#, RNIT TE se, 2 DIE NED De | ee \ Ye, ZA ii: uk; N Ih 8-4 AIR Alla 3 ı\ N NAAR INN II] D | William Healey Dall Division of Moilusks Sectional Library c-& | N I n 2 ) en L eV] mr wii 4 I Diagnosen Mol. von R. J. Shuttleworth. APR 13 1988 SFR IN“ Bern. Gedruckt in der Haller’schen Buchdruckerei. 1852. ® ’ ER 5 ; . rar SA Im Herbste des Jahres 1850 entschloss sich Herr Blauner, eine naturhistorische Reise nach den kleinen Antillen zu unternehmen; da aber die Cholera inzwischen in Jamaica ausbrach, und den Anschein hatte, sich weiter auszudehnen, fühlte er sich veranlasst, einige Monate auf den Canarischen Inseln zuzubringen. Während seinem Aufenthalte von etwa fünf Monaten (Mai—Oktober 1851) besuchte er die Inseln Teneriffa und Palma, und, obwohl auch diese Inseln von der Cholera heimgesucht wurden, und trotz der aussergewöhnlichen Dürre des Jahres, sam- melte er eine bedeutende Masse naturhistorischer Gegen- stände. Besonders ergiebig waren seine Excursionen in Hinsicht der Landconchylien, so dass die Zahl der auf den Canarischen Inseln vorkommenden Schnecken von 57 (nach Orbigny in Webb und Berthelot Histoire natu- relle des Iles Canaries. 1836 ei seq.), mit Einschluss eini- ger in anderen Werken zerstreuten Arten, bis auf 107 sich vermehrt hat. Ein critisches Verzeichniss der Canarischen Land- und Süsswasser-Mollusken, mit Abbildungen aller diesen Inseln eigenthümlichen Arten, wird vorbereitet, da aber die Tafeln kaum vor Anfang August's dieses Jahres vollen- det werden können, so fühlt sich der Verfasser veranlasst, sehon jetzt die Diagnosen der neuen Arten im Druck herauszugeben, als einziges Miitel, in dieser Zeit wissen- schaftlicher Freibeuterei, das Prioritätsrecht sich zu sichern. %* Vitrina Blauneri Shuttl. Testa depressa, transverse oblonga, solidiuscula, virescenti-flaves- cens, levis, nitidissima; spira plana; anfr. 3, celeriter accres- centes; sutura linealis, marginata; apertura oblonga, valde obliqua, intus margaritacea; perist. intus labiatum, marginibus callo tenui ad columellam incerassato junctis, basali angustissime membranaceo- marginato. Diam. maj. 17, min. il; Alt. 6 mill. Hab. In consort. V. Lamarckii unicum exemplum in Teneriffa legit Blauner, Obs. A V. Lamarckii differt margine interno anfractuum nee libero, nec exciso. Zonites lenis Shuttl. Testa latiuscule umbilicata, globoso-depressa, tenera, striata, dia- phana, rufescens, sericeo-nitens, subtus concolor; spira subelevata, obtusa; anir. 41/3, convexiusculi, ultimus antice vix dilatatus, sub- deilexus; sutura profunda; apertura lunato-ovalis; perist. reetum, simplex, acutum, marginibus callo tenui junctis, basali ad colu- mellam sub-dilatato. Diam. maj. 101/,, min. 9; Alt. 61/, mill. Hab. Palma, Sub foliis emoriuis. Öbs. H. nitenti et hiulca affinis, sed differt a priori, spira ela- tiori, striis validioribus, et anfr. ultimo multo minus dilatato;_ ab altera sutura profundiori, strüs, et anfr. ultimo depressiori’ ab utraque, testa subtus concolori. Zonites festinans Shutil. esta mediocriter sed perspective umbilicata, plana, tenuis, stria- tula, lutescens, parum nitida, subtus concolor; anfr. 5l/,, convexi, lentissime accrescentes, ultimus non descendens, vix dilatatus, basi planulatus; apertura lunaris; perist. rectum, simplex, acutum. Diam. maj. 5, min. 41/,; Alt. 2 mill. Hab. Sub foliis emortuis, Palma-specimen unicum. Obs. Species distineta nulli mihi nota proxima. Zonites Clymene Shuttl. Mesta minuta, late umbilicata, depressa, discoidea, nautiliformis, tenuis, levigata, diaphana, rufescenti-cornea, subtus nitidula; spira exigua, profunde immersa; anfr. 3, celeriter accrescentes, con- voluti; ultimus magnus, inflatus, antice paululum deflexus; apertura obliqua, lunari-subeireularis; perist. simplex, rectum, marginibus remotis. Diam. maj. 2, min. 11/5; Alt. 1 mill. N ae Hab. Sub saxis et ligno putrido, consort. Puparum, prope Gara- chico, Teneriffa, satis copiose. Obs. Species distinctissima. Helix circumsessa Shuttl. Testa mediocriter sed perspective umbilicata, depresso-globosa, ru- fescenti-cornea, concolor, subtiliter plicato — striata, lineis spira- libus epidermide fimbriatis squamulosa; spira convexa; anfr. 41/,, convexi, sensim accrescentes; sutura profunda; apertura lunari- ovalis, obligua; perist. simplex, acutum, marginibus conniventibus. Diam. maj. 9, min. 7; Alt. 5 mill. Hab. Sub saxis et foliis emortuis, Teneriffa et Palma. Obs. Prope H. ruderatam forsan collocanda, sed sculptura ab omnibus distineta, H. circumlineatam Küst reminiscens. Helix Scutula Shutil. Testa concave umbilicata, depressissima, arctispira, corneo ru- fescens, indistinete rufo-maculata, subtiliter oblique costulata; spira subplana; anfr. 9, planulati, omnes basi conspicui, ultimus ad peri- pheriam et ad umbilicum latissimum obsolete angulatus, antice sen- sim descendens; apertura subquadrata; perist. rectum, simplex, acutum. Diam. maj. %1/,, min. 61/5; Alt. 21/, mill. Hab. In mont. sub ligno putr., Teneriffa, semel legit Blauner. Obs. Cohortis H. rotundate evolutio summa. Helix engonata Shuttl. Testa latissime perspective umhilicata, depressa, arctispira, brunneo- rufescens, costulata; spira convexa; anfr. 61/, convexiusculi, ultimus ad peripheriam carinatus, circa umbilicum conicum acute angulatus; apertura non descendens, subquadrata; perist. rectum, simplex, acutum. Var. Pallidior, corneo-maculata; anfr. ultimo ad umbilicum obtuse angulato. Hab. Sub saxis et ligno prope Garachico, Teneriffa. Obs. H. solarie Mke affinis, sculptura validiori et anfr. con- vexioribus distincta. Helix retexta Shuttl. Testa perspective umbilicata, depressa, arctispira, rufescens, pallide maculata, superne subtiliter costulata; spira convexa; anfr. 6, con- vexiusculi, ultimus angulatus, subtus levis, nitidus; sutura albido- marginata; apertura obliqua, subeircularis, non descendens; perist. rectum , simplex, acutum. Diam. maj. 7, min. 6; Alt. 21/, mill. 5 Hab. Sub foliis emortius, Palma. Obs. Priori valde affinis, anfr. ultimo leviusculo, nitido, absque anguli circa umbilicum vestigio, et sutura marginata, distincta. H. Guerini Lowe, ex Madera, etiam affinis, sed seulptura, latidudine et forsan numero anfr. differt. Helix textilis Shuttl. Testa mediocriter sed perspective umbilicata, globoso-depressa, suborbiculata, corneo-flavida, indistincte rufescenti-maculata, costu- lata; anfr. 7, convexi, lente accrescentes; apertura subverticalis, lunaris; perist. rectum, simplex, marginibus conniventibus. Diam. maj. 8, min. 7, Alt. 4 mill. Hab. Sub lieno putrido, Palma, rariss. Obs. H. flavide Ziegl. affinis. Helix placida Shutt!. Testa aperte sed mediocriter umbilicata, depresso-turbinata, tenuis, subtilissime striata. diaphana, sericina, pallide cornea; anfr. 4, convexi, ultimus antice vix descendens; apertura rotundata; perist. simplex, reetum, acutum. Diam. vix 2; alt. circa 1 mill. Hab. Ad truncos arb. prope Guimar, Teneriffa. Obs. Prope H. rupestrem collocanda, a qua differt dimensionibus, colore, et anfr. paucioribus. Helix servilis Shuttl. Testa mediocriter umbilicata, globoso-depressa, lamellis tenuissimis eximie eostulata, corneo-rufescens; anfr. 4, convexiusculi, ultimus non descendens; apertura rotundata; perist. rectum, simplex, acutum. Diam. vix ultra 11/3; alt. circa 3/4 mill. Hab. Ad saxa prope Garachico, Teneriffa, et in Palma. Obs. H. tenuicostw Shutti. affinis, sed minor, costis crebriori- bus, umbilicoque angustiori distincta. Helix Pompylia Shutt!. Testa perforata, supra depressa, subtus convexa, suborbicularis, arctispira, corneo-rufescens, subtus strigis maeculisque albidis tenuissimis fulguratim-radiata, superne costulata; anfr. 8, lentis- sime acerescentes, ultimus circa perforationem subexcavatus; aper- tura subverticalis, anguste lunaris; perist. subflexuosum, acutum, simplex, marginibus callo tenui junctis. Diam. maj. 5, min. 41/,; Alt. 3 mill. Hab. Sub foliis emortuis, Palma, rariss. Obs. Species distinctissima, cum H. Calathus Lowe ined. et H. bifronti Lowe ex Madera, cohortem novam efficiens. ifelix Fortunata Shutil. Testa umbilicatz, lenticularis, carinata, striata, vix nitidula, junior hispidula; spira depresso-convexiuscula; anfr. 51/,, plani, sensim acerescentes, ultimus supra carinam impressus, antice subdilatatus, subdeflexus; apertura perobliqua, securiformis; perist. subexpansum, superne acutum, basi arcuatum, reflexum, subincrassatum, ad umbilicum modice dilatatum. Diam. maj. 14; min. ?2; Alt. 51/, mill. #7. Lens W. et B. in Ann. Sec. Nat. 1833 t. 28 p. 315. » x» Orb. Can. p. 66. Tab. 2 fig. 7—9. Hab Sub saxis et foliis plantarum prope Santa Cruz, Teneriffa. Obs. Ab H. Lens et affieta Fer, omnino distineta, cum poste- riori a Pfeiffero confusa, muito magis H. hispidule Lam. affinis. Helix Nivariensis Shuttl. Testa subobiecte angustissime perforata, globoso-conica, carinata, argute striata, sordide albida, fasciis 2 interruptis rufis, maculisve fuscis seriatim ornata; spira conica, acuta; anfr. 6, sensim accres- centes, planulati, ultimus antice non descendens, subtus planatus ; carina versus aperturam evanida; apertura rotundato-lunaris; perist. acutum, rectum, margine columellari tenuiter dilatato, perfora- tionem semi-oceultante. ; Diam. maj. 10, min. 9; Alt. 7. mill. H. Roseiti W. et B. I. c. p. 317. Br -- Orb. 1. ce. p. 62. tab. 1. fig. 32—34. Hab. Ad rapes calidas prope Santa Cruz, Teneriffa, gregatim occurrans. Obs. H. Tumulorum Webb et B. valde affinis, sed carina minus evidente, demum evanescenti, spira elatiori, et striis validio- ribus satis distincta. Ab H. Rozeti Mich, toto c«lo differt, nec eadem species, qu& in Chemn. Ed. 2a. Tab. 37. Fig. 19 et 20 cura Pfeifferi delineata est, et imprimis H. Rozeti Mich., deinde a se ipso H. phalerata W. et B. nuncupata. Helix persimilis Shuttl. Testa subobtecte perforata, globoso-turbinata, plicato-striata, tenuis, sordide cornea, fasciis 2, spe interruptis, maculisgue albidis variegata; spira globoso-elevata, subobtusa; anfr. 6, sensim accres- ventes, convexi, ultimus obsolete subangulatus, antice non descen- dens; apertura rotundato-lunaris; perist. simplex, rectum, acutum, margine columellari tenuiter dilatato, perforationem semi-occultante. Diam. maj. 7, min. 6; Alt. 41/, mill. Sn. Hab. Sub saxis et ad herbas prope Santa Cruz, Teneriffa, et in Palma. Obs. H. monilifere W. et B. affinis, differt tamen apertura nullo modo deflexa, et testa tenui. Helix oleacea Shuttl. Testa subobtecte perforata, tenuis, globoso-depressa , obtuse cari- nata, cornea, lardeo-nitens, suktiliter striata, maculis brunneis subseriatis et strigis pallidis ornata; spira subelata; anfr. 5, con- vexiusculi, sensim accrescentes; apertura lunato-sukovalis; perist. reflexiusculum, tenue, acutum, margine columellari subdilatato , perforationem subtegente. Diam. maj. 8, min. 7; Alt. 41/, mill. Hab. Sub foliis putridis, Palma. Obs. H. persimilem simulans et certe affinis, forma paululum H. ciliatam Venetz adumbrat. Helix leprosa Shuttl. Testa subobtecte perforata, tenuis, subgloboso-depressa, obtuse angulata, corneo-rufescens, opaca, granulis tuberculosis albidis asperata; spira subglobosa, obtusa ; perist. tenue, acutum, margine columellari subdilatato, perforationem subtegente. Diam. maj. 81/,, min. 73/,; Alt. 41/, mill. Hab. Sub Filicibus semel in Teneriffa legit Blauner. Obs. Specimen verosimiliter incompletum tantum adest: precedenti forma et charact. affinis, sculptura H. polymorpham Lowe simulans. Helix Cuticula Shuttl. Testa imperforata, subdiscoidea, subtus convexa, acute carinata, tenuissima, diaphana, luteo-virescens, plicato-striata; spira brevis, conoidea, apice papillari; anfr. 3, rapide accrescentes, vix con- vexiusculi, ultimus ad carinam irregulariter crenulatus, antice descendens; apertura ampla, perobliqua, ovali-securiformis; perist. simplex, membranaceum, margine collumellari arcuato, obsolete dilatato. Diam. maj. 9, min. %1/g; Alt. 5 mill. Hab. In fissuris rupium et sub herkis, Teneriffa et Palma, rariss. Obs. Species pulcherrima, H. Webbiane et membranacexz Lowe proxime affıns. Specimina fere omnia qua Blauner legit, evidenter vix perfecta sunt, species adeo verosimiliter augeseit, et peristomio expanso gaudet. Helix Glasiana Shuttl. esta obtecte perforata, solidiuscula, deprasso-globosa , irregula riter plicato-striata, superne confertim granulosa, opaca, subtus leviuseula, nitida, lutescenti-viridis , fasciis 5 fusco-brunneis, subinterruptis ornata; spira subglobosa, obtusa; anfr. 41/,, con- vexiusculi, ultimus magnus rotundatus, subtus inflatus, ad aper- turam constrietus, breviter et subito deflexus; apertura perobliqua rotundata-auriformis; perist. fusco-carneum, incrassatum, breviter reflexum, maärgine exteriori superne angulato, medio tuberculato, basali strietiuseulo,, introrsum dilatato, calloso. Diam. maj. 21, min. 17; Alt. 13 mill. H. malleata 8 Pf. Mon. Hel. I. p. 312. n? 815. = E> » » Chemn. Ed. 2da tab. 61. f. 10—11. Hab. Ex Insulis Canariis ad. Cuming accepi. Obs. H. malleat« Fer. certe proxima, sed nullomodo mere varietas. Helix Bethencourtiana Shuttl. esta obtecte perforata, tenuis, orbiculato-depressa, lutescenti- fusca, fasciis 5 brunneis interdum confluentibus vel obsoletis ornata, eleganter plicato-costata, costis levibus; spira depressa; anfr. 41/z eonvexiusculi, ultimus antice subito deflexus; apertura subhorizon- talis, subovalis; perist. acutum, expansum, reflexum, fusco-roseum, marginibus conniventibus, basali calloso. Diam. maj. 22, min. 18; Alt. 11 mill. An huc Fer. Tab. 42. Fig. 3 (H. Pouchet) ult. Fig. ad dextr. ? Hab. Ad rupes et in fissuris prope Santa Cruz, Teneriffa. Obs. Species in museis sepe cum H. plicaria Lam. confusa, sed certe distincta, imprimis testa tenuiori, costis regularibus levibus, nec granulato-crispatis, et peristomio multo minus calloso, vel expanso: magis H. planorbelle Lam. affınis, a qua presertim perforatione omnino obtecta et forma aper- tur& differt. Bulimus tabidus Shuttl. Testa rimata, oblongo-cylindracea, granuloso-striata, rufo-cornea; spira ovato-conica, subacuminata, apice obtusa; anfr. 7, convexi, ultimus 3/, longitudinis aquans; sutura profunda; apertura semi- ovalis; perist. sordide album, expansum, incrassatum, margine exteriori arcuato, oolumellari strictiusculo , dilatato. Long. 16; Lat. 51/, mill. Apert. 6 mill. long; 41/, lata. Hab. Prope Santa Cruz, Teneriffa, rariss. Obs. An varietas B. obesati W. et B.?; sed minor, gracilior, anfr. convexioribus, presertim sculptura satis differre videtur. — Wü — Bulimus nanus Shuttl. Testa perforata, irregulariter et confertim ruguloso — granulata, tenuis, fusco-brunnea, opaca; spira globoso-conica, subito acumi- nata, apice obtuso, papillari; anfr. 6, convexi, superiores lente, inferiores rapide accrescentes, ultimus spiram wzquans; sutura profunda; apertura rotundato-ovalis; perist. acutum, expansum, albo-labiatum , marginibus callo tenui junctis. | Long. 11; Lat. 6 mill.: Apert. 5 mill. long, 41/, lata. Hab. Sub foliis, Teneriffa, rariss. Obs. B. bzxticato Fer. proxime affinis, sed satis distinctus. Bulimus propinquus Shutt!. Testa rimata, elongato-ovata, minutissime granulata, fusco-cornea; spira acuta, apice obtuso, papillari; aufr. 7, convexi, ultimus ?/; longitudinis equans, basi subattenuatus , angulatus; sutura profunda; apertura subovalis ; perist. aeutum, expansum, margine superiori arcuato, collumellari stricto. Long. 13; Lat. 5 mill. Apert. 4 mill. long.; 31/, lata. Hab. Sub foliis plantarum prope Santa Cruz, Teneriffa, rariss. Obs. Species sculptura B. badiosum Fer, forma autem magis B. varıatum W, et B. referens. Pupa Atomus Shuttl. Testa minutissima, rimata, eylindrica, obtusa, elegantissime et tenuissime costulata, tenuis, pellucida, cornea; anfr. 51/3 convexi, ultimus 1/3 longitudinis fere zquans; apertura oblonga, edentula; perist. tenuissime reflexum , margine superiori obtuse angulato, co- lumellari dilatato. Long. vix ultra 1Y,; Lat. 2/3 mill.: Apertura circa 1/3 mill. long. Hab. Sub foliis, Teneriffa, specimina 2 plane congrua invenit Blauner. Obs. P. minutissimz proxima, sed minor, argute costulata, et anfr. pauciores. Pupa ta»niata Shuttl. Testa rimato-umbilicata, globoso-ovata, tenuis, vix striatula, pellu- cida, nitidula, pallide cornea, fascia eastanea, lata, in anfr. omni- bus conspicua unizonata ; spira obtusa: anfr. 6, planiusculi, ultimus basi circa umbilicum angulato-compressus ; apertura subovata, 5-plicata; plica angulari 1 valida, flexuosa; parietali 1 valida, al- tera minutissima, valde immersa szpe adaucta; columellari 1 valida, inflexa; palatalibus 2 immersis, 1 valida, altera minuta; perist. carneum, incrassatum, expansiusculum, margine dextro superne flexuoso. Long. eirca 2%, mill.; Lat. 12/3: Apert. I mill. long. Hab. Sub foliis emortuis ete., Teneriffa et Palma rariss. Pupa castanea Shuttl. Testa rimato-perforata, ovato-oblonga , striatula, nitida, fusco- castanea, basi pallidior; spira oktusa; anfr. 6, convexi, ultimus basi subcompressus; sutura satis profunda ; apertura rotundato- ovata, 5-plicata; plica angulari 1 valida, flexuosa, ab angulo remota; parietali 1 recedenti; columellari 1 valida, inflexa; palatalibus 2, 1 valida immersa, altera minuta s&@pe obsoleta; perist. carneo- fuscum, incrassatum, expansum, margine dextro superne flexuoso, subtuberculato. Long. 3; Lat. fere 2 mill. : Apert. 1 mill. long. Hab. Cum priori, Teneriffa et Palma. Obs. Priecedenti proxime affinis, et cum illa prope P. anglicam collocanda. Cyelostoma (Craspedopoma) costatum Shutt!l. Testa rimato-subperforata, globoso-coniea , tenuis, pulcherrime costata, costis lamelliformibus, in anfr. ultimo versus aperturam evanidis, fusco-cornea; spira acuta; anfr. 5, convexi, ultimus basi inflatus; sutura profunda; apertura circularis; perist. duplex externum tenue membranaceum, internum paululum recedens, albo- incrassatum ; Operculum membranaceum , pallidum, arctispirum, sub- tus lamina prominenti in aperturam intranti auctum, aperturam superficialiter claudens. Diam. 4; Alt. 4 mill. Hab. Ad folia putrescentia, Palma, satis copiose. Hydrocz»na (Parreyss) Pf. ex parte. Char Gen. Operculum tenue, corneum, paueispirum, nucleo valde ex- centrico, marginem basalem columellarem fere attinenti; Testa imperforata, globoso-turbinata vel ovata; Apertura ovalis vel semieircularis; Perist. simplex, rectum, disjunetum ; columella basi effuse callosa. Hydrocsna Gutta Shuttl. Testa globoso-ovata , levis, nitidiuscula, pellucida, flavo-rufescens ; spira elata; anfr. 31/; — 4, convexi; sutura profunda; Apertura semiecircularis; Perist. simplex, acutum, rectum, margine colu- mellari callo nitidissimo effuso ornata. Vix ultra 21/, mill. alta et lata. Hab. Consort. Helicis Clymene, Pupa castanea etc. sub saxis udis in Teneriffa: varietas minor ocourret in Palma. a, ee Obs. H. minutissimo Sowb. (Cyclost.) et H. Cattaroensi Pf. affine, nec Cyclostomati, nec Omphalotrope Pf. adscribendum. Truncatella Lowei Shuttl. Testa solida, truncata, cylindracea, l»vigata, nitida, succinea; anfr. 4— 41/,, convexiusculi, ultimus eirca aperturam imprimis gibbosus, deinde constrietus; sutura foveolato-marginata ; apertura oblique obovalis; perist. continuum, incrassatum, ad anfr. penult. calloso-effusum. Long. 51/3; Lat. 2 mill.; Aper. 11/, mill. long. Hab. Ad oram maritimam insule Teneriff«. Obs. Obesior quam T. levigata, vix cum ea conjungenda. Huc forsan ut forma costulata referenda est T. truncatula 3 Lowe in Zool. Journ. YV. p. 302, et tab. fig. 13—18. Pisidium Canariense Shuttl. Testa ovalis, compressiuscula, valde inzquilateralis, subtiliter striata, sordide albida, pellucida, umbonibus vix prominulis, obtusis. Long. 41/, mill.; alt. 4; 2 mill. crass. Hab. Teneriffa, copiose. Obs. An species? annon potius cum P. depresso Pf. (e Sicilia) eonjungendum? P. australe Phil. differre videtur testa multo crassiori. R. J. Shuttleworth. Diagnosen neuer Mollusken. v2 (Aus den Bern. Mitth. August 1852 besonders abgedruckt. } Diese erste Fortsetzung meiner „Diagnosen neuer Mollusken“ (siehe Mittheilungen der bernischen naturfor- schenden Gesellschaft von 1852, p. 137) enthält eine Aus- wahl unbeschriebener Heliceen aus verschiedenen Ländern, welche seit Jahren sich in meiner Sammlung befinden. Da mehrere darunter ausgezeichnele Formen sind, und nicht ohne Einfluss auf die richtige Stellung schon be- kannter aber. vereinzelter Arten sein werden, so schien es mir von allgemeinem Interesse sie bekannt zu machen, obwohl ich im Allgemeinen kein besonderes Gewicht auf blosse Aufstellung neuer Arten lege. Eine einzige Bemer- kung in Betreff der Diagnose finde ich mich veranlasst schliesslich zu machen : bei Angabe nämlich der Richtung der Streifung habe ich sorgfältig die Ausdrücke „quer“ und „längs“ (transverse oder longitudinaliter) vermieden, indem diese Ausdrücke oft gar verschieden gebraucht ‘werden. Wo die Streifung parallel mit den Wachsthums- linien läuft, so wird bloss „gestreift“ (striata) gebraucht; wo aber die Streifung parallel mit der Berührungslinie der Windungen läuft, so wird sie „spiralig“ (spiraliter) genannt. ER. Way ai Nanina Vitellus Shuttl. Testa perforata, orbiculato-globosa, obsolete striatula, vix nitida, parum diaphana, solidiuscula, pallide eitrina; spira globosa, obtusa, anfr. 5, convexiuseuli, ad suturam appressam albo-marginati, linea- que impressa notati, ultimus magnus, subinflatus; apertura magna, lunari-suborbieularis; perist. acutum, rectum, intus subcalloso-in- crassatum, margine columellari brevissime dilatato-reflexo. Diam. maj. 3%, min. 31; Alt. 25 mill. Hab. Amboyna (Dom. a Steurs). Obs. Nanin® ceitrine proxime affinis, testa solidiori et dimensionum ratione certe distineta : variat -testa paululum depressiore et colore aurantiaco vel pallide carneo. Exempl. 4 vidi. Nanina Steursii Shuttl. Testa perforata, depresso-turbinata, striis irregularibus lineisque spiralibus impressis confertim decussata, absque nitore, pallide lu- tescens, ad peripheriam superne fascia atro-purpurea, inferne fas- eia lata albida circumdata ; spira acutiuscula; anfr. 5, sensim ac- erescentes, vix convexi, ultimus basi planiusculus, ad perforationem arca fusco-purpurea notatus; apertura obligua, lunaris; perist. simplex, acutum, margine columellari vix brevissime dilatato-reflexo. Diam. maj. 23, min. 19; Alt. 14 mill. Hab. Amboyna (Dom. a Steurs). Obs. Species elegans, distinetissima, forma forsan Nanine gum- mat:e Sowb. paululum similis, sed notis fere omnibus ab ea recedens. Speeimina 2 habui. Nanina atramentaria Shutll. Testa perforata, depressa, subdiscoidea, subdiaphana, saturate atro-purpurea, superne sub lente minutissime undulatim rugulosa, subtus levis, nitidissima; spira vix elevata, obtusa; anfr. 4, con- eonvexiusculi, rapide accrescentes, ultimus antice deflexus et de- pressus; apertura obliqua, lunato-ovalis, intus concolor; perist. simplex, epidermide undique breviter inflexa indutum, margine su- periore Nexuoso-producto, columellari breviter dilatato-reflexo, per- forationem semi-oceultante. Diam. maj. 30, min. 24; Alt. 14 mill. Hab In Nov. Hollandia : Port Philip. (Mus. Neocomense). Obs. Testa solummodo perforata, nec aperte umbilicata, et dimen- sionibus exceptis, notis omnibus Helicem Bushyi Gray refert, et cum ea melius ad Naninam quam ad Helicem referenda. Zonites Placentula Shutll. esta aperte umbilicata, depressissima, aretispira, nitidissima, striis distantibus irregularibus impressis notata, cornea, diaphana, subtus eoncolor; anfr. 7, lentissime accrescentes, vix convexius- culi, ultimus subtus convexus, ad umbilicum subexcavatus ; aper- tura obliqua, lunaris; perist. simplex, acutum. Diam. maj. 71/,, min. 61/,; Alt. 3 mill. Hab. In Tennessee, Amer. sept., specimina pauca legit Rugel. Obs. Z. demisse Binn. affinis, sed testa depressiore, umbilico- latiore, et presertim absentia calli albi opaci in fundo anfrac- tus ultimi distinetissima. Zonites macilenta Shutil. Testa late et perspective umbilicata, depressa, arctispira, cor- neo-flavescens, diaphana, superne striata, vix nitida, subtus le- viuscula, nitida, concolor; spira depressissime-rotundata, obtusa ; anfr. 8, lentissime acerescentes, subconvexi, ultimus in fundo callo albo subdentiformi profunde intrante praditus; apertura lunari- semiecircularis ; perist. simplex, acutum. Diam. maj. 8, min. 7/3; Alt. 3 mill. Hab. In 'Tennessee orientali semel legit Rugel. Obs. Species instruetiva, forma cohortem „Patula“ Held, callo dentiformi „Gastrodonta“ Albers (Helix suppressa Say etc.), teste textura autem Zonitis sectionem „Hyalina Fer.“ referens. Helix mordax Shutil. Testa late et perspective umbilicata, depressa, sublenticularis, carinata, tenuis, luteo-cornea, strigis rufis interruptis fasciatim ornata, costis validis flexuosis remotis utringue eximie asperata; anfr. 51/,, plani; apertura perobliqua angulatim lunari-ovalis ; pe- rist. simplex, acutum. Diam. maj. 18, min. 16; Alt. 6 mill. Hab. In mont. Caroline sept. specimina ultra 12 legit Rugel. Obs. H. alternat® valde affinis, sed costis validioribus, ad 1 mill. inter se remotis, distincta. H. Cumberlandiana Lea (forsan mere forma monstruosa), quäcum carina congruit, differt (ex icone) testa tautum tenuiter striata nee costata. Helix Heldreichi Shuttl. Testa umbilicata, depressa, granulato-striatula, pilis sparsis rigidis asperata, cerea, fascia unica, pallide fusca ornata; anfr. 41/,, planulati, ultimus antice subito deflexus; apertura fere circularis; perist. expansum, subreflexum, intus sublabiatum, continuum, non solutum. Diam. maj. 19, min. 15; Alt. 8 mill. Syn. Helix cyclolabris Pf. Mon. Hel. 1, p. 368, N0955 (non Desh.). = = „ Chemn. ed. 2. tab. 79, f. 15—16. „ Heldreichii Shuttl. in Sched. et Pf. Symb. 3, p. 78. > a Ag Hab. Athene ad Acropolin (Heldreich). Obs. Specimina numerosissima comparavi. H. cyelolabri Desh. (quam etiam ab Heldreich in Hymetto lectam ad speeimina plurima examinavi) certe valde affinis. H. cyclolabris Desh. (Fer. Hist Tab. 68, f. 7, et Desh. in Fer. Hist. 1, p. 32) differt autem testa majori (Diam. maj. 211/,, min. 18; Alt. 9 mill.), pilis rarioribus fugacissimis, anfr. convexiusculis, apertura latiore quam alta et igitur magis transverse-ovata, et margine columellari paululum supra umbilicum dilatato : species certe distineta, loco citato a Desh. bene depicta ac deseripta. Helix intineta Shuttl. Testa imperforata, globosa, tenuis, subpellueida, regulariter striato-plieatula, absque nitore, bicolor : superne pallide brunneo- ilavescens, inferne saturate castanea, spira semiglobosa, obtusa ; anfr. 41/,, ad suturam angustissime castaneo-marginati, supremi planiusculi, alteri convexi, ultimus magnus; columella declivis, alba, profunde intrans ; apertura lunato-subeireularis, intus laetea; perist. breviter reflexum, tenuiter incrassatum, extus album, intus pallide fuscescens. Diam. maj. 40, min. 34; Alt. 28 mill. Syn. Helix spherion var? Phil. lcon. 3, 17. Hel. tab. 10. f. 2. in # var? y Pf. 1. c. p. 249, NP 652. I “ Reeve. Mon. tab. 26, Sp. 111, fig. 111 a (exel. fig. 114 et forsan ill b). Hab. in insulis Philippinis (Verreaux). Obs. Species pulcherrima immerito cum H. sphaerion Sowb. con- fusa, eum qua vix affinitatem veram habet. H. spharion a cl. Albers rite ad Helicostylas relata, H. intincta autem inter Ca- locochlias, et prope H. speciosam Jay collocanda est. Helix Dysoni Shutil. Testa late et subperspective umbilicata, depressa, nitida, rufo- cornea, superne brevissime conoidea, plicato-striata, subtus inflata, striis exilioribus subobsoletis, lineisque paueis interruptis spiralibus eirca umbilicum impressis obseure notata; anfr. 51/,, convexius- culi, lente acerescentes, ultimus vix descendens, angulatus; sutura profunda; apertura majuscula, auriformis, tridentata : dente I, va- lido, obliquo, plieiformi, in pariete aperturali intrante; perist. re- flexum, album, dentibus 2 marginalibus intus munitum. Syn. Helix Dorfeuilleana Pf. 1. c. p. 410, NO 1067 non Lea, et excl. fig. Fer. n » Chemn. ed. 2. t. 65, f. 25—28. » Hab. In Honduras (Dyson). Ra 1 Obs. Specimina 6 vidi. Species nullomodo cum H. Dorfeuilleana Lea confundenda, gux», ultimo anfractu subtus devio umbilieum tantum spurium et rimalem ostendente, revera solummodo per- forata est. Differt insuper Helix Dorfeuilleana Lea, dente pa- rietali magno, fere tetragono, linguiformi, peristomatis mar- gina jungendo. H. Dorfeuilleana Lea (ad specimen unicum deseripta) vix nisi H. Troostiane Lea varietas. H. Dysoni H. fallaci et Hopetonensi proxime affinis videtur. Helix Couloni Shuttl. Testa anguste sed pervie umbilicata, depresso-subglobosa, ar- gute striatula, pallide cornea; spira brevis, obtusa; anfr. 6, con- vexiusculi, lente accrescentes, ultimus ad aperturam gibboso-con- strietus, breviter et subito deflexus ; apertura lunaris, tridentata ; perist. reflexum, album, marginibus callo tenuissimo intus in dente pliciformi valido producto conjunetis, dextro dente crasso superne calloso-elongato, basali dente minore munito. Diam. maj. 10, min. 81/,; Alt. 5 mill. Hab. Cerdova, Vera Cruz (Mus. Neocomense). Obs. Species, ad specimen unicum descripta, H. Texasian® Mor. certe valde affinis, sed ut videtur, satis distineta : differt im- primis anfraetu ultimo subtus non deviante, umbilico pervio, et forma magis glebosa : ab H. Dysoni, supra descripta, differt forma, sculptura, et umbilico parvo. Helix fatigiata Say. Testa spurie umbilicato-perforata, superne plana, subtus inflato- convexa, acute carinata, plicato-striata, striis subtus exilioribus, corneo-rufescens, superne obscura, subtus nitidula; anfr. 61/5, lente acerescentes, plani, ultimus ad aperturam brevissime deflexus et scrobiculato - constrietus, basi devius; sutura satis profunda ; apertura subreniformis, valde coarctata, tridentata; perist. albidum, reflexum, marginibus dente triangulari linguiformi profunde intrante junctis, dextro dente valido profunde immerso, basali dente minore submarginali munito. Diam. maj. 10, min. 9; Alt. 3 mill. Syn. Polygyra fatigiata Say Deser. of some new terr. and fluv. Shells of N. Amer. p. 1, N0 3. Helix Dorfeuilleana Desh. in Fer. Hist. 1, p. 73, ct tab. 69 D. f. 3. Hab. Speeimina ultra 12 e "Tennessee misit Lequereux. Obs. Sub nomine H. Texasiane 3 species a cl. Pfeiffer confusx sunt. Ze N 30 H. fatigiata Binn., qu& ad H. Troostianam Lea (H. plicata Say) pertinet. 2% H. fatigiata Say, supra descripta. 3° H. Texasiana Mor., ad quam forsan tantum var. y pertinet. Figura Küsteriana (Chemn. ed. 2. tab. 10, f. 11— 12) ab H. Texasiana Mor., secundum exemplaria authentica in collec- tione Charpentieriana conservata, omnino abhorret, aut H. Troostian® mala delineatio, aut species mihi omnino ignota est. H. Texasiana Mor. non valde ab H. Hindsi Pf. discrepat. H. fatigiata Say differt ab H. Troostiana Lea, testa superne plana, acute carinata, dimensionibus majoribus, et dente supero majore et magis conspicuo : ab H. Texasiana Mor. testa su- perne plana, carinata et dente supero profunde immerso, nee superficialiter in margine peristomatis sito. Helix Hopetonensis Shuttl. Testa anguste et vix pervie umbilicata, depresso-globosa, con- fertim costulato-striata, olivaceo-cornea, lardeo-nitens; spira ob- tusa, convexa; anfr. 51/a, convexiusculi, ultimus antice vix deflexus, ad aperturam constrictus; apertura lunaris, tridentata : dente me- dioeri linguiformi in pariete aperturali paululum intrante; perist. reflexum, intus callo albo tenui labiatum, margine dextro dente parvo paululum immerso, basali dente marginali munito. Diam. maj. 13, min. 11; Alt. 6 mill. Syn. Helix tridentata var. Binn. in Bost. Journ. 3, p. 382, cab: 18, "7. Ya. y ar Fer. Hist. tab. 51, f. 3, fig. parva ad sinistram. Hab. Pırope Hopeton, Georgia, copiosissime. Obs. Differt ab H. fallaci, umbilico angustiori vix pervio, colore saturatiore, peristomate minus incrassato et dentibus inter se magis remotis. Huc forsan pertinet figura Chemn. ed. 2. t. 64, f. ?—9 ad H. fallacem laudata. Variat quoad dimensiones; specimina duplo fere minora occurrunt. Helix Rugeli Shutt!. Testa obtecte perforata, orbiculato-convexa, Sranulato-striata, parce setosa, corneo-cerea; spira brevis, obtusa; anfr. 51/,, con- vexiuseuli, ultimus antice subito deflexus, ad aperturam valde con- strietus; apertura depressa, dente valido linguiformi flexuoso in pariete aperturali intrante coarctata; perist. reflexum, intus callo- sum, margine dextro dente magno obtuso profunde immerso extus subscrobiculato, basali dente minore transverso submarginali in- structo. En Diam. maj. 13, min. 114; Alt. 61/, mill. Hab. In 'Wennessee (Rugel). Obs. Speeimina plurima vidi. Variat magnitudine, sed semper major quam H. inflecta Say, eui maxime affinis; differt insuper dente parietali magis evoluto et angulatim flexuoso, et dente supero marginis dextri peristomatis crasso et valde immerso. Helix uvulifera Shuttl. Testa rimato-perforata, superne planiuscula, subtus inflata, striata, einereo-albida, solidula, nitidula ; anfr. 5, lente acerescen- tes, angusti, ultimus ad aperturam subito deflexus, subtus devius, scrobieulato -constrietus; apertura valde obligua, auriformis, rin- gens, valde coarctata; perist. acutum, reflexo-patulum, marginibus plica linguiformi oblonga medio excavata profunde intrante junctis, dextro lamella profunde immersa in apicula filiformi reflexa desi- nente, basali tubereulo dentiformi obliquo et sinuoso instructo. Diam. maj. 12, min. 11; Alt. 7 mill. Hab. In Insulis parvis „Long Keys“ sinu dieto „Sarazota,“ Florida Austr. (Rugel). Obs. Speeimina numerosissima examinavi. Proxime H. auriculatze affinis, sed textura, colore, ac apertura minus coarctata, pe- ristomateque minus producto satis distincta. H. Ariadn» Pf. in Chemn. ed. 2. tab. 65, f. 29—31, etiam affinis, ad differt figura testa tantum rimata sine vestigio perforatonis. Nomen specificum ab apieula lamelle marginis dextri peristomatis, Uvule Human: haud dissimili, assumptum. Sed character hie in omnibus speciebus affinibus plus minusve obvius est. Helix Guillarmodi Shuttl. Testa obtecte perforata, depressa, utrinque convexa, striatula, nitida, acutiuscule carinata, lutescens, atro-castaneo-bifasciata, fas- cia una superne ad carinam contigua, altera inferne latiuscula a carina remota; anfr. 41/,, convexiuseuli, ultimus ad aperturam vix deflexus, inconspicue constrictus ; sutura in anfr. ultimo versus aperturam fascia castanea brevi evanescente marginata; apertura subseeuriformis; perist. expansum, reflexiusculum, intus nitidum,, ad columellam calloso-dilatatum, appressum. Diam. maj. 28, min. 23; Alt. 11 mill. Hab. Prope Vera Cruz (Gvillarmod. comm. Nicolet). Obs. Specimina plurima vidi. Species inter Americanas distinctis- sima, maximam affinitatem cum speciebus Philippinis cohortis Axin®e Albers (H. Siquijoreneis Brod. etc.) ostendens. Spe- eimina emortua paulo majora adsunt. Helix Steursiana Shutll. Testa subobtecte perforata, acute conica, trochiformis, tenuis, subdiaphana,, acutissime carinata, erubescento-cornea, epidermide fuscescente fugaeissima induta, tenui-striata, lineisque tenuissimis spiralibus inseulpta; spira valde elata, apice papillari; anfr. 8, plani, vel medio subconcavi, ultimus basi planus ; sutura filiformis subimpresse fulvo-marginata; apertura perobligua, securiformi- triangularis; perist. roseum, margine superiore expanso, ad cari- nam rostrato-canalieulato, basali reflexo, calloso-inerassato, ad columellam reflexo, perforationem occultante; solumella areuata, intus callo albo dentiformi instructa. Diam. maj. 30, min. 35; Alt. 30 mill. Hab. Amboyna (Dom. a Steurs). Obs. Species eximia H. Pileus Müll., et H. bifasciate Burrow af- 2_® finis. Specimen unicum adest. Bulimus Cora Orb. Testa rimato-umbilicata, ovato-conica, solida, leviuseula, opaca, sordide cornca, maculis castaneis quadratis in fascias plurimas se- riatis ornata; Spira acutiuscula, apice papillari; anfr. 7, supremi planati. inferiores convexiuseuli, ultimus magnus, subinflatus, an- tice productusgad aperturam adscendens, basi eirca umbilicum com- pressus, Spiram fere »quans; apertura porreeta, subovalis, intus intense fusca; perist. acutum, intus subincrassatum, margine supe- riore arcuato, vix expansiusculo, basali reflexiuseulo, columellari strieto, latissimo, patente. Long. 37; Diam. 22 mill. : Apert. 20 mill. longa, 13 lata. Syn. Bulimus Cora Orb. Voy. p. 307, t. 34, f. 14—15. - tessellatus Shuttl in litt. Hab. Peruvia (Tischudi in Mus. Neocomensi). Obs. Species pulcherrima, ab Orbigny loco eitato ad formam pau- lulum discrepantem desecripta et delineata, hueusque vix recognita. Prope B. Proteus Brod. collocanda. Bulimus Auris-Muris Shutil. Testa rimata, ovato-cylindrica, solida, striato-plicatula, cerea?; spira pyramidato-cylindrica, subscalariformis, apice obtusiuscula ; anfr. 7, medio planati, ad suturam profundam crenatam convexi, supremi grosse plicato-sulcati, ultimus spiram wquans; columella areuata; apertura angustata, subauriformis; perist. incrassato-effu- sum, intus labiatum, marginibus callo diffuso tuberculato junctis, columellari reflexo. Long. 38; Diam. 47 mill. : Apert. 17 mill. longa, 91/, lata. Hab. — ? Obs. Specimen unicum, forsan subfossile, ante octo fere annos a Marguier emptum. Cum B. Auris-vulpina notis fere omnihus convenit, sed forma et magnitudo divers&; apertura minus angustata, basi non canaliculata, et peristoma multo minus in- crassatum, vix introrsum dilatatum. Achatina porphyrostoma Shuttl. Testa ovato-oblonga, solidiuscula, striata, lineisque granulosis spiralibus crebris decussata, olivacea, strigis maculisque fuscis marmorata; Spira ovato-conoidea, obtusa, purpureo-rosea; anfı. 6, convexiusculi, ultimus vix inflatus, 3/; longitudinis @quans ; sutura impresse marginata, erenulata ; columella arcuata, purpurea, basi oblique truncata; apertura mediocris, semi-ovalis, intus lilacina; perist. acutum, simpiex, marginibus callo tenuissimo nitido purpu- rascente introrsum effuso junctis. Long. 60; Diam. 32 mill. : Apert. 