. 


ἄνευ ὄψου πάνυ] Sic. Cois. 
Vulgo ante πάνυ intrusum ἄν. 


Urb. Florentini. 


quirens cum ebore simi- 
litu dinem, 'Nam τῷ ἐλέφαντι 
ex ὁμοιότητα pendet. 

D. ἔτνους καλοῦ μεστή] 
Schol. ἔτνος " εἶδος ὀσπρίου, ὃ ὃ τινὲς 
καλοῖοι πισοάριον, In pulte autem 
etiam color spectabatur, unde 
Cleon apud Aristoph. Equitt. 
1111. ἐγὼ δ᾽ ἔενος. y πίοινον 
(ἔχω) εὕχο ων x καλόν" ἐτό-- 
θυγε δ᾽ αὐτὴ Πάλλας ἡ Πυλαι-- 
μάχος. -— 'τορύνη Schol, teste 
est τὸ ταραχτήριον, tudicula. 
Mox ἀμαϑὴς esí rudis, ru- 
sficus; etx«i vir, vel nunc, 
quum mihi non significaveris, 
quis ille sit, — iéggégoc, 
Schol. φροντίδος ἄξιος, ἢ χάλε-- 
πός. Est potius tristis et 


Vat. O, Par. BCEF.. Ag. 


morosus, cui aegre safis- 
facias,utinterpretatur Ruhnk, 
ad Tim. p. 178. iam ab Heind. 
laudatus. 

E. ἄνευ Sov πάνυ ytv- 
»«tov ποϊῖήσεινεν] Sc. ἑστιω-- 
μένους. De Rep. Il. p. 312. 
B. μάζας -ψενναίας καὶ ἄρτους. 
Praeterea ,comparaf Heind. ib. 
C. ἄνευ ὄψου, ἔφη, ᾿ὡς ἔσικε, 
ποιεῖς τοὺς ἄνδρας ἑστιωμένους. 

P, 291. εἰ μῆ τι σὴ ἄλλὸ 
λέγεις] Frequens apud Plato- 
nem. formula, cuius exempla 
vcollegimus ad IHeip. IV. p. 430. 
B. conf. Phaedr. p. 235. A. 

τοιούτων eani & c 
niua2u09«] h. 'conta- 
minariatque portu. "Exem- 





- "— dac dam 


m Pt 
" 


HIPPIAS MAIOR. 193 


| τὸ πῦρ ἀποσβέσειε χαὶ τοὺς μέλλοντας ὁστιᾶσϑαι 
ἄνευ ὄψου πάνυ γενναίου ποιήσειεν" ἢ δὲ χρυσῆ 
ἐχείνη πάντ᾽ ἂν ταῦτα ποιήσειεν, ὥςτ᾽ ἐμοὶ δοκεῖ τὴν 
συχίνην ἡμᾶς μᾶλλον φάναι πρέπειν ἢ τὴν χρυσῆν, 
εἰ μή τι σὺ ἄλλο λέγεις. 

IH. “Πρέπει μὲν γάρ, ὦ 
μέντ᾽ ἂν ἔγωγε τῷ ἀνϑρώπῳ 
λεγοίμην. 

zc. Ὀρϑῶς 78, ὦ φίλε" coi μὲν γὰρ οὐχ ἂν 
πρέποι τοιούτων ὀνομάτων ἀναπίμπλασϑαι, καλῶς 
μὲν οὑτωσὶ ἀμπεχομένῳ, καλῶς δὲ ὑποδεδειένῳ, 
᾿ εὐδοχιμοῦντε δὲ ἐπὶ σοφίᾳ ἐν πᾶσι τοῖς “λλησιν. ἀλλ᾽ 
ἐμοὶ οὐδὲν πρᾶγμα φύρεσϑαι πρὸς τὸν ἄνϑρωπον" 


ὦ “Σώχρατες, μᾶλλον" οὐ 
τοιαῦτ᾽ ἐρωτῶντι δια- 


— ἐμὲ οὖν προδίδασχε, xci ἐμὴν χάριν ἀποχρίνου. ei 


γὰρ δὴ πρέπει y& μᾶλλον ἡ συχίνη τῆς χυυσῆς, φή- 


σεν ὁ ἄνϑρωπος, ἄλλο τι καὶ καλλίων ἂν εἴη, ἐπει- 


δήπερ τὸ πρέπον, ὦ ΠΣ ώχρατες, χάλλιον ὡμολόύγη- 
σας εἶναν. τοῦ μὴ πρέποντος; dÀAo τι ὁμολογῶμεν, 
ὦ Ἱππία, τὴν συκίνην καλλίω τῆς χρυσῆς εἶναι; 


P.291. B. ἐπειδήπερ τὸ πρέπον -- τοῦ μὴ πρέπον- 
406] Haec vulgo tribuuntur Hippiae, ut Socrates sermonem suunt 
. eontinuet inde a verbis; 24420 τὸ ὁμολογῶμεν x». v. À. Quam nos 
secnti sumus rationem, eam et Stephanus commendavit et am- 
plexus est Bekkerus. 


pla huius usus plurima nofavit 
Ruhnk. ad Tim. p. 30 sq. Hinc 
mox ihfertur φύρεσθαι πρὸς τὸν 
ἄνθρωπον, cui formulae item 


δυνατὸν τοὺς ἀνοήτους τούτων 
γνώμας προδιδάοχειν. Philoctet; 
538. ἐγὼ Ó' ἀνάγκη προὔμαϑον 
στέργειν κακά, h. e. paullatim 


&dbaeret notio pollutionis, quae 
ex alterius consuetudine su- 
scipitur. 
B. ἐμὲ οὖν z900(0aoxe] h. 
e, πόῤῥω δίδασκε, docere per- 
ge. Nam προδιδάσκειν est ali- 
quem ita docere, ut in ve- 
ro cognos gendo progre- 
diatur, et quasi docendo 
"aliquem provehere. Euthy- 
dem. p. 302 €. εὐφήμεν τε καὺ 
μὴ χαλεπῶς μὲ προδίδασκε, Gorg. 
p..489. D. πραότερόν με προδί- 
δαοχε, tra μὴ ἀποφοιτήσω ἀπὸ 
σοῦ. Sophocl. Αἴας. 162. ἀλλ᾽ οὐ 


Plat. Opp. Vol. IV. P. tf. 


— 


didici. 

m γὰρ δὴ πρέπει 
χρυσῆς eivai] Pessime vulgo 
haee; ἐπειδήπερ τὸ πρέτον -- 
«τοῦ Bn πρέποντος Hippiae ad- 
scribebantur, quam rationem frue 
síra tueri conatus est Hein- 
dorfius. Facta enim hac ver- 
borum distinctione quum e su- 
perioribus intelligendum sit jj 
συκένη τῆς χρυσῆς καλλίων ἔσται, 
parum. commode deinde Socrates 
subiieiet 74220 «t χαὶ καλλίων 
ἄν εἴη X. τι Δ. Nunc recte haec 
denuo ingeruntur, quo magis ho- 


18 


9? 


à 


91 


194 PLATONIS 


i; ω 
ΟΠ. Βούλει σοι εἴπω, ὦ “Σώχρατες, ὃ εἰπὼν 
εἶναι τὸ χαλὸν ἀπαλλάξ Sete σαυτὸν τῶν πολλῶν λόγων; 

€ XQ. Πάνυ uiv ovv. μὴ μέντοι πρότερόν γε, 
πρὶν ἄν μοι εἴπῃς, ποτέραν ἀποχρίνωμαι οἷν ἄρτι 
ἔλεγον τοῖν τορύναιν πρέπουσάν τὲ καὶ καλλίω εἶναι. 

II. ᾿4λλ᾿, εἰ βούλει, 
τῆς συχῆς εἰργασμένη. 
CZOO. ,“2ἐγε δὴ νυνὶ ὃ 


» M , u e t 
αὐτῷ ἀποχριγαιν, OTL ἡ ἐκ 


ἄρτι ἔμελλες λέγειν. ταύτῃ 

U - , ) €* » - M .| A. 
μὲν γὰρ τῇ ἀποχρίσει, ἢ ἂν φῶ τὸ χαλὸν χρυσὸν 
εἶναι, οὐδὲν ὡς ἔοιχέ μοι ἀναφανήσεται χάλλιον ὃν 
χρυσὸς ἢ ξύλον σύχινον" τὸ δὲ γῦν τί αὖ λέγεις τὸ 
χαλὸν εἶναι; 


D IIl. 'Eyo σοι ἐρῶ. ζητεῖν γάρ μοι δοχεῖς τοιοῦ- 


ἀπαλλάξεις σαυτόν} Yulgo cUcOy. Heindorf, coni. σαυτόν, 
quod habet Coisl. ex corr. In Vind. 1l. est «vov. 
€. voi» τορύναιν] Vind. 1. 2. Ven, ΣΝ, ταῖν, 


κάλλιον ὃν χρυσὸς} Steph. 


coni. ὦν. Non opus. -v. δηποί, 


τί αὖ λέγεις τὸ x. &.] V. τί ἂν λέγοις, invitis codd. 


D. 


mini extorqueatur assensio, Ve- 


ram verborum descriptionem pri- 


mus exhibuit Bekkerus, co- 
dicum vestigia secutus. 
ἀπαλλάξεις σαυτὸν τῶν 
πολλῶν λόγων] Non est fe- 
rendum, quod libri babent, αὖ-- 
τόν. Nam, ἀπαλλάττειν τινά τι-- 
γος non est simplieiter aliquem 
arcere s, prohibereab ali- 
qua re, sed dicitur plerumque 
de eo, qui alterum ἃ re mro- 
lesta odiosaque. liberat, 
id quod scite observavit Hei n- 
dorf. Exemplis a viro docto 
allatis addimus haec: De Rep. 
Il. p. 357. A. ταῦτα. εἰπὼν ᾧμην 
λόγου ἀπηλλάχϑαι. Isocrat. 
Paneg. c. 1. ὃ. 6. ὃς — x«i τοῦ 
πολέμου τοῦ πρὸς ἀλλήλους καὶ 
τῆς ταραχῆς τῆς παρούσης καὶ 
τῶν μεγίστων κακῶν ἡμᾶς ἀπαλ- 
λάξει. Sophocl. Ant. 7165. τὰ δ᾽ 
οὖν κόρα ταδ᾽ οὐκ ἅπαλλάξευ 
μόρου. Quauquam quid plura 


τήσεως. 


"ἄκουε δή. — ἐπαΐειν] Haec verba vulgo Socrati ad- 


cumulare attinef, quum Hein- 
dorfii emendationem per esse 
necessariam vel sic unicuique 
apparere debeat? Et iu hocip- 
so sermone p. 303. D. legimus: 
ἵνα καὶ ἀπαλλαγῶμεν πλείονος ζη-- 
Ceterum observes velim 
vim arliculi in isto τῶν πολλῶν 
λόγων, quod significat, a mul- 
iis istis sermonibus, 

C. μὴ μέντον πρότερόν 
7ὲ1 Int, τοῦτ᾽ "εὔπης. 
, ἀναφανήσεται κάλλιον ὃ ὃν 

χρυσός] Participium ὃν prae- 
dicato accommodatum ftam male 
Stephanum habuit, ut ὧν scribi 
iuberet, Sed nihil hoc usu apud 
Platonem frequentius: de qua re 
pos Heindorfium diximus ad 
Gorg. p. 463. E. iitplngor: p. 
354. C. 

ζητεῖν γάρ μοι δοκ τς] 
ζητεῖν est cupere, velle, ut 


Menom, p. 74. B. οὗ γὰρ δύνα-, 


μαί πω; 0, Z., ὡς σὺ ζητεῖς, μίαν 


HIPPIAS MAIOR. 


195 


l Τόν τι τὸ καλὸν ἀποχρίνασϑαι, ὃ μηδέποτε αἰσχρὸν 


μηδαμοῦ μηδενὶ φανεῖται. 


Q. Πάνυ uiv οὖν, ὦ Ἱππία" xci καλῶς γε 


| vir ὑπολαμβάνεις. 


᾿ ΤΙ. "ἄκουε δή. πρὸς γὰρ TOUT , ἴσϑι, ἐών τις 
᾿ ἔχη ὃ τι ἀντείπῃ, φάναι ἐμὲ μηδ᾽ ὁτιοῦν ἐπαΐειν. 


ZO.  Atys δὴ ὡς τάχιστα πρὸς ϑεῶν. 


IIl. dy τοίνυν ἀεὶ xci παντὲ καὶ πανταγοῦ 
| χάλλιστον εἶναι ἀνδρί, πλουτοῦντι, ὑγιαίνοντι, τιμω- 
- μένῳ ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων, ἀφικομένῳ εἰς γῆρας, τοὺς 
αὑτοῦ γονέας τελευτήσαντας χαλῶς περιστείλαντι ὑπὸ 


* 


τῶν αὑτοῦ ἐχγόνων χαλῶς xci μεγαλοπρεπῶς ταφῆναι. 
ΣΩ,, Io) ἰού, ὦ Ἱππία, 


7 ϑαυμασίως τε xol 


᾿μεγάλως xci ἀξίως σαυτοῦ εἴρηκας" καὶ νὴ τὴν "Ἥραν 


.seripfa récte Hippiae tribuit Muretus Varr, Lectt: V. 4. consens 
tientibus codd. Florr, a. b, c, x. Vind, 1. 2. Praeterea vulg, ?2m«i- 
»tiv, quod Muretus item vidit mutandum esse, ex Angel et Flor. 


X correximus. 


E. 7 ϑαυμασίως Steph. cum uno Par. E. oc θαυμασίως, 


omiss. 7. 


Deinde Ven, Y. Angel, 


Palat. Flor. 6. X. καὶ μεγα- 


Alec, probante. Bekkero Comment. Critt. p. 466. 


-ἀρετὴν λαβεῖν κατὰ πάντων. De 
-Rep. H. p. 375. E. ov nega φύ- 
σιν ζητοῦμεν τοιοῦτον εἶναι τὸν 
φύλακα. Plura . suppeditabit 
Heusd. Spec. Crit. p. 104, V i- 
deris, iuquit, cupere, ut 
tale aliquod pulcrum in- 
dicem, quod nunquam cui- 
quam usquam turpe videa- 
tur. Ex quibus verbis quia 
colligit Socrates sophistam ip- 
sius pulcri speciem in- mente 
habere, respondet ei deinde; Πά- 
»v μὲν οὖν, καὶ καλῶς yt νῦν ὕπο- 
λαμβάνεις. Sed iste rursus in 
mlia omnia discedit. De ipsa 
hac respondendi formula v. ad 
Phaedr, p. 275. c. 

D. ἔσϑυ. φάναι ἐμὲ μη δ᾽ 
ὁτιοῦν ἐπαΐειν] Adversus 
hoc 8i quis habeat quod 
respondeat, scito me fas- 
surum ne íantillum qui- 
dem me intelligere om- 
nique sapientia esse de- 


put cov] 


stitutum, "Tractavit hunc Io- 
cum Mureí. Varr. Lectt, V, 
4., qui primus eum et recte 
emendavit et subtiliter interpre. 
tatus est. Dictionem μηδ᾽ ὅτι- 
οὖν et καὶ ὅτιοῦν tetigi ad Apol, 
Socr. p. 39. B. — Περιυστε έλ- 
Àsv»v de mortuorum sepultura 
frequentius. dicitur, quam ut 
exemplis illustrandum videatur. 
OE. καὶ νὴ τὴν Ἥραν &ya- 
Plerumque apud 
Graecos foeminae, non viri, per 
Iunonem iurabant, Sed eo iure- 
iurando Socrates apud Platonem 
utitur saepius, veluti Theaet. p, 
154. D. Gorg. p. 449. D. Apol. 
Socr, p. 24. E, n Lachete p, 
181, A. etiam Lysimachus ita 
jurat. Praeterea conf, Xenoph. 
Mem. 1]. 5, 5. IIl, 10. Oecon. 
X. 1. al, De ἄγασϑαν cum ge« 
nitivo constructo v. Matthiae 
Gr. $. 317, ann. Rost. δ. 109, 
not. 1. 


18$ * 


9 


92 


196 


PLATONIS 


ἂγαμαί σου, ὅτε μοι δοκεῖς εὐνοϊχῶς, καϑ' ὅσον οἷός 


εἶ, βοηϑεῖν. 


ἀλλὰ γὰρ τοῦ ἀνδρὸς οὐ τυγχάνομεν, 


ἀλλ᾽ ἡμῶν δὴ νῦν καὶ πλεῖστον exo m , 8&U 


ἔσϑι. 


KIT. Πονηρόν y! , 0 “Σώκρατες, γέλωτα " ὅταν 
γὰρ πρὸς ταῦτα ἔχη μὲν μηδὲν Ó TL λέγῃ, γελᾷ δέ, 
αὑτοῦ καταγελάσεται καὶ ὑπὸ τῶν παρόντων αὐτὸς 


ἔσται χαταγέλαστος. 
XQ. 


Ἴσως οὕτως ἔχει" ἴσως μέντοι ἐπί γε veírg 


^ , , /, 
τῇ ἀποχρίσει, ὡς ἐγὼ μαντεύομαι, κινδυνεύσει οὐ μό- 


γον μου καταγελᾶν. 
IH. ᾿Αλλὰ τί μήν; 


zo. Ὅτι, ἂν τύχῃ βακτηρίαν ἔχων, ἂν μὴ 
ἐχφύγω φεύγων αὐτόν, εὖ μάλα μου ἐφικέσϑαι πει- 


ράσεται. 


II. Πῶς λέγεις ; δεσπότης τίς σου ὃ ἄνϑρωπός 
ἐστι; καὶ τοῦτο ποιήσας οὐχ ἀχϑήσεται χαὶ δίκας 


» , 
0016£t ; 


P. 292. B. 

TOU ἀνδρὺς οὐ τυγχάνο- 
μεν h. e. mentem et senten- 
fiam viri non assequimur; non 


'«perspicimus eius mentem. Simi- 


liter dicitur διαμαρτάνειν τινός, 


.de qua loquutione v. Phaedr. p 


257. D. Formula εὖ 70 9: iy 
pius praemittitur reliquis verbis, 
veluti Criton, c. 17. ἀλλ᾽ 1094, — 
34» τι λέγης παρὰ ταῦτα, μάτην 
ἐρεῖς. Apolog. Socr. e. 5. εὖ 
μέντοι ἴστε, πᾶσαν ὑμῖν τὴν ἀλή- 
Jeux igo. Xenoph. Hell. V. 
I, 14. εὖ ἔστε, ὅταν ὑμῶν ἐγὼ 
ἄρχω, εὔχομαι x. τ. À. Postpo- 
sita, ut hoc loco, legitur A pol. 
Socr. e. 17. vali y&Q κελεύει 
ῥ ϑεός, εὖ ἔστε. — Accusativum 
Πονηφόν yt — γέλωτα ne 
quis per exclamationem positum 
opinetur, quod a quibusdam in- 
íerpretibus factum video, pen- 
det ille potius e verbo γελάσε-- 
ταῦ, quod iterum intelligendum 
est, 


Ἃ , 3 T. € , , 
ἢ οὐχ ἔνδικος ὑμῖν ἡ πόλις ἐστίν, ἀλλ᾽, 


; 


ἐπειδήπερ γε αὐτός] γε add. e, Coisl. Ven. 


P. 292. ᾿4λλὰ τί μήν!] In- 
terpellans sophista Socratis ser- 
monem post οὐ μόνον μου κατα-- 
γελᾶν recte pergit verbia: «ἀλλὰ 
τί μὴν; h. e. Sed quid tan- 
dem praeterea faciet? Nam. 
τί μὴν fere semper ita dicitur, 
ut idem sit ae τί μὴν ἄλλο; unde 
fit, ut in respousionibus aienti- 
bus ponatur, Exempla rei affe- 
ram ex uno Philebo congesta: 
p. 23. E. p. 26. A. p: 21. A. p. 
83. A. E. p. 34, A, E. p. 38. 
D. p. 39. E. p. 40. B. p. 41, 


^K p. 43. B. p. 44. B. p. 48. C. 


D. p. 54. D. p. 57. D. p. 59. E. 

ἂν μὴ ἐκφύγω φεύγων αὐ- 
τὸν] Eurip. Phoen. 1231. ἣν 
μή pe φεύγων ἐκφύγῃς πρὸς αἰ-- 
ϑέρα. Similiterque φεύγων φυγῇ. 
Sympos. p. 195. B. Epist. VIE. | 
p. 354. C. — ἐφιεκέσ 9 «v Schol. | 
interpretatur καταλαβεῖν. Ger- 
manice dicimus: einem bei- 
kommem — οὐκ ἀχϑήσε- | 


1. adiens ah 


HIPPIAS MAIOR. 191 


i 

dé ἀδίχως τύπτειν ἀλλήλους τοὺς πολίτας; 

|. Οὐδ᾽ ὁπωςτιοῦν iq. 

| HH. Οὐχοῦν δώσει δίκην ἀδίχως γέ σε τύπτων. 
ΠΩ ΣΩ, Οὔ μοι δοκεῖ, ὦ Ἱππία, ovr, εἰ ταῦτα γε 
᾿ἀποχριναίμην, ἀλλὰ δικαίως, ἔμοιγε δοκεῖ. 

- 4H. Kei ἐμοὶ τοίνυν δοχεῖ, ὦ “Σώκρατες, ἐπει- 
᾿δήπερ γε αὐτὸς ταῦτα οἴει. 

XQ. Οὐκοῦν εἴπω cow xoi ἡ αὐτὸς οἴομαι δι- 
Lo ἂν τύπτεσϑαι ταῦτα ἀποχρινόμενος; ἢ καὶ GU 
'μὲ ἄχριτον τυπτήσεις ; ἢ δέξϑι λόγον; 

(0 JL. — devov yao ἂν εἴη, ὦ 2Xwxgereg, εἰ μὴ 
δεχοίμην. ἀλλὰ πῶς λέγεις; 

Deco. Ey σοι ἐρῶ τὸν αὐτὸν τρόπον, ὅνπερ 
ψῦν δή, μιμούμενος ἐχεῖνον, ἵνα μὴ πρὸς σὲ λέγω 
ῥήματα, οἷα ἐχεῖνος εἰς ἐμὲ ἐρεῖ, χαλεπά τε xci ἀλ- 
Aózota. εὖ γὰρ ἴσϑι, Εἰπέ μοι, φήσει, ὦ ΣΣώχρατες, 
οἴει ἂν ἀδίκως πληγὰς λαβεῖν, ὅςτις διϑύραμβον το- 





ταὶ, non in iudicium ra- 
pietur? quod etiam plene di- 
citur εἰς δίχην ἄγειν, ut ap. X e- 
 noph. Mem. 11. 9, 1. 

B. Οὔ μοι δοκὲς ὦ Ἱππία, 
οὔκ; εἰ — Pulcherrima ana- 
diplosis, cuius aliud exemplum 
attulit Heindorf. Sympos. P. 
99. A, οὐ γὰρ ἂν δυναίμην, οὗ 
μέντοι. | Addimus praeterea haec, 
quo magis intelligatur eius vis 
et efficacia, Odyss. y, 27. οὐ 
yàg Ole, οὔ, σε ϑεῶν ἀέκητι γε- 
| ψέσϑαι. Aristoph. Rann. 28. 
οὗ δηϑ᾽ ὅ y ἔχω ᾽γὼ καὶ φέρω, 
μὰ τὸν AC οὔ, Sophocl. Oed. 
. Col. 581. οὐ σμικρός, οὔκ, ἀγὼν 
ὅδε,. ubi mireris Elmsleium 
οὗ σμικρὸς οὖν comprobantem. 
, Demosth. Philipp. I. P. 141. 
21. ed. Reisk. οὐ quo ὑφ᾽ αὑτῷ 

ποιήσασϑαι. τὴν πόλιν βούλεται 
^ Φίλιππος ἡμῶν, οὔ, ἀλλ᾽ ὅλως 
ἀνελεῖν. Virgil, Aen, ΙΧ. v. 
207. Nisus ad haec; Equi- 








| GOUVTOYL ᾷσας οὕτως ἀμούσως πολὺ ἀπῇσας ἀπὸ τοῦ 


Z IV. Ang. Pal. Flor, b, x. Vind, 1. 


dem de te nil tale vere- 
bar; nec fas; non. 

pe ἄκριτον vvucvmqOtt;] 
me indicta causa verbera- 
bis? 

C. Eyo σοι ἐρῶτὸν αὐτὸν 
τρόπον, ὅνπερ νῦν δή, μι- 
μούμενος ἐκεῖνο 1} h. e. Ego 
tibi dicam eodem modo, 
quo nunc ipsum utebar, 
videlicetita, utillum imi- 
ter, ut ne intedicam qua- 
lia ille in me dicet, mo- 
lesta et insolentia, Itaque. 
μιμούμενος ἐχεῖγον per epexege- 
sin additur praecedentibus ἐγώ 
σον ἐρῶ τὸν. αὐτὸν τρόπον, in 
quo nihil frigidi video, ut mi^ 
rum sit. Heindorfium post 
ἐρῶ distinguere maluisse. 

διϑύραμβον τοσουτονὺ 
ᾷ σας] h. e. qui, quum tam multa 
magnifice declamitaverit, tamen 
protulerit adeo absurda. Com- 
paratione hac Plato usus est sae- 


198 PLATONIS 
ἐρωτήματος ; Πῶς δή», φήσω ἐγώ. Ὅπως, φήσει". 
οὐχ οἷός T εἶ μεμνῆσϑαι, ὅτι τὸ χαλὸν αὐτὸ ἠρώ- 
των, ὃ παντί, ᾧ ἂν προργένηταυ, ὑπάρχει" ἐκείνῳ 
χαλῷ εἶναι, καὶ λίϑῳ xai ξύλὼ χαὶ ἀνθρώπῳ xoci | 
QuQ καὶ ἁπάσῃ πράξεν xol παντὶ μαϑήματι; αὐτὰ 
γὰρ ἔγωγε, ὦ ἄνϑρωπε, κάλλος ἐρωτῶ ὅ τι ἐστὶ, καὶ͵ 
οὐδὲν cot μᾶλλον γεγωνεῖν δύναμαι ἢ εἴ μου παρεχά-- 
ϑησο λίϑος, καὶ οὗτος μυλίας, μήτε ὦτα μήτ᾽ ἐγκχέ- 
φαλον ἔχων. Εἰ οὖν φοβηϑεὶς eio ἐγὼ imi τού- 
τοις τάδε, ἄρα οὐχ ἂν ἄχϑοιο, ὦ Ἱππία; AAA μέν- 
τοι τόδε τὸ χαλὸν εἶναι Ἱππίας ἔφη" καίτον ἐγὼ αὐ- 
τὸν ἠρώτων οὕτως, ὥςπερ OU ἐμέ, ὃ πᾶσι χαλὸν 
καὶ ἀξέ ἐστι, Πῶς οὖν φής; οὐκ ἀχϑέσει, ἂν εἴπω 
ταῦτα; 

III. Ev y οὖν οἶδα, ὦ “Σώκρατες, ὅτι πᾶσι 
καλὸν τοῦτ᾽ ἐστίν, ὃ ἐγὼ εἶπον, χαὶ δόξει. 

ZO. Ἢ καὶ ἔσται, φήσει: &s γάρ που καλὸν 
᾿φτόὸ γε καλόν. 

III. Πάνυ γε. 

ΣΩ, Οὐκοῦν καὶ ἦν; φήσει. 


c. “πᾶς δή; φήσω ἐγώ] V. φράσω, quod est in libris pau. 
cissimis, 


D. ἐγὼ ἐπὶ τούτοις τάδε] V. τούτους. Ficinus: ad haec 
ita respondeam,  Mufavimus e Ven, 4 Par. C EF, Vind, 1, 
Flor. a. b. c. x. et ed. Bas. 2. 





E, Πῶς οὖν φῇς; Vat. 


pissime. Profag. P. 333. A. οὗ- 
voL γὰρ oi λόγου ἀμφότεροι οὐ 
πάνυ μουαικῶς λέγονταυ" οὗ γὰρ 
- συνάδουσιν οὖδὲ συναρμόττουσιν 
ἀλλήλοις. Gorg. p. 46l. A. ἥγη- 
Ai: οὗ odi τὰ λεγόμενα. 
Phaed. 92. C. οὗτος οὖν GOL Ó 
λόγος os πῶς ξυνάσεταν: Theaet, 
p. 11$. E. Soph, p. 261. ἢ. δ]. 

Ὅπως. φήσει] V. Mat- 
4118 6 Gr. δ. 488. 

ὑπάρχει ἐκείνῳ καλῷ εἴ- 
vas] ἐκείνῳ per redundantiam 


quandam illatum, v, Matth, Gr. 


8,472, 1 


D. γεγωνεῖν δύναμαι 


Θ. Urb. πῶς οὖν σὺ φής; quod 


Schol. μέγα φϑέγγεσθαι, Rhetor. 
Ms. apud Ruhnmnken. Auctar. 
in Hesych. L p. 807. et Bek- 
keri Anecdot. T. I. p. 230. ye- 
γωνεῖν., τὰ μεγάλη φωνῇ καλεῖν 
καὺ φϑέγγεαθϑαι, . Dicitur etiam 
γεγώγω, quod tragici frequen- 
tant, et γεγωνίσχω,  Disputavit 
de hac verbo copiosius Adr. 
Heringa Obss, Critt, p. 64. 
— xai οὗτος μυλέας, isque 
lapis molaris. — Non ur- 
bane, sed rustice Hippiam hoc 
loco tractari non est diffiten- 
dum. In quo nos quidem ag-. 
noscimus  iuvenilem — quandam 














ἔφη καλὸν εἶναι ὑστέρῳ τῶν προγόνων ταφῆναι, χαὶ 


HIPPIAS MAIOR. 199 


LEA "H χαὶ τῷ ᾿Αχιλλεῖ, φήσει, ὁ ξένος ὁ ᾿Ηλεῖος 


τῷ πάππῳ αὐτοῦ «ϊακῷ, xci τοῖς ἄλλοις ὅσοι ix 
&0Y γεγόνασι, καὶ αὐτοῖς τοῖς ϑεοῖς; 

11. Τί τοῦτο: βαλλ' ἐς μακαρίαν". τοῦ ἀνϑρώ- 
που οὐδ εὔφημα, ὦ “Σώχρατες, ταῦτά γε τὰ ἐρω- 
τήματα. 

—— ZQ, Ti δαί; τὸ ἐρωτωμένου ἑτέρου φάναι ταῦϑ' 


οὕτως ἔχειν οὐ πάνυ δύςφημον; 


ΠΥ Ἴσως. 


Ἵ Ἴσως τοίνυν σὺ εἴ οὗτος, φήσει, ὃς παντὶ 
φὴς pur 


i καλὸν εἶναι ὑπὸ μὲν τῶν ἐχγόνων ταφῆ- 
γαι, τοὺς δὲ γονέας ϑάψαι. ἢ οὐχ εἷς τῶν ἁπάντων 


xoci Πραχλῆς ἦν καὶ οὺς νῦν δὴ ἐλέγομεν πάντες ; 


lH. ᾿Δ4λλ᾽ οὐ τοῖς Ü'soig ἔγωγε ἔλεγον. 
ZO. Οὐδὲ τοῖς ἥρωσιν, ὡς ἔρικας. 
IH. Οὐχ ὅσοι γε ϑεῶν παῖδες ἦσαν. 


ZO. '4AM ὅσοι μή; 

IH. ll«vv γε. 
recepit Bekk, Dein vett, editt. 4790s. Angel. Flor. x. Vind, 1l. 
ἀχϑέσει. Bas. 2. et Flor. a. b. c, Ven. £X. ἀχϑεσθήσει. conf. 


formam a ig et a Bekkero re- 


Pierson. ad Moer. p. 21., qui 


P. 293. 


corr. ἐρομένου, quod fortasse legit Ficinus, 


tatione. v. anuot. 


Scriptoris protervitatem eft pe- 
tulantiam, | qui 
arte notionum subtilius investi- 
gandarum mirifice superbiens so- 
phistae inertiam nimium sane 
exaggerat, 

E. ὅτι πᾶσι καλὸν τοῦτ᾽ 
ἐστίν] πᾶσι cum καλὸν necten- 
dum, ut sit id, quod omnibus 


affert pulcritudinem. Ita recte 
Heindorf. 
P. 293. Bexy ἐς μακα- 


ραν De origine huius formu- 
lae nihil certo constat, v. Schol. 
ad h, l et scholion in Creu- 
zeri Melett. L p. 115, sq. coll. 


Socratica sua 


. stitutam magis Atticam esse docuit. 
τὸ. ἐρωτωμένου ἑτέρου q.] Heindorf, et Bekker. 


Sed non opus est mu- 


Tim. Gloss. p. $9. ibique Ruhnk. 
Genitivum τοῦ 
phanus male statuit e praece- 
denti τέ τοῦτο; pendere, quum 
e seq. τὰ ἐρωτήματα suspensus 
sit, recfe iudicante Heindor- 
fio, qui ,,Latini quidem, inquit, 
dicunt: Quid hoc hominis? 
Graeci non item, * 

τὸ ἐρωτωμένου ἑτέρου — 
δύςφημον]Η εἰ πᾶοτ , etBek- 
ker. duce Ficino scripserunt 
ἐρομένου. Ficini verba haec 
sunt: Percontantealio haec 
asserere, non valde profa- 
num? (Quae sententia ab hoc 


& ἰνϑρώπου Ste- 


293 


200 PLATONIS 


ZXQ. Οὐχοῦν xarà τὸν σὸν αὖ λόγον; de φαί- 
γεται, τῶν ἡρώων τῷ μὲν Ταντάλῳ xci τῷ 4αρδά- 
vo xci τῷ Ζήϑῳ δεινόν τε καὶ ἀνόσιον καὶ αἰσχρόν 
ἐστι, Πέλοπι δὲ καὶ τοῖς ἄλλοις τοῖς οὕτω γεγονόσι 
| καλόν. 


III. "Euows δοχεῖ, 
ZO. Σοὶ τοίνυν δοχεῖ, φήσει, ὃ ἄρτι οὐχ ἔφη- 
σϑα, τὸ ϑάψαντι τοὺς προγόνους ταφῆναι ὑπὸ τῶν 


ἐχγόνων ἐνίοτε xai ἐνίοις αἰσχρὸν εἶναν" ἔτι δὲ μᾶλ- 
λον, ὡς ἔοικεν, ἀδύνατον πᾶσι τοῦτο γενέσϑαι καὶ 
εἶναι χαλόν, ὥςτε τοῦτό γε, ὥςπερ χαὶ τὰ ἔμπρο- 
σϑὲν ἐχεῖνα, ἢ ve παρϑένος καὶ ἡ χύτρα, ταὐτὸν 
πέπονϑε, χαὶ ἔτι γελοιοτέρως τοῖς μέν ΗΝ καλόν. 
τοῖς δ᾽ οὐ χαλόν. χαὶ οὐδέπω καὶ τήμερον, φρήσει, 
οἷός. T' εἶ, ὦ ΣΣώχρατες,, περὶ τοῦ χαλοῦ ὅ τι ἐστὲ 
τὸ ἐρωτώμενον ἀποχρίνασϑαι. Ταῦτα μοι καὶ τοι- 
ere ὀνειδιεῖ δικαίως, ἐὰν αὐτῷ οὕτως ἀποχοίνωμαι. 

Τὰ μὲν οὖν πολλά, ὦ Ἱππία, σχεδόν τέ μοι οὕτω 
διαλέγεται" ἐνίοτε δ᾽ ὥςπερ ἐλεήσας μου τὴν ἀπει- 
ρίαν καὶ ἀπαιδευσίαν αὐτός μοι προβάλλει ἐρωτῶν, 


€. καὶ ἔτι γελοιατέρως] Sic codd, fere. omnes, Vulgo 
inepte: z«í(i0& γελοιοτέρως. 


x«l τοιαῦτα ὃνειδιεῖ]ἅ V. καὶ τὰ τοιαῦτα, invitis Coisl. 
Ven. £X. Par, C. Ang. Pal. Urb. Flor, a, b. c. x. Vind. 1. 


D. ὅτου ἂν τύχῃ] Soloece. Steph. cum Par. E. Ven. V. 
τύχοι. Dein Urb, Vat. v. περὶ ov ἂν ὃ λόγος 9s addito articulo; 


loco videtur aliena esse. Sin- tum mortalem habentibus, 





cera: haud dubie est lectio vul- 
gata, quae ita intelligenda est, 
ut Socrates putetur istud ἑτέρου 
ad se ipsum referre cum qua- 
dam irrjsione, Nonne, inquit, 
impium est ad has quae- 
stiones ita respondere, 
quum alius interrogatur? 
h. e. quum ne tu quidem, sed 
ego potius ab illo interroger. — 
ταῦτα οὕτως ἔχειν, i. e. οὐκ 
sbgnua &r (tt. 

B, τῷ μὲν Ῥαντάλῳ — 
αἰσχρόν ἐστι} utpote divina 
stirpe oriundis. 

τοῖς οὕνω γεγονόσι} or- 


C. ὥςπερ καὶ τὰ ἔμπρο- 
σϑεν] Ne quis malit ὅπερ, v. 
ad Phaedon. p. 86. A. Lysid. p. 
209. €. 

D, αὐτός μοι προβάλ- 
λει-- ],Accusativus ad προβάλλει, 
si quo omuino est opus, latet 
in seqq. his ἐρωτῶν εἰ τοιόνδε 
etc., atque προβάλλειν ἐρωτῶν 
idem est, q. d. προβάλλει ἐρω- 
τήματα τοιαῦτα εἰ — non in 
universum me interrogat, 
quid sit pulcrum vel aliud 
quid, de quo agitur, sed 
ut fluctuantem me et hal- |. 
lueinantem aliquando in- 


wx TA 


ING. ptem yea d 


pmi RR 


τροφή -— 


a. ctum vc din dp 


s 














χρατερ í 


HIPPIAS MATOR. 201 


εἰ τοιόνδε μοι δοχεῖ εἶναι τὸ καλόν, ἢ καὶ περὶ ἄλλου 
ὅτου ἂν τύχῃ πυνϑανόμενος καὶ περὶ οὗ ἂν λόγος q. 
IIT. llog τοῦτο λέγεις, ὦ “Σώχρατες; 

AQ. ᾿Εγώ σοι φράσω. ἾΩ δαιμόνιε, φησί, Xu- 
τὰ μὲν τοιαῦτα ἀποκρινόμενος καὶ οὕτω 
παῦσαι. λίαν γὰρ εὐήϑη τε χαὶ E ξέλεγχτά ἐστιν" 
ἀλλὰ τὸ τοιόνδε σχόπει, εἴ σοι δοχεῖ καλὸν εἶναι, οὗ 
χαὶ νῦν δὴ ἐπελαβύμεϑα ἐν τή ἀποχρίσει, ἡνίκ᾽ ἔφα 
μὲν τὸν χρυσόν, οἷς μὲν mole ; χαλὸν εἶναι, οἷς 
δὲ μή, οὔ, χαὶ τἄλλα πάντα, οἷς ἂν τοῦτο προςῇ. 
αὐτὸ δὴ τοῦτο τὸ πρέπον. χαὶ τὴν “φύσιν αὐτοῦ τοῦ 
σρέποντος σχόπει, εἰ τοῦτο τυγχάνξι ὃν τὸ χαλόν. 
Ἐγὼ db οὖν εἴωϑα συμράναι τὰ τοιαῦϑ' ἑχάστοτε" 
οὐ γὰρ Ae 0 TL λέγω" σοὶ δ᾽ 
χαλὸν εἶναι; 

. IH. Πάντως δήπου, ὦ “Σώκρατες. 

ΣΩ,. ΣΣχοπώμεϑα, μή πῃ ἄρ᾽ ἐξαπατώμεϑα. 

III. ᾿Αλλὰ χρὴ σχοπεῖν. 

ΣΩ. “Ὅρα τοίνυν. τὸ πρέπον ἄρα τοῦτο λέγο- 
μεν, ὃ παραγενόμενον ποιεῖ ἕχαστα φαίνεσϑαι χαλὰ 


^s - ' 4 
OUV δοχεὶ TO πρέπον 


quo non opus. 

E. x«i τἄλλα πάντα] V. καὶ τἄλλα δὴ πάντα, invitis codd, 
plurimis atque optimis. 

P. 294. τὸ πρέπον ἄρα τοῦτο] Heindorf. totum locum sic 
refingendum putabat: Hipp. "Euowt δοχεῖ, ὦ Σ΄, τὸ πρότερον, ὃ 
ποιεῖ φαίνεοσϑαν καλά, ὥςπερ γε ἐπειδὰν --α χαλλίων φαίνεται. Socr. 


᾿ Οὐκοῦν εἴπερ κ. v. À. 


viam reducat, certa mihi 


critudinis idea quaeratur, eXspe- 
quaedam proponit rerum 


ctari posse ait δοχεῖ τὸ χαλὸν 


genera, quaerens, an hoc 
illudveesse putem pulcri- 
tudinem velaliud quid, ve- 
luti an sit τὸ χαλὸν idem 
quod τὸ πρέπον." Heindorf. 
— Deinde ne cum Heindor- 
fio ,et Bekkero corrigas aegi 
οὗ ἂν ὃ λόγος ἢ, articulo non 
opus esse docebuut quae notàvi 
ad Euthyphron. p. 5. €. coll. 
Protag. p. 329. D. Legg. X. p. 
907. D. ibique varr. lectt. 

E. εἴ σοι δοκεῖ καλὸν ei- 
veu] Verissime Heindovfius, 
quia de ipso pulero s. de pul- 


εἶναι. Nec tamen opus est ar- 
ticulo. 1ta paullo post: ooi δ᾽ 
οὖν δοχεῖ τὸ πρέπον χαλὸν tivat. 
A. p. 294, D. p. p. 295. C. E. 
Phileb. Pp. ll. A. dg Jog μὲν 
τοίνυν ἀγαθὸν εἶναί φησι τὸ χαί-- 
Qt, ubi de summo bono ser- 
mo est. De Rep. Vi. p. 503. C. 
oi τὴν ἡδονὴν ἀγαθὸν ὁριζόμε- 
v0L, ubi praecessit ὅτι τοῖς μὲν 
πολλοῖς ἡδονὴ δοκεῖ εἶναι τὸ ἀγα- 
ϑόν. Phaedon. p. 16. D. p. 717. A. 

οἷς ἂν τοῦτο προς} sc. 
«ὁ πρέπειν, Sententia haec est: 
iubet me eonsiderare, sit- 


291 


202 ὲ PLATONIS 


τούτων, οἷς ἂν παρῇ, ἢ ὃ εἶναι ποιεῖ, ἢ οὐδέτερα. 
τούτων"; 

III. "Euows δοκεῖ, 

Z0, Πότερα ὃ ποιεῖ φαίνεσϑιαι καλά, ὥςπερ 
ys ἐπειδὰν ἱμάτιά τις λάβῃ ἢ ὑποδήματα d ἁρμόττοντα, 
κἂν ἢ γελοῖος, καλλίων φαίνεται; οὐκοῦν εἴπερ. χαλ- 
λίω ποιεῖ φαίνεσϑαι ἢ ἔστι τὸ πρέπον, ἀπάτη τις 
ἂν εἴη περὶ τὸ καλὸν τὸ “πρέπον, χαὶ οὐχ ἂν εἴη 
τοῦτο, ὃ ἡμεῖς ζητοῦμεν, ὦ Ἱππία; ἡμεῖς γάρ που 
ἐχεῖνο ἐξητοῦμεν, ᾧ πάντα τὰ χαλὰ πράγματα καλά 
ἐστιν, ὥςπερ ᾧ πάντα τὰ μεγάλα ἐστὶ μεγάλα; τῷ 
ὑπερέχοντι. τούτῳ γὰρ πάντα μεγάλα ἐστί, χἂν μὴ 
φαίνηται, ὑπερέχῃ δέ, ἀνάγχη αὐτοῖς μεγάλοις εἶναι. 
οὕτω δή, φαμέν, καὶ τὸ χαλόν, ᾧ χαλὼ πάντα ἐστίν, 
ἄν v' οὖν φαίνηται ἂν τε μή, τί ἂν εἴη; τὸ μὲν γὰρ 
πρέπον ovx ἂν εἴη" καλλίω γὰρ ποιεῖ φαίνεσθαι ἢ 
ἔστιν, ὡς ὁ σὸς λόγος, οἷα Ó' ἔστιν οὐκ ἐᾷ φαίνε- 
σϑαι. τὸ δὲ ποιρῦν εἶναι χαλά, ὕπερ νῦν δὴ εἶπον, 
ἐάν τε φαίνηται ἐάν τε μή, πειρατέον λέγειν τέ ἐστι" 
τοῦτο γὰρ ζητοῦμεν, εἴπερ τὸ χαλὸν ζητοῦμεν, 

ΠῚ. ᾿Αλλὰ τὸ πρέπον, ὦ “ΣΣώχρατες, καὶ εἶναι 
καὶ φαίνεσθαι ποιεῖ χαλὰ παρόν. | 

ZO. ᾿Αδύνατον ἄρα τῷ ὄντι καλὰ ὄντα μὴ qai» 
γεσϑαι χαλὰ εἰναι παρόντος γε τοῦ ποιοῦντος φαί- 
γεσϑαι; 

II. ᾿Αδύνατον. 

ΣΩ, Ὁμολογήσομεν οὖν τοῦτ᾽, ὦ Ἱππία, πάντα 


ἐκεῖνο ἐζητοῦμεν] ζητοῦμεν Par. E., aget desiderabat 
Heindorft., reposuit. Bekker. i 
€. Ὁμολογήσομεν ovv] Ὁμολογήσωμιεν Ven. &., quod de- 


ne illud pulcrum, cui τὸ det; denique illud quoque mo-: 
πρέπον sit adiunctum. lestum est, quod Socrates toto 
P. 294. "Iz, "Euowyt Óo- hoc loco sermone utitur conti- 
κεῖ. X), Πάτερα ὃ ποιεῖ--Ἴ — nuo, Hippia ne verbum quidem 
Locus perobscurus et impeditus,  interiiciente. Vide igitur an re- 
in quo primum offendit ista Hip- fingendum sit: Is. "Euoiye “δο- 
piae responsio, qua nec nega- κεῖ ἀμφότερα, Zw. 4o 0 ποιεῖ 
tur quidquam nec affirmatur; φαένεοϑαν καλά, — φαίνεταυς 
deinde male habet hoc Πότερα, Ἵππ. Ναί. Σ ω. Οὐκοῦν εἴπερ 
eui nibil in sequentibus respon- x«AA(o ». v. À. 








κν b 


HIPPIAS MAIOR. 208 


" 


τὰ TQ ὄντι χαλὰ καὶ νόμιμα καὶ ἐπιτηδεύματα καὶ 
δοξάζεσϑαι χαλὰ εἶναι χαὶ φαίνεσϑαι ἀεὶ πᾶσιν, ἢ 
πᾶν τοὐναντίον ἀγνοεῖσϑαι χαὶ πάντων μάλιστα ἔριν 
χαὶ μάχην περὶ αὐτῶν εἶναι καὶ ἰδίᾳ ἑχάστοις χαὶ 
δημοσίῳ ταῖς πόλεσιν ; 

IT. Οὕτω μᾶλλον, ὦ “Σώκρατες" ἀγνοεῖσϑαι. 

“ΣΩ. Οὐκ àv», εἴ yt που τὸ φαίνεσθαι αὐτοῖς 
προζῆν" προςὴῆν δ᾽ ἄν, εἴπερ τὸ πρέπον καλὸν ἦν 
xci μὴ μόνον καλὰ ἐποΐει εἶναι, ἀλλὰ καὶ φαίνεσϑαι. 
ὥςτε τὸ πρέπον, εἰ μὲν τὸ χαλὰ ποιοῦν ἐστιν εἶναι, 
τὸ μὲν χαλὸν ἂν εἴη, ὃ ἡμεῖς ζητοῦμεν, οὐ μέντοι τό 
ye ποιοῦν φαίνεσϑαι" εἰ δ᾽ αὖ τὸ φαίνεσϑαι ποιοῦν 
ἐστι τὸ πρέπον, οὐχ ἂν εἴη τὸ χαλόν, ὃ ἡμεῖς ζη- 
τοῦμεν. εἶναι γὰρ ἐχεῖνό ys ποιεῖ, φαίνεσϑαι δὲ καὶ 
ποιεῖν εἶναι οὐ μόνον χαλὰ οὐχ Gv ποτε δύναιτο τὸ 
αὐτό, ἀλλ᾽ οὐδὲ ἄλλο ὁτιοῦν. ἑλώμεϑα δή, πότερα 
δοκεῖ τὸ πρέπον εἶναι TO φαίνεσϑαι καλὰ ποιοῦν, ἢ 
τὸ εἶναι. 

HE TO φαίνεσθαι ; ἔμοιγε, δοχεῖ, ὦ “Σώχρατες. 

ZO. Βαβαί, οἴχεταν ἄρ᾽ ἡμᾶς διαπεφευγός, ὦ 


Ἱππία, τὸ χαλὸν γνῶναι ὅ τι mor ἐστίν, ἐπειδή γε 


τὸ πρέπον ἄλλο τι ἐφάνη ὃν ἢ καλόν. 
IH. Ναὶ μὰ Δία, ὦ ΣΞώχρατες, xoi μάλα ἔμοιγε 


ἀτόπως. 


ZO. ᾿Αλλὰ μέντοι, ὦ ἑταῖρε, μήπω γε ἀνῶ- 390. 


μὲν αὐτό" ἔτι γάρ τινα ἐλπίδα ἔχω ἐχφανήσεσθαι, 
τί ποτ᾽ ἐστὶ τὸ καλόν. 


: dit Bekker. 


D. τὸ μὲν καλὸν ἂν εἴη} Bekker. uiv tanquam vitii suspe- 
ctum uncis inclusit, ' 


, 


ἡμεῖς γάρπου ἐκεῖνο ἐζη- Quibus deinde per epexegesin 
τοῦ μεν] imperfecto utitur, quia — additur τῷ ὑπερέχοντι. v. ad 
respicit ad pracedentia illa p.  Gorg.p.483.A. Schleiermach. 
292, C. D. p. 289. C, al. Fru- mavult ὡςπερεὲ πάντα, Verum 
stra igitur Heindorf. ζητοῦμεν — perspexit Heindorf, 
corrigi iubebat. ᾿ 
E. φαίνεσθαι δὲ καὶ ποι- 
ὥςπερ ᾧ πάντα τὰ μεγά- εἰν εἶναι] Assentior Heindor- 
λα —] h. e. ὥςπερ ἐκεῖνο ἐστίν, {ἱ ὁ corrigendum putanti xai ei- 


4 πάντα τὰ μεγάλα lor μεγάλα, — veu ποιεῖν, 


^ 


204 PLATONIS 


II Πάντως δήπου, ὦ “Σώχρατες" οὐδὲ γὰρ 
χαλεπόν ἐστιν εὑρεῖν. ἐγὼ μὲν οὖν εὖ οἵδ᾽ ὅτι, εἶ 
ὀλίγον χρόνον εἰς ἐρημίαν ἐλϑὼν σχεψοίμην πρὸς. 
ἐμαυτόν, ἀκριβέστερον ἂν αὐτό σοι εἴποιμι τῆς ἁπά- 
σης ἀχριβείας. . 

GO. 74 μὴ μέγα, ὦ Ἱππία, λέγε. ὁρᾷς ὅσα 
πράγματα ἡμῖν ἤδη παρέσχηχε" μὴ καὶ ὀργισϑὲν 
ἡμῖν ἔτε μᾶλλον ἀποδρᾷ. χαίτον οὐδὲν λέγω" σὺ μὲν 
γάρ, οἶμαι, ῥᾳδίως αὐτὸ δὑρήσεις, ἐπειδὰν μόνος 
γένῃ. ἀλλὰ πρὸς ϑεῶν ἐμοῦ ἐναντίον αὐτὸ ἔξευρε, 
εἰ δὲ βούλει, ὥςπερ νῦν ἐμοὶ συζήτει. καὶ ἐὰν μὲν. 
εὕρωμεν , χαλλιστα ἕξει" εἰ δὲ μή, στέρῤξω, ιοἴμιαι, 
ἐγὼ τῇ ἐμῇ τύχῃ, σὺ δ᾽ ἀπελϑὼν ῥᾳδίως εὑρήσεις. 
καὶ ἐὰν νῦν εὕρωμεν, ἀμέλει, οὐκ ὀχληρὸς ἔσομαί 
σοι πυνϑανόμενος, ὅ τι ἦν ἐκεῖνο, ὃ κατὰ σαυτὸν 
ἐξεῦρες. νῦν δὲ ϑέασαι αὐτό, εἴ σοι δοχεῖ εἶναι τὸ χαλόν. 
λέγω δὴ αὐτὸ εἶναν ---- ἀλλὰ γὰρ ἐπισχόπει μοι πάνυ 
προςέχων τὸν νοῦν, μὴ παραληρήσω. τοῦτο γὰρ δὴ 
ἔστω ἡμῖν χαλόν, ὃ ἂν χρήσιμον ἢ. εἶπον δὲ ἐκ 
τῶνδε ἐννοούμενος. καλοί, φαμέν, οἱ ὀφθαλμοί εἰσιν, 
οὐχ οἱ ἂν δοχῶσι τοιοῦτοι εἶναν οἷοι μὴ δυνατοὶ ὁρᾶν, 


P. 295. 
fere omnibus. 
Urb. omittit. 

ἀκριβέστερον ἂν αὐτό] ἂν ex Angel. et Flor. x. resti- 
futum, 

μὴ καὶ ὀργισθϑὲν quiv] V. xa? μή, quod invitis codd, edi- 


Πάντως δήπου) V. “Πάντως γε δήπου, invitia codd. 
Mox εὖ ante οἵδ᾽ ὅτι Stephan, cum Vat. O. Ang. 


P. 295. ἀκριβέστερον — 
τῆς ἁπάσης ἀκριβείας] Fa- 
cetus verborum lusus. Apte com- 
parat Heindorf. illud apud 
Suidam; δέκης δικαιότερος. -- A 
nunc est οχετλιαστικὸν ἀντὸ τοῦ 
φεῦ, ut recte observat Scholia- 
stes, qui plura de voculae huius 
vi et significatione | annotavit 
cognitu haud inutilia, — μὴ μ ἐ- 
γα λέγε, ne gloriabundusg 
te iactes. De isto δρᾷς reli- 
quae orationi praemisso v. ad. 
Protag. p. 336, B. Sympos. p. 
202. D. Gorg. p. 415. E, — 


ὀργισϑὲν ἡμῖν, sc. τοῦτο, ὃ 
ὑπερῦμαν, 

B. εἰ δὲ βούλει] nunc est 
aut si vis, quod monemus, ne 
quis ea, quae ad p. 282, C. 
disputavimus, etiam huc perti- 
nere arbitretur. 

viv δὲ ϑέασαει —] Oratio 
μυμικῶς interrupta. Nam. post 
haec: & σον δοκεῖ εἶναι τὸ κα- 
λὸν statim poterat adiicere. ὃ 
ἂν χρήσιμον ἡ. Nec vero causa 
est ulla, cur Heindorfium 
ψῦν δὴ scribi iubentem audia- 
mus, Hoc dicit: Nunc au- 


HIPPIAS MAIOR. 205 


| ἀλλ᾽ ob ἂν δυνᾶτοί vs χαὶ χρήσιμον πρὸς τὸ ἰδεῖν. 


ΣΩ. Οὐκοῦν χαὶ τὸ ὅλον σῶμα οὕτω λέγομεν 
χαλὸν εἶναι , TÓ μὲν πρὸς δρόμον ; τὸ δὲ πρὸς πά- 
λην, χαὶ αὖ τὰ ζῶα πάντα, ἵππον χαλὸν καὶ ἀλεχ- 
| τρυόνα xci ὕρτυγα, καὶ τὰ σχεύη πάντα καὶ τὰ ὀχή- 
pura τά τε πεζὰ καὶ τὰ ἐν τῇ ϑαλάττῃ πλοῖά τε 
᾿ καὶ “τριήρεις, καὶ τὰ γε ὑργανὰ πάντα τὰ T ὑπὸ 
| τῇ μουσικῇ χαὶ τὰ ὑπὸ ταῖς ἄλλαις τέχναις, εἰ δὲ 

βούλει, τὰ ἐπιτηδεύματα xci τοὺς νόμους, σχεδόν TL 

πάντα ταῦτα καλὰ προραγορεύομεν τῷ αὐτῷ τρόπῳ" 
| ἀποβλέποντες πρὸς ἕκαστον αὐτῶν, 3] πέφυκεν, 7 εἴργα- 
| OTOL, ἧ χεῖταϊ;, τὸ μὲν “χρήσιμον xci ἢ χρήσιμον 
-χαὺ πρὸς ὃ χρήσιμον καὶ ὁπότε χρήσιμον 'χαλόν φα- 
μὲν εἶναι, τὸ δὲ ταύτῃ πάντῃ ἄχρηστον αἰσχρόν. cg 
οὐ xci coi δοχεί οὕτως, ὦ Ἱππία; 

1H. "Euows.: 
ecUEQ. Ὀρϑῶς ἄρα νῦν λέγομεν, ὅτι τυγχάνει 
“παντὸς ὃν μᾶλλον καλὸν τὸ χρήσιμον; 

1Π. Ὀρϑῶς μέντοι, ὦ ΣΣώχρατες. 


fum est. - 
D. τὸ δὲ ταύτῃ πάντη] ταύτῃ e Bas. 2. et codd, longe 
plurimis restitutum, 


E. &p' o) x«i coi δ. V. ἀρ᾽ οὖν ov xai σοὶ δι. quod e 
€oisl. Ven. V. Ang. Pal. Vat. v. Flor. b. x. Vind, 1, 2. mutavi. 


fem missa illa tu medita- eorum ja Gua μεν δ δὼ 
tione communiter mecum sit, quomodo factum, quo- 


considera etc. modo situm, illud quod 
€. τὸ ui» πρὸς δρόμον] utile est pulcrum dicimus 
,Socraticam haec sapiunt disci- esse vel quatenus est uti- 
"plinam, ut e Xenoph. Mem. 16, vel ad quid et quando: 
AV. 6, 9. intelligitur, quem lo- quod autem his rationi- 
cum iam Heind. comparavit. bus omnibus inutile est, 
D. καὶ ἀλεκτρυόνα καὶ id turpe appellamus. 
ὄρτυγα] V. Lysid. p. 211. E. E. παντὸς ὃν μᾶλλον κα- 
ἀποβλέποντες πρὸς ἔἕχα- λόν] Παντὸς μᾶλλον, pro quo 
στον — αἰσχρόν] Haec an- etiam dicitur πάντων μᾶλλον, 
tecedentibus explicationis gra- est omnium maxime. v, Cri- 


tia sübiiciuntur, Spectantes, tou. p. 49. B. Phaedon. p. 106, 
inquit quomodo quodque E. Euthyphr. p. 34. Cratyl. p, 


E 


206 PLATONIS 


ZO. Οὐκοῦν τὸ δυνατὸν ἕχαστον ἀπεργάξεσϑαι, 


᾿ εἰς ὅπερ δυνατόν, εἰς τοῦτο χαὶ χρήσιμον, τὸ δὲ 


296 


394. 


ἀδύνατον ἄχρηστον ; 

IH. ΜΠανυ γε. 

ZO. Ζύναμις μὲν ἄρα χαλό ὄν, ἀδυναμία δὲ elayoó» ; 

11. “Σφόδρα γε. τά T& οὖν ἄλλα, ὦ “Φύκρατες, 
μαρτυρεῖ ἡμῖν, ὅτι τοῦτο οὕτως ἔχει, ἀτὰρ οὖν καὶ 
τὰ πολιτικά. ἐν γὰρ τοῖς πολιτικοῖς τὲ χαὶ τῇ αὑτοῦ 
πόλει τὸ μὲν δυνατὸν εἶναι πάντων κάλλιστον, τὸ 
δὲ ἀδύνατον πάντων αἴσχιστον. 

ΣΩ, c ED λέγεις. ἄρ᾽ οὖν πρὸς ϑεῶν, ὦ Ἱππία, 


διὰ ταῦτα καὶ ἡ σοφία πάντων ῥάλλιστον, ἡ δὲ ἀμα- 


ϑία πάντων αἴσχιστον ; 
lH. ᾿Δ4λλὰ τί οἴει, ὦ οΞώχρατες; 
ZO. "Eye δὴ ἠρέμα, ὦ φίλῃ ἑπαῖρε; ὡς φοβοῦ- 


μαι, τέ ποτ᾽ αὖ λέγομεν. 


III. Τί δ᾽ ev φοβεῖ, ὦ Σώκρατες, ἐπεὶ νῦν "f 
ὅον ὁ λόγος παγχάλως προβέβηκχε;, 

43. Bovioiunv : ἂν, ἀλλά μοι τόδε συνεπίσχενψαι, 
ἀρ᾽ ἄν Tig τι ποιήσειεν, ὃ Mig inito μήτε τὸ 
παράπαν δύναιτο; 

1Π. Οὐδαμῶς" πῶς γὰρ ἂν ὅ γε μὴ δύναιτο; 

ΣΩ, Οἱ οὖν ἐξαμαρτάνοντες χαὶ κακὰ ἐργαζό- 
μενοί τὸ καὶ ποιοῦντες ἄκοντες, ἄλλο τι οὗτοι, εἰ μὴ 
ἐδύναντο ταῦτα ποιεῖν, οὐκ ἂν ποτε. ἐποίουν; 


IH. δῆλον δή. 


Ῥ. 296. C. οὐ γάρ που gd δυναμ ἕῳ γε1 V. πω, quod e 
Coisl. Vat, O. Ven. 5 XY. Par. BC. Ang. Urb. Vat. v. Flor. a, b. 
c. x. Vind. 2. correctum, 


E. d, 398. B. Charm, p. bere intelligitur, 


162. B. 111. C. infra p. 304. €. ἀρξάμενοι 2x παίδων] 
A. al. inde a pueris. 

p.296. ἐν γὰρ τοῖς πολυ- καὶ ἐξαμαρτάνουσεν ἄκον- 
πικοῖς TE — αἴοχιστουν͵ Ea- τες] Nobilissima haec Platonis 
dem fere Polus in Gorgia p. 469. sententia est, οὐδένα ἑκόντες χα-- 
A. sqq. affirinat. κὸν εἴναι, ον. Protagor. p. 345, 

?4AhÀ& τί οἴει, ὦ X.] At E. De Rep. IX. p. $89. €. Tim, 
quid tandemaliud censes? p. 86. D. Legg. V. p. 731. €, 
Nam hic quoque τό idem valet p. 734. B. 
quod ví ἄλλο: unde formulam D. ἁπλῶς εἶναν καλόν] 


affirmandi vim et potestatem ha- 


sic simpliciter, nulla fa- 








HIPPIAS MAIOR. 


201 


J2EQ. ᾿Αλλὰ. μέντοι δυνάμει γε δύνανται οἱ δυ- 
μάμεμοι: οὐ γάρ που ἀδυναμίᾳ γε. 


III. Οὐ δῆτα. 
OS. 


" 


"ἃ ποιοῦσι; 


lll. |INaí. 
ZQ. 


δύνανται δέ ys πάντες ποιεῖν oi ποιοῦντες 


, U “ - 
Καχὰ δέ γε πολὺ πλείω ποιοῦσιν ἢ ἀγαϑὰ 
7 ? €, 


πάντες ἄνθρωποι, ἀρξάμενον ἐκ παίδων, καὶ ἐξα- 


μαρτάνουσιν ἄχοντες. 
11. Ἔστι ταῦτα. 


ZO. Τί οὖν; ταύτην τὴν δύναμιν καὶ ταῦτα τὰ 
χρήσιμα, ἃ ἂν, ἢ ἐπὶ τὸ xexóv τι ἐργάξεσϑαι χοή- 
σιμὰ, ἄρα φήσομεν ταῦτα εἶναι καλά, ἢ πολλοῦ δεῖ; 

ΩΣ, Πολλοῦ, ἔμοιγε δοχεῖ, ὦ ΖΣώχρατες. 

0E. Q0vx ἄρα, ὦ 'Innía, τὸ δυνατόν τε χαὶ τὸ 


| χρήσιμον ἡμῖν, ὡς ἔοιχεν, iori τὸ χαλόν. 


LL. 4X2» ye, ὦ -ὥκρατες, ἀγαϑὰ δύνηται χαὶ 


ἐπὶ τοιαῦτα χρήσιμον jj. 


Lam. 


"Exsvo uiv τοίνυν οἴχεται, τὸ δυνατόν τε 


«ci χρήσιμον ἁπλῶς εἶναι καλόν. ἀλλ᾽ ἄρα τοῦτ᾽ ἣν 


» Ttf , ^ , 6 - c ' , ^ 
| ἐχεῖνο , 0 Innie, 0 ἐβούλετο ἡμῶν ἡ ψυχὴ εἰπεῖν, 


ὅτι τὸ χρήσιμόν τε χαὶ τὸ δυνατὸν ἐπὶ τὸ ἀγαϑόν τι 
ποιῆσαν, TOUT ἐστὶ TO xcov. 


11. "Euows δοκεῖ. 


XQ. "Ail μὴν τοῦτό γε ὠφέλιμόν ἐστιν. ἢ οὔ ; 


11. ll&vv γε. 


D. ἀλλ᾽ ἄρα τοῦτ᾽ "ἦ»] Bekk. ἀλλ᾽ ἄρα «., ut est in Flor, 


8. c. Non placet. 


eta exceptione auíresíri- 
ctione, quae. dicitur, 
ante ἀγαϑὰ δύνασϑαι est 
bonaefficere posse.Menon. 
p. 18. B. govA:oda( τὲ ἀγαϑὰ 
καὶ δύναοϑαι. De Hep. V. p. 
418, ἕιερόν. τι δυναμένη. M. p. 


.911. €. ταὐτὸν δύνασθαι. Gorg. 


p. 453. A. ibique annot. 
ὃ ἐβούλετο ἡμῶν ἡ ψυχὴ 
εἰπεῖν! De Rep. Il. p. 65. A. τί 


᾿ οἰόμεθα ἀκούσας νέων ψυχὰς ποι- 


Paullo. : 


εἴν. Symp. p 192. D. ἄλλο τι gov- 
λομένη. ἑκατέρου d ψυχὴ δήλη 
ἐστίν, ὃ οὐ δύναται εἰπεῖν, E u- 
rip. Hippol. 114. «τί ποτ᾽ ἐστὶ, 
μαϑεῖν fgavai. ψυχή. Soph. An- 
tig. 221. ψυχὴ γὰρ ηὔδα πολλά 
n pvóovuérn | Aristoph. 
Nubb, 319. ταῦτ᾽ ἄρ᾽ ἀκούσασα 
— 54 ψυχή μου πεπότηιαι καὶ 
λεπτολογεῖν ἤδη ζητεῖ, 

καὶ τὸ δυνατὸν ἐπὶ. τὸ 
ἀγαϑόν τι π.} h. e. εἰς τὸ ἀγα- 


9*1 


208 PLATONIS 


CO. Οὕτω δὴ καὶ τὰ καλὰ σώματα χαὶ τὰ χα- 
λὰ νόμιμα καὶ ἡ σοφία xci ἃ νῦν δὴ ἐλέγομεν πάν- 
τα χαλά ἐστιν, ὅτι ὠφέλιμα. 

IIT. 4Ζηλον ὅτι. 

ze. Τὸ ὠφέλιμον ἄρα ἔοικεν. ἡμῖν εἶναν τὸ 
χαλόν, ὦ Ἱππία. 

1Π. Πάντως δήπου, ὦ “Σώκρατες. 

ZO. ᾿Αλλὰ μὴν τό γε ὠφέλιμον τὸ ποιοῦν ἀγα- 
Oov ἐστιν. vis 

IH. "Eort γάρ. t 


ce. Τὸ ποιοῦν δέ γ᾽ ἐστὶν οὐκ ἄλλο τι ἢ τὸ 
αἴτιον. 5 γαρ; 

III. Οὕτως. 

XQ. Τοῦ ἀγαϑοῦ ἄρ᾽ αἴτιόν ἐστι τὸ καλόν. 

III. Ἔστι γάρ. 

Im AM μὴν τὸ yt αἴτιον; ὦ Ἱππία, uoi οὗ 


ἂν αἴτιον ἢ ἢ τὸ αἴτιον, ἄλλο ἐστίν" οὐ y&Q mov τό 


ye αἴτιον αἰτίου αἴτιον ἂν εἴη. ὧδε δὲ σχύϊει" οὐ τὸ 


, - , 
᾿ αἴτιον ποιοῦν ἐφάνη; 


1Π. Πανυ ys. 

ΣΩ, Οὐχοῦν ὑπὸ τοῦ ποιοῦντος ποιεῖται οὐχ 
ἄλλο τι ἢ τὸ γιγνόμενον, ἀλλ᾽ οὐ τὸ ποιοῦν; 

III. Ἔστι ταῦτα. 

CQ. Οὐκοῦν ἄλλο τε τὸ γιγνόμενον, ἄλλο δὲ τὸ 


ποιοῦν; 
III. Ναί. 
XQ. Οὐκ ἄρα τό Y αἴτιον αἴτιον αἰτίου ἐστίν, 


“ἀλλὰ τοῦ γιγνομένου ὑφ᾽ ἑαυτοῦ. 


IH. ll«vv γε. É 


P. 297. B. ἐν πατρός τινὸς 1 £c eivai] Vulgo ἐν. omis- 
sum et ἰδέα scriptum. Flor. X. ἐν πατρός τινὸς εἰ ἰδέᾳ εἶναι, unde 
restitui quod coniecit Heusd. Spec. Crit. p. 44. Cum Flor. x. con- 
sentit, ut solet, Augel, 


ϑόν τι ποιῆσαι, quod valeret — B. ὅτε τὸ ἔργον αὐτῶν 


ad boni quid efficiendum, 

P. 291. ᾿4λλὰ μὴν τό ys 
αἴτιον —] At vero causa, 
et id, cuius causa est cau- 
$a, diversa sunt. 


καὶ τὸ ἔκγονον) De boni et 
pulcri intima necessitudine phi- 
losophus egit subtilius Phileb. 
p. 64. E. spq. Cfr. etiam Lys. 
p. 216. D. Alcibiad, I, p. 119.A. 8qq. 


"Él 


HIPPIAS M AIOR. 209 


us c0. EA: ᾿ἄρα τὸ καλόν ἔστιν. αὐτίον ἀγαϑοῦ, 
γίγνοιτ᾽ ἂν ὑπὸ τοῦ καλοῦ τὸ ἀγαϑόν. χαὶ διὰ ταῦϑ'᾽, 

ὡς ἔοιχε, σπουδάζομεν xci τὴν φρόνησιν ci τἄλλα 
πάντα τὰ χαλά, ὅτι τὸ ἔργον αὐτῶν xci τὸ ἔχγονον 
σπουδαστόν ἐστι, τὸ ἀγαϑόν, καὶ κινδυνεύει ἐξ ὧν 
εὑρίσκομεν ἐν πατρός τινος ἰδέᾳ εἶναι τὸ καλὸν τοῦ 
ἀγαϑοῦ. 

11. Πάνυ μὲν οὖν" καλῶς γὰρ λέγεις, poni. 

AO. Οὐκχοῦν xoi τόδε χαλῶς λέγω, Ort oUO, ὁ 
πατὴρ υἱός ἐστιν, οὔϑ᾽ ὁ υἱὸς πατήρ; 

lii. Καλῶς μέντοι. 

X9. Οὐδέ EZ τὸ Girtoy γιγνόμενόν ἐστιν, οὐδὸ 
τὸ γιγνόμενον αὖ αἴτιον. - 

IH. ᾿Ζ4ληϑὴ λέγεις. 

ΣΩ, Μὰ. 4ἱ, ὦ ἄριστε, οὐδὲ ἄρα τὸ χαλὸν 
ἀγαϑόν ἐστιν, οὐδὲ τὸ ἀγαϑὸν καλόν. ἢ δοχεῖ σοι 
οἷόν τε εἶναι ἐκ τῶν προειρημένων ; 

11. Οὐ μὰ τὸν Δ’, οὔ Hot φαίνεται. 

ᾷ remi. Alotozui οὖν ἡμῖν xc ἐϑέλοιμεν ἂν. λέγειν, 
ὡς τὸ καλὸν οὐκ ἀγαϑὸν οὐδὲ τὸ ἀγαϑὸν καλόν;͵ 

IH... Qv μὰ τὸν AP , οὐ πάνυ μοι ἀρέδκει. 

XQ. Ναὶ “μὰ τὸν Δί’, ὦ Ἱππία" ἐμοὶ δέ ye 
πάντων ἥχιστ᾽ ἀρέσκει ὧν εἰρήκαμεν λόγων. 

