GIVEN BY THE AMERICAN 4 E > MUSEUM OF NATURAL HISTORY 1934 : |; : NN PS : GA LG we 2 3 Zonta 1399 VN LATE 4 7 "ACA Da. X. AD io E E BULLETIN und a DE LA SOCIETE IMPERIALE DES NATURALISTES | » <; 7 À © I I epi o L wr Томе XXVI. АММЕЕ 1853. N: IE MOSCOU. IMPRIMERIE DE L’ÜNIVERSITE IMPÉRIALE. 1853. ПЕЧАТАТЬ ПОЗВОЛЯЕТСЯ съ Tbw», чтобы no отпечатани представлено было въ Цензурный Комитетъ узаконенное число экземпляровъ. Москва, Августа 24 дня, 1853 года. Uensops, A. C. C. и Кавалер Иван Cnewpees. SYSTEME TYRAIQUE. SECONDE PARTIE. TERRAINS IZEMIENS (*) THALASSIQUES ET PELAGI- QUES, TERRAINS DE SEDIMENT INFÉRIEURS, OU SECONDAIRES. PAR A. ANDRZEIOWSKI. En parlant de terrains hémilysiens, j'ai proposé la dé- nomination de système tyraïque pour l’ensemble des forma- tions de sédiment qui s'étendent le long du Dniester, de- puis son affluent Zlota Lipa en Galicie (**), jusqu'à Maniak au commencement du Liman tyraique. En examinant plus (^) J'ai préferé conserver les dénominations de Мг. А. Brongniart, car elles sont plus univoques et n'attachent pas l'idée à un seul pays, comme le font les noms: Silurien, Dévonien etc. qui peuvent convenir aux dépóts de la France oü l'on rencontre des terrains d'époque tout à fait semblable à ceux d'Angleterre, mais qui ne reparaissent plus dans ce méme ordre aux Carpates et encore moins sur les bords du Dniester. (**) Dans mon mémoire sur les terrains hémilysiens , Zaleszczyki était le point le plus éloigné de mes observations; des communications posté- rieures et surtout les remarques de MM. Louis et Narcisse Ma- howiecki, m'ont appris que le terme des ces formations est effec- tivement à l'embouchure mentiounée, et qu'au delà de celle-ci les dépóts changent et passent peu à peu au systéme carpatique. Wa 3.1523. 1. 4 scrupuleusement encore les dits terrains et en les compa- rant, soit avec leurs contemporains de l'Ouest de l'Europe, soit avec ceux plus voisins des Carpates, je me suis d'autant plus convaincu que leur différence était véritable et bien frappante et que j'avais eu raison de séparer cet amas de divers terrains sous le nom de systéme tyraique. Dans tou- te cette étendue il my a que deux formations dominantes; au fond, celle des marbres et des phyllades, audessus, celle des craies, recouverte de dépóts tertiaires. D'autres for- mations qui devraient naturellement suivre les dépóts de transition dans l'ordre des époques géologiques, et qui dans. les systèmes de l'Ouest de l'Europe sont bien nombreuses et si développées, ne se montrent dans le systéme tyraique que trés bornées, incomplètes, ou manquent tout à fait. Il nous arrive de lire des notices sur les dépóts de notre pays, oü les auteurs ont décrit les terrains par coeur, ou ne les voyant qu'en traversant la contrée en poste, et ont voulu compléter le tableau eny ajoutant des détails qu'ils eroyaient devoir s'y trouver. Cette méthode de décrire les objets qu'on ne voit qu'à une forte distance, ou qu'on se figure exister, donne ordinairement une idée bien fausse et de la région dont il s'agit, et de ses détails. Dans les recherches de la nature de celle que nous traitons, quelque analogie dans les roches d'une localité ne décide pas encore sur l'exi- stence et l'étendue de telle ou telle formation. Ainsi ne connaissant pas exactement les dépóts tyraiques, on pré- tend nous imposer en nous faisant croire, que ce ne sont que des dépóts siluriens suivis des dévoniens. Mais il n'en est rien, car, comme je l'ai dit dans mon mémoire précé- dent, les dépóts tyraiques ne consistent qu'en deux forma- tions, des phyllades et des marbres, chacune séparement, et sont recouverts par la formation des craies, ce qui n'arrive jamais dans les formations anglaises. 5 1. Grès ancien. Dans toute l’étendue mentionnée, on ne voil pas le moindre vestige des terrains carbonifères qui sont si abondans dans le gouv. d'Ekatérinoslaf (*) et pas- sent même dans celui de Kharkoff. Les terrains salifères si développés au pied N. О. des Carpates et rencontrés dans la haute Moldavie et vers les sources du Prut, nous man- quent presque tout à fait, car ce n'est que le grés rouge qu'on peut observer dans les rives des affluens du Dniester en Galicie, du Strypa près de Buczacz (Boutschatsche) et du Sérét prés de Trembowla et de Miculince. Ce grés est dur et rude au toucher, d'une couleur gris jaunâtre, rou- geàtre, rouge lie de vin ou nuancé de ces couleurs. Son grain est plus ou moins fin et serré, sa texture compacte, grenue, sa cassure inégale souvent même terreuse, sa structure schisteuse. Il est composé de grains de quarz et d'un peu de mica, unis par un ciment silicéo - argileux. — Ses feuillets ont de 3 lignes jusqu'à 6 pouces d'épaisseur et leurs surfaces sont ordinairement parsemées de paillettes d'un mica bronzé ou argenté. Ce grés a quelque analogie avec nos phyllades, surtout quand son grain est fin, mais les phyllades tyraiques sont tout à fait dépourvus de quarz, contiennent peu de mica (à l'exception dela phyllade sa- tinée), leur texture est trés compacte, presque homogène et leur pàte argileuse pure, ce qui les fait aisément distin- guer. Ce grés est connu généralement sous le nom de Вги- sek ou pierre à faux, il sert à aiguiser l'acier et à faire des dalles de parvis et constitue une branche considérable de commerce à Trembowla. Sa couche est couverte d'un calcaire compacte gris- blanchâtre, dont je ne possède pas d'échantillons assez instructifs pour en dériver les (*) C'est dans ce gouvernement que se trouvent les établissemens cele- bres de fonderies de Lougansk, nourries par les riches carrières de charbon minéral. 6 caractères véritables de l'espèce; ils me paraissent cependant appartenir à la formation jurassique (?). Ce calcaire est ré- couvert de dépôts crétacés étendus sur tous les dépôts des phyllades et des marbres. En Podolie il arrive souvent de trouver, parmi les décombres de nos roches, des morceaux de grés rouge, mais la couche qui les aurait fournis n'a été nulle part découverte. Il ne diffère du grès galicien que par son grain plus fin et sa couleur plus foncée. Les morceaux roulés du dit grés, qu'on rencontre le long du Dniester, ou aux bords de ses affluens entre Zaleszezyki et Mohylew, ont d' 1 à 3 pouces d'épaisseur sur 4 à 10 de long et de large, en tablettes aux angles et arrétes émoussés. — Les plus remarquables ont été trouvés prés de Mohylew et entre Demszyn et Wroblowee. Mais au lieu du grés rouge il est arrivé de rencontrer in situ dans nos contrées un grès, qui semble appartenir à la méme période. On le trouve en couches pas trop considé- rables; il sert de base aux gypses et repose sur des marnes schisteuses, compagnes des marbres tyraiques. Son grain est passablement fin, sa couleur blanc - jaunátre, sa structure "schisteuse. Une de plus puissantes couches de cette róche se voit dans le voisinage de Czarnokozienice entre Szusto- wce et Niwerka, oü elle a été observée par Mr. Eich- wald (*); elle repose sur le marbre. Elie change alternati- vement d'aspect, ayant tantót un grain plus fin, tantót plus gros, quelquefois méme le volume du grain devient si gros, que la roche passe en un conglomerat trés proche de la grauwacke. On apercoit dans sa substance des veines blan- ches, dues à des débris coquilliers irréconnaissables. Sa couche supérieure sans pétrifications est de 6 à 10 pieds d'épaisseur, la moyenne avec les débris de coquilles de 6 (*) Eich w. 1. c. p. 20 —23. 7 pieds, l’inférieure à grain plus fin, plus uniforme, а jus- qu'à 20 pieds; le tout est recouvert d'un calcaire com- pacte sans sable et sans aucun vestige de pétrification. Dans l'élevation de la rive du Zbruez, sur laquelle est situé la petite ville Czarnokozienice , sur l'étendue de 3 à 4 verstes, les couches gardent le méme ordre: tou- jours le fond est occupé par des marbres recouverts de marnes, sur lesquelles repose le dit grés et sert de support aux gypses. П se fait apercevoir aussi dans toute la région des gypses, à Kudrynce et à Zawale sur le Zbrucz, d'ou, aprés avoir passé cette rivière, il suit les dépôts gypseux jusqu'à Mielnica sur le Dniester en Galicie, ой il se montre en couche puissante audessous du gypse. Mr. Eichwald a rencontré quelque chose de semblable aux environs de Lanskorun (*), mais il doute lui méme de l'identité de la roche, tant elle est altérée et mélée à d'autres roches et à des débris coquilliers. Je ne suis pas sür d'avoir trouvé la méme localité, mais en examinant les dépóts des environs de Lanskorun il m'a paru, que toute la couche qui recouvre les marbres appartient à la formation des craies, si éten- due et si variée dans la région du systéme tyraique. Mais d’après un examen plus scrupuleux il me semble, que les énormes dépôts psammitiques de Winoze (**) de Dzygowy- brod et presque sur tous les affluens du Dniester depuis la riviére Murachwa, placés entre les assises phylladiennes et celles des craies, que j'ai mentionné comme des grauwackes, appartiennent peut-étre à l'étage des grés secondaires con- (*) Eichw. l. c. p. 26. (**) La carrière de Winoze, parait contenir les grauwackes au fond et le grès secondaire audessus des grauwackes. En ce cas il est évident, que d'une roche à l'autre il y a une transition par les couches inter- médiaires, par des mutations nuancées dans la substance de la roche. Ces transitions sont trés fréquentes dans les dépóts tyraiques. 8 temporains, оп à peu près de la même époque avec les grès rouges. J'ai déjà dit que dans les couches qui com- posent les terrains du systéme tyraique, régne une telle inconstance, se présentent de telles déviations dans la stra- tification normale des roches selon les époques de leur formation, qu'on se perd complétement en cherchant à de- brouiller ce chaos géologique.,Ces transitions surtout d'une espéce ou variété dans l'autre, par une quantité considéra- ble d'échantillons intermédiaires, souvent assez caractéris- tiques pour en créer une variété ou espèce nouvelle, si à coté de cet échantillon si tranchant on n'en avait pas d'au- tres, qui le lient avec les deux variétés normales des deux bouts de la série des échantillons, —ces transitions, dis-je, embarassent et rendent plus difficile la décision. — E Le grés de Dzygowy - brod a une structure massive et schisteuse, une texture compacte ou làche, un grain inégal, médiocre dans la partie supérieure, plus gros dans l'infé- rieure, une couleur blanche sale, grisátre ou jaunatre, avec des veines transversales noiratres, dont le grain fin parait n'étre que du fer oolitique. Ces veines ne sont pas fréquentes. La masse totale du dépót est considérable, de 6 à 10 toises; il repose sur les phyllades, et lui méme il est recouvert d'assises des craies. Son ciment est argileux-cal- caire, car il donne l'odeur de l'argile et fait un peu d'effer- vescence avec les acides. On rencontre encore dans bien des endroits des grés, qui par leur aspect, leur structure et leur texture ne différent point du Quadersandstein des géologues allemands. Ils sont blancs, rarement gris ou jaunâtres, à grain médiocrement fin, quarzeux, unis par un ciment silicéo-calcaire. Leur stru- cture est schisteuse , massive. Les feuillets supérieurs ont 1 à 8 pouces d'épaisseur, les inférieurs sont des strates de 2 à 6 pieds, ou plutót des blocs parallélopipédiques et des 9 dalles réunies presque symmétriquement en couches hori- zontales, de 10 à 20 pieds; leur direction est 5. Е. On les trouve fréquemment dans la région tyraïque, on peut même dire que leur couche n’est pas interrompue. Ce grès ressem- ble tellement au Quadersandstein des collections minéralogi- -ques , qu'il est impossible de trouver quelque différence entre eux, mais sa position au dessus des craies indique clairement l'époque de sa formation, bien plus récente que les grés qui ont servi de base aux gypses. La couche de ce grés recouvre également les marbres comme les phyllades, le long du Dniester, variant beaucoup dans son épaisseur, et n'est séparée du dépót crétacé que par un banc peu puissant d'un mélange de cailloux roulés et de galetas cal- caires et crayeux, aux environs de Kamienice, de Wro- blowce , de Gachowce etc. Mais ce n'est pas ce grès qui est la belle pierre de taille de Podolie nommée Cros, quoique on s'en serve aussi pour le méme usage. Celle qu'on emploie à Kamienice est un calcaire à Serpules, blane, compacte, à grain bien fin, quelquefois presque sans sable et donnant une très belle pierre employée pour tous les ornemens d'archilecture; ou l'appelle Cios Podolski et il est exploité le plus abondammement sur les rives de la Tarnawa et à son embouchure, mais il n'en manque pas sur ses affluens, ainsi que sur les versans des rives de la Studennica et de la Muksza. La pierre de taille de Maliowce est une oolite d'une période plus récente, à grain irrégulier, inégal, à texture plus lâche, et donne une pierre médiocre, peu du- rable, quoiqué facile à exploiter et à tailler. A Kalusz on taille la vraie oolite, qui fournit la plus belle pierre de tail- le. Dans la région des phyllades, ce sont des grauwackes qu'on taille et emploie, comme à Kurylowce - murowane, ou c'est le vrai grés comme celui de Dzygowy - brod. 2. Zechstein. Nous venons d'observer que dans la série 10 dans la quelle se succèdent les couches des terrains posté- rieurs à nos marbres et phyllades, l’un nous manque et l’autre ne se présente que rudimentairement. C’est la même chose avec la formation pénéenne, dont nous n'avons qu'un seul membre, c'est à dire le Clicart ou Zechstein, et celui-ci méme est souvent si lié et 51 entremélé avec des roches qui le précèdent et qui le suivent, qu'il est bien difficile de le distinguer nettement, et si méme il se montre pur, il se montre dans deux assises, de deux époques éloignées l'une de l'autre. Cependant la roche, tant la plus ancienne que la plus récente de nos dépóts, présente des caractéres miné- ralogiques d'une telle identité, que les échantillons de des- sus les craies et de dessous, ne différent en rien de la pierre lithographique des collections et du commerce. Ordinaire- ment notre roche Clicart a son gisement entre les marnes schisteuses de la série des marbres tyraiques etles couches inférieures du dépót glauconien ou du Greensand. ll se trouve en Galicie sur les affluens du Dniester tant de fois cités , car j'en ai vu dans la collection de Mr. N. Maho- wiecki des tablettes recueillies dans ces contrées, qui ne différent en rien de la pierre lithographique de Baviére. Sur le Zbruez, c'est audessus des marbres sur une couche mince de marne schisteuse que je l'a1 rencontré, depuis Tarnoruda jusqu'à Szydtowce , où commencent à paraître les gypses. Mr. Eichwald Га aussiobservé et le mentionne comme calcaire jurassique aux environs de Czarnokozienice et prés de Szustowce, mais avec doute (*). Je me suis con- vaincu d’après l'examen dans les dites localités que c'est un Zechstein, tout à fait tel qu'à Tarnoruda et sur la méme rivière à Zbrzyz (**). Tous ces Clicarts sont de couleur (*) Eich w. 1. c. p. 20. lin. 12, p. 25. 1. 1—7. (**) Mr. Zeidlitz, peintre et maitre de dessin à Krzemieniec, a découvert x 2 blanchätre et jaunätre, a grain tres fin et serre, а cassure subromboide, à texture compacte, à struciure schisteuse. [ls sont doux au toucher, durs, se prêtent à la taille, recoi- vent un beau poli et ne subissent aucune altération par l'influence de l'atnosphére , mais leur tablettes ont rare- ment 11 ou deux pouces d'épaisseur. Peut étre en exploi- tant la roche, on parviendrait à rencontrer des piéces plus volumineuses. Aux environs de Zwanice, à l'embouchure de la rivière Zwanczyk, il y a au dessus des marnes schis- teuses une couche de peu d'importance de la méme pierre, mais d'une qualité bien inférieure à toutes celles que nous venons de mentionner et que nous allons encore examiner. Son grain est fin, mais sa texture n'est pas si compacte, ni si solide, de plus elle est remplie de trous, dus à quelque coquille qui lui ótent son utilité. Il ne m'est pas arrivé d'observer un dépót de cette roche dans les assises qui forment les rives du Smotryez, ni de la Muksza, et ce n'est qu'à l’embouchure du Tarnawa et sur le Dniester que j'ai retrouvé le Zechstein dans la méme position relative qu'ail- leurs, recouvert par la roche à Gryphées que nous allons décrire à sa place. La pierre lithographique de ces localités est jaunätre, à grain trés fin, serré, à texture compacte et uniforme. Ses feuillets, d'épaisseur variée, composent une couche de 4 à 6 pieds et peut être plus. Dans la partie supérieure la roche présente encore quelques empreintes de coquilles irréconnaissables, mais l'inférieure présente une pierre toute homogène. Le fond de ce dépôt ne m'est pas connu, car je n'ai trouvé nulle part sa stratification à découvert, je ne puis pas méme décider avec certitude si la couche du Zechstein recouvre partout également les dé- la pierre lithographique à Tarnoruda et l'a employé pour ses dessins avec beaucoup de succes. 4 12 pôts des marbres et ce n’est qu'à Demszyn seulement que je suis parvenu à m'assurer que la couche du Zechstein repose véritablement audessous de la roche à gryphées, sans que j'aie pu parvenir à examiner scrupuleusement son assise entière (*). Mais d’après l'analogie des dépôts voisins, je suppose que cette couche s'étend bien loin dans la méme position relative. La pierre est d'une qualité excellente et pourrait étre avantageusement exploitée , si l'exploitation dela roche à gryphées qui la recouvre, n'était .si diffi- cile. Je n'ai plus rencontré de Clicarts audessus des phyl- lades; il parait qu'il y sont remplacés par une grauwacke ou un grés schisteux, dont j'ai fait mention, en parlant des grès. Ce n'est qu'a Halaykowce qu'il reparait en couche mince et altérée par des grains de silex (**). Dans mon mémoire précédent j'ai déjà observé que les” dépóts phylladiens ne s'étendent pas loin audelà des porohis ou cataractes du Dniester, et depuis Kosnica les couches in- férieures appartiennent toutes à la formation des craies. En ' descendant ce fleuve de Raszkow vers Saraceia et Rybnica, leClicart reparait denouveau etse présente dans une position géologique bien différente de celle du haut Dniester. Com- me d'ordinaire la couche qui recouvre toutes les autres est de la terre glaise de 60 à 70 pieds, recouverte d'une cou- che de terre végétale particuliére , nommée terre des step- pes, dont elle n'est séparée que par un banc de quelques pouces de cailloux roulés.—Les glaises sont ordinairement jaunatres , rarement rougeatres , coupées par des banes d'argiles plastiques , et atteignent les calcaires grossiers , (*) Ce n'est que d’après la stratification de l'étage supérieur , qu'on peut décider de lidentité des couches, car le support .du Zechstein n'est pas du tout connu et ce n'est que d'aprés les couches des marnes schisteuses, qu'on peut se faire quelque idée des couches du Zechstein. (**) Eich w. 1. c. p. 30. > 13 dont elles ne sont séparées que par un mélange de glaises, de eraies, de galets calcaires durs et d'un peu de rognons de silex , en couche de 2 à 3 pieds. Audessous vient une forte assise de calcaire grossier de 60 p., qui repose sur une craie compacte, fine, blanche ou jaunâtre, analogue à celle des dépóts S. O.; encore plus bas vient une couche d'une marne dure, compacte, à grain trés fin, serré, jauna- tre, ornée de beaux dendrites et d'empreintes de quelques coquilles; elle s'étend audessus d'une forte assise de Clicart jaunâtre de la meilleure qualité, composée des tablettes d' 1 à 4 pouce d'épaisseur; elle descend jusqu'à la surface du Dniester, ой son support n'a pas encore été découvert. La dite roche se divise dans sa partie supérieure en tablet- tes horizontales , dans l'inférieure , outre ce mode de fissi- bilité, elle se fend encore verticalement en gros blocs ра- rallélopipédiques , quelquefois trés réguliers. Dans mon premier rapport à l'Univ. de Vilna 1822 (*) je l'ai nommé marbre, mais un examen plus exacte et comparatif m'a appris que ce n'est qu'un Clicart ou pierre lithographique du commerce. Cette couche n'est séparée des dites marnes, que par un mince feuillet à peine de 2 ou 3 pouces d'une craie? ou argile? à texture làche friable, à grain trés fin, de couleurs jaunatre et rougeatre alternantes. Elle est douce au toucher, très légère, donne difficilement une pâte avec l'eau, desséchée elle se relache en poudre semblable à une farine fine sans perdre sa couleur, donne une faible odeur d'argile et fait peu d'effervescence avec les acides. Cette couche, tant soit peu épaisse, s'étend sur plus de 3 m. géogr. jusqu'à Rybnica, ой un semblable ravin à versans (*) Вуз. botan. 1822. p. 47. Je l'ai déposé dans la collection mineralogi- que du Lycée de Volhynie à Krzemieniec, ainsi que la roche molle, qu'il était impossible de placer sûrement parmi les variétés des craies , ou celles des argiles. 14 abruptes présente toutes les couches qui composent la hauteur des rives du Dniester dans cette localité. En de- scendant on voit encore à Jaorlik une couche d’un clicart pareil, séparé du calcaire grossier par une marne dure et par une couche mince de terre à pipes, et reposant sur la craie fine, compacte, dure, se fendant en pièces anguleuses à la manière des marnes, et renfermant des silex en rognons. Ce Clicart ressemble tant à la marne qui le recouvre, par sa couleur, sa texture, ses dessins dendritiques, qu'il serait impossible de distinguer ces deux roches, si ce n’était pas le mode de se fendre spontanément en brins terreux par l'aetions des agens atmosphériques qui caractérise les mar- nes et qui manque à notre roche. Une couche pareille se fait apercevoir entre Grigoriopol et Tyraspol sur le Dniester dans le Gouv. de Kherson, toujours entremélée avec les mêmes craies fines. D’après tout ce que nous venons de dire ici sur les dépóts du Clicart, on voit que ses couches sont toujours trés voisines des craies et que méme ils alter- nent avec elles. Je suis donc bien tenté de croire que notre pierre lithographique , toute réelle qu'elle est, appartient plutôt à la série des terrains crétacés qu'à toute autre for- mation plus ancienne. 3. Oolite. Dans la série des formations c'est le ter- rain jurassique qui devrait s'offrir à nos observations, mais les membres composans de cette formation dans le systéme tyraique, aprés un examen scrupuleux, se bornent à un seul, c'est à dire à l'Oolite. D'autres membres semblent nous manquer tout à fait, car les roches mentionnées par Mr. Eichwald (*), aprés un examen un peu plus detaillé, (*) Eich w. 1. c. p. 25 — 28. parait ne pas étre sur lui méme de la véri- table espèce de la roche, qu'il croit appartenir à la formation juras- sique. 15 me paraissent toutes appartenir aux terrains crétacés, qui sont si développés et si variés dans le systéme tyraique. J'avoue que la partie des dépóts qui séparent les assises des marbres de celles de la roche à gryphées m'est trés peu connue, que peut-être elle consiste en roches de la série jurassique, mais le peu d'épaisseur de cette couche relati- vement à celles qui lui servent de support, ou qui la re- couvrent, la couche ayant à peine 10 pieds d'épaisseur dont la moitié peut-étre consiste encore en Clicart, ne sau- rait contenir qu'une assise trés subordonnée de jurassique, ou de Muschelkalk. Au moins, parmi les décombres des roches écroulées des rives du Dniester, il ne m'est pas ar- rivé de trouver un seul morceau, dont les caractéres eus- sent été ceux des roches dont l'existence dans le systéme ty- raique m'est pas douteuse. Quant à l'Oolite, elle est de deux époques aussi; la récente, qui s'étend largement audessus des craies et alterne avec les autres dépóts tertiaires; l'an- cienne, dont l'étendue est trés bornée, à 3 ou 4 m. g. tout au plus dans une seule localité aux environs de l'embou- chure de la rivière Kalusik. Toute cette couche sert de base aux dépôts crétacés et repose elle-même sur des assi- ses puissantes de grauwackes et de phyllades. Auprès du Village Rudkowce, à un demi mille à l'Est de la ville Kalusz, s'éléve une masse de 60 pieds, audessus de tous les autres dépóts, elle forme un rocher saillant, isolé sur le sommet de la rive escarpée du Dniester et domine la plaine sur laquelle est situé le village (*). Elle n'est recouverte d'aucune roche postérieure. Sa couleur est d'un blanc pur, rarement coupé par des bandes jaunatres, sa texture est compacte, son grain trés fin, serré, mais sous la loupe dis- tinctement globuleux, ce qui se fait aussi remarquer dans sa (*) Вуз. botan. p. 45. 1822. 16 cassure finement grenue. Sa structure est massive sans indice d'une stratification définissable; il paraît cependant que tou- tela couche est horizontale et presque paralléle aux cou- ches qui forment sa base. La roche est solide, dure, mais elle se préte bien à la taille et peut méme recevoir le poli. Je n'ai pas pu decouvrir dans sa pâte des vestiges de co- quilles, méme en debris. On l'exploite en grand comme la plus belle pierre de taille, et surtout pour en obtenir par la calcination une chaux vive de la meilleure qualité. Cette couche s'étend sur toutes les hauteurs qui environnent le vallon du Kalusz et méme à Lojowce et Stara Huta, dans deux directions opposées le long du Dniester, mais nulle part elle ne s'éléve à découvert comme à Rudkowce. Dans d'autres localités l'Oolite est recouverte de craies et de calcaire grossier, mais elle repose toujours sur des grau- wackes. On rencontre des blocs d'oolite d'un volume con- sidérable dans les ravins parmi d'autres blocs jusqu'à Mo- hylew, ce qui me fait présumer Bu depuis Kalusz cette couche n'est pas interrompue jusqu'à Ladawa? 4. Craie. De tous les dépóts des roches, tant d'ancien- nes époques, que des plus nouvelles, c'est celui de la craie qui s'est étendu le plus loin en long et en large dans la ré- gion du systéme tyraique. Les limites du terrain crétacé, autant qu'il nous était possible de les définir dans nos re- cherches, sont: à l'Ouest, depuis la rivière Zlota Lipa, jus- qu'aux collines de Lemberg; au Sud, le Dniester; à l'Est et au Nord, les rives du Horyn; au Nord, la chaine des éléva- tions ou montagnes, depuis Lemberg par Podkamien, Krzemienice, Rowno jusqu'à Tuczyn sur le Horyn, avec le- quel il descend dans les marais de la Polisie. Mais ce dépót se présente sous plusieurs aspects et dans deux positions différentes, l'une audessus des marbres et des phyllades, l'autre, dont la base n'est pas connue. Quant à l'aspect, 17 outre les dépôts pierreux qui paraissent appartenir à la mé- me époque, la craie seule donne trois variétés distinctes par leur structure et leur texture. La première, est la Glau- conte, Craie tufau, Craie chloritée, qui dans son étage su- périeur est presque blanche, légère, làche, assez solide, rude au toucher, donnant difficilement quelque trait sur un corps dur; dans la partie inférieure, la couleur devient plus sale, jaunâtre et verdâtre, contient beaucoup de grains de quartz et de silicate de fer. Sa texture est làche, sa cassure terreuse; elle est rude au toucher et trés friable. Vers le fond dela couche le sable augmente tant, que la craie pas- se à un état psammitique et devient un vrai greensand (sab- le vert). Alors elle renferme des couches puissantes de silex, en rognons, en scories ou en morceaux rongés et troués, et en piéces tabulaires, et contient des fossiles propres à sa période, mais qui ne sont pas ceux du grès des Carpates(*). La seconde variété est la craie proprement dite, blanche, rarement jaunätre. Sa structure est massive, sa texture compacte, son grain plus fin, plus serré, за cassure terreu- se. Elle est plus douce au toucher, plus solide et donne un trait blanc, net. Elle contient des silex pyromaques en ro- gnons avec des empreintes de coquilles, d'oursins et de quel- ques Zoophytes, ainsi que des moules en spath calcaire de Bélemnites. Comme sa couche est le plus développée. le long de la rivière Horyn, je l'appelle la Craie horynique. La troisième enfin, que j'appelle la Craze fine, est blanche, à texture compacte, à cassure inégale marneuse, à grain très fin serré, elle est douce au toucher, plus dure et plus solide que la précédente et dans quelques localités elle de- (^) Ce dépôt est mentionné par Mr. Dubois p. 12. comme argile rem- plie de silex roulés, de méme que dans l'esquisse de Mr. Eich wald p. 12. 25. Nerd. 1893. 3 18 vient méme si dure, qu'à peine donne-t-elle un trait blanc. Elle contient des silex pyromaques et des pétrifications comme la craie horynique, mais elle se divise spontané- ment en polyèdres de forme et de volume variés, en direc- tion SO. O, ce qui distingue nommément cette variété. Quant aux roches pierreuses, je vais les décrire, mais avant de poursuivre mes observations, il m'a paru convenable de tracer ici une esquisse presque topographique de la région des terrains en question. Cette connaissance de la contrée nous aidera beaucoup à nous faire une idée juste des loca- lités et des positions dans lesquelles se trouvent telles ou telles roches, et à nous en rendre compte. A. Position. Montagnes. J'ai dit {*) que tout le pays borné par le Dniester, le Zbruez, les marais de la Polésie et par le lit du Dnieper est un plateau en pente vers le Sud - Est, également plat, relevé à l'Ouest de prés de 2000 pieds audessus de la Mer noire. Cette plaine si étendue est cou- pée par de nombreuses riviéres plus ou moins grandes, dont les lits sont creusés dans de profonds ravins au mi- lieu des dépôts de roches de diverses formations. J'ai in- diqué le point le plus élevé de ce plateau et le prolonge- ment de cette (**) élévation entre le Dniester et le Boh. D'aprés cette esquisse il est bien clair que nous n'avons pas de montagnes, si nous attachons à cette expression l'idée d'une hauteur considérable du sol audessus du ni- veau général de la contrée. Mais si nous considérons les montagnes comme les assemblages de dépóts, un peu plus puissans et saillans, de certaines roches, qui se succèdent les unes aux autres dans un certain ordre et forment une ‘*) Recherches sur les terrains plutoniques р. 10. 11. \ (**) Вуз. bot. 1822. р. 7. 1823. р. 2. 19 chaine de quelque étendue remarquable, nous пе pouvons pas leur refuser cette imposante dénomination. Aux environs de l'embouchure de la Tarnawa le sol de la contrée s'éléve rapidement et donne origine à une chaine de hauteurs connues depuis longtems dans le pays sous le nom de JMiodoborskie góry (montagnes de Miodobor) (*). Entre Subocz et Demozyn audessus d'un versant trés escar- pé de la rive du Dniester, de plus de 300 pieds de haut, des marbres tyraiques et du dépôt glauconien, s’elevent trois masses de roche singuliére, dominant le niveau du sol sur lequel sont situés les deux dits. villages. Le detour du Dniester dans cet endroit fait un arc de 3 de cercle dont la corde n'à que 2 de mille geogr. A l’autre bout du dit arc, vis à vis des masses citées, à une 4 mille du village Wro- blowce, à l'endroit nommé Balki, s'éléve une pareille masse plus haute et plus saillante et escarpée, élevée de plus de 100 pieds audessus des mêmes dépôts qu'à Demszyn. C'est de ce point que ces nombreux monticules nommés dans le pays Toltri commencent à percer le sol de la contrée. Les premiers sont à peine remarquables, jusqu'à Kulezyiowce, de là ils commencent à se confondre et à se joindre et en s'élevant de plus en plus par Kalinie, forment une chaine non interrompue, qui à Boryszkowce atteint une hauteur éminente, s'étend par Kolubaiowce, au dessus de Humince et Makow à Przewrocie, ой elle est rompue par le lit de la rivière Muksza; de là elle s'abaisse vers le village Werbka. DePrzewrocie vers l'Ouest paraissent de nouveau des monti- cules isolés, dispersés entre ce village et Nihin au nombre de neuf, dont quatre s'élévent à peu prés 150 pieds audes- sus du niveau de la contrée et les cinq autres sont d'une (*) Voyez la carte géologique de l'Abbé Staszic et les cartes de Zannoni. Levasseur et Beauplan les mentionnent aussi sous ce nom. 9* 20 bien moindre hauteur (*). De Nihin la chaine se prolonge par Zalueze, entre Cekow et Czereze, de là par Karacz- kowce et Zerdzie audessus de la ville Smotrycz, ou elle est de nouveau coupée par la rivière de ce nom. Puis elle s'étend jusqu'à Lanckoron et Czemèrowee, et de là suit déjà le cours de la rivière Zwanezyk par Iwachnowce, Kut- kowce, Uwsie, oü sa créte ayant atteint sa plus remar- quable hauteur, tourne vers le Zbruez et entre Olchowiec et Satanów, passe cette rivière pour rejoindre en Galicie de pareilles collines de Grzymatow, Skalat et Zbaraz, et puis par de pareilles hauteurs parait s'unir à la chaine de la Ga- - licie et de la Volhynie. La direction de cette chaine en Po- dolie est N. NO, celle de la Galicie et de la Volhynie est Ouest. Toute cette chaine de la Podolie, longue de plus de 8 milles géogr., est si singulière qu'elle ne manque de frap- per l'oeil et d'attirer l'attention du voyageur méme le moins intéressé aux observations géologiques (**). Cette chai- ne a aussi ses ramifications; sur la Sarnawa à sa gauche vers le Nord à Huta - en créte; à droite vers NO au dessus de Kniazpol, Suprunhowce et sur le petit affluent Btyszeza- nowka - еп toltri à peine saillans. Sur le Smotryez d'un coté vers le sud de Zatucze à Dumanów en crête et méme jusqu'à Horynin, de l'autre coté vers le Nord à Biala, où Гоп voit trois monticules semblables à ceux qu'on voit entre Nihin et Przewrocie, proprement dits Toltri. Entre le Zwanezyk et le Zbrucz aux environs de Zbrzyk, d'Usiatyn et de Satanów, ce sont de nombreux Toltri variés, dissémi- (*) Mr. Dubois n'en compte que 4. Conchyl. р. 17, car il n'a pas fait at- tention aux cinq autres sortant de la méme base. (**) Mr. Dubois 1. c. p. 16. mentionne aussi cette chaine et lui trace presque les mémes limites, mais il n'en donne pas une description dé- taillée. En 1809 Mr. Xavier Gizycki a décrit ces Montagnes dans son ouvrage Podroz w Gorach Miodoborskich Berdyczew 1809. 8-vo. 21 nés presque sans ordre mais toujours dans la direcüonO. N., dont le plus remarquable est celui prés d’Olchowice. La crête de la chaine n'est pas uniforme, ni de la méme éten- due. Tantót c'est une plaine ou plutôt une vallée d'un 7 mille de large, comme à Kulezyiowce, audessus de Humin- ce, à Zatueze, surtout entre Nihin et Cekowa, où l'on mon- te continuellement jusqu'à la forét de chénes située dans une vallée au sommet de la colline, entourée de Toltri nus. Tantót c'est une créte à peine de 30 à 40 pieds, rocailleuse, comme à Huta, à Boryszkowce, entre Nihin et Zatucze, a Dumanów, au dessus de Czereze et de Smotryez entre Iwachnowce et Uwsie, et dans toutes ces localités И s’ele- ve sur la crête des points coniques, comme des pics de montagnes. L’élévation seule de Kutkowce forme une mon- tagne, qui surpasse en hauteur tous les pies, d'autant plus qu'elle s'éléve sur la crête de la chaine. La montagne du monastère prés de Satanów, qui appartient encore à celte chaine et la ferme à gauche du Zbrucz, n'égale pas celle-ci en hauteur. Dans toute la chaine les versans du Nord et les plaines sont couvertes de forêts; les toltris c'est à diredes monticules isolés et les pics sont nus. Les versans du Sud, nus aussi, sont le plus souvent en pente rapide et méme escarpés, ceux du Nord sont moins escarpés et méme en pente douce. Quant aux Toltri, tant sur le sol de la contrée que sur la eréte de la chaine, ce sont tantôt des masses qui imitent des remparts ou de hauts murs de chateaux, trés fréquens dans la chaine de Miodobor. Tels sont, entre Dems- zyn et Suboez à gauche du Dniester et à sa droite, ceux qui s'élévent vis à vis le village Luka entre Marianowha et Balki. A Boryszkowce ils sont couverts de hauts arbres qui les entourent; à Przewrocie à la droite de la Muksza il se présente a la vue un endroit d'une ravissante beauté et vraiment pittoresque. Il appartient au propriétaire de Ma- 22 kow, et fait partie du ravin au bord du quel est situé ce village. Pour descendre à Przewrocie, on cotoie un ruis- seau de peu d'importance, presque pendant un demi mille, au milieu de versans nus et arides; mais à un détour le paysage s'ouvre et se développe devant les yeux dans toute sa beauté. А gauche on voit trois montagnes couvertes d'une forét touffue; la derniére de ces montagnes est cou- ronnée par les hauts remparts des Toltris. А droite les ver- sans exposés au Sud sont nus, arides, hérissés de rochers, mais ceux qui sont tournés vers l'Est, présentent des rochers entremélés d'arbres et d'arbustes. Au fond de ce vallon s'étend une belle nappe d'eau formée par la rivière Muksza et bornée par une digue solide sur la quelle s’ele- ve un beau moulin bâti en style gothique. Au bout de.la digue est un cabarét en pierre, d'un style fantastique. Au fond de la perspective sur la derniére colline, parait une maisonette avec une tour, semblable à une chapelle du moyen age. Le chemin qui passe sur la digue, aprés avoir cotoyé l'étang, monte, en serpentant, la colline de la chapel- .le, auprés de laquelle il passe pour aller à Nihin. Le bon goût des propriétaires de cette charmante vallée a su tirer parti de la belle nature, en y ajoutant, trés à propos, des к groupes de sapins, qui paraissent y être créés et plantés _ par la nature. Tout ce bel ensemble de rochers, d'arbres, de bâtimens et de hauteurs des versans, semblent goûter le plaisir de se mirer et de se réfléchir dans la superbe glace, et forment un magnifique paysage, l'objet de la curiosité et de l'admiration des habitans du pays et des étrangers qui visitent cette contrée. Tantót се sont des massifs élancés audessus d'autres roehers en formes de tours, de massues et de pains de sucre; tels sont: celui prés de Demschin, haut de 90 pieds; celui de Balki, composé de trois masses, dont 23 deux sont à реше de la hauteur de celle de Demszyn et dont celle du milieu a plus de 150 pieds. Ce massif est accessible du coté de la plaine qui s'étend vers le Nord. Ayant monté le sommet on jouit d'une vue très éten- due, ravissante. Vers l'Ouest on aperçoit les sommets des tours de Kamienice, Chocim et nombre de villages dissémi- nés sur cet espace: au Nord s'étend la chaine de Miodobor: à l'Est on voit des hauteurs des rives du Dniester couverts d'arbres, et les rochers rougeätres de Subocz refléchissant les derniers rayons du soleit couchant, voiler les sites voi- sins de Demschyn et de Studennica. Le Dniester n'est visi- ble qu'à vos pieds comme un ruban contourné avec grâce, et ses détours plus éloignés se perdent les uns dans les au- tres et dans les sinuosités de ses rives escarpées, de ma- niére à ne pouvoir plus reconnaitre quelle est la droite ef quelle est la gauche de ces rives. Au Sud s'étend devant les yeux un pays en pente douce vers le fleuve, parsemé des villages, des champs et des foréts dela Moldavie. Au Sud-Ouest l'horizon est borné par une bande bleuâtre à plusieurs ondulations, dont le bout tourné vers l'Est est plus distinct, et celui de l'Ouest s'efface dans le lointain, et cette bande, dont la vue éveille en vous un vif intérêt, une agréable émotion et qui ferme admirablement ce magni- fique panorama , c'est la chaine des Carpates et le Mont noir. П y a plusieurs rochers semblables à celui ci, mais léurs massifs ne sont pas si imposans et n'offrent pas au régard des si magnifiques scénes. Une vingtaine d'années de cela il y avait un pareil point audessus de Boryszhowce, d’où on apercevait et les tours de Kamienice et les rem- parts de Chocim et le sommet du vieux chateau de Zwani- ce. De là on voyait les plaines de Galicie et la vaste con- trée avec ses villages et hameaux du district de Kamienice, mais les arbres qui entouraient le rocher ont tellement 24 grandi que non seulement ils ont couvert la belle vue, mais ils ont si bien caché le rocher lui méme, qu'il n'est plus possible de le retrouver. Peut étre ce rocher lui méme a été exploité comme pierre à chaux et a fourni le mor- tier afin de construire un cabaret ou une brandevinerie! Tantót les Toltri se présentent en monticules isolés d'une forme conique au sommet émôussé, comme les 4 principaux entre Przewrocie et Nihin, les 3 dans le voisinage de Biala près du Smotryez et plusieurs autres entre le Zwanezyk et le Zbruez, dont celui d’Olckowice surpasse tous les autres en hauteur. Les plus nombreux sont les toltris de peu. d'élévation, de 7 à 20 pied de haut, quelquefois méme à peine audessus du niveau du pays, caractérisés seulement par leurs rochers, qui bien souvent paraissent n'étre que des amas de blocs, mais dont le fond présente un dépôt continu de la méme roche. Ils occupent: quelquefois jusqu'à 3000 pieds carrés du sol, au dessus duquel s’elevent les amas de rochers à 7 et 12 pieds de haut. Tel est principa- lement celui à gauche du chemin de Przewrocie à Nihin, avec 5 élévations coniques; tel est celui vis à vis Kitaygrod “a la droite de la Tarnawa; un pareil entre Suprunkowce et la forét sur le chemin de Kniazpol et beaucoup d'autres à gauche et à droite des rivières Smotryez, Zwanczyk et Zbrucz et surtout la hauteur mentionnée entre Nihin, Ceko- wa et Balinki, où les toltris qui entourent le vallon atteignent jusqu'à 50 pieds de hauteur. | B. La roche des Toltri. La roche dont la chaine de Miodobor et surtout les Toltri sont construits, se présente sous deux aspects bien différens et dans deux étages, mais elle se montre aussi isolée. Celle des Toltri coniques, des massifs amorphes et des pics, est si singulière, qu'il est difficile de lui assigner sa place actuelle dans la classifica- tion géologique des roches. Son apparition est comme acci- 25 dentelle, car, chose étonnante, la roche en masse a l'air d'avoir été poussée par une force puissante intérieure, et forcée de sortir dans son état de mollesse par une ouverture très rétrécie, — sortir et se solidifier si rapidement, qu'en s'épanchant sur d'autres dépóts stratifiés , elle n'a pu acquérir aucune stratification décidée, s'est déposée et s'est fendue le plus irréguliérement possible, ce qui lui a donné cette structure massive, mais caverneuse et crevassée en tout sens à la manière des scories. Ces masses énormes пе ressemblent en rien à des dépóts stratifiés postérieurs. C'est un calcaire trés compacte, gris jaunatre, blanchatre et mé- me rougeátre, par l'oxyde de fer qui lui donne ces teintes et qui s'y présente tantót en veines et taches noires, tantót, et c'est le plus souvent, en beaux dendrites méme intérieurs. Sa structure est massive, sa texture compacte, son grain trés fin et trés serré, sa cassure inégale, écailleuse ou con- choide en petit. La roche est dure, difficile à tailler, mais s'écroulant d'elle méme à le manière des marnes et des marbres tyraiques en morceaux polyédriques irréguliers aux angles aigus et aux arétes tranchantes, translucides sur le bord. Sa pâte est souvent remplie de trés menues ser- pules lisses et transversalement striées, nues ou incrustées, ainsi que les crevasses de la roche, d'un spath calcaire noirci. Elle contient des coquilles le plus souvent en em- preintes de Cardium lithopodolicum Dub., variété trés com- primée, Mytilus Eichwaldi N. une petite Lucine? une Tere- bratule striée, un petit Turbo ou Rissoa? et de trés petits articles de quelque Enerinite. Quelquefois la masse est cou- | pée par des bandes horizontales d’ 1 à 4 pouces d'épaisseur, dont la pâte est encore plus compacte, sans crevasses, plus translucide et donne quelque idée de la stratification qu'il n'est pas possible de distinguer dans la roche du massif. Plus on descend vers la base du fond, plus la roche devient 26 compacte, homogène, solide et massive, et plus sa couleur change. On y découvre quelque rudiment de stratification et de direction qui est celle des couches du fond, avec yne inclinaison visible vers la surface du sol qui l'environne, en sens opposé aux couches horizontales des autres roches stratifiées. Les coquilles y deviennent de plus en plus ra- res, la couleur passe au gris plus foncé. Dans bien des en- droits sa structure fait croire qu'elle a dû s'étre fait jour à travers les dépôts crétacés, car là où le greensand des ver- sants des rives du Dniester est emporté par les eaux et a mis à découvert sa couche presqu'au fond, on voit encore la masse du dit calcaire dérober sa base dans les assises du terrain des craies, et l'on est bien tenté de supposer qu'il appartient à leur formation. Mais on voit aussi le méme cal- caire couvrir une autre roche que nous allons décrire et qui parait appartenir à la méme époque. Le calcaire ci de- vant décrit rappelle l'aspect d'un Travertin, qui est bien commun en Podolie et que nous avons déja mentionné (*), mais il en diffère par sa texture plus compacte, et les trous mêmes qui s'y présentent sont dus à la solidification de la roche et non pas à l'anéantissement de quelque corps orga- nique, comme dans les travertins. — Les restes méme des animaux qu'elle renferme, sont d'une date bien plus ancien- ne, que ceux qu'on trouve dans les Travertins, dont la tex- ture est plutót spongieuse, làche, le grain moins fin et la pàte remplie de sable, de grains de cailloux et d'autres corps accidentellement empátés pendant la formation récen- te de la roche. L'apparition des Toltri au milieu de la con- trée des plaines, la chaine formée par leur assemblage dans une direction si detérminée, l'identité des roches dont ils (*) Syst. Tyr. Г. partie, p. 40. 27 sont construits, et les caractères minéralogiques de ces roches, font naitre l'idée que leur origine est bien antérieure aux dépôts calcaires tertiaires et encore plus aux travertins. — Il y a encore une singularité. Les masses informes ou plu- tót de forme bizarre, comme celle de Balki, déposées sans aucune stratification ni direction manifestes, reposent sur des roches plus anciennes, dont les couches parfaitement horizontales et paralléles n'ont point été altérées dans leur stratification. Quelle est donc l'origine actuelle de ces tol- tri? Comment se sont elles formées? Quelle force extraordi- naire a fait dévier ces roches de la regularité de stratifica- tion si bien conservée dans les dépôts qui leur servent de base et qui les entourent? C'est un probléme que le tems et une scrutation infatigable nous feront résoudre un jour, si nous ne nous lassons pas de poursuivre nos recherches. C. Calcaire de Miodobor. Voyons à présent quels sont la position relative et les caractéres qui distinguent la seconde roche appartenant à la construction de la chaine de Miodobor. Le premier endroit où j'ai pu l'examiner un peu en grand et en détail, était à Huta propriété de Mr. Makowiecki, sur la Tarnawa. La rivière y fait un détour et mouille la base d'une montagne d'assez considé- rable hauteur, qui s'étend jusqu'à Kitaygrod et Demszyn et forme la branche citée de Miodobor. Les couches dont cette montagne est construite vont dans l'ordre suivant: un dépôt de calcaire lâche, tendre, composé de détritus coquillier, de serpules et de grains fins de quartz, unis d'un ciment calcaireux, 18 à 20 pieds; marnes lacustres entremélées de strates de calcaire grossier plus dur, mais caverneux et lâche, 5 — 10 pieds; sous celui-ci vient une couche de glaise grisátre, sableuse avec des morceaux de calcaire dur, de marnes et de silex scorieformes et tabu- laires assez volumineux, 3 4p. Audessous vient une assise 28 de 20 pieds du calcaire en question qui repose sur les dé- pots des eraies. La structure de ce calcaire est massive avec des bancs horizontaux de l'épaisseur de 4 à 6 pieds déposés les uns sur les autres avec des fentes à peine apercevables dans la direction SO. Sa texture est compacte mais la roche est si remplie de coquilles dont il ne reste que des empreintes ou des noyaux, et surtout de serpules de toutes les dimensions jusqu'aux microscopiques, fortement soudées entre elles et avec la pâte, que la pierre en est devenue caverneuse et presque spongieuse, et que souvent sa pâte naturelle y disparait entièrement. Sa cassure en grand est inégale, raboteuse; en petit, grenue, écailleuse et dans les veines compactes libres de serpules, subconchoide, à bords translucides et méme semidiaphanes. Ces veines et noeuds, qu'on rencontre souvent, ont une pâte qui res- semble beaucoup à un marbre ou un hornstein d'un jaune sale. Les vides formés par la disparition des coquilles sont incrustés de cristaux de spath caicaire brun, ou noirci par l'oxyde de fer qui est trés abondant dans cette roche et lui prête toutes ces couleurs jaunâtres, rougeatres et noiratres, . qui s'y présentent. La roche est trés dure, rude au toucher et difficile à exploiter, sa couleur est d'un blanc sale, jaunätre etc., le ciment calcaire et la pierre font une forte effervescence avec les acides. Elle donne un bon mortier par calcination, mais elle est peu employée à cause de l'exploitation fatigante. Les coquilles dont les em- preintes étaient nettes m'ont offert un mélange d'espéces crétacées et tertiaires. J'y ai reconnu (”) T'erebratula bi- (^) Pour me fournir des échantillons de coquilles tant soit peu définissa- bles, j'ai employé la pàte composée d'une glaise fine et de farine, passablement molle, qui reprenait parfaitement les formes des co- quilles, si la surface de l'empreinte n'était pas incrustée de spath calcaire. - 29 plicata minor, T. Defrancii, T. verrucosa Eichw., Ostrea latirostris, О. Puschü, Gryphaea similis, Amphidonta Co- lumba , Pecten asper , P. Makovi? Dub., Lima elegans , L. Brugwieri, Pectunculus plumstaediensis, Arca pectinata, Crassatella? Cardium aff. tuberculato de 2 à 3 pouce de diamétre, Astarte senilis, Venus? Lucina? Solen, Conus nussatellaeformis ? Fusus torulosus, Nerinea Godhallii ? Turbo Scobina, T. reticulatus, T. glaber, Trochus semi- granulatus Dub., Turritella, Natica ampullacea, №. epi- glottina, Haliotis insignis Nob., Fissurella corbicula Nob., Dentalium, Serpulae plures, des petits noeuds d'Encrinites, des piquans cylindriques chagrinés de quelque oursin et une multitude d'une jolie Scutella Makowieciana , dont l'intérieur est doublé d'une croute formée par les cristaux lamellaires de spath calcaire d'un éclàt et d'une blancheur, qui, sur la tranche de la pierre, dessinent des croissants blancs éclatans, admirablement tranchans avec la pâte som- bre de la roche (*). Les dessins des ambulacres qui ornent le test se retrouvent aussi sur la croûte. Bien souvent les noyaux des coquilles sont recouverts en partie par des Celle- pores ou des Eschares qu'il est impossible de reconnaítre. Il arrive non rarement que le noyau n'est qu'en páte trés compacte presque homogéne, presque sans aucun vestige de coquille ou de Serpule, alors sa cassure est égale, subla- mellaire et sa masse subdiaphane. D'aprés les observations des géologues le plus versés dans la science, les coquilles se trouvent toujours couchées à plat, parallélement à la stratification de la roche , quelle que soit l'époque de sa formation; dans le calcaire dont nous donnons l'esquisse règne un désordre inoui. Il n'v a pas deux coquilles cou- (*) Eich w. p. 22. parait être la méme roche. 30 chées horizontalement, tout s'y confond, tout s'y croise, et si la roche était plus propre à la taille et à recevoir quelque poli, on verrait de belles pierres, où le croisement bizarre des coquilles offrirait de charmants dessins chaoti- ques. Au milieu des vestiges de coquilles on aperçoit assez souvent des grains pisaires de silex noir et de quartz gris, si fortement unis avec le reste de la substance de la pierre, qu'il n'y а aucun moyen de les en séparer. Cette roche si développée à Huta reparaît dans presque toute la chaine de Miodobor, où ses masses ne gardent pas toujours leur gite relatif. Souvent elles ressortent et se relevant audessus , d’autres dépôts, forment des masses-saillantes d'un aspect singulier de quelques hauts remparts. Ses couches sont quelquefois recouvertes de masses informes et peu épaisses de calcaire des Toltri. A Kitaygrod cette roche est moins solide et contient encore une Mactra, un Pectunculus, Vene- ricardia planicosta, Cerithium campanicum ? Turritella bicarinata. А Przewrocie cette roche couronne les hauteurs de deux rives de la Muksza. Les sommets élargis des ro- chers de Dumanow, de Czercze sur le Smotryez sont de la "méme nature que la roche de Kitaygrod. Aux environs de Lanckoron (*) les rochers sont encore de la méme variété, ainsi que les massifs rocailleux d’Iwachnowce et d’Uwsie. Sur le Zbrucz aux environs de Satanów, de Czarnokozienice et dans toute la contrée oü sont disséminés les Toltri, il parait méme que ce n'est qu'au SO de la chaine que ces roches se sónt déposées et que du coté opposé NE on ne voit plus ni cette roche ni celle des Toltri, et que les dépóts calcaires audelà de Miodobor sont tous des calcaires gros- siers de la méme espèce que ceux de la Volhynie. La ro- (*) Eich w. p. 26. 27. La roche décrite ici par ce savant géologue est tout à fait la méme qu'à Huta, ainsi que celle qu'il décrit à la page 22. 23. 31 che dont nous venons de tracer ici la description, d’après sa texture singulière, d’après les fossiles qu’elle contient, paraît être ou un membre composant du terrain des сгатез, ou peut être ce n’est qu’une roche de passage de ce terrain aux formations tertiaires inférieures. А Huta et aux envi- rons de Czarnokozienice (*) elle a l’aspect singulier des pierres, qui ont subi l’action du feu, sans parvenir au de- grè de calcination, et elle y est encore plus dure et plus solide. Toute cette chaine, dont nous venons de donner la de- scription, sépare la partie occidentale de la Podolie du reste de cette province, et c’est dans cette partie que se trouvent les dépôts des roches les plus intéressantes pour la géologie du système tyraïque; de même la Flore de cette contrée nous fournit des plantes rares, qu’on ne retrouve plus audelà de la chaine. C'est encore dans cette partie qu'on se ressent du changement de climat, qui y est bien plus doux, que dans la région de l'Est dela Podolie. Cette diffé- rence est tellement sensible , que non seulement elle est connue des paysans, mais les observations scientifiques méme.la distinguent. Dans toute cette région le printemps commence de dix ou quinze jours plus tót qu'ailleurs et la ré- colte des blés y est de méme plus avancée. On ne retrouve une pareille douceur de climat, que le long du Dniester, en descendant ce fleuve, mais cette zone occupe à peine les deux tiers du versant méridional de l'élévation qui sépare le Dniester et le Boh, notamment le bassin de Mohylew, et les environs de Raszkow et de Jaorlik. D. Glauconie. Greensand. Comme les roches dont sont construitesles montagnes de Miodobor reposent sur des bancs (*) Eichw. p. 21 à la fin. 32 crétacés et comme il m'est impossible de les séparer de la formation des craies, je vais, aprés avoir tracé le tableau de ces montagnes continuer l'histoire des terrains crétacés, comme la suite de ce que je viens de décrire. Dans toute la Podolie sur le versant du Sud, le long du Dniester et de ses affluens, en Volhynie le long des montagnes qui s'éten- dent à plus de 25 milles géogr. de l'Ouest à l'Est, et sur les bords du Horyn, on rencontre des silex surtout pyro- maches, quelquefois dans une telle abondance, qu'ils embar- rassent le labourage, comme aux environs de Krzemienice au bords del Ikwa. Ces silex sont un indice indubitable du . terrain crétacé, de quelle sorte que soient les craies. Mais ces silex ne se présentent nulle part sous des aspects si va- riés qu'en Podolie, et ces variétés caractérisent distincte- ment les couches auxquelles elles appartiennent. L'Abbé Staszic les a déjà observées et les a marquées sur sa carte géologique, justement dans la méme position, oü nous les avons examinées (*). Depuis Zlota Lipa en Galicie, le terrain des marbres ty- raiques s'étend par Zaleszezyki, Zwanice à Studennica en Podolie. Ils sont partout couverts du méme terrain crétacé et dans quel point que ce soit qu'on l'examine, on trouve les mémes couches et à peu prés de la méme épaisseur. Mr. Dubois a cru avoir observé un grès de Carpates dans les rives de Zlota Пра, Mr. Zeuschner ne s’accorde pas avec cette opinion, et quoique il n'ait pas vu lui - méme le dit dépót, il le croit un greensand. Les échantillons des roches, que j'ai obtenus de cette localité et des bords de Seret, gra- ce à la complaisance de Mrs. Makowiecki, et l'analogie des formations qui se sont déposées le long du Dniester et sur ses affluens, tant en Galicie qu'en Podolie, m'ont con- (*) Podroz w Gorach etc. 33 firme l’opinion de Mr. Zeuschner. Les rives de la Zlota Lipa, de la Strypa et de la Nieczlawa contiennent des dé- pôts de craies tout à fait identiques avec ceux qui repo- sent sur les grès rouges au bord du Seret. Mes propres ob- servations ne s'étendent pas au delà de Zaleszezyki et encore plus en détail depuis la rivière Zbrucz. A Tarnoruda sous des assises assez fortes de calcaire grossier vient une couche de 2 à 4 pieds d'un mélange de morceaux du méme calcai- re, de craie, de glaises, de sable, de débris coquilliers et de silex en rognons; elle recouvre une autre couche de craie blanche, qui au nord de la ville se cache si profondément, qu'on ne sait plus quelle est la roche qui lui sert de base. Mais au Sud, entre les villages Postotowka et Zaionezki, on voit déjà qu'elle repose sur un dépót de craie làche, friable, sableuse, remplie de morceaux de craie plus solide, et de silex en rognons et en morceaux rongés. — Elle a pour base des marnes qui précedent les marbres. Dans cette lo- calité, parmi les décombres des rochers voisins, on trouve des conglomérats au ciment silicéo - argileux composé de rognons de silex, de cailloux roulés de diverses couleurs et de brins de marbre, si serrés, si agglutinés, que ce con- glomérat forme une pierre à pàte solide presque compacte, qui se préte à la taille et imite de trés belles bréches. Ap- paremment ces conglomérats se sont formés au milieu du mélange qui presque partout précède les craies. А Satanow des silex dispersés avec d'autres pierres au bord du Zbruez attestent la présence d'une pareille couche qu'à Tarnoruda. Depuis Szydtowce il ne m'est pas arrivé d'observer des couches semblables, mais Mr. Eichwald l'a observé a Zawale et en fait mention sous le nom d'une glaise remplie de silex pyromaque et de Hornstein (*). Ce n'est qu'à (*) Eichw. 1. c. 25. Je n'ai pas trouvé cette couche, je n'en parle que 2555-0 75:03. 3 —— — — M — 34 Woytkowce qu'une pareille couche se fait voir, ainsi qu'à Zbrzyz audessus des marbres. La roche est sableuse, de couleur blanchatre sale passant au verdatre. Dans sa partie supérieure c'est un mélange ordinaire, puis une craie blanche, audessous une craie tufau grise et verdâtre de plus en plus sableuse avec des silex en rognons et en morceaux polyédriques entiers ou troués*et rongés, ayant l'aspect d'une scorie, tous stratifiés bien régulièrement. Sur le Zwanczyk à Czemerowce on rencontre déjà une forte quan- üté de.silex dispersés dans les vallons, et la plus basse couche au bord de la riviére présente ce mélange caillou- teux qui précède ordinairement les’ dépôts des craies. А Lanckoron c'est la méme chose qu'à Orynin, mais la dite couche recouvre les marbres qui y font déjà une assise puis- sante (*), et cet ordre de roches se fait observer jusqu'à Zwanice. Sur le Smotrycz, c'est à Grudek que sous les dé- póts d'un calcaire semblable à celui de Kitaygrod on voit la couche du mélange qui précède la craie. Dans la dite ville et dans ses environs les bords du Smotryez sont par- semés de silex de toutes les formes, mais les versans des collines sont si couverts de glaises, que leur stratification en est tout à fait voilée pour les yeux de l'observateur. En descendant avec le Smotryez à Karabezyiowiecka sloboda, le chemin pratiqué sur le versant de Sud de la colline fait aisément distinguer les banes de sa stratification. Sous des glaises puissantes on voit un calcaire semblable à celui de Kitaygrod, 30 à 50 pieds, sous ce calcaire vient le mélange mentionné, de morceaux de calcaire, de silex roulés, de craie dure et friable, de sable verdatre, quelque fois soudés sur l'autorité de Mr. Eichwald. Mais l'analogie des localités voisi- nes confirme les observations de ce savant géologue. бу Eschw.il. c. p..2xX. 35 entre eux en conglomérat, 10—15 pieds. Plus bas des silex blonds deviennent de plus en plus volumineux, tabulaires, couverts d'une crôute blanche crayeuse quelquefois très compacte et très dure. Au bas du chemin pratiqué sur les 5 du versant, la formation glauconienne devient de plus en plus développée. Des silex scoriformes polyédriques et ta- bulaires de 2 à 5 pieds de long sur 2 à 6 pouces d'épaisseur sont parfaitement stratifiés au milieu du sable vert. Parmi tous ces silex on distingue des conerétions singulières psammiteuses et siliceuses, en forme de stalactites, de bà- tons et de tubes vides ou remplis d’une craie làche, verda- tre ou jaunatre, ayant encore souvent un noyau oblong si- liceux au centre; mais la pâte de ces concrétions n’est pas tout à fait de la nature du pyromaque, c’est un silex trans- formé de couleur grise, gris-verdatre, à cassure terne, iné- gale, conchoïde et sub-cireuse ou terreuse, à texture com- pacte, grenue; ils font feu sous l’acier. Le volume de ces concrétions varie de 3 lignes jusqu'à deux pouces de dia- métre, sur 2 à 9 pouces de long. Ils sont solitaires ou di- versement entrelacés et unis entre eux et avec la couche; c'est dans le sens de leur longueur qu'ils sont horizontale- ment déposés. La figure de ses concrétions imite souvent des formes organiques, des racines, des rameaux, mais leur substance n'offre aucun vestige d'un tissu organique. Elles sont inséparables des grés verts du systéme tyraique. Dans la chaine qui s'étend le long du Smotrycz depuis la ville du méme nom, on apercoit bien souvent à décou- vert immédiatement sur les marbres une pareille couche de craies reposant sur le sable vert; les silex dont il est entremélé contiennent quelque petrifications, dont les échantillons étaient trop incompléts pour pouvoir étre dé- finis. ll y a un Pecten ou Plagiostoma? une Térébratule et une Lima elegans, la seule que j'aie pu définir. Mais 3° 36 à Kamieniec le dépôt glauconien a plus de 30 pieds d'é- paisseur. Sous une énorme assise de glaise séparée de la terre agricole par une couche de glaise avec des cail- loux roulés, vient un dépót peu puissant de calcaire de la méme structure et texture que celui de Huta et de Kitay- grod, puis vient le mélange mentionné, sous lequel on apercoit une couche de craie blanche, légére, terreuse, dure, très rude et assez solide; audessous de cette craie parait une assise de silex de volume et de formes variées, entremélés de sable gris verdatre et stratifiés horizontale- ment. Ils sont riches en pétrifications , mais dans un tel étàt, que leurs caractères diagnostiques sont peu reconnais- sables. Tout ce dépót repose immédiatement sur les marnes et les marbres et de dessous sa base jaillissent des sour- ces d'une eau limpide, pure et saine, surtout Hunska kry- nica, fontaine si riche, qu'elle fournit de l'eau pour toute la ville, et s'infiltrant dans les fentes du marbre elle en rejaillit en cascade que nous avons mentionnée (*). La position relative de cette fontaine est de plus de 300 pieds audessus du niveau de la surface de la rivière Smo- tricz, qui baigne les rochers sur lesquels est construite la ville de Kamienice. La méme formation règne sur la Tarnawa. Depuis Pana- sowka sa couche a déjà 10 à 15 pieds d'épaisseur et elle est recouverte du mélange des craies blanches avec une glaise grisàtre, un sable vert et des silex, et audessus de cela, d'un calcaire tertiaire à serpules et à cerithes. А Krzywezyk et à Huta le dépót de greensand augmente en épaisseur et se présente avec tous ses caractères, quoique sa couche entiére ne se montre à découvert que dans peu d'endroits. [ci on rencontre déjà des concrétions non seule- (^) Syst. Tyraiqu. I. p. 36. 37 . ment stalactitiformes, mais aussi des morceaux informes as- sez grands de la méme substance, contenant dans sa pâte des grains verts de silicate de fer et des grains noirs de fer oolitique , avec quelques vestiges de coquilles du genre Pecten. А Krzywezyk le dépôt glauconien sur le versant du Nord de la montagne est couvert d'une masse puissante de Travertin, nommé par les paysans Duksztyn, et sur le versant opposé à gauche de la rivière ses couches ne sont pas apercevables, à cause des broussailles et de l'herbe qui recouvrent la pente. A Huta les silex jouent un graud róle. La couche de greensand vient à sa place. Sa partie supé- rieure consiste en sable gris, jaunâtre, en galets de la craie blanche, en silex en rognons et en morceaux scoriformes; plus bas les couches contiennent des silex tabulaires d'un volume considérable, horizontalement stratifiés, ainsi que les concrétions siliceuses dans des formes les plus variées. Mais ces silex tabulaires se trouvent aussi dans la couche audessus du calcaire que j'ai décrit plus haut. Un peu plus audessus de Huta à Michalowka, au bord d'un étang du jardin du Propriétaire, formé par l’affluent de la Tarnawa, nommé Blyszezanowka, il y a un massif de la roche plasti- que, composée de silex d'un volume varié, de la gran- deur d'une noix à celle de Ja tête d'un petit enfant, péle- mêle noirs, gris, blonds jaunatres, unis d'un ciment argilo- calcaire compacte, qui rend la roche assez solide. La cou- che a plus de 30 pieds de haut, son support se dérobe sous les eaux, mais on le devine d’après l'analogie des collines voisines ой l'on voit aussi un pareil conglomérat qui fait la couche supérieure du dépót glauconien; mais ses masses sont bien moins grandes. А Kitaygrod, Wroblowce, Su- boez, Demszyn, Marianowka, Balki, c'est le même ordre de stratification pour les mémes roches. Tant dans les rives de Ja Tarnava à Kitaygrod, Wroblowce, que dans celles du 38 Dniester, dépuis Subocz jusqu'à Balki, on voit des couches se suivre dans cet ordre: Terre végétale, 1—9 p. sous la quelle vient une couche de 6 à 20 pouces de glaise rouge, jaunatre, grise, mêlée d'abondants grains de quarz, de si- lex, de Jaspes, d'agathes, de calcédoines, de hornsteins de couleurs et de formes trés variées, du volume d'un grain de millet jusqu'à celui d'un oeuf: puis viennent plus de 30 pieds de glaises dont le fond consiste en argile plastique grise, avec des empreintes de coquilles: du Card. lithopo- dolicum, Mytilus, Rissoa? Trochus , Venus. Cette argile est trés onctueuse, contient assez de mica et presque point de quarz. Je l'ai observé dans plusieurs localités à la méme profondeur de sa position relative géologique et je suis con- vaincu qu'elle forme la base de toutes les glaises de la ré- gion des marbres. Aprés les glaises vient un sable avec des galets calcaires durs ou crayeux, 1 — 2 pieds, puis le calcaire dur semblable à celui des Toltri, 50 p., ensuite un mélange de silex en rognons et scoriformes avec des galets crayeux et du calcaire dur, avec du sable blanc et verdatre, 20 pieds; aprés vient la craie solide, légére, terreuse, blan- che, rude au toucher, contenant souvent des veines siliceu- ses noires, et quelques débris de coquilles; sous elle un si- lex tabulaire blond, 4 pieds, sable vert avec des silex va- riés et des concrétions siliceuses, 4 à 6 p.; silex tabulaire, 3 à 5 p., de nouveau un sable vert avec des silex et des concrétions, pyromaques ou transformés, (c'est à dire, dont la substance pyromaque a été changée en un hornstein) 4 —5р. silex tabulaires transformés, 1 p., puis un sable verdâtre avec des silex et des concrétions riches en pétrifi- cations, 11 pieds; audessous de cette couche vient la roche composée de gryphées seules, Amphidonta columba, A. si- milis, unies d'un ciment purement siliceux, 20 pieds, puis du Clicart, des marnes et des marbres. Les silex transfor- 39 1165 ont perdu leur texture de pyromaque et ont acquis celle de silex corné, ou d’aphanite. Les concrétions ne gar- dent pas constamment leurs formes stalactitiques, ce sont des pièces amorphes, où la coupe transversale présente sou- vent des bandes hétérogènes , qui ressemblent à quelque vestige de coquille, de quelque annelides ou de vers, ou tout simplement ce sont des couches hétérogènes de silex et de hornstein, remplies de grains de silicate de fer, de fer oolitique et de coquilles. Les pétrifications que j'y ai trouvées sont: en état libre: les deux Amphidontes citées, la Terebratula vulgaris, T. Defrancii, Gryphaea dilatata, Ostrea claustrata, O.carinata, Trigonia en noyau; implantées dans un silex corné rempli de grains verts et noirs, Amphidonte crassa, А. auricularis, Ostrea latirostris, Pecten Makowrec- kii, P. asper, P. concentricus (*), Lima cancellata, Terebra- tula biplicata, T. reticulata? Ammonites alternans aut mo- nile? le premier tour, un Ananchites en empreinte et une multitude de débris de coquilles irréconnaissables. Une belle dent de requin et une empreinte de quelque fucoide. Пу aussi sur ces silex hétérogènes quelque minéral étranger à l'éspéce, cristallisé en lamelles à la manière des feldspath, d'une couleur grise brunátre, d'un éclat mat, presque sans dureté; il a besoin d'une analyse et d'un examen minutieux. Il a été trouvé à Demszyn, ainsi que la dent et le fucoïde, à peine à 5 pieds audessus de la roche à gryphées, qu'on y exploite pour en faire des pierres meulières. Cette roche à gryphées est trés dure et difficile à travailler à cause de son ciment siliceux, mais pour la ramollir et la rendre plus (*) Toutes ces nouvelles espèces de coquilles et d'autres pétrifications sont dessinées par moi. Un jour, Deo favente, je vais les faire graver. Comme la plupart sont de la collection de Mr. Makowiecki, je veux les faire paraitre sous le titre Petrefacta Makowieckiana. 40 praticable, on la chauffe fortement mais pas au rouge. Le lit de la Studennica présente des dépôts considérables de la méme formation. A Gorezeyezna elle commence déjà à per- cer, à Muszkotynce et à Raczynce elle est plus puissante, mais c’est à Jackowce que sa couche seule a plus de 180 pieds d'épaisseur. En descendant la rivière vers Patrynce et jusqu'à la petite ville Studenmiea la couche ne gagne plus en épaisseur, mais elle devient plus saillante. Dans toutes ces trois localités les couches suivent cet ordre: la terre végétale, 1 —3 pieds, des cailloux roulés, 1 —3 pieds, des glaises, 30 à 36 p. cailloux, galets, silex, débris du cal- : caire grossier avec du sable et de la glaise, 2— 4 p. calcai- res tertiaires avec oolithes, grès, marnes lacustres 86 —90 p. conglomérat crayeux, 6 p. dépót de greensand, 180 p. phyl- lades jusqu'à 150 р. Dans се dépôt glauconien on apercoit deux étages, dans le supérieur on voit des craies tufaux , ‘un conglomérat crayeux, des silex variés incrustés d'une crale blanche làche ou solide, avec des grains de quarz, unis d'un ciment crayeux lache6p.; après cette couche vient un sable jaunatre avec des silex en rognons; ce sable de- vient de plus en plus verdâtre vers le fond de la couche et forme une sorte de grés compacte mais peu solide de 18 p., aprés parait une assise de silex tabulaire de 2 à 8 pouces d'épaisseur sur 2 à 5 pieds de long et de large, rongés ou entiers, entremélés de silex scoriformes, tous couverts d'une cróute crayeuse lâche ou solide, blanche, jaunatre ou ver- dâtre, 60 p. L'étage inférieur consiste en sable vert passant au jaunâtre et méme au rouge de rouille et au noirátre avec des grains noirs luisans de fer oolitique trés abondans, avec des silex de forme et de texture variées. Cette couche puissante de sable vert est alternativement stratifiée, avec des silex tabulaires de différent volume, en couches parfai- tement régulières horizontales. Des concrétions mention- 41 nées у sont très abondantes et de formes très variées; elles sont non seulement couvertes de grains noirs, mais elles en contiennent une bonne quantité dans leur pâte. Plus on s'en- fonce dans cette assise de greensand, plus les sables et les silex changent de couleur, ces derniers changent méme de texture. 115 perdent leur aspect de pyromaque, leur texture devient plus terreuse,leur cassure terne, inégale, cireuse ou cornée, presque grenue, leur couleur devient gris-verdatre, vert - noirätre, noir - verdätre et méme gris - rougeatre. Il n'est pas rare de voir dans un morceau de cette pierre différentes bandes, une plus opaque de hornstein, ou d'un pétrosilex ou d'un aphanite, l'autre plus translucide de si- lex vert et vert noirâtre, et la tranche d'une pierre à pareil- les bandes présente souvent des formes semblables à des profils de coquilles coupées transversalement, ou à quel- que pétrification d'annelides. La plus dure des bandes est homogène, pure, plus molle, renferme des grains de silicate de fer et de fer oolitique et quelques vestiges de coquilles. Bien souvent ce sable et ces concrétions soudées présentent une sorte de grès lâche rempli de grains noirs de fer ooliti- que et de quarz gris ou vert noiratre, presque cristalliques, entrelacés en divers sens à des concrétions stalactitiques à surface et creux incrustés d'une craie verdatre ou jaunatre. Si cette masse pierreuse était plus solide, ou pourrait la tailler pour obtenir des pierres ornées de jolis dessins. Ici comme dans tout le dépôt glauconien, en s’approchant du terrain des phyllades on aperçoit distinctement cette métamorphose ou plutôt transformation des silex, qui en perdant leur aspect et leur qualité de pyromaque, passent en hornstein, pétrosilex ou aphanite, et par la quantité croissante des grains de quarz en arkose; ou par un man- que total de quarz en feuillets de phyllade. Dans les dépôts glauconiens que nous venons de mentionner, les silex ne 42 manquent pas de petrifications, mais je ne suis pas parvenu a en obtenir quelque échantillon complet et definissable. Il paraissent tous de la famille des Ostracées , tribu des Pectinites. Si dans les localités citées sur le Dniester et sur ses af- fluens nous sommes рагуепиз а observer avec quelque exactitude les couches des formations crétacées, assuré- ment les rochers dans lesquels l'Uszyca a creusé son lit, nous présenteront ce terrain dans tout son développement et dans une bien plus grande étendue, car sur la Studennica il ne se montre qu'à 4 m. géogr. audessus de l'embouchu- re de cette rivière, tandis que sur l'Uszyca à 10 m. géogr. du Dniester il est déjà en couche bien développée. C'est à Szarawka que l'on commence à se ressentir de l'incommo- dité du chemin pavé par la nature avec des silex de toutes les formes. Ils y sont melés à une craie grossière et sab- leuse en galets, et ce dépót supérieur n'est recouvert que d'une couche à peine de 30 pieds d'un calcaire grossier d'une époque bien récente. La couche inférieure parait étre de méme nature qu'ailleurs, mais je n'y ai pas trouvé un endroit favorable à des observations nécessaires. Mais c'est à Zinkow, dans le ravin au pied du vieux chateau, que l'on peut voir et examiner avec une compléte exactitude les dé- talls des formations dont sont construites les hautes rives de l'Uszyca. Sous un dépôt de glaises de plus de 50 pieds, (au fond desquelles je n'ai plus retrouvé l'argile grise, qu'on rencontre dans le sol des rives de la Tarnawa et de la Muksza) vient un banc de divers calcaires grossiers al- ternant avec des marnes lacustres et des sables, 84 p., puis vient un mélange de morceaux de calcaires, de marnes, de galets crayeux, de sable, de cailloux roulés et de divers silex avec le détritus de coquilles, 6 p.; aprés on voit des silex tabulaires en piéces horizontales d' 1 à 8 pouces d'é- 43 paisseur sur 3 à 10 pieds de long, entremélés de sable vert, tantôt à l’état sableux, tantôt sous l'aspect d'un grès lâche ou plus ou moins solide, coupé en divers sens par des con- crétions stalactitiformes tout à fait semblables à celles que nous avons observé à Jackowce et Studennica. Cette couche a 20 pieds d'épaisseur et repose sur une autre de 20 pieds du méme grès plus lâche à silex d'un plus petit volume, sous lequel viennent de nouveau des silex tabulaires plus volumineux d'un aspect plus terreux, 11 p., dont les tables plus minces alternent avec des plus épaisses et sont suivies d'une couche de sable vert avec des silex variés, 19 pieds, les mémes silex plus gros et plus épais toujours horizonta- lement stratifiés, 24 à 30 pieds. Sous cette couche se trouve le premier étage des sources mais encore peu abondantes. Ici viennent des silex tabulaires altérés de plus en plus dans leur couleur et dans leur texture. Le volume de leurs tablettes varie d'un pouce à 2 pieds d'épaisseur, sur 5 à 12 pieds de long et de large; leur aspect est plus terreux, leur texture compacte, leur cassure à peine conchoide, plutót cornée et cireuse, leur couleur grise, violatre, grise ferru- gineuse, verdatre et noirätre. Le sable suit la couleur des silex mais il est encore plus saturé d'oxyde de fer qui pro- duit toutes ces couleurs. Il est rempli de ces concrétions polymorphes, que nous avons déjà tant de fois mentionné et qui sont inséparables de notre greensand, incrustées de craie, et couvertes de grains ferriques et quarziques et en renfermant dans leur pâte. Cette couche de plus de 30 pieds repose sur une autre de 50 p. de silex moins volumineux, mais toujours tabulaires de couleurs variées, d'un aspect et d'une texture psammiteuse, d'une cassure subconchoido- cireuse, à peine translucide sur les bords, donnant faible- ment feu sous l'acier; le sable qui les accompagne est rempli de morceaux amorphes d'un grès verdatre, lâche, 44 crayeux, coupé de concrétions connues, en divers sens. Ce sable est bien souvent si saturé d'oxyde de fer, qu'il en gagne une couleur de rouille et contient des feuillets de quelques lignes d'épaisseur, d'oxide de fer, d'un éclat mé- tallique, en grains complétement soudés. C'est de dessous cette couche que jaillissent des sources fréquentes (*) et ri- ches, d'une eau vive, limpide, fourñissant aux habitans un breuvage rafraichissant et sain, et à la riviére Uszyca l'abon- dance et la force de ses eaux, qui font tourner les roues d'innombrables moulins et fabriques construites sur son lit. Au dessous de tout ce dépót glauconien paraissent des argi- les schisteuses déposées sur des phyllädes (**). Tous ces silex dont nous avons fait mention dans cet article, soit ta- bulaires, soit en rognons ou en scories, tantót pyromaques, tantót transformés, sont toujours parfaitement stratifiés par couches horizontales, des plüs minces alternant avec des plus épais et entremélés. de sable vert. Ils sont. toujours incrustés d'une craie blanche, jaunatre et verdatre, molle, làche, ou dure et solide, et couverts plus ou moins de grains verdatres de silicate de fer et de grains noirs ferri- ques, ayant souvent un aspect crystallique aux angles très émoussés. Cependant les silex en rognons vrais pyroma- ques ne sont propres qu'à l'étage supérieur, ils sont bien plus rares dans les couches inférieures. — La méme stra- tification s'étend par Minkowce, Sokulce jusqu'à la petite ville Uszyca et garde le méme ordre. Mais auprés de la dite ville le dépót des silex devient si massif, qu'il fait à lui seul des rochers de plus de 50 pieds d'épaisseur, si sail- (*) Il parait que la plupart des sources de la contrée sortent de dessous le greensand, et ce sont des plus riches, mais il y en a qui jaillissent aussi de dessous les couches supérieures. Elle sont plus rares au pied des phyllades et des marbres. (^) Syst. Tyr. I. p. 16. . 45 lans autour de la ville et dans la ville méme, qu'ils obstruent les chemins et embarassent tellement la descente de la mon- tagne qui y domine, qu'elle est presque impraticable. Les silex de ces rochers présentent des piéces de 12 à 30 pou- ces d'épaisseur, sur 8 à 17 pieds de long et de large. Les silex scoriformes et amorphes varient beaucoup de volume et de forme; ils sont disséminés sans ordre, se mélent aux précédens ou se confondent entre eux dans le sable vert, et quelquefois se soudent méme entre eux et avec des concré- tions et forment un conglomérat au ciment psammitique plus ou moins compacte. — Les silex tubiformes ont jusqu'à 6 et 8 pouces de diamétre et leur creux est, ou vide, ou rempli de craie tufau, ou de sable vert, ou souvent encore on apercoit un noyau siliceux ou psammitique. Les pétri- fications y sont trés rares, au moins il ne m'est pas arrivé d'y distinguer quelque échantillon reconnaissable. Les af- fluens de l'Uszyca ont les roches de la méme nature. Sur l'Uszka dans le hameau Haydamackie, ce dépót est bien di- stinct à gauche de la rivière, à droite du chemin qui con- duit à Proskirowka, par des blocs tabulaires d'un volume considérable et par des scories dissiminées trés abondam- ment. Sur le méme affluent à Proskirówka les couches sont encore les mémes. Dans le puits artésien projeté par Mr. Makowiecki, propriétaire de ces terres, en creusant jus- qu'à 90 pieds de profondeur, on a toujours creusé dans le greensand et à la profondeur citée des silex tabulaires ont $1 fortement arrété et retenu la machine, que le fer s'est cassé etil n'y avait moyen ni de le retirer, ni de pour- suivre le travail commencé; on a donc été forcé d'abandon- ner le projet. Dans les décombres de divers rochers sur les bords de la riviére à Proskirowka on trouve des silex, des marnes dures incrustées de trés belles pétrifications de Zoo- phytes, Astrées, Hydnophores, Favosites, Rétépores, et 46 dans l’état libre: Ostrea carinata, Plagiostoma, Pecten. On peut voir toutes ces belles pièces dans la collection de Mr. Makowiecki. Sur la rivière Kalusik je n'ai aperçu de silex qu'à Let- niowce, oü la nature des dépóts et leur position sont trés analogues à ceux de Szarawka. On voit une grande quan- tité de rognons et de scories dispersés sur le versant de la montagne et en descendant vers son pied la couche devient plus caractéristique, mais je n'ai pas trouvé ici.un pareil ravin comme à Jackowce ou à Zinkow, où l’histoire du ter- rain du greensand soit si clairement développée. Vis à vis le village Kueza (Koutscha), sur un petit affluent du Kalu- sik, le dépót de cette roche offre une assise forte, qui rap- pelle bien les couches sur l'Uszyca. C'est le méme sable vert avec les silex polymorphes qui l’accompagnent, la méme stratification, les mémes concrétions, la méme trans- mutation des silex en aphanite ou hornstein et en arkoses, sur lesquels ils reposent. Là ou l'oolite ne se fait pas jour à travers les autres roches, elle est couverte de greensand et de craie. ` Dans la vallée où coule le Werbowetz, à Zamiechow, le fond est semé des silex. А Zlotogorka, Struzka et Werbo- wetz sur la même rivière et sur son affluent à Kurylowce murowane , à Bahtyn et à Halaykowce domine aussi le méme dépôt de craies (*). Sa partie supérieure est un mé- lange de glaise, de silex en rognons et en scories, de galets calcaires et crayeux ét de sable, plus bas il y a moins de glaise, le sable vert prend le dessus et passe dans une espéce dont communément consiste la masse de l'assise de cette for- mation. L'étage inférieur présente des silex tabulaires d'un {”) Eich w. 1. c. 12. 13. le décrit comme une glaise remplie de silex. 47 volume considérable, superposés et alternant avec de plus minces: leur caractères ne diffèrent en rien de ceux des silex tabulaires d’autres localités. А Halaykowce ces tables ont de 6 pouces à 3 pieds d'épaisseur, sur 10—18 pieds de long et de large, avec la surface tantôt lisse et unie, tantôt rongée et trouée comme une scorie, toutes couvertes d’une crôute crayeuse, blanc verdatre, plus on moins solide et dure. Elles sons toujours stratifiées horizontalement, et en- tremélées à d'autres silex de toutes les formes, aspects et texture, ainsi qu'au sable vert. Ce dépót ne manque pas de concrétions si variées dans leur formes et leur substance, parsemées des grains ferriques noirs et verts. Vers la base de la couche c'est aussi la méme transformation des silex, le méme passage aux grauwackes et aux phyllades, qui lui servent de base (*). En descendant la riviére Ladawa, on rencontre déjà quel- ques scories à Wierzchowka, mais on n'y voit pas encore une véritable couche du dépôt crayeux, car les massifs des calcaires grossiers semblent descendre jusqu'à l'eau et ca- chent les dépóts inférieurs. En avancant vers le Dniester, les silex deviennent de plus en plus fréquens et dans plu- sieurs endroits 1l se présentent dans le méme étàt que dans les localités mentionnées, et s'étendent le long de cette ri- viére jusqu'à son embouchure au pied de la petite ville La- дама, où la formation des craies se présente sous toutes ses variations bien développées. L'élévation des rochers au dessus de la hauteur de la rive du Dniester avec toutes ses couches, égale à peu prés celle des hauteurs des montagnes de Miodobor et son versant du Sud présente une histoire compléte des dépóts anciens et nouveaux de cette partie du (*) Eich w. 1. c. p. 12. 13. 48 système tyraïque. Nous connaissons déjà les couches phyl- ladiennes de cette localité (*). Sur la dernière couche de grauwacke on voit un conglomérat marneux, composé d'une marne argileuse, de rognons et de scories de silex noir, brun et jaunátre, de brins de phyllade et de gypse crystal- lique et fibreux, ou plutót de spath calcaire, renfermant quelquefois des boules de pyrite märneux (**). Cette masse est d'une texture lâche ou peu compacte et solide, son épaisseur est de 6 à 7 pieds; audessus vient une masse puis- sante de plus de 100 pieds de hauteur et se fait jour à tra- vers les roches postérieures, audessus du niveau de la con- trée. Dans la couche inférienre elle est melée d'une forte quantité de grains verts de silicate de fer, d’où elle reçoit sa couleur verdâtre; sa texture y est faiblement compacte, sa cassure terreuse, elle n'est pas trop dure, mais bien ru- de au toucher et ne donne point de trait pur. Elle contient une quantité de coquilles des genres Ostrea, Pecten, Pla- giostoma, et une petite forme trochoide, qui me semble étre une Nerinea, mais toutes ces coquilles sont si fortement empâtées dans la roche, qu'il est impossible d'en obtenir quelque. échantillon passablement caractéristique. Je n'ai pu déterminer que la Plagiostoma ovalis, un grand Pecten asper, une Ostrea sans charnière et un fragment de Be- lemnite. C'est une vraie glauconie nommée dans la langue commune Opoka; elle contient une forte abondance de con- crétions siliceuses et de scories en forme de tubes d'un à 6 pouces de diamétre, à longueur trés variée. Les bouts de ces tubes ont une ressemblance avec des bouches de canon d'un calibre varié immergés dans la pàte de la roche. Il y еп а cependant de trés irréguliers à bouche anguleuse. Leur (*) Syst. Tyraique I. 20. (S) Erchw.- Ic. p- 29: 49 surface est toujours incrustée d'une craie blanchátre plus ou moins solide et parsemée de grains verdatres et noirs, et leur creux est rempli de la méme craie tufau, qui leur sert d'enveloppe. Au dessus de la moitié de la hauteur de cette masse la craie devient de plus en plus pure, blanche, solide, moins rude au toucher, et vers le sommet c'est déjà une craie horynique. Dans la partie inférieure de ce puis- sant massif on a pratiqué des grottes, dont une plus spa- tieuse servait d'église et les trois autres plus petites étaient des cellules, jadis le pieux asyle de moines cénobites du rite grec. Maintenant ces cellules sont désertes et l'église seule reste gardée par une sorte de sacristain, qui demeure dans la ville au pied de la méme montagne dans laquelle l'église est pratiquée. Sur une parois taillée à l'entrée de l'église on voit écrits les noms des voyageurs qui ont visité ce monument de la religion chrétienne persécutée par les Turcs. Ces inscriptions datent de l'an 1769. Le dépôt de Ladawa, si intéressant pour l'histoire de nos terrains et s'offrant à l'observation avec tous ses détails, est le seul dans la région du systéme tyraique, il est aussi le dernier, car tous les autres, tant dans les rives du Dniester, que dans celles de ses affluens, ne sont visibles que sur les versans de ces rives dans des couches peu saillantes. Entre Mohylew et Ladawa le greensand repose sur les grauwackes et sur les phyllades, mais ce ne sont plus des couches si puissantes que celles dont nous venons de ren- dre compte. Il passe à la craie tufau comme celle de Lada- wa avec tous ses caractères, et méme en craie blanche. Il ne lui manque pas de silex en rognons et en scories, mais il ne m'est pas arrivé d'y rencontrer ni silex tabulaires, ni ces concrétions qui remplissent les couches de la région du haut Dniester. Tous les environs de Mohilew et le bassin dans lequel est située cette ville ont pour base les mémes № 3. 1853. A 50 dépôts phylladiens, qui sont recouverts de greensand; mais en général depuis Studennica les couches de la craie tufau et de la craie blanche prévalent et c'est de ces roches que les rives du Dniester recoivent dans leur étage supérieur cette teinte blanchatre, qui depuis Studennica la font déjà distinguer des sombres rochers de la région des marbres. A Bronica la craie pure forme unecouche de dix à 12 pieds d'épaisseur, elle est suivie de craie légére, dure, rude, qui à son tour repose sur de la craie tufau lâche, passant à force de sable. qui y est abondant, à un greensand, mais moins vert. ll ne lui manque pas du silex, mais il se pré- sente en grains variés, en rognons , en scories et même en tablettes, mais d'un volume médiocre, et jamais dans des banes si manifestes comme plus haut. Les pétrifications qu'on y trouve sont des formes de Pectens en empreinte sur les rognons pyromaques. En descendant la rivière Morachwa, depuis Czernieiowce dans les ravins un peu plus profonds le fond est occupé par les dépóts phylladiens, sur lesquels s'étendent des cou- ches crayeuses semblables à celles de Jackowce, mais bien moins puissantes. La craie y fait la partie la plus épaisse du dépót, elle est assez pure à l'étage supérieur, mais en s'enfoncant elle passe à la craie tufau et le bas étage est un greensand moins vert, mais caractérisé par la présence des silex inséparables de cette formation. Un long ravin dans le voisinage de la ville Jampol, dans sa partie la plus ге- culée, sur les pans les plus abruptes laisse observer les couches en détail. Ici les glaises ont plus de 70 pieds d'épaisseur, elles sont suivies d'une couche à peu prés aussi forte de calcaire grossier alternant avec des grès et des marnes lacustres, puis vient le mélange connu, qui sépare ces roches de l'assise des craies, audessous du quel git une craie blanche semblable à la craie horynique, qui repose 51 sur une assez forte assise de craie tufau solide avec des si- lex, mais je n'y ai plus retrouvé de ce sable et grés verts, qui constituaient la couche du fond du terrain de green- sand , si développée dans tant d'endroits cités. Le massif crayeux mentionné peut avoir 40 pieds d'épaisseur et repo- se sur les grauwackes , qui se cachent si profondément , qu'on ne connait pas la puissance de leur couche. La méme disposition de l'ordre et de la stratification des craies se fait voir à Porohy, mais ayant passé cette ligne granitique on ne retrouve plus de dépóts glauconiens. Depuis Kosnica sur le Dniester, par Kamionka, les dépôts de craies blan- ches deviennent de plus en plus forts, et vers Raszkow on ne voit plus de craie tufau , ainsi que depuis cette ville jusqu'à Jaorlik. En parlant des clicarts nous avons fait connaître la disposition des couches de craies et leur alter- nance avec des marnes et des Zechsteins, il ne nous reste qu'à ajouter, que les craies de Saraceia, Rybnica, Jaorlik, méme jusqu'à Tyraspol, ont toutes ce mode de se fendre spontanément en bloes presque parallelopipédiques, de vo- lume trés varié, jusqu'à des brins terreux à la manière des marnes. Ces débris de la roche solide craieuse se mélent si étroitement à des débris de roches plus nouvelles, que les restes organiques pétrifiés qu'on y rencontre se confondent et embrouillent les traces de la marche de la nature dans la déposition de ces roches, dont on ne reconnait l'ordre véritable qu'aux endroits ой la roche vient de se fendre ré- cemment, soit du dépót crétacé, soit des calcaires grossiers. E. Craie horinique et craie fine. La craie horynique se fait déjà apercevoir à Wisniowice, ой elle est recouverte d'un calcaire grossier et forme à elle seule une forte assise jusqu'à l'eau. A Pankowce on ne voit plus de calcaire; sous des glaises il y a un petit banc, de 2 ou 3 pieds, du mélange de la craie avec de la glaise, des galets calcaires * A 52 remplis de grains de quarz et de petits rognons de pyro- maque, et ce banc repose sur une couche de craie horyni- que de 20 à 30 pieds d'épaisseur. А Jampol (*) c'est le méme ordre de stratification, mais la couche de la craie atteint la hauteur de 50 pieds et plus. Ici la craie est pure, blanche, compacte et donne un trait blanc net. Rarement sa couleur est jaunátre. Sa structure est massive, sa cassu- re terreuse, son grain fin. On ne sait pas quelle est la roche qui lui sert de base, car son dépót descend jusqu'au Horyn et se cache sous ses ondes. La craie de Jampol contient assez abondamment des silex en rognons et plusieurs pétri- fications, dont Je n'ai reconnu que deux Térébratules, plu- sieurs petits piquans d'oursins et une forte quantité de dé- bris de coquilles (**). C'est la méme chose à Lachowce, Фой cette couche s'abaisse et ne se reléve en masse qu'à la droite de la rivière à Sinionowa; de là elle s'abaisse de nouveau et de nouveau se relève par Huszeza, Drohobuz, mais ce n'est qu'à Tuezyn qu'elle atteint sa plus grande épaisseur de plus de 70 pieds et se présente sous le méme aspect qu'à Jampol. Tant à Simonowa qu'à Huszeza et à - Tuezyn la craie ne change en rien. Partout sa couleur est blanche, rarement alterée par de l'oxyde de fer, qui lui préte ses teintes jaunes, rougeatres et méme noiratres. Plus la craie est saturée d'oxyde et plus ses couleurs sont inten- ses, moins elle se prête à la calcination, et la plupart de ces morceaux sortent des fourneaux en scories incrustées d'un émail verdátre, ce que j'ai en l'occasion d'observer à Tuczyn pendant plusieurs années , car on y exploite la (^) H y a deux petites villes de ce nom, une au bord du Horyn, Gouy. de Volhynie, Distr. de Krzemienice, l'autre au bord du Dniester, capitale du District de Jampol, Gouv. de Podolie. (**) Eich w. l. c. p. 30. 31. ES 53 craie afin Феп obtenir une chaux vive, qui donne un mor- tier de première qualité. La stratification est la même ici qu'à Jampol, mais la craie dans sa partie supérieure est moins pure et moins compacte et en général les eraies ho- ryniques abondent biens moins en silex que les eraies fines. Dans la couche moyenne elle conüent quelque pétrifications, Terebratula vulgaris, T. carnea, T. ornithocephala(?), quel- ques Pecten en morceaux, des silex en rognons avec des Oursins, Ananchites ovatus , Cidaris ? et des Bélemnites assez abondans. Toutes ces pétrifications ont été trouvées par moi méme à Tuczyn dans ce dépôt puissant de craies, dont le support n'est pas connu , car la couche descend jusqu'à l'eau et l'étage inférieur est la craie fine, plus com- pacte et plus solide et se fendant verticalement et horizon- talement en direction SO. Son grain est plus fin et elle est bien plus dure. Elle contient aussi des pyromaques avec des pétrifications, comme la craie horynique, mais il ne m'est pas arrivé d'y rencontrer de Bélemnites. Le méme dépót de craie horynique s'étend encore vers le nord par Alexandria, Podluzne, Stepan en couche de plus en plus moins épaisse et de là s'abaisse continuellement jusqu'à sa disparition prés de l'union du Horyn et du Slucz au delà de Dombrowica (*). De toutes les roches dont les dépôts forment les terrains du systéme tyraique, il n'y en a pas d'aussi uniforme que la craie horynique dans toute son étendue. Sur l'espace de plus de 30 m. géogr. de long la couche est toujours la méme avec tous ses caractères: par- tout la méme craie pure, blanche ou un peu jaunatre, molle, mais solide, se laissant exploiter facilement et ser- (*) Mr. Eichwald n'a pas suivi si loin le lit du Horyn et c'est à cette raison qu'il indique Tuczyn comme le point de limite de la craie. Des observations plus récentes m'en ont indiqué d'autres. 54 vant au méme usage que celle de Jampol et de Tuczyn; mais en descendant le Horyn on ne voit que la couche su- périeure, car la craie fine disparait tout à fait. On ne connait pas la profondeur de la couche des craies fines et moins encore quel peut étre son suppórt, mais la proxi- mité des granits du Slucz, éloignées à peine de 3 ou 5 m. géogr., l'avancement des roches plutoniques dans les af- fluens à gauche du Slucz jusqu'ir.la moitié de cet espace, font présumer qu'ils doivent étre le support, peut étre im- médiat, des craies, qui semblent s'étre déposées assez tran- quillement sur cette base de terrain primitif (*). La branche О. OS. des craies consiste pour la plupart en eraie fine, car ordinairement la craie commune ou horyni- que qui la recouvre, n'a pas trop d'épaisseur et forme une couche trés subordonnée. Мг. Dubois l'a remarqué, mais n'ayant pas sondé le dépót, oü il aurait pu distinguer ces deux variétés de craies, il passa sous silence la couche du fond, et il dit: «ce qu'on appelle formation sécondaire ne «jouait au midi du plateau qu'un rôle trés subordonné, «méme la craie (^*).» Entre le Zbrucz et le Smotryez, c'est au nord de Tarnoruda que l'on voit une couche de la craie fine reposant assurement sur des glauconies, comme оп peut le croire d’après l'analogie des couches voisines, au sud de cette localité. А une mille de là vers le Sud, à Li- powka et plus loin à Bembnowka, c'est le méme dépót, et aprés avoir passé le Zbrucz dans les collines rocailleuses de Grzymatow sous une puissante assise de calcaire, sem- blable à celui de Huta, on voit tout à fait le méme dépót des craies, que celui de la gauche du Zbrucz. Sur le Kwila affluent du Smotrycz, à Kumanow, Weselec, Radkowica, (“) Conchyl. etc. p. 7. (^^) Ibid. 55 Krzemienna, c'est encore la même craie fine. Elle repose sur la craie tufau et sert de base à tous les calcaires posté- rieurs. On la retrouve à Jaromirka et à Zawadynce sur un afluent du Zwanezyk et toujours dans la méme position re- lative. Dans toutes les localités mentionnées la structure de cette craie est massive , la texture compacte à grain fin, serré, à cassure marneuse; elle est blanche, solide et bien plus dure et plus douce au toucher, que la eraie horynique; sa stratification est manifeste par le mode de se fendre. Partout elle contient des pétrifications abondantes, des Ostrea latirostris, Terebratula carnea, T. verrucosa, Pecten excisus, et bien d'autres dans un étàt presque de détritus. Le méme dépót reparait encore sur la Muksza à Przewrocie, mais sa couche y est trés peu importante, à peine de 4 à 6 pieds, et passe d'un coté à la eraie molle semblable à la horynique mais moins solide, et vers sa base elle passe a la variété légére, rude au toucher, que nous avons décrite à l'article du greensand. La méme branche s'étend vers le М. О. et se fait distinguer à la base des calcaires grossiers aux environs de Teofipol, à Bialozorka, à Katerinbourg, ой elle fait déjà une assise considérable, et à Horynka, ой dans un puits artésien, pratiqué par le propriétaire de ces terres (*), dans la profondeur de 120 pieds, c'était toujours la craie fine. Elle s'étend d'un cóté à Taraz et à Poczaiow, de l'autre à Krzemienice et dans tous ces endroits, dans les ravins plus profonds on la voit former la base de toutes les autres roches. Son gisement est à peu prés le méme dans toutes les localités mentionnées. Sous le calcaire grossier, alternant avec des marnes lacustres, avec des grès calcaires * (*) Mr. le Comte Maurice Ozarowski, connu par ses connaissances étendues dans toutes les branches des sciences, restera à jamais un modele éminent à imiter pour ses concitoyens. 56 et avec des argiles, vient un grès lâche reposant sur un sable blane rempli de coquilles pour la plupart bien conservées, sous lequel il y a un mélange des galets de la craie et du calcaire, avec du sable et du détritus de coquilles; sous ce mélange on apercoit une couche peu considérable de craie lâche et ensuite vient la craie fine avec sa stratification marneuse. Toujours les parois de ses fentes sont ornées de dendrites, qui bien souvent se fondent en une seule croüte brune ou noire recouvrant méme la surface de quelques pieds carrés. Elle est remplie de rognons pyromaques con- tenant des pétrifications trés curieuses des Pectens, des Hui- tres, des oursins et de leurs piquans, des Astrées, des Ré- tépores, des Alcyons etc. — C’est dans ce dépôt de craie aux environs de Krzemienice, et surtout dans là colline prés du cimetière des Juifs, qu'on rencontre à l'étàt libre: Terebratula vulgaris, T. carnea, T. unguiculus E. et sur- tout ces Catillus, C. Brongniarti, С. Cuvieri, €. Humbold- tu, dont les morceaux remplissent la couche, mais dont les échantillons complets sont trés rares et n'ont été trouvés que dans les craies de Krzemienice (*). C'est ausssi dans ce dépót des environs de Krzemienice, que les silex pyroma- ques en rognons se trouvent dans la plus grande abondance. Les plaines d'alentour en sont semées, car la terre franche des champs ne recouvre la craie que d'une croute de d’ 11 ou 2 pieds d'épaisseur, et chaque année la charrue du la- boureur en retire des monceaux, dont la plupart des échantil- lons sont employés pour la taille des pierres à fusil (**). (^) Eich w. 1. c. p. 32. (**) Dans les terres appartenant à Wiszniowiec, dans celles de Poczaiow, et surtout dans celles de l'ancienne Starostie de Krzemienice, on ren- contre de fréquentes fabriques de pierres à fusil. Une de plus célè- bres était à Sapanow au bord de la rivière Ik wa. C'est là qu'on trouve les plus beaux échantillons de pétrifications. nw 57 Les mêmes dépôts s'étendent vers l'Est à Rowno et sur cet espace à Warkowice, oü un puits creusé dans le cloitre des Bernardins, au pied de la montagne des poiriers, à 150 pieds de profondeur est encore dans la méme craie. A Mizocz Taykury, Suraz, Szumsk, Bryków, Nowystaw, c'est encore la méme craie, mais dans des profondeurs trés va- riées. En un mot, les craies fines s'étendent encore plus loin que le greensand, et s'étant joint aux craies horyni- ques, elles suivent bien loin le lit du Horyn et aprés avoir tourné vers le sud, en direction opposée, elles touchent le Dniester, ou s'étendent jusqu'aux prémiers monticules aux extrémités des ramifications des Carpates septentrionales. 9. Argile de Kiew. Une des roches bien singuliéres et bien curieuses est l'argile de Kiew. Je me trompe peut étre, mais il me semble d’après bien de circonstances qu'elle doit appartenir au nombre des composans si variés de nos ter- rains crétacés. Nous allons en tracer une description. Les rives du Dnieper sont si hautes, qu'on leur a attribué mé- me anciennement la dénomination de montagnes, dans la langue ancienne warago-russe Kiwy, d’où il a plu aux hi- storiens de dériver le nom de Kiew. Je n'ai examiné la stratification de ces élévations que depuis Mezyhory jusqu'à la forét de Kitai et partout j'ai trouvé à peu prés les mémes couches. La surface de toutes ces hauteurs consiste en glai- se sableuse, jaunâtre, stérile, de près de 80 pieds d'épais- seur; vers le fond elle devient de plus en plus pure et pas- se à largile plastique ou terre à potier. Dans le contact de ces deux argiles coulent d'innombrables filets d'eau qui fournissent les puits abondans de Peczerskie et du vieux Kiew et les nombreuses fontaines qui Jaillissent au niveau du Kreszezatik. Cette argile plastique offre une pâte fine, tenace, trés onctueuse, de couleur jaunatre, rougeatre , gris, brun et méme violet-noir, péle-méle. Sa couche su- 98 périeure contient encore des grains de quarz, mais l'infé- rieure est parfaitement pure. Elle repose sur une couche de 5 à 18 pieds d'épaisseur de terre à fayence, blanche, pure, qu'on exploite en grand pour l'employer dans la fa- brique si renommée de fayence de Kiew à Mezyhory. Sous ses argiles on trouve un sable blanc à grain trés fin, d'une telle pureté, que sous le microscope il ne présente que des brins de cristaux de quarz hyalin, pur, sans aucun mélange de quelque substance étrangére. Son dépót n'est pas par- tout également puissant. En descendant de Peczerskie ou du vieux Kiew à Podol, son assise est de plus de 120 pieds, à Mezyhory à peine de 80, et en cotoyant le Dnieper pour aller à la forét de Kitay, cette épaisseur tantót augmente, tantót diminue. Il arrive cependant que ce sable se présente sous l'aspect d'un grés dur et passablement solide, alors il est mélé d'une forte dose de glaise et forme une roche psammitique à structure massive-schisteuse, à texture gré- nue pas trop solide, rude au toucher, à grain inégal, à ci- ment argileux, de couleur gris - Jaunâtre, ou rougeätre, de cassure feuilletée ou terreuse. On voit saillir une pareil- le masse sur le versant du Nord de la montagne Kisielewka au dessus du chemin, et au sud de la méme montagne au- dessus du Frolowskoy Monastère. La roche se fend en piè- ces parallellopipédoides en direction S. O. Vers sa base ce sable blanc devient jaunatre et rougeätre par une forte abondance d'oxyde de fer dissous dans les eaux d'innom- brables ruisseaux souterrains, qui fournissent de l'eau à ' toutes les fontaines du Podol et aux nombreuses sources le long des rives du Dnieper. Dans ce point de contact des sa- bles avec les argiles inférieures il arrive de rencontrer le sable cimenté par l'argile et par l'oxyde de fer, offrant l'a- spect d'un grés rougeatre, jaune et rouge-noirätre, d'une structure caverneuse, subschisteuse, d'une texture lâche, 59 d'une cassure inégale, raboteuse. Souvent des feuillets plus saturés du principe métallique deviennent très durs avec l'aspect et la cassure métalliques. On rencontre souvent de pareils blocs roulés au pieds de la montagne de Peczerskie le long des carriéres d'argile et parmi les branches des ruisseaux qui découlent du contact mentionné. Ces blocs roulés ont jusqu'à 3 pieds de long, sur 1, 14 de large et d'épaisseur. Il parait que ces blocs, transportés par les dé- bácles du Dnieper, se sont dispersés sur les sables des iles borysthéniques, car on y en trouve en quantité tantót en- fouis dans le sable, tantót à découvert. Audessous des ruisseaux souterrains mentionnés vient la couche d'argile de prés de 100 pieds d'épaisseur; elle des- cend jusqu'aux ondes du Dnieper et la roche qui lui sert ici de base n'est pas connue. Sa structure est massive un peu schistoide avec la direction ES., mais la stratification y est bien troublée et l'on y apercoit une sorte d'ondula- tion presque dans le sens des hauteurs, .dont elle fait la ba- se. Sa texture est compacte, son grain trés fin, sa cassure horizontalement feuilletée, subconchoide, transversalement terreuse. Elle est douce au toucher et trés onctueuse et don- ne avec l'eau une pâte fine et tenaceet se laisse mouler et tour- ner à volonté. Sa couleur est gris-verdâtre, verdátre, moins souvent jaunatre. Elle contient très peu de sable, mais elle est remplie d'une forte quantité de petites paillettes de mica argenté. Elle doit étre trés saturée de soufre, car elle con- tient du pyrite de fer en abondance, et au four elle pro- duit de fortes exhalaisons sulfureuses. Elle ne manque pas de pétrifications, de coquilles en noyaux et en empreintes; J'ai trouvé moi - méme de gros échantillons d'une Astarte, ou plutôt Crassina, analogue avec la Cr. islandicoides, une Terebratule, une enorme Ostrea qui tient le milieu entre 60 РО. latissima Lam., et ГО. serrata Defr., un fragment de quelque. Pecten ou Plagiostoma, un Trochus cirrhoides А. Br. et un Manon ou Paecilopora? rameux, souvent creux, entièrement transformé en pyrite de fer. J'ai recueilli tou- tes ces pétrifications au pied de Berestowo et de Peczerskie et je les ai déposées dans la collection zoologique de l'Uni- versité de St.-Vladimir. Mr. Rogowitch étant encore étu- diant en a trouvé d'autres bien intéressantes, que je n'ai plus eu l'occasion de voir et d'examiner. C'est dans cette roche que sont pratiqués les labyrinthes des caveaux de Peczerskaia Lawra, caveaux célébres par la conservation des reliques des bienheureux qui y ont été déposés; célé-- bres par l'asyle qu'ils ont accordé aux saints péres Antoine et Méthodie, qui ont repandu la lumière de la sainte re- ligion chrétienne sur les bords du. Borysthéne. Chaque argile est douée de la propriété de ne pas étre perméable à l’eau, celle ci la possède au suprême degré et c'est à cette propriété que les dits caveaux doivent leur sé- cheur, à tel point qu'au fond méme des labyrinthes les pa- rois ont acqui la consistance et la dureté d'une pierre et qu'on y respire un air sec, quoique chaud. Les caves sont taillées dans une grande profondeur, mais il est bien dou- teux qu'elles puissent descendre audessous du lit du Dnie- per. Cette argile en desséchant au contact de l'air devient bien dure et alors elle a l'aspect de l'argile schisteuse ob- servée audessus des phyllades sous le dépót glauconien; tel- le est la roche qu'on apercoit en descendant la hauteur de Peczerskie par l'ancien sentier près du tombeau d'Oskold. "On exploite cette argile en grand pour la fabrication de la fameuse brique de Kiew, qui, cuite, devient presque blan- che et acquiert une telle dureté et solidité que ni le soleil, ni l'humidité n'agissent plus sur elle. Elle fournit des ma- tériaux inépuisables pour les établissements le long du 61 Dnieper depuis Berestowo jusqu'à Kitayskaia Roszeza, la Forét de Kitay, tous appartenant à la couronne. Cependant cette argile n'est pas partout dela méme qua- lité. Vers l'embouchure du Libed, affluent du Dnieper, à l'établissement de Mr. Eissmann, dans une colline ой on exploite cette argile pour en faire des briques, à la hauteur de 50 pieds à peu près, on voit la couche dans tous ses dé- tails. La structure, la stratification et la texture de l'argile sont toujours les mémes que dans les localités citées, seu- lement sa couleur est plus jaunatre. Sa couche est traver- sée par des fentes rectilignes, qui se croisent en divers sens, et comme dans les dépóts calcaires de pareilles fen- tes sont incrustées de spath calcaire, ici elles sont remplies de gypse cristallisé en tablettes obliques aux angles et aux arétes tronqués, agglomerées, dans les plus beaux groupes, représentant tantót des rosettes, tantót des boules ou des formes bizarres ressemblant à des décombres de quelque ruine. Ces cristaux sont blancs, diaphanes, mais leurs sur- faces le plus souvent sont couvertes d'un enduit d'oxyde de fer ou de la méme argile si adhérent, qu'il n'y a pas moyen de les en nettoyer. J'ai retiré moi - méme plusieurs pièces pareilles , mais c'est chez Mr. le Dr. Schirmer à Kiew qu'on peut voir la plus belle collection d'échan- tillons choisis de cette belle variété. Une si forte quantité de gypse parait ne pas étre favorable à la fabrication de la brique. Je ne saurais dire comment s'étend le dépót de l'ar- gile de Kiew, саг à Trypol, a 4 m. 5. au bas de Kiew je ne l'ai plus retrouvé, quoique on devrait supposer, d’après. l'accroissance de sa couche en épaisseur depuis Mezyhory, à Kitayskaia Roszeza, qu'à Trypol elle devrait devenir plus puissante encore, ou en s'élevant découvrir son support. Je ne persiste pas opiniatrément à considérer l'argile de Kiew comme un dépôt de terrains secondaires, mais d’après 62 l’analogie des pétrifications et d’après la position relative de sa couche, je suppose qu'elle se rapporte à cette épo- que (7). | 6. Gypses. Les gypses appartiennent aux roches le plus superficielles du terrain secondaire dans le système tyraï- que, car leurs dépóts ont ordinairement leur gite presqu'au méme étage que le greensand et rarement ils en sont re- couverts. Leurs couches se sont disposées et étendues à l'ouest du systéme audessus des marbres. Les premiers in- dices des gypses se font déjà apercevoir à Szydtowce sur le versant. du Sud dela rive du Zbruez, en morceaux de volume varié, quelquefois méme en blocs, mais la carrière véritable n'y a pas encore été observée et ce n'est que d'a- près l’analogie des roches, qui forment les rives du Zbruez, qu'on peut supposer, que peut étre toute l'étendue entre Szydtowce et Czarnokozieniece contient des dépóts de gypse, mais comme nulle part ils ne se trouvent à découvert, com- me les carriéres de Czarnokozienice et de Zawale fournis- sent si abondammement ce produit pour tout le pays, nul besoin n'a forcé les propriétaires à fouiller la terre pour y chercher un fond incertain de revenus. Cependant dans l'es- расе mentionné aux environs du Zbrzuz on ne retrouve plus d'indices de sa présence. En descendant avec le Zbruez à 3 m. g. au Nord de Czarnokozienice on retrouve de nouveau des morceaux de gypse dispersés sur les ver- (^) J'ai rencontré quelque chose de semblable à une m. 5. au nord de Tulczyn (Gouv. de Podolie), en allant de Brailow à la gauche du chemin de poste, dans la colline dont le sol avait un sable jauna- tre, puis un sable blanc tout à fait le méme qu'à Kiew, sous lequel on aperçoit une couche d'argile , dont tous les caracteres ne diffè- rent en rien de la roche de Kiew. Cette couche. n'a que 10 pieds d'épaisseur et parait se cacher sous les eaux de l'étang voisin; elle est parfaitement horizontale et paralléle au sable qui la recouvre. 63 sans des rives de cette rivière à Zatucze. On les voit aussi à Niverka et Szustowce, où audessus des marbres on distin- gue des gypses en couches peu considérables alternant avec des calcaires d’une formation incertaine analogues aux cal- caires des Toltris. Ce n'est qu'à Czarnokozienice que l'as- sise bien forte de cette roche est tout à fait développée. Dans les rochers escarpés au bord du Zbruez sa couche est à peine reconnaissable au milieu d'autres roches, qui com- posent le sol de la rive, mais au sud de cette localité dans des collines voisines, elle est plus développée et plus puis- sante. Je n'ai que trés peu à ajouter à la description qu'en a donnée Mr. Eichwald (*). Tout ce qu'en a dit ce célèbre savant est d'une telle vérité et précision, qu'il ne nous lais- se rien de plus à souhaiter. Le gypse reposant sur des mar- nes schisteuses ou couches supérieures des marbres, est en- tremélé dela méme marne, forme des veines plutót que des couches, recouvertes d'un grès calcaire sur lequel s'étend une. véritable couche de gypse plus ou moins puissante, couverte d'un dépôt de craies. Le gypse des carières de Czarnokozienice n'est pas d'un aspect uniforme. L'assise entière atteint 150 pieds d'épaisseur, mais on ne peut pas dire décisivement, que dans tel étage, git telle ou telle va- riété, car elle s'entremélent infiniment, sans suivre aucun ordre. En général le gypse est blanc, grisätre, passe au gris - jaunâtre, gris foncé et brun, sa structure est massi- ve, sa texture lamellaire, compacte ou terreuse, sa cassure grenue ou lamellaire. Il est translucide ou opaque et ces deux modes d'étre, ainsi que les couleurs et la texture, se confondent dans la méme piéce, ce qui présente à la taille l'aspect d'un joli marbre semidiaphane. Bien souvent des masses pareilles sont coupées par des veines d' 1 à 3 pouces (*) Eich w. 1. e. p. 20 et suivantes. 64 d'un gypse fibreux, blanc argenté ou par des cristaux bri- sés d’une sélénite brillante, fissible en lames ou feuillets minces, parfaitement diaphanes, offrant à leur surface un éclat nacré, ou des reflets irisés. Ce qu'il y a de singulier dans ces cristaux, c'est qu'il ne sont jamais couchés hori- zontalement, mais pour la plupart ils sont obliques, ou ver- ticaux, contrairement aux lamelles de leur clivage. П ne m'est pas arrivé de trouver une seule Veine tant soit peu consi- . dérable de sélénite, quoique j'en aie trouvé des morceaux de 5 à 7 pouces en diagonale, sur un pouce d'épaisseur, par- mi les décombres dans les carrières ou dispersés sur les versans des collines gypsiferes. Les fentes des massifs sont bien souvent remplies de petits cristaux de la méme sélé- nite diversement grouppés. Dans l'épaisseur des massifs il arrive souvent de voir des couches de 2 à 6 pieds de gypse saccharoide, communément appelé albatre, dont la texture et la cassure est grenue, lamellaire, la couleur blanche, ra- rement passant au grisätre ou jaunätre. Il est translucide et coupé par des veines presque diaphanes. C’est une belle pierre employée pour des ornemens et pour des meubles, et bien souvent des morceaux assez volumineux de pareils albatres sont entremélés dans la roche ordinaire de gyp- se, auquel ils ajoutent des veines et des taches extrémement élégantes surtout lorsque ces morceaux ont une teinte rougeatre, ce qui est trés rare. Vers Milowce le gypse se montre pour la plupart sous un aspect terreux et entremélé d'un calcaire compact mar- neux et c'est par cette raison qu'il est moins recherché dans le commerce (*). A Kudrynce, village situé à un mille à peu prés au Sud de Czarnokozienice, au bord méme du Sbrucz , se trouve la continuation du méme dépôt. Le () Eichw. L c. p. 19. 65 chemin qui descend au village sur une pente du versant, passe au sommet de la colline sur un rocher, qui est en : gypse. А droite du chemin le versant est trés escarpé et descend jusqu'à la riviére. Sa partie inférieure est en mar- bre et en marne, recouverts du grés que nous avons décrit à sa place. Sur ce grés s'éléve la masse du gypse, forme le sommet du versant et s'étend sur un espace de plus de 200 pieds de large. Dans sa couche supérieure le gypse est blanc ou grisátre, compacte, à cassure lamellaire ou gre- nue, rarement terreuse, contenant des brins de sélénite et cette couche a à peu prés 20 pieds d'épaisseur. Elle est suivie d'une autre de 3 à 10 pieds d'un albâtre plus ou moins blanc, presque opaque, coupé par des veines trans- lucides. Audessous de cet albâtre vient une couche de plu- sieurs toises de gypse commun, tantót compacte, opaque ou semidiaphane à cassure lamellaire, tantôt terreux et lâche; il est blanc, blanchatre, gris, jaunâtre, brunâtre péle-méle, contenant dans sa masse des veines de gypse fibreux et des morceaux de sélénite. Le support de cette assise de gypse est le grés mentionné et des marnes schisteuses. Toute cet- te stratification se fait observer facilement sur le versant escarpé à la droite du chemin, à gauche le versant est en pente assez douce, hérissé de blocs et de morceaux déta- chés et roulés de gypse dans ses différentes variétés. C'est ici que j'ai trouvé les plus remarquables morceaux de sélé- nite. Toutes ces couleurs disparaissent au four (*). А Zawale à 3 milles au Sud de Czarnokozienice, la car- rière de gypse est maintenant la plus développée et dans la rive escarpée du Zbruez c'est à peu prés la méme chose qu'à Kudrince dans la partie inférieure du dépót, mais dans {*) J'ai essayé moi-méme de calciner des morceaux les plus bruns, ils ont tous blanchi. =. 