32 longa, 20 lata. Hab. Ad oram occeidentalem Afric® (Cuming). Obs. Ad specimina 3 plane congrua deseripta. Species, ut videtur, cum A. purpurea Chemn. confusa, vel pro statu juvenali ha- bita: sed incrementi ratione satis distineta. A. purpurea, ab auctoribus incomplete descripta ei delineata, dimensionibus valde alienis gaudet. Specimina mea, ultra i2, ex Gabon missa, 117 mill. longa et 66 lata sunt. Apertura etiam 71 mill. longa et 48 lata : anfr. ultimus valde inflatus, peristoma etiam ut in A. marginata expanso-patulum. Specimina juvenilia (anfr. 5) 60 mill. long. et 3% lata: Apert. 37 mill. long. et 25 lata. Achatina Cumingii Shuttl. | Testa ovato-oblonga, solida, striata, lineis punctatis obsolete decussata, sub epidermide flavido-albida strigis latis fuseis vel nigro-- castaneis in anfractu ultimo basi confluentibus ornata; spira ovata, apice obtusa, rosea; anfr. 6, convexiusculi, ultimus fere 5/g longi- tudinis equans, vix inflatus; sutura marginata; columella arcuata, basi roseo-tincta, oblique truncata; apertura semiovalis, intus mar- ' garitacea ; perist. simplex, rectum, subincrassatum, marginibus callo nitido alhido junctis. Long. 77; Diam. 40 mill. : Apert. 40 mill. longa, 26 lata. Hab. Ad oram occidentalem Africe (Cuming). Obs.»Specimina 2 examinavi. Affinis Ach. suturali Phil. (A. mar- ginata var. columella rosea auct.) sed gracilior, columella ma- gis arcuata et testa multo minus inflata distincta. Achatina (Polyphemus) candida Shuttl. Testa fusiformi-acuminata, tenuiscula, nitidula, obsolete et ra- replicatula, candida; spira conico-acuminata, apice obtusa; anfr. 6, sensim accrescentes, convexiusculi, ultimus spiram a@quans; sutura marginata, suberenulata ; columella arcuata, basi abrupte truncata; apertura acuminato-semiovalis; perist. simplex, acutum, rectum. Long. 24; Diam. 9 mill. : Apert. 11 mill. longa, prope basin 5 lata. Hab. Mexico (Sandoz : comm. Nicolet). Obs. A. Turris Pf. paululum affinis, forma forsan magis A. Algir« Brüg. Achatina (Polyphemus) nana Shuttl. Testa ovata, tenuiscula, regulariter et confertim sulcato-cos- tulata, fusca, ad suturam pallide fasciata; spira conica, acutiuscula; anfr. 6, convexiusculi, ultimus spira duplo fere longior; columella valde arcuata, basi abrupte truncata; apertura semiovalis; perist. rectum, acutum. Long. 13; Diam. 6 mill. : Apert. 8 mill. longa, 31/, lata. Hab. Cerdova, Vera Cruz (Jacot-Guillarmod : comm. Nicolet). Obs Species nulli mihi note affinis. Achatina (Polyphemus) stigmatica Shuttl. Testa fusiformi-ovata, tenuis, obsolete et tenuiter striata, ni- tida, cornea, strigis latiusculis fusco-castaneis distantibus ornata; spira conica, obtusa; anfr. 7, convexiusculi, ultimus 3/, longitudi- nis zquans; sutura angustissime marginata, minute cerenulata; co- lumella vix arcuata, basi abrupte truncata; apertura, semiovalis ; perist. acutum, margine dextro subflexuoso fusco-marginato. Long. 14; Diam. 5 mill. : Apert. 7 mill. longa, 3 lata. Hab. Cerdova, Vera Cruz (Jacot-Guillarmod). Obs. A. monilifere Pf. affinis. Achatina (Polyphemus) delicatula Shuttl. Testa ovato-fusiformis, tenuis, diaphana, confertim plicato- suleata, nitidissima, carnescenti-cornea, strigis angustis remotis rufis pallide marginatis ornata; spira elevata, conica, obtusa; anfr. 8, convexi, ultimus 3/, longitudinis @quans; sutura impresse margi- nata, erenulata ; columella arcuata, basi abrupte truncata; apertura semiovalis, basi subdilatata; perist. acutum, rectum, pallide mar- ginatum. Long. 17; Diam. 8 mill. : Apert. 81/, mill. longa, % lata. Hab. Vera Cruz (Mus. Neocomense). Obs. Priecedenti et A. monlifere afflnis. Be rn SPIRAXIS €. B. Adams, Contributions to Conchology. N’ 6, p. 87 (1850). Unter obigem Namen stellte Adams. c. eine Gattung auf für einige kleine, durch den Bau der Columella aus- gezeichnete Arten aus der Fauna von Jamaica, welche theils unter Bulimus, theils aber unter Achatina von ihm und Pfeiffer eingereiht waren. Schon ein Jahr vorher erhielt ich durch die Güte des Herrn Nicolet von La Chaux- de-Fonds aus dem dortigen Museum eine Parthie Land- schnecken aus der Umgebung von Vera Cruz, worunter nicht weniger als 10 Arten sich vorfanden, welche in der Form sich kaum von Glandina unterscheidend, dennoch durch den ganz abweichenden Bau der Columella sich ziemlich weit davon entfernten, und unwillkürlich an Tor- natella erinnerten. An diese Arten reihten sich noch ei- nige andere als Glandinen von Pfeiffer beschriebene Arten, und ich fühlte mich genöthigt, sie als eine neue Unter- galtung von Achatina zu trennen und unter die Benen- nung Streptostyla brieflich vorzuschlagen. Seit Kur- zem im Besitz authentischer Exemplare von vier der sechs zu Spiraxis von Adams gerechneten Arten, überzeugte ich mich, dass Streptostyla bloss als Section der Adamschen Galtung anzusehen sei; und endlich, indem ich das Ver- gnügen habe eine zweite ganz neue ausgezeichnete rechts- gewundene Art der Gruppe Columna (Achatina Columna Müll.) zu beschreiben, glaube ich als dritte Section von Spiraxis, diese Gruppe Columna Perry ansprechen zu müssen. Ob aber Spiraxis als Gattung von Achatina zu trennen oder bloss als Untergattung anzusehen sei, will ich einstweilen unerörtert lassen ; doch kann Achatina un- möglich in ihren jetzigen Grenzen, und bloss auf der Bil- dung des Spindels beruhend, als Gattung ferner bestehen. TH Verschiedene ganze Gruppen von Bulimus stehen in in- nigster Verwandtschaft zu ihr, und werden nur durch diese nichtssagenden, höchst wandelbaren Kennzeichen von ihr getrennt. Ich will nur an Orthalicus Beck, Albers; Limi- colarius Schum. Beck, Albers; Obeliseus Beck, Albers zum Theil; Opeas Albers, so wie an Bulimus Kraussi vom Cap, und Bulimus torridus Gould und die damit verwandten Arten erinnern. Ich lasse hier eine Diagnose von Spiraxis folgen, so wie eine Aufzählung der zu ihr gehörenden Arten. Spiraxis C. B. Adams, 1. c. Testa ovato-oblonga vel fusiformis, turrita vel eylindrica, an- fraetu ultimo attenuato : Apertura angusta, margine dextro s&pius inflexo : Columella valde contorta, lJamina callosa profunde intrante basi vix truncata munita, Sectio I. G@landinsformes. (Streptostyla Shuttl.) Spiraxis Nicoleti Shuttl. Testa subfusiformi-oblonga, utrinque attenuata, solidula, ru- fescenti-cornea, nitidula, striato-costulata, lineisque spiralibus distantibus obsolete notata : costis remotis ad suturam validioribus, cum costulis interstitialibus (plerumque 3) sub sutura evanidis, al- ternantibus; spira corneo-acuminata, acutiuscula; anfr. 71/,, con- vexi, gradati, ultimus 2/3 longitudinis equans, antice medio com- pressus; sutura profunda; apertura elongato-auriformis, superne angustata, basi dilatata; lamina columellaris valida, supra basin inconspicue truncata; perist. flexuosum, calloso-incrassatum, obtu- sum, margine basali reflexiusculo. Long. 33; Diam 15 mill.; Apert. 21 mill. longa, medio 3, basi 7 mill lata. Hab. Cerdova, Vera Cruz (Jacot-Guillarmod). Obs. Specimina plurima sp. distinctissim® adsunt. Spiraxis nigricans Pf. Syn. Achatina nigricans Pf. Hel. t. 2. p. 280 n? 102. 5 Reeve Mon. tab. 14. Sp. 54. Hab. Prope Vera Cruz (Lattre. — Coll. mea). ee, Spiraxis mitreformis Shuttl. Testa ovato-oblonga, solidiuscula, obsolete striatula, nitidis- sima, nigricanti-fusca, strigis paueis latis flavidis ornata, basi flavescens; spira conica, pallidior, apice fusca; anfr. 7, subpla- nulati, ultimus 2/3 longitudinis aequans; sutura linea impressa ob- solete marginata; lamina columellaris erassiuscula, basi obliqua, vix truncata; apertura angusta, oblongo-subauriformis; perist. acu- tum, flexuosum, pallide marginatum. Long. 26; Diam. 11 mill.: Apert. 14 mill. longa, 5 lata. Hab. Cerdova, Vera Cruz (Jacot-Guillarmod). Obs. Specimina plurima examinavi. Pracedenti maxime affinis, sed gracilior : differt etiam spira magis producta et sutura non virenti-marginata. Spiraxis lurida Shuttl. Testa ovata, solidula, nitida, obsolete striatula, fusco-olivacea, ad suturam et ad basin pallida; spira conoidea, apice obtusiuscula ; anfr. 6, convexiuseuli, ultimus medio planulatus, 2/3 longitudinis zequans; sutura canaliculata; lamina columellaris basi attenuata, vix truncata; apertura subauriformis, superne angusta, ad basin subdilatata; perist. obtusum, flexuosum, subincrassatum,, margine dextro subinflexo. Long. 15; Diam. 8 mill.: Apert. 91/, mill. longa, medio 4 lata. Hab. Barden, Vera Cruz (Jacot-Guillarmod). Obs. Prorosdenäbos affinis, ad specimina pauca descripta. Spiraxis Lattrei Pf. Syn. Achatina Lattrei Pf. 1. c. p. 269, NO 75. ». KReevel. e. tab. 14 Sp. 53. Hab. In Keasih centrali (Lattree ex Pf.). Spiraxis irrigua Shuttl. Testa eylindraceo-glandiformis, tenuis, nitida, obsolete stria- tula, Iutescens, strigis angustis flexuosis saturatioribus notata; spira conoidea, obtusa; anfr. 61/,, planiusceuli, ultimus planulatus, ad aperturam valde descendens, 3/; longitudinis »quans; lamina columellaris basi oblique subtruncata; apertura angustissima, basi dilatata; perist. simplex, subacutum, flexuosum. Long. 24; Diam. 10 mill.; Apert. 15 mill. longa, medio 4 lata. Hab. Cerdova, Vera Cruz (Jacot-Guillarmod). Obs. Priori affınis, sed minor et gracilior. a Spiraxis streptostyla Pf. Syn. Achalina streplosiyla Pf. Il. ce. p. 269, N? 76. /Zab. In Republica Mexicana (Liebmann ex Pf.). Spiraxis coniformis Shuttl. Testa coniformis (nempe ab apice anfractus ultimi versus basin sensim attenuata), solidula, nitidissima, obsolete striatula, lutes- cens; spira brevis, conica; apice obtusiuscula; anfr. 7, angusti, planiusculi, ultimus fere 6/, longitudinis zquans, obconicus; sutura linearis, subcaniculata; lamina columellaris, crassa, basi vix trun- cata; apertura angustissima, fere linealis, basi paululum dilatata; perist. simplex, obtusum, valde flexuosum, margine dextro superne sinuato, medio dilatatim subinflexo. Long. 20; Diam. 8 mill.: Apert. 16 mill. longa, supra basin 21a lata. Hab. Gerdova, Vera Cruz (Jacot-Guillarmod). Obs. Specimina pauca vidi. — Pricedenti, e descriptione, videtur affinis, sed longitudine anfractus ultimi contra spir® brevitatem satis dislincta. Spiraxis eylindracea Pf. Syn. Achatina cylindracea Pf. 1. c. p. 269, NO 77. = Reeve 1. c. tab. 18, Sp. 91. Hab. Mortlla, Amer. centr. (Pf.). Cerdova, vorn Cruz (Jacot- Guillarmod). Spiraxis Dysoni Pf. Syn. Achatina Dysoni Pf. 1. c. p. 270, NO 78. » Reeve Il. c. tab. 19, Sp. 99. Hab. Hundkas (Dyson. Coll. mea). Spiraxis flavescens Shuttl. Testa ovato-oblonga, tenuis , nitidula, obsolete striatula, cor- neo-albida, strigis flavescentibus remotis ornata; spira conica, obtusa; anfr. 6, planulati, ultimus 2/3 longitudinis equans; sutura leviter crenulata; lamina columellaris basi abrupte truncata; aper- tura angusta, subauriformis; perist. simplex, acutum, flexuosum. Long. 16; Diam. 8 mill.: Apert. 11 mill. longa, medio 3 lata. Hab. Cerdova, Vera Cruz (Jacot-Guillarmod). Spiraxis Iymneiformis Shuttl. Testa oblongo-conica, tenuis, striatula, pallide flavescenti-cor- nea, strigis saturatioribus angustis notata; spira conica, elongata, SUN obtusiuscula; anfr. 7, vix convexiusculi, ultimus spiram paulo su- perans; plica columellaris tenuis, basi vix truncata; apert. oblongo- subauriformis; perist. simplex , acutum. Long. 17; Diam. 7 mill.: Apert. 9 mill. longa, 31/, lata. Hab. Cerdova, Vera Cruz (Jacot-Guillarmod). Obs. Specimina pauca comparavi. Spiraxis physodes Shuttl. Testa ovato-oblonga, solidiuscula, nitidissima, levigata, cor- nea; spira conica, obtusa ; anfr. 6, convexiusculi, ultimus ventro- sior, 2/3 longitudinis equans; sutura marginata; lamina columellaris in peristomatis marginem basalem transeuns; apertura oblongo- subauriformis; perist. simplex, rectum, acutum. Long. 10; Diam. 5 mill.: Apert. 6 mill. longa , 21/, tata. Hab. Cerdova, Vera Cruz (Jacot-Guillarmod). Sectio I. Bulimiformes (Turrite). (Spiraxis C. B. Adams.) Spiraxis Acus Shutll. Testa turrito-subulata, corneo-albida, argute et regulariter cestulata; spira valde elongata, apice acutiuscula; anfr. 12—13, medio planati, ad suturam profundam convexi , ultimus vix Y, lon- gitudinis quans; lamina columellaris callosa, vix truncata, in marginem basalem peristomatis sensim fere transeuns; apertura semiovalis ; perist. simplex, acutum. Long. circa 16 mill.; Diam. circa 21/,: Apert. 3 mill. longa, 13/, lata. Hab. Cerdova, Vera Cruz (Jacot-Guillarmod). Obs. Specimina pauca emortua, et plus minusve frustra, exami- navi, quapropter dimensiones et forsan numerus anfractuum incerti. Affinis Sp. costulose C. B. Adams, sed major, et anfr. numerosiores. Spiraxis costulosa C. B. Adams, Contr. NO 6, p. 88. Hab. Jamaica (Adams!) Spiraxis inusitata C. B. Adams, 1. c. p. 87. Syn. Achalina inusitata ©. B. Ad. 1. ce. NO 2, p. 29. Hab. Jamaica (Adams!) Spiraxis mirabilis C. B. Adams, 1. c. NV 9, p. 184. Syn. Bulimus mirabilis ©. B. Ad. Il. c. NO 2, p. 29. “ Reeve Mon. tab. 84, Sp. 622. Hab. Tomiion‘ (Adams!) Spiraxis anomala C. B. Adams, 1. c. NP 9, p. 184. Syn. Bulimus anomalus C. B. Ad. 1. c. NP 2, p. 28. Hab. Jamaica (Adams). Spiraxis brevis C. B. Adams, I. c. NP 9, p. 184. Hab. Jamaica (Adams). Spiraxis aberrans C. B. Adams, l. c. N? 6, p. 88. Syn. Achatina aberrans Pf. 1. ec. p. 270, NO 79. „ - Reeve ]. c. tab. 20, Sp. 110. Sectio II. Achatinsformes (Cylindrice). (Oolumna Perry, Albers.) Spiraxis Columna Müll. Syn. Buccinum Columna Müll. Achatina Columna Voigt. R » Pf. o. p. 268, NO 74. n Reeve |. c. tab. 11, Sp. 38. Hab. Ins. Piinse, Africa occ. (Coll. mea). Spiraxis eximia Shuttl. Texta (dextrorsa) eylindracea, tenuis, striata, lineis spiralibus remotis obsolete decussata, olivaceo-fusca, nitidula; spira elongata, apice conoidea, obtusa, pallida; anfr. 8, vix convexiusculi, supremi lente, inferiores rapide accrescentes; ultimus ?/; longitudinis aequans ; lamina columellaris crassa, alba, valde torta, basi attenuata, vix truncata; apertura angusta, obverse subauriformis; perist. simplex, rectum, acutum. Long. 120; Diam. 40 mill.: Apert. 46 mill. longa, 24 lata. Hab. In Madagascar (Verreaux). Obs. Specimen unicum, non plane adultum, accepi. Species insig- nis omnino A. Columna Müll. consocia, sed dextrorsa, et no- tis supra dietis eximie distincta. = > 2 = un R. J. Shuttleworth, Diagnosen neuer Mollusken. N 3. (Aus den Bern. Mitth. December 1852 besonders abgedruckt.) Durch freundschaftliche Mittheilungen der Herren Mo- quin-Tandon in Toulouse, und Barthelemy-Lapommeraye, Director des Museums in Marseilie, welche mir die aus den Ganarischen, Azorischen und Gap-Verd’schen Inseln herstammenden Mollusken ihrer Sammlungen zur Unter- suchung mit grosser Zuvorkommenheit anvertraut haben, bin ich in Stand gesetzt, nicht allein mehrere neue Arten zu beschreiben, sondern auch manche Zweifel in Betreff des Vorkommens und der Verbreitung der älteren Arten zu lösen. Besonders wichtig und erwünscht waren mir die beiden obengenannten Sendungen, da die ıneisten Exemplare der darin enthaltenen Arten aus den Händen der Herren Webb, Terver und Michaud stammen, und also für die Canarische Fauna als authentisch anzusehen sind. Einstweilen will ich nur die neuen Arten begründen, indem die Kritik der älteren Arten in der baldigst er- scheinenden Monographie besser Platz finden wird. Zuerst muss es mir erlaubt sein, einige Versehen und Irrthümer der früheren „Diagnosen“ zu verbessern. In &r. 241 und 242 der „Mittheilungen“ dieses Jahres, Seite 144 (Diagnosen 1, Seite 10), ist statt Bulimus nanus Shuttl., Bulimus nanodes Shuttl. zu lesen, da Reeve eine gleichnamige Art schon aufgestellt hat. In Nr. 248 und 249, Seite 200 (Diagnosen II, Seite 20), statt Bulimus Auris-Muris Shuttl., wegen Moricands wohlbekannter Art, Bulimus Auris-Myoxi Shuttl.; ferner im gleichen Hefte, Seite 197 und folgende, uberall statt Gerdova, Cordova. —ERHBIAN- Helix Discobolus Shuttl. Testa anguste sed profunde umbilicata, depressissima, discoi- dea, acutissime carinata, solidiuscula, grosse plicato-costulata, cornea; spira vix elevata; anfr. 6, plani, sensim accrescentes, su- pra carinam compressam in anfr. fere omnibus conspieuam sub- impresso-lineati, basi circa umbilicum obtuse angulati, ultimus basi paululum ventrosior, antice non descendens nec deflexus; apertura angulato-!unaris; perist. acutum, marginibus callo tenui junctis, superiore recto, basali reflexiusculo, ad columellam inerassato et tubereulo parvo subdentiformi munito. Diam. maj. 18, min. 161/,; Alt. *1/, mill. Syn. Helix afficta Orb. Can. p. 66, tab. 3, f. 24—26: non Fer. Hab. in Ins. Canariis : Gomera (Orb.) — Madera (sed certe falso) secundum schedulam coll. cl. Hoquin-Tandon. Obs. Speeimen unicum adest, omnino cum icone Orkignyana qua- drans, nec ullomodo cum H. afficta Fer., ex Insula Palma a Blaunero missa, confundenda. Differt ab H. afficta testa du- plo fere majore, carina acutiore et sculpiura. Umbilicus quasi terebeilatus. Helix Melolontha Shuttl. esta semi-obtecte perforata, globoso-pyramidata, confertim et valide striatag lineisque spiralibus granuloso-decussata, angulata, ad angulum sub lente serie conferta (uberculorum albidorum mar- ginata, solida, absque nitore : superne atrofusca, maculis grandibus flammulisque parvis albidis irregulariter notata, subtus cornea, ad peripheriam fascia albida inferne atrofuseo-marginatla ornata; spira elevata, obtusiuseula; anfr. 6, convexiuseuli, sensim acerescentes, ultimus antice vix descendens, versus aperturam pallidus; apertura depresso-lunaris, intus calloso-labiata; perist. album, margine su- periore simplice acuto, basali reflexiusculo ad columellam breviter «ilatato, perforationem semi-occultante. Diam. maj. 9, min. 8; Alt. 7 mill, Hab. In Ins. Canariis (Mus. Massiliense). Obs. Specimen unicum vidi. Affinis videtur H. leprose Shutil., sed testa solida et sculptura eximia summopere distineta. Ma- cule albide majores, ex innovationibus teste (peristomata in- completa teste junioris) orte, fere ut in Ranella varices, vel potius macul laterales in Scarabo, utrinqgue sed irregulariter coordinate sunt. Helix Umbicula Shuttl. Testa perforata, semiglobosa, confertim costulato-striata, le- nuiseula, sordide albida, fasciis 2 angustis interruptlis maculisque Er A eorneo-fuscis notata, subtus leviuseula, nitidula; spira depresse glohosa, obtusa; anfr. 6, convexiuseuli, sensim accrescentes, ulti- mus obsolete obtuse angulatus, antice vix descendens; apertura rotundato-lunaris; perist. intus calloso-labiatum, margine superiore acuto, basali pr&sertim ad eolumellam subdilatato, perforationem vix semi-oceultante. Diam. maj. 9, min. 8; Alt. 51/; mill. Syn. Helix Roseti Pf. in Chenn. ed. II, p. 255, tab. 37, f. 19—20. & » Pf. Hel. I, p. 156, NP 403 (excl. syn. plur.). phalerala Pf. in Chemn. ed. H, p. 393 (Nachtrag) non W. et B. Hab, in Ins. Canarlis (Mus. Massiliense). Obs. Ad specimen unicum, a figura laudata tantummodo spira mi- nus elata vecedentem, deseripta. Species certe distincta, vix eum H. monilifera confundenda, a qua differt seulptura, testa tenuiore et perforatione aperta. H. phalerata W. et B., se- eundum diagnosim, valde differt, et forsan jure cum H. Niva- riensi nostra ab Orbigny conjuncta. Helix coaamentitia Shuttl. Testa anguste sed pervie umbilicata, depresse semigloboso- conoidea, carinata : carina versus aperturam evanida, plicato-cos- tulata, solida, vix nitens, sordide einerea, corneo marmorata, ad peripheriam fascia unica fusco-rufa maculis albis interrupta ornata ; spira depressa, obtusiuscula; anfr. 6, lente acerescentes, vix con- vexiusculi, ultimus antice breviter deflexus; apertura valde obliqua, rotundato-lunaris, intus fusco-fasciata; perist. intus calloso-labia- tum, marginibus callo albo junetis, superiore simplice acuto, basali reflexiuseulo, ad columellam breviter dilatato. Diam. maj. 111/,, min. 101/,; Alt. 61/, mill. Hab. In Ins. Canariis (Mus. Massiliense). Obs. Specimina 2 vidi, testa paululum depressiore varia. H. Niva- riensi affinis, sed testa depressiore et umbilico aperto distincta. Helix marecida Shutil. Testa semi-obtecte perforata, depresso-globosa, minute granu- loso-striata, pilis brevibus densis velutino-hispidula, nisi versus aperturam obtuse angulata, tenuis, pellucens, pallide cornea; spira depresse conico-globosa, apice obtusa; anfr. 6, sensim acerescen- tes, convexiusculi, ultimus basi subinflatus; sutura satis profunda ; apertura rotundato-lunaris; perist. — ? (incompletum). Diam. maj. 151/,, min. 13; Alt. 9 mıll. Hab. In Ins. Canariis (Mus. Massiliense). Obs. Etsi specimen unicum et incompletum tantum adest, speciem distincetam et nondum descriptam pr&terire nolui. Proxime sine dubio H. hispidule Lam affinis videtur, differt tamen ab ea dimensionibus valde alienis, testa tenuiore et indumento bre- viore ac densiore. Helix Myristica Shutil. Testa obtecte perforata, solida, globosa, plicato-costnlata : nu- cleo minulissime granulato, opaca, sordide rufo-brunnea, fasciis plurinis fuscis subinterruptis obsolete notata, subtus pallidior; spira globosa; anfr. 4!/,, convexiusculi, ultimus magnus, rotundatus, subinflatus, ad aperturam constrictus, antice valde deflexus; aper- tura sublorizontalis, transverse subovalis; perist. sordide album, incrassatum, expansum, breviter reflexum, marginibus callo denso connexis, basali appresso. Diam. maj. 17, min. 131/23; Alt. 101/, mill. Hab. in Ins. Promont. Viridis (Terver in coll. Moquin-Tandon). Obs. Ab H. advena, pro cujus varietate striatula habuit el. Terver (seeundum schedulam in coll. Moquin-Tandon), differt nostra species, testa solida, sculptura, peristomate valde incrassato et callo aperturali. An vera incola Insularum Promont. Viri- dis? annen potius Canariensis? H. Gyrostoma Fer. (Hist. tab. 32,8. 5, 6) ab Urbigny cum H. advena comparata, spe- cies videtur omnino distineta et mihi hucusque ignota. Helix Maugeana Shutll. Testa obtecte perforata, tenuis, globoso-depressa, flavescente- fusca, fasciis fuscis obsoletis ornata, tenuiter plicato-striata et re- ticulatim-malleata, sub lente minute et creberrime granulata, niti- diuseula; spira subdepressa ; anfr. 4i/,, convexi, ultimus antice subgibboso-inflatus, demum subito deflexus; apertura perobliqua, Iunato-ovalis; perist. leviter expansum, reflexum, album, margini- bus subparallelis, basali paululum dilatato calloso. Diam. maj. 21, min. 16; Alt. 11 mill. Hab. In Ins. Canariis (Cuming). Obs. Jamdudum speeimina nonnulla incompleta hujus speciei ac- cepimus, at nuperrime specimen perfeetum nomine H. Gaudryi Orb. benigne communicavit cl. Cuming. Cum H. Gaudryi Orb., nobis tantum descriptione et icone el. auctoris nota, nullomodo confundenda, sed verosimiliter a cl. Pfeiffer in Chemn. ed. I pro specie Orbignyana descripta et delineata fuit. Nee in col- iectione el. Moquin-Tandon, — nec in ea Musei Massiliensis (volim Terveriana), vestigium ullum H. Gaudryi ınvenimus. a zer 5 Bulimus encaustus Shuttl. Mesta rimata, elongato-oblonga, solida, obsolete et irregulariter plicato-striatula, nitidissima, lactea, opaca, strigis fusco-corneis pellueidis subexcavatis maculata; spira subattenuata, apice obtu- siuseula; anfr. 7, convexiusculi, ultimus ?/; longitudinis zquans, basi subcompressus; columella strietiuscula; apertura oblonga, pa- rum obliqua, intus fusca; perist. valde calloso-inerassatum, album, modice expansum, margine columellari strietiusculo dilatato-patente quasi abscisso basi subeffuso. Diam. 5; Alt. 14!/, mill.: Apert. 5 mill. longa, 31/; lata. Syn. Bulimus variatus Shuttl. in litt. p. parte (non W. et B.). Hab. Sub foliis Crassulacearum et in fissuris rupium, Insule Pal- ma, legit Blauner, rarius. Obs. Imprimis hanc speciem pulcherrimam pro varietate vel forma normali B. variati W. et B. habui, sed ex investigatione coll. amic. Moquin-Tandon et Musei Massiliensis speciem distinctam constituere persuasus sum. ’Tres vel quatuor species sub no- mıne B. variati (olim et a meipso) confus® sunt, nempe: 10 B. encaustus supra descriptus. 20 B. variatus W. et B., a priore testa graciliore, tenui, pellu- cente, maculis flavescentibus ornata vel immaculata, anfr. con- vexioribus et apertura angustiore faeile distinguenda : oceurrit autem in formis 2, nempe gracilior ac elata, et minor, obesior. 3° B. roccellicola W. et B., a forma minori pracedentis praser- tim apeitura magis obliqua distincta, ulterius forsan cum ea conjungenda. 40 B. Moquinianus W. et B., cujus icon apud Reeve Mon. Bul. tab. 66, NO 461, nomine B. variatus exstat. Achatina (Zua) Tandoniana Shuttl. Testa ovato-oblonga, solidula, levigata, corneo-luteseens ; spira superne conica, obtusa; sutura linearis, albido-marginata; anfı. 6—7, supremi planiuseuli, lente accrescentes, penultimus et ultimus rotundati, rapide descendentes, ultimus spiram »quans, basi vix at- tenuatus; columella brevis, callosa, parum arcuata, vix obsolete truncata; apertura obovata, superne subangustata, edentula; perist. rectum, marginibus callo tenui junctis. Diam. 2, Alt. 41/, -mill. : Apert. 2 mill. longa, 1 lata. Syn. Achatina Paroliniana W. etB. Can. tab. I, f. 29 (non Bulimus Parolinianus Orb. Can. tab. III, f. 27, nee Achatina Paroliniana W. et B. Aun. Se. N. 1833, t. 28, p. 320). Bulimus pulchellus Moquin-Tandon in sched. Hab. In Ins. Canariis — „Pico Branco“ (Webb. in coll. Moquin- Tandon). Obs. Cum Achatina gracili Lowe, quacum comparavit cl. Moquin- Tandon, non confundenda, nec cum aliis speciebus hujus ge- neris in insula Madera occurrentibus identica.. Ab A. Paro- liniana apertura edentula summopere distincta. Pomatias Barthelemianum Shutil. Testa obtecte vix perforata, conico-turrita, argute sed valide costulata, cinerascente-alba, maculis luteis seriatis obscure notata; spira elevata, conico-acuminata, apice obtusiuscula; anfr. 8S—9, parum convexi, ultimus basi rotundatus; apertura verticalis, ovali- rotundata; perist. inconspieue duplicatum : internum continuum, anfr. penultimo appressum, externum incrassatum modice expansum, mar- gine superiore adscendente attenuato nee auriculato, columellari breviter revoluto et quasi exciso. Diam. 4, Alt. 10 mill.: Apert. circa 3 mill. lata. Hab. In Insulis Canariis (Mus. Massiliense). Obs. Specimen unicum adest, P. tessellato Wiegın. quam maxime affine, sed peristomatis margine superiore non auriculato sed in anfr. penultiimo adscendente et appresso, facile distinguendum. Ad P. tessellatum Wiegm. referenda videtur species sub no- mine P. affine ex Syria a Parreyss olim accepta. Nach obigem Zusatz zur Fauna der Canarischen In- seln, lasse ich einige Diagnosen unbeschriebener Arten meiner Sammlung, aus verschiedenen Ländern herstam- mend, folgen. Helix Corsica Shuttl. Testa anguste et semi-obtecte perforata, depresse conico-glo- bosa, striata, tenuissime hispidula, obscure angulata, tenuis, sub- pellucida, rufescenti- vel lutescenti-cornea, absque nitore; spira subconica, apice obtusiusceula; anfr. 5, sensim accrescentes, me- dio planiusculi, ad suturam mediocrem convexi; apertura rotundato- lunaris; perist. acutum, simplex, vix subpatulum, concolor, mar- gine columelları breviter reflexo, perforationem semi-occultante. Diam. maj. 15, min. 13; Alt. 91/, mill. Syn. Helix Corsica Shuttl. in Bern. Mittheil. 1843, p. 15. Hab. Rarius prope Aleriam in Üorsica, et etiam in Sardinia (Blauner). Obs. Species certe H. lanuginos® Boissy proxime affinis, sed ut videtur satis distineta, testa majore (in H. lanuginosa Diam. maj. 12, min. 161/,; Alt. 8 mill.) et pro magnitudine depres- siore, salis grosse striata, angulo anfr. ultimi magis conspicuo, indumento tenuiore, et peristomate nunquam roseo, vix ac ne vix patulo. Helix perlevis Shuttl. Testa subobtecte angustissime perforata, globosa, striatula, pilis minutis fugacissimis sparse et vix conspicue induta, tenuissi- ma, pellucida, pallide cornea, versus aperturam erubescens, niti- diuscula; spira globosa, elata, apice papillari; anfr. 6, sensim accrescentes, convexi, ultimus eximie rotundatus; apertura rotun- data; perist. acutum, rectum, intus callo tenuissimo labiatum, mar- gine columellari breviter dilatato-reflexo, perforationem subtegente. Diam. maj. 14, min. 12; Alt. 11 mill. Hab. Tam in Corsica quam in Sardinia cum pra&cedente rarius oceurrens (Blauner). Obs. Globosior ac major quam afünes (H. coneinna Teffr., H. Moutoni Mittr. ete ), ab omnibus perforatione angusta et sub- obteeta distincta; praecedenti etiam affinis, sed iisdem notis et anfr. ultimo nullomodo angulato facile distinguenda. Specimina ultra 6 vidi. Bulimus putillus Shutti. Testa rimato-perforata, fusiformi-oblonga, subtilissime oblique striatula, rufescens, nitidula; spira elongato-conica, apice obtusa; anfr. 6, convexi, ultimus vix !/3 longitudinis equans; apertura ova- is, vix obliqua, in anfr. penultimo juxta insertionem marginis dex- tri peristomatis tuberculo albo punctiformi munita; perist. late ex- pansum, valde calloso-incrassatum, fusculum, margine dextro valde vurvato. Diam. 21/;, Alt. 51/2—6 mill. : Apert. t!/, mill. longa. Hab. Copiosissime in Insula Gorde (Verreaux). Obs. Species secundum systema el Pfeifferi inter Pupas, sed me Judici potius inter Bulimos cum Pupa fallace Say (Bulimus marginatus Charp), pacifica Pf., et aliis affinibus inserenda. Affinis etiam B. Astieriano Dupuy videtur. Differt nostra spe- cies a B. marginato et Astieriano tuberculo parietali, et a P. pacifica, quacum tuberculo convenit, peristomate late expanso. Aliam speciem, forsan indescriptam, in Haiti lectam, possi- deo, a B. marginato vix distinguendam. ‘ Pupa pleurophora Shuttl. esta minuta, rimato-perforata, bieviter ovata, tenuis, vix striata, lamellis tenuissimis remetis, interdum evanidis, eximie cos- tulaia, rufescenti-castanea, subpellucida, vix nitens ; spira rotundata, obtusa ; anfr. 5, valde convexi et subindati, ultlimus basi rotundatus ; suiura profunda; apertura rotundato-subauriformis, 7-plicata : plica aneulari valida, parietali valde elevata subimmersa, columellaribus 2, superiore valida, inferiore parva, palatalibus 3 immersis, media minore; perist. expansum, calloso-labiatun, albidum, margine dex- tro superne angulato-sinuoso infra sinum subtuberculato. Diam. 11/3, Alt. circa 2 mill. : Apert. %, mill. Lab. In insulis Marquesas et Taite, consortio sequentis et Hydro- c®ena minutissimi Sowb, copiose (Verreaux). Obs. Forma et sculpiura Pups Iyratz Gould in Proceed. Bost. Soc. 1. p- 139 (1843) et Bost. Journ. IV, t. 16, f. 16, ex Ins. Sand- wich, affinis; sed species Gouldiana plieis valde alienis et testa sinistrorsa omnino destineta est. Pupa Pediculus Shuttl. Testa minuta, ovato-oblonga, tenuis, vix striatula, pellucida, hyalina; spira obtusa; anfr. 6, convexi, ultimus basi vix compres- sus; sutura profunda; apertura rotundato-subauriformis, 5-plicata : plica angulari valida flexuosa immersa et antice subemarginata, co- lumellari 1 satis valida, palatalibus 3 immersis, media validiore; perist. tenue, breviter expansum, margine dextro superne rotundato- subflexuoso medio cum columellari subparallelo. Diam. 11/,, Alt. 21/, mill.: Apert. vix 1 mill. longa. - Hab. Cum prwecedente (Verreaux). Obs. Specimina ultra 12 comparavi. Species P. armifer» et pra&- sertim P. rupicole Say affinis, a priore statura multo minore et plica columellari lamelliformi nee erassa subtriangulari, ab altera, quacum dentibus convenit, testa pro magnitudine cras- siore ac breviore, ac spira non attenuata. Cum Pupa corticaria Say nullomodo confundenda. Cylindrella filicosta Shuttl. Testa truncata, rimata, fistulata (axi spire, nempe, penitus tubulata, ad basin rimatim clausa, ad apicem truncatum aperta), turrito-eylindrica, medio paululum ventrosior, tenuis, remote sed rezulariter costulata : costulis rectis filaribus pallidis in anfr. ulti- no antice confluentibus, interstitiis minulissime transverse ruguloso- striatis, sericeo-nitens, rufescenti-cornea; anfr. 12—13, convexi, sensim accrescentes, ultimus antice breviter solutus et horizontali- ter productus, superne ad latus dextrum subangulatus; sutura me- Jiocris; apertura vix obliqua, irregulariter rotundato-ovalis; perist. obtusum, subincrassatum, reflexiusculum, margine superiore sub- horizontali. Diam. maj. 71/,, min. ad trunc. 4l/,; Alt. 24 mill. : Apert. 4 mill. lata. Hab. Cordova, Vera Cruz (Jacot-Guillarmod). Os. Affinis ©. tomacelle et fistularis Morelet (C. Moreletii Desh. in Fer. Hist. II, p. 227, tab. 164, f. 16— 18), ab utrague seulptura distinctissima. Cylindrella Rugeli Shuttl. Testa gracilis, integra, fusiformis, medio ventrosa, superne valde et rapide attenuata, tenuiter et remotiuscule costulato-striata, sordide carnescens, strizis pallide fuscescentibus hine inde marmo- rata; spira apice papillari; anfr. 14, convexiusculi, ultimus disjunc- tus, deorsim longe productus, vix angulatus; apertura obliqua, sub- eireularis; perist. breviter reflexum. Diam. 12/3, Alt. 91/, mill. Hab. Ad rupes in valle Yumury prope Matanzas, Cuba (Rugel). Obs. Affinis C. porrecte Gould. Cylindrella marmorata Shuttl. Testa gracilis, integra, fusiformis, medio ventrosa, superne rapide attenuata, vix obsolete striatula, pallide carneo-cornea, stri- gis corneo-fuscis marmorata, nitidiuscula; spira apice papillari; anfr. 14, convexi, ultimus disjunctus, deorsim oblique productus, eirca aperturam tenuiter costulatus, non angulatus; apertura obli- qua, circularis; perist. latiuscule expansum, vix reflexum. Diam. fere 2, Alt. 91/, mill. Hab. In Cuba, cum pracedente. Obs. Pracedenti affinis, sed distinctissima. Cylindrella scalarina Shuttl. Testa graeilis, integra, ovato-fusiformis, superne subito atte- nuata, costis latis lamellosis erispatulis distantibus eximie ornata, albida, coucolor, absque nitore; spira superne subeylindrica, apice latiuscule papillari; anfr. 16, convexissimi, ultimus disjunctus, deorsim oblique productus, non angulatus; apertura obliqua, circu- laris; perist. latiuscule expansum, breviter reflexum. Diam. 22/3, Alt. 101/, mill. Hab. In valle Yumury, Cuba, copiosissime. Obs. Species distinctissima, pulcherrima, sed praecedentibus affinis. CYCLOSTOMACEA. Obwohl in den folgenden Beschreibungen die von Gray zuerst vorgeschlagenen und von Pfeiffer in letzterer Zeit weiter ausgebildeten generischen Trennungen der alten Gattung Cyclostoma einstweilen beibehalten werden, kann ich nicht umhin diesen Anlass zu benutzen, die Ueber- zeugung auszusprechen, dass diese Trennungen auf ganz falschen, rein künstlichen und höchst widernatürlichen Grundsätzen beruhen. Streng genommen einzig und allein auf der Bildung des Deckels beruhend, mit wenigen Aus- nahmen keine Notiz nehmend von allgemeinen Ueberein- ° stimmungen in Form, Bau, Lebensart oder geographi- scher Verbreitung, kann dieses System vor einer gesunden Kritik nicht bestehen. Dass der gelehrte Verfasser der » Monographia Pneumonopomorum viventium“ dieses selbst einsieht, scheinen mehrere zerstreute Bemerkungen in seinem neuesten eben benannten Werke zu beweisen. Als Beweis meiner Ansicht sei es mir erlaubt, nur zu fragen, ob ein System den geringsten Anspruch auf Natürlichkeit machen darf, worin solche Arten, wie Cy- clostoma stramineum Reeve, translucidum Sowb., incomp- tum Sowb., ponderosum Pf., texturatum Sowb., und Dy- soni Pf. — von €. Inca Orb. und Blanchettianum Mori-. caud etc. etc. nicht zu sprechen — alle in der Form und Sculptur mit einander übereinstimmend und wahrschein- lich zur gleichen Fauna gehörend, in drei verschiedene Gattungen eingelheilt werden, nämlich die zwei ersten in . Cyclotus, C. incomptum in Pterocyclos, die anderen in Cyclophorus : oder wenn, bei Aufstellung von nicht we- niger als 29 Gattungen, solche Typen, wie Cyclostoma Guvierianum Petit, elegans Müll., tectilabre C. B. Adams, ET und rugulosum Pf., in einer und derselben Gattung — Gyclostomus — gelassen werden. Fern sei es von mir zu behaupten, dass Natur und Bildung des Deckels ausser Acht zu lassen seien; im Ge- gentheil bin ich völlig überzeugt, sie werden dienen, in Verbindung mit andern Kennzeichen, und mit steter Be- rücksichligung der Lebensart und Verbreitung, sehr gute, natürliche, aber ganz verschiedene generische Zusammen- stellungen zu bilden. ; Es sei mir hier ferner erlaubt, gegen die Einzwän- gung des Canarischen Hydrocena Gutla, mit einem „Peristoma simplex, rectum, disjunctum“ in der Neusee- ländischen Gattnng Realia, in deren Diagnose ein „Peri- stoma continuum, duplex“ stipulirt wird, förmlich zu pro- ‚tesliren. Cyclostoma (Üyclophorus) Cayennense Shuttl. Testa latiuseule umbilicata, conoideo-orbiculata, solida, pliculis obliquis undulatis et anastomizantibus foveolata, olivaceo-cornea; spira breviter conoidea, obtusiuscula; anfı.. 4, convexi, sensim ac- crescentes, ultimus rotundato-subinflatus; apertura fere verticalis, subeireularis, apice subangulata; perist. simplex, acutum, conti- nuum, margine superiore producto subinflexo ad insertionem pro- funde exciso, columellari subincrassato recedente. Operculum tenue, corneum, arctispirum, extus concavum. Diam. maj. 21, mia. 15; Alt. 15 mill. : Apert. 101/, mill. long., $1/, lata. Hab. Cayenne (Verreaux). . Obs. Specimina 3 vidi. A C. ponderoso Pf., texturato Sowb., et stramineo Reeve, speciebus sculptura simili gaudentibus , excisione marginis dextri peristomatis optime distinetum, exci- sione autem cum Ü. incompto Sowb., ex icone et descriptione, congruens. Cyelostoma (Uyclophorus vel Leptopoma) Thersites Shuttl. Testa anguste umbilicata, depresso-turbinata, gibba, tenuiscula, acute carinata, oblique striatula, superne lineis 3-4 remotis eleva- tioribus circumdata, albida, flammulis angulatim flexuosis fusco- rufis, vel fusco-rufa, flammulis albis fulgurata; spira coniea, acuta, — % apice fusco-purpurea; anfr. 41/,, convexiusculi, ultimus antice le- viter et sensim descendens, dorso imprimis gibbus, deinde applana- tus, versus aperturam rotundatus; apertura subeircularis intus czrulescens; perist. album, duplex : internum connexum, appres- sum, externum breviter expansum, reflexiusculum, margine supe- riore subdilatato adscendente, columellari reflexo breviter dilatato- producto, umbilicum semi-occultante. Operculum ? Diam. maj. 26, min. (ubi gibbus) 23; Alt. 20 mıll.: Apert. 