III. “Ἔοιχε γὰρ οὕτω. 

ZO. Κινδυνεύει ἄρ᾽ ἡμῖν, οὐχ ὥςπερ ἄρτι 
ἐφαίνετο χάλλιστος εἶναι τῶν λόγων τὸ ὠφέλιμον zal 
τὸ χρήσιμόν τὲ χαὶ τὸ δυνατὸν ἀγαϑόν τι ποιεῖν 
χαλὸν εἶναι. οὐχ οὕτως ἔχειν, ἀλλ᾽, εἰ οἷόν t ἐστίν, 
ἐχείνων εἶναν γελοιότερος τῶν πρώτων, ἐν οἷς τήν τὰ 


(€, ἐκ τῶν προειρημένον] V. εἰρημένων, invitis codicibus, 


“Δρέοσκει οὖν ἡ μῖν] V. ᾿Ὡρέσκοι, praeter filem plurimorum 
codicum, 


ἐν πατρός αἰνὸς ló£q εἴ 859. A. ΧΙ, p. 818, E, Menex, 
»ci] et videturexiis, quae — p. 249. A. Ibid. B. 
exquisivimus, patris qua- 


^sispeciem habere. De lo- D. τὸ yd quer καὶ τὸ 


quutione Heusdius Spec. Crit. χρήσιμόν τὲ καὶ τὸ δ.] ,Ste« 
p. 44. comparat, Legg. ΙΧ. p. phanus hié scribendum putabat 


Plat, Opp. Vol, IV.P. II, 14 


298 


210 PLATONIS 


παρϑένον QóusOÓ" εἶναι τὸ χαλὸν καὶ ἕν ἕκαστον τῶν 
ἔμπροσϑεν λεχϑέντων. 

III. "Eois. 

XQ. Καὶ ἐγὼ μὲν ys οὐχ ἔτι ἔχω, ὦ Ἱππία, 
ὅποι τράπωμαι, ἀλλ᾽ ἀπορῶ" σὺ δὲ ἔχεις τι λέγειν; 

1Π. Οὐκ ἔν γε τῷ παρόντι, ἀλλ᾽, ὥςπερ ἄρτι 
ἔλεγον, σχεψάμενος εὖ οἷδ᾽ ὅτι εὑρήσω. 

290. ᾿Αλλ᾽ ἐγώ Hot δοχῶ ὑπὸ ἐπιϑυμίας ToU 
εἰδέναι, οὐχ οἷός τε σὲ εἶναι περιμένειν μέλλοντα. xe 
γὰρ οὖν δή τὶ xci οἴμαι ἄρτι εὐπορηκέναι. ὅρα γάρ, 
εἰ ὃ ἂν Ζαίρειν 2u ἃς ποιῇ, “μήτι πάσας τὰς ἡδονάς, 
ἀλλ᾽ ἂν διὰ τῆς ἀκοῆς καὶ τῆς ὄψεως, . τοῦτο get- 
μὲν εἶναι χαλόν, πῶς τί &Q' “ἂν ἀγωνιζοίμεϑα; ; οἵ τέ 
γέ που καλοὶ ἄνϑρωποι, ὦ Ἱππία, καὶ τὰ ποικίλ- 
ματὰ πάντα χαὶ τὰ ζωγραφήματα χαὺ τὰ πλάσματα 
τέρπει ἡμᾶς ὁρῶντας, ἃ ἂν καλὰ ἢ" καὶ οἱ φϑόγγου 
οἱ χαλοὶ xci n μουσικὴ ξύμπασα xc οἱ λόγοι xci at 
μυϑολογίαι. ταὐτὸν τοῦτο ἐργάζονται, dier εἰ ἀποχρι- 
γαίμεϑα τῷ ϑροσεῖ ἐκείνῳ ἀνθρώπῳ, Ort. $2 γενναῖε, 


E. εἶναι καλόν, πῶς τέ ἃ ἄρ᾽ ἂν & y.] Vulgo ante πῶς plene 


interpungebatur. 


τὸ ὠφέλιμόν τὲ καὶ χρήσιμον καὶ 
τὸ δυνατόν, quasi τὸ ὠφέλιμον 
et τὸ χρήσιμον eiusdemi prorsus 
generis essent, Ima χρήσιμον ali- 
quid 6586. potérat etiam zi có 
κακόν TL ἐργάζεσθαι; contra ὠφές- 
λιμὸν erat τὸ χρήσίμον x«i τὸ 
δυνατὸν P τὸ ἀγαϑόν τι ποιῆ- 
σαι, p. 291. C. D. SY Heindorf, 
E. μήτε πάσας τὰς ἣδο- 
νάς, ἀλλ᾽ ὃ ἂν ὃ. 3. & x.] Mi- 
reris Heindosfiua μή τοὺ 
eorrigentém , quuni isto μήτι et 
οὔτι (nicht etwa), maxime 
sequénte ἀλλὰ vel δὲ im altera 
enuntiati parte, nihil sit usita- 
tius. Pliáedon. p. 81. D. οὔτι γέ 
τὰς τῶν ἀγαϑῶν ταύτας elvat, 
ἀλλὰ τὰς τῶν φαύλων. Phaedr. 
p. 242. E. οὔτι ὑπό vt «Δυσίου. 
Theaet. p. 156. E, οὔτε ὄψες΄.--- 
ἀλλὰ X. T. À, lbid. p. 161. B. 
τοῦτο —' πειράσομαν, οὔτι αὖ- 


Errorem primus sustulit Bekker. 


τὸς εἰπεῖν, Cratyl, p. 393. B. 
οὔτι λέγω, ἀλλὰ κ T. À. Alcibi- 
ad. l. extr. οὔτι τῇ “σῇ ὕσευ 
ἀπιστῶν; ἀλλὰ τὴν τῆς πόλεως 
δρῶν ῥώμην: Tim. p. 19. D. So- 
phist, p. 224. B, Phileb. p. 13. 
C. De Rep. I. p. 331. B., ubi ex 
Par. A. repónéndum οὔτε πάντν 
ἄνδρί, Ibid, H. p. 313. E. IV, 
p. 438. E; al. Eurip. Phoen. 
v. 110. οὐ γάρ τὶ φαύλως ἦλθε 
Πολυνείκης χϑόνα, ubi Val- 
ckei, alia congéssit, iu quibus 
metruitt prohibet, quo minus coc : 
corrigere animurii inducas. 

πῶς ví ἀρ᾽ ἂν ἀγωνιζοί- 
péS9a;] Schaefer. Appar. ad 
Demosth. IL p. 656. et Butt- 
manrm.ad lh. in talibus ubi- 
que τὸ scribendum censent ut ἐγ- 
κλιτικόν. Sed quam Heindorf, 
ád h. 1. ad Theaef, p. 208, E. 
ad Soph. p. 261. E. amplexatus 


c" 





δ νον, wy CSI, OCT Wn ats 77 al t g^ 
- 


HIPPIAS MAIOR. 


211 


τὸ χαλόν ἐστι τὸ v ἀκοῆς vs χαὶ ὄψεως ἡδύ, οὐχ 
ἄν, οἴει; αὐτὸν τοῦ ϑοάσους Mi decet 


II. "Euoi γοῦν δοκεῖ νῦν; ὦ “Σὠχρατες, εὖ λέ: 


γεσϑαι τὸ χαλὸν ὃ ἔστι. 


] j " , : | : "v τᾷ 
ZO. Tí δ᾽ ἄρα; τὰ ἐπιτηδεύματα τὰ καλὰ xoà 


uc. v | ἜΣ) 
τοὺς γόμους; ὦ ἹἹππία, δὲ 


ἀκοῆς ἢ δι᾿ ὄψεως φή- 


δόμεν ἡδέα ὄντα καλὰ εἰναξ, ἢ ἄλλο τὶ εἶδος ἔχειν; 


^ IL. Ταῦτα δ᾽ 
ϑοι τὸν GT Qnod, 


XQ. Μὰὼ τὸν κύνα; ὦ Ἱππία, οὐχ ὅν γ᾽ 


ἴσως, ὦ :Σώχρᾶτες, χἂν παραλά- 


ἂν 


ἐγὼ μάλιστ᾽ αἱἰοχυνοίμην ληρῶν xci προφποιούμενός 


TL λέγειν μηδὲν λέγων. 


[1Π|. 
ΣΩ, 


{Τίνα τοῦτον: 


“Σωχρἄτη τὸν “Ξωφρογίσχου, ὃς ἐμοί οὐδὲν 


ν μᾶλλον ταῦτα ἐπιτρέποι ἀνερεύνητα ὄντα ῥᾳδίως 
v ἢ ὡς εἰδότα ἃ μὴ οἵδα:] 

lH. ᾿Αλλὰ μὴν ἔμοιγε καὶ αὐτῷ, ἐπειδὴ σὺ εἶπες, 
δοχεῖ τὲ ἄλλο εἶναι τοῦτο τὸ περὶ τοὺς νόμους. 


P. 298. καὶ ὄψεως 400] V. καὶ δὲ Owéos; quod ex aliquot 


codd, correctum. 


est rationém, ean nuper acu- 
tissime defendit Hermann. 
Praef. àd Sophocl. Autigon. ed. 
3. p. VI sqq.  Coarctata est 
enim more Graeco duplex in- 
ierrogatio, πῶς ἄρ᾽ ἂν ἀγωνιζοί- 
μεθα; quo argunento pu- 
gnabimus: et τί ἄρ᾽ ἂν «7o- 
γιζοίμεϑα, h.e.quid erit qüod 
contendamus. Etiam ordine 
inverso τέ πῶς legi meminimus, 
Phileb, p. 58. AM σὺ δὲ τί πῶς 
— διακρίνοις ἄν; Eurip. He- 
len. 813. '"Elérg, τί τἀμὰ πῶς 
ἔχει ϑεοπίοματα; , 

P. 298. οὐκ ἄν; οἴει, «U- 
τὸν τοῦ ϑράσους ἐπίσχου- 
μεν: Eurip. Androm, 160, 
ὧν ἐπιοχήσω σ᾽ ἐγώ, ubi v. 
Pflugk. Aristoph. Lysistr. 
380. σχήσω σ᾽ ἐγὼ τῆς νῦν βοῆς. 
conf. Matth. 8, 353. 3. Paullo 


' ante quod ζωγράφήματα et πλά- 


σματὰ meniorarítur, eodem moda 
iungitur saepissime γραφέκη cum 
πιλαστικῇς de quo dixit Iacob s. 
ad Philostrat. Imagg. p. 195. sq. 

B. Ταὐτὰ — τὸν & v9 ou 
πον] Detrectans sophista huius 
rei disputationem: Ista vero; 
inquit, hominem foftassae 
latuerint, Nimiruni falli àc 
décipi illum vult potius; quam 
Verum investigari. 

C. LI s z. Τίνα vovtovj 
E40. Σωκράτη — ἃ μὴ ol- 
δα] Merito Schleiermach, 
hunc locum censet esse longe 
ineptissimum, quoniáni Socrates, 
postquam hie semetipsuim intel- 
ligendüm éssé significavit, nihi- 
lominus deinceps usque ad ser- 
monis exitum de homine illo 
tanquani ignotoaliquo loqui per- 
git. Quod quuni ab arte Flato- 
nis sií prorsus alienum, nos quie 


14 * 


- 


912 PLATONIS 


ZO. "Ey ἡσυχῇ, ὦ Ἱππία" κινδυνεύομεν. "γάρ 


τοῦ, ἐν τῇ αὐτῇ ἐμπεπτωχότες ἀπορίῳ περὶ. τοῦ χα- 


λοῦ, ἐν ἧπερ νῦν δή, οἴεσϑαν. ἐν ἄλλῃ TU. εὐπορίῳ 
εἶναι. 


1Π. Πῶς τοῦτο λέγεις, ὦ Σώχρατες; 


ZO. Ἐγώ σοι φράσω ὅ γέ. μου καταφαίνεται, 
εἰ ἄρα τι “λέγω. ταῦτα μὲν γὰρ τὰ περὶ τοὺς γόμους 
τε χαὶ τὰ ἐπιτηδεύματα τάχ᾽ ἂν φανείη οὐχ ἐκτὸς 
ὄντα τῆς αἰσϑήσεως, j διὰ τῆς ἀκοῆς τε καὶ ὄψεως 
ἡμῖν οὖσα τυγχάνει, ἀλλ᾽ ὑπομείνωμεν τοῦτον τὸν 
λόγον, τὸ διὰ. τούτων ἡδὺ καλὸν εἶναι, μηδὲν τὸ 
τῶν νόμων εἰς μέσον παράγοντες. ἀλλ᾽ εἰ ἡμᾶς ἔροιτο 
εἴϑ'᾽ οὗτος, ὃν λέγω, εἴτε ἄλλος ὁςτιςοῦν, Τί δή, ὦ 
Ἱππία vs καὶ “Σώχρατες, ἀφωρίσατε τοῦ ἡδέος τὸ 
ταύτῃ ἡδύ, ἢ λέγετε, καλὸν εἶναι, τὸ δὲ κατὰ τὰς 
ἄλλας αἰσϑήσεις σίτων τε χαὶ ποτῶν xc. τῶν περὶ 
τἀφροδίσια καὶ τἀλλα πάντα τὰ τοιαῦτα οὔ φατε 


καλὰ εἶναι; ἢ οὐδὲ ἡδέα, οὐδὲ ἡδονὰς τὸ παράπαν 


D. ταύτῃ $99, 4 λέγετε] Sic unus Flor. X. cum vett, 
non íantum est: impetum 
quasi alicuius sententiae 
sustineré, quo sensu formu- 
lam Heindorf. videtur acce- 
pisse, sed etiam discrimen 
eius defendendae auda- 
cter subire. 

Τί δή, ὦ Ἱππία — καλὰ 
εἶναι} Cur tandem, Hip- 


dem minime dubifamus, quin fo- 
tum hoc additamentum pro glos- 
semate habendum sit: quo ex- 
truso omnis offensio evanescit, 
κινδυνεύομεν γάρ του -- 
εὐπορίᾳ εἶναι] videmur 
enim profecto; quum in 
eandem inciderimus de 
pulero dubitationem at- 


queantea, existimare nos 
item aliam habere expe- 
diendae difficultatis ra- 
fionem. Postrema recte vidit 
Heindorf. referenda esse ad 
illa p. 297. E. x«i γὰρ οὖν δή 
τι καὶ οἵμιεν ἄρτι εὐπορηκέναι. 
Pro τῇ αὐτῇ ἐμπεπτωκότες dixit 
ἔν τῇ αὐτῇ, concinnitatis gratia; 
saquitur enim: ἐν ἄλλῃ vivi εὐπο-- 
οίᾳ εἴναι. 

D. ἀλλ᾽ ὑπομείνωμεν το ὕ- 
τον τὸν λόγον] sed hanc 
sententiam tueri audea- 
mus, Nam ὑπομένειν. τὸν λόγον 


pia et Socrate, seiunxi- 
stis ab eo, quod iucundum 
est, istud, quod eatenus 
est iucundum, quatenus 
pulcrumesse dicitis G. e. 
τὸ διὰ τῆς ἀχοῆς vt χαὶ ὄψεως 
ἡδύ, in quo pulcrum vultis 
contineri), ceterorum vero 
sensuum iucunditaíes, ve- 
luti ciborum, potus, re- 
rum venerearum, denique 
reliqua id genus omnia 
pulcra esse negatis? Ge- 
nitivos σίτων καὶ ποτῶν X. T. À. 
recte observavit Heindorf. ex 





m 


HIPPIAS MAIOR. 218 


àv τοῖς τοιούτοις φατὲ εἶναι, οὐδ᾽ ἐν ἄλλῳ ἢ τῷ 


 ἐδεῦν τε καὶ ἀκοῦσαι ; τί φήσομεν, ὦ peru 


IIT. Πάντως δήπου φήσομεν , ὦ ΣΣώχρατες, καὶ 
ἐν τοῖς ἄλλοις μεγάλας πάνυ ἡδονὰς εἶναι. 

XQ. Tí ovv, φήσει, ἡδονὰς οὔσας οὐδὲν ἧττον 
ἢ καὶ ἐχείνας ἀφαιρεῖσϑε τοῦτο τοὔνομα καὶ ἀπο- 
στερεῖτε τοῦ καλὰς εἶναι; Ὅτι, φήσομεν, καταγελῴη 
ἂν ἡμῶν οὐδεὶς ὕςτις οὔ, εἰ φαῖβεν μὴ ἡδὺ εἶναι 


φαγεῖν, ἀλλὰ «καλόν, καὶ ὄζειν ἡδὺ μὴ ἡδύ, ἀλλὰ χα- 


λόν. τὰ δέ που περὶ τὰ ἀφροδίσια πάντες ἂν ἡμῖν 
μάχοιντο ὡς ἥδιστον ὄν, δεῖ δὲ αὐτό, ἐάν τις xc 
πράττῃ, οὕτω πράττειν; ὥςτε μηδένα ὁρᾶν, ὡς αἴσχγι- 
στον ὃν ὁρᾶσϑαι. Ταῦτα ἡμῶν λεγόντων y ὦ Ἱππία, 
Μανϑαύω, ἂν ἔσως quain, καὶ ἐγὼ, ὅτε πάλαι αἰσχύ-. 
γεσϑε ταύτας τὰς ἡδονὰς φάναι καλὰς εἶναι, ὅτι οὐ 
δοχεῖ τοῖς ἀνϑρώποις. ἀλλ᾽ ἐγὼ οὐ τοῦτο ἠρώτων, 
ὃ δοχεῖ τοῖς πολλοῖς χαλὸν εἶναν, -ἀλλ᾽ ὅ τι ἔστιν. 
Ἐροῦμεν δή, οἶμαι; ὅπερ ὑπεθέμεθα, ὅτι Τοῦϑ᾽ 
ἡμεῖς y6 φαμὲν τὸ μέρος τοῦ ἡδέος, τὸ ἐπὶ τῇ ὕψει 


εἶναι 


editt, Ceteri libri mss. λέγεται. 


αἰσϑήσεις aptos nexosque esse, 
E. μεγάλας πάνυ ἡδονὰς 
Πάνυ ita postpositum 
uttigimus ad p. 282. E. 

οὐδὲη ἧττον ἢ καὶ «ἐχεί- 
γας} Καὶ non magis hic mo- 
lestum est quam in aliis com- 
parationis formis, de quibus v. 
sd Apol. Socr. p. 22. D. Phae- 
don. p. 64. C. p. 76. E. Gorg. 
p. 451. E. 3 

P. 299. τὰ δέπου mco? τὰ 
ἀφροδίσυα —] Cave ἥδιστα 


. ὄντα et αὐτὰ scribndum pu- 


fes. Nam quanquam exempla 
nd h. Lk ab Heindorfio con- 
gesta disparis generis esse vi- 
deantur; tamen habemus alia, 
«uae omnem scrupulum eximant. 
Sympos. p. 192. C. οὐδὲ γὰρ ἂν 
δόξειε τοῦτ᾽ tiras ἡ τῶν ἀφροδὲ-- 
σίων συνουοία, ὡς ἄρα τούτου 
ἕνεκα — χαίρει, De ,Rep. Ll. p. 
329. C. né; prs ὦ Σώκχρατες, 


ἔχεις πρὸς τἀφροδίσια; ἔτο οἷός 
v εἴ 7υναικὶ συγγίγνεσθαι; za 
óc, εὐφήμει, ἔφη, ὦ ἄνθρωπε" 
ἀοσμεναίτατα μέντοι αὐτὸ ἀπέ- 
φύγον. Sed hue accedit uíique, 
quod ὃν more pervulgato prae- 
dicato accommodatum est, de 
n usu v. ad p. 291. 6. 


ἔσως φαίη} V. ad Phaed. 
p. "gt. A..*í οὖν ἂν φαίη ὃ λό- 
γος. Criton. p. 52. D. ἄλλο τὸ 
οὖν ὧν φαῖεν. Arist, Pac. 137. 
24λλ᾽, ὦ μέλ, ἄν μοι σιτίων δι-- 
ale ἔδει. Demosth. Olynth, 
l. p. 14. R. ai οὖν, ἄν τις Γ᾿ ΗΝ 
που; σὺ γράφεις; Talibus in lo- 
cis quoniam varia orationis 
membra. velut in unum coalue- 
runf, interpunctio tollenda vi- 
detur, 
B. ὃ δοκεῖ τοῖς πολλοῖς 
Βι e. imperitae multitudini, phi- 
losophiae experti. 


214 PLATONIS 


Ts χαὶ ἀκοῇ γιγνόμενον, χαλὸν εἶναι, ἀλλὰ ἔχεις τὸ 
χρῆσϑαι τῷ λόγῳ; ἮΪ τί καὶ ἄλλο ἐροῦμεν, ὦ Ἱππία; 

IT. Avdyien πρός ys τὰ εἰρημένα, ὦ “Σώχρατες, 
μὴ ἄλλ᾽ ἄττα ἢ ταῦτα λέγειν. — 

ZO. Καλῶς δὴ λέγετε, φήσει. οὐκοῦν εἴπερ τὸ 
δι᾽ ὄψεως χαὶ ἀχοῆς ἡδὺ καλόν ἐστιν, ὃ μὴ τοῦτο 
τυγχάνει ὃν τῶν ἡδέων, δῆλον ὅτι οὐκ ἂν καλὸν δἴη; 
Ὁμολογήσομεν 5 
2) ais d Nod. 

ZA. ἮΙ οὖν τὸ δι’ ὄψεως ἡδύ, φήσει, δι ὄψεως 
x«i ἀχοῆς ἐστιν ἡδύ, ἢ τὸ δι xong ἡδὺ δι᾿ ἀχοῆς 
xci ὑψεώς ἐστιν ἡδύ; Οὐδαμῶς, φήσομεν, τὸ διὰ 
τοῦ ἑτέρου ὃν τοῦτο ÓV ἀμφοτέρων εἴη ἄν" τοῦτο 
γὰρ δοχεῖς ἡμῖν λέγειν. ἀλλ᾽ ἡμεῖς ἐλέγομεν ὅτι xo 
ἑκάτερον τούτων αὐτὸ χαϑ' αὑτὸ τῶν ἡδέων χαλὸν 
εἴη, καὶ ἀμφότερα. Οὐχ οὕτως iro 

lH. li«vv uiv οὖν. 

2, * 4o οὗν, φήσει, ἡδὺ ἡδέος. ὁτιοῦν ὁτουοῦν 
διαφέρει τούτῳ τῷ ἡδὺ εἶναι; μὴ 76g εἰ μείζων τις 


P.299. C. δι ἀμφροτέρων εἴη &v] Sic Coisl. Vat. O. 
Par, BCEF. Flor. a. b. c. x, Vind. 1, ut Heind, coniecerat. Lege- : 
batur δι" ἀμφοτέγων εἶναι, 

οὕτως ἀποκρινούμεϑα]͵ Sic Flor. x. Angel. pro vulg. 


c. τὸ διὰ τοῦ ἑτέρου ὃν  suetudinis gratia saepe verbo- 
τοῦτο δι" ἀμφοτέρων] Ob-. rum traiectiones admittuntur, de 
serves τοῦτο post subiectum cum — quo loquendi genere iam Eu- 
vi et efficacia illatum, quum  stathius monuit ad Jiad. O, 


omiíti potuerit. 118. p. 702 extr. — p. 195. ed. 
D. 109 ἡδέος 5 ὁτιοῦν ὅτου- Lips. et À. v. 827. p. 886. fin. 
ovv] h. e. ἡδὺ δειοῦν ἧδέος  — p. 89. ed. Lips. Plat. Phileb, 


ὁτουοῦν διαφέρει. Sed-ita solent — p. 60, €. χωρὶς ἑκάτερον ἑκατέρου 
eiusdem stirpis vocabula a Grae- ϑέρντες. Hom er. Odyss. ες 154, 
cis per annominationem conso-  Jj«Usozov παρ᾽ οὐκ ἐθέλων ἐϑελού- 
ciari. Τίηι, p. 30. A. ὅλον ὅλου o». Atque sie pro αὐτὸς ἐπ᾿ αὐτῷ 
χάλλιον ἔοεσϑαί mor? ἔργον. Ibid, εἰ ἄλλος ἐπ᾿ ἄλλῳ saepius reperias 
38. A. fr ὅλον ὅλων ἐξ ἁπάντων ἐπ᾽ αὐτὸς αὐτῷ, v ἄλλος ἄλλο. 
xul τελέων τέλεον ξυνέοτήσεν. Me- A eschyl. Prom. v. 284. πρὸς 
nex.' p. 247. E. Phaed, p. τι. ἄλλοτ᾽ ἄλλον. i. e. ἄλλοτε πρὸς 
€. «b γενέσεις εἰσὲν αὐτοῖν μέτα- ἄλλον. Eurip. Heracl. v. 611. 
Eh δύο δυοῖν. ὄντοιν. Alia dabunt παρὰ δ᾽ ἄλλον ἄλλα Moioa διώκει, 
Lobeck, ad Aiac. 865. Elmsl. . 

ad, Med. 787. Krüger. ad Xe- μὴ γὰρ εἰ uetCov—] Recte | 
noph. Anàb. L. 9, 2. Huius con-. comparavit Heindorf. pervul- 


΄ 





I! 1* 





. gatum illud μὴ. ὅτι. Quemadmo- 


HIPPIAS MAIOR. 215 


ἡδονὴ ἢ ἐλάττων ἢ μᾶλλον ἢ ἧττόν ἔστιν; ἀλλ᾽ εἴ 
τις αὐτῷ τούτῳ διαφέρει, τῷ ἡ μὲν ἡδονὴ εἶναι, ἡ 
δὲ μὴ ἡδονή, τῶν ἡδονῶν. Οὐχ ἡμῖν γε δοχεῖ, 

lH. Οὐ γὰρ οὖν δοκεῖ. 

XQ. Οὐχοῦν, φήσει, δι᾽ ἄλλο τι ἢ ὅτι ἡδοναί 
εἰσι προείλεσϑε ταῦτας τὰς ἡδονὰς ἐχ τῶν ἄλλων 
ἡδονῶν, τοιοῦτόν Tt ὁρῶντες ἐπ᾿ ἀμφοῖν, ὅτι ἔχουσί 
τι διάφορον τῶν ἄλλων, εἰς ὃ ἀποβλέποντες καλάς 
φατε αὐτὰς εἶναι. οὐ γάρ πω διὰ τοῦτο χαλή ἔστιν 
ἡδονὴ ἡ διὰ τῆς ὄψεως, ὅτι δι᾿ ὄψεώς ἐστιν. εἰ γὰρ 
τοῦτο αὐτῇ ἦν τὸ αἴτιον χαλῇ εἶναι, οὐκ ἂν πότε 
ἦν n ἑτέρα, ἡ διὰ τῆς ἀκοῆς, καλή οὔκουν ἔστι ye 
δι’ ὄψεως ἡδονή. ᾿4ληϑῆ λέγεις, φήσομεν ; 

lI. Φήσομεν γάρ. 

ZQ. Οὐδὲ γ᾽ αὖ ἡ δι’ ἀκοῆς ἡδονή, ὅτι OV 
ἀχοῆς ἐστί, διὰ ταῦτα τυγχάνει χαλή. οὐ γὰρ ἂν ποτε 
αὖ ἡ διὰ τῆς ὄψεως χαλὴ ἣν" οὔχουν ἔστι γε Ow 
ἀκοῆς ἡδονή. ᾿Δληϑῆ φήσομεν, ὦ “Ἱππίᾳ, λέγειν 
τὸν ἄνδρα ταῦτα λέγοντα; 


ἀποχρινώμεϑια. 


E. οὔκουν ἔστι γε δι᾽ ὄψεω ςἹ] V. ἔτι yc, ut paullo posf, 
Emendaítum est e Viud. 1. Flor. a. b. c. x. et aliis plurimis, 


Ficinus: Nobis quidemnon 
videri dicemus. Nam in- 
telligendum relinquitur φήσομεν, 


dum enim ad μὴ ὅτι et μὴ ὕπως 
intelligendum est ὑπολάβῃ τις 
nut tale quippiam, ita hoc loco . 
post μὴ 12 facile animo addi- 
deris ὑπολάβης ἐμὲ ἐρωτᾶν, uthaec 


τοιοῦτόν τι δρῶντες] Ἐχ- 
plicatur hoc: τοιδῦτόν τὸ verbis 


sit verborum sententia; ne pu- 
tesmehocquaerereet sci- 
scitari, num qua voluptas 
maior minorve sit. Dein 
μᾶλλον ἢ ἧττον est: im hóhern 
oder geringern Maasse, 
Phileb. p. 41. €. τίς μᾶλλον xal 
τίς σφοδροτέρα λύπη, ubi nunc 
nihil mutem, Protagor. p. 356. 
A. qyuyvo ἐγνόμενα — πλείω καὶ ἐλάτ-- 
qu καὶ μᾶλλον x«i ἧττον. Thu- 
cyd. ui, 82. μᾶλλον δὲ καὶ ἥσυ- 
χαίτερα mu ubi v. intpp. 
οὐχ ἡμῖν yt δοκεῖ} Recte 


sequentibus ὅτι ἔχουοί τι διάφο-- 
ρον τῶν ἄλλων, 


E. τὸ αἴτιον καλῇ εἰ- 
vai] Ne quis corrigat zov καλῇ 
eivai, , Phaedon. p. 97. A. αὕτη 
ἄρα αὐτοὺς αἰτία ἐγένετο δυοῖν 
γενέσθαι; ubi v. ann. Sympos. 
p. 207. B. τὰ δὲ ϑηρία τίς αἰτία 
οὕτως ἐρωτικῶς διατίϑεσθαις ἢ 


οὔκουν ἔστι γε — ἡδονή] 
Int. χαλή. Elegans Heindorfi 
coniectura: οὔχουν. ὅτι yt v 
Ovens, ἡδονή. 


216 
I II. L] Au) id 


" PLATONIS 


XQ. ᾿Αλλὰ μέντου ἀμφότεραί γ᾽ εἰσὶ καλαὲ, ὡς 


φατέ. Φαμὲν γάρ; 
III. Φαμέν. 
Z0. 


᾿ἔχουσιν ἄρα τι τὸ αὐτό, 


^ * , uU , 
O0 ποιεῖ αὑτὰς 


M 


καλὰς εἶναι, τὸ χοινὸν τοῦτο, ὃ καὶ ἀμφοτέραις 
ἀὐταῖς ἔπεστι κοινῇ χαὶ ἑκατέρῳ ἰδίῳ. οὐ γὰρ. ἂν που 


ἄλλως ἀμφότεραί τε χαλαὶ ἧσαν καὶ bxc μι 


κρίνου ἐμοὶ ὡς ἐκείνῳ. 


dno- 


1I. "Anoxplvopan, καὶ ἐμοὶ δοχεῖ ἔχειν ὡς Mysia. 


0 


““ «Ὡς 


Εἰ ἄρα τι αὗται αἱ ἡδοναὶ “ἀμφότεραι na- 


πόνϑασιν, ἑχατέρα δὲ μή, οὐκ ἂν τούτῳ y diio παᾶ- 


ϑήματι εἶεν χαλαί, 


II. Καὶ πῶς ἂν εἴη τοῦτο, ὦ “Σώκρατες, μη- 
δετέρας πεπονϑυίας τι τῶν ὄντων ὁτιοῦν, ἔπειτα 
τοῦτο τὸ πάϑος, ὃ μηδετέρα BMNCIA ἀμφοτέρας 


πεπονϑέναυ: 
XQ, Οὐ δοκεῖ σους 


; τ Ae» 
! 


λ 


11. “Πολλὴ γὰρ ἄν μ' ἔχοι ἀπειρία, "à τῆς 
τούτων φύσεως χαὶ τῆς τῶν παρόντων λέξεως λόγων. 


Zo. 


Ἡδέως ys, ὦ Iniísa ἀλλὰ γὰρ ἐγὼ ἔσως 


κινδυνεύω doxtiy μὲν τι ὁρᾶν οὕτως ÉyQY, ὡς σὺ φὴς 
- ἀδύνατον εἶναι, ὁρῶ δ΄, οὐδέν, 


Ῥ. 800. B. ἔχειν ὡς λέγ εἰς] Steph. cum Angel. λέγει, Male. ὦ 


Ῥ, 800. Ἔχουσιν ἄρα τι 
τὸ αὐτό] h. e. aliquid com- 


mune, — ἄλλως, rebus aliter ἡ 


comparatis. 

B. cru τῶν ὄντων ÓvuvoU»] 
aliquid, quodcunque de- 
mum. Mam ὁτιοῦν post τὸ per 
appositionem illatum, — ἔπε ἐτ αν, 
tamen. 

C, Ἡδέως γε, à Ἱππία] 
Int. λέγεις: suaviter loque- 
ris. Alias dicitur ἡδὺς εἴ, sua- 
vis es, lepidus es, quam for- 
aulam r ecte observavit Ruhnk, 
ad. Tim: p. 121. lenem quan- 
dam et urbanam habere vitupe- 
randi siguiflicationem. Hoc loco 


reprehensionis vis adeo exigua, 
ut paene delituerit:; in quo 
magna inest elegantia, 

ὡς σὺ φὴς ἀδύνατον eive] 
Int. ἔχειν. Mox ad Οὐ κενδυνεύ- 
£ cintell, οὐδὲν δρῶν vel potius ex 
seqq. παρορᾶν, Sententia haee 
est: non periclitaris nihil 
cernere, sed de industria 
veram rationem: negligis. 
Nam ἑτοέμως est promío pa- 
ratoque animo, h. e. con- 
sulto et de industria, fallitur- 
que Heindorf. ἐτύμως. corri- 
gendum  raífus. | Multo minus 
eliam audiendus erat Corna- 
rius; qui locum sic interpreta- 





diri ^ Al 


CX CAN ELI) OO. τ Ae mo^ CRaledaiememmu——- i 


ve ue 


CoU cae m σὰ coUe Ἀν ὍΝ 


HIPPIAS MAIOR. 210 


IH. Οὐ κινδυνεύεις, ὦ Σώχρατες; ἀλλὰ πάνυ 


᾿ ἑτοίμως παρορῷς. 


2€. Καὶ μὴν πολλά γέ μοι προφαίνεται τοιαῦτα 
πρὸ τῆς “ψυχῆς, ἀλλὰ ἀπιστῶ αὐτοῖς, ὅτι σοὶ μὲν 
οὐ φαντάζεται, ἀνδρὶ πλείστον ἀργύριον, εἰργασμένῳ 
τῶν νῦν ἐπὶ σοφίῳ, ἐμοὶ δέ, ὃς οὐδὲν πώποτε εἰργα- 
op. καὶ ἐνθυμοῦμαι, ὦ ἑταῖρε, μὴ παίζῃς πρός 
pe xol ἑχὼν ἐξαπατῷς" οὕτω μὸν σφόδρα καὶ πολλὰ 
καταφαίνεται. ' 

IH. ᾿Οὐδείς σου, à “Σώκρατες, χάλλιον εἴσεται, 
eire παίζω εἴτε μή, ἐὰν ἐπιχειρήσῃς λέγειν τὰ προ- 
φαινόμενάώ, σοι Ταῦτα" φανήσει γὰρ οὐδὲν λέγων. οὐ 
yop ᾿μήποτε' εὕρῃς, ὃ μήτ᾽ ἐγὼ πέπονθα μήτε GU, 
τοῦτ᾽ ἀμφοτέρους ἡμᾶς πεπονϑύτας. 

ZO: Πῶς λέγεις, ὦ Ἱππία; ἴσως μέντοι τι λέγεις, 
ἐγὼ δ᾽ οὐ μανϑάνω. ἀλλά μου σαφέστερον ἄκουσον 
ὃ βούλομαι λέγειν. ἐμοὶ γὰρ φαίνεται; ὃ μήτ᾽ ἐγὼ 
πέπονθα εἶναι μήτ᾽ εἰμὶ μηδ᾽ αὖ σὺ εἶ, τοῦτ᾽ ἄμφὸς- 
τέρους πεπονϑέναν ἡμᾶς οἷόν T εἶναι" ἕτερα δ᾽ αὖ, 
ἃ ἃ ἀμφότεροι πεπόνϑαμεν εἶναι, ταῦτ᾽ οὐδέτερον εἴς 
ναι ἡμῶν... 

IH. Τέρατα, αὖ ἀποχρινομένῳ ἔοικας, ὦ “Ξώχρα- 
τὲς, ἔτι μείζω ἢ ὀλίγον πρότερον ἀπεχρίνω. σκόπει 


tur: sed admodum aperte Xenoph. Mem. I. 2, 60. 6, 8. 

male vides. Eam enim vim 11, Conv. L 5. Apol. 16., ubi 

et significationem ἑτοίμως nun- item egimus Socratem  nun- 

quam habuit. ' quam 8 discipulis suis exegisse 
D. ἐνθυμοῦμαι- μὴ παΐ- institutionis mercedem. 


byc]Reputandi verbo quia me- E. ἕτερα δ᾽ αὖ, ἃ ἀμφὅτε- 


105 notio adiuncía est, recte μὴ 
matis subsequitur. v. ad Remp. X. 
p. 609, €. Xenoph. Cyr. I. 1, 8. 
ἠναγκαζόμεϑα μεταγοεῖν, μὴ οὔφα 


TOY ἀδυνάτων οὔτε τῶν χαλεπῶν 


ἔργων .3. Pertinet hue etiam 
Soph. 'OQed, Tyr. 140. δεινῶς 
ἀϑυμῶ, μὴ βλέπων ó ó quia Ü De 
praecedentibus, ὃς οὐδὲν πώ- 
ποτε εἰργασάμην, conferas 
Apol. p. 19. D. Euthyphr. p. δ. Ὁ. 


Qoc—dqHó»] Eandeni sententiam 
bis habes expressam afürmando 
et negando; quod egregie com- ' 
paratum eat ad sxophistam | ma- 
iore etiam stupore replendum; 
unde hic continuo respondet: 
Τέρατα «v ἄἃποχρινομέ- 
γῳ ἔοικας. Itaque huius ταῦυτο-- 
λογίας causam et rationem vi- 
demus gatis idoneam, neque as- 
sentior Sydenhamo, Hein- 


201 


218 PLATONIS 


γάρ' πότερον εἰ ἀμφότεροι δίχαιοί. ἐσμεν, οὐ καὶ 
ἑχάτερος ἡμῶν εἴη ἄν, ἢ εἰ ἄδικος ἑχάτερος, οὐ. καὶ 
ἀμφότεροι αὖ, ἢ εἰ ὑγιαίνοντες, οὐ καὶ ἑκάτερορ; ἢ 
εἰ χεχμηχώς τι ἢ τετρωμένος ἢ πεπληγμένος ἢ ἄλλ᾽ 
ὁτιοῦν πεπονϑὼς ἑκάτερος ἡμῶν εἴη, οὐ καὶ ἀμφό- 
τεροι αὖ ἂν τοῦτο πεπόνϑοιμεν; ἔτι τοίνυν εἰ χρυσοῖ 
ἢ ἀργυροῖ ἢ ἐλεφάντενοι, εἰ δὲ βούλει, γενναῖοι ἢ 
σοφοὶ ἢ τίμιοι ἢ γέροντές yt ἢ νέοι ἢ ἄλλο O τι, βού- 
λὲν τῶν ἐν ἀνϑρώποις ἀμφότεροι τύχοιμεν. ὄντες, ἀρ᾽ 
οὐ μεγάλη ἀνάγκη. καὶ ἑχάτερον ἡμῶν τοῦτ᾽ εἶναι; " 
cQ. Πάντως. yt δήπου. 

JH. ᾿Αλλὰ γὰρ δὴ σύ, ὦ “Ξώχρατες, τὰ μὲν ὅλα 
τῶν πραγμάτων οὐ σχοπεῖς, οὐδ᾽ ἐκεῖνοι, οἷς σὺ εἴωϑας 
διαλέγεσϑαι, χρούετε᾽ δὲ ἀπολαμβάνοντες τὸ καλὸν καὶ 
ἕχαστον τῶν ὄντων ἐν τοῖς λόγοις χατατέμνοντες. διὰ 
ταῦτα οὕτω μεγάλα ὑμᾶς λανϑάνεν χαὶ διανεχῆ σώ- 
ματα τῆς οὐσίας πεφυχότα. καὶ νῦν. τοσοῦτόν σε AÉ- 
ληϑεν, ὥρτε οἴει εἶναί τι ἢ πάϑος ἢ οὐσίαν, ἣ περὶ 


P. 301. A. εἰ χρυσοῖ ἢ ἀργυροῖ] Veit editt, χρυσοῦ ἂν 
4 €&Qy., quod e plurimis libris correctum. 


B. "Mns σώματα] Sic Coisl. Vat. O. Ven. £Z, Par. 


eorrigentibus: 


dorfio, Schleiermachero, 
ἕτερα, δ᾽ αὖ, ἃ 
μὴ ἀμφότεροι: nen ταῦτα ἑκάτερον 
εἶναι ἡμῶν. De verbis ἔοικας ἀπο- 
κρυνομένῳ w. 8πη. ad Reip. VII, 
p. 9527. D. 

P. 301. ἢ γέροντές yt] 
Exempla vocabuli ve ita in plu- 
rium rerum enumeratione positi 
ad h. l. collegit. Heindorf. 
Alia suppeditabunt Ernesti. 
ad Xenoph. Mem. I. 2, 21. A. 
Zeunius ad Cyrop. p. 184. 
Ponitur aufem ita, sicubi vel 
yocabulum diversae notionis su- 
perioribus cum vi adiicitur vel 


.aliquid prae ceteris notatur gra- 


viterque effertur, ut Xenoph. 
Hieron. H, 1. 

Β. κρούε τὰ δὲ ἀπολ «uc 
βάνοντες] Non intelligo Hei n- 
dorfium κρούειν diceníem 60-- 


dem inodo hic adhibitum esse, 
quo Plato Menon, p. .79. A. 
dixerit καταγνόνγαι εἰ κερματίζειν 

τὴν ἀρετήν. Nam »govew nil 
aliud est niai explorare, quo 
sensu ponitur metaphora plenius 
expressa Theaet. p. 119. . D. 
σχεπτέον τὴν φερομένην ταύτην 
οὐσίαν διακρούοντα, εἴτε ὑγιὲς 
εὔτε dao». φϑέγγεται.. Phileb. 
p. 55. D. μὴ ἡ «τοίνυν ἡδονῆς μιὰν 
πάντως ἐξέτασιν πᾶσαν ἐπιχειρῶ-- 
μεν ποιήσασϑαι; voU δὲ καὶ ἐπιστή- 
μῆς οἷον φευδόμενον σφόδρα φα- 
γνῶ ἔν" γενναίως δέ, εἴ πῇ τι σα-- 
ϑρὸν ἔχει, πᾶν περικρούωμεν. 
conf. Suidas s. V, χροῦσες, intpp. 
ad Hesych, II. p. 336. 

καὶ διανεκὴ σώματα) Quod 
hic legebatur διηνεκῆ, ea. Ionica 
vocabuli forma est, quam ha- 
bes Odyss, 1V, 836. Infra p. 


m 


me 


HIPPIAS MAIOR, 219 


μὲν ἀμφότερα ταῦτα ἔστιν ἅμα, ᾿'περὶ δὲ ἑκάτερον 
οὔ, ἢ αὖ περὶ μὲν ἑκάτερον, περὶ δὲ ἀμφότερα οὔ" 
ovrog ἀλογίστος καὶ ἀσχέπτως χαὶ εὐήϑως καὶ ἀδια- 
γοήτως διάχεισϑε. 

(XO. Τοιαῦτα, ὦ Ἱππία, τὰ ἡμέτερά ἔστιν, οὐχ 
οἷα βούλεταί τις, φασὶν ἄνϑρωποι ἑκάστοτε παροιμια- 
ζόμενον; ἀλλ᾽ οἷα δύναται. ἀλλὰ σὺ ἡμᾶς ὀνίνης ἀεὶ 
γουϑετῶν, ἐπεὶ χαὶ νῦν, πρὶν ὑπὸ σοῦ ταῦτα νουϑε- 
τηϑῆναι, ὡς εὐήϑως διεχκείμεϑα, ἔτι σοι μᾶλλον ἐγὼ 
ἐπιδείξω, εἰπὼν ἃ διανοούμεϑα περὶ αὐτῶν, ἢ μὴ εἴπω; 

1Π. Εἰδότε μὲν ἐρεῖς, ὦ “Σώχρατες. οἶδα γὰρ 
ἑχάστους τῶν περὶ τοὺς λόγους ὡς διάκεινται" ὅμως 
δ᾽ εἴ τι σοὶ ἥδιον, λέγε. 

XQ. ᾿Ζλλὰ μὴν ἥδιόν ye. ἡμεῖς γάρ, ὦ βέλτιστε, 
οὕτως ἀβέλτεροι ἦμεν, πρίν σε ταῦτ᾽ εἰπεῖν, ὥςτε δό- 


᾿ξαν εἴχομεν περὶ ἐμοῦ τε xci σοῦ, ὡς ἑκάτερος ἡμῶν 


εἷς ἐστι, τοῦτο δέ, ὃ ἑχάτερος ἡμῶν εἴη, οὐκ ἄρα 
εἴημεν τα fta οὐ γὰρ εἷς ἐσμεν, ἀλλὰ δύο. οὕτως 


BC. Urb. Vat, v. Flor. 8. €. Vind. 1. qui in marg. notatum habet; 
διὰ παντὸς οὕτως Διογενιανός. Atque διανεκεῖ ex hoc libro p. 301. 
EK. laudat Moeris p. 301., ubi v. Pierson, cfr. etiam Blomfield, ad 
Aeschyl. Agam. v, 310. Vulgo διηνεκῆ. 


301. E. item legebatur διηνεκεῖ 


ad. h. 1.: παροιμία inb τῶν λεγο-- 
λόγῳ, quod affert Moeris p. 


μένων. ἢ πραττομένων κατὰ δύνα- 


129., recte ille διανεκεῖ scribens. p ὑφ᾽ ἑκάστου λεγομένη" τὰ 
Apud Aeschylum Agamemn. ἡμέτερα οὐχ οἷα βουλεταί τις, 
310. loco vulgati διηνεγῶς Oé- ἀλλ᾽ οἵα δύναται. Saepe autem 
Aouc" ἄν Blomfield. διανεκῶς re- βούλεσϑαι et δύναοϑαν ita sibi 
posuit. Ceterum διανεκῆ σώματα opponuntur, Xenop h, De Rep. 
sunt perpetua, coníinua, 1. 33. οἱ τῷ σώματι μὲν οὔτε 
non in frustula dissecta. βούλοιντ᾽ ἂν οὔτε δύναιντ᾽ ἂν 

ἀμφότερα᾽ ταῦτα 1 quae ἐργάζεσϑαι. Aristot, Pol. V. 
antea commemorabantur, Non 5. 9. ὥςτε xai βούλονται μᾶλλον 


est, eur cum Heindorfio scri- 
bendum putes ἀμφότερ᾽ ἄττα 
vel ἀμφότερα τοιαῦτα. “ 

σ. οὐχ οἷα βούλεταί τις 
— ἀλλ oia δύναται]ἽἾ ,lp- 
sum proverbium hoc Suidas 
ita profert: Zoputr γὰρ οὐχ ὡς 
ϑέλομεν, ἀλλ ὡς δὺυ νάμεϑα" 
ἐπὶ τῶν μὴ wei προαίρεοιν ζών- 
τῶν. κέχρηται Πλάτων ἐν Innaíc.* 
HEIND, Praeterea audias schol, 


χαὶ δύνανται νεωτερίζειν. Luci- 
an. ll Abd. 179. οὐ ᾿βούλομαν 
δυνώμενος. Plura dabit Lennep. 
ad Phalar. Ep. XC€VI. p. 212. 
Observandum autem in hac ver- 
borum iunctura nunquam ἐθέλειν, 
sed semper βούλεσθαι usurpari, 
cuius rei causa in ipso verbo- 
rum discrimine posiía esí, 

| 0iÓ« γὰρ ἑκάστους--διά- 
πεινται novi enim: quam 


302 


220 PLATONIS 

δὐηϑικῶς εἴχομεν. νῦν δὲ παρὰ σοῦ ἤδη ἀνεδιδάχϑη- 
μὲν, ὅτι εἰ μὲν δύο ἀμφότεροί àousv, δύο zo ἑχάτε- 
pov ἡμῶν ἀνάγκη εἶναι, εἰ δὲ εἷς ἑχάτερος, ἕνα καὶ 
ἀμφοτέρους ἀνάγκη οὐ γὰρ οἷόν T$ νον 
τῆς οὐσίας κατὰ Ἱππίαν ἄλλως ἔχειν; ἀλλ᾽ ὃ ἂν ἄμ- 
φότερα ἢ, τοῦτο καὶ ἑκάτερον, χαὶ ὃ δκάτερον, ἀμ- 
φότερα εἶναι. πεπεισμένος δὴ νῦν ἐγὼ" ὑπὸ σοῦ ἐν- 
ϑ'άδε κάϑημαι. πρότερον μέντοι, ὦ Ἱππία, ὑπόμνη- 
σόν μ᾿ πότερον εἷς ἐσμὲν ἐγώ τὲ χαὶ σύ, ἢ σύ τε 
δύο χαἀγὼ δύο; 

1Π. πη λέγεις, ὦ “Σώκρατες ; 

ΣΩς, “Ταῦτα ἅπερ λέγω" φοβοῦμαι γάρ 08 ca 
φῶς λέγειν, ὅτε μοι χαλεπαίνεις, ἐπειδών TL δόξῃς 
σαυτῷ λέγειν, ὅμως δ᾽ ἔτι μοι εἰπέ" οὐχ ὃἷς ἡμῶν 
ἑχαάτερός ἐστι καὶ πέπονθε τοῦτο, εἷς eivai 

lH. Πάνυ ye. 

Z9), . Οὐκοῦν εἴπερ εἷς, καὶ περιττὸς ἂν elg éxd- 
Té00g ἡμῶν. ἢ οὐ τὸ ὃν περιττὸν ἡγεῖ; 

1H. "Eyoye. 

ZO, ^H. xol ἀμφότεροι οὖν περιττοί ἐσμεν δύο 
ὄντες; 

IH. Ovx ἂν ein, ὦ “Σώκρατες. 

ΟΣ, ᾿Αλλ᾽ ἄρτιοί γε ἀμφότεροι. ἦ γάρ; 

lH. Πάνυ γε. ᾿ 


E. οἵόντε διανεκεῖῦ λ ὁ γφ] V. διηνεκεῖ, quod i(em ex codd, 
multis emendatum, 

ὃ ἂν ἀμφότερα ἢ] V. ἦν. Verum praebuerunt. Ven. Z Y. Pal. 
Vat. r. Vind, 1, et corr. Coisl. 


d σύ τε δύο κἀγὼ 0.] Insertum vulgo eraf εἴ ante κἀγώ, quod 


nihil sciant ii, qui ser- lo ante faciebat. 


monibus operam dant. 

παρὰ σοῦ ἤδη ἀνεδιδά- 
χϑη μεν] “ναδιδάσκεσθαει signi- 
ficare priora dedoceri vel 
dedocendum se praebere, 
docuit Valck. ad Herodot. V1II. 
63. HEIND. 

E. διανεκεῖ λόγῳ] Carpit 
illa διανεκὴ τῆς σοφίας σώματα, 
quorum mentionem sophista paul- 


φοβοῦμαι γάρ σε σαφῶς 
λέγειν] Heindorf, τὲ deleri 
εἰ deinde pro σαυτῷ λέγειν scribi 
σὺ αὐτὸς λέγειν volebat. Sed 
recie Buttmann. librorum le- 
ctionem, defendit, locum sic in- 
terpreíans: reverentia tui 
faeit, quominus aperíe 
loquar, quoniam mihi (ali- 
ter sentienti) succensere so- 


n d το ρα 


ivi quoties tibi ipsi re- 


HIPPIAS MAIOR. 221 


,? 


CQ. Μῶν οὖν, ὅτι ἀμφότεροι ἄρτιοι, «τούτου 
Bui xcL ἑκάτερος ἄρτιος ἡμῶν ἐστίν; 

1111... Οὐ δῆτα, | | 

e. Οὐκ ἄρα πᾶσα ἀνάγκη, ὡς νῦν δὴ ἔλεγες, 
ἃ ἂν ἀμφότεροι καὶ ἑκάτερον, XXL ἃ ἂν ἑχάτερὸς 
xai ἀμφοτέρους ἐΐναι. 
odH. Οὐ τὰ γε τοϊαῦτα, ἀλλ οἷα ἐγὼ notion 
ἔλεγον. 

ΖΣΩ, ᾿βξαρχεῖ, ὦ Ἱππία: ἀγαπητὰ γὰρ xci t&UrM, 
ἐπειδὴ τὰ “μὲν οὕτω φαίνεται, τὰ δ᾽ οὐχ οὕτως ἔχον- 
τα. καὶ γὰρ ἐγὼ ἔλεγον, si μέμνησαι ὅϑεν οὗτος ὃ 
λόγος ἐλέχϑη, ὅτε ἡ διὰ. τῆς ὄψεως xoi δι᾿ ἀχοῆς, 
ἡδονὴ οὐ τούτῳ εἶεν χαλαί, ὅ τι τυγχάνοιεν ἑχατέρα 
μὲν αὐτῶν εἶναι πεπονϑυῖα, ἀμφότεραν δὲ μή, ἢ 
ἀμφότεραι μέν, ἑκατέρα δὲ μή, ἀλλ᾽ ἐκείνῳ, ᾧ dp 
φύτεραί τὲ χαὶ ἑχατέρα, διότι συνεχώρεις ἀμφοτέρας 
τε αὐτὰς εἶναν καλὰς χαὶ ἑχατέραν. τούτου δὴ ἕνεχα 
τῇ οὐσίῳ τῇ ἐπ᾽ ἀμφότερα ἑπομένῃ ᾧμην, εἴπερ, 
ἀμφότερά ἐστι χαλά, ταύτῃ δεῖν αὐτὰ χαλὰ εἶναι, 
τῇ δὲ χατὰ τὰ ἕτερα ἀπολειπομένῃ μή. καὶ ἔτει νῦν 
οἴομαι. ἀλλά μοι Ay, ὥςπερ ἐξ ἀρχῆς" ἡ δι. ὄψεως. 
ἡδονὴ καὶ ἡ δι᾿ ἀκοῆς, εἴπερ ἀμφότεραί τ᾿ ξἰσὶ κα-: 
λαὶ καὶ ἑκατέρα, ἀρ᾽ ὃ ποιεῖ αὐτὰς χαλὰς οὐχὶ XO. 
ἀμφοτέραις γε αὐταῖς ἕπεται καὶ ἑχατέρῳ; 


cum Flor. a. c. Par. BCEF..Ang. Vat. O. delevimus. 

ΒΟ. HA ἂν ἑκάτερος] Sic Flor. ἃ. b. c. ef reliqui, 
Steph. eum. Par. E. ἑχάτερον. 

οὗ τούτῳ εἶεν καλαί] V. δὺ τούτῳ ἂν!" εἶεν καλαί, quod e 
Flor. a. b. c. x. Vind. 1; Vat, O. r. Coisl Par, BCEF. Ange 
Pal. Urb. eorrectum. 


Gorg. p. 498. A. ἄλλ᾽ ἀρχεῖ pu. 


cíeseniirevideris, Moxne τοῦτο. Menex. p. 247. Ὁ. al. 


quis ante εἴς ci»«« cum Η ein- 
dorfio articulum τὸ requirat, 


: vide quae scripsimus ad. Criton, 
(p. 45. E. et Phaedon, p. 64. C. 


P. 302, B. ἀχαπητὰ γὰρ 
zal ταῦτα] Apolog. Socr. p. 
28. A. «AX ἱκανὰ καὶ ταῦτα. De 
Rep. VI. p. 506. D. ἀρκέσει yp 
deer κἂν, — οὕτω — διέλθῃς. 


ὅτι ἡ διὰ τῆς ὄψεως -- 
εἶεν καλαξ] Observes nume- 
rum pluralem post singularem 
illatum, de qua ratione stru- 
curae ad Philebum p. 19; dixi, 

C. "τῇ δὲ κατὰ τὰ ἕτερα] 
h. e. alterutrum. 

,EÉ: τοῦτό γε τὸ πάϑος] 
τὸ δι᾿ ὄψεώς τὰ καὶ ἀκοῆς εἴναιῖς 


Β 


i 


222 PLATONIS 


II. Πάνυ y 

XQ. "Ag! «ovv ὅτι ἡδονὴ ἑκατέρα τ᾽ ἐστὶ xo ἀμ- 
φότεραι, διὰ τοῦτο ἂν εἶεν καλαί; ἢ διὰ τοῦτο μὲν 
καὶ αἱ ἄλλαι πᾶσαι ἂν οὐδὲν τούτων ἧττον εἶεν χαλαί; 
οὐδὲν γὰρ ἧττον ἡδοναὶ ἐφάνησαν οὖσαι, εἰ μέμνησαι. 

1Π. Μέμνημαι.- 

ZO. AW ὅτι γε. δι’ ὄψεως καὶ ἀκοῆς αὗταί 
εἶσι, διὰ τοῦτο ἐλέγετο χαλὰς αὐτὰς εἶναι. 

II. Καὶ ἐῤῥήϑη οὕτως. 

XQ. Σκόπει δέ, εἰ ἀληϑῆ λέγω, ἐλέγετο γάρ, ὡς 
ἐγὼ μνήμης ἔχω, τοῦτ᾽ εἶναι καλὸν τὸ ἡδύ » οὐ πᾶν, 
ἀλλ᾽ ὃ ἂν δι᾿ ὄψεως καὶ ἀχοῆς ῇ. À 

II. 'Aiq23. 

XQ. Οὐχοῦν τοῦτό ye τὸ πάϑος ἀμφοτέραις μὲν 
ἕπεται, ἑχατέρῳ δ᾽ οὔ; oU γάρ mov ἑχάτερόν γε αὖ- 
τῶν, ὕπερ ἐν τοῖς πρόσϑεν ἐλέγετο, δι᾽ ἀμφοτέρων 
ἐστίν, ἀλλ᾽ ἀμφότερα μὲν δι᾽ kao. yc δ᾽ 
οὔ. ἔστι ταῦτα; 

III. "δστιν. 

zo. Οὐκ ἄρα τούτῳ γε ἑκάτερον αὐτῶν. τὰλον 
καλόν, ὃ μὴ ἕπεται ἑκατέρῳ" τὸ γὰρ ἀμφότερον éxa- 
τέρῳ οὐχ ἕπεται" ὥςτε ἀμφότερα μὲν αὐτὰ φάναι 
καλὰ κατὰ τὴν ὑπόϑεσιν ἔξεστιν; ἑχάτερον δὲ οὐκ 
ἔξεστιν. ἢ πῶς λέγομεν ; οὐκ ἀνάγχη: 

III. Φαίνεταί. 

XQ. Φῶμεν. οὖν ἀμφότερα μὲν χαλὰ εἶναι, ἐχά- 
τερον δὲ μὴ φῶμεν: 

11... Τί γάρ κωλύει; 

Z9. Toós ἔμοιγε δοχεῖ, ὦ ἡ φίλε, κωλύξεν" , OTi 
ἦν που ἡμῖν τὰ μὲν οὕτως ἐπιγιγνόμενα ἑχάστοις, εἴ- 
περ ἀμφοτέροις ἐπιγίγνοιτο, καὶ ἑχατέρῳ,, καὶ εἴπερ 


D. καὶ «t ἄλλαι πᾶσαι} Solus Steph. αὖ om. 
P. 303. D. καὶ σὺ δὴ ὁμολογοῦμεν] Hic et statim post 


ὃ μὴ ἔπέται ἑκα έρῳ]φαοᾶ putamus? wie meinen wir? 
non in utrumque conve- v. Phaedon. p. 75. B. Reipubl. 
nit. M. p. 377. E. VII. p. 530. V. 

ἢ πῶς λέγομεν; Recte p. 461. E, al. ' 
Heindorf. inüterpretatur quid. P. 3083. B. ἀῤῥύτων ἕκα- 


HIPPIAS MAIOR. 223 


bxeripo y "καὶ ἀμφοτέροις , ἅπαντα ὅσα σὺ , διῆλϑες, 
ἢ 7) 4 : 
IH. Ναί. p^ ; 

XQ. "4 δὲ γε αὖ ἐγὼ διῆλθον, οὔ" ὧν δὴ ἦν 
uci αὐτὸ τὸ ἑχάτερον xai τὸ ἀμφότερον. ἔστιν οὕτως; 

IT. "Ἔστι. ὁ 

M20. Ποτέρων ii»; d Ἱππία, δοκεῖ cot τὸ χα- 
λὸν εἶναι; πότερον ὧν σὺ ἔλεγες; εἴπερ ἐγὼ ἰσχυρὸς 
χαὶ σύ, χαὶ ἀμ όνεψον, ; xci εἴπερ pa δίχαιος καὶ 
σύ, xci “ἀμφύτεῤ 0r, ul deg Upgottgor, xci Éxda- 
teo" οὕτω δὴν pL. εἴπερ ἐγὼ UxeAog χαὶ σύ, xci 
ἀμφότεροι, καὶ εἴπερ͵ ἀμφότεροι, καὶ ἑκάτερος ; ἢ 
οὐδὲν κωλύει, ὥςπεδ᾽ ἀρτίων ὄντων τινῶν ἀμφοτέ- 
δων "τάχα μὲν ἕξάτεῤα" περιττὰ Hen, τάχα δ᾽ ἄρτια, 
xci αὖ ἀῤῥήτων" ἐχατέρων ὀὑτῶν" τάχα μὲν ῥητὰ τὰ 
συναμφότερα εἶναι, τάχα δ᾽ ἄῤῥητα, xci ἄλλα μυρία 
τοιαῦτα, ἃ δὴ καὶ ἐγὼ ἔφην ἐμοὶ προφαίνεσθαι; πο- 
τέρων δὴ τίϑης τὸ χαλόν; ἢ ὥςπερ ἐμοὶ περὶ αὐτοῦ 
χοταφαίγεται, zai σοί; πολλὴ γὰρ ἀλογία ἔμοιγε δο- 
xt εἶναι ἀμφοτέρους μὲν ἡμᾶς εἶναι καλούς, ἑχάτερον 
δὲ μή, ἢ ἑχάτερον μέν, “ἀμφοτέρους δὲ μή, ἢ ἄλλο 
ὁτιοῦν τῶν τοιούτων. οὕτως αἱρεῖ, ὥςπερ ἐγώ, ἢ 
ἐχείνως ; 

1Π. Οὕτως ἔγωγε, ὦ Σώχρατες. 

ZO. Ev ys σὺ ποιῶν, ὦ Ἱππία, ἵνα χαὶ ἀπαλ- 
λαγῶμεν πλείονος ξητήδεως. & γὰρ τούτων γ᾽ ἐστὶ 
τὸ χαλόν, οὐχ ἂν ἔτι εἴη τὸ δι᾽ ὄψεως xal ἀχοῆς 
ἡδυ χαλόν, ἀμφότερα μὲν γὰρ ποιεῖ χαλὰ τὸ δι᾽ 
ὄψεως χαὶ ἀκοῆς, ἑχάτερον δ᾽ οὔ. τοῦτο δ᾽ ἦν ἀδύ- 
γνατον, ὡς ἐγώ τε xci σὺ δὴ ὁμολογοῦμεν, ὦ Ἱππία. 

11, Ὁμολογοῦμεν γάρ. 


Steyh. malebat ὡμολογοῦμεν, ut esí im Flor. x, Angel, "Ven. 5. 
Pal. Et ita scripsit Bekker. 


τέρων ὄντων ---Ἴ ,,ῤῥητα et 
ῥητὰ non βυπέ quae vocant ma- 
thematici incommensurabi- 
lia et commensurabilia, ut 
accepit Sydenhamus; sed po- 


fius irfationalia et ratio- 
nalia. llla enim Graecis di- 
cuntur potius σύμμετρα et ἀσύμ-- 
μέτρα. v. Kuclid. Elem. X. 
Def. I. 2., a quibus ibi distin- 


224 PLATONIS 


259. "Aovvarov. ἄρα τὸ OV ὄψεως... xl, ἀκοῆς 
$0) καλὸν εἶναι, ἐπειδή γ8ὲ χαλὸν γιγνόμενον, τῶν 
ἀδυνάτων τι παρέχεται. : 
εἴ d. |" Eou ταῦτα. : | E ; 
oco. Myers, δὴ πάλιγ;. φήσει, ἐξ. ἀρχῆς, ἐπειδὴ 
τούτου διημάρτετε" Tí φατε εἶναι τοῦτο. τὸ καλὸν τὸ 
ἐπ΄. ἀμφοτέραιᾳ. TOig ἡδονῆς," δι᾿, ὅ τι ταύτας πρὸ 
τῶν ἄλλων. σπιμήσαντες. χαλὰς. ὠνομάσατε; ᾿Ανάγκη δή 
μοὶ δοκεῖ εἶναι, ὦ. Ἡππία,. Att y. ὅτι, «ἀσιγέσταται 
αὗται. τῶν ἡδονῶν, εἰσι. καὶ ἤξλξισται,, «καὶ, ᾿ἀμφότεραν͵ 
καὶ ἑκατέρα, ἢ σύ τι, «ἔχεις Aem sm, ᾧ. — 
τῶν ἄλλων: Yo9515 345 - 3003703» 


j ἊΝ osi i»x 


5s Ls, Οὐδαμῶς τῷ ὄντι. eo. ᾿βέλτισταὶ εἰσι... 6: 
x9. Τοῦτ᾽ ἄρα» Ὁ Agi λέγετε, ài. τὸ. ΡΟΝ 
εἶναι, ἡδονὴν... ὠφέλεμον: "olus s. grae. Bess 
σὺ δὲ: t 6 NeSyS Sy va x 36-951 Y3 |: X01 
vo pad Oh Rok E yiegh 
Z9. Οὐκοῦν ὠφέλιμον, quoto, τὸ ποιοῦν. rye: 


ϑόν, τὸ δὲ ποιοῦν χαὶ τὸ ποιούμενον. ἕτερον γῦν δὴ 
ἐφάνη, xc εἰς τὸν πρότερον. λόγον ἥκει. ὑμῖν. ὁ. λό-. 
γος; οὔτε γὰρ τὸ ἀγαϑὸν ἂν sy ᾿χαλὸν οὔτε τὸ 
χαλὸν ἀγαϑόν, εἴπερ ἄλλὸ αὐτῶν ἑκάτερόν ἐστι. 1{ἀ»γ- 
τός ye μᾶλλον, φήσόμεν, ὦ Ἱππία, ἂν σωφρονῶμεν" 
οὐ γάρ που ϑέμις τῷ ὀρϑῶς λέγοντι μὴ συγχωρεῖν. 
CIL. ᾿Αλλὰ δή y , ὦ ,Ξώκρατες, Tí οἴει ταῦτ᾽ 
εἶναι ξυνάπαντα; χνίσματά Toi ἐστι. χαὺ περιτμήματῳ 


P. 304... παῦ τ᾽ TET) à dinis ead Sic codd, mss. fire oma 


nes. Vulgo ξύμπαντα. 
B. ᾿τούτων οὖν χρὴ ἀντέχεσϑ' αι] Ald. Bas. 1. 2; Sint» 


guntur γραμμαὶ ῥηταί, ταίϊο - 
nales, et ἄλογον, irrationa- 
les. Apte autem his utitur So- 
craíes apud Hippiam, hominem 
artem “λογισμῶν ^ profitentem.** 
HEIND,Conferas etiam quae mo- 
nuit ad. h. .Schleiermacher, 

E. ὅτι ἀσινέσταται —] V. 
Phileb. p. 64. sqq. 

τὸ ποιοῦν τἀγαϑόν]Ἱ il- 
Iud, quod bonum efficit; 


quo bonum efficitur. 

P. 304. ἂν σωφρονῶμεν} 
si sapimus, v. ad Remp. III, 
p. 399. E. 

B. τούτων χρὴ ἀνπτέχες 
σθαι} Haec oportet appes 


tere et in iis elaborare, 


missa faeientem ctr. Intel- : 
ligitur subiectum infinitum τινά, 
unde deinde δοκῇ, tertia perso- 
na; infertur, de quo genere 





3 HIPPIAS MAIOR. 225 


τῶν λόγων, ὕπερ ὥρει ἔλεγον, κατὰ βραχὺ διηθη- 


μένα. ἀλλ᾽ ἐχϑεῖνο καὶ χαλὸν καὶ πολλοῦ ἄξιον, οἷόν 


τ᾽ εἶναι εὖ xal καλῶς λόγον κατἀστησώμενον ἕν δικα- 


στηρίῳ ἢ iv. βουλευτηρίῳ ἢ ἐπ᾿ ἄλλῃ τινὶ ἀρχῇ, πρὸς 


ἣν ἂν ὁ λόγος. ἢ, πείσαντα οἴχεσϑαι φέροντα οὐ τὰ 


σμιχρότατα ἀλλὰ τὰ μέγιστα τῶν ἄϑλων, σωτηρίαν 
αὑτοῦ τε καὶ τῶν αὑτοῦ γρημόώτων xci φίλων. τού- 
τῶν οὖν χοὴ ἀντέχεσϑαι, χαίρειν ἐάσαντα τὰς Gus 
κρολογίας ταύτας, iva μὴ δοχῇ λίαν ἀνόητος, εἶναὶ 
λήρους xei φλυαρίας ὥςπερ νῦν μεταχεὶριξόμενος. 
EQ. Ὦ Ἱππία φίλε, σὺ μὲν μακάριος δἷ, ὅτι 
τε οἶσϑὰ ἃ γρὴ ἐπιτηδεύειν ἄνϑρωπον xai ἐπιτετή- 
δευκας (xavüg, ὡς qiie" ἐμὲ δὲ δαιμονία τὶς τύχη, 
ὡς ἔοιχε, χατέχει, ὕρςτις πλανῶμαν μὲν χαὶ ἀπορῶ 
ἀεί, ἐπιδεικνὺς δὲ τὴν ἐμαυτοῦ ἀπορίαν ὑμῖν τοῖς 
σοφοῖς λόγῳ αὖ ὑπὸ ὑμῶν προπηλακίξομαι , ἐπειδὰν 
ἐπιδείξω. λέγετε γάρ με ἅπερ xal σὺ νῦν λέγεις, ὡς 
ἠλίϑιώ τε xal σμικρὰ καὶ οὐδενὸς ἄξια πραγματεύο- 
μαι. ἐ ἐπειδὰν δὲ αὖ ἀναπεισϑεὶς ὑφ᾽ ὑμῶν λέγω ἅπερ 
ὑμεῖς, ὡς πολὺ κράτιστόν ἔστιν οἷόν τ᾿ εἶναι λόγον 
εὖ χαὶ καλῶς χαταστησάμενον περαίνειν ἐν δικαστή: 
οίῳ ἢ iv ἄλλῳ τινὶ συλλόγῳ, ὑπό τὲ ἀλλὼν τινῶν. 
τῶν ἐνθάδε xoci ὑπὸ τούτου τοῦ ἀνϑρώπου τοῦ Gté 
μὲ ἐλέγχοντος πάντα καχὰ ἀκούω. xci γάρ Hot τυγχά- 
γει ἐγγύτατα γένους ὧν xoi ἐν τῷ αὐτῷ οἱκῶν. ἐπει- 
δὰν ovv εἰςέλϑω οἴχαδε εἰς ἐμαυτοῦ, καί μου ἀκούσῃ 


quod est in paucis codd. Male. 


ἕνα μὴ δοκῇ λίαν] Steph. eorrexit δοκῇς. sed vide aret; 


&iructurae haudquaquam infre- 
quentis explicavimus ad Criton; 


iraiectum, quum aecaralá raiid 
efflagitaret ὅτε οἷσϑα τε. Sed 


B. Phaedr. p. 


p. 49. D. Eysid. p. 212. B. Apol, 
Socr. p. 29. A, Charm. p. 167, 
212. C. De Rep. 
VE p. 506. C. X. p. 6ll. €. 
Quod autem $ophisía dicit ὥς-- 
περ νῦν, neque addit ov, recte 
hoc iudicavit Stephanus ur- 
banitati& cuiusdam speciem ha- 
bere. 1n proximis τὰ paullulumt 


Flat. Opp. Vol. IV. P, rf; 


ita A eschyl. Sept. adv. Theb; 
181. óti τέ σύριγγες ἔκλαγξαν 
ἑλίτροχοι ἱππικῶν τ΄ ἀϊπνων «q- 
δαλίων Dec ro queis 

D. ἐγγύτατα γένους] La- 
thet. p. 181. E. ὃς ἂν ἐγ γύτατὰᾷ 
Σωκράξους ἡ λόγῳ; ὥςπερ γέγείς 
in quo frustra ideserimt quum: 
ἐγγύτατα  veó γένους ἃ: γέμει 


15 


226 PLATONIS HIPPIAS I. 


ταῦτα Aéíyovroc, ἐρωτῷ, sl οὐχ αἰσχύνομαι τολμῶν 
περὶ χαλῶν ἐπιτηδευμάτων διαλέγεσθαι, οὕτω φανε- 
ρῶς ἐξελεγχόμενος περὶ τοῦ καλοῦ, ὅτι οὐδ᾽ αὐτὸ 
τοῦτο, ὅ τί ποτ᾽ ἔστιν, οἶδα. Καίτοι πῶς σὺ εἴσει, 
φησίν, ἢ λόγον ὅςτις χαλῶς χατεστήσατο ἢ μή, ἢ 
ἄλλην πρᾶξιν ἡντινοῦν, τὸ χαλὸν ἀγνοῶν; χαὶ ὑπότε 
οὕτω διάκεισαι, olet σον χρεῖττον εἶναι ζῆν μᾶλλον 
ἢ τεϑνάναι; Συμβέβηκε δή μοι, ὅπερ λέγω, χαχῶς 
μέν ὑφ᾽ ὑμῶν. ἀκούειν xci ὀνειδίζεσϑαι, χαχῶς δὲ 
vm ἐχείνου. ἀλλὰ γὰρ ἴσως ἀναγκαῖον ὑπομένειν a ταῦτα 
πάντα" οὐδὲν γὰρ ἄτοπον, εἰ ὠφελοίμην. ἐγὼ οὖν μοι 
δοχῶ, ὦ “Ἱππία, ὠφελῆσϑαι ἀπὸ τῆς ἀμφοτέρων 
ὑμῶν ὁμιλίας" τὴν γὰρ παροιμίαν ὅ τέ ποτε λέγει, 
“τὸ χαλεπὰ τὰ καλά, δοχῶ μοι εἰδέναι. 