1892. 5 66 sa partie supérieure le gypse est entremélé de si fréquens bancs d'un calcaire qui lui est si analogue par sa texture et par ses couleurs, que quelquefois il est difficile de di- stinguer ces deux roches (*). Les couches inférieures pré- sentent des gypses continus, qu'on exploite aux bords du Zbrucz, mais la plus belle et la plus abondante carrière de gypse à Zawale est à l'Est de ce village sur un petit affluent du Zbruez; les couches y gardent à peu pres.la stratification de Czarnokozienice, mais la blancheur des gypses est bien souvent troublée, ils sont jaunâtres, nuancés de brun clair et foncé, de gris et de blanc. Les albâtres n'y sont pas moins abondans, mais ils ne sont pas si blancs. Czarnoko- zienice et Zawale fournissent une si forte masse de gypse, qu'elle satisfait aux besoins de toutes les provinces de l'Ouest de la Russie et du Royaume de Pologne. C’est à Zawale que les gypses ayant passé le Zbrucz ne reparais- sent qu'en Galicie. Aux environs de Bileze, entre Horoden- ka et Nowosiolka Kostiukowa , et à Mikulince (**) sur le Seret les dépóts du gypse sont bien puissants, sans former des rochers saillans aussi massifs que sur le Zbruez et c'est .dans ces rochers qu'on voit des grottes taillées, qui attes- tent que c'étaient jadis des carriéres souterraines ou l'on exploitait le gypse. Cette roche a une couleur jaunatre et grise avec des veines et des taches plus foncées, brunes et blanches. Elle est translucide avec des plastrons opaques et contient une grande quantité de cristaux laminaires du méme gypse. Taillée et polie elle présente des piéces su- perbes marbrées, oü, au milien du fond brun, des cristaux blancs et translucides réfléchissent la lumiére et resplendis- к) мою Io © p. (**) Les renseignemens sur ces localités m'ont été communiqués par le savant observateur Mr. Louis Makowiecki. 67 sent comme des feuilles d’un bel argent poli ou de nacre. On y exploite cette roche non seulement pour obtenir du plâtre, mais aussi pour en travailler des meubles et des or- nemens; саг elle se laisse tailler, sculpter et polir. Son support est un grès grisatre contemporain , à ce qu'il pa- rait, au grès rouge , et le greensand recouvre le gypse. Cette couche se cache sous les glaises et les calcaires plus récens et ne reparait qu'à Mielnica sur le Dniester, ou elle se fait jour à travers d'autres roches et forme (*) un massif considérable , qui domine les alentours. Le gypse de ce massif est compacte, assez hlanc , et repose sur un grès blanc, recouvrant les marbres et les marnes schisteuses. Les gypses sont les derniers chainons dans la série des terrains sécondaires du systéme tyraique, et quoique cette roche se fasse voir aussi dans les formations plus récentes, celle dont nous venons d'essayer la description, appartient sans doute aux terrains plus anciens, ce qu'atteste surtout sa position relative. D'après tout ce que je viens de tracer, оп voit, que les dépóts sécondaires antérieurs à la craie, sont peu considé- rables dans le systéme tyraique, et que ce ne sont en vérité, que les terrains hémilysiens, des phyllades et des marbres et la formation des craies, qui forment cet assemblage des roches singuliers et n'ayant d'analogie avec aucun des systémes européens, méme les plus voisins. Niemirow, le 30 Octobre, 1852. (*) Rys. bot. 1822. p. 54. 5* = REVISION DES ESCARGOTS (Helices) RUSSES, ENUMERES PAR J. A. KRYNICKI. J. KALENICZENKO. Feu le Professeur Krynicki étudiait avec prédilection la Conchyologie russe; Па fait dans le domaine de cette science plusieurs découvertes, qui nous promettaient beaucoup pour cette branche de l’histoire naturelle en nous présentant peu à peu toutes les richesses de notre patrie sous ce rapport; mais, au grand regret de tous les natura- listes, sa mort prématurée déconcerta les projets de ses tra- vaux et couvrit pour quelque temps son étude favorite du triste voile de l'oubli. Il semble, qu'après sa mort, person- ne n'étudia avec autant de zéle et d'amour les mollusques 69 de la Russie, et cette branche de la Faune russe est restée jusqu'à présent, pendant l'espace de 14 ans, dans l'état dans lequel elle était à sa mort. Un (ou deux) article conchyologique, imprimé il y a quelques années dans notre Bulletin, n'ont enrichi que trés peu la conchyologie; un autre article, plus étendu, publié à Pétersbourg, embrassant surtout les mollusques appartenant à la Russie asiatique (Sibérie), présente beaucoup de faits curieux et intéressants, quoiqu'il ne soit pas exempt de jugements douteux. En entreprenant la révision des ouvrages, publiés par def. Krynicki concernant la Conchyologie et embrassant pour la plupart la partie moyenne de la Russie, la Crimée, le pays du Caucase et la Géorgie, j'aurai soin de les com- pléter par les descriptions des espéces, qui ont été indéter- minées par Krynicki, j'y ajouterai la Synonymie, j'in- diquerai le lieu, récemment découvert, oü elles se trou- vent et je publierai la correspondance directe des célébres savants, déjà défunts, avec notre naturaliste de l'Ukraine Krynicki, et avec le fameux conchyologue Férussac le fils, correspondance que j'ai trouvée parmi lespapiers du premier. Par le testament de ce laborieux Professeur je possede la collection entière des coquilles terrestres et fluviatiles, ramassée par lui pendant ses voyages dans le pays du Cau- case et en Crimée, et enrichie par les dons de plusieurs na- turalistes qui se trouvalent en correspondance avec lui. Pour le commencement je présente la révision du genre Escargot (Helix) , en me réservant la suite de toutes les autres coquilles, qui entrent dans cet embranchement. Kharkov. le 30 Janvier 1853. MOLLUSCA GASTEROPODA, PULMONATA. TERRESTRIA. 1. Helix L. Drap. Улитка. I. Heticocena Fer. Testa, globosa, non umbilicata; apertura ampla, rotunda- ta; peristomate incrassato, subreflexo; margine columellars recto. 1. Н. lucorum Müll. Verm. terrest. et fluv. hist. 11. 46. 245. Krynicki Hel. ross. Bull. d. 1. Soc. d. Nat. d. Mosc. tom. 9. 1836. p. 150. — Kryn. Conchyl. ross. ibid. 1837. JM 2. p. 51. — I. Siemaschko Bull. 1547. JM 1. p. 93—117. Synon. H. mutata Lam. VI. 2. 67. 7. — taurica Krynicki Bull. VI. 423. 1. В variet. Krynicki J. c. p. 150. Férus. pl. XXI. A. 6. 7. H. Pomatia Ménétries. Cat. pag. 270 — 1293. (missa ab auctore). Nostra H. lucorum, praecipue ex Georgia, simillima est H. cincta Müll. Férus. n. 28. Pl. XX. 7. 8. sed distingui- tur: magnitudine parum minore, spira et apertura magis elevata, labioque minus a linea verticali umbilici inclinato. Fascia uti in georgianis. 11 H. lucorum. Férus. n. 30. pl. XXI. A. et XXI. B. f. 3. Figurae omnes coloratione similes Georgianis nostris. Habitat ш umbrosis sylvis totius Tauriae, Abchasiae, Mingreliae, Somchetiae sat frequens. 2. H. Pomatia Lin. Krynick. Helic. Ross.l. c. p. 152.—Krynic. Conch. ross. l. c. p. 51. — Rossm. Icon. I. p. 55. f. 1. 2. — Nils. moll. succ. p 17. Fischer Naturg. Livl. p. 383. — Schrenk Uebersicht der Land. u. Süssw.-Moll. Livl. Bull. d. N. d. Mose. 1846. tom. XXI. pag. 148. — Siemaschko, Beitrag zur Kennt- niss der Konch. Russl. in Bull. d. N. d. Mosc. 1847. tom. XX. p. 117. Fér. п. 31. pl. XXL et XXIV. 2. Synon. H. cinerascens Andrz. Habitat locis sylvaticis Kursk, Orel, Mosqua. Circa op- pida Sumy, Achtyrka gub. charcoviensis. 3 H. ligata Müll. l. c 11. 58. 252. — Krynicki Hel. ross. p. 15%. — Kryn. Conch. ross. p. 51. Rossm. Icon. I. p. 55. f. 3. — Gmel. I. с. 3631. 57. — Chemn. IX. 128. 1137. Siemaschko l. c. p. 117. Férus. J£ 39. p. XI 1 — ^. et pl. XXIV. 4. Testa globosa, transversim inaequali, spira obtusa, ex- serta; anfractibus quaternis planulatis; apertura elevato-ro- tundata, peristomate incrassato; labio subcompresso; umbi- lico consolidato. Coit mense Septembri in fruticibus post meridiem. | Habitat locis apertis circa opp. Novoczerkask et Stavro- pol. Quoque ad thermas martiales et Narzana Caucasi. Tauriae ad Alupka et Nikita. II. Acavus Montf. Testa subglobosa, non umbilicata; peristomate reflexo, ad labii extremitatem. sinu columellari instructo. 72 4. Н. atrolabiata. Kryn. Hel.ross. p. = — Kryn. Conch. ross. p. 91. Kryn. novae species Bull. d. N. d. Mosc. 1833. p. 425. Siemaschko 1. c. p. 117. Eichw. Synon. Helix sylvatica var. Fér. Magasin de Zoologie. 1835. pag. 21. Testa orbiculato - subglobosa, solida etc. et fasciis sub- quaternis longitudinalibus nigris. etc. Vide Helic. ross. p. 157. Varietates hujusce species sequentes: a) Flavescenti - sordida aut grisea, fasciis tribus latis. Piatigorsk Caucasi. b) Magis fusca, fascia quarta saturati angusta. Ex Naur, Georgia. c) Haud fasciata, sordida flavescens strigis transversis obliquis saturatioribus, peristomate undique atra. Ex Naur (Науръ). Habitat magna in copia circa thermas Piatigorskenses; quoque ad Vladikaukas, Kizliar et in tota fere provincia Caucasi vulgatissima. 5. H. arvensis Ziegl.—Hel. ross. Krynicki 1. c. p. 159. — Kryn. Conch. ross. l. c. p. 51. — Siemaschko I. c. p. 118. — Pfeif. 16. IV. 6. Synonymia: Hel. austriaca v. Mühlf. Rossm. n. 7. et 595. — vindobonensis Pfeif. — mutabilis var. montana Hartm. in Sturm. — sylvatica var. y vindobonensis Férus. pl. XXXII. A f. 6. 7 — vindobonensis Kryn. Bull. VI. 428. 3. Testa orbiculato - globosa, solidula, pellucida, parum nitida, transversim striata, flavescenti-albida, fasciis atro- fuscis subquinis; spira obtusiuscula plus minusve elevata, 73 anfractibus subsenis, rotundatis; suturis profundiusculis; apertura elevato-lunata; peristomate reflexo, intus obscure purpurascenti; labio compresso, brevi; umbilico consolidato. Var. &'. eadem fascia secunda angustissima. Caucasus. Habitat circa oppidum Georgievsk. Naur in provincia Caucasica. Magna in copia in hortis sylvisque in toto gubernio Charcoviensi. Quoque circa opp. Mogilew (ua Autups). 6. H. nemoralis Lin. Fau. sv. 530. 2186. Kryn. Hel. ross. 1. e. р. 161. Kryn. Conch. ross. 1. c. p. 51. Féruss. 1. с. n. 56. XXXII. A. 2. XXXIII. XXXIV. et XXXIX. А. 3. ^. Fischer Oryctographie du Gouvern. de Moscou pl. v. f. 4. (mala) sine descriptione. In sylvis gubernii Poltavensis et Czernigoviensis oppida: Periaslav et Neschin. Kiew. 7. H. hortensis Müll. 1. c. p. 52. 247. Rossm. Icon. I. p. 59. f. 6 Kryn. Hel. ross. 1. c. p. 162. — Kryn. Conch. ross. p. 91. Siemasch. l. c. p. 118. — Schrenk l. c. p. 148. — Nils. 21. 7. Férus. 1. c. n. 57. XXXV — XXXVI. Habitat circa oppida Sumy. Achtyrka , Lebedin gub. Charcoviensis; quoque ad opp. Kursk, Czernigow. 8. H. Arbustorum Linn. Faun. sv. 529. 9184. Rossm. Icon. I. p. 56. f. № Kryn. Hel. ross. 1. c. p. 16%. — Kryn. Conch. ross. l. c. p. 51. Siemaschk. 1. c. p. 117. — Schrenk 1. c. p. 150. Férus. 1. c. п. 40. pf. XXVII. f. 5 — 8. XXIX. 1. 3. inter Helicogenas collocata. Ad descriptionem characterum Krynickio delineatam ad- de: anfractibus senis plano-rotundatis. Habitat circa p. Brovary gub. Czernigoviensis quoque circa pag. Bassy oppidi Sumensis gubern. Charcoviensis. 14 Ш. Heticoponra Fer. Testa conico-globosa aut depressa, apertura arcuato-lu- nata scu menoidiformi, saepe dentibus coarctata; peristo- mate in pluribus reflexo. 9. H. bidentata. Gmel. 231. 3612: —Rossm. Icon. I. p. 65. Г 14. Kryn. Hel. ross. l. c. p. 165. — Kryn. Conch. ross. l. с. p. 51. Siemaschk. 1. с. p. 118. — Schrenk. 1 c.p 150. Nils. 1 c. p. 14. Férus. JV 121 H. Diodonta Andrz. Hel. ross. Kryn. p. 167. Habitat in gubernio Vilnensi quoque ad Grodno. Nuper- rime observavi in districtu Izium (gub. Charcov ad pagum Dubrowna). 10. H. fulva Müll. 1 c. 11. 56. 249. Rossm. |. c. icon VII. УШ p. 38. f. 535. Kryn. Hel. ross. l. c. 167. — Kryn. Con. ross. р. 51. Siem. 1. c. p. 121. — Schrenk. 1. c. p. 151. Fér. п. 247. In sylvis sat frequens totius fere gubernii Charcoviensis. 11. H. contortula Kryn. Helic. ross. |. c. p. 168 —ejusdem Conch. ross. l. c. p. 51. A Hel. contorta Férus. pl. 51. A. 2. livr. 24. ista di- versa. In prodromo ejus deest, quam ob causam D. Kry- nicki illam «H. contortula» nominavit. Circa thermes Piatigorskenses ad radicem montis Maschu- ka (Caucasi) prima vice (1836 ann.) a me detecta est, po- stea in vicinitate Narzan (acidulae) observata multoties; quoque ad opp. Stavropol in locis humidis (pycckiß лЪеъ) inventa. 75 IV. НеЕемсосохА Fer. (Caracolla Lam.) Testa depressa per compressionem ultimi an[ractus carina eminente circumdata. 12. Н. planata Chem. Il. p. 281. 209. Kryn. Hel. ross. l. c. p. 169. — Kryn. Conch. ross. l. c. p 51. — Lam. VI. 2. 99. 13. — Jan. ^. 7. Féruss. / 295. pl. XXX. f. 2. fauce ro- sea, superficies sine maculis, solummodo striis distantibus, radiatis elevatioribus, dein similis exemplo siculino quoad staturam. Féruss. locavit eam inter nostras calcareas. e. gr. ericetorum. Habitat in Tauria (Байдарская долина, Мердвенъ и Ку- чуккой). У. Herıcerra Ferus. Testa subglobosa vel depressa; apertura regulari, peristo- mate raro reflexo; umbilico detecto; ultimo anfractu tereti. А. PERISTOMATE REFLEXO. a) Subdepressae. 13. H. faustina Ziegl. Jan. 4. 49 Кгуп. Hel.ross.]. c. p. 171.— Kryn. Conch. ross. l. c. p. 51. Rossm. n. 93 — Siemaschk. 1. с. p. 118. (ubi inter synonyma false: H. narzanensis: colocata). Synon. H. volhyniensis Andrz. secundum opin. Férus. litt. 1. 8. H. Selemine v. Mühlf. Habitat in sylvaticis locis circa Mogelewborysten. 1%. H. narzanensis Kryn. Hel. ross. l. c. p. 172 —Kryn. Conch. rossic. 1. c. p. 51. — Hel. hortensis Menetriés. Cat. г. 270. 1294. 16 Animal cinerascens, fere unicolor, nam in pelluciditate corporis tantum fascia obscurior ab tentaculis latere colli excurrens apparet; solis tentaculis, oculiferis elongatis, praesertim ad apicem vix saturatioribus. Testa animale impleta haud maculata, extus pone lim- bum aperturae cum fascia lactea evidentiori; ipse limbus cinereus. E TE. Long. corporis 10”. — tentac. ZW. Testa aut tota alba sine ullis fasciis, aut ad limitem fas- ciae albae subtus radiatim infuscata; saepe etiam inferne loco infuscationis tantummodo fascia pulla cum alba con- juncta restat. Distinguitur ab H. faustina superficie longi- tudinaliter striata, apertura magis regulari, lunata, peristo- mate in adultis intus incrassato et umbilico minus aperto. . Synon. H. hortensis Ménétriés.Cat. г. 270. 1294. Habitat Caucasi circa acidulani Narzana , quoque ad Kynschalgora; in Georgia: Salian, Temur Hanschura et Baku. b) Orbiculato - planae. 15. H. pulchella Drap. 119. VII. 30—34. Kryn. Hel. ross. l. c. p. 173. — Kryn. Conch. ross. l. c. p. 51. — Rossm. Icon. VII. VIII. p. 6. f. 439 — 440. — Schrenk 1. с. p. 155. — Siemaschk. 1. c p. 118. Féruss. /£ 113. а Н. costata Müll. 11. 31. 233. Habitat in locis umbrosis totius gubernii Charcoviensis (oppida: Sumy, Achtyrka, Lebedin). In hortis humidis Voronesch. В. PERISTOMATE MARGINATO. I. Testa cornea, unicolor, raro fasciata, saepe (junior) pilis tecta. 77 a) Umbilicatae. 16. H. Fruticum Müll. 11, 71. 267. —Kryn. Hel. ross. l. c. p. 17^. Kryn. Conch. ross. 1. c. p. 52. — Schrenk. 1. c. p. 151. Rossm. Ic. 1. p. 61. f. 8. get y. — Siemaschk. 1. c. p. 119. A. defuncto Geblero ex Barnaul (Tomsk. gub.) missa: umbilico parum latiori et aperturae angulo umbilicali pro- ductiore, unde apertura ipsa magis lunata. Habitat in tota provincia Caucasica (Ставрополь) in gu- bernio Tomsk (Барнауль). 17. H. strigella Drap. 85. 11. УП. 1. 2. Kryn. Hel. ross. 1. c. p. 176. Kryn. Conch. ross. 1. c. p. 52. Siemaschk. 1. c. p. 119. — Schrenk. |. c. p. 153. Rossm. Ic. 1. p. 61. f. 9. Synon. H. plebeja Kryn. Bull. VI. 430. 5. — fruticosa Parr. l. c. p. 430. Habitat in parva Rossia sat frequens in Caucaso (Stav- ropol.), Wilno. 18. H. aristata Kryn.—ejus. Hel. ross. 1. c. 179. ejusdem Conch. ross. l. c. p. 52. Testa: orbiculato - convexa, subdepressa, tenui, pelluci- da, aristis abbreviatis hispida, transversim striata, rivulis- que longitudinalibus creberrimis rugosa, sordide brunes- centi cornea; ultimo anfractu saepe fuscia albida cincto; anfractibus septenis planulatis; suturis tenuibus profundius- culis; spira prominula; umbilico dilatato, profundo; aper- tura rotundato - lunulata; peristomate patulo, subreflexo, marginato. Diam alt 00% Animal: corpore tentaculisque omnibus atro - griseis (*), (*) Colores incolae ex juvene individuo descripti, in adultorum verosimile saturatiores. 18 ora corporis et apice dilutioribus. Solea grisea ad margi- nem fascia coerulescenti circumdata. Margo pallii quiescen- tis animalculi pallide griseus. Cum animaleulo testa supe- rius praesertim obscure fusca, maculis nigris irregularibus picta, fascia carinae eo tempore lata, summoque apice seu primo anfractu, albescentibus. Long. corp. 7'". tent. 3". Junior: Testa flavescente cornea, subcarinata, superne depressa, inferne convexa, rivulis longitudinalibus valde distinctis, in tota superficie pilis flavescentibus , rariusculis in quieunque dispositis, basi crassioribus, hinc inde apice - recurvis, obsita. Umbilico satis aperto. Adulta: testa habitu suo externo proxime accidit ad JH. strigellam, sed mensuris majoribus et multis propriis notis distinquitur ab illa. Imprimis tota superficies ejus obtecta est aristis persistentibus, brevibus, (in juvenibus parum longioribus), acutis rigidisve, quas apud individua post ul- - timam demum peristomatis laborem existere multoties ob- servari occasionem habui. Mortua ex epidermide tamen non decorticata sed pilis destituta, ostendet granula parce dis- tributa, magis nitida, unde sub digiti tactu quaedam aspe- ritas sentitur. Spira interdum magis interdum minus eleva- tur. Umbilicus (fere 2“) dilatatus et profundus. Apertura sicuti in H. strigella rotundata marginum extremitatibus parum approximatis cum labio praecipue ad umbilicum evi- dentius reflexo. Peristoma patulum intus callo plano ineras- satum. Operculum tenuissimum hyalinum. Multa ejus specimina loco natali viva 20 Octobris 1838- 39 observavi, sed ultimum, ex quo descriptio facta est, in adulto statu. Vivit in sylvaticis locis umbrosis ad radices arborum et in plantarum superficie diversarum. 19 Habitat in Caucaso (Ставрополь, Науръ, Киеловодскуь и Желфзноводскъ.). 19. H. hispida Linn. Faun. suec. 2182. —Kryn. Hel. ross. |. с. р. 180. Kryn. Conch. ross. l. c. p. 52 — Rossm. Icon VII. — VIII. р. 2. f. 426. 42/7. —Schrenk 1. c. р. 153.—Siemaschk. 1. c. p. 119. Nils. 26. 12. Lamark. VI. 2. 92. 100. Féruss. Л 271. Animal supra granulatum inferne subtusque griseo-albi- dum, dorso, capite tentaculisque saturatioribus nigrescenti- bus; solea angusta postice acuta saepe ad marginem fasciola sordide rubescenti circumdata. Tentacula gracilia, superiora longa, capitata. Long. corp 35. tent. 2. Testa animale impleta undique rivulis ex maculis nigris plus minusve crebris picta. Testa junior H. sericeae simillima, superficie tamen ma- gis striata et foramine umbilicali latiori distincta. A Dr. Ex. Eichwaldio missa sub nomine Я. nitidae. Habitat in Parva Rossia (Сумы, Изюмъ Богодуховъ). In hortis humidis Charcoviae (caa? Banuoru) vernali tem- pore interdum caules putrescentes Brassicae oleraceae gre- gatim avidissime devorans. b) Perforatae. 30. Н Fruticola Kryn. Ejus. Hel. ross. l. e. p 181.—Kryn. Conch. ross 1. с p. 52 — Siemaschk. ] c. p 119. — Kryn. Nov. spec. 1833. Bull. VI p #29. ^. Hel. Fruticum var. Féruss. Bull zool. 1835. p. 21. Incola flavescenti albidus , unicolor, tentaculis oculiferis elongatis vix saturatioribus. Long. corp. 1". 3". tent. 5'". 80 Testa animale impleta diluta rivulis ramosis obscure griseis et albis fasciaque carinae etiam alba ortata raro obscurior punctis maculisque parvis fuscescentibus. Frequens Tauriae Chersoneso ubi crescit Paliurus acu- leatus (Rhamnus Paliurus), cujus folia abunde fegit et devorat. | Habitat quoque Caucasi (Ставреполь [pycckiüi ber] и Науръ). | Var. а) Ех Naur obscure fusca, nitida longitudinaliter striolata, et saepe fascia alba obducta. Apud H. Fruticum fascia alba nunquam observatur. 91. H. flaveola Kryn. ejusd. Conch, ross. 1. c. p. 52.. 12% 96. Testa orbiculato - convexa, depressiuscula, tenui, pellu- cida, opaca, transversim irregulariter striata, pallide flaves- centi- cornea, saepissime fascia medio albescenti circum- data; anfractibus senis, oblique planulatis; suturis tenuibus, spira parum exserta, obtusiuscula; umbilico? (incerto in adultis). i : Animal fulvescens, supra parum granulatum, postice valde acutum. Tentaculis oculiferis longis, capitatis cum inferioribus, et lineis abbreviatis colli a superioribus, atris. Testa animalculo facta pulcherrime maculis nigris fuscis et albis ornata; fascia media ultimi anfractus eo tempore alba saepissime linea nigra divisa, et alia suturalis e maculis al- bis et rufisconstans optime dantur observari. long. corp. 12". — tent. 45". Junior : Cochlea valde tenui et pellucida, apertura luna- {а extremitatibus marginis parum approximatis, labio ad finem columellae fracto, umbilico angusto perforatu. 81 Plurima exempla hujus speciei observavi (anno 1838, 15 Septembris) viva Stavropoli, sed omnia in juniore tan- tum statu. Animal proximum videtur H. fruticum attamen diversa. Superficies cochleae fere omni nitore destituta, sub lente quasi pruina quaedam obscurata apparet. Lineolis lon- gitudinalibus propriis H. fruticum omnino caret. Unum specimen aeque non adultum, supra fuscum in- ferne flavum, dein omnino semilem e Georgia (Lenkoran) accepi. Aperturam claudit opercule opaco, albo, subcalcareo tenui. | Obviat in sylvis locis umbrosis ad truncos arborum pu- tridos etiam in urticetis. Habitat in Caucaso (Ставрополь, Сабля и Александрия) quoque in Georgia (Ленкоранъ). 99. H. montana St. Pfeif. AI. 33. VI. 9. Kryn. Conch. ross. 1. c. p. 32. 24. Testa orbiculato-convexiuscula, subdepressa, tenui, pel- lucida, transversim striolata, sordide flavescenti-cornea; anfractibus subsenis, plano-rotundatis; suturis profundis; spira parum exserta; umbilice angusto; apertura rotundato- semilunari ; peristomate simplici, intus ad ipsam marginem vix incrassato. | Diam. 5. alt. 254 Animale er ere Synon. Helix montana St. Pf. Ш. 33. VI. 9. — circinata? Férus. /Æ 268 Junior: apertura cochleae ad umbilicum apparet magis elevata cum angulo evidentiori in vicinitate. extremitatis columellae inferioris, quae magis verticaliter elevatur quam № 3: 1893. 6 82 in adultis. Superne depressa, inferne convexa, subcarinata, loco umbilici perforata. Peristoma acutum. - Adulta: a H. globula Kryn. major est et solidior, super- ne satis depressa umbilicoque (fere 1 lin. lat.) gaudet la- tiori. Apertura etiam ejus minus (lat. alt. 2 11^.) ele- vata, rotundato-semilunaris, angulo tamen umbilicali ma- xime angusto. Peristoma acutum, simplex, intus ad sum- mum limbum vix incrassatum, qua incrassatio melius ob- servatur in cochleae pelluciditate et in sinistro margine ad umbilicum satis reflexo. Superficies parum nitida tenue et irregulariter striolata. Sutura non impressa, angustata, sed profunda. Spira elevatione sua dimidio ultimi anfractus non aequat, apice acutiuscula. In plurimis speciminibus fasciam albicantem carinae nunquam videre possum. Habitat Tomsk (Barnaul) a def. Geblero 1835 an. missa. 93. H. Ravergii Férus. Kryn. Не]. ross.l.c. p. 182. / 21. — Kryn. Conch. ross. 1. с. p. 52. J£ 25. — Siemaschk. 1. с. p. 119.75 AG: Testa orbiculato-convexa, elevata, solidula, parum pel- lucida, transversim oblique striata flavescenti grisea, ultimo anfractu penultimisque binis, linea alba cinctis; anfractibus senis oblique planulatis; suturis superficialibus; spira ex- serta; umbilico angusto; apertura rotundato-lunata; peri- stomate patulo. intus linea elevata, eburnea, marginata. Margo dexter ad angulum intus subinflexus. Diam. 7". alt. 43". Incola sordide lutescens, íentaculis omnibus lineisque a superioribus parallelis , abbreviatis saturatioribus; pede postice pallidiori. Testa cum animale unicolor grisescenti albida aut lactea. Long. corporis 11". — teniae. 2S 83 Habitat in umbrosis dumetorum Caucasi regione praeci- pue ad Mozdok copiosa quoque ad Naur.— Georgia-Salian (Ménétriés). Synon. Helix Ravergii Fér. Bull. 200. 1. p. 21. — limbata Kryn. Bull. VI. p. 431. 6. Nostram a H. limbata Drap. distinguere videtur absen- tia carinae et superficie profundius striata. 24. H. carthusianella Drap. 101.30. VI. 31.32. Кгуп. Hel. ross. 1. с. p. 183. Kryn. Conch. ross. l. c. p. 52. Л 21.— Lamark. 1. с. VI. 2. 85. 71. Pfeif. 1. c. Ш. 25. VI. 1. Férus. / 257. Testa orbiculato - subdepressa, tenui, pellucida, nitida, tenue alutacea, transversim irregulariter striolata, coeru- lescenti - alba; anfractibus senis, plano - rotundatis, suturis impressis, profundis; spira parum exserta; umbilico angu- . Sto perferato; apertura sub obliqua ovato - semilunari; peristomate subpatulo, pone marginem fuscum undique eburneo. Dium. 6". alpin. Animal supra flavescenti griseum, subtus dilutius, tenta- culis omnibus marginibusque soleae fuliginosis. Interdum vero cum corpore fuscescenti plus minusve obscuro obviat. Pallium maculis et rivulis flavis nigrisve parum per testam conspicuis. Ova albida milii pannicei magnitudine parit mense Octobri. Long. corp. 8j". tent. 3". Habitat in Tauriae ad fluvium Indor prope Theodosiam (majores) et prope Otuz. | 25. Н. carthusiana Drap. 102 31. VI. 33. Kryn. Conch ross. I. с. p. 52. № 28. Lamark. 1. с. VI. 2. 85. 72. Pfeif. Ш. 26. VI. 2. 3. Férus. Tabl. syst. n. 258. Testa orbiculato-convexa, depressiuscula, pellucida, so- 6* 84 lidula, nitida, tenue alutacea, transversim irregulariter striolata, flavescenti alba, anfractibus senis, rotundatis, su- turis profundiusculis; spira exserta; umbilico angusto-per- forata; apertura subobliqua rotundato-semilunari; peristo- mate subpatulo, concolore, intus callo crassiori marginato. Diam. 65/1. — №". alt. 351 — 2^, = Animal dorso granulato, sordido fere brunescente, infe- rius et postice dilutius ora tamen corporis obscuriori. Ten- tacula omnia cum lineis colli parallelis, in obscuritate dorsi vix conspicuis saturatiora. Testa animali impleta albescens hinc inde maculis fuscescentibus pallidis ornata, saepe cum quadam fulvedine praesertim ad aperturam, pone marginem cujus extus taenia lactea. Margo pallii contractionis tempore sordidus albo punctulatus. Juvenum et parvae varietatis animal in genere dilutius. : Long. corp. 8", tentac. 27/1, Junior: testa tenuis, subdiaphana; apertura ad umbili- cum magis rotundata, perforatione umbilici angustissimo. Nostra H. carthusiana variat admodum magnitudine , maxima illius specimina vix aequant H. carthusianellae, perquam et umbilicus ejus non est magis apertus. Tota su- perficies externa praeter striolas obsita arcte cicatriculis minutissimis, sub lente conspicuis, quae tamen in mortuis et injuria aeris dealbatis dificiles ad observandum. Fascia lactea pone aperturae marginem etiam in vivis tantum et cum animalculo bene conspicua; margo summus interdum brunescit. A praecedenti specie, cui primo intuitu sat similis, facile distinguitur: forma minus depressa, spira magis elevata et acutiori, cochlea aeque pellucida sed solidiori, peristomate 85 fere concolori, apertura minus obliqua, sed magis rotunda- ta (alt. 3^": 214/.), callo ejus erassiori, denique colore ma- gis albescenti cum fulvedine sine ulla grisescentia. In con- servatis cum incola exsiccato diu commonstrant anfractus apicales colorem sordide cinereum. Operculum tenuissimum hyalinum. Amat haec species loca elevata et aperta in graminosis, praesertim ad frutices solitarios; eam vidi etiam inter saxas caleareas inter gramina et semel in quercus foliis. Habitat in Caucaso (Stavropol, Piatigorsk, Georgievsk secus fluvii ripus Kuma). 26. H. Olivieri Férus. Kryn. Hel. ross. |. c. р. 185. J 23. Kryn. Conch. ross. l. с. p. 52. № 29. — Pfeif. Ш. 25. VI. &. — Hel. carthusianella. р. Drap. 101. VII. 3. ^. Féruss. ]. e. № 955. Habitat in gubernio Czernigoviense in sylvis umbrosis prope pagum Volezyk (districtus Konotop). 27. H. globula Kryn. ejusd. Conch. ross. 1. c. p. 52. № 30. Testa orbiculato-convexa, subglobosa, valde tenui, pel- lucida, parum nitida, transversim irregulariter striolata, flavescenti - cornea; anfractibus senis , rotundatis , ultimo crasso; suturis profundiusculis; spira exserta, acuta, umbi- lico angustissimo perforata , apertura rotundato - lunata; peristomate simplici intus linea tenui elevata marginato. Diam. 5". — 4". alt. 34 — 21", Animal superne rugoso-granulatum, undique sordide fla- vescens, solis tentaculis superioribus, valde elongatis, sub- cylindrieis, lineisque colli abbreviatis nigrescentibus. Cor- pus postice acutum. Testa cum animalculo palida , raris brunescentibus sed densis albis, praecipue in pagina infe- riori, maculis ornata. Long. corp. 63". tent. 27. 86 Junior: cochlea similis adultae , apertura tantum sine callo interno , et color magis cum viridine mixtus. Talis color praedominat etiam in speciminibus minoribus (omnino adultis), peristomate absoluto. Species haec praebet nonnullam affinitatem cum H. gla- bella Drap. n. 32, sed forma subglobosa minime depressa, colore pallidiori et absentia carinae albae ab illa diversa. Dein cochlea nostra distincta adhuc tenuitate parietum et _ laevitate sua. Anfractus ultimus nimis crassus. Opereulum hyalinum. Habitat loca sylvatica graminosa in Caucaso. (Stawropol, Piatigorsk; Iberiae (Karabach.). 98. Н. sericea Müll. 11. 62. 258. Kryn. Hel. ross. }. c. p. 186. № 24. Кгуп. Conch. ross. l. c. p. 52. № 31. — Drap. 103. УП. 16. 17. Pfeif. 1. 34. 12. 11. 17. Férus. 1. c. n. 972 —Siemaschk. Dre p. 429: Habitat locis umbrosis humidissimis, in plantis paludo- sis in tota Ukraina, Belorussia, Nova russia, in terra Cosa- korum thanacensium, Caucaso sat frequens. 99. H. depilata Pfeif. 1.35. 11. 18.—Kryn. Hel. ross. 1. c. p. 187. 95. Kryn. Conch. ross. l. c. p. 52. № 32. H. depilata ex Barnaul a clariss. def. Geblero missa. Var. a Cochlea superne semper magis depressa quam H. sericea et apertura constanter magis lunata angulo umbili- cali productiori et angustiori. Habitat in gubernio Kursk districtus Putivl in sylvis hu- midis ad pagum Czerepovka (круглая ropa). Quoque in Tomsk (Barnaul). II. Testa calcarea, candida, saepissime fasciis lineisque obscuris circumdata. 87 30. Н. Filimargo Parr. Kryn. Bull. VI. 435. 10. —Кгуп. Hel. ross. l. c. p. 188. 26. — Kryn. Conch. ross. p. 52. n. 33. Habitat in collibus Tauriae prope opp. Sevastopol; quo- que secus rivulos Kacza et Alma. 31. H. crenimargo Kryn. Conch. rossic. 1. c. p. 52. № 34. Testa orbiculato - depressa, carinae filo crenato cireum- data, solidula, opaca, transversim undique eleganter costu- lata, candida fasciis fuscis ornata; anfractibus senis, super- ne planulatis; suturis impressis, duplicatis; spira exsertius- cula, scalari, apice fusca; umbilico mediocri cum labio ad se approximato; apertura rotundato -lunata; peristomate simplici, intus callo plano munito. Dian Lr" alt’ 9r ам ENS Junior: testa similis adultae, differt tantum magnitudine minore, umbilico minus aperto et apertura integra. Cochlea adulta pro magnitudine sua admodum solida , parum pellucida, colore candido raro parum infuscato, cum fasciis obscure fuscis longitudinalibus, quorum una tantum superne visa latior, in vicinitate fili percurrit duos spirae anfractus, reliquae vero angustae numero variabiles 2. 3. aut 4 statim occupant paginam inferam. Superficies sine ullo nitore, sed undique costulis elevatis aeque distantibus, parum obliquis et rudiatim dispositis, id est: superne ad apicem , inferne vero umbilicum petentibus pulcherrime sculpta. Hae costulae in ipsa aperturae fauce etiam obser- vantur. Ultimus anfractus filo convexo, ob costulas cum se- quentibus valde crenato, dividitur in duas partes, quorum inferior oblique rotundata est et convexa, superior tandem plana ad filum parvo sulculo impressa. Reliqui anfractus similem commonstrent structuram unde et adjuncta sutura 88 impressa duplicataque, spira, si a latere spectabis, eviden- ter scalaris conspicitur. Spira magis exserta quam in И. fi- limargine planicies tamen anfractuum praebet adhuc ei in- signem depressionem. Umbilicus parum apertus, vix unam lineam latus et profundus, anfractus in eo non sunt visibi- les. Apertura (lat. alt. 12^". — 114+.) regularis, rotundato- lunata, marginibus aequalibus, quorum dexter seu labrum extremitate suo ita filo anfractus respondet ut, productio- nem ejus facere diceres. Peristoma acutum, minime refle- xum in statu absoluto , raro quoque callo interno ab ora remoto tenui plano DLE Operculum diaphanum > tenuissimum. А H. costulata J. Pfeif. Ш. 32. nota splendida, id est filo carinam obducente mox distinguitur; a H. rugosa Lam magnitudine, peristomate concolore etc. Habitat in montosis calcareis inter fruticos Caucaso ad thermas Piatigorskenses ad radicem montis Maschuka et Beschtau. 32. H. Ericetorum Müll. 11. 33. 236. Ктуп. Не]. ross. 1. с. _ р. 190. № 27. — Kryn. Conch. ross. l. c. р. 52. № 35. Féruss. n. 281. Drap. 1. c. 107. VI. 16. 17. — Lamark. VI. 2. 84. 69.— Rossm 1. c. VII. VIII. p. 33. — Siemaschk. 1. с. p. 120. Testa orbiculato-depressa, supra plana, solidula, parum nitida, transversim striolata, tota alba aut fasciis lineisque fuscis, longitudinalibus varie picta; anfractibus senis su- perne planulatis vel parum convexis, ultimo incrassato , rotundato; suturis impressis, profundis; spira vix exsería, apice fusca; umbilico ad fundum dilatato, cum labio a se remoto; apertura rotundato - lunata; peristomate simplici intus callo tenui munito. Synon. Helix cespitum Pfeif. I. 39. 18. IL 24. 25. et III. 60. 56. (exclusis synonymis). 89 Не]. Е — obvia. — ddfbcatuiand — neglecta Pfeif. I. 38. n. 17. Habitat in Caucaso, Tauria, Georgia, Podolia var. В. Kryn. in disertis ad Naur. Andrz. Kr. H. г. |. c. p. 190. 33. H. neglecta Drap. 108. VI. 12. 13. Kryn. Hel. ross. ]. c. p. 193. № 28. — Kryn. Conch. ross. |. c. p. 52. n. 36. — Lamark. |. c. VL 2. 84. 67. Sturm. VI. 7. n. 9. Testa orhiculato-convexa, depressiuscula, tenui, parum pelluida, transversim striolata, albida, fasciis lineisque rufis aut fuscis longitudinalibus varie ornata; anfractibus senis plano-rotundatis; suturis parum impressis; spira pro- minula; umbilico profundo, dilatato, cum labio ad se ap- proximato; apertura rotundato-lunata; peristomate simplici intus non incrassato. Diam. 61" — 51". alt. Зум — Au, Incola: sordide flavescenti griseus, corpore antice granu- lis fuscis obsito, tentaculis omnibus lineisque colli a supe- rioribus saturatioribus. Tentaculis tamen interdum collo concoloribus vix obscuratis. Long. corp. 10". tent. 2'". Var. a) Hel. neglectae affinis, callo intus remoto a mar- gine crasso. Animal sordide griseum, cervice, tentaculis omnibus oraque pedis fuliginosis. Pars antica corporis in- terdum magis interdum minus nigrescit, in ultimo casu li- neae cervicis a tentaculis evidentiores. Cochlea alba vel fasciata. Habitat Tauriae ad Zulam inter Simpheropol et Karasu- bazar. var. «) promiscue in graminosis inter montes ad Kisiltasz. (22 Octobr. 1837). 90 34. H. Krynickii Andrz. Bull. VI. 434. 9. Kryn. Hel. ross. 1. c. p. 195. n. 29. Kryn. Conch. ross. l. c. p. 52. n. 37. — Hel. cespitum var. Féruss. Bull. zool. p. 21. Testa depressiuscula, subtus convexa, transversim strio- lata, tota flavescenti-albida, aut fasciis subdentatis, subtus saepe interruptis, fuscis longitudinalibus ornata; anfracti- bus senis, planulatis, ultimo incrassato; spira parum ex- sería , apice fusco; apertura rotundato-lunata; peristomate simplici, intus vix marginato, concolore. Habitat in plantis Tauriae meridionalis (Sevastopol, Ва- laklava, Schulia). | 35. H. arenosa Ziegl. Kryn. Hel. ross. l. c. p. 197. — Krynic. Conch. ross. l. c. p. 52. № 38. Habitat in Tauria prope Sudak. 36. H. Ménétriésii Mihi. Kryn. Conchyl. ross. 1. с. p. 52. № 39. Synon. Helix alpina Ménétr. Cat. rais. p. 270. n. 1296. — nivalis Ménétr. Kryn. Conch. ross. p. 52. № 39. Testa orbiculato - subdepressa, solidula, subpellucida, costulis transversis, crassiusculis, arcuatis, parum irregu- laribus tecta, griseo-albido fasciis binis, tenuibus, fuscis cincta; anfractibus quinis plano rotundatis; suturis tenui- bus, profundis; spira parum exserta , obtusa; umbilico mediocri, profundo cum labio ad se approximato; apertura subcompressa lunata; peristomate simplici albo intus valde incrassato. Diam. 3i'". alt. 12'". Incola- . Testa valde proxima H. costulatae Ziegl. Pfeif. III. 32. VI. 21. 22. differe tamen videtur magnitudine majori, co- stulis crassioribus, arcuatis, colore obscuriori cum fasciis 91 binis, apertura magis compressa et ultimo anfractu sub- carinato. Habitat in alpibus Caucasicis Schadach, ubi D-nus Méné- triés colligit eam ad 10,000 pedum elevationis. 37. H. Thymorum Meg. Kryn. Hel. ross. 1. c. p.197. № 31. Kryn. Conch. ross. l. c. p. 52 № 10. Synon. Helix candidula Férus. № 279. — Lam. № 103. Pfeif. Ш. 60. 53. et I. 37. 16. a. II. 22. — taeniata Meg. — unizona Andz. — radiolata Andz. — thymorum. Pfeif. 1. c. f. 21. Testa orbiculato - convexiuscula, subdepressa, subcari- nata, solidula, parum transluida, transversim oblique pro- fundius striata, (ota alba aut fusca varie fasciata; anfracti- bus subsenis, supra planulatis; suturis impressis; spira pa- rum exserta; umbilico mediocri profundo, cum labio a se parum remoto; apertura rotundato-lunata; peristomate sim- plici, acuto, intus vix incrassato. Diam. 5'/". alt. 91", Incola sordide albidus, tentaculis omnibus lineisque colli a superioribus , interdum etiam et ipso collo fuliginosis. Solea lineari postice obtuso rotundata, marginibus obscuris. Long. сотр. 5"". tent. 1;'". Habitat in graminosis Tauriae (secus rivulum Indol inter Karassu-Bazar et Theodosiam) 8 Octob. ipse collegi quoque in Gubernio Kursk prope oppid. Belgorod. 38. H. striata Drap. 106. 39, УТ. 18. 20. —Kryn. Hel. ross. 1. ‚с. р. 199. -№ 32. — Кгуп. Conch. ross. 1. ©. p. 52. № М. — ‚Feruss. ]. с. n. 278. — Lamark. 1. c. VI. 2. 93. 103. — Pfeiff. 1. c. Ш. 31. VI. 23. 92 Habitat ш Caucaso ad acidulam Narzana, quoque in gu- bern. Mogilev in sylvis arenosis. 39. Н. lunulata, Kryn. Bull. VI. 433. 8. = Кгуп. Не]. ros. l.c р. 200. 33. — Kryn. Conch. ross. 1. c. р. 52. № 42, Synon. Helix striata var. 1. Drap. 106. УТ. 21. — — — Féruss. Bull. zool. р. 81. Habitat prope opp. Odessa, in collinis maritimis ad Se- vastopol. | V. PERISTOMATE SIMPLICI. a. Hyalinae Féruss. 40. H. Filicum Kryn. Helic. ross. l. c. p. 201. n. 34. Kryn. Conch. ross. 1. с. p. 52. № 43. Maxima inter omnes hujus tribus. Habitat in filicum frondibus ad Lenkoran (Georgia) et in horto Nikita (Tauria). 414. Н. cellaria Müll. 11. 28. 230. Kryn. Hel. ross. l. c. p. 203. № 35. Kryn. Conch. ross. I. c. p. 52. № 44. Féruss. |. c. n. 219. — Nils. 32. 18. — Pfeiff. I. 42. 21. II. 29. 30. — Siemaschk. 1. c. р. 121. n. 93. Synon. H. nitida. Drap. 117. 54. VIII. 23 — 25. Habitat in Caucaso prope oppidum Stavropol in sylvis. (русской Arber). h2. H. diaphanella Кгуп. Hel. ross. l. c. p. 204. n. 36. Kryn. Conch. ross. ]. c. р. 53. п. 45. Synon. Helix diaphana Kryn. Bull. VI. 436. 11. — . —— Féruss. Bull. zool. p. 21. — convexa Férus. n. 219. 81. 1. nostrae proxima sed diversa opinione Férussakii litt. 1. n. 18. «me pa- rait bien distincte ». 93 Testa orbiculato - convexiuscula, depressa, inferne pla- nulata, tenui, diaphana, nitida, glabra, griseo - albida aut flavescente; anfractibus 6 — 7, planulatis, ultimo attenua- to; suturis impressiusculis, subduplicatis; spira vix exsera- ta; umbilico aperto, angustato, profundo; apertura com- presso - lunata; peristomate simplici. Diam. 3i". alt. 1;'". Animal superne tentaculisque omnibus atro- cinerascenti- bus, inferne dilutius; ora corporis obscuriori. Cervici li- neis binis longitudinalibus parallelis exarata. Habitat in montosis sylvaticis Tauriae inter muscos et sub folus (Скелъ, Мердвенъ, Кизильташъ,). 43. H. nitidosa Féruss. Kryn. Hel. ross. 1. с. р. 205. п. 37. Kryn. Conch. ross. 1. с. р. 53. п. 46.—Feruss. Tabl. system. р. 43. — Pfeiff. Ш. 89. 99. Synon. Нейх nitidula Drap. 117. 55. var. а. — — Sturm. VI. 3. 15. а. a. b. c. — nitidosa Féruss. n. 21^. ubi citavit. — nitidula var. a. Drap. sed false retulit ad figu- ras Draparnaudii VIII. 21. et 22.- quoniam illae ad var. р. id est veram nitidulam pertinent. Habitat sat frequens in Gubernio Charcoviensi (Сумы , Даниловка, Kypu», Деркачи etc.) quoque in Caucaso (Пятигорскъ). | hh. H. lucida Drap. 103. VIII. 11. 12. — Kryn. Не]. ross. 1. c. p. 207. n. 38. Kryn. Conch. ross. l. c. p. 53. n. 41. — Pfeif. I. 35. II. 19. Synon. Helix nitida? Lamar. VI. 9. 91. 97. — — Féruss. Il. 218. — — Müll. IL 32. 23%. Apertura raro ad ipsum marginem intus linea alba mar- ginata. 94 Habitat in locis humidis, umbrosis ad aquarum littora stagnantium. ш guberniis: Charkow , Poltava, Czernigow, Kiew, Ekatherinoslaw, Kursk, Woronesch, Caucasus et Barnaul (Tomsk), Volhynia etc. 45. H. nitidula Pfeif. I. 45. II. 35. — Kryn. Hel. ross. l. c. p. 208. № 39. Кгуше. Conch. ross. |. c. p. 53. n. 48. — var. f. Drap. 117. VIII. 21.92. var. b. Sturm. VI. 3. 15. d. e. Var. a) tota albida vel virescenti-alba, hyalina. Habitat in sylvatieis sub foliis et ad radices arborum non procul ab opp. Charcoviae. b. Verticilli Féruss. Ultimo anfractu rotundato; anfractibus omnibus in umbi- lico conspicuis. 46. H. rotundata Müll. II. 29. 234. Kryn. Hel. ross. 1. c. p. 210. 40. Kryn. Conch. ross. 1. c. p. 53. п. 49. Féruss. n. 196. — Nils. 30. 16. a. Drap. 14%. VIII. 4. 7. Habitat in Volhynia (Andrzejowski communicavit). 47. H. ruderata St. Pfeif. Ш. 80. IV. 26. Kryn. Hel. ross. ] с. p. 211. n. 41. Kryn. Conch. ross. |. с. p. 53. 50, Féruss. n. 197. Pl. 79. 6. — Siemaschk. 1. c. p. 121. 24. Sturm. УП. n. 14. Habitat in sylvis ad radices arborum in muscis circa opp. Charcow, quoque in Volhynia et Caucaso (Piatigorsk). DRITTER МАСНТВАС ZUR KAEFER - FAUNA DER NORD - AMERIKANISCHEN LAENDER DES RUSSISCHEN REICHES, von GRAF C. G. MANNERHEIM. Als ich im vorigen Jahre den zweiten Nachtrag zu die- ser Käfer-Fauna herausgab, konnte ich kaum denken, dass ich bald darauf ein noch beträchtlicheres Material zu einem dritten erhalten würde. Der in dem vorausgeschickten Werke bereits erwähnte Conducteur H. J. Holmberg kehrte nehmlich im letztvergangenen Herbste , von seinen Reisen, in die Heimath glücklich zurück und brachte ausserordent- lich reiche, mit unermüdetem Fleisse gewonnene Sammlun- gen in allen Zweigen der Zoologie mit, unter welchen doch die entomologischen gewiss den Vorrang behaupten und auf eine ausgezeichnete Weise bezeugen, was ein so viel- 96 seitig gebildeter Naturforscher und Sammler, wie Herr Holmberg, zu leisten im Stande ist. Im Herbste 1849 trat Herr Holmberg in Gesellschaft des Herrn Philosophiae Magisters Fr. Frankenhaeuser, jünge- ren Bruders des in meinem zweiten Nachtrage rühmlichst erwáhnten Doctors A. Frankenhaeuser, auf einem aus Abo abgesegelten Schiffe, seine Reise an. Das Ziel derselben galt Californien, das marchenhafte Goldland, wo Holmberg und Frankenhaeuser, die beide sich dem Studium des Berg- wesens gewidmet hatten, ihre erworbenen Kenntnisse in - diesem Fache, mit gutem Erfolge in Anwendung zu bringen hofften. Allein schon in dem ersten Hafen Valparaiso, be- gegneten ihnen sicherere Nachrichten aus Californien, als die sie bei der Abfahrt aus Europa erhalten hatten, über die vielen Schwierigkeiten, mit denen eine vortheilhafte Anstellung bei den Gold - Ausbeuten verknüpft sei. Diese Nachricht, im Vereine mit den unglaublich hohen Fracht- preisen von Valparaiso nach Зап Francisco, bewogen un- sere Reisenden, auf demselben Schiffe, das nach Sitkha be- stimmt war, nach der Hauptniederlassung der Russisch - Amerikanischen Compagnie abzusegeln, um daselbst eine directe Gelegenheit nach San Francisco abzuwarten. Auf diese Weise gelangten sie, am 10-ten April 1850, in Neu- Archangelsk auf der Insel Sitkha an. Um das, was ich schon in dem zweiten Nachtrage über die Naturverhältnisse der Insel Sitkha erórtert habe, zu er- ganzen, will ich hier noch Einiges aus den Mittheilungen, die ich von dem Herrn Holmberg erhalten habe, über ihre geognostische Beschaffenheit hinzufügen. Diese Insel ist, 97 sewohl wegen der Wildheit der Eingebornen als wegen der Unzugänglichkeit ihres von Morästen und Urwäldern be- deckten Innern, noch wenig ermittelt. Die hauptsachliche Gebirgsart scheint Thonschiefer zu sein, der durch mehr oder weniger Einmengung von quarzigen Bestandtheilen, theils sehr schiefrig, theils fast ungesehichtet, auftritt und endlich, durch vulkanischen Einfluss, in eine harte feinkór- nige Grauwacke übergeht, die von E. Hefmann «Kiesel- grauwacke» genannt wird. Der vulkanische Einfluss wird durch das Auftreten von Graniten und Syeniten verdeut- licht. Auf der NO - Seite der Insel steht tertiäre Kohle mit Pflanzenabdrücken an. Im Westen der Insel Sitkha erhebt sich, auf der Insel Krusow oder Edgecombe, der ausge- brannte Vulkan Edgecombe, dessen Krater eine verwitterte thonige Lava umgiebt. Der grésste Theil dieser Insel scheint aus basaltiger Lava und Trachyt zu bestehen. Schon im Mai begann, auf der Insel Sitkha, die entome- logische Ausbeute unserer beiden Reisenden, und zwar un- ter Steinen; sie war in dieser Jahreszeit hauptsächlich auf Carabica beschránkt, die auch den ganzen Sommer hin- durch, unter àhnlichen Verhältnissen, vorkamen. Einen ebenfalls reichen entomologischen Ertrag gewährten, etwas spáter, die in der Nähe der Festung gefállten, so wohl al- ten als frischen Bäume, unter deren abgeschälter Rinde die Käfer-Seltenheiten der Gegend, als Alophus alternatus Say, Plectrura spinicauda Eschsch., Salpingus elongatus Man- nerh. etc. anzutreffen waren. An warmen Abenden des Juli konnten beim Sonnenuntergange auch einiges im Fluge gesammelt werden. Die an Gebüschen und Gräsern reiche № 3. 1853. 7 98 Vegctation Sitkhas leidet gänzlichen Mangel an Wiesen- Blumen, ausser Beerenblüthen, doch verlieh der Kôscher hin und wieder etwas, wie Helerops testaceus Eschsch., Anthobium pothos Eschsch., Rhagonycha piniphila Eschsch., Silis pallida Eschsch., Ceutorhynchus pusio Mannerh. u. m. d. Schon im August nehmen die Käfer bedeutend an Menge ab, und im September konnten nur noch solche in verfaulten Pilzen erbeutet werden. Auf der Insel Edge- combe beherberete der Fucus ‚ der sich auf dem feinen Sande des Meeresufers angesammelt hatte, mehrere seltene | Käfer. als Nebria Mannerheimti Eschsch., Philonthus cane- sceus Máll., Empliyastes fucicola Manuerh. etc. Achnliche Verhältnisse gaben aber auf der Insel Sitkha keine Aus- beute, abgerechnet den Staphylinus crassus Mannerh., der in einigen Exemplaren unter Fucus vorkam. Am 6-ten Januar 1851 gingen unsere Reisenden nach San Fransisco, allein nach einem nur zweiwöchentlichen Aufenthalte in dem damals ordnungslosen Californien be- gaben sie sich nach den Hawajischen oder Sandwich - Inseln und brachten fünf Wochen in der reichen, doch leider Käfer -armen Tropennatur der Insel Oahu zu. eh Am 17-ten April langten sie wieder in Sitkha an, in der Absicht, den Sommer in entfernteren Gegenden der Rus- sisch - Amerikanischen Kolonien zuzubringen. Diese Ab- sicht wurde auch bald erfüllt und es sind hauptsächlich den demzufolge unternommenen Excursionen, denen wir die vielen interessanten neuen Entdeckungen im Gebiete der Coleopterologie verdanken, welche ich zur weiteren Vervollstàndigung der Russisch - Amerikanischen Käfer - 99 Fauna in der gegenwärtigen Abhandlung systematisch be= schreiben werde. Auf dieser Reise kamen die Herren Holmberg und Fr. Frankenhaeuser in der Bai Woskresensk auf der Ostseite der Halbinsel Кепат am 16-ten Mai an. Die Ва! erstreckt sich 30 englische Meilen ins Innere der Halbinsel und zeigt in ihren steilen von Nadel- und Laubholz (Espen) bewach- senen Ufern einen ziemlich harten Thonschiefer, von vielen Quarzgängen durchzogen. Zwei mächtige Gletscher, der eine im Innern der Bai von Nordost kommend, der andere bei der Mündung derselben ven Westen streichend, schie- ben ihre Meränen bis an die Oberfläche des Wassers. Die wenigen Tage (vom 16-ten bis 19-ten Mai), die Herr Holm- berg in der Bai von Woskresensk zubrachte, waren, bei der frühen Jahreszeit, in entomologischer Hinsicht noch wenig ergiebig, doch wurde, gegen Ende des Monats ziem- lich viel von Herrn Frankenhaeuser gesammelt, der, vor seiner Bergwanderung über die Halbinsel, hier länger ver- weilte. Die Reisenden trennten sich an diesem Orte, für den ganzen Sommer, um im Herbst wieder auf der Insel Kadjak zusammenzutreffen. Herr Frankenhaeuser schloss sich jetzt einer Expedition an, die im Innern von Kenai geognostische Untersuchungen anstellen sollte. Zuvor hielt er sich, bis zum 30-sten Mai, an der Dai selbst auf, wo sein Lagerplatz an der Mündung des Flusses Thkujaktnü war. Dann zog er, etwa 15 Werst làngs dem Ufer dieses Flusses, zum See Thkujabná und von hier, in den ersten Tagen des Juni, ‘einen steilen, waldbewachsenen, auf den Gipfeln noch schneebedeckten, gegen 3 bis 460 Fuss hohen, « Fi 100 in Ost und West auslaufenden Bergrücken hinan, der die Wasserscheide der Gewásser des Kenaischen Meerbusens und der Baien Woskresensk und Tschugatsch bildet. Am 6-ten Juni stieg er in das breite Thal des, aus einem Glet- scher entspringenden Flusses Tschunitén hinab, dessen Lauf er etwa 20 Werst nach Norden bis zu seinem Ausflusse in den See Skeljamná verfolgte. Dieses Thal ist grósstentheils mit Laubwald, darunter viel Birken, bewachsen.. Hierauf ging die Reise auf dem See Skeljamná und hernach auf dem Flusse Skeljanktnu, in westlicher Richtung, bis zur Mün- dung des Flusses Tschunuktnu. Von hier wandte er sich nach Norden làngs des Ufers des letztgenannten Flusses, der, ungefáhr 8 Werst vor seiner Mündung, einen pracht- vollen Wasserfall, von fast 300 F uss, in drei Absätzen bil- det. Das Thal des Tschunuktnü móchte, nach Herrn Fran- kenhaeusers muthmasslicher Berechnung, 30 bis 40 Werst - lang und 3 bis 4 Werst breit sein. Ап dasselbe stossen, unter rechten Winkeln, die schmalen Thäler seiner zahl- reichen Nebenflüsse. Das Hauptthal ist mit Nadel- und Laubholz bewachsen, wie auch das untere Gebiet der Neben- flisse. Das obere Gebiet der letzteren, so wie die dieselben begränzenden Berge zeichnen sich aber durch reichen Gras- wuchs besonders aus. — Die höheren spitzen Berggipfel , die etwa auf 2000 Fuss relativer Hólie zu schätzen sind, treten vollkommen kahl hervor. Wie gross die absolute Höhe des Tschunuktnü - Thales sei, ist von Herrn Fran- kenhaeuser nicht angegeben worden, jedoch muss sie, nach dem starken Fall der Gewässer zu urtheilen, namentlich im obern Theile des Thales, wo der Reisende sich vom 17-ten 101 Juni bis zum 15-ten Sept. aufhielt, nicht gering sein. Am letztgenannten Tage zog Herr Frankenhaeuser sich zurück zum Skeljanktnü und an dem folgenden bis zu dessen Mün- dung in den See Bentilent. Am Flusse Skeljanktnu befindet sich .die einzige Ansiedelung der Kenaizer (Thnaina) auf der ganzen Strecke zwischen der Bai Woskresensk und der Nicolajewschen Redoute am Kenaischen Meerbusen. Die Seen Bentilent und Kastudelenbna (zusammen nur einen See bildend) vereinigen alle Gewässer der obenerwähnten Wasserscheide und führen sie durch den Fluss Kaktnu (*) dem Kenaischen Meerbusen zu. Vom See Kastudelenbna an gewinnt das Land, welches bis dahin sehr bergig war, ein anderes Ansehen, indem es nach Westen hin vollkommen flach und mit reichen Nadel - und Laubholz - Waldungen bewachsen ist. Eine Fahrt von etwa’80 Werst auf dem Kaktnü brachte die Expedition, am 19-ten September, in die Nicolajewsche Redoute, wo Herr Frankenhaeuser sich nach Kadjak einschiffte. Nachdem Herr Holmberg , am 19-ten Mai, sich von seinem Reisegefährten getrennt hatte, begab er sich erst nach der Insel Chtagaluk , wo in der Bai Nutschek die Konstantinovsche Redoute angelegt ist. Obgleich er fünf Tage in der Redoute verweilte, wobei er auch entferntere Excursionen vornahm, war doch das Frühjahr noch zu we- nig vorgeschritten, als dass er eine grössere Käferausbeute hätte machen können. Zu den häufiger dort vorkommenden (*) Es ist derselbe Fluss, der in meinem zweiten Nachtrage, nach einer fehlerhaften Angabe des Herrn Doctor A. Frankenhaeusers, überall «Kaknu» benannt wird, ein Irrthum, den ich also hier berichtige. 102 Arten gehóren einige Bostrichus und Hylurgus rufipennis Kirby. So viel Herr Holmberg die Gebirgsart der Insel (das Innere derselben ist auch hier noch unzugänglich) in ihren Felsentblóssungen am Ufer beobachten konnte, so besteht sie nur aus Thonschiefer verschiedener Varietäten. Am 26-ten verliess er Nutschek , segelte schon am 2-ten Juni in den Meerbusen von Kenai hinein, konnte aber erst am 6-ten unter der Nicolajewschen Redoute am Ausflusse des reissenden Kaktnü - Stromes ankommen. Die Redoute liegt an dem rechten erhabenen Ufer des Flusses, das hier gleich- sam einen Sandwall, auf grünem Thon ruhend , bildet. Das linke Flussufer ist eine niedrige grasbewachsene Ebe- ne, entstanden durch allmählige Versandung der Barre. Anstehendes Gestein konnte Herr Holmberg in der ganzen Gegend nicht wahrnehmen. Herrliche Birkenwälder umge- ben die Redoute und mannigfache Blumenpracht schmückt die Wiesen der Umgegend. — Mit Recht verdient also die- ser Theil der Halbinsel die ihm gegebene Benennung des Blumengartens der Kolonien. Daher ist diese Gegend an Käfern auch die reichste von allen im Gebiete des Russi- schen Antheiles von Nord - Amerika. Fast drei Wochen brachte Herr Holmberg dort zu, konnte aber eigentlich nur die erste Woche dem Sammeln widmen, indem später, bei wärmerer Witterung, Myriaden Mücken und Moskitos sich entwickelten , die buchstäblich den Sammler zu verzehren drohten. Er hatte schon früher mit diesen Plage-Thierchen in Lappland Bekanntschaft gemacht, doch ш dieser Bezie- hung duldet, nach seiner Erfahrung, Lappland mit Kenai keinen Vergleich. Und obschon die Witterung in der ersten 103 Woche weniger günstig war, brachte er doch während derselben eine fast eben so grosse Menge Käfer zusammen, als er das ganze Jahr vorher, in Sitkha und den nachfol- ‚genden Sommer in Kadjak sammelte. Abgerechnet das hohe Ufer der Redoute, wo unter Steinen, im Kluge, im Grase, auf Blumen, in und unter Holz Käfer häufig vorgefunden wurden, gewährte das niedrige Sandufer eine reiche l'und- grube derselben. Unter dem fast senkrechten Uferwalle breitet sich eine Ebene von feinem Meeressande aus, die wahrscheinlich auch einer allmähligen, obgleich hier noch keinesweges factisch nachgewiesenen Hebung des Landes ihre Entstehung verdankt. Auf dieser Ebene vertreten oft riesenhafte, ausgeworlene Baumstämme die sonst in diesen Gegenden häufig vorkommenden Ufergerólle und Fueus- Ablagerungen (*), und diese Baumstamme siad ein Zufluchts- ort für verschiedene Kifer, so wie’ mancherlei Celien, Cryptohypnus | littoralis Eschsch., Trachodes Plinoides Eschsch. ес. Viele Verticfangen dieses Ufers bilden durch Regen und Schneemassen oft ansehnliche Wasserlachen 2 in denen es von Dytiscien wimmelt und an deren Rande niedliche Elaphrus- und Peryphus- Arten auf Raub lauern. Zur Zeit der Ebbe wird meilenweit das Sandufer trocken gelegt und beim. Sonnenscheine lassen sich de Käfer dort nieder, um auf dem nachgebliebenen Schlamme Nahrung zu suchen. Unter diesen erscheinen öfters alte Bekannte aus unserem Europaeischen Norden, wie: Si/pha Lapponica, Bromius Vitis, Lina Lapponica und Coccinella trifasciata. (*) Auch an Meeres-Conchylien leidet dieses Ufer gánzlichen Mangel. 104 Südlich von nächsterwähnter Redoute tritt am Cap Ne- niltschik und, noch südlicher, in der Bai Kotschekmaksk die Tertiärformation in grossen Braunkohlen-Ablagerungen auf. Auf das, der Redoute gegenüber liegende Land erhe- ben sich zwei mächtige vulkanische Kegel. Der südliche: die Iljaminskaja (Sopka d. h. Spitze) ist 12,066 Fuss hoch und raucht seit Menschengedenken ; Feuer aber wird nicht wahrgenommen , nur die aufsteigende Rauchsäule zeigt die Richtung des Windes an. Der andere, die Gorjälaja oder Wyssokaja, 11,270 Fuss hoch, ist ausgebrannt; doch bestehen unter den Eingebornen Gerüchte, dass auch dieser vor nicht sehr langer Zeit geraucht haben soll (*).. - (^) Es ist diese Nordische Inselgegend, so zu sagen, mit Vulkanem und heissen Quellen übersäet. Da es vielleicht von Intresse sein dürfte, dieselben zu kennen, will ich sie hier so vollständig wie möglich an- geben: Wales oder Biber - Insel: Vulkan Kalder. 1775 thatig? (Don Antonio Mauretle.). Insel Sitkha oder Baranow: Heisse Quellen. Insel Krusow oder Edgecombe: Vulk.. Edgecombe. falschlich 1796 von Hofmann als thatig angegeben. Festland von Nord - Amerika: Vulk. Krillon. ; Vulk. Gutwetterberg.. Vulk. St. Elias. Küstenvulkan an der Bai Tschugatsch. Vulk. Wrangeël. 1819 entdeckt, ihä- tig. Jäbrlich mebrere Erdbeben. Vulk. Gorjálaja oder Wyssokaja(hoher Berg). Vulk. Iljamna, rauchend. Walbinsel Aljaska: Vulk. Wenjaminow. 1830 — 1840 rauchend (Wen- jaminow.). Heisse Quellen an der Perenossny - Bucht. 105 Am 29-ten Juni erreichte Herr Holmberg den Pawlow- schen Hafen auf der Insel Kadjak, seinen Bestimmungsort für den Sommer. Er sollte die Insel in Baidarken umschif- Vulk. Pawlowsky. 1762 — 1786. thätig. 4786 schliesst sich einer der Kratern (Chamisso); 1790 thätig (Sarytschew) gegenwartig noch rauchend. Vulk. Medwednikowsky. 1790 thätig (Sarytschew). Vulk. Morscliowsky. Heisse Quellen auf einer kleinen Insel an der Einfahrt in die Bai Morschowsky. Ausserdem mehrere heisse Quellen. Vulkaninsel Amak, thätig im vorigen Jahrhundert; seit 1804 ruhig (Krusenstern.). Insel Unimak. Vulk. Khaginak. Nes versehiedenen Zeiten rau- Vulk. Schischaldin.! chend und feuerspeiend mit Vulk. Pogromnaja. ^ Aschenfall und Erdbeben. Insel Akun. Vulk. Akun. 1828 periodische Rauchsäulen /Postels). Heisse Quellen. Insel Akutan. Vulk. Akutan. 1790 rauchend (Sauer und Sarytschew); 1828 rauchend /Postels). Heisse Quellen. Insel Unalaschka. Vulk. Makuschkin. Zu verschiedenen Zeiten rau- chend und feuerspeiend mit starken Erdbeben. Heisse Quellen. : Insel Umnak. Vulk. Tulikskos. zu verschiedenen Zeiten rauchend Vulk. Sewidowsky. und feuerspeiend mit Aschen- Vulk. Retscheschnoi.) fall und Erdbeben. Heisse Quellen. Vulkaninsel Bogoslow entstand den 7-ten Mai 1796 durch Eruption und Erdbeben, hat seit 1823 zu rauchen aufgehôrt und bedeckt sich schon allmahlig mit Vegetation. Heisse Quellen. Insel Kigamiljach mit einem Vulkane. Früher Eruptionen; 1828 Erd- beben. Heisse Quellen. Insel Tanach - Angunach mit einem Vulkane, der 1828 thätig war. ( Lütke). Heisse Quellen. Inseln Uljagan und Tschegulak mit vulkanischen Kegeln, die früher thátig gewesen sein sollen. 106 fen, um dem Gouverneur von Sitkha einen Bericht über deren geognostische Beschaffenheit abzustatten. Aus dieser Untersuchung hat sich im Allgemeinen ergeben, dass die Insel Junaska mit einem Vulkane. 1817 rauchend /Choris); 1824 neue Eruptionen (Lütke); 1830 Aschenauswürfe. Insel Amuchta mit einem Vulkane. 1786 ganz in Flammen (Schele- chow); 1790 thätig (Sarytschew); 1850 ruhig (Lütke). Insel Siguam mit einem Vulkane. Vor 1790 in Thätigkeit/Sarytschew); 1821 rauchend /Lütke). Schlammkratere und heisse Quellen /Lütke). Insel Atkha. -Vulk. Sarytschew. Vulk. Aljutschewsky. | : Vulk. Korowinsky. | , abwechselnd thälig. Vulk. die Konische Sopka. ; Vulk. die Sergejewsche Sopka. Schlammkratere und heisse Quellen. Insel Konjuschy. Angeblich in beständiger Hebung begriffen und 1827 in der Mitte rauchend (Liitke). Insel Kasatotschy mit crloschenem Krater. Insel Gross - Sitchin: der Vulk. 1760 ruhig (Tolstych); 1792 feuer- speiend (Sarytschew); 1829 rauchend und schneebedeckt (Ingen- ström). Insel Adach: der weisse Vulkan. 1760 thätig / Tolstych, Baikow); 1784 thätig (Sarytschew). Spätere Nachrichten fehlen. Heisse Quellen. Insel Kanaga mit einem Vulkane, in dessen Krater 1763 Schwefel ge- sammelt wurde; 1786 feuerspeiend (Schelechow/; 1821 rauchend ( Lütke). Heisse Quellen. Insel Tanuaga mit einem Vulkane. 1763—1770 beständig thátig; 1791 rauchend (Sauer). : Insel Gorjáloj mit einem Vulkane. 1760 thätig (Baikuw); 1792 feuer- speiend (Sarytschew); 1829 rauchend (Ingenstrém). Insel Semisopotschny, rauchend. Insel Sitignak, 1776 feuerspeiender Berg (Bragin). Heisse Quellen. Insel Klein - Sitchin mit einem Vulkane. 1828 rauchend (Liitke). 107 Insel Kadjak hauptsächlich aus Thonschiefer besteht, mehr oder weniger durch vulkanischen Einfluss verändert. An den Endpunkten seiner Umschiffung der Insel, d. В. im Nordosten, in der Bucht Kanichogoluk und im Siidwesten, in der Nithe der Ansiedelung Kaschjukwagmjut beobachte- te Herr Holnberg Granit, der den Thonschiefer gehoben und aus seinen horizontalen Schichten geworfen hatte und welcher der Analogie zufolge am N. und NW. - Ufer der Insel in grósseren Massen vorkommen móchte. Das Cap Tonkoi besteht aus einem tertiären, versteinerungführen- den Sandsteine. Nur der óstliche und nordóstliche Theil der Insel ist mit Nadelwald bewachsen. Je mehr man nach Sü- den und Südwesten vorschreitet, um so mehr nehmen diese Waldungen ab; in der Ansiedelung Kaschjukwagmjut sieht man hin und wieder nur einige verkrüppelte Pappeln. Dahingegen sind die Buchten und Bergschluchten der Insel mit einem üppigen Graswuchse ausgestattet, der die präch- tigsten Weideplätze liefert. Dessenungeachtet hat Herr Holmberg, obschon auch hier die Blumen.im Sommer kaum geringer sind als in Kenai, keinen Käfer, weder im Grase noch im Fluge gefangen, ausgenommen einen Phytonomus, den er auf abgepflückten Himbeeren wahrnahm. Auf der Nordküste der Insel will man das Vorschreiten der Bewal- dung nach Westen beobachtet haben, eine Erscheinung, die sich vielleicht durch anhaltende Richtung des Windes zu gewissen Jahreszeiten , erklären liesse. Von der Insel Afognak hat Herr Holmberg nur das süd- liche Ufer in seiner ganzen Ausdehnung besucht. Es ist stark bewaldet und besteht aus schon früher erwähntem 103 Thonschiefer, jedoch von vielen Quarzadern und Gängen durchzogen. Die Ausbeute an Insekten war dort nicht be- deutend, lieferte indessen doch etliche an anderen Orten nicht gefundene Käfer - Arten. Am 18-ten October gelangten unsere Reisenden wieder beide zusammen nach Sitkha, von wo aus sie am 17-ten December die Rückreise nach Europa antraten. Dieser Bericht, den ich nach den gefälligen Mittheilun- gen des Herrn Holmbergs abgefasst habe, dürfte vielleicht etwas weitläuftig erscheinen; allein eine Darstellung der Umstände und Verhältnisse, unter welchen die Käfer-Aus- beute gemacht wurde, die das Material zu einer beträcht- lichen Ergänzung der Käfer-Fauna der Nord- Amerikani- schen Länder des Russischen Reiches geliefert hat, möchte wohl hier ihren Platz gewissermassen vertheidigen können. Es ist meines Erachtens vom höchsten Gewicht, um Beo- bachtungen über die geographische Verbreitung der Insek- ten anstellen zu können, auch die geognostischen. und ve- getativen Verhältnisse der Länder, in welehen sie vorkom- men, näher und mit einer gewissen Vollständigkeit zu ken- nen. Um das entomologische Publicum auch mit der Geo- graphie der Länder, deren Käfer den eigentlichen Gegen- stand meiner schriftlichen Bearbeitungen hier ausmachen, lasse ich eine Karte mit dieser Abhandlung folgen, die ich ebenfalls dem Herrn Holmberg zu verdanken habe, indem er sie mit seiner auch in diesem Fache geschickten Hand ausgeführt hat. Ausser der beträchtlichen Käfer - Ausbeute der Herrn 109 Holmberg und Fr. Frankenhaeuser, die nicht weniger als 18000 Exemplare enthält und mir bei gegenwärtigem Nachtrage mit einer Freigebigkeit zu Gebote stand, wofür ich diesen beiden Entomologen meinen ganz besonderen Dank öffentlich abzustatten verpflichtet bin, wurde mein jetziges Unternehmen auch durch andere meiner entomolo- gischen Freunde, aufs erfreulichste begünstigt. Herr Col- legienrath E. Ménétriés hatte nemlich die Güte, mir alle aus den Làndern des Bezirkes meiner Fauna im Museum der Kaiserlichen Akademie der Wissenschaften zu St.- Petersburg befindlichen Käfer, in sofern sie durch meine frühere Beschreibungen noch nicht bestimmt waren, zur Untersuchung und descriptiven Behandlung mitzutheilen. Unter diesen zeichnet sich eine von dem Herrn Sagosskin, Officier der Kaiserlichen Russischen Marine, der in den Jahren 1842 — 44 den Fluss Kwichpakh des Nord-Ameri- kanischen Continents bis nach Nulato bereiste und noch hóher vordrang, gemachte kleine Sammlung ganz beson- ders aus. Er hat nemlich manche, in der Richardsonschen Fauna von Kirby, aus der Expedition des später unglück- lichen Franklins nach dem Mackenzie- Flusse, bekannt ge- machte, ausgezeichnete Species wieder gefunden, die als vorzügliche Seltenheiten das Museum der Akademie jetzt schmücken. Gleichfalls hat Herr Obrist - Lieutenant von Motschulsky mir die Gefálligkeit erzeigt, mir alle die in sei- ner, an russischen Käfern reichen Sammlung, vorhande- nen Árten aus den Gegenden, deren Behandlung in Käfer- faunistischer Hinsicht ich unternommen habe, zuzuschicken; theils solche, die aus diesen Ländern stammend, in seinen 110 vielen entomologischen Schriften angegeben worden sind, theils solche, die noch unbeschrieben und nirgends erórtert waren. nur mit Ausnahme seines Cybocephalus unicolor, den er nicht hat wiederfinden kónnen und er schlechter- dings ein Cercyon zu sein glaubt, weswegen derselbe, möglicher Weise, mit irgend einer der von mir bereits be- schriebenen Cercyon- Arten zusammenfallen möchte. Und schliesslich theilte mir Herr Doctor R. Ferd. Sahlberg die wenigen Species mit, welche aus seiner auf der Insel Sitkha gewonnenen Käfer - Ausbeute bisher noch unbeschrichen geblieben waren; allein dieser kleine Beitrag zu meiner Fauna war um so mehr wichtig, als er mich eine ächte Melasomen - Art, obschon von ganz eigenthümlicher, höchst paradoxer, Gestalt kennen lehrte, die einzige die von die- ser, sonst in anderen Gegenden der Welt, und gleich in dem nicht zu sehr entfernten Californien vielartigen Grup- pe, bis jetzt in den Russisch - Amerikanischen Ländern angetroffen worden ist, weswegen ich auch sogar erst in Frage stellte, ob nicht hier ein Irrthum in der Angabe des Fundortes obwalten könne, da aber Doctor Sahlberg mir auf das bestimmteste versichert, dass er sich noch sehr wohl erinnere, wo und wie er diesen sonderbaren Käfer genom- men, musste folglich demselben ein Platz in dieser Fauna eingeräumt werden. Pflichtgemäss bezeuge ich daher den Herren Ménétriés, у. Motschulsky und Sahlberg hier meine Erkenntlichkeit für ihre freundschaftlichen Beiträge zur Vervollständigung meiner Arbeit, die eben dadurch jetzt Ansprüche machen dürfte, eine systematische Auseinander- setzung aller Käfer - Arten zu enthalten, welche aus den 111 fraglichen Gegenden bisher in den Europäischen Samn.- lungen sich vorfinden. Bei der zufolge dieser Mittheilungen jetzt stattgefunde- nen genauen Prüfung der Typen zu einigen von Herrn v. Motschulsky in seinen Katalog der Russischen Käfer ein- gerückten Carabica, kann ich es nicht vermeiden hier zu erklären, dass Nebria macrocephala Motsch. nichts anders dst als Nebria stigmula Dej. (*), dass Platysma alternata Motsch. als nur ein unreifes verkrüppeltes Individuum von Bothriopterus orinonmum Leach. sich ergiebt, dass Agono- thorax planipenms Motsch. als von Auchomenus parumpun- ctatus Fabr. nicht im geringsten verschieden betrachtet werden kann, und dass Agonothorax Anchomenoides Motsch. nicht von Anchoieius Мапиегетие (**) Sahlb. Бе}. (morio Gebler, welchen Herr v. Motschulsky nicht nur für beson- dere Art halt, sondern auch sogar in eine andere Gattung Limodromus [Cat. p. 70.] unierbringt.), als ebenfalls Ago- nothorax splendidulus Motsch., wie ich schon nach der Angabe des Herrn Baron v. Chaudoirs bemerkt habe, nicht von Anchomenus impressus Panz., zu trennen sind. Herr v. Motschulsky hatte nemlich alle diese Species in einer vom verstorbenen Eschscholiz stammenden kleinen Samm- lung vor vielen Jahren zu Dorpat erworben, die überhaupt (*) Eine Hochalpin- Form, die gewiss der geologischen Beschaffenheit von Unalaschka fremd sein müsste. (**) Dass dieser unter Kieferrinde lebende Käfer auf der waldlosen Insel Unalaschka vorkommen sollte, ist an und für sich schon etwas ganz ' widernatürliches, 112 aus Käfern von den Ве15еп dieses berühmten Naturforschers bestand; es war gleichwohl keine Unmóglichkeit, dass in dieselbe auch Europäer sich eingeschlichen hatten und zu einem gewaltigen Irrthum Veranlassung geben konnten , den man sich hüten muss, noch weiter zu reproduciren, weshalb schon Herr v. Motschulsky.selbst bei diesen seinen vermeinten neuen Arten meistentheils den Fundort mit einem Fragezeichen angegeben hat. Was ferner seinen Emmenastus rugosus betrifft, so kann ich jetzt aus Autopsie ermitteln, dass dieses Thierchen nichts anderes ist als ein — Blapstinus, dem pulverulentus Eschsch. nahe stehend. Ich besitze von der nemlichen Art Exemplare aus Nord - Cali- fornien, wo sie häufig vorkómmt und woher das Motschuls- kysche Stück auch wahrscheinlich stammt, um so mehr da er ebenfalls für diesen Käfer ein Fragezeichen bei «Sitkha» angebracht hat. Die von ihm gemachte Vergleichung seiner ` für denselben errichteten neuen Gattung mit Gnathosia und Zophosis hàlt also nicht Stich. Aus meinem, dem zweiten Nachtrage beigefügten Verzeichnisse sind daher zu strei- chen: Nebria macrocephala Motsch., Bothriopterus alterna- tus Motsch., Anchomenus planipennis Motsch., Anchomenus Motschulskii Mannerh. ( Anchomenoides Motsch.), Cybocepha- lus unicolor Motsch. und Emmenastus rugosus Motsch. Die in demselben Verzeichnisse vorkommenden: Stenolophus quadripunctatus Ménétr. befindet sich hier unten als Varie- tàt des St. axillaris Ménétr.; Celia compacta Motsch. und Peryphus cicatricosus Ménétr. aber sind als Synonymen anderer bereits bekannten Species auf ihren Stellen einge- rückt, und Nebria carbonaria Eschsch. ist wieder, als auf 113 einem Irrthume beruhend, gegen den neuen Namen N. bi- faria vertauscht worden. Nach diesen Ausmusterungen enthält vor der Hand die Kàfer- Fauna der Nord- Amerikanischen Länder des Russi- schen Reiches systematisch charakterisirte und beschriebene Carabica 114, Dytiscia 35, Gyrinia 1, Hydrophilia 13 , Silphalia 25, Pselaphia 3, Staphylina 106 , Trichopterygia 5, Anisotomia 10, Phalacra 1, Nitidularia 20, Cucujica 8, Cryptophaga 15, Lathridia 17, Dermestina 2, Byrrhia 6, Ceuthocera 1, Heterocera 1, Scarabaeina 6, Buprestia 4, Eucnemia 1, Elateria 30, Cyphonza 1, Telephora 7, Cleria 9, Ptinia 7, Bostrichina 20, Curculionta 21, Rhinosimia 3, Cerambycina 19, Chrysomelina 12, Coccinellia 5, Diape- rialia 1, Tenebrionia 6, Serropalpia 4, Oedemeria 1, Py- rochrota 3, Anthicia 1, Mordellona 2 und Cantharina 1, oder im Ganzen zusammen 540 Species. Ich habe in diesem dritten Nachtrage bei den Beschreibungen die, bereits in dem, dem zweiten beigefügten Verzeichnisse beobachtete Reihenfolge des natürlichen Systems angenommen. Wenn ich schon in gedachtem Verzeichnisse den Namen der Fa- milien eine neutrale Beendigung zu ertheilen mir erlaubte, kónnte diess wohl gewissermassen die Herrn Entomologen befremden. Ich hielt es aber für besser, den Versuch zu machen, eine bestimmte Consequenz hierin einzuführen, und nicht, wie es bis jetzt in dieser Beziehung gewóhn- lich geschah, Masculina, Feminina und Neutra unter einan- der zu mischen. Coleopterum , Coleoptera sind ja schon neutrius generis , warum sollten denn auch nicht die Fa- miliennamen es ebenfalls sein mit einer adjectiven En- Л 3. 1853. 8 114 dung, die sich auf das Nomen: Coleopterum beziehen würde. Die Finalen auf ida, ides hat ja schon einer der berühmte- sten Entomologen unserer Zeit als , wegen der aus dem Griechischen hergeleiteten Namen anstóssig und oftmals unpassend, gerügt, obgleich er später selbst von seinem ausgesprochenen Grundsatze mehrere Abstecher gemacht hat. Ich habe es aber genau zu vermeiden gesucht, und mich auf das Gewissenhafteste bemüht , diese Namen so zu bilden, dass das Lateinische und das Griechische nicht in eines zusammengefoltert wurde, und berücksichtig- te gleichzeitig , überall wo es nöthig sein konnte, die Regel der griechischen und lateinischen Sprachen bei den aus jener entnommenen Wortbildungen. Indem ich die Namen so kurz wie möglich abfassen wollte, habe ich auch, seit meinem Verzeichnisse bei dem vorigen Nachtrage, einige Veränderungen zu machen mir erlaubt, wie aus dem Vorher- gehenden im Vergleiche mit diesem Verzeichnisse erhellt. Nach den Beschreibungen der hier unten charakterisirten Gattungen und Arten habe ich es für unumgänglich gehal- ten, zu berichten, welche Species namentlich auch in ande- ren Localitäten des fraglichen Bezirkes , als es schon bei den Beschreibungen angegeben wurde, gefunden worden sind. Es geschieht natürlicher Weise in der Absicht, ihre geographische Verbreitung vollständiger zu bestimmen. Was aber im Allgemeinen die Verbreitung der in den Russischen Ländern von Nord-Amerika angetroffenen Kä- fer betrifft, so ist sie bei manchen eine sehr grosse. Wir finden hier wieder recht viele Arten aus dem Norden von Europa schon längst bekannt und die ihre Heimath über = 115 ganz Sibirien ausdehnen, andere wieder mit den Erzeu- gungen des übrigen Nord - Amerikanischen Festlandes ge- meinschaftlich (*). Die Silpha Lapponica gehórt unter jene und lebt überall im Gefolge der ichtyophagischen Völker innerhalb des ganzen nórdlichen Polar-Cirkels von Lappland (*) Um eine nahere Kenntniss von den Erscheinungen der geographischen Verbreitung der Käfer, besonders im Norden, zu gewinnen, weise ich auf eine vom Herrn Philos. Сапа. F. W. Mäklin neulich herausge- gebene Akademische Abhandlung hin. Sie ist, im Mai dieses Jahres, zu Helsingfors erschienen in schwedischer Sprache unter dem Titel: Bidrag till kännedom om insekternas geografiska utbredning i norden, med hufvudsakligt afscende pa Skandinaviens och Finlands Fauna. Diese in manchen Stücken, so wie durch vielseitige Beobachtungen und Aufschlüsse höchst anziehende Arbeit verdiente wohl bald in eine allgemeiner verbreitete Sprache übersetzt zu werden. Herr Mäklin ertheilt uns darin eine Darstellung über die geographische Ausbreitung nicht nur der Insekten ins Besondere, sondern auch der übrigen Thier- Classen überhaupt, von Osten nach Westen, welche Ausbreitung doch nicht in einem directen Verhältnisse zu den Breite-Graden des Erd- balls steht, weil sie sich mehr nach den isothermischen Linien oder Curven richtet und nach der aus Osten nach Westen stattfindenden Lage der Berge der alten Welt auch noch mehr an Bedeutenheit ge- winnt. Je höher gegen Norden, wo die Berge an Höhe abnehmen und eine mehr gleichförmige Natur der sich mehr und mehr annähernden Länder der alten und neuen Welt, welche zuletzt nur durch eine Meerenge getrennt sind, darbietet, tritt die Gemeinschaftlichkeit der organischen Formen fast wie eine Regel auf. Im Allgemeinen deutet Herr Mäklin eine auch gewiss nicht zu läugnende Neigung der thierischen Organismen, sich vom Osten nach Westen zu verbreiten, an, dessen immerwährendes Fortfahren er ebenfalls behauptet. Ich würde auch noch hinzufügen, dass selbst auch die Wanderungen des Menschengeschlechts diese Neigung periodisch gewissermassen ge- theilt und dass eben unsere Finnländische Völkerschaft denselben Weg zu ihrer Einwanderung in die von ihr jetzt bewohnten Länder eingeschlagen hat, indem der berühmte, uns leider zu früh entrückte Professor Castren, seiner ethnographischen Forschungen zufolge, schon bewies, dass dieses Volk in seinen nachherigen weiten Ver- breitungen ursprünglich von den Altaischen Bergen herab gewan- dert war. S 116 bis Grónland. Hauptsächlich gilt diese Gemeinschaftlich- keit der Arten mit dem Europäischen Norden das zu den Russischen Besitzungen gehörende feste Land von Nord- Amerika und beziekt sich weniger auf die Inseln, die eine mehr eigenthümliche Käfer - Fauna darbieten, gewiss als eine natürliche Bedingung ihrer geognostischen Verhält- nisse zufolge der vulkanischen Einflüsse. Allein auch die Formen der auf den Inseln vorkommenden Käfer stellen, bei ganz wenigen Ausnahmen, einen Nord-Europäischen Typ heraus und nähern sich dadurch auf eine augen- scheinliche Weise den übrigen in diesen Schriften verhan- delten coleopterologischen Erzeugnissen. Es ist daher oft eine recht schwierige Aufgabe, mit systematischer Ge- wissheit die Arten als selbstständig zu begründen, indem manche mit einer der bereits bekannten Europäischen un- gemein nahen Verwandschaft hervortreten und doch nicht mit diesen sich als specifisch identisch füglich vereinigen lassen. Dieser Umstand hat meine Arbeit in vielen Stücken um ein Bedeutendes erschwert; ıch habe aber eine mö- glichst strenge Kritik zu beobachten gesucht und hoffe da- her wenigstens zu nicht allzu grossen Missgriffen Veran- lassung gegeben zu haben. Wie schon oben gesagt, enthält meine Käfer-Fauna bis jetzt 540 Species. Zwar sind noch viele Theile ihres Bezir- kes in entomelogischer Hinsicht gänzlich unerforscht ge- blieben, unter anderen die grosse Halbinsel Aljaska, die aller Wahrscheinlichkeit nach eine nicht geringe Ausbeute liefern würde. Bei alle dem und weil Aljaska auch ähn- liche vulkanische Verhältnisse mit den benachbarten Inseln 117 darbietet, ist es zu vermuthen, dass ihre coleopterologischen Productionen denen dieser Insel fast ganz gleich sein müs- sen. Was bisher entdeckt und ausgemittelt ist, muss also, bei sehr wenigen noch zu erwartenden Ergänzungen, meine Käfer-Fauna so ziemlich der beabsichtigten Vollständigkeit derselben schon sehr nahe heranrücken. Wie in dem vorigen Nachtrage ist Herr Candidat Maklin mir auch in diesem mit den Beschreibungen der Staphylina und etlichen anderen kleinen Käfer behülflich gewesen, für welchen freundschaftlichen Beistand ich ihm hier meine aufrichtigste Dankbarkeit bezeuge. Er hat ausser den von den Herrn Ménétriés, v. Motschulsky, Holmberg und Fr. Frankenhaeuser dazu gelieferten Materialien, auch Gelegen- heit gehabt, eine kleine Sammlung Käfer zu erwerben, die Herr Pharmaciae Candidat А. Collan von seiner Reise nach den Russisch-Amerikanischen Kolonien mitbrachte und die einige von anderen Entomologen nicht gefundenen Arten und Varietäten enthält, wie es sich aus dem Folgenden erweist. Willnäs, den 15 Juli, 1853. CARABICA. 1. ELAPHRUS OBLITERATUS: obscure rufescenti-cu- preus, opacus; capite confertim punctato, inter oculos profunde longitudinaliter rugoso; thorace capitis lati- tudine, punctatissimo , lateribus antrorsum rotundato, obsoletissime foveolato, in ipso medio tenuissime 118 canaliculato; elytris disperse et minute punctulatis, maculis obscurioribus impressis vix conspicuis, fere evanescentibus , ad suturam utrinque areis quatuor in seriem dispositis et insuper extra illas quinta po- stica obliqua, laevigatis nitidis, forma irregularibus. Longit. 5 lin. Latit. 2 lin. Ad portum Pauli insulae Kadjak, in quisquiliis ripae lacu- stris, initio Augusti, a D. Holmberg rarissime lectus. E. Lapronico Gyllenh. quodammodo similis, sed multo major, latior, minus convexus, thorace lateribus magis rotundato-dilatato, minus profunde et confertim punctato et elytrorum sculptura fere omnino deleta ab illo praete- rea facile dignoscendus. ELAPHRUS GRATIOSUS: supra obscure aeneus, hinc . inde virescenti - micans, punctatissimus, subtus vio- laceo - conflagratus; thorace capite angustiore, lateri- bus rotundato, dorso vix foveolato, in ipso medio te- nue canaliculato, canalicula antrorsum triangulariter biramosa; elytris maculis violaceis impressis ocellatis quadruplici serie, interpositis seriebus tribus ex areo- lis cupreis laevigatis nitidissimis; pedibus viridibus, femoribus tibiisque basi ferrugineis. Var. b. supra cupreo-aenea; capite viridi-consperso; thorace ad latera posterius viridi- maculato; subtus virescens; pedibus et sculptura ut in a. Longit. 37 lin. Latit. 12 lin. Habitat ad ostia fl. Kaktnu peninsulae Kenai, locis humidis mense Junio frequens; D. Holmberg. Er. ripario Linné nonnihil similis, sed magis elongatus, thorace angustiore et elytris longioribus imprimis di- versus. 119 3. TRACHYPACHUS HoLMBERGI: supra cupreo-aeneus nitidissimus, subtus nigro - piceus, capite thoraceque laevissimis; hoc transverso, longitudine duplo latiore, lateribus antrorsum vix dilatato, margine laterali an- guste reflexo , medio tenuissime canaliculato , basi transversim depresso, utrinque ad angulos posticos fo- vea magna profunda, plica elevata extrorsum limita- ta; elytris in medio subtilissime striato - punctulatis , lateribus et longe ante apicem omnino laevigatis; an- tennis nigro - piceis; pedibus obscure rufescentibus. Longit. 2 lin. Latit. $ lin. Ad ostia fl. Kaktnu peninsulae Kenai individuum unicum a D. Holmberg detectum. А Tn. (Bueruisa) Zetrersteptu Schónh. differt capite thora- ceque omnino laevigatis, illo fronte aequali, haud im- presso, hoc latiore, breviore, angulis posticis rectis, ely- iris longioribus, disco tantum et subtilissime striato - punctulatis, antennisque obscurioribus. 4. PELoPHiLA EscuscuoLtzıı Sturm: Mannerheim Bullet. de la Soc. de Moscou. 1843. p. 190. 20. Habitat etiam in insula Kadjak, locis humidis sub lapidi- bus, mense Julio frequens; D. Holmberg. Var. b. elytris totis rufo - castaneis. Longit. 5 lin. Latit. 2 lin. Mannerh. in Hummel Essais entomol. Ш, p. 40. №. Var. b. Specimen a D. Eschscholtz, in insula Unalaschka captum, in museo meo asservatur. Var. c. supra obscure cupreo-aenea, elytris mar- gine viridi- cupreo, pedibus piceis, femoribus basi rufo - castaneis. Longit. 44 lin. Latit. 2 lin. 120 Ad castellum Nicolajevsk peninsulae Kenai, sub lapidibus in arena litorali a D. Holmberg minus frequenter inventa. Var. d. supra cupreo-aenea, magis metallice res- plendens, in interstitio elytrorum sexto foveis quatuor impressis, pedibus rufis, genubus tibiarumque basi et apice obscurioribus. E | Longit. 5 lin. Latit. 2 lin. In insula Kadjak simul cum Var. a a D. Holmberg lecta. NEBRIA BIFARIA: nigra nitida, femoribus rufis; . thorace brevi, transverso, cordato, posterius valde angustato, angulis rectis, disco transversim striguloso, basi punctulato, margine laterali late explanato, obso- letius rugoso ; elytrorum striis profunde exaratis , punctatis, interstitio tertio foveolis quatuor vel quin- que, quinto duabus vel tribus profunde impressis. Longit. 41 lin. Latit. 2 lin. Nesria canBONARIA Mannerh. Bullet. de la Soc. de Mos- cou. 1852. pag. 293. 4. Habitat in insula St. Pauli; D. Wosnesensky. Individua e Kamschatka etiam obtinui, quo in errorem inductus ad N. carsonarium retuli. N. cARBONARIA vera, cui D. Ménétriés nomen vurcawicoraE imposuit, mihi hodie cognita, quare descriptio N. caRBONARIAE а me olim facta e Fauna Boreali-Americana eradenda. Cvcarus mETICULATUS Motschulsky : Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou, 1852. р. 292. 1. Typum in museo D. Motschulsky asservatum, me- cum amice communicatum, accuratius examinavi. — Species certe distincta. Color totus niger; statura ma- gis convexa , imprimis autem capitis et thoracis forma omnino aliena а C. wamerNATO Eschsch. mox distin- 121 guendus. Caput nempe acutissime tricarinatum , intra carinas profunde excavatum. Antennae, praesertim articulo primo, validiores. Thorax multo minor, valde cordatus, supra convexiusculus, postice sinuatim valde coarctatus, parte constricta subquadrata, angulis basa- libus rectis, margine anguste elevato postice plicato , disco profundius canaliculatus, antice posticeque pro- funde transversim impressus. Pedes multo robustiores et longiores. LORICERA CONGESTA: supra obscure aenea, elytris aeneo - castaneis , subtus nigra; thorace longitudine sesqui latiore, lateribus valde rotundato , posterius nullo modo sinuato, sed margine ibi reflexo, medio canaliculato, basi et intra marginem lateralem poste- rius profunde punctato, angulis posticis rotundatis, intra illos utrinque profunde foveolato, foveola in sulcum arcuatum antrorsum continuata, in disco ante medium utrinque foveola oblonga impressa; elytris disco trifoveolatis, apicem usque profunde punctato- striatis, striis valde approximatis et creberrime puncta- tis; antennis nigro-piceis, tibiis tarsisque rufo-testaceis. Longit. 32 lin. Latit. 13 lin. Habitat in peninsula Kenai, secundum D. Ménétriés , qui individuum e Museo Imp. Academiae Scient. Petrop. ad describendum mecum benevole communicavit. Forma et sculptura thoracis elytrorumque striis valde approximatis et creberrime apicem usque punctatis ab omnibus hujus generis speciebus jam cognitis recedit. LonicERA SEMIPUNCTATA Eschscholtz: Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou. 1843. p. 191. 25. Longit. 32 lin. Latit. 13 lin. 10. 122 Etiam ad ostia fl. Kaktnu peninsulae Kenai а D. Holm- berg capta. Occurrit minus frequens, exitu mensis Junii, sub lapidibus ad litera maris. Diagnosi jam datae suppleatur: а Г. рилсовм Fabr. cui valde affinis, differt thorace postice minus et haud rotundatim angustato, elytrisque longioribus, magis linearibus et supra deplanatis^striisque subtilius pun- ctulatis. LoRICERA DECEMPUNCTATA Zschscholtz: Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou. 1843. p. 192. 26. Var. b. major, thoracis basi creberrime confertim. punctata; vix vero species diversa. Longit. 4 lin. Latit. 14 lin. Habitat in insula Kadjak sub lapidibus sat frequens; occurrit haec species etiam ad sinum Nutschek insulae Chtagaluk rarius; D. Holmberg. DyYsCHIRIUS TRANSMARINUS Ménétriés : Oblongus, supra obscure cupreo-aeneus, subnitidus, subtus nigro-piceus; mandibulis, antennis pedibusque obscure rufo - piceis; tibiis anticis spinis tribus longis intror- sum curvatis interne armatis, extus vix dentatis; tho- race suborbiculato, basi apiceque truncato, medio ca- naliculato; elytris thorace sesqui latioribus, ovalibus gibbis, sat profunde striatis, striis prima et secunda usque ad apicem integris, ceteris pone medium eva- nescentibus, omnibus antice profunde punctatis. Longit. 12 lin. Latit. 2 lin. Motschulsky, die Käfer Russl. I. p. 18. Habitat in insula Sitkha, teste D. Ménétriés. Mus. Acad. Imp. Scient. Petrop. 11. 12. 123 Statura et magnitudo fere D. овзсовт Sahlb. Gyllenh. colore сиргео - aeneo, thorace minus orbiculato, elytris paullo longioribus, angustioribus et tibiis anticis spinis longio- ribus armatis diversus. Dyscairius FRIGIDUS: elongatus, supra aeneo-cu- preus, nitidissimus, subtus niger; thorace latitudine longiore, lateribus parum rotundato, dorso minus con- vexo, in medio canaliculato; elytris oblongo - ovatis, thorace vix latioribus, antice punctato - striatis, striis mox pone medium evanescentibus; antennis nigris; fe- moribus nigro-aeneis nitidis; tibiis anticis spinis tribus longis, introrsum curvatis armatis, extus inermibus. Longit. 12 lin. Latit. + lin. Individuum unicum ad fl. Tchunitén peninsulae Kenai, sub lapide, initio Junii, a D. F. Frankenhaeuser captum. HARPALUS FULVILABRIS: oblongus, niger; thorace brevi, longitudine latiore, subquadrato, posterius pa- rum angustato, in medio evidenter canaliculato, basi utrinque obsolete foveolato, subtiliter, circa foveas confertim, punctulato, angulis omnibus rotundatis; elytris striatis, maris nitidis, feminae opacis, apice ob- lique truncatis, vix sinuatis, interstitio tertio postice punctis duobus impressis; ore cum mandibulis, palpis et labro, thoracis elytrorumque limbo anguste, eorum margine inflexo, antennis pedibusque rufis. Var. b. labri medio infuscato, thorace paullo la- tiore, foveis basalibus obsoletioribus; cetera omnino ut in а, quare ut species diversa aegre dijudicanda. HanPaLus suBAENEUS Motschulsky in litteris. Longit. 4— 41 lin. Latit. 183 —2 lin. 13. 14. 124 In ога orientali insulae Kadjak, mense Julio, sub lapidibus a D. Holmberg rarius lectus. Var. b a D. Motschulsky coms municata, in eadem insula quoque capta. Н. ıımearo Duftschmid affinis, sed differt thorace posterius angustiore, angulis magis rotundatis, dorso profundius canaliculato , labro, mandibulis elytrorumque margine inflexo rufis. E | HaRPALUS cuRTATUS: breviusculus, parallelus , niger, nitidus, palpis, antennis brevibus pedibusque rufo - ferrugineis; thorace brevissimo transverso, lon- gitudine duplo latiore,. laevi, lateribus aequaliter modice rotundato, angulis etiam omnibus rotundatis,. basi utrinque foveolato , foveis impunctatis; elytris striatis, interstitio tertio impunctato. ( Longit. 32 lin. Latit. 12 lin. Habitat ad sinum Woskresensk peninsulae Kenai, medio Junii, sub lapidibus rarius; D. F. Frankenhaeuser. Praecedente multo brevior, praeterea toto marginé late- rali concolore, antennis capitis cum thoracis dimidio vix longioribus , thorace breviore latiore, impunctato elytrorumque interstitio tertio omnino impunctato ab hac specie mox dignoscitur. ACUPALPUS AXILLARIS Ménétriés: oblongus, niger, nitidus; capite tantum supra oculos utrinque disperse punctato ; thorace elytris dimidio angustiore, sub- quadrato, lateribus rotundato, posterius nonnihil an- gustato, angulis oblique truncatis obtusis, dorso cana- lieulato, utrinque profunde foveolato, foveis punctu- latis; elytris striatis; antennarum articulo primo toto, saepe proxime insequentibus basi, elytrorum basi ple- rumque anguste, sutura et margine, genubus tibiarum- que apice rufis. 15. 125 STENOLOPHUS AXILLARIS JMotschulsky , die Käfer Russl. I. p. 22. Var. b. obscurior, antennis magis nigris, elytro- rum margine basali et sutura angustius rufescentibus. STENOLOPHUS QUADRIPUNCTATUS Ménétriés : Mot- schulsky, die Kafer Russl. I. p. 22. Var. c. elytrorum basi et sutura latius tibiisque totis rufo-ferrugineis. Longit. 2 — 27 lin. Latit. 5 — 1 lin. Habitat in insula Kadjak sub lapidibus sat frequens; D. Holmberg. Specimina ibidem capta e Museo Acad. Imp. Scient. Petrop. etiam amice communicavit D. Ménétriés. Var. b. in insula Sitkha inventam sub nom. STENOLOPHI QUADRIPUNCTATI Menetr. misit D. Motschulsky. Var. c. ad sinum Nutschek insulae Chtagaluk , initio Junii, locis humidis, sub lapidibus parcius a D. Holm- berg capta. AcUPALPUS LONGIUSCULUS: elongatus, nigro-pi- ceus, nitidus; capite in vertice remote punctato, fron- te foveis duabus punctatis; thorace subquadrato, late- ribus modice rotundato, posterius vix angustato, ап- gulis obtusis, dorso canaliculato, apice et basi obsolete punctulato, postice utrinque leviter foveolato; elytris striatis, interstitio tertio puncto impresso; antennarum articulo primo, secundi et tertii basi, thoracis limbo late pedibusque ferrugineo - testaceis; elytris livido- testaceis , utroque plaga longitudinali ante medium incipiente, fusca, interdum virescenti-micante. Longit. 2 — 22 lin. Latit. $ — 3 lin. Ad sinum Woskresensk peninsulae Kenai, medio Maji, sub lapidibus frequens; D. Holmberg. 16. 17. 18. 126 ACUPALPUS CONFLAGRATUS: oblongus , nigro - pi- ceus nitidus; capite in vertice remote punctato; tho- race subquadrato, postice subangustato, angulis obtu- sis, dorso canaliculato, basi utrinque evidentius foveo- lato, foveis punctulatis; elytris striatis, interstitio ter- _tio puncto minuto impresso; antennarum articulo pri- mo, tertii basi thoracisque limbo, antice et postice late et lateribus anguste rufo-ferrugineis; pedibus obscure testaceis, femoribus infuscatis; elytris rufo - testaceis, utroque plaga ante medium incipiente , nigro - fusca. Longit. 2 lin. Latit. 1 lin. Habitat ad ostia fl. Kaktnu peninsulae Kenai, medio Junii, sub lapidibus minus frequens; D. Holmberg. Praecedenti quoad colores simillimus, sed multo, praeser- tim in elytris, brevior, praeterea thorace antice laevi- gato, basi profundius foveolato pedibusque obscurioribus ab illo imprimis distinguendus. ARGUTOR LINEARIS: elongatus, sublinearis, niger nitidus; thorace elytrorum latitudine, longitudine an- gustiore, posterius rotundatim parum angustato, an- gulis obtusiusculis, in medio tenue canaliculato, po- stice utrinque unistriato, striola basi profunde pun- ctata; elytris linearibus, apice ipso rotundatis, simpli- citer evidenter striatis punctisque tribus impressis. Longit. 3 lin. Latit. 1 lin. Ad ostia fl. Kaktnu peninsulae Kenai а D. Holmberg semel captus. OMASEUS RUFISCAPUS: oblongus, sublinearis, ni- ger, subnitidus, antennarum articulo primo, femorum basi eorumque et tibiarum apice interiore rufis; tho- 127 race subquadrato, lateribus vix rotundato, basi parum angustato, angulis obtusis, medio canaliculato, posti- ce utrinque bistriato et intra angulos punctato, striola externa brevissima obsoleta; elytris oblongis, tenue striatis, striis subtiliter punctulatis, interstitio tertio punctis quatuor impressis. Longit. 5. lin. Latit. 2. lin. Habitat in insula Kadjak sub lapidibus rarius; D. Holm- berg. Ab О. anruracino 09. Dej. differt imprimis thorace multo breviore, striola baseos interiore longiore, evidentiore, carinula exteriore deficiente, elytris multo levius striatis et antennarum articulo primo rufo. 19. BoTHRIOPTERUS sEXPUNCTATUS: oblongus, niger nitidus; thorace elytris vix angustiore, longitudine latiore, lateribus valde rotundato, postice parum an- gustato, utrinque striato, intra angulos punctato, an- gulis obtusis, medio canaliculato; elytris brevioribus, oblongo-ovatis, striatis, striis obsolete punctatis, utro- que foveolis sex, quarum duae in stria secunda, qua- tuor in tertia, impressis. Longit. 5 — 54 lin. Latit. 2 — 21 lin. In insula Kadjak per totam aestatem ubique vulgaris; in insula Afognak rarius sub lapidibus, mense Augusto; D. Holmberg. Prerosrico apsrricro Eschsch. (Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou. 1843. p. 203. 59.) valde affinis, ` sed ‘major, latior, thorace latiore, postice minus angustato, ad angulos crebrius et fortius punctato elytrisque sex- punctatis praecipue diversus. 20. CRYOBIUS HYPERBOREUS Ménétriés: oblongus, con- 21. 128 vexus supra viridi-aeneus, nitidus, subtus niger; thorace elytris angustiore, latitudine breviore, lateri- bus valde rotundato, postice modice angustato, angu- lis subobtusis, basi utrinque foveis oblongis binis im- presso, exteriore duplo breviore, ibique subruguloso, medio canaliculato, disco obsolete undulatim strigoso; elytris valde convexis, profunde striato-sulcatis, striis punctulatis , interstitiis subcarinatis, tertio punctis quatuor impressis; antennis pedibusque nigro-piceis. Longit. 44 lin. Latit. 15 lin. Motschulsky, die Kafer Russl. I. p. 55. Habitat in insula St. Georgii; D. Wosnesensky. Specimen descriptum a D. Motschulsky benevole transmissum. А sequente differt praesertim colore, thorace brevioré, angulis posticis obtusis et elytris profundius striato - sulcatis. CRYOBIUS SUBEXARATUS: oblongus, convexus, supra nigro -aeneus, nitidus, subtus niger; thorace elytris angustiore, latitudine vix breviore, subqua- drato, postice sinuato - angustato, angulis subrectis, basi utrinque stria arcuata impunctata profunde im- pressa, medio canaliculato, disco obsolete undulatim strigoso; elytris valde convexis , profunde striato- sulcatis, striis subtiliter punctatis, punctis quatuor impressis; antennis pedibusque nigro-piceis, illarum articulo primo summo basi rufescente. Var. b. supra caeruleo-aenea. Wes La : au ee Longit. 33 — 44 lin. Latit. 13 — 12 lin. In insula Unalaschka a D. Cygnaeo captus; individua indidem et ex insulis Kurilis allata etiam communica- vit D. Menetries. 129 Cum Prerostıcno ventricoso Eschsch. (Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou. 1843. p. 204. 61.) а me hucus- que confusus, reapse autem ut species diversa digno- scendus, si examini accuratiori subjiciatur; venrricoso a Cel. Eschscholtz dato nempe semper minor, angu- stior, convexior, thorace angustiore, longiore, postice lateribus magis sinuato - angustato, angulis basalibus subrectis, impressionibus posticis laevibus, elytris valde convexis, profunde striato-sulcatis, striis subtili- ter punctatis praeterea bene distinctus. 22. CRYOBIUS VINDICATUS: oblongo-ovatus, supra cupreo - aeneus, nitidus, subtus niger, thorace latitu- dine breviore, subquadrato , posterius modice lineari- attenuato, medio canaliculato, basi utrinque profunde unistriato impressionibus impunctatis, angulis posticis fere obtusis; elytris leviter striatis , striis subtiliter obsolete punetatis, punctisque tribus vel quatuor im- pressis; antennarum articulo primo basi rufo; pedibus nigro-piceis, trochanteribus femorumque summa basi rufescentibus. Longit. 42 lin. Latit. 13 lin. Var. b. supra nigra, nitida; antennarum articulo primo basi femoribusque rufis; thorace minore et elytris angustiore quam in a; elytris quam in illo profundius striatis interstitiisque magis elevatis: vix vero species diversa? Longit. 42 lin. Latit. 12 lin. Habitat sub lapidibus in oris meridionali et occidentali insulae Kadjak, mense Julio, sat frequens; D. Holm- berg. Var. b. semel tantum iisdem locis obvia. Differt а Cr. ventricoso (Prerosticno Mannerh. 1. c.) Eschsch., cui affinis, thorace paullo angustiore, postice Ne 3. 1853. 9 130 parum attenuato (non ut in Шо sinuatim angustato), strigulis undulatis dorsualibus plane nullis, impressioni- bus posticis fere omnino laevibus, angulis basalibus obtusis nullomodo prominulis, et elytrorum striis le- vioribus, minus distincte punctulatis interstitiisque magis deplanatis. 93. Crvosıus rATUUS: oblongus, supra nigro - aeneus, nitidus, subtus niger; thorace deplanato, latitudine breviore, subcordato , posterius sinuato - angustato , angulis rectis , medio canaliculato, postice utrinque evidenter bistriato, impressionibus punctatis; elytris. ovatis, striatis, striis subtiliter punctatis, utroque punctis duobus impressis; palpis, antennarum basi, elytrorum margine apicali anguste et epipleuris pedi- busque obscure rufis, femoribus infuscatis. ' Var. b. elytris aeneo - cuprescentibus. Var. c. tota rufo - testacea, certe immatura. Longit. 35 — 4 lin. Latit. 1$ — 12. Cnvonivs vaLipus (*) Menetries in litteris. lisdem locis cum praecedente eodemque tempore a D. Holmberg frequentius lectus. PrEROosricHO PINGUIDINEO Eschsch. (Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou. 1843. p. 205. 62.), affinis, sed brevior, thorace breviore, posterius magis subito sinuato - angu- stato, intra angulos posticos utrinque evidenter bistria- to, ibique rugoso - punctato, elytris brevioribus, conve- xioribus, profundius striatis, striis distinctius punctatis et margine inflexo rufo, femoribusque obscurioribus dignoscendus. (*) Indem dieser Name einer Art unter den Feronien gegeben worden ist, musste die hier beschriebene einen anderen erhalten. 131 24. CRYOBIUS RUFICOLLIS: oblongus, subdepressus, pi- ceus; thorace longitudine latitudinis, subcordato, an- gulis basalibus rectis, postice utrinque unistriato, im- pressionibus impunctatis, basi in medio longitudinali- ter subtiliter striguloso, medio canaliculato; elytris oblongo-ovatis, levissime striatis, striis vix punctatis, punctisque tribus impressis; ore, antennarum basi, thorace, corpore subtus pedibusque rufo - ferrugineis, tarsis obscurioribus. Longit. 3 lin. Latit. 11 lin. In insula Afognak specimen unicum invenit D. Holmberg. Statura fere omnino Cn. PINGUEDINEL (Prerosricar Mannerh. 1. c.) Eschsch., a quo, praeter magnitudinem, differt praecipue thoracis basi striguloso, elytris levius striatis et colore. 95. CRYOBIUS EMPETRICOLA Eschscholtz. PTEROSTICHUS EMPETRICOLA Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou. 1843. p. 205. 63. AneurOR BREVICORNIS? Kirby in Richardson Fauna Вог. Amer. p. 31. 39. Tab. VIII. fig. 3. Etiam in ora occidentali insulae Kadjak, in insula Afognak, mense Augusto, et ad sinum Woskresensk peninsulae Kenai, mense Majo, sub lapidibus vulgaris; D. Holmberg. 26. CryoBius FAsTIDIOsUS: oblongus, supra nigro- aeneus, nitidus, subtus nigro - piceus; thorace subcor- dato, subdepresso, longitudine parum latiore, lateri- bus rotundato, basi sinuatim subito angustato, angulis rectis, medio canaliculato, postice utrinque profunde unistriato, impressione impunctato; elytris oblongo- ovatis, disco evidenter striatis, striis obsolete punctu- 9° bo -1 132 latis, versus latera plus minusve evanescentibus e punctis oblongis seriatis tantum effectis, utroque pun- ctis tribus vel quatuor impressis; antennarum basi pedibusque rufo-piceis. Longit. 24 — 22 lin. Latit. 1 — 11 lin. = Habitat sub lapidibus ad sinum Woskresenk peninsulae Kenai, e medio ad finem Maji, frequens; D. Holmberg. Praecedente minor et ab illo thorace minore, lateribus fere basin usque magis rotundato, elytrorum striis disci profundioribus ,- quamvis etiain e punctis oblon- gis seriatis saepe confectis, coloreque pedum obscuriore diversus. CRYOBIUS ROTUNDICOLLIS JMénétriés: oblongo- ovatus, supra rufo-castaneus, nitidus, elytris nonnihil aeneo - micantibus, subtus cum pedibus rufo - ferrugi- neus; fronte obsolete bisulcata; thorace latitudine vix longiore, lateribus angulos posticos usque valde ro- tundato, angulis his obtusis, medio profunde canalicu- lato, apice late emarginato, basi utrinque bistriato, ibique impunctato , stria interiore ad medium disci subarcuatim producta; elytris evidenter punctato- striatis, disco punctis tribus minutis impressis; anten- nis nigro-fuscis, basi rufo-piceis. Longit. 44 lin. Latit. 12 lin. Habitat in insula Atkha sec. D. Menetries, qui individuum ibi captum e Museo Imp. Acad. Scient. Petrop. amice transmisit. CRYOBIUS SUBCAUDATUS: oblongus, convexus, supra aeneo - cupreus, subtus niger; thorace subcor- dato, longitudine latiore, postice sinuato - angustato, 29. 133 angulis acutiusculis prominulis , basi utrinque uni- striato, ad impressiones vix punctulato, medio canali- culato , disco obsolete undulatim strigoso ; elytris oblongo -ovatis, convexis, apice sinuato - productis, subcaudatis, leviter punctato - striatis, interstitiis pla- nis punctisque tribus impressis; antennarum articulo primo pedibusque obscure rufis. Var. b. forsan nuper exclusa , ore, antennarum articulis quatuor baseos, corpore subtus pedibusque pallide ferrugineis. Longit. 31 — 4 lin. Latit. 13 — 12 lin. Ad rivulos fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai, sub lapi- dibus, exitu mensis Junii, a D. F. Frankenhaeuser sat copiose lectus. CRYOBIUS QUADRICOLLIS Ménétriés : oblongus, viridi - cupreus, nitidus; thorace subcordato, longitu- dine latiore, lateribus antrorsum dilatato - rotundato, medio canaliculato, ante basin apicemque transversim impresso , basi utrinque profunde bistriato , angulis subrectis; elytris oblongis, striatis, striis subtilissime remote punctatis, interstitio tertio utrinque punctis quatuor minutis impressis; antennis pedibusque nigro- piceis, illarum articuli primi basi femorumque basi et genubus rufescentibus. Longit. 12 lin. Latit. 1 lin. Motschulsky, die Käfer Russl. I. p. 55. Habitat in insula St. Georgii; D. Wosnesensky. Specimen descriptum in Museo Imp. Acad. Scient. Petrop. exstat. Prerosticno мил Menetr. (Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou, 1852. I. p. 296. 9.) vicinus, sed thorace 30. 31. 134 subcordato, breviore; latiore, antice posticeque pro- fundius transversim impresso , basi utrinque profun- dius bistriato, pedibusque obscurioribus diversus, MiscopERA AMERICANA: elongata, convexa, su- pra obscure aenea, nitidissima, subtus nigro - picea, antennis, pedibus anoque rufis; capite thorace angu- stiore, inter oculos transversim impresso; thorace lati- tudine sesqui longiore, globoso, pulvinato , basi angustato - constricto , angulis minutis rectis , medio obsoletissime canaliculato; elytris oblongo - ovatis , valde convexis, stria tantum suturali profunde exara- ta, obsolete punctata. | Longit. 35 lin. Latit. 11 lin. Ad fl. Skeljanktnu peninsulae Kenai, medio Junii, speci- men unicum sub cortice arboris emortuae invenit D. F. Frankenhaeuser. M. arcricae Payk. propinqua, sed major, praeterea tho- race longiore, basi impunctato elytrisque unistriatis , stria obsolete punctata, praecipue dignoscenda. LEIRUS CARINATUS Leconte: subelongatus, nigro - piceus, subnitidus, supra interdum nigro - aeneus; thorace lateribus rotundatis, postice modice angustato, non coarctato, antice posticeque crebre punctato, an- gulis basalibus subrectis, basi utrinque bistriato, ca- rina externa valde distincta; elytris oblongis subpa- rallelis, punctato - striatis; antennis, palpis pedibus- que rufo - piceis vel obscure ferrugineis. Longit. 44 — 41 lin. Latit. 12 — 2 lin. Corronotus cartnatus Leconte, Catal. of the Geodephagous Coleopt. inhab. the United States (Annals of the Lyceum of Nat. Hist. of New York Vol. IV.) p.96. 3. 33. 135 Habitat sub lapidibus ad ostia fl. Kaktnu peninsulae Kenai, exitu mensis Junii frequens, in insula Kadjak vero rarius; D. Holmberg. L. товвгро Panz. valde affinis, thorace latiore, postice non coarctato, basi apiceque crebrius punctato et elytrorum striis subtilius punctatis diversus. BRADYTUS GLACIALIS Ménétriés: breviusculus, su- pra cupreo - aeneus, subtus niger, caeruleo - micans, antennis nigris, femoribus obscure rufescentibus; tho- race brevissimo, lateribus modice rotundato, postice leviter angustato, angulis rectis, intra illos utrinque bifoveolato, medio canaliculato, antice transversim linea arcuata impresso ibique lateribus et basi puncta- to; elytris evidenter punctato-striatis. Var. b. cuprea, pedibus rufis, tibiis posticis basi tarsisque omnibus infuscatis. Longit. 25 — 31 lin. Latit. 15, — 13 lin. Motschulsky, die Káfer Russl. I. p. 62. Ad fl. Tchuniten peninsulae Kenai sub lapide individuum unicum, initio Junii, legit D. F. Frankenhaeuser. Var. b. ut ad litora continentis Americes borealis captam com- municavit D. Motschulsky. Occurrit etiam in peninsula Kamschatka. AMARA IMPUNCTICOLLIS Say: ovalis, supra cupreo- aenea, nitida, subconvexa, subtus nigro-picea; thorace antrorsum modice angustato angulis obtusis, apice late emarginato, basi subtruncato angulis fere rectis, medio tenue canaliculato, intra angulos posticos utrin- que obsoletissime biimpresso , omnino impunctato ; elytris tenue striatis, interstitiis planis aequalibus; an- tennarum articulis tribus basalibus tibique rufo- ferrugineis. 34. 35. 136 Var. 6. supra tota шота, minus nitida, antennarum basi et tibiis ut in а. Longit. 4 lin. Latit. 12 lin. Zimmermann in Gistl Faunus I. р. 35. in Silbermann Revue entom. П. р. 227. — Richardson, Fauna Вог. Amer. ТУ. р. 39. 53. — Leconte Cat. of the Geodeph. Col. inhab. the Unit. Stat. p. 90. 3. FERONIA IMPUNCTICOLLIS Say, Trans. Amer. Phil. Soc. N. S. II. p. 36. 3. Amara TRIVIALIS Var. Dejean , Spec. gen. Ш p. 464. 6. Cat. 3-éme édit. p. A^. Amara OVALIS Sturm, Cat. p. 28. Amara ATRIPES Menetries in litteris. Amara TRIPARTITA Menetries in litteris. Habitat in ora orientali insulae Kadjak frequens; D. Holm- berg. Specimina ibidem capta etiam communicavit D. Ménétriés. Individuum paullo majus ex insula Atkha, sub nomine A. TRIPARTITAE $202, a D. Ménétriés ad de- scribendum quoque obtinui. AMARA ınsısnıs Eschscholtz: Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou. 1843. p. 208. 68. СемА compacta Motschulsky, die Kafer Russl. I. p. 59. Habitat etiam in insula Sitkha, sec. D. Motschulsky, cujus amicitiae cognitionem individui in Museo ejus sub nomine citato asservati debeo. Dubitare mihi tamen liceat insectum hoc revera insulae Sitkhae incolam esse. CELIA ERRATICA Duftschmid: ovata, supra cupreo- aenea, nitida, laevigata, subtus nigra; thorace antice angustato , basi subtruncato , angulis rectis , medio 36. 137 tenue eanaliculato, postice utrinque obsolete bifoveola- to impunctato; elytris leviter striatis, striis subtiliter punctulatis; antennis nigris articulo primo interdum rufescente, pedibus nigro-piceis.' Longit. 3 — 35 lin. Latit. 12 — 15 lin. Zimmermann in Gistl Faunus I. p. 2^. in Silbermann Revue entom. II. p. 213. Amara ERRATICA Sturm, Fauna VI. р. 55. 31. Tab. CXLVI. fig. b. B. — Bach, Käferfauna I. p. 68. 29. — Gaubil, Cat. p. 3^. 16. Amara (Села) erratica Cat. Col. Europ. 1852. p. 10. Amara PUNCTULATA (*) Dejean, Spec. gen. Ш. p. 472. 14. Cat. 3-éme édit. p. №. AMARA SEPTENTRIONALIS Schiödte, Naturhist. Tidskr. 1. p 170. Harpazus vuraamis Zetterstedt, Fauna Ins. Lappon. I. ‘р. 22. 10. Ins. Lappon. p. 35. 11. Caragus ErraTicus Duftschmid, Faun. Austr. II. p. 120. 149. Habitat in ora orientali insulae Kadjak, per totam aesta- tem frequens; D. Holmberg. In regionibus interioribus et ad ostia fl. Kaktnu peninsulae Kenai a D. F. Fran- kenhaeuser Necta. Specimina in insula Atkha capta, sub nomine CELIAE PUNCTULATAE Dej. communicavit D. Ménétries. CELIA iN DISTINCTA Motschulsky: subovata, supra obscure cupreo-aenea, nitidissima, subtus nigro-picea; (*) Das Citat für diese Art nebst dazu angefertigter Note bei Amara LIT- ronaLis Eschsch. Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou. 1843. p. 207. 66., als auf einen Irrthum beruhend, müssen also gestrichen werden. 37. 138 thorace brevi, longitudine fere duplo latiore, antice subangustato, margine laterali anguste reflexo, basi medio transversim impresso, utrinque profunde bifo- veolato , foveis punctatis; elytris levissime striatis , striis remotis, subtilissime remote punctulatis; labri, thoracis elytrorumque margine summo anguste et epi- pleuris rufescentibus; antennis fuscis, basi rufo-testa- ceis; pedibus piceis, tibiis tarsisque rufescentibus. Longit. 32 lin. Latit. 13 lin. Motschulsky, die Käfer Russl. I. p. 59. Habitat in insula Unalaschka, sec. D. Motschulsky , qui individuum e Museo suo ad describendum mecum be- nevole communicavit. AMARAE (CELIAE) REMOTESTRIATAE Eschsch. (Mannerh. Bull. de la Soc. de Moscou: 1843. р. 208. 69.) valde affinis, sed latior, magis cupreo-nitida , thorace breviore, an- trorsum minus angustato , foveolis posticis profundius impressis et punctatis, basi transversim impresso et elytrorum striis remotius punctalis imprimis diversa. CELIA RELUCENS: breviter ovata, supra aeneo- cuprea, lucida, subtus nigro - picea; thorace brevi, longitudine duplo latiore, antice subangustato, intra latera circulatim deplanato, postice utrinque profunde bifoveolato, circa foveas usque ad medium crebre con- fertim punctato , medio evidenter canaliculato , basi leviter bisinuato, angulis rectis; elytris striatis, striis vix punctatis; epipleuris , antennis, tibiis tarsisque ferrugineo-testaceis, antennis extrorsum femoribusque infuscatis. Var. b. ore, thoracis elytrorumque summo margine et corpore subtus cum pedibus pallide ferrugineis. Longit. 3 — 32 lin. Latit. 13 — 13 lin. 38. 39. 139 ‚ In ora orientali insulae Kadjak, per totam aestatem vul- garis et ad ostia fl. Kaktnu, exitu Junii, sub lignis e mare rejectes et lapidibus sat frequenter obvia; D. Holmberg. Etiam in regionibus interioribus peninsulae Kenai a D. F. Frankenhaeuser inventa. Statura fere C. REMOTESTRIATAE Eschsch., sed thorace posti- ce crebrius et profundius punctato, foveis binis magis impressis, elytrorum striis evidentioribus, inter se minus distantibus et colore magis aeneo distinguenda. CELIA AMPLICOLLIS: oblongo-ovata, subconvexa, nigro- picea , supra aeneo - micans , nitida; thorace longitudine vix latiore, antrorsum modice angustato, medio canaliculato, basi leviter bisinuato, angulis sub- rotundatis, postice utrinque leviter bifoveolato, circa foveas profunde punctato; elytris thorace angustiori- bus et parum longioribus, evidenter striatis, striis im- punctatis; ore, antennis, thoracis summo margine la- terali pedibusque rufis. Longit. 24 lin. Latit. 1 lin. Ad rivulum fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai individuum unicum in ligno, initio Julii, cepit D. F. Frankenhaeuser. C. ввамотсомл Dej. Zimmerm. proxima, a qua differt thora- ce longiore, angustiore, elytrorum striis impunctatis et colore paginae superioris, praesertim elytrorum, aeneo- micante. CALATHUS INCOMMODUS: oblongus, apterus, sub- depressus, nigro - piceus; thorace latitudine longiore, lateribus vix rotundato , intra marginem utrinque longitudinaliter impresso, margine postice vix reflexo, medio tenuissime canaliculato, basi utrinque obsolete foveolato, angulis rotundatis; elytris oblongo-ovatis, striatis , punctis tribus impressis; palpis , antennis, 140 thoracis margine epipleuris pedibusque pallide га - testaceis. Var. 6. corpore subtus etiam pallide testaceo, ca- pite thoraceque rufescentibus. Longit. 3+ — 4 lin. Latit. 12 — 13 lin. Medio aestatis sub lapidibus rarius inventus; a D. Holm- berg in insula Kadjak et ad ostia fl. Kaktnu peninsulae Kenai; a D. F. Frankenhaeuser ad rivulos fl. Tschunukt- nu ejusdem peninsulae. C. тхевато Eschsch. (Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou, 1843. p. 195. 35.) valde affinis, saepius illo minor, magis elongatus, elytris brevioribus et thoracis angulis posticis rotundatis fere unice distinctus. ANCHOMENUS LENIS: oblongo-ovatus, nigro-piceus, subdepressus; thorace longitudine vix latiore, versus basin modice lineariter angustato, lateribus posterius explanatis reflexis, angulis basalibus oblique rotun- dato - subtruncatis, medio tenue canaliculato; elytris - oblongo - ovalibus, leviter striatis punctisque duobus impressis; ore, antennis, thoracis limbo anguste pedi- busque rufo-piceis. Longit. 4% — 45 lin. Latit. 12 — 13 lin. Habitat in insula Kadjak ubique frequens; in insula Afog- nak quoque sub lapidibus mense Augusto haud infre- quens; D. Holmberg. A. момл Eschsch. (Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou. 1843. p. 198. 43.) nimis affinis, a quo differre tamen vi- detur thorace longiore angustiore, basin versus magis angustato, ibique lateribus altius reflexo-marginato, an- gulis subtruncatis et elytris longioribus. 41. 42. 141 ANCHOMENUS DULCIS: subelongatus, nigro-piceus, subdepressus; thorace latitudine longiore, versus ba- sin rotundatim modice angustato, lateribus explanatis posterius parum reflexis , angulis basalibus obtusis subrotundatis , medio profunde canaliculato; elytris oblongo-ovatis, striatis, interstitiis subelevatis punctis- que duobus impressis; ore, antennis, thoracis limbo anguste pedibusque rufo-piceis. Longit. 4 lin. Latit. 14 lin. Habitat in regionibus interioribus peninsulae Kenai; D. F. Frankenhaeuser. Praecedenti iterum vicinus, statura magis elongata, thorace longiore, angustiore, versus basin haud lineariter sed rotundatim angustato, marginibus minus reflexis, angu- lis posticis minus oblique truncatis elytrisque breviori- bus diversus. ANCHOMENUS Bocemanni Gyllenhal: oblongus, depressus, aterrimus, nitidus; thorace longitudine la- tiore, posterius modice angustato, lateribus reflexo- marginato, angulis basalibus oblique truncatis, sub- rotundatis , medio canaliculato , supra subtilissime striguloso, foveis posticis obsoletis; elytris elongatis, parallelis , interstitiis alternis latioribus , punctisque obsoletis tribus impressis. Longit. 34 lin. Latit. 13 lin. Gaubil, Cat. p. 98. 53. Амсномемо$ (Авомом) Bogemanns Cat. Col. Europ. 1859. p. 7. Aconum Bocemannt Dejean, Spec. gén. Ш. p. 171. 44. Iconogr. II. p. 385. 30. Tab. 122. fig. 6. Cat. 3-éme édit. p. 96. 43. AA. 142 Harpatus BoGEmannr Gyllenhal , Ins. Suec. IH. p. 697. 57—58. IV. p. ^48. 57—58. — Sahlberg, Ins. Fenn. I. p. 253. 63. Mense Augusto excipulo e gramine ad rivulum fl. Tschu- nuktnu peninsulae Kenai specimen unicum Cepit D. F. Frankenhaeuser. = A specie Boreali- Americana nomine Aconı Lucrvosi Dei. cognita, in museo meo etiam exstante, satis distinctus. ANCHOMENUS GRATIOSUS: subelongatus, supra nigro - aeneus, subtus nigro - piceus; thorace latitudi- - ne longiore, apice profunde emarginato, lateribus mo- dice rotundato, margine praesertim postice reflexo, basi utrinque longitudinaliter impresso, angulis rotun- datis, medio canaliculato; elytris ovalibus , simpliciter striatis, interstitio tertio punctis quatuor impressis; antennis extrorsum pedibusque testaceo - ferrugineis. Longit. 34 lin. Latit. 14 lin. Habitat in insula Kadjak sub lapidibus rarius; D. Holmberg. Magnitudine Aconı мовозт Dej., а quo thorace multo longio- re et colore satis diversus. ANCHOMENUS Fraaitis: elongatus, niger, nitidus, subaeneo - micans; thorace oblongo-quadrato, elytro- rum latitudine duplo angustiore, lateribus vix rotun- dato, medio canaliculato, basi utrinque oblique trun- cato, angulis obtusis, ibique margine valde reflexo, fovea longitudinali utrinque impressa; elytris elonga- tis, subparallelis, basi conjunctim valde emarginatis, subtiliter striatis, punctisque quinque impressis. Longit. 3 lin. Latit. 12 lin. 45. 46. 143 Habitat in insula Sitkha rarissime; D. Holmberg. Асомо ввасил Sturm, Dej. fere ut ovum ovo simillimus, sed accuratiori examini subjectus speciem revera diversam constituere videtur; thorax nempe ratione elytrorum mi- nor, magis quadratus, margine postico magis reflexo, elytra longiora, lateribus parallela, ita ut tantum paullo ante apicem rotundato - angustata , et color nonnihil aeneo - micans. ANCHOMENUS EXARATUS: oblongus, niger, nitidus, thorace elytrisque cupreo-aeneis; illo longitudine bre- viore, elytris duplo angustiore, subquadrato vel po- sterius parum angustato, basi utrinque oblique trun- cato, angulis obtusis, medio canaliculato, antice linea arcuata impresso, postice utrinque fovea oblonga pro- funde excavato, margine laterali explanato - reflexo; elytris subovatis, striatis, striis praesertim in disco profunde exaratis, utroque punctis quatuor minutis impressis. Longit. 3 lin. Latit. 13 lin. In ora orientali insulae Kadjak, mense Angusto, sub lapi- dibus a D: Holmberg inventus. —— ANCHOMENUS BEMBIDIOIDES Kirby: oblongus, de- pressus, supra nigro - aeneus, opacus, subtus niger, nitidus; thorace latitudine breviore, elytris fere duplo angustiore, basi apiceque subtruncato, angulis obtu- sis, lateribus rotundatis, reflexo - marginatis, subti- lissime confertim aciculato, medio profunde canalicu- lato, utrinque in disco paullo ante medium foveola impresso, ad angulos posticos leviter foveolato; elytris oblongo - quadratis, humeris rotundato - productis, apice sinuato - truncatis, undique leviter interrupto- 47. 144 striatis, aeneo-sericatis, maculis numerosis, introrsum majoribus difformibus atro - holosericeis, utrinque in interstitio tertio serie e foveis quatuor majoribus pa- rum excavatis, sub - argentatis. Longit. 3 lin. Latit. 1 lin. SERICODA BEMBIDIOIDES Kirby ins Richardson Fauna Вог. Amer. IV. р. 15. 11. Tab. I. fig 2. Aconum ВемвтототрЕ$ Leconte, Cat. of the Geodeph. Col. inhab. the Unit. Stat. p. 55. 