121/, alta. Hab. In Ins. Philippinis (Verreaux). Obs. Specimina 2 prorsus congrua habeo. Affine ©. zebrino Bens. et tigrino Sowb. : prioris, mihi tantum ex specimine manco et ex icone noti, forsan varietas, sed anfractu ultimo medio valde gibbo, fere ut in Helice Thersites, insigne. Affinitas etiam cum C. (Leptopoma) acutimarginato patet, et zque jure in Lepto- pomate quam in Cyclophoro eum affinibus collocanda. HELICINACEA. Aehnliche Bemerkungen, wie die unter Cyclostomacea angegebenen, lassen sich, obwohl in geringerm Maasse, in Betreff der Helicinaceen - Gattungen, anwenden. Mit Ausnahme von Lucidella, welche eigenthümlich gebaut ist und fast vereinzelt da steht, beruhen die andern drei Gat- tungen Trochatella, Helicina und Alcadia auf Kennzeichen, welche entweder von wenig Bedeutung oder nichts we- niger als constant erscheinen. Anders, glaube ich, ver- hält es sich mit der folgenden Gattung, welche ich schon längst von Helicina unterschied, jetzt aber durch Ent- deckung des Deckels förmlich aufzustellen und wie folgt zu diagnosiren mich veranlasst finde. Nur drei Arten gehören bis jetzt zu dieser Gattung, welche sich vor allen bekannten Helicinaceen durch das zusammenhängende Peristom, den tiefen Einschnitt der äussern Lippe, die flügelartige Erweiterung derselben und den eigeathümlich gebauten Deckel bedeutend auszeichnet. a SCHASICHEILA Shutil. Testa helieiformis, globoso-conica (epidermide fimbriatim-soluta in lineis spiralibus erebris induta), basi subplanulata, loco umbiliei eallosa et profunde impressa. Apertura semicireularis. Perisioma eontinuum, ad columellam vix leviter emarginatum, superne ad in- sertionem profunde excisum, margine superiore pone incisionem aleformi-producto. Operculum tenui-testaceum, semicireulare, pla- piusculum, superficiale, extrinsecus costa externe intramarginali ele- vata eircumdatum; margine interno (columellari) strieto, intus iamella paululum producta incrassato et subsulcato, utrinque sed pr&sertim inferne in apiculo producto ; exlerno rotundato, acuto. Obs. Nomen ex IYc’oss, incisio que fit cultro, et x:ökos labrum. Schasicheila alata Menke. Testa globoso-conica, tenuis, ereberrime striatula, lineis spira- libus epidermide fuscula soluta hispidulis circumdata, griseo-albida, fuseula vel carneo-rubescens; spira eonica, acutiuscula; anfr. 41/z convexi, ultimus rotundatus, non descendens; sutura mediocris; columella strieta, callo tenui profunde indentata; apertura ampla, plusquam semicircularis ; perist. tenue, intus vix incrassatum, ex- pansiusculum, margine dextro pone incisionem modice al&formi- producto. Operculum typicum. Diam. maj. 9, min. %1/;; Alt. %1/, mill. Syn. Helicina alala Menke, Pfeiffer in Malac. Zeit. 1848, p. 87. = » Pf.inChemn. ed. li, p. 43, tab. 5, f. 18—20. jr » Pf. Mon. Pneum. p. 368, N0 66 (excel syn. Morelet). Hab. Cordova, Vera Cruz (Jacot-Guillarmod). Mexico (Cuming). Obs. Specimina ultra 10 examinavi. Schasicheila pannucea Morelet. „Testa ovato- depressa, subtus convexiuscula, obtuse carinata, sub epidermide membranacea transversim lamelloso-cornea,- levis; anfr. 5, planulati; apertura semilunaris; perist. subincrassatum, acutum, pone suturam emarginatum, callo crassiusculo aperturam integram fingente.“ „Diam. maj. 11, min. 9* (Morelet). Syn. Helicina pannucea Moreiet. Test. Nov. p. 21. Hab. San Luis, in provincia Peten, Guatemala. Obs. Species mihi, nisi e descriptione, ignota, sed ex characteri- bus relatis nullomodo eum pricedente confundenda, a qua dif- fert testa „depressa obtuse carinata“ et dimensionibus. BE Ne Schasicheila Nicoleti Shuttl. Testa depresse globoso-eonica, tenuis, striatula, lineis spira- libus epidermide fusca soluta hispidulis eireumdata, albida, versus apicem rubescens; spira depressa, conica, acutiuscula ; anfr. 41/, vix eonvexiusculi, ultimus subtus inflatus, obtuse angulatus, antice rotundatus; sutura subcaniculata; columella strieta, callo tenuissi- mo extus profunde excavato; apertura ampla, obliqua, exacte semi- eireularis; perist. intus diffuse-callosum, subincerassatum, expan- siusculum, margine dextro pone incisionem valde et flexuuse al#- formi-produeto. Operculum ? Diam. maj. 16, min. 13; Alt. 12 mill. : Apert. 9 mill. alta. Hab. Cordova, Vera Cruz, cum S. alata’sed rarius (Jacot-Guil- larmod, Comm. Niecolet). Obs. Specinina 2 examinavi. Priecedenti affinior quam S. alate, sed dimensiones valde alien®. Trochatella virginea Lea. Testa turbinato-glohosa, crassa, confertim spiraliter sed irre- gulariter et flexuosim lirata, opaca, pallide carneo-albida; spira turbinata, mucronata; anfr. 61/,, supremi vix convexiuseuli, penul- timus convexus, ultimus rotundatus; apertura perobliqua, lata, sub- semieireularis; columella recedens, compressa, excavata; perist. campanulato-expansum, intus incrassatum, acutum, margine superiore subflexuoso, columellari excavato appresso. Operculum testaceum, erassum, intus rufum, extus albidum, margine interno calloso-in- erassato, ceterum laeve. Diam. maj. 20, min. 15; Alt. 17 mill. Syn. Helicina virginea Lea Conir. I, p. 162, tab. 19, f. 58. e ” Sowb. Thes. p. 5, tab. 1, f: 18 (excl. tab. 3, f. 114). Trochatella virginea Pf. in Chemn. ed. II, p. 5, tab. 6, % 461.8: n : Pf. Mon. Pneum. p. 329, NO 2 (excl. syn. Orb et deser. operculi!). Hab. Haiti (Salle, misit Cuming). Trochatella opima Shuttl. Testa subgloboso-e»nica, tenuiscula, spiraliter et confertim re- gulariter lirata, opaca, carneo-vel flavido-albida; spira acute-conica, mucronata; anfr. 6, convexiusculi, ultimus depresso-rotundatus, antice dilatato-productus; apertura perobliqua, latissima; columella recedens, acute-compressa, extus valde excavata; perist. campanu- lato-expansum, intus subincrassatum, acutum, margine superiore ad insertionem subauriculato demum strictiusculo, columellari dila- tato sublibero. Operculum testaceum, cerassum, intns rufum, extus album, margine crasso elevato einetum, in centro tuberculis cras- sis elevatis flexuosis obsitum. Diam. maj. 14, min. 11; Alt. 11 mill. Syn. Helicina virginea var. Sowb. Thes. tab. 3, f. 114. Trochatella virginea Pf. Mon. Pneum. p. 329, NV 2, quoad deser. opereuli ! Hab. Baiti (Salle). Obs. Haec et priecedens, a cl. Pfeiffer commixte, characteribus teste et operculi facillime distinguend®. Tr. virgine@, speci- mina 3, opim® 2, omnia operculis clausa, ab Am. Cuming ac- cepi, sine dubio a Salle lecta. Helieina Sandeozi Shuttl. Testa conico-globosa, tenuiscula, levigata, vix nitidiuscula, soräide albida; spira conoidea, acutiuseula; anfr. 51/3, planiuseuli, ultimus rotundatus, basi inflatus, antice subascendens; apertura lunaris, parum obliqua; columella brevis, arcuata, basi in tuberculo dentiformi inerassata, callo tenui effuso ; perist. conspicue incras- satum, brevissime expansum, margine dextro flexuoso, basali pone tubereulum obtuse subexciso. Operculum ? Diam. maj. 31, min. 91/,; Alt. 9 mill. Hab. Mexico (Sandoz, comm. Nicolet). Obs. Species distinetissima, ex ineisura peristomatis Alcadias pau- lulum approximans, sed teste forma, et textura potius forsan H. turbinate Wiegm. affinis, ad exemplaria perpauca descripta. Helicina delicatula Shuttl. Testa depresse conico-globosa, tenuis, obsolete et grosse pli- catula, sub Iente lineolis flexuosis confertissimis eleganter insculpta, vix nitida, albida, fascia unica rubescenti-aurantiaca zonata; spira mediocris, conoidea, acutiuscula; anfr. 5, vix convexiusculi, sen- sim accrescentes, ultimus modice descendens; apertura perobliqua, integra, subsemiecircularis; columella basi extus indentata, callo crassiusculo parum effuso; perist. tenue, breviter expansum, mar- gine basali in columellam vix angulatim transeunte. Operculum ? Diam. maj. %1/,, min. 6; Alt. 5 mill. Hab. Cordova, Vera Cruz (Jacot-Guillarmod). Obs. Species pulchella forsan prope H. Neritella Lam. collocanda, sed textura et sculptura minutissima ab affinibus distincta. Specimen unicum coram me habeo. Helicina chrysocheila Shuttl. Testa depresse subgloboso-conica, solidula, tenuissime stria- tula, lineisque 3—4 impressis spiralibus remote circumdata, flaves- RR 1 centi-albida, nitidiuseula ; spira elata, conica; anfr. 51/,, vix con- vexiuseuli, ultimus sensim descendens, basi planulatus; apertura valde obliqua, subtriangularis; columella simplex ; perist. valde cal- loso-incerassatum, nitidissimum, modice expansum, aurantiacum, margine supero strieto, columellari subito in callo erasso late ef- fuso, saturate aurantiaco, nitidissimo transeunte. Opereulum palli- dum, eorneum. Diam. maj. 9, min. 8; Alt. 61/, mill. Hab. Cordova, Vera Cruz (Jacot-Guillarmod). Obs. Speeimen unicum adest, H. Campanula Pf. forsan consocium. Helicina elata Shuttl. Testa turbinata, solidiuscula, sub lente minutissime et confer- tim striatula, caeterum levigata, carnescenti-albida; spira conoideo- elata, apice obtusiuscula; anfr. 5, convexiusculi, ultinus non des- cendens, basi planiusculus; apertura parum obliqua, subsemieireu- laris; columella brevis, strieta, callo tenuisculo effuso; perist. subincerassatum, brevissime expanso-reflexiusculum, margine basali cum columella rectangulariter conjuncto et quasi abseisso. Oper- culum ? Diam. maj. 41/5; Alt. fere 5 mill. Hab. Cordova, Vera Cruz (Jacot-Guillarmod). Obs. Affinis H. pygmawx Pot. et Mich. ex icone, et forsan etiam H. fiavide Menke, sed sculptura et angulo basali satis dis- tincta. Specimina pauca vidi. Helieina einctella Shutll. Testa subdepresse concidea, tenuiscula, oblique striata, sub lente lineis -spiralibus minutis ereberrime circumdata; acute cari- nata, nitidula, superne flava, supra carinam albidam fascia carnea deliquescente zonata, vel omnino carneo-purpurea, vel flavescenti- albida, subtns pallide flavescens; spira conoidea, subelata, acutius- eula; anfr. 51/,, convexiusceuli, ultimus basi subplanulatus, non descendens; apertura obliqua, subsecuriformis; columella arcuata, simplex, basi extus indentata, callo flavido nitido late effuso; perist. album, subcallosum, breviter expansum, margine basali cum colu- mella continuo. Operculum aurantiacum, corneum. Diam. maj. 11, min. 91/,; Alt. 8-mill. Hab. Cordova, Vera Cruz (Jacot-Guillarmod). Obs. Affinis H. angulate Sowb. et concentrice Pf.; specimina 4 vidi. R. J. Shuttleworth, Diagnosen neuer Mollusken. N 4. Ueber den Bau der Chitoniden, mit Aufzählung der die Antillen und die Canarischen Inseln bewohnenden Arten. (Aus den Bern. Mitth. Juni 1853 besorders abgedruckt.) Unter sämmtlichen zu den Gasteropoden gerechneten Mollusken ist vielleicht keine Familie, welche grössere Ansprüche auf die Aufmerksamkeit der Naturforscher haben dürfte als die der Chitoniden; vielleicht aber auch keine so ungenügend bekannt, Zwar beschrieb Poli am Ende des vorigen Jahrhunderts nach eigenen Unter- suchungen die Anatomie einer kleinen Art aus dem mit- telländischen Meere, und seine mit guten Abbildungen ausgestallete Arbeit kann als Muster der Genauigkeit die- nen; zwar gaben Cuvier und Blainville am Anfange des jetzigen Jahrhunderts manche Beiträge zur genaueren Kenntniss der Anatomie dieser Thiere; so wie auch vor etwa fünf Jahren v. Middendorf, im 6. Bande der 6. Serie der „Memoires de l’Academie de Petersbourg,“ eine sehr ausführliche Arbeit über die Anatomie des riesigen Chiton Stelleri; dennoch können wir behaupten, dass die Chi- toniden in "Betreff ihrer systematischen Stellung, und ihrer Verhältnisse zu den anderen Mollusken immer ein Räthsel blieben, und nur provisorisch untergebracht wor- den sind. Indem ich es mir nun zur Aufgabe machte, die mir von verschiedenen Seiten, besonders aber von Herrn zer Blauner reichlich zugekommenen Westindischen Arten zu bestimmen, fand ich mich bald genöthigt, meine ganze aus etwa 140 Arten bestehende, aus allen Welttheilen zusammengeltragene Sammlung durchzuarbeiten, um dabei die von Blainville, Guilding und Gray versuchten Tren- nungen und Gruppirungen zu prüfen. Die Tendenz, artenreiche Galtungen zu zertlheilen, so oft sie auch angegriffen worden, ist keinesweges so streng zu tadeln, oder geradezu wegwerfend als Zer- splitterungssucht zu bekritteln. Kann man Gruppen bil- den, welche nah verwandte Arten zusammenbringen, und sich im Aligemeinen durch hervortretende Charactere von andern unterscheiden lassen, so vereinfacht man da- durch ungemein die diagnostische Beschreibung der Arten und erleichtert den Ueberblick über die ganze Gatlung. Die Begründung der Gattung Chiton fällt nun ganz in neuere Zeit. Von den alten Sammlern und Schrift- stellern entweder ganz übergangen, oder mit schmarotzen- den Crustaceen verwechselt, finden wir zuerst in Petiver Gazophylacium (1702) auf Taf. I., Fig. 3 unter dem nor- dischen Namen OÖscabrion eine hierher gehörige Art, und zwar wahrscheinlich den Westindischen Chiton squamosus dargestellt. Anno 1758, in der 10. Ausgabe des Systema Natur®, begründete Linn®us die Gattung unter dem jetzt angenommenen Namen, und beschrieb 4 Arten; 1764, im Museum Ludovic& Ulric® eine Ste, und endlich 1766 in der 12. Ausgabe des Systema noch 4 Arten. Diese sämmt- lichen Arten aber, auf die Bekleidung des Mantels ge- gründet, ganz ohne Synonymik, lassen sich jetzt kaum mit Sicherheit ermitteln. Im Jahre 1784 gab Chemnitz eine Abhandlung heraus „Von einem Geschlechte vielschalichter Conchylien mit sichtbaren Gelenken, welche beim Linn& Chitons heissen“ ei , ae worin er 10 Arten abbildet: 1785 erschien der 8. Band seines Conchylien- Cabinets, worin etwa 20 Arten für jene Zeit vortrefllich dargestellt und beschrieben werden; und wieder 1788 der 10. Band des gleichen Werkes, der noch etwa 4 andre Arten beifügt. Diese Arbeiten des treff- lichen Chemnitz muss man als die eigentliche Begründung der wissenschaftlichen Arten- Unterscheidung der Chitonen betrachten. Zwar stellte Gmelin im gleichen Jahre, in seiner Ausgabe des Systema Natur&, eine nach Linn&i- scher Form bearbeitete Aufzählung der Chitonen auf und brachte die Zahl bis auf 28; dadurch wurde aber nur, da Gmelin eigentlich bloss Compilator war, und sehr un- kritisch zu Werke ging, die Erkenntniss der Arten er- schwert. Gegen 1792 beschäftigte sich der schon genannte be- ruhmte Neapolitaner Poli mit anatomischen Untersuchun- gen der Mollusken, und gab im 1. Bande seines grossen Werkes den ersten Aufschluss über die Organisation der Chitonen, so wie eine sorgfältige Beschreibung einiger Arten. 1815 erschien der erste (und einzige) Band der „Ge- neral Conchology“ von Wood, und darin eine genaue Aufzählung und Beschreibung von 37 Arten mit Abbil- dungen der neueren. Ein Auszug dieser Arbeit wurde 1817 von Dillwyn in seiner „Descriptive Catalogue“ ge- geben, der aber nichts Neues enthält. Zwischen diesem Jahre und 1841, welches Datum die „Conchological Ilustrations“ von Sowerby tragen, wurden viele neue Arten durch die sowohl von Frank- reich als von England aus veranstalteten Entdeckungs- reisen aus verschiedenen Ländern, besonders aber von den Küsten von Chili, Peru und den Australasischen In- seln nach Europa gebracht, und zum Theil in den Reise- beschreibungen, zum Theil aber in verschiedenen perio- dischen Schriften, namentlich in der „Magazine of Natural History“ und dem „Zoological Journal“ beschrieben. Be- sondere Beachtung verdienen die 1835 erschienenen vor- trefflichen Arbeiten und Abbildungen von Quoy und Gai- mard in der „Voyage de l’Astrolabe,“ die aber leider von den englischen Naturforschern kaum benutzt wurden; so wie eine kleine, aber durch Genauigkeit sich sehr vortheilhaft auszeichnende Bearbeitung der schottischen Chitonen von Lowe im Zool. Journ. Tom. II., pag. 93 (1826). Die Conchological Illustrations selbst enthalten mei- stens bezeichnende Abbildungen fast sämmtlicher in Eng- land bekannten Arten; wir finden darin nicht weniger als 102 Arten aufgestellt. Abgesehen von der Beschreibung einiger neuen Arten der Küste vom Jamaica durch Prof. C. B. Adams in den Proceed Boston Soc. 1845; so wie der Local-Faunen von Sicilien (durch Philippi) und von Corsica (durch Payrau- deau) etc. etc., wurde nicht viel mehr geleistet bis 1847, in welchem Jahre mehrere Arbeiten von Belang erschienen. Zuerst die Monographie der Chitonen von Reeve in seiner „Conchologia Iconica,“ worin wir 201 Arten ab- gebildet finden. Die Abbildungen von G. B. Sowerby sind höchst naturgetreu; wir müssen aber bedauern, dass so wenig Sorgfalt und kritische Genauigkeit auf den Text verwendet wurden. Wir vermissen nicht allein manche schon längst von andern Naturforschern, ja sogar einige der von Sowerby und Gray beschriebenen Arten, son- dern müssen auch vermulhen, dass der Verfasser mehrere der von ihm selbst citirten Schriften gar nicht benutzt oder höchstens aus dritter Hand gekannt hat. Daraus ist eine solche Verwirrung unter den alten Arten entstanden, Zar A. dass der Gebrauch dieses sonst so nützlichen Werkes sehr erschwert wird. Um dieses Jahr herum gab Gray in verschiedenen periodischen Schriften, zuletzt aber in den Zoological Proceedings für 1847, seine Eintheilung der Chitonen in etwa 20 Gattungen heraus, ohne jedoch Arten zu be- schreiben. Ebenfalls 1846 erschien von Middendorf im Bulletin der „Acade&mie. imperiale de Petersbourg“ eine vorläufige Anzeige der russischen Chitonen, und 1849 in den Me- moiren derselben Academie eine sehr ausgedehnte und genaue Beschreibung nicht allein der 20—21 zur Fauna von Russland gehörenden Arten, sondern auch der Ana- tomie des Chiton Stelleri, mit vielen Abbildungen. 1850 gaben zuletzt Forbes und Hanley im 2. Band der „History of British Mollusca,“ eine genaue Ausein- andersetzung der 10 zur englischen Fauna gehörenden Chitonen. Betrachten wir nach dieser kurzen geschichtlichen Darstellung der Arbeiten, welche hauptsächlich die Be- kanntmachung der Arten zum Zwecke hatten, die Ver- suche, die alte nach und nach an Arten reichgewordene Gattung Chiton in mehrere zu zerlegen, so finden wir, dass Lamarck zuerst die wurmartig-verlängerten Arten mit isolirten und wenig entwickelten Schalenstücken unter dem Namen Chitonnellus ausschied. Leach, Guilding und andere trennten nachher, indem sie die Bekleidung des Mantels benutzten, noch einige Formen ab. Später ver- band Gray nach vorhergegangenen Angaben Blainvilles die Bildung der Insertionsränder der Schalen mit den Eigenthümlichkeiten des Mantels, zum Theil auch mit den Verschiedenheiten in der Ausdehnung und Stellung der Kiemen, um darnach etwa 20 Gattungen aufzustellen. Dell Trick Von Middendorf endlich verwarf dagegen, sich auf sehr ungenügendes Material stützend (er beklagt selbst die Armuth der russischen Sammlungen an exotischen Chi- tonen), die Arbeiten seiner Vorgänger völlig, bezweifelte sogar die Richtigkeit ihren Angaben, und stellte eine sehr ‘ complicirte dichotomische Eintheilung der wenigen ihm bekannten Arten in Seclionen, Subsectionen, Gruppen und Subgruppen etc. auf. Es ist aber eine längst er- wiesene Sache, dass alle dichotomischen Einordnungen höchst künstlich ausfallen, und Arten, welche in ihrem ganzen Wesen unter sich nah verwandt sind, um dem Systeme zu genügen von einander trennen und weit ent- fernen; und so ist es auch in der That mit Middendorfs Schema. Ich kam also auf die Arbeiten von Gray zurück und zwar mit desto grösserem Vertrauen, als Gray diesmal ausnahmsweise seine vorgeschiagenen Gattungen diagno- sirt hatte. Von mehr als 70 zu 18 der Gray’schen Gattungen gehörenden Arten aus meiner Sammlung, löste ich durch Anwendung von Aetzkali die Valven aus der Mantelein- fassung heraus, und untersuchte genau die Bildung der Insertionsränder derselben, so wie die ganze Natur der Schale. Nicht weniger war ich auf die Natur der Be- kleidung des Mantels aufmerksam. Auch verglich ich bei den verschiedenen Autoren die Angaben über die Lage der Kiemen, und gelangte dadurch zu der Ueberzeugung, dass die Chitonen sich nach Eigenthümlichkeiten des Mantels in drei ziemlich natürliche Gattungen eintheilen, und dass sich auch die von Gray vorgeschlagenen Galtun- gen mit einigen Modificationen als brauchbare Seclionen anwenden lassen. Die Lage der Kiemen erwies sich aber für diesen Zweck als unbrauchbar, da sie durch die all- = u gemeine Form der Arten bedingt mit anderen Kennzeichen zusammenfiel. Ehe ich aber die Eintheilung, welche ich als zweck- mässig erachte, mittheilen kann, muss ich, so kurz wie möglich, die Bildung der Schale, so wie deren Modifi- cationen in den verschiedenen Arten und Gruppen be- schreiben, und auch den Mantel mit dessen Bekleidung näher betrachten. Von Middendorf hat bei Beschreibung der Schale des Chiton Stelleri (beiläufig bemerkt, eine der in Hinsicht der Schalenbildung am meisten abweichenden Arten der Familie), verschiedene neue. Benennungen für ihre Be- standtiheile angewandt; ich werde sie theilweise benutzen, obwohl sie für diagnostische Zwecke kein wesentliches Huülfs- und Erleichterungsmittel darbieten. Ich nehme als Beispiel eines normal gebildeten Chi- ton den in dem Carib&ischen Meere so weit verbreiteten und so zahlreich vorkommenden Chilon marmoralus Chemn., obwohl diese Art gerade was die äussere Ober- fläche der Schale betrifft, einfacher gebildet ist als viele anderen. Die Schale (Testa) besteht aus 8 beweglichen Stücken (Schilde-Vawe), welche von vorn nach hinten in einer Längsreihe dachziegelförmig übereinander greifen, und nur mit ihren äusseren Rändern (Lamina insertionis) von einem’ schmalen Reif des Mantels (Limbus) eingefasst sind. Der erste Schild (Valva antica) ist der Kopfschild, und bedeckt mit seinem hinteren Rand den vorderen Rand des nächstfolgenden. Die folgenden 6 Schilde (Valve medi®) folgen dem gleichen System. Der 8. letzte Schild (Valva postica) ist der Afterschild. Die mittleren Schilde sind alle im wesentlichen ganz gleich gebildet. Der Kopf- und Afterschild (Valve ter- — 52 — minales), mit einander in manchen Stücken übereinkom- mend, haben scheinbar eine ganz andere Entstehung; da aber nach meinen Untersuchungen kein Zweifel obwalter kann, dass diese beiden Endschilde nur aus der Ent- wickelung zurückgebliebener, jedoch deutlich vorhandener Theile der mittleren Schilde entstehen, so folgt zuerst die Beschreibung eines mittleren — und zwar des 6ten Schildes. Jeder Schild kann als ein aus zwei besonderen Thei- len oder auf einander gefügten Schichten bestehendes Ganzes angesehen werden; aus der oberen und äusseren Schicht, mit einer Oberhaut bedeckt, verschieden gefärbt und gezeichnet (Tegmentum nach Midd.) und der inneren Schicht, immediat in Berührung mit dem Thiere, deren erweiterte Ränder durch Fortsätze in den Mantel ein- greifen (Articulamentum nach Midd.). Das Tegmentum lässt sich in zwei engere verlängerte dreieckige Seitenfelder (Are laterales) und ein breiteres, ebenfalls dreieckiges mittleres Feld (Area centralis) tren- nen, welche mit ihren Spitzen in der Mitte des hinteren Randes des Schildes sich begegnen; alle drei zusammen bilden dadurch ein (je nach ihren Winkeln kürzeres oder längeres) Parallelogramm. (Die Seitenfelder — in Chiton marmoratus gerade nur angedeutet — lassen sich in den meisten Arten durch grössere Erhöhung und besondere Sculptur unterscheiden.) In der Mitte des Mittelfeldes kann man noch ein kleineres dreieckiges Feld, meistens durch Mangel an Sculptur und etwas andre Färbung un- terscheiden. (Mucro nach Midd.) Das Articulamentum besteht aus zwei Doppelpaaren keilförmiger Platten (Articuli laterales), den Are laterales und den Seitentheilen (mucro ausgeschlossen) der Area centralis entsprechend, wovon das vordere Paar (Articuli BRUEN antici) nach vorn beiderseits in einer flügelartig vor- springenden dünnen Platte entwickelt ist (Apophyses). Diese flügelartigen Fortsätze sind durch eine breite bis zum Tegmentum reichende gezackte Ausbuchtung getrennt (Sinus anterior — Sutura mediana antıca nach Midd.), welche aber zu einem etwas keilförmigen, fast dreieckigen, ge- nau dem Mucro des Tegmentum entsprechenden Felde gehört. Die Seitenplatten (Articuli laterales) sind mit einander durch kleine stäbchenartige Fortsätze verbunden, welche zwischen ihnen ovale oder länglichte porenartige Ver- tiefungen bilden (Sutura); das mittlere keilförmige Feld ist noch mit ganz gleichen zahlreichen Porenreihen ge- zeichnet. Wenn man den Mucro von aussen abschleift, so findet man, dass dieser Theil des Mittelfeldes aus sehr engen, eigentlich unentwickelten keilförmigen Ar- ticulis besteht, deren Verbindungslinien im Articulamen- tum eben durch die Porenreihen angedeutet sind. Am hinteren Rande des Articulamentum finden wir ein enges, in der Mitte breiteres, nach jeder Seite zu sich verjüngendes, etwas geschweiftes, anders gefärbtes und gestreiftes Feld, welches auf dem inneren Rand, besonders deutlich aber nach den Seiten zu, durch eine ähnliche aus Poren bestehende Sutur begränzt wird (etwa Sinus posterior zu nennen). [In Chiton (Aulacochiton) volwox sehen wir ganz deutlich, dass dieses hintere Feld aus dem eingebogenen hinteren Theil des Tegmentum gebildet wird; fast eben so deutlich in Acanthopleura. |] Der seitliche Rand jedes Lateral-articulus bildet einen eben so breiten, vorspringenden, mehr oder weniger ge- zähnten kurzen Fortsatz (Lamina insertionis — apophyses laterales nach Midd.), welche Fortsätze von einander durch einen der Sutur entsprechenden tiefen Einschnitt ge- trennt werden. (/ncisura lateralis nach Midd.) Der Kopfschild (Valva antica) ist halbrund, mit ab- gerundet-geschweiften hinteren Seiten und einer kleinen Ausbuchtung am hinteren Rand. Das Tegmentum zeigt keine Trennung in Ares» laterales und centrales. Das Articulamentum besteht aus 12 keilförmigen, durch gleiche Suturen verbundenen Articulis; die bei- den hinteren sind etwas breiter als die anderen. Der äussere vordere Rand derselben zeigt also 12 vor- springende gezähnte Fortsätze (Lamina insertions — apophyses buccales nach Midd.) und 11 Sutureneinschnitte. Der hintere Rand ist gleich wie in dem mittleren Schilde gebildet. Der Afterschild (Valva postica) ist im ganzen gleich wie der Kopfschild gebildet, nur umgekehrt. Im Tegmen- tum aber bemerken wir etwas hinter dem Vorderrand eine erhöhte Stelle, von wo aus dasselbe nach allen Seiten hin abfällt (Umbo). Im Articulamentum sind die beiden vorderen Articuli die breitesten, nach vorn zu flügelartig erweitert und durch eine tiefe, aber in der Mitte hervorspringende gezackte Ausbuchtung getrennt. Die anderen (mittleren und hinteren) Articuli sind wie die vorderen im Kopf- schilde gebildet; nur begegnen sich die Articuli und Su- tur& fast in der Mitte des Schildes und stossen an ein kürzeres dem der mittleren Schilde entsprechendes Mit- telfeld an, das gleichartig, nur weniger klar, mit Suturen gezeichnet ist. Der Punkt, wo die hinteren mittleren Ar- ticuli und das vordere Mittelfeld sich begegnen, ent- spricht genau dem Umbo des Tegmentum. Wir finden also in jedem Schild (Kopf-, Mittel-, BEN Ren Afterschild) alle drei Arten von Schilden, nur sind in dem Kopfschild sowohl die mittleren, als auch die hin- teren Schilde unentwickelt: in den mittleren Schilden . Kopf- und Afterschild rudimentar, während dass in dem Afterschild bloss der Kopfschild ganz “zurückbleibt. Mit einem Worte, der Kopfschild ist aus dem Sinus anterior, der Afterschild aus dem Sinus posterior entwickelt. Entwickeln wir also den Afterschild nach Norm des Kopfschildes, so erhalten wir eine fast kreisrunde, stumpf- conisch erhöhte Patella-artige Schale, aus etwa (in Chiton marmoratus) 24 engen Platten bestehend, welche keil- förmig vom Centrum bis zu der Peripherie zunehmen: oder schalten wir die 6 Mittelschilde ein, so entsteht eine eiförmige oder länglich ovale aus 48 solchen keilförmigen Platten bestehende Schale. Weicht nun schon vom Typus der Molluskenschalen der eben beschriebene Bau der Chitonidenschale so be- deutend ab, so finden wir in der Natur der Schalen- substanz selbst, woraus das Tegmentum besteht, noch grössere organische Eigenthümlichkeiten, welche in kei- ner anderen Molluskenschale vorkommen, sondern nur ein Analoges in manchen Cirrhipeden, wie Conia, und auch in den kalkigen Röhren einiger Anneliden, wie Ser- pula oder Vermilia, finden. Das ganze Tegmentum, mit Ausnahme der Oberhaut, besteht aus mehreren Schichten röhrenartiger Canäle, welche parallel mit der Oberfläche laufen, in Grösse nach innen zunehmen, und dort plötzlich aufhören, wo das Articulamentum anfängt. Diese Canäle laufen schräg vom äusseren Rande des Tegmentum dem Mucro zu, öffnen sich rings um das Tegmentum, und scheinen auch mit den Suturporen des Articulamentum in Verbindung zu stehen. Diese Bildung lässt sich gleich von aussen in Ra) ee der Seitenansicht des Tegmentum wahrnehmen und die Richtung der Ganäle wird durch Abschleifen der Oberhaut klar zu Tage gebracht. Weder Carpenter, noch von Middendorf scheinen diese eigenihümliche Bildung des Tegmentum gewürdigt zu haben, obwohl beide die Anwesenheit von Canälen angeben. Wie gesagt, zeigt das Articulamentum, ab- gesehen von den Suturlinien, keine Spur einer solchen Bildung. So sind ‘die Schalen im Chiton marmoratus Chemn. gebaut, und auf diese Bildung lassen sich die Schalen sämmtlicher Chitoniden zurückführen, obwohl solche Mo- dificationen eintreten, dass einzelne Charactere mehr und mehr verdeckt und unklar werden, ja zuweilen ganz ver- schwinden. Normal, wie beschrieben, finden wir die Bildung in einer grossen Zahl Arten (die Sectionen Lophurus, Isch- nochiton, Tonicia etc.). In einzelnen Arten finden wir in den Mittelschilden statt zwei Paare Articuli mehrere bis zu 6 Paaren (Rad- sia, Callochiton, Ischnoradsia, Aulacochiton); in einigen wenigen kleinen, meistens europäischen Arten scheint jeder Schild aus einer einzigen Platte zu bestehen, und es fehlt auch jeder Spur von Articulis oder Suturen so- wohl in den End- als in den Mittelschilden (Leptochiton). Der Kopfschild bleibt ziemlich konstant, ist aber je nach den Arten oft verschieden in der Zahl der Articuli, welche zuweilen bis zu 24 steigen (einige Arten von Lophurus, Chetopleura, Acanthopleura); zuweilen aber bloss aus 6 bestehen (Acanthochites). Der Afterschild hingegen läuft durch eine solche Reihe von konstant bleibenden Modificationen, dass die- ser besondere Berücksichtigung verdient. Typisch, wie ae oben beschrieben, nur mit einer zuweilen grösseren An- zahl Articuli, finden wir ihn in Lophurus, Radsia, Callo- chiton, Ischnoradsia, Ischnochiton. In mehreren Arten, indem der Umbo sich dem hinteren (äusseren) Rand nähert, wird er allmälig kleiner, wodurch die Articuli undeutlicher werden (Tonicia, Che- topleura, Acanthopleura), bis zu den Arten, worin der Umbo völlig an den hinteren Rand des Tegmentum an- stösst, keine Spur der Articuli, Suture oder Einschnitte zu finden ist, und der Insertionsrand als eine blosse Verdickung erscheint; zuletzt wird der hintere Rand durch Verschwinden der Arex laterales mehr oder we- niger tief ausgebuchtet (Onithochiton, Enoplochiton, Aula- cochiton, Plaxiphora). In Schizochiton erscheint, ohne völliges Verschwinden der Articuli, der hintere Rand bis zum Umbo tief und breit eingeschnitten. Was die Schilde zusammengenommen betrifft, so finden wir sie entweder bloss am Rande vom Mantel ein- gefasst (die meisten Sectionen von Chiton); oder zur Hälfte in den Mantel eingesenkt (Katharina, Acanthochites etc.); oder sogar nur durch eine längliche porenartige Oeffnung frei (Uryptoconchus), bis sie völlig in dem Mantel ein- gesenkt und davon ganz bedeckt werden (Cryptochiton). Im Verhältniss wie die Schilde in den Mantel mehr und mehr eingesenkt werden, wird das Tegmentum klei- ner und das Articulamentum grösser; bei den Arten mit ganz bedeckten Schilden bestehen sie allein aus dem Articulamentum. Wie oben angegeben, sind die Schilde gewöhnlich dachziegelförmig übereinander gereiht; bei Chitonnellus aber berühren sich nur die 4 ersten, die 4 hinteren Schilde aber stehen im Mantel isolirt, von einander oft weit entfernt und sind weit weniger entwickelt. a; Wir wollen jetzt den Mantel näher betrachten. Der äussere, die Schalenschilden einschliessende Theil des Mantels läuft vor Allem durch eine Reihe Modificationen, welche ebenfalls genau zu erwägen sind. Der Rand (Limbus) ist entweder mit zahlreichen run- den oder ovalen kalkigen dicken oft glänzenden Schuppen (Squame) dachziegelartig eng gepflastert (Lophurus, Rad- sia), oder mit kleineren, feingerippten, oft stark ver- flächten, zuweilen etwas verlängerten Schüppchen (Squa- mule®) bedeckt (Ischnoradsia, Ischnochiton). Eine analoge Bildung finden wir nur in den fleischigen Stielen mehrerer Cirrhipeden, wie Scalpellum und Mitella. In anderen Arten ist der Mantel mit hornartigen Borsten oder Haaren besetzt (Chetopleura), welche zu- weilen fast spreuartig werden (Plaxiphora zum Theil); in noch anderen mit kalchigen Stacheln, die entweder eross und lang $ind, oder sich bis zu einer feinen staub- oder sandartigen Bekleidung verkleinern (Acanthopleura). Andere Arten haben den Mantel mit feinen, kurzen, fast nadelartigen Stacheln bedeckt, welche entweder eng ge- drängt den ganzen Limbus bedecken (Acanthochites, Chi- tonnellus), oder, büschelartig in Gruppen vereinigt, mehr oder weniger im Mantel versenkt liegen (Cryptochiton). Endlich finden wir den Mantel fast ganz glatt und horn- artig (Tonicia, Oryptoconchus, Katharina). Ausser diesen oberflächlichen Modificationen des Man- tels finden wir aber bei einer ganzen Reihe Arten andere Eigenthümlichkeiten, welche meines Erachtens nach von höherer Bedeutung sind, und die Basis der von mir vor- geschlagenen generischen Trennungen bilden; eine eigen- thümliche Organisation, welche unwillkührlich an die Annelidengattung Aphrodite erinnert und ihr gewiss ana- loge ist. Es kommen nämlich eine Reihe Poren im Mantel vor, rings um und nah an die Valven gereiht, welche mehr oder weniger entwickelte Büschel glasartiger feiner Nadeln (Spicule®; tragen. Von diesen Poren, normal 18 an der Zahl, sind 7 Paar alternirend mit den Schilden; die andern 4 Poren aber gehören allein dem Kopfschild zu, um welchen sie gereiht sind. Diese Zahl 18 ist normal konstant; in einzelnen Individuen aber finden wir zuweilen an dem Kopfschild eine Ste oder sogar 6le Pore, diess sind aber bloss individuelle und zufällige Abwei- chungen; bei genauer Untersuchung des Articulamentum des Kopfschildes solcher in der Zahl der Poren abwei- chenden Individuen finden wir statt der Normalzahl der Arliculi ein oder mehrere engere adventive Articuli ein- geschaltet. (Da die Normalzahl der Articuli des Kopf- schildes bei den porentragenden Arten — namentlich bei den Arten von Acanthochites — 6 ist, so folgt daraus, dass die Poren mit den Articuli alterniren.) Die Bündel Spicul® scheinen nach Willen des Thieres bewegbar zu sein, indem sie oft mit ihren Spitzen pinsel- artig zusammengepresst, oft aber strahlig breit auseinan- dergespreizt vorkommen (Acanthochites, Chitonnellus). Einige wenige Arten aber besitzen eine doppelte Reihe einzelner, meistens gabelförmig getheilter Borsten, welche auch aus Poren zu entstehen scheinen; die eine Reihe am äusseren Rande des Limbus, die andere rings um die Schilde (Plaxiphora); sie sind aber weit zahlreicher und stehen, so viel mir das zu Gebote vorliegende Ma- terial zu urtheilen erlaubt, in keinem numerischen Ver- hältniss zu den Schilden; auch sind die Borsten ganz anderer Natur als die Spicul&. Der Mantel wird noch bei den meisten Arten am Rande von einer Reihe zarter Spicule oder Fasern be- ut. 1 fränzt; sie gehören aber zur unteren (Bauch-) Seite des Mantels, und geben zu keinen weiteren Betrachtungen Anlass. Bei denjenigen Arten, deren Afterschild tief einge- . schnitten ist, erscheint der Limbus des Mantels eben- falls tief eingeschnitten (Schizochiton, Aulacochiton). Im Betreff des Thieres und seiner Organe stossen wir auf eben so grosse Eigenthümlichkeiten; da ich aber keine neuen Untersuchungen habe ansiellen können, so will ich bloss die Hauptmomente resumiren. Es sind keine Tentaclen und keine Augen vorhanden; anstalt von den ersten ist der Mund von einer schleier- arligen Membran halbmondförmig umgeben. Die Ver- dauungswerkzeuge weichen wenig ab von den der Gaste- ropoden; die Reibplatte (Zunge der meisten Autoren — Middendorf will aber ein andres Organ als Zunge unter- scheiden) ist wie bei Patella gebildet; aber der After be- findet sich ganz am hinteren Ende des Körpers. Das Herz ist symmetrisch gebaut, besteht aus einer Ventrikel und zwei Aurikeln und liegt genau in der Mit- tellinie des Körpers, nach hinten gerade vor dem After. Die Kiemen, ähnlich wie bei Patella gebaut, belinden sich auf jeder Seite des Körpers zwischen dem Fuss und dem Mantel; sie reichen vom After an entweder bis zum Munde, oder in den langgestreckten Arten bis gegen die Mitte des Körpers; zuweilen (in Chitonnellus) nehmen sie nur den hinteren Drittheil der Länge ein. Männliche Generationsorgane scheinen bis jetzt nicht entdeckt zu sein; die weiblichen bestehen aus einem gros- sen hinten breitgelappten Ovarıum mit zwei fast symmetri- schen Entleerungscanälen (Oviducten), welche, einer auf jeder Seite, sich zwischen den Kiemen verlaufen und ausmünden. Pr 2 Die Nerven scheinen nicht bedeutend von denen der Mollusken abzuweichen; und obwohl die Muskeln be- deutende Abweichungen erleiden, so sind diese eigentlich allein dadurch bedingt, dass die Schale aus acht beweg- haren Valven, statt aus einem Stücke, besteht. Beim Maceriren einer grossen Anzahl Chitonen aus allen Gruppen in Aetzkali (einiger sogar bei gelinder Wärme während 24 Stunden in einer ziemlich concen- trirten Auflösung), erwiesen sich nicht allein die Borsten, Haare, Spicul®@, Oberhaut etc., sondern auch der Haupt- bestandtheil des Mantels als wahrscheinlich aus Chitin bestehend. Die feinsten Haare wurden nicht angegriffen, während dass bei einigen zarleren Arten die Schale selbst brüchig, und das Articulamentum durch Auflösung der thierischen Bestandtheile matt wurde. Schon Middendorf vermuthete, dass die Spicule und Fasern des Mantel- randes aus Chilin beständen, und hat also hierin recht gesehen. Es wäre aber noch zu untersuchen, ob nicht der als aus kieseligen Spicul® bestehend angegebene Ueber- zug einiger Cylhere® (Trigona Muehlf.), sowie der sam- metartige, wollige oder schuppige Ueberzug mancher anderer Meergattungen (Lucina, Arca, Pectunculus, Buc- cinum, Triton etc.), vielleicht auch der Byssus einiger anderen (Pinna, Mytilus, Arca) ebenfalls aus Chitin be- stehen. Es ist nicht unwahrscheinlich, dass sämmtliche Epidermalbildungen der Mollusken sich als Chitinverbin- dungen erweisen werden. Würdigen wir also sämmtliche Eigenthümlichkeiten im Bau der Chitonen, so müssen wir anerkennen, dass sie mit gar verschiedenen Classen in manchen Punkten, mit keiner aber völlig übereinstimmen; und dadurch wer- den die abweichenden Ansichten der berühmtesten Natur- (Bern. Mitth. Juni 1853.) * u Mi — forschern ü4er ihre Stellung im System begreiflich. [Lin- nzus vereinigte sie mit den Cirrhipeden (Lepas L.) und Pholas zu seinen Mollusca testacea multivalvia; Adanson zuerst begriff ihre Verwandtschaft mit den Gasteropoden und machte aus ihnen eine Section seiner Gattung Lepas (Patella L.). Die grössere Richtigkeit dieser Ansicht wurde fast allgemein anerkannt, und noch heute wird diese Stellung im Ganzen beibehalten, nur Blainville (Manuel de Malacologie 1825) kehrte theilweise zu der Linn&ischen Ansicht zurück und stellte am Ende der Mollusken (Ma- lacozoa Blainv.) einen besondern Subtypus (Malentozoaria) auf, aus zwei Classen bestehend, nämlich die Nematopoda den Cirrhipeden, und die Polyplaxiphora den Chitonen entsprechend.