E. ἐγὼ οὖν μουν δοκῶ] Heindorf, coni. ἐγὼ γοῦν. 
ὠφελῆσθαι ἀπὸ τῆς ἀμφ. Sic Ven. £Z Y. Palat. dup 
. ὠφελείοϑαι. 


sollemnis sit loquutio. Apol, So- 
crat. p. 30. A. ὅσῳ μοι ἐγγυτέρω 
ἐστὲ γένει. Ceterum — Socrates 
semet ipsum WigiHicAt, ut iam 
antea. 

d λόγον ὅςτις X. κατεστή- 
σα 7o] h. e. ὅςτις λόγον x. κα- 
τεστήσατο. 


QE. ζῆν μάλλον, ἢ τεϑνά- 


vau] Apolog, Soer. p. 38. D. 
πολὺ μᾶλλον αἱροῦμαι ὧδε ἄπο-- 
λογησάμενος τεϑνάναν ἢ ἐκείνως 
tqv. v. ad Apol. p. 30. B. 


χαλεπὰ τὰ x«A«] De hoc 
proverbio, Platoni frequentato, 
dixit schol, ad h, 1. et " Cra- 
tyl. p. 384. A. 


II4A4TONOX 


ΓΤ. EAATT ON. 


is * 


M 


«hum 4.2 Le] XN ! POI δ ) 
τ τὰ a | 


"ntm 


à 


e , X ^ 
^ uhr nerit 
* XT 








T —À 


jM elit: aim OE eu - 


etre, a ee oo 











ἢ: 








PRAEFATIO AD HIPPIAM MI- 
| C. NOREM. — 





In principio huius sermonis legentium animi statim 
in medias res abripiuntur. Hippias enim Sophista postea- 
quam multa quum de aliis poetis, tum de Homeri car- 


— ainibus ostentationis causa declamavit, Eudicus quidam, 


Apemantüi filius *), Socratem, qui auditor affuit, mira- 


 bundus interrogat, cur de iis, quae Hippias dispuiaverit, 


sententiam suam reíiceat, nec quidquam illorum vel lau- 
det vel reprehendat. Quibus auditis Socrates fatetur 
ingenue sibi inter audiendum utique quasdam de virtuti- 
bus Achili atque Ulyxi a poeta tributis dubitationes 
subortas esse, quas vehementer optet ut aliquis sibi 


 eximat. Hic igitur Hippias profitetur semet ipsum ad 


haec omnia esse responsurum, gloriaturque neminem 
unquam disserendi arte plus ipso valuisse. Laudat So- 
crates, urbana cum irrisione hominis exagitans arrogan- 
iliam, doctrinae eius copiam et ubertatem, seque simulat 

de eo maxime dubitare, Achilles an Ulyxes melior prae- - 
stantiorque iudicari debeat. Ad quae Hippias ita respon- 


; det, ut Achillem dicat ab Homero optimum, Nestorem 


sapientissimum , Ulyxem denique πολυτροπώτοατον infor- 


Ἢ) Sic p, 373. A. appellatur, 


230 PLATONIS 


, meri, Verum quod ille respondet ita, ut videatur omnia 
clara et perspicua reddidisse, id sibi fatetur Socrates 
non omni ex parte satisfacere, quoniam quid isto roU 
πολυτρόπου nomine designetur, non perspicue intelli- 
gatur *). Ttaque Achilles, inquit ille, simplex et verus 
est, qui sibi dicat illum esse maxime odiosum, qui vero 
neglecto mendacia consectetur; Ulyxes autem: versutus 
est atque mendax; ex quo consequitur, ut πολυτρύπου 
nomine homo fallax insigniatur. Ergone tu, respondet 
Socrates, Achillem ideo meliorem iudicasti, quia Ulyxis 
vafritie et prudentia careat? Quae sententia vereor ut 
se satis tueatur. Quocirca age exploremus eam et per- 
pendamus accuratius. 


His ita constitutis Socrates primum conatur effi- 
cere verum mendacemque esse eundem, ideoque 
nec Achillem Ulyxi ullo modo praestare **). Quod ut 
evincat, hae fere utitur argumentatione. Mendaces, in- 
quit, non alii sunt quam qui sunt idonei ad aliquid effi- 
ciendum, hoc est ad fallendum decipiendumque per do- 
lum et prudentiam. Ergo iidem etiam prudentes sunt, 
siquidem prudeutia sua fallunt, adeoque sapientes in ea 
re, de qua mentiuntur. Mendaces autem. veracibus sunt 
contrarii et oppositi. lam quum mendaces sint ad men- 
tiendum idonei, sequitur, ut qui non sit idoneus, sed 
imprudeus, is nec vafer aut subdolus esse possit. Qui- 
cunque autem alicuius rei facultate pollet ita,. ut nec 
morbo nec alia infirmitate ab ea tractanda prohibeatur, 
is in eadem optimus esse et praestantissimus. iudicari 
debet. Consentaneum est vero eum, qui alicnius rei sit 
peritissimus, de eadem illa et vera dicere et falsa com- 
minisci optime posse. Nam qui eiüs imperitus est, is 
dum mentiri cogitat, saepe per fraudem et ignorantiam 
vera loquitur. Quod quidem Socrates perspicuum reddit | 
lonza exemplorum enumeratione, quae facete repetit ex 
lis artibus ac disciplinis, quas sophista a-:semet ipso 
perceptas esse gloriabatur, ut in hoc loco insignis quae- 
dam cernatur irrisionis elegantia, Ex his autem effici 





*) P. 363 — 364. E. 
νοῦν, P. 365. D. — 3869. B, 
n" Ρι 209, B,: 





ἢ 





HIPPIAS MINOR. | Z3l 


vult, ut. quoniam qui vera de quaecunque re dicere - 
possit, uh de ea falsa queat optime comminisel, verum 
- atque mendacem eundem esse existimari oporteat. Atque 


— hine porro consequi ait Ulyxem non tantum mendacein, 
. sed etiam veracem esse, ac vicissim. Achillem. non modo 


veritatis amantem, sed etiam mendacem *). 


His ita explicatis ubi sophista se arguíae istius dia- 


- Jeetices laqueis constrictum videt, protenus Socrati vitio 


vertit, quod semper in istiusmodi tricis moretur, provo-' 


- eatque ad ipsius Homeri auctoritatem, qui Ulyxem sub- 


dolum et fraudulentum, Achillem autem meliorem fin- 
xerit. Ad quae Socrates ita respondet, ut se profiteatur 
non rixandi aut cavillandi cupiditate ductum haec ,disse- 


" .ruisse, sed ut viri sapientiae laude florentissimi ea de re 


sententiam eliceret, adeoque ab eo meliora edoceretur. 
Quod autem Hippias ipsius Homeri interponit auctorita- 
tem, Socrates negat Achillem a poeta Ulyxe meliorem 
informari: illum enim non modo verbis mentiri, verum 
etiam ipsa re atque facto, quam sit veritatis negligens, 
declarare, quippe qui quum se Phíhiam reversurum sit 
comminatus, nihilominus in castris Graecorum ad Tro- 
jam remaneat atque Aiaci multo alia dicat quam Aga- 
memnoni. Respondet Hippias, ut par est, Ulyxem 


—— eonsulto ac deliberato consilio mentiri; Achillem autem 


imprudentem falsa dicere. Sed ex hoc ipso Socrates 


. eaptiose colligit eam ob causam Ulyxem'illo πε τ᾿ 


liorem 'iudicari oportere, quandoquidem antea . 
utrinque concessum sit eum, qui prudens sciensque men- ' 
tiatur, praestare illi, qui propter iguorantiam atque 
fraudem a veritatis ratione discedat **). 


Hic vero nova exoritur disputatio. Improbat enim 


sophista Socratis sententiam propterea, quod qui alterum 


laedat aut decipiat consulto, is non sit melior, sed 
peior, quam. qui aliis imprudens iniuriam inferat: idque 
etiam inde ait cognosci posse atque intelligi, quod leges 

publicae delicta consulto admissa longe gravissime pu- 
niaht. Verum Socrates, quanquam se saepenumero de 
hae re dubitavisse dicit, tamen in praesenti eum sibi ait 
videri meliorem, qui alios deliberato consilio possit lae- 


^ 


*)- P. 369. RB. 
**) P. 369. B, — 371. F. 


2338 — —— SPEATONIS 


dere atque in frzudem iudwcere. Fodignante autem IHippia 
aique moleste ferenie, quod veritatis rationes ita frau- 
dulenter confundantur aique perveríantur, ille hane sibi 
yeniam dari cupit, ut sententiae suae argumenta exponere 
accuraíius liceat. Quo impetrato hunc in modum dispu- 
iare instituit. Cursorcm malum , inquit, afíürmamus esse 
eum, qui tarde currit: nec tamen dubitari potest, quin 
qui sue sponte tarde incedit praestantior sit co, qui 
nolens tarditate utitur. ldem iudicandum est de artibus 
omnibus atque corporis facultatibus, veluti de lucta, sal- 
tatione, cantu, incessu, visu. Quid, quod etiem instru- 
menta et animalia, quibus arbitrio utimur nostro, meliora 
censentur, quam quibus non possumus nostra voluntate 
uti, Et vero etjam animi medicorum, musicorum, alio- 
rumque artificum meliores. habentur, quum sponte a. 
recto veroque discedunt, quam si inviti transversi agun- 
tur. Ex quibus efficitur, ut idem de iustitia sit sta- 
tuendum. Quae quoniam aut facultate quadam aut scientia 
“φαΐ utraque simul continctur, si facultas esse putatur, 
maior certe in eo inest, qui ad utrumque, tum ad fa- 
ciendam tuti ad omittendam iniuriem est idoneus; siu 
scientia exisiimatur, praestabilior in eo cernitur, qui pro 
arbitrio suo alios laedere poiest vel. non. laedere. lam 
quum vir bonus bono utatur animo, huius autem sit 
sponte iniuriam siferre posse, nemo quisquam alius prae- 
ter virum bonum sciens prudensque faciet. iniuriam, quuin 
vir malus propter ignorantiam iniuste. agat *). 


His omnibus explicatis Hippias, etsi mihil habet 
quod Socratis argumentis opponat, tamen ista omnia 
sese unquam esse comprobaturum praefracte negat, Nec 
reprehendit Socrates hoc viri iudicium. lllud vero mi- 
serum esse queritur, quod ne Hippias quidem aliique, 
qui sapientiae disciplinam profiteantur, veram rei ratio- 
mem possint explicare atque confirmare **). 


Et exitus quidem colloquii luce clarius ostendit illud 
potissimum in hoc libello agi, ut llippise sophistae va- 
nitas atque inertia arguatur, qui posteaquam sapientiam 
suam iactavit mirifice, ubi ad extremum ventum est, ne 


— .......ὕ. 


*) P. 31), E. — 316. B, 
ἐν) p. M €. n. 











HIPPIAS MINOR. - 238 


leves quidem istas conclusiunculas. refellere potest, qui- 
bus eum Socrates tanquam laqueis quibusdam impedire 
studuit. Etenim Plato Socratis usus doctrina, qui vir- 
tutem una scientia maxime contineri censuit, hunc facit 
nectendis acutis conclusiunculis pedetentim id efficien- 
tem, ut ille, cur inter verum et mendacem atque inter 
justum et iniustum nihil interesse videatur, nullo modo 
possit reddere rationem. Prorsus ad eundem modum 
Socrates apud Xenophontem Mem. IV, 2, 14 sqq. 
castigat. Euthydemum, adolescentem praematura sapien- 
tiee opinione vehementer inflatum et in eo certe Hip- 
piae simillimum, quod πολλὰ γράμματα συνῆγε, τῶν 
λεγομένων σοφῶν ἀνδρῶν γεγονέναι, ideoque pariter 
atque hie multiplicis doctrinae copiis plurimum pretii 
statuebat. Qui locus tantam habet cum. Hippia Platonico 
siilitudinem, ut Platonem suspicari liceat ad ridendum 
sophistam iis argumentationibus usum esse, quas magi- 


strum aliquando in illudendis adolescentibus usurpavisse 


animadvertisset. Quod ne temere commeníi esse videa- 
mur, age, Xenophontis locum paullo diligentius expenda- 
mus. lteque primum quidem fere easdem ibi disputa- 
tionis partes animadvertere licet. Nam inde a S. 14. 
Socrates Euthydemui eo perducit, ut quid inter men- 
dacem et veracem intersit se non perspicere fateatur: 
inde a 8. 19. autem efficere studet, ut qui sciens volens- 
que iniuriam faeiat melior adeoque iustior sit eo, qui 
invitus alios laedat ac decipiat. Quum vero in his summa 
cum Platone convenientia cernatur, tum mirandum est 
in altera disputationis particula Xenophonteum Socratem 
cum Socrate Platonico adeo conspirare, ut tantum non 
iisdem verbis tota conficiatur argumentatio. Xenophon 
euim haec habet. Ἱ]ότερος, inquit Socrates, ἀδιχώτε- 


Υ 


ρός ἐστιν, ὁ ἑχὼν ἐξαπατῶν ἢ. ὃ ἄκ ων: AM, ὠ Σώ- 
πρατες, οὐχ ἔτι ἐὸν ἔγωγε πιστεύω οἷς ἀποχοίνομαιν" 
καὶ γὰρ τὰ πρόσϑεν πάντα γῦν ἄλλως ἔχειν δοχεῖ μοῦ 


3 ὡς ἐγὼ τότε μην. ὅμως δὲ εἰρήσϑω μοι ἀδικώτερον 


εἶναν τὸν ἑχύντα ψευδόμενον τοῦ ἄχοντος. Δοκεῖ δέ 
σον μάϑησις χαὶ ἐπιστήμη τοῦ διχαίου εἶναι ὥςπερ 
τῶν γραμμάτων; "Enovyc. Πότερον. δὲ γραμματιχώ- 
τερον χρίγεις, ὃς ἐχὼν μὴ ὀρϑῶς γράφῃ χαὶ ἄἀναγι- 
γνώσχῃ, 5 ὃς ἂν ἄχων; Ὃς ἂν ἑχὼν ἔγωγε" δύναιτο 
γὰρ ἄν, ὁπότε βούλοιτο, χαὶ ὀρϑῶς αὐτὰ ποιεῖν. 
Οὔκουν ὃ μὲν ἑχὼν μὴ, ὀρϑῶς γράφων γραμματικὸς 
ἂν εἴη, ὁ δὲ ἄκων ἀγράμματος; log γὰρ οὔ; Τὰ 


δίχαια δὲ πότερον ὁ ἑκὼν ψευδόμενος καὶ ἐξαπατῶν 


234 . PLATONIS j 
οἵδεν, ἢ ὁ ἄκων; δῆλον ὅτι ὁ xdv. Οὔχουν; γραμ- 
ματικώτερον μὲν τὸν ἐπιστάμενον γράμματα TOU. t 
ἐπισταπένου (que δῖ ναὶ; ive. δικαιότερον δὲ cóv: 
ἐπιστάμενον. τὰ Olzeid TOU. qui imteuévov; (αίνο- 
μας" δοκῶ δέ wor χαὶ ταῦτα 00x οἷο" ὅπως: λέγειν. 
Haec igitur ecquis inficiabitur θύσῃ iis, quae apud Plato- 
nem d: (ese usi iur) mirifice consentire? Denique utriusque 
disputationis idem finis est, idem consilium. Nam Xeno- 
phon tóto ilio loco id agit, ut doceat, oe ὩΞωχράτης 
προφεηέρετο τοῖς ψομίζουσν παιδέίας τὸ 'τῆδ᾽ “ἀρίστης 
τετυχηκέναι καὶ μέγα φρονοῦσιν ἐπὶ σοφίᾳ, sicut ipse: 
S. 1. profitetur. ldem autem Platoni in hoe libro" seri-' 
bendo fuisse propositum, ^quis est quin. bien m— 
giatur? 81A Silos 


1 » 
RTT 


Sed quanquam ild summum ultimumque scriptoris - 


consilium fuisse cóncedendum est, tamen Platonem: simul 
aliud. quiddam. sequutuim esse facile suspicabuntur. qui 


eum noverunt vel in sumnia rlietorum, sacerdotum, sophi- : 


starum aliosunque hominum  irrisione - nunquam | ipsius 
philesophiae prorsus. fuisse inmemorem.  Ttaque'philo- 


sophum putamus iliüd quoque hae seriptione δα vo- : 
luisse efücere, ut ex doctrina illa Soeraticorum, qua . 


virtutem scientia contineri volebant, non  eolligi licere 
evinceret hane virtutis scientiam fraudis et improbitatis 


ministram esse et adiutricem. Quod quidem ita instituit, 
ut non (iam quid. verum esset exquireret, quam. quid 
falsum absurdumque videretur ita ' ob oculos poneret, "ut 


simul sophistae gloriosissimi fastus reprimeretur. Etenim 
errore demonstrato videbat facile intellectum: iri, quid 
de tota causa oporteret iudicari *). . Manifestum. est 
euim virum bonum, etiamsi propter veri reetique. scien- 
tiam sibi comparatam mentiri et iniuste facere possit, 
tamen non esse commissurum, ut ea ad deeipiendum 
fallendumque abutatur: dignitas enim eius et praestantia 
jn eo ipso est conspicua, ut rationis. praecepta audiat 


constanterque sequatur, neque ad aliud quid nisi ad bo- . 


num et honestum scientia. eius pertinere iudicanda est. 
Nam neque mendax est is, qui alios fallere ae decipere 


potest, sed qui neglecta rationis voce propter. quan- 


*) Quae fuerit Socratis de his rebus sententia, docuit We 


dis Musei Rhen, Vol, Ll P. 4. p. 184 sqq. , 


3 


k 






HIPPIAS MINOR. ' 225 


- dam maturae ingeniique infirmitatem ad mentiendum pro- 
— elivis inclinatusque est; nec iniurium appellamus eum, 
2 qui quo loco et opportunitete iniuria fieri queat perspe- 
" etum habet, sed qui ea laborat animi pravitate, ut quid 
sibi ex rationis norma et regula faciendum agendumve 
- sit propter cupiditatum, et aífectunm | impotentiam non 
- videat. Ex quo originem duxit nobilissimum illud decre-: 
tum  Socraticorun, neminem peccare invitum, 
quod etiam Platoni placuisse aliunde novimus. Haec igi- 
iur omnia quum erroris fraude animadversa facile possint 
intelligi, Plato propter summum totius scriptionis consi- 
lium faciendum putavit, ut in demonstrandis erroribus 


- acquiesceret, veram rei rationem non exquireret et illu- 
straret. PURUS. 


| Haee autem si vere disputata sunt, vereor ut quis- 
quam assensurus sii Schleiermachero T. I. P. II. 
p. 291 sqq. et Astio De Vita et Scriptis Plat. p. 463., 
— qui hunc librum ἃ Platone scriptum esse negaverunt. 
Quod enim colloquii forma et retio non ad eem perfe- 
ctionem atque praestantiam aceedit, quam in aliis pluri- 
mis philosophi sermonibus admiramur, ipsum libri argu- 
"mentum eius rei causam satis idoneam monstrat. Hoc 
enim considerantibus nobis et perpendentibus, dubium 
esse non poterit, quin Plato haec scripserit adolescens, 
quo tempore et Socraticae rationi adhuc fuit unice dedi- 
tus, nec eam scribendi facultatem elegantiamque conse- 
quutus, qua postea temporis ceteros plilosophos omnes 
superavit. Huc accedit, quod Aristoteles Metaphys. 
V. p. 120 ed. Brand. atque Cicero De Orat. Ill, 32., 
- uterque tamen nomine Platonis suppresso, huius operis 
mentionem faciunt, quod quantum momenti faciat ad 

eius fidem aucteritatemque sustentandam. nemo diffitebi- 
tur, qui veterum scriptorum testimoniis aliquid ponderis 
iribuendum esse sibi persuaseritf. Ceterum librum Pla- 
toni vindicare etiam Socherus p. 144 sqq. conatus est, 
- quem laetamur de nonuullis huius quaestionis partibus 

idem quod nos statuendum iudicavisse. ! 








»Ἥ 


- VIDT — 
3 «meia m porre ui » 


230 PLA'TTONIS HIPPIAS II. 


Codices: Coislin. 7.. Vat. €. Venet. Z3. Paris. 
BCEF. Barber. y. Vat. or. Vind. n. $4. Flor. a. 
b.ig. x. 


— M Á—— 


Separatim hie dialogus nondum a quoquam editus 
vel illustratus fuit. 





" 4B V LE LPESR LL E ON M B 
n Lys ! " 
! πος v D ow " 
j ; | "n y'* 
^ e * 
αν " 





Ne 
ἘΝ ὧν 
| 
E * 
, 
- 
^ 
a ; 
à 
AAA 
à 
in» J 
a h 
, - [6 





(Y yw e ΠῚ ὁ Ὁ De τ - : 
- ANO ES E45 πὶ δ *, i * 





" ἢ 
y 
Se 
. EN 
" ᾿ 
j , 
^ » » 
5 1 - 1 Α 
« 
1 
i j Md [ 
u / 
^o. 
2 "me 
PLI x 
D } ' . Ey 





mi 


PP ed 


AMBAE ui 
, MN. ἥ ; 
Ἐν 


Ww 

















Cap. I. EY. “Σὺ δὲ δὴ τί σιγῷς, ὦ 
Ἱππίου τοσαῦτα ἐπιδειξαμένου, καὶ οὐχὶ ἢ συνεπαι- 
E77 τι τῶν εἰρημένων ἢ xci ἐλέγχεις, εἴ τί GOL μὴ 
χαλῶς δοχεῖ εἰρηκέναι; ἄλλως τε ἐπειδὴ xci αὐτοὶ 
λελείμμεϑα,, o) μάλιστ᾽ ἂν ἀντιποιησαίμεϑα μετεῖναι 


“Σώχρατες, 808 


- reor equidem, 


E eid lie. 


ἡμῖν. τῆς ἐν φιλοσοφίᾳ διατριβῆς. 
1*0. "Kb μήν, ὦ Πύδικε, ἔστι E ἃ ἡδέως ἂν 
πυϑοίμην Ἱππίου ὧν νῦν δὴ ἔλεγε περὶ Ὁμήρου. χαὶ 
γὰρ τοῦ σοῦ πατρὸς ᾿“πημάντου à ἤχουον, ὅτι 4 lag 


ΝΥ 
^" P. 363. 


| P. 363. EY. Σὺ δὲ δὴ τί 
L7 Gc] Absoluta oratione, quam 
Hippias ostenfationis causa ha- 
buerat, Socrates meditabundus 
tacet , nec quidquam in ea vel 
laudat vel reprehendit. Itaque 


& Eudicus sententiam eius audi- 


turus; .Xv δὲ δή, inquit, τί 
σιγᾷς: In quibus verbis quod 
- libri nonnulli δὴ omittunt, ve- 
ut ita actionis 
| perpetuitas. et coutinuatio satis 
aperte significetur. Certe qui- 
dem nemo difütebitur δὴ nunc 

legánter positum esse, uf 


m non aliam ob causam | 


isi err 


omissam esse suspi- 


5 Ales, TÉ ἐπειδὴ χαὶ αὐ- 
F "it, λελείμμεϑα) Καὶ qua 


Σὺ δὲ δὴ τί σιγ Gc] Bas. 2, Flor, a. b. c, δὴ om. 


lege et conditione ita collocari 
soleat, acute disputavit Her- 
man Ἢ ad Viger. p. 780 sqq. 
cfr.. ad Phaedon. p. 122. — 
«Αὐτοὶ autem est soli, quem- 
admodum ponitur in formula 
αὐτοί ἐσμεν, aliisque similibus 
Joquutionibus. v, Valcken. ad 
Phoen. v. 1235. Hemsterh. ad 
Lucian, Diall. Mort, X, 2. Ku- 
ster. ad Aristoph. Acharn. v. 
$06. Heusd. Specim. Crit. p. 
30. Lenting. Act. Traiect. Nov, 
111, p. 64. 

B. ᾿πημάντου —] De loc 
non magis quidquam  aliuade 
constat quam, de Eudico filio. 
Suspicari autem ex. hoc ipso 
loco licef.fuisse eum hominem. 
artium liberalium perquam .stu- 


240 PLATONIS 

κάλλιον εἴη ποίημα τῷ Ὁμήρῳ ἢ ἡ Ὀδύσσεια, το- 
σούτῳ δὲ κάλλιον, 00Q ᾿ἀμείνων ᾿Αχιλλεὺς ᾿Οδυσσέως 
εἴη" ἑχάτερον γὰρ τῶν ποιημάτων, τὸ μὲν εἰς Ὀδυσσέα 
ἔφη menorijoó au, τὸ δ᾽ εἰς LdyiAAÉe. περὶ ἐκείνου οὖν 
ἡδέως ἄν, εἰ βουλομένῳ ἐστὶν Ἱππίᾳ, ἀναπυϑοίμην, 
ὅπως αὐτῷ δοκεῖ περὶ τοῖν ἀνδροῖν τούτοιν, πότερον 
ἀμείνω φησὶν εἶναι, ἐπειδὴ χαὶ ἄλλα πολλὰ χαὶ παν- 
τοδαπὰ ἡμῖν ἐπιδέδεικται, καὶ περὶ ποιητῶν τὰ ἄλλων 
καὶ περὶ Ὁμήρου. 

Cap. I ZEY.. ᾿Αλλὰ δῆλον, ὅτι οὐ φϑοονήσει 
Ἱππίας, ἐών τὸ αὐτὸν ἐρωτᾷς, ἀποχρίνεσϑαι. ^H 
“γάρ, ὦ Ἱππία, idv vi ἐρωτῷ Gs Σωκράτης, ἀποχρι- 
γεῖ; ἢ πῶς ποιήσεις; 

1Π. Καὶ γὰρ ἂν δεινὰ ποιοίην, ὦ Εὔδικε, 2 
Ὀλυμπίαζε μὲν εἰς τὴν τῶν Ἑλλήνων πανήγυριν, 
ὅταν τὰ Ὀλύμπια ἢ, ἀεὶ ἐπανιὼν οἴχοϑεν ἐξ Ἤλι-. 
δὸς εἰς τὸ ἱερὸν «παρέχω ἐμαυτὸν καὶ λέγοντα ὅ τι 
ἂν τις βούληται ὧν ἄν μοι εἰς ἐπίδειξιν mo gsaxeva- 
σμένων. ἢ; xai ἀποχρινόμενον τῷ βουλομένῳ 0 v& ἂν 


P. 364. A. x«i zigrevrux Oc] Flor. a. c. Par. B. c. ,et 
Bas, 2. in marg. πυχτευτικῶς. 


diosum ; vnde factum est for- 
tasse, ut Hippias ab eo hospi- 
tio exciperetur. Cum isfis, εἰ 
βουλομένῳ ἐστὶν “Ἱππίᾳ, compa- 
res Gorg. p. 448. D. Phaedon. 
p. 78. B. Cratyl. in, Plura da- 
bit Dorvill, ad Charit. p. 440. 
Leopard. Emend. IV, 24. 
Eodem loquendi genere Latini 
usi sunf. Macrob. Sat. VI, 1. 
si volentibus vobis erit, 
VI, 7. si tibi volenti erit. 
Dativum Ὁμήρῳ propter κάλλιον 
εἴη ποίημα loco genitivi posi- 
fum esse monuit Matthiae 
Gr. $.:389. g. 1. 

C. ἐπειδὴ καὶ ἄλλα πολ- 
λὰ — περὶ Ὁμήρου] Hippias 
quum unam ἰδηΐαπι habuerit 
orationem, uf páàtet ex p. 364. 
E., eam necesse esf fuisse co- 
piosiorem et in multiplici ar- 
gumenío versatam: dieitur enim 


praeter alia multía quum de 
poetis omnino tum maxime de 
Homero verba fecisse.  Nimi- 
rum hoc prorsus consentaneum 
est ili πολυμαϑίας studio, 
quod homo vanissimus ubique 
prae se ferebat. Sophistas Ho- 
merum aliosque poetas interpre- 
tatos esse discimus etiam ex 
Protagor. p. 338. E. conf, 
Nitzsch. Prolegg. ad lon. p. 
4 sqq. 

ὅταν τὰ Ὀλύμπια ἢ, ἀεὶ 
ἐπανιὼν --}" Sophistas ludos 
Olympicos frequentavisse etiam 
Philostratus Vit. Sophistar. 
p. 493. testatur, — &tl, i. q. 
prb ut saepe. — Post 

ἔκοϑεν explicationis gratia 
Mé^nT ἐξ Ἤλιδος, usu 
non infrequenti; v. ad Phaedr. p. 
229, B. — p. 13. — Mox ,Pes- 
sime vulgo ante εἰς τὸ ἱερὸν 


241 







HIPPIAS MINOR. 


τὶς door, νῦν δὲ τὴν “Σωχράτους ἐρώτησιν φύ- 
» ! 
e" " "y 
20 2X9. Maezégióv γε, ὦ Ἱππία, πάϑος πέπονϑηας, 
δὲ ἑχάστης. Ὀλυμπιάδος οὕτως εὔελπις ὧν περὶ τῆς 
ψυχῆς tig σοφίαν ἀφιχνεῖ εἰς τὸ ἱερόν" καὶ ϑαυμά- 


ἀφόβως. 'τὸ χαὶ πιστευτιχῶς ἔχων τῷ σώματι ἔρχεται 
αὐτύσε. ἀγωνιούμενος, eme σὺ que τῇ διανοίᾳ. 
21. Εἰκύτως, ὦ “Σώχρατες, ἐγὼ τοῦτο πέπονθα. 
| ἐξ οὗ γὰρ ἤργμαι Ὀλυμπίασιν ἀ;ωνίζεσϑαι, οὐδενὶ 
' umore χρείττονν εἰς οὐδὲν ἐμαυτοῦ ἐνέτυχον. 
τ (ἀρ: M ΣΩ, Καλόν γε λέγεις, ὦ Ἱππία, καὶ 
τῇ λείων πόλει. τῆς σοφίας ἀνάϑημα τὴν δόξαν 
εἶναι τὴν σὴν καὶ τοῖς γονεῦσι τοῖς σοῖς. ᾿ἡ“τὰρ τί 
δὴ λέγεις, ἡμῖν περὶ τοῦ υἰχιλλέως τε xci τοῦ ὕδυο- 
σέως; πύτερον ἀμείνω. xci κατὰ τί φὴς εἶναι; ἡνίχα 
μὲν γὰρ πολλοὶ ἔνδον ἡμιεν, χαὶ σὺ τὴν ἐπίδειξιν 
᾿ ἐποιοῦ δμέμεον» σου τῶν λεγομένων" wxvovv γὰρ 





Β. τῆς ἐὐγίον ἀνάϑη μα] τῆς οῆς σοφίας Ven. X. Flor. x, 
ἀπελείφϑην σου] Hoc Stephanus vidit reponi poe red- 
᾿ Qideruntque codd. omues.. Vulgo ἐπελείφϑην, 


» 


' eommate distinctum, quum haec ζοιμί γ᾽ ἂν — καὶ αὐτός, εἴ cot 


δὰ ἐπανιὼν pertmeant. Inter- ἔχοι 1 οργίας μεῖζον ἀγαϑὸν ἐπι-- 
punxi igitur ante παρέχω. δεῖξαι, dbi v. ann. Vide Rost, 
-8D.-0 T4 ἄν τις βούληται δ. 121. 8. 4. Deiu pro πιστευ-- 
ΝΥ πιερεσχευνασμένων 5] ΕἸ. π«τιχῶς codd. nounulli cum δά. 
denter correxi quod libri omnes — Bas. 2. exhibent πυκτευτιχῶς, 


habent παρεοκευκυμένο v; — Ma- 
nifestum est enim verba hunc 
iu nioduni iungi oportere: ὃ TL 
« τις βούληται τούτων, ἃ ἄν 
“μοι εἰς ἀπόδειξιν παῤεοκευχομέ: 
TU ἦ. -Deinde ne mireris, quod 
|^ praecedente παρέχω subiungitur 
ο φύγουμε optativus, Alterum enim 


quod minus congruit eum illis, 
ὥςπερ σὺ φὴς τῇ διανοίᾳ, Notatur 
vero arrogans sophistae fiducia. 

B. x«i vj Ἠλείων πόλξε 
— τοῖς σοῖς} Infnitivus e 
λέγεις, denuo intelligendo illo, 
Suspeusus est. Neque enim ve- 
reor, ne cui x«i ante τῇ delen- 


quatenus cogitatur, alterum tan- — dum | videatur. — ἄἀπελεί- 
Aquam certum enuntiatur. conf. ᾧϑην, assequi non potui 
p. 364. D. quae à te dicebantur, recte 
"UP. 364, ϑαυμάσαιμ᾽ ἄν, Norpiottaiy Stephano. Mox τῇ 


σαιμ᾽ (v, εἴ. τις TOV. πβρὶ τὸ σῶμὰ ἀϑλητῶν οὕτως 


εὖ τὶς -- ἔρχεται Tim. p. 
. 26. B. ϑαυμάσαιμι ἄν, εἴ τί μὲ 
(o αὐτῶν διαπέφευγεν, — Protag. p. 
3912. €. θαυμάζοιμι ἄν, εἰ oi- 
| v9. Gorg. p. 452. B. ϑαυμά-: 


Plat. Opp. Vol. IV, P. II. 





ἐπιδείξει cohaeret cum ἐμπο-- 
δὼν εἴη: istud σοὺ autem qua 
ratione nitatur, docebit Mat- 
thiae Gr. $. 389. Fritsch. 
Quaest, Lucian. p. 113. 


16 


9361 


243 PLATONIS 


ἑπανερέσϑαι, διότι 0yÀoc T8 πολὺς ἔνδον ἦν, , χαὲ μή 
σον ἐμποδών εἴην ἐρωτῶν τῇ ἐπιδείξει. νυνὶ δὲ ἐπειδὴ 
ἐλάττους τέ ἐσμεν καὶ Εὔδικος ὅδε κελεύειν ἐρέσϑαι, 
εἰπέ τε xci δίδαξον ἡμᾶς σαφῶς, τὲ ἔλεγες περὶ τού-- 
vow τοῖν ἀνδροῖν; πῶς διέχρινες αὐτούς; 

ἹΠ. ᾿Αλλ ἐγώ σοι, ὦ Ξώχρατες, ἐϑέλω ἔτι 
σαιρέστερον ἢ τότε διελϑεῖν ἃ λέγω xci περὶ τούτων 
xai ἄλλων. qui γὰρ Ὅμηρον. πεποιηχέναι ἄριστον 
μὲν ἄνδρα ᾿δχιλλέα τῶν sg Τροίαν: ἀςριχομένων,, σο- 
φώτατον δὲ Δέ ἐστορα, πολυτροπώτατον δὲ Οδυσσέα.᾽ 

ZO. Βαβαί, ὦ Ἱππία! cg. ἄν τί μοι χαρίσαιο 
τοιόνδε, μή μου χαταγελᾶν, ἐὰν μόγις μανϑάνω τὰ 
λεγόμενα καὶ πολλάκις ἀνερωτῶ; ἀλλά μοι. πειρῶ 
πράως τ8 χαὶ εὐχόλως ἀποχρίνεσϑαι. 

AUT. - 4ligyoóv γὰρ ἂν εἴη, ὦ “Σώκρατες, εἰ αλ- 
λους μὲν αὐτὰ ταῦτα παιδεύω, καὶ ἀξιῶ διὰ ταῦτα 
χρήματα λαμβάνειν, αὐτὸς δὲ ὑπὸ σοῦ ἐρωτώμενος 
μὴ συγγνώμην τ᾽ ἔχοιμι xci πράως ἀποκχρινοίμην. 

Cap. IV. X9. Πάνυ καλῶς λέγεις. ἐγὼ γάρ 


C. καὶ περὶ τούτον xal ἄλλων] Sic Vind. Flor. a. b. c. 
Coisl. Vatt. Par. BCEF,. Barb. pro vulg. x«i περὺ ἄλλων. 


ἐὰν μόγις μανϑ.} Sie Ven. ΕΣ. Flor. x. Vulgo μόλις. 


C, τί ἔλεγες — ἀνδροῖν: 
πῶς διέκρινες αὐτούς: 
Geminaía interrogatio est ser- 


quum alios eadem haec doceam, 
tamen ipse abs te interrogatus 
tibi nec eius rei facultatem im- 


monis animandi causa; quod  pertiam mec sine iracundia re- 
monemus, ne cui x«i πῶς ὃ, spondeam,. 
scribendum videatur, | Similia E. τοῦτο δ᾽, ὥς γε προ. σ. 


collegit Heindorf. ad Charm. 
p. 167. €. Mox ista uj μου 
καταγελᾶν epexegesi inserviunt 


τι] τοῦτο δὲ cum vi et effica- 
cia iteratum, ut Phaedr. p. 217. 
E. Phaedon. p. 78. C. Prot. p. 


praecedenfis τοιόνδε, usu  lo- 313. D. Menex. p. 236, E. al. 
quendi  pervulgato. | Quocirca ἄλλ ἁπλούστατος" ἐπεὲ 
subiungi deinceps debuit: ἀλλά καὶ ἐν «“ιταὶς —] Stepha- 
pou πειρᾶσϑαι πράως — &nno- nus ex codice quodam posíf 


xoóecO «wu Sed inflexa paullu- 
lum verborum structura 'postre- 
ma ita enuntiantur, uf non am- 
plius e superioribus pendeant, 
.eí suam sibi habeant. conditio- 
nis. libertatem. 


D. εἰ ἄλλους piv —]. si, 


ἁπλούστατος addendum censuit 
καὶ ἀληθέστατος: idque. etiam 
in Flor. x. et Par. X. additum 
legitur. | Sed. nihil addendum 


'esse nobis plane persuasimus. 


Nam istam. vocabuli ἁπλοὺς in- 
ferpretationem sophista deinceps 


ἔμ 


HIPPIAS MINOR. 243 





- qot, ἡνίχα μὲν ἄριστον τὸν ᾿“γιλλέα ἔφησϑα πεποιῆ- 
σϑαι, ἐδόχουν cov μανϑάνειν ὃ τὶ ἔλεγες, χαὶ ἡνίχα 
τὸν Νέστορα σοφώτατον" ἐπειδὴ δὲ τὸν Ὀδυσσέα 
εἶπες ὕτι πεποιηχὼς εἴη ὁ ποιητὴς πολυτροπώτατον, 
τοῦτο Ó', ὥς γε πρὸς σὲ τὠληϑῆ. εἰρῆσϑαι, παντά- 





1 
᾿ 
[ 


Ὁμήρῳ πεποίηται; 







[on sEEUO 





Ἃ Y , το» € $ 
- St&GtV- οὐκ οἷδ᾽ ὁ TL λέγεις " 


ϑένδε μᾶλλον μάϑω" ὁ 


«ἡ 
ἭΚκιστά ys, ὦ 


1π.. 


Ὀδυσσέα b 


P. 365. 


Em Ἦ 8À2 áxioveotaro;] Flor. x. Ven. Σ΄, addit xc 
— Odovecos, quod etiam Steph. ití &od, quodam reperit. 
ὥςπερ δὴ πρανέω τε] Sic Vind. Florr. Coisl, 


καί μοιτεῖπέ, ἄν TL ἐν- 


᾿“ἰχιλλεὺς οὐ πολύτροπος τῷ 


Σώκρατες, ἀλλ᾽ ἁπλούστα- 
! τος, ἐπεὶ χαὶ ἐν ois, ἡνίκα πρὸς ἀλλήλους ποιεῖ 
αὐτοὺς διαλεγομένους, λέγει αὐτῷ. ὁ ᾿Αχιλλεὺς πρὸς 
| ἐὰν 
' Ζιογενὲς "astu seio Ὀδυσσεῦ, 

χρὴ ar δὴ τὸν μῦϑον ἀπηλεγέως ἀποειπεῖν, 
ὥςπερ᾽ δὴ “ραγνέω τὲ χαὶ ὡς τελέεσϑαι ὀΐω. 
ἐχϑρὸς γἄρ pot κεῖνος δὁιιῶς ioco πύλῃσιν, 

(6g χ' ἕτερον [μὲν] χεύϑῃ ivi φρεσίν, ἄλλο δὲ εἴπῃ. 
αὐτὰρ ἐγὼν ἐρέω, ὡς χαὶ τετελεσμένον ἔσται. 
ἐν τούτοις δηλοῖ τοῖς ἔπεσι τὸν τρύπον ἑχατέρου 


τοῦ 


Vat. 


O. Ven. ZZ. Par. PT o φρονέω τέ. 


Noiy'7190 ΕΝ .7 j 


demum in medium affert ; δὴ πὰ 
Socrates ibi: νῦν dn, inquit, 
quepÜcru»r ὃ λέγεις. 
Quocirea il'ud additamentum ex 
glossemate ortum putamus, Lo- 
eus Hoferi, quem fecitat ro- 
phista, legitur- Hiad. IX, 2308 
Sqq., quem librum fev» mno- 


. miue a veterihus appellari etiam 
| ex Plat. Cratylo p. 428, €. can- 


stat. Loco vulg. Uteo δὴ qgo- 


» »éo, Bekkero praeeunte, ex 


optimis. codd. dedimus ὡς τερ δὴ 
χραγνέω τε: de qua lectionis di- 
wersifate iam olim a veteribus 
grammaticis magnopere disce- 
ptatum. ésse docuit Heynius 
Hiad. T. V. p. 590. [In Hoz 
. mero (amen vulg, 


ὥςπερ “δὴ 


ἘΝ "Aristárcliüw pro- 


bavif, tede schol. A., retinüe4 
runt receníiores editores eum 
edi(t. autiqq. V. €, F, R.] Pro 
eo antem, quod apud Platonem 
est, καὶ ὡς τελέεσ αι ὀΐω, Ho- 
merüs habet: χαὶ ὡς φετέλεσμές- 
yov ἔσται... quod in codd, Ven, 
£X. Platoni obtrusum legitur, 
In iisdem libris insertus est qui 
ápud Homérum deinceps sequi- 
tür versiculus: ὡς μή μοι. τρύ- 
ζητε παρήμενοι. ἄλλοϑεν ἄλλος: 
Sed eum sophista pro consilio 
00 recte potuit omittere, nec 
raro apud philosophum ii ver- 
sus negliguntur, qui minus ad 
rem, de qua agitur, pertinere 
videntur. 
*Pp. 365. 


B. ἐν τούτοις δη- 
Foi toi 


ς ἔπεσι] h. e. ver- 


ia 


$05 


B 


24 


PLATONIS 


ἀνδρός, ὡς ὁ μὲν ᾿Αχιλλεὺς εἴη ἀληϑής τὲ χαὶ dodi, 


ὁ δὲ Ὀδυσσεὺς πολύτροπός τε χαὶ ψευδής" 


στοιξῖ 


γὰρ τὸν yim εἰς τὸν Ὀδυσσέα λέγοντα ταῦτα 


τὰ ἔπη. 
AQ. 
ὃ λέγεις" 
γεται. ; 
III. Μάλιστα, ὦ 


“Σώχρατες" 


Νῦν ἤδη, ὦ Ἱππία, κινδυνεύω μανϑάνειν 
τὸν πολύτροπον ψευδὴ λέγεις, de ἣν φαί- 


τοιοῦτον γὰρ πε- 


ποίηκε τὸν Ὀδυσσέα Ὅμηρος πολλαχοῦ καὶ ἐν Ἰλιάδι 


xci ἐν ᾿Οδυδσείᾳ. 


ZO. ᾿Εδόκει ἄρα, ὡς ἔοιχεν, Ὁμήρῳ ἕτερος μὲν 


εἶναι ἀνὴρ ἀληϑής, ἕτερος δὲ ψευδής, ἀλλ᾽ 


αὐτὸς. 


οὐχ ὃ 


III. “Πῶς γὰρ οὐ μέλλει, ὦ Σώ ὥκρατες; 


* 


- 7T 
ZQ. Ἢ xci σοὶ δοχεῖ αὐτῷ, ὦ Ἱππία; 
1 


IH. “Πάντων μάλιστα" 


εἰ μή. 


καὶ γὰρ ἂν Nee εἴη, 


Cap. V. ΣΩ, Τὸν μὲν Ὅμηρον τοίνυν firi 
μὲν, ἐπειδὴ x«i ἀδύνατον ἐπανερέσϑαι, τί ποτὲ νοῶν 


- , uU 3 
ταῦτα ἐποίησε τὰ ἔπη" 


σὺ δ᾽ ἐπειδὴ φαίνει ἀναδε- 


χόμενος τὴν αἰτίαν, καὶ σοὶ συνδοκεῖ ταῦτα, ἅπερ 


B. JVi» ἤδη, ὦ ᾿ἀππὶ Sic Coisl. Ven. Z. Vat. or. Vind, 


Flor, b. x. Vulgo δή. 


D. ἐρώτα ἐν βραχεῖ] Sic Ven, Σ, Vat. or. Flor. x. 


go ἐμβραχύ. 


sibus, ut Phaedr. p. 241. E. 
Prot. p. 347, B. De Rep. Il. p. 
319. A. al. 

C. Πῶς γὰρ οὐ μέλλειῇ 
quidni? cur non ita iudi- 
caturus sit? v. ad Phaedon. 


p. 78. B. 
D. x«i σοὶ συνδοκεῖ Ta U- 
TU, ἅπερ — —] Facile alicui 


in mentem venerit corrigere 
ταὐτά, quod Gorg. p. 472. A. 
in simili causa factum esse me- 
minimus. Verum prudenter mo- 
nuií Boeckh. in Min. p. 169. 
ab isto consilio vel illud nos 


Vul- 


deterrere oportere, quod pluri- 
mis in locis ταῦτα ante relati- 
vum omittatur,. veluti Phaedon. 
p. 64. €. ἐὰν ἄρα καὶ σοὶ gvv- 
conj ἅπερ ἐμοί. Gorg. p. 510.. 

A. al. Quae omissio certe non 
esset locum habitura, si in eo 
loquendi geuere ταὐτὸ necessa- 
rio ponendum fuisset. 

ἐρώτα iv βραχεῖ] Videtur 
sophista. Socratem iubere  di- 
cendi. brevitate uti, quo citius 
ipse scilicet ad suas illas ér- 
δείξεις reverti possit, Itaque non 
assentior. Schleiermachero 


HIPPIAS MINOR. 245 


d Ὅμηρον λέγειν, ἀπόχριναι χουν ὑπὲρ Ὁμήρου τε 
xci σαυτοῦ. 

o dH. Ἔσται ταῦτα. ἀλλ᾽ ἐρώτα ἐν βραχεῖ ὃ τι 

I onion 


Lesugs Toug ψευδεῖς λέγεις οἷον ἀδυνάτους τι ποιεῖν, 


ὶ ὥςπερ τοὺς κάμνοντας, ἢ δυνατούς τι ποιεῖν; 

! 111. δυνατοὺς ἔγωγε xai μάλα σφόδρα ἄλλα τε 
- πολλὰ καὶ ἐξαπατᾶν ἀνϑρώπους. 

" XQ. Δυνατοὶ uiv δή, ὡς ἔοικεν, εἰσὶ χατὰ i 
σὸν λόγον καὶ πολύτροποι. ἢ γάρ; 

E-o ΜΕ. Ναί... 


ἢ Ὁ 2X. Πολύτροποι δ᾽ εἰσὶ καὶ ἀπατεῶνες ὑπὸ ἠλᾶι- 
| ϑιότητος καὶ ἀφροσύνης, ἢ ὑπὸ πανουργίας καὶ φρο- 
γήσεώς τινος. 
ΜΗ. “Ὑπὸ πανουργίας πάντων μάλιστα χαὶ φρο- 
316609. - 

ZO. Φρόνιμοι μὲν ἄρα εἰσίν, ὡς Éouxs. 

III. Ναὶ μὰ Δία, λίαν ys. : 

XQ. Φρόνιμοι δὲ ὄντες οὐχ ἐπίστανται 0 τι ποι- 
οὖσιν, ἢ ἐπίστανται; . 

11. Καὶ μάλα σφόδρα ἐπίστανται" διὰ ταῦτα 
χαὶ χαχουργοῦσιν. 





A 


Ue un den omm a B R0 a στυτα 


ML 


᾿ 


T4 


" E. Qvi ποιοῦσιν, ἢ ἐπίστανται; Desunt haec in Coisl, 
Yat. O. Par. BCEF. Barb, Florr. Vind, et ed. Bs, 2. 

! x«i μάλα 0960 «] V. καὶ μάλα σαὶ oq. invitis codicibus, 

— ein vett. editt. διὰ τοῦτο, adversantibus Vind, Florr. Vatt. Coisl. 

/—— Ven, £X. Par. BC. Barb. 


hane orationem inepte ex Pro- Aliter facile οἵους correxeris, ἢ 
᾿ tagora huc traductam — existi- E. ὅ τι ποιοῦοιν, ἢ ἐπί- 
manti. Ea enim imitatio multo  Gv«»v«:;] Haec verba quia de- 
£oret ineptior, quam quae vel suntin codicibus plerisque omni- 

- jn imitatorem Platonis non pla- bus, facile suspiceris a sciolo 
|. me hebetem conveniat. aliquo, qui ἐπίστωνται sic abso- 
. Τοὺς ψευδεῖς λέγεις otov — lute dictum. pro ἐπιοτήμονές εἰ-- 
&9.] Οἷον in exemplis afferen- οὖν mon  concoqueret, temere 
dis sollemne est. Quod ne cui —intrusa esse. Nec tamen hoc 
| hoe loco parum opportune dici — iudicium sic statim ampleetar, 
videatur, Socrates more suo quum et τὸ ὁμοιοτέλευτον omis- 
ista exempli loco commemorat, sionis causa potuerit exsistere, 
sed ita, ut nihilominus exinde οἱ Hippiae responsio: διὰ ταῦτα 
disputationem ^ suam  ordiatur καὶ x«xóvgyovow , tale quippiam 
tanquam  &b aliquo principio, ut praemittatur, paene flagitet, 


$866 


246 PLATONIS 


A0. ᾿βπιστάμενοι δὲ ταῦτα, ἃ Miseni "nó- 
τερον ἀμαϑεῖς εἰσιν ἢ σοφοί; | 

Ill  Xoqoi uiv οὖν αὐτά γε ταῦτα, ; ἐξανιντῶν, 

Cap. VE. EQ. Ἔχε δή" ἀναμνησθῶμεν, τέ ἔστιν 

ὃ λέγεις. τοὺς ψευδεῖς φὴς εἶναι δυνατοὺς xci φρο- 

γίμους χαὶ ἐπιστήμονας χαὶ σοφοὺς εἰς - ψευδεῖς ; 

IIL Φημὶ y&Q οὖν. 

ZO. "dihovg δὲ τοὺς ἀληϑεῖς τε χαὶ ψευδάῖρ, 
καὶ ἐναντιωτάτους ἀλλήλοις; ; 

IH. íyo ταῦτα. T ox. WONDAC (69 


Hi 


Q9. Φέρε δή: τῶν μὲν jurada τινες p, σο- 


φῶν, ὡς ἔοιχεν,. δἰσὶν οἱ ψευδεῖς χατὰ "a σὸν 
λόγον. Uroogq9 iux Φουα τους 


III. Μάλιστα γε. ᾿ ry Qo 

XQ. Ὅταν. δὲ λέγῃς δυνατοὺς. xol ἀὐριολδ' εἶναι 
τοὺς ψευδεῖς εἰς αὐτὰ ταῦτα, πότερον λέγεις, δυνα- 
τοὺς εἶναν ψεύδεσθαι, ἐὰν βούλωνται, ἢ ἀδυνάτους 
εὶς ταῦτα, ἅπερ ψεύδονται; 

111. Ἰανλδὰ ἔγωγε. 

XO. 'Og ἐν χεφαλαίῳ ἄρα εἰρῆσϑαι, οἱ ada; 


εἰσὶ σοφοί τὲ καὶ δυνατοὶ ψεύδεσϑιαι. 


P. 366, Ὅταν δὲ λέγης] Sic Vind. Florr. Vatt. Ven, ΕΣ. 


Par. BC, Barber, Vulgo ài. 


B. Δυνγατὸς δέ y T Sic Ven. EX. Flor, x. Vulgo 
δ᾽ ἰοτέν. 


ν λέγω ἐξειργόμενον] Steph, ἐξειργόμενος,) invitis. co- 
dieibus, EL. 


Σοφοὶ μὲν οὖν αὐτά yt iem vere Platonicum id. ei vix 
ταῦτα, ἐξαπατᾶν] μὲν οὖν, fuisse concessurum, 1n quo me 
imo,imo potius; v. ad Cri- quidem non babet assentientem, 
ion, p. 44. B, Symp. p. 201, C. qui nonu perspiciam, quid in ea 
Protag. p. 209. D.  Accusati- re insit ofíensionis, ut apud 
vum αὐτά yt ταῦτα referas ad — Platouem ita fieri nom potuerit. 
σοφοί, ui hoc dicatur: Imo Accedit, ,quod Socrates ipsum 
sapientes suntinhoc ipso, hoc «bcd γὲ ταῦτα deinde ur- 
ut videlicet | decipiant. μοί, De formula ἔχε δὴ v. ad 
Nam infinitivum liquet  illu- Gorg, p. 460. A. 
sirandi pronominis gratia sub- 


junctum esse. Quod vero Hip- P. 366. B. τοὺς ψευδεῖς 
pias seníeuntiam suam adeo caute εἰς αὐτὰ. ταῦτα] Videl. εἰς 
limitat ac definit, Sehleier- «0 ψεύδεσθαι, quod. κατὰ οὐνέ-- 


macherus arbitratur Socra- σι» repetendum ex τοὺς ajev- 





D ts 
P029, 
EZ οὐχ 
1 lil. 


Ναί: 







ἂν εἴη ψευδής. 
ἤχει οὕτω. 


σὺ δυνατόν; s 
"lH. «Nai. 
i *€ap. VII. ! 1; 


LES 11. 


ov HE. Hevv Lye 


χατὰ ταῦτας. 


IH. Nai. 


Barb. Flor. 





ea: 


δεῖς. 


ΜΝ κα ἂν κεφαλαίῳ ἄρα ci- 
qio9«.]. Ut igitur »um- 
dii totius argumenta- 
E tionis paucis verbis com- 
prehendam, v. ad Phileb, p. 
48. €. 


| Aurüvüs δέ γ᾽ ἐστὶν —] 
λδμαναν iam aliquid iis, quae 
Hippias affirmavit, eoque modo 
ila aucturus, ulitur voculis δέ 
| γε, de quarum usu praecepit 
-— Porson, ad iEurip, Orest. v. 
— 4234. Med. v, 814, Mele igi- 


HIPPIAS MINOR. 


ἢ ovg ὃς ἂν οὕτως ἔχη] V. ἂρ 
a, b. ὁ. ἦ οὐχ. Vind, Par. ΘῈ. Vat. 
vett. ediit. ἔχοι, invitis codd, et legibus grammaticis. 


241 


'düérarog ἄρα ψεύδεσϑαν ἀνὴρ καὶ -“ἀμα- 


Y 


oO: δυνατὸς δέ γ᾽ ἐστὶν ἕχαστος ἄρα , ὃς ἂν 
- τότε ὃ ἂν βούληται, ὅταν βούληται. οὐχ ὑπὸ 
: νόσου λέγω ἐξειργόμενον οὐδὲ 
ὥςπερ, "σὺ δυνατὸς δ γράψαι 
βούλῃ; οὕτω λέγω. ἢ οὐχ ὃς 


τῶν τοιούτων, ἀλλ᾽ 
τοὐμὸν ὄνομα, ὕταν 


b et D ^ 
ἂν οὕτως ἔχη καλεῖς 


Aliys δή μοι, ὦ Ἱππία, oy 
di pbvros: ἔμπειρος εἶ λογισμῶν καὶ λογιστικῆς ; 
“Πάντων μάλιστα, ὦ “Σώχρατερ. 

τ ὩΣ Ώ, Οὐκοῦν εἰ καί τίς 60s ἔροιτο τὰ τρὶς ἕπτα- 
᾿ χόσια ὁπόσος ἐστὶν ἀριϑμός, εἰ βυύλοιο, πάντων τά- 
" gere χαὶ μάλιστ᾽ ἂν εἴποις τἀληϑῆὴ περὶ τούτου; 


c Q. ind ὅτε δυνατώτατός τε εἶ χαὶ σοφώτατος 


Vat, Θ. Par. B E, 
Qr. ἢ ovg. Deiu 


οὗχ. 


^o μάλιστ᾽ ἂν εἴποις V. εἴπῃς, quod correctum e Vat. O, Vea. 
E. Par. BC. Vind. Flor. a,b. c. 


fur ye vulgo omissum, 


€. oz ὑπὸ vógov λέγω —] 
Hoc dicit: is demum est Óure- 
«τός, qui pro suo ipsius arbitrio, 
quidquid voluerit, facere potest, 
nec externis impedimentis pro- 
hibetur, quominus quod. vult 
perficiat. 


ov σὺ μέντοι ἔμπειρος 
ΕἾ} Mta pmémos in- interrogando 
frequentari kd Protag. p. 309. 
A. Phaedr. p. 229, B. exeuplis 
docuimus. , 


$67 


248 


PLATONIS 


^ ἴω ὦ 1 

ZO. Πότερον ovv σοφώτατός τε εἶ xci OwvarG- 
τατος μόνον, ἢ. xai ἄριστος ταῦτα, ἅπερ δυνατώτα- 
TOQ τὲ χαὶ σοφώτατος , τὰ λογιστικ ; ι 


IIl. Καὶ ἄριστος δήπου, ὦ JXwxoerse. 

X0. qe piv δὴ ἀληϑὴ σὺ ἂν δυνατώτατα εἴποις 
περὶ τούτων. ἢ γάρ; Esc ETE 
11. digg ἔγωγε. vURAEATTM δι 

AQ. Ti. δὲ τὰ ψευδῆ περὶ τῶν αὐτῶν τούτων; 


ucl μοι, den τὰ πρότερα, γενναίως χαὶ usyoAo- 
dv , 7 » * ! : 
πρεπῶς ἀπόχριναι, ὦ ἹἹππία. εἰ τίς σὲ Épowo τὰ 


τρὶς ἑπταχόσια πόσα ἐστί, πότερον σὺ ἂν μᾶλιστα 


ψεύδοιο καὶ ἀεὶ κατὰ ταὐτὰ ψευδῆ. λέγοις περὶ τού- 
τῶν, βουλόμενος, “ψεύδεσθαι χαὶ μηδέποτε ἀληϑῆ 
ἀποχρίνεσϑαι, ἢ 0 ἀμαϑὴς εἰς λογισμοὺς δύναιτ᾽ ἂν 
σοῦ μᾶλλον ψεύδεσθαι βουλομένου; ἢ ὁ μὲν ἀμα- 
ϑὴς πολλάκις ἂν ᾿βουλόμενος ψευδῆ λέγειν τἀληϑῆ 
ἂν εἴποι s εἰ τύχοι, διὰ τὸ μὴ εἰδέναν, σὺ δὲ 


ὁ σοφὸς, 
αὐτὰ ψεύδοιο; 


περ βούλοιο ψεύδεσθαι, ἀεὶ ἂν κατὰ τὰ 


11. Nai, οὕτως ἔχει, ὡς σὺ λέγειᾷ, 


D. 
Vat. Θ. 
P. 367. πότερα περὶ 


οοφώτατός τε εἴ καὶ Ovv,]. Bekker. vc omisit, fretus 


μὲν τἄλλα]. ᾿Βεμκόγον πότερον. 


Iud habe( cum editt. vett. cod. Vind. 
οὐδὲ ἀριϑμῶν ἂν v.] Al. 1. 2, ἀριϑμόν, Recte Steph. 


ἀριθμῶν, quod est in Ven, Ξ. 


E. Τί δὲ τὰ ψευδὴ περὲ 
T. (t. T.] Delevi notam interro- 
gandi vulgo post 77 δὲ inter- 
positam, Nam ubi ad aliud 
quid transitur, illud ipsum, in 
quo vis argumentationis posita 
est, cum τό δὲ simul enuntia- 
fur, ut interpunctionis distra- 
ctio hoe in genere vitiosa cen- 
seatur, v. ad Remp. 1. p. 332, 
E. Gorg. p. 474. D. Phaedr. p. 
265. C. et de simili Latinorum 
usu Górenz. ad Cic, de Fin. 
HM, 22, 74. Matthiae ad Or. 
pro Rosc, Amer. c. 33, in. In- 
telligitur autem hoc fere: ἄρα 


σὺ δυνατώτατ᾽ ἂν εἴποις; Quae 
interrogatio quod nunc omitti- 
fur, in eo nemo, opinor, hae- 
Sitabit. γενναίως xai με- 
γαλοπρεπῶς, ἢν 6. filenter ac 
liberaliter. v. ad Lysid. p. 215. 
D. Theaet. p. 146. €. ἀλλ᾽ εὖ καὶ 
γενναίως εἰπέ. bid, D, 7ενναίως 
μοι καὶ φιλοδώρως, ὦ φίλε, ἕν 
αἰτηϑεὶς πολλὰ δίδως. lbid. p. 
15L E. εὖ pe καὶ, γενναίως, ὦ 
παῖ" χρὴ γὰρ οὕτως geo oa: 
μένον λέγειν, 


P. 3671, molldseg dy 
τἀληθῆ ἂν εἴποι! Repetitum 


— 


ἂν ψεύσαιτο; $ 


Cap. VIII. 


—— 
— s 98 


] πὸν ψευδῆ; 
ΧΙ VeL ^ 


; ἄν ποτε ψευδὴς γένοιτο. 


u 





E 
E80 


-.  HIPPIAS MINOR. 


NO. '0 ψευδὴς οὖν πότερα περὶ 
δής ior, οὐ μέντοι περὶ ἀριϑμόν; 


219 


* 
uiv TcÀÀC al/sv- 
οὐδὲ ἀριϑμῶν 


| II Καὶ voi μὰ Δία ἡ ἀριϑιμόν. 
4. Θῶμεν ἄρα xci. τοῦτο, ὦ 1π- 
πία, περὶ λογισμὸν | καὶ ἀριϑμὸν εἶναί τινα ἄνϑρω-.1 


— XQ. Τίς ovv. ἂν εἴη οὗτος; οὐχὶ δεῖ , ὑπάρχειν 
; αὐτῷ, εἴπερ μέλλει. ψευδὴς Ecco D at, ὡς σὺ ἄρτι ὧμο- 
—. Aóysg, δυνατὸν εἶναι ψεύδεσθαι; ὁ γὰρ ἀδύνατος 
B ψεύδεσθαι, εἰ μέμνησαι, ὑπὸ σοῦ ἐλέγετο ὅτι οὐκ 


7 


IH. ᾿Δ4λλὰ μέμνημαι, χαὶ 0T οὕτως. 
XQ. Οὐχοῦν ἄρτι ἐφάνης σὺ δυνατώτατος ὧν 


ἔ LH. γωναξ, ἐλέχϑη γέ του καὶ τοῦτο. 
ἱ — XQ. 4o' οὖν καὶ δυνατώτατος εἶ ἀληϑῆ λέγειν 
| 


᾿5ερὶ λογισμῶν ; ; 


περὶ λογισμὸν καὶ &o.] V. περὶ λογισμόν τε καὶ ep. invi- 


tis eodd. - 


| ψεύδεσθαι περὶ λογισμῶν ; 
| 
] 


B. ὑπάρχειν αὐτῷ} αὐτὸν Coisl. Vatt. Par. BCEF. Barb, 


Vind. Florr. 


€. λέγειν περὺ λογισμῶν] Sic Coisl. pro vulg. λογισμόν, 


yos sustulit Bekk. 


ἂν satis illustrabunt quae dispu- 
—. favit Rostius Gr, δ. 120. an- 
|. mot. 4. p. 600 sqq. Mox πότε- 
—. Q«* Attice pro πότερον dictum, 
X ut saepe apud Platonem. y. Ast, 
" ad Legg. p. 16. 


οὐδὲ ἀριϑμῶν ἂν ψεύ- 
σαιτο!] Libri et edit. et mss, 
οὐδὲ ἀριϑμόν, quod primus cor- 
rexit Stephanus, récte ob- 

' * servans ille ἀριθμῶν esse par- 
ficipium. Ne vero inm iterata 
hae interrogatione offendas, ad- 
duntur haec ideo, quo magis 
vis et pondus sententiae in se- 


cundo 
tur. 

B. δεῖ ὑπάρχειν αὐτῷ —] 
noune oportet hoc οἱ sup- — 
petere, siquidem mendax 
futurus est, utpossit men- 
tiri. Male in. codd, nonnullis 
est ὑπάρχειν αὐτὸν, quod ortum 
ex importuna correctione. 

ALÀG μέμνημαι, καὶ ἐλέ- 
χϑη οὕτως] De hac. loqueudi 
forma in dialogis frequenter 
obvia dietum ad Phaedr. p. 215. 
C. Lucianea collegit Fritsch, 
Praefat. ad Quaest. Luciann. p. 
XXX sq. 


membro inesse. sentia. 


290 


p - IHavv 75.. 


PLATONIS"; 


Aut. 


ZXQ.: Οὐκοῦν. ὁ. αὐτὸς ψευδῆ χαὶ ἀληϑῆ,. λέγειν. 


περὶ λογισμῶν. δυνατός" 
Dnm τούτων, ὁ λυγιστικός. 


II Jo. 


οὗτος δ᾽ 


ἐστὶν. ὁ ιἀγαϑὸς, 


(X1 
Ἰ, 


e.c Tis οὖν ψευδὴς περὶ λογισμῶν nes o 
jy ἄλλος ἢ ὁ ἀγαϑός; οὗτος γὰρ καὶ: δυνατός" 


οὗτος δὲ χαὶ ἀληϑής. 
III. Φαίνεται. 


ASA MI 


Nm. Ὁρῷς 0UV, ὅτι ὁ αὐτὸς ψευδής ts καὶ ligas 
ϑὴς περὶ pco «ui οὐδὲν ἀμείνων" ὁ ἀληϑὴς τοῦ 


12 13 NOR k N 


περὶ λογισμῶν δυνατός] V. δυνωτνανος, iti coliei- 


bus omuibus, 


i { τος 


οὗτος γὰρ καὶ δυνατός] V. ὁ αὐτὸς Es ΓΝ e δι» quod e 


€. Οὐκοῦν ὃ αὐτὸς ψευ- 
δὴ — δυνατός} Conclusionis 
fallaciam moustravit Aristo- 
feles Metaphys. V,:29. p. 120. 
ed. Braud, ἄνϑρωπος δὲ ψευδὴς 
ὃ εὐχερὴς καὶ προαιρειπὸς τῶν 
τοιούτων λόγων, nun δι’ ἕνερόν 
τι, ἀλλὰ δι αὐτό (leg. δι᾿ ci- 
τὸ τοῦτο), x« 6 ἄλλοις ἐμποιη- 
τικὸς τῶν τοιούτων λόγων, ὡς- 
περ καὶ τὰ πράγματά φάμεν 
ψευδὴ εἶναι, 0a ἐμιποιεῖ ψευδῆ 
φανταοΐαν. διὸ ἐν τῷ “Ἱππίᾳ λό- 
γος παραχρούεχαι, ὡς ὃ αὐτὸς 
Ψευδὴς καὶ ἀληϑής. τὸν δυνά- 
μένον γὰρ ψεύσασθαι λαμβάνει 
ψευδὴ" οὗτος δὲ O εἰδὼς χαὶ ó 
φρόνιμος» ἔτι. δὲ. τὸν εἰδότα «ἃ 
φαῦλα, βελτίω, τοῦτο δὲ ΤῊΣ 
λαμβάνει διὰ τῆς ἐπαγωγῆ ó 
γὰρ ἑχὼ» χωλαίνων τοῦ ἄκονιος 
xQt'rvov y τὸ χωλαίνειν τὸ μεμεῖ- 
aci λέγων τ ἐπεὶ εἴ γε χωλὸς 
ἑχὼν χείρων ἴσως, ὥςπε 0 ἐπὶ. τοῦ 
ἤϑους καὶ xoüio. Aden igitur 
iudicandum etiam de locis se- 
quéntibus, : in quibus: eadem. 
exstat conelusio. Verba οὗτος 
δ᾽ ἐστὶν ὃ ἀγαθὸς περὶ τούτων, 
ὃ λοχγιοιικός; Bekkerus tan. 
quam suspecta uncis sepsit, Sed 
ea ahesse non posse vel proxi- 
ma arguit Socratis responsio: 


Τίς οὖν ψευδὴς - — abs ἢ ὃ 
ἀγαθός; ; Nam ex eo, quod qui 
in computando et vera et falsa 
loqui maxime potest, - ic ipse 
autem in suo genere bonus cen- 
setur, deinceps concluditur ne- 
minem alium praeter bonum de 
numerorum computatione falsa 
posse comminisci. Facile autem 
apparet ductam esse hanc argu- 
mentationem ex eo, quod &ya«- 


ϑὺὸς ad mentem translatum etiain 


doctum, gnarum, peritun 
significat. Suidas 8. V. ᾿Ζγ)α- 
Qoi λέγονται καὶ οὗ ἐπιστήμονες. 
Eustath. ad liad, ο΄. 632. p. 
1121. Rom. δοχεῖ δὲ ἐντεῦθεν 
εἰλῆφθαι καὶ τὸ ἀγαϑὸς οχυτεὺς, 
ὃ εὔτεχεος, καὶ “ὅσα τοιαῦ ταὶ 
Prorsus Süden modo Cicero 
Office. I. 18. bonos rationa- 
tores dixit | Miramur vero 
Astium De Plat. Seript, p. 464, 
ex hoc vocabuli usu opinionis 
suae argumentum repetiisse, qua 
huuc librum Platoni | per^ frau- 
dem suhiectum esse existimavit; 
Scripsit enim ibi haec: ,,Eb en 
so unsokratisch ist der 
Gebrauchdes Wortes & yt 
$0; nicht vom Sittlichen; 
soudern vom Gesehiekten 
und Kundigen, der zum 


aan cutn ^ ptm. Pi grat 


M Quir cmm 


eller -- 


woran 











ficia 


t 


"x 


ion 


EE 


- ἕν. — ou 
Eg Mii, πες nr 


— ami 


i 


HIPPIAS MINOR. 


251 


ψευδοῦς, $. αὐτὸς γὰρ δήπου icri xal οὐχ ἐναντιώ- 
τατὰ Ne ὥςπερ σὺ ᾧου ἄρτι. 
^ IHI.-|(.0v φαίνεται ἐνταῦϑέ᾽ γε. 


ΣΝ» ΡΝ 


Βούλει οὖν σχεψώμεϑε: χαὶ PRMANIA 


EH. Εἰ [ἄλλως] ys cv βούλει. 
us IX. XQ. Οὐχοῦν xci ens ἔμπειρος εἷς 


cu τῳ "Eyoyt. 


ZO, Τί οὖν; OU καὶ ΜΗ γεωμετρίῳ οὕτως ἔχει; 
ὁ αὐτὸς δυνατώτατος ψεύδεσθαι zu sona ἢ λέγειν 
stepi. τῶν διαγραμμάτων, ὁ propetpnaie; 


iyu -— ues 


$^ yy Ἢ] 


, 


Coisl. Vat. O, Par. BCEF Barb. Vat. or. Vin. 


μῶν} 


Flor. ἃ. b. c. 


D. ear s3d vd vd PH Steph. ἐναντιότητα, errore, 


moralischen Indifferen- 
tismus hinführt; denu der 
Guteist dann dex zum Gu- 
íen'wiezüm Bósen gleich 
Geschickte,* Quasi vero So- 
crati Platonico non licuerit ad 
vemten, sophistam. hae voca- 
signifieatione in rem suam 
uüi., Nimirum non perspexit 
Astius, quid' illud essety quod 
philosophus in hoe libro scri- 
jou secutus est. 
Gy»vruUOG yt] h. e. in 
M kVaipfo ὁ computaudi rnb 
depromte. "Quocirca recte sub- 
iungitur : σχεψώμεϑα xai ἄλλο- 


$:; h. e. in alio artium ac di- 


sciplinarum genere. Miiüus recte 
additum videtur: JE ἄλλως yt 
σὺ βούλει,  Màque Bekkeruim 
censemus iure ἄλλως tauquam 
suspectum signavisse, praesertim 
quum eiiam Ficinus simplici- 
ter verferit; Ut lubet. . Neque 
enim perinde est, utrum quis 
in alio rerum genere, an alia 
ratione. aliquid  exquiri velit. 