19. Perypuus cicarricosus Ménétriés, Motschulsky die Käfer Russl. I. p. 11. Ad rivulos fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai, initio Sep- tembris, in volatu cepit D. F. Frankenhaeuser. Individua duo ad fl. Kwichpakh a D. Sagosskin lecta e Museo Acad. Imp. Scientiar. Petrop. ad describendum etiam obtinui. ANCHOMENUS ocrocoLvus Chaudoir: oblongus, de- pressus, nigro-aeneus; thorace transversim quadrato, elytris parum angustiore, medio canaliculato, lateri- bus modice rotundatis, late explanatis, margine vix reflexo , postice utrinque oblique truncato , angulis valde obtusis, foveola basali nulla, in disco anteriore utrinque puncto impresso; elytris obsolete striatis , striis hinc inde interruptis, utroque foveis majoribus quatuor impressis. | Longit. 2 lin. Latit. 1 lin. AgonotHorax ocrocoLus Motschulsky, die Kafer Russl. р. 69. Ad rivulos fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai, initio Sep- tembris, in volatu a D. F. Frankenhaeuser rarius captus. Specimen e museo suo etiam amice communicavit D- Motschulsky. 48. 49. 145 Aconum QUADRIPUNCTATUM De Geer, Dej. facillime mentiens, sed brevior, praesertim in elytris, capite thoraceque la- tioribus, hoc magis quadrato, lateribus latius explanato, impressionibus basalibus nullis, elytris obsoletius et in- terrupte striatis, foveis impressis majoribus digno- scendus. In individuo altero e duobus a D. Frankenhaeuser captis, elytron dextrum foveis sex notatum, quarum duae in serie altera mox pone medium positae; in specimine vero a D. Motschulsky communicato foveolae in medio extus utrinque alia minuta aggregata; sed aberrationes haec ut lusus naturae considerandae. PATROBUS LONGIVENTRIS: apferus, nigro-piceus, subdepressus; eapite thorace parum angustiore, fronte profunde biimpressa, transversim rugosa; thorace longitudine vix latiore, modice cordato, medio сапа- liculato, basi utrinque late et profunde foveolato , foveis rugoso - punctatis , bicarinatis; elytris thorace triplo longioribus et ejus latitudine posterius duplo latioribus , punctato - striatis, utroque punctis tribus impressis; palpis, antennarum articulo primo pedibus- que piceis. Longit. 51 lin. Latit. 21 lin. Habitat in ora orientali insulae Kadjak, mensibus Julio et Augusto, sub lapidibus frequens; D. Holmberg. P. rossirronte Eschsch. (Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou. 1843. p. 19%. 33.) major, praeterea thorace an- gustiore, lateribus minus rotundato, foveis bicarinatis elytrisque longioribus et latioribus diversus. PATROBUS FULVUS: apterus, subdepressus, fulvo- ferrugineus , capite thoraceque rufescentibus ; hoc longitudine plus quam sesqui latiore, subcordato , № 3. 1853. à 10 50. 51. 146 medio canaliculato, angulis posticis oblique subtrun- calis , basi utrinque late foveolato , foveis rugoso- punctatis, bistriatis; elytris oblongo - ovatis, subtiliter punctato-striatis, utroque punctis tribus impressis. Longit. 5 lin. Latit. 13 lin. Habitat in insula Kadjak rarissime; D. Holmberg. A P. rossrronre Eschsch. differt colore, statura magis de- pressa, thorace capite multo latiore, foveis basalibus minus profundis bistriatis elytrisque ratione thoracis majoribus. PATROBUS ANGUSTICOLLIS: elongatus, apterus, nigro - piceus, antennis, pedibus abdomineque rufis; fronte obsolete biimpressa ; thorace latitudine fere longiore , lateribus vix rotundato , posterius parum angustato , medio canaliculato , basi utrinque late foveolato , foveis remote punctatis , extus bistriatis ; elytris thorace parum latioribus, oblongo - ovalibus, striatis , striis antrorsum punctatis, utroque punctis tribus minutis impressis. Longit. 41 lin. Latit. 12 lin. Ad sinum Woskresensk peninsulae Kenai a D. Holmberg inventus. P. racusrRi Motsch. (Ins. de la Sibérie. p. 130. 199.) quo- dammodo similis, sed magis elongatus, fronte obsolete bifoveolata, thorace longiore, lateribus minus rotundato, foveis posticis minus profundis eX site longioribus et abdomine rufo-discrepans. TacayPus ELONGATUS Motschulsky : | elongatus , supra fusco -aeneus, subtiliter crebre punctulatus , tenue griseo - pubescens, subtus nigro - piceus; capite thorace latiore, oculis magnis prominulis ; thorace 52. 147 latitudine longiore, cordato, medio canaliculato, late- ribus antrorsum modice rotundato; elytris oblongis, lateribus subparallelis, griseo - tessellatis punctisque duobus impressis; antennis fuscis, articulo primo nigro-aeneo, pedibus ferrugineo - testaceis, femoribus apice infuscatis. Longit. 25 lin. Latit. 1 lin. Motschulsky, die Kifer Russl. I. p. 16. Habitat in insula Sitkha, sec. D. Motschulsky, sed signo interrogationis ut hujus loci incola in opere citato in- scriptus, quare exinde allatum fuisse eo vehementius dubitarem. Typum ad describendum mihi benevole trans- misit D. Motschulsky. T. rıcıreve Megerle, Dej. longior, angustior, capite thorace latiore, hoc lateribus antrorsum minus dilatato, elytris longioribus, angustioribus, lateribus subparallelis, ma- culis griseis tessellatis magis ordinatis, colore fusco- aeneo, minus cupreo pedibusque pallidioribus distin- guendus. BEMBIDIUM GLABRIUSCULUM Motschulsky: brevi- ter ovatum, subdepressum, nigrum, nitidum; capite utrinque profunde sulcato; thorace transverso, longi- tudine fere duplo latiore, lateribus parum rotundatis, angulis anticis nonnihil rotundato - productis, postice vix sinuato-angustato, per totam longitudinem in me- dio canaliculato, basi transversim impresso, punctula- to , ibique in medio late producto , utrinque oblique truncato , angulis obtusis , intra angulos foveolatim impresso; elytris punctato -striatis , interstitio tertio punctis duobus impressis; antennarum articulo primo tibiisque rufis. Longit. 3 lin. Latit. 11 lin. 10* 53. 54. 148 Motschulsky, die Käfer Russl. I. p. 15. Habitat in insula Sitkha, sec. D. Motschulsky, qui indivi- duum in museo ejus asservatum mecum amice communi- cavit. NorAPHUS UNDULATUS S(urm: oblongus, supra fusco-aeneus; fronte profunde bisulcata; thorace lon- gitudine fere sesqui latiore, subcordato, basi utrinque bistriato , angulis posticis rectis ; elytris oblongo- ovatis, profunde striatis, striis antrorsum profunde, postice vero leviter punctatis, fasciis transversis unda- tis macularibus tribus, quarum prima et secunda con- fusis, apiceque rufo - testaceis, punctisque duobus im- pressis; antennarum basi pedibusque rufo - testaceis, femoribus nonnihil infuscatis. Longit. 21 lin. Latit. 1 lin. Motschulsky, die Käfer Russl. I. p. 15. Bemeipium омрогАТОМ Sturm, Faun VI. p 156. 33. Tab. CLX. fig. d. D. — Sahlberg, Ins. Fenn. I. p. 202. 27. — Dejean, Spec. gén. V. p 63. 27. Iconogr IV. p. 3^3. 18. Tab. 209. fig. 6. Cat. 3-éme édit. p 57. — Gaubil, Cat. р. 44. 23. — Bach, Käferfauna. Г. p. 85. 17. Вемвтотом masus Gyllenhal, Ins. Suec. IV. p. #11. 15—46. Ad ostia fl. Kaktnu peninsulae Kenai a D. Holmberg semel captus. Specimen unicum inventum elytris basi paullo fortius quam in individuis Europaeis punctato-striatis discrepans, sed ` ceterum iis omni puncto simillimum. NOTAPHUS QUADRATICOLLIS: breviusculus, subde- pressus, supra nigro-aeneus, nonnihil virescens, sub- opacus, subtus cum antennis pedibusque niger; fronte 55. 149 profunde bisuleata; thorace longitudine sesqui latio- re, antice posticeque latitudine aequali, lateribus mo- dice rotundato, basi haud coarctato, angulis rectis, in medio tenue canaliculato, lateribus et basi punctu- lato, postice utrinque bistriato; elytris thorace fere duplo latioribus, totis evidenter punctato-striatis, fas- ciis duabus transversis macularibus, una ante, altera pone medium, testaceo - pallidis. Longit. 12 lin. Latit. 2 lin. zu Habitat ad ostia fl. Kaktnu peninsulae Kenai rarissime; D. Holmberg. N. ogciquo Sturm, Ре]. vicinus, sed thoracs minore, fere quadrato, postice haud coarctato elytrorumque striis un- dique aequaliter exaratis ab illo mox dignoscendus. PERYPHUS BIMACULATUS Kirby: supra obscure vi- ride-aeneus, subtus nigro-piceus, nitidus; capite pro- funde bifulcato; thorace obcordato, antice emarginato, basin versus valde angustato, angulis rectis , dorso convexo, medio canaliculato, basi fortiter punctato ibique utrinque profunde foveolato; elytris leviter punctato - striatis, striis externis posterius evanescen- tibus, disco punctis impressis duobus minutis utrin- que, intra apicem utroque macula oblonga, testaceo - lurida; palpis, antennarum articulo primo, cingulo in duobus insequentibus, trochanteribus, femorum basi, tibiis tarsisque rufo - ferrugineis. Longit. 25 lin. Latit. 1 lin. Richardson, Fauna Bor. Amer. IV. p. 52. 7^. — Leconte, Cat. of the Geodeph. Col. inhab. the Un. Stat. р. 194. 36. Ad castellum Nicolajevsk sinus Kenai vel Cooks inlet a D. Holmberg semel captus. 150 P. wruscato Ре). valde affinis, sed oculis minus globosis, capite profundius bisulcato, thorace paullo latiore, mi- nus convexo et elytris nonnihil longioribus diversus. 56. PERYPHUS LUCIDUS (*) Leconte: elongatus, capite thoraceque viridi- aeneis splendidis; fronte profunde bisulcata; thorace latitudine. plus sesqui breviore, la- teribus rotundatis, postice breviter sinuatis, angulis subrectis, basi subtiliter punctato ibique transversim impresso, utrinque profunde foveolato; elytris oblon- gis, tenue punctato - striatis, interstitiis planis, fusco - piceis, virescentibus, utroque macula humerali oblon- ga alteraque obliqua ante apicem flavo - testaceis; an- tennarum basi, epipleuris pedibusque rufis, femoribus nonnihil infuscatis. i Var. 6. elytris pallide flavo - testaceis, umbra su- turali pone scutellum maculaque media communi cum subscutellari saepe cohaerente , interdum antrorsum biloba, et ante apicem infuscatis. Longit. 21 — 23 lin. Latit. 2 — 1 lin. Leconte, Cat. of the Geodeph. Col. of the Unit. Stat. p. 19%. 34. Habitat in arena litorali maris ad castellum Nicolajevsk peninsulae Kenai, mense Junio, sat frequens; D. Holmberg. P. АхровЕлЕ Fabr. (ворЕзтвг 49. Dej.) colore subsimilis, sed magis praesertim elytris elongatus, deplanatus, tho- race posterius minus coarctato et elytris levius striatis, in striis subtiliter punctatis. (^) Der Name ıucıpus wurde wohl früher an eine Art derselben Gattung von Faldermann (Fauna Entom. Transcauc. Г. p. 202.) vergeben; al- lein da Herr von Motschulsky (die Käfer Russl. p. 9.) bewiesen hat, dass diese nichts anderes als P. rurrpes Rossi, Dej. sei, habe ich kei- nen Anstand genommen den fraglichen Namen hier beizubehalten. 151 57. Pervpaus picipes Kirby: niger, nitidus; capite 58. profunde bisulcato ; thorace obcordato , longitudine paullo latiore, posterius modice angustato, in medio profunde canaliculato , basi utrinque fovea magna im- pressa in fundo punctata, bistriata , angulis rectis; elytris striatis, striis antice punctatis, versus latera evanescentibus ; ore, antennarum articulo primo pedi- busque piceis. Longit. 2% lin. Latit. 3 lin. Richardson, Fauna Bor. Amer. IV. p. 54. 78. — Leconte, Cat. of the Geodeph. Col. inhab. the Unit. Stat. р. 193.31. Habitat in ora orientali insulae Kadjak, mensibus Julio et Augusto, sub lapidibus rarius; D. Holmberg. Etiam in regionibus interioribus peninsulae Kenai a D. F. Fran- kenhaeuser inventus. P. Saursrnar Dej. nonnihil similis, sed major, latior, prae- sertim in thorace, elytris longioribus, levius punctato- striatis et colore obscuriore distinctus. PERYPHUS TETRAGLYPTUS: breviusculus, depres- sus, supra nigro-aeneus, nitidus, subtus cum antennis pedibusque niger; fronte profunde bisulcata; thorace elytris vix angustiore, longitudine fere duplo latiore, basi vix angustato, angulis rectis, utrinque intra an- gulos crebre punctato, bistriato, dorso canaliculato; elytris sublaevigatis, striis fere omnino evanescenti- bus, utroque foveis duabus profunde impressis. Longit. 2 lin. Latit. 2 lin. In insula Kadjak et ad sinum Nutschek insulae Chtagaluk sub lapidibus locis humidis a D. Holmberg rarius lectus. Bemsinio тмсевто Motsch. (Mannerh. Bullet. de Moscou. 1852. I. p. 301. 20.) affinis, sed latior, praesertim thorace, 152 magis laevigatus, elytris fere omnino laevigatis, striis vix conspicuis diversus. 99. PERYPHUS COMPLANULUS: breviusculus, depres- sus, supra nigro-aeneus, nitidissimus, subtus cum an- tennis pedibusque niger; fronte profunde bisulcata; thorace longitudine duplo latiore, posterius parum angustato , angulis subobtusis, medio canaliculato , basi punctulato , utrinque bistriato ; elytris thorace parum latioribus, breviter ovatis, striatis, interstitiis subconvexis, tertio punctis duobus minutis impresso. Longit. 12 lin. Latit. 2 lin. Habitat in ora orientali insulae Kadjak, mensibus Julio et Augusto, sub lapidibus rarius; D. Holmberg. Statura depressa Bemsinn pLaNiuscuz1 Mannerh., (Bullet. de la Soc. de Moscou. 1843. p. 216. 87.) sed minor, brevior, magis nitidus, thorace latiore, posterius parum angustato, elytris postice magis angustato - rotundatis punctisque illorum impressis minus conspicuis di- stinctus. 60. Tacuys rivuLaris Motschulsky : depressiusculus , nigro - piceus ; thorace transverso , posterius modice angustato, angulis basalibus subobtusis, fovea utrin- que impressa, medio canaliculato; elytris obscure ca- staneis , margine et disco suturali obsolete caerule- scenti - micantibus, utroque quadristriato, stria sutu- rali integra, ceteris postice evanescentibus, exteriori- bus gradatim brevioribus. Longit. 11 lin. Latit. 75 lin. Motschulsky, die Käfer Russl. I. р. 8. Habitat in insula Sitkha, sec. D. Motschulsky, eujus bene volentiae cognitionem speciminis descripti debeo. 61. 62. 153 DYTISCIA. ACILIUS ABBREVIATUS Æschscholtz: Mannerh. Bull. de la Soc. de Moscou. 1843. p. 219. 92. Motschulsky, Hydrocanthares de la Russie, Cat. p. 9. Habitat etiam in insula Kadjak; D. Holmberg — Indivi- duum in insula Atkha inventum quoque communicavit D. Menetries. Dvyriscus Оотевокм Kirby: Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou. 1852. I. p. 203. 24. Mas. Longit. 13 — 141 lin. Latit. 62 — 81 lin. Femina: capite subtiliter remotius, thorace sub- tiliter creberrime punctatis; elytris ultra medium pro- funde suleatis, sulcis in fundo luteis, apice crebrius et profundius quam in mare punctis et foveolis con- fuse impressis. Longit. 13 — 131 lin. Laut. 62 — 7 lin. Var. b. capite olivaceo-virescente, thorace elytris- que nigro-piceis: mas et femzna. In lacusculo insulae Kadjak, prope portum Pauli, initio Septembris, copiose legit D. Holmberg. Specimina ex in- sulis Unalaschka, Sitkha et Kadjak allata, in Museo Acad. Imp. Scient. Petropol. asservata, etiam communi- cavit D. Menetries. D. marsınarı Linné angustior, elytris apice crebrius punctu- latis et foveolis numerosis confuse impressis, feminae longe ultra medium sulcatis, pagina corporis inferiore flavo-testacea, suturis et segmentorum marginibus nigro- infuscatis ab illo satis diversus. D. anxıus Mannerh. (Bullet. de la Soc. de Moscou. 1843. p. 218. 91.) speciei jam descriptae quoque aflinis, sed magis laevigatus et 63. 64. 154 nitidus, disperse punctulatus, punctura versus apicem elytrorum, quamvis in femina, cujus elytra etiam laevia, nonnihil condensata, foveolis majoribus haud intermixta et corpore subtus in mare suturis et segmentorum mar- ginibus angustius infuscatis, in femina fere omnino pallide flavo - testaceo pedibusque pallidioribus discre- pans. Dyriscus parvuLus Ménétriés : ovalis, brevior, in elytris vix dilatatus, supra olivaceo-niger, nitidus, subtus flavo-testaceus, suturis et segmentorum margi- nibus anguste nigris; thoracis limbo omni late, elytro- rum lateribus et fascia angusta antrorsum curvata , longe intra apicem, interdum obsoleta, flavis; thorace medio tenue canaliculato; elytris in disco disperse , versus apicem crebrius punctulatis; metasterni lobis acuminatis; tarsis posticis nigro-piceis. (Ma s.) Femina: capite thoraceque distinctius subtiliter punctulatis; elytris laevibus, versus apicem crebrius quam in mare punctatis. Longit. 112 — 12 lin. Latit. 6 lin. Motschulsky, Etudes entomologiques 1852. p. 77. lisdem locis insulae Kadjak ut praecedens species a D. Holmberg frequenter captus; individua in eadem insula lecta etiam transmisit D. Menetries. Praecedente minor, brevior, elytris in utroque sexu laevi- bus, remotius punctulatis, apice foveolatis et fascia po- stica transversa magis ab apice remota imprimis digno- scendus. CYMATOPTERUS OBsCURATUS Motschulsky: oblongo- ovatus, ultra medium valde ampliatus, posterius modice attenuatus; supra nigro -fuscus, subtus cum 65. 155 pedibus aterrimus; labro, frontis margine antico late bisinuato, maculis binis obsoletissimis in medio, an- tennarum basi thoracis elytrorumque limbo omni an- guste rufo - testaceis; elytris transversim subtilissime strigulosis. Var. b. thoracis limbo late ferrugineo - testaceo, vel thorace ferrugineo-testaceo cum fascia transversa nigra; elytris in fundo obscure testaceis, lineolis un- dulatis transversis nigris subtilissime strigulosis, mar- gine basali et laterali dilutioribus. Longit. 84 lin. Latit. 41 lin. Habitat in aquis insulae Kadjak rarius. Typum mihi bene- vole communicavit D. Motschulsky; Var. b. a D. Holm- berg capta. Statura ultra medium ampliata Сотумвет1$ Danvrıcı Mannerh. Aubé, sed elytra postice minus attenuata et color obscurior, ceterum ab illo et a Сотумвете PaAvkurrn Erichs. (striato Gyllenh. rusco Aube) striolis transversis elytrorum multo subtilioribus et densioribus abunde distinctus. CYMATOPTERUS DOLABRATUS Paykull: oblongo - ovalis, niger, capite antice, macula inter oculos didy- ma saepe cum margine antico confluente , thorace, elytris, segmentorum trium ventralium marginibus, ano, antennis pedibusque rufo - testaceis; antennis ex- trorsum, femorum macula oblonga tarsisque posticis infuscatis; thorace subtilissime crebre punctulato, fas- cia, interdum macula, media transversa nigra; elytris lineolis transversim undulatis impressis nigris medio- criter strigosis, e quibus colore fusco - brunneo, mar- gine basali, laterali et epipleuris pallide ferrugineis; 66. 156 utroque seriebus quatuor e puncetis minutis impressis, suturali prima regulari simplici, reliquis duplicatis po- sticeque macula minuta. nigrescente. Longit. 62 — 71 lin. Latit. 31 — 32 lin. Dejean, Cat 3-éme edit. p. 61. — Motschulsky, en thares de la Russie, Cat. p. 7. COLYMBETES DOLABRATUS Hrichson, «pin Dyt. p. 33. — Aube, Spec. gén. p. 232. 10. Iconographie V. p. 103. 7. tab. 13. fig. 2. — Gaubil, Cat. p. 44. 6. — Cat. Col. Europ. 1852. p. 14, Dyriscus norasnarus Paykull, Fauna Suec. Г. p. 205. 13. — Gyllenhal, Ins. Suec. I. p. 418. 12. — Sahlberg, - Ins. Fenn. Г. p. 158 12. — Zetterstedt, Fauna Lappon. I. p. 210. 9. Ins. Lappon. p. 129. 11. In aquis stagnantibus insulae Kadjak semel invenit D. Holmberg; о alterum ad sinum Woskresensk peninsulae Kenai, exitu Maji, а D. Е. Frankenhaeuser captum. ; Irvsivs picipes Kirby: oblongo-ellipticus, con- vexus; supra aeneo - niger obscurus, reticulatim con- fertissime acuductus, subtus aterrimus; vertice vix conspicue rufo - bimaculato; thorace antice serie du- plici e punetis minutis marginato, margine basali pun- ctis vix conspicuis, ante scutellum omnino nullis; ely- tris punctis minutissimis obsolete impressis rarioribus, hinc inde sparsis, vix in series digestis; labro, anten- nis pedibusque quatuor anterioribus piceis. Longit. 44 lin. Latit. 2 lin. CoLYMBETES picipes Richardson, Fauna Bor. Amer. IV. p. 71. 105. Habitat in aquis ad sinum Woskresensk peninsulae Kenai rarissime; D. Holmberg. 67. 68. 157 It. ЗОВАЕМЕО Erichs. valde affinis, thoracis seriebus puncta- tis et punctis impressis elytrorum minus conspicuis, ver- ticis maculis rufis minus distinguendis, ut et antennis pe- dibusque obscurioribus fere unice distinctus. AcABUS suBOPACUS Motschulsky: oblongo - ovalis, depressus, niger, subtilissime reticulato - strigosus; palpis et antennis basi, fronte antice triangulariter, vertice lineolis duabus transversis, thorace antice et lateribus late, epipleuris pedibusque quatuor ante- rioribus rufo-ferrugineis; elytris obsolete subsulcatis, obscure ferrugineo -testaceis , confertim et crebre nigro-irroratis, maculis sparsis nigris majoribus. Longit. 5 lin. Latit. 22 lin. Habitat in insula Kadjak, sec. D. Motschulsky, qui indivi- duum in museo ejus exstans ad describendum TE amice transmisit. Magnus et insignis in hoc genere, statura А. arcrıcı Payk., notis autem pluribus a congeneribus abunde diversus. AGABUS ATRATUS: oblongo-ovalis, aterrimus, ора- cus, striis anastomozantibus subtilissime reticulato- strigosus; ore, antennis, capite antice, epipleuris, segmentorum ventralium marginibus, tibiis tarsisque quatuor anterioribus obscure rufis; elytrorum lateri- bus disco parum dilutioribus; pedibus posticis piceis. Longit. 5 lin. Latit. 22 lin. Ad ostia fl. Kaktnu peninsulae Kenai a D. Holmberg semel captus. A. miPUSTULATO Linne affinis, sed latior et sculptura multo subtiliore, haud longitudinaliter strigosa, sed reticulata ab illo dissimilis. 69. 70. 158 AGABUS sEMIPUNCTATUS Kirby: ovalis, modice convexus , niger, nitidus, supra subaeneo - micans, subtilissime reticulato - strigulosus; vertice maculis duabus rufis; thorace antice serie punctorum contigua aliaque ad basin in medio late interrupta , in ipso medio strigula longitudinali impressa vix conspicua; elytris seriebus tribus e punctis impressis, suturali punctis distantibus regularibus , discoidalibus vero sine ordine congestis, lateribus disperse punctatis dilutioribus, pone medium posterius prope marginem utrinque lineola rufescenti, interdum obsoleta; ore, antennis tarsisque quatuor anterioribus et saepe tibiis anticis rufo-ferrugineis. | i Longit. 32 lin. Latit. 2 lin. COLYMBETES SEMIPUNCTATUS, Richardson Fauna Bor. Amer. IV. p. 69. 100. Habitat in stagnis ad sinum Woskresensk peninsulae Kenai, exitu Maji, rarius; D. F. Frankenhaeuser. AGABUS BICOLOR Kirby: ellipticus, convexus, ni- ger, nitidus, subtiliter reticulato - strigulosus; vertice maculis duabus obscure rufis obsoletis; thorace serie- bus punctorum apicali et basali integris, in ipso medio strigula longitudinali impressa vix conspicua; elytris utrinque in disco serie longitudinali e punctis sub- geminatis et praeterea punctis impressis fere undique sine ordine sparsis, margine humerali et externo ultra medium pedibusque rufo-brunneis; ore, antennisque testaceis. Longit. 34 lin. Latit. 14 lin. a COLYMBETES BICOLOR, Richardson Fauna Bor. Amer. IV. р. 70. 101. TOR 159 Ad sinum Woskresensk peninsulae Kenai a D. Holmberg rarissime inventus. AGABUS PHAEOPTERUS Kirby: ovalis, subdepres- sus, niger, nitidus, subtilissime reticulato-strigulosus; vertice maculis duabus obscure rufis; thorace seriebus apicali et basali dense punctatis, hac in medio late in- terrupta; elytris fusco - castaneis, margine basali et laterali dilutioribus, seriebus tribus longitudinalibus saepe obsoletis e punctis minus regulariter dispositis et insuper punctis aliis versus latera sparsis; ore, an- tennis, thoracis margine laterali angustissime pedibus- que rufo - ferrugineis, femoribus nonnihil infuscatis. Longit. 3 — 3} lin. Latit. 12 — 2 lin. COLYMBETES PHAEOPTERUS, Richardson Fauna. Bor. Amer. IV. p. 70. 102. Habitat in insula Afognak et ad sinum Woskresensk pen- insulae Kenai rarissime; D. Holmberg. A. patuposo Fabr. valde similis et affinis, sed paullo lon- gior, fronte tota nigra et thorace subtilius punctato an- gustiusque rufo - marginato diversus. AGABUS IRREGULARIS: ovatus , minus convexus , posterius rotundatus, nigro- piceus, supra nonnihil aeneo - micans, nitidissimus, subtilissime punctulatus; ore, antennis, elytrorumque margine late, rufo-ferru- gineis; thorace impressionibus aliquot inaequali; ely- tris punctis numerosis. majoribus impressis irregula- riter subseriatis; pedibus piceis tibiis tarsisque ante- rioribus parum dilutioribus. Longit. 3 lin. Latit. 12 lin. 73. 160 Ad rivulum fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai, medio Sep- tembris, individuum unicum in volatu cepit D. F. Frankenhaeuser. А. FEMORALI Payk. similis, sed posterius minus angustatus, thorace toto nigro, inaequali, punctura multo subtiliore et elytrorum punctis subseriatis majoribus magis nume- rosis et irregulariter congestis ab illo dignoscendus. < LaccoPHILUS TRUNCATUS Ménétriés: ovalis, de- pressiusculus, luteo - testaceus, posterius attenuatus, apice oblique subtruncatus; thorace postice in medio breviter acute producto; elytris pellucidis , minus crebre nigro -irroratis, maculis irregularibus albido- ornatis nigro-circumcinctis, quarum tres in basi con- tiguae, una major prope illas juxta. suturam antice posticeque emarginata, duae minutae mox pone basin cuneatae, una fere in medio ad suturam sublinearis, una marginalis lata a basi ad medium producta, intus lacerata et postice dilatata , una minuta marginalis prope apicem hamata et ultima apicem occupans dila- tata ad suturam ascendens. Longit. 21 lin. Latit. 12 lin. Motschulsky, Hydrocanth. de la Russie p. 9. Habitat in peninsula Kenai et in insula St. Georgii, sec. D. Ménétriés, qui specimina in Museo Acad. Imp. Scient. Petrop. asservata ad describendum mihi benevole tra- didit. . L. macuLoso Knoch, Say, Aubé valde affinis, a quo praecipue differt elytris posterius magis attenuatis, pallidioribus, minus crebre nigro-irroratis, maculis albidis, laterali magis dilatata et postica marginali hamata ab hac magis distante versus apicalem propius remota. 74. 161 HyYDROPORUS DECEMLINEATUS: oblongo - ovalis , niger, nitidulus; fronte triangulariter flavo - testaceo; thorace longitudine triplo latiore, antice valde angu- stato, crebre punctulato, flavo- testaceo, in medio ba- seos transversim nigro-fusco; elytris crebrius et paullo profundius punctatis, testaceis, disco infuscatis, simul sumtis apice rotundatis , striis quatuor e punctis mi- noribus antice exaratis et lineis quinque praeter sutu- ram utrinque nigro-ornatis, postice obsoletis, quarum externa antice abbreviata; antennis pedibusque testa- ceo-ferrugineis. Longit. 24 lin. Latit. 4 lin. Habitat in stagnis prope castellum Nicolajevsk peninsulae Kenai, exitu Junii, non infrequens; D. Holmberg. Н. riciezpi Fabr. valde affinis, colore pallidiore, thorace paullo longiore, antrorsum magis angustato et punctura totius paginae superioris minus profunda et magis con- densata ab illo distinguendus. Hyproports siGNATUS: oblongo - ovalis, depres- siusculus , subtilissime punctulatus, niger, dense et longe griseo - pubescens , vix nitidus; capite antice posticeque, antennarum basi pedibusque rufo-ferrugi- neis; thorace latissimo, transverso, lateribus oblique subrotundatis, angustissime rufis; elytris pone medium angustato-rotundatis, basi fascia dentata cum macula marginali, ante medium rarum curvatum intus emit- tente, cohaerente, maculisque minutis, una oblonga pone medium prope marginem, altera subapicali , saepius obsoletis, rufo-ferrugineis. Longit. 12 — 12 lin. Latit. 2 — 1 lin. : Habitat in aquis stagnantibus insulae Kadjak rarius ; D. Holmberg. M 3. 1855. 11 76. 71. 162 H. patustri Linné, Erichs. (sexpustutato Fabr. Gyllenh. Aubé) major, latior, thorace multo latiore, elytris pone medium tantum angustatis et colore praeterea ab illo satis diversus. HypRoporvus TruncaATus: elongato - ovalis , sub- ellipticus, depressiusculus, subtilissime et creberrime reticulato - strigulosus, tenue griseo-pubescens; eapite rufo - ferrugineo, in fronte infuscato; thorace antror- sum angustato ibique latitudine postica: dimidio angu- stiore, lateribus haud rotundatis ferrugineis, postice aequali, supra scutellum rotundatim producto; elytris basi et lateribus obsolete, epipleuris vero laete ferru- gineis, apice oblique truncatis; antennis pedibus abdo- mineque pallide testaceis. | Longit. 25 lin. Latit. 1 lin. In stagno prope castellum Nicolajevsk peninsulae Kenai, exitu Junii, a D. Holmberg semel lectus. H. Larponum Gyllenh. longior et ab illo praeterea variis notis distinctus, superficie tota haud punctata, sed sub- tilissime et creberrime reticulato -strigulosa , thorace antrorsum magis angustato, lateribus haud rotundatis, postice aequali, minime transversim impresso et puncta- to, elytris longioribus, postice magis attenuatis, apice oblique truncatis et colore alio. HvpRoPonus PLANATUS: oblongo ovalis, depres- siusculus, dense punctulatus, griseo-pubescens, parum nitidus, niger; thoracis basi latitudine antica sesqui latiore, lateribus obliquis vix rotundatis, elytris nigro- brunneis, posterius pone medium versus apicem rotun- datis, stria suturali utrinque leviter impressa; anten- narum basi, occipitis margine anguste pedibusque rufo-testaceis. | Longit. 2 lin. Latit. 1 lin. 78. 79. 163 Simul cum praecedente а D. Holmberg semel inventus. H. piano Fabr. admodum similis, ad illum tamen aegre referendus, ob staturam angustiorem, magis parallelam, thoracem antrorsum minus abrupte angustatum, elytra non ante sed longe pone medium posterius angustata et striam suturalem evidenter quamvis leviter impressam. Hyproporvus PUBERULUS: oblongo-ovalis, subde- pressus, crebre reticulato - strigulosus, niger, griseo- pubescens; thorace lateribus obliquis vix rotundatis; elytris obscure brunneo - castaneis, ante medium api- cem versus angustatis, apice ipso rotundato; antenna- rum basi pedibusque rufo-ferrugineis. Longit. 11 lin. Latit. 2 lin. Ad ostia fl. Kaktnu peninsulae Kenai, in aquis stagnanti- bus, exitu Junii, frequens; D. Holmberg. Ab H. pusescente Gyllenh., a quo aegre distinguitur, differt tamen statura nonnihil angustiore, superficie crebre reticulato -strigulosa elytrisque posterius magis angu- statis, striis e punctis seriatis in disco nullis conspicuis. HYDROPORUS NIGELLUs: ovalis, convexus, remo- tius punctatus, glabriusculus, nitidus, aterrimus, an- tennis basi rufis; thorace lateribus antrorsum modice angustato, intra basin arcuatim profunde et intra an- gulos posticos utrinque oblique levius impresso; ely- tris pone medium apicem versus attenuatis, stria sutu- rali utrinque antice evanescente, posterius sat conspi- cue impressa. Longit. 13 lin. Latit. 3 lin. Habitat ad sinum Woskresensk peninsulae Kenai, exitu Maji, in stagnis frequens; D. F. Frankenhaeuser. 11" 80. 81. 164 Statura omnino H. Amerıcanı Aube, sed differt colore, punctura profundiore, multo remotiore, thoracis im- pressionibus et elytrorum stria suturali evidenter con- spicua. GYRINIA. Gyrınus PiCIPES Eschscholtz: Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou, 1843. р. 223. 101. ubi diagno- sis ita emendanda, ut pro «thoracis et elytrorum mar- gine inflexo nigro - aeneo» substituetur: «thoracis et elytrorum margine inflexo rufo-aeneo.» Motschulsky, Hydrocanth. de la Russie, Cat. p. 9. Var. b. nigra opaca, sutura concolore, versus la- tera obscure aenea; elytris paullo subtilius striato- punctatis, abdominis segmenti penultimi margine ano- que rufescentibus, cetera ut in a, quare speciem di- versam esse non putarem. Habitat in aquis insulae Kadjak minus frequens; D. Holm- berg. Specimen ejusdem varietatis in insula Sitkha cap- tum, sub nomine G. picipepis sibi etiam a D. Eschscholtz mihi olim datum. HYDROPHILIA. HrrorHoRnvs cowsiwiLIs: oblongo -ovalis , supra livido-testaceus, glaber, thorace cupreo-nitente, elytris viridi-metallescentibus, subtus piceo-testaceus, dense griseo-pubescens, pedibus ferrugineo-testaceis; thorace antrorsum modice dilatato, angulis posticis obtusatis, anticis haud productis, supra subtilius rugoso-puncta- to, quinque - sulcato, sulcis latis, secundo et quarto extrorsum valde flexis; elytris maculis paucis fuscis 165 .signatis, profunde punctato-striatis, interstitiis latiori- bus, alternis parum elevatioribus. Var. b. supra obscurius fusco-testacea, vix metal- lescens. Longit. 14 lin. Latit. 3 lin. In stagnis ad sinum Woskresensk peninsulae Kenai, exitu Maji vulgaris; D. F. Frankenhaeuser. Specimen unicum ad castellum Nicolajevsk ejusdem peninsulae, et alterum prope castellum Constantinovsk ad sinum Nutschek insulae Chtagaluk , mense Junio, sub lignis inventa, D. Holmberg. Н. inquinato Mannerh. (Bullet. de la Soc. de Moscou. 1852. p. 243. 118.) brevior et praeterea ab illo differt thorace antrorsum latiore, minus rugoso-punctato, angulis anticis (qui in illo acuminati) vix productis, sulcis secundo et quarto extrorsum magis flexis, spatiis interjectis latiori- bus, elytris magis aequalibus, interstitiisque latioribus, non ut in illo costulatis. 82. Hgrornonus ANGUsTULUS: oblongus, livido-testa- ceus, supra metallescens, glaber, subtus tenue griseo- pubescens, pedibus ferrugineo-testaceis; thorace late- ribus subrectis, angulis posticis obtusatis, anticis val- de productis acuminatis, supra rugoso - punctato , quinque - sulcato, sulcis secundo et quarto extrorsum valde flexis; elytris obsolete fusco-maculatis, profunde et dense punctato -striatis, interstitüs alternis vix elevatis. * Longit. 11 lin. Latit. £ lin. Habitat in insula Kadjak et ad sinum Woskresensk penin- sulae Kenai rarissime; D. Holmberg. 84. 166 Praecedente minor, angustior, thoracis angulis anticis acu- minatis productis, elytris densius punctato-striatis inter- stitiisque angustioribus distinctus. Ocutesıus Ногмвевст Máklin: oblongo - ovalis ; capite cum thorace virescenti-aut interdum rufescenti- aeneis, elytris fuscis vel aenescentibus, antennarum basi, palpis pedibusque testaceis; thorace subcordato, dorso antice late transversim impresso punctisque duobus latis postice oblique positis, ad latera arcuatim impresso et in medio canalicula, interdum obsoleta, plerumque punctis duobus latioribus indicata , in- sculpto, impressionibus omnibus confertim rugulosis; elytris dense minus subtiliter punctato-striatis. - Var. b. elytris fusco-testaceis. Longit. 1 lin. Latit. parum ultra 1 lin. In aqua stagnante ad litora maris prope castellum Nico- lajevsk peninsulae Kenai a D. Holmberg sat copiose captus. О. marino Payk. Gyllenh. affinis, sed statura corporis magis elongata elytrisque multo fortius punctato-striatis diver- sus. (« Maklin. ») Hyprogius ЕОЗС1РЕЗ Linné: ovals, valde conve- xus, piceo-niger, supra subnitidus, confertissime punctulatus; elytris crenato - striatis , interstitiis se- cundo, quarto, sexto et octavo serie irregulari e pun- ctis majusculis notatis, margine dilutiore; palpis pedi- busque piceo-ferrugineis. 8 Longit. 3 lin. Latit. 12 lin. Curtis, Brit. Entom. 243. 1. — Stephens Illustr. Mandib. II. р. 128. 2. — Dejean, Cat. 3-éme édit. p. 148. — Richard- 167 son, Fauna Вог. Amer. ТУ. p. 119. 169. — Sturm, Fauna X. p. 5. 2. Tab. CCXVI. — Erichson, Käfer der Mark Brandenb. I. p. 208. 2. — Mulsant, Hist. nat. des Col. de France, Palpicornes. p. 192. 3. — Redtenbacher, Fauna Austr. p. 132 — Gaubil, Cat. p. 52. 3. — Bach, Käfer- fauna. 1. p. 132. 2. — Cat. Col. Europ 1852. р. 17. — Motschulsky, Hydrocanth. de la Russie, Cat. p. 10. HpnopnuiLvs Fuscipes De Geer, Mem. IV. p. 377. 3. — Oh- vier, Entom. Ш. 39. p. 12. 6. Tab. 2. fig. 9. a. b. — Gyllenhal, Ins. Suec. I. р. 114. 3. — Sahlberg, Ins. Fenn. I. p. 39. 2. — Zetterstedt, Fauna Lappon. I. p. 196. 1. Ins. Lappon. p. 122. 1. Hypropuitus SCARABAEOIDES Fabricius, Syst. Ent. р. 288. 4. Syst. El. I. p 251. 9. — Schönherr, Syn. Ins. II. p. ^. 14. Dyniscus. Fuscires Linné, Fauna Suec. р. 21^. 766. Syst. Nat. I. р. 464. 4. ScanaBaEUS aguaticus Linne, Fauna Suec. p. 139. 404. Habitat ad castellum Nicolajevsk peninsulae Kenai, exitu Junii, in aquis stagnantibus minus frequens; D. Holm- berg. BEROSUS MACULOSUs: ovatus, valde convexus; са- pite profunde punctato, cupreo -aeneo, nitido; tho- race brevi, transverse - quadrato, subtilissime punctu- lato, fulvo - testaceo, in medio macula nigra oblonga lata sublineari, apicem et basin haud attingente; ely- tris gibbis, inflatis, livido - testaceis, maculis nume- rosis oblongis nigro -fuscis, hinc inde in fascias un- dulatas congestis, profunde striatis, striis crenulatis, interstitiis remote punctatis, apice bispinoso, spina suturali breviore; pectore et abdomine piceis, anten- nis, palpis pedibusque pallide flavo - testaceis. Longit. 3 lin. Latit. 13 lin. $6. 168 ExopLurus TESTELLATUS Menetries: Motschulsky, Hydrocanth. de la Russie, Cat. р. 11. Habitat in insula St. Georgii, sec. D. Motschulsky, qui spe- cimen in museo ejus asservatum describere amice mihi concedit. In catalogo citato autem ut insulae Unalaschkae incola designatus. Ob jam exstantem Berosum TESTELLATUM Де]. Cat. 3-ème edit. p. 147. nomen mutavi. ^ CERCYON LUNIGERUM: ovatum, convexum, nigrum; thorace macula oblonga utrinque intra angulum anti- cum rufa; elytris fulvo - testaceis, evidentius striatis, striis subtiliter punctatis, interstitiis subtilissime pun- ctulatis, macula pone medium communi, antrorsum lunata suturaque deinde ad apicem nigris. Var. b. thorace lateribus late rufo-marginato; ely- tris fulvo - testaceis, immaculatis, sutura apice nigra, pedibus rufescentibus. Longit. 11 lin. Latit. 1 lin. Habitat in insulae Kadjak stercoratis, exitu Julii, rarius; Var. 6. ad castellum Konstantinovsk insulae Chtagaluk, initio Junii, etiam in stercore semel capta;-occurrit haec species quoque in insulae Edgecombe; D. Holmberg. A sequente thorace elytrisque subtilius punctulatis, his evidentius striatis distinguendum. CERCYON LIMBATUM Mannerheim, Bullet. de la Soc. de Moscou, 1843. p. 260. 189. Var. d. elytris fulvo - testaceis, macula oblonga, subhumerali, obliqua, infuscata. Habitat in insulis Kadjak et St. Pauli; D. Wosnesensky: et E" 169 ad ostia fl. Kaktnu peninsulae Kenai, rarius; D. Holm- berg. Var. c. etiam in insula Kadjak a D. Wosnesensky et non solum ibidem, sed ad sinum Woskresensk peninsulae Kenai et in insula Chtagaluk a D. Holmberg capta. SILPHALIA. 88. NECROPHORUS POLLINCTOR: niger; thorace gla- bro, lateribus perparum sinuatis, antrorsum vix rotundato - dilatato , disco subtilissime punctulato , intra latera et basin creberrime punctato; elytris subparallelis , latitudine quarta parte longitudinis longioribus, creberrime profunde punctatis, apice subtruncatis, lateribus postice nigro-ciliatis; antenna- rum clava, membrana nasali minutissima triangulari, elytrorum margine inflexo toto, lobum parum ante medium in paginam superiorem emittente , utroque maculis duabus minutis obsoletis mox pone scutellum transversim positis et fascia postica prope apicem un- dulata aurantiacis; pectore dense flavo - piloso; tibiis posticis rectis. Femina.) Mas latet. Longit. 91 lin. Latit. 4 lin. Habitat in insula Atkha, sec. D. Ménétriés, qui indivi- duum in Museo Acad. Imp. Scient. asservatum mecum benevole communicavit. à N. marırımo Eschscholtz (Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou. 1843. р. 251. 168.) valde similis et aflinis; femina mihi tantum cognita elytris nonnihil breviori- bus, crebrius punctatis, apice subtruncato extus haud rotundato, thorace intra basin et latera minus profun- de punctato, haud rugoso membranaque nasali multo minore triangulari fere unice distincta, sed tamen cum ‘specie citato aegre conjungenda. 89. 90. 170 NECROPHORUS TARDUS Motschulsky: niger; thora- ce glabro, lateribus subrectis, antrorsum haud latiore; capite thoracisque disco subtilissime remote punctula- tis, hujus autem partibus lateralibus et postica minus crebre punctatis; elytris parallelis, latitudine quinta parte longitudinis longioribus , profunde remotius punctatis , subbicostatis, apice subsinuatis, lateribus postice castaneo-ciliatis; antennarum clava membrana- que nasali minuta obtuse triangulari aurantiacis; ely- tris maculis parva marginali et duabus ante apicem transversim positis etiam parvis, sanguineis, margine inflexo toto nigro; pectore parcius flavo-piloso; abdo- mine supra sublaevigato; tibiis posticis rectis. (Femi- na.) Mas latet. Longit. 71 lin. Latit. 3 lin. Habitat in insula Sitkha, sec. D. Motschulsky, cujus amicitiae individuum in museo ejus asservatum ad describendum debeo. A N. marırımo Eschsch. differt! magnitudine ^ minore , elytris brevioribus, thoracis disco subtilius punctulato ejusque ambitu laterali et postico remotius punctato , elytrorum punctura etiam remotiore sed profundiore , costisque in utroque binis bene conspicuis, margine inflexo toto nigro et maculis tantum tribus sanguineis. NECROPHORUS INFODIENS Eschscholtz: niger; tho- race glabro, lateribus parum sinuatis, antrorsum modice rotundato - dilatato, disco subtilissime, intra latera et basin crebrius punctulato; elytris latitudine parum longioribus, postice nonnihil dilatatis, sub- quadratis, profunde punctatis, lateribus postice nigro- ciliatis; antennarum clava elytrorumque margine in- flexo toto et fasciis duabus transversis dentatis sutu- 171 ram non attingentibus , aurantiacis ; pectore dense flavo-piloso; tibiis posticis rectis. Mas: capite majore, pone oculos dilatato, canali- cula frontali media longiore; membrana nasali auran- tiaca spathulata; thorace antrorsum magis dilatato , intra latera et basin minus profunde punctato. Femina: capite minore, pone oculos haud dilata- to, rudimento tantum canaliculae frontalis; thorace antrorsum parum latiore, intra latera et basin profun- dius rugoso - punctato; membrana nasali aurantiaca minore subsemieirculari. Var. b. fascia anteriore aurantiaca in maculas tres subdilacerata. Var. c. loco fasciae anterioris rudimento margi- nali et maculis duabus disci minutissimis aurantiacis. Var. d. fascia anteriore omnino deficiente, mar- gine inflexo aurantiaco ante medium in paginam supe- riorem nonnihil dilata. Longit. 7 — 8 lin. Latit. 31 — 33 lin. Habitat in insula Unalaschka, sec. D. Motschulsky. In ora orientali insulae Kadjak, mense Julio, sub lapidi- bus et in terra ambulantem (non in cadaveribus) sat frequenter invenit D. Holmberg. Varietates b, c et d. etiam in insula Kadjak captas transmisit D. Ménétries. N. marırımo Eschsch. etiam certe propinquus, capitis et thoracis structura omnino eadem, sed maris canalicula frontali distincta, quum in MARITIMO vix conspicua elytrisque multo brevioribus, minus crebre punctatis ab illo praecipue diversus. 91. | 99. 172 NECROPHORUS DEFODIENS Mannerheim, Bullet. de la Soc. de Moscou. 1846. П. р. 63. 10. N. cucusris Motschulsky in litteris. Var. c. fascia anteriore aurantiaca angustiore , dentata, posteriore omnino deficiente. lisdem locis in insula Kadjak ut praecedens species a D. Holmberg et una cum Var. b sat frequenter capta. NECROPHORUS MORTUORUM Fabricius: niger, supra glaber; thorace vix lateribus sinuato et antrorsum la- tiore, disco sat crebre, ambitu explanato nonnihil for- tius punctato; elytris postice latioribus, subquadratis, apice leviter sinuatis, supra crebre sed minus profun- de punctatis, antice fascia transversa latissima in mar- ginem inflexum continuata ibique cum macula subhu- merali ejusdem coloris anguste cohaerente maculaque postica magna reniformi, antice dentata, suturam et marginem haud attingente, aurantiacis; antennarum clava nigra; membrana nasali nulla; pectore dense flavo - piloso, tibiis rectis. Longit. 71 lin. Latit. 3 lin. Fabricius, Ent. Syst. I. p. 248. 5. Syst. El. I. p. 335. 8. — Illiger, Käfer Preus. I. p. 354. 4. — Gyllenhal, Ins. Suec. I. p. 260. ^. — Herbst, Col. V. p. 163. 5. Tab. L. fig. ’ 6. — Panzer, Fauna Germ. XLI. p. 118. №. — Schónherr, Syn. Ins. If. p. 121. 8. — Sahlberg, Ins. Fenn. I. р. 87. 3. — Erichson, Käfer der Mark Brandenb. I. р 226. 8. — Zetterstedt, Fauna Lappon. I. р. 168. 3. Ins. Lap- pon. p. 109. 3. — Sturm, Fauna. XIII. p. 72. 8. — Gebler, Bullet. de la Soc. de Moscou. 1847. II. p. 439. 9. — Redtenbacher, Fauna Austr. p. 140. — Gaubil, Cat. p. 55. 15. — Bach, Käferfauna. Г. p. 155. 8. — Cat. Col. Europ. 1852. p. 17. : Necropmorus VrsriLLOIpESs Herbst, Archiv. р. 32. 3. — Scriba, Journ. p. 168. 110. 93. 94. 173 Nrcnornonus Vesriero Var. y. Paykull, Fauna Suec. I. p. 395. 9. Individuum ad fl. Kwichpakh captum e Museo Acad. Imp. Scient. Petropol. mihi benevole transmisit. D. Menetries. SILPHA SAGAX: ovalis, depressa, nigra, parce fusco- pubescens, thorace antrorsum angustato - rotundato, apice emarginato, creberrime punctulato, vario modo sed obsolete inaequali; elytris apicem fere usque pa- rallelis, ad tres partes ambitus reflexo - marginatis, punctis minutis oblongis minus dense seminatis, utro- que tuberculo pone medium et lineis tribus elevatis, quarum externa apice incurva ante apicem elytrorum evanescente, intermedia semper supra tuberculum ad apicem producta et interna interdum longe ante api- cem deficiente, interdum vero usque in illum producta; antennarum articulo ultimo orbiculato. Longit. 45 lin. Latit. 21 lin. Habitat ad ostia fl. Kaktnu peninsulae Kenai, exitu Junii, in arena litorali rarius; D. Holmberg. Specimen in eadem peninsula quoque captum amice meum communicavit D. Menetries. S. ОРАСАЕ Linné subsimilis, sed ab illa. abunde diversa , statura deplanata, pagina superiore fere glabra parce tantum pubescente, thorace longiore, angustiore, antror- sum angustato, apice emarginato, dense sed non confer- tim punctato, scutello in medio haud carinato, elytris remote subtilius punctulatis, punctis minutis oblongis signatis, ultra medium parallelis et tantum deinde po- stice rotundatis, margine reflexo longe ante apicem de- sinente antennarumque articulo ultimo globoso, qui in S. opaca acuminatus. NECROPHILUS HypRopniLoipEs Eschscholtz: Man- nerh. Bullet. de la Soc. de Moscou. 1843. p. 253. 172. 174 Var. b. tota nigra, nitida, antennis solum extror- sum tarsisque brunneo-piceis. N. aterrimus Motschulsky in litteris. N. ater? Motschulsky, Bullet. de la Soc. de Moscou. 1845. II. p. 363. Individuum in insula Sitkha captum benevole transmisit D. Motschulsky. Species haec etiam in California sat copiose a D. Holmberg inventa. LYROSOMA Ménétriés. Antennae longitudine fere dimidii corporis, extrorsum pa- rum crassiores; articulo primo subcylindrico; secundo triplo breviore subobconico; tertio, quarto et quinto praecedente plus quam duplo longioribus, inter se aequalibus, subcylindricis; sexto, septimo et octavo his paullo brevioribus, etiam inter se aequalibus, subobconi- cis; nono et decimo praecedentibus longitudine aequali- bus, paullo latioribus , sublenticularibus ; ultimo his duplo longiore, pyriformi. Labrum profunde emarginatum, subbilobum. Mandibulae validiusculae, supra planae, acutae marginatae, in medio transversim impressae, apice acuminatae, in- curvae, dente parvo intra apicem vix conspicuo armatae. Maxillae apice laciniis duabus dentiformibus terminatae. Palpi maxillares articulo primo brevissimo, secundo non- nihil elongato, extrorsum paullo crassiore, tertio duplo breviore obconico, ultimo iterum paullo longiore sub- cylindrico, apice rotundato; labiales brevissimae, articu- lis subcylindricis, fere aequalibus, ultimo apice rotun- dato. 175 Corpus apterum. Caput thoracis apice parum angustius, oculis haud promi- nulis. Thorax cordatus, lateribus anguste marginatis. Scutellum semicirculare. Pedes cursorii, tenues, tarsis omnibus 5-articulatis, qua- tuor anterioribus articulis validioribus, posticis attenua- tis longioribus; maris tarsi antici articulis prima, secun- da et tertia valde dilatatis, transversis, compressis, sub- semicircularibus , quarto minuto; unguiculis omnibus minutis incurvis. 95. Lyrosoma opaca Ménétriés: elongata, nigro-picea, opaca, ore, antennis pedibusque obscure rufis; capite thoraceque minus crebre punctulatis, hoc latitudine longiore, dorso longitudinaliter tenue excavato, intra latera utrinque longitudinaliter obsolete impresso, an- gulis posticis subobtusis; elytris oblongo - ovalibus , subconvexis, profunde striatis, striis crenulatis. Longit. 22 — 3 lin. Latit. 1 — 12 lin. Habitat in insulis Atkha et St. Pauli; D. Wosnesensky. In insula Afognak individuum unicum etiam legit D. Holmberg. (*) (*) Zu dieser Gattung gehört ebenfalls PreroLoma paLıınum Eschscholtz, indem die hier angegebenen generischen Charaktere auf diesen Käfer vollkommen eintreffen. Ich erlaube mir deshalb eine ausführliche Diagnose genannter, bisher wenig bekannter Art hier zu geben: Lyrosoma parııma Eschscholtz: subelongata, rufo - castanea, sub- nitida; antennis dimidio corporis nonnihil brevioribus; capite thorace- que remote punctulatis, hoc longitudine parum latiore, longitudinali- ter in medio et intra latera apicem usque impresso, angulis posticis 96. 97. 176 CATOPS BRUNNIPENNIS: oblongo-ovatus, convexus, crebre subtilissime reticulato - strigulosus, nigro - pi- ceus, griseo - pubescens; antennis thorace vix brevio- ribus, ferrugineo - testaceis , clava parum incrassata fusca, articulo octavo minutissimo; thorace longitu- dine sesqui latiore, lateribus modice rotundatis, antice latitudine basis haud angusiiore, angulis omnibus sub- rotundatis; elytris obscure castaneis, apice subacumi- natis, stria suturali leviter exarata; pedibus piceo - testaceis. ; Longit. 12 lin. Latit. 2 lin. Habitat ad fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai, exitu Junii, in cadaveribus sat frequens; D. F. Frankenhaeuser. C. capavertno Eschschoitz longior, posterius magis atte- nuatus, praeterea antennis tenuioribus thoraceque multo latiore, breviore, antrorsum haud angustato, ab illo dig- noscendus. CATOPS LURIDIPENNIS: ovatus, convexus, crebre subtilissime retieulato -strigulosus, nigro - piceus , griseo-pubescens; antennis thorace nonnihil longiori- bus, crassiusculis nigris, articulo octavo minuto; tho- race longitudine fere duplo latiore, lateribus rotun- dato, antice laütudine basis haud angustiore, angulis obtusis ; elytris ovalibus, subconvexis, profunde striatis , striis crenatis. Longit. 2 lin. Latit. 2 lin. PTEROLOMA PALLIDUM Eschscholtz , Zoologischer Atlas. I. p. 7. Tab. VIII. fig. 8. Habitat in peninsula Kamschatka sub lapidibus et lignis deciduis in terra sicca; D. Eschschoitz. Specimen ibidem a D. A. Collan cap- tum e museo suo ad describendum amice transmisit D. Maklin. 98. 99. 177 omnibus rotundatis; elytris obscure castaneis, apice obtusis rotundatis, stria suturali leviter exarata; tar- sis rufis. Longit. 11 lin. Latit. $ lin. Ad rivulos fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai, mensibus Julio et Augusto, in cadaveribus a D. F. Franken- haeuser haud frequenter lectus. Praecedenti aflinis, sed brevior, praeterea antennis cras- sioribus, thorace breviore, lateribus magis rotundato elytrisque apice rotundatis distinctus. CATOPS CADAVERINUS Eschscholtz: Mannerh. Bull. de la Soc. de Moscou. 1843. p. 254. 173. Var. b. ferrugineo-testacea, capite fusco, thoracis disco antennisque infuscatis, elytris pallide livido- testacels, postice nonnihil obscurioribus. In insulae Afognak cadaveribus, mense Augusto, rarius invenit D. Holmberg, qui hanc speciem etiam in Califor- nia cepit. A D. F. Frankenhaeuser e partibus interioribus peninsulae Kenai quoque allatus. COLON MAGNICOLLIs: oblongo -ovatus, convexus, rufo-castaneus, brevissime fulvo - pubescens, subtilis- sime confertim punctulatus; antennis brevibus, extror- sum sensim modice incrassatis; thorace maximo, sub- quadrato, angulis posticis obtusis; elytris a basi ad apicem sensim angustatis , stria suturali impressa ; pedibus validis, muticis. Longit. 1§ lin. Latit. 2 lin. Habitat ad sinum Woskresensk peninsulae Kenai rarissime; D. Holmberg. Л 3. 1855. 12 178 100. Coton cLavarus: oblongus, convexus, brunneus, fulvo-pubescens, subtiliter punctatus; antennis longi- tudine thoracis , basi ferrugineo - testaceis, clava magna, oblonga, fusca; thorace antrorsum valde rotundato - angustato, basi truncato, angulis posticis nonnihil supra elytra productis, subrectis; elytris elongatis, a basi ad apicem sensim angustatis, stria suturali minus arcuatim impressa; pedibus mediocri- bus, piceo-testaceis, muticis. Longit. 1 lin. Latit. 1 lin. Ad rivulum fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai, mense Augusto, excipulo e gramine a D. F. Frankenhaeuser semel captus. C. ruscuto Erichs. statura et punctura affinis, sed differt antennarum clava multo majore, magis incrassata et pedibus obscurioribus. AEGIALITES Eschscholtz. Antennae capite cum thorace breviores, sub angulis anticis clypei insertae , moniliformes ; articulo primo ceteris majore pyriformi, valde intumido; secundo triplo mino- re, subgloboso; tertio sesqui longiore subobconico ; 4—8 magnitudine secundi breviter subobconicis; 9 et 10 paullo latioribus, sublenticularibus; ultimo praecedente haud latiore sed paullo longiore, apice conico - acumi- nato. Labrum brevissimum, apice levissime emarginatum, linea transversa exarata insculptum. Mentum transverse quadratum, apice emarginatum. (Mandibulas et maxillas occultas in speciminibus cuique museo unicis examinare mihi non licuit.) 179 Palpi maxillares articulo primo brevissimo, secundo latitu- dine sesqui longiore obconico, tertio iterum paullo bre- viore etiam obconico, ultimo subovato, inflato; labiales tenues minuti, articulis primo et secundo aequalibus subcylindricis, ultimo paullo crassiore ovato. Caput cum oculis thorace vix angustius; clypeo brevissimo, apice truncato angulis rotundatis , intra apicem trans- versim impresso, margine parum elevato; fronte longi- tudinaliter profunde biimpressa; oculis parvis rotunda- tis, nonnihil prominulis. Thorax latitudine vix brevior, modice convexus, apice truncatus , medio baseos emarginatus, lateribus sub- rectis, angulis omnibus rotundatis. Scutellum haud conspicuum. Elytra ovata, modice convexa, basi thorace latiora, hume- ris rotundatis, deinde usque pone medium sensim dila- tata, angustissime marginata, apice late rotundata. Alae nullae. Pedes subelongati ; femoribus nonnihil: tumidis , tibiis omnibus arcuatis; tarsi quatuor anteriores quinque —, postici quadri-articulati, articulo ultimo praecedentibus simul sumtis multo longiore , valido , apice intumido , unguiculis acutis, incurvis, ceteris articulis inter se con- tractis, compressis, subtus hirsutia fulva spongiosis. Ubi hoc genus in systemate coleopterorum ponendum sit, difficile dictu. Antennarum et palporum structura Scv»- MAENIS affinitatem exhibet; capitis et pedum vero forma ut et tarsorum articulis heteromeris Негориз potius ad- numerandum erit; ob tarsorum articulum ultimum elon- gatum D. Motschulsky insectum nostrum cum Macno- 12* 180 i nycuis jam collocavit. Sed, si etiam pedes accurate exa- minaveris, certe concedis, nos aliquam habuisse rationem AEGIALITEM in vicinitate SCYDMAENORUM retinere. 101. AEGIALITES DEBILIS Eschscholtz: nigro- piceus, ni- tidus; capite thoraceque punctis paucis sparsim irre- gulariter impressis, hoc longitudinaliter profunde ca- naliculato; elytris striato-subsulcatis, pilis rigidis atris sparsim obsitis, striis in fundo irregulariter rugoso- punctatis, ante apicem vario modo coeuntibus; pedi- bus rufescenti-piceis , femoribus obscurioribus. (*) Longit. 12 — 2 lin. Latit. 3 — 1 lin. (^) Das einzige Stück des räthselhaften ArcısLıtes pEBILIS Eschscholtz der früheren Dejean schen Sammlung gehört gegenwärtig dem Herrn Marchese Spinola in Genua. Um die Identität dieses Käfers einiger- massen auszumitteln, schrieb ich ап diesen ehrwürdigen Veleranen unserer entomologischen Wissenschaft, der auch meinem Briefe Fol- ge leistend die Gewogenheit mir erwies, eine Zeichnung des Arcrau- TES DEBILIS anferligen zu lassen, die er mir später schickte , mit folgenden schriftlichen Erórterungen begleitet: «l'exemplaire unique «de la collection Dejean est dans un état déplorable. Па perdu quel- «ques pattes et les antennes hors Ies deux premiers articles. La bou- «che est masquée par je ne sais quelle pâte ou masse glutineuse qui «en dérobe toutes les parties à la vue hors les extrémités des palpes «maxillaires , qui ont trois articles en evidence, mais qui en ont «peut-étre davantage.» Nach dieser Zeichnung wáren wohl der Kopf, die Augen, die Oberlippe, die Maxillar - Taster und die gekrümmten Beine denselben Theilen der von mir jetzt beschriebenen Art voll- kommen entsprechend; das zweite Glied der Fühlhörner ist in der Zeichnung etwas kürzer, das Halsschild und die Flügeldecken sind auch mehr langgestreckt als bei den von mir untersuchten Exempla- ren, was aber besonders auffällt sind die in der Zeichnung zugespitz- ien Deckschilde. Allein da die Zeichnung nach einem in manchen Theilen zerstiimmelten Stücke gemacht wurde, hätte wohl auch die nóthige Genauigkeit hier und da dem Zeichner entgehen kônnen, und indem nebst der Grósse doch so viele Theile, wie Kopf, Augen, Taster, das erste und beinahe das zweite Glied der Fühlhörner , 102. 103. 181 Dejean, Cat. 3-éme edit. p. 131. Ecosoma? Carırornica Motschulsky , Bullet. de la Soc. de Moscou. 1855. I. p. 33. 83. Specimina tria examinavi; unum ut Californiae incola de- signatum, in museo D. Motschulsky exstans, alterum in insula Sitkha a D. Ferd. Sahlberg captum et tertium a D. Holmberg ad sinum Woskresensk peninsulae Kenai lectum. STAPHYLINA. MYRMEDONIA ANGULARIS Mäklin: confertim sub- tilissime punctata, fusca, antennarum basi, thoracis lateribus, pedibus elytrisque testaceis, his sutura, ba- sin versus latius angulisque, apicalibus oblique late infuscatis; thorace transverso, obsoletius canaliculato, basi leviter transversim foveolato. Longit. 11 lin. Latt. 2 lin. Habitat in peninsula Kenai; in interiore parte et ad sinum Woskresensk a D. F. Frankenhaeuser rarissime inventa. (« Mäklin » ) HowaArorA coMPARABILIS Mäklın: elongata, sub- depressa, nigra, geniculis tarsisque testaceis; antennis filiformibus, capite cum thorace longioribus; thorace basin versus angustato elytrisque subtiliter coriaceis, vix visibiliter confertissime punctulatis; illo longitudi- Beine, die Furche in der Mitte des Halsschildes und die Streifen der Flügeldecken als übereinstimmend hervorstehen, habe ich mich end- lich entschlossen , die Meinung meines verehrten Freundes Mot- schulsky zu theilen und folglich seine Exosoma? Catirornica als identisch mit dem Agciatites pEBILIS Eschsch. hiemit zu verkündigen. 104. 105. 182 naliter obsolete canaliculato; his thorace tertia parte longioribus; abdomine dense evidentius punctato. Longit. fere 2 lin. Latit. parum ultra 4 lin. In insula Kadjak a D. Holmberg rarissime. capta. Statura corporis H marırımae Eschsch. (Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou. 1843. p. 224. 102.) affinis et simi- lis, sed multo major, minus depressa, thorace longiore _et in aliis diversa. Ad div. I. operis Cel. Erichson refe- renda. Variat pedibus totis fusco-testaceis. In individuo . unico thorax punctis duobus impressis signatus est. (« Maklin».) Àj Номлготл LiTORALIS Mäklin: depressa , nigra, opaca, pube grisea subrigida dense vestita; elytris fla- vis, lateribus latius, basi angustius nigro - fuscis, pe- dibus piceis, tarsis -testaceis; antennis crassiusculis, capite cum thorace brevioribus, thorace leviter trans- verso, posterius ante basin latissime transversim im- presso, coafertim subtilissime punctulato; elytris tho- race vix longioribus, dense at minus confertim et pau- lo evidentius quam thorax punctatis; abdomine vix nitido, parcius et parum profunde punctato, segmento ultimo subtiliter densius granulato. Longit. fere 2 lin. Latit. ultra $ lin. Habitat in insula Kadjak; a D. Holmberg rarissime in- venta. (« Müklin. ») HomMALOTA FucicoLa Mäklin. Tacayusa Fucicoca Mäklin: Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou. 1852. I. p. 306. 32. In insula Kadjak sub lapidibus in vicinitate maris a D. Holmberg copiose lecta. 106. 107. 108. 183 Haec species cum gen. Tacuvvsa corporis statura quodam- modo conveniens , ob structuram tarsorum gen. Homa- LOTAE potius erit adscribenda. (« Müklin».) Howarora vasta Mäklin: latiuscula , nigra, ni- tida, antennarum basi pedibusque testaceis, elytris piceo - testaceis, angulis apicalibus nonnihil nigrican- tibus; antennis capite cum thorace vix longioribus, apicem versus sensim incrassatis ; thorace transverso, subtiliter obsoletius punctato, ante scutellum obsolete longitudinaliter impresso; elytris thorace paullo lon- gioribus, dense et multo evidentius quam thorax pun- ctatis; abdomine segmentis primis parcissime subtiliter punctatis, ultimis fere omnino laevigatis. Longit. 11 lin. Latit. fere } lin. А D. Holmberg in insula Sitkha semel capta. Ad div. 2. operis Cel. Erichson referenda. (« Mäklin. ») Oxypopa ırrasa Mäklın: nigra, opaca, subtilissime et confertissime punctulata, fusco - pubescens, elytris obscure fuscis, pedibus testaceis; thorace convexo, aequali. Var. b. elytris rufo-piceis. Longit. 14 lin. Latit. 1 lin. In insula Sitkha a D. Holmberg semel, et in parte interiore peninsulae Kenai a D. F. Frankenhaeuser rarissime in- venta. О. opacae Grav. statura corporis admodum similis, sed paullo angustior et multo minor. (« Maklin. ») ALEOCHARA BIMACULATA Gravenhorst: nigra, niti- da, antennarum basi pedibusque piceis; elytris thorace 109. 110. 184 subbrevioribus, macula apicali testacea; thorace lateri- bus minus dense, dorso irregulariter biseriatim, abdo- mine supra confertim punctato. Longit. 11 — 12 lin. Latit. ultra 1 fere + lin. Gravenhorst, Micropt. Brunsv. p. 187. 3. Monogr. Micr. p. 170. 58. — Say, Acta Acad. nat. Scienc. Philadelph. Ш. р. 157. — Erichson, Gen. et Spec. Staph. p. 167. In insula Afognak a D. Holmberg rarissime capta. Quamquam punctura thoracis non omnino cum descriptione a Cel. Erichson, data convenit, tamen eandem ad hanc speciem referre coacti fuimus, quum in musaeo Univer- sitatis Alexandrinae individuum, ad Novum Eboracum a D. Tengstroem captum, hisce borealibus etiam magnitu- dine et ceterum simillum sit. Ab A. nrripa Grav. Erichs. thorace lateribus paullo densius punctato diversam esse videtur. (« Müklin.») GYROPHAENA GENICULATA Mäklin: nigra, nitida, subtiliter at creberrime punctulata, antennarum basi, geniculis tarsisque testaceis, ano piceo; thorace basi anguste marginato, ante scutellum interdum utrinque impresso. | Longit. & — 1 lin. Latit. parum ultra $ lin. Ad sinum Nutschek in insula Chtagaluk a D. Holmberg rarissime inventa. (« Mäklin. ») TACHINUS NIGRICORNIS Mannerheim: Bullet. de la Soc. de Moscou. 1843. p. 225. 106. Mas: abdominis segmento superiore sexto quadri- dentato, dentibus intermediis parum longioribus, spi- niformibus; segmento inferiore quinto apice leviter emarginato at profunde impresso, impressione late spongioso, sexto bifido, laciniis elongatis. 111. 185 In insula Sitkha а D. Holmberg captus. Mas antea а шее coll. Ш. Com. Mannerheim descriptus (Bullet. de la Soc. de Moscou. 1852. I p. 310. 43.) ad speciem proxime sub- sequentem potius referendus. (« Mäklin. ») TACHINUS INSTABILIS Müklin: niger, nitidus, tho- racis margine laterali et basali angustissime, elytris puncto humerali et basin versus obsoletius pedibusque rufo-castaneis; elytris thorace plus quam dimidio lon- gioribus, dense evidentiusque punctatis. Mas: abdominis segmento superiore sexto quadri- dentato, dentibus intermediis parum prominulis, mi- nus acutis; segmento inferiore quinto emarginato , margine infra sinum anguste spongioso. Femina: abdominis segmento superiore sexto tri- dentato, dentibus fortiter elongatis, fere spiniformibus; segmento inferiore quinto apice integro. Var. b. elytris pedibusque dilutius rufo-castaneis, illis ante apicem nigricantibus. Var. c. elytris pedibusque castaneo - rufis. Longit. 12 — 21 lin. Latit. $ — 1 lin. Habitat in insula Kadjak; D. Holmberg. Individua ibidem collecta D. D. Ménétriés et Motschulsky ad describendum quoque transmiserunt. A praecedente, cui antennarum colore et in aliis quodam- modo similis est, magnitudine plerumque multo minore, elytris fortius punctatis, abdominis structura ut et colo- re evidenter diversus. (« Maklin ») 112. 113. 114. 186 Tacuınus FniGIDUS Erichson: Mannerh. Bullet. dela Soc. de Moscou. 1843. p. 226. 107. 1852. I. p. 310. 44. Habitat etiam in insula Afognak et in peninsula Kenai ; D. Holmberg. Var. b. thoracis limbo omni, laterali latius ely- trisque testaceis, his apicem. versus infuscatis. In peninsula Kenai ad sinum zen aD.F. Fran- kenhaeuser inventa. A T. prorınguo Mannerh. (Bullet. de la Soc. de Moscou. 1843. p. 226. 108.) haec varietas magnitudine majore et thorace angustiore, lateribus minus rotundato-amplicatis distinguitur. Obs. Dentes intermedii abdominis segmenti superioris : sex- ti maris saepe minus prominentes, apice obtusiores, in ceteris vero omni modo inter se conveniunt. (« Maklin».) ТАСН1М 0$ APTERUS Ménétriés: subelongatus, niger, nitidus, ore (antennis?) pedibusque rufis; elytris pla- niuseulis , thorace parum longioribus , omnino fere laevigatis. Mas latet. Femina: abdominis segmento superiore sexto tri- fido, laciniis acuminatis, intermedia breviore, basin versus paullo latiore. Longit. 22 lin. Latit. £ lin. Individuum unicum mutilatum, in insula St. Georgii cap- tum, ad describendum transmisit D. Menetries. Statura corporis subelongata et abdomine fere parallelo T. eronsato Gyllenh. subsimilis, sed elytrorum brevitate, punctura eorum omnino fere deficiente et abdominis structura satis diversus. (« Mäklin. ») MyceroPorus INSI1GNIS Mäklin: oblongus, niger, nitidus; thorace disco laevissimo, paullo ante margi- x 115. 18 nem basalem punctis quatuor transversim positis im- presso, segmentorum marginibus abdominis elytrisque rufis; his thorace sesqui longioribus, in medio macula magna discum totum fere occupante margineque late- rali nigris, prope seriem dorsualem punctis duobus impressis; antennis capite cum thorace paullo brevio- ribus, apicem versus leviter incrassatis pedibusque rufo-testaceis; femoribus posticis infuscatis. Longit. 25 lin. Latit. 1 lin. | In insula Afognak a D. Holmberg semel tantum inventus. (« Maklin. v) Myceroporus NiGRANS Mäklin: subelongatus, ni- ger, nitidus, antennarum basi, thoracis margine basa- li, elytrorum limbo apicali pedibusque testaceis; an- tennis apicem versus modice incrassaüs; articulis pe- nultimis transversis; thorace punctis quatuor multo intra apicem transversim positis et eodem numero paullo ante marginem basalem i impresso; elytris serie рога dorsuali simplici. Longit. 11 lin. Latit. vix ultra 1 lin. Specimen singulum in interiore parte peninsulae Kenai le- git D. F. Frankenhaeuser. (« Müklin. ») TRICHOCANTHUS Motschulsky. Antennae in individuo descripto desunt. Labrum transversum, bilobum, corneum. Mandibulae validae, falcatae, in medio fortiter bidentatae, basi lacinia elongata, ciliata instructae. 188 Palpi maxillares articulo secundo elongato tertio duplo fere longiore, tertio quartoque longitudine inter se aequali- bus; labiales articulis omnibus longitudine aequalibus. Ligula apice levissime emarginata, paraglossis eam longe superantibus. Pedes intermedii basi approximati. Insectum apterum generi Ocvro magis mu STAPHYLINO affine esse videtur. 116. TRICHOCANTHUS VARIEGATUS Motschulsky: pallide 117. testaceus, macula transversali capitis, punctis duobus confluentibus in collo, linea transversali antica arcu- busque quatuor in thorace, cingulo latiore in elytris, punctis biseriatim dispositis in abdomine, tibiis basi et mandibularum apice nigris; elytris thorace duplo fere brevioribus, Longit. 51 lin. Latit. 21 lin. Motschulsky, Etudes entom. 1852. p. 78. Individuum unicum, ut in continenti Americes borealis oc- cidentalis captum, ad describendum benevole transmisit D. Motschulsky. (« Mäklin. ») PHILONTHUS ATERRIMUS Gravenhorst: elongatus, niger, antennis basi piceis, pedibus testaceis; capite ovato; thorace seriebus dorsualibus sexpunctatis; ely- tris thorace paullo longioribus, minus dense sat forti- ter punctatis. Longit. 2 lin. Latit. parum ultra 4 lin. Erichson , Käfer der Mark Brandenb. 1. p. 476. 45. Gen et Spec. Staphyl. p. 592. 109. — Неег, Fauna Col. Helv. 118. 119. 189 р 271. 50. — Redtenbacher, Fauna Austr. р. 706. — Gaubil, Cat. p. 952. 75.—Catal. Col. Europ. 1852. p. 26. STAPHYLINUS ATERRIMUS Gravenhorst, Micropt. p. #1. 62. — Gyllenhal, Ins. Suec. IL. p. 349. 65. — Sahlberg , Ins. Fenn. |. р. 331. 62. — Zetterstedt , Fauna Lappon. 1. p. 79. 31. Ins. Lappon. p. 65. ^1. — Dejean, Cat. 3-&me édit. p. 70. — Boisduval et Lacordaire, Fauna Ent. Pa- ris Гр. 408. ^3. Carius aterrimus Mannerheim, Brachelytr. p. 32 5. Gyronypnus ATERRIMuUS Nordmann, Symbol. р 126. 31. Gagrius arerrimus Stephens, Manual of Brit. Col. In insula Kadjak a D. Holmberg semel tantum inventus. (« Mäklin. ») PuiıLontuus FEMORALIS Müklin: niger, opacus, ely- tris fuscis, mandibulis, femoribus omnibus tarsisque anticis flavo - testaceis; capite thoraceque creberrime at obsoletius punctato, hoc carinula in medio inter- rupta; etytris thorace dimidio longioribus abdomine- que confertissime subtilissimeque punctulatis. Longit. 21 lin. Latit. parum ultra 1 lin. In insula Kadjak specimen unicum cepit D. Holmberg. Ad div. 8-vam hujus generis in opere «Genera et Species Staphylinorum» auct. Erichson referendus. (« Mäklin. ») Quepius RUFIPENNIS Mäklin: niger, nitidus, an- tennarum basi, elytris, segmentorum abdominalium marginibus pedibusque rufis; thorace lateribus parum rolundato; elytris thorace tertia parte longioribus, glabris, sublaevibus. Longit. 4 lin. Latit. 2 lin. 190 Ad sinum Woskresensk peninsulae Kenai а D. F. Franken- haeuser medio mensis Maji semel captus. Qv. zaevıcaro Gyllenh. Erichs. similis et affinis, sed thorace elytrisqne paullo longioribus, illo angustiore, lateribus vix rotundato et abdomine adhuc subtilius punctato; a ‚Qu. РЕАблАТО (*) et tonerpennt Mannerh. discedit magnitu- dine majore et statura corporis latiore. (« Mäklin. ») 120. QuEpIUS AENESCENS Máklin: Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou. 1852. I. p. 315. 55. Habitat etiam in insula Edgecombe; D. Holmberg. Var. c. nigra, nitida, elytris nigro-aeneis, anten- nis pedibusque nigro - piceis, illis basi, his geniculis, abdominisque segmentorum marginibus anguste rufis. In insula Kadjak a D. Holmberg inventa. — Obs. D. Me- nétriés individuum hujus speciei in insula Sitkha cap- tum nomine varietatis Qu. rRANsPAnENTIS Motsch. trans- misit, sed descriptio a v. nob. Motschulsky (Bullet. de la Soc. de Moscou. 1855. p. 358. 34 ) data: «fronte in- ter oculos punctis sex vel octo impressa» cum specie nostra non convenit. Magnitudine et habitationis loco etiam inter se differunt. (« Mäklin. ») 191. Quevıus suBtimBatus Motschulsky: fusco - brun- neus, capite abdomineque nigris, antennarum basi, macula humerali ut et limbo laterali et apicali elytro- rum, segmentorum abdominalium marginibus pedibus- que testaceis; elytris minus nitidis, thoraci longitudine aequalibus, dense subtilius punctatis. (*) Cl. Hochhuth novissimis temporibus aliam hoc nomine descripsit spe- ciem, Qv. PLAGIATuM Chaudoir, quae denominatio igitur commutanda est. («Maklin.») 191 Var 6. thorace dilutius brunneo. Longit. 23 — 25 lin. Latit. $ lin. Individua quaedam in insula Kadjak invenit D. Holmberg; varietatis d unicum ibidem captum conservato nomine ad describendum transmisit D. Motschulsky. Habitat quoque in Sibiria orientali; D. Pippingskold. Qu. mauroruro Grav. Erichs. simillimus, sed colore satu- ratiore, antennarum articulis brevioribus et abdomine minus crebre at paululum fortius punctato diversus. (* Maklin. ») LIPAROCEPHALUS Makhn. Antennae apicem versus nonnihil incrassatae, articulis pe- nultimis leviter transversis. Labrum transversum, integrum, margine setosum. Mandibulae longae, falcatae, acutae, medio fortiter uniden- tatae, inter dentem et apicem denticulis nonnullis parvis armatae. МахШае malis interne barbatis, exteriore falcata. Palpi maxillares articulo ultimo minimo, subulato; labia- les filiformes, articulo secundo tertio paulo longiore. Caput thorace majus, sed tamen non latius. Thorax subcordatus, basin versus angustatus. Elytra brevissima. Alae nullae. Tarsi articulo quarto minimo, simplici. Genus hoc insigne, PAEDERINIS adscribendum, generi StıLıco statura corporis fortasse proximum est. 192 122. LIPAROCEPHALUS BREVIPENNIS Müklin: niger, opa- cus, creberrime at vix evidenter punctulatus, pube fusca subtili dense vestitus, maxillis, antennarum basi tarsisque rufis; antennis capite cum thorace paulo brevioribus. Longit. 2 lin. Latit. 2 lin. In insula Chtagaluk ad castellum Constantinovsk, sub fucis e mare rejectis, a D. Holmberg bis tantum captus. (« Maklin. ») . STENUS IMMARGINATUS Mäklin: cylindricus, niger, nitidus, palpis fuscis, basi testaceis, parce profunde punctatus; capite in medio carinato, utrinque latius sed minus profunde impresso; thorace basin versus subtiliter obsoletiusque canaliculato; elytris thoracis longitudine; abdomine immarginato, parcius subtilius- que punctato; tarsis articulo quarto simplici. Longit. 1 — 11 lin. Latit. + lin. Habitat in insula Kadjak rarissime; D. Holmberg. Individuis minoribus Sr. меютомл Gyllenh. magnitudine aequalis, sed punctura parciore et fortiore omnino diver- sus. (« Müklin ») . STENUS CONGENER Mäklin: plumbeo-niger , densius profunde punctatus, subtiliter albido-pubescens, palpis articulo primo testaceo; fronte planiuscula; thorace subtiliter at distincte canaliculato ; elytris thorace paulo longioribus; abdomine marginato, crebrius sub- tiliusque punctato ; tarsis articulo quarto simplici. Longit. 12 lin. Latit. 3 lin in insula Kadjak a D. Holmberg semel captus. 125. 193 Intermedius quasi inter Sr. лемогом Erichs. et Эт. canaLıcu- LATUM Gyllenh., illo densius at subtilius, hoc e contrario nonnihil parcius et profundius punctatus. (« Máklin. ») BLepius ALBONOTATUS Mäklin: niger, fusco-pube- scens, geniculis, tibiis posticis tarsisque omnibus te- staceis, elytris nonnihil aenescentibus, angulis apicali- . bus late inaequaliter albis; thorace obsoletius parcius- 126. 121. que punctato, subtiliter canaliculato; elytris thorace plus quam dimidio longioribus, creberrime subtiliter punetatis. Longit. 2 lin. Latit. 3 lin. Ad castellum Nicolajevsk peninsulae Kenai a D. Holmberg semel inventus. (« Maklin. ») OLISTHAERUS MEGACEPHALUS Zetterstedt: elonga- tus, rufo-castaneus, nitidus, capite thoracis latitudine segmentisque singulis abdominis basin versus nigris; abdomine parcius obsoletiusque punctato. Longit. 21 — 3 lin. Latit. 3 — & lin. Erichson, Gen. et Spec. Staphyl. p. 843. 1. — Heer, Fauna Col. Helv. p. 173. 2. — Cat. Col. Europ. 1852. p. 29. Omattum MEGACEPHALUM Zetterstedt, Fauna Lappon. I. p. 56. 17. Ins. Lappon. р. 54. 25. In interiore parte peninsulae Kenai a D. F. Frankenhaeuser rarissime captus; benignitati D. Pippingsköld specimen ad Ajan Sibiriae orientalis inventum debeo. Omni modo cum individuis a memet in Lapponia Kuusamoensi lectis conveniunt. (« Mäklin. ») LzsrEVA FUsCONIGRA Motschulsky: nigra, pube grisea brevi dense vestita, confertim subtiliter puncta- ta, palpis, antennis pedibusque fuscis, palporum arti- № 3. 1853. 13 128. 129. 194 culo ultimo, femoribus basin versus, tibiis apice tar- sisque rufis; thorace subcordato, lateribus explanato, paulo ante medium fortiter dilatato , ibique puncto majusculo utrinque impresso. Longit. 3 lin. Latit. 14 lin. PHLAEOPTERUS FUSCONIGER Motschulsky, Etudes entom. 1852. P- 18. E Individuum unicum vario modo mutilatum , ut in insula Unalaschka captum, ad describendum benevole trans- misit D. Motschulsky. Statura corporis admodum quidem singularis, sed vix pro- prii generis; convenit enim sat bene cum Lesreva palpo- rum maxillarium forma et capite inter oculos punctis duobus impresso. Ad Omattnos certe referenda est, quum caput ocellis duobus instructum sit. (« Máklin. ») ACIDOTA FRANKENHAEUSERI Müáklin: elongata , rufa, antennis pedibusque rufo-testaceis; thorace sub- quadrato, latitudine parum breviore, parcius punctato; elytris thorace vix sesqui longioribus, parce, fortiter profundeque punctatis; abdomine parcius punctato. Longit. 12 — 2 lin. Laüt. 2 lin. wo In interiore parte peninsulae Kenai а D. F. Frankenhaeuser rarissime inventa. Thorace longiore А. cRENATAE Fabr. Erichs. et А. QUADRATAE Zetterst. (Ins. Lappon. p. 53.) affinis, huic simillima et non nisi punctura, praesertim abdominis, multo parciore diversa. (« Maklin. ») OLoPHRUM LATUM Ménétriés: latiusculum , nigrum, antennarum basi, thoracis marginibus, elytrorum lim- bo apicali pedibusque rufo-piceis; thorace transverso, parcius punctato; elytris parcius fortiter punctatis. 130. 131. 195 Var. b. antennis, thoracis marginibus, elytris pedi- busque dilutius rufo - castaneis; elytris parcius quam in а punctatis. Var. c. thorace elytrisque rufo - ferrugineis, his adhuc parcius punctatis. Longit. 2 lin. Latit. 1 lin. Individuum unicum in insula St. Georgii captum ad descri- bendum benigne transmisit D. Menetries; varietatis 6. duo exemplaria ad castellum Nicolajevsk peninsulae Kenai cepit D. Holmberg et singulum Var. c. prope fl. Tschuniten in eadem peninsula D. F. Frankenhaeuser (« Máklin. ») ÖLOPHRUM PARVULUM Mäklin : ferrugineo - testa- ceum; thorace subquadrato , subtilius punctato, basin versus nonnihil angustato, lateribus ante angulos po- sticos leviter sinuatis; elytris fortiter punctatis. Longit. 14 lin. Latit. 5 lin. Ad lacum Thkujabna in peninsula Kenai, initio mensis Junii, sub lapide a D. F. Frankenhaeuser semel lectum. О. assmmizr Payk. proximum, sed paulo minus; distingui- tur facillime thorace paulo angustiore, subtilius pun- : ctato, lateribus ante basin subsinuatis et angulis posti- cis, etsi obtusis, tamen nonnihil prominulis. (x Mäklin. ») Оторнвом convexum Mäklin: oblongum, conve- xum, nigro - piceum; thorace latitudine parum bre- viore, dense profundius punctato, angulis posteriori- bus late rotundatis; elytris apice exacte truncatis, an- gulo exteriore: minus late rotundato. Longit. 22 lin. Latit. 5 lin. 13* 132. 133. 196 А D. Л. Frankenhaeuser т interiore parte peninsulae Kenai rarius captum. О. rorunvıcorıı 5414. simillimum, sed forma apicis ely- trorum evidenter diversum. О. rorundicorıs elytra apice singulatim, licet obtuse , sunt rotundata, angulo exte- riore multo latiore. Discedit nostra species quoque pun- ctura paulo profundiore et parciore. («Mähklin. ») OLoruRumM MARGINATUM Mäklin: oblongum, ni- grum, antennarum basi, thoracis marginibus, elytro- rum limbo apicali pedibusque rufis vel rufo - piceis; thorace basin versus leviter angustato, lateribus po- stice subsinuato, densius punctato. Var. b. antennis totis, thoracis marginibus, ely- tris, pedibus anoque late piceo - rufis; elytris margine apicali rufo -testaceo. | Var. c. antennis, thorace, elytris, ano pedibusque rufo - brunneis. Longit. 1$ — 2 lin. Latit. & lin. Habitat in partibus interioribus peninsulae Kenai rarius; D. F. Frankenhaeuser. Var b. et c. ad ostia fl. Kaktnu ejusdem peninsulae cepit D. Holmberg. Ab О. сохзтиил Gyllenh. Erichs. distinguitur thorace bre- viore, basin versus magis angustato , et minus confer- tim punctato. (« Maklin. ») DELIPHRUM BREVICOLLE Maklin. ARFEDIUM? BREVICOLLE Mäklin: Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou. 1852. I. p. 320. 66. Pluribus individuis, а D. F. Frankenhaeuser in parte inte- riore peninsulae Kenai captis, lustratis, denominationem genericam nunc emendare possumus. D. FENESTRALI Zet- 197 terst. haec species statura corporis simillima est, sed thorace minus rotundato, elytris paulo longioribus et nonnihil fortius punctatis diversa. (« Mäklin. ») 134. OMALIUM STRIGIPENNE Mäklin: Mannerh. Bullet. 135. de la Soc. de Moscou. 1852. I. p. 320. 68. Var. c. rufo - brunnea, antennis pedibusque rufo- testaceis, capite et abdomine ad partem nigricantibus. Omatium OBSCURICOLLE Motschulsky, in litteris. Var. d. dilute rufo - testacea, abdomine apicem versus vix infuscato. Omatium UNIFORME Motschulsky, in litteris. Varietates c et d, in insula Sitkha inventas, ad describen. dum e collectione sua transmisit D. Motschulsky. Indivi- dua hujus species multo majora 2. lin. longitudine in insula Kadjak cepit D. Holmberg. Ab О. мево Grav. Erichs. cui simillima est haec species, praeter magnitudinem dimidio aut interdum duplo ma- jorem, inprimis thorace minus transverso facile distin- guitur. (« Müklin. ») Omarıum HUMILE Mäklin: nigrum, nitidulum, an- tennarum basi pedibusque rufo - testaceis, thoracis pi- cei lateribus elytrisque rufo - castaneis, illo crebre subtiliter punctato, dorso foveolis duabus vix conspi- cuis notato; his thorace plus quam dimidio longiori- bus, confertim subtiliter punctatis, subrugulosis, lon- gitudinaliter substrigulosis. Longit. 1$ — 11 lin. Latit. } fere 4 lin. In interiore parte peninsulae Kenai prope fl. Tschunuktnu, in ligno putrido, initio mensis Septembris, a D. F. Fran- kenhaeuser rarissime inventum. 198 А praecedente magnitudine multo minore, punetura subti- liore et densiore et elytris brevioribus praecipue diver- sum. (« Maklin. v) 136. OMALiuM FLAVIPENNE Motschulsky: nigrum, ore, antennarum basi (an totis?), elytris pedibusque rufo- testaceis; thorace subquadrato, dense subtilius puneta- to; elytris thorace paulo plüs quam duplo longioribus, dense et paulo profundius quam thorax s pan: ; subrugulosis. | Longit. 14 lin. Latit. } lin. Individuum unicum mutilatum , ut in insula Sitkha cap- tum, ad describendum communicavit D. Motschulsky. Quum ANTHOBIUM FLAVIPENNE Erichs. eadem sit species ac Antu. Larponıcum Mannerh. (Omarium Larronicum Précis des Brachél. p. 52. 13.), denominationem speciei heic descriptae a Nob. Motschulsky propositam conservatam esse voluimus. (« Máklin. ») 137. OMALIUM PLANIPENNE Mäklin: elongatum, depres- sum, nigrum, parum nitidum, elytris saturate nigro- piceis, antennarum basi pedibusque rufo - testaceis; thorace obsolete canaliculato , dorso ки obsolete impresso. Longit. 12 lin. Latit. 3 lin. Habitat in insula Sitkha rarissime , ibique bis tantum a DD. Holmberg et А. Collan inventum. In interiore parte peninsulae Kenai frequenter occurrit; D. F. Franken- haeuser. Ab О ылмо Payk. Erichs. antennis apicem versus paulo minus incrassatis, magnitudine paulo majore et elytris saturatioribus diversum mihi esse videtur. (« Maklin. ») 199 138. Омлалом TUMIDULUM Mäklin: oblongum , leviter convexum, nitidum, subglabrum, capite, thorace ely- trisque confertim punctatis; thorace latitudine plus quam duplo breviore, in medio sat fortiter dilatato, margine laterali profunde angulatim trirepando, pun- cto submarginali basin versus utrinque profunde im- presso; elytris thorace duplo fere longioribus. Longit. 11 lin. Latit. vix ultra 4 lin. In insulis Sitkha et Afognak rarissime obvium; D. Holm- berg. Quatuor individua, quae vidimus, colore inter se differunt: unum nigrum est, antennarum basi, elytris, pedibus anoque brunneo -rufis; alterum nigrum, thorace, elytris anoque piceis, antennarum basi pedibusque rufis; tertium rufo - brunneum, antennis apicem versus, capite elytris- que nigris; quartum brunneo-rufum, capite piceo. (« Máklin. ») 139. ANTHOBIUM RUGULOSUM Müklin: nigrum, parum nitidum, elytris sordide —, antennis basin versus pe- dibusque dilutius testaceis; thorace leviter transverso, parcius obsoletiusque punctato; elytris thorace plus quam duplo longioribus, crebre punctatis, transversim leviter rugulosis; maris apice rotundatis; feminae bre- viter acuminatis. Longit. vix ultra 1 lin. Latit. 1 lin. Habitat in insula Sitkha; D. Holmberg. А. LUTEIPENNI Erichs. affine, sed thorace paulo longiore, an- gustiore et evidentius punctato, elytrisque nonnihil bre- vioribus, minus subtiliter punctatis et evidentius trans- versim rugulosis diversum. (« Máklin. ») 140. MicRorEPLUS LATICOLLIS Mäklin: piceus, anten- 200 nis, thoracis lateribus, pedibus anoque rufis; thorace latitudine plus duplo breviore et elytris quarta fere parte latiore; elytris apice depressis, dorso tricostatis, interstitiis minus crebre fortiter punctatis. Var. b. rufo- brunnea, capite nigro, medio tho- racis parum infuscato. Longit. vix ultra 1 lin. Latit. fere 1 lin. In interiore parte peninsulae Kenai a D. F. Frankenhaeuser ‚sat frequenter captus; Var. 6. rarissima. M. Srarayrınomı Marsham, Erichs. mihi inviso, statura corporis angustiore similis, sed thorace adhuc latiore et punctura elytrorum minus crebra diversus. (« Müklin. ») 141. MicRoPEPLUs costipennts Mäklin: niger , niti- dus, thoracis lateribus pedibusque picescentibus; ely- tris dorso tricostatis, interstitiis laevibus. Longit. fere 2 lin. Latit. $ lin. Etiam a D. F. Frankenhaeuser in interiore parte peninsu- lae Kenai, sed rarissime inventus. M. теззевога Curtis, Erichs. dimidio major, elytris longio- ribus, colore antennarum pedumque diversus; a M. ввох- neo Mäklin. (Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou. 1852. I. p. 336. 81.), cui magnitudine fere aequalis est, statura multo angustiore, nitore et colore totius corporis facillime distinguitur. (« Mäklin. ») TRICHOPTERYGIA. 142. PrıLıum Borraxr Máklin: oblongum, nigrum, opa- cum, crebre evidentiusque punctatum, dense subtili- ter pubescens; thorace transverso, lateribus parum ro- 201 tundato; elytris abdomine haud brevioribus, eorum apice pedibusque testaceis. Longit. fere + lin. Latit. % lin. Habitat in insula Sitkha, ubi individuum unicum captum est a D. A. Bollan. Pr. Kunzeı Heer quodammodo simile et affine, sed multo majus, capite ratione magnitudinis minore et elytris lon- gioribus imprimis diversum. (« Mäklin. ») ANISOTOMIA. 143. Hypnosius reuNcTOSTRIATUS Kirby: breviter ova- tus, convexus, obscure rufo - castaneus, antennarum clava infuscata; capite thoraceque profunde remote punctatis, hoc transverso, undique marginato, margi- ne pallidiore; elytris densissime profunde striato- pun- ctatis, interstitiis laevibus, sutura discoque longitudi- naliter obsolete infuscatis. Longit. 1 lin. Latit. „z lin. Letopes PuwcrosrRíaTUS Kirby in Richardson, Fauna Bor. Amer. ТУ. р. 110. 156. In cortice arborum, initio Septembris, ad rivulos fl. Tschu- nuktnu peninsulae Kenai, a D. F. Frankenhaeuser rarius inventus. 144. ANISOTOMA LAETA: Ovata, valde convexa, ги - ferruginea, oculis nigris; antennis articulo octavo mi- nutissimo, clava elongata infuscata; thorace transver- so, crebre punctato , lateribus modice rotundato valde declivi, angulis posticis obtusis; elytris profunde striato - punctatis, interstitiis tertio, TR , Septimo are 542542. 5 > CADP», X > 1? X Lil = san} А 4 ps: $”. CIENC í anse E — a 145. 202 et nono punctis valde remotis seriatis; tibiis posticis rectis. Longit. 12 lin. Latit. 3 lin. Habitat in insula Sitkha; D. Ferd. Sahlberg. ANISOTOMA CURVATA: Ovalis, convexa, rufo - ca- stanea, nitida, pedibus dilutioribus; thorace transver- 50, remote punctulato, angulis posticis subrectis; ely- ' tris profunde striato - punctatis, stria tertia extrorsum 146. flexa, interstitiis subtiliter punctatis, secundo medio latiore, tertio, quinto, septimo et nono punctis magnis remotis seriatis; tibiis posticis rectis. Longit. 12 lin. Latit. 3 lin. Ad rivulos fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai, mense Julio, in volatu a D. F. Frankenhaeuser rarius capta. AGATHIDIUM EFFLUENSs: rotundato - globosum, po- stice attenuato - acuminatum, nigro - piceum; thorace brevi transverso, subtiliter punctulato, lateribus ru- fescente; elytris sat crebre punctatis, apice late rufo - ferrugineis, stria suturali postice impressa; pedibus rufo - testaceis. Var. b. rufo - ferruginea vel ferrugineo - testacea, elytrorum apice semper pallidiore. Longit. 1 — 11 lin. Latit. 2 — £ lin. Sub cortice arborum ad rivulos fl. Tschunuktnu peninsulae | Kenai, exitu Augusti, sat frequenter obvium ; D. F. Frankenhaeuser. Ab А. conctnno Mannerh. (Bullet. de la Soc. de Moscou. 1852. p. 910. 175.) differt elytris postice attenuato - acu- minatis, apice rufo - ferrugineis et punctura evidentiore. 147. 148. 203 AGATHIDIUM MANDIBULATUM: globosum, nigro - piceum, nitidum, subtilissime creberrime punctula- tum; mandibulis validissimis exsertis; antennis basi rufo - ferrugineis, clava magna pubescente; thorace rufo -piceo, limbo omni anguste pallidiore; elytrorum stria suturali posterius valde impressa. Var. b. labro, frontis macula media quadrangula, antennarum basi et artieulo ultimo, thorace, elytris pedibusque rufo - ferrugineis, thorace macula discoi- dali biloba elytrorumque angulis anticis infuscatis. Longit. 11 — 12 lin. Latit. 5 — lin. Habitat in insula Sitkha; D. Ferd. Sahlberg. BLAMBUS OBLONGULUS: oblongo - ovatus, ferrugi- neus, subtilissime crebre punctulatus, pube brevi den- sa cinerea obductus; capite thoraceque nonnihil infus- catis; elytris postice attenuatis, apice subtruncatis pallidioribus. Var. b. ferrugineo-testacea, elytrorum apice non- nihil pallidiore. Longit. 3 — 8 lin. Latit. 5 — 1 lin. Ad rivulos fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai, exitu Augu- sti, sub cortice arboreo in terra jacente, a D. F. Fran- kenhaeuser sat frequenter lectus. NITIDULARIA. . ЕРОВАЕА PLACIDA Müklin: ovata, leviter convexa, sordide testacea, antennarum clava thoracisque medio infuscatis; thorace antice leviter emarginato; elytris apice singulatim rotundatis. 204 Var. 6. tota infuscata, antennis basin versus, са- pite, thoracis lateribus late et a margine an- guste testaceis. Longit. 1 — 11 lin. Latit. 1 — fere 2 lin. In truncis arborum, versus finem mensis Julii, ad fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai a D. F. Frankenhaeuser rarius capta. E. convextuscuta Mannerh. (Bullet. dela Soc. de Moscou. 1843. p. 255. 176.) minor, thorax antice latiüs, sed multo minus profunde emarginatus. Е. rermınarı Mannerh. sta- tura corporis simillima, sed plerumque paulo minor, punctura crebriore et paulo fortiore ut et colore diversa. (« Mäklin. ») 150. EPURAEA PLANULATA Eschscholtz: Mannen)% Bul- 151. let. de la Soc. de Moscou. 1852. I. p. 337. 105. Var. c. ferruginea, thorace macula obsoleta ely- trisque fascia media longitudinali fuseis. Var. 4. fusco-nigra, capite, thorace, elytrorum limbo, antennarum basi pedibusque ferrugineis; tho- race macula media ut in Var. c. | Var. c. in insula Sitkha inventa est а D. A. Bollan; Var. d. in insula Kadjak a D. Holmberg et in interiore parte peninsulae Kenai, simul cum individuis genuinis, a D. F. Frankenhaeuser. (« Maklin. ») EPURAEA NiGRA Mäklin: oblonga, depressa, cre- berrime punctata, nigra vel nigro - picea, ore genicu- lisque dilutius piceis; thorace antice leviter sed late emarginato, lateribus parum rotundato, margine sub- repando; elytris apice rotundato - truncatis. Longit. 12 — 11 lin. Latit. $ lin. 205 In interiore parte peninsulae Kenai a D. F. Frankenhaeuser "sat frequenter lecta. Е. ponzErLLaE Zetterst. Erichs. simillima, sed statura corpo- ris paululum angustiore, thorace antice minus profunde emarginato, lateribus levius rotundatis ut et colore di- versa (*). (« Mäklin. ») 159. EPURAEA FLAVOMACULATA Mäkhin: oblonga, sub- parallela, depressiuscula , nigra, antennarum basi, thoracis lateribus, elytrorum limbo laterali et apicali maculisque duabus in singulo, una prope scutellum, altera pone medium, flavo - testaceis; thorace antice late emarginato; elytris apice oblique truncatis. Longit. 12 lin. Latit. 2 lin. Ad castellum Nicolajevsk peninsulae Kenai, sub cortice ar- boris, a D. Holmberg semel capta. (« Mäklin. ») 153. ЕРОВАЕА LINEARIS Müklin : elongata, linearis, ferruginea, subtilissime punctulata, antennarum clava, thoracis disco, elytrorum sutura basin versus latius indeterminatim fasciaque postice obliqua, interdum dilatata apicem totum late occupante, nigro - fuscis; thorace apice late leviter emarginato; elytris apice singulatim obtuse rotundatis, subtruncatis. Longit. 11 lin. Latit. fere $ lin. Individua nonnulla in parte interiore peninsulae Kenai a D. Е. Frankenhaeuser inventa sunt. Species haec, punctufa omnium subtilissima insignis, sta- tura corporis quandam cum E. rnuwcarELLA Mannerh. (^) Ad Ajan Sibiriae orientalis novam , hisque quam maxime affinem , invenerunt speciem (EpurAEA picea Maklin. DD. Pippingsköld et Collan. Differt vero haec species ab utroque angulis thoracis anti- cis multo acutioribus. («Mäklin.») 206 (Bullet. de la Soc. de Moscou. 1846. IL. р. 514. 12.) ргае- bet similitudinem, sed thorace paulo longiore, apice le- viter emarginato, lateribus adhuc magis rectis, magnitu- dine paulo minore et imprimis punctura totius corporis diversa. (« Mäklin. ») 154. EpurAEA INFUSCATA Müklin: ovata, leviter con- vexa, ferrugineo - testacea, antennarum clava, medio thoracis plerumque, pectore elytrisque apicem versus oblique, infuscatis; thorace antice emarginato; elytris apice singulatim obtuse rotundatis, subtruncatis. Niripuza mura Say, Journ. of the Acad. of Nat. Scienc. of Philadelph. У. p. 180. 4? Var. b. medio thoracis, elytris exterius oblique, pectore abdomineque fusco nigris. lin. [SD PES Longit. 14 — 12 lin. Latit. Habitat in truncis arborum ad fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai versus finem mensis Julii, ubi a D. F. Franken- haeuser copiose lecta. (« Maklin. ») 155. RaizopHaGus minutus: linearis, subdepressus, nigro - piceus, nitidus, thorace latitudine vix longio- re, remote oblongo - punctato, lateribus nonnihil ro- tundato; elytris piceo - castaneis, striato - punctatis, apice obscurioribus truncatis; ore, antennis pedibus- que rufis. Longit. 1 lin. Latit. } lin. Ad rivulum fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai, initio Julii, sub cortice Populi, specimen unicum invinit D. F. Fran- kenhaeuser. Ra. paryoto Payk. minor, brevior, fortius punctatus colo- reque ab illo dissimilis. 156. 157. 207 CUCUJIC A. PEDIACUS SUBCARINATUS: Mannerheim, Bullet. de la Soc. de Moscou. 1852. I. p. 363. 163. Var. b. tota rufo - castanea vel rufo - ferruginea, oculis tantum nigris. Longit. 12 — 12 lin. Latit. 5, — i lin. Sub cortice populi et pini, ad rivulos fl. Tschunuktnu pe- ninsulae Kenai, mense Julio, una cum Var. a. a D. F. Frankenhaeuser copiose lecta. A P. rusco Erichs. thorace angustiore, elytris longioribus et carinula thoracis plus minusve distincta diversus. DENDROPHAGUS AMERICANUS: lineari - elongatus, depressus, nitidus, capite, thorace pectoreque nigro - piceis, ore, antennis abdomineque castaneo - ferrugi- neis, elytrorum margine basali toto et laterali ultra medium dilutius ferrugineis; vertice lineis duabus, parallelis, angustis impresso; thorace oblongo, crebre punctato, lateribus integro, dorso longitudinaliter bi- impresso; elytris crebre et profunde crenato - striatis. Longit. 3 lin. Latit. 2 lin. Specimen unicum ad rivulum fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai, medio Septembris, volitans cepit D. F. Franken- haeuser. Inter D. crenatum Schónh. et D. Cyanazı Mannerh. (Bullet. de la Soc. de Moscou. 1846. р. 515. 14.) medius, illi co- lore similis, capite vero lineis duabus insculptis (haud longitudinaliter biimpresso), thorace longiore, angustio- re, lateribus vix sinuato, elytris brevioribus striisque eorum crebrius punctatis diversus; ab utrisque elytris brevioribus et a D. СубмаЕг praeterea antennis validio- ribus capitisque sulcis simplicibus, in occipite haud bi- fidis distinctus. 158. 160. 208 CRYPTOPHAG A. ANTHEROPHAGUS SUTURALIS Mäklin: oblongus, niger, parce subtilissime pubescens, elytrorum piceo- rum margine omni, apicali latius, suturali antrorsum abbreviatim, antennis pedibusque rufo - testaceis; tho- racis angulis posterioribus subrectis. Longit. 14 — 12 lin. Latit. $ lin. А D. F. Frankenhaeuser in interiore parte peninsulae Ke- nai rarissime captus. (« Mäklin. ») . CRYPTOPHAGUS QUADRIHAMATUS Mäklin: oblon- gus, leviter convexus, dense subtiliterque punctatus, niger, subnitidus, pube depressa grisea vestitus, an- tennis excepta clava picea, macula subhumerali ely- trorum pedibusque ferrugineo - rufis; thorace leviter transverso, obsoletius tuberculato, lateribus acute bi- dentatis, dente etiam posteriore subhamato. Longit. vix ultra 1 lin. Latit. 1 lin. In interiore parte peninsulae Kenai a D. F. Е rankenhaeuser detectus. (« Mäklin. ») CRYPTOPHAGUS BIDENTATUS Mäklin: oblongo-ova- tus, leviter convexus, dense subtilius punctatus, ferrugineus , pube brevi depressa vestitus; thorace transverso , lateribus subbidentatis, dente anteriore parum prominulo obtuso, posteriore ante medium sito obsoleto, carinula ante scutellum nulla. Longit. 5 lin. Latit. 1 lin. In societate cum specie proxime insequente a D. F. Fran- kenhaeuser rarissime captus. Vestigium tuberculorum thoracis punctis tantum laeviga- tis indicatum est. (« Müklin. ») 161. 162. 163. 209 CRYPTOPHAGUS PUNCTATISSIMUS Máklin: oblongo- ovatus, leviter convexus, confertim punctatus, fusco- ferrugineus, pube brevi depressa dense vestitus; tho- race transverso, lateribus bidentatis, dente anteriore parum prominulo, obtuso, posteriore in medio sito, carinula ante scutellum nulla. Longit. 14 lin. Latit. fere 4 lin. In interiore parte peninsulae Kenai a D. F. Frankenhaeuser rarissime inventus. (« Mäklin. ») PARAMECOSOMA SERRATA Gyllenhal: nigra aut ni- gro-picea, pubescens, antennis pedibusque ferrugineis; thorace lateribus serrato; elytris plerumque dilutius rufo-piceis. Longit. 1 lin. Latit. 5 lin. Erichson , Insekt. Deutschl. p. 374. 5. — Sturm, Fauna. XVIII. p. 78. 5. — Redtenbacher, Fauna Austr. p. 193. — Gaubil, Cat. р. 69. 5. — Bach, Käferfauna. p. 953. 3. — Cat. Col. Europ. 1852. p. 37. ÜRYPTOPHAGUS SERRATUS Gryllenhal, Ins. Suec. I. p. 171. 7. — Sahlberg , Ins. Fenn. I. p. 56. 7. — Stephens, Illustr. Mandib. III. 78. Manual p. 137. 1106. — Sturm, Fauna. XVI. p. 109. 24. Tab. CCCXIX. fig. B. Plura individua hujus speciei, Fennicis et Lapponicis omni modo similia, in interiore parte peninsulae Kenai legit D. F. Frankenhaeuser. (« Мат. ») ATOMARIA FERRUGINEA Sahlberg: oblonga, subde- pressa, ferrugineo-testacea, pubescens; antennis appro- ximatis, harum clava biarticulata. Longit. 1 lin. Latit. parum ultra + lin. M 3. 1853. 14 164. 210 Erichson, Insekt. Deutschl. p. 377. 1. — Redtenbacher , Fauna Austr. p. 19%. — Gaubil, Cat. p. 69. 1. — Bach, Käferfauna. р. 254. 1. — Cat. Col. Europ. 1852. p. 37. ÜRYPTOPHAGUS FERRUGINEUS Sahlberg, Ins. Fenn. I. p. 58.11.— Gyllenhal, Ins. Suec. IV. p. 290. 12—13. Specimina quaedam in interiore parte peninsulae Kenai capta sunt a D. F. Frankenhaeuser. (« Maklin ») ATOMARIA VESPERTINA Mäklin: oblonga, depressa, nigra, nitida, minus dense punctata, subtiliter cinereo- pubescens, antennis praeter clavam infuscatam, pedi- bus elytrisque rufo - ferrugineis, his in medio plerum- que plus minusve nigricantibus; thorace elytris parum angustiore; antennis approximatis. 165. 166. Longit. 4 lin. Latit. parum ultra 1 lin. Individua pauca in interiore parte peninsulae Kenai, sero vespere volitantia, cepit D. F. Frankenhaeuser. (« Máklin. ») ATOMARIA PLANULATA Mäklin: oblonga, depressa, testaceo-fusca, nitida, subtiliter dense punctata, pube cinerea subtili vestita, antennis, pedibus elytrisque rufo - testaceis ; thorace elytris nonnihil angustiore ; antennis approximatis. Longit. 4 lin. Latit. parum ultra } lin. In insula Sitkha a D. Collan semel tantum inventa. A praecedente punctura crebriore et multo subtiliore, sta- tura totius corporis adhuc magis depressa ut et colore facile distinguitur. (« Mäklin. ») Artomarıa KawrscHATICA Motschulsky : ovata, convexa, nigra, nitida, subtiliter dense punctata, pube 167. 168. 211 grisea subtili vestita, antennis, humeris apiceque ely- trorum late et pedibus rufo-testaceis; thorace in medio dilatato-rotundato; antennis distantibus. Var. b. nigro-picea, elytris dilutius fusco - piceis, aut tota fusco-picea, antennis pedibusque ut in specie genuina. Var. с. tota rufo-testacea. 1 lin. 5 Longit. 2 — $ lin. Latit. Motschulsky, Bullet. de la Soc. de Moscou. 1845. р. 362. 40. In insula Kadjak а D. Holmberg lecta; occurrit etiam in Sibiria orientali. D. Pippingsköld mihi individuum ad portum Ajan captum transmisit et D. Collan nonnulla in peninsula Kamschatka et ad Ajan invenit. Var. c. tantum ex hac localitate Sibiriae orientalis a D. Collan allata. (« Mäklin. ») LATHRIDIA. CORTICARIA CANALICULATA: elongata, nigro - picea, subnitida; thorace orbiculato, profunde et cre- bre punctato, lateribus denticulato, medio canalicula- to, fovea postica impresso; elytris oblongis, convexis, profunde punctato - striatis, interstitiis valde rugosis; antennis pedibusque rufo - piceis. Longit. 1 lin. Latit. $ lin. Habitat ad fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai ibique exitu Junii et initio Julii, ш volatu a D. F. Frankenhaeuser. saepius capta. CoRTICARIA ORBICOLLIS: elongata, nigro - picea, parce griseo - pubescens; thorace orbiculato, profun- | 14 169. 212 de et erebre punctato, lateribus crenulato, fovea ma- gna postice impresso; elytris oblongis convexis, pro- funde punctato - striatis, interstitiis vix rugosis, alter- nis ante medium elevatioribus, humeris rufescentibus; antennarum basi pedibusque rufis. Longit. 3 lin. Latit. & lin. Ad castellum Nicolajevsk peninsulae Kenai, exitu Junii, sub cortice arboris nuper caesae, semel legit D. F. Fran- kenhaeuser. CORTICARIA DELETA: elongata, obscure rufo - ca- stanea, parce griseo -pubescens; thorace longitudine latiore, crebre punctato, lateribus rotundato, mutico, fovea postica impresso; elytris oblongis convexis, cre- berrime punctulatis, striatis, striis pone medium eva- nescentibus; antennis pedibusque rufis. Var. b. rufo - ferruginea, capite infuscato. Longit. 3 lin. Latit. 45; lin. Circa fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai, exitu Junii et ini- tio Julii, volitans saepius occurrit; D. F. Frankenhaeuser. Var. b. etiam ad ostia fl. Kaktnu ejusdem peninsulae et in insula Sitkha a D. Holmberg rarius lecta. . CORTICARIA EXIGUA : oblonga, nigro - picea, par- ce griseo - pubescens; thorace longitudime latiore, creberrime punctulato , lateribus rotundatis , postice obsoletissime crenatis, fovea antescutellari impressa; elytris oblongis convexis, creberrime punctulatis, pro- funde punctato -striatis, striis pone medium evanes- centibus; antennis pedibusque rufis, femoribus nonni- hil infuscatis. Longit. $ lin. Latit. + lin. 213 In volatu frequentius capta, exitu Junii et initio Julii, ad fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai, D. F. Frankenhaeuser. 171. LATHRIDIUS CINNAMOPTERUS: oblongo - ovatus , rufo - piceus, antennis, elytris pedibusque rufo - fer- rugineis; capite rugoso, vertice triangulariter impres- 50; thorace quadrato, rugoso, antrorsum vix latiore, angulis anticis rotundatis, lateribus subrectis, dorso depresso, in medio carinulis duabus antrorsum diver- gentibus obsoletis; elytris oblongo - ovatis, ampliatis, apice attenuatis, profunde striato - punctatis, striis po- sterius evanescentibus, interstitio tertio ad basin valde elevato, humeris parum prominulis. Longit. £ lin. Latit. 5, lin. lisdem locis, eodem tempore et quoque in volatu, uti prae- cedens species, a D. F. Frankenhaeuser saepius inventus. 172. LATHRIDIUS FULVIPENNIS: breviter ovatus, fusco- castaneus, antennis, elytris pedibusque laete fulvo - rufescentibus; capite rugoso, vertice triangulariter im- presso; thorace subquadrato, rugoso, antrorsum non- nihil dilatato, angulis anticis rotundatis, intra illos ut- rinque foveolato, lateribus leviter -emarginato, dorso depresso, basi transversim trifoveolato, carinulis dua- bus in medio parallelis; elytris breviter ovatis, valde ampliatis, margine explanatis, profunde striato - pun- ctatis, humeris gibbosis, apice attenuatis, subacumi- natis. Longit. & lin. Latit. £ lin. In peninsula Kenai ad castellum Nicolajevsk, exitu Junii, sub ligno in terra jacente, specimen unicum а D. Holmberg lectum. 214 173. Laruripivs ıncısus Mannerheim: elongatus, an- Qt gustus, fusco - castaneus, opacus; thorace sub-lyrato, pone medium constricto, dorso obsolete bicostato, co- stis anterius divergentibus; elytris profunde striato - punctatis, interstitiis latioribus, argute elevatis. Longit. 3 lin. Latit. 3 1 Jin. Mannerheim, in Germar ziii V. p. 80. 5. — Redten- bacher, Fauna Austr. p. 180. — Gaubil, Cat. p. 11. 10. — Bach, Käferfauna. I. p. 267. 5. — Cat. Col. Europ. 1852. р. 96. Ad fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai, exitu Junii et initio Julii, in 2 non infrequenter obvius; D. F. Franken- haeuser. . LATHRIDIUS STRANGULATUS: oblongo - ovatus, rufo - ferrugineus, nitidus, glaber; capite canalicula- to; thorace latitudine longiore, ruguloso, medio cana- liculato, pone medium lateribus utrinque profunde in- ciso, intra basin transversim impresso; elytris brevi- ter ovatis, profunde striato - punctatis. Longit. $ lin. Latit. $ lin. Cum praecedente, etiam in volatu, a D. F. Frankenhaeuser aliquoties captus. .LaArnnipius minutts Linne: breviter ovatus, nigro- piceus, antennis pedibusque rufo - testaceis; thorace subquadrato, angulis anticis rotundato-ampliatis, dor- so subdepresso , crebre rugoso - punctato , in medio longitudinaliter foveolis duabus oblongis et basi trans- versim impresso; elytris subconvexis, nitidis, profun- de striato-punctatis. Var. b. rufo-ferruginea. Longit. 3— 1 lin. Latit. $ — 1 lin. tol 176. 177. 215 Mannerheim, in Germar Zeitschrift. V. p. 96. 34. (unde sy- nonymiam repetas) — Redtenbacher, Fauna Austr. р. 206. — Gaubil, Cat. р. 71. 24. — Bach, Käferfauna. I. p. 268. 10. — Cat. Col. Europ. 1852. p. 96. In peninsula Kenai, ad fl. Tschunuktnu, exitu Junii et initio Julii, volitans a D. F. Frankenhaeuser frequenter, ad castellum Nicolajevsk vero, eodem tempore, sub lignis caesis, а D. Holmberg rarius lectus. LATHRIDIUS PARALLELOCOLLIS Mannerheim: brevi- ter ovatus, nigro-piceus, glaber, antennis pedibusque rufo - testaceis; thorace quadrato, lateribus parallelis rectis , angulis omnibus rotundatis, dorso depresso, rugoso , obsolete canaliculato , basi transversum im- presso; elytris ovatis, profunde punctato - striatis, in- terstitio secundo lato, ceteris angustis, alternis sub- costatis. Longit. 2 lin. Latit. 1 lin. Mannerheim , in Germar Zeitschrift. V. p. 101. 40. — Gaubil, Cat. p. 72. 31. — Cat. Col. Europ. 1852. p. 96. Ad fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai, simul cum praece- dente in volatu a D. F. Frankenhaeuser saepius captus. LATHRIDIUS CURTULUS : breviusculus, rufo-piceus, Opacus; capite crebre rugoso - punctato; thorace cor- dato, valde rugoso, in medio bicarinato, carinulis an- trorsum nonnihil divergentibus; elytris posterius dila- tatis, fusco-piceis, profunde striato-punctalis, intersti- tiis tribus elevatis, costatis. Longit. то lin. Latit. 3 lin. Habitat in insula Sitkha; D. Ferd. Sahlberg. 216 DERMESTINA. 178. ATTAGENUS ANGULARIS: oblongus, convexus, sub- cylindricus, nigro - piceus, parce griseo - pubescens; antennis rufo - ferrugineis, clava ovata; thorace brevi, transverso, crebre confertim punctulato, antrorsum valde angustato, lateribus marginato, margine reflexo, basi profunde bisinuato, angulis posticis pubescentia condensata albidis; elytris subtiliter creberrime ru- 5050 - punctatis. Longit. 15 lin. Latit. 2 lin. Sub cortice Populi, ad rivulum fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai, mense Augusto, a D. F. Frankenhaeuser semel inventus. BYRRHIA. 179 SYNCALYPTA SETULOSA: breviter ovata, convexa, nigra, fusco - squamulosa, setis erectis clavatis nigris longioribus adspersa; thorace lateribus antice leviter compresso; elytris striatis, stria suturali tantum posti- ce profundiore. | Longit. 1 lin. Latit. $ lin. In regionibus interioribus peninsulae Kenai individuum unicum a D. F. Frankenhaeuser lectum. S. sericera Illig. minor, undique fusco - squamulosa, haud - albido-variegata, et elytrorum stria suturali postice pro- fundius, reliquis aequaliter impressis distincta. 180. Byrraus cycLopmorus Kirby: breviter ovalis , nigro - piceus, subtilissime coriaceus, cinereo - pube- scens; antennis rufescentibus, articulo primo et ulti- 181. 217 mis infuscatis; elytris vittis duabus, nonnihil inter- ruptis, nigris, dorso macula media communi, sub- circulari, antice emarginata, e squamulis fusco-aeneis. Longit. 32 lin. Latit. 2 lin. Richardson, Fauna Bor. Amer. IV. p. 117. 67. — Steffahny, Monogr. in Germar Zeitschrift. IV. p. 2^. 18. Ad fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai, medio Junii, in gramine a D. F. Frankenhaeuser semel captus. SIMPLOCARIA METALLICA Sturm: oblonga, nigro- subaenea, nitida, griseo-pubescens; thorace subtiliter minus crebre punctato; elytris continue striatis, striis interioribus profundioribus , secunda pone medium, tertia longe ante apicem cum suturali conniventibus, interstitiis obsolete punctulatis, pube grisea maculatim vestitis; antennis pedibusque rufescentibus, femoribus infuscatis. Longit. 13 — 12 lin. Latit. 5 — 1 lin. Erichson, Deutschl. Ins. p. 494. 2. — Gaubil, Cat. р. 15. 2.— Cat. Col. Europ. 1852. p. 39. SIMPLOCARIA picires Stephens Illustr. Mandib. Ш. p. 140. Manual р. 147. 1184. — Steffahny, Monogr. in Germar Zeischrift. IV. p. 38. 2. — Redtenbacher, Fauna Austr. р. 226. Byernus mETALLICUS Sturm, Fauna. Il. p. 111. 18. Tab. XXXIV. fig. 6. B. С. — Duftschmid, Fauna Austr. III. р. 19 49. Byreaus picipes Gyllenhal, Ins. Suec. I. p. 200. 8. — Sahl- berg, Ins. Fenn. I. р. 66. 6. — Zetterstedt, Fauna Lappon. I. p. 133. 7. Ins. Lappon. p. 93. 8. Bynnuus sugsrriarus Dejean, Cat. 3-éme édit. p. 145. 218 Habitat ad rivulos fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai, men- se Augusto, in gramine frequens; D. F. Frankenhaeuser. Quamvis pedes obscuriores, in ceteris cum individuis no- stris omnino congruit, quare ut eadem species con- sideranda. HETERO CERA. 182. HETEROCERUS TRISTIS Motschulsky: oblongus, fu- scus , subtiliter creberrime punctulatus, pubescens , capite thoraceque longius tomentosis; hoc brevissimo, transverso, elytrorum latitudine, angulis posticis an- gustissime marginatis ; elytris lineis tribus minutis parallelis ad basin, lituris duabus in medio; quarum interiore obliqua, exteriore recta, posticeque duabus obliquis, quarum exteriore posterius collocata, atris, his lituris fasciis flexuosis duabus e pube grisea vario modo limitatis; tarsis tenuissimis, pallide ferrugineis. Longit. 12 lin. Latit. 5 lin. Habitat in insula Sitkha, sec. D. Motschulsky , qui typum hoc nomine insignitum e museo suo ad describendum mihi benevole tradidit. SCARA B /EIN A. 183. Арнортоз$ ursınus Eschscholtz : oblongus, valde convexus, niger nitidus, pedibus plus minusve piceis; clypeo leviter emarginato, vertice trituberculato; tho- race longitudine sesqui latiore, crebre punctulato, ba- si leviter bisinuato, ibique et lateribus tenue margi- nato, his fere linearibus, vel antrorsum nonnihil an- gustatis et ante basin leviter subsinuatis, angulis anti- 184. 185. 219 cis rufescentibus; elytris pone medium parum dilata- tis, crenato - striatis, interstitiis laevibus. Longit. 3 lin. Latit. 11 lin. Dejean, Cat. 3-&me édit. p. 160. — Motschulsky, Bullet. de la Soc. de Moscou. 1845. IL. p. 365. 47. Tab. VI. fig. 6. Ad rivulos fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai, exitu Julii, in stercoratis a D. Р. Frankenhaeuser rarius inventus. Specimina paullo majora sed ceterum omni puncto simil- lima, in peninsula Kamschatka capta, a D. Eschscholtz quondam obtinui. APHODIUS CONGREGATUS: oblongus, nigro - piceus nitidus; clypeo crebre granulato, emarginato, margine late ferrugineo; vertice trituberculato; thorace plus minusve remote punctulato, basi truncato lateribusque anguste marginato, his parum rotundatis, angulis an- ticis lateribusque rufo - ferrugineis, rubedine illa sub- triloba; elytris striis modice exaratis, leviter crenatis, interstitiis laevibus; luteo - testaceis, lateribus late ru- fescentibus, scutello, utroque fasciis macularibus, una obliqua a basis medio ad medium suturae ducta, altera ab humero ad suturam pone medium continuata undu- lata, maculisque duabus intra apicem, brunneo-casta- neis; pedibus rufo - testaceis. Var. b. elytris rufo - testaceis, obsolete infuscatis; cetera ut in a. Longit. 2 — 22 lin. Latit. & — 14 lin. In quisquiliis domi vetustae et in stercore, ad sinum Wos- kresensk peninsulae Kenai, mense Majo, copiose legit D. Holmberg. AEGIALIA EXARATA: oblonga, modice convexa , subcylindrica, supra piceo-castanea, subtus rufescens; 186. 220 clypeo apice emarginato, margine rufo, crebre rugu- loso; vertice subtiliter punctulato; thorace transverso, lateribus rotundato, ciliato, angulis anticis vix pro- ductis, rotundatis, disco punctis paucis majoribus ir- regulariter sparsis, versus latera magis congestis; ely- tris striis profunde exaratis, in fundo leviter crenula- tis, interstitiis laevibus, humeris dente minuto acutius- culo armatis. Longit. 21 lin. Latit. 1 lin. Habitat in insula Sitkha, sec. D. Menetries, qui hujus spe- ciei individuum e Museo Acad. Imp. Scient. Petrop. ad describendum mihi benevole transmisit. AEGIALIA CYLINDRICA Eschscholtz. Oxvowus cyripricus : Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou. 1843. p. 262. 194. Var. b. thorace antice et lateribus, elytris basi et margine late pedibusque rufis. Var. c. rufo - ferruginea, capite thoraceque infus- catis. Var. d. rufo-ferruginea tota. Longit. 12 — 24 lin. Latit. 2 — 11 lin. Var. b. ininsula Sitkha captam communicavit D. Menetries; Var. c et d. simul cum a ad sinum Woskresensk penin- sulae Kenai, initio Junii, sub lapidibus parce invenit D. F. Frankenhaeuser. BUPRESTIA. 187. CHRYSOBOTHRIS TRINERVIA Kirby: supra nigro- aenea, subtus cupreo-aenea pilosa; nasu sinu obtusan- gulo, fronte crebre profunde punctata, plagis duabus 188. 221 minutis laevigatis subelevatis inter oculos; thorace apice emarginato, basi bisinuato, lateribus subrectis, vix emarginatis, in medio canaliculato, dorso lacu- noso , foveis duabus in disco evidentioribus; elytris longitudinaliter trinerviis, nervis undulatis, exteriori- bus duabus irregularibus hinc inde interruptis , vel cum nervis transversis connexis, spatiis pluribus punctatis subauratis; femoribus anticis incrassatis den- tatis, tibiis quatuor anterioribus arcuatis. Longit. 5 lin. Latit. 2! lin. Richardson, Fauna Bor. Amer. IV. p. 157. 210. Tab. II. die. 08 CHRYSOBOTHRIS CICATRICOSA Motschulsky, Etudes entom. 1852. p. 177. Individuum, in insula Kadjak captum, e museo suo amice transmisit D. Motschulsky. MELANOPHILA GUTTULATA Gebler: obscure aenea, nitida, thorace transverso, basi bisinuato, crebre pun- ctato - rugoso , disco utrinque saepe concentrice stri- goso, vario modo et plus minusve foveis impressis inaequali, medio interdum obsolete canaliculato; ely- tris crebre granulatis, integerrimis, apice singulatim rotundatis , utroque guttis tribus luteis , prima ante medium a margine remotiore quam a sutura, tertia suturae adhuc propiore paullo ante apicem, et inter- media e prima et tertia aeque distante a sutura remo- tiore quam e margine. Longit. 4 lin. Latit. 13 lin. * Mannerheim , Bullet. de la Soc. de Moscou. 1837. VIII. р. 69. 2. — Gebler, Bullet. de la Soc. de Moscou. 1847. IT. p. ^08. 3. 222 Boprestis СОТТОГАТА Gebler in Ledebour Reise. IL. 3. p. 80. 12. Mém. de la Soc. de Moscou. VIII. p. 41. 5. Burrestıs piscopuncrata Faldermann, Bullet. de la Soc. de Moscou. 1833. p. ^1. Tab. IL. fig. 5. BuPpRESTIS (TRACRYPTERIS) Deummoxn: Kirby in Richardson, Fauna Bor. Amer. IV. p. 159. 11. Tab. IL. fig. 2. Var. b. APATURA piscopunctata Laporte«et Gory, Monogr. des Bupre- stides, Apatura. p. 3. Tab I. fig. 2. Apatcra Dnuwwowpi Laporte et Gory, 1. c. p. Tab. I. fig. 3.— Mannerheim, Bullet. de la Soc. de Moscou. 1843. p. 236. 130. Рнлехор$ GeBLERI Dejean, Cat. 3-&me édit. p. 89. Specimen ad fl. Kwichpakh in continenti Americes borealis captum e Museo Acad. Imp. Scient. Petrop. benevole communicavit D. Menetries. Occurrit in Sibiria e monti- bus Altaicis usque ad littora Maris Pacifici. Quando statura plus minusve oblonga vel plus minusve lata, thorace jam magis, jam minus foveis impressis inaequali, elytrorumque impressionibus humeralibus plus minusve profundis variat, ex individuis Americanis speciem diversam constituere jure non liceat. Diagnosin emendatam ideoque elaboravi. ELATERIA. 189. ATHOUS TRIUNDULATUS: nigro - piceus, dense ci- nereo - pubescens; thorace elongato, antrorsum parum angustato, crebre confertim punetato, angulis posticis elongatis divaricatis, impressione obliqua fere ad me- dium marginjs ascendente a disco limitatis, posterius canaliculato, vitta utrinque a basi ad apicem continua- ta rufescente decorato; elytris punctato - striatis, in- terstitiis planis, subtiliter punctulatis, ferrugineo - ca- 190. 223 staneis, fasciis tribus transversis undulatis denudatis; genubus tarsisque piceo - testaceis. Longit. 5$ lin. Latit. 13 lin. Habitat in insula Sitkha, sec. D. Ménétriés, qui individuum in Mus. Acad. Imp. Scient. Petrop. exstans ad describen- dum mihi amice transmisit. A. unputato De Geer (rrirasciato Gyllenh.) valde affinis, ita ut ejus varietatem esse facile credideris, sed accuratius examinatus jus speciei diversae tamen contendit; bre- vior nempe posteriusque minus angustatus, elytrorum striis minus profunde punctatis et interstitiis omnino planis, minime convexis imprimis distinctus, fascia de- nudata postica elytrorum etiam magis versus apicem remota. ELATER NIGRINUS Paykull: ater, nitidus, pilosus; thorace lateribus antrorsum angustato, sat crebre punctato, angulis posticis acutiusculis argute carina- tis, postice in medio longitudinaliter interdum impres- so; elytris profunde punctato - striatis, interstitiis ru- gosis; antennis pedibusque piceo - testaceis. Longit 31 — 4 lin. Latit. 1 — 11 lin. Paykull, Fauna Suec. Ш. р. 39. 44. — Herbst in Fuessly Archiv. p. 144. 33.— Gyllenhal, Ins. Suec. I. р. 421. 51.— Schönherr, Syn. Ins. Ш. р. 296. 150. — Sahlberg, Ins. Fenn. I. p. 141. 42.— Eschscholtz in Thon Entom. Archiv. П. p. 33. — Gebler in Ledebour Reise II. 3. p. 83. 96. — Castelnau, Hist. nat. des Ins. I. p. 245. 30. — Zetterstedt, Fauna Lappon. I. p. 255. 31. Ins. Lappon. p. 150. 32. — Redtenbacher, Fauna Austr. p. 787. — Gaubil, Cat. p. 110. 19. AMPEDUS NIGRINUS Dejean, Cat. 3-ème и. p. 105.— Germar, Zeitschrift. V. p. 175. 35. — Gebler, Bullet. de la Soc. de Moscou. 1847, II. р. 419. 3. — Cat. Col. Europ. 1852. р A8. 191. 224 AMPEDES NIGRINUS Bach, Käfer Fauna 3. p. 40. 14. Exarer pirosuzus Herbst, Col. X. p. 79. 76. Tab. CLXIV. fig. 2 In A Kenai ad sinum Woskresensk a D. Holmberg et in ejusdem peninsulae regionibus interioribus a D. F. Frankenhaeuser captus. Ab Er. caRBONICOLORE Eschsch. (Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou. 1813. p. 240. 142.) statura latiore, breviore, thorace fortius et crebrius punctato, elytrorum striis pro- fundius punctatis, interstitiis fortius rugosis et antennis pedibusque dilutioribus distinguendus. CRYPTOHYPNUS HYPERBOREUS Gyllenhal: depres- sus, nigro - piceus, laevis, subnitidus, antennis pedi- busque ferrugineis, femoribus interdum plus mi- nusve infuscatis; thorace oblongo, crebre punctulato, medio obsolete canaliculato, lateribus rotundato, an- gulis posticis divaricatis acutis; elytris subovatis, tho- race vix sesqui longioribus, apice acuminatis, profun- de striatis, interstitiis subtiliter confertim punctulatis. Longit. 31 — 33 lin. Latit. 11 — 1,5 lin. Dejean, Cat. 3-éme édit. p. 105. — Germar, Zeitschrift. V. p. 137. 2. — Gebler, Bullet. de la Soc. de Moscou. 