| In der Bildung der Schale geben die Chitoniden die Cirrhipeden, in der Mantelbekleidung so- wohl die Anneliden als die Cirrhipeden, in den Organen des Thieres m&hr die Mollusken wieder. Sie müssen allerdings neben den Mollusken ein- geordnet werden, aber sie unter irgend eine der be- stehenden Eintheilungen ohne weiteres zu bringen, scheint, so lange wir gar nichts von ihrer Entwickelung wissen, zu gewagt. Sie in die Nähe von Patella, sogar in der gleiche Familie zu stellen, verbietet die Lage des Afters, die fehlenden Fühler, die Symmetrie ihrer Cir- culationsorgane und die (seneralionsorgane; und es wäre also vielleicht am zweckmässigsten, sie in der ihnen von Forbes und Hanley angewiesenen Stelle zwischen der Pteropoden und den Gasteropoden einstweilen zu lassen, aber als eine ganz selbstständige Classe, wozu man den von Blainville schon gegebenen Namen Polyplaxıphora anwenden könnte. Nach diesen allgemeinen Betrachtungen gehe ich wieder zu dem Versuche zurück, die jetzt bis auf etwa BET. WRe 200 Arten angewachsene Gattung Chiton in mehrere zu theilen. Lamarck trennte, wie früher gesagt, die wurm- förmigen Arten zuerst unter dem Namen Chitonnellus ab. Später schied auch Blainville die büscheltragenden Chi- tonen mit herzförmigen Valven unter dem Namen Ch:- tonelle aus, indem er die Lamarck’sche Gattung gleichen Namens, Oscabrelle nannte. Risso sonderte alsdann, theil- weise nach Leach, die europäischen Chitonen nach Be- schaffenheit des Mantels in die drei Gattungen Chiton, Lepidopleura und Acanthochstes ; Guilding alsdann nach den gleichen Grundsätzen in Chiton, Acanthopleura, Phakello- pleura, Chitonnellus und Cryptoconchus. Zu gleicher Zeit ohngefähr (1847—1849), versuchten Gray und v. Midden- dorf, doch Gray zuerst, nach ganz verschiedenen Grund- sätzen, der erste die Chitonen in Gattungen, der letzte, indem er nur eine Gattung annahm, in Sectionen und Subsectionen zu theilen. Gray gebrauchte die Zahl der Einschnitte der Inser- tionsränder der Valven, die Natur der Mantelbekleidung, und das Vorhandensein oder die Abwesenheit der Poren, um darauf hin etwa 20 Gattungen aufstellen. Obwohl diese Galtungen von ungleichem Werthe sind, so müssen wir doch gestehen, dass dadurch meistens eng ver- wandte Arten zusammengebracht werden, und wir stehen gar nicht an, sie mit einigen Modificationen als Gruppen zu betrachten. Middendorf, wie schon gesagt, streng dichotomisch zu Werke gehend, und dadurch ein höchst gezwungenes System aufstellend, benutzte in erster Linie die Lage der Valven, beachtend, ob sie ganz vom Mantel bedeckt, ob sie theilweise oder zum grössten Theil frei wären; in zweiter Linie aber auch noch darauf sehend, ob die ehr — Valven von einander durch den Mantel getrennt und etwas entfernt seien, oder ob sie sich berührten; dann ob der Mantelrand breit oder eng sei; und erst in letzter Linie ob Poren vorhanden seien oder nicht; so wie die Bekleidung des Mantels. Auf diese Manier werden aber gewiss nah verwandte Gruppen weit aus einander ge- halten, die porentragenden Arten in verschiedene Ab- schnitte vertheilt, und überhaupt ein rein künstliches System aufgestellt. Nach genauer Untersuchung von mehr als 100 Arten, fand ich, dass keine dieser angegebenen Merkmale sich anwenden lassen, um die vorgeschlagenen Gruppen in naturgetreue Gattungen zu bringen, mit alleiniger Aus- nahme der Poren des Mantels. Da aber die Poren ent- weder konstant vorhanden sind oder konstant fehlen, so erhalten wir, darauf gestützt, drei brauchbare Abtheilun- gen, über deren Grenzen und Unterschiede kaum je ein Zweifel obwalten kann. Ich stelle also folgende drei Gattangen auf: 1. Mantel ohne Poren . . . . . = Chiton. 2. Mantel mit einer doppelten Reihe von zahlreichen borstentragenden Poren... la ve N him = Plaxiphora. 3. Mantel mit einer einfachen Reihe | von 18 nadeltragenden Poren . = Phakellopleura. CHITON. Pallium simplex sine poris. Sect. 1. Lophurus Gray. Valve transvers®, externe; lamina insertionis valvarum termina- lium pluri (12-, 18-, 24-) lobata, mediarum utrinque bilobata; limbus squamis subrotundis glabris tessellatis conspicuis obtectus. Species examinale. a. areis lateralibus conspiecuis. Chiton magnificus Desh. Chili. „ granosus Frembl. = „ Cumingi Frembl. = „ albolineatus Sowb. California. „ Pellis-serpentis Quoy. Australia. „ eoncentricus Reeve. n „ squamosus (L.) Chemn. Ind. Oce. „ assimilis Reeve. N „» foveolatus Sowb. Australia? „ excavatus Gray. Ind. Occ. » fasciatus Wood. = „ $ieulus Gray. Mar. Med. „ Canariensis Orb. Ins. Canar. „ dispar Sowb. Panama. b. areis lateralibus inconspicuis. Chiton marmoratus Chemn. Ind. Ocec. » Quoyi Desh. Australia. Sect. 2. Radsia Gray. Valve transvers®, externe; lamina insertionis valvarum termina- lium pluri-lobata, mediarum 2—4,lobata (valvarum 2 et 3 et 6 et c 3-vel 4-lobata, valv. 4 et 5, 2-veß3-Iohata) ; limbus squamis subro- tundis glabris tessellatis conspicuis obtectus. Species examinate. Chiton sulcatus Gray. Ins. Gallipagos. „» Barnesii Gray. Chili. „N. Sp. (ewerulescens Shuttl.) California. Sect. 3. Callochiton Gray. Valv» transvers®, externe; lamıina insertionis valvarum terminalium plurilobata, mediarum 4-lobata; Jimbus squamulis minutissimis rhombi- formibus reticulatus. Ä £ 671 Species examinala. 2 Chiton levis Pennant. Mar. Britann. Sect. 4 Ischnoradsia Shuttl. Valve transvers®, extern®; lamina insertionis valvarum terminalium plurilobata, mediarum 4— 5 lobata; limbus squamulis parvis applanatis sulculatis obtectus. a te Species examinale. Chiton australis Sowb. Australia. „» Magdalenensis Hinds. California. Sect. 5. Ischnochiton Gray. Valve transvers®, externe; lamina insertionis valvarum terminalium plurilobata, mediarum bilobata; limbus squamulis minutis applanatis sul- culatis, interdam elongatis obtectus. Species examinale. a. Valvis latis. Chiton longieymba Blainv. Quoy. Australia. „ divergens Reeve. 5 „ squamulosus C. B. Adams. Ind. Oce. „» Rissoi Payr. Mar. Med. „ marginatus Penn. Mar. Britann. b. Valvis elongatis, subcordiformibus — an Sect. propria? Chiton alatus Sowb. Ins. Philipp. „» limaciformis Sowb. Peru. Sect. 6. Leptochiton Gray. Valv® transvers®, externe; lamina insertionis valvaruım omnium integra, obsoleta; limbus granis arenaceis vel squamulis minutissimis dense obsitus. Species examinale. Chiton asellus Chemn., Forb. et Hanl. Mar. Britann. „ Cajetanus Poli. Ins. Canar. „ mediterraneus (Gray) Reeve. = Sect. 7. Tonicia Gray. Valve transvers®, externe; lamina insertionis valvarum terminalium plurilobata, mediarum bilobata; limbus corneus, levis vel glaber. Species examinate. Chiton fulvus Wood. Lusitania. „ elegans Frembl. Chili. „ $Swainsoni Sowb. Peru. „ erenulatus Brod. Panama. „ truncatus Sowb. Ins. Philipp. Sect. 8. Chztopleura Shuttl. (Acanthopleura Sect. #* et Sect. *%** Gray ex parte.) Valve transvers®, extern&; lamina insertionis valvarum terminalium - 617 — plurilobata, postiese interdum subobsoleta, mediarum bilobata; limbus se- tis corneis obsitus. , Species examinale. Chiton rugosus (Gray) Sowb. Ind. Occ. „» Peruvianus Lam. Chili. „ gigas Chemn. Cap. Bon. Spei. Sect. 9. Eudoxochiton Shuttl. (Acanthopleura Sect. *7 Gray.) Valvs transvers®, extern® ; Jamina insertionis valvarum terminalium fimbriatim plurilobata, mediarum fimbriatim circa 6-lobata; limbus setis corneis brevibus obsitus. Species examinala. Chiton nobilis Gray. Nov. Zealand. Sect. 10. Craspedochiton Shuttl. Valve transvers®, extern®; lamina insertionis valv® antice pauci- lobata, postice medio fimbriata, mediarum profunde bilobata; limbus corneus minutissime asperulus. Species examinala. Chiton laqueatus Reeve. Ins. Philipp. Sect. 11. Acanthopleura Gray ex parte. (Acanthopleura Sect. ** Gray, et Corephium Gray.) Valvs transvers®, extern®; lamina insertionis valvarum terminalium plurilobata, postice interdum subobsoleta, mediarum bilobata; limbus aculeis corneo-calcareis inzqualibus interdum longissimis, vel parvis subarenaceis hinc inde vel dense obsitus. Species examinale. Chiton obesus Shutitl. (C. piceus Reeve, C. magnific. Gray). Australia. » piceus Gmel. (C. occidentalis Reeve) Ind. occ. » piceolus Shuttl. Ins. Canar. „ aculeatus L. (Corephium echinatum Gray). Chili. » spinosus Briig. Ins. Philipp. „ sScabrieulus Sowb. Amer. centr. „ Californicus Nutt. California. „ pulcherrimus Sowb. Ins. Philipp. „ Poli Phil. . Mar. medit. » ruber (L.) Lowe. Mar.Britann. Obs. Die von Gray gegebene Beschreibung des Afterschildes von Corephium echinalum hat sich an meinen Exemplaren nicht bestätigt. Br Sect. 12. Onithochiton Gray. Valve transvers®, externe; lamina insertionis valve antice pauci- lobata, postice subemarginata, integra, mediarum bilobata; limbus cor- neus setis brevibus dense obsitus. 4 Species examinala. Chiton undulatus Quoy. Australia. Sect. 13. Enoplochiton Gray. Valve transvers@, subcordiformes, externe; lamina insertionis valve antice paucilobata, postice subobsoleta, integra et recedens, me- diarum bilobata; limbus corneus, squamis oblongis valcareis inequalibus prostratis sparse onustus. Species examinala. Chiton niger Barnes. Chili. dar Al 14 Sect. 14. Aulacochiton Shuttl. a Valve, transvers®, extern®; lamina insertionis valve antice pauei- - lobata, postice profunde emärginat® obsolete lobata, mediarum bilobata ; | limbus postice fissus, squamis parvis ovatis inordinatis densissime ob- situs. ; Species examinala. 2 Chiton Volvox Reeve. Australia. Huc etiam ex icone pertinere videtur, Chiton cimolius Reeve. Australia. Sect. 15. Schizochiton Gray. Valve subcordiformes, elongat®, externe; lamina insertionis val- varım terminalium paucilobata, postice profunde fissa, mediarum sub- trilobata; limbus latus, corneus, postice fissus, squamulis minutis are- naceis et aliis eylindraceis curvatis sparse obsitus. Species examinala. Chiton incisus Sowb. Ins. Philipp. Sect. 16. Mopalia Gray. „Valvs transvers® externe; lamina insertionis modica, valve an- tice —?, postice lobo rotundo pradita; limbus modice latus, postice augustior, setosus“ ex Gray. Sectio mihi ignota; huc refert Gray species sequentes, Chiton Hindsii Sowb. Amer. occ. » Simpsonii Gray. „ Blainvillei Sowb. Ins. Lobos. Se Sect. 17. Katharina Gray. Valve cordiformes pallio profunde immersz, parte externa (Teg- mento) medioeri; lamina insertionis valde producta, valve antic® 9-lobata, postice 4-lobata, mediarum bilobata; limbus corneus, lavis. Species examinala. Chiton tunicatus Wood. California. Sect. 18. Cryptochiton Gray. Valve pallio omnino immers® et obtecte (valve medi® utringue bialate; lamina insertionis valve antice 7-lobata, postic® late emargi- nate 3—4-lobata, mediarum obsolete bilobata); pallium spieulis fasei- eulatis subimmersis, ubique sparse obtectum. Sectio mihi ignota, ex descriptione cl. Middendorf elucidata. Huec pertinet Chiton Stelleri Middendorf. Cujus synonyma secundum Middendorf, Chiton Sitkensis Reeve, Chiton Chlamys Reeve, et Chiton amiculatus Sowb. non Pallas. PLAXIPHORA. Pallium duplice serie pororum numero variabilium setas bifurcatas foventium, una ad marginem externam limbi, altera ad insertionem valvarum. Sect. 1. Euplaxiphora (Plaxiphora) Gray. Valve transvers®, externe; lamina insertionis valve antic®e circa 9-lobata, postice emarginat» integra, crassa, mediarum bilobata; lim- bus corneus levis, vel setosus, vel squamulis corneo-paleaceis plus minusve, dense obsitus. Species examinale. Chiton biramosus Quoy. Nov. Zealand. » petholatus Sowb. > Huc etiam ex speciminibus vel iconibus referendi, Chiton setiger King. Chili. »„ setosus Sowb. Amer. centr. Obs. Sectionem secundam ex serie duplice pororum et valva postica eirca 10-lobata constituere videntur species sequentes mihi tantum ex speciminibus paucis note: Chiton bipunctatus Sowb. Ins. Lobos. „ retusus Sowb. Amer. centr. a a a PHAKELLOPLEURA. Pallium unica serie pororum numero 18 fasciculos spiculorum vitreorum foventium, quorum 14 ad inser- tionem valvarum et cum valvis alternantes, et 4 circum valvam anticam. Sect. 1. Cryptoconchus Blainv. Gray. Valve subcordat®, nisi ad lineam dorsalem pallio omnino immers# et obtecte; lamina insertionis valve antice circa 6-lobata, postic® 5-lobata (lobi medii parvi), mediarum bilobata; pallium crassum lave, ad poros, a margine valde remotos, in tuberculis conicis elevatum. Species examinala. Chiton porosus Blainv. : Nov. Zealand. Obs. Genus Amicula Gray, ex speciebus diversis sub nomine Ami- cul® vestit® confusis confectum, valde obsourum est, et vero- similiter inter sectiones priores distribuendum. Chitlon Emer- soni Coult. forsan at sectionem novam generis Plaxiphore pertinet: Chiton vestilus Sowb. autem potius ad Chitonis sectio- nem Katharinam referendus; sed specimina mihi nondum obvia. Cf. Middendorf. Sect. 2. Acanthochites Leach. Gray. Valve cordiformes, profunde immers®, externe contigu@, sub- zquales; lamina insertionis valve antiee 6-lobata, postice 5-lobata, mediarum bilobata; limbus dense spinulosus, poris spiculigeris con- spicuis. Species examinat@. Chiton Zelandicus Quoy. Nov. Zealand. „ Garnotii Blainv. Ins. Canar. „ fascicularis L. Forbes et Hanl. Mar. Medit. „ diserepans Brown. Forbes et Hanl. ) et Atlant. Chitonnellus strigatus Sowb. Ind. occ. Sect. 3. Chitonnellus Lam. Corpus vermiforme crassum. Valv® profunde immerse, 4 ante- riores contigux, posteriores discretz, sensim angustate et diminute, triangulari-lanceolate; lamina insertionis valve antics 4-lobata, postic® et mediarum integra, crassa; pallium crassum dense et. minute spinu- losum, poris minutis inconspicue spiculigeris. Pr, WS Species examinala. Chitonnellus fasciatus Quoy? Ins. Philipp. Obs. Species Chitonnelli ex exemplaribus in museis conservatis diffieillime cruende sunt. NB. Nur diejenigen Arten sind als Beispiele der Sektionen aufgeführt, deren Valven, behufs der Untersuchnng der Insertionsränder vom Mantel befreit würden. Nach Analogie wäre es ein Leichtes, die Zahl mit ziemlicher Sicherheit zu verdoppeln. Versuch einer kritischen Aufzählung der die Antillen bewohnenden Chitoniden. Wir verdanken Chemnitz die ersten genaueren An- gaben über das Vorkommen: der Chitoniden auf den Antillen. Er erhielt mehrere Arten in zahlreichen Exem- plaren von St. Thomas und St. Croix, liess sie gut ab- bilden. und mit bezeichnenden Beschreibungen begleiten. Spätere Naturforscher vermehrten unsere Kenntnisse der Antilleschen Arten nur wenig, indem Guilding nur eine einzige Art ungenügend beschrieb, und die Vater- landsangaben von Sowerby, Gray, Reeve etc. höchst un- sicher sind. Zu gleicher Zeit ohngefähr, als Pfeiffer (in Wiegmann’s Archiv, 1840) 7 Arten als auf Cuba vorkom- mend anzeigte, ohne sie jedoch zu benennen oder zu beschreiben, begnügte sich Orbigny im 2. Band der „Mollusques de I’Hist. Nat. de Cuba,“ eine einzige Art, den Chiton granulosus (piceus), als auf Cuba und Marti- nique gemein, anzuführen, scheint also nur eine Art aus dem ganzen Westindischen Meere zu kennen. In den „Proceedings of the Boston Society“ 1845, beschrieb Adams 7 neue Arten von Jamaica; diese Ab- handlung muss aber 1847 Reeve völlig unbekannt ge- EB TON blieben sein, da er sie niemals citirt, und einige der Adam’sche Arten als neu unter andren Namen beschreibt. Ich verdanke der Güte meines leider so plötzlich verstorbenen Freundes, Prof. C. B. Adams, der als Opfer seiner unermüdlichen Thätigkeit in Erforschung der Natur- produkte der Antillen, Mitte Jenner dieses Jahres auf St. Thomas dem gelben Fieber erlag, den grösseren Theil der auf Jamaica vorkommenden Arten, sowie brief- liche Notizen über sie, Einige in Sammlungen vorkom- mende provisorische Adam’sche Namen habe ich nach seinem Wunsche ganz weggelassen, da sie nie publicirt wurden und auf Irrthümern beruhten (z. B. Chiton glau- cus, agilis etc.). Mehrere seltene Arten wurden mir von Herrn Cuming mitgetheilt: hauptsächlich aber habe ich von Herrn Blau- ner die auf Portorico und St. Thomas vorkommenden Arten meistens in zahlreichen Exemplaren erhalten, und bin dadurch in Stand gesetzt, nicht allein die schon be- schriebenen Arten aufzuführen, sondern auch einige höchst seltene und zum Theil neue Arten zu beschreiben. Mit der Synonymik bin ich sparsam umgegangen, nur diejenigen Autoren citirend, über deren Arten bei mir kein Zweifel obwaltet. CHITON (ut supra). 1. Chiton (Lophurus) squamosus L. Chemn. Syn. Chiton squamosus ex Museo Spengleriano Chemn. Ab- handl. p. 31. tab. 1.”f. 1. „ squamosus Linnei Chemn. Conch. Cab. 8. p. 17. tab. 94. f. 788-790. „ bistriatus Wood. Gen. Conch. p. 7. (1815) „ lessellatus Wood. 1. c. p. 23. „ squamosus Reeve Mon. sp. 16. tab. 3. f. 16 et tab. 4. f. 28. PA, - Hlab. Cuba, Rugel!; Jamaica, ©. B. Adams!; St. Thomas, Chem- Obs. nitz, Blauner!; Portorico, Blauner!; St. Croix, Chemnitz. Species copiosissime occurrens; variat testa magis minusve elevata, colore olivaceo-cinereo, carulescenti-cinereo, vel oli- vaceo-nigricante, et liris arearum centralium plus minusve curvatis, numerosis et crassis. Interstitia lirarum et tuber- eulorum minute punctata sunt. Cum haec specie plurime di- versissime non tantum ex mare Americano, sed etiam e Mediterraneo ab auctoribus confunduntur, quapropter opera Gmelini, Lamarckii ete. non allego. Icon Chemn. 791 a Pfeif- fero in „Register zu Mart. und Chemn.“ p. 78, ad Ch. Poli Desh. (Ch. siculus Gray) laudata, ad formam minorem speciei caribee ex patria pertinere videtur. Chiton tessellatus Wood ad iconem Chemn. varietatis septemvalvis hujus speciei ex St. Thomas confectus est. 2. Chiton (Lophurus) assimilis Reeve. Syn. Chiton squamosus Born Test. p. 1. tab. 1. f. 1, 2. (1780) - = Wood. 1. ;c. p. 5.- tab. 1..f. 1. assimilis Reeve. 1. c. sp. 77. tab. 14. f. 77b. ” Hab. Jamaica, Cuming!, €. B. Adams in litt. (Venezuela, Dyson!) Obs. Species precedenti nimis affinis, sed liris arearum centralium tenuioribus, valde numerosis, punctis totam teste superficiem tegentibus (nec tantum in interstitiis lirarum conspicuis), et nitore forsan distinguenda. Color speciminum omnium qua possideo, intense atro-olivaceus est, hinc et ex figura ipsa valde suspicor iconem apud Reeve |. c. f. 76 potius ad pre- cedentem referendam esse. Jure prioritatis haec species Chiton squamosas Born no- minanda et pracedens Chiton bistriatus Wood; sed species vulgatissima Chemnitziana ubique sub nomine Linnzano exstat. 3. Chiton (Lophurus) exceavatus Gray. Syn. Chiton squamosus denticularis Chemn. 1. e. 10. p. 372. tab. 173. f. 1689 (Deser. bona, icon mala). viridis Wood. 1. ec. p. 15. excavalus Gray in Sowb. Conch. Ill. f. 131. costatus ©. B. Adams! Proceed. Bost. Soc. 1845. p- 8. foveolatus Reeve 1. c. sp. 28. tab. 6. f. 28. non Sowb. ” Hab. Cuba, Rugel!; Jamaica, Cuming!, ©. B. Adams!; St. Tho- mas et Portorico, Blauner!. EN ER Obs. Minus frequens, ut videtur, quam Ch. squamosus. Ch. fo- veolato Sowb. Conch. Ml. f. 60 quam maxime affinis, cujus speciei specimina duo utpote ex Australia allata possideo, cum icone Sowerbyana congrua et a spec. caribzis non tantum forma, sed etiam- sculptura eximia et evidentiore, quamquam simili, distinguenda. 4. Chiton (Lophurus) fasciatus Wood. Syn. Chiton scaber variegalus Chemn. Abh. p. 31. tab. 1. f. 3. Chemn. Conch. Cab. 8. p. 276. tab. 94. f. 792, 798. fasciatus Wood. 1. c. p. 10. tab. 1. f. 4, 5 (excl. ” be) EL) N» syn. Chemn. Chit. crassus etc.). N » Sowb. Conch. Ill. f. 153. u Chemnitzii Pfeiff. Moll. Cub. „ex Reg. zu Mart. u. Chemn. p. 78. % marmoreus Reeve l. c. sp. 64. tab. 12. f. 64. (non Chemn. nec Fabricius.) Hab. Cuba, Rugel!; Jamaica, Cuming!, C. B. Adams!; St. Tho- mas, Chemnitz, Blauner!; Portorico, Blauner!; St. Croix, Chemnitz. Obs. Species copiosissime occurrens, pietura spe cum Ch. mar- morato conveniens, sed sculptura et testa non nitente distinetis- sima. Chilon crassus striatus Chemn. Conch. Cab. 8. p. 280. tab. 95. f. 801, huc a Wood citatus, omnino distinetus vi- detur, a Chemnitzio ad specimina 3inter se valde discrepantia descriptus, et verosimiliter non Caribzus. Chiton marmoreus Chemn. idem est ut Chilon marmora- tus Chemn., nomine tantum, incuria forsan orto, distinctus. 5. Chiton (Lophurus) marmoratus Chemn. Syn. Chiton levis variegatus Chemn. Abh. p. 31. tab. 1. f. 4. „ marmoreus ab insula St. Thomas Chemn. |. c. p- 31. tab. 1. f. 5. marmoralus Chemn. Conch. Cab. 8. p. 270. marmoreus Chemn.. c. p. 282. tab. 95. f. 803—805. » marmoralus Wood. ]. c. p. 10. n a Sowb. Conch. ll. f. 148—150. u 5 Reeve 1. c. sp. 6, tab. 2. f. 6. Hab. Cuba, Rugel!; Jamaica, Cuming!, C. B. Adams!; St. Tho- mas, Chemnitz, Blauner!; St. Croix, Chemnitz. (Venezuela, Dyson!) RE, a" Obs. Species nitore eximio, sculptur® absentia, et areis lateralibus obsoletis, facillime distinguenda, tanquam pictura et colore variabilis. 6. Chiton (Lophurus) gemmulatus Shutil. n. sp. Testa parva, oblongo-ovata, olivaceo- vel carnlescenti-viridis, dorsa late purpureo, interdum albido maculato; valvis terminalibus pustulis magnis rotundis nitidis pulcherrime ornatis; mediis vix obtuse carinatis: areis dorsalibus medio levibus ad latera trans- verse flexuoso-costulatis, areis lateralibus elevatis pustulis conspi- cuis subrotundis in seriebus 3 ad 4 radiatim liratis. Limbus rubro, viridi et albido maculatus, squamis magnis margaritaceis nitidissi- mis eximie tessellatus. Long. 10; Lat. 6 millem. Hab. St. Thomas, Blauner! rarissime. Obs. Specimina 3 speciei pulcherrim& accepi, cum nulla mihi nota domparanda. Color variabilis sed semper externe plus minusve intense purpureus, interne pallide viridis, centro rubescens. 4. Chiton (Ischnochiton) purpurascens C. B. Adams. „Testa pr&longa, purpureo-rubente, concentrice striata; mar- gine (limbo) lato, exilissime squamuloso, cw@rulescente, alternatim pallidiore.* Adams. Long. 29; Lat. 10 millem. (in exempl. meis). Syn. Chiton purpurascens C. B. Adams Proc. Bost. Soc. 1845. p. 9. a sanguineus Reeve l.c.sp. 98. tab. 17. f.98.(1847) Hab. India Occ., Cuming!; Jamaica, C. B. Adams; Portorico, Blauner!; St. Vincent, Guilding fide Reeve. Obs. Rarius occurrere videtur ex speciminibus tantum 2 a Blau- nero lectis. Species pulchra facile distinguenda, forma angusta valde elongata, sculptura eximia in areis centralibus et latera- libus continua, et pr&sertim limbo squamulis exilissimis oculo nudo vix distinguendis quasi furfuracco. 8. Chiton (Ischnochiton) lateritius Shuttl. n. sp. Testa elliptice oblonga, convexa, lateritia, albido sparse macu- lata; valvis terminalibus subconcentrice lineatis punctatisque; me- diis non carinatis: areis dorsalibus medio irregulariter foveolato- impressis ad latera transverse costulato-subsulcatis; areis lateralibus subelevatis radiatim subsulcatis et minute punctatim foveolatis. Lim- bus ruber concolor, sgamulis minutis ApPIADaiR 4 dense obsitus. Long. 12; Lat. 6 millem. a #lab. St. Thomas, Blauner! Obs. Speeimina duo habeo. Color intus extusque intense lateritio- ruber. Affinis sequenti sed sculptura, colore et testa minus elongata satis differt. 9. Chiton (Ischnochiton) erythronotus C. B. Adams. „Testa parva, subelongata (convexa, non carinata), flavido- alba, (dorso) irregulariter rubro-maculata; areis lateralibus costa- tis, costis nodulosis; areis dorsi (ealeaio) striatis; margine (flavido-albido, einereo maculato) squamuloso.“ ex Adams. Long. 13; Lat. 6 millem. (ex specim.) Syn. Chiton erythronolus €. B. Adams Proc. Bost. Soc. 1845. p. 9. Hab. Jamaica, C. B. Adams; St. Thomas et Portorico, Blauner! Obs. Species pulchella, testa albida maculis parvis sanguineis in linea dorsali vivide notata, et sculptura distinguenda. Speci- mina 3 vidi. 10. Chiton (Ischnochiton) lutulatus Shuttl. n. sp. Testa parva, elliptice-ovata, convexa, antice subangustata, sor- dide olivacea, albo-maculata; valvis terminalibus impresso-punctatis, versus marginem irregulariter concentrice subcostulatis; mediis non carinatis: areis dorsalibus eximie et regulariter impresso-punctatis ; areis lateralibus vix elevatis impresso-punctatis et versus marginem flexuose et irregulariter transverse plicatulis. Limbus olivaceus et albido maculatus, squamulis parvis applanatis onustus. . Long. 12; Lat. 5 millem. Hal. Poltörido; Blauner! Obs. Sequenti affinis, sed angustior, sculpturaque magis Deal. Specimen unicum accepi, an igitur mere varietas? 11. Chiton (Ischnochiton) squamulosus C. B. Adams. „Testa olivacea, linea pallide virente dorsali (sepe) ornata; areis lateralibus squamulis inzqualibus prostratis obtectis; areis dorsi mediis sublevibus, punctato-striatis; margine (limbo). exile squamuloso alternatim einereo-vireseente (luteo, aurantiaco), vi- ridique.“ ex Adams. Long. 17; Lat. 9 millem. (Specimina majora.) Syn. Chiton squamulosus C. B. Adams! Proc. Bost. Soc. 1845. p. 8. Hab. Jamaica, C. B. Adams!; St. Thomas, Blauner! Obs. Magnitudine, colore, et pictura valde varians; occurrit inter- dum pallide cinereus, serie dorsali duplice macularum atro- ET, 1 EN fuscarum vel atro-rubrarum notatus. Limbus videtur semper ci- nereo, viridi, luteo et aurantiaco eximie maculatus. Species in St. Thomas freguenter oceurrens. 12. Chiton (Ischnochiton) papillosus C. B. Adams, „Testa minima, lata, virens, albido atroque crebre maculata, papillosa; areis a costula graecili diseretis; margine (limbo) exi- lissime squamuloso, alternatim virente albidoque.“ Adams. Long. 81/,; Lat. 5 millem. (In specim.) Syn.. Chiton papillosus C. B. Adams! Proc. Bost. Soc. 1845. p- 9. Hab. Jamaica, C. B. Adams! Obs. Testa latior et brevior quam in pr&cedente, et sculptura magis elevata ubique quasi minute papillosa. Specimina pauca tantum vidi, sed species distineta videtur. 13. Chiton (Ischnochiton) retieulatus Reeve. Testa oblongo-ovata, depressa. olivaceo-fusca, unicolor; val- vis terminalibus tenuiter et zqualiter tuberculoso-liratis; mediis obtuse subcarinatis: areis dorsalibus grosse et profunde reticulato- foveolatis; areis lateralibus radiatim liratis, liris tuberculosis. Limbus concolor, squamulis parvis subsparsis onustus. Long. 14; Lat.'9 millem. Syn. Chiton reliculatus Reeve Mon. sp. 83. tab. 15. f. 83. a lextilis Gray var. Ch. Solea Sowb. Conch. IM. f. 6 (fide Reeve). Hab. Ind. occ., Reeve; Portorico, Blauner ! Obs. Sine dubio specimen nostrum unicum, quamquam fere duplo minus, ad speciem Reevianam referendum. Satis bene etiam cum icone Sowerbyana convenit, sed patria diversa. Limbi squamule minus coacervat® quam in aliis speciebus hujus sectionis sunt, sed evidenter, etsi exilissime, striat®. 14. Chiton (Ischnochiton) peetinatus Sowb. Syn. Chiton pectinatus Sowb. Conch. Ill. f. 146. u multicoslalus C. B. Adams Proc. Bost. Soc. 1845. p- 8. 5 acutiliratus Beeve |. c. sp. 46. tab. 8. f. 46. » ..Declinatus Reeve l. c. sp. 133. tab. 26. f. 133. Hab. Cuba, Cuming!, Reeve; Barbadoes, Reeve; Jamaica, C. B. Adams. Obs. Specimen unicum habeo, omnino cum icone et descriptione el. Sowerby congruum. Squamulzs limbi duplicis naturs sunt, “r N Ne nempe minutissime appress® et majores elongate, patule, versus marginem deusiores, omnes elegantissime sulculat». Forma et magnitudine Ch. purpurascenti ©. B. Adams affınis. In speeimine a Reeve tab. 26. f. 133. delineato, -limbus‘ evi- denter tantum fortuito denudatus. 15. Chiton (Chetopleura) rugosus Sowb. 1 Syn. Chiton rugosus („Gray ined“) Sowb. Conch. Hl. f. 49. - squalidus C.B. Adams! Proc. Bost. Soc. 1845. p. 9. e rugosus Reeve Mon. sp. 115. tab. 18. f. 115. - Guildingü Reeve I. c. sp. 138. tab. 21. f. 138. m bicolor (C. B. Adams ined.) Gray Zool. Proc. 1847. p. 67. Hab. Jamaica, Cuming!, ©. B. Adams!; Portorico, Blauner!! St. Vincent, Cuming! Obs. Ch. Guildingü Reeve, secundum specimina a Cuming accepta vix nisi forma Ch. rugosi Sowb. Species satis variabilis: lire vel costie arearum lateralium plus minusve distincete, interdyum autem fere obliterate. Color nune viridis, hinc inde transverse late albo-vittatus, nune sordide albidus viridi-vel olivaceo ma- j eulatus et vittatus. Species, ut videtur, ubique rarior. 16. Chiton (Acanthopleura) pieceus Chemn. Syn. Der pechschwarze granulirle Chiton. Chiton piceus gra-. nulatus ete. Chemn. Conch. Cab. 8. p. 284. tab. 96. f. 806 — 810: Chiton piceus Gmel. p. 3205. granulalus Gmel. 1. c. piceus Wood. 1. ce. p. 8. tab. 1. f. 3. . granulalus Wood. 1. c. p. 9. piceus Sowb. Conch. M. f. 147. granulatus Orb. Moll. Cub. 2. p. 209. ” occidentalis Reeve Mon. ‘sp. 76. tab. 14. f. 77a. - Hab. Cuba, Rugel!, Orbigny; Jamaica, Cuming!, €. B. Adams!; St. Thomas, Chemnitz, Blauner!; Portorico, Blauner!; Mar- tinique, Orbigny. Obs. Arc» laterales valvarum glandulis parvis, sed oculo armato eonspieuis, pellueidis, aureis, basi aterrimo eircumdatis, pul- cherrime ornate sunt; quod etiam in speciebus plurimis afli- nibus observavi. di Chiton granulatus Gmelin certissime, ut monet Chemnitz, nil nisi status junior Ch. picei, valvis nullomodo erosis vel denudatis. Cl. Reeve verum Ch. piceum Gmelini in specie Le. Australasica proxima, sed diversa indagat; qui labor futilis, guum Gmelin speciem suam ad icones Chemnitzianas consti- tuit, et Chemnitz suam speciminum copiam ex Antillis accepit. Chiton piceus Reeve perinde, est mihi Chiton obesus Shuttl. (Chiton magnificus Gray non Desh.) 2 Species in mare Rubro seenndum Chemnitz oceurrens et pro varietate Ch. picei habita, testa tenuiore et colore diversa e deseriptione distinguenda videtur. 17. Chiton (Acanthopleura) mueronwulatus Shuttl. n. sp. Testa oblongv-ovata, elevata, antice angustata, atrofusca, 'concolor, valvis omnibus concentrice minulissime striatis puncta- tisque; mediis derso carinatis, postice in apieulo breviter productis; areis lateralibus vix elevatioribus. Limbus albo-maculatus, granis arenaceis minutissimis conspersus. Long. 9; Lat. 6 millem. Hab. Portorieo, Blauner ! Obs. Specinen unicum accepi, specimina juvenilia pracedentis paululum referens, sed forma, et prasertim limbo exilissime arenaceo distinctissimun. esta interne sordide albida, sub- viridescens. FHAKELLOPLEURA (ut supra). 18. Phakellopleura (Acanthochites) astrigera Reeve. Testa elongata, valvis parvis, subcordiformibus, viridibus, fasceiis purpureo-fuseis concentrice notatis, medio dorsali incon- spieue longitudinaliter striatis, lateribus pustulis minutis ereberrimis notatis. Bimbus latiuseulus minutissime asperatus, ad marginem spieulis albidis eiliatus; fascieulis spieulerum magnis, conspicuis, albis ad apicem flavescentihus, sericeo-nitentibus. Long. 15; Lat. circa 6 millem. Syn. Chiton asiriger Reeve Mon. sp. 109. tab. 18. f. 109. Hab. Barbadoes, Reeve; St. Thomas, Biauner! Obs. Species pulcherrima, rarissime oceurrens, spieulorum, fasci- culis 'magnis sericeo-nitentihus et albidis in pallio viridi con- spicuis, facillime recognoscenda. Specimen unicum sed optime conservatum vidi. 19. Phakellopleura (Acanthochites) spieulosa Reeve. „Testa subelongato-ovata, nigrieante-fusca; valvis semiluna- ribus undique rugosis. Limbus corneus, spiculorum vitreorum cristis densis vivide olivaceis munitus*“ ex Reeve. A Syn. Chiton spieulosa Reeve Mon. sp. 47. tab. 9. f. 47. Hab. India occ., Reeve. Obs. Species mihi nondum obvia, sed ex icone distinctissima. 20. Phakellopleura (Acanthochites) strigata Sowb. Testa elongata, valvis subspathulatis postice rotundato-pro- ductis, pallidis, medio et lateribus longitudinaliter olivaceo latiuscule virgatis, dorso laviusculis, lateribus grosse et ereberrime pustu- losis; valvis mediis minoribus, postieis sensim latioribus. Limbus latus viridi et olivaceo laie maculatus, exilissime asperulus, mar- gine ciliatus, poris minutis fasciculos parvos fugaecissimos spicu- lorum pallidorum vel fuscorum foventibus. Long. 18; Lat. fere 7 millem. Syn. Chitonnellus strigalus Sowb. in Charlesw. Mag. Nat. Hist. 4. p. 289. (1840) n ” Sowb. Conch. Ill. f. 63. latus Guild. Zool. Journ. 5. p. 28. (1835) levis Reeve Mon. sp. 1. tab. 1. f. 1. (vix Lam.) Hab. St. Vincent, Guilding; St. Thomas et Portorico, Blauner! Obs. Forma#media inter Acanthochites et Chitonnellum, sed ex valvis contiguis, imbricatis, .posticis non diminutis potius ad Acanthochites referenda. Color internus lkete viridis. Syn. Reevianum obscurum est; patriam dieit Australiam et de, poris spieuligeris tacet; sed icon speeimina nostra bene refert. Spe- cimina pauca vidi. ” ” Somit hätte ich die mir bekannten Antilleschen Chi- tonen aufgeführt: ich besitze zwar noch ein Paar Arten, welche mir mit der Vaterlandsangabe „West-Indien“ mit- getheilt wurden; da aber diese Arten, an und für sich unsicher, meistens auch ganz andren Faunen zuge- schrieben, und meine Exemplare ungenügend sind, so ziehe ich es vor, sie einstweilen unberücksichligt zu lassen. Das gieiche lässt sich auf einige von ‚Ghemnitz den westindischen Inseln zugeschriebene, bis jetzt aber nicht ermittelte Arten anwenden. Ich lasse jetzt, zum Schlusse, die Aufzählung der me. , pe mir von den Canarischen Inseln zugesandten Arten folgen; sie sind sämmtlich von Herrn Blauner gesammelt. CHITON. 1, Chiton (Lophurus) Canariensis Orb- Testa oblongo-ovata, elevata, carinata, colore valde variabilis: grisea, pallide cinereo-virescens, interdum rosea, nigro vel pur- pureo varie marmorata; valvis terminalibus et areis lateralibus elevatis levissimis; areis dorsalibus medio levibus, lateraliter transverse grosse suleatis. Limbus latus cum testa concolor, ma- culatus, squamis’ mediocribus, nitidis, dense obsitus. Long. 32; Lat. 16 millem. Syn. Chiton Canariensis Orb. Moll. Canar. p. 99. tab. 7. f. 16 —19. Hab. Ins. Canariis, Webb et Bertholet; Tenerife, Blauner! Obs. Testa interne pulcherrime viridi, roseo, et purpuroo macu- lata. Proxime affinis Ch. siculo Gray, a quo sculptura differt. 2. Chiton (Leptochiton) mediterraneus (Gray ined.) Reeve. Testa oblongo-ovata, antice angustata, convexa, pallide fla- vescens; ‚valvis ns cum areis lateralibus concentrice re- mote subsulcatis, dense et minute undulatim scabrido-pustulatis; areis centralibus transverse et crebre sulculatis et decussatulis. Limbus saturate coloratus, minutissime granuloso-squamulosus. Long. 15; Lat. 8 millem. Syn. Chiton medilerraneus (Gray Mss.) Reeve Mon. sp. 15%. tab. 23. f. 15%. Hab. Tenerife, Blauneri (Mar. Mediterr. Reeve.) Obs. Affinitas nullomodo cum Ch. (Ischnochiton) Rissoi Payr., quocum comparatus a cl. Reeve, sed cum Ch. Cajetano. Poli, a quo sculptura et testa tenui eximie differt; nec confundendus cum Ch. variegato Phil., ad sectionem alteram pertinente. 3. Chiton (Leptochiton) Cajetanus Poli. Syn. Chiton Cajetanus Poli Test. utr. Sie. 1. p. 10. tab. 4. | In 2 (erineT. Sowb. Conch. IM. f. Philippi En. Moll. Si 1. p- 108 et 2. p- 83. 9» Reeve Mon. sp. 171. tab. 25. f. 171. Hab. Tenerife, Blauner! (Mar. Mediterr. Poli, Philippi etc.) Re Obs. Speeimen unicum detexit Blauner. Limbus squamulis minu- tissimis appressis dense obsitus. 4. Chiton (Acanthopleura) piceolus Shuttl. n. sp. Testa ovata (postice latior, antice a medio attenuata), obscure olivacea, medio dorsali et ad latera atro-maculata; valvis omnibus dense et minute pustuloso-granulatis, areis omnino obsoletis: Lim- bus minute sed densissime arenaceo-spinulosus, fusco albidoque alternatim maeculatus. Long. 10; Lat. 6 millem, Hab. Tenerife, Blauner ! satis frequens. Obs. Testa interne intense atro-viridis. Colore, pietura et sculptura omnino refert specimina juniora Ch. picei Gmel., sed differt summopere spiculis limbi multo minoribus et tenuioribus. PHAKELLOPLEURA. 5. Phakellopleura (Acanthochites) diserepans Brown. Syn. Chiton crinitus Sowb. Conch. Il. f. 88—91 (non Penn.). = fascicularis 8 major Phil. En. Moll. Sie. 1. p. . 108. tab. 7. f. 2. 5) » Orb. Canar. p. 99. » = Reeve Mon. sp. 53. tab. 10. f. 53. 