. Nam qui id alia ratione vult in- 
|stitui, poterit is uno eodemque 


uti exemplorum genere: sed qui 


* idem exemplis ex alia quapiam 


arte repetitis vult declarari, is 
in maxima exemplorum varie- 


fate et multitudine: eandem 
servare poíest argumentandi ra- 
tionem, — Ex quo perspicuum 
est, cur i&im Olim discesserinius 
à Graseri iudicio, qui Adver- 
Sar. p. 29 sq. veterem lectionem 
contra Hekkerum  detendeundam 
suscepi, — Nec moveruut nos 
quae idem vir doctus in libello 
adversus censuram quatnüau mé- 
am edito p. 4. disseruit; ubi in- 
ter alia seribit: Deu. τὰ ἃ 
einer solchen reiu will- 
kührlichenVáriation zwi- 
schen den Ausdrücken ,an- 
derweitt* ^und' sj, auf" andere 
W'eise* aufzusuchen,;ütber- 
lasseich gerudem :Soliavt- 
siun des' Hrn. $6 Nimi- 
rum ipse si utriusque dictionis 
discrimen investigare diligentius 
voluisset, "certe aliter ^de m 
causa tadicatütus erat: 
Umtgl τῶν δι dy dà ji i 
de figuris: geometricis, 
quas Cicero wocavit' descri-. 
M abes vid. ad /Phaedon. P 
. B. Deinde quod dicitur περὺ 
ταῦτα ἀγαϑός, quum paullo ante 
praecesserit ἀγαθὺς 7 περὶ πούτων, 
utrumque recte potuit fieri, quum 
ἀγαϑὸς περί divog hic fere idem 
sit, quod ἐπιοτήμων περί τινος. 


868 


292 PLATONIS 

XQ, Περὶ ταῦτα οὖν ἀγαϑὸς ἄλλος rig ἢ οὗτος: 
1Π. οὐχ ἄλλος. 
YO 


γατώτατός 78. ἀμφότερα: “καὶ εἴπερ Tig ἄλλος ψευ- 
δὴς περὶ διαγράμματα, οὗτος ἂν εἴη, ὁ ἀγαϑύς; 
ovrog γὰρ δυνατύς, ὁ. δὲ χακχὸς ἀδύνατος 4 a AjeU- 
δεσϑαιν" ὥςτε οὐχ ἂν yévoiro ψευδὴς ὁ n δυνώμε- 


m 
39. X 3 YT 1 


Οὐκοῦν ὁ. ἀγαϑὸς χαὶ σοφὸς γεωμέτρης δυ- . 


vog ψεύδεσίλαι yg. ὡμολόγηται: I Yr 


IH. "στε ταῦτα: 


M e 
& 


ZO. "Ert, τοίνυν καὶ τὸν τρίτον ias 
τὸν ἀστρονόμον" ἧς αὖ σὺ τέχνης ἔτι μᾶλλον. in 
στήμων οἴει εἶναι ἢ, τῶν or 5 γάρ, ὦ Ἱππία; 


ΤΙ Ναί, ΓΝ 

ZO. Οὐκοῦν καὶ ἐν ἀστρονομίῳ ταὐτὰ “ταῦτά 
ἐστιν. 

1Π. {ἰχός ye, ὦ “Σώκρατες. Ἢ 


ZO. Καὶ ἐν ἀστρονομίῳ ἄρα εἴπερ τις καὶ Aloe 
ψευδής , ὁ ἀγαϑὸς ἀστρονόμος ψευδὴς ἐστα. ὁ Ye: 


P. 368. ἀνέδην oíózuol] Ven. X, dyathir, dte usum, 


Quanta autem libertate in vari- 
ànda eiusmodi structura Graeci 
usi sint, docebunt. quae, notavit 
Fischerus ad Phaedon. p. 276. 
et Astius ad Logg. p. 3T. 

E. des coquró 7t & u- 
φότερκα]. Politic. p. 295. B. 
τοῦτο δυνατὸς ὧν, Parmenid, p. 
126. A. εἴ του δέῃ τῶν τῆδε, ὧν 
ἡμεῖς δυνατοί, φράζε. Menon, 
p. 94. Β. ἀδυνάτους γεγονέναν 
τοῦτο τὸ πράγμα. Protag. p. 335. 
€. ἐγὼ δὲ τὰ μαχρὰ ταῦτα ἀδύ- 
νατος, ubi vid. aun. — ἀδύνας- 
τος ἦν; i. e, ἀδύνατός ἔστιν, 
ὥςπερ ἄρτι ἐλέγετο. 

καὶ τὸν τρίτον ἐπισκεψ ώ- 
με ϑ'.] Schleiérmach., quia 


asirononmus vix. a λογιστικῷ δὲ. 


γεωμέτρ!) seiunctus fuerit ac 86- 
paratus, olim zc τὸ τρίτον scri- 
bendum suspicatus est; in quo 
me quidem non. habet 'conseu- 
tientem ; -qui. Secratem: Platoni- 


, 
δὲ 


cum videam hos omnes accuraíe 
secernere separatimque couside- 
rare,  Accedi( loci Kuthyd. .p. 


.290.. B. ab ipso Schleiermachero 


excitati similitudo, qua una sàa- 
tis defenditur divulgata librorum 
scriptura. Hippiam astrono- 
miae Operam dedisse legimus 
etiam Protagor, p. 315. C, 

P. 368. εἴπερ τις καὶτἄλ- 
λος ψευδής} du his zd de 
more fere perpetuo interposifuim 
v. &unof. ad. Phaedon, p. 66. A. 
Adde quae collegerunt Blom- 
field. Gloss. ad Aeschyl. Agam. 
ν. 907. 
noph. Mem. HI. 6, 2. Mat- 
thiae Gr, & 617. p, 1250, 

ἀνέδην οὗπωσὶ ἐπίσκεψ α 
Schol. Avébr y ἐκκεχυμένως καὶ 


τὸ κατὰ στέρησιν τοῦ ἕδους. ἐν- : 


ταῦϑα δὲ, ἀπὸ τοῦ ἀνίημι, ὡςεὶ 
εἶπεν ἀνέτως, Postrema exylica- 
tio unice vera. 


Bornemamnn. ad Xe- . 


- 


Gorg. p.494. - 





EE ar m. Wr Te m me M n name. «comin cnn 
Cos Ww dtc e 9^ s WES . m 





— 








HIPPIAS MINOR. 208 


τὸς ψεύδεσϑαι. οὐ yu. 0 γε ἀδύνατος" ὁμαϑὴς γάρ. 
τ HIE. Φαίνεται οὕτως. 

XQ. Ὁ αὐτὸς ἄρα xai ἐν ἀστρονομίῳ ὀληϑής 
τε χαὶ ψευδὴς ἔσται. 
— ΟΣ. "Eoixev. 
Cap. X. 30... "I9v δή, ὦ Ἱππία, ἀνέδην ov- 
τωσὶ ἐπίσχειναι χατὰ πασῶν τῶν ἐπιστημῶν, εἴ πού 
ἐστιν ἄλλως. ἔχον. ἢ οὕτως, πάντως δὲ πλείστας τέ- 
χνας πάντων σοφώτατος εἶ ανϑρωπῶν, ὡς ἐγὼ ποτέ 
σου ἤχουον μεγαλαυχουμένου, παλλὴν συφίαν xc 
ζηλωτὴν σαυτοῦ διεξιόντος ἐν ἀγορᾷ ἐπὶ ταῖς τρα- 
πέζαις. ἔφησϑα δὲ ἀφιχέσϑαι ποτὲ εἰς Ὀλυμπίαν ἃ 
εἶχες περὶ τὸ σῶμα ἅπαντα σαυτοῦ ἔργα ἔχων" πρῶ- 
τοῦ μὲν δακτύλιον ---- ἐντεῦϑεν γὰρ ἤρχου --- ὃν 
εἶχες σαυτοῦ ἔχειν ἔργον ὡς ἐπιστάμενος δακτυλίους 
γχύφειν, xci ἄλλην σιραγίδὰ σὸν ἔργον, χαὶ στλεγγί- 
δὰ καὶ λήχυῶον, ἃ αὐτὸς εἰργάσω" ἔπειτα ὑποδήμα- 
τὰ ἃ εἶχες ἔφησϑα αὐτὸς σχυτοτομῆσαι, καὶ τὸ ἱμά- 


E. ὃς ἂν φὴ ἀνέδην οὕτως, ubi 
plura. . Dein ἄλλως ἔχον cave 
idem | esse putes quod. ἔχει ἀλ- 
Aes, quum verba potius sie in- 
terpretanda sint: εἴ zov ἐστίν τι, 
0 ἄλλως ἔχει. Exempla suppedi- 
labmol Heindorf. ad Phaedon. 
$. 113. Ast, ad Legg. p. 212. 


n 


B. ἐν ἀγορᾷ ixi ταῖς τρα- 
πέζαις] apud mensas nu- 
mulariorum, quae in foro fue- 
runt etalibi quoque simpliciter c£ 
τράπεζαι cis di iu v. ad Apo- 
log. Socràt. p. 17. C. Ibi fere 
homines nobiles, divites, opu- 
lenti versabantur. 


᾿ἔφησϑα δὲ ἀφικέσθαι πο- 


τὲ --1 Hune locum. ob. oculus * 
' habuit Cicero De Orat. ΕΠ]. 


32. Eleus Hippiàás, quum 
Olympiam venisset maxi- 
ma illa quinquennali:ce- 
lebritate. Indorum, glo- 


riatus esf, cunctaaudien- 
te Graecia, nihil esse ul- 
la in arte rerum omnium, 
quod ipse nesciret; nec 
solum has artes, quibus 
liberales doctrinae atque 
ingenuae continerentur, 
geometriam, musicam, li- 
terarum coguitionem οἵ 
poétarum,atque illa, quae 
de naturis rerum, quae de 
hominum moribus, quaede 
rebuspublicis dicerentur; 
sed annulum, quem habe- 
ret, pallium, quo amictus, 
soccos, quibus indutus 
esset, se sua manu confe- 
cisse, 

c. xal τὸ ἱμάτιον, ὑφ. 
καὶ τὸν χιτωνίσκον] Nam 
viri plerumque duplicem gesta- 
baut vestem, tunicam, s. zt- 
τῶν. quam induebant, et pal- 
lium, 8. ἑμάτιον vel περίβλημα, 


254 PLATONIS. 

τιον ὑφῆναι xci τὸν χιτωνίσχον" xai O γὲ πᾶσιν ἔδο- 
ξεν ἀτοπώτατον καὶ σοφίας “πλείστης ἐπέδειγμα, ἔπει- 
δὴ τὴν ζώνην ἔφησϑα τοῦ. χιτωνίσκου; ἣν εἶχες, εἶναι 
μὲν οἷαι αἱ Περσικαὶ τῶν πολυτὲ λῶν, ταύτην δὲ αὐ- 
᾿τὸς πλέξαι"͵ πρὸς δὲ τούτοις ποιήματα ἔχων. ἀλϑεῖν, 
καὶ ἔπη zeL τραγῳδίας καὶ ᾿διϑυράᾶμβους y. καὶ χατα- 
λογάδην πολλοὺς λόγους: καὶ: παντοδαποὺς συγκειμές 
Vovg' καὶ περὶ τῶν τεχνῶν δὴ ὧν cvi ἐγὼ ἔλεγον 
ἐπιστήμων ἀφικέσϑαι διαφερόντως τῶν ἄλλων," χαὶ 
περὶ ῥυϑμῶν χαὶ ἁρμονιῶν καὶ γραμμάτων ὀρϑότης- 
τος, καὶ ἄλλα ἔτι πρὸς τούτοις πάνυ πολλά, ὡς" ἐγὼ 
δοκῶ μνημονεύειν. καίτοι τό γὲ urnuovixov, ἐπελειί)ό- 
μὴν σου, ὡς ἔοιχε, τέχνηκια, ἐν ᾧ σὺ" olet: λαμπρότα: 


τος εἶναι 


" οἷμαιν δὲ xol ἄλλα πάμπό μια ΟΝ 


ἢ. ἐπιστήμων ἀφικπκέο Qi] Pas. 2, et εὐβᾶς, omnes .perpa- 


ram ἐπιοτημῶν, Margo Par. 


F. Eau: (t. 


E. τέχνας mm Vi "- wol codd, düvitis, » 


qno amiciebantur, "Tit riov enm 
eísi quodlibet vesiimeiti genus 
significat, tamen praecipue est 
usurpatum de amictu, qui tuni- 
cae iniiciebatur. Demosthe n. 
adv. Mid. p. 589. ed. Ἢ. ὥςτε 
rr φοβηϑέντα — ϑοϊμάτιον 
προέσϑαιν καὶ σμικροῦ γυμνὸν ἐν 
τῷ χιτωνίσχῳ γενέσϑιαι. Aelian. 
Var. Hist. ἵν 16. ibiq. intpp. 


καὶ δ᾽ γὲ πᾶσιν —] Loco 


particulae ἐπειδὴ usitatius: erat 
dicere ὅτε: nam verba loc signi- 


fieant: quod autem omnibus . 


videbatur prorsus singu- 
lare. et maximae sapien- 
fiae argumentum, illud e- 


rat,quod cingulum dice- 


bas. etc. Sed quanta | Graeci 
hoc. quoque in genere usi sint 
consíruciiouis varietate, osten- 
cit Matthiae Gr. &. 432. p. 
806. Latine item dicere licet: 
illud erat, quum diceres. 
De genitivo τῶν πολυτελῶν : v. 
Matth. c. δ. 442. 1. coll. 
322. 2, Cingulum igitur Hippias 
gestabat, pretiosissimum, utpote 
ornatus οἱ munditiei studiosissi- 


J "S Er 5 δ). 
mius, Ex clagulo autem suspen- 
sae solebant esse ampullue olea- 
riae (λήχυϑοι), sine quibus ve- 
téres rarius etiam in püblicum 
prodire solebant, quam nostri 
facere solent: sina capsulis her- 
ba Nicotiana refertis, v. Ca- 
saub. ad Theophr, p. 75. Hemz 
sterh. ad Polluc; p. 1220. V 8. 
les..ad Harpecrat.^p, 255." Ni- 
mirum utehantur illis in: balneis 
et in palaestra, ^ Afque eodem 
pertinet. τὴς Men LAG mentio 
antea ,iniecía, . In balneis enim 
et in palaestris atrigili Sch ab- 
eisen) opus erat ad corpus 
fricandum atqne a sudoris δὲ 
olei squalore repurgandum. Minds 
Persius Satyr. V. v. 126. m 
puer, ef strigiles Crispi- 
ni ad balnea defer. Copiose 
de hac re exposuit I schen- 
bach De unctionibus ve- 
terum p. 483/sqq: et Bótti- 
gerus in libro: Die Aldo- 
brund fa dad MN RR ECM, 
159 —162. Rectius tamen: hic de 
pectine cogitabis; v, Boeckb, 
Oecon. Athen: T.H. p.830 sqq. 


HIPPIAS MINOR., 955 


E YN ὅπερ ἐγὼ “λέγω, xal εἰς τὰς σαυτοῦ τέχνας βλέ- E 
“μας. -- ἱκαναὶ n — χαὶ εἰς. τὰς τῶν ἄλλων εἰπέ 
“μον ἐᾶν. mov εὕρῃς iz τῶν ὡμολογημένων ἐμοί τὲ 
xe oí, ὅπου ἐστὶν ὁ μὲν ἀληϑής, ὁ δὲ ψευδὴς χωρὶς 
χαὶ οὐχ ὁ αὐτός; ἐν 7] τινν βούλει σοφίῳ τοῦτο σχέ- 


apes 5 πανουργίᾳ 4j ὁτιοῦν “χαίρεις ὀνομάζων. ἀλλ᾽ 8369 


- 





“τόσῳ. 


Er e de 





Οὐχ εὑρήσεις, ὦ ἑταῖρε" 
εἰπέ. 


Hr DONI IERTT S MNDITER 


aU» γε ovroc. . 


οὐ. y&Q ἔστιν" ἐπεὶ σὺ 


, » p NL, 
οὐκ ἔχω, ὦ “Σώχρατες, 


X02. - Οὐδέ ye ἕξεις, ὡς ἐγώμαι» εἰ δ᾽ ἐγὼ ἀληϑῆ 
vel μέμνησαι ὃ ἡμῖν συμβαίνει àx τοῦ λόγου, ὦ 


“Ἱππία. 


1Π-.- Οὐ πάνυ τι ἐμόν, ὦ Σώχρατες, ὃ λέγεις. 


p. 369. χαέρεες ὀγομάξ ze] Errore quidam ἀγομάζειν. Nam. 


veít. editt. e£ codd. omnes ὀνομάζων, 
scripsimus in criticis commentariis, 


καὶ ἔπη x«i τραγῳδίας 
φαὺ δεϑ' υράμβρυς} De Rep. 
'H. p. 319. A. ἐάν τέ τις αὐτὸ 
àv ἔπεσιν ποιῆ, ἐάν τε ἐν μέλεοίν, 
ἐάν τε ἐν τραγωδίᾳ. lon. p. 534. 
-€. De συγκειμένους v. Indic. ^ 
COD. x«bowepgi τῶν τεχνῶν 
ἐπιστήμων &quaéac nv] Uc 
Rep. X. p. 599. HB. ἐπιοτήμων 
εἴη --- τούτων πέρι, ubi v. ann. 
^eoll.. Matth. Gr. 8. 346. 2. 
-Rem ipsam memorat philoso- 
phos etiam. Hipp. Mai. p. 283. C. 
o? πὸ v μνημονεκὸν ἐπελαε- 
ϑόμην σοῦ --ῦ ζνη μα] Nam 
'Hippias etiam artem. memoriae 
professus est, de qua re Hipp. 
Mai. p. 285. ἀλλ᾽ ἐγὼ οὐκ ἐνε- 
ψόησι, ὅτε τὸ μνημονιχὸν ἔχεις. 
ἘΜ ἰδοὺ vero in his lusus ver- 
"berum cernitur, quo tamen ne- 
minem eo adductum iri existi- 
-máàmus, ut hunc librum minus 
-pro Platonico opere probet. Nam 


. «vel in iis sermonibus, quorum 


-filem. et auctoritatem nemo in 
-duhitationem vocat, similia fa- 
»cetiarum exempla, quae ex €o- 
dem fonte manarunt, facili ne- 


Unde corrigenda quae olim 


gotio invenire licebit. 

E. iz và» ὡμολογημέ- 
TOY —] secundum ea, de 
quibus inter nos conve- 
nit, Mox de voc. χωρὶς ita 
usurpafo, uf diversifatem et op- 
po*ifionem significet, dictum est 
ad Protagor. p. 336. B. 

P. 389. ἢ δτιιδὺν χαίρεις 
ὄνομάζων]} Perperam seripse- 
ris ὀνομάζειν. Nam infnitivo 
apposito sermo est de re futu- 
ra: sed qui quid lubenter ap- 
pellát, ita ut, dum iam loquitur, 
laetetur, is χαίρει ὀνομάζων. Pro- 
tagor. p. 358. A. eire ὁπόϑεν καὶ 
ὅπως χαίρεις 1 τὰ τοιαῦτα oru. sur. 
Sympos. p. 212. C. ó vu χαὺ 029 


"χαίρεις ὀνομάζων, τοῦτο ὀνόμαζες 


Eadem de construetione verbi ei- 
σχύνεσθαι docuit Poppo ad Xe- 
noph. Cyrop. p.286 sq. — »vv 
yt οὕτως, sic statim, re 
nondum satis deliberata. 

μέμνησαι ὃ 4 uiv svufat- 
γεν ix τοῦ λόγου] ipse me- 
ministi, quid nobis ex 
hac disputatione comse- 
quatur. Moneo, né quis μέ- 


256 PLATONIS 
CQ. Νυνὶ γὰρ ἴσως ov χρὴ TO μνημονιχῷ τε- 
χνήματι" δῆλον γὰρ, ὅτι οὐχ οἴει δεῖν. ἀλλ᾽ ἐγώ σε 
ὑπομνήσω. οἶσϑα, ὅτι τὸν μὲν dri ἔφησϑα ἀλη- 
ϑὴ εἶναι, τὸν δὲ Ὀδυσσέα koe καὶ πολύτροπον ; 
HA Ναί. ᾿ 

£EQ. Νῦν οὖν αἰσϑάνει, ὅτι ἀναπέφανται ὁ αὐ- 
τὸς ὧν ψευδής τὸ χαὶ ἀληϑής; ὥςτε εἰ ψευδὴς ὁ 
Ὀδυσσεὺς ἣν, χαὶ ἀληϑὴς γίγνεται, x«i εἰ ἀληϑὴς 


€ 


οἱ ἄνδρες οὐδ᾽ 
«11. 


«tig λόγους 


ὁ AyAsUG, καὶ ψευδής, καὶ οὐ διάφοροι ἀλλήλων 
ἐναντίοι, ἀλλ᾽ ὕμοιοι. 
τῷ “Σώκρατες, ἀεὶ σύ τινας τοιούτους πλέ- 
χαὶ ἀπολαμβάνων ὃ ἂν ἢ δυςχερέστα- 


- w * » La HJ / 
TOY TOU A0y9U 5. τούτου ἔχει κατὰ σμικρὸν ἐφοπεθμῆ- 


vog, καὶ 


τ πε ἐμ T. 
ἂν ὁ λύγος i| 


λῶν τεχμηρίων ἀπε θεξξι σοι 


οὐχ ὅλῳ ἀγωνίςει τῷ πράγματι, περὶ ὅτου 
ἐπεὶ καὶ νῦν, ἐὰν βυύλ ἢν ἐπὶ πολ: 


ἱκανῷ λόγῳ Ὅμηρον 


"dye πεποιηκέναν ἀμείνω, Οδυσσέως καὶ ἀψευδῆ, 


C. aix qu guls λόγον] Sie Ven. 5. Barb. Vulgo ἄντι- 


παῤάβαλλε. 
&rr., quod correxit Bekker. 


ponoo corrigat, lllud enim est 
«um fiducia loquentis; hoc im- 
]erantis idj quod nondum sup- 
petere putatur. Usum verbi ovjt- 
βαίνειν. tetigi Pbaed. p. 80. A. 

B. ὅτι ἀναπέφανται —] 
V. ad Reip. libr. VI. p. 484. .A. 

καὶ ἀπολαμβάνων -- --α 1 
et seligens quidquid ad 
disceptaudum est difficil- 
linum, hoc ipsum tenes 
et per partes minufas per- 
sequeris. Nam ἔχεοϑαν τοῦ 
,Aóyov est disputationem 
firmiter tenere et arripe- 
re; ἐφάπεεσθαν autem dicium 
ait. Phaedon, p. 86. D, x «d γὰρ 
od φαύλως ἔοικεν ἁπτομένῳ τοῦ 
"λόγου. et Sympos. . p. 214, E. 
Gorg. p. 469. C. ἐπιλαμιβάνεσθαυ 
τοῦ λόγου. Intelligendum | enim 
verbum. de eo. est, qui rem in 
disceptationem: voca(an strenue 
-urget, uti alterius reprehendendi 


Paullo ante vulgo ἀν dile εἰ 0i βούλει σὺ αὖ, 


ef coarguendi occasionem nan- 
ciscatur. |.Ex. quo perspicuum 
esi, cur deinde addatur καὶ οὐχ 
ὅλῳ ἀγωνίζει τῷ πράγματι, non 
ita certas, ut rei univer- 
Sitatem compleéctaris, uon 
adversus tofam. rem pu- 
gnas. Eandem Socratis repre- 
heusionem habes Hipp. Mai. p. 
304. A., ubi Hippias: ᾿Αλλὰ E 
£s ὦ Σώκρατες, τέ οἴει ταῦτα 
εἶναν ξυνάπαντα; κγίσματά τοί 
ἔστι καὶ περιτμήματα τῶν λύγων, 
ὅπερ ἄρτι ἔλεγον, κατὰ βραχὺ 
διηρημένα. et ibid. p. 301. A. ἀλλὰ 
γὰρ δὴ σύ, ὦ “Σώκρατες, τὰ μὲν 
ὅλα τῶν πραγμάτων οὗ οχοπεῖς, 
οὐδ᾽ ἐκεῖνοι. olg: σὺ εἴωϑας δια--: 
λέγεσϑαι" χρούετε δὲ ἀπολαμβά- 
ψοννές, τὸ καλὸν καὶ ἕκαστον τῶν 
ὄντων ἐν τοῖς. λό καταφέμνον-- 
τες. διὰ ταῦτα οὕτω. μεγάλα ὑμᾶς 
λανϑάνει καὶ διανεκῆ ves τῆς 
οὐοίας πεφυκότα. ς᾽ 


: HIPPIAS MINOR. 253 





. «àv δὲ δολερόν τὸ καὶ πολλὰ ψευδόμενον χαὶ χείρω 
᾿Αχιλλέως. εἰ δὲ βούλει, αὺ αὖ ἀντιπαράβαλε λόγον 
! παρὰ λόγον, ὡς ὁ ἕτερος, “ἀμείνων ἐστέ" καὶ μᾶλλον 
εἴσονται οὗτοι, ὁπότερος ἄμεινον λέγει. 

Cap. XH. zm. UR Ἱππία, ἐγώ TOL οὐχ ἀμ- 
φιςβητῶ μὴ οὐχὶ σὲ εἶναι σοφώτερον ἢ ἐμέ" ἀλλ᾽ 
ἀεὶ εἴωϑα, ἐπειδάν τις λέγῃ τι, προς cep τὸν νοῦν" 
ἄλλως τε καὶ ἐπειδάν μοι δοχῇ σοφὸς εἶναι ὁ λέγων, 
xai ἐπιϑυμῶν μαϑεῖν ὅ τι λέγει διαπυνϑάνομανι καὶ 
ἐπανασχοπῶ καὶ συμβιβάζω τὰ λεγόμενα, iva μάϑω" 
ἐὰν δὲ φαῦλος δοκῇ μον εἶναι ὁ λέγων, οὔτε ἐπανε- 
| ρωτῶ, οὔτε μου μέλεν ὧν "λέγει, χαὶ γνώσει τούτῳ, 
οὺς ἂν ἐγὼ ἡγῶμαι σοφοὺς εἶναι" εὑρήσεις γάρ με 
λιπαρῆ ὄντα περὶ τὰ λεγόμενα ὑπὸ τούτου χαὶ πυν- 
ϑανόμενον παρ᾽ αὐτοῦ, ἵνα μαϑών τι ὠφεληϑῶ. 
ἐπεὶ καὶ νῦν ἐννενόηχα σοῦ λέγοντος, ὅτι ἐν τοῖς 
ἔπεσιν, οἷς σὺ ἄρτι ἔλεγες ἐνδειχνύμενος τὸν ᾿ΑΙχιλλέα 


pim EPI Maii om qu f σι mint NRI Ip t mm am 


D. οὔτε got μέλει Qv λέγει] Sic Coisl. Ven. 5X. Par. 


^ BCF. Barb. or. Vind. Flor, a. e, Vulgo: μέλει περὲ ὧν λ. 








C. ἐπὶ πολλῶν τεκμηρίων 
ἀποδείξω h e.multorum 
argumentorum exemplis 
demonustrabo. Loquendi for- 
mam illustravi ad Remp. V. p. 
415. A. X. p. 591. B. v. Mat- 
thiae Gr. $. 584. — ἱκανῷ 
λόγῳ, idonea ratione. Se- 
eus accepit Schleiermach. p. 
451., cuius nunc sponte corruit 
argumentatio. 

εἰ δὲ βούλει, σὺ αὖἡ ἀντι- 
παράβαλε — 1 Recte Fici- 
nus: At, si tibi placet, 
vicissim responde, cum- 
que mea orationem tuam 
compara, qua ostendas al- 
terum meliorem esse, Nam 
ὡς ὃ ἕτερος ἀμείνων ἐστὶ addi- 
tum est, quod in jstis : ἀντιπα- 

ράβαλε λόγον παρὰ λόγον, do- 
end atque probandi notio com- 
prehenditur. 

D. ἐγώ voiovx ἄμφιςβη- 


Plat. Opp. Vol. IV. F. II. 


»- 


τῶ] Toi aszeverandi vi prono- 
nünibus personalibus ifa sub- 
iunetum notavimus. ad Profag. p. 
$16. B, Ad μ ἡ ov zicontulisse 
expediet Matth, Gr, 8.534. 1. 
et 8. 609. p. 1228. 

καὶ συμβιβάζω và λὲεγό- 
μενα] mente recolo:quae dicta 
sunf eaque inter ipsa confero 
et connecto, ut si consentanea 
sint intelligam, 

εὑρήσεις γάρ μὲ λιπαρῆ 
ὄντα] Schol. interpretatur προς- 
εδρευτικόν, ἐπιμιελῆ. v. intpp. ad. 
Aristoph. Lysistr. v. 614. — 
ὑπὸ τούτου — παρ᾽ αὐτοῦ, 
sc. ὃν ἂν ἡγῶμαι σοφὸν εἶναι. 
Non insolens numerus singula- 
ris post pluralem illatug; v. ad 
Phaedon. p. 63. D. Gorg. p. 478. 
B. €. Prot. p. 319. D. De Rep. VI. 
p.496. C. Matth. $. 293. p. 587, 

E. xci νῦν ἐννενόηκα σοῦ 
λέγοντος —] Etsi Stepha- 


17 


2958 


PLATONIS 


εἰς τὸν Ὀδυσσέα λέγει» ὡς ἀλαζόνα ὄντα, ἄτοπόν μοι 
δοχεῖ εἶναι, δὲ σὺ ἀληϑῆ λέγεις, ὅτι ὁ μὲν Ὀδυσσεὺς 


370 οὐδαμοῦ φαίνεται ψευσάμενος, ὁ πολύτροπος, ὁ -δὲ 


᾿Αἀχιλλεὺς πολύτροπός. τις φαίνεται κατὰ τὸν cv. Àó- 
γον ψεύδεται, γοῦν. προειπὼν γὰρ ταῦτα τὰ ἔπη, 


ἅπερ καὶ σὺ εἶπες ἄρτι; 


ἐχϑρὸς γάρ μοι. κεῖνος ὁμῶς ᾿4ἰδαο. fine 

ὃς X ᾿ ἕτερον μὲν χεύϑῃ i φρεσίν, ἄλλο δὲ εἴπῃ, 
ὀλίγον ὕστερον. λέγειν», ὡς οὔτ᾽ ἂν ἀναπεισϑείη, ὑπὸ 
τοῦ Ὀδυσσέως T& χαὶ τοῦ Ἄγαμέμνονας οὔτε μένοι 
τὸ παράπαν iv zi Tooiqg, ἀλλ᾽ 

αὔριον ἱρὰ Zi ῥέξας, φησέ, xol. mot reed 

νηήσαρ εὖ νῆας, ἐπὴν ἅλαδε προερύσσω, 

εὔψεαι, αἵ x. ἐθέλῃσθα xci αἴ κέν τοῦ τὰ μεμήλῃ, 


ἦρι μάλ᾽ 


᾿“Ελλήςποντον ἐπ᾽ 


ἰχϑυόεντα πλεούσας 


νῆας ἐμάς, ἐν δ᾽ ἄνδρας ἐρεσσέμεναιν μεμαῶτας. 
εἰ δέ xsv εὐπλοίην. δώῃ. κλυτὸς ᾿Εγννοσίγαιος, 
ἤματέ κεν τριτάτῷ Φϑίην ἐρίβωλον bao 


P. 310. 


ἄλλο δὲ sing] V..&AÀ«,. praeter fidem codicum. 


D. τῆς οτρατιᾶς ἁπάσης] V. πάσης, quod e Ven, 5 X. 


nus aliique in. hoc loco infer- 
preíaudo alius aliter elaborave- 
runt, tamen nemo illorum quod 
omnes difficultates, tolleret . in 
medium atiulisse videtur. Nec 
vero quidquam mutandum. cor- 
rigendumve | censemus, X quum 
iustis — interpretationis — opibus 
adhibitis totum negotium expe- 
diri queat. Nam iunctura ver- 
.borum haec est: ἐπεὸ xeb νῦν 
σοῦ λέγοντος ἐννενόηκα, Ott ἄτο- 
πὸν μον δοκεῦ εἴναν ἐν τοὺς ἔπε- 
gu ἃ οὺ ἄρτι ἔλεγες, ἐνδειπνύμε-- 
γος τὸν Lh Ma. εἰς τὸν Ὀδυσσέα 
λέγειν. ὡς ἀλαζόνα ὄντα, εἰ οὺ 
ἀληϑὴ λέγεις: ham etiam munc, 
quum íu diceres ; mecum :.cogi- 
tavi, mirum videri, si de ver- 
sibus illis, quos modo recitabas 
Achillem ostendens contra Uly- 
xem tanquam vanum gloriosum- 
que virum disputare, vera statue- 
res, quoniam Uljxes quidem, ver- 


sutus scilicet ille, nusquam men- 
dax deprehenditur, Achilles au- 
tem versutus et varius, quando- 
quidem hic mentitur. — ltaque 
ὅτι non ex σοῦ λέγοντος, sed ex. 
ἐννενόηχα pendere | manifestum 
est, quo non animadverso Ste- 
phan totius loci structura 
mirifice praeteriit. De Rep. 11, 
p. 383. A. Οὕτως, ἔφη, ἔμοιγε 
καὶ αὐτῷ φαίνεταν σοῦ λέγοντος. 
De Legg. Ll p. 640. A.. ἐμοῦ 
φράζοντος πειρῶ μανϑάνειν. lbid. 
p. 643. B. λέγοντος τοίνυν ἐμοῦ 
σκέψασθε. Pro ἄτοπόν μον δο- 
xti εἶναν, quod schema ex abun- 
danti est, simplicius dici pote- 
rat ἄτοπόν ἐστι. Verum quoniam: 
verba interiecía illud, ἐννενόηκα, 
nonnihil . obscuraverunf,: nunc 


. δοκεῖ μον infertur; quod quidem 


eo facilius fieri potuit, quod 
hoc loquendi genus mec alias 
fuit inusitatum ; vide quae ad 


HIPPIAS MINOR. 259 


ἔτι δὲ ποότερον τούτων πρὸς τὸν gii ni δὲ λοι- 
δορούμενος ine 
c ψῦν δ᾽ δ᾽ εἶμι Φϑίηνδ᾽, ἑπειὴ πολὺ λώϊόν ἔστιν 
οἴχαδ᾽ ἔμεν σὺν νηυσὶ χορωγίσιν. οὐδὲ σ᾽ ὀΐω 
-.^ ἀγϑαδ᾽; “ἄτιμος bó, ἄφενος χαὶ πλοῦτον eq Ue, 
ταῦτα εἰπὼν τοτὲ μὲν ἐναντίον τῆς στρατιᾶς ἁπά- 
σης» "τοτὲ δὲν πρὸς τοὺς ἑαυτοῦ. “ἑταίρους, οὐδαμοῦ 
φαίνεται ovrs παρεσχευασμένος οὔτ᾽ ἐπιχειρήσας za- 
ϑέλχειν τὰς ναῦς. ὡς ἀποπλευσούμενος οἴχαδε, ἀλλὰ 
πάνυ γενναίως. ὀλιγωρῶν τοῦ τἀληϑῆ λέγειν. ἐγὼ μὲν 
οὖν, ὦ ἱϊππία, xci ἐξ ἀρχῆς σὲ ἠρόμην, ἀπορῶν 
ὁπότερος. τούτοιν τοῖν ἀνδροῖν ἀμείνων πεποίηται τῷ 
“τοιητη s καὶ ἡγούμενος ἀμφοτέρω ἀρίστω εἶναι xci 
δύςχριτον ὁπότερος ἀμείνων εἴη) xci περὶ ψεύδους χαὶ 
ἀληϑείας χαὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς" ἀμφοτέρω γὰρ καὶ 





κατὰ τοῦτο παραπλησίω ἐστόν. 
Cap. XIIL 17H. Οὐ γὰρ καλῶς σχοπεῖς, ὦ Xuw- 
χρατες. ἃ m. y ὁ ὑαηνλλεὺρ il ovx i$ im- 


Flor. x. mutaíum. 
BCEF. Barb. 


Phaedon. p..60. C, Lysid. p. 
221. E. collegimus. Nec ablu- 
dunt talia, quale est iliud Ly- 
siae c. Philon. p. 888. ed, R. 
Exi δὲ ἐνθυμήθητε, ποίων ἂν 
ὑμῖν δοκεῖ οὗτος ὅρχων φροντί- 
σαῖς. quod una «um aliis id 


." genus exemplis commemoravit 


Fórtsch. Comment. de locis 
nonnullis Lysiae et Demosthen. 
p. 45 sq. Denique istud ἐν τοῖς 
ἔπεσιν neminem morabitur, quip- 
pe quod inde profectum est, quod 
n verba proxima τὸν 47i1- 

λέα sig τὸν Ὀδυσσέα λέψειν iam 
in mente habebat. Enucleatius 
igitur in hunc fere modum scri- 
bendum fuit: ὅτι περὶ τῶν ἐπῶν 
ὧν σὺ ἄρτι ἔλεγες ἐνδεικνύμενος 
ἂν αὐτοῖς τὸν Aya εἰς τὸν 
Ὀδυσσέα λέγειν κ΄ τ. À. Reli- 
quum est, ut moneamus de forma 
n appositionis φαίνεται ψευσάμενος; 
—. 6 πολύτροπος, quam satis illu- 


Dein χαρεσκευαομένος Flor. a, c. Vat. O, Par. 
Vulgo παρασχευασάμενος. 


síravimus ad Apolog. p. 34. A. 


Uriton. 51, A. Hipp. mai, p. 
285. B. - 
P. 370. ὡς οὔτ᾽ ἄν &vra- 


πειοϑ'είη —] “Πναπείϑεεν saepe 
est alicui persuadere ali- 
ud quid, aliquem a sen- 
tentia sua traducere, ut 
infra. p. 371. E. Plurima rei 
exempla suppeditabit Abresch, 
Auct, Dilucc. Thucyd. p. 258. 

B. αὔριον ἑρὰ Διὶ $.] π|- 
ad. IX, 391 8qq. 

C. νῦν δ᾽ εἶμι ἔπη lliad, 
I, 169 sqq., ubi πολὺ φέρτερόν 
ἐστόν legitur, 

D. ταῦτα εἰπὼν τοτὲ μὲν 
ridet À.] Exspectabat aliquis : 
TüUT& δ᾽ εἰπών. Verum asyn- 
deton ad declarandam factorum 
cum dictis discrepantiam sane- 
quam aptum est, 

οὔτε παρεσκευκσμένοδῷ 
οὔτ᾽ ἐπιχειρήσας] Recte co- 


17*. 


8171 


Barb. Flor. 


͵ 


200 PLATONIS 


βουλῆς φαίνεται ψευδόμενος, ἀλλ᾿ ἄχων, διὰ τὴν 
συμφορὰν τὴν τοῦ στρατοπέδου ἀναγκασϑεὶς χατα- 
μεῖναν καὶ βοηϑῆσαι" ἃ δὲ ὁ Ὀδυσσεύς, ἑχών τε καὶ 
ἐξ ἐπιβουλῆς. 

ZA. ᾿Εξαπατᾷς us, ὦ φίλτατε Ἱππία , καὶ αὖὐ- 
τὸς τὸν ᾿Οδυσσέα μιμεῖ, ' 

IIT. Οὐδαμῶς, ὦ “Σώχρατες. λίγεις δὴ τί xe 
πρὸς τί; 

ZO. Ὅτι οὐκ, ἐξ ἐπιβοὐλῆς φὴς τὸν Ἀχιλλέα 
ψεύδεσθαι , ὃς ἦν οὕτω γόης καὶ ἐπίβουλος πρὸς 
τῇ ἀλαζονείῳ, ὡς πεποίηκεν Ὅμηρος, ὥςτε. καὶ τοῦ 
Ὀδυσσέως τοσοῦτον φαίνεται φρονεῖν πλέον πρὸς τὸ 
ῥᾳδίως λανϑάνειν αὐτὸν ἀλαζονευόμενος, ὥςτε byav- 
τίον αὐτοῦ αὐτὸς ἑαυτῷ ἐτόλμα ἐναντία λέγειν xci 
ἐλάνϑανε τὸν Ὀδυσσέα" οὐδὲν γοῦν φαίνεται εἰπὼν 
πρὸς αὐτὸν ὡς αἰσϑανόμενος αὐτοῦ — ὁ 
Ὀδυσσεύς. 

1Π. Ποῖα δὴ ταῦτα Myuigi ὦ ᾿Σώχρατες; 

ΣΩ. Οὐχ οἶσϑα, ὅτι λέγων ὕστερόν πως πρὸς 
τὸν Ὀδυσσέα ἔφη ἅμα. τῇ ἠοῖ γαποπλευσεῖσϑαι, πρὸς 
τὸν Αἴαντα δὲ οὐκ αὖ φησιν ἀποπλευσεῖσθαι, ἀλλὰ 
ἄλλα λέγει. 

IH. Ποῦ δή; 


13 


P. 371. λέγεις δὲ δὴ τί! δὲ add. Ven. 
kero recepimus, 

πρὸς τῇ ἀλαζο v& ἐφ! Libri τὴν ἀλαζονείαν. Emendevit Bekker. 

B. λέγων ὕστερόν πως] Sic Coisl. Vat. 9. Par. BCEF., 
a. b. c. Vulgo ineptissime ὕστερον ἢ ὡς, quod quam 


Ξ * A unde cum Bek- 


dices aliquot manuscripíi loco 
vulgatae scripturae παρασκευα-- 
οάμενος perfectum participii sup- 
peditarunt, quod video etiam 
Bekkero placuisse, Nam per- 
fectum . indicat statum illum, 
quo quis ad alíquid paratus est, 
ἐπιχειρήσας autem pertinet ad 
actionem uno temporis articulo 
cop;prehensam, αὐ nihil sit, cur 
in hac temporum diversitate of- 
fendamus. 

P. 31l. 


οὕτω γύης καὶ 


ἐπίβουλος πρὸς τῇ ἀλαζος 
vtíq].Pessime vett. editt. πρὸς 
τὴν ἀλαζονείαν, quod primus 
emendavit Bekkerus, Nam 
hoc dicit: qui, praeterquam 
quod iactabundus est; e- 


tiam adeo est callidus 
praestigiator, ut vel Uly- 
xem fefellerit. — πρὸς. TÓ 


ὁᾳ«δέως À..&À., quod illud 
attinet, ut eum facileglo- 
riose dictis fallat, Cohae-, 
rení haec cum aníecedentibus 











OTIO ες - UC tm rr tam . 


HIPPIAS MINOR. 


XQ. 'Ev οἷς λέγει 

οὐ γὰρ. πρὶν πολέμοιο μεδήσομαι αἱματόεντος, 
πρίν γ᾽ υἱὸν Πριάμοιο δαΐφρονος, ἡ “χτορα δῖον, 
Μυρμιδόνων ἐπί τε χλισίας xci νῆας ἱκέσϑαι 

εἰ χγείνοντ᾽ ᾿Αργείους, χατά τε φλέξαι "voi νῆας. 
ἀμφὶ δέ μὲν τῇ ᾿μῇ κλισίῃ xci νὴ μελαίνῃ 
Ἕχτορα καὶ μεμαῶτα μάχης σχήσεσϑαι ὀΐω. 

σὺ δὴ οὖν, ὦ Ἱππία, πότερον οὕτως ἐπιλήσμονα 
ole) εἶναι τὸν τῆς Θέτιδός τε καὶ ὑπὸ τοῦ σοφωτά- 


261 


τοῦ Χείρωνος πεπαιδευμένον, ὥςτε ὀλίγον πρότερον 


λοιδοροῦντα, τοὺς ἀλαζόνας τῇ ἐσχάτῃ λοιδορίῳ αὖ- 
τὸν παραχρῆμα πρὸς μὲν τὸν Ὀδυσσέα φάναι ἀπο- 
πλευσεῖσϑαι, πρὸς δὲ τὸν Αἴαντα μενεῖν, ἀλλ᾽ οὐκ 
ἐπιβουλεύοντά τε καὶ ἡγούμενον ἀρχαῖον εἶναι τὸν 
Ὀδυσσέα, xol αὐτοῦ αὐτῷ τούτῳ τῷ τεχνάζειν T6 
καὶ ψεύδεσθαι περιέσεσθαι; 

Cap. XIV. 111. Οὔκουν ἔμοιγε δοκεῖ, ὦ Σώ- 


χρατες" ἀλλὰ καὶ αὐτὰ ταῦτα ὑπὸ εὐηϑείας ἀναπει- 


σϑεὶς πρὸς τὸν “Ζἴαντα ἄλλα εἶπεν ἢ πρὸς τὸν Ὀδυσ- 
σέα. ὃ δὲ Ὀδυσσεὺς ἅ τε ἀληϑὴ λέγει, ἐπιβουλεύσας 
ἀεὶ λέγει, καὶ ὅσα ψεύδεται, ὡραύτως. 

Zu. ᾿Αμείνων ἄρ᾽ ἐστίν, ὡς ἔοιχεν, ὁ Ὀδυσσεὺς 
Midi guis 


/ 


multas pipiicthris doctorum virorum provocaverif, narrare nunc 
nihil attinet. 

πολέμοιο μεδήσομαι Steph. μεϑήσομαι. 

€. φλέξαι πυρὶ νὴ «ς] σμῆξαι Steph. ομύξαν Ven; £X. €e- 


Platonis 


teri libri. φλέξαι: 


(ieri πλέον, ἃ quibus vulgo 
inepta distinctione divellebantur. 
aríem in hoc toto 
Joco frustra desideravit Schlei- 
ermach. p. 467. 

«οὐδὲν γοῦν φαένεται — ὃ 
Ὀδυσσεύς} Certe quidem 


apparet Ulyxeim nihil ad 


eum dixisse ac si illum 
meníiri sensisset.  ltaque 
nauci non est, quod Stephan us 
in margine motavit ὡς μὴ «i- 


σϑανόμενος, quanquam fuit qui 


͵ 


4 


illad amplecteretur. 


B. ὅτε λέγων ὕστερόν 
πῶς -----Ἴ liad. IX., 360. et 
650. Locum εἷς inferpretare: 


Nostine eum, postea ali- 
cubi loquentem,  Ulyxi 
professum esse se prima 
luce | esse discessurum, 
Aiaei autem dicere nolle 
se discedere. 

D. ἄρχαϊον εἶναι τὸν 
Ὃ ὅν δα Schol, εὐήϑη ἢ ἁπλοῦν, 
Sic Euthydem. p. 295. C. ἀρ- 


E 


262 PLATONIS 


II. "Hire ye δήπου, ὦ «Σώχρατες., Ὁ 
ZO. Τί δὲ; ovz ἄρτι ἐφάνησαν οἱ ἑχόντες apes 
δόμενοι βελτίους ἢ οἱ ἄκοντες; 
IH. Koi πῶς ἄν, ὦ “Σώκρατες, οἱ ἑχόντες ἀδι- 
912 κοῦντες χαὶ ἑκόντες ἐπιβουλεύσαντες χαὶ κακὰ ἐργα- 
,σάμεγοι βελτίους ἂν εἶεν τῶν ἀκόντων; οἷς πολλὴ 
δοκεῖ συγγνώμη εἶναι, ἐὰν μὴ εἰδώς τις ἀδικήσῃ ἢ 
ψεύσηται ἢ ἄλλο τι καχὸν ποιήσῃ" καὶ οἱ νόμοι δή-- 
που πολὺ χαλεπώτεροί εἰσι τοῖς ὁχοῦσι κακὰ ἐργα- 
ξομένοις xci ψευδομένοις ἢ τοῖς ἄκουσιν. 
Cap. XV. 9. Ὁρᾷς, ὦ Ἱππία, ὅτι ἐγὼ ἀλη-- 
B ϑὴ λέγω, λέγων ὡς λιπαρής εἰμι πρὸς τὰς ἐρωτήσεις 
τῶν σοφῶν, χαὶ χινδυνεύω ὃν μόνον ἔχειν. τοῦτο 
ἀγαϑόν, τάλλα ἔχων πάνυ φαῦλα. τῶν μὲν γὰρ πρα- 
γμάτων 5) ἔχει ἔσφαλμαι, καὶ οὐκ οἶδ᾽ ὅπῃ ἐστί. τε- 
χμήριον δὲ μοι τούτου ἱκανόν, ὅτι, ἐπειδὰν συγγένω-- 
μαί τῷ ὑμῶν τῶν εὐδοχιμούντων imi σοφίῳ καὶ οἷς 
i “βλληνες πάντες μάρτυρές εἰσι τῆς σοφίας, φαί- 
γομαν οὐδὲν εἰδώς" οὐδὲν γάρ μοι δοχεῖ τῶν αὐτῶν 
καὶ ὑμῖν, ὡς ἔπος εἰπεῖν. xoírou τί μεῖζον ἀμαϑίας 
C τεχμήριον ἢ ἐπειδάν τις σοφοῖς ἀνδράσι διαςφέρηται: 
ἕν δὲ τοῦτο ϑαυμάσιον ἔχω ἀγαϑόν, ὅ μὲ σώζει" 


P. 312. B. ἔχων πάνυ φαῦλα] V. πάνυ γε φαῦλα. Igno- 
rant ys Vind. Flor. a. b. c. Coisl, Vat. Par. BCEF. Barb. 
E. καταβολὴ περιξλήλυϑιε] Coisl Vat. O, Parr. Ven. 


χαιότερος εἰ τοῦ δέοντος.ν. Span- 
hem. ad Aristoph. Plut. v. 323. 
Mox εὐήϑεια est simplex illa fa- 
cilitas, quae sibi quidquid per- 
suaderi patitur, docente W es- 
seling. ad Herod. p. 269, et 
Ruhnk. ad. Tim. p. 132. 

P. 312. Ὁρᾷς, ὦ Ἱππία] 
V. ad. Gorg. p. 415. Κ᾿. 

B. οὐδὲν y&Q uos δοκεῖ — 
ὡς ἔπος εἰπεῖν] h. e. prope- 
modum nihil. Pertinet enim 
formula ὡς ἔπος εἰπεῖν ad οὐδέν, 
a quo non praefer usum paullo 
longius est remota. v. Hipp. 
mai. p. 285, C. et Gorg. p. 450. 


B. ibique ann. 

C. ov γὰρ αἰ δ δὶ L3 
In his γὰρ est particula expli- 
cafiva, quam vocant, quae si- 
gnifieat nàmlich, Eodem modo 
enim ἃ Latinis. scripforibus 
usurpari fralaticium est. 

D. ἕνα μηδὲν ἐμαυτὸν 
μεῖζον εἴπω] nequid ma- 
ius s, magnificentius de 
me dicam. Proprium. enim 
hoc sibi vindicat, quod non om- 
nibus temere assentiatur, 

οἱ βλάπτοντες τοὺς &v- 
ϑρώπους — οἱ ἄκοντες 
Repetendum ex antecedentibus 


M 





268 





: HIPPIAS MINOR. 


| o? γὰρ αἰσχύνομαι μανθάνων, ἀλλὰ πυνϑάνομαι, 
᾿ χαὶ ἐρωτῶ, xci χάριν πολλὴν ἔχω τῷ ᾿ἀποχρινομένῳ, 
«wl οὐδένα πώποτε ἀπεστέρησα γχάῤιτος. 00 γὰρ πώ- 
πυτε ἔξαρνος ἐγενόμην μαϑών τι, ἐμαυτοῦ ποιούμε- 
ψὸς τὸ μαάϑημα εἶναι ὡς εὕρημα, ἀλλ᾽ ἐγχωμιάζω 
τὸν διδάξαντά μὲ ὡς σοχὸν ὄντα, ἀποφαίνων ἃ ἔμα- 
ϑον παρ᾿ αὐτοῦ. xal δὴ xci νῦν ἃ σὺ λέγεις οὐχ 
ὁμολογῶ σοι, ἀλλὰ διαφέρομαι πάνυ σφόδρα. zai 
τοῦτ᾽ εὖ οἶδα ὅτι δι᾿ ἐμὲ γίγνεται, ὅτι τοιοῦτός εἰμι 
οἵοςπέρ. εἶμι, ἵνα μηδὲν ἐμαυτὸν μεῖζον εἴπω. ἐμοὶ 
γὰρ φαίνεται, ὦ Ἱππία , πᾶν τοὐναντίον ἢ ὃ σὺ 
λέγεις" οἱ βλάπτοντες τοὺς ἀνϑρώπους καὶ ἀδικοῦν- 
᾿ς τὲς καὶ ψευδόμενοι καὶ ἐξαπατῶντες χαὶ ἁμαρτάνον- 
τες ἑχόντες, ἀλλὰ μὴ ἄκοντες, βελτίους. εἶναι ἢ οἱ 
ἄχοντεο: ἐνίοτε μέντοι xoi τοὐναντίον δοχεῖ μοι τού- 
των, χαὶ πλανῶμαι περὶ ταῦτα » δῆλον ὅτι διὰ τὸ 
μὴ εἰδέναι. νυνὶ δὲ ἐν τῷ παρόντε μοι ὥςπερ χα- 
ταβολὴ περιελήλυϑε, χαὶ δοχοῦσε μοι οἱ ἑκόντες ἐξα- 
μαρτάνοντες περί τι βελτίους εἶναι τῶν ἀκόντων. αἱ- 
᾿τιῶμαν δὲ τοῦ νῦν παρόντος παϑήματος τοὺς ἔμ- 
ngocÓ cv λόγους αἰτίους εἶναι, ὥςτε φαίνεσϑαι νῦν ᾿ 
ἐν τῷ παρόντι τοὺς ἄκοντας τούτων ἕχαστα ποιοῦν- 


£, Flor. ἃ. €. b. X. χατηβολή. De seriptura voc. v. Ruhnk,. ad 
Tim. p. 154, Lobeck. ad Phryn. p. 699. 


est φαίνονται vel δοκοῦσιν. Apo- 
log. Socrat. ,P. 28. B. 7 καὶ πε- 
ei ἵππους οὕτω σοι δοκεῖ ἔχειν; 
οἱ μὲν βελείους ποιοῦντες αὐτοὺς 

πάντες ἄνϑρώποι εἶναι, εἷς δέ τις 
ὃ διαφθείρων: intell, δοχοῦσιν. 
Ion. p.541. A. ἀλλ᾽ ἐκεῖνο μὲν dozti 
σους ὅςτις γε ἀγαϑὸς ῥαψῳδύς, 
καὶ στρατηγὸς ἀγαϑὸς eec; De 
reliquis . conf, ad Gorg. p. 450. A. 

E. ὥςπερ καταβολὴ πε- 
P. DIDA Gorg. p. 519. A. 
(22 ὅταν οὖν ἔλϑη ἡ καταβολὴ αὕτη 
uL 77- ἀσθενείας, ubi hanc scriptu- 
,rum codd, tuentur. Schol, ad h. 
Ἢ, χατηβολή, vo ἐπιβάλλον.  Ev- 


ριπίδης Τημένῳ καὶ Πελιάσι, λέ- 
γεταν δὲ οὕτως ἢ τοῦ πυρετοῦ 
περίοδος, καὺ δρμή; καὶ μερίς, 
καὶ ἱερὰ νόσος, τὸ χρεών, τὸ χα- 
ϑῆκον, Ovole, τελετή, τὰ voga- 
ζόμενα. cfr. Ruhnk, ad Tim. p 
154. 

αἰτιῶμὰᾶν ὃὲ “-“ αἰτίους 
εἶναι Loquendi genus satis 
frequens. Gorg. p. 518. D. οἱ δ᾽ 
οὖν δι ἀπειρίαν οὐ τοὺς ἑστεῶ- 
τὰς αἰτιάσονται τῶν νόοων αἰτέου ς 
δἶναι. Phileb. p. 22. C. aue 
ἂν ἑκάτερος ó μὲν τὸν νοῦν, ὃ 
δ᾽ ἡδονὴν αἴτιον εἶναι. — Kiiam 
omisso εἶγαν dicitur αὔτεόν τι 


264 PLATONIS 

τας πονηροτέρους ἢ τοὺς ἑκόντας. σὺ οὖν χάρισαι, 
xoi μὴ φϑονήσῃς ἰάσασϑανι τὴν ψυχήν μου" πολὺ 
γάρ τοι μεῖζόν pe ἀγαϑὸν ἐργάσει. ἀμαϑίας παύσας 
τὴν ψυχὴν ἢ νόσου τὸ σῶμα. μακρὸν μὲν οὖν λόγον 
εἰ ϑέλεις λέγειν, προλέγω σοι, ὅτι οὐκ ἄν με ἰασᾳιο 
— οὐ γὰρ ἂν ἀκολουϑήσαιμι, — ὥςπερ δὲ ἄρτι εἰ 
ϑέλεις μου ἀποχρίνεσϑαι, πάνυ ὀνήσεις" οἶμαι δὲ 
οὐδ᾽ αὐτὸν σὲ βλαβήσεσϑαι. δικαίως δ᾽ ἂν xoi σὲ 
παραχαλοίην, ὦ moi ᾿Απημάντου" σὺ γάρ με ἐπῆρας 
Ἱππίᾳ διαλέγεσϑαι" xoi νῦν, ἐὰν μή μοι ἐθέλῃ "1m-. 
πίας ἀποχρίνεσϑαι, δέου αὐτοῦ ὑπὲρ ἐμοῦ. 

EY. ᾿4λλ᾽, ὦ Σώχρατες, οἵἴμαι οὐδὲν δεήσεσθαι 
Ἱππίαν τῆς ἡμετέρας δεήσεως. οὐ γὰρ τοιαῦτα αὐ- 
τῷ ἐστι τὰ προειρημένα, ἀλλ᾽ ὅτι οὐδενὸς ἂν φύγοι 
ἀνδρὸς ἐρώτησιν. Ἦ γάρ, ὦ Ἱππία; οὐ ταῦτα ἦν 
ἃ ἔλεγες; 


P. 313. "rima εἰ θέλεις λέγειν. ἐθέλεις, invitis codd. ple- 
risque omnibus. v, Lobeck. ad. Phryn. p. 7., qui recte statuit Atticos 
utramqueformam promiscue usurpasse. Infinitivum λέγειν Steph. erro- 
re omittit, quod, ut fif, multis ansam praebuit Uu onse inanibus. 

κἀὶ σὲ παρα καλοίην] Vat. or. Ven. . Vind. παραχαλοί- 
μήν, quod non debebat probare Bekkerus, 


αἰτιᾶσθαι, veluti Legg. X. p. .Hbidini in hoc loco grassaíae 
886. Gorg. p. 519. A. Aliud finem posuisse. 
quid est τὸ αἴτιον αἰτιᾶσθαι, 


adiecto .articulo: ea enim for- 
mula significat veram rei cu- 
juspiam causam afferre, uf 
Reipubl. IL. p. 329. B. δοκοῦσιν 
οὗτον OU τὸ αἴτιον GiruigÓu. 


μὴ φϑονήσῃης ἐάσασϑαν 
τὴν ψυχ εν μου] V. PACA 
p. 327. A. Remp. I. 338. A 


P. 313. μαχρὸν μὲν οὖν 
λόγον —] Veretur Socrates, 
ne Hippias repudiata iam disse- 
rendi consuetudine ad longas 
ilas et copiosas relabatur  de- 
clamatioues, quibus alias sophi- 
stae uii solebant. — Post λόγον 
quod infinitivum  Afy&v vulgo 
neglectum ex codicibus nonnul- 
lis praeeunte Bekkero revoca- 
vimus, videmur ita coniectandi 


καὶ σὲ παρακαλο έη»] Quod 
Bekker. dedit παραχαλοίμην, 
id vereor ut se satis tueatur, 
Phaedou. p. 89. C. ἀλλὰ χαὶ ἐμέ, 
ἔφη; τὸν Ἰόλεων παρακάλει, ἕως 
ἔνι φῶς ἐοτεν. ]]αρακαλῶ τοίνυν, 
ἔφην. Xenoph. Cyr. V. 5, T. 
παρεκάλουν σε, ὅπως κοίνῃ αὖ-- 
τοὺς διώπουμιεν. lbid. I. δ, 7. εἰς 
τόδε τὸ τέλος κατέστην, καὶ ὑμᾶς 
παρεκάλεσα. — Sed quid mula? 
Veterem lectionem, .praesertim 
codicum auctoritate adeo con- 
firmatam, non prius damnandam 
censebo, quam παρακάλεῖο Gar, 
forma media, illa significatione 
usurpatum fuisse certis et in- 
dubitatis testimoniis demonstra- 
tum- fuerit. 


ἐπῆφρας Ἱππίᾳ διαλέγε- 





M. nmi T nda 9g WI un 


* 


N 


"Cog Le, m REPERI CROP n P ΘΟ ΘΉΡΑΝ qi ah 


r4 





HIPPIAS MINOR. 965 


II. "Eywys. ἀλλὰ “Σωχράτης, ὦ Τύδικε, ἀεὶ τα- 
ρθάττει ἐν τοῖς λόγοις xci ἔοιχεν ὥςπερ κακχουργοῦντι. 

XQ. Ὦ βέλτιστε “Ἱππία, οὔ τι ἑχών γε ταῦτα 
ἐγὼ ποιῶ — σοφὸς γὰρ ἂν ἦν καὶ δεινὸς χατὰ τὸν 
σὸν λόγον , — ἀλλ᾽ ἄχων, ὥςτε μοι συγγνώμην ἔχε" 
φὴς γὰρ αὖ δεῖν, ὃς ἂν κακουργῇ € ἄχων, συγγνώμην ivi 

EY. |. Koi μηδαμῶς γε, ὦ Ἱππία, ἄλλως ποίει, 
ἀλλὰ καὶ ἡμῶν ἕνεκα χαὶ τῶν cin re σοι Àó- 
yov ἀποχρίνου ἃ ἄν σε igorQ “Σωχράτης. 

11. .4λλ᾿ ἀποκρινοῦμαι, σοῦ γε δεομένου. ᾿4λλ 
ἐρώτα 0 τι βούλει. 

Cap. XVL Z9... Καὶ μὴν σφόδρα γε. ἐπιϑυ- 
pu) , à Ἱππία, covetudtdekad τὸ νῦν δὴ λεγόμενον, 
πότεροί ποτε ἀμείνους, οἱ ἑκόντες ἢ οἱ ἄκοντες ἁμαρ- 
τάγνοντες. οἶμαι οὖν ἐπὶ τὴν σχέψιν ὀρϑότατ᾽ ἂν ὧδε 
ἐλϑεῖν" ἀλλ᾽ ἀπόχριναι" καλεῖς τινὰ δρομέα ἀγαϑόν; 


gc μι, 


ι 


δέου αὐτοῦ ὑπὲρ ἐμοῦ] Editt, omnes praeter nostram περὺ 
ἐμοῦ. Veram lectionem, quam Heusdius eoniectura assecutus erat, 


praebuit solus Flor. noster X. 


B. οὔ vc ἑκών ye] Vat. O. οὔτοι, probante Bekkero. Dein 
pro ἐγὼ ποιῶ, quod habent Vat. O. Par. BC. Barb. Coisl. Ven. 
Ex Flor. Vind., vulgo erat ἐγὼ ποιῶν, 


σϑαι] Dictionem ἐπαίρειν τινὰ 
ποιεῖν τὸ, aliquem. ad ali- 
quid faciendum impellere 
vel inducere, ad Reip. 11]. 
p. 416. C. et Phaedr. p. 232. A. 


 inustravimus, 


δέου αὐτοῦ ὑπὲρ ἐμοῦ] 
VWulgatum περὸ iuo) corrigen- 
dum vidit Heusdius. Et prae- 
buit ὑπὲρ cod. Flor, x. Nam 
«ov περὲ ἐμοῦ foret roga eum 
de me, 8. quod ad me atti- 
net. Requiritur ὑπὲρ ἐμοῦ, quod 
εἰβοϊῆοαί pro me, meo no- 
miue, Alia ratio est loci Xe- 
noph. Cyrop. I. 2, 18. ἤν τι 
δέῃ περὸὲ τοῦ κοινοῦ, ubi recte 


: üicitur περί, etsi S. 9. praeces- 


sit ἤν τὸ δέωνται ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ. 
B. οὐ γὰρ τοιαῦτα αὐτῷ 


ἔστι —] Nam quae antea ab 


eo dieta sunt,-ea tale quid mi- 
nime siguificabant; imo se ad 


, 


omnes cuiuscunque quzesíiones 
responsurum profitebatur. Mox 
xaxovgytiv ἐν τοῖς λόγοις de dis- 
putatore captiosis rationibus a- 
gente aut verum malitiose occul- 
tante usurpatum notavit W olf, 
ad Deiosthen. Leptin. p. 334. 
Idem Socrati opprobrio vertit 
Callicles Gorg. p. 483. A. ὃ ὃ δὴ 
καὶ σὺ τοῦτο τὸ σοφὸν καταγενγο-- 
ηλὼς καχκουργεῖς ἐν τοῖς λόγοις. 


οὔτι ἑκών ve ταῦτα -- 
ἀλλ᾽ ἄκων] Bekkerus οὔτου 
edidit, me quidem mon suffra- 
gante; v, ad Hipp. mai, p. 297. E. 


C. Καὶ μηδαμῶς ys — 
ἀλλὼς ποίει} Scehleierma- 
c€herus: ,,Sehr sonderbar steht 
diese Redensart voran, die wir 
sonsí nur als beschliessende Er- 
mahnang gewohnt sind,* v, ad 
Remp. 1. p. 328. B. 


2660 


, 


, PLATONIS 


III "Eyoys. uS aj M 

CO. Ke κακόν; 

II. . Nat. 

Z4. Οὐκοῦν ἀγαϑὸς μὲν ὁ εὖ Div, Mit δὲ 
ὁ χαχῶς; 

KH. Ναί. 

20. Οὐκοῦν ὁ βραδέως ϑέων κακῶς ϑεῖ, ὁ δὲ 

ταχέως εὖ; 
IIl. Noi. 
ZO. "Ev δρόμῳ uiv ἄρα καὶ τῷ ϑεῖν τάχος δὰ μὲν 


ἀγαϑόν, βραδυτὴς δὲ χαχόν; 

11. AM τί μέλλεν; j 

zo. Πότερος οὖν ἀμείνων δρομεύς, ὁ ἑχὼν m 
δέως ϑέων, ἢ ὁ ἄκων; 

IH. Ὁ ἕἑκων. 

ZO. "4g! οὖν οὐ ποιεῖν vi ἐστε τὸ ϑεῖν; 

lH.  llouiv μὲν οὖν. 

ZO. ΕἸ δὲ ποιεῖν, οὐ καὶ ἐργάζεσϑαέ τι; 

IH. Ναί. 

ZO. Ὁ χαχῶς ἄρα ϑέων χαχὸν xci αἰσχρὸν iv 
δρόμῳ τοῦτο ἐργάζεται ; 

III. Καχόν, πῶς γὰρ οὔ; 

Z9. ΜΚαχῶς δὲ Oe ὁ βραδέως ϑέων; 


P. 314. Ὁ ἑκών, óc ἔουκεν] Additum ὡς e Ven. X. Flor. 
x. Bas. l. 2. Vulgo aberat. 

οὐχ ὃ βελτίων τὸ σῶμα ὃ. ἄμφ. 1 Heusdius e Ficini vers, 
legendum coniecit: οὐχ ó ἰσχυρότερος καὶ βελτίων wv. OG. Non opus, 


D. ἀλλὰ τί μέλλει h. 6. vof. Ibid. ΗΠ. p. 368. B. ἐμ τοῦ 
quidni? Formulam hanc ap- ἄλλου τοῦ ὑμετέρου τρόπου. Ibid. 
probaníis ad Hipp. mai. d. 287. 11]. p. 407. B. ἥ ys περαυτέρω 
D. notavimus, γυμναστικῆς ἡ περιττὴ αὑτὴ ἐπι- 

P. $74. ἐν τῇ ἄλλῃ 'πάση μέλει. Vill. p. 566. D. περὲ τὸ 
τὴ τοὐσώματος χρείᾳ] Bek- ἐν “Ἱρκαδίῳ τὸ τοῦ Διὸς τοὺ ztv- 
kerum repetitus articulus adeo καίου ἱερόν. IX. p. $90. A. τὸ 


male habui it, ut alterum τῇ ante 
τοῦ οώματος positum tanquam 
vitii suspectum notaverit. Sed 
non puíamus esse causam ido- 
neam, cur quidquam loco moveu- 
dum censeamus. De Rep. Il. p. 328. 
D. ai ἄλλαν αἵ κατὰ τὸ σῶμα 100- 


δεινὸν τὸ μέγα ἐκεῖνο καὶ πολυ-- 
εἰδὲς ϑρέμμα., ubi, v. ann, coll, 
not. ad. Gorg. p. 194. Nimirum 
τῇ; τοῦ σώματος, d. C. 4| ἐστιν 
τοῦ σώματος» propterea interpa- 
suií, quod deinceps corporis 
operae oppositurus esf alia; — 


HIPPIAS MINOR. 


1H. Ναί. Mt 
XQ. Οὐκοῦν ὁ μὲν ἀγαϑὸς δρομεὺς ἑχὼν τὸ χα- 
 XüY τοῦτο ἐργάζεται χαὶ τὸ αἰσχρόν, ὁ δὲ xaxóg ἄκων; 
IH. "Eowé γε. 
| ZO. Ἐν δρόμῳ μὲν ἄρα πονηρότερος ὁ ἄκων χα- 
χὰ ἐργαζόμενος ἢ ὁ ἑχών;͵ 
lH. Ἔν δρόμῳ γε. 
2X8. Τί δ' ἐν πάλῃ; πότερὸς παλαιστὴς ἀμεί- 
γων, ὁ ἑχὼν πίπτων, ἢ ὁ ἄχων; 
IH. Ὁ ἑκών, ὡς ἔοικε. 
258. Iovipgórsov δὲ χαὶ αἴσχιον ἐν πάλῃ τὸ ni- 
πτειν, ἢ τὸ καταβάλλειν ; 
IH. Τὸ πίπτειν. 
αἰσχρὰ ἐργαζόμενος βελτίων παλαιστὴς ἢ ὁ ἄχων. 
IH. "Eois. 


261 


LO 


"Kei ἐν πάλῃ ἄρα ὁ ἑκὼν τὰ πονηρὰ καὶ 





bus qui corpore meliore utere- 
tur excellere putandus esset, τὰ 


non video, quibus argumentis 
otiosum illud καὶ defeudi queat, 


' 


DIE: 


ZO, ΥἹἱ δὲ ἐν τῇ ἄλλῃ πάσῃ τῇ ToU σώματος 
χρείᾳ; οὐχ ὁ βελτίων τὸ σῶμα δύναται ἀμφότερα 
ἐργάξζεσϑαι , καὶ τὰ ἰσχυρὰ χαὶ τὰ ἀσϑενῆ , χαὶ τὰ 

[ αἰσχρὰ ai τὰ χαλά; ὥςτε ὅταν χατὰ τὸ σῶμα πο-. 
γηρὰ ἐργάζηται, ἑχὼν ἐργάζεται ὁ βελτίων τὸ σῶμα, 
ὁ δὲ πονηρύτερος ἄκων; 
liL "Ἔοιχε χατὰ τὴν ἰσχὺν οὕτως ἔχειν. 
.B, Ἔοικε κατὰ τὴν Ἰοχύν] V. ἔοικε καὶ κατὰ τ. loy. Re- 
éte καὶ om. Vat. Θ. Par. F. In Florr. Vind. Coisl. Ven, Z. Par. 
BC. scriptum exsíat ἔοικε καὶ τὰ κατὰ v. ἴσχ. 
rh 
Mox τὰ ἰσχυρὰ et τὰ ἀσϑενὴ sunt ἰσχυρὰ καὶ τὰ ἀσϑενῆ, εἰ τὰ αἰσχρὰ 
quae hominissuntrobusti καὶ τὰ καλά. —Largitur igitur 
veldebilis etinfirmi: quiu- Hippias de priore quidem gene 
sus loquendi notatione dignus esí, re, quod corporis robore: con- 
- B. Ἔσοιχε κατὰ τὴν ἰσχὺν  iimeatur, ita iudicari oportere. 
οὕτως KFyrev]Vett.editt.Zoizexab ^ Sentiens vero Socrates eum de 
κατὰ v. Qoz. Codd. mss. longe pluri- altero genere adhuc dubitare, 
mi ἔοιχε καὶ τὰ κατὰ v.00y. Sed x«l — statim deinde ita pergit disserere, 
.— illud omittunt duo librioptimae πὲ idem etiam de turpitudine 
- mofae, nec illud dubifavimus pro- — et honestate statueudum esse 
- fenus eiicere. Duo generarerum arguat, Ia hac igitur senten- 

memoraverat Socrates, in qui- tiarum  €opsecutione equidem 


PLATONIS 


ZQ. Τί δὲ κατ᾽ εὐσχημοσύνην, ὦ Ἱππία; οὐ 
τοῦ βελτίονος 'σώματός ἔστιν ἑκόντος τὰ αἰσχρὰ xoi. 
πονηρὰ σχήματα σχηματίζειν, τοῦ δὲ πονηροτέρου 
ἄκοντος; ἢ πῶς σοι δοκεῖ; 

Ὡς XH. Orco. 

Z9. Kol ἀσχημοσύνη ἄρα ἡ μὲν ἑκούσιος πρὸς 
ἀρετῆς ἐστίν, ἡ δὲ ἀκούσιος πρὸς πονηρίας "Ne 

III. pope 

Z9. Τὶ δὲ φωνῆς πέρι λέγεις ; ποτέραν φὴς &i- 
veu βελτίω, τὴν ἑχουσίως ἀπῴδουσαν, ἢ τὴν ἀκουσίως; 

IH. Τὴν ἑκουσίως. 