1847. II. p. 422. &. — Gaubil, Cat. p. 110. 1. — Cat. Col. Europ. 1852. p. 48. ELATER nypersores Gyllenhal, Ins. Suec. IV. p. 350. 13—14.— Zetterstedt, Ins. Lappon. p. 145. 9. — Gebler in Ledebour Reise. II. 3. p. 83. 18. Hyeorırnus pravarus Eschscholtz in Thon Entom. Archiv. II. 1. p. 3^. Specimina in peninsula Kons capta misit D. Menetries. Occurrit etiam in Lapponia, Sibiria occidentali et orientali usque ad littora Maris Pacifici ut et in peninsula Kam- schatka. ЗЕ 225 192. CRYPTOHYPNUS LITTORALIS Eschscholtz: Mannerh. 193. 194. Bullet. de la Soc. de Moscou. 1846. II. p. 60. 5. Var. b. tota fulvo - ferruginea , oculis solum ni- gris; specimen omnibus partibus induratum ideoque haud immaturum. Ad ostia fl. Kaktnu peninsulae Kenai semel cum individuis genuinis capta. Invenitur haec species copiose sub trun- cis e mare rejectis in arena litorali jacentibus, exitu Junii. Etiam in insula Kadjak mense Julio, sed minus frequenter, obvia; D. Holmberg. CRYPTOHYPNUS IMPRESSICOLLIS: CONVEXUS, Nigro- | fuscus, opacus, supra subaeneus, fusco - pubescens; thorace latitudine longiore, lateribus subrectis, angu- lis posticis prominulis acutiusculis, crebre punctulato, medio canaliculato , postice utrinque fovea oblonga obliqua impresso; elytris striatis, interstitiis subtiliter granulatis et dense punctulatis, epipleuris rufo - testa- ceis; pedibus ferrugineo - testaceis, femoribus infus- catis. Longit. 3 lin. Latit. 1 lin. Singulum, ad castellum Nicolajevsk in peninsula Kenai, specimen a D. Holmberg lectum. A C. nocrurno Eschsch. (Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou. 1843. p. 239. 138.) differt statura convexiore, punctura multo crebriore, pubescentia fusca et thorace canaliculato, biimpresso, lateribus rectis haud rotunda- tis, angulisque posticis brevioribus, tenue tantum cari- natis. * CRYPTOHYPNUS SCARIFICATUS Ménétriés : niger, sat crebre punctatus, longe et parce griseo-pubescens; thorace latitudine fere dimidio longiore, lateribus vix NM 3. 1953. 15 195. 226 dilatato, antrorsum nonnihil angustato, angulis basa- libus prominulis acutiusculis, postice in medio longi- tudinaliter impresso; elytris oblongis, striatis, ad su- turam impressis; antennarum articulo primo, thoracis angulis posticis et margine inflexo, elytrorum limbo basali plus minusve late, margine laterali, epipleuris pedibusque rufo - ferrugineis. | Var. b. elytrorum limbo basali disco concolore, margine angustius rufescente; cetera üt in а. _ Var. c. tota nigra, epipleuris pedibusque solum _ obscure rufescentibus. > Var. d. шото - picea, antennis, thoracis angulis posticis, elytris totis pedibusque rufo - ferrugineis. Longit. 2 — 21 lin. Latit. £ — 3 lin. Habitat in insula Kadjak et ad sinum Woskresensk penin- sulae Kenai sub lapidibus locis aridis frequens; D. Holm- berg. Individua quoque ex insula Kadjak, in Museo Acad. Imp. Scient. Petrop. asservata, communicavit D. Méné- triés. Var. d. ad castellum Nicolajevsk in Kenai a D. Holmberg rarius inventa, ubi etiam individua genuina sub lapidibus interdum occurrunt. Св. лмвдто Mannerh. (Bullet. de la Soc. de Moscou. 1852. I. р. 327. 84.) affinis, sed longior, praesertim in elytris, paullo remotius punctulatus et thorax postice tantum longitudinaliter impressus. CRYPTOHYPNUS FALLAX: niger, parcius griseo - pubescens; thorace latitudine fere dimidio longiore , valde remofe punctulato, lateribus subrectis, angulis basalibus prominulis acutiusculis, minime divaricatis, postice in medio longitudinaliter impresso; elytris oblongis , sublinearibus, striatis, ad suturam leviter 196. 197. 221 impressis, interstitiis sat crebre punctulatis; antenna- rum articulo primo, thoracis angulis posticis et mar- gine inflexo, elytrorum basi late , sutura , margine laterali et epipleuris pedibusque rufo-ferrugineis. Longit. 23 lin. Latit. 2 lin. Ad ostia fl. Kaktnu peninsulae Kenai, exitu Junii, sub lapidibus et lignis caesis rarius; D. Holmberg. Praecedenti et Cr. тлмвато Mannerh. etiam valde propin- quus, sed thorace angustiore, multo remotius punctato et elytris adhuc longioribus, sublinearibus imprimis diversus. | CRYPTOHYPNUS VESTITUS: subdepressus, nigro - fuscus, longe et dense griseo - pubescens; thorace latitudine longiore, creberrime subtiliter punctulato, antrorsum vix angustato, lateribus parum rotundato, in medio distincte canaliculato, angulis posticis elon- gatis, acutis, divaricatis, apice incurvis; elytris levi- ter punctato-striatis, interstitiis subtiliter transversim strigosis, subrugulosis, macula humerali et margine laterali cum epipleuris rufo - testaceis , apice latius rufescenti-pellucidis; pedibus ferrugineo-testaceis. Longit. 21 lin. Latit. 1 lin. Eodem loco uti praecedens species a D. Holmberg rarissime lectus. ° Forma thoracis angulisque ejus posticis Оласамтном quodam modo mentiens, sed characteres generis CnyPronvPwr. CRYPTOHYPNUS LUCIDULUS: convexiusculus, parce griseo - pubescens, supra obscure aeneus, violaceo- micans, remote punctulatus , subtus nigro - piceus; thorace latitudine longiore, lateribus subrectis, an- 15° 198. 199: 228 gulis posticis acutis productis, haud divaricatis; ely- tris striatis, striis remote punctulatis; thoracis angulis posticis, antennis pedibusque ferrugineo-testaceis. Longit. 22 lin. Latit. 3 lin. Habitat ad sinum Woskresensk peninsulae Kenai, medio Junii, sub lapidibus frequens; D. F. Frankenhaeuser. CRYPTOHYPNUS RESTRICTULUS: oblongiusculus , niger, tenue griseo - pubescens , subtiliter sat crebre punctulatus ; thorace latitudine vix breviore, supra convexo, lateribus rotundato-ampliato et postice valde restricto , angulis acutiusculis productis ; elytris in medio tantum obsoletissime substriatis; palpis, anten- narum basi, sutura postice, margine et epipleuris ely- trorum pedibusque rufo -ferrugineis, femoribus plus minusve infuscatis. Longit. 12 lin. Latit. 2 lin. Ad castellum Nicolajevsk peninsulae Kenai, medio Junii, sub lapidibus et lignis caesis a D. Holmberg rarius in- ventus. CORYMBITES LOBATUS Eschscholtz. Diacantuus LOBATUS Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou 1846. II. p. 61. 7. Var. e. ut Var. d. sed elytrorum sutura nigro - fusca. Var. f. thoracis angulis posticis rufescentibus, ely- tris flavo - testaceis, pedibus ferrugineis, femoribus nonnihil infuscatis. Specimen singulum Var. e. ad fl. Tschuniten peninsulae Kenai, initio Junii a D. £F. Frankenhaeuser inventum: 200. 229 Var. f in insula Sitkha a D. Holmberg detecta. Individua genuina et Var. d. etiam in insula Kadjak, mense Augu- sto, sub cortice pini rarius, et specimen hujus varietatis ad Neniltschik in peninsula Kenai legit D. Holmberg. DiACANTHUS SERICEUS Gebler : depressus, nigro - piceus, pube holosericea grisea variegatus, thorace subquadrato, latitudine paullo longiore, crebre punctu- lato, antice in medio subcarinato, lateribus leviter ro- tundato, angulis posticis parum productis, haud diva- ricatis, acute: carinatis; elytris pone medium angusta- tis, reflexo - marginatis, leviter punctato - striatis, in- terstitiis subtiliter punctulatis; genubus, tibiis tarsisque ferrugineo - testaceis. Longit. 5 lin. Latit. 2 lin. Germar, Zeitschrift. IV. p. 69. 3. Lunius sericeus Eschscholtz in Thon Entom. Archiv. IL. 1. p. 34. — Dejean, Cat. 3-ème édit. p. 106. Liwowius sericeus Gebler , Bullet. de Moscou. 1847. EE p. 416. 1. ELATER SERICEUS Fischer, Entomogr. IE. p. 203.9. Tab. X XII. fig. 9. — Gebler, in Ledebour Reise И. 3. p. 83. 36. Habitat in peninsula Kenai, sec. D. Menetries, qui indivi- duum ibi captum mihi benevole transmisit. Adsunt in museo meo specimina e Sibiria occidentali et peninsula Kamschatka . DIACANTHUS DECORATUSs: convexus, inflatus, ni- gro - piceus, subnitidus, griseo - pubescens, thorace elytris haud angustiore , longitudine parum latiore, antrorsum rotundato, crebre punctato, angulis posti- cis triangularibus acutis, vix divaricalis, impressione obliqua leviore utrinque sublimitatis; scutello acute 202. 230 carinato; elytris crebre confuse punctatis, basi brevi- ter striatis, dein obsolete costatis, macula rotundata basali, margine laterali cum epipleuris, ad apicem in maculam majorem subhamatam dilatato, abdominis segmentorum marginibus, tibiis tarsisque rufo - fer- rugineis. | Longit. 41 lin. Latit. 1Jin. Habitat in insula Kadjak rarissime; D. Holmberg. Magnitudo et statura D. cosraris Payk. omnino; colore au- tém minus aeneo, thoracis punctis nonnihil majoribus angulisque posticis paullo latioribus, minus divaricatis, impressione vix conspicua a disco limitatis (in cosrarr thorax medio depressus, obsolete subcarinatus), scutello per totam longitudinem carinato elytrisque aliter colora- tis diversus. Di1ACANTHUS PARVICOLLI s: elongatus, subcylindri- cus, convexus, fusco-aeneus, longe griseo-pubescens; thorace elytris quadruplo breviore et illis angustiore, ex angulis posticis antrorsum modice rotundato - an- gustato, сгерге punctulato, angulis posticis triangula- ribus, divaricatis, subauriculatis, impressione utrin- que profunda obliqua a disco limitatis; scutello acute carinato; elytris crebre confuse punctulatis, basi bre- viter striatis, dein obsoletissime costatis, margine la- terali cum epipleuris rufo-ferrugineo; genubus, tibiis tarsisque ferrugineo - piceis. Var. b. elytrorum macula in utroque basali, su- tura angustissime, margine laterali cum epipleuris, ut et segmentorum ventralium marginibus fulvis; ti- biis extrorsum tarsisque obscurius ferrugineis. Longit. 34 — 32 lin. Latit. 13 — 12 lin. 231 Habitat т peninsula Kenai, rarius, ubi ad fl. Tschunuktnu, medio Junii, legit D. F. Frankenhaeuser et Var. b. ad ostia fl. Kaktnu cepit D. Holmberg. Specimina duo a me visa masculini sexus maribus D. co- statis Payk. certe similia, sed thorax paullo profundius et remotius punctatus, angustior, antrorsum magis atte- nuatus, angulis posticis evidentius divaricatis , extror- sum prominulis et scutellum per totam longitudinem ca- rinatum. Anne mas D. pecorati a me jam heic descripti ? D. sınauzarı Mannerh. (Bullet: de la Soc. de Moscou. 1852. II. p. 290. 34.) e portu Ajan etiam statura affinis, sed multo major, magis elongatus et variis notis ab illo di- stinguendus. 203. DiAcANTHUS CONFLUENS бе Мег: nigro - aeneus, opacus; thorace subquadrato, latitudine vix longiore, creberrime confertim punctato, per totam longitudi- nem in medio carinato, lateribus antrorsum modice rotundato-angustato, angulis posticis divaricatis pro- ductis, acute carinatis; elytris laete viridi - aeneis, profunde seriatim lacunosis, impressionibus plus mi- nusve linearibus, interstitiis irregulariter punctulatis, praesertim postice vario modo transversim plicatis. Longit. 6$ lin. Latit. 21 lin. ELATER CONFLUENS Gebler in Ledebour Reise. II. 3. p. 80. 9. Exemplare in peninsula Kenai captum e Museo Acad. Imp. Scient. petrop. communicavit D. Ménétriés. Occurrit in Sibiria e montibus Altaicis usque ad littora Maris Paci- fici. А D. rucoso Bonelli thorace paullo longiore, angulis posti- cis magis elongatis elytrisque profundius et magis irre- gulariter lacunosis, interstitiis transversim plicatis di- versus. 232 CYPHONIA. 204. CypHon vanraniLIS Thunberg: ovalis, nigro - fus- cus, breviter griseo-pubescens; antennis fuscis basi pal- lidis; thorace brevissimo, basi bisinuato, livido - testa- ceo, subtilissime punctato; elytris livido-testaceis, cre- bre punctatis; tibiis testaceis. Longit. 12 lin. Latit. 1 lin. Redtenbacher, Fauna Austr. p. 315. FLoDes varraginis Guérin-Méneville, Species et Iconogr. des Anim. art. G. Elodes. p. 4. 5. — Gaubil, Cat. р. 113 3. CANTHARIS vARIABILIS Var. Thunberg, Mus. Ups. 4. 5%. (1787.) CisrELA РОВЕЗСЕМ$ Fabricius, Ent. Syst. IL. p. 13. Cvrnow PunEscENs Fabricius, Syst. El. I. р. 502. 4. — Gyl- lenhal, Ins. Suec. Г. 369. 4. — Sahlberg, Ins. Fenn. Г. р. 117. 4.— Stephens, Ill. Mandib. Ш. р. 285. — Zetterstedt, Fauna Lappon. I p. 120. 2. Ins. Lappon. p. 87. 3. — Gebler, Bullet. dela Soc. de Moscou. 1847. IL, p. 438. 3. Cat. Col. Europ. 1852. р. 49. Егорез$ pusescens Bach, Käferfauna. Ш. р. 54. 3. Cypuon vorsarıs Schönherr, Syn. Ins. IL. p. 322. — Stephens, Ш. Mandib. Ш. р. 286. Сурнох ovarıs Say Journ. of Acad. Nat. Science. of Phila- delphia. V. p. 161. Сурнох ruscicers Kirby, in Richardson Fauna Bor. Amer. IV. p. 245. 335. Cisreca minura Olivier, Entom. Ш. 54. p. 9. Tab. 1. fig. 12. CayProcEPHALUS pomsanis Marsham, Entom. Brig 1-210. Ad rivulum fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai, initio Julii, n volatu a D. F. Frankenhaeuser semel captus. 233 TELEPHORA. 205. RHAGONYCHA ANTHRACINA: lineari - elongata, ni- 206. gra, opaca, creberrime rugoso - punctata; ore, anten- narum articulo primo subtus geniculisque obsolete te- staceis; thorace elytris multo angustiore, subquadra- to, disco aequali, basi tantum marginato, angulis po- sticis subrectis; elytris lineis binis elevatis, vix con- spicuis. Longit. 3 lin. Latit. $ lin. In gramine et in ligno putrido, ad fl. Skeljanktnu penin- sulae Kenai, medio Junii, non infrequens; D. F. Fran- kenhaeuser. PTINIA. DinopERus SUBSTRIATUS Paykull: lineari- elon- gatus, cylindrieus, nigro - piceus, opacus, pubescens; antennarum apice pedibusque rufo - piceis ; thorace suborbiculato, tuberculis minutis crebre granulato, antice et lateribus denticulis numerosis armato, elytris punctis majoribus profunde impressis dense subseriatis, rugis transversis et ad basin tuberculis valde scabratis. Longit. 12 — 21 lin. Latit. 1 — 5 lin. Stephens, Ш. Mandib. Ш. 352. Manual. р. 204. 1622. — Gaubil, Cat. p. 125. 1. — Cat. Col. Europ. 1852. p. 55. APATE SUBSTRIATA Paykull, Fauna Suec. Ш. p. 142. 2. — Gyllenhal, Ins. Suec. Ш. p. 374. 2. — Gebler , т Le- debour Reise. IL. 3. p. 179. 3. — Zetterstedt, Fauna Lappon. I. p. 349. 1. Ins. Lappon. p. 19%. 1. — Sahl- berg , Ins. Fenn. II. p. 155. 1. — Dejean, Cat. 3-ème édit. p. 334. — Germar, Fauna Ins. Eur. XX. 12. — 234 Redtenbacher, Fauna Austr. р. 35%. — Bach, Käferfau- na, Ш. р. 117. 3. Ad sinum Woskresensk peninsulae Kenai, exitu Maji, in pinis recenter decorticatis copiose legit D. F. Franken- haeuser. 207. Cis epHipPiatus: breviusculus, convexus, nigro - piceus , brevissime griseo -‘pubescens ; capite rufo, fronte transversim impressa, margine antico bidentato, vertice foveola impressa; thorace inermi, subtilissime dense punctulato, antrorsum rotundato - angustato , apice truncato; elytris thorace sesqui longioribus, pro- funde et remote subseriatim punctatis, rufis, in medio macula magna communi transversa, marginem utrin- que attingente, nigra; pedibus rufis. Longit. 1 lin. Latit. 1 lin. In insula Sitkha a D. Holmberg semel captus. BOSTRICHINA. 908. BosrRICHUS INTERRUPTUS Mannerheim: Bullet. de la Soc. de Moscou. 1852. I. p. 357. 147. Var. c. elytris pedibusque rufo - ferrugineis; ce- tera ut in a et b. Var. d. tota rufo - ferruginea. Etiam in insula Sitkha rarius obviae. Individua genui- na ad castellum Nicolajevsk peninsulae Kenai sat fre- quenter quoque occurrunt, exitu Junii, in truncis cae- sis pini; D Holmberg. 209. BosTRICHUS CONCINNUS Mannerheim : Bullet. de la Soc. de Moscou. 1852. I. p. 358. 149. 235 Var. 6. tota rufo-castanea. Var. c. pallide testacea, elytris plus minusve apice infuscatis. Var. d. obscure rufo - castanea, thorace jam magis jam minus infuscato. Varietates b et c in insula Kadjak sub cortice pini sat co- piose inventae. Var. d. ad Castellum Constantinovsk in insula Chtagaluk una cum individuis genuinis et Var. c. initio Junii capta, ubi haec species in lignis caesis etiam frequenter occurrit; D. Holmberg. 210. BosrnicHus SEPTENTRIONIS Leconte: Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou. 1843. p. 298. 261. Var. b. шото - picea , antennis pedibusque rufo - piceis. Var. c. ferrugineo-testacea. Var. d. pallide luteo-testacea. In insula Sitkha cum a a D. Holmberg inventae. Occurrit haec species etiam circa castellum Constantinovsk ad si- num Nutschek in insula Chtagaluk , in peninsula Kenai et in insula Afognak. 211. DosrRICHUS AFFABER Mannerheim: Bullet. de la Soc. de Moscou. 1852. I. p. 359. 151. Var. b. rufo-castanea. Ad sinum Woskresensk peninsulae Kenai, ubi etiam indi- ‚ vidua genuina, medio Maji, sub cortice pini sat frequen- ter obvia, a D. Holmberg lecta. 212. CRYPHALUS STRIATULUS: oblongus, fuscus, opacus, pube cinerea dense vestitus; thorace pulvinato, tuber- 213. 236 culis exasperato, antrorsum densioribus; elytris evi- denter punetato-striatis, interstitiis subtiliter ruguloso- punctatis; antennis pedibusque piceis. Var. b. fusco- castanea; thorace rufescente, gla- briusculo; elytris opacis, subsericeis; antennis pedi- busque rufo-piceis. LE Longit. 5 lin. Latit. $ lin. Ad lacum Skeljamna peninsulae Kenai, medio-Junii in vo- latu a D. F. Frankenhaeuser semel inventus. Var. b. ad castellum Nicolajevsk ejusdem peninsulae, exitu Junii, sub ligno a D. Holmberg rarissime capta. Св. eranutato Ratzeburg longior, thoracis tuberculis majoribus, densioribus et elytris evidenter (BEE EO striatis diversus. XYLOTERUS BIVITTATUS Kirby: cylindricus, nigro- piceus; thorace subgloboso, opaco, antrorsum tuber- culato - scabro , basi anguste rufo - ferrugineo; elytris leviter striato - punctatis, vittis duabus longitudinali- bus, apice conniventibus; antennis pedibusque luteis. Var. b. elytris pallide luteis, lineola marginali an- te apicem evanescente nigra; cetera ut in а. Longit. 12 lin. Latit. $ lin. APATE BIVITTATA, Richardson Fauna Bor. Amer. IV. p. 192. 256. Tab. VIIL fig. 5. Habitat ad sinum Woskresensk et ad ostia fl. Kaktnu peninsulae Kenai, mensibus Majo et Junio, sub cortice et in ligno pini non infrequens; D. Holmberg. А Bosrricno cAviFRONTE Mannerh. (Bullet. de la Soc. de Moscou. 1843. p. 297. 260. 1852. I. p. 359. 153.) , cui affinis, differt statura nonnihil longiore, thorace antror- 237 sum evidentius tuberculato , elytris distinctius striato- punctatis, punctis striarum minoribus et eorum vittis nigris apicem usque protensis. 214. POLYGRAPHUS SAGINATUS: brevis, subcylindricus, Qt fusco - castaneus; thorace longitudine latiore, antror- sum latitudine baseos fere duplo angustiore, creber- rime punctulato , medio carinato , carina laevigata, apice oblique truncato; elytris seriatim subtiliter transverse rugulosis, pilis cinereis brevissimis prae- sertim postice obsitis, margine basali anguste et acute elevato; pedibus rufis. Longit. 12 lin. Latit. 2 lin. In regionibus interioribus peninsulae Kenai a D. F. Fran- kenhaeuser semel inventus. HyLesinus RUFIPENNIS Kirby: breviusculus, niger, confertissime ruguloso - punctatus, pilis depressis in thorace et elytris squamaeformibus cinereis obductus; capite inter oculos obsolete bituberculato; thorace an- trorsum angustato, fere constricto, dorso longitudina- liter carinato; elytris rufo - castaneis, seriebus aliquot e punctis magis regulariter dispositis substriatis, basi tuberculis minutis exasperatis; antennis pedibusque rufescentibus. Longit. 11 lin. Latit. } lin. ` Apare (Lepisomus) RUFIPENNIS Kirby in Richardson Fauna Bor. Amer. IV. p. 193. 258. Tab. VIII. fig. 2. Ad rivulum fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai, mense Augusto, sub cortice arboreo specimen singulum legit D. F. Frankenhaeuser. 238 216. Hyıurgus osEsus Eschscholtz: Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou. 1843. p. 296. 257. 1852. I. р. 356. 145. Var. d. rufo - castanea, capite corporeque subtus infuscatis. Specimen hujus varietatis cum individuis genuinis in in- sula Atkha captum communicavit D. Menetries. 217. HyLurgus nuriPENNIS Kirby: oblongus, ater, confertim ruguloso - punctatus, longe fusco - pilosus; thorace latitudine vix breviore, antrorsum angustato, ibique transversim impresso, constricto, apice emar- ginato, margine rufo, basi bisinuato, dorso longitudi- naliter tenue carinato; elytris rufis, profunde sulcato- crenatis, interstitiis latis, dense tuberculato - scabris; antennis pedibusque piceis, tarsis rufis. Var. b. tota nigra. Longit. 22 — 3 lin. Latit. 14 — 14 lin. Richardson Fauna Bor. Amer. IV. p. 195. 261. Habitat ad sinum Woskresensk et ad castellum Nicola- jevsk peninsulae Kenai, mense Junio, in ligno nuper caeso frequens; ad castellum Constantinovsk in insula Chtagaluk autem rarius; DD. Holmberg et F. Franken- haeuser. Praecedenti valde similis, sed thorace multo crebrius pun- ctato, elytrorumque striis profundius exaratis et inter- stitiis densius tuberculato - scabris diversus. 918. HYLASTES RUGIPENNIS Mannerheim. Нугов60$ RUGIPENNIS: Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou. 1843. p. 297. 258. 219. 220. 221. 239 Var. b. tota pallide ferrugineo-testacea. In insula Kadjak, ubi haec species sub cortice pini vul- garis, а D. Holmberg inventa. HvrasrES suBCOSTULATUS: oblongus, subcylindri- cus, nigro- piceus, squamulis griseis erectis parce ad- spersus, thorace antrorsum angustato, haud con- stricto , subtiliter crebre punctulato , medio carinato ibique laevigato; elytris rugulosis, tuberculis seriatis subcostatis; antennis pedibusque ferrugineis. Longit. 11 lin. Latit. 1 lin. Ad ostia fl. Kaktnu peninsulae Kenai a D. Holmberg rarissime captus. HYLASTES CRISTATUS: oblongus, niger, parce cinereo - setulosus, thorace longitudine breviore, pro- funde punctato, subrugoso, antrorsum angustato , lateribus rotundato, basi bisinuato; elytris tuberculato- rugosis, subcostatis, basi crista transversa valde ele- vata e spinulis acutis congregatis. Longit. 1 lin. Latit. 15 lin. In regionibus interioribus peninsulae Kenai a D. F. Fran- kenhaeuser semel captus. CURCULIONIA. RHYNCOLUS BRUNNEUS Eschscholtz: Mannerh. Bull. de la Soc. de Moscou. 1843. p. 295. 255. Var. 6. pallide rufo-testacea. Ad sinum Woskresensk peninsulae Kenai, exitu Maji, sub ligno specimen singulum legit D. Е. Franken- haeuser. 240 222. Tracnones Prınoıdes Eschscholtz: Mannerh. Bull. de la Soc. de Moscou. 1843. р. 292. 249. Var. b. ferrugineo - castanea, antennis pedibusque dilutioribus. In insulis Kadjak et Afognak, ut et ad ostia fl. Kaktnu peninsulae Kenai а D. Holmberg lecta. Habitat haec species per totam aestatem frequens etiam in insula Kadjak ubique et in locis litoralibus penin- sulae Kenai, sub lignis e mare rejectis degens. 223. ERIRHINUS MORIO: oblongus, niger, glaber, niti-- dus; antennarum scapo rufo, funiculo castaneo-pube- scente; rostro longissimo, arcuato; thorace latitudine vix longiore , lateribus rotundato, antice angustato, subconstricto, profunde punctato, linea media antror- sum laevigata subcarinato, margine antico rufescenti- pellucido; elytris oblongo-ovalibus, profunde punctato- striatis , interstitiis punctulatis ; femoribus muticis ; tibiarum apice tarsisque rufis. Var. b. tota rufo-ferruginea; certe immatura. Longit. sine rostro 21 — 3 lin. Latit. 1 — 11 lin. Habitat ad ostia fl. Kaktnu peninsulae Kenai, exitu Junii, sub lignis e mare rejectis vulgaris, in insula Kadjak vero rarius, D. Holmberg. E. летнюрРт Fabr. primo intuitu simillimus, at accuratius examinatus revera ab illo distinctus; thorax nempe aliter constructus , brevior, latior, lateribus dilatatus, antice subconstrictus et elytra longiora. 224. ERIRHINUS RUFULUs: oblongus, rufo - testaceus , subnitidus, parce griseo - pubescens; oculis nigris; ro- stro longissimo, parum arcuato; thorace elytris multo a". wc 241 angustiore, latitudine vix breviore, lateribus rotunda- to, crebre profunde punctato; elytris oblongis, profun- de punctato -striatis, interstitiis punctulatis, fasciis transversis angustis e pilis griseis condensatis hinc inde obsolete ornatis; femoribus muticis. Longit. sine rostro 2 lin. Latit. & lin. Ad sinum Woskresensk peninsulae Kenai, medio Junii , in salicetis a D. F. Frankenhaeuser sat frequenter captus. 225. ErRIRHINUS LURIDUS: oblongus, rufo - castaneus, tenue griseo-pubescens; rostro longo arcuato cum ca- pite nigro-fusco; thorace elytris multo angustiore, la- titudine breviore, lateribus rotundato, ad angulos po- sticos utrinque impresso, nigro - fusco, antice postice- que rufo - castaneo; elytris oblongo - ovatis, profunde punctato - striatis, interstitiis rugulosis, rufo - casta- neis, ante apicem utrinque tuberculo instructis, ma- culis nigro - fuscis et cinereo - pallidis e pilis conden- satis variegatis; femoribus dentatis. Longit. sine rostro 13 lin. Latit. $ lin. lisdem locis uti praecedens species eodemque tempore a D. F. Frankenhaeuser sat copiose lectus. E. тлемлато Payk. affinis, sed multo brevior et profun- dius punctatus. 226. ERIRHINUS sUBSIGNATUS: elongatus, rufo - casta- neus, dense griseo - pubescens; rostro valido longissi- mo vix arcuato; capite nigro; thorace elytris angu- stiore, latitudine nonnihil breviore, lateribus modice rotundato, crebre punctulato, transversim infuscato; Л 3. 1858. 16 227. 242 elytris oblongis, profunde punctato - striatis, utroque maculis tribus longitudinaliter dispositis nigro -fuscis; femoribus dentatis. Var. b. denudata, thorace immaeulato, elytrorum maculis nigro - fuscis evidentioribus. Longit. sine rostro 11 lin. Latit. $ lin. Etiam in salicetis ad sinum Woskresensk peninsulae Ke- nai, medio Junii, frequenter obvius; D. F. Franken- haeuser. ; Statura et magnitudo E. sarıcımı Gyllenh. sed thorace mi- nore, elytris majoribus, longioribus, pubescentia den- siore et maculis tribus fuscis elytrorum ab illo dignos- cendus. ERIRHINUS VESTITUS: oblongo-ovatus, nigro- piceus, griseo - pubescens; rostro breviore , valido, parum arcuato; thorace latitudine breviore, lateribus modice rotundato, profunde punctato, lineis quatuor longitudinalibus e pube grisea condensata; elytris la- tis, subovatis, profunde punctato - striatis, interstitiis subtiliter punctulatis , dense griseo - pubescentibus , maculis paucis nigris irregularibus denudatis; femori- bus obtuse dentatis. Var. b. rufo-ferruginea vel pallide testacea, capite infuscato. Longit. sine rostro 11 lin. Latit. 45; lin. Simul cum speciebus tribus proxime praecedentibus non infrequens, Var. b. vero rarissime occurrit; D. F. Fran- kenhaeuser. E. мазал Payk. in elytris multo latior, pubescentia grisea magis condensata, praesertim in elytris, relictis tantum maculis paucis obsoletis denudatis. 9928. 243 Puyronomus sERIATUS: oblongus, niger, dense brunneo - aureo - pubescens et squamulosus; antennis pedibusque rufescentibus; rostro breviore, parum ar- . euato; thorace crebre punctulato, convexo, utrinque 229. antrorsum rotundato, lineis tribus e pilis pallidiori- bus flavescentibus notato; elytris subtiliter tenue striato-punctulatis, sutura infuscata, interstitiis alter- nis 3, 5 et 7 nonnihil elevatioribus pilis flavo-griseis densius obductis, 1, 3, 5 et 7 maculis nigris seriatis. Longit. sine rostro 3 lin. Latit. 44 lin. Habitat in insula Kadjak, ubi mense Augusto exemplare singulum in baccis Rubi cepit D. Holmberg. Pn. 5052161050 Herbst, Schónh. (muri Gyllenh.) affinis, sed thorace angustiore, densius squamoso, subtilius puncta- to, ante medium et non in ipso medio rotundato-dilatato, elytrisque longioribus, levius striato - punctatis, maculis nigris in series quatuor regulares dispositis ab illo dignoscendus. LEPYRUS GEMELLUS Kirby: Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou. 1852. I. p. 351. 136. Hyrosıus Lıneatus Motschulsky in litteris. Individuum ad fl. Kwichpakh captum, nomine citato im- posito, e museo suo amice communicavit D. Motschulsky. . LEPIDOPHORUS LINEATICOLLIS Kirby: oblongo - ovatus, niger, corpore subtus capiteque cum rostro dense griseo -squamulosis, thorace latitudine longiore, lateribus modice rotundato, crebre confertim rugulo- so, in medio longitudinaliter obsolete canaliculato, vittis tribus angustis, una mediana, ceteris lateralibus e squamulis albidis condensatis; elytris striis profunde 16* 231. 244 exaratis et in striis remote punctatis, interstitus erebre rugulosis , squamulis griseis et brunneis variegatis, versus apicem seriatim setulosis; antennis pedibusque plus minusve rufescentibus, femoribus muticis, saepe obscurioribus. Longit. cum rostro 21 — 91 lin. Latit. $ — 1 lin. Richardson, Fauna Bor. Amer. IV. p. 201. 269. — Schón- herr, Gen. et Spec. Curcul. VI. p. 256. 1. — Jekel, Cat. Curcul. p. 105. ) STRONGYLOPHTHALMUS BOREALIS Menetries in litteris. : Ad ostia fl. Kaktnu peninsulae Kenai, exitu Junii, sub iruncis pini recenter caesis decorticatis, in gramine ja- centibus, copiose invenit D. Holmberg. Specimen ad fl. Kwichpakh captum etiam communicavit D. Ménétriés. LIOPHLOEUS Wiesen es Mannerheim : Bullet. de la Soc. de Moscou. 1852. I. p. 351. 135. STRONGYLOPETHALMUS TESSELLATUS Motschulsky in litteris. - Etiam in insulis Kadjak et Afognak a D. Holmberg lectus. Individua ex insulis Atkha et Unga allata, in Museo Acad. Imp. Scient. Petrop. asservata, transmisit D. Meneiries. . ALoPHUS ALTERNATUS Say: Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou. 1843. p. 290. 244. Schönherr, Gen. et Spec. Curcul. УТ. p. 204. 2. — Jekel, Cat. Curcul. p. 101. Hyesonotus ALTERNATUS Say, Descr. of Curcul. of North America p. 10. Var. b. Mannerh. 1. c. LioPHLOEUS MARMORATUS Motschulsky in litteris. 245 Var. c. maculis elytrorum nigris cum pallidis e squamulis viridi - cyanescentibus alternatis , maculis duabus majoribus in utroque obsoletioribus e squamu- lis ejusdem coloris. In insula Kadjak a D. Holmberg semel inventa. Specimen Var. 6. maculis elytrorum minoribus ibidem cap- tum etiam benevole communicavit D. Motschulsky. 233. ALOPHUS sERIATUS: subovatus, niger, fusco-cupreo- squamosus ; rostro profunde canaliculato ; thorace latitudine breviore , crebre ruguloso, ante medium lateribus rotundato - dilatato, dorso carinula elevata, antice posticeque abbreviata , instructo; elytris sub- tiliter punctato - striatis, maculis nigro - fuscis supra strias seriatis et his maculis cum aliis e pilis albe- scentibus obsoletis alternatis , interstitiis confertim granulatis. Longit. cum rostro 512—051 lin. Latit. 21 —2 lin. Habitat in insula Kadjak rarissime, in peninsula Kenai ad castellum Nicolajevsk, exitu Junii, non infrequens et ad sinum Woskresensk rarius, sub truncis putrescentibus victitans; D. Holmberg. Praecedente brevior, rostro et thorace brevioribus, hoc aculius carinato, antrorsum lateribus dilatato et maculis majoribus niveo-argenteis elytrorum deficientibus ab illo diversus. RHINOSIMIA. 234. RuiNOSIMUS AENEIROSTRIS: supra aeneo-cupreus, nilidus, subtus piceus; rostro elongato, plano, apice parum dilatato , cum capite crebre et profunde pun- 246 ctato, ore rufo-ferrugineo; thorace convexo, lateribus parum rotundato, profunde punctato, in disco foveolis quatuor fere in quadrangulum dispositis obsolete im- pressis; elytris oblongis, pone basin transversim im- pressis, striato - punctatis, striis basi profundius, ро- sterius tenuius punctatis; pedibus rufo-testaceis. Longit. cum rostro 11 lin: Latit. „5 lin. Habitat in insula Sitkha; D. Ferd. Sahlberg. Ad rivulos fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai, medio Julii; in volatu a D. F. Frankenhaeuser captus. Rarissime occurrit. Ra. pranırosteı Fabr. similis, sed ob rostrum longius, an- gustius, aeneo - cupreum, thoracem angustiorem, et ely- trorum strias posterius tenuiores ab illo removendus. _ CERAMBYCINA. | 235. CALLIDIUM CICATRICOSUM: depressum, supra ob- scure aeneo-subvirescens, opacum , parce nigro-pilo- sum, subtus nigro - aeneum, magis nitidum, antennis pedibusque nigris; thorace elytris angustiore, brevi, transverso , crebre rugoso , basi apiceque truncato , lateribus valde rotundato; elytris linearibus, apice singulatim rotundatis , supra reticulatim rugosis vel varioloso-cicatricosis. Longit. 5 lin. Latit. 12 lin. Ad ostia fl. Kaktnu peninsulae Kenai, exitu Junii, in ligno nuper caeso a D. Holmberg rarius lectum. C. рилтато Payk. propinquum, sed magis lineare, obscurius aeneo - virescens, opacum, thorace levius rugoso, elytris reticulo densiore minus inaequaliter rugosis vel per to- tam superficiem varioloso-cicatricosis (in DILATATO elytra basi punctata et ante medium posterius inaequaliter valde elevato-nervosa ), apice magis rotundatis, antennis pedibusque nigris discrepans. 247 236. CALLipium PROTEUS Kirby: nigrum, punctulatum, 237. griseo - pilosum; thorace longitudine sesqui latiore , laete violaceo, lateribus valde rotundato ibique utrin- que punctis confluentibus scabro; elytris posterius nonnihil angustatis , rugoso-punctatis, apice rotunda- tis utroque margine lineisque duabus callosis, versus apicem plus minusve abbreviatis , eburneo - albidis; femoribus rufo-ferrugineis. Longit. 6 lin. Latit. 2 lin. Саллотом (Merium) proteus Kirby in Richardson, Fauna Bor. Amer. ПУ. p. 172. 228. Tab. У. fig. 5. — Haldeman, Materials towards a History of the Coleoptera Longi- cornia of the United States (Trans. of the Americ. Philo- sophical Society. Vol. X.) p. 37. 50. Individuum ad fl. Kwichpakh captum ad describendum misit D. Ménétries. CRIOMORPHUS CINNAMOPTERUS Kirby: linearis, ni- ger, griseo-pilosus; capite longitudinaliter canalicuto, remote punctato; thorace longitudine vix latiore, basi apiceque truncato, lateribus in medio nonnihil dilatato- rotundato, disco longitudinaliter late excavato ibique remote, versus latera autem confertim punctato; ely- tris linearibus, castaneis, subtiliter griseo-pubescenti- bus, apice subtruncatis; pedibus rufis, femoribus valde incrassatis, haud clavatis. Longit. 4$ lin. Latit. 11 lin. Саллотом (TETROPIUM) CINNAMOPTERUM Kirby in Richardson, Fauna Bor. Amer. IV. р. 174. 231. Tab. У. fig. 8. — Haldeman, Col. Longicorn. of the Unit Stat. p. 37. 56. 239. 248 Habitat ad fl. Kwiehpakh, sec. D. Menetries, qui specimen e Museo Acad. Imp. Scient. Petrop. amice communicavit. A descriptione Kirbyana differt tantum antennis totis ni- gris, ideoque ut hujus species varietas considerandum est exemplare a me examinatum, quum in ceteris omni modo quadrat. . ASEMUM MOESTUM Dejedn: elongatum, subdepres- sum, atrum , opacum, breviter nigro - pubescens ; thorace suborbiculari, apice leviter emarginato, basi truncato, supra crebre granulato, in medio obsolete longitudinaliter excayato; elytris subtilissime confertim granulatis et strigulosis, hinc inde transversim rugo- sis, costis quatuor elevatis, a sutura dimidiam partem disci occupantibus, quarum alternis altioribus, secun- daque cum quarta ante apicem connivente. Longit. 53 lin. Latit. 1$ lin. Dejean, Cat. 3-éme édit. p. 35%. — Haldeman, Col. Longi- corn. of the Unit. Stat. p. 35. 39. Сатллотом striatum Kirby in Richardson, Fauna Bor. Amer. IV. p. 111. 226. Ad rivulum fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai, initio Julii, in cortice populi semel invenit D. F. Frankenhaeuser. А. srriato Linne valde affine, sed differt statura fere de- pressa, thorace fortius granulato et elytris tantum prope suturam ad dimidiam partem disci costatis. MoNOHAMMUS SCUTELLATUS Say: niger, subtilissi- me griseo - pubescens, capite thoraceque remote pro- funde punctatis, hoc lateribus utrinque spina valida apice obtusata armato; scutello niveo-tomentoso; ely- 40. 249 tris confluenter punctatis et rugosis; eorum summo margine, antennis pedibusque rufescentibus. (Mas.) Femina differt statura magis cylindrica , elytris maculis griseis hinc inde conspersis et antennis bre- vioribus, articulis cinereo - annulatis. Longit. 9 — 92 lin. Latit. 22 — 3 lin. Haldeman, Col. Longicorn. of the Unit. Stat. p. 51. 156. МомонАммо$ FABER Dejean, Cat. 3-éme édit. p. 366. Monocuamus RESUTOR Kirby in Richardson, Fauna Bor. Amer. IV. р. 167. 221. | CERAMBYX scuTELLATUS Say in Long's Expedition II. p. 289. Habitat ad fl. Kwichpakh, sec. D. Ménétriés; Mus. Acad. Imp. Scient. Petrop. RHAGIUM INQUISITOR Linné: nigrum, griseo-testa- ceo-pubescens; capite quadrato, profunde canaliculato, in medio dense pubescente, remote nigro - punctato, pone oculos denudato; thorace basi apiceque con- stricto ibique transversim carinato, lateribus utrinque spina acuta armato; elytris rugoso-punctatis, macula- tim pubescentibus, posterius parum angustatis, apice rotundatis, dorso utrinque leviter tricostatis, costa ex- terna ante medium evanescente, fasciis duabus trans- versis oblique parallelis, fere in medio approximatis, testaceis, interjecta macula laterali nigra. Longit. 63 lin. Latit. 21 lin. Fabricius, Syst. Ent. p. 182. 1. Ent. Syst. I. 2. p. 304. 2. Syst. El. II. p. 313. 2. — Paykull, Fauna Suec. III. 241. 290 р. 66. 1. — Panzer, Fauna. 82. 4. — Schönherr, Syn. Ins. Ш. p. 412. 3. — Gyllenhal, Ins. Suec. IV. p. 45.2. — Stephens, Ш. Mandib. IV. p. 25^. Manual p. 277. 2166. — Zetterstedt, Fauna Lappon. I. p. 372. 1. Ins. Lappon. p. 206. 1. — Dejean, Cat. 3-éme édit. p. 380. — Mulsant, Hist. nat. des Col. de France. Longicorn. p. 225. 3. — Gebler, Bullet. de la Soc. de Moscou. 1848. I. p. ^10. 3.— Redtenbacher Fauna Austr. p. 503. — Gaubil, Cat. p. 182. 4. — Catal. Col. Europ. p. 86. CERAMBYX iNQuisiTOR Var. fj. Linné Fauna Suec. 659. Syst. Nat IL p. 630. 49. STENOCHORUS MORDAX Olivier, Entom. IV. 69. p. 7. 1. Tab. 2. fig. 12. ' Specimen in insula Sitkha a se captum mihi transmisit D. Ferd. Sahlberg. lllud in statu larvae vel pupae cum lignis ex Europa navibus verisimiliter importatum. PACHYTA VEXATRIX: atra, subtiliter punctulata , dense griseo - pubescens ; thorace latitudine dimidio longiore, campaniformi, apice truncato, lateribus in medio nonnihil dilatato, basi leviter bisinuato, angu- lis extrorsum prominulis, acutiusculis, supra omnino aequali; elytris postice valde angustatis, dehiscenti- bus, apice ipso subtruncato, flavo-albidis, crebre pun- ctatis, sutura, margine laterali, basi anguste, maculis - tribus oblongis fere transversim positis ante medium, quarum externis contiguis, duabus fere in medio, qua- rum interiore majore obliqua apiceque late nigris, nigredine hac antice unidentata. Var. b. limbo basali nigro cum maculis externa et interna fasciae macularis anterioris et macula hac cum sutura connexis. Longit. 4 — 6 lin. Latit. 14 — 2 lin. 251 LzrruRA SEXMACULATA ? Kirby in Richardson, Fauna Bor. Amer. ТУ. p. 182. 245. — Haldeman, Col. Longicorn. of the Unit. Stat. p. 65. 271. Habitat in peninsula Kenai rarius; a D. Holmberg ad ca- stellum Nicolajevsk et a D. F. Frankenhaeuser ad rivu- los fl. Tschunuktnu, exitu Augusti, in herbis inventa. P. sExMACULATAE Linné affinis, sed differt punctura crebriore et subtiliore, pubescentia breviore magis cinerea, tho- race angustiore et elytris posterius magis angustatis et dehiscentibus, apice ipso non rotundato sed subtruncato, signaturis nigris aliter dispositis. 242. PACHYTA FULVIPENNIS: oblonga, nigra, nitida, te- nue griseo - pubescens ; thorace latitudine longiore, remote punctulato, basi apiceque constricto, lateribus modice rotundato, medio depresso, subtiliter canalicu- lato; elytris elongatis, sat crebre punctulatis, fulvis, intra humeros utrinque profunde impressis, postice nonnihil attenuatis, apice truncatis. Longit. 34 lin. Latit. 1 lin. Ad rivulos fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai, mense Au- gusto, in herbis a D. F. Frankenhaeuser rarissime capta. P. marcınarar Fabr. varietati elytris fulvis valde similis, sed antennis longioribus, elytrisque longioribus, crebrius et subtilius punctulatis diversa. 243. GRAMMOPTERA SUBARGENTATA Kirby: elongata, nigra, capite thoraceque creberrime confertim punctu- latis, hoc oblongo, antrorsum paullo angustato , in medio longitudinaliter subcarinato, basi bisinuato, an- gulis extrorsum prominulis acutis; elytris latitudine quadruplo longioribus, linearibus, profunde et crebre 244. 252 punctatis, apice rotundatis; supra parce griseo - pube- scens, thoracis lateribus et angulis posticis corporeque subtus argenteo-sericeis. Longit. 34 lin. Latit. 2 lin. ГЕРТОВА SUBARGENTATA Kirby in Richardson, Fauna Bor. Amer. IV. p. 184. 248. — Haldeman, Col. Longicorn of the Unit. Stat. p. 65. 274. Var. b. paullo brevior, antennarum articuli primi apice, femoribus quatuor anterioribus tibiisque anticis, tibiis intermediis introrsum et femoribus posticis apice excepto rufis. an Mas? Longit. 3 lin. Latit. 2 lin. Гертова sas Kirby 1. c. p. 185. 949. — Haldeman |. c. р. 65. 275. lisdem locis eodemque tempore uti praecedens species a D. F. Frankenhaeuser rarius lecta. ANOPLODERA FRANKENHAEUSERI: lineari - elon- gata, nigra, griseo- pubescens; capite thoraceque cre- berrime rugulosis; hoc elytris dimidio angustiore, latitudine longiore, basi apiceque constricto, lateribus in medio utrinque in tuberculum validum dilatato , medio dorsi tenue canaliculato; elytris valde elonga- tis linearibus, subdepressis, profunde punctatis, apice subrotundatis, margine laterali lineaque longitudinali discoidali сит margine ad apicem suturae connexa flavo - testaceis; antennis corpore parum brevioribus, abdomine pedibusque ferrugineo-testaceis , illis articu- lis septem ultimis, his femoribus superne tibiisque extrorsum infuscatis. 253 Var. 6. elytris flavo-testaceis, utroque vitta intra- marginali, apicem haud attingente, nigra. ffabitat ad rivulos fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai, men- sibus Julio et Augusto, in herbis rarius; D. F. Franken- haeuser. Leprurar Proteo Kirby (Richardson, Fauna Bor. Amer. р. 186. 251.) secundum descriptionem coloribus aflinis videtur, sed habitus speciei Kirbyanae hanc Pacnyris adpropinquat. bo x € 3. ANOPLODERA MACILENTA: lineari-elongata, nigra, griseo-pubescens; antennis eorpore parum brevioribus; capite thoraceque creberrime rugulosis; illo in vertice canaliculato; hoc angustissimo, supra inaequali, basi apiceque constricto, lateribus utrinque in tuberculum validum dilatato; elytris valde elongatis linearibus, subdepressis, crebre et profunde punctatis, apice ro- tundatis; femorum basi geniculisque testaceis. Longit. 4 lin. Latit. 1 lin. Occurrit in eadem localitate ut praecedens ibique haud frequentius; D. F. Frankenhaeuser. Statura elongata angusta praecedenti certe affinis et forsan ejus tantum varietas, sed ob thoracem multo angustiorem elytraque crebrius punctata ut speciem distinctam consi- derare malui. CHRYSOMELINA. 246. Ввомтоз Vitis Fabricius: niger , cinereo - pubes- cens, crebre punctulatus; antennarum basi, tibiis ely- trisque rufo - castaneis, fronte stria longitudinali exa- rata; elytris quodam aspectu obsolete striatis; pedibus elongatis, femoribus clavatis. Longit. 21 lin. Latit. 13 lin. 254 Dejean, Cat. 3-ème édit. р. #36 — Gebler, Bullet. de la Soc. de Moscou. 1848. II. p. 39. 2. — Redtenbacher, Fau- na Austr. p. 558. — Gaubil, Cat. p. 197. 2. Evmorrus Vitis Fabricius, Syst. El. I. p. #22. 20. — Pan- zer, Fauna Germ. XXXIX. 12. — Latreille, Gen. Crust. et Ins. Ш. р. 56. 2. — Schónherr, Syn. Ins. II. p. 236. 25. — Olivier, Entom. VI. 96. p 911. 28. Tab. I. fig. 9. — Duftschmid, Fauna Austr. IH. p. 216. 2. — Stephens, Ill. Mandib. VI. 363. Manual. р. 304 2387.—Cat. Col. Europ. 1852. p. 88. Evworeus (Avoxus) Vırıs Kirby in Richardson, Fauna Bor. Amer. IV. p. 209. 279. Cryprocepuatus Vitis Fabricius, Spec. Ins. I. p. 142. 23. Ent. Syst. II. p. 60. 36. Ad ostia fl. Kaktnu peninsulae Kenai, exitu Junii, a D. Holmberg semel inventus. . CHRISOMELA SUBSULCATA Motschulsky: subhemis- phaerica, valde gibbosa, viridi-aenea, nitida; thorace transverso, apice parum emarginato, basi bisinuato, lateribus modice rotundato, antrorsum parum angu- stiore, subtiliter remote punctulato, margine late in- crassato, sulco apicem usque profunde exarato utrin- que limitato; elytris sulcatis, in sulcis punctis subtili- bus remotis striatis, interstitiis valde elevatis, costatis, antice inaequalibus. Var. b. supra nigra, elytrorum margine viridi - aeneo, corpore subtus obscure cyanescente. Longit. 34 — 3$ lin. Latit. 21 — 2$ lin. Specimina in insula St. Pauli a D. Wosnesensky capta e Museo Acad. Imp. Scient. Petrop. ad describendum be- nevole transmisit D. Menetries. 255 248. Lina Lapponica Linne: breviter ovata, supra nigro - violacea, subtus nigra, nitida; antennarum ar- ticulis mediis rufo-cinctis; thorace transverso, antror- sum modice angustato, apice profunde emarginato, an- gulis anticis productis rotundatis, lateribus subrectis vel nonnihil sinuatis, disco laevi vel obsoletissime tan- tum punctulato, intra marginem utrinque oblique in- crassato et in impressione profunde rugoso - punctato, margine laterali rufescenti - pellucido; elytris margi- natis, profunde punctatis, pone medium apice simul sumtis rotundatis, utroque margine basali et laterali, in medio annulis: duobus transversim positis, inter se connexis, externa cum margine laterali, interna cum limbo basali ad suturam decurrente contiguis, paullo pone basin macula parva et altera ante apicem oblon- gis, hac cum limbo marginali anguste cohaerente , rufo - testaceis. Longit. 3 lin. Latit. 12 lin. Dejean, Cat. 3-ème édit. p. #26. — Gebler, Bullet. de la Soc. de Moscou. 1848. II. p. 31. 3. — Redtenbacher, Fauna Austr. p. 552. — Gaubil, Cat. p. 196. 6. СнвузомегА (Lina) Lapponica Cat. Col. Eur. 1852. p. 90. Curysomera Lapponica Linne, Fauna Suec. p. 165. 526. Syst. Nat. II. p. 591. 34. — Fabricius, Ent. Syst. I. 1. p. 321. 10. Syst. El. I. р. #37. 95. — Paykull, Fauna Suec. II. p. 57. 9. — Panzer, Fauna Germ. XXIII. 13. — Schönherr, Syn. Ins. II. p. 258. 103. — Gyllenhall, Ins. Suec. Ш. p. 463. 12. — Olivier, Entom. V. 89. p. 559 89. Tab. I. fig. 9. — Gebler, Mém. de la Soc. de Moscou. VI. p. 124. 9. in Ledebour Reise II. 2. p. 21^. 20. — Zetterstedt, Fauna Lappon. I. p. 415. 6. Ins. Lappon. р. 227. 7. — Sahlberg, Ins. Fenn. II. p. 196. 8. — Suffrian, Linnaea Ent. V. p. 196. 138. 249. 256 Мегазома Lappontca Stephens, Ш. Mandib. IV. р. 351. 4. Manual. р. 307. 2421. Ad fl. Tschüniten peninsulae Kenai, initio Junii, in salice- tis a D. F. Frankenhaeuser rarius capta. Etiam in arena litorali ad ostia Я. Kaktnu a D. Holmberg inventa. Quamvis statura breviore, thoracis lateribus rufescentibus elytrorumque signaturis in medio biannulatis et macula pone basin adjecta ab individuis nostris nonnihil discre- pat, hujus speciei varietatibus numerosis forma et signa- turis rufis admodum instabilibus tamen sit adnumeranda, eo magis quam e Sibiria etiam possideo specimen, cujus maculae elytrorum in medio fere ita sunt connexae. GONIOCTENA VIMINALIS Linne: oblongo-ovata, con- vexa, nigra; thorace transverso, lateribus a basi ad apicem perparum rotundato - angustatis, apice late emarginato, angulis productis acutis, disco subtiliter remote, ad basin crebrius punctulato, versus latera profunde confertim punctato, rufo - testaceo, macula magna postica transversa nigra; elytris subtiliter pun- ctato - striatis , interstitiis confertissime punctulatis; rufo - testaceis, maculis duabus pone basin, duabus in medio oblique positis, quarum prima, tertia et quarta cohaerentibus et quinta postice margini parallela oblonga, nigris; abdominis segmenti ultimi apice rufescente. Longit. 25 lin. Latit. 15 lin. Dejean , Cat. 3-ême édit. p. 427. — Gebler, Bullet. de la Soc. de Moscou. 1848. II. p. 34. 4. — Redtenbacher , Fauna Austr. p. 558. — Gaubil, Cat. p. 197. 6. Curysomera (GowiocrENA) Viminatis, Cat. Col. Eur. 1852. p. 90. 257 Curysomeca viuivaLis. Linne, Fauna Suec. p. 16%. 524. Syst. Nat II p. 590. 31. — Fabricius, Ent. Syst. I. p. 319. 59. Syst. El. I. p. ^36. 83. — Paykull , Fauna Suec. II. p. 68. 91. — Schönherr, Syn. Ins. II. p. 25^. 93. — Gyllenhal , Ins. Suec. Ш. p. #87. 30. Var. В. — Olivier, Entom. V. 89. p. 572. 108. Tab. IX. fig. 129. — Duft- schmid , Fauna Austr. Ш. p. 200. 63. — Gebler in Ledebour Reise. П. 2. p. 217. 20. — Zetterstedt, Fauna Lappon. I. р. 420. 15. Ins. Lappon. р. 229. 17. — Sahlberg, Ins. Fenn. IL. p. 210. 26. — Suffrian, Linnaéa Entom. V. p. 211. 150. Var. y. CunysowELA DEcEMPUNCTATA Linne, Fauna Suec. p. 164. 525. Syst. Nat. IL p. 590. 32. — Fabricius, Ent. Syst. I. p. 320. 62. Syst. El. I. p. 436. 86. — Stephens, Ш. Mandib. IV. p. 338. 3. Manual. p. 311. 2550. Curysometa Baanert Panzer, Fauna Germ. XXIV. 15. ' Specimen ad fl. Kwichpakh captum e Mus. Acad. Imp. Scient. Petrop. communicavit D. Ménetriés. . GONIOCTENA arctica: oblongo - ovata, convexa, nigra; thorace transverso, lateribus modice rotundato, antrorsum attenuato, angulis anticis subacutis, dorso remote subtiliter , versus latera crebrius et profundius punctato, punctis majoribus intra angulos confluenti- bus , margine laterali , antrorsum latius, lineolaque media apicis rufo-ferrugineis; elytris punctato-striatis, punctis striarum pone callum humeralem et versus apicem hinc inde irregularibus, rufo-ferrugineis, sin- gulo maculis quinque bifariam positis nigris, quarum duae interiores magnae oblongae, interdum cohaeren- les , exteriores prima et tertia minores, intermedia vero majore subtransversa; antennis dimidia parte, margine segmenti ultimi abdominalis tibiisque extror- sum plus minusve rufo-testaceis. Л 3. 1853. 12 258 GoNrocrENA Arrixis Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou, 1852, II. p. 369. 172. Var. b. nigra, antennarum basi, thorace antice lateribusque et elytris rufo-ferrugineis, utroque pla- gis duabus magnis oblongis nigris, externa cum medio internae contigua , punctoque pone medium versus marginem nigris, tibiis et ao ut in a. Var. c. nigra, antennarum articulis inferioribus, tibiis, segmenti analis margine, elytrorumque limbo postico et apice rufo-ferrugineis. Var. d. subtus nigra, thorace flavo-testaceo, pun- ctis duobus postice transversim positis nigris, elytris rufo - ferrugineis , maculis duabus minutis mox pone basin etiam transversim positis nigris, antennis, pedi- bus segmentique analis margine rufo-ferrugineis , illis summo apice tarsisque nonnihil infuscatis. Longit. 23 — 21 lin. Latit. 1.5, — 12 lin. In salicetis, medio Junii, ad fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai sat frequens; D. F. Frankenhaeuser. Ad G. arrinem Schónh. jam retuli, sed individuis pluri- mis lustratis, de diversitate specifica convictus sum , quare diagnosis antea data ut et synonymia ibi allata supprimantur et pro his descriptio nunc accuratius elaborata substituatur. Statura et magnitudine G. wivosag Heer, Suffrian reapse magis quam AFFINI Schönh. propinqua; thorace minus lato, lateribus magis rotundato antrorsum subito an- gustato angulisque anticis subacutis, ut et elytrorum striis pone callum humeralem et versus apicem hinc inde irregularibus ab illa; magnitudine vero minore, statura magis lineari, antennis multo longioribus tho- racisque lateribus rotundatis ab hac distincta. 251. 252. 253. 259 PHRATORA INTERSTITIALIS Ménétriés: oblonga, viridi - aenea, caerulescenti - micans, nitida; antenna- rum articulo primo apice rufescente; thorace longitu- dine duplo latiore, antice subito angustato, lateribus posterius subrectis, in medio remote, ceterum crebrius punctato, utrinque fovea magna obliqua (an fortuito?) impresso; elytris crebre punctatis, punctis versus su- turam in strias seriatis. Longit. 2 lin. Latit $ lin. PnvrtopEcrA ViTELLINAE? Kirby in Richardson, Fauna Bor. Amer. IV. p. 216. 289. Habitat ad fl. Kwichpakh, sec. D. Menetries. Mus. Acad. Imp. Scient. Petrop. Рив. VirELLINAE Linne statura affinis, sed elytrorum tota su- perficie profunde et crebre punctata sine ullo dubio spe- cies distincta. GALLERUCA LUCTUOSA Mannerheim: Bullet. de la Soc. de Moscou. 1852. p. 368. 171. Var. b. ore thoracisque limbo anguste testaceis; elytris nigro - fuscis, margine laterali et apicali latius pallide testaceo; thorace ad canaliculam longitudina- lem postice profunde impresso. Longit. 25 lin. Latit. 12 lin. GALLERUCA MARGINELLA? Kirby in Richardson, Fauna Bor. Amer. IV. p. 220. 296. Ad rivulum fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai, initio Julii, excipulo e gramine a D. F. Frankenhaeuser semel capta. HALTICA TOMBACINA: oblongo-ovata, convexa, fusco - cupreo - aenea, subnitida; thorace transverso, 17° 260 remote subtilissime рапса ю, lateribus vix rotundatis, apice truncato, angulis anticis dente minuto utrinque armatis, intra basin linea parum arcuata leviter im- presso; elytris sat crebre subtiliter punctulatis, lateri- bus ante medium nonnihil sinuato - constrictis. Longit. 23 lin. Latit. 3 lin. Individuum unicum ad rivulum fl. Tschunuktnu peninsu- lae Kenai, mense Augusto, in herbis invenit D. F. Frankenhaeuser. Statura fere H. oreracEae Linne, sed thorace antrorsum mi- nus angustato, elytris remotius punctulatis et femoribus posticis magis incrassatis diversa. . Cassipa woBiLIis Linné: oblongo - ovata, convexa, griseo -flavescens; thorace brevi, lateribus et antice rotundato , basi trisinuato , limbo antico et laterali late ruguloso; elytris angulis humeralibus valde pro- ductis, disco profunde punctato - striatis, margine ex- planato, antrorsum sensim latiore, irregulariter pun- ctato, subrugoso, interstitio secundo dorsali latiore, in vivis caerulescenti-argenteo, post mortem concolore; corpore subtus, femoribus basi et antennarum apice plus minusve nigris. Longit. 21 lin. Latit. 1,5 lin. Linne, Fauna Suec. p. 153. 469. Syst. nat. II. p. 575. №. — Fabricius, Ent. Syst. I. р. 297. 24. Syst. El.I p.396.47.— Illiger, Käfer Preus. 1 p. 485. 11. — Paykull, Fauna Suec. П. p. 49. 97. — Herbst, Col УШ. p. 238 16. Tab. 130. fig. 15. — Olivier, Entom. У. 91. p. 983. 10%. Tab. II. fig. 24. — Schönherr, Syn. Ins. IL p. 219. 68 — Gyllenhal , Ins. Suec. Ш. p. 445. 9. — Stephens, Ш. Mandib. IV. p. 370. 15. Manual р. 287. 2246. — Z etter- stedt, Faun. Lappon. I. p. 401. 5. Ins. Lappon. p. 220 5.— x 2 5. 261 Sahlberg, Ins. Fenn. II. р. 190. 9. — Dejean, Cat. 3-ème édit. p. 399. — Suffrian, Stett. Entom. Zeit. 1844. p. 245. 19. — Gebler, Bullet. de la Soc. de Moscou. 1848. П. р. 9. 6. — Redtenbacher , Fauna Austr. p. 521. — Саши, Cat. p. 188. 29. — Cat. Col. Eur. 1852. p. 93. Specimen ut in insula Sitkha captum e Museo Acad. Imp. Scient. Petrop. transmisit D. Menetries. Anne cum rebus hortensibus Europeis in statu larvae vel pupae impor- tatum ? COCCINELLIA. HiPPODAMIA TREDECIMPUNCTA TA Linné: oblonga, subtus nigra; capite nigro, ore luteo, macula margini apicali contigua frontali, subhastata albida; thorace nigro, margine antico anguste, laterali vero late lo- bum rotundatum disci nigrum utrinque includente , flavo-albidis; elytris fulvis, maculis nigris in utroque sex, 1. 2. 9. 1. scutellarique communi oblongiuscula; tibiarum apice tarsisque ferrugineis. Var. b. thoracis nigredine magis dilatata, antice profunde bisinuata, elytrorum macula secunda cum suturali utrinque connexa. Longit. 24 — 95 lin. Latit. 13 — 12 lin. Dejean, Cat. 3-éme édit. p. #56. — Stephens , Ш. Mandib. VI. p. 388. Manual p. 317. 2498. — Mulsant, Sécuri- palpes de France p. 31. 1. Spec. des Col. Trim. Sécurip. p. 10. 1. — Gebler, Bullet. de la Soc. de Moscou. 1848. II. p. 58. 3. — Gaubil, Cat. р. 205. 1. — Cat. Col. Eur. 1852. p. 93. CocciNELLA TREDECIMPUNCTATA Linne, Fauna Suec. p. 155. 481. Syst. Nat. If. p. 582. 20. — Fabricius, Ent. Syst. Г. I. p. 279. 61. Syst. El. Г. p. 369. 76. — Herbst, Col. V. р. 323. 19. Tab. 57. fig. 11. — Schneider, Mag. 139, 8. — 2 6. 262 Panzer, Fauna Germ. СХП. 8. — Paykull, Fauna Suec. II. p. 42. 44. — Schönherr, Syn. Ins. II. p. 174. 58. — Olivier, Entom. VI. p. 1023. Tab. VI. fig. 79. — Gyllen- hal, Ins. Suec. IV. p 207. 46. — Kirby in Richardson, Fauna Bor. Amer. IV. p. 229. 310. — Redtenbacher in Germar Zeischrift. V. p. 126. Fauna Austr. p. 581. Ad ostia fl. Kaktnu peninsulae Kenai, exitu Junii, in herbis a D. Holmberg frequenter capta. Media quasi inter Н. TREDECIMPUNCTATAM et SEPTEMMACULA- TAM Linne; colore nempe capitis, thoracis et pedum huic adpropinquat, sed forma totius corporis ab illa haud sejungi licet. ADONIA PARENTHESIS Melsheimer: ovalis, capite maculis tribus albidis, media lineari ab ore ad verti- cem protensa; thorace margine antico et laterali an- guste, apice interrupto maculaque basali quadrata flavo-albidis; elytris flavo-testaceis, maculis nigris: scutellari communi oblonga postice dilatata, humerali magna, prope illam extus posterius minutissima, ma- gna obliqua in disco trapezoidali cum extrorsum ar- cuata postica angulo externo connivente; corpore sub- tus nigro, epimeris albis, antennis, tibiarum apice tarsisque rufescentibus. Var. b. thoracis margine antico albido, lineolam in discum emittente, macula basali rotundata; elytris macula arcuata postica lobo ad suturam dilatato, po- stice versus apicem acuminato-protenso. Longit. 15 — 2 lin. Latit. 14 — 11 lin. Mulsant, Spec. des Col. Trim. Sécurip. p. ^0. 3. Hıppopamıa rastipira Dejean, Cat 3-éme édit. p. 456. Hırropamıa cunvarA Chevrolat in litteris. 257. 263 HipPODAMIA LUNATOMACULATA Motschulsky, Bullet. de la Soc. de Moscou. 1845. II. p. 382. 78. Tab. VII. fig. 8. 8. CoccINELLA PARENTHESIS Malsheimer, Cat. Say in Journ. of the Acad. of Philadelph. IV. p. 93. 3. CocciELLA TRIDENS Kirby in Richardson, Fauna Bor. Amer. IV. p. 229. 311. CocciNELLA SEPTEMLUNATA Eschscholtz in litteris. Habitat ad rivulos fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai: D. F. Frankenhaeuser. Medio Septembris in volatu ra- rissime obvia. HARMONIA DUODECIMMACULATA Gebler: subhemi- sphaerica; capite nigro, antennis, ore margineque laterali et apicali rufis; thorace incarnato-rufo, macu- lis duabus magnis, transverse subquadratis, discum fere totum occupantibus, nigris; elytris incarnatis, maculis tribus communibus suturalibus, quarum pri- ma scutellari ovata, secunda pone medium rotundata tertiaque ante-apicali minuta subtransversa, et prae- terea in utroque quatuor magnis, quarum prima hu- merali obliqua, secunda et tertia in medio transversim positis subrotundatis quartaque juxta secundam sutu- ralem collocata, nigris; corpore subtus nigro, abdo- minis lateribus et ano, coxis, femorum tibiarumque apice et tarsis rufis. Longit. 22 lin. Latit. 21 lin. Mulsant, Spec. des Col. Trim. Sécurip. p. 86. 8. ÜOCCINELLA DUODECIMMACULATA Gebler, Mém. de la Soc. de Moscou. VIII. p. 16. 3. CoccivELLA INCARNATA Kirby in Richardson, Fauna Bor. Amer. ТУ. р. 231. 315. Tab. УП. fig. 7. Coccinerza Daurica Dejean, Cat. 3-&me edit. p. 457. CocciNELLA DUODENARIA Eschscholtz in litteris. 264 Ad fl. Tschuniten peninsulae Kenai, initio Junii, in volatu aD. F. Frankenhaeuser semel inventa. bo Qu go . CoccINELLA TRIFASCIATA Linné: subhemisphae- rica; capite maris flavo, fascia postica nigra, feminae nigro, maculis duabus frontalibus transversim positis flavis: thorace nigro, angulis anticis utrinque macula obliqua flavo - albida, introrsum sinuata notatis, et in mare margine antico etiam flavo; elytris fulvis, regio- ne juxta - scutellari flavo , fasciis tribus transversis, latera non atüngentibus, quarum tantum antica ad su- turam continuata ibique cum opposita et scutello con- tigua, nigris; corpore subtus nigro, epimeris albis, ab- dominis segmento primo utrinque macula flava. — Longit. 21 lin. Latit. 2 lin. Linne, Fauna Suec. p. 15%. 475. Syst. Nat. I. р. 580. 13. — Fabricius, Ent. Syst. I. 1. p. 95. 14. Syst. El. I. p. 363. 42. — Herbst, Col. V. р. 330. 81. Tab. LVIL fig. 13. — Paykull, Fauna Suec. Il. p. 17. 17. — Schónherr, Syn. Ins. U. p. 170. 52. — Olivier, Entom. VI. p. 1003. 24. Tab. ИТ. fig. 37.— Gyllenhal, Ins Suec. ТУ. р. 166. 18. — Zetterstedt, Fauna Lappon. I. р. 432. 7. Ins. Lappon. p. 235. 8. — Stephens, Ш. Mandib. IV. p. 381. Manual. p. 315. 2486. — Gebler, Bullet. de la Soc. de Moscou. 1848. IL. p. 61. 21. — Mulsant, Spec. des Col. Trim. Sécurip. р. 119. 27. — Gaubil, Cat. p. 207. 10. — Cat. Col. Eur. 1852. p. 9^. Habitat ad ostia fl. Kaktnu peninsulae Kenai, ubi exitu Junii, recessu maris, in arena litorali a D. Holmberg sae- pius lecta. TENEBRIONIA. DYSMATHES. Antennae capite cum thorace breviores, articulis coarctatis, subcylindricis; primo brevi, crassiore; secundo sesqui 265 breviore; tertio hoc fere duplo longiore; 4 — 10 sensim parum brevioribus; ultimo praecedente vix longiore, api- ce obtuse rotundato. Labrum transversum, apice profunde emarginatum. Palpi omnes articulis subcylindricis, ultimo apice parum angustato ibique subrotundato. Caput deplanatum, antice subquadratum, pone oculos non- nihil dilatatum, thorace angustius; oculi minuti, subre- niformes. Thorax deplanatus , transversus, antrorsum angustatus, apice late emarginatus, capiti arcte applicatus, basi bisi- nuatus, angulis posticis acutis, extrorsum prominulis, medio longitudinaliter canaliculatus, lateribus in medio rotundato - dilatatis, serratis. Elytra connata, modice convexa, thorace duplo latiora et plus quam quadruplo longiora, elliptica , humeris ro- tundatis. Pedes tenuiores; tibiae quatuor posteriores extrorsum non- nihil arcuatae, omnes apice brevissime bispinosae; tarsi quatuor anteriores quinque -, postici quadri - articulati , articulo ultimo reliquis multo longiore, nonnihil incur- vo, unguiculis aequalibus parum curvatis, ceteris articu- lis subeylindrieis compressis, subtus glabris. Genus admodum paradoxum, statura Мустегиз quodam modo simile, sed antennarum structura genera Pacuv- CHILAM et GNATHOSIAM TENTYRIORUM in memoriam re- vocat, ideoque transitum inter has tribus constituere videtur. 259. DYSMATHES SAHLBERGII: atra, opaca; capite cre- bre punctato, fronte juxta oculos utrinque longitudi- 266 па ег impressa; thorace profunde rugoso - punctato, intra angulos anticos et posticos impresso; elytris striatis, rugoso-punctatis; antennarum articulo ultimo rufescente; corpore subtus pedibusque nigro-piceis. Longit. 55 lin. Latit. 25 lin. Individuum unicum in insula Sitkha, sub muscis in lapide crescentibus, invenit D. Ferd. Sahlberg. SERROPALPIA. 960. SERRoPALPUS STRIATUS Hellenius: elongatus, con- vexus, fusco - brunneus, subtilissime transversim ru- guloso - punetatus; thorace longitudine vix latiore, la- teribus rotundato, antice parum angustiore, margine laterali in aciem carinato, angulis posticis subacutis, ante basin utrinque oblique leviter impresso; elytris singulatim subacuminatis, leviter striatis, subsulca- tis; corpore subtus cum pedibus dilutius ferrugineo - castaneo. Longit. 41 lin. Latit. 1 lin. (Occurrunt apud nos individua plus quam duplo majora.) Hellenius, Act. Holm. 1786. р. 318. 1. Tab. 8. fig. 3—5. — Latreille, Hist. nat. des Crust. et des Ins. X. p. 338. Gen. Crust. et Ins. II. p. 193. 1. Tab. IX. fig. 12. — Paykull, Fauna Suec. II. p. 163. 1. — Jlliger, Käfer Preus. I. р. 130. 7. — Gyllenhal, Ins. Suec. IL. p. 515. 1. — Schön- herr, Syn. Ins. Ш. р. 47. 1. — Sahlberg, Ins. Fenn. I. р. ДАТ. 1. — Redtenbacher, Fauna Austr. р. 609. — Gaubil, Cat. p. 227. 1. SERROPALPUS BARBATUS Zetterstedt, Fauna Lappon. I. р. 283. 1. Ins. Lappon. р. 163. 1. — Dejean, Cat. 3-éme édit. р. 293. — Gebler, Bullet. de la Soc. de Moscou. 1847. IL. р. 153.1. — Cat. Col. Eur. 1852. p. 62. 261. 262. 267 Dincaza ВАВВАТА Fabricius, Ent. Syst. Suppl. p. 121. 1. Syst. El. II. p. 88. 1. — Duftschmid, Fauna Austr. II. p. 264. 1. Гумехугом BARBATUM Olivier, Entom. II. 95. p. 5. 3. Tab. I. fig. 3. Ad rivulos fl. Tschunuktnu peninsulae Kenai, exitu Augus- ti, in volatu а D. F. Frankenhaeuser rarius captus. HALLOMENUS BASALIS: elongatus, antice posticeque angustatus, rufo-testaceus, subtilissime rugoso - pun- ctulatus , griseo - pubescens; capite nigro; thorace nigro - fusco , lateribus lineaque media longitudinali rufo-testaceis, basi utrinque foveola leviter impressa; elytris ante medium posterius infuscatis. Longit. 21 lin. Latit. 2 lin. Exemplare singulum, volitans ad unum ex rivulis fl. Tschu- nuktnu in peninsula Kenai, cepit D. F. Frankenhaeuser. H. номевам 109. Gyllenh. nonnihil brevior, aliter colora- tus, thoracis foveolis basalibus minoribus et striis ely- trorum haud conspicuis diversus. OEDEMERIA. NACERDES QUADRIMACULATA Ménétriés: valde elon- gâta, angusta, creberrime subtiliter punctulata, dense cinereo - pubescens , pallide flavo - testacea, vertice, oculis, pectore, abdomine (segmento ultimo excepto) genubusque nigro-fuscis; thorace latitudine plus duplo longiore, e medio posterius abrupte coarctato, basi apiceque marginato, plicato , angulis posticis prominulis , maculis tribus ante medium transversim dispositis et quarta ad medium basis nigro - fuscis; elytris infuscatis, utroque lineis tribus angustis longi- 263. 268 tudinalibus, parum elevatis, apice singulatim rotun- datis. Longit. 6—6; lin. Latit. 11—15 lin. Pnososca QuADRIMACULATA Motschulsky, Etudes entom. 1852. мы р. 78. Specimen in insula Sitkha captum communicavit D. Me- nétriés. Species Californiae borealis reapse incola veri- simile facit individuum hoc indidem in insulam Sit- kham navibus introductum fuisse. PYROCHROT A. Рутно nEPLANATUs: elongatus, depressus, glaber, nigro-piceus, nitidus, ore, antennis, thoracis margine apicali et macula utrinque oblonga laterali antica , elytris, abdominis margine et apice, tibiis tarsisque rufo - testaceis ; capite thoraceque profunde remote punctatis ; vertice canaliculato ; thorace angustiore subcordato, medio canaliculato, disco utrinque pro- funde et late arcuatim impresso, lateribus incrassato- elevato; elytris profunde sulcatis, sulcis subcrenatis , interstitiis elevatis angustis laevibus, superficie ver- sus basin laevigata, remote tantum punctulata. Longit. 62 lin. Latit. 21 lin. Individuum e vicinitate fl. Kwichpakh , in Museo Acad. Imp. Scient. Petropol. asservatum , transmisit D. Me- nétriés. P. pepresso Linné valde affinis, sed ab illo tamen dis- crepat capite thoraceque multo remotius punctatis , vertice canaliculato, thorace angustiore, lateribus multo minus dilatato et antice magis incrassato, ut et elytris latioribus, nonnihil brevioribus, minus depla- natis, profundius sulcatis et basi remotius punctulatis. C CTUM a NN 264. 269 Ап Pyrno Americanus Kirby (Richardson Fauna Bor. Amer. IV. p. 165. 219.) a cujus varietate c. thorace lateribus rufis pectoreque toto nigro diversus ? Росомосево$ EPHEMEROIDES Ménétriés: Mannerh. Bullet. de la Soc. de Moscou. 1852. I. p. 348. 130. (Femina.) Mas: angustior; oculis in fronte conniventibus; antennis dimidio corporis fere longioribus (feminae multo breviores.), articulis 3— 10. appendicem lon- gissimam filiformem cuique emittentibus, ultimo prae- cedente quadruplo longiore etiam filiformi; thorace angustiore, antrorsum attenuato, stipitato, in medio basis foveolato; elytris vix conspicue costatis. Longit. 6 lin. Latit. 2 lin. In truncis putrefactis domi vetustae villae Orlovskaja Odinotschka ad sinum Igatsch insulae Kadjak specimi- na aliquot, medio Julii, legit D. Holmberg. ANTHICIA. . ANTHICUS NIGRITA: niger, parum nitidus, cinereo- pubescens; capite quadrato, vertice carinato, thorace- que confertim subtiliter rugoso - punctatis; hoc latitu- dine vix longiore antrorsum lateribus valde rotundato- dilatato ibique margine explanato; elytris oblongis, creberrime punctulatis, in medio nonnihil dilatatis. Longit. 12 lin. Latit. 1 lin. Habitat in arena littorali, exitu Junii, ad ostia fl. Kaktnu peninsufae Kenai, non infrequens; D. Holmberg. А. atro Panz. Gyllenh. Laferté magnitudine aequalis, sed minus elongatus, latior, cinereo - pubescens, vertice ca- rinato, thorace breviore, antrorsum multo magis dilata- to, margine explanato, elytris medio dilatatis et punctura subtili creberrima ab illo praeterea dignoscendus. PHOS 270 Kafer - Arten, die in anderen Gegenden der Nord - Amerikanischen Linder des Russischen Reiches gefunden worden sind, als in den bei den Beschreibungen bereits angegebenen. | NorioPmizus svLvATICUS Eschsch. — Kenai (ad fl. Tschuniten, initio Junii, sub lapidibus rarius). - NEBRIA METALLICA Eschsch. — Kenai. — Afognak. — Kadjak (sub lapidi- bus et lignis, per totam aestatem, ubique frequens). — Atkha. — GREGARIA Eschsch. — Atkha. — SagzserGn1 Eschsch. Var. b. Mannerh.. — Kadjak. Lersrus FERRUGINOSUS Mannerh. — Kenai.. Cxcnnus ancusticoLtus Eschsch. — Kenai. — marginatus Eschsch. — Kenai. — Afognak. — Kadjak (sub lapidi- bus et in ligno putrido sat frequens.). Canasus Cuamissonis Eschsch. — Kadjak (ora occidentalis; in quisquiliis domesticis Aleutorum, mense Julio, rarius.). — BACCIVORUS Eschsch. — Afognak. — Kadjak (locis aridis sub 1а- pidibus, per totam aestatem, ubique vulgaris.). STENOLOPHUS NIGRINUS Eschsch. — Kadjak (sub lapidibus sat frequens.). Hypuerpes vALiDUS Eschsch. — Afognak. — Kadjak (mense Julio, minus frequens.). — Atkha. BOTHRIOPTERUS ADSTRICTUS Eschsch. — Atkha. CRYOBIUS PINGUEDINEUS Eschsch. — Afognak (mense Augusto , sub lapidi- bus frequens.). — Kadjak. — miPARIUS Eschsch. — Chtagaluk. — Kenai (sub lapidibus et cortice arboreo sat frequens; ad sinum Woskresensk , mensibus Majo et Junio; ad rivulos fl. Tschuktnu, initio Julii.). — Kadjak (non infrequens, initio Junii.). 271 Leinus MELANOGASTRICUS Eschsch. — Kadjak (sub lapidibus frequens.). CELIA REMOTESTRIATA Eschsch. — Kenai (ad ostia fl. Kaktnu, exitu Junii, in litore maris sub lapidibus et lignis sat frequens.). — Kadjak (in ora orientali, per totam aestatem, etiam sub lapidibus frequens.). Cararnus incratus Eschsch. — Afognak (mense Augusto, sub lapidibus sat frequens.). — Kadjak (mensibus Julio et Augusto, sub lapidibus ubique vulgaris.). PATROBUS FOSSIFRONS Eschsch. — Chtagaluk (initio Junii, sub lapidibus frequens.). — Afognak (mense Augusto, sub lapidibus ra- rius.). — Kadjak (etiam sub lapidibus ubique frequens.). Trecaus oviPENNIS Motsch. — Chtagaluk (initio Junii, sub lapidibus locis humidis minus frequens. ). — Cauronnicus Motsch. — Chtagaluk (iisdem locis eodemque tempore quoque minus frequens.). — Kenai (ad sinum Woskresensk, medio Maji, sub lapidibus rarius.). — Afognak. — Kadjak (etiam sub lapidibus sat frequens.). PeryPaus INCERTUS 01561. — Kenai (ad sinum Woskresensk, medio Junii, sub lapidibus rarius.). — PLaniuscuzus Mannerh. — Kenai (ad ostia fl. Kaktnu, exitu Junii, in litore maris sub lapidibus rarius. ). — QUADRIFOVEOLATUS Mannerh. — Kenai (Ad fl. Skeljanktnu, mense Septembri, sub lignis non infrequens.). — ronrisrRiATUS Motsch. — Kenai (ad ostia fl. Kaktnu, exitu Junii, in litore maris sub lapidibus rarius; etiam in regionibus inte- rioribus ejusdem peninsulae.). CorywsETES pivisus Eschsch. — Kenai (in stagnis; ad sinum Woskresensk, exitu Maji, frequens; ad castellum Nicolajevsk, exitu Junii, rarius.) ILYBIUS QUADRIMACULATUS Aube. — Kadjak (mense Julio, in stagnis minus frequens.). — Atkha. AGaBus TRISTIS Aubé. — Sitkha. — Kenai. — Kadjak (in stagnis per to- tam aestatem frequens.). — Atkha. — nunivs Mannerh. — Kenai (ad sinum Woskresensk , exitu Maji, in stagnis frequens.j. — Kadjak. — Unalaschka. 212 AGaBus nypOMELAS Mannerh. — Edgecombe. — scapuraris Mannerh. — Kadjak (in stagnis rarius.). — awrHRACINUS Mannerh. — Kenai. Hyproporvs GRISEOSTRIATUS De Geer. — Kadjak. Севсуох FINBRIATUM Mannerh. — Kadjak. — apumBratom Mannerh. — Chtagaluk. Hoxarora(GRANULATA Mannerh. dee (АтеоснАвА) Motsch. = Chtagaluk. — Kadjak. ALEOCHARA SULCICOLLIS Mannerh. — Afognak. — Kadjak (sub fucis e mare rejectis frequens.) EE Tacainus cincumcinctus Mäklin. — Kenai. Oruivs macrocepuatus Eschsch. — Chtagaluk. — Kenai. STAPHYLINUS BICINCTUS Eschsch. — Kenai (ad castellum Nicolajevsk, exitu Junii, in quisquiliis et cadaveribus frequens.). — Kadjak. — Unalaschka. — Atkha. — crassus Mannerh. — Kadjak (mense Augusto, in arena litorali sub fucis frequens.). — Ins. St. Georgii. * Рниохтноз Sıeswarpıı Mannerh. — Chtagaluk. — Kenai. — Afognak. — Kadjak. — canescens Müklin. — Afognak. Quepivus LoneIpennis Mannerh. — Kenai. , — PEDICULUS Eschsch. — Kadjak. — MOLOCHINUS Grav. — Chtagaluk. — Kenai. — Atkha. OxvreLus rusciPENNIS Mannerh. — Chtagaluk. EPURAEA TRUNCATELLA Mannerh. — Chtagaluk. — Kadjak. Tes Deseanu Kirby. — Kenai (ad sinum Woskresensk, initio Junii, sub cortice arboreo yulgaris.) — Kadjak. Ruızopnasus pimipiatus Eschsch. — Chtagaluk. — Kenai (ad sinum Wos- kresensk, medio Maji, sub cortice arboreo rarius.). —Afognak. ATOMARIA FULVIPENNIS Mannerh. — Chtagaluk. — Kenai. — Kadjak. LATHRIDIUS PROTENSICOLLIS Mannerh. — Kadjak. — sosrinus Mannerh. — Kadjak. MELANOPHILA APPENDICULATA Fabr. — Cont. Amer. bor. occid. (ad fl. Kwichpakh.) 273 Epipnanis cornutus Eschsch. — Kadjak (specimina plura in fenestra domi ad portum Pauli, mense Julio, legit D. Holmberg.). ATHOUS FERRUGINOSUS Eschsch. — Kadjak (mensibus Julio et Augusto, sub cortice pini minus frequens.). — Atkha. URYPTOUYPNUS muscutus Eschsch. — Kenai (ad sinum Woskresensk, exitu Maji, sub lapidibus et lignis rarius.). — Kadjak. PRISTILOPHUS ANGUSTICOLLIS Mannerh. — Chtagaluk. — Kadjak (mense Augusto, sub corlice pini rarius.). — Atkha. RuncoNvcHA BINODULA Mannerh. — Kenai. — Kadjak. Prinus Fur Linne. — Kadjak. Cis gıarmarus Mannerh. — Kenai (ad fl. Tschunuktnu, mensibus Junio et Julio sat frequens. ). — Americanus Motsch. — Kenai (ad fl. Tschunuktnu eodem tempore non infrequens et ad sinum Woskresensk.) i Bostricuus TRIDENS Ménétr. — Cont. Amer. bor. occid. (ad fl. Kwichpakh. ) Var. b. Mannerh. — Kenai (exitu Junii ad castellum Nico- lajevsk.). — wrrIDULUS Mannerh. — Kenai (ad sinum Woskresensk , exitu Май, sub cortice arboreo rarius.). — Eadjak. HyrasrEs pumitus Mannerh. — Chtagaluk. PLINTHUS CARINATUS Eschsch. — Chtagaluk. — Kadjak. Рутно Зантвевси Mannerh. — Kenai. EEE — Ne Se 1828. 18 Bemerkungen über die Lagerung und Beschaffenheit des Serpentins - in dem von der Chemnitzer Eisenbahn durchschnittenen Theile des Granulitgebirges Е. А. FarLow. (Aus einem Briefe an den Н. Vice - Präsidenten der Gesellschaft, Fischer у. Waldheim.) In der Nähe von Waldheim windet sich die Eisenbahn von Chemnitz nach Riesa } Meile lang parallel mit der Zschopau und zwar am linken Ufer derselben fast ohne Unterbrechung an den steilen, felsigen Thalabhängen die- ses Flusses hin. Diese Strecke ist daher ein fortwáhrender Wechsel von Ueberbrückungen tiefer, klaffender Schluch- ten und von Felsengalerieen, welche 50 bis 100° tief in das äusserst feste Grundgebirg gesprengt werden mussten. Letz- 275 teres ist dieselbe Gebirgsart (Granulit), die sich, wie aus der geognost. Karte in Sachsen zu ersehen, auch über das rechte Zschopau-Ufer und stromaufwärts noch bis oberhalb Mittweida verbreitet, es bleibt sich auf erwähnter Strecke bis an seine Grenze bei der Limritzer Brücke in der Beschaf- fenheit und Zusammensetzung seiner Bestandtheile ziem- lich gleich und wird nur hier und da durch einige kleine Granit- und Gneis-Parcellen, (eigentlich nur Uebergänge, oder Modificationen desselben Gesteins) hauptsächlich aber durch einen keilförmig eingesetzten Serpentinstock auf dem Pfaffenberge in Waldheimer Flur unterbrochen. Diese Einlagerung, deren Existenz sich schon aus einer am östlichen Abhange nur erwähnten Berges vorspringenden Serpentin-Klippe errathen liess, nunmehr aber erwiesen ist, zeigt in ihrer Bauart und in der Mannichfaltigkeit ihres Materials so viel Abweichendes von allen übrigen Serpentin- lagern der Umgegend von Waldheim, dass ich bereits zu Ende vorigen Jahres, nachdem sie für den Schienenweg in ihrer ganzen Mächtigkeit (350^) durchbrochen war, damit umging , solche in einem Nachtrage zu meiner früheren Abhandlung über das Waldheimer Serpentingebirg (in Kar- stens und v. Dechens Archiv für Mineralogie etc. Bd. XVI. S. 423.) nàher zu beschreiben und jene Abhandlung auf diese Weise zu ergánzen, zumal die ganze Stelle dadurch, dass man sie neuerlich überwólbt und wieder verschüttet hat, der Beobachtung für immer entzogen worden ist. Von der Ausführung dieses Vorhabens bin ich aber bisher ab- gehalten worden, theils aus Mangel an Zeit, theils weil einige noch problematische Mineralien der fragl. Einlage- rung zuvórderst genauer zu untersuchen und zu bestim- men waren. 4 Ich bitte daher, nachfolgende Bemerkungen hierüber nicht als vollständige Schilderung, sondern nur als vorläu- 18* 210 figen allgemeinen Umriss zu betrachten , wodurch Ihnen vor der Hand wenigstens ein Ueberblick über das Fach- werk und Lagerungsverhältniss des Granulits und Serpen- üns in hiesiger Gegend verschafft werden soll, soweit dies durch Worte möglich ist. Die Chemnitzer Eisenbahn durchschneidet den Granuht des Pfaffenberges in der Fallrichtung bis zu einer Tiefe von 90’. Die Schieferung des Gesteins zeigt im Hangenden und Liegenden des Serpentins eine Neigung von A0? in N O., doch bricht es keineswegs in Platten, sondern, ver- möge seiner regellosen Zerklüftung, in vieleckigen Stücken. Verfolgen Sie nun mit mir die Bahn in der Richtung von N — S so bemerken Sie kurz vor dem Eingange des Tunnels, vom Granulit scharf abgeschnitten , 1. Serpentintuff, dem Hauptbestande nach eine wei- che, zerreibliche, rothbraune Masse, vermengt mit Ge- bröckel von Serpentin, Hornblende, Е оси, Granulit und Eisenkiesel und in wellenférmig geschweiften Lagen von Kalk und Chlorit durchzogen, scheinbar geschichtet. We- nige Schritte weiter erhebt sich zwar — — | 2. das Grundgebirg von neuem aus der Tiefe und dringt keil - und zackenfórmig in diesen Serpentintuff ein, geht jedoch sehr bald 3. in Granulitbreccie über. Diese ergiebt sich als ein durch bräunlichgrauen Letten mit Grus und Glimmer nur locker verkittetes Gesplitter von Granulit, in welches sich aber auch häufig Quarze und Eisenkieselbrocken mit einge- mengt haben. Es erreicht nur eine Mächtigkeit von 20 — 30‘, dann kommt noch einmal 4. fester Granulit zum Vorschein , jedoch in einer ganz anderen Struetur und Lagerung, als bisher. Das Ge- stein ist in starke Platten abgesondert und wechselt in die- ser Form mit Serpentin, Hornblendgestein und Eisenkiesel. 277 Es ist theils normal, theils serpentinisirt und in solchem Falle graulichgriin gefärbt; die Platten sind bald mit ro- them Eisenocker, bald mit Speckstein belegt. An letzterem zeigen sich meist Spiegel und Rutschflachen. Der Serpentin enthält im Innern seiner Platten bisweilen drusenfórmige Ausscheidungen von Quarz und Kalkspath. Der Eisenkiesel, wahrscheinlich verkieselter Granulit, liegt nur in dünnen Platten zwischen Serpentin, auf den er, wie man auch anderwärts bemerkt, zerstörend eingewirkt zu haben scheint. Die Spaltungsklüfte, wodurch er von letzterem abgesondert wird, sind stets mit einer lockeren, staubarti- gen Substanz (zersetztem Serpentin) ausgefüllt. Granulit bleibt vorherrschend. Die solchergestalt über einander lagernden Platten ziehen sich anfänglich in wellenförmiger Schichtung , im Ganzen jedoch wagerecht und mit der Bahnsohle parallel с. 20’ hoch über derselben fort, erhe- ben sich aber dann plôtzlich in flammenartiger Schwingung und steigen senkrecht zu Tage empor. Fig. 1. А. der beiliegenden Zeichnung. a. Granulitbreccie. b. Serpentintuff 1^ breit. c. aufgeschwemmter Boden. Unmittelbar an diese Felswand schliesst sich 278 9. dieselbe Granulitbreccie, die wir bereits kennen, nur etwas fester verkittet und mehr aus Grus, Glimmer und kleinem Gebróckel zusammengesetzt. Mitten in die Breccie aber sehen Sie 6. einen Stoss von festem Serpentin eingekeilt. Fig. 1. B. Seine dünnen, hóchstens 3^ starken Platten sind, wie kurz vorher beim Granulit, steil aufgerichtet, doch mehrfach gebrochen und verworfen, sie wechseln mit schwachen Lagen lockeren Chlorits und verlieren sich weiter oben unter dem auflagernden Ackerboden als faules Gestein. Mehrere schmale, bogenfórmig geschweifte Schmitzen von schwarzbraunem Serpentintuff durchsetzen die Breccie gangartig und theilen sie gewissermassen in mehrereFelder. An die Stelle dieses zermalmten Granulits, nur durch eine faule Kluft, einen Tuffschweif 1^ breit begrenzt, tritt bald darauf 7. Serpentin- Breccie, ein geschichtetes Getrümmer von braunem Serpentin, dessen Bruchstücke durchgängig mit weissem Kalksinter überzogen sind. Auch wird das- selbe noch überdem von vielen Chlorit- und Kalkadern .durchschwärmt, 70 — 80^ weiter gegen S. aber theils von der früheren Granulitbreecie verdrängt, theils durch einen Quarzgang (Fig. 2.) quer durchsetzt und abgeschnitten. Von hier an wechseln a. Serpentinbreccie. b. Gra- nulitbreccie. c. weisser , dichter Quarz im Liegen- den mit einem Besteg von 219 8. Serpentin und Granulit als Breccie noch zweimal hinter einander, doch ohne scharfe und bestimmte Grenze, auch hat sich das Gestein hier muthmasslich noch in seiner ursprünglichen Gebirgsstructur erhalten; denn es lagert mit dem nächstangrenzenden festen Granulit im Liegenden des Serpentinstocks ganz conform, während das übrige Serpentin- und Granulit- Getrümmer sehr verschiedene, Schichtenstellung zeigt und bald eine östliche, bald west- liche Wendung macht. Das Breccienartige der Masse durfte daher mehr als Folge einer starken Erschütterung, oder Quetschung anzusehen sein, während bei № 3 und 5 ganze Stésse des Grundgebirgs durch eine Hebung verrückt und verschoben sein müssen. Zuletzt gehen Granulit und Serpentin in faules Gestein und Grus über, beide scheinen sich gegenseitig zu durch- dringen und zu zersetzen, doch ist der erstere theilweise noch vóllig unversehrt geblieben, sowie denn auch die in den lockeren Granulitgruss verflochtenen Schmitzen von grobkórnigem Granite nicht die geringste Veränderung er- litten haben. Fig. 3. - а. Granulit, als faules Gestein, 4, darin b. Schmitzen von festem Zp, Granite. Dieser Grus, in welchem sich noch deutlich schiefriges Gefiige, die Paralleltextur, zu erkennen giebt, ist der letzte 280 Abschnitt der vorliegenden Einlagerung, das Grundgebirg, sowelt es bloss liegt, zeigt sich von nun an wieder in seiner eigenthümlichen Beschaffenheit und in derselben, nur mit Pulver zu besiegenden Festigkeit, wie in allen übrigen Einschnitten der Eisenbahn. Auffallend insbesondere in der Granulit- und Serpentin- ' Breccie ist die grosse Menge von Eisenkieselblócken. Häu- fig sind es unfórmliche Knollen eines Conglomerats von Eisenkiesel, Serpentin und Granulit, überzogen und durch- trümmert von blättrigem Chlorit, so dass sie an der Atmo- sphäre gewöhnlich sehr bald zerfallen und zum Theile ver- wittern. Der bläulichgraue, oder rothbraune Eisenkiesel, als Hauptbestandtheil, ist bald dicht, bald zellig, drusig und zerfressen. Alle Höhlungen sind mit einem lavendel- blauen Staube ausgefüttert. Eine andere bemerkenswerthe Erscheinung in dieser _ Breccie sind ferner grosse Nester von Hornblende und Eklogit in knolliger Absonderung, zuweilen auch mit einem Anfluge von strahlig - faserigem Arragonit. Die übrigen noch zweifelhaften Mineralien dieses Gemenges scheinen " Producte einer noch unvollendeten Verwandlung, oder Verkieselung des Serpentins und Granulits, die das Haupt- material dazu geliefert haben, namentlich aber dürften die in einzelnen Serpentin-Trümmern porphyrartig eingemeng- ten Speckstein - Körner als eine Metamorphose ursprüng- licher Granaten zu betrachten sein.. Alles, womit die unter- irdischen Mächte die vor uns liegende Kluft versetzt ha- ben, zeugt von einer gewaltsamen Zertrümmerung, jeden- falls hat dabei Vulcan durch Gase, Dämpfe und Säuren mitgewirkt. Sobald mir die nöthige Zeit vergönnt ist, werde ich das von mir an Ort und Stelle aufgenommene und mehrmals 281 revidirte Profil ins Reine zeichnen und den Epopten der geologischen Mysterien zur Ansicht vorlegen, ich selbst vermesse mich nicht, in dieser Sache mitzusprechen. Ausserdem ist Serpentin am linken Zschopauufer von der Chemnitzer Eisenbahn nur noch im letzten Stollen bei Saal- bach 4 M. unterhalb Waldheim durchschnitten worden. Es waren nur einige isolirte knollenförmige Parthieen, die mitten in der Bahnlinie lagen und deshalb zugleich mit ihrem Nebengestein gesprengt und abgebrochen werden mussten, mithin völlig verschwunden sind. Mir scheint dieses Vorkommen in geologischer Hinsicht fast noch merk- würdiger, als obige Einlagerung des Pfaffenbergs, daher ich nicht ermangele, Ihnen hierüber Folgendes mitzu- theilen. Als der nur erwähnte Felsdurchgang bei Saalbach ge- sprengt ward, stiess man in einer Strecke von 800 Schritt Lànge nach und nach auf 4 verschiedene Serpentin-Nieren. Die erste, c. 30/ unter Tage, 20° lang, 10° breit und 6—8' hoch (Fig. 4.) lag der Lange nach parallel der Bahn, fast Fig. 4. nage arg ER an Umriss der ersten Serpentin - y) < j Niere bei Saalbach. EN er SEN ae in der Mitte derselben , mit der flachen Seite horizontal. Sie war ringsum von Granulit umschlossen, zum grössten Theil jedoch mit einer Schaale von blättrigem Chlorite be- legt und durch diese vom Nebengestein abgesondert, nur auf der unteren Fläche stellenweise mit letzterem verwach- 282 sen. Die Substanz der Niere war ein feinkórniger schwarz- grüner und braungefleckter Serpentin, eine derbe, compacte Masse, ohne alle Absonderung. Ausser einigen kleinen Knoten und Flocken von Pechopal, die mit dem Serpentin, welcher an dieser Stelle eine lichtgrünlichgraue Farbe an- nahm, gleichsam verschmolzen waren, enthielt sie keine Mineralien weiter eingemengt. Denn ein schmaler Streif von Holzasbest stand weniger mit dem Serpentin, als mit dem Nebengesteine in nächster Verbindung und zog sich in die Klüfte desselben zurück. Die 2-te Niere, nur wenig Schritte von der ersten ent- fernt, enthielt keinen festen Serpentin, sondern blos ein schüttiges Conglomerat von Serpentituff und Eisenkiesel- Knollen. Da sie mehr ausserhalb der Bahnlinie lag, so ward sie nur zur Hälfte weggebrochen und bildet gegenwärtig eine kleine Hóhle. | Die 3-е in Gestalt einer Bohne, doch nur gegen 8’ lang, fand sich an der westlichen Felswand des Durchganges 10 — 20! unter Tage und 30/ hoch über dem Planum der -Bahn. Man liess sie, da man ihren Umfang anfänglich nicht kannte, eine Zeit lang unversehrt stehen, so dass sie gegen 3/ weit über die Felswand vorragte, sie lóste sich aber spáter, da sie mit dem Nebengestein nicht verwach- sen war, wie ein loser Kern aus seiner Schaale und stürzte auf die Bahn herab. Sie bestand, wie die erste, aus schwarzgrünem, massigem Serpentin und war ringsum mit einer weissen Talkrinde überzogen. Die 4-te und grösste ward 700 Schr. von der vorigen in einer Tiefe von 80‘ erbrochen. Sie hatte eine sehr un- regelmässige, mehr zackige, als knollige Gestalt, lag quer über der Bahn, ohne ihre ganze Breite zu überschreiten, mass gegen 30 — 40‘ in der Länge und reichte bis 20’ in 283 die Tiefe, so dass man ihren Umfang höchstens auf 100^ an- schlagen kann. Dem Bestande nach war sie ebenfalls schwarzgrüner Serpentin, nur an wenigen Stellen mit blät- trigem Chlorite überzogen und durch diesen vom Nebenge- stein gesondert, im Allgemeinen aber mit letzterem unmit- telbar fest verbunden. Auch war von fremdartigen Gemeng- theilen darin nichts weiter zu finden, als schwarzbrauner Pechopal in obenerwáhnter Weise. Es weichen daher diese Nieren in Gestalt, Gefüge und Lagerung von allen übrigen bisher beobachteten Serpentin- Parthieen des Granulitgebirges insofern ab, als letztere 1. in der Regel vollkommen gleichfórmig in die Spal- tungsklüfte dieses Gebirges eingefügt sind und mithin, wie bisher geschehen, als Lagergänge desselben zu betrachten sein würden, 2. nicht unmittelbar an ihr Nebengestein sich anschlies- sen, sondern durch eine sogenannte faule Kluft, meist chloritischen Letten, Serpentintuff, oder eine mehrfach wechselnde Lage von Talk, Chlorit und Kalkspath von ihm geschieden sind, 3. durchgängig in ausgezeichnet ebene und gerade, nur locker über einander liegende Platten sich spalten und 4. in dieser Form mit dem Granulit zugleich bis zu Tage ausstreichen und somit wenigstens nach ihrer Màchtigkeit leicht zu ermitteln sind. Die fragl. Serpentin - Nieren dagegen liegen als un- formliche, massive Klumpen, wie Steinkerne mitten im festen Gesteine des Granulits, von diesem rings umschlos- sen, 20 — 100° tief unter Tage und sind entweder mit dem Granulit verwachsen, oder doch nur durch eine schwache Schaale von ihm getrennt. 284 Besonders merkwürdig aber ist in Шгег nächsten Umge- bung die Structur des Granulits. Die ganze Felsmasse ist in mannichfacher Windung bandartig schwarz und weiss gestreift, mit dieser Streifung aber auch zugleich in Zwi- schenráumen von 2 — 6^ Ablosung verbunden. Auf diese Weise entsteht eine krummschalige Absonderung des Ge- steins, es bricht nicht mehr in geraden, sondern lauter ge- schweiften und gewundenen Platten, es hat das Ansehen, wie die gekräuselten und wieder strahlenfórmig aus einan- der laufenden Jahresringe eines alten knorrigen Baumstam- mes. Fig. 5. Von einer regelmäsigen, geradlinigen Spaltung = e Saalbach. N N CS > Rs TC z AN und Tabularstructur, von einer gleichformigen Einlagerung des Serpentnis kann hier also nicht die Rede sein. Uebrigens darf man wohl vermuthen, dass sowohl zu beiden Seiten der Eisenbahn, als unter ihr noch mehrere solche kleine Serpentin - Partikel sich ausgeschieden haben mógen, und wenn die gewundene Streifung des Granulits dafür ein Anzeichen abgiebt, auch am rechten Zschopau - Ufer verhanden seien, sowie das Gebirg überhaupt in sei- nen unteren Teufen weit mehr verschliessen mag, als was wir davon kennen. 285 Ich habe Ihnen hiermit nur den Bauriss und das äussere Verhältniss darzustellen gesucht, unter welchem unser Ser- pentin neuerlich am linken Zschopau - Ufer in dem Mauer- werke seines Grundgebirges sich vorgefunden hat. Die in dieser Gegend gemachten Beobachtungen scheinen mir die gegenwärtige Ansicht über die Bildung dieses Gesteins, als einer Umbildung noch sehr in Frage zu stellen. Ob sie etwas beitragen kónnen, den ráthselhaften Proteus zu ent- zaubern, das zu entscheiden, ist Sache der Geologie ши Hülfe der Chemie. Waldheim in Sachsen. Fisch-Ueberreste im Kurskschen eisenhaltigen Sandsteine (самородъ) von VALERIAN KIPRHANOFF. Vierter Aufsatz. (Mit Tab. II.) Fossile Haie. 1-te Abtheilung. Ord. Placoides Ag. fam. Squalides. Diese Fische erscheinen zum ersten Male in der Stein- kohlen - Formation und gehen von hier, die Anzahl ihrer Gattungen fortwährend vermehrend, bis zu den spätesten Bildungsschichten hinüber, überall die Spuren ihrer Exi- stenz zurücklassend: einzelne Zähne und Wirbel, auseinan- der getrennte Stacheln von Schwimmflossen und selten Theile ihrer obern Bedeckung — aber die Kraft und Gefràs- 287 sigkeit ihrer letzten Sprôsslinge macht auch die Мееге un- serer Tage noch furchtbar. Agassiz bemerkt, bei der Ver- gleichung der Gattungen fossiler Fische mit den heute le- benden, dass mit der Vermehrung der Thiere, die von ihm angeführten Resultate übereinstimmten, dass nämlich die heute vorherrschenden Gattungstypen sich bei den fossilen gar nicht vorfinden, oder wenigstens nur in den tertiáren und Kreide - Formationen; während solche Gattungen, die heut zu Tage als ganz von einander getrennte erscheinen, wie z. B. Mustelus und Cestracion, in einer ganzen Reihe secundärer Schichten durch sehr zahlreiche, ihnen ähnliche Gattungen ersetzt werden. Ein grosser Theil der fossilen Haiarten wird nach den Zähnen allein bestimmt und kann in zwei Abtheilungen un- tergebracht werden, die — vielleicht mehr geistreich, als natürlich — sich darauf stützen, dass die Zahnränder der einen Abtheilung gezähnelt, die der andern glatt sind. Die- se, den Palaeontologen freilich sehr bequeme, Eintheilung stimmt jedoch, wie es scheint, nicht immer mit den charak- teristischen Kennzeichen überein, und ob eine, auf ins Ein- zelne gehende, genaue mikroskopische Untersuchungen ge- stützte Klassification dieser Zahnarten, besonders der sich so ähnlichen der Gattungen Lamna, Oxyrhina, Adontaspis u. sogar Otadus, ет der Wahrheit näheres Resultat liefern kann, müssen wir fürs Erste wohl noch zu machenden Beobachtungen anheimstellen; — die von mir jetzt begonne- nen, erlauben mir weder ein bestimmtes Ja noch Nein aus- zusprechen. Die Zàhne der Haie bestehen aus einer, von Schmelz unbedeckten, mehr oder weniger brocken , nicht hohlen Basis von Knochen, die eine Wurzel bildet von breiter, dicker, abgerundeter und ziemlich hoher, niemals aber kegelfórmiger oder zugespitzter Gestalt, auf welcher die, 288 von Schmelz bedeckte , Krone steht. — Gewöhnlich finden sich im obern Kinnbacken fünf, im untern sechs bogenfórmi- ge, aus solchen Zähnen bestehende Reihen. Die Zähne der ersten, oder zwel ersten Reihen stehen gerade, die Spitzen der hintern aber neigen sich nach dem Innern des Rachens. Da die Zàhne in bogenfórmigen Reihen, einer hinter dem andern stehen, so bilden sie auch in fortgesetzter Längen- richtung gerade Linien. Beim Ausfallen des vordern, ab- genutzten Zahns wird er durch den, auf ihn in der Längen- reihe folgenden ersetzt; der Art, dass die hintern Reihen immer aus neuen Zähnen bestehen. Die Zähne des obern Kinnbackens unterscheiden sich von denen des untern, und in einem und demselben Backen sind sie an verschiedenen Stellen durch Grósse und Gestalt verschieden. Die mittlere Linie des Rachens hat keine Zahn - Langenreihe, und der Rachen theilt sich daher durch diese Linie in eine linke und eine rechte Seite. Die Zähne an beiden Seiten dieser corre- spondirenden Reihen unterscheiden sich untereinander so- wohl von der linken, als von der rechten Seite. Bei krum- men Zähnen ist die obere Spitze nach der äussern Seite des Rachens gebogen, folglich neigen sich die Zahnspitzen der rechten Lángenreihen nach rechts und die der linken nach links. Wenn in der That die Zähne der Haigattungen keiner solchen Verschiedenartigkeit, nach Geschlecht und Grósse unterworfen sind, wie man sie bei der Gattung Raja be- merkt hat (Müller u. Henle Syst. Beschrb. der Plagiosto- men S. VIIT) so kann man im Allgemeinen annehmen, dass bei denjenigen Haigattungen, welche pfriemenartige Zähne haben, oder Záhne von mehr oder weniger zusammenge- presster, dreieckiger Gestalt die vordern Zähne gerader und spitzer sind, als die hintern; bei denjenigen aber, deren vordere, mittlere Zähne von gleicher Form sind mit 289 den Seitenzähnen, sind sie gewóhnlich kleiner und spitzer, und an der Vereinigung der Kieferknochen (Symphisis) finden sich häufig, ein oder einige kleine Zähne von be- sonderer Gestalt. Die Zähne einiger Gattungen unterscheiden sich durch mehr oder weniger ságenartige Zàhnelung ihrer Ränder, die anderer durch kleine Zähnchen an beiden Seiten der Zahnbasis, die jedoch an jungen Exemplaren oft fehlen. Deshalb kónnen sie auch, als jedesmal wahre Kennzei- chen der Artunterschiede nicht angenommen werden, ob- gleich sie bisweilen, zur Erleichterung der Bestimmung dieser Gattung Zàhne wohl dienen mógen. Die äussere und innere Seite des Zahns zu bestimmen, ist nicht schwierig: auf der ersten ist die Schmelzdecke flacher, auf der andern mehr konvex; auf der innern Seite hat der Knochen der Basis eine Erhebung, die nach unten zu abfällt und dort in der Mitte ausgeschnitten ist; an diesen untern Abfall legt sich das Bändchen an, das den beweglichen Zahn in der Schleimhaut festhält. Diese äussere und innere Seite des Zahns kónnen an sich bestimmt werden, während, zur Bestimmung des vordern und hintern Randes, es durchaus nothwendig ist zu wissen, aus welchem Kiefer das gegebene Exemplar ist. Solche Verschiedenartigkeit in der Gestalt dieser Gattung Zähne zeigt, dass die Art - Eintheilung fossiler Haie, auf Grundlage nur solcher Kennzeichen, nicht in jedem Falle zweifellos sein kann, auch finden wir in den Unterabthei- lungen der lebenden Haie bis hiezu keine Uebereinstim- mung ; so z. B., vereinigen C. L. Bonaparte, Müller und Henle in der Familie der Lamnae — Lamna Cuv., Oxy- rhina Ag., Carchoradon Smith und Selache Cuv., während Agassiz zur Gattung Lamna alle geraden Zähne mit Seiten- zähnchen rechnet und sogar geneigt ist, auch die Gattung Л 3. 1853. 19 290 Sphenodus dahin einzureihen, deren Zähne jedoch ihre, sie unterscheidenden, Kennzeichen haben. Dagegen hat Odontaspis — eine Gattung die zu einer andern Familie gehórt — Zàhne von solcher Aehnlichkeit mit denen der Lamnae, dass man sie, bei nicht vergleichender Beobach- tung, sehr leicht verwechseln kann, obgleich zwar auch zwischen ihnen eine grosse Verschiedenheit Statt findet. Die Zähne der Lamnae sind flach und ihrer allgemeinen Form nach ähnlich denen des Otodus, jedoch nicht so breit, und mit Seitenzähnchen auf der Basis. Die Zähne des Odontaspis dagegen sind mehr konisch, mehr gebogen und mit länglichen, spitz endigenden Seitenzahnchen versehen, deren Zahl verschieden ist. Der Odontaspis taurus hat ge- wóhnlich zu einem solchen Záhnchen an Jeder Seite; der Odontaspis ferox aber zu je zwei und bisweilen drei. Nach vollständigen Exemplaren ist es leicht genug zu unter- scheiden , ob sie zur Gattung Lamna oder Oxyrhina gehö- ren, da die Zähne der letztern keine Seitenzähnchen ha- ben. Den Otodus zu bestimmen ist noch schwieriger, z. В. Lamna compressa von Otodus appendiculatus zu unter- 'scheiden. A. Squali Pristodontes. (Mit gezahnelten Zähnen). Gattung: Corax Ag. Die Gattungen des Galeus und Galeocerdo haben gleiche Zàhne in beiden Kiefern mit einer Hóhlung im Innern. C u- vier unterschied diese Gattungen nicht und nahm nur eine Gattung Galeus an. A gassiz bildete die neueGattung Corax, gegründet auf Exemplare fossiler Zähne, die rundum von 291 gleichfórmigen Zähnchen bedeckt, und nicht hohl sind. F. S. Pictet und H. B. Geinitz eine besondere Gattung aus dem Corax Ag. bildend — vereinigen diese mit der frühern Gattung Galeus Cuv. und betrachten Galeocerdo Mülleri et Henle mit diesen beiden Forschern als abgetheilte Gat- tung. А. Е. Quenstedt nimmt die Gattungen Galeus Cuv. und Corax Ag. als für sich selbstständige an und rechnet zur erstern die Gattung Galeocerdo Müll. u. Henle, und С. а. Giebel nimmt eine jede der 3 Gattungen als für sich selbstständig an. Die Zähne des Galeus Cuv. sind ziemlich flach, ihre Rän- der bisweilen glatt, bisweilen gezähnelt, aber häufiger ist der vordere Rand glatt, der hintere fein gezähnelt und ihre Spitzen sind nach der àussern Seite des Rachens gebogen. Die Zàhne des Galeocerdo Müll. u. Henle haben gleiche Hóhe und Länge, ihre Rànder sind mit gróssern, nach der Spitze zu kleiner werdenden Zähnchen bedeckt; die vordere Seite regelmässig konvex, die hintere mehr konkav und unterhalb der Biegung dieses Randes làuft eine ziemlich grobe Scharte; die äussere Seite des Zahns ist flach, die in- nere mehr oder weniger konvex; die Wurzel ist nicht sehr dick, gewóhnlich eingebogen und parallel mit der Basis der Krone. Die Zähne dieser Gattungen finden sich in der Kreide und den tertiáren Formationen. Ihre heutigen Repräsentan- ten, Galeus Cuv. und Galeocerdo Müll. u. Henle bewoh- nen die Meere von Europa, Japan und Indien. Die Gattung Corax findet sich nur in dem fossilen Reiche der tertiären und Kreide - Formationen, und da sie keine lebenden Repràsentanten hat, indem sie einzig auf fossile Zähne begründet ist, kann sie leicht, bei fernerweitigen Entdeckungen, ihre Selbstständigkeit verlieren. Nach den beschriebenen Exemplaren zu urtheilen, muss 292 das System Шгег Zähne einfacher sein, als das der jetzt le- benden Repräsentanten der vorhergehenden Arten, und der Unterschied zwischen den Zähnen des Corax und denen des Galeus und Galeocerdo beruht allein auf ihrer Bildung. Die Zàhne des Corax haben keine innere Hóhlung, ihre Ränder pflegen bedeckt zu sein mit feinen, gleichmässigen und mit- unter von der Basis nach der Spitze zu kleiner werdenden Zàhnchen und ihr mikroskopischer Bau hat grosse Aehn- lichkeit mit dem der Zähne der Familie Notidanus. Da aber der äussere Rand dieser Zähne niemals vollständig platt ist und der innere keine grobe Zähnelung hat, so mógen diese Unterschiede wohl als charakteristische Kennzeichen dieser Gattung von der vorhergehenden gelten. Die Zähne des Corax haben eine ziemlich grosse und dicke Wurzel, die von vorn nach hinten geht und unten ein wenig eingebogen ist, fast parallel mit dem Abschnitt des Schmelzes. Auf der Wurzel steht die ziemlich breite, nach oben zugespitzte, hinten zurückgebogene Krone, de- ren innere Seite mehr konvex ist, als die äussere. Diese Krone hat das Aussehen eines schiefen, stark gepressten, mitunter nicht regelmässigen Konus. Der hintere Rand des Zahns wird bisweilen auf der Basis breiter, und mitunter findet sich auf dieser Seite ein kleines, niedriges Zähnchen, mehr oder weniger deutlich sich abwendend vom Hauptzahne. Wenn die àussere Form der Zähne des Corax und insbeson- dre die Zähnelung oder Glattheit ihrer Ránder auch nicht als Hauptunterschied für die Arten lebender Haie dienen kann, so sind doch nichts weniger diese Kennzeichen sehr wichtig zur Unterscheidung der fossilen, vornehmlich wenn man dabei noch den Charakter der mikroskopischen Bauart in Betracht zieht. Und desshalb gewährt die, von Agassiz gemachte Eintheilung der Haie in 2 Abtheilun- gen — mit gezähnelten und mit glatten Ràndern — eine 293 bedeutende Erleichterung in diagnostischer Beziehung, und es móchte wohl nothwendig sein, dieser Eintheilung so lange zu folgen, bis die neuesten Entdeckungen nicht richtigere und beständigere Kennzeichen zu einer andern liefern. Corax Heterodon Reuss. Tab. II. fig. 1. a., b., с., d., e. Giebel, Fauna der Vorwelt. 1. Band. 370. Reuss. Bóhmische Kreideformat. 3. tab. Ш. fig. 49 — 71. Galeus appendiculatus. Ag. Poiss. foss. III. tab. 26. fig. 2, 3 pristodontus Ag. P. f. Ш. tab. 26. fig. 4 — 8, 1^. Corax Капри Ag. P. f Ш 225. tab. 26 a, fig. 25 — 34. falcatus. Ag. P. f. Ш. 226. tab. 26. a, fig. 1 — 15. —— appendiculatus. Ag. P. f. Ш. 227. tab. 26. a, fig. 16—20. affinis Münsteri. Ag. P. f. Ш. 227, tab 26. a, fig. 21—24. , Pictet. Paléontol. II. 272. Von dieser Gattung Zàhne haben wir aus dem Kursk- schen eisenhaltigen Sandsteine nur ein Exemplar, das im vergrésserten Maasstabe dargestellt ist in fig. 1. a, b, c, d, e; seine natürliche Grósse, angezeigt durch die Linie c, ist weniger als eine halbe Linie. Der Zahn ist ziemlich zugespitzt, hat die Form eines nach hinten geneigten Dreiecks, dessen vordere Seite länger ist als die hintere, die auch, obgleich weniger, nach der Basis zu geneigt ist; auf dieser hintern Seite bemerkt man ein, sich deutlich abhebendes Zàhnchen. Ап beiden, ziemlich geraden, Rändern gehen feine Zähnchen (im vergrósserten Maasstabe gezeigt auf fig. 1. e.), die von der Basis nach der Spitze zu sich stufenweise verkleinern; an dem vordern Rande jedoch deutlicher sind, als am hintern. Die innere Seite des Zahns, ist mehr konvex, als die àussere. Der Schmelz begleitet die innere Seite und den vordern Rand 294 bedeutend länger hinunter als den hintern Rand auf der- selben Seite und’ seine Basis wird dort durch eine einge- bogéne , ovale, krummie Linie bezeichnet, während er auf der äussern Seite, bei gleicher Länge, durch еше gerad- geneigte Linie begrenzt wird. Die Zähne dieser Gattung haben, bei aller Aehnlichkeit unter einander, sehr verschiedenartige Gestalt und zur Vergleichung dieser Gattung halten wir es für nicht über- flüssig hiebei einige Copien darzustellen, von denen fig. 2 — 18 die fig. 55 — 71 tab. ПИ. aus Reuss Böhm. Kreidef. wiedergeben, wo fig. 2 — 10 und 12 — 15 (55 — 63, 65 — 68) die Zähne des Corax falcatus vor- stellen; fig. 11 und 17 (64 und 70.) Corax affinis; und fig, 16 und 18 (69 und 71.) die meiste Aehnlichkeit haben mit den Zähnen des Corax appendiculatus. Das von uns beschriebene Exemplar ist, in der Masse des Steins selbst, in einem Bruche unsers Ssamorod, bei dem Kirchdorfe Kamenewo, auch Ssemenoffka (Каменево Семеневка Tox»), des Kurskschen Kreises und Gouverne- ments, .gefunden worden; in Böhmen finden sich diese ‚Zähne am häufigsten im Plänerkalke. E 7 9502 gee | CiBRARY, es dLıB R ARVs "SP стен BULLETIN | DE LA SOCIETE IMPERIALE DES NATURALISTES |» LL: do J—l e| o à Br Tome XXVI. ANNÉE 1853. №. ЛУ. MOSCOU. IMPRIMERIE DE L’ÜNIVERSITE IMPÉRIALE. 1853: /2 t^ / Z5 7 p \ > = ` SEF NEA ПЕЧАТАТЬ ПОЗВОЛЯЕТСЯ съ TÉMB, чтобы по отпечатан!и представлено было въ Цензурный. Rowurers узаконенное чиело экземпляровъ. Москва, Февраля 9 дня, 1854 года. COMME Hensops, A. С. С. и Raeaaeps Heans Cnewupees. BULLETIN DE LA SOCIÉTÉ IMPÉRIALE DES HATURARISEES DE MOSCOU PUBLIÉ sous LA Répaction pu Docteur RENARD ANNÉE 1853. Томе XXVI. SECONDE PARTIE. {Avec 9 planches.) Moscou. [IMPRIMERIE DE L’UNIVERSITE IMPÉRIALE, 1853.- 57V ‘Зала We у ida ; № Mie (© Lp" SRE mme Lr ^ f Á - ce pr ve € ‘ "e dax. ae oF art demone CLYMEMARUM rr GOMATITUM NATURAM NOTASQUE PRIMARIAS EXPOSUIT GUIDO SANDBERGER. Inter Cephalopodum genera, quae primae formationi geologicae propria sunt, Clymeniae et Goniatites haud parvi sunt momenti. Ad ea enim mollusca pertinent, quae singu- larem simulque perfectam naturam habent, etiamsi in transitoriis seu palaeozoicis inveniuntur montibus, in qui- bus omnino reliquiarum organicarum primitiae investiganti occurrunt. Singularibus notis plerumque facile agnoscuntur ideoque ad strata geognostica, in quibus eorum reliquiae continentur, accurate determinanda et a similibus distin- guenda satis apta esse videntur. Clymeniae omnes unicam totius formationis partem satis distinetam, quam Cypridinenschiefer vocamus , significant. № 4. 18535. 20 300 Goniatitum plures divisiones singulaeque species diver- sas formationis partes vel membra, quae vocant, unaquae- que indicat. Utriusque generis magnum equidem numerum specierum et quae omnino ejusmodi concharum reliqua sunt investi- gavi subtiliterque observavi. Collegi singula quaeque, quae de vera eorum natura eruere paful, commentationibusque diversis communicavi, et jam prius, et nuper editis. Lector benevolus ea, quae de singularum specierum et varietatum natura ipsa et propria observavi, in hisce inveniet libris et commentationibus, accuratius explicata: 1. Guido et Fridolin Sandberger: Systematische Beschreibung und Abbildung der Versteinerungen des Rheinischen Schichtensystems in Nassau etc. pag. 52 sqq. Tab. II — XII. à 2. Guido Sandberger: Ueber Goniatiten; und ins- besondere über die Varietatenreihe des Goniatites retrorsus v. Buch. Leonhard et Bronn: Neues Jahrb. für Mineral. etc. 1851. pag. 536 sqq. et Tab. V. 3. idem: Beobachtungen über einige schwierigere Puncte der Organisation der Goniatiten. Jahrbücher des Vereins für Naturkunde im Herzogth. Nassau. Vol. Vii (1851). Fasciculus 2 et 3 p. 292 sqq. Tab. II et III. 4. idem: Einige Beobachtungen über Clymenien; mit besonderer Rücksicht auf die westphälischen Arten. Ver- handlungen des naturhistor. Vereins für die preussischen Rheinlande. Vol. X (1853). pag. 171sqq. Tab. VI, VIT, VIL. Primarias tantum notas comprehendere hoc loco liceat eo modo, ut comparem utrumque genus. Clymeniarum et Goniatitum natura dubia et ambigua amplius non erit. Neque enim Clymeniae ad genus Nautilo- rum propriorum referri possunt; nec jure licet, Goniatitum species generi Ammonitum tribuere. Imo vero propria ac 301 diversa est amborum natura, neutrumque genus cum Nau- tilis vel Ammonitibus confundi potest. Quod singulatim ac satis accurate ostendisse et clare dixisse mihi videor in commentationibus, quas modo indicavi. Quod hoe loco communicem, a generum definitionibus ordiar, inter sese comparatis. DEFINITIONES PARALLELAE. С1утетла. Goniatites. Testa spiraliter convoluta, aequilateralis, discoidea discoidea vel tumida. Lobi pauci, plerumque haud numerosi, simpliciter angulati vel sinuati. Sipho ventralis, dorsalis, septi infundibulum penetrans , cujus externa pars lobum ventralem dorsalem constituit. Sella dorsalis plerumque Lobus ventralis interdum integra, satis plana vel me- nullus. diocriter evexa. Cellula initialis magna, globularis vel ovali - pyri- formis. Cellula ultima maxima, unius circiter ambitus longitudi- ne. Striae costaeque transversales testae in dorso retrorsae. 20* 302 II. PARTIUM SINGULARUM COMPARATIO. a. Testae forma et superficies. Clymeniarum conchae seu testae, e formatione palaeozoica hucusque notae, disciformes tantum, haud globosae sunt, umbilico modo amplo, modo angusto ac fere nullo. Cl. un- dulata et pseudogoniatites magnum, laevigata maximum habent umbilicum; striata subumbilicata est. Goniatitum conchae modo disciformes, modo globosae, modo umbilicatae, modo involutae sunt, umbilico nullo. Conferantur Gon. compressus, sagittarius, crenistria. Ut figura geometrica Clymeniarum et Goniatitum recte perspiciatur, pauca hoc loco praemittenda sunt, quae ad cuncta cephalopodum polythalamicorum symmetricorum genera spectant. Testa eorum omnino tubiformis est, modo recta (Orthoceras, Bactrites, Baculites), modo leviter in- curvata (Cyrtoceras, Toxoceras), modo spiraliter flexa, ambitibus liberis (Gyroceras, Crioceras), modo spiraliter convoluta , ambitibus plus minusve sese amplectentibus, aut evolutis, aut involutis (Nautilus, Clymenia, Goniatites, Ceratites, Ammonites). Universa horum corporum figura geometrica ternis areis inscriptis lineisque, quibus vicissim binae areae sese intersecant, accurate metiri potest. Apud cuncta genera binae areae, de quibus agitur, planae sunt, tertia apud rectas quidem testas eadem plana,. apud. incur- vatas vero et spiraliter convolutas curva tantum area est. Ea planities, quae tubum testae symmetrice i. e. in duas partes aequales dividit, quarum altera dextrorsum, altera sinistrorsum ab ipsa planitie sita est, sectio primaria vel dimidians (Halbirungsebene) vocatur, apud testas curvas 303 ipsa planities vel sectio incurvationis vel involutionis (Krüm- mungs-, Windungsebene oder- schnitt) nominari potest. Altera planities primam rectangulatim ita secat, ut tubum transversim penetret et apud testas spiraliter inflexas disci radium vel diametrum quamlibet sequatur. Cui nomen est planitie vel sectionis transversalis (Querschnitt). Ac haec quidem planities transversalis in universum eundem fere situm habet, quem intra testam vel tubum septa cellularum ostendunt. Tertia denique area recto angulo planitiem pri- mariam s. dimidiantem ita penetrat, ut intermedia sit inter summam utriusque lateris convexitatem eademque simul et ipsa totum tübum longitudinaliter peragat. Unde appa- ret, ipsam, si tubus rectus est, nihil aliud, nisi planitiem esse, sin autem curvus est tubus aut spiraliter inflexus, aream cylindrico-curvatam aut cylindrico-spiralem tantum efficere posse; i. e. lineae rectae in ipsa e lateribus testae tantum in planitiem primariam rectangulatim duci possunt eadem ratione, qua in cylindro ducuntur in basim vel se- ctionem quamlibet basi parallelam. Area latitudinalis (Brei- tenflàche) vocatur. Linea, quae efficitur, ubi planities di- midians et area latitudinalis sese vicissim intersecant, /on- gitudo tubi (Lange, Axe der Röhre) nominatur. Linea recta, quae e sectione planitiei.dimidiantis et transversalis oritur, altitudo vocatur. Latitudo denique ea linea recta est, quam area latitudinalis et planities transversalis sese secantes efficiunt. Quae si ab omni parte accurate exploratae sunt dimensiones, universa inde testae figura geometrica recte dijudicari potest. Clymeniarum et Goniatitum tubus spiraliter convolutus est, ambitibus sese amplectentibus. aeque ac Nautilus, Ceratites, Ammonites. Quaeritur, qua via ac ratione linea spiralis determinari possit, quam tubus uniuscujusque spe- сте! sequatur: 304 Sectione symmetrica 5. primaria facta, in planitie dimi- diante quatuor insequentes axes vel lineae rectae infinitae per disei centrum quam accuratissime ducuntur, quae an- gulos inter se aequales 1. e. 459 faciunt, ita ut tertius quisque axis primum recto angulo penetret. Linea spiralis, quem testa ipsa dissecta indicat, in singulo quoque axi diametros desecat insequentes, extrinsecus alternatim sen- simque minutos. In uno eodemque axi longitudo singula- rum diametrorum insequentium, hac ratione determinatarum accuratissime metitur. E binis numeris, qui binarum diame- trorum insequentium longitudinem indicant, quotiens for- matur (Windungsquotient). Quod si apud Clymeniarum et Goniatitum species facias, hos numeros (Windungsquotien- ten) invenies in omnibus axibus aequales simulque simpli cissimos, ut 2, $ cet. Tria nl ER, ut res satis explanetur, a specie- bus notioribus sumta: 1) Clymenia laevigata. In uno tantum axi exemplar metiri polerat. Axis unicus. | 37,7; 27,0; 19,7; 15,0; 11,3; 8,6; 6,7; 5,1; 3,8; 2,9; 2,4; 4,8. Duoliens d did +. some ral S d. Bast pola 2) Clymenia undulata. Diametrorum insequentium longitudo. Axis. Quotiens. i 3o bot s Il | 2555; 4755242 5; 9,0;:6;4; 4,6;.3,1; 2,2; 1,5 ta S QU Wy QU (QU Quotiens. nv y. Quotiens. IV Quotiens. » E li m = ten QP (tel 7; = © ; 8,2; 5,8; 4,1; 2,8. 5 S ib | V = 2 2,9. r2 |. = c © I (28 3; 19,6; 13,8; 9,9; 7,0; 4,7; 3,5; 2,5; 1,7. — t3 DW ioa D [i FS dtu S E tjs < m a volta J [tola À wel © I SER 305 3) Clymen?a striata. Axis. I 23,7; 16,7; 14,8; 8,5; 5,9; 4,0; 2,8. " Quotiens. $ $ $ $ 3 3 II 22,1; 15,9; 10,9; 7,7; 5,5; 3,6; 2,6. Quotiens. 3 3 $ $ $ 5 , III 19,6; 14,0; 10,0; 1,0; 4,9; 3,3; 2,4. Quotiens. $ 3 3 3 3 3 IV 18,1; 12,8; 9,0; 6,2; 4,5; 3,0. Quotiens. 3 3 ES $ $ Unde apparet, haec genera plane ad eandem legem ma- thematicam involuta esse, quam Moseley et Nauman- nus apud Nautilorum et Ammonitum species invenerunt. Unaquaeque enim species accurate explorata lineam spira- lem, quam logarithmicam vocamus, sequitur. Conf. Com- mentationes conchyliometricae Dr-s J. H. Tr. Mülleri in Poggendorfi Annal. Physic. 