5 discrepans Brown. Forbes et Hanl. Brit. Moll. 2. p- 396. tab. 58. f. 4. Hab. Tenerife, Blauner! (Mar. Mediterr. et Atlant.) Obs. Hxc et Chiton fascicularis L. Forbes et Hanl. l. ec. (Chiton erinitus Pennant.) ab auctoribus omnibus inextricabiliter con- fus®, a Forbes et Hanley l. e. optime distinguuntur et sculptura facillime recognuntur. Specimina duo majora lezit Blauner. 6. Phakellopleura (Acanthochites) Garnottii Blainv. Syn. Chiton Garnottiü Blainv. (Diet. Se. Nat. tom. 36. p. 552.) ” .- Quoy et Gaimard Astrol. Zool. 3. p. 401. i tab. 73. f. 9-1. * ” Krauss. Afrik. Moll. p. 42. e hirundiniformis Sowb. Conch. ll. f. 142. Hab. Tenerife, copiose, Blauner! (Cap. Bon. Spei, Quoy et Gai- mard, Krauss; an etiam in Peruvia, Sowb. Cuming!?) Obs. Species omnes sectionis Acanthochites, imo Phakellopleur® omnes, diffieillime eruende sunt, prasertim secundum descrip- tiones incompletas et figuras minime exactas, quales apud ge auctores nimis frequentes sunt. Deseriptio Chitonis Garnottii apud Quoy et Gaimard |. c. optima et cum speciminibus nostris Canariensibus ad amussim quadrat. Hie igitur e patria fort- asse eitandus est, Chiton Danieli Sowb. Ill. f, 48, ab auctore dubitanter cum Ch. hirundiniformi conjunctus: sed icon mala, et descriptio nulla. Figura Ch. hirundiniformis Sowb. Il. f. 23, minus bene, figura ejusdem speciei Ul. f. 142 melius cum speciminibus nostris convenit; quseritur hinc, an igitur Ch. hirundiniformis peruvianus eadem species sit quam refert Ch. Garnottii africanus et canariensis. Specimina mea peruviana saltem vix distinguenda. Differt Phakellopleura Garnottii a pr®cedente forma ma- gis elongata, valvis minoribus, angustioribus, et fasciculis spiculorum magnis et valde conspicuis; a Ph. fasciculari, qua- cum forma potius convenit, pustulis granulosis superficialikus minoribus, rotundis, creberrimis. Testa interne intense viri- dis, interdum purpurascens. iomeD alsiaom. am ‚als aani boa ıamanniaes. laut 2.02 aiokinibnunid MO bat win muy. ner nn NIE ioinona mahamis. atuaB omod,s a ae Ru alooıa bsy an wog sion. | a viemi99 % a “s uns üdemei) E i Or Chokrlupie um hen ae: ea: > un "a | Aa a Fritilie Mach, Bewer st a A ER A Reh EL RL ERIITEN SBE aaa, a :277 72 ri Se, Mae Pd = N 5 4 5 # > 108, oh, 2 R B R Me ar rar. 20 | a: ER ER u Mus. N gad, ne ei TER B rn Euher er Hank, BR j Spanne e hi Be, dab a Hinb.: Vererite, Miansr! tg aller, #4 Alle a FR Alpe ai. Tiiyen ee Kurkss Ki Ban, ER Mh erimitar Pers} ER ie dhun Ye RN Sun, u Pocher’ Hayik ®, ETT-N Te Mile ar a An a m ae a a PR Be wu. PEN: MR ea a Pe R er i ERUREER Arunah aha: KR Ken R. J. Shutitieworth, Diagnosen neuer Mollusken. N 5. Gritische Beleuchtung der zur Gruppe Sagda Beck, Albers gehörenden westindischen Heliceen. (Aus den Bern. Mitth. Dez. 1853 besonders abgedruckt.) Die kleine Gruppe der mit inneren Lamellen ver- sehenen westindischen Heliceen, deren genauere Aus- einandersetzung den Zweck der folgenden Abhandlung ausmacht, bietet einen schlagenden Beweis, wie sehr es Noth thut, bei naturhistorischen Untersuchungen einen ganz anderen Weg einzuschlagen, als leider von den meisten, sogar den berühmtesten Autoren, in letzterer Zeit befolgt wurde. Sei es, dass die immer zunehmende Masse von neuen Facten den Geist zu überwältigen droht; sei es, dass die Tendenz der Zeit zu oft übereilten, auf keine genaue Sichtung der Prämissen basirenden Gene- ralisationen führt; kurz es scheint, dass je mehr die Materialien sich häufen, um so oberflächlicher die Arbeiten werden, welche durch den Druck veröffentlicht werden; und dennoch fordert und erwartet mit Recht der denkende Theil des Publikums gerade das Gegentheil. Es ist aber auch möglich, dass ein anderer Charakter- zug des menschlichen Geistes hier auch betheiligt wird; nämlich, dass talentvolle Gelehrte, nachdem sie einen gewissen Ruhm erlangt haben, auf ihren Lorbeeren aus- ruhen, oder in ihren späteren Schriften nachlässig werden und daher oberflächlich zu Werke gehen; nicht beach- tend, dass unser Wirken, wenn es fruchtbar werden soll, ein nie aufhörendes Studium sein muss; dass keine, 1 ——., Bf; a auch noch so gewissenhaft geführte Unternehmung je als erschöpfend anzusehen sei; sondern dass die Entdeckung jedes neuen Factums fast immer eine frische Bearbeitung und Erwägung von früher erlangten Resultaten bedinge. Bei dem beschreibenden Theil der Naturgeschichte, wo es sich darum handelt, die von Zeit zu Zeit aufge- stellten Arten zu sichten und zu ordnen, hat das Eben- gesagte besondere Anwendung, und die Benutzung der Arbeiten älterer Forscher erfordert keine geringe Einsicht und Sorgfalt. Um zweifelhafle Arten der älteren Autoren zu ermitteln, ist es nicht allein genügend, ihre Beschrei- bungen, angeführte Synonymik, Vaterlandsangaben etc., genau zu erwägen, sondern es ist unumgänglich noth- wendig, dass der jetzige Forscher suche, sich die zu jener Zeit obwaltenden Verhältnisse und den damaligen Stand der Wissenschaft klar zu vergegenwärligen. Er muss von allen seit”jener Zeit erlangten neuen Thatsachen und Entdeckungen abstrahiren, sonst wird er oft Gefahr, laufen, einen ganz andern Sinn in gewisse Ausdrücke oder Vergleichungen hineinzulegen als dem Verfasser selbst vorgeschwebt haben möchte. Wie verschieden müssen die Verhältnisse Anno 1774 — also vor 80 Jahren — gewesen sein, als Otho Fride- rich Müller, der genaueste Forscher nicht allein seiner, sondern jeder Zeit, nur 319 Arten in seiner fast sämmt- liche Landschnecken umfassenden Galtung Helix auf- führte: da jetzt die engumschriebene gleichnamige Gattung 1597 Arten aufzuweisen hat, oder wenn wir sämmtliche Gattungen, worin die Müllerischen Helices zerlegt worden sind, zusammennehmen, nicht weniger als 4000 Arten enthält. Aber ausser den Schriften der Naturforscher gibt es zur Identificirung ihrer Arten andere Hülfsmittel, welchen, Be a wie es uns scheint, ein viel zu grosses Gewicht beige- legt wird und bei deren Gebrauch eine noch grössere Umsicht und schärfere Critik erforderlich wird, nämlich Abbildungen und sogenannte authentische Exemplare, d.h. Exemplare aus den Händen der Verfasser selbst her- rührend. Was die Abbildungen betrifft, so sind wir weit ent- fernt, ihren Werth abzuleugnen , aber immer müssen wir bedenken, dass das Auge bloss eine Maschine ist, nur das Concrete, Materielle, Oberflächliche fassen kann, und dass die Hand, auch des talentvollsten Zeichners, oft nur unvollständig das Gesehene wiederzugeben vermag, wäh- rend die Intelligenz des Beobachters — in einem Worte sein geistiges Auge, in das Verborgene, Innere eindringt. Abbildungen sind also complimentäre Huülfsmittel zur Er- klärung des geschriebenen Wortes, und als solche können sie nie das Wort, die Beschreibung ersetzen, müssen auch jedesmal, wo sie nicht völlig mit dem Texte überein- stimmen, als unmassgeblich angesehen werden. In Betreff authentischer Exemplare ist deren Anwen- dung noch weit bedenklicher. Wie selten vergleicht ein Naturforscher sämmtliche Exemplare, die er als diese oder jene Art verschickt; wie leicht kann eine Verwechs- lung stattfinden, sei es von Seiten des Versenders, sei es von Seiten des Empfängers, und vollends werden solche Verwechslungen häufig, wenn Sammlungen aus älteren Zeiten herstammen, oder durch verschiedene Hände ge- wandert sind. Ein Exemplar kann also nur in so weit als authentisch angesehen werden, als es mit der Beschrei- bung des Verfassers in allen wesentlichen Punkten über- einstimmt, oder wenigstens nicht widerspricht. . Nach diesen allgemeinen Bemerkungen, welche gewiss jede Beachtung verdienen und uns schon lange mit stets EEE er zunehmender Bedeutung vorgeschwebt haben, gehen wir über zum speziellen geschichtlichen Theil dieser kleinen Abhandlung. „Haurire ad fontes,“ genaue Untersuchung und Ver- gleichung der ältesten, ersten Angaben; gewissenhafte Erwägung jeder und auch der scheinbar geringfügigsten Notiz, ist der einzig sichere Weg, verwirrte oder zweifel- hafte Darstellungen aufzuklären: und diese genaue, freilich oft zeitraubende Untersuchung ist um so mehr bindend, je glaubwürdiger die vorliegenden Quellen sich ausweisen, In Betreff der Autoren, welche die ersten, bis jetzt als typisch angesehenen Arten der Gruppe Sagda aufstellten, brauchen wir bloss die Namen eines Lister, eines Otho Friderich Mülier, eines Chemnitz zu nennen, um ihren Angaben volles Gewicht zu sichern. Die erste Spur einer Art dieser Gruppe finden wir 1650 in Lister Hist. Conch. Lib. 1 Taf. 62 f. 60, wo zwei schiefe Ansichten einer Schnecke aus Jamaica gegeben werden. Da meinem Exemplar des Listerischen Werkes der Text fehit, muss ich die betreffende Phrase aus Müller ent- lehnen: „Cochlea alba sex orbium, margine primi orbis pulvinata, sive Trochus Jamaicensis.“ Dass die Lister’- schen Figuren wirklich zu einer Art der Gruppe Sagda gehören, ist kaum zu bezweifeln, aber wie bei den meisten älteren Abbildungen, ist es nicht so leicht, sie zu irgend einer der jetzt bekannten weit zahlreicheren Arten ins besondere zu bringen. Es ist kaum nöthig, die Schriften von Petiver, Sloane und Browne anzuführen, da die ganz unbrauchbaren Figuren des ersteren (theilweise wenigstens aus Lister entlehnt), und die kurzen Notizen der beiden anderen Nichts zur Aufklärung darbieten. In Otho Friderich Müllers Historia Vermium Tom II. p. 57 (1774) finden wir unter dem Namen „Helix Episty- lium eine Art von unbekanntem Vaterlande beschrieben, wozu er die Lister’schen Figuren, zwar nicht mit völliger Sicherheit, citirt, Diese Art, obwohl kurz, doch so vor- trefflich beschrieben, dass wir deren Missdeutung und die daraus entstandene Verwirrung kaum begreifen können, wurde bis jetzt, aber gegen das bestimmt ausgesprochene Urtheil Becks, als Typus seiner Gruppe Sagda angesehen. Lesen wir sorgfältig die Müller’sche Beschreibung nach, so werden wir darin Charaktere angegeben finden, welche sich kaum auf die Lister’sche Schnecke anwenden lassen und ebenfalls den Kennzeichen der Gruppe Sagda geradezu widersprechen. Im zweiten Theile des 9ten Bandes des Conchylien- Cabinets 1786 gibt Chemnitz, p. 49 und Tab. 122 f. 1849 —50, die Beschreibung und Abbildung der zweiten als typische Art der Gruppe angesehene Schnecke, welche er von der CGookischen Weltumseglung erhielt; er ver- gleicht seine Art (Trochus australis etc.) mit der Müller'- schen Helix Epistylium, aber erkennt ihre Verschiedenheit. Gmelin führte alsdann im gleichen Jahre (Systema p. 3630) sowohl die Müller’sche als die Chemnitz’sche Art, letztere als Helix Cookiana , systematisch auf. Die Chemnitz’sche Abbildung und Beschreibung langen aber auch nicht hin, um darnach allein seine Art mit Bestimmtheit zu indentifiziren, besonders da die Anwe- senheit einer innern Lamella mit keinem Worte erwähnt wird. Die nächsten Angaben über diese Arten finden wir 1817 in Dillwyn’s Descriptive Catalogue , worin im Il. Bde. p- 926 die beiden Arten vereinigt und als Helix Episty- lium aufgeführt werden. Dillwyn aber beschrieb die ihm 2 vorliegenden Exemplare so genau, besonders in Betreff der in der Basis der letzten Windung sich vorfindenden in Zähnen aufgelöste Lamelle, dass nicht der geringste Zweifel über die von ihm gemeinte Schnecke obwalten kann, und wenn wir bedenken, dass Chemnitz die von ihm abgebildeten Exemplare höchst wahrscheinlich aus England erhielt, so dürfen wir dreist annehmen, dass Dillwyn Exemplare gleichen Ursprungs beschrieb, beson- ders da nichts Widersprechendes in der Chemnitz’schen Abbildung oder Beschreibung enthalten ist. Etwa 1819 erschien das Tableau systematigue oder Prodromus von Ferussac, worin ausser einer neuen Art dieser Gruppe, die Helix epistylioides, ebenfalls die beiden älteren Arten als Synonyma unter Helix Epistylium Müller aufgeführt werden, und dazu die vierte Figur der Tafel 101 seiner Historia eitirt wird. Diese Figuren, weder mit den Beschreibungen von Müller oder Dillwyn, noch mit denen von Chemnitz übereinstimmend, nähern sich viel eher den Lister’schen Zeichnungen. Lamarck vereinigte 1822 ebenfalls beide Arten im zweiten Theile des sechsten Bandes seiner „Animaux sans Vertebres“ p. 86 unter dem Namen Helix Cookiana Gmel.; eine Ansicht, welche ebenfalls 1838 in der von Deshayes besorgten zweiten Ausgabe desselben Werkes beibehalten wurde. | Bis jetzt wurden, wie es scheint, sämmtliche Ansichten über die zwei ursprünglichen Arten, entweder aus indi- vidueller Würdigung der Beschreibungen etc. geschöpft, oder vielleicht ohne selbsständige genaue Untersuchung bloss nachgeschrieben. Erst 1817 finden wir in Becks „Index Molluscorum pra#sentis evi musei P. A. Christiani Friderici, Hafnie“ ganz abweichende Ansichien ausge- sprochen, und obwohl keine Beschreibungen beigegeben 2 7 er werden, verdienen die Angaben des genauen und talent- vollen Verfassers besondere Beachtung und wären, in Erwägung sowohl der sorgfältigen Synonymik, als auch der Mittel, welche ihm zu Gebote standen, eigentlich geeignet, jeden Zweifel zu lösen. Die königliche Samm- lung in Copenhagen war im Besitz nicht allein der Samm- lungen von Müller und von Chemnitz, sondern enthielt viele Originalexemplare der Ferussac’schen Arten, und Beck zeigte jedes Mal an, wenn solche vorlagen. Wir sehen daraus, dass Beek die Müller’scke Helix Epistylium in seiner Gattung Artemon (Streptaxis auct.) aufführt, während er die Ferussac’sche Helix Epistylium und die Chemnitz’sche Trochus australis (Helix Cookiana Gmel.) als zwei verschiedene Arten und Typen seiner Gruppe Sagda unter Helix einreiht; und alle nach Originalexem- plaren. Obwohl, wie gesagt, diese von Beck auf Autopsie begründete Angaben geeignet waren, gerechtes Bedenken über die Richtigkeit der früher allgemein angenommenen Deutung der Müller’schen und Chemnitz’schen Arten zu erwecken, so wurden sie doch von Pfeiffer ganz unbe- rücksichtigt gelassen, der noch 1842 in seinem Symbole die Lamark-Deshayesische Ansicht unverändert annahm, und die Beckischen Angaben nur so weit benulzte, um dem einzigen Missgriffe desselben zu huldigen, nämlich die Helix epistylioides Fer. unter die Synonymen der Helix Epistylium zu reihen. Im Jennernumero der „Proceedings of the Boston Society“ 1845, bei Aufstellung einer von ihm als neu an- gesehenen Art dieser Gruppe unter dem Namen Helix Jayana, gab Adams eine kurze Diagnose der Schnecke, welche er als Helix Epistylium Müll. annahm. Wir er- kennen daraus, dass er eben dieselbe Form darunter ee begriff, welche Dillwyn dafür hielt. Obwohl keine Syno- nymen angeführt werden, müssen wir annehmen, dass Adams die allgemein geltende Ansicht über die Identität sämmtllicher bis jetzt beschriebenen Arten dieser Gruppe theilte. Bis jetzt, wie es scheint, hatte Pfeiffer seine Ansichten nur aus Büchern geschöpft; im Jahre 1845 aber, im Junius- hefte der Malacologischen Zeitschrift, pag. 81, theilte er die Resultate seiner Untersuchung der englischen Samm- lungen mit, und stellte drei gut unterschiedene Arten auf, als Helix Epistylium Müll, H. Cookiana Gmel. und Helix epistylioides Fer., worunter er sämmtliche ihım bekannte Synonymen vertheilte.e Sowohl die betreffende Stelle in Dillwyns Catalogue, als auch die Adams’schen Diagnosen waren ihm unbekannt, und da er die Winke von Beck mit keiner Aufmerksamkeit würdigte, so blieben die früheren Missgriffe in der Deutung der älteren Arten im Wesentlichen unverändert, wie auch 1848 im ersten Bande seiner Monographia Heliceorum. | Während den Jahren 1849 und 1850 erhielt diese Gruppe eine namhafte Erweiterung durch die Aufstellung von acht neuen Arten aus Jamaica in Adams „Contribu- tions to Conchology.“ Wir ersehen daraus, dass Adams, sich verlassend auf Pfeiffers Auseinandersetzung, seine früheren Ansichten geändert hat: da aber Adams sich begnügle, bloss seine neuen Arten zu diagnosiren, So können wir nur aus zerstreuten Bemerkungen und Ver- gleichungen mit Mühe entnehmen, welche Formen er unter Helix Epistylium, Cookiana und epistylioides begreift. Wir übergehen einstweilen die Deshayes’sche Bear- beitung des Textes zur Ferussac’s Historia, da er bloss die Pfeifferischen&Diagnosen abschrieb, und oft ganz an- dere Arten nachher beschrieb; so wie die von Pfeiffer N a besorgien Abbildungen und Beschreibungen in „Philippi’s Icones“ und in der Küster’schen Ausgabe von Chemnitz; eben so lassen wir einstweilen bei Seite die von Reeve herausgegebenen Figuren sämmtlicher Arten der Gruppe, weil eigentlich nichts Neues darinn enthalten ist, um zur Untersuchung des im Sommer dieses Jahres (1853) erschie- nenen Supplementar-Bandes zur Monographia Heliceorum überzugehen, worin Pfeiffer sämmtliche aufgestellte Arten aufführt und diagnosirt. In dieser seiner letzten Bear- beitung behält Pfeiffer noch immer die gleiche Auffassung der älteren Arten bei, und da wir nach sorgfältiger Unter- suchung beweisen zu können glauben, dass er nicht allein die von Müller und Chemnitz beschriebene Arten ganz irrig auslegt, sondern auch mehrere der Adams’schen Arten verwechselt, wodurch eine seltene Verwirrung in der Synonymik entstanden ist; so finden wir uns genöthigt seine dort gegebene Auseinandersetzung als Text zu neh- men, unter jede Synonym die betreffende Stelle des Autors einzuschalten und mit einem Commentar zu begleiten; wonach zum Schlusse ein revidirtes Verzeichniss der Arten, wie sie aufzufassen sind, folgen soll. Zuerst aber einige Worte über den Anlass zu dieser Untersuchung und uber die Materialien, welche uns zn Gebote stehen. Schon zur Zeit, wo nur die drei Pfeifferischen Arten unterschieden waren, war es mir sehr schwer, die in meiner Sammlung vorliegenden Exemplare mit Bestimmt- heit unterzubringen: noch schwieriger, ja sogar unmöglich wurde es mir, zu einer klaren Ansicht zu gelangen, als ich sowohl von C. B. Adams selbst, als von Cuming und in letzerer Zeit von H. Bland Exemplare sämmtlicher Arten erhielt. Doch mich verlassend auf Pfeiffers Aus- einandersetzung, schrieb ich es einfach meinem eigenen Mangel’ an Scharfblick zu, und vertröstete mich auf die Hoffnung mit Hülfe reicherer Mittel später darin glück- licher zu werden. Vor einiger Zeit theilte mir mein Freund Albers eine schöne Reihe Exemplare mehrerer Arten mit, mit dem Ansuchen, sie mit meinen Original- exemplaren zu vergleichen und ihm meine Ansichten darüber zukommen zu lassen; dadurch veranlasst, die Gruppe wie- der vorzunehmen, entstand die oben mitgetheilte geschicht- liche Vergleichung der Quellen und bald gelangte ich zu der Ueberzeugung, dass sämmtliche Autoren — mit alleiniger Ausnahme von Beck — die Müller’sche Helix Epistylium missverstanden hätten. Dieser erste Missgriff erkannt, löste sich nach und nach und dann sehr schnell die ganze Verwirrung auf, und es wurde mir leicht, die 11 sämmt- lich der Insel Jamaica eigenthümlichen Arten dieser Gruppe zu verstehen und deren Synonymik klar darzustellen. Wir führen die Arten in der von Pfeiffer angenom- menen Reihenfolge auf. 1. HELIX EPISTYLIUN Müll. Pfeiffer Mon. Hel. 1. p. 181. Nr. 468; Supp!l. p. 139. Nr. 730 et p. 640. „Testa imperforata, solida, semigloboso-conoidea, regulariter coslu- lato-siriala, sub epidermide fulvescente, decidua alba; spira elevata, obtuse coniea; anf. 8 lente accrescentes, convexiusculi, ultimus dila- tatus, basi- subplanulatus, substriatus; columella brevis, obliqua, basi dilatata; apertura depressa, lunaris, intus lamella valida, acuta, colu- melle parallela munita; perist. simplex, acutum, marginibus callo tenui in aream columellarem dilatato junctis. Diam. maj. 29, min. 26, alt. 25 mill. Helix epistylium Müll. II. p. 57 Nr. 250. (250. Helix epistylium. Helix testa imperforata, subglobosa, striata, Candida, anfractibus septem. Cochlea alba sex orbium, margine primi orbis pulvinata, sive Trochus jamaicensis. List. Syn. t. 62. f. 60, Dan. Pille-Knappen. Diam. 12 lin. Cochlea colore aluminis pellucentis, sirialuraque spirarum nulli pulchritudine dispar. Testa candido- hyalina, supra in conum convexa nilide oblique striata ; subtus planiuscula, levis absque omni stria. Anfrac- tus septem, fere octo. Subtus juniores quidem perforat® sunt, at foramen in adultis labro aperturs tegitur. Apertura lunata; Labrum reflexum, politum. Listeri multo minor nostra, cste- rum convenire videtur. In Museo Moltkiano.) Obs. Kann man deutlicher eine Art der Gattung Streptaxis (Artemon Beck) darstellen, als mit den in der Müller'schen Beschreibung unterstrichenen Worten: „Testa hyalina, nitide oblique striata, striaturague spirarum nulli pulehritudine dispar; subtus levis absque omni stria; Labrum reflewum, politum? Wir brauchen kaum die Zu- sicherung Becks, der Müller’sche Exemplare vergleichen konnte, um jeden Zweifel zu entfernen. In welcher Art der Gattung Streptaxis die Helix Epistylium Müll. zu suchen sei, ist eine andere Frage, die ich nicht beantworten kann; jedenfalls kann sie nicht sehr von Streptaxis sub- regularis Pfeiff. (in Phil. Icon. et Mon. Hel. I. p. 4. Nr. 1) abweichen. Helix epistylium Gmelin p. 3630 Nr. 55. (H. testa subimperforata subglobosa striata candida: anfractibus septem. Müll, hist. verm. 2 p. 57. Nr. 250. — Lister Conch. 6:62: f.: OD. Habitat — — — testa diametri 12 linearum, hyalina, subtus planius- cula kevi, apertura lunata, labro reflexo polito.) Obs. Einfach nach Müller abgeschrieben. Helix epistylium (Helicostyla) Fer. pr. 309. Hist. t. 50, A. f. 4,5. (Nr. 309. Epistylium Müller; nobis, pl. CI, f. 4. H. epistylium Gmelin, Dillwyn. Trochus australis Chemnitz. DE Bar H. Cookiana Gmelin. H. alvearia Humphrey Mus. Calonne ? Trochus alveatus Port. Catal. Habite la Jamaique.) Obs. Ferussac citirt keineswegs die Tafel 50 A, welche damals noch nicht erschienen war, sondern die Tafel 101 (später als 51 B bezeichnet), und diese von Ferussac cilirte Figur 4 wird später von Pfeiffer zu seiner H. Cookiana citlirt, wozu auch die meisten der von Fe- russac allegirten Synonyma wahrscheinlich gehören. Wir wissen nicht, wer zuerst die Taf. 50 A f. 4, 5 als Helix Epistylium erklärte, und finden die erste derarlige Angabe in der Malac. Zeitschrift 1845 von Pfeiffer selbst vorge- bracht. Was die Figuren selbst betrifft, so können*wir nur behaupten, dass sie weder mit der Müller’schen Art, noch eigentlieh mit der Pfeifferischen übereinstimmen. Helix epistylium Phil. Jcon. Il. 9 p. 6 t. 6 f. 12. » » . Pfeiff. in Zeitsch. f. Mal. 1845 p. 82. » » Chenin. ed. II. Helix-t. 100 f. 33—40. Obs. Wir fassen diese drei Citate zusammen, da die darin enthaltenen Abbildungen und Beschreibungen von Pfeiffer selbst veranlasst oder verfasst wurden, und also seine eigenen Ansichten darstellen; dass sie der Müller- schen Beschreibung ganz widersprechen, brauchen wir kaum zu bemerken. Die von Philippi gegebenen Figuren sind weit besser gelungen als die in der zweiten Ausgabe von Chemnitz; beide aber stellen die von Pfeiffer be- schriebene Art erkenntlich dar. Helix epistylum Sowb. Conch. Man. f. 281. Obs. Es ist keine Beschreibung beigegeben; die Figur aber weicht sehr bedeutend von den Pfeifferischen ab, und scheint eher die von Chemnitz und Dillwyn be- schriebene Schnecke darzustellen. 2 On Helix Jayana Adams in Bost. Proc. 1845 p. 17. (H. Jayana; dente una lamelliformi longissima; testa latiore, sub- tus lalissime et profunde indentlalta; anfr. 91/, Alt.. 9 poll. lat. max. 1. 18 poll. ; lat. min. 1. 1 poll.) Obs. Vergleicht man die „Zesta subtus latissime et profunde indentata“ der Helix Jayana Adams mit den „Anfractus ultimus basi planulatus“ der Pfeifferischen Diagnose, so erhellt daraus, dass hier von zwei ganz verschiedenen Schnecken die Rede sein muss. Artemon epistylium Beck Index p. 48? (3. A. epistylium (0. Müll.) B. Am. centr. ? 4. Epistylium 0. Müll. !) Obs. Dass diese Citat nicht hieher gehöre, ist oben gezeigt worden. Helix epistylium Desh. in Fer. Hist. I. p. 326 Nr. 386. Obs. Da Deshayes ganz einfach die Pfeifferische Diag- nose abschreibt, ist es ganz unnölhig, weiter Rücksicht darauf zu nehmen; aus der Beschreibung selbst müssen wir aber annehmen, dass Deshayes eine ganz andere Art vor sich gehabt hat, indem er sagt: „dernier tour {res etroit en dessus, cylindrace & la circonference, deprime en dessous et concave au centre.“ Hiernach wäre darin viel eher die später von Pfeiffer als H. Cookiana beschrie- bene Schnecke zu suchen. Helix epistylium Reeve Nr. 312 Tab. 62. Obs. Reeve hat auch die Pfeifferische Diagnose, ob- wohl etwas verkürzt, abgeschrieben. Seine einzige Figur gibt nur die hintere Seitenansicht, mag aber wohl die von Pfeiffer gemeinte Art darstellen. „Obs. in speeiminibus junioribus (forma H. elevate Say) lamella unica baseos margine parallela extus conspicua est.“ Allgemeine Bemerkung. Fassen wir das oben hervorgehobene zusammen, so erhellt: erstens, dass Helix a: Epistylium Pfeiffer unmöglich die gleiche Art sein kann, welche Müller unter diesem Namen beschrieb, und zwei- tens, dass, mit alleiniger Ausnahme des Reeve’schen Citats,- und der seiner eigenen Schriften, sämmtliche von Pfeiffer allegirte Synonyma auszuschliessen seien. 2. HELIX EPISTYLIOIDES Ferussac. Pfeiffer 1. c. Nr. 469; Suppl. Nr. 731 et in add. |. c. „Testa imperforata, solida, globoso-conica, oblique costata, sub epi- dermide corneo-Iutescente alba; spira elata, semiglobosa ; anfr. 9, con- vexiusculi, ultimus obsolete angulatus, reliquis vix latior, basi impressus; columella brevis, perobligua, basi dilatata; apertura valde depressa, oblique lunaris, lamella concentrica in fundo baseos evanescente munita; perist. simplex, acutum. Diam. maj. 24; min. 23; alt. 19 mill.“ Helix epistylioides Fer. pr. 310; Hist. t (101) 51 Bf. 2. Pfeiff. in Zeitsch. f. Mal. 1845 p. 82. » N? | Chemn. Ed. Il t. 100 f. 41—43. Obs. Ueber diese drei Citaten ist nichts zu sagen, da sowohl die sehr erkenntliche Abbildung Ferussac’s, als die von Pfeiffer besorgte Beschreibung und Figuren gut übereinstimmen. Sagda alveolata Beck Ind. p. 9. (Trochus alveolatus Sol.) (1. 8. alveolata B. I. Jamaica. 1. adulta. Trochus alveolatus Sold. F. H. LI A, 1. H. Hd. Epistylium Fer.! 2. junior. H. Hd. epistylioides Fer. F. H. LI B, 2.) Obs. Es ist hier voraus ein Druckfehler in Beck Ind. zu corrigiren; es muss heissen, F. H. LI B, 4, statt F. H. LI A, 1. — Diese Citat ist hier durchaus nicht an rechter Stelle. Beck nahm als Typus seiner Sagda alveolata die von Ferussac als Helix Epistylium abgebildete Schnecke, und zwar nach Ansicht von Originalexemplaren: er glaubte allerdings irrigerweise in der von Ferussac bloss abge- bildeten aber nicht beschriebenen H, epistylioides nur den » » Er \ jungen Zustand seiner S. alveolata zu sehen, hatte aber keine Ferussac'schen Exemplare vergleichen können. S. alveolata Beck muss darnach unter den Synonymen der Pfeifferischen H. Cookiana verlegt werden, wenn man auch geneigt sein möchte, die „2. junior“ unter H. epistylioides zu lassen. Helix epistylioides Desh. 1. c. p. 325. Nr. 385. Obs. Die Diagnose aus Pfeiffer wörtlich entlehnt. Die lange Beschreibung bietet keinen Anlass zu Bemerkungen. Helix epistylioides Reeve Nr. 313 1, 62. Obs. Ebenfalls fast wörtlich aus Pfeiffer abgeschrieben. Die zwei Figuren sind gut. „Obs. 1. In speeiminibus junioribus fere discoideis (forma H. Wagneri Pf. similibus) 2 lamelle concentric® basi conspieus sunt. Obs. 2. Differt a precedente pra&ter lamellam juniorum duplicem statura minore, anfractibus arctioribus, costalis, apice obtuso et basi medio excavato.* Allg. Bem. Wir bezweifeln gar nicht, dass Pfeiffer die Ferussac’sche Art richtig aufgefasst hat, nur wie oben bemerkt, ist das Beck’sche Citat zu streichen. 3. HELIX COOKIANA Gmelin. Pfeiff. !. c. p. 182. Nr. 470; Suppl. Nr. 732 et in add. „Testa imperforata, conoidea, leviter striatula, -levigata, sub epi- dermide cornea alba; spira conoidea, obtusa; anfı. 91/, planiuseuli, ul- timus subangulatus, basi profunde excavalus; columella brevis, perob- liqua; apertura depressa, lunaris, lamella basali in fundo evanescente instructa; perist. simplex, acutum. Diam. maj. 25; min. 23; alt. 24 mill. Helix Cookiana Gmel. 230 p. 3642. (H. testa pyramidali levi alba obtusa: basi imperforata convexa. Chemn. Conch. 9. t. 122 f. 1049, 1050. Habitat in insulis maris australis.) Obs. Wir stossen hier wieder auf solche Wider- sprüche in den Diagnosen von Pfeiffer und von Gmelin, — MW — dass wir genöthigt sind, zwei verschiedene Arten anzu- nehmen. Da Gmelin seine Diagnose bloss aus der Beschrei- bung von Chemnitz zusammensetizte, werden wir uns in unserer Bemerkung zu dem Chemnitz’schen Citat weiter darüber auslassen. Helix Cookiana Lam. Nr. 77; ed. Desh. p. 64. (H. testa orbiculato-conoidea, trochiformi, imperforata, minutissime striata, alba; anfr. vctonis convexis; spira obtusa labro acuto. Helix episiylium Müll. (1. ec.) Lister Conch. t. 62. f. 60. Trochus australis Chemn. (}. c.) Helix Cookiana Gmel. (l. ce.) Ejusdem //. epistylium (1. e.) Daudebard Hist des Moll. pl. 101 f. 4.) Obs. Es ist eigentlich unmöglich, aus der Lamarck’- schen Diagnose die von ihm gemeinte Schnecke zu ent- ziffern. Die hinzugezogenen Synonymen gehören auch zu drei verschiedenen Arten; doch mussen wir annehmen, dass er die von Ferussac abgebildete Species hat designi- ren wollen. Helix Cookiana Pfr. in Zeitsch. f. Mal. 1845. p. 82. Ki “ Chemn. ed. II. Helix t. 21 f. 4,5 et t. 100 f. 35—37. Obs. Hier müssen wir die f. 4, 5 der 21sten Tafel der 2ten Ausgabe des Chemnitz, welche die Original- figuren der ersten Ausgabe wiedergeben, und in jeder Hinsicht von denen auf t. 100 f. 35—37 gegebenen ab- weichen, ausschliessen. Sonst natürlich gehören diese Citate zu der von Pfeiffer beschriebenen Art. Helix epistylium Fer. Hist. t. (101) 51 B. f. 4. Obs. Es ist möglich, dass diese Figuren zur Pfeifferi- schen Art gehören, doch wäre es ebenso möglich, dass — 101 — die zu H. torrefacta Adams, eine auf Jamaica wie es scheint noch gewöhnlichere Art hingehören. Helix Epistylium Blainv. Dict. Sc. Nat. XX p. 438. (kann ich nicht vergleichen.) Trochus australis Chemn. IX. P. 2. p. 49 t. 122 f. 1049, 1050. („Trochus australis, testa terrestri, alba, pyramidata, levi, anfracti- bus octo subconvexis, apice obtuso, basi convexa, labro acuto. Diese neue Gattung von Erdschnecken und Kräusein haben wir den Coskischen Seereisen — — — zu verdanken.“ ete. etc. —— — „Ber hier vorgestellte südländische Landkräusel hat acht kräusel- förmig gebildete Stockwerke, welche ven zarten senkrechten Streifen bezeichnet erscheinen. Der Wirbel ist stumpf, aber die Grundfläche ein wenig gewölbet und erhoben, doch undurehbehret und ungenäbelt“ etc. etc.) Obs. Wie oben bei dem Gmelin’schen Citate bemerkt worden, widerspricht in ihren Hauptcharakteren die Be- schreibung Chemnitzens der Pfeifferischen Diagnose, so wie ebenfalls seine Figuren den von Pfeiffer gegebenen. Wir dürften sogar mit Recht eine zu der Gruppe Sagda gar nicht gehörende und noch nicht ermittelte Schnecke darin sehen, wenn wir dem Stillschweigen von Chemnitz über die Anwesenheit einer inneren Lamelle, und der ganz abweichenden obwohl ziemlich unsicheren Vater- landsangabe (Inseln des südländischen Meeres) volles Ge- wicht beilegten. Wenn wir jedoch bedenken, dass Chemnitz seine Exemplare von einer englischen Entdeckungsreise erhielt, so dürfen wir mit voller Sicherheit annehmen, dass Dillwyn, der sein Descriptive Catalogue 1817 nach den in England existirenden Sammlungen verfasste, und der nächste war, der die Chemnitz’sche Art aufführte, Exemplare gieichen Ursprungs wie die, welche Chemnitz erhielt, beschrieb. Da Dillwyn nun solche Charactere in seiner Beschreibung angibt, dass die von ihm gemeinte 2 — 102 — Art unmöglich verkannt werden kann, wollen wir die betreffende Stelle auf p. 926 des zweiten Bandes seines Werkes hier einschalten. „Helix epistylium. 90.“ Shell subumbilicated, rather pyramidal, with eight whirls, and the summit obtuse; umbilicus nearly closed by the pillar lip. Helix epistylium Müll. Verm. II. p. 57. Gmelin p. 3630. Brookes Introd. p. 163 t. 8 f. 114? Helix Cookiana Gmel. p. 3642. Trochus australis Chemnitz IX part. 2 p. 49 t. 122. f. 1049, 1050. Trochus alveolatus Portland Cat. p. 52 Nr. 1240. Lister Conch. t. 62. f. 60. Favanne 1. 64. f. O 4. Inhabits Jamaica. Lister. South sea islands. Chemnitz. Shell nearly an inch long, and almost equally broad, of an uniform whitish colour, with eight obliquely stria- ted whirls; the base is rather convex, less strongly stria- ted than ihe $Spire, and {he umbilicus is nearly closed by the pillar lip.; @n the throat of my specimen there are three large teeth in a row. Itis called Ihe Beehive Snail in the Portland Catalogue.“ ‘ Obwohl die von Dillwyn hinzugezogenen Synonymen zu gar verschiedenen Arten gehören, können wir aus den beigegebenen Merkmalen „im Schlunde drei grosse Zähne in einer Reihe“ keinen Augenblick im Zweifel sein über die von ihm gemeinte Schnecke, und da die Stellung und Natur dieser Zähne sehr aufaliend sind — eigentlich abnorm erscheinen; da sie in gewissen Stadien der Ent- wicklung der Individuen sehr tief im Schlunde sich be- finden, möglicher Weise wie die Lamelle in anderen Arten dieser Gruppe ganz fehlen können, so ist es anzunehmen, dass Chemnitz sie als Etwas ganz Zuwfälliges mit Still- schweigen überging, oder vielleicht gar nicht bemerkt hat; und da die Abbildungen von Chemnitz im äusseren — 18 — Habitus der von Dillwyn beschriebenen Schnecke besser entsprechen, als irgend einer andren Art dieser Gruppe, so müssen wir die von Dillwyn beschriebene Art als Helix Cookiana annehmen. Es folgt daraus, dass Pfeiffer eine ganz andere Art irriger Weise als Helix Cookiana Gmel. beschrieben hat. Sagda australis Beck. Ind. p. 9. („S. australis (Ch.) B. ©. IX, 1049 50. ? Trochus australis Ch.! — H. Cookiana Gm. Lm. H. Epistylium Dw.“ ) Obs. Hieraus sehen wir, dass Beck die oben begrün- dete Auslegung der Chemnitz-Gmelin’schen Art nach Autopsie der Chemnitz’schen Exemplare erkannte, nur ist das Citat von Lamarck zu streichen. Epistylia conica Swains. Mal. p. 165. f. 18 a. Obs. Diese Figur mag wohl zu Pfeiffers Art gehören, da aber keine Beschreibung beigegeben wird, so ist sie keineswegs massgebend. Lister t. 62. f. 60! (jun.) Obs. Was soll das ! bedeuten? Kaum dass Pfeiffer Lister'ische Exemplare verglichen hat; soll es aber bloss sagen, dass er die citirlen Figuren angesehen hat, so ist das Ausrufungszeichen völlig überflüssig, indem kein Autor ein Buch citiren darf, wenn er es nicht selbst verglichen hat, wenigstens nicht ohue es dabei anzugeben; soll es aber sagen, dass die Figuren gut sind und mit seinen Exemplaren ganz übereinstimmen, so können wir diese Behauptung gar nicht begreifen, da die Listerischen Fi- guren schief gezeichnet, keinen Anhaltspunkt zur Ver- gleichung bieten, und stimmen so wenig mit den anderen von Pfeiffer entweder selbst besorgten oder citirten Figuren überein, dass wir geneigt sind, eine ganz andere Art darin zu suchen. — 14 — Helix Cookiana Desh. |. c. p. 326 Nr. 387. » » Chenu. t. 6. f. 3. Obs. Deshbayes hat einfach Pfeiffers Diagnose abge- sehrieben, womit auch seine Beschreibung übereinstimmt. Chenu kann ich nicht vergleichen. Helix alligans Reeve Nr. 311. t. 62. („Helix alligans. H. testa imperforata, erecto-conoidea, sub epi- dermide olivaceo-cornea pellueido-alba; spira ad apicem obtuse depressa; anfractibus novem ad decem, planulatis, ultime ob- tuse angulato, sublus lale depresso excavalo; apertura lunari, fauce lamella parva instructa; peristomate tenui, acuto. Adams, Contributions to Conchology Nr. 7 p. 105.) Obs. Pfeiffer hat vollkommen Recht, die Reeve’sche H. alligans, als von der Adams’schen Art verschieden, anzuschen, und zu seiner Helix Cookiana zu ziehen. Die zwei Figuren sind sehr treffend nach schönen Exemplaren gezeichnet. 4 Obs. 1._„Speeimina juriora (forma H. ligere Say) basi bilamellata. Obs. 2. Ab ambabus speciehbus precedentibus differt spira elevata conica, anfractikus aretis levigatis, ad suturam solummodo siriatulis et basi profunde excavalo.“ Allg Bem. Auch hier glauben wir bewiesen zu haben, dass H. Cookiana Pifeiff. nimmermehr die unter diesem Namen von Gmelin, nach Chemnitz aufgestellte Art sein kann. Als sichere Synonymen zu Seiner Art sind ausser seinen eigenen Schriften bloss die von Reeve und Deshayes in Fer. Hist. anzusehen. 4. HELIX ALLIGANS Adams. -+ Pfeiff. 1. c. Suppl. p. 139. Nr. 733. „Testa imperforata, glioboso-conoidea, sub epidermide luteo-fusca alba, striis inerementi regularibus, in spira rudissimis, in anfr. ultimo subtilibus seulpta; apex perobtusus; spira valde elevata, superne con- vexa, deorsum fere reetelinearis; anfı. 8 angusti, convexiuseuli, ullimus — 15 — subtus vix eonvexus, regione umbilieali planulata; apertura obliqua, la- tiuseula, Junaris, lamella hasali valde prominente, acuta, valida, pro- funda munita; labrum tenue, acutum; columella modice dilatata, rotun- data. Div. anfr. superiorum 140%; div. media 950; alt. 1. 05, lat. max. 1. 25, min. 1. 17 (Ad.)* Helix alligans Adams Contr. to Conch. Nr. 7. p. 105. („Helix alligans. Shell globose, conoid: white, with a yellowish brown epidermis: with regular strie of growth, which are very coarse on the spire, and fine on the last whorl: apex very obtuse : spire well elevated, with the outlines very con- r vex above, nearly rectilinear below: whorls eisht, narrow, rather convex, with a well impressed suture ; last whorl scar- cely convex beneath, with the umbilical region planulate: aper- ture oblique, rather broad, lunate; with a very prominent sharp stout revolving lamella far within in the lower part of the last whorl: labrum rather thin, sharp: columella moderately dilated and well rounded: umbilicus wanting. This species resembles H. epistylium and ZH. epistylioides. Itis most easily recogni- sed by the plane surface of the umbilical region. Divergence etc. (ui supra).