ΣΩ, ᾿Μοχϑηροτέραν δὲ τὴν ἀκουσίως; 

III. Nat. 

ZQ. δΔέξαιο δ᾽ ἂν πότερον τἀγαϑὰ χεχτῆσϑαι, 
ἢ τὰ χαχά; 

III. Τάγαϑα, 

XQ. Πότερον οὖν ἂν δέξαιο πόδας κεχτῆσϑαι 
ἑχουσίως χωλαίνοντας, ἢ ἀκουσίως ; 

III. 'Exovoiwg. 


ZO. XwAso δὲ ποδῶν οὐχὶ novit: χαὶ «Gy. 
μοσύνη ἐστί: 

lH. ΝΝαί. 

ZO. Τὶ 06; ἀμβλυωπία οὐ πονηρία ὀφθαλμῶν; 

III. Noi. 


ZO. “Ποτέρους ovv ἂν βούλοιο ὀφθαλμοὺς κεχτῆ- 


268 


P. 315. ἱππεύσει᾽ ἄμεινον, ἢ ἢ ἄκων] V. ἀμείνων, quod 
iam Cornar, recte emendavit. Habet «wo» :/Venet, Z. Dein ἢ 


quod haud dubie e proximo κα- 


Τί δ᾽ d» Ἰατρικῆ; His vero ifa 
τὰ natum est. Indidem origi- 


exploratis non puto fore qui 


nem duxit quod habenf plurimi 
codices xai τὰ x.: Fateor tamen 
me ad sententiae integritatem 
aliquid desiderare. Quum. enim 
Hippias unam (íantum partem 
eius, quam Socrates . posuerat, 
sententiae veram esse concedat, 
vide, ne scribendum, sit; ἔουκε 
κατά γε τὴν ἰσχὺν οὕτως ἔχειν, 
ut p. 315. B. ἐν τοξικὴ γε. X42. 


Heusdio assentiatur fotum lo- 
cum ita refingenti: — ὃ δὲ πο- 
ψηρότερος ἄκων" ἔοικέ γε καὶ κα- 
τὰ τὴν ἰσχὺν οὕτως ἔχειν. Hipp. 
Ἔοικε. Socr. Τί δὲ κατ εὐσχημ. 
Quod enim vir egregius dicit . 
Bippiam servata veteri verbo- 
rum distinctione Socrati nimis 
officiose assentiri, concedit so- 
phista profecio non plus quam 


HIPPIAS MINOR. 269 


GÜci xal ποτέροις συνεῖναι; oig éxov ἂν tig ἀμ- 
βλυώττοι καὶ παρορῴη, ἢ oig &xov; 

IH. Οἷς ἑκών. ! 

CQ. Βελτίω ἄρα ἥγησαι τῶν σαυτοῦ τὰ éxov- 
σίως πονηρὰ ἐργαζόμενα, ἢ τὰ ἀχουσίως; 

1Π. Τὰ γοῦν τοιαῦτα. 

ΣΏΩ. Οὐκοῦν πάντα, οἷον καὶ ὦτα καὶ ῥῖνας καὶ 
στόμα καὶ πάσας τὰς αἰσϑήσεις, εἷς λόγος συνέχει, 
τὰς μὲν ἀκόντως καχὰ ἐργαζομένας ἀκτήτους & vet 
ὡς πονηρὰς οὔσας, τὰς δὲ ἑχουσίως κτητὰς ὡς ἀγα- 


ϑὰς οὔσας. ξ 


IH. "Euows δοκεῖ, 


Cap. XVI 9. T δὲ; ὀργάνων ποτέρων 


d » 
βελξίων ἡ χοινωνία; oic ἑχών τις χαχὰ ἐργάξεται, ἢ 


οἷς ἄχων; οἷον πηδάλιον, ᾧ ἄκων χαχῶς τις κυβερνήσει, 


βέλτιον, ἢ ᾧ ἑχών; 
IH. ὯΩι ἑκών. 
Z9. 

καὶ τἄλλα ξύμπαντα; 
IH. 42493 λέγεις. 


* 


Οὐ x«i τόξον ὡςαύτως xci λύρα καὶ αὐλοὶ 


- 


Ju 7i δέ; ψυχὴν κεχτῆσϑαι ἵππου, 7 ἑχών 
τις χαχῶς ἱππεύσει, ἄμεινον, ἢ ἣ ἄχων; 


IH. ἯΙ ἑχών. 


ZO.  dusivov ἄρα ἐστί, 


IH. Not. 
ZO. 


vulgo aberat, quod Corn, et Steph. merito desideraverunt, 
Z εἰ corr, Coisl, 


hibuit nunc Venet, 


propíer superiorem argumenía- 
tionem «concedere coactus est: 
quod nondum erat exploratum, 
id pro vero ducendum esse eti- 
amnunc dubitat. t 

πρὸς ἀρετῆς ἐστιν] h. e. 
virfuti tribuenda est. 

D. x«i ποτέροις συνεῖς- 
ν»α 1 Similiter postea: ὀργάνων 


. ποτέρων βελτίων ἡ κοινωνία: 


P. 315. Τὴ ἀμείνονι ἄρα 
ψυχῇ -’ ἀκουοίως] Legeba- 


Τῇ ἀμείνονι ἄρα ψυχῇ ἵππου τὰ τῆς Wv- 


Ex- 


íur olim — ἑχουσίως ἂν ποιοῖ, 
τὰ δὲ τῆς πονηρίας ἀκουσίως. At 
nunc.non factorum genera, sed 
animorum naturae contrariae 
discernuntur. . Quocirca Cor- 
narius legendum putabat: τῇ δὲ 
τῆς πονηρίας. Schleier m ach. 
autem eoniectabat τὰ αὐτὰ δὲ τῇ 
πονηρᾷ s. πονηροτέρῳᾳ ἂκ. Omnem 
dubitationem — sustulerunt libri 
manuscripü, quorum auctorita- 
tem cum Bekkero sumus se- 


919 





U 


210 PLATONIS 
χῆς ἔργα ταύτης τὰ πονηρὰ ἑκουσίως ἂν ποιοὶ, τῇ 
δὲ τῆς πονηρᾶς ἀκουσίως; M 

IH. llevv ys. | 
ZU. Οὐκοῦν xol χυνὸς καὶ. τῶν ἄλλων ζώων 
πάντων; ι 2 

IH. | Noti. , 

X0. T6 δὲ 05; ἀνϑῤώπου ψυχὴν ἐκτῆσϑαι το- 
ξότου ἄμεινόν ἐστιν, ἥτις ἑχουσίως ἁμαρτάνει. τοῦ 
σκοποῦ;,, ἢ ἥτις ἀκουσίως ; woNA6 WÉMN 293 

IL. "Hug. ἑκουσίως, ν UO" 220 

ZO. Οὐχοῦν αὕτη ἀμείνων εἰς τοξι μι, ἐστι; 


Lil. INat. 1 {τὶ 
m0. Kol ψυχὴ ἄρα ἀκουσίως ἁμαρτάνουσα πο- 


γηροτέρα ἢ ἑχουσίως. ; 
LH. Εν τοξικῇ. ye. Ν 
X0. Tí. d» ἰατρικῇ; οὐχὶ. ἡ ἑχοῦσα κακὰ, διὲς; 

γαζομένη περὶ τὰ σώματα ἰατριχωτέρα; em 

(HI... Ναί: : 
ZQ. ᾿Ζμείνων ἄρα αὕτη ἐν ταύτῃ τῇ τέχνῃ τῆς 


μὴ [ἰατρικῆς]. 
J1I. “ἀμείνων. 
A, UT δέ; 7 κιϑαριστικωτέρα χαὶ αὐλητικωτέ- 


ρα χαὶ τἄλλα πάντα τὰ χατὰ τὰς τέχνας τε χαὺὶ τὰς 


τῇ δὲ τῆς πονηρῶς &zovgoíoc] V. τὰ δὲ τῆς πονηρίας, Pro 
τὰ recte τῇ Ven. 2, Par. BE. Barb, Vat. or. Florentini, Vind. 
Lóco πονηρίας aütem praebuerunt πονηρῶς Ven. €. Vat. or. lta- 
que hie quoque virórum doctorum coniecturae sunt supervacaneae. 
Verum restituit Bekk. 

ἀνθρώπου ψυχὴν ἐξ τῆσθϑαι͵Ί Sic Colsl, Vat. Or. Ven. 
Z X. Par. BC. Barb, Vind. Flor. a. b. c., qui paullo ante et mox 
etiam χεχτῆσϑαν tuentur. Sed hanc formarum varietatem Plato 
non^videtur refugisse, cfr. Theaet. p. 198. D. Legg. XH. p, 954. 

* 


q"uti. Inest enim in altero τοῦ &zoQ«vórrog λέγοι, Τία iam 
membro breviloquentia, Plenius Homer. Odyss, XIII, 123. ó0(- - 
dicendum fuit: τῇ ó? (i, e. al- τῆς ἄνθρωπος. lliad. XVI, 263. 
fera vero, quae τῇ ἀμείνονν ἐσὲ ἄνθρωπος δδίτης. conf. Butt- 
contraria) τὰ τῆς πονηρᾶς foy& ^ mann. Gr. $. 123. anm. 2. 
ἀκουσίως. Matthiae Gr. $. 430. 6., ex 

ἀνθρώπου ψυχὴν — vo- quibus ille originem huius lo- 
ξότου)] Ῥμαρήοη. p. 87. p. ὥς- quendi generis egregie monstravit, 
"tQ ἄν τις περὶ ἀνθρώπου ὑφάν- B. ᾿“μείνων ἄρα — τῆς 


neun lm 


MAC 


"o 








HIPPIAS MINOR. 231 


3 ἐπιστήμας, οὐχὶ ἡ ὠμείνων ἐχοῦσα᾽ τὰ χαχὰ ἐργάζε- 


ται καὶ, τὰ αἰσχρὰ χαὶ "ἐξαμαρτάνει, Ὁ δὲ cott 
Qc ἄχουσα; 

IH. Φαίνεται. 

AQ. Ale μὴν που τάς 7 τῶν pones ψυχὰς 


χεκτῆσϑαι διξαίμεϑ", ἂν μᾶλλον τὰς ἑχουσίωξ. ἢ τὰς 


ἀκουσίως ἁμαρτανούσας τὸ καὶ χακουργούσας, ὡς 
ἀμείνους οὔσας εἰς ταῦτα. 

Sob Ub o gl. 1 seta 

Nr Τί δέ; τὴν πεν, αὐτῶν οὐ à βουλούμεϑ᾽ 
e ᾿ὡς βελτίστην ὀχτῆσθαι; 

IH. Nol. 


XQ. Οὐκοῦν βελτίων ἔσται, ἐὰν ἐχοῦσα χακουρ- 


M 9t 


γῇ τὸ χαὶ ἐξαμαῤτάνῃ, ἢ" ἐὰν ἄκουσαν 


111... Δεινὸν" μέντ᾽ ἂν εἴη, ὦ «Σώχρατες, εἰ οὗ 
ἑχόντες ἀδικοῦντες βελτίους ἔσονται. 101 ἄκοντες: 
XO. ᾿Δλλὰ μὴν φαίνεταί ys ἐκ τῶν εἰρημένωγε 
1Π. Οὔκουν ἔμοιγε. 
Cap. XVIII .—92. 


) ' , » ν᾽ ν . 
Eyo δ᾽. ᾧμην, ὦ Iania, 


καὶ σοὶ φανῆναι. πάλιν δ᾽ ἀπόχριναν" ] δικαιοσύνη, 


οὐχὶ ἢ DE δύναμίς τίς ἔστιν, ἢ ἐλ! στημὴή, ἢ ἀμφότερα: 
ἢ οὐχ ἀνάγκη ἕν γέ τι τούτων εἶναν τὴν δικαιοσύνην ; ; 
II. . No. 


C. al. efr. Pierson. ad Moer. p. 225. V. »txr709«:. 
perverse: ἀμείνονός ἐστιν, quod. correxit Cornarius. 
ex corr. habet ἀμείνον. 
vB; καὶ αὐλητικωτέρα ] Sic. Vind, Flor. bh. x. Coisl. Vat. 

Or. Ven. X. Par. BC F. Barb. Vulgo erat καὶ ἡ αὐλητ. 

€ βελτίστην ἐκτῆσθαι] V. κεκτῆσθαι, quod e Flor. a. 
b. c. ᾿ς Ἢ mutavi. 

D. οὐχὲ ἢ δύναμις V. ἢ aberat. Exhibuerunt Coisl. Vatt, 
Ven. zx. Par, F. Barb, Vind, 


'Dein libri 


Unus: Ven. Z 


Mni ρυκῆς] Istud ἐατρικῆς praegressis intelligi oportere 


argumentaíionis rationi adver- 
sari acute vidit Schleierma- 
cherus.  Nolumus tamen ipsi 
scriptori vitio dare, quod iner- 


— tiae scioli alieuius acceptum re- 


ferimus.  Delendum potius ar- 


|. bitramur ineptum additamentum, 





quo sublato liquet ad τῆς μὴ ex 


ἑκούσης καχὰ ἐργαζομεένης: 
D. οὐχὲ 5 δύναμές" τίς 


ἔστιν — ἢ ἀμφότερα] So- 


cratem virtutem voluisse eonti- 
neri scientia praeter alios te- 
stantur Xenoph, Mem. II, 9, 
5. Plat. Prot. p. 352 sq. 
Aristot, Eth, Eud, 1. 5. Eth. 


916 


212 PLATONIS 


XO. Οὐκοῦν εἰ μὲν δύναμίς ἐστι τῆς ψυχῆς ἡ 
δικαιοσύνη ; 7] δυνατωτέρα ψυχὴ καὶ δικαιοτέρα ἐστί; 
βελτίων γάρ nov ἡμῖν ἐφάνη, ὦ ἄριστε, ἡ τοιαύτη. 


IH. ᾿Ἐφάνη ydg. 


Z0. Τί δ᾽ εἰ ἐπιστήμη: οὐχ ἡ σοφωτέρα ψυχὴ. 
δικαιοτέρα, ἡ δὲ ἀμαϑεστέρα ἀδικωτέρα; 


. IH. * ναί. 


ZO. Τί δ᾽ εἰ ἀμφότερα; οὐχ ἡ ἀμηβείρθὰ ἔχου- 
σα, ἐπιστήμην χαὶ δύναμιν, δικαιοτέρα, ἡ δὲ ἀμα- 
ϑεστέρα ἀδικωτέρω; οὐχ οὕτως ἀνάγκη χων ; T 


(φαίνεται. 


III. 


ZQ.  Ovxobv ἡ δυνατωτέρα καὶ coditctipn αὕτη 
ἀμείνων οὖσα ἐφάνη καὶ ἀμφότερα μᾶλλον δυναμένη 
ποιεῖν, χαὶ τὰ χαλὰ καὶ τὰ αἰσχρώ,, , περὲ πᾶσαν 


ἐργασίαν ; 
III. Ναί. 


XQ. Ὅταν ἄρα τὰ αἰσχρὰ ἐργάζηται, ἑκοῦσα 
ἐργάζεται διὰ δύναμιν. χαὶ τέχνην. ταῦτα δὲ δικαιο- 
σύνης φαίνεται, LIT) ἀμφόξιρᾳ A ἢ τὸ" ἕτερον. 


11. ἴδοικε. 


P 


F. ψυχὴ καὶ δικαιοτέρα ἐστέν] καὶ addidi e. Flor. x. 
ἡ δὲ ἀμαϑιεστέρα ἀδικωνέρα; HIPP. " Ναί, 5508. Τί 


Nicom. VI. 13, 3. ed. Zell. Ill, 


8, 6. Magn. Moral. 1 35. Nec 
Qubitainás eum δύναμιν quoque 
quandam animi δὰ eius natu- 
ram retulisse, quum virtutem 
vita et moribus exprimendam 
esse consfanter docuerit. Ita- 
que Plato loc etiam oco So- 
cra(ico placito in, rem suam 
usus est, nec opus fuit, uf, cur 
ita statueret, aliquo modo signi- 


ficaret. 


QE. ἡ δὲ ἀμαϑεσπέρα ᾿ἀδι- 
xovíQu; οὐχ οὕτως ἀνάγκη 
ἔχειν} “1 his quia agitur de 


animo scientia pariter atque fa- 
cultate: praedito, . mirum :sane 


videtur quod fantum hoc subii- 


citur; 7 δὲ ἀμαϑεστέρα ἀδικω-- 
τέρα. ut verendum sit, ne quid 
exciderit, Non absona Heusdii 
est coniectura, scribendum su- 
spicantis jj δὲ ἀμαϑεστέρα καὶ 
ἀσϑενεστέρα. Ficinus vero; 
Quid si utrumque? an non 
quae ambo haec habet, sci- 
eníiam scilicet et poten- 
tiam, iustior erit? quae 
non habet, iniustior? Cu- 
ius si quid valet auctoritas, ex- 
truso illo ἀμαϑεστέρα Acier 


I 
γ 
᾿ 


[ 
* 
a 9 
f 


5 "HIPPIAS MINOR. 


218 


o9. Καὶ τὸ μέν ye ἀδικεῖν κακὰ "ποιεῖν ἐστὶ, 


EY quy ἀδικεῖν 'χαλά. " 
os HIE "Not, 


'e fi 


εἴ 


ZO. Οὐκοῦν ἡ δυνατωτέρα καὶ ἀμείνων; m. 


IH. 
a. 


Kot VETGL, 


IH. Ne 


ὅταν περ ἀδικῇ, ἑκοῦσα ἀδικήσει, ἡ δὲ πονηρὰ ἄκουσα; 


᾿Οὐχοῦν ἀγαϑὸς ἀνὴρ ὁ τὴν ἀγαϑὴν. ψυχὴν 
ἔχων, καχὸς δὲ ὁ τὴν καχήν; 


- 2 * HU " 
A2. “4γαϑοῦ μὲν ἄρὰ ἀνδρύς ἐστιν éxóvro ἀδι- 


| κεῖν, καχοῦ δὲ ἄχοντα, εἴπερ ὁ ἀγαϑὸς ἀγαϑὴν 


| 


! 
: 


— S" 


] 


d 
» 


3 
uÜ 


: 
] 


-—— QPPL mem yet 


. 
1 
4 


᾿ ψυχὴν ἔχει. 


1Π. ᾿Αλλὰ μὴν ἔχει yt. | 
ZO. Ὁ ἄρα ἑχὼν ἁμαρτάνων χαὶ αἰσχρὰ καὶ 
ἄδικα ποιῶν, ὦ Ἱππία, εἴπερ τίς ἐστιν οὗτος, οὐχ 


ἂν ἄλλος εἴη ἢ ὁ ἀγαϑός. 


11. Οὐκ ἔχω ὅπως σοι συγχωρήσω, ὦ ὡΣώχρα- 


τες," ταῦτα. 


X9. OQ γὰρ ἐγὼ ἐμοί," ὦ Ἱππία" ἀλλ᾽ Gvay- 
καῖον οὕτω φαίνεσθαι νῦν γε ἡμῖν ix τοῦ λόγου. ὅ- 
περ μέντοι πάλαι ἔλεγον, ἐγὼ περὶ ταῦτα ἄνω xoi 
χάτω πλανῶμαι καὶ οὐδέποτε ταὐτά μοι δοκεῖ. χαὶ 


δ᾽ εὖ ἀμφ. Ταΐ, quod deerat in vett. editt., e Ficino restituen- 
dum Heusdius vidit, Exhibuerunt illud etiam Coisl. et Par. ex eorr. 


dum potius erit ἡ δὲ μή, ἀδικωτέ- 
ρα. Sed quid verum sit, quoniam 
codices omnes veterem scriptu- 
ram servant, vix certo definiri 
poterit. Hoc unum vero depre- 
camur vehementer, ne quis ta- 
libus loeis, haud dubie librario- 
rum culpa depravatis, ad huius 
scripti fidem et auctoritatem la- 
befactandam abutatur. 


P. 916. ταῦτα δὲ δικαιο- 
συνὴς φαένεται)] Videl. δύνα- 
[ug καὶ τέχνη. 

ὅταν πεῷ ἄδι» ἢ] ai quan- 
do iniuste facit. Diligenter 


| - Plat. Opp. Vol. IV. P. 11. 


/ 


haee animadvertas. Nam Socra- 
tes neminem volentem peccare 
statuebat. Itaque captiosa hac 
argumentatione utitur nonnisi 
sophistae ridendi gratia.  Eo- 
dem referas quae mox dicuntur: 
ὃ ἄρα ἑκὼν ἁμαρτάνων), εἴπερ 
«ἰς ἔστιν οὗτος. 

Β. Οὐδὲ γὰρ ἐγὼ ἐμοί, ὦ 
Tanta] h. e, οὐδὲ γὰρ ἐγὼ ἔχω 
ὅπως ἐμοὶ συγχωφήσω. Etiam 
hic locus Astium  avocare po- 
ferat ab ea opinione, qua multa 
síatuit in hoc libro contineri, 
quae cum Socraíica et Platonica 
doctrina pugnare iudicanda sint. 


18 


214 


PLATONIS HIPPIAS H. 


ἐμὲ μὲν. οὐδὲν ϑαυμαστὸν πλανᾶσϑαν οὐδὲ ἄλλον 
ἰδιώτην" εἰ δὲ καὶ ὑμεῖς πλανήσεσϑε οἱ σοφοί, τοῦ- 
το ἤδη καὶ ἡμῖν δεινόν, εἰ μηδὲ παρ΄ ὑμᾶς ἀφιχό- 
μενοι παυσόμεϑα τῆς πλάνης. 


Seilice£ Socrates ipse colloquio 
extremo fatetur sibi alia omnia 
probari, quam quae superiore 
disputatione invenfa sint, atque 
acerba cum  irrisione — sortem 


suam deploraf, quod mne a sa- 
pientibus quidem veram rei ra- 
tionem edoceatur, ut cur sic vel 
aliter iudicandum $it, perspicue 
intelligat. 














) 


IT oj 





Praefatio ad Ionem. 





"Quanquam de huius libri argumento et consilio dis- 
putare subtilius multis supervacaneum videbitur, quum 
tanta eius sit brevitas, ut quilibet singulas eius partes 
facile animo complecti atque contueri possit, facit tamen 
insignis virorum doctorum de his rebus dissensio, ut no- 
bis quoque, quid de causa tam ancipiti atque dubia sen- 
tiamus, si non copiose, at certe perspicue explicandum 
sit. Neque enim intelligere penitus librum poterit, nisi 


^ qui summam eius fuerit mente complexus, nec quid de 


. eius auctoritate et fide, quae nuper in magnam dubita- 


tionem adducta est, statui oporteat, a quoquam iudicari, 
nisi ponderatis iis omnibus, quae ad tollendas dubita- 
tiones aliquid momenti faciant. Licebit autem in:harum 
rerum íractatione ita versari, ut missa confutatione 
alienorum iudiciorum, ex quibus ne uuum quidem nobis 
omni ex parte satisfecit Ἐς statim accedamus ad expli- 





*) Quanta sit M elidorum de hoc libro variefas ef discrepan- 
tia, commemorandis. Schleiermacheri, Astii, Soche- 
ri et Nitzschii sententiis ostendere iuvat, Schleier- 
macherus igitur eum Phaedro censuit tanquam appendicem 
oportere adiungi: nec tamen in eo praeter comparationem 
furoris cum magnete quidquam inesse putat, quod Platonis 
arte et ratione dignum videatur,  ltaque tandem in eam 
discedit sententiam, ut, num liber Platoni merito tribuatur, 
vehementer dubitet, ^ Certius et .confidentius de hac re 

pronuntiavit Astius, qui talem scriptionem Platonem 
plane dedecere arbitratur, Quippe auctorem eius, quum 


218 PLATONIS | 


candam et illustrandam eam rationem, quae nobis librum 
iterum iterumque cum iudicio relegentibus unice probata 
est, Nam ita et reprehendendi molestiam  evitabimus 
facillime, et prospiciemus disputationis brevitati in hoc 
scribendi genere sanequam neccessariae, et fortasse etiam 
aliquam perspicuitatis laudem consequemur, quae, sicubi 
multa et varia praeter necessitatem immiscentur, ple- 
rumque in discrimen adduci solet. 


Iuvat autem statim in principio huius disputationis 
profiteri, videri nobis Platonem hac scriptione sua docere 
atque patefacere voluisse, genus illud enthusiasmi, quod 
non interiore quodam atque proprio animi motu, sed 
extrinsecus poetarum spiritu excitetur, qualis rhapsodorum 
maxime fuit, et artis carere scientia ideoque temerario 
quasi casui acceptum referri, et ad vanam quandam de- 
ducere sapientiae opinionem, quandoquidem qui ei in- 
dulgeant sibi continuo videantur earum rerum omnium, 
quae a poetis maximeque Homero «canantur, accurata 
subíilique cognitione instructi esse, Ex quo sponte ap- 
pariturum esse philosophus censuit, quam exiguum pre- 
tium illi furoris generi tribuendum esset. Sed quod Pla- 
tonem in plerisque scriptis omnibus facere solere novi- 





rhapsodos arte carere probare vellet, in suam rem usum 
esse Phaedri locis quibusdam, ut p. 245. A., sed iig male 
intellectis , itemque Xenophontis Symp. 1II, 6, Mem. IV. 2, 
10., in tractando argumeuto autem tam inepte esse versatum, 
nihil ut puerilius haec disputatione fingi cogitarique possit. 
Ab horum virorum sententia multum discessit Socher u s, 
gui rationibus temporum subductis duplex sibi visus. est li- 
bri. consilium  animadyertisse, quandoquidem philosophus 
primo yoluerit docere poetas eorumque asseclas sapientia ac 
scientia deatitutos esse, deinde vero etian carpere ac ridere 
poetas, histriones, rhapsodos, alios id genus homines, qui 
iniquis iudiciis suis Socratis mortem acceleraverint; scri- 

, ptum enim librum videri non ita multo post Socratis da- 

. mnuationem. Ab hoc rursus discessit N i tz. sehius, qui Pla- 
nem putat demonstrare voluisse a poetis nihil ad eorum 
&micos manare isi quandam affectuum contagionem; rerum 
vero artiumque intelligentiam philosophia parari, non coeco 
animi impetu: itaque philosophum censet hae seriptione sua 
praelusisse sententiae illi De Rep. X. p. $98. C. D. adeoque 
poetarum auctoritatem voluisse impugnare. His denique 
addere licebit Guil, Wiegandi sententiam in Diarr. 
scholast. Darmst. Sect. HM. n. 156. a. 1828. illustratam, 
qui: diserimen inter φιλόσοφον et φιλόδοξον rhapsodorum 
exeinplo ostendi censet; quod. tamen multo latius patet, 
quam ut in hunc uuum dialogum conveniat. ᾿ 





I 0. 219 


|. mus, ut rerum ad philosophiam pertinentium illustratio- 
nem cum hominum aeíatis suae reprehensione vel irri- 
sione connectat, idem etiam in lone ab eo factum esse 
negari non potest. Nam praeterquam quod enthusiasmi 
illius naturam et dignitatem adumbravit, etiam rhapso- 
dorum nationem uípote inani scientiae et doctrinae opi- 
nione mirifice inflatam perstringere et ridere voluit. Quo- 
cirea duplex sane statuere licet huius libri consilium 
esse, alterum internum, quod ad furoris vim et naturam 
recte aestimandam pertinet; alterum externum, quod cer- 
nitur in rhapsodorum atque id genus hominum irrisione. 
Quanquam utrumque tam arcto vinculo colligatum est, 
ut vix dixeris, utrum potius sit, neque alterum ab altero 
segregare ac divellere liceat, 

Sed altius res repetenda est, et quod breviter signi- 
ficavimus argumentorum robore csipinapiesdun?; ne  sen- 
tentiam nostram pronuntiasse potius quam probavisse 
videamur. Quod quidem ita faciemus, ut ante omnia 
dialogi. totius argumentum br eviter enarremus. 

acit igitur Plato in principio libri Socratem Ioni 
Ephesio occurrentem, «qui ab eo interrogatus, unde 
Athenas venerit, respondet Epidauro se modo advenisse, 
ubi in Asclepieorum celebritate certamine cum . aliis 
rhapsedis instituto praemium reportaverit. Hominem iam 
beatum magis etiam beat Socrates, qui solita cum urba- 
nitate rhapsodis insignem quandam doctrinae et erudi- 
tionis laudem impertiat Quam quidem laudem rhapso- 
dus ita sibi vindicat, ut se praeter ceteros Homeri men- 
tem percepisse glorietur ideoque se promtum paratum- 
que profiteatur ad exhibendum aliquod rhapsodiae speci- 
men. Hic vero Socrates eum interrogat, num de Ho- 
mero tantum, an etiam de Hesiodo, "Archilácho,, aliis, 
possit tam praeclare dicere. Negat ille hoc a se com- 
mode fieri posse, adeoque reliquos poetas praeter Ho- 
merum omnes sibi frigere videri dicit: quanquam ubi 
Homerus et Hesiodus canant eadem, ibi sibi fatetur 
declamandi de utroque facultatem non deesse. Postea- 
quam autem ille haec de se confessus est, Socrates 
compluribus exemplis ex arte medica et arithmetica pe- 
titis demonstrat, si plures de eodem argumento dicant, 
semper unum eundemque esse, qui e£ bene et male dicen- 
iem possit discernere et iudicare, Qui enim artis ali- 
cuius vel doctrinae accurate cognitionem adeptus sit, 
eum non modo quid recte dicatur posse iudicare, sed 
etiam si quid prave inepteque statuatur sentire facillime. 


Y^ 


280 PLATONIS 


Quod. posteaquam lo'largitus est, vehementerque mira- 
tus, quid tandem causae sit, cur sibi unus solus: Ho-: 
merus placeat, ceteri: sordeant: omnes; Socrates hoc 
magno argumento esse arbiíratur; ftudium Homeri; cui 
se dediderit, non esse cum arte et scientia coniunctum, 
quandoquidem omnis ars de rebus:sub ipsam subiectis 
iudicandi dicendique facultatem: afferat ; ideoque 'rhapso- 
dum quoque oporteat de omnibus omnino: poetis . posse. 
judicare atque declamare. Quod.igitur, inquit, Home- 
rum. quidem, nec vero alios poetas ais abs te plane in- 
telligi, huius rei causa in eo continetur, quod artis ae 
disciplinae rationem percepisti nullam ac divina quadam 
sorte rhapsodiae munus: nactus es, «Est enim, o bone, 
divina quaedem vis, quae magnetis alicuius instar te com- 
movere οὐ quasi attrahere- videtur. Quod idem poetis 
quoque videmus accidere. ^ Hi enim carmina pangentes 
non arte et scientia reguntur, sed infJammantur divino 
Musarum instinctu, ut deorum quasi quidam. interpretes 
existimandi sint. Atque hinc intelligi licet, qui fiat, ut 
singuli poetae fere in singulis tantum poesis partibus ela- 
borent et excellant, quod certe,. si, quae. esset eorum 
ars et disciplina, minime accideret. Quemadmodum au- 
tem poetae ipsorum deorum numine ef instinetu agitan- 
tur, sic rhapsodi rursus, tenquam.. vi: magnetis aliqua, 
etiam secundos ac tertios annulos apprehendentis, poe- 
tarum spiritu corripiuntur, ita ut poetarum sint inter- 
pretes, sicut hi ipsi deorum. Itaque ne rhapsodi qui- 
dem in carminibus poetarum recitandis et illustrandis arte 
aliqua aut scientia utuntur, sed poetarum repleti. spiritu 
tenquam coeco meníüis impetu feruntur. .Ex quo perspi- 
cuum est, cur tu, o Io, in uno Homero celebrando ver- 
seris, de aliis poetis nihil in medium afferre possis. Ni- 
mirum hoe sorte-quadam divina fieri existimandum 
est. Quemadmodum enim poetae ipsi, quonizm non arte 
et scientia, sed divino spiritu ducuntur, fere in uno poe- 
sis genere subsistunt, ita ne rhapsodi quidem, quoniam 
aliunde accipiunt spiritum, pluribus poetis simul possunt 
dare operam: arte vero et scientia. si uterentur, omnes 
illos studio suo" complecterentur , quaiidoquidem aris ac 
disciplinae ea natara est, ut ommia, quae sub ; cmd sub- 
iecta sunt, scrutari et: cognoscere doceat. : 

His explicatis lo in ciendis quidem . audientium. affe- 
ctibus et animi perturbationibus: se fatetur eiusmodi spi- 
ritu mentisque concitatione maxime, indigere, videlicet. uf 
et praeciari artificis laudem οὐ luculenüorem operae mer-: 








λας s 281 


cedem accipiat: nec tamen illud. vul£ concedere, quod 
Socrates probare studuerat, rhapsodiam, h. e. operam 
rhapsodorum , artis et scientiae ratione prorsus esse de- 
stitutam. ^KMaque inde a pag. 538. E. secunda pars dis- 
putationis exorditur, cuius summam paucis comprehen- 


dere licebit. - 


τα Posteaquam igitur Socrates rhapsodum, ut ipsum 
seilicet erroris eoarguat, luculentius aliquod artis suae 
specimen. »propositurum , ab hoc consilio disputandi 'op- 
portunitatem: omnem interclusuro revocavit, protenus ex 
eo quaerit, annon rhapsodi omnia, quae ab Homero. di- 
eantaür, diiudicare audeant, quanquam ipsi artium sint 
imperiti. . Negat hoc Io ita ab ipsis fieri solere, sibique 
stolidissime. omnium omnino rerum a poetis memorata- 
rum seientiam et cognitionem attribuit. Quibus audi- 
tis Socrates unamquamque artem ostendit suam sibi pro« 
priam. habere ditionem , ideoque ea, quae Homerus de 
curribus regendis, medicamentis adhibendis,, ducendis 

exercitibus, aliis. rebus multis canat, non a rhapsodis, 

sed ab artium peritis, hoe est aurigis, medicis, impera- 
toribus, recte subtiliterque iudicatum iri. Hic vero Io, 
interrogatus quidnam tandem rhapsodorum ars sibi suh- 
jectum habeat, nec iam omnia ei subiecía esse amplius 
contendens, ne prorsus de possessione, quam sibi antea 
arrogaverat, -depellütür, eam certe artem, quae ipsi plu- 
rimum. dignitatis et honoris habere videtur, rhapsodis: 
vindieat, videlicet imperatoriam. Quippe huius se me- 
minit in Homero suo plurima reperisse exempla, ideoque 
eam ἃ rhapsodia plane non συ! secerni ac segregari.- 
Kaque Socrates, ubi hominem videt interrogatiunculis suis: 
impeditum et constrictum, Ergone tu, inquit, quum sci-: 
entiam tam magnificam adeo praeclare teneas, artem tam 
vilem factitabis, imperatoris dignitate nunquam fungi et 
ornari cupies, praesertim quum tibi aditus ad hunc ho-. 
norem ne Athenis quidem sit interclusus? | At enim vi- 
deo me abs te haberi ludibrio. Nam quum mihi antea 
specimen aliquod artis tuae ostentare promiseris, tum 
cunc quidem mihi ne illud quidem vis indicare et expo- 
nere, quid tandem illud sit, euius facultate maxime pol-: 
leas, Relinquitur ergo, ut aut deliberato consilio id, 


quod plane tenes accurateque perspectum habes, nunc 


eelare cupias ideoque neglectis promissis iniurius in me 
evadás, aut arte et scientia destitutus et divino poeta- 
pum spiritu concitatus non possis rhapsodiae vim natu- 
ramgque explicare. Quocirca optio tibi data est, utrum 


282 PLATONIS 


velis iniurius haberi, an divinus. Quibus auditis fa- 
tuus rhapsodus multum praestare arbitratur, ut pro viro 
divino habeatur, id est eo, qui arte et. scientia plane 
sit destitutus, Atque his ita expositis colloquium repente 
finitur. ; x 
Contuentibus igitur iam nobis universum libri argu- 
mentum et velut uno mentis obtutu perlustrantibus ob- 
securum esse non potest duplici. Socratem uti argumen- 
tatione, ut lonem ad inertiae et ignorantiae confessio- 
nem adigat. Primo enim eum cogit largiri et concedere 
eum, qui artis alicuius peritus sit, non unam tantum 
aliquam eius particulam novisse debere et iudicare, ideo- 
que eum, qui solius Homeri cognitione imbutus sit, ce- 
teros poetas vel contemnat vel ignoret, neutiquam videri 
rhapsodiae aliquam artem et scientiam tenere. Ἐπ quo 
consequi vult, ut rhapsodia tota quodam animi ingeniique 
impetu ex poetarum sublimitate et spiritu oriundo conti- 
neatur. Nimirum quum quidquid agimus vel conscii vel 
inscii faciamus, sequitur, ut qui quid sine certa rei in- 
telligentia: perficiat, is solo casu extrinsecus oblato regi 
videatur. His vero ita conclusis et stabilitis ubi Io nihi- 
lominus sibi arrogare conatur scientiae possessionem, 
Socrates eum altera argumentatione ita urget et iu an- 
gustias redigit, ut sibi stolidissime earum rerum arripiat 
scientiam, quas penitus novisse ac didicisse non rhapsodi. 
est, sed fabrorum, artificum, medicorum, aliorum. Quo 
ipso denique efficitur, ut homo vanissimus, vi et natura 
rhapsodiae minime intellecta, repente evadat miles glo- 
rjosus. Ad hoc autem dignitatis fastigium postquam 
evectus est, errore suo cognito, ne scilicet videatur in- 
jurius, divinus potius, id est artis et scientiae prorsus 
expers, quam doctus et eruditus haberi mavult. Nimi- 
mirum in eo rhapsodi plerumque videntur magnopere 
erravisse, quod, quum artis iudicium, quod sibi vindica- 
bant, ad omnes ac singulas carminum Homericorum par- 
ies pertinere sentirent, protenus etiam ipsarum rerum 
in iis tractatarum scientiam non sine iactatione sibi at- 
tribuebant: de quo iudicii errore aliquid ad p. 589. C. 
annotavimus. His vero argumentationibus, quibus rha- 
psodis tum artis ratio tum rerum ipsarum cognitio pror- 
sus eripitur, media interposita est praeclara Socratis 
disputatio de vi et natura illius furoris, quo rhapsodi 
carmina poetarum recitantes corripi et agitari solebant. 
Huuc enim oriri cense£ non a diis aut ex liberiore in- 
genii lusu, sed ita potius, ut quae poetae cecinerint, ea 


I 0. 283 


sensus illorum extrinsecus feriant et commoveant. ta- 
que hunc enthusiasmum divino illi multum postposuit, 
adeoque quam exiguum. esset ei pretium statuendum, haud 
obseure -singnificavit. Collectis igitur singulis universae 
disputationis tanquam punctis haud absurde nobis vide- 
mur statuere philosophum docere hac scriptione sua vo- 
luisse enthusiasmum illum, quo rhapsodi et 
id. genus homines venustiores concitentur, 
nec perse magnum habere videri pretium ac 
dignitatem, quum minime ex libera animi agi- 
tatione oriatur, neque cum artis ratione aut 
multiplici rerum scientia coniunctum esse, 
imo: ad vanam et inanem mirificae sapientiae 
opinionem deducere. 

^ Habes nostram :de- libri argumento et consilio sen- 
tentiam ex ipso scriptore illustratam et, quantum nunc 
quidem fieri potuit, confirmatam. Quae si vera est, mi- 
nime veremur, ne Platoni ea quaestio obtrudatur, quae 
excelsi ingenii virum. dedeceat. Sed hic alia oboritur 
dubitatio, quae eo maioris momenti est, quo frequen- 
tiorem disceptandi, ambigendi, errandi opportunitatem 
suppeditavisse videtur. ^. ? 

τ Quaerere enim utique licet, volueritne Plato simul 
notare atque carpere poetarum ipsorum inertiam et in- 
scitiam. De qua re equidem vehementer miror in varias 
partes esse disputatum. Nam primum quidem Plato ubi 
poetis obiicit rerum ignorantiam, id quod maxime libro 
decimo Politiae fecit, Socratis secutus iudicium *) illarum 
modo rerum cognitionem iis abiudicavit, quas in carmi- 
nibus suis commemorarent; artis rationem iis minime 
eripuit. lam vero in altera lonis parte, in qua una de 
hac re disceptatur, poetarum ne verbo quidem mentio 
fit, versaturque omnis disputatio in rhapsodis ignoran- 
tiae et inscitiae coarguendis. Ex quo quid consequatur, 
quoniam per se patet, non opus est uberius explicare. 
Deinde poetarum furorem negari non potest in hoc libro 
longissime anteponi rhapsodorum  concitationi, quando- 
quidem illi deorum, hi poetarum interpretes esse iudi- 
cantur. Quod quorsum pertineat et quomodo. sit intelli- 
gendum, etsi in hoc libro non dilucide explicatur, tamen 
clarissime ex Phaedro perspicitur, in quo sermone Plato 
suam de hac re sententiam, iam dudum, ut videtur, ani- 


*) V. Apolog. Socrat. p. 22. A. B. 


2841 PLATONIS 


mo susceptam, copiose exposuit. - Etenim: poetarum: fu- 
rorem censuit. eum esse mentis statum, in quo: omnes 
animi ingeniique vires ita essent intentae atque. agitatae, 
ut homines liberiore quodam et interiore earum: motu 
veluti supra semet ipsos eveherentur οὐ δὰ ipsarum re-. 
rum divinarum sensum quendam  abriperentur. Ex quo: 
factum est, ut hane mentis humanae: concitationem ad 
ipsum deum tanquam auctorem retulerit, adeoque sum- 
mum quasi fastigium esse iudicaverit, ad. quod animo. 
humano fas esset escendere et evolare, adeo ut: vel ip-. 
sam philosophiam inde repetendam esse sibi: persuase- 
rit. ltaque poesis quoniam liberiore illo igenii motu nisu-: 
que continetur, philosophus eam: sensit nemini euiquam 
posse contingere, nisi cuius pectus divino quasi spiritu 
esset repletum οὐ agitatum *)5 ex quo. perspicuum est, 
cur inlone quoque poetas ἑρμηνεῖς τῶν Dto» appellave- 
rit. Quum igitur Pleto tam honorifice de furore poeti- 
co senserit et iudicaverit, ecquis est qui eum in hoc 
libro exagitari et perstringi sibi persuadeat? . Imo ne 
levissimum quidem in eo irrisionis vestigium exstat, uf 
sane dormitasse videantur, si qui aliter hae de re iudi- 
caverunt. Nam quod poetae cum rhapsodis comparan- 
tur atque coniunguntur, fit hoe, quantum video , nonnisi 
propterea, ut, quantum furor illorum ab horum insania. 
distet, facilius intelligatur- Quippe horum animi com- 
motio non oritur e libera illa rerum divinarum et subli- 
miorum divinatione et contemplatione, sed a poetis de- 
num efficitur, ita ut nisi rhapsodia cum aríe et scientia 
sit copulata, fere inanis esse videatur et pretio atque 
dignitate paene omní destituta. Denique haudquaquam 
licet existimare Platonem artis rationem. et iudicium a 
poesi separavisse: quod certe perabsurdum foret; imo. 
hoc tantum voluit neminem unquam fore poetam idone- 
um et nomine suo dignum, cuius pectus non sublimiore 
illo atque divino spiritu incaluerit, Quod igitur in rha- 
psodis desideravit artem atque scientiam, facile apparet, 

quatenus haec reprehensio etiam in poetas cadat. Hi 

enim ita tantum in illorum veniunt communionem, si vel 
spiritu poetico fatiseunt, vel artis normam atque regulam 

prorsus ignorant atque negligunt. Quodsi igitur aliquis: 
poetas una cum rhapsodis in hoe libro hoc nomine taxari 
existimet, ego quidem non intercedo, modo eam repre«- 


*) Phaedr p. 245. A. 


I 0. 286 


hensionem tantum in pravos ineptosque cantores cadere 
statuat. lllud vero tenendum utique arbitramur, vero- 
rum quidem poetarum laudibus nulia ex parte in lone 
obtrectari, ideoque iudicium hac de re arctioribus finibus 
esse circumscribendum. 
τς Exposuimus Platonis de viliore illo enthusiasmi genére 
sententiam, quam in hoc opere adumbrari et explicari 
nobis persuasimus. Sequitur, ut dicendum sit de rha- 
psodorum irrisione, quam cum illius argumenti tractatione 
arctissime esse coniunctam antea iudicavimus. 
Videtur autem philosophus mullum aliud hominum 
genus aptius potuisse deligere ad declarandum id, quod 
maxime volebat, quam rbapsodos, qui poetarum carmina 
perpetuo orationis flumine memoriter recitabant eaque 
re laudem victumque quaerebant *). Omnis enim eorum 
ars, quum ad colligendam audientium gratiam esset com- 
arata, famen illis quidem temporibus multis magnisque 
vitiis laborabat.  Incedebant homines plerumque splen- 
dide vestiti, sed ita, ut magnifica vestis insignem men- 
tis stuporem obtegere videretur, Dum enim suavi vocis 
modulatione, gestuum applicatione, ambitiosa histrionum 
imitatione **) affectus audientium ciebant ipsique spiritu 
poetico repleti et agitati videri volebant, nec ullam te- 
nebant artis rationem et speciem nescio cuius sapientiae 
atque doctrinae temere prae se ferebant. Nam etsi cum 
carminum recitatione etiam interpretationem eorum con- 
iungere conati sint, quod suspicari magis quam probare 
licet, haec ipsa tamen non fuit ad artis vel disciplinae 
regulam adstrieía, sed meris continebatur declamationi- 
bus ex-pectore enthusiasmi saepenumero simulati pleno 
temere profusis ***); Huc accedebat, quod omnium re- 
rum a poetis commemoratarum periti videri volebant, 
quia scilicet de omnibus declamitabant. Quocirca miran- 





I 


*) De Rhapsodis praefer Dresigium Comment. eritic. de 
Rhapsodis, Lips. 1734. 4., quam nec mihi nancisci contigit, 
disputarunt subtiliter Fr. A. Wolf. Prolegg. ad Hom. p. 
XCIX sqq. et. Gr. Guil. Nitzsch. Quaestion. Homer. p. 
1V. p. 13. sqq. Mores hominum quales PJatonis fuerint aetate, 

" ex ipso Ione optime cognosci arbitramur. 

**) V. p. 532. D. et 535. E. 


**"^) Quod dixi hoc coniicere nobis licere, ne quis temere dicium 


putefí, nescio sane quonam alio.modo istam πολυμαϑίαν 
suam ostentare potuerint. ὁ | 


986 PLATONIS 


dum non est, quod subinde ineptissima quaeque atque 
absurdissima proiicientes viris prudentibus et cordatis de- 
buerunt ludibrium. Quid enim eiusmodi homuncionibus 
magis potest esse ridiculum vel odiosum? Nihilominus 
vero apud populum gratia et auctoritàte multum. vale- 
bant. Nam primum quidem magnae plebis multitudini - 
magnifico incessu, decoro habitu, recitationis suavitate; 
denique ambitiosa doctrinae et eruditionis affectatione 
imponebant. Deinde ne eruditiores quidem atque cultio- 
res eos non lubenter audiebant,  quandoquideni Graeci 
liberalioris doctrinae et artium ad humanitatem pertinen- 
tium studiosissimi fuerunt, ideoque mec a publicis so- 
lemnitatibus carminum recitationem abesse voluerunt. 
Maxime autem videntur rhapsodis favisse Homeridae, qui 
id agebant unice, ut. pater poesis quantum fieri posset 
celebraretur atque laudaretur, quippe in cuius earmini- 
bus omnis verae sapientiae fontem ac principium latere 
arbitrarentur ἢ). Facile igitur iam poterit existimari, 
cur Socrates eiusque discipuli istam rhapsodorum nmatio- 
nem despicatui habuerint. Quum enim ille, licet se ip- 
sum nihil seire profiteretur, tamen omnia ad scientiam 
referret, atque vanam arrogantiam et sapientiae opinio- 
nem semper et ubique castigaret acerrime, tum ne ho- 
rum quidem hominum stoliditati pepercit. Cuius rei te- 
stimonium exstat apud Xenophontem Memorab. IV, 
2, 10., ubi Socrates τοὺς γάρ TOL ῥαψῳδοὺς, inquit, 
b τὰ μὲν ἔπη ἀχριβοῦντας, αὐτοὺς δὲ πάνυ mA 
ϑίους ὄντας. Quibuscum conveniunt illa, quae Sympos. 
HI, 5. leguntur, quo loco Antisthenes Niceratum inter- 
rogat: οἶσϑά τι UV ἔϑνος ἠλυϑιώτερον, ὁαψῳδῶν; 
cui ille: οὐ μὰ τὸν Δία, inquit, οὔκουν ἔμοιγε δοκεῖ. 
Hanc igitur sententiam etiam Platonem amplexum esse 
neutiquam mirabimur, eamque causam putamus exstitisse, 
cur rhapsodos hac scriptione sua perstringere et ridere 
voluerit. ; 

Atque huius rei observatio nos graviter, commonet, 
ut aliam quaestionem cum superioribus coniunctam attin- 
gamus. Dubitatum est enim a viris doctis, quo tempore 
hic dialogus a Platone scriptus ac divulgatus sit. Quam 
rem etsi fortasse satius sit iniudicatam relinquere, quan- 
doquidem via merae suspicionis, admodum incéría illa et 


*) V. Phaedr, p. 252. B. De Rep, X. p, 599. E. 


10547 283 


lubrica, incedendum est, tamen quid nobis in mentem 
venerit, quoniam ad praesentem materiam pertinet, bre- 
viter exponere iuvat. taque fateor me in eam dedu- 
ctum coniecturam esse, ut lonem a Platone iam eo tem- 
pore seriptum existimem, quo Socrates adhuc vivebat, 
eiusque rationem et disciplinam Piato maxime sequeba- 
tur. Quod cur ita statuamus, plures habere causas vi- 
demur satis idoneas. Primum enim nihil in hoc libro 
reperitur, quod doctrinae ad maiorem quandam amplitu- 
dinem et perfectionem elaboratae, qualem in aliis philo- 
sophi operibus traditam reperimus, vel levissimum indi- 
cium faciat: imo omnia adeo sunt plana, adeo simplicia, 
adeo ex ipsa vitae communis observatione dépromta, ut 
Socraticae disciplinae alumnum plane deceant. Nam vel 
illa ipsa, quae de furore poetarum et rhapsodorum dispu- 
tantur, vix ultra communes veterum Graecorum opinio- 
nes exsurgunt, tantamque habent cum ipsius Socratis de hac 
re placitis ae decretis coniunctionem, ut tantum non 
eadem esse videantur. Quocirca mihi nunquam potui 
persuadere veram esse Schleiermacheri sententiam, 
qui lonem censuit Phaedro tanquam appendicem vel cu- 
mulum aliquem accessisse. Hoc enim si ita esset, equi- 
dem- non dubito, quin Ionis argumeritum multo et subti- 
lius et copiosius explicatum legeremus, adeoque ita illu- 
stratum, ut Phaedri diligentissima ratio haberetur. Quod 
nunc quidem secus habet, quandoquidem ne unum qui- 
dem eius rei vestigium, quod quidem certum esset, 
ostendi vel demonstrari potuit; Quod vero ex ipso libri 
argumento colligi licere arbitramur, idem etiam disse- 
rendi forma atque ratione confirmatur. "Tantum enim 
abest, ut eandem in eo artis praestantiam et perfectio- 
nem, quam in dialogis maturiore aetate scriptis animad- 
vertamus, ut omnia nativam quandam referant simplici- 
tatem, quae prope ad Socratieam disserendi rationem in 
Xenophontis Memorabilibus expressam accedere iudicanda 
est. Quanquam lepidus ille in magnetis et animi conci- 
tationis similitudine lusus iam eam Platonici ingenii co- 


piam et ubertatem arguit, quam in operibus postea scri- 


ptis clarius cernere licet. "Verum quae adhuc de argu- 
mento et forma operis diximus quanquam verisimile red- 
dunt dialogum a Platone eo tempore literis consignatum 
esse, quo Socraticam rationem ac disciplinam fideliter 
sectabatur, tamen eum Socrate adhuc vivo scriptum esse 
minime evincunt.  l]oc ipsum autem tertio argumento 
probabile redditur, de quo munc explicare animum in- 


388 PLATONIS 


duximus. Constat enim. Platonem 60 tempore, quo So- 
crati tantum erat odium conflatum, ut ei iudicii immi- 
' meret periculum, complures dialogos composuisse, in 
quibus id egit, ut viri sanctissimi adversarios in eo ipso 
genere, in quo sibi plurimum sapere. videbantur, insci- 
liae ei ignorantiae coargueret, Nam Enthyphronem no- 
vimus ad vates ignorantiae rerum gravissimarum convin- 
cendos esse thinDORi Dun. ut in quo eos ne pietatis qui- 
dem notionem tenere ostenditur. In Menone autem id 
agitur, ut sophistas ae. viros civiles non scientia atque 
arie, sed coeco quodam mentis impetu et sorte divina 
duci demonstretur, quod quidem ita fit, ut colloquium 
ex parte cum Anyto, Socratis accusatore, habeatur. Vi- 
demus igitur in illis sermonibus cum vatibus , sophistis, 
viris civilibus agi similiter, atque in lone cum rhapso- 
dis. De qua re inprimis locus Menonis p. 99. E. di- 
gnus est qui conferatur diligentius. lam vero Socrati 
constat praeter sophisías ; sacerdotes,. vates, viros rem- 
publicam íractantes,.etiam poetarum vulgus et id genus 
homines inimicos infestosque exstitisse, ut qui aegre fe- 
rebant Socratis inscitiam ipsis exprobantis de se iudicium. 
Quid igitur? nonne. est admodum verisimile Platonem illa 
tempestate explicare accuratius conatum esse, quomodo 
illa viri sapientissimi sententia accipienda esset atque 
intelligenda? . Ac. profecto hoc illud ipsum est, quod 
in lone rhapsodorum exemplo declaratur. Nam: ipsos 
poetas quominus. exempli. loco :proponeret philosophus, 
duae maxime res prohibuisse videntur. Primo enim ipse 
de poetis, germanis quidem et nomine suo dignis, sen- 
tiebat honorificentius, quam ut eos cum vulgo poetarum 
compararet, Quippe nec animi illam concitationem, qua 
agitarentur, in se vilipendendam iudicavit, nee artis ra- 
tionem iis abiudicandam censuit, quanquam earum rerum, 
quas in poematis suis memorarent, scientiam in iis non 
inesse facile magistro largitus est. Deinde Socrates etsi 
poetis veri scientiam eripiebat, videtur tamen illos magis et 
acerbius perstrinxisse, qui quum poetae non essent, ta- 
men,eorum spiritum more rhapsodorum affectabant, quem- - 
admodum nunc quoque multos esse videmus, qui quo- 
. niam semper in legendis recitandisque poetis versantur, 
protenus sibi ipsi poetae evasisse videntur, quum tamen 
revera a rhapsodis parum aut nihil differant. Et fieri 
sane potest, ut etiam Meletus in hominum istorum mu- 
mero habendus sit, qui certe dubitari licet num ultra infimi 
rbapsodi dignitatem multum prominuerit. . Itaque. Plato 


I 0. 289 








jt magistri sententiam confirmaret, totum hunc homi- 
i scilicet venustiorum et poeticorum gre- 
em in. hoc libello docuit et artis ratione et 
1 rerum ipsarum scientia carere adeoque non 
δὰ animi mentisque concitationeagitari, quae 
"ad sublimem Hium divinumque verorum poec- 
| farum furorem posset comparari. Quae si vere 
- posuimus, quid de tempore, quo lo scriptus evulgatusqeu 
7 sit, statui oporteat, facilis sane coniectura est. Nam Me- 
nonem quidem et Euihyphronem, Plato eo confecit tem- 
pore, quo Socratis eausa haud ita pridem in iudicio ver- 
sabatur, nec tamen iam tanta ei videbatur imminere 
- calamitas, quanta postea consecuta est *) ^ Ex quo sane 
verisimiliter colligere licet lonem, cuius simile argumen- 
tum et consilium est, circa idem tempus literis consigna- 
ium esse. Atque hanc sententiam eo verisimiliorem esse 
' judicamus, quod ea probata magna pars illarum dubita- 
- tionum, quae de libri argumento, forma, ratione et con- 
silie excitatae sunt, protenus in irritum cadit atque spon- 
- ie evanescit: de qua re quoniam exponere longum est, 
. judicium penes ipsos lectores esto. 
Habes nostram de lone Platonico sententiam, qua 
- llustranda si id effecimus, ut de libri summa et auctori- 
- fate rectius statuatur, etiomsi ipsi a vero aberraverimus, 
tamen satis magnum laboris praemium nos consecutós 


 putabimus. 





UBEENCHUS CODICU M. 


- Coislin. Vatican. O. τ. f. Venet. 52. Paris. BCEF.' 
— Florent. a. b. c. x. Ane. Barberinus. 


: Editus h ic liber separatim est et illustratus a Marc. 

Guil. Müllero Hamburg. 1782. 8. min. et Greg. Guil, 
"Nitzschio Lips. 1822. 8. mai., quos grato animo fateor 
- mihi multis locis veri reperiendi duces exstitisse. Sy- 
. denhami interpretatione, quam Müllerus narrat multis 





*) V. Prolegg. ad Euthyphronem et Menonem. 
Plat, Opp. Vol, IV. P. II. 19 


NN. 


L| 


290 — PLATONIS 10. 


et copiosis annotationibus instructam esse, vehementer 
doleo quod uti mihi non contigit. ltaque quae de. Angli 
iudiciis quibusdam commemoravi, ea sola. Mülle fide et 
auctoritate retuli. — Nec quae Arnaldus in Me m. de 
lAcadem. des Inscript. T. XXVIL p..1 con et 
(OCT. XXXIX. p. 249 sqq. disputavisse MALA pates. 


ac diligentius examinare licuit. Y" 


ROB 






5 * 
y LI 
Y" - ^ 
15v 1 τ᾿ ie 
] VEP t. 4. ΑΙ : i uf e - 
ν * * ἣ 
Δ " - J ^ M dez 
7 T b Sae nbn ᾿ 
1 ΄ - ^ r 
oe Y 


| Ine L EL 


: UT. 
Hu κων rv- 
ets Lie 





ὲ 
v» 
KV Lui wu 





fPEXSUDS à CAR , 
Bis db amos m, 
: 
n 
ny 
2 
* - 
I 
- 
, 
E 
Sy. | 
ἃ 
L 
t 














f κὸν ix τῶν ᾿Ασχληπιείων. 


ΠΟ Ῥ 80. πόϑεντὰ νῦν ἐπι- 
δεδήμηκας] Qua ratione fiat, 
ut ἐπιδημεῖν , apud populum 
J versari ef commorari, cum 
— vocabulis motum in locum vel de 
— loco significantibus copulari que- 
at ideoque veniendi ac pro- 
ficiscendi adsciscat notionem, 
satis videmur  explicavisse ad 
Phaedon. p. 57. A. Sic Parme- 
nid. p. 126. A. ἐπεδήμησα δεῦρο. 
. Demosth. in Neaer. p. 1357. 
—obuógutiv εἰς τὰ Μέγαρα. Eun- 
dem usum habet ἀποδημεῖν, p 6- 
regre versari, Aristoph, 
J. Rann. v. 48. ποῖ γῆς ἀπεδήμεις, 
quod «componas eum ἐδ]: "98. 
quale. est Euri P. Hercul. fur. 
— 58. ποῖ πατὴρ ἄπεστι γῆς; De 
hae loquendi forma dixerunt 
:SSchaefer. ad Dionys. De com- 
pos. verbor. p. 321. Boisso- 
nad. ad fPhilostrat, Her. p. 
307. — Dativi ἡμῶν maxime in 
— familiari colloquio usurpati e- 
. xempla apud Platonem non rara 
esse docebunt quae ad Phaedr. 


- 


jj . Cap. ᾿ “ΣΩ. Τὸν "Invo χαίρειν. ados τὰ νῦν ἡμῖν 930 
- ἐπιδεδήμηχας; ἢ οἴχοϑεν ἐξ ᾿Εφέσου; 
ΟΠ QN. Οὐδαμῶς, ὦ Σώκρατες, ἀλλ᾽ ἐξ ᾿Επιδαύ- 


p. 351, C, Remp. IE. p. 343. A. 
Lysid, p. 208, D. et alibi scri- 
psimus, — 7 otxoO:», an do- 
mo Epheso? Corrigit enim 
rhapsodus quod modo dixerat 
πόϑεν ἐπιδεδήμηκας; perinde δα 
si ita quaerat; an id quidem 
non interrogandus es, quum fe 
Epheso huc venisse facile conii- 
cere liceat? Hanc interrogandi 
formam ad Protag. p. 309. A. 
ef alibi iam notavimus, Quod 
&utem Io, Homeri praeco, E- 
pheso, Ionica urbe, ortus esse 
dicitur, suspicari licet loniam 
praeter ceteras Graeciae regio- 
nes rhapsedorum Homericorum 
fuisse fertilissimam, 

ἐξ Ἐπιδαύρου —] Urbe 
Argolidis Aesculapii cultu nobi- 
lissima, in cuius honorem Epi- 
dauria sive Asclepiea ce- 
levrata sunt, quae propter ma- 
gnificentiam eximie μεγάλα .4- 
σκληπίεια οἱ μεγαλοασκλήπεια 
appellabantur, 6 iis docte dis- 
seruit Sprengel Geschichte 


294 
x. 


oi ᾿Επιδαύριοι; 


PLATONIS 


E 


Mov καὶ boo ἀγῶνα τιϑέασι τῷ ϑεῷ 


ΤΩΝ. Πάνυ γε, καὶ τῆς ἄλλης yt μουσικῆς. 
ΣΩ, Τί οὖν; ἠγωνίζου τι ἡμῖν; καὶ πῶς [τι 


ἠγωνίσω; 
ION. 
«Σώχρατες. 


Ἰὰ πρῶτα τῶν ἄϑλων ἠνεγχάμεϑα, 


ΣΩ, Εὖ λίγεις. ἄγε δὴ ὅπως καὶ τὰ Παναϑήναια 


γιχήσομεν, 


ISN. ᾿Αλλ᾽ ἔσται ταῦτα, ἐὰν ϑεὸς ἐϑέλῃ. 


P. 530. 


Τί οὖν; ἠγωνίζου τι--ἢ Flor. x. " οὖν ἡγωνίζων 


τέ τι ἡμῖν. Flor. a. e. τί οὖν ἠγωνίζου τί ἡμῖν. 


B. ὅπως -- νικήσομεν] Coisl, 
ψικήσωμεν, quod Steph. requirebat, Mox Ven, X. 


d. Medicin L p. 
Musica certamina 
missa esse ex hoe uno loco no- 
vimus, De proximis conf. ,Me- 
nexen. c. 22. πρὸς δὲ τούτοις 
ἀγῶνας γυμνικοὺς xa , ἱππικοὺς 
τιϑεῖσα καὶ μουοικῆς πάσης. 

καὶ πῶς [{τ|} ἠγωνίσω͵ 
In his ineptus fuerit qui πῶς τί 
scribendum arbitretur, Quum 
enim praecedat ἡγωνίζου vs ἡμῖν, 
repetit Socrates pronomen etiam 
in hac interrogationis pacte, ut 
facile intelligatur, eur interro- 
gandi vis. nunc nulla in eo in- 
esse possit. Huc accedit, quod 
non duae res interrogantur, sed 
una tantum, videlicet quo suc- 
cessu Io iu Asclepieorum «ce- 
lebritate certaverit: .id quod 
rhapsodi responsio aperte de- 
clarat, Sed habet tamen illa 
pronominis iteratio multum du- 
bitationis ,. siquidem non intel- 
ligitur, qui fieri recte possit, 
ut Socrates, posteaquam rhapso- 
dum interrogavit, ecquid certa- 
verit, deinde denuo quaerat sic: 
Et quomodo in aliquo genere 
cerfavisti. Itaque facile assen- 
fior Beckio alterum istud τὸ 
delendum iudicanti. Nisi forte 
gravior etiam corfüptela locum 
invasit delendumque etiam est 


180 8qq. 


in iis com- - 


Ven. 4X, Angel, Flor. x, 
9n. 


ἠγωνίσω istud, quod fraudis su- 
spicionem movet: in quam sen- 
tentiam fateor me multo magis 
inclinare. Mira Ficini trans- 
latio est, totum locum iía red- 
deitis:; Socr. Contende er- 
go nobiscum. 1o. Quam- 
obrem fecum contendaim? 
primis, o Socrate, prae- 
miis potiti sumus, Unde 
nihil lucramur. |.Cod. Flor. x. 
τί οὖν ἀγωνίζων τε τί ἡμῖν. Unde 
Hermannus Praefat, ad So- 
phocl, Antigon. p. X. ed. tert. 
suspicatur scriptorem dialogi sie 
dicentem fecisse Socratem: τό 
οὖν; qyov(Cov τέ vw ἡμῖν, καὶ 
πῶς; tum superbius se inflante 
glorioso rhapsodo priusquam re- 
sponderet , amplius quaerentem z 
τὸ ἠγωνίσω; ecquid certa- 
visti? 

B.. ὅπως καὶ τὰ Πανα- 
ϑήναια νικήσομεν] Fami- 
liariter admodum. cum Socrate 
loquitur rhapsodus prima utens 
numeri pluralis persona ἤγεγκά-- 
peo. Itaque Socrates eodem 
modo νικήσομεν, quasi sua mul- 
tum intersit, utrum ille repor- . 
fet victoriae praemium necne, 
Indicativum futuri ne quis cum 
Stephano: in γιχήσωμεν mutan- 
dum censeat, in eiuamodi for. 


Y I 0. 209 








ΓΝ JEU: Καὶ μὴν πολλάχις γε ἐζήλωσα. ὑμᾶς τοὺς 
ῥαψῳδούς, ὦ Ἴων, τῆς τέχνης" τὸ γὰρ ἅμα μὲν τὸ 
σῶμα χεχοσμῆσϑαι ἀεὶ πρέπον ὑμῶν εἶναι τῇ τέχνῃ 
χαὶ ὡς καλλίστοις φαίνεσθαι, ἅμα δὲ ἀναγκαῖον εἶναι 
dv τε ἄλλοις ποιηταῖς διατρίβειν πολλοῖς χἀγαϑοῖς 
χαὶ δὴ καὶ μάλιστα ἐν Ὁμήρῳ, τῷ ἀρίστῳ καὶ ϑειο- 
τάτῳ τῶν ποιητῶν, xci τὴν τούτου διάνοιαν ἐχμαν- 
ϑάνειν, μὴ μόνον τὰ ἔπη, ζηλωτόν ἐστιν. οὐ γὰρ ἂν 
γένοιτό ποτε ῥαψῳδός, εἰ μὴ συνείη τὰ λεγόμενα ὑπὸ 








—TCPTLOSPV " ΠΝ 


rat. Epistol, 1. 1, 50. 
7 magua 


"-U 


^ 


mulis, quae ex omisso videndi 
curandique verbo pendere cogi- 
fandae sunt, futurum legitimo 
et Sonpfluth. usu ponitur. À ri- 
s toph. Equitt. 1111. ed. Dind. 7s 
 »v ὅπως αὐτοὺς ἀναγνώσεσϑέ μοι. 
ined .882. ὅπως δ᾽ ἐκείνω τὼ 
ϑήσεται. Acharn, 741. 

ὅπως δὲ Cii rA on ἦμεν ἐξ ἀγαθᾶς 
ds. Equitt, 160. πρὸς ταῦτ᾽ 
ὅπως Fire πολὺς καὶ λαμπρὸς ἐς 
sides . Avv. 181. πρὸς Διὸς 
; ὅπως παρέσεν μὸν 

»" σὺ καὶ τὰ παιδία. Alia ad 
Menex. p. 249. exír. adscripsi- 
mus. Plene Aristoph. Equitt, 
688. ἀλλ᾽ ὅπως ἀγωνιεῖ φρόντιζε 
τἀπίλοιπ᾽ ἄριστα. — τὰ 1ᾳ- 
ναϑήναια νικᾶν dictum ut 
νικᾶν Ὀλύμπια et similia, de 
quibus Matthiae Gr. $. 409. 
8. Rost. $. 104. 3. 6. Ennius 
apud Ciceronem de Seuect. c. 
5. Olympia vincere. Ho- 
Quis 
coronari con- 


temnat Olympia. Constat 


- gutem ex instituto Solomis vel 


Pisistrati eiusque filiorum Homeri 
carmina in Panathenaeorum ce- 
lebritate a rhapsodis recitata 
esse, de qua re Lycurg. adv. 


] Felis €. 26. P. 209. ed. Reisk. 


λομαν δ᾽ ὑμῖν. καὶ τὸν Ὅμη- 


τοῦ ποιητοῦ. τὸν y&Q ῥαψῳδὸν ἑρμηνέα δεῖ τοῦ ποιη- 


€. γένοιτό ποτε ῥαψῳδός] Ven. Z. Flor. x. ἀγαθὸς ῥα- 
ψῳδός, quod ortum ex interpretatione. Dein συνείη recte Ven. Z., 
quod restituit Bekk. Vulgo erat ov»így. Vat. O. συνίει. 


Qo» παρασχέσϑαι ἐπαινῶν. οὕτω 


γὰρ ὑπέλαβον ὑμῶν᾽ οὗ πατέρες 
σπουδαῖον εἶναι ποιητὴν, ὥςτε 
νόμον ἔϑεντο xad? "Um πεν- 
ταετηρίδα τῶν Παναϑηναίων μό- 
"Ov τῶν ἄλλων ποιητῶν ῥαψῳ.-- 
δεῖσθαι τὰ ἔπη. Scriptor Ηἰρ- 
parchi p, 512. C. τὰ Ὁμήρου 
7 ὦτος ἐκόμισεν (Bipparchus) εἰς 
τὴν γῆν ταύτην, καὶ ἠνάγκασε 
τοὺς ῥαψῳδοὺς Παναθηναίοις ἐξ 
ὑπολήψεως ἐφεξῆς αὐτὰ διιέναυ, 
ὥςπερ νῦν ἔτι οἵδε ποιοῦσιν. 18 0- 
crat. Panegyr. c. 42. Sed v. 
Wolf. Prolegom, ad Hom, p. 
103. et 140. Nitzseh. Quae- 
stion. Homer, P. IV. p. 23 sqq. 
p. $5 8qq. 

τὸ γὰρ ὅμα μὲν τ. σ.} lun- 
gas hunc in modum: τὸ 740. xt— 
κοσμῆσϑαιν τὸ σῶμα ἀεὶ, ὥςτε 
πρέπον εἶναν τῇ τ ὑμῶν. De 
re infra p. 938. D. τί οὖν φῶ- 
μεν, ὦ Ἴων, — τοῦτον 10» ἄν- 
ϑρωπον, ὃς ἄν; χεκοσμημένος 
ἐοϑῆτι ποικίλῃ καὶ χρυσοῖς στε- . 
φάνοις κλαίῃ. "v d ϑυσίαις χαὺ 
ἑορταῖς x. τ. À. — Mox καὶ δὴ 
καὶ post τὲ illatum frequentis 
est. usus, quam in rem conf, 
Phaedon. p. 112. E. Politic, p. ^ 
268. E. p. 210. C. Sophist. p. 

16, A. p. 242. A. p. 259, E. 
Tim, p. 22. A. De Rep. IX. p 


296 PLATONIS 

τοῦ τῆς διανοίας γίγνεσθαι τοῖς ἀκούουσι" τοῦτο δὲ 
καλῶς ποιεῖν μὴ γιγνώσχοντα ὅ τιν λέγεν ὁ ποιητὴς 
ἀδύνατον. ταῦτα οὖν πάντα ἄξια ζηλοῦσϑαι. 

Cap. IL. ΤΩΝ ᾿“ληϑῆ λέγεις, ὦ “Σώχρατες" 
ἐμοὶ γοῦν τοῦτο πλεῖστον ἔργον παρέσχε τῆς τέχνης, 
xoi οἶμαν κάλλιστ᾽ ἀνϑρώπων λέγειν περὶ Ὁμήρου, ὡς 
οὔτε Μητρόδωρος ὁ ““αμψακηνὸς οὔτε Στησίμβροτος 
ὁ Θάσιος οὔτε Γλαύκων οὔτε ἄλλος οὐδεὶς τῶν πώ- 
more γενομένων ἔσχεν εἰπεῖν οὕτω πολλὰς καὶ καλὰς 


διανοίας περὶ Ὁμήρου, ὅσας ἐγώ. 


Z2. 
ψήσεις μον ἐπιδεῖξαι. 


Lb λέγεις, ὦ Ἴων" ee γὰρ, ὅτι οὐ φϑο-. 


JN. Καὶ μὴν ἄξιόν γε ἀκοῦσαι; ὦ “Σώκρατες, 
ὡς εὖ κεχόσμηχα τὸν Ὅμηρον' ὥςτε οἶμαι ὑπὸ Ὅμη- 
ριδῶν ἄξιος εἶναι χρυσῷ στείράνῳ στεφανωθῆναι. 


ἐμοὶ γοῦν voi vo] Sic Vat, r. Vulgo legebatur γ᾽ οὖν. 


585. E. X, p. 618. A. al. Rari- 
us.est χαὸ d; καὶ μάλιστα. Legg. 
X. p. 888, D. παρά τε τῶν &À- 
λων καὶ δὴ καὶ μάλιστα χαὶ 7t— 
Q& τοῦ νομοθέτου. Ceterum pa- 
rum probabiliter B o e c k h. de gi- 
multate: quae Platoni et 
Xenoph, intercess. p. 20. 
fotum hunc locum censet ex- 
pressum esse e Xenophont. 
Sympos. c, III. 8. 6. De verbis 
τούτου διάνοιαν ἐκμανϑα- 
yti» v.ad Lysid. d. 204. A. 