1851 et 1853. Quae ad superficiem testae pertinent, Clymenias a Gonia- titibus discernere non possumus. Striae enim transversales apud utrumque genus e regione ventrali ad dorsali - latera- lem 1. e. super ipsum latus arcu plano - concavo recedunt, brevi deinde convexo arcu intermedio, subangulato, obro- tundato ad sinum dorsalem retroflexum proficiscuntur. Nau- tili lineae transversales, ex incremento testae ortae, eodem modo flectuntur. Canales transversales coarctantes, ad ori- ficii limbum pertinentes, aeque apud Clymenias et Goniati- tes, ac apud Ammonites et Orthoceras inveniuntur. Nodi, costae, plicae, rugae, carinae dorsales apud Ammonitum, Goniatitum, Clymeniarum, Nautilorum species singulas oc- currunt, apud alias desunt. Raro tantum testa omnino lae- vis est. Carinarum dorsalium origo apud Ammonitum et 306 Goniatitum species de siphone ejusque situ pendere non po- test. Apud Clymenias enim interdum carina dorsalis, satis insignis reperitur, dum sipho ventralis est. b. Pallit secrementum rugosum, inferiori ambitui incubans. Secrementum nigrum apud Nautilum Pompilium et um- bilicatum jam plures viri docti accurate inquisiverunt. Gra- nosum plerumque invenitur. Rarius irregulariter costula- tum apparet, divaricatum, ramosum, singulas lacinias, in- sulis similes, separatas, intermedias huc illuc amplectens. Granosum autem pallii seérementum, inferiori ambitui in- cubans, apud Clymenias et Goniatites nunquam est, immo vero ramosum et costiforme, aeque ac eadem pars Ammo- nitum. In dorsali et dorsali - laterali regione rimulae et striae secrementi transversim omnino ducuntur, ad finem ventralem plerumque reflectuntur, quod quidem inter Go- niatitum species Gon. sagittarius et retrorsus tam perspicue ostendunt, ut ramuli subtilissimi hoc loco fere spiralem te- stae lineam sequantur. c. Septum, sutura, infundibulum siphonale. Clymeniarum et Goniatitum septa in universum concava sunt. Septorum area aut eodem modo, quo apud generis Nautili species invenitur, simpliciter excavatur, aut, dum media pars areae plus minusve deprimitur, pars marginalis alternatim exaltatur et deflectitur, suturam plus- minusve complicatam, lobos sellasque constituens. Suturam simpli- citer inflexam, septi aream satis excavatam inter Clymenia- rum species Cl. compressa, arietina, binodosa habent. Prae- ter ventralem lobum lateralem insignem Clymenia undula- ta, striata, pseudogoniatites ostendunt. Apud Cl. laeviga- 307 tam lobus lateralis angulatus, sed obrotundatus exsistit, ma- gis obsoletus ac brevior. Perpauci tantum apud Clymenias lobi sellaeque reperiuntur. Lobus ventralis s. siphonalis semper amplissimum se offert, lateralis specierum insignio- rum (Cl. striatae cet.) satis quidem retrorsum deducitur, intus vero a tubi circuitu parum tantum ad planitiem dimi- diantem inflectitur. Omnium Clymeniarum septum satis profunde excavatur. Suturam septumque simplicissimum inter Goniatitum species G. compressus, lateseptatus, sub- nautilinus exhibent. Apud plurimas Goniatitum species septi margo saepius ac profundius plicatur. Lobi laterales am- pliores, intus quoque ad planitiem dimidiantem propius ac- cedunt. Sutura multilobata oritur serrata, dentata, lanceo- lata, undulata, qualis perspieua est apud Gon. sagittarium, lunulicostam, tridentem, tuberculoso-costatum, alios. Ipsum harum specierum septum eidem parti Ammonitum proprio- rum simillimum est, quia area sellis satis evexis maximam jam praebet varietatem et pars excavata media recedit ac deminuitur. Apud Goniatitum, Ceratitum, Ammonitum species lobo- rum numerus normalis sex est. Sed jam apud Goniatites et multo magis apud cetera ambo genera lobis auxiliaribus hic numerus normalis augetur. Tres lobi apud Clymenia- rum genus numerus normalis reperitur: Lobus ventralis (siphonalis) unicus, in utroque latere lobus lateralis. Sel- larum numerus а lobis pendet. Duae exsistunt sellae ven- trali-laterales, accedit sella dorsalis. Species simplicissimae (Cl. compressa, binodosa, arietina, laevigata) hanc suturam tripartitam tantum exhibent. Apud ceteras hujus generis species, paullo tantum magis complicatas, aut in dorsali re- gione, aut simul in ventrali accedunt lobi sellaeque auxi- liares. Sella dorsalis Clymeniae undulatae apice triplici constituitur; partem mediam, rotundam, parum evexam se- 308 quitur utrinque sella dorsali - lateralis acuto angulo ad la- tus versa, lobis dorsali - lateralibus interpositis, parum ex- cavatis, rotundis. Quinque igitur lobos et quinque sellas Cl. undulata habet. Apud exemplaria perfecta Clymeniae pseudogoniatitis sellam dorsalem amplam lobus dorsalis acutus et profundus intersecat. Inter sellam ventrali - late- ralem satis exaltatam et sellam lateralem altam et extensam ejusdem speciei et Clymeniae striatae utrinque lobus ven- trali-lateralis intercedit. Loborum numerus igitur nume- rum normalem, quem apud Goniatites invenimus, aequat: sex sunt lobi ac totidem sellae. Lobus dorsalis apud Cl. striatam non adest. Simili vero modo sella dorsalis triplex est ac in eo tantum a forma Cl. undulatae discerni potest, quod obrotundatae, non acutoangulae sunt sellae. dorsali - laterales. Loborum et sellarum numerus hujus speciei sep- tem est. Si Goniatitis Orbignyani dorsalem lateralesque lobos dissectos respicis et Ammonitis floridi formas suturae ad aetatem diversas, ab initio simpliciores, sensim magis diva- ricantes adjungis, satis clare apparet, affinitatem Goniati- ium cum Ammonitum genere permagnam esse. Nautilus Goniatites, Nautilus aganiticus, Nautilus lingulatus, Cly- menia pseudogoniatites, Goniatites compressi et G. lamed cordati eae varietates , quarum infundibulum siphonale (Siphonaldute, Trichter) lobum gignere non potest, quia tubi aream internam non attingit, cunctae hae species di- versorum generum plane ostendunt, certos fines inter haec genera erigendas non esse; transeuntur enim huc illuc sin- gulis notis. Cunctarum vero notarum insignium nexus aptus est ad speciel её generum veram naturam cognoscendam et recte dijudicandam. Sed etiamsi singulis notis affinitas va- rietatum vel specierum singularum demonstrari potest cum aliis generibus, inde minime sequitur, ipsa cuncta genera 309 promiscue confundi posse omnique natura propria ас sin- gulari carere. Systema vera ratione naturalis non unica vel binis notis de specierum distributione dijudicat, sed totam explorat rerum naturam legesque inde et regulam deducit. Sed, ne aberrem de proposito, de lobo siphonali amborum generum jam breviter disserendum erit. Cujus originem hoc modo interpretamur. Septi infundibulum retroversum, a siphone penetratum, apud Clymenias in interiori s. ventrali septi circuitu, apud Goniatitum species in exteriori s. dor- sali situm, arcte ad tubi aream intestinam apprimitur eam- que angustissime attingit et hoc loco applanatur. Sic lobus siphonalis in parte concava ambituum Clymeniarum, lobus ventralis, sic in convexa parte ambituum Goniatitum dor- salis exoritur. Apud Nautilos ad ipsum septi marginem in- fundibulum siphonale non exsistit, sed loco plus minusve interiore positum est. Inter ventralem et dorsalem regio- nem apud omnes Nautilorum species invenitur in ipsa se- ctione disci primaria s. in ea planitie, qua testa symmetrice bipartitur. Ne de infundibulo siphonali ejusque de forma dubium relinquatur, pauca addere mihi liceat, quae multis obser- vationibus quam accuratissimis nituntur. Nunquam sipho ipse inter testam et septum e priori cellula in subsequen- tem permeat nec apud Clymenias et Nautilos, quod omnes scriptores concedunt, nec apud Goniatitum, Ceratitum , Ammonitum species, de quibus adhuc scriptorum senten- tiae, quod ad siphonis situm attinet, diversae fuerunt. Si enim male conservata sunt exemplaria, quibus utimur ad rem tam difficilem recte dijudicandam, facile fallimur de siphone. Septa nusquam canales tantum concavos praebent, quibus ab uno tantum latere sipho niti possit. Infundibula imo potius toto circuitu cincta cunctae Goniatitum species non solum, sed Ceratitum et Ammonitum quoque species м а и — 310 ejusmodi infundibula exhibent. Apud cuncta haecce ge- nera sipho per infundibuli partem retroversam, toto circui- tu cinctam permeat. Quae quidem res hoc modo se habet. Apud Goniatitem compressum, subnautilinum, retrorsum, alios infundibulum siphonale satis perspicuum est, retro- versum et simplex. Eandem formam habet, quam in parte ventrali apud Clymenias ostendit, Haud diversum est in- fundibulum siphonale, cujus externa pars lobum. dorsalem constituit apud Gon. intumescentem, carinatum, alios ad . Crenatorum subdivisionem (vide infra) pertinentes. Sellae dorsali apud has species satis evexae parabolicae interce- dit, sed retroversum est idem infundibulum eodem modo, quo apud Nautilinos Goniatites (vide infra subdivisionum conspectum). Apud Goniatitem crenistriam et alios, qui ad Genufractorum subdivisionem referuntur , sella dorsalis eadem exsistit, gracilior tantum, quem lobus infundibu- lumque dorsale intercedit. Magis obsoletum et perangu- stum apud hasce species lobus et infundibulum, ita ut sint, qui crediderint, sellam dorsalem angustum simul ipsum in- fundibulum esse siphonale antrorsumque verti. Crescit er- -ror, si quis Ceratitum et Ammonitum nucleos vel exempla- ria per planitiem dimidiantem bipartita ac polita oculis le- viter tantum et parum accurate lustrat. Antrorsum et su- perne infundibula siphonalia tendere ei videntur. Sellae tubuliformes sunt, quae videt. At enim accuratius si explo- ratur pars interna et margo superus huius tubuli antrorsum versi, exiguum et tenuissimum infundibulum siphonale proprium ac verum perspieitur, retroversum, intra sellam tubuliformem vel conicam acutangulatim reflexum. Inditum igitur est ampliori parti antrorsum producto ipsum infun- dibulum conicum et foramen angustissimum, quod sipho penetrat. Apparet, re vera ipsum infundibulum siphonale eodem modo se habere apud Ceratitum et Ammonitum spe- 311 cies, quo apud Goniatitum genus jam invenitur. Majoris enim huius complicationis vestigia apud Goniatites Crenatos et Genufractos jam exsistunt. d. Sipho. Clymeniarum et Goniatitum sipho simplex, nunquam la- melloso-radiatus est, plerumque simul tenuis ac filiformis, rarius tumidus et submoniliformis. Praeter infundibulum, de.quo modo egimus, quodque siphone penetratur, proprium siphonis integumentum reperitur tenuissimum; plerumque vero in materia lapidea evanuit, rarissime clare perspicitur. Quod quidem integumentum siphonale (Siphonalhülle) Nautilus Pompilius quoque satis aperte exhibet; conf. G. et Fr. Sandb. Verstein. des Rhein. Schichtensyst. p. 140. Nautilorum, Cyrtoceratum, Orthoceratum siphones inter- dum inerassati et satis coarctati et moniliformes sunt. La- melloso - radiatus invenitur sipho multorum Cyrtoceratum et Orthoceratum, quorum aliae species simplici ac tenuiori praediti sunt siphone. Interruptus sipho apud nullum Ce- phalopodum genus exsistere potest. Evanuit saepissime, ut diximus, in lapidibus. Infundibula tantum reliqua sunt, quae penetravit; sed eum ipso siphone vel involucro s. in- tegumento haec quidem confundi non possunt. Ш. GENERUM PARTITIO SYSTEMATICA. Forma suturae 1. e. loborum sellarumque maxime idonea est non solum, ut inde nota quaedam primaria uniuscujus- que speciei amborum generum affinium sumatur; sed etiam 312 ad variam et diversam suturae formam species aptissime intra generum fines ita inter se conjunguntur et distri- buantur , ut similes appropinquentur species , dissimiles separentur. Habitum , quem dicunt, typicum in suturae et septi forma cognoscimus. Quo factum est, ut omnes scriptores generum partitionem systematicam. de sutura deducant. E Clymeniarum species in universum simpliciores sunt, quam Goniatitum. Inde pendet, paucas tantum exsistere subdivisiones generis Clymeniae. Primo loco discernendum est inter suturam arcuatam s. rotundatam, quam Cl. com- pressa, binodosa, arietina praebent, et suturam angulatam. Duplici modo porro angulata sutura formata est. Aut lobum lateralem exhibet simpliciter angulatum, cujus crus ventrale recta fere linea sensim ad finem ventralem adscendit (Cly- meniae adscendentes: laevigata, undulata); aut lobum late- ralem laciniatum vel producto - sacciformem sella lateralis sequitur valida, obrotundata, genu similis (Clymeniae in- cumbentes: striata, pseudogoniatites). Clymeniarum arcua- tarum septum simpliciter ас profunde excavatur; adscen- - dentium et incumbentium area septi costa sellari, valde evexa distinguitur. Ас non solum a Clymeniis arcuatis an- gulatae differunt hae costa sellari exaltata. Adscendentes quoque ab incumbentibus facile eadem discernuntur, si costae viam et flexum in septo prosequimur. Apud Clyme- niam undulatam e basi lata , a sella ventrali-laterali costa ad dorsali - lateralem sensim attenuata transit, ad tubi cir- cuitum i. e. extrorsum concava parte vertitur. Lobi latera- lis impressio infra superiorem costae finem sita est. Apud Cl. striatam et pseudogoniatitem costa e basi angustiori, a sella ventrali - laterali ad sellam lateralem amplam, sensim incrassata tendit. Quo efficitur, ut concava parte costa in- tus vertatur i. e. ad mediam lineam, quae altitudo sectio- 313 nis transversalis vocatur. Impressio lobi lateralis supra costam sita est. Goniatitum species multo magis differunt et variant, si propriam formam septi ac suturae respicis. Major quidem inter singulas Goniatitum species affinitas et conjunctio, si a simplicissimis ad complicatos procedis. Inter extremas vero formas magna diversitas apparet. Subdivisiones gene- ris nihilominus clarae et haud ineptae esse videntur, quae ad suturam discernuntur. Zoologiae enim aeque ac geo- gnosiae satisfaciunt, quia inter se satis distinguuntur spe- ciesque affines bene reconciliant, simul ad strata agnoscen- da utiles se praebent. Vide infra. Generis subdivisiones breviter afferam paucasque tantum species exempli causa ad unamquamque apponam. Uta simplicioribus formis incipiam, hae nominandae sunt Go- niatitum subdivisiones: 1) Nautilini. 2) Magnisellares. 3) Acutilaterales. 4) Crenati. 5) Serrati. 6) Genufracti. 7) Lanceolati. 8) Linguati. Nautilini simplicissimam sutu- ram habent, arcuatam s. rotundatam, ut G. compressus, lateseptatus, subnautilinus. Magnisellares magnam sellam lateralem habent rotundatam; accedit lobus lateralis unicus, modo rotundatus modo acutus. G. retrorsus et varietates permultae conferantur Rhein. Schichtensystem in Nassau p. 100 sqq. Acutilaterales lobo sellaque laterali, utroque angulato agnoscuntur. G. terebratus, acutilateralis. Crenati lobum dorsalem exiguum exhibent, qui sellam dorsalem amplam et insignem, campaniformem intercidit; sella late- ralis rotundata , satis exaltata maximam lateris partem occupat. G. intumescens, carinatus. Serratorum Goniatitum lobi sellaeque satis numerosi, acuti. G. sagittarius. Genu- fraeti lobum dorsalem exiguum habent, quo sella dorsalis gracilis et angusta acutangulatim bipartitur, dente acuto utrinque prominente. Sella lateralis secunda fere trans to- 314 tum. disci latus tenditur et. ubi cum lobo laterali secundo cohaeret, rectangulatim inflectitur, ita ut genu similis fiat. С. crenistria, vesica, truncatus, Diadema, Barbotanus cet. Lanceolati lobos laterales lanceolatos exhibent, ante basin coarctatos, sellas obrotundatas, plerumque clavatas. G. lu- nulicosta. Linguati lobis sellisque satis productis, obrotun- datis, parabolicis, linguiformibus agnoscuntur. G. tuber- culoso - costatus, tridens. i IV. STRATA GEOGNOSTICA INDICANTUR, QUAE CLYME- NIIS ET GONIATITIBUS AGNOSCUNTUR. Clymeniarum species, quoad hucusque satis accurate exploratae sunt, cunctae mediam partem formationis transi- toriae s. palaeozoicae indicant, systema Rhenanum s. Devo- nicum vocatur, atque unicum tantum et distinctum strato- rum nexum, cui nomen «Cypridinenschiefer» imposuimus. Cypridina serratostriata, Cardiola retrostriata, Posidonomya venusta, Phacops cryptophthalmus sunt petrefacta normalia, quibuscum Clymeniae simul in his stratis reperiuntur in Westphalia, Thuringia et Bavaria (Fichtelgebirg), Britan- nia, Austria (Plawutsch-Berg bei Gratz). Veri simillimum est, in aliis quoque terris Clymenias proprias et haud du- bias detecturas esse. Ad Petschoram in Sibiria exempli causa Keyserlingius jam alia petrefacta invenit, quae ad stratum «Cypridinenschiefer» sine dubio referenda sunt. Goniatitum species cunctae ad mediam et superiorem partem formationis transitoriae s. palaeozoicae pertinent. In stratis superiorum formationum plane exstinctae sunt. Ceratitum et Ammonitum species ibi primum exoriuntur. 315 Subdivisione Goniatitum nautilinorum suprema strata partis Siluricae (Bohemia; auctore Barrandio), inferiora strata Devonica (Marcellusschiefer in New-York, Wissen- bach in Nassovia) satis accurate significantur. Subdivisio- nes crenatorum stratum «Cypridinenschiefer», in quo Cly- meniae cunctae reperiuntur, genufractorum strata superiora formationis palaeozoicae, carbonifera scilicet (Steinkohlen- formation, Mountain limestone) constanter ac certissime declarant. er Л 4. 1853. 21 SYNOPSIS ASTRAGALORUM TRAGACANTHARUM. AUCTORE Е. B. Fiscuer. INTRODUCTION. Ce n’est qu’en hésitant et avec beaucoup de défiance que je me décide à offrir aux botanistes ma revue des Astragales Tragacanthes. Mon travail a été commencé en 1836; dans l'intervalle, où des circonstances dont je ne pouvais pas me rendre maitre, ont arrèté mes occupations, de nou- veaux matériaux se sont tellement accumulés, surtout les recherches soigneuses de Mr. Boissier ont tellement avan- cé l'oeuvre, qu'il y a presque de la présomption à donner de la publicité à mes notes. Il y a plus: je ne possède qu'une minime partie des nombreuses nouvelles espéces de ce groupe, je n'en ai point observé dans leur lieu natal et on 317 pourra s'apercevoir de l'énorme différence d'un travail de cabinet, basé sur des échantillons peu nombreux, isolés, peut étre incomplets ou mutilés, avec des observations faites sur les lieux et fournies par la richesse de la nature vivan- te aux voyageurs scientifiques. Si, nonobstant ces graves inconvéniens, j'offre à mes amis mes études, c'est presque pour l’acquit de ma conscience et pour leur témoigner ma reconnaissance pour toute la bienveillance avec laquelle ils ont bien voulu mettre à ma disposition soit des échantillons entiers, soit des fragmens précieux des espéces authentiques des auteurs qui les ont fait connaitre. Enfin, quelque pénible qu'il me soit de livrer ces pages à la critique, avec les im- perfections que je leur connais, il serait ingrat de ma part d'avoir mis mes amis en contribution, sans leur rendre compte de l'usage que j'ai fait de leur générosité. Malgré les notes nombreuses que j'ai prises sur les Astra- gales dans les différens herbiers que j'ai eu occasion d'exa- miner , il me reste bien des incertitudes sur plusieurs espe- ces, parce que l'examen attentif auquel je n'ai pu me livrer que dans mon cabinet, m'a fait connaitre certains caracteres sur lesquels mon attention ne s'était point assez fixée d'abord; cela nécessitera sans doute avec le temps plus ou moins de rectifications. Je dois exprimer ma bien vive reconnaissance aux sa- vans qui ont secondé mes recherches avec la plus franche amitié. I] m'a été permis d'examiner les herbiers de la Société Linnéenne de Londres (Herbier de Linné), ceux du Muséum d'histoire naturelle de Paris (Herbiers de Tourne- fort, de Vaillant, d'Olivier, de Michaux), du Muséum bo- tanique de Berlin (Herbiers de Gundelsheimer et de Will- denow), et je cite avec empressement les noms de Messieurs Bn. Bode, Boissier, Bongard, R. Brown, de Can- dolle, Decaisne, Delessert, Delile, D. Don, Eh- 21 * 318 renberg, Fauché, Gay, Guillemin, Hohenacker, W. Hooker, Jenisch, Jussieu, Kapherr, Klotzsch, Kunth, Lehmann, Martius, С. А. Meyer, Е. Meyer, Prescott, Ruprecht, Steven, Tourtschaninoff, Webb, Zuccarini. Les Astragales de la section des Tragacanthes, à Гехсер- tion du seul Astragalus gymnolobus, qui ressemble par son port à l’Astragalus virgatus et qui paraît être simplement vivace, sont des sous-arbrisseaux plus ou moins ligneux, hérissés de feuilles épineuses à leurs sommets et longtemps persistantes sur les rameaux. Ils se présentent avec un port si extraordinaire qu'on serait d'abord tenté de les séparer génériquement des autres Astragales, si l'on n'était arrété par la considération qu'il existe d'assez nombreux passages aux autres groupes de ce genre, et qu'en admettant une fois des séparations, on serait obligé de multiplier les genres d'une manière peu profitable à la science. Les caractères qui paraissent d'abord d'un certain poids, comme p. ex. la production d'une seule graine dans la gousse, ou la division plus profonde du calyce, perdent de leur importance par les transitions successives à d'autres formes. Il s'ensuit qu'il vaut mieux se servir de certains caractéres pour former des sections dans le genre plutót que leur accorder une valeur générique. Les Tragacanthes se rapprochent naturellement de diffé- rentes sections des Astragales et, pour ainsi dire, en diffé- rentes directions. L'Astragalus gymnolobus lie par son port extraordinaire les Tragacanthes à la section de l' Astragalus virgatus; | Astragalus Szovitsii, les réunit au groupe de l'Astragalus Halicacabus; les Astragalus trigonus , Siebert, tomentosus, radicatus etc. forment une section séparée qui tient le milieu entre les Tragacanthes et les Christiani. L' Astragalus vaginans DC. qui, lorsqu'il n'est pas mutilé, x 319 porte toujours sa foliole impaire conforme aux folioles laté- rales et qui n'est jamais muni d'une épine pétiolaire, est intermédiaire entre les Tragacanthes auxquels il n'appar- tient pas, et les Alopécuroides. On serait tenté de séparer les espéces à gousse monosper- me des autres; mais c'est un caractère trompeur et ce n'est pas le nombre des graines développées à maturité, mais le nombre des ovules dans l'ovaire qui décide la question; d'ailleurs il ne manque pas des formes de transition. Le fruit uniloculaire ou biloculaire n'est pas non plus un caractère de grande valeur excepté pour le signalement des espèces. Le tube du calyce de plusieurs Tragacanthes est d'un tissu transparent, composé seulement des lames de l'épiderme et tellement fin qu'à l'époque du développement complet de la fleur il se fend presque toujours en laniéres entre les princi- pales nervures qui en font la charpente, méme jusqu'à la base; cette circonstance a donné lieu à croire que c'était l'état normal du calyce de certaines espèces. J'ai du exclure des Tragacanthes |’ Astragalus setiferus DC.; ayant été assez heureux pour découvrir quelques fleurs sur les échantillons de cette plante de l'herbier d'Olivier, con- servé au Muséum d'histoire naturelle de Paris, j'ai cru y reconnaitre une Chenopodiacee (opinion dans laquelle J'ai été confirmé par Mr. D. À. Meyer qui a étudié specialement cette famille) qui a été annexée avec doute par Mr. Mo- quin - Tendon au genre Cornulaca dans le Prodromus de DC. XIII, 2. pag. 218. — Il est encore essentiel de faire observer que la figure de Pr. Alpin, citée dans l'Astraga- logie de DC. , comme appartenant à l' Astragalus echinus DC. doit se rapporter à un Acantholimon. Enfin j'ai cru devoir faire quelques réductions, en réunis- sant plusieurs Tragacanthes , considérés comme espéces différentes, sur l'autopsie et la comparaison des échantillons 320 originaux des herbiers. C’est ainsi que je réunis sans hési- tation l'Astragalus aureus de Willdenow et l'Astragalus pseudotragacantha de Pallas, les A. erianthus Willd. et A. eriocaulos DC; les A. microcephalus Willd. et A. pycnophyl- lus de Steven. J'ai désigné par le (!) l'autopsie des espéces indiquées; un astérisque (^) exprime que je n'ai pu examiner que des fragmens; je n'ai point vu les especès marquées d'une croix (+). | J'ai du laisser de côté beaucoup de détails dé la synony- mie, qui auraient exigé des recherches toutes spéciales et très soigneuses pour certaines espèces, auxquelles il m'a été impossible de me livrer. Les tiges et les branches des Tragacanthes sont garnies de feuilles plus ou moins rapprochées, le plus souvent. au point que les bases des pétioles avec leur stipules adhéren- ter couvrent entiérement la tige; quelques espéces ont leurs _ feuilles plus espacées quelquefois, de manière à faire voir les internodes (Astragalus caucasicus, A. aureus, A. by- zantinus). Les stipules, adhérentes à la base des pétioles, _calleuses à la base, sont presque toujours parcourues par une forte nervure qui s'allonge en une pointe plus ou moins effilée, plus ou moins persistante ou fugace. Le bout du pé- tiole forme une épine plus ou moins allongée, plus ou moins forte. Les feuilles sont toujours ailées sans impaire et le nombre des folioles varie de 6 à 50. Les poils des Traga- canthes sont ordinairement simples; les poils en navette ou attachés par leur milieu (pili Malpighiacei) se trouvent sur- tout dans la section des Tragacanthes bractéolés. Les fleurs naissent, implantées dans un petit coussin velu, dans l'ais- selle des feuilles (acervul?), tantôt sessiles et deux à deux dans chaque aisselle (dianthophori), tantôt également sessi- les mais réunies au nombre de cinq ou méme au de là dans 321 chaque aisselle (polyanthophori : Astragalus aureus), et formant, pour ainsi dire un épi raccourci; tantót elles sont portées sur un pédoncule commun et réunies en épi ou en grappe. Lorsque les fleurs sont sessiles, l'ensemble des l'in- florescence (glomeruli) occupe un espace plus ou moins grand sur la branche, et présente des formes tantót globu- leuses, tantót plus ou moins cylindriques. Les espéces à inflorescence pédonculée offrent le plus souvent une ou tout au plus deux aisselles florifères à chaque branche; un très- petit nombre est à pédoncules axillaires uniflores et trés - courts. Dans le groupe de l'Astragalus tumidus on voit un pédoncule uniflore, articulé et allongé, naissant des aissel- les des petites feuilles qui recouvrent des rameaux raccour- cis provenant des aisselles des anciennes feuilles. Les sti- pules des feuilles florifères, pour la plüpart plus larges que celles des feuilles stériles, forment une espéce de braetée extérieure. Ordinairement chaque fleur est soutenue par une bractée particulière; quelques unes sont munies en ou- tre à la base de chaque calyce de deux bractéoles filiformes et plumeuses (pterophori), ou trés-petites en forme d'écail- les (bracteolati). Le calyce est presque sans exception cou- vert de poils, soit longs et hérissés, soit courts et couchés sur l'épiderme, et dans ce cas, souvent noirs. Le tube du calyce turbiné, cylindrique, oblong ou globuleux est tan- tôt d'une consistance assez ferme, tantôt fort mince et trans- parent et dans ce cas l'espace entre les dents, soutenues alors par les seules nervures du tube, se fend si facilement dans toute sa longueur qu'il parait naturellement divisé et qu'il faut examiner le bouton pour reconnaitre son intégrité (calyx fissilis); les dents sont toujours velues et le plus souvent sur les deux faces. Un faisceau de nervures se rend de la base du calyce dans chaque dent et des nervures se- condaires trés - délicates, solitaires ou par paires occupent 322 la membrane entre les nervures principales; quelquefois, et toujours dans les espèces à tube calycinal renflé, les ner- vures sont réunies entre elles par un élégant réseau de vei- nes. Les pétales jaunes, blancs ou purpurins sont libres en- tre eux (eleuthéropétales) , ou les onglets des ailes sont réunis à ceux de la сагёпе (gamopétales) et dans ce dernier cas ils sont souvent soudés à la lame des filets des étami- nes. L'étendard est tantót à onglet étroit et se dilate sou- dainement en lame plus ou moins panduriforme (stenony- ehini, pandurosemit) dont la base s'élargit en angles arron- dis ou pointus ou auriculés; tantót son onglet plus ou moins large se dilate insensiblement vers le haut (sphenosemiü) ou présente la méme largeur que la lame (platonychint). L'étendard est toujours un peu plus long que les autres pé- tales; les ailes sont dimidiées, en fer de lance, à onglet, trés - étroits; les lames de la caréne, dont des onglets sont souvent libres entre eux, sont un peu plus courtes que cel- les des ailes et d'une forme à peu prés semblable. Les éta- mines sont sans exception diadelphes et l'étamine libre ad- hére communément à la base de l’étendard; les anthéres sont arrondies et égales entre elles. L’ovaire est pluriovulé et, à peu d'exceptions pres, velu; le style est filiforme, sou- vent un peu velu à sa partie inférieure, et courbé presque toujours vers le stigmate qui est trés - simple. L'ovaire se transforme en une gousse ordinairement plus courte que le calyce, uniloculaire, semibiloculaire ou à deux loges com- plétes; trés - souvent un ou deux ovules seulement se déve- loppent et remplissent, à leur maturité, toute la capacité de la gousse. L'Astragalus ovigerus Boiss. fait à cette organi- cation générale une exception des plus extraordinaires. 323 DIVISION DES ASTRAGALES TRAGACANTHES. Les Tragacanthes se séparent très-naturellement en deux sections, en sessiliflores et en pedonculés; pour les premiers jadopte la division de Mr. Boissier en microcalycini et macrocalycini. I. TRAGACANTHAE SESSILIFLORI. A. Microcalycini, dentibus calycis costato - nervosi tubo multo brevioribus, legumine menospermo. 1. Pycnophylli, acervulis paucifloris, vexillo steno- nychino, pandurisemio. 2. Caucasict, acervulis paucifloris, vexillo platony- chino. 3. Aurei, acervulis multifloris, vexillo platonychino. B. Macrocalycini, dentibus calycis costato - nervosi tubo aequilongis aut longioribus, corollis gamope- talis, legumine monospermo. 4. Compacti, acervulis multifloris, bracteis angu- stis, calycibus apteris. 5. Obvallati, acervulis multifloris, bracteis latis ob- vallatis, calycibus apteris. 6. Pterophori, acervulis multifloris, calycibus bi- bracteolatis. C. Tubocalycini, calyce venoso - reticulato. 7. Altaganoidet, acervulis subpaucifloris, legumini- bus polyspermis. II. TRAGACANTHAE PEDUNCULATI. 8. Caraganoidet, remote - foliosi, pauciflori, habitu Caraganae. 324 9. Laxiflori, racemoso - spicati, parvibracteati ' а. Horridi. b. Gymnolobi. - €. Heterodoxi. 10. Vestiti, dense - spicati, grandibracteati, pilanthi, calycibus inflatis. 11. Laguri, dense - spicati, grandibracteati ‚ leianthi, calycibus inflatis. : 19. Cephalanthi, capitato - spicati, calycibus inflatis. 13. Tricholobi, racemoso - capitati, calycibus campa- nulatis. TON 14. Physanthi, racemoso - spicati, calycibus inflatis. a. Coluteoidei, — | b. Cystaniha. 15. Tumidi, uniflori, calycibus inflatis. SYNOPSIS ASTRAGALORUM TRAGACANTHARUM. I. SESSILIFLORT. А. Microcalycint , dentibus calycis costato - nervosi tubo brevioribus, leguminibus submonospermis. 1. Pycnophylli: acervulis paucifloris, vexillis abrupte in unguem attenuatis, lamina panduriformi. 1. Astragalus Boissierü Е. A. echinus Boiss. In montibus altioribus Regni Grana- tensis, Sierra Nevada, Sierra Texeda! A. fruticulosus, humilis, ramosissimus, patulus, dense - foliosus erinaceus ramis brevibus, tomentosis. Stipulae 325 late lanceolatae, acuminatae, dorso glabrae, caeterum pilosae. Spina rhacheos 6 ad 8 jugae, hirsutae, strictae, | patulae subbrevior foliolis elliptico-lanceolatis, incano- ! hirsutissimi, breviter mucronatis. Acervuli geminiflori, | bibracteati constituunt glomerulos subglobosos, avellanae magnitudine ad ipsam ramorum annotinoorum basin. | Bracteae naviculares, falcatae, lanceolato-lineares, acu- | tae, dorso, praesertim apicem versus hirsutae mucrona- | tae calyci aequilongae. Calycis villosissimi tubus turbi- natus, ipsa basi glabra, quinquecostatus ut in omnibus affinibus facile fissilis, dentibus villo omnino involutis su- bulatis vix longior. Corolla calyce sub-duplo longior, vexillo panduriformi acutangulo, alis cum carina basi connatis, stylo glabro ovario hirsutissimo triplo longiore. Speciem hanc cum А. echino Labill. conjungere non au- deo; omissa observatione in schedula herbarii Labill. asser- vata, legumen plantae cl. peregrinatoris esse glabrum; ipse vidi in alabastro speciminis authentici quod mihi extricare licuit, vexillum platonychinum, nec autumandum est, for- mam et auriculas vexilli serius evolvi, in eodem alabastro enim laminae et auriculae alarum perfecte jam erant ela- boratae. Petioli 1 ad 2. Foliola 3” longa. Calyx duas "' longus, corol- la quatuor cum dimidio. Variat secundum specimen, benevole mecum a Cl. Boissier communicata, ramis et foliis magis erectis. 2. Astragalus erinaceus F. et Mey. Legit 6. Szovits ad limites Turciae et prope pagum Seid - khodsi provinciae Atropatanicae (Aderbeidshan) Persiae septentrionalis. ! A. fruticulosus, dense foliosus et erinaceus, ramis strictis, rectis, tomentosis, pennae cygneae crassitie. Stipulae ee, eee E ee —— nn ——— те тн жив и 326 late-ovatae, eximie acuminatae, basi lanato- tomentosae, dein glabrae, callosae, ciliatae. Folia 5 ad 6 juga, erecto- patula, spina rhacheos hirsutulae rigidae flavidae parum breviore foliolis oblongo-linearibus, utrinque valde acu- tatis, mucronatis, incano-hirsutis. Acervuli per partem inferiorem ramorum novellorum distributi glomerulos oblongos et oblongo - cylindraceos constituunt, caeterum biflori, bibracteati. Bracteae naviculares, valde incur- vae, lineares, mucronatae, tota carina ciliatae. Calycis villosissimi tubus turbinatus, facile fissilis, dentibus su- bulatis, villo absconditis fere aequalis. Corolla calyce vix duplo longior, vexillo pandurisemio acutangulo, peta- lis interioribus liberis. Stylus glaber ovario hirsutissimo quadruplo longior.— Variat ovario breviore et longiore. Folia 1 ad 13”, foliola 3—4 lineas longa. Flores ^ lineas longi. 3. Astragalus acanthostachys Е. Lectus a Martyre botanices Aucher Eloy, qui communica- vit specimen orientale b. Prescott , absque indicatione loci naturalis. ! A. fruticulosus, laxius foliosus, parce et fasciculatim ra- mosus, rarius tomentosis. Stipulae ovatae, acutae, hirsu- tae. Folia sub 8-juga , erecto - patula. Spina rhacheos firmae, hirsutae, albido-flavescentis, breviore foliolis li- nearibus complicatis , innocuo - mucronatis, villosis. Acervuli per totam longitudinem ramorum novellorum dispositi constituunt glomerulum spicatum, axillis biflo- ris, bibracteatis. Bracteae filiformi - clavatae, rectae, apice-villosae, longitudine calycis breviter villosi, cujus tubus ovato-cylindraceus dentibus subulatis, rectis, hir- sutis sesquilongior. Corollae vexillum calycem + superans pandurisemium, acutangulum. Petala interiora libera. Sty- lus hirsutus ovario cylindraceo - oblongo hirsuto duplo 3% 327 longior. Legumen suborbiculare, hine gibbum, com- pressum, villosum, unam lineam longum, 1-loculare, 1-spermum. Folia vetustiora patula, rhachi firma, denudata, albida, polli- cari. Glomerulus florum bipollicaris. Foliola 3 ad №". Flores semipollicares. Habitu accedit ad Astragalum floccosum Boiss. ^. Astragalus microcephalus Wild. A. pyenophyllus Stev. A. compactus MB. fl. t. c., Meyer Ind., Hohenacker Enum., Ledeb. fl. rossica excel. synon. Willd. DC. A. fruticulosus, patulus, dense foliosus et erinaceus, ramo- sissimus, ramis brevibus tomentosis. Stipulae ovatae, acuminatae, undique hirsutae, ciliata. Folia 5 ad 7 juga, patentissima. Spinae rhacheos strictae, tenuiter tomentel- lae fuscescenti-albidae aequilonga foliolis lineari-oblongis brevissime mucronatis, dense mcano - hirsutis. Acervuli dense approximati biflori, bibracteati constituunt in ra- mis novellis glomerulos subrotundos aut oblongos. Brac- teae naviculares, incurvae, filiformi - lineares , subela- vatae, plerumque obtusae, breviter tomentosae. Calycis villosissimi tubus turbinatus, facile fissilis dentibus subu- latis, plus minusve falcatis subaequalis. Corollae eleuthe- ropetalae calyce duplo longioris vexillum pandurisemium acutangulum. Stylus glaber, ovario hirsutissimo oblongo triplo longior. Species a Natolia ad ultimas Caucasi fines reperiunda. Vidi specimina armeniaca (Tournefort! Gundelsheimer !), natolica (Wiedemann!), transcauasica (Steven! Meyer! Но- henacker!). Folia 1 ad 12" longa. Foliola 29—1/"; flores 3 ad 4^". 328 5. Astragalus denudatus Stev. A. denudatus, annuente Cl. Boissier, fortasse sola varietas est Astragali mierocephali. Differentias vere specificas ipse non video, omnia enim conspiciuntur ut in illo, rha- chis vero foliorum minus patula, foliola sunt viridiora, stipulae eximius acuminatae, bracteae mucronulatae, rec- tiores et ovarium est tenuius, quos levioris momenti characteros in speciminibus Steveniano! et Meyeriano! transcaucasicis observavi. Specimen in monte Kuh - Daratsch lectum, quasi intermedium est inter А. denu- datum genuinum et А. microcephalum; indumento folio- rum refert priorem, forma verum bractearum ad poste- riorem accedit; haec planta igitur novo et accuratiori examini subjicienda erit. 6. Astragalus Marschallianus F. A. caucasicus МВ. fl. taur. cauc. excl. synon. Palla- sii, secundum specimen ab ipso auctore communi- catum. | Legit b. Marschall- Bieberstein ad portas caucasicas! in ru- pibus prope Lars amic. Fritzsche! in m. Balkan Turco- maniae Cl. Karelin! А. fruticulosus, erectus, robustus, nunc dense, nunc laxius foliosus, ramosus, ramis crassis, pennae cygneae crassitie, elongatis, tomentosis. Stipulae ovato - lanceolatae, acu- minatae, dorso villosissimae, ciliatae. Folia 6 ad 8-juga, magis quam in affinibus elongata, erecto - patula. Spina rhacheos gracilioris, subincurvae, hirsutae, albidae bre- vior foliolis oblongo - linearibus aut lineari - obovatis, hirsutis, breviter mucronatis. Acervuli geminiflori, bi- bracteati, aut rarius triflori et tribracteali, coarctati sunt in glomerulos oblongos aut oblongo -cylindrieos in parte 329 inferiore ramorum annotinorum. Bracteae naviculares , lato - lineares, breviter mucronatae, incurvae, toto dorso ciliatae, calycem parum excedunt. Calyeis villosissimi tubus turbinatus, fissilis, dentibus ovatis acuminato - mu- cronatis triplo brevior. Corolla calyce duplo longior, vexillo pandurisemio, obtuse - auriculato, emarginato , alarum et carinae unguibus basi connatis. Ovarium vil- losissimum, styli glabri longitudine. Legumen villosissi- mum, monospermum. Folia graciliora, longiora quam in speciebus praecedentibus, plusquam bipollicaria; foliola & ad 5"' longa, flores 5'". Habitu gaudet firmiore, robustiore. Dubius huc refero specimina ab amiciss. Steven prope Wakiri lecta, primo aspectu simillima, diversa vero foliis angustioribus, magis argentatis, bracteis angustioribus, minus incurvis, calycis dentibus longioribus, styloque multo. longiore. Denuo in vivo examinandus. Accedit ad A. arnacantham MB. 7. Astragalus ghilanicus Е. Lect. prope Rescht, prov. Ghilanensis! А. fruticulosus, remotius - foliosus, ramosus, ramis tomen- tosis, crassitie pennae cygneae. Stipulae e lata basi ova- tae, abrupte et breviter acuminatae, basi tomentosae, ju- niores ciliatae. Folia 6—7 juga, patula. Spina rhacheos rectae, firmae, glabrae, mox lutescenti - albicantis bre- vior foliolis elliptico- lanceolatis, spinula terminatis, ju- nioribus pube crispula adspersis, adultis glabris et quasi corrugatis, pallide virentibus. Acervuli biflori, bibractea- ti, dense apices ramorum in glomerulos cylindraceos, rarius abbreviatos obtegunt. Bracteae naviculares, incur- vae, lineares, toto dorso barbatae, apiculatae, longitudi- ne calycis villosissimi, cujus tubus urceolatus fissilis sub- 330 aequilongus dentibus subulato-linearibus, incurvis, to- tis tomento involutis et supra lanam apiculatis. Vexillum calyce fere duplo longius, emarginatum, pandurisemium, acutangulum. Petala interiora ipsa basi connata. Stylus basi hirsutus ovario villosissimo duplo longior. Folia firma, robusta, stricta, biuncialia. Foliola 3 ad №" longa. Flores 3 ad 4!". 8. Astragalus Arnacantha MB. fl. taur. cauc. А. poterium Pall. Astrag. p. 1. tab. 1. А. horridus Herb. Willd. Vidi specimina lecta in valle Sudagh Tauriae, Hb. Pallas! MB! Steven! Trautvetter! A. fruticulosus, ramosissimus, LE St UM erina- ceus, ramis brevibus tomentosis crassitie pennae anseri- nae aut cygneae. Stipulae lanceolatae, acuminatae, mem- branaceae , nunc omnino candido - villosae , nunc basi solummodo, superne glabratae et ciliatae. Folia 5 ad 6- juga, nune stricta et recta, nunc incurvata, patula, de- mum patentissima. Spina rhacheos hirsutae, demum gla- bratae, pallide virentis, mox albido lutescentis brevior foliolis oblongo -lanceolatis aut elliptico-linearibus, spi- nuloso - mucronatis, tomentosis, confertis. Acervuli ge- miniflori, bibracteati, ad apices ramorum in glomerulos laxiusculos, subinterruptos dispositi. Bracteae navicula- res, lineares, obliquae, subulatae, ciliatae et apice bar- batae. Calycis villosissimi tubus turbinatus, fissilis, den- tibus subulato - linearibus subaequalis. Vexillum calyce plusquam duplo longius, subemarginatum, pandurise- mium, obtuse auriculatum. Petala interiora unguibus ad medium usque connata. Stylus inferne hirsutulus ovario villosissimo multo (quinquies) longior. 331 Folia 2 ad 24 pollices longa; foliola 5 — 8%". Flores semipolli- cares et longiores. 9. Astragalus Criacantha Stev. Prope Aluschta et fortasse ad Balaclava Tauriae, diu confu- sus cum praecedente, nuperrime ab amiciss. Steven jure separatus (Criacantha - spina arietina). А. suffruticosus, ramosus, dense foliosus et erinaceus, га- mis strictis, tomentosis, pennae cygneae crassiores. Sti- pulae late- ovatae, subulatae, tomentellae, ciliatae. Folia sub 5-juga, patula, demum patentissima. Spina rhacheos validae, strictae, tomentellae, viridi-flavescentis, brevior foliolis lanceolatis aut elliptico - lanceolatis, utrinque acutatis, eximie mucronatis, tomento albo densissimo adpresso incanis. Acervuli biflori, bibracteati, ad apicem ramorum congesti in glomerulum ovato - cylindraceum, compactum, crassum. Bracteae naviculares , lineares, mucronatae, oblique - incurvae, dorso et sub apice vil- losae, calyce paulo longiores. Calyx lana candida villo- sissimus, tubo turbinato, fissili, parum longiore dentibus subulatis, mucronatis, incurvis, lana absconditis. Corol- la calyce duplo longior, vexilli lamina ovato - eliiptica, obtusa, emarginata, panduriformi, acutangula. Alae in- fra medium cum unguibus carinae connatae, laminà un- guibus fere triplo breviore. Stylus inferne hirsutus ova- rio obovato - sphaerico villosissimo triplo longior. Folia 13 pollices longa; foliola 4—8 linearia, 2"! lata. Glome- rali 2 ad 23 pollices longi. Flores 7, calyx tres 3i cum dimidiä li- neas longus. — Glomeruli exacte Astragali compacti. Intermedius quasi inter pycnophyllos et compactos. Adustus et spinis tunc innocuis, cum praecedente, secundum Ill. Pallas, hieme jumentis gratum praebet pabulum. № 4. 1853. 22 332 10. Astragalus filagineus Boiss. diagn. 9. p. 89. «Hab. in Persia. Aucher-Eloy. 1267 in collibus aridis M. Elbrus prope pagum Dareke Kotschy pl. Pers. bor. 561. sub А. compacto. » В. 1. c. «А. sufwuficosus ramosissimus ramis erinaceo - intricatis , petiolis brevibus erassis albo - tomentosis 4-jugis in spi- nam flavidam foliolis longiorem abeuntibus, foliolis mi- nutissimis niveo - tomentosis ovatis mucronulatis pagina superiore canaliculato - plicatis, stipulis breviter trian- gularibus inferne albo - tomentosis, superne glabris ner- vulosis lutescentibus, floribus in capitula densa, globosa, compacta parva congestis, bracteis linearibus cymbifor- mibus longe albo - plumosis calycem subaequantibus, calycis brevissimi longe et dense albo - plumosi dentibus lineari- setaceis tubo fissili aequilongis, vexilli lamina recurya exauriculata in unguem ea longiorem attenuata, ovario albo - hirsutissimo.» Boiss. l. c. Folia 10—12^, foliola 1'aut 15", capitula magnitudinis avel- lanae omnino bombycina, calyx 3'", capitula ea A. Meyeri refe- rentia sed densius eopiosiusque lanata, bractearum forma diver- “sa, foliola triplo. minora.canaliculato-plicata, nec planissima etc. Affinis quoque А. gossypino Fisch. in pl. Kotsch. Kurd. caete- rum diversissimo. Boiss. 1. c. (+) 11. Astragalus argyrothamnus Boiss. diagn. 9. p. 89. Hab. in regione media Antilibani inter Zebdani et Zachle. Legi flor. Maji fine. B. «А. suffruticosus densissime erinaceo-dumosus, foliis argy- reis 4 — 6 jugis in spinam ‘flavidam foliis aequilongam abeuntibus, foliolis approximatis parvis ovatis obtusis mucronulatis, nervo medio subtus prominulo, stipulis breviter triangularibus hirtulis foliorum floralium obtu- siusculis aliorum acutis, floribus in axillis 3 — 4, eapi- 333 tulum parvum ovato - rodundum ad basin foliorum supe- riorum formantibus, bracteis stramineis ovatis carinato - concavis obtusissimis dorso tomentellis calyces aequanti- bus, calycis tomento niveo sub lente tenuiter obtecto dense vestiti brevis dentibus villo occultatis coalitisque tubo demum fissili aequilongis, corolla pallide violacea calyce plus duplo longiore, vexilli lamina basi acutius- cule auriculata ungui subaequilonga, alis unguis basi ca- rinae adnatis, ovario albo - hirsutissimo.» В. l. c. Folia 13 pollicem, foliola sesquilineam longa, capitula pauci- flora avellanae magnitudine, calyx 2i', corolla 6'" longa. Planta foliolis minimis ovatis argenteis floribus violaceis insignis. Boiss. 1. с. Bractearum fabrica ad А. gummiferum accedit. Vexillum ab- rupte in unguem tenuem abit; lamina subrotundo - quadrata, obtusissima, levissime panduriformis, basi hastulato-auriculata. vidi in herb. Meyeri! 12. Astragalus Talagonicus Boiss. et Hohen. diagn. 9. р: 87. Hab ргоре Gattade in valle Talagon М. Elbrus. Kotschy. 550. А. «А. suffruticosus caulibus brevissimis horridis, foliis sub 4- jugis, foliolis brevissime tomentello - canescentibus an- guste - ellipticis inferne angustatis obtusiusculis longius- cule - mucronulatis, stipulis flavidis ovato - triangulari- bus acuminatis glabris nervulosis calyces occultantibus, floribus secus caulem ad foliorum axillas in capitulum ob- longum densum confertis, bracteis oblongo - linearibus naviculari - plicatis valde incurvis, calyce paulo brevio- ribus, calycis adpresse - hirsuti dentibus linearibus tubo demum fissili subaequilongis, corolla pallide - rosea ca- lyce vix 11 longiore, vexilli lamina basi obtuse - auri- culata in unguem ea breviorem sensim attenuata, alis 22* 334 parte inferiore unguis carinae adnatis, ovario hirsutis- simo.» В. 1. с. Caules 3—4", folia 1—11", foliola cum mucrone 3—6/ longa, 1 — 15" lata, calyx 4" longus. Valde affinis A. strictifolio, pro cujus forma diminuta eum prius habui sed nunc ab eo mihi di- versus videtur propter calyces multo breviores stipulis fere ad apicem usque occultatos, adpressius minusque dense pilosos; fo- lia griseo - tomentella nec adpresse - hirsuta sunt. Medius inter Macro et microcalycinos. Boiss. 1. c. (1) 2. Caucasici: acervulis paucifloris, vexillo platony- chino: 13. Astragalus Echinus Labill. Hab.jin Libano, Labill.! in M. Sinaï Schimper.! - * Pauca sunt quae dicam de Вас specie, mihi valde obscu- ra. Secundum specimen herbarii Labillardiere nunc Web- biani, quod examini subjicere licuit, evidenter ad sectionem Caucasicorum pertinet, et cum ipse optimus Boissier plan- tam Sinaicam a Schimpero lectam, huic speciei adnumeret, eo magis firmatur locus ejus in hac sectione. Specimen ve- ro libanoticum Hb. Meyeriani, a Cl. Boissier communica- tum, differt a planta Billardierii calycibus duplo majoribus. Gravissimum vero dubium oritur ex animadversione Labil- lardierii, ovarium esse glabrum, quod in speciminibus hüc relatis et a me observatis, hirsutissimum est. Autoptae igi- tur in posterum rem dijudicent! Planta sinaica sistit fruticulum erectum, А. myriacanthi habitu, ramosam, dense foliosam et erinaceam , ramis brevibus, intricatis, junioribus hirsutis. Stipulae plantae Labill. ovato - lanceolatae, longe - acuminatae, hirsutae et ciliatae; in planta sinaica late - ovatae, breviter acu- ' minatae, glabriusculae, ciliatae. Axillae pauciflorae, bi- 335 bracteatae colliguntur in glomerulos oblongos, totam partem inferiorem ramorum novellorum occupantes. Вгас- teae plantae Labill. calycis longitudine, naviculares, valde incurvae, mucronatae, dorso ciliatae, in planta si- naica calyce parum longiores, lineares, subobliquae, le- viter mucronatae, apicem versus barbatae. Calyx utrius- que turbinatus, villosissimus, dentibus ex ovata basi lan- ceolato - subulatis, rectis, tubo fissili paullulum brevio- ribus. Vexillum in alabastro plantae Labill. latiusculum, oblongo-ellipticum, in planta sinaica angustius et ad un- guem sensim attenuatum. Petala interiora plantae sinai- cae ni fallor, libera; ovarium ejus hirsutissimum, stylo ad basin hirsutulo, duplo brevius. (*) А. Echinus DC., ut bene monet Cl. Boissier, est А. caspius MB. 14. Astragalus myriacanthus Boiss. diagn. pl. or. № 9. pag. 91. A. denudatus Kotschy pl. Pers. austr. ad M. Kuh- Daéna № 650.! A. suffruticosus, ramosissimus, ramis brevibus erectis hir- sulis, intricatissimis, spinis innumeris longis tenuibus petiolorum virescentium et emortuorum erinaceis et dense foliosis. Stipulae e lata ovata basi breviter acuminatae, ad basin dense lanatae, caeterum villosae, versus apicem demum glabrescentes, flavae. Folia 8 — 9 juga, erecto - patula, demum patentissima. Spina rhacheos hirsutulae, tenuis strictae, durae flavidae multo longior foliolis mi- nutissimis ovatis vel ellipticis, in mucronem brevem at- tenuatis, complicatis, hirsutis, incanis, patulo - erectis facile et cito deciduis. Flores in axillis superioribus 1 ad 3, stipulis fere occultati constituunt glomerulos ovatos minutissimos. Bracteae naviculares, oblongo - lineares, 336 mucronatae, basi glabrae, apicem versus dense barbatae, calyce parum breviores. Calyx dense lanatus, minutissi- mus, tubo turbinato demum fissili, dentibus lineari - su- bulatis villo omnino occultatis tubo paulo brevioribus. Corolla calyce 13 longior, e sicco carnea, vexilli lami- na brevissima ovato - suborbiculata, exauriculata, basi strangulata, ungue lamina longiore aequilato, alis libe- ris, ovario adpresse - hirsuto, stylo ad medium usque hirsutulo, ovario triplo longiore. | Fruticulus 3 pedalis. Folia sesquipollicaria; foliola 1—2 lon- ga, calyx 2 linearis. 15. Astragalus erianthus Willd. A. eriocaulos DC. Astrag. № 84. p. 151. Prodr. В. 296. 141. Tragacantha armenia folis incanis, caule et ramulis tomentosis. Herb. Tournefort. in Museo parisino. А. suffruticosus, dense foliosus et erinaceus. Stipulae lato- . lanceolatae, breviter acuminatae, glabrae. Spina rha- cheos pollicaris, 4— 5 juga, brevior foliolis lineari - oblongis, in specimine fructifero omino glabris. Acervuli bi ad triflori, primum bractea stipulari glabra, charta- cea, tum bracteis latis, ovato - subrotundis, tenellis, vix brevioribus circumdati. Calycis villosissimi, fissilis, tubus turbinatus 5 costatus, dentibus ovato - lanceolatis acutis triplo longior. Vexillum calyce duplo longius, lamina ungue aequilata, emarginata. Stylus longitudine ovarii hirsutissimi. Vidi specimen originale Hb. Willdenoviani. Folia ро саша, Foliola 2—3/! longa. Calyx 3'". longus. 337 16. Astragalus creticus Lam. encycl. 1. р. 329. Tragacantha cretica, incana, flore parvo, lineis pur- pureis striato. — Ап Poterium alterum densius ra- mificatum. Pr. Alp. in Hb. Tournefortiano Musei Parisini. A. suffruticosus, patulus, dense et patule - foliosus, erina- ceus, ramis brevibus lanatis. Stipulae ovatae, acumina- tae, membranaceae, demum glabratae et tum parcius ci- liatae, flavidae. Folia 7 juga. Spina rhacheos rectae, strictae, hirsutulae longior folios oblongis, brevissimo mucrone terminatis , tomentoso - villosis. Glomeruli ad basin ramorum annotinorum, minutissimi, acervulis ge- minifloris bibracteatis, intra basin stipularum occultatis. Bracteae naviculares, lineari - lanceolatae, mucronatae, dorso villosae, calycis longitudine. Calycis villosissimi, fissilis, tubo turbinato quinque-costato subaequali den- tibus lanceolatis, subulatis, subincurvis. Vexillum caly- се sesqnilongius , lamina suborbiculata, emarginata, un- gue lamina fere latiore. Petala interiora libera. Stylus ovario hirsuto duplo longior. Vidi specimina Tournefortiana Musei Parisini et Siberiana in M. Ida Cretae collecta! Folia 1 ad 1$ pollices, foliola 2—% lineas longa. Calyx 3". 17. Astragalus brachycentros Е. Lect. in M. Persiae Firuz-Koh. Lib. Bar. Bode! A. suffruticosus, ramosissimus, brevirameus, dense foliosus et erinaceus, ramis lanatis. Stipulae valde abbreviatae, triangulares, acumine brevi, mox deciduo terminatae, primo villosae, demum glabratae. Folia 4—5 juga, pa- . tula. Spina rhacheos strictae parum longior foliolis elli- _ptico - lanceolatis, pungenti - mucronatis, complicatis, EE 338 tenuiter hirsutis, demum glabrescentibus, Glomeruli ob- longi, subsphaerico - oblongi ad basin ramorum annoti- norum, acervulis geminifloris, bibracteatis (si trifloris, flos tertius, intermedius, serotinus est). Bracteae navicu- lares, lanceolato - oblongae , brevissime intra villos mu- cronatae inferne glabrae, superne dorso barbatae, calyce paulo breviores. Calycis turbinati villosissimi, quinque- costati, dentes lanceolati, tubo fissili paulo breviores. Corolla calyce sesquilongior, petalis aequilongis, liberis. Vexilli lamina ovato- subrotunda, emarginata, ungue ^ aequilato, deorsum angustato. Stylus basi hirsutus ova- rio villosissimo 2 ad 3 plo longior. Exacte refert A. microcephalum Willd, in prima sectione mi- litantem; A. caspico quoque affinis, calyce et habitu diverso. Specimina semipedalia. Folia 1". Foliola et calyces 3. 18. Astragalus transozanus Е. Legit b. Lehmann in montibus Samarkandicis, usque ad abrupta altiora M. Sarefschan-Karatau, initio Septembris, cum Populo pruinosa. Persice audit Khari-mugilan. A. suffruticosus ramosus, dense foliosus, ramis robustis, junioribus lanato - tomentosis, stipulis ovatis, acutis, ba- si lanatis, hirsutis, demum glabris. Spina rhacheos 6-ju- gae, erecto - patulae firmae, hirsutulae longior foliolis oblongis, utrinque acutatis, mucrone brevissimo termi- natis, complicatis, albo-tomentosis. Glomeruli ... Acer- vuli geminiflori, bibracteati , bracteis navicularibus , oblongo - obovatis, oblique truncatis, ciliatis, calyci subaequilongis. Calycis turbinati, villosissimi, fissilis, dentes tubo A-plo breviores, ovati, subulati. De reliquis taceam; specimina antumnalia nimis sunt manca. Ех analogia et affinitate cum А. caspico huic sectioni adnu- meravi. Folia 2 ad 23” longa, robusta. Foliola 3 — №" longa. Ca- lyces quadrilineares. 339 19. Astragalus floccosus Boiss. diagn. pl. ог. №9. p.61. Secundum schedulam Aucherianam Herbarii Acad. scien- tiarum lect. in Prov. Persiae Aderbeidshan / 1279.! «A. caulibus fruticosis caespitosis pumilis, stipulisque prae- sertim junioribus tomento denso crispo obsitis, petiolis spinosis glabris 4 jugis, foliolis glabrescentibus canalicu- latis oblongo - lanceolatis acuminatis floribus secus cau- lem ex omnibus axillis binis, sessilibus, calycis longe lana undulata obsiti corolla parte tertia brevioris den- tibus tubum fissilem subaequantibus, vexillo integro alas paulo superante.» Boiss. |. c. — «А. caucasico praesertim affinis, ab eo differt foliis 4 jugis, foliolis fere glabris longius mucronatis, calycis longius villosi dentibus di- midis nec triplo brevioribus, vexillo integro nec emargi- nato; floribus majoribus; habitus idem.» B. Hisce observationibus А. auctoris liceat addere: Ramus qui coram est, remotius foliosus. Rhachis erecto - patula, junior hirsutula. Stipulae ovatae, eximie acuminatae, acu- mine tenuiter membranaceo mox evanido. Foliola compli- cata, juniora hirsuta, breviter mucronata. Bracteae navicu- lares, lineares, incurvae, subobliquae, mucronatae, toto dorso villosae; vexillum sensim in unguem platysemium at- tenuatum; calycis villosissimi turbinati corolla duplo bre- vioris dentibus subulatis, mucronatis, subincurvis. Alae basi carinae adnatae, ejusque longitudine. Ovarium villo- sum, stylo quadruplo brevius. Folia 15". Foliola 4" longa. Calyx 4 longus. Corolla 6" longa. 20. Astragalus caucasicus Pall. Astrag. p. 2. t. 9. ME. flora taur. cauc. et Ledeb. fl. rossica ex parte. A. suffruticosus, erecto - patulus, laxius foliosus, ramis lanato - tomentosis. Stipulae lanceolatae aut ovato - lan- 340 ceolatae, acuminatae, hirsutae. Folia 6—8 juga, erecto- patula. Spina rhacheos pubescentis, demum glabratae, flavescens, aequilonga aut brevior foliolis linearibus mu- crone brevissimo terminatis, complicatis, appresso-hirsu- tis, rarius cano - tomentosis. Acervuli longe secus ramos dispositi, plerumque biflori et bibracteati, saepius quo- que triflori, intermedio flore serotino. Bracteae navicula- res, lineares, mucronulatae, dorso villosae, calycis cir- citer longitudine. Calycis villosissimi, fissilis tubus tur- binatus, quinquecostatus, dentibus e basi triangulari su- bulatis, tubo parum longioribus. Vexillum calyce duplo longius, obovato-cuneatum, leviter emarginatum. Petala . interiora libera. Stylus basi hirsutus, ovario villoso tri- plo longior. Legumen abortu monospermum. : Folia 1—1: pollicaria. Foliola 3 ad 6 lineas longa. Calyx 2 — 3" longus. Iberia, Steven! Adams! Eichwald! Güldenstaedt! Ho- henocker! C. А. Meyer! B. laxus : ramis gracilibus, elongatis, demum glabris, foliis acervulisque remotis. Rami pedales et longiores. Rhachides te- nuiores, patulae bipollicares. Occurrit rarius in Iberia, Adams! Steven! 21. Astragalus fallax F. Legit in provincia Ghilanica et benigne communicavit amic. Bar. Bode.! А. suffruticosus ramosissimus dense foliosus et erinaceus, ramis brevibus lanato - tomentosis. Stipulae e lata ovata basi longe et eximie acuminatae, basi lanatae, glabrae aut cito glabratae. Folia 4—6 juga, patenti-erecta. Spi- na rhacheos glabrae strictae, flavescentis paulo longior foliolis linearibus, aculeolo mucronatis, complicatis, le- vissime tomentellis, mox glaberrimis. Glomeruli densi . ramulos totos obtegunt, acervulis gemini-rarius trifloris, 341 bibracteatis. Bracteae naviculares, lineares, valde incur- vae, basi glabrae, superne villoso - barbatae, mucrone villis occultato, calyci aequilongae. Calycis villosissimi turbinati fissilis 5 costati dentes tubo 2 breviores, subu- lati, in villis absconditi. Corolla calyce fere duplo lon- gior; vexilli lamina suborbiculata, emarginata, basi con- stricta, dein in unguem cuneatum fere aequilatum sen- sim abiens. Petala interiora libera. Ovarium villosissi- mum, styli glabri longitudine. Proximus А. caucasico, quocum olim confudi, differt vero fo- liis strictis, rectis, glabritie, stipulis, inflorescentia compacta, etc. Petioli sesquipollicares; foliola 38—5"" longa; calyx 2"" longus. 92. Astragalus strobiliferus Royle Ill. fl. Himal. p. 199. № 16. Hab. Kanum in Kunawur Royle 1. c. V. in herbario Musei Parisiensis. A. suffruticosus, ramosus, subdensifolius, stipulis ovatis, acutis, hirsutis mox glabratis: Spina rhacheos 8-jugae, gracilis, erectae pubescentis longior foliolis lineari - ob- longis, conduplicatis, tomento brevissimo cano hirsutis, mucrone parvo terminatis. Glomerulus oblongus ad basin ramorum novellorum, acervulis plerumque 4 floris bi (?) bracteatis. Bracteae naviculares, parum obliquae, infer- ne glabrae, superne villosae, calyci aequilongae. Calyx . villosissimus, turbinatus, 5 - costatus, dentibus ovato - subulatis, tubo fissili aequilongis. Corolla calyce 14 lon- gior. Vexilli lamina emarginata, basi constricta; unguis laminae aequilatus ad basin attenuatus. Alae liberae. Ovarium praesertim apice villosissimum, styli basi hir- suti longitudine. Petioli e tenuioribus 2 unciales, erecti. Foliola 4". Calyx 24" | Jongus. 342 23. Astragalus caspius MB. A. cretensis Pall. Astrag. A. echinus Hb. DC. Meyer enum. casp. Iberia: MB! Steven! Talysch: Meyer! Hohenacker! Aderbeidschan: Szovits! A. suffruticosus, ramosissimus, dense foliosus, erinaceus, ramis tomentosis, gracilibus. Stipulae ovatae, acutae, aut ovato - lanceolatae, tomentoso - hirsutae, dorso cal- vescentes, ciliatae. Spina rhacheos 5 ad 8-jugae, mox glabrescentis, patulo - erectae brevior foliolis parvis ob- longo-linearibus, mucrone brevissimo innocuo termina- tis, complicatis, adpresse hirsutis, approximatis. Асег- vuli nunc in glomerulos oblongos, compactos, nunc secus caulem longius in axillis dispositi, biflori, bibracteati, bracteis navicularibus , cuneato - oblongis, apiculatis, apicem versus villoso - ciliatis, calycis longitudine. Ca- lycis villosi tubus urceolatus 5 costatus, dentibus ovato- lanceolatis mucronatis duplo longior, non fissilis. Corol- lae vexillum calyce duplo longius, lamina reniformi - subrotunda, emarginata, ungue late-elliptico, lamina latiore. Petala interiora libera. Ovarium villosissimum; stylus duplo aut triplo longior. Folia 1 ad 13” longa, patulo - erecta; foliola 1—2"" longa, an- gusta, viridia, non ita facile decidua quam in speciebus affini- bus. Calyx 1“ longus. Flores minores quam praecedentium. 24. Astragalus mesoleios Boiss et Hohen. -Boiss. diagn. №9. p. 91. In M. Totschal prope Teheran. Kotschy 599. «A. suffrutieosus, caulibus lignosis ramosis, ramis procum- bentibus horridis plus minusve tomentoso - canis, foliis parce et brevissime crispulo - tomentellis viridibus 3 ad es 343 6 jugis, in spinam flavidam foliolis breviorem abeunti- bus, foliolis parvis, anguste elliptico -linearibus compli- catis, in mucronem attenuatis, stipulis basi cano-tomen- tosis apice glabris flavidis brevissime triangularibus acu- tis, floribus in axillis 1—2 spicas tenuissimas laxas bre- ves formantibus, bracteis lineari - cymbiformibus brevi- bus, basi glabris, superne tomentosis calycem subaequan- tibus, calycis brevissimi turbinati basi nudi, superne albo-villosissimi dentibus omnino villo occultatis conni- ventibusque tubo demum fissili duplo brevioribus, corol- la calyce duplo longiore, vexillo lineari-oblongo inferne vix angustato, alis basi carinae adnatis, ovario albo - hirsutissimo. » «Planta -notis pluribus similis А. caspio qui differt - foliolis muticis, stipulis tenuioribus longioribus, calyce ad basin usque tomentoso. » Boiss. 1. c. (+) 25. Astragalus Tournefortw Boiss. diagn. № 9. p. 92. Tragacantha cappadocica erectior foliis viciae glabris, ra- mis tomentosis. Tournef. in herb. Musei Parisini. — In Cappadocia. «А. dumosus, caulibus rectis ramosis, ramis elongatis laxe foliosis, breviter tomentosis canis, stipulis scariosis trian- gulari- lanceolatis, acuminatis glabrescentibus, petiolis tenuibus flavescentibus glabris, spina foliolis longiore terminatis , foliolis 5—6 jugis glabris elliptico - lineari- bus mucronulatis, floribus sessilibus in axillis solitariis vel binis in spicam laxam dispositis, bracteis ovatis cym- biformiter plicatis apice saepe fissis, calyce patule albo- hispidissimo, minuto, subgloboso, ad basin usque in la- cinias УШо occultatas in spinulam tenuem exsertam abeuntes fissili, corolla glabra calyce duplo longiore, pe- talis omnibus liberis subaequilongis, legumine minimo 344 ovato dense et longissime albo-hispido. Rami 5—6“ lon- gi, petioli 2^, foliola 4—5“ longa, 1} lata. Affinis A. caspio et А. caucasico, a quibus foliis glabris calycibus- que longe hispidis recedit, ab eis et ab omnibus affinibus insuper differt ramis ut in A. leucacantho laxe foliosis. Floribus ad А. erianthum W. accedit, sed in hoc petioli tenuissimi vix pollicares, foliola multo minora, flores ca- pitati. — Synonymon Tournefortii hie citatum infauste a Cl. DC. ad A. gummiferum Labill. et a Willdenovio ad suum А. leucophyllum Sp. pl. 1331. relatum fuit. Hic A. leucophyllus ex autopsia Hb. Willd. nihil est nisi A. microcephalus W. vel А. ereticus Lam., et igitur species delenda.» Boiss. |. c. Nonne haec species ad primam sectionem rectius referenda?. (1) 26. Astragalus leioclados Boiss. diagn. N° 2. p. 62. In Persiae M. Elwind. Aucher - Eloy. / 1271. «А. suffruticosus caule lignoso prostrato ramosissimo ramis- que parte inferiore laeviusculis cortice rufescente gla- briuscula rugulosa obtectis, superne vestigiis stipularum. foliorumque vestitis, stipulis petiolo adnatis minimis ad auriculas parvas obtusas membranaceas reductis, petiolis spinosis sub 7-jugis, foliolis minimis complicatis lineari- bus adressissime sericeis acutis muticis, floribus ad folio- rum superiorum -axillas in capitula ovata congestis par- vis, bracteis ovatis, calycis tomentosi corolla tertia parte brevioris dentibus triangulari- lanceolatis tubo triplo brevioribus , vexillo ovato subretuso fere estriato alas carinamque parum superante, ovario posa albis adpressis longis albis hispido. Flores magnitudinis eorum A. caspici, sed in capitula subter- minalia conferti e sicco flavescentes aut potius albidi, foliola 345 2 — 3"! longa, 1 lata. A. verus Oliv., cui hanc plantam Auche- rus retulerat, ab hac differt caulibus tota longitudine reliquiis foliorum stipularumque scaberrimis, foliolis duplo longioribus mucronatis, calycis dentibus villo occultatis, floribus non capita- to- congestis sed ut in A. caspio in omnibus axillis solitariis bi- uisque. Boiss. l. c. 27. Astragalus crenophilus Boiss. diagn. № 9. p. 90. А. erianthus? Kotschy Kurd. 582. Ad scaturigines M. Gara Kurdistaniae.! A. suffruticosus ramosissimus, dense foliosus et erinaceus, ramis demum glabratis. Stipulae ovatae acuminatissimae basi hirtulae caeterum glabrae. Spina rhacheos tenuissi- me hirtulae, patulo - erectae, 7 — 8 jugae longior folio- lis minutis elliptico-linearibus glabris, obtusis, viridibus. Glomeruli nunc oblongi, nunc acervulis laxius secus cau- lem distributis, tenuibus cylindraceis, acervulis bifloris bibracteatis. Bracteae cymbiformes oblongae obtusae gla- brae, versus apicem subciliatae, calyce paulo breviores. Calycis villosissimi tubus turbinatus, non fissilis, denti- bus ovatis acutis duplo longior. Corolla calyce duplo longior, vexilli lamina orbiculata, emarginata, ungue elliptico aequilato. Petala interiora libera. Stylus ovario villosissimo sesquilongior. Folia pollicaria. Foliola 1 — 12^" longa. Calyx 13 longus. 98. Astragalus leptodendron F. Legit amic. 1. Bar. Bode in M. Firuz - Koh. rarius.! А. fruticulosus, ramosissimus, ramis junioribus tenuiter tomentosis, vetustioribus cortice glabrato vestitis, ad ori- ginem ramulorum saltem dense - foliosis. Stipulae ova- tae, acutae, ad basin hirsutulae, caeterum glabrae, parce ciliatae. Spina rhacheos patulo - erectae, 8 — 11 jugae, EEE аб А Мб ть QUE Ц 346 pubescentis, virescentis, flavida, foliolis superioribus longior. Foliola auguste- linearia, nunc obtusiuscula, пипс} mucrone! brevissimo innocuo terminata, juniora hirsutula, mox omnino glabrata, viridia. Acervuli secus ramos in glomerulum tenuem dispositi, geminiflori, bi- bracteati; bracteae naviculares, incurvae, lineares, obli- que truncatae, glabrae, margine superiore ciliatae. Ca- lycis;villosissimi, non fissilis, tubus urceolatus, 5 costa- tus, dentibus ovatis subulatis fere duplo brevior. Corolla calyce sesquilongior. Vexilli lamina suborbiculata, vix emarginata, basi contracta, ungue dein aequilato. Alae liberae, stylus ovario longe villoso duplo longior. Specimen ante oculos habeo fere pedale, erectum, tenuicaule, insigne persistentia foliolorum et induviis griseis quibus caulis ramique vetustiores vestiti sunt, inter quae emergunt ramuli ju- niores, splendentes stipulis flavescentibus. Folia 1 —2 pollicaria; foliola 2—3"'. calyces 1;'" longi. 99. Astragalus Roussaeanus Boiss. diagn. № 2. p. 61. Hinc inde distributus sub nom. А. malacotrichi Е. Kotschy in collibus versus Latakia /K 224.1 A. fruticulosus, caespitosus pumilus, dense foliosus, ramis tomentosis. Stipulae dense imbricatae, ovatae, acutae, basi tomentoso - villosae, caeterum villosae, tenues, membranaceae, basibus persistentibus ramos bene vestien- tes. Spina tenuissima rhacheos 5—8 jugae, erectae, gra- cilis, hirsutae subaequalis foliolis linearibus acutis, te- nuibus, molliter et patentim hirsutis. Acervuli secus ra- mos distributi, glomerulum oblongo - cylindraceum for- mantes, axillis subremotis subbifloris (1-3), subbractea- tis. Bracteae nullae, aut una alterave, capillaris, villosa, calyci subaequalis. Calyx villosissimus, longitudine co- rollae, tubo turbinato, tenuiter membranaceo, dentibus 347 subulatis paulo breviore. Vexilli lamina obovata, obtu- sissima, ungue fere aequilonga aut parum longior, ad basin leviter auriculata, ita ut ad priorem sectionem eo- dem jure pertineat, ungue latiusculo. Petala interiora inter se libera, carinae lamina basi non auriculata sed gibboso-rotundata. Ovarium breviter et dense villosum. Species anomala, characteribus suis varias sectiones tra- gacantharum conjnngens; habitu et florum dispositione affi- nis Caucasicis, vexilli fabrica accedit ad Pycnophyllos, ca- lyce vero ad Macrocalycinos; sed ob habitum conformem а sequente specie longe sejungere nolui. Planta humilis 3—^ pollicaris; Folia 15 ad 23'"; foliola diu persistentia 3—4". Calyx 3° longus. 30. Astragalus pseudocaspius Е. Lect. b. Wiedemann prope Mersivan Natoliae; f prope Sa- franbei ! A. fruticulosus, caespitosus, humilis, ramosus, ramis sub- dense foliosis et erinaceis, tomentosis. Stipulae ovatae, lanceolato - ovatae , acuminatissimae , basi tomentosae, villosae. Spina flavescens rhacheos 4—5 jugae, erecto - patulae, hirsutulae, virescentis parum longior foliolis li- nearibus, mucrone pungente terminatis, complicatis, ju- venilibus hirsutis, adultis glabris, glaucescentibus. Acer- vuli biflori bibracteati, nunc in glomerulos oblongos, nunc laxius secus ramulos per totam eorum longitudinem dispositi. Bracteae vix naviculares, lineares, calyce pau- lo longiores, villosae, apice subulato glabrae. Calyx cy- lindraceo- urceolatus, non fissilis, villosus, dentibus ova- üs, subulatis, mucrone supra villos saepius emergente, tubo triplo brevioribus. Corolla calyce 13 longior, vexil- li lamina subrotunda, emarginata, levissime contracta, in NM 4. 1853. 23 348 unguem cuneatim abeunte. Alae liberae. Stytus ovarii villosissimi longitudine. Primo aspectu refert A. Roussaeanum, a quo mox pluri- mis characteribus distinguitur. — Datur varietas В, habitu A. caucasicum f, laxum, referens, folus remotis, foliolis paulo longioribus. E Planta semipedalis; folia 1—15" longa; foliola fad 1j" Calyx a, 31. Astragalus gummifer Labill. Species, imperfecte mihi cognita, quam cum icone Billar- dierii comparare non potui. Pauca dicam de speciminibus, sub hoc nomine a Cl. Boissier cum herbariis Imp. Acad. scientiarum et Cl. Meyeri communicatis; quae specimina lecta sunt in Libano. Huc referendus est А. adpressus Ehrenb. hb., lectus in summo M. Makmel, juxta Cedros. Fruticulus ramosissimus dense-foliosns et erinaceus, ramis parce tomentosis. Stipulae e basi lata et hinc rotundata abeunt in laminam lanceolatam, acutam, pellucidam, mox evanidam. Spina rhacheos sub 6 jugae glabriusculae lon- gior foliolis linearibus, breviter mucronatis complicatis glabris. Glomeruli avellanae magnitudine , compacti. Acervuli biflori, bibracteati, bracteis navicularibus, qua- drato - subrotundis, bifidis, glabris, chartaceis, margine seariosis. Calycis villosissimi tubus fissilis urceolatus, longitudine dentium lanceolato - subulatorum. Corollae calyci plus duplo longioris vexilli lamina suborbiculata, emarginata, basi parum contracta in unguem fere aequi- latum abit. Alae ipsa basi cum carina connexae. Ova- rium villosissimum. Folia 1 ad 11" longa. Foliola uti et ealyces 2'". 349 32. Astragalus cryptocarpos DC. Tragacantha armenia, humillima, foliis viciae, costae pur- pureae innascentibus, Herb. Tournef. in Museo Pari- siensi. Vidi in hb. Willdenovii 14099. Vieweg (i. e. Gundelshei- mer) s. n. А. caucasici. Tournefortii plurasis a Willdenovio perperam ad А. cau- casicum citatur. Costa laete purpurea in foliis junioribus. Stipulae magnae, membranaceae, acuminatae. Folia ju- venilia pubescentia. Neque flores neque fructum in 8 speciminibus a me visis, шуеш. — Species quoad partes vegetationes solummodo mihi nota. Rami glabrescentes. Foliola cemplicata, anguste oblongo - linearia, acumina- ta, acumine pungente, reticulato- venosa, tres lineas lon- ga. Stipulae chartaceae, longe acuminatae, subglabrae, ciliatae. Rhachis foliorum pilosiuscula, demum glabra 1 ad sesquilineam longa, spina foliolis parum longiore. 33. Astragalus verus Oliv. it. 3. t. 44. А. persicus óu mieux А. mercatorum Oliv. l. c. Kerman- schah à Hamadan. Calyx quinquefidus, corolla brevior, bracteis lanatis. Caules et rami crassissimi, omnes abbreviati. In specimine Oli- veriano Herbarii Parisini flores desiderantur. Si judicare licet secundum alabastra maxime juvenilia, calyx dense villosus, brevis, ad instar illorum А. caucasici et affi- nium. Folia 8—10 juga stipulae lanceolatae, longe acu- tatae. 28" 1350 J. Aurei: acervulis multifloris, vexillo planonychino. 34. Astragalus brachycalyx Е. In subalpinis M. Gara Kurdistaniae Kotschy 563.! A. fruticulosus, erectus, superne ramosissimus erinaceus, ramis dense foliosis, brevibus, initio hirsutulis, mox gla- bris, cortice lutescenti - fusco rugoso vestitis. Stipulae ovatae, margine et apice acuto mox evanescentibus te- nerrime scariosae, dorso hirsutülae , flavidae. Spina rhacheos 5 — 9 jugae hirsutulae, erectae, demum patu- lae flavescens, plerumque brevior foliolis ellipticis, obo- vato- ellipticis, breviter et acute mucronatis, venosis, brevissime hirsutulis. Glomeruli compacti, avellanae aut juglandis minoris magnitudine , subglobosi, ramulos omnino obtegunt, acervulis dense-multifloris. Flores sti- pati bracteis inter se aequalibus, minutis, elliptico - or- biculatis, obtusissimis, concavis, extus villosis, calycis longitudine. Calycis villoso - tomentosi tubus subglobo- sus, leviter costatus, duplo longior dentibus ovatis, mu- cronatis, flavo-fuscis. Corolla calyce triplo longior. Ve- xilli lamina suborbiculato - elliptica, emarginata, ad ba- sin obsolete auriculata et sensim in unguem latum abeun- ie. Ovaria et legumina villosissima, stylis aequilonga. Inter omnes mihi cognitas Tragacanthas ad unicum А. aureum accedit, a quo praeter alias notas. brevitate dentium calycis et bractearum forma et magnitudine recedit. — Specimina semipe dalia Folia magnitudine variant, 1 ad 3" longa. Petioli e graci- lioribus, demum omnino patuli, virides. Foliola viridia, 3"! longa, 12'" lata. Flores 3'" longi. 351 35. Astragalus aureus Willd. act. Berol. 1894. № 1, t. 1. fig. 3. DC. prodr. p. 296 № 148. DC. Astr. № 90. t. 32. A. pseudotragacantha Pall. Astrag. pag. et tab. 3. DC. prodr. p. 297. № 155. Tragacantha orientalis humilis, floribus luteis dense congestis in foliorum alis. Tournef. in Herb. Musei Parisini. Vidi specimina armenica in Herb. Musei Parisini et Beroli- nensi, Tournefort! Gundelsheimer! Sieveniana, iberica et hyrcanica! Wilhelmsiana caucasica! Meyeriana et Hohen- ackeriana talyschensia, Szovitsiana atropatanica! А. fruticulosus, caespitosus, ramosissimus dense-foliosus et erinaceus, ramis jnvenilibus tomentosis, mox deeal- vatis et tunc a casu foliorum cicatricibus notatis. Stipu- lae ovatae , aut ovato - lanceolatae, acuminatae, dorso villosae, ciliatae, lamina glabra, valde nervosa. Spina rhacheos 5 — 10 jugae, patenti - erectae, gracilis hirsu- tae brevior foliolis ellipticis innocue mucronatis, hirsu- tis aut sericeo - hirsutis, glauco - virentibus. Glomeruli subglobosi ad basin ramorum novellorum, magnitudine avellanae aut juglandis, compacti, acervulis foliis suba- bortivis circumdatis, polyanthis, multibracteatis. Brac- teae sub singulis floribus solitariae, plus minus navicu- lares, acutatae, dorso praesertim ad apices villosae et ci- liatae, calycis longitudine, exterioribus majoribus latio- ribus, oblongis, interioribus lanceolatis et linearibus. Calycis villosissimi tubus turbinato - campanulatus, le- viter costatus, non fissilis; dentes longe subulati. tenues, nunc paulo, nunc duplo longiores tubo. Corolla calyce longior; vexillum oblongum in unguem brevissimum an- 352 gustatum, obtusum, calyce 1 aut duplo longius, alae quarta parte vexillo breviores, a carina liberae, laminis lato - linearibus , ungue duplo longioribus; carina alis brevior, lamina breviore quam alarum. Ovarium villo- sissimum. Stylus ovarii longitudine. Caespites semipedales et altiores. Folia 1 — 2 pollicares. Fo- liola 3 lineas longa. Flores semipollicares et ultra, ealyce ad 5" longo. Longitudo laminae alarum, plerumque unguem supe- rans, sectiunculam hanc ab omnibus distinguit. Astragalus aureas mirum. in modum ludit, sed comparatis characteribus gravioribus in diversas species divellere non po- tui. А. pseudotragacantha Pallasii nullo modo ab. A. aureo У. differt. Specimina Tournefortiana herbarii Musei Parisini et Willdenoviani gaudent calycis tubo satis abbreviato; bracteae exteriores speciminis Willdenoviani multo reliquis sunt latiores, quod in speciminibus Musei Parisini, caeterum simillimis, non invenitur; et cum haec duae plantae certissime ad unam ean- demque speciem pertineant, patet latitudinem bractearum cha- racteres differentiales praebere non posse. Dantur specimina sti- pulis abbreviatis, praesertim in Caucaso orientali lecta. — Va- rietatem glabram legit Cl. Buhse Л 506. Est vero varietas, a Reverend. Hohenacker e provincia Kara- bagh orientali communicata, quae vegetationis notis tali modo differre videtur, ut fortasse, accuratius observata, speciem pecu- liarem sistere queat, quam nomine А. macropodii insignire vo- luerim. Est vero laxius foliosus, ramis multo magis tomentosis, petiolis fere tripollicaribus robustioribus flavido - albis, 10 ju- gis, glomerulis non subglobosis ad originem ramulorum solita- riis, sed in modum А. compacti elongatis et inflorescentiam spe- ctabilem constituentibus. Reliquis characteribus a planta typica recedere mihi non visus est. 36. Astragalus chromolepis Boiss. diagn. № 9. p. 84. Legit Cl. Kotschy in M. Totschal pr. Teheran. / 550.! А. suffruticosus ramosissimus, echinaceus, ramis abbrevia- tis mox a tomento denudatis, dense foliosis. Stipulae 393. ovato-lanceolatae, acuminatae, superne purpureae, cilia- tae. Spina rhacheos sub 6-jugae patulae, hirsutae, vires- centis, aequilonga foliolis ellipticis, iunocue - mucrona- tis, complicatis, adpresse canescenti - hirsutis. Glomeruli subglobosi ad ramorum annotinorum basin, acervulis po- lyanthis , multibracteatis. Bracteae lineari - oblongae , acuminatae, concavae, inferne liyalino-albidae, superne intense purpureae, parcius pilosae et ciliatae, calycis longitudine. Calycis longe villosi tubus campanulatus, tenuis, dentibus lanceolato - subulatis, tubo sublongiori- bus. Corollae calyce 3 longioris vexillum elongato - ob- longum, obtusum, subemarginatum, apice ochroleucum, medio leviter contractum et purpureum, in unguem cu- neatum leviter angustatum. Petala interiora inter se li- bera, vexillo plusquam tertia parte breviora, alarum un- guibus lamina # longioribus. Stylus basi villosulus, ova- rii dense et breviter villosi, dorso gibbosi, longitudine. Specimen semipedale. Folia patula 1 ad {x pollicaria Foliola 3"!. Calyx 3: lineas longus. Vexillum 5j lineas, pistillum 3" longa. 37. Astragalus ochrochlorus Boiss. et Hohen. Boiss. diagn. № 9. р. 83. Legit Cl. Kotschy ad radices M. Demavend prope; Lar. JE 336.! A. suffrutescens ramosus, caulibus glabris fastigiatis, la- xius foliosis. Stipulae ovato - lanceolatae, acuminatae, valde obliquae, decolores, hirsutulae et ciliatae. Spina rhacheos 6 — 7 jugae, erectae, pallide - virentis, gla- briusculae longior foliolis lanceolato - obovatis, brevis- sime mucronatis, juvenilibus pubescentibus, dein glabris, pallide virentibus. Glomeruli laxi ad ramulorum novel- lorum basin, pollicares, constituti ex acervulis fascicu- с nn 354 latis sub 6-floris, multibracteatis. Bracteae naviculares, acuminatae, membranaceae , albidae , dorso et apice sparsim hirsutae, exterioribus incurvis, calyce parum brevioribus. Calycis leviter villosi tubus campanulato - cylindraceus, tenuis, membranaceus, dentibus subulatis tubum aequantibus. Corolla calyce fere duplo longior, petalis inter se subaequalibus et liberis, vexillo elongato- oblongo, obtuso, platysemio, alarum laminà unguibus sesquibreviore. Stylus basi villosulus, ovario parcius villoso quadruplo longior. | Folia 2 — 2;" longa. Foliola usque ad 3 et 3$" longa, 11" la- ta. Calyx 4,'" longu. Flores 6 — 8" longi. | 38. Astragatus bactrianus F. Bunge in reliq. Lehmann. Lect. a b. Lehmann in rupibus apricis ad Samarcand, us- que ad M. Karatau. A. fruticulosus, robustus, caule laxius folioso, hystricino, dense lanato-tomentoso, ramis fastigiatis. Stipulae ovato- lanceolatae, acutissimae, parce-pilosae, mox glabratae, rugoso- venosae. Spina rhacheos sexjugae, patentissi- mae, hirsutulae , mox calvescentis aequilonga foliolis obovatis, utrinque acutatis, spinoso - mucronatis, junio- ribus utrinque hirsutis, supra mox denudatis, nervoso - reticulatis. Glomeruli ... Acervuli multi- (8?) flori. Brac- teae subnaviculares, obverse lanceolatae, acutae, cilia- tae, uniformes, praesertim apicem versus hirsutae, ca- lyce breviores. Calycis tubus turbinato - cylindraceus, hirsutus, dentibus rectis, lineari-lanceolatis, acutis, tu- bo parum brevioribus. Corolla calyce vix longior, vexil- lo obovato - elliptico, lamina emarginata in unguem pa- rum angustiorem attenuata; petala interiora libera, lami- 399 па alarum unguibus aequilonga, hinc obtuse auriculata, carina longitudine alarum. Stylus glaber, ovario hirsuto duplo longior. Folia tripollicaria. Foliola 3'". Calyces 5'" longi. (*) B. Macrocalycini, dentibus calycis costato - nervosi tubo aequilongis aut eo longioribus, corollis gamope- talis, legumine monospermo. 4. Compacti а) sphenosemii. : 39. Astragalus cylleneus Boiss. et Heldr. Leg. Cl. Heldreich in M. Kyllene (alt. 5000 — 7122!).! A. fruticulosus, procumbens (?) caespitosus, ramosissimus, dense foliosus et erinaceus, ramis glabris. Stipulae ovato - lanceolatae, insigniter acuminatae, glabrae, car- tilagineae, levissime ciliatae, purpureae. Spina flavo - fusca rhacheos 6 jugae, erecto - patulae, gracilis, hirsu- tulae, virentis, longior foliolis obovatis, mucrone acutis- simo terminatis, cano hirsutis. Glomeruli avellanae mag- nitudine, speciosi, ad basin foliorum summorum; acervu- li biflori, bibracteati. Bracteae biformes, majores (exte- riores) lanceolato-lineares, sensim acutatae, membrana- ceae, villosae, calycis longitudine; minores ad basin ca- lycum positae et ad instar majorum solubiles, capillares, villosae, calyce duplo breviores. Calycis villosi tubus cylindraceo - urceolatus, costatus, dentibus aequilongis, ex ovata basi snbulatis. Corolla speciosa, purpurea, ca- lyce duplo longior. Vexillum reliquis petalis ipsa basi inter se cobaerentibus, parum longius, lamina oblonga, 356 obtusissima, subemarginata, medio leviter angustata et ad basin rotundato - auriculata, tum in unguem lamina duplo breviorem abrupte angustatum. Laminae petalo- rum interiorum basi gibboso-rotundatae, nec auricula- tae, ungue duplo breviores. Ovarium longe villosum, stylo quadruplo brevius. Species inter macrocalycinos anomala, prope А. cruen- tiflorum B. collocanda, sed ad pterophoros quoque accedens bracteis suis accessoriis, quae vero sponte a calyce solubi- les sunt. - | Specimen quod ante oculos habeo, videtur humile, demis- sum. Folia 1 ad 1: pollices longa. Foliola 1— 2”. Calyces 3 — 4". Corollae 6 ad 8'" longae. 40. Astragalus cruentiflorus Boiss. diagn. № 9. p. 82. In excelsis M. Hermonis supra Rascheya 7—9000'. Pinard, Boissier! A. suffruticosus, dense foliosus et dumoso-erinaceus, ramis tomentosis. Stipulae ovatae, acutae, tenerrimae, hyali- nae, ciliatae. Spina flavescens rhacheos 4 — 5 jugae, erectae, subincurvae, candicanti - tomentosae, mox gla- bratae, longior foliolis parvis, approximatis, subrotundo- oblongis, brevissime mucronulatis, albo-tomentosis. Glo- meruli avellanae magnitudine ad basin ramorum novel- lorum, subglobosi, densi, acervulis paucifloris, pauci- bracteatis. Bracteae dimorphae, exteriores calycis longi- tudine, lineari - oblongae, acuminatae, concavae, mem- branaceae, vix dorso tomento brevi adspersae, ciliatae; interiores breviores, angustiores, magis villosae. Calycis villosissimi dentes tubo brevi turbinato fissili duplo lon- giores, incurvae, lineari- setaceae. Corolla calyce pa- 357 rum longior. Vexilli lamina ovata - oblonga, obtusa, in unguem ei breviorem sensim attenuata. Petala interiora basi levissime cohaerentia. Stylus ad medium usque vil- losulus, ovario dense et breviter villoso-tomentoso duplo longior. Petioli pollicares. Foliola 1 — 15. Calyx 6’". Corolla intense purpurea. 41. Astragalus nevadensis Boiss. diagn. №2. p. 63. A. aristatus plumosus Boiss. voy. bot. p. 180, In M. altioribus Granatensibus 5 — 8000'. Boiss. A. fruticulosus prostratus, ramosus, ramis glabris, dense foliosis. Stipulae ovato - aut late - lanceolatae, acutatae, arcte adpressae, membranaceae, hirsutae et ciliatae; flo- rales glabrae, latiores, eximie ciliatae. Spina rhacheos 6 — 7 jugae patulo- erectae, virentis, leviter hirsutae aequalis aut longior foliolis oblongo-linearibus aut ellip- ticis acutis, muticis, adpresse sericeis aut hirsutis, ca- nis aut virescentibus. Glomeruli ad folia summa subglo- bosi, compacti, magnitudine juglandis minoris. Acervuli paucitlori, paucibracteati. Bracteae erectae, lineares, su- bulatae, tenerrimae, villosae et ciliatae, calycis longitu- dine: Calycis dense villosi tubus urceolatus fissilis, den- tibus lanceolato - subulatis erectis tubo 1} longioribus. Corolla calycem parum aut vix superat. Vexillum oblon- gum, obtusum, in unguem brevem attenuatum, petalis interioribus, vix basi cohaerentibus, aequale. Stylus in- ferne hirsutus longitudine ovarii dense et breviter villosi. Folia 2 ad 2%". Foliola 4 — 5 linearia. Calyces 5 lineares. 355 42. Astragalus siculus Rafin. In M. Siciliae Philippi! Jussieu! Jan! In M. Parnasso, Spruner. : А. fruticulosus, prostratus, ramosus, dense foliosus et eri- naceus, ramis inter folia hirsutis. Stipulae late - ovatae, eximie acuminatae, dorso villosae, caeterum glabrae, et ciliatae. Spina rhacheos 8 jugae, patentis aut erectae, lutescentis, hirsutulae longior foliolis lineari-oblongis, complicatis, brevissime mucronulatis, patulis, approxi- matis, villosis. Glomeruli ad basin ramorum novello- rum, globosi, compacti, avellanae magnitudine. Acer- vuli pauciflori bracteis dimorphis, tribus singulos flo- res stipantibus, intermedia majore, reliquis angustiori- bus, omnibus linearibus subulatis, hyalinis, villosis et ciliatis, omnibus calyce parum brevioribus. Calycis vil- losissimi tubus cylindraceo - urceolatus, 5 costatus, den- tibus lineari - subulatis longitudine aequalis. Corolla ca- lyce fere duplo longior, vexillo elliptico - oblongo, ob- tuso, in unguem brevem sensim attenuato, reliquis peta- lis, inter se liberis, aequilongo. Stylus ovario villoso 3- aut 4 plo longior. Hanc speciem cum praedentibus, propter solam unguium pe- talorum interiorum indolem a reliquis hujus sectionis spaciebus separare non ausus sum. Folia 1 — 1$". Foliola 3 — 4! longa 1'" lata. Calyx 4". Corolla 6 — 7!!! longa. 43. Astragalus breviflorus DC. Astr. 89. t. 31. Prodr. p. 296. № 147. Willd. sp. pl. 1333. Tragacantha armenia, foliis angustissimis, flore purpuras- cente Tournef. Herb. in Museo Parisino. А. suffruticulosus, humilis, ramosus, erinaceus, laxius fo- liosus, ramis pennae columbinae crassitie, junioribus to- 359 mentoso - villosis, mox calvescentibus, vetustate denu- datis. Stipulae lanceolatae, acutae, membranaceae, vil- losae, interdum suffusa purpura ad apices coloratae. Spina rhacheos 10 ad 12 jugae erectae, gracilis cano - hirsutae et villosae brevissima et vix conspicua inter fo- liola suprema, linearia, acuta, complicata, cano-hirsuta, approximata. Glomeruli ad basin ramorum annotinorum, subglobosa , compacta, Juglandis aut avellanae mag- nitudiné. Acervuli multiflori, multibracteati , quasi e spica coarctata depressa constituti. Bracteae singulae sub quoque flore lanceolatae et lineari - lanceolatae, acutae, concavae, hyalinae, villosae, calyce fere breviores. Ca- lycis villosi tubus fissilis urceolato-campanulatus, 5-co- status, dentibus subulato-setaceis, tubo duplo longiori- bus. Corolla calycis longitudine, vexillo oblongo, obtu- sissimo, leviter emarginato, vix ad unguem angustato, petalis interioribus parum brevioribus, basi leviter co- haerentibus. Ovarium villosum. Stylus ovario duplo aut triplo longior. Descriptio facta est ad specimina a b. Szovits in argillosis montium Atropatanicarum (Aderbeidshan) ad limites Turciae in districtu Khoi lecta. Fructificationis partes enim omnino qua drant cum Speciminibus plantae Tournefortianae; non vero ta- ceam, calyces plantae Szovitsianae parum majores esse, quam Tournefortii, styli vero plantae Tournefortianae respectu ovarii longiores. — Folia 1—2" longa, foliola 3"'. Flores 3—4" longi.' Porro b. Szovits legit Tragacantham huic affinem, quam ut varietatem f designare vellem, in campestribus Karabagh orien- talis, inter fluvios Intschai et Akartschai, nullis notis validis a priore distinguendam. Est autem major et robustior, fere semi- pedalis, ramis vetustis magis vestitis stipulis et foliorum indu- viis. stipulis insuper latioribus.! Huc quoque refero А. pseudotragacanthan. Herb. or. Aucher Eloy, /£ 1256, in subalpinis Armeniae lectam. 360 44. Astragalus Michauxianus Boiss. diogn. №9. р. 62. А. breviflorus var. glabra DC. prodr. р. 296. № 147. Dubius refero: ad hanc speciem plantam Oliverianam, sub nomine А. pseudotragacantha in Museo Parisino asser- vatam et a Cel. peregrinatore inter О et Ama- don lectam ! «Fruticulus pedalis, ramosus erinaceus, totus glaber, ex- cepta inflorescentia. Stipulae ovatae acutae, reticulatae, breves. Folia 6—8 juga, bipollicaria, foliolis linearibus acutis apice innocuo, 3 lineas longis, viridibus. Glome- . ruli globosi, acervulis multifloris. Bracteae elliptico-ob- longae, utrinque attenuatae, 3 longae, dense - ciliatae. subhyalinae, multinerviae, calyce $ breviores. Calycis valde villosi tubus cylindraceo -campanulatus, hyalinus, eleganter reticulatus, dentibus subulato-filiformibus tubo fere duplo longioribus. Vexillum ealyce 5 longius, ob- longum, BUE in unguem sensim attenuatum. Petala interiora, parum breviora, supra basin connata. Stylus ad dimidium usque villosulus, ovario villoso triplo lon- gior.» (*) «Hab in Persiae М. Elwind. Michaux in DC. Hb. et Aucher Eloy. JV 3829. Ab A. brevifloro, ut jam existimaverat summus auctor, specifice differt glabritie, foliolis muticis, vexillo elonga- to acutiusculo et calyce inferius in tubum solidum coalito, nec ut in А. brevifloro, pycnophyllo, echino, plumoso DC. et aliis in lacinias setaceas usque ad basin absque ullo conatu separabili. » Boiss. 1. c. 45. Astragalus Prusianus Boiss. diagn. № 9. p. 88. «In collibus inter Broussa et Ghemlek Bithyniae. Jun 1842.» «А. ramosissimus , breviter caulescens, foliis patentibus 7 —9 jugis in spinam brevissimam apice abeuntibus, fo- :.961 liolis ovatis, oblongis, adpressissime hirtis, griseis, in mucronem tenuissimum attenuatis, stipulis albo - tomen- tosis, brevissimis triangularibus, floribus in capitula ter- minalia compacta rotunda bombycina dense congestis, bracteis lineari- setaceis plumosissimis, calycis bomby- cini turbinati dentibus linearibus apice subineurvis, praeter mucronem villo occultatis, tubo demum fissili brevioribus, corolla carnea calyci acquilonga, vexilli lamina basi obtuse auriculata in unguem breviorem at- tenuata ovario albo - hirsutissimo. » « Caules 3—41; folia 2"; foliola cum mucrone 3!!! longa. Capi- tula magnitudine nucis. Affinis А Mitchelliano, differt petiolis crassioribus , foliolis non glabrescentibus, calyce 4"/ tantum longo compacte-lanato , capitulis dimidio minoribus: accedit quoque ad A Meyeri et A. amblolepidem F. in Kotschy pl. Kurd.» Boiss. |. c. 46. Astragalus Meyeri Boiss. diagn. № 9. p. 88. А. compactus С. A. Meyer Enum. Саус. casp. р. 143. — Hohenack. Talysch p. 109. Ledeb fl. Rossica I. p. 640. excl. syn. A. Suffruticosus , ramosissimus , distortus, spinis fusco- nigricantibus erinaceus, dense foliosus, ramis crassis, brevibus, tomentosis. Stipulae foliorum sterilium e lata basi lanceolatae, subulatae, fertilium late-ovatae, subu- lato - acuminatae , dorso tomentellae. Spina rhacheos 4 jugae, patulae, tenuis, tenuiter tomentellae brevior foliolis confertis, obovato-oblongis, spinula mucronatis, argenteo - tomentosis. Glomeruli globosi compacti, nucis myristicae magnitudine, ad basin ramorum novellorum, : acervulis 5 floris, flore intermedio primario. Bracteae ex ungue filiformi glabro abeunt in apicem clavato-spatula- tum, complicatum tomentosum; bracteae laterales majo- 362 res, calyce paulo breviores, intermediae minores, omnes erectae. Calyx villosissumus tubo turbinato, 5 costato, fissili, dentibus subulato - filiformibus, oblique curvatis, tubo 1х longioribus. Corollae vexillum calyce sesquilon- gius, oblongum, obtusissimum, sub medio laminae paulo angustatum, dein densim in unguem attenuatum. Ungues petalorum interiorum ad medium usque connati. Stylus inferne villosulus, ovario villosissimo triplo longior. Etsi calyces breviores sint ac in majore numero Tragacantha- rum macrocalycinarum quibus haec species quam olim sub A. podolepidis nomine distinxeram, affinior est, ad microcalycinos referre non potui, fabrica calycis petalorumque omnino diversa; praeterea ad nullam speciem microcalycinarum propius accedit. Fruticulus fere semipedalis, spinis densis subincurvis et intrica- tis horridus. Petioli 1$ ad 2 pollices longi. Foliola 3 ad 4". Ca- lyces 3". à Legerunt Cl. C. A. Meyer et postea Rev. Hohenacker in di- strictu Suwant provinciae Talysch ad confiines Persiae septen- trionalis! 47. Astragalus oleifolius DC. Astrag. 87. p. 154. Prodr. 152. Tragacantha armenia, oleae folio, humillima, floribus in capitulum congestis. Hb. Touruef. in Museo Parisino. Willd. sp. pl. p. 133%. — А. pugniformis (excl. Syn. IHerit.) et А longifolius Willd. act. Berol. 1794 p. 30. t. 2. f. 1. (exel. Syn. Lamark.) exe. fructibus qui ad Astragalum quemdam e tribu caprinorüm pertinere videntur. Vidi specimina Tournefortiana armeniaca! Labillardiere! Michaux! Szovits, in declivibus montium argilloso - lapi- dosis ad limites Turciae prov. Aderbeidshan, districtus Khoi! Wiedemann in districtu Angorae in-M. Dykmen! А. suffruticosus humillimus, ramis, ut videtur, simplicibus, crassis, tenuiter tomentosis, arcte stipulis foliisque ve- stitis. Stipulae ovatae aut ex ovata basi lanceolatae, te- 365 nuiter acuminatae, membracenae, laxae, juveniles villo- sae et ciliatae, dein glaberrimae. Spina rhacheos 7 — 10 jugae, caule 3 ad 4 plo longioris, erectae, initio vil- losulae, demum glaberrimae multo brevior foliolis ob- longo - aut obovato - ellipticis, apice obtuso abrupte in spinulam pungentem terminato, glaucescentibus elegan- ter venoso-reticulatis. Acervuli compacti, multiflori, multibracteati, spiculam abbreviatam exhibentes, consti- tuunt glomerulum cylindraceum in summo ramo, plus- quam pollicaris diametri. Bracteae exteriores subnavicu- lares lanceolatae, mucronatae, concavae, parum incur- vae, dorso villosae et ciliatae, calyce parum minores aut aequilongae; interiores angustissimae, lineares. Calycis villosissimi tubus cylindraceus, decemcostatus, fissilis, dentibus lanceolato - subulatis ,- faleatis triplo longior. Vexillum calyce fere duplo longius obovato-ellipticum, media lamina leviter contractum, acufiusculum, in un- guem sensim attenuatum. Alae vexillo fere aequilongae, carina illis parum breviore, cum unguibus alarum infra medium connata. Stylus inferne pubescens, ovario villo- sissimo quadruplo longior. In speciminibus Labillardierii ef Michauxii hb. Mus. Parisini folia sunt lanceolato-ovata, acutissima; florum structura gravio- ris nihil exhibet. Rami 4—6 pollicares. Folia plusquam pedalia, petiolis stipulisque flavescentibus. Foliola plusquam pollicaria. Са]усез 5 — 6'" longi. b. Pandurosemii. a. longifolii. 48. Astragalus deinacanthus Boiss. Фасо. № 9. p. 76. « Hab. in arvis incultis totius Syriae interioris, in planitie ad occidentem Aleppi, inter Damascum et Antilibanum, in omni Coelosyria. » «А. caulibus robustis brevissimis , foliis longissimis remo- Л 4. 1858. 24 364 te 5 — 6 jugis, petiolo robusto albo glabro tereti in spi- nam flavidam foliolis multo longiorem abeunti, foliolis magnis, rigidis, nervosis elliptico - lanceolatis, glabris, vel sub lente parce et adpresse pilosulis in spinam flavi- dam longiusculam abeuntibus, stipulis cartilagineis, fla- vis, duris triangulari - lanceolatis, nervoso - reticulatis, foliorum floralium brevioribus, latioribus: floribus ad basin foliorum in capitulum maximum densissimum ova- tum congestis, bracteis lanceolatis vel linearibus acutis superne hirsutis calyces subaequantibus, calycis dense albo - hirsutissimi dentibus linearibus subspinulosis tubo aegre fissili paulo brevioribus, corolla carnea calyce 4-ta parte longiore, vexilli lamina basi auriculis rotundatis aucta ungui subaequilonga, alis infra medium carinae adnatis, legumine ovato, obtuso, niveo hirsutissimo. » « Petioli 6— 12 pollicares, foliola saepe pollicaria, 4—5 lineas lata, capitula saepe ovo majora, calyx 8"' longus. Hanc plantam insignem omnibusque qui Syriam perograverunt, bene notam, diu pro A. longifolio Lam., A. pugniformi l'Herit. habui, donec specimina Tournefortiani itineris, me diversas species esse, do- cuerint. A. longifolius habet petiolos tenuiores 8 jugos, capitula minora, bracteas oblongas, obtusiusculas cymbiformiter plicatas, calyces 6"' tantum longas ad basin usque facile fissiles et ex Ar- menia oriundus est.» Boiss. l. c. 49. Astragalus lagonyx F. Adservantur in Herb. Musei Parisini specimina duo, lecfa b Olivier inter Kermanschah et Amadan ! Caules humillimi, 1 ad 4 pollices alti, folia pedalia 13 juga, spina rhacheos multo breviore quam in A. oleifolio, rha- cheos basi ultra lineam crassa, pubescente. Foliola ova- ta, brevissime spinuloso-mucronata, venosa, juniora dense et adpressissime pubescentia, demum glabrata, 369 glauca. Stipulae in speciminibus examinatis incompletae. Inflorescentia densissima, pugni minoris crassitie. Вгас- teae naviculares, lineares, acutissimae dorso villosae et ciliatae, pollicares. Calyces villosissimi, pollicares, tubo turbinato-cylindraceo, membranaceo, 10 nervio, fissili, dentibus incurvis unguiformibus, lanceolato-subulatis, mucronatis, wucrone excepto villosissimis, tubo fere duplo brevioribus. Corolla calyce $ longior. Vexilli la- mina elliptico - panduriformis, apice rotundata , basi acutangula , in unguem lineari- cuneatum angustata. Petala interiora vexillo paulo breviora, fere ad medium unguium connata. Stylus basi tortuosus ad medium us- que villoso -pubescens, triplo longior ovario villosissimo obovato. Valde affinis videtur speciei praecedenti, differt foliolorum numero, calyce facile fissili, dentibusque ejus respectu tubi bre- vioribus, lamina vexilli acutangula, foliolis exacte ovatis. 50. Astragalus Hasbeyanus Boiss. diagn. № 9. p. 77. «Hab. in Antilibano supra Hasbeya ubi legit et mihi comm. cl. D. Pestalozza. » «А. basi suffrutescens, caulibus brevissimis, folis 8—11 jugis, petiolis rigidis adpressissime puberulis teretibus in spinam brevissimam terminalem abeuntibus, foliolis rigidis palude virentibus reticulato-nervosissimis utrin- que adpressissime puberulis ovatis oblongisque obtusis nervo medio excurrente brevissime mucronulatis, stipu- lis flavidis carülogineis triangulari-lanceolatis nervulosis foliorum floralium latioribus, floribus ad basin foliorum in capitulum magnum densum ovato-rotundum congestis, bracteis lanceolatis linearibusve superne hirsutis calyces aequantibus, calycis albo-hirsutissimi dentibus linearibus 24° 366 apice spinulosis tubo aegre fissili triplo brevioribus, corolla carnea calyci tertia parte longiori, vexilli lamina inferne obtuse^ subauriculata in unguem brevissimum sensim attenuata, ovario albo-hispidissimo. » «Folia 5 — 6" longa, foliola 6 — 7" longa, 4"' lata, capitula magnitudine ovi parvi, calyces 6—7'" longi. Valde affinis A. dein- acantho, sed distinctus foliorum forma, petiolis abbrevialis, calycis dentibus multo brevioribus, statione alpina. Medius est inter eum et А. oleifolium DC. (A pugniformem Willd. non l'Herit.) affinem, sed ab utroque dentibus calycinis abbreviatis densissime tomentosis obtusatis distinctus.» Boiss l. c. 51. Astragalus longifolius Lam. Encycl. I. p. 322. № 65. DC. Astrag. 88. t. 30. p. 154. Prodr. № 153. А. pugniformis l'Herit. Stirp 170. Tragacantha armenia, latifolia, flore purpureo magno. Ап Тг.' 3. Rauwolf. Tr. syriaca purpurea Park. Hb. Tournef. etc. in Hb. Vail- lant: Tr. orientalis viciae foliis argenteis, floribus amplis purpureis D. Sherard Mus. Paris. Hab. in Armenia Tournef ! in Syria Labill! Kotschy! (*) A. suffruticosus, humillimus, caulibus simplicissimis, ra- mis tenuiter tomentosis , non tam dense foliosis. Stipulae ovato-lanceolatae, glabrae, ciliatae, florales maximae, latissimae, laxae, margine late-scarioso et disco parum tomentello. Spina rhacheos 7 — 14 jugae, glabrae aut hirsutae, erectiusculae, tenuis, caule longioris, foliolis summis fere aequilonga. Foliola oblongo - lanceolata , utrinque acutata, nervoso-venosa, mox glabrata, in spi- | nulam acutissimam (spee. Tournef.), aut in mucronem brevissimum (spec. Kotschy) abeuntia, viridia. Glomeru- 367 lus elliptico - subglobosus , ovi circiter magnitudine. Bracteae oblongo-lanceolatae, acuminatae, naviculares, erectae, nervosae, dorso villosae, calyce parum brevio- res. Calycis villosissimi tubus turbinato-cylindraceus, fissilis, 5 costatus et tenuiter nervosus, dentibus subulato- | filiformibus parum brevior. Vexillum calyce fere 15 lon- gius, lamina oblonga, panduriformi, obtusissima, acu- tangula, dein in unguem lamina parum breviorem sen- sim attenuatum. Petala interiora parum breviora, fere ad medium usque connata sunt. Stylus inferne villosulus triplo longior ovario oblongo-villoso. | Folia caule longiora, + — pedem longa, foliola 4 ad 14° longa. Planta Labillardierii gaudet stipulis, foliolis bracteisque angustioribus; hui pertinet specimen Herbarii Aced. sc. petrop , foliolis omnibus orbatum, et ex Hb Delenert dono Cel. Steven, cum Hb. M. Bieberstimiano in Academicum Herbarium :transla- tum. Specimina incompleta tantum vidi. в. compacti. 32. Astragalus lasiostylus F. Bunge in Reliq. Lehman- nianis p. 271. (95.) Lect. b. Lehmann in Bucharia! А. suffruticosus, procumbens, ramosus, ramis brevibus to- mentosis dense-foliosis et erinaceis. Stipulae ovato-lan- ceolatae acuminatae, membranaceo-hyalinae, villosae, | ciliatae. Spina rhacheos 6—7 jugae, robustae, patentis, | albidae, saepe incurvae, tenuissime tomentosae, dein glabratae , brevior foliolis lineari - oblongis , aculeato- mucronatis, sericeo-tomentosis. Glomeruli ad basin folio- rum novellorum, globosi, bombycini, magnitudine ju- glandis. Bracteae numerosae, lineari-lanceolatae, acutae, pilis longis, praesertim apicem versus, ornatae, longi- 368 tudine calycis, interioribus paulo minoribus. Calyx la- nato-villosissimus, tubo cylindraceo fissili, 5 costato, vix breviore dentibus lineari- subulatis , curvulis. Corolla ‘calyce + longior, vexilli lamina panduriformi acutangula, acutiuscula (?) in unguem latiusculum abiens. Petala interiora parum breviora, vix basi cohaerentia (?) Stylus hirsutissimus , ovario ovato yillosissimo duplo longior. Legumen abortu 1 spermum. Insignem hanc speciem primo et perperam sectioni primae Tragacantharum adnumeraveram, nunc, reiterato examine, ad compactos refero. Specimina deflorata et foliolis fere omnibus orbata vidi semipedalia. Folia 2 — ^, foliola % — 6" longa. Calyx 6 — 8 longus. | 53. Astragalus compactus Lam. Encycl. 1. р. 322. №64. Tragacantha armenia humilis candidissima et tomentosa, floribus in foliorum alis in capitulum densum nascenti- bus. Hb. Tournef. in Museo Parisino. Legit Tournefort in Armenia! Szovits in sterilibus lapidosis districtus Khoi prov. Atropatanae! Aucher - Eloy in Libano! A. suffruticosus humilis, parum ramosus, dense foliosus et hystricinus, ramis pennae cygneae crassitie et crassiori- bus, tomentosis. Stipulae ovatae, valde acuminatae char- taceae, basi tomentoso-villosae, hirsutae, ciliatae, flavae. Spina flavescens rhacheos 4-raro 5 jugae, firmae, non adeo crassae, erectae, demum patentissimae , tenuissime tomentosae, virentis, brevior foliolis lanceolato-ellipticis aut cuneiformi-oblongis, planis, spinula pungente termi- natis, utrinque brevissimo tomento incanis, imo niveis, rarissime pallide virentibus et tunc hirsutie tantum ad- spersis. Glomeruli speciosi, crassi, nunc oblongo-glohosi 369 nuce juglandis majores, nunc, in speciminibus vegetiori- bus, cylindracei totum ramum juniorem vestientes. Асег- vuli intra stipulas ovatas, latas, acumine teneri et laxo terminatas, constituuntur e floribus quinque, in spica sessili, compacta, abbreviata, totidem bracteis stipatis. Bracteae naviculares,-oblongo-lanceolatae, acutae, sub- obliquae, dorso apicem versus tomentoso-hirsutae, caete- rum glabrae, calycis longitudine, exterioribus dorso gib- bis. Calycis villosissimi, fissilis, tubus tener, cylindraceo- turbinatus, dentibus lineari-filiformibus duplo brevior. Corolla calycem parum excedit. Vexilli lamina oblongo- elliptica, obtusissima, panduriformis, acutangula, ab- rupte abiens in unguem aequilongum. Petala interiora vexillo vix breviora, ad unam tertiam partem unguium connata. Stylus inferne hirsutulus, ovario oblongo-sub- rotundo villosissimo quadruplo longior. Caules ad pedalem altitudinem eriguntur, folia 1—2^, foliola i ad 1 pollicem longa. Glomeruli interdum quadripollicares. Calyces 6'". Variat f, foliis longioribus, rhachidibus tenuioribus interdum usque ad 6 jugis (Szovits in vicinia urbis Nakhitschevan Arme- niae!) у, foliis viridioribus, corollis respectu calycis longioribus, petiolis hirsutis. 9, minor, viridior. 54. Astragalus Lamarcki Boiss. diagn. № 9. p. 82. A. compactus В. Lam. encyel. 1. p. 322. № 64. A. compactus Willd. act. Berol. 1794. p. 29. tab. 1. f. 1. DC. Astrag. р. 153. № 86. tab. 32. f. 2. — DC. prodr. № 150. Tragacantha orientalis humillima incana flore purpura- scente. Tournef. cor. Hab in Armenia. Tournef. Gundelsheimer. — In Cappa- docia Aucher-Eloy. 4261. bis. «А. suffruticosus, caespitosus, humillimus, foliis brevissi- 370 mis 2—4 jugis, зрша foliolis paulo breviore terminatis, foliolis minimis incanis ellipticis utrinque attenuatis acu- из breviter mucronatis, süpulis breviter semiovatis acu- tiusculis floribus axillaribus in capitula globosa densa parya ad basin foliorum congestis, bracteis oblongis vel oblongo-cuneatis superne tomentosis calyce brevioribus, calyce densissime et longe albo-hispidissimo demum fere ad basin usque in lacinias lineari - setaceas conniventes partito , corolla calycem vix superante , vexilli lamina basi minute auriculata sensim in unguem brevissimum attenuata, alarum ungue ultra medium usque carinae adnato, ovario albo-hirsutissimo. » «Planta 1 ad 12" alta. Folia 8—12/", foliola 3'" longa, calyces A"! corolla 5'" longi. Ab auctoribus antiquioribus ad A. compac- ium relatus, sed ab eo longe differt capitulis globosis, avellana vix majoribus, nec amplis oblongis, plurimisque aliis notis. — A. arnacantha MB. — A. horridus Willd. hb. e Tauria, cui Cl. DC. A. compactum f. refert, ex specimine Biebersteiniano hb. Willd. omnino differt caulibus 2 — 3 uncialibus, stipulis tener- rimis acute lanceolatis plurinerviis, calyce parvo corollae dimi- dio vix longiore.» Boiss. l. c. 55. Astragalus tokatensis Е. Lect. a b. Wiedemann (Salis) prope Tokat Natoliae. А. fruticulosus. humilis, ramosus, dense foliosus et hystri- cinus, ramis brevibus tomentosis, fastigiatis: Stipulae ovato - lanceolatae, acutae, dorso breviter tomentosae, ciliatae, fructiferae duplo latiores, eximie subulato-acu- minatae, apicibus mox marcescentibus. Spina flavescens rhacheos 6 — 7 jugae, virentis gracilioris, demum pa- tentissimae et patulo-reflexae, brevior foliolis planis oblongo - ellipticis spinuloso - mucronatis, approximatis, apicem versus vix decrescentibus, candido - tomentosis. 971 Glomeruli speciosi sub ipso ramorum apice, ovati, com- pacti, ovi gallinacei magnitudine, acervulis quinqueflo- ris, quinquebracteatis in spicula depressa, abbreviata. Bracteae naviculares, mucronatae, calycis fere longitu- dine, 2 lateralibus ovatis, obliquis, dorso valde gibbis et tomentosis, unica antica et 2 posticis spatulato - lineari- bus, dorso tomentellis. Calycis villosissimi tubus fissilis campanulato - turbinatus, quinquenervius, dentibus fili- formi - subulatis, ei sesquilongioribus. Vexillum calyce + longius, lamina elliptica, obtusa, leviter emarginata, panduriformi, acutangulo - hastulata, unguibus petalo- rum interiorum ad medium usque inter se connatis, ve- xillo paulo brevioribus. Stylus inferne villosulus, ovario subgloboso - ovato villoso quadruplo longior. Fruticulus pedalis, basi denudata digiti crassitie, ad ramos petiolis vetustis intricatissime vestitus. Petioli graciles 1—3 pol- licares. Foliola 3—4"' longa. Calyces fere 1 pollicares. — Affinis А. compacto et speciebus sequentibus, a priori differt habitu ra- moso, foliorum forma, et inflorescentia; a sequentibus quoque foliorum forma, aliisque discriminibus. 56. Astragalus pycnocephalus Е. Legit A. Kotschy ad pagum Gara Kurdistaniae. Kotschy. pl. exsiec. 373. b. A. fruticulosus humilis, erectus, dense foliosus, parum ra- mosus, ramis tomentosis, dense vestitis induviis atratis et abbreviatis stipularum et petiolorum. Stipulae breves ovatae, acutae, hirsutae, ciliatae, lutescentes, floralibus majoribus acuminatis. Spina rhacheos 3 - jugae strictae, robustae, erectae, demum patentissimae, albidae brevior foliolis elliptico-oblongis, mucrone pungente terminatis, planis, cano - tomentosis. Glomeruli subglobosi, juglan- | | | 312 dis, minoris magnitudine, bombycini, acervulis compac- tis 5 floris, 5- bracteatis. Bracteae naviculares, exte- riores oblongo-lineares, subacutae, dorso dense villosae, interiores filiforme-clavatae, superne dorso villosissimae, calycem aequantes. Calycis villosissimi tubus turbinatus, 5 costatus, fissilis, dentibus subulato - filiformibus tubo subtriplo longioribus. Vexillum calyce parum longius, lamina ovata, panduriformi, obtusissima, subemargina- ta, acutangulo - hartulata in unguem aequilongum atte- nuata; alae supra basin connatae. Ovarium villosissimum stylo triplo longiore terminatum. Specimina mea semipedalia, ramis pennae cygneae crassitie. Petioli 12 ad 2". Foliola 4—6'" apicem petioli versus plerumque majora, 2 ad 22" Jata. Calyces semunciales. 97. Astragalus amblolepis F. Ad pagum Gara Kurdistaniae. Kotschy. № 573. А. fruticulosus, humilis, parum ramosus, ad ramulorum tomentosorum originem dense, caetarum laxius foliosus. Stipulae triangulari - ovatae, subulato - acuminatae, to- mentosae. Spina rhacheos 5 — 6 jugae, gracilis, erecto- patulae, tenuiter tomentosae, flavo - virentis brevior fo- liolis remotis oblongis, spinuloso - mucronatis, cano - tomentosis, supra calvescentibus, apicem versus paulo decrescentibus. Glomeruli ad apices ramorum hornotino- rum elongatorum, stipulis adpressis flavicantibus vesti- torum, magnitudine juglandis minoris, subglobosi, den- si, bombycini. Acervuli 5 flori, 5 bracteati, Bracteae calycibus aequales, elliptico - obovatae, obtusae, extus, praesertim superne tomentosae, concavae, exteriores flo- res arcte amplectentes. Calycis villosissimi tubus sub- globoso - turbinatus , dentes oblique lanceolatos acutos 313 aequans. Vexillum calyce 1$ longius, lamina panduri- formi - obtusangula, petalis interioribus supra basin con- natis. Stylus ovario villis longis hirsutissimo duplo longior. Rami 4 — 6 pollicares, pennae cygneae crassitie. Petioli laxi, tenues 4 — 5”. Foliola 4 — 61. Calyces 3! — Ab omnibus af- finibus bractearum et calycis forma differt. 98. Astragalus gossypinus F. In valle Gara Kurdistaniae. Kotschy. 598. A. fruticulosus, humilis, fastigiato - ramosus, inferne de- nudatus, subdense - foliosus, ramis tomentosis. Stipulae breves, e late - ovata basi eximie subulato - acuminatae, basi tomentosae, caeterum glabrae , ciliatae, flavae. Spi- na rhacheos 5 — 7 jugae, gracilis, patulae, tenuissime tomentellae et mox glabratae, flavescentis, longior folio- lis parvis orbiculato - obovatis , pungenti - mucronatis, candido - tomentosis, subimbricatis, nervo medio subtus valde prominulo. Glomeruli ad apicem ramorum annoti- norum elongatorum, subglobosi, avellanae magnitudine, bombycini. Acervuli multi (5?) flori, bracteis navicula- ribus, oblongo -linearibus, acutis, extus et superne vil- lis longis hirsutissimis, incurvis, calyci subaequalibus. Calycis densissime et candido - villosi tubus brevis ur- ceolatus, 5 costatus, fissilis, dentibus subulato - filifor- mibus duplo brevior. Corolla calyce À longior. Vexilli lamina panduriformi - acutangula , oblongo - obovata , emarginata, in unguem paulo breviorem attenuata. Pe- tala interiora supra basin connata. Ovarium dense et breviter bombycinum, stylo duplo brevius. Specimina semipedalia, ramis pennae anserinae crassitie, fo- liis demum patentissimis, 1 ad 23 pollices longis, foliolis 1 ad 374 311, — Habitu suo refert, ni fallor, A. filagineum B., a quo vero multis notis discrepat. Cum praecedente inter affines insignis parvitate florum, qua nota accedit ad А. byzantinum. Similis quoque А. stenorhachi, qui differt forma et tomento foliorum, . calycis fabrica etc. 59. Astragalus strictifolius Boiss. diagn. № 9. р. 78. Kotschy s. n. A. Arnacanthae pr. Gattade in valle Talagon M. Elbrus. 52. TT А. suffruticosus ramosus, ramis brevibus, tomentosis, den- se foliosis, erinaceis. Stipulae ovato-lanceolatae, longis- sime acuminatae, basi tomentosae, caeterum glabrae et ciliatae , florales multo latiores , lutescentes , : acumine mox evanido. Spina rhacheos 3 —4 jugae, firmae, erec- to - patulae, hirsutulae, demum glabratae longior folio- lis subremotis, elliptico - linearibus, spinula mucronatis, rigidis, venosis, adpresse hirsutis, pallide viridibus. Glo- meruli ovato -subglobosi, densi, sub ipso apice ramo- rum hornotinorum. Acervuli in modum affinium disposi- ti, bracteis navicularibus, oblongo - linearibus, acutis, dorso villosis, calyci longitudine aequalibus aut parum brevioribus. Calycis villosissimi tubus brevis, turbinatus, fissilis, dentes subulato-setacei tubo sesquilongiores, in- curvi. Corolla ealyce plusquam dimidio longior, vexilli lamina panduriformi acutangula, obtusissima, in unguem latiusculum sensim attenuata. Petala interiora ad tertiam partem unguium concreta. Stylus basi villosulus triplo longior ovario albo - hirsutissimo. Rami pennae anserinae crassitie Petioli demum patentissimi 4— 2" (3 —" Boiss.), foliola 3 — 5/1 (8 — 14" Boiss.) longa. Calyx in nostro specimine 4” (6! Boiss. 1. c.). (*) 375 60. Asiragalus Drusorum Boiss. diagn. № 9. p. 78. «In siccis M. Gebel Baruck Libani, supra Deil et Kamar. Jul. 1846. » «A. basi suffrutescens dumuloso-multicaulis, caulibus erec- 2 tis abbreviatis, foliis breviter et adpressiuscuie hirsu- tis, griseis sub 9-jugis, foliolis ovatis oblongisve obtu- siusculis brevissime mucronulatis: spina terminali folii foliolis breviore, stipulis teneris albidis triangularibus acutis ciliatis, floribus axillaribus numerosis, spicam cy- lindricam densam totam caulis longitudinem occupantem formantibus, bracteis omnibus lineari-setaceis albo-plu- mosis, calycis dentibus similibus et aequilongis, calycis nivei dense-plumosi dentibus setaceis tubo demum fissili aequilongis, corolla othroleuca vel pallide carnea calyce sesquilongiore, vexilli alas paulo superantis lamina un- gui aequilonga basi auriculata, auriculis oblongis, de- scendentibus, obtusis, alarum lamina ungueque inferne carinae adnatis, ovario albo - villoso.» «Caulis 4 — 5". Folia 2", foliola 3 — 4", 1r ad 2"! lata, spica ad 3". Calyces 6"', corolla 9"' longi. — Species elegans ex af- finitate А. compacti et А. Tmolei, foliis multijugis , capitulo elongato. bracteis omnibus setaceis distincta. » Boiss. 1. c. (7) 61. Astragalus Parnassi Boiss. Фаст. № 9. p. 80. In Parnasso. Spruner s. п: А. plumosi. «A. aristatus var. australis ex parte. Boiss. Voy. Hisp.» «А. caulibus suffruticosis abbreviatis ramosis, glabris, fo- lis sub 7 jugis, foliolis oblongo - ellipticis acutis, bre- vissime mucronatis, praeter pilos nonnullos ad margines sparsissimos glaberrimis, stipulis rubellis in cuspides breviter et acute lanceolatas ciliatas productis, floribus 376 numerosis axillaribus capitulum globosum densum foliis supremis saepius superatum formantibus, bracteis tenere membranaceis exterioribus navicularibus dorso et mar- gine lanatis, interioribus setaceis plumosis, calyci aequi- longis, calycis albo- plumosi dentibus setaceis calycis tubo demum fissili sesquilongioribus, corolla rosea, ca- lyce subsesquilongiori, vexilli alas parum superantis lamina ungue subbreviori basi in auriculas triangulares horizontales acutiusculas abeunti, alarum unguibus us- que ad 3 carinae adnatis, ovario albo - hispido. » « Caules 4 — 61, folia 13", foliola 3 — 4" longa, 1 — 13’" lata, capitulum nuce majus, calyx 6 — 7", corolla 9"' longa. Ab A. aristato cui olim formas plures orientales conjunxeram, differt foliis glabrescentibus, calycis dentibus elongatis, petalorum pro- portione; ab А. plumoso Willd., qui est planta nana, longius di- stat.» Boiss. l. c. (1) 62. Astragalus Mitchellianus Boiss. Фаст. № 9. p. 80. «Hab. in Phrygia inter Arzani et Geduz. Mitchell in Hb. Hooker. Huc. quoque spectat probab. Aucher - Eloy. № 1257. «А. caulibus brevissimis, foliis 5 — 8 jugis, petiolo tenui hirtulo in spinam flavidam foliis breviorem abeunti, fo- liolis glabrescentibus vel adpressissime hirtis ellipticis acutiusculis mucronulatis, stipulis triangularibus acutis, floribus in capitula ovata dense ad axillas foliorum supe- riorum congestis, bracteis omnibus lineari-setaceis dense plumosis, calycis densissime albo - lanati dentibus linea- ribus villosissimis tubo demum quinquepartito dimidio brevioribus, corolla rosea calyci aequilonga, legumine minimo oblongo, albo - hisutissimo. » « Affinis A. Parnassico, differt calyce multo densius albo-lana- to, dentibus tubo brevioribus, corolla calycem non superante. » Boiss. l. c. (1) 371 63. Astragalus globiflorus Boiss. diagn. № 9. 81. «А. arnacantha Boiss. in Kotschy pl. Pers. Бог. (non МВ.) Hab. in M. Elbrus prope Derbend Kotschy № 658 et in Persia australi № 792, Verosimiliter Вис quoque refe- rendum Aucher № 1268 e Persia, foliolis oblongis tantum diversum. » «А. suffruticosus, caulibus brevissimis horridis, foliis sub- 4 jugis, petiolis rigidis in spinam foliolis aequilongam aut longiorem abeuntibus, foliolis elliptico - lanceolatis acutis mucronatis, adpresse canescenti - sericeis, stipulis triangularibus acutis tomentellis, floribus ad basin folio- rum supremorum in globum densum congestis, bracteis oblongo-linearibus plicatis albo-hirsutissimis calyce bre- vioribus, calyce albo - hirsutissimo demum fere ad basin in lacinias lineari - setaceas partito, corolla calyce ses- quilongiore, legumine parvo ovato - oblongo hirsutissi- mo obtuso.» «Caules 1 ad 3 pollicares, folia 15 ad 2 polliaria, foliola 4—6 lineas longa, calyx 6" longus. Diversissimus ab А. arnacantha, qui inter Tragacanthas microcalycinos militat, magis affinis A. plumoso, qui tamen foliolis angustissimis, petiolis tenuibus etc. distat, et A. Lamarckii a quo laciniis longioribus, petiolo cras- siori longius spinosi etc. differt.» Boiss. l. c. (1) 64. Astragalus ptilodes Boiss. Фаст. № 9. p. 81. « Hab. in regione alpina Sypili supra Magnesiam in Lydia (Boiss.) in M. Pisidiae supra Bouldour (Heldr.), in Caria (Pinard sub А. cretico). » «А. suffrutescens prostratus ramosissimus, caulibus brevis- simis horridis in dumum erinaceum congestis, foliis bre- vibus 4—6 jugis, petioli spina terminali foliolis brevio- ri vel aequilonga, foliolis minimis oblongis mucronula- 318 tis, plus minus dense canis, stipulis triangularibus acutis brevibus, floribus in capitula terminalia globosa ad basin foliorum supremorum congestis, bracteis exterioribus oblongo - lanceolatis navicularibus, dorso villosis, inter- nis linearibus calycino tubo aequilongis, calycis plumosi dentibus tubo demum fissili longioribus setaceis, corolla violacea calycem parum superanti, vexillo inferne acute- auriculato in unguem eo subbreviorem attenuato, alis usque ad laminam carinae adnatis, ovario-albo-hirsuto. » «Habitus omnino A. siculi a quo differt calyce 6’ longo, co- rollam subaequanti, nec ea fere dimidio breviori, non dense ni veo ut in compacto et affinibus, sed tenuiter plumoso ut in A. Parnossi et А. plumoso. А. plumosus Willd verus e Galatia quoad capitula et flores similis, differt foliolis angustissimis fere acicularibus. » (7) : Comparandi sunt cum hac specie А lydius et А. brachyphyl- lus in sectione pterophororum reperiundi; bracteolis calycinali- bus a Cl. Boissier obscurius indicatis et autopsia specierum non concessa, non ausus sum neque А. ptilodem neque А. Parnassi, fortasse ad eandem pterophorum sectionem revocandum , cum aliquapiam specierum a me descriptarum conjungere. 65. Astragalus porphyrolepis F. Comm. lectum in prov. Aderbeidshan b. Aucher - Eloy № 1279 sub nomine А. cryptocarpi.! А. suffruticosus, ramis sírictis tomentosis, pennae anseri- nae crassitie stipulis late - ovatis, acutis, chartaceis, fus- cis, floralibus latioribus, hirsutis, purpureis , acumine flavo, mox evanido. Spina flavida rhacheos 6 jugae ere- ctae vel erecto - patulae, strictae, robustae, virentis, in- ferne ad marginem hirsutae, longior (?) foliolis. Folio- lum unicum quod prostat, e minoribus, obovatum spinu- la pungenti valida terminatum, subcomplicatum, cano - 379 tomentosum. Glomerulus compactus, speciosus, acervulis per totam superiorem rami partem cumulatis, cylindra- ceus, crassus. Bracteae oblongo - obovatae, subulato - acuminatae, naviculares, rarius bifidae, dorso villo den- so vestitae, calyce parum breviores. Calycis villosissimi tubus fissilis, turbinato - campanulatus, dentibus subula- to - lanceolatis, curvulis, tubum fere aequantibus. Co- rolla calyce duplo longior, vexilli lamina oblongo - obo- vata, obtusissima, vix panduriformi, basi obtusangula, tunc sensim in unguem ea breviorem attenuata. Ungues petalorum interiorum ad 1 longitudinis connati. Stylus basi villosus duplo longior ovario villosissimo. Legumen abortu monospermum. Unicum ramum 4 unicalem speciei hujus decorae ante oculos habeo. Inflorescentia tripollicaris. Petioli validi 11 ad 2 uncias longi. Foliolum unicum quod adest 2!” longum. Calyces 3“. Co- rolla semipollicaris. — Ab A. cryptocarpo, de quo judicare mihi non licet, omnino et longe recedere videtur. 66. Astragalus byzantinus Е. A. fruticulosus, ramosus, laxius foliosus et hystricinus, di- citur amplos caespites constituere, ramis subsimplicibus tomentosis, pennae anserinae crassitie. Stipulae ovatae, acuminatae, basi tomentosae, hirsutae, florales multo la- tores, ad margines mox glabratae, flavescentes. Spina rhacheos 6 — 7 jugae, patentis hirsutae , lutescentis, brevior foliolis elliptico - obovatis, spinula pungente ter- minatis, approximatis, adpresse hirsutis et canis. Glo- meruli cylindraceo - ovati, erassi, compacti, ad apicem ramorum elongatorum, acervulis polyanthis, multibra- cteatis. Bracteae exteriores naviculares, carinatae, ob- longo - obovatae, acutae, interdum apice bifidae, dorso, № 4. 1853. 25 380 et versus apicem quoque margine villosae; intermediae lineari - spatulatae, acutae, dorso et apice barbatae, in- teriores 1 breviores, ex ungue filiformi barbato - clava- tae, omnes calycibus breviores. Calyx villosissimus tubo fissili turbinato, dentibus subulatis villosissimis aequi- longo. Corolla calyce 1 longior. Vexilli lamina subellip- tica, parum panduriformis, deutangula, repente in un- guem aequilongum contracta. Ungues alarum carinaeque ad medium usque connati. Stylus basi hirsutus ovario subrotundo villosissimo sesquilongior. Rami subsimplices, interdum fere pedales, crassitie pennae anserinae, vestiti foliis plus minus remotis, ut magna pars cau- lis candido- tomentosi appareat, qui stipulis fusco - flavis ele- ganter variegatus est. Petioli demum patentissimi 1—13” longi. Foliola plana 2 ad 4!" longa, 11 ad 2;"' lata. Calyx 3 longus. Species distinctissima et certe a variis auctoribus jam desig- nata; descriptiones mihi non innotuerunt. In herbario Acad. Sc. petropolitanae asservatur sub nomine А eriocaulos DC , mutato in nomen Brussiani Boiss., lecta in Agri Brussiensis sylvulis prope Demandesch Cl. Clementi! non vero congruit cum descriptione . А. Prusiani Boiss. l. c. Lecta quoque prope Byzantium a b. Wie- demann! et in Bithynia, Aucher - Eloy. Obs. Vereor, ne haec species sit delenda et cum А. Prusiano, eujus specimina meliora serius in herbario amiciss. Steven vide- re licuit, conjungenda. Habitu singulari et modo crescendi om- nino conveninnt. 