“) Obs. Nach Adams’ Angabe des Unterschiedes dieser Art von H. epistylium sehen wir, dass er unter dieser letzteren eine mit ausgehöhlter oder vertiefter Umbilical- region versehene Schnecke begreift. Allg. Bem. In dieser Pfeiffer nur nach des Ver- fassers Beschreibung bekannten Art, können wir Nichts anders sehen, als die von Pfeiffer beschriebene Helix epistylium. 5. HELIX FOREMANTANA Adams. Pfeiff. 1. c. Suppl. p. 139 Nr. 734 et in add. |. e. „Testa imperforata, ovoidea, ‚solida, superne oblique striata, pallide eorneo lutescens; spira convexo-conica, acutiuscula; sutura impressa, marginata; anfr. 8 convexiusculi, lente acorescentes, ultimus non des- cendens, peripheria obsoletissime angulatus , basi subtilius striatus, globosus, medio profunde impressus; apertura fere verticalis, oblique lunaris, infus lamella valida subspirali pluries interrupla wunila; L — 106 — perist. simplex acutum, margine columellari substricto, declivi, calloso- incrassalo. Diam. maj. 22, min. 20, alt. 18 mill. Helix Foremaniana Adanıs Contr. to Conch. Nr. 5. p. 80. („Helix Foremaniana. Shell ovoid, with a scarcely perceptible obtuse angle on the periphery : white, with a very pale horn- coloured epidermis: with fine irregular strie of growth, and sometimes on the lower side of the last whorl with inequi- distant unequal concentric strie: spire very much elevated, with very convex outlines: whorls seven and one half, quite convex, with a well impressed suture ; last whorl very convex beneath to Ihe centre, withont any indenlaltion in the umbilical region: aperture obliquely lunate, wider below than above; wilhin, a little below the middle of the right side, is a long lamellar looth, commeneing abruptly in the bottom of the aperture , and gradually diminishing in height to üs lerminalion «a little within the margin; with a wide irregular looth on the end of Ihe columella: labrum sharp: umbilicus wanting etc. Greatest breadth .78 inch.; least breadth .?3inch.; height .9 inch.“) Obs. Vergleichen wir die Pfeifferische Diagnose mit der Adams’schen Beschreibung, so sehen wir hier wieder, dass er eine ganz andere Schnecke beschrieben hat, Pfeiffer sagt: anfr. convexiusculi, Adams: e toto convexi; Pfeiffer: anfr. ultimus basi profunde impressus, Adams: anfr. ultimus subltus convexissimus usque ad centrum, sine ulla indentatione in regione umbilicali; Pfeiffer : in- tus lamella valida subspirali, pluries interrupta munita, Adams: intus dens lamellaris longa, ex fundo aper- tur subito oriens, altitudine versus ejusdem termi- nalionem pone marginem gradatim decrescens; Pfeiffer: margine columellari calloso-incrassato, Adams: dens lata irregularis ad basin columell. Die Bildung der basal zahnartigen Lamelle beweist, dass Pfeiffer die gleiche Art beschrieben hat, die früher Dillwyn und Adams unter H. epistylium verstanden, und Beck als die Chemnitzische Trochus australis erkannte. -— — Helix Foremaniana Reeve Nr. 310 t. 62. („Helic Foremaniana. Hel. testa imperforata, late conoidea, basi subobesa, sub epidermide cornea pellucido-alba; spira obtusa; anfractibus octo, convexis, arcuatim striatis, ullimo tumidius- eulo, vix angulato, basi profunde excavalo; apertura lunari, fauce lamella hinc inde interrupta insirucla ; peristomate sim- plice acuto. Closely allied to H. Cookiana, but of a larger and more robust growth.“) Helix Cookiana Reeve Nr. 308. t. 62 (junior). („Helix Cookiana. Helix testa imperforata, depresso-conoidea, le- viter striatula, laevigata, sub epidermide cornea alba; spira conoidea, obtusa; anfractibus octo ad novem, convexis, ultimo vix angulato, basti profunde ercavato; columella brevi, pereb- liqua; apertura depressa, lunari, fauce lamella basali inter- rupta instrucla ; peristomate simplici, acuto.“) Obs. Wir sind ganz mit Pfeiffer einverstanden, dass Reeve zwei Zustände derselben Art hier unter zwei Namen abgebildet hat; behaupten aber aus den gleichen Gründen wie oben angegeben worden, dass sie durchaus nicht die H. Foremaniana Adams sein können, wohl aber die früher von Adams als H. epistylium beschriebene, zuletzt aber mit Recht als H. Cookiana Gmelin verschickte Art. 6. HELIX CONNECTENS Adams + Pfeiff. 1. c. Suppl. p. 140. Nr. 735 et in add. 1. c. „Testa imperforata, hemisphariea, alba epidermide cornea vestita, striis inerementi rudiusculis sculpta; apex obtusissimus ; spira regulariter convexa; anfr. 9 angustissimi, modice convexi, ultimus subtus convexius- culus, regione umbilicari concaviuscula; apertura fere transversa, angus- tiuscula, lunaris, lamella basali valde prominente, acuta, valida, pro- funda munita; labrum tenue, acutum, labium in adultis incerassatum; columella peroblique producta. Diverg. media 1100; alt. O0. 68, lat. max. 1., min. 0. 95° (Ad.).“ Helix conneetens Adamıs Contr. to Conch. Nr. 7 p. 105, („Helix connectens. Shell hemispherical, white, with a horn-co- loured epidermis: with rather coarse sirie of growth: apex — IB very obtuse: splre with regular and very convex outlines: whorls nine, very narrow, moderately convex, with a well impressed suture: last whorl slightly convex beneath, with the umbilical region slightly concave: aperture nearly trans- verse, rather narrow, lunate; with a very prominent sharp stout revolving lamella far within in the lower part of the last whorl: labrum thin and sharp: labium in old shells, with a rather thick deposit: columella produced very obliquely; um- bilicus wanting. Divergence eto. (ul supra).“) Helix connecetens Reeve Nr. 312 t. 62. Obs. Pfeiffer kennt diese Art nur aus der Beschrei- bung. Die citirte Figur von Reeve, obwohl nur Rücken- ansicht, ist eine getreue Abbildung des Habitus der Adams’- schen Art, welche möglicherweise blos Form von Helix epistylioides Fer. sein Konnte. 71. ‚HELIX TORREFACTA Adams. Pfeiff. 1. c. Suppl. p. 140. Nr. 736 et in add. 1. c. „Testa imperforata, conico-globosa, solidula, sub epidermide tenuis- sima lutescenti-albida; spira convexo-conica, apice acutiuscula; sutura impressa; anfr. 9 parum convexi, superiores eleganter striati, inferiores sublvigati, ultimus peripheria subangulatus, basi medio vix impressus; columella fere recte descendens, subtorto-incrassata; apertura lata, depresso-lunaris, lamella basali valida munita; perist. simplex, acutum. Diam. maj. 16, min. 15, alt. 15 mill. Helix torrefacta Adams Contr. to Conch. Nr. 2 p. 31. („Belix torrefacta. Shell conoid, with a very thin transparent epi- dermis, on the upper whoris, which is a littie thicker and straw- coloured on the lower whorls; smooth or with almost imper- ceptible strie of growth; spire like that of H. Cookiana Fer., but a little more elevated; whorls eight, short, moderaiely convex, with a well impressed suture; last whorl with the base, (intermediate between that of Helix Cookiana and H. Epistyliam Müll.) having its central region rather deeply but not very widely indented; aperture lunate; labrum sharp; co- lumei!a somewhat twisted and produced rather obliqueiy ; N around the base of the last whorl within is a lamella, which slopes inwardly as it rises. m Dimensions of two varieties: NP 1: greatest breadth .7 inch.; least breadth .68 inch; height .7 inch. NP 2: greatest breadth .6 inch; least breadth .55 inch; height .7 inch.“) Helix torrefacta Chenin. ed. I H. Nr. 789 t. 126 f. 14. 5 r Reeve. Nr. 309. t. 62. Allg. Bem. Sowohl die Diagnose, als die von Pfeiffer eitirten Figuren entsprechen gut der Beschreibung von Adams. Hieher möchte ich die t. 62 f. 60 von Lister eitiren: ob Ferussac Tab. 51 B f. 4 auch nicht eher hieher gehöre, bleibt zweifelhaft. 8. HELIX PILA Adams. Pfeiff. 1. c. Supp!. p. 140. Nr. 737 et in add. |. c. „WDesta imperforata, subglobosa, tenuis levigata (sub lente minu- tissime decussatula), diaphana, albida; spira convexo-conica, aculius- cula; sutura profunda; anfr. 61/, convexi, ultimus globosus, basi non impressus; columella brevis, subverticalis, denf«to-dilatala; apertura lata, lunaris, lamina acute elevata infra medium anfractus ‚ultimi par- tita; perist. simplex, acutum. Diam. maj. 12, min. 111/,, alt. fere 12 mill. Helix Pila Adams Contr. to Conch. Nr. 2 p. 31. („Helix Pila. Shell very globular ; white, translucent; with excessi- . vely fine strie of growth and mieroscopie spiral lines ; spire with very convex outlines, apex very obluse; whoris more than 6, quite convex, with a well impressed suture; aperture lunate, except as interrupted by the intrusion obliquely of a large uneven abruptly terminating columella ; lip very thin and sharp; within, nearly half way up the outer side, isa high lamella, which after entering half the length of the last whorl sud- denly diminishes to a line; umbilicus wanting. Greatest breadth .6 inch; heisht .53 inch.) Obs. Hier wieder stimmt die Diagnose Pfeiffers nicht mit der Adams’schen Beschreibung überein; wir sind über- zeugt, dass Pfeiffer die ächte H. Foremaniana Adams mit der Helix Pila vermengt hat; ‘oder noch eher vielleicht =. "ER Fr letztere als kleine Form, oder Jugendzustand der ersteren angesehen hat, was noch wahrscheinlicher wird, da sonst keine Spur der H. Foremaniana Adams unter den von Pfeiff. aufgeführten Arten zu finden ist. Helix Pila Chemn. ed. II. Helix Nr. 790 t. 126 f. 13. » » Reeve Nr. 322. t. 63. Obs. Beide Figuren, obwohl wahrscheinlich die H. Pila darstellend, sind keineswegs bezeichnend. In den letzeren besonders ist das Gewinde zu erhoben und spitz. 9. HELIX LAMELLIFERA Adams. Pfeiff. I. c. Suppl. p. 141 Nr. 738 et in add. |. c. „Testa imperforata, depresso-semiglobosa, luteo-cornea, striata, epidermide subpustulosa indula; spira parum elevata, apice acutiuscula; sutura impressa; anf. 51/,—6 parum convexi, sensim acerescentes, ulti- mus convexior, nou descendens, bast vix impressus, intus ad peripheriam lamella mediocri horizontali, antice evanescente munita ; columella ealloso- subincrassata, declivis; apertura parum obliqua, lunaris; perist. simplex, rectum, acutum. - Diam. maj. 10, min. 9, alt. 6 mill. Helix lamellifera Adams Contr. to Conch. Nr. 2 p. 31. („Helix lamellifera. Shell hemispherical; brownish horn colour ; epidermis with sharp but microscopie projecling lamelliform points, which are frequently worn off; with rather coarse and distant strie of growth; spire convex, moderately elevated; apex subacute; whorls 5 and one half, a little convex, with a well impressed suture; aperture lunate; on the inside of the periphery of the last whorl, a little within the labrum, com- mences a slightly elevated lamella, which extends from 1000 to 1209 farther in; labrum very thin and sharp; columella so- mewhat thickened, very oblique; columellar region moderately indented. Greatest breadth .39 inch; least breadth .35 inch; height .27 inch.) Obs. Pfeiffer ist nicht glücklich gewesen in der Wahl des Ausdruckes, womit er die in dieser Gruppe so unge- — 111 .— wöhnliche Bewaffnung der Epidermis beschreibt. Die . ganze Oberfläche ist mit kleinen fast dreieckigen, spitz- zulaufenden, flachen, dünnen aber fast stachelartigen Epi- derialfortsätzen bedeckt. Helix lamellifera Chemn. ed. II H. Nr. 791 t. 126 £. 5,6. » » Reeve Nr. 318 t. 63. Obs. Die Figur in Chemn. ed. II, obwohl dem Ha- bitus nach getreu, ist ungenügend. Die von Reeve ge- gebenen Figuren sind gar nicht gelungen, und besonders in der Figur 318 b. würde man eher eine Schnecke aus der Verwandischaft der H. diaphana Lain. suchen. Auch Reeve’s Beschreibung der Epidermis „granulis minutis elevatis sculpta“ ist ganz verfehlt. 10. HELIX 0SCULANS Adams. Pfeiff. 1. c. Suppl. p. 141 Nr. 739 et in add. |. c. „Testa imperforata, depressa, tenuis, striatula, nitida, pellucida, hyalino-albida; spira brevissima, convexa; sutura levis, submarginata; anfr. 61/, vix convexiusewli, ultimus non descendens, basi subexcavatus; apertura parum obligua, oblique lunaris; perist. simplex, rectum , mar- gine columellari subcalloso, fere horizontali, basali lamella valida, profunde intrante, extus conspicua munita. Diam. maj. 13, min. 12, alt. 6 mill.“* Helix osculans Adams Contr. to Conch. Nr. 7 p. 107. („Helix osculans. Shell very similar to that of H. arboreoides, but the whorls increase less rapidly, so that the outer whorl and the aperture are not so wide as in that species; the lower side of the last whorl is thicker, and within is furnished with a stout revolving lamella a little exterior to the middle of this side. This species connects the groups of Jamaica Helices, which are represented by MH. arboreoides and H. Epistylium. Height ‚21 inch.; greatest breadth .44 inch; least breadih .41 inch.“) Helix osculans Chemn. ed. II Helix Nr. 1021 t. 154 f. 1,2. Obs. Die Figuren sind gut. Zu bemerken ist aber, dass Adams in Contr. to Conch. p. 174 eine var. delaminata — 112 — dieser Art angibt, welche wohl verdient hätte, in Pfeiffer’s Monographia aufgeführt zu werden. Helix osculans Reeve Nr. 315 t. 68. („Helix osculans. Helix testa imperforata tenui, vitreo-albida, de- presso-orbiculari; anfraetibus quinque, oblique tenuissime et creberrime cosiulato-striatis, ullimo carinalo, basi excavato; apertura depresso-lunari, fauce lamella fenui opaco-alba munita.“) Obs. Sowohl die Beschreibung als die Figur ent- sprechen keineswegs der Adams’schen Art; und sollte Reeve wirklich ein Exemplar der ächten H. osculans Adams vor sich gehabt haben, so müssen wir beide als vollkommen unbrauchbar verwerfen. Wir vermuthen aber, dass Reeve junge Exemplare einer der anderen Arten statt der ächten Helix osculans beschrieben und abge- bildet hat. Allgem. Bemerk. Die Helix osculans macht, wie Adams richtig bemerkt, den Uebergang der Gruppe Sagda zu den enggewundenen Arten der Gruppe ZAyalına, worin man gewiss eher die var. delaminata suchen würde. Eine andere von Adams aufgestellte Art, welche Pfeiffer wegen der durchbohrten Schale, und fehlenden Lamelle in eine ganz andere Abtheilung seines Systems einreiht, muss dennoch hier aufgeführt werden, wie Adams selbst richtig erkannt hat; es ist die ll. HELIX EPISTYLIOLUM Adams. | Pfeiff. 1. c. Suppl. p. 50 Nr. 144 et in add. p. 627. „Testa perforata, conica, solidiuscula, striatula, alba; spira elevata, apice obtusata; anfr. 7 convexiusculi, angusti, ultimus non descendens, peripheria subangulatus, basi planulatus; apertura vix obliqua, depressa,. lunaris; perist. simplex, acutum, ad perforationem reflexiusculum. Diam. maj. 41/,, min. 4, alt. 31/3 mili. — 13 — Helix epistyliolum Adams Contr. to Conch. Nr. 2 p. 31. („Helix Epistyliulum. Shell conoid; white; with mieroscopie strie of growth; spire with very convex outlines ; apex very obtuse; whorls six and one half, a little convex, with a well impressed suture; last whorl with a subangular periphery; aperture lu- nate, without any internal lamella; lip sharp; umbilicus very narrow, rather deep. Greatest breadth .175 inch ; least breadth ‚16 inch; height .17 inch. Bxcept in its minute size this species ressembles Z7. epistylium, and still more closely H. Cookiana.“) Helix epistyliolum Chemm. ed. HI Belix Nr. 679 d. t. 108 f: 17.88. Ä Reeve Nr. 342 t. 66. Obs. Die in Chemnitz ed. II gegebenen Figuren sind gut, weniger aber die von Reeve, worin das Gewinde viel zu conisch dargestellt wird. Aus obiger Auseinandersetzung ergibt es sich, dass Pfeiffer unter H. Epistylium Müil., H. Cookiana Gmel., und Helix Foremaniana Adams, ganz andere Arten be- schrieben hat, als ursprünglich darunter gemeint wurden, und dass er unter H. Pila Adams, höchst wahrscheinlich zwei Adams’sche Arten vermengt hat. Es ergibt sich weiter, dass die von ihm in seiner Monographie ange- wandte Synonymik in chaotischer Unordnung sich befindet, dass mit einem Worte durch seine Bearbeitung die von Anfang an obwaltende Verwirrung nur vermehrt worden ist. Ehe ich aber dazu schreiten kann, meine Auffassung dieser Arten darzulegen, muss ich zu ermitteln suchen, welche Arten Adams eigenilich in seiner letzten Auf- ziählung der Landschnecken von Jamaica (Contr. to Conch. Nr. 10 p. 186 April 1851) als H. Epistylium Müll., Helix Cookiana Gmel., und H. epistylioides Fer. begreift, da er diese Arten nur dem Namen nach aufgeführt hat. — 114 — 1) Helix Epistylium. Aus den Proceedings of the Boston Sociely, wie früher gezeigt worden, ist ersichtlich, dass Adams damals als H. Epistylium die gleiche Schnecke gemeint hat, welche Dillwyn als H. Epistylium beschrieb; nämlich die mit einer in mehrerer Zähnen aufgelöste La- melle. Laut einigen in seinen Contr. to Conch. zerstreu- ten Vergleichungen und Bemerkungen, ist es aber klar, dass er seine Ansichten später änderte, und, nach authen- tischen, mir und Anderen mitgetheilten Exemplaren, ergibt es sich, dass Adams die H. Epistylium der Proceedings als H. Cookiana Gmelin ansah; so wie die H. Jayana der Proceedings „t. latiore, subtus latissime et profunde in- denta“ als die H. Epistylium Müller et auctorum. Wir finden nämlich (Contr. p. 31), dass er H. torre- facta, welcher er eine etwas tief, aber nicht sehr breit vertiefte Basis zuschreibt, als in diesem Charakter die Mitte haltend zwischen H. Cookiana und MH. Epistylium beschreibt. Seite 105, unter H. alligans, sagt er, dass diese Art (H. alligans) den H. Epistylium und epistylioides ähnelt, dass sie aber durch die flache Unterseite der Umbilical- region am leichtesten von beiden unterschieden wird. Seite 173 beschreibt er zwei Varietäten seiner Helix Epistylium, nämlich: 1. var. minor, durch rundere Um- risse, unten bedeutend mehr convex, und weniger glän- zender Oberfläche abweichend, und: 2. eine var. delami- nata, worin nämlich die Lamelle fehlt. Aus diesem sehen wir, dass Adams zuletzt eine mit breit und tief ausgehöhlter unteren Fläche versehene Schnecke gemeint hat; und also ohne Zweifel sind seine H. Epistylium und Pfeiffers 7. Oookiana die gleiche Art. 2) Helix Cookiana. Ueber diese Art finden wir in seinen Contr. eigentlich keine bestimmten Angaben; nur Mb — unter H. torrefacta, wie oben bemerkt, wird H. Cookiana als Gegensatz zu Helix Epistylium dargestellt. Es folgt daraus, dass H. Cookiana Adams eine nicht vertiefte noch ausgehöhlte Basis haben muss. Die von ihm selbst, sowie von Herrn Bland erhaltenen Exemplare, so wie diejenigen, welche ich vom Museum in Heidelberg etc. bezogen habe: ebenfalls diejenigen Exemplare, welche Reeve in der Cumingschen Sammlung vorfand und abbildete, beweisen, dass Adams die Schnecke, welche er zuerst, wahrschein- lich durch Dillwyn veranlasst, als H. Epistylium beschrieb, zuletzt als H. Cookiana und vollkommen richtig ansah. Helix Cooktana Adams ist aber die gleiche Schnecke, welche Pfeiffer irrigerweise als H. Foremaniana Adams be- schrieben hat. 3) Z. epistylioides. Auch über diese Art finden wir in den Contributions kaum eine Notiz, ausser dass Adams, bei Gelegenheit der H. alligans (p. 105), die H. epistylioides und H. epistylium auf die gleiche Linie stellt und beiden eine vertiefte Unterfläche zuschreibt. Meine von Adams erhaltenen Exemplare lassen sich aber kaum von Helix Epistylium Pfeiffer unterscheiden und stimmen gar nicht mit der von Ferussac so gut abgebildeten Art überein, wovon ich bezeichnende Exemplare von Herrn Cuming, aber nur von ihm allein, erhalten habe. Sollten die von Adams erhaltenen Exemplare wirklich der von ihm ge- meinten Art angehören, so kann ich darin nur eine kaum merkbare Varietät der H. Epistylium Pfeiffer sehen. Hin- gegen wie oben bemerkt, kommt die H. connectens Adams, wovon ich authentische Exemplare besitze, der ächten H. epistylioides Fer. ziemlich nahe. Noch ein Wort über die Stelle, welche die Gruppe Sagda im System einnehmen sollte. Schon lange ist die Nothwendigkeit, die Gattung Helix in mehrere zu trennen, a 3; te gefühlt und erwiesen worden, und obwohl bis jetzt in keinem allgemeinen systematischen Werk aufgeführt, ist dennoch die Abtheilung der meistens glas- oder porzellan- artigen, eintönig gefärbten, mit scharfem, weder mit ver- dicktem noch umgeschlagenem Mündungsrand versehenen Arten, als Gattung unter den Namen Zonites faclisch an- genommen worden. Wir haben schon längst, nicht allein auf diese mehr äusseren Characteren, sondern auch auf Eigenthümlich- keiten der Kau- und Fortpflanzungsorgane, sowie auf eigenthümliche Lebensverhältnisse der Thiere gestützt, diese Gattung ‘als durch die Natur bedingt, anerkannt; freilich aber nicht in der Ausdehnung wie die französischen Malacologen sie anzusehen, geneigt scheinen. So lange man suchen will, Gattungen und Gruppen immer und allein auf einzelne, scharf ausgedruckte und nie zu feh- lende Characlere zu gründen, so lange werden bloss künstliche, der Natur fast immer widersprechende Systeme gebildet. Indem die französischen Malacalogen ihren Be- griff der Galtung Zonites allein in dem Mangel eines Pfeilsackes, oder in Eigenthümlichkeiten der Fresswerk- zeuge suchen, so bilden sie einen eben so unnatürlichen, verworrenen und ungenugenden Complex, wie die Gattung Helix jetzt ist. Nicht allein werden H. candidissima und deren Verwandte, sondern auch die westindische H. Lychnuchus als Zonites angesprochen: und wir müssten alsdann (nach Binney Terrestrial airbreatbing Moll. of the U. States 1851 vol. 1. p. 228 et 229) bis auf 4, die sämmtlichen nord- americanischen Zelices auch zu Zonites ziehen. Die Schale aber darf nicht übergangen werden; sie ist kein todtes unorganisches Produkt des Thieres, son- dern macht einen eben so wesentlichen Theil der Orga- nisation der schalentragenden Arten aus, als die äussere — 17 —. Umhüllung der Crustaceen, oder in gewisser Hinsicht die Skelette der höher organisirten Wesen des Thierreiches. Nach der Natur begründete Gattungen erfordern mei- stens die Zusammenwirkung einer ganzen Reihe Charak- tere, welche aber keineswegs alle zugleich vorhanden sein müssen; im Gegentheil, je natürlicher eine Gattung, je zahlreicher werden die Modificationen des Typus, je mehr werden Hinneigungen zu anderen Typen hervor- treten. Wir dürfen uns nie eine Gattung als eine schroff abgeschnittene, vereinzelt dastehende Erschaffung denken; _ wir müssen uns wohl einprägen, dass die leitende Idee, die bedingenden Eigenthümlichkeiten jeder Gattung, Gruppe, ja jeder Spezies innerhalb gewissen durch die Natur allein vorgeschriebenen, von uns Sterblichen aber kaum je greifbaren Grenzen sich frei bewegen; und wir sollten uns eher eine Gattung als einen Complex Individuen denken, von Gesetzen, ähnlich den Centripetal- und Centrifugal- kräften regiert; mit anderen Worten einerseits durch die Uebereinstimmung gewisser Eigenschaften sich um einen Centraltypus vereinigend, andererseits durch andere Eigen- thümlichkeiten oder Modificationen derselben Eigenschaf- ten unter sich abweichend und mehr oder weniger sich anderen Centraltypen annähernd. Fassen wir die allgemeinen Charaktere der Schale der Gruppe Sagda zusammen — denn über das Thier sind uns keine Angaben bekannt — so finden wir darin die Hauptkennzeichen der Gattung Zonites: eine weisse fast porzellanartige, mit einer eintöniggefärbten fast gelblichen dünnen Epidermis bedeckte Schale, und eine schneidende, nie verdickte oder umgeschlagene Lippe. Als spezielle Charaktere der Gruppe möchten wir ansehen: erstens das eng und vielgewundene, meistens stark conisch erhobene Gewinde (in 7. osculans ausnahms- 3 — 18. weise sehr. niedergedrückt); zweitens die in der Basis der letzten Windung normal (nur mit einer Ausnahme) immer vorhandenen 1 oder 2 Lamellen (in H. epistyliulum ist sie bis jetzt nicht gefunden; von HZ. Jayana [nach Adams] und H. osculans kommen Varietäten ohne Lamella vor); drittens die durch eine eigenthümliche oft etwas schwie- lige Verbreitung der Basis der Spindel zugeschlossene, im Jugendzustande immer eng perforirte Nabelgegend (in H. epistyliulum bleibt die Perforation auch im ausge- wachsenen Zustande immer offen). Die Arten lassen sich, nach unseren, sowohl auf ge- wissenhafte Vergleichung der bezüglichen Schriften, als auf Untersuchung authentischer Exemplare sämmtlicher Arten gestützien Dafürhalten wie folgt aufstellen. ZONITES. Sect. Sagda Beck, Albers. * 1. Zonites alligans. Syn. Helix alligans C. B. Adams! Contr. to Conch. p. 105. „ epistylium Pfeiff. in Zeitsch. f. Mal. 1845 p. 82. » rr „ in Phil. Icon. 119 p. 6 t.6f. 12. „ n „ in Chemn. ed. 1. Hel. t. 100, f. 38—40. n ” „ Mon. Hel. I, p. 181 Nr. 468; Suppl. p. 139 Nr. 730. > a Reeve Mon.*t. 62 Nr. 314. Hab. Jamaica, C.B. Adams! Bland! Cuming (ut H. Cookiana). Obs. Distinguitur forma conica, anfr. ultimo latiore, basi planulato non excavato et vix indentato: lamina unica. Variat forma minori, basi paululum indentata (Adams! ut H. epistylioides). — 19 — 2. Zonites epistylioides. Syn. Helix epistylioides Fer. Prodr. 309; Hist. t. (101) 51 Bf. 2. » Pfeiff. in Zeitsch. f. Mal. |. c. % „ inChemn. ed. 1.1. c.f. 41-42, 5 » Mon. Hel. l. c. Nr. 469; Suppl. 1. c. Nr. 731. 5 R Reeve l. c. Nr. 313. Hab. Jamaica, Cuming!. R Obs. Distinguitur forma minore magis rotundata, anfr. grosse pli- cato-costulatis, ultimo late et satis profunde excavato; in junioribus lamina secunda circum perforationem revolvente, 3. Zonites connectens. Syn. Helix connectens C. B. Adams! 1. c. p. 105. .- n Pfeiff. Mon. Hel. Suppl. p. 140 Nr. 735. » » Reeve 1. ce. Nr. 312. Hab. Jamaica, C. B. Adams! Obs. Testa depressiore, anfr. planioribus et minus grosse-costu- lato-striatis, ultimoque basi minus excavato a precedente differt; annon forsan potius ejusdem varietas ? 4. Zonites lamellifera. Syn. Helix lamellifera C. B. Adams !1. e. p. 31. n » Pfeiff. 1. c. Suppl. p. 141. Nr. 738. n e „ in Chemn. ed. II Nr. 791 t. 126 R f. 5, 6. Hab. Jamaica, C. B. Adams. Obs. Statura parva, et epidermide minute spinulosa facillime re- cognoscenda. * =” 3. Zonites Jayana. Syn. Helix Jayana C. B. Adams in Proc. Bost. Soc. 1845 p. 17. » Epistylium C. B. Adams! in Contr. passim. „ Cookiana Pfeiff. in Zeitsch. f. Mal. I. ce. = 5 n in Chemn. 1. e. t. 100 f. 35— 37. — 29 — Helix Cookiana Pfeiff. Mon. Hel. I. c. Nr. 430; Suppl. l. ec. Nr. 732. n £ Lam. An. s. V.t. VIP.2.p. 86 Nr. 77, et ed. Desh. VIII p. 64? „ epistylium Fer. Prodr. 309. Hist. t. (101) 51 B f.4.? „ alligans Reeve l. c. Nr. 311. Epistylia conica Swains. Mal. p. 165 f. 18a? Sagda alveolata Beck Ind. p. 9 (excl. forsan var. 2 ju- nior.) Hab. Jamaica, Bland, C. B. Adams (H. Epistylium). Obs. Facillime distinguitur testa conoideo-elevata, obscurius costu- lato-striata, anfr. ultimo reliquis vix latiore, subtus profunde et latis- sime excavato-indentato; lamina secunda ad basin columell® revolvente, in junioribus conspicua. Varietas occurrit minor, basi minus profunde excavata, et altera, lamina deficiente (fide Adams). 6. Zonites torrefacta. Syn. Helix torrefacta C. B. Adams! Contr. p. 31. a N Pfeiff. Min. Suppl. 1. ce. Nr. 736. er “ „ in Chemn. 1. ce. Nr. 789 t. 126 {.14. 5 re Reeve ]. ec. Nr. 309. Lister Hist. Lib. I. t. 62 f. 60. Hab. Jamaica, ©. B. Adams!, Bland! Cuming ! Obs. Distinguitur testa minore, pro magnitudine valde elevata, anfr. angustis, ultimo basi valde convexo, centro anguste indentato; lamina secunda in columellam oblique subcallosam desinente. 7. Zonites Epistyliulum. Syn. Hetix epistyliulum ©. B. Adams! in Contr. p. 31. „ epistyliolum Pfeiff. 1: e. Suppl. p. 50 Nr. 144. in Chemn. 1. c. Nr. 6%9d t. 108 f. 17, 18. „ epistyliulum Reeve 1. c. t. 66 Nr. 342 (mala). Hab. Jamaica, C. B. Adams!, Bland! „ ” ” Obs. Testa minuta, aperte perforata, et lamina deficiente dis- tincta. % — 121 — I RE 8. Zonites Cookiana. Syn. Helix Cookiana Gmel. p. 3642 Nr. 320. is u Chemn. ed. I Helix t. 21 f. 4, 5. » » C. B. Adams! in contr. passim. [)) ey) Reeve l. e. t. 62 Nr. 308. Trochus ausiralis etc. Chemn. IX P. 2 p. 49, t. 122 f. 1049, 1050. Helix epistylium Dillw. Desc. Cat. I p. 326 Nr. 90. » = C. B. Adams in Proc. Bost.Soe. 1845 p.17. e- Sowb. Conch. zung f. 281. Biyda australis (Ch.) Beck Ind. p. Helix Foremaniana Pfeiff. !. e. a p. 139 Nr. 734. s = Reeve I. c. Nr. 310. Hab. Jamaica, ©. B. Adams!, Bland!, Mus. Heidelb. (Helix epistylium). Obs. Ab omnibus lamina in dentibus plurimis discretis soluta sem- per distinguenda. 9. Zonites Foremaniana. Syn. Helix Foremaniana C. B. Adams! Contr. p. 80. „ Pia Pfeiff. 1. e. Suppl. p. 140 Nr. 737 ex parte? Hab. Jamaica, €. B. Adams!, Bland! Obs. Distinguitur lamina exteriore versus marginem sensim atte- nuata, et lamina secunda ad columellam in junioribus late exstante, erassissima, in adultis in tubereulum crassum callosum columellarem exceurrente. « 10. Zonites Pila. Syn. Helix Pila C. B. Adams! 1. ce. p. 31. » ns Pfeih..t. D.. ex ‚parte. » „ Reeve l. c. t. 63 Nr. 322? (mala) Hab. "Jamaica, C.B. Adams! Cuming ! Obs. Precedenti similis, et forsan facile cum ea confundenda; distinguitur tamen statura minore, testa magis globosa, tenuiore, pellu- cente, et columella mulio minus calloso-incrassata; lamina antice valde elevata, postice ad lineam subito reducta. Specimina juniora prece- dentis, que magna quam adulta hujus speciei, depressione test® PER visu distinguuntur. — 12 — = ”* Ei * 11. Zonites osculans. Syn. Helix osculans C. B. Adams! 1. e. p. 10%. » » Pfeiff. 1. e. Suppl. Nr. 7389. „ In Chemn. |. c. Nr.1021 t. 154 f.112. Hab. Insan“ "ce. B. Adams! Bland! Obs. Testa hei hyalina, nitida, tenui ab omnibus distine- tissima, et pr&sertim per varietatem delaminatam C. B. Adams 2 in Jahn transeuns. Schlussbemerkung. Es ist hiemit keineswegs behauptet, dass durch diese Bearbeitung jeder Zweifel über die Selbstständigkeit der aufgeführten Arten gelöst sei; ich besitze selbst einige zweifelhafte Formen, und Herr Chitty in Kingston, Jamaica, der vielleicht am ersten Aufschluss über die Arten dieser Gruppe geben könnte, schreibt, dass fast jeder District (Parish) eine eigenthüm- liche Form aufzuweisen hat. Wenn es mir aber gelungen ist, die Synonymik der beschriebenen Arten aufzuklären, so ist mein Zweck er- reicht. Ich glaube auch bewiesen zu haben, dass Helix Epistylium Müller in Zukunft als eine Art der Gattung Streptaxis zu betrachten sei, und dass nur Helix Epis- tylium Gmelin und Artemon Epistylium Beck dazu ge- hören. Ueber die auf Tab. 50 A f. 4, 5 der Ferussac’schen Historia abgebildete Art kann ich durchaus keine Meinung abgeben. Es bleibt mir noch übrig zwei andere, der Gruppe Sagda nicht angehörenden, mit inneren Lamellen ver- sehenen Arten der westindischen Fauna zu berühren; — 18 — nämlich Helix tichostoma Pfeiffer aus Cuba, und Helix eircumfirmata Redfield aus Bermuda. Beide scheinen mir zur Gruppe Zindodonta Albers zu gehören, welche zu der als „Patula Held“ von Albers aufgeführten Gruppe genau im gleichen Verhältnisse steht wie Sagda zu Zonites. Ich bin überzeugt, dass eine ge- nauere Kenntniss der Thiere der typischen „Patul@“ die Nothwendigkeit beweisen wird, diese als Typus einer selbstständigen Gattung zu betrachten. Beide Gruppen aber (Endodonta und Patula) enthalten bei Albers ver- schiedene Elemente und erfordern eine genaue Sichtung. Da Helix circumfirmata Redfield, wovon ich Exem- plare der Gute des Ilerrn Biland verdanke, erst im Anfange dieses Jahres, in einer vielleicht nicht Jedermann zugäng- lichen periodischen Schrift publizirt worden ist, nämlich in den „Annals of the Lyceum of New-York vol. VI p. 16 (Mai 1853),“ so theile ich hier die dort gegebene Diagnose mit. Helix circumfirmata. Testa umbilicata, conoideo- depressa, oblique leviter striata, fusco-cornea, maculis strigisque rufis obscure radiata; spira obtusa; anfr. 71/,, subplanis, ultimo subcarinato, non descendente, subtus convexo; umbilico mediocri; apertura lunari, intus la- mella alba, acuta, subtus peripheriam revolvente externe conspicua, munita; columella obliqua, callo interno re- volvente instructo; peristomate simplice acuto. Diam. maj. 11, min. 10; Alt. 6 mill. Habitat. „Bermuda, sub saxis“ etc. etc. — rn I R. J. Shuttleworth, Diagnosen neuer Mollusken. N 6. Beiträge zur näheren Keontniss der Land- und Süss- wasser-Mollusken der Insel Portorico. (Aus den Bern, Mitth. März 1854 besonders abgedruckt.) Die folgende kritische Aufzählung der Land- und Süss- _ wasser-Mollusken, welche bis jetzt auf Portorico gefun- den worden sind, ist weit weniger reichhaltig ausgefallen, als ich vor zwei Jahren zu hoffen berechtigt war. Der talentvolle Sammler, der damals, mit Liebe und Eifer zur Wissenschaft beseelt, diese in conchologischer Hinsicht fast unbekannte Insel betrat, wurde nach kaum sechzehn- monatlichem Aufenthalt von der Auszehrung hinweggerafft. Wenn auch nicht dem Clima, sondern einer seit Jahren schleichenden Krankheit erlegen, so war mir die Bearbei- tung seiner Sammlungen — die letzten Beweise seiner wissenschaftlichen Thätigkeit — mit peinlichem Gefühle begleitet. Während diesem kurzen Aufenthalt untersuchte Herr Bernhard Friedrich Blauner hauptsächlich die Umgebungen der Hauptstadt San Juan, die Gegend um Humacao (wo er sich einer freundlichen Aufnahme im Hause seines Landmannes Sandoz-Cunier zu erfreuen hatte), so wie die hohe Sierra. de Luquillo. Oefters durch Krankheit genö- thigt seine Excursionen einzustellen, besuchte er mehr- mals, in der Hoffnung durch bessere ärztliche Hülfe seine Gesundheit herzustellen, sowohl die Insel St. Thomas, als die kleinere Insel Vieque, und war noch mit weit ausge- dehnteren Plänen beschäftigt, als ihn der Tod am 3. Sep- tember 1853 im Hause des Herrn Sandoz ereilte. 1 AR Obwohl nur ein kleiner Theil der Insel während dieser Zeit von ihm besucht wurde, enthalten seine Sammlungen, ausser mancher neuen interessanten Entdeckung, fast sämmtliche bis jetzt der Insel Portorico zugeschriebenen Arten; und da die Vaterlandsangaben von mehreren dieser Arten bis jetzt ziemlich unsicher waren, so wäre, wenn auch nichts Weiteres von Belang geleistet worden, der Wissenschaft dadurch allein wesentlich gedient. Es ist nicht hier der Ort, noch erlaubt es mir der Raum dieser Blätter, in allgemeine Betrachtungen über den Charakter der Fauna der Insel, noch in Vergleichungen mit denen von den anderen besser bekannten Antillen ein- zutreten : ich lasse also hiermit die Aufzählung ohne wei- ters folgen, mit der einzigen Bemerkung, dass ich meine Notizen über die auf der Insel St. Thomas gesammelten Arten meinem Freunde Herrn Bland, der diese Insel be- sonders untersucht hat, zur beliebigen Disposition über- schickt habe. 1. Vaginulus occidentalis (Guild.) Desh. Syn. Onchidium oceidentale Guild. Linn. Trans. XIV, p. 323, t. 9, f. 9—12. Vaginulus occidentalis Desh. in Fer. Hist. I. P. 1, p. 96, t. 8. B. f. 10. Hab. Sub saxis et ligno putrido eirca oppidum San Juan et Humacao, infrequens (St. Vincents, Guilding). Obs. Exemplaria in alcohol missa optime cum descriptione et figu- ris laudatis conveniunt. Animal griseo-brunneum, valde de- pressum, punctis verrucosis Superne asperatum. Ova magna, ovalia, gelatinosa, 10 ad 15 filo gelatinoso moniliformi con- juncta, et in acervulos contorta, plus minusve humo induta. GAEOTIS Shuttl. n. g. Testa sigaretiformis, tenuissima, hyalino-vitrina, intestina tan- tum includens, antice pallii replicatura breviter inclusa, postice in excavatione dorsi profunde immersa et semi-obtecta, subtus per di- remptienem marginis gelatinoso-membranacei latissime exeisa, quasi a. abseisse dimidiata, anfractuum omnium marginem columellarem libe- rum ostendens : spira brevissima, anfr. 21/,—3, ultimo maximo : apertura auriformis, maxima, peristomate simplice, tenui, margine basali et columellari membranaceo-marginato. Animal magnum, depressum, pede latissime dilatato, compla- nato, pellucente : tentaculi 4, quorum 2 postieci majores, remoti, 2 antci parvi: pallium ad latus dextrum postice sub spir® termina- tionem — ubi anus etiam situs est — appendiculatum : lamina lin- gualis fere ut in Vitrina et Zonites constituta videtur; papille nempe numeros® in seriebus utrinqgue obliquis ordinat®e sunt : papilla cen- trali obtuse tridentata; mediis vix a centrali diversis; lateralibus autem subulato-productis, arcuatis, basi? bifurcatis. An maxilla adsit haret. Obs. Medium tenet locum inter Parmacellam et Vitrinam, illi situ et functionibus test®; huic pallio, teste natura et habitu affi- nis. Species tres generis eximii detexit b. Blauner, noctu vel matutino per aquationes auctumni ad truncos et folia preser- tim Musarum occurrentes. E formatione lingu& animal vide- tur sine dubio carnivorum. 2. Gaeotis nigrolineata Shuttl. Testa depressissima, tenuissima, hyalino-vitrina, subopalescens, nitida, lineis incrementi fiexuosis striata aliisque spiralibus obsolete decussata; spira minuta, plana, vix papillaris; anfr. 21/,, rapidis- sime acerescentes, ultimus maximus, depressus; sutura marginata; apertura perobliqua; perist. margine dextro flexuoso-producto, ba- sali late membranaceo-marginato. Animal pallide luteo-viridescens, pellucens, lineolis nigris te- nuissimis ornatum : intestina (Hepar) autem vivide et saturate eruginosa. Diam. maj. 12, min. 9; Alt. circa 31/, mill. Hab. Copiosissime ad folia Musarum in Sierra de Luquillo. Obs. Specimina plurima in alcohol conservata examinavi. Exere- menta in acervulos exacte conicos spiraliter torta ejieiuntur. 3. Gaeotis flavolineata Shuttl. Testa depressa, tenuissima, hyalino-vitrina, nitida, subopales- cens, lineis inerementi flexuosis striata aliisque spiralibus obsolete decussata; spira minutissima, plana; anfr. 21/,, rapidissime accres- centes, ultimus maximus, subinflatus, et obtuse subangulatus, antice depressus; sutura marginata, obsolete crenulato-crispata; apertura perobligua; perist. margine dextro flexuoso, basali et columellari latissime membranaceo-marginato. Animal maximum, lineolis flavis tenuissimis ornatum, — 133 — Diam. maj. 19, min. 14; Alt. 6 mill. Hab. Rarissime ad truncos et folia Musarum in Sierra de Luquillo et ad Rio Blanco ; spec. tantum 4 legit Blauner. 