C. ἐμοὶ γοῦν — 276 τέ- 
χνης} h. e. τοῦτο τῆς τέχνης 
(haec artis meae pars) 
σιλεῖστον ἔργον παρέσχεν,  Fatetur 
nutem rhapsodus saíis ingenue 
intellectum carminum  Homeri- 
corum sibi plurimum negotii ex- 


hibuisse, ut vel nune suspicari 


liceat, qualem artifcem simus 
cognituri, Facete igitur Plato 
eum fecit &e «cum  Metrodoro 
Lampsaceno, Stesimbroto Tha- 
$io ef Glaucone comvparantem, 
ex quibus priores quidem certe 
novimus in £iomeri interpreta- 


tione ita elaboravisse, uf eius , 
narrationes ad allegoricam ra- 
tionem revocarint, v. Lobeck. 
Aglaopham. T. 1. p. 155 sqq. 
Wolf. Prolegom. CLXI. Unde 
Socrates apud Xenophont. 
Sympos. 11Π{ 6. Stes tum 
opponit indoctis stolidisque rha- 
psodis. Similiter Glauco ver- 
satus esse videtur, qui tamen 
quis fuerit quidve effecerit non 
constat. ^ Plarimos — Glaucones 
enumerantf l'abricius Biblioth. 
Gr. 11, 23, lonsius Histor. 
phil. seriptor. p. 295. Fortasse 
Teius fuit: nisi vera est Syden- 
hami suspicio. Z2«)xoc legen- 
dum iudicantis. Glaueum. enim 
quendam Rhegio ortum illis tem- 
poribus. vixisse atque librum 
περὶ ποιητῶν scripsisse vir do- 
ctissimus post lonsium De 
Scriptor. Hist. Phil. I. 2, 4. ad 
hunc locum docere conatus est, 
Vereor íamen,  uí QUUM 
mutandum sit. 

D. οὔτε ἄλλος οὐδεὶς —] 
Eisi salis erat dixisse οὔτε ἄλ- 


^o "- 


I 9. 201 


^ 


XQ. Koi μὴν ἐγὼ ἔτι ποιήσομαι σχολὴν ἀχροά- 
σασϑαί σου. νῦν δέ μου τοσόνδε ἀπόκριναι". πότερον 


περὶ Ὁμήρου μόνον δεινὸς εἶ ἢ καὶ περὶ ᾿Ησιόδου καὶ 


Ἀρχιλόχου; 


ΤΩΝ. Οὐδαμῶς, ἀλλὰ περὶ Ὁμήρου μόνον" ἱχα- 


γὸν γάρ μοι δοχεῖ εἶναι. 


ΣΩ, Ἔστι, δὲ περὶ ὅτου Ὅμηρός τε καὶ ᾿Ησίοδος 


ταὐτὰ λέγετον; 


IQN. Οἶμαι ἔγωγε καὶ πολλά, 


Z4. 


“Πότερον οὖν περὶ τούτων χάλλιον ἂν ἐξη- 


γήσαιο, ἃ Ὅμηρος λέγει ,ἢὰ Ἡσίοδος; 
ΤΩΝ, Ὁμοίως ἂν περί γε τούτων, ὦ “Σώκρατες, 


περὶ ὧν ταὐτὰ λέγουσι. 


Z9. Τί δὲ, ὧν πέρι. μὴ ταὐτὰ λέγουσιν ; οἷον 
περὶ famitvig λέγει τι Ὅμηρός τε καὶ ἩΗσίοδος. 


D. ᾿ἀκροά σασϑ'αἰ gov]Sic Ven.Z. Flor. x. pro vulg. ἀχροᾶ- 


σϑαι σοῦ, 


Aog οὐδεὶς τῶν πώποτε γενομέ- 
yov, quo facto e superioribus 
intelligendum relinquebatur ἔλεξε 
περὶ Ὁμήρου, tamen nemo hae- 
rebif in eo, quod lo subiungit 
haec: foyev. εἰπεῖν οὕτω πολλὰς 
-- ὅσας ἐγώ, perinde ac si inde 
nb οὔτε ἄλλος οὐδεὶς novum 
enuníiati membrum exorsus sit. 
Nam ea loquendi forma et alias 
poterit animadverti et gloriosi 
rhapsodi loquacitati plane. est 
consentanea. 

κεκόσμηκα τὸν Omugoo»] 
recitationis gravitate οἵ magni- 
ficentia. Homeridae autem 
dubitari non potest quin intel- 
ligantur 
&mici et laudatores, qui quo plus 
tribuebant patri poeseos, eo plu- 
ris aestimare debebant illos, qui 
carmina eius apte elegarnterque 
declamitarentí, ^ Certe quidem 
De Rep. X. p. 599. E. et Phaedr. 
p. 292. B. Homeridarum ita 
meníio iniicitur, ut non alios 
4ntelligi appareaf, quam qui 
Homeri carmina tanti faciebant, 


sapientiae Homericae 


ut omnem rerum ef humanarum 
et divinarum cognitionem et 
doctrinam inde repetendam esse 
arbitrarentur. ^ Ab his igitur 
rhapsodus se dignum ait esse 
αἱ aureà corona honoretur. Hoc 
modo quominus locum inter- 
pretamur, minime impedit, quod 
aliis aetatibus alia fuisse vide- 
tur Homeridarum ratio "ue 
munus. 

Καὶ μὴν ἐγὼ ἔτι ποιή- 
σομαν —] Atque ego sane 
&dhue otium mihi faciam, 
ut te audiam, videlicet ῥαψῳ- 
δοῦντα. Socrates euim hominia 
ambitioni adulatur, quo para- 
fiorem ef promtiorem eum ha- 
beat ad colloquium secum in- 
siituendum, | Neque haee ad- 
versantur antecedentibus iliis; 
δῆλον γὰρ, ὅτε οὐ φϑονήσεις μον 
ἐπιδεῖξαι, quibus verbis Socra- 
tes significat velle se aliquid 
eorum. audire, quae 1o de Ho- 
mero sit meditatus, Itaque non 
&ccedo iudicio Schleierma- 
cheri, qui in eo. pravam artis 


531 


€ 


298 PLATONIS 


ΤΩΝ. Πάνυ yt. 

XQ. Ti οὖν; ὅσα τε ὁμοίως χαὶ ὅσα διαφόρως 
“περὶ μαντικῆς λέγετον τὼ ποιητὰ τούτω, πότερον σὺ 
κάλλιον ἂν ἐξηγήσαιο ἢ 7] τῶν μάντεών τις τῶν ἀγαϑῶν; 

ΤΩΝ, Τῶν μάντεων. 

XQ. Ei δὲ σὺ ἦσϑα μάντις, οὐκ, εἴπερ, περὺ τῶν 
ὁμοίως λεγομένων οἷός τ᾽ ἦσϑα ἐξηγήσασθαι, χαὶ περὺ 
τῶν διαφόρως λεγομένων ἠπίστω ἂν ἐξηγεῖ —— 

ION. 4ἤλον ὅτι. 

ZO. Ti οὖν ποτὲ περὶ μὲν Ὁμήρου juve εἶ, 
περὶ δὲ Ἡσιόδου ob, οὐδὲ τῶν ἄλλων ποιητῶν; ἢ 


- Ὅμηρος περὶ ἄλλων τινῶν λέγει ἢ ὧνπερ σύμπαντες 


οἱ ἄλλοι ποιηταί; οὐ περὶ πολέμου T8 τὰ πολλὰ διελή- 
AvÜ's xci περὶ ὁμιλιῶν πρὸς ἀλλήλους ἀνθρώπων ἀγα- 
ϑῶν vs xol χαχῶν xci ἰδιωτῶν καὶ δημιουργῶν, xc 
περὶ ϑεῶν πρὸς ἀλλήλους καὶ πρὸς ἀνϑρώπουϊξ ὃμι- 
λούντων, ὡς ὁμιλοῦσι, καὶ περὶ τῶν οὐρανίων παϑη- 
μάτων χαὶ περὶ τῶν ἐν Aiov, καὶ γενέσεις καὶ ϑεῶν 


D xoi ἡρώων; οὐ ταῦτα ἐστι, περὶ ὧν Opnieasd τὴν ποίη- 


σιν πεποίηκεν; 
IQN. 41993 Ao ὦ Σώκρατες, 


P, 531. C. ἢ Ὅμηρος περὺ ἄλλων] ν΄. ἦ. Emendavit Beckius, 


vere Platonieae imitationem de- | neque eommode abesse potest. ᾿ 
prehendisse sibi visus esf, quod C. περὶ ἄλλων «τινῶν 
Socrates, quum modo rhapso- λέγει ἢ ὧνπερ —] h. e. 4 


dam specimen aliquod interpre- 
fationis rogaverit, tamen nunc 
ipsam auditionem in futurum 
tempus differat, De Archilochi 
carminibus ἃ rhapsodis recitari 
solitis v. Athenaeus XV. P? 
620. C. 

P. 531. B. πότερον σὺ 
κάλλεον x. v, A] Recte Nitz- 
schius adversatur Schleier- 
machero, qui hanc quaestio- 
nem inepte e posteriore dialogi 
parte p. 539, E. anticipatam esse 
censuit, Ducit enim ea ef ve- 
luti praeparat legentium animoa 


. &d proximam' argumentationem, 


περὶ ,ὦνπερ. Theaet, p. .149, C. 
γιγνώσπε σθαν μᾶλλον ὑπὸ τῶν. 
μαιῶν q τῶν ἄλλων. 

καὶ ὑδεωτῶν ual δημιουρ- 
y9] 4ημιουργοὶ sunt opifices 


et artis alicuius vel negotii pe- 


riti atque gnari, Quibus oppo- 
nuntur ἐδιώταν, i. e, artium ef 
negotiorum imperiti, Huius enim 
vocabuli vis et significatio fere 
ex oppositionis ratione definien« 
da est, de qua re v. ad Sympos, 
p. 178. B. Protagor. p. 322. C. 
De Rep. HI. p. 389. A. 

ὡς ὁμιλοῦσι] Hoc illustta- 
tionis gratia additum putamus 





Le 274 


1 0. 
Cap. HL 59. Ti δέ; 


περὶ τῶν αὐτῶν τούτων: 


299 


oi. ἄλλοι idus οὐ 


IQN. Nai, ἀλλ᾽, ὦ “Σώχρατες, οὐχ ὁμοίως πε- 


ποιήχασι καὶ Ὅμηρος. 


ZO. Τί μήν; χάχιον; 


—IQN. Καὶ πολύ γε. 


ZQ. Ὅμηρος δὲ ἄμεινον; 

ΤΩΝ. "ἄμεινον μέντοι νὴ Δία. 

| 39.. Οὐχοῦν, ὦ φίλη κεφαλὴ Ἴων, ὅταν περὶ 
; ἀριϑμοῦ πολλῶν λεγόντων εἷς τις ἄριστα λέγῃ, γνώ- 
σεται δήπου τις τὸν εὖ λέγοντα; 


ΤΩΝ, φημί. 


X9. Πότερον οὖν ὃ avrog, ὅςπερ᾽ καὶ Todg χα- 


— χῶς λέγοντας, ἢ ἄλλος; 
ΤΩΝ. Ὁ αὐτὸς δήπου. 


ὩΞΩ. Οὐκοῦν ὁ τὴν ἀριϑμητικὴν τέχνην ἔχων 


οὗτός ἐστι; 3 
ΤΩΝ. Nol. 
28. Ti δ᾽; 


er - , M c 
ὅταν πολλῶν λεγόντων περὶ υγιξι- 


γῶν σιτίων, ὁποῖά ἔστιν, εἷς τις ἄριστα λέγη, πότερον 
ἕτερος μέν τις τὸν ἄριστα λέγοντα γνώσεται ὅτι ἄρυ- 


D. 
eum Steph. 


praecedentibus, ut Germanice 
reddi queat; wie sie nemlich 
umgehen; unde comma. ante 
óc neutiquam sustulerim. Deinde 
οὐράνια παϑήματα sunt, quae 
in coelo accidunt ibique gerun- 
fur. Maxim. Tyr. T. H, p. 


/116. ed. Reisk. LL δὲ πάντα : 


ἐπεσκόπει, ὅσα. “οὐρανοῦ κενήματα, 
ὅσα γῆς παϑήματα, ϑεὼῶν βου- 
λάς, ἀνϑρώπων φύσεις, ἡλίου 
φῶς, ἄστρων χορόν, γενέοεις ζώ-- 
ων, ναχύσεις ϑαλάττης, ποτα- 
μῶν ἐκβολάς, x. v, À., quae qui 
ex huius loci imitatione ducta 
cum Müllero statuat, mentis 
acie praestrictus sit necesse est, 
ln proximis muíatus est stru- 
cturae tenor, quum diei debue- 


Kal πολύ y:] Καὶ om. Coisl Ven. Z, et pauci alii 


- 


rit x«l περὲ γενέσεων. Sed nihil 
habet offensionis haec constru- 
ctionis variatio, cuisus alia e- 
xempla notavimus De Rep. Il. 
p. 318. Ὁ. V. p. 466. C. 

D. ὦ φίλη κεφαλὴ Ἴων] 
Hoc Schleiermacberus cen- 
se male expressum esse ex 
Homerico illo: Τεῦκρε φίλη κε- 
φαλή: rectius Phaedr. p. 264. 
B. dici Φαῖδρε φίλη κεφαλή, quia 
in talibus. metri convenientia 
& Platone conservata sit. At 
Gorg. p. 513. C. habes, ὦ φίλη 
κεφαλή, megleeta metri simili- 
tudine, Euthydem, p. 293. E, 
μετὰ Διονυσοδώρου τοῦδε φίλης 
κεφαλῆς. Nec ullo modo dubi- 
tari licet, haec formula quin 


* 


532 


300 PLATONIS 


στα λέγει, ἕτερος δὲ τὸν χάχιον ὅτι χώχιον; ἢ ὃ 
αὐτός; 
. I9N. δῆλον δήπου, ὃ αὐτός. 

“ΣΩ. Τίς οὗτος; τί ὄνομ᾽ αὐτῷ; 

ΤΩΝ, ᾿Ιατρός. 

24. Οὐκοῦν ἐν κεφαλαίῳ λέγωμεν, ὡς ὃ αὐτὸς 
)νώσεται ἀεὶ περὶ τῶν αὐτῶν πολλῶν λεγόντων, ὅ ὅςτις 
τε εὖ λέγει καὶ ὕςτις κακῶς" ἢ εἰ μὴ γνώσεται τὸν χα- 
κῶς λέγοντα , δῆλον ὅτι οὐδὲ τὸν εὖ, περὶ y& τοῦ 
αὐτοῦ. 


ΤΩΝ, Οὕτως. 

Z0. Οὐχοῦν ὁ αὐτὸς γίγνεται δεινὸς περὶ ἀμφοΞ 
τέρων; 

ΤΩΝ. Not. 


XQ. Οὐκοῦν σὺ φὴς καὶ Ὅμηρον xci τοὺς ἄλλους 
ποιητάς, ἐν οἷς καὶ ᾿Ισίοδος καὶ “Ἀρχίλοχός ἐστι, περέ 
ye τῶν αὐτῶν λέγειν, ἀλλ᾽ οὐχ ὁμοίως, ἀλλὰ τὸν 
μὲν εὖ γε, τοὺς δὲ χεῖρον ; 

IQ2N. Καὶ ἀληϑῆ λέγω. 

XO. Οὐκοῦν, εἴπερ τὸν εὖ λέγοντα γιγνώσκεις, καὶ 
τοὺς χεῖρον λέγοντας γιγνώσκοις ἂν, ὅτι χεῖρον λέ-: 
γουσιν. i 

ΤΩΝ, "Eoiwé γε. 

ZU. Οὐκοῦν, ὦ βέλτιστε, ὁμοίως τὸν Ἴωνα λέγον: 


* 


ΣΕ, Pv κεφαλαίῳ λέγωμεν Sic Flor, B. b. 6. Coisl, Vat, 
O. Ven. £X. Par. C EF. Ang. Barb. Legebatur olim iit. 


Quod vero indidem etiam alia 
possunt concludi, quae ad So- 
cratis argumentationem minus 


in vitae quotidianae sermone iía 
fuerit celebrata, ut numeri Ho- 
americi imitatio supervacanea vi- 


8a sit. conducunt, id quia nunc nihil 
ad rem facit, nolumus scriptori 
E. Οὐκοῦν ἐν κεφαλαίῳ cum Schleiermachero vitio 


λέγω με» Ex exemplis modo dare multoque minus ad malam 


allatis colligit in universum ita 
statuendum esse, ut qui bene 
disserentem coguoscat, idem sci- 
re existimetur, quis male de 
quapiam re, disputet, adeoque 
recíi pravique iudicium uni ei- 
demque homini tribuendum esse. 


de eo suspicionem confirman- 
dam alendamve adhibere, — 

P. 532. €. ἀδυνατῶ τε 
καὺ óvvioUv—] nec vel tan- 
tfillum conferre possim, 
quodsit mentione dignum. 
Formulam x«i ὁτιοῦν ad Apolog. 





riv nne 


p -— 


^de ttem 


| 0. 801 


τες περὶ Ὁμήρου τε δεινὸν εἶναι καὶ περὶ τῶν ἄλλων 


“ποιητῶν οὐχ ἁμαρτησόμεϑα, ἐπειδή γε αὐτὸς ὁμολογεῖ 
τὸν αὐτὸν ἔσεσϑαι κριτὴν ἑκανὸν πάντων, ὕσοι ἂν περὲ 


τῶν αὐτῶν λέγωσι, τοὺς δὲ ποιητὰς σχεδὸν ἅπαντας 
τὰ αὐτὰ ποιεῖν. 

Cap. IV. ΤΩΝ. Tí οὖν ποτὲ TO αἴτιον, ὦ ΣώΞ 
πρατες; ὅτι ἐγώ, ὅταν uiv τις περὶ ἄλλου TOU ποιή- 
τοῦ διαλέγηται, οὔτε προφέχω τὸν νοῦν, ἀδυνατῷ τε 
χαὶ ὁτιοῦν συμβαλέσϑαι λόγου ἄξιον, ἀλλ᾽ ἀτεχνῶς 
νυστάζω" ἐπειδὰν δέ τις περὶ Ὁμήρου μνησϑῇ, εὐϑύς 
τὲ ἐγρήγορα καὶ προφέχω τὸν νοῦν καὶ εὐπορῶ ὅ τι 
λέγω; 

“ΣΩ. Οὐ χαλεπὸν τοῦτό γὲ εἰχάσαι, ὦ ἑταῖρε; 
ἀλλὰ παντὶ δῆλον, ὅτι τέχνῃ καὶ ἐπιστήμῃ περὶ Ὁμή- 
pov λέγειν ἀδύνατος εἶ" εἰ γὰρ τέχνῃ οἷός τε ἦσϑα, 
χαὶ περὶ τῶν ἄλλων ποιητῶν ἁπάντων λέγειν οἷός T 
ἂν ἦσϑα. ποιητικὴ γάρ πού ἔστι τὸ ὅλον. ἢ οὔ; 

ΤΩΝ. Noi. 

ZQ, Οὐχοῦν ἐπειδὰν λάβῃ τις καὶ ἄλλην τέχνην 


4 - e ς » M , - , [4 
ἡντινοῦν ὅλην, ὁ αὐτὸς τρύπος τῆς σχέψεώς ἐστι περὺ 


ἁπασῶν «τῶν τεχνῶν; πῶς τοῦτο λέγω, δέει τί μοῦ 
ἀχοῦσαι, ὦ Ἴων; 

1. Ν. Ναὶ μὰ τὸν 4i, ὦ “Σώχρατες, ἔγωγε" χαί: 
Qo γὰρ ἀχούων ὑμῶν τῶν σοφῶν. 


P. 532. B. 


ὅτου ἐγώ, ὅταν μέν τις] ἐγὼ om. Steph. cum 
Par. F. Flor. x. 


'Soer. p. 35. B. Hipp. Mai. p. 


291. D. illustravimus. ^ Nec rari 
est usus, quod τε post οὔτε aub- 
iungitur. 

Οὐ 


χαλεπὸν τοῦτό γε εἴ- 


x&cat] Haec etsi vellem So-. 


crates interrogando ex rhapso- 
do extorsisset , famen quoniam 
coniectura ait poss& aftingi ne- 
que pro certis et exploratis po- 
nit, eius personam non dedecere 
arbitramur. Neque illud repre- 
hensione dignum putamus, quod 


ποιητικὴν dicit esse τὸ 0o». 
Nimirum hoc liquet eo referri: 
oporfere, quod qui de bono 
poefa iudicare potest; idem 
etiam de malis poetis, hoc est 
de ceteris omnibus, iudieandi 
facultatem habere existimandusg 
est. Aliter haec accepitSchlei- 
ermacherus p. 450. 


D. ἐπειδὰν λάβῃ τις ZGL 
ἄλλ. v, —] si quis aliam 
quamcunque aríem com- 
prehenderit totam. 





933 


202 PLATONIS 


Z0. Βουλοίμην ἄν σὲ ἀληϑῆ λέγειν. ὥόχων: 
ἀλλὰ “σοφοὶ μέν πού ἐστε ὑμεῖς οἱ ῥαψῳδοὶ χαὶ ὑποχριταὶ 
καὶ ὧν ὑμεῖς. ἄδετε τὰ ποιήματα" ἐγὼ δὲ οὐδὲν ἄλλο 
ἢ rano λέγω, οἷον εἰκὸς ἐδιώτην ἄνϑρωπον. ἐπεὶ 
χαὶ περὶ τούτου, οὗ νῦν ἠρόμην 65, ϑέασαι, ὡς. φαῦλον 
xai ἰδιωτικόν ἐστι χαὺ παντὸς ἀνδρὸς γνῶναι ὃ ἔλε- 
γον, τὴν αὐτὴν εἶναι σχέψιν, ἐπειδὰν τις ὅλην τέχνην 


* 


λάβῃ. λάβωμεν γὰρ τῷ λόγῳ. γραφικὴ γάρ τίς ἐστε 


x 


τέχνη τὸ ὅλον; 
ΤΩΝ. (Ναί. 
“ΣΩ, Οὐκοῦν zal γραφεῖς πολλοὶ καὶ εἰσὶ καὶ γε- 
γόνασιν ἀγαϑοὶ καὶ φαῦλοι; 
ΤΩΝ. Πάνυ Je 
D ΣΝ Ἤδη οὖν τινὰ εἶδες, 0 ὅςτις περὶ Es Πολυ- 
γνώτου τοῦ ᾿4γλαοφῶντος δεινός ἐστιν ἀποφαίνειν ἃ εὖ 
τε γράφει xol ἃ μή, περὶ δὲ τῶν ἄλλων γραφέων ἀδύ- 
verog; καὶ ἐπειδὰν μέν τὶς τὰ τῶν ἄλλων ϑηχοήφαι 


D. οἱ ῥαψῳδοὶ καὶ ὑποκριταί] V. καὶ οὗ Paox diit. Re- 
cte omittunt articulum Flor. X. Vat. r. Venu, 27.; nam utrique, nung 
una notione comprehenduntur, - Infra p, 535. E. σὺ ὃ ῥαψῳδὸς 


xai ὑποκριτής. ᾽ 


, 
3 


-ἰκαὺ ὧν ὑμεῖς ἄδετέὲ τὰ m.]. 


et ii, quorum canitis car- 
mina, i.e. poetae. Mox of- 
fendit istud οὐδὲν ἄλλο ἢ τάλη-- 
O5 λέγω, quod Socratis urbani- 
íatem parum decere videtur. 
Imo callidus sapientiae guae dig- 
simulator hoc debebat dicere: 
ego vero nihil nisivulga- 
ría atque omnibus nóta- af- 
ferre soleo, quemadmo- 
dum ab homine imperito 
exspectari potest. Vide 
igitur, ne pro τἀληϑῆ aliud 
quid .substituendum. sit, quod 
Socratis personae melius conve- 
niat. 

E. τὴν αὐτὴν εἶναι Gxé- 
wv] Videlicet eius, quod re- 
cíuüm atque pravum. est. 

λάβωμεν γὰρ vo 
Haec ego. sic interpretor: 


λόγῳ] 
ex- 


ploraudum enim .hoc dis- 


* Tog. 


putatione nostra suma- 
mus. Similem verbi ἄναλαμ- 


fara»: usum illustravit Gra- ᾿ 


serus Adversar, p. 87. 

ztQi μὲν Πολυγνώτου 
De hoc dixerunt Sillig. Cata- 
Arlifie, p. 22. 372, et 
Ottfr. Müller in libro; Ar- 
cháologie der Kunst p. 
117 sq. Etiam pater eius, Aglao- 
phon, pingendi artem exercuit. 

P. 533. ἢ ἄλλου o ὅτου ιβού- 
λει] Cratyl. p. 432. A. E δέκα 
ἢ ὅςτις βούλει ἄλλος ἃ εϑμός. 
Gorg. p. 911. B. οἷα τούτων ὃς 
βούλει εἴργασται. — Deinde ἑνὸς 


“μόνου dictum usu frequenti, ut 


Laí. unus solus; v. Apolog. 
Socr. p. 25, B. Criton. p. 47. 
B..Reip. VIII. p. 548. C. X. p. 


597. €. Sympos. p. 184. C. ubi 
Vac 


v, ann. Aristoph. Plut. 


I O. $08 





. ἔργα ἐπιδεικνύῃ,, νυστάζει T6 καὶ ἀπορεῖ καὶ οὐχ ἔχει 
(0 τι ᾿συμβάληται,. ἐπειδὰν δὲ περὶ Πολυγνώτου ἢ &À- 
-Àov ὅτου βούλει τῶν γραφέων ἑνὸς μόνου δέῃ ἀποφή- 
γάσϑοι. γνώμην, ἐγρήγορέ τε χαὶ προςέχει τὸν νοῦν 
καὶ εὐπορεῖ O τι εἴπῃ; 

, I9N. Οὐ μὰ τὸν Δία, οὐ δῆτα. 

ἢ» γῇ δέ: ἐν ἀνδριαντοποιέῳ ἤδη τιν" εἶδες, Og- 
τις περὶ μὲν Δαιδάλου τοῦ Mytiovos ἢ Ἐπειοῦ τοῦ 
᾿Πανοπέως ἢ Θεοδώρου τοῦ “Σαμίου ἢ ἄλλου τινὸς ἀγ- 
δριαντοποιοῦ ἑνὸς πέρι δεινός ἐστιν ἐξηγεῖσϑαν ἃ εὖ 
πεποίηκεν, ἐν δὲ τοῖς τῶν ἄλλων ἀνδριαντοποιῶν i ἔρ- 
yoig ἀπορεῖ TE καὶ νυστάξει , οὐχ ἔχων 0 τε εἴπῃ; 

ΤΩΝ, 0v μὰ τὸν. δία, οὐδὲ τοῦτον ἑώρακα. | 

ZO. ᾿Δλλὰ μήν, ὥς γ᾽ ἐγὼ οἶμαι, οὐδ᾽ ἐν αὐλήσει 
.γε οὐδὲ ἐν χιϑαρίσεν οὐδὲ ἐν κιϑαρῳδίῳ οὐδὲ ἐν ῥα- 
"apoóig οὐδεπώποτ᾽ εἶδες ἄνδρα, ὅςτις περὶ μὲν Ὀλύμ- 
που ed ἐστιν ἐξηγεῖσϑαι ἢ περὶ Θαμύρου ἢ περὶ 


Ρ, 533. τοῦ Μῆητίονος V. ϊητίωνος, quod etiam Floren- 
"fini servare videntur, ex quibus nihil variefatis est enotatum. 
1 Paullo: anie Flor. b. Coisl. τί δαί; probante Bekkero, | 





& τοῦ " 

᾿ς περὴ μὲν Δαιδάλου τοῦ 
Μπητίονος] Daedali statuae 
etiam posterioribus temporibus 
superstites ferebantur: unde 


J Plato saepius earum mentionem 


. fecit, ut Hipp. mai, p. 282. A, Me- 
ἢ sión] p.97.D. De Rep. VIII. p. 529. 


D. quae testimonia iam Müllerus 
aütulit, ' Plura. de iis narrat 
Pausan. IX. 40, 2. Etiam 


Epeo complura opera eaque 
ξόανα attributa sunt, de quo v. 
HBeynii Excurs. ad. Virg. Aem. 
H. 264. De Theodoro Samio 
 marrat Plinius Hist. Nat. 34, 

8. Diodor. Sie. I. 98. Brevi 
E de vetustis his artificibus 
exposuif Ottfr. Müller Ar- 


chaeolog.p. 47 sq. sed ita, ut- 


Schleiermacheríi dubitatio- 
nibus abunde sátisfeeisse videa- 
tur. Huc accedif, quod anti- 
ssimorum artifieum atque va- 


Puro: 


fum commemoratio egregie af- 
temperata est ingenio et mori- 
bus rhapsodi, qui tantum Ho- 
meri carmina solebat declami- 
tareideoque in summae antiquita- 
tis studio omnem operám ponere. 

B. ztgi μὲν Ὀλύμπου —] 
Olympi 


" 


harmonias etiam re- : 


centiore aetate superstites fuisse. 


tradunt Aristophan. Equitt, 
9, ubi v. Schol. Aristot. Po- 
lit, VIII, 5. Plutarch, 
iusie. p. 1133. C sqq., id quod 
monuit Boeckhius in Min. p. 
26. Idem igitur etiam de Tha- 
myra licet suspicari, qui teste 
Plinio Hist, Nat. Vil, $6. pri- 
mus eithara sine "voce cecinit, 
Legendus$ de eo Homer. iliad. 
IH, 595 sqq. Plat. De rep. X, 
15. DeOrpheo quinsimiliteriu- 
dicari oporteat, 
minus dubitari potest, v. Lo- 
i 


multo etian. 


De 


$01 PLATONIS 


Ὀρφέως ἢ περὶ Φημίου τοῦ ᾿Ιϑακησίου ῥαψῳδοῦ, περὶ 
δὲ Ἴωνος τοῦ ᾿Βφεσίου ἀπορεῖ καὶ ovx ἔχει συμβαλέ- 
σϑαι ἅ τὸ εὖ ῥαψῳδεῖ καὶ ἃ μή. 

IQN. Οὐκ ἔχω σου περὶ τούτου ἀντιλέγειν, ὦ Σώ- 
κρατες, ἀλλ᾽ ἐκεῖνο ἐμαυτῷ σύνοιδα, ὅτι περὶ Ὁμή- 
θου καλλιστ᾽ ἀνϑρώπων λέγω καὶ εὐπορῶ, χαὶ οἱ ἄλλον 
πάντες μέ φασιν εὖ λέγειν, περὶ δὲ τῶν ἄλλων οὔ. χαί- 
TOL ὅρα τοῦτο τί ἔστι. | 

Cap. Noc Ud. Kai ὁρῶ, ὦ io καὶ i ἄρχομαι 
yé σοι ἀποφαινόμενος ὅ μοι δοχεῖ τοῦτο εἶναι. ἔστι 
γὰρ τοῦτο τέχνη μὲν οὐκ ὃν παρὰ goi περὶ Ὁμήρου 
εὖ λέγειν ,0 νῦν δὴ ἔλεγον ; ϑεία δὲ δύναμις, ἥ σὲ 
κιυνδῖ, ὥςπερ ἐν τῇ λίϑῳ, ἣν Εὐριπίδης uiv Ἰϊαγνῆτιν 


C. οὐκ ἔχει συμβαλέσϑ' αι] Ven. E. Flor. x. ef rec, Coisl, 
συμβαλέσϑαι. Vulg. συμβάλλεσθαι. 


καὶ ἄρχομαι ye] V. ἔρχομαι, quod habet Ven. Z. 
D. Ἡράκλειαν] V. ἡρακλείαν, pravo accentu, quod e Coisl, 


alisque emendatum. 


beck. Aglaopham. T. I..p..233 
sqq. Unus superest Phemius, 
de quo num fale quid memoriae 
iraditum fuerit, merito ambigi- 
tur. illud vero luce est clarius, 
antiquissimorum . vatum mentio- 
nem iía fieri, ut rhapsodus lIe- 
niter rideatur. 

C. τοῦτο τί Fovuv] h. e. 
quaenam huius rei causa 
git. 

D. ἔστι γὰρ τοῦτο —] h. 
e. esí enim hoc, quod de 
Homero potes bene dice- 
re, non ar$, sed vis quae- 


.dam divina, quae te in- 


citat, quemadmodum (in- 
est) in lapide, quem Eu- 
ripides magneíem, pluri- 
mi Heraclium vocant. Lu- 
cret, VI. v. 906 sqq. Quod 
superesí, agere iucipiam 
quod foedere fiat Natu- 
rae, lapis hic uf ferrum 
ducere possit, Quem ma- 
gneta vocaní patrio de 
nomine Graii, Magneftum 
quia sit patriisin finibus 


oríüs. Conf. Butíímann, Com- 
meníat, De nonnullis lapidib. in 
Museo Antiquitat. Stu- 
dior. II, 1, ubi p. 8. hic locus 
tractatur. Euripidis locus ex 
Oeneo fabula a Suida servatus 
hic: est: πὰς Boovov Τνυώμας 
σκοπῶν. ὥςτε Μαγνῆτις λίϑος 
Τὴν δόξαν ἕλχει xai μεϑίοτησιν 
πάλιν, in quibus ante ὥςτε equi- 
dem ὃς excidisse puto. Recte 
vero A. Matthiae T. IX. p. 
240. Buttmanni oppugnans sen- 
tentiam Platonem censet ἤ7αγνῆ- 
viv λίϑον apud Euripidem de eo 
lapide accepisse, quem nos. cum 
Latinis magnetem vocamus, 
contra quam Suidas, Hes y- 
chius, aliique voluerunt, qui- 
bus etiam Salmasius Exerci- 
tatt. Plin. p. 776. nimium tri- 
buit. Heraclius autem hic 
lapis dictus est ab Heraclea, 
Lydiae urbe, ubi magna erat 
magnefum copia; v. Hesych. 
W. V. I 1 

E. δρμαϑὸς μακρὸς —] 
Bene Müllerus comparat 


4 





, 
71 


I 0. 205 


, 


ὠνόμασεν, oi δὲ πολλοὶ “Πράπλειωαν. καὶ γὰρ αὕτη ἡ 


“λίϑος οὐ μόνον αὐτοὺς τοὺς δαχτυλίους ἄγει TOUS σι- 
“δηροῦς, ἀλλὰ xci δύναμιν ἐντίϑησι τοῖς δαχτυλίοις, 
ὥρτ᾽ αὖ δύνασϑαι ταὐτὸν τοῦτο ποιεῖν, ὅπερ ἡ λί- 
Sos, ἄλλους ἄγειν δακτυλίους, ὥςτ᾽ ἐνίοτε ὁρμαϑὸς 
“μαχρὸς πάνυ. σιδηρίων χαὶ δακχτυλίων ἐξ αλλ ἥλων ἤρ- 
τηται" πᾶσι δὲ τούτοις ἐξ ἐχείνης τῆς λίϑου ἡ δύ- 
aug ἀνήρτηται. οὕτω δὲ xci ἡ Μοῦσα ἐνθϑέους μὲν. 
“ποιεῖ αὐτή, διὰ δὲ τῶν ivÜéov τούτων ἄλλων iy- 
ϑουσιαζόντων ὁρμαϑὸς ἐξαρτᾶται. πάντες γὰρ οἵ τὰ 
τῶν ἐπῶν ποιηταὶ οἱ ἀγαϑοὶ οὐκ ἐκ τέχνης, ἀλλ᾽ 


ἔνϑεοι ὄντες χαὶ κατεχύμενοι, πάντα ταῦτα τὰ καλὰ 


λέγουσι pewen, xoi oi μελοποιοὶ οἱ ἀγαϑοὶ dg. 


ὥςτ᾽ αὖ δύνασϑαι] αὖ, vulgo ómissum , ex Ven, X et 
fo x. restitutum est. 
E. σιδηρίων καὶ δ. V. σιδήρων, quod e Flor. x. et Vei, 
z pr. m. mutatum, 


$54 


 Lueret. VI. v. 910 8qj. »Hu nc 


11. p. 315. ed. Bas. 
94, Lucian. 


et T. 1. p. 


homines lapidem niran- linagg. T. H. p. 


, tur, quippe eatenam Sae- 
pe ex aunellisreddit pen- 
dentibus ex se. Quinque 
etenimlicetinterdum plu- 
resque videre Ordine de- 
misso dlevilus iactarier 
"auris, Unus ubi ex uno 
dependet - subter adhae- 
rens, Ex alioque alius la- 
'"pidis vim vinclaque no- 
scit, quaeGessnerus adClau- 
dian, Idyll, quod magnes in- 


- weribitur, T. l4. p. 652. ex Pla- 


1one expressa putabat, Píiu. 11 
N. 34; 14. Sola liaec mate- 
ria (ferrum) vires ab eo la- 
pide accipit retinetqué 


decet fempore, aliud ap- 


| prehendens ferrum, 
&nnulorum catena 
ctíetur interdum, 


πὲ 
spe- 
Eandeni 


.. magnetis vim descripseruut A u- 


dei XX. 
Philo De 


gustin, De civitat, 
4. p. 288. ed, Col, 
mundi opifie. p. 32. D. ed, 
Francof. a. 1691. Galen. T; 


Plat. Opp. Vol. IV, P. I. 


460. Heinst, 
οὕτω δὲ xai ἡ Μοῦσα] Ne 
quis δὴ coniiciat, videatur an- 


nof. ad Protagór. p. 3286. K. 
328. A. 347. E. al Deinde 
Stephan. früstra coniécit &4- 


λοὺς ivGovoinCór ror, quui liaed 
Bit verborum sententia: et ex 
his spiritu divino incita- 
tis alioruim numine afflas 
torum series pendet. " 
πάντες γὰρ οἵ τὲ τῶν 
ἐπῶν —] Sententia liaec plane 
Socratiéa fuit. Certe quideni 
Socrates Apolog. p. 22. A — C. 
narrat sese carmina poetarumi 
explorantém ipsosque póetas de 
iis, quae cecinissert, interró- 
gantem intelligere coepisse, eos 
non tam rationé ei intelligen: 
fia, quam ziaturali quodam im. 
petü et furore ducíos carmina 
pangere: accidezé autetà soleré; 
ut nihilominus ittolerabili su- 
perbía inflati sint. Atque hinc 
profectus Plàto furgreut, per 


20 


306 PLATONIS. 


694 αὐτως, ὥςπερ οἱ χορυβαντιῶντὲες οὐκ ἔμφρονες ὄντες 
ὀρχοῦνται, οὕτω καὶ οἱ μελοποιοὶ οὐκ ἔμφρρονες ὃν- 
τες τὰ καλὰ μέλη ταῦτα ποιοῦσιν, ἀλλ᾽ ἐπειδὰν ἐμ- 
βῶσιν εἰς τὴν ἁρμονίαν καὶ εἰς τὸν ῥυϑμόν, καὶ 

| βαχχεύουσι xal κατεχόμενοι, ὥςπερ αἱ βάχχαι ἀρύ- 
τονται ἐκ τῶν «ποταμῶν μέλι καὶ γάλα κατεχόμεναι, 
ἔμφρονες δὲ οὖσαι οὔ, xci τῶν μελοποιῶν ἡ ψυχὴ 
τοῦτο ἐργάζεται, ὅπερ αὐτοὶ λέγουσι. λέγουσι γὰρ. δή- 
πουϑὲν πρὸς ἡμᾶς «.οἱ ποιηταὶ, ὅτι ἀπὸ κρηνῶν με- 

B λιῤῥύτων. ἐκ Ῥουσῶν κήπων τινῶν καὶ ναπῶν δρεπό- 
μενοι τὰ μέλη ἡμῖν φέρουσιν ὥςπερ Gi μέλιτται, καὶ 
αὐτοὶ οὕτω πετόμενοι." x«l ἀληϑῆ λέγουσι" χοῦφον 

, P. 534. οὕτω καὶ oiii] Ven. X. Flor. x. οὕτω μὲν καὶ 

y PT βακχεύουσι καὶ w.] x«i ante βαχχεύουσι add, Coisl. 


Vat, 8. Par. BC EF, Ang. Barb, Flor. a, b, ον. Müllerus x«i ante 
κατεχόμενον delendum putabat, Sed recte tuetur Schleier m. vid. 


quem optima quaeque hominibus c. 17. in, — *Oox tio 9e: de 
contigisse in Phaedro tradidit, — quovis motu usurpatum illustrat 
poetia vindicavit ita, ut sine eo . Athenaeus L. 1. p. 21. A. 
veram poesin esse nullam sía- P. 534. οὕτω καὶ οὗ μελο- 
tuerit, cfr. De Republ. Ill. p. ποιοί] Εαπᾶθηι structuram ver- 
682. Phaedr. p. 244. A sqq. p. borum habes infra p. 539. D. 
265. A., ubi duplex furoris ge- ἔϑι δὴ x«i σὺ ἐμοί, ὥςπερ ἐγὼ 
nus discermi(ur; p. 245. A., qui σοὶ ἐξέλεξα — , οὕτω καὶ σὺ ἐμοὲ 
locus huc maxime pertinet, Quan- ἔκλέξον, SimilerL y sias adv. Sa- 
quam. philosophus neutiquam ar- erileg. Ῥ- 48. ed. Brem. ἀλλὰ 
tem et scientiam a poesi remo- καὶ περὶ ὧν ἀποκρυπτόμεϑα μη- 
vit, sed illud tantum voluit, so- δένα εἰδέναι, καὶ. περὶ ἐκείνων 
lam artem sine poetico pectoris πυνϑάνονται. Demosth. De ,eo- 
ardore nihil valere. Ex quo in- ron. p. 317. extr. R Reisk. ὥςτε 
telligi potest, quatenus philoso- καὶ: ὧν αὐτὸς ὡς ἀτυχημάτων 
phus poetas hoc nomine repre- ἐμέμνητο, καὶ ταῦτ᾽ ἐμοῦ κοτη- 
hendendos et castigandos esse γορεῖ, Atque iía deinde xal κα-᾿ 
iudicaverit, conf; Morgen- ἡ τεχόμενοι — xal τῶν μελοποι- 
steru. Epimetr. ad Comment. ὧν 75 ψυχὴ τοῦτο ἐργάζεται, ubi 
de Platonis republ. p. 296 sqq. in íranscursu notabis anacolu- 
Astius DePlatonis Phaedro p. thon: nam vulgaris ratio exigé- 
60 sqa. Heusd. Initia Philo- bat x«i o£ μελοποιοὶ τοῦτο ἐρ-- 
soph. Plat. T. 10 p. 124 sq. et — γάζονται, quod scriptor in mente 
quae monuit Niízsch. ad h. habens dixit κατεχόμενοι, ut 


l. Prolegom. p. 17 sq. frustra Müllerus καὶ expungi 
ὥςπερ οἱ κορυβαντιῶν- — voluerit. 
τες] Timaeus: “Κορυβαντιᾶν" ὥςπερ «i βάκχαι ἄἀρύτον- 


παρεμμαίνεοσϑαν καὶ ἐνθουσιαστ., — vut] V. ad. Phaedrum p. 253. 
κῶς κινεῖσθαι, ubi v, Ruhnk, A. De Atticis formis ἀρύτειν. et à 
p. 163., coll, annot. ad Criton. ἀνύτειν dixit Porson. ad Phoe- 


ὰ 





UT WP. 





3 NO 





3807 


᾿γὰρ χρῆμοω 'ποιητής ἔστι xci πτηνὸν καὶ ἱερόν, καὶ οὐ 
πρότερον οἷός Ts ποιεῖν, πρὶν ἂν ἔνϑεός ve γένηται 
ed ἔκφρων x«l ὁ νοῦς μηκέτι ἐν αὐτῷ ἐνῇ " ἕως δ᾽ 
-&v TOUTL ἔχῃ τὸ χτήμα, ἀδύνατος πᾶς ποιεῖν ἐστιν 
᾿ἄνϑρωπος χαὶ χρησμῳδεῖν. ἅτε οὖν oU τέχνῃ ποιοῦν- 
τες χαὶ πολλὰ λέγουσι καὶ καλὰ περὶ τῶν πραγμάτων, 
ὥςπερ σὺ περὸ Ὁμήρου, ἀλλὰ ϑείᾳ μοίρῳ τοῦτο μό- 
-J0Y οἷός τε ἕχαστος ποιεῖν χαλῶς, ἐφ᾽ ὃ ἡ Μοῦσα 
αὐτὸν ὥρμησεν, ὁ μὲν διϑυράμβους, ὁ δὲ ἐγχώμια, 
ὁ δὲ ὑπορχήματα, ὁ δ᾽ ἔπη, ὁ δ᾽ ἰάμβους" τὰ δ᾽ 


ἄλλα φαῦλος ἀὐτῶν ἕχαστὸς ἐστιν. οὐ γὰρ τέχνῃ ταῦ- 


E icd pptitdi ἀλλὰ ϑείῳᾳ δυνώμει, ἐπεί, εἰ περὶ ἑνὸς 


(sceherlieh, 


"(OP TM T mme 


d "&nnot. 


Deinde vett. editt. ἀρύττονται, quod- correctum e Flor, 


.&. b. €. Coisl. Vat. O. Ven. 5X. Parisinis, aliis, 


ει B. ἀδύνατος πᾶς ποιεῖν] V. πᾶν, quod e Coisl, Vat, O, τ. 
Ven. Z X. Par. BC. Ang. Barb. Flor. a. b. c. x émendatum, 


niss. v. 463, 

λέγουσι γὰρ δήπουϑεν] 
Dicunt enim nobis poetae 
se de fontibus mellifluis 
'ex Müsarum hortis qui- 
busdam atque pratis de- 
'cerpentes carmina nobis 
afferre sicut apes, et ip- 
«δἰ sic volitantes, Poetarum 
.cum apibus comparationem il- 
ustrarunt Mu retus Varr. Lectt. 
"VIII, 1. [acobs Exercitatt, critt. 
VT. GL p. 132 sq., quos iam 
Nitzsch. laudavit, et Mit- 
δὰ Horat. Carm. 
34V, 2, 21. 

B.. κοῦφον γὰρ χρῆμα «1 
Theocrit. Adyll. 15, 83. σοφόν 
πὸ χρῆμ᾽ ἄνθρωπος. Aristoph. 
Lysistr. 618. ἱππικώτατον γάρ 
ἔστι χρῆμα x&noyov γυνή. Sed 
τοί πὰ fecerunt Fiscler. ad 
Well T. Hi. p. 311 sq. Val- 
.€ken. ad Phoen. p. 72 sq. in- 
^terprett, ad Gregor. Corinth, p. 
.825 sq. — καὶ ἑερόν, quemad- 
-modum ipsae apes etiam lovi 
sacrae habebantur. v, Virgil. 
| &eorg. IV , 152. ibique intpp. 

- édUsaToe πᾶς ποιεῖν d- 


στὲν ἄνϑρ.] Vulgatum πᾶν 
Boissonad. ad Nicet. p. 379. 
aut pro πάντως capiendum cen- 
sebat' aut scribendum τὸ πᾶν, 
Verum debenius codicibus manu- 
scriptis. — 1Jovteiv, carmina 
paugere, frequentius est apud 
Platonem, quam ut. exenmiplis 
illustrandum ait. v. ad, Phaedon; 
p. 60. D. Lysid. p. 208. A. 

€. αὐτὸν ὥρμησεν] Ex 
δῦ, quod poetae non ratione 
ducti, sed numine divino agi- 
fati carmina faciant, apparere 
arbitratur, qui fiat, ut singuli 
fere in singulis poeseos generia 
bus Yversentür, rato attingant 
€omplura atque varia carminüni 
genera.  Nimiruj| fés non ex 
ipsorum arbitrio et arte pendet, 
sed in deorum posita est volun- 
fate. Inter varia autem  poe- 
matuim geuerá, de quibus vide 
annot. ad Hipp. min. p. 368, 
C., memoranturf ἐγκώμια, quae 
laudes hominum in commissa- 
tionibus canendas complectebati« 
tur, iudice Boeckhio Come 
meníar, ad Pindari fragm. p. 
604 sq.j porro ὑπορχήματα, Gate 


20 * 


$08 PLATONIS 


τέχνῃ καλῶς ἠπίσταντο λέγειν, κἂν περὲ τῶν ἄλλων 
ἁπάντων. διὰ ταῦτα δὲ ὁ ϑεὸς ἐξαιρούμενος τούτων 
τὸν γοῦν τούτοις χρῆται ὑπηρέταις xoi τοῖς χρήησμῳ- 
δοῖς καὶ τοῖς μάντεσι τοῖς ϑείοις, ἕνα ἡμεῖς οἱ ἀκού- 
οντες εἰδῶμεν, ὅτι οὐχ ᾿οὗτοί εἰσιν οἱ ταῦτα λέγοντες 
οὕτω πολλοῦ ἄξια, οἷς νοῦς μὴ πάρεστιν, ἀλλ᾽ ὃ. ϑεὸς 
αὐτός ἐστιν ὁ λέγων, διὰ τούτων δὲ φϑέγγεται πρὸς 
ἡμᾶς. μέγιστον δὲ τεκμήριον τῷ λόγῳ TV ὕννιχοβ ὁ Χαλ- 
κιδεύς, ὃς ἄλλο μὲν οὐδὲν πώποτ᾽ ἐποίησε ποίημα, ὅτου 
τις ἂν ἀξιώσειε μνησϑῆναι, τὸν δὲ παίωνα, ὃν πάντες 
ᾧδουσι, σχεδόν τι πάντων μελῶν κάλλιστον, ἀτεχνῶς, 
ὅπερ αὐτὸς λέγει, εὕρημά vu Πῆοισᾶν. ἐν τούτῳ γὰρ 
δὴ μάλιστά μου δοκεῖ ὁ ϑεὸς ἐνδείξασϑαι ἡμῖν, ἵνα “μὴ 
διστάζωμεν, ὅτι οὐκ ἀνθρώπινά ἔστε τὰ καλὰ ταῦτα 
ποιήματα οὐδὲ ἀνθρώπων, ἀλλὰ ϑεῖα καὶ ϑεῶν, οὗ 
δὲ ποιηταὶ οὐδὲν ἀλλ᾽ ἢ ἑρμηνεῖς εἰσυ τῶν ϑεῶν, κατε- 


C. τούτων τὸν νοῦν] τὸν vulgo aberat invitis codicibus. 
D. τὸν δὲ παίωνα] Ναί. τ. παιᾶνα, quod malebat Salvinius 
Obss, Mise. Vol. II. p. 118, Scribendum videtur παιῶνα, cir. Plat. 
Epist. VII. p. 348. Steph. Aristoph, Equitt. 406. Eustath. ad Iliad, 
p. 137. ed, Rom, 
᾿ εὕρημά vv. Μοισῶν] V. Μουσῶν, quod ex codd. correctum. 


mina lyric& cum salíatione mi- 
mica  coniunctía, de quibus 
Boeckhius ad Pind. Vol. I. 
P. H. p. 201 sq. T. II. P. II. 
p. 556. et 596. ; tum ἔπη : postre- 
mo ἤαμιβοι, i. e. fabulae poeta- 
tarum scenicorum, quas constat 
eo nomine etiam alibi vocatas 
esse, uf ostendit Schneider. 
nd Aristot. Polit. Vil. 15. p. 
441. Ceterum Schleiermach. 
quod δρμιᾶν active dictum a pro- 
»a oratione alienum iudicavit, 
ne Xenophontem quidem ab hoc 
usu abstinuisse docebit Sturz. 
Lexic. Xenoph. T. ΠῚ. p. 324. 
iam a Nitzsehio ad h, 1. lau- 
datus. 

ἢ. Ζύννιγος ὃ Χαλκι- 
δεύὺς —] ,Huius Tynnichi 
mentionem faci nemo, quod 
sciam, praeter Porphyr. de 


abstinenf. I, 18. τὸν γοῦν «4ἰσχύ-- 
λον φαοίν, τῶν ἀδελφῶν ἀξιούν- 
τῶν εἷς πὸν ϑεὸν γράψαι παιᾶνα, 
εἰπεῖν, ὅτι βέλτιστα, Τυννίχῳ πε- 
ποίηται" παραβαλλόμενον δὲ τὸν 
αὐτοῦ πρὸς τὸν ἐκείνου ταὐτὸν. 
πείσεσϑαι “τοῖς ἀγάλμασι τοῖς 
καινοῖς “πρὸς τὰ ἄρχαϊα". ταῦτα 
γὰρ καὶ ἁπλῶς πεποιημένα ϑεῖα 
νομίζεσθαι" τὰ δὲ καινὰ, περιέρ-- 
yas εἰργασμιένα, ϑαυμάζεσϑαι μέν, 
ϑεοῦ δὲ δόξαν ἧττον ἔχειν. Ad 
hunc. locum in annoíationibus 
Valentini legitur nenünem eius 
nominis inveniri ideoque repo- 
nendum esse Φρυνίχῳ, qui Phry- 
nichus aequalis Aeschyli fuerit.** 
Müller. Valentini consilio ad- 
versatus  es(. Naekius De 
Choeril, Sam. p. 39. aliud 
eliam pro Tynnicho nostro in 
medium afferens testimonium. 


f 


$309 


χόμενον ἐξ ὅτου ἂν ἕχαστος κατέχηται. ταῦτα ἐνδεικνύ- 
μενος ὁ ϑεὸς ἐξεπίτηδες διὰ τοῦ φαυλοτάτου ποιητοῦ 
τὸ χάλλιστον μέλος ἦσεν. ἢ οὐ δοκῶ σοι ἀληϑῆ. λέ- 
ὦ p 
Iov; 


ΤΩΝ. Noi μὰ τὸν Δία, ΤῊΝ ἁπτεὶ γάρ πώς 
μου τοῖς λόγοις τῆς ψυχῆς, ὦ “Σώκρατες, x«i μοι δο- 
χοῦσι Dele μοίρᾳ ἡμῖν παρὰ τῶν ϑεῶν ταῦτα οἱ "M 


γειν, 


B 

j^ I 0. 
| 

|. 


. doi ποιηταὶ ἑρμηνεύειν. 


τὰ τῶν ποιητῶν ἑρμηνεύετε; 


Cap. VI. ZQ. Οὐκοῦν ipis αὖ oí ῥαψῳδοὶ 


ν 


IQN. Koi τοῦτο ἀληϑὲς λέγεις. 
XQ. Οὐκοῦν ἑρμηνέων ἑρμηνεῖς γίγνεσϑε; 


ΤΩΝ. 


Ν 


“Παντάπασί ys. 
ze. "Eye. δή μοι τόδε εἰπέ, ὦ Ἴων, xci μὴ ἀπο- 


κρύψῃ ὅ τι ἄν σε ἔρωμαι. ὅταν εὖ εἴπῃς ἔπη καὶ 


P. 535. 


. Flor. x. 


ἅπτει γάρ πώς μου] μού πως Coisl Ven. X. 


B. Ἔχε δή μοι τόδε εἰπέ! V. Ἔχε δὴ καί μον τ. εἶπέ. Sed 
καὶ videtur intrusum ab iis, qui hunc formae encliticae usum igno- 


rabant: nam Coisl. Vat. O. 


Par. BCEF, Angel. Barb, Vat. r. 


t. 


καὶ omiítunt; itaque recte extrusit Bekkerus. 


ἄλλο μὲν οὐδὲν — τὸν à 
mutov«]| Apolog. Socrat. p. 
82. A. ἐγὼ ἄλλην μὲν ἀρχὴν oi- 
δεμίαν πώποτε ἦρξα Pv τῇ πόλει, 
ἐβούλευσα δέ. De Rep. V. p. 449. 
B. ἄλλο μὲν οὐδὲν κατηχούσαμεν, 
100: δέ, Sed v. ad Phaedrum p. 
229. D. 

ἀτεχνῶς--εὕρημά" τι Μου- 
σἂν] εὕρημά τι Μοιοᾶν ipsius 
Tynnichi verba sunt, quibus 
Plato suum praemisit ἀτεχνῶς, 
cuius vocabuli usum in compa- 
rationibus illustravit F r itschi- 
us Quaest. Luec. p. 128. Apo- 
log. Socr. p. 18. C. ἀτεχνῶς ἐρή-- 

; κατηγοροῦντες. Ibid, p. 18. 

ἀτεχνῶς ὥςπερ σειαμαχεῖν. 
uthyphr. p. 3. A. ἀτεχνῶς γάρ 
quos δοκεῖ ἀφ᾽ ἑστίας ἄρχεσθαι. 
Iníra p. 541. E. ἀτεχνῶς ὥςπερ 
ὃ Πρωτεὺς παντοδαπὸς γίγνει. 


De Rep. VIH. p. 548. A. &zt- 


yos vtottíag. τινάς. Phaedon. p. 
90. C. ἀτεχνῶς ὥςπερ ἐν des 
ἄνω καὶ κάτω στρέφεταῖϊ, 

E. ἵνα μὴ δι τάξω μεν: 
uf ne ambigamus. 


P. 538. ἅπτει γάρ πώς 
μου τοῖς λόγοις τῆς ψυχῆς! 
fangis enim nescio qua 
modo animum meuim a&í- 
que commoves. Nam ita ego 
haec intelligo ; secus Heindorf. 
&d Phaedon. p. 143. 


B. Ἔχε δή uot τόδε εἰπέ] 
Ἔχε δή, quod male agedum 
interpretantur, optime explicuit 
Hermanmn. ad Viger. p. 753 
sq. De go: enclitico ita prae- 
posito v, ad Phaedr. p. 258. A. 
Fritsch. Quaest. Luce. p. 27. 
iufra p. 538. E. 19: uoc ἔξευρε. 


$35 


$10. PLATONIS 
ἐχρυλήξῃς μάλιστα τοὺς ϑεωμένους, ἢ τὸν Ὀδυσσέα 
ὅταν. ἐπὶ τὸν οὐδὸν ἐφαλλόμενον ᾧδης, ἐκφανῆ γιγνός. 
μένον τοῖς μνηστῆρσι καὶ ἐχχέοντα τοὺς ὀϊστοὺς nob: 
τῶν ποδῶν, ἢ ᾿“ἰχιλλέα ini τὸν “ἕχτορα ὁρμῶντα, ἢ 
καὶ τῶν περὶ ᾿Ανδρομάχην ἐλεειγῶν τι ἢ eot JEnofv 
ἢ περὲ Πρίαμον, τότε πότερον ἔμφρων εἶ, ἢ ἔξω σαυ-. 
τοῦ γίνει, καὶ παρὰ τοῖς πράγμασιν οἴεταί σου εἶναι ἡ | 
ψυχὴ οἷς λέγεις ἐνθουσιάξουσα, ἢ ἐν ᾿Ιϑάχκῃ. οὖσιν ἢ 
ἐν Tooíg ἢ ὅπως ἂν xcv τὰ ἔπη ἔχῃ; 
ΤΩΝ. Ὡς ἐναργές μοι τοῦτο, ὦ Σώκρατες, τεκμή- 
ριον εἴπερ" οὐ γάρ σε ἀποκρυψάμενος ἐρῶ. ἐγὼ γὰρ 
ὅταν ἐλεξινόν τι AÉyO, δαχρύων ἐμπίπλανταί uov οἱ 
ὀφθαλμοί" ὅταν τὲ φοβερὸν ἢ δεινόν, ὀρϑαὶ αἱ ἱ τρί- 
χες ἵστανται ὑπὸ φόβου καὶ ἡ καρδία mie. - D 
ZO. Τί οὖν φῶμεν, ὦ Ἴων; ἔμφρονα εἶναι τότε 
τοῦτον τὸν ἄνϑρωπον, ὃς ἂν χεχοσμημένος ἐσϑῆτε: 
ποικίλῃ καὶ χρυσοῖσι στεφάνοις κλαίῃ τ᾽ ἐν ϑυσίαις καὶ 
ἑορταῖς, μηδὲν. EMQUE τούτων, ἢ φοβῆταν πλέον 


v 


€. τοῦτο, ὦ Z., τεκμήριον] V, τὸ cexu,, 8ed recte Vaf, 
0. τὸ omittit, probante: etiam Bekkero. Mox ἐριπέμπλανταν Par. 
€. Flor. b., quod minus» Atticum. f 

ὑπὸ φόβου] Sic codd. fere omnes. 
φόβου. 

D. ἔμφρονα εἶναι τότε τοῦτ,»] τότε om, Vat. Ὁ. Γ᾿ 
Par, EF. itd na Bekkero. Alii ante εἶναν vel post τοῦτον in- 


Vulgo erat ὑπὸ τοῦ 


Abresch, ad Aristaenet, II. 5. 
Boissonad, ad Eunap. p. 257 
sq. lacoba ad Achill, Tat, p. 
833. 

ἐσθῆτι ποικέλῃ καὶ xz0v- 
doic, στεφάγοις Ex illis, 
quae p. 931. E. leguntur, facile 
colligas rhapsodos ,aureis coro- 
nis donatos carmina recitavisse, 
Apte contulit Mülle ἫΝ Eu- 
βίαι. ad lliad | «. πὴν ' 


ἢ τὸν Ὀδυσσέα — πρὸ 
«τῶν ποδῶν] Odyss. XXII in. 
“Αχιλλέα — δομῶντα ] 
Miad. XXII, 311 sqq. 
ἢ x«i τῶν περὶ vog. — 
lloícuav] Priami et Hecubae 
de Hectore interfecto lamenta- 
tiones leguntur dliad,  XXII,. 
406 sqq. Ibidem v. 437 8qq. An- 
Qromachen, quae maritum ab 
Achillis equis raptatum conspi- 


catur, tenerrimas de tristi for- 
tuna sua querelas fundentem 
audimus. 

C. καὶ $4 καρδία πηδα] 
Sympos. p. 215. E. ἢ τε" καρδία 
πηδᾷ καὶ δάκρυα, ἐκχεῖται ὑπὰ 
τῶν, λόγων «ὧν τούτου.  Loquen- 
di genus «opiose illustrarunt 


Ζ. 


Ὃμηρικὴν ποίησιν οὗ iregos bne- 
χρένοντο δραματικώτερον, τὴν μὲν 
᾿ὐδυσοείαν ἐν ἁλουργοῖς ἐοσϑήμαοι, 
τὴν δὲ Ἰλιάδᾳ ἐν ἐρυϑροβαφέσιν, 
ἐκεῖνο μὲν κατὰ τοὺς παλαιοὺς 
διὰ τὴν ἐν ϑαλάσρῃ πλάνην τοῦ 
Ὀδυοαέως, τοῦτο δὲ διὰ τοὺς d» | 
Τροίᾳ φόνους καὶ τὰ ἐντεῦϑεν 






p 





: 


1 
; 
, 
E 


& 


10. 


24 ἐν διρμυρίοις ἀνϑρώποις ἑστηχὼς 'φιλίοις, μηδενὸς 
 &moóvovrog ἢ ἀδικοῦντος ; 

5 ΩΝ. Οὐ μὰ τὸν Δία, οὐ πάνυ, ὦ “Σώχρατες, ὥς 
oye τἀληϑὲς εἰρῆσϑαι. 
|. 0 Z2XXQ. Οἶσϑα οὖν, ὅτι xoi τῶν ϑεατῶν τοὺς πολ- 
ἜΞΩ ταὐτὰ ταῦτα ὑμεῖς ἐργάζεσϑε; 

Po 002. Koi μάλα χαλῶς οἶδα" χαϑορῶ γὰρ ἑκάστοτε 
αὐτοὺς ἄνωϑεν ἀπὸ τοῦ βήματος κλαίοντάς τε χαὶ. δει-- 
yov ἐμβλέποντας cL συνϑαμβοῦντας τοῖς λεγομένοις, 
δεῖ, γάρ μὲ καὶ σφόδρ᾽ αὐτοῖς τὸν νοῦν προςέχειν" ὡς 


ἐὰν. μὲν χλαίοντας αὐτοὺς χαϑίσω, αὐτὸς γελάσομαι 
ἀργύριον. λαμβάνων, ἐὰν δὲ γελῶντας, αὐτὸς χλαύσο- 


μαι ἀργύριον ἀπολλύς. 
Cap. VII. 


XQ.  0ie9« ovv, ὅτι οὗτός ἐστιν 
| ὁ ϑεατὴς τῶν δακχτυλίων ὁ ἔσχατος, ὧν. ἐγὼ ἔλεγ 0v 
: ὑπὸ τῆς ἩἩρακλειώτιδος λίϑου ἀπ᾿ ἀλλήλων τὴν δύ- 
ous λαμβάνειν : 5 ὁ δὲ μέδος σὺ ὁ ῥαψῳδὸς xai ὑπο- 


"Que, ὁ δὲ πρῶτος αὐτὸς ὁ ποιητής; ὁ δὲ ϑεὸς διὰ 


fegeiqmie 


"UxOvcoict στεφάνοις] Sic Ven. Z. Flor. x. pro vulg. χρυ- 


( σοῖς. Dein libri κλαίῃ, “εἴ paullo inferius κλαίοντας, quod mutavit 


Bekker, in-zÀA&5 et χλάοντας; sine suffragio 'codicum. : 
E, Ἡρακλειώτιδος] Sic Coisl. Vat. O, Ven. X. Flor. BC. 


LE 


αἵμα τοι 
"D- D rni: καὶ top- 


J «c ic] Utrumque iungit etiam Aga- 


tho Sympos. p. 197. D. ἐν ἑορταῖς, 
ἂν χοροῖς, ἐν ϑυοίαις γιγνόμενος 
ἡχεμών: Verbis μηδὲν ἀποῖζωλε-. 
κὡς τοΐτων et μήδενος ἄποδύντος 
ricetur vani rhapsodi ornatus, 
quo isfiusmodi homunciones mi- 
rifice superbiisse videntur. 
"κλαίῃ ve — ἢ φοβῆται] 
ἢ post τὲ illatum ἐἰϊαβίγεν!ε 
Heindorf ad Thbheaet. p. 143. 
pu ck b, Nott. critt. ad Pin- 

PC . 352. 

UE. abe oe ἀπὸ τοῦ βή- 
gneioéqio QHesyehius T. I, p. 
in Lo πλείονα μὲν σημαίνει" 

τερὸν δὲ οὕτω καὶ (καλεῖται }) 


jl. , Angel, Barb. Flor. b. pro Ἡρακλεώτιδος. 


τὸ λογεῖον, ὁ τῆς σχηνῆς τόπος, 
ἐφ᾽ ov ὑποκριταὶ λέγουσιν, ' Ro- 


mani palpitum appellant, ἡ v, 


Potter. Archaeol, T. 1. P. 95. 
ed. Ramb.* Müller. το δεινὸν 
ἐμβλέπειν. Aristoph. Plat, 
v. 424. βλέπειν μανικόν. Ran. v, 
562. ἔβλεψεν εἰς ἐμὲ δριμύ. Sed 
multa id genus collegerunt intpp. 
ad Avv. 1169, et 1171. Equitt. 
628. De re ipsa conferas De 
Republ. X. p. 605. C. D. Gorg. 
p. 501. B. $qq., quos locos iam 


-alii laudarunt, 


κλαίοντας αὐτοὺς καϑίς- 
00] Xenoph. Symp. i, 11. 
Καλλιππίδης 6 ὑποχριτής, ὃς 
ὑπερσεμνύνεται, ὅτι δύναταν πολ- 
λοὺς κλ αἰοντας χαϑίζειν, Cyrop. 


$11. 


936 


812 PLATONIS 
πάντων τούτων ἕλχει τὴν ψυχὴν ὅποι ἂν βούληται 
τῶν ἀνϑρώπων à ἀγαχρεμαννὺς ἐξ ἀλλήλων τὴν δύ- 
voit. καὶ ὥςπερ ἐκ τῆς λίϑου ἐχείνης ὁρμαϑὸς nu 
πολὺς ἐξήρτηταν χορευτῶν τε χαὶ διδασχάλων ucl 
ὑποδιδασκάλων, ix πλαγίου ἐξηρτημένων τῶν τῆς Mov- 
σης ἐχχρεμαμένων δακχτυλίων. χαὶ ὁ μὲν τῶν ποιητῶν 
ἐξ ἄλλης. Μούσης, ὁ. δὲ if. ἄλλης ἐξηρτηταῖ. ὀνομάζο- 
μὲν δὲ αὐτὸ κα τέχεται" τὸ δέ ἐστι παραπλήσιον" 
ἔχεταν γάρ. ἐκ δὲ τούτων τῶν πρώτων δακτυλίων, τῶν 
πριητῶν, ἄλλον ἐξ ἄλλου αὖ ἠρτημένοι εἰσὶ καὶ ἐν- 
ἁὩουσιάζουσιν, οἱ μὲν ἐξ ᾿Ορφέως, οἱ δὲ ἐκ ουσαίου" 
οἱ δὲ πολλοὶ ἐξ Ὁμήρου κατέχονταί τὸ χαὶ ἔχονταις 
ὧν σύ, ὦ Ἴων, εἷς εἶ, καὶ κατέχει ἐξ Ὁμήρου, xci 
baudév μέν Ttg ἄλλου TOV ποιητοῦ ἄδῃ, καϑεύδεις Ts 
καὶ ἀπορεῖς 0 τι λέγ ng, ἐπειδὰν δὲ τούτου τοῦ ποιη- 
τοῦ φϑέγξηταί τις μέλος, εὐθὺς “ἐγρήγορας xe óp- 
χεῖταί σου 7] ψυχὴ χαὶ εὐπορεῖς ὅ τι λέγῃς" οὐ γὰρ 
τέχνῃ οὐδ᾽ ἐπιστήμῃ περὸὲ Ὁμήρου λέγεις ἃ λέγεις, e. 


΄ 


P. δ86, C. καὶ κατοκοχῇ] Sie Ven, Z ἃ pr. man, Flor, 
X. pro vulg. x«vaxorr. Vat. €. Par. BC. Barb. AA 8. νατωκοχῇ. 
De vera scriptura ad Phaedrum monuimus, 

D. E) μὲν λέγεις] Sie Ven. Z. Flor. x. Vulgo Σὺ μὲν εὖ 


II, 2, 14. τοῦ κλαίειν καϑέζον- 


τέχεται] Vocamus aufem 
vog τοὺς φίλους. Memorab. ll. 


1l, 12. xàÀa(ovrag καθίσαντες, ubi 
vulgo χαϑέσταντες. — Nihili est 
quod hoc loco libri quidam zo«- 
«αἰδὼ exhibent, Ceterum rhapso- 
dus satis impudenter suam ipse 
pue ge fert avaritiam. 

. 536. χορευτῶν τε x. δ. 
καὶ ὑπ.1 De χορευταῖς v. ad 
Sympos. p. 178. A. 4 δάσκαλοι 
gutem et ὑποδιδάσχαλον sunt 
qui eos, qui chorum efüciebant, 
in iis artibus erudiebant et exer- 
cebant, quibus certamen erat futu- 
yum, docente Wolfio Prole- 
gom. ad Demosthenis Midian. 
p. XCl, et Boeckhio'/Oeconom, 
Atheniens. T.. d, p. 488. efr, 
Hesych. s. v. ὑποδιδάοκαλος. 

ὀνομάζομεν δὲ αὐτὸ xu 


hoc κατέχεται, quod quidem 
prope accedit ad illud, 
quod eum diximus ex deo 
suspensum esse: tenetur 
enim ab eo, si quidem z«- 
τέχεται. | lta hunc locum in- 
terpretíandum censeo, in. quo 
explicando nescio cur Syden- 
hamus et Müllerus adeo su- 
daverint, Nam κατέχεσϑαν ver- 
bum erat hac in re proprium, 
conf. p. 533. E. 534, A. E, 536. 
B. C. 542. A. Sympos. p. 215, 
C. Men. p. 99. D, Phaedr. p. 
244. E. Xenoph. Sympos. I. 
10, ibique intpp. 

B. οἱ μὲν ἐξ Ὀρφέως —] 
Facile quis in eam suspicionem, 
incidat, ut οὗ μὲν yag ? Ὄρφε 
&cribendum. putet, Sed ea con- 


dui 


10. 318 





Ae ϑείᾳ μοίρῳ καὶ χκατοχωχῇ, ὥςπερ οἱ χορυβαντιῶν- 
τες ibaivoo μόνου αἰσϑάνονται τοῦ μέλους ὀξέως, ὃ 
ἂν ἢ 3] τοῦ ϑεοῦ ἐξ ὕτου àv χατέχωνται, καὶ εἰς ἔκεῖνο 

τὸ μέλος χαὶ σχημάτων χαὶ ῥημάτων εὐποροῦσι, τῶν 
δὲ ἄλλων οὐ φροντίζουσιν. οὕτω xci σύ, o Ἴων, περὶ 
μὲν Ὁμήρου ὅταν τις μνησϑῆ, εὐπορεῖς, περὶ δὲ τῶν 
ἄλλων ἀπορεῖς. τούτου δ᾽ ἐστὶ τὸ αἴτιον, ὅ μ᾽ ἐρω- 
τῷς, διότι σὺ περὶ μὲν Ὁμήρου εὐπορεῖς, περὶ δὲ τῶν 
ἄλλων οὔ, ὅτε οὐ τέχνῃ, ἀλλὰ ϑείῳ μοίρῳ Ὁμήρου 
δεινὸς εἶ ἐπαινέτης. 

' Cap. VIL ΩΝ. Ev uiv λέγεις, ὦ “Σώκρατες" 
᾿ϑαυμάζοιμι μέντ᾽ ἂν οὕτως εἰ εὖ εἴποις, ὥςτε μδ' 
ἀναπεῖσαι, ὡς ἐγὼ κατεχόμενος καὶ μαινόμενος Ὅμηρον 
ἶ ἐπαινῶ. οἶμαι δὲ οὐδ᾽ ἂν σοὶ δόξαιμι, εἴ μου axov- 
σαις λέγοντος περὶ Ὁμήρου. 