67. Astragalus kurdicus Boiss. diagn. Né 9. p. 84. eM Gara Kurdistaniae. Kotschy. 362! А. suffruticosus, ramosissimus, inferne nudus, superne fo- liorum stipularumque induviis vestitus, minus dense fo- liosus, ramis mox glabris. Stipulae lato - lanceolatae, acuminatissimae, elongatae, flavescentes, basi tomento- 381 sae, dorso leviter tomentellae, apicem versus hyalinae, margine breviter et tenuissime fimbriato-ciliatulae. Spina rhacheos 4 — 6 jugae, primo adpresse hirsutae, mox glabratae, patulo = erectae, strictae, lutescentis, plerum- que brevior foliolis elliptico - lanceolatis utrinque acuta- tis, spinula pungente terminatis, pallide viridibus, ad- presse hirsutis, approximatis. Glomeruli acervulis sub- remotis spicam laxiusculam in medio ramorum constitu- unt, plumosam, quasi interruptam. Acervuli multiflori, multibracteali, bracteis navicularibus acuminatis, dorso villosis, calyci subaequalibus, exterioribus oblongo - ovatis, reliquis late oblongo - lanceolatis. Calycis longe villosi (plumosissimi) tubus fissilis urceolatus, 5 costatus, dentibus filiformibus subulatis duplo brevior. Corolla rosea calyce parum longior, vexilli lamina ovato - qua- drata, obtusissima, medio parum contracta et infra auri- culas acutas sensim in unguem ei parum breviorem an- gustata. Ungues petalorum interiorum supra basin con- pati. Stylus ad medium fere hirsutulus duplo longior ovario villoso. Fruticulus tripedalis. Folia 1 — 12". Foliola 3 — ^"' longa, 1! lata, calyx 5". Perperam olim pro А. barba Jovis habui, be- ne a Cl. Boissier sui juris constitutus. Transitum sistit а сотрас- tis ad obvallatos. 68. Astragalus trachyacanthos F. In M. Firuz-Koh. L. Baro Bode! А. fruticulosus, humilis, ramosus, dense foliaceus, erina- ceus, ramis brevissimis tomentosis. Stipulae breves, late ovatae, mucronato- acuminatae, valde nervosae, basi tomentosae, caeterum glabrae, ciliatae. Spina flavescens rhacheos 4— 5 jugae, durae, rigidae erecto - patulae, 23° 382 pallide virentis, adpresse hirsutulae aequilonga foliolis lanceolato - linearibus, subcomplicatis, in spinulam lon- giusculam terminatis, patulis, canis, adpressissime tomen- tellis. Glomeruli sub ipso ramorum apice, nucis myri- sticae magnitudine, ovato-globosi, bombycini. Acervuli multiflori, multibracteati. Bracteae naviculares, incurvae, subobliquae, mucronatae, dorso et apice villosae, calyce parum breviores. Calycis villosissimi tubus urceolatus, fissilis, dentibus lineari - subulatis 14 brevior. Corolla calycem 1 superat. Vexilli lamina obovato-pandurifor- mis, obtusissima, acutangula, in unguem parum brevio- rem attenuata. Ungues petalorum interiorum fere usque ad medium connati. Stylus usque ad medium Pa . ovario villoso 3 plo longior. Specimina 3 — ^ pollicaria. Petioli duri, rigidi, basin versus sulcati 15 ad 2" longi. Foliola 4" longa vix 1"' lata. Calyx 5—96/^ longus. 69. Astragalus Barba Jovis DC. Astr. № 83. Prodr. p. 296. № 139. Tragacantha armenia, humillima, argentea, barba Jovis folio. Tournef. herb. in Museo Parisino. Dubius huc adduco hanc speciem usquedum valde obscu- ram, cum specimina authentica sint incompleta. Secun- dum fragmenta Herbarii Tournefortiani fabrica florum tribui macrocalyeinarum Compactorum adnumerare jubet. Haesitaus huc refero plantam hb. Kotschyani, in M. Tau- ro lectam et sub nomine А. arnacanthae № 131 distribu- tam. Calyx plantae Tournefortii fissilis , quod non in planta Kotschyana; inde dubium remanet. Legit quoque b. Wiedemann plantam affinem in Natolia, inter Ham et Safranbol, quae calycis structura propius accedit ad 383 speciem genuinam. Quae dici possunt de his plantis hic brevi proferam , ut autoptae rectius dijudicent in po- sterum. Specimen Tournefortianum Musei Parisini gaudet foliis 5 jugis, demum patentibus, spina rhacheos breviore foliolis oblongo - ellipticis, acutis, aculeolo brevissimo terminatis, argenteo - tomentosis. Stipulae ovatae, apice mox lacerato et marcescente, parum ciliatae. Flores vidi decerptos, man- cos. Bracteae lineares, acutae, dorso et apice villosae, calyce breviores. Calyx ad medium quinquefidus, tubo ad basin usque ob tenuitatem fisso; caeterum villosissimus in modum Compactorum. Vexillum,. si judicare licet e frag- mentulo, laminam habet oblongo - panduriformem, auricu- lis baseos obscuris. Ungues petalorum reliquorum inferne connati. Ovarium dense et breviter villosum, ut etiam le- gumen 1 loculare 1 spermum. Specimen Gundelianum hb. Willd. ab hoc non differt. . Specimen Wiedemanaianum, habitu non male A. cruen- tiflorum referens, ramosum est, dense foliosum, fere sex- pollicare; habet ramos nigro et erinaceo vestitos reliquiis foliorum reflexo-patentium, inter folia subglabros, crassitie pennae anserinae tenuioris. Stipulae teneres, lato-lanceola- tae acutae, basi subtomentosae, caeterum glabrae et cilia- tae. Spina rhacheos 6 jugae, pollicaris, rigidae, tenuiter tomentellae, flavescentis brevior foliolis minutis ellipticis, subimbricatis, brevissime mucronatis, subcomplicatis, ar- genteo - tomentosis. Glomeruli ad basin ramorum nondum evolutorum, globosi, juglandis minoris magnitudine, valde plumosi et speciosi. Acervuli biflori et bibracteati bracteis anguste - linearibus, acuminatis, dorso villosis, longitudine 384 calycis plumosissimi, cujus tubus ovato-turbinatus, tenui- ter membranaceus, fissilis sesquibrevior dentibus lineari- subulatis. Corolla purpurea, calyce 6/" sesquilongior. Vexilli lamina. elliptico - pandurata acute auriculata et ab- rupte in unguem lamina breviorem angustata. Alarum un- gues ad infra medium connati. Stylus basi villosulus ovario villoso 3 plo longior. Folia ad 24 longa, 1% lata. Planta Kotschyi caespitem sistit humilem, densum, eri- naceum, cauliculo 4^ sustentum, onustum ramis brevissi- mis, firmis, fastigiatis. Stipulae ovatae, acuminatae, cilia- tae. Spina rhacheos 5—6 jugae, rigidae, pollicaris, hirsu- tae et flavescentis, nunc brevior, nunc aequalis foliolis obovato - ellipticis , fere imbricatis. acutissime spinulosis, 2“ longis 1‘ latis, adpresse hirsutis, incanis. Glomeruli, avellanae magnitudine, speciosi, plumosi, acervulis 2 — 4 floris, arcte intra folia novella inclusis. Bracteae anguste- "lineares, naviculares, mucronulatae, dense villosulae, calyce + breviores. Calycis plumoso - hirsutissimi tubus turbinato - cylindraceus, distincte quindecimnervius, aegre : partibilis. Dentes e basi triangulari lineari - subulati, tubi longitudine. Corolla calyce longior, purpurea. Vexilli la- mina elliptico - pandurata, obtusissima, hastulato et acute auriculata, in unguem repente attenuata. Ungues petalorum interiorum ad medium fere connati. Stylus ad medium us- que hirsutulus, triplo longior ovario dense et breviter vil- 1050. Calyx sex lineas longus, corolla 8 lineas longa. Differt a planta Wiedemanniana bractearum forma et villo- sitate, calycis tubo firmiore et respectu dentium longiore, corolla brevius supra calycem exserta, villositate breviore. Vidi specimina Kotschyana! Wiedemanniana! et fragmina Tournefortiana. 385 70. Astragalus plumosus Willd. sp. pl. 1333. DC. prodr. 149. Vidi olim in Hb Willdenoviani 14103, lectum in Galatia. Sestini! Haec quoque species ulterius examen requirit. Specimen a b. Willdenow Ш. Marschall- Bieberstein communicatum et nune in Museo Acad. Imp. sc. Petrop. asservatum do- cet et hanc speciem gaudere acervulis bifloris et arcte associandam esse A. barba Jovis. Specimen herbarii Willdenoviani , a Sestini sub initio florescentiae lectum est. Rami brevissimi, crassi, dense obtecti foliis patenti- bus, ad 1^ longis, spina terminali breviore foliolis an- guste -"inearibus, spinula brevi acutissima terminatis. Stipulae ovatae, acuminatae, nervosae, ciliatae. Glome- ruli subglobosi avellanae magnitudine, acervulis secun- dum Willdenovium, multifloris, fragmenti vero, quod examini subjicere potui, 1 ad bifloris. Bracteae calycis 2 longitudine , 3 ad 4 longae, lineares, acutae, dorso hirsutae. Calycis circiter 8 lineas longi, plumoso-hirsuti, tubus turbinatus, fissilis, sesquibrevior dentibus lineari- subulatis. Corolla purpurea , calyce 2 longior, vexilli lamina oblongo-elliptica obtusissima, acutangula, abrup- te in unguem contracta. Ungues petalorum reliquorum usque ad medium connati. Stylus ad basin villosulus, ovario breviter villoso triplo longior (*). 71. Astragalus Antabicus Boiss. diagn. № 9. p. 86. In Syria prope Antab. Aucher-Eloy 1257. «А. humilis, suffrutescens, totus petiolis vetustis horridus, foliis elongatis remotiuscule 6 jugis, foliolis viridibus, supra nervulosis utrinque glabrescentibus vel parcissime 386 pilosulis oblongo - ellipticis obtusiusculis, longiuscule mucronatis, petiolo tenui puberulo in spinam flavidam foliolis aequilongam vel breviorem attenuato , stipulis triangulari-lanceolatis , acuminatis , hirsutis, floribus paucis axillaribus capitulum subrotundum parvum ad basin foliorum superiorum formantibus , bracteis exte- rioribus ovatis concavis breviter mucronatis, dorso to- mentellis , calycinum tubum aequantibus , interioribus angustioribus oblongis, plicatis, calycis dense et brevi- ter tomentoso - pannosi albi dentibus e basi lanceolata subulatis tubo aequilongis, corolla calyce sesquilongiore, vexillo basi auriculato. in unguem aequilongum sensim attenuato, ovario hispido. » | t x « Semipedalis, folia 3—1 uncialia, foliola cum mucrone 4—5"' longa, 2"' lata. Calyx 5"'. Species dispositioni florum inter spe- cies praecedentes binas (obvallatos) et eas floribus capitatis do- natas intermedia, inter omnes calyce non plus minusve longe denseque hirsuto, sed brevissime tomentoso pannoso insignis, foliis longis foliolisque virentibus A. andrachnifolium, caeterum diversissimum, referens. » Boiss. I. c. (7) - 72. Astragalus psilodontius Boiss. diagn. № 9. р. 86. | «In regione inferiori Libani vel Antilibani. Jul. 1846.» «А. suffruticosus, caulibus ramosissimis horridis, foliis ad- pressiuscule tomentellis, griseis, 6 — 7 jugis in spinam foliolis multo longiorem abeuntibus, foliolis minutissimis approximatis strictiusculis ovatis acutiusculis muticis , facie superiore plicatis versus apicem petioli descrescen- tibus, stipulis tenerrimis albo - hyalinis triangularibus acutis glabriusculis floribus in fasciculos 2 — 4 floros axillares sessiles remotos dispositis , bracteis glabris stramineis anguste-oblongis naviculari-plicatis subincur- 387 vis acutiusculis calycinum tubum aequantibus , calycis patule et longe albo-hispidi dentibus plumosis subincur- vis patulis corollam subsuperantibus , tubo brevi lato non fissili paulo longioribus, vexilli lamina ovata exauri- culata inferne sensim attenuata, alis usque ad dimidium carinae adnatis, ovario adpresse cano.» «Semipedalis vel pedalis, folia 12 ad Зи, foliola majora 13, calyx 5 — 6", dentibus sursum subrecurvis. Spica floribus paucis in fasciculos remotos dispositis, calycis tubo brevi lato insignis et potius characterem Tragacantharum pedunculatorum plurium exhibens. » Boiss. l. c. (+) Hujusne loci? 13. Astragalus stenolepis F. In vicinia Teheran. L. B. Bode! А. suffruticosus, robustus, ramosus, erectus, trunco semi- pollicaris diametri, ramis crassis tomentosis, densissime obtectis et hystricinis foliis foliorumque vestigiis. Stipu- lae triangulari-ovatae, hirsutissimae, acuminatae. Spina rhacheos 7 — 8 jugae, elongatae, patentissimae, incur- vae, tomentellae et virentis, dein brunneae et fuscae, brevior foliolis obovato - ellipticis, spinula tenui termi- natis, incano-tomentosis, planis. Glomeruli sub ipso api- ce ramulorum, compacti, subglobosi, bombycini, avella- nae aut juglandis magnitudine. Acervuli multiflori, multi- bracteati. Bracteae ex ungue longo, tenui glabro, lineari, et fere filiformi, spatulatae, apice villis longis et ciliis barbatae, rectae, majores calyci aequilongi, minores i breviores. Calyx villosissimus, tubo anguste cylindraceo, fissili, 10 striato, dentibus subulatis triplo breviore. Co- rolla calyce vix 1 longior, vexilli lamina elliptico - pan- duriformi, obtusissima, ad basin acutissime auriculata et dein in unguem, laminae aequilongum angustata. Ungues 388 petalorum interiorum ad £ longitudinis coaliti. Stylus inferne villosus, ovario ill aid triplo longior. Specimen pedale Rami breves, vix unciales. Petioli 2 — 4 longi. Foliola usque ad 6"' longa, 27" lata. Calyces 8 longi. A. tokatensi et A. pycnocephalo magis affinis. 74. Astragalus stenorhachis Fe Ad pagos Thorbali et Therakli inditione Angorensi Nato- tiae. Wiedemann. ! A. Иа humillimus, mnlticeps, dense foliosus, ramis florentibus pennae anserinae crassitie, tomentosis. Stipulae triangulari-ovatae , acuminatae, reticulatae, ci- liatae, glabrescentes. Spina rhacheos 5 — 13 jügae, ru- benüs, iuis patentissimae, villis raris hirsutae, bre- vissima, brevior foliolis remotiusculis, patentibus, api- cem versus decrescentibus, oblongo - linearibus, compli- calis, apice in spinulam fere innocuam exquisite acutato, subtus pilis sparsis hirsutulis, ciliatis, viridibus. Glome- ruli sub ipso apice ramorum, subglobosi, magnitudine avellanae majoris, compacti. Acervuli multiflori, multi- bracteati. Bracteae naviculares, oblongae, acutae, super- ne rubentes, ciliatae, calyce parum breviores. Calycis villosissimi tubus tenuissimus, fissilis, cylindracee nel natus, dentibus lanceolato-subulatis, tubo 4 brevioribus. Corolla calyce duplo longior, vexilli ecd pandurifor- mi acutangula, in unguem lamina parum breviorem at- tenuata. Ungues petalorum interiorum inter se ad ultra medium concreti. Stylus glaber, ovario villoso 4 plo longior. Caules 3 — 4, erecti, fastigiati; glomeruli foliis paucis triun cialibus stipati. Foliola majora 3'" longa. Calyx 3'". Corolla pur Phe 389 purea 6'"' longa. Valde affinis V. andrachnifolio Fenzl.; complu- ribus speciminibus comparatis videant, nuin sit.species propria an mera À. andrachnifolii varietas. 19. Astragalus andrachnifolius Fenzl. Lecta a Cl. Kotschy in M. Tauro et olim s. n. А. pugnifor- nis communicata № 132.! А. suffruticulosus, humillimus, multiceps, dense foliosus, ramis tomentosis, pennae anserinae crassitie. Stipulae ovato - lanceolatae, acuminatae, hirsutae et ciliatae. Spi- na rhacheos 9 — 15 jugae, gracilis, et fere filiformis, juventute sericeo - hirsutae, adultae subglabratae, bre- vior foliolis remotis, ovato - subrotundis aut ovato-ellip- ticis, apice rotundatis et mucrone spinuloso brevissimo abrupte-acuminatis, supra glabris, subtus parcius, prae- sertim ad nervum et basin adpresse pilosiusculis, planis, viridibus. Glomeruli sub ipso ramulorum apice, juglan- dis magnitudine, globosi, compacti, speciosi. Acervuli multiflori, multibracteati. Bracteae obovato - oblongae, acuminatae, apice mucronato colorato, dorso villosae et apice ciliatae, calyce breviores. Calycis villosissimi tubus turbinato - cylindraceus, subdecemstriatus, dentibus lan- ceolato-subulatis, apice coloratis, tubo duplo brevioribus. Corolla calyce fere triplo longior, lamina vexilli ellipti- ca, levissime panduriformi, obtusissima, basi hastulato - auriculata, et abrupte in unguem ei breviorem contracta. Petala interiora unguibus ultra medium coalita. Stylus basi villosulus triplo longior ovario longe - villoso. Planta paucos pollices supra solium elevata, ramis pollica- ribus. Folia laxa erecto- patula, usque ad ^" longa, foliolis nunc approximatis, nunc remotis. Foliola 2"' longa 1;"'lata. Calyx 3'". Vexillum 8” longum. Valde affinis A. stenorhachi, videtur 390 differre foliis laxis nec rigidulis neque patentissimis, foliolis pla- nis, multo latioribus, supra glabris, corolla respectu calycis ma- jore, laminae vexilli forma. 76. Astragalus laxiflorus Е. A. suffruticosus, fortasse prostratus, ramosus, caule et ra- mis elongatis, gracilibus, vix pennae columbinae crassi- tie, laxius véstigiis foliorum vetustorum vestitis et remo- te foliosis, pubescentibus. Stipulae ovatae aut ovato - lanceolatae, acutae, membranaceae, dorso pubescentes, margine hyalinae, ciliatae. Spina rhacheos 4—6 jugae, erecto-patentis, strictae, pallide virentis, hirsutae, lon- gior foliolis minutis, imbricatis, subcomplicatis, obo- vato - vel subrotundo-oblongis, obtusis et mucrone bre- vissimo terminatis, incano - tomentosis, apicem petioli versus decrescentibus. Glomeruli bombycini, ex acervu- lis distantibus, secus ramos distributis, quodammodo in- terrupto-cylindracei. Acervuli multiflori, multibracteati. Bracteae naviculares, erectae, lanceolatae aut ovato - lanceolatae, acuminatae, dorso ad basin, margine apicem versus ciliatae, calyce breviores. Calyx breviter tomen- tellus et longe villosus, tubo oblongo - cylindraceo, non fissili, quinquenervio et tenuiter inter nervos reticulato, dentibus e basi triangulari filiformibus, tubi circiter lon- gitudine. Corolla purpurea, calycis longitudine. Vexilli lamina ovato - elliptica, obtusissima, obtuse auriculata, in unguem lamina fere breviorem sensim attenuata. Un- gues reliquorum petalorum ad tertiam partem longitudi- nis coaliti. Stylus inferne pubescens , avario oblongo, dense - pubescente (quadri- ovulato?) aequilongus aut parum longior. Vidi specimen Aucherianum! sub № 9 et 44^ ab infelice pere grinatore b. Prescott communicatum et in M. Libano lectum, 391 . caule prostrato, ramos aliquot erectos, semipedales graciles, in- ferne nudos et tantum ramentis stipulaceis remotis munitos, emittente. Folia sesquipollicaria, petiolis rigidis, firmis, spinula flavescente. Foliola 1 ad 12^" longa, 1!!! lata. Calyx 5. Conferatur A. psilodontius Boiss. cui proximus videtur esse, nisi idem. Differre videtur habitu, acervulis certe ad minimum quinquefloris, et vexilli lamina perspicue auriculata. 5. Obvallati: acervulis multifloris, bracteis latis ob- vallatis, calycibus apteris. Tí. Astragalus lepidanthus Boiss. diagn. № 9. p. 85. «In planitie inter Edlip et Aleppum in incultis. legi Junio 1856.» Vidi specimen juvenile in Hb. Cl. Meyer. «A. suffrutescens erinaceus humilis totus petiolis vetustis tenuibus horridus, folus trijugis in spinam foliis longio- rem abeuntibus, foliolis adpressissime sericeo - canes- centibus ellipticis plicatis in spinam flavidam eis dimidio breviorem attenuatis, stipulis flavescentibus triangulari- bus acutis glabriusculis, florum fasciculis axillaribus 3 — 4 floris arcte - bracteatis in capitula terminalia irre- gulariter congestis, bracteis exterioribus parum brevio- ribus ovato - subrotundis breviter mucronatis concavis tomentellis, intimis paucis anguste oblongis, calycis den- sissime albo - hispidissimi dentibus lineari - setaceis tubo demum fissili aequilongis, corolla calyce sesquilongiore purpurascente, vexilli lamina inferne acutiuscule biauri- culata, in unguem ea fere longiorem attenuata.» « Suffrutex 2 ad 1', folia pollicaria, foliola cum spina 3 — 3i; fasciculi florum in alabastris bracteis arcte involucrati oblongo - compressi acuti fructum simulantes, calyx 4". Ab А. bethlehe- mitico egregie distinctus foliis multo minus dense canis, longe spinulosis, calycis brevioris dentibus brevioribus densius hirsu- 392 tis. А. diphterites Fenzl affinis quoque, differt foliolis duplo ma- joribus nervosis, corolla intense purpurea etc.» Boiss. 1. c. Vidi olim specimen Oliverianum in Museo Parisino, lectum inter Bagdod et Aleppo. 78. Astragalus Bethlehemiticus Boiss. diagn. № 9. р. 85. Vidi specimina Sieberiana, p. Bethlehem lecta! et Auche- riana, variis Syriae locis collecta! 1261. A. suffruticosus , humilis ramosissimus erinaceus , ramis brevibus tomentosis, tortuosis, callosis, nunc densius, nunc remotius foliosis, pennae cygneae aut anserinae crassitie. Stipulae e lata ovata basi exquisite acumina- tae, chartaceae, juniores hirsutae et ciliatae, lutescentes. Spina flavescens rhacheos 4 — 7 jugae, firmae, rigidae, initio adpresse - tomentellae et virentis, dein calvae et lutescentis, longior foliolis ovatis aut ellipticis, spinulo- so - mucronatis , parvis, saepe canaliculato - plicatis, ar- genteo - tomentosis. Acervuli plumosi, multiflori, capi- tuliformes, arcte bracteis involucrati, avellanae minoris magnitudine, nunc solitarii, nunc in compluribus axillis superioribus ramulorum collocati, tunc constituunt glo- merulum irregularem, interruptum. Bracteae involucran- tes (tot quot flores?) latissimae, concavae, ovato - orbi- eulares, aut reniformi- orbiculares , in acumen breve, mucronatum terminatae, calycibus breviores, lateribus glabrae, dorso gibbo breviter tomentosae, cartilagineae, initio flavescentes, apice caesio, dein lutescentes; interio- res angustiores, orbiculari- ovatae, intima lanceolato - oblonga. Calycis plumoso - villosissimi tubus turbinato - cylindraceus, fissilis, dentibus subulato-filiformibus ses- qui-brevior. Corolla calyce 1 longior. Vexilli lamina el- liptica, leviter panduriformis, obtusissima et emarginata, ^ 79. Astragalus diphtheritis Fenzl. Flora (Bot. Zeit.) 393 basi auriculis acutis hastulata, abrupte attenuata in un- guem lamina parum breviorem. Ungues alarum ad me- dium usque connati. Stylus ad medium usque villosulus, ovario villosissimo duplo aut triplo longior. Fruticulus 3— 5". Petioli 1— 2". Foliola 2— 2} longa, 1 ad 12‘ lata, magis minusve spinulosa. Calyx 6. — Specimina Aucheriana, in M. Francorum p. Bethlehem collecta (№ 170) differunt caulibus densius foliosis , petiolis gracilibus, demum patentissimis, longius spinosis, foliolis angustioribus complica- tis, spinula longiore terminatis, floribus minoribus. XXVI, 1. p. 396. « Trans Tigrim inter Baverd et Zacho » «Humifusus, ramis crassis, protractis, tomentosis; foliola 2 — 3 juga sessilia elliptica (4 — 10” longa) producta spinescentia , supra rugoso - venosa , utrinque tomento brevi crassissimo candida; stipulae lato - ovatae acumi- natae, apice ciliato fragili reflexo demum calvescentes; florum fasciculi axillares solitarii 3—9 flori subcapitato- congesti, bracteis chartaceis latissimis obtusis involucra- ti; calycis semi 5 fidi laciniae setaceae, patulae niveo- lanatae; vexillum calycem triente superans (7—9/ lon- gum) obovatum, rotundatum basi biauriculatum, glabrum, incarnatum, purpureo-striatum; carina ovalis, basi biauri- culata, alis cultriformibus subbrevior; ovarium cum stylo supra medium glabro, tomentoso - lanatum. » Fenzl. l. c. (1) 6. Pterophori , acervulis multifloris, calycibus bi- bracteolatis. 80. Astragalus lydius F. A. fruticulosus e gracilioribus, procumbens (?) ramosus, D--T———ÉÉM————— 394 ramis satis dense foliosis erinaceis , hirsutis. Stipulae ovatae, acuminatae dense ciliatae, apicem versus sub- coloratae. Spina rhacheos 4—5 jugae, erecto-patentis, demum patentissimae, gracilis, hirsutae, flavescentis, longior foliolis elliptico - lanceolatis, utrinque acutatis, breviter mucronatis, adpresse hirsutis et canis, venosis, internodia superantibus. Glomeruli ad basin ramorum novellorum, subglobosi, avellanae magnitudine, plumosi, acervulis depauperatis (?) bracteis lanceolato-linearibus, subulatis, apice coloratis, dorso villosis et ciliatis, calyce parum brevioribus, bracteolis calycinis filiformibus, totis plumosis, calyce parum brevioribus. Calycis villosissimi tubus cylindraceus, tenuissimus, fissilis, dentibus fili- formibus aequilongus. Corolla calyce ? longior, purpu- rea. Vexilli lamina oblongo-elliptica, obtusissima, emar- ginata, basi acute auriculata et sensim in unguem aequi- longum attenuata. Ungues petalorum interiorum , ad gibberem laminarum leviter cohaerentes, fere ad medium usque connati. Stylus inferne villosulus, triplo longior ovario longe et parcius villoso. Vidi specimen comm. a А. Doissier s. n. А. cretici e Lydia. Specimen fere pedale, ramis procumbentibus, pennae anseri- nae tenuioris crassitie, elongatis. Petioli graciles, plusquam sesquipollicares, foliolis 3—1" longis. Calyx 6'", 81. Astragalus brachyphyllus Е. Inter Kutaija et Eski-Scheher Natoliae. Wiedemann! А. fruticulosus humillimus, ramosus, dense caespitosus, dense foliosus et erinaceus, ramis fere glabris, pennae anserinae crassitie. Stipulae ex ovata basi lato-lanceola- tae, acutae, ciliatae, florales multo latiores. Spina rha- cheos 4, raro 5 jugae brevissimae , patentis , strictae, 395 hirsutulae, brevior foliolis minimis, patentibus, elliptico- linearibus, complicatis, muerone brevissimo terminatis, sericeo - incanis. Glomeruli sub ipso apice ramulorum subglobosi, compacti, plumosi, juglandis aut myristicae magnitudine. Acervuli densi, multiflori, multibracteati. Bracteae naviculares, ovato-lanceolatae, majores acumi- natae, apice coloratae, reliquae oblongae aut subspatu- latae tenuiores, acutae, omnes dorso villorae, ciliatae, calycibus breviores. Bracteolae binae calycinae filifor- . mes, plumosae, calyce parum breviores. Calycis villosi tubus turbinatus, tenuissimus, fissilis, sesquibrevior den- tibus filiformibus, rectis, plumosissimis. Coroila purpu- rascens calycis longitudine. Vexilli lamina elliptica, subpanduriformis, obtusissima, emarginata. Ungues pe- talorum interiorum ad 4 longitudinis connati. Stylus usque ad medium villosulus , ovario villoso sextuplo longior. Caulis paucos pollices altus. Folia semipollicaria, foliola 2— 2511, Calyx 6 ad 6;/" longus. — Haec species, ni fallor, valde affinis A. ptilodi Boiss. sed bracteis calycinalibus aliisque levio- ris momenti notis videtur differre. Cl. auctor ipse dijudicet num А. brachyphyllus rejiciendus sit an non. Vidi quoque specimen, subnomine À. cretici in herbario quo- dam asservatum, nostrae speciei simillimum, distinctum vero corollis calyce fere duplo longioribus, calyce parum minore, bracteolis multo firmioribus et subulatis, foliolis latioribus nec ita strenue complicatis. Num varietas? Locus natalis non erat indicatus et postea hoc specimen iterato examini subjicere non licuit. 82. Astragalus Wiedemannianus Е. Lect. prope Kastamani, in ditione Tokatensi, т M. trachy- tico Hussein-Kasi et in M. calcareo Dykmen pr Ango- ram, Natoliae! Wiedemann (Salis). A. suffruticulosus, humilis, ramosus, dense foliosus erina- Ne 4. 1853. 26 396 ceus, ramis tomentosis, реппае anserinae crassitie. Sti- pulae ovato-lanceolatae, acutae, hirsutae, ciliatae, flora- les late-ovatae, acuminatae. Spina rhacheos 6 ad 9 jugae erecto-patentis, laxiusculae, dorso tricostatae, hirsutae, pallide virentis, brevior foliolis lanceolato - ellipticis , utrinque acutatis, spinula mucronatis, adpresse hirsutis et subincanis. Glomeruli ad basin ramorum novellorum, ovato - globosi, magnitudine juglandis, speciosi, com- pacti, plumosi, acervulis multifloris, multibracteatis. Bracteae naviculares , acutae, dorso villosae, superne ciliatae , calyce breviores, exteriores interdum оуаю- oblongae, et inaequaliter bifidae, plerumque lanceolatae, spatulato-lanceolatae, nunc lanceolato-lineares et acumi- natae. Bracteolae filiformes, plumosae, calyce breviores. Calycis villosissimi tubus oblongo - cylindraceus, multi- nervius, fissilis, parum brevior dentibus subulato-filifor- mibus plumosis. Corolla calyce + longior. Vexilli lamina ovato-elliptica, obtusissima, subemarginata, pandurifor- mis, acutangula, sensim in unguem aequilongum atte- nuata. Ungues petalorum interiorum ad 4 longitudinis connati. Stylus basi villosus ovario villoso 5 ad 6 plo longior. Habitu refert A. compactum aut А. Lamarckianum. Rami 3 — ^ pollicares. Folia 1 — 22" longa. Foliola 3—5' longa, 1 ad 1;"' lata. Calyces 5—7'" longi. 83. Astragalus micropterus Е. Inter Amasia et Toptscham in ditione Tokatensi. Wie- demann! A. suffruticulosus, ramosus, hystricinus, dense foliosus, ramis brevibus tomentosis, pennae cygneae crassitie. Stipulae e lata basi ovatae, acutatae, villosae, ciliatae. 397 Spina rhacheos 6 — 7 jugae, erecto-patentis, rigidae, demum patentissimae et incurvae, rigidae, firmae, hirsu- tae, pallide virentis brevior foliolis lanceolato-ellipticis, utrinque acutatis, spinula mucronatis, patentibus, dense incano-villosis. Glomerulus ovatus ad ipsam basin rami novelli, speciosus, compactus, juglandis magnitudine, acervulis multifloris, multibracteatis. Bracteae navicula- res, lanceolato-oblongae, intimae spatulato-lineares, ad apicem acutum villosae et ciliatae , calyce breviores; bracteolae calyce duplo breviores, filiformi - spatulatae, praesertim versus apicem plumosae. Calycis villosissimi tubus turbinato-cylindraceus, nervosus, dentibus filifor- mi-subulatis, erectis, plumosis, fere 11 brevior. Corolla calyce 4 longior. Vexilli lamina ovato - elliptica, obtu- sissima , panduriformis, hastulato - acutangula, ungue lamina aequilongo, cuneato. Petala interiora unguibus ad medium connata. Stylus basi hirsutulus ovario villoso 4 plo longior. Praecedenti affinis habitu, differt ramis robustioribus, foliis rigidis, foliis dense villosis. Specimina fere ?'. Folia 2 ad 25". Foliola 6'' longa, 1—13 lata. Calyces 5. 84. Astragalus brachypterus F. Ad pagum Beybazar distionis Angorensis Natoliae. Wie- demann! A. suffruticulosus, humillimus, ramosus, dense foliosus et erinaceus, ramis brevibus, confertis, caespitosis. Sti- pulae ovatae, acutae, villosae, ciliatae, mox glabrescen- tes, florales latiores. Spina rhacheos 5—7 jugae, erecto- patentis, tomentellae, strictae, brevior foliolis lineari - ellipticis , acutis, breviter mucronatis, patentibus, to- mento denso, brevissimo, albo, adpresse subsericeis. Glo- 26° 398 meruli sub ipso apice ramulorum, globosi, avellanae majores, compacti, plumosi. Acervuli, multiflori. Brac- teae lanceolatae, acutae, naviculari- concavae, versus apicem ciliatae, calyce breviores. Calycis villoso-plumosi tubus cylindraceus 5 nervius, dentibus filiformi-subulatis sesquilongior; basi stipatis bracteolis tubo- vix longiori- bus, filiformibus," plumosis. Gorollae calyce 1 longioris vexillum lamina ovato - elliptica, obtusissima, leviter panduriformi et acutiuscule auriculata, abeunte in un- guem cuneato - linearem, laminae aequilongum. Ungues alarum ad medium usque connatae. Stylus glaber 4 plo longior ovario villosissimo. Specimen 3 unciale. Folia uncialia. Foliola 2"' longa. Calyx Ge. > 85. Astragalus Aucherianus F. In Coelosyria ad margines viarum. Aucher Eloy s. num. 352! A. fruticulosus, procumbens (?) ramosus, dense, sed laxius foliosus, erinaceus, ramis novellis elongatis, tomentosis. Stipulae ex ovata basi longe acuminatae, villosae, longe- ciliatae, saepius purpurascentes. Spina rhacheos 4 — 6 jugae, hirsutae, firmae, rigidae, flavescentis, erecto - patulae, demum patentissimae, aequilonga aut longior foliolis approximatis, elliptico - lanceolatis, utrinque, praesertim ad apicem breviter mucronatum acutatis, pa- tentibus, villosis, incanis. Glomeruli ad basin ramorum novellorum oblongi, avellanae magnitudine, plumosi, acervulis laxius dispositis, multifloris, multibracteatis. Bracteae lanceolato - lineares , acuminatae, hyalinae, dorso parce villosae, apicem versus ciliatae, calycis lon- gitudine. Bracteolae filiformes, plumosae, calyce parum 399 breviores. Calyx villosissimo - plumosus, tubo cylindra- ceo, quinquenervio, dentibus filiformibus, rectis, plumo- sis parum breviore. Vexillum calyce 4 longius, lamina ovato - elliptica, obtusissima, panduriformi, hastulato - auriculata, ungue aequilongo cuneiformi - lineari. Un- gues alarum cum carina ad medium usque concreti. Sty- lus inferne pubescens, ovario villoso triplo longior. Specimina 4 ad 6", ni fallor, procumbentia, folia 1 — 13”, fo- liola 2 ad 3'" longa. Calyx 7'" longus. Longe recedit a quatuor speciebus praecedentibus habitu la- xiore, qua nota ad sequentes accedit. 86. Astragalus Tmoleus Boiss diagn. № 9. p. 79. In regione media M. Tmoli supra Philadelphiam et ad Boz- dagh. Boissier. s. n. A. plumosi var. toment. A. frutescens, erectus, procerus, ramosus, dense sed laxius foliosus, hystricinus, ramis elongatis, tomentosis. Sti- pulae elata ovata basi cuspidato - acuminatae, tomentel- lae, ciliatae. Spina rhacheos 6 jugae, patulae, demum patentissimae, hirsutae, flavicantis, parum brevior folio- lis elliptico - obovatis, spinula brevi flavescenti termina- tis, dense et adpresse hirsutis, incanis, patentibus. Асег- vuli multiflori, multibracteati, in axillis inferioribus ra- morum, sub folus annotinis dispositi glomerulum consti- tuunt oblongo-cylindraceum (interruptum), compactum, plumosum. Bracteae naviculares et oblique concavae, acutae, hyalinae, dorso et apice villosae, exteriores lato- oblongae, interiores lineares, calyce breviores; bracteo- lae filiformi - clavatae, plumosae, calyce dimidio brevio- res. Calycis villosissimi tubus cylindraceus urceolatus fis- silis, dentibus setaceo-filiformibus, dense villosis, plumo- sis duplo brevior. Corolla rosea calyce $ longior. Vexil- —— BÀ = M iii LS ms en 400 li lamina subrotundo-elliptica, medio vix contracta, ob- tuse auriculata, in unguem ei vix breviorem abiens. Un- gues petalorum interiorum ad medium usque connati. Ovarium villosissimum. Stylus. ... Caules pedales. Folia bipolliearia. Folia 3 ad 4 lineas longa, sesquilineam lata. Calyces quinque lineas longi. 87. Astragalus thracicus Grisebach. А. compactus e Macedonia Friwaldszky! А. pseudotragacantha.Dum. Durville pl. or. p. 92. № 679! (excl. synon). lect. in collibus circa Thessalonicam. А. suffruticosus, ramosus, dense, sed laxius foliosus, eri- ^ paceus, ramis elongatis tomentosis. Stipulae e lata ovata basi cuspidato - acuminatae , villosae , ciliatae. Spina rhacheos 6 — 7 jugae, firmae, strictae, erecto-patulae, parcius et adpresse hirsutae, demum glabratae, flaves- centis, brevior foliolis oblongo - ellipticis, breviter spi- nuloso-mucronatis, patulis, juventute adpresse- hirsutis, mox glabratis, rugoso - venosis, viridibus. Acervuli in axillis inferioribus ramorum sub foliis annotinis collocati multiflori, multibracteati, glomerulum efficiunt oblongo- cylindraceum, densum, interruptum, plumosum. Bracteae naviculares, dorso villosae et ciliatae, exteriores exqui- site acuminatae, interiores lanceolato-aut lineari - spatu- latae, acutae, vix concavae; bracteolae filiformes, plu- mosae, villis apicem versus densioribus quasi spatulatae, omnes calyce parum breviores. Calycis villosissimi tubus urceolatus, fissilis, dentium subulato - filiformium longi- tudine. Corolla calyce + aut 1 longior. Vexilli lamina ovato - elliptica, obtusa, subemarginata, basi hastulato- auriculata. Ungues alarum et carinae ad 1 longitudinis 401 connati. Stylus inferne hirsutus ovario hirsuto quadru- plo longior. Specimine quadripollicaria. Folia 1 ad 1i" et ultra longa. Foliola 3". Calyx 3 — 4", Planta Urvilleana habitu refert omnino А. Tmoleum, a quo vero primo intuitu distinguitur glabritie et colore viridi folio- rum. Planta Friwaldszkiana gaudet calycibus paulo majoribus, foliis juvenilibus magis canescentibus, et lamina vexilli multo evidentius hastulata. Comparatis speciminibus numerosis pate- bit, num differentiae indicatae majoris sint momenti an non. 88. Astragalus trojanus Herb. Steven. A. suffruticosus, ramosus, laxe, imo remote foliosus, ra- mis elongatis, tomentosis. Stipulae ovatae, ex ovata basi acuminato-cuspidatae, villosae, ciliatae. Spina rhacheos 5—6 jugae, erecto - patulae, rigidae, hirsutulae, flaves- centis, parum brevior foliolis oblongo - aut lanceolato - ellipticis, spinula brevissima mucronulatis, patulis, parce pilosis et demum glaberrimis, viridibus. Acervuli multi- flori et multibracteati, plumosi, congesti sub ipso ramo- rum apice in glomerulum speciosum subinterruptum, oblongum aut globosum, juglandis minoris magnitudi- ne. Bracteae naviculares acutae, dorso villosae, ciliatae, calyce # breviores; bracteolae filiformes, plumosae, ca- lyce parum breviores. Calycis villosissimi tubus, deni- que fissilis cylindraceo - turbinatus, multinervius, sub- aequilongus dentibus filiformi - subulatis, plumosis. Co- rolla plerumque calyce 4 longior; vexilli lamina ellipti- ca, obtusa, breviter emarginata, medio panduriformi - contracta et basi acutangula, ungue fere aequilongo la- mina. Ungues petalorum interiorum fere ad medium us- 402 que conferruminati. Stylus inferne hirsutulus ovario vil- losissimo 4 aut 5 plo longior. Multis notis haec species tam arcte cum А. Parnassi B. conve- nire videtur ut dubium remanet, num revera ab illo separari queat. A. Parnassi ipse non vidi. — Folia patentia bipollicaria et longiora. Foliola 3 — & lineas longa. Calyces 6" longi. Huc refero plantam Oliverianam Musei Parisini sub nom. A. plumosi asservatam, lectam ad Dardanellas et ad Troadem; ejus- modi quoque specimina prostant in Herbario DC.. Vidi in Herba- rio amiciss. Steveni! eisdem locis lectum. 89. Astragalus calabricus Е. Communicatus olim mecum s. n. À. eriocephali e Calabra ! A. suffruticulosus, ramosus, dense foliaceus et erinaceus, ramis brevibus, vix hirsutulis. Stipulae ovatae, acumi- natae, ciliatae, florales multo majores, margine glabrae. Spina rhacheos 8 — 9 jugae patulae, hirsutulae, demum patentissimae brevior foliolis linearibus, mucronulo mi- nuto terminatis, pallide viridibus, initio hirsutie exigua parce adspersis, mox glaberrimis. Glomerulus sub ipso ramorum apice ovatus, compactus, plumosus, juglandis minoris magnitudine. Acervuli multiflori, multibracteati. Bracteae naviculares acutae, dorso et margine ciliatae; interiores ex ungue filiformi leviter spatulatae, omnes calyce tertia parte breviores. Bracteolae filiformes plu- mosae , calycis longitudine. Calycis tubus urceolaris, villosissimus, fissilis, dentibus plumosissimis duplo bre- vior. Corolla calyce 1i longior, lamina vexilli elliptica, obtusa, medio parum contracta, basi subacutangula. Ungues petalorum interiorum ad 4 partem longitudinis connati. Stylus ovario praesertim apicem versus villosis- simo 4 plo longior. PR Me d uq um om: à. à db fus 403 Specimen unicum incompletum quod coram habeo, quadri- pollicare, caule quasi prostrato. Folia 1—1; ", foliola 3'" longa. Calyces 6'^. Conferatur А. siculus calabricus Florae et sylloges Napolitanae auctore Cel. Tenore. C. Tubocalycini, ebracteati, calyce venoso-reticulato. 7. Altaganoidet , acervulis subpaucifloris, legumini- bus polyspermis. 90. Astragalus Hystrix Е. M. А. fruticulosus, ramosus, erectus, remote - foliosus, ita ut caulis ramorumque superficies inter folia appareat, ra- mis tomentosis, floriferis saepe brevissimis, crassitie pennae anserinae. Stipulae breves, triangulari - ovatae, acutae, margine et apice tenerrimae, ibique mox deli- quescentes, villosae, demum glabratae et fusco-luteae. Spina rhacheos sub 6 jugae, patenti-erectae, tenuis, ad- presse puberulae, mox glabratae , plerumque brevior foliolis subremotis ,- obovatis aut orbiculato - obovatis, obtusis, subretusis, adpresse et parce puberulis, mox glaberrimis, pallide viridibus. Acervuli nunc solitarii in axillis superioribus ramulorum, nunc ibidem in glome- rulos laxos, interruptos coacervati, bi-ad sexflori. Bracteae nullae. Bracteolae binae ad basin cujusque calycis, minutae, calycino tubo triplo breviores, mox deciduae, oblongo-ellipticae , acutae, naviculares, apice teneres , dorso et margine ciliatae. Calycis pubescentis aut breviter tomentoso-villosi tubus campanulatus, quin- quenervius et veuoso -reticulatus, dentibus tubo duplo brevioribus, lanceolato-subulatis, subinflexis, ipsis cum tota fauce villosis, sinubus rotundatis. Corolla calyce 404 triplo longior, speciosa, purpurascens, уехШо obovato- oblongo , e basi lineari sensim ampliato, acutiusculo. Petala omnia libera et distincta, interiora longitudine subaequali et vexillo paulo breviora. Carina unicruris. Ovarium oblongo-ovatum, compressum, brevissime villo- sum, stylo glabro, ovario triplo longiore terminatum. Legumen immaturum tela laxa farctum, vix semibilocu- lare, octo - aut decemovulatum, ovulis omnibus pariter evolutis. Folia 2 ad 2: pollicaria.: Foliola 1—3' longa, ad 2"" lata. Calyx cum dentibus 4". Vexillum 10‘ longum. Species valde singularis et pulchra lecta mensibus Majo et Junio 1828 a b. Szovits in siccis promontoriis et in cacumine montium ad Seidkhodzi, provinciae Atropatanicae (Aderbei- dshan). Habitu accedit quasi modo ad Astragalos tumidos, revera autem intermedia est inter sessilifloros et pedunculatos singulari florum distributione, qua, licet brevissimo tuberculo pedicellari insideant, attamen in pedunculatorum cohortes aegre attrahi potest. Tali modo vinculum format, quo Astragali sessiliflori ad tribum Himalaicam Caraganoideorum accedant, quibuscum no- stram speciem in posterum consociare non respuendum foret. II. TRAGACANTHAE PEDUNCULATI. 8. Caraganoidei , remote foliosi, pauciflori, habitu Caraganae. 91. Astragalus cicerifolius Royle. ... Vidi specimen indicum e collectione Jacquemontianae. JV 1143. Musei Parisini, mecum benigne communicatum! Rami glabri, laeves, elongati, pennae corvinae crassitie. Stipulae tenuiter membranaceae, subconcretae, ovato - lanceolatae, laxae, nervosae, ciliatae. Folia remota 4— 6 juga. Spina rhacheos patulae, glabrae, tenuis, virenti- 405. albidae, longitudine foliorum ultimorum. Foliola obova- ta, obtusa cum mucronulo brevissimo, quasi in petiolum brevissimum attenuata, glabra. Flos unus alterque ex axillis foliorum superiorum, suffultus pedunculo ebra- chiato, breviore calyce glabriusculo, clavato - cylindra- ceo, membranaceo, dentibus ex ovata basi subulatis, tu- bo triplo brevioribus, ciliatis. Dentes duae laterales bre- viores. Corolla 1% ad 2 plo longior, vexillo oblongo - obovato, in unguem longum sensim attenuato, subemar- ginato. Petala interiora libera. Ovarium breviter stipi- tatum, lineari-oblongum; glabrum. Stylus. glaber, ova- rio 24 ad 3 plo longior. Folia 1 ad 15" et longa. Foliola bilinearia. Flos pollicaris. 92. Astragalus psilocentros Е. Herb. Jacquemontianum Musei Parisini 1% 109.! Ramus rectus, vix semilineae diametri, elongatus, glaber. Stipulae concretae, vix basi petioli adhaerentes, lanceo- latae, acuminatae, longe ciliatae, hyalinae. Folia remo- ta, 9 — 6 juga, patentissimae, e quorum axillis nascun- tur ramuli brevissimi, imbricato-foliosi. Spina rhacheos tenuis, rectae, junioris pube levissime adpressae, mox glabratae, albidae, brevior foliolis obovatis aut oblongo- obovatis, obtusis, exiguo mucrone terminatis, adpresse - hirsutis, viridibus. Flores subsolitarii brevissime pedun- culati, ex axillis ramulorum superiorum. Calyx elavato- cylindraceus, membranaceus, tenuiter reticulatus, pilis raris adspersus, dentibus inaequalibus, duobus laterali- bus brevioribus, lanceolato-subulatis, longis ciliis orna- tis, tubo subquadruplo brevioribus. Corolla calyce duplo longior, vexillo obovato - oblongo, obtuso, emarginato. Petala interiora inter se libera. Ovarium brevissime sti- 406 pitatum, oblongum, adpresse - hirsutum, stylo ultra di- midium hirsutulo , triplo brevius. Legumen obovato - cylindraceum (nutans?) calycis longitudine, pilis adsper- sis hispidum, biloculare, .... spermum, stylo rostratum. Folia 15 pollicaria. Foliola 2 — 3 lineas dn Legumen cum stipite ultra 8" longum. * 93. Astragalus RISERS о Ill. p. 199. tab. 36, f. 2. «In montosis in vicinia Caschmir.» Royle. Herb. Jacquemont. Musei Pansini № 1640, absque Йоге! «A. pedunculis 2 ad 3 floris foliis brevioribus, calyce су- lindraceo 5 dentato, pubescente, folis 5 — 6 jugis, ob- longis, glabris aut pubescentibus, leguminibus ovatis, turgidis, асе aequantibus.» Royle l. с. Ramus elongatus, remote- foliosus, rectus, hirsutus, ramulos brevissimos in axillis gerens. Stipulae connatae, lanceolatae, acuminatae, tenues, ера ciliatae. Folia 5 — 8 juga, erecto-patula. Spina rhacheos rectae, pubescentis, demum gla- _bratae, sulcatae, longior foliolis obovato-oblongis, obtusis, nunc retusis, adpresse hirsutulis, erecto - patulis apicem versus de- crescentibus, viridibus. Folia 1 ad 13 pollices longa, petiolis vi- ridulis, mox albicantibus. Folia 1 — 2" longa. 94. Astragalus bicuspis Е. Herb. Jacquemontianum Musei Parisini. № 1695 ! A. totus hirsutie rufa vestitus. Ramus elongatus, rectus, remote - foliosus , ex omnibus axillis florens. Stipulae lineari - subulatae, tenues, hyalinae, laxae et flexuosae, ciliatae , profunde bipartitae , lacinia altera longiore. Folia 6—9 juga, erecto-patula. Spina rhacheos strictae, satis robustae, sulcatae hirsutae, pallide - virentis sub- 407 longior foliolis obovato-ellipticis, utrinque acutatis, levi- ter mucronatis, erecto-patulis, rufo-hirsutis. Flores ex omnibus axillis in pedunculis brevissimis bi-quadrifloris, foliis duplo breviores, hinc inde bracteola filiformi laxa muniti. Calyx ovato-cylindraceus, rufo-hirsutus, tenuis, membranaceus, reticulatus, dentibus, quorum 2 brevio- res, lineari-subulatis, tubo duplo brevioribus. Vexillum calyce sesquilongius, obovatum, emarginatum, in un- guem tenuem angustatum. Petala interiora libera. Stylus inferne hirsutulus , ovario ovato, villosissimo, duplo longior. Ramus pennae columbinae crassitie. Folia sesquipollicaria. Foliola 4—5"' longa, 15 ad 2" lata, apicem versus parum decres- centia. Flores 6—8'" longi. 95. Astragalus psilacanthus Boiss. diagn. № 9. p. 97. In regno Cabulico Griffith, in Herb. Hookeri № 1051 et 1050. «A. suffruticosus ramosissimus, ramis brevissimis strictis caespitosis , spinis petiolaribus longis tenuissimis folia novella aequantibus, folus adpresse canescenti - sericeis 6 — 7 jugis in spinam brevem tenuissimam abeuntibus, foliolis minutis ellipticis complicatis, obtusis, muticis, stipulis minutis triangularibus hirsutis, pedunculis axil- laribus tenuibus brevibus subbifloris, bracteis oblongo- linearibus pedicellos subaequantibus , calycis membra- nacel flavescentis adpresse hirsuti tubuloso-elongati den- tibus setaceis tubo quintuplo brevioribus, corolla flava calyce plus duplo longiore, vexillo retuso alas carinam- que apice rotundatas superante, ovario oblongo adpresse hirto semibiloculari. » : Caespites densi 3 pollices alti, spinae 2—2; pollicares, foliola circiter 13’ longa, catyx 7", corolla 14 — 15 longa. Affinis 408 А. Grahamiano, cui refero specimina № 1052 coll. Griffithianae; abeo distinguitur caespitibus humilibus, spinis multo tenuiori- bus etc.» Boiss. |. c. Herb. Jacquemont 1543 et 1584. (7) 96. Astragalus raphiodontus Boiss. diagn. № 9. p. 96. In regno Cabulico. Griffith, №. 1058 in Herb. Hookeri. «А. glabriusculus, caulibus suffrutescentibus pumilis, te- nuibus simplicibus, flexuosis, angulatis, petiolis erectis tenuibus rigidis 5 — 7 jugis in spinam tenuem acerosam folis multo longiorem abeuntibus, foliolis viridibus obovatis complicatis crassiusculis, brevissime mucronu- latis, stipulis parvis membranaceis triangularibus acumi- natis petiolo adnatis inter se liberis, floribus 1—2, axil- laribus, brevissime pedunculatis, bracteis e basi lanceo- lata tenuissime setaceis, rigidulis, calycis glabri, chartacei, flavidi, dentibus e basi trinervi subulato-acerosis, rigidu- lis, tubo + brevioribus, corolla glabra, flavida, calyce pa- rum longiore, legumine coriaceo, laevi, glabro, ovato, turgido, calyci aequilongo, sutura carinali impressa, sub- sulcata, vexillari carinata, marginata, nervo crassiusculo, apice in rostrum breve deorsum subrecurvum abeunte, septo fere completo, loculis 5—6 ovulatis.» «Caules semipedales, spina 1: pollicares, foliola 3'" circiter longa, flores 8—9'", legumen 6"! longum, ^4" latum, rostro lineam longo terminatum. Species insignis calyce aceroso et quam e forma leguminis, si characterem magis artificialem petioli spinosi negligerem, inter Christianos prope А. Sieberi vel А. Caraganae potius collocarem » Boiss. l. c. (1). 97. Astragalus polyacanthos Royle. Ill. p. 199. «In Soongnum in Kanawur. » Royle. «А. glaber, pedunculis brevissimis subbifloris, calyce cy- 409 lindrico 5 dentato, foliolis 10—12 jugis, parvis, obova- tis, glabris, leguminibus acuminatis turgidis calyce duplo longioribus. — Aff. A. poterium. Variat leguminibus glabris atque villosis.» Royle. l. с. (+) 98. Astragalus multiceps Wall. Royle. Ill. p. 199. : Hab. Sismore et Shalkur in Hungarung.» Royle. «А. caule villoso, pedunculis brevibus 1 ad 7 floris, calyce subinflato cylindraceo quinquedentato pubescente , folio- lis 5 — 6 jugis obovatis oblongisque subsericeo-villosis, leguminibus ovatis, turgidis, villosis , calycem vix 1 aequantibus.» Royle. l. c. (1) 99. Astragalus infestus Boiss. diagn. № 9. p. 95. In regno Cabulico. Griffith № 1059 in Herb. Hooker. «А. caulibus fruticosis erectis simplicibus pumilis adpresis- sime canescenti - hirtis, petiolis patulis rigidis horridis, folus sub 5 jugis, petiolo valido adpressissime hirto, su- perne in spinam flavidam longissimam abeunti, foliolis parvis ovatis plicatis, obtusis, brevissime mucronulatis, adpressissime canescentibus, stipulis teneris, albo-pellu- cidis, vix petiolo adnatis, in unam brevem truncatam valde retusam bilobam concretis, floribus in axillis supe- rioribus subsessilibus solitariis vel binis approximatis capitato-congestis, bracteis minutissimis oblongis, calycis membranacei flavido - tomentelli dentibus setaceis tubo triplo brevioribus, corolla flavida glabra calyce vix du- plo longiore, vexillo alis carinaque parum longiore, le- gumine. . . .» «Caules semipedales videntur, petioli pollicares aut paulo amplius longi, foliola circiter 2/!, flores 6 — 7" longi. Affinis quodam modo А. lycioidi Boiss. in sectione stipulis concretis notabilis.» Boiss. 1. c. (+) 410 100. Astragalus lasiosemius Boiss. diagn. № 9. p. 96. In regno Cabulico. Griffith N® 1049 in Herb. Hooker. «A. fruticosus caulibus horridis ramosis, ramis brevibus intricatis, brevissime et parce tomentellis, petiolis crassis longis virescentibus, hirtulis 6 — 7 jugis supra planius- culis, basi elevato-nervosis, secus ramos decurrentibus, in spinas longas flavidas abeuntibus, foliolis pallide vi- rentibus, adpressissime hirtellis, oblongis, obtusis, brevis- sime mucronulatis, stipulis membranaceis, hirsutis, rigi- dulis e basi triangulari Setaceo-acuminatis, floribus in axilla 2 —3 breviter pedunculatis demum nutantibus, bracteis setaceis pedunculo aequilongis, calycis membra- пасе! flavidi hirsuti dentibus e basi triangulari spinulosis rigidis tubo quadruplo brevioribus, corolla flava calyce vix sesquilongiore, vexillo extus dense et adpressiuscule hirsuto, alas versus basin laminae carinamque margine inferiore hirsutas parum superanti, legumine membra- naceo - subcoriaceo adpresse hirto, oblongo-subcompres- so calyce incluso et aequilongo mucrone brevissimo sub- incurvo instructo.» «Suffrutex ut videtur semipedalis vel longior, caulibus rec- tis, apice breviter et dense ramosis. spinae petiolares fere bipo! licares, foliola 3!!! longa, flores 8'", legumen 6"' longum, 3‘! latum. Species leguminibus pendulis inter affines notabilis.» Boiss 1. c. (1) Vidi in herbario Jacquemontiano Musei Parisini specimen sub № 1691 asservatum, quod А. lasiosemio videtur affine, sed propter speciminis statum nimis incompletum nihil certius affirmare audeo. 101. Astragalus genistoides Boiss. diagn. № 9. p. 97. Hab. in regno Cabulico. Griffith № 1054 et 1055 in herb. Hooker. «А. suffrutescens, caulibus brevibus procumbentibus ra- 411 mosis, ramisque brevissimis spinis petiolaribus longis te- nuibus horridis, folis adpressissime canescentibus flavi- dis 7 —8 jugis in spinam tenuissimam foliolis longiorem abeuntibus, foliolis anguste ellipticis, concaviusculis, ob- tusis, muticis, versus petioli apicem descrescentibus, sti- pulis minutissimis lanceolatis acutis, vix petiolo adnatis, floribus ex axillis supremis 2 — 3 subfasciculatis brevi- ter pedunculatis, bracteis lineari - lanceolatis pedicello | subbrevioribus, calycis membranacei flavidi adpresse hirti dentibus e basi triangulari acuminatis rigidis, tubo triplo brevioribus, corolla flava calyei duplo longiore, vexillo adpresse hirto, alis carinaque glabris paulo lon- giore, ovario adpresse hirsuto.» « Rami pollicares, petioli 15'"' fere longi, tenues, foliola 2 — 3 longa, flores 8" circiter longi. Species a praecedente petiolis tenuissimis , floribus post anthesin non nutantibus di- stinctissima.» Boiss. l. c. (1) 102. Astragalus leucacanthus Boiss. diagn. №9. p. 93. «Hab. in desertis Aegypti, Olivier in Hb. Musei Parisini, s nom. А. Sieberi; Montbret, Aucher absque numero. » «A. fruticosus, caulibus erectis ramosis elongatis breviter tomentellis, laxiuscule foliatis, petiolis vetustis erectis longis horridis, folus 6 jugis, petiolo rigido longo albido, hirsuto, in spinam foliolis longiorem abeunti, foliolis minutis, parce et adpressiuscule hirsutis griseo - vires- centibus, obtusis, breviter petiolulatis, stipulis e basi triangulari flavida, glabra, nervulosa, anguste acumina- tis, ciliatis, floribus in axillis superioribus 2— 6 brevis- sime pedunculatis patulis, pedicellis basi et medium ver- sus minute bracteolatis, calycis parce et patule hirsuti flavidi tubulosi, dentibus linearibus tubo quadruplo bre- A 4. 1855. 27 412 vioribus, corolla lutea calyce duplo longiore, vexillo oblongo-lineari recurvo alas supersanti, carina valde re- curvata alis aequilonga, leguminibus calyce fisso qua- druplo longioribus oblongis, lateraliter compressis, ad- pressissime canescentibus, in mucronem rectum pungen- tem attenuatis, sutura superiore subcarinata, recta, infe- riore convexa subsulcata.» ^ «Specimina quae vidi, 1 ad 13 pedalia, petioli bipollicares, foliola 4 — 11" longa, flores 5'" Jongi, legumen 6 — 7" longum basi 2" latum, rostro spiniformi 25"' longo terminatum, laeve. Affinis A. trigono DC. cujus specimen authenticum Lippii in herb. Mus. Parisini contuli; quem quoque in deserto Arabiae petreae legi et qui differt ramis brevissimis intricatis, petiolis brevibus, foliolis orbiculatis subtus incanis, legumine erecto vix compresso, subtrigono, sutura superiore concaviusculo breviter mucronato. » Boiss. | c. (1) : 103. Astragalus kentrodes Buhse. Lect. pr. Chorsän Persiae septentrionalis. Buhse. Descriptio speciei hujus pulchrae et valde singularis, prae- cedenti certe affinis et vere intermedia inter Tragacanthas et Trigonos, in Flora Итегаги amiciss. peregrinatoris reperiunda. Caulis densissime spinis 3 ad 4% pollicaribus armatus, et foliola glauca ciliis brevissimis candidis or- nata hanc plantam primo aspectu distinguunt. Major fo- liorum numerus foliolo exiguo terminatus est, attamen a Tragacanthis amovere nimis periculosum mihi visum est. 9. Laxiflori, Racemóso - spicati, parvibracteati. a. Horridi. 104. Astragalus flavescens Boiss. diagn. № 2. p. 64. "Habitat in regione alpina Tmoli in cacuminibus supra Philadelphiam, et supra Sardes, loco Bozdagh dicto.» Boiss. l. c. А. suffruticosus, ramosus, erinaceus, laxius foliosus, ramis 413 tomentellis, demum glabratis. Stipulae leviter concretae, ovatae, obtuscusculae, hyalinae, hirsutae et ciliatae. Folia patulo - erecta, subremota, 5 juga. Spina rhacheos rectae, tenuis, tenuiter tomentellae et parcius hirsutae, flavae, paulo longior foliolis extimis, saepe minutis. Fo- liola obovato - elliptica , acutiuscula , subcomplicata , utrinque dense et adpresse flavo-sericea. Pedunculi erecti, laxiuscule 7 — 9 flori, flavo - tomentosi ex axillis superioribus, foliis breviores. Bracteae duae ad basin ca- lycis, lato - ovatae, acutae, membranaceae, reticulatae, ciliatae, hyalino-albidae, fere longitudine calycis, eum- que arcte amplectentes. Calyx ovato-campanulatus, ad- presse tomentosus, dentibus rectis, subulatis, tubo parum longioribus. Corolla calyce sesquilongior, flava. Vexil- lum ex ungue angusto obovatum, obtusiusculum, extus lamina sicut et alarum carinaeque laminis adpresse flavo- tomentosum. Alae liberae. Stylus glaber, ovario villosis- simo duplo longior. Caespes semipedalis, pedalisque, folia in specimine meo, ab amic. Boissier communciato, 1" ad 15" longa, foliola 2/" longa, flores 6'" longi! 105. Astragalus horridus Boiss. diagn. № 2. p. 66. Hab. in Asia minore, Aucher- Eloy 1253, in Persia p. Is- fahan! in Persia occidentali 1281; in montibus Ghilan 4394! in alpe Kuh - Delu prope nives. А. suffruticosus, procumbens, ramosus, dense foliaceus et erinaceus, ramis ad internodios calloso-snlcatis, glabris. Stipulae breves, coneretae, ovatae, acutae, ciliatae, fir- mae, uninerviae, albae. Spina rhacheos 6 — 10 jugae, nunc validioris, nunc tenuioris, glabriusculae, (in 1281 hirtulae et virentis), albidae, longior foliolis minimis, pr is n——— 414 - complicatis, obovatis, obtusis, hirtulis. Racemi breyissi- me pedunculati, foliis dimidio breviores ex axillis supe- rioribus, 4 ad 5 flori, subcapitati. Pedicelli brevissimi. Bracteae ovatae, ciliatae, scariosae albae, petiolos supe- rantes (Boiss.) Calyces tubuloso-cylindracei, pilis nigris plus minusve hirti, basi bracteolis duabus minutis ovali- linearibus muniti, dentibus ex ovata basi subulatis, tubo triplo brevioribus. Corolla purpurea (Boiss.) calyce plus- quam sesquilongior. Vexillum elongato - ellipticum aut obovato - elliptieum. Petala interiora libera. Stylus gla- ber, ovario oblongo -lanceolato, breviter et adpresse villoso, basi attenuato, duplo longior. Folia 1: ad 2^; foliola 1 — 12"', calyx 2: ad 4’" longus , flo- res 8", — «Ab A. lycioidi, cui floribus affinis est, differt cauli- bus prostratis, petiolis multo minus crassis, basi in tres costas validas non decurrentibus, aspectu valde diverso etc. Affinis quoque А. retuso Willd. qui foliis retusis, calyce brevissimo etc. diversus est.» (Boiss. 1. c.) Planta Aucheriana Isfahanica habitu gaudet alieno, spinis . petiolaribus tenuioribus, magis hirsutis, floribus numerosioribus, minoribus quam in planta Ghilanica, in apice ramulorum com- pactis. Specimina Kotschyana habent calyces inter omnes mini- mos, multo minus nigro pilosos. 106. Astragalus macrosemius Boiss. et Hohen. diagn. № 9. ,p. 98. Hab. in alpibus Hasartschal partis occidentalis M. Elbrus. Kotschy № 497. In Herb. Acad. scient. Petrop.! A. suffruticosus humilis, ramis intricatis, dense foliosis et erinaceis, tomentosis, pennae cygneae crassitie. Stipulae tenerrimae, late - ovatae, acuminafae, hyalinae. Spina rhacheos 5—10 jugae, erecto-patulae, strictae, tenuissi- mae, vix puberulae, flavo-fuscescentis, sublongior folio- 415 lis, minutis, ellipticis, obtusiusculis, complicatis, erecto- patulis, adpresse sericeis. Flores in racemis 3 — 4 floris (cum floribus folia aequantibus), subsessilibus in axillis superioribus, subcapitato - conferti, breviter pedicellaü, bracteis membranaceis ovato -rotundis, saepe laceris, pedicellos subaequantibus (Boiss.). Calyx tubuloso-cylin- draceus, pilis albis nigrisque hirsutus, ebracteolatus (?), tubo dentibus lanceolato - linearibus, rectis 3 — 4 plo longiore. Corollae albae vexillum rectum, lineare, obtu- sum, emarginatum, calyce triplo longius, carina duplo longius, alarum lamina anguste-lineari ungui aequilonga; alae carina fere sesquilongiores, liberae. Stylus cum stigmate capitato glaber, ovarium adpresse et breviter villosum longitudine aequans. Folia 1 ad 15 pollicaria; foliola 2"' longa, calyx 2i", cum pedicello 3"' longus. Corolla 8—9"' longa. 107. Astragalus Sahendi Buhse. In M. altioribus Sahend Persiae. А. suffruticosus , erectus , ramosus , ramis validis dense foliolis et erinaceis, initio leviter tomentosis, pennae cygneae crassioribus. Stipulae ovato - lanceolatae, acu- minatae , uninerviae , ciliatae , albo - hyalinae. Spina rhacheos 8 — 10 jugae erectae, rectae, sulcatae initio hirsutulae, mox glabratae, flavescenti - albidae, videtur longior foliolis exacte-lanceolatis, acuminato-mucronatis, pallide-virentibus, hirsutis, valde caducis. Racemi florum & ad 6 breviter pedicellatorum, subsessiles, conglomerati in axillis superioribus foliorum , quibus parum sunt bre- viores. Bracteae membranaceae, subrotundo - ovatae, longe acuminatae, interdum lacerae, pedicellis lineam longis duplo et triplo longiores, albae. Calycis ebracteo- 416 lati cylindracei, nigro-pilosi dentes lanceolato-subulati tubo triplo breviores. Corollae vexillum calyce duplo longius, elongato - obovato - ellipticum, obtusum, sub- emarginatum. Alae liberae, laminis ungue aequilongis, carinam parum superantes, vexilli £ & longitudinis partes attingunt. Stylus basi puberulus, saepius longior ovario lineari, adpresse et brevissime-villosulo. Praecedenti affinis, distinctus foliolis et corolla; affinis quoque А. sirinico Ten. qui differt foliis et racemis longius pedunculatis. 108. Astragalus sirinicus Ten. Tenore fl. neap. T App. 9. p. 23. cse 369. Flora neap. t. 171. 1c. 1. A. genargenteus Moris stirp. sard. elench. 1., p. 11. Flora Sardoa 1. p. 530. А. massiliensis Ph. Thomas pl. sicc. Cors. Habitat in M. Sirini neap., in M. Genargento Tardin! et in Corsicae montibus! j A. suffruticosus, subpedalis, ramosissimus, diffusus, dense foliosus et erinaceus , ramis glabris pennae cygneae et anserinae crassitie. Stipulae ovato - lanceolatae, acumi- natae , membranaceae , uninerviae, glabrae et parcius ciliatae, albidae. Spina rhacheos 5 — 14 jugae, erectae, hirsutulae, demum glabratae, albido-virescentis, demum fuscae, longior foliolis oblongo-obovatis , aut ellipticis, obtusis aut acutiusculis, mucronulatis, adpresse hirsutu- lis et junioribus canescentibus. Pedunculi prodeunt ex axillis ramorum superioribus, foliolis breviores, race- mum 2— 5 florum, plus minusve laxum gerentes, ad- presse-pilosi. Flores breviter pedicellati, bractea lanceo- lata, acuminata , scariosa, ciliata, pedicello longiore, 417 suffulti. Calyx cylindraceo-turbinatus, pilis nigris albis- que adpressis vestitus, basi saepe uni - ad bibracteola- tus, bracteolis minutis, linearibus, acutis; dentibus: ovato - lanceolatis, acutis, tubo 2 ad 3 plo brevioribus. Calyx versus leguminis maturitatem saepe rumpitur. Corolla calyce subtriplo longior, ochroleuca. Vexillum e longa cuneata basi ellipticum, obtusum, emarginatum (dorso subinde purpurascens. Moris.) Alae liberae, lami- na lato-lineari, unguibus aequilonga. Carinae lamina nngue 1% brevior, saepe purpurascens. Stylus glaber, ovario lineari - oblongo, plus minusve piloso triplo lon- gior. Legumen oblongum rectum, teretiusculum, acumi- ne incurvo mucronatum, biloculare, 5 — 6/^ longum, 1 ad 14 crassum , subpilosum , demum glabratum , calyce parum longius. Semina in quoque loculo 4 — 6, reniformia, laevia, demum rufa (Moris l. c.). * Folia 13” et longiora. Foliola 15 ad 3!" longa. Flores pollica- res. Valde affinis А. massiliensi Lam. 109. Astragalus massiliensis Lam. encycl. 1. p. 317. А. Tragacantha а. Linn. sp. pl. ed. 2. 1073. A. suffruticosus, ramosissimus, diffusus, plerumque dense- foliosus et erinaceus, nunc laxius foliosus, ramis tomen- tellis, demum glabratis, pennae cygneae aut anserinae crassitie. Stipulae chartaceo -membranaceae , ovato- lanceolatae, acuminatae, subtrinerviae, nunc parcius pilosae et ciliatae, nunc villo densissimo obtectae. Folia in speciminibus meis 5 ad 11 juga, erecto-patula, rarius demum patentissima. Spina rhacheos nunc validae et rectae, nunc tenuioris, virescentis, virescenti - albidae, subfuscae, subsulcatae, hirsutie adpressa nunc candidae, nunc canescentis, demum glabratae, plerumque brevior 418 foliolis ellipticis, oblongis, obovato - oblongis, obtusis, raro mucronulatis, nervo medio subtus valde protube- rante, adpresse hirsutis, candidis aut canescentibus. Ra- cemi pedunculati, 2—6 flori, foliis breviores, ex axillis superioribus oriundi. Flores breviter pedicellati, bracteis pedicellum subaequantibus. Calyx cylindraceo-campanu- latus, basi bibracteolatus, bracteolis lineari - subulatis, pilis albis, rarius nigris adspersus, dentibus 3 inferiori- bus lanceolatis, 2 superioribus ovatis, omnibus tubo triplo brevioribus. Corolla albida, calyce 3 plo longior. Vexillum ellipticum, leviter cuneatum, emarginatum. Alae 2 vexilli longitudine, unguibus liberis lamina lineari + brevioribus, carina + alis brevior, ungue lamina aequi- longo, brevissime auriculata. Stylus glaber, ovario oblongo villoso triplo longior. Legumen ovato-oblongum, teretiusculum, breviter et oblique mucronatum, brevi villo obtectum et canescens, calyce disrupto longius , biloculare, loculis 5 — 6-spermis, ovulis compluribus abortivis. | Suffrutex pedalis et altior Folia 1 ad 2: pollicaria. Foliola т ad № lineas longa: flores 7 — 8 lineas longi; legumen quinque- lineare, sesquilineam latum. Vidi specimina massiliensia! et narbonensia! 110. Astragalus aristatus L'Herit. stirp. 170. А: sempervirens Lam. Encycl. 1. p. 320. Vidi specimina e Delphinatu! e M. Cenisio! e Pyrenaeis! А. suffruticosus, pedalis et altior, ramosus, laxius folio- sus, ramis glabris, stipularum basibus diu persistentibus vestitis, pennae anserinae, junioribus pennae columbi- 419 nae crassitie. Stipulae longe petiolis adnatae, ovatae aut ovato - lanceolatae, acuminatae, trinerviae, hirsutae, ci- Е liatae, dein calvescentes. Folia erecto - patula, 6 — 9 } juga, laxa. Spina rhacheos gracilis (in planta eulta stric- | tioris et validioris) hirsutae, demum glabratae, brevior | foliolis patulis, ellipticis aut oblongo - ellipticis, brevis- | sime mucronulatis, hirsutis, junioribus canescentibus. Pedunculi brevissimi, 4—6 flori, molliter villosi, oriun- tur ex axillis inferioribus ramorum novellorum; fructifi- cantes in planta culta paulo elongati. Flores brevissime pedicellati suffulciuntur bracteis eis multo - longioribus, e cucullata basi lanceolatis, subulato-acuminatis, longe- ciliatis, membranaceo - scariosis. Calyx ebracteolatus, campanulatus, villo albo vestitus, dentibus lineari - seta- ceis (viridibus) tubo longioribus. Corolla calyce duplo longior, vexillo e lata cuneata basi elliptico, obtuso. Alae liberae, laminis linearibus unguium longitudine; la- mina carinae unguibus triplo brevior. Stylus basi hirsu- tulus, ovario oblongo villoso duplo longior. Legumen speciminis pyrenaei ovatum, villosum, vix styli basi bre- vissime mucronatum, erectum, calyce inclusunt, vix ac ne vix quidem semibiloenlare, tetraspermum, 21 lineas longum, sesquilineam latum. Legumina plantae in horto Parisino cultae pendula, oblonga, breviter et adpresse villosa, stylo longe mucronata, calyce deliquescente lon- giora, semibilocularia, sub-octoovulata, 6 lineas longa, sesquilineam lata. De reliquo haec planta est valde du- bia, quamvis culta s. n. A. sempervirentis Lam., nam praeter diserimina supra indicata, recedit ab A. aristato ramis junioribus tomentosis et habitu robustiore. Varietatem humilem, depressam, erinaceam, induviis vetustis atratam, reliquis notis non diversam legit Cl. Endress ad pagum 420 Gavarnie Pyrenaeorum, altitudine 5000’. Folia vix pollicaria; fo- liola cano villosa. Folia 1 — 2 pollicaria et longiora, foliola 2 — 5” longa 13 lata. Flores 6 ad 8"! longi. 111. Astragalus oligophyllus Schrenk. Lect. Cl. Schrenk ad Lacum Balchasch (camporum Kirgi- sorum) et ad septentrionem a fl. Tschu in deserto Golod- naïa step (desertum famelicum) dicto in arena mobili Lectus initio Junii jam fructu maturo! А. suffruticosus, ramosissimus, valde hystricinus, laxius foliosus, ramis junioribus adpressissime albo-pilosis, ve- tustioribus pilis et epidermide destitutis. Folia unijuga, erecto - patula, recta, stricta, rigida quamvis e tenuiori- bus. Stipulae minutissimae, ovato - triangulares, subula- tae, nervo valde prominulo, ciliatae, mox omnino evani- dae, callumque solum derelinquentes. Spina rhacheos parce hirsutae, mox omnino calvae, pallide virentis, dein albidae, demum fuscescentis, medio folioligerae, rarissi- me apice foliolum exiguum gerentis, multo longior folio- lis minutis, anguste - linearibus, obtusiusculis, adpres- sissime hirsutulis, canescentibus, valde caducis, ita ut specimina absque ullis foliolis appareant. Pedunculi soli- tarii aut gemini in axillis superioribus ad basin ramo- rum novellorum, in fructu deflexi. Calyx ebracteolatus (in fructu saltem), campanulatus, tenuissime membrana- ceus, albidus, adpressissime pilis albis adspersus, denti- bus setaceis tubo 3 — 4 plo brevioribus. Corolla (uti in plerique Tragacanthis) persistens, calyce duplo longior. Vexillum obovato - ellipticum, obtusum (?). Alae libe- rae, carina aequilongae, unguibus lamina duplo longio- ribus. Ovarium glabrum, oblongum, stylo glabro duplo 421 brevius. Legumen pendulum, calyce laxe vertitum et co- rolla evanida induviatum, calyce sesquilongius, rectum, oblongum, triquetrum, reticulatum, suturis prominulis, acutum, semibiloculare, loculis sexovulatis. Folia sesquipollicaria, foliola 135 — 4!" longa, 2'" lata. Flo- res 4 — 5" longi. Legumina 3 — 32"' longa, 1'" lata. — Speci- mina in proximitate fl. Tschu lecta differunt foliis brevioribus, rhachidibus gracilioribus, leguminibus paulo majoribus. 112. Astragalus Hermoneus Boiss. diagn. № 9. p. 94. Hab. in regione superiore M. Gebel Scheick (Hermon) Ап- tilibani, nec non in M. Gebel Baruk Libani inter Rascheya et Deir el Kammar. Jul. 1846. Boiss. 1. c. A. suffruticosus, humilis, ramosissimus, dense foliosus et erinaceus, ramis glabris corrugatis, interdum dissitifoliis. Stipulae breves, ovatae, acutae, ciliatae, albo-scariosae. Folia 7—8 juga, erecto-patula. Spina rhacheos firmae, rectae, rigidae, albidae, sparsim hirsutae, interdum fo- liolo abortivo apice ornatae, plerumque brevior foliolis obovatis, obtusis, vel retusis, complicatis, superioribus decrescentibus, praesertim subtus adpresse hirsutis, cano viridibus. Racemi breviter pedunculati, foliis breviores, hirsutuli, rubentes, 3 — 6 flori. Flores brevissime pedi- cellati, bracteis lanceolatis, acutis, pedicello parum lon- gioribus (nigro pilosis Boiss.) suffulti. Calyx tubulosus, cylindraceus, pilis nigris albisque parce adspersus, den- tibus lanceolatis, obtusis, tubo 4 — 5 plo brevioribus. Corolla (carnea B.) calyce duplo longior (vexillo oblon- go-lineari B.), petalis interioribus inter se liberis parum longiore. Ovarium hirsutum. Legumen parce hirsutum, oblongo -cylindraceum, sutura superiore prominula, api- ce mucronatum (dissepimento completo Boiss.). 422 « Caespites circa +! alti, lati, petioli 1 — 1x4, basi lineam et amplius lata, foliola 12"' longa, calyx 21^" longus, legumen 4 — 9'" longum, diametro 1;"" latum, mucrone vix 1" longo termina- tum. Species ab omnibus formis А. angustifolii distincta petiolis albis, basi crassa, complanato-canaliculatis, floribus et praeser- tim vexillo brevioribus, corolla carnea nec albo - flavida etc.» (Boiss. 1. c.) Vidi in herb. Acad. Scieut. et C. А. Meyer.! 113. Astragalus Tymphresteus Boiss. et Sprunner. Boiss. diagn. 2. p. 63. «Hab. in summo M. Velugo Е Yan) Legit. am. Sprunner aut. 1842. » «А. caudicibus suffruticosis brevibus prostratis, vestigiis foliorum vetustorum vestitis, caulibus abbreviatissimis, stipulis lanceolato - linearibus basi petiolo adnatis, foliis adpresse hirtis griseis sub 9 jugis, apice brevissime spi- nescenti, foliolis parvis ovatis, muticis, pedunculo folia aequante, racemo capitato lerminali 10 —15 Його, brac- teis linearibus pedicellos superantibus, calycis pilis albis, nigrisque adpresse hirtuli corolla dimidio breviore, den- tibus triangularibus, tubum dimidium aequantibus, corol- ia leucophaea, vexillo ovato emarginato alas superante, alis acutiusculis carina longioribus! «Caudices plus minus elongati, caules pedunculique sesqui- pollicares, petioli pollicares sesquipollicaresque, foliola 2'" longa, lineam aut paulo amplius lata, capitula eis Oxytr. campestris si- milia. Pulchra species a Tragacanthis petiolo brevissime spinoso et aspectu paululum recedens et prope A. angustifolium et pun- gentem collocanda, a quibus foliolis ovatis, spicis densis, multi- floris, colore corollae etc. distinguitur.» Boiss. l. c. (1) ee —Á 425 114. Astragalus angustifolius Lam. encycl. 1. p. 321.— A. TIS Willd. act. berol. 1794. p. 25. DC. Astrag. № 98. DC. prodr. p. 298. A. olympicus Lam. А. retusus Willd. A. echinoides L'Herit. A. leucophyllus Willd. A. pungens Friwaldsz. Vidi specimina e Graecia! Natolia! Cephalonia! Candia! suffruticosus, ramosissimus, dense aut remotius foliosus, erinaceus, ramis brevibus breviter tomentosis. Stipulae ovato -lanceolatae, subulatae, uninerviae, nervo valde prominulo, membranaceae, ciliatae, albidae. Folia 6—9 juga, erecto - patula, vetusta saepe patentissima. Spina rhacheos rectae, strictae, e viridi mox flavescentis, de- mum fuscae, nunc glabriusculae, hinc inde subpilosae, nunc pilis adpressis albidae, brevior foliolis minutis li- neari- ellipticis aut ellipticis, obtusiusculis, saepe com- plicatis, pilis adpressis canescentibus. Racemi breviter aut brevissime pedunculati, adpresse villosi, 4—6 flori, longitudine foliorum. Flores in racemis approximati, brevissime pedicellati , bracteis linearibus pedicellos aequantibus aut eis longioribus. Calyx campanulato- tu- bulosus, bibracteolatus, bracteolis minutissimis linearibus acutis, pilis nigris albisque tectus, dentibus linearibus, acutiusculis, tubo duplo et quadruplo brevioribus. Co- rolla calyce duplo longior, vexillo e cuneata basi ellip- tico, obtuso, subemarginato, alis liberis lamina unguibus sublongiore, lineari, carinae lamina aequilonga. Stylus cer Zangar tct 424 basi hirsutulus, duplo longior ovario hirsuto. Legumen trigonum aut cylindraceo - trigonum, ovato - oblongum, adpresse hirsutum, calyce longius, breviter mucronatum, sutura superiore prominula, inferiore profunde canalicu- lata, biloculare, 6 — 8 ovulatum. Species valde varians; specimina europaea plerumque vidi magis conferta , Natolica laxiora et remotius foliosa, foliis multo longio- ribus; specimen Wiedemannianum, lectum ad Marsiwan ditionis Tokatensis, intermedium quasi inter.A. angusti- folium et А. pungentem, a quo primo aspectu differre videtur racemis ultra folia non elongatis; nisi haec nota prohiberet, ad A. pungentem retulissem; legumina ejus breviora, ovata, omnesque partes ejus magis elongatae. Ad varietatem abbreviatam , compactam , paucifloram pertinent A. echinoides l'Herit., A. olympicus Pall. (а Sibtborpio cum Pallasio communicatus), А. damasce- nus Willd. et specimina cephalonica a А. Schimper lecta. Caespites semipedales. Folia + ad 2 pollices longa. Foliola 1; ad 3/! longa, з ad 1"' lata. Flores 6—9"' longi. Legumina 3— 5!” longa, 1 ad 1;"' crassa. 115. Astragatus cephalonicus Е. A. siculus cephalonicus Hb. union. itin. Schimper. A. aristatus Sibth. Flora graeca. Hab. in M. Nero Cephaloniae 3000' altitud. Schimper et Wiest! А. suffruticosus, erectus (?) ramosissimus, gracilis, ramis pennae corvinae et columbinae crassitie, vetustioribus denudatis, junioribus hirsutis, in modum А. aristati sti- pulis obvelatis, plerumque laxius foliolis, et magis mi- nusve erinaceis. Stipulae petiolis longe adnatae, lineari- » EL 9 425 lanceolatae, membranaceae, scariosae, hirsutae, ciliatae. Folia 6—7 juga, patula et patentissima. Spina rhacheos gracilis, plerumquae rectae, interdum subrecourve, ver- sus basin hirsutae , brevior foliolis lanceolatis , aut elliptico - lanceolatis, patulis, acutis, adpresse et cano- hirsutis. Pedunculi brevissimi multiflori ex axillis supe- rioribus, floribus et fructibus erectis; pedicelli brevissimi bractea eis multo longiore suffulti. Calyx campanulatus (ebracteolatus?) , pilis (simplicibus) albis hirsutissimus, membranaceus, dentibus filiformibus tubo sesquilongio- ribus. Corollae, calycem excedentis, vexillum oblongo- ellipticum , obtusum. Alae liberae, lamina unguibus sesquibreviore. Ovarium hirsutum, ovatum, mucrona- tum, 1 loculare, 6 ovulatum. Species singularis, in vivo et statu florente denuo examinanda, А. aristato quodammodo affinis. Specimina ;'. Folia 1 — 2". Foliola 2 — 23"' longa, 1'"" lata. Calyx fere 6". Legumen 3—/^". 116. Astragalus pungens Willd. sp. pl. (1800.) A. bracteolatus DC. Astrag. № 102. (1802.) Prodr. № 164. p. 298. Hab. in Natolia! Vidi in herb. Musei Parisini et Berolinen- sis, et specimina lecta a b. Wiedemann in ditionibus Angorensi! et Tokatensi' А. suffruticosus ramosus, dense aut remotius foliosus, ra- mis erectis, junioribus candido - tomentellis. Stipulae ex ovata basi lanceolatae, subulato-acuminatae, uninerviae, glabrae aut hirsutae, ciliatae, albidae. Spina rhacheos 6—8 jugae, erectae aut patenti-erectae, rectae, strictae, adpressissime hirtulae et mox glabrescentis, initio albi- 426 dae, demum fuscae brevior foliolis linearibus, obtusis, subcomplicatis, canescentibus, utrinque strigulosis pilis adpressis, medio affixis. Pedunculi ex axillis.superiori- bus, absque racemo foliorum longitudine aut parum longiores. adpresse strigulosi, erecti, 6 — 10 flori. Flo- res erecti, breviter pedicellati, bracteis pedicello parum longioribus , ovatis, glabris > obtusis suffulti. Calyx cylindraceo - campanulatus , plus minusve pilis nigris albisve adspersus, basi bibracteolatus, bracteolis minu- tissimis, dentibus lineari-lanceolatus, aut linearibus, tubo dimidio brevioribus. Corolla calyce duplo aut plusquam duplo longior, vexillo ex angustata basi obovato-elliptico, obtuso. Alae liberae, lamina unguibus sesquilongiore. Stylus glaber, ovario hirsuto duplo longior. Folia 15 ad 2" longa; Foliola 2 longa 1"' lata. Flores 6" longi. Specimen Tokatense, b. Wiedemann ad Safranbol lectum, exacte quadrat cum speciminibus Willdenovianis. Petioli stricti, minime vero duri. Specimina vero Angorensia, in M. trachytico, Hussein Kasi (M. Stella) lecta, differunt nonnullis notis, satis gravibus, ut autoptae in loco natali ulteriori examini subjiciant. Stipulae enim sunt latiores, petioli graciliores, spina rhacheos longior, bracteae et bracteolae longiores, acuminatae, et calycis dentes tenuiores. b. Gymnolobi. 117. Astragalus gymnolobus F. Legit b. Wiedemann in ditione Angorensi ad Kadikios! A. e basi lignescente perennis, erectus, primo intuitu gla- ber, revera autem pilis sparsis, partim medio affixis, brevibus, albis, hinc inde perraris, tectus, caulibus pedalibus, gracilibus, flexuosis, fili emporetici eras- 427 sitie, trigonis, parum ramosis. Stipulae e basi valde callosa, lanceolato -lineares, subulatae, ciliatae , uni- nerviae. Folia 6 — 8 juga, patenti- erecta, longius- cule petiolata. Spina rhacheos rectae , basi biexcava- tae, caule parum tenuioris, albidae, brevior foliolis el- liptico - lanceolatis, utrinque acutatis, remotis, utrinque pilis adpressissimis adspersis, viridibus. Pedunculi ex axillis superioribus, foliis fere triplo longiores, graciles, apice gerentes in racemo plusquam pollicari flores circi- ter 10 erecto - patulos, brevissime pedicellatos, bractea lanceolato-subulata ciliata suffultos. Calyx campanulato- cylindraceus, tumidulus, quinquenervius, bracteolis mi- nutissimis ciliatis, albidis bibracteolatus, adpressissime strigulosus, apice quasi truncatus, et dentibus subulatis, rectis, tubo duplo brevioribus coronatus. Corolla calyce plusquam duplo longior, vexillo recto ex attenuata basi oblongo - elliptico, acuto (?) Alae liberae, lamina un- guibus sesquilongiore. Carinae lamina basi vix auricu- lata. Ovarium glaberrimum, oblongum, stylo glabro plusquam duplo brevius. Folia 2 ad 22"; internodia з ad 1 pollicaria; pedunculi cum floribus 4 ad 6". Species valde singularis, et anomala, ad nullam Tragacantha- rum tribum accedens, et habitu Astragali virgati gaudens. c. Heterodoxi. 118. Astragalus dendridium F. E. M Sufi pr. Isfahan (Kapherr!), in M. Korud p. Isfahan (B. Bode!) A. suffruticosus erectus, ramosus, remote foliosus, ramis erectis, annotinis, tomentellis, anni prioris glabris, sul- M4, 4853. 28 428 catis, petiolis denudatis. Stipulae exiguae, vix conspi- cuae, ovatae, obtusiusculae, dense strigulosae. Folia 8 — 10 juga, juniora erecta, veteriora patula. Spina flavida rhacheos strictae, rectae, virescentis, strigulosae brevis- sima, attamen longior foliolis apicem versus valde de- crescentibus, obovato-orbiculatis, obtusis, submucronu- latis, utraque facie strigulosi$, subcanescentibus. Pe- duneuli breves, foliis breviores, ex axillis ramorum hor- notinorum, erecti, tomentelli, 2 — 6 flori, floribus erec- tis, brevissime pedicellatis, bractea ovata, nigro - pilosa, pedicello parum longiore, suffultis. Calyx bracteolis mi- nutissimis bibracteolatus, eylindraceus, pilis albis nigris- que vestitus, dentibus lanceolatis obtusiusculis tubo 4 plo brevioribus. Corolla calyce duplo longior, vexillo elon- gato-elliptico, recto, obtuso, alis liberis, laminis alarum et carinae unguibus sesquibrevioribus. Stylus ovario ob- longo - lineari villosiusculo triplo longior.- Specimina 2 — 6", folia 11 pollicaria. Foliola i ad 15!" longa, 1 lata. Flores (calyce 3^" longo) 6 ad 7” longi. Haec species aspectum valde singularem, ab omnibus Traga- canthis longe recedentem praebet, ramis suis ab omnibus spinis petiolaribus deorsum orbatis. Specimina credidissem mutilata, petiolis anni superioris caute et consulto abscissis, nisi a duobus peregrinatoribus specimina accepissem in omnibus consimilia et. insuper annis et locis diversis lecta. Attamen dubium remanet, nonne ab uno eodemque collectore decerpta sint, et in commodum herbarii infauste praeparata cum viatoribus communicata. 119. Astragalus mucronifolius Boiss. diagn. №2. p. 68. Prope Isfahan Aucher - Eloy! Kapherr! B. Bode! A. perennis. subacaulis aut suffruticosus humillimüs, caes- pitosus, ramis Иа brevibus ut fere nullos diceres, dense et lerge villosis. Süpulae ovato - lanceolatae, acutae, X 429 villosae, uninerviae, venis prominulo-reticulatae. Folia pauca annotina, e medio spinarum annorum praeceden- tium, densissime hystricinarum, 4 — 6 juga, laxiuscula et patula, demum strictissima et erecto - patula, longe petiolata. Spina pungens et flavescens rhacheos juvenilis subtrigonae, adpresse - sericeae aut tomentellae, parum longior aut aequalis foliolis rhombeo - obovatis, nervo medio albido in spinam pungentem, foliolo tertia parte aut dimidio breviorem, flavescentem, producto, reticulato- nervulosis, adpresse sericeis, supra viridioribus. Racemi laxiusculi, saepe declinati, pedunculati, foliis breviores, 6 ad 12 flori. Flores erecto = patuli, nunc secundi, bre- viter pedicellati, bracteis lineari - subulatis, villosis, pe- dicello paulo longioribus, suffulti. Calyces bracteolis minutissimis subulatis bibracteolati, campanulati, villis albis, praesertim ad faucem ornati, quinquecostati, ru- bentes, dentibus ovatis, subulatis, calycis tubo parum brevioribus. Corolla rubro - variegata, calyce duplo lon- gior. Vexilli lamina leviter adscendens ex ungue angus- to orbiculato - obovata. Alae liberae, lamina unguibus parum, interdum duplo longiore. Lamina carinae apice intensius rubrae, ungue aequilonga. Ovarium villosissi- mum, stylo duplo brevius. Legumen immaturum orbicu- lato-ellipticum, obtusissimum, trigono compressum, vil- lis erispulis albis hirsutum, rugulosum, sutura inferiore late sulcatum. Caules in speciminibus vetustis crassi, bipollicares. Folia 2— 3" longa, petiolis 1 ad 2" longis; foliola 3 — 4’, cum mucrone saepe ad 6'" longa. Flores semipollicares, calyces 25 ad 3! longi. 120. Astragalus Fischeri Buhse. Lect. Cl. Buhse ....... 1413.! Primo aspectu omnino refert А. mucronifolium, differre 28* md 430 autem videtur spinis robustioribus, calyce parum lon- giore, vexilli lamina magis resupinata, praesertim vero legumine ovato - oblongo, subtereti, ad apicem attenua- to et stylo evidenter apiculato, hirsutie adpressa alba, recta vestito. Reliqua reperies in descriptione Cl. autoris. 121. Astragalus curviflorus Boiss. diagn. №5. p. 67. In Persia australi Aucher - Eloy! pr. Schiras Kotschy ! А. fruticulosus caulibus brevissimis, caespitantibus, crassis, superne congesto -ramosis, dense foliosis et erinaceis, ramis brevissimis, tomentellis. Stipulae ovatae, acumi- natae, membranaceae, hirsutae et ciliatae, uninerviae, et prominulo - reticulatae. Folia 4—6 juga, erecto-patula. Spina flavescens rhacheos robustae , strictae , albo et adpresse - tomentosae longior foliolis ovatis, obovatis, spinula brevissima flavescente mucronatis, naviculari - €oncavis, carinatis , adpresse et candido - tomentosis. Racemi foliis breviores, breviter peduneulati , laxi, 2 ad 4 flori, tomentelli. Flores brevissime pedicellati, "bracteis ovatis, acutis, tomentosis, pedicello paulo lon- gioribus, suffulti. Calyces bracteolis minutissimis, to- mentosis bibracteolati, turbinato -campanulati, tomen- (051, dentibus ovato lanceolatis, subulatis, incurvis, utrinque tomentosis, tubo sesquibrevioribus. Corolla calyce dimidio longior. Vexilli lamina resupinafa, sub- orbicularis, obtusissima, in unguem rectum attenuata. Alae liberae, lamina unguibus parum longiore. Carinae iamina basi vix auriculata. Ovarium ovato - oblongum, tomentosum, stylo glabro triplo brevius. Caules 2— 3 pollicares. Foiia 1$ ad 2" longa, valida, rigida. Foliola cum mucrone 2 ad 23" longa, 12" lata. Calyx 3!" longus. Flores 5" longi. 431 122. Astragalus erythrolepis Boiss. diagn. 2. р. 65. In Persia ad Isfahan. Aucher Eloy. 1274. «A. fruticosus, caulibus caespitosis intricatis pumilis petio- lis vetustis spinosis horridis, stipulis petiolo adnatis membranaceo - pellucidis, latis, obtusis, glabris, margine ciliatis, partem superiorem ramorum vestientibus, petio- lis parce hirsutis 6 — 7 jugis , foliolis. utrinque dense sericeo - argyreis, complicatis. ovato - oblongis, obtusis, capitulis densis, pedunculo brevissimo suffultis, folia non aequantibus ovatis, bracteis ovatis, superne rubris nervosis, minute denticulatis acutis glabris calyces sub- aequantibus , calycis longe- hispidi dentibus setaceis rubris, corolla paulo brevioribus, tubum aequantibus, corolla purpurea, vexillo elongato acuto alas superante, carina truncata alis paulo breviore.» «Pulchra species caulibus pumilis, petiolo sesquipollicari, foliolis longe - sericeis 3—/^" longis, spicis ovatis 9—10"" longis, corolla 7 lineas longa.» Boiss. l. c. (1) 123. Astragalus lycioides Boiss. diagn. N: 2. p. 66. In Persia pr. Isfahan. Aucher-Eloy. 1270. «A. fruticosus caulibus elatis, tota longitudine spinis hor- ridis, pube sparsa adpressissima canescentibus, stipulis petiolis adnatis, parte libera minima scariosa squamae- formi, petiolis longis rigidis crebris adpresse - hirsutis 7—8 jugis, dorso stipulisque secus caulem in costas tres decurrentibus, foliolis caducissimis adpresse- hirtis mini- mis ovato - oblongis complicatis , pedunculis ex axillis superioribus, foliis multo brevioribus laxiuscule 4 — 5 432 floris, bracteis minimis ovatis ред ее оз vix aequantibus, calycis tubulosi pilis albis nigrisque brevibus hirsuti corollam dimidiam aequantis, post anthesin vix inflati , dentibus nigro- pilosis inaequalibus tubo brevioribus, corolla purpurea, legumine (juniori) calyce incluso ad- presse hirto , ovato , margine superiore carinato , in mucronem subrecurvum abeunte, inferiore sulcato. » ‚ «Caules in specimine meo semipedales, sed probabiliter lon- giores spinis rubris erecto-patulis bipollicaribus aut sesquipolli- caribus validis horridi, folia sesquilineam longa, flores 6 lineas : longi, pedunculus 5—6' longus. » Boiss. ]. c. (1) 124. Astragalus leptacanthus Buhse. Habitat in montibus inter Jsfahan et Kaschan prope pagum Ssó - u, ubi legi 22 Maji. Buhse mspt. Invitus, me suadente, Cl. auctor hane suam plantam ab A. lycioidi Boiss., nobis non viso, separavit, ad quem ' certe proxime accedere videtur, a quo vero, ipso peritis- simo Cl. Reuter annuente, differt primo intuitu spinis tenuioribus flavescenti- albidis, pedunculis longioribus et magis multifloris. — Reliqua videbis in itinerario Cl. Buhse. 125. Astragalus Susianus Boiss. diagn. M 2. p. 64. In M. Susianae Aucher-Eloy 1265! In declivibus M. Kuh- Daéna Kotschy 661.! A. fruticosus, pumilus, ramosissimus, nunc densius, nune remotius foliosus, erinaceus, ramis erectis, gracilibus, 433 suleato-rugosis, tomentosis. Stipulae ovato-lanceolatae, subulatae, subtrinerviae , hyalinae et mox marcescentes, ciliatae. Folia patenti-erecta, 9—10 juga. Spina flaves- cens rhacheos rectae, strictae, basi utrinque callis duo- bus lutescentibus secus caulem decurrentis, tomentellae, virescentis, demum flavicantis aut cinereo-fuscae, longior foliolis ellipticis, obtusis (in speciminibus Aucherianis) aut acute -mucronulatis (in spec. Kotschyi), complicatis, crebris, patulis, tomentellis. Spicae abbreviatae 6 — 8 florae erectae, densae, pedunculo brevi tomentoso sufful- tae, bracteis florum inferiorum quasi involucratae, foliis breviores. Bracteae (solitariae subsingulis floribus), ovatae, longe - acutatae, nervo: fusco uninerviae, hya- linae, calycis longitudine, mox deciduae. Calyx cam- panulatus, tenuiter membranaceus, rubronervosus, villis longis mollibus vestitus, dentibus subulato- filiformibus, incurvatis , tubo duplo longioribus , plumosis. Corolla calycis longitudine. Vexilli lamina orbiculata , resupi- nata, ungui lineari aequilonga. Alae liberae, unguibus lamina aequilongis. Stylus inferne hirsutulus , ovario oblongo villoso triplo longior. Legumen calyce hinc fisso brevius (calycis tubo duplo longius), corolla induviatum, planum, compressum, ovato-ellipticum, sutura superiore prominula, brevissime tomentellum, stylo deflexo mucro- natum, perfecte uniloculare, 6 — 8 ovulatum, mono- spermum. Folia 1 — 1;". Foliola 2 lineas longa, flores ^ lineas longi Legumen tres lineas longum, 1; latum. Specimen Aucherianum robustius, omnibus partibus flaves cens; petioli duplo crassiores et magis patulae quam in speciminibus Kotschyanis , quorum foliola insuper mucronata sunt, et quorum petioli vetusti cinereo-fusci. 434 126. Astragalus argyrostachys Boiss. diagn. № 6. p. 41. In declivibus M. Kuh-Ajub pr. Persepolin. Kotschy 397.! A. suffruticosus, humillimus, brevirameus, dense foliosus et innocuo-erinaceus , ramis inter foliorum bases tomen- tellis. Stipulae lato-ovatae, subulatae, albo- membrana- ceae , ciliatae , uninerviae. Folia 5 — 8 juga, erecto- patula, tota albo et brevissimo tomento argyrea. Spina tenuissima et flavido - fusca rhacheos tenuis, laxae, aequilonga foliolis elliptico-obovatis, obovatis, obtusissi- mis, breviter mucronulatis, planis, patulis, approxima- tis. Pedunculi ex axillis superioribus prodeuntes foliis duplo longiores, gerunt spicam conicam, 5 ad 8 floram. Flores subsessiles, suffulti bractea membranaceo-scariosa, | ovata, acuminata, florem amplectente, fuscescenti-rufa, calyci aequilonga , cito. decidua. Calyx campanulato- urceolatus molliter villosus, basi stipatus bracteolis dua- bus calycis tubum aequantibus, caeterum bracteis pedi- "cellaribus conformibus, dentibus filiformibus plumosis, tubi longitudine. Corolla videtur calyci aequilonga , vexilli lamina orbiculari, subemarginata, ungue lineari (resupinata?) Alae liberae; laminis alarum et carinae ungues aequantibus. Ovarium tenuissime villosulum , stylo triplo brevius. Specimina 2 — 3". Folia pollicaria usque fere ad 2" longa. Foliola 2—4 lineas longa, 1;1—2"" lata, pedunculi 2—3 polli- cares. Flores 5 longi. («Spica omnino Ebeni aut potius Onobrychidis, a quibus, etsi fructus ignotus sit, generice distinguitur staminibus diadelphis alisque longe unguiculatis. Prope A. Ebenoidem collocandus.» Boiss. l. c.) | 435 127. Astragalus Bodeanus Е. Legit Amic. Lib. B. Bode in M. Bakhtyaricis initio Maji 1840, quoque prope Isfahan et Kegos! А. suffruticosus, humilis, diffusus, parum et brevissime ramosus, foliis ad apicem ramorum tomento tenui tecto- rum , congestis, petiolis vetustis parce remanentibus. Stipulae lato-ovatae, acutae, hyalino-scariosae, uniner- viae, et venoso- reticulatae, tenui et candido tomento vestitae. Folia 8 — 12 juga, erecta, longe - petiolata, petiolo inferne obtuse-trigono, tota molliter pubescentia. Spina rhacheos laxae, patentim pubescentis , albidae, aequilonga aut brevior foliolis ellipticis , acutis, aut obtusis, innocuo - mucronulatis, patulis, praesertim sub- tus venoso - reticulatis , sursum sensim decrescentibus. Ex axillis superioribus surgit unus alterque pedunculus foliis longior, patulo - villosus, terminatus racemo capi- tuli-aut spiciformi, multifloro, denso, abbreviato. Flores brevissime pedicellaü, patentissimi, muniü stipula lan- ceolato-lineari acuta, patentim villosa, pedicello brevio- re. Calycis supra basin bracteolis duabus minutis, ra- mentaceis stipati , tubus cylindraceo-ovatus , demum in- flatus, reticulatus, dense et patentim molliter villosus, dentibus coronatus ovato - subulatis, tubo quadruplo brevioribus. Corolla calyce $ longior, vexilli lamina obovato-orbieulari, leviter recurvata, ungue lineari pa- rum longiore. Alae et carina liberae, laminis ungue fere triplo brevioribus. Stylus basi villosulus ovario oblongo adpresse villoso triplo longior. Planta speciosa, forte melius prope A. ptychophyllum B. col- locanda, ob calyces, florescentia peracta, inflatos. Caules 2 ad 5 pollicares, tortuosi, subsimplicis. Folia 6 — 7" longa, petiolo 436 2— 37. Foliola usque ad 9"^ longa et 3'"' lata. Pedunculi cum spica pedales. Spicae pollicares 15 ad 25 florae. Calyx 6"', corolla 8 lineas longa. 10. Vestiti: dense -spicati, grandibracteati, corolla pilosa, calyce inflato. 128. Astragalus vestitus Boiss. et Heldr. In saxosis regionis superioris M. Karadogli Isauriae alt. 1500.1 . А. cauliculis suffrutescentibus procumbentibus tomentosis; saepe elongatis, caules breves erectos, flavido-tomentosos late-stipulatos edentibus (B.) Stipulae magnae, concretae in unam amplectentem, teneres, albo - hyalinae, tomen- tellae, demum calvatae, alis late - ovatis, acutis, reticu- latis, uninerviis. Folia subremota, 5 — 7 juga, erecto- patula, rarius pro spinula foliolo minuto terminata. Spina rhacheos rectiusculae, hirsuto-tomentosae, pallide- virentis brevior foliolis obovatis aut elliptico - obovatis, obtusis, muticis, adpresse flavido - tomentosis, planis, patulis. Ex axillis superioribus exsurgit pedunculus validus, villoso-tomentosus, foliis duplo brevior, spicam gerens compactam, ovatam (4—6 floram?) dense tomen- 1050 - villosam. Flores sessiles, suffulü bractea ampla, ovato - orbiculari, truncato - bifida, cucullante, hyalino- membranacea , obtusa, tomentella et ciliata. Calyx vide- tur bracteolatus, bracteolis bracteae pedicellari confor- mibus, sed minoribus, dense et adpresse villosus, firmus, membranaceus, quinquecostatus, dentibus tribus lanceo- latis, duobus ovato - subulatis, tubo sesqui - aut duplo brevioribus, rectis. Corolla calyce tertia parte longior, vexillo e latiore et glabro ungue abiens in laminam obo- 437 vatam, obtusissimam, dorso adpresse rufo tomentosam, alarum carinaeque unguibus glabris, liberis, laminis dorso rufo-tomentosus aequilongis. Stylus inferne villo- sulus, ovario dense et longe rufo - villosissimo aequi- longus. Caules 3 ad 6 pollicares. Folia 2 ad 23 pollices longa. Foliola 3—^ lineas longa, 1—12 lineam lata. Calyx 7—8 lineas longus. Corolla 10 lineas longa. Capitula magnitudine avellanae. 11. Laguri: dense - spicati, grandi - bracteati, corolla glabra, calyce inflato. 129. Astragalus bunophilus Boiss. et Hohen. Diagn. Эр 99; In collibus argillosis ad radices М. Demavend loco Syach- Palas dicto. pr. pagum Lar. Kotschy 313! A. subacaulis, caespitosus, rhizomate suffrutescente, folio- rum et stipularum remanentiis vestito , apice dense- folioso. Stipulae lineari - lanceolatae, subulatae, multi- nerviae, glabrae , apicem versus praesertim ciliatae , albidae. Folia erecto-patula, 6—9 juga. Spina rhacheos rectae, hirsutae, minutissimae, virescentis, brevior folio- lis obovatis aut obovato-ellipticis, acutis, breviter mucro- natis, cano-hirsutis, interdum sericeis, venoso reticula- tis. Pedunculus surgit ex axilla quadam superiore, cras- siusculus, deflexus, folia aequans aut parum longior, albo-villosus, terminatus spica brevi, fere capituliformi, ovata, densa, villosa , multiflora. Bractea sub singulis floribus lato - ovata , acuminata, dorso imprimis hirsuta, ciliata, multinervia, apice purpurascens, calyce brevior. Calyx longe-villosus, tubo subsphaerico- ovato, inflato, 438 membranaceo , reticulato, apice purpurascente, dentibus lineari - setaceis, rectis, calyce dimidio brevioribus. Co- rolla sulfurea, calyce 1 longior, vexilli lamina ovato- elliptica, obtusa, subemarginata, levissime ad basin sub- auriculata. Alae liberae, earumque lamina unguibus triplo brevior. Ovarium ovatum, villosum , stylo triplo brevius. » Specimina pollicaria. Folia 1—1: uncialia et longiora, foliola 2 ad 4" longa, 1 — 11 lata. Flores 6^' longi. Pedunculi absque spica 1-sesquipollicares, spica pollicaris. 130. Astragalus bulla F. Lect. semel ad Dshehan гит Persiae septentr. B. Bode! А. rhizomate suffruticuloso, caespitoso - ramosus, remote- foliosus, ramis brevibus albo - tomentosis, vetustioribus subdenudatis, pennae corvinae crassitie. Stipulae breves, - Jato - ovatae, subulatae, valde nervosae et basi callosae, cum petiolorum basi latescentes. Folia erecto - patula, 4 — 6 juga. Spina fuscescens rhacheos rigidae, hirsu- tulae, pallide- virentis aequalis foliolis ellipticis aut obovato - ellipticis obtusis, tomentoso- hirsutis et canis, complicatis aut saltem concavis, patulis. Pedunculus tenuis, deflexus, ex una axillarum superiorum, tomen- 1050 - hirsutus, terminatus spica subcapitata avellanae magnitudine, compacta, circiter 10 - flora, floribus ses- silibus arcte congestis, bracteis floralibus oblongis. caly- ce multo minoribus, hirsntis (inferiores, fortasse ma- jores, jam elapsi erant). Calyx inflatus subglobosus, pisi majoris, magnitudine, apice purpurascens, adpresse et parce hirsutus pilis albis, nervoso - reticulatus, dentibus lanceolatis, subulatis, tubo quadruplo brevioribus. Co- "- 439 rollae calycem aequantis vexillum lamina resupinata, ood eai emarginata, ungue lineari fere duplo brevio- . Alae liberae, laminis ungue fere duplo longioribus. els basi hirtulus in apice leguminis minuti, ovati, compressi, adpresse hirsutuli, unilocularis, calyce triplo brevioribus. Elegantem hanc plantulam, denuo obser- vandam hoc loco collocavi, cum habitu conveniat cum specie praecedente, corollae fabrica autem accedat ad sequentem. Specimen biunicale. Folia sesquipollicaria. Foliola 2 ad 25 li- neas longa, 1 lineam lata. Flores 5 lineas longi. 131. Astragalus campylanthus Boiss. diagn. 6. p. 42. In collibus ad lacum salsum Nemek - Derja prope Schiras. Kotschy. 455.! A. fruticosus hirsuto - lanatus, ramosus, dense foliosus et hystricinus, ramis crassis tomentosis. Stipulae ovatae, acutiusculae (?), chartaceo-membranaceae, glabrae, longe ciliatae, uninerviae et reticulatae, albidae, basi callo lutescenti - fusco petioli insertae. Folia 12 ad 18 juga, patentia, demum patentissima. Spina valida, fus- cescens rhacheos rigidae, robustae, hirsutae, pallide vi- rentis, demum fuscae, longior foliolis ovato-lanceolatis, acutis, ‘acute - mucronatis, crebris et pectinatim patenti- bus, complicatis, hirsuto - incanis. Pedunculi ex axillis superioribus oriundi foliis longiores, validi, patentim hirsuti, terminali spica cylindracea, compacta, plumosa. Bracteae lineares (oblongae B.) longissime acuminatae, superne plumosae et coloratae, calyce parum breviores. Calyeis tubus campanulatus, ventricosus tenuissime mem- branaceus, candido - villosus, dentibus setaceo - filifor- 440 mibus, sursum curvatis, coloratis, plumosissimis, tubo triplo longioribus. Corolla purpurea, calycis tubo duplo longior, inter dentes abscondita. Vexilli lamina resupi- nata, orbiculata, ungue lineari brevior. Alae et carina liberae, unguibus laminis aequilongis. Stylus inferne vil- losulus ovario villoso duplo longior. Legumen: ovato - orbiculare, pubescens, calyeis tubi longitudine, acutum, compressum, uniloculare (quadri - ovulatum?), mono- spermum. | Folia 1: ad 2: pollicaria. Foliola 3'" longa, 1 lata; peduncu- li 2 ad 2$ pollices longi, cum spicis 4 ad 5 pollices longi. Calyces 7 lineas longi. A 132. Astragalus lagopoides Lam. DC. ai, р. 167. Prodr. р. 298 № 168. A. lagopodioides Vahl Symb.:1. р. 64. Willd. act. Berol. 179%. р. 28. t. 1. fig. 4. A. lagopoides В Lam. Encycl. 1. p. 322. Tragacantha or. vesicaria, fl. purp. in capitulum pedunculo donatum, congestis Tournef. Cor. p. 30. Tragacantha armenia, fl. purp. in capitulum congestis, lon- go pedunculo insidentibus. Herb. Tournef. in Mus. Parisino. Armenia Herb. Tournef.! Aderbeidshan Aucher-Eloy 4402 : ad lacum Goktscha Armeniae Eichwald! ad pagum Di- gon Iberiae, Wilhelms! А. suffruticosus, ramosus, diffusus, satis dense foliosus, 441 erinaceus, ramis confertis pennae cygneae et anserinae crassitie, ad internodia angustissima glabris. Stipulae lineari - lanceolatae, acuminatae, scarioso - membrana- ceae, multinerviae, ciliatae, albidae. Folia 5 — 7 juga, erecto- patula, vetusta patentissima. Spina rhacheos sae- pius incurvae, adpresse-hirsutulae, pallide virentis, mox fuscescentis, brevior foliolis lineari - lanceolatis aut lan- ceolatis, utrinque eximie attenuatis, mucrone tenui pun- gente acuminatis, adpresse-sericeis. Pedunculus firmus, validus, erectus, villoso-hirsutus, foliis subaequilongus, ita ut sola spica supra folia emergat, densa, ovato-cylin- dracea, villoso - plumosa. Bracteae lato-ovatae, acutae, acuminatae, scarioso - chartaceae, splendentes, ciliatae, multinerviae, flavidae, calyce parum breviores, caducae. Flores sessiles, erecti, dicuntur purpurei. Calyces tubus ovato - campanulatus, modice inflatus, membranaceus, longe - villosus, ad vexillum, ut in omnibus affinibus, profundius divisus, dentibus lineari - setaceis, plumosis, in speciminibus Tournefortianis tubo longioribus, in ibe- ricis aequilongis, in Aucherianis lanceolato - subulatis, tubo dimidio brevioribus. Corolla calyce parum longior, vexillo recto oblongo - elliptico obtuso, alis liberis, un- gue plusquam duplo longiore laminis. Stylus glaber, ovario adpresse villoso triplo longior. Specimina 2 — 5". Folia 14 ad 2 pollicaria. Foliola 4 — 6 li- neas longa, 1 ad 13 lineas lata. Spica 1 — 13 pollices longa. Flo- res 6 ad 8 lineas longi. Specimen Aucherianum optime quadrat cum planta Tournefortiana, excepto calyce. Specimina iberica magis differunt villositate densiore neque adpressa foliorum et Vip conveniunt vero calycis ratione. Legumen eorum immaturum ovatum, villosum, dar farctum est, semibiloculare et pluriovulatum. 442 133. Astragalus Lagurus Willd. act. Berol. 1794. tab. 1. fig. 2. р. 28. spec. pl. 132% A. lagopoides « Lam. Encycl. 1. p. 322. Tragacantha armenia floribus luteis in capitulum conges- tis longo pediculo donatum. Herb. Tournef. in Museo р 5 Legit in Armenia Tournefort! in Persia Aucher - Eloy! in- ter Kermanschah et Hamadan Olivier! in prov. Atropa- tanica (Aderbeidschan in districtus Khoi in apricis altio- rum montium ad fines Turciae, et in uus Khoschadara Szovits! In M. Alagas Frick! А. suffruticosus, caespitosus, humilis ramis brevibus, saepe adscendentibus, dense - foliosis, hystricinis et. villosis. Stipulae lineari - lanceolatae, longe acutatae, chartaced- membranaceae, tenuinerviae, parce villosae et longe- ciliatae, flavescentes. Folia 4 ad 7 juga, erecto - patula, demum patentissima et incurva. Spina rhacheos rigidae, firmae, adpresse - hirsutulae et flavo - virentis, brevior foliolis subremotis, erecto - patulis, lineari aut oblongo- ellipticis, utrinque acutatis, spinula pungente flavicante terminatis, nervoso - reticulatis, adpresse-hirsutis, saepe sericeis, imo splendentibus. Ex axilla una alterave folio- rum superiorum (ut in omnibus hujus tribus speciebus) exsurgit peduncuius robustus, erectus, adpresse-villosus, sulcato-striatus, foliis longior, terminatus spica speciosa, ovata aut ovato - cylindracea, compacta, plumosa, api- cibus bractearum et dentium calycinorum quasi striata. Flores erecti, densissime imbricati, suffulti bracteis per- sistentibus, lato - ovatis, sensim abeuntibus in acumen longum et tenue, multinerviis, longe-ciliatis, junioribus adpressissime et longe villosis, chartaceis, flavicantibus flores aequantibus, inferioribus saepe eis longioribus. 443 Bracteae imae saepe breviores, inanes. Calycis ovati, mox ventricoso - inflati, longe villosi tubus albido - membranaceus, reticulatus, aequilongus dentibus rectis lineari-subulatis, plumosis. Corolla calycis longitudine, lutea aut purpurea, vexillo recto oblongo - elliptico, ob- tusiusculo, levissime infra medium angulato, alis liberis, unguibus lamina duplo brevioribus. Stylus inferne vil- losus duplo longior ovario villoso 4- (7) ovulato. Legu- men ovato-oblongum, villosum, stylo mueronatum, uni- loculare, monospermum. Cauliculi 2 — ^ pollicares. Folia 3—5 pollicaria. Foliola 3 ad 12 lineas longa, 1 ad 2 lineas lata. Pedunculi absque spica 4” ad pedis altitudinem; spicae 1 — 25 pollices longae unicalis diame- tri. Flores 8 lineas iongi. Legumen 2 lineas longum, 1 lineam latum. Specimina a b. Szovits in valle Khoschadara lecta multo ro- bustiora sunt, caules crassiores, folia magis argenteo - splenden- tia, pedunculi saepe breviores, spicae crassiores, flores 9 lineas longi, calycibus magis villosis. Nullum discrimen gravioris mo- menti invenire potui. Specimina Frickiana in M. Alagas lecta differunt pedunculis gracilioribus quam in speciminibus typicis. 134. Astragalus persicus Е. et. M. Hohen. enum. pl. Talysch p. 109. А. lagopoides р. persicus DC. prodr. р. 299. — C. A. Meyer enum. pl. cauc. casp. № 1267. Lect. inter Kermanschah et Hamadan, Olivier! in montibus Talysch. prope pagum Suwant Persiae septentr. C. A. Meyer! Hohenacker! in montosis lit. or. M. Caspii Karelin! A. suffruticosus, dense ramosus et erinaceus, ramis pennae anserinae crassitie, erectis, tomentosis. Stipulae in hoc M 4. 1853. 29 444 et in omnibus speciebus affinibus petiolis longe adnatae, lineari - lanceolatae, longe - aculatae, multinerviae , gla- brae, ciliatae. Folia 5— juga, erecto - patula, demum patentissima et incurva. Spina flavida rhacheos plus mi- nusve robustae, adpresse - hirsutae, pallide virentis, de- mum fuscae, brevior foliolis lanceolato - ellipticis, utrin- que acutatis, spinula pungente, terminatis, adpresse-seri- ceis. Pedunculi solitarii ex una alteraque axilla superio- re, foliis nunc breviores, nune parum longiores, tomen- toso- hirsuti, terminati spica crassa, compacta, plumosa, nunc breviore, nune eis longiore ovata aut ovato- cylin- dracea. Flores erecti, arcte-imbricati, sessiles, suffulti bractea lato-ovata, longe-acuminata, breviore floribus, dorso adpresse - hirsuta, valde ciliata, membranaceo - chartacea, albida, nervosa, decidua. Calycis tubus ova- tus, ventricosus, tenue - membranaceus , reticulatus, longe-villosus, apice plerumque purpurascens, dentibus lineari-lanceolatis, setaceis, plumosis, tubo aequilongis. Corollae rectae, luteae aut purpurascentis, calyce parum in purpureis, interdum duplo longioris in luteis, vexil- lum ovato - ellipticum obtusiusculum, lamina levissime panduriformi et obtusangula sensim angustata in unguem lamina breviorem. Alae liberae, lamina unguibus parum breviore. Stylus glaber, ovario oblongo villoso duplo longior. Legumen ovatum, villosum, stylo mucronatum, uniloculare, abortu monospermum. . Variat praecipue proportione partium floralium. Corollae purpureae speciminum Oliverii vix calyce longiores; co- rollae flavae speciminum Florae Caspiae interdum dupli- cem calycis longitudinem adsequuntur, eorumque vexil- la minus ostendunt figuram panduriformem, suntque lon- giora. Nihilominus, discriminibus gravioribus non visis, 445 pro varietatibus habenda sunt. — Varietas floribus ru- bris lecta а Cl. Kotschy in partibus occidentalibus М. Elbrus ad pagum Xsadbar differt statura humiliore, pe- dunculis cum spica folia patentissima non excedentibus , declinatis, et calyce, ejusque dentibus brevioribus. Ite- rum examinanda est autoptis. Specimina circiter semipedalia, ramis erectis, intricatis. Folia 13 ad 3; pollices longa. Foliola 3—6 lineas longa, 1 — 1} lineam lata; pedunculi absque spica 1 ad 3 pollicares; spicae 1— 24 pol- lices longae. Calyces 6 — 7 lineas longi 1 vexillum 7 — 8 lineas longum. 135. Astragalus Tabrizianus Buhse. In promontoriis jugi Sahend Buhse! ad Dshehan nameh B. Bode! А. suffruticosus, erectus, robustus, semipedalis, ramis erectis, villosis, dense-foliosis, nec adeo hystricinis, spi- nis petiolaribus nunc mollioribus, pennae cygneae cras- sitie. Stipulae lanceolatae, longe - acutatae, uninerviae, mox glabrescentes, ciliatae, flavido-fuscae. Spina fusces- cens rhacheos 4 — 6 jugae, erecto - patulae, robustae, strictae, cano - tomentosae, brevior foliolis elliptico lan- ceolatis aut ellipticis, mucrone pungente acuminatis, ad- presse et candide-tomentosis aut incanis, adpresse tomen- toso - hirsutis, dein virescentibus, densis, erecto-patulis. Ex axillis superioribus ramorum aut ramulorum emer- gunt pedunculi solitarii foliis aequilongi, breves aut pa- rum longiores, validi, crassi, tomentosi, terminati spica erecta ovata aut cylindraceo - ovata, densissima, com- pacta, plumosissima, speciosa. Flores erecti, inter villos longissimos ferme abscondit, suffulti bracteis obovatis, abrupte acuminatis, acumine longo mucronatis, dorso 29° 446 villosis, ciliatis, chartaceo - membranaceis, multinerviis, albidis, caducis, flore brevioribus. Calycis villosissimi tubus cylindraceo-ovatus, mox ventricosus, tenue-mem- branaceus, reticulatus, albidus, dentibus setaceo-subula- tis, plumosissimis, tubo aequilongis. Corollae calycem aequantis, roseae, vexillum rectum, lamina ovata, acuta, parum medio angustata, basi acutangula, sensim in un- guem aequilongum attenuata. Alae liberae, laminis un- gue duplo brevioribus. Stylus ad medium usque villo- sus, duplo longior ovario oblongo villosissimo. Planta Cl. Buhse paulo differt foliis laxioribus, longiori- bus, demum patentissimis et fabrica firmiore, foliolis candido - nec griseo - tomentosis, angustioribus, po culis et calycibus brevioribus. Folia prioris 3— 31 pollices longa, foliola 6 lineas longa, 1: lineam lata. Pedunculi vix semipollicares. Spicae 13 ad 2 pol- lices longae. Calyx 7 lineas longus. — Folia plantae Bodeanae 1 ad 2: pollices longa, foliola 6 lineas longa, 11 ad lineas lata Pe- dunculi 1 ad 3: pollices longi. Spica ovato-cylindraceo, pollicem crassa, 15 ad 2 pollices longa. — Differentiae quas reperi, non 'sufficiunt ad constituendum species separatas. 136. Astragalus Kapherrianus Е. Hab. in provincia Ghilanensi, loco speciali non indicato! А. suffruticosus humilis, ramosus, dense - foliosus, erina- ceus, ramis brevibus, villosis, pennae cygneae crassitie. Stipulae lineari-lanceolatae, longe acutatae, glabrae, ci- liatae, uninerviae, flavescentes. Folia 6—9 juga, erecto- patula, demum patentissima et incurva. Spina rhacheos rigidae adpressissime hirsutae demum glabratae et flavo- fuscescentis brevior foliolis lineari - ellipticis, utrinque attenuatis, spinula pungente mucronatis, adpresse sericeis 447 et incanis, pectinato - patentibus. Pedunculi ex axillis superioribus solitarii, erecti aut declinati, foliis brevio- res, supra quae emergunt spicae ovatae, crassae, com- pactae, plumosae. Flores erecti, dense-inibricati, suffulti bracteis lato - ovatis, acuminatis, chartaceis, ad nervum medium villosis, caeterum glabris, ciliatis, multinerviis, flore brevioribus. Calycis valde villosi tubus ovatus, ven- tricosus, membranaceus, quinquecostatus et reticulatus, apice subcoloratus, dentibus subulatis, plumosis tubo subduplo brevioribus. Corolla calyce + longior, purpu- “rea, recta. Vexilli lamina ovata, vix medio contracta, basi acutangula, sensim in unguem aequilongum atte- nuata. Alae liberae, lamina unguibus subduplo brevio- re; Stylus basi villosus, duplo longior ovario oblongo villoso. Habitu accedit ad A. lagopoidem, sed foliorum florumque structurs prohibet junctionem. Fortasse ab А. persico non diversus. Specimen tripollicare. Folia 13 ad 2 pollices longa. Foliola 5 lineas longa, 1 lineam lata. Pedunculi sesquipollicares. Spica sesquipollicaris. Calyx 6 lineas longus corolla 8 lineas longa. 137. Astragalus mesopotamicus Boiss. diagn. № 2. p. 68. Hab. in Mesopotamia. Aucher - Eloy. 1275. «A. suffruticosus, caespitosus, subacaulis, stipulis petiolo adnatis triangulari- subulatis, ciliatis, petiolis lanatis 4 jugis apice subito in spinam flavescentem attenuatis, fo- liolis oblongis sericeis in mucronem flavescentem abeun- tibus, pedunculis lanatis, folia superantibus, capitulis subglobosis, bracteis ovatis oblongisve, obtusis, mucro- natis, calyce brevioribus, calycis inflati villoso - lanati 448 dentibus setaceis corollam subaequantibus, tubo brevio- ribus, legumine parvo ovato, recurvo, calyce incluso, mucrone brevi terminato, sericeo.» «А. lagopoidi et praecipue А. persico valde affinis, ab eo ta- men satis differt indumento brevi lanato, nec adpresse sericeo, petiolis in spinam non sensim attenuatis, sed crassis et ultra ul- tinum jugum veluti truncatis spinaque multo tenuiori termina- tis, capitulis brevioribus ovato sphaericis nec oblongis. Capi- tula nucis magnitudine, foliola cum mucrone 6 lineas longa.» Boiss. 1. c. (1) , 138. Astragalus brachypodius Boiss. diagn. № 2. p. 69. Hab. in Persia. Aucher - Eloy. 3835 et 1359 bis. | «A. suffruticosus, totus adpressissime sericeus, éaudibus brevissimis, stipulis petiolo adnatis lanceolatis subuniner- viis, petiolis apice spinosis 4 — 6 jugis, foliolis lanceo- latis, rigidis, in spinam flavescentem attenuatis, pedun- culo patule lanato folis multo breviore, spica ovata densa, bracteis scariosis parallele nervosis dorso hirtulis late - ovatis, apice attenuato subulatis spinosis flores su- perantibus, calycis longe villosi demum ventricosi denti- bus subulatis corollam tubumque aequantibus. » «Praecedenti et А. laguro quoque affinis, sed optime distinc- tus stipulis angustis, capitulis paulo majoribus subsessilibus, bracteis latis apice obtusis in spinam attenuatis nec obtusis mu- ticis aut oblongo - lanceolatis inermibus.» Boiss. l. c. (1) 139. Astragalus hymenostegis Е. et M. In apricis lapidosis ad pagum Seidkhodzi. Szovits 20 Jun. 1828. А. suffruticosus, humilis, caespitosus, ramosus, dense- foliosus, ramis brevibus, apice breviter foliiferis, villo- sis, hystricinis, pennae cygneae crassioribus. Stipulae 449 petiolo longe adnatae, lineari - lanceolatae, longe - acu- tatae, tenuiter mulünerviae, apice subhyalinae, glabrae, ciliatae, lutescentes. Folia 7 juga, erecto-patula, demum patentissima, plus minusve incurva. Spina brevissima et flavescens rhacheos, ad basin inter stipulas nervis valde protuberantibus notatae, laxioris, adpresse - sericeae et pallide virentis, demum fuscae, multo brevior foliolis lanceolato-ellipticis, utrinque attenuatis, acutis, spinula brevi mucronatis, adpresse - sericeis, splendentibus. Ex una alterave axilla foliorum summorum prodit peduncu- lus validus, erectus, strictus, cylindraceus, pennae cor- vinae erassitie, folia aequans aut eis longior, dense et cano -lanatus, ornatus spica speciosa, compacta, cylin- dracea, plumosissima. Flores erecti, dense - imbricati, suffulti bracteis ovato - et obovato - orbicularibus, ab- rupte subulato-acuminatis, dorso villosis, pulchre cilia- tis, multinerviis, subhyalinis, floribus subaequilongis. Calyx ovato-cylindraceus, leviter ventricosus, villis lon- gis pulchre vestitus. Tubus nervoso-reticulatus, subhya- linus, dentibus lanceolato - subulatis, parum aut sesqui- longior. Corolla ochroleuca, calycis longitudine. Vexil- lum anguste - elliplicum, lamina basi obtuse - angulata. Petala omnia libera et fere acquali longitudine; alarum et carinae lamina unguibus duplo brevior. Stylus basi villosus duplo longior ovario oblongo villoso. Pulcherrima planta, habitu A. Laguri. Caules speciminum nostrorum 3 — 4 pollicares. Folia 3 ad 52 pollices longa. Foliola 9 lineas longa, 2 lineas lata. Pedunculi ab uno ad 6 pollices lon- gi; spicae 2; ad ^ pollicares. Flores 8 lineas longi. 140. Astragalus hymenocystis F. et M. In apricis montium ad limites Turciae districtus khoï, prov. Atropatanicae. Szovits 17. Jun. 1828! A. suffruticosus, humilis, plerumque procumbens, ramo- 450 sus, ramis inter folia glabris, dense vestitis foliis et in- duviis pedunculorum vetustorum, et erinaceis, crassitie pennae cygneae. Stipulae ovato - lanceolatae, acutae, chartaceae, glabrae, ciliatae, uninerviae, lutescentes. Spina rhacheos 5 — 7 jugae, patulae, tenuis, demum patentissimae et incurvae, patentim - villosae, pallide - virentis brevior foliolis parvis, ellipticis, utrinque acu- tis, mucrone brevissimo pungente terminatis, rufidulo - villosis. Pedunculi solitarii ex axillis superioribus, cras- siusculi, erecti aut adscendentes, patentim villosi. saepe purpurascentes, foliis aequales aut vix breviores, termi- пай spica ovata, densd, crassa. Bracteae lato - ovatae, abrupte subulato- acuminatae, teneres, hyalinae, gla- brae, ciliatae, reticulato-nervosae, deciduae, floribus fere dimidio breviores. Flores erecti, dense-imbricati. Caly- cis longe - villosi tubus-ovato - ventricosus, tenuis, sub- hyalinus, reticulatus, dentibus lanceolato - subulatis, rectis, tubo subaequilongis. Corolla videtur ex sicco sul- furea, calyci aequilonga aut parum longior, vexilli la- mina ovato-elliptica basi angulata, in unguem angustum sensim attenuata. Alae liberae, laminis ungue duplo bre- vioribus. Legumen ovatum, mucronatum, villosum, 10 ovulatum monospermum. Habitu refert А lagopoidem Lam. — Affinis quoque А. chryso- stachyo Boiss. — Caules 2 — ^ pollicares, declinati. Folia 1 ad 13 uncialia, foliola 2 — 3 lineas longa, 1 lineam lata Pedunculi pollicares aut bipollicares. Spicae 1 ad sesquipollicem longae, fere pollicem crassa. Flores 6—7 lineas longi. 