4. Gaeotis albopunetulata Shuttl. Testa solidiuscula, opalescente-albida, epidermide tenuissima induta, pellucens, lineis incrementi flexuosis plicatula, aliisque spi- ralibus erispatulis decussata et quasi obsolete ruguloso-malleata ; spira minuta brevissime papillaris; anfr. 22/3, rapidissime accres- centes, convexiusculi, ultimus magnus, inflatus, bene rotundatus, antice descendens et depresso-deflexus; sutura marginata, subere- nulata; apertura perobligua; perist. margine dextro antrorsum flexuoso-producto, basali et columellari membranaceo-marginato. Animal magnum, pellucens, album, punctis albis opacis macu- latum. Hepar pallide viridescens : tentaculi postici maximi. Diam. maj. 19, min. 14; Alt. 8 mill. Hab. Rarissime prope Humacao ad truncos arborum. Specimen unicum vivum et circa 10 mortua detexit Blauner. Obs. Ex speeimine unico in alcohol asservato, caput proboscidi- forme productum videtur, tentaculis majoribus ab antieis valde remotis. 5. Zonites bryodes Shuttl. n. sp. Testa modice umbilicata, depressa, nitida, siriata, pellucida, rufescenti-cornea; spira parum convexa, apice oktusa; anfr. 41/,, convexiusculi, lente acerescentes, ultimus non descendens, vix de- pressus, parum dilatatus; sutura profunda, snberenulata; umbilicus bene excavatus, pervius; apertura lunari-subeircularis, parum obli- qua; perist. simplex, acutum. Diam. maj. 5, min. 41/5; Alt. 2 mill. Hab. Circa oppidum San Juan, et prope Luquillo, sub foliis putres- centibus specimina 3 matura et 3 juniora legit Blauner. Obs. Affinis H. arborex Say, sed testa nitidiore, striis validioribus, anfr. lentius accrescentibus, et spira minus elevata evidenter distineta. Vix Helix Ottonis Pf., species a el. auct. denuo cum H. arborea Say conjuncta, a cl. Gould autem in Binn. Terr. Mol. of the Un. States, Vol. IT p. 238 ut species distincta enumerata. 6. Helix Vortex Pf. Hab. Circa San Juan, Ceiba, et Luquillo, satis frequens. Obs. Species distributione per Antillas lata gaudens; occurrit nempe in Florida (H. selenina Gould.), Cuba, St. Thomas (sub no- mine H. otellina Riise in coll. plurimis), Ste. Croix, Bermuda, eto. — Animal nigrum. ; — 29 — 7. Helix subaquila Shuttl. n. sp. Testa anguste umbilicata, depressa, tenuissime striatula, pal- lide cornea vel albida, nitidula; spira convexa, apice aecutiuscula; anfr. 41/,, sensim accrescentes, convexi, ultimus rotundato-inflatus ; sutura satis profunda ; apertura lunari-subeircularis, parum obliqua, perist. simplex, acutum, marginibus callo tenui junctis, columellari ad umbilicum angustum, pervium reflexiusculo. Diam. maj. 51/3, min. 43/,; Alt. 31/, mill. Hab. Copiosissime prope Ceiba, Fajardo, San Jnan, Humacao et Luquillo, etiam in Insula Vieque, cum pr&cedente s&pius com- mixta. Obs. H. peraffini €. B. Ad., Boothiane® Pf., et pellucide C. B. Ad. affinis, a priore anfr. paucioribus, ab ultima umbilico latiore, ab omnibus autem spira depressiore distineta. Occurrit etiam, sed rarius, in Insula St. Thomas. Animal nigrum. 8. Helix minuscula Binn. Testa minuta, perspective umbilicata, depressa, tenuissime stria- tula, hyalina, nitidula; spira vix convexa, obtusa; anfr. 4, lente accrescentes, convexi, ultimus vix dilatatus; sutura profunda; aper- tura subeircularis, vix obliqua; perist. simplex, acutum. Diam. maj. 21/,, min. circa 21/,; Alt. 1 mill. Syn. Helix minuscula Binn. Bost. Journ. II, p. 435, t. 22, f. 4. u 3 „ Terr. Moll. II,p.221(exel.syn.Lea?) „ minülalis Morelet Test. Nov. 2, p.7, NP86—nonFer. Hab. Prope Fajardo et Humacao, infrequens. Obs. Diagnosis „H. minuscule Binney“ in Pfeiff. Mon. I, p. 114, N? 294, neque cum descriptione Binneyana, neque cum speci- minibus nostris convenit, sed exemplaria typica speciei Bin- neyana e St. Unionis comparare mihi adhuc non contigit. H. minulissima Lea, ab auctoribus Americanis pro eadem specie habita, e diagnose auctoris valde diversa videtur. H. Apex C.B. Ad.!, etiam a cl. Pfeiffero cum illa immerito conjuncta, non tantum statura duplo minore, sed insuper striis spiralibus tanquam minutissimis optime distinguenda. Species forsan late distributa. Altera species proxima, sed testa aperte umbilicata, et anfr. ultimo basi devio distincta, in Insula Bermuda oceur- rit, cujus speeimina plurima ab am. Bland accepi, atque H. hypolepta nominavi. 9. Helix plagioptycha Shuttl. n. sp. Testa minuta, perforata, conoideo-globosa vel turbinata, la- mellis tenuissimis strias incrementi diagonaliter decussantibus obli- que costulata, cornea, sericina , subpellucida; spira elevata, apice - Ro — obtusa; anfr. 4, convexissimi, sensim acerescentes, ultimus sub- inflatus; sutura profunda; apertura depresse subrotundata; perist. simplex, acutum, marginibus paululum conniventibus, columellari expanso, ad umbilicum refiexiusculo. Diam. maj. 3, min. 21/,; Alt. 2 mill. Hab. Sub ligno putrescente et sub saxis prope Humacao, Fajardo, Ceiba, ad Rio Blanco et in Insula Vieque; ubique rara. .Obs. H. 'Tenuicosta Shuttl. et forsan H. Orcula Benson affinis. 10. Helix dioseoricola C. B. Ad. Hab. In Insula Vieque, ad folia Palmarum, locis inundatis, raris- sima. 11. Helix Gundlachi Pf. Hab. Sub foliis emortuis propre Fajardo, Humacao, Ceiba, Lu- quillo, et in Insula Vieque, haud infrequens. Obs. Occurrit etiam in Ins. St. Thomas et Cuba. 12. Helix euclasta Shuttl. n. sp. Testa anguste umbilicata, subdepressa, tenuissima, oblique ere- bre costulata, lete cornea, epidermide fugacissima pruinosa induta, demum nitidula; spira convexiuscula; anfr. 41/,, convexiusculi, sen- sim accrescentes, ultimus magnus, ad peripheriam obsolete angu- latus et faseia pallida obscure notatus; apertura magna, depresse subeircularis; perist. tenue, acutum, margine columellari reflexius- culo, umbilicum semi-oceultante. Diam. maj. 13, min. 101/,; Alt. 8 mill. Var. 8. fascia albida conspicuore. Var. y. minor, costulis evanescentibus. Hab. Forma typica in Insula St. Thomas; var. ß. in Insula Vieque; y. prope Ponce in Insula Portorico (Bland!) — ubique rarior. Obs. H. fragili Pf. valde affinis, sed costulis crebrioribus et sta- tura majore differre videtur : var. y. specimina perpauca vidi. 13. Helix musicola Shuttl. n. sp. Testa anguste semiobtecte umbilicata, conoideo - semiglobosa, tenuissime oblique et remotiuscule argute costulata, interstitiisque striatulis, rufescenti-cornea, epidermide fugaeissima pruinosa induta, demum nitidula; spira bene elevata, apice acutiuscula; anfr. 41/s sensim accrescentes, convexi, ultimus rotundatus; apertura sub- orbicularis; perist. tenue, acutum, margine columellari reflexiusculo, umbilicum subtegente. Diam. maj. 9, min. 71/2; Alt. 61/, mill. Var. 8. major, fascia alba tenuissima ad peripheriam. Diam. maj. 11, min. 9; Alt. 81/3 mill. 14. 16. ae Hab. Forma typica ad folia Musarum prope Luquillo ; varietas prope Humacao et San Juan, locis umbrosis ad folia delapsa. Obs. Etiam H. fragili et euclaste proxime affinis, sed notis allatis, presertim spira conico-elevata bene distincta. Helix velutina Lam. Testa perforata, depresse orbieulato-convexa, minutissime sub- reticulatim striata, epidermide lutescente in laminas breves subbul- latim elevata induta, sericeo-nitens; spira brevissima, obtusa; anfr.5, convexi, lente accrescentes, ultimus tumidulus, basi subplanulatus; sutura profunda; apertura lunaris; perist. simplex, acutum, margine columellari reflexo, subincrassato, perforationem semi-oceultante. Diam. maj. 13, min. 111/,; Alt. 8 mill. Syn. Helix velulina Lam. ed. Desh. VII, p. 63, NP 75. - er Delessert Recueil t. 26, f. 2. Hab. Rarissime sub ligno putrido prope Humacao. Obs. Species pulchra, sub tactu quasi velutina, sed nullomodo pi- losa ut in Chemn. ed. Il, t. 122, f. 7—10 male delineata est. Helix concolor Fer. Testa late et perspective umbilicata, discoidea, levigata, obso- lete et irregulariter striatula, atrofusca vel castaneo-fulva, strigis saturatioribus interdum notata, nitidiuscula; spira convexiuscula, in- terdum fere plana; anfr. 5—51/3, sensim accrescentes, ultimns ma- jor subdilatatus, superne depressus, basi convexior; sutura medio- cris; apertura oblique late lunaris; perist. simplex, acutum, intus subincrassatum, marginibus subapproximatis, interdum callo junctis, superiore flexuoso. Diam. maj. 21, min. 18; Alt. 9-10 mill. Syn. Helix concolor Fer. Prodr. p. 44, NP 208. Hist. t. 82, f. 2. 9 „ . Deless. Recueil, t. 26, f. 1. Hab. Prope Humacao, Luquillo, et San Juan, copiosissime. Obs. Animal, ex observationibus Blauneri, nigrum, viviparum, ple- rumque pullos tantum quatuor semel pariens. Helix diaphana Lam. Testa imperforata, depresse semiglobosa, tenuis, diaphana, in- conspieue striatula, nitidula, corneo-lutescens; spira obtusa, sub- prominula; anfr. 4 convexiusculi, ultimus basi centro excavatus, ad aperturam paululum defiexus et obsolete constrietus; columella alba profunde intrans, strietiuscula, calloso-subdentata; apertura lunato- subovalis; perist. tenue, expansiusculum, intus presertim ad mar- ginem basalem callo albo tenuissime labiatum. Diam. ‚maj. 141/,, min. 111/,; Alt. 10 mill. Syn. Helix diaphana Lam. ed. Desh. p. 62, NO 3. > ai Fer. Hist. t. 104, f. 1. — 132 — Var. 8. major, depressior. Diam. maj. 16, min. 13; Alt. 10 mill. Var. y. zonata; fascia fusco-rufa ad peripheriam unizonata. Var. ö. minor, viridescens, depressior. Hab. Forma typica sub foliis putridis prope San Juan et Humacao; var. ß. ad Rio Blanco in Sierra de Luquillo; y. prope San Juan et Luquillo; ö. ad frutices et folia Palmarum in Insula Vieque. Obs. Animal in forma typica et var. ß., rufescenti-brunneum, in var. ö. saturatius coloratum. Var. d. forsan distinguenda, sed specimina fere omnia vix adulta sunt. Species H. nemoralin® Petit affinis. Icon Ferussaciana (Hist. tab. 104, f. 1) con- strietionem anfractas ultimi pone aperturam satis bene ostendit. 17. Helix Lima Fer. Var. ß. minor, minus grosse granulata. Hab. Prope Luquillo, Humacao, Ceiba et San Juan, ad truncos arborum et ad rupes, frrequens. Obs. H. Lima var. ß. Pf. Hel. I, p. 266, NP 696 (H. Lima var. nolabilis Fer. Hist. tab. 46 A. f. 4—5) species omnino dis- tincta est, et eadem quam hucusque auctores pro Helice inceria Fer. habuerunt: sed H. incerta Fer. (Hist. tab. 105, f. 2) iterum distincta species videtur, in Insula St. Thomas tantum subfossilis adhuc detecta. H. incerta Fer., a cl. auctore I. c. optime delineata, differt ab FH. notabili nobis (H. Lima var. nolabilis Fer. l. c. — H. asperula Beck. Ind. p. 36 c. syn. cit. — H. alutacea Ziegl. ined. fide spec. a Parreyss olim acceptorum), testa majore, anfractu ultimo carinato, et columella callosa, strietiuscula, latiore, sensim in marginem peristomatis transeunte; nec flexuosa, abrupte quamquam oblique truncata, quasi dentiformi. H. notlabilem ex Insulis San Jan, et Ane- gada ab am. Bland, aliisque accepi. 18. Helix Luquillensis Shuttl. n. sp. Testa imperforata, ovoideo-globosa, solidula, opaca, minutissi- ‚me reticulatim granulata et striatula, saturate castaneo-fusca, ad peripheriam subangulatam et ad suturam pallide fasciata, strigisque saturatioribus sepe ornata; spira elevata, conoidea, apice obtusa ; anfr. 51/,, supremi vix convexiusculi, ultimus magnus, subtus ob- solete spiraliter costulatus, antice deflexus; columella perdeclivis, profunde intrans, strietiuscula, lata, albo-callosa; apertura trun- cato-subovalis, intus czerulescens, nitida; perist. incrassatum, pa- tulum, -reflexiusculum, album. ; Diam. maj. 40, min. 32; Alt. 30 ad 33 mill. Hab. In formatione schistoso-lutosa nigra ad truncos Palmarum in montibus dictis Sierra de Luquillo. 1 Obs. H. Audehardi Pf. affinis, sed pulcherrime distineta. Variat testa depressiore, colore saturatiore vel paliidiore et fasciis pallidis omnino deficientibus, Animal cum testa fere concolor, cinnamomeo-castaneum, tentaculis posticis valde elongatis, fere nigris, anticis brevibus, albidis, pellucentibus. 19. Helix dermatina Shultl. n. sp. Testa imperforata, conico-trochiformis, tenuissima, fere mem- branacea, diaphana, sine nitore, striata, confertim sed leviter cos- tulato-lirata, carinata, corneo-flavescens, apice spe rubicunda, fas- ciis angustis purpureo-fuseis 1 vel 2 in anfr. ultimo ornata; spira elevata, acuta, apice subpapillaris; anfr. 41/5, ad 5, vix convexius- culi, ultimus magnus subtus inflatus, subito deflexus et pone aper- turam gibboso-constrietus; sutura linealis; columella profunde in- trans, arcuata, tenuis; apertura suborbicularis ; perist. tenue, pa- tulo-reflexiusculum, cum columella et regione columellari purpureo- fuscum. Diam. maj. 15, min. 13; Alt. 13 mill. Hab. Ad Musas prope Luquillo, rarissime. Obs. Species pulcherrima, sed quoad affinitatem proximam dubia, forsan a pr&cedente non longe discedens, 20. Helix Carocolla L. Hab. Sub foliis emortuis et ad arbores iu Portorico vulgaris; nempe prope San Juan, Sta. Catarina, Ceiba, Humacao, Luquillo, et denique in Insula Vieque. Obs. Species quamquam in collectionibus vulgaris, ab auctoribus hucusque incomplete descripta. Testa perfecta epidermide te- nui griseo-flavescente, opaca et fugace, minutissime reticulatim rugulosa obtecta; Apertura interne minutissime sed evidenter granulosa. Carina versus aperturam plus minusve obtusata, szpius fere evanescens. Variat; umbilico subaperto; colore atropurpureo, rufo, vel pallide luteo-rufescente; peristomate albo vel interdum pallide livido.. Occurrunt etiam in Insula Vieque, sed rarius, exemplaria anfır. scalariter exsertis. Spe- cimina pauca vidi pallide rufescentia fascia rufa suturali in anfr. omnibus conspicua, et altera latiore juxta carinam in basi anfr. ultimi, quod meminit Müller. Var. €? Pf: ex Haiti certe species distineta est: differt nempe non tantum statura et colore, sed carina in anfr. supe- rioribus obtecta (ideogue sutura non marginata) qua in formis omnibus H. Carocolla usque ad apicem conspicua est; et gra- nulatione interiore apertur® obsoletissima vel sane omnino de- firiente : hanc speciem sub nomine H. insititia in coll. nostra — 14 — inseruimus. Specimina cum diagnosi Pfeifferiana H. sarcocheil® congruentia nondum vidi — An H. sarcocheila Pf. vera species Morchiana sit, dubito. Specimina dua possideo, sine localitate a Verreaux olim accepta, optime cum descriptione et figura Morchianis convenientia, presertim basi subtus lineis spiralibus obsoletis notata, sed a descriptione Pfeifferiana apertura interne nullomodo granulata discrepantia. 21. Helix Marginella Gmel. Syn. H. marginaia Borni etc. Chemn. ©. Cab. IX, P. 2, p. 80, t. 14, f. 7 et 8, excl. syn. Born. „ Marginella Gmel. p. 3622, NO 162, excl. syn. Born. » Borniä Pf. Mon. I, p. 391, NP 1018 et Suppl. p. 251, NO 1472, excl. syn. Born. Hab. In Portorico vulgatissima ad s@pes-nempe prope San Juan, Ceiba, Humacao. Obs. H. marginata Born. Test. p. 367, t. 14, f. ? et 8 ad hanc speciem, a Chemnitzio optime depictam, non pertinet, sed ut Beck (Index p. 31) monet, ad H. Sagemon. Forma aperture, color, situs et latitudo faseie, et umbilicus fere prorsus obtec- tus icoyis Borniane acumen cl. Beckii luculenter demonstrant. H. Sagemon Beck variat umbilico omnino obtecto vel semi- aperto, eodem modo ut H. Carocolla *). 22. Helix angulata Fer. Hab. Circa Humacao, Ceiba, San Juan, et Luquillo, ad folia. Obs. Testa tenuis, fere diaphana, epidermide tenuissima, lutescente *) Bemerkung. Es sei mir hier eine kurze Bemerkung erlaubt über die in letzterer Zeit auftauchende Anwendung Chemnitz’schen Be- nennungen als Speciesnamen zum Nachtheil der von Gmelin, Brügiere etc. später gegebenen aber richtig gebildeten Benennungen. — Der vor- treffiche Chemnitz, dessen Verdienste um die Wissenschaft wahrlich auf festerm Boden als auf einer blossen Nomenclatur beruhen, hat das von Linnxus eingeführte, von Born, Müller und Gmelin zu seiner Zeit weiter ausgearbeitete Binomial-System nie oder höchst selten angewandt, und nur selten begnügte er sich, seine Arten mit zwei Worten zu be- nennen. Als Beweise können wir kein besseres Beispiel wählen, als eben die Species, die wir oben als Helix Marginella Gmelin aufführen. Seine Phrase lautet „Helix marginata Bornii, testa carinata, oblique striata etc.,“ und im Register wird sie „Helix marginata Bornii“ kurz- weg benannt. Wenn man nun, darauf gestützt, berechtigt wäre, diese Species mit Weglassung des Wortes „marginata“ als H. Bornii Chemn. zu benennen, so müsste man, wenn man consequent verfahren wollte, die H. obliterata Fer. als H. Linnei Chemn. aufführen, denn auf p. 83 des gleichen Bandes finden wir diese Art als „Helix Gualteriana Linn@i, testa imperforata etc.“ benannt. — Vergleiche noch die unter Clausilia tridens angebrachte Bemerkung. — 139 7 in Jineis radiantibus priesertim ad basin anfractus ultimi con- spicua obtecta, nitidula, demum alba, opaca. Animal magnum, sine tentaculis 130 mill. longum, flavum, dorso versus capitem nigrescens; margo pedis intense auran- tiaeus vel miniatus; tentaculi obscure nigrescentes, posteriores crassi, basi clavato-inflati, 35 mill. longi, anteriores vix 7 mill. longi. Testa, animale incluso, carneo-flavescens. Lamina lin- gualis maxima papillis numerosissimis, e basi quadrato cuneato- truncatis, medio denticulo parvo conico munitis; lateralibus sensim minoribus, demum evanescentibus : maxilla erassa sep- tem costata, costis valide exstantibus. 23. Helix squamosa Fer. Testa obtecte perforata, subgloboso-depressa, carinata, spira- liter obtuse costulata, et decussatim sulculosa (vel potius costulis spiralibus creberrime tuberculosis lirata), rufescens, maculis pur- pureo-fuseis irregulariter ornata ; spira conoideo-depressa; anfr. 41/y, sensim accescentes, vix convexi, ultimus a latere compressus sul- coque elongato, latiusculo, intus pustulam formante instructus, an- tice pone aperturam gibbosus, deinde constrietus, subito deflexus; carina per totam spiram conspicua, grosse et obligue squamoso- plieata ; apertura semi-lunaris, valde obliqua; perist. breviter reflexo- patulum, purpureo-rubescens, margine columellari subcalloso-dilatato. Diam maj. 17, min. 14; Alt. fere 10 mill. Syn. Helix squamosa Fer. Prodr. p. 36, N 69. Hist. t. 41, f. 3. Hab. Inter Musas et frutices sub foliis delapsis, rarissime prope San Juan et Luquillo. Obs. Animal rufescenti-brunneum. Var. 8. depressa Pf., H. squa- mosa var. depressa Grat. Mem. p. 14, t. 1, f. 13, 14, potius var. elatior dicenda. Species pulcherrima et rarissima, cum H. itrizonali Grat., porcellana Grat., et Cepa Müll. sectionem Cepolum Montf. constituens. Species ON ab auctoribus passim Insul® Portorico adscript# sunt: a. H. Portoricensis Pf., fide spec. in coll. Gruneriana, cujus ves- tigium nullum, neque inter species a Blaunero lectas, neque in collec- tionibus ab am. Bland, aliisve missis inveni. b. H. varians Mke., fide Pfeiffer vel Menke, quam cx Insula „Turks Island“ (Caicos) a b. Adams; e Cuba, fide Cuming et aliorum ; et sub nomine H. polychro@ Binn. (H. submeris Migh.) e Florida a Gould accepi: an vera incola Portoricensis ? H. obliterata Fer., fide Mauge, Lam. et Fer., cujus specimen ze unicum sine localitate a Marguier olim emi, ex affinate maxima cum H. angulata Fer. verisimiliter Portoricensis, sed nuperrime non inventa. Helices Planorbella Lam., modesta Fer., et malleala Fer., Porto- rico olim etiam adscripte, ad Faunam Canariensem pertinent. 24. Bulimus liliaceus Fer. Hab. Prope Las Pietras, IHlumacao, rarissime. Obs. Testa omnino lactea, nec ad columellam roseo-tineta ut in fig. Ferussaci, fragilissima; nucleus minutissime granulosus; anfractus ultimus obsolete angulatus; Animal album. Descrip- tio Deshayesi in Fer. Hist. II, pars 2, p. 83 optima. 23. Bulimus virgulatus Fer. Hab. Prope Fajardo et ‚Ceiba, et in Insula Vieque, sed ubique ut videtur rarius. Obs. Species per Antillas forsan late distributa : habeo ex Insula St. Thomas et Bonaire : occurrit etiam in Florida fide Gould. Quoad colorem et pieturam valde variabilis, sed forma et co- lumella fulvescente satis constans. Varietas lateritia, concolor vel fascista, neque in Portorico, neque in St. Thomas occurrere videtur : in hac columellam et aperturam interne nunguam ful- vescentes vidi; an forsan species distincta? Var. y. Pf.. Suppl. p- 421 (B. Kämmereri Mörch), in St. Thomas et Portorico occurrens, vix ut varietas distingui meretur. 26. Bulimus Guadalupensis Brüg. Syn. Helix exilis Gmel. p. 3666, N0 252, excl. var., nec H. exilis (Müll.) Gmel. p. 3616, N 14. Bulimus Guadalupensis Brüg. Enc. Meth. I, p. 313. r exilis Pf. Mon. et Auct. Hab. In Portorico prope Ceiba copiosissime. Obs. Variat:: «. testa tenuiore, pallide corneo-rufescente, conco- lore (B. ewxilis y. Pf. B. exilis Reeve, t. 46, f. 292), vel fas- ciis 1—3 fulvescentibus plus minusve conspicuis (B. exilis Pf. forma typica?, B. Guadalupensis Reeve, t. 46, f. 294 a) : et ß. testa solidiore fasciis 3 atropurpureis, latis, superne in spiram confluentibus (B. exilis 8. Pf., B. @uadalupensis Reeve, t. 46, f. 294 b). Variat insuper forma graciliore elongata, vel bre- viore, obesa. Forma quadrata aperture a Reeve ut nota cha- racteristiea B. Guadalupensis laudata, in junioribus vix mani- festa, in adultis valde conspicua est. Sutura in var. fere om- nibus albo-marginata est. Varietas testa alba solidiore, fascia unica castanea bene definita, in Insula St. Thomas occurrit, ee 7 etiamque cum var. d. Pf. (B. rubrifasciatus Reeve, t. 44, f. 277), in Insula Guadeloupe *). 27. Bulimus Fraterculus Fer. Syn. Helix (Cochlogena) Fraterculus Fer. Prodr. p. 58, N 395. Bulimus Fraterculus Pot. et Mich. Cat. Douai I, p. 141, t. 13, f. 7—8. Hab. Prope San Juan, Humacao, Luquillo, Fajardo et in Insula Vieque. Obs. Species in Antillas late distributa (St. Thomas, Guadeloupe, St. Kitts, Ste. Croix), quoad formam, dimensiones et colorem satis variabilis; occurrit presertim var. globosior prope Lu- quillo, et var. elongata, lineis spiralibus obsoletioribus prope San Juan, ubi etiam forma pallida reperta est; semper autem nucleo eximie ruguloso-granulato vel cancellato et anfr. reli- quis lineis spiralibus epidermide fugacissima minute fimbriatis distinguenda. B. sepulcralis Poey form» minori, ut in icone Pot. et Mich. supra laudata delineata, satis similis sed ut vi- detur lineis spiralibus semper deficientibus diversa. Variat etiam forma apertur® : occurrunt exemplaria marginibus peris- tomatis valde approximatis, alia marginibus vix conniventibus. Animal brunneum, nigro-maculatum. 28. Bulimus nitidulus Pf. Hab. Prope Fajardo, specimina perpauca legit Blauner. Obs. Per Antillas late Jistributa : habeo e Cuba, Jamaica, Haiti, et? e Bermuda. DB. fallaci (Pupa) Say valde affinis, et sta- tura minore, anfraect. paucioribus (51/, loco 61/),—7) forsan convexioribus et tenuiter striatulis egre distinguendus. STENOGYRA Shutil. n. g. Testa turrita vel cylindraceo-subulata, interdum truncata, hya- lina vel candida, epidermide tenui, cornea, rarissime rufescente in- duta; anfractibus arctis plerumque numerosis, lente acerescentibus : apertura semi-ovalis vel ovali-oblonga; peristomate tenui, acuto, simplice : columella interdum brevissime reflexa, perforationem mi- *) Bemerkung. Wir sind genöthigt, die Brügier’sche Benen- nung für diese Species zu vindiciren, da Gmelin nicht allein den B. virgulatus als Varietät seiner Art ansah, sondern auch schon vorher eine andere H. exilis, nämlich die von Müller, angeführt hat. Uebri- gens ist Brügiere der Erste, der diese Art als Bulimus aufführte und vortrefflich beschrieb : ihm gebührt allein die Sicherstellung der Art. ER — 18 — nutam rimzeformem fere occuitans; vel strieta; vel arcuato-intorta, basi plus minusve truncata. Animal verisimiliter (in St. (Opeas) Goodalli, et in St. (Ru- mina) decollata certe) carnivorum, noctu vorans; nunc oviparum, ova pro test diametro magna 4 ad 5, putamine calcarco albo pr&- dita pariens (Opeas-Subulina), nune ovo-viviparum (Obeliscus). Genus guam maxime naturale, Bulimi et Achatine species plu- rimas, prasertim subgenerum Rumina, Obeliscus, Opeas et Subu- lina auetorum Beck et Albers complectens, per regiones tropicas vel subtropicas totius orbis distributum et pullulans, Species Caribe® in sectiones sequentes facile distribuende. Sect. I. OPEAS Albers p. parte. Testa minute perforata vel rimata, anfractibus 5—8. Sect. II. PSEUDOBALEA Shuttl. (Obeliscus sp. Alb., Balea sp. Pf.). Testa rimata vel imperforata, interdum sinistrorsa, anfr. 12— 16. Sect. IT. OBELISCUS Beck, Albers p. parte. Testa imperforata, anfr. 10—18, columella strieta sensim in marginem peristomatis transiens, vix truncata. Sect. IV. SUBULINA Beck, Albers. esta imperforata, columella intorta, truncata. 29, Stenogyra (Opeas) Subula (Pf.). Syn. Bulimus Subula Pf. Mon. IH, p. 158, NO 413 excel. syn. ©. B. Ad. oclonoides Orb. Cub. I, p. 1%7, t. 11, f. 23, 24. # hortensis C. B. Ad. Contr. p. 168. x Subula Bland in Ad. Contr. p. 221. Hab. Sub saxis, foliis et ligno putrido ete., cum St. oclona, Swif- liana etc. ete. consocia, prope San Juan et Fajardo. Obs. Species ut videtur ab auctore ipso vix intellecta, imprimis ut Achatina species descripta, denuo inter Bulimos collocata, sy- nonimo Bulimi proceri ©. B. Ad. laudato. Bulimus procerus ©. B. Ad.! in Proc. Bost. Soc. 1845, p. 13, breviter sed bene descripta, species omnino destincta est, et e formatione columellz ad Spiraxem referenda. Ad Stenogyram Subula referendus est B. hortensis ©. B. Ad. secundum specimina ab am. Bland benevole communicata; ad Spiraxem proceram, autem, ex icone et descriptione, B. Jamaicensis Reeve, Pf. (B.impressus Reeve). —. 13% — Stenogyra Subula in plurimis insulis Caribais oceurrit; habeo nempe e Cuba, St. Thomas et Jamaica. 30. Stenogyra (Opcas) octonoides (C. B. Ad.). Syn. Bulimus oclonoides ©. B. Ad.! in Bost. Proc. 1845, p. 12. Var.? minor, strüs obsoletioribus. Hab. Circa Ilumacao, Luquillo et in Insula Vieque. Obs. Differt a precedente testa minore, sericeo-nitidula, anfr. con- vexioribus satis argute striatis, et spira minus acuminata : etiam e St. Thomas et Jamaica accepi. 31. Stenogyra (Opeas) margaritacea Shuttl. n. sp. Testa anguste perforata, turrita, argute et remotiuscule striata, margaritaceo-nitens, diaphana, cerea; spira obtusa; anfr. 6, vix convexiusculi, ultimus eirca 2/, longitudinis aequans ; sutura pro- funda ; columella rectiuscula ; apertura ovato-oblonga ; perist. mar- gine dextro subfiexuoso, columellari- brevissime reflexo. Long. 5; Diam. vix 2; Apert. eirca 11/, mill. longa, 3/, lata. Hab. Rarius ad Rio Blanco in Sierra de Luquilio. Obs. Species pulchra, ut plurims sectionis, verbis paueis difficil- lime describenda, sed nitore margaritaceo, statura parva et spira vix subulata facile recognoscenda. 32. Stenogyra (Opeas) alabastrina Shuttl. n. sp. Testa angustissime perforata, turrito-subulata, remote costu- lato-striata, vix nitidula, pellueida, alba; spira acutiuscula; anfr. 7—8, vix convexiusculi, ultimus vix 1/, altitudinis equans; sutura profunda; columella recta; apertura semiovata; perist. margine dextro vix flexuoso, columellari reflexo, perforationem fere occul- tante. Long. 7; Diam. 21/,; Apert. 11/3 mill. longa, circa 3/;, lata. Hab. Rarissime prope San Juan, ubi spec. 4 legit Blauner. 33. Stenogyra (Opeas) Gompharium Shuttl. n. sp. Testa angustissime perforata, conico-turrita, remote et irre- gulariter plicatula, vix nitidula, cerea; spira acutula, apice obtusa ; anfr. 6, parum convexi, ultimus 2/, longitudinis aaquans ; sutura me- diocris; columella recta ; apertura semiovalis ; perist. margine dex- tro vix flexuoso, columellari brevissime reflexo, perforationem fere oecultante. Long. 61/,; Diam. 21/,; Apert. circa 13/; mill. longa, 1 lata. Hab. Prope San Juan speeimina 3 legit Blauner. 34. Stenogyra (Opeas) Goodalli (Mill.). Hab. Prope San Juan, Fajardo, Ceiba, Humacao, Luquillo, et ad Rio Blanco, cum affinibus intermixta, frequens. — m — Öbs. Species per orbem, sed s@pe fortuito ?, latissime distributa , facillime distinguenda, colore albido sine nitore, spira subulato- acuminata, sed apice obtusa, anfr. planiusculis, ereberrime ar- cuatim striatulis, et margine dextro peristomatis antrorsim conspicue arcuato. Dulimus pauperculus C. B. Ad.! a Pfeif- fero immerito cum hac specie conjunctus, e descriptione cl. auctoris in Contr. p. 27 et e specimine ab auctore ipso misso, species omnino distincta est, et testa nullo modo perforata, columellaque valde arcuata, subcalloso-inerassata ad Spiraxem etiam referenda. 35. Stenogyra (Pseudobalea) Dominicensis (Pf.). Syn. Balea Dominicensis Pf. Mon. Suppl. p. 582, NO 5. Hab. Prope San Juan et Luquillo, rarissime. Obs. Habitu certe Baleam adumbrat, sed characteribus nullis, nisi testa sinistrorsa, cum illa convenit, et affinitas maxima cum Bulimo subuliformi Moricand patet. In specimine majore an- fractus 14 adsunt. 36. Stenogyra (Obeliscus) Swiftiana (Pf.). Syn. Bulimus Swiftianus Pf. Mon. Suppl. p. 399, NP 606. Hab. Prope San Juan, Fajardo, Ceiba, Humacao, Luquillo, et in Insula Vieque pullulans. Obs. Species pulcherrima, imprimis in Insula St. Thomas (detecta, testa gracillima, regulariter attenuata, plerumgue pulchre niti- da, sine vestigio perforationis, anfractibus numerosis (8), co- lumella stricta, interne subcalloso-incrassata, a consociis fa- eillime distinguenda. 37. Stenogyra (Obeliscus) Terebraster (Fer.). Syn. Helix (Cochlicopa) Terebraster Fer.! Prodr. p. 55, NP 370. Bulimus Terebraster Lam. VI, p. 2, p. 124, N0 28 et ed. Desh. VIll, p. 234. Pf. Suppl. add. p. 653, NP 561 a. in Mke. Zeitsch. 1853, p. 65 et segq. (non Reeve — nec Desh. in Fer. Hist.) I Hab. Prope San Juan, Ceiba, et Humacao, rarius, sed copiose prope Luquillo. Obs. Species immerito vexata, de qua conferendus est excursus cl. Pfeifferi in Mke. Zeitsch. 1. c. Species sub nomine Bul. Terebraster a el. Lamarck, et sub nomine Hel. (Cochlicopa) Terebraster ab ill. Ferussac descript®, sine ullo dubio ad unam et eamdem speciem referend& sunt. Auctores ambo speciem ” ” ”» — MM — juxta Bul. octonum, nulla intercedente, collocaverunt, atque preter hec specimen Ferussacianum multos ante annos ab am. Charpentier benevole communicatum possideo, cum specimini- bus Portoricanis penitus congruum. Icon Listeri, nimis ru- dis, sane excludenda. Specimina juniora glabriuseula et niti- dula sunt, matura autem s&epe epidermide lutosa fere opaca ubtecta. Animal viviparum; pulli anfraetibus circa tribus gau- dent, columella valde intorta basique oblique truncata. 38. Stenogyra (Subulina) octona (Ch.). Hab. Prope San Juan, Fajardo, Ceiba, Humacao, Luquillo et in Insula Vieque, ubique vulgatissima. Obs. Per omnes insulas Caribeas distributum, atque etiam, sed forsan fortuito, in insulis Maris pacifici reperta. Guadeloupe, Jamaica, Cuba, Barbados et St. Thomas. 39. Stenogyra (Subulina) acieularis Shuttl. n. sp. Testa acuminato-subulata, tenuis, levigata, nitida, cerea; anfr. 8, vix convexiusculi, ultimus vix 1/; longitudinis equans, basi su- bito rotundatus; sutura profunda, albido-crenulata ; apertura ovato- oblonga, basi bene rotundata, superne truncata; columella sub- arcuata, ıntorta, intus basi oblique calloso-truncata. Long. 9; Diam. 21/,; Apert. 11/, mill. longa, eirca 1 lata. Hab. Specimen unicum prope Fajardo detectum. Obs. Species ut videtur distineta, sed dubitanter stabilitata dum specimen unicum tantum adest. Forma affinis Ach. subula- toidei Orb., sed testa majore, levigata, nitida discedens. LEPTINARIA Beck. Syn. Achalina Subgen. Leptinaria Beck. p. parte. Tornatellina Sect. 1. Pfeiff. p. parte. Bulimi sp. ©. B. Ad. Achaline sp. auct. i Obs. Non habeo in animo sectionem Leplinaria ut genus bene sta- bilitatum proponere; sed species huc relatze inter genera plu- rima diversa vacillant, et forsan aut ad Spiraxem aut ad Ste- nogyram denique referende. Species plurime (L. Funcki, lamellosa, lamellata) ob prisentia lamell® parietalis inter Tor- natellinas a cl. Pfeiffero collocatz sunt, sed species aliz ex. gr. Bulimus monodon et pallidus C. B. Ad. lamelle defectu tan- tum ab illis discedunt. In speciebus plurimis columella plus minusve intorta et basi truncata est, cum impressione fere ri- mzeformi perforationis loco. Speciem alteram parvam, forsan 2 Habeo e 40. 41. 42. — 12 — indesceriptam, lamina parietali munitam et prorsus umbilicatam, ex Insula Cuba a b. ©. B. Ad. accepi. Genus Tornatellina apud Pf. Suppl. p. 53 quam maxime arte nec natura elaborata, species distinctissime et vari® affinitatis conjungit. Leptinaria Stylodon Shuttl. n. sp. Testa minute et spurie perforata, ovato-coniea, exilissime ar- cuatim striata, pellucida, cerea; spira acutiuscula; anfr. 6, planius- euli, ultimus latus, applanatus, 3/, longitudinis equans; sutura satis profunda; apertura subauriformis; perist. simplex, margine dextro acuto, antrorsum paululum arcuato, columellari breviter reflexo- patulo, basali subincrassato; columella intorta, medio valide calloso- truncata. Long. 7; Diam. 4; Apert. 3 mill. longa, 21/, lata. Hab. Rarissime prope Humacao, sub ligno putrido, spec. 4 legit Blauner. Obs. Affinis B. monodonti ©. B. Ad.!, a quo differt statura majore, anfr. planiusculis, nee convexis, spira acutiore, margine colu- mellari magis expanso et dente columelle erassiore. Leptinaria opalescens Shuttl. n. sp. Testa imperforata, oblongo-conica, striatula, pellucido-hyalina, nitida; spira apice obtusa; anfr. 6, convexiusculi, ultimus rotunda- tus circa 3/, longitudinis quans; sutura satis profunda; apertura semiovalis; perist. simplex, acutum, margine dextro antrorsum pau- lulum areuato; columella arcuatim ealloso-intorta, versus basin obli- que valide truncata, arca extus subimpressa. Long. 5; Diam. 21/3; Apert. 2 mill. longa, circa 11/, lata. Hab. Rarissime prope San Juan, Ceiba, et Humacao. Obs. Priori affinis, sed notis supra dietis bene distineta. Animal luteum. Leptinaria Antillarum Shattl. Testa imperforata, oblongo-conica, exilissime striatula, pellu- cida, nitidissima, cerea; spira apice obtusa; anfr. 6, convexiusculi, ultimus 5/3 longitudinis »quans; sutura profunda, angustissime marginata; aperiura semi-ovalis, pariete aperturali lamella unica, tenui, intrante munita; perist. simplex, acutum, margine dextro an- trorsum leviter arcuato, basali subefluso; columella intorta, supra basin calioso-truncata. Long. 12; Diam. 51/3; Apert. 51/, mill. longe, 3 lata. Var. gracilior, lamella validiore. An? Achatina lamellata Pot. et Mich. Gal. Douai I, p. 128, t. XI, f. 7, 8 (non Tornatellina lamellata Pf. nec Acha- tina lamellata Desh. in Fer. Hist. I, p. 2, p. 170, N031, t. 134, f. 12-14). 2 Hab. Prope Humacao, sub foliis et herba. Obs. Animal flavescens; lamina interdum fere obsoleta est. Accepi etiam ex Insula Tortola (Bland!) oceurrit in Guadelonpe (Coll. Charp. a Petit missa). Fortassis hanc speciem descripserunt cl. Potiez et Michaud l. c., sed icon obscura est, et patria ignota. A. lamellata Desh. in Fer. Hist. 1. c. delineata et deseripta, fide iconis et des- eriptionis ex sculptura potius ad A. lamellosam Moricand per- tinere videtur. Cum descriptione Tornalellin® lamellat® Pf. l. e. specimen congruum prope Carthagenam lectum ab am. Bland accepi, a nostris statura minore, rima umbilicari aperta, spira breviore et striis forsan validioribus distinctum. Bulimus unilamellatus Orb. Voy. Am. p. 257, forsan a specie homonyma Ferussaei diversus, e descriptione Spirazxis vera species videtur.. Auctor dieit „une lame saillante oceupe la base de la Columelle“; ideo columella nec paries apertura- lis lamellata est. 43. Glandina glabra (Pf.). Long. 33; Diam. 13; Apert. 16 mill. longa, in ang. 6 lata. Syn. Achatina glabra Pf. Mon. IH, p. 281. Suppl. p. 508, NP 15%. Var. ß. gracilior, spira valde producta. Long. 41; Diam. 13; Apert. 16 mill. longa, 6 lata (spec. max.). Hab. Forma typica prope Humacao; var. cum forma typica inter- mixta prope Luquillo et San Juan, sub foliis delapsis. Obs. Species pulcherrima quoad dimensiones et formam valde va- riabilis, e forma typica sensim in var. ß. transiens; variat in- super colore corneo-rufescente, vel viridescente pallidiore, strigis in anfr. ultimi parte superiore latiusculis, versus basin ad lineam angustam reductis, vel evanescentibus, vel omnino deficientibus. Aperture margo dexter semper leviter arcuatus; sutura anguste marginata, plieis plus minusve congestis, inferne sensim obliteratis, vel conspicue, vel obsolete erenulata. Spe- cies ut videtur haud rara, sed rarius illesa leeta. 44. Glandina interrupta Shuttl. n. sp. Testa fusiformis, tenuis, glaberrima, nitidissima, cornea, stri- gis castaneo-rufis latiusculis, inequaliter remotis, in anfractu ulti- mo ad peripheriam zona conspicua albida alterisque angustioribus versus basin intersectis ornata; spira sensim acuminata, apice ob- tusissima; anfr. %1/,, convexiusculi, ultimus 3/, longitudinis zquans; Sutura anguste marginata, vix inconspicue plicatula; apertura an- gusta, acuminatim semioblonga; perist. simplex, acutum, margine _ .M — dextro inconspicue areuato ; columella obliqua, valde arcuata, basi truncata. Long. 27; Diam. 9; Apert. 11 mill. longa, ad ang. fere 4 lata. Hab. Rarius sub foliis delapsis prope Luquillo. Obs. Species pulcherrima, pr®cedenti affinis sed distinetissima. 45. Glandina Portoricensis (Pf.). Syn. Achatina Portoricensis Pf. Mon. Il, p. 258, NO 37 a. et? Achatina Rüsei Pf. Suppl. p. 509, NO 164. Hab. Prope oppidum San Juan, Humacao, et Luquillo, rarius. Obs. Discrimen unicum (e diagnosi) inter A. Portoricensem et Riisei Pf. in loco constat ubi A. Riisei in systemate suo col- locavit cl. auctor. Deseriptio, dimensiones, et locus natalis, omnes conveniunt, et suspicor cl. auctor, dum diagnosin A. Riisei elaboravit, memoriam A, Portoricensis omnino amisit. Pracedenti affinis, sed optime distincta. 46. Glandina terebra&formis Shuttl. n. sp. ’ Testa turrito-subulata, tenuis, glaberrima, lineis impressis re- motis irregulariter notata, nitidissima, rufescenti-cornea strigis sa- turatioribus vel rufescentibus hine inde ornata; spira elongata, apice obtusa; anfr.