ἱ Z9. Καὶ μὴν ἐϑέλω γε ἀκοῦσαι, οὐ ἀὐνένὶ πρό- 

τερον, πρὶν ἄν μοι ἀποκρίνῃ τόδε. ὧν Ὅμηρος λέγει 

περὶ τίνος εὖ λέγεις; οὐ γὰρ δήπου περὶ ἁπάντων ya. 


δ 


λέγεις," ᾿ 

- οὕτως εἰ εὖ εἴποις Sie Coisl. Ven. Z2. Par. BCE. Angel. 

Barb. Flor. B. b. e. x. cum edit. Bas. 2. pro vulg, εἰ οὕτως εὐ εἴποις. 
imirum οὕτως habet τόνωσιν. 


iectura non opus esse luculen- 
ter docebunt quae scripsi ad 
Gorg. p. 464. B., quibus adde 
Reip. V. p. 470. B. Legg. VII. 
p. 791. A. ibique varr. lectt. 
ἐπειδὰν μὲν vic&Alov vov 
ποιητοῦ ᾧ δη] Recte Stepha- 
nus genitivum e sequenti μέλος 
pendere arbitratur, quod certe 
iam in mente habuit Plato, quum 
haec scriberet. ^ Neque in eo 
haerendum, quod μέλος deinde de 
carminibus Homericis dicitur, in 
. quo offendisse videtur Schlei- 
.ermacher. Etenim iía loqui- 
tur Socrates non tiam verborum 
" gententias, quam recitationis so- 
nos intelligeus, ut perspecte mo- 
nuit Nitzschius. conf. mox €, 
ὀρχεϊταίσου 7 ψυχή] Me- 
taphora usus est etiain A esch yl, 





CRT ERR" DD TOP 








^A. De Republ. VI. p. 


Choé&phor. 156. ὀρχεῖται δὲ καρ-- 
δία φόβῳ. conf. ad, p. 5385, C, 

€. καὶ κατοκωχῇ] V. ad 
Phaáedr. p. 245. A. 

ὥςπερ oí κοῤυβαντιῶν- 
Ttc —] Defectum copulae ne 
quis male ferat, v. ad Reip. VI. 
p. 497. B. VIII. p. 557. C. Phae- 
don. p. 61. A. 

D.'On90oov δεινὸς ei ἐπα τὶ 
ψέτης}] h..e. Homerum unice 
comprobas ef laudas, v. Ast. 
ad Protagor. 309. A. Commen- 
tar. p. 10. De Republ. ἵν. p. 426. 
B. οὐκ ἐπαινέτης εἶ --- τῶν τοι- 
οὐτων ἀνδρῶν, 

οἶμαι δὲ οὐδ᾽ ἂν σοὶ O.] 
οἷμαν δὲ rectae "orationi prae- 
missum fetigi δὰ Gorg. p. 460. 
907. D. 
Lysid. in, 


$14 PLATONIS 


ΤΩΝ. ' Ev ἴσϑι, ᾧ “Σώκρατες, περὶ οὐδενὸς ὅτου οὔ. 

ZO. Οὐ δήπου καὶ περὶ τούτων ὧν σὺ “μὲν τυγ- 
χάνεις οὐχ εἰδώς, Ὅμηρος δὲ λέγει. 

JQN. Καὶ ταῦτα ποῖά ἐστιν, ἃ Ὅμηρος μὲν λέ- 
yt; ἐγὼ δὲ οὐχ οἵδα; 

ΣΩ. Οὐ καὶ περὶ τεχνῶν μέντοι λέγει πολλαχοῦ 
“Ὅμηρος καὶ πολλά, οἷον καὶ περὶ ἡνιοχείας: ἐὰν μνη- 
σϑῶ τὰ ἔπη, ἐγώ σοι φράσω. 

IQN. ᾿Αλλ ἐγὼ ἐρῶ" ἐγὼ γὰρ μέμνημαι. 

Z0. Fini δή μοι ἃ λέγει Νέστωρ ᾿Αντιλόχῳ τῷ 
υἱεῖ, παραινῶν εὐλαβηϑῆναι περὶ τὴν καμπὴν ἐν τῇ 
ἱπποδρομίῳ τῇ ἐπὶ Πατρόκλῳ. 

ΤΩΝ. 
Κλινϑῆναι δὲ — qnoi — καὶ αὐτὸς ndn bi 

δίφρῳ 

qx. ἐπ᾿ ἀριστερὰ τοῖϊν" ἀτὰρ τὸν δεξιὸν ἵππον 
Β χένσαν ὁμοχλήσας, εἶξαί τέ οἱ ἡνία χερσίν. 

ἐν γύσσῃ δέ τοι ἵππος ἀριστερὸς ἐγχριμφϑήτω, 

ὡς μή του πλήμνη γε δοάσσεται ἄχρον ἱχέσϑαι 

κύχλου ποιητοῖο" λίϑου D ἀλέασϑαι ἐπαυρεῖν. 

Z0. Apxti. ταῦτα δή, ὦ Ἴων, τὰ ἔπη εἴτε 00- 
€ Soc λέγει ᾿θμηρος εἴτε μή, πότερος ἂν γνοίη ἄμεινον, 

ἰατρός, ἢ ἡνίοχος; 

ΤΩΝ. ἩΗνίοχος δήπου. 

ZO. Πότερον δὅτιτέχνην ταύτην ἔχει, ἢ xav ἄλλοτι; 

ΤΩΝ. Οὐκ dg ὅτι τέχνην. 


521 


E. περὶ o3devàs ὅτου οὔ] Stephanus οὐδὲν | ὃν περὶ ὅτου 
ov, libris invitis. Paullo ante vett. editt. περὺ τίνος εὖ λέγειν. quod 
emendavit Cornarius. 

P. 531. C. ὅτι τέχνην ταύτην ἔχει] Sie Coisl. Ven, Z. 


Vat. r. Flor. b, x. Male vulgo legebatur ὅτε v, ταῦτα ἔχει, 


P. 537. Οὐ x«i περὶ τὲ- 
. χνῶν μέντοι λέγει) V. adReip. 
L p. 339. B. VIL. p. 571. C. 
Phaedr. p, 229, B. Hipp. min. 
p. 366. C. Qualem Plato poetia 
fribuerit scientiam earum rerum, 
quas in carminibus suis memo- 
,rarent, docet locus insignis. De 
Republ. X. p. 598, D. — 602. 


B. Ceterum prudenter Socrates 
rhapsodum a carminum  decla- 
matione prohibet; qua institufa 
praevidebat de colloquio actum 
fore. Nihil est igitur, cur ei 
exprobremus nimiam hac in re 
rusticifatem, quod fecit S a em 
ermácher. 

μνησϑῶ τὰ ἔπη ΓΝ ver- 


I 0. $19. 


ὑπὸ qot ϑεοῦ ἔργον οἵῳ τε εἶναι γιγνώσχειν; oU γάρ 
("ov ἃ adipi; γιγνώσχομεν; γνωσόμεϑα xoi ἰα- 
τριχῇ. 

ION. Οὐ δῆτα. 

Z0. Οὐδέ γε ἃ ἰατρικῇ, ταῦτα καὶ τεχτονικῇ. 

EA " δῆτα. 

A. - μῶν οὕτω καὶ κατὰ πασῶν τῶν τεχνῶν" 
| ἃ τῇ ἑτέρῳ τέχνῃ γιγνώσκομεν, οὐ γνωσόμεϑα τῇ éré- 
| Qu. τόδε δέ μοι πρότερον τούτου. ἀπόχριναι. τὴν μὲν 
Ted φὴς εἶναί τινα τέχνην, τὴν δ᾽ ἑτέραν; 

IQN. Ναί. 

zx. "don ὥςπερ ἐγὼ τεκμαιρόμενος, ὅταν 1) μὲν 
ἑτέρων πραγμάτων ἢ ἐπιστήμη, ἡ δ᾽ ἑτέρων, οὕτω 

oed τὴν μὲν ἄλλην, τὴν δὲ ἄλλην τέχνην, οὕτω 
᾿ χαὶ σύ; 

JN. Nei. | 

Z2. Εἰ γάρ που τῶν αὐτῶν πραγμάτων ἐπιστή- 
μη εἴη τις, τί ἂν τὴν μὲν ὁτέραν φαῖμεν εἶναι, τὴν 
δ᾽ ἑτέραν, ὁπότε γε ταὐτὰ εἴη εἰδέναι ἀπ᾽ ἀμφοτέρων ; 
ὥςπερ ἐγώ" τε γιγνώσχω, ὅτι πέντε εἰσὶν οὗτοι οἱ δά- 
ι κτυλοι, xc σύ, ὥςπερ ἐγώ, πϑρὶ τούτων ταὐτὰ γι- 
, ᾿γνώσκεις". χαὶ εἴ σὲ ἐγὼ ἐροίμην , εἰ τῇ αὐτῇ τέχνῃ 
γιγνώσχομεν τῇ ἀριϑμητικῇ τὰ αὐτὰ ἐγώ τε χαὺὶ σύ, 
. 4] T 9s φαίης ἂν δήπου τῇ αὐτῇ. 

ION. Ναί. 


D. οὕτω καὶ κατὰ πασῶν τῶν r] Flor, x. Ven, Σ΄ xai 
τὰ π. τ. τ. errore, 

E. εἰδέναι ἃ π᾿ ἀμφοτέρων} V. ἐπ᾽, quod íres íantum 
HAN" deteriores libri tenent. 





culos , οἶα saepe. 
e dw rct δὲ, φησῇ Iliad. 
Xxx M, 335 sqq., δά quem lo- 
, com ide sis Heynii eommen- 
tarios " eritficos, Quinto yersu 
apu vitm legitur óc ἀν 
Ln bou quod restitui vo- 
luit €o js Arras. Sed bene 
it Heynius, lectionem 





ὡς μή vov πλήμνη iis probatam 
videri, qui ἐγχϑέμπτεσϑαν sol- 
lémni usu pro illidi, impin- 
gere, accepissent. 

€. Oixo)v ἑκάστῃ τῶν 
τεχνῶν — Iungas hunc in 
e οὐκοῦν ἀποδέδοται ὑπὸ 
οὗ ϑεοῦ ἑκάστῃ τῶν τεχνῶν οἵᾳ 
Ag εἶναι γιγνώσκειν τὸ ἔργον. ^ 


5388 


310 


PLATONIS E 


Zo. Ὃ τοίνυν ἄρτι ἔμελλον ἐρήσεσϑαὶ σε, γυνὶ 
εἰπέ, εἰ κατὰ πασῶν τῶν τεχνῶν οὕτω GOL δοκεῖ, τῇ 
μὲν αὐτῇ τέχνῃ τὰ αὐτὰ ἀναγκαῖον εἶναι γιγνώσχειν, 


τῇ δ᾽ 


ἑτέρῳ μὴ τὰ αὐτά, ἀλλ᾽ 
ἀναγκαῖον xo ἕτερα γιγνώσκειν; 


εἴπερ ἀλλη ἐστίν,. 


ΙΩΝ. Οὕτω μοι δοκεῖ, ὦ uon 


Cap. p. IX. 


XQ. Οὐκοῦν ὅςτις ἂν μὴ ἔχῃ τινὰ 


| τέχνην, ταύτης. τῆς τέχνης, τὰ λεγόμενα ἢ πραττύμε- 
vo καλῶς γιγνώσχειν οὐχ οἷός T ἔσταὶϊς 


ΤΩΝ, 401 ΔΈ ες, 


Z9. Πότερον οὖν mei τῶν ἐπῶν ὧν εἴπὲς, εἴτε 
καλῶς λέγει Ὅμηρος εἴτς μή, σὺ κάλλιον γνώσει ἢ 


“Ῥαψῳδὸς γάρ που εἶ, ἀλλ᾽ οὐχ ἡνίοχος. 


ΣΩ. Ἡ δὲ ῥαψῳδικὴ τέχνη ἑτέρα ἐστὶ τῆς ἡνιο- 


ἡνίοχος; 
IQN. 'Hvloyos. 
Z2. 
ΤΩΝ. Ναί. 
χικῆς; 
ΙΩΝ, ΝΝαί. 


ZQ. ΕἸ ἄρα ἑτέρα, περὶ ipod. πραγμάτων χαὲ 


ἐπιστήμη ἐστί. 
IQN. Ναί, 


XQ. Τί δὲ δή, ὅταν Ὅμηρος λέγῃ, ὡς τετρωμένῳ, 


P. 688. ταύτης τῆς τέ- 
χνῆς τὰ λεγόμενα] Partici- 
pium cum aríiculo iunctum quo- 
niam habet vim et pofestatem 
nominis substantivi, genitivum 
adsciscere non mirandum est. v. 
interprett, Gregorii Corinth, p. 
139. ed, Schaef. 


B. ὅταν Ὅμηρος λέγῃ —] 
lMiad. ΧΙ, 639 sq. Secundo ver- 
su post χαλκχείῃ apud Homerum 
legitur: ἐπὶ δ᾽ ἄλφιτα λευχὰ πά- 
λυνε, Sed alterum hemistichium 


petitum e v. 629. 


q δὲ μολυβδαίνῃ —] 
lHiad. XXIV, 80 sqq., ubi 


tamen lectio nonnihil discre- 
pat. : 
D. Σκέψαι δή, σοῦ ἐρο- 
μένου —] Quod: Socrates hoc 
loco sua sponte loquentis partes ' 
suscipit, id Sehleiermache- 
rus tanquam ineptum reprehen- 
dit, Sed prudenti consilio hoe 
ita a Platone institutum esse 
facile largieris, ubi . Socratem 
animadverteris. hoe uti artificio, 
quo facilius deinde ex ipso Ione 
responsionem wie de rha- 
psodi munere ef officio eliciat, 
Non plus ponderis habet altera 
viri egregii reprehensio quae 
&d exemplum, piscatoris modo 
commemoratum refertur. . ., Quod 








; 0. $911 


᾿ τῷ Meydovt Ἑχαμήδη ἡ Νέστορος παλλακὴ κυχεῶνα 


πίνειν δίδωσι; καὶ λέγει πως οὕτως, 

i; οἴνῳ πραμνείῳ — φησίν — ἐπὶ δ᾽ αἴγειον. aij τυρόν 
χνήστι χαλκείῃ " παρὰ δὲ κρόμυον ποτῷ ὄψον, 

ταῦτα εἴτε ὀρϑῶς λέγει Ὅμηρος εἴτε μή, πότερον ἰα- 


'τρικῆς ἐστὶ διαγνῶναι καλῶς, ἢ ῥαψῳδικῆς; 


ἼΩΝ, ᾿Ιατρικῆς. 
ΣΩ. Tí δὲ, ὅταν λέγῃ Ὅμηρος 
ἡ δὲ μολυβδαίνῃ ἰχέλη ἐς βυσσὸν ἵκανεν," 
4 v8 κατ᾽ ἀγραύλοιο βοὸς κέρας ἐμμεμαυΐα 
ἔρχεται ὠμηστῇσι μετ᾽ ἰχϑύσι πῆμα φέρουσα, 
ταῦτα πότερον φῶμεν ἁλιευτικῆς εἶναι τέχνης μᾶλλον 
κρῖναι ἢ ῥαψῳδικῆς, ἅττα -— καὶ "εἴτε καλῶς εἴτε μή; 
ἼΩΝ, δῆλον δή, ὦ “Σώκρατες, ὅτε ἁλιευτιχῆς. 
gp mbyas δή, σοῦ ἐρομόνου, εἰ ἔροιό ue, 
᾿Επειδὴ τοίνυν, ὦ “Ξώχρατες, τούτων τῶν τεχνῶν ἐν 
᾿Ομήρῳ εὑρίσχεις ἃ προρήχει ἑχαστὴ διακρίνειν, ἴϑι 
μοι ἔξευρε x«i τὰ τοῦ μάντεώς. τε χαὶ μαντικῆς, ποῖά 
ἐστιν ἃ προφήκει αὐτῷ οἵῳ τ᾽ εἶναι διαγιγνώσκειν, εἴτε 
εὖ εἴτε χακῶς πεποίηται —, exa, ὡς. ῥᾳδίως vs καὶ 
ἀληϑῆ ἐγώ σοι ἀποχρινοῦμαι. πολλαχοῦ μὲν γὰρ xci 


ἐν ᾿Οδυσσείᾳ λέγει, olov xci ἃ ὁ τῶν Μελαμποδιδῶν 


λέγει μάντις πρὸς τοὺς μνηστῆρας, Θεοκλύμενος, 
δαιμόνιοι, τί κακὸν τόδε πάσχετε; νυχτὶ μὲν ὑμέων 


rum notitiam 


enim apud Homerüm glandulae 


plumbeae in maris profundita- 


tem delapsae tantum in compa- 
ratione mentio iniicitur, id pro- 
fecto nihil impedit, quominus 
philosophus eam ad artis ali- 
cuius iudicium potuerit revocare, 
praesertim quum rhapsodi tam 
accuratam carminum Homerico- 
sibi tribuisse vi- 
ut sese profiterentur 
minima, quae in iis 


deantur, 
maxima 


 memorarentur, perspecía et ex- 


plorata habere: id quod ipsum 


donis exemplum satis aperte de- 


clarat. 
SE. 194 μοι ἔξευρε] V. ad 
p. 535. B. 


óc ῥᾳδίως τε “αὶ ἄλη- 
95 —] Adverbium cum adiecti- 
vo iunctum ne mireris Profag. 
p. 352. D. x«Àóg γε σὺ λέγων 
καὶ ἀληϑῆ. Phaedon. p. 79. D. 
καλῶς καὶ ἀληθῆ λέγεις. Phaedr. 
p. 234. E. σαφὴ —- καὶ &xgi- 


βὼς. 


Θεοκλύμενος] De Theoely- 
meno, qui erat e genere Me- 
lampodis, Odyss. XV, 223 — 
256. 


P. 539. δαιμόνεοι, τί xa- 
πὸν τ. π.] Odyss. XX, 351 — 
857., omisso tamen versu: 354. 


B 


$18 PLATONIS 
εἰλύαται κεραλαῤ τὲ πρόφωπά τε γέῤϑε Tt γυῖα, 
οἰμωγὴ δὲ δέδηε, δεδάχρυνται δὲ παρξιαί" 
εἰδώλων τε πλέον πρόϑυρον, πλείη δὲ καὶ αὐλὴ 
isuévov ἔρεβόςδε ὑπὸ ζόφον" ἠέλιος δὲ. : 
οὐρανοῦ ἐξαπόλωλε, κακὴ δ᾽ ἐπιδέδρομεν ἀχλύς. 
πολλαχοῦ δὲ x«i àv ᾿Ιλιάδι, οἷον. xol ἐπὶ peuoue ig" 
λέγει γὰρ xci ἐνταῦϑα 
ὄρνις γάρ σφιν ἑπῆλϑε περησέμεναι μεμιιᾷσιν, 
αἰετὸς ὑψιπέτης, ἐπ᾿ ἀριστερὰ λαὸν ἕέργων, 
φοινήεντα δράκοντα φέρων ὀνύχεσσι πέλωρον, 
ζωόν, ἔτ᾽ ἀσπαίροντα" xci οὕπω λήϑετο χάρμης. 
κόψε: γὰρ αὐτὸν ἔχοντα χατὰ στῆϑος. παρὰ δειρὴν 
ἰδνωϑεὶς ὀπίσω. ὁ δ᾽ ἀπὸ ἔϑεν ἧκε χαμᾶζε 
ἀλγήσας ὀδύνῃσι, μέσῳ δ᾽ ἐγκάββαλ᾽ ὁμίλῳ" 
αὐτὸς δὲ κλάγξας ἕπετο πνοιῆϊς ἀνέμοιο. 
ταῦτα φήσω καὶ τὰ τοιαῦτα τῷ μάντει adopts aet 
σχοπεῖν χαὶ χρίνειν. 
ΤΩΝ. ᾿Αληθῆ γε. σὺ λέγων, ὦ Σώχραξε, 
Cap. X. XQ. Kod. σύ γε; ὦ Ἴων, ἀληϑῆ ταῦτα 
λέγεις. ἴϑι δὴ καὶ σὺ, ἐμοί, ὥςπερ: ἐχὼ “σοὶ ἐξέλεξα καὶ 
ἐξ ᾿Οδυσσείας. xoi ἐξ ᾿Ιλιάδος ὁποῖα τοῦ μαάντεώς ἐστι 
καὶ ὁποῖα τοῦ ἰατροῦ καὶ ὁποῖα τοῦ ἁλιέως, οὕτω 
χαὶ σὺ ἐμοὶ ἔκλεξον, ἐπειδὴ. καὶ -ἐμπειρότερος εἰ ἐμοῦ 
τῶν ᾿Ομήρου, ὁποῖα τοῦ ῥαψῳδοῦ ἐστιν, ὦ lov, χαὶ 
τῆς τέχνης τῆς ῥαψῳδικῆς, ἃ τῷ ῥαψῳδῷ προςήκει 


P. 539. εἰδώλων τε πλέον] V. δέ, invitis eodd, fere cunctis. 


B. ὄρνις γάρ σφιν inm] 
Hiad. ΧΙ, 200 sqq. Quod au- 
tem MücraMey ipse hos versicu- 
los recitat, in quo 4Astius 
haesit mirifice, fieri hoc: ob 
eandem causam arbitramur, pro- 
pter quam eum loquentis partes 
suscepisse antea  iudicavimus, 
Nec quisquam erit, qui Socra- 
fem tam indoctum fuisse con- 
tendat, ut nihil Homericorum 
memoria íenuerit, Itaque ne 
hie. quidem quidquam est, quod 
"malae suspicioni ansam. prae- 
beat. 


E. οὕτω καὶ σὺ ἐμοὶ ἔπλε- 
ξον V. ad p. 934. A. Acerba. 
autem et festiva haec rliapsodi, 
provocatio est, quandoquidem 
Socrates, posteaquam ex Home- 
ro quodnam vatis, medici, et 
piscatoris munus sit, ipso lone 
probanté definivit, iam eum, 
qui et ipse rhapsodus erat, et^ 
totus in Homero habitabat, pot 
hortatur atque admonet, ut rha- 
psodorum officium atque munus 
Similiter ex poeta illastret, 

Ἐγὼ μέν φημι — ἅπαν- 
ta] Nempe homines isti temere 


* OE. 319 





καὶ σχοπεῖσϑαι χαὶ διαχρίνειν παρὰ τοὺς ἄλλους ἀν- 
ο ϑρώπους. 
| ΤΩΝ. ᾿Εγὼ μέν φημι, ὦ “Σώχρατες, ἅπαντα. 
ΧΦ 0v σύ γε ἔφης, ὦ Ἴων, ἅπαντα. ἢ οὕτως 
ἐπιλήσμων εἶ; καίτοι οὐκ ἂν πρέποι γε ἐπιλήσμονα 
εἶναι ὁαψῳδὸν ἄνδρα. 
IQN. Tí δὲ δὴ ἐπιλανϑάνομαι; 
ZO. Οὐ μέμνησαι, ὅτι ἔφησϑα τὴν ῥαψῳδικὴν 
τέχνην ἑτέραν εἶναν τῆς ἡνιοχικῆς; 
'" ΩΝ, ΜΜέμνημαι. 
— Z€Q. Οὐχοῦν καὶ ἑτέραν οὖσαν ἕτερα γνώσεσϑαι 
ὑμολόγεις ; 
ΤΩΝ. ΝΝαί. 
ΟΣ, Οὐκ ἄρα πάντα γε γνώσεται ἡ ῥαψῳδικὴ 
| χατὰ τὸν σὸν λόγον, οὐδὲ ὁ ῥαψῳδός.᾿ 
ΤΩΝ. Πλήν γε ἴσως τὰ τοιαῦτα, ὦ Σώχρατες. 
XQ. Τὰ τοιαῦτα δὲ λέγεις πλὴν τὰ τῶν ἄλλων 


οὐχ ἅπαντα; 

IQ9N. “4. πρέπει οἶμαι ἔγωγε, ἀνδρὶ εἰπεῖν καὶ 
-onoia γυναικί, "xol ὁποῖα δούλῳ χαὶ ὁποῖα ἐλευϑέρῳ, 
x«i ὁποῖα “ἀρχομένῳ καὶ ὁποῖα ἄρχοντι. 

ὩΣΩ, "4o! ὑποῖα ἄρχοντι, λέγειᾷ, ἐν ϑαλάττῃ χει- 
μαζομένου πλοίου πρέπει εἰπεῖν, ὁ ῥαψῳδὸς γνώσεται 
κάλλιον ἢ ὁ κυβερνήτης; 





OP. CER P AFP 
᾿ — 


D ie 
^ 


"eonfundebant. ipsum carminum p. 598. A sqq. 

Homericorum argumentum, at- P. 540. B. Τὰ τοιαῦτ᾽ χ 
que arlis rationisque poeticae δὲ λέγεις —] Istud praeter 
Judicium. Alterum enim quum  Aaec autem, quod dicis, 


des aiias S ira a sir c Ὁ 


τεχνῶν σχεδόν τι. ἀλλὰ ποῖα δὴ γνώσεται, wh 





;Ad ea omnia, quae Homerus ce- 
einisset, pertinere sentirent, iu- 
-8íos fines transgressi sibi etiam 
accuratam subtilemque rerum a 
poeta íractatarum cognitionem 
et scientiam attribuerunt. Quo er- 
roreeo magis sunt implicati, quod 
Graeci carminibus — Homericis 
omnium artium ac disciplinarum 
initia et fundamenta contineri si- 
bi persuaserunt, v. De Republ. X. 


intelligisferedeiis, quae 
reliquarum sunt artium, 
Quaenam igitur cogno- 
8cetí, quum non omnia 60 - 
gnoscat? Mox dativum ἀνδροὺ 
liquet non cum εἰπεῖν, sed cum 
πρέπειν connectendum esse; quod 
non eram moniturus, nisi Mül- 
lerum aliosque superiorum in- 
terpreíum in his ruisse animad. 
vertissem. 


910 


920 PLATONIS 


IQN. Οὔκ, ἀλλὰ ὁ κυβερνήτης τοῦτό γ5. 
ZO. ᾿Αλλ᾽ ὁποῖα ἄρχοντι κάμνοντος πρέπει εἰπεῖν, 
ὁ ῥαψῳδὸς γνώσεται χάλλιον ἢ ὁ ἰατρός ; 


I0N. Οὐδὲ τοῦτο. 


ZO. ᾿Αλλ᾽ ola δούλῳ πρέπει, λέγεις; 


ΤΩΝ, Noi. 


ZQ. Οἷον βουχόλῳ λέγεις δούλῳ ἃ πρέπει εἰπεῖν 
ἀγριαινουσῶν βοῶν παραμυϑουμένῳ, ὁ ῥαψῳδὸς γνώ- 


σῆται, ἀλλ᾽ οὐχ ὁ 
IQN. Οὐ δῆτα. 


βουχόλος; 


ZO. AA. οἷα γυναικὶ πρέποντά lad ἰχῶν τα- 
λασιουργῷ περὶ ἐρίων ἐργασίας; ᾿ 


IQN. Qv. 


Z9. ᾿Αλλ᾽ οἷα ἀνδρὶ πρέπει εἰπεῖν γνώσεται στρα- 
τηγῷ στρατιώταις παραινοῦντε; 
IQN. Ναί, τὰ τοιαῦτα γνώσεται ὁ ῥαψῳδύς, 


Cap. XI. 


τηγιχή ἐστι; 


Z0. Τί δαί; ἡ Menor vé στρα- 


IN. Τνοίην γοῦν ἂν Éyoys οἷα στρατηγὸν. moí- 


ft&L. εἰπεῖν. 


ZXQ. Ἴσως γὰρ εἶ χαὶ στρατηγικός, ὦ ife, zo 
γὰρ εἰ ἐτύγχανες ἱππικὸς Ov ἅμα καὶ χιϑαριστιχός, 
ἔγνως ἂν ἵππους εὖ χαὶ κακῶς ἱππαζομένους" ἀλλ᾽ εἴ. 


P. 540. C. ἄρχοντι κάμνοντος] Sic recte Ven. Z,  Vul- 


go κάμνοντι, sine sensu. 


D. 7Τνοίην γοῦν ἂν ἔγωγε] V. γοῦν ἄρ᾽ ἐγώ. Recte Sy- 
denham. ἄν restituendum vidit, probante etiam Bekkero. ἔγωγε 
autem debemus Ven.:Z. et Flor. x. Mox ὦ anie: Ἴων sine libris 


cum Bekkero restitui, 


C. ἄρχοντι κάμνοντος 
ei, qui aegroto praefectus est 
eiusque curam. gerit, 


ἀγριαινουσῶν βοῶν πα- 
ραμυϑου μένῳ] Verbum πα- 
ραμυϑεῖσϑαν usurpatum a vete- 
ribus est in eo sermone, qui 
affectus levandi sedandique cau- 
sà haberetur. v. Phaedon. p. 70. 
B. De.Republ V. p. 476. E. 
VI. p. 499, E. 


D. στρατηγῷ στρατιώ- 
ταις παρ.}] lo, quum artem 
imperatoriam maius quiddam et 
magnificentius esse sentiat se- 
que meminerit in Homero plu- 
rima rei militaris" exempla re- 
perisse, continuo hane sibi vir- 
tutem et scientiam' ita vindicat, 
ut quid imperatori coram mili- 
tibus. dicendum sit, «omnium 
optime a se perceptum esse pro- 
fieatur. Quam ob rem Socra- 





—-——— aget... ὦ 


— IETP 


0. , 4 
La ἐγὼ ἠρόμην, ποτέρῳ δὴ τέχνῃ y: ὦ Ἴων, γιγνώσκεις 
τοὺς εὖ ἑππαξομένους ἵππους; 71 ἱππεὺς εἶ, ἢ ἧ Xi- 
ϑαριστής; τί ἄν μοι, ἀπεκρίνω 


IQN. ἭΙι ΒΗ ἣς ἔγωγ" ἄν. 


X0.  Ovxobv d xai τοὺς εὖ χυϑαρίζοντας διεγέ-, 


γνωσχες, ὡμολόγεις, ἄν, n κιϑαριστὴς εἶ, ταύτῃ δια- 


᾿γιγνώσχειν, ἀλλ᾽ οὐχ ἣ ἱππεύς. —— ^ 
.JIQN. Nai. 
| co. ᾿Επειδὴ δὲ τὰ στρατιωτικὰ γιγνώσχεις, πό- 
Tepov. 4 στρατηγιχὸς εἶ noon, ἢ ἢ ῥαψῳδὸς 
ἀγαϑός; | 

IQN. Οὐδὲν ἔμοιγὰ δοκεῖ διαφέρειν. 

Z0. Πῶς οὐδὲν λέγεις διαφέρειν; μίαν λέγεις τέ- 
χνὴν εἶναν τὴν ῥαψῳδικὴν καὶ τὴν στρατηγικήν, ἢ 
δύο; . 

ΤΩΝ, Μία ἔμοιγε δοκεῖ, 


Z0. ὑΟςτις ἄρα ἀγαϑὸς ῥαψῳδὸς ἔστιν, οὗτος 


καὶ ἀγαϑὸς στρατηγὸς τυγχάνει ὧν; 


ΤΩΝ. Μάλιστα, ὦ Σιώχρατες. 
co. Οὐκοῦν καὶ ὅςτις ἀγαϑὸς στρατηγὸς τυγχά- 


vu ὦν, ἀγαϑὸς καὶ ῥαψῳδός ἐστιν. 


ΩΝ. Οὐκ αὖ μοι δοχεῖ τοῦτο. 


τέο δον, nd ἄν μοι ἀπεκρίνω] V. ἀπεκρίνου, quod e Ven. Σ. 


Vat, r. Flor, x, correxi. 

' P. 541, τὴν ῥαψῳδικὴν καὶ τὴν στρατηγ.] Sic Ven. x. 
Coisl, Vat. Or. Par. B. Aug. Barb. Flor, a. b.c. x, Vulgo τὴν 
seeundo lóco deerat. Bekkerus -utrobique; priore quidem loco 
sine codicum suffragio, delevit, quum tamen in hac verborum op- 
D recte abesse non possit. cfr. p. 540. A. 


lea eum deinde lepidissime exa- 
gitat, adeoque eo cempellit, ut 
sibi stolide omnes. imperatoris 
laudes et virtutes tribuere co- 
gatur. Quo quid possit esse 
magis festivum et ad istiusmo- 
di hominum 1idendam vanita- 
1em melius. comparatum, nihil 
inveniri posse arhitramur, Ali- 
ter tamen visum est Schleier- 
ma&chetro; qui haec, si & Pla- 
fone scripta essent, magis etiam 


Plat, Opp. Vol, IV, P, 11, 


lepida et festiva fore existi- 
mat. 


εἰ ἐτύγχανες -- ἔγνως & v] 
Aoristi et imperfecti in condi- 
tionalibus  enuntiatis. consoeia- 
lionem tetigimus δὰ Gorg. p. 
441. C. Euthyphr. p. 12. C. 
Sympos. p. 199. D. Menon. p. 
172. B.. ltaque mox ἀπεκρίνω 
recte ex codicibus restitutum 
est. 


21 


641 


322 PLATONIS 


ZO... AM “ἐκεῖνο μὴν δοχεῖ νυξὶ ὅςτις γε ἀγα- 
ϑὸς ῥαψῴῷδός, καὶ στρατηγὸς ἀγαϑὸς εἶναι; - 

IQN. Πάνυ yes TOR A 

Z2. Οὐκοῦν σὺ τῶν Ἑλλήνων ἄριστος devo- 
δὸς εἶ; 

IQN. Πολύ γε, ὦ “Σώκρατες. 

ZO. H καὶ στρατηγός, ὦ Ἴων, τῶν ᾿Ἑλλήνων 
ἄριστος εἶ; 

IQN, Εὖ ἴσϑι, ὦ Jer 
τῶν ᾿Θμήρου μαϑών. ᾿ 

Cap. XIT ἼΣΩΣ 4v δή ποτ᾿ οὖν, πρὸς τῶν 
ϑεῶν, ὦ Ἴων, ἀμφότερα ἄριστος ὧν τῶν Ἑλλήνων, 
καὶ στρατηγὸς xo ῥαψῴδός, ,ῥαψῳδεῖς μὲν περιιὼν 
τοῖς Ἕλλησι, στρατηγεῖς δ᾽ οὔ; ἢ ῥαψῳδοῦ μὲν δὸο- 
κεὶ GOL χρυσῷ στεφάνῳ ἐστεφάνωμένου. πολλὴ χρεία 
εἶναι τοῖς “Ελλησι, στρατηγοῦ δὲ οὐδεμία; 

ΙΩΝ. 'H μὲν γὰρ ἡμετέρα, ὦ Σώχρατες, nálg 
ἄρχεται ὑπὸ ὑμῶν xci στρατηγεῖται καὶ οὐδὲν δεῖται 
στρατηγοῦ, ἡ δὲ rase xoi ἡ «Ἱακχεδαιμονίων οὐκ 


1.8) | 
xc Fea. yt à 


"44M ἕκεῖνο μὴν δοκεῖ seu V. μέν, quod ex Ven, $. 
praeeunte Bekkero correxi. 

B. 'H xai στρατηγός, ὦ Ἴων] Bic codd. exceptis duobus 
deterioribus omnes. Vulgo στρατηγικός. 

D. Φανοσϑένη τὸν 4 vàgvov] Ven. X. Flor. x. et alii 
nonnulli Φανοσθϑένην, frequenti varietate. Mox ἥδε ἡ πόλις veris- 
sime Coisl. Vat. e. Ven. Z. Flor. B€. Angel. Barb. Vett, editt, 


P. 641, ὅςτις γε ἀγαθὸς γνώσκεις —] Athepaeuá 


— tiv««;] Constructionem ad 
Hipp. min, p. 372. D, illustra- 
tam vide. 

B. ῥαψῳδεῖς μὲν —] Si- 
militer Plato De Republ. X, p. 
598. E. sq. poefas censet, si 
veram accuratamque earum re- 
rum scientiam haberenf, quas 
imitatione — exprimant , 
lubentius ípsis factis sibi glo- 
riam quaerere, quam in imi- 
tandi studio subsistere velle, — 


€. "dnolÀóóoQo» oV γι- 


ἢ Müllero: comparatus : 


multo 


XL c. 114, p. 506. A. iam ü 
ὅτι, δὲ 
καὶ δυςμενῆς ἦν (Plato) “πρὸς 
ἅπαντας, δῆλον καὶ ἐκ τῶν ἐν 
τῷ Ἴωνι ἐπιγραφομένῳ: ἐν d 
πρῶτον μὲν καπκολογεῖ πάντας 
τοὺς ποιητάς" ἔπειτα καὶ τοὺς 
ὑπὸ τοῦ δήμου προαγομένους, 
Φανοσθένη τὸν ᾿Ἄνδριον, Znoà- 
λόδωρον τὸν Kobomróv, ἔτε δὲ 
τὸν Κλαζομένιον Ἡρακλείδην. Sed 
nos quidem quid in hoc locó 
insit contumeliae, non  vide- 
mus, ut hic quoque Déipnoso- 
phista iniquius de Plaione iudi- 


qu. γ d TOM 


I 0. 


ἄν με ἕλοιτο στρατηγόν" αὐτοὶ yaQ οἴεσϑε ἱκανοὶ 


-&you. 


m c9. 'Q βέλτιστε Ἴων, ᾿ΑἽπολλόδωρον οὐ γιγνώ«- 


-exttg τὸν Κυζικηνόν; 


X40N. Ποῖον τοῦτον ; , 4 
^0v ᾿᾿ϑηναῖοι πολλάκις ἑαυτῶν στρατηγὸν 


Z0. 


Sonvra ξένον ὄντα" καὶ Φανοσϑένη τὸν Ἄνδριον καὶ 
“Ἡρακλείδην τὸν Κλαζομένιον, obe ἥδε ἡ πόλις ξέγους 
ὄντας, ἐνδειξαμένους ὅτι ἄξιοι λόγου εἰσί, καὶ εὶς στρα- 
-τηγίας καὶ εἰς τὰς ἄλλας ἀρχὰς ἄγει. Ἴωνα δ᾽ ἄρα j 
τὸν ᾿Βφέσιον οὐχ αἱρήσεται στρατηγὸν καὶ τιμήσει, 
ἐὰν δοχῇ ἄξιος λόγου εἶναι; Tí δέ; οὐκ ᾿4ϑηναϊῖοι μέν 
ἔστε οἱ Ἐφέσιοὶ τὸ ἀρχαῖον, καὶ E "Eécog οὐδεμιᾶς 
ἐλάττων πόλεως; ᾿Δλλὰ γὰρ σύ, ὦ Ἴων, εἰ μὲν ἀλη: 
- d λέγεις, ὡς. τέχνῃ καὶ ἐπιστήμῃ οἷός T6 εἶ" θμηρὸν 
ἐπαινεῖν, ἀδιχεῖς; ὅςτις ἐμοὶ ὑποσχόμενος, ὡς πολλὰ 
χαὶ καλὰ περὶ ᾿θμήρου ἐπίστασαι, xci φἄσκων ἐπι- 
δείξειν, ἐξαπατᾷς μὲ καὶ πολλοῦ δεῖς ἐπιδεῖξαι, ὅς y8 
οὐδὲ ἅττα ἐστὶ ταῦτα; περὶ ὧν δεινὸς εἶ; ἐϑέλεις 


. exhibent ἤδη 1 πόλις. 


E. ᾿Αλλὰ γὰρ σύ, ὦ Ἴων] Sie Coisl. Vat. 9, ἐν Par, F. 
Ang. Barb. Florr. ἃ. b. c. x. Male vett. editt. 414à σὺ γάρ, ὦ 


“Ἴων. 


καὶ πολλοῦ δεῖς ἐπιδεῖξα .] Vulgo δεῖ σ᾽ ἐπ., quod ex 
uno Flor. x. correctum, Eandem eonfüsionem notavimus Lysid, 


m 204. E 


(cem videatur. ^ Nisi forte in 
"eo  aeuleum latere suspicatus 
"est, quod hi viri neque clari in 

' republica exstiterunt, et civium 
"guoruni partes deseruerunt, eam- 

H que fortasse ob causam ab Athe- 
—"mieénsibus publieis hoioribus or- 
^ mati. sunt.  Phanosthenem qui- 
- dem «eerte (nam de Apollodoro 
. * Heraelide nihil aliunde con- 
E Xenophon. Histor. Graec. 
toD 55; — et 19, narrat adver- 


deg Anürfo. popülares suos, 
, eum imperio mi* cout Qvod 
.. quum factum sit U.smp. 93, 2. 
P. h. e. a. Chr. n. 401. non imi 


᾿ y 


Ϊ 


jeobubftis Astii coniectura est, 
colloquium hoc non ita multo 
post habitum fingi existimantig, 
Platoni sua debet Aelian. V. 
H. XIV, 5., ut recte Perizo- 
niug iudicavit; 


D. οὖν ᾿4ϑηναῖοι -- τὸ 
&0ydi0v] Constat enim a Co- 
dri filiis coloniam Atheüis in 
Asiam deductam esse, quae oc- 
cüpata maritimae regionis parte 
urbes loniae inhabitavit, v. Pe- 
rizóm. ad Aelian. V, H. Vill, 
5. I(aque incolae Ephesi recte 
Athenis oriundi ,esse dicuntur. 


21 * 


“824 PLATONIS IQ. 
ειδὐπεῖν, πάλαι ἐμοῦ λιπαροῦντος, ἀλλ᾽ “ἀτεχνῶς. ὥςπερ 
ὁ “Πρωτεὺς παντοδαπὸς γίγνϑι στρειύμενος ἄνω: καὶ 
εἰκάτῳ, ἕως τελευτῶν ᾿διαφυγών Μὲ στρατηγὸς ἀνεφάνης, 
ἵνα μὴ ἐπιδείξῃς, ὡς δεινὸς εἶ τὴν περὶ, ἱθμήρου σο- 

632 ρίαν. εἰ μὲν οὖν τεχνικὸς ὦν, ὕπερ νῦν δὴ ἔλεγον, 
« πτερὺ-..᾿ μήρου. ὑποσχόμενος ἐπιδείξειν ἐξαπατᾷς με, 
ἄδικος 66" εἰ δὲ μὴ τεχνικὸς εἶ, ἀλλὰ ϑείᾳ μοίρᾳ χα- 
veyOutvoó iS ᾿ϑμήρου μηδὲν εἰδὼς “πολλὰ χαὶ καλὰ 
.λέχεις περὶ τοῦ ποιητοῦ, ὥςπερ ἐγὼ εἶπον περὶ σοῦ, 
οὐδὲν ἀδικεῖς. ἑλοῦ οὖν πότερα βούλει" 'ψομίξεσϑαι 


ὑσὸ, ἡμῶν ἄδικος ἀνὴρ sve, ἢ 960g. 


Bis 4 


IloÀv διαφέρει, ὦ «ΣΦώχρατες" 


πολὺ γὰρ 


χαάλλιον τὸ ϑεῖον νομίζεσθαι. 


ce. 


Τοῦτο τοίνυν τὸ κάλλιον. ὑπάρχει σου map 


r figu: v. Inv, ϑεῖον εἶναι καὶ qun beri m ' Oux- 


ρου. ἐπαινέτην. 


! 


E. ὥξπερ ὁ Πρωτεὺς παν- 


ετοδάπὸς γέγνεί h. e va-: 


rias induis formas, inest 
autem ia hac dictione elegans 
dilogia, quandoquidem παντοδα- 
"moi y(yvea 9«, dicuntur etiam ii, 
qui prae consilii inopia nesciunt 

"quo se vertant, de qua signifi- 
catione dixit l[acobs ad Achil- 
lem 'fat. p. 572. Non minus 

' elegans est, quo mox utitur So- 
crates, verbum ἄνεφάνης : nam 
ἀναφαίνεσϑαν eximie dicuntur 
quae subito ef praeter .opinio- 
nem veluti emergunt et appa- 
rent, ut Sophist. p. 224. D. 233. 
€. De Rep. 1. p. 334. A.. 350. 
D. VI. p. 487. C. Hipp. mai. p. 
291. C. al. 


P. 542. ἑλοῦ οὖν πότερα 
βούλει T7 Festivus sane. et 
. plenus irrisionis est hic sermo- 


'mis exitus. 


€i rationem. animadvertit, 


" 


Rhapsodus enim 
postéaquam absurdissima- quae- 
que affirmavit, tandem sibi non 
aliam videt relictam esse optio- 
nem, nisi hane, ut. aut cum 
scientia iniustus, auf sine in- 
iustiia omnis scieníiae expers 
existimari — cupiat. — Posterius 


.quod nunc tandem sine baesi- 


tatione praefert, eius rei cau- 
Sam apparet - nou minima ex 
parie in eo contineri, quod 
Socrates callide iniusto τὸν ϑεῖον 
opponit, cuius nominis irrisio- 
nei non sentiens homo. bonus 
ac simplex εὐηϑῶς concedit quod 
aulea ferre noluit , nimirum. uí 
tandem aliquando istis exsolvatur 


. disputationis laqueis, ex quibus 


se expediendi nullam aliam viam 
lta- 
que Astii de hoc, loco iudi- 
cium aon comprobamuss 












' 


E 
| 


e DÀ 


» 


ü 


fT 


Ὁ 


P. 


P. 


329 - 


rixedat ἐπι ὁ ἢ εὐ δ Ὁ ctv eT ! 312 


891 )"O 45.383. Ὁ ΥΣ εἰ 


-MANTISSA. OBSERVATION UM. 


I2 UR STOTVI 


2b i "mm.de uehAm 





uw:nfat (CqO 


- . 
rOT320TE "ir ΣΦΕ 115 


i aus9- ils: pii ἱΡἪ Α ἘΠ R'U M. 


ἊΣ E pe hoe loco. postea, temporis ipse consului Biopigetà 
er rm ani xum, qui, literis, ad, jue. datis quid de eo. sentiret . 

^ pro sua τ fate mecum communicavit, Seripsit autem ados ) 
me haec: οἴη der Stelle des Phaedrus p. 238. C. ist 
das, was ich mir augemerkt hatte, folgendes: 
»Seribe ἐπὸ σωμάτων. κάλλος “δωοϑεῖσα ἀγωγή. ἴθ Trincav. 
Stob. "ilio ἐῤῥώμένως. Verba ἐῤῥωμένως κινήσασα (nam νεχή-- 
sum. esf). interpretatio sunt participii δωσϑεῖσα, 


nr 9 e d. 
[oca etr. * Bei .nochmaliger Beleuchtung die-.. 


ser Ste le, halte ich. die angegebene. Coniectur. 
Mon ER tür richtig. Den Dativ ἀγωγῇ .be- 
E weitle. ic weil er theils unnóthig -scheint, 
the ils die Construction schwerfallig macht, yero 
hingegen im Nominativ zu schreiben hatte Plato 
hinlànglichen Gruud, und musste das thun, wenn 
die Rede leicht tliessen sollte. Denn éu$uuía, was: 
er hernach durch ἀγῳγὴ variirt, konnte er nicht. 
bis an das Ende des Satzes, wo ἀγωγὴ steht, auf- 
sparen, weil sonst die Rede dunkel geworden 
würe;weun er es aber da setzte, wo es steht, fehlte 
dieser Begriff wieder am Eude. m nun nicht ἐπι- 
ϑυμία zu wiederholen, was hóchst schlecht gewe- 
sen wüáre, setzt er ein gleichbedeutendes und zu 
pueden am besten passendes Wort, ἀγωγή. se 


246. E. verba haec: Ὃ μὲν δὴ μέγας ἡγεμὼν ἐν οὐρανῷ Ζεύς 
Prinsterer. Prosopograph. Platon. p. 1601]. censet imitatione 
expressa esse e Sophoclis Electr, v, 175 sq. Ἔστι μέγας iv 
οὐρανῷ Ζεύς, ὃς ἐφορῷ πάντα καὶ κρατύνει. Itaque vir doctus. 
ἡγεμὼν tanquam glossema vocabuli πρῶτος delendum censet, 


. Ei sane omittitur illud Plutarch. p. 1102. E., qui ad hunc 


locum respiciens. scripsit : ὃ μὲν μέγας ἐν οὐρανῷ Ζεὺς κάτω 
πρῶτος πορεύεται. 


266. D. Heusdius Fnit, Philosoph. Platon. Vol. II. Part. IF, 
p. 182. Platonem censet istud ἢ γάρ; non interposuisse sen- 
' tentiae, sed adiecisse, ideoque loapni ita vult distingui: ταῦ- 
τα λέγεις; ἦ γάρ; τὰ κομψὰ τῆς τέχνης; 


268. B. C. Heusdius Ll €. p. 185, scribendum existimat: à 
ἐρωτᾷς" τί εἴποιεν ἄν: Ph. Αὔποιεν. ἄν, οἶμαι, ὅτι *. τ. À. Ver- 
bum ποιεῖν in illis: αὐτὸν οἷόν T εἶναι ποιεῖν non putat sol. 
licitari oportere, ,,Qui respondet, inquit, rudior est, quam 
qui id, quod quaeritur, accurate perspiciat, Itaque insa- 
nire dicitur. De neutra ratione plane assentior. 


219. A. Bergmannus in annot. ad Elogium Hemsterhusii 
et Vitam Ruhnkenii Lugdun. Bat. 1824, separatim edit, p. 311, 





e Ciceronis interpretatione: tantum, quantum pueris, 
reliquis praestet omnibus, qui unquam orationes 
attigerunt, colligit apud Platonem scribendum. es esse: πλέον 
ἢ) παίδων &nuüvvov τῶν ἄλλων διενέγκον τῶν πώποτε dy, λόγων. 
Lenius etiam hunc in modum correxeris: πλέον ἢ παίδων διε-- 
φέγκου πάντων τῶν πώποτε x. τ. . Verum non opus isto πάν- 
τῶν; euius notionem liquet contineri in verbis: τῶν πώποτε 


ἁψαμένων. Cicero cur omnibus interposuerit , causa in 
promíu est. 


Ceterum Socratis de Lysiana oratione iudíctum" p. 264. B. C ὃ 


sub examen vocavit Hermogenes περὶ ἐδεῶν 1, 12. »- 352 sqq. 
ed, Laurent, 


8 


AD MENEXENUM, 


Quod Praefat. ad hune librum p. 10. vers. 8. ab inf. siiitum 
est Olymp. XCVIIL, deme literam postremam. mero 'errore ad- 
lectam. Monendum est autem Lysiae orationem scriptam videri 
Olymp. 96. 4., quod idem censuit Krügerus ad Clintoni Fast. " 
Hellen. p. 105. Celebrat enim laudes eorum, qui Iphicrate duce 
Corinthiis auxilio missi erant. Platonis autem oratio quanquam 
item versatur in praedicandis iis, qui Olymp. 96. 3. in magna 
ad Corinthum pugna ceciderant, tamen quia pacis Antalcidae in 
ea mentio iniicitur p. 245. D. E. , ante Olymp. 98, 2. literis con- 
signari non potuit, Nec vero mulío post scripta videtur. 





- Tio ^ 


n ^y^ E. 


FAS 


EA IA 


uni MA "n 
Ap 
: 2 E TO ΄ 
Box de 2d M 
vue ᾿ i* id 


ἐξ. ἮΝ 


Ἧς is wv M esie Y 





: Sed À y 
x Vg Y 
ἊΣ nde. "d 


ΝΥΝ 


yer * ye 
digi. a 


τῶι 
᾿ | Miet 
(2A P 


Tue Yi "ern 
t A 1 ut 








SER cine e σον»... 





ε s tT 


s INDEX GhABCUS. 


1i 8 ᾿ 


Y 





E T. E 
X9 


ἃ δὴ num » pro ἅτε dieatur I. (T$. 
“ψυχή 1. 75. 
Frey ἐστιν I. 68. 
€ περί τι et περέ τινος M. 


ἀγαθοὶ ἐξ ἀγαθῶν 180. 177. 

ἀγάλματα l. 19. 

ἀγανακτεῖν cum ζεῖν iunctum T. 
101. 


ἀγαπᾶν, magni aestimare, 
Il. 188. — ácquiescere, II, 


ἀγαπητῶς, aegre, vix, II. 192. 


ἄγασθαι e, genitivo iunctum 1I. 
195. 
ἄγειν, ad uvplieheto abdu- 
céré, IL 42 
ἄγειν. καὶ φέρειν 1,.195, 
levi 1. 147. 
ἄγεσθαι, in iudicium rapi, 
ἀγνοεῖν ird E 8. — περί τινος 
ἄγνος L. 18. 
&yvogía non dicitur passive IH. 


87. 
"Myoa. et 5Myoali Dianae cogno- 
- men I. 14. 

ἀγρίως. et ἀγροίκως T. 161, 
ἀγῶνες μουσικοί 11. 71. 

ἀ ἧς de oratore I. 164, 
ἀδεϊφὰ, τὰ, τούτων 1. 48; 
ἀδημονεῖν 1. 102 sq. 

ἀδικῶ, εἰ as — formula, 11, 28, 


2 





flodaiésg ϑεσμός I. 90. 

ἀεὶ d. 4: ἑκάστοτε I!. 36. 

ἀεί τὰ καὶ τότε 1, 111. 

Ἱϊξωνή pagus Il. 100. 

αἰτίων Fyew, putari, E. 96. 

αἰτιᾶσϑαί vwe, aliquem au-' 
ctorem putare, 1. 107. — 
aluiv τινα εἶναι II, 268 sq. — 
τὸ αὔτεον M... 264. 

αἴτιον, τὸ, sequente nudo iu- 
finitivo II, 215. ' 

ἀκοή; fama, I. 178. 

ἀκολουϑεῖν μετά τίνος 11. 79, 

ἄχοπον l. 8. 

ἄκουε δή 1. 20, 

ἀκούειν. obtemperare, ob- 
sequi, I. 111. 

ἀκριβέστερον ἀκριβείας" II, 904. 

ἀκροᾶσθαι, morigerum (5 
L 111. , 

ἀκροώμενον ἑστάναι M. 29. 

ἀλαζὼν d. q. ψευδής M. 182, 

ἀληϑῆ σου Óóxg L, 10. 

ἀλλὰ repetitum et post pérves 
thesin illatum 11. 143, 

ἀλλὰ γάρ 1.8. : ) 

ἀλλά γε num "Graecum? II, 182. 

ἀλλ᾽ ἐκεῖνο! 11. 1729... ^ 

ἀλλ᾽ ἢ 1. 98. MS bs 

ἀλλὰ τὲ; 4t, 206. , sys 

dà e γὰρ μέλλει: 11. 1837 966. 

ἄλλο. μὲν οὐδέν; $n ma» 12 18; 
H. 309. ..— 2 

ἄλλο παρὰ τοῦτο L 97. Qe 

ἄλλο τε 4.1,.142..1845. 

ἄλλοι, praelerea, I. 49,.18 ῷ 


350 


ἀλλοκότως lI. 126. 

ἄλλον δὲ ποιεῖν elliptice dictum 
l. 158. 

ἀλλότρια bonis I. 54. 

ἄλλως i. μάτην l. 95. 

ἄλλως τε "haudj x«t 11, 939, 

ἁλμυρὰ ἀκοή 1. 69. 

ἀμαθής, rudis, 11. 192. 

ἁμαρτάνειν τινός 11. 196. 

ἀμήχανον 1, 15. 

ἀμύνειν εἰ ἀμύνασθαι II. 46. 

ἀμφί, οὗ, τίνα 11. 165. 

ἀμφιλαφής 1l. 18, 

ἀμφιςβητεῖν Hi. 107. 

ἂν ap. ορίδέϊναπι omissum L 
14. conf. s. v. Optativus. 


-— repetitum. 1, 27. 31. 184. 


II. 50. 114. — cum optativo 
suspectum II, 183. — in paren- 
thesi praepositum: H. 218...— 
cum imperfecto ἐβουλόμην june, 
ctum 1. 7. «τ΄ cuim. participio 
iunctum 1.194, —- p. opta- 
tivum in interrog. Il, .109.. 

ἀναβλέπειν, visum, eoup.e, 
rare, 1, 67. 

ἀναγκάζειν τινά αὐ 1. 112. 

ἀνάγκη de cupiditate. dictum. 1. 
23. 104. 

ἀναδιδάσκεσϑαι AL, 290. 

ἀνακηκίειν l. 101. 

ἀνάκρυσις καὶ διδαχή I. 190. 
ἀναλαμβάνειν ἑαυτόν H. 116. — 
τι πρὸς ἑἕκυτόν 11, 184. 

ἀναμάχεσθαι τὸν -λόγαν, IT. 180. 


; ἀναμιμνήσκεσϑαι ἑαυτοῦ 4l. 24, 


&vak(a, femin. forma, ML. 49. - 
ἀναπείϑειν.. alia. su MN A 


ἀναπεμπάσασϑαι 11.142... 

ἀναπεῖστα μένη παῤῥησία I. 57. 

ἀναπίμπλασϑιι ὀνομάτων M, 192. 

ἀναπίπτειν. ἀπὸ ὕσπληγος 1. 114. 

ἀναφαίνεσθαι M. 256.: 894; 

ἀναφέρειν intransitive | positum 
H. 185..— sine aconentinà 
obiecti I. 46; ! ; 
ἀνέδην 1. 252. 

nao c. genit, parfiaip.' a. 
DG. 

ἀνὴρ a cia Pierce a préefixtih 
habeat 1. 158. 155. 05 .}} 

ἄνθρωπος: 'Siné articulo T; 160. 
— HÀ Y Vedi ii et sim, Ἢ, 
27042 44 , 





: INDEX 


ἀνθρώποις, ἐν, 11. 117. ^ 

ἀνθρώπων superlativo additum 
I1. 173. 

vivégog: 1, 118. 

ἀννελογικοί Ii. 196. 

ἀντιπαραβάλλειν λόγον παρὰ λό- 
γον li. 257. 

ἀντιπαρατείνειν ἵ, 128. 

ἄνω xa κάτω μεταστρέφειν 1. 
172. --- ἄνω. κάτω ipee 1. 


193. 
ieu H. 87. 


oUy. i t IL 41. 
Drac m. oc 11. 194. 
dmdlietea as seq. μή 11. 17. 


Ana unusquisque, I. 87. 


ἀπεικάζειν I. 149. 
ἀπειπεῖν 11. 51. 


| ἀπέχεσϑαί τινος 11. 27. 
᾿ ἀπέχεσθαι ,ϑοίνης, T. 43. 
| ἀπζέναν δον A. 172.5 mons τ ἢ 


d vim piicitén qne) 
TO, 6 1 πο v» 
dades gine. exceptione; a 
206. 
ἀπό "twog γιγνώδκειν TI. 100. - ἣν 
ἄπο τρόπου 1. 198. τ 


|| ἀποβάλλειν; reii cere ,/ 11ν.441: 
ἀπόβλητον ἔπος 1. 184. .Tot 
ἀποδεικηύναν: dé; rerum ,inven- 


toribus dictum. 1. 179. 
ἀποδεῖξαι φαῦλόν τι et al, L. «ir 


&noó£yeo Gal woes. A 472. 


ἀποδιδόναν à: elxóg: 1.45, m 
ἀποδυτήριον li. 106. GUI 
ἀπόϑετα: ἔπη", 1046 - 55 zu» 
ἀποκεκριμένος ἔσομιαν 11. .188:.. 
ἀποκρίνεσϑάξ constr, Ἢ, 181... 
ἀπολαμβάνειν , interei pere; 


| Bs Su ερ δ ri di τενϑοντ 


ἀπολαύειν vu et τινὸς L:117.: 


ἀπολείπεοϑαί. τιϑος 11. 9241. 5 


ἀπολοφύρεσϑαν H. 72, ὋΒ᾽ ἃ 
ἀποπολεμεῖν I. 185. 1 M» ^ 
ἄπορον 'προςφέρεοϑϑαε: [15 τς τ δι 
ἀποῤῥοὴ τοὺ κάλλους I 100... 
ἀποτορνεύειν | K. 96. 
ἀποτρέπειν de malid (Lo 50/:— 
verbi xb obéeneli) quaedam. T. 
27. ITTOGH UDWOMN 25371093) 
ἀποφαίνεοϑαν Vésivilysd: HN 3t. 
ἅπτεοϑαϊι τῆς vv, Tt 809. 
ἄρα in clausulà positani tf. 194, 
J— 'in' Biterrogatione ^obifiqua 


€ LM 
N 3o So UD. 








GRAECUS 


usurpatum T. 11. — alius vo- 
culae usus notatur Il. 96. 

ἄρα μή oix ὀρθῶς 11. 191. 

dp οὖν καί.11. 128. — 

ἀραρότως E3856. 5776 

ἄρδειν L. 186. 

ἀριστοκρατία 1. 85. 

ἀροῦν ἔς 184. . ; 

ἀῤῥητά, numeri ir rationa- 
les, 1, 293. 

ἀρτιάζειν i. 106. 

ἀρύτειν ἐκ Διός Y. 107. II. 806. 

ἀρχαῖος, stolidus, M. 961. 
ἀρχαίως λέγειν. 1. 156. 

ἀρχηγέτης M. 102. 

ἀρωγὸς πόνων. M. 84, 

ἀσήμαντοι. τοὺ σώματος 1. 98. 


: ἀσπάζεσθαν x«i. φιλεῖν 11. 19. 


&ord: ἐϑμητος M. 128. 


ἀστεῖον λόγοι. eum. «mplibolia 


dicuntur 1. 
ἀστραγαλίζειν ii. 106. 
ἄστυ sine articulo positum 1. 4. 


E ἀτάρ. 1. 4. 


ἀτὰρ μή in interrog. i, 181. 
ἀτελὴς τῆς τοῦ ὄντος θέας 1. 80. 
ἀτεχνῶς in; eómparatione 1l. 809. 
ἀτρεμῆς. constantia, 1. 97. 
αὔξειν: ἀινά 11, 108.- 

αὐτίκα, exgmpli'gratia, 1. 40. 
αὐτὰ, pro ταῦτα, positum 1. 6. — 

ἰρβδ illa, L 174. 
αὐτὸ ulari. numeró post ὅσά 


Jilatum H. 136. — de re ma- 


Ximi momenti dietum HI. 97. 

αὐτὸ δείξειν 11, 184. 

αὐτόϑεν }, 150. 

αὐτοί, soli et sinceri, ll. 60. 
-- "abündénter illatum 1, 29. 

αὗὑτοὶ ?ouév 11, 239. 

αὐτὸς substantivo sine articulo 
duncíum,. ubi vis et natura 
rerum significatur, 1. 88. — 
refertur ad infinitum subie- 
ctum, quod infinitivo compre- 
henditur 1..32. 

αὐτός τε καὶ οἱ ἄλλοι per appo- 
sitionem additum 1], 97. 

αὐτοσχεδιάζειν ll. 25, 

ἀφιέναι, παντοδαπὰ χρώματα 1. 

ἀχϑέσομαι, εἰ ἀχϑεσθήσομαν M. 

99 


| dyQu Wu. 41. H 


ἁψὶς οὐράνιος 1. 86. 


V 








S51 
B. 


βαίνειν ἂς coitu brutarum 'ani- 
mantium 1. 99. 

βασιλεῖς M. 86. 

βεβηκέναι ἐν βαϑρῷ-Ἰ. 112. 

βῆμα, pulpitum, HW. 811. 

βούλεσϑαν Opp. τῷ δύνασϑιαι LS 
219. 

βουλομένῳ ἐστί τινι, 11. 240. 

βραχὺς ὥςτε seq. infnit. 1],. 39. 


T. 


γάνυσϑαι et γάννυσθαι 1. 95. 

7€ in: plurium .rerum enumera- 
lione positum ll, 218. —. re- 
petituin: Hl. 108. e 

γέ τοι δὴ 1. 147, 

γεγωνεῖν. I1. .198. 

γελοῖον ἤρου. l. 178. 

γένεοις, καὶ οὐρανός], 77. 

yexridag 1. 68. 

γένναιον de cibariis dictum 1l. 
192. 

γενναίως καὶ μεγαλοπρεπῶς 1]. 

8. Ἵ 

γεννῆσαν et γεννήσασθϑαι 1]. 88., 
35. 

γεννώμενον, 10, ll. 84. 

γίγνεοϑαν ἑαυτοῦ 1. 97. 

γίγνεσθαν λόγῳ ἔν. aww χρόνῳ 
51. 

γι) γῴσχεις. γὰρ per parenthesin. 
illatum ll. 85. 

γλυκύς, fatuus, 1l. 184. 

yvà9v σαυτὸν 1. 16. 

γνωρίζειν τι 1l. 142. 


4. 


δαίμονες non suní mali genii 
ll. 143. 

δαιμόνιον, τὸ, καὶ a0 és σὴ: 
μεῖον γίγνεται 1. 64. iam 

δὲ in apodosi praecedente ἐὰν 
καὶ illatum 1. 115. — post 
xai positum ll. 26. — in ov- 
vog δέ ll 805. 

δέ γε in responsione ll. 247. 

δ᾽ oir 1. 152, : 

δεδέειεοθαι 1. 75. ι 


$92 


δεικνύναι €. partic, iuncíum ll, 

δείματα 11, 100, 

δεῖς et δὲῦ σέ conf. I]. 823, 

δεξιοί, 8citi, M. 24. 

δεῦρο δή M. 96. 

δεύτεροι, inferiores, lI. 39. 

δέχεσθαι μᾶλλον 1]. 118. 

δὴ irrisionem signifieat I. 101. 
— erst, vollends, Il. 99. 

resumit abruptum filum 
orationis lI. 43. 

δὴ οὖν 1. 95. 


εἰδύνασϑαι ὥξτε, !,, 168. o5 
: δυνατὸς ταῦτα ἢ, £52. 


' Tegepiode l. 158. 











δῆλον ὅτι positum in irrisione 
ll, 191. 
δημοχοπιχός l. 99, 
δήπου irrisionem signif. 1. 101. 
διὰ et ἕνεχα difterunt )I. 184. 
διὰ τοῦ ἔρωτος γί; TRE Te- ]. 120 
διὰ χρόνου l. 556. M. 168. 
διαβάλλεσθαν 1. 118. 
διαϑρυλεῖσϑιαι τὰ ὦτα |, 109. 
διαιςέσεις καὺ συναγωγκέ Y, 151. 
διαιρεῖσϑιαν εἰ διαιρεῖν, defi- 
nire, explicare, ll. 177. 
l. 109. 
διαχρούειν , 
218. 
διαλεχτιχοὶ quinam sint 1. 158. 
διαμαρτάν tuy τινὸς l. 124. 
διανεῖν τὸν λόγον Ἰ. 147. 
διανεκῆ et ᾿διηνεκὴ 11. 918. 
διάνοια, sententia, 11. 101. 
996. — opponitur “τοῖς ῥήμα- 
σιν 1. 11, 
διαπράντεσθαι in re venerea ]. 
83. 120. 


explorare, H. 








διαφέρειν ἤ 1. 4. 

διαφερόντως τῶν ἄλλων M. 68. 

διδάσκαλος περί τινὸς 1l. 26. — 
χόρων ΤΙ, 512. 

διδαχὴ καὶ ἀνάκρισις Y. 190. 

διδόναι πληγαῖς 1. 114. 

διελέσϑαν et διελεῖν |. 
177. 

διηνεκῆ et διανεκῆ M. 918. 

διϑυράμβους ἄδειν 1. 197. 

διπλασιολογία ῬΟΙΣ 1. 156 sq. 

διστάζειν, ambigere, ll. 309. 

δοχεῦν seq. infinitivo praesentis, 
aoristi et futuri 1, 20 84, — 
existimari, ll. 176. 

δοκεῖν Esto | 140. 

δόξαν ἀξίαν ἔχειν τινὸς 11. 89. 


109. 1], 





δράττεσθαν H. 114, 


INDEX 


δρόμοι L 3. IE » tíiulamacsen 
δύναμῳν ἔχειν τ. 46. 


QuveoOq τι 1. 180. 


δυςχεραίνειν ἔν coni —- 
QucorretaS«es 1. 66. 


ew wm w 


αὐοῖ 


Eso 4 15224795 
1..vot .! x N à sriigh 
b à con. MIN 80. 90i» iQ 
ἐὰν piv — ἐὰν di μή “ἢ. 180... 
ἐὰν μὲν ---ὶ εἶ det qüid- "lflerat ^ 
ab ἐὼν uiv: — n ns AM. 115.^ 
ov "ré xci anode τευ χαΐ M. 119.7 
ἑαυτῶν, is ἃ. “ἀλλήλων 0195. 0 
ἐγγὺς γένει εἰ γένους, ue d ya 2103 


᾿ἐγκαλύπνεσθαι "1. 48, 


ἐγκύπτειν 
.114.. ἡ o» 

ἐγκύύμια HI. 807: : 

ἐθέλειν a Zoilrodus. d diria n. 
219. — de rebus: — € 
dictum ἵν 20. 

ἔϑος τὸ τοῦτ᾽ ἔχει 11: 186. Pia 

εἰ βούλει" l. 19. τοὐ eg 

εἰ δὲ βούλει, porro, d 162.— 
au: si vis, ll. 90A. 

e δὲ quj praecedente negatione 
ll. 178. ] 
εἰ μὴ ἀδικῶ. formula 11. 28. » 
εἰ μή τι ob ἄλλο ipe, 5 97. πι 

192.}} τἰ 
εὖ τις Sequente bluiali as 50.- 
εἰδέναν περί τινος A. 169. niu) 
εἰκότα; τὰν 1. 154, - 
εἰκὼν ἰσομέτρητος l. 39. 
εἶναν ini τούτῳ 1. 180. ^ 7. 
εἶναι πορευόμενον M. 98. ; 
εἰπεῖν, legem suadere; iu, 
128. 
eineg τις καὶ ἄλλος NH. 959.- 
εἴργειν seq. μή l, 100. 5» 


miransitive. qe 


εἰς, quod attinet δᾶ, con- 


cinnitatis . causa yoriian 1l, 
114. 

εἰς ϑήνας | et orirats. quii, 
| differat. M. 168. sq. 

εἰς ἀνθρώπους διαφανής et simi- 
lia I. 37. VA " 

εἰς καιρόν 1, 18. 


εἰς καλόν, opportune, ., 180. 


εἷς γέ τις 1. 63. 


| 





qu ——— qw" d Neg» 


Tm 


μεῖς: μόνος 11:809, : 


εἶτα post participium illatum 1. 


40. 
fie — 4M. 188. 
| ἐκ τοῦ παραχρῆμα I. 28. 
ix τῶν ὁμοίων l. 63. 
ἕχαοτος €. articulo iunctum ll. 
«^ 164. — post articulum et no- 
men locatum 1], 98. — post 
ἀλλὰ ex οὐδεὶς intelligendum 
l1. 136. : 
αι ἐκεῖνος per. abundantiam illatum 
11. 198. — pro οὗτος et αὐτὸς 
positum 1. 157. 11. 114. 
qua lege cum οὗτός permu- 
tetur 1, 28. ^ 
Bxxexo quae li. 98. 
ἐκφέρειν, λόγον M... 29, 
ἐλεεινολογία et. ἐλεινολογία 1. 171. 
. ἐλέγχειν, courgueudo doce- 
re, l 175 seq. — ὡς οὗ — 
-11.,.,84. —. vw τι IM. 142. 
ἔλεγχον παραδοῦναι |. 175. 
ἐμβεβηκένιει ἐπετηδεύμανν 1. 106. 
 düupskevü» ἐν cs d. 12. 
ἐμμένειν dicitur lex a senatu et 
populo coaiprobata 1, 129. 
ἐμοὶ δοκεῖ et poL δοκεῖ ll. 44. 
Hipainueu τινί ll. 212. 
ἔμπληκτος M. 123. 
ἕν, τὸ, notio generalis, l. 
146. - 
fp καὺ πολλὰ dicitur de generi- 
bus et formis l. 152. 
ἕν κεφάλαιον δρίζεοθαι l. 54, 
ἐν om. apud δαραϑῶνν 1], 43. 
ἐν ἰδέᾳ πατρός et sim. ll. 208. 
iy ταὐτῷ, uuo loco, ll. íu5. 
ἄν τιῦν διδάσκειν et sim. 1. 12. 
ἔν τινι ἰδεῖν v« |. 143. 
ἐν τοῖς τοιοῖςδε et sim. ll. 84. 
et 55. 
ἔναγχος ll. 178. 


ἐναντίον, τὸ, ἢ πάσχειν et sim. 
1. 180. 


ἰξναυλος λόγος 1], 94. 

ἐνδέχειαν sine αὐτὸ pos. 1. 169. 
ἐνδοῦναι ἑαυτόν τινε 1. θ0. 
'ἕνεκα πείρας 1. 179, 

ἐνταῦϑα τρέπειν M. 67. 

ἐντέτηκε τὸ μῖοος M. 60. 
ἐντρέπεσθαί τινος l1. 111. 

ἐξ εἰχότος i. q. εἰκότως 1. 50. 
ἐξαιρῶ λόγου 1. 63. 

ἐξαλεύῤξειν νόμον l.. 68. 


GRAECU S. 


335 


ἐξάντη ποιεῖν tw 1. 74. 

ἔξαρνον. εἷναί 1v 11. 100. 185. — 
sequente μή ll. 185. 

ἑξῆς c. dat, ll. 44, 

ἔοιχεν,) apparet, 1, 4. 