141. Astragalus chrysostachys Boiss. diagn. № 2. p. 69. Hab. in variis locis Persiae. Aucher- Eloy. 1272, 4401, 4401 et 4403. Aderbeidshan! p. Isfahan! А. suffruticosus, subacaulis, adscendens aut erectus, dense 451 foliosus, ramis hystricinis реппае cygneae crassitie, ut videtur hirsutis in foliorum interstitiis. Stipulae ovato- lanceolatae, longe-acutatae, glabrae, ciliatae, uninerviae, chartaceae aut membranaceae, flavescentes aut albidae. Folia 3 — 6 juga, erecto-patula, demum patentissima, incurvata. Spina fiavescens , rhacheos rectae aut sub- flexuosae, adpresse-tomentellae, pallide-virentis, brevior foliolis oblongo-aut lanceolato-elliptieis, utrinque acuta- tis, spinula terminatis magis minusve adpresse - hirsutis aut cano-tomentellis. Pedunculi solitarii ex una alterave axillarum summarum, foliis aequilongi aut duplo triplo- que longiores firmi, adpresse hirsuti aut cano-tomentelli, terminati spica ovata aut cylindracea compacta , inter bracteas plumosa. Flores erecti, dense imbricati, suffulti bracteis lato - ovatis , acutis aut acuminatis, scarioso- hyalinis, glabris, ciliatis, multinerviis, nitidis, calycis fere longitudine. Calycis longe villosi tubus ovato - ventricosus, tenuiter membranaceus, hyalinus, nervoso- reticulatus, dentibus setaceo - subulatis, plumosis, tubo sesquibrevioribus. Corolla flava, calyce $ aut 4 longior, vexilli lamina elliptico-panduriformi, acuta, basi acutan- gula, et sensim in unguem lamina breviorem attenuata. Alae liberae, laminis ungue 23 brevioribus. Stylus in- ferne villosus ovario oblongo villoso sesquilongior. Habitus А. Laguri. Folia 2—4 pollicaria. Foliola 3—6 lineas longa, 13 ad 23 lineas lata. Pedunculi 2 ad 7 pollices longi; spicae is ad 3 pollices longae. Flores 8 lineas longi. Varietas (si varietas) ab Amic. B. Bode ad Fulad Mahalé lecta, omnibus partibus glabrior est et gracilior, adpressissime et parcius hirsuta, foliis viridioribus, pedunculis tripollicaribus, duplo et ultra longioribus, gracilibus, spicis 2 ad 3 pollicaribus gracilioribus, minus auralis, bracteis florum longitudine, calyci- 452 bus tenuibus dense et longe villosis, dentibus plumosis, setaceo- subulatis, vexillo corollae acuto, leviter panduriformi. Differt a planta typica gracilitate, colore viridi foliolorum et longitudine bractearum. 142. A stragalus recognitus F. Specimen lectum in ditione Rescht, fortasse Aucher-Eloy, et benigne meum communicatum a b. Prescott! A. suffruticosus humilis (caespitosus?) ad apices ramorum breviter et dense foliosus; ramorum superficies inter foliorum bases glabra (?). Stipulae lanceolatae longe | acutatae, multinerviae, glabrescentes, ciliatae. Spina flavescens rhacheos 5—6 jugae, validae, strictae, rigidae, albo- tomentosae et brevissime hirsutulae brevissima, brevior foliolis ellipticis, utrinque acutis, spinula pun- gente terminatis, planis, patulis, tomento adpresso cano- sericeis et splendentibus. Pedunculus firmus e summa- rum axillarum una solitarius , crassus , rectus, cano- tomentosus , foliorum circiter longitudine , terminatus spica crassa, compacta, cylindracea. Flores erecti, . suffulti bracteis ovato -lanceolatis , breviter subulato- acutis, chartaceis , scariosis , multinerviis , glabratis, ciliatis persistentibus, calyce parum, flore duplo brevio- ribus. Calycis, villis longis patulis hirsuti tubus ovato- ventricosus, quinquecostatus et reticulatus, firma et membranacea compage, dentibus lanceolatis, subulatis, plumosis, tubo sesquibrevioribus. Corolla recta, vexilli lamina e cuneato ungue elliptica, obtusa, basi obsolete obtusangula. Alae liberae, vexillo breviores, unguibus lamina parum longioribus, carina alis breviore. Legumen immaturum, calyce inclusum, oblongo - ovatum, villo- sissimum, 10 ad 12-ovulatum, stylo basi villosulo duplo brevius. 453 Hanc plantam primo varietatem speciei praecedentis credi- deram, sed reiterato examini А. chrysostachyo subjun- gere non potui propter discrimina graviora, manifesta in brevitate, rigiditate et superficie foliorum , compage firmiore calycis, figura dentium calycinarum, et forma ‘vexilli. Caulis speciminis unici quod examinare licuit, vix bipollicaris folia sesqui aut bipollicaria, foliola 5 lineas longa, 1! ad duas lineas lata, pedunculus bipollicaris, spica 25 pollices longa, et pollicem crassa, calyx 6 ad 7 lineas longus, corolla 10 lineas longa. 143. Astragalus sciureus Boiss. diagn. № 9. p. 98. In declivibus aridis ad Gattade vallis Talagon M. Elbrus. Kotschy. 520! A. suffruticosus, caulibus ramosis erectis elongatis ad api- ces breviter foliiferis, ramis ad foliorum basin villosis, hystricinis, pennae cygneae crassioribus. Stipulae ovato- aut lineari-lanceolatae, longe acuminatae, teneres, sub- hyalinae, glabrae, juniores ciliatae, multinerviae, albi- dae. Folia erecto-patula, 6—7 juga, demum patentissima et incurvata. Spina flavescens rhacheos rigidae, striatae, cano - tomentellae , pallide- virentis , brevior foliolis (elliptico - lanceolatis B.) lanceolato - linearibus, apice attenuatis in spinulam pungentem, adpressissime sericeo- argyreis. Pedunculi solitarii ex una alterave axilla folio- rum summorum, foliorum circiter longitudine, erecti, crassi, validi, albo - tomentosi, terminati spica cylindra- cea, graciliore quam in affinibus, valde plumosa, vix digiti crassitie. Flores erecti, infimi subremoti, caeterum laxius imbricati quam in affinibus, suffulti bracteis oblongo - lanceolatis , longe acuminatis, hyalinis, splen- 454 dentibus, ciliatis, multinerviis, calycis longitudine, са- ducis. Calycis longe villosi tubus ovato - cylindraceus, coloratus, membranaceus, nervoso-reticulatus, dentibus setaceo - subulatis, plumosis, tubo parum brevioribus. Corollae calyce parum longioris vexillum lamina ellip- tico-ovata, obtusa, panduriformi-acutangula, in unguem sensim attenuata eoque aequilonga. Alae liberae, lami- nis ungue circiter sesquibrevioribus. Stylus inferne hir- sutus, ovario oblongo adpresse- villoso duplo longior. Carinae lamina in speciminibus , quae coram habeo, longitudine laminarum alarum. Folia (in caulibus 6—8 pollicaribus) 91 ad 3: pollices longa. Foliola 7—8 lineas longa, 1 ad 13 lineam lata. Pedunculi 2: pol- lices longi. Spicae tri, ad quinquepollicares, digitalis diametri. Flores 8—9 lineas longi. Habitus A. Laguri. is 144. Astragalus glumaceus Boiss. diagn. N: 2. p. 69. In Persia Aucher- Eloy 1278. In Montibus Bakhtiaricis legit semel B. Bode initio Maji 1850, ante anthesin! 7 _A. suffruticosus, caudice crasso, tortuoso, ramis abbrevia- tis, petiolis et stipulis albis vestitis, pennae cygneae crassitie. Stipulae lanceolato - ovatae, aut lanceolatae, acutatae, chartaceae, multinerviae, parce-ciliatae. Folia brevius petiolata, patula 4 — 6 juga. Spina flavescens rhacheos firmae, validae, rectae, ad basin fere lineam сгаззае teretiuseulae, junioris parce et adpresse hirsutae, mox glaberrimae, albae, brevior foliolis oblongo-ellipti- cis, utrinque acutis, in spinam lineam longam, pungen- tem, flavescentem attenuatis, coriaceis, triplinerviis et reticulato - venosis, juvenilibus adpresse hirsutis, mox glabratis, laete - viridibus. Spicae subsessiles exsurgunt ex axillis superioribus (pedunculis hirsutis, foliis multo- 455 brevioribus, spicis crassis, cylindraceis densis Boiss.) cylindraceae, arcte - imbricatae, totae occlusae bracteis lato - ovatis, longissime acuminatis, glumaceo membra- naceis aut chartaceis, mulünerviis, ciliatis. (calycis longe - hispidi demum inflati dentibus subulatis inferne multinerviis corollam superantibus, tubum aequantibus, vexillo breviter acuminato, alas carinamque superante. Boiss. 1. c.). Rami 3 —4 pollicares Petioli 1 — 5 pollicares (semipedales B.). Foliola absque mucrone pollicaria, 3 — ^ lineas lata. («Spi- cae sessiles, magnitudinis earum А. alopecuroidis et etiam ma- jores, bracteae pollicares et ultra, 2 — 3 lineas latae. Pulcherri- ma species a praecedentibus bracteis angustis teneris, spicarum magnitudine, foliolis magnis remotis distinctissima. » Boiss. 1. c.) 12. Cephalantht, capitato - spicati, calycibus inflatis: 145. Astragalus cephalanthns DC, Astrag. 106. t. 38. Prodr. 171. p. 299. Hab. in Persia Kapherr! В. Bode! Kotschy! Buhse! (Michaux in herb. Musei Parisini et herb. Delessert!) A. suffruticosus, humilis, dense et intricate caespitosus, ramosus, ramis brevibus, dense foliosis, ad apices bre- viter foliiferis, ad basin foliorum vix villosis , inferne induviis foliorum stipularumque brunneis obtectis, pen- nae corvinae crassitie. Stipulae subconcretae, parte libe- ra brevissima, triangulari-ovata , acuta, tenerrima, hya- lina, uninervia, reticulata, ciliata. Spina flavescens rha- cheos 7 — 12 jugae tenuis, tomentellae, demum glabra- tae, a tergo linea quasi foliacea marginatae, erecto pa- tulae, longior aut aequilonga foliolis lato-elliptieis, com- plicatis, obtusis, retusis, muticis, albo - tomentosis, sae- 456 pius pectinatim patentibus. Pedunculi solitarii ex axillis foliorum summorum, erecti, foliis 2 ad 5 plo longiores, graciles, hirsutuli, terminati spica capitata, globosa, compacta, adpressissime cano-tomentosa, avellanae mag- nitudine. Flores minuti, patulo - erecti, suffulti bracteis minutissimis, ovatis aut orbiculato-ovatis, extus villoso- tomentosis, dense - ciliatis. Calyx campanulatus, turgi- dus, bracteis in capitulo absconditis 3 — 5 plo longior, firmus, membranaceus, adpresse tomentoso - villosus, fauce linea villorum alborum ornatus, dentibus ovatis, subulatis, tubo triplo brevioribus. Calyx fructus inflatus, subgloboso - ventricosus , ad carinam gibbus, corollam eum legumine includeus, saepissime coloratus, pisi mag- .nitudine. Corolla purpurea, calyce sesquilongior, demum, calyce ampliato, omnino inclusa. Vexillum elongato-el- lipticum, obtusum, emarginatum, ad laminam subresupina- tum. Alae liberae, unguibus lamina longioribus. Stylus inferne hirsutus ovario ovato villoso triplo longior. Le- gumen minutum, suborbiculare, compressum,. villosum, monospermum. Caules cum ramis 2 — 6 pollicares. Folia 1 — Эт pollicaria. Foliola 15 ad 3 lineas longa. Pedunculi 3 ad 8 pollicares. Brac- teae $ lineam vix longa. Flores per anthesin 2 ad 2: lineas longi. Calyx fructiferus quinquelinearem diametrum habet. Species singulariter ludere videtur; specimina originalia Mi- chauxiana gaudent foliis 10 — 12 jugis, longioribus, laxioribus, foliolisque magis viridibus et acutioribus; reliqua quadrant cum descriptione supra data. Specimina lecta Cl Buhse petiolos ha- bent firmiores, flores minores, calyces fructiferos maximos. Quae Cl. Kapherr prope Isfahan lecta, mecum communicavit, floribus ornantur majoribus, paucioribus in capitulis parum minoribus. Collecta Cl. B. Bode in montibus Bakhtiaricis formant caespites densos, valde intricatos, pedunculi sunt graciliores, longiores, flores in capitulis multo numerosiores. Specimen Aucherianum 457 quod videre contigit, cum inscriptione «A. armenastrum, » inter- medium quasi est inter plantam Bakhtiaricam et Michauxianam, gracilitate foliorum et pedunculorum, differt foliolis angustiori- bus et magis acutis. Characteres magis essentiales in omnibus conveniunt. — Abhorret vero ab hoc agmine planta ab indefesso Kotschy pr. Schiras lecta et sub A. cephalanthi nomine, sub I? 351. distributa, inflorescentia non capitata, sed spicata gaudens, et mihi erit: 146. Astragalus Schirasicus Е. A. cephalanthus. Pr. Schiras Kotschy. Л 351.! Omnia fere А. cephalanthi, et differt praecipue spicis sub- globoso-ovatis, a semuncia ad pollicis longitudinem ex- tensis. Planta videtur elatior, minus intricate crescens quam А. cephalanthus. Bracteae parum majores. Pedun- culi 4 ad 6 pollices longi. — Planta in loco natali denuo observanda, et tunc ab autoptis intelligendum, damnan- dam esse speciem an asservandam. 13. Tricholobi: racemoso - capitati, calycibus cam- panulatis. 147. Astragalus tricholobus DC. Prodr. р. 299. № 172. Lect. inter Kermanschah et Amadan. Olivier in herb. Musei Parisini! А. suffruticosus, caespitosus, humilis, ramosus, erinaceus. Stipulae ovato - lanceolatae, acutae, subuninerviae. Fo- lia patula 5 — 6 juga. Spina rhacheos tenuis, strictae, adpresse hirsutae, virescentis, longior foliolis linearibus, utrinque attenuatis, spinuloso - mucronulatis, adpresse - sericeis, erecto - patulis. Pedunculi ex axillis superiori- bus solitarii foliis 2 ad triplo longiores. Spicae ovato - 458 sphaericae, laxae. Flores patuli, bracteis suffulti oblon- go-lanceolatis, acuminatis, scarioso-hyalinis, junioribus ciliatis, calyce brevioribus, caducis. Calyces longe vil- losi tubus tenuissimus, turgido - campanulatus, 24 plo brevior laciniis (dentibus) setaceo - filiformibus, erecto - patulis, plumosis, corollam fere } excedentibus. Vexil- lum ex ungue brevi dilatatum № о lato - ovatam, obtusam. Alae liberae, unguibus et laminis aequilongis. Stylus ovario villoso oblongo duplo longior. Legumen semibiloculare, ovatum, pubescens, 8 ovulatum, mono- spermum. Folia sesquiuncialia. AUD 3 — ^ lineas longa, ı ad 3 lineas lata. Calyx 8 lineas longus, et ultra. Corolla tantum 6 lineas longa. 148. Astragalus Hohenackeri Boiss. diagn. №9. p. 70. A. tricholobus В minor Hohen. Talysch. p. 109. Hab. in prov. transeaucasica Talysch, Hohenacker! et in variis locis Persiae; Ghilan Aucher- Eloy 4389! Firuz - . Koh. B. Bode! Dshehan nameh B. Bode! A. suffruticosus, densissime caespitoso - intricatus, humilis, ramosus, ramis brevibus, dense - foliosis, erinaceis, vil- losis. Stipulae breviter concretae, ligula libera lato-lan- ceolata, acuminata, uninervia, breviter ciliata , albo - scariosa. Folia patula, 5 — 7 juga. Spina flavida et te- nuissima rhacheos tenuissimae, rigidae, adpressissime hirsutulae, virentis, demum fuscae, brevior foliolis li- neari- setaceis, erecto - patulis, utrinque acutatis, spi- nula mucronulatis, complicatis, nervosis et quasi rugu- losis, praecipue ad marginem adpresse - hirsutis, viridi- bus. Pedunculi solitarii ex una alterave axillarum sum- marum, tenues, sparsim et adpresse hirsutuli, folus lon- 459 giores, ornati spica laxa, subcapitata, ovato - globosa, 5 — 10 flora, plumosa. Flores patuli, suffulti bracteis ovato - oblongis acuminatis , scarioso - membranaceis , glabris, multinerviis, interdum dorso purpurascentibus, caducissimis. Calycis longe villosi colorati tubus turgido- campanulatus, maturitate fructus vix ampliatus quinque- costatus et reticulatus, dentibus tubo sesqui - aut duplo longioribus, corolla paulo brevioribus ex ovata basi fili- formi - subulatis, saepius incurvis, plumosis. Corollae purpureae vexillum ex ungue cuneato laminam gerit late- ovatam, obtusam. Alae liberae, laminis, uti et carinae, paulo longioribus ungue. Stylus basi villosulus 23 plo longior ovario. oblongo, villoso, 6—8 ovulato. Legumen oblongum, mucronatum, villosulum, semibiloculare, mo- nospermum. Specimina lecta ad Dshehan namé et in М. Firuz-Koh dif- ferunt spina rhacheos foliolis parum longiore , pedun- culis brevioribus, parum folia superantibus, calycibus, quamquam turgidis, at turbinato- campanulatis, non co- loratis. Reliqua conveniunt, nec audeo, utpote speciem separere. Caules cum ramis tripollicarem ad pedalem altitudinem attin- gunt. Folia 3 ad 1 pollicaria. Foliola 3 lineas longa vix tertiam partem lineae lata. Flores 5 — 6 lineas longi. 149. Astragalus ebenoides Boiss. diagn. №2. p. 70. In Persia pr. Isfahan, Aucher - Eloy. 4409. «А. suffruticosus caespitosus subacaulis, adpressissime са- nescens , stipulis petiolo adnatis lanceolato - subulatis, petiolis radicalibus 9— 10 jugis apice brevissime spino- sis, foliolis minimis ovato - oblongis subplicatis acutis, Л 4. 1853. 30 кр Gen re PEE 460 pedunculis folia 2 — 3 plo superantibus, spicis densis ovato - oblongis, bracteis oblongis deciduis calyce multo brevioribus, calycis pilis mollibus sericeis corolla tertia parte brevioris demum inflati dentibus lanceolatis tubo dimidio brevioribus, corolla rubra estriata, vexillo reflexo integro alas rotundatas carinamque sursum valde curva- tam paulo excedente. » Folia pollicaria, foliola 1 — 3 lineares, pedunculi 2 — 3 polli- cares, spicae Ebeni creticae. Corolla ut in A. susiano curvata 4 lineas longa.» Boiss. 1 c. (+) 14. Physanthi, racemoso-spicati, calycibus inflatis. a. Coluteoidei. 150. Astragalus ptychophyllus Boiss. diagn. N° 6. p. 42. In cacumine M. Sabst-Buschom pr. Schiras. 25 Maj 1842. ‘Kotschy 430! A. suffruticosus, ramosus, dense foliosus et erinaceus, ra- mis brevibus intricatis hirsutis, tenuibus (cum integu- mentis vix pennae columbinae crassitie). Stipulae bre- vissime concretae , brevissime ovato - auriculiformes, acutae, tenerrimae , hyalinae. Folia 5 — juga, erecto- patula, demum patentissima. Spina flavescens rhacheos tenuis , strictae , cano- tomentellae , ad basin fusco - flavescentis, nervosae et ad stipulas crassiuscule reticu- latae fere aequilonga aut paulo longior foliolis obovatis aut orbiculato - subovatis, obtusis, muticis, complicatis, pectinato - patulis, sericeo-incanis. Ex una alterave axil- larum summarum surgit pedunculus foliis longior, erec- tus, cano - tomentellus, apice elongatus in spicam ova- tam, densam, albo -tomentosam, aut laxiorem, cylindra- 461 ceam. Flores sessiles, patentes, suffulti bracteis ovatis aut orbiculari - ovatis, acutis, calyce 4 plo brevioribus, albo-tomentosis, arcte-adpressis, deciduis. Calyx per an- thesm turgido - campanulatus, tomentellus, rubens, membranaceus , reticulatus , dentibus lineari - subulatis erectis, tubo dentibus sesquilongiore. Calyx fructifer triplo longior, inflatus, ovato - globosus, dentibus orifi- cium contractum arcte claudentibus. Corolla purpurea, persistens sicuti in affinibus, vexillo calycem vix exce- dente, lamina resupinata, suborbiculari, emarginata, in unguem angustum attenuata. Alae liberae. Stylus basi puberulus ovario ovato villoso triplo longior. Legumen oblongum , stylo mucronatum , adpresse hirsutulum , 6—8 ovulatum. Folia sesqui-ad bipollicaria. Foliola unam ad tres lineas longa. Pedunculi sesquiunciam ad quatuor pollices longi, abs- que spica, quae 1 ad tres pollices longa. Flores ^ lineas longi, calyx fructifer 6 ad 7 lineas longus. 151. Astragalus Reuterianus Boiss. diagn. № 2. p. 71. In Persia australi inter Dorap et Sosa, Aucher-Eloy. 4390! A. suffruticosus, erectus, ramosus, dense foliosus et hy- stricinus , ramis lanato - tomentosis , pennae anserinae crassitie. Stipulae concretae, parte libera ovato - lanceo- latae , acutae , uninerviae, lanato - tomentosae. Folia . 6— 7 juga, erecto - patula. Spina flavescens rhacheos elongatae, lanato-tomentosae, virescenti-incanae, demum flavescentis et glabratae, paulo longior foliolis remotis, obovatis, obtusissimis, muticis, subcomplicatis, dense cano - tomentosis. Pedunculi ex una alterave axillarum superiorum solitarii, folia subaequantes aut paulo lon- giores, lanato - tomentosi, graciles sed firmi, terminat 30* 462 spica densa, ovata, сгазза, tomentoso - lanata. Bracteae parvae, orbiculari-ovatae, acutae, tomentosae, multo breviores floribus patulis. Calyx inflatus, ovato-globosus, rubellus, reticulatus, lanato-tomentosus, dentibus ovatis, acutis, tubo triplo brevioribus, maturante legumine ma- gis inflexis et orificium claudentibus. Corolla purpurea, calycis longitudine. Vexilli lamina resupinata, obovato- orbiculata, emarginata , sensim in unguem angustum attenuata. Alae liberae. Ovarium obovato - orbiculatum, compressum , villosum , stylo tortuoso inferne villoso duplo brevius, uniloculare, sexovulatum. Caules semipedales. Folia 11 ad ^ pollicaria Foliola 3 — ^ li- neas longa. Pedunculi 2 ad 4° pollices longi, spica pollicaris aut sesquipollicaris. Flores 5—6 lineas longi. i 152. Astragalus porphyrobaphis E: In Montibus Bakhtiaricis initio Maji legit Am. B. Bode! Junio pr. Isfahan et Kegos! A. suffruticosus, ramosus, diffusus, dense foliosus et hy- ^ stricinus, ramis adpresse-sericeis, crassitie pennae anse- rinae. Stipulae concretae, ligula brevissima triangulari- ovata, acuminata, uninervia, glabrae, vix ciliatae, membranaceae , eleganter venoso -reticulatae. Folia 5 juga, patula, demum patentissima. Spina flavescens rhacheos validae, strictae, сапо - hirsutae, virescentis, dein fuscescentis et versus basin brunneae, laevis (non costatae) et glabratae, sublongior foliolis oblongo-ellip- ticis, utrinque acutatis, brevissimo mucrone apiculatis, saepe coniplicatis , adpresse cano - tomentosis et saepe argyreis, venosis, remotiusculis et patulis. Ex axillis superioribus prodeunt pedunculi graciles , laxi, saepe declinati, cano-tomentelli, foliis parum breviores, onusti 463 spica racemiformi ovata, laxiuscula, multiflora. Flores patuli, suffulti pedicello brevissimo et bractea ovata, acuminata, mucronata, tomentella, rubella, calyce qua- druplo et amplius breviore, caducissima. Calyx pilis al- bis adpressis villosus, membranaceus , reticulatus, ru- bellus, tubo initio cylindr. ceo, dein, turgescente fructu, ovato, inflato-ventricoso, dentibus ex ovata basi setäceis, tubo duplo brevioribus. Corolla purpurea, calycem vix superans. Vexilli lamina suborbicularis, obtusa, emargi- nata, resupinata, eleganter striata, in unguem latiuscu- lum angustata. Alae liberae. Stylus basi villosulus qua- druplo longior ovario oblongo , adpresse villoso, sex- ovulato. Legumen (immaturum) calyce duplo brevius, quadrato - orbiculare, hinc stylo mucronatum, adpresse villosiusculum, compressum, uniloculare, abortu sub- monospermum. Affinis A. ptychophyllo et A. callistachyo, fortasse quoque А lycioidi B. Folia 14 ad 22 pollices longa. Foliola 4 — 5 lineas longa, 1 ad 15 lineam lata Flores # — 5 lineas longi. Legumen 2 lineas longum, 1 lineam latum. 153. Astragalus callistachys Buhse. Lect. pr. Isfahan solertia Patris Joannidis, Armeni, op- time meriti de Flora Isfahanensi, et comm. Am. G. Kapherr.! А. suffruticosus, erectus, ramosus, dense foliosus et hy- stricinus, ramis adpresse sericeo-hirsutis, crassitie pennae anserinae. Stipulae concretae, juveniles adpresse villo- sae, et ciliatae, parte libera (ligula) ovata, acuta aut acuminata, dein glabra, uninervia , hyalino - membra- nacea. Folia 4 — 5 juga, erecto-patula, demum paten- tissima. Spina flavescens rhacheos firmae, rigidae, hir- 464 sutulae, virescentis, а tergo {ut in specie praecedente) foliaceo - decurrentis , basi laeviusculae flavescentis et demum brunneae, brevior aut parum longior foliolis oblongo-ellipticis, utrinque acutatis, mucronulatis, com- plicatis, cano-villosis et plus minusve sericeis. Pedun- culi e compluribus axillis superioribus solitarii, brevis- simi, hirsutuli, cum spica folijs breviores. Spicae fere subsessiles, patulae, ovatae, densae, avellanae majoris magnitudine. Flores patuli, imi reflexi, suffulti bracteis minutissimis , ovatis , acutis, tomentellis, ciliatis, uni- nerviis, scarioso - membranaceis, fugocissimis. Calycis tomentelli (adpresse albo- villosi) tubus cylindraceus, rubellus, maturante fructu ventricosus et ovato-cylindra- ceus , membranaceus , dentibus ovatis, subulatis, tubo triplo brevioribus. Corolla purpurea, calycem 1 longi- tudinis excedens, vexillo ex ungue latiusculo abiente in laminam obovato - orbicularem, ungue breviorem , leviter emarginatam , pulchre striatam , resupinatam. Alae liberae, laminis ungue duplo brevioribus. Stylus inferne villosulus ovario adpresse villoso, oblongo, qua- druplo longior. In M. Sefa pr. Isfahan legit idem collector indefessus varietatem (si varietas!) petiolis plerumque trijugis , magis patulis, fortioribus, nullo modo a tergo foliaceo- marginatis, foliolis magis remotis, adpressius sericeis, calycinis dentibus magis elongatis. Reliqua conveniunt. Legumen immaturum ut in specie praecedente. Et hic affinis videtur A. lycioidi B., mihi ignoto. Specimina semipedalia, foliis 1 ad 2+ pollicaribus donata. Foliola 3 ad 6 lineas longa, 1 — 2 lineas lata. Spicae + ad unum pollicem longae. Calyces 3; ad ^ lineaslongi. Corolla quinque- linearis. 465 154. Astragalus murinus Boiss. diagn. N° 2. p. 72. In Persiae M. Zerd - Koh et pr. Isfahan Aucher - Eloy 1283 et 4404. In declivibus septentr. M. Kuh-Daéna. Kotschy. 592 ! : A. suffruticosus, ramosus, dense foliosus et hystricinus, ra- mis dense caespitosis, tomentosis, pennae anserinae cras- sitie. Stipulae concretae, lanceolato-ovatae, acuminatae, hyalino - membranaceae, reticulatae, villosae, ciliatae. Folia patulo-erecta, 10 ad 15 juga. Spina flavicans rha- cheos rectae, strictae, rigidaé, cano - hirsutulae, a tergo marginatae, pallide - virescentis, demum fuscae longior foliolis pectinato - patulis, approximatis, sursum decres- centibus, obovatis, orbiculari- obovatis, obtusissimis, spinuloso-mucronulatis, pedunculis cano - tomentellis so- litariis, cum racemis foliis brevioribus aut ea subaequan- tibus. Racemi abbreviati, 4 ad 5 flori, laxi, floribus bre- vissime pedicellatis, bracteis suffultis ovatis-, hyalino - scariosis, ciliatis, pedicello paulo brevioribus. Calyx tu- bulosus, turgidulus, membranaceus, reticulatus, pilis ci- nereis intricatis tomentellus, rubro - striatus, demum in- flato - ventricosus, dentibus ovatis - subulatis, tubo 4 ad 5 plo brevioribus. Corolla purpurascens calyce + longior. Vexillum obovato - oblongum (integrum B.) in unguem sensim angustatum. Alae liberae, unguibus lamina 23 plo longioribus. Stylus inferne puberulus, ovario oblongo, compresso , stipitato , octoovulato , pubescente sesqui- longior. Folia 12 ad 3 pollicaria. Foliola 2 lineas longa. Pedunculi in- terdum declinati, ad 33 pollices longi. Calyces 6—7 lineas longi, corolla 8 ad 84 lineas longa. Ovarium cum stipite 4 lineas lon- gum. Calyces fructiferi 3 ad ^ lineas lati. 466 a 155. Astragalus remotiflorus Boiss. diagn. №9. р. 72. In Persia australi. Aucher - Eloy. 1325. «A. suffruticosus, caudicibus nudis, caulibus abbreviatis, stipulis petiolo adnatis membranaceis, hirtulis, ovatis, obtusis, petiolis longissimis tomentellis, remotiuscule sub 15 jugis, breviter spinosis, foliolis ovatis breviter mucro- natis, utrinque tomentellis, subtus reticulato - nervosis, peduneulis crassis longis herbaceis folia superantibus re- motissime 10 — 20 floris, bracteis caducis . . . . calyci- bus demum inflato - globosis hispidulis, saturate et lon- gitudinaliter purpureo-nervosis, dentibus setaceis corol- la paulo brevioribus, corollis albis aut carneis, legumine calyce incluso ovato tomentello, membranaceo, unilocu- lari, polyspermo. » «Praecedenli affinis et forsan ejus varietas, ab eo tamen dis- tinctum credo caudicibus nudis, caulibus subnullis, petiolis lon- -gioribus + pedalibus, foliolis majoribus ovatis brevius mucrona- tis, pedunculo fere pedali remote-florifero, calyce fructifero ma- jore ovato-globoso 5 lineas lato, corolla e calyce minus exserta; legumen Шо А coluteoidis dimidio minus, tres lineas vix lon- gum.» Boiss. l. c. (7) 156. Astragalus tortuosus DC. prodr. 2. p. 299. № 174. Hab. inter Bagdad et Kermanschah et in Mesopotamia: Olivier in herb. Musei Parisini! (ubi caespitem sistit magnum, semiglobosum, caudice brevi crasso superim- positum). A. suffruticosus, totus valde villosus, dense foliosus et eri- naceus. Stipulae lanceolato - ovatae , acutissimae, gla- briusculae, longe ciliatae, uninerviae. Folia erecto - pa- tula, 6 ad 11 juga. Spina rhacheos vix longior foliolis parvis, pectinato - confertis, suborbiculatis aut obovato- 467 suborbiculatis, mucrone brevissimo innocuo apiculatis. Pedunculus firmus, rectus, foliis parum longior, onustus floribus 3 — 8 brevissime pedicellatis, erecto - patulis, stipatis bractea pedicelli longitudine lato - ovata, acumi- nata, uninervia, nervoso - reticulata. Calyx bibracteola- tus, bracteolis minutis calyce quadruplo brevioribus. Calycis florentis tubus cylindraceo - turgidus, dentibus ovato -lanceolatis, subulatis, tubo triplo. brevioribus. Corollae vexillum abit ex ungue latiusculo in laminam resupinatam, orbiculari - obovatam, obtusam. Ovarium versus maturitatem in calyce subgloboso - inflato, stipi- tatum, glabriusculum, stylo glaberrimo - duplo brevius, lanceolato - oblongum, compressum, uniloculare, octo- ovulatum. Folia 1 ad 1: pollicem longa, foliola unam lineam longa, ca- lycis longitudo 6, corollae 7 linearum. (*) 157. Astragalus 1odotropis. Boiss. diagn. № 9. p. 100. Hab. in parte occidentali M. Elbrus ad pagum Asadbar, alt. 8000! Kotschy 474.! «А. suffrutescens, caulibus ramosis, inferne petiolis vetus- tis tenuibus horridis, foliis 9 — 10 jugis erecto - patulis in spinam tenuem foliolis supremis paulo longiorem ab- euntibus, foliolis eleganter argyreis nitentibus minutis ap- proximatis, ovatis, obtusiusculis, muticis, versus folii api- cem valde diminutis, stipulis albidis pellucidis teneris margine ciliatulis late trizugularibus obtusiusculis, race- mis 2 — 4 floris paucis in axillis supremis breviter pe- dunculatis, bracteis oblongis acutis caducis pedicellos aequantibus, calycis tubulosi pilis albis nigrisque brevi- ter tomentelli dentibus lineari-lanceolatis, nigricantibus, tubo dimidio paulo longioribus, corolla calyce subduplo 468 longiori, уехШо rubente oblongo-lineari alis linearibus longiori, carina obtusissima apice violacea. » « Suffrutex ut videtur semipedalis, petioli 1 — 12 pollicares, foliola majora 2 lineas longa, flores octo lineas longi. Affinis A. murino, ab eo differt petiolis multo minus crassis rigidisque, pedunculis brevissimis, dentibus calycis longioribus etc.» Boiss. luci) | К 158. Astragalus microphysa. Boiss. diagn. -N: 2. p. 71. Hab. in M. Zerd- Kuh, Aucher- Eloy 1276.! ad fontem Dshemme - pias in M. Kuh-Daéna raro. 28 Jul. 1842. | Kotschy. 741! A. suffruticosus ramosus, dense aut laxius foliosus, ramis hirsutis, pennae corvinae érassitie. Stipulae breviter con- cretae, ovatae, acuminatae, hirsutae, ciliatae, uniner- viae, reticulatae. Folia 7 — 8 juga patulo - erecta, in - speciminibus Aucherianis longiora. Spina flavescens rha- cheos tenuis, strictae, tenuissime et adpresse puberulae, virentis, dein albido - flavescentis et demum fuscae lon- . glor foliolis parvis elliptico - obovatis, obtusissimis, mu- ticis, adpresse hirsutis, complicatis, pectinato - patulis, apicem versus decrescentibus. Pedunculi brevissimi, cum spica pauciflora foliis breviores, tomentelli. Spica ovata, floribus erecto - patulis, suffultis bracteis ovatis, acutis, membranaceis, calyce triplo brevioribus, caducis, tomen- tellis et ciliatis. Calycis tomentelli tubus ovato-cylindra- ceus, membranaceus, rubellus, reticulatus, dentibus ova- tis subulatis , tubo triplo brevioribus. Corollae calyce sesquilongioris vexillum leviter recurvatum, ex ungue angusto sensim obovatum, obtusum, leviter emargina- tum. Alae liberae, lamina unguibus sesquibreviore. Sty- lus ovario oblongo adpresse hirsuto triplo longior. Calyx 469 fruetifer subglobosus, corolla persistente parum brevior; legumen calyce paulo ultra dimidium longum, compres- sum, ellipticum, stylo mucronatum, uniloculare, videtur octoovulatum. Specimen Aucherianum semipedale, foliis laxioribus, tenuio- ribus, fere bipollicaribus. Specimen Kotschyanum pedale, foliis 1 — 11 pollicem longis. Foliola 2 — 3 lineas longa vix unam li- neam lata. Florum calyces tres lineas longi, corolla 4 ad 44 lineas longa. Calyx fructifer ampliatus neque vero elongatus. Legumen maturum 25; lineas longum, unam lineam latum. 159. Astragalus coluteoides Willd. Act. Berol. 1794. р. 11. DC. prodr. р. 299. № 175. Anthyllis tragacanthoides Labill. ic. pl. Syr. p. 16. 1,3 Astragalus damascenus DC. (status florifer A. colu- teoidis, teste Cl. Boissier). Inter Eriwan et Kars, Rauwolf ic. In Libano ad Cedros et in summo M. Makmel. Boiss. Ehrenberg. Labillardiere! A. suffruticosus, ramosus, densius aut remotius foliosus, ramis villosis, pennae columbinae et anserinae crassitie. Stipulae concretae, ovato - lanceolatae, acuminatae, gla- brae, ciliatae, hyalino-membranaceae, uninerviae, albae. Folia 11 ad 21 juga, erecta aut erecto - patula, demum hystricina nunc magis remota, nunc valde approximata. Spina flavescens rhacheos nunc elongatae, rigidae sed tenuioris, nunc brevioris, firmae et rigidioris, basi inter stipulas callosae, tomentellae, virescentis, longior foliolis apicem versus diminutis, obovatis aut elliptico-obovatis, obtusis cum mucrone brevissimo, brevissime incano - to- mentosis patulis. Pedunculi solitarii ex axillis inferiori- bus ramorum annotinorum , cum spica pauci (2 — 7) 470 flora foliis breviores, flexuose, aut declinati, tomentelli. Flores brevissime pedicellati, potius subsessiles, erecto - patuli. Calyx suffultus bractea pedicellari ovato -lanceo- lata, scariosa, hirsuta, ciliata, valde caduca; bracteolae binae calycinales lineari - subulatae, hirsutae, membra- naceae, calyce duplo aut quadruplo breviores. Calyeis leviter tomentelli, serius fere-glabrati tubus cylindra- ceus, purpurascenti- striatus, membranaceus, dentibus e triangulari basi setaceo - subulatis, tubo-triplo brevio- ribus. OE OTI calyce + longior; vexillum ex ungue la- tiusculo abit in laminam orbiculari-obovatam, obtusam.. Alae liberae, laminis ungue duplo brevioribus. Ovarium breviter stipitatum, oblongum, villosum, stylo inferne puberulo triplo brevius. Calyx fructifer ovato - subglo- bosus, dentibus inflexo - conniventibus, pulchre rubro - nervosus et reticulatus, includens legumen breviter sti- pitatum, ellipticum, compressum, stylo mucronatum, ad lentem parce puberulum, subsemibiloculare, octo (aut decem ? —) ovulatum. Specimina 3 ad 6 pollicaria. Folia 15 ad % pollices longa. Fo- liola 1 — lineas longa, sesquilineam lata. Pedunculi 1 — 2 pol- lices longi. Calyx 6, calyx fructifer usque ad octo lineas longus. Corolla TUUS Legumen 4 ad 6 lineas longum, duas lineas latum. b. Cystanthi. 160. Astragalus submitis Boiss. et Hohen. Boiss. diagn. № 9. p. 100. In decliv. septentr. M. Elbrus supra pagum Passgala Kotschy 190. ad Fulad - Mahalé B. Bode! D. Buhse! A. suffrutescens , caespites formans densissimos caulibus brevissimis , inter folia hirsutis. Stipulae concretae, 471 ovato-lanceolatae, acuminatae, nervosae et reticulatae, chartaceae, rigidae, juniores ciliatae. Folia patula aut erecta, 20 — 32 juga. Spina minuta, tenuissima, ух conspicua rhacheos longissimae, gracilis, longiuseule - petiolatae ; a tergo tenuissime foliaceo - marginatae , tenuissime puberulae et pallide virentis, brevior aut paulo longior foliolis ellipticis aut obovatis, obtusissimis aut mucronulo brevissimo innocuo terminatis, subremo- tis, subcomplicatis, adpressissime pubescentibus, pallide virentibus, apicem versus sensim decrescentibus. Pedun- culi solitarii ex axillis superioribus, erecti longissimi, foliis longiores , tenuissime villosuli, terminati spica laxiuscula, erecta, oblongo-cylindracea aut cylindracea. Flores crecto - patuli, sessiles, suffulti bractea parva, orbiculari - ovata, acuminulata, nigro - et albo - pilosa, membranacea , patula, caduca. Calyx bibracteolatus , bracteolis minutis, lanceolatis, acutis, hirsutis, adpressis, caducis, turgido - cylindraceus, membranaceus, albo - et nigro-villosus, nervoso-reticulatus, subrubellus, denti- bus ovatis acutis, tubo sextuplo brevioribus. Corolla fere duplo longior calyce , pallide- rubra, vexillo ex ungue cuneato sensim ampliatus in laminam ovato - orbicularem, obtusissimam, emarginatam. Alae liberae, laminis latiusculis ungue 2% brevioribus. Ovarium bre- viter stipitatum, oblongum, ad lentem pube cinerea in- dutum, duplo brevius stylo ad basin puberulo. Post an- thesin calyx evadit ventricosus, ovato - subglobosus , includens legumen calyce parum brevius, stylo mucro- natum , ad lentem puberulum, uniloculare, octo - ovulatum. Speciminum a А Kotschy lectorum folia sunt patula, brevio- ra quam in aliis speciminibus; spina eorum fortior, spica longissima. 472 Folia 4 —8 pollices longa. Foliola 1 — 3 lineas longa, unam lineam lata. Petioli usque ad foliola ima quadripollicares. Pe- dunculi 5 ad 7, cum spica 8 — 14 pollices longi. Flores ad 9 li- neas, calyx 3, demum 8 lineas longus. Legumen minutum % li- neare (Kotschy), 3 lineas longum (Bode). 161. Astragalus distans Е. = In M. Kochrud prope Kaschan. B. Bode! G. Kapherr! A. suffrutescens, brevissime caulescens, ad apices caulium breviter foliiferus , caule inter folia candido - lanatus. : Stipulae vix concretae, e lata basi ovato - lanceolatae , acuminatae , chartaceae , adpresse villosae , ciliatae , valde nervoso - reticulatae , albido - flavescentes. Folia 15 ad 20 juga , erecta, elongata, breviter petiolata. Spina tenuis rhacheos strietae, tenuis, adpressissime et quasi farinoso-pubescentis et canescentis, longior foliolis - remotis, patulis, sursum valde diminutis, subcomplicatis, orbiculari-obovatis, obtusissimis, sericeo et adpressissime hirsutulis , crassiusculis, glaucescentibus. Pedunculus longissimus, erectus, puberulus, terminatus spica laxa, longissima. Flores remoti, erecto - patuli, in fructu pa- tentissimi, suffulti bractea orbiculari, obtusa, sericea, patentissima, persistente, alba, calyce sextuplo breviore. Calyx bibracteolatus, bracteolis minutis, ellipticis, nigro et albo-pilosis, uninerviis, adpressis. Tubus calycis pilis nigris albisque hirsutuli turgido-cylindraceus, membra- naceus, nervoso -reticulatus, dentibus ovatis, acutis, tubo 6 ad 8 plo brevioribus. Corolla rubra calyce sub- duplo longior, vexillo ex ungue cuneato sensim in lami- nam amplam obovatam dilatato, emarginatam, leviter resupinatam. Alae liberae, ungue lamina sesquilongiore. Ovarium lineari-oblongum, pilis nigris adpresse hispidu- | 473 lum. Calyx peracta anthesi subgloboso - ovatus, ventri- cosus. Valde affinis speciei praecedenti, distinctus stipulis, foliis, bracteis. Folia 4 ad ^ pollices longi, petiolis 1 ad 1 pollicem longis. Foliola maxima trilinearis diametri, minima vix 3 lineae partem aequantia. Calyx 6 linearis. Corolla 9 lineas longa. 162. Astragalus Szovitsit F. et M. In collibus lapidosis siccissimis secus fl. Nakitschivantschai. 28 Jun. 1829. Szovits! A. suffrutescens, subacaulis, caespitans, cauliculis brevissi- mis crassitie pennae anserinae, apice breviter foliiferis, inter foliorum bases longe-villosis. Stipulae accretae po- tius quam concretae, chartaceae, lanceolatae, acuminatae, ciliatae, nervoso-reticulatae, ad basin villosae. Folia 15 ad 25 juga, breviter petiolata, elongata, rigida, incurva. Spina subflavescens rhacheos gracilis, adpresse etsericeo- pubescentis, pallide glauco-virescentis, aequalis aut paulo- longior foliolis versus apicem decrescentibus, in hoc ut in duobus praecedentibus saepius alternis, minutis, remo- tis, complicatis, et complicatione subfaleatis, nunc patu- lis, nunc torsione erectis et rhachi accumbentibus, si evolventur suborbicularibus, obtusis, adpresse sericeo - hirsutis, interdum mucronulo brevissimo innocuo termi- natis. Pedunculi solitarii, graciles, tenues, saepissime declinati, foliis breviores aut longiores, adpresse - pube- ruli, onusti spica ovata aut cylindraceo - ovata, compac- ta. Flores mutua pressione dense - imbricati, patuli, suf- fulti bractea calyce multo breviore, ovata, acuminata, concava, hirsuta, ciliata, uninervia. Bracteolae duae mi- nutissimae, calycis basi accretae, angustissime lineares, hirsutae, deciduae. Calyx parcius villosus, subglobosus, 474 tenerrime - membranaceus et fere hyalinus, apicem ver- sus saepius purpurascens, pulcherrime nervosus et veno- so - retieulatus, dentibus erectis, ovatis, acuminato - su- bulatis, tubo quadruplo brevioribus. Corollae parum ul- tra dentes calycis exsertae vexillum ex ungue angusto, lineari-cuneato expanditur in laminam ungue aequi lon- gam, ovatam, obtusam, subemarginatam, panduriformem, obtuse hastulato - auriculatam. Alae liberae, laminis la- tiusculis, ungue duplo brevioribus. Ovarium ovatum, adpresse-puberulum, stylo ad basin flexo triplo brevius. Legumen obovatum, compresso-subglobosum, unilocula- re, ... ovulatum, monospermum. Species pulcherrima, dieta in mémoriam et honorem indefessi peregrinatoris Szovits, martyris scienliae. Tragacanthas Lagu- ros et coluteoideos cum Astragalis Halicacabis conjungit. Folia 3 ad 6 pollices longa, petiolis pollicaribus aut sesquipollicaribus. Foliola maxima sesquilineam longa, ünam lineam lata. Peduncu- li tres ad octo pollices longi, spicae, pollicem fere crassae, unum ad duos cum dimidio pollices longae. Flores quatuor aut quin- que lineas longi Legumina in calyce inclusa lineam unam aut sesquilineam longa. . 15. Tumidi, sub-uniflori (aut pauciflori) inflorescen- tia in ramulis secundariis, calycibus inflatis. 163. Astragalus Forskahlei Bois. diagn. № 9. p. 101. Astragalus tumidus auctt. exparte. Colutea spinosa Forskahl. Hab. in Arabia petraea, Aucher - Eloy! Schimper!-In Per sia media, Olivier! Jenisch! Bode! Kapherr! Buhse! In Syria Labillardiere! A. fruticosus, erectus, ramosus, remote - foliosus, spinis vetustis horridus, ramis plus minus tomentosis, interdum 475 flexuosis , petiolorum decursu costis tribus, шох gla- bratis et fusco - luteis, in truncis vetustioribus griseis, saepius demum a trunco secedentibus, notatis. Stipulae minutae, plerumque minutissimae, mox deciduae, petio- lo parum adhaerentes, tenerrimae, late et oblique ovatae aut lanceolatae, aristato - subulatae, tomentellae, cilia- tae, internodiis vix breviores, nervosae , nervo medio valde conspicuo, decursu costas laterales internodiorum formantes. Spina flavescens rhacheos 5-6 jugae, erecto- patulae, rarius patentissimae, firmae, robustae, rectae, rigidae, juventute viridis et hirsutulae, dein flavescenti- albidae et glabratae, costa per ramos decurrente, ple- rumque longior foliolis oblongo - aut obovato ellipticis, obtusis, interdum subemarginatis, rarius mucronulo bre- vissime apiculatis, griseo-hirsutulis aut cano-tomentosis, subremotis, erecto- patulis. Ex axillis producuntur ra- muli secundarii, abbreviati et quasi abortivi, dense ve- зна foliis multo brevioribus, abortivis, demum deciduis, in spinulam tenuissimam exeuntibus, arete obtecüs folio- lis obovato - linearibus, et pedunculos floriferös emitten- tes. Pedunculi e ramulorum secundariorum axillis soli- tarii, rarius complures, filiformes, tomentelli, medio aut supra medium articulati et bracteam ovatam, acumina- fam, deciduam gerentes, calyce breviores aut longiores, semper foliis caulinis breviores. Calyx bibracteolatus, bracteolis minimis, elliptico - tubulosus, breviter tomen- tellus, dentibus e triangulari basi subulatis , hirsutis, tubo 5 ad 6 plo brevioribus; calyx fructifer ovato-glo- bosus, tenuissime membranaceus, reticulatus. Corolla parum calyce longior, persistens, vexillum ex angusto ungue auipliatum in laminam spatulato - obovatam, ob- tusam, leviter resupinatam, ungue aequilongam aut du- plo longiorem. Alae liberae, lamina unguibus filiformi- № 4. 1853. 31 | 476 bus triplo breviore, lineari. Ovarium breviter stipitatum, oblongum, tomentellum, stylus basi puberulus et flexuo- sus, ovario triplo longior. Legumen breviter stipitatum, appresse hirsutum, stylo basi flexo mucronatum, oblon- go - ellipticum, turgido - compressum, sutura superiore marginatum, uniloculare, 8 ad 10 ovulatum calyce fere duplo brevius. | à Species, ut videtur, late - dispersa et secundum locum na- talem varians. Specimina persica, Cl. Buhse lecta, gau- dent habitu divaricato, et spinis longioribus, patentissi- mis; quae legit Cl. Bové inter Suez et Tor, calycem ha- bent breviorem, corollamque multo longius exsertam; in specimine Labillardiere, libanotico, calyx minor, omnino globosus, eujus villi prohibent consocium cum А. Rus- sellii. — Plantae persicae plerumque magis tomentosae. Specimina herbariorum pedalia et sesquipedalia, foliis 1 ad 3$ pollicaribus onusta. Foliola 2 ad 7 lineas longa, 1 — 2 lineas lata. Ramuii axillares semipollicares, foliolis 2 lineas longis. Ca- o lyx 7 — 8 lineas longus. Corolla 9 linearis. Calyx fructifer inter- dum usque ad 9 lineas tongus. Legumen cum stipite et mucrone 6 lineas longum, sesquilineam ad duas lineas latum. i 164. Astragalus Clusii Boiss. diagn. № 9. p. 101. Poterium forte. Clus. hist. H. p. 216. A. fruticosus Asso Oryct. Arrag. tab. 2. fig. 2. LA Hab in regione montana Hispaniae inferioris in Regno Granatensi. Clus. Arragon. (Asso) Castella nova (Rodri- guez). Sierra morena (Prolongo) Boiss. 1. c «А. fruticosus, adpressiuscule sericeo - canescens, ramis erectis spinis vetustis erecto-patulis horridis, foliis gem- marum axillarium ramoramque juniorum aequilongis si- ^ 477 milibusque subsexjugis, in spinam tenuem foliolis bre- viorem abeuntibus, foliolis obovatis ellipticisve obtusis basi attenuatis mucronulatis, stipulis tomentosis triangu- taribus acutis, racemis 2—3 floris axillaribus laxis foliis multo brevioribus, bracteolis binis linearibus ad apicem pedicelli sitis eo triplo longioribus, calyce adpresse albo- hirsuto, florifero oblongo - cylindrico dentibus setaceis tubo triplo brevioribus, fructifero inflato, ovato, reticu- lato - venoso, legumine adpresse hirto oblongo unilocu- lari, stipite ei subaequilongo suffulto apice mucrone tenui 1 eo vix breviori superato.» Boiss. l. c. (+) 165. Astragalus armatus Willd. sp. pl. p. 1330. № 162. А. tumidus В. armatus DC. prodr. р. 299. № 173. Anthyllis tragacanthoides Desfont. fl. Atl. 2. p. 150. tab. 194. In arenosis desertis Barbariae propejCaffam. Desf. «А. folüs octojugis foliolis linearibus, floribus aggregatis subsessilibus, calycibus villosis.» Willd. l. с. (+) 166. Astragalus Russellii Boiss. diagn. № 9. р. 102.1 Tragacantha orientalts ete. Russell Aleppo. tab. 13. (tab. 5?). « Hab. ad Aleppum (Russell), ad pagum Gorluk pr. Euphra- tem (Chesney Л 32.) inter Aleppum et Mossul (Olivier in Hb. DC.).» «A. fruticosus, spinis longis horridis, foliis gemmarum axillarium contractis brevissimis apice spinulosis spina axillari multoties brevioribus, ramorum annotinorum elongatis persistentibus, (spina rhacheos breviore -) fo- 31° 478 liolis minutis viridibus glabris vel apice parcissime hir- tulis mucronulatis ovato - ellipticis, floribus in foliorum gemmis solitariis vel binis brevissime pedicellatis, brac- tea minima ovato- rotunda cucullata (vaginante) basi suffultis (ad articulationem pedunculi), calyce (bibrac- teolato, bracteolis ovatis, obtusis, glabris) florifero cy- lindrico, parcissime et breviter liirsuto, demum glabres- cente rubello, denübus minimis triangularibus tomentel- lis tubo multoties brevioribus, calyce fructifero glabro inflato reticulato - nervoso (subgloboso), (corolla persis- tente, calyce parum longiore, vexilli lamina orbieulari - : ovata obtusa, alarum ungue lamina sesquilongiore), legumine juniore cano anguste - oblongo stipite aequi- longo.» «Foliola eis specierum praecedentium minore, ab eis differt calycis dentibus brevissimis, foliis glabrescentibus, calyce fruc- tifero nitido glabro.» Boiss. l. c. (*) 167. Astragalus Bruguieri Boiss. Фаст. № 9. p. 102. Inter Bagdad et Kermanschah. Olivier. «А. suffrutescens, caulibus brevibus teretibus procumben- tibus ramosis, ramis abbreviatis tota longitudine laxe fo- liosis, breviter et dense niveis, stipulis scariosis teneris glabris ovatis acutis (reticulatis, uninerviis, nervo medio inferne valde prominulo) foliis remotis 2 ad 3 jugis pe- tiolo valido rigido glauco-canescente, in mucronem vali- dum foliolis longiorem (aut interdum breviorem) abeun- te, foliolis carnosulis glabris glauco - caesiis cuneato - subrotundis obtusis vel retusis, obsolete mucronulatis, floribus solitariis ad axillas inferiores ramorum breviter peduneulatis, calyce fructifero (subgloboso) glaberrimo, pellucido, nitido, reticulato, nervoso, dentibus triangu- 479 lari - lanceolatis adpresse hirtis, conniventibus, legumi- ne. . .» «Rami e brevi caule circiter semipedales, petioli 2 ad 25 pol- lices longi, foliola diametro 3 — 5 lineas lato. Species foliolis magis orbiculatis carnosulis dissitis inter affines distinctissima. » Boiss. l. c. (*) 168. Astragalus fasciculifolius Boiss. diagn. 2. p. 73. Hab. in Persia australi inter Kazrun et Buschir Aucher - Eloy. 4397! In collibus pr. Gere inter Abuschir et Schi- raz. Kotschy. 78! А. fruticosus, erectus, ramosus, ramis adpressissime albo - tomentosis, spinis vetustis armatis, remote - foliosis, te- retibus, vetustioribus costis obsoletis a petiolo decurren- tibus subangulatis. Stipulae minutissimae, fere a petiolo liberae, lanceolatae, acuminatae. Folia 2-3 juga, erecto- patula, interdum patentissima. Spina rhacheos strictae, rigidae, gracilioris quam praecedentium, junioris tomen- tellae, mox glabratae, albidae, demum fuscae, longior foliolis cuneato - obovatis retusis, interdum mucronulo brevissimo terminatis, parce et adpressissime hirsutulis, mox glabratis, patulis. Axillae omnes vestiuntur fasci- culis e foliis 5 ad 10 conformibus, foliis caulinis multo- brevioribus. Pedunculi prodeunt ex axillis ramulorum secundariorum (axillarium, fasciculiformium) solitarii, uniflori, hirsutuli, calycis fere longitudine, filiformes, articulati, stipati bractea solitaria, cucullata, elliptico - subrotunda ad articulationem, et bracteolis duabus con- formibus minoribus ad calycis basin. Calyx glabriuscu- lus, sub florescentia turgido-cylindraceus, dein elliptico- ventricosus , demum elliptico-subglobosus, pulchre reti- culatus, dentibus e lata ovata basi subulatis, tubo qua- 480 druplo brevioribus. Corolla rosea aut flava, calyce 4 lon- gior, vexilli lamina leviter resupinata, obovato - orbicu- lari, subemarginata, ex ungue angusto sensim dilatata, eique fere aequilonga. Alae liberae, laminis ungue qua- druplo brevioribus. Ovarium stipitatum, adpresse hirsu- tulum, oblongum, stylo flexuoso triplo brevius. Legu- men immaturum stipitatum, oblongum, stylo mucrona- tum, uniloculare, decemovulatum, in calyce occultatum eique duplo brevius. | Frutex 1 — 4 pedes altus, diverus ab affinibus spinis brevio- ribus, foliis paucijugis pollicem aut cum dimidio pollicem lon- : gis, foliolis fasciculorum sessilibus, cuneato-retusis. Foliola 2— ^ lineas longa 1 — 2 lineas lata. Calyces 5 — 6 lineas longi. Cl. Buhse legit prope Yezd fruticem qui foliis pauci (tri—) ju- gis convenit cum A. fasciculifolio, differt vero spinis longioribus, crassioribus, incurvis, foliolis magis ellipticis et cano-tomentosis, pedunculis calyce longioribus, tomentellis, saepe bi —, fortasse etiam trifloris, calycibus evidenter tomentellis. Videtur propriam speciem constituere. 169. Astragalus Scorpius Boiss. diagn. № 9. p. 103. In Prov. Laristan Persiae australis. Aucher - Eloy 4398! A. fruticosus ramis erectis breviter tomentosis, spinis hor- ridis, erecto - patulis, albo - flavescentibus, versus basin striatis, remote 5 — 6 jugis, foliolis valde caducis, spi- na rhacheos brevioribus (?). Folia fasciculorum axilla- rium subsessilia, ad foliola 6-8 minima, adpresse hirto- tomentella, imbricata, elliptico - linearia, obtusissima, mutica reducta. Stipulae teneres, membranaceae, trian- gulares, vix perspicuae. Flores e foliorum fasciculis axillaribus solitarii vel bini subsessiles, suffulti in pe- dicello unam lineam longo bracteolis tribus minimis 481 oblongis, obtusis, villosis. Calyx adpresse albo - tomen- tellus, initio eylindraceus, dein subgloboso - ellipticus, tubo membranaceo reticulato, dentibus ovatis subulatis tubo 5 — 6 plo brevioribus. Corolla calyce 4 longior, lamina vexilli ungue fere duplo longiore, suborbiculari. Alae liberae, unguibus lamina triplo longioribus. Ova- rium oblongum, adpresse - sericeum, stylo recto triplo brevius. | Folia 1 — 2 pollicaria. Flores 7 — 8 lineas longi. Calyx 5 — 6 lineas longus. 170. Astragalus glaucacanthos Е. In Persia septentrionali leg. Cl. Doct. Jenisch ! А. fruticosus, ramosus, ramis junioribus breviter et ad- presse tomentosis, tereübus, subflexuosis, pennae cor- vinae crassitie , remote foliosis et spinis vetustis, in costas tres obsoletas decurrentibus, armatis. Stipulae minutae, lanceolatae, tomento totae absconditae. Folia longiuscule petiolata, erecto- patula, 3 — 4 juga. Spina’ fusca rhacheos gracilis, rectae, adpresse cinereo - tomen- teliae aequilonga foliolis summis. Foliola remota; paten- tissima, orbiculari- elliptica et elliptico-obovata, obtusa, obsolete - apiculata , cinereo-et brevissime tomentosa. Folia ramulorum secundariorum, axillarium pauciora et longiora quam in affinibus, patula, recta, foliis ramorum annotinorum conformia sed omnibus parübus minora, approximata , spinaque brevissima , foliolis breviore terminata. Flores prodeunt ex hisce axillis nunc sub- solitarii , brevissime pedunculati , plerumque vero in spicis abbreviatis, 3 — 4 floris, vix duas lineas longis, cinereo - tomentosis. Flores patuli, in spicis subsessiles, pedicellis supra medium articulatis, bractea minutissima 482 ' tomentosa praeditis; ipse calyx minutissime bibracteola- Car tus, cinereo-tomentosus, tubo primum cylindraceo, dein elliptico-inflato, dentibus ovatis subulatis, longius villoso- tomentosis, tubo quadruplo brevioribus. Corolla calyce i longior, vexilli lamina ex ungue duplo longiore li- neari, ovato - orbiculari. Alae liberae, laminis ungue triplo brevioribus. Ovarium stipitatum , oblongo-lineare, dense et adpresse tomentellum ," stylo ultra medium hir- sutulo duplo brevius. Habitu suo peculiari quasi intermedius inter Tumidos et aganoideos. Specimen 9 pollicare. Folia 15 ad 2 pollicaria, secundaria pollicaria. Foliola 42 ad 3 lineas longa, г ad 1 lineam lata Pedicelli 1} ad 2 lineas longi. Calyx 6 lineas longus. Corolla 8 lineas longa. 171. Astragalus anisacanthus Boiss. diagn. №9. p. 103. In regno Cabulico. Griffith in Herb. Hooker. JE 1046. «A. fruticosus, ramis horridis adpresse - tomentellis, foliis gemmarum axillarium brevissimis bijugis, petiolo tenui . in spinulam brevem abeunti, foliolis obovatis, mucronu- latis, adpresse canescentibus, foliis ad ramos annotinos nascentibus elongatis, rigidis erecto-patulis 3 —4 jugis, petiolo superne planiusculo, sulcato, pedunculis e gem- mis oriundis solitariis brevibus, 1 — 2 floris, bracteolis ad calycis basin oblongis minutissimis, calyce fructifero inflato breviter hirto valde reticulato - nervoso, dentibus setaceis brevibus, legumine cano oblongo, breviter mu- cronato, vix stipitato.» « Spinae bipollicares, calyces fructiferi piso duplo majores. Species ab affinibus calycibus fructiferis minoribus, legumine vix stipitato distincta.» Boiss l. c. (7) 483 172. Astragalus jubatus Boiss. diagn. № 9. p. 104. In regno Cabulico. Griffith in Herb. Hooker. Л 1047. «А. fruticosus, ramis breviter canescentibus horridis, pe- tiolis foliorum super ramos annotinos nascentium longis acerosis, erecto-patulis, remotiuscule 5 jugis, foliolis... foliis gemmarum axillarium 4 plo brevioribus foliolis approximatis 5-jugis canescentibus ellipticis mucronula- tis, petiolo tenui in spinulam minimam abeunti, stipulis vix perspicius, floribus minutis in axillis ga pedun- culo vix perspicuo suffultis, bracteis oblongo-linearibus pedicello sublongioribus, calycis dense et breviter to- mentosi grisei floriferi cylindrici curvati, dentibus linea- ri-setaceis tubo multoties brevioribus. » Spinae sesquipollicares, foliola 2$ lineas longa, lineam lata, flos 5 linearis. Ab omnibus praecedentibus hujus sectionis calyce fere dimidio breviore subcurvato distinctus » Boiss. 1. c. (1) TRAGACANTHAE SECTIONIS INCERTAE. 173. Astragalus Dombeyi Е. In altis frigidis Peruviae ad Huassa - Huassi. Vidi in her- bario Musei Parisini Dombeyano, cum А. unifloro DC. commixtum! A. suffruticulosus, ut videtur diffusus, ramis glabris, im- bricato - foliosis. Tota planta hirsutie brevi adpressa. Stipulae ovato - lanceolatae , longe acutatae, ciliatae. Folia erecto - patula, octojuga. Spina rhacheos fere fili- formis, angulatae, demum glabratae, tenuissimae, flave- scentis longitudine foliolorum oblongo - lanceolatorum, mucrone innocuo terminatorum , patentissimorum. In- florescentia obscura. Ex una axillarum inferiorum ex- 484 surgit pedunculus foliis duplo brevior, bracteis ovato- lanceolatis onustus, patens, apice gerens legumen brevi- ter pedicellatum, stylo persistente mucronatum. Calycis hirsuti vestigia adsunt; dentes lineari- setacei, tubo urceolato-campanulato aequilongi. Legumen staminibus diadelphis brevius, semibiloculare, pluriovulatum. Ab omnibus speciebus cognitis longe recedit Fragmenta vix bipollicaria. Folia pollicem aut sesquipollicem, foliola 25 lineas longa, tertiam partem lineae lata. Legumen 3 lineas longum. 174. Astragalus Bellangerianus Е. Hab. in Persia. Cl. Bellanger ! A. suffruticosus , pedalis et altior, ramosissimus , ramis brevibus a basi callosa petiolorum tricostato -decurrente angulosis , hirsutis, mox glabrescentibus et brunneis, dense foliosis et-erinaceis. Folia erecto-patula, conferta 1 — 9 juga. Spina rhacheos rectae, tenuis, pubescentis, flavidae plerumque longior foliolis oblongis, obtusis , pubescentibus, subcomplicatis, superne saepius alternis, obsolete apiculatis. Axillae permultae onustae floribus binis (?) brevissime pedicellatis et in statu quo CI. Bel- langer eum collegit, valde deciduis. Calyx campanulatus, tenuiter membranaceus, dentibus brevibus ovatis, tubo 5 costato 3 4 plo brevioribus. Corolla plerumque eva- nida, vexillum, quantum videre licuit, platonychinum, breviter ellipticum, medioque parum contractum, obtu- sissimum, retusum, leguminis longitudine. Reliqua pe- tala ipsa basi coalita. Stylus basi flexus ovarii pubescen- tis longitudine. Legumen induviis floris vestitum, oblon- gum, aut oblongo-ellipticum, stylo mucronatum, adpresse pubescens, subcylindraceum, semibiloculare, pluriovu- latum. 485 Rami breves intricati. Folia 1 — 1: pollicaria, foliola 2 lineas longa. Calyx lineam longus. Vexillum duas, et legumen quoque duas lineas longum. (*) 175. Astragalus ovigerus Boiss. diagn. № 9. p. 67. In Persiae alpibus Zerd-Koh. Aucher-Eloy 1277. «А. caudicibus lignosis procumbentibus, caulibus fascicu- latis brevissimis , stipulis petiolo adnatis parte libera membranacea lanceolatis hirtulis, petiolis confertis lon- gissimis 10 — 12 jugis, foliolis parvis ovatis aut ovato- oblongis hirtis, pedunculis 2 — 3 floris folio triplo bre- vioribus, floribus..., legumine magno, inflato, corneo, ovato, margine superiore carinato, in mucronem sursum recurvum complanatum abeunte, inferiore subsulcato purpureo maculis albis eleganter picto , dissepimento nullo, seminibus numerosis, complanatis, viridibus. » « Petioli 2—3 pollicares, fasciculati ex apice caudicis oriundi, caules fere nulli, foliola 3 lineas longa, legumen magnitudine ovi columbae. Etiamsi hanc speciem non floriferam viderim, mihi propter caulium brevitatem, leguminis formam magnitudi- nemque descriptionis digna visa est.» Boiss. l. c. (1) Quid: «Astragalus condensatus, floribus axillaribus sessilibus globoso-capitatis, foliolis oblongis conduplicatis villoso- tomentosis, incanis 4 jugis, calycibus 5 partitis, laciniis elongatis filiformibus dense - plumosis corolla paulo bre- vioribus. — Hab. in provinciis transcaucasicis, versus fines turcicos. Nordmann. Proximus А. microphyllo. Folia parva, vix semipollicaria, qnam maxime conferta. Stipulae, etiam juniores, glabrae, margine pilis aliquot 486 et denticulis verruciformibus ciliatae. Flores densissime aggregati, in capitulum (sub anthesi) terminale, sphae- ricum, villosissimum dispositi. Calyx 5 partitus, denti- bus 6 — 64 lineas longis.» Ledebour fl. Rossica 1., р. 639. № 107. Astragalus Barba Mosis Ehrenberg herb. E medio Sinai. Ehrenb. Filamenta dicuntur monadelpha. Noch ein kleiner Beitrag Zur Mammalogie und Ornithologie des Russischen Reiches. Von Dr. EpvARD EvERSMANN. Zu verschiedenen Zeiten habe ich in diesem vielgelese- nen Bulletin, sowie auch in den gelehrten Schriften der Kasanischen Universität, Beiträge zur Mammalogie und ` Ornithologie Russlands geliefert, die allgemein günstig auf- genommen sind. Hier gebe ich abermals einen kleinen Zu- wachs zu der vaterländischen Fauna, indem ich sie mit drei Arten von Fledermäusen und einem Vanellus bereiche- re, die meines Wissens in unseren Gegenden noch nicht aufgefunden waren. 458 1. VESPERUGO KRASCHENINIKOWI N. Sp. Tab. III. fig. 4. V. dentes primores superiores duo interni bifidi, externi simplices minuti; auriculae capite breviores, latae, rotundato-subtriangulares, trago reniformi, dimidiam aurem non attingente; vellus nigrum, pilorum apici- bus canis. Diese Art gehört nach Blasius und Keyserling zu der Abtheilung von Vesperugo mit 34 Zähnen, indem beide: Kiefer jederseits fünf Backenzähne haben. Oberkiefer: Die beiden inneren Vorderzähne sind von mittlerer Grösse; sie sind zweispitzig, ungefähr bis zur Hälfte getheilt; die äussere Spitze ist niedriger wie die in- nere. Der äussere Vorderzahn jederseits steht dicht am in- neren; er ist einfach und sehr klein, kaum halb so lang wie jener. Zwischen ihm und dem Eckzahn ist die gewöhnliche Lücke. — Der Eckzahn ist stark, etwa dreimal länger wie die mittleren Vorderzähne, und mehr als doppelt länger wie die Backenzähne. Der dicht darauf folgende erste Backenzahn, oder Lückenzahn, ist ziemlich gross, seine Länge hält das Mittel zwischen den folgenden Backenzäh- nen und dem Eckzahn. Unterkiefer: Die Vorderzähne sind alle glatt, mit scharfgezähnelten Schneiden; jedoch sind die beiden äusse- ren dicker wie die vier inneren. Sie stehen unter sich un- gefähr parallel, und quer zur Richtung des Kiefers, so dass die hinteren von den vorderen theilweise verdeckt werden. — Der Eckzahn ist ziemlich gross, beinah dop- pelt länger wie die Backenzähne, aber doch einhalbmal kürzer wie der obere Eckzahn. — Der vordere Lücken- zahn ist sehr klein, dreimal kürzer wie der Eckzahn; der 489 hintere Lückenzahn ist nur wenig niedriger wie der Eck- zahn, und etwas länger wie die Backenzähne. Das Obr ist kürzer als der Kopf, erreicht vorwärts ge- bogen die Schnauzenspitze nicht; es ist breit, von rundlich dreieckiger Gestalt, etwa so hoch wie breit. Der Aussen- rand reicht unter dem Tragus weit vor, beinah bis unter das Auge, und endet etwa eine Linie vor dem Mundwinkel, in derselben Hóhe mit ihm. Der Tragus ist nierenfórmig, etwa ein und einhalbmal lànger als breit, und erreicht die Mitte der Ohrlànge nicht; an seiner Basis ist er ohne Zahn. ö Die Schenkelflughaut ist bis zur Zehenwurzel angewach- sen; die Schwanzflughaut lässt aber den Mittelfuss und einen Theil der Tibia frei, indem das Spornbein sehr hoch eingelenkt ist. Der Lappen der Flughaut ausserhalb des Spornbeins ist sehr deutlich. Der angedrückte Vorderarm reicht nicht ganz bis zur Schnauzenspitze. — Der 5-te Finger ist ungefähr so lang wie das erste und zweite Glied des 4-ten Fingers zusam- mengenommen, und auch so lang wie das erste Glied und 2 des zweiten am 3-ten Finger. Das erste Glied am 5-ten Finger ist nur wenig- kürzer wie dasselbe Glied am 4-ten Finger. Der Vorderarm ist so lang wie das erste und zwei- te Glied des 5-ten Fingers zusammengenommen. Die Oberseite des Körpers ist schwarz, beinah sammet- schwarz, mit sehr kurzen greisen Spitzen der Haare. — Die Haare der Bauchseite sind auch schwarz, aber nicht so rein, und die weissen Spitzen der Haare sind bedeutend länger; bisweilen sind auch die Haare des Halses und des Hinterbauches ganz weiss, und wie es scheint, (nach den nicht abgenutzten Zähnen zu urtheilen), bei jüngeren In- dividuen. — Die Flughaut ist auf der Unterseite rund um den Bauch herum mit einzelnen weissen Härchen besetzt, 490 die längs dem Vorderarm bis zum 5-ten Finger sich er- strecken, und dort in Querreihen stehen, deren man etwa neun zählen kann; diese Reihen stehen, wie gewöhnlich, auf den Queradern der Flughaut. — Auf der Oberseite hat nur die Schwanzflughaut etwa bis zur Hälfte schwärzliche Härchen. | | Diese Fledermaus hauset am Uralfluss unter den Dächern der Hàuser, namentlich in Orenburg nicht selten. 2. Vesperuco Nirssown Blas. et Keys. * Tab. ПЕ fig. 2. V. dentes primores superiores duo interni bicuspidati, duo externi simplices; auriculae capite subbreviores, . latae, rotundato - subtriangulares, trago brevissimo, lato, sublineari-reniformi; vellus nigro - fuscum, pilorum apicibus fulvescentibus, — dorsale sericeum, splendens. Y. Nilssonii Blas. und Keys. Wirbelth. .72 88. Oberkiefer: Nur vier Backenzähne jederseits, ohne Lückenzahn. Der spitzige Eckzahn steht unmittelbar am ersten Backenzahn, ohne eine Lücke zu lassen, und ist et- wa einhalbmal lànger als jener. Die äusseren beiden Vor- derzähne sind einspitzig und sind nur wenig niedriger als die beiden inneren, die zweispitzig sind. Unterkiefer: Drei vierspitzige Backenzáhne und zwei Lückenzähne jederseits. Dér Eckzahn ist etwas lànger als die Backenzáhne, und doppelt lànger als der zunächst ste- hende Lückenzahn; der andere Lückenzahn ist ungefáhr so hoch wie die Backenzáhne. Alle diese Záhne stehen dicht aneinander. — Die Vorderzähne stehen quer, und parallel untereinander, so dass die vorderen die hinteren zum Theil 491 decken; die vier mittleren sind auf ihrer Schneide wie ge- wohnlich gezähnelt, die beiden äusseren aber, die sehr dick sind, haben drei stumpfe Hócker. Das Ohr ist sehr breit, etwas lànger als breit, hat eine zugerundete dreieckige Gestalt; sein Aussenrand endet zwi- schen dem Tragus und dem Mundwinkel. Der Tragus ist sehr klein, reicht lange nicht bis zur Mitte des Ohres; seine Gestalt hàlt das Mittel zwischen nierenfórmig und breit li- near; an der Basis des Aussenrandes befindet sich kein deutlicher Zahn. — Das Ohr ist, z. B., am Aussenrande 6^' lang, am Innenrande 5%, Breite desselben 4^; Länge des Tragus 2/7, Breite desselben 11^. Ат Gaumen befinden sich 7 deutliche Querfalten; nur die erste ist ungekerbt. : Der angelegte Vorderarm reicht nur bis zum Mundwinkel. Die Schenkelflughaut ist bis zur Zehenwurzel angewach- sen; die Schwanzflughaut nur bis zur Fusswurzel. Der Hautlappen des Spornbeins ist sehr schmal und stellt nur einen schmalen Saum vor. Der 5-te Finger ist so lang wie das erste und zweite Glied des 3-ten Fingers zusammengenommen; sein zweites Glied reicht etwas über die Halfte des zweiten Gliedes am 4-ten Finger. Der Vorderarm ist etwa so lang wie das erste Glied und ein Drittel des zweiten am dritten Finger. Der Pelz dieser Fledermaus ist sehr schön. Die Haare der Riickenseite sind dunkel schwarzbraun, mit goldglan- zenden gelblichen Spitzen, die jedoch die schwarzbraune Farbe nur wenig verdecken. Die Haare der Bauchseite sind ebenfalls schwarzbraun, aber mit schmuzig gelblichen Spitzen und ohne Glanz; zudem sind die gelben Spitzen so lang, dass sie die schwarzbraune Farbe grósstentheils ver- decken. a Die Flughaut ist schwarzbraun. Die Schwanzflughaut ist № 4. 1853. 32 492 auf ihrer Oberseite bis über die Mitte mit braunen Haaren bewachsen. Diese niedliche Fledermaus scheint in unseren Gegenden ziemlich weit verbreitet zu sein; sie ist aber immer selten. Ich habe sie in den südlichen Vorgebirgen des Urals ange- troffen, und auch in den Steppen am unteren Uralfluss und der südlichen Wolga. 3. VESPERTILIO DASYCNEMUS Doie. V. dentes primores quatuor superiores subaequales, sin- guli bifidi; auriculi capite subbreviores, oblique ovatae, trago lanceolato, obtuso, basi dentato, dimi- diam aurem non attingente; podia postica exserta; vellus dorsale fusco - brunneum, ventrale albidum.. V. dasycnemus Boie Isis 1825. p 1200. — Blas. und Keys. Wir- belth. Л 98. Oberkiefer: Alle vier Vorderzähne sind ungefähr gleich gross, und jeder von ihnen endet in zwei stumpfe Spitzen; die Spitzen der beiden mittleren Zähne stehen in der Richtung ihres Kieferrandes, die der äusseren aber quer zu demselben. Der Eckzahn ist einhalbmal länger als die Backenzähne. Der vordere Lückenzahn ist kleiner als die Hàlfte des Eckzahns; der hintere Lückenzahn ist etwas grösser als die Hälfte. Unterkiefer: Die Vorderzähne stehen regelmässig in einer Reihe; jederseits der äusserste ist auf seiner Kau- flache stumpfdreieckig und so lang wie breit; der nächst- folgende steht etwas sehief vor ihm, und deckt daher einen kleinen Theil seiner Aussenfläche. — Der Eckzahn ist we- nig länger als die Backenzáhne. Die Lückenzähne sind etwa halb so lang wie der Eckzahn; der vordere ist etwas länger als der hintere. 493 Das Ohr ist schief eifórmig, mit stark zugerundeter Spitze; es ist etwa doppelt länger als breit und reicht vor- wärtsgedrückt beinahe bis zur Schnauzenspitze. Sein In- nenrand ist bogenförmig; sein buchtig geschwungener Aus- senrand erreicht sein unteres Ende unter dem Tragus in der Höhe der Mundspalte. — Der Tragus ist lanzetförmig, etwa viermal länger als breit, beinahe grade, nur etwas einwärts gebogen, mit sehr stumpfer Spitze, die die Hälfte der Ohrlänge nicht ganz erreicht. An der Basis befindet sich ein stumpfer Zahn. Der angelegte Vorderarm reicht nicht ganz bis zur Schnauzenspitze, ist etwa um eine halbe Linie kürzer. Sieben Gaumenfalten; die achte ist undeutlich und bildet den Vorderrand des Gaumens. Die fünf hinteren sind in der Mitte eingekerbt; die vorderen gehen gleichmässig durch .— Der Nasenknorpel hat oben in seiner ganzen Länge eine sehr deutliche Furche, oder einen Kanal. Die Hinterfüsse stehen ganz aus der Flughaut hervor, und dadurch ist diese Art von allen unseren übrigen Fle- dermäusen äusserlich leicht zu erkennen. Zehen und Kral- len sind verhältnissmässig sehr gross. Der 5-te Finger ist so lang wie das erste und zweite Glied des 3-ten Fingers zusammengenommen. Das dritte Glied des 3-ten Fingers etwas länger als das zweite Glied desselben Fingers. Der Vorderarm ist so lang wie das erste Glied und ein Drittel des zweiten am 3-ten Finger. Die Rückenseite des Körpers ist gleichfórmig braun: (ebenso die Flughaut, nur dunkler); die Bauchseite ist mehr oder weniger weiss, jenachdem die weissen Haarspit- zen mehr oder weniger abgenutzt sind; der übrige Theil der Haare auf der Bauchseite ist entweder schwärzlich, oder braun. — Die Schwanzflughaut ist auf ihrer Oberseite bis auf т dicht mit braunen Haaren besetzt: auf der Unterseite 32° 494 ist Schenkel - und Schwanzflughaut rund um den Kôrper herum behaart; am meisten unter den Achseln, von wo aus die Härchen sich auch reihenweise längs des ganzen Vor- derarms erstrecken. Diese Fledermaus findet sich in den südlichen Vorgebir- gen des Urals, und auch in der Stadt Orenburg unter den Dächern der Hàuser. Ich erlaube mir hier einige Worte über Varietäten des Dipus Jaculus Pall. zu sagen, deren ich drei kenne. Ich meine aber nicht die Veranderlichkeit der Farbe des Pelzes, die bei allen Dipus- Arten, jenachdem sie frischen oder abgenutzten Pelz haben, oft so sehr verschieden ist, dass der Ungeübte sie für verschiedene Species halten könnte; ich spreche hier von den constanten Varietäten, oder Ras- sen, wie man sie nennen móchte, die ihr bestimmtes Vater- land zu haben scheinen, und deren Unterschiede sich vor- züglich in der Fahne des Schwanzes zeigen, in der Farben- vertheilung und Lànge der Fahne. — Den Dipus Jaculus ausgenommen, variiren unsere übrigen Springhasen d in die- ser Hinsicht nicht, soviel mir jean: ist. Das Vaterland der verschiedenen Dipus - Arten hängt theils vom Grund und Boden ab, theils aber auch von den Breitengraden. Dipus platurus Licht. z. В. kommt wohl nicht viel nórdlicher als bis zum 47-sten Breitengrade vor; D. lagopus Licht. bis zum 48-sten; D. Acontion Pall. und D. sagitta. Pall. (D. Telum Licht.) bis zum 49-sten; D. Ja- culus aber findet sich vom 44-sten bis beinahe zum 55-sten Breitengrade, jedoch in etwas verschiedener Bildung. Die nórdliche Form muss man wohl für die typische anneh- men, weil diese Pallas beschrieben hat. In den mit üppigen Pflanzen bewachsenen Thälern und Ebenen der südlichen Vorgebirge des Süd - Urals, unter 495 52? Breite, findet sich D. Jaculus von ungewóhnlicher Grósse und sehr robustem Schwanze mit schmaler Fahne, ohne sonstige Abzeichnung; diesen hat Lichtenstein D. de- cumanus genannt (*). Die Exemplare im Berliner Museum stammen von mir her, deshalb ist kein Zweifel darüber. Auf der Hochsteppe Usturt genannt, zwischen dem Ca- spischen Meere und dem Aral - See, und zwischen dem 44 und 45-sten Breitengrade, kommt ein D. Jaculus vor, etwas kleiner als der gewöhnliche, mit sehr grosser, lan- ger und breiter Fahne, deren schwarzer Basaltheil nur 1 der Lànge einnimmt. Diesen habe ich in diesem Bulletin 1540. I. unter dem Namen D. vexillarius beschrieben. Fig. 4. « | Jetzt noch eine dritte Varietàt oder Rasse, die zwischen 47° und 48° Breite nordóstlich vom Aralsee, in der Steppe, welche die Sandwüste Kara - Кит begränzt, vorkommt, und die ich sonst nirgends angetroffen habe. Sie ist von der gewóhnlichen Grósse des D. Jaculus, aber die Farbenvertheilung an der Fahne des Schwanzes ist etwas verschieden. Ве! dem gewóhnlichen D. Jaculus ist die untere Hälfte der Fahne schwarz, die obere oder Spitzenhälfte weiss; bei diesem aber befindet sich zwischen der gelben . Farbe des Schwanzes und der schwarzen der | INN Fahne noch Weiss in ziemlicher Ausdehnung; Ni \ Jedoch ist dieses Weiss nicht so rein wie das der M Fahnenspitze. Bei dem typischen D. Jaculus ist IN | zwar auf der Unterseite des Schwanzes die Ge- gend zwischen dem Gelben und dem Schwarzen J etwas weisslich, aber auf der Oberseite geht das ) Schwarze unmittelbar in das Gelbe über. “a (*) Darstellung neuer oder wenig bekannter Säugethiere. Berlin. 1825. 496 Zur besseren Deutlichkeit füge ich eine Zeichnung der Fahne jener Varietäten bei. Fig. 5. , ^i D. Jaculus kommt nur in der harten Lehm- |) steppe vor, die entweder ohne Dammerde ist, oder, wie in den nórdlichen Steppen, eine mehr weniger mächtige Schicht schwarzer Erde über sich hat. D. lagopus und D. platurus findet man nur in den sogenannten Sandwüsten, die aber in der Tiefe Wasser haben, und auch mit man- - cherlei Stráuchern bewachsen sind. D. Acontion und D. sagitta lieben vorzüglich Lehmsteppe, die zum Theil etwas sandig ist, oder mit Sand N abwechselt. UJI z > : : WANN Noch will ich hier anmerken, dass der AAN) in W Schwanz bei D. platurus nicht plattgedrückt ist, (У wie er von Lichtenstein beschrieben und ab- gebildet, sondern kolbig, rund. Dieser Irrthum entstand wohl daher, weil ich bei dem übersandten Exemplar die Schwanzwirbel herausgenommen hatte, wodurch der Schwanz platt wurde. Unter den Vógeln ist schwerer etwas Neues zu entdecken als unter den Säugethieren, weil sie nicht so wie diese an begranzte Lànderstrecken gebunden sind; jedoch haben die südlichen Kirgisensteppen soviel Eigenthümliches, dass man dort demungeachtet bisweilen noch einer unbeschriebe- nen Species begegnet. So ist auch des hier folgenden Va- nellus meines Wissens noch nirgends erwähnt worden. 497 VANELLUS ARALENSIS n. Sp. Ch. fusco - cinerascens, abdomine, cauda remigibusque secundariis candidis, primariis nigris; alarum tectri- cibus nigro alboque marginatis; pedibus flavis. Er ist über die Hälfte kleiner als Van. gregarius Pall., mit dem er auf den ersten Blick einige Aehnlichkeit hat, besonders in Hinsicht der grauen Farbe. Der Schnabel ist schwarz, und dem von V. gregartus ähnlich, nur ist er etwas länger. Die Füsse sind gelb, oder grünlich gelb; die Krallen schwarz. Die Làufe sind be- trächtlich länger wie bei V. gregarius, nicht allein verhält- nissmässig, sondern auch in der Wirklichkeit; die Horn- bedeckung ist wie überhaupt bei der Gattung Vanellus: die Läufe sind hinten genetzt, vorn getäfelt. Die Hinterzehe ist sehr deutlich, und etwa so lang wie eine Phalanx der Aussenzehe. Oberkopf, Hinterhals, Rücken, Flügeldecken, Brust und ein kleiner Theil des Vorderbauches sind graubraun; Kopf- platte und Rücken dunkler und mehr braun, Brust mehr aschgrau. Zum Vorderhalse hin wird diese braungraue Farbe allmählich heller und geht unmerklich in schmuzi- ges Weiss über, so dass die Kehle, die Kopfseiten und die Stirn schmuzig weiss sind. Die Zügel haben keine Aus- zeichnung. Der Bauch (sein vorderer Theil ausgenommen) und der ganze Schwanz mit seinen oberen und unteren Deckfedern sind rein weiss. Die Schwingen erster Ordnung sind schwarz; die der zweiten sind rein weiss, mit schwar- zen Spitzen; die hinteren aber, so wie die der dritten Ord- nung, sind ganz weiss. Die oberen Deckfedern der Flügel haben die graubraune Farbe des Rückens; die grösseren derselben aber haben weisse Ränder, die durch schwarze 498 Binden von der graubraunen Farbe getrennt sind. Die un- teren Flügeldecken, sowie der Flügelrand, sind weiss. Die Flügel sind von der Länge des Schwanzes. Die drei ersten Schwingen sind ungefähr gleich lang, die vierte wenig kürzer. Der Schwanz ist beinahe grade. Maasse: u Länge von der Schnabelspitze bis zur Schwanzspitze (am einem Balge gemessen) а АВА en al Ge à 10“. Länge des Flügels. vom Buge. . . . . 64“. Länge des Schnabels, auf der Firste. . — 191. bangewes. Mauls tu...) 2) ur ug): Eno NT EE Mittelzehe ohne Nagel... . .. TR Pac LU 9, . Aussenzehe. .. .... | SAC oceans ey 0. — Fungnzehew cie sc ne — 11“ Hinterzehe ohne Nagel... . . . . . . — SH LANIUS MOLLIS n. Sp. L. superne cinereo-vinaceus, subtus albidus (fuscescenti- undulatus), erisso hypochondriisque vinaceis; fascia oculari nigra; remigibus nigris: 4-ta — 9-na basi al- bis; rectricibus nigris, apice albis. Er ist noch etwas grösser als Г. Excubitor, und also der grösste unserer Neuntódter. Sein Gefieder ist sehr weich, ungefáhr wie bei Bombycilla garrula. Schnabel und Füsse haben die Gestalt und Grósse wie bei L. excubitor. Oberkopf und Hinterhals sind aschgrau, etwas in's Wein- rôthliche stechend; der Oberrücken hat dieselbe Farbe, nur etwas róther; weiterhin zu den Schultern und abwärts 499 nimmt das Weinroth zu. Der Unterrücken ist wieder asch- grau, und dieses geht zu den oberen Deckfedern des Schwanzes allmáhlich wieder in Weinroth über. — Die Bauchseite hat eine weissliche Farbe, die stark mit Wein- roth gemischt ist, besonders an den Seiten; alle Federn haben bráunliche gewellte Querbinden, etwa drei auf jeder Feder, was wohl auf jugendliches Alter zeigt. Die unteren Schwanzdecken sind blassweinroth, einfarbig. Die schwar- ze Augenbinde ist so wie bei L. excubitor. — Die Flügel ‘sind schwarz, die 4-te bis 9-te Schwinge aber an der Basis in geringer Hóhe weiss, wodurch: ein kleiner weisser Spie- gel gebildet wird; ungefáhr wie bei L. excubitor, nur fehlt der gróssere zweite Spiegel, indem die Schwingen zweiter Ordnung durchweg schwarz sind. — Die Schwanzfedern sind schwarz und weiss: die mittleren sind ganz schwarz, nur an der Spitze weiss gerandet; weiter zu den àusseren Federn nimmt das Weisse allmählich zu, so dass Jederseits die àusserste Feder auf der Innenfahne halb schwarz, halb weiss ist; die Aussenfahne aber ist ganz weiss, und hat, so wie die folgenden Federn auf der Aussenfahne, einen róthlichen Anflug, vorzüglich an der Basis. Diesen Neuntódter habe ich aus dem südlichen Altai, nicht weit von der Chinesischen Grànze an der Tschwa. Bei dieser Gelegenheit will ich doch eben des Lanius phoenicurus Pall. erwähnen, der noch wenig gekannt zu sein scheint, und der dem Lanius Collurio sehr nahe steht; namentlich hat er mit jungen Individuen desselben und mit den Weibchen grosse Aehnlichkeit, und auch vollkom- men dieselbe Grôsse. Ich besitze ihn aus verschiedenen Gegenden, aus der Songarei und aus den südlichen Kirgi- sensteppen nórdlich und óstlich vom Uralsee, aber nie ha- be ich ihn aus westlicher gelegenen Gegenden erhalten. 500 Alte Exemplare werden zwar auf der Rückenseite asch- grau, jedoch haben sie auf dem Oberrücken kein Rostroth; gewöhnlich ist die Rückenseite rostbráunlich, etwas mit Aschgrau gemischt. Die Bauchseite ist weiss, einfarbig, und ich habe noch kein Exemplar gesehen mit braunen Wellenlinien, weder auf dem Rücken noch. auf dem Bauche, wie bei Г. Collurio jueenis; will aber deshalb nicht behaupten , dass die Jungen deren nicht besitzen, denn ich weiss nicht, ob unter meinen Exemplaren sich Junge befinden. Der Schwanz ist immer rostroth, gegen . die Spitze hin allmáhlich dunkler , oder rostbraun wer- dend; ebenso sind die oberen Schwanzdecken rostroth; die unteren sind weiss. Der schwarze Streif durch die Augen ist wie bei L. Collurio. Der Schnabel hat auch ungefáhr die Gestalt wie bei jenem, ist jedoch etwas lànger; die Fir- ste aber ist merklich schárfer. — Ein Merkmal, wodurch man den L. phoenicurus von Collurio leicht unterscheiden kann, besteht darin, dass die Schwingen 4 bis 7 an der Basis in der Ausdehnung einiger Linien weiss sind, wo- durch ein kleiner weisser Spiegel gebildet wird. Erklärung der Tafel Ш. Fig. 1. VgsPERUGO KRASCHENINIKO WII. a. Kopf von der Seite. b. Tragus mit dem unteren Aussenrande des Ohres. c. Obere Vorderzähne und Eckzähne, von vorn ge- sehen. d. Dieselben von der Seite gesehen, mit dem Lücken- zahn und dem folgenden Backenzahn. e. Untere Vorderzáhne mit den Eckzähnen, von vorn gesehen. f. Dieselben von der Seite gesehen, mit den beiden Lückenzáhnen und dem folgenden Backenzahn. 5. 501 Hinterfuss mit der angewachsenen Flughaut und Spornbein. Fig. 2. Vesperuco Nitssonu. a. b. C. d. Kopf von der Seite. Tragus. Untere Vorderzähne und Eckzähne, von vorn ge- sehen. Hinterfuss mit der angewachsenen Flughaut und dem Spornbein. Fig. 3. VESPERTILIO DASYCNEMUS, a. b. Kopf von oben. e d e ler) Kopf von;unten. Kopf von der Seite. . Tragus. . Hinterfuss mit der angewachsenen Flughaut und dem Spornbein. . Untere Vorderzähne von oben gesehen. . Obere Vorderzähne von der Seite gesehen. Drei Javanische Nachtfalter , beschrieben von Proressor P. C. ZELLER in Grocav. (Mit 1 Tafel.) — . Ob Dr. Zincken, wenn er seine lepidopterologische Fauna von Java hätte fortsetzen können und im Verlaufe seiner Arbeit zu den kleinern Formen der Lepidoptern ge- langt wäre, Stoff genug gehabt hätte, um etwas Befriedi- gendes zu liefern, ist eine Frage, die ich viel bereitwilliger mit Nein als mit Ja beantworte. Das exotische Material an Microlepidoptern, das ich bisher in übrigens sehr reichen Sammlungen gesehen habe, ist von bedauernswerther Ge- ringfügigkeit, sowohl nach der Zahl wie nach der Beschaf- fenheit der Exemplare. Nach ihm zu urtheilen, besitzen die aussereuropäischen Länder die grósste Fülle wunderbar ge- bildeter und gefarbter Macroptern und erschópfen ihre Pro- ductionskraft darin so sehr, dass Microptern zu ihren sel- tensten Erscheinungen gehóren. Und doch ist dieser Schluss ganz falsch, wenn ich bloss nach ein paar Zusendungen 503 von Microlepidoptern — aus Nordamerika, aus Java, aus dem Cafferlande— urtheilen darf. Die Ursache der Armuth der Museen in dieser Abtheilung der Lepidoptern ist nicht die Armuth der Länder, sondern die Unlust, mit welcher die Sammler an das Fangen und Aufbewahren kleiner, zarter Thiere gehen, deren Auswahl und Erhaltung mehr - Sorgfalt erfordert als sie für die mehr in die Augen fallen- den und fester gebauten Macrolepidoptern nóthig haben; auch mag die Micropternjagd, die schon bei uns nicht für Jedermann ist, in den heissen Làndern mit etwas mehr Be- schwerden verbunden sein als in unsern Gegenden. Gewiss aber lassen sie sich überwinden und müssen überwunden werden, wenn das zur richtigen Kenntniss des systemati- schen Zusammenhangs der Lepidoptern erforderliche Mate- rial erlangt werden soll, welches so lange fehlen wird, als wir bloss auf die Untersuchung der europäischen Arten angewiesen sind und von Exoten kaum einige, meistens schlecht conservirte wnica besitzen, die obendrein bei der wissenschaftlichen Benutzung aufs Sorgfältigste geschont werden müssen. Obne Zweifel wird eine bessere Zeit ein- treten, sobald sich nur erst diejenigen, die sich mit der Lepidopterologie wissenschaftlich beschäftigen , entschlies- sen, nicht mehr ausschliesslich Europáer zu sammeln und den Andern mit ihrem Beispiel voran zu gehen. Erhalten die Reisenden den Auftrag, ihre Zeit und Kraft nicht mehr den Macroptern allein zu widmen, so wird auch das mi- cropterologische Material, und wahrscheinlich in unerwar- teter Reichlichkeit, zufliessen, und wie es bei den europä- ischen Arten zum Vortheil für die Verkäufer im Preise ge- sunken ist, so werden Preisforderungen für die exotischen, wie man sie hier und da liest, sich sehr bald als ganz unangemessen ausweisen und von selbst auf das richtige Verhältniss reduciren. 504 Indem ich nur hier drei kleine exotische Nachtfalter in Beschreibung und Abbildung vorlege, ist mein Zweck ein dreifacher: 1) einen — allerdings sehr kleinen — Beitrag zur entomologischen Fauna von Java zu liefern; 2) ein paar hóchst ausgezeichnete Formen aus meinem sehr ge- ringen Vorrathe ostindischer Lepidoptern zu geben, um da- raus ahnen zu lassen, wieviel Ausgezeichnetes und Wun- derbares sich auch für die kleinen Kórperformen in tro- pischen Gegenden bei genaueren Nachforschungen vorfin- den werde, und 3) dadurch aufzufordern, dass man end- lich dem ausschliesslichen Sammeln der Producte seines Welttheils oder gar seines Landes ein Ende setze. Die hier vorgelegten drei Javaner sind von dem durch seinen Bidrag till Finlands Fjäril- Fauna rühmlichst be- kannten Herrn Dr. af Tengstróm gesammelt worden, wel- cher sich nur ein paar Wochen. in Java zu der für das Sammeln ungünstigsten Zeit, dem Anfange der Regenzeit, aufhielt. Leider besitze ich die drei Arten nur in einzelnen Exemplaren und bin somit ausser Stand, über ihr Flügel- geäder und ihre geschlechtlichen Verschiedenheiten eine genügende Auskunft zu geben. Opogona (*) п. в. Tab. IV. Fig. 13 — 16. Caput transversum, thoracis fere latitudine. Epistomium recedens, latum, infra coaretatum. Antennae crassiusculae, articulo basali longo, plano. Palpi recti, divaricati, articulo terminali obtuso. Alae acutae, posteriores lineari - lanceolatae. Das E. die neue Gattung bildende Thier erscheint (*) Von wh, facies und yavos, angulus. Das Wort Opostega hat gleichfalls seine Ableitung von ov, nicht wie im Agassizschen Index angegeben ist, von ózós. x 505 auf den ersten Blick als eine Æ/achista aus der Verwandt- schaft der modestella , nur mit kräftigerem Bau und ab- weichender Färbung. Während aber der Kopf bei mode- stella halbkugelig und von gewöhnlicher Grösse ist, die Taster aufwärts gekrümmt und zugespitzt sind und der an der Wurzelhälfte stark beschuppte Saugrüssel mindestens die Länge von Kopf und Rückenschild zusammengenom- men hat, fällt an Opogona der Kopf auf durch seine ge- waltige, fast der des Rückenschilds gleichkommenden Breite und seine zu einem abgestumpften Kiel zusammenlaufende Scheitel - und Gesichtsflache, die Taster durch ihr kurzes, abgestumpftes Endglied und der in zwei Fáden getheilte Rüssel durch seine Kürze und Nacktheit. Die über die Au- gen hinweggeschlagenen Fühler mit dem langen, flachen, auf der die Augen deckenden Seite etwas ausgehóhlten Wurzelgliede fordern zu einer Vergleichung mit den Au- gendeckel tragenden Gattungen auf. Hier zeigt nun Cemio- stoma die meiste Aehnlichkeit im Kopfbau, indem auch bei diesem Genus das Gesicht breit ist, sehr stark zurückgeht und mit der Scheitelflache einen stumpfen Kiel bildet. Aber an eine nahere Verwandtschaft ist weder mit dieser, noch mit den andern Augendeckel tragenden Gattungen zu den- ken; dazu ist der Bau viel zu verschieden, indem keine dieser Gattungen die Breite des Kopfes, oder das lange Wurzelglied und die gedrangten Glieder in der Fühlergeis- sel wie Opogona und überhaupt nicht so viel Elachisten- ähnliches hat. Wieder die Elachisten vergleichend, finde ich eine Art, der ich wahre Verwandtschaft mit Opogona beilegen muss, Elachista vau flava Наш. (Staint. Cat. pag. 95. 20), die man mit Recht als besonderes Genus, Oeno- phila, abgesondert hat. Wenn diese Art auch in bedeuten- den Dingen abweicht, so hat sie doch als Andeutung ihrer Verwandtschaft, weit auseinander stehende Taster, ein 506 etwas zurückgehendes Gesicht, einen glattbeschuppten, kielartigen Querwulst zwischen beiden Fühlerwurzeln und gedrängte Glieder der Fühlergeissel. Der Querwulst ist auf der Seite der Stirnflàche mit einer Reihe aufgerichteter Schuppenhaare und einer dichtern auf der Seite der Ge- sichtsfläche eingefasst; die Augen sind klein; das Wurzel- glied der Fühler ist kurz und unausgezeichnet— dies reicht hin, die generische Verschiedenheit zwischen Oenophila und Opogona zu bezeichnen. Der Kopf von Opogona ist von beträchtlicher Grüsse und hat fast die Breite des Rückenschildes. Die Augen sind. gross und auf der Scheitelfläche durch einen breiten Raum getrennt, der zwischen dem Hinterrande des Kopfes uud den Fühlerwurzeln fast doppelt so breit wie lang und mit anliegenden Haaren bekleidet ist, Zwischen beiden Fühler- wurzeln ist ein breiter, glatt- und glànzend beschuppter Querwulst, der gegen die Scheitelseite viel schärfer abge- schnitten ist als gegen das Gesicht. Dieses tritt sehr zurück und bildet ein gleichseitiges Dreieck, an dessen nach unten gekehrten Spitze zwischen einigen abstehenden Schuppen der aus zwei kurzen, geraden, unbehaarten Fäden beste- hende Rüssel hervorragt. Zu beiden Seiten dieser Fäden sind die Lippentaster aus einander gesperrt, von der Làn- ge des Rückenschilds, gerade, nach aussen etwas verdickt, das Mittelglied das längste, das Endglied wenig mehr als halb so lang und ziemlich stumpf. Die Fühler haben Kór- perlänge und sitzen an der Mitte des Oberrandes der Au- gen; das Wurzelglied ist ausgezeichnet lang, über das Auge hinwegreichend, auf der diesem zugewendeten Seite etwas ausgehöhlt, daher auf der entgegengesetzten etwas convex, nicht durch Schuppen zu Augendeckeln erweitert; die Geis- sel besteht aus cylindrischen, kurzen, sehr gedrängten Glie- dern und ist am Enddrittel merklich verdünnt. 507 Das Rückenschild ist kurz und flach, die Schulterdecken klein und gerundet: Beine ziemlich kurz; die etwas verlän- gerten Hinterbeine haben auf dem Rücken der Schiene lan- ge, anliegende, über die Spitze hinwegreichende Haare; das erste Dornenpaar sitzt weit vor der Mitte, und der viel làngere äussere Dorn reicht bis nahe an die Schienenspitze; von den zwei Enddornen ist der áussere so lang wie der innere des oberen Dornenpaares und erreicht kaum das En- de der Rückenhaare. Der Hinterleib ist schlank , kurz, mit aufgebogenen Sei- tenrándern und einem mittelmässigen Afterbusch. Die Vorderflügel sind ziemlich schmal und verengern sich allmáhlich in eine sehr lange Spitze. Die Hinterflügel sind linearlanzettlich und langgefranzt. Das Geäder lässt sich auf der Unterseite nur unvollständig erkennen; seine Beschaffenheit anzugeben, überlasse ich also künftigen Beo- bachtern. 1. Dimidiatella. Caput superius ac thorax violaceo - fuscescunt; alae an- teriores flavae, humero ac parte apicali dimidia viola- сео - fuscis. df. Sie hat die Grösse der Elach. albifrontella und unter- scheidet sich durch die Färbung der Vorderflügel: halb gelb, halb violett braun, von allen mir bekannten Elachi- sten. Kopf auf der Oberseite und Riickenschild violettlich graubraun , Schulterdecken dunkler, Wurzelglied der hellgelblichen Fühler heller. Der Querwulst zwischen den schwarzen Augen schmutzigweiss, glänzender und etwas heller als das Gesicht. Taster glänzend weisslichgrau, auf dem Rücken dunkler. Beine schmutzig gelblichgrau, seiden- M 4. 1853: 33 508 artig schimmernd, mit bräunlichgrauen Haaren auf der Rückenschneide der Hinterschienen. Hinterleib grau mit seidenartig gelblichschimmerndem Bauch. Vorderflügel 2“ lang, helldottergelb bis zum Anfang der Innenrandfranzen; an der Schulter ist ein dunkelviolett- braunes, nach hinten zugespitztes Fleckchen. Die äussere Flügelhälfte ist violettbraun, gegen das Gelbe durch eine schráge, etwas wellige Linie abgegrenzt. Franzen braun- grau, lang. — Auf der Unterseite sind sie bräunlich, etwas glänzend, und die Färbung der Oberseite schimmert schwach durch. Der Innenrand ist bis zu der in einem star- ken Kiel hervortretenden Falte gelblich. . Hinterflügel etwas glänzend, hellgrau, auf der Eno de te dunkler, braungrau gefranzt. Rhagophanes (руна Tab. IV. Fig. 7 — 12. Antennae mediocres rare ciliatae, articulo basali an- terius pilosulo. Epistomium hirtum. Palpi brevissimi, adscendentes. Hanstellum thoracis longitudine. Patagia longissime ciliata; collare pilosum. Alae anteriores postice dilatatae, acutae; posteriores breves, subbipartitae, undique mediocriter ciliatae. Wenn die Gestalt der Vorderflügel etwas Wicklerähn- liches hat, so verbietet doch die Kürze der Taster und die Bildung der Hinterflügel jeden Gedanken an Verwandt- (*) Abgeleitet von «yos, vestis lacera und Paiveo9aı, videri. 209 schaft dieses Genus mit irgend einer Wicklergattung. Un- ter den Schaben sehe ich eben so wenig ein verwandtes Thier; die Kürze der Hinterflügel im männlichen Ge- schlecht, selbst ohne Rücksicht auf deren Spaltung, erlaubt keine Annäherung an Exapate und Chimabacche. Es blei- ben nur die Lithosien übrig, um das so auffallend gestalte- te Genus unter sich aufzunehmen. Die Gattung Nudaria zeigt im Bau des Körpers die meiste Uebereinstimmung; Calligenia (rosea) (*) einige in der Gestalt der Vorderflügel und in der Behaarung der Fühler. Bei beiden ist das Ge- sicht locker behaart wie bei Rhagophanes, bei Nudaria das Wurzelglied der Fühler, freilich viel stärker, auf der Vor- - derseite behaart, dıe Taster und der Rüssel von beträchtli- cher Kürze, der Hinterleib haarig, mit starker Haltzange des Männchens. Abweichend von beiden Gattungen, sind bei Rhagophanes die Franzen aller Flügel verhältnissmässig länger; allein dass die Lithosien in der Länge der Franzen abändern, zeigt ein Vergleich der Lith. lutarella mit Миа. mundana. Da auch das Geäder der Vorderflügel von Rha- gophanes, soviel sich ohne Abschuppung erkennen lässt, mit dem von Calligenia übereinstimmt, so scheint die rich- tige Familie gefunden zu sein. Die Hinterflügel von Rhag. sind allerdings in Grösse, Gestalt und Geäder ganz von de- nen der Lithosien verschieden; es drängt sich dabei über- dies die Frage auf, ob hier nicht wie bei der Spannergat- tung Lobophora das Weibchen eine vollkommnere Gestalt und somit ein dem der Lithosien ähnlicheres Geäder besitzt. Ist dieses der Fall, so haben wir auch hinsichtlich des weib- lichen Geschlechts eine Anomalie; denn bei den Spinnen steht das Weibchen im Flügelbau, wenn es nicht darin mit (^) Die Herrich Schäffer S. 162. mit Unrecht mit Nudaria vereinigt. 33° 510 dem Männchen tibereinstimmt, auf einer niedrigern Bil- dungsstufe (Hepialus, Orgyia, Trichosoma, Psyche). Der Kopf von Rhagophanes ist kurz und quer, oben auf mit niederliegenden, auf dem Gesicht mit locker abstehen- den Haaren bekleidet. Augen halbkugelig, Nebenaugen fehlen. Fühler vor der Mitte des obern Augenrandes einge- setzt, borstenfórmig, mit etwa 40 cylindrischen, auf der Bauchseite abgeflachten und beim Männchen mit 2 Borsten- haaren besetzten Gliedern; das Wurzelglied länglich, we- nig verdickt, auf der Vorderseite mit locker abstehenden Haaren. Lippentaster sehr kurz, spitz, behaart. Saugrüssel. fadenfórmig, dünn, von Rückenschildlànge. — Rücken- schild flach, mit anliegenden Haaren. Schulterdecken ver- längert, gegen die Spitze mit immer làngern Haaren ge- säumt. — Beine ziemlich kurz; Vorderschiene mit länglich elliptischer Lamelle; Hinterschiene mit 2 Paaren kurzer Dornen, von denen das obere bei 2 der Länge eingesetzt ist. — Hinterleib mässig lang, nach hinten reichlicher be- haart; die starken männlichen Afterzangen von unten durch lange Haarbüschel verdeckt. Vorderflügel länglich, spitz; der Vorderrand ist von der Wurzel aus convex, hinter der Mitte wird er sehr schwach concav; der Hinterrand ist sanft convex und hat verhält- nissmässig lange Franzen. Die Adern treten auf der Unter- seite stark hervor. Zuerst geht eine Ader, vielleicht der erste Ast der Subcostalader, von der Wurzel bis zur Hälfte des Vorderrandes. Die Subcostalader sendet zuerst einen Ast (a) gegen jene Ader hinter deren Mitte, dann fast aus demselben Punkte einen (b) gegen den Vorderrand und einen (f) gegen den Hinterrand, worauf sie sich in eine in den Vorderrand vor der Spitze mündende Gabel (c, d) und einen unter der Spitze in den Hinterrand laufenden Ast (e) - auflóst. Die Medianader theilt sich in 3 Aeste (g, В, 1.). 511 Eine Querader scheint die Median - und Subcostalader in der Gegend des Astes a zu verbinden. Die Subdorsalader ist gegen die Wurzel wahrscheinlich einfach. — Die kur- zen Hinterflügel spalten sich bis disseits der Mitte und bil- den so zwei ungleiche Theile, von denen der innere zuge- spitzt und am Innenrande langfranzig, der àussere länglich, nach aussen wenig erweitert und am Ende abgerundet ist; beide Zipfel sind an ihren Ràndern überall mit Franzen besetzt. Auf dem innern Zipfel lässt sich eine starke, in die Spitze verlaufende Ader (a) erkennen; auf dem àussern sind drei wahrzunehmen: zwei, die ihn ausspannen und sich ge- gen die Wurzel zu vereinigen scheinen (b, c), die dritte (d) nahe am Vorderrande. Ausserdem ist noch ein sehr merkwürdiges Anhägsel vorhanden: ein kurzer, freier Dorn (e) auf der Unterseite, der nahe an der Spalte endigt, des- sen Insertionsstelle ich aber nicht genau angeben kann. 1. tortrieiformıs. Tab. IV. Fig. T. Alae anteriores lutescenti - griseae, macula una parva costali, duabus pone plicae medium serieque puncto- rum marginalium fusco - nigris. c Kleiner als Tortr. pratana G'. Kopf, Rückenschild und Oberseite der Vorderflügel lehmgelblichgrau. Fühler, Bei- ne, Hinterleib und Hinterflügel hellstaubgrau. Vorderflügel 32/" lang, mit groben, braunen einzelnen Stäubchen reichlich bestreut. Vor der Mitte des Vorderran- des ist ein kleiner, schwarzbrauner Querfleck; hinter der Mitte der Falte liegt über derselben ein solcher schräger, kurzer Strich, und unter der Falte gegen die Mitte des In- nenrandes ist ein kleiner, schwarzbrauner Fleck aus einer 512 Anháufung der braunen Stäubchen zusammengesetzt. Der Hinterrand trägt eine Reihe von 7 starken, schwarzbraunen Punkten, und vor der Spitze sind am Vorderrand noch zwei feine Punkte wahrzunehmen. Die Hinterflügel, deren innerer Zipfel 11, äusserer 23 lang ist, sind fein und glatt beschuppt und ganz einfarbig, heller als die mehr bräunlichgrau gemischte Unterseite der Vorderflügel. Pseudoblabes (*) n. g. Tab. IV. Fig. 1—6. Caput breve, transversum. Epistomium laevigatum. Antennae tenues, selaceae, breviter ciliatae, articuıo basali simplici. Palpi breves, tenues, acuti, adscendentes. Haustellum breve. Patagia rotundata; collare mediocre. | Alae oblongo-dilatatae, posteriorum apex late excisus. Auch diese durch ihre Hinterflügelgestalt hóchst ausge- zeichnete Gattung schein/ zu den Lithosien zu gehören; we- nigstens erlaubt die Breite der Hinterflügel keine Vereini- gung mit den Schaben oder Wicklern, und der Mangel der Ocellen, die einfachen Fühler, der ausgebildete Kragen weisen unter den Spinnern auf keine andere Familie hin als auf die der Lithosien. Unter diesen stimmt Setina in der Gestalt der vordern und der Ausdehnung der Hinterflügel am meisten mit Pseudoblabes. Letzteres Genus hat aber die Auszeichnung, dass die Spitze der Hinterflügel gleichsam (^) Abgeleitet von ф=йборал, mentior, und вла, noza. 513 abgebissen ist, und zwar in einer fast concaven Begrenzung. Hierzu kommen noch zwei Besonderheiten, die vielleicht nur der Species angehóren und móglicher Weise sexuell sind, die ich daher auch nicht unter die Gattungscharakte- re aufgenommen habe. Die eine ist ein lànglichrunder Fleck auf der Oberseite der Hinterflügel längs des Vorder- randes, mit sehr gedrängter, heteronomer Beschuppung; die zweite 1st die, dass das Mittelfeld der Unterseite der Vorderflügel in einem grossen, ovalen Raume von Schup- pen vóllig entblósst ist. Kopf kurz, quer etwas eingezogen. Gesicht glattbe- schuppt, gegen die die Fühler verbindende Wulstlinie stark abgesetzt. Augen halbkugelich. Nebenaugen fehlen. Fühler vor der Mitte des obern Randes derselben einge- setzt, kurz, dünn, mit gedrängten, cylindrischen Gliedern, zart gefranzt; das Wurzelglied cylindrisch, verdickt, ohne abstehende Haare. Lippentaster kurz, dünn, dem Gesichte fast anliegend, mit feinem, spitzem Endgliede. Saugrüssel kurz, aufgerollt. — Halskragen ausgebildet und wie die länglichrunden Schulterdecken glattschuppig. Beine mäs- sig lang; die Vorderschienen mit länglichelliptischer, die halbe Länge derselben erreichender Lamelle; die Hinter- schienen mit zwei Paaren ziemlich. langer Dornen, von de- nen das obere hinter der Mitte sitzt. — Hinterleib (des Männchens) schlank, glattschuppig; die Genitalien werden durch von oben und unten gegen einander geneigte Haare verdickt. Vorderflügel breit mit convexem Vorderrande und recht- winkliger Spitze. Das Geäder liegt auf der Unterseite in dem kahlen Raume ganz frei da; auf den beschuppten Randparthien ist es nicht ganz deutlich. Die Subcostalader giebt zuerst, nicht weit von der Basis, einen starken, lan- gen Ast (x) an den Vorderand ab, darauf noch drei kürze- 514 ге (а, b, с), worauf sie in die Spitze ausläuft (4). Ober- halb b ist die Querader, welche die mit Ausnahme der Wurzel unbeschuppte Mittelzelle abschliesst, und aus wel- cher eine Ader (e) in den Hinterrand ausläuft. Die Median- ader theilt sich in drei Aeste (f, g, h) welche sowie die wahrscheinlich einfache Subdorsalader in dem Hinterran- de endigen. Die Franzen sind für еше Lithosie mässig lang. Die grossen, mässig lang gefranzten Hinterflügel haben an der Spitze einen breiten, concaven, gleichmässig ge- franzten Ausschnitt, vor welchem, nahe am Vorderrand, der oben angezeigte, dicht beschuppte, scharf abgegrenzte Fleck liegt. Die Schuppen dieses Fleckes sind viel grösser als die der übrigen Flügelfläche und von dreifacher Be- schaffenheit; die kleinsten (a) sind oval, am obern Ende etwas mehr zugerundet als an der Wurzel; die gróssten (e). sind etwa 4 mal so lang, wie breit, mit geraden, parallelen Seitenrändern, am Ende abgestumpft und mit abgerundeten Ecken; die übrigen (b) haben die Gestalt der gróssten, sind aber breiter und kaum 3 mal so lang wie breit; alle stim- men darin überein, dass sie am Ende vóllig ganzrandig und an der Wurzel völlig durchsichtig sind. — Das Geäder ist nicht deutlich zu erkennen; daher zeige ich bloss an, dass die Medianader sehr weit über die Flügelhälfte hinweg liegt und dicht an der Ausbuchtung ausläuft, und dass eine Ader (wahrscheinlich die Subcostalader) auf den Schuppen- fleck zuläuft und sich in ihm verästelt. 1. Cophora. Tab. IV. Fig. 1. Thorax alaeque posteriores pallide ochraceae, alae ante- riores schistaceae, basi, vitta costali in medio dilatata margineque postico pallide ochraceis. df. Kleiner als Hypercallia Christiernini. Kopf oben ocher- 515 gelb, Gesicht braunlichgelb. Taster ochergelb. Rtickenschild einfarbig bleich ochergelb. Beine etwas dunkler, die vor- dern auf dem ganzen Rücken, die mittlern auf dem Rücken der Schiene und des Fusses braun angelaufen. Hinterleib dunkelgrau, an der Wurzel heller und gelblich gemischt; Afterbusch hell ochergelb. Vorderflügel fast 33‘ lang, schiefergrau mit violettli- chem Schimmer und stark hervortretenden Adern. Die Wurzel ist ziemlich breit bleichgelb, und an dieser schliesst sich eine unregelmässige, gleichfarbige Vorderrandstrieme, welche sich an der Vorderrandmitte fleckartig erweitert, dann stark verdünnt, in der Flügelspitze wieder breiter wird und hier in eine Hinterrandstrieme übergeht, die sich allmälich verengert und spitz am Innenwinkel endigt. Die Vorderrandrippe selbst ist vom zweiten Drittel an ocher- gelb. Hinterflügel bleichochergelb, der elliptische Schuppen- fleck viel lebhafter. | | Auf der Unterseite ist das Mittelfeld der Vorderflügel ganz schuppenlos, violettlich schillernd, mit sehr feinen, gedrängten Querfurchen; an seiner Vorderrandseite sind bis zum Vorderrande die Schuppen dafür desto gedrängter, lang, haarig. Die Vorder - und Hinterrandstrieme ist wie auf der Oberseite gestaltet, lebhafter gelb, und zwischen der Vorderrandader und dem kahlen Mittelfelde ist ein grauer Anflug. Ausser dem schmalen, verloschen gelbli- ‚chen Rande des kahlen Feldes ist die Flügelfläche dunkel- grau. — Die Hinterflügel sind gegen den Vorderwinkel grau angelaufen und auf dem durchscheinenden elliptischen Fleck und bis zum Vorderwinkel mit gelblichbraunen | Schuppen bestreut. 516 Erklärung der Tafel IV. . Pseudoblabes oophora, etwas vergróssert. . Seitenansicht und fig. 3. Vorderseite des stark vergrós- serten Kopfes. . vergrössertes Hinterbein. . starkvergrösserte Flügel von der Unterseite. . Schuppen des elliptischen Hinterflügelflecks, sehr ver- gróssert. . Rhagophanes tortriciformis, etwas vergrossert. und 9. Kopf. Schulterdecke. . Hinterbeine. . Flügel — alles stark vergróssert, fig. 11. weniger. . Opogona dimidiatella, die Flügel vergróssert. . und 15 Kopf und . Hinterbein, stark vergróssert. : . Deuterocopus Uo (Linnaea VI, S. 402.), etwas vergrössert. . Mittelbein, . Hinterbein, ; . Flügel — alles noch stärker vergrössert. er NECROLOGIE. NorICE SUR LE COMTE CONSTANTIN TYZENHAUZ. Quarante ans se sont écoulés depuis l'époque où, entrainé comme tant d'autres de ses compatriotes par l'ouragan politique qui grondait pendant la mémorable année 1812, un jeune hom- me, rejeton d'une illustre famille nobilière, abandonnait ses ра- rents et ses foyers à Vilna, pour suivre l'étoile déja pälissante des armes francaises. Des traits nobles et doux, de beaux yeux bleus arqués et voi- lés sous d'abondants sourcils, un regard fin et expressif qui tan- tôt prenait une empreinte mélancolique, tantôt faisait rejaillir lardeur de son ame, une taille haute et imposante rehaussée de son uniforme bleu à rebords blancs: telle était l'extérieur di- stingué de ce jeune officier. L'infanterie lithuanienne venait d'étre organisée et c'est sous ses banniéres précisement qu'alla se placer cet officier pour se mettre comme commandant à la téte du 19-me régiment (le 16 Octobre 1812). Les vicissitudes de la grande armée le conduisi- rent par la suite à Sédan, ой nous le revoyons chef du 3-me détachement de la Garde d'honneur Polonaise, et plus tard à Leipsik où il assista en brave à la bataille des trois grandes journées au 1-er détachement des gardes du Prince Poniatowski, aprés avoir été nommé auparavant Colonel dans l'armée du Du- ché de Varsovie. 518 Ce jeune guerrier était le Comte Constantin Tyzenhauz, fils du Chef d'Infanterie de la Garde Lithuanienne du Roi de Po- logne, Ignace C-te Tyz. et de la Comtesse Marianne Przezd- леска, fille du Vice- Chancellier du ei-devant Grand Duché de Lithuanie. Son noble courage, son dévouement et son activité, l'amour de l’ordre et la précision qu'il mettait au service, l'impartiale justice qu'il exercait vis- à- vis de tout le monde, la généreuse liberalité enfin dont il usait en faveur de son régiment, en ne servant que pour la gloire seule et sans appointements, lui valurent le nom de pére de ses soldats, et la nomination de Che- valier dela Légion d'honneur, qui lui fut transmise par le Duc de Bassano le 10 Aout 1813. Six mois plus tard, aprés avoir rempli à Charleville (Janvier 1814), plusieurs missions importan- tes qui lui avaient 616 confiées de la part du Général Dom- browski, le Colonel Tyzenhauz prit son congé et alla s'instal- ler à Clermont, d’où l'amnistie générale accordée à la Pologne, par la magnanimité de l'Empereur Atexanpre, vint le rappeler pour retourner dans ses terres en Lithuanie. De retour chez lui, le jeune Comte se háta de reprendre ses habitudes d'avant la guerre et d'échanger son épée et ses épau- lettes contre ses livres et sa plume, ses crayons et son vio- loncelle. Mais c'est la science dela nature surtout, qui devint désor- mais le but principal de ses occupations et qui le rendit dans la suite un des naturalistes les plus renommés de sa patrie. Il s'y abandonna avec tout le zéle, tout le dévouement et toute l'abné- gation du vrai savant, et parvint ainsi à faire retentir son nom une seconde fois d'une manière marquante et honorable dans les annales des arts et des sciences еп Lithuanie. Car avant lui, son grand oncle, le Trésorier de la Cour du Grand Duché de Li- thuanie et Gouverneur de Grodno, Antonie Tyzenhauz, le Col- bert de son pays, dont le neveu se fit le digne rival pour toutes les grandes qualités de l'esprit et de Гаше, y avait déjà contri- bué le premier, comme fondateur en 1775 d'une Académie de Médécine humaine et comparée à Grodno, à la direction de la- quelle il avait alors appelé de Lyon l'immortel I. E. Gilibert. Le Comte Constantin Tyzenhauz avait fait ses premières études à Varsovie, plus tard à l'Université Impériale de Vil- 519 na, ou il suivit avec une rare assiduite les cours de sciences physiques (*). Et c'est depuis ce temps - ci que se manifeste en lui son heureuse et irrésistible vocation pour la science de la nature, dont il resta le fidèle et infatigable disciple jusqu'aux derniers moments de la vie, inaccessible aux distractions et jouis- sances du grand monde, aux quelles le conviaient sa haute po- sition sociale et l'immense fortune dont il était maitre. Tout au contraire, cette opulence méme devint pour Tyzenhauz une source féconde de moyens pour étendre et perfectionner ses étu- des et pour donner en méme temps une libre carrière aux goûts élevés qui l'animaient, pour les lettres et les beaux arts. C'est à cette prospère alliance de ses rares talents et de ses abondantes resources materielles, que son cháteau de Postawy est redeva- ble des riches musées qui le décorent. Naturaliste zélé, il y a laissé une des plus intéressantes collections dela Pologne pour les objets d'histoire naturelle et en particulier pour ceux de l'Ornithologie. Dessinateur adroit et artiste consommé quant au goût et à Ja connaissance de la peinture, il en orna les salons d'au delà de 300 tableaux de prix de célèbres auteurs, Gont il avait fait le choix et l'acquisition pendant ses voyages à l'étranger. Homme de lettres enfin, il doua sa résidence d'une bibliothéque magni- fique et nombreuse, ой nous rencontrons tous les chefs - d'oeu- vre de la littérature ancienne et moderne, les archives de famil- le remontans jusqu'à l'an 1260, une admirable collection d'es- lampes et de gravures, et par dessus tout. les planches les plus précieuses de l'histoire des oiseaux, en commencant par Gesner, Aldrovandi, Ray, Pallas, jusqu'à Buffon, Desmurs et le brillant Audubon, que Tyzenhauz étudiait avec une verve indicible, tout en y ajoutant pour la plupart ses propres remarques. De toutes les branches d'histoire naturelle c'était particuliérement l'étude de l'ornithologie, qu'il cultivait avec le plus d'amour et de succés, puissamment aidé dans ses travaux zoologiques par son (*) La médecine était professée alors à cette ancienne Université par Pierre et Joseph Frank , les mathématiques par Langsdorff , la lit- térature ancienne par Groddeck, la chimie par André Sniadecki et l'histoire naturelle par le piariste Jundzill, qui succéda à Gilibert et J. Forster. 520 merveilleux talent pour le dessin, qu'il avait eu soin d'exercer dés son enfance et de former comme adolescent sous les auspices de Norblin et d'Orlowski à Varsovie et sous ceux de Rustem à Vilna. Une centaine de dessins coloriés de grandeur naturelle des oiseaux de Lithuanie, trouvés dans ses albums et dignes d'étre publiés, — et sa galerie systématiquement disposée d'aprés Tem- minck, de prés de 3000 oiseaux de toutes les parties du monde, plastiquement empaillés soit par lui méme, soit sous sa direction de commun avec une collection compléte récemment publiée à Paris des oeufs de tous les oiseaux de Lithuanie et de la nou- velle Russie, font foi de cette prédilection. Méme pendant le court épisode de sa vie militaire, l'intérét que Tyzenhauz nour- rissait pour l'ornithologie ne l'avait jamais quitté, et c'est ainsi qu'il avait su profiter de son séjour à Paris pour s'initier à la maniére d'empailler les oiseaux par le bec avec de la. filasse, méthode nouvelle alors qu'il s'empressa de communiquer (*) au célébre L. H. Bojanus, Professeur de l'art vétérinaire et d'anato- mie comparée à Vilna, qui y dirigeait (1822-24) la réorganisation du musée zoologique de l'Université. . Scrutateur attentif et passionné des mystéres de la nature, Tyzenhauz cependant ne se borna guére au simple mérite de collectionnaire entendu et infatigable. Doué d'une mémoire pro- digieuse, d'un esprit pénétrant et sagace, toujours prompt à sai- sir et à faire fructifier, au profit de sa science préferée, les dé- couvertes que lui suggéraient ses excursions et observations zoologiques, il possédait une aptitude remarquable: à détermi- ner et à définir ses innombrables trouvailles, à en dépouiller et éclaircir l'inconnu et à en faire apprécier et accepter toute la va- leur scientifique qu'il croyait devoir y attacher, par les savants de l'Europe, à la critique desquels il s'empressait de soumettre ses profondes investigations. Aussi ses connaissances et ses travaux zoologiques lui procu- rérent - ils les seuls titres d'honneur qu'il ambitionnait. Après avoir trouvé dans ses propres forêts la Chouette laponne, (*) Tout ce qui depuis ce temps vint augmenter le musée ornithologi- que de l'Université de Vilna, fus assujeti à cette méthode , jusqu'à l’arrivée du Conservateur Brunner de Varsovie, qui fit de l’empail- lement un véritable art plastique. 521 Tyzenhauz l'appela Strix microphtalmos, et en envoya le dessin et la description à la Société Royale des amis des sciences à Var- sovie, dont il fut nommé membre en 1830. Son grand ouvrage polonais «l'ornithologie universelle» et son érudition en fait de médecine lui valurent les mémes honneurs de la part de l'Aca- démie et de la Société de Médecine Impériales de Vilna (1839 et 1848). En coopérant à l'Association universelle pour l'avance- ment de la zoologie et la publication de la Revue zoologique, il devint membre de la Société Cuviérienne de Paris (1813). Deux ans plus tard, il fut honnoré du méme titre par la Société des Naturalistes à Riga pour ses savantes «observations sur la pluie d'insectes», et par la Société d'agriculture de Lemberg (1847) pour ses « Notices sur les chenilles pernicieuses aux blés.» Comme membre honoraire de la Société des Naturalistes à Dresde, il expédia en 1851 au musée d'histoire naturelle de cette ville, presque entièrement détruit par les flammes de la révolution de Mai, un cadeau de cent oiseaux de Lithuanie bien empaillés. En- fin son nom était pareillement recu parmi les savants de la So- ciété scientifique de l'université des Jagellons à Cracovie et de celle des naturalistes de Berlin. De cette maniére, tout en persistant à se confiner la plupart du temps à la campagne dans son laboratoire et sa bibliothéque, l'esprit vaste et actif de Tyzenhauz ne cessait d'entretenir un commerce suivi et docte avec les notabilités européennes de la science, débutant tantót en auteur (*), tantót en correspondant consciencieux et intéressant, tantót encore en généreux mécéne de quelques savants, dont les ouvrages sur l'histoire naturelle ne parürent que grace à la munificence du seigneur de Postawy, en mémoire duquel parfois les auteurs reconnaissants se plurent à donner son nom à leurs nouvelles découvertes (**). (*) Voir l'apercu critique de ses travaux littéraires, à la fin de cette notice. (**) Par exemple un diptère de la famille de Syrphides trouvé près de Vilna dit Tyzenhauzia vespiformis ( analecta enthom. Gorski. ) les plantes Potamogeton et Chara Tyzenhauzii, (Gor.) qui ne sont pas encore publiées. ' 522 A part ses relations pour ainsi dire officielles avec les sociétés désignées, Tyzenhauz était également en rapports littéraires avec le musée Britannique et le musée Impérial de Vienne, avec Mr. de Lattre, qui était en voyage pour la Californie, avec E. Verreaux, Lichtenstein, Reichenbach, Grube, Eichwald et He- ckel à Vienne, (qu'il désirait beaucoup encore revoir trois jours avant sa mort) et bien d'autres hommes de lettres marquants, tout en se servant pour sa correspondance des langues francaise, allemande, italienne et latine, dont chacune lui était tout aussi familiére que le polonais sa langue maternelle. Ces facultés po- lyglottes lui furent d'une grande resource pendant ses fréquents voyages (*) pürement scientifiques et artistiques, que sa perma- nente préoccupation à suivre les progrès de la science et à en- : richir ses cabinets d'ornithologie et de peinture, lui avait fait entreprendre. Le dernier de ces voyages a été celui de 1851, qui avait conduit Tyzenhauz jusqu'à Odessa. Mais hélas! son état maladif et son асе avancé ne lui permirent plus alors d'exécuter toutes les explorations qu'il avait eues en vue pour cette tour- née. I] ne put en conséquence qu'y préparer à cette occasion tou- tes les voies et tous les moyens nécessaires pour une expédition zoologique à venir dans ces contrées, dont il était bien décidé de ne point se désister. Toutefois l'année 1852 ne lui fut pas plus favorable que l'année précedente, et il se vit à regrets óbligé de se faire remplacer à la téte de cette expedition par le conserva- téur de ses musées Mr. Skinder. On lui en rapporta 500 oiseaux et 300 oeufs fort curieux, recueillis en Bessarabie et en Crimée. Mais aussi füt - ce la dernière expédition scientifique entreprise et guidée sous les auspices du savant Comte. Si dans ce récit rapide, nous avons táché jusqu'ici de n'esquis- ser essentiellement que le portrait de Tyzenhauz soldat et natu- raliste; ce n'est pas que sa vie et son caractére ne nous offrent également d'autre part un riche glanage de qualités sous d'au- tres rapports Tout au contraire Constantin Tyzenhauz réunissait (*) T. а été à Vienne en 1829, à Varsovie 1840 et 50, à Dresde, Leip- zig et Berlin 1842, à Vienne, Milan et Venise en 1844, etc. 523 en lui un génie d'universalité étonnant, un caractère brillant en tous points. Nulle part en lui un excés quelconque, si ce n'est pour les vertus de sa vocation, nulle part encore la moin- dre désharmonie, si non celle des contrastes piquants dont ses heureuses dispositions intellectuelles et physiques assaison- naient et variaient sa vie. En danger de se voir plongé par ses laborieuses et ardues études dans le sérieux imperturbable et la morosité, attributs si fréquents des érudits, il savait toujours, à point nommé, trouver un sür refuge contre ce péril, dans ses ta- lents pour la musique et le dessin. Il avait une belle voix et jouait de plusieurs instruments, du violoncelle surtout en vrai vir- tuose. Les pinceaux lui étaient tellement dociles, qu'à cóté des paysages qu'il aimait à exécuter à l'aquarelle, il réussissait tou- jours avec un succés admirable à dessiner de mémoire, souvent au crayon ou à la plume seulement, et parfois avec un léger re- flet d'une fine et spirituelle satyre, les portraits de ses connais- sances. Adonné pour la plupart à une vie studieuse et casanière, il sut néanmoins contrebalancer l'énervement qui aurait pu s'en sui- vre pour son physique, par l'exercice de la chasse qu'il aimait avec entrain. Toutefois, bien souvent, au prix du gibier aban- donné et perdu, ces chasses se terminaient par d'intéressantes recherches zoologiques et botaniques, ou de charmantes ébau- ches des paysages pittoresques qui le frappaient, et c'est d'une pareille excursion, qu'un jour il rapporta parmi ses esquisses une divertissante caricature, représentant avec une ressemblance parfaite le chasseur peintre tout préoccupé de son dessein, tan- dis, qu'inapercu, maitre renard se glisse vers lui et lui enléve furtivement de sa gibecière sa provision de viande fumée. Mais n'allez pas croire, pour cela, qu'il maniát moins bien son fusil que son crayon. Vous n'auriez qu'à aller contempler, sans parler du’reste, les superbes loups et ours empaillés qui font partie de son musée, pour aussitót vous tirer de cette erreur, et connaitre‘le digne butin de ses balles meurtrières. L'époque des chasses passée, et les chasseurs partis, parmi lesquels on voyait souvent bon nombre d'amis invités, tout au № 4. 1853. 