*7—8, planiusculi, ultimus 1/3 longitudinis vix aquans; sutura subsimplex, satis profunda; apertura semiovalis ; perist. simplex, acutum, margine dextro arcuato; columella valde arcuata, basi truncata. Long. 13; Diam. 3; Apert. circa 3 mill. longa, 2 lata. Hab. Prope Ceiba et ad Rio Blanco, rarius. Obs. Equidem pracedentibus affinis; variat testa breviore et pau- lulum obesiore, vel testa graciliore. 4%. Glandina suleulosa Shuttl. n. sp. Testa turrito-subulata,.tenuis, glaberrima, lineis impressis satis profundis crebre notata, nitidissima, pallide cornea, strigis rufes- centibus hinc inde ornata ; spira elongata, apice obtusa; anfr. 7, vix convexiuseuli, ultimus 1/3 longitudinis vix equans; sutura subsim- plex ; apertura semiovalis; perist. simplex, acutum, margine. dextro conspicue arcuato; columella valde areuata, basi truncata. Long. 10; Diam. 22/3; Apert. 3 mill. longa, 2 lata. Hab. Sub foliis emortuis rarissime prope San Juan et Humacao. Obs. Priecedenti affinis, statura et sculptura distincta. 48. Pupa servilis Gould. Hab. Prope San Juan, Humacas, Fajardo, Ceiba, et in Insula Vieque, vulgaris. — 145 — Obs. Species per Antillas late dispersa, in Florida et Cuba (fide Gould) et in Jamaica, St. Thomas, et forsan Bermuda occur- rens. Pupa pellucida Pf. (Cubana) e descriptione auctoris vix nisi testa fere ummbilicata et spira sursum sensim attenuata, igitur forma teste ovato-elongat® nec cylindracea, distinguenda, Peristoma bene expansum est et szpius saturatius rufescens. 49. Pupa (Vertigo) hexodeon C. B. Ad. Hab. Rarissime sub foliis et inter muscos prope Humacao. Obs. Species elegans, nitidissima, a P. hexodon C. B. Ad. cujus speeimen unicum ab auctore accepi, vix nisi statura paululum minore diserepans. Sequentes etiam Insule Portorico adscript® sunt : a. Pupa striatella Fer. cujus speciminum copiam prope Ponce lec- tam accepit cl. Swift, ut monet Bland: sed species omnes sectionis Strophie Albers »zgre distinguend® sunt, atque porro specimen unicum lesum speciei distinctissime, P. maritime Pf. magis affinis, forsan in- descripte ex eadem localitate fide Swift a b. Blauner accepi. b. Pupa fallax Say fide Pf. — Annon eadem species ut Bulimus nitidulus supra enumeratus ? e. Pupa Rüsei Pf. Suppl. p. 532, NP 21. Ex Insula St. Thomas et Portorico a Riise et Swift missa, fide Pfeiffer. Quid sit, nescio. Videtur etiam am. Bland, qui species omnes Insule St. Thomas collegit et mihi communicavit, omnino ignota : nec inter specimina copiosa Pu- parum a b. Blauner tam in St. Thomas quam in Portorico lecta vesti- gium ullum speciei minute et edentule inveni. 50. Macroceramus microdon (Pf.). Syn. Bulimus microdon Pf. Mon. Suppl. p. 365, NO 430. Var.? 8. major, obesior, costulis obtusioribus, peristomate magis expanso. Long. 15; Diam. 5 mill. (Spec. Blandianum). Long. 17; Diam. 6 mill. (Spec. incompletum ab am. Albers acceptum, ubi anfr. ultimus deest). Hab. Formam typicam rarissime prope San Juan legit Blauner : varietatem accepi ab am. Bland et Albers. Obs. Var. 8. forsan species distincta, sed ex exempl. unico ill»so constituere nolo. Typus et in St. Thomas, et in St. Jan oceurrit. ee ; Me 51. Cylindrella Portoricensis Pf. Hab. Prope San Juan, rarius. 2. Cylindrella pallida (Guild.) Pf. Var. major, peristomate magis expanso. Hab. In Portorico prope San Juan, ubi varietas copiose, forma typica autem rarius, ad rupes et sub saxis foliisque delapsis oceurrit. Obs. Cylindrella costulosa ©. B. Ad., e descriptione cl. auctoris nullomodo cum €. pallida conjungenda. Specimina dua a cl. Macmurray in Jamaica lecta, amieitie cl. Bland debeo, qua ad speciem Adamsianam refero, pr&sertim costis filiformibus, nec utrinque ad suturas bullatim inflatis et medio emarginatis, dis- tinguenda. 53. Cylindrella Riisei Pf. Hab. Prope San Juan, et Sta. Catarina, copiose. Cylindrellam collarem Fer., ab auctoribus pluribus, insulae Porto- rico adseriptam, non detexit oculatissimus Blauner. Varietatis ß. (H. anliperversa Few) specimina ab am. Cuming, cum patria Portorico adnotata, accepi, etiamque formam typicam (H. collaris Fer.) cum pa- tria Barbados. Insularum Martinique et Guadeloupe, fide Ferussac et Beau, vera incola videtur. 54. Clausilia tridens Schweigger. (1820). Syn. Turbo corneus tridentalus sinistrorsus. Chemn. C. Cab. IX, pars 1, p. 23 (in Register). Turbo {ridens corneus sinistrorsus, Iridentalus ete. Chemn. ]. ce. p. 115, t. 112, f. 957. Hab. Vulgatissima ad arbores in Portorieo : prope San Juan, Hu- macao et Luguillo. Obs. Nullomodo Cl. tridens Chemn., sed Cl. tridens Schweigg. nuncupanda, ut e verbis ipsis Chemnitzii supra eitatis luculen- ter patet; sed legimur insuper in descriptione p. 115: „Ich habe sie wegen ihrer Farbe die hornfarbige, und wegen ihrer Zähne die dreifachgezähnte Schraube genannt“; itaque quo jure, vel potius, Cl. cornea Chemn. dicenda; sed cf. supra obs. ad Helicem Marginella Gmel. _ ve ir u ee — Bo — SIMPULOPSIS (Beck) Shuttl. Syn. Succinea Suhg. 3..Simpulopsis Beck. Ind. p. 100. Vürina Seet. 9. Pfeiff. Mon. I, p. 511. Suppl. p. 7. * Subg. 2. Simpulopsis Alb. Hel. p. 53. Testa imperforata, semiovalis, tenuissima, membranacea : spira brevis, anfraet. 3—31/3, rapide accrescentibus, ultimo valde ven- troso : apertura. ampla, oblique rotundato-ovalis : columella arcuata, acute subdilatata. Animal helieiforme, testa omnino inclusum, pede lato subtus transverse plicato : pallium exappendiculatum, Maxilla fere formam ferri equini habet, utroque latere dilatato- rotundato, medio autem angustata, costis duodecim validis permu- nita, quarum 6 approximats® in parte angusta mediana, et in utroque latere 3 majores, magis remote. Papille in laminam lingua- lem in seriebus obliquis ordinat®, numeros&®; centralis tridenticu- lata, denticulo medio elongata; media bidenticulate, denticulo interno elongato, externo brevi; marginales latiores inzqualiter tri- denticulati, denticulis versus marginem exteriorem gradatim mino- ribus, interno autem valde producto. Genus naturale, Vitrine nullomodo affine, sed Succine® pro- ximum. Lamina lingualis autem diversa videtur (ef. Phil. Handb. p-. 243) atque etiam Maxilla (ef. Binn. Terr. Moll. Un. St. I, p. 213, tab. 13, f. 3). 53. Simpulopsis Portoricensis Shuttl. n. sp. Testa transverse semi-ovalis ventrosa, sublevigata, tenuissime striata, pellucens, nitida, pallide virescenti-lutea; spira prominula, convidea, obtusa; anfr. 21/; ad 3, convexissimi, ultimus inflatus, antice descendens;. sutura profunda ; columella valde arcuata, dilatata, albida, acuta; apertura magna, rotundata, perobliqua, mar- ginibus callo tenuissimo junetis, dextro antrorsim subarcuato pro- ducto. Diam. maj. 15; min. 101/,; Alt. 12 mill. Longitudo ab apice spire ad marginem basalem apertur® 15 mill. Hab. Copiosissime ad Musas in Sierra de Luquillo. Obs. Animal subfuscescens. Species pulchra ab affınikus optime distincta. 36. Succinea approximans Shutil. n. sp. Testa anguste ovali-vblonga, striato-plicatula, nitida, auran- tiaco-suceinea, pellueida; spira exserta, brevis, apice papilloso-acuta; anfr. 3, convexissimi, ultimus ventrosus 5/; longitudinis equans; 31. — 18 — sutura profunda; columella regulariter arcuata, superne filariter incrassato ; apertura obliqua, ovalis. Long. 12; Diam. 7; Apert. 9 mill. longa, med. 6 lata. ITab. Vulgaris in Portorico : prope San Juan, Fajardo, Ceiba, Hu- macao, Luquillo et ad Rio Blanco. Obs. Occurrit etiam in insula St. Thomas. Medium tenet locum inter S. Sagra Orb. (Cubensem) et S. fulgentem Lea (e Ber- muda) ; a priore differt sutura profundiore, spira magis atte- nuata, anfr. convexioribus, ultimo graciliore minus ventroso; a S. fulgenle autem, spira multo breviore, itaque forma valde diversa. Variat interdum testa conspicue plicatula. Suceinea hyalina Shuttl. n. sp. Testa semigloboso-ovata, eximie striatula, nitida, pellucida, hyalina; spira brevis, apice papillaris; anfı. 21/—3, convexi, ulti- mus ventrosus, circa 9/49 longitudinis equans; sutura mediocris; columella leviter arcuata, superne tenuissime marginata; apertura obliqua, ovalis. Long. 10; Diam. 7; Apert. circa 8 mill. longa, med. 5 lata. Hab. Ad Rio Blanco, rara. Obs. Forsah pracedentis varietas, sed testa pro magnitudine bre- viore, anfr. ultimo magis inflato, et sutura minus profunda, itaque anfr. supremis minus convexis et spira minus gracili differie videtur. Succineam Riisei Pf. non detexit b. Blauner. Tornatellina Cubensis Pf., ad oras Insularum St. Thomas, et Por- torico, cum speciebus variis generum Pedipes, Truncatella, Rissoa ete., haud infrequenter occurrens, quandoquidem maris nee terr& incola, sane excludenda est. Annon Odostomi® species sinistrorsa, vel potius ge- neri novo referenda? Si sic res se habet, pro nomine generico Blau- neria proponere vellem. % (Continuabitur. ) N R. J. Shuttleworth, Diagnosen neuer Mollusken. N7 Beiträge zur näheren Kenntniss der Land- und Süss- wasser-Mollusken der Insel Portorico. (Schluss.) (Aus den Bern. Mitth. Juni 1854 besonders abgedruckt.) 58. Cyclostoma (Megalomastoma) eroceum (Gmel.) Desh. Syn. Helix eylindracea glabra, ete. Chemn. C. Cab. IX. Pars 2. p. 166, tab. 135, f. 1233. > „ crocea Gmel. p. 3655, N 243. Cyclostoma flavula Lam. Enc. Meth. tab. 461, f. 6. z .; „ An. s. V. t. VI, 2de p., p. 146, N 13. .- crocea Desh. in Lam. ed. 2, t. VIII, p. 357 in ann. Megalomastoma cylindraceum Pf. Mon. Pneum. p. 124, N01. Alt. 38 mill. ; Diam. 12. Var. minor, costulato-striata, sutura paululum profundiore et anfr. ultimo ad aperturam lateraliter minus producto. Alt. 19 ad 22 mill. et supra; Diam. 7—8 mill. Hab. Sub ligno et foliis delapsis vulgaris, prope San Juan, Hu- macao, Luguillo etc. Obs. Iterum coacti sumus denominationem Gmelinianam contra im- mutationem cl. Pfeifferi vindicare. Chemnitzius, loco eitato et in ipsissima pagina, vocabulum „eylindraceum * in designa- tionibus specifieis bis adhibet; nempe 10 „Helix cylindracea glabra, ex aurantio flavescens, apice obtuso, * ete. = Üy- clostoma croceum : et 20% „Helix cylindracea acula, lesta alba, glaberrima, apice valde acuto,“ ete. —= Bulimus la- biosus (Müll.) Brug. Variat colore pallide flavescente, vel eroeeo, versus ba- sin sepe saturatius violaceo ; apertura interne lutea vel cro- cea, peristomate semper aureo-nitente. Teste, etiam juve- nes, fere semper detrite, rarissime epidermide tenui, cornea, nitidula indut®. Varietas forma paululum discedit et sculp- tura cum icone Eneycl. Meth. supra laudata melius convenit, sed speeimina magnitudine et characteribus intermedia non desunt. 1 — 150 — 59. Cyclostoma (Megalomastoma) verruculosum Shutil. n. sp. Testa breviter rimata , elongato-pup&eformis superne confer- tim costulata; costulis in anfractu ultimo et penultimo in ver- rucas creberrimas sensim solutis, nitidula, viridescens, vel cor- neo-fusca ; spira subeylindrica, superne sensim attenuata, apice eonico-obtusa , sepe truncatula ; sutura profunda; anfr. 7, con- vexi , ultimus penultimo vix angustior, 1/3 altitudinis quans vel paulo superans, basi pone carinam_ funiformem elevatam pro- funde sulcatus ; apertura vix obliqua , eireularis ; perist. subdu- plicatum, adnatum, continuum, incrassatum, vix expansiuseulum. Operculum ut in ©. M. Antillarum. Alt. 16; Diam. 5 mill; Apert. 31/, mill. lata. Hab. Sub truneis et foliis putrescentikus Musarum, ad Sierra de Luquillo, infrequens. Obs. Species pulchra, C. Antillarum Sowbh. affinis, sed forma, sculptura, et peristomate superne adnato non exciso, optime distincta. 60. Cyclostoma (Choanopoma) decussatum Lam. Syn. Xyclostoma decussatum Lam. Delessert Rec. tab. 29, f. 6. Hab. Prope San Juan, Aguas Claras, Ceiba, Humacao, et Lu- quillo, ad saxa et arbores sub foliis delapsis; rarissime etiam in insula Vieque. Obs. Varietas minor fersan tenuior prope Luquillo oceurrit, et altera, testa carneo-flavida, fere immaculata prope Ceiba et_ in insula Vieque. 61. Cyclostoma (Choanopoma) senticosum Shutt]. n. sp. Testa anguste subperforata, ovato-conica, truncatula, regu- lariter et argute clathrata et asperata, nitidula, luteo-rufescens, lineis flexuoso-angulosis , rufis eleganter notata, basique fasciis 1 ad 2, angustis, rufis zonata ; spira ovoideo-attenuata ; sutura papillis albis erenulata ; anfr. superst. 5, inferiores celeriter ac- erescentes, parum convexi, ultimus antice breviter soluius; pe- rist. duplex, album , internum vix porrectum, externum patens, ad anfr. penultimum truncatum, superne breviter auriculato-pro- ductum. Opereulum tenue cartilagineum, lamelloso-spiratum, la- mellis exstantibus,, interdum testaceo-incrassatis, nucleo subcen- trali. Alt. 171/,; Diam. 8; Apert. fere 6 mill. longa, 5 lata. Hab. Cum pr&cedente intermixtum rarius prope Luguiilo , fre- quentius in insula Vieque. . a 0 Obs. Priori sine dubio affıine, sed facillime distinguendum, pre- sertim incrementi ratione et sculptuara cximie asperata. 62. Cyelostoma (Cistula) Riisei Pf. Syn. Cistula Rüsei Pf. Mon. Pneum. p. 418, N06a in add. Var. ßB. nodulosa ; costis subflexuosis, remote et leviter pus- tulosis (pustulis lineas spirales mentientibus) ; lineis ru- fis interruptis, sub forma fasciarum transversarum sx- pius oceurrentibus, interdum confluentibus notata. Hab. Formam typicam e Portorico ab am. Bland et Albers ac- cepi; varietatem ad rupes sub foliis delapsis prope San Juan, legit. b. Blauner, sed parce. Obs. Aırfractus ultimus szpissime breviter solutus est; perist. duplex, internum vix porreetum, externum breviter expansum, interdum rubro-punctatum, et ad marginem internum (colu- mellarem) s@pius inconspieue fimbriato-dentatum. Annon huc referendum Üyelostoma- lineolatum Lam ? (cf. Delessert Rec. t. 29, f. 8). — Cistula ? lineolata Pf. Mon. Pneum. p. 270, NP 18. (Chemn. ed. 2, t. 6, f. 27— 28), neque cum diagnosi Lamarckiana, neque cum icone Delessertiana supra laudata ne minima quidem ex parte con- gruit. 63. Cyclostoma (Chondropoma) Blauneri Shnttl. n. sp. Testa subperforata, ovato-conica, truncatula, confertissime costulato-siriata , lineisque spiralibus obtusis inconspicue sub- decussata et nodulosa, violaceo-fusca, lineis fiexuosis, vel macu- lis curvatis, seriatis, saturatioribus plarizonata, non nitens; spira regulariter attenuata; sutura confertim papilloso-erenulata; anfr. superst. 51/,, eonvexiusculi, ultimus antiee vix breviter solutus; apertura parum obliqua, subovalis; perist. subduplex, pallidum, obseure fusco-punctatum, internum vix leviter porreetum, exter- num anguste patens, superne brevissime angulato - productum. Opereulum cartilagineum , pauce spiratum, anfr. rapide accres- centibus „ nucleo valde excentrico. Alt. 20; Diam. 8; Apert. 6 mill. longa. Hab. Sub foliis delapsis prope Humacao, infrequens. Obs. Forma, seulptura, et pietura Ü. decussalo satis simile, sed operculo et peristomate optime distinetum. 64. Cyclostoma (Chondropoma) Swiftii Shuttl. n. sp. Testa perforata, ovato-conica, truncatula, obtuse decussala, pallide fusca, interrupte violaceo-plurizonata, nitida; spira regu- lariter attenuata; sutura minute papilloso-crenulata; anfr. superst. 5, convexi, ultimus subinflatus, antice solutus; aperiura vix — 12 — obligua, subovalis ; perist. simplex, fusco-punctatum, inerassatu- lum, sed non expansum , superne acute angulatum. Operculum cartilagineum, pauce spiratum, anfr. rapide accrescentibus, nucleo excentrico. Alt. 15; Diam. 7; Apert. 5 mill. longa. Hab. Specimina pauca prope Ponee legit Swift; comm. am. Bland. Obs. Priori affine, sed bene distinetum. 65. Cyelostoma (Chondropoma ?} Newtoni Shuttl.n. sp. Testa subperforata, elongato-oblongo-turrita, truncatula, so- lidula, confertim costulata, lineisque spiralibus obseuris obtuse decussata, pallide eornea, punctis fuseis seriatis remote ornata, sine nitore; spira regulariter attenuata; sutura confertim papil- loso-erenulata; anfr. superst. 5, convexiusculi, ultimus breviter adnatus ; apertura verticalis, suborbicularis; perist. duplex, albi- dum, internum vix porrecetum, exiernum latiuscule patens, ad an- fraetum penultimum truncatum, superne angulatim et breviter au- rieulatum. Operculum ? Alt. 33; Diam. 5; Apert. intus 4 mill. longa. Hab. In Portorieo prope Areeibo legit Newton; specimina pauca comm. am. Bland. Obs. ©. hemiolo Pf. forsan affine, sed bene distinetum. 66. Cyelostoma (Chondropoma?) NeweombianumC. B. Ad. Hab. Portorico fide R. Swift, misit Bland. Obs, Differt ab omnibus hujus sectionis, opereuli plurispirati an- fractibus lentius accerescentikus , et nucleo subcentrali. Oc- eurrit copiosius in insula St. Thomas, et fide Bland in Tor- tola et St. Jan. 67. Heliecina vinosa Shutli. n. sp, Testa depressa, tenuiuscula, oblique elegantissime et confer- tim plicato-costulata , pellucida , nitida, vinoso-rubella ; spira brevis , conoidea; anfr. 5, convexiuseuli, sensim accrescen- tes, ultimus basi medio profunde impressus ; apertura in- tegra, obliqua, semi-ovalis ; columella simplex, brevissima; pe- rist. rubellum „ breviter incrassato - expansum , margine dextro flexuoso , hasali juxta columellam subito rotundato et brevissime sinuato ; callus hasalis tenuis, nitidissimus, minute granulosus. Diam. maj. 31/;, min. 3; Alt. 2 mill. Hab. Sub foliis delapsis ad rupes prope San Juan, Humacao, et ad Rio Blanco. Obs. Prosime sine dubio H. rugos® Pf. affınis, sed peristomatis a re — 193 — margine basali nullomodo dentato , quamquam forsan paulu- lum incrassato, bene distincta. Helicina umbonata Shultl. n. sp. Testa depresse semiglobosa, tenuiuscula, spiraliter confertim et obtuse !irata, liris validioribus minoribusque irregulariter al- ternantibus, nitidula, albida; spira brevis, exacte rotundata, apice papillaris ; sutura linealis; anfr. 5, vix convexi, ultimus antice » brevissime descendens, subtus basi planatus, non excavatus; aper- tura perobliqua, late lunaris ; columella simplex , brevis , basi truncata , callo albido eireumscripto munita; perist. simplex , vix breviter expansum, margine basali sub-incrassato, ad columel- lam angulato. Diam. maj. 6, min. 5; Alt. 3 mill. Hab. in Portorico legit Knox. (spec. unicum comm. am. Bland.) Obs. H. cingulate Pf. (e St. Domingo) affinis, sed major, mi- nusque elata. 69. Helieina subfusea Mke. Hab. Sub saxis , ligno et in ruderatis, prope San Juan, Ceiba , Humacao et Luquillo, satis frequens. Obs. Occurrit etiam in insula St. Thomas, et, fide Bland, in in- sula St. Jan. Diserimen prorsus nullum inter specimina He- licin®e subfusce Mke, et specimina juniora incompleta He- licine striate Lam. , indicare possumus. Specimina ex in- sula St. Thomas videntur tenuiora ac minora quam Portori- canis; color Helicin® subfusce saepius rubescens est, H. sirial® autem plerumque citrinus, sed semper versus api- cem rubescens. Exemplaria completa HH. striat® , peristo- mate incrassato munita, rarius et sigillatim occurrunt, do- nec speeimina copiosa H. subfusc® gregatim inveniuntur, 40. Helicina striata Lam. Syn. Helieina striata Deless. Ree. t. 27, f. 1. Hab. Prope San Juan et Humacao, ad truncos et folia arborum, infrequens. Obs. Species ut videtur ad specimina vix matura descripta ac delineata. Testa carnea vel citrina , semper versus apicem rubescens; peristoma latiuscule expansum, intus calloso-la- biatum, interdum valde inerassatum , cum callo nitido gra- nuloso pulchre et intensive eitrinum. “1. Helicina trochulina Orb.? Pf. Syn. Helicina trochulina Orb. Cub. 1, p. 249, tab. 20, f. 10—12. 9 3 » Pf. Mon. Pneum. p.377, N? 84. — 154 — Hab. Prope San Juan, Humacao, Luquillo et ad Rio Blanco. Obs. Specimina Cubana comparare mihi hucusque non licuit, sed nisi anfr. nullomodo „subcarinatis“ opiime cum descriptione et icone Orbignyanis conveniunt specimina Portoricana. Testa vel flava, vel saturate rubra. 42. Helicina fasciata Lam. Hab. Prope St. Juan, Humacao, et in insula Vieque, ubique, ut videtur, rarissime. Obs. Species per Antillas late distributa, ex insulis Guadeloupe, Martinique et St. Kitts accepta. 73. Helicina foveata Pf. (ined?) fide Bland in litt. Testa depressa, tenuis, striata, lineisque spiralibus creberri- mis epidermide fugacissima minutissime hispidulis obsolete cincta,. pallide citrina vel rubella, fasciisque 1 vel 2 pallidis ad periphe- riam zonata ; spira brevis, obsolete papillosa ; anfr. 4!1/,, pla- niusculi, sensim acerescentes, ultimus antice leviter descendens, basi centro satis profunde impressus; apertura obligqua, late lunaris; columella brevis, sirieta, basi in denticulo acuto pro- ducta, callo basali tenui ; peristoma tenuc , angustissime expan- sum. Operculum tenue, carneum. Diam. maj. 6, min. 5; Alt. circa 4 mill. Hab. Rarissime in insula Vieque. Obs. Species forsan in Proceed. Zool. Soc. Lond. annorum 1851 — 1853 (nondum editis) descripta , fide am. Bland Pfeiffero adscripta. Occurrit etiam et copiosius in insula St. Thomas, ubi etiam varietas rubra, concolor , epidermide copiosiore in- duta, viget. Affinis videtur H. nitide Pf. 74. Truncatella subeylindrica Gray. Testa cylindrica, adulta truncata, corneo-flavida vel hyalina, nitida, pellucens, costis validioribus pr&sertim ad suturas conspieuis, vel omnino evanescentibus munita ; anfr. superst. 4, regulariter accrescentes, vix convexi, medio planati, ulti- mus 2/; longitudinis zequans, basi non carinatus; sutura pro- funda; apertura semi-ovalis, basi subeffusa; perist. leviter incrassatum, margine exteriore subproducto, columellari bre- viter reflexo, adnato et superne incrassato. Alt. 5; Dram, 2; Apert. 2 mill. longa. Syn. Truncatella subeylindrica Gray Man. p. #2, f. 6 Helix subeylindrica Pult. (vide Gray et Mont.) m - Mont. Test. Brit. I. p. 393. (non H. subeylindrica L. nec Gmel.) Hab. Ad littora maris, Portorico, vulgaris. — 15 — v Obs. Differt a Tr. Caribwensi Sowb., testa minore, anfr. ultimo basi non carinato; a Tr, Iruncalula Drap. , quacum statura bene convenit, priesertim anfractibus non convexis; a Tr. Montagui Lowe, quacum forma kevigata anfr. planatis melius convenit, statura majore, minus gracili, anfractu penultimo breviore et sutura non marginata. Variat ut alie generis, seulptura plus minusve valida vel omnino deficiente, et testa incolore hyalina. Accepimus fre- quenter sine localitate definita ex Antillis ; oceurrit autem in insula St. Thomas, et copiosissime ad Bermudas, Species omnes generis Truncatelle valde confus® sunt, nec e descriptionibus vel figuris hucusque evulgatis facile eruend&. Cl. Pfeiffer in Menke Zeitschr. 1846 p. 184 ad Tr. truncatulam Drap. synonyma supra laudata allegat ; Forbes et Hanley autem in British Moll. IV. p. 283, speci- mina Montaguana cum speeiminibus a. b. C. B. Adams pro sua T. succinea missis omnino congrua declarant : species ambe autem a speciminibus nostris copiosis longe et late discedunt. - Quid sit Helix subcylindrica L. et Gmel. omnino du- bium remanet. Forbes et Hanley I. c. IH. p. 317 (ex au- x topsia speciminis ill. auctoris) synonymon Linnazanum ad : Truncatellam Montagui allegant; alii, pra&sertim auctores A Galliei, a Chemnitzio in errorem inducti, Zua lubrica pro specie Linnaana habent! 43. Truncatella pulchella Pf. Hab. Sub ligno putrido ad littora maris prope Fajardo copiose. "Obs. Species pulchra, forsan non omnino cum specie Cubana (mihi non obvia) congrua, a qua differre videtur, colore fere latc- ritio, et peristomate vix adnato, sapius evidenter breviter so- luto. Occurrit insuper in insula St. Thomas, et Jamaica unde a ©. B. Adams specimina accepi sub nomine Tr, Adamsi Pf., species e diagnosi omnino distincta et mihi ignota. 46. Truncatella Clathrus Lowe. Hab. Rarissime, ut videtur, ad littora maris insulae Portorico. Obs. Differt a Tr. scalari Mich., quam ex Jamaica accepi, cos- tis numerosioribus (12--13), »quidistantibus, et anfractu ul- timo minus abbreviato. Specimina pauca etiam e St. Tho- mas misit b. Blauner. 72. Planorbis Guadalupensis Sowb. Syn. Planorbis Guadalupensis Reeve Conch. Syst. II. t. 190, f. 2. ie — 156 — Planorbis Guadalupensis Dunk. in Chemn. ed. 2, p. 50, t. 8, f. 79. Hab. In stagnis prope San Juan, Ceiba, IHumacao, Luquillo et ad Rio Blanco, haud infrequens. Obs. Species colore variabilis, sapissime saturatius cornea vel rufescens , interdum autem pallidissima , fere hyalina , sub lente minutissime et crebre spiraliter impresse lineata. MHa- beo etiam e Guadaloupe, alque forsan varietatem nitidissimam e St. Domingo. 78. Planorbis tumidus Pf. Syn. Planorbis tumidus Dunk. in Chem. ed. 2, p. 39, t. 7, f. 10—12. = caribeus Orb. Cub. I. p. 193, tab. 13, f£. 17—19. Hab. In rivulis et stagnis prope Humacao. Varietas major, crassior in insula Vieque. . Obs. Vix a specie a cel. Dunker I. e. illustrata diversus, sed priori affinis,, statura minore , anfr. ultimo magis inflato et latere superiore profundius umbilicato presertim distinguen- dus. Planorbis affinis ©. B. Ad., vix cum fumido com- parandus, differt nempe testa eximie striata, superne minus umbilicata, et nucleo profunde immerso et occultato. PI. tu- midus occurrit etiam in Cuba, Mexico et Vera Cruz , fide Dunk. 9. Planorbis albicans Pf. Syn. Planorbis albicans Pf. in Wiegm. Arch. 1839, I, BB Hab. In rivulis prope Aguas Claras, Ceiba et Luquillo, rarissime. Obs. Species parva, cum Pl. albo a cl. auctore bene comparata. Accepi specimina omnino congrua e Cuba a C. B. Adams ct Bland, sub nomine Pl. Lanieriano forsan a Pocy missa ; sed Pl. Lanierianus Orb., e deseriptione et icone nullomodo huc sed ad P!. lueidum Pf. referendus est. Specimina pauca etiam ex insula St. T'homas ab am. Bland accepi. N 80. Planorbis eireumlineatus Shuttl. n. sp. esta parva, tenuis, irregulariter striata, lineisque spiralibus elevatis minutis ereberrime eircumdata, cornea vix nitens, superne fere plana ; subtus profunde umbilicata; anfr. 31/,, rotundati, celeriter accrescentes, ultimus inflato-dilatatus ; apertura voblongo- rotundata , parum obliqua, marginibus callo tenui conjunetis. Diam, maj. 5, min. 33/,; Alt. circa 2 mill. Var. minor, nitidiuscula. , — U — Hab. In rivulis lente fluentibus prope Humacao; varietas ad Rio Blanco ; rarius, Obs. Species distineta, etiam in insula St. Thomas et in St. Do- mingo occurrens. 81. Planorbis Macnabianus C. B. Ad. Syn. Planorbis Macnabianus ©. B. Ad! Conir. p. 43. Hab. In stagnis prope San Juan, varius. 82. Planorbis lucidus Pf. Syn. Planorbis lucidus Pf. in Wieg. Arch. 1839, I. p. 354. y Lanierianus Orb. Cub. I. p. 195, tab. 14, f. 1—4. = Redfieldi ©. B. Ad! Contr. p. 43. Hab. Sub foliis putrescentibus locis uliginosis prope Humacao et Luguillo, copiose. \ Obs. Vix dubito synonyma supra laudata omnia ad unam et ean- dem speciem pertinere. Pl. t@niatus Morelet Test. Nov. I. p. 17, ab auctore ipso in emendatione (pars 2, p. 27) cum Pl. Lanieriano conjunctus, e diagnosi diversus videtur. Ha- beo e Cuba, Jamaica et Guadeloupe. 83. Planorbis Haldemani. C. B. Ad. Syn. Planorbis Haldemani C. B. Ad! Contr. p. 43. Hab. Cum priecedente eirca Humacao, Luquillo et ad Rio Blanco. Obs. Species hucusque tantım in Jamaica detecta. Nisi testa hyalina, evidentius spiraliter punctata, et forsan laxius invo- luta, vix differt Planorbis analinus Orb. (Voy. p. 551, tab. 43, f. 17 — 20) ab auctore in Provincia Entre Rios ad Rio Parana detecius, cujus speeimina copiosa ad Toninam flu- viatilem prope Bahia lecta accepi , et amicis plurimis cum nomine Planorbis (nee Helis) vitrinus communicavi. Syno- nymon est „Helix Shutileworthi“* Pfr. Mon. Hel. IIE., p. 110 NO 500, et in Chemn. ed. 2, tab. 138, f. 11, 12. 84. Physa Sowerbyana Orb. Syn. Physa Sowerbyana Orb. I. Cub. pag. 190, tab. 13, f. 11—13 (exel.syn. Sowb.etGray). » Jamaicensis ©. B. Ad! Conir. p. 174 (1851). Hab. Prope Humacao, Luquillo, San Juan, et in insula Vieque; sed parce. R Obs. Species forsan in Antillas late distributa; accepi specimina congrua e St. Thomas, Guadeloupe et Jamaica. Quanquam el. Orbigny 1. c. specimina Peruviana (Physa Peruviana Gray) et Mexicana cum Caribeis conjungit; quanquam dia- gnosis sua 1. c., forsan tam ad specimina Peruviana quam — 18 — ad Caribea confeeta, non omnino cum nostris convenit, at- tamen denominationem suam Adamsiana ad locum natalem nimis singularem spectante pr&ferimus. Species nostra, ab aliis Caribeis nobis notis, facile distinguitur, testa nitidis- sima, nisi ad suturam ubi breviter et confertim minute pli- catula et marginata, glaberrima, spira producta, gracili, acuta, et anfr. ultimo leviter tantum infiato. Specimina cum nos- tris congrua ex insula Cuba hucusque non accepimus, sed sub nomine Ph. Sowerbyan® tam e Cuba quam ex Jamaica alteram speciem testa breviore , minore et magis obesa, sub lente ubique lineis spiralibus minutis crebre munita , spira minus exserta et anfr. convexioribus distinetam. Hase, qus# etiam in insula St. Thomas copiose viget,‘bene cum diagnosi Phys® striat@ Orb. 1. c. p. 192 tab. 13, f. 14—16 convenit, et sub hoc nomine inter amicos distribuimus. Quid sit Physa acula Orb. Cub. I. p. 192, ut vulgaris in Cuba, Jamaica, Guadaloupe et Martinique indicata, nes- cio; sinon Physa Cubensis Pf. que tertia videtur species distincta, prasertim testa obesiore, lineis spiralibus omnino deficientibus sed interdum remote et irregulariter angulata ab aliis discrepans. 85. Lymneus;Cubensis Pf. Syn. Lymneus Cubensis Pf. Wiegm. Arch. 1839, I. p. 354. Lymnea umbilicata ©. B. Ad. Bost. Journ. III, p. 325, tab. IH. , f. 14. = * „ ! in Contr. passim. Hab. In rivulis lente fluentibus prope Ceiba, Humacao et Lu- quillo, Obs. Species ut videtur per Antillas vulgaris, secundum cl. auc- torem in Massachusetts occurrens, sed vix cum L. caperato Say conjungenda, ut vult c}. Haldeman in Mon. Fresh Wa- ter Shells Lymn. p. 34. Accepi specimina e Cuba, Ja- maica et Ste. Croix; variat umbilico latiuscule aperto, vel, ut in speciminibus ex insula Ste. Croix, fere rimeformi. 86. Ancylus Beaui Bourguignat ? Syn. Ancylus Beaui Bourg. in Petit Journ, 1853. p. 176. Hab. Ad lignum in stagnis prope Luquillo. Obs. In Guadeloupe imprimis repertus. Latior,, depressior et forsan tenuior quam A. obscurus Hald.; an autem ab A. fusco ©. B. Adams distinctus. 87. Ancylus obscurus Haldeman. Syn. Ancylus obscurus Hald. Mon. p. 9, t. 1, f. 5. — 159 — ® Ancylus obscurus CE. B. Ad.! Contr. passim, B A Bourg. in Pet. Journ. 1853. p. 179. Hab. Ad arundines et saxa in rivulo prope Humacao, raris- sime. ‚bs. Inprimis in St. Un. Amer. Bor. detecta , etiam in St. Thomas et Jamaica occurrens. Genus intricatissimum ten- tamine monographico cl. Bourguignat 1. ce. vix elucidatum. 88. Ammicola cerystallina Pf. Syn. Paludina erystallina Pf. in Wiegm. Arch. 1840, 1. p- 253. “ es Küst. in Chemn. ed. IT., p. 50, 4 410,4. 85:2,8, | iR Jamaicensis C. B. Ad! Contr. p. 42. ” anthracinaMigh! Proc. Bost. Soc.1845, p.22. Ö cisternicola Morelet Test. Nov. II. p. 135. Var. ß. coronata, anfr. superne spinoso-carinatis. Syn. Paludina coronala Pf. 1. ce. Kr 5 Küst. I. ec. f. 9—12. - ornala Morelet. 1. c. ö Var. y spinifera , anfr. superne spinoso-carinatis , ultimo subtus spiraliter lirata. Syn. Melania spinifera ©. B. Ad! Proc, Bost Soc. 1845. p: 17. Var. ö. elongata, spira graciliori, acuta, anfr. minus con- vexis. Hab. Forma typica et var. ß., intermixt®e in rivulis et stagnis insule Vieque; y. specimina pauca in Portorico prope Hu- macao et Luquillo; Ö. in rivulis prope Aguas Claras et Ceiba, copiose. Obs. Per insulas Caribeas omnes, ut videtur, distributa, transi- tiones omnes inter formam typicam et var. y. ostendens. Habco e Cuba, Jamaica, Tortola, St. Jan, St. Thomas, et oceurrit, fide Morelet, in Campeche. C. B. Adams var. y. sub Melania spinifera descripsit, sed s@pissime sub hoc nomine var $. accepi. Paludestrina Candeana Orb., secundum specimina in Guadeloupe a Krebs lecta, et mihi nuperrime ab am. Bland communicata, a var. y. statura fere duplo majore differre videtur. 89. Neritina virginea Lam. Syn. Neritina Brasiliana Reel. > virginea Sowb. Thes. p. 533, tab. 116, f. 232 - 239, — 10 — Hab. In stagnis aque dulcis et in rivulis in insula Vieque; forna minor autem, varie picta, ad lignum et saxa in rivulo prope Humacao. Obs. Quanquam valde dubium est an vera’ Nerita virginea L. sit, non est causa mutand® denominationis Lamarckiane, ne vix quidem in eam minime appositam cl. Recluzi. Species vulgatissima, per oras Brasilie et in Antillas omnes, tam in rivulis et stagnis aqux duleis, quam in salsis oecurrens, va- rietates fere innumerabiles prabens, quarum plurime forsan pro speciebus distinetis ab auctoribus desceripte : varietas probabiliter forma sequens est. 90. Neritina Listeri (Pf.) Syn. Nerita Listeri Pf. in Wiegm. Arch. 1840 I. p. 255. » 5; Sowb. 'Thes. p. 534, tab. 116, f. 249 (vix f. 250, 251). Hab. In rivulis insule Vieque ; et forma valde erosa, prasertim ad lignum putridum in rivulis ad Sierra de Luquillo , Por- torico. Obs.. Forma typica a pracedenti notabiliter diserepat, testa glo- bosiore et spira brevissima vix producta ; scd (ransitiones non desunt, et me judice praecedentis mere varietas. De ero- sione test, acerescendi causa inter se ab !llis ipsis peracta, alias disserere nobis proponimus. 91. Neretina ....... an nov. sp.? Testa parva, exacte semiglobosa, nitidissima, minute striato- plicatula, olivacca, lineis fusco-nigris flexuosis interdum anasto- mizantibus erebre notata; spira brevissima,, obtusa , apice ero- sula; anfr. 31/,; sutura adscendens , nigro submarginata; co- jumella recia, dentieulata, basi extus callo luteo ornata. Oper- eulum N. virginee. Alt. et Lat. eirea 9 mil. An Neritina Listeri Sowb. Thes. tab. 116, f. 250, 251? Hab. Ex insula Vieque specimen unicum misit Blauner. Obs. Optime, nisi striis erebrioribus, cum figuris laudatis conve- nit, sed que kene cum descriptione Neril® striolat® Reel. in Rev. Cuv. 1841, p. 333; nullomodo autem cum Nerilina “ striolata Sowb. 'Thes. p. 537, tab. 112, f. 98, 99, a cl. Recluz in enumeratione Neritarum im Pet. Jour. 1850, p. 151 pro specie sua recognita. Tamen observandum est, cl. Re- cluz formam typicam speciei su@ inter conchylias Caribazas initio detexisse ; posterius autem insulas Philippinas adscrip- a sit. Exinde forsan species distinete sub hoc nomine con- fus® sunt. 92. Neritina punctulata Lam. Syn. Neritina punctulata Lam. ed. Desh. 8. p. 584, NV 32 (Eneyel. Meth. t. 455, f. 2.) % s Sowb. Il. NO 6, f. 21. . Cassiculum Sowb. Thes. p. 521, tab. 115, 1.194, pr (non N. punclulata Sowkb. Thes. p. 520, t. 115, f. 192.) Hab. In rivulis prope Luguillo. Obs. Species per insulas Caribxas fere omnes occurrens (Ja- maica, Guadeloupe , Martinique, St. Vincent), optime l. c. deseripta ac delineata „ minusque variabilis quam species alie generis intrieatissimi. Nerilina punclulata Sowb. 'Thes. nullomodo huc, sed ad Neritinam lenebricosam C. B. Ad! referenda videtur. 93. Neritina viridis (L.) Hab. Portorico, specimina pauca missa. 94. Neritina Pupa (L.) Hab. Portorico. Obs. Species amb» in Antillis vulgares-prior etiam in m. Medi- terraneo, ad oras Sicilie, oceurrere dieitur. MELAMPUS. Obs. Conatus synonyma auctorum pracedentis vi (Linnei, Gmelini, Dilliwyni) ad species hodie diseriminatas ratione accurata allegare, opus inane est : incerta sunt omnia prop- ter deseriptiones obscuras, icones rudissimas, et patris in- dieationis defectum (ef. Gmelin et Chemn.). Sequimur igi- tur systema cl. Lamarck, qui primus has species, duce Brü- giero, bene intellexit, et inter Auriculas enumeravit. 95. Melampus coniformis (Lam.) Hab. Portorico, copiose. Obs. Spira apice brevissime papillatim acuminata. Anfraetus supremi sub lente tenuissime et ereberrime spiraliter lineati. 96. Melampus nitens (Lam.) Hab. Portorico, copiose. Obs. Spira sensim acutala, apice vix papillaris. Anfractus su- premi lineis plurimis (eirca 5) creberrime punctatis (in pul- lis eiliatis) eircumdati. — 162 — 9%. Melampus monilis (Lam.) Syn. Melampus coronalus C. B. Ad. Conir. p. 41 (juvenis). Hab. Portorico, haud frequens. Obs. Spira apice minutissime papillata. Anfractus supremi in adultis medio serie unica foveolarum distantium eircumdati , in pullis autem eiliis longiusculis eximie coronati. Nie et precedentes ad oras omnium insularum Caribezarum vulga- tissimi sunt. 98. Melampus eingulatus (Pf.) Hab. Portorico, cum aliis intermixtus. Obs. Spira obtusata, sed apice subito papillatim mueronata. Nu- cleus (Anfractus supremi 5) eximie radiatim plicatus. Ac- cepi etiam e Cuba et Jamaica. Species omnes, prasertim uliima, quoad staturam et picturam satis variabiles, sed semper notis supra laudatis optime distinguende. 99. Pedipes quadridens Pf. Hab. Portorico, haud infrequens. Obs. Species quoad formam, sculpturam, et molem dentis mar- ginis exterioris variabilis; sulci in anfraetu ultimo spe ob- literati sunt. Pedipes ovalis C. B. Ad! vix nisi formam juvenem esse videtur. Ubique per Antillas distributa; habeo ex Jamaica, St. Thomas et Bermuda. 100. Cyrenella americana (Morelet). Syn. Cyrenoides americanus Morelet Test. Nov. H. p. 26, NO 149. Hab. In paludibus prope Arecibo „ Portorico a Newton lecta, mihi benevole ab am. Bland communicata. Obs. Speeimina 3 accepi, optime eum deseriptione laudata con- grua, quorum maximum 20 mill. latum et altum, et 13 mill. erassum. In insula Pinos prope Cuba imprimis detecta. 101. Dreissena Riisei (Dunker). Syn. Tichogonia Rüisei Dunk. in Mal. Zeitsch. 1853, p. 9. Hab, Ad cortices arborum et ramos eaducos cum Neritinis, Am- nicolis et Serpulae specie, consocia, in rivulis insule Vieque, satis copiose ; Specimen unicum majorem e Portorico etiam misit Blauner. Obs. Pullse glaberrimx‘, majores autem epidermide pallide cor- nea lamellosa concentrice induta, lamellis utrinque in serie duplice , paulo infra umbones oriente, squamose products, Fide Dunker etiam in St. Thomas obvia, ’ —ı 409, Additamentum. Nuperrime accepimus ab am. Bland specimina prope Ponee, Portorico , a cl. R. Swift lecta , dubitanter pro Pupa Rüisei Pf. missa, qua nullomodo ab illis sub nomine Bul. nitduli Pf. supra enumeratis diserepant. - [6