ἔοικεν ἀπὸ τινὸς l. 19. 

ἔοικε €. dat, particip. Il. 218. 

ἐπάγεσθαι; testem afferre, 





M. 187. 

ἐπάδειν 1. 158. 

| ἐπαΐειν περί τινος 1. 85. M. 190. 

p ἐπαινεῖν vive τὸ 1. 68. 

| ἐπαινέτης ll. 818. 

| ἐπαίρεοϑαι constr. l. 25. — τιγά 

|o noci τὸ ll. 265. 1 

ἐπαμφοτερέζειν 1, 128. 

ἐπαναλαμβάνοντά τι ποιεῖν 1. 9, 

ἐπαναφέῤειν intransit. 1l. 135. 

| ἐπάνοδος l. 158. : 

ἐπεί τοῦ καὶ et ἐπεὶ τοί γε καί 
ll. 185. 

ἕπεοϑαι μετά τινὸς ll. 98.. 

ἔπη) :versus heroi, 
104. 11. 123. 

ἐπηλυγίζω .11,. 107. 

| ἔπηλυς ll. 81. 

ἐπ᾽ ἄλλος ἄλλῳ M. 914, 1 

ἐπὶ ποιητικὰς ϑύρας ἀφικνεῖσθαν 
l. 75. ra 

ἐπί τιῦν εἶναι 1. 180. - 

ἐπί τινὶ λέγειν 11. 20. 

ἐπί τινος ἰδεῖν 1. 167. — 

| νά ἢν 257. : 

ἐπιβουλεύειν φϑορᾷ τινος 1]..46. 

ἐπιδεικνύναν et ἐπιδείκνυσθαν 1]. 
104. 179. : 

ἐπιδείάνυσθαι sequente ὡς et par 
ticipio 1. 37. 

ἐπιδημεῖν δεῦρο et sim. Il. 298, 

ἐπικηρυκεύεσθαιν 11. 52. 

ἐπιλανϑάνεοϑαν ἑαυτοῦ 1. B. 

ἐπιόν, τὸ, 1. 50. 

ἐπιπίοτωσις oratoria. 1. 154, 

ἐπιπλήττειν 1, 182. 

ἐπιῤῥεῖ ὄχλος 1. 15. 

αυυχεῖν τινά τος ll, £11. 

ἐπιτύυφεσθαν 1. 17. 

ἐπονομάζειν τινέ vel 47.. 

ἐποπτεύειν 1. 98 

ἔργον de pugna dicium ἢ], 44, 

ἔργον ποιεῖοϑαΐ vv 1, 96. 

ἐρεέδειν πρός πὶ 1. 114. 

ἐρεοχηλεῖν τινά 1, 41. 

ἔρχευθαί τινι διὰ λόγων 1. 97. 

ἔρχεται, obtingit, l. 98... 


1.62. 


δεικνύ-- 





p 


ἐρωτικός, ὃς l. 91. 

ἐς et εἰς 1. 170. 

ἑστηκέναν ἀκροώμενον M. 22. 

ἑοτιῶν τινα λόγων 1. 8. 

ἑστιῶσϑαν de sermonum epulis 
1. 117; 

ἔσχον i. q. κάτεσχον M. 40. 

ξτέρῳ ῥήματι λέγειν τι 11, 137. 

ἔτιρος M. 192. 

ἑτοίμως; promíto animo, ll. 
216. : 

εὖ ἴσϑι varie collocatum 1], 196. 

εὕδειν ἐὰν 1. 155. 

εὐδοξία πλήϑους M. 86. ͵ 

εὐήϑειὼ, credulitas, 11. 262. 

εὐϑὺ et εὐθύς M. 96. 

εὐμάρεια M. 99, 

εὔροια de flumine orationis ]. 
50. 

εὐσχήμονα καὶ νόμιμα 1. 108. 

ἐφεξῆς c. dat. ll. 44, j 

ἐφικνείοθαί, mwog , iemand 

JUobeikommen; ll. 196. 

ἔχε δή M. 246. 309. 

ἔχει ὃ vt λέγει 1, 118. 

ἔχειν ἔρωτα 1. 58... 

ἔχειν κόρον; cum taedio con- 
iunetum esse, taedium 
afferre, l. at 

ἔχειν συμφῦράν 1; 24. 

Vani υἷπό genitivo ll, 45. — 
ἔχ᾽ τοῦ λόγου Η. 256. 

ἔχεται φόβος τινός ll. 45. 

ἔχω ᾿'ϑαυμάσας 1. 128. 

ἔχων, 0, sine αὐτὰ usurpatum 
11. 64. 1. 48. - 

ἔχων particip. genitivo iunctum 
l. 74 sq. 

ἔχων εἰμί 1. 187. 

ἔχων, τί στρέφεν; 1. 42. 


Ζ. 


ζευγνύναν ἕν ἀνάγκη M. 42. 

Ζεὺς φίλιος 1. 86. 

ζῆλος, aemulatio, 11, 47... 
ζητεῖν. cupere, Ll. 107. ll. 194, 
ζῶον ἀϑάνατον 1. δῖ sq. 


Η. 


ἤ; alioquin, 1. 77. 97, — 
post τὲ illatum Il. 811. 


- 








INDEX 


ἢ γάρ; mediae orationi .inser- 
tum 1. 154. 

ἢ nov ll. 108. » 

ἥδεσθαι e, genit. constr, 1. 52, 

ἡδέως λέγεις ll. 216. 

ἡδονὴ οὔκ ἄμουσος 1. 55. 

ἥκει, redire, ll, 42, 

ἡλικία, aetas matura, ll. 42, 

qS ἥλικα τέρπεν 1. 56. 

ἥλιος καϑαρός 1. 58. : 

ἣν οὕτω formula in prineipio 
narrationum frequentata 1. 45. 

qvg(ov quid sit 1, 159, 

0. 

ϑάλασσα et θάλαττα Y, 44, — 
mare internum, ibid. 41. 

ϑαῤῥεῖν c. accusat, quid signi- 
ficet l. 54. A 

ϑαυμάσαιμε ἄν, meq. & c. indi- 
cat. It. 241. v 

ϑεία κεφαλή 1. 85. τας 

ϑεῖος de furore divinitus im- 
misso 1. 35. | 

ϑέσθαν πόλεμον 11, 55. 


ϑηρᾶν et ϑηρεύειν 1, 142. 
ϑήρέειος genere fem, positum 1. 
91. 


ϑοίνη de sermonibus 1. 48, 
ϑράττειν 1. 66. "A 
ϑρέμματα, de pravis hominibus 

dieitum, Race, l. 56. 
ϑρούπτεοθαν 1. 10. ἢ 
ϑυραὶ ποιητιχαί 1, 75. 
ϑυσίαν καὶ ἑορταί M. 811. 

1. 

ἔαμβου de fabulis scenicis II. 808. 
ἰᾶσϑαν. de consolatione dictum 

Il. 66: 
ἰδέα μία V. 151. ; 
ἰδέᾳ; ἦν. τινὸς εἶναν ll. 208 sq. 
ἔδια ἑαυτοῦ |l. 65. | 
ἰδιώτης 1. 131. 7. M. 298. 
ἑδρῶτες Eqoot 1. 58... 
ἐέναι εἰς ἀνδρὸς «έλος M. 69. 
ἐέναι εἰς ὄψιν t. 99. 
ἰέναι τινὴ εἷς φιλίαν 1. 27. 
ἑέναν φωνήν 1. 188. τ 
ἑἱεροποιός, 6, 1l. 108... : 
ἱμάτιον καὶ χιτωνίοκος ll 358: 








GRARECU S. 


ἱμέρου" nomen I. 116. 

"ἴομεν ^d in parenthesi positum 

᾿Ἰουμιμη δε ipei l, 39. 

icoyoríe M. 87. 

ἐσονομία 11. 87. 

ἴσως; "eerto, L 38. — cum 
optativo sine ἄν iunctum 1]. 


124. 


editi giror: διαλέγεσθαι 1. 19. 
"xaO cer» τινὰ χλαίοντα M, 911. 
nete e futuri- forma 1, 


p a est, 1. 91. — ante pro- 

s nomina repetitam 1. 159. 1}. 

| .'— post relativa et de- 
monstrat," iteratum — ll. 116. 

' ^227jn eomparatioue post ἢ et 

I comparativuim positum 1], 913. 

τ᾽ post ἱκανόν ἐστὸν δὲ simi- 
lia frequentatum. ll. 66. 221. 
— post 0g 9c λέγεις, πάνυ 
μὲν «li al, illatum 1. 182. 
ll. 249. in formula εἴπερ. 
τις καὶ ἄλλος n. 252. 

καὶ γὰρ et x«i γὰῤ καὶ ll. 191. 

καὶ δὴ — γε}. 187. 

xobo δὴ καὶ praemisso τὲ ll. 295. 

xai δὴ οὖν 1. 87. 

καὶ ἐάν 1]. 68. ᾿ 

καὶ ἔναγχος M. 1. 178. 

xal μὲν δὴ — γε M. 190. 

“καὶ μὴ φϑονήδης Il. 264. 

καὶ ὅδτιοῦν ll. 301. 

καὶ πολύ Il. 169. 

καὶ τὰ μὲν ἄλλα BO, transitionis 
formula, lH. 169. 

καινῶς λέγειν l. 156. 

κάκη d. d κακία 1. 86. 175. 1]. 


καξηγόρος γλῶττα l. 114, 
κακουργεῖν ἐν τοῖς λόγοις ll. 965. 
καλεῖν τινά τι l. 158. 

κάλλους ῥεῦμα 1. 116. 

ust ó, appellatio 1. 38. ll. 


καταβολὴ et χκατηβολή 11, 968. 
κατάγειν 'de exsulibus ll. 48. 


| καταγνύναν κακοῦ μαγείρου vQó- 


ἐπῳ 1. 151. 


| κεραμέα et χεραμία κύλιξ M. 














335 


καταίρευν, devenire in ur- 
bem, Il. 168. 

κα οῥὰς παῤῥησία, l. 57. 

καταντλεῖν ποιήματά vwoc ἢ, 99. 

κατασχευάζειν «τινὰ Νέστορα 1. 
141. 

χατασχύμενος passive dictum 1. 
7 


“χαταχρῆσϑαι 1, 175. 


καταψεύδεσθϑαί τυνὸς 1l. 58. 
κατέχεσϑαν l. 75.,.},.,512. 
καϊοχωχή 1. 75. ll. 818. 
χαχιιπότοπος 1. 57. 

κέλευμα et κέλευσμα 1. 110.΄ 
βέντρων mentio. in ré amaíoria 


1. 108. 
Y 187. 


κεράννυσϑαν adultergndi vi po- 
situm 1. 191. 

κερκίς ll. 111. 

χεφαλὴ ϑεία 1. 85. 

— φίλη M. 999. 

κηλεῖν 1. 158. 

xwutiv τινα, ad dicendum ex- 
citare, ll. 145. 

χυνεϊοϑαι, mentis commotae 
esse, 1. 76: 

κλύειν,  morigerum 
obsequi, Y 111. 

κνῆσις xni ἀγανάχτησις ' B 101. 

xowvovtiv τινί τινος l. 88. ^... 

χολάζεσϑαν pro κολάζειν M. 48. 


esse, 


| xoAaS δεινὸν ϑηρίον 1. 55. 


κομίζειν , deducere, ll, 65. 

κομψεύειν l. 6. 

κομψός 1. 154. 1]. 196. 

χόρη l. 49. 

κρατεῖ ὃ μὴ πειϑόμενος l.. 172. 

κρατοῦντες, oí, dii, ll. 55. 

κρονικώτερα,) absurdiora, 1], 

κρούειν, explorare, ll, 218. 

κωλύειν τινά vv ll. 109. 

κωφός, contumax, harthó- 
rig; 1. 110. 111. 


4t. 


λαμβάνειν, percipere, 1, 150. 
— deprehendere, I. 120. 
λαμβάνειν λόγῳ 1. 84. — τῷ àó- 

γῷ lk. 802. 
λαμβάνειν τινὰ ἱκανόν 1. 187. 


336 


AAFIMS τινὰ dicitur 
l. 50. 

ἐπι libidinosi, I. 111. 

"λέγειν πρός vt 11, 128. 

λειμὼν τῆς ἀληϑείας 1. 90. 

λείπευϑαί τινος 11. 69. : 

λειπόμενον; τὸ, τῆς ψυχῆς |. 

154, 

λήγειν ὠδίνων 1. 108. 

λήθης γῆρας 1. 185. 

λήκυϑοι M. 254. 

λίαν adiectivo postpos. 1. 121. 

λίγειαν Musae dictae l. 44, 

Aou δνόματα 1. 157. 

λιπαρής 1]. 957. 

"wot 11. 242. 

«λόγος, ὃ, animali eompara.íus; 


" 
tvgora 


λογογράφος l. 124. 

λόγου πολιυτυκοί 1. 191. 

λοιπὸς ὃ χρόνος, futurum tem- 
pus, ll. 68. 

λυντῶᾶν 1. 102. 

λωφᾶν 1, 102, 


-" 


M. 


μᾶλλον͵ post comparativum non 
abundat 1]. 175. 

μανίας genera l. 149 “4 

μανικὴ unde dicta sit ] 

μαντεύεσθαι Hl. 128. 

μέγα; difficile, ll. 182. 

μέγα λέγειν 1. 136. 1] 204. 

μιἐγαλείως et μεγάλως ll. 195." 

«μεγαλοπρεπὲς λέγειν 11. 126. 

μέϑοδος 1. 164. 166. 167. 

μείζων γέγονα M. 23. 

μειρακίοχος et μεῖραξ de liomine 
molli et pathico 1. 45. 

μέλων, atramentum; 3. 185. 

qp καὶ μέρη 1. 47. 

μέλλῃ εἰ μέλῃ cout. 1, 87: 

μέν, non sequente δέ, 1. 66. — 
collocatio quaedam. voculae I, 
144. 

μὲν δὴ et μέντοι cont. 1. 153. 

μὲν οὖν, imo, il. 171.. 244. 

μέντον in interrogatione. pos. 1, 
13. H. 247. 314. 
ἐρμερος M. 192. 

ML ἵσταται 1, 68. 

μεοημβριάξειν 1, 182, 


. T2, 





INDEX 


μετὰ e. genit. pro xa? poniturl. 110. 


᾿ μεταβάλλειν intransit, 1, 60. — 


differ ἃ μεταλαμβάνειν 1. 58, 


μεταξὺ c. ευμόνι iunctum 1, 


35. 
μεταξὺ λόγων l. ἡ. 
note ἐκεδενίμαξόι, I. 
06. : 
μετιέναι ἔχνος 1. 186. ἃ 
μετρίως 1. 150. 
μέχρι et μέχρις M. 41, 165. 


μὴ post negandi verbum. il!a- 


tum ll. 100. — post ἀπαλλάτ-- 
τεοϑάν positum 11, 187. — 
post σχοπεῖν, ἐνθυμεῖσθαι, al. 
cum coniunctivo positum 1, 
134. 1}, 217. — «um. indica- 
tivo post metuendi verba ll, 
432. 

μὴ μέντοι elliptice dicium II. 194. 

μὴ οὐκ post oix ἐκφεύγει 1. 189. 
— aliter positum. ll.. 257. 

μὴ πάνυ vv in clausula positum 
l. 148, 

pia pie elliptice dictum | 1, 86. 

l. 29, 


Ey εἷς 1. 7T. 

μηδ᾽ διιοῦν M, 195. 

μηκέτι M, 98, 7 

μηνίματα παλαιά 1, 75. 

μήτι sequente ἀλλά M, 910. . 
μητρυιὰ de patria ll, 82, 
μνημεία τῶν μελλόντων 1. 30. 
μνηστείᾳ,, dv, εἶναι M, 40. : 
μοὶ praemissum ἱ, 144. Il. 809,. 
“ἢ δοκεῖ et ἐμοὺ δοκεῖ ll. 28, 


μοῖρα 4 προφήχουσα, mors, ll, 
65. 


μοίρᾳ y v, τινὸς εἶναν ll, 71, 

μόνον ὁ, imperativo iunctum I, 
144, — cum -μόνῳ conf, 1], 
110. 

μουσεῖα λόγων 1, 1, 157, 

μουσικὴ de poetis lyricis δέ epi- 
cis ll, 39. 

μουσικὸς i. 4, φιλόσοφος Ι, 91. 

μουοικῶς λέγειν εἰ sin, Il, 198, 

μυϑολογεῖν 1, 187. 

μυλίέας 6 de homine ll, 198. 

μῶν, μῶν μή, et μῶν οὖν u. 110, 


N. 
νᾶμα Νυμφῶν l, 191, : 


| 


I 
: 
E ἀλλότι 1, 89, 
petet ir, ror Ι, 68. 
ψεανικόν, magnificum, ll, 100, 
| eere ", e" n 
Quy " 

renis t Ὀλύμπια 41, 295. 
᾿ψομίέζειν ϑεούς 11. 53. 
φομίζοντα λέγειν, serio dice- 
᾿ς Το 1. 124. 
φόμιμα, τὰ, substantive, l. 149. 
— νόμιμα τὰ εἰωθότα 1. 148, 
“ψόμιμα καὶ εὐσχήμονα 1, 108. 
νόμος, «ommunis hominum 
— opinio, 1. 25. 
vóuov Ove et ϑέσθαν l, 68, 

174, 
ψοσεῖν περί τι 1, 9. — de dome- 
- .sticis malis civitatum 1l, 54, 
γυμφόληπτος 1. 50. 
LL y οὕτως 1. 88, 172, 11, 255. 





- 
n 
ξηραλοιφεῖν ete, 1, 53. 
| ÉvyiBaívet, co nsequitur, ll, 45. 


0. 


ὃ ἐστι δεινότερον, Ove x, τ, 1, 1], 
. 99, — similis formula, se- 
quente ἐπειδή 1l, 254. 
-60ol(, viae apertae, 1, 8, 
. 90g διαιρεῖσθαι 1, 144, 
᾿ὁδοντοφυεῖν 1, 101. 
ὀδυνᾶσθαν 1l, 109. 
oit; in parenthesi positum ll, 
172, 191. 
οἰκεῖν intransit, ll, $5. 56, 144, 
οἰκειότης ὧπό τινὸς 1, 121. 
γῆς si recte memini, 1, 


Del piv et oix» δὲ rectaé 
— orationi praemissum 1], 105, 
.... 188. 818. 
οἷος per aítractionem positum 
. ,l 100. 
1 οἷος ὑφ᾽ οἵων et sim, 1, 168, 
᾿οἱστρᾶν 1. 102, 
οἶστρος de cupiditate 1, 56, 
οἰωνιστική unde dicta 1, 72. 
ὀλίγου c, indicat, praeferit, ll, 


28. 1 
ὁλόκληρος l1 97. 
Plat. Opp. Vol. IV, P. Η, 


evum ἃ, 


GRAECUS. 





337 


᾿Ὀλυμπιακὰ παλαίσματα 1, 119, 

Ὀλύμπιον. s. Ὄλυμπίειον 1, 5. 

ὄμμα, spectaculum, l. 111, 

ὁμόδουλοι homines servi deorum 
Ι, 177. 

ὅμοιον, sibi simile, l, 168. 

ὁ ιοιότης c, dativo iunctum ll. 19, 

ὁμοίως — ὡς δ᾽ αὕτως 1, 183, 

ὅμως participio praemissum ll, 
120. 

ὄνομα ἔχειν 1], 167. 

ὅπῃ ἀποβήσεταν 11, 108, 

ὁπότερος qua lege pro πότερος 
dicatur ll. 119, 

ὅπως ἂν c. optat. ll. 108. 

ὅπως μὴ €. futuro 1], 72. 

ὅπως παρέσεν et sim, lL 180, 
294. 


ὁρᾷς orationi 
204. 262. 
δργιάζειν l, 97. 
OQ£oxó 06 et ὀρεωχόμος 1l, 109, 
ὀρϑοέπεια Protagorae ll, 157. 
δρίζεσθαι ἕν κεφάλαιον 1, 54. 
ὀρυκὸν ζεῦγος ll. 109, 
ὅρκος, foedus, ll, 51. 
δρμᾶν activum ll. 808. 
ὄρνιϑος δίκην ἄνω βλέπειν 1, 96, 
ὄρτυγες in deliciis ll, 117. 
ὀρχεῖσθαι ἀποδύντα 1.29, — 
ὀρχεῦται D ψυχή Il. 31$. 
ὃς pro οἷος 1. 
ὃς 1. q. εἴ τις 1, 86. 188. 
ὃς ἄν i q. ἐάν τις 1, 65. 164. 
ὃς ἂν in definitione positum ll, 
171. 
ὃς βούλει, quilibet, lu. $02. 
Oc yt in causis teddeiidis fre- 
quens 1, 127. 
ὅσον ἐμαυτῷ ἱκανόν 1. 66. 
ὅςτις cum τίς iunctum 1, 168. 
ὅςτις βούλει Il. 802. 
ὀστρέου τρόπον 1. 98, 
ὅταν, 8i quándo, 4υᾶπᾶο- 
cunque, 1, 121. 185. 
participium habet s$ubiunctum 
1, 171 sq. 
ὅτι €, optativo et indicativo in 
eodem orationis ambitu con- 
structum 11. 48, 
δεν — ὡς abundanter dictum 
Il. 166. 
ὅ τὸ μὴ πάρεργον 1, 177. 
οὗ per anadiplosin iteratum ll, 
197, — sequente ἀλλὰ ellipti« . 


22 


praemissum ll, 


988 


ee positum 1, 42, — «cum ὧν 
, ellipt. dictum 11, 189. 

οὗ μόνον ἀλλὰ — 1l. 8, 

ov πάνυ τὸ ef vov ll, 98. — in 
clausula locatum 1. 148. 

o) παραβάλλεις; vi imperandi 
JM. 96. , 

ov τι — ἀλλά 1. 1929 1]. 210, 
,265. — οὔ τι — ys 1, 67. 

οὐχ δὁρῷς interpositum 1], 116. 

οὐχ ὅτε ll. 136. 

οὐδέ 1, 117. 

οὐδὲ γὰρ. οὐδέ 1, 198, 

οὐδὲ εἷς l, 82. 

οὐδ᾽ ὁτιοῦν ll. 195. 


οὐδέν τι μᾶλλον i, q« οὐδαμῶς ' 


I. 187. 

οὐδενία et οὐθϑενίᾳ 1, 96. 

οὐδέτερα l. 8,.11. 188. 

οὐκοῦν εἰ οὔκουν 111, 110, 

οὔκουν — γε 1. 130. 

οὖν post parenthesin positum I. 
144. — in formula ὥςπερ οὖν 
ἔστιν et sim. l. 67. 

οὐρανὸς et γένεσις iunctum 1, 


οὔτε — τε Ἰ,. 40, 
οὔτου et οὔτι ll, 210. . 
οὗτος; noíus ille, ll. 168, 
ovrog δὲ protasi τ ρον cum 
vi illatum 1, 170. 190, 11. 80, 


242. 

οὕτω δέ M $805. 

οὕτω καὶ repefifo pronomine ll, 
806. . 

οὕτως, hac conditione, 1, 
189. — adiectivo postpositum 
1. 121. — posíf participia illa- 
íum 1l. 186. — in altero com- 
parationis membro postposi- 
tum l. £0. 

οὕτως ἔχειν vario sensu dictum 
A. 181. 

οὕτω ποτέ 11; 126, 

ὄχλος 1, 15, 


1. 


.παγκάλη l. 186, ll, 185. 

παϑήματα οὐράνια Il, :299. 

σικεδεία καὶ τροφή ll. 81, 

παιδεραστεῖν μετὰ gusvapes l, 
92. 

παιδικὰ cum priedieate numeri ] 


INDEX 


singularis iunefum 1, 52, 1!, 
100. 

παίων et παιάν M. 308. 

πάλαι — πρὶν καί 1, 176. 

παντοδαπὸν γίγνεσθαι M, 894, 

πανοπλίᾳ κοσμεῖν ll, 69, 

πάντῃ πάντως 1, 79, 

παντὸς μᾶλλον M. $05. -- κε. 
quente negatione I, 11, 

πάνυ postpositum 1, 121. 1, 29. 
169. 218. 

πάνυ μὲν οὖν cum δρννον, 
cohaeret 1l, 167. 

πάνυ μὲν οὖν, xal καλῶς λέγεις 
et similia, ll, 195. . 

πάνυ τι οἱ πάνυ του ll. 98. 

παρὰ post ἄλλο illatum. 1. 37. 

ἱ παραδοῦναι ἥδονῇ, non addita 
ἑαυτὸν,.}. 

παρακαλεῖν et περακαλεῖσϑαι y. 
264. 

Mr rau vesanum esae, I. 


παραχρούεσϑαι, decipi, Il. 125. 

παραμυϑεῖσϑαι M. 820. 

παρασλευάζεσθαι ll. 64. 

παρατείνειν τινά Hl. 98, 

παρέχειν τινὰ κεκλημένον 1. 48. 
— ἑαυτόν vw. sequente ἐπῆ. 
nitivo verbi activi l. 12. 

παρέχεσθαί vv γέλοιον 1, 148. 

παρίσταταί pos 1. 81. 

πὰς ἀνήρ M. 62. 

πᾶσα ἀνάγκη 1. 55. 

πάσχειν τὸ per μειλιγμὸν dictum 
ll. 68. ᾿ 

πάσχειν τὰ πρός τινὰ SenSU μ88-. 
sivo ll. 119. 

πατεῖν «ΑἸσωπὸν l. 174. 

πατὴρ de Anvenfore l. 180," 

πατὴρ τοῦ λόγου l 128. 

παῦε pro παύου 1. 1g. 

πειρᾶσθαι de re, venerea 1, 6. 

ztpi verbis sciendi additum I, 
169. — c. genit. absolute po- 
situm, .ut sit quod attinet 
ad, I. ' 24. 98. 166. 178. 

περιβάλλεσθαι μακράν. 1. 178. 

περιστέλλειν de sepultura ll, 195,. 

περιστῆναν τινί 1]. 57. 

πέφυκα c, infnitivo et participio 
iunctum L 167. 

πῇ ar Kk » 1, 46. 

dii " pec ll. 310. 

seien in rhetorica 1, 154. 





GRA 


adverbialiter dictum 1l. 23. 
Hor&y saepissime, 11, 165. 
πλέον vw εἶναι, pluris aesti- 
Iz mari, u T 

πλήϑη καὶ ἀτοπίαν 1. 15. 

| o irap passive dictum 1, 




























| ποῖ καὶ πόϑεν, formula 1, 8. 1], 
—— carmina facere, r 
| 101. 207. — ponitur, ubi ali- 
ἢ ud verbum requirebatur, I. 160. 
ἡ ποιεῖν xal ἄλλον, omisso praedi- 
Ἰ | eato, 1, 166. 
z οεεῖν οὕτως post aliud verbum 
. illatum 1, 108. 
ποιεῖν ταφάς et ——À 1i. 21. 
ποιεῖσθαι περὶ πλείονος. P ἢ 
^ ϑιάνατον et sim, ll, 1 
τοίημια μακρόν 11, 140. 
1 Dues y scriptor, l, 86. 
oiov in interrogatione indigna- 
| tione vel admiratione plena u. 
- 177. Y 
ino εἰϑεοϑαι 1, 55. 
πολυμελές et πολυμερές 1. 47, 
πολύς, crassus, ]. 
, saepe, ll. 165. 
ὧν ἀνθρώπων num Graece 
. de tempore dicatur ll. 56. 
πολυϑεάμων 1. 99, 
πόνοι, aerumnae, 1. 78. 
πόῤῥω eer τινὸς ni 118. 
τοτέμιῳ λόγῳ ἀποκλύσαο cl. 68. 
που verbo suo praemissum l 
| 127. — cum optavivo sine ἂν. 
iunctum ll. 124. — est assen- 
y sum exspectantis 11. 68. 


πρῶ de re amatoria 1. 28. 
πρᾶγμα τὸ ἐμὸν i. q. ἐγώ M. 181. 
πράττειν im re amatoria dictum 
|l 28. — post aliud verbum 
ilatum ll. 56. 


v 
, 


πράττειν καὶ λέγειν 1. 177. 


3, 


E CU 5. 


προδιδάσκειν 11, 198. 

προμνᾶαϑαε 1]. 40. 

προοίμιον rhetorum 1. 154, 

πρός, ad, in comparatione l, 
116.11. 167. 

πρὸς βίαν M. 49. 

πρός vw εἶναι L 94. 

πρός τινος λέγειν 11. 176. 

πρὸς. τρόπου l 193. 

πρὸς τῷ c. infinit. Ll. 108. 

πιρὸς τῷ Blefsoo ctr. 1, 56. 

προσείειν l. 20. 

προςήχϑε τινέ 1, 80. 

προςπαίζειν ϑὲὸν ἕμνον 1. 149, 

προστάτης τῆς ψυχῆς vocatur 
Amor 1. 59 

m πρός τινα ll, 101, 
1 





προτείνεσϑαι, inmedium pros 
ferre, l. 161. 

πρότερδι, oi, et οὗ πρότερον 1l. 88, 

πτεροῤῥυεῖν 1. 81. 

πτέρόφοιτος 1. 104. 

πτεροφυεῖν 1. 117. 

πὼς inservit limitationi 1. 98. 

πῶς λέγομεν; ll. 222. 

πῶς oU nillac; ll. 244, 

πῶς τί; et πῶς τι; 11. 210... 


P. 





ῥήματα καὶ διάνοια ἰδ ν 

ῥήματα καὲ ὀνόματα ll. 178i 

δήσεις poetarum 1, 168. 

ῥητά, numeri rationales, ll, 
225. 


ῥωσϑεῖσα 1. 50. 


zx 


σαγηνεύειν n. 49, 

σὲ αὐτόν ét σεαυτόν 1], 109, 
σεμνύνειν τινί 1, 78. j 
σεφϑεῖσα i. q. σεβασϑεῖσα 1. 119. 
σϑένος c. genit. nominis l, 158, . 








o0vttw» οὕτως post aliud ver- 
bum 1. 108. 


Fistórtu v. geniüivo iunctum 
i£. M. 4a. íj AS. 





οἴγμα geminatum ll. 135. 
συμοπροςωπος iR 110. 

σοῦ λέγοντος ll. 258, 

onc da Il. 111. 

σπαργᾶν; Venedé tumere, ll, 








σταϑερὰ μεσημβρία 1. 68. 
22 * 


340 


σταϑμᾶσϑαΐ τι 1]. 100. 

στλεγγίς M. 254. 

στρατεία et στρατιά 1. 184, 

στρέφεσθαι 1. 42. — τινός, 111. 

στρογγύλα 1. 186. 

σύγγραμμα i, .q. ψηήφιομα], 198, 

συγγράφειν de prosae orationis 
scriptoribus ll. 101. 

συγγραφεύς, auctor psephis- 
matis, l, 128. — prosae 
orationis scriptor, l. 88. 

συγκεῖσθαι de orationibus II. 140. 
178. 255. 

συλλαμβάνεσθαί τινί τινος, adiu- 
vare aliquem in aliqua 

. re, 1. 45. 

συμβαίνει sensu dialectico ll, 128. 

συμβουλεύειν I. 20. 

συμμιγὴς σκιά 1, 58. 

σύμψηφος l, 156. 

συναγωγαὶ sensu dialectico l, 151. 

guvaiQeio 9t εἰς ἕν λογιο ᾧ, 84. 

συνδοκεῖ ταῦτα εἰ ταὐτά ll, 244, 

σύνδυο ll, 170. 

συνειδέναι τινί τι 1, 194. 

συντίϑεσθαι et ὄμνύναν iungitur 
Jl. 58. 

σύσκιον 1, 58. 

σφύζειν l. 104. 

σφυρήλατος 1. 41. 

σχηματίζεσθαι 1. 115. 

σχήματι; ἐν, πατρός ll. 69, 

σωφρονῶμεν, à», ll. 224. 


2 


ταῦτα post unius rei commemo- 
rationem 11, 56. — de rebus 
sub sensus subiectis 1, 96. 

«avvov l. 182. 

«άχ᾽ ἄν mov l. 119. 

τάχ᾽ ἐπειδάν 1. 68. 

«à non sequente χαΐ 1, 151. 190. 
— fraiectum 1l. 42. 170. 167. 
225. — sequente ἤ ll. 811. 

τὲ καί, übi non diversa nectun- 
tat Ἐ 64. 

τέ — καὶ μή M. 88. 

τεκμαίρεσθιι sine αὖτὸ 711, 63. 186. 

τελεσιουργόν 1. 165. 

τέλος εἰς ἀνδρὸς iév«, ll. 69. 

τέρας λέγεις ll, 171. 217. 

τετράποδος vouov Baívew 1. 99. 

τετύφωμαιν H. 190. 





INDEX 


τέχναι rheforum 1. 169... 
τέχνῃ, ex artis Rraeceptis, 
l. 156. 


τεχνικοί, rhetores, ἣ; 169. 174. 

τέ sequente ἃ numero plurali. Hj. 
177. 

τί ἄλλο γε dj Ι. 159. 

τί ἄλλο ys — ἤ mon illato ὅτι. 
ll. 166. : 

«τί δὲ τάδε x, v. À. ll, 248. 

τί δὲ τἄλλα; 1. 147: | 

at μήν; ll. 196. ' 

τί ote, τοῦτον — ἄρα — l, 163. 

ví ov seq. aoristo ll. 29, — se- 
qguente praesenti ll. 117. 

τί οὖν τόδε; et sim, l. 145. 

τί πῶς 1. 198.-1l. 411. 

τί σου φαίνεται τοῦτο: 1, 85. 

τέϑεσθαι παρ᾽ οὐδέν 1. 108. 

τίἰϑεσθαί τινι ὄνομα. 1, 158. 

τιμᾶν τὶ μᾶλλον ἀντί τινος 1. 155. 

τίς καὶ πότε; 1. 158. 

τὸ δὲ αὕτιον I. 16. 

τόδε de rebus sub sénsus sub. 
iecti$ 1. 96. ( 

tbi in semientiis communibus fre. 
quens 1. 178. — post prono- 
mina illatum H, 257. 

τοῖος ἢ τοῖος 1. 170. 

τολμᾶν, sustinere, II, 59, 

τορύνη H. 192. 

τόσα καὶ τόσα 1. 170. 

τοσούτῳ &níe comparat. om, IL. 
103. 

τότε, antea, 1. 170. II. 50. — 
praecedente participio prae- 
sentis 1, 84, 

τράπεζαι; mensae numula- 
riorum, 11. 253. . 

τροφὴ καὶ γένεσις HJ. 32. 

τυγχάνειν sine participio I. 145, 
16. 17. — τινός, mentem 
alicuius assequi, II. 196. 

τυπτήσω 1h 19704. conii 

τυφοῦν τινα 1]. 190. 

τωϑάζειν M. 190. : 


Y. 


ὕϑλος, $, IL 140. 

ὑπ᾽ αὐγὰς ἰδεῖν 1. 158. 
ὑπάρχειν II. 81. 249. 
ὑπερβάλλοντες. ἔπαινον 1. τῇ . 
ὑπό τι et ὑπό τι anion t . 66. 


ὑποβαρβαρίζευν 1}. 





- 


! 


, 


ü 
" 
ü 
| 


| 


» 


1 


| ὑποδέχεσϑ 





ὑπογυίου, ἐξ, 1X; 24. 

αι IL. $2. 
εὑπαδέδάσκαλονυ M. 819. 
ὑπομένειν λόγον M. 212. 

᾿ὑπορχἥλατα 11. 807. 

᾿ ὑποοχές εἰ ὑποσχέϑητι 1. 89. 

| ὑπδσχηματίζεσϑαι 1.:115. 
ὑπουράνιος πορεία 1. 121. 


] ὑπτίαξ,, ἐδ, διανεῦν 1. 147. 


ὑποτίθεσθαι 1. 40. 

ἄςπληξ, carcerum repagu- 
^ lum, I. 114. 

ὕφαιμος, sanguineus, I, 110, 


] ὑψηλόνουν 1. 165. 


d; 


| Φάριοι, oí, 11. 58. 
φαρμάκια, Pülverchen; 
161. 


I. 


φάρμακον c. genit. quotuplici 
|. sensu dicatur 1, 20. 


BNn- 2.5 Es 
/guaxo» μνήμῆξ I. 180. 
| φάσματα 


σμ mysteriorum 1, 98. 
φέρειν εἰ φέρεσϑαν μισϑόν 
1 


It. 


φέρων ἔδωκα M. 169. 

φεύγω φεύγων M. 196. 

φϑέγγεσϑαν οὐ πόῤῥω τῶν δι- 
ϑυράμβων 1. 50. 

φιλεῖ, solet, II. 47. 

φίλη κεφαλή M. 299. 

"gos et πολέμιος Opp. 

Ἶ φιλοσοφία sensu latiore dicía 

τ᾿ edo 19. 

φιλότης, ὦ, T. 4. 

φοιτᾶν de prorumpente lubidine 
1. 104. 

.qogníoxoc 11. 106. 

φορτικωτέρα δίαιτα 1. 119. 
ίσσειν de sancto amoris hor- 
rore 1. 100. 

φυγεῖν φεύγοντα 11. 196. 

φυλάττεσθαι φυλαχᾶς 1. 57. 

φύρεσθϑαι πρός τινα M. 198, . 

φύσει 1. 97. 

φύσις c. genit, inservit peripbrasi 
1. 90. 


«vào. et φύωσι I. 101. 


II. 58. 





ἥ 
1 


GRAECUS. 





341 
A 


χαίρεε ὀνομάζων 1. 175. II. 85. 


255. 
χαίρειν ἐᾶν 1. 174. 
χαρίζεσϑαι de re venerea I. 6. 
χῆτις, inopia, L 54. - 
χιτωνίσχος καὶ ἱμάτιον 11. 253. 
χόες, in accus. χοᾶς et χοάς il. 
186. 
χορευταί 1I. 312. 
χρὴ post ὁέκαιόν ἔστεν 11. 80. 
χρὴ δὲ οὐδέτερα 11. 66. 
χρῆμα de homine II. 307. 
χρήσιμόν τι, utile adaliquid, 
1L. 138. 
χρηστός 1. 147. 154. 
χρόνῳ, iv, diu, 1. 193. 
χρυσοῦν ἱστάνων 1. 41. 
χρώματα παντοδαπὰ ἀφιέναι M. 


χύδην βάλλειν I. 147. 
χωλός I. 89. 
χωρίς M. 285. 


WU, 


ψέγειν τινά vt Y, 68. 

wevóroQ«t τινος 11. 58. 

ψῆλαι 11. 112. 

ψιλὴ ποίησις 1. 191. 

ψιλὸς λόγος 11. 89. 

ψιμύϑιον et ψιμμύϑιον TI, 180. 
ψοφοδεής 1. 124. 

ψυχαγωγία 1. 170. 


4... 


ὦ μέγα olim Graecis ignotum 
1. 78. 

ὦ εἰ ὦ permufatum I. 6. 

ᾧδαὶ καὶ ἡ ἄλλη ποίησις M. 40. 

ddireg in re amatoria I. 103. 

ὧν omissum post aliud partici- 
pium 1. 57, 

ὡς cum participio loeo infini- 
tivi .constr. L 70. cum 
participio post δῆλός ἐστι ctr. 
ilatum 1. 87. — post δια- 
«οεἴοϑαι c, par.icip. lI, 46. 


$42 


ὡς ἂν ? HIR iunctum I, 18. 
28. 1 

ὥς γὲ οὑτωσὶ ἀκοῦσας M, 126, 

ὡς δή vot I. 68. 

ὡς ἐν κεφαλαίῳ elorjada: IT. 247, 

dc ἐν τῷ nrlye et similia 1, 191. 

ς ἐπὶ τὸ aJj8os lI. 181. 

ς ἔπος εἰπεῖν 6l. 176. 

ἑτέρως 1. 184, 

αἷος lf. 55, 





INDEX 


ὡς φαίνεται post ὥς ἔοικεν 1114. 
tum, et sim. ἢ, 140 sq, | 
ὥςπερ in cofibürstione) 1, c 
li. 25. 142. TT | 
ὥςπερ post ὅ αὐτός 11.. 118: - 
ὥςπερ οὖν ἔσειν Ko67o ὃν 20. 
ὥςτε post [z«vbg illatum. I, 130, 
— post. dvr«oO«r. 4.163... 
ὥςτε γε: cum n" - wi 





INDEX LATINUS. 





Δ, 


ÁAbstractum pro concreto Lc 
16. 

Accentus: nominum proprio- 
rum I. 158 sq. 

-- in ΜΜηεγαράδε I. 7. 

— in coniunctivo κατάσχωμεν et 
κατασχῶμεν IL. 184, 

Accusativus: absolute posi- 
tus ]. 49. 
— c. infinitivo, ubi idem est 
enuntiati subiectum 11. 170. 
Activi et medii verbi discri- 
men 1], 88. 

Acumenus medicus I. 8. 159. 

Adiectivum: post ἕτερος «oi- 
οὗτος repetitum: 1L, 192. 

τ c. articulo substantive posi- 
tum 1, 55. 

—- neutro genere sino 4i usur- 
patum I. 178. 

Adonidis horti 1. 184. 

Adrastus pelysove 1. 169. 

Adverbium: post. adiectiva 
ilatwm I. 36. 

τ postpositum nomini I. 191. 

- eum adiectivu ignctum ^I, 


817. fe 


! 


| 
i 





Aegyptiae marratluncu. 
lae I. 181. 

Aetas de annis maturioribus. 
Ir. 112,3 

Affirmatio:-post ἀλλὰ e ne« 
gatione petenda I. 136. 

— cumulata Hf. 64, - " 

Agere id, post aliud verbum, 
ll. 56. 

Alae cur animis vina a 
Platone 1. 79. 

Amazones Il, $8. 1 

Ambiguitas linguae deorum 
propria 1. 104. 

Amicitia nonnisi inter bonos 
consistere potest l. 116. ^ 

Amor: alatus 1. 79. ; 

— deus est I. 67. 

— adolescentium | in gymnasiis 
ortus I. 116. 

— cum philosophia. coniunctio- 
nem habet 1. 91, ᾿ 
Anacoluthon: I. 11. 181. II. 

82. 52. 56. 69. 806. 
Anadiplosis: in oratione in- 
directa 1. 9 sq. 
— negationis 11, 197. 


Anaxagoras: rem familiarem : 
neglexit li. 170. 





! quoddam I 165. 1]. 128. 
nimus; eius pe I. 
109. 


1 
Bur oras: 
A 46. 






E aechstata I. 79 sqq. 
Auimi: cur alati 
- fingantur 1. 79 sq. 


| 93. 

Esso Midi» I. 214. 
Antiphon Rhamnusius I. 162. 
. M. 26 48. 

Aoristus: de ro statim eve- 
— miente I, 21. 

| IF- infinitivi post verba putandi 

— dllatus 1. 5. 

- cum imperfecto iunctus 1l. 
|It.821. 

[- alius eius wusus notatur I. 
|. 29. 100. 

l pemantus Lu. 239. 
gutreerse Cycizenus 1}. 
m 3592. 

J"Appositio: enuntiati ἢ, 17. al. 
facit comparationem E. 129. 

— gravilatis causa postposita 

- à. 60. 

|—— fn clausula IF. 176. 

c post relativum illata ll. 208. 

— reiativo accommodata ll, 165. 

.— nominis 11. 259. 

Archinus ll. 21. 

Archontum iusiurandum 1.89. 

 Arguítae dicuntur Musae l. 44. 

Aristocratia ll. 35. 

Aristoteles Il. 250. 

Artes, sophistarum libri rhe- 

torici, 1. 159. 

Articulus: ante ἀδελφὸς om. 

B 1.125. 

..— ante ἀνὴρ om. 1, 153. 155. 

— ante ἄνθρωπος om. 1, 160, 

— ante ἀστὺ om, l. 4. 

—[( aníe ϑεὸς om. 1. 94. 

— 















H 


ante λόγος om. Il. 201. 
"ante neutra adiect. om, ll. 
201. 

- — aníe nomina in i77 termi. 

nafa Qua lege omittatur 1l, 
— ante αὐτὴ διχαιοσύνη et si- 

milia om, 1. 188. 

o— ante participia futuri usur- 
patus ll, 25. 65. 


LATINUS. 


placitum | eius 


— eius vis ef Báfura imagine 
a Platone 


— mügrant in alia corpora 1 | 





943 


Aríiculus; aníe πολὺς illatus 
l. 90. 165. 

— ante infinitivum ubi ponatur 
ἢ. B. 

— ante πᾶς, ἕχαστος εἰ sim. 1, 
81. 93. 180. II. 164. 

— ànte pronom, personale et 
reflexivum positus 1]. 197 sq. 

— eodem casu non geminatus 
l. 13. 1l. 102, " 

— in altero membro omissus ἢ 
H. 55. 

— in formula τὰ ἀλλότρια πράτ- 
πεῖν 1. 16. ^ 

— post. praedicatum iteratus ll. Ὁ 
167. 266. 

— post pronom, interrog. Il. 96. 

— usitati quid signif. 1, 5. 

— usus eius varius l. 9. 1}. $0 
sq. 85. 321. 

Asclepiea ll. 293, 

Aspasia ll. 26. 98. 

Assus &01. l]. 58. 

Asyndeton: post εἴεν ll. 184, 

— ubi explicatio subiungitur, 1. 
8. 10. 164. 186. Il. 818. 

At illud, formula, ll. 179. 

Atheniensium αὐτοχϑονία 1], 
81 sq. 

Attractio: casus per verbum 
ünitum, qui ex infinitivo Varr 
dere debebat 1. 64. 

-- G6unstructione e parenthesi 
apta 1. 178. 

— inversa ]l. 189. 

— relativi 1l. 180. á 

Augmentum verbi cugecfne . 
τεῖν ll. 51. 

— in χεχτήσϑαι et Ys Aj m 
210. 

Aureum ponerealiquem 1l, 41; 


B. 


Baechae furorem e mellis, la« 
ctis et vini rivis haurientes l, 
190. H. 806. 

Boní et pulori necessitudo ll, 

Breviloquentia:; 
ratioue 1. 194, 

— in activi δὲ passivi eoniun- 
cione 11, 58. 


in compa- 


344 


Breviloqueníia: qua post 
relativ. in apodosi intelligere 
licet τοῦτ᾽ ἐστίν 1. 90. 

— aliae eius formae 1. 80. 52. 54, 


C. 


Campus veriíafis 1. 90. 

Casus: enallage eius 1. 72. 

— ex adverbio inter articulum 
et nomen interpositum | pen- 
dens ll, 44, 

Ceramicus ll. 50. 

Cerussae usus 1]. 180. 

Cicadae: canunt l. 182. 

— rore yescuntur 1, 182, 

Cicero em. yel expl. ll. 64, 
66. 253. 

Cimonis pax ll. 47. 

Cingulum ll. 254, 

Cogere aliquem gliquid l. 
112. 

Collocaftio verborum propter 
annominationem 11, 214. 

Collum breve et crassum cu- 
ius rei indicium sit 1, 110, 

Comicorum poetarum mos 
quidam notatur 1, 41, 

Comparationis breviloquen- 
tia 1. 194. 

Concinnifatis studium 1]. 9192, 

€oniuncíivus: deliberativus 
personae tertiae 1, 59. 11. 808. 

— aor. φυῶσι et φύωσι 1. 101. 

Connus ll. 26. 

Constructio e parenthesi apta 
l. 178. — mutata 1l. 299. 

Corpus animi carcer 1. 98. 

Ctesippus ll. 95. 101. 

Cypselidarum donarium ], 
41. 


D. 


Daedali statuae ll. 808. 

Daemonium Socratis ]. 
64 sq. 

Darii aurum li, 118. 

Dativus: ethicus pronominum 
]I. 111. 998. 


-—— ionice formaíus 1, 56. 








INDEX 


Dativus: Μαραϑῶνε ll. 48. 

— Τερψιχόρᾳ l. 182. 

— loco genitivi ll. 240, 

Dei natura l. 8f. 

Demonstrativum: post re- 
lativ, illatum 1l, 190. 

— neuíro genere cum nomini- 
bus masc. ef fem, iunctum 1, 
76.94. 

Dialecftici munus et officium 
quale 1, 150 sqq. 158. 

Dii; duodecim l. B4. 

— epulis intersunt 1,. 86. 

— inyidia liberi 1, 86, 

— non nominati in re lugubri 
ll. 34. 

— utuntur lingua sua 1. 104 sq. 

Dion orator ll, 21. 

Dodonaeum oraculum 1, 
181. 


E. 


Effluvium amoris ptr ο- 
culos l. 100. 

Ellipsis: apud udin passi- 
vum quaedam, ubi iunctum cum 
activo est ll. 38, 

— participii ὧν post aliud par- 
ficip. vel adiectiv. 1, 57. 

— Pre αὐτὰ apud ἔγων 1]. 


— pronom, demonsír. apud τε- 
Ἀμαίρεοϑαι 1], 64. 

— verbi εἶναν post relativum 1. 
105. 

— verbi ἐστὸν post ἑκανόν l. 187. 

— verbi post Οὐκ dv 1l. 189. 

— verbi post μὴ γάρ ll. 214. 

— verbi post participium e su- 
perioribns repetendi 1. 11. 

— voc. ó?oc 1. 172. 

-— voc. τὸ s. οὐδὲν post negatio- 
nem 1, 60. 

— voc. τοσούτῳ aníe comparat. 
Il. 103. 

Empedoclis placita ll. 123. 

Encliticae: in parenthesi prae- 
missae l. 127. 11, 809. 

— aliter quoque praepositae 1. 
144. ; 


Enallage casuum 1, f2. 
Epeus ll, 303. 











M — n A Ὁ. 


m-——————— 


EE 


LATINUS 


Epexegesis post ἐνθένδε πο- 
Ov et simil. 1. 13. 
— post relativum. addita 1l. 203. 
— post ταὐτὰ πάσχειν M. 28. 
Epheborum πανοπλία ll. 69. 
— officia 1], 70, 
Epicrates 1. 4. 
Epidaurus ll. 298. 
Eponymus arohon ll. 68. 
Epulae sermonum l. 43. 
Equus animorum pravus et bo- 
nus describitur 1, 109 sqq. 
Eryximachus l. 159. 
Eudicus ll, 179. 239. 
Eumolpus ll, 38. 
Euripides 1. 160. Il. $04. 
Evenus Parius l. 155. 
Expiationes L 74: 





F. 


Fabularum interpretatio alle- 
gor. 1. 14. 

Formula minandi μόνοι ἐσ-- 
μέν l. 42. 

Furoris genera ]. 71. 149. 
H. 806. 

Futurum loco imperativi l. 118, 


z 


G. 


Gallorum nutritio 11, 117. 
Ganymedes l, 116. 
Genitivus: absolutus, ubi da- 
tivum obiecti exspectes 1. 113. 
— ex ὃ suspensus ll. 52. 1. 119. 
— ex τοῦτο pendens ll. 44. 
— forma "oto et "Atos 1.105. 
— λήϑης γῆρας 1. 185. 
— post adiectiva cum articulo 
positus 1, 90. 
—. usus eius aliüs 1. 150. 
GlaucoHomeri interpres ll. 296. 
Glossemnata: 1, 49. 115. ll, 
170. 211. 251. 
Gorgias l. 155, ll. 122. 167. 


H. 


Harmonia quibus rebus con- 


845 


Heraclides. Clazomenius 
]. $23. 
Heracliti placita quaedam 1], 
126. 236. i 
Hermaea ll, 105. 
Herodiens kl. 107. . : 
Hippias sophista 1. 156. Il 
147 sqq. 176. 177. 178. 252. 
Hippocrates statuit nonnisi 
cogniía rerum universitate ar- 
tem: medicam esse posse 1 
166. 
Hippothales ll, 95. 
Homeridae ll. 297. 
Homerus resp. l. 134. 152. 1]. 
242. 259. 261. 310. 314 sqq. 
|^ — eius earmina in Panathe- 
naeis recitata ll. 295. 1 
Horror sanctus ex amore 
natus 1. 109. : 
Horti Adonidis 1. 184. 
Hypallage praedicati l. 161. 


I. 


Ibia. 1. 179. 
Ibycus 1. 66. 
Imperfectum: verborum in 


μι in ἐν terminatum. ll. 98 
3q. 141, 

— «conatum indicat Jl. 57. 

— de re saepius repetita 1. 9, 

— "ubi ad praegressa respicitur 
1r 17. 43. 208 

Indicativus, ubi exspecíes 
coniunctivum deliberativum 1. 
118. 

Infinifivus: aoristi post ver- 
ba putandi ctr. 1, 5. 20 sq. 

— post ἢ per synesin coónstru-' 
etus ]. 170. 

— post positivum: dis icu 1. 
180, 11. 88. 

το post subsíantiya illatus.1. 13. 

1, 65, 

— pro imperativo Ἢ 116. 

Insolatio, l..58. . 

Interrogatio: medio sermo- 
ni interposita 1, 88. 

— post τί οἴει iterata 1, 162. 

— reeía. e( obliqua: coniungitur 
l. 168. 178. 





fineatur 1,161. 


-— geminata 1}, 949," 


846 


Inyous s. Inyx ll. 169. 171. 

Isocrates 1. 193. 

Iudicium animarum I. 93, 

lupiter: curru alato vectus l. 

-— Ganymedis amore captus 
À; 116. 

—— summae rationis imago 1. 105. 
106. 107. 

Xusiurandum per Iunonem ll. 


195. 


L. 


sb ei 
P: 


.Lacedaemoniorum.. divl- 
.tiae ll. 172. 

Lamprus ll 26 sq. 

Licymnius l.. 157. 

Ligurum cantus lI, 44, 

Lingua deorum l, 104 sq. 

Lyceum ll. 95. 

Ludi funebres.1l. 70. 

Luporum cum àmatoribustom- 
paratio 1. 60. 

Lysias: l. praefat, p. 8 sqq. 

^ eius domicilium 1, 4. 

— nui scripserit artem oraíto- 
riam: 1. 16ά. - 

— quo nomine ἃ Platone: in 
Phaedro 'earpatur 1, 7. 123. 
124. 


-— in Menexeno nofatus ll, 65. 
M. 


Magnefis aítrahendi vis 1l. 
804 sq. 


Membra et partes iunguntur 


l. 47. 
Memoriae ars ll. 256 sqq. 
Menexenus 1]. 20. 95. 
Metrodorus ll. 296. 
Midae epitaphium: l. 148, 
Morychia l. 4. 
Mundus Platonis duplex 
l. 84. 
Musarum horti ll. 807. 
Musici ἄγωνες ll. 71. 
Mysteriorun comparatio 1,97. 


1 Notionum 





4NDEX 


N. T 


Negatio: cumulatur 1. 42, 

— per anadiplosin repetitur ll, 
197. 

Neutrum: adiectivorum sine τὸ 
pronomine 1, 19. , 

— relativi ad nomina. diveral 
generis relatum'l. 73. 

Nomina, hominum ἃ QGrae- 
cis ad rationem etymologicam 
revocata 1. 70. 

— propria in plurali posita ll. 
60. 


Nomihativus participii pro 
accusativo positus 1, 61. 
f pro vooativo J. 61. 1, 19. 
163, 

illustratio }, 
160. : 

Numeri verborum variati 
l|. 109. 


Q. 


Oculorum morbi adspecíu 
communicati 1. 117. 

Oenophyta ll, 48. 

Olympi harmoniae Il. 303. 

Optativus: forma δεδιείη 1. 

- 9100. 

-— post ὅτε, ubi praecessit ine 
dicativus ll. 43. 

— post ὡς ἄν 1. 18. 

— εἰ ἐθέλοι sequente indicativo 
I. 129. 

— sine ἂν opinionem significat, 
addito etiam ποὺ vel ἦσως 1l. 
124. 

— alius eius usus quidam 1. 60. 

Oraculum Megarensibus da- 
tum ll. 185. 

Oratio- animalis corpori com- 
parata 1. 148. 

— verbis propriis et impropriis 
mixta ll. 62. 

— Wa e , Species. eius quae- 
dam 1, 9. 

— recía post obliquam l. 192. 

Oratores funebres, à quo 
lecti sint ll. 21. 

— ridentur 1l. 22. 

Qrpheus ll. 805, 





LATINUS. 


Orythylae raptus l. 14. 
Oxymoron ll. 53. 


ibd 


ἀν 


Paederasítae cum lupis com- 

. parati 1. 60.. 

Panopis fons ll. 95. 

Paronomasia ll. $89 sq. 66. 

Partes et membra l. 47. 

Participia cumulata lI, 9. 102. 
]l. 52. 70 sq. 

Participium; post ὅταν per 
anacoluthiam illatum 1. 95. 

Zi. ; 

— post οὕτως explicationis gra- 
fia positum ll. 67. 


— sgabstantivi instar ]. 55, M. | 


$816. ' 
— post ὡς loco infinitivi 1. 72. 
— post pluralem in duali 1. 191. 
— praedicato accommodatum 1l. 
— primariam actionem indicat 
ll. 53. 
-— subiünctum ita, uf casus no- 
minis finito verbo. aecommo- 
detur 1l. 64. 171. 
Perfecti forma ἀποκεχλῃμένος. 
1. 102. 

Pericles orator 1. 164 &qq. ll. 
26. 1- 
Persona tertia infinite posita 

1. 172. ll, 118. 1I. 224, 
Phaedrus Platonis, quo tem- 
pore scriptus l. praef. 19 sq. 
-— cur scriptus poetice 1, 122. 
— quo fempore colloquium eius 
.habitum fingatur 1, 194. 
Phanosthenes ll, 822, 
Pharmacaea Naias l. 14, 
Phemius ll. 804. 
Philosophorum nomen l1, 
.192 sq. 
- reprehensio 1. 94, 
Pindarus laudatus l, 5. 42, 
Platanus Platonis]. 18. 17. 
Plato: in Hippia maiore $o- 
eraticus 1], 154 sqq. 
-— neminem sponte malum 
esse censebat 1], 206. 
Pleonasmus im ὡς ἔοιψεν sc- 


e 








$47 


quenfe óc gafreras, et simil, 
ll. 140. 

Pluralis, πλοῦτος et sim, ll, 

102, 

verbi post πᾶς ἀνήρ 1], 62. 

verbi post ἡ πόλις ll. 60. 

verbi post εἴ τὲς ll. 50. 

| verbi c. duali participii L 191. 

verbi et singularis copulatus 
l. 109. 

— participii cum duali iunctus 
1. 120 

— pronominis relativi posé τέ 
illatus 1l. 177. 

Pluralis pron. demonstrativi 
post singularem nominis 1, 22; 


— 
-- -- 
--- 
— 
— 


— praedicati .post singularem 
11, 221. | 

Poetae cum apibus comparati 
1i. 307. 

Poeseos8 genera ]1]l $254. 
807. — natura 1], 305 sq.. 


.Polemarcehus, Lysiae frater, 


1. 128. 
Polemárchi archontis munus, 
li. 68. | 
Polygnotus ll. 809, 
Polus l. 156. 
PraedieatorumeumulatioL16, 
Praepositio in comparatione 
iterata 1. 117. 


/— in altero orationis membro: 


Ῥοδέ ἀλλὰ non repetita 1. 115, 
— item post ἢ omissa 1l. .298. 
— non repetita, ubi in oppo- 

Sito membro adverbium sine 

participio iteratur 1, 141. 
Praesens aoristo junctum l1, 

114. 117. 155. 

— posí ovx in iuterrogatione iu- 

bendi vim habente ll. 96. 
Prodicus l 156. 

Prolepsis ]. 75. 108. 161. 
Pronemen relativum, se- 
quenti nomini per atíractio- 

nem accommodatum 1. 116. 
— diverso casu repetendum ll. 
Profagorae ὕρϑοέπεια 1. 157. 
— in Sicilia itinera ll, 169, 

— avaritia ll. 168 sqq. 
Proverbium; εἰς ϑύρας ἱέναι 

V 33. εἰς τὰς ὁμοίας λαβὰς 

ἔρχεσθαι 1, 41. ὀστράκου με- 


348 


«τἀπεσόντος L 60. γλυκὺς ἂγ- 
an l. 195. οὐ πόλεμόν. γε 
"ἰἀγγέλλεις 1. 64. 
λαιοόμα 1. 119. καὶ τὸ τοῦ͵ λύ- 
xov 1. 172. ἐν ὕϑάτι γράφειν 


1. 185. κοιγὰ «à τῶν φίλων 
l 196. ll. 107. ᾿ἐκ δρυὸς ἢ 
πέτρας 1. 181. μηδὲν ἄγαν 1]. 


* 66. 
rii aurum 1l. 118. τὸ καλὸν 
φίλον 11. 198. ὄνὰρ πλουτεῖν 

. M. 182. βάλλ' ic μακαρίαν ll 
199: : τὰ ἡμέτερα 'oby οἷα βού- 
λεταί τις, ἀλλ᾽ οἷα δύναται 1], 
919. χαλεπὰ τὰ καλά M. $96. 

Psephismatümformal,.128. 

Psychologia ad eloquentiam 
necessária 1. 168. 

Pulcri et boni necessitudo 1], 
208. 

Pulcritudo divina etiam in 

-rebus expressa cernitur l. 98. 

-— virtutis in deorum vita ex- 

"sSplendescens 1. 97 sqq. 

— per oculos effluit 1. 1. 116. 
Pythagoreorum placita re- 
spiciuntur 1. 80. 84. 177. 181, 


Q. 


Qui in definitione Il. 171. 
Quid censemus illum, re- 
. petita interrogatione 1, 163. 


R. 


Relativum pronomen post- 
positum 1.:48. 

— neutr. gen. cum genit. 1.119. 

— et demonstrat. 
190. 

Repetitio adiectivi post. ἕτε- 
ρος τοιοῦτος 1]. 189, 

— eiusdem sententiae ll, 104. 

». eiusdem verbi 1, 88, 

— verbi in oppositione ll. 118. 

— verbi in interrogatione 1l. 
112. 

— pronominis demonsírativi post 
pareníhesin ll. 33. 

— pronominis post οὕτω καὶ 


et sim, 11. 806, 


ΟΣ τρίτον πιά. 


γραϊαὶ δουσι 1}. 108. Da- 


iuncíum .}}: 








/— mercedem. 


INDEX 


Rhaps80di splendide vegiiti 11. 
295. — aureis. coronis donati 
ll. 310. 

Rhetoricae fnis ultimus l, 
176 sq. M 

Rhetores carpunfur propter 
longiores ἀνωκφαλαιώσεις, Hn 
142.- "5 X91 

— perstringuntur ob Allia 
sua 1, 154. : 

nS» atelst . 

Saec jets quo loco habendi 
i. 92. !gl 

Sacrificantes veste can- 
dida amicti ll. 106. 

Saepe l1. 51. 

Sapientes non amplius 
philosophantur ll. 181. 

Scientia ipsius versteti 
l. 88. 

Sicula luxuries ll. 178. 

Simmias Thebanus, sermo- 
Ar audiendorum avidissimus- 
l. 68. 

Singularis viui αὐτὸ" 
post ὅσα illatus 11. 186. et 
post τὰ ἀφροδίσια 11. 219. 

-— vurbi post pluralem subiecti 
illatus 1. 182 sq. 1l. 257. 

Socrates, Prodici familiaris. 
HM. 168. 

-— semper in urbe versatus 11, 98.: 

— aríem amandi profiteri soli- 
tus 1. 6. li. 98. ᾿ 

— per canem iurabat.I, 9. 

— virtutem scientia contineri vO-. 
luit. 1l. £71. 

Solonis versiculi ll, 190. - 

|Sophistae cum heroibus com- 
parati 1. 140. W 

insfitfutionis exi- 
^ gebant ll. 168. 

— rhetorica $ecíantes ᾽ Antw 
l. 153 sqq. 

- Howeruih interprelantes H.- 
240. 

Sophocles. 1. 160. :: ! 

Spartani, divites 1]. 172. 1 

--- pristinorum institutorum. fe- 
,naces ll. 174. 178. 10 9 1 

':Sphaeteria]l 49. .. . ^ 


|Sphagia ll. 49. 


US 


ied im e um ἀν 


ap "aet ncs "PCR σὲ." 





» δ 


LATINUS. 


Stephanus usus est codice 
Par. E. ll. 164. 


Stesichorus l. 67. 70. 


Stesimbrotus ll. 296. 

Strigilis ll. 254. 

Suavis es, formula ll. 185. 

Subiecti repentina mutatio I. 
129. 

Synesis, qua contrarium est 
intelligendum 1. 23. 

— aliae formae eius 1. 112. 155. 


157. 11. 81. 246. 
gv 


Tanagrense proelium ll. 48. 

Telae ratio apud veteres 1L 111. 

Thamus l. 179. 

Thamyras ll. 303. 

TheodorusByzantiusL154. 
Samius ll. 303. 

Thessali equi ll. 173. 


"Theuth 1. 179. 
.Thrasymachus Chalcedonius 


l. 158. 
Thucydides a Platone non 
notatus in Menexeno 1l. 35. 
Tisias 1. 155. 164. 174. 
Tmesis l. 45. 
Traiectio verborum 1, 52, 
Tynnichus ll. 308. 
Typhon l. 16. 





349 


Tyranni quo loco habendil.92, 
Tyríaeus respicitur 1. 162, 


U. 
Utileet pulcrum idemll.205. 


v. 


Vatum dignitas l. 9f. 

Venatoria vocabula ad a- 
moris significationem íransla- 
tal. 105. — | 

Verbalia in τεὸν cum accusa- 
tivo iuncta 1. 174. 

Verbum: bis diversa significa- 
tione intelligendum 1]. 71. 

— simplex post compositum il- 
latum 1, 89. ll. 113. 

— in oppositione repetitum 1]. 
112. 113. 

— finitum pro participio posi« 
tum. 11. 69. 

— indicat conatum 1]. 57, 

— δοκεῖ post alia abundanter il- 
latum ll. 259. 

Vesta, domum deorum servans 
l1. 84. 

Vitarum ordo l. 92 sqq. 

Voluptatum discrimen 1l. 224. 


Z. 








Zeno Eleaticus L 141. 





— 












ai t ded A aj aic 
uic MEES S E odas erit 
í "e uere dabis - DO CEEIA 
X "s i y ἀμ θα οὐ smod 
í xt qme reist abest i , 
Ἶ ΕΝ εἰ LH (ode us o E 
: At inis Nifvillesqqa Ti. -2- 
o Mp [^ * Aib LIT {ἢ 
c iai sitim. aoi oa στὰ 
E Av siiodeen 
- das oper XE uk, μόν: n 
"té 134 μα μιμοῦ afi verd "6i 
Mrs vae ut 4l A7 Xin ὑ 
jr) nu Ab yx o dn ue 1A A 
Iu te hesb prd so eid 


















2- 
- 





ΩΝ T ert L j: P ᾿ 4 A VU ] n 
et d duniinsld enam 
bes M HANE ME ane d 


M osa 3 id 0 M 





δὴ ) 
"Fl ANT rd LR £4 
31 : 
* ᾿ 
᾿ 
ww ) *a L 
' 
: R τς 
δ' y ; & LA 
Ἵ ᾿ ᾿ 
* : : 
- , j 
: 
^ A & PTT 
; B 
* 
Y kx ἦν ὟΝ 
us tà * TL S 
Mh 1 M ὶ 
IEEE S VR 
L δὲ 5 X ^s 
4e. MS Miss 
* ey im X i à 
QUEM. ἢ 
A DNA 
, TASRRAIA ὁ ves 
1 V 
o SHIP 2t 
wt 
28 δ, JAM LE ! 
ἘΣ en ; 
' i bc STER 
- Ὁ A | Ax 
5. » 
: 
j ' " ἢ 
Uu P lo. 





OMM RC 











- Sn ber Sennitigs'fd)en. QSud)banblung in Gotba ift 
 ev(yienen uüb im allen Sudfanb(ungen Soeut(d 


} 


[anos gu baben: 


; Gillet, «4. G. £., Gefdidte von Cpanten ἃ. S9Dortugalf, 


το einer Cldilberung be8 gegénmürtigen. Suftanbe8 bice 
fe leid) umb ibrer SDemobnét, 3 $5be  9ieue wobi[eile 
Xu$gabe. gr. 8. 1. tbit, 16 gr. 


-—— wen QGefdidte ber Qürflentbümer ber -Derjoge vou 


Cafe von ber Gotfaif)en ginle be8 Grueflini[en. Dau 
f$, im limriffe. gr. 8. 2te 2uégabe. 10 gr. 
$aumann, δ. G., bie Sunff in vie» ZSoden nad emer 


τ᾿ grhnbfidpen Stetbobe [efen ju fernen. 42. Sb(e. 8. 10 gr. 
SOaufer, Sj C, tbeowti(d)-praftifibe Xnleitung jum Sptanz 


unb Oituationsseid)nen, gunád)ft für Sorffmánner, aud) für 
Sammeraliffen unb Sefonomen.  9*it 7 Supfert. gr. 8. 
| | 1 tbi. 16 gr. 


Semeberg, Dr, Sy, 93., Spbitologifdyer, Bifforifjet unb Eritie 


[der Gommientar fier bie Cdriften be8 9teuen. Seftamenté. 
(ον Xpeil. 348 Goangelium be8 9Xattbáu8 entfaltenb, 
2 tbít. 12 gr. 


τον 8. 
"£ebmann'$ £ebrgebdube ber Cjón[dreibefunf; mit 74 9f. 


Supfer. 3 tbí(c. 
— falligrapbi(d)e, in ftupfer geffodjene 98or[egeblátter, gur leid)» 
fern unb fdnellerm Griernung ber engl. GefdüftsDbanb. 1r 
£ebrfurfu$ für ben €djub u. SDrivate, aud) Celbftunterrid)t. 
20 gr. 


— falligrapbifd)e, ín füupfer geftodjene 9orlegeblatter. 2v iw. 


le&ter Surfus. — Seut(dje 9tational[dyrift. 20 gt. 
— prafti[der Seil, entbált 18 Grláuterungstafetm ín. S1uart- 
αἰπὺ $olioformat, nebff be(fen Diergu beatbeitetem Xerte 30 
$5ogen ftarf. 1 tbir. 8 gt. 
Millenet, J, H., Professor am Gymnasium zu Gotha; 
Neue franzósische Chrestomathie für Gymnasien und 
andere hóhere Lehr -- Anstalten. gr. 8, 1 thir, 


SDallaff, ber, be8 Cauru8, ober 9Befdteibung eine&. tómifdhers 
€xabtbaufeé, —  SBrudjftüde einer 9teife nad) Stom gegen 
ba$ Gnbe ber Süepublif, von Srobir, einem | uepi(djen 
Sónigéfobne,  2(u$ bem $gran;. überfegt unb mit Q2(nmete 
fungen begleitet von Sarl unb Crnff 98üffemann. gr. 8. 

1 tbir. 12 gr. 

Platonis dialogos selectos recensuit et commentariis in 
usum scholarum instruxit Godofredus Stallbaum Vol, 
I, Sect,l. continens Apologiam Socratis et Critonem. 


16 gr, Sect, II, Phaedonem, 18 gr, Sect, Ill, Sym- 





posium, 18 gr. pr. 8, Sect, 1— 8 Druckpapier 2 thlr, 
Postpapier 2 thlr. 12 gr. Velinpapier 8 thlr, 8 gr, 

Platonis dialogos selec!os recensuit et commentariis in 
usum scholarum instruxit Godofredus Stallbaum. Vol, 
lI. Sect. 1, continens Gorgiam. gr. 8. Druckp. 20 gr. 
Postp. 1 thlr. 4 σι, Velinp. 1 thlr. 12 ge, — - 

— Sect, 1L Protagoras  Druckpapier 18 gr. Post- 
papier 1 thlr. Velinpapier 1 thlr, 8 ge | 

— Vol, III. Sect. I. continens de Republica Lib. I— Y, 
gr. 8, Druckpapier 1 thlr, 18 gr. Postpap. 2 thlr, 
2 gr. Velinpapier 3 thir. . | 

— Vol, 1II. Sect. Il, continens de Republica Lib, VI—X. 
gr. S. Druckpapier 1 thlr. 12 gr. Postpapier 1 thlr, 
20 gr. Velinpapier 2 thlr. 14 gr. — ' 

Soft, Dr. $3, Gor. Sr, Griediifd) -beut[de8 Cdyulmórterbud) 
mit burdjgángiger SBejeid)nung ber Siuantitát ameifelbafter 
€wi6ben.  3te butd)aus vermebrte unb berünbette Q(uff. 9. 
gble, gt. 8. 3 tbi. 12 at. 

— (ementarmórterbud) ber. Giriedbifd)en Cptad)e, bauptfády- 
lidj sum SBebuf be Q(uémenbiglernen$ unb gut $Befórbe- 
rung ἐπε [eit faflid)em lleberblid$ ber griecbi[cben 9Sort- 
familien in. etpmologi[et Solge. gr« 8. — 1 tbír. 8 gr. 























PEN 25 NS 
cOpera omnia; ^| . 








OMM, 
PLEASE DO NOT REMOVE - 
CARDS OR SLIPS FROM THIS POCKET 





UNIVERSITY OF TORONTO LIBRARY 


v 








, M eo , ^ p ", jJ 


Υ Eo AT a X 4 1 
TUM uar RR d τοι τ τ AL Ldpe 4^ cx 





























ecu n 
Ἄν συτι FEL er) 
v aeipre erS  -L e σναν ἰΔλρ,, 






























































m dem ca 
arte RU το