34 524 château de Postawy rétombait dans le silence de l'étude et l'iso- lement. Les plaisirs bruyants et le luxe du grand monde, les réu- nions oisives et les salons de haut parage étaient également an- tipathiques au C-mte Tyzenhauz. En fait de luxe il n'appréciait que celui des vastes connaissances et facultés intellectuelles, et en fait de société il n'affectionnait que celle des hommes d'es- prit et de talent, dont partout il recherchait le commerce. 1] était simple de moeurs, d'une humeur toujours égale, d'un caractère doux, mais néanmoins capable d'une énergie décisive et persévé- rante lorsque les circonstances l'exigeaient, et faisant le bien de bonne gráce partout oü ses secours étaient implorés. Le bonheur ne le rendit jamais orgueilleux et le malheur nele trouva jamais pusillanime , ou manquant de religieuse résignation. Il était , doué d'une inalterable force d’äme et d'esprit, de sorte qu'à peine sauvé d'un coup de sang au cerveau, nous le voyons, peu de jours apres, reprendre avec impatience ses habitudes littéraires pour s'occuper pendant sa convalescence des Archives d’histei- re naturelle de Berlin, contenant l'aperçu critique des progrès en ornithologie de Mr. Hartlaub, et des derniers ouvrages du Prince Charles Bonaparte. Enfin à tous ces avantages du carac- tere et de l'esprit il joignait les mérites d'un sujet dévoué et d'un seigneur tout aussi intelligent que libéral. Les hautes capacités qu'il avait su faire valoir avec succés comme membre du Conseil d'enseignement public et comme Curateur du Gymna- ‘se de Minsk (1839 — 41), aprés avoir pris une part honorable à la direction des prisons de Disna et Kowno (1834) et de la mai- son de Bienfaisance de Vilna, — Tyzenhauz s'evertua à les appli- quer également à l'administration de son vaste patrimoine et ses efforts furent couronnés des résultats les plus satisfaisants. Ses terres, peuplées d'une vingtaine de milliers d'habitants, devin- rent le mieux organisées et entretenues, les modéles des environs. Postawy était connue pour son excellent haras, l'un des meilleurs de la Lithuanie. А Rakichki, dont Tyzenhauz avait rédigé, jeune homme encore, une savante description statistique et physique, la production du lin, d'une qualité supérieure, est avancée au point que la renommée en porte le nom de Tyzenhauz jusque sur les marchés de l'Angleterre. Architecte distingué et de bon goût, cest Constantin T. lui méme qui avait fait construire d'aprés ses propres plans le cháteau de Rakichki. Initié presque 525 à tous les genres de métiers et de mécanique, à ceux surtout qui touchent l'agronomie, et souvent même inventeur de nouvelles combinaisons de machines: c'est à lui que tout le district qui embrasse ses possessions, doit l'introduction d'une quantité de nouveaux instruments et machines d'agriculture. Versé enfin dans la médecine et l'art vétérinaire, sans se laisser jamais en- trainer dans les nuisibles méthodes des spécifiques universels, il prodiguait ses salutaires conseils à tout son entourage et à ses sujets qui le venaient consulter. Lorsque la vieillesse le surprit, son áge avancé n'avait en rien altéré l'expression de sa haute et profonde sagesse et la beauté mále de ses traits vénérables, qui ne manquaient jamais d'inspi- rer une certaine sympathie à tous ceux qui l'approchaient. Mais les années avaient néanmoins ébranlé sa robuste santé, et les der- niers mois de sa vie l'accablérent de poignantes souffrances. Souvent alité ou cloué à son fauteuil il ne pouvait plus qu'à l'ai- de de son immense et vivace mémoire, atteindre et suivre les ob- jets qui lui avaient été si chers pendant sa longue carriére scien- tifique. Philosophe jusqu'à ses moments suprémes, il süt conser- ver malgré toutes les douleurs qui le tourmentaient la sérénité de l'esprit et la jouissance des profondes méditations qui jusque là l'avaient sans cesse occupé. П contemplait non sans de vifs re- grets ses livres, sa palette et son violoncelle, comme de vieux et fidéles compagnons qu'il devait quitter pour toujours. Quelques jours seulement avant sa mort , voyant un de ses amis, pénétré d'une profonde douleur à la vue de ses souffrances, il trouva en- core assez de force pour le distraire avec quelques unes de ses mélodies favorites et pour accompagner du piano sa voix sonore, son chant de cygne, son chant d'adieux Malgré une vie sobre et active, un mal opiniátre avait depuis longtemps déjà commencé à miner son corps athlétique. Plusieurs longs et pénibles accès de goutte volante et de fréquentes an- goisses asthmaliques finirent par attaquer et envahir ses pou- mons. Un coup de sang, deja mentionné, vint compliquer ce triste état et l'illustre malade succomba à l'hydropisie qui s'en déve- loppa, le 28 (16) Mars de cette année (1853) aprés avoir demandé et recu les secours de la religion. 394 526 Né dans sa terre de Zoludek près de Grodno, le 22 Mai (3 Juin) 1786, le Comte Constantin Tyzenhauz rendit au château de Po- stawy, entre les bras de ses enfants, son dernier soupir à Dieu, pour aller rejoindre les mánes de sa femme et de son fils premier- né qui l'avaient précédé au tombeau, — agé d'à peine soixante sept ans. Paix soit à son âme! А. Е. Apamowicz. Dr. et Prof. Cons. d'Etat. Vilna le 3 Juillet 1853. ENUMÉRATION DES TRAYAUX LITTÉRAIRES PUBLIÉS OU EN MANUSCRITS DE C. TyzENHAUZ. -1. Dissertation sur la chouette laponne, trouvée en Lithuanie. Manuser. polon. 1830. avec 1. planche. Cf. Revue et Mag. Zool. Paris. 1851. p. 57. Archiv f. Naturgeschichte v. Troschel. Berlin. 1852. p. 18. Tyzenhauz adressa les oeufs dela mé- me chouette à Mr. С. В. Gray, ornithologue célèbre à Lon- dres, qui d'abord a cru y reconnaitre le Syrmium cinereum de l'Amérique. La chouette laponne des forets de Postawy, designée par Tyzenhauz pour la Pologne du nom de Chouette moussue (Sowa mszarna), est d'apres lui une jeune Strix bar- bata de Pallas. Dans les journaux cités on trouve l'argumen- tation de T. devant prouver et constater la différence entre Strix lapponica de Retzius et Strix cinerea Gmelini de l'Amé- rique septentrionale. 2. Sur les chenilles de Tipula, nuisibles aux blés. En pol. Var- sowie. 1838, inseré dans le Tygodnik rolniczo - technologicz- пу Kurowskiego. JE ^1. 3. Notice sur quelques poissons de Lithuanie insérée dans la Zo- ologie de Gorski et Kumelski en polon. Vilna. 8 Gliicksberg. 1838. 527 4. Articles monographiques sur quelques oiseaux, inserées dans les quatre premiers volumes de L'Encyclopédie universelle polonaise de Vilna, qui a commencée à paraitre 8. 1838. chez Glücksberg. 9. Principes d'ornithologie. 1. Vol. 8. maj. en polon. Vilna. 1841, avec une table des couleurs et cinq tables zootomiques. Ici on trouve l'histoire littéraire, la taxonomie, la glossologie et la terminologie ornithologiques polonaises. La derniére est la partie la plus remarquable de l'ouvrage. 6. Sur un papillon trouvé à Postawy, sur la plante Nerium Ole- ander, dit Sphinx Nerii, en manuscrit, envoyé à Berlin pour insérer dans la Zeitschrift der Naturforschenden Gesellschaft. 1842, 7. Ornithologie universelle. 8. en 3 Vol. en polon. Vilna. 1853- 46. Ouvrage mémorable et unique en langue polonaise. Les deux premiers volumes exigent déjà des suppléments à cau- se des découvertes qui s'augmentent de jour en jour et qui sont en partie préparées par l'auteur et attendent seulement un digne continuateur. Cf. Biblioteka Warszawska. :1846. Mai. Revue zoologique 1856. Le 3-éme volume de cet ouvrage est le plus complet et répond aux progrés dela science, comme écrit aprés un voyage aux musées de l'étranger. 8. Notice sur le Myoxus Dryas, reconnue comme espéce européen- ne, suivie de quelques observations sur le Loir d'Europe, en état de domesticité. Extrait de la Revue et Magaz. de Zoologie Juillet. 1850. A 7. p. 13. Paris. Typ. Schneider. Voir aussi Bibl. Warszawska. 1848. pag. 158 — 167. Лб 88. Avril. Sur les loirs des foréts lithuaniennes, en. pol. 9. Sur une pluie d'insectes en Lithuanie. Revue zool. 1849. Bi- bliothéque universelle de Généve. Novembre 1849. Fro- riep's Tagesbericht. 1850. // 35. La méme observation en al- lemand, insérée daus le Rigaisches Correspondenzblatt. 1849. J£ 12 et séparement sous le titre: Mittheilungen über einen im Wilnaischen Gouvernement beobachteten Insekten - Re- gen. 1850. p. 1—7. avec une planche qui représente l'insecte Telephorus fuscus Degeer. cf. Biblioteka Warszawska. 1849. IL. 189 et le complément ib. Ш. 188. 10. Sur une espéce de manne tombée en Lithuanie, prés de Smor- gonie en 1846. en pol. L'analyse chimique de Mr. Seetzen à 11. 12. 13. 14. 15 16. 17. 18. 19. 20. 528 Riga, montre de l'amydon avec des traces de l'acide benzoique cf. Tygodnik Petersburgski 1846. Kuryer Wilenska. 1846. № 44. Les annonces officielles d. gouvern. d Vilna. en lan- gue russe. 4. 1847. .Remarque sur le peintre Rubens. en pol. dans la Biblioteka Warszawska Cahier 91. 183. On trouve ici une mention sur le testament de van - Dyck. Catalogue des oiseaux et des mammifères qui habitent l'Eu- rope entre 46°—57° de lat. sep. et 35? — 55° de long. géogr. Une feuille in fol. en latin litogr. à Riga 1848. Ici on trouve les noms de 320 espéces d'oiseaux. Tables comparatives de dates, ou observations pendant 10 années sur la migration périodique des oiseaux à Postawy. En pol. cf. Biblioteka Warszawska 1844. ПУ. 162. Tyzen- hauz correspondait sur le méme sujet avec le Prof. Kessler à Kiev, avec le Comte Adam Plater à Krastan. Sur les aigles d'Europe, ou remarques sur quelques oiseaux de proie en Europe. En réponse à Schlegel, auteur de la «re- vue critique des oiseaux en Europe» cf. Revue a 1847. Sur la coloration du canard. ib. Planches ovologiques coloriees, pouvant servir d’atlas pour l'ouvrage de Temminck. Paris. 8. 1850 — 53. avec la deno- mination polonaise et latine. Cahiers 1 — 8 avec 73 tables des oeufs colories des oiseaux de Lithuanie. La 1 table mon- tre les formes des oeufs en général. Cette publication faite sous la direction de Mr. Guérin - pee n'est pas encore achevée. Ruines du chateau de Kokenhausen en Livonie de chevaliers porte - glaive de la famille de Tiesenhausen, dessinées d'a- prés nature. 1849. Lit. à Paris éd. de Wilezynski. fol. max.— Une autre vue du méme chateau trés special à vol d'oiseau, se trouve inédite avec beaucoup d'autres dans l'album de С Tyzenhauz. Travail artistique. Sur la propagation du pyrhula erythrina. Révue zoolog. 1851. Ce bouvreuil cramoisi fait son nid le printemps près de Vilna. Sur la maladie de la pomme de terre. ib. - Observations sur la faune ornithologique des provinces de la nouvelle Russie, situées sur les côtes de la mer Noire. 1853. En manuscrit. — Ces observations concernent principalement 529 les moeurs du Vultur fulvus et cinereus, du Pygargus, suivis de la proposition de former un nouveau genre Clanga, sub- divisé en trois espèces: Clanga naevia (Falco maculatus Gmelini); C. fasciata et C. macrodactyla (v. d. Muhle); et la description des Falcones, Striges, Lanius, Muscicapa, Cor- vus, et surtout C. monedula qui est trés fréquent en Bessa- rabie; enfin du Pastor roseus, Glareola Pallassii, Phoenicop - terus antiquorum etc. En général il y a des observations sur 200 espéces d'oiseaux. А. Е. An. di pin EN ae V n "pr E d ntis UI Jy " у E no А ki ER Ay LO ha мы кН ARE er id OBSERVATIONS MÉTÉOROLOGIQUES : FAITES А MOSCOU, DE СЕТ, AOÛT, SEPTEMBRE, OCTOBRE, NOVEMBRE er DÉCEMBRE 1853, | ET COMMUNIQUÉES par M. SPASSKY. v» | — о ве 532 OBSERVATIONS JUILLET 1853 (nouveau style). OBSERVATIONS MÉTÉOROLOGIQ HYGROMETRE BAROMÈTRE 4 0°. DE SAUSSURE. | THERMOMÈTRE EXTÉRIEUR (millimètres) | pe RÉAUMUR. S^ du|2* apres| 40% du] 8^ du | 2^ après 10^ du| 8* du| 2" après | 10' midi. soir. j matin. midi. soir. | sc 4 1140,7 740,7 | 740,6 2 1743,1; 743.4 | 143.6 3 172,5, 741,6 | 7416 4 1742,4 742,2 | 742,6 5 41, 741,7 | 741:7 6 741.9 | 742,2 71 41, 8 9 10 | 740,7 740,3 | 740,0 | 1 739,3 739,9 | 739,9 § 739,8 140,1 | 739,6 | | 740,2 739,1 | 739,4 | 740,4 741,2 | 741,83 1 742,2 743.0 | 719,28 742,3 743.0 | 743,6 | | 743,1 744.4 | 143,2 | | 744,2 744,5 | 144,2 | | 743,2 742,4 | 141,9 | 139,8 | 738,2 17,2 13,7 738,3 | 738,5 16,5 13,0 740,3 | 140.8 17,5 12,5 142,1 745,4 18,5 12,5 743,8 | 144,51 18,5 13,5 746.0 | 746,1 À 19,5 748.0 | 747,3 | 21,0 747.1 | 746.9 | 18,8 746,1 | 745,8 | 21,0 745.0 | 744,9 21,5 743,1 | 142,2 18,0 23.0 С - % 14, re LOL LA HU | | Moyennes1742,65| 742,41 |74 | DR MU eating Rt 18,25 MÉTÉOROLOGIQUES. 533 es à Moscou. Latitude 55° 45,9 Longitude 35° 19,4 à l'Est de Paris. DIRECTION DES VENTS. ‘du | 2" apres | 10" du 8" du 2^ aprés 10% du itin. midi. soir. | C NO. 4 С. € C С : g € C C. Ser. Nuag. Sol. Nuageux. € C C. Nuag. Sol Nuag. Sol. Nuageux. E. 4 SE. 3 C. Ser. Nuag. Sol. Nuageux. Cc C C. Nuag. Sol. Nuag. Sol. Nuag. épais. C C @ Nuageux. Pluie. | Nuageux. t C C. Nuageux. Pluie. Nuageux. 0. 4 € ©. Ser. Pluie. Ser. 0.3 NO.3 С. Ser. Nuag. Sol. Nuag. Lune. | m 5 EE Х. 3 N.2 NO. 3 Nuag. Sol. | Nuag. Sol. Nuag. Lune. D. 3 NO.3; NO.4 Couy. Couv. ; Couv. 9. 3 МО. 3 ме Pluie. Pluie. Pluie. N. 3 NO. 3 NO. 4 Pluie. Pluie. Pluie. E. М. 3 C. Nuag. Sol. Nuag. Sol. | Nuag. Lune. В. C. C. Ser. Nuag. Sol. | Nuag. Lune. B. C. C. Nuag. Sol. Nuag. Sol. | Nuag. Lune. i. NO. 3 Gy Pluie. Nuag. Sol. Nuag. Lune. E. 0. 3 C. Ser. Nuag. Sol. Nuag. Lune. e. C. C. Nuag. Sol. Nuag. Sol. Nuag. Lune. E. 4 E. 3 E. 3| Ser. Nuag. Sol Nuageux. | b. C. М. 4} Pluie. Nuag. Sol Nuageux. E. C. C. | Couv. Nuag. Sol Ser. г. C. C. Ser. Nuag. Sol | Nuag. Etoiles. | DA С. С. Ser. Nuag. Sol. Ser. № C. С. Ser. Nuag. Sol Ser. Be С. С Зег. Nuag. Sol. Ser. B. De d С Nuag. Sol. Nuag. Sol. Ser. E. C. G. Ser. Nuag. Sol. Ser. г. 0. 4 С. Ser. Nuag. Sol. Nuageux. С. $0. 4 С. Nuageux. | Nuag. Sol. | Nuag. Etoiles. p 534 OBSERVATIONS | АООТ 1853 (noweau style). OBSERVATIONS METEOROLOGIÄ BAROMÈTRE a 0°, TaerMometre ExTÉRIEUR | HycromeitTRip. (millimètres) . DE ВЕАОМОВ. | DE SAUSSURE. | DATES. 2 | | i 8° du | 2" aprés 10" du] 8" du | 2 après | 10 du | 8^ du | 2% après [104 _fmatin.| midi. | soir. } matin. | midi. | soir. jmatin.| midi. sd р 1 1740,8 | 741,3 | 740,8} 17,0 14,8 | 13,0] 73 y 2 |74,4| 742,2| 742,31 12,0 15,5 |- 11,7 60 3 |743,0| 742,2|740,61 12,8 16,7 | 14,8 55 $ 4 741,8 | 742.7 145,8] 123 13,0 | 12,0 52 7 5 | 745,3 | 744,8 | 745,4 | 12,8 16,9 12.7 49 (4 6 1744,6 744217443! 13,7 15,8 | 12,8 64 a 7 1743,5| 743,9 | 144,51] 124 157] 11,0 55 € 8 1 747,0| 747,3| 747,34 12,0 15,9 | 12,2 53 7 9 | 747,3 141,1) 746,31 14,0] 15,0 12,2 65 10 | 745,7| 746,0 | 745,61 12,3 | 16,5 | 145 74 a OBER ERE E | A | 7451| 744,4 7444} 46,0 19,2 | 15,61 66 y 744,5 | 745,0| 744,14 17,0 19,8| 18,0} 63 у 740,7 | 739,4 | 738,11 47,0 19,4 | 13,5] 61 | 739,2 | 740,2 | 742,51 455 15,1) 11,0] 63 744,0| 7444 | 744,2] 11,6 15,2 | 115] 51 |743,8| 744,0 | 743,81 13,0 17,5 14,7 | 55 i 743,0| 142,8 | 742,144 15,0 19,8 14,2 | 51 | i 1743,1| 743,3 | 743,8] 150 AT мт 61 742,6 | 1742,0 | 740,6} 15,9 19,9 16,1 | 47 } 751,5 | 738,41 739,31 14,8 15,0 | 12,9} 65 и | | | i | i | 138,0) 738,3 | 738,34 41,0 13.8 | 41,0] 66 | A |738,8| 739,1! 739,15 11,0 12,0 | 10,91 70 | i | 738,9 | 739,3 | 738,61 118| 14,6] 10,7] 60 | | 739,9 140,1 | 140,9 11,2 15,8 19 52 ' d | 739,8 140,8 741,3 13,0 15,9 11,0 f 50 1 | | 740,4 | 1740,4 | 139,81 11,7] 126| 951 74 H | 741,0) 742,2| 743,01 103 14,0 9,81 60 | | 1744,1| 743,6 | 742,94 10,4 14,0 | 1481 38 ] | 7441| 74241 742,7) 11,2 14,3 | 12,01 67 || 1743.0! 743.51 74441 ur 18.0 | 11.7 54 В, | | 143.0 742,8 | 74231 420 43,0! 117} 78 | M я T | | | | | | Moyennes{732,40| 742,33 742,51] 1314| 48,88 | 12,66| 60 | ' Я! - | IETEOROLOGIQUES. 535 os à Moscou. Latitude 55° 45,9 Longitude 35° 19,4 а l'Est de Paris. DIRECTION DES un onococoococoo ud 10° du soir. 2 BBannannan un un C. E. С. С. С. @ C. C. E. 2 C. A anpon un NASany Cou. Cour. Ser. Ser. Nuag. Sol. Nuageux. Ser. Ser. Nuag. Pluie. Nuag. $ Nuag. f Nuag. Nuag. S Ser. Ser. Nuag. Ser. Nuag. Cour. Cou. Pluie. Nuag. Sol. Ser. Ser. Nuag. Sol. Ser. Nuag. Sol. Brouill. Naug. Sol. EMA TO DU. CLE Y. Nuageux. Nuag. Sol. Nuag. Sol. Nuag. Sol. Couv. Nuag. Sol. Nuag. Sol. Couv. Couv. Couv. Nuag. Sol. Nuageux. Nuageux. Nuag. Sol. Ser. Nuag. Sol. Nuageux. Nuag. Sol. Nuageux. Nuageux. Pluie. Nuag. Sol. Nuag. Ser. Couv. Nuag $ Nuag. Etoiles. Ser. Nuageux. Nuag. Etoiles. Ser. | Pluie. Ser. Nuageux. Nuag. éclaire. Couv. Nuag. Lune. | Nuag. éclaire. À Nuageux. Ser. Nuageux. Ser. Pluie. Nuag. Lune. Pluie tonnèrre. Nuageux. Nuageux. Couv. Nuag. Lune. Nuag. éclaire. Ser. Pluie. Ser. 536 “OBSERVATIONS | SEPTEMBRE i853 e style) OBSERVATIONS MÉTÉOROLO GI] m DATES. BAROMETRE A 0°. THERMOMETRE EXTÉRIEUR | © © 06-10» À € D | 725,5 | 738,7 | 742,5 | 746,9 | 747,2 | 747,3 748,0 | 744,7 | 746,5 | 742,0 (millimetres) „ DE RÉAUMUR. 8^ du | 2^ aprés 10° du] St du | 2^ après. 10" du matin.| midi. soir. | matin. | midi. ‘| soir. 744,2 741,8 | 745,1 11,0 13,5 10,2 744,3 743,6 | 742,9 11,0 12,2 10,3 742,9 742,4 | 738,8 9,1 13,1 10,0 732,2 735,1 | 736,0 9,5 - 9,9} 6,0 739,7 743,1 | 748,8 5,0 9,5 6,0 7505. 149,3 | 1484 | 57) 103) 90 148,9; 747,9 | 141,3 9,0 14/2 9,9 746,7 746,0 | 744,8 9,8 14,2 10,0 | 741,9 144,4 | 742,0 10,0 11,0 5,5 741,3 740,5 | 738,1 6,5 8,0 | 3,0 741,1 745,3 | 745,4 4,6 7,0 2:5 | 745,0 145,2 | 746,1 5,0 6,0 3,7 | 746,5 746,7 | 744,8 3,8 6,7 4,2 | 744,6 744,3 | 742,5 SU 5,5. 3,0 739,2 739,3 | 739,3 4,2 5,5 4,1 | 739,4 139,4 | 738,0 4,0 4,1 5,6 1 738,8 739,7 | 740,0 5,8 7,0 5,2 | 742,8 142,9 | 742,5 4,0 6,3 5,0 | 742,1 741,3 | 136,6 6,0 8.2 6,3 | e 133,4 | 734,9 6,0 1,3 5,2 wu u » w > » € Qt «OD C: (D QO ES dM S OD» €—occcowvwodococ m neue » Pee ee DOORN 6000 sorsr-wnouo » эээ. » m Qo & Qo Qo D © I CO Ot © onossywnoo > HyGROMETR. DE SAUSSURE. L s lj I E du | 2^ aprés |10 | matin. midi. 74 | 57 75 71 79 64 80 82 75 59 76 60 19 70 76 63 78 66 { 75 65 15 61 17 60 | 74 59 79 50 | 80 76 S0 73 81 . 19 18 72 81 64 | 82 19 | 81 74 80 71 S0 64 19 71 80 70 76 59 76 63 76 80 S0 64 78 78 | 18 | 68 | MÉTÉOROLOGIQUES. 537 | à Moscou. Latitude 55° 455,9 Longitude 35? 19',4 à l'Est de Paris. IRECTION DE : р " 8 ETAT DU CIEL. YENTS. |du | 2^ apres| 10^ du 8^ du 2^ aprés 10" du Wu lin. midi. soir. matin. midi. . Soir. Cou. Nuag. Sol. Ser. Brouill. Pluie. Pluie. Brouill. | Couy. Pluie. Pluie. Pluie. Pluie. Couv. Couv. Ser. Nuag. Sol. Cou. Couv. Couv. Nuageux. Couv. Couv. Couv. Couv. Nuageux. Nuag. Sol. Ser. Nuageux. Couv. Pluie. — ow NEN cee : 22 erseSszune CO £ Co bo ND À Énpocozason 2 > 2 Cou. Pluie. Cou. Coury. Brouill. Couy. Couv. Couv. Nuageux. Pluie. Pluie. Pluie. Pluie. Couv. Pluie. Pluie. Pluie. Pluie. Pluie. 2 o»ocpza pop Q2 & au Couv. Nuageux. Pluie. Couv. Nuageux. Pluie. Pluie. Pluie. Nuag. Lune. Z2PPO2OZ0 22 a A Pluie. Couv. Nuageux. Nuageux. Couv. Ser. Ser. Nuag. Sol. Ser. Ser. Nuageux. Ser. Ser. Ser. Ser. Ser. Ser. Ser. Ser. Ser. Couv. Couv. Pluie. Pluie. Nuag. Sol. Ser. Ser. Ser. Couv. Pluie. 2 2 рровиророе SaanunannSz un e © ane: 538 ORSERVATIONS | OCTOBRE 1853 (nouveau style). OBSERVATIONS. MÉTÉOROLOGIQ BAROMETRE A 0°. | THERMOMÈTRE EXTÉRIEUR НусвомётвЕ (millimètres) DE RÉAUMUR. DE Saussure. | 40" du | 8^ du soir. matin. 2^ après [10% dui S» du | 2 après midi. | soir. | matin-| midi. 8" du matin. 2^ après 10% midi. so J i 734.2 | 733,1 | 135,8 6,8 1,0 5,0 80 7 | 7444| 743,5 | 742,3 3,5 8,5 8,0 64 P] 740,8| . 742,7 | 744,0 8,9 er 7,0 80 8 | 746,7| 748,5 | 749,9 5,0 9,0 1,0 74 7 1751,41 | 753,2| 754,3 5,2 6,5 3,5 78 1 7539| 753,9 | 732,1 24 5:04 >60 16 8 1 747,2| 145,8 | 746,9 6,8 10,0 7,0 65 su |748,5| 749,3 | 750,1 6,5 12 |: 60 64 17505| 751,5 | 751,1 6,6 8,6 |. 7,0 63 8 | 7594! 752,1| 752,2 6,2 1,9 7,1 | 10 fl 731,0| 750,2 | 749,0 6,8 8,9 9,1 18 1 747,0| 743,3! 742,5 9,0 44,8 11,0 64 { 743,9 | 744,31 744,01 - 9,8 14,5 | ° 1,0 13 | B | 743,2 142,3 | 141,7 5,5 11,2 8,0 74 8 742,4| "144,0 | 745,6 6,2 6,5 3,0 77 i 1746,6| 746,9 | 748,4 3,4 4,0 2,0 72 7 | 750,3| 750,2 | 750,0 1,9 2,8 1,0 70 7 1749,1] 747,0 | 744,5 0,9 3,2 2,5 68 1 144,1 144,0 | 145,4 3,5 5,3 4,4 | 80 8 1 746,5| 747,4| 748,8 5,2 74 5,0 75 T | 1. 2. EE с 747,7 | 747,5 | 746,7 3,8 5,7 1,0 | 81 746,4| 741,0 | 749,4 1,9 9,0 4,5 | 18 733,0| 154,9 | 755,5 4,2 5,5 4,0 1 18 1754,1| 752,0 | 749,6 4,3 7,2 6,5 | Ti 749,3| 148,9 | 749,2 6,8 7,6 5,0 | 65 194,8| — 755,2 | 754,5 3,4 4,4 2,1 | 63 732,2| 731,3 | 752,0 3,1 6,5 5,6 | 69 732,2| 753,6 | 752,3 3,7 1,0 5.4 1 65 750,5| 751,0 | 749,7 3,8 5,5 5,51 64 749,1\ 748,4 | 748,8 3,5 4,7 4,5 | 68 730,0 | 730,7 | 755,0 3,8 6,0 4,9 | 80 Moyennes | 747,94 748,27 [748,43 5,16 7,14 | | в] MÉTÉOROLOGIQUES. : 539 ; à Moscou. . Latitude 55° 45/,9 Longitude 35° 19/,4 а l'Est de Paris. DIRECTION DES и A. crea VENTS. 2^ après | 10^ du st: du 2^. après 10% du | midi. soir. matin. midi. | 4 SO. 4 МО. 3 Pluie. Pluie. Ser. S. 3 SO. 3 Ser. Couy. Couy. | C. @: Pluie. Pluie. Cou. | C. C. Nuageux. Nuageux. Couy. | C. C. Pluié. Pluie. Ser. C. G. Brouill. Couy. Brouill. SE. 3 G. Pluie. Nuag. Sol. Nuageux. С. С. Nuageux. Nuageux. Nuag. Etoiles. C. C. Nuageux. Couv. Pluie. |. С. С. Cour. Couv. . Couy. = a aa | Fi р ©: cE . Cour. Pluie, Cou. | |. SO. 3 С. Ser. Ser. Pluie. | '. C. C. Nuageux. Nuag. Sol. Brouill. |. €: e Ser. Nuag. Sol. Pluie. | |. МО. 3 С. Pluie. Nuageux. Nuag. Lune. | F = С. Couy. Couy. Couy. | : С. $.4 Couy. Ser. Couy. |. ЗЕ. 3 ЗЕ. 3 Couv. Nuageux. Nuageux. |. 4 С: e Pluie. Pluie. Couy. ; C. C. Couv. Couv. Nuageux. | | l. °С. 50. 3 Cour. Pluie. |. C. NO. 4 Couy. Nuageux. Couy. 1.3 C. 0.4} Couv. Couv. Cour. |. С. C. Couy. Nuageux. Nuageux. | |. 3 C. МО. 3 Nuag. Sol. Ser. Couy. I» C. C. Couy. Nuag. Sol. Ser. |. C. C. Ser. Cour. Cour. |. С. C. Couy. Nuageux. Couy. |. €. C. Couv. Cour. Cou. C. C. Brouill. Couy. Couy. C. NO. 4 Brouill. Couv. Ser. [ B. .| 540 _ OBSERVATIONS NOVEMBRE 1853 (nouveau style) OBSERVATIONS METEOROLOGI BAROMNETBE A 0°. THERMOMETRE EXTERIEUR HYGROMETR | (millimètres) E DE RÉAUMUR. DE SAUSSURE. | DATES. je | "8" du | 28 aprés 40? du | 2^ après 40^ du} 8? du | 2^ aprés | 10^ du | 8" du | 2* après 10; | matin.| midi. | soir. § matin. | midi. soir. |matin.| midi. 8 | T | | > | 1 Es 159,2 | 739,9 1,0 4,2 42] 76 | 2.1 758,7| 758,3 | 137,3 1,2 | 4,0 3,0] 80 65 | 3 | 3 1756,1| 754,7 | 751,8 1,2 | 3,5 1,1) 80 64 | 4 | 4 |750,5| 751,5 | 754,9 2,0 | 2,2 2,71 78 80 | j | 5 [7327| 153,6 | 1584] 26 3.6 | 291 so 71 | № | 6 |752,7| 151,8 | 758,8 3,1 | 3,8 1,11 79 | 71 к | 7 |542| 7545178491 08| — 04|— 1,11 76 |. 75 1% ] 8 [755,0|. 755,6| 755,11 — 2,00, — 4,01— 1,54 77 64 | 9 1752,4| 751,3 | 749,6 0,0 | 0,0 | — 0,6] 79 75 10 1748,5| 749,3 | 751,3 0,0 | 1,2 0,6] so 71 | a = | | M | 1 6% | 14 | 756,8| 759,0 | 758,0 4,0 2,3 191 78 79 |. | 12 |758,3| 756,5 | 754,9 1,0 0,8 0,0} 79 78 |1 | 13 | 755,8 | 156,4 757,0 0,0 1,0 0,3 | so 79 |1 14 | 797,99 | 757,8 | 757,9 | — 1,0 0°0 | — 0,8] 78 79 1 15 11757,17 | 1757,5 7584 — 1,8] — 107) — 344 so 80 | 16 17577 756,3 | 1569591 — 95| — an — a 84 31 80 ] 47 1754,9| 754,6 | 754,4 | — 1,7 00 |— 124 sı | 2 So 48 | 795,4] 155,9 | 756,2 À — 0,6| — 02|— 0,2] 81 | 76 49 | 156,2! 155,9 | 753,8 0,0 0,2 | — 0,4] 82 717 | 20 ud 752,6 | 752,1 | — 0,5 0,2 | — 0,14] 80 77 1 1 34 1731| 753,6 | 754,01 — 0,1 0,0 | — 1,04 7 77 | 39 1756,7| 737,9| 76151 — 5,0| — 44| — 6.0] so 78 | 23 1762,0| 762,4 | 763,4 À — 7,0| — 42 | — 8,0] 31 79 24 1763,6| 764,0) 769,5 | — 90| — 4,5 | — 5,5] 80 79 25 |769,8| 769,8 | 769,81 — 60| — 24| — 45] 81 78 | 26 |768,5| 766,3 | 765,5 | — 65) —2,.3| — 5,04 84 78 27 ]763,7| 764,4 | 163,1 | — 68| — 43| — 1,5] 79 76 | | 28. | 763,1 | 763,4 | 762,851 — 7,8| — 7,0 |— 81 so 78 | 29 163,1 | 164,2 | 16371 — 87| — 79| — 191 84 80 | 30 | 763,9 764,4) 764,7) — 98| — 9,3 | — 9,21 85 so | # | | | | Moyennes —240| —0,75 | 4,99] so | 76 | f I | | 1 MÉTÉOROLOGIQUES. E à Moscou. я — | DIRECTION DES YENTS. "du |2^ aprés| 10% du tin. midi. 10.3 No. 3| pe (re me IC. Te C. ©: rc. €: IR. "E IC. М. 3 ‚c. © pO. 3, Om ey С. С. | | E. | ID. 0.4 9.4 0.4 In. О iD. C. ID. 5.4 LA € hl с. | IE. 3 E. 3 E. 3 E.2 eOHOmrmmaemos nt > Latitude Un un annnnzarkik N To DMN ooomooocBhn soir. BHOoBOOonoon 8" du matin. Ser. Nuageux. Couv. Couy. Cou. Cou. Cour. Ser. Cour. Cou. Coury. Couy. Neige. Cou. Brouill. 959 45°,9 Longitude 35? 19',4 à l'Est de Paris. cQ ES ETAT: Du CIRE 2^ après midi. Ser. Nuag. Ser. Pluie. Coury. Nuag. Sol. Nuageux. Ser. Cour. Coury. Sol. Coury. Coury. Coury. Couy. Brouill. Neige. Neige. Cour. Nuag. Sol. Coux. Brouill. Couv. Couy. Brouill. Couy. Cour. Cour. Nuag. Sol. Ser. Ser. Ser. Ser. Ser. Ser. Neige. Nuageux. Ma OBSERVATIONS DÉCEMBRE 1853 (nouveau style). OBSERVATIONS METEOROLOGI BAROMÈTRE A 09. À THERMOMÈTRE EXTÉRIEUR HyGrROMETR (millimètres) | DE REAUMUR. DE SAUSSURE. DATES. IR 8^ du| 2% après| 10*duf St du | 2" apres| 108 duj 8" du | 2% après | 40 matin.| midi. soir. À matin. midi. soir. #matin. | midi. 4 1763,4 | 760,0 | 758,3 | — 7,6| —3,5/— 1,7] 87 | 80 | 2 757,6 | 737.0 | 752.7 16| — 0355 |} — 4,4] 90 90 i 3 1743,9 748,2 | 7484 | — 20| — 15| — 1,0] 91 | 90 4 17464 | 741,8 | 741,8) — 10| — 25| — 1,7] 92 90 8 1745.9 | 750,3 | 751.14 — 3,2| — 3,2] — 31] 91 91 6'P751.8| 15-371 — 20] 15 90 90 7 1743,7| 141,9 | 774,8] — 1,0| — 1,0] — 0,41 92 92 | 8 $742,0| 743,5 | 744,6 | — 10| — 13| —24] 90 91 | -9 17446 | 746,2 | 747,3 | — 3,0 DE ee Are, SD) 985 | 10 À 750,2 | 730,3 | 750,3 | — 4,2| — 3,6| — 3,8} 91 | 89 | | 1 41 17510 | 732,0 | 752,2 оО RE cR 92 89 | ; 49 1752,8| 752,1 | 752,5 371 VONT] —10 20^ 9% 9% | | 13. 752,3 |- 953.0 | 752771 — 2,5 |. 2380| 2201 95 93 14 17523 | 752,4 | 792,8] — 4,9 | — 25 | 20] 94 92 | № | 151 753,2| 1847) 7500 — 139035 33 90 | № 16 | 756,2 | 756.6 | 756,3 | —10,0 | — 6,5 | — 4,8] 92 91 | 17 1 756,5 | 756.8 | 756,3 | — 65| — 84| -116 | 93 90 i 48 117554 754,1 | 132,6 | —13,0 | —14,1;— 9,51 90 90 19 | 749,7 | 750,2 | 149,4 1 — 95) — 9,5 | — 8,99 95 - 90 20 1752,2 | 754,5 | 756,6 | —11,0| —14,0 Ш 3 91 24 | 57,0 | 738,3 738.1 | 13.0 | 4458 | — 134 | 22 § 751.9 755,1 | 748,0 | —17,0 | —15,2 | —12,0 23 1 740,0 732,3 | 129.0} — 9,2 | — 7,8 | — 8,0 24 1 131,8 | 136,4 | 139,8 | —177| — 8A | —43.0 25 1743,0 | 742,7 | 743,2 | 15,5 | —412,5 | —10,0 26 28 1571173591 — 96| = 565 | 0 OF 7 9] 1408107433) — 931 — 35 9 DS ED oe ЗА 8 SE) Roig 29 747,7 | 145.5 | 744,0 | — 9,0 | — 6,5 | — 72 30 173892 | 7307370 | — 32| 35| 194 3 137,9 | 7395| 740,2 | —10,2.| — 90| — 90 | Moyennes{748,57| 748,38 |748,02 —6,72 | —5,82 —5,94 | | MÉTÉOROLOGIQUES. 543 is à Moscou. Latitude 55° 45,9 Longitude 35° 19,4 à l'Est de Paris. YENTS. du |2^aprés| 10% du 8^ du 2^ aprés 10^ du tin. midi. soir. matin. midi. * Soir E. C. 0.3 Couv. Couv. Couy 0.3 0.3 0.2 Couv. Couv. Couy 0.3 0.4 €. Couy. Couy. Couy 0.4 0.3 N.3 Couv. Couv. Cour N. 3 N.3 МО. 4 Couv. Cour. Brouill 0.4 0.3 0.4 Couv. Couv. Couv D. 4 0.4 0. 3 Couv. Neige. Couy 10. 3 МО. 3 NO. 4 Cour. Cour. Neige 10. 3 N.4| NO.4 Couv. Neige. Couv IL. 0. 4 $0. 4 Cour. Couy. Neige. DIRECTION DES ETAT DU CIEL. C G SO. 4 Brouill. Neige. Cour. 0.4 0.3 С. Couy. Brouill. Neige. L C ® Brouill. Brouill. | Brouill. Г С М. 4 Brouill. Brouill. | Cour. D. 4 C E. 4 Couy. Couy. | Ser. C C $. 4 Brouill. Couv. | Cour. 5.4 SE. 4 S. 4 Couy. Ser. | Nuag. Lune. 8.4 S. 4 t. Ser. Nuag. Sol. | Brouill. I) С C. Couy. Nuageux. | Cour. Е. 4 N. 4 С. Cou. Ser. | Nuag. Lune. NA Е. МО. 4 Cour. Neige. Ser. 9. 4 0.4 SO. 4 Nuageux. Nuag. Sol. Nuageux. №. 3 SE. 4 N.3 Neige. Neige. Neige. D. 4 МО. 4 С. Couv. Nuag. Sol. Ser. M. C. C. Ser. Ser. Ser. ID. SO. 3 0.2 Neige. Neige. Cour. 9. 2 МО. 3 С. Cour. Cour. Cour. LA De С. Brouill. Neige. Cou. b C. E.4 Brouill. Neige. | Couv. Um С. €. Couy. Ser. Ser. Е. 4 C. C. Nuageux. Nuageux. Couv. 544 Résumé des Observations météorologiques гаи I. _Hauteurs barométriques а 0° de température et exprimées en millimètres. 1853 (nouveau style). ; MOIS. : 8^ du | 2^ après 10^ qu| Moyen. Maxi | Mini- [ee | ; „8 . porn du i ua RES et; mum matin.| midi. | soir. | uon. apis du mois. du mini-|du m | “| | mum. mur Janvier. 754,41 154,61 135,03 134,69 "711,3 729,0 42,3 750 | Février. 150,69| 749,98 749,35 750,00 771,8 737,2 34,6 75% | Mars. 749,51 748,84 148,19 . 749,05 |760,8 732,0 28,8 746 | Avril. 749,09| 749,32/749,17| 749,19 759,1 131,0 22.1 748 | | Mai. 747,31 па 16002 747,27 |154 ,8 738,3 16,5 746 | Juin. 743,47! 743,41|743,23| 743,37 "151,9 131,6 20,3 744 | | Juillet. 142.65 742,44 [142,37 en, 737,1 10,9 1428 | Aout. 742,40| 742,53 142,51| 742,48 mr 131,5 10,0 142] | Septembre. |742,34| 742,86 142,66| 742,69 750,1 725,5 24,6 137 1 | Octobre. 747,94| 748,27 |748,43| 748,21 155,5 133,1 22,4 144 ! Novembre. |757,69| 757,76 |758,00| 757,32 769,8 748,5 21,3 758 Decembre. - |748,57| 748,38 |748,02| 748,32 [763,4 729,0 34,4 74€ ! MoxENNEs. |748,02| 748,00 7.87 141,96 DE 734,63| 24,02 EZ - Maximum de l'année. .. 771, Minimum. ....----.- 725,5 Différence. . 46,3 545 II. | Température moyenne de l'air exprimée en degrés de Réaumur. | 1853 (nouveau style). Différence | Moyennes du maxi-| du maxi- du |2* après | 10% du Minimum latin. midi. soir. STE || ar ate. Ge en НИЕ 2 du | tions. minimum. | minimum. 8,38 276,36 | 1931—7155 1,2 — 20,5 24,7 | — 9,65 1631 — 3,58] — 5.33] — 5,06 2,7 ze ET 47,4 | — 6,00 | 5,72| — 4,52| — 5,80 — 4,35 5,0 cepe | PE luem Gu `0,90| 4,65 0,30 1,95 11,0 a 89 19,9 1,05 m 11,76 8,04 9,48 19,0 1,2 17,8 10,10 Ват 415,02) 11,13] 42,77 22,0 3,8 18,2 12,90 1B,21| 1825| 44,36] 15,94 23,5 10,5 13,0 17,00 \3,44| 45,84| 12,66| 13,88 19,9 9,5 10,4 14,10 E52 9,041 65 1,36 13,8 3,0 10,8 8,40 |5.16 7,44 5,50 5,94 14,5 0,9 13,6 1,10 12,10 — 0,75| — 4,99| — 1,60 4,2 08 4£.0 о 16,72 rise hs GIG AG) | 0% — 17,0 16,6 | — 8,70 eu 53 263) 3,55 | 14,37 |— 498 | 16,33 | . 3,49 Maximum de l’année... 23,5 Minimum.......... — 20,5 p Le ий 4 tt qua a irt À y a 3 Par Latines Peru un s m +2 al 3 ren Sift | [STE ai n ittsrin st 2 м *bxeu "ub и” pb me f : DI LM ит la ann ee nb: * rM Bh ELI Y denied | " AU Eh ne —— M Het aee] MER Aer fie | | E * во». ie bc NE CM b NM Sk TEM MODES AIN EE Aie ET Bb. [on Su, ^ Xo E ae DET: E 3 | LA d HE d: - $ P - i B : N n. M D x x 2 " в > : i = SEANCES DE LA SOCIÉTÉ IMPÉRIALE DES NATURALISTES DE MOSCOU. SÉANCE DU 9 AVRIL 1555. S. Ex. Мг. Fréver. Fiscner de St.-Pétersbourg envoie une Mono- graphie sur les Tragacanthes avec des dessins sous le titre: Synopsis Astragalorum Tragacantharum. (Voyez Bulletin № 4 de 1853.) Mr. le Capitaine Kırkısanorr communique la suite de ses remarques sur des poissons fossiles du grès ferrifère de Koursk. Avec 2 planches. (Voyez Bull. № 3 de 1853.) Mr. le Conseiller de College Anpezeıowskı de Nemirow envoie un Supplément à ses remarques sur les terrains plutoniques du Sud - Ouest de la Russie. (Voyez Bulletin № 2 de 1853.) Mr. Serce STSCHÉGLÉEFF communique une note sur quelques nouvelles plantes du Caucase. Ауес 2 planches coloriées. (Voyez Bulletin № 2 de 1853.) № 4. 1833. 35 545 ' Lecture d'un rapport du Comité nommé pour l'organisation de la fete sémiséculaire de la Société, dans lequel le Comité propose : 1. De célébrer le Jubilé le 16 Aoüt 1853 et d'inviter tous les membres la Société résidant en Russie d'assister à cette solennité. 2. De publier une histoire compléte de la Société pendant les 50 ans de son existence. 3. De publier un repertoire complet et detaillé de tous les articles in- sérés dans les publications de la Société. ^ 4. De publier un Nouveau volume de Mémoires et de le destiner de préférence à des articles concernans l'histoire naturelle du Gouverne- ment de Moscou. 5. D'inviter Messieurs les membres de la Société de communiquer vers la fin de l'année prochaine des articles destinés poür ce volume des Mémoires. La Société Impériale, en accédant à toutes les propositions du Comité, décide en méme temps, sur la proposition de S. Exc. Mr. le Président de la Société, Mr. de Nazimoff, de faire frapper une médaille en mémoire de cette solennité, en demandant préalablement l'autorisation de Sa Majesté l'Empereur. Mr. le Major Caomourorr, propriétaire à Kineschma, envoie plusieurs échantillons du Grillotalpa communis qui fait de grands dégats dans ses terres et il prie en méme temps de lui indiquer les moyens de dé- truire ces insectes, MM. les Professeurs Géleznoff et Warneck se sont offerts de lui en indiquer le moyen. Mr. N. P. Kırow de Moscou présente un paquet cacheté contenant la description d'un nouveau procédé d'éclairage et prie la Société de le garder dans ses Archives. Mr. Венв, Conservateur prés de la Société , présente 2 Listes d'insectes qu'il a choisis dans le Musée de la Société et qui sont destinés pour le Musée de l'Université de Moscou, et pour Mr. Wagner à Kazan. Mr. l’Académicien Branpr de St.-Pétersbourg annonce qu'il veut bien se charger de la révision du travail de Mr. Basilevsky sur les poissons de Pekin; Mr. Brandt se propose de laisser cet article intact autant qu'il est possible en se bornant d'y ajouter , à la fin, ses propres obser- vations. 549 Мг. le Comte Mxiszecu, annoncant son retour d'un voyage Гай a l'étranger, communique qu'il en a rapporté beaucoup d'insectes remar- quables, dont il se propose d'envoyer prochainement à la Société plu- sieurs pièces trés rares. Le Premier Secrétaire, Dr. Renarp, communique à la Societe que Mr. Tourczaninow lui a annoncé que l'Université de Charkov l'a chargé de faire l'acquisition de l'herbier des MM. Schultes à Munich pour le prix de 3000 Rbls. Ass. Mr. le Colonel de Sıesorp annonce de St.-Pétersbourg qu'il a remis les diplómes de MM. Poutiatine et Monike à Son Excellence Mr. de Mouravieff, Général-Gouverneur de la Sibérie, qui veut bien se charger de les faire parvenir à leur destination. à Le Premier Secrétaire, Dr. Rexar», présente la liste des Sociétés sa- vanles et des personnes, autant de la Russie que de l'étranger, aux quelles la Société envoie son Bulletin. — On y voit que 160 exemplaires vont à l'étranger et que 220 exemplaires sont distribués en Russie. La cotisation pour 1832 et 1853 a été payée par Mr. le Comte Mniszech. Comme cotisation pour le Journal russe de la part de Mr. le Général- Major Vólkner 50 Rbls. arg. et de la part d'un inconnu 100 Rbls. arg. Lettres de remercimens pour l'envoi du Bulletin de la part de LL. Exc. MM. Longinoff, Davidoff, de Mr. le Comte Mniszech, des MM. Tour- czaninoff, €zernai et de Mr. Gustave Belke, de la part de l'Institut géo- logique de Vienne, de la Société géologique de St.Pétersbourg, de la chancellerie du ministre des finances, des Universités de Dorpat, St.-Pé- tersbourg , Charkov et Moscou, du Jardin botanique, de la Société géographique, du corps des mines et de l’Académie médico - chirurgicale de St.-Pétersbourg et de la Sociétés d'antiquités des provinces baltiques. MM. Renard et Auerbach ont été réélus comme premier et second Secrétaires pour l'année 1853—54. DONS. a. Objets offerts. Mr. le Professeur GELEZNoFF présente 40 échantillons de roches avec des pétrifications, des Gouvernements de Koursk, Voronège et de la terre des Cosaques du Don. * 550 b. Livres offerts. 1. Мочульсый, В. О комарообразныхъ мушкахъ, портащихъ ише- ницу. С.-Петербургь; 1852. in 8°. De la part de l'auteur. 2. — — О capauub и средствахъ KB ea истреблению. С.-Петербургъ, 1853. in 8°. De la part de l'auteur. e . Кавказ на 1853 годъ. N° 1—20. Тиълиеъ 4853. in fol. De la part de la rédaction. 4. Горный Журналъ на 1853 годъ. № 2. С.-Петербургъ, 1853. in 8°. De la part de la rédaction. 5. Schmidt, Const. Phytotomisch-chemische Untersuchung eines. im Jahre 1852 in Anwendung gebrachten Meblsurrogats. (Abdruck aus dem Corresp. Bl. des naturforsch. Vereins in Riga.) Riga, 1852. in 8°. De [а part de l'auteur. . Журналь Министерства Государственныхъ Имуществъ. 1853. Фе- враль, Maprs. С.-Петербургъ, 1853. in 8°. De la part de la rédaction. e 7. Посредник5 на 1853 rox». N° 11.12. С.-Петербургъ, 1853. in 4°. De la part de la rédaction. 8. Duméril, M. Prodrome de la classification des reptiles ophidiens. Paris, 1853. in 4°. De la part de l'auteur. 9. Brecmuuke ИмпеЕРАТОРСкАГО Русскаго Географическаго Общества на 1853 rose. Книжка 1. С.-Нетербургъ, 1833. in 8°. De la part de la Société géographique russe de St.-Petersbourg. 10. Отечественныя Записки за 1853 годъ. Январь, Февраль, Марть. С.-Петерб., 1833. in 8°. De la part du rédacteur, Mr. de Krajevski. 11. Труды И мпеЕРАТОРСКАГО Вольнаго Экономическаго Общества на 1833 годъ. N° 3. С.-Петербургъ, 1853. in 8°. De la part de la Société d'agriculture de St.-Pétersbourg. 12. Kapauaposs, И. О cuocobaxb ounimenia водь. С.-Петербургъ, 1853. in 8°. De la part de l'auteur. 13. Журналь Сельскаго Хозяйства на 1833 годъ. N° 3. Москва, 1853. in 8°. De la part de la Société d'agriculture de Moscou. 14. Полунинв, A. Mockosckiti Врачебный Журналъ. Годъ 1852. № 5. 1853. N° 1. Москва, 1852—53. т 8°, De la part du rédacteur. 551 Membres élus. Actifs : Sur la proposition de Mr. le Colonel de Siebold: 1. Мг. Ch-s. Louis Brume, Professeur et Directeur du jardin botanique de Leyde. ' Sur la proposition de S. Ex. Mr. le Vice-Président, G. Fischer de Waldheim: 2. Mr. BERNARD Cotta, Professeur de Géologie a Freiberg. SEANCE EXTRAORDINAIRE DU 20 OCTOBRE 1853. Le 20 Octobre 1853, la Société Impériale des Naturalistes de Moscou s’est réunie en Séance sous la présidence de Son Président, $. Е. M. V. I. Nasimorr; les Membres présents étaient: М. M. Masloff, membre honoraire; Annenkoff, Braschmann, Behr, Warnek, Heimann, Liaskofsky, Pascault, Rouillier, Spasky, Tschégléeff, Tschourofsky, Farenkohl, membres ordinaires; Renard et Auerbach, Secrétaires. Le Président a ouvert la Séance par un discours où il a montré la grandeur de la perte que la Société venait de faire dans la personne de son Vice- Président S. E. M. Fischer de Waldheim, fondateur de la Société et à laquelle, pendant prés de cinquante ans, il avait presque exclusivement consacré ses travaux. Па proposé ensuite, comme témoi- gnage de respect à la mémoire de l'illustre défunt, de choisir pour son successeur son fils méme, M. Alexandre Fischer de Waldheim, et il a témoigné le désir de voir élever un monument à la mémoire du Doyen des Savans de Moscou. La proposition du Président a été accueillie avec une vive reconnais- sance, et on a passé immédiatement à l'élection du Vice - Président. M. Alexandre Fischer de Waldheim а été élu Vice-Président à l'unani- mité; et les Secrétaires ont été chargés de lui faire connaitre cette dé- cision, qui manifeste à la fois l'estime de la Société pour ses services personnels et le respect qu'elle porte au nom de Fischer, si cher à la Société. 552 М. Rouillier, membre actuel, а pris ensuite la parole et s’est adressé à l’Assemblée en ces termes: Collèques en travaux, Colléques en regrets, «Le jour succède au jour, l’année remplace l’année: chaque chose a «son tour : notre Société a eu aussi son ordre de succession, établi «par un demi siècle: c'était de пе pas commencer une séance sans Lui (*), «sans celui qui a mis la base première à*nos travaux. Le voilà changé «cet ordre sémi-séculaire: — aujourd'hui commence une nouvelle suite de «séances, — une époque nouvelle pour notre Sigg hui pour «la première fois notre séance s'ouvre sans Lui. «La perte que nous venons de faire est trop récente, l'impression «qu'elle a produite sur nous est trop profonde, pour que nous puissions «nous rendre entiérement compte du sentiment qui nous remplit. Nous «avons conduit le Défunt au champ de l'éternel repos, et aucun de nous «n'a trouvé une parole pour exprimer ce sentiment, tant nous étions con- «centrés, tant nous étions comme recueillis en nous-mémes. En effet, quel- «le est la perte que venons-nous de faire? Tous ont perdu.un homme à qui, «récemment encore, le monde savant rendait un hommage solennel lors «du Jubilé de ses cinquante années de travaux, un hommage tel qu'il n'en «rend qu'au petit nombre de ses élus. Nous, nous avons perdu celui qui, «pendant un demi - siècle, a apporté au service de notre patrie com- «mune; de la patrie de son choix, tout ce que renferme l’âme d'un «homme élevé et pur — le travail, l'intelligence, la science, la loyauté, «l'affection. Nous, chers Collégues, nous ayons perdu plus encore: nous «avons perdu celui qui, pendant les cinquante années de l'existence de «notre Société, nous a soutenus, réunis, nous et nos prédécesseurs, dans «un méme lien de travail, d'intelligence, de science et d'affection. «Aujourd'hui que la tombe qui l'a recu est à peine refroidie, nous «voici assemblés une seconde fois au nom du méme regret. Que pour- «rions- nous nous dire l'un à l'autre, qui n'ait déjà été dit dans le Jubilé «du Défunt? Si ce n'est, qu'il n'est plus—celui en l'honneur duquel a été «célébré ce Jubilé si solennel, — qu'il n'est plus au milieu de nous, celui «que nous chérissions tous, et que sa perte nous impose un nouveau, un «double devoir, un devoir relatif à lui et relatif à nous-mémes. (*) L'orateur se tourne vers le portrait du Défunt, suspendu dans la salle des séances. 553 «Et quel est ce devoir? «Dans la famille du Défunt, à laquelle nous devons rattacher tous ceux «qu'il nourrissait de la science qu'il cultivait, et qui, dispersés au loin «sur la surface de notre patrie, vivaient de ses travaux et de son affec- «tion, — dans sa famille, dis-je, il y a un rejeton auquel, pendant le cours «de sa longue existence, il a consacré tout ce que l'homme reçoit «d'en haut de forces, de graces et de bienfaits. Et ce rejeton lui «était cher: il versait en lui toute son âme; il réunissait en lui tous «ses élèves. Ce rejeton, cet enfant chéri, — c'est notre Société, c'est «nous-mêmes; — et pour nous, Ses élèves, que peut-il y avoir de plus «précieux que ce rejeton méme? — Comment nous acquitter envers lui? — «Comment lui témoigner dignement notre dévouement? De la méme «manière qu’ Jl le lui temoignait lui-méme, par le travail et l'affection. «Unissons- nous donc dans un méme lien de travail et d'affection, «d'actions et de pensées: aimons cet enfant plus vivement que jamais. «Que notre travail et notre affection soient le gage éternel de notre «reconnaissance envers Lui, le fondateur de notre Société. Qu'il assi- «ste en pensée à nos séances et aujourd'hui, et longtemps, longtemps «encore! Oui, chers Collégues, que le travail et l'affection soient nos «guides! Là est notre devoir envers Lui et envers nous-mémes. Il en «existe un autre entre Lui et moi, un devoir d'individu à individu, le «devoir de l'enfant envers celui qui l'a nourri — et ce devoir-là, c'est «mon bonheur à moi!» Aprés ce discours, qui exprimait si bien les sentiments de tous, M. Masloff , membre honoraire, a fait hommage à la Société du troisième volume de l'Entomographie russe, écrit tout entier de la main de l'auteur. et a accompagné ce précieux don des paroles sui- vantes: M. M. «La perte d'un naturaliste aussi célébre que l'était M. Fischer de « Waldheim est, assurément, une perte pour la science en général et «pour le monde savant; mais personne ne peut l'apprécier ni la sentir «aussi vivement que les Membres de cette Société, dont il a été le «fondateur , de cette Société dont il n'a cessé, pendant quarante huit «ans , d'animer les travaux, et qui a enrichi la science de nouvelles «recherches , de nouvelles découvertes dans toute l'étendue de notre 554 «patrie. Dans tous ces travaux de là Société, son illustre fondateur et «Directeur , à la téte de ses dignes collaborateurs, a toujours marché «au - devant des naturalistes de toutes les contrées civilisées; et les «travaux de la Société Impériale des Naturalistes de Moscou ont «mérité à cette Société l'estime générale et lui ont donné une des «places les plus honorables dans le monde savant. «Parmi les nombreux ouvrages de M. Fischer de Waldheim, ГЕп- «thomographie de l'Empire de Russie est assurément un monument «digne en tout de lui. Cet ouvrage est précieux pour la Société, «précieux pour la Russie, qu'il a fait connaitre, sous ce rapport, aux «naturalistes étrangers. Ceux qui s'adonneront à cette science voudront «consulter cet ouvrage et porteront plus loin leurs découvertes; peut- «être alors, plus d'un jeune savant viendront dans Ja Bibliothèque de «notre Société pour profiter des recherches de leur célébre prédéces- «seur; et peut-étre, à la vue de ce témoignage écrit de son infati- «gable activité , se rappelleront- ils M. Fischer de Waldheim avec un «respect, une affection nouvelle. Voilà pourquoi je prie la Société de «recevoir lhommage que je lui fais du III-àme volume de l'Entomo- «graphie Russe, écrit de la main de son illustre auteur. Par la suite «des temps, cet autographe deviendra de plus en plus précieux pour «celui qui aime et respecte la science; et j'aurais désiré qu'il füt «toujours conservé dans la bibliothèque de la Société en souvenir de «son auteur.» A la suite de ce discours, M. Pascaurr, membre actuel de la Société, a donné lecture, en francais, de l'esquisse suivante de la vie et des travaux de M. Fischer de Waldheim, esquisse dont il désire l'insertion dans les journaux étrangers: «L'Europe, méme au milieu des graves événemens qui la préoccupent, «n'apprendra: pas sans un vif regret la perte que les sciences naturelles «viennent d'éprouver dans la personne de Mr. de Fischer de Waldheim, «celui que l'Ecole méme de Cuvier a nommé le Cuvier de la Russie. — «Il vient de terminer sa longue et honorable carrière à Moscou , le fs «Octobre, à l’âge de 82 ans. — Si Гоп en excepte l'illustre А. de Hum- «boldt, Mr. Fischer de Waldheim est le dernier de cette élite d'hommes «célébres qui font époque dans l'histoire de la civilisation de la fin du «siécle dernier et du commencement du nótre: Werner, Freiesleben, «Cuvier, Lacépéde, Fourcroy, Hauy, Jussieu, Daubenton, Leopold de «Buch, et Góthe et Schiller, dont Mr. de Fischer avait été le collaborateur «ou l'ami. «Né à Waldheim, petite ville entre Leipzig et Freyberg, Mr. de Fischer «termina ses études dans cette derniere ville, fut recu docteur à Leipzig «en 1797 et partit pour Vienne avec À. de Humboldt pour y exercer la «médecine et se perfectionner à l'école du célébre Frank; mais entrainé «par cette vocation mystérieuse, à laquelle nul ne résiste pour peu qu'il «porte en lui le feu sacré, il ne s'y occupa presque que de l'histoire natu- «relle, de l'étude particulière des poissons du Danube; et bientôt, ayant «parcouru l'Allemagne et la Suisse, il arriva à Paris, où ses relations «étroites avec Cuvier fixérent à jamais sa vocation. Dans son grand «ouvrage sur les Fossiles, Cuvier rend justice au jeune naturaliste dont «les travaux lui furent de la plus grande utilité. Appelé à Mayence «pour y professer l'histoire naturelle, puis nommé Bibliothécaire de «lEcole centrale de cette ville, Mr. de Fischer y montra cette ardeur de «recherches, cette lucidité qui formaient son caractére, et ses ouvrages, «Sur les premiers monuments typographiques, Sur la première Bible, le | «placent au rang des Bibliographes les plus distingués (*). Il enrichit «la Bibliothèque d'un très grand nombre d'ouvrages et de tableaux qu'il «avait rapportés de France en 1801, lorsqu'il fut envoyé à Paris comme «Représentant de Mayence auprès du Gouvernement francais. Sourd, «pendant long temps, aux offres les plus avantageuses, il accepta enfin une «invitation qui offrait à ses travaux de prédilection la plus vaste carrière: (*) Pour se faire une idée de l'importance de ces travaux qui n'étaient pourtant que des travaux accessoires, voir le grand ouvrage en 2 vol. de M. Aug. Bernard (1853): «De l'Origine de l' Imprimerie en Europe»; dans lequel M. Bernard aprés plus de 50 ans, adresse à M. Fischer de Waldheim la dédicace suivante: «Pardonnez moi, Monsieur, la liberté «que j'ai prise, ne Vous étant pas connu, de Vous dédier ce livre: il «m'a semblé que rien ne pouvait étre aussi favorable à mon oeuvre «que de paraitre sous les auspices du doyen des historiens de la «typographie; d'ailleurs, je n'ai pas cru pouvoir me dispenser de «rendre un hommage public au savant dont les découvertes précieuses «et les ouvrages intéressans m'ont en grande partie engagé à entre- «prendre ce travail etc.» M 4. 1853. 36 F 556 e «il partit, en 1804, pour Moscou ой l'attendaient une place de professeur «et celle de Directeur du Musée. «Sa carrière s'ouvre en Russie au moment où Pallas y terminait la «sienne; et c'est de ce moment qu'il commence à justifier, comme savant «et comme administrateur, le noble titre de Cuvier dela Russie. A la «fois Zoologiste, Entomologiste, Géologue, Paléontologiste, non seule- «ment il porte sur la nature un oeil scrutateur, mais il donne l'impulsion «à tout ce qui l'entoure; il fait paraitre les premiers traités originaux en «Russie: Guides et manuels pour ses élèves, monographies, classifications «générales, recherches statistiques et géographiques, rien'ne lui échappe, «et ses ouvrages unissent à l'intérét général de la science l'intérét parti- «culier qui se rattache à une contrée où il y avait, où il y a encore, tant «à connaitre. ; «e «Nous ne suivrons point Mr. de Fischer de Waldheim dans ses longs «et infatiguables travaux (*); — il nous suffira de montrer ce qui, pour «ainsi dire, en est le couronnement: il fonda la Société Impériale des «Naturalistes à Moscou, confirmée. par S. M. l'Empereur Alexandre en — «1805, assurément une des plus importantes de l'Europe et par ses tra- «vaux et par l'immense étendue des contrées dont elle concentre les «observations; — il jeta la base des deux Comités de statistique, l’un «près du Gouverneur - général de Moscou, l’autre près de la Société «d'Agriculture; —il enrichit le Musée de l'Université de Moscou des objets «les plus rares et les plus précieux du Cabinet d'histoire naturelle de «P. Gr. Démidoff, qu'il avait lui - méme coordonné et dont il avait fait le «Catalogue en 3 volumes in 4° avec un grand nombre de dessins. — «Professeur, Vice- Président, Président, pendant 32 ans, de l'Académie «médico-chirurgicale de Moscou (aujourd'hui la Clinique), non seulement «il fut pour ses élèves le père le plus tendre, mais il sut, par son énergie «et son zéle, porter cet établissement à tout le degré de perfection dont il «était susceptible, её c'est à ses relations avec l'étranger, à ses échanges, «méme à ses dépenses personnelles que cette Académie a du ses collec- «tions scientifiques, qui non seulement répondaient aux besoins de la «science, mais qui devinrent un des ornemens de notre ancienne capi- (*) La Société Impériale des Naturalistes de Moscou ne manquera pas de publier plus tard un apercu général des travaux importans du défunt. 297 «tale. — Il avait conçu l'idée d'un Musée patriotique qui devait étaler à «tous les yeux, dans toute leur richesse et leur variété, les productions «naturelles du plus vaste empire du monde, et s’il n’a pu réaliser cette «idée, le Musée de l'Université de Moscou y a du moins gagné une partie «de ses richesses. «En 1847, la Société Impériale des Naturalistes de Moscou, sous l'im- «pulsion de son Président M. le Comte S. Stroganoff, célèbra le 50-ième «anniversaire du doctorat de Mr. de Fischer de Waldheim, et cette solen- «nité, qu’honorérent de leur présence toutes les autorités et tout le corps «enseignant et à laquelle des souverains eux-mémes daignérent prendre «part par des lettres ou des distinctions, fut comme un hommage rendu à «la science dans un de ses premiers représentans. Peu d'hommes ont eu «dans leur vie un moment aussi solennel! «M. Fischer de Waldheim, comme celui dont on lui a donné le nom, «aimait à chercher dans la Société une distraction à ses innombrables «travaux: son esprit et sa gaieté communicative, son instruction aussi «profonde que variée, son goüt passionné pour les beaux - arts et surtout «pour la musique, les nobles qualités de son coeur, sa modestie, sa bien- «veillance à toute épreuve, lui attiraient autant d'amis que ses travaux «lui avaient fait d'admirateurs. — L'assiduité de ses travaux et les obser- «vations souvent minutieuses qu'ils exigeaient lui ótérent peu à peu l'usa «ge de la vue sans lui rien óter de son ardeur premiére ni de son égalité «d'humeur. Depuis l'année du Jubilé de son doctorat, c'est à dire depuis «sa 76-е année où sa vue était déjà tres obscurcie, il n'en présenta pas «moins à la Société des Naturalistes un grand nombre d'articles sur diffé- «rens sujets. — L'avant- veille de sa mort, il dirigeait encore la publi- «cation du 5-e volume de sa grande Entomographie de la Russie, ouvrage «regardé comme classique par les naturalistes les plus distingués , et il «cherchait à s'assurer, par le toucher, des objets que sa vue ne pouvait «plus saisir. — Pendant ces années de cécité, la musique et le chant «étaient un de ses délassemens favoris, et la veille méme de la maladie «qui l'a enlevé il portait lui-même au graveur la dernière épreuve d'une «pièce de musique « Vertrauen auf Gott (Confiance en Dieu)» dont les «paroles et le chant étaient de sa composition. Ce fut presque sans effort «et dans toute la plénitude de sa raison qu'il rendit à Dieu cette intelli- 558 «gence supérieure sans cesse occupée à comprendre et а admires Ses «oeuvres. «Son Excellence M. Fischer de Waldheim était membre de plus de 90 «Sociétés savantes, Conseiller d'état actuel, Chevalier des principaux «ordres de Russie, et Notre Auguste Monarque lui avait donné bien des «fois d'autres marques de sa munificence. «Ses obsèques ont eu lieu à Moscou le 29 Octobre 1853, avec une «solennité que rendait encore plus touchante la présence de tant d'hom- «mes, aujourdhui haut- placés dans diverses carrières, et qui venaient «rendre un dernier hommage à celui qui avait été leur maitre, leur guide, «leur protecteur, leur ami.» Enfin M. Lraskovskv , membre actuel, se fondant sur l'idée exprimée - par S. E. M. le Président dans une des séances précédentes , a proposé de consacrer le souvenir de M. Fischer de Waldheim,. en donnant son nom à l'un des Musées de l'Université de Moscou. — M. le Président y a donné son plein assentiment, et a proposé en méme temps de placer dans le Musée le buste de celui à qui le Musée est surtout redevable de ses plus riches collections. Cette proposition a été recue à lunanimité, et la séance a été levée. Il a été décidé que cette séance serait regardée comme séance extraordi- naire, et que les travaux habituels de la Société seraient remis à la réunion suivante. SÉANCE DU 29 OCTOBRE 1853. Mr. le Conseiller d'état Tounczaxixow envoie la suite de sa flore baica- lensi - dahurienne. Mr. le Capitaine Var. Kıprısanorr envoie la 4-ème partie de ses remar- ques sur les poissons fossiles du grès ferrifère des environs de Koursk. Avec 1 planche. (Voyez Bulletin № II, 1853.) Mr. le Pasteur BurrneR communique une notice sous le titre: Gedan- ken über einige naturwissenschaftliche Gegenstünde. (Voyez Bulletin № II, 1853.) 559 Мг. G. Romaxowsxy de St.-Pétersbourg envoie une petite notice sur les dents fossiles d'un nouveau genre de poissons. Avec 1 planche. (Voyez Bulletin № II, 1853.) Mr. Е. А. Fırrou de Waldheim en Saxe envoie une notice sur le gise- ment de la Serpentine dans la partie des montagnes granulitiques coupée par le chemin de fer de Chemnitz. (Voy. Bullet. № Ш, 1853.) Mr. le Docteur LixpERMAvzn, médecin de S. Majesté le roi de la Grèce envoie une description zoologique et géologique de l'isle d'Euboea. Avec 1 carte géologique. Mr. le Comte C. G. Mannernem présente un 3-éme Supplément à sa faune des Coléoptères des Colonies russes dans l'Amérique septentrionale. Avec 1 carte. (Voyez Bulletin № 3 de 1853.) Mr. Erıenne Basireysxy, médecin attaché à la mission russe à Pekin envoie une Ornithographie de la Chine boréale. Mr. ArrxawpnE Becker de Sarepta adresse une lettre contenant une courte notice sur la qualité vésicatoire de quelques Coléoptéres et de la petite plante Ceratocephalus orthoceras. (Voyez Bulletin № II 1833.) * Mr. le Docteur @отро SAnDBERGER de Wiesbade envoie un article sous le titre: Natura et notae primariae Clymeniarum et Goniatitum. (Voyez Bulletin № 4 de 1853.) Mr. le Conseiller d'état Apamovirscn de Vilna envoie la Necrologie du feu Comte Constantin Tyzenhauz. (Voyez Bulletin № 4 de 1853.) S. Exc. Mr. le Conseiller d'état actuel EvERsMANN présente une notice sous le titre: Noch ein kleiner Beitrag хит Mammalogie и. Ornithologie des russischen Reichs. Avec des dessins. (Voyez Bulletin № 4 de 1853.) Mr. le Baron M. CHAUDOIR envoie un mémoire sur la famille des Carabi- ques. 4-&me partie. Mr. Constantin GLitsch de Sarepta communique une description d'un nouveau genre d'aigle qui a été nommé par le Professeur Naumann: Butaetos leucurus. à; Mr. le Professeur Spassxy présente les observations météorologiques des premiers 9 mois de l'année 1853. (Voyez Bulletin № 2 et 4 de 1853.) 560 Mr. Кентвевс envoie ses observations météorologiques faits à Sélen- guinsk pendant la première moitié de l’année 1853. Les Académies des sciences de Berlin, de Madrid, d'Amsterdam et de Bologne envoient les programmes du concours aux prix qu’elles viennent de proposer. S. Ex. Mr. le Conseiller intime de Hırrervıns à St.-Pétersbourg expri- me son consentement de se charger de l'envoi des diplómes de la Société à l'étranger. -Les Académies des sciences d'Amsterdam et de Madrid ainsi que le Jardin botanique de St.-Pétersbourg prient de leur compléter la série des publications de la Société. Y Mr. le Professeur ВетснемвАсн de Dresde envoie un exemplaire de sa Monographie sur les Martins - pécheurs, qu'il a dédié à la Société en té- moignage de reconnaissance pour son concours au renouvellement du Musée zoologique de Dresde, détruit par un incendie en 1848. La Société physicale de Wurzbourg et la Société des Naturalistes de Cherbourg envoient leurs publications et expriment le desir d'entrer en relation avec la Société. , S. Exc. Mr. le Conseiller d'état actuel de Steven annonce qu'au bord -du ruisseau Alma en Crimée on vient de trouver de la baryte sulphatée et qu'on y a péché un grand nombre d'exemplaires du Cyprinus chryso- prasius Pallas. Lecture d'un rapport de la section zoologique, signé par Mr. le Pro- fesseur RoviLLier, sur le Mémoire de Mr. Basilevsky de Pekin: Ornitho- graphia Chinae borealis; — lecture d'un rapport de Mr. le Professeur Lıaskowsky sur un mémoire de Mr. Kirow concernant l'éclairage au moyen du gaz obtenu par la distillation séche des excrémens des animaux. Mr. le Premier Secrétaire, Dr. RENARD, présente les Bulletins № 2 et 3 pour 1853 qui ont paru sous sa rédaction. Le méme présente la liste des Mémoires et des Bulletins qu'il a envoyés pendant l'été par l’entremise de Mr. le Comte Brey à St.-Pétersbourg à l'Académie des sciences et à la bibliothèque du Roi à Munich, — ainsi 561 que la liste des anciens Mémoires et Bulletins envoyés au jardin botani- que de St.-Pétersbourg. Мг. Sourinsxy de Nertschinsk envoie 45 exemplaires d'insectes еп priant de les lui définir et en proposant ses offres de services à la Société. Mr. Еттемме MinoriovBorr, prêtre à Mayanka, Gouv. Samara, envoie des notices détaillées avec des dessins des ossemens fossiles trouvés dans la rivière Irghiz. Lecture d'une lettre de Mr. Boutenop de St.-Francisco, adressée à Mr. le Second Secrétaire Auerbach, sur la quantité d’or trouvé en Cali- fornie, sur les colonies chinoises qui s’y trouvent et sur d’autres details concernant cette contrée. — Le Second Secrétaire, dans sa réponse à Mr. Boutenop, l'engage à faire parvenir à la Société, par l'entremise de la Compagnie russe-américaine, des échantillons de différentes roches et minéraux de la Californie. Mr. Аротрне SENONER de Vienne annonce que Mr. le Professeur Celi de Modéne désire entrer en relation d'échange des plantes italiennes contre des plantes russes par l'entremise de notre Société. Mr. le Second Secrétaire, Dr. AvERBacu, annonce que la Direction de la Société accepte l'offre de Mr. Severzoff de faire des études complé- mentaires sur l'étendue de la faune de Moscou dans la direction des Gouvernements de Charkov, Voronège et Kiev. — Dans ce but Mr. Sever- zoff a entrepris un voyage pour étudier la distribution des animaux dans la partie SE de la chaine dévonienne et a envoyé un rapport préli® minaire sur son expédition, dans lequel il dit, entre autres, que, concer- nant les mammifères et les oiseaux, il a réussi à définir les limites natu- relles de la faune de Moscou dans la direction de Voronége. — Son Ca- talogue des oiseaux habitant la contrée dévonienne contient, au lieu de 80 espèces connues jusqu'à ce jour, maintenant plus de 149 espèces. — Mr. Severzoff à son retour à Moscou se propose d'en communiquer un rapport détaillé. | Mr. le Général- Major Baranoff, Mr. le Prince Pierre Troubetzkoi, les MM. Vrolik d'Amsterdam et Budge de Bonne remercient pour leur nomination comme membres de la Société. 562 S. Excellence Mr. de Steven de Simphéropol annonce l’envoi prochain d'un travail plus étendu sur les genres Arguzia et Heliotropium. Mr. E. Mursawr de Lyon prie de vérifier si la Société des Naturalistes possède au complet les volumes publiés par les diverses compagnies sa- vantes de Lyon et s'offrent de nous les compléter. S. Exc. Mr. »'Eicn warp annonce l'envoi prochain d'un article géogno- stique sur la Livonie et l'Esthonie. Mr. Anprzelovsxx de Nemirow se propose de communiquer prochai- nement ses observations sur les granits et les grès recueillis pendant ses excursions dans le district de Jampol entre le Don et le Dnièstre. : : | Lettres de remercimens pour lenvoi du Bulletin de la part de Son Altesse Imp. la Grande-Duchesse Héléna Pavlovna, de la part de LL. Ex. le Comte Ouvaroff, le Comte Bloudoff, M. М. Moussine - Pouschkine, J. J. Davidoff, F. B. Fischer, Eichwald, Eversmann, — du Comte Man- nerheim , du Comte Mniszech , du Baron Chaudoir, des MM. Mayer, Kiprijanoff, Belke, Tourczaninoff, de la part de l’Académie des sciences de Berlin, de la Société royale de Londres, de la Société des Naturalistes à Bonne, de l'Académie Léopoldine - Caroline à Breslau, de l'Institut géologique de Vienne, de l'Institut Smithsonian à Vashington, de la Société d'agriculture de Lyon, des Académies des sciences à Bruxelles et d'Amsterdam, de la Société d'agriculture du Midi de la Russie, de la section caucasienne de la Société géographique russe, de la Société d'horticulture de Moscou, de l'observatoire de physique de St.-Péters- : bourg, — des Universités de Moscou, Kazan, de St.-Pétersbourg, Dor- pat, Kiev, Charkov, de l'Académie Imp. des sciences et du Jardin botani- que de St.-Pétersbourg, des rédactions du Journal du ministère de l'in- struction publique et des Отечественимыя Записки, de la Société des Natu- ralistes de Riga, des Lycées de Richelieu à Odessa et de Démidoff à Jaroslav, de la Société Imp. géographique russe, de l'Académie médico- chirurgicale et de la Société économique de St.-Pétersbourg, et de la Société Kourlandaise des sciences à Mitau. Comme cotisation pour le Journal russe ont envoyé: M. le Major WawcENHnEUur-QuarnEN 10 Rbls. et Mr. le Dn. Авемот 15 Rbls. arg. 563 DONS. a. Objets offerts. Mr. le Comte Mxiszeca fait don d'une superbe collection de 50 exem- plaires d'insectes des plus rares du Brésil, de la nouvelle Hollande, du Cap de bonne espérance etc. etc. Mr. АротрнЕ Senoner de Vienne envoie une collection de plantes et de coquilles des états autrichiens. Mr. Azrexanpre Becker de Sarepta envoie 3 espèces de Lézards des environs de Sarepta. Mr. Constantin GLiTscH envoie un exemplaire d'un oiseau de proie pris dans les environs de Sarepta (Buteaétos leucurus Naumann) ainsi que plusieurs de ses oeufs. Mr. P. А. Kznursrne de Selenguinsk envoie une collection de roches volcaniques provenant des environs du lac Goussinoie. Le méme envoie une collection de plantes sechées et d’inseetes des environs de Selenguinsk. — — 30 livres d'oignons du Lilium tenuifolium (Ssarana des indigè- nes) plante à jolies fleurs écarlates, qui trés probablement pourra étre ac- climatée chez nous et dont les bulbes sont généralement employées par les Bouriates comme aliment sain et agréable, Mr. de GELEZnorFr, de l'Académie des sciences de St.-Pétersbourg pré- sente quelques pétrifications du calcaire de montagnes du Gouvernement de Toula. Mr. le Major Cuomourorr de Kineschma envoie des échantillons du ‚Gryllotalpa vulgaris et d'une tarantule, ainsi que quelques petrifications jurassiques. b. Livres offerts. 1. Журнллёь Министерства Внутреннихъ Aba» на 1853 годъ. Anpbas, Man, Понь, Поль, Agrycrs. С.-Петербургъ, 1833. in 8°. De la part de la rédaction. NM 4. 1853. 37 2. 3. 4. 5. 7 11. 12. 564 Мануфактурныя и горнозаводския useberia на 1853 годъ. № 1— 10—13. С.- Петербургъ, 1853. in 8°. De la part de la rédaction. Кавказ5 на 1853 roy, as 21—71. Eq 1853. in fol. De la part de 1а rédaction. Mayr, Gust. Zwei neue Wanzen aus Kardofan. Wien, 1852. in 8°. De la part de l'auteur. = — — Einige neue Ameisen. Wien, 1852. in 8°. De la part de l'auteur. . Горный Журналъ ua 1833 годъ. № 3, 6, 7, C. - llerepoypr» , 1853. in 8°. De la part de la rédaction. Записки ИмпеРАТОРСКАГО Общества Сельскаго Хозяйства Южной 3 ATK: Pocein 4853 годъ. Марть, Aupbab, Man, Troup, Гюль, Августъ. Одесса, 1853. in 8°. De la part de la Société d'agriculture du Sud de la Russie. . 2Kypnars Министерства Государственныхъ Имуществъ на 1853 roa». АпрЪль, Man, Troup, Гюль, Августъ, Сентабрь. С.-Петербургъ, 1853. in 8°. De la part de la rédaction. . Журналь Министерства Народнаго Wpocnbujenia на 1853 годъ. Марть, АпрЪль, Май, Понь, Гюль. С.-Петербургь, 1853. in S°. De la part de la rédaction. . Mouyacrit, Викт. O хизическомь ÿCAOBIH холернаго начала, С.-Петербургъ, 1853. in 8'. De la part de l'auteur. Посредник5 на 1853 roam. № 14—17, 18—22—24—26, 27, 28, 29, 30, 31, 32, 33, 34, 35—33, 39. C.-IIerepoypr», 1853. in fol. De la part de'la rédaction. Mittheilungen der Kais. freien ókonomischen Gesellschaft in St.-Pe- tersburg. 1853. 2—3 Heft, 5 Ней. St. - Petersbourg , 1853. in 8°. De la part de la Société économique de St.-Pétersbourg. Отечественныя Записки на 1853 годь. Апрфль, Mau, Тюнь, Ib, Августъ. С.-Петербургъ, 1853. in 8°. De la part de Mr. Krajevski. . Журналь Манузактуръ и Торговли на 1852 годъ. Тюль, Августъ, Сентябрь — Декабрь. Ha 1853 годъ. Январь — Мартъ» С.-Петер- бургъ, 1852. in 8°. De la part de la rédaction. 15. 16. 17. 13. 19. 20. 21. 22. 23 24. ` 95. 26. 565 Журналё Сельскаго Хозяйства на 1833 годъ. N° 4,5, 6, 7,8, 9. Москва, 1853. in 8°. De la part de la Société d'agriculture de Moscou. Memorias de la Real Academia de Ciencias de Madrid. Tom. I. Tercera serie. Tom. I. parte 2. Madrid, 1851. in 4°. De la part de l’Académie des sciences de Madrid. Resumen de las actas de la Academia real de Ciencias de Madrid en el anno academico de 1850 a 1851. Madrid, 1851. in 8°. De la part de l’Académie des sciences de Madrid. Aeccmems, К. Сокращенный курсъ шелководства. Перевелъ Гр. Co- коловъ. Одесса, 1848. in 8°. De la part de la Société d agriculture du Sud de la Russie. Труды Wauneratopckaro Вольнаго Экономическаго Общества. 1853. АпрЪль, Mau, Тюнь, Гюль, Августъ, Сентябрь. C.-IIerepoypr», 1853. in 8°. De la part de la Société économique de St-Pétersbourg. Bulletin de la Classe physico - mathématique de l’Académie Imp. des sciences de St.-Pétersbourg. Tom. XI. № 42—16—241. Tom. XIL Ne 4, 2. St.-Pétersbourg, 1853. in 4°. De la part de l' Académie des sciences de St.-Pétersbourg. Журнал Садоводства на 1853 годъ. N° 2, 3. Москва, 1853. in 8°. De la part de Mr. le rédacteur Klassen. Хозяйственный листокъ для крестьянъ на 1853 годъ. N° 9, 3. Москва, 4853. in 8°. De la part de Mr. Klassen. .„Onwems ИмпЕРАТОРСКАГО Русскаго Геогра‹ьическаго Общества 3a 1852 rog». С.-Петербургъ, 1853. in 8°, De la part de la Société géographique russe de St-Pétersbourg. AKm& Bb ИмпЕРАТОРСКОМЪ С. - Петербургскомъ Университег5 по истечении 1859 года. C.-Ierepöyprp, 1853. in 8°. De la part de l'Université de St.-Pétersbourg. Motschulsky, Vict. Etudes entomologiques. Helsingfors, 1853. in 8°. De la part de l'auteur. Jahrbuch der Kais. К. geologischen Reichsanstalt. 1852. Ne 4. Wien, 1852. in gr. 8. De la part de l'Institut géologique de Vienne. 27. 28, 29. 30. 31. 32. 33. 34. 36. 37. 3s. 566 Попов5, А. Запиёки объ интегрироваши системы ypaBHeHin, имью- щихъ приложешще въ Teopın pasHoBbcia упругихъ и движеня Te- кучихъ Tha, Казань, 1852. in 4°. De la part de l'auteur. Omuens o состоями ИмиерАТОРОКАГО Казанскаго Университета въ 1851 — 1852 академ. году въ торжественномъ собрани 5 Октября 1852 года. Казань, 1852. in 4°. De la part de l' Université de Kazan. Tpaymıpemmepe, P. Ooospbuie естественныхъ семействъ входящихъ въ составь -b1opbr губернёи Клевскаго учебнаго округа. KieBb, 1853. in 4°. De la part de l'auteur. Erman, A. Archiv für wissenschaftliche Kunde von Russland. 12 Band, 1—2—3 Heft. Berlin, 1852—53. in 8°. De la part de la rédaction. Korrespondenzblatt des zoologisch - mineralogischen Vereines in Regensburg. Sechster Jahrgang, 1852. in 8°. De la part de la Société zoologique-minéralogique de Ratisbonne, Abhandlungen des zoologischen-mineralogischeu Vereines in Regens- burg. 3 Heft. Regensburg, 1853. in 8°. De la part de la Société zoologique-minéralogique de Ratisbonne. Flora. Neue Reihe. X Jahrgang. 1 Band. Regensburg, 1852. in 8’. De la part de la rédaction. к Gelehrte Anzeigen herausgegeben von Mitgliedern der К. Baier. Aka- demie der Wissenschaften. Band 32, 33, 34, 35. München, 1851—52. 7 in 4°. De la part de Г Académie des sciences de Munich. . Abhandlungen der mathem.-physikalischen Classe der K. bayerischen Akademie der Wissenschaften. 6 Bandes 2—3 Abthlg. Miinchen, 1851—52. in 4°. De la part de Г Académie des sciences de Munich. Bulletin der Konig]. Akademie der Wissenschaften. 1851. Ne 1—43. 1852. Ne 1—29. München, 1851—52. in 4°. De la part de l' Académie des sciences de Munich. Vogel, A. Ueber den Chemismus der Vegetation. Festrede. Munchen, 1852. in 4. De la part de l' Académie des Sciences de Munich. Письмо Прохессора M, Ф.'Спасскаго къ Редактору Московскаго Врачебнаго Журнала. Москва, 1853. in 8°. De la part de l’auteur. 39. 40. 4. 42. 43. 46. 47. 48. 49. 50. 567 Kokscharow, Nicol. Materialien zur Mineralogie Russlands. Text. Lfrg. 1—3. in 8° und Atlas in 4°. St.-Petersburg, 1853. De la part de l'auteur. Entomologische Zeitung. 13 Jahrgang. Stettin, 1852. in 8'. De la part de la. Société entomologique de Stettin. Linnaea entomologica. 7 Band. Berlin, 1852. in 8°. De la part de la Société entomologique de Stettin. The Quarterly Journal of the geological Society. Vol. IX, part 2. № 34. London, 1853. in 8°. De la part de la Société géologique de Stettin. i bncmuukeó ИмпеРАТОРСКАГО Русскаго l'eorpaæityeckaro Общества за 1853 годъ. Книжка Ш, III и ТУ. С©С.-Петербургь, 1853. in 8°. De la part de la Société géographique de St.-Pétersbourg. d Чернай, А. Фауна Харьковской губерши. Выпускъ Ш. Харьковъ, 1853. in 4°. De la part de l'auteur. Wiirtembergische naturwissenschaftliche Jahreshefte. Neunter Jahr- gang. 2 Heft. Stuttgart, 1853. in 8°. De la part de la Société des naturalistes de Würtemberg. Krauss, Ferdinand. Das Thierreich in Bildern nach Familien und Gattungen. Sáugethiere. Lieferung 1—8. Mit 50 color. Tafeln. Stutt- gart, 1848—50. in 4°. De la part de l'auteur. Pius, произнесенная Директоромъ Демидовскаго Лицея H. Конши- HBIMB въ торжественномь засфданми 6 Тюня 1853 года въ день $0-лЬтнясо Юбилея Лицейскаго. Ярославль, 1853. in 8°. De la part du Lycée de Jaroslav. Гладков: O6ospbnie пятидесятилВтняго существования Демидов- скаго Лицея. Ярославль, 1853. in 8°. De la part du Lycée de Jaroslav. Троицкий, Ioan. История Губернскаго Города Ярославля. Ярославль, 1853. in 8°. De la part du Lycée de Jaroslav. Correspondenzblatt des naturforschenden Vereins zu Riga. 1852-53. № 7—9—12. Riga, 1853. in 8'. De la part de la Société des Natura- listes de Riga. 51. 52. 53. 54. 55. 56. 28. 59. 60. 568 Bulletin de la Société géologique de France. 2 série. tom. 8. feuilles 35—40. tom. 9. feuilles 15—35. tom. 10. feuilles 1—3. Paris, 1850—52. in 8°. De la part de la Société géologique de France. Liste des membres de la Société géologique de France au 1 Juillet 1852. in 8°. Paris, 1852. De la part de la Société géologique de France. Verneuil et Collomb: Coup d'oeil зигЧа constitution géologique de plusieurs provinces de l'Espagne. Suivi d'une description de quelques ossemens fossiles du terrain miocène par Paul Gervais. Paris, 1853. in 4. De la part de Mr. de Verneuil. Vuensia Записки издаваемыя ИмпеРАТОРСКИМЪ Казанскимъ Универ- ситетомъ. 1851. Книжка 1—4. Казань, 1852. jn 8° et in #. De la part de l'Université de Kazan. Keccreps: Естественная Истор!я Губерн!и Kiescxaro. Учебнаго Окру- ra. Выпускъ патый. Животныя Земноводныя. Клевъ, 1833. in 4°. De la part de l'auteur. Annales de l'Académie d'Archéologie de Belgique. Tom. 9. livr. 1—4. Anvers, 1852. in 8°. De la part de l’Académie d' Archéologie. . Statuts de lordre chapitral d'ancienne noblesse des 4 Empereurs d'Allemagne. Anvers, 1838. in 8°. De la part de Mr. le Vicomte de Kerckhove. Mémoire sur la noblesse et les moyens de la relever. 3 édit. Ап- vers, 1848. in 8°. De la part de l’auteur, Mr. le Vicomte de Kerckhove. Annales de la Société Linnéenne de Lyon. Anvers 850—532. Lyon, 1852. in 8°. De la part de la Société Linnéenne de Lyon. Annales des sciences physiques et naturelles etc. publiées par la Société nationale d'Agriculture etc. de Lyon. 2 Série. tom. III. parties 1—2. Lyon, 1850—51. in gr. 8°. De la part de la Société d' Agriculture etc. de Lyon. 61—62. Mémoires de l'Académie des sciences etc. de Lyon. Classe des sciences. tom. I. Lyon, 1851. in 8°. Classe des lettres. tom. I. Lyon, 1851. in 8°. De la part de Г Académie des sciences de Lyon. 63. 64. 65. 66. 68. 69. 70. 71. 12. 73. 74. 569 Sitzungsberichte der Каз. Akademie der Wissenschaften. — Mathe- matisch - naturwissenschaftliche Classe. Band VIII. Ней 4, 5. — Band IX. Ней 1—2. Wien, 1852. in 8°. De la part de l' Académie des sciences de Vienne. Die feierliche Sitzung der K. Akademie der Wissenschaften am 29 Mai 1852. Wien, 1852. in 8°. De la part de l'Académie des sciences de Vienne. Verzeichniss der im Buchhandel befindlichen Druckschriften der Kais. Akademie der Wissenschaften in Wien. Ende Mai 1852. Wien, 1852. in 8°. De la part de l Académie des sciences de Vienne. Verhandlungen der physicalisch - medizinischen Gesellschaft in Würzburg. 3 Band, Ней 1—3. Würzburg, 1852. in 8°. De la part de la Société physico-médicale de Würzbourg. . Verhandlungen des zoologisch-botanischen Vereins in Wien. Band 2, Wien, 1853. in 8°. De 1а part de la Société zoologique - botanique de Vienne. Nachrichten von der Georg-Augusts-Universität etc. zu Götlingen. Vom Jahre 1852. Gottingen, 1852. in 8°. De la part de la Société des sciences de Güttingue. Sandberger, Guido. Einige Beobachtungen über Clymenien. (Abdruck) in 8°. De la part de l'auteur. — — Beobachtungen über mehrere schwierigere Punkte der _ Organisation der Goniatiten. (Abdruck.) in 8°. De la part de l'auteur. Sandberger , Fridolin. Untersuchungen über das Mainzer Tertiär- becken. Wiesbaden, 1853. in 4°. De la part de l'auteur. — — Ueber das Vorkommen des himmelblauen Barytspathes zu Naurod bei Wiesbaden. (Abdruck.) Wien, 1852. in 4°. De la part de l'auteur. — — Ueber die Analogieen der fossilen Гапа- u. Süsswasser- fauna des Mainzer Beckens mit der lebenden der Mittelmeerlän- der. (Abdruck.) in #. De la part de l'auteur. — — Ueber das Vorkommen des Manganspaths in Nassau. (Ab- druck.) in 8°. De la part de l'auteur. = or 76. 77. 78. 80. 81. 83. 84. 86. 570 . Jahresberichte der Wetterauischen Gesellschaft für die gesammte Naturkunde für 1844—1845, 1846—1847, 1847—1850, 1850—1851. Hanau, 1845—1851. in 8°. De la part de la Société des Naturalistes de Wéteravie à Hanau. Beitrüge zur rheinischen Naturgeschichte. 3-tes Heft. Freiburg, 1853. in 8'. De la part de la Société des Naturalistes de Freibourg. Maier, Rud. Die Anatomie der DUE WE Mit 4 Tafeln, Freiburg, 1853. in 8°. De la part de l'auteur. — — Eine anatomische Beobachtung über Fettdegeneration u. Verknöcherung von Muskeln u. Sehnen. Freiburg, 1852. in 8°. De la part de l'auteur. . Proceedings of the Royal Society of Edinburgh. Session 1851—52. Edinburgh, 1852. in 8°. De la part de la Société Royale d' Edinbourg. Transactions of the Royal Society of Edinburgh. Vol. XX. part ИГ. Edinburgh, 1852. in 4°. De la part de la Société Royale d’Edinbourg. Neun u. zwanzigster Jahres - Bericht der Schlesischen Gesellschaft für vaterländische Kultur. Ех. 2. Breslau, 1852. in 4°. De la part de la Société silésique de Breslau. 2. Archives du Muséum d'histoire naturelle. Tom. VI. Livr. 8—4. Paris, 1852. in #. De la part de la Direction du Musée d'histoire naturelle de Paris. Годичный Икть въ Ришельевскомъ .luneb 21-ro Inna 1853 года. Одесса, 1833. in #. De la part du Lycée de Richelieu d'Odessa. Correspondenzblatt des naturhistorischen Vereins der preussischen Rheinlande u. Westphalens. 1852. № 4. Bonn, 1832. in 8°. De la part de la Société des Naturalistes de Bonne. . Siebold v. C. Th. u. Kölliker, Alb. Zeitschrift für wissenschaft- liche Zoologie. 3 Band, 4 Heft.— 4 Band, 1—4 Heft. Leipzig, 1852. in 8'. De la part des rédacteurs. | Siebold, C. Th. v. Bericht über die Leistungen in der Naturge- sehichte der Würmer, Zoophyten u. Protozoen wahrend der Jahre 1845—1847. (Abdruck.) Bonn, 1832. in 8'. De la part de l'auteur. % 37. 88. 89. 90. 91 92 95. © Ss 96. 97: 571 Siebold, Zoologische Notizen. (Aus Wiegmann's Archiv.), 1852. in 8°. De la part de l'auteur. — — Ueber Cecidomyia saliciperda, eine den Weidenbäumen nachtheilige Gallmücke. (Aus den Verhandlungen des schlesischen Forstvereins). 1852. in 8'. De la part de l'auteur. Frantzius, Alex. v. Naturhistorische Reiseskizzen gesammelt wäh- rend einer Reise durch Tyrol. (Aus Siebold's Zeitschrift für wissensch. Zoologie) 1851. in 8°. De la part de Mr. le Professeur C. Th. de Siebold à München. Saussure, Henri Е. (dej Monographie des Guépes solitaires. Cah. 4, 2, 5—5. Paris, 1832. in 8°. De la part de l'auteur. Ld Шидловсый: Отчеть объ астрономическомъ путешестви, совершен- номъ въ 1847 и 1848 годахъ. Выпускъ первый. Харьковъ, 1853. in 4°. De la part de l'Université de Kharkov. Jahrbücher des Vereins für Naturkunde im Herzogthum Nassau. 8-tes Heft, 1—2 Abtheilung. Wiesbaden, 1852. in 8°. De la part de la Société des Naturalistes à Wiesbade. Thomü, C. Geschichte des Vereins für Naturkunde im Herzogthum Nassau. Wiesbaden, 1842. in S'. De la part de la Société des faturalistes de Wiesbade. . Die Nassauischen Heilquellen beschrieben durch einen Verein von Aerzten. Wiesbaden, 1851. in 8°. De la part de Mr. le Dr. Fridolin Sandberger. . Reichenbach, Ludw. Handbuch der speziellen Ornithologie. (Alce- dineae.) Mit Atlas mit 44 illuminirten Tafeln in 160 Figuren. Dresden, 1851. in 4°. De 1а part de Mr. le Conseiller de cour L. Reichenbach de Dresde. Bulletins de l'Académie Royale des sciences etc. Tom. XVIII, 2 partie, tom. XIX, 1—2 parties. Bruxelles, 1852. in 8°. De la part de l'Académie Royale des sciences de Bruxelles. Mémoires couronnés et Mémoires des savants étrangers publiés par l'Académie Royale des sciences etc. de Bruxelles. Tom. XXIV. NM 4. 1858. 38 572 Bruxelles, 1852. in 4°. De la part de l'Académie Royale des sciences de Bruzelles. 98. Mémoires de l’Académie Royale des sciences etc. de Bruxelles. Tom. 26. Bruxelles, 1851. in 4°. De la part de l'Académie des sciences de Bruxelles. 99. Mémoires couronnés et Mémoires des savants étrangers publiés 100. 101. 102. 103. 104. 106. par l’Académie Royale des sciencés. Collection in 8°. Tom. 5. premiere partie. Bruxelles, 1852. in 8°. De la part de l'Académie Royale des sciences de Bruxelles. Annuaire de l’Académie Royale des sciences etc. de Bruxelles. 1852. Dix huitieme annee. Bruxelles, 1852. in 12°. De la part de х . l' Académie Royale des sciences de Bruxelles. - Quetelet, А. Observations des phénomènes périodiques. Bruxelles, 1851. in 4°. De la part de l'auteur. — — Sur le Climat de la Belgique. 5 partie. Des pluies, des greles et des neiges. Bruxelles, 1852. in 4. De la part de l'auteur. Zeitschrift der deutschen geologischen Gesellschaft. Band 1. Ней 1—4. Band 2. Heft 1—4. Band 3. Heft 1—4. Band 4. Heft i—3. Berlin, 4849—52. in 8°. De la part de la Société géologique de l' Allemagne. Reichenbach, Ludov. Typaceae, lrideae, Narcissineae et Juncaceae in flora germanica. Cum iconibus 184. Lipsiae, 1847. in 4. De la part de l'auteur. — — Smilaceae et Liliaceae in flora germanica. Cum iconibus 241 in 102 tabul. Lipsiae, 1848. in 4. De la part de l'auteur. — — Agrostographia germanica. Cum tabulis 121. Lipsiae, 1850. in 4°. De la part de l'auteur. . Bulletin de la Classe physico - mathématique de l'Académie Imp. des sciences de St.-Pétersbourg. Tom. XI. № 92—24. St.-Péters- bourg, 1853. in 4°. De la part de l'Académie des sciences de St.-Pétersbourg. 573 108. Записки ИмпеРАТОРСКАГО Pyeckaro Геограч»ическаго Общества, Книжка S. С.-Петербургъ, 1853. in 8°. De la part de la Société géographique russe. 109. OGozprenie преподавашя наукъ и искуствь въ ИмпеРАТОРСКОМЪ Университеть Cr. Владим!ра въ первомъ mnoayroaiun 1853 — 1854 учебнаго года. Kies», 1853. in 4°. De la part de l'Université de Kiev. 110. Полунинё, Mockosckiu Врачебный Журналъ. Годъ 1853. Кииж- ка 2 n 3. Москва, 1853. in 8°. De la part du rédacteur. Membres élus. Actuels: Sur la proposition des 2 Secrétaires de la Societé: Mr. le Professeur Kraus à Stuttgart, Secrétaire de la Société des Naturalistes de Würtemberg. Mr. le Dr. Guino SAnDBERGER à Wiesbade. Mr. Nicor. Iv. Koskcuarorr , Capitaine du corps des ingénieurs des mines. Mr. Gen. Dan. Romanowsky, Lieutenant du corps des ingénieurs. SEANCE DU 19 NOVEMBRE 1853. S. Exc. Мг. p'Ercuwarn présente un article sous le titre: «Die Grauwackenschichten Liey. - и. Esthlands.» Avec deux planches. Mr. le Professeur Zetter de Glogau envoie une notice sur 3 papil- lons nocturnes du Japon; avec 1 planche. (Voyez Bull. N® 4 de 1853.) Lecture d'une lettre de Mr. le Vice-Président, ALEXANDRE FiscuER DE WALDHEIM, adressée au premier Secrétaire, dans laquelle il le charge, d'étre l'intrepréte de sa reconnaissance auprès de la Société pour sa nomination comme Vice-Président. 974 S. Ex. Mr. de Steven de Symphéropol envoie un Catalogue d'oiseaux et de mammifères ainsi que de plantes de la Crimée, rassemblés par Mr. Radde et que celui-ci desire vendre. MM. les Professeurs Joax Govipo de Londres et Уюхснонх de Leiden remercient pour leur nomination comme membres de la Société et annoncent l'envoi prochain de leurs grands ouvrages, celui - ci «Monograph of the Odontophorinae or te Patridges of America» et l’autre de son ouvrage sur isle de Java. — En méme Mr. Junghuhn communique qu'il est occupé actuellement à dresser une grande carte topographique de Java et qu'aussitót apres l'achèvement de ce travail il se propose de retourner dans les mémes contrées pour explorer les iles de Timor et Ceram. z Mr. Cu-s. Donzx , Président de la Société entomologique de Stettin, en envoyant le travail de Zeller, annonce que celui-ci, dans un article quil destine pour le Bulletin, veut bien se charger de la révision de la faune lépidoptérologique de la Livonie. Mr. Кентвевс envoie 22 échantillons de soi-disant aérolithes re- ceuillis à 15 verstes de Sélenginsk. — Mr. le Second Secrétaire - Dr. Auerbach , a trouvé aprés un examen detaillé, que 7 échantillons sont composés de fer hydro-oxydé contenant des grains de Quartz et de Pyrite et que le reste est du fer magnétique crystallin, ce qui prouve qu'ils ne peuvent étre régardés comme des aérolithes, ne possé- dant aucun de leurs caracteres distinctifs. Lettres de remercimens pour l'envoi du Bulletin de la part de LL. Exc. Mr. le ministre des finances, de Mr. Longinoff, Steven et le Comte Mannerheim , de MM. Belke de Kaminiec- Podolski, et Bronn de Heidelberg , de la part de la Société des Naturalistes de Würtem- g, de la Société des sciences de Copenhague , de la Société philo- sophique américaine de Philadelphie, dé l'Académie des sciences de Munich, de la Société des sciences de Leipzig, de l'Université de Ka- zan, du jardin botanique de St.-Pétersbourg , du Lycée de Richelieu d'Odessa et de la Société d'horticulture de Moscou. berg 575 DONS. a. Objets offerts. Mr. Romowovsxy , membre de la Société, présente une collection de 29 echantillons de pétrifications de la formation carbonifère du Gou- vernement de Toula. Mr. Кенгвеве envoie 25 livres d'oignons de Lilium tenuifolium et 22 échantillons de soi- disants aérolithes. Mr. FerpiNanp PocawkA fait don de la 4-ème centurie de la flore d'Orel. Mr. Cnevirz envoie quelques exemplaires de fossiles carboniféres de Mestschovsk dans le Gouvernement de Kalouga. b. Livres offerts. 1. Mémoires de l'Académie Royale des sciences de Belgique. Tom. 21 et 22. Bruxelles, 1848. in 4. De la part de l'Académie des scien- ces à Bruxelles. 2. Mémoires couronnés et Mémoires des savans étrangers publiés par l'Académie des sciences de Belgique. Tom. 16 et 22. Bruxelles, 1845 et 1848. in №. De la part de l'Académie Royale des sciences de Bruxelles. 3. Annuaire de l'Académie Royale des sciences de Bruxelles. 10-&me et 44-èmes années. Bruxelles, 1844 et 1848. in 12°. De la part de Г Académie des sciences de Bruxelles. 4. Bulletin de l'Académie Royale des sciences de Bruxelles. Tom. XI. Tom. XIV. 2-de partie et Tom. XV. 1-de partie № 4—8. Bruxel- les, 1844. 1841. 1848. in 4. De la part de l’Académie des sciences de Bruxelles. 5. Quetelet, А. Observations des phénomènes périodiques. (Extrait.) in 4. De la part de l'auteur. 6. — — Sur le climat de la Belgique. Parties 1, 2 et 3. Bru- xelles, 4845—1848. in №. De la part de l'auteur. 10. 11. 12. 13. 44. 15. 16. 47. 576 . Catalogue des livres de la Bibliothèque de l'Observatorie royal de Bruxelles. Bruxelles, 1847. in 8°. De la part Mr. A. Quetelet de Bruxelles. . Quetelet, A. Rapport adressé à Mr. le Ministre de l’intérieur sur T'état et les travaux de l'observatoire royal pendant l’année 1847. Bruxelles, 1847. in 8°. De la part de l'auteur. . Guérin - Méneville : Note sur les Acariens , les Myriapodes obser- vés jusqu'ici dans les pommes de terre malades. Paris, 1845. in 8°. De la part de l'auteur. Guérin - Meneville, Е. E. Nécessité d’introduire l'étude de la Zoo- logie dans l’enseignement agricole. 1847. in 8. De la part de l’auteur. Guérin - Méneville. Extrait du Compte rendu de la séance publique de la Société royale d'Agriculture qui a décerné à Mr. Robert le prix pour la découverte de moyens à détruire les insectes nuisi- bles aux forêts etc. Paris, 1847. in 8°. De la part de Mr. le Rap- porteur. Guérin - Méneville, F. E. Extrait des matériaux recueillis à la Magnanerie de H. Tulle sur les maladies des vers à soie. Paris, 1850. in 8. De la part de l'auteur. The transactions of the Linnean Society of London. Volume 21. - part the second. London, 1853. in 4. De la part de la Société Linnéenne de Londres. Proceedings ofthe Linnean Society of London. № 48—51. London, 4851—52. in 8°. De la part de la Société Linnéenne de Londres. List of the Linnean Society of London, 1852. in 8°. De la part de la Société Linnéenne de Londres. Berichte über die Verhandlungen der Kon. sachsischen Gesellschaft der Wissenschaften zu Leipzig. Mathematisch - physische Classe. 1852. I. Leipzig, 1853. in 8°. De la part de la Société des sciences de Leipzig. Drobisch, M. W. Ueber musikalische Tonbestimmung und Tempe- ratur. Leipzig, 1852. in 8'. De la part de la Société des sciences de Leipzig. 18. 19. 20. 24. 22. 23. 24. 25. 26. 27. 28. 914 Hofmeister , W. Beiträge zur Kenntniss der Gefässkryptogamen. Leipzig , 1852. in 8°. De la part de la Société des sciences de Leipzig. * Abhandlungen der mathematisch - physikalischen Classe der Kôn. baier. Akademie der Wissenschaften. Band 1, 2—3-tes Bandes 1—2 Abtheilung. München, 1832—1842. in 4. De la part de l’Académie des sciences de Munich. Gelehrte Anzeigen. Herausgegeben von Mitgliedern der K. baier. Akademie der Wissenschaften. 6 Band. 8, 9, 10, 14, 12, 43—15 Band. München, 1838—1842. in 4. De la part de l'Académie des sciences de Munich. Novorum Actorum Academiae Caesareae Leopoldino - Carolinae na- turae curiosorum volum. 14 supplementum. Cum tabulis 44. Vratislaviae, 1852. in 4°. De la part de l'Académie Léopoldino - Caroline des naturalistes. Abhandlungen der Kônigl. bohmischen Gesellschaft der Wissen- schaften. 5 Folge, 7 Band. Prag, 1852. in 4°. De la part de la Société bohémienne des sciences à Prague. Murchison, R. J. Address at the anniversary meeting of the Royal geographical Society 23 May 1853. London, 1853. in 8°. De La part de l'auteur. The Quaterly Journal of the geological Society. Vol. IX. part 3. London, 1853. in 8. De la part de la Société géologique de Londres. Oversigt over det Kyl. danske Videns Kabernes Selskabs Forhand- linger og dets Medlemmers Arbeideri Aaret 1852. Kjobenhavn, 1853. in 8°. De la part de la Société des sciences de Copenhague. Jahrbuch der К. К. geologischen Reichsanstalt. 1853. № 1. (Januar—März.) Wien, 1853. in #. De la part de l'Institut géologi- que de Vienne. Senoner, Adolph. Zusammenstellung der bisher gemachten Hôhen- messungen in den Kronländern Galizien u. Bukowina. (Aus dem Jahrb. d. ©. Reichsanstalt.) Wien, 1853. in №. De la part de l'auteur. Ledebour , Car. Frid. Flora rossica. fascicul. 11—44. Stuttgartiae , 1854—1853. in 8. De la part de la veuve de l'auteur. 29. 30. 31. 32. 33. 34. 35. 36. 37. 38. 39. 49. 578 Mittheilungen der Kais. freien ükonomischen Gesellschaft zu St.- Petersburg. 1853. 4 Heft. St.-Petersburg, 1853. in 8. De la part de la Société économique de St.-Pétersbourg. Chevrolat, А. Rappel des Coléoptères décrits par Palisot de Beau- vois aux genres actuellement adoptés, avec synonymie. (Extrait.) Paris, 1852. in 4°. De la part de l'auteur. - "A — — Genus Omocera. (Extrait.) Paris, 1852. in 8°. De la part de l'auteur. — — Note sur les Longicornes de la collection de Banks. (Extrait.) Paris, 1851. in 8°. De la pe de l'auteur. — — Description de оков nouveaux. (Extrait ) Paris, 1852. in 8. De la part de l'auteur. — — Description de 3 Coléoptères. (Extrait.) Paris, 1852. in 8. De la part de l'auteur. Report in Senate of the united Senate. 32 Congress, 2 session. . № 421. Boston, 1853. in 8°. De la part du Congrès scientifique de Boston. Transactions of the geological Society of London. Second Series. . Vol. II, part 2, 3 and Supplement. Vol. IIT, part 1, 2. Vol. IV, part 2. Vol. VI, part 1, 2 and Vol. VII, part 1, 2. London, 1827—1845. in 4°. De la part de la Société géologique de Londres. Abhandlungen der Konigl. Akademie der Wissenschaften zu Ber- lin. Aus dem Jahre 1852. Berlin, 1853. in 4°. De la part de ГАса- démie des sciences de Berlin. Monatsbericht der Konigl. preuss. Akademie der Wissenschaften zu Berlin. 4852. November, December. 1853. Januar—Juli. Berlin, 1852—53. in 8°. De la part de l'Académie des sciences de Berlin. Журналь Министерства Hapognaro Просвфщен1я. 1853. Августъ. (.-Петербургъ, 1853. in 8°. De la part de la rédaction. Журналь Muuncrepcrsa Внутреннихъ aba. 1853. Сентябрь, Октябрь. С.-Петербургъ, 1853. in 8'. De la part de la rédaction. 41. 44. 49. 46. 47. 50. 51. 52. 579 Обзявлеше о публичномъ преподаваши наукъ въ liwmEPATOPCKOMb С.- Петербургскомъ УниверситетЬ на 1853—54 roan. С.Петербургъ, 1853. in 8°. De la part de l'Université de St.-Pétersbourg. . Bexemoss , Н. О нфкоторыхъ новыхъ случаяхъ химическаго coue- tania. С.-Петербургъ, 4853. in 8°, De la part de l'Université de St.- Pétersbourg. . Сковликовё, М. Изслдоваше красильныхъ веществъ. С.-Петербургъ, 1853. in 8°. De la part de l' Université de St.-Pétersbourg. JMuxaitzoes, M. Изслфдоваше рода Рогозъ преимущественно въ си- стематическомъ отношен!и. С.-Пегербургъ. 1853. in 8°. De la part de l'Université de St. Pétersbourg. Мануфактурныя и Горнозаводскя извЪфетия. 1853, № 14 — 16. C.- Петербургъ, 1853. in 8°. De la part de la rédaction. Akms въ”ИмпеРАТОРСКОМЪ Харьковскомъ VHuBepcarerb 30 Августа 1853 года. Харьковъ, 1853. in 8°. De la part de l'Université de Kharkov. OGosprnie {преподавания предмеговь въ ИмпЕРАТОРСКОМЪ Харьков- скомъ Университеть на 1853—54 rog». Харьковъ, 1853. in 4. De la part de l'Université de Kharkov. . Записки ИмпеРАТОРСКАГО Общества Сельскаго Хозяйства Южной Росси 1853 roa», № 9. Одесса, 1853. in 8°. De la part de la So- ciété d' Agriculture du Midi de la Russie. . Кавказ5 на 1853 годъ № 72. 76. 77. 18. S0. Taæaucr, 1853. in fol. De la part de la rédaction. Отечественныя Записки на 1853 годъ. Октябрь. (.-Петербургъ, 1853. in 8°. De la part de la rédaction. Бутков5, II. Оборона Афтописи Русской. С.-Петербургъ, 1840. in 8°. De la part de l'auteur. Berichte über die Verhandlungen der Königl. sächsischen Gesell- schaft der Wissenschaften zu Leipzig. Mathematisch - Physische Classe. 1852. № 2. 1853. № 1. Leipzig, 1853. in 8'. De la part de la Société saxonne des sciences de Leipxig. 53. Hansen , P. А. Entwickelung des Products einer Potenz des Ва- № 4. 1853. à 39 54. 55. 56. 57. 58. 59. 60. 61. = 62. 63. 64. 580 dius Vectors. Leipzig , 1853, in gr. 8. De ia part de la Société saxonne des sciences de Leipzig. Jahresbericht des naturwissenschaftlichen Vereins in Halle. 1852. 3 und 4 Heft. Berlin, 1853. in S'. De la part de la Société des Na- turalistes de Halle. Zeitschrift für die gesammten Naturwissenschaften. Herausgegeben von dem naturwissenschaftlichen Vezeine für Sachsen und Thü- ringen in Halle. 1853. Januar — Mai. Halle, 1853. in 8°. De la part de la Société des Naturalistes pour la Saxe et la Thuringue à Halle. + Bulletin de la Société géologique de France. 2-ère série. tom. 9. feuilles 36—40. tom. X. feuilles 4 — 41. Paris, 1852 — 53. in 8°. De la part de la Société géologique de France. : Morton, W. F. G. Statements, supported by evidence. Washington, 1853. in 8°. De la part de l'auteur. Thirty - second congress — first session. House of represeníatives. 1852. in 8°. De la part de Mr. W. Morton. Observations météorologiques faites à Nijné- Taguilsk , Gouverne- ment de Perm. 1850 et 1851. Paris, 1852. in 8'. Par l'entremise de Son Excellence Mr. le Comte S. Stroganoff. Natuurkundige Verhandelingen van de hollandsche Maatschappij der Wetenschappen te Haarlem. Achtste Deel. The Haarlem, 1853. in 4. De apart de la Société hollandaise des sciences à Harlem. Ad Горный Журналё на 1833 годъ, N° S. С,-Шетербургъ , 1853. in 8°. De la part de la rédaction. Труды ИмпеРАТОРСКАГО BO1bHaro 3KOHOMAyecKaro общества. 1853. № 10. (.-Петербургъ, 1853. ш 8°. ela part de la Société d’Agri- culture de St.-Pétersbourg. Журналь Сельскаго Хозяйства, IunrPbatoPcriro Московскаго Об- зцебтва ‘Сельскаго Хозяйства 185^. N° 10. Москва, 1853. in 8°. De la part de la Société Impériale а’ Agriculture de Moscou. Посредник, Газета ‘на 4853 годъ, № 41, 42, 43, 44. C.- Петербургъ, 4853. in fol. De la part de la rédaction. 581 65. St.-Petersburger Zeitung 1853. № 236—244—252. St.-Petersburg, 66. 67. 68. 69. 70. 71. 72. 1853. in fol. De la part de la rédaction. Linnaea entomologica. 8-ter Band. Berlin, 1853. in 8°. De la part de la Société entomologique de Stettin. Omueme o cocroanin ИмпеРАТОРСКАГО Казанскаго Университета BB 1852—53 году. Казань, 1853. in 8°. De la part de l'Université de Kasan. Станиславай А. О ходЪ sakonosbabnia въ Poccin, (РБчь}. Казань, in 8°. De la part de l'Université de Kasan. Журнал Садоводства ua 1853 roam N° 4. Москва, 1853. in S'. De la part du Rédacteur, Мг. Klassen. Хозяйственный листокъ для крестьянъ. Прибавлене 4 къ Журналу Садоводства на 1833 roy. Москва, 1853. in 8°. Le la part de Mr. Klassen. Woldstedt, Fred. Till de promotions - acter hvilka, med Särskildt Al- lernädigst Tillstand of philosophiska Faculteten etc. Helsingfors, 1853. in fol. De la part de l’Université de Helsingfors. Index praelectionum in Universitate Alexandrea Fenniae 1852 — 53. Helsingforsiae , 1852. in fol. De la part de Г Université de Helsing- fors. 73—93. 20 Dissertations et Thèses de l'Université de Helsingfors. Helsing- 94. 95. 96. 97. fors, 1852—53. in 4 et 8°. De la part de l' Université de Helsingfors. Abhandlungen des zoologisch - mineralogischen Vereins in Regens- burg 3-tes Heft. Regensburg , 1853. in 8. Pe la part de la Société zoologique - minéralogique de Ratisbonne. Korrespondenz - Blatt des zoologisch - mineralogischen Vereines in Regensburg. Sechster Jahrgang 1852. Regensburg , 1852. in 8°. De la part de la Société zoologique - minéralogique de Ratisbonne. Flora oder allgemeine botanische Zeitung. Neue Reihe. 10-ter Jahr- gang 1 Band. Regensburg, 1852. in 8°. De la part de la Société bota- nique de Ratisbonne. | Lapschine: Les vents qui soufflent à Kharkov suivent-ils la loi dé- couverte par M. Dove? Avec 2 planches. Extrait in 8'. 2 Exempl. De la part de l'auteur, 582 98. Лапшин В. СлЪдують ли вЪФтры Eb Харьков$ закону вращеня Дове? экц. 2. in 8. De la part de l'auteur. 99. Купферз. Отчеть главной «enmamuweckoH обсерватор!и за 1852 годъ. С.-Петербургъ 1853. in 8°. De la part de l'auteur. 100. Ученыя Записки издаваемыя ИмпеЕРАТОРСКИМЪ Казанскимъ Уни- верситетомъ 1852. Kunze. 2, 3. in 8°. et Книжьа 1 и4. in 4. Казань, 1852—53. De la part de l'Université de Kasan. 101. Leeuwenhock, у. Anton. Vervolg der Brieven, geschreven aan de Wytvermaarde Koninglijke Societeit in Londen. — Tot Leyden 1715. in #. De la part de Mr. Anatole Bogdanow, étudiant à Г Université de Moscou. 102. Godet Ch. H. Flore du Jura. Partie 1 et 2. Neuchatel, 1852—53. т S'. De la part de l’auteur. SÉANCE DU 17 DÉCEMBRE 1853. Le Vice-Président, Mr. АтехамовЕ FISCHER DE WALDHEIM, assistant à la Séance pour la première fois aprés sa nomination , adresse encore quelques paroles de remercimens aux membres présents. Mr. Tanarscukorr en renvoyant ses observations , revues , sur les plantes indigènes des environs d'Orel pendant les années 1851 et 1852, ajoute encore celles de l'année 1853. Mr. le Pasreur Bürrxen envoie un article sous le titre: « Geognostisch, geologische Ansichten entnommen aus Kurlands Erdlagerungen.» Mr. le Professeur Czernat envoie quelques notices de Mr. Mass- lovsky qui constatent l’espece Aspius Ovsianka Cz. Mr. le Vice-Président, ALEXANDRE FiscHeR DE WALDHEIM communique ses observations sur le développement des fleurs du Tagetes erecta où, par une soudure des fleurs deux à deux, elles deviennent distyles et portent # stigmates. S. Exc. Mr. de Steven communique quelques observations sur le Solpuga décrit dans le Bulletin 1848 par Mr. Kittary. 583 Mr. АтехлмовЕе Becker de Sarepta envoie des échantillons de Soude crue qu'il a obtenue de la plante Salsola Soda très fréquente sur les bords de la Sarpa, en priant la Société de soumettre cette soude à une analyse chimique. Mr. R. Hermann a bien voulu se charger de ce travail. Le Premier Secrétaire, Mr. le Dr. RENARD, après avoir donné lecture d'un rapport sur les publications si importantes et si riches de l'Institut de Smithson à Washington et de son envoi également fort intéressant de cette année, propose à la Société d'envoyer de son coté à l'Institut de Smithson toute la collection de ses Bulletins et Mémoires. Le méme communique une lettre de MM. Barres et LoweLz de Londres, qui proposent à la Société l'échange des Bulletins et des Mémoires con- tre: «Transactions of the Royal Iresh Academy» depuis le commencement jusqu'à ce jour, 19 volumes de «Transactions of the Royal Society of Edinburgh» et (en abrégé) «Philosophical transactions of the Royal Society of London» depuis le commencement jusqu'en 1800. Mr. Венв, Conservateur prés du Musée de la Société, présente le des- sin et la description d'une nouvelle espéce de Bourdon Bombus qu'il a dédié à la mémoire du défunt Vice-Président de la Société. Lecture d'une seconde lettre de Mr. Воотемор adressée de St.-Francisco à Mr. le Second Secrétaire , Dr. Auerbach, dans laquelle Mr. Boutenop communique, entre aütres, que les sables aurifères de la Californie con- tiennent en moyenne de 2 jusqu'à 2 zolotniks sur 100 pouds, — pro- portion approchant beaucoup celle du depót aurifère de l'Oural. Мг. Bou- tenop donne encore d'autres détails sur la maniére méme d'en extraire lor employée dans ces contrées et propose à la Société des échantillons de roches et de minéraux de la Californie. Lettres de remercimens pour l'envoi du Bulletin de la part de MM. les Comtes Bloudoff et Mniszech, de LL. Ex. Moussine - Pouschkine et Davi- doff, des MM. Wangenheim Qualen, Kiprijanoff, Jaeger de Stouttgart, Siebold de Munich, Pander, Ménétriés, Belke, Taratschkov, Meyer et Merklin de St.-Pétersbourg; — de la part des Académies des sciences de Munich et d'Amsterdam, de la Société philosophique américaine de Philadelphie, de la Société des Naturalistes de Riga, de la Société litérai- re de Mitau, de l'Université de Moscou, de l'Observatoire central de physique, de la Société géographique russe et de la Société économique de St.-Pétersbourg, et du Lycée de Demidoff à Jaroslav. 584 DONS. a. Objets offerts. S. Exc. Mr. le Général - Major Vórxszn fait don d'une collection de 94 exemplaires de fossiles carbonifères et crétacés des environs de Lougan. Le méme envoie des pétrifications et des roches des environs de Kertsch avec une carte et des coupes. Les héritiers de M. Frears membre défunt présentent une nombreuse collection de pétrifications du Gouvernement de Moscou. Mr. Ваввот pz Maryy, du corps des mines, envoie quelques minéraux de Miask. j 1 Мг. ArzxaspnE Becker offre 17 livres de Soude tirée de la plante Sal- sola Soda, dont il envoie en méme temps quelques exemplaires séchés. = b. Livres offerts. Van der Hoeven, J. Handbock der Dierkunde. Tweeden Deels, vijfde Stuk. Te Amsterdam, 1853. in 8. De la part de l'auteur. . Schmitz, J. W. Der kleine Kosmos. Koln, 1852. in S. De la part de l'auteur. — — Astronomie für Alle. Köln, 1852. in 8°. De la part de l'auteur. | — — Das Weltall. Köln, 1852. in $. De la part de l'auteur. — — Ansicht der Natur. Köln, 1853. in 8. De la part de l'auteur. Abhandlungen der Kóniglichen Gesellschaft der Wissenschaften zu Gottingen. 5-ter Band. Gottingen, 1853. in 4. Le la part de la Société des sciences de Gottingue. Silliman B., Dana etc. The American Journal of science and arts. Second Series. № 40—45. New Haven, 1852—53; in S. Dela part des rédacteurs. 10. 585 . Proceedings of the american philosophical Society. Vol. 5. № 46—48. Philadelphia, 1852. in 8°. De la part de la Société américaine philo- sophique à Philadelphie. — — of the Academy natural Sciences of Philadelphia. Vol. 6. № 7. Philadelphia, 1853. in 8°. De la part de l'Académie des sciences naturelles à Philadelphie. Записки TuneparoPekaro Общества Сельскаго Хозяйства Южной Росси 1853 roan. N° 10—44. Одесса, 4853. in 8°, De la part de la rédaction. 11. Журнал Министерства Tocyaapersennnixr Имуествъ 1853 roue. 42. Октябрь. C,-IIerepoypr», 1853. in 8°. De la part de la rédaction. St. - Petersburger Zeitung. 1853. № 253—273. St.-Petersburg, 1353. in fol. De la part dé la rédaction. E 13. Кавказ5 на 1853 годь. N° 81—83—85—87. Тилисъ, 1853. in fol. 14. 15. 16. 47 48. 49. De la part de la rédaction. Erman, А. Archiv für wissenschaftliche Kunde von Russland. 42-ter Band, Heft 4. Berlin, 1853. in 8° Le la part de da rédaction. : Verhandlungen der Kaiserlich - russischen mineralogischen Gesell- schaft zu St.-Petersburg. Jahrgang 1852—53. St.-Petersburg, 1853. in S. Реза part de la Société minéralogique de St.-Pétersbourg. ' Sitzungsberichte der Kaiserlichen Akademie der Wissenschaften. — Mathematisch-naturwissenschaftliche Classe. Band 9, Heft 3,4 und 5. Band 10, Ней 1—3. Wien, 1852—53. in 8°. Le la part de l' Académie des sciences de Vienne. Zeitschrift der deutschen geologischen (Gesellschaft. Band 4, Heft 4. Band 5, Heft 4. Berlin, 1852—53. in S. De la part de la Société géologique de Berlin. Berg, Ern. Catalogus systematieus bibliothecae horti Imperialis bota- nici Petropolitani. Pétropoli, 4852. in S'. De la part du Jardin Impé- rial de botanique de St.-Pétérsbourg. Schriften aus dem ganzen Gebiete der Botanik, herausgegeben vorn Kais. botanischen ‘Garten. Band 2, Heft 1. St.-Petersburg, 1852. in 8. De la part du jardin Imperial'de botanique de St.-Pétersbourg. 24. 22. 26. 27. 28. 29. 31. 586 Meyer, С. А. Jardin de St.-Pétersbourg. Livraison 2. St.-Pétersbourg, 1832. in gr. fol. De la part du jardin Impérial de botanique de St.-Pétersbourg. , Sturm , Jac. Deutschlands Fauna in Abbildungen nach der Natur. V-te Abthlg. Band 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8—12, 13, 14—22. Nürnberg, 1805—53. in p. 8°. De la part de Messieurs Sturm de Nürnberg. Sturm Jac. Deutschlands Fauna. 2-te Abthlg. Die Vögel. Heft 1 und 2. Nürnberg, 1829—30. in 8. De la part de MM. Sturm de Nürnberg. . — — Deutschland’s Fauna. 6-te Abthlg. Würmer. Heft 4 — 4 — 8. Nürnberg, 1803—29. in 12°. De la part de MM. Sturm de Nürnberg. — — Deutschland’s Fauna. 3-te Abthlg. Amphibien. Heft i—6. Nürn- berg, 4797. De la part de MM. Sturm de Nürnberg. * . — — Deutschland’s Flora. Ill-te Abthlg. Pilze. Ней 33 und 34. Nürnberg, 1833. in 12°. De la part de MM. Sturm de Nürnberg. Verhandlungen des naturhistorischen Vereins - der preussischen Rheinlande und Westphalens. Neunter Jahrgang. Bogen 19—38. 3-tes und 4-tes Heft. Bonn 1832. in-$. De la part de la Société des Natu- ralistes de Bonne. Abhandlungen der mathemath. - physikal. Classe der Königl. bayer. Akademie der Wissenschaften. 7-ten Bandes 1-ste Abthlg. München, 1833. in #. De la part de l Académie des sciences de Munich. Bulletin der Königl. Akademie der Wissenschaften. 1853. № 1—25. München, 1853. in 4. De la part de l'Académie Royale des sciences de Munich. Sketches accompanying the annual report of the superintendent of the united states coast survey, 1351. Philadelphia, 1851. in #. De la part de Mr. À. D. Bache. * . Journal ofthe Academy of natural sciences of Philadelphia. New Series. Vol. 2. part 3. Philadelphia, 1853. in #. De la part de l' Aca- démie des sciences naturelles à Philadelphie. Transactions of the american philosophical Society. Vol. X. New Se- ries, part. 2. Philadelphia, 1852. in 4. De la part de la Société amé- ricaine philosophique de Philadelphie. 587 32. Owen, David Dale. Report of a geological survey of Wisconsin, Jo- 33. 34. 35. 36. 37. 38. 39. 40. 41. 42. 43. 44, wa, and Minnesota. Philadelphia, 1852. in 4°. De la part de l' Institut de Smithson. — — — Illustrations to the geological report of Wisconsin, Jowa, and Minnesota. Philadelphia, 1852. in 4°. De la part de l'auteur. Warren, John C. Description of a Skeleton of the Mastodon gigan- teus of North America. Boston, 1852. in #. De la part de l'auteur. Girard Ch. and Baird , Characteristics of some new Reptiles in the Museum of the Smithsonian Institution. Second and third part. Phila- delphia, 1852. in 8°. De la part de l'Institut de Smithson. Maury's Whale and Wind and current Chart. № 4, 2, 3, 4. Was- hington, 1852. in gr. roy. fol. De la part de l'Institut de Smithson. Журналь Mauysakrypp и Торговли 1853. Anpbab, Mau и Toms. С.-Петербургъ, 1853. in $. De la part de la rédaction. Bulletin de la classe physico - mathématique de l'Académie Imp. des sciences de St.-Pétersbourg. Tom. XII. № 261—272. St.-Pé- tersbourg, 1853. in 4. De la part de Г Académie des sciences de St.- Pétersbourg. JKypuase Министерства Народнаго Просвфщения. 1853. Сентабрь, Октябрь. С.-Петербургъ, 1853. in 8°. De la part de la rédaction. Force, Peter: Grinnelt Land. Washington, 1852. in S' De la part de Mr. Pierre Force. Ringgold , Cadwal. A series of Charts of California. Tourth edi- tion, with additions. Washington, 1852. in S'. De la part de Vob- servatoire national de Washington. Report of the Commissioner of Patents for 1851. Part I. Agricultural. 1 vol. Washington, 1852. in 8°. De la part de l'Institut de Smith- son. — — — — Part II. Mechanical. Washington , 1852. in 8. De la part de l'Institut de Smithson. Foster, J. У. and Whitney, J. D. Report on the Geology of the Lake superior Land district. part IT u maps. Washington, 1851. in 8°. De la part de l'Institut de Smithson. N 4. 1858. 40 45. 46. 48. 49. 51.. 53. 588 Stansbury , Howard. Exploration and Survey of the Valley of the Great Salt Lake of Utah. Philadelphia , 1852. in 8°. De la part de l'Institut de Smithson. ; ; Maps. Stansbury's Expedition. Philadelphia, 1852. in 8°. De la part de l'Institut de Smithson. . Annual report of the Superintendent of the Coast Survey shorwing the Progress of that Work during the Gear ending November 1851. Washington, in 8. Ye la part de l'Institut de Smithson. Lynch, W. F. Official Report of the United States Epidition to ex- plore the Dead Sea and the River Jordan. Baltimore, 1852. in 4°. De la part de l'observatoire nationale de Washington. Maury, M. F. Explanations and Sailing Directions to accompany the Wind and Current Charts. Tourth edition. Washington, 1352. in 4°. Ue la pwrt de l'observatoire national de Washington. . Отечественныя Записки. 1853 годъ. Ноябрь. C.-Iferepoypr», 1853. in 8°. De la part de la rédaction. Correspondenzblatt des naturforschenden Vereins zu Riga. Siebenter Jahrgang. № 1—2. Riga, 1853. in 8°. De la part de la Société des Naturalistes de Riga. | . Memorie della Reale Accademia delle scienze de Torino. Serie seconda tomo ХПГ. Torino, 1853. in 4. De la part de l’Académie Royale des sciences de Turin. The Quaterly Journal of the geological Society. Vol. IX. part 4. London, 1853. in 8°. De la part de la Société géologique de Londres. 94, Журналь Сельскаго Хозяйства na 1853 годь. № 11. Москва, 1853. 56. in 8°. De la part de la Société Imp. agronomique de Moscou. Труды ИмпЕРАТОРСКАГО Вольнаго Эковомическаго Общества на 1833 roa». № 11. С.-Петербургъ, 1833. in 8°. De la part de la Société économique de St.- Pétersbourg. Mercklin, С. E. von. Data aus der periodischen Entwickelung der Pflanzen im freien Lande des К. bot. Gartens zu St.-Petersbur ©. St.-Petersburg, 1853. in 8°. De la part de l'auteur. 59 60. 61 . 62 63. 64. 66. 68. 589 — — Prospectus der paläontologischen Pflanzenüberreste in Russ- land, so wie ihrer Erforschung. (Extrait) St.-Petersburg, 1852. in 8°, De la part de l'auteur. — — Ueber fossiles Holz und Bernstein in Braunkohle aus Gishi- ginsk. (Abdruck.) St.-Petersburg, 1852. in S. De la part de l'auteur. Матвтев5 , A. Руководство къ повивальпому искусству. KieBb, 1853. in $°. Le la part de l' Université de Kiev. Stephanovsky, Nic. De Orchitide traumatica. Kioviae, 1853. in 8’. De la part de l' Université de Kiev. Mémoires de l'Académie Imp. des sciences de St. - Petersbourg. VI Série. Sciences mathématiques et physiques. tom. 5. livr. 5 et 6. St.-Pétersbourg, 1853. in 4°. De la part de Г Académie des sciences de St.-Pétersbourg. | Schrenk, Al. G. Reise nach dem Nordosten des europaïschen Russ- lands zum arktischen Uralgebirge. Theil 4, Dorpat, 1848. in 8°. De la part du Jardin botanique de St.-Pétersbourg. Thomü, C. Geschichte des Vereins für Naturkunde im Herzogthu- me Nassau. Wiesbaden, 1842. in $. Le la part de la Société des Naturalistes àe Wiesbaden. Jahrbücher des Vereins für Naturkunde im Herzogthum Nassau. S-tes Heft 1-ste und 2-te Abtheilung. Wiesbaden, 1852. in $. Le la part de la Société des Naturalistes de Wiesbaden. Verzeichniss der im Buchhandel befindlichen Druckschriften der K. Akademie der Wissenschaften in Wien. Ende Mai 1852. Wien, 1852. in 8°. £e la part de l'Académie des sciences de Vienne. Saussure, H. Е. de Monographie des guépes solitaires. Avec des planches coloriées. Cahiers 1, 2, 3, 5. Paris , 1852. in $. De la part de l'auteur. . Archives du Muséum d'histoire naturelle. Tom. VI. Liv. 3 et 4. Paris, 1852. in 4°. Де la part du jardin des plantes de Paris. Natuurkundige Verhandelingen van de hollandsche Maatschappij der Wetenschappen te Haarlem. Achtste Deel. Fe Haarlem 1853. in 4. Le la part de la Société des sciences de Harlem. 69. 10. 71. 590 Записки WaunEratorckaro Русскаго Геогразическаго Общества, книж- ка 9. (.-Петербургъ, 1853. in 8°. De la part de la Société géographi- que russe à Pétersbourg. Verhandlungen der г. К, mineralogischen Gesellschaft in St.-Pe- tersburg. Jahrgang , 1842, 1844, 1845, 1846, 1848 und 1849. S.- Petersburg, 1842—4850. in 8° De la part de la Société minéralogi- que de St.-Pétersbourg. = Kutorga, S. Berichte über die Fortschritte im Bereiche der Minera- logie et. etc. in Russland für die Jahre 1851 und 1852. St.-Peters- burg. 1853. in 8. De la part de la Société minéralogique de St.-Pe- tersbourg. ' 12. Курналь Министерства Внутреннихъ ba». На 1853 годъ. Ноябрь. 73. C.-IIerepoypr», 1853. in 8°. De la part de la rédaction. Посредникз, Газета на 1853 годъ. № 47. 48. С.-Петербургъ, 1353. in fol. De la part de la rédaction. — Е Ва — TABLE GÉNÉRALE DES MATIÈRES POUR L'ANNÉE 1853. LOO OGLE. Pag. Brun, J. Dasypodae rossicae in districtu Romen gubernii Poltavici сарае: (Gummy ав) ее. I. 69 Berxe, G. Quelques mots sur le climat et la faune de Kamienieci- BOTOIS KR 225. MM EE TE RU. Men ee lese a e Г. 410 Czernay, A. Ueber eine neue, der Anguillula zunächst stehende Gattung der Flusswasserwürmer. . . . . . . . . . . . . I. 205 Eversmann , Ed. Noch ein kleiner Beitrag zur Mammalogie und Ornithologie des russischen Reiches. (Mit 1 Tafel.). . . II. 487 FıscHer , Seb. Beiträge zur Kenntniss der in der Umgegend von St. - Petersburg sich findenden Cyclopiden. (Fortsetzung. Mit’2 Taten). oa een KALENICZENKO, J. Révision des Escargots (Helyces) russes, énumérés Па. Ar. KYymekr ER OT DIE о ое II. 68 Кеззевк, К. Einige Beiträge zur Wanderungsgeschichte der Zug- MOBek ие - >... ORNE I. 166 | | | | 592 ‘Pag. Maxxergeim , С. G. (Graf). Dritter Nachtrag ‚zur Käferfauna der Nordamerikanischen Länder des russischen Reiches. (Mit einer ав. ее Е И ee II. 95 Pororr, Nic. Quelques observations sur quelques nouvelles espèces dünsectess c a Се Зо e eU NIS I» e e MUS e NIE EE I. 101 Zezzer, P. C. (in Glogau.) Drei javanische Nachtfalter. (Mit 14 Taf.). II. 502 BOTANIQUE. j BELEE, Gust. Notice sur une espèce de Safran qui croit spontanément aux environs de Kamieniec-Podolski. .......... I. 1538 / Crexxowski. Zur Befruchtung des Juniperus communis. (Mit 4 Taf.) I. 334 2 ‘Fischer , Е. B. Synopsis Astragalorum Tragacantharum. (Cum A2Miabul) er D SUP alice aes Me ie S S" cic Pre | 910 / STSCHEGLEEW , S. Note sur quelques nouvelles plantes du Caucase. ('Avec32iplanches): ve au ес о Г. 320 TRAUTVETTER, Е. C. Linné und die neueren Pflanzengelehrten. . . I. 112 ‘Turczaninow , N. Papilionaceae Podolyrieae et Lotae australasicae nonnullae hucusque non descriptae. . . . . . . . . . . . Y. 249 GÉOLOGIE ЕТ PALÉONTOLOGIE. ANDRZEIOWSKI, À. Supplément aux remarques sur les terrains pluto- niques du Sud-Ouest dela Russie. .............. I. 289 » D Système tyraique- Seconde partier .. er... wer. IL 3 Eicuwatp, E. Einige palaeontologische Bemerkungen über den BISENSANAEVORDRULSK le. ores TRS aT me JEDE I. 209 Farrov, F. A. (aus Waldheim.) Bemerkungen über die Lagerung und Beschaffenheit des Serpentins in dem von der Chemnitzer Eisenbahn durchschnittenen Theile des Granulitgebirges. IT. 274 Krprisanorr, V. Fisch-Ueberreste im Kurskischen eisenhaltigen Sand- steine. 3-ter und 4-ter Aufsatz. (Mit 2 Tafeln), . I. 331. IL 286 Rowaxovski, G. Ueber eine neue Gattung versteinerter Fischzähne. (Е Пао. со саит b 405 +» 593 Рас. SANDBERGER, G. Clymeniarum et Goniatitum natura notaeque pri- mdride: a) sy eee ТЕ CC AND: cron ood dp IV. 299 WANGENHEIM VON Quare, Е. Beiträge zur Kenntniss der schwarzen Erde in Russland (Tschernosem). . . . . . . . . . . . . | UE CuimiE, MÉTÉOROLOGIE ET PHYSIQUE. Burrner, J. Gedanken über einige naturwissenschaftliche Gegen- Stande: E ey Le ae MER RT NR IS I. 357 Pororr, Al. Sur l'intégration des équations relatives aux petites vi- brations d'un milieu élastique. . . . . . . . . . . . . . . — > EN i) Spassxy, M. Observations météorologiques faites pendant les mois Janvier —Décembre de 4853.......... I. 455 et II. 531 NÉCROLOGIE. Avamowicz, А. Е. Notice sur le Comte Constantin Tyzenhauz. . IV. 517 NOUVELLES ET CORRESPONDANCE. Becker, Al. Lettres à S. Ex. Mr. le Vice - Président et le Premier Secrétaire de la Société. . . .. ... ...... I. 237 et 452 Burrner, J. G. Lettre au Premier Secrétaire de la Société. . . . . I. 244 KnzvreNBERG, Mr. Lettres de Simpang à S. Ex. Mr. de Fischer à St.- Péltensbours Mh UE NET em SURE, GARE I. 438 Ratscuinsky, S. Liste des mollusques Gastéropodes observés dans les Gouvernements de Smolensk et de Moscou dans les années)51850-— D ие 12232 SÉANCES DE LA SOCIÉTÉ. Extrait des protocoles des Séances de la Société. . . . I. 469 et II. 547 + \ x : 4 H dq nor eden Huile Ge) J^ nue kt » ET are" a п 3o i Ado ER А. (ARE орла ex we M^ у UN Meat QU |n EN ai i A Cane) AR hi Ta! 4 bh FA i AY 7 ‘ | 1 т. Г " ) h * i t | e , . LI р = ^ ^ P 3 ML + e | - à x р | m mt ww! Be ИВР I : Table 170° Westlich von. Greeruvich, 165° 160 I Tt <= Е fNulato ЕЕ | | 27 Ft. Тира ни 5 Thkegabna Fl. Wharton. Secljanhetrn Fl. Перла вле X Bentilent. V Nastudelerbra, ети euim | à ах“ E a Enr cp три обе vp sog, ^ c v ~ 1 St Penk We я —— STE, e 56 ^l > A SERT) ise ER REX 5 er ERAT z L LE SS sat = T TEXTUI pacer 450" 145° 40 EET TT IETS OT 1559 PL. - : Zu. 2. 40. (85) «9. (62) 14. (61.) 16. (69) M64) Corax Sacterodon SE 01133. ZT. { 99 _— 65, 65—68.) bee à faleatits e (If: 2__10, 72 «(еее OCHS ‘ бр. 11 CC 77.( 64 ef 70.) | LATE afpenctciulates to. К. 1e ch 18.( 69 el m.) | № RE ей = : = = — Ad net. del. Miliutin. PAPE ETIENNE Zimmermann sc WI Gros pinx. Lhe D орка es Bulletin. 1833 S aU - Gros pinx. Zimmermann «c. Bulletin 1853. P. M. Ns i AN Ihm Nun NI t 1. lasperugo Rhrascheninthkowit Evin. | SAT esperugo Wailssoriit Blas.et heys. FES A ERST SE oy S CER RUE lee pe A Bulletin 1852, PH. Tab sl: ft =v } va In 7! 7 = WANA (i(l)) у CENT Wa a a} | VA ЦИ Z\W | | к 2 A crinaceus FM. Pal | 1 »f. | & ^j i р ah 1 n F Yt И ey & А. denudatus Stev. Ur Dr Ne d LS A di ren COR /, ue y P | \ | AN © ) у №} j i PN Ry 4 А. microcephalus W. 7 A.ghilanicus F. Bulletin 1653. Part I, 000000 N ip 10 A JUagineus Boiss ? » A t k on vg D 17 u NN» A ( y | № E NG NG W / a e: ом q ql y ых d ay” (1 DE CD Я. argyrothamnos Boss. y 2 D 43.4. echinus Labill (ex alabastro MB Lad) Bet | = и Np ly] 4 » N | Jl ^ и Y 3 ns WV р MV (и y) / WE C WIR m ( м (| à AN № VW & Wi / , | у ^ rd Za | gM N Vat & WZ N \ у / | N WU y ; ; . 4 HUIULLS A. Si T J) ) WA A NA E № Nz 3 ee Wu NI e Z du ) Е =] | Е | | ) y | ра ANE SPI и QW ic HAY AW Ai © i V. WAP A ия 2 ^W || E I À V E 4$ A transoxanus F B Wiel 1853 Put. AH. - e» NS ANS Pe И > МА Am) N / № WIN SES AW W AN 4 \ Я SoA IN Am N N Y Da ВИТ | у Y : /7 A Z à @ : AN NW \ (WIE WU iv UN E An X W/E NI ui YEN | s y > | ES ИА \ W i y в 1 NN | 4 | yl | / L Г NS Mes К Е 7 и Wi и. ^ BUE N VI \ A | A И N d N AU, S Е y > N j JJ) \ À ey \ | VIA 7 N a) € LCUS P ) NTI iu jm Et i № [s 30 A pseudocaspius T. "na jum qu an M \ МИ fl © < VA JE \ A РИ. 1 EN! 7 Vs AP S SLA, gummi” M ! t | od ET г T v no We LZ 4 XY d PPP verus Oltv. ИВ AN 00296 6685